Bishop Anne - 3 Krolowaciemnoci

ANNE BISHOP

KRÓLOWA CIEMNOŚCI Trzeci tom cyklu: „Czarne Kamienie” Przełożyła: Monika Wyrwas - Wiśniewska Tytuł oryginału: Queen of The Darkness

Dla Pat i Billa Feidnerów

oraz dla Grace Tongue

PODZIęKOWANIA Chciałabym podziękować Lornie Czarnocie i Tomowi Heimowi za lekcje łucznictwa; Pat Feidner za to, że kiedy czułam potrzebę wysłuchania jakiejś historii, zawsze miała na podorędziu jakąś zabawną opowieść; członkom Kręgu za to, że potrafili docenić twórcze wysiłki; Kandrze i Tatiannie za pomoc w przygotowaniu strony internetowej oraz wszystkim Czytelnikom, którzy dzielili ze mną tę Historię. Hierarchia Krwawych Mężczyźni: Plebejusze - przedstawiciele wszystkich ras, którzy nie są Krwawymi Krwawy - ogólny termin oznaczający wszystkich mężczyzn Krwawych; odnosi się także do wszystkich mężczyzn Krwawych nienoszących Kamieni Wojownik - mężczyzna noszący Kamień; równy statusem czarownicy Książę - mężczyzna noszący Kamień; równy statusem Kapłance lub uzdrowicielce Książę Wojowników - niebezpieczny, niezwykle agresywny mężczyzna noszący Kamień; ma status nieco niższy niż Królowa Kobiety: Plebejuszki - przedstawicielki wszystkich ras, które nie należą do Krwawych Krwawa - ogólny termin oznaczający wszystkie kobiety Krwawych; najczęściej odnosi się do wszystkich kobiet Krwawych nienoszących Kamieni Czarownica - kobieta Krwawych, która nosi Kamienie, ale nie jest przedstawicielką żadnego z pozostałych szczebli hierarchii; oznacza także każdą

kobietę noszącą Kamień Uzdrowicielka - czarownica, która leczy rany i choroby; równa statusem Kapłance i Księciu Kapłanka - czarownica, która opiekuje się ołtarzami, Sanktuariami i Ciemnymi Ołtarzami; prowadzi ceremonie składania ofiar; równa statusem uzdrowicielce i Księciu Czarna Wdowa - czarownica, która leczy umysł; tka splątane Sieci snów i wizji; jest wyszkolona w dziedzinie iluzji i trucizn Królowa - czarownica, która rządzi Królestwem; uważana jest za serce kraju, moralną ostoję Krwawych i centralny punkt ich społeczeństwa Kamienie Biały Żółty Oko Tygrysa Różowy Letnie Niebo Purpurowy Zmierzch Opal* Zielony Szafir Czerwony Szary Czarnoszary

Czarny Składając Ofiarę Ciemności, dana osoba może otrzymać Kamień o trzy poziomy niższy od Kamienia otrzymanego na mocy Przyrodzonego Prawa. Przykład: Biały otrzymany na mocy Przyrodzonego Prawa może obniżyć się do Różowego. Im niższy poziom, tym większa moc. Uwaga Autorki: „Sc” w nazwach Scelt, Sceval i Sceron należy wymawiać jak „sz”.

CZĘŚĆ PIERWSZA

ROZDZIAł PIERWSZY

1. Terreille Dorothea SaDiablo, Arcykapłanka terytorium o nazwie Hayll, powoli wspinała się na schody prowadzące na dużą drewnianą platformę. Była wczesna jesień, pogodny poranek, a Draega, stolica Hayll, leżała daleko na południu, więc dni nadal były ciepłe. Dorothea pociła się pod ciężkim, czarnym płaszczem, który okrywał jej ciało. Ukryte pod kapturem włosy miała mokre, swędziała ją szyja. Ale to było bez znaczenia. Za kilka minut będzie mogła zdjąć płaszcz. Kiedy wspięła się na platformę, zobaczyła nieregularny, okryty całunem kształt, ułożony w pobliżu zebranego tłumu, i zaczęła oddychać płytko przez usta. Idiotyzm. Użyła przecież wszystkich znanych sobie zaklęć, żeby przed nadejściem odpowiedniej pory utrzymać w tajemnicy to, co znajdowało się pod całunem. Unormowała oddech, przeszła przez platformę i stanęła opodal swojej niespodzianki. Królowe terytoriów Królestwa Terreille obserwowały ją nieufnie i z urazą. Zażądała, aby każda z nich przywiozła ze sobą dwie najsilniejsze królowe prowincji oraz wszystkich Książąt Wojowników, którzy im służyli. Wiedziała, że wiele królowych, szczególnie z terytoriów położonych daleko na zachodzie, spodziewa się pułapki. No cóż, suki miały rację. Ale jeśli w odpowiedni sposób podrzuci im przynętę, same wpadną w potrzask. Uniosła ręce. Pomruki tłumu ucichły. Użyła Fachu, aby uczynić swój głos donośnym, tak by mogli ją usłyszeć wszyscy zebrani, i zrobiła kolejny ruch w zabójczej walce o władzę. - Siostry i bracia, wezwałam was tutaj dziś, by was ostrzec. Dokonałam ostatnio straszliwego odkrycia, które zagraża wszystkim Krwawym w całym

Królestwie Terreille. W przeszłości popełniłam wiele niewymownie okrutnych czynów. Na mnie spada odpowiedzialność za niszczenie królowych i najlepszych mężczyzn w całym królestwie. Wzbudziłam w Krwawych strach, chcąc uzyskać władzę nad Terreille. Ja, Arcykapłanka, która wie lepiej niż ktokolwiek inny, że kapłanka nigdy nie zastąpi królowej, bez względu na to, jak jest utalentowana i jak silna w Fachu. Przez resztę życia będę dźwigać smutek i ciężar mych czynów. Ale powiem wam jedno: ZOSTAŁAM WYKORZYSTANA! Kilka tygodni temu, kiedy utkałam splątaną Sieć snów i wizji, niechcący przedarłam się przez psychiczną barierę, która otaczała mnie od wieków, odkąd zostałam Arcykapłanką Hayll. Przedarłam się przez tę umysłową mgłę i wreszcie ujrzałam to, co od dawna usiłowały mi powiedzieć moje splątane Sieci. Jest ktoś, kto pragnie zdobyć władzę nad Terreille. Jest ktoś, kto chce podporządkować sobie wszystkich Krwawych w królestwie. Ale tym kimś nie jestem ja. Ja byłam tylko narzędziem tego potwora, który pragnie zniszczyć nas i pożreć i który bawi się nami jak kot myszą, nim zada jej śmiertelny cios. Ten potwór ma imię - a to imię od tysięcy lat wzbudza strach, i to z wielu powodów. Tym, który chce nas zniszczyć, jest Książę Ciemności, Wielki Lord Piekła! W tłumie rozległy się niepewne pomruki. - Wątpicie w moje słowa? - krzyknęła Dorothea. Zerwała z siebie płaszcz i cisnęła go na ziemię. Rzadkie, białe włosy, które zaledwie kilka tygodni temu były gęste i czarne, opadły jej na ramiona. Wykrzywiła obwisłą, pooraną zmarszczkami twarz. Jej złociste oczy pełne były łez. Szemranie tłumu zmieniło się w zdumione okrzyki. - Patrzcie, co się ze mną stało, kiedy próbowałam się uwolnić z jego podstępnego zaklęcia! Patrzcie na mnie. Oto cena, jaką zapłaciłam za to, by móc was ostrzec przed niebezpieczeństwem! Przycisnęła dłoń do piersi, walcząc o oddech. Podszedł do niej Zarządca Dworu i delikatnie podtrzymał ją za ramię. - Musisz przestać, pani. To dla ciebie za ciężka próba. - Nie - wydyszała Dorothea. Nadal wzmacniała głos za pomocą Fachu. -

Muszę im wszystko powiedzieć, póki jestem w stanie. Mogę nie mieć następnej szansy. Kiedy on zrozumie, że o nim wiem... Tłum ucichł. Dorothea opuściła rękę i wyprostowała się, ignorując ból kręgosłupa. - Nie byłam jedynym narzędziem Wielkiego Lorda Piekła. Są wśród was tacy, którzy mieli nieszczęście gościć na swoich dworach Daemona Sadiego i Lucivara Yaslanę. Niech mi Ciemność wybaczy, wysyłałam te potwory na słabe terytoria i z tego powodu umierały królowe. Czasami Sadi i Yaslana niszczyli całe dwory. Podobnie jak Prythian, Arcykapłanka Askavi, myślałam, że czynię to z własnej woli, w nadziei, iż będę się mogła nimi posłużyć. Ale zmanipulowano nas obie, kazano nam ich wysyłać na te terytoria, ponieważ są to synowie Wielkiego Lorda! To nasienie bestii, które wzrosło i stało się jej narzędziem. Władza nad nimi, którą, jak sądziłyśmy z Prythian, posiadamy, była jedynie złudzeniem ukrywającym przed naszym wzrokiem ich prawdziwą misję. Obaj zniknęli kilka lat temu. Większość z nas miała nadzieję, że umarli. Niestety, dowiedziałam się od naszych odważnych sióstr i braci, którzy mieszkają teraz w Kaeleer na terytorium o nazwie Małe Terreille, że i Yaslana, i Sadi przebywają w Królestwie Cieni, gdzie pod szatą księcia Dhemlanu ukrywa się sam Wielki Lord. Dzieci bestii wróciły do jej leża! To nie wszystko. Wielki Lord wywiera niezdrowy wpływ na większość królowych z Kaeleer, a ponadto sprawuje bezwzględną kontrolę nad młodą kobietą, która jest najsilniejszą czarownicą we wszystkich królestwach. Dysponując jej siłą, pokona nas - chyba że uderzymy pierwsi. Nie mamy wyboru, siostry i bracia. Jeśli nie pokonamy Wielkiego Lorda i wszystkich mu oddanych, okrucieństwa, które popełniałam jako jego narzędzie, będą się wydawać dziecinnymi igraszkami w porównaniu z losem, jaki on nam zgotuje. Urwała na chwilę. - Wielu waszych przyjaciół i członków waszych rodzin uciekło do Kaeleer przed przemocą, która dusi Terreille. Spójrzcie, co się stało z tymi, którzy wpadli prosto w uwodzicielskie ramiona Wielkiego Lorda. Za pomocą Fachu zerwała całun zakrywający przód platformy. Potem przycisnęła dłoń do ust, żeby nie zwymiotować, kiedy z okaleczonych ciał

poderwały się tysiące much. Powietrze wypełniła wrzawa, ponad którą wzbił się przenikliwy okrzyk wściekłości i żalu, a potem następny i następny, w miarę jak ci stojący najbliżej platformy rozpoznawali swoich bliskich. Ponownie używając Fachu, Dorothea delikatnie naciągnęła na ciała zasłonę. Odczekała kilka minut, aż krzyki zmienią się w tłumione szlochy. - Wiedzcie, że użyję całego znanego mi Fachu i resztek sił, jakie mi jeszcze zostały, aby pokonać tego potwora - powiedziała. - Ale jeśli stawię mu czoło sama, z pewnością poniosę klęskę. Jeżeli staniemy do walki wspólnie, mamy szansę uwolnić się od Wielkiego Lorda i tych, którzy mu służą. Wielu z nas nie przeżyje tej walki, ale nasze dzieci... - Głos jej się załamał. Dopiero po chwili mogła mówić dalej. - Ale nasze dzieci zaznają wolności, za którą zapłaciliśmy tak drogo! Odwróciła się i zachwiała. Zarządca Dworu i Dowódca Straży podtrzymywali ją z dwóch stron, kiedy szła przez platformę, a potem schodziła po schodach. Ich oczy pełne były dumy i łez, kiedy ostrożnie sadzali ją w otwartym powozie, który miał ją odwieźć do pobliskiej rezydencji. Ale gdy chcieli udać się wraz z nią, pokręciła przecząco głową. - Macie tu obowiązki - powiedziała przyciszonym głosem. - Ale pani... - zaczął protestować Dowódca Straży. - Proszę. Wasza siła przysłuży mi się lepiej, jeśli pozostaniecie tutaj. Przywołała złożoną kartkę papieru i podała ją zarządcy. - Jeśli królowe z tej listy będą się chciały ze mną zobaczyć, wyznacz audiencję na popołudnie. - Widziała w jego oczach, że chciał zaprotestować, ale nic nie powiedział. Woźnica cmoknął cicho na konie. Dorothea rozsiadła się wygodnie i opuściła powieki, by ukryć błysk w oczach. Ty synu kurwiącej się czarownicy, wykonałam pierwszy ruch. I teraz wszystko, co zrobisz, zostanie użyte przeciwko tobie!

2. Terreille Alexandra Angelline drżała, choć poranek był ciepły. Czekała, aż Philip Alexander wróci z oględzin okaleczonych ciał leżących na drewnianej platformie. Rzuciła rozgrzewające zaklęcie na ciężki, wełniany szal, którym była okryta, choć wiedziała, że nic to nie da. Żadne zewnętrzne źródło ciepła nie było w stanie rozproszyć chłodu, który wżarł się w jej kości. Jest za wcześnie - powtarzała sobie w myślach. - Wilhelmina przeszła przez Wrota wczoraj rano. Nie może być wśród... Vania i Nyselle, królowe prowincji, które ze sobą przywiozła, wróciły już do gospody wraz ze swoimi orszakami. Nie zaproponowały, że poczekają razem z nią. Kilka lat temu - kilka tygodni temu - na pewno by to zrobiły. Wtedy w nią wierzyły, mimo jej rodzinnych problemów. Ale kilka tygodni temu ktoś wysłał sekretną wiadomość do trzydziestu najsilniejszych czarownic z Chaillot - do wszystkich prócz niej i jej córki Leland. Zaprosił je na wycieczkę po Briarwood i obiecał ujawnić, co stało się z ich młodymi krewnymi, które umieszczono w tym szpitalu, a które zniknęły bez śladu. Briarwood, instytucja zapewniająca opiekę zaburzonym emocjonalnie dzieciom, stało zamknięte od kilku lat, odkąd tajemnicza choroba zaczęła zabijać mężczyzn z arystokratycznych rodzin w Beldon Mor, stolicy Chaillot - choroba, która miała jakiś związek z tym miejscem. Czarownice stawiły się wyznaczonej nocy i poznały straszliwe tajemnice Briarwood. Ich przewodniczka, dziewczynka - demon o imieniu Rose, zaprezentowała im duchy, nie okazując żadnej litości dla uczuć czarownic. Jedna kapłanka odnalazła swoją kuzynkę, która zniknęła, kiedy były dziećmi - okazało się, że została zamurowana w ścianie. Królowa prowincji rozpoznała szczątki córki swojej przyjaciółki. Czarownice obejrzały pokoje służące do zabawy. Zwiedziły cele, w których stały wąskie łóżka. Oglądnęły ogród warzywny i spotkały się z jednonogą dziewczynką. Podążały, oniemiałe, za Rose, która z uśmiechem objaśniała im szczegółowo, jak i dlaczego umarło każde dziecko. Opowiedziała im o dzieciach

- demonach, które odeszły do Ciemnego Królestwa, by zamieszkać z cildru dyathe. Wymieniła nazwiska wszystkich „wujków” z Briarwood, mężczyzn wspierających ten chory przybytek i z niego korzystających, oraz wszystkich złamanych czarownic z arystokratycznych rodzin, czarownic, które „wyleczono” z emocjonalnych problemów, pozbawiając wewnętrznej mocy, a potem odesłano do domów. Wśród „wujków” Rose wymieniła Roberta Benedicta, pierwszego męża Leland i ważnego członka męskiej Rady - Rady, którą zdążyła już zdziesiątkować tajemnicza choroba. Uzdrowicielka, która była w grupie, zapytała o tę chorobę. Rose uśmiechnęła się tylko i powiedziała: - Samo Briarwood jest trucizną. Nie ma lekarstwa na Briarwood. Alexandra ciaśniej okryła się szalem, ale mimo to nie przestawała się trząść. Gniew, jaki wybuchł w całym Chaillot, podzielił prowincję. Beldon Mor zmieniło się w pole walki. Członkowie męskiej Rady, którzy jeszcze nie umarli na tę dziwną chorobę, zostali w okrutny sposób straceni. Kiedy kilku arystokratów otruto, wielu wyprowadziło się do gospód albo klubów, ponieważ bało się jeść i pić to, co przeszło przez ręce kobiet z ich rodzin. Kiedy opadła pierwsza fala gniewu, czarownice zwróciły się przeciwko Alexandrze. Nie obwiniały jej o stworzenie Briarwood, ponieważ zbudowano je, nim została królową Chaillot, natomiast obwiniały ją zajadle o ślepotę. Tak bardzo była zajęta bronieniem Chaillot przed wpływami Hayll i próbami zachowania władzy wbrew woli męskiej Rady, że nie dostrzegła niebezpieczeństwa czającego się obok. Wszyscy szeptali, że to tak, jakby nie pozwalała mężczyźnie obmacywać swoich cycków, kiedy już trzymał fiuta między jej nogami. Winiły ją, ponieważ Robert Benedict mieszkał przez cały ten czas w jej domu i grzał łóżko jej córki. Skoro nie potrafiła dostrzec zagrożenia, które codziennie siadało przy jej stole, jak mogła chronić swój lud przed innymi niebezpieczeństwami? Winiły ją za czyny Roberta Benedicta i los wszystkich młodych czarownic, które zmarły albo zostały złamane w Briarwood.

Sama Alexandra obwiniała się o to, co stało się z Jaenelle, jej młodszą wnuczką. Pozwoliła zamykać to dziwne, trudne dziecko w takim miejscu. Nie znała sekretów Briarwood, ale gdyby uznała zmyślane przez Jaenelle historie za próbę zwrócenia na siebie uwagi, a nie za denerwujący problem towarzyski, mała nigdy nie zostałaby tam posłana. A gdyby nie zlekceważyła nienawiści, jaką dziewczynka okazywała zawsze doktorowi Carvayowi, być może wcześniej poznałaby prawdę. Ale nie wiedziała tego na pewno. I teraz już było za późno na znalezienie odpowiedzi. W tej chwili miała inny problem rodzinny. Jedenaście lat temu Wilhelmina Benedict, córka Roberta z pierwszego małżeństwa, uciekła z domu, twierdząc, że ojciec próbował wykorzystać ją seksualnie. Philip Alexander, nieślubny przyrodni brat Roberta, odszukał bratanicę, ale nie chciał zdradzić rodzinie, gdzie ona przebywa. Alexandra była wtedy na niego za to wściekła, ale ostatnio zaczęła się zastanawiać, czy przypadkiem Philip nie domyślał się, co się działo pod przykrywką Briarwood, szczególnie że to dzięki jego energicznym działaniom zamknięto szpital. Dwa dni temu Alexandra otrzymała od Wilhelminy list, w którym dziewczynka poinformowała ją, że udaje się do Kaeleer, Królestwa Cieni. Nie, nie dziewczynka - Wilhelmina miała teraz dwadzieścia siedem lat. Ale nie miało to znaczenia. Nadal należała do rodziny. Nadal była wnuczką Alexandry. Królowa pokręciła głową, żeby odpędzić od siebie złe myśli, i zobaczyła wracającego Philipa. Wstrzymała oddech i zajrzała pytająco w jego szare oczy. - Nie ma jej wśród nich - powiedział cicho Philip. Alexandra odetchnęła głęboko. - Ciemności niech będą dzięki. Zdawała sobie jednak sprawę z tego, co nie zostało dopowiedziane: jeszcze nie. Philip podał jej ramię. Przyjęła je, wdzięczna za wsparcie. To był dobry człowiek, prawdziwe przeciwieństwo swojego przyrodniego brata. Ucieszyła się, kiedy Leland zdecydowała się z nim zaręczyć, a jeszcze bardziej, gdy się pobrali,

po regulaminowym roku narzeczeństwa. Obejrzała się w stronę platformy, z której Dorothea SaDiablo wygłosiła swą przerażającą mowę. - Wierzysz jej? - spytała cicho. Philip prowadził ją wśród grupek wstrząśniętych ludzi, którzy nadal tulili się do siebie i zbierali odwagę, by spojrzeć na rozczłonkowane ciała. - Nie wiem. Jeśli choć połowa z tego, co mówi... jeśli Sadi... - słowa uwięzły mu w gardle. Alexandra nadal śniła koszmary za sprawą Daemona Sadiego. Podobnie jak Philip, ale z innych powodów. Kiedy Jaenelle została wysłana po raz ostatni do Briarwood, Sadi groził Alexandrze i dał jej przedsmak pogrzebania żywcem w grobie. Natomiast gdy użył swej ciemnej mocy, by złamać Pierścień Posłuszeństwa, zniszczył połowę Kamieni Krwawych w Beldon Mor. W tej eksplozji mocy siła Philipa została zredukowana do Zielonego Kamienia należnego mu z urodzenia. - Możemy wsiąść do Wozu jeszcze dziś - powiedział Philip. - Jeśli wykupimy podróż takim, który obsługuje ciemniejsze Wiatry, już jutro będziemy w domu. - Jeszcze nie. Chcę porozmawiać z Zarządcą Dworu Dorothei. Może umówi mnie na audiencję. - Jesteś królową - warknął Philip. - Nie powinnaś być zmuszana błagać o audiencję u kapłanki, bez względu na to, kim... - Philipie - ścisnęła jego ramię. - Dziękuję ci za twą lojalność, ale teraz jesteśmy żebrakami. Nie stać mnie już na zuchwalstwo. Nie wiem, czy Dorothea naprawdę nie jest potworem, jakim się zawsze wydawała, ale jestem przekonana, że Wielki Lord Piekła stanowi większe zagrożenie. - Zadrżała. - Musimy się udać do Kaeleer i odszukać Wilhelminę. Ale zanim tam pojedziemy, musimy się jak najwięcej dowiedzieć o wrogu, bez względu na źródło. - Dobrze - odparł Philip. - A co z Vanią i Nyselle? Pojadą z nami?

- Pojadą albo zostaną, jak zechcą. Na pewno nie będzie ich obchodzić moja wola. - Westchnęła. - Kto by pomyślał miesiąc temu, że będę musiała uznać Dorotheę za sprzymierzeńca?

3. Terreille Kartane SaDiablo spacerował po ogrodach rezydencji, starannie ignorując domysły i współczujące spojrzenia tych nielicznych osób, które nie ukryły się w domach. Poczekał, aż powóz Dorothei zniknie mu z oczu, i dopiero wtedy zszedł z platformy. Rozczłonkowane ciała, które na niej pozostawiono, by tłum mógł im się przyjrzeć, nie budziły jego niepokoju. Na Ognie Piekielne, Dorothea nieraz robiła takie - i gorsze - rzeczy, kiedy chciała się zabawić, ale najwyraźniej nikt o tym nie pamiętał. Albo może żaden z tych głupców nigdy nie widział Arcykapłanki w tym jej nastroju. Ale Zarządca Dworu i Dowódca Straży... Idioci bez jaj. Mieli prawdziwe łzy w oczach, kiedy pomagali jej wsiąść do powozu. Jak mogli uwierzyć, że przez tyle wieków pozostawała pod władzą zaklęcia i że tak naprawdę nie rozkoszowała się cierpieniem swoich ofiar? Och, faktycznie, jej mowa brzmiała szczerze i była pełna skruchy. Nie uwierzył w ani jedno jej słowo. Żaden mężczyzna, który kiedykolwiek musiał zadowolić Dorotheę w łóżku, nie mógł jej wierzyć. Daemon na pewno by nie uwierzył. Daemon. Syn Wielkiego Lorda. To wyjaśniało wiele kwestii związanych z jego „kuzynem”. Czy Dorothea wiedziała o tym przez wszystkie te lata, kiedy Daemon wychowywał się na jej dworze jako bękart? Musiała wiedzieć. A to oznaczało, że Wielki Lord Piekła nie żywił miłości do Arcykapłanki Hayll. To z kolei prowadziło do problemów Kartane. Tajemnicza choroba, która pojawiła się niemal trzynaście lat temu, dopadła i jego. Wszyscy mężczyźni, którzy zabawiali się w Briarwood, skończyli

w grobach, ale on był Haylleńczykiem, a więc należał do długowiecznej rasy, i ani razu nie wrócił do Chaillot. Być może to dlatego pozostał przy życiu, jako jedyny. Ale ostatnio zaczynał czuć, że jego czas się kończy. Kiedy kilka tygodni temu ujawniono związek pomiędzy chorobą a Briarwood, zaczął rozgryzać problem - w chwilach gdy jego umysł nie pogrążał się w koszmarach wykluczających myślenie - i wciąż dochodził do tego samego wniosku. Jedyne uzdrowicielki, które mogły mieć dość mocy, by uleczyć chorobę, nim całkiem go zniszczy, i jedyne, które nie znały jej przyczyny, mieszkały w Kaeleer. Prawdopodobnie służą na dworach królowych terytoriów - jeśli Dorothea nie kłamała i na ten temat - znajdujących się pod kontrolą Wielkiego Lorda. A to oznacza, że musi znaleźć coś, co kupi mu jego pomoc. Teraz, dzięki małej przemowie Dorothei, uzyskał informacje, które dla Księcia Ciemności mogły się okazać bardzo interesujące. Uśmiechnął się, zadowolony ze swojej decyzji. Odczeka jeszcze kilka dni, wywęszy więcej informacji, a potem złoży krótką wizytę w Królestwie Cieni.

4. Terreille Alexandra Angelline nieufnie usadowiła się w fotelu, pełna ulgi, że Dorothea wybrała prywatną salę recepcyjną zamiast oficjalnej. Spotkanie będzie wystarczająco trudne i bez obecności dworu pełnego warczących Haylleńczyków. Ale takie tęte - ŕ - tęte z Dorotheą miało też swoje złe strony. Alexandra słyszała, że Arcykapłanka Hayll była piękną kobietą. Och, nadal widać było ślady tej urody, ale teraz chodziła pochylona, a na jej plecach widoczny był garb. Jej brązowe dłonie pokryte były starczymi plamami, a twarz i włosy... To samo stanie się w końcu z nami wszystkimi, pomyślała, obserwując, jak Dorothea nalewa herbatę do kruchych filiżanek. Ale jakie to musiało być uczucie: położyć się spać jako młoda kobieta, a obudzić następnego ranka jako starucha? - Jestem... wdzięczna... że mnie przyjęłaś - powiedziała, próbując nie zadławić się własnymi słowami.

Dorothea wygięła usta w lekkim uśmiechu. Podała jej filiżankę. - Zaskoczyło mnie, że prosisz o audiencję. - Uśmiech zniknął. - Nigdy wcześniej nie spotkałyśmy się osobiście, a biorąc pod uwagę, co stało się w twojej rodzinie, masz pełne prawo mnie nienawidzić. - Zawahała się, napiła herbaty i ciągnęła cichym głosem: - Wysłanie Sadiego do Chaillot nie było moim pomysłem, ale nie pamiętam, kto to zasugerował ani dlaczego się zgodziłam. Niektóre wspomnienia nadal zakrywa mgła, której nie potrafię przebić. Alexandra uniosła filiżankę do ust, ale nie napiła się herbaty. - Myślisz, że to sprawka Wielkiego Lorda? - Tak sądzę. Sadi to piękna, bezwzględna broń, a jego ojciec potrafi jej świetnie używać. Osiągnął swój cel. - Jaki cel? - spytała ze złością Alexandra. - Sadi zniszczył moją rodzinę i zabił moją młodszą wnuczkę. Co dzięki temu osiągnął? Dorothea oparła się na krześle, znów upiła herbaty i powiedziała cicho: - Zapominasz, siostro, że ciała dziewczynki nigdy nie odnaleziono. Coś w wyczekującym spojrzeniu Dorothei sprawiło, że Alexandra zadrżała. - To nic nie znaczy. Sadi jest bardzo dyskretnym grabarzem. - Odstawiła filiżankę i spodek na stół. Nie tknęła napoju. - Nie przyszłam tu rozmawiać o przeszłości. Chciałabym wiedzieć, jak bardzo niebezpieczny jest Wielki Lord. - Daemon Sadi jest synem swego ojca. Czy taka odpowiedź ci wystarczy? Alexandra wzdrygnęła się wbrew woli. - I naprawdę sądzisz, że chce zniszczyć Krwawych mieszkających w Terreille? - Jestem tego pewna - Dorothea dotknęła dłonią swoich siwych włosów. Zapłaciłam wielką cenę za tę pewność.

- Moja druga wnuczka, Wilhelmina Benedict, niedawno udała się do Kaeleer - powiedziała cicho Alexandra. Dorothea zesztywniała. - Jak niedawno? - Przeszła przez Wrota wczoraj. - Matko Noc - wykrzyknęła Dorothea, opadając bezwładnie na krzesło. Tak mi przykro, Alexandro. Tak bardzo, bardzo mi przykro. - Zamierzam się udać do Kaeleer wraz z księciem Philipem Alexandrem, jak tylko skończą się targi służby i znów zaczną przyjmować gości. Mam nadzieję, że zdołamy ją odszukać i przekonać królową, z którą podpisze kontrakt, by ją z niego zwolniła. - Jest w o wiele większym niebezpieczeństwie - stwierdziła Dorothea głosem pełnym troski. - Nie ma powodów, żeby ktoś zwrócił na nią uwagę - odparła ostro Alexandra. - Nie ma powodów, by przyjęła kontrakt poza Małym Terreille. - Są, i to dwa: Wielki Lord i czarownica, nad którą ma władzę. Jeśli nie odszukasz szybko Wilhelminy, może skończyć w jego mrocznych objęciach, a wówczas nie będzie już dla niej nadziei. Pomimo ciepła, jakie panowało w pokoju, po plecach Alexandry przeszedł dreszcz. Dorothea przyglądała się jej przez dłuższą chwilę. - Powtarzam ci, Sadi i Wielki Lord osiągnęli swój cel. Nikt nie szuka zbyt wnikliwie ciała, kiedy żywi potrzebują pomocy. A ciała twojej wnuczki nigdy nie odnaleziono. Alexandra zmierzyła ją wzrokiem. - Sądzisz, że tą czarownicą o wielkiej mocy, nad którą panuje Wielki Lord Piekła, jest Jaenelle? - Roześmiała się z goryczą. - Na Ogień Piekielny,

Dorotheo, Jaenelle nie potrafiła nawet opanować podstaw Fachu! - Jeśli się wie, jak czytać między wierszami niektórych... mniej dostępnych... zapisków o historii Krwawych, można się dowiedzieć, że w przeszłości żyło kilka kobiet - bardzo niewiele, Ciemności niech będą dzięki które miały ogromną moc, ale same nie potrafiły z niej korzystać. Musiały... nawiązywać emocjonalną więź z kimś, kto potrafił pokierować ich mocą, ale nie zawsze mogły decydować o kierunku tej mocy. - Dorothea urwała. - Ostatnio z Małego Terreille doszły nas słuchy, że ulubienicę Wielkiego Lorda określa się jako „ekscentryczną”, „nieco zaburzoną emocjonalnie”. Czy to nie brzmi znajomo? Alexandra nie była w stanie oddychać. W pokoju po prostu zabrakło powietrza. Co się z nim mogło stać? - Jeśli się z tym pogodzisz, udzielę ci wszelkiej możliwej pomocy. Dorothea patrzyła na nią ze smutkiem. - Nie możesz ignorować tego faktu, Alexandro. Bez względu na to, w co pragniesz wierzyć i co myślisz, nie możesz ignorować faktu, że ulubienicą Wielkiego Lorda jest czarownica, którą oddał w jego ręce Daemon Sadi i która nazywa się Jaenelle Angelline.

5. Terreille Dorothea odsunęła ciemne, ciężkie zasłony i popatrzyła na otulony nocą ogród. Czuła się wyczerpana - i fizycznie, i psychicznie. Och, jak bardzo miała ochotę zatopić paznokcie w oczach mężczyzn z Pierwszego Kręgu swojego dworu, wydrapać z nich to żałosne, pełne nadziei spojrzenie. Czepiali się każdego usprawiedliwienia jej zachowania w ciągu minionych wieków. Chcieli wierzyć, że to mężczyzna uczynił ją okrutną, że to mężczyzna nią manipulował i kontrolował jej myśli, że to mężczyzna stał za jej dojściem do władzy i za jej późniejszym okrucieństwem, dzięki któremu złamała przeciwników i pokonała większość terytoriów w Terreille. Nie byli skłonni przyznać jej żadnych zasług w tym względzie. Chcieli, żeby była ofiarą, bo wtedy nie musieliby się wstydzić, że jej służyli, bo wtedy mogliby udawać, iż służyli ze względu na honor, a nie ze strachu i chciwości.

No cóż, kiedy Kaeleer upadnie, ona dokona kilku zmian na swoim dworze. Może nawet dopilnuje, żeby ci głupcy zginęli w bitwie, dławiąc się tym swoim honorem. - Dobrze ci dziś poszło, siostro - oświadczył chrapliwy, a mimo to dziewczęcy głos. - Ja sama nie zrobiłabym tego lepiej. Dorothea nie odwróciła się. Kiedy patrzyła na Hekatah, Kapłankę Ciemnego Królestwa - żyjącego demona i samozwańczą Arcykapłankę Piekła zawsze robiło jej się niedobrze. - To były twoje słowa, nie moje, nic zatem dziwnego, że jesteś zadowolona. - Nadal mnie potrzebujesz - warknęła Hekatah i, powłócząc nogami, podeszła do fotela stojącego przy ogniu. - Nie zapominaj o tym. - Nigdy o tym nie zapominam - odparła cicho Dorothea, nadal wpatrując się w ogród. To Hekatah dostrzegła jej potencjał, kiedy jako młoda czarownica uczyła się obowiązków kapłanki i sztuki Czarnych Wdów. To Hekatah rozpalała jej ambicje i karmiła jej marzenia o władzy, to ona wskazywała jej potencjalne rywalki, które stały na drodze tych marzeń. I to Hekatah pomogła jej eliminować je. Kapłanka Ciemnego Królestwa przebyła z nią całą drogę, kierowała nią, udzielała rad. Dorothea nie pamiętała już, kiedy uświadomiła sobie, że Hekatah potrzebuje jej równie mocno, jak ona potrzebuje jej. Ta współzależność sprawiła, że gardziły sobą nawzajem, ale były związane wspólnym marzeniem o zdobyciu władzy nad wszystkimi królestwami. - Naprawdę uważasz, że po tym wszystkim, co uczyniłyśmy, żeby zdobyć władzę w Terreille, królowe uwierzą, że to była wyłącznie wina Wielkiego Lorda? - Jeśli właściwie rzuci się czar perswazji, nie ma powodu, żeby nie uwierzyły - stwierdziła jadowicie słodko Hekatah.

- Mojemu Fachowi niczego nie można zarzucić, kapłanko - odparła z podobnym jadem Dorothea, odwracając się wreszcie twarzą do gościa. - Twój Fach nie ochronił cię przed skutkami zaklęcia, jakie rzucił na ciebie Sadi, prawda? - Podobnie jak twój nie ocalił ciebie. Hekatah zasyczała z wściekłością, a Dorothea ponownie odwróciła się do okna, czując przelotną satysfakcję z celnie wymierzonego ciosu. Siedem lat temu Hekatah usiłowała uzyskać kontrolę nad Jaenelle Angelline i wyeliminować Lucivara Yaslanę. Coś w jej planie poszło nie tak i w wyniku tej konfrontacji utraciła wygląd żyjącej osoby. Przypominała teraz rozkładające się, wysuszone zwłoki. Przez pierwsze kilka lat twierdziła, że jeśli będzie pić duże ilości świeżej krwi, odzyska swoje ciało. W zasadzie powinna mieć rację. Żyjące demony to zmarli o zbyt wielkiej mocy - mocy uniemożliwiającej powrót do Ciemności. Po śmierci pozostawali zamknięci w swych martwych ciałach, które utrzymywali w nienaruszonym stanie, pijąc krew. Jednak nic nie zdołało przywrócić Hekatah jej poprzedniego wyglądu. Z jej ciała, które umarło pięćdziesiąt tysięcy lat temu, został wyciśnięty cały sok. - Uwierzą, że to Wielki Lord jest odpowiedzialny za całą deprawację Terreille - powiedziała teraz, podchodząc do Dorothei na tyle blisko, że w szybie okna pojawiło się jej odbicie. - Chcą w to uwierzyć. To mit, straszliwa opowieść powtarzana szeptem od tysięcy lat. A nawet jeśli ktoś będzie miał wątpliwości co do tego, na pewno nie będzie ich miał w kwestii Yaslany i Sadiego. Sama myśl, że ci trzej są teraz razem i wykorzystują jako swoje narzędzie moc silnej czarownicy, wystarczy, by zjednoczyć Terreille przeciwko Kaeleer. Bo w końcu nie ma znaczenia, dlaczego ktoś przyłącza się do walki. Ważne jest tylko to, że walczy. - Zdobyłyśmy dziś niespodziewanego sojusznika. Alexandrę Angelline, królową Chaillot - usta Dorothei wykrzywiły się w złowieszczym uśmiechu. - Ze wstrząsem przyjęła wiadomość, że jej młodsza wnuczka za sprawą Daemona Sadiego od lat znajduje się w mocy Wielkiego Lorda. Hekatah zmarszczyła brwi. - To idiotka, ale nie jest głupia. Jeśli przekona Jaenelle, żeby pomogła jej

zachować władzę nad Chaillot... Dorothea pokręciła głową. - Ona nie wierzy, że Jaenelle ma jakąkolwiek moc. Widziałam to w jej oczach. Opowiedziałam jej zgrabną historyjkę o kobietach, które są zbiornikami mocy - w nią też nie uwierzyła. Zapewne dojdzie do wniosku, że Sadi i Wielki Lord potrzebowali Jaenelle do jakichś chorych celów; ale jeśli chodzi o tę wnuczkę, Alexandra wierzy jedynie w to, w co chce wierzyć. Kiedy dotrze do Małego Terreille, Lord Jorval zaproponuje jej pomoc, ale nie powie jej, że Jaenelle jest królową Ebon Askavi. Zresztą nie sądzę, żeby dała wiarę czemukolwiek, czego się dowie w Pałacu. Hekatah roześmiała się wesoło. - Ale kiedy pozna osobiście księcia Saetana Daemona SaDiablo, Wielkiego Lorda Piekła, zapewne z największą radością prześle nam wszelkie informacje, jakie uzna za pomocne - dodała Dorothea. - Jeśli on odkryje jej dwulicowość... - Hekatah wzruszyła ramionami. - I tak musiałybyśmy się jej pozbyć po zakończeniu wojny. Dorothea patrzyła na ich odbicie w szybie. Kiedyś były pięknymi kobietami, a teraz Hekatah wygląda jak trup, na którym ucztują robaki, a ona sama... Sadi rzucił na nią czar, który postarzył ją i przygarbił jej ciało, ale nie zrobił nic, żeby zmniejszyć jej seksualny apetyt. Choć Krwawi od dawna nazywali go Sadystą, wcześniej nie zdawała sobie sprawy z głębi jego okrucieństwa. Znał jej pożądanie - jakżeby mógł nie znać, skoro musiał je zaspokajać, kiedy był młody? - i wiedział, jak bardzo będzie się czuła upokorzona, kiedy w oczach ujeżdżanych mężczyzn zobaczy obrzydzenie zamiast tej ekscytującej kombinacji żądzy i strachu, które dotąd budziła. A teraz, po tym łzawym wyznaniu, będzie musiała zrezygnować nawet z tego. - Poinformowałaś swoje ulubione królowe, że muszą się chwilowo powstrzymać od co bardziej wyrafinowanych przyjemności? - spytała Hekatah. - Powiedziałam im. Chociaż trudno powiedzieć, czy posłuchają - odparła Dorothea z irytacją.

- Te, które tego nie zrobią, trzeba będzie wyeliminować. - A jak to wyjaśnimy? Hekatah wydała zniecierpliwione parsknięcie. - Najwyraźniej i one znajdowały się we władzy zaklęcia Wielkiego Lorda. Twoja szlachetna walka wyzwoliła również część twoich sióstr, ale niestety nie wszystkie. Wystarczy, że zabijemy jedną czy dwie, reszta odczyta wiadomość i zacznie się zachowywać poprawnie. - A kiedy wygramy? - A kiedy wygramy, będziemy mogły robić, co nam się spodoba. Będziemy władać królestwami, Dorotheo. Nie tylko Terreille, ale wszystkimi Terreille, Kaeleer i Piekłem. Dorothea milczała przez kilka minut, rozsmakowując się w tej myśli. Wreszcie, niechętnie, spytała: - Naprawdę sądzisz, że nam się uda? To, co zostało z ust Hekatah, wykrzywiło się w potwornym uśmiechu. - Ostatnim razem się udało.

6. Kaeleer Królowa Arachny, duża, złocista pajęczyca, przysiadła przy ramieniu zmęczonej, złotowłosej kobiety, która opierała się o płaski kamień. Być źle? - spytała cicho. Jaenelle Angelline odgarnęła włosy z twarzy i westchnęła. Przymrużyła udręczone, szafirowe oczy w porannym słońcu i jeszcze raz przyjrzała się delikatnym niciom splątanej Sieci, którą utkała tej nocy. - Tak, jest źle. Nadciąga wojna. Wojna pomiędzy królestwami.

Móc powstrzymać? Jaenelle powoli pokręciła głową. - Nie. Nikt nie może jej powstrzymać. Pajęczyca poruszyła się niespokojnie. W powietrzu wokół kobiety unosił się smutek - i wzbierająca, zimna wściekłość. Dwunodzy już wcześniej walczyli. Być bardziej źle tym razem? - Sama zobacz. Przyjmując oficjalne zaproszenie, królowa Arachny otworzyła umysł na marzenia i wizje zamknięte w wielkiej, splątanej Sieci, którą Jaenelle utkała pomiędzy kamieniem a pobliskim drzewem. Tyle śmierci. Tyle bólu i smutku. I rozprzestrzeniająca się skaza, która zbruka tych, co przeżyją. Oderwała się od wizji i przyjrzała się samej Sieci. Zauważyła dwie dziwne rzeczy. Pierwszą był kruchy, srebrny pierścień z Hebanowym Kamieniem, umieszczony na środku. Odłamki Kamieni rzadko wplatano w Sieci, ponieważ magia konieczna do ich utkania była sama w sobie silna - i niebezpieczna. Ten konkretny Kamień należał do Jaenelle, która była Czarownicą, żywym mitem, ucieleśnionym marzeniem. Drugą dziwną rzeczą był trójkąt. Od pierścienia biegło wiele nici, ale ponad nimi utkano trzy inne, które tworzyły razem trójkąt zamykający pierścień. Zaintrygowana pajęczyca dalej studiowała Sieć. Widziała już wcześniej ten trójkąt. Siła, namiętność, odwaga. Lojalność, honor, miłość. Niemal wyczuwała męski posmak tych nici. - Jeśli Kaeleer przyjmie wyzwanie Terreille i pójdzie na wojnę, zniszczy to Krwawych w obu królestwach - powiedziała cicho Jaenelle. - Wszystkich Krwawych. Nawet krewniaków. Niektórzy przeżyją. Zawsze tak jest. - Nie tym razem. Och tak, niektórzy przeżyją wojnę fizycznie, ale... - głos Jaenelle załamał się. Westchnęła. - Zginą wszystkie moje siostry, wszyscy przyjaciele. Wszystkie królowe. Wszyscy książęta.

Wszyscy? - Nie będzie królowych, które mogłyby uleczyć ziemię. Nie będzie królowych, które mogłyby zjednoczyć Krwawych. Rzeź będzie trwała, póki wszyscy nie zginą. Czarownice staną się równie jałowe jak ziemia. Dar mocy, dany nam tak dawno temu, przemieni się w broń, która nas zniszczy. Jeśli Kaeleer pójdzie na wojnę z Terreille. Musieć walczyć, powiedziała pajęczyca. Musieć zniszczyć skazę. Jaenelle uśmiechnęła się gorzko. - Wojna jej nie zniszczy. Wiem, kto posiał nasienie, i gdyby wyeliminowanie Dorothei i Hekatah mogło powstrzymać to, co nadchodzi, unicestwiłabym je w tej chwili. Ale to niczego nie zmieni, już nie. Jedynie opóźni, a to jeszcze gorzej. To jest właściwe miejsce i właściwy czas, żeby oczyścić Krwawych ze skazy. Ty mówić o drogach, co nigdzie nie prowadzą, napomniała ją pajęczyca. Ty mówić: nie móc walczyć, ale musieć walczyć. Ty nie wiedzieć? Może źle czytać Sieć. Jaenelle, na której twarzy pojawiło się oschłe rozbawienie, odwróciła głowę w stronę pajęczycy. - A gdzie się nauczyłam tkać splątane Sieci? Jeśli nie odczytuję ich dobrze, może nauki nie były właściwe? Pajęczyca użyła Fachu, żeby wydać chrapliwy, brzęczący dźwięk, który wskazywał na wielkie niezadowolenie. Nie wina uczącego pająka, jeśli mały pająk woleć łapać muchy, niż uczyć się lekcji. Powietrze wypełnił srebrzysty, aksamitny śmiech Jaenelle. - Ani razu nie próbowałam złapać muchy. I słuchałam uczącego mnie pająka. W końcu była nim ówczesna Królowa Przędących Sieci Marzeń. Królowa Arachny poprawiła się na skale, nieco udobruchana. Wesołość

Jaenelle zniknęła, kiedy znów zwróciła oczy na Sieć. - Terreille pójdzie na wojnę. Więc Kaeleer walczyć. - Ta Sieć pokazuje dwie drogi - powiedziała Jaenelle bardzo cicho. Nie, odparła pajęczyca stanowczo. Jedna Sieć, jedna wizja. Tak być. - Dwie drogi - obstawała przy swoim Jaenelle. - Jeśli wybiorę drugą ścieżkę, Kaeleer nie pójdzie na wojnę z Terreille, a królowe i książęta przetrwają, będą mogli uleczyć i ochronić Królestwo Cieni. Więc kto pójść na wojnę z Terreille? - Królowa Ciemności. Ale to ty jesteś Królową! Jaenelle odetchnęła głęboko. - Wojna, która oczyści Królestwa, nakaże spłacić długi i odbierze ofiarowany dar mocy. Jest sposób. Musi być sposób, ale Sieć nie może mi go jeszcze pokazać z tego powodu - wskazała na trójkąt. - To nie jest trójkąt Królowej. - Przesunęła palcem po jego lewym boku. - To jest nić Wielkiego Lorda. - Musnęła podstawę. - A to nić Lucivara. - Jej palec zawahał się przy prawym boku trójkąta. - Ale to nie jest nić Andulvara. Powinna nią być, ponieważ to mój Dowódca Straży, ale należy do kogoś innego. Do kogoś, kogo tu jeszcze nie ma, kogoś, kto udzieli mi odpowiedzi, których potrzebuję, by pójść tą drugą ścieżką. Nić nie mówić jego imienia? - Mówi, że nadchodzi lustro. Ta odpowiedź to... - Jaenelle spięła się i dźwignęła na kolana. - Daemon - wyszeptała. - Daemon. Pajęczyca poruszyła się niespokojnie. Czarownica napełniła powietrze ogromną rozkoszą, kiedy wyszeptała to imię - ale pod rozkoszą krył się też strach.

- Muszę iść - powiedziała Jaenelle, pospiesznie podnosząc się z ziemi. Muszę jeszcze odwiedzić dwa terytoria krewniaków, nim wrócę do Pałacu. Zawahała się, rzuciła okiem na pajęczycę. - Jeśli pozwolisz, chciałabym ją jeszcze zachować. Twoje Sieci mieć swoje miejsce wśród Tkających Marzenia. Jaenelle uniosła rękę i za pomocą Fachu objęła nici splątanej Sieci osłoną. Znów spojrzała na pajęczycę. - Niech Ciemność będzie z tobą, siostro. I z tobą, siostro, odpowiedziała grzecznie pajęczyca. Zaczekała, aż Jaenelle złapie Wiatry, psychiczne ścieżki przez Ciemność, po czym za pomocą Fachu opuściła się delikatnie na splątaną Sieć. Jedna Sieć, jedna wizja. Tak jest zawsze. Ale kiedy to Czarownica tka Sieć... Wykorzystując instynkt i całą swą wiedzę, pajęczyca ostrożnie potarła nogą małą nitkę zwisającą luźno z Szarego Pierścienia. Splątana Sieć ukazała jej drugą ścieżkę. Pajęczyca cofnęła się szybko. Nie! - krzyknęła na psychicznej nici, tak daleko, jak tylko mogła sięgnąć. Nie! Nie druga ścieżka! Nie odpowiedź! Nie iść tą ścieżką! Milczenie. Silny umysł Czarownicy nie przesłał najdrobniejszego drgnienia, które wskazałoby, że usłyszała. Nie iść tą ścieżką, powtórzyła pajęczyca ze smutkiem. Widziała wyraźnie, co leży u jej końca. Może nie. Czarownica potrafiła tkać splątane Sieci lepiej niż wszystkie Czarne Wdowy, ale nawet i ona nie zawsze umiała wyczuć wszystkie smaki nici. Królowa Arachny odwróciła się tyłem do Sieci i poczuła lekkie szarpnięcie. Krocząc w powietrzu, ruszyła w stronę nici znajdującej się na tym

końcu Sieci, który był przytwierdzony do drzewa. Ostrożnie potarła ją nogą. Pies. Brązowo - biały pies, którego widziała już w pierwszej Sieci utkanej po odejściu zimy. Poprosiła Czarownicę, żeby przyprowadziła tego psa, Ladvariana, na Wyspę Tkaczek. Chciała zobaczyć tego wojownika - i chciała, by on ją zobaczył. Szarpnęła nić Ladvariana i poczuła, jak przez Sieć przechodzi wibracja. Wiele nici połączonych z Hebanowym Pierścieniem - nici krewniaków - zaczęło jasno świecić. Ludzkie nici również świeciły, ale nie tak jasno, nie tak pewnie. Musi o tym pamiętać. A ten trójkąt... Nadal trzymając nogę na nici Ladvariana, pajęczyca pozwoliła, by jej umysł odpłynął do ukrytej jaskini, świętej jaskini w centrum wyspy. Tam udawała się królowa Arachny, by słuchać marzeń - i tkać, nić po nici, wyjątkowe Sieci, które wiążą marzenia z ciałem, które są pierwszym krokiem do stworzenia Czarownicy. Małe Sieci. Większe Sieci. Czasami tylko jedna rasa, tylko jeden typ marzycieli powoływał do istnienia Czarownicę. Kiedy indziej marzyciele pochodzili z różnych miejsc, mieli różne potrzeby, które w jakiś sposób łączyły się w jedno. Kiedy czas ucieleśnienia marzenia dobiegał końca, kiedy przestawało chodzić po królestwach, królowa Arachny z szacunkiem przecinała nici wiążące Sieć ze ścianami jaskini, zwijała przędzę w kłębek i chowała w niszy, a potem za pomocą Fachu sprawiała, że nad wejściem zaczynały świecić kryształy. Wiele było takich zamkniętych nisz, więcej niż ludzcy Krwawi sądzili. No ale krewniacy zawsze byli najwierniejszymi marzycielami. W jaskini znajdowała się Sieć, którą zaczęto tkać dawno, dawno temu. Z pokolenia na pokolenie królowe Arachny trącały nici wiążące Sieć, słuchały marzeń, po czym tkały ją dalej. Tylu marzycieli zamkniętych w jednej Sieci, tyle marzeń łączących się w jedno. Dwadzieścia pięć lat temu, według ludzkiej rachuby czasu, marzenie wreszcie się ucieleśniło. W centrum tej wyjątkowej Sieci znajdował się trójkąt. Trzech silnych marzycieli. Trzy nici, które wzmocniono tyle razy, że stały się grube i bardzo mocne.

A każda królowa, kiedy spożywała dobrowolnie ofiarowane jej ciało poprzedniczki, słyszała to samo: Pamiętaj o tej Sieci. Poznaj tę Sieć. Poznaj każdą nić. Pajęczyca ściągnęła swój umysł z powrotem. Marzenie się ucieleśniło. Duch wykarmiony w Ciemności, ukształtowany przez marzenia. I splątana Sieć, ukryta w jaskini pełnej starożytnej mocy, która skierowała tego ducha do konkretnego ciała. Były takie chwile, kiedy pajęczyca widziała okropne rzeczy w swoich Sieciach marzeń i wizji, kiedy zastanawiała się, czy ten konkretny duch naprawdę odnalazł właściwe ciało, czy może niektóre nici nadmiernie się zestarzały. Nie, był jakiś powód, dla którego ten duch się ucieleśnił. Ból i rany nie były winą marzeń - ani marzycieli. Pajęczyca wyciągnęła ze swego ciała jedwabną przędzę i starannie przymocowała ją do nici Ladvariana. Czarownica wybierze więc drugą ścieżkę, ślepa na fakt, że choć ocali Kaeleer i tych, których kocha, zniszczy Serce Kaeleeru. Musi być sposób na ocalenie Serca Kaeleeru. Rozpinając nić wiążącą pień drzewa z mocną gałęzią, królowa Arachny zaczęła prząść własną splątaną Sieć.

ROZDZIAł DRUGI

1. Kaeleer Lucivar Yaslana wrócił na pierwsza stronę listy pełnej starannie wypisanych nazwisk i odszedł od stołu, lekko rozbawiony zachowaniem mężczyzn, którzy też chcieli ją przejrzeć, ale nie chcieli za bardzo zbliżyć się do niego. Na tym polegała jego przewaga nad ludźmi krążącymi od stołu do stołu, żeby zapoznać się z listami kandydatów na targu służby. Nikt się obok nie przepychał, nikt się nie skarżył, że ten za długo przegląda nazwiska, ponieważ nikt nie chciał zadzierać z Księciem Wojowników z Szaroczarnym Kamieniem, będącym wyszkolonym eyrieńskim wojownikiem, mającym gwałtowny charakter, a ponadto słynącym z tego, że łatwo traci nad sobą kontrolę i bez wahania puszcza w ruch pięści. A jeśli dodać do tego fakt, że należał do jednej z najsilniejszych rodzin w królestwie i że służył na Ciemnym Dworze w Ebon Askavi, nic w tym dziwnego, iż inni mężczyźni woleli ustąpić. Ale mimo to nie czuł się dobrze na targu służby w Goth, stolicy Małego Terreille. Za bardzo przypominało mu to targi niewolników, które nadal odbywały się w Terreille. Powoli kierując się w stronę wyjścia, odetchnął głęboko i natychmiast tego pożałował. Wielka sala była zatłoczona, a choć otwarto okna, powietrze cuchnęło zmęczeniem i potem - a także strachem i desperacja, które zdawały się unosić z setek nazwisk na listach. Kiedy tylko wyszedł z budynku, rozłożył na cała szerokość ciemne, błoniaste skrzydła. Nic był pewien, czy robi to z powodu tych wszystkich chwil, kiedy za ten naturalny gest zarabiał uderzenie bata, czy po prostu, spędziwszy kilka godzin w zamkniętym pomieszczeniu, chciał przez chwile poczuć w

skrzydłach słońce i wiatr - albo może przypominał sobie w ten sposób, że teraz jest kupcem, a nie towarem? Złożył skrzydła i ruszył w stronę „obozu” Eyrieńczyków, położonego w jednym z narożników targu. Zauważył na listach kilka eyrieńskich nazwisk, któro go zainteresowały, nie znalazł natomiast tego jednego - haylleńskiego - będącego głównym powodem wertowania przez ostatnie kilka godzin tych cholernych list. Szukał na nich Daemona już od pięciu lat, od czasu kiedy ci idioci z Ciemnej Rady zdecydowali, że dwa razy do roku odbywać się będzie „targ służby”, przez który muszą przechodzić setki uchodźców z Terreille, pragnących zaczepić się w Kaeleer. Zastanawiał się, jak za każdym razem, dlaczego na tych listach nie ma Demona. I odrzucił, jak zawsze, wszystkie przyczyny prócz jednej: szukał niewłaściwego nazwiska. Ale to było mało prawdopodobne. Bez względu na to, pod jakim nazwiskiem Daemon Sadi zjawiłby się w Kaeleer, na targu musiałby wrócić do swojego. Zbyt wiele osób mogło go tu rozpoznać, karą zaś za kłamstwo w kwestii noszonych Kamieni było natychmiastowe wydalenie z królestwa - albo powrót do Terreille, albo ostateczna, definitywna śmierć. Daemon musiałby być głupcem, gdyby - zmieniwszy nazwisko - przyznał się do Czarnego Kamienia, ponieważ był jedynym mężczyzną, oprócz Wielkiego Lorda, który nosił taki Kamień w całej historii Krwawych. A Ciemność wie dobrze, że jego brat ma różne przywary, ale głupcem na pewno nie jest. Lucivar odsunął od siebie ból rozczarowania i zaczął się zastanawiać, jak wyjaśni niepowodzenie Ladvarianowi. Sceltyjski wojownik tak bardzo nalegał, żeby tym razem Lucivar sprawdził starannie wszystkie listy, wydawał się tak pewien swego. Większość ludzi uznałaby za dziwaczne, że martwi go perspektywa rozczarowania psa, który sięga mu zaledwie do kolan, ale jeśli taki pies przyjaźni się z trzystu pięćdziesięcioma kilogramami kociego temperamentu, każdy rozsądny człowiek będzie zwracał uwagę na jego uczucia. Odsunął od siebie te myśli, kiedy dotarł do „obozu” Eyrieńczyków. Była to duża, ogrodzona połać nagiej, ubitej ziemi, na której stały marnie sklecone drewniane koszary, pompa wodna, a obok duże koryto. Całość bardzo przypominała zagrody dla niewolników w Terreille. Och, oczywiście na terenie targu były też lepsze kwatery, z gorącą wodą i prawdziwymi łóżkami,

przeznaczone dla tych, którzy nadal mieli złote lub srebrne marki i mogli nimi zapłacić za coś więcej niż nocleg w śpiworze na gołej ziemi. Najczęściej jednak pobyt na targu sprowadzał się do walki o to, żeby wyglądać godnie po wielu dniach wyczekiwania, wątpliwości, nadziei. Nawet tutaj, wśród rasy, u której arogancja była równie naturalna jak oddychanie, wyczuwał woń wyczerpania wynikającego ze skąpego pożywienia, braku snu i nerwów napiętych do granic wytrzymałości. Niemal czuł smak panującej tu desperacji. Otworzył bramę i wszedł do środka. Większość kobiet trzymała się blisko budynków, natomiast mężczyźni zebrali się w małych grupkach w pobliżu bramy. Niektórzy rzucili na niego okiem, a potem go zignorowali. Inni - ci, którzy go poznali - zesztywnieli na jego widok, poczym odwrócili wzrok, odrzucając go tak samo jak wtedy gdy był chłopcem. Bękartem. Ale kilku podeszło bliżej. Ich ciała spięły się w niemym wyzwaniu. Lucivar uśmiechnął się do nich aroganckim, leniwym uśmiechem, przyjmując wyzwanie, po czym odwrócił się do nich tyłem i skierował ku wojownikowi trenującemu dwóch chłopców w walce na pałki. Jeden z chłopaków zauważył go i na chwilę zapomniał o swoim przeciwniku. Drugi wykorzystał natychmiast przewagę i wymierzył mu mocny cios w brzuch. - Na Ognie Piekielne! - wykrzyknął wojownik z taką irytacją że Lucivar musiał się uśmiechnąć. - Chłopcze, masz szczęście, że skończy się to sińcem na brzuchu, a nie rozbiciem tego zakutego łba. Zapomniałeś o obronie! - Ale... - zaczął chłopiec, unosząc rękę i wskazując za plecy wojownika. Wojownik spiął się, ale nie odwrócił. - Jeśli zaczniesz się martwić o przeciwników, którzy jeszcze do ciebie nie dotarli, ten walczący z tobą na pewno cię zabije - powiedział, po czym odwrócił się powoli i otworzył szeroko oczy ze zdumienia. Uśmiech Lucivara zrobił się nieco cierpki. - Miękniesz, Hallevarze - stwierdził. - Zwykle siniaczyłeś mi brzuch, a potem dawałeś mi po grzbiecie za to, że ci na to pozwalałem.

- A zapominasz o obronie podczas walki? - warknął Hallevar. Lucivar roześmiał się tylko. - No to co się ciskasz? Stój spokojnie, chłopcze, niech ci się przyjrzę. Chłopcy rozdziawili usta, słysząc, z jakim brakiem szacunku Hallevar zwracał się do Księcia Wojowników. Mężczyźni, którzy nie zignorowali obecności Lucivara i zdecydowali się na rozmowę - lub bójkę - ustawili się w półkolu po jego prawej stronie. Lucivar stał spokojnie podczas oględzin Hallevara. Nie powiedział ani słowa, słysząc pełne aprobaty chrząknięcia starszego mężczyzny, a kiedy zauważył obrzydzenie, z jakim Hallevar patrzy na jego gęste, czarne włosy do ramion, musiał przygryźć wargi żeby się nie roześmiać. Ta fryzura stanowiła złamanie tradycji. Wojownicy eyrieńscy zawsze nosili krótkie włosy, by przeciwnik nie mógł ich za nie złapać. Kiedy osiem lat temu Lucivar uciekł z kopalni soli w Pruul i skończył w Kaeleer zamiast w grobie, zarzucił sporo zwyczajów - a robiąc to, odnalazł inne, jeszcze starsze. - No cóż, dobrze się rozwinąłeś, a chociaż twarzy nie masz takiej ślicznej jak ten sadystyczny bękart, którego nazywasz bratem, zapewne zdołasz oszukać damy, jeśli będziesz trzymał temperament na wodzy - warknął wreszcie Hallevar. Potarł kark. - To ostatni dzień targu. Nie dałeś sobie wiele czasu na zwrócenie na siebie uwagi. - Ty też nie - odparł Lucivar. - A trenowanie tych szczeniaków nikomu nie da pojęcia o twoich możliwościach. - Komu zależy na kościach, skoro może mieć świeże mięso? - mruknął Hallevar, odwracając wzrok. - Tylko nie zaczynaj kopać sobie grobu - warknął Lucivar, niezadowolony z ulgi, jaką poczuł, kiedy w oczach Hallevara rozpalił się gniew. - Jesteś starym wojownikiem i doświadczonym mistrzem broni i masz jeszcze dość czasu, by wytrenować jedno czy dwa pokolenia. To po prostu pole walki innego rodzaju, więc bierz broń i pokaż, że masz jaja. Hallevar uśmiechnął się z trudem.

Lucivar przeniósł uwagę na innych mężczyzn. Kątem oka zauważył, że kilka kobiet podeszło bliżej, i to, iż niektóre przyprowadziły ze sobą dzieci. Powstrzymał uczucia, które wdarły się na powierzchnię. Musi wybierać ostrożnie. Są tacy, którzy potrafią się przystosować do życia w Kaeleer i zbudują tu sobie dobre życie. I są tacy, którzy umrą tu szybko, gwałtowną śmiercią, powinien był go okazywać. Z tego powodu spoczywała na nim odpowiedzialność za zrujnowane życie dwóch czarownic, które zostały zgwałcone, a potem brutalnie pobite - nosił w sobie wspomnienie obrzydliwej wściekłości, jaką czuł, kiedy zabijał Eyrieńczyków będących sprawcami tych gwałtów. Potem znalazł sposób na potwierdzanie swojego wyboru. Nie zawsze mógł ufać własnemu instynktowi, ale nigdy nie wątpił w osąd Jaenelle. - Witaj, Lucivarze. Lucivar skupił uwagę na wysuwającym się na czoło grupy Księciu Wojowników z Szafirowym Kamieniem. - I ty, Falonarze. - Książę Falonarze - poprawił go Eyrieńczyk, warknąwszy. Lucivar wyszczerzył zęby w groźnym uśmiechu. - Sądziłem, że rozmawiamy nieoficjalnie, bo przecież taki arystokrata jak ty na pewno nie zapomniałby o czymś tak elementarnym jak kurtuazja. - Dlaczego miałbym ci okazywać kurtuazję? - Ponieważ noszę Szaroczarny Kamień - odparł Lucivar niebezpiecznie spokojnie, po czym poruszył się tylko na tyle, by rozmówca odebrał to jako wyzwanie i dokonał wyboru. - Przestańcie, obaj - warknął Hallevar. - Stoimy tu wszyscy na niepewnym gruncie. Nie będziemy sami podkopywać własnej pozycji tylko dlatego, że wy dwaj chcecie udowodnić, który z was ma większego. Spuszczałem lanie wam obu, kiedy byliście smarkaczami, i nadal mogę to zrobić. Lucivar poczuł, jak schodzi z niego napięcie, i cofnął się o krok. Hallevar wiedział równie dobrze jak on, że mógłby Falonara rozerwać na kawałki gołymi

rękami albo umysłem, no ale Hallevar był jednym z tych nielicznych, którzy potrafili rozpoznać wojownika bez względu na pochodzenie. - Tak lepiej - stwierdził Hallevar, kiwając głową z aprobatą. - Falonarze, dostałeś jak dotąd dwie oferty, czyli więcej niż większość z nas. Może lepiej je rozważ. Na twarzy Falonara malowało się napięcie. Odetchnął głęboko i rozluźnił się. - Zapewne powinienem. Nie wygląda na to, żeby ten drań zamierzał się pokazać. - Jaki drań? - zapytał Lucivar spokojnie. Spostrzegł, że zbliżyło się do nich więcej kobiet i kilku mężczyzn z tej grupy, która wcześniej nie raczyła go zauważyć. Odpowiedział mu młody wojownik. - Książę Wojowników z Ebon Rih. Słyszeliśmy, że... - Słyszeliście...? - zachęcił go Lucivar, kiedy wojownik nie dokończył zdania. Zauważył, że rozmówca przesunął się odrobinę bliżej czarownicy, która trzymała w ramionach prześliczną dziewczynkę. Otworzył nieco swój umysł i zmrużył oczy, zaskoczony. Mała królowa. Przeniósł wzrok na chłopca, który obiema rękami trzymał się spódnicy kobiety. Tu również była siła, potencjał. Poczuł, jak coś się w nim przesuwa, wyostrza. - Co słyszeliście? Wojownik z trudem przełknął ślinę. - Słyszeliśmy, że to surowy drań, ale sprawiedliwy, jeśli służy mu się dobrze. I nie... W oczach kobiety krył się strach. To, jak przyblakła jej brązowa skóra, rozpaliło temperament Lucivara. - I że nie dobiera się nieproszony do kobiet? - zapytał aż nazbyt spokojnie. Wyczuł w pobliżu falę kobiecego gniewu. Zanim zdołał zidentyfikować

źródło, przypomniał sobie dzieci, które nosiły w sobie zapewne zbyt wiele blizn. - Dobrze słyszeliście - powiedział. Falonar poruszył się, przyciągając znów jego uwagę - i złość. To był ktoś, z kim potrafił sobie poradzić. Rzucił ostre spojrzenie na Hallevara i dwóch innych mężczyzn. Poznał ich, nim zaczęły się wieki jego niewoli, które zaprowadziły go daleko od dworów i obozów myśliwskich Eyrieńczyków. - Czy na niego czekacie? - Wymagało to wysiłku, ale zachował obojętny ton głosu. - A ty nie? - spytał Hallevar. - Może to nie takie terytorium, jakie znamy z Terrcille, ale tutaj też nazywają je Askavi. Może nie będzie ram tak... dziwnie. Lucivar zacisnął zęby. Czas uciekał. Musi dokonać wyboru, i to teraz. Odwrócił się znów do Falonara. - Czy będziesz się dławił za każdym razem, kiedy otrzymasz ode mnie rozkaz? Falonar zesztywniał. - Dlaczego miałbym przyjmować rozkazy od ciebie? - Ponieważ to ja jestem Księciem Wojowników z Ebon Rih. Wstrząs. Pełen napięcia bezruch. Niektórzy mężczyźni - wielu mężczyzn, którzy podeszli do grupy - popatrzyli na niego z obrzydzeniem i odeszli. Falonar zmrużył oczy. - Masz już kontrakt? - I to długi. Przemyśl to dokładnie, książę Falonarze, Jeśli służenie u mnie ma ci stawać kością w gardle, lepiej zdecyduj się na jedną z tych innych ofert, ponieważ jeśli złamiesz obowiązujące u mnie zasady, rozerwę cię na kawałki. I lepiej przemyśl sobie - i wy wszyscy również - czym jest Ebon Rih. - To terytorium Stołpu - powiedział Hallevar. - Tak jak Czarna Dolina w

Terreille. Wiemy o tym. Lucivar kiwnął głowa, nie spuszczając wzroku z Falonara. - Jest jedna wielka różnica. - Urwał, a porem dodał: - Służę na Ciemnym Dworze w Ebon Askavi. Kilka osób głośno westchnęło, Oczy Falonara zrobiły się duże Spojrzał na Czarnoszary Kamień zawieszony na złotym łańcuszku na szyi Lucivara, ale było to spojrzenie zamyślone, a nie obraźliwe. - Naprawdę jest tam Królowa? - spytał powoli. - O tak - odparł Lucivar łagodnie. - Naprawdę jest ram Królowa. I rozważ również to: przedstawiam jej ludzi, których wybrałem do służby w Ebon Rih, a ostateczny wybór należy do niej. Jeśli ona powie „nie”, odchodzicie. Popatrzył na spiętych, milczących ludzi, którzy nie spuszczali z niego wzroku. Nie zostało wam dużo czasu na decyzję. Poczekam przy bramie. Wszyscy zainteresowani służbą tam mnie znajdą. Ruszył ku bramie, świadomy podążających za nim spojrzeń. Stanął tyłem do ludzi, z którymi przed chwilą rozmawiał, i spojrzał na zagrody z obozami innych ras. Obserwował, ale nic nie widział. To już nie powinno mieć znaczenia. Miał tutaj swoje miejsce, miał rodzinę, miał Królową, którą kochał i u której służba była zaszczytem. Był szanowany za swą inteligencję, umiejętności wojownika i Kamienie, które nosił. Był lubiany i kochany taki, jaki był. Ale przez tysiąc siedemset lat wierzył, że jest bękartem, półkrwi Eyrieńczykiem, a pogarda i bicie, których doświadczył jako chłopiec w eyrieńskich obozach myśliwskich, pomogły ukształtować jego wspaniały, odziedziczony po ojcu temperament. Dwory zaś, na których służył jako niewolnik, przydały mu bezwzględności. To już nie powinno mieć znaczenia. To już nie miało znaczenia. Nie pozwoli, żeby sprawiło mu to ból. Ale wiedział, że jeśli Hallevar wybierze powrót do Terreille albo ochłapy, jakie mu tu zaoferowano na innych dworach, zamiast podpisać kontrakt z nim, minie wiele czasu, nim Książę Wojowników z Ebon Rih powróci na targ służby.

- Książę Yaslana... Lucivar omal się nie uśmiechnął, słysząc niechęć w głosie Falonara, ale zachował obojętny wyraz twarzy kiedy się do niego odwracał. - Już dławi cię ta kość - Zaskoczyła go ostrożna nieufność, którą dostrzegł w oczach Falonara. - Nigdy się nie lubiliśmy, z wielu powodów. Ale nie musimy się lubić, żeby współpracować. Walczyliśmy razem Jhinkami. Wiesz, co potrafię. - Byliśmy wtedy jeszcze zieleni, obaj wykonywaliśmy rozkazy - odparł Lucivar z rezerwą. - Teraz jest inaczej. Falonar z powagą skinął głowa. - Jest inaczej. Ale za szansę służenia w Ebon Rih jestem gotowy odsunąć na bok te różnice. A ty? Byli kiedyś rywalami, współzawodnikami, dwoma młodymi książętami, którzy walczą o dominację. Potem Falonar poszedł służyć w Pierwszym Kręgu dworu Arcykapłanki Askavi, a Lucivar trafił do niewoli. - Potrafisz wykonywać rozkazy? - spytał. Nie było to niestosowne pytanie. Książę Wojowników stanowi prawo sam dla siebie, i o ile nie odda na służbę nie tylko ciała, ale i serca, trudno mu wypełniać rozkazy. A nawet gdy odda, wcale nie jest łatwiej. - Potrafię wypełniać rozkazy - odparł Falonar, po czyni dodał szeptem: O ile zdołam je strawić. - I będziesz przestrzegać zasad, które ustanowiłem, nawet jeśli to oznacza utratę niektórych przywilejów? Falonar zmrużył złociste oczy. - Zapewne ty już nie łamiesz zasad? Pytanie zaskoczyło Lucivara do tego stopnia, że się roześmiał.

- Och, nadał łamię niektóre. I dostaję za to w dupę. Falonar otworzył usta, porem zamknął je bez słowa. - Zarządca Dworu i Dowódca Straży - wyjaśnił Lucivar sucho, odpowiadając na jego milczące pytanie. - Te Kamienie dają ci przewagę - powiedział Falonar. wskazując głową Szaroczarny na piersi Lucivara. - Nie u nich. Na twarzy Falonara odbiło się zaskoczenie, potem zamyślenie. - Jak długo tu jesteś? - Osiem lat. - Więc odsłużyłeś swój kontrakt. Lucivar obdarzył go cierpkim uśmiechem. - Skieruj swoje ambicje gdzie indziej, książę. Mój kontrakt jest dożywotni. Falonar skamieniał. - Myślałem, że Książę Wojowników musi odsłużyć na dworze pięć lat. Lucivar kiwnął głowa i stłumił radość, jaka poczuł na widok zbliżającego się Hallevara. - Tyle się od nich wymaga. - Uśmiechnął się szelmowsko. - Mojej pani trzy lata zajęło odkrycie, że nie na to się zgodziłem. Falonar zawahał się. - Jaka ona jest? - Wspaniała. Piękna. Przerażająca. - Otaksował Falonara spojrzeniem. Przyjmujesz służbę w Ebon Rih?

- Przyjmuję służbę w Ebon Rih - powiedział Falonar, skinął głową Hallevarowi i ustąpił mu miejsca. - Chcę służyć u ciebie - oświadczył Hallevar ostro. - Ale? - spytał Lucivar. Stary wojownik obejrzał się przez ramię na dwóch chłopców, którzy trzymali się w zasięgu głosu. Potem zwrócił się do Lucivara. - Powiedziałem, że są moi. - A są? W oczach Hallevara pojawił się ogień. - Gdyby byli moi, uznałbym ich, bez względu na co, czy kobiety zaprzeczyłyby ojcostwu, czy nie. Dziecko nie jest uznawane za bękarta, jeśli zna ojca, nawet gdy ten nie ma szans pełnić swojej funkcji. Te słowa zabolały. Prythian, Arcykapłanka Askavi w Terreille, i Dorothea SaDiablo uplotły sieć kłamstw, by go rozdzielić z Luthvian, jego matka, zmieniły też jego metrykę, ponieważ nie chciały, by ktoś wiedział, kim naprawdę by! jego ojciec. Potem z zaskoczeniem odkrył, że gorzkie uczucia, jakie nosił w sobie z powodu tego oszustwa, były niczym w porównaniu z gniewem Saetana. - Matka jednego z nich była kutwa w domu Czerwonego Księżyca wyjaśnił Hallevar. - Wiadomo, że nie wie, czyje nasienie nosiła. Matka drugiego była kochanka wojownika arystokraty. Czarownica, z którą się ożenił, okazała się bezpłodna i wszyscy wiedzieli, że dołożył wszelkich starań, by jego kochanka nic mogła zaprosić do łóżka innego mężczyzny. Chciał tego dziecka, uznałby je. Ale kiedy chłopak się urodził, kobieta wymieniła jako ojców tuzin mężczyzn służących na dworze. Zrobiła to celowo, żeby zemścić się na kochanku, i złamała dziecku życie. Lucivar kiwnął tylko głową, walcząc ze wzbierającym w nim gniewem. - To nowe miejsce, Lucivarze - powiedział Hallevar. - Nowa szansa. Wiesz, jak to jest. Powinieneś rozumieć lepiej niż inni. Oni nie są tak silni jak ty, żaden nie będzie nosił ciemnych Kamieni. Ale to dobrzy chłopcy i dźwigają swój

ciężar. I są czystej krwi Eyrieńczykami - dodał. - Czyli nie noszą piętna mieszańców? - spytał Lucivar z zabójczym spokojem. - Nigdy cię tak nie nazwałem - przypomniał Hallevar. - Istotnie. Ale takie słowo łatwo powiedzieć bez namysłu. Ostrzegam cię, Lordzie Hallevarze, lepiej o nim zapomnij, ponieważ nie zdołam cię ocalić, jeśli wypowiesz je przy moim ojcu. Hallevar spojrzał na niego uważnie. - Twój ojciec tu jest? Znasz go? - Znam go. I wierz mi, póki nic staniesz się obiektem jego wściekłości, nie masz pojęcia, jaki ma temperament. - Zapamiętam. Co z chłopcami? - Żadnych kłamstw. Wezmę ich - dla nich samych - i poddam ocenie Królowej, tak jak resztę mężczyzn. Hallevar uśmiechnął się z widoczną ulgą. - Powiem im, żeby zabrali nasze rzeczy. - Lekkim skinieniem ręki posłał chłopców do budynków, po czym, nie patrząc na Lucivara, zapytał: - Jest z ciebie dumny? - Kiedy nie ma ochoty mnie udusić ani skopać mi tyłka. Hallevar próbował stłumić śmiech, co zakończyło się sapnięciem. - Chciałbym go poznać. - I poznasz - zapewnił Lucivar sucho. Lucivar nie wiedział, czy kolejni Eyrieńczycy zaczęli do niego podchodzić dlatego, że przyjął już pierwszych kandydatów do służby, czy dlatego że mieli dość czasu, by zebrać się na odwagę.

Był wśród nich i Endar, ten młody wojownik, z którym wcześniej rozmawiał. Z żoną Dorian, synem Alanarem i małą królową, Orian. Kobieta była przestraszona, mężczyzna spięty, ale dziewczynka uśmiechnęła się słodko do Lucivara i wyciągnęła do niego rączki, odchylając się od matki. Lucivar wziął ją na ręce, posadził sobie na biodrze i uśmiechnął się. - Niech ci się nic w główce nic roi, jasnooka, jestem już zajęty powiedział i połaskotał ją lekko. Zachichotała. Kiedy oddał ją matce, Dorian popatrzyła na niego, jakby wyrosła mu druga głowa. Potem podeszła Nurian, uzdrowicielka, która jeszcze nie ukończyła szkolenia, i jej młodsza siostra Jillian zaczynająca właśnie dojrzewać. I Kohlvar, wytwórca broni, a potem Rothvar i Zaranar, dwaj wojownicy, których pamiętał jeszcze z obozów myśliwskich. Jedna myśl nie dawała mu spokoju, kiedy z nimi rozmawiał. Dlaczego tu byli? Kohlvar był, według standardów długowiecznych ras, młodym człowiekiem, kiedy Lucivar po raz pierwszy został odesłany do Askavi. Nawet wtedy, choć dopiero uczył się rzemiosła, wyrabiana przez niego broń słynęła z solidności wykonania i wyważenia. Powinien żyć dostatnio w Terreille, nie musząc brać udziału w intrygach dworu. Rothvar i Zaranar byli dojrzałymi wojownikami, powinni już zdobyć stanowisko na dworach Askavi albo przyjąć niezależną posadę. I dlaczego Terreille opuścił taki arystokratyczny książę jak Falonar? Czuł narastająca czujność. Czy sprawy w Terreille miały się gorzej niż ktokolwiek tu podejrzewał, czy też był jakiś inny powód? Odsunął od siebie te myśli. Nie wyczuł w tych ludziach nic, co świadczyłoby by na ich niekorzyść, więc chwilowo nic będzie o tym myślał. I pozwoli, żeby to Jaenelle ich osądziła. Kiedy ostatni z kandydatów poszedł po rzeczy, okazało się, że w sumie przyjął na służbę dwudziestu mężczyzn i dwanaście kobiet. Ilu z nich odsłuży cały kontrakt? - zastanawiał się, kiedy zbierali się

wokół niego ze skromnym bagażem, który pozwolono im tu przywieźć. W Kaeleer kryły się inne niebezpieczeństwa, prócz tych, których się spodziewali. No i były żywe demony. Biorąc pod uwagę to, dokąd ich zabierał, będą musieli szybko pogodzić się z faktem, że wśród nich chodzą umarli. Odetchnął głęboko, powoli wypuszczając powietrze z płuc. - Gotowi? Rozbawiło go, ale nie zaskoczyło, gdy Falonar spojrzał na grupę i udzielił odpowiedzi, jakby już przyjął pozycję jego zastępcy. - Gotowi.

2. Kaeleer Daemon Sadi założył nogę na nogę, złączył palce i oparł podbródek na długich, czarnych paznokciach. - A królowe z innych terytoriów? - spytał głębokim głosem o wyrafinowanej nucie. Lord Jorval uśmiechnął się ze znużeniem. - Jak już ci wyjaśniłem, książę, królowe spoza Małego Terreille niechętnie przyjmują na swe dwory siostry i braci z Terreille. A nawet tych, którzy otrzymali kontrakt, czeka tam chłodne przyjęcie. - Dowiadywałeś się? - Złociste oczy Daemona lekko rozbłysły. Ktoś obcy lub jakiś przelotny znajomy uznałby, że jest zmęczony albo znudzony, ale ten senny wyraz twarzy przeraziłby wszystkich, którzy znali go naprawdę. - Dowiadywałem się - zapewnił Lord Jorval z lekkim przekąsem. Królowe nie odpowiedziały. Daemon popatrzył na cztery kartki papieru rozłożone przed nim na biurku.

W ciągu ostatnich dwóch dni siedzieli tak razem z Jorvalem w sumie sześć razy. Te kartki, na których wypisane były imiona czterech królowych zainteresowanych przyjęciem jego służby zostały mu zaprezentowane na pierwszym spotkaniu. Okazały się jedynymi ofertami. Jorval splótł ręce na piersiach i westchnął. - Musisz zrozumieć, panie, że Książe Wojowników to niebezpieczny sługa, nawet jeśli nosi jaśniejsze Kamienie niż ty i służy wśród ludzi swojej rasy. Mężczyzna o twojej sile i reputacji... - Wzruszył ramionami. - Rozumiem, że miałeś nieco inne oczekiwania. Jedna Ciemność wie, jak wielu żywi bardzo nierealistyczne poglądy, jeśli chodzi o życic w Kaeleer. Ale zapewniam cię, książę, sam fakt, że aż cztery królowe pragną podjąć wyzwanie i przyjąć cię na służbę na swoich dworach na następne pięć lat, jest wielką niezwykłością. Nie są to oferty, które można ot tak odrzucić. Daemon nic dał żadnej wskazówki, że odczuł to ostrzeżenie jak fizyczny cios. Nie, nie mógł odrzucić tego marnego wyboru, jaki mu przedstawiono, jeśli chciał zostać w Kaeleer, ale nie był pewien, czy zdoła strawić te kobiety na tyle długo, by wykonać to, po co tu przybył. Przez chwilę rozważał, jak wielkie dary otrzyma Jonu! od królowej, którą on wybierze. Nagle poczuł, że ma dosyć: brak snu, presja, by dokonać odpowiedniego wyboru, nerwy napięte do granic wytrzymałości i pytania, które powstały pod wpływem plotek, jakie krążyły po targu służby, to było dla niego za wiele. - Rozważę te propozycje i dam znać - powiedział i ruszył do drzwi z tym wdziękiem i szybkością, które zawsze przywodziły ludziom na myśl drapieżnego kota. - Książę Sadi! - zawołał ostro Jorval. Daemon zatrzymał się w drzwiach i odwrócił. - Ostatni dzwonek rozlegnie się za niecałą godzinę. Jeśli do tego czasu nic dokonasz w/boru, będziesz musiał przyjąć pierwsza ofertę, jaka zostanie ci jutro złożona, albo opuścić Kaeleer. - Mam tego świadomość, Lordzie Jorvalu - odparł Daemon niebezpiecznie łagodnie.

Wyszedł z budynku, włożył ręce do kieszeni spodni i ruszył przed siebie bez celu. Pogardzał Jorvalem. W psychicznym zapachu tego człowieka było coś, co mówiło o skazie. Zbyt wiele rzeczy kryło się za tymi ciemnymi, nieruchomymi oczami. Od chwili gdy go poznał, musiał walczyć ze wzbierającą w nim mordercza furią, która domagała się, by pochował tego chudego wojownika w głębokiej, tajemnej mogile. Dlaczego Lord Magstrom przekazał go Jorvalowi? Zamienił z tym starcem kilka słów zaraz po przybyciu do Goth, pod koniec trzeciego dnia targu, i poczuł ostrożną chęć zaufania jego osądowi. Kiedy wyraził pragnienie służenia na dworze poza Małym Terreille, błękitne oczy Magstroma rozbłysły, rozbawione. Królowe spoza Małego Terreille są bardzo wybredne - powiedział. Mają jednak przewagę nad takimi jak ty - wiedzą, jak panować nad mężczyznami, którzy noszą ciemne Kamienie. Magstrom obiecał, że się rozejrzy. Mieli się spotkać następnego dnia rano, ale kiedy Daemon przybył na miejsce spotkania, czekał na niego Lord Jorval i przedstawił mu imiona czterech królowych, gotowych kontrolować jego życie przez następnych pięć lat. Zapach marnej jakości jedzenia pobudził dodatkowo jego już i tak rozbudzony temperament, przypominając mu, że prawie nic nie jadł przez ostatnie dwa dni. A zderzenie zapachu mocnych perfum z równie silnym zapachem ciała przypomniało mu, dlaczego rak się stało. Ale brak snu i apetytu były też związane z pytaniami, na które nie mógł znaleźć odpowiedzi. Przynajmniej nie tutaj. Pięć lat zajęły mu powrót z Wykrzywionego Królestwa i przybycie do Kaeleer. Nie ma pośpiechu. Jaenelle nie czeka na niego, jak obiecała, kiedy zostawiała mu ślad prowadzący z krainy szaleństwa. Nadal nie wiedział, co zaszło, kiedy próbował wydobyć ją z otchłani, żeby uratować jej ciało. Jego wspomnienia owej nocy sprzed trzynastu lat nadal były pogmatwane, nadal brakowało w nich fragmentów, Miał niejasne wrażenie, że ktoś mu powiedział, iż Jaenelle umarła - a Wielki Lord wykorzystał pewnego mężczyznę jako instrument:, by zniszczyć to niezwykłe dziecko.

Kiedy więc okazało się, że Jaenelle nie ma na wyspie, gdzie ukrywały go Surreal i Manny, i kiedy Surreal powiedziała mu o cieniu, który Jaenelle stworzyła, by wyprowadzić go z Wykrzywionego Królestwa... Przez ostatnie pięć lat był przekonany, że zabił dziecko, które było jego Królową. Przez ostatnie pięć lat wierzył, że wykorzystała resztki swych sił, by wydostać go z Wykrzywionego Królestwa, aby w jej imieniu zażądał spłaty długów. Przez ostatnie pięć lat doskonalił Fach i pozwalał umysłowi leczyć się dla tej jednej przyczyny: by przybyć do Kaeleer i zniszczyć człowieka, który wykorzystał go jako narzędzie - swego ojca, Wielkiego Lorda Piekła. Ale teraz, kiedy już tu był... Pełno tu było plotek i spekulacji na temat czarownic z Królestwa Cieni, a z powietrza łatwo dało się odczytać prądy myśli. Te prądy wytrąciły go z równowagi, kiedy przechadzał się wczoraj po targu: pogłoski na temat dziwnej, przerażającej czarownicy, która jednym spojrzeniem potrafiła przejrzeć duszę. Podobno każdy, kto podpisał kontrakt poza Małym Terreille, stawał przed nią, a ci, których uznała za niegodnych, nie dożywali świtu. Zapewne zlekceważyłby te plotki, gdyby w końcu nie zaświtało mu, że być może Jaenelle naprawdę na niego czeka, ale nie w Terreille. Że pozwolił, by rozpacz zaciemniła jego myśli, odsunął od siebie wszystko prócz najlepszych wspomnień z tych kilku miesięcy, które przy niej spędził, zapominając o jej związkach z Kaeleer. Jeśli ona naprawdę jest w Królestwie Cieni... to oznacza, że stracił pięć lat, które mógł spędzić u jej boku. Nie zamierzał poświęcać kolejnych pięciu na służbę na jakimś dworze, tęskniąc za nią z daleka. O ile naprawdę żyła. Z zamyślenia wyrwała go nagła zmiana zapachu psychicznego. Rozejrzał się i zaklął pod nosem. Znajdował się na skraju targu. Sądząc z wyglądu nieba, będzie musiał biec, żeby dotrzeć do budynku administracji i dokonać wyboru przed dzwonkiem obwieszczającym koniec ostatniego dnia targu. A nawet jeśli pobiegnie, może nie zdążyć wybrać, jeśli Jorval na niego nie czeka.

Już się odwracał, kiedy zauważył czerwoną flagę oznaczająca miejsce podpisywania kontraktów. Po jednej stronie stołu stało kilku Eyrieńczyków, a po drugiej wiła się kolejka innych. Ale to widok wojownika, który przyglądał się tej operacji, kazał Daemonowi Stanąć w miejscu. Wojownik ubrany był w skórzana kamizelkę i czarne, obcisłe spodnie, ulubiony strój Eyrieńczyków. Czarne włosy opadały mu na ramiona, co u tej rasy było raczej niezwykłe. Sposób, w jaki stał, w jaki się poruszał, były dziwnie i boleśnie znajome. Dzika radość wypełniła duszę Daemona, choć serce podeszło mu do gardła, a w złocistych oczach wezbrały łzy. Lucivar. Oczywiście to nie mógł być on. Bo Lucivar zginął osiem lat temu, podczas ucieczki z kopalni soli w Pruul. Mężczyzna odwrócił się. Daemon miał wrażenie, że przez chwilę widzi radość w oczach brata, ale natychmiast zniknęła pod gorzejącą furią. Na widok tej wściekłości i pod wpływem wspomnień o niezałatwionych sprawach, jakie pozostały między nimi i jakie rozwiązać mógł jedynie rozlew krwi, schował się za zimną maską, za którą spędził większość życia, i ruszył w swoją stronę. Zdążył zrobić kilka kroków, nim chwyciło go i obróciło silne ramię. - Jak długo tu jesteś? - zapytał Lucivar. Daemon próbował się uwolnić, ale palce brata zaciskały się tak mocno na jego ramieniu, że z pewnością, będzie miał sińce. - Dwa dni - odparł z zimną uprzejmością. Czuł, że maska opada, a on musi stąd odejść, zanim poniosą go uczucia, W tej chwili sam nie wiedział, czy przyjmie gniew Lucivara ze łzami czy z wściekłością. - Podpisałeś kontrakt? - potrząsnął nim Lucivar. - Podpisałeś? - Nie, i zostało mi na to niewiele czasu. A zatem wybacz, ale... Lucivar warknął, wzmocnił chwyt i niemal zbił Daemona z nóg.

- Nie było cię na listach - warknął i pociągnął go w stronę stołu pod czerwoną flagą. - Sprawdziłem. Nie było cię na żadnej z tych cholernych list! - Przykro mi z powodu niewy... - Zamknij się, Daemon. Daemon zacisnął zęby i przyspieszył, by dotrzymać bratu kroku. Nie miał pojęcia, w jaką grę gra Lucivar, ale niech go diabli, jeśli da się ciągnąć jak oporny szczeniak. - Słuchaj, fiucie - zaczął, usiłując za pomocą rozsądku opanować gwałtowny temperament Lucivara. - Muszę... - Podpisujesz kontrakt z Księciem Wojowników z Ebon Rih. Daemon sapnął, pełen irytacji. - Nie sądzisz, że powinieneś z nim to najpierw przedyskutować? Lucivar przeszył go wzrokiem. - Zwykle nie dyskutuję sam ze sobą, bękarcie. Uważaj na nogi. Daemon poczuł, że ziemia zaczyna się niebezpiecznie chwiać pod jego stopami, i uznał, że co dobra rada. - Jak długo jesteś w Kaeleer? - spytał. Było mu słabo. - Osiem lat - syknął Lucivar. Starszy Eyrieńczyk podpisał kontrakt i odszedł od stołu. - Na Ogień Piekielny, dlaczego temu durniowi tyle czasu zajmuje napisanie jednej linijki? - Uczynił krok w stronę stołu, po czym odwrócił się i dodał podejrzanie łagodnie: - Tylko nie próbuj stąd odejść. Jeśli spróbujesz, połamię ci nogi w tylu miejscach, że nie zdołasz się nawet czołgać. Daemon nie pofatygował się odpowiedzieć. Wiedział, że Lucivar nigdy nie rzuca gróźb na wiatr. Daemon był pewien, że w starciu fizycznym nie pobije swojego przyrodniego brata. Zresztą ziemia nadal przesuwała się niespodziewanie w różne strony i trudno mu było utrzymać równowagę.

Książę Wojowników z Ebon Rih. Lucivar był Księciem Wojowników na terytorium, które należało do Ebon Askavi, Czarnej Góry, nazywanej również Stołpem - i będącej też Sanktuarium Czarownicy. To nie musiało niczego oznaczać. Terytorium istniało bez względu na to, czy na jego straży stał Książę Wojowników, czy nie - i czy władała nim Królowa. Ale fakt, że Lucivar żył i że był tutaj, ożywił jego nadzieje. Może się myli co do śmierci Jaenelle? Czy to ona wysłała Lucivara na targ, żeby go odszukał? Czy zapytania Lorda Magstroma jednak do niej dotarły? Czy... Potrząsnął głowę. Za dużo tych pytań - to nie czas i miejsce na szukanie odpowiedzi. Ale, och, jakże wielka stała się jego nadzieja. Kiedy Lucivar zbliżył się do stołu, ktoś zawołał: - Książę, jeszcze dwie osoby do podpisania kontraktu. Daemon odwrócił się w kierunku głosu i poczuł, że ziemia znów się kołysze. Dwóch mężczyzn, wojownik z Szafirowym Kamieniem i książę z Czerwonym, ciągnęło w ich stronę dwie kobiety. Za nimi kuśtykał zirytowany mężczyzna z czarną opaska na oku. Jedna z kobiet była przestraszona. Miała ciemne włosy, jasną skórę i błękitne oczy. Minęło trzynaście lat od chwili, kiedy ostatni raz widział Wilhelminę Benedict, przyrodnią siostrę Jaenelle, i choć wyrosła na piękna kobietę, jej kruchą istotę nadal wypełniał strach, tak jak wtedy gdy była nastolatką. Otworzyła szeroko oczy, kiedy go zobaczyła, ale nic nie powiedziała. Drugą, tą warcząca, o długich, czarnych włosach, jasnobrązowej skórze, nieco spiczastych uszach i gorejących złocistozielonych oczach, była Surreal. Opuściła wyspę cztery miesiące temu, nie udzielając żadnych wyjaśnień, oprócz tego, że musi coś załatwić. Początkowo nie poznał utykającego mężczyzny. Dopiero gdy zauważył w jego niebieskim oku błysk rozpoznania, poczuł w sercu ból. To był Andrew, stajenny, który pomógł mu uciec przed haylliańskimi strażnikami, kiedy Jaenelle zabrano z powrotem do Briarwood. - Witaj, Lordzie Khardeen. I ty, książę Aaronie - Lucivar oficjalnie pozdrowił wojownika z Szafirowym Kamieniem i księcia z Czerwonym.

- Książę Yaslana, te damy powinny podpisać z tobą kontrakt - powiedział z szacunkiem książę Aaron. Lucivar przeszył obie kobiety spojrzeniem, które mogło oddzielić ciało od kości. Potem przeniósł wzrok na Khardeena i Aarona. - Przyjęte. Wilhelmina trzęsła się w widoczny sposób, a Surreal założyła włosy za spiczaste uszy i popatrzyła na Lucivara oczami zwężonymi od gniewu. - Posłuchaj, kotku... - Surreal - powiedział Daemon spokojnie. Pokręcił głową. Ostatnia rzecz, jaka była im teraz potrzebna, to bójka między Surreal a Lucivarem. Surreal zasyczała. Kiedy spróbowała wyrwać się Aaronowi, ten puścił ją, po czym przesunął się tak, by zablokować jej drogę ewentualnej ucieczki. Cały czas wpatrując się z ogromną niechęcią w Lucivara, Surreal podeszła do Daemona. - To twój brat? - spytała przyciszonym głosem. - Ten, który podobno nie żyje? Daemon skinął głowa. Obserwowała przez chwilę Lucivara. - I nie żyje? Uśmiechnął się po raz pierwszy, odkąd przybył do Kaeleer. - Demony nie znoszą światła, przynajmniej tak twierdzą opowieści, więc moim zdaniem Lucivar jest żywy. - To może spróbuj mu przemówić do rozumu. Mam glejt na bezpieczny przejazd i wizę na trzymiesięczny pobyt. Nie przyszłam tu podpisywać kontraktu. W dniu, kiedy zacznę skakać na pierwsze skinienie tego sukinsyna, w Piekle zacznie świecić słońce. - Na twoim miejscu bym się o to nie zakładał - mruknął Daemon, obserwując, jak Lucivar przysuwa się do członka Ciemnej Rady, który spisywał

kontrakty. Zanim Surreal zdążyła odpowiedzieć, ukradkiem podeszła do nich Wilhelmina. - Witaj, książę Sadi - powiedziała głosem, który drżał na brzegu paniki. Pani... - I ty, Lady Benedict - odpowiedział Daemon uprzejmie, a Surreal pochyliła głowę w ukłonie. Wilhelmina patrzyła z przerażeniem na Lucivara, który rozmawiał teraz ze starszym eyrieńskim wojownikiem. - Jest straszny - szepnęła. Surreal uśmiechnęła się złośliwie i podniosła głos. - Kiedy mężczyzna nosi takie obcisłe spodnie, ściskają mu one jaja, a to źle wpływa na humor. Aaron, który stał niedaleko, rozkaszlał się gwałtownie, usiłując stłumić śmiech. Widząc, jak Lucivar przerywa rozmowę i rusza w ich stronę, Daemon westchnął i pożałował, że nie zna zaklęcia, które odebrałoby Surreal głos na kilka następnych godzin. Lucivar zatrzymał się na odległość ramienia od nich, ignorujcie nagłe cofnięcie się Wilhelminy, i skupił całą uwagę na Surreal. Uśmiechnął się tym leniwym, aroganckim uśmiechem, który zwykle był u niego jedynym ostrzeżeniem przed walką. Surreal opuściła prawe ramię do boku. Rozpoznając jej sygnał ostrzegawczy, Daemon wyjął ręce z kieszeni spodni i przesunął się lekko, gotów ją powstrzymać, jeśli okaże się na tyle głupia, by wyciągnąć na Lucivara nóż. - Ty jesteś córką Titian, prawda? - spytał Lucivar.

- A co cię to obchodzi? - zawarczała w odpowiedzi. Lucivar przyglądał się jej przez chwilę. Potem pokręcił głową. - Będziesz strasznie zawracać dupę - mruknął. - To może lepiej pozwól mi odejść? - zaproponowała Surreal, słodko i jadowicie. Lucivar roześmiał się gardłowo i złośliwie. - Jeśli sądzisz, że zamierzam się tłumaczyć królowej Harpii, dlaczego jej córka służy na innym dworze, skoro miałem ją na wyciągnięcie ręki, lepiej przemyśl sprawę jeszcze raz, mała czarownico. Surreal wyszczerzyła zęby. - Moja marka nie jest Harpią, a ja nie jestem mała. I nie podpiszę cholernego kontraktu, który da ci władzę nade mną! - Przemyśl to jeszcze raz - poradził Lucivar. Daemon chwycił Surreal za prawą rękę. Aaron chwycił ją za lewe ramię. Trzy razy odezwał się dzwonek oznajmiający koniec targu służby. Surreal klęła jak szalona. Lucivar tylko się uśmiechał. Nagle usłyszeli podniesiony, protestujący przeciw czemuś, męski głos. Odwrócili się w stronę stołu. Mężczyzna odziany w wyszukany strój zajmował się porządkowaniem papierów i ignorował pretensje młodego eyrieńskiego wojownika. Lucivar zawarczał, podszedł szybko do stołu, przepchnął się przez kolejkę zdezorientowanych i zdenerwowanych Eyrieńczyków i stanął koło urzędnika, który nadal udawał, że jest tu zupełnie sam. - Jakiś problem, Lordzie Friallu? - spytał łagodnie. Lord Friall poprawił koronkowe mankiety, po czym dalej zbierał papiery.

- Zadzwonił dzwonek, a to oznacza koniec targów. Jeśli ci ludzie będą nadal dostępni, kiedy przybędziesz na dzień ostatniej szansy, będziesz mógł podpisać z nimi kontrakt na zasadach pierwszeństwa. Daemon zesztywniał. Lord Jorval wyjaśnił mu kilka razy zasady pierwszeństwa obowiązujące w tym dniu. Podczas targu imigranci mieli prawo odrzucić ofertę służby, poczekać na kolejną albo negocjować lepsze warunki. Natomiast w dniu ostatniej szansy mieli tylko jeden wybór. Mogli albo przyjąć pierwszą złożoną ofertę - a Jorval ostrzegał, że oferowane wówczas posady są poniżające - albo wrócić do Terreille i próbować przybyć na kolejny targ. Wydał dwa miliony złotych marek na łapówki, żeby się dostać na listę imigrantów na ten targ. Miał środki, żeby to zrobić po raz kolejny, o ile zaryzykuje powrót do Terreille, ale większość imigrantów wydała wszystkie oszczędności, by skorzystać z tej szansy na lepsze życie. Podpisaliby każdy kontrakt, bez względu na warunki, byle tylko pozostać w Kaeleer. - Lordzie Friallu - powiedział Lucivar, nadal łagodnym tonem - wiesz równie dobrze jak ja, że przed ostatnim dzwonkiem trzeba tylko zostać przyjętym na służbę, natomiast potem jest jeszcze godzina na dopełnienie formalności. - Jeśli chcesz podpisać kontrakt z tymi na liście, możesz zabrać ich już teraz. Reszta musi poczekać do jutra - upierał się Friall. Lucivar uniósł rękę i podrapał się w podbródek. Reszta zdarzyła się tak szybko, że Daemon nawet nie zauważył ruchu. W jednej chwili Lucivar drapał się po brodzie, w następnej ostrze jego noża bojowego już spoczywało delikatnie na lewym nadgarstku Frialla. - A teraz - powiedział Lucivar uprzejmie - albo spiszesz ten kontrakt, albo odetnę ci lewą dłoń. Masz wybór. - Cholera - mruknęła Surreal, przysuwając się do Daemona. - Nie zrobisz tego - zajęczał Friall. Choć ręka Lucivara na pozór się nie poruszyła, na nadgarstku Frialla pojawiła się cienka krwawa linia. - Poinformuję Radę - zawodził Friall. - Będziesz miał kłopoty!

- Niewykluczone - powiedział Lucivar ugodowo. - Ale ty nie będziesz miał lewej ręki. Jeśli będziesz miał szczęście, stracisz tylko tyle. Jeśli nie... Jakiś ruch kazał Daemonowi spojrzeć w lewo. Lord Magstrom, członek Ciemnej Rady, z którym rozmawiał pierwszego dnia, zatrzymał się po drugiej stronie stołu. - Czy mogę w czymś pomóc, książę? - spytał bez tchu. Lucivar uniósł głowę i Magstrom zamarł. Z jego twarzy odpłynęła krew. - O Matko Noc - szepnął Aaron. - Wpadł w mordercza furię. Daemon nie poruszył się, podobnie jak wszyscy pozostali. Książę Wojowników, który wpadał w morderczą furię, stawał się dziki i nie dawało się go kontrolować. Daemon nosił Czarny, jedyny Kamień ciemniejszy od Szaroczarnego Kamienia Lucivara, ale wiedział, że każda próba powstrzymania brata skończy się utratą przez Lucivara resztek samokontroli. W najlepszym razie Friall zginie. W najgorszym będzie rzeź. - Lord Friall mówi, że nie może spisywać kontraktów po ostatnim dzwonku - powiedział Lucivar z pozorną łagodnością. - To na pewno nieporozumienie - zapewnił Magstrom szybko. - Po ostatnim dzwonku mamy jeszcze godzinę na uporządkowanie dokumentów. Odetchnął ostrożnie, kiedy Lucivar nic nie powiedział. - Lord Friall jest chyba niedysponowany. Jeśli pozwolisz, książę, ja skończę spisywać kontrakty. Biała koronka wokół lewego mankietu Frialla była mokra i miała szkarłatny kolor. Urzędnikowi ciekło z nosa. Cicho łkał. Lucivar skinął lekko głową, a Magstrom wyciągnął papiery z małej kałuży krwi, która utworzyła się na stole, i wziął leżące obok nich pióro. Przeszedł na drugą stronę stołu i usiadł. Lucivar uniósł rękę i wskazał na Daemona. - On pierwszy. Magstrom wypełnił nagłówek kontraktu, po czym spojrzał wyczekująco na Daemona. Na jego czole pojawiły się kropelki potu.

Rusz się, do cholery, rusz się! Przez jedną ciężką chwilę ciało Daemona nie chciało go słuchać. Kiedy wreszcie udało mu się uruchomić nogi, miał wrażenie, że idzie po cienkim, trzeszczącym lodzie, a jeden fałszywy krok może spowodować katastrofę. - Daemon Sadi - powiedział cicho Magstrom, zapisując imię starannym pismem. - Z Hayll, prawda? - Tak - odparł Daemon. W jego uszach jego własny głos brzmiał ochryple, obco. Jeśli Magstrom to zauważył, w żaden sposób tego nie okazał. - Kiedy się poznaliśmy, wspomniałeś chyba, że nosisz ciemny Kamień, ale nie pamiętam jaki. Na spotkaniu z Magstromem poinformował go, że z urodzenia należy mu się Czerwony, ale nie powiedział, jaka rangę ma jego Kamień. Teraz musiał to wyznać. - Czarny. Magstrom uniósł głowę, w jego oczach widać było szok. Porom szybko wypełnił rubrykę. - Czy masz ze sobą służbę? - Manny, czarownicę z Białym Kamieniem. I Jazena, wojownika z Purpurowym Zmierzchem. Magstrom zapisał informacje, po czym obrócił kontrakt. - Proszę, podpisz tutaj i wpisz swoje inicjały obok miejsca na podpisy służby, na znak, że bierzesz odpowiedzialność za tych ludzi. - Kiedy Daemon pochylił się, żeby złożyć podpis, Magstrom szepnął: - Ten dwór sam bym dla ciebie wybrał. Pasujesz do niego. Daemon nic nie powiedział i odszedł od stołu, ustępując miejsca Surreal. Rzucił okiem na Lucivara, który nie spuszczał z niego płomiennych, złocistych oczu. - Imię? - zapytał Magstrom.

- Surreal. Kiedy nie powiedziała nic więcej, Magstrom odezwał się łagodnie. - Choć rzadko używamy nazwisk w Kaeleer, zgodnie ze zwyczajem wpisujemy je do kontraktu. Surreal zmierzyła go wzrokiem. Potem uśmiechnęła się złośliwie. - SaDiablo. Magstrom sapnął. Khardeen i Aaron zawiesili na niej wzrok, po czyni odwrócili się od stołu. Daemon zamknął oczy. Nie słuchał reszty jej odpowiedzi. Była nieślubną córką Kartane SaDiablo, więc zapewne chciała wymierzyć w ten sposób cios jego matce, Dorothei. Nie miała powodów podejrzewać, że to nazwisko ma w Kaeleer swoje znaczenie. - Na Ogień Piekielny, Matko Noc, niech Ciemność zlituje się nad nami odezwały się chórem dwa głosy. Daemon otworzył oczy. Przed nim stali Aaron i Khardeen. Przyglądali się, jak Surreal odchodzi od stołu. Aaron, obejrzawszy się, zwrócił się do niego: - Naprawdę nosi to nazwisko? Daemon zawahał się. Nie wiedział, jakie konsekwencje ma w Kaeleer fakt bycia bękartem, a zbyt wiele był winien Surreal, by ujawniać tak potencjalnie niebezpieczną informację. - Mężczyzna, który jest jej ojcem, nosi to nazwisko - odparł ostrożnie. - Jak sądzisz, co powinniśmy zrobić? - spytał Aaron Khardeena. - Sprzedawać bilety - odparł ten bez zastanowienia. - A potem znaleźć sobie bezpieczne miejsce i obserwować wybuch. Ich rozbawienie obudziło temperament Daemona.

- Czy to jakiś problem? - Można to tak ująć - powiedział Khardeen z rozbawieniem. - Rozumiesz, Lady Surreal jeszcze o tym nie wie, ale oficjalnie przyznając się do przynależności do rodziny SaDiablo, właśnie uznała Lucivara za swego kuzyna. - A jeśli uważasz, że Lucivar zachowuje dominacje wśród mężczyzn, powinieneś poobserwować jego stosunki z kobietami należącymi do rodziny dodał Aaron. A z Jaenelle? Nie wypowiedział tego pytania, ponieważ nie chciał zobaczyć na ich twarzach pustki, kiedy wymówi to imię - i ponieważ nie był pewien, co zrobi, jeśli ujrzy na ich twarzach zrozumienie. Lepiej zadać to pytanie Lucivarowi - w cztery oczy. A pytania o kobiety i rodzinę... Te również zada później. - I nawet nie będziemy sobie wyobrażać, co się stanie, kiedy zada się z mężczyznami z rodziny Dea al Mon - dodał Khardeen. - A oni co mają z tym wspólnego? - spytał Daemon. - To córka Titian, która wreszcie wróciła do domu - wyjaśnił Aaron. Potem uśmiechnął się. - Lady Surreal wkrótce odkryje, że ma męskich krewnych z obu stron rodziny, i to takich, którzy uważają, iż jej życie jest teraz ich sprawą. A musisz wiedzieć, że kilku z nich to Książęta Wojowników. O Matko Noc! - Ona nigdy się z tym nie pogodzi - stwierdził Daemon. - No cóż, nie będzie miała wyboru - odparł Khardeen. - U Krwawych panuje matriarchat. W Kaeleer tak nie jest? - Oczywiście - zapewnił Aaron wesoło. - Ale mężczyźni mają swoje prawa i przywileje i potrafią z nich korzystać. - Przez chwilę przyglądał się Daemonowi. - Może postaraj się ją uspokoić, a my będziemy mieć oko na Lucivara. Jeśli nikt go nie sprowokuje, powinien nad sobą zapanować.

- Znacie go na tyle dobrze? - spytał Daemon. Dojrzał w ich oczach wiedzę, którą starannie do tej pory maskowali Czyli wiedzieli, że jest bratem Lucivara. I wiedzieli... - Wszyscy służymy na tym samym dworze, książę Sadi - powiedział cicho Aaron. - Wszyscy należymy do Pierwszego Kręgu naszej pani. Odeszli. Równie dobrze mogli to wykrzyczeć z dachów. Ona żyje! Ale co o nim myśli? Co do niego czuje? Żadnych odpowiedzi. Nie tutaj. Nie teraz. Okazując przesadna troskę. Daemon podszedł do Surreal. Stanął i zachwiał się jak wierzba na silnym wietrze. Surreal chwyciła go za lewe ramię i rozstawiła lekko stopy. - Co się dzieje? - spytała cicho, z naciskiem. - Jesteś chory? Ona, lepiej niż ktokolwiek inny, była w stanie odgadnąć jego stan, ale nie zamierzał się do tego przyznać. Jeszcze nie. - Prawie nie spałem i bardzo niewiele jadłem przez ostatnie kilka dni wyjaśnił. Zmrużyła oczy, ale przyjęła do wiadomości tę prawdę, która równocześnie była kłamstwem. - Nie dziwię się. To miejsce sprawia, że ciarki mi chodzą po skórze. Daemon sięgnął do zapasów mocy ukrytych w Czarnym Kamieniu. Poczuł, że wypełnia jego ciało i po raz pierwszy - odkąd zobaczył Lucivara - wiedział, iż stoi pewnie na nogach. Surreal wyczuła w nim tę zmianę. Zwolniła uchwyt, ale nadal trzymała go za ramię.

- Jak sądzisz, dlaczego ten wojownik, który spisywał kontrakty, był taki wstrząśnięty, kiedy powiedziałam, że należę do rodziny SaDiablo? Czy ta dziwka Dorothea jest znana i tutaj? - Nie wiem - odparł Daemon ostrożnie. - Ale słyszałem, że książę Dhemlanu nazywa się S.D. SaDiablo. - To nie była właściwa chwila, aby ją informować, że ów książę jest również Wielkim Lordem Piekła... i ojcem, jego i Lucivara. - Cholera - mruknęła Surreal. Potem wzruszyła ramionami. - No cóż, raczej go nie poznam, a jeśli ktoś się będzie dopytywał, powiem, że możemy być daleko spokrewnieni. Bardzo daleko. Daemon przypomniał sobie komentarze Khardeena i Aarona i wydał dźwięk, który przypominał skomlenie. - Na pewno nic ci nie jest? - spytała Surreal, przypatrując mu się uważnie. - Na pewno. - Czuł się dobrze. Lepiej niż dobrze. Będzie w to wierzył, będzie przy tym obstawał, póki nie stanie się to prawdą. - Zrób coś dla mnie. Spytaj Khardeena albo Aarona, czy będziemy podróżować po sieci Wozem, a potem skontaktuj się z Manny i powiedz jej, żeby oboje Jazenem czekali na nas tutaj. Nie zapytała, dlaczego sam tego nie zrobi. Był jej za to wdzięczny. Wreszcie ostatni Eyrieńczyk podpisał kontrakt i odszedł od stołu. Lucivar, który nie ruszył się i nie powiedział ani słowa, odkąd Lord Magstrom zaczął wypełniać kontrakty, przywołał czysty kawałek materiału, otarł krew z noża bojowego, zniknął jedno i drugie, a potem podszedł do stołu, żeby podpisać kontrakty. Friall cały czas przyciskał do piersi zraniony nadgarstek. - Musisz zrobić kopie. Nie może zabrać kontraktów, póki nie zrobisz kopii - powiedział ponurym głosem, ocierając nos rękawem. Lucivar powoli wyprostował się i odwrócił w jego stronę. Ktoś zaklął cicho. Magstrom rzucił Friallowi ostre spojrzenie.

- Dam księciu Yaslanie puste formularze - powiedział pospiesznie. Zarządca Dworu przygotuje kopie i odeśle je do archiwum Ciemnej Rady. Widząc, że Friall zamierza zaprotestować i sprowadzić na siebie pewną śmierć, dodał: - Wiele razy widziałem, że Lord Jorval robi to w ten sposób. Wyjaśnił mi, że jeśli chodzi o formalności, zarządcom można ufać, a tylko w ten sposób możemy przyspieszyć proces rozsyłania imigrantów do nowych domów. Lucivar przywołał skórzana teczkę, włożył do środka kontrakty, i zniknął ją. Grzecznie ukłonił się Magstromowi, odwrócił się do czekających imigrantów i warknął: - Idziemy. Kiedy podszedł do Daemona, ten obrócił się z wdziękiem i wydłużył krok, by dopasować go do kroków brata. Chodzili już tak wcześniej, ramię w ramię. Niezbyt często, ponieważ Krwawi z Terreille bali się ich spotkań. Zresztą obawiano się ich również wtedy, gdy przebywali osobno. Nawet Pierścień Posłuszeństwa nie był w stanie powstrzymać zniszczeń, jakie siali na dworach w Terreille. Skierowali się ku Wozom podróżującym po Wiatrach. Daemon zastanawiał się, jak długo jeszcze uda im się nie wracać do niedokończonych spraw, jakie im jeszcze pozostały. Było niemal zupełnie ciemno, kiedy dotarli do dwóch dużych, chronionych Szaroczarną osłoną Wozów, stojących na końcu lądowiska. Lucivar zdjął osłonę, otworzył drzwi pierwszego Wozu i spojrzał na Daemona. - Wsiadaj - powiedział. Daemon rozejrzał się po lądowisku. - Nie widzę moich służących. - Poszukam ich. Wsiadaj. Daemon zajrzał we wciąż płonące oczy brata, wyczuł w jego psychicznym zapachu pełne napięcia przynaglenie i posłuchał.

Za nim szybko wsiadła Surreal, potem Wilhelmina, Andrew i kilku Eyrieńczyków. Kilka chwil później zobaczył z ulgą, jak Jazen pomaga wsiąść Manny. Zjawiło się jeszcze kilku Eyrieńczyków, a potem wokół Wozu zamknęła się znowu Szaroczarna osłona. Od tej chwili nikt nie mógł wysiąść, wyjąwszy Daemona, ponieważ jako jedyny nosił on Kamień ciemniejszy niż Kamień Lucivara. Wóz tej wielkości mieścił zwykle trzydzieści osób, ale Eyrieńczycy potrzebowali więcej miejsca ze względu na skrzydła. Nie było siedzeń i Daemon pomyślał, że zapewne zwykle ten pojazd nie służy do transportu ludzi, albo może Lucivar, zamierzając przewozić Eyrieńczyków, kazał usunąć fotele. Usiąść można było tylko na kilku niskich drewnianych skrzynkach stojących pod ścianą, na których leżały poduszki. Przednie części skrzynek były otwarte, żeby można było coś do nich schować. Przyjrzawszy się ludziom, którzy stłoczyli się pod ścianami, żeby zostawić na środku wąskie przejście, Daemon skupił uwagę na samym Wozie. Z przodu znajdowały się drzwi prowadzące do kabiny kierującego. Zapewne mogła się tam zmieścić jeszcze jedna osoba, pozostawiając więcej miejsca w części pasażerskiej. Ostrożnie przesunął się do krótkiego, wąskiego korytarza na tyłach Wozu. Po lewej stronie znajdowała się mała prywatna kabina, w której stało wąskie biurko i proste krzesło, wygodny fotel, puf i pojedyncze łóżko. W pomieszczeniu po prawej zobaczył sedes i umywalkę. Już miał wrócić do głównego przedziału, kiedy na zewnątrz, przy otwartych drzwiach Wozu, usłyszał głos Lucivara. - Gówno mnie obchodzi, co mówi ten mazgaj - warczał jego brat. - Zachowanie Lorda Frialla nie ma tutaj nic do rzeczy - rozpoznał głos Lorda Jorvala. - Sprawa zostanie postawiona przed Ciemną Rada. Zapewniam cię, książę, że nie damy się zastraszyć, gdy będziemy osądzać twoje napastliwe zachowanie. - Macie ze mną problem, zwróćcie się do Zarządcy Dworu, Dowódcy Straży albo do mojej Królowej. - Wszyscy wiedzą, że twoja Królowa się ciebie obawia - warknął Jorval. - Nie potrafi nad tobą zapanować, a Zarządca Dworu i Dowódca Straży na pewno nie narzucą ci żadnych ograniczeń, skoro twoje zachowanie tak dobrze służy ich

celom. Głos Lucivara przeszedł w złowrogi syk. - Zapamiętaj sobie dobrze, mój panie, że kiedy ty i Friall będziecie skomleć przed Radą, ja poinformuję królowe terytoriów, jak rażąco niektórzy członkowie Rady nie przestrzegają praw dotyczących targu służby, które sami ustanowili. - To oburzające kłamstwo! - W takim razie Friall okazał niekompetencję i powinien zostać odsunięty od obowiązków. - Friall to jeden z najlepszych członków Rady! - Czyli pewnie był zły, że nie dostał swojej doli, Czyżby nie wiedział, że ty już zebrałeś łapówki? - Jak śmiesz! - Dłuższa chwila ciszy. - Być może Lord Friall jest częściowo odpowiedzialny za ten niefortunny incydent, ale Rada okaże stanowczość w tej drugiej sprawie. - A jaka to sprawa? - zapytał słodko Lucivar. - Nie możemy dopuścić, byś przyjmował na służbę mężczyznę, który nosi Kamień ciemniejszy niż twój. - Królowe z Małego Terreille ciągle rak robią. - To są królowe. Wiedzą jak panować nad mężczyznami. - Ja również. - Rada tego zabrania. - Rada może pocałować Piekło w dupę. Lucivar nagle pojawił się w drzwiach Wozu. - Nie wolno ci! - krzyczał za jego plecami Jorval.

Eyrieńczyk odwrócił się i obdarzył go leniwym, aroganckim uśmiechem. - Jestem Księciem Wojowników z Czarnoszarym Kamieniem. Mogę robić, co mi się podoba. - Zamknął drzwi przed nosem Jorvala, po czym rzucił okiem na kabinę kierującego i przesłał rozkaz na psychicznej nici. Wóz natychmiast uniósł się w górę. Daemon zrobił krok w stronę głównego przedziału, ale Lucivar przesunął się i zablokował ciałem korytarz. Przyjmując ten milczący rozkaz, Daemon włożył ręce do kieszeni spodni i oparł się o ścianę. Kiedy zdobył pewność, że brat skończył wydawać psychiczne rozkazy kierującym Wozami, zapytał na Szaroczarnej nici włóczni: Będziesz miał z tego powodu kłopoty? Nie, odparł Lucivar. Patrzył na imigrantów, którzy napotykając jego spojrzenie, szybko odwracali wzrok. Rada nie wystosuje żądania, żeby przywołano cię do porządku? Oczywiście, że wystosuje. Zarządca je przeczyta, zapewne pokaże Dowódcy Straży, a potem przejdą nad nim do porządku dziennego. Daemon uświadomił sobie nagle, że oddycha zbyt szybko, za płytko, ale nic potrafił nad tym zapanować, gdy przyszedł czas na kolejne pytanie. Pokażą je twojej Królowej? Nie, odparł niespiesznie Lucivar. Nie wspomną o tym Królowej, jeśli zdołają tego uniknąć. A jeśli będą do tego zmuszeni, dołożą starań, by jak najbardziej złagodzić jego ton, nie uciekając się do kłamstwa. Dlaczego? Ponieważ Ciemna Rada próbowała naciskać na Królową już wcześniej, a skutki tego śmiertelnie wszystkich wystraszyły. Lucivar poruszył się lekko. - Opuściliśmy Goth - powiedział, podnosząc lekko głos. - Rozlokujcie się

wygodnie. Za dwie godziny dotrzemy na miejsce przeznaczenia. - Nie jedziemy do Ebon Rih? - zapytał ktoś. - Jeszcze nie - Lucivar ruszył korytarzem, zmuszając Daemona, by się cofnął. Otworzył drzwi do prywatnej kabiny i powiedział: - Do środka - po czym przeszedł przez próg bokiem, żeby pomieścić skrzydła. Daemon niechętnie wszedł za nim i zamknął drzwi. Pozostał w progu. Lucivar przesunął się w przeciwległy kąt pomieszczenia, odetchnął głęboko, powoli wypuszczając powietrze z płuc. - Przepraszam, że na ciebie napadłem. Nie na ciebie byłem wściekły. Ja... do licha, Daemonie, sprawdziłem wszystkie te cholerne listy i jakimś cudem przeoczyłem twoje nazwisko! Gdyby nie przypadek, skończyłbyś na jakimś innym dworze i być może nie udałoby się rozwiązać twojego kontraktu. Daemon poczuł, jak ulatnia się jego napięcie. Zmusił wargi, by wygięły się w uśmiechu. - No cóż, najwyraźniej tym razem mamy szczęście. - A potem popatrzył, naprawdę popatrzył, na Lucivara i uśmiechnął się szczerze. - Żyjesz. Lucivar również się uśmiechnął. - A ty odzyskałeś rozum. Daemon poczuł przechodzący po ciele dreszcz. Wzmocnił kontrolę nad sobą. Oczy go piekły. - Lucivarze - szepnął. Nie wiedział, który z nich ruszył się pierwszy. W jednej chwili stali odsunięci od siebie, najdalej jak się dało w tym małym pomieszczeniu, w następnej obejmowali się z całych sił, jakby zależało od tego ich życie. - Lucivarze - powtórzył szeptem, przyciskając twarz do szyi brata. Myślałem, że nie żyjesz.

