Anne Bishop - Srebrzyste wizje. Inni. Tom 3

Dla Jennifer Crow

Spis treści Podziękowania NAMID – świat Plan Lakeside Dziedziniec w Lakeside Krótka historia świata Rozdział 1 Rozdział 2 Rozdział 3 Rozdział 4 Rozdział 5 Rozdział 6 Rozdział 7 Rozdział 8 Rozdział 9 Rozdział 10 Rozdział 11 Rozdział 12 Rozdział 13 Rozdział 14 Rozdział 15 Rozdział 16 Rozdział 17 Rozdział 18 Rozdział 19

Rozdział 20 Rozdział 21 Rozdział 22 Rozdział 23 Rozdział 24 Rozdział 25 Rozdział 26 Rozdział 27 Rozdział 28 Rozdział 29 Rozdział 30 Rozdział 31 Rozdział 32 Rozdział 33 Rozdział 34 Rozdział 35 Rozdział 36 Rozdział 37 Rozdział 38 Rozdział 39 Rozdział 40 Rozdział 41 Rozdział 42 Rozdział 43 Rozdział 44 Rozdział 45 Rozdział 46 Rozdział 47

Rozdział 48 Rozdział 49 Rozdział 50 Rozdział 51 Rozdział 52 Rozdział 53 Rozdział 54 Rozdział 55 Rozdział 56 Pamietnik Elayne Borden Rozdział 57 Rozdział 58 „Czarne Kamienie” – nowe wydanie trylogii już jesienią 2015 Cykl efemera

Podziękowania Chciałabym jak zawsze podziękować Blairowi Boone za to, że jest moim pierwszym czytelnikiem, a także za informacje na temat zwierząt i innych rzeczy, które wykorzystałam do tworzenia świata Innych. Dziękuję też Debrze Dixon, która była moim drugim czytelnikiem i zapoznała mnie z procedurami policyjnymi, Dorannie Durgin, która zajmuje się moją stroną internetową, Adrienne Roehrich, która prowadzi mój fan page na Facebooku, Nadine Fallacaro za informacje medyczne, Anne Sowards i Jennifer Jackson, których uwagi pomagają mi pisać lepsze historie, Jennifer Crow za comiesięczne wesołe spotkania i wymieniane na nich informacje oraz Pat Feidner, która jak zwykle służyła mi radą i oparciem. Chciałabym szczególnie podziękować osobom, które użyczyły swych imion i nazwisk postaciom z tej książki, wiedząc, że będzie to jedyny łącznik pomiędzy rzeczywistością a fikcją: Bobbie Barber, Elizabeth Bennefeld, Blairowi Boone, Douglasowi Burke, Starr

Corcoran, Jennifer Crow, Lornie MacDonald Czarnota, Julie Czerneda, Rogerowi Czerneda, Merri Lee Debany, Michaelowi Debany, Mary Claire Eamer, Sarah Jane Elliott, Chrisowi Fallacaro, Danowi Fallacaro, Mike’owi Fallacaro, Nadine Fallacaro, Jamesowi Alanowi Gardnerowi, Mantovaniemu „Monty’emu” Gay, Julie Green, Lois Gresh, Ann Hergott, Larze Herrera, Robertowi Herrera, Danielle Hilborn, Heather Houghton, Pameli Ireland, Lorne’owi Katesowi, Allison King, Janie Paniccia, Jennifer Margaret Seely, Denby „Skip” Stowe’mu, Ruth Stuart i Johnowi Wulfowi.

NAMID – świat Kontynenty i terytoria (jak dotąd) Afrikah Australis Brytania/Dzika Brytania Celtycko-Romańska Wspólnota Narodów/CelRomania Felidae Kościste Wyspy Burzowe Wyspy Thaisia Tokhar-Chin Zelande Wody Wielkie Jeziora: Największe, Tala, Honon, Etu i Tahki Pozostałe jeziora: Jeziora Piór/Jeziora Palczaste Rzeka: Talulaha/Wodospad Talulaha Góry Addirondak, Skaliste Miasta i wioski Przystań Przewoźników, Centrum PółnocWschód (Dyspozytornia), Georgette, Laketown,

Podunk, Sparkletown, Talulah Falls, Toland, Orzechowy Gaj, Pole Pszenicy

Plan Lakeside

Dziedziniec w Lakeside

1. Pracownia krawiecka/mieszkania służbowe 2. Coś na Ząb 3. Zabójczo Dobre Lektury 4. Siup i Łup 5. Świetlica 6. Garaże 7. Galeria i pracownia Henry’ego 8. Biuro łącznika 9. Konsulat 10. Trzy P

11. Parking dla pracowników 12. Parking dla klientów

Krótka historia świata Dawno, dawno temu Namid zrodziła wszelkie istoty żywe – w tym te nazywane ludźmi. Podarowała ludziom żyzne obszary samej siebie i wodę zdatną do picia, a znając ich delikatną naturę, jak również naturę innych swoich dzieci, odizolowała ich, by mieli szansę przeżyć i rozwijać się. Ludzie dobrze wykorzystali tę szansę. Nauczyli się budować domy i krzesać ogień. Nauczyli się uprawiać ziemię i wznosić miasta. Zbudowali też łodzie i zaczęli łowić ryby w Morzu Śródziemnym i Morzu Czarnym. Rozmnażali się i rozprzestrzeniali po swojej części świata, aż natrafili na dzikie miejsca. To wtedy odkryli, że resztę świata zasiedlają inne dzieci Namid. Jednak Inni nie dostrzegli w ludziach zdobywców. Dostrzegli w nich nowy rodzaj mięsa. Tak zaczęły się wojny o dzikie miejsca. Czasami ludzie wygrywali i rozprzestrzeniali się nieco bardziej, częściej jednak znikały całe fragmenty ich cywilizacji, a ci, którzy ocaleli, trzęśli się ze strachu, słysząc wycie wilków. Zdarzało się też, że ktoś za bardzo oddalił się od domu, a rano znajdowano go martwego, pozbawionego krwi.

Mijały wieki. Ludzie zbudowali większe statki i przepłynęli Atlantyk. Kiedy natrafili na dziewiczy ląd, na wybrzeżu zbudowali osadę. Wówczas odkryli, że i to miejsce zajęte jest przez terra indigena, czyli tubylców ziemi. Innych. Terra indigena rządzący kontynentem nazywanym Thaisią poczuli gniew, gdy ludzie zaczęli wycinać drzewa i orać ziemię, która nie należała do nich. Zjedli więc osadników i nauczyli się przybierać ich kształt, tak jak wcześniej wielokrotnie nauczyli się przybierać kształt innego mięsa. Druga fala osadników znalazła opuszczoną osadę i ponownie spróbowała ją zasiedlić. Ich również zjedli Inni. Na czele trzeciej fali osadników stał człowiek, który był mądrzejszy niż jego poprzednicy. Zaproponował Innym ciepłe koce, materiał na ubrania i interesujące błyszczące przedmioty – w zamian za zgodę na zajęcie osady i uprawę okolicznej ziemi. Inni uznali, że to uczciwa wymiana, i opuścili tereny użyczone ludziom. Otrzymali więcej prezentów w zamian za prawo do polowań i połowu ryb. Taki układ zadowalał obie strony, choć jedna z trudem tolerowała nowe sąsiedztwo, a druga ogradzała swe osady i żyła w ciągłym strachu. Płynęły lata, osadników przybywało. Wielu

umierało, ale wielu wiodło się całkiem dobrze. Osady rozrastały się w wioski, te w miasteczka, a te z kolei w miasta. Stopniowo ludzie rozprzestrzenili się po całej Thaisii na ziemiach użyczonych im przez Innych. Mijały wieki. Ludzie byli bystrzy, ale Inni również. Ludzie wynaleźli elektryczność i kanalizację. Inni kontrolowali wszystkie rzeki, które zasilały generatory, i wszystkie jeziora, które dostarczały wody pitnej. Ludzie wynaleźli silniki parowe i centralne ogrzewanie. Inni kontrolowali zasoby paliwa potrzebnego do pracy silników i ogrzewania domów. Ludzie wynajdowali i produkowali różne rzeczy. Inni kontrolowali surowce, a zatem decydowali o tym, co można, a czego nie można produkować w ich części świata. Oczywiście zdarzały się konflikty i niektóre ludzkie miasta znów pochłonął las. Wreszcie ludzie pojęli, że to terra indigena rządzą Thaisią i tylko koniec świata może to zmienić. Obecnie sytuacja kształtuje się następująco: na ogromnych terenach należących do Innych rozrzucone są niewielkie ludzkie osady. W większych miastach znajdują się ogrodzone parki nazywane Dziedzińcami, gdzie mieszkają Inni, których zadaniem jest obserwowanie ludzi i pilnowanie przestrzegania umów, jakie zawarli

z terra indigena. Po jednej stronie wciąż panuje niechętna tolerancja – a po drugiej strach. Ale jeśli ludzie będą ostrożni, przetrwają. Przynajmniej niektórzy z nich.

Rozdział 1 Czwartek, 10 maja Meg Corbyn weszła do łazienki na zapleczu biura łącznika z ludźmi i starannie rozłożyła przyniesione ze sobą przedmioty. W myślach nazywała je przyborami do wieszczenia: środek antyseptyczny, bandaże i składana srebrna brzytwa z dekoracyjnie grawerowaną rączką; po jednej stronie zdobiły ją liście i kwiaty, a po drugiej, zwykłymi literami, wypisano jej oznaczenie – cs75. Przez dwadzieścia cztery lata Meg nosiła je zamiast imienia. Teraz miała własne imię i prawdziwe mieszkanie zamiast sterylnej celi. W kompleksie, gdzie dorastała i przeszła szkolenie – i gdzie ją wykorzystywano – miała tylko jedną przyjaciółkę. Jean nikomu nie pozwalała zapomnieć, że kiedyś miała prawdziwy dom i rodzinę. I to właśnie Jean pomogła jej uciec. Obecnie miała wielu przyjaciół, choć większość z nich nie była ludźmi. To terra indigena, tubylcy ziemi nazywani też Innymi, dali jej szansę na samodzielne życie i pomagali jej uporać się z nałogiem, który w końcu by ją zabił. Simon Wilcza Straż, przywódca Dziedzińca

w Lakeside, twierdził nawet, że widział kiedyś wieszczkę krwi, która dożyła sędziwego wieku. Meg bardzo chciała wierzyć, że to możliwe i miała nadzieję, że dzisiejszy eksperyment pokaże jej, jak to osiągnąć. Sprawdziwszy, czy wszystko jest na miejscu, usiadła na zamkniętej klapie sedesu, w oczekiwaniu na Merri Lee, pełniącą rolę jej słuchacza i interpretatora wizji. Kiedy cassandra sangue, czyli wieszczka krwi, przecinała sobie skórę, doświadczała wizji przyszłości. W kompleksach uczono wieszczki, jak opisywać te wizje, ale nigdy nie zdradzano im, jak je interpretować. Zresztą byłoby to i tak bezcelowe. Kiedy wieszczka zaczynała mówić, ogarniała ją euforia, która chroniła jej umysł przed wizjami. Istniał tylko jeden sposób na zapamiętanie swej wizji: zachować milczenie. Jeśli wieszczka nie wygłosiła przepowiedni, zapamiętywała wszystko, co zobaczyła, jednak wymagało to z jej strony wielkiej determinacji – lub desperacji – gdyż wiązało się z ogromnym bólem. Tymczasem euforia, bardzo podobna do orgazmu, która pojawiała się przy wygłaszaniu przepowiedni, szybko uzależniała cassandra sangue od zadawania sobie ran. Po kilku miesiącach samodzielnego życia Meg zrozumiała, że nigdy nie zdoła całkowicie

uwolnić się od tego nałogu. Przez lata regularnie przecinano jej skórę dla zysku, sprzedając jej przepowiednie, i teraz wizje, unoszące się w jej krwi, domagały się wypuszczenia na wolność. Czy tego chciała, czy nie, musiała się ciąć. Dlatego właśnie dzisiejszy eksperyment był taki ważny. Nie czuła mrowienia, które zwiastowało konieczność cięcia, nie czuła żadnego przymusu uwolnienia wizji, a więc była to idealna okazja, by sprawdzić, jak przebiega kontrolowane cięcie. Trzasnęły drzwi na zapleczu biura i chwilę później do łazienki zajrzała Merri Lee. Przyniosła ze sobą mały notes i długopis. Obie dziewczyny były niewysokie i drobnej budowy ciała. Obie miały jasną cerę i były mniej więcej w tym samym wieku. Tu jednak ich podobieństwa się kończyły. Merri Lee miała ciemne oczy i ciemne włosy do ramion, oczy Meg były natomiast jasnoszare, a krótkie, czarne włosy ufarbowane podczas ucieczki z kompleksu, by diamteralnie zmienić swój wygląd, nabrały dziwacznego, pomarańczowego koloru, który dopiero zaczynał schodzić. – Jesteś absolutnie pewna? – spytała Merri Lee. – Może powinnyśmy jednak zaczekać, aż Simon i Henry wrócą z Wielkiej Wyspy? Meg pokręciła głową.

– Nie, musimy zrobić to teraz, nim otworzę biuro i pojawią się dodatkowe… dane… które mogłyby wpłynąć na to, co zobaczę. Vlad pracuje dziś w Zabójczo Dobrych Lekturach, więc jeśli potrzebna nam będzie pomoc, jest pod ręką. – No dobrze. – Merri Lee przyniosła sobie z kuchni krzesło, i ustawiwszy je na progu łazienki usiadła. – O co mam cię zapytać? Meg zastanawiała się nad tym. Klienci Kontrolera zawsze przychodzili do kompleksu z bardzo konkretnymi pytaniami. Uznała jednak, że im potrzebne będą nie tyle konkrety, co wytyczenie ram czasowych przepowiedni. – Zapytaj mnie, na co mieszkańcy Dziedzińca w Lakeside powinni uważać w ciągu najbliższych dwóch tygodni. – To dość niejasne – stwierdziła Merri Lee. – I dlaczego akurat dwa tygodnie? – Jeśli spytamy o jakąś konkretną rzecz dotyczącą Dziedzińca, możemy przeoczyć coś istotnego, coś, o czym Inni powinni wiedzieć – wyjaśniła Meg. – A dwa tygodnie to w sam raz. – Ale jeśli w ten sposób nie dowiemy się niczego użytecznego, cięcie pójdzie na marne – zauważyła Merri Lee. – Wcale nie. – Już sama euforia była wystarczającym powodem, ale nie zamierzała

tego mówić przyjaciółce. – Jeśli się okaże, że takie cięcie usunie na dwa tygodnie uczucie mrowienia, które zmusza mnie do wygłaszania przepowiedni, będę żyła dłużej. A ja chcę żyć – szczególnie teraz, kiedy mam prawdziwe życie. Milczały przez chwilę. – Gotowa? – spytała wreszcie Merri Lee. – Tak – odparła Meg. Otworzyła brzytwę i przyłożyła płasko do skóry. Ostrze o szerokości pół centymetra idealnie odmierzało niezbędną odległość między cięciami, zapobiegając marnowaniu cennej skóry. Meg wyrównała ostrze do najnowszej blizny na lewym przedramieniu, a potem przecięła skórę na tyle głęboko, by popłynęła krew i aby – co było równie ważne – po cięciu pozostała blizna. Poczuła gwałtowny ból, będący wstępem do przepowiedni. Z daleka dobiegł ją płacz – płacz, którego nie słyszał nikt inny. Meg zacisnęła zęby, odłożyła brzytwę i ułożyła rękę tak, by krew spływała do umywalki. Potem dała głową znak przyjaciółce. – Na co mieszkańcy Dziedzińca w Lakeside powinni uważać w ciągu następnych dwóch tygodni? – spytała Merri Lee. – Mów wieszczko, a ja cię wysłucham. Meg otworzyła usta i zaczęła opisywać wszystko co widziała.Wraz ze słowami obrazy

zacierały się w jej umyśle, pochłonięte przez euforię, wywołującą rozkoszne mrowienie w piersiach i rytmiczne skurcze między nogami. Nie wiedziała, jak długo unosiła się na falach euforii. Czasami rozkosz znikała natychmiast po opisaniu ostatniego obrazu, a czasami trwała jeszcze dłuższą chwilę po wygłoszeniu przepowiedni. Kiedy wreszcie się ocknęła, okazało się, że Merri Lee zdążyła już opatrzyć jej rękę, wymyć brzytwę i spłukać krew z umywalki. Krew cassandra sangue była niebezpieczna i dla ludzi, i dla Innych: produkowano z niej dwa narkotyki, wilczenie i euforkę, przez które w ostatnich miesiącach doszło w Thaisii do wielu niepokojących zdarzeń. Dlatego, planując dzisiejszy eksperyment, uzgodniły, że całą krew spłuczą, a opatrunek oddadzą później do spalarni w Kompleksie Usługowym Dziedzińca. – Zadziałało? – spytała Meg. – Wygłosiłam przepowiednię? Zobaczyłam coś użytecznego? Mówiła ochryple, gardło miała obolałe. Chciała poprosić Merri Lee o szklankę wody albo może soku, ale nie była w stanie powiedzieć nic więcej. – Meg, czy ty mi ufasz? Pytanie zabrzmiało złowieszczo. – Tak, ufam ci. Merri Lee kiwnęła głową, jakby właśnie

podjęła jakąś decyzję. – Tak, zadziałało. I to lepiej niż się spodziewałyśmy. Ale potrzebuję trochę czasu, żeby uporządkować obrazy. Nie było to kłamstwo, ale i nie do końca prawda. Meg przyjrzała się przyjaciółce. – Nie chcesz mi powiedzieć, co widziałam? – Nie, nie chcę. Naprawdę nie chcę. – Ale… – Meg. – Merri Lee zamknęła na moment oczy. – Nikomu na Dziedzińcu nie grozi bezpośrednie niebezpieczeństwo, ale powiedziałaś coś… niepokojącego, a ja nie bardzo wiem, jak to zinterpretować. Dlatego chcę najpierw poukładać obrazy, tak jak zeszłym razem, pamiętasz. Zapisałyśmy je na fiszkach i przekładałyśmy na różne sposoby aż powstała cała historia. A potem pójdę do Zabójczo Dobrych Lektur i porozmawiam z Vladem. – Ale Samowi nic się nie stanie? Ani Simonowi? Ani…? – Kiedy Sam Wilcza Straż przyjmował postać człowieka, sprawiał wrażenie dziewięcioletniego chłopca, ale na wilcze standardy nadal był tylko szczeniakiem. Jego wuj, Simon Wilcza Straż, był najbliższym przyjacielem Meg. Na samą myśl, że któremuś z nich grozi niebezpieczeństwo robiło jej się

słabo. Merri Lee pokręciła głową. – Nie, z twoich słów nie wynikało, że ktoś z Dziedzińca będzie miał kłopoty. – Dotknęła uspokajającym gestem ręki Meg. – Obie dopiero się uczymy, jak to robić. Muszę z kimś porozmawiać, nim ci powiem, co widziałaś, dobrze? Jej przyjaciele byli bezpieczni, to najważniejsze. – Dobrze. – Już prawie dziewiąta. Powinnaś coś zjeść, nim otworzysz biuro. Meg posłusznie wyszła z łazienki. Faktycznie było jej trochę słabo, więc powinna coś zjeść – poza tym potrzebowała chwili spokoju. Musiała się też zastanowić, co powie Wilkowi, dyżurującemu dziś w biurze, bo nawet jeśli będzie go unikać to on i tak wyczuje zapach krwi i środka antyseptycznego. Zapewne uda jej się go przekonać, by nie wszczynał alarmu, a jeśli dyżur ma Jedynak, dwa ciastka z pewnością odwrócą jego uwagę. Ale jeśli z Jedynakiem przyjdzie jak zwykle Blair, główny stróż prawa na Dziedzińcu… Może Merri Lee miała rację? Może powinny powiedzieć o wszystkim Vladowi, nim któryś Wilk zacznie wyć, że się cięła i wszyscy się

zbiegną, żądając wyjaśnień? – Merri, ale to, co zobaczyłam nie dotyczy Innych, prawda? – spytała, wchodząc do kuchni. Merri Lee najpierw pokręciła głową, ale potem jednak zmieniła zdanie. – Widziałaś kopiące łapy. – Kopiące łapy? – Meg zmarszczyła brwi. – Co w tym takiego ważnego, że aż zobaczyłam to w wizji? – Nie mam pojęcia. Może Vlad się domyśli albo Wilki. – Merri Lee się zawahała. – Nic ci nie jest? Nie jest ci słabo albo coś? – Nie, wszystko w porządku. – Pamiętaj, żeby coś zjeść. – Jasne. Gdy tylko za Merri Lee zamknęły się drzwi, Meg zajrzała do małej lodówki umieszczonej pod blatem. Kiedy żyła w kompleksie, opiekunowie, przezywani chodzącymi imionami, nigdy ją nie zapytali, co chciałaby zjeść. Karmiono ją dobrze, ale nigdy nie dawano jej możliwości wyboru – i to nie tylko w kwestii jadłospisu, dlatego teraz miała kłopoty z podejmowaniem takich decyzji. Nie mogąc się zdecydować co woli, odgrzała w kuchence mikrofalowej mały kawałek quiche oraz pół kanapki z wołowiną, do szklanki nalała sobie sok pomarańczowy, a potem zabrała posiłek do sortowni.

Tu mogła puścić jedną z płyt CD, które wypożyczyła z Muzyki i Filmów, albo przejrzeć jedno z pism, za pomocą których dostarczała sobie obrazów szkoleniowych na potrzeby wizji. Ale tak naprawdę to nie miała ochoty na nowe dźwięki ani obrazy. Chciała się dowiedzieć, co zobaczyła. Chciała brać udział w ustalaniu znaczenia wizji. A choć Merri Lee starała się ją uspokoić, podejrzewała, że zobaczyła coś naprawdę niepokojącego, skoro przyjaciółka nie chce jej tego zdradzić.

Vladimir Sanguinati, współwłaściciel księgarni Zabójczo Dobre Lektury, usiadł za biurkiem i włączył komputer. Zignorował stos dokumentów, czekających na załatwienie, i napisał krótki mail do Stavrosa Sanguinatiego, który mieszkał w Toland – mieście na Wschodnim Wybrzeżu, gdzie swoje siedziby miały największe wydawnictwa. To znaczy ludzkie wydawnictwa. Od czasu niedawnych wydarzeń w Rejonie Środkowo-Zachodnim nowe dostawy książek przychodziły z dużym opóźnieniem – albo w ogóle. Być może ludzkie wydawnictwa naprawdę wyprzedały książki,

które zamówił i musiały czekać z dodrukiem na nowe przydziały papieru. Albo tylko udawały, że mają braki, jeśli zamówienia przychodziły od Innych – co, rzecz jasna, było posunięciem idiotycznym. Stavros się tego dowie. Podobnie jak dziadek Erebus lubił stare filmy i często parodiował popularną postać wiejskiego wampira – chodził w błękitnych dżinsach, koszuli w kratę i roboczych butach, wygłaszając przy tym kwestie w rodzaju: „Nam tu trza sześciopaku krwi”. Ale kiedy występował oficjalnie w imieniu Dziedzińca w Toland, zgodnie z tradycją Sanguinatich, ubierał się na czarno. Nie było w nim nic wieśniackiego, kiedy zajeżdżał elegancką limuzyną, ubrany w garnitur z najlepszego materiału. Stavrosa eufemistycznie określano mianem rozwiązywacza problemów Dziedzińca w Toland. Vlad, który wiedział doskonale, w jaki sposób wampiry rozwiązują problemy, niemal współczuł ludziom, którym jego kuzyn składał takie oficjalne wizyty. Niewątpliwie Stavros zachęci wydawnictwa, by dawały pierwszeństwo terra indigena, dzięki czemu Zabójczo Dobre Lektury będą mogły zrealizować zamówienia napływające z osad tubylców ziemi, zaopatrywanych z Dziedzińca w Lakeside.

Przedmioty produkowane przez ludzi były jedynym powodem, dla którego w Thaisii tolerowano obecność rozumnych małp. Jeśli nie będą chcieli dostarczać swoich przedmiotów, sami zredukują się do swej podstawowej wartości: mięsa. Gdy nacisnął „Wyślij”, usłyszał, że ktoś wchodzi na górę. Sądząc po niepewnych krokach, był to zapewne jeden z członków ludzkiego stada, który chciał skorzystać z komputera w sali spotkań Stowarzyszenia Przedsiębiorców, zajmującej połowę piętra nad ZDL. Ludzie musieli prosić o zgodę na wejście do tej sali, a nowi pracownicy wciąż jeszcze nie przywykli do kontaktów z Innymi, co by wyjaśniało wahanie. Ale kiedy w drzwiach stanęła Merri Lee, wyraz jej twarzy wszystko mu powiedział. Vlad w jednej chwili zrozumiał, że jej wahanie wynikało nie ze strachu, lecz ze świadomości, że nie spodobają mu się wieści, jakie przynosi. Pospiesznie zamknął program pocztowy i spojrzał na nią pytająco. Ciekawe, czego chciała ta eksplodująca kulka futra. Kiedy Zabójczo Dobre Lektury były otwarte dla ludzkich klientów, niejednokrotnie wtedy słyszał, jak ich samice szepczą między sobą o jego „aksamitnym spojrzeniu”. Najwyraźniej

ciemne włosy i oczy, oliwkowa cera oraz wybitnie męska twarz podobały się jego zwierzynie; często łączył żerowanie z grą wstępną, wykorzystując te ich uczucia. Ale Merri Lee nigdy nie wykazała nim najmniejszego zainteresowania. Była wyraźnie rozsądniejsza niż inne ludzkie samice, a w dodatku umawiała się z policjantem, więc wątpił, żeby zamierzała mu dziś czynić awanse. Czyli naprawdę nie spodoba mu się to, z czym tu do niego przyszła. – Mogę coś dla pani zrobić, panno Lee? – spytał, gdy milczenie zaczęło się nadmiernie przeciągać. Merri Lee weszła do biura i usiadła na krześle dla gości. Jest zdenerwowana, pomyślał i nagle poczuł niepokój. – Coś się stało? – Nie. Jeszcze nie – odparła. – Tylko musi pan powiedzieć dyżurnemu Wilkowi, żeby nie wszczynał alarmu. Vlad uświadomił sobie, że nie wie, kto ma dziś dyżur w biurze. Zwykle stróżował tam Nathan Wilcza Straż, jeden z najlepszych stróżów prawa na Dziedzińcu, ale akurat miał wolne – jeszcze przez dwa tygodnie będzie biegał z Wilkami w górach Addirondak, nie przemieniając się

w człowieka. Sanguinati generalnie czuli się lepiej w ludzkich miastach, ponieważ ich druga forma – dym, ułatwiała im polowanie w takim środowisku. Ale dla zmiennokształtnych w rodzaju Wilków czy Niedźwiedzi życie w ludzkiej formie stanowiło dużą presję. Praca na Dziedzińcu była z ich strony wielkim poświęceniem dla dobra całego rodzaju terra indigena, a wynikała z konieczności ciągłego obserwowania dwunożnych drapieżników, przybyłych do Thaisii z innych części świata. To dzięki Dziedzińcom ludzie mogli żyć na tym kontynencie. Vlad się zastanawiał, czy małpy zdają sobie z tego sprawę – i z tego, co się dzieje z ludzkimi osadami, kiedy znika z nich takie „cywilizowane” miejsce jak Dziedziniec. Nie była to jednak odpowiednia chwila na takie rozważania. Powinien się raczej zająć kobietą, która siedziała naprzeciwko i wpatrywała się w niego z napięciem. – A dlaczego miałby wszczynać alarm? – spytał, choć podejrzewał, że zna już odpowiedź. – Meg się cięła. – Vlad zacisnął dłonie w pięści, ale nie podniósł się z miejsca. – To było zaplanowane cięcie – dodała pospiesznie. – No wie pan, eksperyment. Pozwól jej mówić. – Meg się czymś zdenerwowała?

– Nie. Widzi pan, o to nam właśnie chodziło. Żeby to zrobić, kiedy nic jej nie niepokoi. Tysiąc cięć. Podobno tylko tyle może znieść cassandra sangue, potem czeka ją śmierć lub szaleństwo. A nie chodziło tu tylko o świadomie wykonane cięcia – liczyła się każda rana, każde uszkodzenie skóry. To dlatego większość wieszczek nie dożywała trzydziestych piątych urodzin. A tymczasem Meg tnie się bez powodu. No tak, nałóg. Zapewne to dlatego wybrała moment, kiedy na Dziedzińcu nie było ani Simona Wilczej Straży, ani Henry’ego Niedźwiedziej Straży. Po co jednak przyszła do niego Merri Lee? Musi zachować spokój i rozsądek. W końcu Merri Lee należała do stada Meg i uczyła się interpretować jej przepowiednie. – Czy eksperyment się powiódł? Merri Lee przytaknęła. – Było inaczej niż zeszłym razem. Po początkowym… bólu… Meg opisała wiele obrazów. Wydaje mi się, że nie tylko je widziała, ale i słyszała. No wie pan, te dźwięki były częścią obrazów. Spisałam wszystko. Podała mu kartkę papieru. Vlad rzucił okiem na długą listę. – Co to znaczy? – Wskazał na literę P ujętą w nawias.

– Pauza – wyjaśniła. – Bo wie pan, tym razem Meg co jakiś czas milkła, robiła pauzę, więc uznałam, że w ten sposób oddziela kolejne obrazy. – Podała mu plik fiszek. Wziął je od niej z wahaniem. – A jak brzmiało pytanie? – Na co mieszkańcy Dziedzińca w Lakeside powinni uważać w ciągu najbliższych dwóch tygodni. – Mieszkańcy? Nie tylko terra indigena? Zawahała się. – Nie. Powiedziałam „mieszkańcy”, a nie „Inni”. Czyli to, co zobaczyła Meg, odnosi się do wszystkich, którzy mieszkają na Dziedzińcu. A zatem również do niej samej. Vlad przejrzał „historie” spisane na fiszkach i poczuł dreszcz. Potrzebny pracownik: M.W.W. Zarośnięty szlak. Wąska ścieżka. Dziewczyna w ciąży na poboczu drogi. Srebrna brzytwa. Krew. „Nie! Jeszcze nie jest za późno!”. Dziewczyna płacze. Srebrna brzytwa. Nieżywy jeleń na drodze (zabity przez samochód). Brązowy niedźwiedź zjada klejnoty. Ogród warzywny. Łapy, które kopią, ręce, które sadzą. Tablica „Na sprzedaż”.

Niektóre z tych „historii” nic mu nie mówiły. Ale jeśli właściwie odczytał inne, wszyscy terra indigena musieli zacząć działać, i to szybko. Spojrzał na Merri Lee. Podejrzewał, że elementy wizji, które jemu nic nie mówią, dla niej są jasne. – Które rozumiesz? – spytał. Położył fiszki na skraju biurka, żeby mogła po nie sięgnąć. Zawahała się, ale wskazała na tę z tekstem: „Potrzebny pracownik: M.W.W.” – Nad drzwiami biura łącznika jest napis L.P.T.N.D., Ludzkie Prawo Tu Nie Działa. M.W.W. oznacza „Miłośnicy Wilków Wykluczeni”. – Przełknęła głośno ślinę i odwróciła wzrok. – W zeszłym tygodniu wiele ogłoszeń o pracę w „Wiadomościach Lakeside” zawierało na końcu taki skrót. Widziałam też takie napisy na wystawach sklepów. – Rozumiem – powiedział Vlad. I naprawdę rozumiał. Jeśli przyczepi się etykietkę miłośnika Wilków każdemu, kto pragnie utrzymać pokój między ludźmi a terra indigena, tak naprawdę zmusi się go, by wybierał pomiędzy pracą, dzięki której może wykarmić rodzinę, a beznadziejną walką z głupcami, którzy dążą do starcia z Innymi, nie zdając sobie sprawy z jego straszliwych konsekwencji. Pomyślał o ludziach pracujących na Dziedzińcu i coś mu przyszło do

głowy. – Czy ten skrót odnosi się również do wynajmu mieszkań? – Milczenie Merri Lee wystarczyło za całą odpowiedź. – Co jeszcze? – spytał. – Nie… chyba nie powinnam o tym mówić. Pochylił się ku niej. Drgnęła. – Ale powiesz. – Ruth Stuart i Karl Kowalski. Rząd zachęca mieszkańców Lakeside, żeby w tym roku zakładali ogródki warzywne i w ten sposób uzupełniali braki w zaopatrzeniu w żywność. No więc Ruth i Karl zainwestowali sporo pieniędzy w stworzenie takiego warzywniaka przy kamienicy, w której wynajmują mieszkanie. Zakładali, że sami będą korzystać z połowy ogródka, a reszta mieszkańców, łącznie z właścicielem, z drugiej. Tymczasem, kiedy już wykonali całą pracę, właściciel kamienicy wymówił im mieszkanie. Stwierdził, że nie może tolerować takich lokatorów. Mają się wyprowadzić do końca maja, ponieważ od pierwszego czerwca wynajął ich mieszkanie komu innemu. No więc Ruth i Karl mają tylko trzy tygodnie na znalezienie nowego mieszkania i przeprowadzkę, chociaż podpisali umowę najmu na rok i ledwo mieli czas się urządzić. W dodatku właściciel mieszkania nie chce im oddać pieniędzy zainwestowanych w ogródek,

ani kaucji, ani czynszu za ostatni miesiąc najmu, który wpłacili, kiedy podpisywali umowę. Nim skończyli urządzać warzywniak, nie zgłaszał do nich żadnych zastrzeżeń, a teraz raptem przestali mu odpowiadać. Jeśli nikt nic z tym nie zrobi, wszyscy zaczną tak postępować! No cóż, z punktu widzenia Vlada był to raczej wewnętrzny problem ludzi. Przecież ciągle oszukiwali się nawzajem. Ale z drugiej strony Karl Kowalski był jednym z tych policjantów, którzy pracowali blisko Dziedzińca i starali się zapobiegać konfliktom pomiędzy ludźmi a terra indigena. Nie powinni dopuścić, żeby został napiętnowany jako miłośnik Wilków i z tego powodu wypędzony z domu. Tak, zdecydowanie Inni powinni zwrócić większą uwagę na sprawy, które na pozór wydają się wyłącznie ludzkimi. Zresztą jeśli ta Ruthie okazała się nieodpowiednim lokatorem, ponieważ teraz pracowała na Dziedzińcu, problem z właścicielem domu przestaje być sprawą wyłącznie ludzką, prawda? Będzie musiał o tym porozmawiać z dziadkiem Erebusem. Merri Lee, oburzona niesprawiedliwością, jaka dotknęła jej przyjaciół, wreszcie zaczęła się zachowywać normalnie, a nie jak przerażony

króliczek. Jej opowieść tak naprawdę nie dotyczyła tylko Ruthie i Kowalskiego. Ona i Michael Debany, z którym się umawiała, mieli bardzo podobne perspektywy. Debany również był policjantem współpracującym z Innymi, a Merri Lee pracowała dla Dziedzińca. W tej chwili mieszkała w jednym ze służbowych mieszkań nad pracownią krawiecką, ale prędzej czy później będą chcieli zamieszkać razem, a wówczas zetkną się w Lakeside z taką samą wrogością. – Coś jeszcze? – spytał. Miał już wiele tematów do przemyślenia, ale wyczuwał, że to nie koniec. Merri Lee wskazała fiszkę z ostrzeżeniem, że jeszcze nie jest za późno. – Mam wrażenie, że to nie była część wizji. Że Meg to krzyknęła, żeby ostrzec dziewczynę, którą widziała. – Odetchnęła głęboko. – W obu tych „historiach” o dziewczynach występuje srebrna brzytwa. Chodzi o to, że wieszczki krwi mają kłopoty, prawda? No cóż, „kłopoty” to w tym przypadku naprawdę mało powiedziane. – Dziękuję, panno Lee – powiedział Vlad, ignorując jej pytanie. – Obie z Meg dostarczyłyście mi wielu cennych informacji, ale już pora zacząć pracę. Dziś zajmuje się pani realizacją zamówień w księgarni, prawda?

– Tak, tych, które się da zrealizować – mruknęła. Wstała, ale nie ruszyła w stronę wyjścia. – Ruth nie zamierzała wam mówić o ogródku warzywnym i tak dalej. – Więc cieszę się, że pani mi powiedziała. Zaczekał, aż Merri Lee zejdzie po schodach, a potem wstał zza biurka i podszedł do okna wychodzącego na Wronią Aleję. Przeklęte małpy wciąż trajkotały w radio i w gazetach o ruchu Ludzie Przede i Nade Wszystko. W porównaniu z terra indigena, którzy chodzili po tym świecie na długo przed dinozaurami, ludzie stanowili całkiem nowy gatunek, ale uważali, że to oni powinni rządzić światem. Do takiej postawy zachęcały ich jeszcze mowy wygłaszane przez członków ruchu. Czy oni nie rozumieją, że terra indigena słyszeli już to wszystko, i to nie raz? Czy nie rozumieją, że takie słowa zwiastują bezwzględną walkę o terytorium? I czy nie zastanawia ich, co się stało z ludzkimi miastami, kiedy poprzednim razem zaczęli stawiać takie żądania? Świetnie, pomyślał Vlad, wpatrując się obojętnym wzrokiem w samochody przejeżdżające Wronią Aleją. Więc niech się stanie. Nie macie pojęcia, co żyje w interiorze, ale wkrótce się tego dowiecie. Jeśli sprowokujecie

wojnę w Thaisii, dowiecie się tego na pewno. Nagle zauważył, że po drugiej stronie ulicy zatrzymał się jakiś samochód, z którego po chwili wysiadło dwóch mężczyzn. Wyjęli z bagażnika jakąś tablicę i wbili ją na podjeździe jednej z dużych kamienic wzniesionych naprzeciwko Dziedzińca. Potem przeszli przez podjazd piętrowego drewnianego budynku i ustawili taką samą tablicę na trawniku przed drugą kamienicą. Vlad obejrzał się przez ramię na fiszki, wciąż leżące na jego biurku, a potem znów spojrzał na tablice po drugiej stronie ulicy. Było na nich napisane „Na sprzedaż”. Muszę porozmawiać o tym z Simonem, pomyślał, po czym wrócił do biurka i wysłał krótkiego maila do wszystkich Sanguinatich mieszkających w Thaisii. Wizje Meg już zaczęły się spełniać, a zatem cassandra sangue, czyli słodka krew, jak je nazywano wśród wampirów, są w niebezpieczeństwie. Zamknął program pocztowy i wyszedł z księgarni, nawet nie informując Merri Lee, kiedy wróci. Przybrawszy formę dymu, pomknął na Pokoje, by poinformować o wszystkim dziadka Erebusa. Do: Wszyscy Sanguinati w Thaisii

Temat: M.W.W. Czytajcie ogłoszenia o pracę w ludzkich gazetach. Szukajcie w nich skrótu M.W.W. Oznacza on: Miłośnicy Wilków Wykluczeni i jest wymierzony w ludzi, którzy nie są wrogo nastawieni do terra indigena. Zróbcie listę firm, które zamieszczają takie ogłoszenia. Szukajcie również tego skrótu w ogłoszeniach o wynajmie mieszkań lub domów. Zbierajcie informacje, ale powstrzymajcie się od działania. Prawdziwą zwierzyną są drapieżniki ze stada o nazwie Ludzie Przede i Nade Wszystko. Ukrywają się, ale skrót M.W.W. wskazuje na ich obecność na waszym terytorium. Sanguinati będą ich nazywać jadowite języki, ponieważ zatruwają ludzi słowami. Obserwujcie i przekazujcie informacje. Niech jadowite języki wyjdą z ukrycia. Wtedy łatwiej ich będzie zabić. – Vladimir Sanguinati w imieniu Erebusa Sanguinatiego

Rozdział 2 Czwartek, 10 maja Simon Wilcza Straż zaparkował minvana na parkingu przeznaczonym dla osób wybierających się promem na Wielką Wyspę. Sięgnął do klamki, równocześnie zwracając się do swego towarzysza, Henry’ego Niedźwiedziej Straży: – Czego chciał Vlad? – Żeby Stowarzyszenie Przedsiębiorców spotkało się zaraz po naszym powrocie na Dziedziniec – odparł Henry. – Twierdzi, że powinniśmy pilnie umówić spotkanie z porucznikiem Montgomerym i doktorem Lorenzo. Może również z kapitanem Burke’em. – Co się stało? – zawarczał Simon, czując, jak kły zaczynają mu się wydłużać. – Nic poważnego, ale trzeba się zająć kilkoma sprawami – wyjaśnił Henry. – Z Meg wszystko w porządku – dodał. – Vlad poszedł do biura łącznika i sprawdził osobiście, nim się ze mną skontaktował. Simon wiedział, jak ma rozumieć te słowa. – Cięła się i wygłosiła przepowiednię – stwierdził. Henry pokiwał głową.

– Meg niepokoi się, ponieważ Merri Lee nie chciała jej powiedzieć, co takiego zobaczyła w wizji, ale zdaniem Vlada obie czują się dobrze. Cięcie zostało wykonane ostrożnie i potem starannie opatrzone i choć Meg martwi się przepowiednią, wydała się Vladowi wesoła i zrelaksowana. Wspomniała coś o nowym początku i symbolach, ale nie chciała wyjaśnić, co ma na myśli. Twierdzi, że to dziewczyńska sprawa. Simon nie miał ochoty wnikać w „dziewczyńskie sprawy”, ponieważ potencjalnie było to niebezpieczne terytorium. Ze słów Vlada wynikało, że nie ma potrzeby martwić się tym cięciem. Gdyby Meg coś się stało, wampir na pewno byłby zdenerwowany, ponieważ dziadek Erebus – przywódca Sanguinatich w Lakeside, a właściwie wszystkich Sanguinatich w Rejonie Północno-Wschodnim, a być może nawet w całej Thaisii – bardzo się interesował dziewczyną, którą nazywał słodką krwią. Choć technicznie rzecz ujmując, Meg nie jest już dziewczyną, pomyślał, zamykając minivana i idąc za Henrym do budki, w której sprzedawano bilety na prom. Ma dwadzieścia cztery lata i jest dorosłą kobietą. Jednak cassandra sangue zachowywały w sercu słodycz

dziecka, i między innymi dlatego nie uważano je za zwierzynę. Poza tym wieszczki krwi były dziełem Namid, równocześnie cudownym i strasznym, i dużo bardziej niebezpiecznym niż się wszystkim wydawało. To dlatego Inni zażądali od ludzi ujawnienia wszystkich miejsc, w których przetrzymywano wieszczki krwi pod groźbą eksterminacji całego miasta, które tego nie uczyni. Całym kontynentem wstrząsnęło polowanie terra indigena na człowieka znanego jako Kontroler, którego kompleks odnaleziono w Regionie Środkowo-Zachodnim. Inni zamieszkujący tamte tereny bez skrupułów zabili i jego, i ludzi, którzy dla niego pracowali. Uczynili też coś więcej: pokazali ludzkim władzom, co dla cassandra sangue przetrzymywanych w takich kompleksach oznacza prawo o „dobroczynnym posiadaniu”. Meg dorastała w tamtym kompleksie. Podczas poszukiwań Jean Simon natrafił na jej celę i samo wspomnienie zapachu przyjaciółki w takim miejscu wciąż wprawiało go w furię. Mężczyzna w budce tylko machnął ręką. – Dziś jesteście zwolnieni z opłaty. Lepiej się pospieszcie, prom czeka tylko na was. To nie jest normalne, stwierdził Henry, kiedy szli z Simonem na prom. Przeszedł na

komunikację bez słów, bardziej naturalną dla terra indigena. Właśnie. Kiedy Steve Przewoźnik prosił o nasz przyjazd, sprawiał wrażenie przestraszonego. Simon nie był pewien, w jaki sposób Intuici postrzegają siebie samych – czy jako osobną rasę ludzi, czy jako grupę prześladowaną z powodu swoich zdolności. Posiadali intuicję, czyli dar wyczuwania wokół siebie rzeczy, których inni ludzie nie dostrzegali. To nie były wizje przyszłości, jak w przypadku cassandra sangue, tylko przeczucia, że zdarzy się coś dobrego lub złego. Takich ludzi wypędzono z ludzkich osad wiele pokoleń temu, więc na własną rękę zawarli układy z terra indigena i założyli własne osiedla w interiorze, gdzie nie mogli ich dosięgnąć prześladowcy. Kiedyś jednak żyli wśród ludzi i od czasu do czasu rodziło im się niezwykłe dziecko, dziewczynka, bardziej wrażliwa niż reszta Intuitów. Dziewczynka, która miewała wizje. To właśnie z Intuitów wywodziły się pierwsze cassandra sangue, wieszczki krwi posiadające zdolność widzenia przyszłości, gdy przecięło się ich skórę. W pewnym sensie historia zatoczyła pełne koło. Intuici, którzy kiedyś oddawali ludziom takie dzieci, sądząc, że w ten sposób je ratują,

obecnie zgłosili się na opiekunów wieszczek uwolnionych z kompleksów, w których traktowano je jak rzeczy, a nie jak ludzi. Meg nie była rzeczą. Nie była niczyją własnością. Już nie. Była jego przyjaciółką i dlatego powinna była zaczekać na jego powrót, nim sięgnęła po srebrną brzytwę. Jak tylko wróci do domu, nawarczy na nią za to. I na Merri Lee też. Nastraszy je porządnie. To znaczy, o ile zdoła. Kiedy pozwolił, by do Zabójczo Dobrych Lektur przychodzili ludzie, stwierdził, że wiele ludzkich samic zjawia się tam tylko po to, żeby na własne oczy zobaczyć terra indigena. Wiele z nich lubiło chodzić na dziko, to znaczy uprawiać seks z Innymi i na ile się orientował, traktowały to jako coś w rodzaju trofeum. Potrafił zrozumieć takie zachowanie i nauczył się je ignorować. Ale to ludzkie stado na Dziedzińcu! Jeśli chodzi o te samice, nic nigdy nie było proste. Przestań warczeć, zażądał Henry. Straszysz ludzi. Nie zdawał sobie sprawy, że warczy. Szybko przesunął językiem po zębach i zrozumiał, że musi przywrócić im ludzki wygląd, jeśli zamierza uspokoić szerokim uśmiechem pasażerów przyglądających mu się z rosnącym

przerażeniem. – Dzień dobry – przywitał się z nimi kapitan promu. – Nazywam się Will Przewoźnik i jestem bratem Steve’a, a to jest nasza ciocia, Lucinda Rybak. Przeprawimy was na wyspę. Steve zarezerwował salę w ratuszu na to spotkanie. Wiecie, gdzie to jest? – Tak – odparł Henry. – Możemy zostać na pokładzie? – spytał Simon. Prom nie był duży i nie miał ochoty siedzieć w ciasnej kabinie z grupą zdenerwowanych ludzi. Tacy zdenerwowani ludzie wydzielali zapach zwierzyny, co tylko niepotrzebnie pobudzało jego instynkt łowiecki. – Oczywiście. Ale nie wychylajcie się za bardzo – ostrzegł Will. – Nawet dobry pływak będzie miał problemy w tak silnym nurcie. Uważa nas za idiotów? spytał Simon Henry’ego, kiedy szli na dziób. Nie, ale chyba miał do czynienia z tak głupimi ludźmi, odparł Niedźwiedź. Will i jego ciocia rzucili cumy i prom rozpoczął podróż w poprzek rzeki Talulah. Rzeka dzieliła wioskę Intuitów o nazwie Przystań Przewoźników na dwie części: jedna znajdowała się na stałym lądzie, a druga na Wielkiej Wyspie. W przeciwieństwie do Lakeside, które było miastem wzniesionym na

ziemi wydzierżawionej od Innych i rządzonym przez ludzi, Przystań Przewoźników kontrolowali terra indigena. To tubylcy ziemi mieli tutaj zawsze ostatnie słowo, czy chodziło o budowę nowego domu, czy o przyjęcie nowego mieszkańca. I bez skrupułów eliminowali ludzi, którzy sprawiali im kłopoty. Tej trudnej prawdy dopiero uczyli się mieszkańcy Talulah Falls, miasta, które niedawno zostało odebrane ludziom i przeszło pod władzę Innych. – Mam wrażenie, że Steve Przewoźnik czeka na nas na przystani – stwierdził Henry, kiedy zbliżyli się do wyspy. – I Ming. Ciekawe dlaczego. Ming Niedźwiedzia Straż twierdził, że tylko dorywczo pełni funkcję stróża porządku na wyspie. Ale ponieważ był jednym z niewielu tutejszych terra indigena, którzy zapuszczali się do wioski, jego opinia miała wielką wagę. Podobnie było w przypadku Henry’ego, który był nie tylko rzeźbiarzem, ale i członkiem Stowarzyszenia Przedsiębiorców oraz przewodnikiem duchowym Dziedzińca w Lakeside. Niewątpliwie po części wynikało to z wielkiej siły Niedźwiedzia, a żaden z nich nie wahał się użyć łapy, jeśli uznał, że komuś trzeba wbić do głowy nieco rozsądku. Steve prosi, żebyście pozostali na promie,

odezwał się Ming. Miejsce spotkania uległo zmianie. Barki Simona natychmiast pokryły się futrem. Jako człowiek był niezłym pływakiem. Jako Wilk był pływakiem doskonałym. Wprawdzie nie miał ochoty próbować swych sił w starciu z prądem rzeki Talulah, ale nagle zaczął podejrzewać, że Steve Przewoźnik po prostu nie chce ich na wyspie, choć przecież sam ich tu wezwał. Nie miał dotąd powodów, żeby nie ufać burmistrzowi Przystani Przewoźników, niemniej… Gdy tylko prom przybił do brzegu, Steve i Ming weszli na pokład – Steve od razu poszedł do sterówki porozmawiać z Willem, a Ming i Lucinda Rybak pilnowali, by wszyscy pasażerowie jak najszybciej opuścili pokład. Nie mieli z tym problemów; ludziom wystarczyło jedno spojrzenie na Henry’ego i Simona, by uczynić to w pośpiechu. Nadal stojąc na dziobie, Simon obserwował Rogera Czernedę, miejscowego policjanta i Flash Lisią Straż, podobnie jak Ming pełniącą funkcję dorywczego stróża prawa. W poprzek drogi prowadzącej do przystani ustawiali właśnie we dwoje kozły do piłowania drzewa. – Coś się dzieje – powiedział cicho do Henry’ego.