- Na Ognie Piekielne, Daemonie - głos Lucivara był chrapliwy, cichy. Nie mogliśmy cię znaleźć. Nie mieliśmy pojęcia, co się z robą stało. Szukaliśmy. Słowo honoru, że cię szukaliśmy. - Już dobrze - Daemon pogładził brata po włosach. - Już dobrze. Eyrieńczyk obejmował go tak mocno, że żebra zaczęły mu protestować. Zacisnął w dłoni pęk włosów brata. - Słuchaj... wiem, że między nami są sprawy, które wymagają załatwienia. Ale czy możemy to odłożyć na jakiś czas? - Możemy co odłożyć - powiedział cicho Lucivar. Daemon cofnął się. Kciukami delikatnie otarł łzy z twarzy Lucivara. - Lepiej chodźmy do nich. Odwrócił się i sięgnął w stronę klamki. Lucivar stanął za nim, chwycił jego lewe ramię lewą ręką. Daemon położył na chwilę prawą dłoń na dłoni brata. Kiedy jego palce ześlizgiwały się z palców Lucivara, spojrzał na nie i wreszcie dotarło do niego znaczenie tego, co przecież widział, ale czego tak naprawdę dotąd nie zauważał. - Muszę ci coś powiedzieć - powiedział Lucivar z naciskiem. - Sądzę, że już wiesz, ale musisz co usłyszeć. Ona żyje! Kolejny dreszcz przebiegł po ciele Daemona. - Nie - odparł. - Nie teraz. Daemon otworzył drzwi i chwiejnym krokiem wyszedł na korytarz. Z trudem zachowując równowagę, wszedł do łazienki i zablokował drzwi Czarnym. Jego ciało trzęsło się gwałtownie, a bolesne skurcze ściskały żołądek. Pochylił się nad umywalką, walcząc z mdłościami. Za późno. Gdyby spróbował ją odszukać pięć lat temu, kiedy wrócił z Wykrzywionego Królestwa, może stałoby się inaczej. Gdyby poszukał Wielkiego

Lorda Piekła albo przynajmniej spróbował ustalić, co tak naprawdę stało się tej nocy przy Ołtarzu Cassandry... Za późno. Będzie się trzymać. Potrafi się trzymać. Choć jego umysł jest dużo bardziej kruchy, niż ktokolwiek sądzi. Och, znów był całością. Stracił wprawdzie kilka wspomnień, kilka małych fragmentów kryształowego kielicha, ale odzyskał zdrowe zmysły, stanowił całość. Jednak proces leczenia nigdy nie dobiegnie końca, ponieważ stracił jedyna osobę, która była mu potrzebna do całkowitego uzdrowienia. Jego stan psychiczny wcześniej nie miał znaczenia - chciał być cały jedynie tak długo, by udało mu się zniszczyć Wielkiego Lorda. I teraz też tak naprawdę nie miał znaczenia. Pozostanie całością, póki jej nie zobaczy, choć raz. Nic innego nie może zrobić. Gdyby to był inny mężczyzna, zrobiłby wszystko, użyłby całej swojej wiedzy i mocy, żeby zostać jej kochankiem. Gdyby to był inny mężczyzna, nie Lucivar. Nie zostanie rywalem brata. Nie mógł pozwolić, by Lucivar powiedział mu to, co tak rozpaczliwie chciał usłyszeć. Nie dlatego, że nie chciał mieć pewności, iż Jaenelle żyje, ale ponieważ nie był gotów usłyszeć prawdy o złotej obrączce na lewej ręce brata.

3. Kaeleer Surreal zsunęła razem skrzynki i przykryła je poduszkami, tworząc ławę pod ścianą. - Usiądź, Manny - powiedziała do starszej kobiety. - To nie uchodzi - odparła Manny. - Służąca nie powinna siedzieć. Surreal rzuciła jej ostre spojrzenie. - Nie bądź głupia. Jesteś służącą, ponieważ tylko w ten sposób Sadi mógł cię ze sobą zabrać. Manny zacisnęła usta z dezaprobatą.

- Nie powinnaś się zwracać do mnie w taki sposób, szczególnie przy dzieciach. Poza tym byłam służącą przez wiele lat. To uczciwe zajęcie i ja się go nie wstydzę. W przeciwieństwie do mojego? - pomyślała Surreal. Nigdy nie ukrywała, że przez wieki była wziętą kurwą. Rzuciła to zajęcie dopiero trzynaście lat temu, stwierdziwszy, że nie może już znieść łóżkowych gierek. Ta noc przy Ołtarzu Cassandry odbiła się na nich wszystkich. Uczucia Manny wobec kobiet, które pracowały w domach Czerwonego Księżyca, były ambiwalentne. A co by powiedziała, gdyby się dowiedziała o drugim zajęciu Surreal? Czy czułaby się równie pewnie, mając świadomość, że Surreal była - i nadal jest - profesjonalną zabójczynią? Nie miało to tak naprawdę znaczenia. Zaprzyjaźniły się w ciągu tych dwóch lat, które zajął Daemonowi powrót z Wykrzywionego Królestwa. Ale kiedy Sadi odzyskał zmysły, w umyśle Manny dokonała się przemiana i zaczęła ich oboje traktować z tym szczególnym uczuciem, jakie zwykle łączy sługę z dzieckiem arystokratą. Daemon nie dostrzegał niczego niezwykłego w takim zachowaniu - być może Manny zawsze tak go traktowała - ale Surreal to złościło, ponieważ dorastała pospiesznie w brutalnym świecie ulicy. Zdobyła jednak dużą praktykę w radzeniu sobie z poglądami Manny. - Słuchaj - powiedziała bardzo łagodnie. - Służący Lady Benedict wygląda tak, jakby nie był w stanie wystać przez te dwie godziny. Jeśli usiądziesz, ośmielisz go i może pójdzie za twoim przykładem. Kilka minut później na prowizorycznej ławie siedzieli już, oprócz niej, Manny, Andrew i Wilhelmina Benedict. Surreal popatrzyła na wolne miejsce po prawej stronie. Gdzie do diabła podział się Sadi? Nie był aż tak stabilny psychicznie, jak starał się udawać, a spotkanie z Lucivarem musiało być dla niego szokiem. Ciekawe, co ten Eyrieńczyk myśli o spotkaniu z przyrodnim bratem. Kiedy trzynaście lat temu zniknęła Jaenelle, Daemon udał się do Pruul, żeby uwolnić Lucivara z kopalni soli, a ten, z jakichś powodów, nie chciał z nim wtedy iść. Na podstawie przemilczeń Daemona domyśliła się, że doszło między nimi do gwałtownego starcia i rozbratu. Podejrzewała, że przyczyna tego, jak i wielu innych wydarzeń, tkwiła w owej pamiętnej nocy przy Ołtarzu Cassandry.

Drzwi do kabiny kierującego otworzyły się i wyszedł z nich Lord Khardeen. Zmierzył wzrokiem Eyrieńczyków, ci zaś spięli się na jego widok. Nic nie mówiąc, podszedł do prowizorycznej ławy i usiadł koło Surreal. Dokładnie naprzeciwko nich stała kobieta z dwójką małych dzieci. Wszyscy mieli brązową skórę, złociste oczy i czarne włosy, typowe dla trzech długowiecznych ras, ale włosy dziewczynki miały lekkie, naturalne skręty. Surreal zastanawiała się, czy to znak, że jedno z rodziców nie było czystej krwi Eyrieńczykiem. Czy z tego powodu ci ludzie opuścili swoje rodzinne terytorium? Chłopiec, starszy od siostry, trzymał się blisko matki, ale dziewczynka uśmiechnęła się do Khardeena i postąpiła kilka kroczków w jego stronę. - Woofer - powiedziała radośnie. Ściskała w rączkach zniszczone pluszowe zwierzątko. Khardeen pochylił się w jej stronę i uśmiechnął. - No proszę - powiedział. - A jak się nazywa? - Woofer - ścisnęła mocno zabawkę. - Mój. - Niewątpliwie. Kobieta popatrzyła niespokojnie na Khardeena i złapała dziewczynkę. - Orian, nie przeszkadzaj wojownikowi. - Wcale mi nie przeszkadza - zapewnił uprzejmie Khardeen. Kobieta przyciągnęła do siebie małą i spróbowała się uśmiechnąć. - Ona lubi zwierzęta. Matka mojego męża data jej lalkę, nim wyjechaliśmy, lecz Orian wolała zabrać tę maskotkę. A gdzie była twoja matka, kiedy ta suka raniła cię każdym słowem? zastanawiała się Surreal. Widziała cienie pod oczami kobiety, wyczuwała drżenie wstydu w psychicznym zapachu. No tak, to była odpowiedź na jej pytanie. Już wiadomo która strona jest odpowiedzialna za mieszaną krew tego dziecka.

Wojownik, który zaprotestował, kiedy Friall nie chciał zatwierdzić kontraktu przerwał rozmowę z dwoma innymi Eyrieńczykami i zmierzył Khardeena wzrokiem, a potem zbliżył się do kobiety i dzieci. Khardeen wyprostował się i odpowiedział łagodnym spojrzeniem. Siedziała tak blisko niego, właściwie ocierała się rękawem o jego ramię, więc wyczuła jego napięcie - i gniew? - ale na zewnątrz w żaden sposób tego nie okazywał. Kiedy na nią spojrzał, miał poważny wyraz twarzy, ale w błękitnych oczach kryło się rozbawienie. - Zastanawiam się, jak zareaguje matka małej królowej, kiedy zobaczy, jakich wooferów będzie wkrótce ściskać jej córka - powiedział cicho. - Pogryzą ją? - spytała Surreal. - Dziewczynkę? Nie. Matkę? - Khardeen wzruszył ramionami. W jego rozbawionym tonie wyczuła ostrzeżenie i wzdrygnęła się. W tej samej chwili w przedziale pojawił się Daemon. Gwałtownie wciągnęła powietrze. Szedł ostrożnie, jak człowiek, który został ranny i w milczeniu wykrwawia się na śmierć. Khardeen wstał i gestem przywołał go na wolne miejsce. - Usiądź, proszę. Mam parę rzeczy do zrobienia. Daemon usiadł i objął się mocno ramionami. Widziała już wcześniej u niego ten gest. Robił tak zawsze, kiedy za mocno eksploatował swój Fach lub gdy w nocy budził go koszmar. Khardeen rzucił jej pytające spojrzenie. Pokręciła głową. Była mu wdzięczna za troskę, ale nikt nie mógł pomóc Daemonowi. Mogli tylko pozwolić mu na ten odwrót, poczekać, aż poczuje się na tyle silny, by znów stawić czoło światu. Chwilę później z prywatnej kabiny wyszedł Lucivar. Nie sposób było

odczytać wyrazu jego twarzy. Do końca podróży Daemon siedział obok niej z zamkniętymi oczami, a Lucivar stał na tyłach Wozu, rozmawiając cicho z Eyrieńczykami, którzy podchodzili do niego ostrożnie. Przez resztę podróży zastanawiała się, co zaszło w tej prywatnej kabinie. A jej niepokój rósł.

4. Kaeleer Lord Jorval skulił się na krześle, obserwując, jak Arcykapłanka krąży po salonie apartamentu wynajętego przez niego na to spotkanie. Domy Czerwonego Księżyca pojawiły się w Kaeleer dopiero cztery lata temu - i nadal nie było ich nigdzie poza terytorium Małego Terreille. Pewni wpływowi członkowie Rady, w tym i on sam, twierdzili, że silni imigranci, którzy mieli niewielką szansę zdobycia kochanki wśród kobiet urodzonych w Kaeleer, muszą mieć jakąś możliwość rozładowania napięcia seksualnego. Królowe z Małego Terreille uległy temu argumentowi, protestując jedynie dla zasady, ponieważ szybko zorientowały się, jak użyteczne są takie miejsca. Teraz wizyta w Domu Czerwonego Księżyca stała się formą nagradzania mężczyzn za dobre sprawowanie się na dworze. Tu mogli wyładować frustracje i agresję na kobietach, które nie mogły im odmówić i które nie wymagały od nich uprzejmości i posłuszeństwa. I nikt nie zauważył - a jeśli nawet, to nikogo to nie obchodziło że wszystkie kobiety służące w tych domach były imigrantkami, które otrzymały kontrakty dzień po zakończeniu targu. A niektórzy mężczyźni z Kaeleer, również on, odkryli, ile przyjemności można czerpać z posłuszeństwa uległej kobiety. Wybrał Dom Czerwonego Księżyca na skraju slumsów, które wyrosły wokół terenu targu, ponieważ właściciele tego domu - dwaj mężczyźni - nie stawiali żadnych pytań. Nie dbali o fizyczne i psychiczne rany zadane służącym tu kobietom, o ile otrzymali stosowną rekompensatę. Nie obchodził ich też związany i zakneblowany młodzieniec, leżący w sąsiednim pokoju - podarunek, jaki Jorval przyniósł Arcykapłance w nadziei, że tym ułagodzi jej gniew.

Hekatah zrzuciła płaszcz, który osłaniał jej twarz i ciało. Jorval z trudem przełknął ślinę. Raz dostał gwałtownych torsji na widok rozkładu jej demonicznego ciała, a ona wymierzyła mu za to karę, po której miał koszmary przez wiele miesięcy. Były takie chwile, kiedy z całej duszy żałował, że ją spotkał i że dał się wplątać w jej plany. Ale to ona stała za jego wyniesieniem do władzy w Ciemnej Radzie. Okazało się, że posiadła go, nim sobie uświadomił, iż zgodził się jej służyć. - Znaleźliśmy cztery królowe odpowiednie do naszych celów - warczała Hekatah. - Cztery! A ty nie potrafiłeś wsadzić go na dwór żadnej z nich, żeby tam spokojnie doczekał czasu, aż znajdziemy sposób, by go wykorzystać! - Próbowałem, arcykapłanko - zapewnił drżącym głosem. Wstrzymywałem jego zapytania o służbę, wysyłane poza Małe Terreille. To były jedyne kontrakty, jakie mu zaproponowałem. - Więc dlaczego żadnego nie podpisał? - Wyszedł z ostatniego spotkania - jęknął Jorval. - Nie wiedziałem, że podpisał inny kontrakt, póki Friall mi nie powiedział. - Podpisał inny kontrakt - powtórzyła Hekatah śpiewnie. - Ze swoim własnym bratem! Jorval oddychał ciężko. - Próbowałem mu to uniemożliwić! Próbowałem... - jego głos zamarł, kiedy Hekatah wolno do niego podeszła. - Nie sprawiłeś się dobrze - stwierdziła, a jej dziewczęcy głos stał się niebezpiecznie łagodny. - Przez twoją nieudolność związał się z jedynym dworem, który miał nic nie wiedzieć o jego obecności w Kaeleer. Straciliśmy szansę na wykorzystanie mocy jego Czarnego Kamienia dla naszych celów. Jorval spróbował wstać. Strach złapał go za gardło, kiedy się zorientował, że użyła Fachu, by unieruchomić go na krześle. Usiadła mu z wdziękiem na kolanach i objęła go ręka za szyję. Kiedy

gładziła długimi paznokciami jego policzek, zastanawiał się, czy straci oko. Może to byłoby najlepsze wyjście? Gdyby był ślepy, nie mógłby jej oglądać. Choć z drugiej strony chyba nie. Nosiła ciemniejsze Kamienie niż on. Mogła go zmusić, by otworzył umysł, i pozostawić w nim obraz sto razy gorszy niż jej faktyczny wygląd. Zajęczał, poczuł, jak przewraca mu się w żołądku. - Za sukces są przewidziane nagrody, a za klęski kary - powiedziała, gładząc go po twarzy. Wiedział, czego się od niego wymaga. - Tak, arcykapłanko - szepnął. - A ty poniosłeś klęskę, prawda, kochany? - T - tak, arcykapłanko. To, co jeszcze zostało z jej warg, wygięło się w upiornym uśmiechu. Za pomocą Fachu przywołała kryształowa buteleczkę i mały, srebrny kubek. Tkwiły w powietrzu, kiedy wyjmowała korek i nalewała do kubka ciemny, gęsty płyn. Zamknęła butelkę i zniknęła ją, po czym przytknęła kubek do ust Jorvala. - Przyprowadziłem ci świeżą ofiarę - wyszeptał. - Widziałam. Śliczny chłopiec, pełen gorącego, słodkiego wina przycisnęła kubek do dolnej wargi Jorvala. - Wkrótce się nim zajmę. Nie mając innego wyboru, Jorval otworzył usta. Płyn wślizgnął się na jego język niczym długi, ciepły ślimak. Zakrztusił się, ale zdołał przełknąć. - Czy to trucizna? - zapytał. Hekatah zniknęła kubek i odsunęła się nieco. Jej oczy otworzyły się szerzej w udawanym zaskoczeniu. - Naprawdę myślisz, że otrułabym tak lojalnego człowieka? Bo jesteś lojalny, prawda, kochany? - Pokręciła ze smutkiem głową. - Nie, to tylko odrobina afrodyzjaku.

- S - safframate? - Wolałby truciznę. - Tylko tyle, by nasz wieczór zrobił się interesujący - odparła. Siedział zupełnie bezradny. Gładziła go po skórze, która zaczęła reagować dreszczem na najlżejszy dotyk. Z jękiem objął ją mocno, nie zwracając już uwagi na smród rozkładu. Było mu wszystko jedno kim lub czym była, nie obchodziło go nic prócz możliwości wykorzystania kobiecego ciała, które siedziało na jego kolanach. Kiedy spróbował włożyć język do jej ust, cofnęła głowę i roześmiała się z zadowoleniem. - A teraz, kochany - powiedziała, nadal go pieszcząc - sprowadź tu jedną z tych dziwek. Mgła pożądania rozwiała się nieco. - Tutaj? - Musimy się zająć twoją karą - stwierdziła łagodnie, bezlitośnie. Sprowadź tę o złotych włosach i niebieskich oczach. Pożądanie stało się dzikie, niemal bolesne. - Jaenelle Angelline? - Właśnie. Uznamy to za małą próbę przed dniem, w którym ta blada suka mi się podda. - Pocałowała go w skroń, polizała pulsującą tętnicę. - Czy cię to podnieci, jeśli napiję się nieco krwi, kiedy będziesz się z nią zabawiał? Jorval popatrzył na nią, straszliwie podniecony i przerażony. - Jej krwi również. Wtedy będzie ci już wszystko jedno, czy rżniesz trupa czy żywą osobę. Nie, tego ci nie zrobię, kochany. W końcu to tylko próba. Próba przed tą nocą, kiedy będziesz miał pod sobą Jaenelle. - Tak - szepnął Jorval. - Tak. - Tak - powtórzyła Hekatah z zadowoleniem. Wstała i powoli podeszła do drzwi sypialni. - I nie obawiaj się, że ta mała kurwa opowie komuś o naszej małej zabawie. Zamroczę jej umysł i nigdy nie będzie pewna niczego, co tu się

zdarzy, prócz tego, że została dobrze wymłócona. Jorval wstał i ruszył niepewnie do drzwi, boleśnie świadomy, że Hekatah mu się przygląda. - Ten śliczny chłopiec będzie przystawką i deserem - stwierdziła. - Strach dodaje krwi uroczego, pikantnego smaczku. Pod koniec wieczoru będzie już odpowiednio dojrzały. Nie wybieraj zbyt długo, kochany. Przystawkę pochłania się szybko, a jeśli zrobię się niecierpliwa, trzeba będzie wprowadzić zmiany do twojej kary. A tego byś nie chciał, prawda? Poczekał, aż zamknie drzwi sypialni, i szepnął: - Nie, tego bym nie chciał.

5. Kaeleer Ciepła dłoń lekko ścisnęła jego ramię. - Daemon - powiedział cicho Lucivar. - Chodź, stary. Jesteśmy na miejscu. Daemon niechętnie otworzył oczy. Chciał się wycofać ze świata, chciał zatonąć w otchłani i po prostu zniknąć. Wkrótce, obiecał sobie. Niedługo. - Nic mi nic jest, fiucie - powiedział ze znużeniem. To było kłamstwo i obaj o tym wiedzieli. Wstał sztywno, poruszył ramionami. Mięśnie zamruczały z napięcia, a w skroni zebrał się straszliwy ból. - Gdzie jesteśmy? Lucivar bez słowa wyprowadził go z Wozu. Surreal stała tuż przy wyjściu, wpatrzona w wielki, szary budynek z kamienia.

- Na Ogień Piekielny, Matko Noc, niech Ciemność będzie łaskawa! Co to za miejsce? Książę Aaron uśmiechnął się do niej szeroko. - Siedziba rodu SaDiablo. - O kurwa. Ziemia zachwiała się pod nogami Daemona. Wyciągnął rękę. Lucivar złapał go i podtrzymał. - Nie mogę - szepnął. - Lucivarze, nie mogę. - Ależ możesz - brat podprowadził go do podwójnych drzwi frontowych. - Będzie łatwiej, niż sądzisz. Poza tym Ladvarian bardzo chce cię poznać. Daemon nie miał dość energii, by się zastanawiać, a tym bardziej przejmować tym, że jakiś Ladvarian chce go poznać. Na pewno nie w chwili, kiedy miał stanąć twarzą w twarz z Wielkim Lordem - albo z Jaenelle. Lucivar otworzył drzwi. Daemon wszedł za nim do wielkiej sali, a reszta imigrantów stłoczyła się za nimi. Przeszli kilka kroków. Lucivar zatrzymał się nagle i zaklął pod nosem. Daemon rozejrzał się wokoło, próbując zlokalizować przyczynę czujności, którą wyczuł nagle w postawie brata. Na drugim końcu sali, pod jednym z kryształowych żyrandoli, klęczała służąca i wycierała podłogę. Kilka metrów dalej stał wysoki, ubrany w liberię kamerdynera, wojownik z Czerwonym Kamieniem. Wyraz jego twarzy można by określić raczej jako lodowaty niż stoicki. - Witaj, Lordzie Beale’u - powiedział ostrożnie Lucivar na widok kamerdynera. - I ty, książę Yaslana - odparł Beale oficjalnym tonem. Lucivar skrzywił się. - Co...?

Ktoś zachichotał. Wszyscy podnieśli głowy. Wysoko pod sufitem balansował ryzykownie na żyrandolu nagi eyrieński chłopiec, który zapewne dopiero co nauczył się chodzić. Lucivar rzucił okiem na Beale’a, westchnął i postąpił kilka kroków. - Co tam robisz, chłopcze? - Latam - odparło dziecko. - Nikt by się nie domyślił - mruknęła służąca. Wrzuciła szmatę do kubła i wstała. - Wymknąłeś się opiekunom, tak? - spytał Lucivar. Dzieciak znów zachichotał, po czym wydał bardzo niegrzeczny odgłos. - Zejdź na dół, Daemonarze - polecił surowo Lucivar. - Nie! Łzy zakręciły się w oczach Daemona, kiedy patrzył na chłopca. Z trudem przełknął ślinę, usiłując usunąć z gardła serce, które najwyraźniej jakimś cudem opuściło klatkę piersiową. Lucivar postąpił krok do przodu i powoli rozwinął ciemne, błoniaste skrzydła. - Jeśli nie zejdziesz na dół, pójdę po ciebie. Daemonar pomachał małymi skrzydełkami. - Nie! Lucivar wzbił się w powietrze. Kiedy mijał żyrandol, spróbował chwycić Daemonara, który zanurkował pod jego ręką. Chłopiec latał jak pijany trzmiel uciekający przed jastrzębiem, ale udawało mu się uniknąć rąk ojca. - Chłopak nieźle się rusza - stwierdził Hallevar z aprobatą, przepychając się na czoło grupy.

Surreal rzuciła na niego okiem. - Najwyraźniej potrafi się wymknąć Yaslanie. Hallevar parsknął. Lucivar przemknął koło Daemonara, łaskocząc jego stopę. Chłopiec pisnął i zrobił unik. - Mógł go złapać za pierwszym razem. Mały poniesie klęskę, ale w pamięci pozostanie mu wspomnienie, że walczył dobrze. Lucivar wie, jak należy trenować eyrieńskiego wojownika. Daemon ledwie ich słyszał. Na Ognie Piekielne! Czy Lucivar nie widzi, że chłopiec jest zmęczony? Ma zamiar go ścigać, aż mały spadnie na ziemię? Kiedy malec przelatywał mu nad głową, złapał go za pulchną nóżkę. Daemonar wrzasnął i z furią zatrzepotał skrzydełkami. Daemon delikatnie ściągnął go na dół i przycisnął do piersi. Mała piąstka walnęła go w szczękę. Druga złapała garść jego włosów i pociągnęła z taką siła, że w oczach Daemona stanęły łzy. Uszy rozdarł mu pełen oburzenia wrzask, aż w głowie mu zawibrowało. Lucivar wylądował i otarł usta wierzchem dłoni. Nie udało mu się do końca zetrzeć uśmiechu. Wziął malca wpół i delikatnie rozwarł jego zaciśnięte palce. - Puść stryjka Daemona. Chcemy, żeby cię polubił. - Cofnął się szybko, po czym przytrzymał nogę dziecka i warknął. - To nie jest odpowiedni moment na kopanie ojca. Daemonar wydał niegrzeczny odgłos i uśmiechnął się szeroko. Lucivar popatrzył na wiercącego się chłopca. - A swego czasu wydawało się, że potomek to taki dobry pomysł stwierdził ze smutkiem. - Taa! - Daemonar zauważył kobietę z dziewczynką na rękach. - Dzidzia! - krzyknął, usiłując się wyrwać. - Moja!

- O Matko Noc - mruknął Lucivar, odwracając się tak, żeby zasłonić małemu widok. Do sali weszły dwie mokre, rozczochrane kobiety. Jedna trzymała w ręku wielki ręcznik. - Zabierzemy go, książę. - Ciemności niech będą dzięki. Z pewnym wysiłkiem Lucivar i dwie kobiety zdołali zawinąć Daemonara w ręcznik i wynieść z sali. Daemona bolało serce, kiedy na nich patrzył. Chłopiec wyglądał zupełnie jak Lucivar. Nie był pewien, czy czuje żal czy ulgę, że w złocistych oczach dziecka nie było nawet cienia szafiru, że nic nie rozjaśniało koloru jego ciemnych włosów i brązowej skóry, że nie było w nim śladu egzotycznego piękna jego matki. Lucivar odwrócił się szybko. - Kiedy goście rozgoszczą się w pokojach, w wielkiej sali jadalnej zostanie podana kolacja - oznajmił Beale. - Dziękuję - powiedział Lucivar dość potulnie. - Czy dokonano jakichś uzgodnień, o których powinienem wiedzieć? Lucivar skinął ręką na młodego wojownika, który stał w opiekuńczej pozie koło kobiety z dwójką dzieci. - To jest Lord Endar, mąż Lady Dorian. Endar zesztywniał pod wzrokiem Beale’a. Książę Aaron chwycił Surreal za ramię i wyciągnął ją na front grupy. - Odprowadzę Lady SaDiablo i Lady Benedict do ich pokojów. - Lady SaDiablo? - powtórzył za nim Beale, zaskoczony.

Aaron uśmiechnął się szeroko. Surreal zasyczała. - Z pewnością Wielki Lord z radością przywita panią w Pałacu powiedział Beale z podejrzanym błyskiem w oku. Zanim Surreal zdołała zareagować, Aaron odgarnął jej włosy, ukazując lekko spiczaste ucho. - Podobnie jak książę Chaosti. Wargi Beale’a zadrgały. Potem na powrót przyjął stoicką postawę i zwrócił się do reszty przybyłych. - Ci z was, którzy przybyli jako służący, pójdą z Holtem - oznajmił, wskazując na czekającego lokaja. - Reszta uda się ze mną. Gdy tylko wszyscy Eyrieńczycy - z wyjątkiem księcia Falonara - oraz Manny, Jazen i Andrew wyszli z sali, Surreal zwróciła się do Lucivara. - Nie powinieneś mu nakazać, żeby dzieci pozostały przy rodzicach? Na pewno nie będą się dobrze czuły same w obcym miejscu. Książę Aaron gwałtownie odchrząknął. Lord Khardeen uniósł głowę i wpatrzył się w sufit. Lucivar przez chwilę mierzył wzrokiem Surreal. - Jeśli zamierzasz mówić Beale’owi albo Helenie, w jaki sposób należy prowadzić ten Pałac, to proszę bardzo, próbuj. Pozwól tylko, że usunę się z linii ognia, nim zaczniesz. - Chodźmy, Lady Surreal - powiedział Aaron. - Rozgość się, zanim zaczniesz obracać to miejsce w gruz. Lucivar zaczekał, aż Aaron i Khardeen wyprowadzą z sali Surreal i Wilhelminę, po czym zwrócił się do Falonara. - Co? - zapytał. Falonar wyprostował ramiona.

- Dlaczego wyróżniłeś Endara? - Jeśli wszyscy będą, wiedzieć, że Endar jest mężem Dorian, nikt nie rzuci mu wyzwania. A wierz mi, na tym dworze są mężczyźni, którzy nie zawahaliby się przed tym ani chwili, gdyby byli pewni, że gości w jej łóżku wbrew jej woli. - Odetchnął głęboko, wolno wypuszczając powietrze z płuc. Jutro wyjaśnię zasady. Dziś powiedz tylko mężczyznom, żeby trzymali się z dala od kobiet. - Urwał, a potem dodał: - Lepiej idź się rozgościć. Zostaniemy tu kilka dni. Kiedy Falonar wyszedł, Lucivar zwrócił się do Daemona. - Chodź. Miejmy to za sobą, żebyśmy mogli obaj najeść się i odpocząć. Daemon ruszył za bratem po schodach ukrytych w prywatnej sali recepcyjnej, a potem labiryntem korytarzy. - Nazwałeś go Daemonar - powiedział po kilku minutach ciszy. - Tylko tak to imię mogło nabrać eyrieńskiego brzmienia - odparł Lucivar spokojnie, choć z lekkim napięciem w głosie. - Pochlebia mi to. Lucivar parsknął. - Raczej pochlebiało, kiedy był niemowlęciem. Odkąd nauczył się używać nóg, zmienił się w małą bestię. - Przeczesał dłonią włosy długie do ramion. - I to nie jest wyłącznie moja wina. Nie zrobiłem go sam, ale jakoś nikt o tym nie pamięta. - Aż trudno się domyślić dlaczego - stwierdził Daemon sucho i przyglądał się, jak Lucivar pęcznieje z oburzenia. - Kiedy zrobi coś uroczego, jest synem swojej matki. Kiedy zrobi coś mądrego, jest wnukiem Wielkiego Lorda. Ale kiedy zachowuje się jak mała rozwydrzona bestyjka, jest moim synem. - Poklepał się po piersi. - Mam wrażenie, że czasami robi coś tylko po to, żeby się przekonać, czy serce mi stanie. - Jak dzisiaj.

Lucivar machnął lekceważąco ręką. - Nie, to było tylko... epch... zwykłe gówno. Co mam ci powiedzieć? To zwierzak. Skręcili za róg i omal nie wpadli na śliczna Eyrienkę, Miała na sobie długą, praktyczną koszulę nocną, a w ręku ściskała grubą książkę. - Twój syn nie jest zwierzakiem - powiedziała, dobitnie wymawiając każde słowo. - Może i nie - zgodził się Lucivar, ale oczy mu się zwęziły. - Dlaczego nie leżysz w łóżku, Marian? Powinnaś dziś odpoczywać. Kobieta westchnęła z irytacją. - Drzemałam przez prawie cały poranek. Po południu bawiłam się przez chwilę z Daemonarem, a potem oboje się przespaliśmy. Wstałam tylko po to, żeby pożyczyć książkę. Zamierzam wrócić do łóżka, a Beale przyniesie mi filiżankę gorącej czekolady i talerz herbatników. Oczy Lucivara zwęziły się jeszcze bardziej. - Nie jadłaś nic dzisiaj? Daemon popatrzył ze zdumieniem na brata. Nawet idiota - albo Eyrieńczyk - zauważyłby, że ta kobieta aż gotuje się w środku. - Stryj Andulvar zajrzał do innie, żeby się upewnić, czy zjadłam porządne śniadanie. Prothvar przyniósł mi drugie śniadanie. Zjadłam lunch z Daemonarem. Na pewno umieram z głodu. Mephis przyniósł mi podwieczorek. A twój ojciec już mnie pytał, co jadłam na kolację. Może już dosyć tego cackania się jak na jeden dzień? - Ja się z tobą nie cackam - warknął Lucivar. A potem dodał pod nosem: Nie miałem okazji. Marian spojrzała wymownie na Daemona. - Nie powinieneś zająć się gościem?

- To nie jest gość. To mój brat. Kobieta uśmiechnęła się ciepło i wyciągnęła rękę. - Czyli ty jesteś Daemon. Och, tak się cieszę, że wreszcie przyjechałeś. Teraz mam drugiego brata. Brata? Ujmując jej dłoń, Daemon rzucił Lucivarowi pytające spojrzenie. Lucivar przesunął zaborczo dłonią po długich do pasa włosach Marian i powiedział: - Marian uczyniła mi ten zaszczyt i wzięła mnie za męża. I jest matką Daemonara. Podłoga pod stopami Daemona zaczęła się gwałtownie zapadać a potem równie szybko ruszyła w górę. Marian ścisnęła jego rękę, ale jej oczy pełne były niepokoju. Spojrzenie Lucivara stało się czujne. Daemon czuł, jak jego uczucia zderzają się ze sobą, zagrażając delikatnej równowadze umysłu. Niezdolny ich uspokoić, cofnął się o krok i zaczął - raz jeszcze - wyczerpujący proces odzyskiwania kontroli nad sobą. Być może wyczuwając, że potrzebuje czasu, Lucivar sięgnął po książkę, którą Marian trzymała pod pachą, usiłując dojrzeć tytuł. - Czy to książka do płakania? - spytał podejrzliwie. Marian poruszyła z szelestem skrzydłami. - Jaka? - No wiesz. Taka, jakie lubią kobiety, taka, przy której płaczą nad każdą stroną. Gdy ostatnim razem taką czytałaś, strasznie się rozzłościłaś, kiedy przyszedłem zobaczyć, co się stało. Rzuciłaś nią we mnie. Marian przestała udawać spokój. - Nie rozzłościłam się z powodu książki. Wpadłeś do pokoju z wyciągniętą bronią i mnie przestraszyłeś! - Płakałaś. Myślałem, że coś ci się stało. Słuchaj, chcę tylko z góry

wiedzieć, czy zamierzasz nad nią płakać. - Kiedy Jaenelle ją czytała, na pewno nie wpadłeś do niej w taki sposób! Lucivar popatrzył na książkę, jakby jej właśnie wyrosły kły. - Och. To ta książka. - Osłonił brzuch ramieniem. - Tak się składa, że też do niej wpadłem. Ona potrafi lepiej celować od ciebie. Warczenie Marian zmieniło się w śmiech. - Biedny Lucivar. Tak bardzo się starasz chronić kobiecy ze swojej rodziny, a my nie okazujemy ci żadnej wdzięczności, prawda? Lucivar uśmiechnął się. - Jeśli w tej książce są jakieś interesujące sceny miłosne, zaznacz strony, a za kilka dni będziesz mogła okazać mi wdzięczność. Marian rzuciła okiem na Daemona i zaczerwieniła się. Lucivar pocałował ją lekko, a potem cofnął się, dając jej przejść. - Wracaj do łóżka. - Zobaczymy się jutro, Daemonie - powiedziała Marian nieco nieśmiało. - Dobranoc, Lady Marian - odparł. Tylko na tyle było go stać. Patrzyli za nią, aż weszła do apartamentu, który dzieliła z Lucivarem. Lucivar wyciągnął rękę. Daemon zesztywniał, odrzucając to dotknięcie. - Pokoje Wielkiego Lorda są kawałek dalej - powiedział Eyrieńczyk, opuszczając rękę. - Chce cię widzieć. Daemon nie mógł się ruszyć. - Myślałem, że ożeniłeś się z Jaenelle. - Dlaczego? Zaskoczenie w głosie brata obudziło temperament Daemona.

- Byłeś tutaj - warknął. - Dlaczego miałbyś nie chcieć się z nią ożenić? Lucivar milczał przez długa chwilę. - To było zawsze twoje marzenie, nie moje - odpowiedział wreszcie. Odwrócił się i ruszył korytarzem. - Chodź. Daemon ruszył za nim powoli. Kiedy Lucivar zatrzymał się i zapukał do drzwi, szedł dalej, wabiony silnym, mrocznym zapachem psychicznym kobiety, który napływał zza drzwi po drugiej stronie korytarza. - Daemonie? Głos Lucivara dochodził z daleka, przytłumiony falą silnych uczuć. Daemon otworzył drzwi i wszedł do bawialni. Na jednej ścianie, nad rzędem zamkniętych, wysokich do pasa szafek, wisiały półki na książki. Kanapa, dwa trójkątne stoliki i dwa fotele otaczały długi, niski stół. Na trójkątnych stolikach stały ozdobne, patynowane lampy. Obok fotela widać było wielki kosz pełen motków wełny i jedwabiu. Na wierzchu leżała prawie skończona robótka. Przed szklanymi drzwiami prowadzącymi na balkon stało biurko, a w rogu pokoju potrójny stojak na kwiaty. Ogarnął go jej psychiczny zapach, przepłynął przez niego. Och, pamiętał ten mrok. Ale teraz była w nim nowa nuta, coś delikatnego, cudownie piżmowego. Jego ciało spięło się, po czym drgnęło w męskim zainteresowaniu, zanim umysł pojął znaczenie tej różnicy. Potem zauważył szafirowe kapcie stojące koło fotela. Damskie kapcie. Wbrew rozsądkowi, wbrew własnemu pożądaniu, nawet wtedy, kiedy sądził, że to Lucivar się z nią ożenił, nie pojmował w pełni faktu, iż nie była już tym dzieckiem, które kiedyś znał. Dorosła. Ściany pokoju zrobiły się szare, potem pociemniały i zaczęły się zbliżać, zamykając go w tunelu. - Daemonie!

Pamiętał też ten niski głos. Słyszał w nim już kiedyś rozbawienie. Słyszał w nim wściekłość i dziką moc. Słyszał w nim wyczerpanie i błaganie, kiedy prosił go, by wyciągnął rękę, przyjął pomoc i siłę, którą mu ofiarowano. Odwrócił się i popatrzył na Saetana. Książę Ciemności. Wielki Lord Piekła. Jego ojciec. Saetan wyciągnął dłoń o smukłych palcach i długich, czarnych paznokciach. - Daemonie... Jaenelle żyje - powiedział cicho. Pokój gwałtownie się skurczył. Tunel zaczął się zamykać. Czekała na niego dłoń oferująca siłę, bezpieczeństwo, wygodę - wszystkie te rzeczy, które odrzucił, kiedy przebywał w Wykrzywionym Królestwie. - Daemonie? Postąpił krok naprzód. Uniósł rękę o smukłych palcach i długich, czarnych paznokciach. Tym razem obawiał się własnej kruchości. Tym razem zamierzał przyjąć obietnice, które składał mu Saetan. Zrobił następny krok, sięgając po dłoń, która była lustrzanym odbiciem jego własnej. Zanim jego palce dotknęły palców Saetana, pokój zniknął. * * * - Nachyl głowę, chłopcze. Oddychaj, powoli i głęboko. Już dobrze. Z ręki, która gładziła go po głowie, po karku, po plecach, spływała na niego spokojna siła i ciepło. Wysiłek wywołał mdłości, ale po chwili ciało i umysł Daemona zaczęły ze sobą współpracować na tyle, że zdołał otworzyć oczy. Popatrzył na dywan między swoimi rozstawionymi stopami - był brązowy jak ziemia, z jasnozielonymi i rdzawymi zawijasami. Najwyraźniej jego twórca nie mógł się zdecydować, czy chce przedstawić wiosnę czy jesień.

- Wolisz brandy czy miskę? - spytał Lucivar. Dlaczego miałby woleć miskę? Żołądek nagle podjechał mu do góry. Daemon ostrożnie przełknął ślinę. - Brandy - powiedział, zaciskając zęby. Miał nadzieję, że nie był to zły wybór. Kiedy Lucivar wrócił, podał mu dużą porcję brandy, a na podłodze, między jego nogami, postawił miskę. Ręka, która masowała plecy Daemona, zamarła. - Lucivarze! - ton głosu Saetana był równocześnie zirytowany i pełen rozbawienia. - Helena nie będzie zachwycona, jeśli narzyga na dywan - powiedział Lucivar. W odpowiedzi Saetan użył słowa, którego Daemon nie znał, ale brzmiało ono paskudnie. Choć była to błahostka, poczuł dziecinne zadowolenie, że ojciec wziął jego stronę. - Idź do diabła - mruknął, prostując się na tyle, żeby napić się brandy. - To nie ja przed chwilą zwieszałem nos do podłogi - warknął Lucivar, szeleszcząc skrzydłami. - Dzieci - powiedział Saetan ostrzegawczym tonem. Ponieważ żołądek nie odrzucił natychmiast brandy, Daemon odważył się na następny łyk - i w końcu zadał wszystkie te pytania, które na gwałt potrzebowały odpowiedzi. - Ona naprawdę żyje? - Ona naprawdę żyje - odparł Saetan łagodnie. - Mieszka tu odkąd... - Nie potrafił tego powiedzieć. - Tak. Odwrócił głowę, ponieważ musiał zobaczyć odpowiedź w oczach Saetana, a nie tylko ją usłyszeć.

- I jest uleczona? - Tak. - Jednak w złocistych oczach pojawiło się lekkie wahanie. Daemon znów napił się brandy, powoli uświadamiając sobie, że choć ciemny, psychiczny zapach Jaenelle wypełnia pokój, nie jest świeży. - Gdzie jest teraz? - Na jesiennej wizytacji terytoriów krewniaków - wyjaśnił Saetan. Staramy się jej wtedy nie przeszkadzać, ale mógłbym... - Nie - Daemon zamknął oczy. Potrzebował czasu, żeby odzyskać równowagę, zanim znowu spotka się z Jaenelle. - Mogę zaczekać. - Przecież czekał już trzynaście lat. Kilka dni więcej nie zrobi różnicy. Saetan zawahał się, potem spojrzał na Lucivara, który skinął głową. - Jest coś, co musisz przemyśleć zanim wróci. - Przywołał małe pudełko na biżuterię i otworzył kciukiem jego wieczko. Daemon popatrzył na fasetowany rubin, osadzony w złotym pierścieniu. Pierścień Faworyta. Widział go w Wykrzywionym Królestwie, widział, jak krąży wokół nóżki kryształowego kielicha, który został rozbity i starannie poskładany w całość. Kielich Jaenelle. Obietnica Jaenelle. - Nie tobie go oferować - powiedział. Zacisnął palce na szklance, żeby nie sięgnąć po pierścień. - To nie ja go oferuję, książę. Jako Zarządca Ciemnego Dworu otrzymałem go na przechowanie. Daemon ostrożnie oblizał wargi. - Czy był noszony? - Jaenelle miała teraz dwadzieścia pięć lat. Nie było powodu przypuszczać - mieć nadzieję - że ten pierścień nigdy nie spoczął na palcu innego mężczyzny. W oczach Saetana pojawiła się mieszanina ulgi i smutku.

- Nie. - Zamknął pudełko i wyciągnął w stronę Daemona. Ręka Daemona konwulsyjnie się na nim zacisnęła. - Chodź, chłopcze - powiedział Saetan. Podał szklankę z brandy Lucivarowi i pomógł Daemonowi wstać. - Pokażę ci twój pokój. Beale przyniesie ci za kilka minut tacę. Spróbuj coś zjeść i idź spać. Porozmawiamy rano. * * * Daemon otworzył szklane drzwi i wyszedł na balkon. Jedwabny szlafrok był za cienki i nocne powietrze zaczęło pochłaniać ciepło, którym napełniło się jego ciało w długiej kąpieli. Musiał na chwilę wyjść na zewnątrz, musiał posłuchać wody śpiewającej na kamieniach naturalnej fontanny w ogrodzie na dole. Tylko w kilku pokojach otaczających ogród widać było błyski przyćmionego światła. Pokoje gościnne? A może należą do Aarona i Khardeena? Saetan powiedział, że przed Daemonem żaden mężczyzna nie nosił Pierścienia Faworyta, ale... Odetchnął głęboko, pomału wypuszczając powietrze z płuc. Była Królową, a Królowa ma prawo do wszelkich przyjemności, jakie mogą zaoferować mężczyźni należący do jej dworu. A teraz on był tutaj. Zadrżał, wrócił do pokoju, zamknął drzwi balkonowe i zaciągnął zasłony. Zdjął szlafrok, położył się do łóżka i naciągnął kołdrę na nagie ciało. Położył się na boku i przez kilka minut patrzył na pudełko z biżuterią, które postawił na nocnym stoliku. Był tu teraz. Teraz wybór należał do niego. Wyjął z pudełka Pierścień Faworyta i włożył go na palec lewej ręki.

6. Kaeleer Surreal kończyła układać w łazience przybory toaletowe. Nagle zamarła, nasłuchując. Tak, ktoś wszedł do jej sypialni. Czyżby pokojówka wróciła na kolejną rundę grzecznej bitwy na słowa? Powiedziała jej już przecież, że nie potrzebuje pomocy przy rozpakowywaniu - i zdążyła już przemyśleć wymruczany przez nią komentarz: Nie ma wątpliwości, jesteś SaDiablo. Może zachowała się trochę nieroztropnie? W końcu nie chciała sama prać ubrań przez cały swój pobyt tutaj. Ruszyła w stronę drzwi łazienki ostrożnie wysyłając psychiczną sondę do sypialni. Jej wargi uniosły się, odsłaniając zęby. To nie służąca, tylko jakiś mężczyzna się tam rozgościł. Nagle zatrzymała się. Zapach psychiczny był na pewno męski - ale coś z nim było nie tak. Przywołała swój ulubiony sztylet i za pomocą Fachu wzniosła wokół niego zasłonę. Gdy trzymała ramiona opuszczone, a prawą dłonią lekko obejmowała rękojeść, nikt nie miał prawa zauważyć, że trzyma broń w pogotowiu - chyba że wiedział, iż jest zabójczynią. Najprawdopodobniej w sypialni był mężczyzna, który słyszał ojej poprzedniej profesji i uznał, że będzie zachwycona, mogąc mu usłużyć - jak te pozbawione jaj fiuty, które na targu służby namawiały ją, żeby podpisała kontrakt z „arystokratycznym” Domem Czerwonego Księżyca. No cóż, jeśli chce się zabawić, powie mu, że musi najpierw porozmawiać z Zarządcą Dworu o wynagrodzeniu. Chyba że to sam Zarządca. Czy naprawdę sądzi, iż będzie się chciała wykupić z kontraktu, którego w ogóle nic zamierzała podpisywać? Czując, jak zaczyna się w środku gotować, weszła energicznie do sypialni - i zamarła, niepewna, czy się śmiać, czy zacząć krzyczeć. Duży, szary pies zakopał pysk w jej otwartym kufrze. Machał końcem ogona jak metronomem i wąchał jej ubrania. - Znalazłeś coś interesującego? - spytała Surreal. Pies odskoczył od kufra i ruszył w stronę drzwi. Następnie zatrzymał się, zadrżał nerwowo i wbił w nią brązowe oczy. Jego ogon poruszył się jeszcze dwa

razy, a potem wtulił się między tylne łapy. Surreal zniknęła sztylet. Nie spuszczając psa z oczu, zajrzała do kufra. Jeśli narobił czegoś obrzydliwego na jej ubrania... Stwierdziwszy, że tylko węszył, odprężyła się i zwróciła w jego stronę. - Jesteś duży - powiedziała miłym tonem. - Wolno ci przebywać w Pałacu? - Rrrf. - Masz rację. Biorąc pod uwagę wielkość tej budowli, to głupie pytanie wyciągnęła rękę lekko zaciśniętą w pięść. Przyjął jej zaproszenie i gorliwie obwąchał jej dłoń, jej stopy, jej kolana, jej... - Zabieraj nos z mojego krocza - warknęła. Cofnął się dwa kroki i kichnął. - To ty tak uważasz. Otworzył pysk w psim uśmiechu. - Rrrf. Surreal roześmiała się i zaczęła wkładać ubrania do wysokiej szafy i komody, nad którą wisiało lustro. Kiedy powiesiła ostatnia sztukę, zamknęła kufer. Pies zorientował się, że znów może liczyć na jej uwagę. Usiadł i podał łapę. No cóż, był przyjacielski. Potrząsnęła jego łapą, a potem pogłaskała go po futrze, drapała za uszami i gładziła po łbie, aż oczy zaczęły mu się błogo przymykać. - Ładny z ciebie piesek. Wielki, puszysty piesek.

Obdarzył ją dwoma pełnymi entuzjazmu, ale mokrymi pocałunkami w podbródek. Wyprostowała się i przeciągnęła. - Muszę iść. Gdzieś w tym Pałacu jest podobno moja kolacja i zamierzam ją znaleźć. - Rrrf. - Pies ruszył do drzwi, machając ogonem. Przyjrzała mu się. - Zapewne wiesz, gdzie znaleźć jedzenie. Poczekaj, przygotuję się i pójdziemy zapolować na tę kolację. - Rrrf. Na Ognie Piekielne - pomyślała, myjąc ręce i czesząc włosy. Musi być bardziej zmęczona, niż sądzi, skoro wydaje się jej, że powarkiwanie psa ma różne intonacje, jakby jej odpowiadał. Mogłaby przysiąc, że to ostatnie „rrrf” było pełne rozbawienia. I że ktoś próbuje sic z nią skomunikować na psychicznej nici. I że to ona cały czas zrywa połączenie. Nastrój psa zdążył się zmienić, nim wróciła. Kiedy otworzyła drzwi do sypialni, rzucił jej smutne spojrzenie, po czym wymknął się na korytarz. O ścianę naprzeciwko opierał się książę Aaron. Był to przystojny mężczyzna o czarnych włosach i szarych oczach. Jego wzrost i budowa ciała były dokładnie takie, jakie zwykle podobają się kobietom. Przy Sadim wydawał się tylko marną podróbką - każdy mężczyzna tak wyglądał przy Sadim - ale nie sądziła, by brakowało mu zaproszeń do łóżka. Może to wyjaśniało czujność kryjącą się pod jego arogancką pewnością siebie. - Ponieważ nie znasz jeszcze Pałacu, przyszedłem zaprowadzić ciebie i Lady Wilhelminę do jadalni - powiedział. Wyglądał tak, jakby z całej siły powstrzymywał uśmiech. - Ale, jak widzę, masz już eskortę.

Pies nastawił uszy. Jego ogon zaczął się kiwać na boki. Surreal wyczuła w korytarzu pełno irytujących, tajemnych męskich prądów. Przez myśl przemknęła jej chęć walnięcia któregoś z nich, żeby przerwać to, co się tu działo, ale utrata eskorty oznaczałaby konieczność samodzielnego odszukania jadalni. Na szczęście Wilhelmina Benedict wybrała akurat tę chwilę na wyjście z pokoju, który mieścił się obok. Kiedy Aaron wyjaśnił, że przyszedł im towarzyszyć w drodze na kolację, podał każdej z nich ramię i ruszyli w trójkę do jadalni, a pies szedł ich śladem. - Pod koniec dnia służący muszą być wykończeni - stwierdziła Surreal, kiedy skręcili w kolejny korytarz. - Niekoniecznie - odparł Aaron. - Służba pracuje na zmiany i jest przydzielana do określonego sektora Pałacu. Pracują albo w prywatnym skrzydle, albo w skrzydłach, gdzie rezyduje dwór, kiedy tu przebywa. - Chcesz powiedzieć, że będę musiała odbyć tę samą rozmowę z kolejną służącą? - niemal jęknęła Surreal. Aaron rzucił jej rozbawione spojrzenie. - Chcesz powiedzieć, że sama przygotowałaś sobie kąpiel? - Nie zawracałam sobie głowy kąpielą - warknęła. - Lepiej usiądź po zawietrznej. Nie musiał tego mówić na głos. Wystarczył sam wyraz jego twarzy. Obejrzała się na swego futrzastego towarzysza. Zwierzęta - to powinien być bezpieczny temat rozmowy. - Wolno mu wchodzić do Pałacu? - O tak. Choć dziwne, że tu przyszedł. Wataha zwykle trzyma się północnego lasu, kiedy w Pałacu są obcy. - Wataha? Co to za pies?

- To nie jest pies, tylko wilk. Krewniak. Wilhelmina podskoczyła i rzuciła na zwierzaka przerażone spojrzenie. - Ale... przecież wilki to dzikie zwierzęta? - Jest również wojownikiem - dodał Aaron, ignorując pytanie Wilhelminy. Surreal poczuła lekkie mdłości. Słyszała o krewniakach, zwierzętach, które posiadają słabe zdolności magiczne. Ale wojownik… - Chcesz powiedzieć, że jest Krwawym? - Oczywiście. - Dlaczego przyszedł do Pałacu? - Mówiąc wprost, myślę, że szuka przyjaciółki. Na Ogień Piekielny, Matko Noc, niech Ciemność się nad nami zlituje pomyślała Surreal. Co to miało znaczyć? - W takim razie nie jest do końca dziki? Skoro przebywa w Pałacu, musi być oswojony. Aaron uśmiechnął się do niej drapieżnie. - Jeśli „oswojony” znaczy według ciebie, że nie sika na dywany, to istotnie, jest oswojony. Ale według tego standardu ja również. Surreal zacisnęła zęby. Pieprzyć uprzejmą rozmowę. W tym miejscu najwyraźniej natychmiast zmienia się w ruchome piaski. Obie z Wilhelminą wydały westchnienie ulgi na widok klatki schodowej. Pozostawało mieć nadzieję, że jadalnia nie znajduje się zbyt daleko, i że zdoła się nieco oddalić od swego towarzysza. Towarzyszy. Kurwa. Może w jadalni będzie Khardeen. Był wojownikiem, czyli należał do tej

samej kasty co ona, ale jej Szary Kamień był wyższy niż jego Szafirowy, więc miała przewagę. Potrzebowała przewagi, ponieważ z jakichś powodów czuła, że z jej dwóch towarzyszy ten o bardziej imponujących zębach jest w istocie mniej niebezpieczny. * * * Surreal patrzyła na zamknięte drzwi i żałowała, że nie zrobiła tego przed jedzeniem. Gęsty gulasz wołowy z warzywami był wspaniały, podobnie jak chleb, ser i lekko kwaskowate jabłka. Pochłonęła to wszystko z entuzjazmem, ale teraz jej żołądek ściskał jedzenie w twardą kulkę. Warcząc cicho, uniosła pięść, żeby zapukać do drzwi. Na Ognie Piekielne, to było tylko obowiązkowe spotkanie z Zarządcą Dworu... który miał teraz prawo kontrolować jej życie... który był również księciem Dhemlanu... który był także Wielkim Lordem Piekła... który nazywał się Saetan Daemon SaDiablo. - Rrrf? Surreal obejrzała się przez ramię. Wilk przechylił głowę na bok. - Lepiej chyba tu zostań - powiedziała, uderzając mocno pięścią w drzwi. Kiedy głęboki głos powiedział: - Proszę wejść - wślizgnęła się do pokoju, zamykając drzwi, zanim wilk zdążył wsunąć się za nią. Pokój miał kształt odwróconej litery L. W dłuższej części urządzono wygodny salonik ze stolikami, krzesłami i czarną, skórzaną kanapą. Na ścianach wisiały rozmaite obrazki, od dramatycznych olejnych malowideł po dziwaczne szkice węglem. Mocno zaintrygowana tą różnorodnością, zwróciła się w kierunku alkowy. Jej boczne ściany pokrywał ciemnoczerwony aksamit. Tylna od podłogi do sufitu zabudowana była półkami na książki. Na środku pomieszczenia stało hebanowe biurko. Dwie świece oświetlały jego blat i mężczyznę, który za nim siedział. W pierwszej chwili pomyślała, że Daemon robi sobie z niej jakieś żarty.

Podeszła bliżej. Twarz Saetana była podobna do twarzy Daemona, ale raczej urocza niż piękna. Był zdecydowanie starszy, a jego gęste, czarne włosy były mocno posrebrzone na skroniach. Nosił okulary w kształcie półksiężyców, które nadawały mu wygląd uczynnego urzędnika, ale eleganckie ręce miały długie, czarne paznokcie, jak dłonie Daemona. Na lewej nosił pierścień Zarządcy Dworu. Na prawej pierścień z Czarnym Kamieniem. - Może usiądziesz? - zaproponował, notując coś na kartce przed sobą. To chwilę potrwa. Surreal przesunęła się w stronę krzesła stojącego naprzeciwko biurka i ostrożnie usiadła. Jego głos miał ten sam niski tembr co głos Daemona, tę sama zdolność przenikania kobiety aż do kości i wywołania niepokoju. Na szczęście ten zmysłowy żar, który emanował z Daemona nawet wtedy, kiedy trzymał go mocno w karbach, u Wielkiego Lorda był stłumiony. Być może wynikało to z jego wieku. Wreszcie odłożył pióro, położył okulary na biurku, oparł się na krześle i złożył palce, opierając na nich podbródek. Nagle zabrakło jej tchu. Daemon siadał dokładnie w tej samej pozie, kiedy rozmowa miała być „oficjalna”. Na Ogień Piekielny, jaki był związek między Sadim a Wielkim Lordem? - A więc to ty jesteś Surreal - powiedział cicho zarządca. - Córka Titian. Przeszedł ją dreszcz. - Znałeś moją matkę? Uśmiechnął się sarkastycznie. - Nadal ją znam. A ponieważ jestem spokrewniony z jej krewnym, do pewnego stopnia uznaje mnie za przyjaciela, choć jestem mężczyzną. Słowa, które narastały w niej przez całą podróż, nagle wyrwały się na wolność. - Moja matka nie jest Harpią!

Saetan przyjrzał jej się w zamyśleniu. - Harpia to czarownica, która zginęła gwałtowną śmiercią z ręki mężczyzny. To chyba dokładny opis śmierci Titian, nie sądzisz? Poza tym - dodał trudno pozycję królowej Harpii uznać za obrazę. - Och - Surreal założyła włosy za uszy. Powiedział to rzeczowo, a w jego głosie słychać było szacunek. - Chciałabyś się z nią zobaczyć? - zapytał. - Ale... jeśli jest demonem... - Możemy zorganizować spotkanie tutaj, w Pałacu. Zapytam, czy będzie miała ochotę. - Skoro jesteś Wielkim Lordem, dziwi mnie, że jej po prostu nie rozkażesz - stwierdziła nieco cierpko. Saetan zachichotał. - Kochanie, może i jestem Wielki Lordem, ale jestem również mężczyzną. Nie mnie wydawać rozkazy Królowej i Czarnej Wdowie, jeśli nie ma ku temu naprawdę ważnych powodów. Surreal zmrużyła oczy. - Trudno mi uwierzyć w twoją uległość. - Nie jestem uległy, ale służę. Mądrze zrobisz, jeśli nauczysz się nie mieszać tych dwóch pojęć. To ułatwi twoje stosunki z mężczyznami na tym dworze. Och, cudownie. - Zwłaszcza że oficjalnie zadeklarowałaś swą przynależność do mojej rodziny - dodał Saetan. O Matko Noc. - Słuchaj - powiedziała, pochylając się do przodu. - Nie miałam pojęcia,

że ktoś tutaj używa tego nazwiska. A już na pewno nie spodziewałam się spotkać takich ludzi. - Jeśli wziąć pod uwagę fakty, masz równie wielkie prawo do tego nazwiska jak Kartane SaDiablo - powiedział tajemniczo. - A skoro podałaś je do rejestru, pozostaje ci ponieść konsekwencje. - Czyli? - spytała podejrzliwie. Saetan uśmiechnął się. - Krótka wersja jest taka, że jako głowa rodu jestem teraz za ciebie odpowiedzialny, a ty odpowiadasz przede mną. - Prędzej słońce zaświeci w Piekle - odpaliła Surreal. - Uważaj na warunki, jakie stawiasz, mała czarownico - poradził jej cicho. - Jaenelle potrafi je spełniać w niesamowity i czasami niepokojący sposób. Surreal z trudem przełknęła ślinę. - Ona naprawdę jest w Kaeleer? Saetan uniósł glejt spoczywający na jego biurku. - Czy nie po to tu przyjechałaś? Skinęła głowa. - Chciałam się dowiedzieć, co się z nią stało. - Lepiej zachowaj te pytania dla Jaenelle. Wróci do domu za kilka dni. - Ona mieszka tutaj? - To nie jest jej jedyny dom, ale tak, mieszka tutaj. - Czy Daemon wie? - spytała. - Nie było go na kolacji. - Wie - odparł łagodnie Saetan. - Jest nieco poruszony.

- To duże uproszczenie - mruknęła. Potem pomyślała o czymś innym, o czymś, co przez trzynaście lat nie dawało jej spokoju. Jeśli w królestwach jest ktoś, kto zna odpowiedź, to na pewno Wielki Lord. - Czy słyszałeś kiedyś o arcykapłanie Klepsydry? Jego uśmiech zrobił się ciut sarkastyczny. - Ja jestem jej arcykapłanem. - O kurwa. Jego śmiech był ciepły i bogaty w znaczenia. - Warczysz na mnie, choć jestem Wielki Lordem, Zarządcą Dworu i głową rodziny, ale zbija cię z nóg informacja, że jestem również arcykapłanem? Surreal zagapiła się na niego. Jeśli ująć to w ten sposób, jej zachowanie jest głupie. Poczuła jednak niepokój, że ten niebezpieczny mężczyzna, którego psychiczny zapach wyczuła tamtej nocy przy Ołtarzu Cassandry, siedzi teraz po drugiej stronie biurka i nie kryje rozbawienia. - Więc możesz powiedzieć Daemonowi, co się stało tamtej nocy. Możesz mu powiedzieć to, czego nie pamięta. Saetan pokręcił głową. - Nie. Nie mogę. Mogę powiedzieć, co się działo, kiedy byliśmy połączeni i co zdarzyło się później. Ale tylko jedna osoba może mu przypomnieć, co stało się w otchłani. Surreal westchnęła. - Niemal się boję tego, co odkryje. - Nic martwiłbym się tym zanadto. Kiedy Jaenelle oficjalnie utworzyła dwór, wydała dekret, aby Pierścień Faworyta zarezerwować dla Daemona. Cokolwiek między nimi zaszło, nie mogło być takie straszne. Przynajmniej dla niej - dodał z powagą. Wstał zza biurka. - Muszę się jeszcze dziś wieczorem spotkać z kilkoma Eyrieńczykami i przyjąć raporty Aarona, Khardeena i Lucivara.

Jeśli będziesz miała kłopoty ze zrozumieniem któregoś z tutejszych Krwawych, proszę zwróć się z tym do mnie. Przyjmując odprawę, Surreal wstała i spojrzała na drzwi. - Jest jeszcze jedna sprawa. Saetan podążył za jej wzrokiem. - Widzę, że poznałaś już Lorda Szarego Kła. Surreal stłumiła śmiech. - Wiem. Ich imiona brzmią dziwnie w naszych uszach, ale tak samo brzmią dla nich nasze imiona. Mają ku temu pewnie więcej powodów niż my. Kiedy rodzi się krewniak, Czarna Wdowa dokonuje zwrotu w marzenia i wizje. Czasami nic nie widzi. A czasami nazywa młodego krewnego zgodnie z tym, co ujrzała w wizji. - No cóż, jest szary i ma kły, to pewne - stwierdziła Surreal z uśmiechem. - Aaron powiedział, że przyszedł do Pałacu, ponieważ szuka przyjaciółki. Saetan rzucił jej dziwne spojrzenie. - Bardzo ścisła informacja. Spokrewnione psy i konie mają dobre relacje z Krwawymi, ponieważ od dawna mieszkają wśród nich, choć jeszcze osiem lat temu utrzymywały to w tajemnicy. Reszta krewniaków trzyma się od ludzi z daleka, ale kiedy natrafią na człowieka, który im odpowiada, próbują stworzyć więź, żeby nas lepiej zrozumieć. - Dlaczego ja? - spytała Surreal, zaintrygowana. Dwory tutejszych królowych są silne, a mężczyźni z Pierwszego Kręgu mają prawo pierwszeństwa, jeśli chodzi o ich czas i uwagę. Młodzieniec, taki jak Szary Kieł, musi czekać na swoją kolej, a potem dzielić swój czas z innymi młodymi wojownikami, będącymi w tej samej pozycji co on. Ale ty jesteś czarownicą, która nosi Szary Kamień i do której, jak na razie, żaden inny mężczyzna nie zgłosił swoich praw. - Prócz mężczyzn z rodziny - stwierdziła cierpko Surreal.

- Prócz mężczyzn z rodziny - zgodził się Saetan. - Z obu stron rodziny. Prychnęła. - Ale te prawa to nie to samo. Nie jesteś królową, której dwór obowiązuje Protokół. Jeśli przyjmiesz Szarego Kła, zanim inni mężczyźni zorientują się, że tu jesteś, zdobędzie dominującą pozycję nad innymi samcami, oprócz twojego partnera, nawet jeśli będą one nosić ciemniejsze Kamienie. Ponieważ jest jeszcze za młody, żeby złożyć Ofiarę Ciemności i nadal nosi Purpurowy Zmierzch, Kamień należny mu z urodzenia, prawdopodobieństwo zainteresowania się tobą przez mężczyznę noszącego ciemniejszy Kamień jest dość duże. - Co nadal nie wyjaśnia, dlaczego w ogóle się mną zainteresował. Saetan powoli wyciągnął rękę. Lewym palcem wskazującym zaczepił o złoty łańcuszek na szyi Surreal i wyciągnął zza jej dekoltu Szary Kamień, który zawisł w powietrzu między nimi. W pierwszej chwili pomyślała, że czułość, towarzysząca temu gestowi, jest subtelną próbą uwiedzenia. Potem zorientowała się, że z jego strony nie było w tym ruchu nic uwodzicielskiego. To był po prostu gest, równie naturalny jak oddychanie. Choć nie wpłynęło to dobrze na jej oddech. - Pomyśl przez chwilę - poprosił. - Być może Szary Kieł nie otrzymał tego imienia, ponieważ jest szary i ma kły, ale ponieważ jest Kłem Szarego. - O Matko Noc - powiedziała Surreal, patrząc na swój Kamień. Saetan opuścił wisiorek, pozwalając mu spoczął na jej piersiach. - Do ciebie należy decyzja w jego sprawie, a ja ją poprę bez względu na to, jaka będzie. Ale rozważ wszystko uważnie, Surreal. Wizji Czarnej Wdowy nie powinno się odrzucać w pośpiechu. Skinęła głowa, delektując się dotknięciem jego dłoni na plecach, kiedy odprowadzał ją do wyjścia. Chwycił klamkę, ale przytrzymała drzwi, żeby się nie odtworzyły.

- Co cię łączy z Daemonem? - On i Lucivar są moimi synami. To miało sens. - Daemon odziedziczył po tobie wygląd - stwierdziła. - Odziedziczył też mój temperament. Ostrzegawcza nuta w jego głosie kazała jej dostrzec, że gdzieś na dnie jego złocistych oczu kryje się ta sama czujność, którą zauważyła u Aarona. Na Ognie Piekielne, będzie musiała szybko znaleźć kogoś, kto jej wytłumaczy reguły rządzące stosunkami damsko - męskimi w Kaeleer. Czujność wobec zabójcy to jedna sprawa. Ale czujność wobec kobiety... Nie podobało jej się to. Nie z jego strony. Wcale jej się to nie podobało. - Chciałabym zobaczyć się z matką - powiedziała gwałtownie. Saetan skinął głową. - Dwór zjeżdża tu dziś wieczorem. Nic mogę wyjechać, póki Królowa nie zaaprobuje nowych przybyszów, ale dopilnuję, żeby wiadomość dotarła do Titian. - Dziękuję. - Do diabla, przestań się ociągać! Wyłaź stąd! Wypadła z pokoju, gdy tylko otworzył drzwi. Szary Kieł szedł niespokojnie obok niej. Przez cały czas czuła to dziwne ocieranie się ojej psychiczne bariery. Zgubiłaby się dwa razy, gdyby nie on, choć zauważyła, że w każdym głównym korytarzu stoją kamerdynerzy. Każdy na jej widok wstawał z krzesła, a potem patrzył na Szarego Kła, uśmiechał się do niej i nic nie mówił. Szła więc za wilkiem, póki - z westchnieniem ulgi - nie znalazła się, bezpieczna, w swoim pokoju. Kiedy opuścił ją chwilę później, żeby zająć się własnym wieczornym rytuałem, szybko rozebrała się i wciągnęła piżamę z długimi rękawami. Zwykle preferowała jedwabne nocne koszule, ale były takie momenty - jak na przykład dzisiaj - kiedy wolała mieć na sobie coś absolutnie aseksualnego.

Wrzuciła brudne ubrania do kosza w łazience, umyła się pobieżnie, wślizgnęła do łóżka i zdmuchnęła świecę. Ktoś rzucił lekkie rozgrzewające zaklęcie na pościel. Zapewne pokojówka. Przez chwilę czekała w ciemnościach. Wreszcie coś wskoczyło na łóżko, zakręciło się w kółko trzy razy, po czym położyło obok niej z westchnieniem pełnym zadowolenia. Przekręciła się lekko i spojrzała na Szarego Kła. Znów poczuła to dziwne psychiczne muśnięcie, ale tym razem poszła za nim, zbyt zmęczona, żeby się zastanawiać, co robi, i bardziej przejęta myślą, że rano może się obudzić pogryziona przez pchły. Nie mieć pcheł, powiedział na psychicznej nici senny męski głos. Krewniacy znać zaklęcie na pchły i inne szkodniki. Surreal krzyknęła i poderwała się z łóżka. Szary Kieł skoczył na równe nogi, wyszczerzył kły i zjeżył futro na karku. Gdzie być niebezpieczeństwa.

niebezpieczeństwo?

-

zapytał.

-

Nie

czuć

- Potrafisz mówić! Sierść Szarego Kła powoli opadła. Przestał szczerzyć zęby. Być krewniakiem. Krewniacy nie zawsze miewać ochotę rozmawiać z ludźmi, ale potrafić. O Matko Noc, Matko Noc, Matko Noc. Pomachał ogonem, pochylił się i polizał ją w policzek. Słyszeć mnie! - powiedział radośnie. - Nie być jeszcze szkolona, a słyszeć krewniaków! Uniósł głowę i zawył. Surreal złapała go za mordę. - Cicho. Obudzisz wszystkich.

Ladvarian będzie zadowolony. - Świetnie. Cudownie - Kim do diabła jest ten Ladvarian? - A teraz chodźmy spać, dobrze? - Ponieważ nie wiedziała, jak powstało to połączenie, nie miała pojęcia, jak je zerwać, żeby jej myśli znów stały się prywatne. Poczuła lekkie mentalne pchnięcie, a potem znów to dziwne muśnięcie bariery. - Rrrf. - Dziękuję - powiedziała sennym głosem. Rano, pomyślała, nakrywając się kołdrą i czując, jak Szary Kieł mości się za jej piecami, pomyślę o tym ra...

ROZDZIAł TRZECI

1. Kaeleer Daemon starannie obciągnął mankiety koszuli i marynarki. Dziś rano czuł się spokojniejszy, ale bynajmniej nic wypoczęty. Budził się często, dręczyły go niejasne sny i wspomnienia. Nic dawała mu spokoju świadomość, że tylko drzwi dzielą jego sypialnię od sypialni Jaenelle. Na domiar złego jego podniecone, niespokojne ciało nie miało żadnych wątpliwości, czego pragnie. Wkładając ręce do kieszeni, poczuł na palcu Pierścień Faworyta. Oczywiście już od chwili, gdy się obudził, miał świadomość, że on tam jest. Nie szło przy tym o to, że pierścień był dla niego ciałem obcym, chodziło o obowiązki i odpowiedzialność, które się z nim wiązały. To z ich powodu czuł się niepewnie. Och, jego ciało było gotowe wypełniać gorliwie te obowiązki. Przynajmniej tak sądził. A to podstawa, nieprawdaż? Nie wiedział natomiast, jak zareaguje, kiedy znowu zobaczy Jaenelle. I jak ona zareaguje na niego. Uświadomił sobie nagle, że Jazen, jego służący, dziwnie guzdrze się z porannymi obowiązkami. Przyjrzał mu się uważnie. - Rozgościłeś się wczoraj wieczorem? - spytał. Jazen uśmiechnął się z wysiłkiem, ale nie podniósł wzroku. - Pokoje dla służby są bardzo wygodne - powiedział. - A służba? - Byli... uprzejmi. Daemon poczuł, że jego temperament zaczyna się budzić do życia, ale powściągnął go z całych sił. Jazen dość już przeszedł. Choćby musiał wstrząsnąć

Pałacem aż do fundamentów, nie pozwoli, żeby życie tego mężczyzny dodatkowo skomplikowali służący, nie mający pojęcia, jakie barbarzyństwa dzieją się na terytoriach Terreille znajdujących się pod kontrolą Dorothei. - Nie wiem, czego się będzie dziś ode mnie wymagać. Jazen kiwnął głową. - Inni służący mówili, że dziś obowiązują stroje nieoficjalne, ponieważ Pierwszy Krąg będzie tylko oceniał nowo przybyłych. Ci, którzy jadają przy stole Wielkiego Lorda, przebierają się do kolacji. Ale nie w stroje wieczorowe dodał, kiedy Daemon uniósł pytająco jedną brew. - Jak zrozumiałem, panie zwykle w ciągu dnia noszą swobodne stroje. Daemon obracał w myślach te informacje, kiedy szedł do jadalni. Na dworach Terreille strój swobodny oznaczał zwykle praktyczne ubiory wykonane z materiałów tylko nieco mniej kosztownych niż te, z których szyto stroje wieczorowe. Skręcił za róg i zobaczył, że z przeciwka idzie w jego stronę rudowłosa czarownica o jasnej cerze. Miała na sobie wytarte, ciemnobrązowe spodnie i długi, powyciągany, zielony sweter z ozdobnymi łatami. Kiedy go ujrzała, otaksowała wzrokiem jego ciało i w jej oczach pojawiła się aprobata, ale i brak aktywnego zainteresowania. - Witaj, książę - powiedziała uprzejmie, mijając go. - Ty również, pani - odparł równie uprzejmie, zastanawiając się, jak taki pedant jak Beale mógł dopuścić, by służąca ubrała się w ten sposób. Jednak kiedy uchwycił psychiczny zapach kobiety, obrócił się i gapił za nią, póki nie zniknęła za rogiem. Królowa. Ta kobieta była Królową. Zaburczało mu w brzuchu, co w końcu skłoniło go do ruszenia się z miejsca. Królowa. Cóż, jeśli tak wygląda swobodny strój dam z Pierwszego Kręgu, z całego serca popierał Wielkiego Lorda w jego żądaniu, by dwór przebierał się do kolacji - choć miał wrażenie, że powinien takie uczucia zachować dla siebie.

Niemal dotarł już do jadalni, kiedy natknął się na Saetana. - Książę Sadi, chciałbym z tobą coś przedyskutować - powiedział spokojnie zarządca, ale wyraz jego twarzy był poważny. - Więc może teraz? - odparł Daemon i ruszył za ojcem do oficjalnego gabinetu Wielkiego Lorda. Poczuł, jak część jego napięcia znika, kiedy Saetan oparł się o hebanowe biurko, zamiast usiąść za nim. - Czy wiesz, że twój służący został ogolony? - spytał Saetan łagodnie, choć złowieszczo. - Wiem - odparł Daemon równie łagodnie. - Istnieje bardzo niewiele praw, za których złamanie grozi taka kara. Wszystkie dotyczą sfery seksualnej. - Jazen nie popełnił żadnej zbrodni, znalazł się po prostu w niewłaściwym miejscu i w niewłaściwym czasie - warknął Daemon. - Dorothea zrobiła mu to, żeby zabawić swój sabat. - Jesteś pewien? - Byłem przy tym. Wielki Lordzie. Jedyne, co mogłem dla niego zrobić, to ogłuszyć go, aby pomimo narkotyków, które mu podały, stracił świadomość. Przez jakiś czas zajmowała się nim rodzina, ale wielu jej członków przyjęło służbę na dworach. Gdyby to się rozeszło - a Dorothea zawsze pilnuje, żeby o takich sprawach było głośno - Jazen zostałby uznany za skażonego, ponieważ oczywiście nie spotkałaby go taka kara, gdyby na nią nie zasłużył. Gdyby został z rodziną, straciliby cały majątek. To dobry człowiek, lojalny. Zasługiwał na coś lepszego niż taki los. - Rozumiem - powiedział spokojnie Saetan. Wyprostował się. - Wyjaśnię sytuację Beale’owi. On się wszystkim zajmie. - Ile będziesz mu musiał powiedzieć? - spytał Daemon nieufnie. - Tylko tyle, że został skazany na kastrację niesprawiedliwie. Daemon gorzko się uśmiechnął.

- Naprawdę sądzisz, że to zmieni opinię, jaką mają o nim inni służący? Że w to uwierzą? - Nie, ale osąd zostanie odłożony do czasu powrotu pani tego dworu. Saetan był poważny. - Musisz jednak zrozumieć jedno, książę. Jeśli Jaenelle zwróci się przeciw niemu, ani ty, ani nikt inny nie będzie w stanie mu pomóc. W Kaeleer, kiedy opuścisz Małe Terreille, prawo stanowi Czarownica. Jej decyzje są ostateczne. Daemon rozważył jego słowa i kiwnął głową. - Przyjmę wyrok pani tego dworu. Kiedy ruszył za Saetanem do jadalni, miał nadzieję, że kobieta, jaką stała się Jaenelle, nie różni się zbytnio od dziecka, które pamiętał - i które kochał.

2. Kaeleer Serce Lorda Jorvala waliło mocno, kiedy wszedł do pokoju, gdzie czekał na niego jasnowłosy mężczyzna o szarych, zmartwionych oczach. Usiadł za biurkiem i splótł dłonie, by ukryć, że drżą mu z podniecenia. - Czy dowiedziałeś się już, dokąd udała się moja bratanica? - spytał Philip Alexander. - Tak - odparł poważnie Jorval. - Kiedy wyjaśniłeś mi wasze związki rodzinne, nabrałem podejrzeń, gdzie należy szukać. Philip chwycił oparcie fotela na tyle mocno, by złamać drewno. - Czy podpisała kontrakt z dworem w Małym Terreille? - Niestety nie - powiedział Jorval, starając się zawrzeć w głosie odpowiednią dozę współczucia. - Musisz zrozumieć, książę, nie mieliśmy pojęcia, kim ona jest. Kilku członków Rady przypomina sobie, że szukała siostry, ale założyli, że ta siostra wyemigrowała po prostu jako pierwsza - i w pewnym

sensie jest to prawda. Kiedy Ciemna Rada przyznawała Wielkiemu Lordowi opiekę nad Jaenelle Angelline, nie została poinformowana, skąd dziewczynka pochodzi. Nie mieli podstaw, żeby połączyć ze sobą te dwie kobiety. A kiedy zaczęli się zastanawiać nad znaczeniem jej pytań, było już za późno. - Jak to „za późno”? - warknął Philip. - Została... skłoniona... do podpisania kontraktu z księciem Ebon Rih... a jest nim Lucivar Yaslana. Jorval poczuł ciepło głębokiej satysfakcji na widok blednącej twarzy Philipa. - Widzę, że słyszałeś o nim, książę, dlatego zapewne docenisz niebezpieczeństwo, w jakim znajduje się twoja bratanica. I nie chodzi tylko o Yaslanę, choć już on sam by wystarczył. - Urwał, dając Philipowi czas na połknięcie przynęty i haczyka. - Znajduje się w mocy wszystkich trzech, prawda? Yaslany, Sadiego i Wielkiego Lorda, tak jak Jaenelle? - Tak - odparł Lord Jorval, wzdychając. - O ile nam wiadomo, Yaslana zabrał ją do Pałacu SaDiablo w Dhemlan. Jak długo tam pozostanie... - rozłożył ręce w bezradnym geście. - Może uda ci się wydostać ją niepostrzeżenie z Pałacu, ale jeśli Yaslana zabierze ją w góry, które otaczają Ebon Rih, bardzo mało prawdopodobne, byś kiedykolwiek ją odzyskał - o ile w ogóle zostanie z niej coś, co warto byłoby ratować. Philip zgarbił się w fotelu. Jorval czekał. - Ciemna Rada oficjalnie nie może ci teraz pomóc - powiedział wreszcie. - Jednakże nieoficjalnie zrobimy wszystko co w naszej mocy, aby zwrócić Jaenelle Angelline i Wilhelminę Benedict ich rodzinie. Philip podniósł się z krzesła jak ktoś, kto został ciężko pobity. - Dziękuje, Lordzie Jorvalu. Przekażę te informacje królowej. - Niech Ciemność cię strzeże i prowadzi, książę.

Po wyjściu Philipa Jorval odczekał dobrą minutę, nim odchylił się na oparcie fotela i westchnął, bardzo zadowolony ze spotkania. Ciemności niech będą dzięki, że Philip to tylko książę. Będzie się martwił i zadręczał, ale - w przeciwieństwie do Księcia Wojowników - pójdzie do Alexandry Angelline i podda się jej woli. I jak to dobrze się składa, że Philip nie zapytał, czy Yaslana służy Królowej - ani kim ona jest. Oczywiście skłamałby, gdyby padło takie pytanie, ale jednak to interesujące, że Philipowi nawet nie przyszła do głowy myśl, że Jaenelle została Królową dość silną, by kontrolować mężczyzn z rodziny SaDiablo. A jeśli chodzi o Alexandrę Angelline... Przyda się do odwracania uwagi Wielkiego Lorda i podkopywania lojalności na dworze w Ebon Askavi - dopóki nie uświadomi sobie, jak wielka wagę ma usunięcie Jaenelle z Ciemnego Dworu.

3. Kaeleer Daemon krążył po parterowych pokojach Pałacu, niejasno zdając sobie sprawę z ich funkcji, ponieważ jego umysł był pełen wrażeń ze śniadania. Kiedy dotarł do drzwi prowadzących na jeden z otwartych dziedzińców i wyszedł na zewnątrz, zaczął spacerować w nadziei, że świeże powietrze i zieleń roślin pomogą mu oczyścić myśli. Spodziewał się, że w jadalni będzie pełno ludzi, bo Eyrieńczycy na pewno będą chcieli coś zjeść, zanim Lucivar roześle ich do obowiązków. Spodziewał się też obecności Khardeena i Aarona i był pewien, że zauważą Pierścień Faworyta i pojmą jego znaczenie. Tak, na to był gotów. Ale nie był przygotowany na obecność mężczyzn tworzących Pierwszy Krąg. Tymczasem w jadalni był też Sceron, ciemnowłosy centaur i Książę Wojowników z Czerwonym Kamieniem. Stał koło stołu, jadł wegetariański omlet i rozmawiał z Mortonem, jasnowłosym, niebieskookim wojownikiem z Glacii. Jonah, wojownik z Zielonym Kamieniem, był satyrem. Cała dolna połowa jego ciała, od pasa po zakończone kopytami nogi, porośnięta była czarnym włosiem, jednak nie na tyle gęstym, by ukryło części ciała świadczące o jego przynależności do płci męskiej. Elan - Tigerlańczyk i Książę Wojowników z

Czerwonym Kamieniem - miał złotobrązową, cętkowaną skórę, a jego dłonie kończyły się chowanymi pazurami. Obserwując go, Daemon mógłby się założyć, że miał więcej wspólnego z pręgowanym kotem, którego zobaczył za oknem, niż wskazywałby na to jego wygląd. No i był tam jeszcze Chaosti, Książę Wojowników z Szarym Kamieniem z Dea al Mon, o długich, srebrzystych włosach, lekko spiczastych uszach i nieco zbyt wielkich, niebieskich oczach. Instynkt terytorialny Daemona obudził się na sam jego widok - niewykluczone, że Chaosti należał do mężczyzn, którzy są wspaniałymi rywalami bez względu na to, jakie Kamienie noszą. A może po prostu Daemon dostrzegł w nim nieco zbyt wiele z samego siebie? Tylko obecność Saetana sprawiła, że ich szorstkie powitanie nie zmieniło się od razu w otwartą konfrontację. Po tym spotkaniu Daemon czuł się pobudzony i aż nazbyt świadomy kruchości własnej psychiki. Poznał też starszego Księcia Wojowników z Szarym Kamieniem, który przedstawił się jako Mephis, jego starszy brat. Sala zakołysała się nieco, kiedy Daemon uświadomił sobie, że Mephis, najstarszy syn Saetana, był od ponad pięćdziesięciu tysięcy lat żyjącym demonem. Zapewne odzyskałby równowagę po tym spotkaniu, gdyby akurat w tej chwili do jadalni nie wszedł książę Andulvar Yaslana i Lord Prothvar Yaslana i gdyby świadomość kim - i czym - muszą być ci Eyrieńczycy nie uderzyła go z siłą rozpędzonego, załadowanego wozu. Rzuciwszy jedno spojrzenie na przerażonych Eyrieńczyków i mruknąwszy coś do Wielkiego Lorda, demoniczny Książę Wojowników i jego wnuk opuścili salę. W rym momencie Daemon szczerze pożałował, że pije kawę, a nie brandy - a ten żal musiał wyraźnie odmalować się na jego twarzy. Napój, którego Khardeen nalał mu ze srebrnej piersiówki do kawy, nie był wprawdzie brandy, ale zdołał na tyle ukoić jego nerwy, że był w stanie coś zjeść. Choć czuł się zbyt rozbity, żeby cieszyć się posiłkiem, właśnie kończył skromne śniadanie, kiedy do sali wpadła Surreal, mrucząc coś na temat czesania, które zajęło jej więcej czasu, niż się spodziewała. Widok Chaostiego wstrząsnął nią - był to pierwszy, jakiego w życiu widziała, przedstawiciel rasy, z której pochodziła jej matka. Kiedy ruszył w jej stronę, wyszczerzyła zęby i oświadczyła, że następny samiec, który zbliży się do niej przed śniadaniem, zostanie wyczesany końcem noża. Przynajmniej ona zjadła posiłek w spokoju, przez nikogo nie niepokojona.

Daemon właśnie miał wyjść z sali, kiedy do jadalni weszła wysoka, smukła czarownica o potarganych, jasnych włosach, rzuciła na niego okiem i oświadczyła dość głośno, by słychać ją było w całym Pałacu. - Na Ognie Piekielne, Czarny Wdowiec! Był naturalnym Czarnym Wdowcem i - poza Saetanem - jedynym Czarnym Wdowcem w Królestwach. Od wieków, odkąd jego ciało osiągnęło dojrzałość seksualną, udawało mu się z powodzeniem ukrywać ten fakt, podobnie jak ząb węża i torebkę jadową znajdujące się pod paznokciem serdecznego palca prawej dłoni. Ale wszelkie sztuczki, jakich dotąd używał, by nie wyczuły go inne Czarne Wdowy, teraz najwyraźniej zawiodły. Nic nie mógł zrobić wobec tak publicznego oświadczenia. Napięcie w sali opadło, kiedy Saetan powiedział łagodnie: - Karlo, to jest mój syn, i... Faworyt. Czarownica spojrzała w skupieniu na Daemona. - Och - powiedziała. - W takim razie... - Na jej twarzy pojawił się leniwy, przewrotny uśmiech. - Buzi - buzi. Uciekł wtedy z sali jadalnej, wpadając w progu na Lucivara, i od godziny krążył po Pałacu, usiłując opanować wzburzone myśli i uczucia. - Zgubiłeś się? Uniósł głowę i zobaczył Lucivara opartego o framugę drzwi. - Nie - warknął. Porem zatrzymał się i westchnął. - Ale czuję się strasznie zagubiony. - Nic dziwnego. Jesteś mężczyzną. - Lucivar uśmiechnął się, słysząc warknięcie brata, i wyszedł na dziedziniec. - Pamiętaj, jeśli któraś z naszych ukochanych członkiń sabatu zaproponuje, że ci wszystko wyjaśni, lepiej uciekaj. Choć z całych sił będzie się starała pomóc ci zrozumieć panujące tu zasady, kiedy skończy, będziesz miał ochotę walić głową w mur i jęczeć. - Dlaczego?

- Ponieważ na każde pięć zasad regulujących zachowanie mężczyzn w Terreille tu przypada jedna, a w dodatku Krwawi z Kaeleer interpretują ją zupełnie inaczej. Daemon wzruszył ramionami. - Posłuszeństwo to posłuszeństwo. - Nie, nieprawda. Pierwsze Prawo Krwawych mężczyzn to czcić, kochać i chronić. Drugie to służyć. Dopiero trzecie to być posłusznym. - A jeśli posłuszeństwo kłóci się z pierwszymi dwoma? - To dyscyplinę wyrzucasz za okno. - I uchodzi to na sucho? Lucivar w zamyśleniu podrapał się w tył głowy. - To nie jest kwestia bezkarności. W przypadku Księcia Wojowników jest to niemal wymóg służby na dworze. Jednakże jeśli zignorujesz polecenie Zarządcy Dworu albo Dowódcy Straży, lepiej miej na to dobre wytłumaczenie i bądź gotów ponieść wszelkie konsekwencje, jeśli go nie przyjmą. Choć to nie zdarza się często. Dużo częściej mam kłopoty z Wielkim Lordem jako ojcem niż jako zarządcą. Ojciec. Zarządca Dworu. Więzy dworskie i rodzinne. - Dlaczego tu jesteś, fiucie? - spytał ostrożnie. - Dlaczego nie jesteś na placu ćwiczeń i nie przyglądasz się swoim nowym nabytkom? - Przyszedłem tutaj, ponieważ tam cię nie znalazłem - Lucivar poruszył się lekko, lepiej rozkładając ciężar ciała. Jeszcze nie, pomyślał Daemon. Jeszcze nie teraz. - I ponieważ są między nami niedokończone sprawy - powiedział powoli. - I ponieważ mamy niedokończone sprawy - Lucivar odetchnął głęboko, powoli wypuszczając powietrze z płuc. - Oskarżyłem cię o zabicie Jaenelle.

Oskarżyłem cię o rzeczy gorsze niż morderstwo. Myliłem się, a moja pomyłka kosztowała cię utratę zdrowych zmysłów i osiem lat życia. Daemon odwrócił wzrok, żeby nie widzieć żalu i smutku w oczach Lucivara. - To nie była twoja wina - powiedział łagodnie. - Byłem bardzo podatny. - Wiem. Wyczułem to i wykorzystałem przeciwko tobie. Daemon przypomniał sobie walkę, jaką stoczyli ze sobą tamtej nocy w Pruul, i zamknął oczy. Wściekłość Lucivara nie zabolała go tak bardzo jak własna obawa, że oskarżenia brata mogą być prawdziwe. Gdyby był pewien tego, co się wydarzyło przy Ołtarzu Cassandry, ich walka skończyłaby się inaczej, Lucivar nie gniłby tyle czasu w kopalniach soli w Pruul, a on sam nie spędziłby ośmiu lat w Wykrzywionym Królestwie. Otworzył oczy i spojrzał na brata, wreszcie rozumiejąc, że Lucivar nie proponuje mu walki na śmierć i życie z powodu tego, co wtedy powiedział, ale jako rekompensatę za ból, jaki przez niego znosił w Wykrzywionym Królestwie. Och, oczywiście będzie walczył, i to ostro, ponieważ ma żonę i synka, o których musi myśleć. Ale nie zawaha się stanąć do walki, jeśli Daemon tego zażąda, nawet wiedząc, że będzie to konfrontacja Szaroczarnego z Czarnym. Zrozumiał również, dlaczego Lucivar nalega. Brat nie chciał, żeby jego najbliższa rodzina zaważyła na wyborze dokonanym przez Daemona, nie chciał, aby ten zaczął żywić do nich ciepłe uczucia, nim podejmie decyzję. Zgodnie ze starymi prawami Krwawych, jeśli wybaczy teraz dług, później nie będzie się mógł domagać rekompensaty. A jeśli nie załatwią między sobą tej sprawy, zawsze będą wobec siebie nieufni, zawsze będą oglądać się za siebie i czekać na niespodziewany cios. Ale czy w pewien sposób ten dług nie został już wyrównany? Jego lata w Wykrzywionym Królestwie w stosunku do lat, które Lucivar spędził w kopalniach soli w Pruul. Jego rozpacz, kiedy sądził, że Lucivar nie żyje - wobec desperacji Lucivara z powodu śmierci Jaenelle z ręki brata. A gdyby ich role się odwróciły, czy osądziłby siebie inaczej niż Lucivar i czy zachowałby się w inny sposób? - Czy to jedyna niedokończona sprawa między nami? - zapytał.

Lucivar ostrożnie kiwnął głową. - W takim razie dajmy temu spokój, fiucie. Już raz opłakiwałem stratę brata. Nie chcę tego robić po raz drugi. Patrzyli na siebie przez chwilę, bez słów ważąc sprawy. Wreszcie Lucivar odprężył się. Jego uśmiech stał się leniwy, arogancki i tak irytująco znajomy, że Daemon musiał się uśmiechnąć w odpowiedzi. - W takim razie, bękarcie, spóźniłeś się na trening - stwierdził Eyrieńczyk, wskazując mu ręką drzwi. - Pocałuj mnie w dupę - zawarczał Daemon, dostosowując się do nastroju brata. - Błędna odpowiedź, kolego. Mam skłonności do gryzienia, nie pamiętasz? - Lucivar, uśmiechając się, masował sobie przedramię. - Podobnie jak Marian. Robi się przebojowa, kiedy się wkurzy. Widząc ciepło i zadowolenie w oczach Lucivara, Daemon bezwzględnie stłumił w sobie zazdrość. Wreszcie dotarli do wyjścia i ruszyli w kierunku Eyrieńczyków zebranych na przeciwległym końcu rozległego trawnika. - A tak przy okazji - odezwał się Lucivar. - Kiedy rozpamiętywałeś swoje nieszczęścia... - Nie rozpamiętywałem - warknął Daemon. - ...straciłeś całą zabawę. Daemon zacisnął zęby. Nie zapyta. Nie. - Jaką zabawę? - Widzisz tego samotnego, speszonego wilka? Daemon spojrzał na szarego zwierzaka przyglądającego się grupie kobiet wykonujących jakieś ćwiczenia z eyrieńskimi pałkami.

- Tak. - Szary Kieł chce być przyjacielem Surreal. Jest młody i ma niewielkie doświadczenia z ludźmi, szczególnie z kobietami. Najwyraźniej postanowił wzmocnić tę przyjaźń i lepiej zrozumieć kobiety, więc przyłączył się do Surreal kiedy brała kąpiel. Ponieważ miała wtedy głowę pod wodą, nie wiedziała, że on tam jest, póki nie wsadził nosa, gdzie nie powinien. - To na pewno pozwoliło mu lepiej zrozumieć kobiety - stwierdził sucho Daemon. - Właśnie. A kiedy jęczał, że ma mydło w futrze, zaciągnęła go pod prysznic i umyła go. Więc teraz pachnie kwiatami. Daemon przygryzł wargę. - Łatwo można temu zaradzić. Lucivar odchrząknął. - Zapewne tak, ale kiedy wyszli z Pałacu, zagroziła, że go spierze, jeśli się ubrudzi. - Wszystko ma swoją cenę - powiedział Daemon zdławionym głosem. Na widok kobiety, z którą rozmawiała Surreal, trącił Lucivara mocno łokciem w żebra. - Czy Marian może się tak wysilać podczas księżycowych dni? Lucivar zasyczał. - Tylko ty nie zaczynaj. - Przystanął i zmrużonymi oczami spojrzał na kobiety. - Powiedziałem, że może wykonać jedną rundę rozgrzewki. Zapewnie zrobi nieco więcej pod pretekstem prezentowania ruchów, ale potem z radością odpocznie. Daemon popatrzył na kobiety, a potem na Lucivara. - Powiedziałeś żonie, co jej wolno zrobić? - Oczywiście, że nie - odparł Lucivar z godnością. - Czy wyglądam na głupca? Książę Wojowników z Ebon Rih powiedział to czarownicy, która mieszka

na jego terytorium. - Ach. To co innego. - A żebyś wiedział. Gdybym powiedział coś takiego żonie, mogłaby spróbować rozbić mi głowę pałką. Daemon śmiał się, kiedy szli w stronę Eyrieńczyków. - Teraz żałuję, że straciłem szansę, aby to zobaczyć. Lucivar skupił uwagę na Falonarze i Rothvarze, którzy właśnie weszli na ring. Daemon przyglądał się ćwiczeniom, które wykonywały Surreal i Marian. - Kto to jest? - spytał, wskazując rozczochraną czarownicę, która podeszła do grupy kobiet. Lucivar rzucił okiem w tamtym kierunku, a potem znów skupił się na walczących wojownikach. - To Karla, królowa Glacii. Jest Czarną Wdową i uzdrowicielką. Jedną z trzech, które mają potrójny dar. Potrójny dar i długi język, pomyślał ponuro Daemon. - Dziś jesteś zwolniony z treningu, ale spodziewam się, że jutro stawisz się na czas - powiedział Lucivar. Daemon parsknął. - Nie zamierzam walczyć na pałki z eyrieńskimi wojownikami. Lucivar również parsknął i zerknął na nogi brata. - Mam buty, które powinny nieźle na ciebie pasować. Potem sprawisz sobie własne. - Nie zamierzam brać w tym udziału. - Póki nie otrzymasz potwierdzenia oficjalnego przeniesienia, mam na ciebie haczyk, chłopie. Sam podpisałeś kontrakt i nie masz wyboru.

Daemon zaczął kląć pod nosem, cicho i paskudnie. Lucivar ruszył w stronę Falonara. - Podaj mi jeden dobry powód, dla którego miałbym to zrobić - wycedził Daemon przez zaciśnięte zęby. Lucivar odwrócił się. - Wiesz, jaki jestem dobry w walce na pałki... - Widziałem. - Jaenelle potrafi mnie rzucić na ziemię - Lucivar uśmiechnął się szeroko, widząc, jak bratu opada szczęka. - Nieczęsto, zapewniam cię, ale parę razy to zrobiła. Daemon przetrawiał tę informację, kiedy Lucivar rozmawiał z Eyrieńczykami. Starannie przetrawiał. Kiedy brat wrócił, rzucając mu pytające spojrzenie, zdjął marynarkę, podwinął rękawy koszuli i warknął: - Gdzie masz te cholerne buty?

4. Kaeleer Alexandra Angelline owinęła się nieco mocniej szalem, objęła się ramionami w talii i popatrzyła w mokre okna gospody, które wychodziły na podwórze. Deszcz zaczął padać godzinę temu. Była to mżawka, która tylko rozmazała brud, a nie ulewa, która zmyłaby go do czysta. To jest Kaeleer? - pomyślała ponuro. - To jest Królestwo Cieni, do którego tyle osób za wszelką cenę chce się dostać? Och, zapewne nie powinna oceniać całego królestwa na podstawie zdewastowanego terenu, na którym setki ludzi ubiegały się o kontrakt. Ale wiedziała, że bez względu na to, co jeszcze zobaczy w Kaeleer, za każdym razem, kiedy będzie wspominać tę podróż, przed jej oczami pojawi się ten widok.

Poczuła, że ktoś się zbliża, ale nie odwróciła się. Jej córka, Leland stanęła obok niej przy oknie. - Dlaczego Wilhelmina chciała przyjechać w takie miejsce? - spytała Leland. - Będę szczęśliwa, kiedy stąd wyjedziemy. - Nie musisz, zostawać. Szczególnie że Vania i Nyselle tak łaskawie nalegały, iż dotrzymają mi towarzystwa. - Nie przyjechały z nami z lojalności - stwierdziła Leland cicho, z goryczą. - Chciały się przyjrzeć Królestwu Cieni, a wiedziały, że inaczej się tu nie dostaną. Alexandra zacisnęła zęby, kiedy dotarła do niej prawda zawarta w stwierdzeniu córki. Vania i Nyselle, królowe prowincji, które niechętnie towarzyszyły jej do Hayll, nagle stały się przeraźliwie troskliwe, kiedy oznajmiła, że udaje się do Kaeleer szukać Wilhelminy. Przyjechały tu razem ze swymi faworytami, a oprócz nich zjawili się jeszcze Philip i Leland oraz orszak złożony z pięciu mężczyzn. Czterech z nich przybyło wraz z nią z Chaillot. Piąty, wybrany przez Dorotheę SaDiablo, został „pożyczony” od jednej z jej królowych - pupilek z innego terytorium. W jego obecności Alexandrze ciarki przechodziły po plecach, ale Dorothea zapewniła ją, że na pewno zdoła uwolnić Wilhelminę z rąk „porywaczy” i przekazać ją grupie lojalnych mężczyzn, przebywających już w Kaeleer. Mówię to z bólem - powiedziała Dorothea - ale jeśli będziesz mogła uwolnić tylko jedną wnuczkę z rąk Wielkiego Lorda, to musi być Jaenelle. Ona stanowi zagrożenie dla Terreille. Alexandra ani przez chwilę nie wierzyła, że Jaenelle mogła być czymś więcej niż przykrywką ukrywającą tego - lub to - kto był prawdziwym zagrożeniem dla Terreille. Ale, o słodka Ciemności, miała nadzieję, że nie będzie musiała wybierać pomiędzy wnuczkami - ponieważ w głębi serca wiedziała, które z dzieci zostawi. - Poza tym musiałam zostać - dodała łagodnie Leland. - Jaenelle zawsze była takim dziwnym dzieckiem, ale była... jest... moją córką. Sama myśl, że przez tak długi czas pozostawała we władzy potwora... - wzdrygnęła się. - Nie sposób sobie wyobrazić, co jej zrobił.

Ani tego, co zrobiono jej w Briarwood. Czy naprawdę była chora na umyśle, czy to miejsce to sprawiło? Nie, pomyślała Alexandra stanowczo. Pobyty w Briarwood mógł osłabić jej równowagę umysłową, ale powodem, dla którego ją tam posyłała, była jej ekscentryczność. - Co teraz zrobimy? - spytała cicho Leland. Alexandra spojrzała się przez ramię na ludzi niecierpliwie oczekujących jej decyzji. Philip, który kilka razy stracił panowanie nad sobą, kiedy przekazywał jej informacje uzyskane od Lorda Jorvala, pojedzie z nią, nie tylko dlatego, że jest mężem Leland, ale ponieważ szczerze obchodzi go los Wilhelminy i Jaenelle. Vania i Nyselle wyruszą po to, by zobaczyć w Kaeleer coś więcej niż brudny kawałek zdeptanej ziemi. Faworyci i orszaki pojadą z królowymi z obowiązku. Czy ciekawość i obowiązek wystarczą, aby stawić czoła Wielkiemu Lordowi? To nic miało znaczenia. Przyjmie każdą pomoc. - Książę Philipie, proszę, zajmij się zorganizowaniem przejazdu najbliższym Wozem - powiedziała, odwracając się z powrotem do okna. Jedziemy do Pałacu SaDiablo.

5. Kaeleer Daemon miał wrażenie, że boli go zdecydowanie więcej mięśni, niż ich ma w swoim ciele. Powoli wrócił do Pałacu, a Beale poinformował go natychmiast, że czeka na niego Wielki Lord. Nigdy więcej. Nigdy, nigdy, nigdy więcej. Powinien pamiętać, co znaczy powiedzonko Lucivara: „zaczniemy powoli”. Powinien pamiętać, że ćwiczenia, które sam zwykle wykonywał, nie przygotowują ciała do walki eyrieńską bronią. Och, gdyby miał być sprawiedliwy - ale wcale nie zamierzał, przynajmniej nie w przewidywalnej przyszłości - to Lucivar faktycznie zaczął od podstawowej rozgrzewki. Ale nawet ona, kiedy twoim sparingpartnerem jest Lucivar, jest ciężką pracą.

Kiedy otworzył drzwi na końcu wielkiej sali recepcyjnej, zapomniał o bólu mięśni. Saetan właśnie zdejmował włos z twarzy uroczej dhemlańskiej czarownicy. W jego ruchach była zadziwiająca czułość, znamionująca uczucie. Zastanawiając się, czy poprawnie odczytuje emocje ojca, zbliżył się do nich jak najciszej. Czarownica zauważyła go pierwsza. Zmieszała się i gwałtownie cofnęła, po czym popatrzyła na niego w napięciu. Błysk gniewu, jaki odebrał od ojca, sprawił, że Daemon zrobił się czujny. Saetan odwrócił się, zobaczył go i odprężył się na chwilę, a potem ruszył szybko w jego stronę. - Jesteś ranny? - spytał. - Co ci się stało? - Lucivar mi się stał - odparł Daemon przez zaciśnięte zęby. - O co się pobiliście? - Saetan zadał to pytanie złudnie obojętnym tonem, pod którym kryła się głębia ojcowskiej dezaprobaty. - Nie pobiliśmy się, tylko ćwiczyliśmy. Ale cieszy mnie, że ktoś prócz mnie ma kłopoty z zauważeniem różnicy. Czarownica odwróciła się do nich tyłem i zaczęta wydawać zabawne dźwięki. Kiedy znów na nich spojrzała, jej złociste oczy były jasne od śmiechu. - Przepraszam - powiedziała, choć wcale nie zabrzmiało to jak przeprosiny. - Ponieważ miałam przyjemność pobierać nauki u Lucivara, wiem dokładnie, jak się czujesz. - Dlaczego trenujesz z Lucivarem? - chciał wiedzieć Saetan. - Ponieważ jestem idiotą - Daemon uniósł rękę, by odgarnąć włosy z czoła. Ramię utknęło mu w połowic ruchu. Powoli opuścił rękę, wdzięczny, że działa przynajmniej w tę stronę. - Naprawdę chcę być przy tym, kiedy następnym razem Jaenelle powali go na ziemię. - Nie ty jeden - mruknęła czarownica. Saetan westchnął z rozpaczą. - Sylwio, to jest Daemon Sadi. Daemonie, to jest Lady Sylvia, królowa

Halaway. Sylvia otworzyła szeroko oczy. - To jest ten chłopiec? Daemon zjeżył się, ale ojciec przesłał mu ostre mentalne ostrzeżenie. - Chłopiec to określenie względne - wyjaśnił Saetan. - Z pewnością - odparła Sylvia, próbując przybrać właściwy wyraz twarzy. Saetan tylko na nią popatrzył. - No cóż - powiedziała czarownica nazbyt radośnie. - Pójdę przywitać się z sabatem, a wy sobie załatwiajcie swoje sprawy. - Pożyczysz mi tę książkę? - spytał Saetan, a jego usta wygięły się we wszechwiedzącym, przewrotnym uśmieszku. - Którą książkę, Wielki Lordzie? - spytała Sylvia, usiłując wyglądać niewinnie, choć zaczerwieniła się gwałtownie. - Tę, do której czytania nic chcesz się przyznać. - Och, nic sądzę, żeby cię zainteresowała - wymamrotała. - Biorąc pod uwagę twoją reakcję na samą wzmiankę o niej, chyba okaże się bardzo interesującą lekturą. - Możesz sobie kupić własny egzemplarz. - Wolę pożyczyć twój. Sylvia zmierzyła go wzrokiem. - Pożyczę ci ją pod warunkiem, że przyznasz się sabatowi, iż ją czytasz. Saetan nic nie powiedział. Jego policzki zaróżowiły się lekko. Usatysfakcjonowana Sylvia uśmiechnęła się ciepło do Daemona. - Witamy w Kaeleer, książę Sadi.

- Dziękuję, pani - odparł Daemon uprzejmie. - Rozmowa z tobą była niezwykle pouczająca. Saetan zasyczał. Nie tracąc czasu, Sylvia uwolniła się od ich towarzystwa. Gdy tylko wyszła, Saetan przesunął palcami po włosach, a potem popatrzył na pustą dłoń. - Doskonale rozumiem, dlaczego jej ojcu wypadły wszystkie włosy warknął. - Moje robią się tylko coraz bardziej siwe, za co, jak sądzę, powinienem być wdzięczny losowi. - To przyjaciółka? - spytał Daemon głosem bez wyrazu. - Tak, przyjaciółka - uciął Saetan, zbyt mocno podkreślając ostatnie słowo. Rzucił Daemonowi pełne goryczy spojrzenie. - Chodź, mały. Lepiej usiądź, nim padniesz. Daemon posłusznie ruszył za nim do oficjalnego gabinetu, rozbawiony i niezwykle zaciekawiony ostrym, obronnym tonem ojca. Kiedy zmusił protestujące mięśnie do rozluźnienia na tyle, by mógł usiąść, do pokoju wszedł Andulvar Yaslana. - Nieźle ci poszło... jak na nowicjusza - stwierdził. - Jak tylko znów będę mógł się ruszać, zamierzam rozwalić mu głowę warknął Daemon. Saetan i Andulvar wymienili rozbawione spojrzenia. - Ach, mogą mijać wieki, ale uczucia pozostają bez zmian - stwierdził Saetan. - Powiedziałeś to samo, kiedy po raz pierwszy starłeś się z Lucivarem wyjaśnił Daemonowi Andulvar. - Byliście wtedy ze dwa lata starsi od Daemonara - wspominał Saetan. Znalazłeś długi kij o przekroju odpowiednim dla ręki dziecka, przeciąłeś go na

pół, a wtedy Lucivar zaczął ci pokazywać, czego się nauczył od Eyrieńczyków. - Zawsze doskonale szło mu z bronią - dodał Andulvar. - Ale w tym wieku nie był jeszcze dobry w wyjaśnianiu reguł ćwiczeń. - Dlatego udało mu się zadać kilka niezłych ciosów, a tobie udało się oddać, ze złości albo przypadkiem - ciągnął Saetan. - W pewnej chwili rzuciliście kije i zaczęliście walczyć na pięści. Manny was rozdzieliła. Wylała na was kubeł zimnej wody. Daemon musiał uczynić wysiłek, żeby się nie wzdrygnąć. - Zamierzasz to robić za każdym razem? - zawarczał do Saetana. - Co? - spytał ten obojętnym tonem. - Wyciągać krępujące historie z mojego dzieciństwa. Ojciec tylko się uśmiechnął. - Chodź, mały - powiedział Andulvar. - Potrzebna ci gorąca kąpiel, masaż i coś do jedzenia. Ranek jeszcze wczesny i musisz wypocząć, żeby mieć siły na resztę dnia. Warknięcie Daemona zmieniło się w jęk, kiedy Andulvar złapał go za koszulę na karku i postawił na nogi. - Chwileczkę - powiedział cicho Saetan. Wyczuwając zmianę nastroju, Daemon odwrócił się w jego stronę. - Posłałeś po mnie. Saetan przyglądał mu się przez chwilę w milczeniu. - Zwrócono się do mnie z prośbą. Czy ją spełnisz, zależy od ciebie. Jeśli uznasz, że nie jesteś gotowy albo że w ogóle nie chcesz, spróbuję to wyjaśnić. Daemon poczuł, jak krew w jego żyłach zmienia się w lód, ale opanował wybuch zimnej furii. Musiał się jeszcze wiele nauczyć o stosunkach damsko męskich w Kaeleer. Nie powinien zakładać, że złożenie prośby oznacza tu to

samo, co w Terreille. - Jaka to prośba? - To ja matka chciałaby się z tobą zobaczyć - powiedział Saetan półgłosem.

6. Kaeleer Popijając ziołowy napar, Karla krążyła po wewnętrznym ogrodzie, mając nadzieję, że szmer fontanny ukoi jej nerwy. Spojrzała raz, z niepokojem, w okna na piętrze po południowej stronie ogrodu. Czy Sadi był tam teraz? Czy obserwował ją zza zasłony? Na Ogień Piekielny, nie powinnam była rozgłaszać, że jest Czarnym Wdowcem. Uświadomiła to sobie w chwili, gdy ujrzała zimna furię w jego oczach. Ale była zdenerwowana tym, co pokazała jej splątana Sieć, którą utkała dwa dni temu, i bezskutecznymi próbami zrozumienia zaszyfrowanych obrazów, które w niej dostrzegła... Cóż, widok Daemona Sadiego z pewnością wyjaśnił wiele z nich. Widziała Wielkiego Lorda patrzącego w lustro, ale jego odbicie było kimś innym. Widziała prawdy chronione przez kłamstwa. Widziała Czarnego Wdowca z Czarnym Kamieniem, który stał się wrogiem po to, by zostać przyjacielem. I widziała śmierć wstrzymaną przez pierścień. Swoją śmierć. Zaniepokojona nieumiejętnością zinterpretowania tej wizji, zastanawiała się, czy przypadkiem nie odczytała Sieci niewłaściwie. Teraz nie miała już takich wątpliwości. Dopiła herbatę i westchnęła. Lepiej załatwić tę sprawę przed powrotem Jaenelle - dla dobra wszystkich. * * * Daemon sięgnął po czarną marynarkę, którą położył na łóżku, ale

zatrzymał się, gdy usłyszał ponowne pukanie do drzwi. Tym razem było głośniejsze. Ktoś stał za przeszklonymi drzwiami balkonowymi jego bawialni. Zostawił marynarkę, wszedł do bawialni, odsunął zasłonę i zobaczył na balkonie potarganą czarownice. W pierwszej chwili miał ochotę zaciągnąć kotary i ją zignorować. Nie chciał w swoich pokojach jej fizycznej obecności ani psychicznego zapachu. Nie chciał, żeby ktoś zastanawiał się, dlaczego przyjmował tu inną kobietę, zanim dostanie szansę, aby zostać formalnie zaakceptowany przez Królową. Gówno go obchodziło, że czarownica ta była królową Glacii. Ale fakt, że należała do Pierwszego Kręgu dworu Jaenelle, miał swoje znaczenie. Niechętnie otworzył drzwi i cofnął się, żeby pozwolić jej wejść. - Za kilka minut mam spotkanie - powiedział zimno. - Przyszłam przeprosić - wyjaśniła Karla. - To nie zajmie dużo czasu. Nie jestem dobra w przepraszaniu, więc zwykle robię to krótko. Daemon schował ręce do kieszeni spodni i czekał. Karla odetchnęła głęboko. - Nie powinnam publicznie rozgłaszać, że należysz do Klepsydry. Pierwszy Krąg i tak musiałby zostać o tym poinformowany, ale nie powinnam tego tak wykrzykiwać. Myślałam o czymś innym i kiedy cię zobaczyłam... - wzruszyła ramionami. - Skąd wiedziałaś? Nikt w Terreille tego nie zauważył. Jej usta drgnęły. - Bo zapewne nikt tam nie spędził dziesięciu lat na drażnieniu wuja Saetana. Ci z nas, którzy to robili, na pewno zauważą podobieństwo waszego psychicznego zapachu i wyciągną właściwe wnioski. Daemon zamrugał. - Wuja Saetana?

Jej usta wreszcie ułożyły się w przewrotny uśmieszek. - Adoptował Jaenelle, a my adoptowaliśmy jego. Przyjechaliśmy tu na lato i nigdy tak do końca nie wyjechaliśmy. Możesz sobie wyobrazić, jak się czuł, kiedy odkrył, że adoptował dziesięć nastoletnich czarownic, a nie jedną - no i oczywiście chłopców? - Oczywiście - powiedział Daemon, usiłując się nie uśmiechnąć. Zapewne był zaskoczony. - Uhmm. W to pierwsze lato, kiedy się tu zwaliliśmy, sabat nabrał wielkiej wprawy w przygotowywaniu uspokajających toników. Jego jęki strasznie nas denerwowały. Daemon zakrztusił się śmiechem, ale po chwili jego rozbawienie zniknęło. Ta królowa o lodowatoniebieskich oczach i potarganych, jasnych włosach była bystra. Musiała się domyślić, jak bardzo chciałby poznać historie o młodości Jaenelle. Karla przyjrzała mu się uważnie. - Jeśli ci to pomoże, możesz zagrozić, że mnie udusisz. Przez chwilę nie mógł wykrztusić ani słowa. - Na tym dworze mężczyzna może wyrazić swą złość na czarownicę dodała. - Grożenie kobiecie uduszeniem jest tutaj do przyjęcia? - spytał, pewien, że musiał coś źle zrozumieć. - O ile powie się to spokojnie, by było wiadomo, że to nie na serio. Mężczyznę, który potrafi zachować spokój w takim miejscu, musi cechować niezwykłe opanowanie, pomyślał Daemon. Potarł czoło. Zaczął rozumieć ostrzeżenie Lucivara przed wyjaśnieniami członkiń sabatu. - Czy nie czujesz się zagrożona groźbami Lucivara? - spytał. Ponieważ Lucivar zawsze mówił spokojnie, kiedy komuś groził, tylko głupiec nie wziąłby poważnie takiego ostrzeżenia.

Karla wzruszyła ramionami. - Och. No tak, Lucivar. On rzadko coś mówi, kiedy się złości. Zwykle nas łapie i wrzuca do najbliższej wody. - Urwała. - Choć, jeśli mam być sprawiedliwa... - Daruj sobie sprawiedliwość - warknął Daemon. - Spędziłeś z nim dzisiejszy ranek, prawda? - powiedziała Karla ze zrozumieniem. - Jeśli to poidło albo fontanna, raczej nas podtapia, zamiast wrzucać, żeby nic się nam nie stało. No ale to Lucivar. Zdecydowanie zniechęcamy innych mężczyzn do przejmowania tego zwyczaju. - Bo w przeciwnym razie przez cały czas chodziłybyście mokre - mruknął Daemon. Zanim Karla zdążyła odpowiedzieć na tę uwagę, Morghann, królowa Sceltu - rudowłosa czarownica, którą spotkał dziś rano - oraz Gabrielle, królowa Dea al Mon, zapukały uprzejmie do drzwi balkonowych, po czym weszły do środka. - Pokoje sabatu wychodzą na ogród, więc zamiast chodzić dookoła korytarzami, żeby było szybciej, korzystamy z drzwi balkonowych - wyjaśniła Morghann. - Gdzie jest Surreal? - spytała równocześnie Karla. Gabrielle założyła za spiczaste uszy srebrnoblond włosy i uśmiechnęła się szeroko. - Chaosti zgłosił do niej roszczenia pod pretekstem, że oprowadzi ją po Pałacu. Nadal się złości, bo musiała przeprosić Szarego Kła za to, że powiedziała, iż mu przyłoży... takim tonem, jakby naprawdę chciała to zrobić. - Wyjaśniałam Daemonowi niektóre zasady - powiedziała Karla. - Naprawdę mam spotkanie - mruknął Daemon pod nosem, a potem krzyknął: - Proszę - kiedy ktoś głośno zapukał do drzwi bawialni. Saetan wszedł do pokoju, rzucił jedno spojrzenie na trzy obecne tam

kobiety i zatrzymał się. - Buzi - buzi - przywitała go Karla. - Wyjaśniamy Daemonowi zasady obowiązujące na dworze - pospieszyła z wyjaśnieniem Morghann. - Więc niech Ciemność zlituje się nad nim - stwierdził sucho Saetan. - Wezmę marynarkę - powiedział Daemon. Nie zamierzał przepuścić takiej okazji do ucieczki. Duma powstrzymała go od udania się do sypialni biegiem, a rozsądek kazał mu w niej zostać dłużej, niż było to konieczne. Kiedy wreszcie wrócił do bawialni, czekał na niego tylko ojciec. - Poszły prześladować kogoś innego? - spytał cierpko, kiedy wyszli z jego apartamentu i ruszyli korytarzem. Saetan zachichotał. - Chwilowo. Daemon zawahał się. - Może lepiej ty mi wyjaśnij te zasady. - Dam ci do przejrzenia Protokół obowiązujący na dworze. - Nie, chodzi mi o zasady obowiązujące tylko na tym dworze. Jak... - Nie chcę ich znać - stwierdził Saetan spokojnie, ale stanowczo. - Musisz. Jesteś Zarządcą Dworu. - Właśnie. A jeśli na tym dworze obowiązują zasady, których byłem błogo nieświadomy przez pięć lat, odkąd pełnię te obowiązki, nie chce ich poznawać teraz. - Ale... - zaczął Daemon. Nieprzejednany wyraz oczu Saetana kazał mu zamilknąć. - To czysta pruderia. - Zapewne, z twojego punktu widzenia. Ale z mojego ma to wiele sensu.

Jesteś młodszy. Poradź sobie sam. Zanim Daemon zdążył powiedzieć coś, czego mógłby potem żałować, podbiegł do nich mały, brązowo - biały pies. Zatrzymał się jakiś metr od nich i zaczął machać ogonem. Jest tutaj! Pies Jaenelle wreszcie tu jest! Daemon poczuł się tak, jakby dostał w brzuch, nie tylko dlatego, że usłyszał psiaka, ale i z powodu jego Czerwonego Kamienia ukrytego w białej krezie. - Daemonie, to jest Lord Ladvarian - powiedział Saetan. - Ladvarianie, to jest... Książę Wojownikom z Czarnym Kamieniem, powiedział Ladvarian, tańcząc przed nimi w kółko. To Książę Wojownikom z Czarnym Kamieniem. Muszę powiedzieć Kaelasowi. Ruszył galopem przez korytarz i zniknął im z oczu. - O Matko Noc - sapnął Saetan. - Chodź. Wyjdźmy stąd, nim spotkamy kogoś jeszcze. Miałeś już dość nauki... jak na pierwszy dzień na dworze. - To był krewniak - powiedział Daemon słabym głosem, idąc za ojcem. Kiedy Lucivar powiedział, że niejaki Ladvarian ucieszy się na mój widok, myślałem... Chyba że mówił o kimś innym? - Nie, to był Ladvarian. Sam chciał pojechać na targ służby, żeby cię odszukać, ale krewniacy nie są dobrze przyjmowani w Małym Terreille, więc nie chciałem ryzykować. Posiada zadziwiającą zdolność tłumaczenia zachowań krewniaków ludziom, przez co jest jedyny w swoim rodzaju. A poza tym nie można lekceważyć jego wpływu na księcia Kaelasa. - Kto to jest Kaelas? Saetan rzucił mu dziwne spojrzenie. - Zostawmy sobie Kaelasa na jakiś inny dzień, dobrze?

* * * Daemon przyjrzał się dobrze utrzymanemu domkowi z porządnym podwórkiem. - Zawsze chciałem, żeby Tersa mieszkała w takim miejscu. - Jest jej tu dobrze - zapewnił Saetan, otwierając drzwi wejściowe. Mieszka z nią do towarzystwa podróżna Czarna Wdowa. No i jest jeszcze Mikal dodał, kiedy ruszyli do kuchni, kierując się odgłosami rozmowy. Kiedy tam weszli, Daemon rzucił szybko okiem na chłopca siedzącego przy stole, po czym całą uwagę skupił na Tersie, która mruczała coś do siebie, zajęta przygotowywaniem jedzenia. Jej czarne włosy były potargane, tak jak pamiętał, ale ciemnozielona suknia była czysta i wyglądała na ciepłą. Chłopiec pospiesznie połknął kęs orzechowego ciastka, po czym spytał podejrzliwie: - Kto to? Tersa uniosła głowę. Radość zabłysła w jej złocistych oczach. Uśmiechnęła się promiennie. - To chłopiec - powiedziała i padła Daemonowi w ramiona. - Witaj, złotko - przywitał ją Daemon. Bardzo się ucieszył, że ją widzi. - To nie jest chłopiec - zaprotestował chłopak przy stole. - Mikal - powiedział surowo Saetan. Tersa odsunęła się od Daemona, spojrzała na Mikala, a potem znów na Daemona. - To duży chłopiec - stwierdziła stanowczo. Pociągnęła Daemona do stołu. - Usiądź. No już, siadaj. Jest jedzenie. Jedz. Daemon usiadł naprzeciwko chłopca, który przyglądał mu się, otwarcie traktując go jak niepożądanego rywala.

- Nie powinieneś być w szkole? Dzieciak przewrócił oczami. - Dziś nie ma szkoły. - Ale wypełniłeś wszystkie polecenia matki, zanim tu przyszedłeś? spytał łagodnie Saetan, przyjmując kieliszek czerwonego wina, który podała mu Tersa, i nie spuszczając oczu z Mikala. Ten skulił się pod wszystkowiedzącym spojrzeniem Wielkiego Lorda. - Większość - wymruczał wreszcie. - W takim razie, kiedy zjemy, odprowadzę cię do domu i będziesz mógł je skończyć - powiedział Saetan. - Ale muszę przecież pomóc Tersie pielić ogród! - zaprotestował Mikal. - Chwasty nigdzie nic pójdą - stwierdziła spokojnie Tersa. Przyjrzała się dwóm „chłopcom”, spojrzała na dwie szklanki mleka, które trzymała w rękach, i postawiła obie przed Mikalem. Poklepała Daemona po ramieniu. - Jest już dość duży na wino. - Ciemności niech będą dzięki - mruknął Daemon pod nosem. Zjedli, niewiele rozmawiając. Saetan pytał Mikala o lekcje i zgodnie z przewidywaniami otrzymywał wymijające odpowiedzi, Tersa próbowała robić zwyczajne uwagi na temat domu i ogrodu, ale stawały się one coraz mniej spójne. Daemon zaciskał zęby. Chciał jej powiedzieć, żeby przestała się starać. Bolał go jej widok. Widział, że walczy z całych sił, by dla niego pozostać na granicy zdrowych zmysłów. Bolała go niechęć, z jaką patrzył na niego Mikal, gdy traciła nad sobą kontrolę. Saetan postawił kieliszek na stole i wstał. - Chodź, mały - powiedział do Mikala. - Odprowadzę cię do domu. Chłopiec złapał szybko orzechowe ciastko.

- Nie skończyłem jeszcze jeść. - Zabierz je ze sobą. Kiedy wyszli, mimo głośnych protestów Mikala, Daemon popatrzył na Tersę. - Dobrze cię znowu widzieć - powiedział łagodnie. Jej oczy wypełnił smutek. - Nie wiem, jak być twoja matką. Sięgnął po jej rękę. - Więc po prostu bądź Tersą. To zawsze więcej niż trzeba. - Czuł, jak przyjmuje jego akceptację, jak napięcie opuszcza jej ciało. Wreszcie się uśmiechnęła. - Dobrze się czujesz? Uśmiechnął się i skłamał: - Tak. Czuję się dobrze. Zacisnęła rękę na jego dłoni. Jej oczy straciły ostrość, stały się dalekie. - Nie - powiedziała spokojnie. - Nieprawda. Ale poczujesz się dobrze. Potem wstała. - Chodź. Pokażę ci mój ogród.