Steve chce, żebyśmy porozmawiali w kabinie, oznajmił Ming, kiedy ostatni pasażer zszedł z pokładu. Dlaczego nie chce nas na wyspie? spytał Simon. Za duży tłok. Ludzie chcą sami gadać, zamiast pozwolić Steve’owi mówić w ich imieniu, wyjaśnił Ming. Zebrali się pod ratuszem i czekają na wasz przyjazd. Steve wymknął się tylnym wyjściem i postanowił spotkać się z wami tutaj. Czy Intuici mają jakieś przeczucia? Nie sądzę. Raczej chodzi o emocje. Niedobrze, stwierdził Henry. Ruszył do kabiny, a Simon za nim. Steve Przewoźnik był energicznym, wesołym mężczyzną, smukłym i umięśnionym. Przypominał sylwetką raczej Wilka niż Niedźwiedzia, miał ciemne włosy i brązowe oczy, które błyszczały żywą inteligencją. Zwykle był bardzo schludny, dziś jednak wydawał się nieco… przeżuty. Nie, ludzie nie używali tego słowa. Raczej stłamszony. Czy to było odpowiednie określenie? – Dziękuję za spotkanie – powiedział. – I przepraszam, że tak nagle zmieniłem jego miejsce, ale tylko tutaj możemy porozmawiać spokojnie. Jeśli będzie trzeba, Will odbije od brzegu i będzie dryfował po rzece, żeby nikt nam

nie przeszkadzał. – Odetchnął głęboko. – Przyniosłem trochę ciastek z piekarni Eamera, a ciocia Lu mówi, że w termosie jest świeża kawa, jeśli ktoś ma ochotę. – Chcemy wiedzieć, po co nas wezwałeś – przerwał mu Simon. Steve potarł dłońmi twarz. – Cała wioska jest przerażona, boimy się tak bardzo, że sikamy po nogach. Potrzebujemy waszej pomocy. Simon z trudem powstrzymał chęć powęszenia pod stołem. Jego przerwany w połowie ruch wywołał uśmiech na twarzy Steve’a. – To tylko takie wyrażenie – wyjaśnił Intuita. – Oznacza wielki strach. Ludzie mieli wiele celnych wyrażeń, ale akurat tego Simon nie planował używać. – Czy boicie się z powodu terra indigena rządzących w Talulah Falls? – spytał Henry. – Częściowo – przyznał Steve. Rzucił okiem na Minga. – Inni, pod których kontrolą jest teraz Talulah Falls, nie ufają ludziom – wyjaśnił Niedźwiedź. – Wielu tubylców ziemi z okolic Wielkich Jezior jest zdania, że małpy należy wytępić, a ich liczbę w Talulah Falls zredukować do niezbędnego minimum, by utrzymać infrastrukturę. Są

gotowi zabijać ludzi pod byle pretekstem i ostro reagują na wszelki sprzeciw. Nawet ci, którzy dostarczają im zamówione towary, podejmują duże ryzyko. – Taki gniew nie jest bezzasadny – zamruczał Henry. – Wiem. Ale jest jak ogień – albo się wypali, albo rozprzestrzeni. – Wronia Straż z Wielkiej Wyspy spotkała się ze swoimi z Talulah Falls i stąd wiemy, co tam się dzieje – włączył się Steve. – Według Wron z Falls, terra indigena sprowadzili groźnego stróża prawa, którego wszyscy się boją. Dano mu wolną rękę w kwestii ludzi. Podobno ma długie włosy zaplecione w masę cienkich warkoczyków, na końcu których przywiązane są małe kości i te kości czasami klekoczą, choć stoi zupełnie nieruchomo, a jego włosy zmieniają wtedy kolor. Wrony widziały ludzi sprzeciwiających się terra indigena. Nie patrzyły na tego stróża, kiedy kości zaczęły grzechotać, a jego włosy zrobiły się zupełnie czarne, ale widziały, jak ludzie padają martwi na ziemię. – Czy znacie ten rodzaj terra indigena? – spytał Ming. Cisza. – Warkoczyki i kości to coś nowego, ale tak, znamy ten rodzaj – powiedział wreszcie Henry. –

Choć nigdy o nim nie mówimy. Jeśli musicie jechać do Talulah Falls, nigdy nie patrzcie na tego stróża, jeśli jego włosy zaczną się robić czarne. Żniwiarz życia, pomyślał Simon. Terra indigena sprowadzili Żniwiarza, żeby się zajął ludźmi. Czy Tess wie, że w okolicy przebywa ktoś jej podobny? Czy bezpiecznie będzie ją o to zapytać? Zapewne nie. Spojrzał na Steve’a. – Co jeszcze was niepokoi? – Najbardziej? No cóż, te pięć małych cassandra sangue, które przywieźliście ze Środkowego Zachodu – odparł Steve. – Myśleliśmy, że uda im się przystosować. Tak to nawet wyglądało przez kilka pierwszych dni, ale potem nagle zaczęły zapadać w katatonię. Nie wszystkie naraz, po dwie, czasami po trzy, taki stan trwa od kilku minut do kilku godzin. Nie wiemy, dlaczego tak się dzieje i jak możemy im pomóc. Powinniśmy zabrać je z pensjonatu i urządzić im inny dom, ale jaki? I gdzie? Raz spróbowaliśmy je zabrać do przychodni, na badania. Trzy się wtedy sfajdały, a dwie uciekły w panice i omal nie rozjechał ich samochód. Pamiętacie, wspominałem wam kiedyś o rodzinie Jerry’ego Saniarza, o jego siostrzenicy, która zaczęła się ciąć, a potem utopiła się

w rzece. Nie wyobrażacie sobie nawet, co oni wszyscy czują, obserwując te pięć dziewczynek. – Chcecie, żebyśmy je stąd zabrali? – spytał Henry. Steve pokręcił energicznie głową. – Intuici już raz oddali opiekę nad takimi dziewczynkami komuś innemu i wciąż się tego wstydzą. Nie chcemy powtarzać swoich błędów. Ale tu nie chodzi tylko o nas, bo kłopoty mają wszystkie wioski Intuitów, które przyjęły wieszczki. Codziennie dostaję maile od burmistrzów z tych wiosek, którzy błagają mnie o jakieś informacje, pytają, jak mogą pomóc wieszczkom. Nie chcemy, żeby te dziewczynki umarły, ale obawiamy się, że wkrótce tak się stanie. – A co z Jean? – odezwał się Simon. – Co ona mówi? Steve westchnął. – Jean jest… udręczona. Ledwo może funkcjonować. Ciągle powtarza: Meg wie, Meg może pomóc. Kiedy Simon odnalazł Jean, ta powiedziała mu, że Meg jest pionierką, że wytycza nowy szlak. Wtedy spodobały mu się te określenia, ale teraz miał wrażenie, że na barkach Meg spoczywa wielki ciężar i nie wiadomo, czy zdoła go udźwignąć. Ale te wieszczki, które tu przywiózł

wraz z porucznikiem Montgomerym i doktorem Lorenzo to były jeszcze szczeniaki, miały po osiem, dziesięć lat. Nie mogły przetrwać same, bez stada. Jean zaś, przyjaciółka Meg, tak wiele wycierpiała. – Porozmawiam z Meg – powiedział ze złością. Nie chciał jej tym obciążać, ale wiedział, że będzie bardzo nieszczęśliwa, jeśli którejś z wieszczek przytrafi się coś złego. – Na pewno będzie lepiej, jeśli wasze chodzące ciała, to znaczy lekarze, nie będą przy dziewczynkach nosić białych fartuchów – podpowiedział Henry. – Ich dręczyciele nosili takie stroje. Meg zawsze się denerwuje, kiedy je widzi. Inne wieszczki mogą reagować podobnie. – To już coś – stwierdził Steve. – Przekażę wszystkim tę informację. Dzięki. – Terra indigena zgodzili się powiększyć teren wioski na potrzeby nowej nory dla wieszczek – poinformował ich Ming. – Ale najpierw chcemy wiedzieć, co należy zbudować. To duże ustępstwo, pomyślał Simon. Nagle wpadła mu do głowy pewna myśl. – Widziałem kiedyś przy Drodze Nadrzecznej opuszczone fabryki i osiedle. Wiem, że odmówiliśmy ludziom przedłużenia dzierżawy, ponieważ fabryki zatruwały ziemię i wodę. Czy ktoś tam teraz mieszka? Którzy terra indigena

kontrolują ten teren? – Dziewczynki byłyby tam zupełnie bezbronne – zaprotestował Steve. – Przywieźliście je tutaj, ponieważ można kontrolować dostęp na wyspę. – Nie chodzi mi o wieszczki – wyjaśnił Simon. – Po prostu obawiam się, że ukryli się tam ludzie, którzy uciekli z Talulah Falls. Nie chcę, żeby stado potencjalnych wrogów zajęło ziemię pomiędzy Lakeside a Wielką Wyspą. Steve spojrzał na Minga. – Kilka miesięcy temu dwa domy były zamieszkałe, ale ostatnia zima okazała się dla ludzi zbyt ciężka, więc się wynieśli. – Według Jastrzębiej Straży ostatni ludzie zabrali swoje rzeczy i odeszli, jak tylko drogi zrobiły się przejezdne – dodał Ming. – Nie słyszałem, by jacyś terra indigena zgłaszali pretensje do tej ziemi. Chcecie ją zająć? – Nie sami – odparł Simon. – W takim razie możemy podzielić się odpowiedzialnością za ten teren z Dziedzińcem w Lakeside. – Ming spojrzał pytająco na Steve’a, który pokiwał głową. – Macie ludzi, którzy mogliby doprowadzić te domy do porządku? – Jasne – odparł Steve. – Mamy hydraulików, stolarzy i całą resztę. Wyślę tam kogoś, żeby

obejrzał wszystkie domy i przygotował listę koniecznych prac. I sprawdził dostępność wody i elektryczności. – Zawahał się. – Jak rozumiem, chce pan tam stworzyć osiedle dla wybranych, czy tak, panie Wilcza Straż? Simon przytaknął. Nie był pewien, kto zamieszka w tym miejscu, ale uważał, że ziemia i budynki muszą pozostać pod kontrolą Innych. Wstał, czując zamęt w głowie. – Wystarczy na dziś. Steve również wstał i poklepał pudełko z ciastkami. – Zabierzcie je do waszej kawiarni – powiedział, po czym wyszedł z kabiny wraz z Mingiem. Na przystani usunięto już kozły i pasażerowie zamierzający przeprawić się na stały ląd weszli na pokład promu, choć nikt nie śmiał zajrzeć do kabiny. Henry otworzył pudełko, zamruczał z aprobatą i wziął sobie ciastko z owocami. – Dobre – powiedział po pierwszym kęsie. – Żałujesz, że nie pojechałeś w góry Addirondak z Nathanem? – Nie, ale chcę porozmawiać z Vladem, bo jeśli na Dziedzińcu nic się nie dzieje, chciałbym po drodze obejrzeć te domy. Marzył o tym, by przemienić się w Wilka i przestać zajmować się ludźmi i ich

problemami, ale nie żałował, że został na Dziedzińcu, bo dzięki temu mógł być z Meg. Ze swoją przyjaciółką. Chciał tylko wiedzieć, dlaczego Meg, która była pionierem, postanowiła ciąć się pod jego nieobecność.

Rozdział 3 Czwartek, 10 maja W jednym z porzuconych domów, ochrzczonych przez Simona Osiedlem Nadrzecznym, zastali kilku młodych Sanguinatich, których do Talulah Falls zwabiły opowieści o obfitości ludzkiej zwierzyny. Szybko się jednak wynieśli z miasta, bo kontrolujący je teraz Inni nie mieli ochoty uczyć ich życia w ludzkej osadzie. Poza tym przeraził ich nowy stróż prawa z tymi wszystkimi warkoczykami i klekoczącymi kośćmi. Uzyskawszy od nich obietnicę, że nie będą polować w Przystani Przewoźników i obiecawszy w zamian, że opowiedzą Erebusowi o ich sytuacji, Simon i Henry pojechali dalej. Byli zadowoleni, że ktoś jednak strzeże ich nowego terytorium. Kiedy wjechali na Dziedziniec przez bramę od strony ulicy Głównej i ruszyli drogą wewnętrzną, dobiegło ich ponure jodłowanie Jedynaka Wilczej Straży. – Aruuu! Aruuu! Aroooeeeooouuu! Meg nie chce mnie wpuścić! Simon zaparkował minivana i popatrzył na młodego Wilka, siedzącego pod tylnym wejściem biura łącznika, po czym rzucił okiem

na zegar na tablicy rozdzielczej, westchnął i otworzył okno. – Jedynak! Jedynak! – Aruuu! Meg nie chce mnie wpuścić! Jedynak należał do tych terra indigena, których umysł nie zawsze pracuje jak należy. Często umykały mu istotne informacje, co w interiorze zwykle prowadziło do przedwczesnej śmierci, ale na szczęście ten objaw z wiekiem mijał. Jedynaka przysłano na Dziedziniec, żeby mu zapewnić bezpieczeństwo i tolerowano go tutaj, choć sprawiał masę kłopotów. Zwykle większość dnia spędzał w biurze łącznika, z Meg i Nathanem, który pilnował, by nie zrobił jakiejś głupoty. Niestety, Jedynak nie był w stanie zapamiętać, że biuro łącznika jest otwarte w określonych godzinach. Meg zapewne po prostu poszła na lunch i nieszczęsny młody Wilk mógł tu sobie wyć do zachrypnięcia. Albo była w środku, ale udawała, że nie słyszy tego natrętnego jodłowania, z którego, jak Simon miał wielką nadzieję, Jedynak również kiedyś wyrośnie. Simon! Spojrzał w boczne lusterko i zobaczył Elliota Wilczą Straż – swojego ojca i oficjalnego konsula Dziedzińca, który stał przed konsulatem.

Zrób coś z tym idiotą. Rozmawiam przez telefon z burmistrzem Rogersem i ledwo słyszę, co mówi! Na widok Vlada, który pojawił się przy wejściu na zaplecze Zabójczo Dobrych Lektur, Simon wysiadł z samochodu. Zajmę się tym, powiedział do Elliota. Dlaczego Meg go nie wpuszcza? spytał Vlad, zmierzając szybkim krokiem do biura łącznika. Przeszedł na komunikację terra indigena, zamiast przekrzykiwać wycie. Jeszcze nie pora na otwarcie biura po przerwie, stwierdził Henry i podszedł do nich. Jedynak ich nie zauważył – wciąż wył pod tylnym wejściem. Ale przecież wróciła już do biura, powiedział Vlad z niepokojem. Miałem właśnie sprawdzić co u niej, bo przed chwilą Crystal Wronia Straż spytała mnie, czy Meg nadal jest taka zła. Zła? Z jakiego powodu? Nie mam pojęcia. Simon podszedł do drzwi, zaskakując Jedynaka, który uskoczył z piskiem i uderzył głową w kolano Vlada. Wampir zaklął i spróbował go złapać za kark – wtedy okazało się, że młody Wilk nie jest gotów polować na cokolwiek, co potrafi się bronić, bo zamiast zaatakować w tym momencie Vlada, próbował uciec mu pomiędzy nogami. W końcu to Henry

go złapał, cisnął na swoje podwórze i zamknął drewnianą bramę. Ponieważ Jedynak nie potrafił przybierać ludzkiej formy i miał kłopoty ze skupianiem uwagi, nie opanował jeszcze sztuki otwierania drzwi i siłą rzeczy musiał zostać tam, gdzie go umieścił Niedźwiedź. Pozostawało mieć nadzieję, że za chwilę zapomni, z jakiego powodu wył tak przenikliwie. Niestety, Jedynak miał również tendencję do wykazywania się doskonałą pamięcią w najmniej fortunnych momentach. Usiadł pod bramą i znów zaczął wyć, że Meg nie chce go wpuścić. Kręcąc głową z irytacją, Simon spróbował otworzyć tylne wejście do biura. Drzwi były zamknięte na klucz. Nie powinny być zamknięte, kiedy Meg była w środku. Powinny być otwarte, na wypadek, gdyby nagle potrzebowała pomocy. Na przykład gdyby użyła brzytwy. Powarkując niespokojnie, wyłowił z kieszeni dżinsów klucze, otworzył drzwi i pospiesznie wszedł do środka. – Meg! – zawołał i odwrócił się w stronę łazienki, z której dobiegały jakieś dźwięki. – Meg, co…? – Urwał i zagapił się na nią. To było coś zupełnie nowego. Ostrożnie zbliżył się o krok. A potem,

zaintrygowany, o jeszcze jeden. – Meg? Co się dzieje? spytał zaniepokojony Vlad. Nie wchodź tutaj. Nigdy nie zwracał wielkiej uwagi na wygląd zewnętrzny ludzi, którzy pracowali na Dziedzińcu. Wykonywali po prostu swoją pracę, a on powstrzymywał się od ich zjedzenia i tyle. Faktem było jednak, że na Dziedzińcu nigdy wcześniej nie mieszkała wieszczka krwi. Więc kto wie? Może to była normalna zmiana u jej rodzaju, związana z porą roku? Nie, chyba nie. Meg wydawała się zdenerwowana, więc dla niej to też musiało być coś nowego. – Zrzuciłaś stare futro – stwierdził. Może nie do końca była to prawda, ale na pewno coś z nim zrobiła. Podejrzewał, że to jeden z tych momentów, w których od samca oczekuje się wybuchu entuzjazmu bez względu na to, co myśli naprawdę – nawet jeśli nie ma pojęcia, o co chodzi. Na szczęście ta zmiana budziła w nim pozytywne uczucia oraz – zaciekawienie. Dziwaczne, pomarańczowe włosy Meg zniknęły. Obecnie jej głowę pokrywało błyszczące gęste czarne futerko, tak krótkie, że włosy sterczały zupełnie pionowo. Wyciągnął rękę, żeby je pomacać i przekonać się, czy jest

tak miękkie, na jakie wyglądało. – Zupełnie jak szczenięcy puch. Zanim zdążył ją podrapać za uchem, uchyliła się gwałtownie przed jego ręką. – Nie chcę mieć szczenięcego puchu! – wyjęczała. – Dlaczego nie? Szczeniaki są słodkie. Nagle zauważył, że oddech Meg jest urywany, a jej oczy wyrażają ślepą panikę. Przypominała mu młodego bizona, którego widział w szczenięctwie, spędzonym w Regionie Północno-Zachodnim. Bizon pojedynkował się ze starszym bykiem i doznał uszkodzenia mózgu. Cała wataha się przyglądała, jak chodzi w kółko, niezdolny ani się zatrzymać, ani zmienić kierunku. Dopiero po dłuższym czasie ocknął się i ruszył za resztą stada. Gdyby Wilki nie były wówczas syte, uznałyby młodego bizona za idealną ofiarę. Niedawno, kiedy wiózł do Lakeside małe wieszczki krwi, odkrył, że natłok nowych wrażeń powoduje u nich stan przypominający zachowanie tego młodego bizona. Ale po raz pierwszy dostrzegł taką panikę w oczach Meg. – Meg! – zawołał niespokojnie. Co robić? Jak jej pomóc? Chyba tak samo, jak pomógł małym wieszczkom w pociągu. Trzeba ukryć to, co

nowe, ponieważ nowe budzi strach. Poszedł do sortowni i powarkując pod nosem najgorsze ludzkie przekleństwa, zaczął przeglądać szuflady. Na dnie jednej z nich znalazł to, czego szukał – czapkę. Złapał ją, wrócił biegiem na zaplecze i energicznie wcisnął Meg na głowę. Potem zaciągnął wieszczkę do łazienki i postawił przed lustrem. – Popatrz! – zażądał, biorąc ją za ramiona i potrząsając nią lekko. – To jest Meg w czapce, którą kupiliśmy, żeby jej było ciepło w głowę, jak wychodziła ze szpitala. To jest Meg, łącznik z ludźmi Dziedzińca w Lakeside. To jest Meg, moja przyjaciółka, przyjaciółka Sama, przyjaciółka Vlada, przyjaciółka Tess, przyjaciółka Henry’ego, przyjaciółka Jenni. Patrz! Panika zaczęła znikać z jej oczu w miarę jak przyswajała sobie swój obraz w lustrze. Kiedy ukrył jej włosy, wyglądała dokładnie tak samo jak wczoraj, tyle że miała bandaż na lewej ręce. W jej szarych oczach dostrzegał teraz zagubienie i odrobinę strachu. – Simonie… Był zły na nią, a także z jej powodu, ale już mniej, bo znów zaczęła mówić jak Meg. Zaprowadził ją do sortowni. Simonie? wezwał go Henry.

Potrzebuję tu Merri Lee, natychmiast, odparł. Jak tylko się dowiem, co się dzieje z Meg, chcę pomówić ze Stowarzyszeniem Przedsiębiorców. I z Elliotem, zaznaczył Henry. Chce nam coś przekazać po rozmowie z burmistrzem. Ale najpierw zajmę się Meg. Nic jej nie jest? Nie jest ranna, ale… Sam nie wiem. To chyba jakaś dziewczyńska sprawa. Czy nie tak Meg powiedziała Vladowi? Że zamierza zrobić coś dziewczyńskiego? Jakiś symbol nowego początku, czy coś? Przyjrzał się Meg, która stała oparta o stół w sortowni i sprawiała wrażenie wyczerpanej. Miał nadzieję, że nie narobił jej siniaków, kiedy ciągnął ją do łazienki, bo wówczas Henry pewnie go walnie – a jemu pozostanie mieć nadzieję, że będzie wtedy w swojej ludzkiej formie, a nie niedźwiedziej. Do sortowni zajrzała Merri Lee. – Meg? Panie Wilcza Straż? – Zdejmij czapkę, Meg – polecił Simon. Jak Merri Lee zobaczy nowe futro Meg, powie coś neutralnego, a potem… – Łał! To naprawdę radykalna decyzja. Meg odetchnęła drżąco. – Nie pomagasz – warknął Simon do Merri Lee. – Przykro mi, ale to prawda – wyjąkała. – I Meg

potrzebuje czasu, żeby się przyzwyczaić do swojego nowego wyglądu. – Nie pomagasz – powtórzył, tym razem wyszczerzając zęby. Ale Merri Lee nie zwracała na niego uwagi. Przypatrywała się Meg. – Nie byłaś przygotowana na aż taką zmianę, prawda? Meg przytaknęła. – Jak się zjawiłaś na Dziedzińcu też miałaś krótkie włosy. Nie aż tak krótkie, ale krótkie, więc pewnie strzyżono je regularnie. – Merri Lee wciąż przyglądała się Meg. – Ale nigdy nie robił tego fryzjer, czy tak? – Nie pamiętam, żeby mi obcinano włosy, ale czasami śniły mi się dziwne rzeczy – odparła Meg. – Widać chodzące imiona zajmowały się nami podczas snu. Kiedy się budziłam, wyczuwałam, że coś się zmieniło. Simon przyglądał się im, przestępując z nogi na nogę. Merri Lee miała taką minę, jakby zamierzała kogoś ugryźć, więc nie był pewien, czy powinien zasłonić sobą Meg, czy raczej odsunąć się, żeby nie pogryzła jego. – Przyglądałaś się, jak fryzjerka obcina ci włosy? – Nie, czułam jak używa grzebienia i nożyczek, ale jej nie widziałam.