7. Kaeleer Saetan dźwignął się do pozycji siedzącej na kanapie w swoim gabinecie. Nie musiał używać sondy psychicznej, żeby wiedzieć, kto stoi po drugiej stronie drzwi. Sam zapach jej strachu wystarczał. - Proszę - powiedział.

Wilhelmina Benedict weszła do pokoju, każdy jej krok znaczony był wahaniem. Obserwując ją, Saetan powściągnął gniew. To nie była jej wina. Sama była jeszcze dzieckiem trzynaście lat temu. Nic nie mogła zrobić. Ale gdyby Jaenelle nie została w Chaillot, żeby ją chronić, ta ostatnia, straszliwa noc w Briarwood nigdy by się nie wydarzyła. Jaenelle opuściłaby rodzinę, która jej nie rozumiała i nie doceniała tego, kim była. Przybyłaby do Kaeleer, przybyłaby do niego - i uniknęłaby brutalnego gwałtu, który pozostawił po sobie tyle psychicznych blizn. Trudno było obwiniać Wilhelminę za to, co przytrafiło się Jaenelle, ale mimo to drażniła go jej obecność w Pałacu i jej ponowne pojawienie się w życiu siostry. - Co mogę dla ciebie uczynić, Lady Benedict? - Próbował, ale nie zdołał usunąć z głosu ostrego tonu. - Nie wiem, co robić - padła ledwie dosłyszalna odpowiedź. - W sprawie? - Wszyscy inni, którzy podpisali kontrakt, mają coś do roboty, choćby, na przykład, robią listę swoich umiejętności. Ale ja... Tak mocno wykręcała sobie palce, że Saetan skrzywił się mimowolnie. - On mnie nienawidzi - dodała, podnosząc głos w desperacji. - Wszyscy mnie tutaj nienawidzą, a ja nie wiem dlaczego. Wskazał jej miejsce na kanapie. - Usiądź - powiedział. Kiedy czekał, aż spełni jego polecenie, zastanawiał się, jak taka przerażona, emocjonalnie krucha kobieta zdołała przejść przez Wrota pomiędzy Królestwami, a potem zdobyć kontrakt na targu służby. Kiedy wreszcie usiadła, powiedział: - Nienawiść to zbyt mocne słowo. Nikt cię tutaj nie nienawidzi. - Yaslana mnie nienawidzi - ręce spoczywające na kolanach zacisnęła w pięści. - Ty też.

- Nie nienawidzę cię, Wilhelmino - zapewnił spokojnie. - Po prostu nie jestem zadowolony z twojej obecności. - Dlaczego? Słysząc jej urażony ton i widząc konsternację, miał ochotę wyznać prawdę bez ogródek, ale postanowił zachować kurtuazję. - Ponieważ z twojego powodu Jaenelle nie opuściła na czas Chaillot. Jej przerażenie nagle zmieniło się we wściekłość. Zaskoczyła go ta nagła zmiana jej nastroju, ale po chwili uświadomił sobie, że nie powinna. Musi szukać w Wilhelminie podobieństw do Jaenelle, zamiast pozwalać, by przeszłość zakłóciła jego osad. - Wiesz, gdzie można ją znaleźć, prawda? Prawda?! Wyglądała tak, jakby zamierzała wytrzasnąć z niego odpowiedź. Zaintrygowany tą zmianą, przelotnie zastanowił się, czy faktycznie spróbowałaby to zrobić. - Nie w tej chwili - powiedział łagodnie. - Ale niedługo wróci do domu. - Do domu? - Jej wściekłość przeszła w oszołomienie, a potem w zamyślenie. Rozglądała się po gabinecie. - Do domu? - Adoptowałem ją. - Kiedy nie zareagowała, dodał: - Lucivar jest jej bratem. Podskoczyła, jakby dźgnął ją szpilką. Błękitne oczy Wilhelminy wypełniły się czymś, co bardzo przypominało przerażenie, kiedy powtórzyła: - Bratem? - Bratem, Jeśli to dla ciebie jakaś pociecha, choć oboje jesteście spokrewnieni z tą samą kobietą, nie jesteście spokrewnieni ze sobą. Jej ulga była tak wyraźna, że omal się nie roześmiał. - Czy ona go lubi? - spytała niepewnie. Nie zdołał się jednak powstrzymać. Zaczął się śmiać.

- Na ogół. - Uważnie przyjrzał się Wilhelminie. - Czy to dlatego przyjechałaś do Kaeleer? Żeby odszukać Jaenelle? Kiwnęła głową. - Wszyscy mówili, że ona nie żyje, że zabił ją książę Sadi, ale wiedziałam, że to nieprawda. On by nigdy nie skrzywdził Jaenelle. Myślałam, że odeszła i zamieszkała z którymś ze swoich tajemniczych przyjaciół albo z nauczycielem. - Spojrzała na niego, jakby chciała porównać to, co widziała, z czymś, co wiedziała. - To byłeś ty, prawda? Przychodziła na lekcje do ciebie? - Tak. - Odczekał chwilę. - Dlaczego pomyślałaś o Kaeleer? - Powiedziała mi. Później. - Wilhelmina przesunęła palcem po swoim Szafirowym Kamieniu. - Kiedy książę Sadi uwolnił moc swojego Czarnego Kamienia, żeby uciec Haylleńczykom, którzy po niego przyszli, słyszałam, jak Jaenelle krzyczy: „Unoś się na niej, unoś się na niej”. Więc posłuchałam. Kiedy było po wszystkim, miałam Szafirowy Kamień. Wszyscy byli z tego powodu źli, ponieważ sądzili, że w jakiś sposób złożyłam Ofiarę Ciemności. Ale to nie był mój Kamień. Należał do Jaenelle. Nie mogłam go używać, ale mnie chronił. Czasami, kiedy się bałam albo kiedy nie wiedziałam, co robić, zawsze podpowiadał mi jedną odpowiedź: Kaeleer. Opuściłam dom, ponieważ Bobby... Zacisnęła wargi i kilka razy odetchnęła głęboko. - Opuściłam dom. Kiedy skończyłam dwadzieścia lat, złożyłam Ofiarę. Dostałam ten Kamień. Wtedy ten drugi zniknął. - I spędziłaś kilka lat na szukaniu drogi do tego miejsca? Zawahała się. - Przez długi czas nie byłam gotowa. Potem, pewnego dnia, zaczęłam się zastanawiać, czy kiedykolwiek będę. Więc przyjechałam. Co oznaczało, że ta kobieta miała w sobie więcej odwagi, niż mogłoby się zdawać. - Powiedz mi coś, Wilhelmino - poprosił łagodnie Saetan. - Gdyby trzynaście lat temu Jaenelle postanowiła opuścić Chaillot i poprosiła cię, żebyś z nią poszła, zgodziłabyś się?

Odpowiedź zajęła jej wiele czasu. W końcu, niechętnie, powiedziała: Nie wiem. - Rozejrzała się po pokoju, a w jej oczach był smutek. - Jaenelle jest tutaj u siebie. Ja nie. - Jesteś siostrą Jaenelle i czarownicą z Szafirowym Kamieniem. Nie wydawaj osądów zbyt pochopnie - powiedział i dodał w myślach: Ja też nie powinienem ich tak wydawać. - Poza tym miałabyś inną opinię o tym Pałacu, gdybyś tu była, kiedy mieszkało tu dziesięć nastoletnich czarownic - zakończył specjalnie przybierając ponury ton głosu. Otworzyła szeroko oczy. - Masz na myśli królowe, które tu przebywają? - Tak. - O kurde. - Trudno to lepiej ująć. Pochyliła głowę, tłumiąc śmiech. Kiedy znów ośmieliła się na niego spojrzeć, widział, że myśli z natężeniem, ponownie ocenia Pałac i ludzi, którzy w nim mieszkają. - Nadal nie mam nic do roboty - powiedziała z wahaniem. Pełne nadziei oczekiwanie, które pojawiło się w jej oczach, uświadomiło mu, że uczyniła wielki krok w kierunku zaakceptowania go jako głowy rodziny - i że oczekiwała, iż wypełni obowiązki związane z tą pozycją. - Lucivar nie wydał ci żadnych poleceń? - spytał, zdając sobie sprawę, że syn przywiózł ją tutaj jedynie dlatego, by nikt inny nie mógł wykorzystać jej związków z Jaenelle. Po raz pierwszy przez jej oczy przemknął błysk temperamentu. - Powiedział mi tylko, żebym próbowała nie mdleć, bo to wytrąci z równowagi mężczyzn. Saetan westchnął.

- W jego ustach to była niemal taktowna uwaga. Ma rację. Mówi wprost, ale ma rację. Mężczyźni mocno reagują na niepokój kobiet. Wilhelmina zmarszczyła brwi. - Czy to dlatego ten wielki, pręgowany kot ciągle za mną chodzi? Saetan spojrzał na drzwi do gabinetu. Szybkie pytanie przesłane na psychicznej nici włóczni dało mu odpowiedź. - Ma na imię Dejaal. To syn księcia Jaala. Wyznaczył się twym obrońcą, póki nie poczujesz się pewnie wśród pozostałych samców w Pałacu. - Jest krewniakiem? Słyszałam opowieści... - Krwawi w Małym Terreille nie mają pożytku z krewniaków, a krewniacy mają jeszcze mniej pożytku z Krwawych mieszkających w Małym Terreille - powiedział Saetan, a w duchu dodał: no, chyba że są głodni. Podniósł się, podał rękę Wilhelminie i odprowadził ją do drzwi. Przywołał szczotkę do czesania i podał jej. - Jeśli chcesz zrobić coś, co pomoże nam wszystkim, zabierz Dejaala do ogrodu i wyczesz go. Kiedy do niego przywykniesz, być może łatwiej ci będzie przebywać wśród nas. - Skoro mam się po tym poczuć lepiej, to może powinnam wyczesać Lucivara? - spytała nieco cierpko. Saetan zaczął się śmiać. - Kochanie, jeśli chcesz się dogadać z Lucivarem, pokaż mu, że masz kręgosłup. Ponieważ mieszka z Jaenelle od ośmiu lat, od razu będzie wiedział, z kim ma do czynienia.

8. Kaeleer

- Jesteś pewien, że to jest droga powrotna do Pałacu? - spytał Daemon, pochylając się, żeby przejść pod nisko rosnąca gałęzią. Zejść z drogi, wyjaśnił Ladvarian. Trzeba przejść przez strumień, na drodze nie być mostu. - Nie potrzebuję mostu, żeby przejść przez strumień. Ladvarian spojrzał na buty Daemona. Będziesz mokry. - Przeżyję - mruknął Daemon pod nosem. Kiedy wyszedł z domku Tersy, napotkał Ladvariana, który czekał, żeby zaprowadzić go do Pałacu. Początkowo zastanawiał się, czy nie jest to subtelna obraza ze strony psa, czy Ladvarian nie daje mu w ten sposób do zrozumienia, że sam nie potrafiłby odszukać drogi powrotnej. Potem, kiedy pies zaproponował, że pokaże mu ścieżkę prowadzącą z Halaway prosto do Pałacu, zaczął rozważać, czy to nie jest jakaś pułapka. Wreszcie uświadomił sobie, że Ladvarian chciał po prostu spędzić z nim trochę czasu, by poznać samca, którego obowiązki sprawiły, iż stał się ważną częścią życia Królowej. Odniósł wrażenie, że w ocenie Ladvariana jest człowiekiem, którym trzeba się opiekować. Nie podobało mu się to. Zatrzymał się. - Słuchaj, to się musi skończyć. Może i nie jestem eyrieńskim wojownikiem, ale potrafię przejść kilka mil i nie paść z wyczerpania. Jeśli zechcę, potrafię przejść przez strumień i się nie zmoczyć, i nie życzę sobie, by mały kłębek sierści traktował mnie tak, jakbym nie był w stanie przeżyć poza domem pełnym służby. Rozumiesz? Ladvarian pomachał ogonem. Tak. Chcieć być traktowany jak pies z Kaeleer. Daemon zakołysał się na piętach i popatrzył na sceltyjczyka.

- To powiedziałem? Tak, Ladvarian wykonał ostry skręt. Tędy. Chwilę później znaleźli się nad strumieniem. Ladvarian podbiegł na brzeg i skoczył. Zgodnie z prawami fizyki powinien był wylądować na środku strumienia, ale przepłynął nad nim w powietrzu, a kiedy znalazł się na drugim brzegu, stanął jakieś trzydzieści centymetrów nad ziemią, uśmiechając się na psi sposób. Daemon spojrzał na strumień, zerknął na sceltyjczyka, a potem przeszedł w powietrzu na drugi brzeg. Jaenelle cię tego nauczyć? Na wspomnienie popołudnia, kiedy Jaenelle pokazała mu, jak chodzić w powietrzu, Daemonowi ścisnęło się serce. - Tak - powiedział cicho. Mnie też nauczyć, Ladvarian wydawał się zadowolony. Kiedy wyszli z kępy drzew, Daemon zobaczył drogę. A raczej podjazd, poprawił się w myślach. Kiedy północna droga z Halaway mijała most, zmieniała się w podjazd do Pałacu, a ziemie, które się wokół niej ciągnęły, należały do rodziny. Ruszył w kierunku podjazdu. Nagle Ladvarian zaczął warczeć. Daemon obrócił się, niespokojny, obawiając się ataku pomimo przyjacielskiego dotąd zachowania psa. Ale sceltyjczyk patrzył w kierunku, z którego przyszli. Teren był nierówny i nie było widać mostu, ale wiał z tamtej strony wiatr. - O co chodzi? - spytał Daemon, otwierając pierwszą wewnętrzną barierę na tyle, by wyczuć otoczenie. Nadchodzić ludzie. Trzy powozy. Ostrzegać Lucivara i inne psy, ale trzeba wracać. Ladvarian ruszył po prostej w kierunku Pałacu, zmuszając Daemona do szybkiego kroku.

- Coś jest nie tak z ludźmi, którzy tu jadą? Zapach psychiczny Ladvariana emanował wrogością. Coś jest nie tak. Ta nagła dzikość przypomniała Daemonowi, że mały pies idący u jego nóg jest wojownikiem z Czerwonym Kamieniem. Jeśli to Lucivar zajmował się jego treningiem, sceltyjczyk zapewne potrafił walczyć dużo skuteczniej, niż na to wyglądał. Nocny Jastrząb zabrać cię do Pałacu. Biegać szybciej. Zanim Daemon zdążył przemyśleć tę tajemnicza uwagę, usłyszał tętent kopyt. W innych okolicznościach na widok tego czarnego konia odrzuciłby ofertę nie tylko dlatego, że jazda na oklep nie była najmilszym doświadczeniem, ale ponieważ wiatr i ruchy konia uniosły grzywkę i Daemon dostrzegł ukryty pod nią Szary Kamień. Pomimo różnic między gatunkami rozpoznał agresywny zapach psychiczny innego Księcia Wojowników. Koń zatrzymał się przy nich. Kiedy Daemon nie ruszył się z miejsca, Ladvarian chwycił go lekko za łydkę. Jechać, Daemonie. Już. Ledwie miał czas wspiąć się na grzbiet konia i chwycić się jego długiej grzywy, kiedy Nocny Jastrząb ruszył galopem na przełaj. Odwrócił się, żeby zobaczyć, czy Ladvarian dotrzyma im tempa, i zauważył, że pies balansuje na zadzie konia. Kiedy ogier skręcił w kierunku ostatniej prostej podjazdu, Daemon mocniej złapał grzywę i krzyknął: - Zwolnij! - obawiając się, że przy takiej szybkości Nocny Jastrząb poślizgnie się na żwirze. Poczuł, że się lekko wznosi, a potem usłyszał... ciszę. Żadnego tętentu kopyt, żadnego chrzęstu żwiru. Spojrzał nad lewą łopatką Nocnego Jastrzębia i zobaczył, że przednie nogi konia galopują w powietrzu, prosto ku frontowym drzwiom. Byli już dość blisko, by rozróżnić szczegóły na głowie smoka z kołatki, kiedy Nocny Jastrząb przysiadł na tylnych nogach i wreszcie się zatrzymał, w odległości dłoni od schodów.

Daemon zsiadł i ruszył ku drzwiom, niepewny, czy nogi trzęsą mu się z powodu napięcia mięśni czy z nerwów. Kiedy dotarł do wejścia i obejrzał się za siebie, nie było już ani śladu Nocnego Jastrzębia, ale wyczuwał obecność ogiera w pobliżu. - Na Ogień Piekielny - mruknął, kiedy lokaj otwierał przed nim drzwi. Ladvarian wyminął go i zniknął we wnętrzu Pałacu. Daemon wszedł nieco wolniej, czując wokoło kumulację męskiej wrogości. Oprócz lokaja jedyną osobą widoczną w holu był Beale, kamerdyner, ale Daemon wątpił, by tylko oni byli tu obecni. - Wygląda na to, że będziemy mieć towarzystwo - powiedział, przygładzając włosy i prostując czarna marynarkę. - Rzeczywiście - odparł Beale głosem bez wyrazu. - Jeśli zaczekasz tu, książę, Wielki Lord i książę Yaslana wkrótce do ciebie dołączą. Daemon rozejrzał się po holu, po czym wszedł do wielkiej sali recepcyjnej na tyle głęboko, by nie zostać zauważonym przez osoby, które wejdą frontowymi drzwiami. Na widok jego ruchu Beale przesunął się i ustawił dokładnie na linii jego wzroku. Lucivarze?, zapytał Daemon na Szaroczarnej nici włóczni. Wejdź przez drzwi dla służby na końcu holu. Jeśli ktoś zdoła nas ominąć, to czy zdoła się dostać do kwater? Z tej części Pałacu można się do nich dostać tylko schodami z prywatnej sali recepcyjnej. Nie martw się o to, Kaelas tam czeka. Nikt nie zdoła wejść tymi schodami. I z tamtej strony nadejdzie Wielki Lord. Daemon usłyszał, jak Powozy zatrzymują się przed wejściem, zobaczył, że Beale kiwa głową lokajowi. Ktoś zapukał do drzwi. Kroki. Szelest ubrań. Kobiecy głos.

- Żądam widzenia się z Wilhelminą Benedict. Zimna furia ogarnęła go tak szybko, że nie zauważył nawet, kiedy się zaczęła. Nie słyszał głosu Alexandry od trzynastu lat, ale rozpoznał go natychmiast. - Lady Benedict obecnie nie przyjmuje - powiedział Beale głosem bez wyrazu. - Jak śmiesz tak do mnie mówić? Jestem królową Chaillot i... Daemon wyszedł z sali recepcyjnej. - Dzień dobry, Alexandro - powiedział spokojnie, nazbyt spokojnie. - Co za przyjemność znowu cię widzieć. - Ty! - Alexandra wbiła w niego wzrok, jej oczy były wielkie i pełne strachu. Potem nadeszła wściekłość. - To ty zorganizowałeś tę „wycieczkę” po Briarwood, prawda? - Jeśli wziąć pod uwagę okoliczności, to najmniejsza rzecz, jaką mogłem uczynić. - Zrobił krok w jej stronę. - Powiedziałem ci, że ulice Beldon Mor spłyną krwią, jeśli mnie zdradzisz. - Powiedziałeś również, że zamkniesz mnie w grobie. - Uznałem, że życie będzie dla ciebie gorszą karą. - Ty draniu! Ty... - Alexandra zaczęła się trząść. Zatrząsł się cały jej orszak. Ostry, palący chłód uderzył Daemona chwilę później, zaskakując tak, że jego mordercza furia nieco opadła. Do holu wszedł Saetan. Czy to tak wyglądam, kiedy robię się zimny? - zastanawiał się Daemon, niezdolny oderwać wzroku od szklistych, sennych oczu i złowrogo łagodnego uśmiechu. - Witam, Lady Angelline - głos Saetana przetoczył się przez Pałac jak cichy grom. - Zawsze wiedziałem, że kiedyś się spotkamy, by wyrównać rachunki,

ale nigdy nie sądziłem, iż będziesz dość głupia, by tu przyjechać. Alexandra zacisnęła pięści, ale nie mogła przestać drżeć. - Przyjechałam, żeby zabrać moje wnuczki do domu. Puść je, a wyjedziemy. - Lady Benedict zostanie poinformowana o twoim przybyciu. Jeśli zechce się z tobą zobaczyć, zorganizujemy spotkanie... oczywiście w obecności straży. - Śmiesz twierdzić, że jestem dla niej zagrożeniem? - Wiem, że jesteś. Pozostaje jedynie pytanie jak wielkim. Alexandra podniosła głos. - Nie masz prawa... - Ja tu rządzę - warknął Saetan. - To ty nie masz praw, pani. Żadnych. Oprócz tych, które ci przyznam. A nie przyznam ci ich wiele. - Chcę zobaczyć moje wnuczki. Obie. Coś dzikiego błysnęło na dnie oczu Saetana. Spojrzał na Leland i Philipa, a potem znów skupił się na Alexandrze. Jego głos nabrał śpiewnego tonu. - Miałem dwa długie, straszne lata na obmyślenie idealnego sposobu zgładzenia całej waszej trójki. Śmierć zajmie wam tyle samo czasu, a każdą minutę wypełnię większym bólem, niż jesteście sobie w stanie wyobrazić. Jednakże muszę otrzymać zgodę mojej Królowej, nim zacznę. - Odwrócił się do nich ryłem. - Beale, przygotuj pokoje dla naszych gości. Zostaną z nami przez jakiś czas. Kiedy mijał Daemona, kierując się do gabinetu, ich oczy spotkały się na moment. Daemon spojrzał na Leland, która trzymała się Philipa i cicho płakała; na inne królowe i ich faworytów, którzy zbili się w ciasną grupę; i wreszcie na Alexandrę, która patrzyła na niego oczami pełnymi przerażenia i której skóra zupełnie straciła kolor.

Obrócił się na pięcie, ruszył w stronę gabinetu i zauważył Lucivara, który stał nieruchomo w głębi holu. Jeśli tam wejdziesz, lepiej uważaj, bękarcie - powiedział Lucivar na nici włóczni. Skinął głową i wszedł do środka. Saetan stał przy biurku i nalewał sobie szklaneczkę brandy. Uniósł głowę, nalał brandy do drugiej szklanki i wyciągnął ją w stronę Daemona. Daemon przyjął drinka i upił duży łyk, z nadzieją, że ogrzeje go choć trochę. - Furia innego mężczyzny nie powinna cię wytrącać z równowagi stwierdził cicho Saetan. - Nigdy wcześniej nie czułem czegoś takiego. - A jeśli znów poczujesz, dasz się zdekoncentrować? Daemon popatrzył na mężczyznę, który stał przy nim na wyciągnięcie reki, i zrozumiał, że pytanie zadał nie jego ojciec, ale Zarządca Ciemnego Dworu. - Nie. Powoli, jakby zdając sobie sprawę z tego, że każdy nagły ruch może uwolnić furię, która wciąż w nim buzowała, Saetan oparł się o hebanowe biurko. Równie mocno kontrolując swoje ruchy, Daemon dolał sobie brandy. - Sądzisz, że Królowa da ci swoją zgodę? - Nie. Ponieważ jej krewni zadali ból tylko jej, i nikomu innemu, będzie przeciwna egzekucji. Ale i tak złożę formalną prośbę. Daemon delikatnie zamieszał brandy w szklance. - Jeśli z jakichś powodów udzieli ci zgody, będę mógł popatrzeć? Uśmiech Saetana był przewrotnie słodki.

- Mój drogi książę, jeśli Jaenelle się zgodzi, będziesz mógł nie tylko patrzeć...

9. Kaeleer Lord Magstrom westchnął, odkładając kupkę papierów na duży stół już wypełniony podobnymi stosami. Westchnął ponownie, kiedy potrącił łokciem dokumenty spoczywające na krawędzi blatu i kartki posypały się na podłogę. Opadł na jedno kolano i zaczął je zbierać. Ciemności niech będą dzięki, dzień ostatniej szansy dobiegł końca i jesienny targ służby wreszcie definitywnie się zakończył. Być może powinien odmówić pracy przy wiosennym targu. Wymaga ona zdecydowanie zbyt wiele wysiłku od człowieka w jego wieku. Jednak Magstrom zdawał sobie sprawę, że jego wyczerpanie ma swoje źródło przede wszystkim w nadziei i desperacji malujących się na twarzach imigrantów. Czuł, że łamią mu one serce. Jak mógł nie pomóc znaleźć posady kobiecie w wieku swej najmłodszej córki, by strach w jej oczach ustąpił miejsca szczęściu? Jak mógł nie pragnąć wysłać do jakiejś spokojnej wioski uprzejmego mężczyzny noszącego straszliwe blizny po próbach „nauczenia go posłuszeństwa”? Jak mógł nie chcieć znaleźć mu służby, w której odzyskałby szacunek dla samego siebie i nie musiał się zastanawiać, co się z nim stanie, za każdym razem, gdy jego pani spojrzy w jego stronę? W Małym Terreille nie było takich miejsc, już nie, ale królowe tego terytorium oferowały kontrakty i przyjmowały na swe dwory imigrantów. Inne królowe, na terytoriach, które podlegały Ebon Askavi, były ostrożniejsze i bardziej wybredne. Dlatego starał się przedstawiać imigrantów - mających jakieś umiejętności lub marzenia, albo cokolwiek, co mogłoby pomóc zdobyć im kontrakt poza Małym Terreille - mężczyznom z Pierwszego Kręgu dworu Jaenelle Angelline, kiedy przyjeżdżali na targ służby. W innych przypadkach wypełniał kontrakty i życzył przybyszom szczęścia - a potem zastanawiał się, czy ich nowe życie w Małym Terreille będzie się choć trochę różnić od życia, od którego próbowali uciec. Starał się w ogóle nie myśleć o tych, którzy nie mieli dość szczęścia, by

otrzymać jakikolwiek kontrakt, i zostali odesłani do Terreille. Pokręcił głową, układając papiery. Co za beznadziejna praca, porządkowanie list przybyłych imigrantów i wkładanie ich do tych samych teczek, w których znajdowały się już listy kontraktów i listy odsyłanych do Terreille. Jak można się spodziewać, że urzędnicy... Jego dłoń zacisnęła się na kartce papieru. Lista Haylleńczyków. Pozostawała w jego gestii aż do trzeciego dnia targów, kiedy Jorval postanowił osobiście sprawować nad nią nadzór. Pamiętał, że na liście, którą dał Jorvalowi, było dwadzieścia nazwisk. Teraz widniało na niej tylko dwanaście. Czy ktoś ją skopiował i wpisał tylko nazwiska tych, których przyjęto na służbę? Nie, ponieważ nie było na niej nazwiska Daemona Sadiego. Magstrom szybko przejrzał papiery, szukając listy Haylleńczyków odsyłanych do Terreille. Korzystali z niej strażnicy pilnujący, by nikt się nie prześlizgnął przez imigracyjne sito. Cztery nazwiska. Oprócz Sadiego, będącego teraz w Dhemlan, brakowało jeszcze trzech osób z listy przybyłych do Kaeleer, którą przekazał Jorvalowi. Kiedy usłyszał zbliżające się kroki, wepchnął papiery do teczki, chrząknął cicho, podniósł się i pospiesznie umieścił teczkę na stosie, z którego nie mogła już spaść na podłogę. Kroki zatrzymały się na chwilę w progu, potem ruszyły dalej. Magstrom nasłuchiwał przez parę minut, a potem użył Fachu, żeby zbadać otoczenie. Nikogo nie było. Ale po plecach i tak przeszedł mu dreszcz niepokoju. Powodowany tym lękiem, opuścił budynek i pospieszył do gospody, gdzie mieszkał podczas targu służby. Kiedy tytko dotarł do pokoju, zaczął się pakować. Powinien odszukać innych członków Ciemnej Rady i wspomnieć im o brakach na haylleńskiej liście. Może był to tylko zwykły błąd urzędnika - za wiele nazwisk, za wiele pracy. Ale kto mógłby „zapomnieć” o takim Księciu Wojowników jak Daemon Sadi? Chyba że było to celowe działanie. A jeśli tak, to kto wie, ile list ma podobne braki. Po jak wielu Terreilleńczykach, którzy przybyli do Kaeleer, nie ma teraz śladu w rejestrach? I kto wie, co może się stać z dowodami, jeśli zwróci się z tą sprawą do niewłaściwego członka Rady?

Jeśli wsiądzie na najmniej wymagające Białe Wiatry, dotrze do granicy Nharkhavy o świcie. Ponieważ jedna z jego wnuczek, Kalush, była królową Nharkhavy, wolno mu było odwiedzać jej terytorium bez żadnych formalności. A jeśli, gdy dotrze do sieci lądowiskowej na granicy, poprosi o eskortę do domu wnuczki... Strażnicy uznają tę prośbę za dziwną, ale nie odmówią opieki starszemu człowiekowi. Kiedy się prześpi, napisze list do Wielkiego Lorda i przedstawi mu sprawę braków na listach. Może to naprawdę jest tylko błąd urzędnika? Ale jeśli to pierwsza oznaka kłopotów, Saetan przynajmniej otrzyma ostrzeżenie - i będzie również wiedział, gdzie tkwi źródło problemów. * * * Jorval rzucił okiem na leżącą pod stołem kartkę papieru i na dokumenty pospiesznie wetknięte do grubej teczki. A więc stary głupiec zrobił się ciekawski. Cóż za niefart. Magstrom był od wielu lat cierniem w boku Ciemnej Rady, ale był też użyteczny - zwłaszcza że tylko on, jako jedyny członek Rady, zawsze otrzymywał zgodę na audiencję u Wielkiego Lorda, gdy o nią poprosił. Ale najwyraźniej użyteczność Magstroma dobiegła kresu. Zresztą Jorval nie zamierzał zapominać, że to przez interwencję tego durnia wczoraj po południu Ciemna Kapłanka została pozbawiona możliwości uzyskania kontroli nad Czarnym Kamieniem i bezpiecznego ukrycia go do czasu, gdy stanie się użyteczny. Jorval miał ochotę posłać kogoś, by zajął się Magstromem już dziś, ale taki przypadek skłoniłby niektórych ludzi - na przykład Wielkiego Lorda - do przyjrzenia się dokładnie działaniu targów służby. Poczeka. Magstrom nie mógł zobaczyć zbyt wiele. A jeśli coś zakwestionuje, bez trudu będzie można zwolnić za niedbalstwo jednego czy dwóch urzędników i oferować swe najszczersze przeprosiny. Ale kiedy nadejdzie właściwy czas...

10. Kaeleer Alexandra skuliła się w fotelu stojącym przed hebanowym biurkiem. Wielki Lord prosi o przybycie. Prosi? Raczej żąda. Ale gabinet okazał się pusty, kiedy ten wielki kamerdyner o kamiennej twarzy otworzył przed nią drzwi. Czeka już od piętnastu minut. Choć oczywiście wcale jej się nie spieszy do ponownego spotkania z Wielkim Lordem. Wzmocniła rozgrzewające zaklęcie, które rzuciła na szal, a potem skrzywiła się. Wszelkie próby ogrzania się w takim miejscu były próżne. Zresztą chodziło nie tyle o miejsce - w zasadzie bardzo piękne, kiedy już się przywykło do tej mrocznej atmosfery - ale o ludzi, którzy wywoływali ten przenikający kości chłód. Nie sądziła, żeby uprzejmość była powodem, dla którego kolację jej i jej świcie podano w małej jadalni położonej niedaleko ich pokoi. Na pewno Wielkiego Lorda nie obchodziło to, że jest zbyt wyczerpana psychicznie i emocjonalnie, by stawić czoła tutejszym mieszkańcom. Wcale by się nie przejął, gdyby nie była w stanie przełknąć ani kęsa przy jednym stole z Daemonem Sadim. Nie, ona i jej ludzie jedli sami, ponieważ Wielki Lord nie chciał jej przy swoim stole. A teraz, kiedy po wyczerpującym dniu naprawdę chciała wrócić do swojego pokoju i położyć się spać, poprosił o przybycie - i nawet nie okazał tyle uprzejmości, by czekać na nią w gabinecie. Powinna wyjść. Była królową, a obraza, jaką było to czekanie, stała się już zbyt wielka. Skoro Wielki Lord chce ją widzieć, niech sam się do niej pofatyguje. Akurat kiedy wstała, otworzyły się drzwi, a pokój wypełnił ciemny, psychiczny zapach Wielkiego Lorda. Opadła na fotel. Musiała użyć wszystkich sił, żeby nie skulić się, kiedy ją mijał i sadowił się w fotelu za hebanowym biurkiem. - Kiedy mężczyzna prosi o rozmowę z królową, nie każe jej czekać powiedziała, próbując usunąć z głosu drżenie.

Saetan milczał przez chwilę, po czym spytał łagodnie: - A ty, choć tak pedantycznie przestrzegasz zasad etykiety, nigdy nie kazałaś nikomu czekać? Dziwaczny, płonący blask jego oczu przestraszył ją, ale wyczuła, że to jej jedyna szansa. Jeśli ona się teraz cofnie, on nigdy nie zmieni swego zdania. Napełniła głos zimną wzgardą, której używała, gdy trzeba było przywołać do porządku mężczyznę arystokratę. - Czyny królowej nie mogą być osądzane. - Ponieważ królowa może robić, co jej się podoba, bez względu na to, jak okrutne są jej działania i jak wiele krzywdy wyrządza? - Nie przekręcaj moich słów - warknęła, zapominając o wszystkim innym prócz tego, że on jest mężczyzną i nie wolno mu traktować królowej w ten sposób. - Przyjmij moje przeprosiny, pani. Ponieważ tak wiele rzeczy przekręcasz sama, spróbuję się powstrzymać od czynienia, dodatkowego zamieszania. Pozwoliła sobie na chwilę rozważań. - Próbujesz mnie celowo sprowokować. Dlaczego? Aby usprawiedliwić chęć zgładzenia mnie? - Och, ta egzekucja ma już wszystkie możliwe usprawiedliwienia zapewnił łagodnie Saetan. - Nie, to coś prostszego. Twój strach przede mną nigdzie nas nie zaprowadzi. Jeśli będziesz zła, przynajmniej porozmawiamy. - W takim razie żądam, by zwrócono mi moje wnuczki. - Nie masz praw do żadnej z nich. - Mam wszelkie prawa! - Zapominasz o czymś bardzo podstawowym, Alexandro. Wilhelmina ma dwadzieścia siedem lat, Jaenelle dwadzieścia pięć. Pełnoletniość osiąga się w wieku lat dwudziestu. Nie masz już prawa głosu, jeśli chodzi o ich życie.

- Ty również nie. Powinny same zdecydować, czy chcą zostać, czy wyjechać. - Już zdecydowały. A ja mam o wiele większe prawo głosu, jeśli chodzi o ich życie, niż ty. Wilhelmina podpisała kontrakt z Księciem Wojowników z Ebon Rih, a on z kolei służy na Ciemnym Dworze, którego jestem zarządcą. Jak widzisz, hierarchia dworu daje mi pełne prawo do podejmowania decyzji dotyczących życia Wilhelminy. - A Jaenelle? Czy ona też służy na Ciemnym Dworze? Saetan rzucił jej dziwne spojrzenie. - Ty naprawdę, nie rozumiesz, prawda? Jaenelle nie służy, Alexandro. Jaenelle jest Królową. Przekonanie, z jakim to powiedział, na moment kazało jej w to uwierzyć. Nie. Nie. Wiedziałaby o tym, gdyby Jaenelle naprawdę była Królową. Podobni rozpoznają podobnych. Och, na pewno jakaś królowa rządzi tym dworem, ale to nie jest, nie może być Jaenelle. Jego stwierdzenie dało jej do ręki broń. - Skoro Jaenelle jest Królową, nie masz prawa kontrolować jej życia. - Ani ty. Alexandra zacisnęła dłonie na oparciach fotela i zgrzytnęła zębami. - Osiągnięcie pełnoletniości wiąże się z pewnymi warunkami, które trzeba spełnić. Jeśli z jakichś przyczyn dziecko zostanie uznane za niezdolne do samodzielności, jego rodzina zachowuje prawo do opieki nad nim, by zapewnić mu dobro i podejmować decyzje w jego imieniu. - A kto decyduje, czy dziecko potrafi być samodzielne? Rodzina, która ma zachować nad nim kontrolę? Jakże wygodnie. Nie zapominaj, że mówisz o Królowej, która przewyższa cię rangą. - O niczym nie zapominam. I nie waż się okazywać swojej wyższości

moralnej wobec mnie, jakbyś miał w ogóle pojęcie, co to jest moralność! W oczach Saetana pojawił się lód. - Świetnie. Przyjrzyjmy się zatem twojej koncepcji moralności. Powiedz mi, Alexandro, jak usprawiedliwiałaś to, że Jaenelle była w oczywisty sposób głodzona? Jak uzasadniałaś otarcia od sznura, którym była wiązana, siniaki po biciu? Czy uznawałaś to po prostu za środki dyscyplinarne konieczne do opanowania krnąbrnego dziecka? - Kłamiesz! - krzyknęła Alexandra. - Nigdy nie widziałam śladów takiego traktowania! - Więc odsyłałaś ją do Briarwood i nawet nie fatygowałaś się ją tam odwiedzać? Widziałaś ją, dopiero gdy pozwalałaś jej wrócić do domu? - Oczywiście, że ją odwiedzałam! - Alexandra urwała. Ból ścisnął jej pierś, kiedy przypomniała sobie dalekie, niemal oskarżycielskie spojrzenie, jakim obdarzała je czasami Jaenelle, gdy odwiedzały ją z Leland. Oczy Jaenelle były czujne i podejrzliwe, a czujność i podejrzliwość skierowane były przeciwko nim. Przypomniała sobie, jak to bolało i jak Leland płakała w drodze powrotnej, kiedy doktor Carvey nie dopuszczał do wizyty, twierdząc, że Jaenelle jest zbyt niestabilna emocjonalnie. I przypomniała sobie te chwile, kiedy czuła ulgę, gdy Jaenelle była zamknięta w Briarwood i nikt nie mógł usłyszeć jej bajań. Widywałam ją, kiedy była na tyle opanowana, by przyjmować wizyty. Saetan zawarczał cicho. - Siedzisz tu i mnie osądzasz, ale nie masz pojęcia, jak to jest mieć do czynienia z dzieckiem, które... - Jaenelle miała siedem lat, gdy ją poznałem. Przez chwilę Alexandra nie mogła oddychać. Siedem lat. Wyobraziła sobie, jak głos Saetana sączył się do uszu dziecka, jak je oplatał kłamstwami. - Więc kiedy opowiadała o jednorożcach i smokach, jeszcze ją zachęcałeś? - Tak, wierzyłem jej.

- Dlaczego? Jego uśmiech był straszny. - Ponieważ one istnieją. Pokręciła głową, zabrakło jej tchu, bo w jej umyśle zderzało się zbyt wiele myśli, zbyt wiele uczuć. - Co by cię przekonało, Alexandro? Czy gdyby jednorożec nadział cię na róg, nadal upierałabyś się, że to bajka? - Potrafisz każdego skłonić, by uwierzył, w co zechcesz. Jego oczy nabrały sennego, szklistego wyrazu. - Rozumiem. - Wstał. - Nie obchodzi mnie, co o mnie sądzisz. W ogóle nie obchodzi mnie, co myślisz, ale jeśli u Wilhelminy czy Jaenelle wyczuję najlżejszy niepokój, którego będziesz przyczyną, odczujesz całą moją potęgę. Spojrzał na nią tymi zimnymi, jakże zimnymi oczami. - Nie wiem, dlaczego Jaenelle do ciebie trafiła. Nie wiem, dlaczego Ciemność umieściła tego niezwykłego ducha pod opieką kogoś takiego jak ty. Nie zasługiwałaś na nią. Nie zasługujesz nawet na to, żeby ją znać. Wyszedł z pokoju. Alexandra siedziała w fotelu przez długi czas. Sztuczki i kłamstwa. Powiedział, że Jaenelle miała siedem lat, kiedy ją poznał... ale ile lat miała naprawdę, kiedy zaczął sączyć słodkie, jadowite kłamstwa w jej uszy? Być może stworzył nawet iluzje jednorożców i smoków, dość realne, by ją przekonać. Może ten niepokój, który wywoływała w niej czasami Jaenelle, był tak naprawdę spowodowany przez niego, a nie przez to dziecko? Nie mogła zaprzeczyć, że w Briarwood działy się straszne rzeczy. Ale czy ci mężczyźni robili to wszystko z wyboru, czy też byli tylko marionetkami, a ktoś inny pociągał za sznurki? Doświadczyła okrucieństwa Daemona Sadiego. Czy to nie ojciec nauczył go, jak się w nim rozsmakowywać? Czy cały ten ból i cierpienie nie miały przypadkiem służyć temu, by emocjonalnie uzależnić to

dziecko od Saetana? Dorothea miała rację. Wielki Lord był potworem. Siedząc w jego gabinecie, Alexandra zyskała pewność co do jednego: zrobi wszystko, co w jej mocy, by odebrać mu Wilhelminę i Jaenelle. * * * Saetan poczuł, jak dłonie Daemona przesuwają się w górę po jego łopatkach, a potem zatrzymują się na jego ramionach. Chwilę później silne, smukłe palce zaczęły ugniatać napięte mięśnie. - Powiedziałeś jej, że Jaenelle jest Czarownicą? - spytał cicho Daemon. Saetan napił się yarbarah, krwawego wina, po czym zamknął oczy, by rozkoszować się tym, jak pod dotknięciem Daemona znika napięcie i wściekłość. - Nie - powiedział wreszcie. - Powiedziałem jej, że Jaenelle jest Królową, co powinno wystarczyć, ale... - To i tak nie miałoby znaczenia - stwierdził Daemon. - Tego ostatniego wieczoru, na przyjęciu z okazji Winsol, kiedy w końcu zrozumiałem, czym jest Briarwood, zamierzałem powiedzieć Alexandrze o Jaenelle. Przekonywałem sam siebie, że pomoże mi zabrać Jaenelle z Chaillor. - Ale jej nie powiedziałeś. Ręce Daemona zatrzymały się, po czym zajęły się inną grupę mięśni. - Usłyszałem, jak mówi innej kobiecie, że Czarownica to dla Krwawych tylko symbol. Wyraziła nadzieję, że - jeśli ów żywy mit się objawi - znajdzie się ktoś, kto będzie miał dość odwagi, by udusić ją w kołysce. Przez umysł Saetana przemknęła błyskawica gniewu, ale nie potrafił określić, czy należała do niego czy do Daemona. - Matko Noc, jakże ja nienawidzę tej kobiety! - powiedział. - Philip i Leland też nie są bez winy.

- Nie, nie są, ale szli tylko za Alexandrą, bo jest ich królową i głową rodziny. Oskarżyła mnie, że uwiodłem Jaenelle kłamstwami, ale ile razy oni skłamali i ukrywali te kłamstwa pod płaszczykiem prawdy? - Wydał dźwięk, który przypominał pełen goryczy śmiech. - Powiem ci ile. Przez lata miałem okazję obserwować emocjonalne blizny, jakie pozostawiły w niej ich słowa. - A co się stanie, kiedy Jaenelle się dowie, że są tutaj? - Zajmiemy się tym, kiedy nadejdzie właściwa pora. Daemon pochylił się niżej, przesunął wargami po karku Saetna. - Potrafię stworzyć grób, którego nikt nigdy nie znajdzie. Pocałunek i to oświadczenie przypomniały Saetanowi, że z jego synem nadal trzeba się obchodzić delikatnie. Może oddawać się marzeniom o kopaniu grobów, by rozładować swoją furię, ale trzeba pamiętać, że nie zawaha się przed ich urzeczywistnieniem. Podskoczył lekko, kiedy poczuł muśnięcie ciemnej, kobiecej mocy na najgłębszej ze swych psychicznych barier. - Saetanie? - Daemon odezwał się podejrzanie spokojnie. Noc wypełniła się pieśnią wilków. - Nie - powiedział Saetan łagodnie, ale stanowczo, zrobił krok i odwrócił się do Daemona. - Już na to za późno. - Dlaczego? - Ponieważ ten chór powitalny oznacza, że Jaenelle wróciła. - Kiedy Daemon pobladł, Saetan przesunął ręką po jego ramieniu. - Chodź do mojego gabinetu i napij się ze mną. Zabierzemy ze sobą Lucivara, bo zapewne wystarczająco już narozpieszczał Marian, żeby ją wprawić w złość. - A co z Jaenelle? Saetan uśmiechnął się.

- Po takiej podróży witanie mężczyzn, bez względu na to, kim są, zajmuje trzecie miejsce na liście jej priorytetów - pierwszy to długa, gorąca kąpiel, a drugi - obfity posiłek. Ponieważ nie da się z tymi potrzebami rywalizować, równie dobrze możemy usiąść, odprężyć się i poczekać, aż do nas dołączy.

11. Kaeleer Surreal szła przez korytarze jak burza. Za każdym razem, kiedy docierała do skrzyżowania, lokaj o poważnej twarzy wskazywał jej właściwy kierunek. Zapewne pierwszy ostrzegł pozostałych, kiedy nawarczała na niego i spytała: - Gdzie jest gabinet Wielkiego Lorda? Uderzyło ją, że żaden ze służących nie jest zaskoczony jej szarżą przez korytarze w samej koszuli nocnej. No cóż, zapewne nic w tym dziwnego, skoro tutejsze czarownice muszą sobie radzić z takimi mężczyznami. Kiedy w końcu dotarła do klatki schodowej, która prowadziła do prywatnej sali recepcyjnej, podciągnęła koszulę do kolan, żeby nie nadepnąć sobie na obrąbek, i zbiegła na dół, do wielkiego holu. Zaklęła, ponieważ marmurowa posadzka była przeraźliwie zimna, a ona nie włożyła butów. Zamiast zapukać, walnęła ręka w drzwi i wpadła do środka. Zatrzymała się dopiero przy hebanowym biurku, za którym Saetan zamarł na jej widok. W ręku trzymał szklaneczkę brandy, zawieszoną w połowie drogi do ust. Daemon i Lucivar, wygodnie rozparci w fotelach, tylko na nią patrzyli. Teraz, kiedy już tu była, jakoś przeszła jej ochota na rozmowę z Wielkim Lordem, więc odwróciła się lekko w stronę Daemona i Lucivara i w nich wycelowała swoje pytanie. - Czy ja nie mam prawa decydować, czy chcę mieć w łóżku samca? Atmosfera za biurkiem natychmiast stężała, ale Lucivar spytał obojętnie: Szary Kieł? - i wszystko wróciło do normy.

Zjadliwa nuta, jaką dosłyszała w głosie Lucivara, kazała jej się zwracać wyłącznie do niego. - Nie wiem jak ty, ale ja nie przywykłam do sypiania z wilkiem. - Dlaczego Szary Kieł ci przeszkadza? - spytał Daemon. Uspokajające tony w jego głosie tylko wzmogły jej furię. - Pierdzi - warknęła, a potem machnęła lekceważąco ręką. - Tak jak wy wszyscy. Ktoś wydał zdławione prychnięcie. Chyba Daemon. - Czy złości cię jego obecność dlatego, że jest wilkiem, czy dlatego, że zajmuje łóżko innemu samcowi? - spytał Lucivar. Może i nie miał to być przytyk do jej dawnego zajęcia, ale tak to przyjęła, jednocześnie znajdując w tym powód, aby wyładować się na Lucivarze. - Cóż, mój drogi, z mojego punktu widzenia nic ma znów tak wielkiej różnicy między wami. Zajmuje więcej łóżka, niż mu się należy, chrapie i liże mnie mokrym jęzorem. Jednak gdybym musiała wybierać, wybrałabym jego. Przynajmniej sam jest w stanie wylizać sobie jaja. Szklanka uderzyła złowieszczo w biurko. Surreal zamknęła oczy i przygryzła wargę. Cholera. Tak się skupiła na starciu z Lucivarem, że zupełnie zapomniała o Wielkim Lordzie. Zanim zdążyła się odwrócić, Saetan złapał ją mocno za ramię i pociągnął w kierunku drzwi. - Jeśli nie chcesz, żeby Szary Kieł spał z tobą, to mu to powiedz poradził, a mówił tak, jakby coś utkwiło mu w gardle. - A jeśli będzie nalegał... Cóż, pani, on nosi Purpurowy Zmierzch, a ty Szary. Osłona wokół pokoju załatwi problem. - Postawiłam osłonę wokół pokoju, a mimo to budzę się z nim w jednym

łóżku - zaprotestowała Surreal. - Bardzo się ucieszył, że osłoniłam pokój przed „obcymi samcami”, ale kiedy stwierdził, iż nie może wejść wezwał kogoś, kto się nazywa Kaelas, by mu pomógł. Ręka Saetana zamarła na klamce. Powoli wyprostował się. - Kaelas pomógł mu przedostać się przez osłonę - powtórzył, starannie wymawiając każde słowo. Niepewnie kiwnęła głową. Saetan gwałtownie otworzył drzwi. - W takim razie, pani, sugeruję, byście z Szarym Kłem załatwili tę sprawę między sobą. W następnej chwili stała już w holu, patrząc na zamknięte drzwi. - Powiedziałeś, że mi pomożesz - mruknęła. - Powiedziałeś, że mogę się do ciebie zwrócić, jeśli będę czegoś potrzebować! Kiedy drzwi znowu się otworzyły, pomyślała, że to Wielki Lord postanowił przywołać ją z powrotem, ale to tylko Daemon i Lucivar wyszli na korytarz. Drzwi zamknęły się za nimi. Przez chwilę patrzyli na nie, a potem odwrócili się do niej. - Gratulacje - powiedział sarkastycznie Lucivar. - Jesteś tu nieco dłużej niż dobę i już zostałaś wyrzucona z jego gabinetu. Nawet mnie zajęło to trzy dni. - Idź, posiedź sobie na włóczni - warknęła Surreal. Lucivar pokręcił głową i syknął. Daemon wyglądał tak, jakby z całej siły powstrzymywał się od śmiechu. - A dlaczego was wyrzucił? - spytała. - Chciał zostać sam. Może zauważyłaś, że teraz wokół gabinetu są bardzo silne osłony, w tym dźwiękowa? - Lucivar znów popatrzył na zamknięte drzwi. Ponieważ postąpił już w ten sposób kilka razy, mężczyźni z Pierwszego Kręgu

doszli do wniosku, że albo siedzi za biurkiem i zanosi się od śmiechu, albo ma atak histerii. Tak czy siak, nie chce, żebyśmy o tym wiedzieli. - Powiedział, że mi pomoże - warknęła Surreal. Oczy Lucivara pojaśniały ze śmiechu. - Na pewno zamierzał wyjaśnić kilka spraw Szaremu Kłowi... póki nie wspomniałaś o Kaelasie. - To imię wypływa co chwilę - stwierdził Daemon. - Powiedz wreszcie, kto to jest ten Kaelas. Lucivar spojrzał na brata w zadumie, a odpowiedź skierował do Surreal. - Kaelas to arceriański Książę Wojowników, który nosi Czerwony Kamień, ale tak się składa, że dzięki wrodzonemu talentowi albo ćwiczeniom potrafi przejść przez każdą osłonę, łącznie z Czarną. - O Matko Noc - mruknął Daemon. - Na domiar złego to trzysta pięćdziesiąt kilogramów kocich mięśni i temperamentu - Lucivar uśmiechnął się ponuro. - Wszyscy staramy się tu nie drażnić Kaelasa. - Cholera - mruknęła Surreal. - Chodź - powiedział Lucivar. - Odprowadzimy cię do pokoju. Spacer w towarzystwie dwóch silnych mężczyzn nagle wydał jej się dobrym pomysłem. - Przynajmniej, skoro jest tak duży, łatwo go zauważyć - odezwała się po kilku minutach. Lucivar zawahał się. - Arceriańscy Krwawi zawsze używają osłony wzrokowej, kiedy polują. Dzięki temu są niezwykle efektywnymi drapieżnikami. - Och. - Przyjaźń z wilkiem z minuty na minutę zaczęła zyskiwać na

wartości. Kiedy dotarli do jej pokoju, pożegnała się ze swoją eskortą i weszła do środka. Szary Kieł stał dokładnie w tym samym miejscu, gdzie go zostawiła. No cóż, powiedziała mu przecież: - Stój, gdzie stoisz - a on najwyraźniej wziął to dosłownie. Westchnęła na widok smutku w jego brązowych oczach. Szczenięca miłość. Takim terminem prostytutki określały uczucia niezgrabnych, żarliwych młodych mężczyzn przez kilka pierwszych, krótkich tygodni zdobywania doświadczeń seksualnych. Starali się wówczas zadowalać kobiety, aby nie odmówiono im łoża. Ale kiedy wrażenie nowości mijało, zwracali się do tych samych kobiet z kamiennym wzrokiem i szyderstwem w głosie. - Jutro będziemy musieli dojść do porozumienia w kilku sprawach powiedziała do Szarego Kła. Machnął ogonem, tylko raz. Poddała się. Położyła się na łóżku i poklepała prześcieradło obok siebie. Wskoczył na łóżko i położył się, obserwując ją czujnie. Zmierzwiła mu futro, zgasiła światło i uświadomiła sobie, że się uśmiecha. Trafiła w miejsce, w którym gdy ktoś mówił o szczenięcej miłości, miał na myśli prawdziwego szczeniaka.

12. Kaeleer Daemon był zbyt podenerwowany i pobudzony, żeby skupić się na książce, więc ruszył na wędrówkę po słabo oświetlonych korytarzach Pałacu. Uciekasz, pomyślał gorzko, świadom strachu i wątpliwości, jakie ogarnęły go, kiedy zbliżył się do swoich pokoi i wyczuł obecność Jaenelle w

przylegającym do nich apartamencie. Przez większość z tysiąca siedmiuset lat swojego życia wierzył, nigdy nie poddając tego w wątpliwość, że urodził się po to, by zostać kochankiem Czarownicy. Trzynaście lat temu, gdy na swej drodze spotkał dwunastoletnią dziewczynkę, to przekonanie pozostało niewzruszone. Jego serce już się zaangażowało, choć na fizyczne połączenie trzeba było poczekać kilka lat. Ale brutalny gwałt, który przeżyła Jaenelle, i lata, które on spędził zagubiony w szaleństwie, rozdzieliły ich i teraz nie był pewien, jak się zachowa, jeśli w jej oczach zobaczy jedynie poczucie obowiązku, albo jeszcze gorzej, litość. Musiał znaleźć miejsce, które pomoże mu odzyskać równowagę. Zatrzymał się, a potem uśmiechnął się lekko, uświadamiając sobie, że nie tyle ucieka, co szuka. Gdzieś na terenie posiadłości na pewno było miejsce przeznaczone do odprawiania rytuałów w świąteczne dni Krwawych. Wątpił, by Saetan zbudował dom, w którym nie byłoby miejsca przeznaczonego na medytacje. Zamknął oczy i otworzył wewnętrzne bariery. Chwilę później ruszył dalej, kierując się ku tej części Pałacu, gdzie znajdowały się prywatne pokoje rodziny. Nie zauważyłby wejścia, gdyby nie zobaczył swojego odbicia w szklanych drzwiach. Wszedł i popatrzył na położony poniżej, amfiteatralnie uformowany ogród. Ze wszystkich stron otaczały go rabaty, do jego środka prowadziły kamienne stopnie. Dominowały nad nim dwie rzeźby, obok których znajdował się kamienny parapet i drewniane siedzisko. Starannie rozstawione kandelabry oświetlały rzeźby i schody. Posągi wabiły go do siebie. Zszedł na dół, zawahał się chwilę, po czym wszedł na trawę. Moc unosiła się w powietrzu, które było zbyt gęste, by nim oddychać. Kiedy napełnił nim płuca, poczuł, jak ciało absorbuje siłę i spokój zaklęte w tym ogrodzie. Na kamiennym parapecie stał tuzin świec w przyciemnionych szklanych kloszach. Wybrał jedną, za pomocą Fachu wyczarował mały płomyk i zapalił ją. Poczuł zapach lawendy, zanim jeszcze dotarł do fontanny, w której umieszczono rzeźbę kobiety.

Tył fontanny tworzyła ściana z nierównych kamieni, po których do zamkniętego zbiornika spływała woda. Kobieta wynurzała się z jeziorka, twarz miała wzniesioną ku niebu. Jej oczy były zamknięte, a na ustach błądził cień uśmiechu. Unosiła dłonie, jakby właśnie miała zetrzeć wodę z włosów. Wszystko w niej emanowało spokojną siłą i radością życia. Nie rozpoznawał dojrzałego ciała, ale rozpoznał twarz. I zastanawiał się, czy rzeźbiarz równie starannie oddał część poniżej bioder wynurzających się z wody. Na co natrafiłyby jego palce, gdyby przesunął ręką po podbrzuszu? Ponieważ nie wiedział, skierował uwagę ku drugiej rzeźbie przedstawiającej samca. Bestia. To przykucnięte, silne męskie ciało, dziwna mieszanka cech ludzkich i zwierzęcych, wywołało w nim głębokie, instynktowne poczucie rozpoznania. Tak jakby ktoś zerwał z niego skórę, by pokazać, co kryje się pod nią. Na szerokich barkach osadzona była głowa kota szczerzącego w złości zęby. Jedna łapa - ręka wsparta była na ziemi koło głowy małej śpiącej kobiety. Druga, z wystawionymi pazurami, unosiła się w powietrzu. Ktoś taki jak Alexandra spojrzałby na to zwierzę i uznał, że zamierza zgnieść i rozszarpać kobietę i że jedynym sposobem powstrzymania jego furii jest skucie go kajdanami. Ktoś taki jak Alexandra nigdy nie spojrzałby głębiej i nie dostrzegł drobnych szczegółów, takich jak wyciągnięta ręka kobiety, która muska łapę spoczywającą przy jej głowie, sposób, w jaki przykucnięte ciało chroni ją przed atakiem, czy złość, z jaką połyskliwe, zielone oczy z kamienia patrzą na tego, kto się zbliża, albo jak grymas złości będący tak naprawdę pragnieniem, potrzebą chronienia. Daemon odetchnął głęboko, powoli wypuszczając powietrze z płuc - a potem zastygnął w bezruchu. Nic usłyszał kroków, ale nie musiał się odwracać, by wiedzieć, kto stoi u podnóża schodów. - Co o nim sądzisz? - spytał. - Jest piękny - odparła Jaenelle mrocznym głosem.

Daemon powoli odwrócił się w jej stronę. Miała na sobie długą, czarną suknię. Koronka na przedzie kończyła się tuż nad piersiami, ukazując dość białej skóry, by każdy mężczyzna zaczął się ślinić. Złote włosy spływały na ramiona i plecy. Pradawne szafirowe oczy nie wyglądały na tak udręczone, jak utrwaliły się w jego pamięci, ale odniósł bolesne wrażenie, że sam jest powodem ukrytego w nich smutku. Cisza między nimi przedłużała się. Nie potrafił podejść do niej, ale nie potrafił też odejść. - Daemonie... - Rozumiesz, co on przedstawia? - spytał szybko, obracając głowę na tyle, by wskazać rzeźbę. Usta Jaenelle drgnęły w skurczu sarkastycznego uśmieszku. - O tak, książę, rozumiem, co on przedstawia. Daemon z trudem przełknął ślinę. - W takim razie nie obrażaj mnie swoim żalem. Mężczyznę można zastąpić, Królowej nie. Szczególnie jeśli jest Czarownicą. Wydała dziwny dźwięk. - Saetan powiedział kiedyś prawie dokładnie to samo. - I miał rację. - No cóż, jesteś Księciem Wojowników ulepionym z tej samej gliny co on, więc też tak uważasz, prawda? - zaczęła się uśmiechać. Nagle zmrużyła oczy. Skupiła uwagę. Daemon odniósł niejasne wrażenie, że coś w nim spowodowało niezadowolenie Jaenelle. Kiedy chwilę później rozluźniła się, uświadomił sobie, że podjęła co do niego decyzję, tak jak za pierwszym razem, kiedy się spotkali. I że teraz, podobnie jak wtedy, nie ma pojęcia, co zdecydowała.

Pierścień Faworyta ciążył mu na palcu, ale dzięki niemu mógł poprosić ją o tę jedną rzecz, której tak bardzo potrzebował. - Mogę cię na chwilę przytulić? Próbował sobie wmówić, że jej wahanie spowodowane było zaskoczeniem, a nie brakiem zaufania, ale nie uwierzył w to. Mimo to kiedy do niego podeszła, zamknął ją w ramionach. A kiedy jej ręce ostrożnie otoczyły jego talię, kiedy położyła głowę na jego ramieniu, w jego oczach zakręciły się łzy. - Jesteś wyższa, niż zapamiętałem - powiedział, pocierając policzek o jej włosy. - Mam nadzieję. Powiedziała to nieco cierpko, ale usłyszał w jej głosie śmiech. Och, jak bardzo jego ręce pragnęły pieścić i odkrywać to ciało! Powstrzymał się jednak, bojąc się, że Jaenelle wyrwie się z jego ramion. Żyła, a on był przy niej. Tylko to się liczyło. Mógłby tak stać przez resztę nocy, po prostu trzymając ją w ramionach i czując lekki ruch jej piersi, gdy oddychała, ale po kilku minutach uwolniła się z jego objęć. - Chodź, Daemonie - powiedziała. - Musisz trochę odpocząć. Rozkazano mi, żebym odprowadziła cię do pokoju, byś zdążył się przespać przed świtem. Na chwilę obudził się w nim temperament. - Kto śmie wydawać ci rozkazy? - warknął. Rzuciła mu spojrzenie pełne równocześnie irytacji i rozbawienia. Omal nie rzekł: „Saetan”, ale przemyślał sprawę. - Lucivar - powiedział ponuro. - Lucivar - przytaknęła, wzięła go za rękę i pociągnęła w stronę schodów. - I zaufaj mi, chłopie, na pewno nie chcesz, żeby to Lucivar zerwał cię jutro z

łóżka, jeśli się spóźnisz na plac ćwiczeń. - Bo co zrobi? Obleje mnie wodą? - spytał Daemon, kiedy dotarli do korytarza i ruszyli ku swoim pokojom. - Nie, ponieważ mokre łóżko oznaczałoby konflikt z Heleną. Ale nie zawaha się wstawić cię pod zimny prysznic. - On nie... Tylko na niego popatrzyła. - Dlaczego to znosisz? - zapytał z brutalną szczerością. - Bo jest ode mnie większy - wymamrotała. - Ktoś mu powinien przypomnieć, że ci służy. Zaczęła się śmiać tak mocno, że aż musiała się o niego oprzeć. - Sam mi o tym przypomina, kiedy jest mu to na rękę. A kiedy nie jest, mam do czynienia ze starszym bratem. W każdej sytuacji łatwiej jest po prostu mu się poddać. Dotarli do drzwi apartamentu Jaenelle. Niechętnie wypuścił jej dłoń. - Zupełnie się nie zmienił, prawda? - powiedział, czując dźgnięcie niepokoju, kiedy sobie przypomniał, jak nieprzewidywalne było zawsze zachowanie Lucivara. Kiedy spojrzał na Jaenelle, zauważył w jej oczach dziwny blask. - Tak, wcale się nie zmienił - powiedziała mrocznym głosem. - Ale on również rozumie, co przedstawia ta rzeźba.

ROZDZIAł CZWARTY

1. Kaeleer - Powtórz mi jeszcze raz. Dlaczego właściwie musiałem zrezygnować ze śniadania? - spytał Daemon, dysząc ciężko i ocierając ręcznikiem pot z twarzy i szyi. - Ponieważ nikt nie ma ochoty tańczyć wokół tego, co zostawisz na ziemi, jeśli nie zdołasz odparować ciosu i dostaniesz w żołądek - odparł Lucivar, popijając kawę i obserwując, jak Palanar i Tamnar rozgrzewają się przed walką na pałki. - A zaczynamy dziś wcześniej, ponieważ chcę, żeby mężczyźni skończyli trening, nim kobiety przyjdą tu na pierwszą lekcję. Daemon napił się jego kawy, po czym oddał mu kubek. - Naprawdę zamierzasz nauczyć je walczyć na pałki? - Jak z nimi skończę, będą potrafiły posługiwać się pałką, łukiem i nożem. Ostra komenda Hallevara kazała chłopcom zatrzymać się i powtórzyć ruchy jeszcze raz, wolniej. - Założę się, że wojownicy nie byli zachwyceni, jak im to powiedziałeś stwierdził Daemon, obserwując trening. - Narzekali, podobnie jak większość kobiet. Nie oczekuję od nich, że zostaną wojownikami, ale że zdołają się bronić na tyle długo, by wojownicy zdołali do nich dotrzeć. Daemon popatrzył na brata, zamyślony. - Czy to dlatego szkoliłeś Marian? Lucivar kiwnął głową.

- Opierała się, ponieważ zgodnie z tradycją eyrieńskim kobietom nie wolno brać do ręki broni wojowników. Powiedziałem jej, że jeśli jakiś mężczyzna zrobi jej krzywdę, ponieważ jest zbyt uparta, żeby nauczyć się bronić, spiorę ją na kwaśne jabłko. A ona na to, że jeśli kiedykolwiek podniosę na nią rękę, to mnie wypatroszy. Mam wrażenie, że robimy postępy. Daemon roześmiał się, ale śmiech uwiązł mu w gardle, kiedy zobaczył Jaenelle idącą w ich kierunku trawnikiem. Jego zmysły wyostrzyły się jak brzytwa, zalała go gorąca fala pożądania, a zapach innych mężczyzn zmienił się nagle w wyzwanie. - Opanuj się, chłopie - mruknął Lucivar, obejrzawszy się przez ramię. Palanar i Tamnar skończyli ćwiczenia, a na ring wyszli Hallevar i Kohlvar. Palanar wyszczerzył zęby i warknął. - Patrzcie, idzie cipa, co chce sobie wyhodować jaja! Daemon obrócił się na pięcie, wzrok przysłoniła mu czerwona mgła wściekłości. Hallevar zrobił zwrot i uderzył Palanara pałką w pośladki tak mocno, że chłopak podskoczył. - To moja siostra, chłopcze - powiedział niebezpiecznie spokojnie Lucivar. Palanar wyglądał tak, jakby mu było niedobrze. Ktoś przeklął paskudnie pod nosem. - Jestem gotów zapomnieć, co powiedziałeś, pod warunkiem, że nigdy więcej tego nie usłyszę - ciągnął spokojnie Lucivar. - Ale jeśli usłyszę, nadejdzie taki ranek, kiedy wyjdziesz na ring, a ja tam już będę na ciebie czekać. - Tak jest, proszę pana - wyjąkał Palanar. - Przepraszam. Hallevar palnął go w głowę otwartą dłonią. - Idź coś zjeść - warknął. - Może gdy się najesz, zaczniesz używać głowy zamiast języka. Palanar wymknął się chyłkiem. Tamnar pobiegł za nim. Hallevar ocenił odległość między nimi a Jaenelle; uznał, że mogła słyszeć,

i przeklął cicho. - Czego innego go uczyłem. Lucivar wzruszył ramionami. - Jest już dość duży, żeby zacząć przechwalać się fiutem, dlatego jest głupi - stwierdził, patrząc na starego wojownika. - Ale nie stać go na głupotę. Mężczyźni na dworze na pewno nie przeoczą rzeczy, których Królowa może nie chcieć zauważyć... A przynajmniej nie zrobią tego po raz drugi. - Natrę mu uszu, żeby przyswoił sobie lekcję - obiecał Hallevar. - Tam narowi też, tak na wszelki wypadek. - Z powrotem wszedł na ring i rozpoczął rozgrzewkę z Kohlvarem. Daemon obrócił się w stronę Jaenelle, zapominając o Palanarze. Kiedy ujrzał jej dziki wzrok, uśmiech zamarł mu na wargach, nim miał czas na nie wypłynąć. Lucivar po prostu uniósł lewą rękę. Jaenelle rzuciła na Daemona jedno dzikie, nieufne spojrzenie, wymruczała powitanie, które ledwie usłyszał, po czym zanurkowała pod ramieniem Lucivara. Lucivar opuścił rękę, jego dłoń spoczęła na jej talii. Przycisnął Jaenelle mocno do boku. Jej prawa ręka oparła się na jego plecach, zaciśniętą pięść położyła między jego nagimi łopatkami. Często tak stają, pomyślał Daemon, starając się opanować zazdrość - i ból ponieważ ledwie rzuciła na niego okiem. Doszedł jednak do wniosku, że Lucivar na pewno ma większą niż on wprawę w radzeniu sobie z takim wyrazem jej oczu. To też zabolało. - Chcesz, żebym ich teraz przedstawił? - spytał cicho Lucivar. Jaenelle pokręciła głową. - Najpierw rozgrzewka. - Służę, gdy tylko będziesz gotowa. Popatrzyła na jego nagą pierś. - Chyba już skończyłeś trening.

- Nawet dwa razy. Ledwie się spociłem. - Ach. Lucivar zawahał się. - Jest tu twoja siostra. - Wiem. - Rzuciła okiem na pusty ring dla kobiet. - Dziwię się, że jeszcze jej tu nie zaciągnąłeś. - Ma pół godziny, żeby zjawić się tu dobrowolnie, nim pójdę jej szukać Lucivar uśmiechnął się zjadliwie. - Obiecuję, że będę łagodny. - A - cha. Daemon pomyślał cierpko, że chciałby to zobaczyć. - Mamy również towarzystwo - dodał Lucivar. W jej oczach pojawił się lód. - Wiem - powiedziała mrocznym głosem. Daemon uczynił krok w jej stronę. Nie wiedział, co chce zrobić albo powiedzieć, ale był pewien, że ktoś powinien spróbować zmienić jej nastrój. Lucivarze... - zaczął. Powoli, bękarcie, daj jej CZAS, odparł Lucivar. Trening pomoże. Daemon uczynił kolejny krok w jej stronę. Wyraz jej twarzy zmienił się w coś bliskiego paniki - a wtedy zrozumiał, że kiedy wczoraj w nocy pozwoliła się przytulić, to jako Królowa wypełniała swój obowiązek wobec mężczyzny z Pierwszego Kręgu. Jako kobieta nie chciała mieć z nim nic do czynienia. Kiedy odeszła szybko od Lucivara - i od niego - niemal wpadła na Jazena, który niósł tacę z dzbankiem świeżej kawy i czyste kubki. - Kim jesteś? - zapytała nieco zbyt łagodnie. Jazen spojrzał jej w oczy i zamarł. - Jestem Jazen - wykrztusił wreszcie. - Służący księcia Sadiego. Z jej oczu zniknął lód, zastąpiła go ciekawość.

- Czy to interesująca praca? - Byłaby bardziej interesująca, gdyby ubierał się w coś innego poza czarnymi garniturami i białymi koszulami - odparł. Lucivar spróbował stłumić śmiech, a Daemon poczuł, jak krew napływa mu do twarzy. Nie był pewien, czy to ze złości czy z zażenowania. Jazen wyglądał na przerażonego. I wtedy rozległ się srebrzysty, aksamitny śmiech Jaenelle. - Zrobimy co w naszej mocy, by go trochę rozruszać. - Mijając Jazena, przesunęła ręką po jego ramieniu. - Witaj w Kaeleer, wojowniku. Daemon zaczekał, aż Jaenelle znajdzie się na ringu dla kobiet, zanim zwrócił się do służącego. - Powinienem może przeprosić za nudne stroje? I dlaczego, u licha, wykonujesz pracę lokaja? - Beale poprosił mnie, żebym zaniósł tacę - wykrztusił Jazen. - Nie wiem, dlaczego to powiedziałem. - Bo tak myślisz - wyjaśnił rozbawiony Lucivar. - Nie martw się. Kiedy Z nim skończymy, będziesz musiał się napracować, żeby wyglądał nieskazitelnie. Daemon warknął na brata, potem zmierzył spojrzeniem Jazena. - Ja to zabiorę - powiedział Holt, jeden z lokajów, którzy przynieśli inne tace. Jazen popatrzył na Daemona, oddał tacę Holtowi i wycofał się najszybciej, jak mógł, nie podrywając się przy tym do biegu. - Wygląda na to, że podano śniadanie - stwierdził Lucivar, patrząc, jak służba ustawia na stole półmiski. Daemon odetchnął głęboko i popatrzył, jak Jaenelle się rozgrzewa. - Powinienem z nią porozmawiać, wyjaśnić sprawę Jazena, nim go oceni. Lucivar rzucił mu dziwne spojrzenie. - Staruszku, ona już go oceniła. Powitała go w Kaeleer. Nic więcej nie

trzeba. * * * - Tędy - powiedziała Marian, zapraszając Wilhelminę Benedict gestem i równocześnie przyglądając się strojowi Surreal: spodniom i luźnej tunice o szerokich rękawach. - Co masz pod tą tuniką? - spytała. Surreal postarała się, by jej głos zabrzmiał ciepło. Marian nie wyglądała na kobietę, którą interesuje bielizna byłej prostytutki. - Bo? - Lucivar będzie nalegał, żebyś się rozebrała do treningu. - Rozebrała? - powtórzyła Wilhelmina. - Przy mężczyznach? - Ubranie ogranicza ruchy - wyjaśniła Marian. - Zresztą po treningu na pewno będziesz chciała założyć coś suchego. - A zatem mamy się spocić? - spytała Surreal. Popatrzyła na Wilhelminę i zaczęła się zastanawiać, czy ten rodzaj ćwiczeń to na pewno dobry pomysł. Młoda kobieta była blada jak ściana i tak przerażona, jakby się zaraz miała załamać. - Nie sądzę, żeby był szczególnie twardy dla początkujących, ale ty... złociste oczy Marian przesunęły się po spiczastych uszach Surreal. - Ty należysz do Dea al Mon. Będzie naciskał mocniej, żeby zobaczyć, na co cię stać. - Szczęściara ze mnie - mruknęła Surreal. Szły przez trawnik w stronę kobiet, które już zebrały się na placu ćwiczeń. Marian uśmiechnęła się. - Moją pierwszą bronią była patelnia. - Brzmi groźnie. - Surreal uśmiechnęła się. - Przez jakieś cztery miesiące pracowałam jako gospodyni Lucivara. Pewnego ranka zaczęły się moje księżycowe dni i nie czułam się dobrze. Jak teraz o tym pomyślę, to rozumiem, że moje poprzednie okresy Lucivar przetrwał z

zaciśniętymi zębami, żeby nic nie powiedzieć. Ale tego ranka zaczął się ze mną cackać, chciał, żebym odpoczęła, a ja to odebrałam jako krytykę mojej pracy. Rzuciłam w niego garnkiem. To znaczy niezupełnie w niego. Nie chciałam go trafić. Ale byłam tak wściekła, że musiałam czymś rzucić. Garnek uderzył w ścianę jakieś pół metra od niego. Lucivar patrzył na niego przez chwilę, a potem podniósł go i wyszedł na zewnątrz. Słyszałam, jak nim wali, i myślałam, że robi to, żeby nie rzucić się na mnie z pięściami, jak to jest w zwyczaju Eyrieńczyków. Wrócił do środka, mamrocząc pod nosem, wziął patelnię i znów wyszedł. Po chwili wyciągnął mnie z domu. Powiedział, że garnek nie jest odpowiednio wyważony, ale patelnia jest niezła, jeśli się nią umiejętnie rzuca. Ćwiczyłam nią przez dwa miesiące, zanim uznał, że nabrałam dostatecznej wprawy. - Marian uśmiechnęła się szeroko, wspominając ten incydent. - Co on uważa za dostateczną wprawę? - spytała Surreal. Marian przestała się uśmiechać. - Trafienie dziewięć razy na dziesięć. Surreal gapiła się na nią przez chwilę, a potem zaczęła myśleć. Była doskonałą zabójczynią. Ciekawe o ile zdoła wzbogacić swoje umiejętności pod okiem Lucivara. Kiedy dotarły do placu ćwiczeń, Wilhelmina została w tyle. Surreal przepchnęła się do przodu. Kiedy zawarczał na nią eyrieński wojownik, którego trąciła w żebra, odwarknęła, zadowolona, że to on się cofnął. Rozejrzała się, zobaczyła Daemona i zabrakło jej na chwilę tchu. Wyglądał dość spokojnie, stał z boku z kubkiem kawy w ręku, ale na twarzy miał taki sam nieruchomy wyraz, jak wtedy, gdy jechali tu Wozem. Nie było tak źle jak kiedyś, ale nie było też dobrze. Potem Lucivar zaczął mówić i musiała na chwilę odsunąć od siebie troskę o Daemona. - Istnieją powody, dla których u Eyrieńczyków to mężczyźni są wojownikami - zaczął, przechadzając się wzdłuż rzędu kobiet i przyglądając się im uważnie. - Jesteśmy od was więksi, silniejsi i mamy zacięcie do zabijania. Wy posiadacie inną siłę i inne umiejętności. Zwykle to się sprawdza, ale mimo to powinnyście być w stanie same się bronić. A nim zaczniecie mi pieprzyć, że nie

poradzicie sobie z bronią, chcę wam przypomnieć, iż nie miewacie problemów z używaniem noży w kuchni, a niektóre z nich są równie wielkie jak noże myśliwskie. Po prostu wyglądają inaczej. Niektóre z was będą się chciały wykręcić od ćwiczeń, twierdząc, że kobieta nigdy nie sprosta mężczyźnie, bez względu na to, ile umie. Tak? - Rzucił okiem na sąsiedni plac i ryknął: - KOTKO! Chodź tutaj! Surreal zdziwiła się, po co mu kot. Powiodła wzrokiem za jego spojrzeniem i z sykiem wypuściła powietrze z płuc, kiedy kobieta, która rozmawiała z Karlą, Morghann i Gabrielle, odwróciła się w ich stronę. - Jaenelle - szepnęła. Skupiła się znów na Daemonie. Nie wyglądał na wstrząśniętego widokiem Jaenelle. Być może mieli już okazję porozmawiać. Może... Nie, zapewne jest za wcześnie, żeby myśleć o tych wszystkich może. Kobiety ruszyły w ich stronę. Jaenelle szła nieco wolniej niż towarzyszki, wzrok miała wbity w Lucivara. Obracała wokół talii pałkę z taką siłą, że aż broń furkotała. Lucivar wyszedł na środek ringu, nie spuszczając z niej wzroku. - Chodź, zabaw się ze mną, Kotko - powiedział, uśmiechając się arogancko. Zawarczała na niego i zaczęła go okrążać. - Hallevar - powiedział Lucivar, również zaczynając krążyć po okręgu. Mierzysz czas. Surreal poczuła, jak stojący u jej boku Falonar tężeje. - Ile trwa runda? - spytała i trąciła go łokciem, kiedy nie odpowiedział. - Dziesięć minut - odparł ponuro. - Zdąży ją wdeptać w ziemię. Surreal strzeliła okiem w stronę Daemona i zaczęła się pocić. Jeśli tak się stanie, co zrobi Sadi? Co do tego nie miała raczej wątpliwości. Pytanie brzmi, co zdołają zrobić oni, żeby go powstrzymać od rozerwania Lucivara na kawałki. Pierwsze ciosy pałek sprawiły, że serce podeszło jej do gardła. Potem przestała zwracać uwagę na cokolwiek poza Jaenelle i Lucivarem poruszającymi

się Z gracją w dzikim tańcu. Sekundy zmieniały się w minuty. - O Matko Noc - szepnął Falonar. - Daje mu niezły wycisk. Pierś Lucivara połyskiwała od potu. Surreal słyszała jego chrapliwy oddech. Jej własny pot zmroził jej skórę, kiedy zobaczyła dziki wyraz oczu Jaenelle. Nie wiedziała, ile czasu minęło, kiedy po pięciu błyskawicznych ruchach Jaenelle na ułamek sekundy straciła równowagę. Lucivar cofnął się, by mogła odzyskać grunt pod nogami, nim znów ją zaatakuje. - Mógł ją powalić i to zakończyć - powiedział cicho Falonar. - On z nią ćwiczy i prowokuje ją, żeby się wściekła i naprawdę zaatakowała - odparł Chaosti równie cicho, stając za Surreal. Wreszcie Hallevar zawołał: - Czas! Lucivar i Jaenelle krążyli dalej, uderzali, cofali się. - NIECH WAS OBOJE SZLAG TRAFI, POWIEDZIAŁEM: CZAS! Rozdzielili się wreszcie. Hallevar wszedł na ring i odebrał Lucivarowi pałkę. Spojrzał na Jaenelle; zawahała się, więc kiedy Lucivar pokręcił głową, wycofał się. - Chodź, Kotko - sapnął Lucivar, podchodząc do niej bliżej. - Musimy pospacerować, żeby się ostudzić. Poderwała głowę, ustawiła stopy w pozycji bojowej. Lucivar pokazał ręce i zbliżył się jeszcze trochę. Dziki wyraz zniknął z jej oczu. - Wody. - Najpierw połazimy - powiedział, odbierając jej pałkę.

- Fiut - warknęła bez przekonania, ale ruszyła posłusznie za nim. - Jeśli się nie będziesz złościć, możesz dostać nawet śniadanie - Lucivar podał pałkę Falonarowi, kiedy mijali go z Jaenelle. Wziął od Aarona ręczniki, zawiesił jeden na szyi Jaenelle, a drugim zaczął się wycierać. Surreal rozejrzała się i zobaczyła w tłumie Khardeena, który wszystko czujnie obserwował. Zauważyła też z ulgą, że Saetan rozmawia spokojnie z Daemonem. Odwróciła się do Falonara i przesunęła palcami po pałce. - Sądzisz, że kiedyś będę w tym choć w połowie tak dobra jak Jaenelle? Niemal spodziewała się jakiejś lekceważącej uwagi, ale kiedy nie odpowiedział, uniosła głowę i stwierdziła, że uważnie się jej przygląda. - Jeśli będziesz w połowie tak dobra jak ona, pokonasz każdego mężczyznę prócz eyrieńskiego wojownika - powiedział Falonar powoli. - A może nawet zdołasz powalić połowę z nich. - Spojrzał na Marian. - Wszystko w porządku, pani? Marian odetchnęła, nieco drżąc. - Nic mi nie jest, dziękuję, książę. Tylko że czasami... walczą tak brutalnie... Falonar skłonił się lekko, by okazać szacunek, po czym poszedł porozmawiać z Hallevarem. - Naprawdę wszystko w porządku? - spytała Surreal, wyciągając Marian z tłumu. Uśmiech Eyrienki był nieco wymuszony. - Po targach służby Lucivar jest zawsze spięty. Martwił się o Daemona. Surreal obejrzała się. Zobaczyła, że Daemon idzie z Wielkim Lordem w stronę Pałacu. Przynajmniej jedno zmartwienie z głowy. Z uśmiechem zauważyła również sposób, w jaki Jaenelle spojrzała na Daemona, kiedy Lucivar nakładał na talerz jedzenie. - Zwykle pomagam mu złagodzić napięcie - ciągnęła Marian. Jej skrępowanie powiedziało Surreal wszystko na temat tego, w jaki

sposób mu pomaga. Ta kobieta miała jaja, skoro szła do łóżka z kimś takim jak Lucivar, który ledwie nad sobą panował. - A ponieważ tym razem nie wchodzi to w grę... Nie, pomyślała Surreal, kiedy Marian spojrzała na nią pytająco. Skoro Lucivar nigdy nie zaproponował w sypialni innych rozwiązań, ona na pewno nie dostarczy jej tych informacji. Po chwili Marian wzruszyła ramionami. - Zwykle gdy Jaenelle jest jego partnerką, ćwiczą ruchy, aż wypoci napięcie. Ale dzisiaj... odkąd pojawili się jej krewni, ona też ledwie nad sobą panuje. - Tak, zjazd rodzinny to nie powód do radości. Marian wyprostowała się sztywno. - Jej rodzina mieszka tutaj. - Oczywiście - powiedziała Surreal po dłuższej chwili. - Zapewne masz rację.

2. Kaeleer Wilhelmina szła w milczeniu u boku Lucivara, który eskortował ją do jej pokoju. Chciała, żeby objął ją ramieniem. Może wtedy przestałaby się trząść. Może wtedy przestałaby się tak strasznie bać. Zabawne. Zaledwie kilka godzin temu była śmiertelnie przerażona temperamentem Lucivara, szczególnie po jego pojedynku na pałki z Jaenelle. Spróbowała się wymknąć do Pałacu, nim ktoś ją zauważy, ponieważ była pewna, że serce jej pęknie, jeśli któryś z tych eyrieńskich wojowników na nią

warknie, bo nie będzie potrafiła właściwie wykonać ćwiczenia. Ale Lucivar ją przyłapał. Złapał ją za tunikę na karku i wrzucił na ring. I był uprzejmy. Pracował z nią i Jillian, kiedy inni eyrieńscy wojownicy instruowali pozostałe kobiety, a Marian i część członkiń sabatu demonstrowały ruchy. Nie spieszył się, nie okazywał zniecierpliwienia. Jego ręce były stanowcze, ale delikatne, gdy ustawiał jej ciało. Głos miał przez cały czas spokojny i zachęcający. Nie spodziewała się tego z jego strony. I nie spodziewała się, że z nią zostanie, kiedy poszła się spotkać z Alexandrą, Leland i Philipem. Mogła odmówić, kiedy Wielki Lord powiedział, że przyjechali i chcą z nią rozmawiać, ale czuła się zobowiązana zobaczyć się z nimi, skoro przebyli po to aż taki szmat drogi. Byli źli, gdy Lucivar nie pozwolił królowym prowincji i ich orszakom wejść do sali recepcyjnej, a sam odmówił odejścia. Och, wyszedł na balkon, ale nikt ani na chwilę nie zapomniał o jego obecności. Widziała, że ich uraza jest równie wielka jak jej ulga, chociaż naprawdę ucieszyli się na jej widok. Przytulili ją i komplementowali jej urodę, i mówili, jak się o nią martwili i jak bardzo za nią tęsknili... A potem Alexandra powiedziała, żeby się nie martwiła. Że znajdą sposób na zerwanie kontraktu i zabranie jej stąd, od tych ludzi. Próbowała wyjaśnić, że zamierza dotrzymać zobowiązań i że Wielki Lord i książę Yaslana nie są potworami, jakie próbowała z nich zrobić Alexandra. Nie słuchali, tak jak nie słuchali wiele lat temu, kiedy jej ojciec, Robert Benedict, próbował ją wykorzystać po zniknięciu Jaenelle; kilka miesięcy wcześniej zachorował, a choroba ta później go zabiła. Wilhelmina uciekła, gdyż bała się, że pewnego dnia nikt nie usłyszy jej krzyków, a jeśli nawet usłyszy, to je zignoruje, ponieważ zmieniała się w „trudne” dziecko... jak Jaenelle. Nie słuchali. Byli tacy pewni, że mają. rację, tacy pewni, że wiedzą, co jest dla niej najlepsze. Nawet Philip. Powtarzał jej, że teraz wszystko będzie dobrze, bo Robert nie żyje, więc będzie dobrze. Ale nie będzie, nie może być dobrze, ponieważ uznali, że została złamana - widziała to w ich oczach. Od tej pory będą z tej perspektywy postrzegać wszystkie jej myśli, uczucia i pragnienia.

Ponieważ jednak zależało jej na Philipie i wiedziała, że prawda go zaboli, nie mogła im powiedzieć, dlaczego naprawdę chce tu zostać. Jej strach, że naprawdę zdołają ją stąd zabrać, choć walczyła tak ciężko, by się dostać do Kaeleer, skumulował się do tego stopnia, iż w pewnej chwili poderwała się z kanapy i krzyknęła: - Nie! Nie chcę wyjeżdżać! Natychmiast zjawił się Lucivar i wyprowadził ją stamtąd, nim ktokolwiek miał czas zareagować. Nie mogła jednak opanować drżenia, a strach zjadał ją żywcem. Lucivar zatrzymał ją, kładąc rękę na jej ramieniu. Chwilę później przywołał butelkę. Zniknął korek, złapał Wilhelminę za głowę i przytknął flaszkę do jej ust. - Jak się będziesz tak trzęsła, wreszcie padniesz - powiedział z irytacją. Napij się. To cię uspokoi. - Nie chcę nic na uspokojenie - wyjąkała Wilhelmina, próbując się wyrwać. Czuła, jak rośnie w niej desperacja. - Nic mi nie jest. - Jasne, tylko wpadasz w panikę - Lucivar urwał i przyjrzał się jej uważnie. - To nie jest środek na uspokojenie - wyjaśnił cicho. - To domowa nalewka Kharyego. Daje niezłego kopa. Pomoże ci się rozluźnić... i powstrzyma przed załamaniem. A teraz zatkaj nos i pij. Nie zatkała nosa, ale przełknęła. Złoto. Spłynęło z jej języka jak dojrzałe śliwki w letni upał, na chwilę zatrzymało się żołądku, a potem napełniło członki. Kiedy dał jej kolejny łyk, połknęła bez protestów. To cudowne ciepło stopiło cały strach i wywołało w jej wnętrzu zmysłowy żar. Jeśli napije się jeszcze trochę, zapewne poczuje się odważna - dziko, wspaniale odważna. Ale Lucivar nie dał jej kolejnego łyku. Nie zauważyła, kiedy ją puścił, ale w jednej ręce trzymał teraz korek, a w drugiej butelkę. Zamierzał zabrać jej ten

cudowny napój. Wyrwała mu flaszkę i uciekła. Skręciła za róg, po czym wypiła, ile zdołała, nim ją dogonił i odebrał butelkę. Oparła się o ścianę i uśmiechnęła do niego. Wypełniło ją ogromne zadowolenie, kiedy cofnął się kilka kroków i obserwował ją z niepokojem. Powąchał butelkę, pociągnął mały łyk i mruknął: - Gówno. - Niegrzecznie byłoby to zrobić na korytarzu. Zaklął cicho, zatkał butelkę i zniknął ją, ale w jego głosie dźwięczał śmiech. - Chodź, mała czarownico. Niech cię gdzieś posadzę, póki możesz chodzić. Ruszyła w stronę Lucivara, by udowodnić, że może chodzić, ale podłoga nagle zrobiła się wyboista, więc potknęła się i padła na niego. - Jestem bardzo odważna - zapewniła, zwisając z jego piersi. - Jesteś bardzo pijana. - Nnnee eestem. - Potem przypomniała sobie tę ważną rzecz, którą miała zrobić. Najważniejszą. - Chcę się zobaczyć z siostrą. - Uderzyła z całej siły pięścią to, o co się opierała, żeby podkreślić wagę słów. Spojrzała na obolałą dłoń. - Boli. - Będziemy mieli siniaki do pary - stwierdził sucho Lucivar. - Niech będzie. Mrucząc coś, prowadził ją korytarzami. Czuła się tak wspaniale, chciała śpiewać, ale wszystkie piosenki, jakie znała, wydawały się jej zbyt... grzeczne. - Znasz jakieś nieprzyzwoite piosenki?

- O Matko Noc - jęknął. - Tej nie znam. Jak leci? - Tędy - powiedział, kierując ją za róg korytarza. Wyrwała mu się i ruszyła biegiem, machając rękami. - Potrafię laaatać! Kiedy ją znów złapał, objął ją ramieniem w pasie, zapukał do drzwi, przy których stali, i wszedł do środka. - Kotko! Oczy Wilhelminy wypełniły się łzami, kiedy Jaenelle wyszła z przyległego pokoju. Tak bardzo pragnęła zobaczyć ten ciepły powitalny uśmiech! Wysunęła się z uchwytu Lucivara, zrobiła kilka kroków, zataczając się, i objęła Jaenelle. - Tęskniłam za tobą - powiedziała, śmiejąc się, choć po twarzy płynęły jej łzy. - Tak bardzo za tobą tęskniłam. Przepraszam, że nie byłam odważniejsza. Jesteś moją młodszą siostrą, powinnam była się tobą opiekować, ale to ty zawsze opiekowałaś się mną. - Odsunęła się, trzymając się ramion Jaenelle, żeby zachować równowagę. - Jesteś taka ładna. - A ty pijana. - Szafirowe oczy poszukały wzroku Lucivara. - Coś ty z nią zrobił? - Miała tak napięte nerwy po spotkaniu z twoimi krewnymi, że bałem się, iż się załamie. Poprosiłem Kharyego o jego najmocniejszą nalewkę, ponieważ nie sądziłem, że wypije więcej niż łyk. - Lucivar skrzywił się. - Wypiła pół butelki... a to nie była jego domowa nalewka, tylko ta, którą ty wymyśliłaś. Oczy Jaenelle otworzyły się szeroko. - Dałeś jej do picia kopacza grobów? - Nie, nie, nie - powiedziała Wilhelmina, kręcąc głową. - Nie powinnaś

pić kopacza grobów, póki się nie wykąpie. - Uśmiechnęła się łagodnie, gdy Jaenelle i Lucivar tylko na nią popatrzyli. - O Matko Noc - jęknął Lucivar. - Znasz tę piosenkę? - spytała siostrę Wilhelmina. - Co jadłaś na śniadanie? - odpowiedziała pytaniem Jaenelle. - Wodę. Byłam za bardzo zdenerwowana, żeby jeść. Ale już nie jestem zdenerwowana. Jestem bardzo odważna i dzika. Lucivar wziął ją pod ramię. - Może usiądziesz na kanapie? Ruszyła przez pokój - mniej więcej. Kiedy Lucivar zaczął ją prowadzić wokół stołu, zaparła się. - Potrafię przejść przez stół - oznajmiła dumnie. - Uczyłam się Fachu. Chcę pokazać Jaenelle, co teraz umiem. - A może zrobisz coś naprawdę trudnego? - zaproponował Lucivar. Obejdź ten stół. Na pewno zrobisz ogromne wrażenie. - Dobrze. Podejście do stołu faktycznie okazało się trudne, szczególnie że Lucivar ciągle podstawiał jej nogi. Kiedy wreszcie dotarła do kanapy, padła na nią obok Jaenelle. - Wyczesałam Dejaala i teraz mnie lubi. Jeśli wyczeszę Lucivara, myślisz, że też mnie polubi? - Obiecuję, że cię polubię, jak przestaniesz mi chodzić po nogach warknął cicho Lucivar, zdejmując jej buty. - Czesanie Lucivara należy do Marian - powiedziała poważnie Jaenelle. - No dobra.

- Może każę przynieść kawę i tosty? - zaproponował Lucivar. Wilhelmina obserwowała, jak wychodzi z pokoju. - Myślałam, że jest straszny. Ale on jest tylko duży. - A - cha. Może się na chwilę położysz? - zaproponowała Jaenelle. Wilhelmina posłuchała. Kiedy siostra okryła ją kocem, wyznała: - Wszyscy mówili, że umarłaś, ale mnie powiedzieli, że się zgubiłaś. Zawsze wiedziałam, że to nieprawda, bo mi powiedziałaś, gdzie cię znaleźć. Jak mogłaś się zgubić, skoro wiedziałaś, gdzie jesteś? Zajrzała w szafirowe oczy Jaenelle. Umysł ukryty za tymi oczami był taki wielki. Ale już się tego nie bała. - Zawsze wiedziałaś, gdzie jesteś, prawda? - Tak - odparła cicho Jaenelle. - Zawsze wiedziałam.

3. Kaeleer Alexandra zatrzymała się, odetchnęła i otworzyła drzwi bez pukania. Złotowłosa kobieta tłukąca zioła w moździerzu nie odwróciła się ani w żaden inny sposób nie dała znaku, że wie, kto wszedł. Nad stołem unosiła się duża misa, ogrzewana przez trzy płomyki ognia czarownic. Łyżka leniwie mieszała jej zawartość. Alexandra czekała. Po jakiejś minucie odezwała się napiętym głosem. - Czy możesz na chwilę przestać się tym zabawiać i przywitać się z babcią? W końcu nie widziałam cię od trzynastu lat. - Minuta nie ma znaczenia przy powitaniu, które czekało aż trzynaście lat - odparła Jaenelle, wsypując utłuczone na proszek zioła do parującej misy - ma natomiast znaczenie dla właściwej mocy tego toniku. - Odwróciła się lekko w stronę Alexandry, rzuciła jej jedno ostre spojrzenie, po czym znów skupiła się na

toniku. Alexandra zacisnęła zęby, przypominając sobie, dlaczego tak trudne były zawsze jej stosunki z tą wnuczką. Nawet jako dziecko, Jaenelle porywała się na takie gesty wyższości, chcąc udowodnić, że nie ma powodów okazywać szacunek starszym ani ulegać królowej. Dlaczego? Po raz pierwszy Alexandra zaczęła się nad tym zastanawiać. Zawsze zakładała - podobnie jak wszyscy - że te pokazy były próbą zrekompensowania sobie braku Kamieni i niższej pozycji wśród czarownic w rodzinie. Ale być może były wynikiem podszeptów kogoś - na przykład Wielkiego Lor - da - kto sączył jej w uszy słodkie kłamstwa, aż naprawdę uwierzyła w swoją wyższość. Pokręciła głową. Trudno uwierzyć, by dziecko, które nie dawało sobie rady z podstawami Fachu, mogło wyrosnąć na straszliwe zagrożenie dla Królestwa Terreille, jak twierdziła Dorothea. Jeśli to prawda, to gdzie jest ta moc? Nawet teraz, kiedy próbowała wyczuć siłę Jaenelle, miała wrażenie, że wnuczka jest... stłumiona, jak zawsze. Nieobecna, jak kobiety Krwawych, które nie mają dość siły psychicznej, by nosić Kamienie. Czyli Jaenelle jest tylko pionkiem w misternej grze. Wielki Lord albo tajemnicza Królowa panująca na tym dworze chcieli mieć figurantkę, za którą mogliby się ukryć. - Co przygotowujesz? - spytała. - Tonik dla małego chłopca, który jest chory - powiedziała Jaenelle, dodając do wywaru ciemnego płynu. - Nie powinna tego robić uzdrowicielka? - Na Ognie Piekielne, czy naprawdę pozwalają jej dawać toniki ludziom? - Jestem uzdrowicielką - odparła Jaenelle cierpko. - Jestem również Czarną Wdową i Królową. Ależ oczywiście. Alexandra z trudem powstrzymała się od wypowiedzenia tych słów na głos. Zachowa spokój; uda, że łączy je więź; będzie pamiętać o jej strasznych przeżyciach.

Wreszcie Jaenelle skończyła przygotowywać tonik i odwróciła się. Patrząc w te szafirowe oczy, Alexandra zapomniała o spokoju i udawaniu więzi. Zaszokowało ją to... coś... co patrzyło na nią z tych oczu i gwałtownie zaczęła szukać jakiegoś wyjaśnienia. Kiedy je znalazła, zachciało jej się płakać. Jaenelle była szalona. Całkowicie, zupełnie szalona. A ten potwór, który tu rządzi, czerpał korzyści z jej szaleństwa. Pozwalał Jaenelle sądzić, że jest uzdrowicielką i Czarną Wdową, i Królową. Zapewne zgodzi się, aby dała swój tonik choremu chłopcu, bez względu na to, co się później stanie się z dzieckiem. - Po co tu przyjechałaś, Alexandra? Alexandra zadrżała na dźwięk tego mrocznego głosu, a potem w myślach potrząsnęła się za ramię. To dziecko zawsze było takie teatralne. - Przyjechałam zabrać ciebie i Wilhelminę do domu. - Dlaczego? Przez ostatnie trzynaście lat uważałaś, że nie żyję. To było dużo wygodniejsze, niż gdybym żyła, więc dlaczego przestałaś udawać? - Nie udawaliśmy - zaprotestowała gorąco Alexandra. Słowa Jaenelle raniły ją, głównie dlatego, że mówiła prawdę. Łatwiej było nosić żałobę po martwym dziecku, niż zajmować się tą trudną dziewczynką. Ale nie zamierzała się do tego przyznawać. - Myśleliśmy, że nie żyjesz... że Sadi cię zabił. - Daemon nigdy by mnie nie skrzywdził. Ale ty tak - i już to zrobiłaś. Takie było przesłanie ukryte za tą zimną odpowiedzią. - Leland jest twoją matką, a ja babcią. Jesteśmy twoją rodziną, Jaenelle. Wnuczka powoli pokręciła głową. - To ciało istotnie wiążą z tobą związki krwi, ale to nie czyni nas rodziną. - Ruszyła ku drzwiom. Kiedy miała już minąć Alexandrę, zatrzymała się. Uczyłaś się przez jakiś czas w sabacie Klepsydry, prawda? Zanim musiałaś wybrać, czy zostać Czarną Wdową czy królową Chaillot.

Alexandra kiwnęła głową, zastanawiając się, do czego Jaenelle zmierza. - Nauczyłaś się dość, by tkać najprostsze splątane Sieci, takie, które absorbują zamiary i ściągają do ciebie dany obiekt. Czy to prawda? - Kiedy Alexandra znów skinęła głową, oczy Jaenelle wypełnił smutek i zrozumienie. - Ile razy siedziałaś przed tymi Sieciami, marząc, by dały ci coś, co pozwoliłoby ci zabezpieczyć Chaillot przed wpływami Hayll? Alexandra nie potrafiła wykrztusić ani słowa, mogła jedynie oddychać. - Czy kiedykolwiek przyszło ci do głowy, że to może być odpowiedź na zagadkę? Saetan też potrafił marzyć. Różnica między wami polega na tym, że kiedy marzenie się ziściło, potrafił je rozpoznać. - Jaenelle otworzyła drzwi. Wracaj do domu, Alexandra. Tu nikomu nie jesteś potrzebna. - Wilhelmina - szepnęła Alexandra. - Odsłuży osiemnaście miesięcy swojego kontraktu, a potem może robić, co zechce. - W śmiechu Jaenelle kryło się coś okropnego i ironicznego. Królowa tak rozkazuje. Alexandra zaczerpnęła głęboko powietrza. - Chcę się zobaczyć z Królową. - Nie, nie chcesz - odparła Jaenelle nazbyt łagodnie. - Nie chcesz stanąć przez Ciemnym Tronem. - Urwała. - A teraz, jeśli mi wybaczysz, muszę się zająć tonikiem. Dość się już gotował. Odprawiona. Tak po prostu została odprawiona. Wyszła z pracowni, pełna ulgi, że opuszcza towarzystwo Jaenelle. Znalazła jeden z zewnętrznych ogrodów i usiadła na ławce. Może słońce wyssie zimno, które tak głęboko wgryzło się w jej kości. Może ona sama uwierzy, że drży z zimna, a nie z powodu napomknienia Jaenelle o czymś, czego Alexandra nigdy nikomu nie powiedziała. Jej babka ze strony ojca była naturalną Czarną Wdową. To właśnie przyciągnęło Alexandrę do sabatu Klepsydry. Ponieważ jednak arystokracja Krwawych w Chaillot zaczynała szeptać, że Czarne Wdowy nie są „normalnymi”

kobietami, a inne królowe i Książęta Wojowników nigdy nie wybraliby królowej należącej do sabatu Klepsydry, porzuciła naukę i kilka lat później, kiedy jej babka ze strony matki ustąpiła, została królową Chaillot. Ale przez pierwsze lata sprawowania władzy tkała w tajemnicy proste splątane Sieci. Marzyła, aby w jej życiu zjawił się ktoś - lub coś - kto pomógłby jej walczyć z wpływami Hayll na społeczeństwo Chaillot. W owym czasie sądziła, że będzie to Faworyt - silny wojownik, który wesprze ją i jej pomoże. Ale taki mężczyzna nigdy nie pojawił się w jej życiu. Potem, kiedy jej babka, Czarna Wdowa, umierała, Alexandra usłyszała od niej coś, co uznała za zagadkę: To, o czym marzysz, ziści się, ale jeśli nie będziesz uważać, pozostaniesz ślepa, aż będzie za późno. No więc czekała. Obserwowała. Marzenie się nie spełniło. I nie wierzyła, nie mogła uwierzyć, że to zaburzone, ekscentryczne dziecko stanowiło rozwiązanie tej zagadki.

4. Kaeleer Stanął przy oknie, sięgnął pod koszulę i dotknął smukłej szklanej fiolki wiszącej na łańcuszku na szyi. Arcykapłanka Hayll zapewniła go, że wraz z Ciemną Kapłanką rzuciły najmocniejsze zaklęcia, jakie znały, żeby zapobiec jego wykryciu. Jak do tej pory ich czary się sprawdziły. Nikt nie wyczuł, że jest kimś więcej niż szeregowym członkiem orszaku Alexandry Angelline. Był kimś obojętnym, niemal niewidzialnym. Bardzo mu to odpowiadało. To zlecenie wydawało się takie łatwe, kiedy je przyjmował. Odnaleźć ofiarę, oszołomić narkotykiem, żeby nie stawiała oporu, a potem wykraść z Pałacu i przekazać ludziom czekającym tuż za granicami posiadłości. Kiedy zobaczył, jak wielka jest ta posiadłość, uznał, że pójdzie to jeszcze łatwiej, niż sądził. Jednakże w tak dużym Pałacu pełno było agresywnych mężczyzn, począwszy od najniższego stopniem lokaja po samego Wielkiego Lorda. A te suki nigdy nie były same. Godzinami włóczył się po korytarzach i nawet nie wyczuł ich zapachu.

Wzdrygnął się, gdy przypomniał sobie ten jedyny raz, kiedy zobaczył złotowłosą sukę, która stanowiła jego cel. Powtarzano mu bez końca, że to ona jest najważniejsza, ale nie zamierzał się do niej nawet zbliżać, ponieważ coś go w niej przerażało. Nie był pewien, czy zaklęcia wytrzymają spojrzenie jej szafirowych oczu. Złapie więc tę drugą, jej siostrę. I to jak najszybciej. Nie zdoła długo umykać uwadze tych spiętych i podejrzliwych mężczyzn. Może nawet będzie eskortować Wilhelminę Benedict aż do Hayll? Kiedy ją stąd zabierze, równie dobrze może stąd zniknąć. I z pewnością nic go nie będzie obchodzić, jeśli Alexandra utknie tu i będzie zmuszona wyjaśnić powody zniknięcia swojej wnuczki - i jeśli będzie musiała zapłacić cenę, której zażąda od niej Wielki Lord.

5. Terreille Wściekłość wiła się w duszy Dorothei jak duszące pnącze. W ręku trzymała krótki raport. - Jesteś zdenerwowana, siostro - stwierdziła Hekatah. Weszła do pokoju, powłócząc nogami, i usiadła. - Kartane pojechał do Kaeleer. - Nie zdołała nabrać aż tyle powietrza, żeby jej głos zabrzmiał silnie. - Pojechał sprawdzić, czy tamtejsze uzdrowicielki zdołają go wyleczyć? Hekatah zamyśliła się. - Ale dlaczego teraz? Mógł się tam udać w dowolnym momencie w ciągu ostatnich lat. - Może dlatego, że teraz ma w ręku kartę przetargową wartą więcej niż złote marki? Hekatah zasyczała, natychmiast pojmując, co Dorothea ma na myśli.

- Ile on wie? - Był obecny podczas mojej „spowiedzi”, ale to niewiele. - Dość, żeby ostrzec Saetana - stwierdziła Hekatah złowieszczo. - Dość, żeby zaczął stawiać pytania. - Więc może warto by coś zaaranżować, nim Kartane będzie miał okazję porozmawiać z kimś spoza Małego Terreille? - zaproponowała Dorothea łagodnie, prawie z roztargnieniem. Miała pomysły na wiele interesujących „aranżacji”, odpowiednich dla syna, który postanowił zabiegać o względy jej wroga. Hekatah wstała i przez chwilę krążyła po pokoju. - Nie. Zobaczmy, czy nie da się wykorzystać Kartane jako przynęty, żeby zwabić do Małego Terreille jedną konkretną uzdrowicielkę. Dorothea parsknęła. - Naprawdę myślisz, że Jaenelle Angelline pomoże Kartane? - Udam się dziś do Małego Terreille i porozmawiam z Lordem Jorvalem. On wie, jak ubrać w słowa dyskretną prośbę. - Zatrzymała się w drzwiach. Kiedy twój mały wojownik wróci do domu, może powinnaś udzielić mu lekcji lojalności. Dorothea poczekała, aż Hekatah wyjdzie, a potem podeszła do ognia. Wrzuciła do niego raport i przyglądała się, jak płomienie pochłaniają papier. Kiedy skończy się wojna, którą zamierzają rozpętać, zbuduje wielkie ognisko i będzie się przyglądać, jak ogień pożera tego wysuszonego, żywego trupa. A patrząc, jak Hekatah płonie, będzie udzielać swojemu synowi lekcji lojalności.

6. Kaeleer

- Chcę cię poprosić o przysługę - powiedziała nagle Karla po dziesięciu minutach rozmowy o pogodzie i dyskusji na temat Eyrieńczyków, których sprowadził Lucivar. Jaenelle uniosła głowę znad koronki, którą dziergała, a w jej oczach pojawiło się ciepłe rozbawienie. - Proś. - Chciałabym dostać Pierścień Honoru, jaki noszą chłopcy z Pierwszego Kręgu. - Kochana, oni je noszą na członkach. Masz już jaja, zgoda, ale penisa chyba nie zdołasz sobie wyhodować. - Krewniacy nie noszą go w tym miejscu. Zrobiłaś dla nich małe pierścienie, które mogą nosić na łańcuszku razem z Kamieniami. - A zatem chcesz dostać Pierścień Honoru - stwierdziła Jaenelle, nadal rozbawiona, nadal dziergając koronkę. Karla poważnie skinęła głową. - Dla wszystkich członkiń sabatu. Jaenelle podniosła głowę, jej rozbawienie zniknęło. Karla wytrzymała to spojrzenie. Subtelna zmiana w szafirowych oczach powiedziała jej, że nie rozmawia już z Jaenelle, swą przyjaciółką i siostrą. Rozmawia Z Czarownicą, Królową Ebon Askavi. Swoją Królową. - Masz ku temu powody - powiedziała Jaenelle mrocznym głosem. To nie było pytanie. - Tak. - Ile będzie musiała powiedzieć, by przekonać Jaenelle? I ile z tego, co zobaczyła w splątanej Sieci, będzie mogła przemilczeć? Cisza trwała kilka minut. Wreszcie Jaenelle zajęła się znów koronką.

- Jeśli ma być noszony na palcu, powinien być dość ozdobny, żeby jego prawdziwa funkcja nie stała się oczywista - stwierdziła cicho. - Zakładam, że interesuje cię posiadanie pierścienia głównie ze względu na ochronne zaklęcia, które do niego dodałam? - Tak - odparła Karla równie cicho. Ochronne zaklęcia, hebanowe osłony, które Jaenelle dodała do pierścieni, były powodem, dla którego chciała taki mieć. - Czy chcesz, Żeby pierścienie łączyły się tylko w ramach sabatu czy również z pierścieniami chłopców? Karla zawahała się. Typowy Pierścień Honoru pozwalał Królowej wyczuwać emocje mężczyzn tworzących jej Pierwszy Krąg. Z powodu drobnego błędu, jaki uczyniła Jaenelle, przygotowując pierwszy taki Pierścień - ten, który nadal nosi Lucivar - mężczyźni z Pierwszego Kręgu Ciemnego Dworu potrafili w ten sam sposób oceniać nastrój Królowej. Czy chciałaby, czy inne członkinie sabatu by chciały, żeby mężczyźni w większym stopniu dostosowywali się do ich nastrojów? Czy dla odrobiny emocjonalnego dystansu warto rezygnować z możliwości wysłania ostrzeżenia, którego w żaden sposób nie można było zablokować? - Powinny być połączone z mężczyznami z Pierwszego Kręgu. - Przygotuję pierścienie jak najszybciej - odparła Jaenelle spokojnie. - Dziękuję, pani - powiedziała Karla, zwracając się do Królowej, a nie do przyjaciółki. Pokój znów wypełnił się ciszą. - Coś jeszcze? - spytała wreszcie Jaenelle. Karla odetchnęła głęboko, wolno wypuszczając powietrze z płuc. - Nie lubię twoich krewnych. - Nikt ich tu nie lubi - stwierdziła Jaenelle, ale pod jej rozbawieniem krył się gniew... i smutek. Potem dodała bardzo cicho: - Saetan oficjalnie poprosił mnie o zgodę na ich egzekucję.

- Dałaś mu ją? - spytała Karla obojętnym tonem. Znalazła się w takiej samej sytuacji pięć lat temu, kiedy została królową Glacii. Wygnała swojego wuja, Lorda Hobarta, zamiast go stracić, choć miała mocne powody podejrzewać, że stał za śmiercią rodziców, jej i Mortona. Jaenelle, jeśli zostanie do tego popchnięta, wybierze to samo. - Jeśli to jakaś pociecha, to lubię twoją siostrę dodała, gdy przyjaciółka nie odpowiedziała na jej pytanie. - Przystosuje się do życia w Kaeleer, jeśli przestaniemy ją straszyć na tak długo, by mogła odzyskać oddech. Twarz Jaenelle przybrała bolesny wyraz. - Lucivar ją upił. A ona zaproponowała, że go wyczesze. - O Matko Noc! - Kiedy śmiech wreszcie ucichł, Karla wstała z jękiem z kanapy, pożegnała się z Jaenelle i ruszyła do siebie. We własnej sypialni, przy szykowaniu się do snu, pozwoliła sobie na jęki i posykiwania. Bez względu na to, ile ćwiczyła, kiedy była w domu, zawsze musiało minąć kilka dni, nim się przyzwyczaiła do treningów Lucivara. Ale nie zamierzała przepuszczać szansy, jaką dawały te treningi. Szczególnie teraz. Później, kiedy już zaczynała zasypiać, przyszło jej do głowy, że Jaenelle, która była silną i bardzo utalentowaną Czarną Wdową, być może miała własne powody, by przychylić się do jej prośby.

7. Kaeleer Z przesadną starannością Daemon zawiązał pasek szlafroka. Gorąca kąpiel rozgrzała i rozluźniła spięte, zmęczone mięśnie. Duża ilość brandy uspokoi temperament. Ale żadna z tych rzeczy nie przyniesie ulgi bolącemu, krwawiącemu sercu. Jaenelle go nie pragnęła. Zaczęło się to stawać boleśnie jasne. Kiedy szukała go wczoraj wieczorem, pomyślał, że cieszy się z jego widoku, miał nadzieję, iż zaczną od początku. Ale dziś unikała go za każdym

razem, kiedy się zbliżał, wykorzystując jako bufor Lucivara, Chaostiego albo cały sabat. Właśnie z tego powodu uznał, że dała mu tytuł Faworyta z poczucia obowiązku, a nie dlatego, iż go pragnęła. Ile czasu zdoła przyglądać się spokojnie jej stosunkom z innymi mężczyznami na dworze, sam nie mogąc stać się częścią jej życia? - zastanawiał się, wchodząc do sypialni. Ile czasu jego umysł zachowa zdrowe zmysły, gdy codziennie będzie dość blisko, by jej dotknąć, ale nie będzie mu wolno tego zrobić? Ile czasu... Na widok majaczącego w półmroku dużego kształtu pomyślał, że ktoś przyniósł tu wielkie białe futro i rzucił niedbale na łóżko. Potem z poduszki uniosła się głowa, a pod białym futrem zagrały mięśnie. Ogromny kot zmienił pozycję. Przednia łapa, zwisająca z łóżka, zacisnęła się, ukazując ogromne pazury. Szare oczy patrzyły na niego wyzywająco. Nawet gdyby nie zauważył na białym futrze Czerwonego Kamienia, nie miałby wątpliwości, kto leży na jego łóżku. Staramy się tutaj nie drażnić Kaelasa - powiedział Lucivar. Na Ognie Piekielne, Matko Noc, niech Ciemność będzie łaskawa! Serce waliło mu w gardle. Powoli wycofał się w stronę drzwi. Apartament Saetana był dokładnie naprzeciwko. Mógłby... Coś wielkiego walnęło w drzwi od zewnątrz, akurat kiedy sięgał po klamkę. Kaelas wyszczerzył w milczeniu zęby. Daemon miał tylko jedną drogę ucieczki. Nie spuszczając wzroku z Kaelasa, prześlizgnął się w stronę drzwi, które oddzielały jego sypialnię od sypialni Jaenelle. Otworzył je tylko tak szeroko, by móc się prześlizgnąć przez szparę. Opuścił pokój, zapieczętował drzwi Czarnym i dodał Czarną osłonę. Jeśli to, co powiedział Lucivar na temat kociej zdolności

przenikania przez wszystkie osłony, jest prawdą, jego środki zapobiegawcze były teraz bezużyteczne, ale poczuł się pewniej, gdy ich użył. Cofając się w głąb sypialni Jaenelle, zaczął drżeć. Niezupełnie z powodu Kaelasa. Każdy mężczyzna wyposażony w instynkt samozachowawczy z pewnością poczułby strach przed kotem tych rozmiarów - zwłaszcza że ten kot był równocześnie Księciem Wojowników z Czerwonym Kamieniem. Daemon zdawał sobie jednak sprawę, że gdyby nie roztrzaskał swojego umysłu tej nocy przy Ołtarzu Cassandry, nie poczułby aż tak obezwładniającego strachu. Miałby dość pewności siebie, by odpowiedzieć na tę kocią arogancję, choć na pewno rozsądnie wycofałby się z pokoju. Ale teraz... - Daemon? Obrócił się i nagle przestał być zdolny do oddychania. Jaenelle stała w progu drzwi prowadzących do reszty apartamentu, ubrana w szafirową piżamę. Na jej widok stracił równowagę - nie tylko fizyczną. Podbiegła do niego, objęła go w pasie, żeby nie upadł. - Co się stało? Jesteś chory? - Ja... - Pocił się z wysiłku, żeby oddychać. - Zdołasz podejść do łóżka? Nie mógł wykrztusić ani słowa, więc tylko kiwnął głową. - Usiądź - powiedziała. - Pochyl głowę między kolana. Kiedy posłuchał, szlafrok rozsunął się na boki. Jaenelle przykucnęła naprzeciw niego. Pochylił się jeszcze niżej, mając nadzieję, że nie odsłania zbyt wiele z tego, czego nie miała ochoty oglądać. - Możesz powiedzieć, co się stało? - zapytała, przesuwając palcami po jego włosach. Nie kochasz mnie. - Na moim łóżku - wyjęczał.

Jaenelle obejrzała się, zajrzała umysłem do jego sypialni. Jej oczy zwęziły się. - Co Kaelas robi w twoim pokoju? - Śpi. Na moim łóżku. - To twój pokój. Dlaczego nie każesz mu iść gdzie indziej? Dlaczego? Ponieważ nie mam ochoty dziś umrzeć. Ale jej głos był tak pełen zakłopotania, że podniósł głowę i spojrzał na nią. Była poważna. Gotowa usunąć te trzysta pięćdziesiąt kilogramów kota z jego łóżka. Wstała. - Każę mu... Daemon chwycił ją za rękę. - Nie. W porządku. Znajdę jakieś inne łóżko. Kanapę. Na Ogień Piekielny, będę spał na podłodze. Starożytne oczy przyglądały mu się przez chwilę. Coś dziwnego mignęło przez chwilę w ich głębinach. - Chcesz spać dziś tutaj? - spytała cicho. Tak. Nie. Nie chciał do niej przychodzić w potrzebie jako przestraszony samiec. Ale nie potrafił odrzucić jedynego zaproszenia do jej łóżka, jakie być może otrzyma. - Tak. Ściągnęła tę część narzuty, na której nie siedział. - Kładź się. - Ja... - twarz go paliła. - Zakładam, że ubierasz się do łóżka tak samo jak inni tutejsi mężczyźni powiedziała sucho. Czyli że śpi nago. Odeszła w kąt pokoju, taktownie odwracając się do niego tyłem.

Szybko zdjął szlafrok i położył się w wielkim łożu. Nic dziwnego, że zaproponowała mu nocleg. Łóżko było tak duże, że nawet nie zauważy, iż ma w nim towarzystwo. Chwilę później też się położyła, trzymając się swojej strony łóżka. Kiedy zgasiła świecę, mruknęła: - Dobranoc, Daemonie. Leżał w ciemności przez długi czas, nasłuchując jej oddechu, pewien, że tak jak on nie może zasnąć. Wreszcie ciepłe łóżko, szmer fontanny w ogrodzie poniżej, zapach mydła czy perfum, których używała, utuliły go do snu. Zasnął głęboko. * * * Obudził go cichy, niemal niesłyszalny dźwięk. Otworzył oczy. Ciemność. Wirująca mgła. Oparł się na łokciu i rozejrzał. Zobaczył ją, stała obok ołtarza. Złocista grzywa, która nie była włosami i nie była futrem. Lekko spiczaste uszy. Cienki pasek futra biegnący wzdłuż kręgosłupa do małego, krótkiego ogonka, który wyrastał nad pośladkami. Ludzkie nogi zakończone kopytkami. Ręce, które miały chowane pazury. Czarownica. Żywy mit. Marzenie, które się ziściło. Znów znajdował się w tym zamglonym miejscu, głęboko w otchłani. W miejscu, gdzie... Podniósł się powoli. Poruszając się ostrożnie, żeby jej nie spłoszyć, podszedł do ołtarza i stanął naprzeciw niej. Na ołtarzu stał kryształowy kielich pokryty koronką cieniutkich pęknięć. Obserwował w milczeniu, jak Czarownica podnosi ułamek kryształu i wkłada go na miejsce.

Coś poruszyło się w jego wnętrzu. Spojrzał uważnie na kielich i uświadomił sobie, że to jego własny, roztrzaskany umysł. Zauważył trzy inne drobne fragmenty. Kiedy sięgnął po nie, uderzyła go po ręce. - Czy masz pojęcie ile się ich naszukałam? - warknęła. Obróciła kielich, umieściła na miejscu kolejny odłamek szkła. Mgła wirowała, tańczyła, obracała się. Spada, spada, spada w otchłań. Jego umysł rozpada się na kawałki. Budzi się w mglistym miejscu. Widzi po raz pierwszy Jaenelle jako Czarownicę, która składa w całość jego kryształowy kielich. Kolejny okruch znalazł się na miejscu. Wąskie łóżko z pasami do przywiązywania rąk i nóg - łóżko z Briarwood. Wielkie łoże z jedwabnymi prześcieradłami. Uwodzicielska pułapka utkana z miłości i kłamstw, i prawdy - pułapka, która miała ocalić dziecko. Sadysta szepczący, by chwyciła przynętę, ponieważ to on, w swej męskiej seksualnej chwale, jest tą przynętą. Kolejny fragment na miejscu. Odzyskanie łączności psychicznej z Saetanem, kiedy przekonał Jaenelle, by wzniosła się na wysokość Czerwonego Kamienia. We dwóch zmuszają ją, by uleczyła swe rozerwane, krwawiące ciało. Panika Jaenelle, gdy mężczyźni z Briarwood przełamują osłonę utkaną przez Surreal w korytarzach prowadzących do Ołtarza. Cassandra, która otwiera Wrota pomiędzy królestwami i zabiera Jaenelle ze sobą. Jego kryształowy kielich rozjarzył się, ogrzał, gdy ciemna moc Czarownicy pokryła wszystkie pęknięcia i zasklepiła je. Teraz, kiedy wszystkie luki zostały wypełnione, wszystkie wspomnienia przywrócone, wreszcie wiedział dokładnie, co stało się trzynaście lat temu przy Ołtarzu Cassandry. Wreszcie wiedział dokładnie, co zrobił - i czego nie zrobił. Odetchnął głęboko, powoli wypuszczając powietrze z płuc.

Patrzyła na niego, spięta, a jej prastare oczy wypełniała przenikliwa, dzika inteligencja. - Brakujące fragmenty tworzyły miejsca podatne na ciosy, dlatego kielich był kruchy. Teraz będziesz się czuł dobrze. - Dziękuję. - Nie chcę twojej wdzięczności - warknęła. Daemon przyjrzał się jej i otworzył swoje wewnętrzne bariery na tyle, by wyczuć jej emocje. Zaskoczył go jej ból. - Czego pragniesz? - spytał cicho. Nerwowo pogładziła nóżkę kielicha. Zastanawiał się, czy wie, że on czuje te dotknięcia. I zastanawiał się, czy wie, co one z nim robią. Zaczął obchodzić ołtarz, lekko muskając palcami jego kamienie. - Niczego - odparła niepewnie, odsuwając się od niego pół kroku. Potem dodała: - Okłamałeś mnie. Nie pragnąłeś Czarownicy. Ogarnął go płomień gniewu, budząc tę część jego ja, którą Krwawi z Terreille nazywali Sadystą. Kiedy gniew ostygł, jego miejsce zajął inny ogień. Głos Daemona przeszedł w seksualne pomruki. - Kocham cię. I czekałem całe życie, by zostać twoim kochankiem. Ale byłaś za młoda, pani. Uniosła głowę, wyprostowała się z godnością. - Nie byłam zbyt młoda w otchłani. Powoli okrążał ołtarz. - Twoje ciało zostało zgwałcone. Twój umysł roztrzaskał się na kawałki. Ale nawet gdyby tak się nie stało, i tak byłaś za młoda. Nawet w otchłani. Stanął za nią. Lekko pogładził palcami jej biodra, jej talię. Unosił ręce coraz wyżej, przesuwał palcami po jej żebrach, gładził boki piersi. Przysunął się bliżej, uśmiechnął się z dziką rozkoszą, kiedy mały ogonek nerwowo poruszył się, pieszcząc go i podniecając.