– Ach. – Merri Lee pokiwała głową. – Pewnie odwróciła fotel tyłem do lustra, żeby cię zaskoczyć nową fryzurą. Meg kiwnęła twierdząco głową. – Chyba się zorientowała, że coś jest nie tak. Nie mogłam tam zostać, nie mogłam mówić… to już nie byłam ja! Merri Lee westchnęła. – Kiedy miałam jedenaście lat, moja mama doszła do wniosku, że ma dość moich długich włosów, więc zabrała mnie do fryzjera i kazała je ściąć. Ja wcale tego nie chciałam, ale nikt mnie nie słuchał. Mama i fryzjerka ustaliły między sobą, jaką mam mieć fryzurę, a potem fryzjerka posadziła mnie tyłem do lustra i zaczęła strzyc. Kiedy w końcu odwróciła fotel, powiedziała, że wyglądam słodko. Moja mama była zachwycona i wciąż powtarzała: „Kotku, wyglądasz ślicznie”, ale ja… – Urwała i pokręciła głową. – Rzecz w tym, że nie poznałam tej dziewczynki w lustrze. Zobaczyłam kogoś obcego i poczułam się… zagubiona. – Właśnie – szepnęła Meg. Simon zmierzył je wzrokiem. – Właśnie? Właśnie? Wyglądasz tak samo, pachniesz tak samo. Jak możesz nie wiedzieć, że to ty? Meg, ufarbowałaś sobie włosy na pomarańczowo i to ci wcale nie przeszkadzało! –

Zawarczał, kiedy coś wpadło mu do głowy. – A może się zdenerwowałaś, tylko to przed nami ukryłaś? Kiedy się zawahała, zawarczał głośniej. Nie pozwoli jej chodzić w kółko jak ten ranny w głowę bizon. Nie teraz. Nigdy. Nie jej. – Ty. – Wycelował palcem w Merri Lee. – Od dziś pracujesz dwie godziny krócej w kawiarni i księgarni. Merri Lee zbladła. – Ale ja potrzebuję tej pracy! – To niesprawiedliwe – zaprotestowała Meg, z wysiłkiem odrywając się od stołu. – Tylko dlatego, że nie podoba ci się, co… – Nie powiedziałem, że skracam jej godziny pracy – uciął Simon. – Będzie pracowała tutaj, z tobą. Musicie ustalić, z jakiego powodu wpadłaś w taką panikę i jak tego uniknąć w przyszłości. – Simonie, nic mi nie będzie – zapewniła go Meg. – Nie chodzi tylko o ciebie – odparł. – Dziewczynki, które przywieźliśmy z kompleksu zachowują się tak samo jak ty przed chwilą, tylko częściej, a Intuici nie wiedzą, jak im pomóc. Ci, którzy się wami zajmowali w kompleksach raczej nie udzielą nam pomocy w tej kwestii. Wiesz dobrze, że tego nie zrobią.

Jean nazwała cię pionierem, powiedziała, że wytyczasz szlak. Merri Lee drgnęła. – Co powiedziałeś? Simon rzucił na nią okiem. – Że Meg jest pionierem i wytycza szlak. Merri Lee przełknęła ślinę i spojrzała na Meg. – Powiedziałaś coś takiego w swojej przepowiedni. Zarośnięty szlak, wąska ścieżka. Na to mieli uważać terra indigena. – We dwie macie ustalić, jakie są potrzeby cassandra sangue – i co ludzie i Inni muszą zrobić, żeby utrzymać je przy życiu – nakazał Simon. – Chcesz, żebyśmy napisały przewodnik Wieszczki krwi dla idiotów? – wykrzyknęła Meg z oburzeniem. – Właśnie. Dokładnie tego oczekuję – odparł, ale na widok ich zaskoczonych min poczuł, że chyba jednak trochę przesadził ze szczerością. – Zapiszcie wszystko, co odkryjecie, żebyśmy mogli przekazać te informacje wszystkim opiekunom wieszczek. – Nie jestem pisarzem – zaprotestowała Merri Lee. – Potrafię robić notatki, ale nie zdołam napisać czegoś takiego. – Ruthie ci pomoże – zdecydował. Proszę. Problem rozwiązany. W końcu Ruthie to

nauczycielka. Zawsze pisze pełnymi zdaniami. – Czy… Czy rozmawiał pan z Vladem? – spytała Merri Lee. – Wie pan o dzisiejszej przepowiedni? – Jeszcze nie – parsknął, po czym dodał łagodniejszym tonem: – Spróbuj Meg, proszę. Jean twierdzi, że potrafisz. Kiedy wyszedł z biura łącznika, zamknął za sobą drzwi i się zatrzymał. Tak po prostu. Nie mógł wezwać na pomoc Wilków z Dziedzińca. One mu nie pomogą usunąć niebezpieczeństwa grożącego Meg, ponieważ to niebezpieczeństwo znajduje się w niej samej i jest jej częścią – jak jej krew, w której unoszą się wizje, jak jej delikatna, poznaczona bliznami skóra. W jaki sposób miał chronić Meg przed Meg? Tess wyszła z zaplecza kawiarni Coś na Ząb. Łatwiej byłoby jej przejść do sali spotkań wewnętrznym przejściem, więc zapewne chciała sprawdzić, co się z nim dzieje. Idziesz na zebranie? spytała, wskazując ruchem głowy piętro Zabójczo Dobrych Lektur. Tak. Razem weszli na górę. Nie żałował, że został na Dziedzińcu, żeby być z Meg, ale w tej chwili miał ochotę zrzucić z siebie ludzką skórę, a wraz z nią pozbyć się wszystkich ludzkich problemów.

Po wyjściu Simona Meg i Merri Lee popatrzyły na siebie. – Nim zaczniemy… – Merri Lee wskazała włosy Meg. – Dlaczego tak krótko? – Miałam dość wzroku, jakim dostawcy patrzą na moje włosy. I tego, jak patrzą na nie Inni. Nie chciałam ich ufarbować na pomarańczowo! – Meg sapnęła z irytacją. – Poszłam do fryzjerki na rynku. Nie znam Wrony, która tam pracuje, ale obiecała mi, że zetnie włosy i pozbędę się tego koloru. Ale byłam pewna, że zostanie ich więcej! Merri dotknęła jej ciemnych, krótkich włosów. – Wiele lat zabrało mi znalezienie fryzjerki, której naprawdę ufam. Sama nigdy nie byłam w tym zakładzie na rynku, ale chyba kiedyś pracowały tam dorywczo dwie fryzjerki i uczyły Innych nie tylko obcinać włosy, ale również robić fryzury. Ciekawe, czy Wrona, która cię strzygła, uczyła się od nich, czy po prostu zgłosiła się na ochotnika i nie ma pojęcia, jak to należy robić… – Czyli teraz strzyżeniem zajmuje się tutaj niedouczona Wrona?! – spytała Meg podniesionym głosem. W jej głowie pojawił się nagle karykaturalny obraz: Wrona wymachuje

nożyczkami nad głową klientki, wszędzie dookoła lecą ucięte kosmyki włosów. Wizja była na tyle zabawna, że trochę się uspokoiła. – To nie było z jej strony bezmyślne działanie – powiedziała. – Nie widziałam, co robi, ale jej ruchy były celowe, wręcz przemyślane. – Przypomniała sobie lekkie szarpnięcia za włosy, szczęk nożyczek. Czy Wrona była tak zaabsorbowana tańcem srebrzystych ostrzy, że po prostu nie była w stanie przestać? – No cóż – odezwała się po dłuższej chwili Merri Lee. – Teraz masz zupełnie czarne włosy. Nie zostały nawet pomarańczowe końcówki. A dobra wiadomość jest taka, że latem nie będziesz musiała im poświęcać wiele uwagi. Meg z wahaniem przesunęła ręką po głowie. Było inaczej. Nastąpiła zmiana. Trzeba będzie dostosować do niej codzienną rutynę. – Co? – spytała Merri Lee. – Masz taki wyraz twarzy, jakbyś nagle zdała sobie z czegoś sprawę. – Nie jestem pewna. Muszę iść do łazienki. – Masz gdzieś zapasowy blok do notatek? Później kupię notatnik w Trzy P, żebyśmy miały w czym notować. – W tamtej szufladzie. – Meg pokazała palcem. – Trzymam tam zapasowy blok do zapisywania dostaw. Weszła do łazienki, nie patrząc w lustro.

Przyjrzała się swoim dłoniom. Znajomy kształt, znajome blizny. Potem zasłoniła twarz palcami i popatrzyła między nimi na swoje odbicie: jasna skóra z lekkim rumieńcem na policzkach, szare oczy, czarne włosy, brwi i rzęsy. Od dziś to jest moja twarz. To jest twarz, którą Simon rozpoznaje jako Meg. Opuściła dłonie. Tym razem nie poczuła paniki. Nie pamiętała żadnych obrazów szkoleniowych, na których ktoś okazywałby zaskoczenie na widok swojej nowej fryzury, ale miała w pamięci obraz własnej twarzy w lustrze, zaszokowanej fizyczną zmianą. I opowieść Merri Lee o podobnym zaburzeniu poczucia tożsamości. Kiedy wychodziła z łazienki, rzuciła okiem na lodówkę pod blatem i uświadomiła sobie, że nie jadła jeszcze lunchu. Jeśli Merri Lee też jeszcze nie jadła, może mogłyby zamówić pizzę w Chrupiących Przysmakach? Pizza to takie jedzenie-pocieszanka, prawda? Przestąpiła próg sortowni, rozejrzała się i zamarła. – Nie! Rzuciła się biegiem do odtwarzacza, odpychając po drodze Merri Lee, po czym przesunęła gwałtownie stos płyt z lewej strony

urządzenia na prawą. Merri Lee cofnęła się niepewnie. – Na bogów na górze i na dole. Meg, co się z tobą dzieje? Meg przycisnęła ręką płyty. – Nie wolno ich ruszać. – Robiłam tylko miejsce na blacie! – Nie wolno zmieniać rzeczy stałych! Merri Lee przyglądała jej się przez długą chwilę, a potem podeszła i położyła rękę na jej dłoni. – Uspokój się. Płyty znowu leżą na swoim miejscu. Oddychaj głęboko, Meg. Oddychaj. Tyle mogła zrobić. Oddychanie było proste. To była rutyna. – Pozwolisz, że pójdę na zaplecze i przyniosę wodę do picia? – spytała Merri Lee. Meg kiwnęła głową. Merri Lee wróciła po chwili z butelką wody i dwoma szklankami. Napełniwszy obie szklanki jedną podała Meg. Wypiły w milczeniu, nawzajem unikając się wzrokiem. – No dobrze – powiedziała wreszcie Merri Lee. – Chyba już czas zacząć zadawać pytania. Mieszkasz na Dziedzińcu od czterech i pół miesiąca. Codziennie coś się tu zmienia, a do tej pory nie panikowałaś z tego powodu. Czy strzyżenie uruchomiło tę reakcję? Czy to była ta

kropla przepełniająca czarę? Jeśli nie jesteś w stanie tolerować zmian, jak udało ci się tu przetrwać? Właśnie to musimy ustalić. – To tylko zły dzień – zaprotestowała Meg słabo. – Tak, zły dzień i szok wywołany zmianą fryzury. Za dużo emocji naraz. Ja to rozumiem, Meg, naprawdę. Rozumiem też stan przeładowania informacjami, kiedy już nie jesteś w stanie absorbować nowych. Rozumiem nawet takie zachowania obsesyjno-kompulsywne jak przed chwilą, ale ty mnie odepchnęłaś i krzyczałaś na mnie. Zapewne lepiej, że tak się stało, niż żebyś miała przejść załamanie nerwowe, bo przynajmniej nadal mamy kontakt. I o to chodzi. Tyle rzeczy zrobiłaś i tyle ci się przytrafiło w ostatnich miesiącach, że dzisiaj dotarłaś do kresu, tymczasem według Simona inne wieszczki załamują się codziennie, a spędziły poza kompleksem niecały miesiąc. Co z nimi będzie? Jak mają sobie radzić ze światem? – Nie wiem, jak im pomóc. – W oczach Meg pojawiły się łzy. – Sobie potrafiłaś pomóc. Instynktownie. Więc teraz Meg pionierka musi spróbować to opisać, wytyczyć szlak dla innych wieszczek. Meg wytarła łzy i wypiła łyk wody. – Rzeczy stałe nie mogą się zmieniać –

zachęciła ją Merri Lee. – Co sprawia, że coś należy do rzeczy stałych? – Przyjrzała się płytom. – Zawsze jest ich pięć? Ale nie zawsze to jest tych samych pięć? I zawsze leżą po prawej stronie odtwarzacza? – Tak. – Meg rozejrzała się po sortowni. – Ja wiem, że w sortowni będą zachodzić zmiany, ponieważ taka jest jej funkcja, więc się ich spodziewam. Paczki pojawiają się tu i znikają, ale samo pomieszczenie się nie zmienia. Stół zawsze stoi w tym samym miejscu. Tak samo telefon i odtwarzacz. I przegródki na pocztę na ścianie. – A kiedy jesteś w domu? – Mam zwyczaje, których przestrzegam. Podobnie jest z drogami, którymi jeżdżę, kiedy robię dostawy. – A jeśli coś zaburza rutynę? Na przykład kiedy odwołują zajęcia Spokojnego Umysłu? – Czuję się wtedy… niepewnie… póki nie zdecyduję, co będę robić zamiast tego. – Czyli stałość kontra zmiany. Ograniczona tolerancja na zmiany w rzeczach stałych. I uczucie zagubienia, kiedy rutyna zostaje zaburzona. Meg przypomniała sobie obrazy szkoleniowe przedstawiające różne wyrazy twarzy i uznała, że do wyglądu Merri najlepiej pasuje teraz ten prezentujący strach.

– Ty coś wiesz. – Nie, jeszcze nie wiem. Musimy poprosić pana Wilczą Straż o zgodę na kilka eksperymentów, nim o tym porozmawiamy. Ale jeśli się okaże, że mam rację, to wszystkie cassandra sangue, które opuściły kompleksy, są w poważnych kłopotach.

Rozdział 4 Czwartek, 10 maja Simon zajął miejsce przy stole w sali spotkań Stowarzyszenia Przedsiębiorców i przyjrzał się fiszkom, na które Merri Lee przepisała elementy ostatniej wizji Meg. Potem pchnął je do Elliota, jedynej prócz niego osoby, która ich jeszcze nie widziała. Srebrne brzytwy i zwierzyna rozjechana na drodze. Dlaczego wieszczki samotnie poruszały się po drogach? W porządku, Meg przejechała na własną rękę przez cały Środkowy Zachód aż do Lakeside, ale korzystała przecież z pociągów i autobusów. Nie wędrowała poboczem, narażając się na to, że potrąci ją jakiś samochód. Z drugiej strony jednak krążyła na piechotę po ulicach Lakeside. W nocy. W burzy śnieżnej. Sama. Nawet szczeniaki miały więcej rozsądku niż ona. Zwykle Meg nie zachowywała się głupio, ale wtedy, gdy uciekła od Kontrolera, była zdesperowana. Może te dziewczyny z wizji też ogarnęła taka desperacja? Niemniej… – Coś tu jest nie tak – stwierdził. – Nawet jeśli ludzie są na nas wściekli, że zmusiliśmy ich do

ujawnienia miejsc przetrzymywania wieszczek, dlaczego mieliby je porzucać przy drogach? Przecież uważają je za bardzo cenne. Nie podoba mi się to. – Uważasz, że Meg się myli? – spytał Henry. – Nie. Może to my popełniamy błąd. Nie myślimy przecież jak ludzie. – Z wizji Meg wynikało, że powinniśmy się tym zająć. A przecież ona i dziewczynki na Wielkiej Wyspie to jedyne cassandra sangue w okolicach Lakeside i żadnej z nich nie grozi przypadkowa śmierć na drodze. – Meg i te dziewczynki nie są w niebezpieczeństwie – zgodził się Vlad. – Ale wizja stanowi ostrzeżenie, więc powinniśmy przekazać wiadomość innym terra indigena – ja już zawiadomiłem Sanguinatich. Poleciłem im szukać dziewcząt, które sprawiają wrażenie zagubionych albo porzuconych, oraz kobiet leżących na poboczach dróg albo w rowach. Rozmawiałem też z Jenni Wronią Strażą. Poprosi wszystkie Wrony, żeby szukały wieszczek krwi, a Starr i Crystal przekażą polecenie zwykłym wronom. Ptaki zawiadomią Wronią Straż, jeśli zauważą coś nowego na swoim terytorium. – Kiedy byłeś u Meg, skontaktowałem się z Joe i Jacksonem Wilczą Strażą i poinformowałem ich o wizji – włączył się Henry. – Rozmawiałem

również z kilkoma członkami Niedźwiedziej i Panterzej Straży. Wilki, Niedźwiedzie i Pantery zaalarmują innych terra indigena na swoim terenie i zaczną poszukiwania. Chwilowo nic więcej nie możemy zrobić. Żadne z nich nie napomknęło o jeszcze jednym stadzie, które jak dotąd nie zostało poinformowane. – Co jeszcze? – spytał Simon, wskazując ruchem głowy fiszki, które Elliot odłożył właśnie na stół. – Właściwie od razu udało nam się zidentyfikować trzy sprawy, o których mówi wizja – powiedział Vlad. – Sama Meg jest pionierem, to ona wskazuje drogę i wytycza szlak. Natomiast zaraz po tym, jak Merri Lee przyniosła mi te karty, jacyś ludzie ustawili tablice „na sprzedaż” przed dwoma domami naprzeciwko Dziedzińca. – Skąd pewność, że chodzi właśnie o te domy? – spytał Elliot. – Bo to prawdopodobne – odparł Vlad. – No tak, przepowiednie Meg są zawsze precyzyjne – zgodził się Elliot. – Ten skrót, M.W.W., to zapewne próba dyskryminowania ludzi, którzy są skłonni z nami współpracować. Kiedy spotkałem się wczoraj z burmistrzem Rogersem, zauważyłem u niego projekt ustawy

o umieszczaniu podobnego skrótu w dokumentach identyfikacyjnych, żeby od razu było wiadomo, że dana osoba jest „miłośnikiem Wilków”. Rogers wyraźnie się zdenerwował, że zobaczyłem ten projekt. Wymienił wiele powodów, dla których warto go rozważyć, podobno byłoby to korzystne dla miasta i uspokoiłoby nastroje. – Elliot wyszczerzył zęby w uśmiechu. – Spytałem go, czy planuje podobnie oznaczyć dowody tożsamości tych ludzi, którzy uprawiali seks z terra indigena, bo przecież w pełni zasługują na miano miłośników Wilków. Sądząc po jego minie, co najmniej jeden członek jego rodziny poszedł kiedyś na dziko. Ktoś, kto żywi ambicje polityczne raczej nie będzie się tym chwalił. Henry zmarszczył brwi. – Zamiast się usprawiedliwiać, powinien ci powiedzieć, że to wewnętrzna sprawa ludzi. Nie ingerujemy w to, jak ludzie rządzą się wśród siebie. – Tylko tak długo, póki nie stanowi to dla nas zagrożenia – sprzeciwił się Simon. – Niejednokrotnie natomiast okazaliśmy pomoc ludziom, którzy byli prześladowani, ponieważ nie pasowali do innych. To dlatego Intuici i ludzie z Prostego Życia mieszkają głównie na terenach kontrolowanych przez terra indigena,

a nie w ludzkich miastach. – Myślę, że Rogers zostawił ten projekt na widoku, żeby sprawdzić moją reakcję – powiedział Elliot. – Zauważyłem też logo na liście, który ukrył pod innymi papierami na biurku. I tak podejrzewam, że tego listu raczej nie miałem zobaczyć. – Wyjął z kieszeni kawałek papieru i położył na stole. – To szkic tego logo. Rysunek wyglądał jak splątane linie wpisane w okrąg. Dopiero po chwili Simon uświadomił sobie, że są to stylizowane litery. – Ludzie Przede i Nade Wszystko – zawarczał. Elliot pokiwał głową. – Słyszałem plotki o jakichś sekretnych porozumieniach. Ten symbol coraz częściej pojawia się w sklepach i różnych firmach. W Toland jest taki człowiek, który podburza inne małpy. Próbuje im wmówić, że mogą wytępić terra indigena i sami rządzić światem. – Może im się udać zabić zmiennokształtnych zamieszkujących Dziedzińce i tereny sąsiadujące z ludzkimi miastami i osiedlami, ale nigdy nie zdobędą kontroli nad interiorem – stwierdził Henry. – Nigdy nie zdobędą kontroli nad Namid. Reszta terra indigena tego dopilnuje. – Niemniej ziarno zostało zasiane – zauważył Elliot. – Ludzie rządzący Lakeside już zapomnieli, jakie konsekwencje miał atak na

nas, choć wśród ofiar był poprzednik burmistrza Rogersa. Patrzą na Talulah Falls i nie są w stanie uwierzyć, że mogą skończyć tak samo. – Co odpowiedziałeś burmistrzowi na tę propozycję? – spytała Tess. – Że terra indigena nie mają nic przeciwko takiemu ułatwieniu identyfikacji swoich sojuszników wśród ludzi, jednak pod warunkiem, że równie łatwo my będziemy mogli zidentyfikować wrogów. Jeśli rząd Lakeside postanowi piętnować ludzi jako miłośników Wilków, terra indigena będą się domagać, by wprowadzić podobne oznaczenia w dowodach tożsamości osób popierających ruch Ludzie Przede i Nade Wszystko. W ten sposób unikniemy pomyłek i nie będziemy dostarczać surowców ich firmom. W końcu tacy ludzie na pewno nie chcą się u nas zaopatrywać. No i nie będziemy kupować w ich sklepach. – Sekretne porozumienia i symbole. – Vlad pokręcił głową. – Tuż przed naszym spotkaniem dostałem meila od Stavrosa. Niektóre firmy w Toland zaczęły domagać się od swoich pracowników wstąpienia do ruchu LPiNW pod groźbą utraty pracy. I nie zatrudniają nikogo, kto nie chce do niego wstąpić. – Ten ruch szerzy się wśród ludzi jak zaraza – stwierdził Henry.

Włosy Tess zaczęły się skręcać w loki. – Kiedy zaczyna się szerzyć jedna choroba, zwykle pojawiają się i inne. Simona przeszedł dreszcz, kiedy przypomniał sobie inną nazwę, pod jaką znany był rodzaj terra indigena, z którego pochodziła Tess – Szerzyciel Zarazy. I omal nie podskoczył, kiedy zadzwoniła jego komórka. – Czego? – warknął. – Simon? Mówi Meg. Merri Lee i ja potrzebujemy twojej zgody na zrobienie zdjęć. Ruth ma aparat z kartą pamięci, na której zapisują się zdjęcia. Lorne będzie mógł je potem wydrukować z komputera w Trzy P. Zmarszczył brwi. – Zdjęcia czego? Jej głos brzmiał… dziwnie. Jakby była równocześnie podniecona i przestraszona, jak młody Wilk, który po raz pierwszy bierze udział w polowaniu watahy na bizona. – Głównie rzeczy z sortowni. I może z zaplecza. Chodzi o to, co nam poleciłeś zrobić. – Dobrze, ale te zdjęcia nie mogą opuścić Dziedzińca. – Jasne – powiedziała Meg i się rozłączyła. – Meg, Merri Lee, Ruthie i Lorne chcą robić zdjęcia – wyjaśnił na widok pytających spojrzeń. – Po co? – spytał Henry.