Pocałował to miejsce, w którym łączą się ramiona z szyją. Pierwszy pocałunek był lekki i niewinny. Przy drugim użył zębów, żeby ją przytrzymać. Czubkiem języka pieścił i smakował jej skórę. Czuł, jak wali serce Jaenelle, słyszał, jak ona dyszy. Całował raz za razem jej szyję, coraz wyżej, aż wyszeptał do jej ucha: Już nie jesteś za młoda. Wydała stłumiony pisk, kiedy delikatnie otarł się o nią. Ogarnęło go głodne pragnienie. Obracał się wokół niej powoli, szukając, smakując - drapieżnik szukający ofiary. Ostatnią rzeczą, jakiej był w pełni świadomy, to gęstniejąca mgła, która wirowała wokół niego, aż wszystko inne zniknęło. * * * Z wysiłkiem przedarł się przez grubą warstwę snu, kiedy coś chwyciło go za ramię i wywlokło z łóżka. Słaniał się na nogach. Usiłował obudzić się na tyle, żeby stwierdzić, dokąd jest popychany. Nie miał żadnych problemów z pobudką, kiedy Lucivar wepchnął go do kabiny prysznicowej i puścił maksymalnie zimną wodę. Po omacku kręcił kurkiem, aż udało mu się zdusić lodowaty strumień. Oparł się dłonią o ścianę i próbował przekonać zmrożone mięśnie, by pozwoliły mu nabrać powietrza do płuc. Potem popatrzył dziko na Lucivara. - Jaenelle obudziła się w podobnym nastroju - stwierdził łagodnie brat. Musieliście spędzić interesującą noc. - Nic nie zaszło - jęknął Daemon, odgarniając z twarzy mokre włosy. - Nic fizycznego - uściślił Lucivar. - Ale wiele razy tańczyłem z Sadystą i mogę go rozpoznać na pierwszy rzut oka. Daemon milczał.

Usta Lucivara wygięły się w leniwym, aroganckim uśmieszku. - Witaj w Kaeleer, bracie - powiedział łagodnie. - Dobrze znowu cię widzieć. - Zatrzymał się w progu łazienki. - Przyniosę ci kawy. Kawa plus gorąca kąpiel na pewno obudzą cię wystarczająco. - Wystarczająco na co? - spytał nieufnie Daemon. Uśmieszek Lucivara zrobił się złośliwy. - Spóźniłeś się na trening, stary. Ale, zważywszy na okoliczności, dam ci jeszcze piętnaście minut na stawienie się na placu, nim znów zacznę cię szukać. - A jeśli będziesz mnie musiał znów szukać? - spytał Daemon niebezpiecznie łagodnie. - Uwierz mi. Jeśli znów będę musiał cię szukać, na pewno ci się to nie spodoba. Już mu się nie podobało. Ale wypił kawę, którą przyniósł mu Lucivar, a potem rozkoszował się gorącą wodą spływającą po jego szyi i plecach. Sadysta zaczął planować ciche, subtelne uwiedzenie Jaenelle Angelline.

ROZDZIAł PIąTY

1. Kaeleer Alexandra szła korytarzami Pałacu z Philipem u boku. Wolałaby obecność Leland, zamiast tego nieprzystępnego mężczyzny, ale zięć zaproponował swoje towarzystwo w taki sposób, że zrozumiała, iż chce z nią o czymś porozmawiać, prywatnie i dyskretnie. - Jesteśmy tu ponad tydzień i nic - warknęła, zirytowana jego obecnością. - Jak długo ten człowiek każe nam udawać gości? Philip nie musiał jej przypominać, że Osvald, członek orszaku, którego przydzieliła im Dorothea, nie zdołał dotąd zbliżyć się do Wilhelminy i Jaenelle w taki sposób, by nie stanąć twarzą w twarz z przynajmniej jednym mężczyzną, co uniemożliwiało mu uprowadzenie kobiet z Pałacu. Nie musiał również wspominać, że pozostaną „gośćmi”, póki Wielki Lord - albo prawdziwa królowa, która rządzi na tym dworze - nie zdecyduje inaczej. - Dziś rano przyszedł do mnie Lucivar - oświadczył nagle Philip. Słysząc w jego głosie napięcie, Alexandra obrzuciła go wzrokiem i zauważyła rumieniec, który zalał jego twarz. Czy to była złość czy zażenowanie? - I? - Zasugerował, żebyś powściągnęła Vanię, nim narobi sobie kłopotów. Najwyraźniej zbyt agresywnie usiłuje zaciągnąć do łóżka mężczyzn z Kaeleer. Powiedział, że skoro tak bardzo potrzebuje mężczyzny, powinna zaprosić do łóżka swojego Faworyta, bo po to go przecież tu przywiozła. Osobiście Alexandra była zdania, że Vania zachowuje się jak dziwka. No ale Vania bardzo szczodrze dzieliła się mężczyznami ze swego dworu z

królowymi, które u siebie gościła - a Alexandra nigdy nie omieszkała skorzystać z tej uprzejmości, kiedy odwiedzała jej prowincję. Od ponad dwudziestu pięciu lat - od kiedy poprosiła Philipa, by przeprowadził Leland przez jej Dziewiczą Noc nie utrzymywała na dworze stałego kochanka. Trudno byłoby prosić Philipa, żeby grzał jej łoże, skoro tak naprawdę pragnął zostać kochankiem jej córki, a inni mężczyźni, których brała pod uwagę, byli dużo bardziej zainteresowani władzą, jaką dawała pozycja Faworyta, niż dbaniem o przyjemności królowej. I teraz wspomnienie tej szczodrości Vanii - oraz fakt, że nadal żaden mężczyzna nie grzał jej łoża - kazało Alexandrze przejść do defensywy. - Nie musiałaby być „agresywna”, gdyby ten dwór raczył zapewnić wizytującym królowym podstawowe udogodnienia. - Wspomniałem mu o tym - powiedział Philip przez zaciśnięte zęby. - I usłyszałem, że na tym dworze nie ma mężczyzn, których zakres obowiązków obejmowałby takie usługi. - Trudno mi w to uwierzyć. Nie każda królowa, która przybywa tu z wizytą, ma własnego Faworyta. Muszą mieć jakiś układ... - Urwała, gdyż nagle dotarł do niej z całą siłą afront zawarty w słowach Philipa. - To dlatego, że jesteśmy z Terreille, prawda? - Tak - odparł zięć bezbarwnym głosem. - Lucivar powiedział, że kilku mężczyzn z Drugiego i Trzeciego Kręgu w normalnych okolicznościach byłoby gotowych usłużyć gościowi w tych sprawach, ale ponieważ królowe z Terreille nie potrafią czerpać rozkoszy z mężczyzny, nie krzywdząc go przy tym, nikt w Kaeleer nie zamierza im zaproponować swoich usług. - Zawahał się. Powiedział również, że w Kaeleer nie ma niewolników dla przyjemności. Te słowa zabolały Alexandrę równie mocno jak fizyczny cios, ponieważ przypomniały jej o tych kilku miesiącach, gdy Daemon Sadi służył jako niewolnik dla przyjemności na jej dworze. - Rozumiem - powiedziała tonem pełnym napięcia. - Lucivar był zły, ale również zmartwiony - ciągnął Philip, a w jego głosie słychać było zdumienie. - Głównie dlatego, że Vania skupiła swoje wysiłki na księciu Aaronie.

- Aaron to bardzo przystojny mężczyzna i... - Jest żonaty. Nie wiedziała, co na to odpowiedzieć. Wyczuwała niepokój Philipa. Fakt, że Vania skierowała swoją uwagę na żonatego mężczyznę, przypomniał mu z całą ostrością jego własną, niepewną pozycję. Choć coraz więcej arystokratycznych małżeństw zawierano z pobudek prestiżowych albo politycznych, większość mężczyzn Krwawych nadal hołubiła samą ideę małżeństwa, ponieważ był to jedyny związek, w którym obie płcie stawały na równej pozycji, jako partnerzy. Oczywiście na ile to było możliwe - i rozsądne. Wierność mężczyzny była absolutnym wymogiem małżeństwa, a ten, który poszukałby rozkoszy w innym łożu, szybko obudziłby się bez domu i rodziny. Mógł nawet stracić dzieci. - To kolejny powód, żeby okiełznać Vanię - oświadczył Philip. - Jeśli tutejsi mężczyźni bardziej się wkurzą... - Wiem - przerwała mu ostro Alexandra. Nigdy nie zdołają wykraść Wilhelminy i Jaenelle z Pałacu, jeśli wzbudzą jeszcze większą wrogość tutejszych mężczyzn. - Wiem - powtórzyła, łagodząc ton. - Porozmawiam z nią. - Wkrótce? Ten jego niepokój wzbudził w niej gniew, ale postanowiła go nie okazywać. - Tak, Philipie - powiedziała łagodnie. - Porozmawiam z nią wkrótce.

2. Kaeleer Interesujące zebranie, pomyślał Daemon, wkładając ręce do kieszeni spodni. Zastanawiał się, o co może chodzić. Zarządca Dworu wezwał Dowódcę Straży, Faworyta i Pierwszą Eskortę do swojego gabinetu, aby „coś przedyskutować”.

Dwa ostatnie dni Daemon spędził na studiowaniu Protokołu Dworu, wręczonego mu przez Saetana. Zaskoczyły go różnice pomiędzy zasadami obowiązującymi tutaj i tymi, które wpojono mu w Terreille. Ten Protokół, choć oczywiście podkreślał matriarchalną strukturę społeczną Krwawych, dawał mężczyznom pewne prawa i przywileje, które pozwalały równoważyć siły obu płci. Wyjaśniało to ów brak lęku i wiernopoddaństwa, które zauważył u tutejszych mężczyzn. Rozumieli granice określające ich dopuszczalne zachowania, ale w ramach tych granic stali na mocnym gruncie i nigdy nie musieli się zastanawiać, co się z nimi stanie, jeśli wypadną z łask swojej Pani. Zaskoczyła go również część Protokołu dotycząca mężczyzn z Pierwszego Kręgu. W Terreille nigdy nie widział najmniejszej wzmianki na ten temat. Był tam paragraf, który określał krótko zasady, na jakich mężczyzna wstępował na służbę: Twoja wola jest moim życiem. Odebrawszy taką przysięgę. Królowa miała prawo uczynić z poddanym mężczyzną, co chciała, nawet zabić go. W tym nie było nic nowego, ale w Terreille zasada ta stanowiła dla mężczyzn poważne ryzyko. Tutaj natomiast uzupełniała ją milcząca zgoda Królowej, że przyjmując mężczyznę na służbę, uznaje jego prawo głosu w kwestiach podejmowanych przez nią decyzji i odnośnie do jej życia. Jeśli wydała rozkaz, a większość mężczyzn z Pierwszego Kręgu nie zgadzała się z nim, Królowa mogła albo zgodzić się z ich zdaniem, albo usunąć ich z dworu. Ale nie mogła ich skrzywdzić za to, że się z nią nie zgadzają. Gdyby mężczyźni z Terreille znali tę część Protokołu, być może byliby w stanie kontrolować zachowanie królowych - faworytek Dorothei, być może zdołaliby zapewnić bezpieczeństwo młodym, silnym czarownicom i uchronić je przed złamaniem, być może byliby w stanie stawić czoła groźbie niewoli i kastracji, zamiast płaszczyć się ze strachu przed czarownicami dzierżącymi władzę... Ale najwyraźniej ktoś usunął te ustępy z ksiąg Protokołu w Terreille tak dawno temu, że nikt już o nich nie pamiętał. Nic dziwnego, że dla ludzi z Terreille przybycie do Kaeleer było takim szokiem. Wreszcie nabierał sensu wymóg, by imigranci musieli odsłużyć pewien czas na tutejszych dworach. Potrzebowali czasu, żeby przyswoić sobie nowe zasady i zrozumieć, jak wpływają one na ich codzienne życie.

Wyniesiona z lektury Protokołu wiedza sprawiła, że miał ochotę przyjrzeć się bliżej oficjalnym stosunkom Królowej z podległymi jej mężczyznami. Oczywiście zakładając, że Królowa się pokaże. - Czy ktoś powiedział Kotce, że ma tu przyjść? - spytał Lucivar, wyrażając na głos myśli Daemona. Saetan spojrzał na syna wzrokiem pozbawionym wyrazu. - Powiedziałem jej, ale dopadł ją Lord Ladvarian. Chciał z nią przedyskutować parę spraw. Spodziewam się, że przyjdzie, jak tylko zdoła się wykręcić jemu i Kaelasowi. - Potem Saetan równie obojętnie popatrzył na Daemona. Daemon odpowiedział mu takim samym spojrzeniem, ale serce biło mu teraz dużo szybciej. Miał wrażenie, że to, o czym Ladvarian i Kaelas chcą porozmawiać z Jaenelle, ma coś wspólnego z nim. Zaczął obmyślać jakieś dobre usprawiedliwienie, które pozwoliłoby mu na chwilę wyciągnąć Lucivara na korytarz i zapytać go, dlaczego krewniacy są tacy zainteresowani Faworytem, kiedy do pokoju wpadła Jaenelle. - Przepraszam za... - zamilkła na ich widok, a jej pośpiech nagle zniknął. - To spotkanie rodzinne czy oficjalne? - spytała nieufnie. - Oficjalne - odparł Saetan. Daemon, zafascynowany, obserwował zmianę, jaka zaszła w Jaenelle. Niemal niedostrzegalnie kobieta zmieniła się w Królową. - A zatem czego dwór sobie życzy? - spytała spokojnie. W jej głosie nie było ani sarkazmu, ani złości. Daemon rozpoznał formułę, która zgodnie z tradycją otwierała dyskusję. - Otrzymałem wiadomość od Lorda Jorvala - powiedział Saetan równie spokojnie, choć jego oczy pozbawione wyrazu powinny wzbudzić jej niepokój.

- Osoba z pewnej wysoko postawionej, arystokratycznej rodziny przybyła do Kaeleer szukać pomocy uzdrowicielki. Powodem jest choroba, której nie potrafi uleczyć nikt w Terreille. Ponieważ wiadomo, że jesteś najlepszą Uzdrowicielką w Królestwie, Lord Jorval prosi cię, byś pilnie przybyła do Goth i udzieliła konsultacji. Lucivar zawarczał cicho, ale z wielką złością. Andulvar uciszył go drobnym, ale wymownym gestem dłoni. - Jorval donosi również, że zapewniono go, iż choroba nie jest zaraźliwa. Ponieważ jednak dotyka ona wyłącznie mężczyzn, nie chce, by członkom twojego dworu stała się krzywda i... Tym razem zawarczał Andulvar. - Nie! - wybuchnął Lucivar. Własne słowa pobudziły go do ruchu, zaczął z furią krążyć po gabinecie. - Nie pojedziesz do Małego Terreille, żeby uzdrawiać, bez pełnej eskorty własnego dworu. Drugi raz nie. Już nigdy więcej. Nie. Jeśli ta osoba tak bardzo chce się z tobą zobaczyć, dlaczego nie przyjedzie tutaj? - Mogłabym podać kilka powodów - stwierdziła Jaenelle z suchym rozbawieniem w głosie. Krew zagotowała się nagle w żyłach Daemona, kiedy spotkał na moment wzrok brata, a potem równie nagle zmroziła się, gdy spojrzał na Saetana i zobaczył to coś, co przemknęło na dnie jego złocistych oczu. Co Wielki Lord chciał ukryć za tym celowo pozbawionym wyrazu wzrokiem - i co się stanie, jeśli straci nad tym kontrolę? - Czy Jorval wspomniał, skąd pochodzi ta osoba? Czy napisał coś jeszcze? Coś, co mogłoby być użyteczne? - spytała Jaenelle, znów zwracając się do Wielkiego Lorda. Lucivar nadal krążył po gabinecie i klął. - Tylko tyle, że najbardziej ucierpiały krótko żyjące rasy - odparł Saetan. Usta Jaenelle drgnęły w cieniu rozmarzonego uśmiechu, dość złośliwego, by Daemona przeszedł dreszcz. - Rasy z zachodniej części Terreille? - spytała mrocznym głosem.

- Tego nie napisał, Pani. W zamyśleniu kiwnęła głową. - Przemyślę to. - Tu nie ma o czym myśleć - warknął Lucivar. - Nie jedziesz. Może nie pamiętasz wiele z tego, co się zdarzyło siedem lat temu, aleja tak. Nie będziemy przechodzić przez to jeszcze raz, szczególnie ty. Daemon przyjrzał się Lucivarowi. Za tą furią krył się strach niebezpiecznie przypominający panikę. Stłumił westchnienie, niezbyt szczęśliwy, że jego pierwsze wystąpienie jako Faworyta będzie przeciwstawieniem się woli Królowej. Jednak nie zamierzał się godzić na coś, co do tego stopnia wytrąciło z równowagi jego brata. Potem zauważył wyraz twarzy Jaenelle, kiedy zwracała się ku Lucivarowi - i zastanowił się, ilu mężczyzn miało odwagę przeciwstawić się Czarownicy, odkąd osiągnęła dojrzałość i zyskała swą pełną moc. Lucivar zamarł w pół kroku, kiedy wbiły się w niego te szafirowe oczy. Zadrżał wyraźnie, ale wytrzymał jej spojrzenie, a jego głos był zupełnie spokojny. - Pojedziesz do Małego Terreille po moim trupie - oświadczył cicho, po czym wyszedł z gabinetu. Jaenelle skuliła się na chwilę, po czym wyprostowała ramiona i zwróciła się do Daemona. - Idź za nim, proszę. - Dlaczego? - spytał podejrzliwie Daemon. W jej spojrzeniu pojawiła się lekka irytacja. - Ponieważ jesteś dość silny, żeby go powstrzymać, a nie chcę, żeby wszczął alarm na dworze w kwestii, co do której nie podjęłam jeszcze decyzji. To była pierwsza rzecz, o jaką go poprosiła, a on nie był pewien, czy zdoła spełnić jej prośbę.

- Co zaszło siedem lat temu? Zbladła i chwilę potrwało, nim udzieliła odpowiedzi. - Może lepiej zapytaj o to Lucivara. Tak jak powiedział, pamięta to lepiej niż ja. Odczekał kilka uderzeń serca. - Ile czasu potrzebujesz? - zapytał. Spojrzała na Saetana. - Czy godzina wam odpowiada? - Z przyjemnością spotkamy się tu za godzinę - odparł Saetan. - Dobrze - powiedział Daemon. - Powstrzymam go przez godzinę. Skinęła mu głową na znak, że usłyszała, i wyszła pospiesznie z gabinetu. Daemon popatrzył na zamknięte drzwi w pełni świadom, że Andulvar i Saetan czekają na jakieś wyjaśnienia, co zamierza zrobić. - Zapytam go - stwierdził spokojnie. - A jeśli nie spodoba mi się odpowiedź, będzie musiała pojechać i po moim trupie. - Zaryzykuje swoją szansę na zostanie jej kochankiem, jeśli tego będzie trzeba, by ją ochronić. - Nie spodoba ci się odpowiedź, ale na twoim miejscu nie martwiłbym się perspektywą samotnego oporu - oświadczył Saetan. - Jeśli Jaenelle postanowi udać się do Małego Terreille, będzie musiała pojechać po trupach całego Pierwszego Kręgu. A ponieważ jest mało prawdopodobne, żeby rozpoczęła walkę z całym dworem o to konkretne uleczenie, okażemy jej nasz szacunek, pozwalając podjąć decyzję samodzielnie. - W takim razie, jeśli mi wybaczycie, lepiej pójdę i zobaczę, czy uda mi się powściągnąć Lucivara.

3. Kaeleer Lucivar nie jest szczęśliwy, stwierdził Ladvarian, patrząc na Jaenelle. Jego Pani wpatrywała się w kaskadę i zbiorniki, które zbudowała w tym

wewnętrznym ogrodzie kilka lat temu. - Chcę pomyśleć, wojowniku - powiedziała cicho Jaenelle. - W samotności. Sceltyjczyk przez chwilę przestępował z łapy na łapę. Warczy i jest zły, i nie chce z nami rozmawiać. Taki zapach złości i strachu pojawiał się u Lucivara tylko wtedy, gdy Jaenelle albo Marian zrobiły coś nie do przyjęcia. A ponieważ Marian nie uczyniła nic niezwykłego - już zdążył sprawdzić - musiała coś zrobić Jaenelle. Albo zamierzała coś zrobić. W milczeniu wyszczerzył zęby. Jaenelle. Kiedy odwróciła się w jego stronę, zobaczył w jej dłoni dużą, hebanową klepsydrę. Nic nie mówiąc, obróciła ją, postawiła na obramowaniu najniższego zbiornika i odeszła na drugą stronę ogrodu. Ladvarian zaskowyczał cicho, patrząc na klepsydrę. Krewniacy mieli kłopoty ze zrozumieniem ludzkiej koncepcji dzielenia czasu na małe kawałki, które nazywano godzinami i minutami. Potrafili zrozumieć, że czasami dwunożne samice chcą zostać same, ale zwykle wracali za wcześnie i wprawiali je tym w złość. Wielki Lord i Królowa zrobili dla nich te klepsydry, ponieważ łatwo je było zrozumieć. Jeśli cały piasek przesypał się na dno, Pani była gotowa znów się bawić. Jeśli nie, krewniacy odchodzili, nie naruszając jej spokoju. Jaenelle miała dwa zestawy klepsydr. W każdym znajdowała się klepsydra godzinna, półgodzinna i piętnastominutowa. Zestaw z jasnego drewna stosowała wtedy, gdy prosiła o czas dla siebie - można było zakłócić jej samotność, jeśli było to konieczne. Natomiast jako Czarownica i Królowa używała zestawu zrobionego z hebanu, a te klepsydry były milczącym rozkazem. Ladvarian wybiegł z ogrodu, akceptując odprawę. Nie zamierzał rzucać wyzwania swojej Królowej. Wiedział, że jeśli będzie dostatecznie mocno naciskać Lucivara, ten nie wytrzyma, a wtedy

wszystkie psy na dworze dowiedzą się, co planuje ich Pani.

4. Kaeleer Za pomocą Fachu każdy Krwawy noszący Kamienie mógł rozłupać kawał drewna bez użycia siły fizycznej. Ale Lucivar - stwierdził Daemon, obserwując ruchy siekiery - używał do tego wyłącznie siły mięśni. A to, bardziej niż wszystko inne, co zaobserwował od czasu przybycia do Kaeleer, uświadomiło mu odmienność służby na tym dworze. W Terreille Lucivar wdałby się w walkę z innym silnym mężczyzną, a wynikła z tego awantura mogła zniszczyć cały dwór. Tutaj wyładowywał złość, rąbiąc drewno, którym w zimie ogrzewany będzie Pałac. - Przysłała cię, żebyś mnie przytrzymał? - warknął Lucivar, robiąc zamach siekierą. - Co się wydarzyło siedem lat temu? - spytał cicho Daemon. - Dlaczego jesteś przeciwny jej podróży do Małego Terreille? - Nie zagadasz mnie, bękarcie. - Nie zamierzam cię zagadywać. Chcę wiedzieć, dlaczego mam postąpić wbrew życzeniom mojej Królowej. Siekiera opadła z taką siłą, że przeszła przez rąbany klocek i wbiła się głęboko w pieniek. Lucivar przywołał ręcznik i otarł pot z twarzy. - Siedem lat temu pojechała do Małego Terreille na wizytę stanowiącą jeden z warunków układu z Ciemną Radą. Jakiś dzieciak został ciężko ranny i poproszono ją o jego uleczenie. Ktokolwiek zastawił tę pułapkę, był sprytny. Obrażenia były dość rozległe, więc uzdrowienie wyczerpało ją fizycznie i psychicznie, ale nie na tyle, aby wezwać do pomocy uzdrowicielki spoza Małego Terreille. A gdyby wezwała na pomoc Karlę albo Gabrielle, przybyłaby z nimi

męska eskorta. Po zakończeniu uzdrawiania ktoś podał jej jedzenie albo napój z narkotykiem, a ona była zbyt zmęczona, by to wykryć. Stała się na tyle bezwolna, że robiła, co jej kazano - a nakazano jej podpisać kontrakt małżeński. Żyłami Daemona popłynął chłód, słodki i zabójczy. Nie było cię tutaj. Nie możesz tego uznać za zdradę, ponieważ cię tutaj nie było. Nie miało to znaczenia. Stanowisko Faworyta nie było niczym innym jak fizyczną ugodą. Natomiast pozycja Małżonka... - W takim razie gdzie on jest? - zapytał łagodnie. Lucivar wyżął ręcznik. - Nie przetrwał nocy poślubnej. - Zająłeś się tym? Dzięki. - Był już martwy, kiedy dotarłem na miejsce. - Lucivar zamknął oczy i z trudem przełknął ślinę. - Na Ognie Piekielne, Daemonie, rozmazała go po całym pokoju! - Otworzył oczy. Miały wyraz tak ponury, że Daemon się wzdrygnął. Dali jej dużą dawkę safframate oprócz tego pierwszego narkotyku. Ciało Daemona nagle zupełnie straciło czucie. Wiedział aż za dobrze, co safframate potrafi zrobić z człowiekiem. - Kto się nią zajął? - spytał, mając na myśli: Kto dał jej seks, którego potrzebowała? W tej chwili nie było w nim miejsca na zazdrość czy zranione uczucia, tylko desperacka nadzieja, że Lucivar zrobił to, co konieczne. Brat odwrócił wzrok. - Zabrałem ją na polowanie do Askavi. Daemon popatrzył na niego, czekając, aż umysł w pełni pojmie znaczenie tych słów. - Pojechałeś z nią jako przynęta ? - A co miałem zrobić? - warknął Lucivar. - Zamknąć ją w Ebon Askavi i patrzeć, jak cierpi? Rozlew krwi przynosi ulgę, tak samo jak seks. - Urwał, odetchnął głęboko i odzyskał równowagę. - Nie było łatwo, ale przetrwaliśmy.

Daemon zrozumiał, że to już wszystko, co brat zamierza mu powiedzieć o zdarzeniu, które musiało być dla niego koszmarem. - Od tamtej pory jeździła do Małego Terreille tylko dwa razy i zawsze w towarzystwie pełnej, uzbrojonej eskorty, ze mną na czele - ciągnął Lucivar. - Nie była tam ani razu, odkąd oficjalnie stworzyła dwór. - Rozumiem - powiedział cicho Daemon. - Już czas na wysłuchanie jej decyzji. Chcesz się odświeżyć? - Po co? - spytał z ponurym uśmiechem Lucivar. - Kiedy jej wysłucham, zapewne znów tu wyląduję.

5. Kaeleer - Mogę w czymś pomóc? Osvald, dworzanin, zacisnął zęby, po czym uśmiechnął się z wysiłkiem, obracając się ku lokajowi. Na Ogień Piekielny, czy na tym dworze nie ma ani jednego mężczyzny, który nie rwałby się do walki? - Chyba zabłądziłem, więc postanowiłem przy okazji obejrzeć obrazy w tej części Pałacu. - Z radością wskażę ci drogę do twojego pokoju - powiedział Holt z lodowatą uprzejmością. W Terreille kazałby tego lokaja wychłostać za sam brak służalczości. W Terreille służba nie obnosiła się ze swoimi Kamieniami i nie zmuszała swoich panów do uznania swej siły. Drażniło go, że on, ulubieniec Arcykapłanki z Hayll, musiał uznać w zwykłym lokaju wojownika z Opalem. - Tędy - powiedział Holt akurat wtedy, gdy Wilhelmina wyszła ze swojego pokoju. Osvald przeklął pod nosem.

Gdyby Holt pokazał się kilka minut później, dorwałby tę dziwkę i zabrał ją z Pałacu. Potem z pokoju wyszedł wielki pręgowany kot i wbił w niego nieruchomy wzrok. Osvald nagle ucieszył się z obecności Holta. Kiedy wargi kota zaczęły się unosić w pełnym złości grymasie, nie potrzebował dalszej zachęty. Przywitał się grzecznie z Wilhelminą i z ulgą przyjął jej automatyczną odpowiedź - zabrzmiała tak poufale, jak powitania tutejszych dziwek z mężczyznami, których znały. W stosunku do innych mężczyzn robiły zawsze króciutką pauzę, która aż krzyczała: „Uwaga! Obcy!”. Mogę to wykorzystać na swoją korzyść, pomyślał, idąc za Holtem z powrotem do skrzydła, w którym zakwaterowano Alexandrę i jej orszak. Nikomu nie wyda się dziwne, że dworzanin przenosi wiadomość od jednej pani do drugiej - zwłaszcza jeśli się założy, że pracuje dla tej rodziny od wielu lat. Tak, mógł to dobrze rozegrać.

6. Kaeleer Kiedy działają razem, są niebezpieczni - powiedział Andulvar do Saetana na Szaroczarnej nici włóczni. Saetan rzucił okiem na Lucivara i Daemona i zrozumiał uwagę Andulvara. Wszyscy Książęta Wojowników byli niebezpieczni, ale kiedy dwóch mężczyzn o dopełniającej się mocy zaczyna działać razem... My również tacy byliśmy w ich wieku, stwierdził sucho. I nadal jesteśmy. Jeśli kiedyś dojdzie do walki, nie chciałbym stanąć przeciwko tym dwóm, odparł Andulvar w zamyśleniu. Saetana - po tej uwadze - opuściło wszelkie rozbawienie. Jego serce chciało krzyczeć: Nigdy nie będą wrogami! To moje dzieci, moi synowie! Ale inna jego część - ta, która musiała oceniać potencjalne zagrożenie dla dworu ze strony silnych mężczyzn - nie była tego taka pewna. Był pewien co do Lucivara.

Ale Daemon... Lucivar miał ciężkie dzieciństwo, ale pod pewnymi względami brutalność, z jaką go traktowano, była czysta. Nie wychował się na dworach. Natomiast Daemon dorastał na dworze Dorothei. Przyswoił sobie pokrętne lekcje, jakich mu udzielano, pozwolił, by stały się jego częścią, a potem wykorzystywał je jako broń. Choć Lucivar mógł walczyć z tą czy inną osobą, pojmował znaczenie lojalności wobec rodziny i dworu. Natomiast jeśli chodzi o Daemona, Saetan podejrzewał, że ta lojalność zawsze będzie sztuczna. I że jedyna lojalność, na jaką mogą liczyć z jego strony, to oddanie dla Jaenelle. Co oznaczało, że Daemon był zdolny uczynić wszystko w imię tej lojalności. I że z tym synem trzeba postępować bardzo, bardzo ostrożnie. Sprawę pogarszało jeszcze zachowanie Jaenelle, która sprawiała wrażenie królika uciekającego przed lisem. Gdyby chodziło o kogoś innego, Saetan z rozbawieniem obserwowałby tę grę. Wiedział, że inni chłopcy bawią się przednio, rozumiał, dlaczego tak ich zachwyca reakcja Jaenelle na obecność Daemona. Ale nie sądził, by syn uważał to za choć trochę zabawne. Zastanawiał się, co może się stać, gdy Daemon wreszcie straci cierpliwość - i kto z tego powodu ucierpi. Kiedy Jaenelle weszła do gabinetu, Saetan odsunął od siebie kłopoty, które jeszcze się nie zaczęły, by zająć się tymi, które już mieli. - Wielki Lordzie - powiedziała Jaenelle oficjalnym tonem. - Pani - odparł Saetan, równie formalnie. Odetchnęła głęboko i zwróciła się do Lucivara. - Książę Yaslana, proszę, abyś jako Pierwsza Eskorta zorganizował kwatery gdzieś przy granicy z Małym Terreille. Dla mnie i skromnego orszaku. Nie w gospodzie. W prywatnym domu albo w strażnicy. W miejscu, które zapewni dyskrecję. Sam możesz wybrać, na którym terytorium. Możesz też wybrać czas spotkania - ale nie w ciągu najbliższych trzech dni. Saetan nie stał na tyle blisko, by wyczuć jej zapach, ale nagły błysk oczu Daemona i czujny wyraz twarzy Lucivara powiedziały mu, że zaczęło się jej miesięczne krwawienie. Chciał westchnąć. Na Ognie Piekielne, jak miał

opanować wrodzoną agresję Daemona, skoro miał trudności z opanowaniem własnej? Czarownice są bezbronne podczas trzech pierwszych dni księżycowych, ponieważ ze względu na ból nie mogą wtedy nosić Kamieni ani parać się Fachem, prócz całkiem podstawowych zaklęć. A kiedy bezbronna staje się Królowa, jej Książęta Wojowników balansują na skraju morderczej furii. - Nikomu nie musisz mówić, co zorganizowałeś, chociaż grzeczność wymaga, byś poinformował Zarządcę, Dowódcę Straży i Faworyta - ciągnęła Jaenelle. - Zarządca skontaktuje się z Lordem Jorvalem i potwierdzi miejsce spotkania w Małym Terreille. - Jaki ma sens szukanie bezpiecznego miejsca, skoro zamierzasz przekroczyć granice Małego Terreille? - spytał Lucivar. Saetan usłyszał w jego tonie odpowiednią dozę szacunku. - Ponieważ zamierzam udać się do Małego Terreille, nie przekraczając jego granic. To powinno uspokoić dwór co do mojego bezpieczeństwa, a równocześnie umożliwić mi spotkanie z tą osobą. Lucivar zmrużył oczy, rozważając jej słowa. - Możesz po prostu odmówić. - Mam swoje powody, żeby zgodzić się na spotkanie - odparła Jaenelle mrocznym głosem. A to, jak wiedział Saetan, przesądzi sprawę, jeśli chodzi o Lucivara. Tyle że Lucivar nadal nie spuszczał Jaenelle z oka. - Jeśli się na to zgodzę, będziemy się mogli tobą opiekować, a ty nie będziesz na nas warczeć? To wystarczyło, żeby zmienić Królową z powrotem w prychającą ze złości młodszą siostrę. - Jacy my? - spytała złowieszczo. - Rodzina.

Saetan zastanawiał się, czy ktoś zauważył spojrzenie, jakie Daemon rzucił bratu - Lucivar powinien zalać się krwią. Saetan rozważał, czy Lucivar rozumie, że objęcie Daemona terminem „rodzina” kłóci się Z jego pozycją Faworyta Królowej. - Tato! - Jaenelle obróciła się do niego. - Tak, mała czarownico? - spytał łagodnie, ale czuł, jak na czole formują mu się kropelki potu. Twarz Daemona zmieniła się w zimną maskę bez wyrazu. Jaenelle patrzyła przez chwilę na Saetan, po czym znów zwróciła się ku Lucivarowi. - W granicach rozsądku - warknęła. - I to ja zdecyduję, gdzie leży ta granica. Kiedy ten uśmiechnął się do niej szeroko, zamaszyście wyszła z gabinetu. Uśmiech Lucivara zniknął, kiedy spojrzał na Andulvara. - Ponieważ jesteś Dowódcą Straży, powinna była ciebie poprosić o przygotowanie kwater. Andulvar wzruszył ramionami. - Moje ego ma się dobrze, mały. Jest zbyt dobrą Królową, żeby nie rozumieć potrzeb mężczyzn, którzy jej służą. W tej chwili tobie bardziej zależy na tym zadaniu niż mnie. - Jego uśmiech nie był pozbawiony sarkazmu. - Ale jeśli nie poinformujesz mnie, co zorganizowałeś, będę urażony. - Jeśli masz czas, możemy razem popatrzeć na mapę - zaproponował Lucivar. - Szybko się uczysz, mały - stwierdził Andulvar, objął go ramieniem i wyprowadził z gabinetu. - Naprawdę szybko. Kiedy Daemon poruszył się, żeby też wyjść, Saetan pochylił się nad hebanowym biurkiem. - Coś cię dręczy, książę? - Nie obchodzą mnie związki rodzinne, jakie twoim i Lucivara zdaniem

macie z Jaenelle. Ja nie jestem jej bratem - oświadczył Daemon niebezpiecznie spokojnie. - Nikt tak nie twierdzi. Fakt, że jestem jej adoptowanym ojcem, a ty moim synem, nie ma tu znaczenia. Nigdy nie myślałeś o niej jako o siostrze, a ona nigdy nie uważała cię za brata. To się nie zmieniło. Chłód w oczach Daemona zmienił się w smutek. - Może i nie uważa mnie za brata, ale i nie chce, żebym był kimkolwiek innym. Saetan natychmiast wyczuł niepokój. - To nieprawda. Cichy śmiech Daemona pełen był smutku i goryczy. - Zwykle uwiedzenie kobiety nie zabiera mi nawet godziny, jeśli się postaram. I nie więcej niż dwie, jeśli się nie staram. A tu nie mogę nawet zbliżyć się do niej na tyle, żeby porozmawiać. Saetana zmroził sposób, w jaki Daemon mówił o swoich uwodzicielskich umiejętnościach. Dostatecznie wiele nasłuchał się o Sadyście od ludzi, którzy nie wiedzieli, że mówią o jego synu, by czuć skrępowanie. Wiedział, że umiejętności te są obosieczną bronią. Podobnie jak mężczyzna, który je posiadał. Jeśli Daemon poczuje się zmuszony użyć tych umiejętności zbyt wcześnie... By ukryć lekkie drżenie rąk, skrzyżował je na piersi. - Chłopcy uważają, że wasza gra w chowanego jest zabawna. - Doprawdy? - spytał Daemon podejrzanie cicho. - Jeśli mam być szczery, ja też tak uważam. - Czy może uważałbym, gdybym miał pewność, że nie rozpłatasz mi gardła, nim skończę mówić. Złociste oczy Daemona nabrały znudzonego, sennego wyrazu, który znał aż

nazbyt dobrze - ponieważ były takie momenty, kiedy patrząc w lustro, widział ten wyraz oczu u siebie. - Doprawdy? - powtórzył Daemon. - Dwa dni temu Jaenelle zapytała mnie o zdanie na temat sukni, którą włożyła na kolację. - Pamiętam ją. Piękna rzecz. - Cieszę się, że to doceniasz - Saetan urwał. - Być może docenisz również fakt, że przez trzynaście lat, odkąd tu mieszkamy, nigdy nie przejmowała się swoimi strojami na tyle, by zapytać mnie o opinię. I że nie zapytała o nią Zarządcy ani ojca, tylko mężczyznę, I że - zważywszy, jak ta suknia na niej leżała - moja opinia jako ojca różniła się znacząco od mojej opinii jako mężczyzny. Daemon niemal się uśmiechnął. - Ona widzi w tobie mężczyznę, Daemonie. Mężczyznę, nie przyjaciela. Po raz pierwszy w życiu próbuje sobie radzić z własnym pożądaniem. Więc ucieka. - Nie tylko ona jedna musi sobie z tym radzić - mruknął Daemon, ale senny wyraz jego oczu zmienił się w zainteresowanie. - Jestem jej Faworytem. Mogłaby... Saetan pokręcił głową. - Naprawdę sądzisz, że Jaenelle tego od ciebie zażąda? - Nie - Daemon przeczesał włosy palcami. - Co powinienem zrobić? - Nie musisz robić nic ponad to, co już robisz - Saetan zamyślił się na chwilę. - Czy wiesz, jak przyrządzić napar, który zmniejsza dolegliwości miesięczne? - Znam kilka przepisów. Saetan uśmiechnął się. - W takim razie sugerowałbym, by Faworyt przygotował taki napar dla swojej Pani. Sądzę, że nawet Jaenelle uzna, iż podpada to pod kategorię „w

granicach rozsądku”.

7. Kaeleer Surreal zatrzymała się w drzwiach jadalni i zaklęła pod nosem. W sali siedziała tylko Alexandra i jej orszak. Na Ognie Piekielne, dlaczego Jaenelle nie zostawiła w spokoju tej sprawy? Posiłki z pewnością spożywano w mniej napiętej atmosferze, a rozmowy były bardziej interesujące, kiedy Alexandra i jej ludzie jadali we własnym gronie. Kiedy zwróciła na to uwagę Saetanowi, ten poinformował ją, że to pomysł Jaenelle. Ze Królowa chce, by jej rodzina nabrała w ten sposób jakiegoś pojęcia o Kaeleer. Intencje może i były dobre, pomyślała ze złością Surreal, idąc do stołu, ale rzeczywistość okazała się katastrofalna. Nikt z tych ludzi, od Alexandry poczynając, a na ostatnim członku jej orszaku kończąc, nie chciał dowiedzieć się niczego o Kaeleer. A najgorsze były obiady, ponieważ Saetan w nich nie uczestniczył. Kiedy dotarła do stołu, królowe prowincji, Vania i Nyselle, rzuciły jej spojrzenia pełne wyższości i pogardy. Mogłaby to wziąć sobie do serca, gdyby nie wiedziała, że patrzą w ten sam sposób na wszystkie tutejsze czarownice łącznie z królowymi, które przewyższają je rangą. Potem Vania spojrzała na wejście do jadalni i na jej twarzy pojawiła się radość drapieżnika. Surreal obejrzała się przez ramię i zobaczyła Aarona. Zawahał się w progu. Doszła do wniosku, że podobnie wyglądałby człowiek, który właśnie poznał datę swej egzekucji. A potem uznała, że nie trzeba mu drugiej gapiącej się na niego kobiety, i skierowała uwagę na stół. Interesujące, jak podzieliła się ta grupa. Alexandra, Philip i Leland siedzieli po jednej stronie, Nyselle ze swoim Faworytem i orszakiem po drugiej. Faworyt Vani siedział po jej lewicy i wyglądał na nieszczęśliwego. Miejsce po

prawej stronie Vani było puste, podobnie jak krzesła naprzeciwko. Interesujące były też naczynia stojące na stole. Śniadanie i obiad zwykle serwowano w formie bufetu - każdy sam napełniał swój talerz i siadał przy stole, gdzie chciał. Kolacja była jedynym posiłkiem, który miał ustaloną porę, i jedynym, przy którym potrawy podawali lokaje. Jednakże do tego obiadu nakryto w stylu rodzinnym, jakby się spodziewano niewielkiej liczby osób. Nie ma sprawy, pomyślała Surreal, nakładając sobie jedzenie z półmiska. Nie ma sprawy - jeśli to oznacza, że wszyscy członkowie dworu chodzą głodni, by uniknąć siadania do stołu z gośćmi. Ale jeśli odkryje, że gdzie indziej podano drugi obiad, powie kilka słów do słuchu pewnej osobie za to, że jej nie poinformowano. - Mogę usiąść koło ciebie? - spytał cicho Aaron. Właśnie miała zrobić cierpką uwagę na temat dużej liczby wolnych krzeseł, kiedy zauważyła zgnębiony wyraz jego oczu. Aaron uznał jej spojrzenie za zgodę i przysunął się bliżej. Na tyle blisko, że wyczuła drżenie jego mięśni, wskazujące, iż z całych sił trzyma na wodzy swój temperament. - Może usiądziesz tutaj, Aaronie? - zaproponowała Vania, obdarzając go kokieteryjnym uśmiechem i klepiąc krzesło koło siebie. No cóż, to wyjaśnia to przygnębienie w jego oczach. Zdążyła już zaobserwować, że mężczyźni na tym dworze - od najniższych rangą służących po samego Wielkiego Lorda - mają ustalone poglądy na temat stosownego dystansu fizycznego, a o jego naruszeniu informują kobiety za pomocą lodowatej uprzejmości. Mężczyźni z Pierwszego Kręgu nie tylko tolerowali bliskość należących do niego czarownic, ale nawet zachęcali do takiej przyjacielskiej poufałości. Nie czynili tego natomiast w stosunku do kogokolwiek innego. Uznał mnie za jedną ze swoich, uświadomiła sobie Surreal i poczuła wielkie zadowolenie. Uważa, że ze mną jest bezpieczny. - Oczywiście, siadaj - powiedziała kojącym głosem, co z jakichś

powodów wyraźnie go zdenerwowało. Byłam dobrą kurwą, pomyślała, biorąc widelec i nóż z półmiska, na którym leżał pieczony indyk. Cholernie dobrą kurwą. Więc dlaczego nagle tak trudno mi odczytać intencje mężczyzn? - Czy... - odezwał się Aaron. Obróciła głowę w jego stronę, trzymając w uniesionej ręce nóż. - Chyba nie chciałeś zasugerować, że nie potrafię trzymać noża, prawda, kotku? Jego oczy zrobiły się wielkie. - Nigdy bym się nie ośmielił uczynić tak głupiej sugestii wobec czarownicy z Dea al Mon - powiedział podejrzanie potulnie. - Chciałem zapytać, czy ukroisz i dla mnie. - Oczywiście, że ośmieliłbyś się - odparła cierpko. Poczuła, jak coś się w nim odpręża, i przeklęła pod nosem przewrotne zachowanie mężczyzn. Krojąc pierś indyka, doszła do wniosku, że być może tutejsi mężczyźni przywykli do słodko - gorzkich charakterów czarownic jak do smaku pikli. Ta myśl kazała jej zachichotać. Odłożyła sztućce na półmisek i usiadła. Przy stole niewiele rozmawiano, co jej odpowiadało - szczególnie że wszystkie uwagi Vani wycelowane były w Aarona. Jego odpowiedzi były tak krótkie, że balansowały na granicy braku wychowania. Chcąc przełamać albo chociaż zmniejszyć napięcie, które z minuty na minutę stawało się coraz trudniejsze do zniesienia, Surreal uniosła głowę, żeby zapytać Alexandrę, kiedy zamierza wyjechać. Nie powiedziała jednak ani słowa, gdyż zobaczyła, w jaki sposób Vania patrzy na Aarona. W oczach królowej czaił się gniew. Vania przez chwilę bawiła się jedzeniem, po czym odsunęła talerz i powiedziała kokieteryjnie: - Jestem zbyt zmęczona, żeby jeść. Aaron był taki inspirujący dziś rano.

Surreal trawiła tę uwagę trochę za długo. Z okrzykiem wściekłości Aaron rzucił się przez stół, złapał Vanię za włosy i pociągnął ku sobie. Jego lewa dłoń zamknęła się na nożu do krojenia indyka i zaczęła podążać w stronę gardła kobiety. Surreal złapała go oburącz za lewy nadgarstek i szarpnęła z całych sił. Pozwolił, by odciągnęła jego rękę o kilka centymetrów, po czym napiął mięśnie i nóż wystrzelił do przodu, a jego czubek drasnął szyję Vani. Wrzasnęła, kiedy z rany zaczęła płynąć krew. Surreal sięgnęła do mocy Szarego Kamienia, żeby zwiększyć siłę swoich rąk, ale wokół Aarona zamknęła się silna osłona, która rozproszyła jej moc. W porządku. A zatem mięśnie przeciw mięśniom. Utrzyma go przez kilka sekund, potrzebnych, by zareagowali inni mężczyźni przy stole. Tyle że nikt się nie ruszył. Rzuciła okiem na Aarona i zrozumiała, że nikt z obecnych nie stawi czoła Księciu Wojowników, który przybrał taki wyraz twarzy. Walczyła z całych sił, usiłując przytrzymać jego rękę. Gówno ją obchodziło, czy Vania skończy z rozpłatanym gardłem, czy nie, ale nie chciała, żeby Aaron miał kłopoty z powodu prowokacji tej suki. Surreal? - spytał z niepokojem Szary Kieł. pomóż mi! Wilk musiał być w pobliżu, ponieważ znalazł się w jadalni chwilę po jej wezwaniu. Surreal... Nie stój tak. Zrób coś! Aaron należeć do Pierwszego Kręgu - zajęczał Szary Kieł. - Nie móc gryźć Aarona.

Więc znajdź kogoś, kto może! Szary Kieł wypadł z sali. Gdyby mogła, użyłaby Fachu, żeby zniknąć nóż, ale Aaron rozszerzył na niego tę swoją cholerną osłonę. Nie mogła mu go odebrać, nie mogła mu nawet złamać ręki. Jej uchwyt osłabł na chwilę, dość długą, by Aaron znów dziabnął Vaniç w szyję. Potem w sali zjawił się Chaosti i chwycił Aarona za prawą rękę. Ręce Lucivara zamknęły się na jej dłoniach, dodając im siły. Aaron walczył z nimi, nie zważając na nic. Za wszelką cenę usiłował zabić Vaniç. - Kurwa, Aaron! - zawarczał Lucivar. - Nie zmuszaj mnie, żebym ci złamał rękę. Powodzenia, pomyślała gorzko Surreal, kiedy Lucivar mocniej zacisnął ręce na jej dłoniach. Miała nadzieję, że będzie pamiętał, co ma po drodze, kiedy zacznie łamać kości. Aaron najwyraźniej tak zatonął w furii, że nic do niego nie docierało. Zareagował dopiero wtedy, gdy lodowaty, mroczny głos powiedział: - Książę Aaronie, spokój! Zaczął się trząść w niekontrolowany sposób. Lucivar szybko odebrał mu nóż i zniknął go. Chaosti zdołał rozewrzeć prawą dłoń Aarona, w której ściskał włosy Vani. Vania nadal wrzeszczała - Surreal uświadomiła sobie, że musiała tak wrzeszczeć od początku zajścia. - CISZA. Wszystkie szklanki na stole pokrył lód. Vania spojrzała na Jaenelle i umilkła.

- Książę Aaronie - powiedziała Jaenelle z budzącym grozę spokojem. Spokój. Aaron wzdrygnął się i powoli wyprostował. Chaosti i Lucivar puścili go i cofnęli się. Wówczas śmiertelnie blady Aaron podszedł do swojej Królowej i osunął się na kolana. - Zaczekaj na mnie w gabinecie Wielkiego Lorda - powiedziała Jaenelle. Aaron podniósł się z wysiłkiem i opuścił salę. Surreal zajrzała w lodowate, szafirowe oczy, wyczuła lekkie drgnięcie ogromnej, ledwie kontrolowanej wściekłości i również zaczęła się trząść. Nogi się pod nią ugięły. Opadła na krzesło. Jaenelle powoli podeszła do stołu i spojrzała na Lucivara. - Wiedziałeś o tym. Lucivar odetchnął płytko kilka razy, nim odpowiedział. - Wiedziałem. - I nic nie zrobiłeś. Z trudem przełknął ślinę. - Miałem nadzieję, że uda się to załatwić po cichu. Jaenelle tylko na niego patrzyła. - Widzimy się za pół godziny w gabinecie Wielkiego Lorda, książę Yaslana - powiedziała wreszcie. - Tak, Pani. Szafirowe oczy wbiły się w Chaostiego. - A następnie z tobą. - Cała przyjemność po mojej stronie, Pani - odparł chrapliwie Chaosti. Bardzo w to wątpię, pomyślała Surreal, nie mogąc opanować drżenia. Następnie

Jaenelle popatrzyła na Vanię - i mróz zaczął parzyć. - Jeśli jeszcze kiedykolwiek zadasz moim mężczyznom cierpienie fizyczne, umysłowe lub emocjonalne, powieszę cię głową w dół i obedrę żywcem ze skóry. Nikt nie powiedział ani słowa, nikt się nie ruszył, póki Jaenelle nie wyszła Z sali. Potrafiłaby to zrobić? - zastanawiała się Surreal. Nie miała pojęcia, że mówi na głos, póki Lucivar nie wydał dźwięku, który był skrzyżowaniem śmiechu z jękiem. - W takim nastroju jak teraz? Nie tylko potrafiłaby, zapewne nawet nie pofatygowałaby się użyć noża. Surreal spojrzała na swoje dłonie, przemyślała jego słowa, po czym zaczęła się zastanawiać, czy będą mieli do niej pretensje, jeśli zwymiotuje na podłogę. - Surreal? - ręka Lucivara trzęsła się, kiedy unosił jej głowę. Jest przerażony. Na Ogień Piekielny, Matko Noc, niech Ciemność się nad nami zlituje, on się naprawdę boi! - Surreal? Jesteś ranna? Wyraźna troska w jego głosie kazała jej skupić uwagę. - Ranna? Nie, chyba nie... - Na twarzy i szyi masz krew. - Och... - Żołądek podjechał jej do gardła. - Musiała na mnie bryznąć, kiedy... - Trzymanie gęby na kłódkę wydało jej się nagle doskonałym pomysłem. Lucivar obejrzał się przez ramię. - Falonarze? - Tak, książę? - zapytał cicho Falonar.

- Dziś po południu twoim jedynym obowiązkiem jest opieka nad Lady Surreal. - Cała przyjemność po mojej stronie. - Lady Vania potrzebuje uzdrowicielki - powiedział gorączkowo ktoś Z orszaku. - O kurwa - zawołała Surreal. Nagle poczuła się tak, jakby była pijana. Oni naprawdę żyją! Mogą mówić, mogą się ruszać. Kto by pomyślał, zważywszy, jak siedzieli na dupach kilka minut temu. - Zamknij się, suko! - wrzasnął dworzanin. Lucivar, Chaosti i Falonar zawarczeli na niego. - Proponuję, żebyście zwrócili się do Lorda Bealea z prośbą o wezwanie uzdrowicielki z Halaway - powiedział zimno Lucivar. - Na pewno macie uzdrowicielkę w Pałacu - zaprotestowała Alexandra, najwyraźniej wściekła. - Owszem, Lady Gabrielle i Lady Karlę - odparł Lucivar. - Na twoim miejscu nie prosiłbym teraz o usługę żadnej z nich. - Zawsze możesz poprosić Jaenelle - dodała jadowicie Surreal. Jej uwaga spotkała się z milczeniem pełnym przerażenia. Alexandra i jej orszak pospiesznie opuścili salę. Vanię podtrzymywało dwóch dworzan. Lucivar i Chaosti rzucili Falonarowi ciężkie spojrzenie, nim wyszli. Falonar ostrożnie zbliżył się do Surreal. - To musiało być... bardzo poruszające zdarzenie. - Wyglądał tak, jakby miał zjeść ropuchę. - Potrzebujesz soli trzeźwiących albo czegoś w tym rodzaju? Surreal zmrużyła oczy. - Kotku, jestem zabójczynią. Robiłam gorsze rzeczy niż to przy obiedzie. - Nie mówiłem o... - Popatrzył na krew rozbryzganą na obrusie.

- Och. - Przynajmniej był dość mądry, żeby zrozumieć, że to nie Aaron ją przestraszył. Milczał przez chwilę. - Nie chciałem cię obrazić - powiedział wreszcie. - Nie obraziłam się - odparła. Teraz przyszła jej kolej na milczenie. Któregoś dnia z radością poznam zasady, jakie obowiązują tu przy zapraszaniu mężczyzny na popołudnie pełne seksu. Ale nie sądzę, żeby seks był dzisiaj dobrym pomysłem. W oczach Falonara przemknęło zaskoczenie, a potem zainteresowanie. W jego głosie słychać było żal. - Istotnie, to nie byłby dobry pomysł... dzisiaj. - To może zamiast tego poćwiczymy walkę na pałki? Chciałabym wyjść z Pałacu. Falonar w zamyśleniu kiwnął głową. - Potrafisz posługiwać się nożem? Surreal uśmiechnęła się. - Potrafię posługiwać się nożem. - Rzuciła okiem na jego krocze. Potrafię również nieźle posługiwać się włócznią. Zaczerwienił się lekko. - A łukiem? Nadal uśmiechając się, kiwnęła głową. - Nowa umiejętność wymaga koncentracji. - Więc poćwiczmy stare... jeśli potrafisz zrobić to porządnie. Jego rumieniec pogłębił się, podobnie jak jego zainteresowanie. Surreal wstała. - Chodźmy, spróbujemy się skoncentrować na nowych umiejętnościach. - I podyskutować o możliwości praktykowania starych?

- Och, zdecydowanie. Zgodnie opuścili Pałac, zostawiając za sobą narastającą w nim furię.

8. Kaeleer Daemon zatrzymał się przed drzwiami do bawialni Jaenelle. Odetchnął głęboko, wyprostował ramiona i zapukał. Żadnej odpowiedzi. Była tam. Czuł, jak jej wściekłość wiruje w pokoju. I czuł chłód. Zapukał ponownie, po czym wszedł, choć nie został zaproszony. Jaenelle krążyła po bawialni, otaczając się ramionami. Rzuciła mu mordercze spojrzenie i warknęła: - Odejdź, Daemonie. Powinna dziś odpoczywać, pomyślał, czując, jak jego temperament budzi się do życia. I zapewne odpoczywała. Przed incydentem w jadalni. - Ponieważ jestem jedynym mężczyzną z Pierwszego Kręgu, który nie ściągnął na siebie twojego gniewu, pomyślałem, że sprawdzę, czy niczego ci nie trzeba. Właściwie dlaczego wykluczyłaś mnie z tej sprawy? - Choć starał się mówić spokojnie, ton jego głosu był nieco ostry. Na zdrowy rozum powinien być zadowolony, że uniknął słownej chłosty, jaką otrzymali pozostali. Tymczasem miał żal za to wykluczenie - to znaczy dopóki lodowate, szafirowe oczy nie przeszyły go spojrzeniem. - Wiedziałeś, że powinieneś poinformować o prześladowaniu Aarona przez Vanię? - spytała podejrzanie spokojnie. - Nie, nie wiedziałem. A nawet gdybym wiedział, nie poinformowałbym o tym. - Dlaczego, na Ognie Piekielne? - krzyknęła Jaenelle.

Gorąc. Daemon poczuł taką ulgę, że ugięły się pod nim kolana. Ciemności niech będą dzięki, już nie zimna wściekłość, tylko gorący gniew. Z takim gniewem potrafi sobie poradzić. - Ponieważ to ona prześladowała jego. Aaron nie prowokował jej, nie rzucał milczących zachęt. Próbowała zaciągnąć go do łóżka, ponieważ zależało jej na podboju. Guzik ją obchodziło, co to dla niego znaczy. - Właśnie. Nadal nie rozumiała. Daemon przeczesał palcami włosy. - Na Ognie Piekielne, kobieto, ten mężczyzna ma żonę i małą córeczkę. Gdyby zaczął się skarżyć, to czy Kalush naprawdę uwierzyłaby, że jest niewinny? - Oczywiście, że tak! - krzyknęła Jaenelle. - A skoro nie chciał mówić Kalush, mógł powiedzieć mnie albo Karli, albo Gabrielle! - I w czym by to pomogło? - Daemon również podniósł głos. Powiedziałabyś Kalush, a wtedy i tak zacząłby być podejrzewany o coś, czego nie zrobił i nawet nie chciał zrobić. - Czemu się czepiasz podejrzeń? To... - Nie czepiam się. - ...nie ma nic wspólnego z podejrzeniami. - Więc dlaczego jesteś na niego taka wściekła? - ryknął Daemon. - PONIEWAŻ STAŁA MU SIĘ KRZYWDA, A TO NIE POWINNO SIĘ ZDARZYĆ! - Oczy Jaenelle nagle wypełniły się łzami. - Jestem na niego wściekła, bo stała mu się krzywda. Wiem doskonale, jaki był wniebowzięty i przerażony, kiedy Kalush zaszła w ciążę. I jak wiele znaczy dla niego ona i Arianna. I jak niepewnie się czuje, kiedy jakaś inna kobieta okazuje mu zainteresowanie. - Otarła łzę, która stoczyła się po jej policzku. - Ale wy wszyscy ukryliście tę sprawę tak dobrze, że odbierałyśmy tylko podniecenie, jakie czują wszyscy chłopcy od czasu, kiedy ci... ludzie... przyjechali do Pałacu. Gdybyśmy wiedziały, sabat zrobiłby coś w tej sprawie.

Daemon usłyszał coś w tonie jej głosu i zmrużył złociste oczy. - I? Jaenelle zawahała się. - Alexandra jest moją babcią. Podszedł do niej tak szybko, że cofnęła się pospiesznie i potknęła o tren swojej sukni. Złapał ją za ręce i przyciągnął do siebie. - Nie wolno ci brać winy na siebie, Jaenelle - powiedział ostro. Słyszysz, co mówię? Nie wolno ci. Owszem, to jest twoja babka, ale i dorosła kobieta. Jako dorosła osoba, jest odpowiedzialna za swoje czyny, a jako królowa odpowiada za swój dwór. Jeśli winien jest ktoś oprócz Vani, to właśnie Alexandra. Otrzymała ostrzeżenie w tej sprawie i nic nie zrobiła. Kiedy Jaenelle zaczęła się z nim spierać, potrząsnął nią tak mocno, że wyszczerzyła zęby i zawarczała na niego. - Jeśli chcesz czuć się winna z tego powodu, że tu przyjechali, to Wilhelmina jest równie winna jak ty. Och, ta opiekuńcza dzikość w jej oczach. Przesunął dłońmi po jej ramionach, w górę i w dół. - Skoro za zachowanie Vani i bezczynność Aleksandry można winić jedną wnuczkę, dlaczego, na wszelkie Ciemności, również nie drugą? - Ponieważ jestem Królową, a Królowa nie tylko rządzi na dworze, ale i go chroni. Daemon wymruczał kilka niepochlebnych słów na temat kobiecego uporu. - To nie jest upór, kiedy wiesz, że masz rację - ucięła Jaenelle. Nie mógł wygrać tej walki, skoro postanowiła zająć takie stanowisko, dlatego postanowił przenieść spór na inny obszar. - W porządku. Powinniśmy o tym poinformować. - Albo przynajmniej

zająć się tą sprawą lepiej, niż to zrobili. Popatrzyła na niego podejrzliwie. - Dlaczego nagle się ze mną zgadzasz? Daemon uniósł brew. - Chyba wolisz, żeby mężczyźni się z tobą zgadzali - stwierdził łagodnie. - Powinienem spierać się dalej? - Kiedy jeden z was poddaje się tak szybko, to tylko dlatego, że drugi zajął już pozycję dogodną do podjęcia sporu. - Mówisz tak, jakby Pierwszy Krąg prowadził nagonkę - powiedział Daemon, z całych sił starając się nie chichotać. - Mam wrażenie, że nauczyli się tej taktyki od wilków - mruknęła Jaenelle z goryczą. Daemon zaczął masować jej kark i ramiona. Zamknęła oczy. Wiesz, że ty i Lucivar byliście jedynymi mężczyznami z Pierwszego Kręgu, których Vania nie próbowała zwabić do łóżka? - Nie śmiała spróbować ze mną - powiedział przeraźliwie łagodnie Daemon. - I była za bystra, żeby próbować z Lucivarem. Kiedy ktoś go stawia w takiej sytuacji, on najpierw wali na odlew, a dopiero potem dyskutuje. - Dobra taktyka. - Uhmm. O tak, tutaj. Daemon posłusznie skupił się na napiętym mięśniu. Pieścił i masował jej ciało, skłaniając ją delikatnie, by się o niego oparła. Wreszcie objął ją w talii. Głowa Jaenelle spoczęła na jego ramieniu. - Lucivar czuje się bardzo dotknięty, że jesteś na niego taka wściekła powiedział cicho. - Podobnie jak reszta chłopaków. - Wiem - westchnęła. - Jestem zbyt zmęczona, żeby wymyślić im jakieś zajęcie. Chyba muszę uderzyć się w palec.

- Słucham? - Na chwilę przestał ją pieścić. - Uderzę się w palec u nogi, a potem pozwolę im opiekować się mną i biegać na posyłki, póki nie zrozumieją, że nie jestem już na nich zła. - Uwierzą, że stłuczony palec to poważna rana? Jaenelle parsknęła cicho. - Oczywiście, że nie. To taki rytuał. - Rozumiem. Królowa nie może przepraszać za zaprowadzenie porządku, ale musi dać wyraźny sygnał, że już po wszystkim? - Właśnie. Gdyby chodziło tylko o jednego, poprosiłabym go o pomoc przy czymś, co bez trudu mogłabym zrobić sama. To by wystarczyło. Ale ponieważ chodzi o wszystkich, muszę im pozwolić na cackanie się ze mną. Zabrzmiało to jak cichy jęk. - Będą mi poprawiać poduszki, będą mnie ciągle okrywać kocami i upierać się, żebym się zdrzemnęła. - Czyli to nie tylko wybaczenie, ale i drobna zemsta? - Nie taka znowu drobna. Zwykle którejś z członkiń sabatu udaje się przemycić książkę, żebym miała co czytać podczas „drzemki”. Kiedyś, kiedy tata przyszedł zobaczyć, jak się czuję, schowałam książkę pod poduszkę, ale niedokładnie. Nic nie powiedział, a gdy przyszli Khary i Aaron, wepchnął ją nawet głębiej, żeby jej nie zauważyli. A potem Saetan miał dość jaj, by powiedzieć, że mam wypieki, więc zaczęli się cackać jeszcze bardziej. Daemon rozważał przez chwilę to dziwne rozróżnienie, jakie czyniła między „tatą” a „Saetanem”. - Kochanie, skoro Saetan ma jaja, maje również tata - powiedział ostrożnie. - To brak szacunku... powiedzieć coś takiego o ojcu. - Rozumiem - odparł tonem, który wskazywał, że zupełnie nie rozumie. - Tata jest czarujący i inteligentny, i uroczy towarzysz - wyjaśniła Jaenelle.

- Nie sądzę, żeby Saetan zasługiwał na określenie „uroczy” - stwierdził sucho Daemon, myśląc o Sylvii. Zapadło długie milczenie. - Sądzisz, że to określenie jest bardziej odpowiednie dla Sylvii? Ugryzł się w język. Czy zapytała o Sylvię, ponieważ odebrała jego błądzącą myśl, czy po prostu połączyła te dwa tematy? I jak, w imię Piekła, mógł na takie pytanie odpowiedzieć Faworyt? - Na pewno jest bardziej urocza od niego - odparł wykrętnie, po czym bez skrupułów rzucił Saetana na pożarcie lwom. - Wygląda na to, że naprawdę się lubią, choć Sylvia nie chce mu pożyczyć książki... Kiedy Jaenelle uniosła głowę, w jej oczach zagościł chłód. - Której książki? * * * - O czym wspomniałeś? Daemon potarł kark i popatrzył na ojca ze znużeniem. Czuł się zobowiązany, jak mężczyzna wobec mężczyzny, udzielić Saetanowi ostrzeżenia - a teraz szczerze tego żałował, bo Saetan nie spuszczał z niego wzroku. - Co cię w ogóle napadło, żeby jej o tym mówić? O, nie. Nie zamierzał powtarzać tej rozmowy. Co to, to nie. - Jaenelle jest teraz w dużo lepszym nastroju. - Nie wątpię - Saetan potarł twarz rękami. - Co teraz robi? - Odpoczywa. Zamierzam porozmawiać z Bealem o zaniesieniu jej kolacji do bawialni. Zjemy razem, a potem przez chwilę pogramy w karty. Nagły błysk w oku Saetana wzbudził niepokój Daemona.

- Zamierzasz grać w karty z Jaenelle? - spytał ojciec. - Tak - odparł ostrożnie Daemon. - W takim razie, książę, odpokutujesz z nawiązką za wspomnienie o tej książce.

9. Kaeleer Osvald włóczył się po korytarzach Pałacu. Z początku myślał, że występ Vani pokrzyżuje wszystkie ich plany, ale kiedy ta blada suka, Królowa, napadła na mężczyzn ze swego dworu, wszyscy pochowali się, żeby w ukryciu lizać emocjonalne rany, i nie pokazywali się przez resztę dnia. Furia Jaenelle stałaby się dla niego prawdziwym darem, gdyby Wilhelmina Benedict była w swoim pokoju. Ale jej nie było i nie miał pojęcia, gdzie jej szukać. Jeśli dołączyła do reszty tutejszych suk, nie mógł się do niej zbliżyć. Nie chciał, żeby któraś z nich zwróciła na niego uwagę, nim będzie gotów zniknąć. Wkrótce, pomyślał, wracając do swojego pokoju. Już wkrótce.

10. Kaeleer I to mnie nazywają Sadystą, pomyślał Daemon, patrząc na planszę i karty. Musiał się z całych sił starać, żeby nie warczeć z frustracji. - Niemal wygrałeś tę partię - powiedziała Jaenelle pocieszającym tonem, kiedy podliczyła zapis. Starała się nie okazywać nadmiernej radości.

Daemon wyszczerzył zęby w marnej imitacji uśmiechu. - Teraz ja rozdaję? Skinęła głową, obróciła kartkę na drugą stronę, narysowała przez środek linię i zapisała na górze ich imiona. Daemon wziął karty i zaczął tasować. Na Ogień Piekielny, nie powinien mieć takich problemów ze zwykłą grą w karty. To był przecież tylko wariant kołyski, w którą Jaenelle grywała jako dziecko. No dobrze, okazało się, że jest dwadzieścia sześć wariantów kołyski, ale mimo to nie powinien mieć problemów z wygraniem partii. Tyle że z tą grą coś było troszeczkę nie tak, coś w niej wymykało się racjonalnemu myśleniu. Męskiemu myśleniu. Plansza, a na niej kolorowe kamienie i kościane dyski z symbolami na bokach. Karty. I zawiłe powiązania między nimi. Niemal widział, jak podczas zimowej zawieruchy czarownice z sabatu siedzą przy stoliku do gry i wymyślają tę grę kawałek po kawałku, jak tworzą jeden wariant po drugim, dodając fragmenty innych gier, pochodzących z ich terytoriów, aż powstaje ta koszmarna tortura dla męskiego umysłu. Szczególnie denerwował go joker, ponieważ kiedy się pojawiał, gracz, który miał właśnie kontrolę nad planszą, mógł zmienić wariant - a wtedy misterny plan gry i dobrą kartę można było spokojnie wyrzucić do kosza. Musi być jakiś sposób, żeby to wykorzystać na swoją korzyść. Musi... Nadal tasując karty, przyjrzał się uważnie planszy, kamieniom i dyskom z kości. Pomyślał o tym, jak mogą poruszać się piony i jak to wpływa na karty. Tak, to mogło zadziałać. I to nawet świetnie zadziałać. - Który wariant wybierasz? - spytała Jaenelle, ustawiając piony w pozycji wyjściowej. Daemon obdarzył ją uśmiechem, który budził trwogę w sercach królowych z Terreille. - Dwudziesty siódmy. Jaenelle zmarszczyła brwi. - Nie ma takiego.

- Już jest - wymruczał, nie przestając tasować kart.

11. Kaeleer Była taka młoda, pomyślała Surreal, przyglądając się matce. Wydawało mi się, że jest taka duża, taka silna, a ona była niższa ode mnie... i tak młodo umarła. Titian siedziała w wykuszowym oknie, obejmując rękami podciągnięte kolana. - To dobrze, że przybyłaś do Kaeleer. Surreal wyjrzała na zewnątrz, ale za szybą panował mrok, więc nie zobaczyła nic prócz własnego odbicia. Pomyślała o pytaniach, które tak długo czekały na odpowiedź. - Dlaczego nie wróciłaś do domu, kiedy uwolniłaś się od Kartane? spytała z wahaniem. - Czy to z mojego powodu? - Nie - odparła ostro Titian. - Świadomie postanowiłam cię zatrzymać, Surreal. Musiałam stoczyć walkę z własnym ciałem, które instynktownie chciało się pozbyć dziecka poczętego siłą. - Teraz to Titian się zawahała. - Ale miałam inne powody, żeby nie wracać do domu. Gdybym wróciła, twoje życie byłoby łatwiejsze, ale... - Ale? - warknęła Surreal. - Gdybyś wróciła do domu, nie musiałabyś się kurwić za jedzenie i dach nad głową. Gdybyś odeszła z Terreille, nie musiałabyś tak młodo umierać. Co mogło być ważniejsze od tego wszystkiego? - Kochałam swojego ojca - odparła cicho Titian. - I swoich braci. Karą za gwałt jest śmierć, Surreal. Gdybym wróciła do domu, kiedy uciekłam od Kartane, mój ojciec i bracia udaliby się do Hayll, żeby go zabić. Surreal zmierzyła ją wzrokiem. - Jak, na Ognie Piekielne, zdołaliby się przebić się przez straże Dorothei, by dorwać Kartane?

- Zginęliby - odparła po prostu Titian. - A ja nie chciałam, żeby mój ojciec i bracia umarli. Rozumiesz teraz? - Niezupełnie. Bo widzisz, spędziłam większość życia, szykując się na dzień, w którym zabiję Kartane. Gdyby coś takiego spotkało twoją matkę... Surreal spróbowała się uśmiechnąć, ale jej nie wyszło. - Jak sądzisz, co twój ojciec pomyślałby o twoim wyborze? W uśmiechu Titian pojawiła się rezygnacja. - Wiem, co myślał. Zatrzymał się na chwilę w Ciemnym Królestwie, zanim wrócił do Ciemności. Ale przeżył wiele lat, Surreal, a moi bracia wychowali dzieci, które w przeciwnym razie nigdy by się nie urodziły - urwała. Gdybym wybrała inaczej, nie byłoby cię w Chaillot trzynaście lat temu i stracilibyśmy największą Królową, jaką kiedykolwiek mieli Krwawi. - Gdybyś nie wylądowała w Terreille, pod Kartane, zostałabyś królową i Czarną Wdową. - Nadal jestem królową i Czarną Wdową - warknęła Titian. - Kiedy Kartane mnie złamał, pozbawił mnie mocy, która mi się należała, ale nie mógł zmienić tego, kim byłam. - Przepraszam - powiedziała Surreal, niepewna, jak wyrazić swój żal. - Nie chowaj w sobie żalu, mała czarownico - powiedziała Titian łagodnie, wstając. - Nie dźwigaj ciężaru cudzych czynów, wystarczą ci własne. Wyciągnęła rękę do córki. - Chodź. Musisz być jutro w formie, jeśli zamierzasz ćwiczyć z Lucivarem. Surreal podniosła się niechętnie i ruszyła za Titian. Scena z Vanią, dodatkowy trening z Falonarem i skutki furii Jaenelle sprawiły, że marzyła o pójściu spać. Pocieszała dziś więcej rozstrojonych mężczyzn niż w całym swoim życiu. Co przypomniało jej o jeszcze jednej sprawie. - Jak mam się zachowywać wobec tych męskich krewnych, których nagle tylu się objawiło? - Musisz określić granice - odparła Titian. Dotarły do korytarza prowadzącego do pokoju Surreal. - Sama decydujesz, co wolno im dla ciebie

robić, a co musisz robić sama. Potem mówisz im to... ale delikatnie. To jest Kaeleer, Surreal. Musisz traktować mężczyzn... - Titian zamarła. Jej nozdrza poruszyły się gwałtownie. - Titian? - spytała Surreal, zaskoczona okropnym wyrazem twarzy matki. Co się stało? - Gdzie jest Wielki Lord? - zawarczała Titian. Nie czekając na odpowiedź, rzuciła się biegiem w stronę najbliższych schodów. Surreal pobiegła za nią. Dogoniła matkę w chwili, gdy ta zatrzymała się przed zamkniętymi drzwiami. Titian uderzyła w nie pięścią, po czym otworzyła z rozmachem. - Wielki Lordzie! Z sąsiedniego pokoju dobiegł je stłumiony dźwięk. Titian otworzyła i te drzwi i wpadła do pokoju. Surreal wbiegła tuż za nią i zatrzymała się gwałtownie. Saetan zamarł, sięgając po szlafrok, który leżał na jego łóżku. Powoli wyprostował się i odwrócił w ich stronę. Surreal nie zdołała się powstrzymać od rzucenia taksującego i pełnego aprobaty spojrzenia profesjonalistki. Natomiast Titian zachowywała się tak, jakby nie zdawała sobie sprawy, że ma do czynienia z nagim i zirytowanym mężczyzną. - W Pałacu jest mężczyzna, który nosi w sobie skazę! - wykrzyknęła gwałtownie. Saetan patrzył na nią przez chwilę. Potem złapał szlafrok. - Gdzie? - zapytał lakonicznie i ruszył do drzwi. Titian ruszyła za nim, zanim Surreal zdążyła się pozbierać. Kiedy ich dogoniła, Titian krążyła po korytarzu jak ogar szukający tropu, a Saetan podążał za nią odrobinę wolniej. Żadne z nich nie zwróciło uwagi na pojawienie się Surreal.

- Ten zapach tu był - powtarzała Titian, nie ustając w poszukiwaniach. Czułam go. - Nadal go czujesz? - spytał Saetan niebezpiecznie spokojnie. Titian napięła mięśnie ramion. - Nie. Ale był tutaj. - Nie wątpię w to, pani. - Ale nic nie wyczuwasz? - Nie. A to oznacza, że ten, kto rzucił osłaniające zaklęcia, wiedział dokładnie, przed kim i przed czym trzeba się osłaniać. - To zrobiła Hekatah - stwierdziła Titian. Saetan kiwnął głową. - Albo Dorothea. Albo obie razem. Dopilnowały, żeby ten człowiek mógł się wmieszać w tłum, by nikt nie miał powodu przyglądać mu się bliżej. Nie spodziewały się, że jego zapach psychiczny wyczuje Harpia. Ale dlaczego przyszedł akurat tutaj? - Obejrzał się na drzwi. - Pokój Surreal. I Wilhelminy. Zaskoczona własnym brakiem pewności siebie, Surreal odchrząknęła. - Może to był mężczyzna, który nie słyszał, że odeszłam z Domu Czerwonego Księżyca? Saetan zmierzył ją przeciągłym spojrzeniem, po czym spojrzał na Titian, która pokręciła głową. - Zgadzam się - powiedział tajemniczo. Zapukał głośno do pokoju Wilhelminy. Kiedy nikt nie odpowiedział, wszedł do środka. Wrócił chwilę później. - Jest w ogrodzie z Dejaalem. On z nią zostanie. Surreal zabrało chwilę połączenie tego imienia z młodym tygrysem, z którym często widywała Wilhelminę. - Szary Kieł jest już w drodze - dodał Saetan, patrząc surowo na Surreal.

- Dziś nie odstąpi cię na krok. Kolejną chwilę zabrało jej połączenie tej części układanki. Najeżyła się. - Chwileczkę, Wielki Lordzie. Potrafię o siebie zadbać. - To wojownik - uciął Saetan. - Broni i strzeże. - Nosi tylko Purpurowy Zmierzch, a ja Szary. Nie możesz zakładać, że ten mężczyzna nosi jaśniejszy Kamień od niego. - Nic nie zakładam. On broni i strzeże. Surreal podeszła do Saetana i złapała go ze złością za szlafrok. - Szary Kieł to nie mięso armatnie - warknęła. - To niesprawiedliwe, że każesz mu zginąć, choć jestem w stanie sama się obronić! Oczy Saetana wypełniło pełne sarkazmu rozbawienie. - Na pewno nie zranisz jego dumy, kiedy mu powiesz, że nie jest w stanie cię obronić. Jednakże, ponieważ królowe podzielają twoją opinię, dopuszczam możliwość postawienia przez ciebie osłony chroniącej was oboje. - Och. - Surreal puściła jego szlafrok i niezdarnie zaczęła wygładzać zagniecenia. Kiedy zauważyła, że rozbawienie Saetana jeszcze wzrosło, dała sobie spokój i cofnęła się. - Rozstawisz dziś straże? - spytała Titian. Saetan pomyślał przez chwilę, po czym pokręcił głową. - Nie. Dziś nie zrobimy nic tak oczywistego. Zapewnimy ochronę paniom tego dworu, a resztą zajmiemy się rano. - Popatrzył na Surreal. - Chcę, żebyś dziś w nocy spacerowała ewentualnie tylko po ogrodzie, na który wychodzi twój pokój. Niebezpieczeństwo nie przyjdzie od tej strony. Obie z Wilhelminą będziecie bezpieczne. Surreal wyostrzyła zmysły, rozważając wszystkie drogi, którymi mógł tu się wedrzeć zabójca.

- Czy wszystkie pokoje wokół są zajęte? - spytała w zamyśleniu. Można wślizgnąć się do pokoju, stamtąd do ogrodu, wejść do apartamentu ofiary przez szklane drzwi, które wychodzą na ogród i... - Dwa pokoje gościnne stoją puste, ale niebezpieczeństwo nie przyjdzie od strony ogrodu - odparł Saetan. - Kaelas tego dopilnuje. * * * Daemon rzucił jedno spojrzenie na Saetana i Titian, wyszedł na korytarz i starannie zamknął za sobą drzwi do bawialni Jaenelle. - Witaj, Lady Titian - powiedział z szacunkiem, ukrywając zaskoczenie, które poczuł na jej widok. Wiedział, że została żyjącym demonem, ale nie spodziewał się spotkać jej w Pałacu. Ponadto nie podobało mu się jej napięcie ani starannie kontrolowana obojętność Saetana. - Jako Zarządca Dworu oficjalnie proszę, byś dziś w nocy pozostał u boku Królowej - powiedział spokojnie Saetan. - Przez całą noc. Daemon spiął się. Dziś po raz pierwszy od czasu uleczenia jego umysłu Jaenelle zechciała spędzić z nim trochę czasu. Miał nadzieję, że kiedy rozegrają kilka partii kołyski, przypomni sobie, iż jest przyjacielem, co będzie wstępem do zaakceptowania go jako kochanka. Jeśli jej powie, że spędzi tę noc w jej łóżku, znów zacznie przed nim uciekać. Czy Saetan tego nie rozumie? Ależ tak, uświadomił sobie, rozważając, co kryje się za tą kontrolowaną obojętnością Saetana, on to rozumie. Ale Zarządca Dworu, choć współczuje Faworytowi i rozumie jego wahania, czuje się w obowiązku nie brać ich pod uwagę. - Proszę o to dziś wszystkich Faworytów i Pierwsze Eskorty - dodał Saetan. Daemon kiwnął głową. Na tym dworze taka formalna prośba równała się wezwaniu do broni. Dziś w nocy każdy Książę Wojowników będzie balansował na skraju morderczej furii. - Czy Lucivar będzie czuwał przy Marian?

- Nie. Prothvar zostanie z Marian i Daemonarem. Lucivar będzie dziś... pilnował Pałacu. - A gdzie będzie Kaelas? - chciał wiedzieć Daemon. Nagle siła i temperament wielkiego kota stały się rzeczą bardzo podnoszącą na duchu. - Kaelas będzie w ogrodzie. To da mu więcej przestrzeni. - W takim razie życzę ci dobrej nocy, panie... i dobrych łowów powiedział Daemon niebezpiecznie łagodnie. - Jakiś problem? - spytała Jaenelle, kiedy wrócił do bawialni. Zawahał się, ale nie znalazł innego sposobu poinformowania jej o żądaniu Saetana niż powiedzenie prawdy. - Zarządca oficjalnie poprosił mnie, bym pozostał dziś w nocy u twego boku. Poczuł ból, kiedy zauważył drgnienie paniki w jej oczach, a skupienie, z jakim przyjrzała się drzwiom do bawialni, kazało mu zachować ostrożność. Zwłaszcza gdy przeniosła uwagę na niego. - Czy tę prośbę przekazano wszystkim Faworytom i Pierwszej Eskorcie? - zapytała Czarownica mrocznym głosem. - Tak, Pani. Długa chwila ciszy. Potem Jaenelle zmarszczyła nos. - Oficjalna prośba to trochę za dużo, skoro chce tylko, by chłopcy ruszyli się z kanapy. Daemon stłumił westchnienie ulgi. Czyli zamierzała udawać, że ten rozkaz nie oznacza nic więcej. Widać potrzebuje kilku godzin, nim zgodzi się przyznać, że Alexandra lub ktoś z jej orszaku zrobili coś wymagającego aż takiej interwencji. - Masz ochotę na kolejną partię? - spytał, siadając przy stoliku. Zmrużyła oczy. - Kto rozdaje? Uśmiechnął się do niej. - Ja.

* * * - Dlaczego mu nie powiedziałeś o skażonym mężczyźnie? - spytała Titian. - Nie jestem jeszcze pewny, czy Daemon jest w stanie nad sobą zapanować - odparł Saetan po długiej chwili milczenia. - Książę Wojowników, który usiłuje uzyskać akceptację jako Faworyt, potrafi być bardzo porywczy. Po chwili milczenia Titian pokręciła głową. - Nawet jeśli nikt inny nie wyczuł zaklęć, które rzuciła Dorothea i Hekatah, nie rozumiem, dlaczego nie zauważyła ich Jaenelle. - Ja również. Ale jak powiedziałem, Dorothea i Hekatah wiedziały dokładnie, przed kim chcą ukryć tego człowieka - odparł Saetan. Czuł, jak serce coraz mocniej wali mu w piersi. - Przecież Jaenelle zawsze przygląda się uważnie ludziom, którzy planują zostać w Kaeleer? - Ale nie ma powodu przyglądać się uważnie komuś, kto nie zamierza tu zostawać, zwłaszcza jeśli prawdziwe zamierzenia tej osoby ukryto za kwestiami natury osobistej. Titian zmarszczyła brwi. - Kto jeszcze mieszka w Pałacu prócz dworu? - Krewni Jaenelle z Chaillot i ich orszak. Nienawiść Saetana znalazła swoje odbicie w twarzy Titian. - I nic nie uczyniłeś w ich sprawie? - Moja oficjalna prośba o zgodę na egzekucję została odrzucona - odparł. Dołożył starań, by nie zareagować na oskarżenie wyraźnie słyszalne w jej głosie. - Posłucham, choćbym się miał udławić. Będą jeszcze inne okazje do wyrównania tego rachunku - dodał łagodnie. Titian kiwnęła głową.

- Jeśli wślizgnę się do ich pokoi, może coś wyczuję i będziemy mogli po cichu zająć się tym skażonym mężczyzną. Saetan zawarczał, sfrustrowany. - Oprócz tej suki Vani żadne z nich nie zrobiło niczego, co usprawiedliwiałoby egzekucję - powiedział, kręcąc głową. - Musimy dopilnować, żeby dziś w nocy nic nie zaszło. Po śniadaniu porozmawiam z Jaenelle o usunięciu... tych ludzi... Z Pałacu i z Kaeleer. - Tak pewnie będzie najrozsądniej. Przez chwilę szli obok siebie w milczeniu. - Czy są tu wszyscy krewni Jaenelle? - spytała wreszcie Titian. - Oprócz Roberta Benedicta. Zmarł kilka lat temu i przebywał przez chwilę w Ciemnym Królestwie. Titian zatrzymała się. Saetan odwrócił się do niej. Uniosła rękę i dotknęła nią lekko jego twarzy. - A czy miał wówczas okazję odbyć prywatną rozmowę z Wielkim Lordem Piekła? - spytała z przewrotną słodyczą. - Tak - odparł Saetan łagodnie. - Miał taką okazję.

ROZDZIAł SZóSTY

1. Kaeleer Nerwy Daemona były napięte jak postronki, kiedy wraz z Jaenelle wszedł następnego ranka do jadalni. Taksujące spojrzenia innych mężczyzn z Pierwszego Kręgu wcale mu nie pomogły ich uspokoić. I nie zmieniał sprawy fakt, że nadeszły księżycowe dni Jaenelle i nie mógł uczynić nic poza grzaniem jej łoża. Wiedział, czego się oczekuje od Faworyta, i zdawał sobie sprawę, że inni mężczyźni są świadomi, iż nie wypełnia tych obowiązków. Spróbował odsunąć od siebie te myśli. Miał powody, by zachować dziś czujność. Lucivar stał przy bufecie, popijając kawę, a Khardeen i Aaron nakładali sobie jedzenie. Leland i Philip, jedyni członkowie orszaku Alexandry, którzy przyszli do jadalni, jedli śniadanie po jednej stronie stołu. Surreal i Karla siedziały na przeciwległym końcu. W oczach Jaenelle pojawił się pożądliwy wyraz, kiedy spojrzała na kubek w rękach Lucivara. - Podzielisz się? Lucivar wyszczerzył zęby w uśmiechu. - Nie. Rzuciła mu lodowate spojrzenie, ale mimo to cmoknęła go w policzek. Daemon z chęcią zamordowałby Lucivara za ten pocałunek. To był taki niewinny całus, wynikający z przyzwyczajenia, ale jednak pocałunek - czyli więcej niż to, co on dostał dziś rano. Ponieważ jednak zabicie Lucivara nie

wchodziło w grę - a przynajmniej nie w tej chwili - przyglądał się w milczeniu, jak Jaenelle nakłada sobie na talerz dwa kawałki gruszki i porcję jajecznicy. Kiedy już odwracała się od bufetu, Lucivar pochylił się, nadział na widelec stek i wrzucił jej na talerz. - Dziś trzeba ci mięsa. Zjedz to. Warknęła na niego, ale on tylko napił się kawy. - Długa noc? - spytał cicho Daemon. - Miewałem dłuższe - odparł Lucivar z uśmiechem, który zrobił się czujny, gdy rzucił okiem na Philipa i Leland. Podniósł głos na tyle, by usłyszeli. A co z tobą, stary? Też wyglądasz, jakbyś spędził długą noc. - Była interesująca - powiedział ostrożnie Daemon. Nie zamierzał się przyznawać, że grał z Jaenelle w karty, póki wyczerpani nie padli na łóżko, żeby złapać kilka godzin niespokojnego, przerywanego snu. Jaenelle parsknęła. - Ten dwudziesty siódmy wariant daje mężczyznom za wiele korzyści, ale nie rozpracowałam jeszcze dlaczego. Daemon zauważył gniew Philipa, któremu pobladły wargi - oraz gwałtowne zainteresowanie Khardeena i Aarona, jakie wywołała ta uwaga. - Znasz dwudziesty siódmy wariant? - spytał powoli Khardeen. Daemon milczał. - Tak, zna - odpowiedziała za niego Jaenelle. - I jest to świetny wariant. Podstępny, ale świetny. Przyjrzała się półmiskowi z mięsem, wzięła jeszcze dwa kawałki i ruszyła do stołu. Zanim Daemon zdążył sięgnąć po talerz, Khardeen złapał go za jedno ramię, Aaron za drugie, po czym stanowczo wyprowadzili go z sali jadalnej. - Zjesz później - oświadczył Khary, kiedy zaciągnęli go do pustego

pokoju. - Najpierw musimy pogadać. - To nie tak jak myślicie - bronił się Daemon. - To naprawdę nic takiego. - Nic? - wybuchnął Aaron. A Khary dodał: - Jeśli wymyśliłeś nowy wariant kołyski, taki, który daje mężczyźnie przewagę, masz obowiązek, jako brat z Pierwszego Kręgu, podzielić się nim z nami, zanim sabat opracuje strategię jego pobicia. Daemon zagapił się na nich, niepewny, czy dobrze słyszał. Aaron uśmiechnął się. - A sądziłeś, że co Faworyci robią w nocy? Daemon wybuchnął śmiechem.

2. Kaeleer Osvald zapukał do drzwi Wilhelminy, po czym cofnął się i poprawił chwyt na rzeźbionym drewnianym pudełku, które trzymał w rękach. Nie zajęło mu dużo czasu przekonanie Alexandry, by zatrzymała swoich ludzi w pokojach. Nie trzeba jej też było długo przekonywać, żeby posłała Philipa i Leland na śniadanie - w ten sposób na dworze będzie się wydawać, że inni po prostu się spóźniają. Gdy nie zjawi się aż tyle osób, nikt nie będzie miał pewności, kogo dokładnie brakuje, a on zyska czas na wydostanie się z Pałacu. Zakładając oczywiście, że te zaklęcia, które przygotowała Dorothea i Ciemna Kapłanka, aby wyciąć „okno” w osłonach ochronnych Wielkiego Lorda, zadziałają. Nie. Nie może wątpić. Zaklęcia chroniące go przed wykryciem stanowiły dostateczny dowód na to, że Dorothea i Ciemna Kapłanka potrafiły sobie radzić z draniem, który tu rządził. Ucieknie z mniejszą zdobyczą, to prawda, ale mniejsza zdobycz, odpowiednio użyta, stanie się przynętą, na którą złapie się Jaenelle Angelline.

Wszystko było przygotowane. Trzech ludzi, których Dorothea wyznaczyła mu do pomocy, czekało na moście. Wprawdzie obok Pałacu znajdował się Ciemny Ołtarz, ale ostrzeżono go, że jeśli spróbuje otworzyć te Wrota, ochronne zaklęcia natychmiast ostrzegą Wielkiego Lorda i nie zdoła uciec. Dlatego zabierze Wilhelminę do Goth, gdzie Lord Jorval pomoże mu się dostać do innych Wrót. Dziś wieczorem będzie już ze swoją zdobyczą w Terreille, a Alexandra i głupcy, którzy z nią przyjechali, będą się tłumaczyć Wielkiemu Lordowi ze zniknięcia Wilhelminy... albo zaczną umierać. Osvald uśmiechnął się i ponownie zapukał do drzwi Wilhelminy. Chwilę później, zniecierpliwiony, zapukał mocniej. Była tam. Tym razem się upewnił. Dlaczego tyle czasu zajmuje jej otwarcie tych cholernych drzwi? Poczuł pokusę, żeby wykorzystać jedno z prostych zaklęć przymusu, jakie przygotowała dla niego Dorothea, ale miał tylko dwa i nie chciał ich zużyć bez wyraźnej potrzeby. Jednak każda chwila opóźnienia zwiększała szanse, że ktoś go zauważy. Miał się właśnie poddać i uruchomić zaklęcie, kiedy drzwi wreszcie się otworzyły. - Dzień dobry, Lady Wilhelmino. - Z uśmiechem uniósł nieco pudełko, na tyle, żeby zwrócić jej uwagę. - Lady Alexandra poprosiła mnie, żebym ci to wręczył. - A co to jest? - spytała Wilhelmina bez entuzjazmu. - Znak jej przywiązania do ciebie... i gest dobrej woli. Zamierza niedługo wyjechać i obawia się, że mogłaś źle zrozumieć jej niepokój o ciebie. Ma nadzieję, że przyjmując tę drobną pamiątkę, będziesz czule ją wspominać. Wilhelmina nadal była nieufna. - Dlaczego nie przyniosła tego osobiście? Osvald popatrzył na nią ze smutkiem. - Obawiała się, że możesz odrzucić ten dar. - Och - powiedziała cicho Wilhelmina, a jej nieufność powoli zaczęła się

zmieniać we współczucie. - Nie żywię do niej złych uczuć. Osvald wyciągnął przed siebie pudełko, żeby ją skusić i jak najdalej odsunąć od niego twarz. Kiedy Wilhelmina otworzy wieko, z pudełka uniesie się narkotyczna mgła. Zaskoczona, odetchnie i dostanie wystarczającą dawkę narkotyku, by stać się bezwolna i pozwolić się stąd zabrać. Później zaaplikuje jej drugą dawkę, tym razem płynną. W pokoju coś łupnęło w podłogę. To ten cholerny, pręgowany kot. Osvald uruchomił pierwsze zaklęcie przymusu i wydał polecenie. Wyjdź na korytarz i zamknij drzwi. Wyjdź na korytarz i zamknij drzwi. Wyjdź na korytarz... Uśmiechnął się, kiedy nieco oszołomiona Wilhelmina posłuchała. - Powiedziano mi, bym zobaczył, jak przyjmiesz prezent - powiedział przepraszającym tonem. Stała blisko drzwi, rękę nadal trzymała na klamce. Przeklinając cicho, uruchomił drugie zaklęcie. Podejdź do pudełka i podnieś wieko. Podejdź do pudełka... Powoli, tak jakby ciało poruszało się wbrew jej woli, Wilhelmina podeszła do pudełka i powoli podniosła wieko.

3. Kaeleer Surreal spacerowała z Szarym Kłem u boku po jednym z wewnętrznych ogrodów Pałacu. Tajemnicze uwagi na temat nowego wariantu, jakie Jaenelle i Karla wymieniały przy śniadaniu, zaintrygowały ją i równocześnie zmartwiły.

Ponieważ było wiele seksualnych wariantów, które dawały przewagę mężczyźnie, nie sądziła, żeby rozmawiały właśnie o tym... niestety. Daemona zaczynała pożerać własna energia seksualna, widać było wysiłek, z jakim powstrzymywał ją na tyle, by nie wystraszyć Jaenelle. Nie była pewna, jak długo Sadi zdoła jeszcze znieść serdeczność okazywaną przez Jaenelle innym mężczyznom z Pierwszego Kręgu i co się stanie, kiedy wybuchnie. Może powinna porozmawiać z Wielkim Lordem i... Szary Kieł zawarczał. Zanim zdążyła zapytać, co się dzieje, ruszył naprzód, kierując się w stronę ściany Pałacu. Kiedy się do niej zbliżył, podskoczył i zaczął się wspinać w powietrzu, jakby to było strome wzgórze. Przez chwilę balansował na dachu, po czym zniknął. - Szary Kle! - krzyknęła. Ktoś zaatakować Dejaala - odpowiedział. - Iść tu pomoc. Przeklęła ze złością pod nosem i pobiegła ku najbliższym drzwiom. - Surreal! Obróciła się. Z drugiego końca ogrodu szedł w jej stronę Falonar. - Lucivar kazał mi cię odszukać, ponieważ nie zjawiłaś się na... - Możesz mi pomóc wejść na ten dach? - spytała z taką furią w głosie, że aż się zatrzymał. - Szary Kieł powiedział, że ktoś zaatakował Dejaala i sukinkot poszedł na pomoc beze mnie! Falonar zrobił dwa kroki i zmienił się z nieufnego mężczyzny w wojownika. - Złap się mnie - polecił. Zawahała się na moment, niepewna, czego konkretnie powinna się złapać, żeby nie ograniczać ruchu jego skrzydeł. Wreszcie zdecydowała się objąć go jedną ręką za szyję, a palce drugiej ręki zahaczyła o jego szeroki, skórzany pas. Dopiero kiedy zaczął machać skrzydłami, przyszło jej do głowy, że może nie udźwignąć ciężaru drugiej osoby.

- Muszę nauczyć się chodzić w powietrzu, żeby nikt nie musiał mnie nosić - zawarczała. - Nie mam nic przeciwko takiemu treningowi - odwarknął Falonar, stawiając ją niezbyt delikatnie na dachu. Surreal zacisnęła zęby. Jeden samiec na raz. Najpierw załatwi porachunki Z tym futrzastym. - Widzisz go? - spytał, spoglądając na dziedziniec. - Nie. Mógł... Nagle dotarło do nich uderzenie mocy Kamieni, a potem usłyszeli krzyk kobiety. Falonar poderwał ich znów w powietrze z taką siłą, że Surreal instynktownie objęła nogami jego udo. Zgrzytała zębami, kiedy jej ciało, w jakże nieodpowiednim momencie, zareagowało silnie na to doznanie. Co bynajmniej nie zmniejszyło jej furii. - Jeśli coś mu się stanie, bo na mnie nie zaczekał, spiorę go tak, że będzie musiał podnosić ogon, by popatrzeć na świat - warczała. - Zaczekaj tutaj - polecił Falonar, wpatrując się dziedziniec. - A chcesz zachować jaja? - spytała Surreal, wykręcając szyję, żeby też popatrzeć. Ale wyjęła dłoń zza jego pasa, by nie musiał się martwić, że zrealizuje groźbę. Odzyskała oddech i zaklęła. Na dziedzińcu leżał Dejaal, młody tygrys. Nie ruszał się. Jeden z lokajów skręcał się w agonii. Szary Kieł skakał wokoło, nie wdając się w walkę, ale skutecznie absorbując uwagę człowieka, który z całych sił przytrzymywał Wilhelminę. Ta nieznacznie się opierała. Surreal znów przeklęła, kiedy rozpoznała mężczyznę. Osvald. Członek orszaku Alexandry. O Matko Noc. - Utrzymasz równowagę? - spytał Falonar, puścił ją i odsunął się. Przynajmniej zapytał, pomyślała, używając Fachu, żeby nie spaść na ziemię.

Szary Kieł uderzył nisko, jakby zamierzał złapać Osvalda za nogę. Surreal zauważyła błysk Opala Osvalda. Zarzuciła Szarą osłonę wokół Szarego Kła na tyle szybko, by ochronić go przed śmiertelnym uderzeniem mocy, ale zderzenie mocy Szarego i Opala powaliło go na ziemię. Na widok upadku wilka Wilhelmina krzyknęła i zaczęła drapać paznokciami rękę, która przytrzymywała ją za ramię. Osvald obrócił się i uderzył ją z taką siłą, że upadła ogłuszona. Następnie znów skupił się na Szarym Kle, który niepewnie stanął na nogach. - Powiedz wilkowi, żeby się cofnął - polecił Falonar, przywołując długi eyrieński łuk i zakładając strzałę. Surreal szybko posłuchała - i poczuła ulgę, kiedy Szary Kieł odpowiedział. Gdy jego wycie zaalarmowało wszystkich mieszkańców Pałacu, wyczuła falę męskiej siły i furii, która zbliżała się do nich ze wszystkich kierunków. I budzącą się do życia zimną, kobiecą moc. Falonar wycelował. - Zabij go - szepnęła. - Nie wiemy, o co tam chodzi - odparł Falonar. Nie wiemy?! - pomyślała złowrogo. A co jeszcze musisz zobaczyć, żeby zyskać pewność? Kiedy Osvald zwrócił się ku Wilhelminie, strzała Falonara przeszyła mu lewe kolano. Upadł i zaczął krzyczeć. Falonar złapał Surreal za lewe ramię i skoczył z dachu. Jego rozłożone skrzydła trochę spowolniły ich upadek. - Pilnuj kobiety - rzucił, biegnąc w stronę Osvalda i zastępując łuk eyrieńską pałką bojową, zaopatrzoną w ostrze. - Potrafię...

- Rób, co każę! Nie było czasu na sprzeczki. Surreal przywołała najgroźniejszy ze swoich noży i podbiegła do Wilhelminy. Zobaczyła, że Osvald trzyma dziewczynę za kostkę. Przeklęła w duchu jego spryt. Może ktoś inny potrafiłby tak zarzucić osłonę, by objąć nią tylko młodą kobietę, ale ona nie była w stanie tego zrobić, póki miał z Wilhelminą kontakt fizyczny. Nagle zauważyła błysk krótkiego noża w prawym ręku Osvalda - a wściekłość i triumf na jego twarzy powiedziały jej, że trucizna na ostrzu zadziała szybko i przyniesie śmierć. Kolejny błysk. Kiedy Osvald uniósł nóż, by wbić go w nogę Wilhelminy, Falonar odciął mu rękę w nadgarstku równie łatwo, jakby to było masło, nie kości. Następnie obrócił pałkę, żeby złapać na nią uciętą dłoń i nóż, który ściskała, i odrzucić od Wilhelminy. Potem ostrze pałki zamigotało jeszcze raz, odcinając rękę, która trzymała kostkę dziewczyny. Chwilę później Surreal dotarła do Wilhelminy - a na dziedziniec wpadli Lucivar i inni mężczyźni z Pierwszego Kręgu. Za nimi wbiegły Karla i Gabrielle. Oraz Alexandra i jej orszak. Nie poszło tak, jak sobie zaplanowałaś, prawda? - pomyślała mściwie Surreal, patrząc, jak Alexandra rozgląda się po dziedzińcu i blednie. Zniknęła swój nóż, położyła jedną dłoń na plecach Wilhelminy, a drugą na grzbiecie Szarego Kła, który do niej przykuśtykał, po czym objęła całą trójkę ochronną Szarą osłoną. Zapewne nie było to już konieczne, ale nie zamierzała ryzykować. Spojrzała na Falonara, który ustawił się tak, by jego kolejny cios mógł bez trudu pozbawić sukinsyna głowy, po czym objęła osłoną i jego. Wyczuła jego zaskoczenie, a potem zadowolenie, kiedy osłona owinęła się wokół niego zastanawiała się, dlaczego on się boi. Gabrielle podbiegła pomóc lokajowi, a Karla, nie dotykając Osvalda, użyła uzdrawiającego Fachu, żeby zatamować krwawienie z jego ran. - Co tu się dzieje? - zapytała Alexandra, a ostry ton jej głosu wskazywał, że jest bardziej przestraszona niż zła. - Dlaczego atakujecie członka mojego orszaku?

- Ty go posłałaś? - spytał Lucivar, a w jego głosie pojawił się dziwny ton. - Kazałam mu zanieść Wilhelminie prezent - odparła Alexandra. W śmiechu Lucivara dało się słyszeć gorycz. - Kiedy przyszedłem, Lady Wilhelmina nie czuła się dobrze - zawodził Osvald. - Zaproponowałem, że będę jej towarzyszył na spacerze. Chciałem, żeby zaczerpnęła świeżego powietrza. A wtedy zaatakowało nas to zwierzę. Lucivar spojrzał na dworaka, a potem na Falonara. - Jeśli ten sukinsyn jeszcze raz się odezwie, utnij mu język. Falonar wyglądał na zaszokowanego rozkazem, ale kiwnął głową. - Jak śmiesz! - wykrzyknęła Alexandra. - Każesz mi zwiększyć kontrolę nad dworem, a tymczasem dopuszczasz, żeby... - Zamknij się - warknął Lucivar. - Już i tak jest źle. Nie pogarszaj sytuacji. Surreal rzuciła mu ostre spojrzenie. Co tu się dzieje? Szary Kieł zadrżał i przysunął się do niej. Furia Królowej jest zła. Basiory bać się furii Królowej. Nawet Kaelas. Surreal poszła za wzrokiem wilka i zobaczyła ogromnego białego kota, który stał na dachu obok tygrysa. To był Kaelas? O Matko Noc! Kim jest ten tygrys? - spytała. To Jaal. Ojciec Dejaala. Surreal z trudem przełknęła ślinę. Tygrys sprawiał przy Kaelasie wrażenie małego, ale i tak był dwa razy większy od młodego tygrysa, który leżał na dziedzińcu. Dejaal nie żyje, prawda? Wrócić do Ciemności - odparł Szary Kieł ze smutkiem. I jak to niby wyjaśnią Jaenelle?

Chyba Surreal przywołała ją w myślach, gdyż na dziedzińcu pojawiła się Królowa we własnej osobie. Towarzyszyli jej Daemon i Saetan. Normalnie ich obecność przyniosłaby Surreal ulgę. To znaczy, gdyby twarz Wielkiego Lorda nie poszarzała na widok ciała Dejaala. Alexandra chciała coś powiedzieć, ale nim zdołała wydać jakiś dźwięk, uniosła rękę do gardła i otworzyła szeroko przerażone oczy. Surreal nie była pewna, który z mężczyzn stworzył widmową rękę przyduszała ona teraz Alexandrę, uniemożliwiając jej mówienie - ale mogłaby się założyć, że to Daemon. Wszyscy zeszli z drogi Jaenelle, która uklękła koło Dejaala. Delikatnie i z miłością pogładziła futro wojownika, ale oczy, które w końcu uniosła i skupiła na Wilhelminie... To, co Surreal zobaczyła w tych szafirowych oczach, tak daleko wykraczało poza zimną furię, że nie było na to odpowiednich słów. Owszem, były, uświadomiła sobie, kiedy Szary Kieł pisnął cicho. Wilk nazwał to furią Królowej. Na Ogień Piekielny, Matko Noc, niech Ciemność będzie łaskawa. I powiedziała jedno słowo, które przyszło jej do głowy. Jedyne, które mogło ją uwolnić spod ciężaru tego spojrzenia. - Żyje. Jaenelle spojrzała na Karlę, która ukłoniła się oficjalnie, a potem podeszła zbadać Wilhelminę. - Powiedziałaś, co należało - szepnęła Karla do Surreal, pochylając się nad pacjentką. Potem zaklęła i dodała: - Od tej chwili przestrzegaj dokładnie Protokołu. - Odetchnęła głęboko, wyprostowała się i spojrzała na Jaenelle. - Ma kilka siniaków i została poddana działaniu silnych narkotyków. - Możesz je zneutralizować? - spytała Jaenelle niebezpiecznie spokojnie. - Potrzebuję więcej czasu, by poznać dokładną naturę narkotyku, którego użyto, ale nie wyczuwam niczego, co mogłoby spowodować nieodwracalne

szkody - odparła cicho Karla. - Zalecam izolację pod ścisłym nadzorem i odpoczynek. Jeśli pozwolisz, zabiorę ją do jej pokoju i tam się nią zajmę. - Dziękuję, siostro. Na drobny gest dłoni Karli jej kuzyn, Morton, podniósł Wilhelminę. Razem opuścili dziedziniec. Surreal nadal kucała koło Szarego Kła. Nie chciała, żeby jakiś jej ruch przyciągnął do niej spojrzenie tych szafirowych oczu. - A ja? - zawodził Osvald. Falonar rzucił na Lucivara pytające spojrzenie, niepewny, czy ma wykonać rozkaz i uciąć język Osvaldowi. Lucivar ledwie dostrzegalnie pokręcił głową. Jaenelle przeszła przez dziedziniec, spojrzała na Osvalda i uśmiechnęła się. - Zamierzam zająć się tobą osobiście. Lucivar skoczył do przodu. - Pani, z całym szacunkiem, Dejaal był naszym bratem, a mężczyźni mają prawo... Jaenelle uciszyła go, unosząc rękę. Przez chwilę po prostu stała, ale Surreal wyczuła drgnienie mocy, szybkie jak psychiczna sonda - i uświadomiła sobie, że nikt, kto nosi Kamienie jaśniejsze niż Szary, niczego nie wyczuł. - Trzech mężczyzn czeka na moście, który prowadzi do Halaway oznajmiła Jaenelle. Straszliwy blask pojawił się w jej oczach, kiedy spojrzała na Osvalda. - Trzech obcych. Nie obchodzi mnie, co z nimi zrobicie. Osvald nagle uniósł się w powietrze. Kiedy Jaenelle odwróciła się i opuściła dziedziniec, popłynął za nią, głośno zapewniając o swojej niewinności. - Idą tu Kalush i Morghann - powiedziała Gabrielle. Oczy miała pełne łez. - Zostaniemy z Dejaalem, póki... Lucivar wskazał Alexandrę i spojrzał na Falonara. - Ty i Surreal odprowadzicie tych... ludzi... do ich pokoi. - Urwał. - Jeśli

któreś z nich zacznie sprawiać kłopoty, zabijcie. - Z przyjemnością - powiedziała Surreal. Falonar tylko skinął głową. Lucivar wyszedł z dziedzińca, a za nim inni Książęta Wojowników z Pierwszego Kręgu. Daemon ruszył za nimi, ale Saetan powiedział: - Nie. Ty zostań ze mną. Surreal szybko spędziła więźniów w grupę i wyprowadziła ich - razem z Falonarem i Szarym Kłem - poza dziedziniec. Nie wiedziała, co planuje Wielki Lord, ale raczej nie zamierzała zostawać, żeby się przekonać na własne oczy. * * * Daemon zszedł z drogi Morghann i Kalush, które wpadły na dziedziniec. - Chodźmy stąd - powiedział Saetan. Jego głos był szorstki z powodu tłumionego smutku... i czegoś, co bardzo przypominało strach. To ten strach - i uczucia, jakie żywił dla tego mężczyzny - kazały Daemonowi ruszyć za ojcem. Ale nawet one nie wystarczyły, żeby przełknął swój gniew. - Być może nie mam talentu do walki na miarę Lucivara, ale potrafię całkiem nieźle poradzić sobie z wrogiem - powiedział, kiedy powoli wychodzili z dziedzińca. Saetan zatrzymał się. - Pamiętaj, do kogo mówisz, książę. Jeśli ktoś potrafi docenić, jak skutecznym jesteś drapieżnikiem, to na pewno ja. - Więc dlaczego mnie zatrzymałeś? - Lucivar nie potrzebuje twojej pomocy, żeby zająć się ludźmi, którzy czekają na moście na tego sukinsyna - zwłaszcza jeśli wziąć pod uwagę, kto z nim poszedł. Ja natomiast potrzebuję twojej mocy i umiejętności, każdej ich drobiny, Żeby powstrzymać Jaenelle. Na Ognie Piekielne, Daemonie. Nie rozumiesz, co tu zaszło?

Daemon z ogromnym wysiłkiem powściągnął swój gniew. - Alexandra zabawiła się w sukę i zaaranżowała porwanie swej wnuczki. Saetan powoli pokręcił głową. - Alexandra współpracowała z Dorotheą i Hekatah, żeby porwać swą wnuczkę. Daemon przyjął cios, jakim były te słowa, i uświadomił sobie, co może się stać, kiedy Jaenelle się o tym dowie. - Na Ogień Piekielny, Matko Noc! - I niech Ciemność zlituje się nad nami - dokończył Saetan. - Mamy do czynienia z rozwścieczoną Królową, która zeszła już tak głęboko do otchłani, że nie mamy szans sięgnąć tam do niej. I żadnych możliwości okiełznania tego, co może rozpętać w obecnym stanie ducha. - Jak mogę pomóc? - spytał Daemon, wiedząc z przeraźliwą pewnością, do czego prowadzi ta rozmowa. - Rzecz w tym, co możemy zrobić jako Faworyt i Zarządca Dworu. Jakie prawa daje nam Protokół w takich sytuacjach. - Protokół nie dotyczy Królowej dwa razy silniejszej niż Książę Wojowników z Czarnym Kamieniem! Ręka Saetana trzęsła się lekko, kiedy przygładzał czarne włosy. - Raczej sześć razy silniejszej. - Co? - spytał cicho Daemon. Oparł się ręką o ścianę. - Nie istnieje sposób zmierzenia faktycznej siły Jaenelle, ale sądząc z liczby należnych jej z urodzenia Czarnych Kamieni, które zmieniły się w Hebanowe, kiedy złożyła Ofiarę Ciemności, przypuszczam, że jej pełna moc jest sześć razy silniejsza niż nasze połączone siły. - O Matko Noc - Daemon przez jakąś minutę koncentrował się wyłącznie na oddychaniu. - Kiedy zamierzałeś mi to powiedzieć? Czy może wcale nie

zamierzałeś? Saetan skrzywił się. - Chciałem, żebyście się poczuli... dobrze... ze sobą, nim się dowiesz. Ale teraz... Straszliwe uderzenie mocy wstrząsnęło Pałacem, rzucając ich na podłogę. Daemon poczuł się tak, jakby z całej siły trzymał się kruchego brzegu tuż nad ryczącym nurtem wody, który nie tylko gotów był go porwać ze sobą, ale i zmiażdżyć. Poczuł, że Saetan go chwyta, przytrzymuje. Moc zniknęła równie nagle, jak się pojawiła - a to przeraziło go jeszcze bardziej. Bo skoro Jaenelle potrafi tak szybko okiełznać i zaabsorbować podobną siłę... - Jaenelle - powiedział, zrywając się na nogi. Wysłał psychiczną sondę, żeby ją odszukać, i otarł się o lodowate miejsce. Choć wycofał się szybko, przeszywający ból niemal rzucił go na kolana. A to skłoniło go do ruszenia naprzód. - Daemonie, nie! - wykrzyknął Saetan, próbując wstać. Ale Daemon już biegł korytarzami. Nie musiał szukać. W miarę jak zbliżał się do pokoju, w którym uwolniła swą moc, w korytarzach robiło się coraz zimniej. - Daemonie! Słyszał, jak Saetan biegnie za nim, jak próbuje go dogonić, ale już dotarł do drzwi. Za pomocą Fachu otworzył je i wszedł do środka. Chłód miał ostre, wystrzępione brzegi, które zadawały fizyczny ból, ale ledwie zwrócił na to uwagę, ponieważ nie bardzo rozumiał, co widzi. Dopiero po chwili uświadomił sobie, że czerwone kropki na szybach to zamarznięte krople krwi. Wtedy jego umysł zidentyfikował resztę... - Daemonie. ...i zrozumiał do końca opowieść Lucivara o wymuszonym małżeństwie Jaenelle. Rozmazała go po całym pokoju.

- Daemonie! Słyszał błaganie w głosie Saetana, ale nie był w stanie na nie odpowiedzieć. Czuł dziwne odrętwienie zamiast uczuć... a nie mogąc czuć, zaczął myśleć. Stało się dla niego jasne, dlaczego Saetan nie chciał, żeby zobaczył ten pokój. Z samej natury swych obowiązków Faworyt nie powinien natrafiać na ograniczenia w swoich stosunkach z Królową, ponieważ świadomie i z własnej woli oddawał się jej fizycznie w stopniu o wiele większym niż inni mężczyźni na dworze. Faworyt, który boi się swojej Królowej, nie może dobrze wykonywać swoich obowiązków. Jednak on już kiedyś widział to jej oblicze. Och, wtedy to było tylko krótkie spojrzenie, ale zdawał sobie sprawę, że istnieje inna strona Czarownicy. I wiedział również, że ta jej strona może wychynąć na powierzchnię nie tylko pod wpływem wielkiej wściekłości, ale i wielkiego podniecenia. Czy będzie potrafił z tym żyć? Czy potrafi prowadzić w tym seksualnym tańcu, jeśli wydobędzie Z niej tę stronę? Pod wpływem tych myśli obudził się w nim taki seksualny głód, tak ogromna potrzeba spółkowania z Czarownicą, że nic nie zostało z emocjonalnego odrętwienia. Przyjął jej czyn z chłodną aprobatą. Wyszedł z pokoju i zamknął za sobą drzwi. - Daemonie - powiedział łagodnie Saetan, obserwując go uważnie. Daemon uśmiechnął się. - Co za szkoda. Tapeta miała przepiękny wzór.

4. Kaeleer - Mam wrażenie, że nasi „goście” nie będą mieli ochoty na opuszczanie dziś swoich kwater, nie sądzisz? - spytała Surreal, odgarniając włosy z twarzy.

- Rzeczywiście, nie sądzę - odparł Falonar nieco niespokojnie. - Cholera - Surreal oparła się o ścianę i zamknęła oczy. - Odniosłaś obrażenia z tego... powodu? - Miał na myśli uderzenie mocy, które wstrząsnęło Pałacem. Dotknął lekko jej ramienia, a potem cofnął rękę. Surreal pokręciła głową. Obrażenia? Nie. Przerażenie? O, tak. Ale ci, którzy przebywali u boku Jaenelle, nie żyli w ciągłym strachu. Jeśli się głębiej zastanowić, to Lucivar i Karla zachowywali się na dziedzińcu raczej ostrożnie niż strachliwie - przy czym ta ostrożność też nie zawsze była ewidentna. Odsunęła od siebie na chwilę te myśli, spojrzała spode łba na Falonara i postanowiła zacząć od czegoś łatwiejszego - na przykład od sprawy tego, jak arogancko jej rozkazywał, kiedy dotarli na dziedziniec. - Poradziłabym sobie z tym draniem. Falonar zrobił obrażoną minę. - Prawem mężczyzn jest bronić i strzec. Obnażyła zęby. - Już to wcześniej słyszałam i... - Więc powinnaś się tego trzymać, pani. I to uszanować. - Dlaczego? Ponieważ jestem taka malutka, że nie poradzę sobie w walce? - spytała z jadowitą słodyczą. - Ponieważ jesteś bardziej zabójcza - odwarknął. Odszedł od niej kilka kroków, zaklął i wrócił. - To dlatego bronią mężczyźni, Lady Surreal. Ponieważ wy, kobiety, jesteście bardziej zabójcze i bardziej bezwzględne, kiedy wpadacie w morderczą furię. A jeśli padnę w walce pierwszy, nie będę musiał mieć z tobą potem do czynienia. Milczała, nie bardzo wiedząc, czy powinna to stwierdzenie uznać za obrazę czy komplement. Właśnie miała mu przyznać, że może mieć trochę racji, kiedy znów na nią zawarczał. - Zły sobie wybrałaś moment na zgrywanie suki. Wystarczy mi

perspektywa spotkania z Yaslaną, dziękuję bardzo. To już była wyraźna obraza. - Skoro tak uważasz, kotku, zejdę ci z drogi. Odepchnęła się od ściany. Falonar wyciągnął rękę i dotknął jej ramienia. - Surreal... Miałaś rację. Powinienem był zabić tego sukinsyna. A teraz będę musiał ponieść konsekwencje swojej pomyłki. - Zawahał się i dodał szybko: - Mógł tym zatrutym nożem zabić ciebie albo Lady Benedict. Wzruszyła ramionami. - Nie mogłeś wiedzieć o tym nożu, a on żadnej z nas nie zabił, więc... - A co to za różnica? - spytał ostro. - Mój błąd dał mu szansę. Surreal przyjrzała mu się uważnie. - Myślisz, że zostaniesz ukarany? - To pewne. Pozostaje tylko pytanie, jak surowo. - No cóż, mam na ten temat swoje zdanie. Kiedy zjawi się Lucivar, żeby przedyskutować... - Nie będzie dyskusji - uciął Falonar. - Lucivar to Książę Wojowników z Ebon Rih, a ja mu służę. Uczyni, jak zechce - Odwrócił wzrok. - Ale wolę, żeby mnie kazał przywiązać do słupków do chłosty, niż odesłał do Terreille! - W ogóle nie ma powodu cię karać! Uśmiechnął się ponuro. - Takie są zasady, Lady Surreal. Jeszcze się przekonamy, pomyślała.

5. Kaeleer Daemon przyglądał się, jak Saetan nalewa dużą porcję brandy.

- Możesz to pić? - zapytał, utrzymując w głosie ton lekkiego zainteresowania. - Dostaję po tym straszliwego bólu głowy - odparł Saetan, nalewając drugą porcję, dla niego. - Ale wątpię, żeby ten, który już mam, zdołał się pogorszyć, więc... - Uniósł szklaneczkę w toaście, a potem jednym haustem wypił połowę jej zawartości. - Dejaal był synem księcia Jaala. Wspomnienie o tygrysie, Księciu Wojowników, spowodowało nagłą zmianę tematu. - Lucivar znalazł tych ludzi? - I zdobył informacje, których potrzebowaliśmy, nim ich stracił. Daemon przyjrzał się ojcu. Coś było wyraźnie nie tak. Nie bardzo wiedział. jakie pytania powinien postawić, wyraził więc własne troski. - Jaenelle tu nie ma, prawda? Saetan pokręcił głową. - Udała się do Ebon Askavi i poprosiła, żeby na jakiś czas zostawić ją w spokoju. - A ty zamierzasz zastosować się do jej życzenia? - spytał ostrożnie Daemon. Spojrzenie Saetana było spokojne i wszystkowiedzące. - Obaj zastosujemy się do jej życzenia. Jeśli chce pozostać w stanie lodowatej furii, żeby podjąć decyzje, które trzeba podjąć, zmuszanie jej, by odzyskała czucie, nim będzie gotowa, byłoby okrucieństwem. Daemon kiwnął głową. Nie podobało mu się to, ale mógł się z tym pogodzić. Wrócił myślami do ludzi, którzy mieli pomóc Osvaldowi porwać Wilhelminę. - Ci trzej służyli Hekatah i Dorothei? - Pracowali dla nich. Wyczuł, że Saetan się wycofuje, więc naciskał dalej.

- Lucivar ich zabił? - Nie byłoby to pierwsze zabójstwo Lucivara, więc na pewno nie ono dręczyło Saetana. Czyżby coś innego wiązało się z oficjalną egzekucją? - Mężczyźni z Pierwszego Kręgu wycofali swoje prawo do zemsty za śmierć brata - powiedział Saetan. - Co to oznacza? - spytał powoli Daemon. Saetan zawahał się. Dopił brandy, zanim odpowiedział. - To oznacza, że oddali tych ludzi Jaalowi... i Kaelasowi.

6. Kaeleer Surreal patrzyła na czterech mężczyzn obecnych w gabinecie Wielkiego Lorda i wściekała się w milczeniu. Wywalczyła sobie prawo wstępu na to małe zebranie, ale usłyszała, że będzie tu tolerowana jedynie pod warunkiem, iż nie zacznie się wtrącać. Nikt jej nie pytał o opinię. Nikt nie chciał jej znać. Gdyby to byli inni ludzie, powiedziałaby im, co myśli, zapewne za pomocą ostrza sztyletu. Ale Lucivar wyglądał tak, jakby miał już na dzisiaj dość i był gotów bez wahania wypchnąć ją za drzwi - albo przez drzwi. Natomiast Saetan i Andulvar Yaslana nie należeli do ludzi, którzy pozwoliliby komukolwiek podważać autorytet związany z ich stanowiskami. Najbardziej jednak zabolało ją to, że Falonar nie spojrzał na nią ani razu od chwili, kiedy udało jej się wtargnąć do gabinetu. Sądziła, że będzie wdzięczny za obecność kogoś, kto przemówi w jego obronie, a tymczasem on... Cóż, świetnie. Po prostu świetnie. Nie musi siedzieć i tracić czasu na gruboskórnego, upartego mężczyznę, który wcale jej tu nie chce. Spojrzała szybko na Lucivara, zauważyła rozbawienie w jego złocistych oczach i zrozumiała, że jeśli teraz spróbuje wyjść, on każe jej zostać. Więc zamiast przeklinać siebie za swój upór, zaczęła pomstować w duchu na Lucivara.

Jego coraz większe rozbawienie kazało jej podejrzewać, że on o tym wie - fiut jeden. Saetan pochylił się nad hebanowym biurkiem i skrzyżował ramiona na piersiach. - Książę Falonarze, proszę, wyjaśnij nam swoje dzisiejsze działania. Jego ton był uprzejmy, jedynie lekko zaciekawiony. Surreal zaczęła się zastanawiać, czy to zły znak. Falonar wykonał polecenie. Zdaniem Surreal jego sucha relacja niewiele miała wspólnego z wyjaśnianiem, ale inni mężczyźni najwyraźniej tego nie dostrzegli. Kiedy Falonar skończył mówić, Saetan spojrzał na Andulvara i Lucivara, a potem znów na Falonara. - Popełniłeś błąd w ocenie z powodu nadmiernej ostrożności - stwierdził cicho. - Taka rzecz jest u Księcia Wojowników nie do przyjęcia. Nie stać nas na luksus ostrożności. Falonar z trudem przełknął ślinę. - Tak jest. - Rozumiesz, że musisz zostać ukarany? - Tak jest! Saetan kiwnął głową, najwyraźniej zadowolony. Spojrzał na Lucivara. - Decyzja należy do ciebie. Falonar odwrócił się w stronę Lucivara. Ten przyglądał mu się przez chwilę z uwagą. - Pięć dni służby wartowniczej poza kolejnością, począwszy od jutra. Zamiast ulgi twarz Falonara przybrała taki wyraz, jakby dostał po pysku. - Musimy coś jeszcze przedyskutować? - spytał Saetan.

Lucivar spojrzał na Surreal, potem na Saetana, który przyzwalająco pochylił głowę. Otworzył drzwi gabinetu i czekał. Skłoniwszy się Saetanowi i Andulvarowi, Falonar odszedł. Surreal również ukłoniła się tym dwóm, po czym wyszła za Falonarem tak szybko, że nastąpiła mu na obcas. Zaklął i przyspieszył kroku. Zatrzymał się dopiero na środku wielkiego holu. Surreal go dogoniła. - No, nie było tak... - zamilkła, zaskoczona złością, jaka pojawiła się na jego twarzy na widok zbliżającego się Lucivara. - Pięć dni służby wartowniczej poza kolejnością to obraza - oświadczył. Musiała zacisnąć pięści, mnąc swoją długą tunikę, żeby mu nie przyłożyć. Głupiec. Idiota. Powinien być wdzięczny, że skończyło się tylko na tym. - To nie jest obraza, tylko sprawiedliwość - odparł łagodnie Lucivar. Popełniłeś błąd, Falonarze. Trzeba za niego zapłacić. Działałeś, ale nieadekwatnie, z powodu ostrożności. - Wiem, że moja ostrożność mogła wiele kosztować. - Właśnie. I dlatego ta kara jest sprawiedliwa. - Usta Lucivara wygięły się w leniwym, aroganckim uśmiechu. - Nie martw się. Postoisz na warcie poza kolejnością jeszcze wiele razy, nim minie rok. Tak jak ja. Falonar zmierzył go wzrokiem. - Ty? Uśmiech Lucivara pogłębił się. - Trudno uwierzyć, że ja też z ostrożności popełniam błędy, prawda? Ale tak bardzo chciałem zostać w Kaeleer i służyć mojej Królowej, że powściągałem temperament, ile się dało. I skończyłem w tym gabinecie, przed tymi dwoma, więcej razy, niż mam ochotę pamiętać. - Urwał. - To jest Kaeleer. Tutaj

temperament Księcia Wojowników uważany jest za zaletę. Falonar trawił przez chwilę jego słowa. - Pięć dni służby wartowniczej poza kolejnością to niewiele, skoro mogła zginąć czarownica - powiedział wreszcie, całkiem grzecznie. - No cóż, twoja kara ma jeszcze jeden... aspekt - stwierdził Lucivar. Skinął głową w stronę Surreal. - Będziesz musiał sobie z nią radzić do wschodu słońca. Wygląda tak, jakby miała połamać sobie zęby, jeśli nie nawrzeszczy zaraz na jakiegoś mężczyznę, więc równie dobrze możesz to być ty. - Jego uśmiech zrobił się zjadliwy. - Oczywiście zawsze możesz zaproponować jej ogrzanie łoża. Być może kupisz sobie w ten sposób jej pobłażliwość. Falonar wydał taki dźwięk, jakby się dławił. Surreal zasyczała jak czajnik, w którym gotuje się woda. - Uważasz, Że noc ze mną to forma kary? - wrzasnęła. - Ty fiucie! Ty...! Ja bym to nazwała nagrodą! Lucivar wzruszył ramionami. - Jak tam sobie chcesz. Pamiętaj tylko, że jeśli oboje zdecydujecie się przedłużyć tę „karę” poza dzisiejszą noc, będziecie musieli uzyskać formalną zgodę Zarządcy Dworu. Zgodził się odłożyć formalności do wschodu słońca, ale nie dłużej. A w takich kwestiach lepiej go nie drażnić. Kiedy odszedł, Surreal i Falonar zmierzyli się wzrokiem. - Najwyraźniej nie opanowałem... tak bardzo mojego zainteresowania... twoim towarzystwem... jak mi się wydawało, skoro Lucivar zauważył - stwierdził Falonar. Albo Wielki Lord, pomyślała Surreal. Nie sądziła, żeby wiele umykało wzrokowi tej przyzwoitki dworu. - A zatem - powiedział ostrożnie Falonar. - Zamierzasz na mnie wrzeszczeć? Surreal obdarzyła go uśmiechem. - No cóż, kotku, może nie będę wrzeszczeć na ciebie. Przy odpowiednich

zachętach mogę zacząć wrzeszczeć tak po prostu.

ROZDZIAł SIóDMY

1. Kaeleer Lord Jorval zasiadł w fotelu w bawialni Kartane SaDiablo. - Twoje spotkanie z Uzdrowicielką zostało przesunięte - powiedział. - Dlaczego? - spytał ostro Kartane. - Myślałem, że wszystko zostało załatwione? - Zostało - zapewnił Jorval uspokajającym tonem. - Ale wydarzył się pewien... incydent... w siedzibie Uzdrowicielki i minie kilka dni, nim będzie się mogła z tobą spotkać. - Powinieneś nalegać - warknął Kartane. - Może ona nie wie, jak ważnym jestem... - Nie powinniśmy nalegać - przerwał mu Jorval. - Lepiej, żeby mogła skupić całą uwagę na tobie, zamiast myśleć o jakichś domowych kłopotach. - Czyli nie mam innego wyjścia, jak tylko czekać? Jorval podniósł się. - Niestety. * * * Wydarzył się incydent, który wymaga odłożenia... Incydent, pomyślał Jorval, zmierzając do domu. Tak to ujął Wielki Lord, ostrożnie i grzecznie. Ponieważ ludzie, którzy udali się do Halaway, żeby udzielić pomocy dworzaninowi Alexandry, nagle zniknęli, i ponieważ sam dworzanin nie

dawał znaku życia, Jorval bez trudu domyślił się, jakiego to rodzaju „incydent” opóźnił przybycie Jaenelle Angelline do Małego Terreille. A to oznacza, że będzie musiał poinformować Ciemną Kapłankę, iż Alexandra przestała być użytecznym narzędziem. Hekatah nie będzie z tego zadowolona. Zapewne przybędzie do Małego Terreille w paskudnym nastroju - i wyładuje się na nim. Ale może uda mu się skierować jej złość w inną stronę. Być może już czas, żeby zająć się tym drugim małym problemem. Zaraz po przyjściu do domu udał się do swojego gabinetu i skreślił pospieszną wiadomość do Lorda Magstroma.

2. Kaeleer - Gdzie jest mój dworzanin? - zapytała Alexandra, gdy tylko weszła do gabinetu Wielkiego Lorda. Po dwóch dniach aresztu domowego czuła ulgę, że może wyjść z pokoju. Choć niekoniecznie z powodu przebywania w tym pokoju i towarzystwie. Saetan odchylił się na krześle i złożył palce, po czym oparł brodę na długich, czarnych paznokciach. Jego złociste oczy miały senny wyraz - tak jak wtedy, gdy widzieli się po raz pierwszy. W gabinecie panował chłód. Alexandra owinęła się ciaśniej szalem. - To ciekawe, że pierwszą osobą, o którą pytasz, jest Osvald - stwierdził Saetan podejrzanie łagodnym tonem. - A o kogo powinnam spytać? - warknęła Alexandra. Pod wpływem strachu jej ton zrobił się ostry. - O swoją wnuczkę, Wilhelminę. Dopiero dochodzi do siebie po narkotykach, które podał jej ten drań. Na szczęście nie doszło do trwałych

uszkodzeń. - Oczywiście, że nie. Dostała tylko łagodne środki uspokajające. - To było zdecydowanie coś więcej niż łagodny środek uspokajający odparł Saetan. Teraz ton jego głosu również był ostry. Alexandra zawahała się. Kłamał. Oczywiście, że kłamał. Saetan popatrzył na nią z zaciekawieniem. - Cały czas się zastanawiam, co takiego zaproponowały ci Dorothea i Hekatah, że gotowa jesteś poświęcić życie wnuczki. Poderwała się z krzesła. - Obrażasz mnie! - Czyżby? - spytał, a jego głos znów zrobił się tak irytująco... i przerażająco łagodny. - Nie sprzedałam Wilhelminy Dorothei! Chciałam ją tylko zabrać od ciebie! Jego twarz przybrała dziwny wyraz. - Tak, to ci zawsze wystarczało za usprawiedliwienie, prawda? Wystarczy odebrać mi dziecko, wszystko jedno, co się z nim potem stanie. Bo ból, tortury i upokorzenia są lepsze niż przebywanie ze mną. Alexandra usiadła z powrotem i przyjrzała się Wielkiemu Lordowi. Najwyraźniej zatonął we własnych myślach - i miała wrażenie, że nie mówi już ojej starszej wnuczce. - Jak sądzisz, co by się dalej stało z Wilhelminą? - spytał. - Osvald miał ją wydostać z Kaeleer. Zabralibyśmy ją do domu. W oczach Seatana pojawił się wielki smutek. - A zatem to nie zapłata, tylko karta przetargowa - stwierdził. - O czym ty mówisz? - W jaki sposób zamierzałaś wydostać Wilhelminę z Hayll? Alexandra

zmierzyła go wzrokiem. - Nie miała trafić do Hayll. - Ależ oczywiście, że miała tam trafić. Takie rozkazy otrzymali ci ludzie. Wilhelmina miała pozostać „gościem” Dorothei, póki ty będziesz posłuszna. Jak wiele ustępstw byłaś gotowa poczynić wobec Hayll, nim twoi ludzie pozbawiliby cię pozycji królowej? Jak planowałaś zapewnić bezpieczeństwo wnuczce, kiedy to się już stanie? - Nie - powiedziała Alexandra. - To nieprawda. Dorothea zgodziła mi się pomóc, ponieważ... - Ponieważ szykowała się do wojny z tym człowiekiem i chciała mu odebrać kontrolę nad mocą, którą podobno miała Jaenelle. Ale tego nie mogła mu przecież powiedzieć. - Wilhelmina nie była kartą przetargową, Ale czy nie stałaby się nią Jaenelle? Czy nie stałaby się kartą przetargową w wojnie? To co innego. Jaenelle została już trwale spaczona wpływami Wielkiego Lorda. Gdyby to ona skończyła jako „gość” Dorothei... Z brutalną szczerością Alexandra uświadomiła sobie, że nigdy nie poszłaby na jakiekolwiek ustępstwa wobec Hayll, gdyby stawką było życie Jaenelle. Poinformowałaby swój dwór o ofierze, jaką rodzina musiała złożyć dla dobra ludu. I nie czułaby wyrzutów sumienia z powodu tego poświęcenia. Jaenelle była zawsze takim trudnym dzieckiem, zawsze... - Wilhelmina nie była kartą przetargową - powtórzyła bez przekonania. Saetan parsknął cicho. - Myśl sobie, co chcesz. Ta obojętność, jakby jej zdanie nie miało już znaczenia, wzbudziła jej niepokój. - Co się stało z Osvaldem? Czy opatrzono jego rany? Coś dziwnego pojawiło się w oczach Saetana. - Został stracony. Podobnie jak trzej mężczyźni, którzy na niego czekali. Alexandra zmierzyła go wzrokiem. - Jakim prawem...?

- Usiłował uprowadzić członka dworu i zabił drugiego. Naprawdę oczekujesz, że przejdziemy nad tym do porządku dziennego? - On nie próbował jej uprowadzić! - wykrzyknęła Alexandra. - On jej pomagał wydostać się stąd! To zwierzę go zaatakowało. Musiał się bronić! - Zabierał ją stąd wbrew jej woli. To się kwalifikuje jako porwanie. - Wypełniał życzenia jej rodziny! - Wilhelmina jest dorosłą kobietą - zawarczał Saetan. - Nie masz prawa podejmować decyzji w jej imieniu. - Jej umysł jest delikatny. Nie jest zdolna do... - Czy tak postępujesz ze wszystkimi, którzy się z tobą nie zgadzają? Głos Saetana brzmiał teraz jak ryk. - Uznajesz, że są ograniczeni umysłowo, i zamykasz ich w miejscach, gdzie są gwałceni i torturowani? - Jak śmiesz! - Śmiem, ponieważ dowiedziałem się co nieco o Briarwood. W płucach zabrakło jej nagle powietrza. Oczy Wielkiego Lorda pełne były nienawiści, której nie próbował już teraz ukrywać. Opanowała się z wysiłkiem i usiadła prosto, gotowa stawić mu czoła. - Jestem królową... - Jesteś naiwną, zarozumiałą suką - niemal zanucił Saetan. Zabrzmiało to jak gwałtowna... gwałcąca pieszczota. - Żyj długo, Alexandro. Żyj długo i wypal się zupełnie w chwili śmierci, żebyś odeszła prosto do Ciemności. Bo jeśli nie odejdziesz, jeśli skończysz jako żywy demon, będę na ciebie czekać. Zabrało jej chwilę, nim zrozumiała, o czym mówi. Wielki Lord Piekła. - Robert Benedict skończył jako demon - ciągnął Saetan tym samym, pieszczotliwym tonem. - I spłacił swoją część długu, za to, co uczynił córce mojej duszy.

- Nic nie jestem ci winna - Alexandra próbowała powiedzieć to stanowczo, ale głos jej zadrżał. Saetan uśmiechnął się łagodnym, ale straszliwym uśmiechem. Poczuła, że musi stąd wyjść, uwolnić się od niego. - Ponieważ podobno jesteśmy na dworze, myślę, że już czas, bym porozmawiała z tą waszą tajemniczą Królową. Prawdziwą Królową. Domagam się audiencji. Wielki Lord zamarł na chwilę. - Mam wrażenie, że ona również chce z tobą porozmawiać - powiedział wreszcie, a jego głos zabrzmiał nagle staro. - Zostałaś wezwana do Ebon Askavi. Masz stanąć przed Ciemnym Tronem.

3. Kaeleer Serce waliło Alexandrze w gardle, kiedy szła za Wielkim Lordem w dół, ciemnymi kamiennymi schodami. Wielkie podwójne drzwi na dole klatki schodowej otworzyły się przed nimi cicho, ukazując wielką ciemność. Protestowała, gdy jej powiedziano, że Leland, Philip i reszta jej orszaku również mają się stawić w Stołpie. Choć oczywiście niczego to nie zmieniało. Nikt nawet nie raczył okazać, że słyszy jej protesty, nie wspominając już o wzięciu ich pod uwagę. Protestowała również, kiedy Daemon i Lucivar - jako jej „straż” przyłączyli się do Wielkiego Lorda. Ale teraz czuła się żałośnie wdzięczna za męską siłę, która ją otaczała. Pałac wydawał się jej przerażający, jednak w porównaniu ze Stołpem była to przyjemna wiejska rezydencja. Kiedy Saetan ruszył przed siebie, wokoło zaczęły się zapalać pochodnie, aż jedynie sam kraniec sali krył się w ciemnościach, tak głębokich, że nie dało się ich przeniknąć wzrokiem.

Nagle zapaliła się kolejna pochodnia. Alexandra popatrzyła na wystającą ze ściany wielką głowę smoka. Jego srebrzysto - złote łuski połyskiwały, a oczy były ciemne jak północ. Na podeście koło tej głowy stało proste, hebanowe krzesło. Kobieta, która na nim siedziała, ukryta była w cieniu, więc Alexandra widziała jedynie zarys jej sylwetki. Czyli to była Królowa Ebon Askavi. Światło w sali zmieniło kąt padania, ukazując róg jednorożca wprawiony w berło, które kobieta trzymała w ręku. Kiedy Alexandra zauważyła klejnoty na palcach Królowej, po plecach przeszedł jej dreszcz przerażenia. Na pierwszy rzut oka sprawiały wrażenie oprawionych fragmentów Czarnego Kamienia, ale w jakiś sposób wydawały się ciemniejsze niż Czarny. Choć było to przecież niemożliwe - prawda? Robiło się coraz jaśniej, a równocześnie w sali narastała moc. Twarz kobiety kryła się w cieniu, ale teraz Alexandra widziała już jej czarną suknię i kolejny Czarny - ale - nie - Czarny Kamień w naszyjniku, który wyglądał jak sieć upleciona ze złotych i srebrnych nitek. Światło ujawniało coraz więcej szczegółów. Alexandra uniosła wzrok i nagle okazało się, że patrzy w zimne, szafirowe oczy Jaenelle. Minęły długie sekundy, nim spojrzenie tych oczu objęło również Leland, Philipa, Vanię i Nyselle oraz ich Faworytów i towarzyszący im orszak. Uwolniona spod lodowatego wzroku Alexandra przycisnęła rękę do brzucha, za wszelką cenę starając się nie zgiąć wpół. Dopiero teraz, na oficjalnej audiencji, wreszcie zrozumiała słowa Jaenelle, które padły podczas ich pierwszego spotkania w Pałacu. Różnica między wami polega na tym, że kiedy marzenie się ziściło, Saetan potrafił je rozpoznać. Ciemna moc, która emanowała z Jaenelle, mogłaby uwolnić Chaillot spod wpływów Dorothei. Ale przecież nie można było oczekiwać, że babka dostrzeże tę moc w takim trudnym, ekscentrycznym dziecku... ...on ją zauważył. Ośmieliła się rzucić okiem na Daemona. On też ją zauważył. Zauważył i...

Ale czy nie o tym mówiła Dorothea? Sadysta i Wielki Lord rozpoznali potencjał tej ciemnej mocy, zdołali ją okiełznać i ukształtować. Teraz stawało się jasne, dlaczego Dorothea tak bardzo chciała uzyskać kontrolę nad Jaenelle. Choć nie zmieniało to faktu, że wszystko, co powiedziała o Daemonie i Wielkim Lordzie, mogło być prawdą. Zagmatwane myśli krążyły w głowie Alexandry, póki szafirowe oczy nie skierowały się znowu na nią. - Alexandro, knowałaś z Dorotheą SaDiablo i Hekatah SaDiablo, naszymi wrogami, z zamiarem przekazania w ich ręce członka mojego dworu, mojej siostry. - Głos, choć cichy, napełnił ogromną salę. - Podczas wprowadzania tego planu w życie spowodowałaś śmierć innego członka mojego dworu, młodego Księcia Wojowników. Leland wzdrygnęła się, strząsnęła z siebie rękę Philipa, który próbował ją powstrzymać. - To było tylko zwierzę! Coś okropnego pojawiło się na twarzy Jaenelle. - To był Krwawy... i nasz brat. Jego życie było warte tyle samo co wasze. - Nie zabiłam go - oznajmiła stłumionym głosem Alexandra. Pod lodem tych szafirowych oczu kryła się zabójcza furia, balansująca na granicy szaleństwa. - Nie ty zadałaś cios - zgodziła się Jaenelle. - I tylko dlatego postanowiłam nie skazywać cię na śmierć. Alexandra upadłaby, gdyby Philip jej nie podtrzymał. Skazać mnie na śmierć? - Jednakże wszystko ma swoją cenę - ciągnęła Jaenelle. - Zostanie ona wyznaczona za życie Dejaala. Alexandra czuła, jak rośnie w niej desperacja. - Nie mamy paragrafu przeciw morderstwu!

- Istotnie - odparła Jaenelle niebezpiecznie łagodnie. - Ale Królowa może zażądać ceny za stracone życie. Rozległ się cichy skowyt. Wydała go albo Vania, albo Nyselle. Alexandra nie była pewna która z nich. - Nie jesteście już mile widziani w Kaeleer. Nigdy więcej nie zostaniecie tu wpuszczeni. Jeśli ktokolwiek z was z jakichś powodów spróbuje wrócić, zostanie stracony. Bez prawa do apelacji. - Wolno jej to zrobić? - szepnęła Nyselle. Oczy Jaenelle na moment spoczęły na niej, potem znów zwróciły się ku Alexandrze. - Jestem Królową. Moja wola jest prawem. I nikt, uświadomiła sobie Alexandra, nikt nie sprzeciwi się tej woli. - Zostaniecie zaprowadzeni do Ołtarza Cassandry i odesłani przez Wrota do Terreille - oznajmiła Jaenelle. - Dopilnujesz wykonania tego rozkazu, Wielki Lordzie. - Z przyjemnością, Pani - odparł poważnie Saetan. - Możecie odejść. - Berło poruszyło się lekko. Róg jednorożca celował teraz w pierś Alexandry. - Ty zostań. Leland wyglądała tak, jakby chciała protestować, ale nie powiedziała ani słowa, kiedy Philip, blady i oszołomiony, wziął ją pod rękę i wyprowadził z sali. Pozostali członkowie orszaku Alexandry pospieszyli za nimi. Na koniec, wolniej, wyszli Saetan, Daemon i Lucivar. Kiedy podwójne drzwi zamknęły się za nimi i zostały w sali same, Jaenelle opuściła berło. - Powinnaś była odejść, kiedy ci mówiłam. Teraz... Dłuższą chwilę zajęło Alexandrze wydobycie głosu. - A teraz co? Jaenelle nie odpowiedziała. Alexandra zachwiała się. Zrobiła niewielki krok, by utrzymać

równowagę, ponieważ sala zaczęła się nagle obracać. Otoczyła ją ciemność. * * * Co się stało, na Ognie Piekielne? - zastanawiała się Alexandra. Zdołała odzyskać równowagę. Rozejrzała się wokoło. Stała samotnie w centrum dużego kamiennego kręgu. Podłoga była idealnie gładka. Krąg otaczały ściany z ostrych, nierównych kamieni. Wznosiły się wysoko nad jej głową. Za nimi... Poczuła ogromną moc napierającą na te ściany. Zupełnie jakby coś próbowało się przez nie przedrzeć i zniszczyć to miejsce. Gdzie..? Głęboko w otchłani - odpowiedział mroczny głos. Alexandra odwróciła się w stronę Jaenelle i ujrzała, jakiś metr od siebie, niesamowite stworzenie. Smukłe, nagie ludzkie ciało. Ludzkie nogi zakończone delikatnymi kopytkami. Ludzkie ręce, które miały chowane pazury zamiast paznokci. Lekko spiczaste uszy. Złota grzywa, która nie była ani włosami, ani futrem. Maleńki spiralny róg na środku czoła. Lodowate szafirowe oczy. Czym jesteś? - szepnęła. Jestem ucieleśnionym marzeniem - odparło stworzenie. Jestem Czarownicą. Głos Jaenelle. Dziwne oczy Jaenelle. Ale… Alexandra cofnęła się. Nie. Nie. Jesteś tym, co kryło się w środku... Nie mogła tego powiedzieć. Poczuła, że dławi ją obrzydzenie.' Czy to coś urodziła jej córka, Leland? Co zrobiłaś mojej wnuczce? - zapytała.

Nic jej nie zrobiłam. Nieprawda! Co jej zrobiłaś? pożarłaś jej ducha, żeby wykorzystać ciało? Jeśli masz nu myśli powłokę, którą nazywasz Jaenelle, to tamto ciało zawsze należało do mnie. urodziłam się w nim. Nieprawda! Niemożliwe! Leland nie mogła cię urodzić. Dlaczego? - spytała Czarownica. Ponieważ jesteś odrażająca. Pełne bólu milczenie. Jestem, kim jestem - powiedziała wreszcie Czarownica. Czymkolwiek jesteś, nie pochodzi to od mojej córki. Nie pochodzi ode mnie. twoje marzenia... NIE! NIE MA W TOBIE NIC ZE MNIE ! Kolejna długa cisza. Za ścianami z kamieni zerwała się chyba gwałtowna burza. Czy masz coś jeszcze do powiedzenia? - spytała cicho Czarownica. Nigdy nie będę MIAŁA nic do powiedzenia tobie - odparła Alexandra. Doskonale. Ściana zniknęła. Moc zebrana w otchłani gwałtownie wypełniła pustą przestrzeń - i kielich wewnątrz tej przestrzeni. Alexandra poczuła, jak strumień mocy zaczyna ją łamać, a potem mroczna siła powstrzymuje ten zalew, nie pozwala jej umysłowi rozpaść się na kawałki. Coś się w niej złamało. Przez chwilę czuła wielki ból i niewypowiedziany smutek.

A potem nie czuła już zupełnie nic. Alexandra budziła się powoli. Leżała przykryta w łóżku, było jej ciepło i dopiero po chwili zorientowała się, że coś jest nie tak. Miała wrażenie, że w głowie ma pełno waty. Wszystko ją bolało, jakby miała gorączkę. Otworzyła oczy i zobaczyła, że koło jej łóżka siedzi Saetan. - Odejdź - powiedziała ochrypłym głosem. - Z największą chęcią - odparł sucho, po czym sięgnął po kubek stojący na stoliku przy łóżku. - Proszę. To uspokoi zamęt w głowie. Ze stęknięciem oparła się na łokciu i zobaczyła, że na stole leżą jej Opale, naszyjnik i pierścień. Oprawy były puste, zupełnie pozbawione zapasu mocy. Instynktownie, desperacko, zwróciła się do swego wnętrza, sięgnęła głęboko, szukając mocy Opalu. Nie mogła nawet osiągnąć głębokości Białego Kamienia! Zamknięto przed nią wejście do otchłani. Miała wrażenie, że jej umysł został zaklęty w kamieniu. - Nadal możesz używać podstaw Fachu - powiedział cicho Saetan. Alexandra popatrzyła na niego z przerażeniem. - Podstaw Fachu? - powtórzyła. - Tak. Przypomniała sobie ten zalew mocy i przelotną chwilę bólu. - Złamała mnie - szepnęła. - Ta suka mnie złamała. - Uważaj, jak się wyrażasz o mojej Królowej - warknął Saetan. - Bo co mi zrobisz? - odwarknęła. - Wyrwiesz mi język? Nie musiał odpowiadać. Zobaczyła to w jego oczach. - Wypij - powiedział spokojnie, podając jej kubek. Nie śmiała odmówić. Wypiła napar i oddała mu naczynie. - Nie jestem już nawet czarownicą - powiedziała, a w jej oczach wezbrały łzy.

- Czarownica pozostaje czarownicą, nawet jeśli zostanie złamana i nie może już nosić Kamieni. Królowa pozostaje królową. Alexandra roześmiała się gorzko. - Och, tak łatwo się to mówi. Jaką teraz będę królową? Naprawdę sądzisz, że utrzymam dwór? - Innym królowym się to udało. Psychiczna siła to tylko jeden z czynników, które wabią silnych mężczyzn i skłaniają ich do służby. Nie potrzebujesz własnej mocy, jeśli masz do dyspozycji ich siłę. - I sądzisz, że zdołam utrzymać dwór dość silny, by pozostać królową Chaillot? Po dłuższej chwili Saetan odparł spokojnie: - Nie, ale to nie ma nic wspólnego z Kamieniami. Poczuła, że dławi ją ta obraza, ale nie śmiała zareagować. - Zdajesz sobie sprawę z tego, co stanie się teraz w Chaillot? - Twój lud najprawdopodobniej wybierze inną królową. - Nie ma innej, dość silnej królowej, która mogłaby zostać królową terytorium. To dlatego... - ...nadal władam. Nie. Nie powinna mu tego mówić. Zmusiła się, żeby usiąść. Poczekała, aż rozjaśni jej się w głowie. To dziwne oszołomienie w końcu zniknie, ale poczucie straty zostanie na zawsze. Zrobiła jej to ta suka, która udawała jej wnuczkę! - Ona jest odrażająca - wymruczała. - To żywy mit, marzenie, które się ucieleśniło - stwierdził zimno Saetan. - Na pewno nie moje - warknęła Alexandra. - Jak to obrzydliwe, pokręcone stworzenie mogło się stać czymkolwiek marzeniem...? - Nie przekraczaj granic po raz drugi, Alexandra - ostrzegł Saetan. Słysząc ton jego głosu, przygarbiła się. Musiała zagryźć zęby, żeby utrzymać za

nimi język. Nie miała wyboru. Ale nie mogła przestać myśleć o tym stworzeniu. O stworzeniu, które żyło w jej domu. Wzdrygnęła się. Co roku w Winsol tańczymy na chwałę Czarownicy. Co roku czcimy coś takiego. Nie zdawała sobie sprawy, że wypowiedziała te słowa na głos, póki w pokoju nie zapanował przenikliwy ziąb. - Chcę wrócić do domu - powiedziała bezradnie, - Możesz to załatwić? - Z przyjemnością - odparł słodko Saetan.

4. Kaeleer Daemon popatrzył zdegustowanym wzrokiem na hebanową klepsydrę unoszącą się przed drzwiami do pokoju Królowej. Natknął się na ten przyrząd godzinę temu, gdy chciał zajrzeć do Jaenelle. Kiedy Ladvarian, wojownik ze Sceltie, wyjaśnił mu jej znaczenie, przyjął jego propozycję oprowadzenia po Stołpie, ale gdy wrócił, okazało się, że klepsydra zdążyła się odwrócić i piasek odmierza kolejną godzinę samotności. Kiedy przesypał się niemal do końca po raz trzeci, Daemon postanowił, że tym razem poczeka pod drzwiami, aż do dolnego zbiornika spadnie ostatnie ziarenko piasku. - Niecierpliwy? - spytał syczący głos. Daemon odwrócił się i zobaczył Dracę, Zarządczynię Stołpu. Kiedy tu przybyli, Lucivar udzielił mu tajemniczego ostrzeżenia: Draca jest smokiem w ludzkim ciele. W chwili, gdy ją ujrzał, zrozumiał, co brat miał na myśli. Zafascynował go jej wygląd, wrażenie przedwieczności i starej, głębokiej mocy. - Martwię się - odparł, patrząc w ciemne niewidzące oczy. - Nie powinna być teraz sama. - Ale s - stoisz przed drzwiami. Daemon rzucił mordercze spojrzenie na klepsydrę.

Draca wydała dźwięk, który przypominał stłumiony śmiech. - Zawsze jes - steś taki pos - słuszny? - Prawie nigdy - odparł, a potem przypomniał sobie, z kim rozmawia. Ale Draca kiwnęła głową, jakby zadowolona z jego odpowiedzi. Jakby coś jej ona potwierdziła. - To dobrze, jeśli mężczyźni wiedzą, kiedy ulegać i być pos - słusznymi. Ale Faworytowi wolno naginać wiele zas - sad. Daemon ostrożnie rozważył jej słowa. Trudno było odgadnąć ton tego syczącego głosu, ale uznał, że ją zrozumiał. - Wiesz więcej o Protokole niż ja - powiedział, przyglądając jej się uważnie. - Jestem wdzięczny za twoje wskazówki. Wyraz jej twarzy nie zmienił się, ale mógłby przysiąc, że się do niego uśmiechnęła. - Kleps - sydra jest niemal pus - sta - powiedziała na odchodnym. * * * Położył rękę na klamce i nacisnął ją lekko, kiedy ostatnie ziarenka piasku spadały na spód klepsydry. Otwierając drzwi, widział, jak klepsydra obraca się, by odliczyć kolejną godzinę samotności. Szybko wślizgnął się do pokoju i zamknął za sobą drzwi. Jaenelle stała przy oknie i patrzyła w noc. Nadal ubrana była w czarną suknię, która obudziła w nim mężczyznę pod każdym możliwym względem. Miał nadzieję, że nie nosi jej wyłącznie przy oficjalnych okazjach. Odsunął od siebie takie myśli. Były bezużyteczne, a na domiar złego skłaniały jego ciało do reakcji, jakich Jaenelle dziś na pewno by nie przyjęła. - Odjechali? - spytała cicho, nadal wyglądając przez okno.

Daemon przyjrzał się jej, usiłując odgadnąć, czy miał to być wstęp do grzecznej konwersacji, czy może wycofała się tak głęboko w siebie, że naprawdę nie wiedziała. - Odjechali. Ruszył ku niej, powoli, ostrożnie. Zatrzymał się jakiś metr za nią, trochę z boku, żeby widzieć jej profil. - To była odpowiednia kara - powiedziała, a po jej policzku spłynęła łza. - To odpowiednia kara, kiedy jedna królowa narusza dobro dworu innej i kiedy chce uczynić krzywdę. - Mogłaś poprosić o to kogoś z nas - zauważył cicho. Pokręciła głową. - Jestem Królową. To mój obowiązek. Nie, jeśli z tego powodu masz mieć złamane serce. - Istnieje sposób na złamanie Krwawego, pozbawienia go mocy bez czynienia mu krzywdy. Szybki i czysty. - Zawahała się. - Zabrałam ją głęboko do otchłani. - Zabrałaś ją w mgliste miejsce? - Nie - odparła. Za ostro, za szybko. - Tamto miejsce jest szczególne. Nie chcę, żeby zostało skażone... - zagryzła wargi. Nie zamierzał analizować ulgi, jaką poczuł, dowiedziawszy się, że Alexandra nie skalała swoją obecnością tego miejsca. Nadal przyglądał się Jaenelle, i nagle wszystko zrozumiał. Nie wycofała się tak głęboko w siebie, ponieważ żałowała, że złamała inną czarownicę. Wycofała się, by poradzić sobie z własnym bólem. - Kochanie, co się stało? - zapytał cicho. - Powiedz mi. Pozwól sobie pomóc. Kiedy się odwróciła, żeby na niego spojrzeć, nie zobaczył dorosłej kobiety, nie zobaczył Królowej ani Czarownicy. Zobaczył cierpiące dziecko. - Leland... Leland zależało, tak myślę, ale nigdy wiele od niej nie

oczekiwałam. Philipowi zależało, ale tak naprawdę nic nie mógł zrobić. Głową rodziny była Alexandra. To ona miała siłę. To ją chcieliśmy zadowolić. A ja tego nigdy nie potrafiłam, nigdy nie byłam... Kochałam ich wszystkich, Leland i Alexandrę, i Philipa, i Wilhelminę... - Wydała stłumiony szloch. - Kochałam ją... a ona po - powiedziała, że jestem od - odrażająca. Daemon tylko na nią patrzył, bo nagła fala wściekłości na moment pozbawiła go głosu. - Co ci powiedziała ta suka? Jaenelle, zaskoczona jadem w jego głosie, rzuciła mu uważne spojrzenie. - Powiedziała, że jestem odrażająca. Niemal widział, jak otwierają się wszystkie jej blizny z dzieciństwa, jak krwawią. To było ostateczne odepchnięcie, ostateczny ból. Dziecko nie chciało się pogodzić z tym odrzuceniem, próbowało usprawiedliwić tę skąpo i warunkowo wydzielaną miłość. Próbowało usprawiedliwić to, że wysyłano je w tak potworne miejsce jak Briarwood. Tyle że Jaenelle nie była już dzieckiem i jej cierpienie spowodowane koniecznością zmierzenia się z gorzką prawdą było niezmierzone. Uświadomił sobie również, że w rozpaczy zwraca się teraz do jedynej trwałej rzeczy, jaką miała w dzieciństwie: miłości Saetana. Da jej zatem jeszcze coś innego, równie trwałego. Otworzył ramiona zapraszającym gestem. - Chodź do mnie - powiedział cicho. - No, chodź. Serce mu się krajało, kiedy zbliżała się ukradkowo, nie patrząc mu w oczy, gotowa na kolejne odrzucenie. Zamknął ją w ramionach. Żeby ją pocieszać i chronić. - Była dobrą królową, prawda? - spytała proszącym tonem kilka minut później. Poczuł przenikliwy ból. W innym momencie kłamstwo przyszłoby mu

łatwo, ale nie dzisiaj. Wiedząc, że zniszczy w ten sposób jej ostatnie złudzenia co do Alexandry, powiedział jej prawdę. Najdelikatniej jak potrafił. - W porównaniu z innymi królowymi z Terreille była dobra. W porównaniu z królowymi, które poznałem w Kaeleer... Nie, kochanie, nie była dobrą królową. Ból wypłynął z niej wraz ze łzami. Jaenelle wreszcie pozwoliła odejść ludziom, których kiedyś próbowała kochać. Obejmował ją, nic nie mówił. Po prostu tulił ją w ramionach, otaczał całą swą miłością. Drzwi otworzyły się cicho. Do pokoju wszedł Ladvarian, a za nim Kaelas. Na ich widok Daemon zaczął się zastanawiać, czy na własną rękę postanowili złamać rozkaz Królowej, czy też może uznali jego obecność za przyzwolenie. Po chwili czubek ogona Ladvariana poruszył się, tylko raz. My przyjść później - powiedział sceltyjczyk. Wyszli równie cicho, jak weszli.

ROZDZIAł óSMY

1. Kaeleer Lord Magstrom krążył nerwowo po pokoju, gdzie przechowywano archiwum targu służby. Spędził w domu zaledwie dwa dni i dopiero nadrabiał zaległości, jeśli chodzi o sprawy własnej wioski, kiedy Lord Jorval pilnie poprosił go o powrót do stolicy Małego Terreille, by przedyskutować rzecz „największej wagi”. Wcześniej zatrzymał się na kilka dni u swojej najstarszej wnuczki i jej męża, ale zamiast spokoju, którego tak potrzebował, trafił tam na atmosferę pełną obaw i podniecenia. Jego wnuczka spodziewała się pierwszego dziecka, a choć bardzo się z tego cieszyła, ciąża przysparzała jej wielu cierpień. Przez większość czasu musiał przekonywać jej zdesperowanego męża, że wnuczka nie rozwiedzie się z mężczyzną, którego kocha, tylko dlatego, że przez kilka tygodni nie będzie mogła utrzymać w żołądku śniadania. Nie powinien był mówić: „kilka tygodni”. Młody człowiek wyglądał tak, jakby miał zemdleć, kiedy to usłyszał. Pospiesznie napisał list do Wielkiego Lorda, donosząc mu o nieścisłościach w archiwum targu służby, ale potem zaczął się wahać, czy go wysłać. Zastanawiał się, czy to nie zmęczenie kazało mu się doszukiwać złowróżbnych znaków w zwykłych niedopatrzeniach urzędników. Ale to bez znaczenia. Kiedy znów wróci do domu, napisze ostrożniejszy, bardziej przemyślany list. Taki, który odczytać będzie można jako wyraz troski, a nie ostrzeżenie. Właśnie podjął tę decyzję, kiedy drzwi się otworzyły i wszedł Lord Jorval.

- Cieszę się, że przyjechałeś, Magstromie - powiedział nieco zdyszanym głosem. - Nie byłem pewien, komu mogę zaufać. Ale każdy, kto cię zna, wie, że nie mogłeś być w to zamieszany. - W co zamieszany? - zapytał ostrożnie Magstrom. Jorval podszedł do półek archiwum i wyciągnął grubą teczkę. Magstrom poczuł skurcz żołądka. To była teczka Haylleńczyków - ta sama, którą oglądał przed swym pospiesznym wyjazdem z Goth. Ręce Jorvala trzęsły się, kiedy wertował papiery. Wyjął kilka dokumentów i położył je na dużym stole. - Patrz. Na tych listach są braki. - Podszedł do półek, wyciągnął jeszcze kilka teczek i rzucił je na stół. - I to nie tylko na listach Haylleńczyków. Początkowo sądziłem, że to zwykłe błędy, ale... - Wyciągnął z jednej z teczek dokument i zapytał: - Pamiętasz tego człowieka? Bardzo niepożądany kandydat na imigranta. Bardzo niepożądany. - Pamiętam go - odparł Magstrom słabym głosem. Ten człowiek był brutalem, a sam jego psychiczny zapach sprawiał, że po skórze chodziły ciarki. Został przyjęty na jakiś dwór? - Tak - powiedział ponuro Jorval. - Na ten. Magstrom zmrużył oczy, żeby odczytać wpis w rubryce. Imię królowej i nazwa terytorium, którym władała, były niemal nieczytelne. Jedyna rzecz, jaką zdołał odcyfrować, to informacja, że terytorium leżało w Małym Terreille. - Kto to jest ta... Hektek? - Nie mam pojęcia. Nie ma królowej o imieniu Hektek, która władałaby chociaż wioską w Małym Terreille. Niemniej na ten dwór przyjęto trzydziestu Terreilleńczyków. Trzydziestu. - Więc gdzie są ci ludzie? Jorval zawahał się. - Sądzę, że ktoś potajemnie, tuż pod naszym nosem, tworzy armię, wykorzystując jako przykrywkę targ służby. Magstrom z trudem przełknął ślinę.

- Wiesz kto? - spytał, spodziewając się, że Jorval oskarży Wielkiego Lorda. Co oczywiście byłoby śmieszne. - Tak sądzę - odparł Jorval, a w jego oczach pojawił się dziwny blask. Jeśli to, co podejrzewam, jest prawdą, trzeba będzie natychmiast ostrzec królowe terytoriów w Kaeleer. Dlatego poprosiłem cię o przyjazd. Mam się dziś wieczorem spotkać z kimś, kto podobno ma informacje o tych zaginionych ludziach. Chcę mieć za świadka innego członka Rady, żeby mógł potwierdzić moje słowa. Wybrałem cię, ponieważ jeśli się okaże, że jesteśmy w niebezpieczeństwie, ciebie Wielki Lord wysłucha. To przekonało Magstroma. - Ponieważ Z ujawnieniem tych informacji może się wiązać ryzyko, nie powinniśmy kazać tej osobie czekać - powiedział. - Nie, nie powinniśmy - zgodził się Jorval dziwnym tonem. Niemal natychmiast po wyjściu z budynku znaleźli wolną dorożkę. Jechali w całkowitym milczeniu. Po kilku minutach powóz się zatrzymał. Magstrom wysiadł, rozejrzał się wokoło i poczuł ostrą igłę strachu. Znajdowali się na skraju slumsów Goth, a nie było to miejsce dla naiwnych - lub starych - ludzi. - Wiem - powiedział Jorval, pospiesznie ujmując Magstroma pod ramię i prowadząc go wąskimi, brudnymi ulicami. - To mało zachęcające miejsce na spotkanie, ale sądzę, że dlatego nasz rozmówca je wybrał. Nawet jeśli ktoś nas rozpozna, pomyśli, że się pomylił. Sapiąc ciężko, Magstrom starał się dotrzymać kroku Jorvalowi. Czuł na sobie wzrok ludzi, którzy obserwowali ich z ciemnych sieni - i drgnienia ich mocy. Istniało wiele przyczyn, dla których mężczyźni z Ciemnymi Kamieniami mogli utknąć w takim miejscu. Wreszcie weszli tylnym wejściem do dużego budynku i wspięli się po schodach. Na piętrze Jorval wyciągnął klucz i wpuścił Magstroma do mieszkania. Bawialnia umeblowana była nędznie, sprawiała wrażenie, jakby sprzątano tu bardzo, bardzo dawno temu. Śmierdziała rozkładem.

- Coś nie tak? - spytał Jorval dziwnie radosnym tonem. Magstrom ruszył ku wąskiemu oknu. Trochę powietrza pomoże usunąć ten smród. - Chyba jakiś szczur albo mysz zdechły za ścianą, więc... Jorval wydał osobliwy dźwięk - ostry, wysoki chichot - a równocześnie drzwi sypialni stanęły otworem i do bawialni weszła zakapturzona postać. Magstrom obrócił się... i nie zdołał wykrztusić ani słowa. Z brązowych dłoni, które ściągały kaptur, wyzierały nagie kości. Magstrom popatrzył na pełne nienawiści złociste oczy osadzone w wyniszczonej, rozkładającej się twarzy. Kobieta postąpiła krok w jego stronę. Cofnął się o krok. Potem o następny... i następny... aż nie było gdzie się cofać. Jorval uśmiechnął się do niego. - Myślę, że już czas, żebyś poznał Ciemną Kapłankę.

2. Kaeleer - Czy coś się stało? - Daemon spytał Saetana. Rzucił okiem na Lucivara, który uważnie przyglądał się ojcu. Saetan w końcu oderwał się od dokumentu leżącego na środku biurka. - Otrzymałem list od Lorda Jorvala, w którym informuje mnie, że Lord Magstrom został wczoraj w nocy brutalnie zamordowany. Daemon powoli wypuścił powietrze z płuc. Usłyszał, jak Lucivar klnie pod nosem. - Poznałem przelotnie Magstroma na targu służby - powiedział. Sprawiał wrażenie porządnego człowieka.

- Bo taki był - odparł Saetan. - Był jedynym członkiem Ciemnej Rady, z którym Jaenelle godziła się rozmawiać. - Jak zginął? - spytał obcesowo Lucivar. Saetan zawahał się. - Znaleziono go w zaułku w slumsach Goth. Ciało zostało tak zmasakrowane, że zaczęły krążyć plotki, iż został zabity przez krewniaków. - Dlaczego podejrzewają krewniaków? - zdziwił się Daemon. - Czy to ostateczna śmierć? - warknął równocześnie Lucivar. - Tak, ostateczna - Saetan odpowiedział najpierw na pytanie Lucivara. Magstrom nie zatrzymał się w Ciemnym Królestwie ani na chwilę, żeby komuś powiedzieć, co mu się przytrafiło. Po Goth włóczą się stada zdziczałych psów, które mogą być niebezpieczne, ale osłona zabezpieczyłaby Magstroma przed nimi. Tylko stado krewniaków - albo ktoś, kto nosi ciemniejszy Kamień - mogło wyssać jego psychiczną moc w takim stopniu, by dokończyć śmierć. - Czy to prawdopodobne? - spytał Daemon. - Jeśli obcy człowiek zabłądzi na terytorium krewniaków, dzieje się tak prawie zawsze. Ale w Goth? Nie. - Więc został zmasakrowany, żeby nikt nie odkrył jego prawdziwych obrażeń. - Na to wygląda. - Czy Jorval chce odłożyć spotkanie? - spytał Lucivar. Saetan pokręcił głową. - Spotkanie nadal jest wyznaczone na dzisiejsze popołudnie. Czy wszystko gotowe? Lucivar kiwnął głową. - Ruszamy za godzinę. - Miejsce, gdzie zabierasz Jaenelle, jest bezpieczne? - chciał wiedzieć

Saetan. - To strażnica w Dea al Mon - powiedział Lucivar. - Pojedzie z nami Chaosti, a strażnicy Dea al Mon zapewnią nam dodatkową ochronę psychiczną. Kotka powiedziała, że ma parę spraw do załatwienia w Amdarh, więc pojedziemy tam od razu po uzdrowieniu. Pewnie zabawimy tam dzień czy dwa. Chaosti wróci do Pałacu i złoży raport. Daemon z trudem opanował zazdrość, która zaczęła go zżerać od środka. Lucivar bez wahania był gotów spędzić z Jaenelle dwa dni, choć powinien przed zimą zakwaterować swoich Eyrieńczyków w Askavi, a poza tym miał żonę i dziecko. Jaenelle była nie tylko jego siostrą, ale i Królową. Bez wątpienia pojedzie z nią zawsze i wszędzie, gdy tylko będzie go potrzebowała. Odsunął od siebie te myśli i skoncentrował się na kwestii czasu. Nie bardzo pamiętał podróż Z Goth do Pałacu, ale wiedział, że zabrała co najmniej dwie godziny. Podróż do strażnicy w Dea al Mon zajmie zapewne więcej czasu. Skoro Lucivar zamierza wyjechać za godzinę, zapewne tak to zaplanował, żeby Jaenelle miała czas odpocząć i zjeść coś przed spotkaniem. Dokładnie tyle czasu, żeby... Obudził się w nim Sadysta. Spojrzał na Saetana i zobaczył w oczach ojca odbicie swoich własnych podejrzeń. - Kiedy znaleziono ciało? - zapytał niebezpiecznie spokojnie. Lucivar natychmiast skupił się, a potem zaczął kląć. Saetan odwzajemnił Daemonowi spojrzenie pełne podejrzeń. - Jeśli Jorval został poinformowany natychmiast, miałby czas skreślić pospieszną notatkę i wysłać ją kurierem. - A to jest pospieszna notatka? - Nie, nie powiedziałbym. Czyli Jorval wiedział o śmierci Magstroma, jeszcze zanim znaleziono ciało. Ten sam Jorval, który przygotował wizytę Jaenelle w Małym Terreille. Kiedy tylko wyszedł za Lucivarem z gabinetu Saetana, położył rękę na ramieniu brata i aby zwrócić jego uwagę, nieznacznie wbił długie, czarne

paznokcie w jego ciało. - Będziesz się nią opiekował i zrobisz wszystko, co będziesz musiał, żeby zapewnić jej bezpieczeństwo, prawda? - Będzie bezpieczna, bękarcie. Możesz być pewien. - Lucivar uśmiechnął się tym swoim leniwym, aroganckim uśmieszkiem. - Ale to ty będziesz się nią opiekować. Masz mniej niż godzinę na spakowanie się, stary. I pamiętaj, że spędzimy potem kilka dni w Amdarh. Daemon zmierzył go wzrokiem, po czym cofnął się i włożył ręce do kieszeni spodni. - Ona nie czuje się przy mnie swobodnie, fiucie. - Nawet Lucivarowi nie był w stanie powiedzieć, że po wspólnie spędzonej nocy Jaenelle praktycznie uciekła z własnych pokojów, żeby się przed nim ukryć. - Moja obecność może ją denerwować. - Jesteś jej Faworytem - powiedział ostro Lucivar. - Postaw się. - Ale... - Przed spotkaniem nie będzie zwracać na nas uwagi, a w Amdarh ja z wami będę. Ponieważ będzie przeklinała, że cały czas się o mnie potyka, nie będzie miała czasu denerwować się twoją obecnością. - Machnięciem ręki zbył słabe protesty brata. - Potrzebuję cię w tej strażnicy, bękarcie. Daemon wreszcie zrozumiał. Lucivar nie potrzebował obecności Faworyta. Potrzebował Sadysty. Kiwnął głową. - Będę gotów za godzinę.

3. Kaeleer Na widok wielkiego smutku w oczach Jaenelle Lucivar nie musiał pytać, czy wie już o śmierci Lorda Magstroma. Omal nie zapytał, czy chce odłożyć

spotkanie, ale postanowił nie zawracać sobie tym głowy. W jej oczach było coś jeszcze, coś, co mu powiedziało, że chce się udać na to spotkanie z własnych powodów. Popatrzył na dużą, płaską skrzynkę stojącą koło jej bagażu. Miała kilka takich skrzynek, różnej wielkości. Zawierały drewniane ramy, na których tkała splątane Sieci. - Zamierzasz utkać uzdrawiającą Sieć tych rozmiarów? - spytał. - Nie, to do stworzenia cienia. Jeszcze raz spojrzał na skrzynkę. Cień był iluzją zdolną oszukać wzrok i skłonić do wiary w fizyczną obecność danej osoby. Jaenelle umiała tworzyć niezwykle realistyczne cienie, które potrafiły nawet podnosić przedmioty. Tyle że nie można ich było dotknąć. Zrobiła taki cień osiem lat temu, kiedy zaczęła szukać Daemona, żeby go wyprowadzić z Wykrzywionego Królestwa. Lucivar nadal pamiętał, jak wielką fizyczną cenę musiała za to zapłacić. - Czujesz się na tyle dobrze, żeby skierować do cienia moc potrzebną do uzdrawiania? - Nie będzie trzeba uzdrawiać - stwierdziła spokojnie Jaenelle. Nie takie wrażenie odnieśli z Saetanem z pełnego nalegań listu Jorvala, ale wolał nie pytać. Kilka lat służby u Jaenelle nauczyło go, kiedy lepiej się wycofać. Jaenelle zniknęła skrzynkę i torbę, po czym zarzuciła na siebie długą, czarną pelerynę z kapturem. - Ruszamy?

4. Kaeleer Kartane SaDiablo bez końca krążył po pokoju.

Suka się spóźniała. Gdyby był u siebie, na pewno nie śmiałaby kazać czekać synowi Dorothei. Na Ognie Piekielne, będzie niemal szczęśliwy, kiedy wróci do Hayll! Był taki wściekły, że omal nie przeoczył cichego pukania do drzwi. Opanował się. Potrzebował tej suki. Jorval zapewnił go, że to najlepsza Uzdrowicielka w Kaeleer. Jeśli będzie niegrzeczny, może się obrazić i wyjść, zamiast zabrać się za uzdrawianie. Podszedł do okna i wyjrzał. Nie ma potrzeby, żeby wiedziała, jak niecierpliwie na nią czeka. Nie da jej takiej władzy nad sobą. - Proszę - powiedział, gdy pukanie się powtórzyło. Nie słyszał, jak drzwi się otworzyły, ale kiedy się odwrócił, zobaczył w pokoju zakapturzoną postać w ciemnej pelerynie. Początkowo sądził, że to czarownica, którą Dorothea nazywała Ciemną Kapłanką, ale w zapachu psychicznym tamtej kobiety było coś mulistego, a tymczasem ta pachniała... Zmarszczył brwi. Nie mógł wyczuć żadnego zapachu. - Jesteś Uzdrowicielką? - spytał z powątpiewaniem. - Tak. Kartane wzdrygnął się na dźwięk tego mrocznego głosu. Próbując ignorować własne skrępowanie, sięgnął do guzików koszuli. - Zapewne chcesz mnie zbadać. - To nie będzie konieczne. Wiem, co ci dolega. Jego palce zamarły na guziku. - Widziałaś już wcześniej tę chorobę? - Nie. - Ale wiesz, co to jest? - Tak. Rozzłoszczony zwięzłymi odpowiedziami, porzucił wszelkie wysiłki, by zachować kurtuazję. - Więc co to, na Ognie Piekielne, jest?

- Nosi nazwę Briarwood - odparł mroczny głos. Cała krew uciekła z głowy Kartane. Zrobiło mu się słabo. - Briarwood to słodka trucizna - ciągnął głos. Dłonie o jasnej skórze zsunęły z głowy kaptur. - Nie ma lekarstwa na Briarwood. Kiedy ostatni raz ją widział, trzynaście lat temu, przypominała raczej zaćpaną lalkę niż dziecko - zabawkę zamkniętą w celi w Briarwood, czekającą na swoją kolej. Ale nigdy nie zapomniał tych szafirowych oczu ani strachu, jaki poczuł, kiedy spróbował wyczuć jej umysł. - To ty! - Jego słowa były ledwie słyszalne, jak szelest oddechu. Myślałem, Że Greer cię złamał. - Próbował. Wtedy uświadomił sobie prawdę. Wycelował w nią oskarżycielsko palcem. - To ty mi to zrobiłaś. Ty mi to zrobiłaś! - Utkałam splątaną Sieć, to prawda. Ale jeśli chodzi o to, co ci się przydarzyło... sam to sobie zrobiłeś, Kartane. - Nie! - Ależ tak. Każdemu to, co uczynił. To jedyne zaklęcie, jakie wplotłam w tę Sieć. - Skoro to zrobiłaś, lepiej teraz cofnij! Pokręciła głową. - Wiele dzieci, które były nićmi splątanej Sieci, wróciło do Ciemności. Są poza zasięgiem, nawet moim, a bez nich nie można spruć Sieci. - Kłamiesz! - krzyknął. - Jeśli dam ci dość złota, znajdziesz sposób. I to szybko! - Nie ma lekarstwa na Briarwood. Ale jeśli to dla ciebie pociecha, powiem, że cierpienia mają swój koniec. Każdemu to, co uczynił.

- CO TO ZNACZY? - Wraca do ciebie każda krzywda, każda rana, każdy gwałt, każda chwila strachu, będące efektem twoich działań. Dostajesz tylko to, co uczyniłeś, Kartane. Kiedy odbierzesz wszystko, dług zostanie spłacony i Sieć cię wypuści, tak jak innych mężczyzn, którzy zabawiali się w Briarwood. - Oni wszyscy nie żyją, ty głupia dziwko! Jestem ostatni. Nikt nie przeżył tej twojej Sieci! - Sieć tylko ustala warunki. Jeśli nikt z nich nie przeżył... Jak wiele z dzieci wysłanych do Briarwood przeżyło? - Skoro nie przyszłaś mnie uleczyć, po co w ogóle tu jesteś? Żeby się napawać tym, co mi zrobiłaś? - Nie. Przyszłam, żeby świadczyć za tymi, którzy odeszli. Kartane popatrzył na nią, a potem pokręcił głową. - Możesz to zakończyć. - Już ci powiedziałam, nie mogę. - Możesz to zakończyć. Możesz zabrać ból. I zaraz to zrobisz! Z okrzykiem wściekłości rzucił się na nią... i przeszedł przez nią, jakby jej nie było. Nie zdołał się zatrzymać i uderzył w drzwi. Kiedy się obrócił, w pokoju nie było nikogo.

5. Kaeleer Daemon podszedł ostrożnie do Jaenelle, nie chcąc mącić jej samotności. Niepewny, co myśleć o tej dziwnej mieszance smutku i satysfakcji widocznej na jej twarzy. Samotność była oczywiście złudzeniem. Kiedy wyszła ze strażnicy i udała się nad strumień, Lucivar, Chaosti i pięciu strażników Dea al Mon ruszyli za nią i szybko zniknęli w lesie. Nie widział żadnego z nich, ale wiedział, że są w

pobliżu, że patrzą i słuchają. - Proszę - powiedział cicho, podając jej kubek. - To herbata ziołowa. Nic wyszukanego. - Kiedy podziękowała, włożył ręce do kieszeni spodni, zakłopotany. - Czy wszystko w porządku? Zawahała się. - Zrobiłam to, po co przyjechałam. - Napiła się herbaty, zajrzała do kubka, a potem przeniosła wzrok na Daemona. - Co w tym jest? - Takie tam różne. - Uch. Gdyby to powątpiewanie przyszło ze strony innej kobiety, poczułby się urażony. Ale koncentracja - i cień frustracji - z jaką wypiła następny łyk, powiedziała mu, że wątpliwości spowodowały jego słowa „nic wyszukanego”, a nie jakość naparu. Popatrzyła na niego w zamyśleniu. - Pewnie nie zgodzisz się wymienić receptury tej herbatki na jeden z moich przepisów? Miał ochotę odmówić, skoro tak jej zasmakowała, żeby móc być tym jedynym, który potrafi przyrządzić ten napój, ale szybko uświadomił sobie, że czas, jaki spędzi z nią w pracowni, nad stołem pełnym suszonych ziół, lepiej mu się przysłuży. Uśmiechnął się. - Znam parę przepisów, które możesz uznać za interesujące. Jaenelle odpowiedziała uśmiechem, potem dopiła napój i wstała. - Chcę niedługo ruszyć do Amdarh - powiedziała, kierując się w stronę strażnicy. - Będziemy mogli tam zanocować. Pomimo ostrzeżeń Lucivara i Chaostiego Daemon musiał ugryźć się w język, żeby nie zaproponować, by najpierw coś zjadła. Wyjaśnili mu, że jej opór wobec jedzenia będzie wprost proporcjonalny do nastroju po spotkaniu. Kiedy wyszła z pokoju, wystarczyło mu jedno spojrzenie na jej twarz, żeby wiedzieć, że odmówi.

- Myślę, że spodoba ci się Amdarh - powiedziała Jaenelle. - Jest piękne... - Urwała, zatrzymała się i powęszyła w powietrzu, - Czy to gulasz? - Tak sądzę - odparł łagodnie Daemon. - Lucivar i Chaosti go przyrządzali. Powinien już być gotowy. - Zrobili gulasz z dziczyzny? - Takie odnoszę wrażenie. Przyjrzała mu się. - Pewnie jesteś głodny? Nawet gdyby w życiu nie dostał żadnego znaku, ten na pewno by zrozumiał. - Tak, rzeczywiście. Sądzisz, że moglibyśmy coś zjeść, nim ruszymy do Amdarh? Jaenelle odwróciła głowę, ale nie dość szybko, żeby nie zauważył, że się oblizuje. - Miska gulaszu nie zabierze nam wiele czasu. Albo nawet dwie miski powiedziała i ruszyła ku strażnicy. Daemon przyspieszył, żeby dotrzymać jej kroku. Pomyślał, że mężczyźni będą musieli nieźle się przepychać przy kotle, żeby dostać swoje porcje.

6. Kaeleer Kartane wpadł do jadalni Jorvala. - Czy ta dziwka żyje? - zapytał. Jorval wstał na jego widok od stołu, porzucając gościa, mężczyznę, którego Kartane nigdy wcześniej nie widział. - Lordzie Kartane - powiedział niespokojnie. - Gdybym wiedział, że

uzdrowienie zajmie tak niewiele czasu, poczekalibyśmy z obia... - Niech cię cholera, po prostu odpowiedz na pytanie! Czy ona żyje? - Lady Angelline? Tak, oczywiście, że żyje. Dlaczego pytasz? Nie przyjechała? - Przyjechała - warknął Kartane. - Nie rozumiem - Jorval zająknął się. - To najlepsza Uzdrowicielka w Królestwie. Jeśli... - TO ONA MI TO ZROBIŁA! Szok na twarzy Jorvala szybko ustąpił miejsca chytrej minie. - Rozumiem. Proszę, przyłącz się do nas. Spędziłeś na pewno bardzo denerwujące popołudnie. Może posiłek i towarzystwo pomogą ci ukoić nerwy. - Nic mi nie pomoże, póki nie zmusimy tej suki, by mnie uzdrowiła warknął Kartane, zajmując miejsce za stołem i szybko napełniając szklankę winem. Zmierzył wzrokiem nieznanego mężczyznę. - Lordzie Kartane - powiedział Jorval uspokajającym tonem. - Chciałbym ci przedstawić Lorda Hobarta. On również ma powody, by pragnąć poskromienia Jaenelle Angelline. - Nie tylko Jaenelle Angelline - zawarczał Hobart. - Och? - Kartane odsunął na bok swój gniew, a jego zainteresowanie Hobartem wzrosło. - Lord Hobart władał przez kilka lat terytorium Glacii - wyjaśnił Jorval. Kiedy jego siostrzenica została królową terytorium... - Ta niewdzięczna suka mnie WYGNAŁA! - ryknął Hobart. - A ty chcesz odzyskać władzę? - spytał Kartane, tracąc zainteresowanie. - Lady Karla jest bliską przyjaciółką Jaenelle - powiedział znacząco Jorval. Kartane przebierał w stojących na stole potrawach, przetrawiając tę

informację. Niczego w tej chwili nie pragnął bardziej, niż skrzywdzić przyjaciółkę tej suki. - Być może mógłbym pomóc. Moja matka jest Arcykapłanką Hayll. Na Hobarcie najwyraźniej nie zrobiło to wrażenia. Raczej był skrępowany. Odchrząknął. - To szlachetna oferta, Lordzie Kartane. Bardzo szlachetna oferta, ale... - Ale już otrzymujesz wsparcie ze strony Ciemnej Kapłanki? - domyślił się Kartane. - Być może nie wiesz, że moja matka i Ciemna Kapłanka są ze sobą... o tak... - skrzyżował dwa palce i uniósł je w górę. Lord Hobart zbladł i z trudem przełknął ślinę. Jorval jedynie napił się wina i obserwował ich ciemnymi oczami wzrokiem pełnym chytrego blasku. - Rozumiem - powiedział wreszcie Hobart. - W takim razie twoja pomoc będzie bardzo pożądana.

ROZDZIAł DZIEWIąTY

1. Kaeleer Andulvar usiadł na krześle stojącym przed hebanowym biurkiem Saetana. - Karla mówi, że dąsasz się tutaj od dwóch godzin, od czasu gdy dostałeś wiadomość od Lady Zhary. Saetan obdarzył starego przyjaciela najbardziej lodowatym ze swych spojrzeń. - Nie. Dąsam. Się. - W porządku - Andulvar odczekał chwilę. - A zatem co robisz? Saetan odchylił się na oparcie krzesła. - Odpowiedz mi na takie pytanie: gdybym uciekł z domu, to czy jest takie miejsce w którymkolwiek z królestw, gdzie nikt by mnie nie znalazł? Andulvar podrapał się po podbródku. - Gdybyś chciał się ukryć przed królowymi z Dhemlan albo przed sabatem, to jest parę takich miejsc. Gdybyś zaś chciał się ukryć przed swoimi synami, znalazłoby się parę kryjówek w Ciemnym Królestwie, gdzie nawet Mephis nie od razu by cię odszukał. Ale jeśli chodzi o Jaenelle... - I właśnie dlatego nadal tu siedzę - Saetan potarł czoło i westchnął. Zhara wezwała mnie do Amdarh, żebym zajął się jej problemem. Andulvar zmarszczył brwi. - Lucivar jest w Amdarh, prawda? Jeśli Zhara potrzebuje pomocy

mężczyzny silniejszego niż ci, którzy służą na jej dworze, dlaczego nie poprosi jego? Złociste oczy Saetana zwęziły się niebezpiecznie. Jego słowa padały jak kamienie. - Lucivar jest w Amdarh z Jaenelle. Milczenie zgęstniało w ciężką zasłonę. - Ach - powiedział wreszcie Andulvar. - No ale Daemon... - Jest w Amdarh z Lucivarem i Jaenelle. - O Matko Noc - mruknął Andulvar, po czym spytał ostrożnie: - Co napisała Zhara? Saetan wziął wiadomość i odczytał ją pogrzebowym tonem: Twoje dzieci świetnie się bawią. Przyjedź i zabierz je stąd.

2. Kaeleer Daemon oparł głowę na rękach i zamknął oczy. - O Matko Noc - powiedział Lucivar. Wypowiadał słowa bardzo ostrożnie. - Nigdy w życiu nie byłem taki pijany - wyjęczał cicho Daemon. Lucivar popatrzył na niego przekrwionymi oczami. - Na pewno byłeś. - Może kilka razy w tym głupim okresie młodości, ale nigdy od czasu, kiedy noszę Czarny. Przemiana materii jest za szybka, żeby się upić. - Nie tym razem - stwierdził Lucivar, a po długiej, zapewne poświęconej na rozważania, chwili milczenia dodał: - Byłem kiedyś taki pijany.

- Naprawdę? Kiedy? - Jak ostatnim razem poszedłem z Jaenelle na rundę po barach. Duży błąd. Powinienem był pamiętać. Pamiętałbym, gdybym był trzeźwy, kiedy pamiętałem. Po minucie bolesnych wysiłków Daemon dał sobie spokój z rozszyfrowywaniem ostatniej uwagi Lucivara i znalazł sobie inny temat rozważań. - Nigdy dotąd nie wyrzucono mnie z miasta. - Na pewno cię wyrzucono - stwierdził Lucivar tak energicznie, że obaj zajęczeli. Daemon pokręcił głową i za późno zorientował się, że to błąd. Kiedy udało mu się opanować wirowanie, pokój nadal nieprzyjemnie przesuwał się w przód i w tył, a resztki jego mózgu obijały się hałaśliwie o czaszkę. Ostrożnie przełknął ślinę. - Wyrzucano mnie z dworów i nie pozwalano wracać do miast, które leżały na terytorium danej królowej, a to co innego. - Fyystko jedno - wymamrotał Lucivar. - Za kilka tygodni Zhara powita cię z otwartymi ramionami. - Nie wygląda na głupią. Dlaczego miałaby to zrobić? - Ponieważ potrafimy okiełznać Jaenelle. - Doprawdy? Popatrzyli na siebie. Drzwi do jadalni stanęły otworem. Daemon zebrał wszystkie siły, absolutnie pewny, że trzaśnięcie skrzydła drzwiowego zabije go. - O Matko Noc - powiedziała Surreal, tłumiąc śmiech. - Wyglądają żałośnie. - Prawda? - W głosie Saetana zabrakło uśmiechu. Ich ciche kroki wprawiły pokój w wibrację.

- Proszę, nie krzycz - zajęczał Daemon. - Jakżebym śmiał - powiedział Saetan głosem, który i tak wstrząsnął Daemonem do szpiku kości. - Krzyki nie mają teraz sensu. Obaj zleglibyście bez czucia na podłodze już po pierwszym słowie. Zachowam swoje kazanie na czas, kiedy będziecie dość trzeźwi, by słuchać, ponieważ zamierzam je wygłosić odpowiednio głośno. A teraz chcę tylko, żebyście mi odpowiedzieli na jedno pytanie. Co, na Ognie Piekielne, piliście, żeby tak się urżnąć? - Kopaczy grobów - wymamrotał Lucivar. - Ile? - spytał złowróżbnie Saetan. Lucivar odetchnął ostrożnie kilka razy. - Nie jestem pewien. Po siódmym zaczęło mi się trochę mącić w głowie. - Po sió... - Długa chwila milczenia. - Czy któryś z was jest w stanie przejść do swojego pokoju? - Pewnie - powiedział Lucivar. Musiał próbować dwa razy, ale udało mu się wstać. Nie chcąc pozostać w tyle za bratem, Daemon też wstał. I bardzo tego pożałował. - Ty weź Lucivara - powiedział Saetan do Surreal. - On się nie chwieje aż tak bardzo. - Bo nie dopijałem - Lucivar wycelował palcem w Daemona, potknął się i omal nie rozpłaszczył Surreal na stole. - To dlatego jesteś taki pijany. Mówiłem ci, żebyś nie dopijał. Daemon spróbował parsknąć i opluł Saetana. Bez dalszych komentarzy został wyprowadzony z pomieszczenia i wciągnięty na przerażająco strome schody. Kiedy dotarł do łóżka, spróbował się położyć, ale ojciec poderwał go w górę i rozebrał. Pod wpływem ojcowskiego gniewu pokój zaczął pulsować. - Chcesz miskę? - spytał Saetan bez żadnego współczucia w głosie.

- Nie - odparł potulnie Daemon. W końcu pozwolono mu się położyć. Ostatnia rzecz, jaką zapamiętał, to ręka Saetana przygładzająca mu czule włosy. * * * Surreal zamknęła drzwi do pokoju Lucivara w tym samym momencie, kiedy Saetan wyszedł z pokoju Daemona. - Dziękuję za pomoc - powiedział Wielki Lord, gdy spotkali się u szczytu schodów. Surreal wyszczerzyła zęby w uśmiechu. - Za nic bym tego nie przepuściła. Zaczęli razem schodzić po schodach. - Położyłaś Lucivara? - Warczał okropnie i ciągle powtarzał, żebym zabrała łapy, bo jest żonatym mężczyzną. Nie chciał się rozebrać, ale powiedziałam, że skoro jest żonaty, na pewno wie, iż nie wolno się kłaść do łóżka w butach. Kiedy się z nimi siłowaliśmy, rozważaliśmy, jakim cudem pod sznurowadła dostała się mała rybka. Saetan zatrzymał się u podnóża schodów. - I jak się tam dostała? - On nie ma pojęcia. Więc sprawiłam rybce pogrzeb na morzu, że się tak wyrażę, a potem udało mi się przekonać Lucivara, iż nie będzie nic niewłaściwego w rozebraniu się do pasa, skoro jesteśmy rodziną, i pozwoliłam temu, co jeszcze z niego zostało, paść na łóżko. - Surreal rozejrzała się. - Nie zamierzasz utulić do snu również Jaenelle? - W tej chwili Jaenelle nie wymaga tulenia. Siedzi w kuchni i zajmuje się obfitym śniadaniem - stwierdził sucho Saetan. - O rany - stęknęła Surreal i zaczęła się śmiać.

3. Kaeleer Karla wyjęła z pudełka pierścień i włożyła go na środkowy palec prawej ręki. Pierścień był prosty, z małym, owalnym szafirem oprawionym w żółte i białe złoto. Wysmakowany projekt, ale nic rzucającego się w oczy. Dostatecznie kobiecy, by nikt się nie dziwił, dlaczego go nosi. Taka biżuteria na co dzień, a nie od wielkiego dzwonu. - Jest idealny. - Poprosiłam Banarda, żeby przygotował pilnie ten pierwszy, ale wzór okazał się tak prosty, że zdążył wykonać pierścienie dla całego sabatu powiedziała Jaenelle. - Zamówiłam również pierścienie dla Surreal i Wilhelminy - dodała po chwili milczenia. - Będą gotowe w przyszłym tygodniu. Karla kiwnęła głową, nadal przyglądając się pierścieniowi. - Jak się uruchamia osłonę? - Możesz ją włączyć świadomie, za pośrednictwem swojego Szarego Kamienia. Poza tym działa tak jak Pierścienie Honoru chłopaków: reaguje na strach, wściekłość i ból spowodowany przez poważną ranę. Wychwytuje tylko dość silne emocje, ponieważ włączenie osłony jest odbierane jak wezwanie do boju przez wszystkich noszących Pierścienie Honoru. Bo w gruncie rzeczy tym właśnie jest. - Jaki ma zasięg? - spytała Karla. - Jeśli osłona się aktywuje, czy Morton to wyczuje, jeśli będzie w innym mieście? Jaenelle rzuciła jej dziwne spojrzenie. - Karlo, jeśli coś aktywuje osłonę w twoim pierścieniu, spodziewaj się na swoim progu nie tylko Mortona, ale również Scerona, Jonaha, Kaelasa, Mistrala i Kharyego, do spółki z naszymi siostrami z tej części Królestwa. - O Matko Noc! - Karla zmarszczyła brwi. - Ale... wiem, że chłopcy czasami używają tej osłony, a reszta nie dostaje od razu ataku wścieklizny.

- Raczej wątpię, żeby zareagowali na sygnał z pierścienia Królowej tak samo, jak reagują na przekaz od innego brata - odparła sucho Jaenelle. - Poza tym zdążyli już przywyknąć do komunikacji między sobą. Wiedzą, kiedy należy zachować czujność i czekać na wezwanie, a kiedy rzucać wszystko i ruszać na pomoc. - Więc nie sądzisz, że zaczekają? - Nie ma takiej możliwości. Karla westchnęła. Nie spodziewała się aż takiej męskiej uwagi i była wdzięczna za ostrzeżenie. - Połączę go teraz z twoim Szarym Kamieniem - powiedziała Jaenelle, wyciągając prawą rękę. - Chłopcy nie odbiorą tego sygnału? - spytała Karla, kładąc prawą dłoń w dłoni Jaenelle. - Odbiorą. I zapewne po jakichś dwóch minutach zorientują się, że ktoś Z sabatu nosi pierścień, z którym mają połączenie. No cóż, im nas więcej, tym lepiej, pomyślała Karla. Kiedy wszystkie będziemy nosić takie pierścienie... - Kolejną minutę zajmie im nauczenie się rozpoznawania tego konkretnego pierścienia i domyślenie się, że należy do ciebie. - A niech to. Uśmiech Jaenelle był pełen współczucia, ale i rozbawienia. - Poczekaj na pierwsze wejście Lucivara. To dopiero będzie coś. - Nie wątpię - mruknęła Karla. Chwilę później ogarnął ją chłód, a potem fala ciepła. Pierścień zaczął pulsować. Wrażenie szybko znikło, ale czuła teraz głęboki rezerwuar mocy, czekający w zasięgu jej ręki.

- Pamiętaj, kiedy osłona się aktywuje, a ty będziesz potrzebować fizycznej pomocy, będą do ciebie mogły dotrzeć tylko osoby z Pierwszego Kręgu powiedziała Jaenelle. Karla kiwnęła głową. - W takim razie może nie będę go zdejmować. Źle by się stało, gdyby ktoś inny włożył go i zyskał dostęp do takiej mocy. - Tylko ty możesz nosić ten pierścień. Został wykonany dla ciebie. Jeśli ktoś inny spróbuje aktywować osłonę, wynik będzie... nieprzyjemny. - Rozumiem. - Nie poprosiła Jaenelle o definicję słowa „nieprzyjemny”. Jaenelle przyglądała się jej przez chwilę. - Niech ci się go dobrze nosi, siostro. - Dziękuję. - Rozdam teraz pozostałe pierścienie - Jaenelle sięgnęła po torbę, w której zapakowane były pozostałe pudełka i zawahała się. - Czy naprawdę musisz wyjechać już jutro? - spytała nieco żałośnie. - Obowiązki wzywają - z uśmiechem odparła Karla. Poczekała, aż Jaenelle wyjdzie z pokoju, a potem mruknęła pod nosem: - A wujek Saetan dał mi jasno do zrozumienia, że nie przyjmie żadnej wymówki, jeśli chodzi o pozostanie na dworze. Wszystkie królowe wracały do swoich terytoriów, podobnie jak mężczyźni z Pierwszego Kręgu. Lucivar zabierał rodzinę i innych Eyrieńczyków do Ebon Rih. Surreal i Wilhelmina udawały się tam wraz z nimi. Andulvar i Prothvar już byli w drodze do Askavi, a Mephis pojechał do swego domu w Amdarh. Rozumiała, dlaczego Saetan oczyszcza Pałac. Wszyscy to rozumieli. Już jutro po południu znikną wszyscy przyjaciele, za których plecami chowała się do tej pory Jaenelle. Jedynymi ludźmi, którzy będą jej towarzyszyć, będą Wielki Lord - a Karla była pewna, że zaszyje się u siebie - i Daemon. Faworyt będzie mógł bez przeszkód zabiegać o względy swej Pani.

- Niech Ciemność nam dopomoże - mruknęła Karla, podeszła do drzwi, otworzyła je i stanęła jak wryta. Lucivar, Aaron, Chaosti, Khardeen i Morton patrzyli na nią z uśmiechem. - Proszę, proszę - powiedział Lucivar podejrzanie czułym głosem. Patrzcie tylko, kogośmy znaleźli. - Buzi - buzi - odparła Karla, usiłując się uśmiechać. Miała szczerą nadzieję, Że Jaenelle szybko aktywuje pozostałe pierścienie.

ROZDZIAł DZIESIąTY

1. Kaeleer Surreal wróciła do Pałacu po dwóch tygodniach spędzonych w Ebon Rih, rzuciła jedno spojrzenie na Daemona i poszła szukać Jaenelle. Wreszcie ją wytropiła - czy raczej Szary Kieł wytropił Ladvariana, który towarzyszył Jaenelle - w części Pałacu tak bardzo odległej od skrzydła zajmowanego przez rodzinę, że praktycznie gwarantowało to samotność. Jaenelle wychodziła właśnie z pokoju. Na widok Surreal na jej twarzy pojawiła się radość. - Surreal! Nie spodziewałam się, że wrócisz tak... Surreal złapała ją za ramię i wepchnęła z powrotem do środka. - To będzie babska rozmowa - warknęła do Szarego Kła i Ladvariana. Idźcie sobie popodlewać krzaki. - Potem zatrzasnęła im drzwi przed nosem. - Surreal - Jaenelle uwolniła rękę. - Czy coś się stało w...? - Co ty, na Ogień Piekielny, wyrabiasz? - krzyknęła Surreal. Jaenelle zrobiła niepewną minę. Była wyraźnie zmieszana. - Czytałam. - Nie mówię o tym, co robiłaś pięć minut temu! Mówię o Daemonie! Dlaczego mu to robisz? Jaenelle wzdrygnęła się. - Nic mu nie robię - powiedziała obronnym tonem.

- I właśnie o to chodzi. Do cholery, Jaenelle, to jest twój Faworyt. Dlaczego go nie wykorzystasz? W jednej chwili zmieszana młoda kobieta zmieniła się w zirytowaną królową. - Dość już go wykorzystywano, nie sądzisz? - spytała cicho swym mrocznym głosem. - Nie zamierzam być następną na długiej liście kobiet, które zmusiły go do fizycznych kontaktów. - Ale... - Surreal wykonała umysłową woltę. Nie spodziewała się takich powodów oporu Jaenelle i była pewna, że Daemon nie ma pojęcia, iż to dlatego nie ma wstępu do sypialni Królowej. Och, kotku, pomyślała ze smutkiem. Chrzanisz wszystko z powodu najlepszych intencji. - To było co innego! Wtedy był niewolnikiem dla przyjemności, a nie Faworytem. - Czy to naprawdę taka wielka różnica? Pamiętaj, z kim rozmawiasz. Pamiętaj, co ona widziała w Briarwood - i jakiego rodzaju wnioski mogła na tej podstawie wyciągnąć dwunastoletnia dziewczynka. - Mężczyźni, którzy są Faworytami, nie mają nic przeciwko swoim obowiązkom. Wprost przeciwnie. - Nigdy nie byli niewolnikami dla przyjemności. Nigdy ich nie przymuszano. No dobrze, masz rację, czasami Faworyta prosi się, żeby zrobił więcej, niż akurat ma ochotę, ale kiedy przyjmuje Pierścień, wchodzi w taką służbę dobrowolnie i z własnego wyboru. - Daemon dokonał tego wyboru - zauważyła spokojnie Surreal. - I to nie dlatego, że pożąda pozycji Faworyta i godzi się znosić obowiązki, które się z tym wiążą, ale dlatego, iż naprawdę chce być twoim kochankiem. - Przyjrzała się Jaenelle. - Zależy ci na nim, prawda? - Kocham go. Surreal usłyszała w tych prostych słowach całe morze uczuć. - Poza tym - dodała Jaenelle, znów zmieniając się w zdenerwowaną

młodą kobietę - wcale nie jestem pewna, czy on naprawdę tego chce. Nie spróbował mnie nawet pocałować - dodała ze smutkiem. Surreal założyła włosy za spiczaste uszy. Cholera, cholera, cholera. Jakim cudem tak nagle znalazła się na grząskim gruncie? - O ile dobrze rozumiem zasady regulujące zachowanie Faworyta, to Królowa powinna zainicjować pierwszy pocałunek. Faworyt musi wiedzieć, że jego zamiary spotkają się z dobrym przyjęciem. - Tak - przyznała niechętnie Jaenelle. - Ale ty go nie pocałowałaś? Zdenerwowana Jaenelle zawarczała i zaczęła chodzić po pokoju. - Nie mam już dwunastu lat. Surreal oparła ręce na biodrach. - Kotku, z mojego punktu widzenia to tylko lepiej. Jaenelle w rozpaczy uniosła ręce. - Nie rozumiesz? Ja nie mam pojęcia, jak to się robi! - wykrzyknęła. Surreal tylko na nią patrzyła. - Nigdy się nie całowałaś? Pocałunki wśród przyjaciół i rodziny się nie liczą - zaznaczyła szybko. Na twarzy Jaenelle pojawiło się obrzydzenie. - Zęby, ślina i język... - Wilki i psy też się nie liczą. Jaenelle zaśmiała się krótko. - Nie mówiłam o krewniakach - stwierdziła sucho. Cholera. - Ani razu nie pocałowano cię tak, żeby ci się spodobało? Jaenelle zawahała się. - No... Daemon mnie raz pocałował. - No widzisz, i...

- Miałam wtedy dwanaście lat. Surreal w pierwszej chwili zjeżyła się na myśl o dorosłym mężczyźnie całującym dziecko, ale potem przypomniała sobie, co to był za mężczyzna. Są pocałunki i pocałunki, a Daemon wiedział dokładnie, jak należy pocałować młodą dziewczynę, żeby nie przekroczyć granicy. Zwłaszcza gdy tą dziewczyną była Jaenelle. - Pocałował cię, kiedy miałaś dwanaście lat - powtórzyła ostrożnie. Jaenelle wzruszyła ramionami. Wyglądała na zmieszaną. - To było w Winsol, tuż przed... zanim to wszystko się stało. Daemon dał mi srebrną bransoletkę, a ja sądziłam, że pocałunek to bardziej dorosły sposób dziękowania. - W porządku - powiedziała Surreal, kiwając głową. - Więc go pocałowałaś, a on pocałował ciebie. - Tak. - I się nie ślinił, prawda? Wargi Jaenelle zadrgały. - Nie, nie ślinił się. - Więc dlaczego go teraz nie pocałujesz? - Ponieważ nie mam już dwunastu lat! - A co to ma do rzeczy? - spytała Surreal. Również podniosła głos. - Nie chcę, żeby się ze mnie śmiał. - Nie sądzę, żeby zareagował akurat śmiechem. Mam wrażenie, że coś takiego nawet nie przyszłoby mu do głowy - Surreal urwała. Na Ognie Piekielne, zupełnie jakbym rozmawiała z nastolatką. Pozwoliła tej myśli zadomowić się w umyśle. Jeśli pominąć kwestię fizycznego wieku i skupić się na doświadczeniu, to Jaenelle naprawdę była nastolatką. Musi znaleźć jakiś sposób, żeby dać jej do zrozumienia, że Daemon bardzo potrzebuje pomocy. Bo jeśli potrzebuje pomocy, to Jaenelle...

- Kotku, ale wiesz, że Daemon denerwuje się równie mocno jak ty? - Dlaczego? - spytała ostrożnie Jaenelle. - Przecież umie się całować i jest... - Prawiczkiem. Jaenelle rozdziawiła usta. - Ale... Ale on... - Wiem, co mówię. Oczywiście, potrafi się całować, ale bardzo wiele innych szczegółów zna tylko z teorii. - Ale... Surreal, to przecież niemożliwe! - Ależ tak, uwierz mi. - Och. - Więc teraz rozumiesz, dlaczego jest zdenerwowany - powiedziała Surreal, czując rosnące napięcie. Jeśli Daemon kiedykolwiek pozna szczegóły tej rozmowy, sama niewątpliwie skończy jako dodatek do gulaszu. - Mówiąc szczerze, kotku, jak dojdzie co do czego, ty będziesz tylko musiała leżeć. Natomiast jeśli on zacznie się denerwować, czy potrafi sprostać zadaniu... zgięła rękę w łokciu, a potem ją opuściła. Jaenelle patrzyła na jej opuszczoną rękę tak długo, że Surreal zaczęła się pocić. - Och - powiedziała wreszcie. Otworzyła szeroko oczy. - Oooch. Powtórzyła, a potem pokręciła głową. - Nie, Daemonowi by się to nie przydarzyło. Wzruszająca była ta naiwna wiara w możliwości Sadiego. Wzruszająca, ale i przerażająca. Na pewno nie należało konfrontować jej z rzeczywistością. - Usiądźmy - zaproponowała Surreal, ruszając w stronę kanapy, - Pół godziny powinno wystarczyć, ale na siedząco będzie nam wygodniej. - Wystarczyć na co? - spytała Jaenelle, siadając posłusznie na drugim końcu kanapy. - Zamierzam ci wyjaśnić zasady całowania się. - W uśmiechu Surreal pojawiła się nuta sarkazmu. - Zapewne zgodzisz się, że wiem masę na ten temat.

- Tak - odparła ostrożnie Jaenelle. - I ani razu nie przyszło ci do głowy, żeby zapytać mnie o radę, chociaż siedzę w Kaeleer już miesiąc? - To bolało. - Pomyślałam o tym - wymamrotała Jaenelle. - Ale miałam wrażenie, że byłoby to niegrzeczne. O Matko Noc. Nareszcie zaczynała rozumieć ten szklisty wzrok Wielkiego Lorda. Ile nocy spędził w gabinecie, zadręczając się służbą u Królowej, która miała taką moc, a kłopotała się drobiazgami w rodzaju grzeczności? - Dziękuję ci za troskę, ale ponieważ jesteśmy rodziną, wcale by mnie nie uraziła taka babska rozmowa. W oczach Jaenelle pojawiło się zamyślenie. Surreal niemal widziała pytania, które się piętrzą za tymi szafirowymi tęczówkami. - Dzisiaj skupimy się na podstawach. - Powinnam robić notatki? - spytała Jaenelle. Zupełnie poważnie. - Nie - odparła Surreal. - Ale sądzę, że powinnaś jak najpilniej wypróbować tę wiedzę w praktyce. * * * Surreal delikatnie zamknęła za sobą drzwi i ruszyła pospiesznie korytarzem. Nie była pewna, czy niezwykła koncentracja na twarzy Jaenelle dobrze wróży Daemonowi, ale zrobiła wszystko, co było w jej mocy. Dalszych instrukcji musiał udzielić Daemon - życzyła mu szczęścia w tej kwestii. Jak na kobietę, która dorastała wśród najbardziej zmysłowych mężczyzn, jakich Surreal kiedykolwiek spotkała, Jaenelle była zaskakująco skrępowana w sprawach seksu. Być może trzeba było przyjazdu Daemona, żeby obudzić jej seksualność, ale przecież sama z siebie powinna wpaść na cokolwiek. Jak, na Ogień Piekielny, ma sobie poradzić dwoje tak niedoświadczonych kochanków? Wolała nawet nie myśleć, ile rzeczy może pójść źle, kiedy Daemon i

Jaenelle wyjdą już poza fazę całowania się. Być może powinna poinformować Wielkiego Lorda o tej rozmowie. Tak na wszelki wypadek. Skręciła za róg i omal nie wpadła na ostatnią osobę, którą chciałaby w tej chwili zobaczyć. - Co się stało? - spytał Daemon. - Stało? - powtórzyła, cofając się o krok. - Dlaczego coś się miało stać? - Jesteś blada. Och, kurwa. - Ummm - Może powinna powiedzieć o tej rozmowie i jemu, po prostu żeby go ostrzec? Daemonie, odbyłyśmy z Jaenelle rozmowę o seksie. Myślę, że spodoba ci się jej wynik. A może lepiej nie? - Surreal? - ton głosu Daemona zrobił się ostry. Surreal odetchnęła głęboko. - Udawaj, że się denerwujesz. To pomoże - wypaliła, po czym ominęła go i uciekła. Kilka minut później, bez tchu, wpadła do gabinetu Wielkiego Lorda. Saetan zamarł z piórem uniesionym nad dokumentami. - Surreal? - spytał ostrożnie. Usiadła na krześle przed biurkiem i uśmiechnęła się desperacko. - Cześć. Pomyślałam, że dotrzymam ci towarzystwa. - Dlaczego? - Muszę mieć powody? Najwyraźniej zrozumiał opacznie znaczenie jej słów, ponieważ starannie włożył pióro w obsadkę, odłożył na biurko okulary - połówki, odchylił się na

oparcie fotela i popatrzył na drzwi gabinetu. Potem przeniósł wzrok na nią. - Jeśli zamierzasz przyglądać się, jak pracuję, to może przeniesiesz krzesło na drugą stronę biurka? - spytał obojętnie. Dzięki temu znalazłaby się za plecami Wielkiego Lorda, gdyby do gabinetu wpadł jakiś wkurzony mężczyzna - a konkretnie Daemon. Wspaniały pomysł - powiedziała. Wzięła krzesło i zaniosła je na drugą stronę biurka. Kiedy je postawiła, Saetan przesunął je nieco bliżej półek z książkami, które wypełniały tylną ścianę alkowy. - Siadaj - powiedział, przesuwając palcami po grzbietach książek. Wybrał jedną i podał jej. - To jest historia Dea al Mon. Powinnaś się dowiedzieć więcej o ludzie swojej matki. W ten sposób będziemy mogli wyjaśnić twoją obecność, jeśli ktoś tu zajrzy i zacznie stawiać pytania. - Urwał. Poczekał chwilę. - Spodziewasz się kogoś? - Nie. Nikogo się nie spodziewam. - Rozumiem. W takim razie wrócę do pracy, a ty odsapniesz chwilę. Potem porozmawiamy. Surreal uśmiechnęła się słabo. - Najwyraźniej mam dziś dzień rozmów. Na szczęście jego odpowiedź była tak cicha, że mogła udawać, iż nic nie usłyszała.

2. Kaeleer Daemon popatrzył na pusty korytarz, w którym zniknęła Surreal, pokręcił głową, po czym ruszył dalej. Przez cały dzień spacerował, najpierw po terenie

posiadłości, a teraz korytarzami Pałacu. Spędził w Kaeleer miesiąc i pokochał tę rezydencję. Kochał jej atmosferę, jej rozległość, urządzone ze smakiem pokoje. I będzie musiał stąd odejść. Doszedł do tego wniosku po długiej, bezsennej nocy. Och, chłopcy z Pierwszego Kręgu starali się mu pomóc. Opowiadali z detalami, jak zalecali się do swoich pań, ale wtedy stawało się jeszcze boleśniej jasne, że dla niego nie ma nadziei. Może gdyby nie nosił Pierścienia Faworyta, który bez przerwy przypominał mu o obowiązkach, jakie się z nim wiązały, mógłby zaakceptować fakt, że jest tylko przyjacielem, albo - niech Ciemność ma go w opiece - kolejnym starszym bratem? Może pokonałby wtedy pożądanie, które stało się aż bolesne, i po prostu... Po prostu co? Patrzył spokojnie, jak pewnego dnia Jaenelle przyjmuje innego mężczyznę? Udawał, że potrafi ugasić pożar, który w nim płonie? Miesiąc to niedługo, prawie nic, jeśli chodzi o zaloty. Ale czekał tak długo na pojawienie się Czarownicy. A potem, kiedy ofiarowała mu Pierścień Faworyta, miał nadzieję, że... Porozmawia z Saetanem, zwróci Pierścień, zobaczy, czy mógłby odsłużyć przepisowy czas na jakimś innym dworze. Będzie... Jedne z drzwi stanęły otworem i na korytarz wyszła Jaenelle. Zbladła na jego widok. Zatrzymał się. Może zrezygnować ze wszystkiego, ale nie zrezygnuje z miłości do niej. - Och - powiedziała Jaenelle dziwnym tonem. - Masz może chwilę? - Oczywiście. - Wiele go to kosztowało, ale uśmiechnął się do niej ciepło. Wszedł za nią do pokoju. Stanęła poza zasięgiem jego rąk, wzrok wbiła w podłogę. Widać było, że jest spięta - zupełnie jakby próbowała znaleźć łagodny sposób na przekazanie złej nowiny.

Zamierza mnie prosić, żebym oddał Pierścień Faworyta. Gdy tylko ta myśl powstała w jego głowie, natychmiast pogrzebał głęboko wszelkie pomysły na temat szlachetnej ofiary. Nie zamierza poddać się tak łatwo. I nie zamierza oddać tego Pierścienia bez walki. - Czy to musi być takie trudne? - wymruczała Jaenelle. Daemon czekał. Westchnęła głęboko, podeszła do niego, oparła ręce na jego ramionach, stanęła na palcach, musnęła wargami jego wargi, po czym znów wycofała się poza zasięg jego rąk i przyglądała mu się nieufnie. Daemon nie był pewien, jak zareagować na ten niespodziewany gest. Pocałunek pozostawiał wiele do życzenia, jeśli chodzi o wykonanie, ale jako pocałunek Jaenelle... Z trudem powstrzymał się od oblizania warg. - Jesteś zdenerwowany? - spytała Jaenelle, nadal przyglądając mu się nieufnie. Będzie musiał porozmawiać z Surreal na temat bez użyteczności tajemniczych rad. Choć przynajmniej ma jakieś pojęcie, co powinien odpowiedzieć. - Prawdę powiedziawszy, jestem przerażony. Boję się, że mogę powiedzieć albo zrobić coś głupiego i nie będziesz więcej chciała mnie pocałować. Może odpowiedź była aż za dobra, bo Jaenelle zrobiła zmartwioną minę. Rozłożyła bezradnie ręce. - Nie mam pojęcia, co dalej - powiedziała niemal z jękiem. A potem dodała pod nosem. - Surreal powinna była pozwolić mi robić notatki. Daemon ugryzł się w język. Tak, z całą pewnością będzie musiał porozmawiać z Surreal. Jaenelle zaczęła krążyć po pokoju. - W romansach to zawsze tak łatwo wygląda.

- Całowanie się nie jest trudne - zapewnił ostrożnie Daemon. Rzuciła mu mordercze spojrzenie. - Lucivar powiedział to samo o gotowaniu - warknęła. - A wilki nie zaczekały nawet, aż moje dzieło się upiecze, tylko od razu zaczęły kopać dziurę, żeby je w niej zakopać. To musiała być interesująca historia. Będzie musiał porozmawiać również z Lucivarem. - Całowanie się nie jest trudne - powtórzył stanowczo. - Przecież właśnie mnie pocałowałaś. - Nie najlepiej - odburknęła. Daemon wolał tego nie komentować. Przyjrzał się jej. Zażenowanie. Frustracja. I coś, co niemal pozbawiło go tchu - pożądanie. - Dlaczego pytałaś Surreal o całowanie się? - Powiedziała ci?! - Nie, domyśliłem się. - Zważywszy na uwagę Jaenelle o robieniu notatek i zwięzłą radę Surreal, trudno się było nie domyślić. Jaenelle wymruczała pod nosem kilka uwag w języku, którego na szczęście nie rozumiał. - Chciałam zrobić na tobie wrażenie. Nie chciałam, żebyś się śmiał powiedziała wreszcie. - Wcale nie jest mi do śmiechu - stwierdził sucho Daemon. Przeczesał włosy palcami. - Kochanie, jeśli to cię jakoś pocieszy, to ja też chcę zrobić na tobie wrażenie. - Naprawdę? - Była zaskoczona. Zaczął się zastanawiać, co się takiego stało w ciągu tych trzynastu lat, że tak ją dziwi podobna możliwość. Nagle przypomniał sobie, że już mu to powiedziała, kiedy pierwszy raz byli w tym mglistym miejscu, gdy próbował

sprowadzić Czarownicę z powrotem, żeby uleczyła swoje ciało. Mężczyźni chcieli cieszyć się jej ciałem, niekoniecznie zajmując się osobą, która w nim żyje. A po horrorze w Briarwood, Jaenelle nigdy nie oddałaby się w taki sposób. - Naprawdę - powiedział. Zastanawiała się przez chwilę. - Kaelas jest na ciebie zły. Wyglądało to na nagłą zmianę tematu. I to zdecydowanie niepożądaną. - Dlaczego? - spytał ostrożnie. - Ponieważ nie sypiam ostatnio dobrze i kopię go w nocy. Uważa, że to twoja wina. Och, cudownie. - Ja również nie sypiam dobrze. Odwróciła się, wyraźnie zdenerwowana. Dosyć, zdecydował Daemon. To była jego wina, nie jej, że walczyli przez ten ostatni miesiąc. Saetan uprzedzał go, że nigdy nie miała kochanka, a jednak oczekiwał, iż przyjmie go w łóżku z otwartymi ramionami. Traktował ją jak doświadczoną kobietę, która potrafi wykorzystać jego możliwości. I to był jego największy błąd. Jaenelle nie była osobą, która potrafiłaby wykorzystać kogoś służącego na jej dworze. Uczyniła ten pierwszy, niepewny krok. Teraz jego kolej. Poluźnił nieco morderczy uścisk, którym tłumił dotąd swą seksualność. Ale tylko na tyle, by wytworzyć delikatną aurę, nie dość mocną, by ją rozpoznała. - Chodź do mnie - powiedział cicho. Speszona, posłuchała. Położył lekko dłonie na jej talii i przyciągnął ją do siebie. - Pocałuj mnie jeszcze raz. W taki sposób. - Przesunął wargami po jej wargach, delikatnie, miękko. - I taki. - Pocałował kącik jej ust. - I taki. Pocałował ją w szyję. Naśladowała jego ruchy, póki nie pocałowała go w szyję. Kiedy poczuł na

skórze dotknięcie jej języka, odchylił jej głowę, lekko przycisnął wargi do jej warg i pocałował ją naprawdę, z całą namiętnością, która rosła w nim przez ostatni miesiąc. Całował ją, a jego ręce błądziły po jej plecach i biodrach, delikatnie badały jej piersi. Całował ją, aż zaczęła jęczeć. Całował ją, aż otworzyła się na niego i pozwoliła, by jego język zatańczył z jej językiem. Całował ją, aż jej ręce przesunęły się na jego plecy, aż chwyciła go za ramiona. Całował ją, aż jej jęk zmienił się w pełne pożądania warknięcie, aż poczuł przez koszulę i marynarkę paznokcie zagłębiające się w jego skórze. Wtedy uświadomił sobie, że dotarł z nią dalej, niż zamierzał. Przesunął ręce z powrotem na jej talię i wrócił do lekkich, łatwych pocałunków. Kiedy poczuła, że się wycofuje, znów zawarczała, a w tym dźwięku była i złość, i pożądanie. - Nie pragniesz mnie? - spytała mrocznym głosem. Przyciągnął do siebie jej biodra, by poczuła odpowiedź. - Pragnę. - Poddał się na chwilę, przyssał się ustami do jej szyi, na tyle mocno, że został ślad. Potem pokrył lekkimi pocałunkami jej skórę, od podbródka do skroni. - Ale to tylko przygrywka, tylko rozgrzewka. - Przygrywka? - spytała podejrzliwie Czarownica. - Mmm - mruknął, liżąc to miejsce na jej czole, z którego wyrastałby róg, gdyby byli w otchłani. - To nie jest właściwy moment na coś więcej. - Dlaczego? - Ponieważ chcę, żeby mój pierwszy raz był w łóżku. Jej złość natychmiast zniknęła. - Och. Tak, tak byłoby wygodniej - powiedziała. Zaprosisz mnie dziś do łóżka? Wiedział, że nie może zadać tego pytania wprost, ale musiał zapytać. - Mogę przyjść do ciebie dziś wieczorem? - Kiedy poczuł, jak się spina, przycisnął palec do jej ust. - Nic nie mów. Pocałunek wystarczy za odpowiedź.

Odpowiedź była dokładnie taka, jaką miał nadzieję usłyszeć.

3. Kaeleer Daemon oparł się rękami o toaletkę i zamknął oczy. Oddychaj, do cholery, pomyślał ze złością. Po prostu oddychaj. Jak, na Ognie Piekielne, inni mężczyźni radzili sobie z tym pierwszym razem? Może młodzieńcom wystarczy samo podniecenie, żeby rozwiać wszelkie wątpliwości? Może jest łatwiej, jeśli ta pierwsza partnerka nie jest taka wyjątkowa, albo jeśli następna godzina nie przesądza o tym, czy przyjmie cię kobieta, której pragniesz całym sobą? Znał dziesiątki technik całowania, pieszczenia, podniecania kobiety. Nie mógł sobie przypomnieć ani jednej. Wyprostował się, zawiązał pasek od szlafroka, który założył na jedwabne spodnie od piżamy... i zaklął od serca. Powinien był pójść tam, gdzie prowadziły go dziś po południu pocałunki, powinien się poddać pożądaniu, jakie obudził w Jaenelle, powinien działać, zamiast się wycofywać i dać sobie czas na myślenie i wpadanie w panikę. Ale wycofał się, ponieważ pragnął dla siebie i dla niej czegoś więcej niż seks, i teraz miał szczerą nadzieję, że kiedy wejdzie do jej sypialni... Uśmiechnął się na myśl o ironii losu. Może się okazać, że nie jest w stanie zrobić tej jednej jedynej rzeczy, której nigdy dotąd nie robił z kobietą, której nigdy nawet nie chciał robić z kobietą, a której teraz pragnął najbardziej na świecie. Do ruszenia się z miejsca skłoniła go obawa, że jeśli będzie zwlekać zbyt długo, Jaenelle uzna to za odrzucenie.

Kiedy zapukał do drzwi dzielących ich sypialnie, usłyszał stłumione zaproszenie. Wszedł. Pokój oświetlał tylko ogień na kominku i kilka pachnących świec, ustawionych w różnych punktach pokoju. Z wielkiego łóżka została zdjęta narzuta. Na stoliku koło kominka stały przykryte półmiski, dwa kieliszki i butelka musującego wina. Jaenelle stała na środku pokoju i wykręcała sobie palce. Spod grubego, niekształtnego szlafroka wystawał rąbek prostej, czarnej koszuli nocnej z pajęczego jedwabiu. Domyślił się, że to zapewne ta, którą nosi w deszczowe wieczory, kiedy zaszywa się w sypialni, żeby poczytać. Jaenelle wyglądała raczej na kobietę zagubioną niż pełną pożądania. Przyglądała mu się przez chwilę. - Wyglądasz tak, jak ja się czuję. - Śmiertelnie przerażony? - skrzywił się i pożałował, że to powiedział. Kiwnęła głową. - Pomyślałam, że może... jedzenie... - Popatrzyła na półmiski i zbladła. Potem spojrzała na łóżko i zbladła jeszcze bardziej. - Co będziemy robić? spytała szeptem. Nie zamierzał dopuścić, by któreś z nich miało czas się zastanawiać. - Zaczniemy od podstaw - powiedział. - Od czegoś najprostszego. Zrobił krok w jej stronę i otworzył ramiona. - Przytulimy się. Rozważała przez chwilę jego propozycję. - Brzmi nieskomplikowanie - powiedziała i podeszła do niego. Objął ją lekko i zamknął oczy. Tylko ją obejmował. Oddychał jej zapachem. Po chwili jego palce drgnęły. Czerpały przyjemność z ciepłej faktury jej grubego szlafroka, z miękkości jej włosów. Napiął ramię, przyciągnął ją bliżej i zaczął gładzić po plecach, w górę i w dół. Westchnęła. Jej mięśnie rozluźniły się nieco, oparła się o niego mocniej.

Nie myślał o uwodzeniu, kiedy jego ręce zaczęły krążyć po jej ciele ani kiedy jej dłonie zaczęły niepewnie odwzajemniać pieszczoty. Nie myślał o uwodzeniu, kiedy jego wargi chłonęły rozkosz z jedwabistej gładkości jej szyi, tak różnej od faktury szlafroka, który gładziły jego dłonie. Nie myślał o seksie, kiedy rozwiązał swój szlafrok, a potem jej, żeby dzielił ich od siebie tylko pajęczy jedwab koszuli. Ani kiedy pajęczy jedwab przestał ich już dzielić. Nie myślał o seksie, kiedy przycisnął usta do jej ust i wciągnął ich oboje w mrok gorącego pożądania. A kiedy leżał w łóżku, kiedy poruszał się w niej i słuchał, jak mruczy z rozkoszy, w ogóle nie był już w stanie myśleć.

4. Terreille Dorothea pokazała Hekatah list. - Wygląda na to, że Kartane nawiązał znajomość z Lordem Jorvalem i Lordem Hobartem. Usta Hekatah wykrzywiły się w potwornym uśmiechu. - Tacy użyteczni mężczyźni. Najwyraźniej Kartane nie udało się z Wielkim Lordem. - Najwyraźniej nie - Dorothea starała się mówić obojętnie, choć w jej krwi wrzała wściekłość na Kartane. - Sugeruje, że Lord Hobart z radością przyjmie wszelką pomoc, jakiej może mu udzielić Hayll przy odbieraniu Glacii z rąk tej dziwki, jego bratanicy, która została królową. Pozostanie w Małym Terreille, Żeby działać jako łącznik. - Najwyraźniej twój syn wreszcie zrozumiał, komu jest winien lojalność. Dorothea zmięła list.

- To nie jest mój syn. Już nie. To tylko narzędzie, jak wszyscy inni.

5. Kaeleer Lucivar przeszedł w najdalszy kąt otoczonego murem ogrodu, który ciągnął się z jednej strony domu. Marian czytała Daemonarowi bajkę na dobranoc, a wilki zebrały się w sypialni, żeby też posłuchać, więc miał pewność, że cokolwiek Prothvar ma mu do powiedzenia, pozostanie między nimi. Dwa tygodnie temu Saetan odesłał Surreal z powrotem do Ebon Rih z lakonicznym - i dziwnie ponurym - poleceniem, że mają się trzymać z dala od Pałacu. Posłuchał tylko dlatego, że ojciec podpisał rozkaz jako Zarządca Dworu. Po dwóch tygodniach ciszy Andulvar, wykorzystując jako pretekst swoje stanowisko na dworze, posłał Prothvara do Pałacu z prośbą o informacje, A teraz Prothvar wrócił i chciał się zobaczyć z Lucivarem w cztery oczy. - Problemy? - spytał cicho Lucivar. Zęby Prothvara zabłysły w dzikim uśmiechu. - Nie, póki będziesz się trzymał z dala od Pałacu. Nie jest tam teraz przyjemnie mieszkać, jeśli się nosi Kamienie ciemniejsze niż Czerwony. - O Matko Noc - mruknął Lucivar, pocierając kark. Co się tam działo, na Ognie Piekielne? - Może Wielki Lord powinien odesłać tu na jakiś czas Daemona? - Och, przeniesienie Daemona z Pałacu nie byłoby w tej chwili szczytem rozsądku. Przez chwilę przyglądał się Prothvarowi zaskoczony, aż wreszcie uśmiechnął się szeroko. - Był już na to najwyższy czas. - Właśnie.

- Więc dlaczego Saetan chce...? - Ponieważ pomimo wysiłków Daemona, żeby zamknąć sypialnię osłoną, te... uhm... prądy wydostają się na zewnątrz i wywołują rezonans w ciemniejszych Kamieniach. Nikt nie chce poruszać tego tematu z Jaenelle i prosić ją o postawienie silniejszej osłony, gdyż w tej chwili jest zajęta wyłącznie swoim Faworytem, a Saetan - nie wspominając już o Daemonie - chce, żeby na razie tak zostało. - No cóż - powiedział beznamiętnym głosem Lucivar. - Jeśli Saetan potrzebuje chwili wytchnienia od tego rezonansu, zawsze może spędzić jeden czy dwa wieczory z Sylvią. - Daj spokój - powiedział Prothvar z naganą. - Wiesz dobrze, że są tylko przyjaciółmi. - Ależ oczywiście. - Lucivar spojrzał na księżyc, dokonał w myślach szybkich obliczeń i rzucił Prothvarowi ostre spojrzenie. - Czy ktoś porozmawiał Z Daemonem na temat naparów antykoncepcyjnych? - Wszystkiego dopilnowano. Mam wrażenie, że Daemon ucieszyłby się Z dziecka, ale w dalszej przyszłości. Teraz chce się cieszyć wyłącznie łóżkiem swej Pani. - W takim razie Saetan już niedługo będzie miał kilka dni wytchnienia Lucivar rzucił okiem na światła w oknach swojego domu i pomyślał o radościach kryjących się w łożu jego pani. Jak tylko Daemonar wreszcie zaśnie. Zapytał jednak uprzejmie: - Może wejdziesz? Mam w domu yarbarah. - Dziękuję, ale nie - odparł Prothvar. - Muszę jeszcze złożyć raport Andulvarowi. Pożegnał się, rozłożył ciemne skrzydła i wzbił się w nocne niebo. Kiedy Lucivar szedł do domu, usłyszał wycie samotnego wilka. Uśmiechnął się. Ponieważ dźwięk dochodził od strony kwater Falonara, nie musiał się zastanawiać, gdzie spędza tę noc Surreal. A więc Surreal czerpie radość z Falonara, Jaenelle z Daemona, a Marian...

Kiedy dotarł do domu, stała w drzwiach kuchni. Uśmiechała się tym spokojnym uśmiechem, który zawsze go podniecał i wzbudzał w sercu dreszcze. - Zamierzałam przygotować herbatę - powiedziała. - Taka zimna noc. Odwzajemnił jej uśmiech, po czym całował ją długo i namiętnie. - Znam lepsze sposoby na rozgrzewkę.

6. Kaeleer Królowa Arachny unosiła się w powietrzu przed splątaną Siecią marzeń i wizji, którą połączyła z Siecią utkaną przez Czarownicę. Zima już prawie nadeszła. Czas, by Prządki Marzeń wróciły do swoich nor i jaskiń, ale musiała jeszcze raz obejrzeć tę Sieć... żeby się upewnić. Najpierw przyjrzała się splątanej Sieci Czarownicy. Jedna mała nitka była ciemna, ciemna, ciemna. Pierwsza śmierć. Będzie ich więcej. O wiele więcej. Potem przyjrzała się własnej Sieci. Ale dopiero kiedy ziemia zacznie się ogrzewać. Nawet ludzie wolą pozostać w leżach na czas zimy. A więc. Może się zaszyć w świętej jaskini, odpocząć i snuć dobre marzenia. Kiedy pora roku znów się zmieni, porozmawia z brązowym psem, Ladvarianem. On jest łącznikiem pomiędzy krewniakami a Krwawymi - ludźmi. Krewniacy są mu posłuszni, a ludzie go słuchają. Będzie jej potrzebny do tego, co trzeba uczynić. Ponieważ, kiedy następnym razem ziemia się ogrzeje, będą jej potrzebne wszystkie siły i umiejętności - oraz wszystkie siły i umiejętności, jakie zbierze

dla niej brązowy pies - żeby ocalić Serce Kaeleeru.

CZĘŚĆ DRUGA

ROZDZIAł JEDENASTY

1. Kaeleer Morton włożył list do środkowej szuflady biurka i zmarszczył brwi. Martwiło go, że Kapłanka Sanktuarium napomyka o wielkich troskach, ale nie mówi nic konkretnego. Szczególnie że w Sanktuarium znajdował się Ciemny Ołtarz, jedno z trzynastu Wrót, które łączyły Królestwa Terreille, Kaeleer i Piekło. W ciągu tej zimy otrzymał kilka niespokojnych - i niepokojących - listów od Kapłanki. Dostawy ginęły. W nocy słyszała głosy. Widziała ślady otwierania Wrót bez jej wiedzy i zgody. Oczywiście była już w takim wieku, że mogła gubić mało ważne wspomnienia, nie zdając sobie z tego sprawy. Istniały racjonalne wyjaśnienia wszystkich jej niepokojów. Zapasy mogły zostać po prostu zużyte i zapomniano je uzupełnić. Młoda Kapłanka nowicjuszka mogła sobie sprawić kochanka i nocne głosy świadczyły o schadzkach. A Wrota... To go właśnie niepokoiło - i Karlę również. Czyżby jacyś Terreilleńczycy używali Wrót w Glacii, żeby wślizgnąć się niepostrzeżenie do Kaeleer, zamiast przechodzić przez targ służby? Zawsze było kilku takich, którym ślepy traf lub instynkt pozwolił zapalić czarne świece we właściwym porządku i wymówić właściwe zaklęcie otwierające Wrota między Królestwami. Krążyły nawet opowieści, że pradawna moc drzemiąca w tych miejscach czasami sama rozpoznaje pragnienie ducha, by wrócić do domu, i otwiera Wrota do odpowiedniego Królestwa bez względu na to, czy dana osoba zna właściwe zaklęcie, czy nie. Oczywiście bardziej prawdopodobne jest to, że ktoś znalazł klucz w jakichś starych tekstach o Fachu, ale ta druga możliwość ładniej komponowała się w opowieściach snutych w długie zimowe wieczory.

Postanowił, że pojedzie do wioski koło granicy z Arcerią i porozmawia z Kapłanką osobiście. Poklepał się po kieszeniach, żeby sprawdzić, czy ma czystą chusteczkę do nosa i kilka srebrnych marek na kolację i parę kolejek w tawernie. Za pomocą Fachu musnął lekko swój Opal, chcąc się upewnić, że jest połączony z Pierścieniem Honoru, który nosił na organie. Uśmiechnął się. Od kiedy Jaenelle dała członkiniom sabatu Pierścienie Honoru, wszyscy mężczyźni z Pierwszego Kręgu, bez umawiania się, zaczęli nosić swoje przez cały czas. Ta dodatkowa możliwość odszyfrowania kobiecych nastrojów denerwowała czarownice równie mocno, jak radowała mężczyzn. Zatrzymał się w progu, a potem pokręcił głową. Nie było powodu zawracać głowy Karli. Uda się do wioski, porozmawia z Kapłanką, a potem złoży raport kuzynce. Poza tym, pomyślał, wychodząc z rezydencji królowej, księżycowe dni przyniosły Karli w tym miesiącu więcej cierpień niż zwykle. Zresztą przez całą zimę zapadała na drobne dolegliwości: a to katar, a to „zimowe” bóle stawów, a to lekkie ataki grypy. Dwie Uzdrowicielki, które służyły na dworze, nie znalazły żadnej przyczyny takiego braku odporności. Uznały, że Karla pracuje zbyt ciężko i jest przemęczona, ale ona odrzuciła tę sugestię. Stwierdziła uszczypliwie, że sama też jest Uzdrowicielką i nosi Szary Kamień, więc gdyby coś było nie tak, to przecież by zauważyła? Oczywiście, żeby zauważyła. Ale trudy rządzenia terytorium, na którym nadal mieszkali poplecznicy Lorda Hobarta, podzielający jego poglądy na temat urządzenia społeczeństwa Krwawych, mogły skłonić Karlę do udawania odpornej. Chociaż gdyby to była poważniejsza choroba, powiedziałaby mu o tym, prawda? Przecież nie użyłaby Fachu, żeby ukryć chorobę przed innymi uzdrowicielkami, zamiast skorzystać z ich pomocy, prawda? Znając odpowiedź, Morton zaklął pod nosem. Na szczęście Jaenelle ruszyła już w wiosenny objazd terytoriów i przybędzie do Scelt za kilka dni. Wyśle do niej wiadomość przez Khardeena i oficjalnie, w imieniu Karli, poprosi ojej usługi jako uzdrowicielki. Podjąwszy tę decyzję, złapał Wiatry i udał się psychiczną ścieżką przez Ciemność do wioski Kapłanki.

2. Kaeleer Pomimo narzekań niecierpliwego kociaka Kaelas podążał przed siebie wolnym truchtem. Zważywszy na takie tempo, KaeAskavi, który był od niego o połowę mniejszy, a jego kroki o połowę krótsze, musiał co kilka chwil podbiegać, żeby dotrzymać mu kroku. Cieszyła go ta wspólna wycieczka, ponieważ sam nie znał kocura, który był jego ojcem. Tak się sprawy miały w Arcerii. Mały sabat arceriańskich czarownic mieszkał obok siebie dla ochrony i ze względu na dopełniające się rodzaje Fachu, jakie znały jego członkinie, ale kocury musiały się trzymać z dala, ponieważ uważano je za zagrożenie dla kociąt. To prawda, że niespokrewnione arceriańskie kocury zabijały własne kociaki, a samo spokrewnienie nie eliminowało kocich instynktów i zachowań, niemniej spokrewnione kocury nie były zadowolone z takiego wykluczenia szczególnie Książęta Wojowników. Wolno im było zostawiać mięso w pobliżu nor kocic, mogli też obserwować kociaki z daleka, ale nie wolno im było się z nimi bawić ani uczyć ich polowania i Fachu. Ponieważ Kaelasa wychowała Pani i ponieważ żył wśród ludzi, żałował tego wykluczenia bardziej niż inni. Bo kocury innych gatunków nie były tak wykluczane. A szczególnie dwunożne kocury. Wolno im było bawić się z kociakami i szkolić je, i uczyć. Dlatego przyprowadził swoją kocicę do Pałacu wkrótce po urodzeniu się kociaka Lucivara. Rozpoznała w Yaslanie innego drapieżnika, choć miał skrzydła i chodził tylko na dwóch łapach. Obserwowała, jak zajmuje się kociakiem. Obserwowała Wielkiego Lorda. I widziała, że człowiecze kocice - i Pani aprobują to, iż dorosłe dwunożne kocury zajmują się kociakami. Z powodu tej wizyty i ponieważ poczuła się zaszczycona, że to Pani nazwała jej kociaka - imieniem, które w starym języku oznacza Białą Górę pozwoliła mu przyjść do nory wkrótce po urodzeniu syna.

Uczył więc swojego kociaka arceriańskich sposobów polowania oraz ludzkich metod, których nauczył go Lucivar. Wystawienie się na wpływy ludzi pobudziło zainteresowanie KaeAskaviego tym gatunkiem - i stąd cała ta wyprawa. Podczas pewnej samotnej wycieczki KaeAskavi zapuścił się zbyt blisko ludzkiej wioski w Glacii i poznał dwunożnego kociaka. A dokładniej kociczkę. Zamiast przestraszyć się dużego drapieżnika, mała była nim zachwycona i zaprzyjaźnili się ze sobą. Po wielu sekretnych spotkaniach, które trwały przez całe lato i wczesną zimę, kocice - i ludzka, i arceriańska - odkryły tę przyjaźń. I żadna nie była z niej zadowolona. Dlatego KaeAskavi zwrócił się do Kaelasa, żeby zaaprobował jego przyjaźń z człowieczym kociakiem. Kaelas, w przeciwieństwie do swojej kocicy, potrafił zrozumieć fascynację KaeAskaviego dwunożną kociczką. Kociak był Księciem Wojowników, a Księciu Wojowników trudniej jest żyć bez towarzystwa samicy. Minie jeszcze wiele lat, nim KaeAskavi czy mała kociczka znajdą sobie partnera. Jeśli człowieczy kociak okaże się odpowiednim przyjacielem, dlaczego zabraniać KaeAskaviemu tego towarzystwa? Nie żeby szczególnie lubił ludzi - nigdy nie zapomniał myśliwych, którzy zabili jego matkę. Ale niektórzy ludzie potrafili być czymś więcej niż tylko mięsem. Na przykład ci należący do Pani. I kocur Pani. Chociaż chodził tylko na dwóch łapach i miał małe kły, wiele było w nim z kota, a Kaelasowi to się podobało. Dlatego rzuci okiem na tę dwunożną kociczkę i jeśli uzna, że można ją zaakceptować, poprosi Panią, żeby też się jej przyjrzała. Pani będzie wiedzieć, czy to odpowiednia przyjaciółka dla jego kociaka. Nagle wiatr się zmienił. Wiał teraz od strony wioski, odległej jeszcze o milę. Kaelas zamarł. W powietrzu czuć było krew i śmierć. Della! KaeAskavi rzucił się do przodu.

Jednym ruchem łapy Kaelas przewrócił kociaka na ziemię. Kiedy w powietrzu jest krew i śmierć, nie biegać w ich stronę powiedział surowo. Wioski Delii! Za pomocą Fachu Kaelas zaczął sondować okolicę. Pora roku, którą ludzie nazywali wiosną, nadeszła już na innych ziemiach, ale tu zima nadal szczerzyła kły, a śnieg był głęboki. Ty wykopać norę. Ukryć się - polecił Kaelas. KaeAskavi zawarczał, ale natychmiast przybrał uległą pozę, gdy ojciec zwrócił się ku niemu. Umieć walczyć - powiedział buntowniczo. Ty się chować, póki cię nie wezwać. Kaelas zaczekał chwilę. Jak wyglądać nora kociczki? Z umysłu syna napłynął do niego obraz małej ludzkiej nory, otwartego terenu wokół niej i gęstej kępy drzew, gdzie KaeAskavi zwykle czekał na przyjaciółkę. Zostać tutaj - powiedział. Kopać norę. Nie czekał, żeby sprawdzić, czy KaeAskavi go posłucha. Owinął się wzrokową osłoną i ruszył dalej w powietrzu, żeby nie zostawiać śladów na śniegu. Szedł w stronę wioski długim, posuwistym krokiem, a cała droga zajęła mu zaledwie kilka minut. Powietrze w okolicach wioski przesycone było strachem i desperacją, krwią i śmiercią. Czułe uszy Kaelasa wychwyciły odgłosy walki, szczęk ludzkiej broni. Ostrożnie użył Fachu, by wysondować wioskę, i obnażył bezgłośnie zęby. Wyczuł Księcia Wojowników z Zielonym Kamieniem. Coś w zapachu tego kocura...

Dotarł do miejsca wśród drzew, skąd miał widok na tyły nory, którą pokazał mu KaeAskavi. Przez okno wyszła mała dwunożna kociczka i wyskoczyła na śnieg. Ale kiedy próbowała się podnieść, upadła. Kulała. Kaelas wypadł spośród drzew i dotarł do miejsca, w którym leżało człowiecze kocię dokładnie w chwili, kiedy zza rogu domu wyszedł eyrieński wojownik. Na widok kociaka Eyrieńczyk podniósł zakrwawioną broń i zbliżył się, by go zabić. Dwunożny kocur nie wyczuł niebezpieczeństwa do chwili, gdy uderzyło w niego trzysta pięćdziesiąt kilogramów nienawiści. Kaelas odgryzł łapę, w której kocur ściskał broń, a pazurami rozharatał mu brzuch. Jednym uderzeniem psychicznej mocy wypalił mózg człowieka, kończąc jego śmierć. Zjadł trochę czystego śniegu. Ten człowiek smakował jak zepsute mięso, był równie obrzydliwy jak jego psychiczny zapach. Kaelas pokręcił głową, po czym zwrócił się ku kociczce, która wpatrywała się w martwego kocura. Mała - powiedział. Uniosła głowę i rozejrzała się niespokojnie wokoło. KaeAskavi? Kaelas - poprawił ją. Z taką samą delikatnością, z jaką zajmował się własnym kociakiem, wziął ją wpół i zabrał ze śniegu, kierując się ku drzewom. Nie wydała żadnego dźwięku. Nie broniła się. Podobała mu się jej odwaga. I była teraz sierotą, tak jak on kiedyś. Wybrał miejsce, gdzie śnieg był głęboki, ułożył kociczkę w powietrzu i szybko wykopał niewielką norę. Włożył małą do środka, po czym zasypał niemal całe wejście. Zostać - polecił.