– Żeby zrozumieć cassandra sangue – odparł, po czym wrócił do poprzedniego tematu, nim ktokolwiek zacząłby wnikać, w jaki sposób. – Terra indigena muszą ustalić, czy określenie „miłośnik Wilków” jest używany tylko w Lakeside, czy może ruch LPiNW wywołuje w ten sposób kłopoty w całej Thaisii. – Opowiedziałem dziadkowi Erebusowi o przepowiedni Meg – odezwał się Vlad. – Wszyscy Sanguinati dostali już rozkaz zbierania ogłoszeń o pracę lub wynajem ze skrótem M.W.W. W ten sposób wkrótce się zorientujemy, czy jest to określenie lokalne, regionalne czy powszechne. I ustalimy przy okazji, które firmy należą do członków ruchu LPiNW. – W Regionach Środkowo-Zachodnim i Północno-Zachodnim Sanguinatich jest niewielu – stwierdził Henry. – I w Południowo-Zachodnim – zgodził się Vlad. – Bardziej odpowiadają nam wybrzeża i duże skupiska ludzi. – Spojrzał na Simona. – Dam ci kopię maila, który wysłałem do Sanguinatich. Możesz go przerobić i przesłać strażom, które nadzorują inne miejsca. Simon pokiwał głową. Będzie musiał się skontaktować z Joe i Jacksonem. Oni poinformują resztę Wilczej Straży. – A tak przy okazji – dodał Vlad. – Na polecenie

dziadka Sanguinati będą określać ludzi należących do ruchu mianem jadowite języki. – A kto wyjaśni Wężowej Straży, że to nie miała być obelga? – zawarczał Elliot. – Nie sądzę, żeby poczuli się urażeni, ponieważ ta nazwa ma stanowić ostrzeżenie dla terra indigena, że nie należy słuchać takich ludzi, bo ich mowa jest niebezpieczna. – No dobrze, zatem zaczynamy identyfikować naszych wrogów wśród ludzi – podsumował Simon. – Macie jakieś przemyślenia na temat łap i rąk, które Meg widziała w wizji? Vlad opowiedział pokrótce o Kowalskim i Ruthie, których wypędzono z nowej nory i którym nie pozwolono obsadzić swojej części warzywniaka. – W takim razie sami zadbamy o nasze ludzkie stado, prawdziwych miłośników Wilków – zdecydował Simon. – Zaproponujemy im takie same warunki, jakie obowiązują na Dziedzińcu. Będą mieli udział w plonach, jeśli pomogą je uzyskać. – Przecież żywność rośnie tu wszędzie – zaoponował Henry. – To, co proponujesz, to tak naprawdę wpuszczenie ludzkiego stada głębiej na Dziedziniec. Duże ryzyko i dla nich, i dla nas. – Przecież nie muszą zbierać plonów ani łapać mięsa – stwierdził Simon. – Ludzie potrafią

konserwować żywność w słojach i robić z owoców rzeczy, które można przechowywać i zjeść w zimie. Intuici i komuna Prostego Życia od pokoleń prowadzą z nami taką wymianę i wszyscy odnosimy z niej korzyści. Może miłośnicy Wilków to kolejna grupa ludzi, której należy pomóc dla uzyskania obopólnych korzyści? Zaczekał, aż zebrani przetrawią jego słowa. – Ogród w Zielonym Kompleksie powinien wyżywić kilka osób – powiedział wreszcie Henry, a Tess, Vlad i Elliot pokiwali głowami. – Tuzin – zdecydował Simon. – Powiększymy go tak, żeby mógł wyżywić tuzin ludzi. Jeśli nie spodoba im się nasza propozycja, niech sami dbają o siebie. – Wiesz już, kogo zaliczyć do tego tuzina? – spytała Tess. Wzruszył ramionami, ale odgadli, że myśli o policjantach, którzy starali się poznać terra indigena. Ruthie i Kowalski zostali wypędzeni z nory, ponieważ byli mądrzy i współpracowali z Innymi. Co zrobi w tej sprawie Dziedziniec? – Ci przyjaciele kapitana Burke’a – powiedział powoli, analizując w myślach swój plan. – Ci, których terra indigena uratowali i sprowadzili do Lakeside. Ludzie sprzedający domy naprzeciwko Dziedzińca ich nie znają. Obejrzą budynki

i potem nam o nich opowiedzą. – Chcesz, żebyśmy kupili te domy? – spytała Tess. – Tak. Tam będą nory dla miłośników Wilków. – Te domy nie stoją na ziemi Dziedzińca – zauważył Elliot. – Będziemy musieli płacić podatki tak jak ludzie. Simon kiwnął głową. – Ale sami będziemy decydować, kto tam zamieszka. Tam i w Osiedlu Nadrzecznym. Sami zdecydujemy, komu przekazać surowce do produkcji rzeczy użytecznych dla nas i dla ludzi. W tej kwestii nie było nic więcej do dodania. Wszyscy więc popatrzyli pytająco na Henry’ego, ale on również nie miał pojęcia, co ma oznaczać niedźwiedź zjadający klejnoty. – Skończyliśmy? – spytał Simon. Pozostali pokiwali głowami. – W takim razie chyba powinienem odwiedzić komisariat przy Orzechowej i porozmawiać z kapitanem Burke’em i porucznikiem Montgomerym. Postanowił sobie, że kiedy będzie czekał, aż Blair przyprowadzi samochód z Kompleksu Usługowego, sprawdzi, co Meg i jej stado robią ze zdjęciami. Nikt nie ociągał się z odejściem z wyjątkiem Elliota. – Kupno tych domów wywoła kłopoty –

ostrzegał konsul Dziedzińca, oddając Simonowi fiszki. – Mylisz się, kłopoty już się zaczęły – odparł Simon. – Burmistrz, który solidaryzuje się z ruchem LPiNW to wystarczający dowód. Musimy się przygotować, to wszystko. Kiedy ludzie z Lakeside zwrócą się przeciwko nam, musimy wiedzieć jak obronić Dziedziniec i nasze ludzkie stado. Ojcze, Badane substancje chemiczne mają duży potencjał i moim zdaniem mogą okazać się cenne przy realizacji ostatnich faz planów LPiNW. Niestety producent nieoczekiwanie wypadł z branży, a obecna sytuacja każe wątpić, by inni potencjalni dostawcy zdecydowali się na podjęcie produkcji, mimo istotnych korzyści finansowych. Na ile mi jednak wiadomo substancje te łatwo uzyskać, o ile dysponuje się surowcem wysokiej jakości. Z tej przyczyny na najbliższym statku do CelRomanii wysyłam dyskretnie próbkę surowca. Sugerowałbym również poszukiwanie surowca na naszym terenie. Nawet jeśli okaże się gorszej jakości, pozwoli nam zredukować import z Thaisii.

– MS

Rozdział 5 Czwartek, 10 maja Dziewczyna szła poboczem drogi, rozpaczliwie szukając wzrokiem czegoś, co byłoby jej znane z segregatorów z obrazami szkoleniowymi. Autostrada. Dwa pasy ruchu, pas zieleni i kolejne dwa pasy ruchu, w przeciwną stronę. Masz, powiedzieli opiekunowie. Po tym lekarstwie poczujesz się lepiej. Mieli rację, było jej dobrze, prawie tak jak przy euforii. Kiedy wraz z innymi pakowano ją do przyczepy do przewozu koni, odpływała. W ciągu tej nocy wiele razy zatrzymywali się i znów ruszali, a na każdym postoju pozostawiali na poboczu drogi jedną dziewczynę. Farma została zamknięta, odpowiadali opiekunowie, kiedy dziewczyny zaczęły płakać i błagać, żeby zawieźli je z powrotem. Nie możemy was już trzymać. Kiedy cięli ją ostatnim razem, coś zobaczyła albo usłyszała. Coś, co musiała zapamiętać. Coś, co było bardzo ważne. Ale czuła się taka ociężała, taka zmęczona i taka samotna. Nigdy dotąd nie była sama, chyba że w swojej celi, a i wtedy miała świadomość, że inne dziewczyny są w celach obok. Poza tym zawsze byli

opiekunowie, którzy do niej zaglądali. A teraz nie było nikogo. Za wiele obrazów, za wiele dźwięków. Spadały na nią jak grad uderzeń – jak pięści. I ten wielki brzuch, taki dziwny. Bolał ją. Próbowała im powiedzieć, że ją boli, kiedy wyprowadzali ją z przyczepy, ale nie chcieli słuchać. Farma została zamknięta. Musisz odejść. I pamiętaj, jeśli znajdą cię Inni, zabiją i ciebie, i dziecko. Otworzą ci brzuch i zjedzą dziecko, które masz w środku. Musi znaleźć jakichś ludzi, jakąś farmę, znaleźć… cokolwiek. Policja? Nie. Policja nie pomaga takim jak ona. Dlatego farmę trzymano w sekrecie. Jeśli dziewczęta zabierała policja, to po to, by je pobić, żeby straciły dzieci. Tak twierdzili opiekunowie. Potknęła się na żwirowym poboczu. Drobiąc niepewnie, żeby utrzymać równowagę, weszła na prawy pas jezdni. Zobaczyła nadjeżdżającą ciężarówkę, więc zrobiła krok w tył, w stronę pobocza. Jej umysł wypełniły obrazy autostrad, obrazy zabitych zwierząt przy drodze. Postanowiła, że stanie na poboczu i zacznie machać. Może ciężarówka się zatrzyma? Może podwiezie ją z powrotem na farmę? Brzuch bolał ją coraz bardziej. Rytmicznie. Musi wrócić na farmę, ponieważ taki rytmiczny ból coś oznacza.

Trąbienie ciężarówki zmroziło ją do szpiku kości. Musi się usunąć z drogi, musi… Nagle usłyszała wycie. Okropne wycie. To Inni nadchodzą! Znajdą ją i… Wbiegła na jezdnię prosto przed ciężarówkę. W chwili uderzenia przypomniała sobie nagle to coś z ostatniej przepowiedni – kobiecy głos, który wołał: „Nie! Jeszcze nie jest za późno!”. A potem już było za późno.

Rozdział 6 Czwartek, 10 maja Porucznik Crispin James Montgomery wyciągnął rękę do mężczyzny, który podnosił się właśnie z krzesła dla gości w biurze kapitana Burke’a. – Miło mi pana poznać, panie Denby – powiedział i uścisnął mu dłoń. – Cieszę się, że udało wam się dotrzeć bezpiecznie do Lakeside. – Ja również. Nie sądzę, by to było możliwe bez pomocy terra indigena. Pete Denby z Regionu Środkowo-Zachodniego pomógł im nie tak dawno w poszukiwaniach Kontrolera i tym samym ściągnął niebezpieczeństwo na siebie i swoją rodzinę. Zabrał wtedy żonę i dwoje dzieci i ruszył w daleką drogę do Lakeside, podczas której próbowano ich zabić. Zepchnięto z drogi ich samochód, ale dzięki interwencji Innych wyszli z tego cało i dotarli bez przeszkód na miejsce. – Planuje pan wrócić na Środkowy Zachód? – spytał Monty. W oczach Pete’a na moment pojawił się smutek, ale natychmiast obdarzył porucznika przesadnie szerokim uśmiechem. – Nie sądzę, żeby czekała tam na mnie jakaś

przyszłość. – Zbyt szeroki uśmiech zniknął. – I tutaj chyba też nie. – Już ci mówiłem – wtrącił się Burke. – Mam wolne pół bliźniaka. Możecie tam zamieszkać. – Doceniam propozycję, ale dach nad głową rozwiązuje tylko połowę problemu – odparł Pete. – Problemu? – Monty patrzył nierozumiejącym wzrokiem to na jednego, to na drugiego. – Wszystko się ułoży – zaprotestował Burke. – Nawet ty nie zdołasz wykarmić czterech dodatkowych osób z racji dla jednej osoby – stwierdził Pete krótko. – Jeśli się pan przeprowadza… – zaczął Monty. – Żeby otrzymać kartki zaopatrzeniowe, trzeba okazać dowód zatrudnienia przynajmniej jednej osoby w rodzinie – przerwał mu Pete. – Najwyraźniej tutejsze władze obawiają się braków żywności i stąd to obostrzenie. Jeśli pojawią się braki, ceny pójdą w górę i mieszkańcy Lakeside będą mieli trudności. – Byłeś na zaledwie dwóch rozmowach kwalifikacyjnych, odkąd zdecydowałeś się szukać pracy w Lakeside – zauważył Burke. – I obie propozycje odrzuciłeś. – Nie zamierzam podpisywać żadnych lojalek – warknął Pete. – Szczególnie jeśli nie jest jasne,

kogo ta lojalność ma dotyczyć. Monty poczuł paskudne uczucie w żołądku. – Ludzie Nade i Przede Wszystkim? – Tak sądzę. Słyszeliście mowy tego Mikołaja Strzępiela? Monty zauważył spojrzenie, jakie mu rzucił Burke. Tak, słyszał te mowy. Słyszał też o samym Strzępielu. Pochodził z Cel-Romańskiej Wspólnoty Narodów, ale mieszkał w Toland z byłą partnerką Monty’ego i z jego małą córeczką. – Ja słyszałem dwie. Jest bardzo przekonujący – ciągnął Pete. – Gdybym nie był niemal w stu procentach przekonany, że to LPiNW groziło mojej rodzinie, sam zacząłbym wierzyć, że naprawdę mają odpowiedź na wszystko. Chcecie, żeby wasze dzieci miały więcej mleka? Zabijcie Wilka. – Pete – zaczął Burke, patrząc w stronę drzwi do biura. – To nie jest nasza wina, że wasz gatunek cechuje głupota. Monty skrzywił się, a potem odwrócił. W progu biura stał Simon Wilcza Straż. – Chyba już udowodniliśmy, że potrafimy być niebezpieczni – stwierdził Pete. – Fakt, że bywacie niebezpieczni nie czyni was mądrzejszymi – odparował Simon. – Bystrość

w produkowaniu rzeczy i wynajdywaniu nowych to nie to samo, co bystrość w kwestiach świata. Czasami brakuje żywności. Czasami szczeniaki nie przeżywają okresu głodu. Kiedy tak się dzieje, nam również się to nie podoba. Pracujemy ciężko, by zapewnić mięso naszym watahom i nakarmić młode. Dlatego nie lubimy, gdy inny drapieżnik kradnie nam zdobycz. – Chyba nie bardzo pana rozumiemy, panie Wilcza Straż – powiedział Burke. Monty usłyszał nacisk, z jakim kapitan wymówił nazwisko Simona i zauważył, że Pete blednie. Najwyraźniej dopiero teraz dotarło do niego, że rozmawia z Wilkiem. Simon zmierzył Denby’ego gniewnym spojrzeniem. W jego bursztynowych wilczych oczach zamigotały czerwone iskierki. – Będziemy walczyć o to, co nasze. I w końcu spowodujemy, że nasze młode będą miały dość żywności, ponieważ mniej ludzi będzie miało w niej udział. Nasze młode wyrosną silne na mięsie zdobytym podczas walki. Zapadła nieco upiorna cisza. – Jesteście dobrzy w niszczeniu – stwierdził wreszcie Pete. – Przystosowujemy się do świata i uczymy od innych drapieżników. Również od ludzi. Monty zauważył spojrzenie

Burke’a i zrozumiał, co szef chce mu przekazać. – Panie Wilcza Straż, może porozmawiamy na osobności? Simon przeczesał rękami ciemne włosy, a gdyby był w wilczej formie, zapewne otrząsnąłby się z całych sił. Monty z zaskoczeniem stwierdził, że ta czynność sprawiła, że opadł z niego gniew. Chwilę wcześniej Simon nie sprawiał wrażenia człowieka, a teraz znowu wyglądał jak przystojny, wysportowany trzydziestolatek, ubrany w niezobowiązujący sposób, odpowiedni dla właściciela księgarni. Tylko bursztynowe oczy zdradzały, że jest w istocie Wilkiem terra indigena. – Nie. Jeśli to jest ten człowiek, któremu tubylcy ziemi pomogli dotrzeć do Lakeside, to właśnie z nim chcę porozmawiać – odparł, wskazując głową Pete’a. – I z wami też, w innej sprawie – dodał, rzucając okiem na Burke’a i Monty’ego. Pete wydawał się zaskoczony. – Chce pan ze mną porozmawiać? O czym? – O tym, czy zechce pan pracować dla Dziedzińca. Monty wstrzymał oddech. Przez ostatnie cztery i pół miesiąca udało mu się zbudować pewną więź z Simonem Wilczą Strażą, coś

w rodzaju ostrożnego zaufania. Niemal codziennie on i jego ludzie mieli do czynienia z mieszkańcami Dziedzińca i tą nieoficjalną drogą dowiedzieli się o nich więcej, niż głosiła ludzka wiedza. Ponadto swoją postawą dawali do zrozumienia, że są ludzie, którzy potrafią pokojowo współegzystować z tym, co mieszka na Dziedzińcu. A teraz uświadomił sobie z przerażeniem, że cały jego wysiłek może zaraz pójść na marne z powodu człowieka, który ma wszelkie powody do złości i rozgoryczenia, ponieważ całe jego życie przewróciło się do góry nogami, gdy pośrednio udzielił pomocy terra indigena. Ale Pete Denby go zaskoczył. – W jakim charakterze? Potrzebujecie prawnika? – Jeszcze nie – odparł Simon w zamyśleniu. – Chodzi o dwa budynki naprzeciwko Dziedzińca, które wystawiono na sprzedaż. Chcemy, żeby ktoś je obejrzał i powiedział nam, czy się nadają na nory. Ale jeśli zdecydujemy się je kupić, potrzebny nam będzie człowiek, który zajmie się ludzkimi papierami. – Jacyś terra indigena pragną zamieszkać poza terenem Dziedzińca? – spytał Monty. Wiedział wprawdzie, że Simon Wilcza Straż jest postępowym przywódcą – w końcu otworzył

część sklepów terra indigena dla ludzkich klientów i zatrudniał więcej ludzkich pracowników niż jakikolwiek inny Dziedziniec w Thaisii – ale w tej chwili odniósł wrażenie, że posuwa się w swojej postępowości za daleko. – Nie. Zaoferujemy je ludziom, których wypędzono z nor, ponieważ chcą pracować z nami albo dla nas. Takim jak Kowalski i Ruthie. Douglas Burke był tęgim mężczyzną, a jego oczy zawsze miały nieco szalony, choć przyjacielski wyraz. Kiedy jednak zaczął się podnosić z krzesła, wzrok miał tak dziki, że Simon zawarczał odruchowo. – Słucham? – spytał kapitan. Simon przestał warczeć i rozejrzał się po twarzach zebranych. – Kowalski wam nie powiedział – stwierdził. – Nic o tym nie słyszałem – oświadczył Burke z takim gniewem, że Monty niemal poczuł bijący od niego żar. – A pan, poruczniku? – Nie. Zauważyłem, że jest czymś zmartwiony, ale uznałem, że mi powie, jak będzie gotowy. – Dlaczego nie poprosi pan tego Kowalskiego, żeby sam się tam rozejrzał, skoro będzie tam mieszkać? – spytał Pete. – Ludzie znają jego twarz – wyjaśnił Simon. – Chcemy, żeby obejrzał te domy ktoś obcy, niezwiązany z Dziedzińcem.

– No dobrze. W takim razie zapłacicie mi według normalnej stawki godzinowej i dostaniecie ode mnie pisemny raport na temat obu budynków. Nie będzie panu przeszkadzało, że zabiorę ze sobą żonę? To ona jest złotą rączką w naszej rodzinie. Simon przekrzywił głowę. – Pańska żona ma ręce ze złota? – spytał, szczerze zaciekawiony. Pete zamrugał. – Nie. Chodziło mi o to, że umie naprawiać różne rzeczy. – Macie jakąś opiekunkę do dzieci? – spytał Burke. – My możemy popilnować szczeniąt – zadeklarował Simon. To próba, pomyślał Monty, przyglądając się, jak Pete zmaga się z myślą o powierzeniu opieki nad dziećmi Wilkom, oraz wszystkim innym formom terra indigena, których mogą zaciekawić mali ludzie. – Dobrze, dziękuję – powiedział w końcu Pete. – Może być jutro? Simon pokiwał głową i wyjął z kieszeni dżinsów złożoną kartkę papieru. – To jest numer telefonu do Zabójczo Dobrych Lektur. Niech pan zadzwoni, jak będzie pan gotowy obejrzeć domy. A to jest adres tych

domów i numer telefonu przepisany z tablicy „na sprzedaż”. – Umówię się z agentem nieruchomości i przyjdę do pana jutro razem z Eve. Monty był ciekaw, czy Simon zaczeka z omawianiem spraw, które sprowadziły go na posterunek, aż Pete wyjdzie. Inni nie lubili się dzielić z obcymi sprawami dotyczącymi Dziedzińca. Z drugiej strony jednak, jeśli Pete będzie dla nich pracował, prędzej czy później pozna wyjątkową i najpilniej strzeżoną pracownicę Dziedzińca. Simon przyglądał się przez chwilę Denby’emu, a następnie zwrócił się do Burke’a: – Czy policji wiadomo, że należy szukać dziewczyn porzuconych na poboczach dróg? – Jakichś konkretnych dziewczyn? – spytał spokojnie Burke. – Takich ze srebrnymi brzytwami. I w ciąży. Potrąconych przez samochód. Błękitne oczy Burke’a wyglądały jak kawałki lodu. – Tu w Lakeside? Simon pokręcił głową. – Poza Lakeside i Wielką Wyspą. – Na ile… dokładne… są pańskie informacje? – Zawiadomiliśmy wszystkich terra indigena w Thaisii. Już prowadzą poszukiwania. Wy

jesteście ostatnim stadem, któremu przekazujemy ostrzeżenie. – Roześlemy je do swoich. Poruczniku? Gestem głowy Monty wskazał Simonowi drzwi. – Odprowadzę pana. – Mój trop jest świeży, sam odnajdę wyjście – parsknął Simon, po czym przekrzywił głowę, zaciekawiony. – Czy z tym odprowadzaniem jest tak jak z samicami w książce, które twierdzą, że idą przypudrować nos, chociaż tak naprawdę zamierzają sikać? Pete jakby się zakrztusił. – Coś w tym rodzaju – odparł Monty zduszonym głosem. Wyszedł z biura Burke’a, a Simon za nim. Porucznik odezwał się dopiero, gdy wyszli na zewnątrz. – Czy z panną Corbyn wszystko w porządku? To od niej pochodzi ta wiadomość, prawda? Zadała sobie ranę? – Meg czuje się dobrze, ale jeszcze nie powiedzieliśmy jej o tych dziewczynach. – Simon przestąpił z nogi na nogę. Była to niezwykła oznaka niepokoju u kogoś zwykle tak śmiałego i bezpośredniego. – Ludzie płacą dużo pieniędzy za przepowiednie więc cassandra sangue były bardzo cenne dla ich właścicieli.

Dlaczego ktoś miałby je porzucać na poboczu drogi? – Mogły odejść z własnej woli. Meg tak zrobiła. – Meg uciekła. Te wieszczki mogły powiedzieć, że chcą odejść policji albo nam. Nie muszą uciekać samotnie. – W oczach Simona pojawił się pełen rezygnacji smutek. – Większości nie odnajdziemy żywych. – Policja też rozpocznie poszukiwania. Ocalimy ich tyle, ile zdołamy. – Monty odczekał moment. – Coś jeszcze? – Nic, co nie mogłoby poczekać – stwierdził Simon, po czym po prostu odszedł. Monty przyglądał się, jak odjeżdża samochodem prowadzonym przez Blaira, kiedy podszedł do niego Louis Gresh, dowódca oddziału saperów. – Wyglądasz, jakbyś właśnie znalazł walizkę, która tyka. – Trafne porównanie. Ale dzięki niech będą bogom, tym razem bomba nie wybuchnie w Lakeside. – Mogę jakoś pomóc? – Owszem. Razem weszli do środka. Musieli pomóc Burke’owi zawiadomić wszystkie komisariaty w Thaisii.

Rozdział 7 Czwartek, 10 maja Jest smutny, pomyślała Meg, kiedy Simon wszedł do sortowni i zawahał się na widok Merri Lee i Ruth. Smutny i zły. Pospiesznie do niego podeszła. – Co się stało? – Kiedy nie odpowiedział, rzuciła okiem na przyjaciółki i ponownie na niego spojrzała. – Simonie? Co się stało? Jak należy się zachować, kiedy przyjaciel jest zły i smutny i nie wiadomo dlaczego? – Przecierasz szlak – stwierdził Simon. – Potrzebujemy odpowiedzi jakie posiadasz. – On ma rację – poparła go Merri Lee. Meg porównała w myślach wyraz jej twarzy z obrazami szkoleniowymi. Blada, znękana… Ona wie, dlaczego Simon jest zły! To z powodu przepowiedni, tego, czego nie chce jej powiedzieć! Ruth była tylko przejęta. Ewidentnie nie wiedziała o niczym. – Oto, co ustaliłyśmy. – Merri Lee ułożyła serię zdjęć na wielkim stole do sortowania poczty. – Meg stworzyła sobie coś w rodzaju szkieletu, na którym się opiera, dzięki czemu nie oszałamia ją nadmiar bodźców słuchowych i wzrokowych.