Skuliła się w mały, drżący kłębek. Wrócił do ludzkiej nory i przeszedł przez ścianę koło okna, z którego skoczyła kociczka. Pomieszczenie pachniało nią i innymi rzeczami, złymi rzeczami. Drzwi prowadzące do reszty nory były otwarte. Zobaczył pokrwawioną rękę kobiety. Ponieważ nie wyczuł życia, nie pofatygował się podchodzić bliżej i sprawdzać. Żałował, że nie ma z nim Ladvariana. Choć Kaelas prawie całe życie przeżył wśród ludzi, nie rozumiał ich tak dobrze jak pies. Pies wiedziałby, czego najbardziej potrzebuje dwunożna kociczka. Pomyślał przez chwilę. Potrzebuje ludzkiego futra. Za pomocą Fachu otworzył szuflady i szafę i zniknął wszystko, co w nich było. Co jeszcze zabrałby Ladvarian? Rozejrzał się i zniknął puchatą kołdrę pachnącą piórami. Kociczka się w to zawinie i będzie jej ciepło. Czuł silną potrzebę opuszczenia tego miejsca, ale pomyślał jeszcze przez chwilę. Krewniacy nie potrzebują takich rzeczy, ale... Zobaczył to koło łóżka. W pierwszej chwili poczuł dziką nienawiść, ale kiedy podszedł bliżej i obwąchał białego kota - zabawkę, uświadomił sobie, że zrobiono go z puchatego materiału, a nie z arceriańskiego futra, jak uznał w pierwszej chwili. Zabawka pachniała mocno kociczką - i słabiej nieżywą kocicą. I był jeszcze na niej psychiczny zapach - zapach, który kojarzył z Panią. Wielki Lord nazywał taki zapach miłością. Zniknął zabawkę i ruszył ostrożnie ku otwartym drzwiom. Martwa kocica nadał ściskała w ręku nóż. Walczyła z silniejszym kocurem, żeby ocalić dwunożnego kociaka - tak jak jego własna matka walczyła z myśliwymi, żeby zdążył uciec. Pomyślał, że gdyby teraz była pewna bezpieczeństwa kociczki, nie miałaby nic przeciwko temu, iż przebywa ona wśród arceriańskich kotów. Przeszedł przez tylną ścianę domu i zatrzymał się przy martwym

eyrieńskim kocurze. Za pomocą Fachu ukrył zwłoki pod kilkoma centymetrami śniegu, a potem zepchnął jeszcze niżej. Śnieg był poplamiony krwią, ale Kaelas nie sądził, żeby ktoś tak od razu szukał tego kocura. A póki nie wykopią ciała, nie będą wiedzieli, że nie zabiły go inne dwunożne koty. Wrócił między drzewa i wezwał KaeAskaviego. Przyjdź szybko... i cicho. Podszedł do nory i rozkopał wejście. Przywołał kołdrę z piór i położył ją na śniegu, używając dwóch zaklęć, których nauczyła go Pani - rozgrzewającego w środku i zapobiegającego przemoczeniu na zewnątrz. Uniósł człowieczą kociczkę i niezgrabnie zawinął w kołdrę. Tylko na niego patrzyła. Zaniepokojony, obwąchał ją uważnie. Nie była martwa, ale wiedział, że takie nieruchome niewidzące oczy to niedobry znak. Wyczuł przybycie KaeAskaviego i uniósł głowę. Zauważył słabe drganie osłony wzrokowej jaśniejszych Kamieni i cicho zamruczał z aprobatą. Della! KaeAskavi obwąchał zawiniętego w kołdrę kociaka. Ty ją zabrać do kocicy - polecił Kaelas. Użyć Wiatrów, jak tylko napotkać odpowiednią nić. Kociak potrzebować pomocy. Kocica nic przyjąć dwunożnego kociaka W swojej norze - zaprotestował KaeAskavi. Ty jej powiedzieć, że dwunożna kocica walczyć z myśliwymi, żeby ocalić kociaka i zginąć. KaeAskavi stał przez chwilę zupełnie nieruchomo. Powiem jej - powiedział wreszcie. Ostrożnie wziął w zęby kołdrę z kociakiem i odszedł. Kaelas zaczekał, śledząc ich na psychicznej nici. Kiedy wyczuł, że KaeAskavi złapał Wiatry, które zaniosą go w pobliże rodzinnej nory, wrócił do

wioski.

3. Kaeleer Eyrieński Książę Wojowników z Zielonym Kamieniem przyglądał się rzezi z satysfakcją. Wrota zostały zabezpieczone do dyspozycji Ciemnej Kapłanki. Już wybrała sześćdziesięciu jasnoskórych i jasnowłosych ludzi; mieli oni zastąpić mieszkańców zabitych właśnie przez niego i jego ludzi. Póki wioska będzie wyglądała na zamieszkaną, a ludzie będą się zachowywać jak zwykle, nikt nie zacznie im się przyglądać zbyt uważnie. A jeśli przybysz będzie znać tę wioskę na tyle, żeby się zorientować w zamianie, jakie znaczenie będzie miał jeden trup więcej? Odwrócił się, kiedy podszedł do niego jego zastępca. - Czy ta stara suka, Kapłanka, wysłała wiadomość? Wojownik kiwnął głową. - Wysłała ją do Lorda Mortona, kuzyna i Pierwszej Eskorty królowej Glacii. - A on zwykle reaguje na te wiadomości? - Tak. I zwykle przybywa sam. - Więc lepiej przygotujmy się na przyjęcie gościa. Każ pięciu ludziom z łukami zająć pozycje przy sieci lądowiskowej. Wojownik przyjrzał się rzezi. - Jeśli Morton to zobaczy, może od razu złapać Wiatry i zawrócić, żeby złożyć raport. - W takim razie musimy go czymś zwabić, żeby zszedł z lądowiska, ale pozostał w zasięgu łuczników - stwierdził Książę Wojowników. - Czy stara Kapłanka nie żyje?

- Tak, panie. Usłyszał słaby, pełen bólu krzyk. - A młoda Kapłanka? Wojownik uśmiechnął się złowrogo. - Otrzymuje odpowiednią nagrodę za zdradę własnego ludu.

4. Kaeleer Daemon wszedł do domu za Khardeenem. - To miło, że zaprosiłeś mnie na kolację. - Niewiele w tym uprzejmości - stwierdził Khary. - Żałość bierze, gdy się patrzy, jak się sam obijasz, czekając na Jaenelle. Daemon towarzyszył jej podczas większości wiosennych wizyt na terytoriach Kaeleeru, ale kiedy dotarli do terenów krewniaków, łagodnie, lecz stanowczo zaproponowała, by udał się do Scelt i tam na nią zaczekał. Mieli tu spędzić kilka dni, nim ruszą odwiedzić pozostałe terytoria, po drugiej stronie Królestwa. - Nie musiałeś poświęcać całego popołudnia na pokazywanie mi Maghre. Mogłem sam obejrzeć wioskę. - To również nie wynikało z uprzejmości - powiedział Khary. Poprosił służącą o kawę i ciasteczka, po czym usiadł wygodnie przy stoliku koło paleniska. - Po prostu urwałem się z domu. Miło będzie zjeść kolację z kimś, kto na mnie nie warczy z powodu mdłości. - A poza tym Morghann czuje się dobrze? - spytał Daemon, również siadając. - Och tak, jak na czarownicę z Ciemnym Kamieniem w pierwszej fazie ciąży. Przynajmniej tak mi powtarza Maeve. - Uśmiech Khary ego był nieco zrezygnowany. - Ale królowa terytorium, która nagle musi się ograniczać do podstaw Fachu, nie jest panią o łagodnym charakterze.

- Skoro musieliście oboje przestać pić napar antykoncepcyjny, żeby do tego doszło, wina nie leży zupełnie po twojej stronie - stwierdził Daemon z uśmiechem. - Ach, ale to nie ja zwracam śniadanie. Okazuje się, że to różnica. I są inne... frustracje... z powodu których cierpi. Nie słyszałeś tej awantury dziś rano? Dziwię się, skoro twój dom stoi raptem pół mili od naszego. Byłem pewien, że całe Maghre słyszało krzyki Morghann. - Na ciebie? - Nie, Ciemności niech będą dzięki. Na Sundancera. - Podziękowawszy służącej, która przyniosła tacę, Khary nalał im kawy. - Morghann chciała pojechać dziś na przejażdżkę. Maeve, która jest w Maghre Uzdrowicielką, powiedziała, że jej wolno. Jaenelle też powiedziała, że może, o ile będzie się dobrze czuła. - Ale? - spytał Daemon, zatrzymując filiżankę z kawą w połowie drogi do ust. - Sundancer uznał, że nie powinna. Oświadczył, że ponieważ nie jeździ się na ciężarnych kobyłach, dwunożna ciężarna kobyła też nie powinna jeździć. - O rany - Daemon zaczął się śmiać. - Nic dziwnego, że chciałeś się wyrwać z domu. Drzwi do pokoju nagle stanęły otworem. Morghann skrzywiła się na widok tacy, a potem na widok Kharyego. Ale uśmiechnęła się do Daemona. Odstawił filiżankę i wstał, żeby ją pocałować. Odkąd przybył do Kaeleer, nauczył się, jaką wagę mają takie drobne wyrazy sympatii. Oraz jak się nimi cieszyć. Khary, jak zauważył z rozbawieniem i dużą dozą współczucia, również wstał, ale mądrze nie próbował się zbliżać do żony. W drzwiach pojawiła się służąca. - Czy ma pani ochotę na filiżankę herbaty, którą zaleciła Maeve? spytała.

- Tak sądzę - zawarczała Morghann. Rzuciwszy okiem na Kharyego, Daemon przywołał na twarz swój najładniejszy uśmiech. - Kochana - zwrócił się do Morghann. - Tak się cieszę, że do nas przyszłaś. - Dlaczego? - spytała Morghann ponuro, siadając. - Ponieważ za dwa miesiące są urodziny Jaenelle i chciałem zasięgnąć twojej rady, jeśli chodzi o prezent. Kiedy zaczęli rozważać możliwości, Morghann tak się tym zajęła, że nie zauważyła nawet, iż pije herbatę uzdrowicielki zamiast kawy. I skubnęła trochę ciastek orzechowych, co stanowiło dla mężczyzn sygnał, że mogą coś zjeść, nie obawiając się, że taca wyląduje na ich głowach. Po mniej więcej godzinie Morghann wstała. - Muszę się jeszcze zająć korespondencją. Zobaczymy się przy kolacji? - Z przyjemnością - odparł Daemon. Pocałowała go w policzek. A potem obdarzyła pocałunkiem również Kharyego. Po jej wyjściu Khary odczekał minutę, po czym uniósł filiżankę w toaście. - Doskonale to rozegrałeś, książę Sadi. Wielkie dzięki. Daemon również uniósł filiżankę. - Cała przyjemność po mojej stronie. Lordzie Khardeenie.

5. Kaeleer Morton zszedł z sieci lądowiskowej i zamarł, niezdolny oderwać wzroku od ciał leżących na śniegu.

Co tu, na Ognie Piekielne, zaszło? Poczuł łagodne, niemal pytające brzęczenie Pierścienia Honoru. Wyrwało go ono z szoku na tyle, że stworzył Opałową osłonę. Już miał aktywować osłonę Pierścienia, ale zawahał się. To ściągnęłoby tu innych chłopców - i zaalarmowało Karlę. Nie chciał, żeby tak się stało. Jeszcze nie. Spróbował wysondować okolice, ale nie odbierał żadnych sygnałów niebezpieczeństwa. Wyczuwał natomiast obecność kilku żywych osób. Pierwszy impuls kazał mu biec na pomoc ocalałym. Po chwili włączyło się szkolenie. Cokolwiek tu zaszło, na pewno nie poradzi sobie z tym sam. Poza tym teraz już czuł, że prócz masakry dzieje się w tym miejscu coś jeszcze gorszego. Cofnął się o krok. Postanowił złapać Wiatry i ruszyć po pomoc do najbliższej wioski. Kiedy zrobił kolejny krok, zza rogu budynku wyszedł Eyrieńczyk. - Lord Morton? Morton nie znał tego Księcia Wojowników z Zielonym Kamieniem. Spiął się, gotów wskoczyć na Wiatry i uciekać. - Lordzie Mortonie! - Eyrieńczyk uniósł dłoń i pobiegł w jego kierunku. Ciemności niech będą dzięki, dostałeś wiadomość od Yaslany. Nazwisko Lucivara kazało Mortonowi postąpić kilka kroków w stronę Eyrieńczyka. - Co tu zaszło? - Nie jesteśmy pewni - odparł Eyrieńczyk, zatrzymując się kilka metrów od Mortona. - Yaslana znalazł ślady prowadzące od Ciemnego Ołtarza. Wziął kilku ludzi i poszedł tymi tropami. - Popatrzył za plecy Mortona, a na jego twarzy pojawiła się troska. - Nie przywiozłeś ze sobą uzdrowicielek? - Nie, ja... Wszystko stało się tak szybko. Uderzenie mocy Zielonego Kamienia Eyrieńczyka zerwało jego Opałową osłonę i w tym samym momencie jego ciało

przebiły trzy strzały. Hebanowa osłona Pierścienia Honoru Jaenelle bezgłośnie zamknęła się wokół niego. Dwie kolejne strzały uderzyły w nią i spadły na ziemię. Użył Fachu, by się utrzymać na nogach, i przeklął się trzy razy za to, że nie aktywował tej osłony od razu. Ale teraz nic mu już nie mogli zrobić, nie mogli go nawet powstrzymać od powrotu na lądowisko i złapania Wiatrów. A rany, choć bolesne, nie były poważne. Strzały trafiły go w obie nogi i lewe ramię, ale to nie dość, by... Poczuł, jak śmiertelny chłód wypełnia jego członki, i zrozumiał, co to znaczy. Trucizna na grotach strzał. Jak bardzo groźna? Zobaczył odpowiedź w okrutnym uśmiechu Eyrieńczyka. Upadł na kolana. Nie ma czasu wysyłać ostrzeżeń do wszystkich. Nie ma czasu. Dlatego skupił się na ostrzeżeniu osoby, która zawsze znaczyła dla niego najwięcej. Kiedy jego ciało umierało, zebrał wszystkie siły i wysłał na psychicznej nici jedno słowo. KARLA!

6. Kaeleer Karla siedziała przy toaletce. Jedną ręką opierała się o blat, a drugą przyciskała do brzucha. Skurcze miesięczne zwykle nie trwały aż tyle czasu i nie były aż tak bolesne. - Proszę - powiedziała Ulka ze współczującym uśmiechem, stawiając na toaletce parujący kubek. - Ten księżycowy napar w parę chwil przyniesie ci ulgę. - Dziękuję, Ulko - mruknęła Karla. Przyjęła Ulkę do swego Trzeciego Kręgu z tych samych powodów, dla których przyjęła inne czarownice z arystokratycznych glaciańskich rodzin - żeby je udobruchać po wygnaniu stryja

Hobarta. A choć osobiście jej nie lubiła, musiała przyznać, że dziewczyna starała się być troskliwą towarzyszką tej zimy i że cackała się aż za bardzo z jej drobnymi dolegliwościami. Na szczęście miała też dobry instynkt i wiedziała, kiedy plotkować, a kiedy lepiej siedzieć cicho. Gdy tylko napar trochę ostygł, wypiła duży łyk. Skrzywiła się i odstawiła kubek na blat toaletki. Napój miał dziwny, zjełczały smak. Na Ogień Piekielny, czyżby zioła spleśniały? Inna sprawa, że tej zimy wiele rzeczy miało dziwny smak. Niewykluczone, że winić za to należało pyszne napary, do których przywykła na dworze Jaenelle, Zresztą wszystko jedno jak smakuje. Na pewno nie pomoże, jeśli pozostanie w kubku. Kiedy znów sięgała po napar, spojrzała przypadkowo w lustro i zimny dreszcz przebiegł jej po plecach na widok czujnego wyczekiwania w oczach Ulki. - Zatrułaś to, prawda? - spytała spokojnym głosem. - Tak - odparła Ulka. Była z siebie wyraźnie zadowolona. Karla poczuła, jak jej ciało niechętnie szykuje się do walki z trucizną. Ponieważ była Czarną Wdową, jej tolerancja była większa niż u innych ludzi, ale nawet Czarna Wdowa ulegnie truciźnie, której jej ciało nie rozpozna. Patrząc na odbicie Ulki, wreszcie zrozumiała. Wszystkie te drobne dolegliwości, jedzenie, które smakowało trochę dziwnie... I Ulka, zawsze przy niej, zawsze taka pomocna, taka troskliwa. - Zaprawiłaś łagodną trucizną wiele rzeczy tej zimy. - Tak. Te trucizny osłabiły jej ciało, ale nigdy nie spowodowały choroby na tyle silnej, by wzbudzić jej podejrzenia - i to mimo ostrzeżenia o własnej śmierci, jakie zobaczyła w splątanej Sieci utkanej jesienią. Och, była ostrożna. Za dużo wiedziała o truciznach, żeby nie być... Skoro ich nie wykryła, mogło to oznaczać tylko jedno: wykonano je z roślin, które nie rosną w Glacii. Bo takie rozpoznałaby na pewno, bez względu na kamuflaż. Wstała z wysiłkiem. Przez chwilę miała wrażenie, że w nogi wbijają się jej ogniste kolce, w następnej chwili przyszło odrętwienie. Mocą swojego Szarego Kamienia uniosła ciało w powietrze, przyjmując ból, jaki podczas księżycowych dni zadawała jej własna moc, gdy próbowała jej użyć. Musiała jej użyć, jeśli chciała zwalczyć truciznę. Kiedy Karlę ogarnęła fala straszliwego bólu, poczuła, jak zamyka się

wokół niej Hebanowa osłona aktywowana przez pierścień, który dała jej Jaenelle. - Dlaczego? - zapytała. Jak mogła tak się pomylić w ocenie tej dziwki? Co przeoczyła? Ulka wydęła wargi. - Myślałam, że będę ważną damą na dworze... Powinnam należeć do Pierwszego Kręgu, nie do Trzeciego. - Czarownica, która truje własną królową, nie zasługuje na służbę w Pierwszym Kręgu - stwierdziła sucho Karla. - To kwestia lojalności. - Byłam lojalna, ale lojalność wobec ciebie prowadzi donikąd odwarknęła Ulka. - Dostałam lepszą ofertę. Kiedy umrzesz, a Lord Hobart znów odzyska władzę w Glacii, będę miała wpływy. - Będziesz tylko kurwą jakiegoś mężczyzny - stwierdziła Karla bezbarwnym głosem. Twarz Ulki zrobiła się brzydka. - Ale ty nie będziesz żyć! I nie sądź, że nie dokończą twojej śmierci. Będą chcieli mieć pewność, że pozbyli się ciebie na zawsze! Pierścień od Jaenelle zaczął drżeć ostrzegawczo, a chwilę później Karla usłyszała w głowie ostrzegawczy okrzyk Mortona. KARLA! Mortonie? Mortonie! Nic. Pustka tam, gdzie - odkąd pamiętała - zawsze wyczuwała czyjąś obecność. Wypełnił ją nagle inny chłód... chłód, który dodał energii jej ciału, dodał jej siły. - Zabiłaś Mortona - stwierdziła niebezpiecznie spokojnie. - Nie, nie zabiłam - odparła Ulka. - Ale już pewnie nie żyje. Nagle w rękach Karli pojawiła się eyrieńska pałka z bojowym ostrzem, którą podarował jej Lucivar, i ze świstem przecięła powietrze. Ulka nie miała dość czasu, by uświadomić sobie niebezpieczeństwo. Ostrze przecięło kości jej nóg równie

łatwo jak jej wełnianą suknię. Popłynęła krew. Ulka upadła, wrzeszcząc. Karla zachwiała się, ale wzięła się w garść. Nie może używać ciała w ten sposób, jeśli chce zwalczyć truciznę na tyle długo, by... By co? Skoro Morton nie żyje, kto inny dotrze do niej wystarczająco szybko? To bez znaczenia. Będzie walczyć o życie, jak długo zdoła. A ma do dyspozycji moc większą, niż wyobrażają sobie jej wrogowie, ponieważ nie będzie musiała używać swojego Szarego Kamienia do utrzymania osłony. Spojrzała na Ulkę i uniosła pałkę. - Być może nie zdołam dokończyć twojej śmierci, suko, ale mogę sprawić, że nie będzie z ciebie żadnego pożytku, kiedy się staniesz żywym demonem. Odcięła Ulce ręce, a potem głowę. Ostatnie uderzenie rozcięło brzuch i kręgosłup. Cofnęła się chwiejnie kilka kroków od rosnącej kałuży krwi. Osuwając się na podłogę, ostrożnie przycisnęła prawą rękę do brzucha, a lewą zacisnęła na pałce. Widziała własną śmierć w splątanej Sieci i zrobiła, co mogła, by zmienić tę część wizji. Ale jeśli musi teraz umrzeć, trudno. Przeniknęła ją ciemna moc, rozgrzewając lodowate członki. Poczuła, jak owija się wokół niej uzdrawiająca nić, jak próbuje jej pomóc zwalczyć truciznę. Otulona mocą Jaenelle, zwróciła się do swego wnętrza i skoncentrowała na polu walki, jakim stało się jej ciało.

7. Kaeleer

Daemon zawarczał z bezsilnej złości, kiedy poczuł drżenie Pierścienia Honoru. Nie nauczył się jeszcze interpretować wszystkich informacji, jakie otrzymywał za jego pośrednictwem. Rozpoznał jedynie wezwanie pomocy, ale nie miał pojęcia, skąd pochodzi. - Czy ty... - zwrócił się do Khardeena. Zobaczył pozbawione wyrazu, skupione oczy Kharyego. Przyjaciel wyglądał tak, jakby uważnie nasłuchiwał. Daemon zamilkł. - Morton - powiedział cicho Khary. - I Karla. - Rzucił się w stronę drzwi. Daemon chwycił go za ramię. - Nie. Ty jesteś potrzebny tutaj. - To nie tak działa - odparł ostro Khary. - Kiedy jedno z nas potrzebuje pomocy... - Wszyscy dajecie się zwabić w pułapkę? - spytał Daemon równie ostro. - Twoim obowiązkiem jest bronić ciężarnej królowej, która nie może użyć mocy bez ryzyka poronienia. Tu jest twoje miejsce. Ja się zajmę Karlą... i Mortonem. - Przyjrzał się uważnie Kharyemu. - Kto jeszcze usłyszał wezwanie? - Wszyscy członkowie Pierwszego Kręgu w zachodniej części Kaeleer. Pierścień ma większy zasięg, niż gdybyśmy próbowali się kontaktować po psychicznej nici, ale dalej alarm nie dotarł. Każdy, kto odebrał to wezwanie pomocy, przekaże je dalej po komunikacyjnych niciach do wszystkich członków Pierwszego Kręgu w swoim zasięgu. - Zatem przekaż jak najszybciej wiadomość do Pierwszego Kręgu: „Pozostać w pogotowiu. Czekać”. - Daemon urwał. - „I namierzyć Jaenelle”. - Dobrze - powiedział ponuro Khary. - Należy chronić królowe. Szczególnie ją. Daemon skinął mu głową, wypadł z domu i zaklął. Nie mógł stąd sięgnąć do Wiatrów.

Zaczął biec podjazdem, ale obrócił się, słysząc tętent kopyt. Sundancer, wpadając w poślizg, zatrzymał się koło niego. Usłyszeć wezwanie - powiedział. Musieć złapać Wiatry? - Tak. Biegać szybciej. Niech wskoczyć. Daemon chwycił się grzywy Sundancera i wskoczył na nieosiodłany grzbiet Księcia Wojowników. To była krótka, lecz straszliwa jazda. Ogier wybrał najkrótszą drogę do Wiatrów, nie zwracając uwagi, którędy prowadzi. Daemonowi trzęsły się nogi, kiedy zsiadał z jego grzbietu. Zanim zdołał coś powiedzieć, ogier obrócił się i zniknął. Walcz dobrze! - powiedział Sundancer na odchodnym. Wracał galopem do rezydencji Kharyego i Morghann. - Możesz na to liczyć - mruknął Daemon pod nosem. Złapał Czarny Wiatr i ruszył do Glacii.

8. Kaeleer Kaelas bez wysiłku wskoczył na dach ludzkiej nory akurat w chwili śmierci Mortona. W milczeniu wyszczerzył zęby. Pragnienie walki rywalizowało w nim z instynktem nakazującym ostrożność. Zszedł na głębokość swojego Czerwonego Kamienia, gdzie nie mogły go wykryć te skrzydlate kocury, otworzył umysł i ostrożnie wypuścił psychiczną sondę w stronę Mortona. Pierwszą rzeczą, jaką wyczuł, była osłona Pani. Ale to nie był problem, bo Pani zrobiła Pierścienie Honoru również dla spokrewnionych kocurów. Sam miał taką osłonę, a co więcej, miał możliwość wślizgnięcia się za nią u innych kocurów.

Kiedy to zrobił, od razu wiedział, że ciało Mortona umarło, ale nadal wyczuwał jego samego, bardzo słabo, gdzieś w środku. Morton był bratem na dworze Pani, a bracia pomagają sobie nawzajem. To ważne. Dlatego zabierze go od wrogów, a potem zdecyduje, co dalej. Obejrzał się i zobaczył Sanktuarium, gdzie znajdował się Ciemny Ołtarz. Obok stało wielkie, stare drzewo, które się już nie obudzi. Bladzi ludzie zapewne będą chcieli je ściąć i spalić w swoich paleniskach, ale teraz go nie potrzebują. Za pomocą Fachu otworzył drzwi Sanktuarium. Sprawił, by poruszały się tak, jakby ktoś niedokładnie zatknął skobel. Zeskoczył z dachu i w powietrzu, by nie zostawiać śladów, okrążył od tyłu ludzkie nory. Mimo że był niewidoczny pod wzrokową osłoną, nie zamierzał być nieostrożny. Tego nauczyły go zabawy w podchody z Lucivarem. Myśl o Lucivarze sprawiła, że przypomniał sobie coś jeszcze: nigdy nie pokazuj wrogowi swej prawdziwej siły, póki nie musisz. Jego należnym z urodzenia Kamieniem był Opal. Kamieniem Mortona też był Opal. Tak, to oszuka skrzydlate kocury. Wyszczerzył zęby w dziwnym, kocim uśmiechu i wyzwolił uderzenie Opałowej mocy w kierunku martwego drzewa, które eksplodowało. Płonące gałęzie rozleciały się w powietrzu we wszystkie strony. Kolejne uderzenie energii roztrzaskało okna w norach wokół Sanktuarium. Jeszcze kolejne wzbiło w powietrze śnieg, tworząc niewielką zamieć. Ostatnie zatrzasnęło drzwi Sanktuarium. Eyrieński Książę Wojowników z Zielonym Kamieniem obrócił się na pierwsze uderzenie. Jego twarz wykrzywiła wściekłość. Inne kocury wrzeszczały. Kiedy drzwi Sanktuarium się zatrzasnęły, Eyrieńczyk ruszył biegiem, wykrzykując rozkazy. - A co z tym draniem? - zawołał jeden z mężczyzn. Książę Wojowników zawahał się na moment. - Zostaw go. Nigdzie nie pójdzie. Jak już zajmiemy się naszymi gośćmi, dokończymy jego śmierć.

Kaelas przyczaił się, wszystkimi zmysłami śledząc skrzydlate kocury. Jeden szybki skok przywiódł go do Mortona. Powęszył i natychmiast się cofnął, zdezorientowany. Morton pachniał jak zatrute mięso. Nie chciał dotykać zatrutego mięsa, ale musiał zabrać brata od skrzydlatych kocurów. Znów podszedł bliżej, ocierając się o osłonę Pani. Poczuł, jak rozpoznaje ona jego Pierścień Honoru i pozwala mu przejść. Otulił lewe ramię Mortona Opałową osłoną. Kiedy wziął je w pysk, osłona odizolowała go od zatrutego mięsa. Zadowolony, uniósł Mortona w powietrze za pomocą Fachu, rozszerzył na niego swoją wzrokową osłonę i ruszył ku drzewom. Kiedy tam dotarł, zwolnił nieco, ale zatrzymał się dopiero przy norze, którą wykopał KaeAskavi. Puścił ramię Mortona i obejrzał norę. Uznał, że człowiek zmieści się w niej bez zaostrzonych patyków - strzał - które z niego sterczą. Ale będą one potrzebne uzdrowicielce, żeby wyjąć groty, czy nie tak? Po krótkim namyśle złamał strzały na pół za pomocą Fachu. Wsadził Mortona do nory i ułożył koło niego odłamane kawałki. Potem zawahał się. Nigdy nie widział, jak Krwawy - człowiek zmienia się w żywego demona. Nie wiedział, ile czasu zajmie Mortonowi przejęcie kontroli nad martwym ciałem, przypuszczał jednak, że kiedy się ocknie i stwierdzi, iż jest w obcym miejscu, zacznie się zastanawiać, kto go tu schował. Dlatego tuż koło głowy Mortona odbił na śniegu swoją łapę i zabezpieczył głęboki ślad osłoną, żeby nie został przypadkowo zamazany. Morton zobaczy ten znak i zrozumie. Zadowolony, że uporał się ze skomplikowaną pracą umysłową, konieczną w stosunkach z ludźmi, zasypał wejście do nory, pozostawiając małą dziurę, aby dochodziło powietrze. Martwy człowiek nie potrzebuje powietrza, ale jego ruch pokaże Mortonowi najszybszą drogę na powierzchnię. A teraz czas zająć się skrzydlatymi kocurami. Wysłał wezwanie do arceriańskich wojowników i Książąt Wojowników Z Ciemnymi Kamieniami, po czym ruszył z powrotem do wioski.

9. Kaeleer

Ignorując sieć lądowiskową, Daemon zeskoczył z Wiatrów jak najbliżej rezydencji Karli. Kiedy pojawił się na ulicy, owinął się Czarną osłoną wzrokową, psychiczną i obronną. Przebiegł kilka przecznic, skręcił za róg i zatrzymał się. Ulica pełna była walczących ludzi. W powietrzu unosił się zapach wyładowań mocy. Ci, którzy już wyczerpali zasoby swoich Kamieni albo nigdy ich nie nosili, bili się za pomocą zwykłej broni. Zauważył kilka kobiet walczących desperacko, choć mało efektywnie. Jakże znajomy widok! Nie musiał nawet węszyć, by wyczuć zapach zgnilizny, dowód, że maczała w tym palce Dorothea. Zbyt wiele razy widział takie sceny w Terreille. Ci, których ambicja przewyższała zdolności, sprzedadzą własnych ludzi za „pomoc” Hayll. Walki wyeliminują najsilniejszych mężczyzn i kobiety, tych, którzy potrafiliby się efektywnie opierać Dorothei, a ci, którzy zostaną... Tym razem nie musiał działać subtelnie. Teraz nie musiał tańczyć wokół agonii, jaką zesłałaby na niego Dorothea, gdyby nabrała podejrzeń, że to on za tym stoi. Ale subtelne działanie weszło mu w krew. Zresztą cichy drapieżnik jest najgroźniejszy. Na twarzy Daemona pojawił się zimny, okrutny uśmiech. Włożył ręce do kieszeni spodni i prześlizgnął się wśród walczących grup - niewidoczny, nie do wykrycia - siejąc na swej drodze zniszczenie. Dotarł do rezydencji Karli. Walki musiały zacząć się tutaj, a potem rozszerzyć na ulice. Przeszedł nad zwłokami, rozpoznając w zapachach psychicznych nutę, którą kojarzył Z Dorotheą. Wykorzystał resztki mocy swych Kamieni, by osłonić się przed trzema mężczyznami, którzy nadal byli żywi. Trzy rozbłyski Czarnej mocy. Trzej ludzie padli na ziemię. Kiedy ruszył schodami na górę, zauważył Księcia Wojowników. Jego czujne spojrzenie powiedziało mu, że mężczyzna wyczuwa niebezpieczeństwo. Wojownik z Białym Kamieniem rzucił się na Księcia Wojowników, odwracając jego uwagę.

Daemon wszedł po schodach. Nawet wyczerpany Książę Wojowników nie będzie miał problemów ze zwykłym wojownikiem. Walka nie zajmie mu wiele czasu. Nie musiał szukać pokoju Karli, Pierścień Honoru sam poprowadził go do niej. Drgał na jego organie, irytując Daemona na tyle, by pobudzić jego temperament, który już teraz osiągnął poziom morderczej furii. Drzwi były otwarte. Najpierw zobaczył poćwiartowaną kobietę leżącą na przesiąkniętym krwią dywanie. A potem pięciu mężczyzn atakujących Hebanową osłonę otaczającą Karlę. Nie wiedział, kim byli ci mężczyźni, i nic go to nie obchodziło. Opuścił się na poziom swojego Czarnego, prześlizgnął się za wewnętrzne bariery mężczyzn i uwolnił lodowatą furię, zmieniając ich mózgi w szary proch. Następnie wchłonął ich psychiczną siłę, kończąc ich śmierć. Był już po drugiej stronie pokoju, kiedy upadali na ziemię. Ukląkł koło Karli, zrzucił osłonę wzrokową i ostrożnie wyciągnął rękę. Osłona wokół niej pełna była dzikiego, zabójczego głodu. Niepewny, jak przez nią przeniknąć, niepewny, co rozpęta, jeśli zrobi to niewłaściwie, odetchnął głęboko i zbliżył bardziej rękę. Na dłoni poczuł drganie mocy. Sprawdzanie. Akceptację. Jego ręka przeszła przez osłonę nietknięta. - Karlo? - powiedział, chwytając ją za ramię. - Karlo! - Chrypliwy oddech powiedział mu, że nadal żyła. Ale jeśli zeszła tak głęboko w uzdrawiający sen, że go nie słyszy... - Buzi - buzi - wychrypiała Karla. Poczuł ulgę. Pochylił się tak, żeby mogła go zobaczyć, nie ruszając głową. - Buzi - buzi - odparł. - Otruli mnie - powiedziała. - Nie rozpoznaję trucizny. Niedobrze. Daemon odsunął jej szatę, położył lewą rękę na piersi Karli i wysłał ostrożną psychiczną sondę. Jego wiedza uzdrowicielska była ograniczona, ale znał się na

truciznach. I rozpoznał przynajmniej część składu tej, której tu użyto. - Zabieraj łapy... z mojego... cycka - zażądała chrapliwie Karla. - Nie narzekaj - odparł łagodnie i zapuścił sondę głębiej. Jej ciało walczyło Z trucizną dużo lepiej, niż mógłby przypuszczać, ale nie przeżyje, jeśli nie otrzyma lepszej pomocy niż ta, której sam mógł jej udzielić. Zawahał się. Karlo... - Zostały... jakieś... trzy godziny. Ciało... dłużej... nie da rady... Podróż ze Scelt na Czarnych Wiatrach zabrała mu niemal dwie godziny. Terytoria Pandar i Centauran były bliżej, ale nie znał Jonaha i Scerona tak dobrze jak Khardeena, nie wiedział również, czy uzdrowicielki satyrów i centaurów dadzą sobie radę z tą trucizną. Poza tym Jaenelle najprawdopodobniej zdąża już do Scelt. A to przeważyło szalę. - Zabieram cię stąd - powiedział i zaczął ją unosić. Nagle uświadomił sobie, że Karla nadal ściska w ręku eyrieńską pałkę bojową. - Kochana, możesz ją już zostawić. - Muszę... wyczyścić ostrze. Nie wolno... zostawiać broni.... bez czyszczenia. Lucivar.... obedrze mnie ze skóry, jeśli... Daemon omal nie poinformował jej zwięźle, co o tym sądzi, ale kiedy spojrzał się na poćwiartowaną kobietę, zachował dla siebie krytykę metod nauczania Lucivara. - Ja ją wyczyszczę. I obiecuję, że nigdy nie powiem Lucivarowi, iż to nie ty zrobiłaś. Karla uśmiechnęła się cieniem uśmiechu. - Byłbyś... nawet miły, gdybyś... nie był taki... męski. - Moja Królowa lubi mnie właśnie takim - stwierdził sucho. Zniknął pałkę, ostrożnie uniósł Karlę i odwrócił się.

Jej Dowódca Straży blokował wyjście. - Co robisz Z moją królową? - Zabieram ją stąd - odpowiedział spokojnie Daemon. - Została otruta. Potrzebuje pomocy. - Mamy uzdrowicielki. - Zaufasz im? - Daemon dostrzegł wahanie w jego oczach. - Nie mam nic do ciebie, książę. Nie zmuszaj mnie, bym przeszedł przez ciebie. Mężczyzna przyjrzał mu się, skupił się na jego Czarnym Kamieniu. - Jesteś faworytem Lady Angelline. - Tak. Dowódca Straży odsunął się. - Zajmij się nią dobrze. Proszę - powiedział cicho, kiedy Daemon go mijał. - Masz moje słowo. - Daemon zawahał się. - Widziałeś Mortona? Dowódca Straży pokręcił głową. Nie było czasu myśleć teraz o Mortonie ani o tym, co się z nim mogło stać. - Jeśli go zobaczysz, powiedz mu, że zabrałem Karlę do Scelt. Nie mów tego nikomu prócz Mortona. Mężczyzna kiwnął głową. - Tędy, książę. Na tyłach jest napędzany Fachem powóz. Dotrzesz szybciej do Wiatrów. Dowódca Straży osobiście pokierował powozem. Daemon trzymał Karlę w objęciach, wykorzystując te cenne minuty drogi, by okryć ją Czarną osłoną, która ochroni ją podczas podróży na Wiatrach. Zatrzymali się kilka metrów od miejsca, gdzie wylądował. - Niech Ciemność ma cię w opiece, książę - powiedział mężczyzna. - I ciebie również. Objął mocno Karlę, złapał Czarny Wiatr i ruszył w stronę Scelt. Zatrzymał

się raz, w połowie drogi, żeby wysłać wiadomość do Khary'ego. Jestem w drodze, z Karlą. Została otruta. Potrzebujemy uzdrowicielki i Czarnej Wdowy. Najlepszych, jakie macie. Jaenelle jest już w drodze - odpowiedział Khary. Tylko tyle musiał wiedzieć. Złapał znów Czarny Wiatr i ruszył dalej, wiedząc, że piasek w klepsydrze przesypuje się zdecydowanie za szybko.

10. Kaeleer Kaelas i dwudziestu arceriańskich wojowników, spowici osłoną wzrokową, czaili się na dachach ludzkich nor, obserwując złe skrzydlate kocury chodzące po wiosce. W niektórych norach paliły się światła, gdyż zapadał już zmierzch. Czuli zapach gotowanego mięsa. Mięso? - spytał jeden z arceriańskich wojowników. Nie - odparł Kaelas. Poczuł drganie gniewu innych kocurów. Mięso jest złe. Przyjść na polowanie, ale nie zdobyć mięsa, żeby zanieść do nory? spytał z irytacją inny kocur. My obiecać Pani, że nie polować na ludzkie mięso - powiedział niepewnie młody kocur. Te koty zabić kocura, który należeć do Pani - powiedział stanowczo Kaelas. Zabić blade koty, co należeć do pani Karli. Kolejne drganie gniewu, tym razem skierowane ku złym skrzydlatym kocurom. Arcerianie nie mieli wielkiego pożytku z ludzi, ale lubili panią Karlę i

wielbili Panią. Dla nich gotowi byli polować i wrócić do nor bez mięsa. Wiatr zmienił się lekko, przyniósł inny zapach. Zabrać zwierzęta, co należeć do bladych kotów - powiedział Kaelas. Dwunożne koty już ich nie potrzebować. To być zapłata za pracę. - Był zadowolony, że przypomniał sobie tę szczególną ludzką koncepcję. Jeśli Pani będzie na niego zła za zabranie zwierząt z wioski, użyje tego słowa. Zapłata za pracę? - powtórzyło kilka kocurów. Potem jeden zapytał: To ludzka rzecz? Tak. Zabić te złe kocury, a potem zabrać dobre mięso do nor. Zadowoleni Arcerianie zajęli się obserwowaniem zdobyczy. Kaelas przyglądał się przez dłuższą chwilę skrzydlatym kocurom. Trzeba polować szybko... i cicho. Zabijać szybko - zgodzili się pozostali. Zobaczył Księcia Wojowników z Zielonym Kamieniem. Wchodził do nory koło Sanktuarium. Ale nie tego.

11. Kaeleer Jaenelle czekała już na Daemona, kiedy dotarł do rezydencji Khary'ego i Morghann. - Za bardzo krwawi, żeby to mogło być z powodu księżycowych dni powiedział bez wstępów, wpadając do gościnnego pokoju. Za nim weszli Morghann, Khary i Maeve, wioskowa Uzdrowicielka. - Nie zostało wiele czasu. Jaenelle położyła rękę na piersi Karli, skupiła wzrok na czymś, co tylko ona mogła dostrzec.

- Wystarczy - powiedziała spokojnie. Morghann ułożyła na łóżku ręczniki. Daemon położył Karlę i rzucił Morghann zimne spojrzenie. Czyżby bardziej dbała o swoją cenną pościel niż o otrutą przyjaciółkę? - Łatwiej będzie zmieniać ręczniki niż pościel, nie będziemy musieli jej zanadto ruszać - wyjaśniła cicho Morghann, a jej oczy powiedziały mu jasno, że wiedziała, co sobie pomyślał. I że ją to zabolało. Nie było czasu na przepraszanie. Morghann i Maeve zdjęły z Karli zakrwawioną koszulę nocną i szlafrok, a potem w milczeniu wytarły krew. Jaenelle nie zwracała uwagi na te zabiegi, skupiona na uzdrawianiu. Daemon miał jej właśnie powiedzieć, co wie o użytej truciźnie, kiedy jego wzrok padł na zakrwawiony rękaw marynarki. Wspomnienia chwili, kiedy unurzany był we krwi Jaenelle, ogarnęły go gwałtowną falą. Pospiesznie zerwał z siebie marynarkę, potem koszulę. Khary wziął je od niego i podał mu mokry ręcznik. Kiedy ścierał krew, odezwała się Jaenelle. - Użyto dwóch trucizn. Jednej z nich nie znam. Daemon oddał ręcznik Khary emu i zbliżył się do łóżka. - Wiem, że jedna pochodzi z rośliny, która rośnie wyłącznie w południowym Hayll. Jaenelle spojrzała na niego, jej oczy były puste, lodowate. - Znasz antidotum? - spytała z tym dziwnym spokojem, który go przerażał. - Tak. Ale zioła, które posiadam, mają już kilka lat. Nie wiem, czy okażą się wystarczająco mocne. - Dodam im mocy. Przygotuj antidotum, Daemonie. - A ta druga trucizna? - spytał, szykując do pracy stół stojący koło łóżka. - To krew czarownicy. Przeszedł go zimny dreszcz. Krew czarownicy rośnie tylko w miejscach, gdzie została zabita czarownica - albo tam, gdzie została pochowana. Jako trucizna była zabójcza i zwykle nie do wykrycia.

- Potrafisz ją wyczuć? - zapytał ostrożnie. - Potrafię rozpoznać krew czarownicy w każdej formie - odparła mrocznym głosem Jaenelle. Ogarnęło go kolejne wspomnienie. Jaenelle patrzy na grządkę kwiatów krwi czarownicy, które zasadziła w zakątku ogrodu w posiadłości Angelline. Czy wiesz, że jeśli im właściwie zaśpiewasz, zdradzą ci imiona tych, które odeszły? Czy krew czarownicy zdradzi jej imiona tych, które odeszły - nawet wysuszona na proszek i użyta jako trucizna? Odsunął od siebie te wspomnienia, odsunął od siebie uczucia i skupił się na przyrządzaniu antidotum. - Maeve - odezwała się Jaenelle. - Przygotuj plastry. Musimy wyciągnąć z niej truciznę. Morghann, wyjdź z pokoju. Nie wracaj pod żadnym pozorem, póki cię nie zawołam. - Ale... Jaenelle tylko na nią spojrzała. Morghann pospiesznie wyszła z pokoju. - A ja mogę zostać? - spytał cicho Khary. - Wy troje będziecie zajęci uzdrawianiem i będą wam potrzebne wolne ręce do podawania różnych rzeczy. - To nie będzie łatwe, Lordzie Khardeenie - uprzedziła Jaenelle. Khary zbladł lekko. - To również moja siostra. Jaenelle kiwnęła głową, po czym pochyliła się nad łóżkiem i powiedziała tak cicho, że Daemon był pewien, iż prócz Karli tylko on jeden usłyszał jej słowa. - Ręce czy nogi? Odpowiedź, jeśli jakąś dostała, udzielona została poufnie - siostra do siostry. A potem rozpoczęło się uzdrawianie tak makabryczne, że miał ogromną nadzieję, iż już nigdy więcej takiego nie zobaczy.

12. Kaeleer

Kaelas nasłuchiwał dźwięków dochodzących z pokoju i warczał bezgłośnie. Książę Wojowników z Zielonym Kamieniem parzył się z bladą kotką, młodą Kapłanką. Jej krzyki niepokoiły Kaelasa. Nie przypominały dźwięków, jakie wydawała Pani przy swoim kocurze, Daemonie. Był w nich strach i ból. Omal nie przeszedł przez Zieloną osłonę, którą dwunożny kocur zamknął pokój, omal nie zapłacił za śmierć Mortona szybką śmiercią, zamiast taką, na jaką ten kocur zasłużył, kiedy kocica krzyknęła: - Ale przecież wam pomogłam! Pomogłam wam! Na wspomnienie człowieczego kociaka, przyjaciółki KaeAskaviego, która teraz była sierotą, i wszystkich tych bladych dwunożnych kotów, które należały do pani Karli, a teraz nie żyły, Kaelas cofnął się. Kocica skaziła swoją norę, przyniosła do niej zatrute mięso. Zasługiwała na tego skrzydlatego kocura. Ostrożnie, żeby nie poruszyć Zielonej osłony i nie zaniepokoić kocura, zamknął pokój Czerwoną osłoną, więżąc człowiecze koty w środku. Dodał do niej osłonę psychiczną, by kocur, kiedy się zorientuje, że jest uwięziony, nie mógł ostrzec innych skrzydlatych kotów. Wyszedłszy z nory, zatrzymał się. Nasłuchiwał. Skrzydlatych kocurów było więcej niż arceriańskich wojowników, ale to nie miało znaczenia. Tylko ten Książę Wojowników nosił ciemne Kamienie, a został już uwięziony. Wśród obecnych w wiosce Arcerian tylko Kaelas miał Czerwony Kamień, ale osłony Opala, Zielonego i Szafirowego, które posiadali inni, zapewnią im bezpieczeństwo, kiedy będą atakować. Teraz - powiedział Kaelas. Ciche, niewidzialne koty rozproszyły się i ruszyły na łowy.

ROZDZIAł DWUNASTY

1. Kaeleer Lucivar i Falonar stali w rozsądnej odległości i przyglądali się, jak kobiety ćwiczą strzelanie z łuku. Hallevar trzymał się kilka metrów za kobietami i udzielał instrukcji, które w krystalicznie czystym powietrzu poranka słychać było równie wyraźnie jak trzask zderzających się pałek, dochodzący z innych części placu ćwiczeń. Pogoda zmieniła się w nocy, przynosząc ze sobą ciepłą obietnicę wiosny. Na pewno nie utrzyma się długo, ale na razie Lucivar zamierzał trzymać kobiety na placu ćwiczeń przez co najmniej dwie godziny dziennie. To był pierwszy dzień, kiedy uczyły się celować z łuków. Obserwowanie kobiet byłoby nawet zabawne, gdyby nie czuł się taki pobudzony. Minęło półtora dnia, odkąd Pierwszy Krąg otrzymał rozkaz Daemona: „Pozostać w pogotowiu. Czekać” - rozkaz, który dwie godziny później został wzmocniony przez Jaenelle. Poza tym dotarła do nich jeszcze tylko jedna zwięzła wiadomość: Karla została otruta, a Morton nie żyje. Złamałby ten rozkaz, gdyby Daemon nie przebywał u boku Jaenelle, ale wiedział, że jeśli ktoś jest w stanie ochronić Królową lepiej niż on sam, to tylko Sadysta. Więc został na miejscu... i obserwował... i czekał. Falonar parsknął, kiedy kilka strzał rozsypało się żałośnie w powietrzu. Żadna nie trafiła w cel. - Naprawdę sądzisz, że się tego nauczą? - spytał z powątpiewaniem. Lucivar zawarczał.

- Przez pierwsze sześć miesięcy w obozach myśliwskich też nie trafiałeś w nic mniejszego od góry. Falonar tylko na niego popatrzył. - Ale nie jęczałem, że muszę tracić czas na ćwiczenia, zamiast wietrzyć pościel. Jaki sens udawać, że mogą... cholera! - Kobieta, której Hallevar udzielał wskazówek, zaczęła się nagle obracać w jego stronę, trzymając naciągnięty łuk. Hallevar skoczył naprzód i popchnął ją tak, że strzała wbiła się w trawę, a nie w stojącą obok łuczniczki kobietę. Lucivar i Falonar skrzywili się, słysząc język, jakim Hallevar wyjaśnił kobiecie jej błąd. - Widzisz? - zapytał Falonar. - Hallevar nie nauczył się skakać w ten sposób sam z siebie. To nie pierwszy raz, kiedy ktoś robi podobną głupotę - odparł Lucivar. Urwał, po czym dodał: - Co cię tak naprawdę gryzie w tyłek? Falonar kopał ziemię czubkiem buta. - Gdybyśmy nie byli wojownikami i obrońcami, niewiele mielibyśmy do zaoferowania prócz seksu. Niełatwo to przełknąć. - Umiesz gotować? - spytał Lucivar łagodnie. Falonar zmierzył go wzrokiem. - Oczywiście. Każdy Eyrieńczyk, który wychował się w obozach myśliwskich, zna podstawy gotowania. Lucivar kiwnął głową. - Więc się uspokój. Nie wyrosły ci cycki tylko dlatego, że umiesz gotować, a im nie wyrosną jaja, bo potrafią upolować własny obiad. - Przyjrzał się, jak Surreal posyła strzałę w zewnętrzny krąg tarczy, i uśmiechnął się. - A może chcesz pójść i powiedzieć jej, że nie da sobie rady z łukiem? - Nie wtedy, gdy w ręku ma broń - mruknął Falonar. Podskoczyli, kiedy jedna z kobiet głośno krzyknęła. Po chwili odetchnęli.

Hallevar zasłonił sobie dłonią usta, a kobieta zaczęła ukradkiem pocierać ręką prawą pierś. - Pięć minut wolnych ćwiczeń - ogłosił Hallevar, po czym pospieszył w kierunku Lucivara i Falonara. - Do cholery, nie przyszło mi do głowy, żeby je ostrzec, ponieważ... bo... na Ognie Piekielne... wcześniej nigdy by mi to nie przyszło do głowy - powiedział z szerokim uśmiechem. - Skąd miałem wiedzieć, że można sobie przyszczypać pierś cięciwą? - Przyszczypać pierś... - Falonar spojrzał na kobiety. - Wszystkie mierzyły ich wzrokiem. Wbił więc oczy w ziemię i odchrząknął kilka razy. - To musi być bolesne. Lucivar poczuł, jak z wysiłku, żeby się nie roześmiać, sztywnieją mu mięśnie szczęki. - O, na pewno. Ja też nie pomyślałem, żeby ostrzec Marian, kiedy zacząłem ją uczyć, choć pracowałem już wtedy z Jaenelle. Tyle że Marian... zdecydowanie ma czym oddychać. Falonar zakrztusił się. Hallevar pokiwał głową z powagą. - To dobry sposób na określenie tej cechy, zwłaszcza gdy obok stoi kilka kobiet gotowych się pieklić, jeśli to ująć zbyt dosłownie. - Właśnie - stwierdził sucho Lucivar. - Każ im wystrzelać jeszcze jeden kołczan, a potem... Biegł jeszcze w stronę placu ćwiczeń, gdy pierwszy pełen paniki okrzyk utonął we wściekłych wrzaskach. Wskoczył na niski kamienny murek, który oddzielał od siebie dwa place ćwiczebne, i poczuł, jak serce mu lodowacieje na widok Kaelasa wymierzającego lekki cios Księciu Wojowników z Zielonym Kamieniem. Cios otworzył ranę na tylnej stronie uda mężczyzny. Lód zacisnął się boleśnie na sercu Lucivara, kiedy ujrzał Rothvara i Zaranara biegnących w kierunku obcego z wyciągniętą bronią.

Nie! - krzyknął na nici włóczni. - Wypatroszę każdego, kto podniesie broń! Zatrzymali się. Wstrząs wywołany jego rozkazem walczył o lepsze z ich furią, ale posłuchali, podobnie jak inni mężczyźni na placu ćwiczeń. - Pomóżcie mi! - krzyknął obcy, próbując odgonić wielkiego kota bojowym nożem. Cofał się, kulejąc, w kierunku innych mężczyzn. - Niech was wszystkich piekło pochłonie, pomóżcie mi do cholery! Lucivar obrócił się, rzucił okiem na kobiety. Marian, zabierz je do domu. Zamknij okiennice. Lucitvrze, co... Rób, co mówię! Podszedł szybko do rozproszonego kręgu mężczyzn. Falonar i Hallevar deptali mu po piętach. Z niezdrową satysfakcją patrzył, jak Kaelas z łatwością odpiera kontrataki obcego. Zastanawiał się, co powiedzieliby jego ludzie, gdyby wiedzieli, że to on nauczył kota tak walczyć, bronić się przed ludzkimi narzędziami walki. Kiedy Eyrieńczyk przybrał postawę bojową, Kaelas zaatakował. Szybkość ataku i sama waga kota odrzuciły mężczyznę na ponad metr. Pazury rozdarły mu ręce, czyniąc je zupełnie bezużytecznymi. Kot odskoczył i zaczął leniwie okrążać ofiarę, która ledwie trzymała się na nogach. Falonar obejrzał się przez ramię i zaklął cicho, paskudnie. Obrócił się całkiem, rozpostarł skrzydła, żeby zasłonić widok, i warknął: - Idź do domu z innymi kobietami. - Przestań zachowywać się jak... o kurwa - Surreal wyminęła Falonara i zobaczyła mężczyznę i kota. Kaelas uderzał teraz lekko, zupełnie jakby się bawił. Każde pacnięcie pozostawiało ranę, wykrwawiając powoli Eyrieńczyka. Ten w pewnej chwili rozłożył poszarpane skrzydła i spróbował odlecieć. Kot skoczył, a mężczyzna upadł ciężko na ziemię z rozszarpanymi plecami. - O Matko Noc - jęknęła Surreal. - On się z nim bawi! - Nie bawi się - odparł ponuro Lucivar, czując, jak skręca mu się żołądek.

- Tak wygląda arceriańska egzekucja. Surreal pojęła znaczenie jego słów wcześniej niż Falonar. Lucivar zobaczył, jak jej twarz nieruchomieje, a oczy wypełnia zimne, profesjonalne zainteresowanie. - Yaslana - powiedział ostrzegawczo Falonar. Lucivar wyczuł napięcie innych mężczyzn. Wiedział, że lada chwila któryś z nich złamie rozkaz i włączy się do „walki”. Zaczął podchodzić bliżej. Kaelas też musiał to wyczuć, ponieważ przestał się bawić. Eyrieńczyk wrzasnął, kiedy kocie pazury rozerwały mu klatkę piersiową, rozszarpały uda do kości. - Kaelasie - powiedział stanowczo Lucivar. - To wy... - Poczuł drganie mocy Czerwonego Kamienia, kot znów wyciągnął łapę. Coś poleciało w jego stronę tak szybko, że instynktownie to złapał, nim uderzyło go w pierś. Przez chwilę czy dwie patrzył nierozumiejącym wzrokiem na głowę w swoich rękach, a potem upuścił ją na ziemię. - O Matko Noc - powiedziała cicho Surreal. Prawa ręka Eyrieńczyka, ta z Zielonym Kamieniem, popłynęła w powietrzu i spadła na ziemię koło głowy. Z głębokim, pełnym furii warknięciem Kaelas wypatroszył swą ofiarę, a potem załatwił się w jej otwarty brzuch. Wreszcie spojrzał na Lucivara. On nadal jest w środku... dla Wielkiego Lorda. Lucivar spróbował przełknąć ślinę. Kaelas celowo nie dokończył śmierci tego człowieka. Dlaczego? Zabił Mortona - wyjaśnił Kaelas. Nadał to na nici komunikacyjnej, którą mogli odebrać wszyscy obecni. - I zabił blade koty, które należały do Lady Karli. Furia ogarnęła Lucivara niczym ogień. Gdzie?

W jego głowie pojawił się obraz, wprawdzie widziany pod dziwnym kątem, ale dość wyraźny, żeby mógł rozpoznać miejsce. Dzięki ci, bracie - powiedział na nici włóczni słyszalnej tylko dla kota. Kaelas skoczył, złapał Wiatry i zniknął. - Wiele zrobiłam jako zabójczyni, ale nigdy nie wysrałam się w ciało stwierdziła Surreal, zakładając włosy za uszy. - Czy to jakiś koci zwyczaj? - W taki sposób Arceriańczycy okazują pogardę dla wroga - wyjaśnił Lucivar. Spojrzał na Falonara, który wyglądał tak, jakby walczył z mdłościami. Szybko stwierdził, że większość zebranych wygląda tak samo, choć mieli doświadczenia na polu bitwy. - Nie znam go, a wy? Falonar pokręcił głową. - Ja go znam - powiedział ponuro Rothvar, zbliżając się do nich. - Kiedy odkrył, że zamierzam wyemigrować do Kaeleer, zaproponował mi miejsce w swojej drużynie. Powiedział, że nie zamierza lizać butów żadnej suce i że nim minie rok, będzie władać własną ziemią. Nigdy go nie lubiłem, więc odmówiłem. Ale... - Popatrzył na głowę, potem odwrócił wzrok. - Słyszałem... mam wrażenie, że słyszałem... Czy ten kot mówił prawdę? - Krewniacy nie kłamią - Lucivar odetchnął głęboko. - Falonarze, wybierz czterech ludzi, którzy pójdą z nami. - Obejrzał się i stwierdził, że Surreal nie stoi już koło nich. Falonar też się obejrzał i zaklął. - Cholera, pewnie się gdzieś schowała i próbuje wyrzygać... Surreal przeskoczyła przez niski kamienny murek i ruszyła ku nim truchtem. Trzymała w ręku duże, pogięte wiadro. - Zamierzałeś zanieść tę głowę Wielkiemu Lordowi, trzymając ją pod pachą? - spytała cierpko zdyszanym głosem na widok ich bezmyślnego wzroku. Lucivar uśmiechnął się z trudem.

- Dzięki. - Zawahał się. Ręce miał już całe we krwi, ale i tak się zawahał. Ale Surreal się nie wahała. Sapnęła, wrzuciła głowę i rękę do wiadra, a potem zakryła je kawałkiem ciemnego materiału. Zawarczała, kiedy mężczyźni zaczęli się krzywić. Lucivar dostrzegł we wzroku Falonara nieufność. - Dostałeś rozkazy, książę - powiedział. Falonar i Rothvar odeszli zbyt szybko, by zrobić to dyskretnie. - Coś mi mówi, że nigdy nie zrobił czegoś takiego na polu bitwy stwierdziła Surreal z cieniem goryczy w głosie. - Pewnie wszystko byłoby dobrze, gdybym uwiesiła się jego ramienia i zaczęła błagać o sole trzeźwiące. - Nie potępiaj go tak od razu - poprosił cicho Lucivar. - Nie przywykł do takich kobiet jak ty. - Czyli jakich? - spytała Surreal niebezpiecznym tonem. - Czarownic z Dea al Mon. Uśmiechnęła się niechętnie, ale szczerze. - Chyba powinnam zachować więcej taktu. - Machnęła ręką w stronę wiadra, a potem zawahała się. - Chcę iść z wami. - Nie. Wolę, żebyś została tu, z kobietami. W jej oczach pojawił się lód. - Dlaczego? - Ponieważ nosisz Szary, a ja ci ufam - zawarczał ze zniecierpliwieniem. Odczekał, aż zyska pewność, że zrozumiała. - Moja rezydencja chroniona jest Szaroczarną osłoną, ale Marian potrafi nią sterować. Pod żadnym pozorem nie wpuszczaj nikogo bez jej wiedzy. Wrócę, jak tylko zdołam. Kiwnęła głową. - Dobrze. Ale uważaj na siebie. Przyłożę ci, jeśli coś ci się stanie. Lucivar poczekał, aż odejdzie poza zasięg głosu i przywołał Hallevara. - Wyślij Palanara do domu mojej matki. Niech natychmiast sprowadzi Lady Luthvian do rezydencji.

Hallevar poruszył się niepewnie. - Obedrze go ze skóry. - Niech jej powie, że to rozkaz Księcia Wojowników z Ebon Rih powiedział Lucivar. - Miej oczy otwarte. Jeśli zobaczysz, usłyszysz albo wyczujesz coś, co ci się nie spodoba, poślij jednego z chłopców do Stołpu, a drugiego do Pałacu po pomoc. Wataha wilków też będzie trzymać straż. Każdego przybysza, nawet jeśli znałeś go w Terreille, traktuj jak wroga. Rozumiesz? Hallevar kiwnął głową i ruszył wypełnić rozkazy. Chwilę później Lucivar i pięciu ludzi odlecieli do Stołpu.

2. Kaeleer Lucivar postawił wiadro po drugiej stronie stołu, przyglądając się, jak Saetan wlewa świeżą krew do naczynia z wrzącym płynem. - Myślałem, że będziesz w Pałacu czekał na raporty. - Draca po mnie posłała - odparł Saetan, mieszając lekko zawartość naczynia. - Co cię tu sprowadza? - Morton nie żyje. Ręka Saetana zatrzymała się na chwilę, potem mieszała dalej. - Wiem. Lucivar spiął się. - Jest w Ciemnym Królestwie? - spytał ostrożnie. - Nie, jest tutaj. Dlatego Draca po mnie posłała. Przyszedł złożyć raport. Lucivar zaczął krążyć po pokoju. - To dobrze. Porozmawiam z nim, zanim... - Nie. Nieprzejednany ton Saetana powstrzymał go. Na chwilę.

- Nie przeszkadza mi, że jest teraz żyjącym demonem. - Ale jemu tak - głos Saetana był łagodny. - Nie chce cię widzieć, Lucivarze. Nie chce widzieć żadnego z was. - Dlaczego, na Ognie Piekielne? - krzyknął Lucivar. Saetan zawarczał. - Sądzisz, że przejście jest łatwe? Sądzisz, że teraz wszystko jest dla niego takie samo jak przedtem? On nie żyje, Lucivarze. Jest młody, ale już nigdy nie dokona wielkich rzeczy, już nie jest tym, kim i czym był do tej pory. Istnieją powody, dla których zmarli wolą przebywać ze zmarłymi. Lucivar zatrzymał się na chwilę. - Przecież Pierwszy Krąg przywykł do obecności żywych demonów. - Nie znałeś ich, kiedy chodzili wśród żywych - powiedział cicho Saetan. - Nie było między wami więzów, które trzeba było przeciąć. Tak, te więzy trzeba przecinać - powtórzył, nie dopuszczając do protestów Lucivara. - Żyjący muszą iść dalej, i zmarli tak samo. Jeśli tego nie uszanujesz, uszanuj przynajmniej fakt, że Morton potrzebuje czasu, żeby się przystosować do nowej sytuacji. Lucivar cicho zaklął. - Jak bardzo...? Saetan odłożył łyżkę i przeszedł na drugą stronę stołu. - Rany nie są widoczne pod ubraniem. Nie byłyby nawet śmiertelne, gdyby nie zatruto strzał. - Trucizna - powiedział Lucivar spokojnym głosem, patrząc na wiadro. - Morton niewiele mógłby ci powiedzieć. Bez dodatkowych informacji to, co wie, nic nam nie pomoże. Lucivar wskazał na wiadro. - Tam możesz znaleźć odpowiedzi. Saetan uniósł ciemną szmatę, zajrzał do wiadra, po czym zakrył je z powrotem.

- Kaelas - odpowiedział Lucivar na milczące pytanie ojca. - Rozumiem - powiedział spokojnie Saetan. - Wracasz do Ebon Rih? Lucivar pokręcił głową. - Zabieram kilku ludzi do Ciemnego Ołtarza w Glacii, żeby się rozejrzeć, sprawdzić, czy tam nie znajdziemy jakichś odpowiedzi. - Rozkaz twojej Królowej był całkiem jasny - przypomniał łagodnie Saetan. - Zaryzykuję jej gniew. Wielki Lord kiwnął głową. - W takim razie jako Zarządca Dworu oficjalnie proszę, byś udał się do Ciemnego Ołtarza w Glacii sprawdzić, co się stało. - Nie muszę się chować za twoim tytułem - warknął Lucivar. Saetan uśmiechnął się sucho. - Robię to zarówno dla Jaenelle, jak i dla ciebie. W ten sposób, nie tracąc twarzy, będzie ci mogła puścić płazem niewykonanie rozkazu. - Och. W takim razie... - W drogę, chłopcze. Złóż mi raport w Pałacu. Książę Yaslana ... - dodał, kiedy Lucivar stał już w progu. - Pamiętaj, że Glacia to nie twoje terytorium. Nie stanowisz tam prawa. - Tak jest. Będę pamiętał. Tylko sprawdzimy... i złożymy raport.

3. Kaeleer Na widok czujnego wyrazu oczu Marian i sposobu, w jaki Luthvian zdołała bez pomocy słów wyrazić swoje niezadowolenie z małżonki wybranej przez syna, Surreal zaczęła się zastanawiać, czy Lucivar bardzo by się wkurzył, gdyby zabrała jego matkę do ogrodu i użyła jej jako tarczy strzelniczej.

- Jak zdołałaś to wszystko upiec dziś rano? - spytała Nurian, towarzyszka Luthvian, Uzdrowicielka, biorąc orzechowe ciastko. Marian częstowała nimi gości. - W ogóle jakim cudem jesteś w stanie robić cokolwiek po porannym treningu? - Och - Marian uśmiechnęła się nieśmiało. - Już do tego zdążyłam przywyknąć i... - Jesteś Uzdrowicielką - przerwała Luthvian, rzucając Nurian zimne spojrzenie. - To zrozumiałe, że trudno ci wykonywać skomplikowane zaklęcia po takim treningu. Ale paleniskowy Fach nie wymaga wiele siły i trening... - Jeśli można - powiedziała Surreal, podrywając Luthvian na nogi. Chciałabym zamienić z tobą kilka słów na osobności. - Puść mnie - zawarczała Luthvian, kiedy Surreal wywlokła ją z pokoju, Nie wolno ci traktować Czarnej Wdowy i Uzdrowicielki, jakby była... - Paleniskową czarownicą? - spytała Surreal z jadowitą słodyczą, wypychając matkę Lucivara do ogrodu. - Właśnie - powiedziała Luthvian mrocznym głosem. - Ale nie sądzę, żeby kurwa... - Zamknij się, suko - zażądała Surreal niebezpiecznie łagodnym głosem. Luthvian wzięła głęboki oddech. - Zapominasz, gdzie twoje miejsce! - Przeciwnie, kotku, wcale o tym nie zapominam. Może i należysz do wyższej kasty, ale to ja noszę ciemniejsze Kamienie. To się równoważy... przynajmniej w rodzinie. Nie lubisz mnie, a mnie to odpowiada, ponieważ ja też cię nie lubię. - Drażnienie Czarnej Wdowy nie jest rzeczą rozsądną - oświadczyła spokojnie Luthvian. - Ani drażnienie zabójczyni - Surreal uśmiechnęła się, kiedy matka Lucivara wytrzeszczyła lekko oczy. - Uprośćmy sprawę. Jeśli zrobisz Marian jeszcze jedną nieprzyjemną uwagę, będę walić twoją głową w ścianę, póki nie

opuści cię resztka ducha. - A jak sądzisz, co powie na to Lucivar? - W głosie Luthvian pobrzmiewała pewność, ale oczy zdradzały wątpliwości. - Och - odparła Surreal. - Nie sądzę, żeby miał mi coś do powiedzenia na ten temat. - Widząc, że jej słowa trafiły w czuły punkt, poczuła przez chwilę współczucie dla Luthvian. Ta kobieta sama zrażała do siebie ludzi, a potem się dziwiła, że jest osamotniona. - Mógł znaleźć lepszą partię - zawarczała Luthvian. - Nie musiał się żenić z paleniskową czarownicą, która nosi zaledwie Purpurowy Zmierzch. Surreal przyjrzała się jej uważnie. - Nic cię nie obchodzą uczucia Lucivara, prawda? Wstydzisz się, ponieważ twój syn ożenił się z paleniskową czarownicą. Marian to dobra, serdeczna kobieta, która go kocha i której obecność go uszczęśliwia. Gdyby ożenił się z Czarną Wdową i uzdrowicielką i był z nią nieszczęśliwy, wszystko byłoby w porządku, ponieważ byłby mężem kobiety wartej Księcia Wojowników. Mam rację? - A poza tym, dodała w myślach, Wielki Lord aprobuje wybór syna. Co, jak podejrzewała, było głównym powodem, dla którego nigdy nie zrobi tego Luthvian. - Pamiętaj, że cię ostrzegłam - powiedziała i odwróciła się, żeby odejść. - Choć Wielki Lord toleruje to, że używasz nazwiska SaDiablo, nie zmienia to jednak faktu, kim byłaś... i nadal jesteś - rzuciła za nią złośliwie Luthvian. Surreal obejrzała się przez ramię. - Nie - odparła. - Nie zmienia. I o tym też lepiej pamiętaj.

4. Kaeleer

Lucivar poczuł drganie resztek mocy w momencie, kiedy zszedł z sieci lądowiskowej. Kiedy inni Eyrieńczycy patrzyli na martwe ciała i mamrotali coś niepewnie, on wpatrywał się w ubity śnieg przed sobą. Podszedł bliżej, a potem gwałtownie się cofnął. - Co? - spytał Falonar, również omijając to miejsce. - Morton tu umarł - powiedział spokojnie Lucivar. - Nie tylko on umarł - stwierdził ponuro Rothvar, patrząc na rozszarpane ciała Eyrieńczyków. - Nie, nie tylko on - zgodził się Lucivar. Ale tylko on na moich oczach zmieniał się z uczciwego młodzieńca w dobrego człowieka. - Rothvarze, ty i Endar... Gdyby nie spędził ostatnich ośmiu lat w towarzystwie krewniaków, nigdy nie uchwyciłby tego szczególnego zapachu psychicznego. Dowiedziałby się, że arceriańskie koty nadal tu są, dopiero wtedy, gdy byłoby już za późno. Obrzucił obojętnym wzrokiem dachy chat, opuszczając się równocześnie na głębokość swojego Szaroczarnego Kamienia, żeby wysondować okolicę. Ośmiu Arcerian. Wszyscy z Ciemnymi Kamieniami. Dwóch Książąt Wojowników. - Nie tykajcie broni - powiedział cichym, opanowanym głosem. - Mamy towarzystwo. Bardzo powoli rozpiął krótką wełnianą narzutkę, żeby pokazać pierś i Szaroczarny Kamień zawieszony na łańcuszku. Wyciągnął ręce, trzymając je z dala od broni. - Jestem Lucivar Yaslana! - zawołał głośno. - Należę do Pani. A ci mężczyźni należą do mnie. Nic nie wyczuwam - powiedział Falonar na Szafirowej nici włóczni. Krewniacy zwykle się nie afiszują - odparł Lucivar. - Szczególnie Arcerianie. O Matko noc! - Falonar spojrzał na rozszarpane ciała Eyrieńczyków. - Te koty nadal tu są? Ile?

Osiem. Miejmy nadzieję, że uznają nas za przyjaciół, bo inaczej zrobi się nieprzyjemnie. Czekał, aż ręce zaczęły go boleć. Wreszcie poczuł ostrożne psychiczne dotknięcie. Ty być bratem Kaelasa - odezwał się burkliwy głos. A on jest moim bratem - odparł Lucivar. Opuścił ręce. Po co przyjść? spytał kot. By dać świadectwo Pani. Długa cisza. Kaelas kazać nam pilnować tego miejsca, żeby przez Wrota nie przejść więcej zepsutego mięsa. Lucivar miał nadzieję, że obserwujące go koty uznają dreszcz, który go przeszedł, za skutek zimna, a nie reakcję na uwagę, iż Eyrieńczycy to „zepsute mięso”. Kaelas jest mądry - powiedział. Ty patrzeć, a potem odejść. To nie była prośba. Lucivar zwrócił się do swoich ludzi. Podniósł głos, żeby najbliższe koty na pewno usłyszały jego rozkaz. - Postawić podstawowe osłony. Pięciu ludzi popatrzyło na niego bez wyrazu. Potem nagle zrozumieli, o co chodzi. Wokół nich zamknęły się obronne osłony. Czy one nas ochronią? - spytał Falonar na Szafirowej nici włóczni, żeby inni go nie usłyszeli. Nie - odparł krótko Lucivar. - Broń do ręki! - rozkazał. Przywołał swój eyrieński nóż bojowy i kiwnął głową, by inni poszli w jego ślady. - Kohlvarze, ty i Endar będziecie pilnować sieci lądowiskowej. Rothvarze i Zaranarze, wy weźmiecie lewą stronę wioski. Falonar ze mną. - A jeśli któryś Z Arcerian się pokaże, okażcie mu taką samą uprzejmość jak innemu wojownikowi - dodał na nici włóczni, tak by wszyscy usłyszeli. Ruszyli powoli, ostrożnie, w pełni świadomi, że koty obserwują każdy ich ruch, każdy gest. - Jak te koty zdołały zabić tylu Eyrieńczyków, nie wszczynając alarmu? -

zapytał cicho Falonar, kiedy sprawdzili tuzin domów po drugiej stronie wioski. Widać było, że większość mieszkańców nie spodziewała się ataku. - Kiedy Arcerianin poluje, zwykle dowiadujesz się o jego obecności w chwili, gdy cię zabija - odparł z roztargnieniem Lucivar, szybko sprawdzając kolejny dom. Wszędzie napotykali ślady oporu, ale czymże byli Glacianie wobec Eyrieńczyków? - To sprawia, że są niezwykle skuteczni. Kiedy dotarli do kwatery w Sanktuarium, obaj przyjrzeli się ze zgrozą młodej Kapłance, czy raczej temu, co z niej zostało. - Na Ognie Piekielne - powiedział Falonar, a w jego głosie słychać było obrzydzenie. Cofnął się z progu. - Zbiorowy gwałt też chyba można uznać za formę egzekucji. Ale dlaczego tylko ta? I dlaczego pobili ją na śmierć, choć odniosła dość obrażeń, żeby umrzeć? - Ponieważ inne kobiety walczyły, a ta spodziewała się nagrody innego rodzaju - odparł Lucivar. Kiedy Falonar popatrzył na niego z przerażeniem, roześmiał się nisko, paskudnie. - Spędziłeś dość czasu na dworach w Terreille, żeby umieć się uwalać, książę Falonarze. Ktoś musiał pomóc temu draniowi z Zielonym Kamieniem przejść przez Wrota z powrotem do Terreille... albo przynajmniej nie dopuścić, żeby stara Kapłanka zorientowała się, że Wrota są używane bez jej wiedzy i zgody. A jeśli chodzi o bicie... sądzę, że kiedy ten skurwiel zorientował się, iż jest tu uwięziony, musiał się na kimś wyładować. - Kot nie zabił go wystarczająco powoli - mruknął Falonar, odwracając się tyłem. - Nie dość powoli. Wielki Lord będzie wiedział dokładnie, jaką cenę powinien zapłacić, pomyślał Lucivar, ale tego Falonarowi nie powiedział. Kiedy wyszli z Sanktuarium, Zaranar pokiwał na nich ręką. - Rothvar jest przy tylnych drzwiach - powiedział niespokojnie. - Myślę, że to wy powinniście się tym zająć. A my popilnujemy drzwi - dodał szybko. Zanim Lucivar zdołał się ruszyć, Kohlvar przesłał pilną wiadomość. Książę, na sieci lądowiskowej pojawił się Glacianin. Twierdzi, że jest Dowódcą Straży Lady Karli. Ma ze sobą czterdziestu ludzi.

Każ mu czekać W pogotowiu - odparł ostro Lucivar i razem z Falonarem ruszyli w stronę tylnego wejścia do chaty, porozmawiam z nim za kilka minut. Nim dotarli do kuchennych drzwi, usłyszał dochodzące z domu nerwowe powarkiwanie. Rothvar cofnął się. Lucivar wszedł do środka, po czym stanął jak wryty. Arceriański wojownik już niemal osiągnął dorosłe rozmiary, więc w małej kuchni nie pozostało wiele miejsca. Na stole leżała dziwna zbieranina jedzenia, a na podłodze koza, niemal martwa. Gdy Lucivar zrobił krok w kierunku kozy, kot położył na niej łapę i zawarczał. Moja - oświadczył. - Zgoda - powiedział łagodnie Lucivar. Kota najwyraźniej zdumiała jego zgoda. Zapłata za pracę - warknął. Interesujące, pomyślał Lucivar. Czyżby krewniacy wypróbowywali ludzkie idee? - Skoro strzeżesz tego miejsca zamiast polować, to sprawiedliwe, byś otrzymał w zapłacie mięso. Kot odprężył się nieco i spojrzał na stół. Lucivar poszedł za jego wzrokiem. Nie było tam nic, na co, jego zdaniem, arceriański kot mógłby mieć ochotę. - Czy to również zapłata za pracę? Ludzkie jedzenie. - Kot nadał temu stwierdzeniu pytającą intonację. - Istotnie. Dwunożny kociak jeść? Lucivar potarł podbródek. - Nie wiem. Kot zawarczał, ale w tym dźwięku pobrzmiewało zniechęcenie. Spalić dla niej mięso, ale nie chcieć jeść. - Obnażył zęby, dając do zrozumienia, co myśli o takim marnowaniu mięsa. - Obiecać przynieść ludzkie jedzenie.

Lucivarowi przeszedł po krzyżu zimny dreszcz. - Ocalało tu dziecko? Tak. Kotka. Przyjaciółka KaeAskaviego. - Kot przyjrzał mu się, po czym zapytał z wahaniem. - Ty pomóc? Lucivar zamrugał, żeby pozbyć się łez, które tylko zmyliłyby kota. - Tak, pomogę.

5. Kaeleer - Czy postąpiliśmy właściwie? - spytał Daemon, kiedy wraz z Lucivarem szli w powietrzu nad głębokim śniegiem, kierując się w stronę sieci lądowiskowej. Nie czynili tego tylko po to, żeby uniknąć brnięcia w śniegu po pas. Ślady mogłyby zaprowadzić wrogów do nor Arcerian. - A co innego mogliśmy zrobić? - spytał znużonym głosem Lucivar. Dziewczynka straciła matkę, dom, wszystkich, których znała. KaeAskavi to jedyny przyjaciel, jaki jej został. W całej Glacii toczą się potyczki, więc umieszczenie jej w innej wiosce nie daje gwarancji... że przetrwa kolejny atak. Wzięlibyśmy ją z Marian do nas, ale... Daemon pokręcił głową. - Masz rację. Nie zniosłaby w tej chwili obecności Eyrieńczyków. - To właśnie dlatego Lucivar naciskał, żeby Daemon udał się z nim do Arcerii. - A nie możemy jej umieścić nigdzie indziej - dodał ponuro Lucivar. Przynajmniej póki się nie dowiemy, czy ten atak był tylko próbą przejęcia władzy nad Glacią przez Hobarta, czy też czymś więcej. Powiedziałeś, że fizycznie dziecku nic nie dolega. - Skręciła nogę w kostce, ale uzdrowicielki Arcerian znają Fach na tyle, żeby naprawić uszkodzone członki. Poza tym... nic się jej nie stało. - Nie mógł się zdobyć na wypowiedzenie słowa „gwałt”. Nigdy nie zapomni strachu, jaki czuł, kiedy wczołgał się do tej nory i zobaczył Delię - jasnowłosą, niebieskooką

dziesięcioletnią Delię. Przypominała Jaenelle jedynie kolorystycznie, ale to wystarczyło, by obudzić wspomnienia o tym, co wydarzyło się w Chaillot trzynaście lat temu. Ręce mu się trzęsły, kiedy badał ją ostrożnie, gdy użył delikatnie psychicznej sondy, żeby znaleźć odpowiedź na to konkretne pytanie. Trzęsły mu się również dlatego, że w jednej ręce Della ściskała wypchanego kota - zabawkę, a w drugiej garść futra KaeAskaviego, a to oznaczało, iż kot dosłownie chuchał mu w kark. Właśnie sposób, w jaki mała trzymała się KaeAskaviego, zadecydował o tym, że zostawił ją w norze. Musiała czuć się bezpieczna, żeby dojść do siebie - a sto osiemdziesiąt kilogramów mięśni i futra najwyraźniej jej to zapewniało. Lucivar położył mu rękę na ramieniu. - Kilka tygodni wśród Arcerian nie zrobi jej krzywdy. W ten sposób będzie miała przynajmniej opiekę bez poczucia, że ktoś próbuje zająć miejsce jej matki. Daemon kiwnął głową. - Wracasz do Ebon Rih? - Zamierzał udać się do Stołpu, ponieważ Jaenelle udała się tam z Karlą i Morghann. Lucivar pokręcił głową. - Wielki Lord kazał mi złożyć raport w Pałacu. Ta nasza wyprawa opóźniła to już o dwa dni, więc lepiej sam się tam kopnę, zanim Saetan nabierze ochoty, żeby dać mi kopniaka. - Więc pojadę z tobą. Kiedy dotarli w miejsce, gdzie mogli złapać Wiatry, Lucivar zawahał się. - Jak się czuje Karla? Widziałem ją, zanim wyruszyły do Stołpu. Daemon wbił wzrok w nietknięty śnieg. - Będzie żyła. Jaenelle sądzi, że zdoła na tyle uzdrowić jej nogi, żeby znów mogła chodzić. - Jaenelle sądzi? - Lucivar zbladł. - O Matko Noc, Daemonie, jeśli Jaenelle nie jest pewna, to jak...

- Nie pytaj - powiedział ostro Daemon. Z wysiłkiem złagodził ton. - Nie pytaj. Ja nie... nie chcę o tym mówić. - Ale ponieważ pytał o to Lucivar, spróbował. - Nie ma antidotum na krew czarownicy. Truciznę trzeba było skierować do jakiejś części ciała, żeby ocalić organy wewnętrzne, a potem wyciągnąć na zewnątrz. To... spowodowało obumarcie licznych mięśni i... Gardło mu się zacisnęło na wspomnienie wyschniętych członków, które niedawno były normalnymi nogami. - Daj spokój - poprosił łagodnie Lucivar. - Daj spokój. Obaj odetchnęli niepewnie kilka razy. - Im szybciej złożymy raporty, tym szybciej wrócimy do domu - stwierdził wreszcie Daemon. Dla niego dom nie był miejscem, był osobą. Musiał mieć pewność, że Jaenelle jest bezpieczna.

6. Terreille - Kartane przysłał raport - Dorothea starannie wybrała cukrzony owoc i ugryzła go niespiesznie, tylko po to, by kazać Hekatah czekać. - I? - spytała wreszcie Hekatah. - Czy Wrota w Glacii zostały zabezpieczone do naszego użytku? Czy wioska gotowa jest na przybycie wybranych imigrantów? Dorothea wybrała kolejny owoc. Tym razem polizała go kilka razy, zanim zaczęła odpowiadać. - Wieśniacy zostali wyeliminowani. Eyrieńczycy również. - Co? Jakim cudem? - Posłaniec, który spotkał się z Kartane, nie zdołał się dowiedzieć, co się stało z Eyrieńczykami. Wiedział tylko tyle, że zabili wieśniaków, a potem sami zostali zabici. - Urwała na chwilę. - Lord Hobart również nie żyje. Hekatah stanęła zupełnie nieruchomo.

- A ta suka, ich królowa? Karla? Czy przynajmniej to się udało? Dorothea wzruszyła ramionami. - Zniknęła podczas walk. Ale ponieważ Ulka poniosła... dość dramatyczną śmierć... należy przypuszczać, że ktoś się napił trucizny. - A zatem koniec z nią - stwierdziła Hekatah, uśmiechając się lekko z satysfakcją. - Nawet jeśli ktoś zdołał na czas przygotować antidotum na truciznę z Hayll, krew czarownicy załatwiła sprawę. - Nasze plany wobec Glacii nie wypaliły. Nie przyszło ci to do głowy? Hekatah machnęła ręką. - Biorąc pod uwagę nasze osiągnięcia, to jedynie drobna przeszkoda. Dorothea upuściła owoc z powrotem na paterę. - Nic nie osiągnęłyśmy! - Tracisz elastyczność, Dorotheo - stwierdziła Hekatah z jadowitą słodyczą. - Zaczynasz się zachowywać równie staro, jak wyglądasz. Dorothea poczuła, że krew pulsuje jej w skroniach, i zapragnęła - jakże zapragnęła - dać upust choć części tej zajadłej nienawiści, jaką czuła do Hekatah. Nienawidziła jej, ale potrzebowała tej dziwki. Więc usiadła i zadała ranę, która musiała zaboleć bardziej niż fizyczny cios. - Przynajmniej nadal mam wszystkie włosy. A twoja łysina wyraźnie rośnie, kochana. Hekatah odruchowo uniosła rękę, żeby zakryć łyse miejsce. Z wysiłkiem zatrzymała w połowie ten gest. Bezsilna nienawiść w jej matowych, złocistych oczach przestraszyła trochę Dorotheę, ale również wywołała swego rodzaju złośliwą satysfakcję. - Będziemy się musiały zadowolić przemykaniem innymi Wrotami stwierdziła Hekatah. - Ale mamy teraz coś lepszego. - Czyli co? - spytała grzecznie Dorothea.

- Pretekst potrzebny do wypowiedzenia wojny - uśmiech Hekatah był pełen nienawiści. - Rozumiem - powiedziała Dorothea, odpowiadając podobnym uśmiechem. - Imigranci, których zamierzałyśmy wysłać do Glacii, udadzą się do wioski przekazanej nam przez Hobarta jako zapłata za pomoc. Dodamy również kilka osób z innych terytoriów Terreille. Jako eskortę wyślemy mężczyzn, którzy nie znają tych okolic. Tylko kierujący Powozami będą wiedzieć, gdzie wysadzić szczęśliwe rodziny. Nie będzie to w pobliżu zamieszkanych terenów, więc nikt ich nie odkryje. Eskorta oczywiście zdziwi się, że nie widać wioski czekającej na mieszkańców - W oczach Hekatah pojawiło się rozmarzenie. - Wszystkim zajmie się grupa wojowników eyrieńskich, którzy już będą na nich czekać. Rzeź będzie... straszliwa, ale kilka osób ocaleje i zdoła uciec. Pożyją dość długo, żeby wrócić do Małego Terreille i opowiedzieć kilku osobom, że Terreilleńczycy zostali zmasakrowani w Kaeleer. I na tyle długo, by zaświadczyć, że mężczyźni, którzy wydawali rozkazy, to byli Haylleńczyk i Eyrieńczyk. - Nikt w Terreille nie będzie miał wątpliwości, że to byli Sadi i Yaslana dodała wesoło Dorothea. - Pomyślą, że to Wielki Lord nakazał masakrę i wysłał swoich synów, żeby ją nadzorowali. - Właśnie. - Co dowiedzie, że moje ostrzeżenia były uzasadnione. A kiedy ludzie zaczną się zastanawiać, dlaczego nie mają wieści od przyjaciół i krewnych... Dorothea osunęła się na oparcie fotela z westchnieniem zadowolenia. W chwilę później wyprostowała się niechętnie. - Nadal musimy znaleźć sposób na pochwycenie Jaenelle Angelline. - Och, przy odpowiednim bodźcu sama odda się w nasze ręce. Dorothea parsknęła. - Jakiż to bodziec skłoni ją do czegoś podobnego? - Cierpienia tych, których kocha, nie sądzisz?

7. Kaeleer

Zmrożony do szpiku kości Saetan wysłuchał raportów Lucivara i Daemona. Bardzo chciałby uwierzyć, że Lord Hobart wynajął grupę Eyrieńczyków, by pomogli mu przejąć kontrolę nad Glacią, bardzo chciałby uwierzyć, że śmierć Mortona i atak na Karlę były czysto glaciańskimi porachunkami. Ale w ciągu ostatnich dwudziestu czterech godzin otrzymał inne raporty. Dwie królowe prowincji w Dharo zostały zabite wraz ze swą eskortą. Stado zdziczałych kundli zaatakowało watahę, która sformowała się niedawno wokół młodej królowej. Kiedy basiory odpierały ten atak, na tyłach zjawili się Krwawi, zabili królową i znikli, porzucając kundle, które zostały wybite do nogi przez rozwścieczone wilki. W Scelt, koło tawerny, znaleziono tamtejszego Księcia Wojowników, młodzieńca nie dość dorosłego, by złożyć Ofiarę Ciemności. Ktoś poderżnął mu gardło. Co jeszcze bardziej niepokojące, Kalush została zaatakowana podczas spaceru w parku w Tajranie - w stolicy. Tylko dlatego nic się nie stało ani jej, ani jej maleńkiej córeczce, gdyż zamknęła się wokół nich ochronna Hebanowa osłona, przez którą nie zdołali się przedrzeć atakujący - Hebanowa osłona, którą stworzył pierścień ofiarowany jej przez Jaenelle - i ponieważ Aaron, zaalarmowany przez Pierścień Honoru, przybył na miejsce w stanie morderczej furii i unicestwił atakujących z okrucieństwem, które niewiele różniło się od szaleństwa. Nie trzeba się było wysilać, żeby dostrzec w tym wzorzec, szczególnie że już nauczył się go odczytywać. Pięćdziesiąt tysięcy lat znikło, jakby nigdy ich nie było. Zamiast Daemona i Lucivara mogli tu siedzieć Andulvar i Mephis i dawać upust swemu niepokojowi - z powodu tych na pozór przypadkowych ataków wobec człowieka, który twierdził, że jako Strażnik nie może się już wtrącać w sprawy żywych. Nadal był Strażnikiem, ale teraz był zbyt wplątany w te sprawy, żeby pozostać posłuszny zasadom obowiązującym Strażników. Szli na wojnę. Ciekawe, czy Daemon i Lucivar już to zauważyli. Zastanawiał się, ilu kochanym osobom będzie tym razem musiał pomagać przy przejściu w stan żywego demona i jak wielu z nich zniknie bez śladu. Jak syn Andulvara, Ravenar. Jak jego własny syn, drugi syn, Peyton.

- Ojcze? - spytał cicho Daemon. Uświadomił sobie, że obaj obserwują go uważnie, ale to na Daemonie skupił swoją uwagę. Syn, który jest jego odbiciem, który jest jego prawdziwym spadkobiercą. Syn, którego rozumiał najlepiej - i najgorzej. Zanim zdążył im powiedzieć o innych atakach, do drzwi gabinetu zapukał Beale. - Przepraszam za najście, Wielki Lordzie, ale przybył wojownik, który pragnie się z tobą zobaczyć - oznajmił. - Przywiózł list. - Więc przyjmij ten list. Nie chcę, żeby mi w tej chwili przeszkadzano. - To samo zasugerowałem, Wielki Lordzie, ale on powiedział, że musi ci go doręczyć osobiście. Saetan odczekał chwilę. - Doskonale. Lucivar poderwał się z krzesła i stanął tak, by mieć przed sobą każdego, kto stanie przed Saetanem. Daemon również się podniósł i stanął przy rogu biurka. Czujny wojownik i leniwy dworak, pomyślał Saetan. Musieli odgrywać te role już wcześniej i to odgrywać po mistrzowsku. W Lucivarze gotowało się tak wyraźnie, że każdy przybysz na pewno skupi na nim uwagę - ale to Daemon zada śmiertelny cios. Wojownik, który wszedł do gabinetu, był blady, zdenerwowany i spocony. Zbladł jeszcze bardziej na widok Lucivara i Daemona. Saetan wyszedł zza biurka. - Masz dla mnie list? Wojownik z trudem przełknął ślinę. - Tak, panie. - Wyciągnął przed siebie kopertę. Pot na jego dłoniach rozmazał nieco atrament. Saetan zbadał kopertę. Nic. Żadnego śladu zaklęcia. Ani trucizny. Wziął ją i spojrzał na wojownika.

- Znalazłem ją dziś w biurku pokoju gościnnego - wyjaśnił ten pospiesznie. - Nie miałem pojęcia, że tam leży. Saetan popatrzył na kopertę. Wypisano na niej jedynie jego imię. - Więc znalazłeś to dziś rano. Sądzisz, że to coś ważnego? - Mam nadzieję, że nie. To znaczy... - wojownik odetchnął głęboko, opanował się z wysiłkiem. - Lord Magstrom jest... był... dziadkiem mojej żony. Odwiedził nas jesienią, tuż przed... No, przed. Był czymś poruszony, ale nie zwracaliśmy na to uwagi. Moja żona... Właśnie się dowiedzieliśmy, że jest w ciąży. Poroniła rok wcześniej i baliśmy się, że to się może powtórzyć. Uzdrowicielka mówi, że musi uważać. Skąd to błaganie w tonie wojownika? - Czy twoja żona czuje się dobrze? - Tak, dziękuję, ale musi zachować ostrożność. Dziadek Magstrom nie wspomniał o liście, a przynajmniej nie pamiętam, żeby wspominał, a potem... kiedy został... zabity... - wojownik odetchnął, drżąc. - Mam nadzieję, że to nic pilnego. Gdy tylko znalazłem ten list, przyjechałem tu od razu. Mam nadzieję, że to nic pilnego. - Na pewno nie - uspokoił go Saetan. - Zapewne to tylko zwykły raport, jaki Lord Magstrom przysyłał mi po każdym targu służby. W zasadzie zwykłe potwierdzenie. Wyraźnie było widać ulgę wojownika. Saetan rzucił okiem na jego Żółty Kamień. - Może masz ochotę wrócić do domu Powozem? - Och, proszę się nie kłopotać. - Ależ to żaden kłopot. Kierujący może jeździć na ciemniejszych Wiatrach i zawiezie cię do domu w sam raz na kolację. Wojownik zawahał się chwilę.

- Dziękuję. Nie... nie lubię się oddalać od niej na długo. - Miał dość głupi wyraz twarzy. - Moja pani mówi, że się z nią cackam. Saetan uśmiechnął się. - Zostaniesz ojcem. Masz prawo się cackać. - Wyprowadził gościa z pokoju, wydał Baeleowi stosowne polecenia i wrócił do Daemona i Lucivara. Wziął z biurka nóż do papieru i ostrożnie rozciął kopertę. Przywołał okulary połówki, otworzył list i zaczął czytać. - Lord Magstrom składał ci raporty z targu służby? - spytał Lucivar, przyjmując szklaneczkę brandy, którą nalał dla niego Daemon. - Nie. - Im dłużej czytał, tym mniej mu się ten list podobał. Przeczytał go jeszcze raz, ledwie słuchając rozmowy Daemona i Lucivara. Nagle Daemon powiedział coś, co zwróciło jego uwagę. - Co mówiłeś? - Powiedziałem, że Lord Magstrom mówił, iż zamierza rozesłać listy do królowych spoza Małego Terreille - powtórzył Daemon, kołysząc w dłoni szklaneczką brandy. - Ale kiedy Jorval przejął moją sprawę, oświadczył, że królowe spoza Małego Terreille nie są skłonne przyjąć na służbę Księcia Wojowników z Czarnym Kamieniem. Lucivar parsknął. - Jorval zapewne wstrzymał wysłanie tych listów. Na Ogień Piekielny, Daemonie, poznałeś królowe terytoriów. Tworzą sabat. Gdyby list dotarł do którejś z nich, w mgnieniu oka wysłałaby na targ swojego Zarządcę, żeby podpisał kontrakt. - Przeczytaj - poprosił Saetan, podając list Daemonowi. - Nie rozumiem - powiedział Daemon, kiedy doczytał do połowy. - Czy na tych listach nie powinni być wymienieni wszyscy imigranci obecni na targu? - Powinni - odparł ponuro Lucivar, czytając mu przez ramię. - Ciebie na żadnej nie było. - Spojrzał na Saetana. - Mówiłem ci o tym. - Tak - mruknął Saetan. - Ale ponieważ Daemon trafił na Ciemny Dwór, nie zwróciłem uwagi na tę informację.

Daemon oddał mu list. - Musiała być taka lista. Inaczej skąd królowe z Małego Terreille wiedziałyby, że jestem na targu? Głos Saetana pozostał łagodny. - Co to były za królowe? - Cztery królowe z Małego Terreille - odparł powoli Daemon. - Jorval twierdził, że jedyne gotowe mnie przyjąć. - Więc gdybyś nie spotkał przypadkiem Lucivara... Daemon zamarł. - Podpisałbym kontrakt z jedną z nich. Lucivar zaczął krążyć po gabinecie, klnąc cicho pod nosem. Saetan tylko pokiwał głową. - Podpisałbyś kontrakt z jedną z królowych wybranych przez Jorvala i utknąłbyś gdzieś w Małym Terreille, a nikt z nas nie miałby pojęcia, że jesteś w Kaeleer. - Jaki w tym cel? - spytał Daemon z irytacją. - W Małym Terreille imigrantom zakłada się Pierścień Posłuszeństwa warknął Lucivar. - Taki w tym cel. To byłaby powtórka z Terreille. - Niekoniecznie - powiedział Saetan nadal łagodnym tonem. - Gdyby Daemon był dobrze traktowany, umiejętnie traktowany - a jak sądzę, zostałoby to zawarte w umowie - nie miałby powodu nie używać siły swych Kamieni przeciwko wrogom zagrażającym jego królowej. A po pierwszym użyciu mocy Czarnego nie miałby już odwrotu. Daemon zagapił się na niego. - Jakie to ma teraz znaczenie? - spytał Lucivar, patrząc na nich niepewnie. - Daemon jest z nami. - Tak, jest z nami - stwierdził łagodnie Saetan. - Ale gdzie są ci inni mężczyźni, którzy zniknęli z tych list?

8. Kaeleer Złocista pajęczyca przyglądała się dwóm splątanym Sieciom snów i wizji. Więcej śmierci. Wiele śmierci. Już czas. Pamiętaj o tej Sieci. Pamiętaj o każdej nici. Przez całą zimę wyrywała się ze snu, powodowana potrzebą badania Sieci, która ukształtowała żywy mit, Królową - Czarownicę. I uświadomiła sobie, że to nie dość, ponieważ ciało zmieniło marzenie. Teraz stało się czymś więcej. Musiała znaleźć jakiś sposób, by dodać to „więcej” do Sieci. Bez niego Serce Kaeleeru zniknie - i nie będzie już takie samo, kiedy marzenie powróci. Dalej studiowała Sieci. Brązowy pies, Ladvarian, był kluczem. To on przyniesie jej „więcej”, którego potrzebowała. Tak. Już czas. Wróciła do sali w świętej jaskini i zaczęła tkać Sieć marzeń, które już się ucieleśniły.

ROZDZIAł TRZYNASTY

1. Kaeleer Pierwszy Krąg Ciemnego Dworu zebrał się w Stołpie. A przynajmniej zebrali się tam ludzie z Pierwszego Kręgu, poprawił się w myślach Saetan, słuchając ponurego raportu Khardeena o atakach, jakie miały miejsce w Scelt w ciągu ostatnich trzech tygodni. Choć tak naprawdę w ciągu tych tygodni ataki miały miejsce wszędzie. Może to dlatego krewniacy nie odpowiedzieli na wezwanie Jaenelle i nie przybyli do Stołpu? Może spokrewnione królowe i książęta wojowników nie śmieli wycofać sił z własnych terytoriów? Albo jest to początek rozłamu między ludźmi a krewniakami? Może krewniacy postanowili nie angażować się w konflikt, który uznali za wewnętrzną sprawę ludzi, żeby ocalić swoją rasę? Powinien się zjawić przynajmniej Ladvarian, żeby móc potem wyjaśnić sytuację reszcie krewniaków. Przynajmniej on powinien rozumieć, że konflikt nie ograniczy się do ludzi. Na Ognie Piekielne, przecież terytoria krewniaków też były atakowane! Ale Ladvariana nie było - i martwiło to Saetana. Martwiły go jeszcze dwie rzeczy: ulotne drgania bólu i rezygnacji, jakie odbierał od Andulvara, Prothvara i Mephisa, którzy walczyli i zginęli w poprzedniej wojnie pomiędzy Terreille a Kaeleer, oraz to, że przez ostatnie dwie godziny Jaenelle siedziała nieruchomo z taką pustką w oczach, iż zaczął się zastanawiać, czy przypadkiem nie wysłała tu cienia, żeby zajął jej miejsce przy stole. - Sama obrona nie ocali naszych ziem ani ludzi - stwierdził Aaron. Zbierają się przeciwko nam armie w całym Terreille. Jeśli wróg, który już przeniknął do Kaeleer, zyska kontrolę nad Wrotami i otworzy je dla tych armii...

Musimy coś przedsięwziąć, i to szybko. - Masz rację, musicie coś zrobić - powiedziała głucho Jaenelle. - Musicie się wycofać. Ze wszystkich stron podniosły się protesty. - Musicie się wycofać - powtórzyła Jaenelle. - A wszystkie królowe i książęta wojowników z waszych terytoriów muszą się udać do Stołpu. Na moment zapadła zaskakująca cisza. Milczenie przerwała Morghann. - Ale książęta wojowników są potrzebni, by dowodzić walką. I nie można prosić królowych, żeby opuściły swe ziemie, kiedy ich lud jest w niebezpieczeństwie... - Nie będą potrzebne, jeśli ich ludzie się wycofają. - A jak daleko mamy się wycofać? - warknęła Gabrielle. - Tak daleko, jak to będzie konieczne. Aaron pokręcił głową. - Musimy zebrać armie i ruszyć na wojnę z Terreille, żeby... - Kaeleer nie pójdzie na wojnę z Terreille - oświadczyła Jaenelle mrocznym głosem. Chaosti poderwał się z miejsca. - Wojnę to już mamy! - Nieprawda. - No dobrze, w takim razie mamy wojnę z Małym Terreille, ponieważ tam się kryją napastnicy - zawarczał Lucivar. - A to to samo. Oczy Jaenelle zmieniły się w dwa kawałki lodu. - Nie jesteśmy w stanie wojny. - Kotko, chyba nie uważasz...

- Pamiętaj, do kogo mówisz. Lucivar spojrzał w jej oczy i zbladł. - Przyjmij moje przeprosiny, Pani - powiedział niechętnie po chwili milczenia. Jaenelle wstała. - Kiedy nastąpi atak, wycofajcie się, jeśli będziecie mieć czas. Jeśli czasu nie będzie, ograniczcie walki do minimum. Brońcie się tak długo, jak będzie trzeba, by osłonić odwrót, ale nie atakujcie. I przewieźcie królowe i książąt wojowników do Stołpu. Wszystkich, bez wyjątku. Nie przyjmę żadnych usprawiedliwień. Po wyjściu Jaenelle w pokoju zapadła długa cisza. - Ona chyba nie myśli jasno - stwierdziła, wahając się, Kalush. - Zachowuje się dziwnie od czasu pierwszego ataku - mruknęła Gabrielle, a potem spojrzała przepraszająco na Karlę. - Wszystko w porządku - powoli, z wyraźnym wysiłkiem zapewniła ją Karla. - Rzeczywiście zachowuje się dziwnie. Zastanawiam się, czy uzdrowienie mnie nie wpłynęło na nią w jakiś sposób. - To niechęć do zabijania tak na nią wpływa - zawarczał Lucivar. - Ale zwykle widzi wszystko na tyle jasno, żeby dostrzec rzeczy oczywiste. Mamy wojnę. Unikanie tego słowa niczego nie zmieni. - Przeciwstawiasz się woli swojej Królowej? - spytał Daemon łagodnym, niemal leniwym głosem. Lucivar spiął się tak wyraźnie, że wszystkich to zaskoczyło. Co się między nimi dzieje? - zastanawiał się Saetan. Daemon i Lucivar po prostu patrzyli na siebie, ale wyraz oczu Sadiego był taki, że Saetan poczuł, jak po krzyżu przechodzi mu lodowaty dreszcz. - Nie sądzę, żeby Królowa rozumiała skutki swojego rozkazu oświadczył ostrożnie Lucivar. - Och, moim zdaniem rozumie je doskonale - niemal zamruczał Daemon. Po prostu ty się z nią nie zgadzasz, ale to nie jest wystarczający powód, by jej nie

posłuchać. - Raczej nie jesteś wzorem posłuszeństwa, zważywszy na to, co robiłeś na innych dworach - stwierdził ostro Lucivar. - Moje postępowanie nie ma tu znaczenia. Mówimy teraz o tobie i tym dworze. I zapowiadam ci, Yaslana, że nie przysporzysz zmartwień mojej Królowej, stawiając jej opór albo okazując nieposłuszeństwo. Bo jeśli to zrobisz... - Daemon tylko się uśmiechnął. Lucivar zadrżał. - Blefował? - spytał Saetan, kiedy Daemon opuścił pokój. Poczuł się niezręcznie, kiedy Lucivar bez słowa wbił wzrok w stół. - Lucivarze? - Sadysta nie blefuje - odparł ten szorstko. - Nie musi. Energicznie opuścił pokój. - Mam wrażenie, że wyczerpaliśmy tematy dyskusji - stwierdził Saetan, podnosząc się z miejsca. Krótkim spojrzeniem zmusił Andulvara, Prothvara i Mephisa do powstania. Puścił ich przodem i wyszedł za nimi z pokoju. Właśnie zamykał drzwi, kiedy dobiegły go słowa Aarona: - Co my tak naprawdę wiemy o Daemonie Sadim? Zamknął cicho drzwi. Kiedy odwrócił się do towarzyszy, zobaczył to samo pytanie w oczach Andulvara - i poczuł, że nie jest już pewny, jak brzmi odpowiedź.

2. Kaeleer - Co my tak naprawdę wiemy o Daemonie Sadim? - spytał Aaron. Karla przestała słuchać i zatonęła we własnych myślach. Co tak naprawdę wiedzieli o Daemonie Sadim? Był Księciem Wojowników z Czarnym Kamieniem i naturalnym Czarnym Wdowcem - niezwykle niebezpiecznym i pięknym mężczyzną. Był odbiciem Wielkiego Lorda, ale nie idealnym odbiciem.

Był człowiekiem przez większość życia związanym, w taki czy inny sposób, z Dorotheą SaDiablo, wrogiem Kaeleer. Był mężczyzną, który rozumiał kobiety. Ponieważ nie mogła znieść litości w oczach służących, kiedy przez kilka pierwszych dni po uzdrowieniu pomagali jej podczas kąpieli, upierała się, że nie potrzebuje pomocy. Fach pomagał jej się rozebrać i wejść do wanny, ale nie była w stanie umyć się dokładnie, tym bardziej że w wyniku działania trucizny skóra zaczęła jej schodzić w zastraszającym tempie. Pewnego wieczoru zjawił się Daemon. Nawarczała na niego, kazała mu odejść, ale odpowiedział jej tak miłym tonem, że dopiero po chwili zrozumiała słowa. A te były tak zaskakująco obsceniczne, że znalazła się w wannie i została delikatnie, lecz starannie wymyta, zanim w ogóle zdołała coś pomyśleć. Jego dotyk nie był bezosobowy, ale nie był również podszyty seksem. Mimo to, kiedy zaczął masować jej głowę, porwała ją fala tak wielkiej fizycznej rozkoszy, jakiej nie czuła nigdy wcześniej. Dlatego rozumiała, dlaczego inni się martwią. Kobieta łatwo mogła się uzależnić od takiego dotyku, mogła zrobić wiele rzeczy, byle tylko go nie utracić. A Jaenelle rzeczywiście zachowywała się dziwnie od czasu pierwszego ataku. Jednak Karla nie sądziła, by miało to coś wspólnego z Daemonem. Wiedziała jeszcze jedno o Daemonie Sadim. Coś, co zobaczyła w splątanej Sieci, która ostrzegła ją ojej śmierci. Był przyjacielem, który zmieni się we wroga, aby pozostać przyjacielem.

3. Kaeleer - Co takiego jest w Daemonie, że Lucivar się go boi? - spytał Andulvar, kiedy tylko we czterech weszli do małej bawialni w Stołpie. - Nie wiem - odparł Saetan i żeby uniknąć spojrzeń towarzyszy, zaczął podgrzewać kieliszek yarbarah nad płomykiem ognia czarownicy. Nie wiedział. Lucivar zawsze unikał rozmowy o czasach, kiedy on i Daemon spotykali się na dworach Terreille. Kiedyś powiedział, że gdyby miał do wyboru starcie z Sadystą albo z Wielkim Lordem, wybrałby Wielkiego Lorda,

ponieważ miałby przynajmniej cień szansy na zwycięstwo. Co było w uśmiechu Daemona, że wstrząsnęło to Lucivarem do tego stopnia? Co takiego było w Sadyście, że tak agresywny mężczyzna jak Yaslana wolał się wycofać? I co może oznaczać dla nich wszystkich obecność Daemona w Stołpie? - Wielki Lordzie! - Prothvar poderwał rękę Saetana znad ognia czarownicy w chwili, kiedy yarbarah już miało się zagotować. Saetan odstawił kieliszek. To yarbarah nie będzie już zdatne do picia. - Powiedz nam, SaDiablo, powinniśmy zacząć się pilnować? - spytał cicho Andulvar. Saetanowi nie przyszło do głowy, żeby uraczyć ich uspokajającym kłamstwem. - Nie mam pojęcia.

4. Kaeleer Znużony Ladvarian zdążał do Halaway, odpowiadając na delikatne, ale natarczywe wezwania. Od czasu do czasu warczał, żeby dać upust frustracji i rosnącemu gniewowi. Jak w miejscu tak wielkim jak Pałac mogło nie być rzeczy, której potrzebował? Och, znalazł masę rzeczy, które były niemal odpowiednie, ale nic, co po prostu byłoby odpowiednie. To było źródło jego frustracji. Natomiast gniew... Krewniacy tak długo czekali na nadejście żywego mitu. Tego mitu. Tego wyjątkowego mitu. A teraz ludzie chcieli wszystko zepsuć. Nie. Nie zepsują. Krewniacy się zjednoczyli. Kiedy tylko Prządka Marzeń powie im, co robić, zaczną działać.

Gdy dotarł do schludnej chatki w Halaway, podszedł do kuchennych drzwi i zaszczekał raz, grzecznie. Tersa otworzyła okno na górze. - Wejdź do środka, mały bracie. Za pomocą Fachu Ladvarian uniósł się w powietrze, zbliżył się do okna i wszedł do pokoju. Większość krewniaków nazywała Tersę „Dziwną”, a w tym przezwisku nie było braku szacunku. Wyczuwali w niej Czarną Wdowę wędrującą drogami, których większość Krwawych nawet nie dostrzegała. Była wyjątkowa. Podobnie jak ich Pani. Choć wiedział to wszystko i tak sierść zjeżyła mu się na karku, kiedy wchodził do pokoju. Niskie, wąskie łóżko - dokładnie takie, jakiego szukał w Pałacu. Podszedł do niego ostrożnie, otworzył zmysły i wewnętrzne bariery. Niczym nie pachniało, choć powinno nosić na sobie woń ludzi i psychiczny zapach tych, którzy je zrobili, którzy uszyli materac i pościel. - Zostało oczyszczone - wyjaśniła spokojnie Tersa. - Nie ma na nim żadnych psychicznych zapachów, które mogłyby wpłynąć na tkanie marzeń. Tkanie marzeń? - powtórzył ostrożnie Ladvarian. - Ta skrzynia przyda ci się na bagaż, a poza tym może służyć jako stolik nocny. Pamiętaj, żeby zabrać ubrania i na ciepłe dni, i na chłodne. Ulubione ubrania. Takie, które pachną nią najmocniej, nawet po wypraniu. Ladvarian cofnął się. Dlaczego mieć zabierać ubrania? Tersa uśmiechnęła się. - Ponieważ Czarownica nie ma sierści - wyjaśniła łagodnie. Popatrzyła w przestrzeń, jej oczy zrobiły się zamglone i puste. - Już niemal czas na spłacenie długów. Ci, którzy przeżyją, będą służyć, ale przeżyje niewielu. Wycie... pełne radości i bólu, wściekłości i rozkoszy. Ona nadchodzi. - Tersa znów skupiła wzrok na Ladvarianie. - A krewniacy przykują marzenie do ciała. Tak, pani - powiedział z szacunkiem Ladvarian. Tersa uniosła z toaletki kobaltowoniebieską misę. Za pomocą Fachu

zawiesiła ją w powietrzu. - Kiedy zobaczysz się z Prządką Marzeń, powiedz jej, że w taki sposób zdobędzie to „więcej”, którego potrzebuje. Ladvarian przestąpił niespokojnie z łapy na łapę. Królowa Arachny nie wspominała o Tersie. Dlaczego Tersa wiedziała tak wiele o królowej Arachny? Tersa zanurzyła palce w misie. Kiedy uniosła rękę, na jej palcu pozostała kropla wody. Zamiast spaść na ziemię, kropla zaczęła rosnąć, jak mała bańka dmuchanego szkła, perła uczyniona z wody. Tersa przekuła paznokciem kciuka palec drugiej ręki. Na opuszce pojawiła się kropla krwi. - A Krwawi śpiewać będą Krwawym. Ladvarian poczuł moc zawartą w tej kropli krwi. - Niech krew będzie rzeką pamięci. - Obróciwszy dłoń, potarła zakrwawionym palcem bańkę wody. Krew spłynęła do środka bańki. Tersa objęła bańkę osłoną i włożyła do małego, wyściełanego aksamitem pudełka, po czym wyciągnęła je w stronę Ladvariana. - Popatrz - nakazała. Otworzył umysł i ostrożnie wysłał sondę psychiczną. Napłynęły do niego obrazy, wspomnienia. Wspomnienia małej dziewczynki wyprowadzającej wyczerpaną kobietę z Wykrzywionego Królestwa. Wspomnienia starszej Jaenelle, obiecującej, że znajdzie Daemona. Wspomnienia rozmów, śmiechu, radości. Wspomnienia Tersy. - Powiesz Prządce? - spytała Tersa. Ladvarian zniknął pudełko. Ja jej powiedzieć. - Jeszcze jedno, mały bracie. Nie odrzucajcie daru Lorna. Prządce będzie potrzebny i on.

5. Kaeleer Daemon wszedł do pracowni Jaenelle, zostawiając za sobą otwarte drzwi. Od kiedy przywiozła Karlę do Stołpu, żeby kontynuować uzdrawianie, spędzała tu codziennie wiele czasu. Daemon nie sądził jednak, by jej rozterka czy gorączkowe działania miały coś wspólnego z chorą przyjaciółką. Prawdę powiedziawszy, był pewien, że tylko jemu pozwalała dostrzec swoje rozgorączkowanie. Coś ją zżerało od środka, więc po tej scenie w sali posiedzeń postanowił sobie, że dowie się co. - Jaenelle, musimy porozmawiać. Uniosła głowę znad stosu ksiąg pokrywających stół. - Nie mam teraz czasu na rozmowy - odparła lekceważącym tonem. Celowo zatrzasnął drzwi tak mocno, że wszystko w pokoju aż podskoczyło wszystko łącznie z Jaenelle. - Znajdź czas - polecił niebezpiecznie łagodnie. Kiedy zaczęła protestować, przerwał jej w pół słowa. - Zrobię dla ciebie wszystko. Wszystko, rozumiesz? Ale nim stanę do walki z całym Pierwszym Kręgiem, chcę wiedzieć dlaczego. - Kaeleer nie może iść na wojnę z Terreille - jej głos drżał. - Dlaczego? Jej oczy wypełniły gorące łzy złości. - Jeśli pójdziemy na wojnę, wszyscy, którzy byli na spotkaniu, zginą. - Nie możesz tego wiedzieć - warknął. Popłynęły łzy, raniąc mu serce. - Ale to wiem. Daemon zakołysał się na piętach. Była bardzo silną, bardzo utalentowaną Czarną Wdową. Jeśli dostrzegła ich śmierć w splątanej Sieci marzeń i wizji, nie było miejsca na wątpliwości. To wyjaśniało jej opór. Odetchnął głęboko, żeby się uspokoić. - Kochanie... czasami zabijanie jest konieczne. Czasami to jedyna droga, Żeby ocalić dobro. - Wiem - Jaenelle uderzyła książką w stół. - Spędziłam ostatnie trzy

tygodnie na poszukiwaniu odpowiedzi. Nieprawda, dłużej, ale czas się kończy. Czuję to. - Masz moc... - zaczął ostrożnie. W jej oczach pojawiła się niemal nienawiść, ale on wciąż naciskał. - Część twojej mocy wystarczy, by zniszczyć armię Terreille. - A kiedy będę niszczyła tę jedną, sześć innych zacznie zabijać Krwawych na innych terytoriach Kaeleer. Nawet jeśli i te zniszczę, jedną po drugiej, nie sprawi to różnicy. - Nie tylko ty będziesz walczyć - upierał się Daemon. Oparł jedną rękę na stole i pochylił się w jej stronę. - Na Ogień Piekielny, kobieto, popatrz, jak silni są mężczyźni w tym Królestwie. Popatrz na Kamienie. Czarne, Szaroczarne, Szare. Mamy przewagę. - W ostatniej wojnie Kaeleer również miało przewagę - powiedziała cicho Jaenelle. - I wygrało. Z trudem, ale wygrało. Tyle że wszyscy ci mężczyźni Zginęli, a wojna niczego nie zmieniła. Skaza, która ją wywołała, nadal szerzy się wśród Krwawych i jest jeszcze silniejsza. - Hekatah i Dorotheę można zniszczyć. Jaenelle wyszła zza stołu i zaczęła krążyć po pracowni. - W tej chwili niczego by to nie naprawiło. Nawet gdybyśmy je zniszczyli, nawet gdyby Kaeleer wygrało pierwszą rozgrywkę, ostatecznie Królestwo Cieni poniesie klęskę. Skaza zbyt się rozprzestrzeniła. Terreille nadal będzie wysyłać armie. Będzie je wysyłać, jedną po drugiej, a walki będą się ciągnąć bez końca, i tu, i w Terreille, aż Krwawi przestaną pamiętać, kim są, aż zapomną, że mieli być strażnikami królestw. - Mamy już wojnę, Jaenelle - powiedział bezceremonialnie. - Bez znaczenia, czy została oficjalnie wypowiedziana, czy nie. Mamy już wojnę. - Nie. - Masz dość mocy, żeby wpłynąć na jej przebieg. Jeśli wyzwolisz... - Nie mogę.

- Możesz. - Nie mogę. - DLACZEGO? Odwróciła się w jego stronę. - PONIEWAŻ, NIECH CIĘ SZLAG, JESTEM ZA SILNA! Jeśli wyzwolę swoją moc, ona zniszczy Krwawych. Wszystkich Krwawych. W Terreille. W Kaeleer. W Piekle. Daemon poczuł, jak miękną mu nogi. Niemrawo zepchnął książki na bok i przysiadł na stole. Powiedziałeś, że jest sześć razy silniejsza niż nasza połączona moc. Strasznie się myliłeś, ojcze. Sześć razy? Raczej sześćset razy. A może sześć tysięcy razy. Ma dość mocy, by zniszczyć wszystkich Krwawych. Objąwszy się ramionami, Jaenelle krążyła po pokoju. - Stołp to Sanktuarium. Tam nic się nikomu nie stanie, ale ilu ludzi pomieści? W najlepszym razie kilka tysięcy. Kto ma ich wybrać, Daemonie? A jeśli wybór okaże się błędny i skaza przetrwa, ukryta, ponieważ ktoś będzie tak cholernie pewny, że ma rację? Myślała o Alexandrze. Czy ktoś uznałby Alexandrę za skażoną? Przy podejmowaniu decyzji, kto ma ocaleć, oczywiście wybrano by królowe, nawet te wprowadzone w błąd, o ile tylko nie zostały w oczywisty sposób skażone. Ale co z takimi jak Vania? Nie nosiła w sobie takiej skazy, o jakiej mówiła Jaenelle, ale byłaby zdolna skłócić otaczających ją mężczyzn i w końcu zniszczyć prowincję. Właśnie takie kobiety popierała Dorothea. - Krwawi to Krwawi - ciągnęła Jaenelle. - Dwie nogi, cztery nogi, bez znaczenia. Krwawi to Krwawi. Dar Fachu pochodzi z jednego źródła i wiąże nas ze sobą. Więc nawet krewniacy nie ocaleją. Nic dziwnego, że tak ją to zjada. - Czy Kaeleer wygra? - spytał cicho Daemon. Minęła cała minuta, nim Jaenelle odpowiedziała.

- Tak. Ale ceną za zwycięstwo będą wszystkie królowe Kaeleer i wszyscy książęta wojowników. Pomyślał o ludziach, o tych porządnych ludziach, których poznał w Kaeleer. Pomyślał o krewniakach. Pomyślał o dzieciach. A przede wszystkim pomyślał o Daemonarze, synu Lucivara. Jeśli z jakichś przyczyn nie zniszczą Dorothei i Hekatah, a one dostaną w swoje ręce Daemonara... - Zrób to - powiedział. - Wyzwól swoją moc. Zniszcz Krwawych. Jaenelle zatrzymała się i otworzyła usta ze zdumienia. Wpatrywała się w niego bez słowa. - Zrób to - powtórzył. - Jeśli to jedyny sposób, by pozbyć się skazy, jaką Dorothea i Hekatah sprowadziły na Krwawych, to, na Ciemność, Jaenelle, okaż litość tym, których kochasz, i zrób to. Znów zaczęła krążyć po pokoju. - Musi być jakiś sposób, żeby oddzielić Krwawych od Krwawych. Musi być jakiś sposób. Przed głowę Daemona przemknęło jakieś wspomnienie, ale nie zdołał go uchwycić. Nerwowe krążenie Jaenelle po pokoju wprawiało wszystko w ruch. - Stań na chwilę - warknął. Zatrzymała się gwałtownie i fuknęła. Uniósł rękę, nakazując ciszę. Wspomnienie ciągle mu uciekało, ale zdołał je wreszcie uchwycić. - Myślę, że jest sposób. Otworzyła szerzej oczy, ale zgodnie z poleceniem milczała. - Kilka wieków temu żyła królowa nazywana Szarą Panią. Kiedy wioska, w której przebywała, została zaatakowana przez hayllańskich wojowników, znalazła sposób na oddzielenie wieśniaków od Hayllańczyków, po czym wyzwoliła swą siłę i ocaliła wioskę. - Jak to zrobiła? - spytała bardzo spokojnie Jaenelle. - Nie wiem. - Zawahał się i zaczął się zastanawiać, skąd wzięło się to wahanie. - Pewien człowiek, którego znałem, był wtedy przy niej. Kilka lat przed

śmiercią przysłał mi wiadomość, że spisał relację o tej „przygodzie”, i zostawił mi ją w bezpiecznym miejscu. To była dobra królowa, ostatnia królowa, która potrafiła stawić czoła Dorothei. Chciał, żeby została zapamiętana. Jaenelle przyskoczyła do niego, chwyciła go za koszulę. - A zatem wiesz, jak tego dokonała! - Nie, nie wiem. Nigdy nie odebrałem tej relacji. Postanowiłem pozostawić ją w ukryciu, poza zasięgiem Dorothei. - Myślisz, że zdołasz ją odszukać? - spytała nerwowo Jaenelle. - To nie powinno być trudne - odparł sucho, po czym objął ją. Czuł ogromną potrzebę dotknięcia jej ciała. - Zostawił ją u bibliotekarza Stołpu. * * * - Sprowadziłem ją ze Stołpu w Terreille, kiedy po raz pierwszy przyjechałeś do Ebon Askavi z Jaenelle - wyjaśnił Geoffrey, podając Daemonowi starannie zapakowaną paczkę. - Dziwiłem się nawet, dlaczego się o nią nie upomniałeś od razu. Dlaczego pomyślałeś o niej akurat teraz? Pytanie zabrzmiało niewinnie, ale nie było w nim nic niewinnego. Daemon spojrzał Geoffreyowi prosto w oczy i uśmiechnął się. - Właśnie sobie o niej przypomniałem. * * * Nie rozpakował jej, nie przejrzał. Sprawdził tylko, czy nie została zabezpieczona jakimś zaklęciem, które uruchomiłoby się, gdyby otworzył ją ktoś niepowołany. Potem oddał ją Jaenelle i spędził następne kilka godzin na odmawianiu dostępu do Królowej chyba wszystkim członkom Pierwszego Kręgu. Wywołał w ten sposób wielkie niezadowolenie, ale w sumie zadanie było dość łatwe. Tylko Zarządca Dworu, Dowódca Straży i Faworyt mieli prawo wolnego wstępu do apartamentów królowej. Lucivar rzucił tylko okiem na Daemona i sam

się wycofał. Natomiast powstrzymanie Saetana i Andulvara okazało się dużo trudniejsze. Wyczuł, że jeszcze kilka takich grzecznych konfrontacji, a ich zaufanie do niego zniknie. Rozumiał ich niepokój, zważywszy na to, jak zachowywała się ostatnio Jaenelle, ale mimo to zabolała go ich nieufność. Kiedy wreszcie zdecydował się poszukać jej towarzystwa, znalazł ją w bawialni. Siedziała, mając splecione ramiona, wpatrzona niewidzącym wzrokiem w okno. - To nic nie dało? - spytał cicho, kładąc delikatnie rękę na jej ramieniu. - Dało. Znalazłam odpowiedź. Nie mogę zrobić tego tak samo jak ona, ale przynajmniej wiem, od czego powinnam zacząć. Odwróciła się i pocałowała go z taką desperacją, że poczuł strach. Ale dał jej to, czego potrzebowała. Dawał jej to przez wiele godzin. Kiedy w końcu znalazła ukojenie, powiedziała: - Kocham cię - i zapadła w sen. Pomimo wyczerpania - i fizycznego, i emocjonalnego - leżał, nie śpiąc jeszcze przez długi czas. Zastanawiał się, dlaczego to jej „kocham cię” zabrzmiało zupełnie jak „żegnaj”.