Ten szkielet składa się z najróżniejszych elementów, dużych, takich jak stół w sortowni i małych, jak odtwarzacz CD i stos płyt na blacie. To są rzeczy stałe, które nie mogą się zmieniać, ponieważ Meg czerpie oparcie z tego, że znajdują się zawsze dokładnie w tym samym miejscu. – Podobnie było z umeblowaniem pokoju Meg w kompleksie… – zaczęła Ruth. – Celi – poprawiła ją Meg. W jej tonie słychać było napięcie. – Nazywano je celami. Zamykały się od zewnątrz, a miałyśmy tam tylko to, na co pozwalały nam chodzące imiona. Ruth pokiwała ze zrozumieniem głową. – Zawartość celi nie zmieniała się przez cały pobyt wieszczki w kompleksie. Zapewne miało to stanowić przeciwwagę dla obrazów i filmów szkoleniowych, które pokazywano wieszczkom, żeby potrafiły opisywać swoje wizje. Meg nie dodała tego, czego w głębi duszy się domyślała: że sterylność cel zachęcała dziewczęta do oglądania obrazów i cięcia się, żeby doświadczyć jakichkolwiek bodźców. Oczywiście swoją rolę odgrywał również nałóg i euforia, chroniąca umysł wieszczki przed wizjami. Jednak jej zdaniem nie była ona równie intensywna jak wrażenia, jakich doświadczyła przez kilka ostatnich miesięcy. Albo może chciała w to wierzyć, ponieważ miała teraz tak

wiele innych przyjemnych bodźców? Będzie musiała to sobie przemyśleć. – Nie wiemy, czy jest to rzecz wyuczona czy wrodzona, ale wydaje nam się, że wieszczki wchłaniają wszystko, co je otacza z taką intensywnością, że dużo szybciej niż inni ludzie doświadczają przeładowania informacjami, a wtedy muszą się wyłączyć, żeby dać umysłowi odpocząć – ciągnęła Merri Lee. Meg zauważyła, że Simon słucha uważnie, ponieważ jego uszy zrobiły się spiczaste i nieco włochate, ale nie była pewna, czy wszystko rozumie. – Kiedy szczeniaki są małe, też chłoną wszystko, żeby poznać świat – powiedział. – Dla nich stałą rzeczą jest nora i wataha. – A co się dzieje, kiedy się zmęczą nowymi wrażeniami? – spytała Merri Lee. Simon popatrzył z ukosa na Meg. – Zwijają się w kłębek i zasypiają. Meg odpowiedziała mu takim samym spojrzeniem, ale nie zrobiło to na nim żadnego wrażenia. – No cóż, ludzie nie przywykli co chwila zapadać w sen. Prychnął, dając im w ten sposób do zrozumienia, co sądzi o ludzkich niedoskonałościach.

– Próbujemy właśnie ustalić, dlaczego jedne rzeczy są stałe, a inne mogą się zmieniać – wtrąciła się Ruth. Merri Lee wskazała znów zdjęcia. – Na przykład w wazonie mogą być kwiaty, ale nie muszą. Wazon z kwiatami wygląda inaczej niż bez kwiatów, ale nie wywołuje niepokoju. Brama na podwórze Henry’ego może być otwarta lub zamknięta. W lodówce na zapleczu może być jedzenie, ale nie musi. Natomiast płyty CD muszą leżeć zawsze w tym samym miejscu i Meg czuje się źle, jeśli ktoś je przełoży. – Z tego co nam powiedziała wynika, że zwykle taka zmiana wywołuje po prostu irytację – ciągnęła Ruth. – Jednak jeśli takich drobnych stresów będzie dużo to, szczególnie w połączeniu z natłokiem nowych obrazów, mogą zachęcić wieszczkę do przecięcia skóry, żeby uwolnić nadmiar emocji. Simon zawarczał. – Na Dziedzińcu zawsze się coś zmienia. – Masz rację – odparła Meg. Miała nadzieję, że jakoś zdoła mu to wytłumaczyć, a on dotrzyma swojej obietnicy i pozwoli jej mieć własne życie – nawet gdyby miało ją to zabić. – Za każdym razem, kiedy robię dostawy, Dziedziniec wygląda trochę inaczej. Ale to jest dobra zmiana. Naturalna.

– Meg postrzega to chyba jako aktywny obraz – wyjaśniła Merri Lee. – Sądzimy, że o to właśnie chodzi. Kiedy jeździ po Dziedzińcu, jest aktywnym uczestnikiem ruchomego, zmieniającego się obrazu. Wygląd okolicy zmienia się wraz z porami roku… – …ale moje mieszkanie się nie zmienia – wpadła jej w słowo Meg. – Meble stoją zawsze w tych samych miejscach, póki ich nie przesunę. Simon uniósł rękę, żeby podrapać się za uchem i zaczerwienił się gwałtownie, kiedy uświadomił sobie, że przemienił uszy. Unikając starannie spojrzeń dziewczyn, zredukował je ponownie do ludzkiego kształtu i rozmiaru. – Nie trzymasz w mieszkaniu wielu rzeczy – stwierdził. – Mebli jest mało, jak u nas. Nam niewiele trzeba… – Urwał. – Mnie również – powiedziała pospiesznie Meg. – I innym wieszczkom też. – Więc… bliżej im do komuny Prostego Życia niż do kolekcji Wron? Wprawdzie nie widziała żadnej z tych rzeczy, ale nie miała wątpliwości, co by wybrała. – Jeśli ta komuna przypomina wasze mieszkania, to tak, właśnie tak. – Chodzi panu przede wszystkim o dziewczynki mieszkające na Wielkiej Wyspie, prawda? – spytała Merri Lee.

Simon wyraźnie się zawahał, nim kiwnął głową. Meg zaczęła się zastanawiać, kto jeszcze potrzebuje pomocy. – Więc opiekunowie powinni usunąć z ich otoczenia wszystkie niepotrzebne bodźce wzrokowe, no wie pan, obrazki wieszane na ścianach, figurki i takie rzeczy – stwierdziła Ruth. – Dobrze by było, gdyby sfotografowali to wszystko, zrobili z tych zdjęć album i pokazali go dziewczynkom, żeby każda mogła sobie wybrać z tych rzeczy coś, co zechce mieć w swoim pokoju. Niech sama znajdzie dla tych przedmiotów miejsce, a kiedy już to zrobi, nie wolno tam będzie nic zmieniać. – Najlepiej sfotografować potem wszystkie pokoje, żeby można było sprawdzać, czy przypadkiem nie wprowadzono jakichś zmian, na przykład przy sprzątaniu – dodała Merri Lee. – Nawet drobna rzecz, jak odłożenie książki na niewłaściwą półkę, może zdezorientować te dziewczynki. Coś takiego stało się dziś rano, kiedy przesunęłam płyty CD. – Chodzi o rutynę – zauważyła Ruth. – Ich życie w kompleksie było bardzo rygorystyczne. Wszystko, co się od niego różni, stanowi dla nich stresor. – Potem można byłoby przygotować dla nich album pod tytułem „Nasza wioska” albo

„Przystań Przewoźników” – dodała Merri Lee. – Dziewczynki mogłyby obejrzeć zdjęcia, a nauczyciel albo opiekun rozmawiałby potem z nimi o tym, co jeszcze mogą zobaczyć w wiosce, na przykład przejeżdżające samochody albo ludzi na rowerach. No wie pan, obrazy statyczne połączone z dynamicznymi. I dopiero potem poszedłby z nimi na spacer, żeby mogły to wszystko zobaczyć na własne oczy. Taka wyprawa w znane-nieznane. Simon spojrzał Meg w oczy. – Ty tego wszystkiego nie miałaś. – Ale mam rutynę, która kształtuje moje dni. I nie potrzebuję albumu ze zdjęciami z Dziedzińca, ponieważ znam teraz większość tutejszych dróg i budynków. – Nie chciała mu przypominać, że sądziła, iż jej życie nie potrwa dłużej niż kilka tygodni, więc chłonęła obrazy i doświadczenia, póki jeszcze mogła. I że od cięcia się powstrzymywał ją strach, iż zapach krwi rozjuszy żyjące tu drapieżniki. – Czy to ci pomoże? – spytała. – Owszem. – Powiesz mi, dlaczego jesteś zły i smutny? Spojrzał na Merri Lee, a potem na Meg i zaskomlał cicho. – Widziałaś wieszczki krwi, które wędrują samotnie poboczami dróg. A niektóre…

Wówczas Meg zrozumiała, dlaczego Merri Lee nie chciała jej zdradzić, co zobaczyła dziś rano. – Zobaczyłam coś, co wskazuje, że niektóre z nich umrą? – Tak. Ale terra indigena już ich szukają. I policja też. Znajdziemy je, Meg. Znajdziemy je i zabierzemy w bezpieczne miejsce. Ile wieszczek widziała? – To znaczy gdzie? – Do osad Intuitów albo terra indigena – odparł. – Tam, gdzie będzie bliżej. – Zawahał się. – Co powinniśmy zrobić, jak je już znajdziemy? Co by jej pomogło, gdyby była całkiem sama, gdyby się bała i gdyby znalazł ją ktoś obcy? – Obrazy – powiedziała, a Merri Lee i Ruth pokiwały energicznie głowami. – Wyjaśnijcie im, co się dzieje, w jaki sposób dotrą w bezpieczne miejsce. Wszystkie wieszczki znają obrazy dotyczące podróży. Wyjaśnijcie im, jak będzie wyglądała cała sekwencja, żeby mogły sobie przywołać w myślach odpowiednie obrazy szkoleniowe. Jeśli będziecie mogli, pokażcie im też obrazy pomieszczeń, w których będą bezpieczne. Nagle jej ręce zaczęły mrowić tak bardzo, że aż paliło, ale nie śmiała potrzeć skóry, bo Simon natychmiast rozpoznałby oznaki zbliżającej się

przepowiedni. Zresztą Ruth i Merri Lee również. Nie powinna się ciąć dwa razy jednego dnia, a Simon już wystarczająco złościł się z tego powodu. Wolała sobie nawet nie wyobrażać jego reakcji, gdyby wyciągnęła brzytwę drugi raz tego samego dnia. – Muszę iść – stwierdził Simon. – Muszę przekazać te informacje innym terra indigena. – I policjantom, którzy szukają tych wieszczek – zaznaczyła Ruth. – Powinien pan również do nich zadzwonić. Wyszczerzył zęby, dając do zrozumienia, że nie lubi, jak ktoś wydaje mu polecenia, ale nadal były to ludzkie zęby, więc pewnie uznał, że Ruth ma w gruncie rzeczy rację. – Zapiszcie to wszystko w przewodniku – polecił i nim zdążyły zaprotestować, wyszedł z sortowni. Po chwili trzasnęły drzwi na zapleczu. – No cóż… – zaczęła Merri Lee. – Chyba musimy naprawdę zacząć pisać te Wieszczki krwi dla idiotów – stwierdziła Meg. Po chwili namysłu Ruth kiwnęła głową. – Tak, naprawdę powinnyśmy to zrobić. Będzie nam potrzebny ktoś, kto potrafi rysować, żeby nam zrobił obrazki z Meg, pokazującą najważniejsze rzeczy. – Co?

– Taka rysunkowa Meg mogłaby się nazywać Meg Pionierka – dodała Merri Lee. – I pokazywałaby, jak znaleźć właściwą drogę. Wieszczkom to by pomogło. – I chyba powinnyśmy zmienić tytuł na bardziej odpowiedni niż Wieszczki krwi dla idiotów – stwierdziła Ruth. – Może po prostu Przewodnik wieszczek krwi? – Tak – szepnęła Meg. Bolesne pieczenie skóry zmieniło się w lekkie mrowienie czubków palców. Po chwili i ono zniknęło. – Przewodnik dla samych wieszczek i dla tych, którzy chcą im pomóc. – No dobrze. – Merri Lee klasnęła w ręce. – W takim razie sprawdźmy, czy możemy skorzystać z komputera w sali konferencyjnej Stowarzyszenia Przedsiębiorców, żeby przepisać notatki. Kogo poprosimy o zgodę, Vlada czy Tess? – Najlepiej tego, kogo najpierw spotkamy – zaproponowała Ruth. – Godziny pracy biura łącznika jeszcze trwają – zauważyła Meg. – Idźcie przodem, a ja dołączę do was później. – Dasz sobie radę sama? – Arreeeooouu! Arreeeooouu! – Rozległo się jodłowanie Jedynaka. Meg westchnęła. Zapewne stał pod drzwiami

dla dostawców, prowadzącymi do sortowni. – Nic mi nie będzie. Odprowadzę was. – Nie wpuścisz go? – Merri Lee się zdziwiła. – Najpierw sprawdzę, czy nie próbuje przemycić do biura myszy – odparła Meg. – Nie ma Nathana, który by ją wywęszył. Kiedy jej przyjaciółki ruszyły w stronę tylnego wejścia do kawiarni Coś na Ząb, młody Wilk, na szczęście bez puchatych zabawek, został wpuszczony do biura. Układając starannie w albumie zdjęcia, które Ruth zrobiła na potrzeby ich eksperymentu, Meg rozmyślała o tym, w jaki sposób jej przyjaciółki mówiły o planowanym przewodniku. W ich tonie głosu nie było lekceważenia. Wyraźnie obchodził je los innych cassandra sangue i chciały im pomóc. Ich ton był dla niej nowym odnośnikiem. Życiowym odnośnikiem. Nazwała go sobie w myślach „pocieszaniem przyjaciela”.

Simon stał przy oknie w biurze na piętrze, skąd miał widok na zaplecze sklepów. Słuchając, jak Steve Przewoźnik ujada w słuchawce

telefonu, obserwował Merri Lee i Ruthie, które zmierzały właśnie do Czegoś na Ząb. – Nie powiedziałem, że macie zrywać tapety w ich pokojach, tylko zabrać niepotrzebne rzeczy – powiedział, kiedy Steve na chwilę zamilkł. Właściwie dlaczego ludzie nalepiają papier na ścianach? – Czy Meg jest pewna, że usunięcie wszystkiego prócz najniezbędniejszych rzeczy nie spowoduje dodatkowej traumy? – spytał Steve. – Nie, tego nikt nie wie. Ale jeśli powiecie tym szczeniakom, czego się mają spodziewać, nie powinno być problemów. Muszę już kończyć. Muszę wykonać kolejne telefony. – Bardzo panu dziękuję za pomoc. Naprawdę. Simon się rozłączył i podszedł do swojego biurka. Uznał, że nie ma sensu pisać maili, skoro watahy wyruszyły już na poszukiwania. Zapewne nie ma też sensu dzwonić i zostawiać wiadomości na poczcie głosowej, choć wiedział, że niektóre Wilki noszą obroże z futerałami na telefon albo inne ludzkie przedmioty. Jeśli wiadomość dotrze do jednego Wilka, wyciem przekaże ją dalej. Wycie niosło się przez wiele mil i nie wymagało słupów telegraficznych ani przewodów, ani tych wież z metalu. Powędruje od Wilka do Wilka, do każdego, kto będzie

w zasięgu. Ale policja nie rozumie wycia i do nich trzeba będzie zadzwonić. Jednak najpierw zadzwonił do Jacksona i streścił mu w jednym zdaniu wszystko, co mu przekazało stado Meg: traktujcie wieszczki krwi jak szczeniaki, które nic nie wiedzą i wszystkiego się boją. Mało prawdopodobne, by jakąś wieszczkę znaleziono w pobliżu Słodkiej Wody, terenu na Północnym Zachodzie. Znajdowała się tam wioska Intuitów i osada terra indigena, w której mieszkał Jackson. Kilka tygodni temu, kiedy pobliska wioska ludzi została zanieczyszczona narkotykiem zwanym wilczeniem, drogę dojazdową zablokowano, więc nikt nie mógłby tam porzucić wieszczek bez wiedzy Innych. Nagle telefon, który trzymał w ręku, zadzwonił, zaskakując go tak bardzo, że aż nawarczał na dzwoniącego. – Czego? – Simon? – Joe? Wyczuł, że coś się stało. Coś bardzo złego. Jak kopnięcie bizona, które wgniata żebra do wnętrza ciała. – Znaleźliśmy… Nie mieliśmy pojęcia… – Żałosne wycie Joe sprawiło, że Simon aż podskoczył.

– Znaleźliście wieszczki? – Nieżywe. Przy drodze. Nie wszystkie miały siłę Meg i jej wolę przeżycia. Czy to dlatego Joe tak rozpacza? – Kilka. Wszystkie zaraz będą się szczenić. Kiedy terra indigena zaatakowali kompleks prowadzony przez Kontrolera, nie znaleźli tam żadnych ciężarnych wieszczek. Młode owszem, ale na tyle duże, by mogły rozpocząć naukę. Nie było natomiast samic, które je urodziły. Czyżby ciężarne wieszczki trzymano w innym miejscu niż te, które cięto? – Co jeszcze? – Znaleźliśmy martwe szczeniaki – zaskomlał Joe. – Simon, oni zabijają własne młode. Simona przeszył straszny ból. Przed oczami znów zobaczył ten moment, kiedy dotarł do swojej siostry, Daphne, zastrzelonej przez ludzi i gdy zobaczył Sama, przerażonego, z łapami unurzanymi w krwi matki. A potem we wspomnieniach ujrzał Meg, tak jak ją zobaczył po raz pierwszy, gdy na wpół zamarznięta weszła do Zabójczo Dobrych Lektur, pytając o pracę. – Czyje to młode? – Ledwo mógł mówić po ludzku. – Większość terra indigena, którzy szukają wieszczek, potrafi tylko odróżniać ludzi od Innych, którzy przybrali tę formę. Orla

i Jastrzębia Straż zauważyła, że ludzie wrzucają do jeziora hałasujące worki. Nie rozumieli po co to robią i uznali, że są głupi, bo zanieczyszczają własne zapasy wody. Dopiero kiedy nad jezioro poleciała Wronia Straż, rozpoznała dźwięk dochodzący z worków jako płacz młodych… Było za późno, żeby któreś uratować. Czy zrobiliby to Meg? Czy zapłodniliby ją na jakiejś farmie, jak zwierzę hodowlane, a potem wrzucili jej młode do jeziora, gdyby to był samczyk nienadający się do wieszczenia? Sprzątanie. Czy nie tak określają ludzie swoje postępowanie, kiedy starają się uniknąć kary za jakieś przewinienie? Sprzątanie. Niszczenie dowodów, które świadczyłyby o ich winie w oczach innych ludzi. Może i my powinniśmy zorganizować małe sprzątanie? Nie był pewien, jakie słowa padły w ich dalszej rozmowie, ale na koniec Joe obiecał, że przekaże innym informację, jak utrzymać przy życiu uratowane wieszczki. Kiedy się rozłączył, miał ochotę tylko na jedno – pozbyć się ich. Pozbyć się ich wszystkich nim skrzywdzą Sama i Meg. I pozbędzie się ich, przynajmniej z Dziedzińca. Zanim skażą terra indigena jak paskudna choroba – zanim ich zmienią. W końcu był tu

dominującym Wilkiem. Był przywódcą. Zszedł do księgarni. John Wilcza Straż rzucił na niego jedno spojrzenie i cofnął się gwałtownie. Simon wyjął z kieszeni klucze i spokojnie zamknął frontowe wejście do ZDL. Tędy mu nie uciekną. – Simon? – Usłyszał głos Vlada. Było w nim niemal wyzwanie. – Od tej chwili wszyscy ludzie mają zakaz wstępu na Dziedziniec. Nie chcę ich tu widzieć, słyszeć ani czuć. – Co się stało? – odezwała się Tess, a jej ton był równie ostry jak jego. Odwrócił się i nagle poczuł jak zalewa go niepohamowana wściekłość. Obok Tess, której skręcone czerwone włosy szybko nabierały czarnego koloru, stały Merri Lee i Ruthie. Ignorując ostrzeżenie, Simon rzucił się w stronę dziewcząt, po przemieniając po drodze ludzkie paznokcie w wilcze pazury. – Brudne małpy! – zawył, strzykając śliną. Zamachnął się na Vlada, kiedy wampir zagrodził mu drogę. – Brudne chciwe małpy! Nie wolno topić szczeniaków Meg! Ale dla was to normalne, prawda? Potraficie tylko niszczyć, żeby dostać to, co chcecie! Nienawidzicie wszystkiego, co nie jest dokładnie takie jak wy!

Niemal udało mu się ominąć Vlada i rzucić się na Merri i Ruthie. Należy wątpić, czy przeżyłby potyczkę z Tess, ale nim miał okazję się przekonać, wielkie, włochate łapy Niedźwiedzia poderwały go z ziemi. Wściekły wyrywał się gwałtownie, ale bez skutku. – Wynocha stąd, już – powiedział Vlad, wypychając dziewczyny tylnym wyjściem. – Znikajcie z Dziedzińca i nie wracajcie, póki do was nie zadzwonię. – Ale ja mieszkam w mieszkaniu służbowym nad… – zaczęła Merri Lee. – Znajdź sobie na dzisiaj inne lokum – uciął Vlad. – Daj jej dziesięć minut na spakowanie najpotrzebniejszych rzeczy – zażądała Tess. – A tymczasem niech Ruthie pobiegnie do Trzy P i każde Lornowi zamykać. I zabierze z przychodni Theral. Simon zawył, widząc, że zwierzyna zaraz mu się wymknie. – Już! – krzyknęła Tess. Dziewczęta wybiegły, ale Merri Lee po chwili wróciła. – A co z Meg? – spytała bez tchu. Nasza Meg! wrzasnął Simon. – Zaopiekujemy się nią. Będzie bezpieczna – zapewnił Vlad, nie spuszczając wzroku

z Simona. – Idźcie, już! Simon dyszał. Ciężko mu było oddychać. Nie ma sensu walczyć z Niedźwiedziem, skoro zdobycz i tak uciekła. – Simon. Pieprzony wampir znów stał tuż przed nim. Och, żeby tak go ugryźć! – Z kim rozmawiałeś? – spytał Vlad spokojnie. – Simonie? Kto ci powiedział o szczeniakach Meg? Ściśle rzecz ujmując, to nie były szczeniaki Meg. Ale mogłyby być. Miał przemienioną głowę, więc nie mógł porozumiewać się po ludzku. Joe odkrył… Kiedy wściekłość minęła, poczuł się zbyt obolały i zmęczony, by walczyć z Vladem i Henrym. Po chwili namysłu Henry wrzucił go do sali spotkań Stowarzyszenia Przedsiębiorców. Simon ani chwili dłużej nie mógł znieść na sobie brudnej ludzkiej skóry, więc zerwał z siebie ubranie i przemienił się do końca w Wilka. Ulga była niemal bolesna. Skulił się i spojrzał na Henry’ego, który pilnował drzwi. Meg? zapytał. Zajmiemy się Meg, zapewnił go Henry. Zobaczysz ją jak się uspokoisz.

Kiedy ludzie odejdą z Dziedzińca, Meg będzie bezpieczna. Simon zamknął oczy. Zapadając w niespokojny sen, śnił o Meg, która wpadła pod lód na strumieniu, obciążona workami, które płakały i krzyczały.

Vlad z przesadną uwagą odłożył słuchawkę telefonu, zastanawiając się, jak długo Tess stoi w progu. – Jest źle? – spytała. Vlad rozumiał zabijanie. Rozumiał, że trzeba zabijać, żeby zdobyć żywność, żeby przeżyć. Albo żeby ochronić dom i rodzinę. Ale takiego zabijania nie rozumiał. I wątpił, by potrafił je pojąć którykolwiek rodzaj terra indigena. Jedyna szansa, pomyślał, podnosząc znów słuchawkę i wybierając numer. Jedyna szansa, żeby nam udowodnić, że nie wszyscy jesteście potworami. – Milcz i słuchaj. Nie będę powtarzać.

Monty zajrzał do biura kapitana, by go

zapytać, czy chce kawy, ale przełożony rozmawiał właśnie przez telefon, a twarz pobladła mu tak bardzo, że porucznik wycofał się pospiesznie, wpadając tyłem na Kowalskiego. Posterunkowy złapał go za ramię i pociągnął do swojego biurka, gdzie czekali już Debany, MacDonald, Louis Gresh i Pete Denby. – Właśnie dzwoniła do mnie Ruthie – powiedział Kowalski tak cicho, że musieli się pochylić, żeby go usłyszeć. – Coś się stało, coś złego, ale dziewczyny nie wiedzą co. Simon Wilcza Straż właśnie wygnał wszystkich ludzi z Dziedzińca. Jest taki wściekły, że próbował ugryźć Merri Lee i Ruthie. Monty’emu serce zaczęło walić jak oszalałe. Mikhosie, duchu opiekuńczy, proszę oszczędź nam wypełniania formularza ZMN dla którejś z tych dziewczyn. – Nic im się nie stało? – Nie. Interweniowali Tess, Vlad i Henry. Teraz dziewczyny są u nas w mieszkaniu, a Merri Lee zostanie na noc, bo nie ma się gdzie podziać. Lawrence, możesz zabrać Theral jak skończysz zmianę. – Dzięki – powiedział MacDonald. Pete rozejrzał się po twarzach zebranych. – Czy to z powodu tych dziewczyn, których wszyscy szukają?