6. Kaeleer - Nasza Pani zmieniła zdanie - poinformował Saetan oficjalnym tonem królowe terytoriów tworzące sabat. - Wy i mężczyźni z Pierwszego Kręgu macie pozostać w Stołpie, ale królowe z waszych terytoriów mogą zostać u siebie. - Dlaczego my musimy zostać? - spytał Chaosti. - Nasi ludzie umierają. Powinniśmy wrócić do domu i przygotować się do walki. - Dlaczego zmieniła zdanie? - zapytała równocześnie Morghann. - Co powiedziała, kiedy ją spytałeś o powody?

Saetan zawahał się. - Polecenie przekazał Faworyt. Wyczuł ich gniew i rosnącą nieufność wobec Daemona. Co gorsza, sam podzielał ich uczucia. - Królowa wydała rozkaz - powiedział, wiedząc, jak śmiesznie brzmią jego słowa wobec walk toczących się na terytoriach Kaeleeru. - W porządku, Wielki Lordzie - powiedział chłodno Aaron. - Królowa rozkazała. Ale najwyraźniej nikt nie poinformował o tym krewniaków. Żaden z nich, choć są członkami Pierwszego Kręgu, nie przebywa w Stołpie. Wszyscy popatrzyli na siebie, nagle pojmując znaczenie jego słów. Wreszcie Karla zadała pytanie. - Gdzie są krewniacy? * * * Saetan przyglądał się, jak krople deszczu spływają po szybach. Kiedy Jaenelle wydała rozkaz, by wszystkie królowe przybyły do Stołpu, nie zaprotestował z jednego powodu: Sylvii. Chciał, żeby przybyła do Stołpu, gdzie będzie bezpieczna. Ale teraz, gdy Jaenelle zmieniła zdanie - albo pozwoliła, by ktoś je zmienił za nią - zamierzał wydać własne rozkazy. Jako Książę Wojowników Dhemla - nu zamierzał wezwać do Pałacu wszystkie tutejsze królowe. To było ryzykowne - Pałac nie miał takich zabezpieczeń jak Stołp, żadne miejsce nie posiadało takich zabezpieczeń jak Stołp, ale został przygotowany do odparcia ataku, a jego umocnienia były lepsze niż w miejscach, do których musiałyby się wycofać królowe w przypadku nasilenia walk. I był dość duży, by mogły przywieźć ze sobą rodziny, dzieci. Chciał, żeby była bezpieczna. I jej chłopcy. Mikal i Beron. Bezczelna, uparta, prześliczna Sylvia. Matko Noc, jakżeż ją kochał.

Gdyby nie wyczuł bólu, jaki zadał jej ostatni Faworyt, nie zostałby jej kochankiem, gdy moc toników Jaenelle, po złożeniu przez nią Ofiary Ciemności, wyzwoliła w nim z powrotem męskie pragnienia i dała mu możliwość ich zaspokojenia. Znalazłby w sobie dość siły, by pozostać tylko przyjacielem Sylwii. Zanim się zaprzyjaźnili, odcięła się zupełnie od radości, jaką daje seks, a żaden mężczyzna nie zaciekawił jej na tyle, by chciała spróbować znowu. Nie byli oficjalnymi kochankami. Na jego prośbę publicznie zachowywali pozory, że są jedynie przyjaciółmi. Och, jego powody były bardzo logiczne, bardzo rozważne. Wiedział, że Luthvian będzie wściekła, jeśli oficjalnie zostanie kochankiem innej kobiety, a nie chciał, aby przeniosła swój gniew na resztę rodziny - albo na Sylvię. I nie chciał, żeby ludzie odsunęli się od Sylvii, ponieważ wybrała sobie Strażnika na kochanka. Początkowo ustąpiła, głównie dlatego, że na nowo odkrywała przyjemności łoża i była w stanie zaakceptować ten układ. Ale stopniowo, w ciągu ostatniego roku, konieczność zachowania tajemnicy coraz bardziej ją unieszczęśliwiała. Coraz bardziej pragnęła oficjalnego związku. Spodziewał się, że go porzuci. Zamiast tego kilka miesięcy temu, w noc Winsolu, poprosiła, by został jej mężem. I niech Ciemność ma go w opiece, chciał powiedzieć „tak”. Chciał dzielić z nią łoże, chciał dzielić z nią życie. Ale nie powiedział „tak”. Nie z powodu Luthvian, czy dlatego, że był Strażnikiem, ale z uwagi na niejasny niepokój, który kazał mu być ostrożnym, kazał mu zaczekać. Więc uśmiechnął się tylko i powiedział: - Poproś mnie w następny Winsol. Rozumiał, dlaczego w kolejnych tygodniach przestały napływać zaproszenia do jej łoża. Rozumiał, dlaczego była zawsze „zajęta”, kiedy zachodził do niej, żeby pobyć trochę z chłopcami. Tęsknił za przyjaciółką dużo bardziej niż za kochanką, choć brakowało mu, naprawdę brakowało, tych wspólnych godzin w łożu. Potem, kilka dni przed atakiem na Glacię, pojechali na dwa dni do Amdarh, Żeby spędzić ze sobą trochę czasu, by odbudować swój związek. I kochali się, ale gdy tylko jej dotknął, zrozumiał, że choć go pragnie, próbuje zachować dystans, próbuje ochronić się przed kolejnym bólem. Czuł jej powściągliwość nawet wtedy, gdy szczytowała.

Patrząc na krople deszczu na szybach, niemal żałował, że nie powiedział wtedy „tak”, niemal żałował, że kiedy przybyli do Amdarh, nie poprosił jej, by stanęła z nim przed Kapłanką. Tak bardzo chciałby się z nią kochać jeszcze choć raz, żeby przekreślić ten brak szczęścia, który towarzyszył im w łożu ostatnim razem. Ale teraz rosło w nim przekonanie, że kolejnej okazji nie będzie. Były rzeczy, które powinien jej powiedzieć tej nocy w Amdarh. Nigdy tak naprawdę nie wyjawił jej, ile dla niego znaczy, jak bardzo ją kocha. Powinien był to zrobić. Teraz nie mógł jej ofiarować nic prócz słów. Ale przynajmniej tyle mógł jej dać. Odwrócił się od okna, usiadł przy biurku i zaczął pisać.

ROZDZIAł CZTERNASTY

1. Kaeleer - Chciałam prosić o przysługę - powiedziała Jaenelle. Odeszła od stołu, żeby wziąć dwa małe szklane słoiki. Jej ruchy były wyraźnie sztywne. - Wystarczy, że poprosisz - odparła Titian. Wydatkuje zbyt wiele mocy, nie pozwalając ciału odpocząć. Co takiego planuje, że koszt jest aż tak wielki? - Dyskretną przysługę. - Rozumiem. - Potrzebna mi jest krew dwóch ludzi skażonych przez Dorotheę lub Hekatah. Najlepiej, żeby każdego skaziła inna. Titian pomyślała przez chwilę. - Lord Jorval mieszka w stolicy Małego Terreille, prawda? Jaenelle z trudem przełknęła ślinę. Nawet ta prosta czynność wymagała od niej wysiłku. - Tak, Jorval przebywa w Goth. I w tej chwili jest tam również Kartane SaDiablo. - Ach. - Patrząc na tę wyczerpaną kobietę, Titian przypomniała sobie, jaka Jaenelle była jako dziecko. Oraz wiele innych rzeczy. - Czy to będzie jakiś problem, jeśli żaden z nich nie zobaczy kolejnego świtu? Szafirowe oczy Jaenelle wypełnił zabójczy chłód. - Nie.

Titian uśmiechnęła się. - W takim razie, za twoim pozwoleniem, zabiorę ze sobą Surreal. Już czas spłacić pewne długi.

2. Kaeleer W ogromnej komnacie, gdzie stał Ciemny Tron, Ladvarian z drżeniem przyglądał się Lornowi. Rzecz nie w tym, że się go obawiał - zwykle się go nie bał. Chodziło raczej o to, że Lorn był Księciem Smoków, legendarnej rasy, która stworzyła Krwawych. Był bardzo, bardzo stary i bardzo mądry, i bardzo duży. Ladvarian był mniejszy niż jedno mroczne oko Lorna i właśnie dlatego czuł się taki malutki. No i jeszcze, na domiar złego, była Draca, Zarządczyni Stołpu, partnerka Lorna i Królowa Smoków, która złożyła w ofierze swą prawdziwą formę, żeby dać innym stworzeniom Fach. Ofiara. Nie, nie będzie myślał o ofierze. Nie będzie żadnej ofiary. Krewniacy na to nie pozwolą. Ale to wezwanie tutaj, przed oblicze Lorna i Drący, kiedy królowa Arachny już prawie ukończyła tę szczególną Sieć marzeń... To ono go przeraziło. Jeśli smoki zabronią krewniakom to zrobić... Ale krewniacy i tak to zrobią, bez względu na koszty. Witaj, mały bracie - powiedział Lorn niskim, cichym, grzmiącym głosem. Witaj, książę Lornie - Ladvarian trząsł się w widoczny sposób. Mam dla ciebie dar, mały bracie. Przekaż go Prządce Marzeń. W powietrzu przed Ladvarianem zmaterializowało się płaskie, pięknie rzeźbione pudełko. Kiedy się otworzyło, zobaczył prosty naszyjnik z białego i żółtego złota i równie prosty pierścień. Ale to wprawione w nie Kamienie sprawiły, że sierść zjeżyła mu się na karku, a uszy przylgnęły płasko do głowy.

Kamienie nie miały koloru, ale i nie były bezbarwne. Bezustannie skrzyły się, niecierpliwie wyglądając momentu transformacji. Sięgały do Ladvariana, szukały z nim połączenia. Cofnął się o krok. Kiedy spojrzał na Lorna, tak zły i zmieszany, że gotów był rzucić mu wyzwanie, choć przecież byłoby to głupie i bezużyteczne, uświadomił sobie, iż łuski Lorna rzucają podobny, przejrzysty blask. Nagle zrozumiał. Cofnął się o kolejny krok i zaskomlał. Nie obawiaj s - się, mały bracie. To dar. Będzie potrzebny Prządce do ukończeni a S - sieci. Ladvarian zebrał się na odwagę i zbliżył do pudełka. Nigdy nie widzieć takiego Kamienia. I nigdy więcej nie zobaczysz - sz - odparł łagodnie Lorn. Nigdy nie będzie drugiego takiego. Nie ma rangi - stwierdził Ladvarian, nadal nieufnie. Nie wiedzieć, czym jest. Jesz - szcze nie wiesz - sz, czym jes - st - przytaknął Lorn. Ale ma nazwę. Nazywa się Ś - świt Zmierzchu. * * * Kiedy Ladvarian ruszył z pudełkiem z powrotem do Arachny, Draca i Lorn popatrzyli na siebie. - Wiele ryzykujesz, dając mu taki Kamień - stwierdziła Draca. Jes - st powód, by wiele ryzykować - odparł Lorn. Czarownica już prawie s skończyła s - wą S - sieć? - Tak. - Po raz pierwszy, odkąd poznała Jaenelle, Draca poczuła ciężar swych lat. Nie możemy uleczyć s - skazy, Draco - powiedział łagodnie Lorn. Ale ona

może. - Wiem. Kiedy dawałam dar magii, rozdzieliłam go hojnie, wiedząc, że nigdy nie będę mogła wpływać na to, jak zos - stanie wykorzystany - Draca zawahała się. - Jeśli to zrobi, przepadnie. Ona jest S - sercem Kaeleeru. Nie może przepaść - Lorn urwał, a po chwili dodał łagodnie: Krewniacy Zawsze byli s - silnymi marzycielami. - Czy okażą s - się dość s - silni? To pytanie zawisło między nimi. Żadne z nich nie potrafiło na nie odpowiedzieć.

3. Kaeleer Ukradkowy ruch i nagły błysk małej kuli światła czarownicy wyrwały Jorvala z niespokojnego snu. - To ty, Kapłanko? - zapytał. Jakaś ręka złapała go za włosy, poderwała jego głowę z poduszki. - Nie - odparła kobieta o srebrzystych włosach, podrzynając mu gardło nożem. - Na imię mi zemsta.

4. Kaeleer - Dość - powiedział Daemon, prowadząc Jaenelle do jej bawialni. Musisz odpocząć. - Sieć jest niemal skończona. Muszę jeszcze tylko... - ...odpocząć. Jeśli się pomylisz, ponieważ jesteś zbyt wyczerpana, by myśleć jasno, wszystko pójdzie na marne.

Spróbowała zawarczeć, ale tylko padła bezwładnie na fotel. Daemon miał ochotę na nią nakrzyczeć, choć wiedział, że nie przyniosłoby to niczego dobrego. W zastraszającym tempie traciła na wadze, a przecież nie bardzo miała z czego tracić te kilogramy. Jego sprzeciw zmusiłby ją tylko do wydatkowania większej ilości energii, której nie miała, więc wybrał inną drogę. - Powiedziałaś mi kilka minut temu, że potrzeba ci jeszcze paru rzeczy, żeby skończyć Sieć. - Ich zdobycie wymaga czasu. Pochylił się i pocałował ją delikatnie, przekonująco. Kiedy poczuł, że ustępuje, wymruczał prosto w jej wargi. - Zjemy cichą kolację. Potem zagramy kilka partyjek kołyski. Nawet pozwolę ci wygrać. Jej śmiech wywołał w nim inny głód. Pocałował ją mocniej, pieszcząc dłonią jej pierś. - Chyba jestem głodna - stwierdziła Jaenelle bez tchu, kiedy wreszcie dał jej szansę przemówić. Gdy całkowicie zaspokoili ten głód, usiedli razem do kolacji.

5. Piekło Ból obudził Kartane. Otworzył oczy. W blasku dwóch bladych kul światła czarownicy zdołał stwierdzić, że znajduje się na wolnym powietrzu. Po chwili zorientował się, że wisi do góry nogami. Ktoś powiesił go za nogi. Coś poruszyło się w pobliskich zaroślach. Obrócił lekko głowę i zobaczył dziwny stos starannie złożonych brązowych szmat.

Wtem serce zaczęło mu walić jak młotem. Nagle trudno mu było oddychać. Otaczające go cienie trochę się przesunęły. Pojął, że ten dziwny stos to wcale nie szmaty, to brązowa skóra. Kiedy nabierał powietrza, żeby zacząć krzyczeć, w ciemności wokół niego rozjarzyły się czerwone, gorejące oczy. * * * Nawet trzymając głowę pod wodą, Surreal słyszała krzyki Kartane. Wynurzyła się gwałtownie, a potem natychmiast zanurzyła po szyję. Jeziorko, zasilane przez gorący strumień, było cudownie ciepłe, natomiast powietrze tak zimne, że aż kąsało. Usłyszała warknięcie, skowyt, straszliwy wrzask. Nie tylko powietrze potrafiło tu kąsać. - A więc to jest Piekło - powiedziała, rozglądając się wokoło. Było zbyt ciemno, żeby zobaczyć wiele, ale teren wokół jeziorka miał w sobie dziwne, surowe piękno. - Tak, to jest Piekło - odparła Titian z błogim uśmiechem. Wyprostowała się i popatrzyła badawczo na Surreal. - Czy zadowala cię taka spłata długu? Warknięcia i wrzaski umilkły na moment, potem zaczęły się od nowa. - Tak - powiedziała Surreal, kładąc się wygodnie na wodzie.

6. Kaeleer - Czasami serce ujawnia więcej niż szklane tafle. Saetan odwrócił się od

okna i cofnął o krok, zaskoczony. - Co ty robisz w Stołpie, Terso? Przeszła z uśmiechem przez pokój i wyciągnęła ku niemu grubą kopertę. - Przyszłam ci to dać. Jeszcze nim wziął list z jej ręki, wiedział, kto jest nadawcą. Sylvia zawsze dodawała kilka kropli olejku lawendowego do wosku, którym pieczętowała swoją korespondencję. Tersa nagle położyła rękę na jego ramieniu i pocałowała go w usta. Zaskoczył go ten długi pocałunek. I zmartwił. Cofnęła się. - To jest druga część wiadomości - powiedziała. Była już prawie w drzwiach, kiedy się ocknął. - Na pewno nie po to przybyłaś do Stołpu. - Nie? - spytała ze zdumieniem. A potem dodała: - Nie, nie dlatego. Czekał. Milczała. - Powiedz mi, dlaczego tu jesteś, kochana? - zachęcił ją delikatnie. Jej oczy nagle zrobiły się zupełnie przytomne. Miał wrażenie, że po raz pierwszy, odkąd ją zna, widzi ją taką, jaką była, zanim została złamana. A była wspaniała nawet olśniewająca. - Jestem tu potrzebna - stwierdziła spokojnie, a potem wyszła z pokoju. Stał przez kilka minut, wpatrując się w kopertę. - Pokaż, że masz jaja, SaDiablo - mruknął wreszcie i powoli otworzył list. - Bez względu na to, co pisze, to nie jest koniec świata. List był długi. Przeczytał go dwa razy. Nie był w stanie podarować Sylvii niczego prócz słów, ale najwyraźniej, na szczęście, to wystarczyło.

7. Terreille Dorothea chodziła niespokojnie po pokoju. - Armie zbierają się w całym Terreille, od kilku tygodni ludzie, których ukryłyśmy w Małym Terreille, atakują terytoria Królestwa Cieni, a Kaeleer nadal nie wypowiedziało nam wojny. - To dlatego, że Jaenelle Angelline nie ma dość jaj, żeby wykorzystać swoją moc - powiedziała Hekatah, starannie układając fałdy swej długiej peleryny. - To mysz, która chowa się w norze, kiedy koty ucztują. - Nawet mysz potrafi ugryźć - warknęła Dorothea. - Ta mysz nie ugryzie - stwierdziła spokojnie Hekatah. - Jest zbyt delikatna, żeby uczynić krok, który wywoła rzeź. Dorothea nie była tego taka pewna, ale fakt, że Jaenelle darowała życie Alexandrze po nieudanym porwaniu Wilhelminy, zdecydowanie wskazywał na brak właściwego temperamentu. Ona sama na pewno nie oszczędziłaby tej suki. Ta wada Jaenelle przemawiała na ich korzyść, ale... - Najwyraźniej zapominasz, że Wielki Lord ma zęby i z całą pewnością nie zawaha się ich użyć. - Nie zapominam o niczym, jeśli chodzi o Saetana - warknęła Hekatah. - Ale jak zwykle jest związany honorem, a własne emocjonalne porażki dodatkowo nałożą mu kaganiec. Przy odpowiedniej perswazji podwinie ogon pod siebie i zrobi wszystko, czego od niego zażądamy. Dorothea miała nadzieję, że ten gnijący worek kości ma rację. Musiały wyeliminować Saetana, Lucivara i Daemona. Kiedy ci trzej znikną, armie z Terreille będą mogły zniszczyć królowe i książąt wojowników w Kaeleer. O, tak, w walkach polegną całe zastępy, ale wygrają tę wojnę. A wtedy odeśle Ciemną Kapłankę na zasłużony i wieczny odpoczynek. I będzie sama rządzić królestwami.

Pocieszona tą myślą, zatrzymała się na chwilę i zauważyła, że Hekatah szykuje się do odejścia. - Dokąd idziesz? Hekatah uśmiechnęła się złowrogo. - Do Kaeleer. Już czas zacząć szykować przynętę, która pozwoli nam kontrolować Jaenelle Angelline. .

8. Kaeleer Kiedy Andulvar wreszcie został wpuszczony do bawialni Królowej, przyjrzał się uważnie Jaenelle i pomyślał o rzeczach, które z ochotą uczyniłby Daemonowi Sadiemu. Do licha, ten człowiek pełnił obowiązki jej Faworyta i powinien się nią opiekować. Tymczasem Jaenelle była zdecydowanie za chuda, a skóra pod jej oczami pociemniała z wyczerpania. I miała dziwny, niemal zdesperowany błysk w oczach. - Witaj, książę Yaslana - powiedziała cicho Jaenelle. Czyli to oficjalne spotkanie. - I ty, Pani - odparł sztywno Andulvar. - Ponieważ najwyraźniej nie zaprosiłaś mnie tutaj jako swego wuja, czy przybywam jako Dowódca Straży? Kiedy wzdrygnęła się, pożałował swego ostrego tonu. Nie sprawiała wrażenia osoby, która wytrzyma wiele takich emocjonalnych ciosów. - Ja... muszę ci coś powiedzieć. I potrzebuję twojej pomocy. Dołożył starań, żeby złagodzić głos. - Ponieważ jestem Dowódcą Straży? Pokręciła głową. - Ponieważ jesteś Księciem Demonów. Po Saetanie to ty masz największą władzę w Piekle. Żywe demony posłuchają cię i pójdą za twoim przykładem. Podszedł do niej i przytulił ją. Lekko, ponieważ obawiał się, że gdyby zrobił to tak, jak tego pragnął, zgniótłby ją w uścisku.

- O co chodzi, chudzinko? Odsunęła się na tyle, żeby spojrzeć mu w oczy. - Znalazłam sposób na pozbycie się Dorothei, Hekatah i skazy, którą rozprzestrzeniły wśród Krwawych. Ale nieskażeni Krwawi będą w niebezpieczeństwie, jeśli żywe demony nie zechcą mi pomóc. * * * Pół godziny później Andulvar zamknął za sobą drzwi bawialni, przeszedł kilka kroków i oparł się o ścianę. O Matko Noc. Nie wątpił, że jej plan się powiedzie. Jaenelle nie mówiłaby, że może tego dokonać, gdyby miała jakieś wątpliwości. Ale... O Matko Noc! Walczył w poprzedniej wojnie pomiędzy Terreille a Kaeleer. Oba królestwa zostały wtedy zniszczone i zginęły miliony, a przecież nic to nie dało. Znów stali na skraju tej samej przepaści, walcząc z chciwością i ambicją, które ponownie podniosą łeb, jeśli nie zostaną ostatecznie i całkowicie zniszczone. Podobnie jak Mephis i Prothvar, zdawał sobie sprawę, że stoczenie drugiej wojny w ten sam sposób nie ma sensu. Podobnie jak oni - kiedy Pierwszy Krąg domagał się oficjalnego wypowiedzenia wojny - rozglądał się po twarzach zebranych i zastanawiał się, ilu z nich pozostanie wśród żywych, kiedy ten konflikt się skończy. Jaenelle się nie zastanawiała. Ona wiedziała, że nikt z nich nie przeżyje. Na Ognie Piekielne, nic dziwnego, że robiła, co w jej mocy, żeby zatrzymać ich w jedynym miejscu, gdzie byli bezpieczni. A teraz miała plan... O Matko Noc. Kiedy mu go wyjaśniła, poczuł, że nie wszystko jest w nim w porządku. Miał niejasne wrażenie, że coś przed nim celowo zataiła. Saetan wiedziałby co, ale Saetan... Miała rację w tej sprawie. Sabat i chłopcy będą potrzebowali wiedzy i

doświadczenia Saetana, żeby zaleczyć rany już zadane Kaeleer. Dlatego nie powie przyjacielowi, co zamierza Jaenelle, nie zaryzykuje, że Saetan postanowi połączyć swe siły z ich mocą, zamiast pozostać na miejscu. Nie zrobi tego, ponieważ kiedy wszystko się skończy, Wielki Lord będzie potrzebny żywym. * * * Ladvarian odczekał w cieniu, aż nabrał pewności, że Andulvar odszedł. Wtedy wślizgnął się do bawialni Jaenelle. Wyglądała przez okno. Chciał jej powiedzieć, że wszystko będzie dobrze, choć wcale nie był tego pewien. Ależ tak, był. Będzie dobrze. Krewniacy nie wątpią, Krewniacy będą silni. Ale tego nie mógł jej powiedzieć, ponieważ teraz był czas na kły i pazury. To był czas zabijania. A nie wiadomo, czy Jaenelle będzie w stanie zabijać, jeśli się dowie, co stanie się później. Coś jednak musiał jej powiedzieć. Jaenelle? Kiedy odwróciła się do niego, w jej oczach było tyleż smutku, co radości. - O co chodzi, mały bracie? Mieć da ciebie wiadomość. Od Prządki Marzeń. Stanęła tak nieruchomo, że poczuł niepokój, iż Czarownica zagląda właśnie w jego duszę i dowiaduje się wszystkiego, co chciał przed nią ukryć. - Jaka to wiadomość? Ona powiedzieć, że aby przetrwać, trójkąt musi się trzymać raze.. Lustro zapewni bezpieczeństwo pozostałym bokom, ale tylko jeśli pozostaną razem. Zawahał się, po czym zapytał: Kto być lustrem? - Daemon - odparła nieuważnie. - Jest odbiciem swego ojca. Przez chwilę stała zagubiona w myślach. Na tyle długo, by Ladvarian zaczął się denerwować. Zrozumieć wiadomość? - Nie - powiedziała. Była bardzo blada. - Ale na pewno zrozumiem.

9. Kaeleer Luthvian usłyszała, jak otwierają się drzwi do jej sypialni, ale nie przerwała pakowania i nie odwróciła się. Przeklęty eyrieński smarkacz, ładuje się bez pozwolenia do jej pokoju. I przeklęty Lucivar, że nakazuje jej udać się do Stołpu, i to w dodatku z eskortą. Nie potrzebuje eskorty - a już szczególnie nie eskorty Palanara, który ma ledwie tyle lat, żeby samodzielnie wycierać sobie nos. Gdy wreszcie zaczęła się odwracać, by powiedzieć mu, co myśli, rzuciła się na nią jakaś zakapturzona postać. Natychmiast instynktownie owinęła się Czerwoną osłoną. W tej samej chwili poczuła uderzenie Czerwonej mocy, która uniemożliwiła uformowanie się osłony. Postać chwyciła ją. Upadły na podłogę. Poczuła cios noża, dopiero kiedy napastnik wyciągnął ostrze z jej ciała. Ponieważ była Uzdrowicielką, od razu wiedziała, że to groźna rana. Śmiertelna rana. Poczuła wściekłość. Wiedziała, że zostało jej niewiele czasu. Zerwała kaptur z głowy przeciwnika i zagapiła się na chwilę, osłupiała. - To ty! Hekatah wbiła nóż w brzuch Luthvian. - Ty suko - zasyczała. - Mogłam sprawić, byś była kimś, ale teraz zmienię cię w ścierwo. Luthvian próbowała walczyć, próbowała drapać, ale jej ręce zrobiły się nagle zbyt ciężkie, by mogła je unieść. Bezradna, poczuła, jak Hekatah zatapia zęby w jej gardle i zaczyna spijać jej krew. Nic nie można zrobić dla ciała, ale dusza... Zebrała całą siłę i wściekłość, jakie jej pozostały, po czym skierowała je w swoje wewnętrzne bariery. Pijąc krew, Hekatah uderzała w nie raz po raz, próbując je otworzyć, próbując dokończyć śmierć. Ale Luthvian opierała się tym uderzeniom, pozwalała wściekłości utworzyć most między życiem a śmiercią, kierowała całą siłę w wewnętrzne bariery. Całą, aż nic nie zostało. Nic.

W pewnym momencie uderzenia ustały. Luthvian poczuła ponurą satysfakcję, że dziwce nie udało się przedostać do jej wnętrza. Daleko, gdzieś bardzo daleko Hekatah zeszła z jej ciała. Gdzieś w tej niewyraźnej, zamglonej oddali ostre paznokcie zagłębiły się w skórze jej twarzy. Ręka zatrzymała się w okolicach oczu. - Nie - powiedziała Hekatah. - Jeśli uda ci się zmienić w żywego demona, chcę, żebyś widziała, co zrobię z twoim synem. Ruch. Drzwi sypialni zamknęły się. Cisza. Luthvian czuła, że znika. Z wysiłkiem zgięła palce. Tylko troszeczkę. Wściekłość dokonała przemiany, choć Luthvian nie zdawała sobie z tego sprawy. Hekatah nie zdołała tego wyczuć. Luthvian była teraz żyjącym demonem, ale nie miała dość siły, żeby nim pozostać. Jej dusza wkrótce stanie się tylko szeptem w Ciemności. Może pewnego dnia, kiedy odpocznie i odzyska siły, opuści Ciemność i wróci do królestwa żywych. Być może. Ile razy Lucivar jej powtarzał, żeby otoczyła dom ostrzegającymi osłonami? Ale ona za każdym razem warczała na niego, choć w głębi duszy cieszyła ją jego troska. To był test, ale tylko ona o tym wiedziała. Kiedy znowu wracał do tego tematu, kiedy w milczeniu znosił jej docinki, to był test, który miał dowieść, że zależy mu na niej. Och, były takie chwile, kiedy widząc napięcie na jego twarzy i chłód w oczach, obiecywała sobie, że to już ostatni raz, że to ostatnia próba. Ze kiedy następnym razem wspomni o osłonach, posłucha go, by wiedział, iż jej również na nim zależy. A potem nadchodził ten następny raz i znów chciała, znów musiała przeprowadzić kolejną próbę. I kolejną. I jeszcze jedną. Zawsze jeszcze tylko jedną. Teraz już nie będzie więcej testów, a jej syn, jej wspaniały eyrieński Książę Wojowników, nigdy się nie dowie, że go kochała.

Wystarczyłaby jej tylko jedna godzina pod postacią żywego demona. Jedna godzina, żeby mu powiedzieć. A tymczasem nie mogła nawet zostawić mu wiadomości. Niczego. Nie. Chwileczkę. Może mogłaby powiedzieć mu tę najważniejszą rzecz, tę rzecz, która ją dręczyła, odkąd nawy myślała jej Surreal. Zebrała całą siłę, jaka jej została, ukształtowała ją w bańkę, którą napełniła jedną myślą. Potem wypchnęła tę bańkę w górę, aż spoczęła tuż poza jej wewnętrzną barierą. Lucivar ją znajdzie. Wiedziała, że ją znajdzie. Nic ją tu nie wiązało. Nie miała się czego trzymać. Kiedy znikała i wracała do Ciemności, przepełniał ją żal łagodzony tylko tą jedną bańką wyznanej miłości.

10. Kaeleer Palanar niechętnie zapukał do drzwi kuchennych Luthvian. Początkowo sądził, że wyznaczenie na jej eskortę to zaszczyt, ale ona bardzo jasno dała mu do zrozumienia, iż nie lubi eyrieńskich mężczyzn, dlatego teraz nie był już pewien, czy Hallevar okazał tą nominacją zaufanie, czy też ukarał go subtelnie za jakieś przewinienie. Otworzył drzwi i ostrożnie wsunął głowę do kuchni. - Lady Luthvian? Była tam, stała koło stołu i patrzyła na niego. - Brak ci jaj, mały wojowniku? - spytała z uśmiechem. Ugodzony jej słowami, wszedł do kuchni. - Jesteś gotowa, pani? - spytał, usiłując powiedzieć to tak arogancko jak rzekłby Falonar czy Lucivar. Spojrzała na podróżną torbę, a potem na niego.

Od kiedy to Luthvian oczekuje, że mężczyzna będzie coś za nią nosił? Kiedy ostatnim razem spróbował, omal nie rozbiła mu głowy. Hallevar miał rację, kiedy radził: Lepiej pogódź się z faktem, że kobieta potrafi zmienić zdanie szybciej, niż ty potrafisz pierdzieć. Zrobił kilka kroków w stronę Luthvian, po czym znów się zatrzymał. - Co się stało? - spytała podejrzliwie. Śmierdziała. Oto co się stało. Paskudnie śmierdziała. No ale tego nie mógł jej przecież powiedzieć. Potem zauważył, że wygląda nieco... dziwnie. - Co się stało? - spytała ponownie i postąpiła krok w jego stronę. Cofnął się o dwa kroki. Jej twarz poruszyła się, zafalowała. Przez chwilę miał wrażenie, że widzi kogoś innego. Kogoś, kogo nie znał - i wcale nie chciał poznać. I przypomniał sobie coś jeszcze, coś, co zawsze powtarzał mu Hallevar. Czasami ucieczka to najmądrzejsza rzecz, jaką może zrobić niedoświadczony wojownik. Rzucił się biegiem do drzwi. Nie dotarł do nich. Moc przerwała jego wewnętrzne bariery, a głęboko w mózg wbiły się igły, odrywając małe fragmenty duszy. Gdy walczył, by dotrzeć do wyjścia, a nieznajoma wciągała go z powrotem, czuł, jak jego ciało wibruje. Poczuł, jak moc obraca go bezceremonialnie przodem do pomieszczenia, i zobaczył wreszcie czarownicę, która go pochwyciła. Wrzasnął. - Pójdziesz dokładnie tam, gdzie ci każę - powiedziała. - Powiesz dokładnie to, co każę ci powiedzieć. - N - n - nie. Złociste oczy zamigotały w rozkładającej się twarzy. Palanara przeszył ból. - To łatwe zadanie, mój mały. A kiedy je wykonasz, uwolnię cię. Wyciągnęła w jego stronę niewielki kryształ i położyła go w powietrzu. Jego lewa ręka sama po niego sięgnęła. Powiedziała mu dokładnie, dokąd ma iść, co ma dokładnie powiedzieć, co dokładnie zrobić z zaklęciem zamkniętym w krysztale. Potem znów został

odwrócony, jak marionetka ze splątanymi sznurkami. Wyszedł z domu. Wojownik by tego nie zrobił, bez względu na cenę. Wojownik by tego nie zrobił. Spróbował sięgnąć prawą ręką po nóż. Może poderżnąć sobie gardło albo nadgarstki, zrobić cokolwiek, żeby się od niej uwolnić. Jego dłoń zamknęła się na rękojeści. Śmierć cię nie ocali, mały wojowniku - powiedziała czarownica. Jestem Ciemną Kapłanką. Nie uciekniesz przede mną w ten sposób. Jego ręka opadła, pusta. Idź! Palanar rozłożył skrzydła i poleciał, najszybciej jak potrafił, by zrobić rzecz, której wojownik by nie zrobił. To nie wiatr smagający jego twarz wywołał łzy płynące po policzkach.

11. Kaeleer Lucivar wylądował w swojej posiadłości i krzyknął „Marian!”. Gdzie, na Ognie Piekielne, podziała się ta kobieta? Ruszył w stronę drzwi. Powinna zjawić się w Stołpie już kilka godzin temu. Wszedł do domu i zobaczył stos podróżnych toreb. Serce zamarło mu na chwilę. Kiedy znów zaczęło bić, zdążył już wpaść w morderczą furię. - Marian! Posiadłość była duża, ale nie zajęło mu długo przeszukanie jej całej. Marian i Daemonara nie było. Spakowała się jednak, więc dlaczego nie ruszyła w drogę? Może Daemonar zachorował? Może zabrała go do Nurian, Uzdrowicielki, żeby się nim zajęła?

Ponieważ był Księciem Wojowników Ebon Rih, jego posiadłość leżała w pewnym oddaleniu od innych gospodarstw rozsianych na stoku góry. Mimo to minęło ledwie kilka minut, a już lądował przed domem Nurian. Zanim dotknął ziemi, już wiedział, że ich tu nie ma. - Lucivarze! Odwrócił się i zobaczył, że biegnie ku niemu Hallevar. Zauważył Falonara i Kohlvara, którzy wyszli z chaty komunalnej, eyrieńskiej instytucji najbardziej zbliżonej do gospody. Obaj, słysząc poruszenie w głosie Hallevara, ruszyli w jego stronę. - Widziałeś tego malca, Palanara? - spytał Hallevar. Falonar wyraźnie drgnął, nim jeszcze Lucivar zdążył się odezwać. - Przecież wysłałeś go do Lady Luthvian, żeby jej towarzyszył w drodze do Stołpu? - Tak - odparł ponuro Hallevar. - I kazałem mu zaraz tu wrócić. - Spojrzał na Lucivara. - Pomyślałem, że może zamarudził w Stołpie, żeby uciec od obowiązków. - Palanar nie zjawił się w Stołpie. Ani Luthvian. Ani Marian i Daemonar - dodał Lucivar trochę za szybko. Pozostali mężczyźni wyraźnie zesztywnieli. - Posłałem go z samego rana - stwierdził Hallevar. - Jakieś ślady kłopotów w twojej posiadłości? - spytał ostro Falonar. - Nie - odparł Lucivar. - Torby spakowane i ustawione koło drzwi. Zaczął kląć cicho, paskudnie. - Dokąd, na Ogień Piekielny, mogła iść? - Poszła do domu Lady Luthvian - odezwał się za nimi młody kobiecy głos. Wszyscy się odwrócili i popatrzyli na Jillian, młodszą siostrę Nurian. Zgarbiła ramiona i wyglądała na gotową do ucieczki. Hallevar wycelował palec w ziemię jakiś metr od siebie. - Podejdź tutaj, mała wojowniczko - nakazał surowo. Przestraszona już

teraz na dobre, Jillian podeszła do wskazanego miejsca, popatrzyła na otaczających ją wielkich wojowników i wbiła wzrok w swoje buty. - Złóż raport - polecił Hallevar tonem, który, choć zachęcający, sprawiał, że każdy jego młody uczeń odruchowo stawał na baczność. Taki sam efekt wywarł jego głos na Jillian. Wyprostowała się i skupiła na nauczycielu. - Biegałam dziś rano. - Zaczekała na jego pełne aprobaty skinięcie głową. - Pomyślałam, że pobiegnę ścieżką do posiadłości księcia Yaslany, bo może Lady Marian będzie potrzebować pomocy przy Daemonarze. Mogłabym go dla niej chwilę popilnować. Ale to by wcale nie było wykręcanie się od pracy, bo opieka nad Daemonarem to jest praca. Pomimo niepokoju Lucivar poczuł, jak jego usta same usiłują wykrzywić się w uśmiechu. - Byłam już prawie na miejscu, kiedy zobaczyłam Marian. Stała w progu i rozmawiała z Palanarem. Sprawiał wrażenie... chorego. Bardzo się pocił i... no, sama nie wiem. Nigdy nie widziałam, żeby ktoś tak wyglądał. A potem Marian podskoczyła, jakby ją ktoś uderzył, ale Palanar jej nie tknął. Powiedział: „Przyprowadź chłopca”, a ona weszła do domu i wróciła z Daemonarem. Daemonar zaczął strasznie wrzeszczeć na widok Palanara. Wiecie, jak się zachowuje, kiedy mu się coś nie podoba? Lucivar kiwnął głową. Czuł, jak na skórę występuje mu lodowaty pot. - Palanar złapał Marian za rękę. Ciągle powtarzał: „Przepraszam. Przepraszam”. - Widział cię? - spytał cicho Lucivar. Jillian pokręciła głową. - Ale Marian mnie widziała. Patrzyła prosto na mnie, a jej twarz miała taki sam niezdrowy wyraz jak twarz Palanara. Powiedziała: „U Luthvian”, a potem odeszli. - Po skończeniu raportu pewność siebie Jillian znikła. Szczególnie na widok ponurych min wojowników. - Powiedziałaś o tym komuś? - spytał Lucivar. Jillian pobladła i pokręciła głową. - Ja... Nurian nie było w domu, kiedy wróciłam... Nie

wiedziałam, że powinnam złożyć raport - dokończyła ledwie słyszalnym głosem. I nie chciała zawracać głowy wojownikom, którzy na pewno by ją odprawili, bo była kobietą. Kilka miesięcy w Kaeleer nie wystarczyło, by zerwać z zachowaniami wyuczonymi od kołyski. - Kiedy wojownik widzi coś dziwnego, powinien złożyć raport swoim przełożonym - powiedział Hallevar stanowczym, ale łagodnym tonem. - W taki sposób młodzieniec zdobywa doświadczenie. - Tak jest - wyszeptała Jillian. - Złożyłaś doskonały raport, Jillian - powiedział Lucivar. - A teraz wracaj do obowiązków. Jillian wyprostowała się. W jej oczach zabłysła radość. - Tak jest. Nikt nie powiedział ani słowa, póki dziewczyna nie wróciła do chaty. - Wygląda mi to na zaklęcie przymusu - stwierdził cicho Falonar. - Tak - odparł ponuro Lucivar. - Tak to właśnie wygląda. Falonarze, przypilnuj tu wszystkiego. - Lecisz do Luthvian? - spytał półgłosem Hallevar, kiedy Lucivar odwrócił się, żeby odejść. - W takim razie lecę z tobą. - Nic podobnego - powiedział Falonar. - Kohlvarze, zbierz wszystkich w wiosce. Hallevarze, ty masz największy wpływ na młodych. Trzymaj ich na wodzy. - A ty co będziesz robił? - spytał Lucivar niebezpiecznym tonem. Falonar odwrócił się i spojrzał mu w oczy. - Ja lecę z tobą. * * *

Znaleźli Palanara na ziemi przed wejściem kuchennym. - Ja się nim zajmę - powiedział Falonar. - Ty idź sprawdzić, co się dzieje. Lucivar przywołał swój eyrieński nóż bojowy, kopniakiem otworzył drzwi kuchenne i wpadł do pomieszczenia. Smród padliny był tak silny, że omal go nie udusił. Szybko przemknął przez inne pokoje na dole. Kiedy przekonał się, że są puste, ruszył schodami na górę. Kopniakiem otworzył drzwi do sypialni i zobaczył Luthvian. Szybko sprawdził pokój sondą psychiczną, żeby się upewnić, że nikt go nie zaatakuje, po czym ukląkł przy matce. W pierwszej chwili odniósł wrażenie, że żyje. Jej rany były poważne, ale gdyby miały spowodować wykrwawienie się, byłoby na pewno więcej krwi. Jednak kiedy odgarnął włosy z jej szyi, stwierdził, że po prostu tej krwi w sobie nie miała. Położył dłoń na jej głowie. W porządku. Ciało nie żyje, ale była dość silna, by zmienić się w żywego demona. Gdyby tylko dała znak, że nadal tam jest, świeża krew dodałaby jej sił. Zapuścił ostrożnie sondę, żeby nie uderzyć w jej wewnętrzne bariery i niechcący nie dokończyć jej śmierci. Tuż przed barierą natrafił na dziwną, małą bańkę mocy. Zawahał się, rozważył jej znaczenie. Bańka promieniowała emocjonalnym ciepłem, które wywołało jego podejrzliwość. To nie był ten rodzaj uczuć, jakie łączył z Luthvian. Ale nie wykrył nic, co sugerowałoby niebezpieczeństwo, więc zapuścił w bańkę delikatną psychiczną mackę. Lucivarze... Myliłam się co do Marian. Wybrałeś dobrze. Życzę wam obojgu szczęścia. Poczuł, jak w oczach zbierają mu się piekące łzy. Otarł się o wewnętrzne bariery matki, a one otworzyły się, nie stawiając oporu. Szukał jej, szukał choć najdrobniejszego śladu jej ducha. Nic. Luthvian wróciła do Ciemności. Z jego oka spłynęła samotna łza.

- Na Ognie Piekielne, Luthvian - powiedział złamanym głosem. Dlaczego czekałaś, aż do śmierci, żeby mi to powiedzieć? Dlaczego...? - Lucivarze! Poderwał się na równe nogi, słysząc smutek i gniew w głosie Falonara. Zatrzymał się w progu pokoju, obejrzał. - Niech Ciemność cię przyjmie, matko. Falonar czekał na niego w kuchni. - Palanar? - spytał Lucivar. Falonar pokręcił głową. Nie musiał pytać o Luthvian. - Zobaczyłem to. - Wskazał na złożoną kartkę papieru na stole. Lucivar popatrzył na list, na którym wypisano jego imię. Nie rozpoznał charakteru pisma, ale na myśl o dotknięciu go obudziło się w nim instynktowne obrzydzenie. Użył Fachu, żeby rozwinąć papier, przeczytał wiadomość i wypadł z domu. - Lucivarze! - wołał Falonar, biegnąc za nim. - Dokąd lecisz? - Wracaj do wioski - polecił Lucivar, naciągając rękawice bojowe. - Ty tu teraz dowodzisz, książę Falonarze. - Dokąd lecisz? Lucivar dał się ogarnąć morderczej furii, poczuł, jak przepływa przez niego słodka, zimna wściekłość. - Lecę odebrać moją żonę i syna tym dziwkom.

12. Kaeleer Atak zaczął się w chwili, gdy Falonar wylądował w wiosce. Szafirowa osłona zamknęła się wokół niego ułamek sekundy wcześniej, nim strzała zdołała przeszyć mu plecy. Przywołał swój łuk, założył strzałę, dodał do grota trochę Szafirowej mocy i wypuścił ją w powietrze. Przez moment badał teren i siły wroga. Potem zaklął paskudnie. To była

cała drużyna eyrieńskich wojowników. Żaden z nich nie nosił Kamienia ciemniejszego niż Zielony, więc jego Szafirowy przynajmniej trochę wyrówna szanse, ale i tak będą musieli walczyć w defensywie. A nawet jeśli wszyscy mężczyźni ruszą do boju, nie ocali to kobiet i dzieci. - Do chaty komunalnej! - krzyczał Hallevar, zaganiając wszystkich w tamtym kierunku. - Ruszać się! Prędko! Mądre posunięcie, pomyślał z uznaniem Falonar, wypuszczając w powietrze kolejną strzałę. Chata była dość duża, by pomieścić wszystkich, a wojownicy będą bronić zwartego terytorium zamiast rozrzuconych punktów oporu. Jego osłona odrzuciła dziesięć kolejnych strzał. Poczuł, jak ogarnia go mordercza furia. Poddał się zimnej wściekłości, oczyścił umysł z wszelkich emocji i ruszył do walki. Jego strzały zawsze trafiały w cel. Ktoś krzyknął. Obejrzał się w lewo i zobaczył Nurian, walczącą z eyrieńskim wojownikiem. Zanim zdążył napiąć łuk i posłać napastnikowi strzałę, inny wojownik zaatakował go pałką bojową. Falonar zniknął łuk i strzały i przywołał własną pałkę. Kiedy się wycofywał, wypatrując luk w obronie wroga, Nurian krzyknęła ponownie. Pieprzyć honor, to była wojna. Kiedy przeciwnik znów go zaatakował, Falonar odparł cios paskudnym, nieczystym zagraniem, jakiego ostatnio nauczył się od Lucivara, i posłał przeciwnika na tamten świat. Kiedy obracał się do Nurian, przekonany, że i tak już za późno na odsiecz, usłyszał głos Jillian. - Nurian, na ziemię! Na głos siostry Uzdrowicielka zmieniła się z bezbronnej kobiety w początkującego wojownika, kopnęła paskudnie napastnika w krocze i padła na ziemię. Kopnięcie nie wypadło najlepiej, ale wystarczyło, by zaskoczony wojownik ją puścił, a przy okazji stracił równowagę. Kiedy próbował ją odzyskać, w powietrzu zafurkotała strzała i wbiła się w jego pierś. Jillian już zakładała kolejną strzałę. Nurian poderwała się na równe nogi i pobiegła pochylona, żeby zejść z linii ognia.

Falonar rzucił Szafirową osłonę przed Jillian, w sam czas, by zatrzymać strzałę, która za moment przeszyłaby jej siostrę. - Wycofać się! - krzyknął i poczuł, że na usta występuje mu piana, bo Jillian spokojnie założyła na cięciwę kolejną strzałę. - Do cholery, wojowniku, wycofać się! To ją zaskoczyło, ale dopiero okrzyk Nurian zmusił ją do ruszenia się z miejsca. Falonar obejrzał się, gotów osłaniać ich odwrót, i z ust same popłynęły mu wszystkie przekleństwa, jakie tylko znał. Nurian, zamiast uciekać, stała teraz w pozycji bojowej, uzbrojona jedynie w pałkę. W ćwiczebną pałkę, bez ostrza. Co, na Ognie Piekielne, myśli sobie ta kobieta? Sądzi, że wojownik zaatakuje ją gołymi rękami? Kretynka. Idiotka. Zaczął się cofać w jej stronę, gotów na kolejny atak. - Wycofać się! - zawarczał na nią, a wtedy zobaczył, że Jillian, zamiast biec do chaty komunalnej, zatrzymała się w połowie drogi, by osłaniać ich odwrót. - Jeszcze raz nie posłuchacie rozkazu, a osobiście będę darł z was pasy! Z obu! Wycofać się! Natychmiast! Zareagowały dokładnie tak, jak zareagowałby każdy eyrieński wojownik zignorowały groźbę i utrzymały pozycję. Więc to on się wycofał, zmuszając je do odwrotu razem z nim. Lucivar chyba zwariował, skoro sądzi, że kobiety posłuchają rozsądnego rozkazu, pomyślał i natychmiast poczuł wielką ulgę, że nie ma tu z nimi Surreal. Jedna Ciemność wie, jak zdołałby ją powstrzymać od walki. Kiedy zbliżyli się dostatecznie do chaty komunalnej, Hallevar złapał Jillian, a Kohlvar praktycznie wrzucił Nurian do środka. Ostatni wszedł Falonar. Kiedy tylko przekroczył próg, zamknął wejście Szafirową osłoną, żeby zapewnić im ochronę, nie ograniczając pola widzenia. Część mężczyzn zajęła pozycje przy chronionych osłonami oknach, inni poszli do pokojów na górze. Kobiety i dzieci zbiły się razem w gromadę w sali komunalnej. Hallevar przyłączył się do Falonara nadal stojącego przy drzwiach.

- Myślisz, że się przegrupowują? - Nie wiem. Usłyszał, jak za jego plecami Tamnar mówi z lekką urazą: - Wygląda na to, mała wojowniczko, że ustrzeliłaś pierwszą zdobycz. Obaj z Hallevarem obrócili się i na nici włóczni przesłali Tamnarowi tę samą wiadomość: ZAMKNIJ SIĘ! Jillian popatrzyła na nich, a jej normalnie brązowa skóra nabrała niezdrowego odcienia szarości. - Zabiłam go? Zanim Falonar zdołał udzielić ostrożnej odpowiedzi, Hallevar parsknął. - Drasnęłaś go na tyle poważnie, żeby Nurian zdołała uciec. Napięcie powoli opuściło dziewczynę. - Och. To... Och. - Będziesz w odwodzie - powiedział Hallevar i wskazał jej kąt pokoju. - Tak jest - odparła Jillian nieco ogłupiałym głosem. Falonar znów wyjrzał przez drzwi. - Posłała mu strzałę prosto w serce - stwierdził cicho. - Nie musi się tego dowiadywać w tej chwili - mruknął równie cicho Hallevar. - Niech wierzy, że tylko go zraniła. Nie stać nas na to, że zawaha się, gdy znów będzie musiała strzelać. - Masz rację - powiedział łagodnie Falonar.

13. Kaeleer Saetan krążył po korytarzach Stołpu, zbyt niespokojny, żeby usiedzieć w jednym miejscu, zanadto zdenerwowany, by tolerować czyjeś towarzystwo.

Lucivar powinien był wrócić już kilka godzin temu. Saetan wiedział, że syn wymknął się ze Stołpu przed południem, żeby sprawdzić, co opóźnia przybycie Marian i Daemonara, ale popołudnie już w zasadzie minęło, a żadne z nich nie dało dotąd znaku życia. Wątpił, by ktokolwiek inny to zauważył. Sabat i chłopcy zebrali się w największej bawialni, jak codziennie, odkąd Jaenelle rozkazała im pozostać w Stołpie, więc nie mieli pojęcia, że Lucivar zniknął. A Jaenelle i Daemon... No cóż, oni najprawdopodobniej też nie zauważyli. Nieobecność Lucivara zauważyła natomiast Surreal, ale tylko wzruszyła ramionami i stwierdziła, że pewnie jest z Prothvarem i Mephisem. Co uświadomiło Saetanowi, że nie widział ostatnio również żadnego z nich. Musiał w jakiś sposób dotrzeć do Jaenelle, zmusić ją, by go wysłuchała, musiał się dowiedzieć, dlaczego trzyma ich wszystkich tutaj. Czy miała ochotę to przyznać, czy nie, byli w stanie wojny. Królowe i mężczyźni z Pierwszego Kręgu nie zniosą bezczynnego siedzenia, kiedy ich ludzie walczą o życie. Coś się musi zmienić. Ktoś musi zacząć działać.

14. Kaeleer Falonar przyjął kubek piwa, który podał mu Kohlvar. - To nie ma sensu - powiedział Kohlvar, kręcąc głową. - Przestali nas atakować, nie próbują nas otoczyć, ledwie kilka strzał od czasu do czasu, żebyśmy wiedzieli, że nadal tam są. - Uwięzili nas tutaj - stwierdził Falonar. - Wiedzą, że mają nad nami przewagę liczebną. - Ale jaki ma sens trzymanie nas tutaj? Nigdzie nie możemy iść, pomyślał Falonar. Nikogo nie możemy zawiadomić. - Jaki to ma sens? - powtórzył Kohlvar.

- Nie wiem. Ale jak sądzę, dowiemy się prędzej czy później. * * * Odpowiedź przyszła o zmierzchu. Jeden z wojowników wroga otwarcie zbliżył się do chaty komunalnej, pokazując ręce, żeby wiedzieli, że nie ma broni. - Mam wiadomość! - zawołał, unosząc w górę białą kopertę. - Połóż ją na ziemi! - odkrzyknął Falonar. Wojownik wzruszył ramionami, położył kopertę na ziemi i przycisnął kamieniem, żeby wiatr jej nie porwał. Odszedł tak samo, jak przyszedł. Kilka minut później Falonar zobaczył, że drużyna Eyrieńczyków odlatuje. Odczekał jeszcze godzinę, nim za pomocą Fachu ściągnął kopertę do chaty. Nadal pozostając po drugiej stronie Szafirowej osłony, stworzył kulę światła czarownicy, by oświetlić imię adresata wypisane na kopercie. Zadrżał z przerażenia. Pismo było takie samo jak na kopercie, którą pozostawiono dla Lucivara. Ale ta zaadresowana była do Wielkiego Lorda. Przywołał Kohlvara, Rothvara, Zaranara i Hallevara. - Zabiorę ją do Stołpu i złożę raport. - To może być pułapka - ostrzegł Hallevar. - Mogą czekać, aż się stąd ruszymy. Tak, był pewien, że to pułapka - ale nie on miał w nią wpaść. - Nie sądzę, żeby jeszcze nas niepokoili, ale utrzymajcie straże. Bądźcie czujni. Nie wpuszczajcie nikogo, bez względu na to, kto to. Zostanę w Stołpie do rana. Jeśli wrócę wcześniej... postarajcie się mnie zabić. Zrozumieli jego słowa. Jeśli wróci wcześniej, to będzie znaczyło, że jest pod wpływem zaklęcia przymusu i muszą go wyeliminować. - Niech Ciemność ma cię w opiece - powiedział Hallevar.

Falonar przeszedł przez Szafirową osłonę. Wziął kopertę, wzbił się w niebo i odleciał w stronę Stołpu.

15. Kaeleer Saetan patrzył na wiadomość. Zbyt wiele uczuć naraz usiłowało dać swój wyraz, więc odsunął je wszystkie na bok. Mam twojego syna. Hekatah Co oznaczało, że ma również Marian i Daemonara, ponieważ tylko taka przynęta skłoniłaby Lucivara do udania się do Hayll. A teraz Lucivar jest przynętą dla niego. Rozumiał tę grę. Hekatah i Dorothea chcą zawrzeć układ: on w zamian za Lucivara, Marian i Daemonara. Oczywiście nie puszczą Lucivara, nie mogą go puścić. Gdy tylko zapewniłby bezpieczeństwo Marian i Daemonarowi, zwróciłby przeciwko nim całą swą moc. Więc to był od samego początku fałszywy układ. Mógł udać się do Hayll i zniszczyć Dorotheę i Hekatah. Dwie Kapłanki z Czerwonym Kamieniem nie były żadnym przeciwnikiem dla Księcia Wojowników z Czarnym Kamieniem. Mógł się tam udać, objąć Lucivara, Marian i Daemonara Czarną osłoną, a potem wyzwolić swą moc - i zabić wszystkich innych w promieniu wielu mil. Ale to nie położyłoby kresu wojnie. Nie teraz. Może nigdy. A to wojnę trzeba było powstrzymać, nie dwie czarownice, które ją rozpętały. Zagra więc w ich grę... ponieważ da mu ona wreszcie broń, której

potrzebuje. Wszystko ma swoją cenę. Zdjął wisior z Czarnym Kamieniem i położył na biurku. Zdjął z palca Pierścień Zarządcy Dworu - pierścień zawierający Hebanową osłonę, którą Jaenelle zaklęła w Pierścieniach Honoru. Nawet jeśli Jaenelle jest w mocy Daemona, nawet jeśli to on jest powodem, dla którego nie chce oficjalnie ogłosić wojny, to nie zdoła powstrzymać jej reakcji na coś takiego. Nie myśl. Pozostań narzędziem. Wchodząc w pułapkę, zastawioną na niego przez Dorotheę i Hekatah, zamierzał wykorzystać jedyną rzecz, która uruchomi wybuchową, dziką naturę Jaenelle - swój własny ból. Oczywiście nigdy już nie będzie sobą, kiedy te dwie suki z nim skończą. Nigdy nie będzie... Otworzył szufladę biurka i pogładził pachnącą lawendą kopertę. Czasami obowiązek idzie drogą, na której serce nie może mu towarzyszyć. Przepraszam, Syhio. To byłby zaszczyt zostać Twoim mężem. Przykro mi. Zamknął szufladę, zarzucił pelerynę i wymknął się ze Stołpu.

16. Kaeleer Daemon szedł korytarzami Stołpu. Spędził ostatnie kilka godzin na przyrządzaniu trzymiesięcznego zapasu toniku dla Karli, zgodnie z przepisem, który dała mu Jaenelle. Kiedy zaprotestował, przypominając, że uzdrawiające toniki zawierające krew tracą z czasem moc, odparła, iż wzięła to pod uwagę i tak dostosowała ich moc, by w odpowiednim czasie stały się akurat zdatne do użycia. A kiedy zapytał, dlaczego...

No cóż, należy się spodziewać, że będzie wyczerpana po uwolnieniu mocy koniecznej do całkowitego zniszczenia Dorothei i Hekatah. Jednak martwiło go, że aż trzy miesiące zajmie jej odzyskanie sił. Oraz to, że teraz, kiedy była już tak blisko ukończenia... tego, co przygotowywała... chłopcy mogą się wymknąć niepostrzeżenie ze Stołpu i wdać w walkę. Czuli do niego zbyt wielką wrogość, by go wysłuchać, ale miał nadzieję, że Saetan okaże dość rozsądku. Dlatego zdradzi mu dosyć, by Wielki Lord zrozumiał, że bezczynność Jaenelle ma swój cel, że potrzeba im jeszcze tylko kilku dni. Kilka dni i zagrożenie dla Kaeleeru minie, zniknie wreszcie groźba, jaką Dorothea i Hekatah zawsze stanowiły dla Krwawych. Zapukał do drzwi gabinetu Saetana i otworzył je nieufnie, kiedy do środka zaprosiła go Surreal. Stała za małym biurkiem, obok Falonara, który wyglądał na zmęczonego i wściekłego. Ona natomiast wcale nie była zmęczona, a jej nastrój był czymś więcej niż zwykłą złością. - Zobacz - powiedziała. Nawet z miejsca, w którym stał, mógł dostrzec wisior i Pierścień Zarządcy. Włożył ręce do kieszeni spodni, podszedł do biurka i w milczeniu przyjął emocjonalną ranę, jaką mu zadała Surreal, ostentacyjnie odsuwając się od niego. Przeczytał wiadomość i poczuł, jak po krzyżu przechodzi mu lodowaty dreszcz. - Może wreszcie coś zrobisz? - spytała, uderzając ręką w biurko. - Bo teraz już nie zabijają obcych. Nie możesz się już od tego odcinać. Te suki mają twojego ojca i brata. Wiele go to kosztowało, ale zdołał utrzymać znudzony ton głosu. - Lucivar i Saetan świadomie podjęli ryzyko, kiedy nie posłuchali rozkazów. To niczego nie zmienia. - Nie mogło niczego zmienić, jeśli Jaenelle ma ocalić Kaeleer. - Mają również Marian i Daemonara. Oczywiście, że mają. Nie martwił się o Marian. Gdyby została zgwałcona albo skrzywdzona w inny sposób, nawet Pierścień Posłuszeństwa nie powstrzymałby Lucivara od rozpętania rzezi. Ale sama myśl o Daemonarze w rękach tych suk, nawet przez godzinę...

- Z pewnością nadejdzie jakieś żądanie okupu - stwierdził lekceważąco. Wtedy zobaczymy, co da się zrobić. - Co da się zrobić? - powtórzyła Surreal. - Nie wiesz, co zrobią Dorothea i Hekatah? Oczywiście, że wiedział. I to dużo lepiej niż ona. Głos Surreal był pełen jadu. - Zamierzasz przynajmniej powiedzieć Jaenelle? - Tak, przypuszczam, że powinna się dowiedzieć o tej niedogodności. Wyszedł z gabinetu, nie słuchając przekleństw Surreal. * * * Wolałby, żeby Jaenelle się rozpłakała. Wolałby, żeby krzyczała, wrzeszczała, złościła się, klęła, łkała. Nie wiedział, jak się zachować wobec tej znieruchomiałej kobiety, którą od godziny trzymał na kolanach. Powiedział jej najłagodniej, jak potrafił. Nie zareagowała. Po prostu położyła głowę na jego ramieniu i wycofała się tak głęboko w otchłań, że nie mógł nawet wyczuć jej obecności. Więc tylko ją tulił. Czasami gładził ją i pieścił - nie żeby ją podniecić, ale żeby przynieść jej ulgę. Mógł przywołać z powrotem Jaenelle za pomocą seksu, ale to pogwałciłoby zaufanie, jakim go darzyła, więc zrezygnował. Kiedy kładł rękę na jej piersi, to tylko po to, by się upewnić, że jej serce nadal bije. Każdy ciepły oddech, jaki czuł na szyi, był milczącą obietnicą, że do niego wróci. Wreszcie, po niemal dwóch godzinach, poruszyła się. - Jak sądzisz, co się teraz stanie? - spytała, jakby przekazał jej tę wiadomość przed chwilą. - Nawet na Czarnych Wiatrach podróż do Hayll musiała zająć Saetanowi co najmniej dwie godziny. Nie wiemy, kiedy wyruszył...

- Już tam na pewno dotarł. - Tak. - Urwał. Przemyślał wszystko jeszcze raz. - Lucivar i Saetan nie są zdobyczą. Są przynętą. A przynęta staje się mniej cenna, jeśli zostanie uszkodzona. Więc sądzę, Że chwilowo są dość bezpieczni. - Dorothea i Hekatah spodziewają się, że poddam Kaeleer, żeby odzyskać Lucivara i tatę, prawda? - Kiedy nie odpowiedział, uniosła głowę i przyjrzała się jego twarzy. - Nie. To by nie wystarczyło, prawda? Żeby utrzymać Kaeleer, musiałyby mieć kontrolę nade mną, wykorzystać moją moc do rządzenia. - Tak. Lucivar i Saetan są przynętą. Ty jesteś zdobyczą - Daemon odgarnął jej włosy z twarzy. - Ile jeszcze potrzebujesz czasu na skończenie... zaklęcia? - Wiedział, że to coś więcej niż zaklęcie, ale to słowo było równie dobre jak każde inne. - Kilka godzin - poruszyła się znowu. - Powinnam wrócić do pracy. Objął ją mocniej. - Jeszcze nie. Posiedź ze mną jeszcze chwilę. Proszę. Oparła się o niego. - Uwolnimy ich, Daemonie. Ojciec. Brat. Zamknął oczy i przycisnął policzek do jej głowy. Potrzebował jej ciepła, kontaktu z jej ciałem. - Tak - wymruczał. - Uwolnimy ich.

17. Kaeleer Ladvarian przyglądał się komnacie, która miała się stać tymczasowym domem Czarownicy. Stary dywan, który przyniósł z Pałacu, żeby przykryć kamienną podłogę. Dwie lampy i masa pachnących świec. Wąskie łóżko, które dała mu Tersa, ustawione na środku pokoju. Obok skrzynia, w której znajdowało się kilka kompletów ubrań, kilka książek, które Jaenelle lubiła czytać, kiedy musiała odpocząć, jej ulubione kryształy z muzyką i kilka przyborów toaletowych. Nie przyniósł żadnych obrazków, ponieważ trzy ściany i sufit komnaty

pokryte były warstwami uzdrawiających Sieci. Na tylnej ścianie znajdowała się splątana Sieć marzeń i wizji, która ukształtowała żywy mit, która ucieleśniła marzenie, która stworzyła Czarownicę. Czy już gotowa? - spytał z szacunkiem dużego, złotego pająka, który był Prządką Marzeń. Sieć jest gotowa - odparła królowa Arachny, delikatnie pocierając nogą o jedną z kropli krwi zamkniętych w zabezpieczonych osłoną drobinkach wody. Dodać teraz wspomnienia. Ale... Potrzebować ludzkich wspomnień. Ladvarian zjeżył się. Ona być naszym marzeniem bardziej niż ich. Ale ich również. Potrzebować wspomnień krewniaków i ludzi dla Czarownicy. Serca Ladvariana zamarło. Z krewniakami było łatwo. Powiedział im, czego potrzeba dla ich Pani, i to wystarczyło. Ale ludzie będą chcieli wiedzieć dlaczego, dlaczego, dlaczego. Trzeba im będzie długo tłumaczyć, a nie mieli już na to czasu. Pomóc ci Dziwna - powiedziała pajęczyca. Ale Pani znać całe stada ludzi. Jak... Pierwszy Krąg mieć mocne wspomnienia. Wystarczyć. Poproś Czarną Wdowę z Szarym Kamieniem. Ona być dobrą prządką, jak na człowieka. Miała na myśli Karlę. Tak, mógł przekonać Karlę... Ty poczekać na właściwy czas, żeby prosić. Kiedy Czarownica odejść do swojej Sieci. Wtedy ludzie lepiej słuchać. Pójść teraz do Stołpu i czekać. - Ladvarian rozejrzał się po pokoju jeszcze raz. Nic już nie zostało do zrobienia. Był gotowy. Splątana Sieć była gotowa. Krewniacy, którzy należeli do dworu Pani, zebrali się na wyspie Arachian, żeby użyczyć Jaenelle swojej mocy, kiedy nadejdzie właściwy czas.

Jeszcze jedno - powiedziała pajęczyca. Szary pies. Znać tego psa? W umyśle Ladvariana pojawił się obraz. Szary Kieł. To wilk. Przysłać go do mnie. On musieć się czegoś dowiedzieć.

18. Terreille To był obóz wojskowy, dziwne miejsce jak na kwaterę Hekatah i Dorothei. Otaczał go krąg z wbitych w ziemię co kilka metrów metalowych tyczek. Umieszczono na nich dwa kryształy, po jednym z każdej strony, w taki sposób, że każdy, kto przeszedłby pomiędzy tyczkami, musiałby na chwilę zerwać kontakt dwóch sąsiednich kryształów i wszcząć alarm. W samym obozie stało kilka namiotów dla strażników, kilka małych drewnianych chat, wzniesionych blisko siebie, prawie w centrum obozu, i dwie większe chaty, które miały zakratowane okna i otoczone były wieloma warstwami zaklęć. Przed jedną z małych chat stało sześć drewnianych pali, do których przyczepiono kajdany. Dla więźniów. Dla przynęty. Kiedy przeszedł między tyczkami, od razu wiedzieli, że nadchodzi. Zdążając tutaj, przemyślał jeszcze raz to, co zamierzał zrobić. Mógł zabić Hekatah i Dorotheę. Mógł uwolnić moc swych Czarnych Kamieni, zniszczyć wszystkich w obozie i zabrać Lucivara, Marian i Daemonara do domu. Ale to nie powstrzymałoby wojny. Terreille trzeba się było przeciwstawić mocą, która przeraziłaby ludzi na tyle, by nie śmieli przeciwko niej walczyć. Musi tak sprowokować Jaenelle, żeby uwolniła swą Hebanową siłę i pokazała mieszkańcom Terreille, dlaczego powinni pozostać we własnym królestwie. Kiedy szedł w stronę centralnej części obozu, za nim zebrali się strażnicy. Nikt się do niego nie zbliżał ani nie próbował go dotknąć. Okrągłe świeczniki umieszczone na szczytach wysokich metalowych tyczek oświetlały zbrukany krwią placyk w centrum obozu. Lucivar przykuty był do ostatniego pala. Rany od bata na jego piersi i udach pokryte były strupami. Nie

wyglądały na dość głębokie, by uczynić mu poważną krzywdę. Miał siniaki na twarzy, ale one również nie wskazywały na trwałe uszkodzenia. Saetan zatrzymał się na skraju oświetlonego terenu. Nie widział Hekatah od dziesięciu lat - czyli ledwie przez chwilę dla kogoś, kto żył tak długo jak on - a znał ją przez większość życia. Stała obok Dorothei, ale była tak bardzo wysuszona, tak daleko posunął się rozkład jej ciała, że nie był pewien, czy to ona przemówiła. - Witaj, Saetanie. - Witaj, Hekatah. - Wszedł na ubity placyk. - Przyszedłeś się targować? - spytała. Kiwnął głową. - Życie za życie. Uśmiechnęła się. - Za życia. Dorzucimy ci dziwkę i gnojka. Nie są nam potrzebni. Czy sądziła, że nie wiedział, iż nigdy nie wypuszczą Daemonara? Od wieków usiłowały położyć łapy na dziecku Lucivara albo Daemona. Mogłyby je kontrolować i wychować, i wykorzystać do stworzenia ciemniejszej linii krwi. - Moje życie za ich życie - powiedział. Wszystko ma swoją cenę. - NIE! - krzyknął Lucivar, walcząc z okowami. - Zabij je! Zignorował Lucivara i skupił się na Hekatah. - Dobiliśmy targu? - Skoro mam szansę zobaczyć Wielkiego Lorda upokorzonego? O tak, dobiliśmy targu - powiedziała słodko Hekatah. - Jak tylko zostaniesz skuty, wypuszczę pozostałych. Przysięgam na mój honor. Kazały mu się rozebrać. Usłuchał. Zdjął pierścień z Czarnym Kamieniem i rzucił na ziemię. Objął go mocną osłoną, żeby nikt nie mógł go dotknąć. Nie chciał, by ich skaza wżarła się w złoto, gdyby musiał go przywołać. Kiedy dwóch strażników przykuwało go do środkowego pala, Hekatah

włożyła na jego organ Pierścień Posłuszeństwa. - Wyglądasz dobrze... jak na kogoś w tym wieku - stwierdziła, cofając się, żeby lepiej przyjrzeć się jego nagiemu ciału. Uśmiechnął się łagodnie. - Niestety, kochanie, nie mogę tego samego powiedzieć o tobie. Złość wykrzywiła jej twarz. - Już czas, żebyś się zaczął uczyć, Wielki Lordzie. Uniosła rękę. Dorothea uczyniła to samo, a na jej twarzy odmalował się wyraz perwersyjnej radości. Lucivar próbował kiedyś wyjaśnić chłopcom, dlaczego Pierścień Posłuszeństwa jest w stanie zmusić do poddaństwa nawet bardzo silnego mężczyznę, więc Saetan sądził, że jest przygotowany na to, co się stanie. Nic nie było w stanie przygotować go na ból, jaki napełnił jego członek i jądra, a następnie rozlał się na całe ciało. Jego nerwy płonęły, źródło bólu w kroczu pulsowało. Nie mógł walczyć, ledwie mógł myśleć. Jego synowie znosili taki ból, walczyli przeciwko władzy Dorothei, wiedząc, że to właśnie czeka ich za każde nieposłuszeństwo. Znosili to przez wieki. Jakim cudem mogło ich to nie zmienić, jak... Zaczął krzyczeć - i krzyczał, póki jego ciało nie odcięło się wreszcie od bólu, odbierając mu świadomość.

19. Kaeleer Surreal chodziła w kółko po bawialni Karli, z każdą minutą coraz bardziej wściekła. Nie była pewna, dlaczego postanowiła wyładować swą frustrację akurat przy niej. Może dlatego, że wydawała się taka obojętna na wszystko, co się tu działo?

Dobra, to nie było sprawiedliwe. Karla opłakiwała śmierć swojego kuzyna, Mortona, a poza tym dopiero zaczynała przychodzić do siebie po otruciu. Mimo to... - Ten drań powiedział to tak, jakby ta niedogodność przeszkodziła mu w manikiurze - wrzasnęła. - „Zobaczymy, co da się zrobić”. Na Ogień Piekielny, tu chodzi o jego ojca i brata! - Nie wiesz, co on zamierza - stwierdziła Karla bezbarwnym tonem. Ta beznamiętność jeszcze podsyciła wściekłość Surreal. - On nic nie zamierza! - Skąd wiesz? Parsknęła, zaklęła, znów zaczęła chodzić. - Zupełnie jakby on i Jaenelle chcieli, żebyśmy przegrali tę wojnę. Po raz pierwszy w głosie Karli pojawiło się uczucie. - Nie bądź kretynką. - Nie, posłuchaj, złotko... - Nie, to ty posłuchaj - przerwała jej Karla. - Już czas, żebyście się wszyscy ocknęli i uświadomili sobie parę rzeczy. Instynkt popycha chłopaków do walki. Nie mogą tego zmienić, tak jak nie mogą zmienić faktu, że są mężczyznami. A sabat składa się z królowych, którym sama natura nakazuje chronić ludzi. - I dokładnie to powinny robić! - krzyknęła Surreal. - Ale ty najwyraźniej nie masz tego problemu - dodała złośliwie. Potem spojrzała na przykryte kocem nogi Karli i pożałowała swoich słów. - Kiedy Jaenelle miała piętnaście lat, Ciemna Rada uznała, że wujek Saetan nie jest dla niej odpowiednim opiekunem - powiedziała Karla. Postanowili wyznaczyć kogoś innego na jego miejsce. Jaenelle powiedziała, że mogą to zrobić, gdy nadejdzie świt. I wiesz, co się stało? Surreal wreszcie się zatrzymała i pokręciła głową. - Słońce nie wstało przez trzy dni - wyjaśniła łagodnie Karla. - Świt nie nadszedł, póki Rada nie zmieniła swojej decyzji.

Surreal przysiadła na podłodze. - O Matko Noc - szepnęła. - Jaenelle nie chciała zakładać dworu, nie chciała rządzić. Została Królową Ebon Askavi tylko po to, żeby ludzie przestali naruszać terytoria krewniaków i ich mordować. Naprawdę sądzisz, że kobieta, która zrobiła takie rzeczy, spędziła trzy ostatnie tygodnie na załamywaniu rąk i modłach do Ciemności, żeby to wszystko się skończyło? Boja tak nie uważam. Potrzebuje nas tutaj z jakiegoś powodu i wyjawi nam ten powód, kiedy nadejdzie właściwy czas. - Karla urwała. - I powiem ci jeszcze jedno, tak między nami. Czasami przyjaciel musi stać się wrogiem, żeby pozostać przyjacielem. Karla mówiła o Daemonie. Surreal zastanowiła się chwilę, a potem pokręciła głową. - On się tak zachowuje, jakby... - Daemon Sadi oddał się całkowicie Czarownicy. Cokolwiek robi, robi to dla niej. - Nie wiesz tego. - Nie wiem? - spytała Karla niebezpiecznie łagodnie. Czarna Wdowa. Te słowa zaczęły rosnąć w umyśle Surreal, aż nie miała tam już miejsca na nic innego. Czarna Wdowa. Może Karla wcale nie była obojętna na to, co się działo? Może zobaczyła coś w splątanej Sieci? - Jesteś pewna co do Sadiego? - Nie - odparła Karla. - Ale dopuszczam możliwość, że to, co mówi publicznie, bardzo się różni od tego, co robi prywatnie. Surreal przeczesała włosy palcami. - Na Ognie Piekielne, jeśli Daemon i Jaenelle coś planują, mogliby przynajmniej powiedzieć słowo dworowi. - Otruła mnie członkini mojego dworu - powiedziała cicho Karla. - I nie zapominaj o babce Jaenelle, ponieważ jestem pewna, że Jaenelle o niej nie

zapomniała. Gdybyś próbowała znaleźć sposób na całkowite zniszczenie tych dwóch suk, komu byś zaufała? - Mogła zaufać Wielkiemu Lordowi. - A gdzie on teraz jest? - spytała Karla. Surreal nic nie odpowiedziała, ponieważ obie znały odpowiedź.

20. Terreille - Myślę, że już czas powiadomić Jaenelle, że tu z nami jesteś powiedziała Hekatah, krążąc za plecami Saetana. - Myślę, że powinnyśmy jej wysłać mały podarunek. Poczuł, że łapie go za mały palec u lewej ręki. Poczuł, jak nóż przecina skórę i kości. I wściekłość, kiedy przycisnęła usta do rany, żeby spić krew. Krew Strażnika. Zebrał całą moc i wysłał wzdłuż ręki uderzenie gorąca, psychiczny ogień, który powstrzymał upływ krwi. Hekatah gwałtownie odskoczyła do tyłu i wrzasnęła. Póki miał jeszcze czas, użył nieco uzdrawiającego Fachu, żeby oczyścić ranę i zamknąć ją na tyle, by nie wdała się infekcja. Hekatah nie przestawała wrzeszczeć. Dorothea wypadła ze swojej chaty. Ze wszystkich stron zbiegali się strażnicy. W końcu wrzaski ucichły. Słyszał, jak Hekatah szuka czegoś na ziemi, a potem podnosi się powoli. Kiedy stanęła przed nim, zobaczył, czego dokonało jego uderzenie mocy. Ponieważ usta miała przyciśnięte do rany, psychiczny ogień poszedł dalej i stopił część jej szczęki, groteskowo deformując twarz. W jednej ręce trzymała jego mały palec. W drugiej nóż.

- Zapłacisz mi za to - wymamrotała niewyraźnie. - Nie - powiedziała Dorothea, stając między nimi. - Sama mówiłaś, że musimy ograniczyć uszkodzenia do minimum, póki nie okiełznamy Jaenelle. Hekatah odwróciła się do Dorothei, a Saetan był pewien, że wyraz obrzydzenia na twarzy wspólniczki uniemożliwi jej racjonalne myślenie. - Póki nie okiełznamy Jaenelle - powtórzyła Hekatah z wysiłkiem. - Ale... to nie znaczy... że nie może zapłacić. - Odwróciła się w jego stronę i uniosła rękę. Po raz drugi poczuł, jak rozrywa go ból powodowany przez Pierścień Posłuszeństwa. To było wystarczająco bolesne. Ale pełen cierpienia i wściekłości okrzyk wojenny Lucivara, którego Hekatah karała za czyny ojca, wywołał ból, który sięgał o wiele głębiej.

21. Kaeleer Daemon nie był zadowolony z obecności Surreal, kiedy Geoffrey przyniósł małe ozdobne pudełko dostarczone ze Stołpu w Terreille. Zasugerował, że skoro wedle ustnej wiadomości dołączonej do pudełka jest to „dar” dla Jaenelle, obecność Surreal nie jest pożądana. Ale ta sprzeciwiła mu się, stwierdziła, że należy do rodziny i ma takie samo prawo wiedzieć, co się dzieje, jak on i Jaenelle. Na nieszczęście było to prawdą. - Chcesz, żebym to otworzył? - spytał, ponieważ Jaenelle tylko stała i wpatrywała się w milczeniu w pudełko. - Nie - odparła niepokojąco spokojnie. Za pomocą Fachu zdjęła wieko. Zobaczyli mały palec ułożony na jedwabnej wyściółce - mały palec z długim, pomalowanym na czarno paznokciem. - Cóż, Kotku, powiedziałabym, że ta wiadomość trafia w sedno stwierdziła Surreal, patrząc na Jaenelle. - Ile kawałków muszą ci jeszcze przysłać, żebyś wreszcie zaczęła coś robić? Kończy nam się czas!

- Tak - powiedziała Jaenelle. - Już czas. Jest w szoku, pomyślał Daemon. Potem spojrzał w jej oczy i nie mógł powstrzymać drżenia. To były kawałki szafirowego lodu. Ale gdzieś za nimi kryła się Królowa popchnięta poza granice lodowatej furii, którą potrafili wyzwolić w sobie mężczyźni. Ponieważ właśnie tego szukał, ponieważ potrafił opuścić się w otchłań dość głęboko, by to poczuć, mógł stwierdzić, że mały dar Hekatah obudził w pełni tę groźną, zabójczą naturę Czarownicy. Jaenelle nie była już młodą kobietą, którą wezwano do poddania się, wysyłając jej ucięty palec ojca. Była drapieżnikiem obwąchującym delikatnie przynętę pozostawioną przez wroga. Dorothea i Hekatah widziały tylko młodą kobietę. Nie miały pojęcia, z kim tak naprawdę mają do czynienia. - Chodź ze mną - powiedziała Jaenelle, dotykając lekko jego ramienia, po czym wyszła z pokoju. Nawet przez koszulę i marynarkę wyczuł lodowaty, palący chłód jej ręki. Spojrzał na Surreal, pilnując, by jego twarz i oczy pozostały bez wyrazu, i poczuł lekką konsternację na widok jej wściekłości. Dopiero wtedy uświadomił sobie, że choć on sam został zmrożony do szpiku kości, w pokoju jest nadal ciepło. Jaenelle nie ujawniła na zewnątrz nic z gotującej się w niej wściekłości, nie dała żadnego znaku mocy, która zbierała się już do uderzenia. Nic. Spojrzał jeszcze raz na palec i poczuł, jak kurczy mu się żołądek. Potem wyszedł z pokoju. * * * Niech ich szlag, oboje, myślała Surreal, patrząc na palec leżący w pudełku. Och, na twarzy Sadiego pojawił się cień niepokoju, kiedy zobaczył zawartość pudełka, ale zniknął niemal natychmiast. A Jaenelle? Nic. Na Ognie Piekielne, okazała więcej troski i gniewu, kiedy Vania napastowała Aarona! Wtedy przynajmniej pojawiła się ta lodowata, przerażająca furia. Ale kiedy dostała kawałek własnego ojca... nic. Zupełnie nic. Żadnej reakcji.

Świetnie. Jeśli ci dwoje chcą pogrywać w ten sposób, niech im będzie. W końcu ona sama nosi Szary Kamień i jest doskonałą zabójczynią. Na pewno uda jej się dostać do Terreille i uwolnić Lucivara i Wielkiego Lorda - i Marian, i Daemonara - z rąk tych dziwek. Przygryzła dolną wargę. No cóż, wydostanie ich wszystkich mogło się okazać trudnym zadaniem. W porządku, przemyśli zatem sprawę, przygotuje jakiś plan. Przynajmniej będzie coś robić! I może, kiedy będzie snuć te przemyślenia, wspomni Karli o tym drobnym incydencie. Żeby zobaczyć, czy Czarna Wdowa nadal uważa, że coś się jednak dzieje. * * * Kiedy Daemon dotarł do pracowni Jaenelle, lód w jej oczach roztrzaskał się w ostre odłamki. Dostrzegł w nich coś, co go przeraziło: zimną, skondensowaną nienawiść. - Jak sądzisz, co się teraz stanie? - spytała bardzo spokojnie. Daemon włożył ręce do kieszeni spodni, żeby ukryć ich drżenie. Odchrząknął cicho. - Wątpię, żeby cokolwiek się stało, nim posłaniec wróci do Hayll i poinformuje o przekazaniu przesyłki. Już prawie południe. Zapewne nie spodziewają się, że podejmiesz decyzję natychmiast, więc mamy kilka godzin. Może trochę więcej. Jaenelle chodziła powoli po pracowni. Sprawiała wrażenie, jak gdyby dyskutowała sama ze sobą. W końcu westchnęła - jakby przegrała spór - i spojrzała na niego. - Prządka Marzeń przesłała mi wiadomość. Powiedziała, że trójkąt musi pozostać razem, jeśli ma przetrwać, że dwa pozostałe boki nie są dość mocne bez siły lustra - że lustro zapewni im wszystkim bezpieczeństwo.

- Lustro? - powtórzył nieufnie Daemon. - Ty jesteś lustrem, Daemonie, jesteś odbiciem swego ojca. Jesteś bokiem trójkąta. Przez myśl przemknęło mu wspomnienie Tersy, która wiele lat temu raz po raz rysowała trójkąt na jego dłoni i objaśniała mu tajemnicę trójkąta o czterech bokach. - Ojciec, brat, kochanek - wymruczał. Trzy boki. A czwartym był środek trójkąta, to on rządził tymi trzema. - Właśnie - powiedziała Jaenelle. - Chcesz, żebym się udał do Hayll. - Tak. Powoli pokiwał głową. Nagle poczuł się tak, jakby szedł po bardzo wąskim, kołyszącym się moście i każdy fałszywy krok mógł go wtrącić w otchłań, z której nie zdołałby się nigdy wydostać. - Jeśli tam pójdę i spróbuję dokonać kolejnej wymiany więźniów, zyskamy kilka kolejnych godzin. - Nie mówiłam, że masz się oddać w ich ręce - warknęła Jaenelle. Była blada od chwili, kiedy zobaczyła palec Saetana, ale teraz zbladła jeszcze bardziej. - Daemonie, ja potrzebuję siedemdziesięciu dwóch godzin. - Siedemdzie... Ale przecież wszystko już gotowe? Musisz tylko zebrać moc i ją uwolnić. - Potrzebuję siedemdziesięciu dwóch godzin. Popatrzył na nią, powoli pojmując jej słowa. Podczas kontrolowanego skoku w otchłań potrafił w kilka minut opuścić się na poziom swojego Czarnego Kamienia i zebrać pełną moc. A jej zrobienie tego samego miało zająć siedemdziesiąt dwie godziny. Na Ognie Piekielne, Matko Noc, niech Ciemność się nad nami zlituje. Przecież nie ma sposobu, żeby... Zobaczył w jej oczach wiedzę. Zwalczył wstyd, jaki wzbudziła w nim Jaenelle. Powinien był wiedzieć, że nie zdoła ukryć Sadysty przed Czarownicą. I

wreszcie zrozumiał, o co go prosi. Nie potrafił jej już spojrzeć w oczy. Odwrócił się i też zaczął krążyć po pracowni. To była tylko gra. Brudna, obrzydliwa gra - taka, w jaką doskonale potrafił grać Sadysta. Gdy tylko popuścił cugli tej stronie swej natury, plan zaczął przybierać realne kształty, naturalne jak oddech. Ale... Wszystko ma swoją cenę. Jeśli ma utracić przyjaźń niemal wszystkich, na których mu zależy, nagroda musi być adekwatna do kosztów. - Potrafię to zrobić - powiedział miękko, powoli krążąc wokół Jaenelle. Potrafię powstrzymać Dorotheę i Hekatah dość długo, by zapewnić innym bezpieczeństwo. Potrafię też sprawić, by nie wysłały armii do Kaeleer. Mogę ci kupić siedemdziesiąt dwie godziny, Jaenelle, ale będzie mnie to wiele kosztować, ponieważ będę musiał zrobić rzeczy, które mogą nigdy nie zostać mi wybaczone. Dlatego chcę coś w zamian. Wyczuł jej lekką konsternację. - Dobrze - powiedziała wreszcie. - Nie chcę już nosić Pierścienia Faworyta. Drgnienie bólu, dumne zadarcie głowy. - Dobrze. - Chcę dostać w jego miejsce obrączkę. Fala radości, a zaraz po niej smutek. Uśmiechnęła się do niego, ale w jej oczach wezbrały łzy. - Byłoby cudownie. Naprawdę tak uważała. Więc skąd ten smutek, skąd to cierpienie? Będzie się musiał tym zająć, kiedy wróci. Czuł, jak budzi się jego temperament, jak staje się niebezpieczny. - Zakładam, że to znaczy „tak”. Do tej gry potrzebuję kilku rzeczy, których sam nie potrafię stworzyć. - Powiedz tylko, czego ci trzeba.

Nie chciał tego robić. Nie chciał wracać do takiego życia, nawet na siedemdziesiąt dwie godziny. Zamierzał zniszczyć wszystko, co sobie tutaj zbudował. Ani sabat, ani chłopcy nigdy nie... - Ufasz mi? - zawarczał. - Tak. Żadnego wahania, żadnych wątpliwości. Wreszcie zatrzymał się i spojrzał na nią. - Czy wiesz, jak rozpaczliwie cię kocham? Jej głos drżał, gdy odpowiadała. - Równie mocno jak ja ciebie? Objął ją, trzymał się jej jak liny ratunkowej, jak kotwicy. Wszystko będzie dobrze. Póki ją ma, wszystko będzie dobrze. Wreszcie, niechętnie, wypuścił ją z objęć. - Chodź, mamy mnóstwo pracy. * * * - To już ostatnie - powiedziała Jaenelle kilka godzin później. Ostrożnie zamknęła pudełko, w którym znajdowały się wszystkie zaklęcia, jakie dla niego przygotowała. - Niemal ostatnie. Daemon pił szatańsko mocną kawę. Był zmęczony fizycznie, skołowany umysłowo. Kiedy Jaenelle tworzyła zaklęcia, o które ją poprosił, musiał się nauczyć ich używać. Odbywało się to w ten sposób, że wyjaśniała mu cały proces powstawania zaklęcia, potem pozwalała mu z nim chwilę poćwiczyć, a sama tworzyła drugie, które miał ze sobą zabrać, a na koniec sprawdzała jego postępy i dawała mu kolejne wskazówki, jak uzyskać najlepszy efekt. I ani razu go nie spytała, co zamierza zrobić, za co był jej wdzięczny. Oczywiście on też nie wiedział dokładnie, co ona zamierza uczynić. Są takie rzeczy, o które Czarne Wdowy wolą nie pytać się nawzajem. Uniosła probówkę wielkości wskazującego palca, pełną ciemnego proszku.

- To stymulant. Bardzo silny. Jedna dawka utrzyma cię na nogach przez sześć godzin. Możesz go dodać do dowolnego napoju - spojrzała na kawę - ale jeśli użyjesz czegoś tak mocnego, zwiększysz jego moc. - To jest jedna dawka? - spytał Daemon. Potem ugryzł się w język, żeby się nie roześmiać. Żałował, że nie może zamówić portretu z takim wyrazem jej twarzy. - Tu jest dość na następne trzy dni i jeszcze powinno zostać - stwierdziła sucho. - Może lepiej przekonam się, jak to działa? - wyciągnął w jej stronę kubek z kawą. Otworzyła fiolkę, postukała w nią delikatnie, wsypując odrobinę proszku do kubka. Natychmiast rozpuścił się w kawie. Upił łyk. Trochę orzechowy w smaku, ciut ostry. W sumie całkiem... Zaczął rzęzić. Miał wrażenie, że nagle zmienił się w pole bitwy. Jego ciało domagało się ruchu, a umysł nie był już zamglony zmęczeniem. Po kilku pierwszych, wybuchowych sekundach poczuł, że się uspokaja. I że tkwi w nim teraz wielki rezerwuar energii. Dopił kawę do końca, odczekał kilka sekund. Żadnych fizycznych zmian, tylko wrażenie przyczajonej energii stało się wyraźniejsze. Jaenelle ostrożnie włożyła fiolkę do pudełka. - Wszystko ma swoją cenę, Daemonie - powiedziała stanowczo. To go otrzeźwiło. - Uzależnia? Spojrzenie, jakie mu rzuciła, powinno było powalić go trupem. - Nie, nie uzależnia. Czasami sama go używam. Tylko nie waż się tego zdradzić nikomu z rodziny. Dostaliby szału, gdyby się dowiedzieli. Utrzyma cię na nogach, nawet jeśli nie będziesz spać i jeść, ale jeżeli co sześć godzin nie przyjmiesz kolejnej dawki, padniesz jak podcięty i prześpisz co najmniej jeden dzień.

- Innymi słowy, jeśli pominę dawkę, nie zdołam się obudzić bez względu na to, co będzie się działo? Kiwnęła głową. - W porządku. Zapamiętam. Pokazała mu kolejną fiolkę, tym razem pełną brązowego płynu. - To jest tonik dla Saetana. Na pewno będzie osłabiony fizycznie, więc przygotowałam bardzo mocny. Kopnie go jak stado spłoszonych koni. Wymieszaj to z taką samą ilością jakiegoś napoju - z winem albo ze świeżą krwią. - Jeśli będę zażywał stymulant, to czy będę mógł użyć swojej krwi do rozcieńczenia? - Tak - powiedziała i prawie udało jej się powstrzymać uśmiech. - Ale jeśli użyjesz swojej krwi, lepiej najpierw wlej mu to do gardła, a dopiero potem powiedz, co to jest, ponieważ kopnie go jak dwa stada spłoszonych koni i bardzo cię nie będzie lubił przez kilka pierwszych minut. - Jasne. - Miał nadzieję, że Saetan będzie w dość dobrym stanie, żeby móc się skarżyć na moc toniku. Jaenelle wciągnęła głęboko powietrze w płuca, wypuściła je powoli. - Czyli to już. Daemon odstawił kubek na stół. - Dopilnuję szykowania prowiantu na drogę. To zajmie chwilę. Zaczekasz na mnie? Jej uśmiech nie sięgnął zgnębionych, szafirowych oczu. - Zaczekam. - Witaj, książę S - sadi. Daemon zawahał się, potem odwrócił w stronę głosu. - Witaj, Draco. Wyciągnęła do niego rękę zaciśniętą w pięść. Posłusznie wyciągnął dłoń. Kiedy rozwarła palce, spomiędzy nich posypały się kolorowe cekiny - takie, jakie kobiety naszywają na suknie, żeby się mieniły.

Zdumiony, popatrzył na cekiny, potem na nią. - Kiedy nadejdzie odpowiednia chwila, daj je S - saetanowi. On zrozumie. Ona wie, pomyślał Daemon. Ona wie, ale... Nie, Draca nie powie nic sabatowi ani chłopakom. Zarządczyni Ebon Askavi zachowa dla siebie swoje rady. Kiedy odeszła, wsypał cekiny do kieszeni marynarki. * * * Surreal podskoczyła, kiedy drzwi do jej pokoju stanęły otworem. - Co ty, na Ognie Piekielne, wyprawiasz? - spytał Daemon, zamykając drzwi z hukiem. - A jak sądzisz? - warknęła Surreal. Przeklęła w duchu. Jeszcze kilka minut, a zdołałaby się wymknąć ze Stołpu niezauważona. - Ze zamierzasz mi spieprzyć kilka godzin starannego planowania odwarknął Daemon. To ją zatrzymało. - Jakiego planowania? - spytała podejrzliwie. Przeklął tak paskudnie, że ją to zaskoczyło. - Myślisz, że co robiłem, odkąd dostaliśmy dziś rano tę przesyłkę? Naprawdę sądzisz, że coś byś tam zdołała wskórać sama? - Byłam zabójczynią przez wiele lat, Sadi. Potrafię... - Walczyć z zasadzki - stwierdził. - Daleko byś na tym nie zajechała w wojskowym obozie. A jeśli uwolnisz siłę Szarego, żeby pozbyć się strażników, możesz być pewna, że ta czwórka, którą chcesz uratować, zginie, nim do nich dotrzesz. - Nie możesz wiedzieć... - Ale wiem! - krzyknął Daemon. - Dorastałem pod władzą tej suki. Ja to

wiem! Jej gniew nie dorównywał jego gniewowi, szczególnie że udało mu się trafić we wszystkie jej własne wątpliwości co do powodzenia misji. Masz lepszy pomysł? - Tak, Surreal, mam lepszy pomysł - odparł zimno. Oblizała usta, odetchnęła głęboko. - Mogę pomóc, odwrócić uwagę, albo coś. Na Ogień Piekielny, Daemonie, ci ludzie to również moja rodzina, pierwsza rodzina, jaką mam. Oni coś dla mnie znaczą. Pozwól mi pomóc. Coś dziwnego pojawiło się w jego oczach, kiedy na nią popatrzył. - Dobrze - powiedział jedwabistym głosem. - Myślę, że możesz mi się bardzo przydać. - Jego ton się zmienił, zrobił się zirytowany i konkretny. Przejrzał rzeczy, które przygotowała sobie na łóżku. - Przynajmniej miałaś dość rozsądku, żeby zabrać własną wodę i prowiant, zamiast polegać na rzeczach z Hayll stwierdził. Ruszył w stronę drzwi. - Potrzebuję jeszcze dwóch godzin. Potem ruszymy. - Ale... - Spojrzenie, jakim ją obrzucił, kazało jej się wycofać. - Za dwie godziny - powiedziała ugodowo. Dopiero kiedy wyszedł, zaczęła się zastanawiać, na co się tak właściwie zgodziła. * * * Mała idiotka, myślał Daemon, wracając do pracowni Jaenelle. Kretynka. Gdyby personel kuchni nie wspomniał mu, że Surreal również poprosiła o przygotowanie prowiantu, nie miałby pojęcia, iż zamierza wyruszyć do Hayll, nie byłby przygotowany na jej obecność. Och, potrafi ją wykorzystać w swojej grze. Nie zabrało mu więcej niż minutę włączenie jej do swego planu. Ale, niech to cholera, gdyby tam się dostała i wkurzyła wszystkich przed jego przybyciem... Musiał kupić Jaenelle siedemdziesiąt dwie godziny. Więźniów można było wydostać za pomocą czystej, otwartej walki, ale to nie kupiłoby koniecznego czasu.

Więc rozegra swoją grę - a Surreal będzie miała okazję zatańczyć z Sadystą. Wszedł do pracowni i zwrócił się burkliwie do Jaenelle. - Potrzeba mi jeszcze kilku rzeczy. Otworzyła szeroko oczy, kiedy jej powiedział, czego konkretnie, ale powiedziała tylko: - Chyba lepiej dam ci pierścień z osłoną, przez którą nikt się nie przebije. Ponieważ był niemal pewien, że za kilka godzin i Lucivar, i Surreal zaczną marzyć, żeby wyrwać mu serce, pomyślał, iż to doskonały pomysł. * * * Stali we trójkę w komnacie prowadzącej do Ciemnego Ołtarza Stołpu. Jaenelle uściskała Surreal. - Niech Ciemność będzie z tobą, siostro. - Sprowadzę ich z powrotem - zapewniła Surreal, przytulając ją do siebie. - Możesz na mnie liczyć. Rzuciła okiem na Daemona, po czym weszła do sali Ołtarza i cicho zamknęła za sobą drzwi. Daemon tylko patrzył na Jaenelle. Przepełniało go tyle uczuć, że nie mógł mówić, zresztą wszelkie słowa wydawały się w tej chwili nieodpowiednie. Potarł kciukiem jej policzek, pocałował ją delikatnie. Potem odetchnął głęboko. - Gra rozpocznie się o północy. - A o północy, za siedemdziesiąt dwie godziny, wsiądziesz na Wiatry i ruszysz do Stołpu w Terreille. Żadnych przystanków, żadnych opóźnień. - Urwała, poczekała, aż kiwnie głową na znak, że zrozumiał, po czym dodała: - Nie jedź na Wiatrach ciemniejszych niż Czerwony. Będą niestabilne. Z wysiłkiem powstrzymał się od rozdziawienia ust. Burza wywołana przez silną czarownicę potrafiła wywołać turbulencje na niektórych psychicznych ścieżkach przez Ciemność, potrafiła nawet zrzucić kogoś z Sieci i zagubić w

Ciemności, ale „niestabilne” oznaczało coś dużo gorszego. - Dobrze - powiedział wreszcie. - Będziemy się trzymać Czerwonego. - Daemonie - powiedziała cicho Jaenelle. - Chcę, żebyś mi coś obiecał. - Co tylko zechcesz. W jej oczach pojawiły się łzy. Musiała przez chwilę walczyć, żeby się opanować. - Trzynaście lat temu poświęciłeś wszystko, żeby mi pomóc. - I znów poświęcę wszystko - odparł równie cicho. Gwałtownie pokręciła głową. - Nie. Dość już ofiar, Daemonie. Dość twoich ofiar. Chcę, żebyś mi to obiecał. - Z trudem przełknęła ślinę. - Stołp będzie jedynym bezpiecznym miejscem. Chcę, żebyś mi obiecał, że o wyznaczonej porze ruszysz w drogę do niego. Bez względu na to, kogo będziesz musiał poświęcić, musisz dotrzeć do Stołpu przed świtem. Obiecaj mi to, Daemonie. - Ścisnęła tak mocno jego ramię, że aż zabolało. - Muszę wiedzieć, że będziesz bezpieczny. Obiecaj mi. Delikatnie zdjął jej rękę z ramienia, uniósł, żeby ucałować dłoń, i uśmiechnął się. - Nie zamierzam się spóźnić na własny ślub. W jej oczach pojawił się ból, który kazał mu się zastanawiać, czy naprawdę chciała go poślubić. Nie. Nie zacznie mieć wątpliwości. Nie stać go teraz na wątpliwości. - Wrócę do ciebie - powiedział. - Przysięgam. Pocałowała go krótko, gwałtownie. - Zobaczymy. Była blada, sprawiała wrażenie wyczerpanej. Pod oczami miała ciemne cienie. W jego oczach nigdy nie była piękniejsza. - Zobaczymy się za kilka dni. - Do widzenia, Daemonie. Kocham cię. Kiedy wchodził do sali Ołtarza, gdzie znajdowały się Wrota między królestwami, jakoś nie był w stanie czerpać z jej słów pociechy.

22. Kaeleer Karla opuściła się na krzesło w bawialni Jaenelle. Za pomocą Fachu mogła przepływać w powietrzu z miejsca na miejsce, mogła teraz nawet stanąć na chwilę samodzielnie, opierając się na dwóch laskach, ale kierowanie mocy do własnego ciała szybko ją wyczerpywało, a od stania bolały ją nogi. Codzienna porcja toniku Jaenelle działała, miała jednak nieprzyjemne uczucie, że wkrótce będzie potrzebowała jej siły w innym celu. Widziała Jaenelle po raz pierwszy, odkąd ta odmówiła wypowiedzenia wojny. Przyjaciółka wezwała do siebie i ją, i Gabrielle, ale od dłuższej chwili stała do nich tyłem i wyglądała przez okno. - Chcę, żebyście powstrzymały chłopaków przez kolejnych kilka dni powiedziała wreszcie cicho. - To nie będzie łatwe, ale jest konieczne. - Dlaczego? - zapytała Gabriella. - Na Ognie Piekielne, Jaenelle, musimy zwołać armie i walczyć, Kiedy jesteśmy tak rozproszeni, ledwie jesteśmy w stanie się utrzymać, a przecież nie mamy jeszcze nawet do czynienia z armiami Terreille, tylko z ludźmi, którzy przeniknęli stamtąd do Kaeleer. Dranie. Już czas iść na wojnę. Musimy iść na wojnę. Nie chodzi tylko o to, że giną ludzie. Niszczona jest również ziemia. - Królowe mogą uleczyć ziemię - odparła Jaenelle, nadal nie patrząc na nie. - Królowe mają specjalny dar. I wcale nie zginęło tylu naszych ludzi, ilu sądzicie. - Nie - odparła gorzko Gabrielle. - Oni umierają ze wstydu, że kazano im opuścić ich ziemie. - Trochę wstydu im nie zaszkodzi. Karla położyła dłoń na ramieniu Gabrielle. Usiłując zachować rzeczowy ton głosu, powiedziała: - Mam wrażenie, że nie mamy już wyboru. Jeśli będziemy się nadal wycofywać, zamiast przejść do kontrataku, wkrótce stracimy miejsca, które

mogłyby służyć jako punkty oporu po przybyciu armii z Terreille. - Armie nie otrzymają rozkazu wkroczenia do Kaeleer jeszcze przez kilka dni. A wtedy to już nie będzie miało znaczenia. - Ponieważ będziemy musieli się poddać - warknęła Gabrielle. Karla zacisnęła dłoń na jej ramieniu. Nie miała wiele siły, ale ten gest wystarczył, by okiełznać temperament królowej - przynajmniej na chwilę. - Czy Kaeleer pójdzie na wojnę z Terreille? - spytała. - Nie - odparła Jaenelle. - Kaeleer nie pójdzie na wojnę z Terreille. Leciutkie drgnienie jej głosu sprawiło, że Karli przeszedł po kręgosłupie zimny dreszcz. Nagłe napięcie mięśni Gabrielle pod jej dłonią powiedziało jej, że przyjaciółka też je usłyszała. - Zatem kto pójdzie na wojnę z Terreille? Jaenelle odwróciła się. Gabrielle ze świstem nabrała powietrza. Karla zobaczyła spiczaste uszy Czarownicy z Dea al Mon, dłonie z chowanymi pazurami, które pochodziły z Tigre, kopytka widoczne pod brzegiem czarnej sukni, dziedzictwo centaurów albo jednorożców. Ale głównie wpatrywała się w mały spiralny róg. Żywy mit. Ucieleśnione marzenie. Czy ktoś się kiedyś zastanowił, kim byli ci marzyciele? Nic dziwnego, że krewniacy ją kochają. Nic dziwnego, że wszyscy ją kochają. Odchrząknęła cicho, by powtórzyć pytanie, na które nagle nie chciała wcale dostać odpowiedzi. - Kto pójdzie na wojnę z Terreille? - Ja - odparła Czarownica.

ROZDZIAł PIęTNASTY

1. Terreille Saetan, na wpół oślepiony bólem, jaki zadawano mu przez ostatnie dwa dni, obserwował, jak Hekatah zbliża się do niego i powoli mierzy go wzrokiem. Za każdym razem, kiedy przyszła im na to ochota, te dziwki robiły użytek z Pierścienia Posłuszeństwa, który tkwił na jego organie, ale teraz bardziej ostrożnie, zatrzymując się, nim zdołał zemdleć z bólu. Co gorsza, pozostawiły go przykutego do słupa w ciągu dnia. Był tak wyczerpany cierpieniem, że słońce wyssało jego siłę psychiczną i poraziło oczy, wywołując migrenę tak silną, iż nie mógł jej przebić nawet ból powodowany przez Pierścień. Kawałek po kawałku ból niszczył ożywcze efekty toników Jaenelle, sprowadzając jego ciało na powrót do stanu, w jakim znajdowało się w dniu, kiedy ją poznał - stawał się bliższy żywym demonom niż ludziom. Gdyby był w stanie dokonać szybkiego przejścia do stanu żyjącego demona, zapewne rozważyłby taką możliwość. Dokonali tego Andulvar i Prothvar na polu bitwy wieki temu. Obaj tak bardzo pochłonięci byli furią bitewną, że nie zdawali sobie sprawy ze śmiertelnych ran, jakie otrzymali. Gdyby mógł to zrobić, zapewne by to zrobił. Dość łatwo byłoby przeciąć tętnicę i wykrwawić się na śmierć, a ból na pewno byłby mniejszy. Ale stałby się wtedy bardziej podatny, a bez zapasu świeżej krwi słońce osłabiłoby go do tego stopnia, że stałby się dla Jaenelle ciężarem zamiast pomóc jej w walce, kiedy wreszcie przybędzie. Gdy Jaenelle wreszcie przybędzie. Jeśli w ogóle przybędzie. Już powinna jakoś zareagować, powinna już tu być - jeśli w ogóle zamierzała przybyć. - Myślę, że już czas wysłać twojej małej kolejny prezent - powiedziała Hekatah. Jej dziewczęcy głos był teraz niewyraźny z powodu zniekształconej szczęki. - Kolejny palec? - Mówiła takim tonem, jakim inne kobiety rozważają, co

podać na obiad. - Może tym razem palec u nogi? Nie, to członek bez wartości. Oko? Nadmiernie oszpeca. Nie chcemy, żeby przez paskudny wygląd uznała cię za niewartego zachodu. - Jej wzrok skupił się na jego jądrach. Uśmiechnęła się. Teraz to i tak martwe mięso, ale mogą się przydać. Nie zareagował. Nie pozwolił sobie na reakcję. Rzeczywiście, były już martwe - ostatnia część przywrócona do życia, pierwsza, która umarła. Nie zareaguje. I nie będzie myślał o Sylvii. Nie teraz. Już nigdy. Kiedy ich wzrok się spotkał, Hekatah zaczęła podchodzić coraz bliżej. Wyciągnęła rękę i zaczęła go gładzić, pieścić, przytrzymywać w pozycji odpowiedniej do ciosu noża. Pełen wściekłości wrzask przebił się przez zwykłe nocne odgłosy. Hekatah podskoczyła i obróciła się. Surreal przeleciała w powietrzu, jakby została ciśnięta przez jakąś wielką dłoń. Wylądowała na stopach, ale nie zdołała powstrzymać impetu. Przewróciła się i potoczyła po ziemi, aż wreszcie zamarła na kolanach, przodem do nieoświetlonej części obozu. - TY ZIMNY, BEZDUSZNY DRANIU! - krzyczała. - TY NĘDZNY SYNU KURWY! Dorothea wypadła ze swojej chaty. - Straże! Straże! - krzyczała. Strażnicy przybiegli z trzech stron obozu. Nikt nie przybiegł z ciemności przed nimi. - STRAŻE! - krzyknęła ponownie Dorothea. Z ciemności dobiegł ich głęboki, rozbawiony głos. - Nie odpowiedzą, kochana. Wzięli sobie wolne na zawsze. Z ciemności wyszedł Daemon Sadi i zatrzymał się na skraju oświetlonego placyku. Jego czarne włosy leciutko wzburzył wiatr. Ręce trzymał w kieszeniach spodni. Czarna marynarka odsłaniała białą, jedwabną koszulę, rozpiętą niemal do pasa. Czarny Kamień, zawieszony na jego szyi, połyskiwał mocą. Połyskiwały również jego złociste oczy.

Na widok tych dziwnych błysków w oczach syna Saetan zadrżał. Coś było nie tak. Bardzo nie tak. Hekatah odwróciła się lekko w stronę Saetana, przycisnęła nóż do jego brzucha. - Jeszcze jeden krok, a go wypatroszę. I zabiję Eyrieńczyka. - Śmiało - powiedział Daemon przyjacielskim tonem i wyszedł na placyk. - To mi oszczędzi kłopotów z aranżowaniem nieszczęśliwych wypadków. A już czas było je zorganizować, ponieważ Zarządca Dworu i Pierwsza Eskorta stali się... nieco kłopotliwi. No więc tak, zabij ich, a wtedy ja zabiję ciebie i wrócę do Kaeleer pocieszać pogrążoną w żałobie Królową. Świetny plan, naprawdę. Ich śmierć pójdzie na twoje konto, a Jaenelle nigdy nie zacznie się zastanawiać, dlaczego z mężczyzn, na których może polegać, zostałem jej tylko ja. - Zapomniałeś o Dowódcy Straży - stwierdziła Hekatah. Daemon uśmiechnął się lekkim, okrutnym uśmieszkiem. - Nie, nie zapomniałem. Nie zapomniałem również o Prothvarze i Mephisie. Już nie trzeba się o nich martwić. Przez chwilę Saetan miał wrażenie, że Hekatah go wypatroszyła. Choć rana nie była fizyczna, ból owszem. - Nie - zajęczał. - Nie. Nie mogłeś tego zrobić. Daemon roześmiał się. - Czyżby? No to gdzie oni są, staruszku? Nie mógł na to odpowiedzieć, ponieważ sam się zastanawiał. Ale nadal próbował nie dopuścić do siebie tej myśli. - Nie zrobiłeś tego. Należą do twojej rodziny. - Mojej rodziny - powtórzył Daemon w zamyśleniu. - Jakże dogodnie postanowili stać się moją „rodziną”, dopiero kiedy zostałem Faworytem najsilniejszej Królowej w historii Krwawych. - To nieprawda - warknął Saetan, rzucając się w przód pomimo noża, który Hekatah nadal przyciskała do jego brzucha. To szaleństwo dyskutować na

taki temat, ale instynkt podpowiadał mu, że musi to zrobić teraz, bo może nie mieć innej szansy, żeby zmienić ten wyraz oczu Daemona. - Czyżby? - spytał syn z goryczą. - No to gdzie byli tysiąc siedemset lat temu, kiedy byłem dzieckiem? Gdzie ty wtedy byłeś? Gdzieście się wszyscy podziewali przez te wszystkie lata? Nie waż mi się mówić o rodzinie, Wielki Lordzie. Saetan oparł się bezsilnie o słup. O Matko Noc, właśnie potwierdziły się wszelkie obawy, jakie żywił co do lojalności Daemona. - Jakie to wzruszające - zawarczała Hekatah. - Sądzisz, że w to uwierzymy? Jesteś synem swojego ojca! Złociste oczy Daemona skupiły się na niej. - Myślę, że bardziej ściśle mogłabyś mnie określić jako mężczyznę, jakim stałby się mój ojciec, gdyby miał jaja. - Nie słuchaj go! - wtrąciła się nagle Dorothea. - On cię oszukuje. To pułapka. On kłamie! - I najwyraźniej świetnie mu to wychodzi - wymamrotała Surreal z goryczą. Daemon rzucił jej krótkie, lekceważące spojrzenie i przeniósł swą uwagę na Dorotheę. - Witaj, skarbie. Wyglądasz jak wiedźma. Bardzo ci w tym do twarzy. Dorothea zasyczała. - Przywiozłem ci prezent - ciągnął, znowu patrząc na Surreal. Dorothea zauważyła jej spiczaste uszy i zawarczała. - Słyszałam o niej. To zwykła kurwa. - Istotnie - zgodził się Daemon bez protestów. - To doskonała kurwa, która rozłoży nogi przed każdym, kto jej zapłaci. I twoja wnuczka. Córka Kartane. Jedyna, jaką począł. Jedyna potomkini twojej krwi. - Żadna kurwa nie może być moją wnuczką! Daemon uniósł brew.

- Naprawdę, skarbie, to bardzo przekonywający argument. Jedyna różnica między wami polega na tym, że ona większość czasu spędza pod mężczyzną, a ty na nim. Ale rozkładasz nogi równie szeroko. - Urwał. - No nie, jest jeszcze jedna różnica. Ponieważ płacą jej za to, musiała opanować przynajmniej podstawy łóżkowej sztuki. Dorothea zatrzęsła się z wściekłości. - Straże! Brać go! Dwudziestu ludzi ruszyło do przodu i od razu padło na ziemię. Daemon tylko się uśmiechał. - Może powinienem zabić ich wszystkich, żeby nikt nam nie przerywał? Hekatah opuściła powoli nóż. - Po co tu przyszedłeś, Sadi? - Wasze knowania burzą moje plany. To niedopuszczalne. - Terreille idzie na wojnę z Kaeleer. Trudno to nazwać „knowaniem”. - Wszystko zależy od tego, kto ma szansę wygrać, nie sądzisz? - zapytał śpiewnie Daemon. - Ale nie interesuje mnie rządzenie Królestwem zniszczonym przez wojnę, więc uznałem, że już czas, byśmy porozmawiali. Dorothea skoczyła do przodu. - Nie słuchaj go! - Jak możesz rządzić Królestwem? - spytała Hekatah, nie zwracając uwagi na słowa Dorothei. Uśmiech Daemona stał się bardziej zimny, bardziej okrutny. - Mam władzę nad Czarownicą, która ma siłę zabić wszystkich mieszkańców Terreille. - NIE! - krzyknął Saetan. - Nie masz władzy nad Królową! Kiedy syn spojrzał na niego, znów zaczął się trząść.

- Nie mam? - zapytał Daemon uwodzicielskim tonem. - A nie zastanawiałeś się, dlaczego Jaenelle nie zareagowała na „prezent”, Wielki Lordzie? Och, oczywiście bardzo się zdenerwowała, od czasu kiedy dostała ten prezent, nic tylko płacze. Ale nie ma jej tutaj i nie przybędzie, ponieważ ceni sobie mojego fiuta bardziej niż ciebie. Niż was. - Po raz pierwszy Daemon spojrzał na Lucivara. Saetan pokręcił głową. - Nie. Nie możesz tego zrobić, Daemonie. - Nie mów mi, co mogę, a czego nie mogę robić! Miałeś swoją szansę, staruszku, ale nie miałeś dość jaj, by ją wykorzystać. Teraz moja kolej. A ja zamierzam rządzić. - To kolejne kłamstwo - zawarczała Dorothea. - Nigdy nie interesowało cię rządzenie. Daemon odwrócił się do niej, emanując zimną wściekłością. - A co ty wiesz o tym, czego ja chcę, suko? Nigdy nie dałaś mi szansy rządzić czymkolwiek. Chciałaś tylko wykorzystywać moją moc, nie dając nic w zamian. - Dałam ci coś w zamian! - Co? Siebie? Wykorzystywałaś mnie, Dorotheo. Jak mogłaś sądzić, że znoszenie tego mogę uznać za nagrodę? - Ty draniu! Ty... - Postąpiła krok w jego stronę, uniosła rękę i zagięła palce, jakby to były szpony. Uderzenie niewidzialnej ręki rzuciło ją na ziemię. Padła prosto na Surreal, która zaklęła paskudnie i zepchnęła ją z siebie. Saetan oderwał wzrok od Daemona i spojrzał na Hekatah. Uświadomił sobie, że ona drży, ale nie ze złości. - A czego ty chcesz, Sadi? - spytała, nie panując nad głosem. Minęła długa, lodowata chwila, zanim Daemon znów skupił na niej uwagę.

- Przybyłem negocjować w imieniu mojej Królowej. - Mówiłam ci - wymruczała Dorothea, ale nie próbowała wstać. - A co potem jej powiesz? - spytała Hekatah. - Ze przybyłem za późno, by ich ocalić. Z pewnością zdołam wywołać u niej odpowiednio ostrą reakcję. - Zniszczy nie tylko nas, gdy uwolni taką moc. Daemon uśmiechnął się z satysfakcją. - Właśnie. Zniszczy wszystko. A kiedy znikniecie... Może w Kaeleer rozegra się jeszcze kilka bitew, żeby wyeliminować co silniejszych mężczyzn z jej dworu, ale później zapewne wszystko szybko się uspokoi. - Odwrócił się i zaczął odchodzić. Nigdy nie zmusi jej, żeby zniszczyła Terreille, pomyślał Saetan, zamykając oczy. W jego żołądku zaczęło się rodzić nieprzyjemne uczucie. Nigdy nie zdoła, aż tak jej skrzywić. Nie Jaenelle. - Zaczekaj - powiedziała Hekatah. Saetan otworzył oczy. Daemon stał niemal na skraju oświetlonego terenu. Obrócił się, uniósł pytająco brew. - Tylko dlatego tu przybyłeś? - spytała Hekatah. Daemon znów rzucił okiem na Lucivara i uśmiechnął się. - Nie. Pomyślałem, że może wyrównam przy okazji parę rachunków. Hekatah uśmiechnęła się w odpowiedzi. - A zatem książę, mamy o czym rozmawiać. Ale nie teraz. Może zabawisz się przez chwilę sam, a my z Dorotheą zastanowimy się, jak to wszystko rozwiązać po przyjacielsku? - Z pewnością znajdę tu sobie jakąś rozrywkę - zapewnił ją Daemon. Wyszedł z kręgu światła i zniknął w ciemnościach. Hekatah popatrzyła na Saetana. Nie był teraz w stanie ukrywać swoich

uczuć, nie był w stanie zachować obojętnego wyrazu twarzy. Dorotheą wstała z ziemi i wskazała na Surreal. - Zwiążcie tę dziwkę - warknęła w stronę strażników. Potem zwróciła się do Hekatah. - Nie możesz wierzyć Sadiemu. - Wielki Lord mu wierzy - stwierdziła cicho Hekatah. - A to bardzo interesujące. - Zasyczała, kiedy Dorotheą zaczęła protestować. - Porozmawiamy o tym w cztery oczy. Ruszyła do swojej chaty, a Dorotheą niechętnie poszła za nią. Strażnicy przykuli Surreal do słupa po lewej stronie Saetana, po czym zebrali zwłoki towarzyszy i, rzucając niespokojne spojrzenia na otaczającą ich ciemność, wreszcie wrócili do swoich zajęć. - Twój syn to kawał zimnego skurwiela - powiedziała przyciszonym głosem Surreal. Saetan pomyślał o wyrazie oczu Daemona. Pomyślał o mężczyźnie, którego powinien znać tak dobrze, a wcale go nie znał. Zamknął oczy i oparł głowę o słup. - Mam teraz tylko jednego syna. A on jest Eyrieńczykiem. - Witaj, fiucie. Lucivar obrócił głowę i obserwował, jak Daemon wysuwa się z ciemności i okrąża go, by stanąć z nim twarzą w twarz. Przyglądał się uważnie tej grze wstępnej, czekając, aż Daemon da mu znak, że czas atakować. Zaklęte kajdany nie zdołałyby go utrzymać, w przeciwieństwie zaś do Saetana ból powodowany przez Pierścień Posłuszeństwa nie pozbawiał go sił na długo - a przynajmniej nie wyczerpał go tak jak Wielkiego Lorda. Nie, wstrzymywało go tak naprawdę zagrożenie dla Marian i Daemonara. W oddalonej nieco chacie, która służyła za więzienie, siedział strażnik, który miał rozkaz ich zabić, jeśli Lucivar się uwolni. Więc czekał. Zwłaszcza od chwili, gdy Saetan poddał się tym dwóm dziwkom, ponieważ zdawał sobie sprawę, że Wielki Lord musiał wiedzieć, iż nie będzie żadnej wymiany, że przybył tu, by zostać więźniem, i miał ku temu swoje powody.

Więc kiedy zobaczył Daemona, domyślił się, że gra rozpoczęta. Ale na widok tego znudzonego, sennego, przerażającego wyrazu twarzy brata... Wystarczająco wiele razy tańczył w przeszłości z Sadystą, żeby nie wiedzieć, że takie znudzenie zwiastuje poważne kłopoty. - Witaj, bękarcie - odparł ostrożnie. Daemon podszedł bliżej. Przesunął czubkami palców po ramieniu Lucivara, po jego barku, po obojczyku. - Na czym polega gra? - spytał półgłosem Lucivar. Potem zadrżał, kiedy palce Daemona przesunęły się po jego szyi, jego szczęce. - Jest dość prosta - niemal zanucił Daemon, wędrując palcem po dolnej wardze Lucivara. - Ty umrzesz, a ja będę rządził. - Poszukał wzroku brata i uśmiechnął się. - Czy ty wiesz, jak jest w Wykrzywionym Królestwie, fiucie? Masz jakiekolwiek pojęcie? Przeżyłem osiem lat tortur z twojego powodu. - Darowałeś dług - zawarczał cicho Lucivar. - Dałem ci szansę jego wyrównania, a ty wolałeś go darować. Dłoń Daemona spoczęła na jego karku. Pochylił się ku niemu bliżej, tak blisko, że ich wargi niemal się dotykały. - Naprawdę sądziłeś, że ci daruję? Z odległej chaty dobiegł ich pełen złości wrzask dziecka. Daemon cofnął się i uśmiechnął. Włożył ręce do kieszeni spodni. - Zapłacisz mi za te lata, fiucie - powiedział łagodnie. - Drogo mi za nie zapłacisz. Lucivarowi serce biło jak oszalałe, kiedy patrzył, jak brat idzie w stronę chaty, gdzie trzymano Marian i Daemonara. - Bękarcie? Bękarcie, poczekaj! To ja jestem ci coś winien. Nie możesz... Daemonie? Daemonie! Daemon wszedł do chaty. Po chwili uciekł z niej strażnik. - DAEMONIE! Kilka minut później Lucivar usłyszał krzyk swego syna.