– Ruthie sądzi, że nie – odparł Kowalski. – Inni wiedzieli o nich przed nami – zwrócił im uwagę Monty. – Wilcza Straż nie wpadałby w furię tyle godzin po fakcie, więc to musi być coś no… – Panowie – odezwał się Burke, stając w progu biura. – Do mnie. Natychmiast. Ostatni zamyka drzwi. Monty wszedł pierwszy, Pete Denby ostatni, posłusznie zamykając drzwi. – Właśnie odbyłem dwie rozmowy. Pierwszą z moim znajomym z departamentu policji w Rejonie Północno-Zachodnim. – Burke uraczył ich mrożącym krew w żyłach uśmiechem. – Dziewczyny, których szuka policja i Inni? Cóż, wszystkie są w ciąży. Każda jedna i to w bardzo zaawansowanej. Niektóre zaczęły już nawet rodzić. – O bogowie, muszą być przerażone – stwierdził Monty. – Śmiertelnie. I to dosłownie śmiertelnie w niektórych przypadkach. Ktoś im wmówił, że policja będzie je bić tak długo, aż poronią. I że Inni je zjedzą. Dlatego uciekały na widok pomocy – a niektóre straciły przy tym życie. Monty przyjrzał się twarzy Burke’a. – To nie jest najgorsza nowina, prawda? To nie dlatego Simon Wilcza Straż tak się wściekł.

– Drugi telefon był od Vladimira Sanguinatiego. – Burke zacisnął dłonie w pięści. – Ludzie wolą nie wiedzieć o prawie do dobroczynnego posiadania. A nawet ci, którzy uważają, że nikt nie powinien „posiadać” drugiego człowieka, godzą się z trzymaniem zaburzonych dziewcząt w specjalnych kompleksach, przekonani, że to dla ich własnego dobra. Jak sądzicie, ilu z tych ludzi będzie próbowało usprawiedliwić nie tylko rozmnażanie takich nieprzystosowanych dziewcząt, ale również pozbywanie się ich niechcianego potomstwa? Tak, panowie, co najmniej kilka z tych kompleksów prowadziło własne farmy rozrodcze. Nie można było dopuścić, żeby ten mały sekret wyszedł na jaw, prawda? – Cassandra sangue to same dziewczynki – stwierdził Monty. – Co robią z chłopcami? Wysyłają ich do sierocińca? – Powiedziałem, że się ich pozbywają, poruczniku, a nie, że oddają ich do adopcji. A terra indigena odkryli właśnie, w jaki sposób. – Powoli, z widocznym wysiłkiem, otworzył dłonie. – Trzeba bezwzględnie znaleźć i ukarać ludzi, którzy zajmowali się tym procederem, w całej surowości naszego prawa. Trzeba odszukać te dziewczęta i wszystkie ocalałe

dzieci. Trzeba namierzyć i zamknąć resztę tych farm. Poruczniku, pański zespół chwilowo zostanie rozdzielony. Niech każdy z was dobierze sobie jakiegoś partnera. Chcę, żeby w każdym radiowozie, który wyruszy na poszukiwania, był jeden człowiek, który miał już do czynienia z Innymi. Odwiedzicie farmy wokół Lakeside. Sprawdzicie wszystkie stodoły i budynki gospodarcze. Sporządzicie spis wszystkich budynków, w których można byłoby przetrzymywać wieszczki. Jeśli ktoś będzie wam robił kłopoty, jeśli nie pozwoli wam wejść na swój teren, wezwijcie wsparcie albo strzelcie dwa razy w powietrze. To sprowadzi pomoc innego rodzaju. – Uważa pan, że coś znajdziemy, kapitanie? – spytał Kowalski. – Nie. Ale będziemy szukać, żeby dodać otuchy mieszkańcom Lakeside. Pete Denby odchrząknął. – Te wieszczki. Te które mieszkają w okolicy. Czy potrzebują adwokata? – Nie w tej chwili – odparł Burke. – Ale dobrze wiedzieć, że jesteś gotów je reprezentować. – Ruszył do drzwi. – Do roboty, panowie. – Pan też jedzie na poszukiwania? – Monty się zdziwił. Czy kapitan nie powinien zostać na komisariacie i koordynować poszukiwań

z innymi okręgami, innymi kapitanami? Z komendantem i burmistrzem? – O tak. Ja też jadę na poszukiwania. Będę miał cały czas włączoną komórkę, gdybyście musieli się ze mną skontaktować. – Burke otworzył drzwi do swego biura i wyszedł, a Monty i pozostali za nim.

Meg. Szczeniaki. Simon obudził się ze wzdrygnięciem i poderwał na równe nogi. Ostrzegawcze warknięcie Henry’ego natychmiast go otrzeźwiło. Przyjrzał się Niedźwiedziowi – jego ręce nadal porośnięte były sierścią i zakończone pazurami. Henry potrafił nimi dokonać wielkich zniszczeń. Simon czuł w tej chwili wielką nienawiść do ludzkiej formy. Miał wrażenie, że serce mu pęknie, jeśli znów będzie musiał nosić tę skórę. Ale wątpił, żeby Henry wypuścił go z sali spotkań w formie Wilka, więc się przemienił, wciągnął dżinsy i obejrzał dziury w koszuli, którą miał przedtem na sobie. Czy zrobiły je pazury Niedźwiedzia czy Wilka? – Nie ugryzłem żadnej z nich – stwierdził. Głos

miał zachrypnięty, jakby jego ciało wzbraniało się przybrać ludzką formę. – Ale chciałeś. Wstyd to dziwne uczucie. Choć Ruthie i Merri Lee były ludźmi, lubił je. Co ważniejsze, lubiła je Meg. A on się wściekł na małpy, które krzywdziły wieszczki takie jak Meg. Na dodatek przerażała go myśl, że jeśli będzie przybierał tak często ludzką formę i tak bardzo starał się zrozumieć ludzi, ulegnie skażeniu tym ich okropnym aspektem. – Czy Meg wie…? – Przełknął głośno ślinę. Nie znalazł odpowiednich słów. – Jeszcze nie. – Dłonie Henry’ego nabrały ludzkiego kształtu. – Ale poinformowaliśmy o wszystkim terra indigena, którzy prowadzą poszukiwania, żeby wiedzieli na co uważać, jeśli zauważą ludzi w pobliżu wody. – Czy ktoś się skontaktował z Jacksonem Wilczą Strażą i z Royem Panterzą Strażą? – Spałeś tylko kilka minut. Vlad zdążył ustalić, co cię wprawiło w taką wściekłość i przekazać informację Sanguinatim. – Sam zadzwonię do Jacksona i Roya. Henry zanurzył rękę w kieszeni i wyjął komórkę. – Nie wiem, gdzie się podziała twoja. Vlad używa telefonu w biurze ZDL, więc możesz

zostać tutaj i zadzwonić z mojej. Ja zejdę na dół i skorzystam z telefonu w księgarni. Muszę podzwonić do Niedźwiedziej Straży. Jeśli tu zostanie, nikt go nie zobaczy – a on nie natknie się na żadnych ludzi. Wziął od Henry’ego komórkę. – Nigdy nie ugryzłbym Meg. – Wiem. Ale póki tu siedzisz, nie wejdziesz w drogę Tess. W tej chwili tak będzie dla was obojga najlepiej. Zaczekał aż Henry wyjdzie, po czym zadzwonił, ale nie do Jacksona ani do Roya. Zadzwonił do biura łącznika, żeby porozmawiać z Meg, ale linia była zajęta. Nie dana mu więc była nawet ta pociecha, jaką niósł jej głos. Westchnął i wybrał numer Jacksona. Musiał mu powiedzieć, co ludzie potrafią zrobić sobie nawzajem.

Meg ściskała słuchawkę telefonu z taką siłą, że aż zabolała ją ręka. – Nie mam pojęcia, co się stało. Czy było coś w tej porannej wizji? – Miała wrażenie, że od porannego cięcia minęło kilka dni. – Nie – odparła Merri Lee. – Właśnie dlatego

nie rozumiemy, co zaszło. Simon kazał nam najpierw pracować nad przewodnikiem, a zaraz potem wyrzucił z Dziedzińca wszystkich ludzi z wyjątkiem ciebie. Obie z Ruth wciąż się nad tym zastanawiamy, ale nic nam nie przychodzi do głowy. – Spróbuję się dowiedzieć. – Tylko ostrożnie. – Chwila milczenia. – Ten narkotyk, wilczenie. Może go zażył przez przypadek? – Nie. Musiałby ugryźć ją albo kogoś, kto brał tę substancję. Ale w tym drugim przypadku Inni na pewno zauważyliby człowieka, który zachowuje się nienormalnie. A biurze łącznika zaraz zaroiłoby się od Wilków i Sanguinatich, którzy albo szykowaliby się do obrony, albo zawieźliby ją z powrotem do Zielonego Kompleksu. – Na pewno nic ci nie będzie? – spytała Merri Lee z troską. – Na pewno. Meg odłożyła słuchawkę na widełki. Z pewnością większość Innych wie, dlaczego Simon zamierzał zjeść ludzi. Tylko kto jej to powie? Nie Vlad, Tess i Henry, to pewne. Oni będą – jak to się mówi? – milczeli jak kamień. Tak. Będą milczeli jak kamień, bo choć nie pozwolili Simonowi skrzywdzić Ruth i Merri Lee,

nadal uznawali go za przywódcę Dziedzińca, więc będą go osłaniać i dadzą mu szansę przemówić we własnym imieniu. Jester Kojocia Straż wyjawiłby jej prawdę chociażby po to, żeby narobić zamieszania, ale była w zasadzie pewna, że nie zrobi tego przez telefon, a nie mogła teraz zamknąć biura i pojechać do Stajni Kucyków. Za długo by to trwało. Byli jednak jeszcze inni mieszkańcy Dziedzińca, którzy mieli swój sklep na rynku i zawsze wiedzieli, co się tu dzieje. Meg wyrwała kartkę z bloku, który Merri Lee zostawiła na ladzie, wyjęła z szuflady gruby pisak i rolkę taśmy przezroczystej. Potem zastanowiła się, co zrobi. Nigdy jeszcze nie była w Błyskotkach i Starociach. Zbyt wiele działo się na Dziedzińcu przez ostatnie miesiące, codziennie widziała za dużo nowych rzeczy. A fakt, że nakrzyczała na Merri Lee za przesunięcie płyt CD, wskazywał jasno, że potrzebuje spokoju, nim zmierzy się z kolejną porcją nowości. Inni są czymś bardzo poruszeni i jeśli przydarzy jej się teraz „atak”, będą kłopoty. W takim razie po prostu nie będzie miała „ataku” i już. To znaczy przynajmniej do chwili aż wróci do domu, gdzie nikt jej nie będzie widział. Napisała na kartce „Wracam za dziesięć

minut”, przykleiła ją na frontowych drzwiach biura, wyszła przez zaplecze i udała się na rynek. Zwykle co najmniej kilku terra indigena robiło zakupy w sklepie spożywczym albo u rzeźnika, ktoś się kręcił w Muzyce i Filmach i w bibliotece. Dziś jednak rynek był zupełnie wymarły. Meg z ulgą stwierdziła, że Błyskotki i Starocie są otwarte – ale to uczucie minęło, gdy tylko stanęła w progu. Sklep prowadzony przez Wrony był prawdziwą eksplozją kolorów i kształtów. To był błąd, pomyślała Meg, przytrzymując się framugi drzwi. A potem wbiła wzrok w Crystal, która stała za przeszkloną ladą w głębi sklepu. – To nasza Meg. – Na głowie Crystal sterczały pióra, wyraźna oznaka zdenerwowania. Nie chce mnie dzisiaj widzieć, pomyślała Meg. Nie chce być tą, która mi wyjawi o co chodzi. Denerwuje ją sama moja obecność. Nie mogę jej o to zapytać i nie mogę się tak po prostu wycofać. Cały czas patrząc wyłącznie na Crystal, żeby natłok wrażeń nie przeładował jej umysłu, podeszła do lady i zmusiła się do uśmiechu. Crystal spojrzała na zasłonięte przejście, które miała za plecami. – Jenni i Starr rozmawiają przez telefon. Czy nasza Meg czegoś potrzebuje? – W jej włosach pojawiło się więcej piór. – Uczę się przebywać w miejscach, w których

jest dużo różnych rzeczy, żeby nauczyć inne cassandra sangue, jak się chodzi do sklepów. Było to nie tyle kłamstwo, co niezupełnie prawda. – Och. – Crystal się rozejrzała. – Mamy masę skarbów. Nie aż tyle co kiedyś, ale dużo. Chcesz obejrzeć? Meg rzuciła okiem na półkę pod ladą i poczuła zawrót głowy. Zawartość tej jednej półki zapełniłaby cały album z obrazami. – Nie, nie mogę oglądać zbyt wielu rzeczy naraz. Pióra na głowie Crystal nie sterczały już niespokojnie. Sięgnęła po zieloną szklaną misę i postawiła ją przed Meg. – A to? – spytała. Zanurzyła rękę w błyszczących monetach, wyjęła pełną garść, po czym wysypała je z powrotem do misy. – Lubię tak robić, patrzeć jak błyszczą, kiedy wpadają do misy. Spróbuj. Żeby zrobić jej przyjemność, Meg zanurzyła dłoń w misie. Błyszczące monety. Crystal pewnie poleruje je godzinami, albo może wybiera tylko te monety, które już błyszczą? – To miłe uczucie. Dziękuję – powiedziała, kiedy ostatnia moneta wpadła do miski. Powoli zaczęła się odwracać, szykując się wewnętrznie na wyzwanie, jakim będzie dotarcie do drzwi.

– Zaczekaj. – Crystal podbiegła do jednego ze stołów i zaczęła grzebać w dużym koszu. Po chwili wróciła i podała coś Meg. – Nie mam odpowiedniego sznurka. Może Blair będzie miał. Na pewno na ciebie nie nawarczy. Oczywiście, że nawarczy. Meg wzięła ostrożnie owalny kawałek szkła, oszlifowanego jak kryształ, niepewna, co powinna z nim zrobić. – Powieś go w oknie, a w pokoju będą tańczyć tęcze! – Och, wspaniale. Ale niestety nie wzięłam pieniędzy. – To twoja pierwsza wyprawa po skarby. Zatrzymaj go jako prezent. – Kryształ od Crystal. W takim razie dziękuję. – Czy nasza Meg wraca teraz do biura? – Tak. Ale może posiedzę jeszcze chwilę na rynku. Siadając na ławce na rynku, Meg zastanawiała się, jak wielu Innych będzie dokładnie wiedziało, gdzie się znajduje, kiedy Crystal skończy opowiadać o jej pierwszej wyprawie po skarby.

Vlad przyglądał się Meg idącej w stronę rynku.

Dziwne, że złamała swoją rutynę. Oczywiście dzisiejszy dzień był wyjątkowy i wywrócił do góry nogami cały porządek tworzony przez wiele miesięcy, a może nawet lat. Szczerze powiedziawszy, nie byłby zaskoczony, gdyby któryś z Wilków stracił panowanie nad sobą i rzucił się na dziewczyny. Ale żeby Simon? Ten sam Simon, który nie dalej jak dziś rano chciał kupić kamienice, żeby te dziewczyny miały gdzie mieszkać? Podszedł do biurka, zamierzając przeczytać maile, które zaczęły napływać ze wszystkich stron Thaisii, w miarę jak odnajdowano wieszczki krwi, żywe lub martwe. Kiedy usłyszał samochód zatrzymujący się na zapleczu sklepów, wyjrzał przez okno. Chciał sprawdzić, kto jest aż takim idiotą, żeby zjawiać się dziś na Dziedzińcu. Radiowóz. – Błogosławiona bądź Thaisio – mruknął i pospiesznie wyszedł z biura. W skład zespołu porucznika Montgomery’ego, który utrzymywał kontakty z Dziedzińcem, wchodziło jeszcze trzech policjantów. Karl Kowalski, partner Montgomery’ego i przyszły mąż tej Ruthie, miał ciemne włosy i brązowe oczy. Pozostali dwaj – Debany i MacDonald, mieli jaśniejsze włosy, niebieskie oczy i prawie nie

różnili się sylwetką. Dobrana para, pomyślał Vlad, zmierzając w ich kierunku. Do niedawna Debany i MacDonald nie zbliżali się do Dziedzińca tak często jak Kowalski i Montgomery, więc Innym nie zawsze łatwo ich było rozróżnić – chyba, że się było Wilkiem, który mógł ich rozpoznać po zapachu. Dlatego Vlad dopiero po chwili rozpoznał, że przy samochodzie czeka na niego Lawrence MacDonald. I że blady policjant, który siedzi w radiowozie to nie Debany. – Dzień dobry, panie Sanguinati. – MacDonald zdjął kapelusz i z wyraźnym wysiłkiem powstrzymywał się od obracania go w dłoniach. – Nie powinniście tu przyjeżdżać – stwierdził Vlad krótko. – Tak proszę pana, wiem. Ale muszę o coś zapytać. Czy Dziedziniec jest zamknięty dla ludzi tylko dzisiaj, czy już na zawsze? Czy moja kuzynka Theral ma jutro przyjść do pracy? Interesujące pytanie, a odpowiedź była wyraźnie bardzo ważna dla MacDonalda. – Nie może zostać jutro w domu? – spytał Vlad. – Nie sama. – MacDonald poruszył się niespokojnie. – Przedtem mieszkała z kimś, z mężczyzną, który ją… bił, więc od niego odeszła. Ale ten człowiek wciąż sprawiał kłopoty,

dlatego przeniosła się do Lakeside, dlatego mieszka u moich rodziców. Stara się zacząć żyć od nowa, ale od kilku dni mamy w domu ciągle głuche telefony. Podejrzewamy, że to Jack Fillmore – tak się nazywa ten człowiek – i że szuka Theral. Jeśli zjawi się w domu rodziców, kiedy będzie tam sama… Kolejna dziewczyna w niebezpieczeństwie. Czy zagrożenie, w jakim jest Theral różni się co do swej istoty od tego, w jakim była Meg, kiedy to jej szukano? Vlad nie miał wątpliwości, co na ten temat powiedziałaby Meg. Czy wybaczyłaby kiedykolwiek Simonowi, gdyby Theral spotkała jakaś krzywda, ponieważ odmówiono jej wstępu na Dziedziniec, gdzie ochrona terra indigena zapewniała jej bezpieczeństwo? – Porozmawiam z członkami Stowarzyszenia Przedsiębiorców – obiecał niechętnie. Nie widział innego wyjścia. – Zadzwonię wieczorem i przekażę ich decyzję. MacDonald wyciągnął z kieszeni złożony kawałek papieru. – To są wszystkie telefony do mnie, żeby nie musiał pan szukać. Dziękuję. Vlad zaczekał, aż radiowóz wycofa się na ulicę i odjedzie. Nasza Meg wraca do biura, zawiadomił go Jake Wronia Straż, zajmując swoją zwykłą

pozycję na murze oddzielającym teren dostaw od podwórza pracowni Henry’ego. Vlad wrócił do Zabójczo Dobrych Lektur. Zamknął za sobą drzwi akurat w chwili, gdy Meg pojawiła się w polu widzenia. Czy to był akt tchórzostwa z jego strony? Może. Ale również zrozumiała reakcja. To, czego Inni dowiedzieli się o wieszczkach krwi i ich dzieciach na pewno byłoby dla niej bolesne, a Vlad nie chciał być tym, który zrani Meg.

Simon, wyczerpany i nieszczęśliwy, zjawił się w biurze łącznika z ludźmi na kilka minut przed zamknięciem. Każdy terra indigena, który potrafił korzystać z telefonu i wysyłać maile został zaangażowany do nawiązywania kontaktów z innymi Dziedzińcami w Regionie Północno-Wschodnim i dalej. Simon i Henry zawiadomili Wilczą, Panterzą i Niedźwiedzią Straż na Środkowym i Północnym Zachodzie. Jenni i Starr powiadomiły Wronią Straż na Północnym Wschodzie i na Wyżynach. A przed chwilą w ZDL zjawił się Jester Kojocia Straż; Żywioły chciały wiedzieć, dlaczego inni terra indigena są tacy zdenerwowani – i co się dzieje

z ich Meg. Podczas podróży ze Środkowego Zachodu Simon powiedział porucznikowi Montgomery’emu i doktorowi Lorenzo, że nikt, kto oddycha, nie zdoła się ukryć przed Powietrzem. Żywioły rzadko zwracały uwagę na jednostki, chyba że coś je sprowokowało, albo, jak to się stało w przypadku Meg, obudziło ich zaciekawienie. Dopiero pojawienie się Jestera uświadomiło Simonowi, że istnieje grupa terra indigena, która może odnaleźć porzucone cassandra sangue szybciej niż oni wszyscy. Po prostu nie wpadło mu do głowy, żeby poprosić je o pomoc. Wyjaśnił Kojotowi, dlaczego tak pilnie należy odszukać porzucone wieszczki, a potem opowiedział mu o workach wrzucanych do jezior i stawów. Nie miał pojęcia, jak zareagują na to wszystko Żywioły i czy coś zrobią w tej sprawie, ale jeśli przekażą wieści innym członkom swojego rodzaju, istniała szansa, że zdołają odszukać więcej wieszczek i dzieci, zanim będzie za późno. Porucznik Montgomery poinformował go telefonicznie, że policja w całej Thaisii wyrusza na poszukiwania. Zapewnił również, że wielu przedstawicieli rządu wyraziło swe oburzenie, kiedy reporterzy zaczęli się dopytywać

o porzucone dziewczęta. Simon nie zapytał, jak wielu z tych oburzonych ludzi kupowało wcześniej przepowiednie wieszczek. Ale Vlad, który słuchał ludzkich wiadomości, notował pilnie, kto zaprzecza istnieniu wieszczek krwi. Terra indigena w Lakeside zrobili dziś tyle, ile mogli. Jemu pozostało jeszcze jedno zadanie. Otworzył tylne wejście do biura łącznika i się rozejrzał. Jak mała jest ta mała rzecz, która sprawia, że Meg nie może już znieść nic więcej? Tak wiele zdołała osiągnąć. Nauczyła się wykonywać swoją pracę i to tak dobrze, że dzięki niej Inni zaczęli inaczej patrzeć na ludzi, którzy dla nich pracują. Nauczyła się dbać o siebie, przygotowywać proste posiłki, a nawet prowadzić Pudełko na Kółkach, przynajmniej do pewnego stopnia. Nie aż tak dobrze, żeby ktoś z Dziedzińca pozwolił jej wyjechać samochodem na ulice miasta, ale na tyle dobrze, żeby robić dostawy do kompleksów mieszkalnych na Dziedzińcu. Meg pionierka. Meg, która przeciera szlaki. Tylko ona może pokazać innym wieszczkom jak przeżyć i jak cieszyć się światem, który dotąd znały tylko z obrazków. Kiedy wszedł do sortowni, Meg przerwała porządkowanie pism i spojrzała na niego pytająco. – Zabili dzieci – powiedział, nie wiedząc jak

inaczej ubrać to w słowa. – Ludzie tacy jak ci, którzy trzymali cię w klatce, wkładali dzieci do worków i wrzucali je do wody, żeby utonęły. Wieszczki, które zostawili na poboczach dróg, nie pochodziły z kompleksów tylko z nor, gdzie samice rodzą młode. Ręce zaczęły jej się trząść. – Czy to właśnie widziałam w przepowiedni? Czy to tego nie chciała mi powiedzieć Merri Lee? – Nie. Zobaczyłaś wieszczki na drogach. Nie widziałaś dzieci. Milczała, a on czekał. Wilk potrafi być cierpliwy. – Czy policja zamierza sondować jeziora? – spytała Meg. – Znam to wyrażenie, ostatnio kilka razy trafiłam na nie w powieściach sensacyjnych, ale nie pamiętam, żebym widziała, jak to się robi na obrazach szkoleniowych – dodała, uśmiechając się z goryczą. – Czy taki obraz nie jest ważny, kiedy ktoś chce znaleźć zaginioną osobę? – Ludzie czasami tonęli przez przypadek. – Owszem. Ale widać właściciele wieszczek krwi nie chcieli, żeby poznały obraz, który mogłyby skojarzyć z losem swoich dzieci. – Meg się wzdrygnęła. – Kiedy Sam zaczął przybierać ludzką formę, zastanawiałam się, czy miałam

kiedyś młodszego brata. W kompleksach nie było chłopców, tylko same dziewczynki. Jak wiele takich worków znajdą w jeziorach? – Nie mam pojęcia. – Cierpiał, ponieważ ona cierpiała. Chciał ją polizać po twarzy i przynieść jej kość, żeby mogła pocieszyć się jej ogryzaniem. Chciał ją wciągnąć w jakąś zabawę, żeby mogła myśleć o czymś innym. Ale wiedział z doświadczenia, że nic nie zdoła odwrócić uwagi od takiego bólu. – Simonie, czy moglibyśmy pojechać do kompleksu Wilczej Straży i pobawić się ze szczeniakami? Może jednak coś mogło pomóc. – Jasne. Dobry pomysł. Jutro znów będzie myślał o ludzkich sprawach, ale teraz spędzi trochę czasu wśród swoich – i z przyjaciółką. Kiedy razem z Meg zamykali biuro łącznika, podszedł do nich Vlad, który wyszedł właśnie z ZDL. – Też już dziś zamknąłem – powiedział. – Nie przyjmujemy ludzkich klientów, a jeśli jakiś terra indigena ma ochotę poczytać, może sobie pożyczyć książkę z biblioteki na rynku. I mam dość… – Zadzwoniła jego komórka. – Nie odbierzesz? – Meg się zdziwiła. – Nie. – Kiedy dzwonek umilkł, Vlad wyjął

telefon z kieszeni i wyłączył. – Jedziemy do kompleksu Wilczej Straży – wyjaśnił Simon. – Muszę się zgłosić do dziadka Erebusa. Może was podwiozę? – Vlad spojrzał pytająco na Meg. – Simon się przemieni i pojedzie w bagażniku PNK. Zostawię was w kompleksie Wilczej Straży, pojadę na Pokoje, a potem cię odbiorę, jak będziesz chciała wrócić do domu. – Ja poprowadzę – zaprotestował Simon. – Nie dzisiaj – odparł Vlad spokojnie. Dziś żadne z was nie powinno prowadzić, dodał bez słów. Nie zdołasz już długo zachować ludzkiej formy, a Meg nie potrzeba teraz takiego wysiłku. Simon kiwnął głową. Vlad miał rację, przynajmniej w jego sprawie. Nie potrafił ocenić stanu Meg, ale nawet przejście niewielkiej odległości pomiędzy biurem a garażami sprawiło jej trudność – szła tak, jakby poruszała się w kopnym śniegu i każdy krok był dla niej wielkim wysiłkiem. Ponieważ już zamknęli biuro i księgarnię, Simon poszedł przemienić się do garażu, gdzie trzymano PNK, a Vlad stanął tak, żeby zasłonić widok Meg. Simon nie miał żadnych obiekcji, żeby pokazywać się ludziom nago, ale unikał tego przy Meg – kiedyś bezmyślnie przemienił się z Wilka w człowieka, a ona zareagowała na

jego nagość w taki sposób, że omal nie zniszczyło to ich przyjaźni. Kiedy się przemienił, otrząsnął futro i zaczekał aż Vlad schowa jego ubranie na tył PNK. Potem wskoczył do bagażnika i podwinął ogon, żeby nie przytrzasnęli mu go drzwiami, a Vlad i Meg usiedli z przodu. Vlad wyjechał z garażu, wysiadł, żeby zamknąć drzwi, po czym ruszył drogą prowadzącą do kompleksu Wilczej Straży. PNK był to pojazd z napędem elektrycznym, używany na terenie Dziedzińca. Miał dwa miejsca siedzące i przestrzeń bagażową z tyłu, na tyle dużą, że mógł w niej podróżować dorosły Wilk, pod warunkiem jednak, że podwinął pod siebie ogon. Kiedy Simon usiadł wygodnie, głowa Meg – i te świeżo ścięte włosy – znalazła się tak blisko jego pyska, że po prostu musiał powęszyć. Włosy już nie śmierdziały jak wtedy, kiedy je ufarbowała. Teraz pachniały szamponem produkowanym przez terra indigena. I samą Meg. Polizał ją po włosach, a ona pisnęła i uchyliła się gwałtownie. I smakowały też jak Meg. A w dotyku były jak szczenięcy puch. Szkoda, że nie może jej przytrzymać i wylizać starannie, jak to robił z Samem.