* * * Dorothea zacisnęła pięści. - Mówię ci, to jakaś sztuczka. Znam Sadiego. - Doprawdy? - warknęła Hekatah. Ściślej mogłabyś mnie określić jako mężczyznę, jakim stałby się mój ojciec, gdyby miał jaja. Tak, Hekatah wyczuwała w Daemonie Sadim bezwzględność, ambicję, okrutną seksualność. Przerażało ją to trochę. Ale jeszcze bardziej podniecało. - Nigdy nie interesowało go uzyskanie władzy. Opierał się wszelkim takim pokusom! - To dlatego, że źle nim kierowałaś - odwarknęła Hekatah. - Gdybyś go hołubiła, tak jak hołubiłaś tego swojego żałosnego syna... - Uważałaś, że to zabawne, iż igram w sypialni z synem Wielkiego Lorda. Mówiłaś, że to zrobi z niego mężczyznę. I zrobiło, pomyślała Hekatah. Rozwinęło w Sadim okrucieństwo, upodobanie do perwersyjnych przyjemności. To również wyczuwała. Oraz to, że niełatwo będzie przezwyciężyć jego głęboką nienawiść do Dorothei. No cóż, nie dopuści, żeby to stało się przeszkodą na jej drodze. Zresztą Dorothea zaczęła się robić trudna, nie można było już na niej polegać. I tak musiałaby ją wyeliminować przed wygraniem wojny. - Mówię ci, on coś ukrywa - upierała się Dorothea. - A ty mu pozwalasz chodzić swobodnie po obozie i robić nie wiadomo co. - A jak mam go powstrzymać? - zawarczała Hekatah. - Nie możemy stawić czoła Czarnemu Kamieniowi, skoro nie mamy nic, za pomocą czego mogłybyśmy go okiełznać. - Mamy coś takiego - powiedziała Dorothea przez zaciśnięte zęby. Hekatah wybuchnęła paskudnym śmiechem. - O czym myślisz? Jeśli naprawdę zniszczył Andulvara, Prothvara i

Mephisa, nie ugnie się na widok flaków Saetana, to pewne. - Wybrałaś niewłaściwego człowieka, niewłaściwą groźbę - stwierdziła Dorothea z irytacją, machając ręką. - Gówno go obchodzi Saetan, ale zawsze się uginał, kiedy coś groziło Lucivarowi. Lucivar był jedynym łańcuchem, na którym dawało się go utrzymać... Jeśli zagrozisz jemu... - Urwała, powęszyła w powietrzu, spojrzała na drzwi i spytała niespokojnie: - Co to za smród? * * * - Co to za smród? - wymamrotała Surreal. Dawno już minęła północ. Czyżby strażnicy piekli sobie jakieś mięso na jutrzejsze śniadanie? Być może, choć wątpiła, żeby ktoś miał ochotę zjeść coś wydzielającego tak paskudny zapach. - Czujesz? - Odwróciła głowę, żeby spojrzeć na Saetana. Nie spodobało jej się to, co zobaczyła. Ani trochę. Odkąd Daemon zniknął, Wielki Lord po prosto patrzył przed siebie. Patrzył i nic poza tym. - Wujku Saetanie? Obrócił niechętnie głowę. Bardzo powoli skupił na niej wzrok. Rozejrzała się, żeby sprawdzić, czy nie ma w pobliżu strażników, po czym pochyliła się ku niemu, najdalej jak mogła. - Wujku Saetanie, to nie jest odpowiednia chwila na rozpamiętywanie przeszłości. Musimy wymyślić jakiś sposób, żeby się stąd wydostać. - Przykro mi, że tu utknęłaś - odparł znużonym głosem. - Naprawdę mi przykro. Mnie również. - Lucivar ma siłę, a ja poradzę sobie w walce, ale to ty masz doświadczenie. Musisz wymyślić, jak najlepiej wykorzystać nasze siły. Tylko na nią patrzył. Uśmiech, który w końcu zagościł na jego wargach, miał w sobie ślad goryczy. - Kochanie... W ciągu ostatnich dwóch dni bardzo się postarzałem. Widziała to i czuła przerażenie. Nie była pewna, czy zdołają się stąd wydostać bez jego pomocy.

Słysząc skrzypienie otwieranych drzwi, natychmiast wyprostowała się i odwróciła wzrok. - Na Ognie Piekielne - powiedziała Dorothea z irytacją. - Co to za smród? - Stanęła pomiędzy palami, do których przykuci byli Saetan i Surreal. Surreal zacisnęła zęby. Nosiła Szary Kamień, a Dorothea Czerwony. Bez trudu mogła przeniknąć przez wewnętrzne bariery Kapłanki i rzucić śmiertelne zaklęcie - coś paskudnego, co wywołałoby takie wrzaski i konwulsje, że mieliby szansę uciec niezauważeni. Zaczęła opuszczać się w otchłań, ostrożnie, żeby nikt tego nie zauważył, ale nim osiągnęła poziom swojego Szarego Kamienia, otworzyły się kolejne drzwi. Obrzydliwy smród przybrał na sile. Omal się nie porzygała. Z chaty więziennej wyszedł Daemon Sadi. Ręce trzymał w kieszeniach spodni. Zatrzymał się na środku oświetlonego placyku, ale nie patrzył na nich. Wbił połyskujące niebezpiecznie oczy w Lucivara, który odwzajemnił mu to spojrzenie. Nikt nie śmiał się ruszyć. Wreszcie Daemon spojrzał w kierunku chaty więziennej. - Marian, kochanie, chodź i pokaż swojemu mężowi, jaką cenę trzeba zapłacić za moje lata w Wykrzywionym Królestwie - powiedział przyjacielskim tonem. Dwie nagie... rzeczy... wynurzyły się z chaty i popłynęły w powietrzu na oświetlony placyk. Godzinę temu była to kobieta i mały chłopiec. Teraz natomiast... Surreal zaczęła oddychać głęboko, żeby nie zwymiotować. O Matko Noc, Matko Noc, Matko Noc! Marian nie miała stóp i dłoni. Znikły też jej piękne, długie włosy. Daemonarowi oprócz stóp i dłoni brakowało również oczu. Ich skrzydła były tak kruche, że łamały się na kawałki pod wpływem lekkiego ruchu powietrza. A ich

skóra... Uśmiechając się tym zimnym, okrutnym uśmiechem, Sadysta cofnął moc utrzymującą Marian i Daemonara w powietrzu. Chłopiec z hukiem uderzył w ziemię i zaczął krzyczeć. Marian wylądowała na kikutach nóg i upadła. A gdy upadła, jej skóra pękła i... To nie jest krew, uświadomiła sobie Surreal, przyglądając się z zimną, chorą fascynacją. To sok, jak z pieczeni, wydostawał się z pęknięć na skórze. Sadysta ich nie spalił, on ich upiekł, a mimo to żyli. Nie byli nawet żywymi demonami, po prostu żyli. - Lucivarze - wychrypiała Marian i zaczęła się czołgać w stronę męża. Lucivarze! Lucivar zaczął krzyczeć, ale ten krzyk zmienił się w eyrieński okrzyk bojowy. Okowy pękły. Oderwał się od słupa i rzucił na Daemona. Zdołał pokonać połowę odległości, nim silny psychiczny cios odrzucił go w stronę słupa. Poderwał się i znowu ruszył na Daemona - i znów został odrzucony. I znów. I znów. Kiedy nie był już w stanie wstać, poczołgał się w stronę brata. Zęby miał wyszczerzone, oczy pełne nienawiści. Sadi pochylił się, złapał Daemonara za rękę i oderwał ją, jakby to było skrzydełko kurczaka. To zdołało poderwać Lucivara na nogi. Kiedy tym razem zaatakował, trafił na Czarną osłonę i padł na kolana. Daemon przyglądał mu się tylko z uśmiechem. Lucivar próbował się przedrzeć przez osłonę, próbował ją przebić, wydrapać w niej dziurę - a w końcu oparł się o nią i zapłakał. - Daemonie - powiedział błagalnym tonem. - Daemonie... okaż trochę litości! - Chcesz litości? - spytał ten łagodnie. Błyskawicznie, jak drapieżnik,

stąpnął na głowę Daemonara. Czaszka pękła jak skorupka jajka. Daemon podszedł do Marian, która ciągle szeptała, ciągle próbowała się czołgać. Mimo zawodzenia Lucivara wszyscy usłyszeli trzask, z jakim pękły kości jej szyi, gdy nastąpił na nią Daemon. Oderwaną rączką Daemonara Sadi wskazał na ciała, cały czas obserwując brata z uśmiechem. - Oboje nadal są dość silni, by przejść przemianę w żyjące demony powiedział przyjacielskim tonem. - Wątpię, żeby mały zapamiętał wiele z tego wszystkiego, ale ostatnie myśli twojej żony na twój temat... Jak sądzisz, fiucie, jak będzie cię wspominać, wiedząc, że to przez ciebie to wszystko? - Dokończ ich śmierć - błagał Lucivar. - Pozwól im odejść. - Wszystko ma swoją cenę, fiucie. Zapłać ją, a zwrócę im wolność. - Czego ode mnie chcesz? - spytał złamanym głosem Lucivar. - Powiedz tylko, czego ode mnie chcesz. Uśmiech Daemona zrobił się bardziej zimny, bardziej podły. - Pokaż, że potrafisz być dobrym chłopcem. Wracaj do pala. Lucivar poczołgał się po ziemi. Dwóch strażników, którzy stali poza kręgiem światła i obserwowali całą scenę, podeszło teraz do Lucivara i dźwignęło go z ziemi. Dwóch innych zakuło go w nowe kajdany. Traktowali go przy tym bardzo delikatnie. Lucivar patrzył na Daemona oczami oszalałymi z rozpaczy. - Zadowolony? - Tak - powiedział Daemon niebezpiecznie łagodnie. - Jestem zadowolony. Surreal poczuła szybkie uderzenie ciemnej mocy, potem drugie. Wypuściła sondę w stronę Marian, przerażona myślą, że mogłaby natrafić na odpowiedź. Ale nic nie napotkała, nic już nie zostało.

Dopiero wtedy uświadomiła sobie, że płacze, że zaczęła płakać już dawno. Sadi wyrzucił rączkę Daemonara i starannie wytarł chusteczką tłuszcz Z dłoni. Potem podszedł do Surreal i tą samą chusteczką wytarł łzy z jej twarzy. Omal na niego nie zwymiotowała. - Nie trać na nich łez, mała czarownico - powiedział cicho. - Teraz będzie twoja kolej. Obserwowała, jak odchodzi, jak ponownie znika w ciemności. Może i jestem następna, ty zimnokrwisty draniu, ale nie poddam się bez walki. Nie wygram z tobą, ale przysięgam, nie poddam się bez walki. * * * Saetan zamknął oczy. Nie mógł znieść widoku nieruchomych ciał leżących kilka metrów od niego. Wiedziałem, że jest niebezpieczny, ale nie wiedziałem, że tkwi w nim coś takiego. Pomogłem mu, zachęcałem go. Och, mała czarownico, jakiegoż potwora wprowadziłem do twojego łoża, twojego serca! * * * Kiedy wróciły do chaty Hekatah, Dorothea padła na najbliższe krzesło. Robiła w życiu okrutne, potworne rzeczy, ale to... Wzdrygnęła się. Hekatah oparła ręce na stole. - Nadal uważasz, że się ugnie, jeśli zagrozimy Lucivarowi? - spytała drżącym głosem. - Nie - odparła Dorothea równie drżąco. - Nie wiem, co jeszcze jest w stanie zrobić. Przez wieki Krwawi w Terreille nazywali go Sadystą. Teraz wreszcie

zrozumiała dlaczego.

2. Kaeleer Karla obserwowała, jak Tersa buduje dziwne konstrukcje z brązowych drewnianych klocków. Była zadowolona z jej obecności i wiedziała, że Gabrielle czuje to samo. Jaenelle zniknęła wkrótce po rozmowie z nimi. One z kolei porozmawiały Z resztą sabatu, ale powiedziały im tylko tyle, że muszą powstrzymać chłopaków jeszcze przez kilka dni. Nie powiedziały nic o zamiarach Czarownicy, nic o tym, że zamierza stoczyć wojnę z Terreille samotnie. Zrozumiały niewypowiedziany rozkaz, kiedy Jaenelle wreszcie ukazała im marzenie, które kryło się pod jej ludzką powłoką. Tak więc sabat, nieszczęśliwy, ale zjednoczony, spędził chłopców w jedno miejsce, nim zdążyli zerwać się ze smyczy. Nie było to łatwe, a męska wrogość wobec domniemanej zdrady sabatu była tak silna, że Karla zaczęła się zastanawiać, czy tę próbę przetrwa choć jeden ze związków zawartych w Pierwszym Kręgu. Niektóre z tych małżeństw już zdążyłyby się rozpaść, gdyby nie zjawiła się Tersa i nie zganiła chłopaków za brak manier. Ponieważ mężczyźni nie żywili wrogich uczuć wobec niej, musieli się poddać. Niemal dwadzieścia cztery godziny wymuszonego przebywania razem nie polepszyły nastrojów, ale tylko w ten sposób sabat mógł zmusić chłopców do pozostania w miejscu. Nawet jak na standardy Stołpu bawialnia, którą wybrały na to więzienie, była wielka - meble ustawiono w grupach, pozostawało więc jeszcze masę miejsca na spacery - a mimo to nie okazała się wystarczająco duża. Czarownice głównie trzymały się foteli i kanap, żeby nie warczeli na nie krążący po pokoju mężczyźni, którzy, kiedy nie krążyli, zbijali się w grupę i szeptali między sobą. - Ile dni będziemy musiały jeszcze przetrwać? - wymruczała Karla pod nosem. - Tyle, ile będzie trzeba - odparła cicho Tersa. Przyglądała się przez

chwilę swemu najnowszemu dziełu, po czym zburzyła je jednym ruchem ręki. Drewniane klocki rozsypały się po stole, ale tym razem nikt nie podskoczył. Już zdążyli przywyknąć do tego dźwięku. Nikt nie zwracał też uwagi na dziwaczne budowle Tersy. Początkowo chłopcy, chcąc jej dowieść, że są uprzejmi, wyrażali wobec nich podziw i zadawali grzeczne pytania, ale kiedy odpowiedzi Tersy zaczęły się stawać coraz bardziej niejasne, wycofali się w końcu i zostawili ją w spokoju. Karla mogłaby się założyć, że w ogóle nie zwracają uwagi na to, co dzieje się w bawialni. Sytuacja zmieniła się dopiero z chwilą pojawienia się Ladvariana. Sceltyjczyk zbliżył się do niej. Wyglądał na niezwykle znużonego, a w jego brązowych oczach dostrzegła ogromny smutek i lekkie oskarżenie. Witaj, Karło - odezwał się. - Witaj, mały bracie - odparła. Na małym stoliku przy jej fotelu pojawiły się dwie misy. Jedna była pełna... Karla podniosła ją i przyjrzała się uważnie zawartości. ...baniek wody objętych osłonami tworzącymi coś w rodzaju skóry. Druga misa zawierała jedną, czerwoną bańkę. Potrzebować po kropli krwi od każdego z was - powiedział Ladvarian. - Dlaczego? - spytała Karla i przyjrzała się bańce. To było małe arcydzieło Fachu. Dla Jaenelle. Na te słowa Chaosti aż podskoczył. - Jeśli Jaenelle czegoś od nas chce, może sama poprosić. - Chaosti! - wysyczała Gabrielle. Chaosti zawarczał w odpowiedzi. Ladvarian skulił się pod wpływem skondensowanego w bawialni gniewu, ale nie spuszczał wzroku z Karli. - Dlaczego? - spytała Karla. - Dlaczego, dlaczego, dlaczego - powiedziała Tersa z irytacją,

rozrzucając klocki. - Ludzie nie potrafią niczego dać, żeby nie pytać dlaczego, dlaczego, dlaczego. To dla waszej Królowej. Co jeszcze musicie wiedzieć? - Potem, jakby ten wybuch w ogóle nie miał miejsca, znów zaczęła układać klocki. Pod wpływem wzroku Ladvariana Karla zadrżała. Słowa „dla Jaenelle” można było interpretować dwojako. Albo mały pies był tylko posłańcem i miał zanieść krople krwi Jaenelle, ponieważ potrzebne jej były do czegoś... albo Ladvarian chciał je dostać dla Jaenelle. Ale jak zadać właściwe pytania i dostać coś więcej niż wymijające odpowiedzi? Była pewna, że jeśli zacznie naciskać, sceltyjczyk odpowie wymijająco. - Nie jestem pewna, czy mogę ci dać kroplę mojej krwi, mały bracie powiedziała ostrożnie. - Nadal mam w sobie skazę trucizny. - To nie będzie miało znaczenia - stwierdziła Tersa nieobecnym tonem, za pomocą Fachu unosząc klocki w powietrze. - Ale to, co jest w twoim sercu... Tak, to będzie miało znaczenie. - Dlaczego? - spytała Karla i skrzywiła się, gdy Tersa zmierzyła ją wzrokiem. Spojrzała na Ladvariana. - Czyli tylko tyle musimy zrobić? Wlać kroplę krwi w każdą bańkę? Kiedy będziecie dawać krew, musieć myśleć o Jaenelle. Dobrze o niej myśleć dodał ze skowytem, obracając łeb w stronę mężczyzn. Karla pokręciła głową. - Nie rozumiem. Dlaczego...? - Ponieważ Krwawi śpiewają Krwawym - odparła cicho Tersa. Ponieważ krew jest rzeką pamięci. Rozdrażniona Karla spojrzała na Tersę, ale jej spojrzenie przyciągnęła nowa budowla z klocków. Spirala. Połyskliwa, czarna spirala. Potem drewniane klocki rozsypały się po stole. Karlo? - spytała Gabrielle.

Widziałam ją. Karla patrzyła na Tersę, spojrzała w jej przerażająco przytomne oczy. Ona wie. O Matko Noc, cokolwiek ma się wydarzyć... Tersa o tym wie. I Ladvarian też. A wiedząc to, nie musiała już pytać „dlaczego”. Poprosiła Ladvariana wzrokiem o pozwolenie, po czym wysłała delikatną sondę psychiczną i dotknęła czerwonej bańki. Jaenelle uczy małego Ladvariana, jak chodzić w powietrzu. Czesze go i głaszcze. Uczy go... Wycofała się. Te wspomnienia były prywatne, najlepsze, jakie mógł ofiarować. Przełknęła z trudem ślinę i powstrzymała łzy. - Czy to, co próbuje zrobić Jaenelle... czy to niebezpieczne? Tak powiedział Ladvarian. - Czy inni krewniacy oferowali ten dar? Wszyscy, którzy ją znają. I założę się, że żaden z nich nie pytał dlaczego, dlaczego, dlaczego. Karla spojrzała na pozostałych członków Pierwszego Kręgu. Ani śladu wściekłości. Już nie. Przemyśleli działania Jaenelle w ostatnich tygodniach i wyciągnęli właściwe wnioski. - Dobrze, mały bracie - powiedziała. Ale nim zdążyła przekłuć skórę paznokciem kciuka, Gabrielle dotknęła jej ramienia. - Sądzę... - zaczęła z wahaniem. Odetchnęła głęboko i dokończyła: Sądzę, że to powinien być rytuał. Aby ich dar był jak najsilniejszy. - Tak, masz rację - Karla odłożyła bańkę do miski. - Przyniosę wszystko, czego nam trzeba - powiedziała Gabrielle. - Pójdę z tobą - Morghann wstała z fotela. Kiedy mijały mężczyzn, Chaosti i Khary wyciągnęli ręce. Każdy z nich dotknął lekko, przepraszająco, ramienia żony, a potem zszedł jej z drogi.

Z bardzo znużonym westchnieniem Ladvarian położył się w kącie. Tersa wstała. - Ty nie zamierzasz złożyć daru? - spytała ją Karla. Tersa spojrzała na nią tymi przytomnymi oczami. Uśmiechnęła się. - Już go ofiarowałam - powiedziała i wyszła z komnaty. To wyjaśniło Karli, kto nauczył krewniaków tworzyć te bańki, małe arcydzieła Fachu. Na widok mężczyzn, którzy przyjęli swą zwykłą, opiekuńczą postawę, oczy Karli wypełniły się łzami. Tak bardzo żałowała, że nie ma wśród nich Mortona. Przetrwamy, pomyślała, patrząc, jak Aaron obejmuje Kalush. Ostre słowa zostaną wybaczone. Przetrwamy . Ale czy przetrwa Jaenelle?

3. Terreille - Twoja kolej, mała czarownico - powiedział Daemon, odczepiając kajdany od słupa. Surreal zmierzyła go wzrokiem. Było po północy - właściwie to upłynęła niemal doba, odkąd zabił Marian i Daemonara. Dzień minął dość spokojnie. Sadi krążył po obozie i wszystkich denerwował, a Dorothea i Hekatah najwyraźniej bawiły się z nim w chowanego. Aż do teraz. - Co zamierzasz zrobić z tą suką? - spytała Dorothea, podchodząc do słupów. Daemon spojrzał na nią z uśmiechem. - Cóż, kochana, zamierzam ją wykorzystać, żebyś dostała to, czego zawsze pragnęłaś. - Czyli? - spytała niespokojnie Dorothea.

- Czyli - zamruczał rozkosznie Daemon - zamierzam złamać tę kurwę, twoją wnuczkę. A potem będę ją ujeżdżać, póki nie pocznie mojego dziecka. Jest na to gotowa. Zaskoczy, a ja dopilnuję, żeby nie zdołała usunąć płodu. To będzie twoja i moja krew Dorotheo. Dokładnie tego zawsze ode mnie chciałaś. Nie spodziewałaś się tylko, że potomek może mieć spiczaste uszy. Śmiejąc się, zaciągnął Surreal do tej samej chaty, w której trzymano wcześniej Marian i Daemonara. Poczekała, aż się obróci, żeby zamknąć drzwi, a wtedy przywołała sztylet i rzuciła się na niego. Obrócił się i uniósł rękę, żeby zablokować cios. Wykręciła się, zanurkowała pod jego ramieniem, zamierzając wbić mu ostrze między żebra aż po rękojeść. Jednak nóż uderzył w osłonę i zamiast w Daemona wbił się w drzwi. Zanim zdążyła wyciągnąć sztylet, Daemon chwycił ją i zaciągnął na środek małego pomieszczenia. Zaczęła krzyczeć i znów się na niego rzuciła. Złapał ją za ręce i brutalnie popchnął. Trafiła górną częścią łydki na brzeg wąskiego łóżka. Przewróciła się, pociągając go na siebie. Natychmiast z niej zszedł, poderwał się na równe nogi. - Wystarczy. Również zerwała się z łóżka i wy wrzeszczała kilka najpaskudniejszych przekleństw, jakie jej przyszły do głowy. Potem znów zaatakowała. Odepchnął ją, klnąc paskudnie. - Do cholery, Surreal, wystarczy. - Jeśli sądzisz, że rozłożę przed tobą nogi, to się mylisz, Sadysto. - Zamknij się - powiedział cicho, ale stanowczo, Poczuła, jak wokół chaty zamyka się Czarna osłona. Nie tylko ochronna, ale również słuchowa, co oznaczało, że nikt nie usłyszy, co się dzieje w środku. Daemon odetchnął głęboko, przeczesał włosy palcami. - To małe przedstawienie powinno przekonać te dziwki, że coś tu jest na rzeczy - stwierdził sucho.

Zbierała się właśnie do kolejnego ataku, tym razem wymierzonego prosto w jaja, ale ton jego głosu i te słowa zabrzmiały tak... tak po Daemonowemu... że się zawahała. I przypomniała sobie ostrzeżenie Karli o przyjacielu, który musi stać się wrogiem, żeby pozostać przyjacielem. Patrzył na nią przez chwilę, po czym podszedł ostrożnie bliżej. - Pokaż ręce. Wyciągnęła dłonie, obserwując go przez cały czas, i dostrzegła furię w jego oczach, kiedy zdjął jej kajdany i zobaczył zdartą skórę na nadgarstkach. Sapnęła. - Do cholery, Sadi, w co ty grasz? - W coś paskudnego - odparł, przywołując skórzane pudełko. Przejrzał zawartość, wyciągnął słoik i podał jej. - Posmaruj sobie ręce. Otworzyła słoik, powąchała zawartość. Maść uzdrowicielska. Kiedy smarowała nią ręce, przywołał inne pudełko. Znajdowały się w nim gliniane kulki ułożone w osłonkach z papieru. Dwie osłonki były puste. - Masz jeszcze ten prowiant, który zabrałaś? - Tak. Nie miałam kiedy go zjeść - odparła cierpko. - Więc zjedz teraz - powiedział, przeglądając zawartość pudełka. Dałbym ci swój, ale wszystko oddałem Marian. Surreal poczuła dreszcz na plecach. Dziwnie zaczęło jej brzęczeć w uszach. - Marian? - Pamiętasz tę szopę, w której się zatrzymaliśmy po przybyciu do Hayll? Tak. Oczywiście, że pamiętała. Szopa leżała jakieś dwie mile od obozu. To właśnie tam Daemon zmienił się w Sadystę. W jednej chwili wyjaśniał jej, że przejście przez tyczki rozstawione wokół obozu zaalarmuje straże, a w następnej wiązał ją, tłumacząc, że powinna była zostać pod Falonarem i nie włazić mu w drogę. Przeraził ją paskudnie. A to, że ją przeraził, teraz wywołało w niej wściekłość.

- Mogłeś mi powiedzieć, ty draniu! Podniósł głowę znad pudełka. - A byłabyś wtedy taka przekonująca? Zjeżyła się, urażona. - Niech cię szlag, na pewno bym była. - No cóż, będziemy mieli okazję się przekonać. Powiedziałaś, że chcesz pomóc. Ze odwrócisz uwagę. Istotnie powiedziała coś takiego, ale sądziła, że będzie wiedzieć, kiedy ją odwraca. - I co w związku z tym? - Więc teraz pomożesz. Podszedł do niej i podał jej małą, złotą obrączkę. - Posłuchaj uważnie. Dzięki tej rzeczy wszyscy będą sądzić, że zostałaś złamana. - Założył obrączkę na ogniwo łańcuszka, na którym zawieszony był jej Szary Kamień. - Nikt nie będzie w stanie wykryć, że nadal nosisz Szary, póki go nie użyjesz. A jeśli będziesz musiała go użyć, nie wahaj się. Wymyślę coś, żeby zapanować nad sytuacją. - Wielki Lord będzie wiedział, że nie zostałam złamana. Daemon pokręcił głową i znów zaczął szukać czegoś w pudełku. - Musiałby nosić Kamienie ciemniejsze niż Czarny, żeby przeniknąć przez to zaklęcie. Ciemniejsze niż Czarny? Sadi nie mógł stworzyć takiego zaklęcia. Co oznaczało... O Matko Noc. - To... - Daemon wyciągnął kryształową fiolkę i przyczepił ją do jej naszyjnika - przekona każdego, kto będzie chciał sprawdzić, że nie tylko jesteś płodna, ale i zapłodniona. Uzdrowicielka może stwierdzić ciążę już po dwudziestu czterech godzinach - dodał, odpowiadając na jej niewypowiedziane pytanie. Surreal uniosła naszyjnik i przyjrzała się fiolce. - Poprosiłeś Jaenelle o stworzenie iluzji, że noszę twoje dziecko?

Zauważyła, jak twarz mu sztywnieje. Tak, poprosił o to Jaenelle. I zabolało go, że musi ją prosić. Chcąc zmienić temat, wskazała na gliniane kulki. - Co to? - Surowe zaklęcia do tworzenia cieni. Cienie. Iluzje, które mogły oszukać każdego, że stojąca przed nim osoba, jest prawdziwa. - Marian i Daemonar - powiedziała słabo, wpatrując się w dwie puste papierowe osłonki. - Tak - odparł ostro. Zasyczała na niego. - Nie zaufałeś mnie, kurwie, że dobrze odegram przedstawienie, ale uznałeś, iż Lucivar będzie dość przekonujący, żeby... - Jej głos nagle zamarł. - On nie wie, prawda? - Prawda - powiedział cicho Daemon. - On nie wie. Nogi ugięły się pod nią tak nagle, że usiadła na podłodze. - Na Ogień Piekielny, Matko Noc, niech Ciemność będzie łaskawa! - Wiem - Daemon zawahał się. - Muszę kupić czas, Surreal. Muszę kupić dość czasu a równocześnie wydostać stąd wszystkich. Żeby Dorothea i Hekatah uwierzyły, że Marian i Daemonar nie żyją, musiał w to uwierzyć Lucivar. - O Matko Noc - Surreal oparła ręce na kolanach. - Co może być warte aż takiej ceny? - Moja Królowa potrzebuje czasu, żeby ocalić Kaeleer. - Kurwa, Sadi - spojrzała na niego. - Powiedz mi coś. Chociaż wiedziałeś, że to iluzje, jak zdołałeś się potem nie porzygać? Z trudem przełknął ślinę. - Nie zdołałem. - Jesteś szalony - mruknęła, wstając. - Służę - odparł ostro. Czasami u mężczyzny te dwa słowa oznaczały to

samo. - Dobra - powiedziała, zakładając włosy za spiczaste uszy. - Powiedz mi, co mam robić. Zawahał się, a potem zaczął się wykręcać. - To niebezpieczne. - Daemonie - powiedziała cierpliwie. - Powiedz, czego ode mnie oczekujesz? - Kiedy nadal nie odpowiadał, spróbowała zgadnąć. - Chcesz, żebym chodziła po obozie i zawodziła, i wyglądała jak zgwałcona kobieta, która strasznie się boi tego, co się stanie, jeśli poroni dziecko będące wynikiem tego gwałtu. Tak? - Tak - odparł słabo. - A potem? - Marian i Daemonar są w szopie. Wymkniesz się z obozu jutro w nocy, zabierzesz ich i udasz się do Stołpu. Nie zatrzymuj się, nie jedź nigdzie indziej. Musisz się dostać do Stołpu. Pojedziesz na Czerwonym Wietrze. Ciemniejsze będą niestabilne. - Uch, dlacze... Zresztą, wszystko jedno, nie chcę wiedzieć. - Przemyślała uważnie sprawę. Tak, mogła odegrać taką rolę. Złamana kobieta będzie spędzać masę czasu w ukryciu, więc wystarczy, jeśli co jakiś czas pokaże się ludziom na oczy. W ten sposób nikt się nie zorientuje, że znikła. Daemon wziął w rękę jedną z glinianych kulek. - Po co to? - spytała Surreal. - Walczyłabyś do upadłego - stwierdził, nie patrząc na nią. - Powinnaś wyglądać, jakbyś walczyła. Stworzę iluzję, która... - Nie - Surreal zerwała z siebie kurtkę i zaczęła rozpinać koszulę. - Nie można rozegrać wszystkiego za pomocą iluzji. Nie, jeśli chcesz przekonać Dorotheę i Hekatah na tyle długo, żeby kupić Jaenelle czas.

Jego oczy zmieniły się w twarde, żółte kulki. - Poświęciłem dla tej sprawy wiele, ale nie zamierzam łamać mojego ślubu wierności. - Wiem - odparła cicho. - Nie to miałam na myśli. - A co miałaś? - warknął. Odetchnęła głęboko, żeby się uspokoić. - Musisz mi narobić prawdziwych siniaków.

4. Kaeleer Ladvarian przywołał misę i umieścił ją ostrożnie na podłodze pokoju. Potem cofnął się i przyglądał, jak królowa Arachny delikatnie dotyka baniek wypełnionych krwią i wspomnieniami. Być dobrze - powiedziała z aprobatą. Dobre wspomnienia. Silne wspomnienia. Równie silne jak krewniaków. Ladvarian popatrzył na miskę, która stała przed wielką, splątaną Siecią. Nadal spoczywało w niej wiele darów krewniaków. To, co robiła Prządka, wymagało czasu. Ty musieć odpocząć - powiedziała pajęczyca. Wybrała bańkę z darów ludzi i popłynęła w powietrzu w stronę Sieci. Wszyscy krewniacy musieć odpocząć. Musieć być silni, kiedy przyjdzie czas przykuć marzenie do ciała. Ty mieć dość czasu, żeby dodać wszystkie marzenia? - spytał Ladvarian z szacunkiem. Prządka Marzeń nie odpowiadała przez długą chwilę. Dość. Tyle, ile trzeba - powiedziała wreszcie.

5. Terreille Surreal włóczyła się bez celu po obozie, a jej jęki nie były tak do końca udawane. Nie spodziewała się, że będzie musiała prowokować Daemona aż tak bardzo, nim się zabierze do roboty. Rozumiała, że gniew, który krył się za jego czynami, wynikał z konieczności dotykania intymnych miejsc kobiety innej niż Jaenelle, ale do cholery nie musiał gryźć ją w pierś aż tak mocno. Z drugiej strony, pobił ją w bardzo przemyślany sposób. Sądząc z min, jakie ludzie robili na jej widok, siniaki musiały być imponujące, ale żaden nie spowolniłby jej ruchów ani nie osłabił mięśni, gdyby musiała walczyć. Najgorsza była ta nienawiść w oczach Saetana. Surreal bardzo chciała mu o wszystkim powiedzieć, bardzo chciała powiedzieć mu cokolwiek, żeby z jego oczu zniknął ten wyraz. I pewnie by to zrobiła, gdyby Daemon nie wybrał sobie akurat tej chwili na przejście się po placyku i wygłoszenie kilku zjadliwych uwag. Potem, przez resztę poranka, unikała Wielkiego Lorda. I nie śmiała się zbliżać do Lucivara. Ale dopilnowała, żeby Dorothea ją zobaczyła. Poczuła, że dziwka próbuje ją sondować, żeby się przekonać, czy naprawdę została złamana i naprawdę jest w ciąży - Najwyraźniej zaklęcia zadziałały, ponieważ potem zaproponowała jej łagodnie, by się położyła i odpoczęła. Aż się śliniła na myśl, że dostanie w swoje ręce dziecko spłodzone przez Sadiego. Surreal ukryła się i zaczekała do zachodu słońca, a potem znów się pokazała, żeby mogła ją sobie obejrzeć Hekatah. Później musiała już tylko wymknąć się strażom, przejść między tyczkami alarmowymi, zabrać Marian i Daemonara z szopy i ruszyć do domu. To wszystko, co... kurwa! Nie patrzyła, dokąd idzie, i teraz stała oko w oko z Lucivarem. * * * Przez cały ranek przyglądał się jej, za każdym razem, kiedy się pojawiła.

To był wspaniały pokaz, ale coś w nim było nie tak. Choć nikt inny chyba nie zauważył. Och, był pewien, że Dorothea, Hekatah i strażnicy widzieli już złamane czarownice, ale wątpił, by któreś z nich przyglądało im się potem uważnie. On natomiast opiekował się nimi na wielu dworach. Nie mógł ich uchronić przed złamaniem, ale starał się im pomóc później. Wszystkie reagowały tak samo: przez pierwsze dwa dni po złamaniu było im zimno. Owijały się szalami i kocami i trzymały się blisko ognia. Natomiast Surreal krążyła po obozie ubrana w samą koszulę, podartą w bardzo właściwych miejscach i odsłaniającą imponujące siniaki. A to kazało mu przemyśleć wiele spraw. - Powinnaś włożyć kurtkę, kochana - powiedział łagodnie. - Kurtkę? - powtórzyła słabo Surreal, usiłując zasłonić rękami rozdarcia koszuli. - Kurtkę. Jest ci zimno. - Och. Nie, wcale nie jest... - Jest ci zimno. Zadrżała wtedy, ale nie z zimna. Ze zdenerwowania. - Nie musisz nosić w sobie dziecka tego bękarta - powiedział spokojnie Lucivar. - Możesz poronić. Złamana czarownica nadal ma tyle mocy. A kiedy już będziesz bezpłodna, nikt się nie będzie tobą interesował. - Nie mogę - odparła Surreal przestraszonym głosem, - Nie mogę. Będzie na mnie wściekły i... - spojrzała w miejsce, gdzie umarła Marian i Daemonar. Zastanawiał się, czy się nie myli. Może jej umysł został aż tak bardzo zachwiany, że jeszcze nie czuje zimna? Jeśli to prawda, to rozumiał jej strach. Bała się, że Sadysta zrobi jej to samo, co uczynił Marian i Daemonarowi. Ale to, co zobaczył w jej oczach, kiedy znów na niego spojrzała, to nie był strach. To była wielka frustracja. Krew w jego żyłach, która płynęła tak powoli od czasu, kiedy dwa dni temu poczołgał się z powrotem do słupa, znów zaczęła się burzyć.

- Surreal... Zobaczył Daemona, który pojawił się po drugiej stronie placyku, chwilę wcześniej niż ona. Z niemal przekonującym krzykiem Surreal uciekła. Lucivar popatrzył na brata. Z przeciwległej strony placyku Daemon odwzajemnił mu spojrzenie. - Ty bękarcie - wyszeptał Lucivar. Wiedział, że brat go nie usłyszy, ale nie miało to znaczenia. Sadi będzie wiedział, co zostało powiedziane. Daemon odszedł. Lucivar oparł głowę o pal i zamknął oczy. Jeśli Surreal nie została złamana, jeśli to była tylko gra, to znaczy, że Marian i Daemonar... Powinien był pamiętać, jaki jest Sadysta. Lucivar, lepiej niż ktokolwiek inny, wiedział, jak doskonale Daemon potrafi udawać. Zapomniał natomiast, że Sadysta nigdy nie skrzywdził nikogo niewinnego, nigdy nie skrzywdził dziecka. Czekał na sygnał, ale gra rozpoczęła się, zanim Daemon wszedł do obozu. Mimo to odegrał dobrze swoją rolę. I będzie ją grał dalej. Chociaż zrozumienie i przebaczenie to dwie zupełnie różne rzeczy.

6. Terreille Przez pełną bólu mgłę Saetan poczuł przy ustach brzeg kubka. Pierwszy łyk wypił odruchowo, drugi z powodu pragnienia. Kiedy jego usta wypełnił smak świeżej krwi, Czarna moc objęła jego ciało, dając mu moc. Trzymaj się - zaszeptał niski głos w jego umyśle. Musisz się trzymać. Proszę.

Usłyszał znużenie w tym głosie. Usłyszał błaganie syna i posłuchał. Nie potrafiłby zrobić inaczej. Więc zaczął się wydobywać z tej pełnej cierpienia mgły. Kiedy otworzył oczy, zobaczył tylko zmierzch. Zastanawiał się, czy błaganie w głosie Daemona nie było tylko złudzeniem. Ale nadal czuł w ustach smak ciemnej, świeżej krwi. Zamknął oczy i pozwolił umysłowi odpłynąć. * * * Stał w wielkiej jaskini gdzieś w sercu Ebon Askavi. Na podłodze została wytrawiona ogromna Sieć, obramowana srebrem. W jej środku, tam gdzie spotykały się wszystkie splątane nici, umieszczono opalizujący Kamień wielkości pięści, Kamień, który mienił się kolorami wszystkich Kamieni. Na końcu każdej splątanej nici znajdował się jego ułamek, wielkości paznokcia kciuka. Był już kiedyś w tym miejscu, tej nocy, kiedy połączył się z Daemonem, żeby ściągnąć Jaenelle z powrotem do jej ciała. Ale teraz w jaskini było coś jeszcze. Nad srebrną Siecią, jakieś trzydzieści centymetrów nad podłogą, wisiały trzy wielkie, połączone ze sobą splątane Sieci, dwukrotnie wyższe niż on. W centrum każdej z nich znajdował się Hebanowy Kamień. Przed Sieciami stała Czarownica ubrana w czarną jedwabną suknię. W ręku trzymała berło z dwoma Hebanowymi Kamieniami i spiralnym rogiem, który pięć lat temu ofiarował jej umierający Kaetien. Za Sieciami zobaczył tłum żywych demonów. Jeden z nich zbliżył się do Sieci, uśmiechnął się i zniknął. W chwili gdy znikał, na środkowej Sieci zapaliła się mała gwiazdka w kolorze jego Kamienia. Zaskoczony Saetan zbliżył się, by lepiej widzieć.

Pierwsza Sieć wywołała jego obrzydzenie. Jej nici sprawiały wrażenie spuchniętych, przegniłych, skażonych. Na końcu każdej z nich znajdował się odłamek Hebanowego Kamienia. Środkowa Sieć była piękna, wypełniona tysiącami tych małych, kolorowych gwiazdek oraz połyskującymi fragmentami Hebanowego i Czarnego Kamienia. Ostatnia Sieć była prosta, idealna w swej symetrii, utkana z Szarych, Szaroczarnych i Czarnych nici. Tu również były ułamki Czarnego i Hebanowego Kamienia, starannie rozmieszczone na niciach, tak by formowały spiralę. Spojrzał na Czarownicę, ale ona skupiona była na swoim zadaniu, więc odwrócił wzrok. Zobaczył Chara, przywódcę cildru dyathe, który zbliżył się właśnie do Sieci. Chłopiec uśmiechnął się do niego, pomachał zawadiacko na pożegnanie i zniknął, by zmienić się w kolejną jasną gwiazdkę. Podeszła do niego Titian, pocałowała go w policzek. - Jestem dumna, że cię znałam, Wielki Lordzie - powiedziała, a potem i ona zniknęła. Patrzył na te Sieci i nagle coś zaczęło go dręczyć. Coś w ich strukturze. Ale nim to zdołał uchwycić, pojawił się obok do niego ogromny Dujae, artysta, który dawał sabatowi lekcje rysunku. - Dziękuję - powiedział. - Dziękuję, że pozwoliłeś mi poznać Ladies, Wielki Lordzie. Wszystkie ich portrety umieściłem w Pałacu w Kaeleer. To mój prezent dla ciebie. - Dziękuję, Dujae - odparł zaskoczony. Następnie zbliżył się do niego Prothvar. - To inna walka, ale też szlachetna. Zajmij się chudzinką, wujku Saetanie. Uściskał go. Później podeszła Cassandra. Cassandra, której nie widział od czasu pierwszego przyjęcia dla Jaenelle, odkąd poznał sabat i chłopaków.

Uśmiechnęła się do niego smutno, po czym dotknęła dłonią jego policzka. - Żałuję, że nie byłam lepszą przyjaciółką. Niech Ciemność ma cię w opiece, Saetanie. Pocałowała go. Kiedy zniknęła, na środku Sieci zaświeciła wspaniała Czarna gwiazda. - Mephisie - powiedział, kiedy zjawił się jego najstarszy syn. - Mephisie, co się... Mephis uśmiechnął się i objął go. - Byłem dumny, że jestem twoim synem. To był prawdziwy zaszczyt. Nie jestem pewien, czy kiedykolwiek ci to powiedziałem, ale chciałem, żebyś wiedział. Żegnaj, ojcze. Kocham cię. - Ja też cię kocham - odparł. Z całej siły starał się trzymać, choć w jego duszy wzbierał smutek. Kiedy Mephis zniknął, pozostał już tylko jeden żyjący demon, Andulvar. - Andulvarze, co się dzieje? - A Krwawi zaśpiewają Krwawym. Podobni zaśpiewają podobnym odparł Andulvar. Popatrzył na Sieci. - Znalazła sposób, by odróżnić tych, którzy zostali skażeni, od tych, którzy nadal szanują zwyczaje Krwawych, ale potrzebowała pomocy, by utrzymać przy życiu tych drugich, kiedy wyzwoli swą moc. To właśnie robią żyjące demony - nasza moc przykuje żywych do żywych. Wypalimy się, czyniąc to, ale jak powiedział Prothvar, to szlachetna walka. Uśmiechnął się do Saetana. - Dbaj o siebie, SaDiablo. I dbaj o swoje szczeniaki. O obu. Pamiętaj, że twoje lustro jest naprawdę lustrem. Musisz w nie spojrzeć, żeby dostrzec prawdę. - Uściskał go. - Nie mogłem marzyć o lepszym przyjacielu niż ty. Trzymaj się. Walcz. Twój ciężar jest największy, ale synowie ci pomogą. Anduhar zbliżył się do Sieci. Rozłożył ciemne skrzydła, uniósł ręce i... zniknął. Saetan zamrugał, żeby usunąć z oczu łzy. Kiedy podeszła do niego Jaenelle, przytulił ją.

- Mała czarownico... Pokręciła głową, pocałowała go i uśmiechnęła się. Ale w oczach miała łzy. - Dziękuję, że byłeś moim ojcem. To najwspanialsze, co mnie w życiu spotkało. - Potem przysunęła się bliżej i wyszeptała mu w ucho: - Opiekuj się Daemonem, proszę. Będzie cię potrzebował. Nie zniknęła w Sieci. Ona zniknęła po prostu. Otarł łzy wierzchem dłoni, podszedł do Sieci i przyjrzał im się uważnie. Pierwsza, ta przegniła, należała do Krwawych skażonych przez Dorotheę i Hekatah. Druga, z gwiazdami, należała do Krwawych, którzy przestrzegali starych zwyczajów. Trzecia, ta ze spiralą, należała do Czarownicy. Studiując Sieci, zaczął kręcić głową, najpierw powoli, a potem coraz szybciej. - Nie. Nie, nie, mała czarownico, nie - wymamrotał. - Nie możesz ich tak połączyć. Jeśli wyzwolisz całą swą moc... Uderzy przez wielki Hebanowy Kamień w centrum pierwszej Sieci, a moc popłynie wszystkimi nićmi, rozbije wszystkie umysły, które z nimi rezonują, i uderzy w ułamki Hebanowego Kamienia, pochłaniając część samej siebie w niszczącym zderzeniu - zniszczy każdego, kto w nim uwięźnie. Potem moc przepłynie do następnej Sieci, prawie równie silna. Środkowa Sieć, z tysiącami kryształków mocy, stawi jej straszliwy opór. Żyjące demony stworzą osłonę i przykują żywych do żywych, pochłoną część niszczycielskiej mocy, kiedy ich ogarnie, ale nawet te tysiące nie wystarczą. Ta uwolniona moc popłynie dalej, do trzeciej Sieci i... Przepłynie przez jej idealnie symetryczne nici, wypali ją i rozbije odłamki Kamieni, uderzając w spiralę. A kiedy ostatni Kamień zostanie rozbity, do zaabsorbowania reszty mocy pozostanie tylko... - Mała czarownico, NIE! - krzyknął, obracając się na pięcie, szukając jej. - NIE! Ten odrzut cię zabije! Jaenelle!

Wrócił do studiowania Sieci. Może, jeśli połączy się jakoś z Siecią Czarownicy, jeśli wykorzysta cały zapas mocy tkwiący w należnym mu z urodzenia Czerwonym i w Czarnym... Może zdoła osłonić ją na tyle, by przeżyła, gdy uderzy w nią fala mocy? Postąpił krok w stronę Sieci... ...i wszystko znikło. * * * Saetan otworzył oczy. Mroczniejący zmierzch. Prawie noc. Sen? To tylko sen? Nie. Zbyt długo był Czarnym Wdowcem, by nie potrafić odróżnić snu od wizji. Ale wizja bladła. Nie mógł jej sobie dokładnie przypomnieć. Choć było w niej coś, co za wszelką cenę starał się zapamiętać. Wtedy zauważył Daemona, który stał kilka metrów od niego i przyglądał mu się z przerażającym napięciem. Pamiętaj, że twoje lustro jest naprawdę lustrem. Musisz w nie spojrzeć, żeby dostrzec prawdę. Słowa Andulvara. Ostrzeżenie Andulvara. Więc, choć oczy miał pełne łez, spojrzał w swoje lustro, swego imiennika, swego prawdziwego dziedzica. I zobaczył. Nie spuszczając wzroku z Saetana, Daemon sięgnął do kieszeni marynarki. Po chwili wyciągnął z niej swoją dłoń zaciśniętą w pięść. Rozprostował palce, przechylił rękę. Na ziemię posypały się małe, kolorowe cekiny, takie jakie przyszywają do sukien kobiety. Saetan przyglądał im się. Wywoływały dreszcze, ale nie potrafił powiedzieć dlaczego. A kiedy znów spojrzał na Daemona... niemal słyszał jego

niewypowiedziane błaganie, by myślał, wiedział, pamiętał. Umysł Saetana był jednak zbyt zajęty tą drugą, nieuchwytną wizją. Daemon odszedł. Saetan zamknął oczy. Cekiny i Sieci. Jeśli pojmie, co je łączy, znajdzie również odpowiedzi.

7. Terreille Surreal zaklęła cicho, wpatrując się w tyczki alarmowe. Nie miała pojęcia, jak przez nie przejść. Na Ognie Piekielne, Daemon wprowadził ich do obozu, nikogo nie alarmując, ale była wtedy zbyt ogłuszona jego nagłą przemianą w Sadystę, żeby zwracać uwagę na to, którędy idą. A on zdołał także wyprowadzić niepostrzeżenie z obozu Marian i Daemonara! Może wystarczy przeskoczyć nad nimi na tyle wysoko, żeby nie przerwać kontaktu między kryształami? Nie, zapamiętałaby taki skok. - Co ty tutaj robisz? Kurwa. Odwróciła się i zobaczyła zbliżającego się strażnika. Odeszła zbyt daleko od obozu, by ktoś uwierzył, że zabłądziła tu bez celu. Cóż. Musi albo przekonać tego drania, albo zabić go po cichu. Jeśli skończy się na użyciu mocy Szarego Kamienia, Daemon będzie wiedział, że wpadła w kłopoty, i zmieni resztę swych planów. A te dwie suki zorientują się, że je oszukał, i rozpoczną wojnę na dobre. - Chata się zgubiła - powiedziała, czyniąc zamaszysty gest ręką. Podszedł bliżej, jego oczy pełne były podejrzeń i wątpliwości. - Odpowiadaj, suko. Co tu robisz? - Chata się zgubiła - powtórzyła, starając się jak najlepiej naśladować zachowanie Tersy. Pokazała palcem. - Powinna być koło tego słupa, ale odeszła.

Strażnik popatrzył w tamtą stronę. - To drzewo, ty głupia dziwko. A teraz... - urwał, ocenił jej ciało i uśmiechnął się. Rozejrzał się, by się upewnić, że nikogo nie ma w pobliżu, i wyciągnął ku niej rękę. Cofnęła się o krok, osłaniając ręką brzuch, i pokręciła głową. - Nie mogę dotknąć innego mężczyzny. On się na mnie wścieknie, jeśli dotknę innego mężczyzny. Strażnik uśmiechnął się do niej obleśnie. - Ale przecież nie musi o tym wiedzieć, prawda? Surreal zawahała się. W ten sposób na pewno znajdzie się dość blisko, żeby wsadzić mu nóż między żebra, ale zabierze jej to również czas, którego nie miała. A zatem Szary Kamień i szybka śmierć - i niech Ciemność pomoże potem Sadiemu. Surreal, na ziemię! Kiedy się pochylała, poczuła na plecach tylne łapy. Chwilę później strażnik leżał martwy, z rozszarpanym gardłem. Osłona wzrokowa opadła, ukazując powalanego krwią wilka. - Szary Kieł? - szepnęła Surreal. Dotknęła Kamienia wiszącego na jej piersi. Kieł Szarego. Wielki Lord miał rację. Ominęła martwego strażnika i podeszła do wilka. Zaczekać - nakazał Szary Kieł. Wtedy zauważyła mały złoty guzek między jego uszami. Guzek uniósł się w górę, podpłynął do najbliższej tyczki i rozwinął nogi. Surreal zobaczyła małego złotego pająka, który pracowicie zaczął tkać prostą, splątaną Sieć pomiędzy dwoma tyczkami. Kiedy skończył, usadowił się na jej środku. Strażnik zniknął. Na ziemi nie było żadnych śladów krwi.

Oni nie znaleźć go teraz - wyjaśnił Szary Kieł. - Oni widzieć tylko to, co Sieć im pokazać. - Delikatnie zacisnął zęby na ręce Surreal i zaczął ją ciągnąć. - A pająk? Ona zostać, żeby strzec Sieci. Szybko, Surreal. Wyjęła rękę z jego pyska. Łatwiej jej będzie dotrzymać mu kroku, jeśli nie będzie się musiała nachylać. Co tu robisz? Jak się przedostałeś przez te tyczki? - spytała na komunikacyjnej nici. Ludzie być głupi. Nie pilnować dróg mięsa. Za miele nóg na drodze. Ludzie mieć dość szczerzyć zęby na mięso. Mięso? Och, chodzi mu o zwierzęta. Skąd wiedziałeś, którędy chodzą zwierzęta? Jak mnie znalazłeś? Prządka Marzeń kazać mi szukać zapachu dwunożnego kota i iść za nim. To dobry myślimy - dodał Szary Kieł z aprobatą. W nim być kot. Kaelas tak mówić. Sadi. Nawet krewniacy widzieli w jego ruchach tę drapieżną grację. Szary Kieł poszedł tropem Sadiego. Kim jest Prządka? Ujrzała w umyśle obraz wielkiego złotego pająka i potknęła się. Cholerny wilczy idiota. Źle, że poszedł do Arachny i przyniósł ze sobą małego pająka. Ale zadawać się z ich królową... Ona mnie poprosić - wyjaśnił Szary Kieł potulnie, kiedy zawarczała na niego. To źle nie słuchać Prządki. Surreal zazgrzytała zębami i przyspieszyła. Pogadamy o tym później.

Kiedy zobaczyła ścieżkę wydeptaną przez zwierzęta, poznała to miejsce. To tu Daemon przeprowadził ich przez ochronny krąg wokół obozu. Nie znalazłabym jej sama. Mieć muły nos - powiedział uprzejmie wilk. Nie wyczuwać śladów. Surreal spojrzała na Szarego Kła i uśmiechnęła się. - Chodźmy - szepnęła. - Wiesz, jak trafić do szopy? Wiedzieć. Godzinę później razem z Szarym Kłem, Marian i Daemonarem wsiadła na Czerwony Wiatr i ruszyła do Stołpu.

8. Terreille - Myślę, że już czas, żebyśmy porozmawiali - powiedziała Hekatah, usiłując uśmiechnąć się uwodzicielsko do Daemona. - Czyżby? Och, ta arogancja, ta opryskliwość, ta podłość w jego głosie. Gdyby ojciec był choć w połowie takim mężczyzną jak syn... - Królestwu tyle czasu zajmie odzyskanie sił po wojnie, że głupotą byłoby się w nią angażować, skoro możemy jej uniknąć - powiedziała. Wyciągnęła rękę, by pogładzić go po policzku, równocześnie rzucając na niego uwodzicielskie zaklęcie. Cofnął się. - Nie waż się mnie dotykać bez mojej zgody - zawarczał cicho. - Nawet Jaenelle nie wolno mnie dotykać, jeśli jej nie pozwolę. - I jest ci posłuszna? Uśmiechnął się zimnym, okrutnym uśmiechem. - Jest mi posłuszna w wielu sprawach. I błaga o więcej. Hekatah zajrzała w jego szkliste oczy i zadrżała z podniecenia. Powietrze wypełniał ziemisty zapach seksu. Miała go. Tylko on jeszcze o tym nie wiedział.

- Współpraca wyszłaby na dobre nam obojgu. - Ale ty już masz partnerkę, Hekatah. I to taką, z którą nie będę się układał. Machnęła lekceważąco ręką. - Można się jej bez trudu pozbyć. - Urwała. - Kochana Dorothea nie sypia ostatnio dobrze. Chyba przygotuję dla niej jakieś ziółka na sen. Popatrzył na nią tymi szklistymi oczami, mężczyzna, który równocześnie przerażał i podniecał. - W takim razie... - ujął w dłonie jej twarz. Przesunął ustami po jej wargach. Rozczarowała ją delikatność tego dotknięcia - póki naprawdę jej nie pocałował. Podle, dominująco, bezwzględnie, boleśnie podniecająco. Ale była przecież żyjącym demonem. Jej ciało nie mogło reagować w taki sposób, nie mogło... Zatonęła w tym pocałunku, ogarnięta doznaniami, jakich nie czuła już od wieków. Wreszcie uniósł głowę. Popatrzyła na niego. - Jak...? To niemożliwe! - Chyba właśnie dowiedliśmy, że jednak możliwe - wymruczał Daemon. Zwykle wymierzam karę kobietom, które śmią mi kłamać. - Tak? - szepnęła Hekatah, słaniając się na nogach. Nie mogła oderwać oczu od okrutnej rozkoszy w jego oczach. - Zajmę się Dorotheą. Pocałował ją jeszcze raz. Tym razem wyczuła fałsz w jego delikatności. Nic w nim nie było delikatne. Nic. - Zajmę się Dorotheą - powtórzyła. - A potem to my będziemy partnerami. - Obiecuję ci, kochana, że dostaniesz wszystko, na co zasługujesz zamruczał Daemon.

9. Terreille Dorotheą obudziła się późno i zajęczała. Bolał ją brzuch. Zupełnie jakby skumulowały się w nim bolesne skurcze wielu miesiączek. Nie mogła teraz zachorować. Nie teraz. Może wypije jakiś napar albo ziołową herbatę? Na Ogień Piekielny, jakżeż tu zimno. Dlaczego jest jej tak zimno? Drżąc na całym ciele, dźwignęła się z łóżka i upadła na podłogę. Po wstrząsie przyszedł strach. Przypomniała sobie napar, który przyrządziła dla niej wczoraj wieczorem Hekatah. Żeby lepiej spała. Dlaczego była taka głupia, żeby nie sprawdzić czegoś, co przeszło przez ręce tej gnijącej dziwki? Nie myślała. Nie są... Ta suka, to chodzące truchło, musiała użyć zaklęcia przymusu, żeby wypiła napar, a potem zapomniała, że kazano jej go wypić! Poczuła, jak tężeją jej mięśnie. Nie jest chora. Została otruta. Potrzebuje pomocy. Potrzebuje... Drzwi chaty otworzyły się i zamknęły. Dysząc ciężko z wysiłku, obróciła się na bok i zobaczyła Daemona Sadiego. - Daemonie - zajęczała, usiłując wyciągnąć do niego rękę. - Daemonie... pomóż mi... Stał bez ruchu i tylko się jej przyglądał. Wreszcie uśmiechnął się. - Wygląda na to, że wśród składników wczorajszego naparu była i krew

czarownicy - stwierdził uprzejmie. Nie mogła oddychać. - Ty to zrobiłeś. To twoja robota! - Zaczęłaś stwarzać problemy, kochana. To nic osobistego. Ból tej obrazy przebił nawet fizyczne cierpienia. - Hekatah... - Tak - odparł czułym głosem Daemon. - Hekatah. Ale nie martw się, kochana, objąłem tę chatę słuchową osłoną, więc nikt ci nie przeszkodzi przez resztę dnia. Wyszedł. Próbowała doczołgać się do drzwi, próbowała krzyczeć. Ale nie mogła. Już wkrótce zniknęło wszystko prócz bólu. * * * Daemon zamknął drzwi więziennej chaty, której używał, gdy musiał się gdzieś na chwilę ukryć. Sięgnął do kieszeni marynarki, wyciągnął Kamienie, po które poszedł do chaty Dorothei - pierścień Saetana z Czarnym, a także wisior, pierścień i Pierścień Honoru Lucivara. Dobrze znał Dorotheę, dlatego wiedział, gdzie szukać jej skrytki. Obejście strzegącego zaklęcia i zabranie Kamieni nie zajęło mu więcej niż minutę. Zrobił to, kiedy stał i z nią rozmawiał. Przyjrzał się Kamieniom i odetchnął z ulgą. I Lucivar, i Saetan zabezpieczyli je silnymi osłonami, nim te suki dostały je w swoje ręce, więc nie zostały w żaden sposób skażone. Jednak... Włożył Kamienie do miski, zalał wodą, dodał trochę ziół, żeby je oczyścić, a potem pozwolił im wyschnąć. To będzie ostatni dzień, ostatnia noc. Wytrzyma tyle. Musi wytrzymać.

Zamknął oczy. Już wkrótce, kochana. Jeszcze kilka godzin i będę już w drodze do domu, do ciebie. A wtedy się pobierzemy. Wyobraził sobie, jak Jaenelle zakłada mu na palec prostą, złotą obrączkę, i uśmiechnął się. A potem przypomniał sobie uwodzicielskie zaklęcie, które rzuciła na niego Hekatah. Och, był go świadom, mógł je łatwo zerwać, ale pozwolił, by jego ciało zareagowało, kiedy dotykał Hekatah. Całował Hekatah. Nienawidził Hekatah. To tylko gra. Paskudna, brudna gra. Ledwie zdążył sięgnąć po nocnik, cicho, lecz obficie zwymiotował.

10. Terreille - Twoja kolej, fiucie. Ponieważ jej szukał, ponieważ wiedział, czego szukać, zauważył desperację w oczach Daemona. Dlatego zachowywał się biernie, kiedy brat rozkuwał go i prowadził do chaty więziennej. I wtedy, gdy Daemon gorączkowo miął pościel na niewielkim łóżku. Potem wydał pełen cierpienia eyrieński okrzyk wojenny. Zaskoczył nim Daemona tak bardzo, że ten przewrócił się na łóżko. - Na Ognie Piekielne, fiucie! - wymruczał Daemon, podnosząc się. - Wystarczająco przekonująco? - spytał łagodnie Lucivar. Daemon zamarł. Wszystkie maski opadły. Lucivar zobaczył wyczerpanego psychicznie i fizycznie człowieka, człowieka, który ledwie trzymał się na nogach ze zmęczenia. - Dlaczego? - zapytał cicho.

- Musiałem kupić Jaenelle trochę czasu. Potrzebna była mi do tego twoja nienawiść. Takie to proste. Takie bolesne. Daemon wiedział, że tego pożałuje, bardzo pożałuje, ale nie zawahał się wyrwać bratu serca, skoro tego potrzebowała od niego Jaenelle. - Jesteś tu za zgodą Jaenelle - stwierdził. Potrzebował potwierdzenia. Jestem tu na jej rozkaz. - Żeby rozegrać tę grę? - Żeby rozegrać tę grę - przytaknął cicho Daemon. Lucivar kiwnął głową, roześmiał się gorzko. - Dobrze grałeś, bękarcie - stwierdził. Urwał, a potem spytał zimno: - Gdzie Marian i Daemonar? Ręka Daemona drżała lekko, kiedy przeczesywał palcami włosy. - Ponieważ Surreal nie ugodziła nikogo mocą swojego Szarego Kamienia, zakładam, że bezpiecznie dotarła do kryjówki, gdzie ich umieściłem. Powinni być już wszyscy w Stołpie. Lucivar poczekał, aż to do niego dotrze, pozwolił sobie na moment ulgi i radości. - I co teraz będzie? - Teraz stworzę twój cień, a ty ruszysz do Stołpu. Trzymaj się Czerwonego Wiatru. Wyższe są niestabilne. Cienie. Daemon nigdy nie zdołałby stworzyć tak przekonującego cienia. Nie samodzielnie. A Jaenelle... Jaenelle wychowała się przy Andulvarze i Prothvarze i dlatego uznała, że eyrieński wojownik przyjmie ból walki - bez względu na to, co to za walka. - Czego ci trzeba? - spytał. Daemon zawahał się. - Trochę włosów, skóry i krwi.

- No to zagrajmy w tę grę do końca. Pracowali razem w milczeniu. Jedynym dźwiękiem, jaki wydał Lucivar, było westchnienie ulgi, gdy zamiast Pierścienia Posłuszeństwa na jego członku pojawił się Pierścień Honoru. Wkładając Szaroczarne Kamienie, które oddał mu Daemon, Lucivar obserwował ostatnie etapy zaklęcia tworzącego cień. I wzdrygnął się, kiedy zobaczył storturowaną, cierpiącą istotę, której usta wykrzywiały się w nieruchomym, upiornym uśmiechu. - Na Ognie Piekielne, bękarcie - powiedział niepewnie. - Coś ty mi zrobił, że tak wyglądam? - Nie mam pojęcia - odparł znużony Daemon. - Ale jestem pewien, że Hekatah zdoła sobie coś wyobrazić. - Zawahał się, z trudem przełknął ślinę. Słuchaj, fiucie, choć raz w życiu zrób, co ci się każe. Jedź do Stołpu. Czekają tam na ciebie wszyscy, którzy się dla ciebie liczą. - Nie wszyscy - stwierdził miękko Lucivar. - Wydostanę stąd Wielkiego Lorda. Daemon czekał na jego słowa. Lucivar to widział, widział jego nadzieję. Demon chciał usłyszeć, że liczy się dla niego nie tylko Saetan. Lucivar nic nie powiedział. Daemon odwrócił wzrok. - Chodźmy. Musimy grać dalej - powiedział ze znużeniem.

11. Terreille Saetan patrzył na rozsypane na ziemi cekiny. Dlaczego Daemon tak się starał, żeby je zauważył? I dlaczego wywoływały takie dreszcze? Zasyczał, sfrustrowany, po czym wzdrygnął się, słysząc syczący głos. - Chciałbyś to zrozumieć? - spytała Draca. Cekiny pływały po powierzchni wody. Draca trzymała gładki kamień w kształcie jajka, przymocowany do cienkiego jedwabnego sznura.

- S - spirala. Kamień poruszał się kolistym ruchem nad wodą, która zaczęła się obracać razem z nim, zataczając kręgi. Cekiny, dostawszy się w wir, poruszały się w ślad za kamieniem. - Wir - szepnął Geoffrey. - Nie - odparła Draca. - Maels - strom... Czarownica niemal zawsze będzie s - się poruszać po s - spirali... Nie możesz zmienić jej natury... Ale maels - strom... Chroń ją, S - saetanie. Chroń ją s - swoją s - siłą i miłością, a być może to s - się nigdy nie s - stanie. - A jeśli się stanie? - spytał. - To będzie koniec Krwawych. Koniec Krwawych. Koniec... Te cekiny nie były przesłaniem od Daemona, były przesłaniem od Drący. Jaenelle wpadła w spiralę, która uwolni jej pełną moc, maelstrom. Koniec Krwawych. Czy to dlatego nalegała, by Pierwszy Krąg pozostał w Stołpie? Ponieważ to będzie jedyne miejsce, jakie zdoła przetrwać erupcję jej niszczycielskiej mocy? Nie. Jaenelle nie lubi zabijać. Nie zniszczy wszystkich Krwawych, jeśli będzie mogła tego uniknąć. Do cholery. Do cholery, musiał przypomnieć sobie tę wizję. Musiał zobaczyć znowu te Sieci, musiał uchwycić tę jedną ważną rzecz, która mu ciągle umykała. Celowo mu umykała. Wizja skryła się za zasłoną, by nie przypomniał sobie tej rzeczy, aż będzie za późno. Ale jeśli Jaenelle zamierza rozpętać maelstrom, co - na Ognie Piekielne robi tu Daemon? On opóźnia. Kupuje czas. Odwraca uwagę Dorothei i Hekatah, Odgrywa przedstawienia... Marian i Daemonar. Potem Surreal. Słyszał krzyk Lucivara kilka godzin temu, a od tamtej pory ani znaku życia. Co pozostawiało jedynie... Na cekiny padł cień. Saetan uniósł głowę i popatrzył w szkliste oczy Daemona.

- Czas zatańczyć - powiedział rozkosznym tonem Daemon. Saetari chciał coś powiedzieć, ale wyczuwał zapach Hekatah. Była niedaleko. Więc pozwolił się zaprowadzić do więziennej chaty, pozwolił się przywiązać do łóżka. Kiedy Daemon położył się koło niego, szepnął: - Kiedy kończy się ta gra? Syn zamarł, z trudem przełknął ślinę. - Za dwie godziny - odparł, zniżając głos. - O północy. - Położył lekko rękę na piersi Saetana. - Nic się nie stanie. Tylko... Obaj usłyszeli, jak ktoś ociera się o drzwi, obaj wiedzieli, kto pod nimi podsłuchuje. Saetan pokręcił głową. Wszystko ma swoją cenę. - Niech to będzie przekonywające przedstawienie - szepnął. Zobaczył rezygnację i przeprosiny w oczach Daemona, po czym syn go pocałował. A potem Saetan dowiedział się, dlaczego Krwawi przezywali Daemona Sadystą. * * * Saetan leżał na łóżku. Tak naprawdę Daemon nic nie zrobił - prawie nic - ale zdołał przekonać tę dziwkę, która czaiła się za drzwiami, że syn gwałci własnego ojca. Nie uczynił niczego, co uniemożliwiłoby im w przyszłości patrzenie sobie w oczy. Imponujący pokaz umiejętności. I bardzo krótki. Co go nieco zmartwiło, ale kiedy Daemon wyszedł z chaty, usłyszał ciche komentarze i pełen zachwytu, zgryźliwy śmiech Hekatah. Kiedy Daemon znów zaczął krążyć po obozie, niepokojąc straże, Saetan

miał czas odpocząć, zebrać siły, pomyśleć. Gra miała się skończyć o północy. Jakie znaczenie miała północ? Nazywano ją godziną Czarownicy, czasem zawieszonym między jednym dniem a następnym. I miną wtedy siedemdziesiąt dwie godziny od chwili zjawienia się Daemona w obozie. Usiadł gwałtownie. Siedemdziesiąt dwie godziny. Krążył po bawialni w Stołpie. - Od zachodu do wschodu. Tyle trwa ofiara. Tak samo dla Białego, jak i dla Czarnego. - Dla Księcia Ciemności - odparła Tersa, przesuwając kawałki układanki. - Ale dla Królowej? Kiedy Jaenelle składała Ofiarę Ciemności, zajęło jej to trzy dni. Siedemdziesiąt dwie godziny. - O Matko Noc - wyszeptał. Drzwi otworzyły się. Wszedł Daemon i rzucił na łóżko garść ubrań. Zanim Saetan zdążył coś powiedzieć, syn złapał go jedną ręką za głowę, a drugą przycisnął do jego ust kubek, wlewając mu do gardła ciepły płyn. Nie miał wyboru, musiał albo przełknąć, albo się zakrztusić. Przełknął. Chwilę później pożałował, że się nie zakrztusił. - Na Ognie Piekielne, coś ty mi dał? - sapnął, pochylając się i przyciskając czoło do kolan. - Tonik - odparł Daemon, energicznie masując mu plecy. - Przestań - warknął Saetan. Obrócił głowę na tyle, żeby spojrzeć na syna. - Czyj tonik? - Jaenelle... z dodatkiem mojej krwi. Saetan zaklął cicho, paskudnie, z wielką szczerością. Daemon skrzywił się. - Uprzedzała, że to cię kopnie jak dwa stada spłoszonych koni -

wymamrotał. - Tylko ktoś, kto nigdy nie musiał pić tych jej toników, opisałby tak łagodnie to doświadczenie. Daemon przykląkł przed Saetanem i zdjął mu kajdany. - Nie znalazłem twoich ubrań, więc przyniosłem ci te. Powinny pasować. Saetan zazgrzytał zębami. - Skąd je wziąłeś? - Od strażnika. Nie będzie ich już potrzebował. - Pewnie pełno w nich wszy. - Przeżyjesz - warknął Daemon. Wyjął z kieszeni marynarki glinianą kulkę, uformował z niej krótki cylinder, po czym zmusił Pierścień Posłuszeństwa, by opuścił organ Saetana. Pierścień zatrzasnął się na glinie z taką samą brutalnością, jak wcześniej zatrzasnął się na ciele. Daemon postawił cylinder na łóżku. Spojrzał na organ ojca i głośno wciągnął powietrze. - To bez znaczenia - powiedział cicho Saetan. - Jestem Strażnikiem. Ta część życia już dla mnie minęła. - Ale... - Daemon zacisnął wargi. - Ubieraj się. - Pomógł mu włożyć spodnie, ukląkł, żeby włożyć mu skarpetki i buty. - Już prawie północ. Będziemy na styk, bo mamy kawałek drogi do najbliższych Wiatrów. Ale za kilka godzin będziemy w Stołpie. Będziemy w domu. Desperackie pragnienie w oczach Daemona zerwało zasłonę kryjącą wizję. Dwie Sieci. Jedna przegniła, skażona. Druga piękna, pełna błyszczących gwiazdek mocy. Znalazła sposób, żeby oddzielić tych, którzy przestrzegali zwyczajów Krwawych, od tych, których skaziła Hekatah z Dorotheą.

Ale trzecia Sieć... Była Królową, a Królowa nie prosi o to, czego sama nie jest gotowa dać. Być może była to jedyna samolubna rzecz, jaką kiedykolwiek zrobiła poświęcając siebie, nie będzie musiała dźwigać ciężaru tych wszystkich istnień, które zamierzała zniszczyć. Ale... On nie wie. Nie powiedziałaś mu. Przybył tu, sądząc, że będziesz na niego czekać, kiedy wróci. Och, mała czarownico. I to dlatego prosiła Saetana, żeby zaopiekował się Daemonem. Dlatego że wiedziała, iż będzie potrzebował tej opieki. Może jeszcze nie jest za późno. Może nadal jest jakiś sposób, żeby to powstrzymać, żeby ją powstrzymać. - Chodźmy - powiedział gwałtownie. Daemon objął ich obu osłoną wzrokową i wymknęli się z obozu. Kiedy dotarli na miejsce, skąd mogli złapać Wiatry, zaczął wiać zimny, przenikliwy wiatr. Saetan zatrzymał się, odetchnął przez usta, posmakował powietrze. - To tylko wiatr - powiedział Daemon. - Nie - odparł ponuro Saetan. - Niestety nie. W drogę.

12. Terreille Dwie godziny później Hekatah wpadła do chaty Dorothei, machając glinianym cylindrem. - Oszukał nas! Zniknęli. Ta rzecz w chacie więziennej to nie jest Lucivar, tylko jakaś iluzja. A Saetan... - cisnęła cylindrem przez pokój. - Ten drań Sadi nas oszukał!

Dorotheą popatrzyła na Hekatah z podłogi, gdzie spędziła cały dzień. Kiedy jej ciało uwalniało kolejną porcję krwawych wydzielin, zaniosła się śmiechem.

13. Kaeleer Burza zbierała się przez całą noc - grzmoty, błyskawice, wiatr. A gdy nadszedł świt, wiatr zrobił się dziki, zawodził niemal jak opętany człowiek. - Chodź - Tersa pomogła Karli dotrzeć do kanapy. - Musisz się położyć. Morghann, podejdź tu i połóż się na podłodze. - Co się dzieje? - spytał Khardeen, kiedy Morghann posłusznie kładła się na posadzce. Wziął poduszkę i włożył żonie pod głowę. - Lepiej będzie, jeśli wszyscy usiądziecie na podłodze. Nawet Stołp odczuje tę burzę. Pierwszy Krąg popatrzył na siebie niepewnie, po czym wszyscy posłusznie usiedli. - Co się dzieje? - spytała Karla, kiedy Tersa opiekuńczo objęła ją ręką, a drugą położyła na ramieniu Morghann. - Nadszedł dzień zapłaty długów, czas, by Krwawi odpowiedzieli za to, kim się stali. - Nie rozumiem - powiedziała Karla. - Co oznacza ta burza? Błyskawica rozdarła niebo. Wiatr zawył. Tersa zamknęła oczy i uśmiechnęła się. - Ona nadchodzi.

14. Terreille

Wyszło mu trochę za bardzo na styk. Nie spodziewał się, że jazda na Wiatrach będzie tak trudna, ani tego, że siły Saetana wyczerpią się tak szybko - i jego własne również. Musieli przeskoczyć z Czerwonego Wiatru na Szafirowy, a potem, pod koniec podróży, na Zielony. Nie mogli wylądować w samym Stołpie, ponieważ zamykały go osłony, dlatego Daemon połączył się z Szaroczarnym Kamieniem Lucivara i odnalazł w nich jedyną, niewielką lukę, którą brat utrzymywał dla nich. Zeskoczyli z Wiatrów tak blisko tej luki, jak się tylko dało. Okazało się jednak, że nie dość blisko dla dwóch wyczerpanych mężczyzn mających do pokonania podejście górską ścieżką. Miał już bramę w zasięgu wzroku i czuł mentalne ponaglenia Lucivara. Praktycznie wnosił Saetana na górę, walcząc na każdym kroku z gwałtownym, wyjącym wiatrem. Byli już prawie na miejscu. Prawie. Prawie. Niebo zaczęło jaśnieć. W każdej chwili zza horyzontu mogło wyjrzeć słońce. Szybko. Szybko. - Saetanie! SAE - TA - NIIEEE! Daemon obejrzał się przez ramię. Za nimi, po zboczu, wspinała się Hekatah. Dziwka musiała odbyć całą drogę na Czerwonym Wietrze, żeby dostać się tu tak szybko. Nie tracąc tchu na przekleństwa, przyspieszył, na ile był w stanie, wlokąc za sobą Saetana. - Sadi! - wrzasnęła Hekatah. - Ty kłamliwy bękarcie! - SZYBKO! - krzyknął Lucivar. Za pomocą Fachu przytrzymywał skrzydło bramy. Gdyby się zamknęło, odcięłoby ich bezpowrotnie od Stołpu. Bliżej. Już prawie. Prawie.

Daemon chwycił się prętów bramy, użył siły swego Czarnego Kamienia, żeby przytrzymać ją otwartą. - Zabierz go do środka - powiedział, ciskając Saetana w objęcia Lucivara. Potem odwrócił się i czekał. Hekatah wspięła się na górę i zatrzymała kilka metrów od niego. - Ty kłamliwy sukinsynu! Daemon uśmiechnął się. - Nie kłamałem, kochana. Powiedziałem ci, że dostaniesz wszystko, na co zasługujesz. Puścił skrzydło bramy. Kiedy się zamknęło, ostatnia osłona zaskoczyła na miejsce. Odwrócił się i pobiegł przez dziedziniec, słysząc za sobą krzyk Hekatah. Oraz dzikie wycie, pełne radości i bólu, wściekłości i rozkoszy. Przekroczył próg Stołpu niemal dokładnie w chwili, gdy Jaenelle uwolniła maelstrom. * * * Mus - sisz - sz się obudzić - powiedział głęboki, syczący głos. Mus - sisz - sz się obudzić. Daemon otworzył oczy. Przez chwilę nie rozumiał, dlaczego wszystko wydaje się trochę... dziwne... Kolejną chwilę zajęło mu uświadomienie sobie, że nadal jest połączony ze swoim ciałem - i że to ciało leży na zimnej kamiennej podłodze w Stołpie, na którą upadli wszyscy trzej, gdy Jaenelle uwolniła swą pełną moc. Jes - steście trójkątem, który pomógł uksz - ształtować marzenie, teraz mus - sicie je zatrzymać. Nie ma miele czas - su. Daemon usiadł z jękiem i rozejrzał się wokoło. I natychmiast całkowicie się rozbudził.

Matko Noc, gdzie my jesteśmy? Sięgnął nad wyciągniętym ciałem Saetana i potrząsnął ramieniem Lucivara. Na Ogień Piekielny, bękarcie - jęknął Lucivar. Uniósł głowę. - Kurwa stwierdził. Obaj zajęli się Saetanem, zaczęli nim potrząsać. Tato, obudź się. Mamy kłopoty - mówił Daemon. O co chodzi? - zajęczał Saetan. Uniósł się na łokciu i wytrzeszczył oczy. O Matko Noc! I niech Ciemność się nad nami zlituje - zakończył Lucivar. Gdzie my jesteśmy? Sądzę, że gdzieś w otchłani. Wstali ostrożnie i rozejrzeli się. Stali na brzegu głębokiej, szerokiej rozpadliny. Oba jej brzegi spinała Opałowa Sieć. Pod nimi znajdowały się Sieci w kolorach ciemniejszych Kamieni. Nad sobą widzieli Sieci koloru jaśniejszych Kamieni. Co my tu robimy? - spytał Lucivar. Jesteśmy trójkątem, który pomógł ukształtować marzenie - wyjaśnił Daemon. Mamy je teraz zatrzymać. Przestań gadać zagadkami, bękarcie - zawarczał Lucivar. Daemon wyszczerzył ostrzegawczo zęby. Saetan uniósł rękę i poczekał, aż obaj zamilkną. Kto ci to powiedział? - spytał. Syczący głos - Daemon urwał. - Podobny do głosu Draki, ale męski.

Saetan pokiwał głową. Lorn. Rozejrzał się wokoło. Daleko, daleko nad nimi przeleciała błyskawica. Dlaczego Jaenelle kazała ci się udać do hayll? - spytał Saetan Daemona. Powiedziała, że aby przetrwać, trójkąt musi pozostać razem. Że lustro ma dość mocy, by zapewnić bezpieczeństwo pozostałym dwóm bokom. Zobaczyła to w splątanej Sieci? Nie. Powiedziała jej to Prządka Marzeń. Lucivar zaczął kląć. Spojrzenie Saetana było ostre, przenikliwe, zamyślone. Błyskawica rozbłysła nieco bliżej. Ojciec, brat, kochanek - powiedział cicho Saetan. Daemon kiwnął głową, przypominając sobie trójkąt, który wyrysowała na jego dłoni Tersa. - Ojciec idzie pierwszy. Brat stoi pomiędzy. - Kiedy obaj spojrzeli na niego pytająco, poruszył się niespokojnie. - Tersa mi tak kiedyś powiedziała. Przesłania od Tersy, królowej Arachny i Dracy - mruknął Saetan. - Można zignorować jedno, na własne ryzyko, ale wszystkie trzy? - Pokręcił powoli głową. - Myślę, że nie. Błyskawica rozbłysła jeszcze bliżej. Wspaniale, ale ja bym wolał prosty rozkaz - zawarczał Lucivar. Te s sieci to najlepsz - sza magia, jaką mogę wam ofiarować - powiedział z irytacją Lorn. - Użyjcie ich. by zatrzymać marzenie. Jeśli przebije s - się przez nie, powróci do Ciemności. S - stracicie ją. Lucivar ze świstem wypuścił powietrze z płuc.

Teraz jasne. Więc... - spojrzał w górę, gdzie znów rozbłysła błyskawica. - Co to? Wszyscy poszli za jego wzrokiem, czekali na kolejny rozbłysk. I zobaczyli. Mała, ciemna drobinka spadała z przerażającą szybkością w stronę Sieci. Jaenelle - wyszeptał Daemon. Przeleci przez nie na wylot - stwierdził Saetan. Musimy użyć naszej mocy, żeby spowolnić jej upadek. W porządku - powiedział Lucivar. Jak to zrobimy? Saetan spojrzał na Daemona, potem na Lucivara. Ojciec, brat, kochanek. Nie czekał na odpowiedź. Rzucił się w górę, żeby pochwycić Czarownicę, nim uderzy w Białą Sieć. Lucivar obserwował go przez moment, potem popatrzył zmrużonymi oczami na Sieci. Jeśli uderzy w sam środek, przebije się przez nie. Musimy spróbować potoczyć się razem Z nią na brzeg. - Chwycił Daemona za ramię, drugą ręką wskazał Sieci. - Nie aż tak daleko, żeby ryzykować uderzenie w ścianę, ale jak najdalej od centrum. Staraj się obracać i używaj swojej mocy jako hamulca. Daemon popatrzył na Sieci. Co to da? Po pierwsze, przeciwny ruch ją spowolni. A jeśli owiną się wokół niej nici Sieci... Powstanie kokon mocy. Lucivar kiwnął głową. Podniosę się na wysokość Różowego. Nie wiem, ile siły zostało Saetanowi. Jeśli nadal będzie w stanie ją utrzymać, połączę z nim moją moc. Jeśli nie...

Gdzie ja mam czekać? - spytał Daemon. Był gotów podporządkować się poleceniom Lucivara, jego bojowemu doświadczeniu. Na poziomie Zielonego. Powinienem tyle ją utrzymać. Lucivar zawahał się. Powodzenia, bękarcie. Powodzenia, fiucie. Lucivar skoczył w górę. Chwilę później Daemon usłyszał ryk protestu Saetana. Pękła Biała Sieć. W świetle błyskawicy zobaczył dwie małe postaci spadające coraz niżej, niżej. Spłynął w dół, na głębokość Zielonej Sieci. Pękła Żółta Sieć. Potem Oko Tygrysa. Usłyszał okrzyk wojenny Lucivara. Kiedy pękła Różowa Sieć, zobaczył wir kolorów. Lucivar zaczął się toczyć na bok, minimalizując prędkość spadania. Razem z Czarownicą Lucivar uderzył w Sieć Letniego Nieba. Trzymał ją za nogi i obracał się w kierunku przeciwnym do jej upadku, starając się otoczyć ją jak największą ilością nici mocy, zanim przebiją się niżej. Purpurowy Zmierzch. Opal. Daemon spotkał się z nimi w połowie drogi między Opałową a Zieloną Siecią. Puść ją, fiucie, nim przerwiemy Szaroczarną! Z okrzykiem, w którym był i ból, i protest, i strach, Lucivar puścił Czarownicę. Daemon poczuł wściekłość. Wiodła go miłość. Razem z Czarownicą uderzył w Zieloną Sieć. Potoczył się w bok, ale brakowało mu zręczności Lucivara. Przebili się przez Sieć w pobliżu jej środka. Obracał się nadal, więc kiedy uderzyli w Szafirową, znajdowali się bliżej brzegu. Potoczył się w drugą

stronę, owijając Czarownicę w nici mocy. Przebili się przez Szafirową Sieć, ale nie spadali już tak szybko. Miał nawet trochę czasu, żeby pomyśleć, żeby zaplanować następny ruch, żeby wykorzystać moc swego Czarnego Kamienia do spowolnienia ruchu. Uderzyli w Czerwoną Sieć, potoczyli się, zatrzymali na chwilę i spadli Szarą. Tylko część jej nici przerwała się w chwili uderzenia. Potoczył się w górę, a naderwana Sieć zaczęła opadać w dół, na Szaroczarną. Przeciwstawił się temu ruchowi, spowalniając go. Kiedy pękła reszta nici Szarej Sieci, spadli na Czarnoszarą. Sieć wybrzuszyła się, gdy na niej wylądowali, potem napięła, a nici zaczęły się przerywać. Niemal już wyczerpał moc swoich Czarnych Kamieni, ale trzymał się, trzymał się, kiedy lecieli w stronę Czarnej Sieci. I nic się nie stało. Ciało Daemona zaczęło drżeć w niekontrolowany sposób. Przyjrzał się Czarnej Sieci, nie śmiąc uwierzyć własnym oczom. Całą minutę zajęła mu decyzja, czy może już puścić Czarownicy. Kiedy wreszcie ją puścił, uniósł się zaciekawiony nad Siecią. Koło ramienia Jaenelle zobaczył dwie małe, zerwane nici. Bardzo ostrożnie połączył je z tymi, które owijały ją jak kokon. Ledwie ją widział, właściwie dostrzegł tylko mały spiralny rożek. Ale to wy starczyło. Udało nam się - szepnął i poczuł w oczach łzy. Udało nam się. Tak - powiedział bardzo cicho Lorn. Dobrze się sprawiliście. Daemon podniósł głowę, rozejrzał się. Kiedy znów spojrzał na Czarownicę, zaczęła znikać. Wszystko zaczęło znikać.

15. Terreille Saetan otworzył oczy, spróbował się poruszyć i stwierdził, że przyciskają go do podłogi dwa ciepłe ciała. Jego synowie. Och, mała czarownico. Mam nadzieję, że było warto. Znów spróbował się ruszyć, zawarczał, kiedy mu się to nie udało, i wreszcie trącił Lucivara łokciem. Lucivar zajęczał i przytulił się mocniej. Ponownie trącił Lucivara, ponieważ nie był w stanie, nawet w taki sposób, odtrącić Daemona. Nie w tej chwili. Lucivar tym razem zawarczał, ale wreszcie się ruszył. A to obudziło Daemona. - Bardzo się cieszę, że znaleźliście sobie taką wygodną poduszkę, ale mężczyzna w moim wieku nie powinien sypiać na zimnej kamiennej posadzce stwierdził sucho Saetan. - Ani w moim - stęknął Lucivar, podnosząc się. Rozłożył ręce, przeciągnął się. Daemon usiadł z jękiem. Saetan widział blask jego oczu, widział jego radość, niecierpliwość. Czuł, jak serce mu się kraje. Przyjął jego pomoc przy wstawaniu i zauważył chłód, z jakim Lucivar traktuje brata. To się zmieni. To się będzie musiało zmienić. Ale nic się na to nie poradzi, póki Lucivar nie zobaczy żony i syna, więc lepiej nie budzić teraz eyrieńskiego temperamentu. Zresztą czuł się zbyt zmęczony, żeby reformować Lucivara akurat w tej chwili. Podszedł do drzwi, a synowie ruszyli za nim. Zmierzch. Minął cały dzień. Przeszli przez otwarty dziedziniec. Lucivar otworzył bramę. Coś poruszało się na wietrze, przyciągnęło uwagę Saetana. Kawałek materiału z damskiej sukni. Z sukni Hekatah.

Nie powiedział na ten temat ani słowa. - Nie mam w tej chwili dość siły - powiedział cicho. - Czy wy dwaj moglibyście...? - Jest tu kilku Krwawych - powiedział powoli Daemon. - Niewielu. - Czuję to samo - potwierdził Lucivar. Niewielu. Kilku. Słodka Ciemności, oby inną odpowiedź dostali w Kaeleer. - Wracajmy do domu. * * * Wyczuł różnicę, gdy tylko przeszli przez Wrota między królestwami. Kiedy wyszli Z komnaty Ołtarza, Daemon i Lucivar popatrzyli w kierunku, gdzie powinien przebywać Pierwszy Krąg - i inni. Saetan zwrócił się w przeciwną stronę, nie całkiem gotowy na to, co się miało zdarzyć. - Chodźcie ze mną. Niechętnie usłuchali. Poprowadził ich na otoczony niskim murkiem taras, wychodzący na Riadę, najbliższą wioskę Krwawych. Daemon spojrzał na wioskę. Lucivar popatrzył w kierunku terenów Eyrieńczyków. Daemon odetchnął z ulgą. - Nie wiem, ile osób mieszkało tam wczoraj, ale nadal wyczuwam wielu Krwawych. - Falonar! - wykrzyknął Lucivar. Spojrzał na nich z uśmiechem. - Wszyscy żyją. Nic im nie jest. Są wstrząśnięci, ale to wszystko. - Ciemności niech będą dzięki - szepnął Saetan. Teraz przyszły łzy dumy i rozpaczy. Prothvar powiedział, że to inny rodzaj walki, ale szlachetny. Miał rację. To była szlachetna walka. Zamiast witać kolejnych przyjaciół jako żywe demony, odeszli, wiedząc, że ci przyjaciele będą żyć. Char, Dujae, Morton, Titian,

Cassandra, Prothvar, Mephis, Andulvar. Będzie mu ich brakowało. Matko Noc, jak bardzo będzie mu ich brakowało. - A Krwawi zaśpiewają Krwawym, Dobrze śpiewaliście, przyjaciele. Dobrze śpiewaliście. Będzie musiał powiedzieć o tym Lucivarowi i Daemonowi. I Surreal. Ale jeszcze nie teraz. Nie teraz. Obawiał się tego, ale wiedział, że nie zdoła dłużej powstrzymywać synów. - Chodźcie, chłopcy. Jestem pewien, że sabat będzie miał nam masę rzeczy do powiedzenia. * * * Było gorzej, niż się spodziewał. Sabat i chłopcy otoczyli radośnie Lucivara, który tulił do siebie Marian i Daemonara, natomiast Daemona przywitali z chłodną rezerwą. Oprócz Karli, która powiedziała „buzi - buzi”, a potem naprawdę go pocałowała. I Surreal, która obrzuciła go zimnym spojrzeniem i stwierdziła: - Sadi, wyglądasz jak gówno. Nakrzyczałby na nią za to, gdyby Daemon nie odparł sucho, że jej komplementy są jak zwykle wylewne, i gdyby ona nie uśmiechnęła się szeroko w odpowiedzi. I oprócz Tersy, która wzięła w dłonie twarz syna i zajrzała mu w oczy. - Będzie dobrze, Daemonie - powiedziała cicho. - Zaufaj tej, która widzi. Będzie dobrze. Saetan nie był pewien, czy Daemon zarejestrował chłód powitania, nie był pewien, czy ten zauważył, kto go wita, a kto nie. Daemon cały czas rozglądał się po pokoju, szukając kogoś, kogo tu nie było. Kogoś, kogo nie mogło tu być. Ojciec próbował wymyślić byle jaki pretekst, pod którym mógłby zabrać stąd syna, gdy nagle w progu stanął Geoffrey. - Macie się stawić przed Ciemnym Tronem. Draca chce was widzieć.

Kiedy zaczęli wychodzić z komnaty, Saetan podszedł do Lucivara. - Trzymaj się blisko brata - nakazał cicho. - Myślę, że będzie lepiej, jeśli... - Nie myśl, książę, po prostu wypełnij rozkaz. Lucivar zmierzył go wzrokiem, a potem przepchnął się do przodu, żeby dogonić Daemona. Surreal włożyła Saetanowi rękę pod ramię. - Lucivar jest wkurzony? - Można to i tak ująć - odparł sucho Saetan. - Jeśli sądzisz, że to pomoże, mogę go solidnie kopnąć w jaja. Choć mam wrażenie, że kiedy Marian zrozumie, na co się tak wkurza, poradzi sobie z nim lepiej niż my dwoje. Saetan wydał dźwięk będący w połowie śmiechem, w połowie jękiem. - To będzie naprawdę interesujący widok - stwierdził. Potem spoważniał. - Z tobą Daemon też zagrał. - Tak, istotnie. Ale czasami najlepszym sposobem na oszukanie wroga jest przekonanie przyjaciela. - Twoja matka powiedziała mi kiedyś prawie dokładnie to samo. Kiedy mnie walnęła. - Naprawdę? - spytała Surreal. - Widać to rodzinne. Uznał, że lepiej będzie nie prosić o wyjaśnienie tej uwagi. * * * Nieco skołowany Daemon czekał na wystąpienie Drący. Choć przecież nie miało ono znaczenia. Będzie musiał w najbliższych dniach wymknąć się do Amdarh, porozmawiać z Banardem, jubilerem, o wykonaniu obrączki dla Jaenelle. Kupił jej u niego kolczyki na Winsol i spodobał mu się styl jego dzieł.

Niedługo będą jej urodziny. Czy miałaby coś przeciwko ślubowi w dniu urodzin? Nie, to raczej on by miał. Nie chciał z niczym dzielić tej uroczystości. Ale pobiorą się wkrótce potem. Nadal będzie zmęczona, nadal będzie dochodzić do siebie, więc znajdą jakieś spokojne miejsce na miodowy miesiąc. Wszystko jedno gdzie. Gdzie ona jest? Może wróciła już do swojego pokoju i odpoczywa? Może to właśnie zamierza im powiedzieć Draca - że Jaenelle zapobiegła wojnie, że Kaeleer jest bezpieczne? Jak tylko skończy się ta audiencja, wymknie się do jej pokoju i położy obok niej. No, może najpierw się wykąpie. Nie pachnie w tej chwili różami, to pewne. Gdzie ona jest? Potem spojrzał na Lorna i poczuł drgnienie niepokoju. Nie. Przecież ją ocalili. Trójkąt ją ocalił. Dała z siebie tak wiele, wzniosła się tak wysoko, że spadała jak pocisk, ale powstrzymali jej upadek. Powstrzymali jej upadek. Lucivar stanął koło niego, niemal ocierając się o jego ramię. Saetan zatrzymał się po jego drugiej stronie. Obok niego tkwiła Surreal. Draca wzięła coś z Tronu, zawahała się, a potem zwróciła się twarzą do zebranych. Daemon zamarł. Trzymała w ręku berło Jaenelle. Metalowa część była skręcona, a dwa Hebanowe Kamienie roztrzaskane. Nie wysuszone. Roztrzaskane. Podobnie jak spiralny róg. - Królowa Ebon As - skavi odeszła - oznajmiła cicho Draca. - Ciemny Dwór zostaje rozwiązany. Ktoś zaczął krzyczeć. Ten krzyk był pełen paniki, wściekłości, wyparcia, bólu. Dopiero kiedy Lucivar i Saetan złapali go i przytrzymali, Daemon zorientował się, że to on krzyczy.

16. Kaeleer - Jaki to wszystko miało sens? - zapytała ze złością Gabrielle, pozwalając łzom płynąć po policzkach. - Jaki miało sens ofiarowanie naszych wspomnień, skoro niczego to nie zmieniło? Surreal przeczesała włosy palcami i uznała, że walnięcie kogoś zapewne niewiele by pomogło. Tyle że sama poczułaby się lepiej. Ciemności niech będą dzięki, udało jej się wraz z wujkiem Saetanem wmusić w Daemona dość środków uspokajających, żeby zasnął. Bo on by tego nie zniósł. Chciałaby się dowiedzieć więcej o tej sprawie ze wspomnieniami, ale bardziej intrygowało ją to, że Tersa wydawała się taka spokojna i nieporuszona, a nawet trochę zła. Trzeba było schrzanić coś naprawdę ważnego, żeby rozzłościć Tersę. - Właśnie, Terso - powiedziała Karla prowokacyjnie. - Jaki to miało sens? - Krew jest rzeką pamięci. A Krwawi zaśpiewają Krwawym - odparła Tersa. Gabrielle powiedziała coś zwięzłego i nieprzyzwoitego. - Przymknij się, Gabrielle - zażądała Surreal. Tersa siedziała przy długim stole, koło kanapy. Przed nią leżała kupa drewnianych klocków. Surreal przykucnęła koło niej. - Po co były wspomnienia? - spytała cicho. Tersa odgarnęła z twarzy potargane włosy. - Do Sieci marzenia. Bez nich nie było kompletne. Żyło, dorastało. - Ale ona odeszła! - krzyknęła Morghann. - Odeszła Królowa - zaprotestowała gorąco Tersa. - Czy tylko tym dla was była? - Nie - odparła Karla. - Była Jaenelle. To wystarczało.

- Właśnie - powiedziała Tersa. - I to nadal wystarcza. Surreal drgnęła, ledwie śmiąc żywić nadzieję. Dotknęła ręki Tersy, poczekała, aż ta skupi na niej uwagę. - Królowa odeszła, ale nie Jaenelle? Tersa zawahała się. - Za wcześnie, żeby wiedzieć na pewno. Ale trójkąt powstrzymał marzenie od powrotu do Ciemności, a teraz krewniacy walczą, by przykuć je do ciała. To wywołało reakcję Gabrielle i Karli. - Chwileczkę - powiedziała Gabrielle, rzucając spojrzenie na Karlę, która kiwnęła głową. - Jeśli Jaenelle jest ranna i potrzebuje Uzdrowicielki, ma przecież nas. - Nie - stwierdziła Tersa, a jej gniew wyrwał się spod kontroli. - Nie was. Nie mogłybyście spojrzeć na to, co zrobiono z ciałem, i uwierzyć, że nadal może żyć. Ale krewniacy nie mają wątpliwości. Krewniacy nie uwierzę w nic innego. Oto dlaczego, jeśli da się to zrobić, tylko oni zdołają tego dokonać. Poderwała się od stołu i wybiegła. Surreal odczekała chwilę, a potem wyszła za nią. Nie znalazła Tersy, ale znalazła Szarego Kła. Kręcił się w pobliżu i popiskiwał niespokojnie. Przyjrzała się wilkowi. Krewniacy nie mieli wątpliwości. Będą walczyć o marzenie zębami i pazurami. No cóż, nigdy nie będzie miała nosa zdolnego wyczuć ślad, ale może się nauczyć uporu wilka. Będzie się trzymać z całych sił wiary, że Jaenelle po prostu dochodzi do siebie w jakimś prywatnym ustroniu po wykonaniu niezwykle trudnego zaklęcia. Będzie się tego trzymać. Ze względu na Jaenelle. Ze względu na Daemona. I ze względu na samą siebie, ponieważ chce, żeby jej przyjaciółka wróciła.

ROZDZIAł SZESNASTY

1. Kaeleer Daemon zszedł po stopniach prowadzących do wewnętrznego ogrodu, tego, w którym stały dwie rzeźby. Kiedy obudził się z narkotycznego snu, w jaki wprawili go Surreal i Saetan, poprosił o możliwość powrotu do Pałacu. Towarzyszyli mu. Oni i Tersa. Lucivar natomiast nie. To było tydzień temu. Nie był pewien, co robił od tamtej pory. Dni po prostu mijały. A noce... W nocy kładł się w łóżku Jaenelle, ponieważ tylko tam potrafił zasnąć. Tam był jej zapach i w ciemności mógł niemal uwierzyć, że po prostu wstała na chwilę, że obudzi się rano, a on zobaczy, iż śpi skulona u jego boku. Spojrzał na posąg bestii, na jego łapę - rękę zgiętą opiekuńczo nad śpiącą kobietą. Częściowo człowiek, częściowo zwierzę. Bestia strzegąca pięknej. Ale teraz dostrzegł w oczach bestii coś jeszcze: cierpienie, cenę, jaką czasami trzeba zapłacić. Podszedł do drugiej rzeźby i patrzył w twarz kobiety - tę znajomą, ukochaną twarz - przez długi, długi czas. Nadeszły łzy. Znowu. Ból nie opuszczał go ani na chwilę. - Tersa mi powtarza, że wszystko będzie dobrze, żebym zaufał tej, która widzi - powiedział do posągu. - Surreal mi powtarza, żebym się nie poddawał, bo krewniacy będą w stanie sprowadzić cię z powrotem. Chcę w to uwierzyć. Muszę

w to wierzyć. Ale kiedy pytam Tersę o ciebie wprost, waha się, mówi, że jest za wcześnie, żeby powiedzieć coś pewnego, mówi, iż krewniacy walczą, aby utrzymać marzenie w ciele. Walczą, by utrzymać marzenie w ciele. - Roześmiał się z goryczą. - Oni nie o to walczą, Jaenelle. Oni walczą, żeby zebrać dość fragmentów ciebie, by powstało coś, co mogłoby wrócić. A ty wiedziałaś, co się stanie, prawda? Kiedy postanowiłaś to zrobić, wiedziałaś. Odszedł od posągu, znów zawrócił. - Zrobiłem to dla ciebie - powiedział cicho. - Kupiłem ci czas, rozegrałem grę. Dla ciebie. - Jego oddech zmienił się w urywany szloch. Wiedziałem, że będę musiał zrobić rzeczy, które nigdy nie zostaną mi wybaczone. Wiedziałem o tym, kiedy mnie poprosiłaś, żebym się udał do Hayll, ale to zrobiłem. Dla ciebie. Ponieważ miałem wrócić do ciebie, reszta się nie liczyła. Ale ty mnie tam wysłałaś, wiedząc, że nie będzie cię tu, kiedy wrócę, wiedząc... Osunął się na kolana. - Powiedziałaś, że dość ofiar. Kazałaś mi obiecać, że nie będzie więcej żadnych ofiar. Ale jak nazwiesz to, co ty zrobiłaś? Jak to nazwiesz? Mieliśmy się pobrać po moim powrocie... A ty mnie zostawiłaś. Bądź przeklęta, Jaenelle! Zrobiłem to dla ciebie, a ty mnie zostawiłaś. Zostawiłaś mnie! Upadł na trawę koło posągu, wstrząsany łkaniem. * * * Lucivar przycisnął pięść do kamiennej ściany i oparł na niej czoło. O Matko Noc. Daemon wszedł w tę grę, oczekując, że wróci na swój ślub. O Matko Noc. Wrócił do Pałacu, ponieważ Marian zrobiła mu dziś rano awanturę. Dała mu odczuć całą siłę temperamentu, jaki ukrywał się pod jej słodką naturą. Powiedziała, Że tak, owszem, został zraniony, ale dzięki temu oni mogli się uratować. I zapytała, czy wolałby naprawdę stracić żonę i syna, żeby oszczędzić sobie tego bólu. A potem dodała jeszcze, że mężczyzna, którego poślubiła, miałby odwagę przebaczyć. To go tu sprowadziło.

Ale teraz... Kiedy obaj byli niewolnikami w Terreille, grali w takie gry, wykorzystywali się nawzajem, ranili. Czasami robili to, by znaleźć ulgę w bólu, czasami dla lepszej sprawy. Ale zawsze potrafili wznieść się ponad te gry i przebaczyć zadany ból, ponieważ nie mieli nikogo innego, tylko siebie. Walczyli ze sobą, ale walczyli również jeden za drugiego. Teraz miał innych ludzi, więcej osób do kochania. Żonę, syna. Może to dlatego było inaczej? Nie potrzebował już Daemona. Ale, na Ognie Piekielne, Daemon potrzebował jego. I było coś jeszcze. Trzynaście lat temu niesprawiedliwie oskarżył brata o zabicie Jaenelle, co ostatecznie pchnęło go w szaleństwo. Daemon przez osiem lat błądził w Wykrzywionym Królestwie, ale mu wybaczył, ponieważ, jak powiedział, już raz opłakiwał stratę brata i nie chciał tego robić po raz drugi. Daemon wierzył w bolesne kłamstwo przez trzynaście lat. On wierzył w takie kłamstwo przez dwa dni. Marian miała rację, że na niego napadła. Więc zrobi, co w jego mocy, żeby wszystko naprawić, zarówno ze względu na siebie, jak i na Daemona. Ponieważ przez te długie wieki niewoli, kiedy nie mieli nikogo prócz siebie, ich wściekłość czasami rozpalała się w nienawiść, ale pod nią zawsze kryła się miłość. Odepchnął się od ściany i zszedł do ogrodu. Ukląkł na trawie obok Daemona. Dotknął jego ramienia. Daemon spojrzał na niego - jego twarz była maską bólu. Wpadł w wyciągnięte ramiona brata. - Chcę, żeby wróciła! - wykrzyknął. - Och, Lucivarze, chcę, żeby wróciła! Lucivar przytulał go z całej siły, czując, że po policzkach płyną mu łzy. - Wiem, stary. Wiem.

2. Kaeleer

- Odchodzisz? - Lucivar poderwał się z krzesła, mierząc Saetana niedowierzającym spojrzeniem. - Jak to odchodzisz? Dokąd? - Cofnął się za dwa krzesła stojące przed hebanowym biurkiem i oskarżycielsko wycelował w ojca palcem. - Nie wracasz do Ciemnego Królestwa, wybij to sobie z głowy. Nikogo tam teraz nie ma. Nie zostaniesz sam. - Lucivarze - powiedział spokojnie Saetan. - Lucivarze, proszę cię, posłuchaj. - Posłucham, kiedy słońce zacznie świecić w Piekle. Fiucie - powiedział Daemon ostrzegawczo na Szaroczarnej nici włóczni. A ty dlaczego tak siedzisz, na Ognie Piekielne? - chciał wiedzieć Lucivar. To również twój ojciec. Daemon opanował rozdrażnienie. Daj mu mówić, fiucie. Jeśli nie spodoba nam się to, co ma do powiedzenia, wtedy coś zrobimy. - Odchodzisz z powodu Sylvii? - zwrócił się na głos do Saetana. Lucivar zamarł, zaklął cicho, a potem usiadł na swoim miejscu. - Częściowo - odparł Saetan. - Strażnik nie powinien żyć wśród żywych. Nie w ten sposób. - Zawahał się, a potem dodał: - Jeśli zostanę... Nie mogę zostać, być jej przyjacielem i zachęcać ją do... Zasługuje na kogoś, kto może dać jej więcej niż ja. - Możesz pojechać do Ebon Rih i zamieszkać z nami - powiedział Lucivar. - Dziękuję ci, Lucivarze, ale nie. Dostałem... - Saetan odetchnął głęboko. - Dostałem propozycję posady w Stołpie, jako pomocnik bibliotekarza i historyk. Geoffrey mówi, że zaczyna czuć swoje lata. I że to moja wina, iż ma teraz więcej pracy, ponieważ to ja pokazałem sabatowi bibliotekę Stołpu, i czas, żebym zaczął być użyteczny. - Stołp jest niedaleko od naszej osady - zaznaczył Lucivar. - Nie. Nie przyprowadzisz Daemonara do biblioteki. Lucivar uśmiechnął się krzywo.

- Zabrałeś mnie tam, kiedy byłem w jego wieku? - Raz - odparł sucho Saetan. - A Geoffrey nadal mi to wypomina od czasu do czasu. - Rzucił okiem na Daemona. - Będę przyjeżdżał z wizytą do was obu, żeby sprawdzić, w jakie kłopoty się wpakowaliście. Daemon poczuł, jak opada z niego napięcie. Chciał widywać ojca, ale nie w Ebon Askavi. Nigdy więcej jego noga nie postanie w Stołpie. - Rodzina jest w posiadaniu trzech hrabstw w Dhemlan - ciągnął Saetan. Podzieliłem je między was. Daemonie, tobie przekazuję Pałac i wszystkie jego ziemie. Lucivarze, ty dostaniesz ziemie w pobliżu granicy Askavi. Trzecia posiadłość będzie należeć do was obu. - Nie potrzebuję ziemi - zaprotestował Lucivar. - Jesteś Księciem Wojowników Ebon Rih, ponieważ tak chcą ludzie. Ale Daemonar może odrzucić rządy, albo będziesz miał synów i córki, którzy będą woleli prowadzić inne życie. Zostaniesz opiekunem tej ziemi, ponieważ rodzina SaDiablo zawsze się nią opiekowała, od tysięcy lat. Zrozumiano? - Tak jest - powiedział cicho Lucivar. - Ty też rozumiesz? - Saetan spojrzał na Daemona. - Tak jest - odparł ten równie cicho. Cóż, to wyjaśniało, dlaczego przez ostatnie dwa miesiące Saetan tak się upierał, żeby Daemon zapoznał się z interesami rodziny. A on sądził, że ojciec usiłuje go czymś zająć, by nie miał czasu na myślenie. Cieszyła go praca, zwłaszcza kiedy zorientował się, że Saetan wziął na siebie ciężar pomagania Geoffreyowi w dużo trudniejszym zadaniu. Obaj z Lucivarem poznali wyniki jego trudów, ale wiedział, że sam nie zniósłby zbierania informacji. Ponad czterdzieści procent Krwawych z Terreille zniknęło. Zniknęło zupełnie. Kolejne trzydzieści procent zostało złamanych i mogło korzystać jedynie z podstaw Fachu. Krwawi, którzy zostali w Terreille, stanęli w obliczu zniszczenia i nieoczekiwanej wolności.

Nie zapytał, co się stało z Alexandrą, Leland i Philipem - a Saetan sam z siebie nic nie powiedział. A może powiedział, ale tylko Wilhelminie. Proporcje zniszczeń były mniej więcej takie same w Małym Terreille, ale reszta Kaeleer w zasadzie pozostała nietknięta, z wyjątkiem jednej Glacii. Karla walczyła teraz o zjednoczenie swoich ludzi i ponowne sformowanie dworu. Skaza, którą Dorothea i Hektah szerzyły wśród Krwawych, może i została zniszczona, ale blizny pozostały. Wszystko ma swoją cenę. - A co z domem Jaenelle w Maghre? - spytał Lucivar. Daemon pokręcił głową. - Niech Wilhelmina go weźmie. Postanowiła osiedlić się w Scelt i... - Ten dom został wynajęty Jaenelle - powiedział stanowczo Saetan. - I będzie na nią czekał. Skoro nie masz nic przeciwko temu, żeby Wilhelmina tam zamieszkała, póki nie znajdzie sobie czegoś własnego, niech tak będzie. Daemon wycofał się. On też kochał ten dom, ale nie był pewien, czy jeszcze kiedyś będzie w stanie w nim zamieszkać. Nie wiedział też, czy Saetan naprawdę wierzy, że Jaenelle wróci, czy też po prostu nie chce przyznać, iż nie wróci. W końcu minęły dwa miesiące bez żadnej wieści. Tylko Tersa upierała się nadal, że wszystko będzie dobrze. - To wszystko? - Wyczytał coś w oczach Saetana. - Zaraz do ciebie dołączę - zwrócił się do Lucivara, gdy brat wstał i spojrzał na niego wyczekująco. Kiedy zostali sami, Saetan powiedział ostrożnie: - Wiem, jakie uczucia żywisz do Ebon Askavi. Daemon natychmiast się ożywił. - Naprawdę mam nadzieję, że będziesz przyjeżdżać z wizytą, ponieważ moja noga nie postanie więcej w Stołpie. - Będziesz tam musiał się udać jeszcze jeden raz - odparł łagodnie Saetan.

- Draca chce cię widzieć.

3. Kaeleer - Chcę ci coś pokazać. - Draca otworzyła kluczem drzwi i cofnęła się na bok. Daemon wszedł do wielkiej komnaty, która była galerią obrazów. Na ścianach wisiały dziesiątki portretów. Z początku zauważył tylko jeden. Ten ostatni. Nie będąc w stanie na niego patrzeć, odwrócił się tyłem i zaczął obchodzić galerię. Niektóre portrety były niewiarygodnie stare, ale wszystkie zostały kunsztownie namalowane. Kiedy przechodził od jednego do drugiego, uświadomił sobie, że przedstawiają one wszystkie gatunki Krwawych i że widnieją na nich wyłącznie kobiety. Kiedy dotarł do ostatniego, przyglądał się długo twarzy Jaenelle, a potem spojrzał na podpis. Dujae. Jakżeby inaczej. Obejrzał się na Dracę. - Wszys - stkie one były marzeniem, które s - się ucieleśniło powiedziała łagodnie Draca. - Niektóre s - stworzył tylko jeden gatunek marzycieli, inne były mos - stami. To s - są Czarownice. - Ale... - Daemon znów spojrzał na portrety. - Nie widzę tu portretu Cassandry. - Była czarownicą z Czarnym Kamieniem, królową Ebon Asskavi. Ale nie była Czarownicą. Nie była marzeniem, które s - się ucieleśniło. Pokręcił głową. - Czarownica zawsze nosi Czarny Kamień. Zawsze jest królową z Czarnym Kamieniem.

- Nie. To nie zawsze jes - st marzenie, Daemonie. Były ciche marzenia i s - silne marzenia. Były królowe i pieśniarki. - Urwała, zaczekała chwilę. - Twoim marzeniem było zos - stać Faworytem Królowej Ebon Asskavi. Czy nie taka jes st prawda? Daemonowi serce zaczęło walić w piersi. - Myślałem, że to jedna osoba. Myślałem, że Czarownica i Królowa Ebon Askavi to jedna osoba. - A jeśli tak nie jes - st? Oczy zapiekły go od łez. - Jeśli to nie jest ta sama osoba, jeśli miałbym wybierać między Królową a Jaenelle... Nigdy nie postawiłbym nogi w tym miejscu. Wybacz, Draco, ja... Chciał ją wyminąć, ale zobaczył, że wyciąga rękę, jakby chciała go zatrzymać. Mógł bez trudu uniknąć jej dotknięcia, ale ponieważ była tym, kim była, nie mógł okazać jej braku szacunku. Prastara dłoń poruszała się powoli, aż wreszcie spoczęła na jego ramieniu. - Królowa Ebon Asskavi odeszła - powiedziała bardzo cicho. - Ale ta, która jes - st S - sercem Kaeleeru, ta, która jes - st Czarownicą, nadal żyje.

4. Kaeleer - Przyjmiesz dochód, który ci zapewniłem - zawarczał Saetan. Szli razem z Surreal przez ogrody Pałacu. Sądził, że to będzie łatwe zadanie, coś, co go zajmie do czasu powrotu Daemona ze Stołpu. - Nie potrzebuję twoich pieniędzy - zawarczała Surreal w odpowiedzi. Zatrzymał się i odwrócił do niej. - Należysz do rodziny czy nie?

Podeszła do niego blisko, aż stanęli twarzą w twarz. - Tak, należę do rodziny, ale... - W takim razie przyjmij ten cholerny dochód! - krzyknął. - Dlaczego? - odkrzyknęła. - Ponieważ cię kocham! - zagrzmiał. - I chcę ci go dać! Zaklęła. Na Ogień Piekielny, czy wszystkie jego dzieci muszą być takie uparte? Okiełznał swój temperament. - Posłuchaj, Surreal, to jest prezent. Proszę, przyjmij go ode mnie. Założyła włosy za uszy. - Skoro tak stawiasz sprawy... Jakiś wilk wydał kilka dziwnych, urywanych dźwięków. - To nie Szary Kieł - stwierdziła Surreal. Saetan słuchał z napięciem. - Nie. To wilk z watahy z północnych lasów. W jej oczach pojawiła się troska. - Któryś z nich wrócił? Dlaczego wydaje takie dźwięki? - Ludzie z Tigre używają bębnów do przekazywania wiadomości. Takich dobrych, o tańcach czy zebraniach - odparł Saetan nieobecnym tonem. - Wilki to zaintrygowało i opracowały sobie własny kod. Ponownie rozległy się urywane głosy. - Szary Kieł mógł mi powiedzieć - mruknęła Surreal. - Co oznacza ten przekaz? - Że doręczono wiadomość. Wilk znów się odezwał, ale tym razem zaśpiewał inną pieśń. Dołączył się do niego inny wilk. I kolejny. I kolejny. Słuchając ich, zaczął płakać i śmiać się równocześnie. Tylko z jednego powodu wataha mogła śpiewać taką pieśń. Surreal złapała go za ramię.

- Wujku Saetanie, co się stało? - To pieśń radości. Jaenelle wróciła.

5. Kaeleer Był już początek jesieni, minął niemal rok, odkąd Daemon przybył do Kaeleer. Ostrożnie wylądował na trawie małym Powozem i wysiadł. Na skraju łąki czekał na niego Ladvarian. Przez wiele tygodni wściekał się i błagał, naprzykrzał się i klął. Nic mu to nie pomogło. Draca twierdziła, że nie wie dokładnie, gdzie krewniacy ukryli Jaenelle. I że uzdrowienie jest delikatnym procesem, a czyjaś silna obecność oraz trudne uczucia - może je łatwo zakłócić. W końcu, rozdrażniona, kazała mu się zająć czymś pożytecznym. Więc rzucił się w wir pracy, a co wieczór pisał do Jaenelle list. Opisywał jej, co robił, pisał o swojej miłości. Dwa lub trzy razy w tygodniu udawał się do Stołpu dręczyć Dracę. Aż wreszcie nadeszła wiadomość. Krewniacy zrobili wszystko, co mogli. Uzdrowienie nie było jeszcze zakończone, ale reszta wymagała czasu, a Jaenelle powinna się teraz znaleźć w ciepłej ludzkiej norze. Powiedziano mu zatem, gdzie ma przyprowadzić Powóz, którym zabierze ją do Pałacu. Przeszedł przez łąkę i zatrzymał się opodal Ladvariana. Sceltyjczyk był bardzo chudy, ale w jego brązowych oczach dostrzegł radość. I nieufność. - Witaj, Ladvarianie - powiedział cicho, z szacunkiem. Witaj, Daemonie - Ladvarian poruszył się niespokojnie. - Dwunożne psy... Niektóre dwunożne psy przywiązywać dużą wagę do wyglądu.

Daemon zrozumiał to ostrzeżenie, usłyszał strach w słowach psa. I wreszcie pojął, dlaczego nie pozwolili mu przybyć tu wcześniej. Bali się, że nie zniósłby tego widoku. Nadal się tego obawiali. - To bez znaczenia, Ladvarianie - powiedział spokojnie. - Bez znaczenia. Sceltyjczyk przyjrzał mu się uważnie. Być bardzo delikatna. - Wiem. - Draca wbiła mu to do głowy, zanim pozwoliła mu ruszyć w drogę. Dużo spać. Uśmiechnął się sucho. - Ja prawie nie sypiam. Ladvarian, najwyraźniej zadowolony, odwrócił się. Tędy, ty uważać. Wiele strażniczych Sieci. Daemon rozejrzał się i zobaczył splątane Sieci, gotowe otoczyć umysł intruza i wciągnąć go w dziwaczne marzenia albo straszliwe koszmary. Ruszył ostrożnie przed siebie. Szli przez kilka minut, aż dotarli do ścieżki, która prowadziła do osłoniętej zatoczki. Z dala od brzegu rozbito duży namiot. Kolorowe płótno osłaniało wnętrze przed promieniami słońca, ale zapewniało przewiew. Bliżej wody tkwiło kilka marnie wykonanych zamków z piasku. Widok Kaelasa, który ubijał piasek wielką łapą, wywołał uśmiech na twarzy Daemona. Klapy namiotu były podniesione. W środku widać było śpiącą kobietę. Miała na sobie długą, kolorową spódnicę i ametystową bluzkę, rozpiętą i rozsuniętą na boki. Daemon rzucił na Jaenelle jedno spojrzenie i zaczął się gwałtownie wycofywać. Zatrzymał się kilka metrów od namiotu i spróbował uspokoić oddech. Żołądek kurczył mu się boleśnie. Krewniacy uczynili wszystko, co było w ich mocy. Poświęcili uzdrawianiu wiele miesięcy, aby osiągnąć ten efekt. Nie chciał się nigdy dowiedzieć, jak wyglądała, kiedy ją tu sprowadzili. Poczuł, że stanął za nim Ladvarian. Ponieważ sceltyjczyk widział ją wtedy, zapewne nie rozumiał jego reakcji.

- Ladvarianie... Ona wstać z uzdrawiających Sieci za wcześnie oświadczył Ladvarian tonem oskarżycielskim i pełnym goryczy. - Z twojego powodu. Daemon odwrócił się powoli, serce krwawiło mu od zadanej przez psa rany. My jej mówić, że nic ci nie być. My jej mówić, że musieć zostać w uzdrawiających Sieciach dłużej. My jej mówić, że Dziw... że Tersa ci powiedzieć, że ona wracać, że Wielki Lord zajął się swoim szczeniakiem. Ale ona powtarzać, że ty cierpieć i że ona obiecać. Ona zostać w Sieciach tyle, żeby jej organy się uleczyć, a potem wstać. Ale kiedy zobaczyć... Daemon zamknął oczy. Nie. Słodka Ciemności, nie. Cierpiała, bolało ją. A nie stałoby się tak, gdyby pozostała dłużej w uzdrawiających Sieciach. - Tersa mi mówiła - powiedział złamanym głosem. - Ciągle mi to powtarzała. Ale... Ja wiedziałem tylko, że Jaenelle obiecała mnie poślubić, a potem mnie porzuciła i... - Nie mógł mówić dalej. Może my mogliśmy ci powiedzieć - przyznał niechętnie Ladvarian po długiej chwili milczenia. - My nie sądzić, że ludzie uwierzyć, że ona się uzdrowić. Przynajmniej nie wierzyć dość. Ale może, gdybyśmy ci powiedzieć o tych Sieciach, ty móc uwierzyć. Mało prawdopodobne. Bez względu na to, jak bardzo chciałby uwierzyć, wątpliwości by pozostały. I mogłyby zniszczyć wszystko, co chciał ocalić. - Tersa powiedziała mi, że wszystko będzie dobrze. Nie słuchałem. Kolejna chwila milczenia. Trudno słuchać, kiedy łapa w potrzasku. To zrozumienie, to wybaczenie, bolało jeszcze bardziej. Spojrzał na sceltyjczyka. Musiał poznać prawdę. - Ladvarianie... czy uczyniłem ją kaleką? Nie - powiedział Ladvarian bardzo łagodnie. - Ona się uzdrowić, książę. Ona się uzdrawiać z każdym dniem, to tylko trwać dłużej. Daemon podszedł do namiotu, wszedł do środka. Tym razem widział tylko Jaenelle. Ona tam być w środku - zapewnił niespokojnie Ladvarian.

Daemon kiwnął głową, zdjął buty i marynarkę, a potem ostrożnie położył się obok niej. Wyciągnął rękę, delikatnie przesunął palcami po jej krótkich złotych włosach, niemal bojąc się, że ten lekki dotyk zrobi jej krzywdę. Była taka delikatna. Tak okropnie, okropnie delikatna. Ale żyła. My musieć ostrzyc jej futro. Biorąc pod uwagę stan, w jakim musiała się znajdować, było to bardzo rozsądne rozwiązanie problemów z higieną, na jakie musieli natrafić krewniacy. Przesunął palcami po jej policzku. Jej twarz, choć straszliwie wychudzona, nic się nie zmieniła. Zauważył Kamień spoczywający na jej piersi. W pierwszej chwili pomyślał, że to Purpurowy Zmierzch. Potem w jego głębi dostrzegł cienie Różowego, Letniego Nieba i Opalu. Zielonego, Szafirowego i Czerwonego. Szarego i Szaroczarnego. I drobinki Czarnego. On się nazywać Świt Zmierzchu - wyjaśnił Ladvarian. - Nie być drugiego takiego Kamienia. Potem sceltyjczyk wyszedł, zostawiając ich samych. Daemon przez chwilę patrzył, jak Jaenelle śpi. Po prostu na nią patrzył. Po chwili znalazł dość odwagi, by znów jej dotknąć. Ladvarian miał rację. Była tam, ale jej ciało zmieniło się w skórę naciągniętą na kości i organy wewnętrzne. Delikatnie obwiódł palcem jej sutek. Nagle zamarł. Zastanowiła go ta rozpięta bluzka. Spojrzał na plażę. Ladvarian, stojąc koło Kaelasa, obserwował go. Nie wiedziała, że przyjeżdżam, prawda? Nie - odparł Ladvarian. Nie musiał pytać dlaczego. Gdyby nie był w stanie zaakceptować jej widoku, krewniacy nigdy by jej nie powiedzieli, że tu był, a Ladvarian zabrałby ją gdzie indziej, do kogoś innego, żeby uzdrawiała się przez zimę. Był pewien swojej reakcji. Kochał ją i chciał tylko tego, żeby być przy niej. Ale pomimo słów Ladvariana... a może z powodu słów Ladvariana... nie był

już pewien, czy ona go zechce. Wtedy poruszyła się lekko i już wiedział, że nigdzie nie odejdzie, chyba że ona go odeśle. Delikatnie, żeby nie zrobić jej krzywdy, pochylił się i przesunął wargami po jej wargach. Uniósł głowę. Jej udręczone, szafirowe oczy patrzyły prosto na niego. - Daemon? - W jej głosie była wielka niepewność. - Witaj, kochanie - powiedział schrypniętym od łez głosem. - Tęskniłem za tobą. Jej ręka poruszała się powoli, z wysiłkiem, aż wreszcie dotknęła jego twarzy. Usta Jaenelle wygięły się w uśmiechu. - Daemon. Tym razem, kiedy wypowiedziała jego imię, zabrzmiało to jak obietnica, jak pieszczota. * Opal dzieli kamienie na jaśniejsze i ciemniejsze, ponieważ może być i

jednym, i drugim.

Table of Contents będę