Kiedy dojechali do kompleksu Wilczej Straży, zobaczyli na dworze bawiące się szczeniaki z młodymi Wilkami. Vlad ledwie zdążył zatrzymać PNK, kiedy Meg zaczęła wysiadać. Meg! Radosnemu ujadaniu Sama towarzyszyły piski innych szczeniąt. Wszystkie zaczęły się do niej przepychać. To nasza Meg! Czy nasza Meg ma ciasteczka? Będziemy się bawić w przeciąganie? A może w berka? Wypuść mnie, zawarczał Simon na Vlada. Podniecone szczeniaki mogły łatwo zapomnieć, jak ostrożnie należy się obchodzić z Meg. Omal nie walnął się w głowę, kiedy wyskakiwał pospiesznie z PNK. Zatrzymał się jednak zaraz i tylko obserwował Meg i Sama. Była między nimi silna więź. Zaufanie i miłość. Czy mały braciszek Meg spoczywa na dnie jeziora? Czy ona jest gotowa poznać całą prawdę o ludziach, którzy ją więzili? A on sam? Jest gotów? Pozostali przebywający akurat w kompleksie członkowie Wilczej Straży przyszli popatrzeć jak Meg tuli szczeniaki. Wujku Simonie? odezwał się nagle Sam. Z oczu Meg cieknie woda. Czy jest chora? Nie, nie jest chora. Jest…

Nie mógł powiedzieć szczeniakom, co się dziś stało, szczególnie Samowi, na którego oczach zastrzelono matkę i który widział, jak wykrwawia się na śmierć. Szczeniak nie musiał wiedzieć, że ludzie zabijają swoje młode. Więc zamiast to tłumaczyć, Simon po prostu zawył Pieśń Smutku. Dorosłe Wilki natychmiast ją podchwyciły. Większość już wiedziała, co się stało. Słyszał głos Blaira i Elliota, potem dołączyli Jane, John i cała reszta. Po chwili włączyły się młode Wilki i szczeniaki. I jeszcze jeden głos. Taki, którego nie słyszał nigdy wcześniej. Meg klęczała w trawie, obejmując Sama, i wyła wilczą Pieśń Smutku. Kiedy skończyli, wszystkie szczeniaki zaczęły się tulić do Meg. Wataha próbowała ją pocieszyć. Potem Sam przyniósł sznurek, zapraszając Meg do zabawy. Simon obserwował, jak jego przyjaciółka biega i piszczy, udając zwierzynę, a szczeniaki gonią ją zajadle, usiłując wyrwać jej sznurek, podczas gdy dorosłe Wilki pilnują, żeby zabawa nie zrobiła się zbyt brutalna. Meg większość życia spędziła w izolacji, choć otaczali ją ludzie. Teraz uczyła się, co to znaczy mieć rodzinę i to nie tylko od ludzi, ale i od Wilków. Nie była Wilkiem. Nie była terra indigena.

A mimo to stała się jedną z nich.

Rozdział 8 Czwartek, 10 maja Dodzwonili się państwo do mieszkania Bordenów. Po sygnale proszę zostawić wiadomość. Monty rozłączył się, nie nagrywając żadnej wiadomości. Usiłował się dodzwonić do Elayne – a właściwie do swojej córki, Lizzy – odkąd tylko usłyszał o porzuconych wieszczkach i o tym, jak pozbywano się niechcianych dzieci cassandra sangue. Było mu źle i chciał się upewnić, że córeczka miewa się dobrze. Tymczasem nikt nie odbierał telefonu. Włączył wiadomości i słuchał ich jednym uchem, szykując kanapkę, choć wcale nie był głodny. Nalał sobie kolejny kieliszek wina. W dzisiejszym dniu, tak pełnym tragicznych zdarzeń, terra indigena i policja w całej Thaisii połączyli siły, by wspólnie prowadzić poszukiwania zaburzonych nastolatek, które wędrują samotnie poboczami dróg i autostrad. Dziewczęta, bezdomne po nagłym zamknięciu instytucji, które dotąd zapewniały im opiekę, cierpią z powodu odwodnienia, a wobec osób, które próbują im pomóc zachowują się psychotycznie. Oto co na temat dzisiejszych

tragicznych wydarzeń miał do powiedzenia znany mówca, Mikołaj Strzępiel. Monty podniósł wzrok i popatrzył w telewizor. Ekran wypełniła twarz mężczyzny, który obecnie mieszkał z Elayne i Lizzy. Odznaczała się klasyczną męską urodą i sprawiała wrażenie ogorzałej, choć widać było, że facet żyje w dostatku. Jego falujące ciemne włosy były na tyle długie, że wyglądałyby na zaniedbane, gdyby nie uczesał ich tak starannie. Ciemne zaś oczy wyrażały bezgraniczną szczerość. Zważywszy dzisiejsze wydarzenia, nic dziwnego, że Mikołaj Strzępiel udziela się na lewo i prawo. Ale nawet jeśli Elayne towarzyszy mu na licznych konferencjach prasowych, ktoś powinien zostać w domu z Lizzy. Ktoś powinien odebrać telefon, szczególnie późnym wieczorem. Oczywiście ludzie są wdzięczni Innym za pomoc w poszukiwaniach zaburzonych dziewcząt, nie należy jednak zapominać, że to właśnie działania terra indigena spowodowały te tragiczne zdarzenia, powiedział nam pan Strzępiel. Do dzisiejszej tragedii doprowadziło zniszczenie zakładu opiekuńczego na Środkowym Zachodzie, którego personel podobno stosował kontrowersyjne praktyki, a także poważne groźby skierowane przeciwko wszystkim instytucjom

zapewniającym opiekę dziewczętom skłonnym do agresji wobec samych siebie. Czy personel prowadzący takie placówki zamknąłby je równie nagle, gdyby nie obawa przed zemstą stworzeń, które nie potrafią pojąć presji, jaką wywiera na ludzi ciągłe poczucie zagrożenia? Czy zostawiliby te dziewczęta samym sobie, gdyby nie obawiali się narazić na zniszczenie miast i osiedli, w których znajdowały się te placówki? Wysoka liczba samobójstw wśród odnalezionych dziewcząt dowodzi jasno, że takie instytucje są potrzebne i powinno się je pozostawić w spokoju. Na pytania ludzi o dalszy los odnalezionych dziewcząt Inni mają tylko jedną odpowiedź: zostaną przewiezione w bezpieczne miejsce o nieznanej lokalizacji, powiedział pan Strzępiel. Wielu z nas zastanawia się dzisiaj, czy jeszcze kiedyś dane nam będzie ujrzeć te nieszczęśliwe nastolatki. – Takim jak ty na pewno nie – mruknął Monty i wyłączył telewizor. Musiał przyznać, że Strzępiel poruszył w tym wywiadzie wszystkie czułe struny. Wcześniejsze raporty donosiły jedynie o dziewczętach w zaawansowanej ciąży, potrąconych na drogach przez samochody. Cóż, łatwo jest zabłysnąć, wmawiając ludziom, że to wszystko wina Innych, że to oni zaczęli całą

sprawę, żądając ujawnienia miejsc przetrzymywania cassandra sangue. Opinia publiczna nie ma pojęcia, dlaczego Inni to uczynili, nie wie, że krew tych dziewcząt wykorzystywano do produkcji niebezpiecznych narkotyków, odpowiedzialnych za wybuchy przemocy w wielu miejscach Thaisii. Łatwo było ubolewać nad losem wieszczek uprowadzonych przez Innych w im tylko znane miejsca i milczeć na temat topionych niemowląt. Czy w ogóle o nich wspominano? Podobnie łatwo było wzruszać się niedolą dziewcząt pozbawionych nagle dachu nad głową, a równocześnie przemilczać kwestię „dobroczynnego posiadania”, która przynajmniej niektórych ludzi skłoniłaby do refleksji, dlaczego w ogóle należało trzymać w zamknięciu te dziwne kobiety o skórze pokrytej regularnymi bliznami. Zadzwonił telefon. Monty omal nie rozlał wina, pospiesznie podnosząc słuchawkę. – Halo? – Poruczniku, tu MacDonald. Czy coś się znów stało? Czy wzywają go do pracy? Bogowie, błagam, nie dziś, więcej już nie zniosę. – Co mogę dla ciebie zrobić, Lawrence? – Dzwonił do mnie Vladimir Sanguinati. Poinformował mnie, że Stowarzyszenie

Przedsiębiorców przedyskutowało sprawę i zdecydowało, że dziewczyny powinny jutro wrócić do pracy, a Denby obejrzeć domy, tak jak zaplanowano. Chciałem tylko pana uprzedzić. – Dzięki za telefon. Dobranoc Lawrence. Do jutra. – Dobranoc poruczniku. Monty odłożył słuchawkę, dopił wino i już miał wyrzucić kanapkę do śmieci, kiedy przypomniał sobie hasło wymalowane na autobusach: „Dziś marnujesz, jutro głodujesz”. Owinął starannie kanapkę i schował ją do lodówki. Chleb będzie jutro czerstwy, ale może ją przecież odgrzać w mikrofalówce i zjeść na śniadanie. Zmył naczynia i postanowił iść do łóżka, ale po drodze zatrzymał się jeszcze przy telefonie. Po chwili namysłu podniósł słuchawkę i zadzwonił do Elayne. Ktoś odebrał, nim włączyła się automatyczna sekretarka. Monty czekał, ale w słuchawce panowało milczenie. – Elayne? – spytał wreszcie. Nadal ani słowa, tylko ciężki oddech. – Elayne? – powtórzył Monty. Ten ktoś po drugiej stronie linii odłożył słuchawkę. Monty zrobił to samo i przez chwilę wpatrywał

się w telefon. Nie miał w Toland nikogo, żadnego kumpla, do którego mógłby zadzwonić i poprosić o sprawdzenie, co się dzieje u Elayne. Przeniesiono go z Toland do Lakeside, ponieważ zabił człowieka w obronie małego Wilka w ludzkiej formie, co uznano za zdradę własnego rodzaju. Być może telefon odebrała sama Elayne i postanowiła mu w ten sposób dokuczyć. Zwykle tak się do niego odnosiła, ponieważ miała pretensje o nagłą zmianę swojego statusu społecznego, i wykorzystywała Lizzy, żeby go za to ukarać. Utrudniała mu jak mogła kontakt z córką, a niedawno poinformowała go, że zabiera Lizzy i jedzie ze Strzępielem na lato do Cel-Romanii – i może w ogóle nie wróci już do Thaisii. Nie byli małżeństwem. Monty nie miał praw do odwiedzin, które Elayne musiałaby respektować. W zasadzie jedyna rzecz, jaka ich łączyła to alimenty, które płacił na utrzymanie córki. – Lizzy – szepnął, sięgnął po słuchawkę i znów wybrał numer Elayne. Dodzwonili się państwo do mieszkania Bordenów. Po sygnale proszę zostawić wiadomość. Tym razem nikt nie odebrał. Nikt nie dyszał w słuchawkę.

Monty położył się, ale nie mógł zasnąć. Pomyślał, że kapitan Burke zna masę ludzi i na pewno w Toland ktoś jest mu winien przysługę. I że Vladimir Sanguinati zna wampiry, które rządzą tamtejszym Dziedzińcem. Wolał zaciągnąć dług u Burke’a, niż mieć do czynienia z Sanguinatim, ale przyjmie każdą pomoc, byle zdobyć pewność, że jego dziewczynka dobrze się miewa.

Rozdział 9 Piątek, 11 maja Śniła o deszczu, a gdy się obudziła, usłyszała kapanie. Gdzie się znajdowała? To nie był kompleks, gdzie ubrani na biało treserzy… Ta starsza dziewczyna, która kazała mówić na siebie Jean, nazywała ich chodzącymi imionami. I była też inna, ta, która już nie przychodziła na szkolenie. Właściwie to wiele dziewczyn przestało przychodzić na szkolenie i na spacery na grodzonym podwórku. A potem, pewnego dnia, przestawały się zjawiać na stołówce. Ale tamta dziewczyna… Jej zniknięcie było inne i miało jakiś związek ze zniszczeniem kompleksu i… Zakryli im głowy. Małe dziewczynki wynieśli na rękach, ale takim jak ona zakryli głowy i wyprowadzili na zewnątrz. Idąc, potykała się o jakieś rzeczy rozrzucone po podłodze. A z sufitu coś kapało. Kap, kap. Coś mokrego i lepkiego. Choć zasłonili jej głowę, widziała. Albo może nie widziała, tylko zapamiętała z wizji. Coś złego. Coś, co było mokre, czerwone i przerażające.

I ludzie, którzy nie byli ludźmi, bo mieli długie kły, pazury i czerwone oczy. Potem zapakowali je do furgonetek i wywieźli z kompleksu. To jest osada na Północnym Zachodzie. Zostaniesz tu z nami, powiedzieli ludzie, którzy sami siebie nazywali Intuitami. – Jak się nazywasz? – pytali. – Cs821 – odpowiadała, a oni robili się wtedy smutni. Bardzo, bardzo smutni. Przywieziono ich tu osiem. Cztery nie miały jeszcze blizn i te trzymano w innej części wioski. A pozostałą czwórkę – w tym ją – zakwaterowano razem, w jednym pokoju. Koszary. Ten obraz szkoleniowy najlepiej opisywał ten pokój. Zastanawiała się, kto tu przedtem mieszkał i co się z nim stało. W szafkach były ubrania, a na półkach pod stolikami nocnymi – książki. Jesteście teraz wolne, powiedzieli im nowi opiekunowie. Ale one nie wiedziały, co to znaczy, nie miały pojęcia, czego się od nich tu wymaga. Gubiły się w tym dziwnym miejscu z drewna i ze szkła, pełnym obrazów i dźwięków innych niż w kompleksie. Przecież przez całe życie powtarzano im, że kompleks to jedyne bezpieczne miejsce dla takich jak one. To z rozpaczy dokonała pierwszych odkryć

takich jak choćby toalety. I że jeśli stanąć przy drzwiach pokoju i prosić głośno o jedzenie, ktoś je przyniesie. Czy chciałybyście jadać w jadalni? Czy chciałybyście wyjść na dwór? Czy chciałybyście…? Jedzenie smakowało inaczej, choć wyglądało podobnie jak to w kompleksie. Woda smakowała inaczej. Powietrze pachniało inaczej, pod zapachem niemytych ciał dziewcząt czaiła się dzikość. Za dużo, za dużo. Tego wszystkiego było za dużo! Tak bardzo za dużo, że pozostałe trzy dziewczyny spędzały większość czasu zwinięte w kłębek na łóżkach, a im bardziej nowi opiekunowie starali się im pomóc, tym bardziej czuły się przytłoczone, aż wreszcie nie chciały już oglądać niczego w tym strasznym miejscu. Nowi opiekunowie zamknęli na klucz srebrne brzytwy, ale w koszarach znalazły wiele przedmiotów dość ostrych, żeby przeciąć skórę. Chodzące imiona nigdy nie dopuściłyby do czegoś takiego. Fala bólu, a po niej ulga. Nie miały nikogo, kto mógłby je wysłuchać, więc szeptały w ciemność, by poczuć euforię, która przeprowadzi je przez wizje. Czy nie chcesz mieć imienia? Czy nie chcesz

żyć? Skąd miała wiedzieć, czego chce? Co noc cięły się i szeptały w ciemność. Ale pewnej nocy, zanim zaczęła szeptać, ujrzała w wizji siebie. Więc zacisnęła zęby i zniosła agonię niewypowiedzianej przepowiedni. Ból pożerał ją od środka, chciała krzyczeć i krzyczeć i nigdy nie przestać, ale milczała. Zobaczyła siebie, kartki papieru i masę kolorowych ołówków. Kiedy była mała i na szkoleniu uczyła się pisać litery, zawsze rysowała obrazki i ta prosta czynność sprawiała jej wiele radości.. Chodzące imiona uznały jednak, że w ten sposób obniża swoje wieszcze zdolności i należy z niej wyplenić ten zły nałóg. Zakładali jej więc specjalne rękawiczki z połączonymi palcami, żeby nie mogła utrzymać ołówka. Ale ona nie potrafiła się oprzeć pokusie rysowania, ponieważ wtedy czuła inny rodzaj euforii. Dlatego chodzące imiona zabrały jej papier i ołówki, a do jedzenia dawały tylko papkę bez smaku. A kiedy już pozbawili ją wszelkich drobnych przyjemności, po raz pierwszy przecięli jej skórę, żeby się przekonała, jak wygląda jedyna przyjemność dostępna dla takich jak ona. Sprawili, że zaczęła się bać papieru i ołówków.

Ale tej nocy, kiedy powstrzymywała słowa przepowiedni, zobaczyła siebie jak rysuje. I zobaczyła wyraz swojej twarzy – to była… radość. Już niemal zebrała się na odwagę, by poprosić o papier i ołówek, kiedy do koszar przybyły kolejne dziewczęta. Wszystkie miały nabrzmiałe brzuchy, były chore i przerażone. Treserzy je porzucili, a one dostały się w ręce stworzeń, których kazano im się bać. Jesteście tu bezpieczne, przekonywali Intuici, ich nowi opiekunowie. Zakwaterowali nowe dziewczyny na czterech wolnych łóżkach. Chcieli dobrze, ale nie mieli doświadczenia. Nowe dziewczyny tylko siedziały i dygotały ze strachu. Kap, kap. Może to z umywalki w łazience? Jeśli zakręci mocniej kran, może przestanie kapać? Wstała z łóżka. Spała najbliżej drzwi, a łazienka znajdowała się na drugim końcu pomieszczenia. Żeby do niej dotrzeć, musiała przejść przez cały pokój. Kap, kap, kap. Nie słychać było żadnych szeptów. Poślizgnęła się na czymś. Ten zapach. Pamiętała go z kompleksu, czuła go, kiedy wyprowadzali ją stamtąd z zakrytą

głową. Odwróciła się i pobiegła do drzwi, macając ściany w poszukiwaniu włącznika światła. Dziewczyny będą złe, jeśli je obudzi, ale było jej wszystko jedno. Musiała zobaczyć. Zmrużyła oczy, kiedy zrobiło się jasno i popatrzyła na podłogę, a potem na dziewczyny. Już nie były przerażone i otępiałe. One nie chciały żyć, pomyślała. Wolały odejść niż spróbować. Tak jest łatwiej. Jak długo jeszcze ona sama będzie próbowała zrozumieć to miejsce, tych ludzi? Jak ma się od nich uczyć? Wiedziała, gdzie znaleźć ostre przedmioty. Mogła zrobić to samo, ale… Przypomniała sobie wizję: siebie, papier i kolorowe ołówki. Zaczęła walić w drzwi i krzyczeć. Dopiero kiedy usłyszała tupot biegnących ludzi, spróbowała je otworzyć. Nie były zamknięte na klucz. Czy to była próba? A może wybór? Otworzyła drzwi i wpadła w ramiona opiekunów, którzy przybiegli na pomoc. – Chcę żyć! – krzyczała. – Chcę żyć!

Dodzwonili się państwo do mieszkania Bordenów. Po sygnale proszę zostawić wiadomość. – Elayne, mówi Monty. Nie dostaniesz ode mnie czeku, póki nie pozwolisz mi porozmawiać z Lizzy. Chcę się upewnić, że moja córka ma się dobrze. Monty zaczekał chwilę, mając nadzieję, że Elayne odbierze i zacznie na niego krzyczeć za insynuacje, że jest złą matką. Prawdę powiedziawszy, w tej chwili nie był pewien, czy aby na pewno jest dobrą matką. Rozłączył się i skończył się szykować do pracy. W radiu i telewizji ciągle przytaczano wypowiedzi Mikołaja Strzępiela o zaburzonych nastolatkach ze skłonnością do autodestrukcji, które zabrano spod opieki ludzi. Strzępiel nawet się nie zająknął, że były to cassandra sangue i że cięto im skórę dla zysku tylko po to, by potem sprzedać ich przepowiednie. Nie wspomniał też ani słowem o dzieciach, które zabijano, by ukryć istnienie farm rozpłodowych. Natomiast wciąż powtarzał, że to pochopne działania terra indigena spowodowały ogromną, sięgającą pięćdziesięciu procent, falę samobójstw wśród dziewcząt uwolnionych nagle z placówek, w których przebywały dotąd w kontrolowanym

środowisku pod opieką specjalistów. Nie zwrócił przy tym uwagi na fakt, że większość dziewcząt, które popełniły samobójstwo, zrobiło to za pomocą składanej brzytwy ze srebrną rączką – takiej samej jaką miała Meg Corbyn. Każda wieszczka krwi dostawała bowiem srebrną brzytwę na swój wyłączny użytek. Jeśli Elayne popiera Strzępiela, to jej wybór, ale Monty nie zamierzał pozwolić, by wciągnęła Lizzy w tę aferę. Simon Wilcza Straż powiedział, że terra indigena nie krzywdzą dzieci, ale Monty mocno wątpił, by Żywioły obchodziło, kto ucierpi z powodu ich furii. Prędzej czy później terra indigena zorientują się, że słowa są równie niebezpieczne jak broń. Prędzej czy później Mikołaj Strzępiel czy ktoś inny z ruchu Ludzie Przede i Nade Wszystko powiedzą o jedno słowo za dużo. Zatrzymał się w progu mieszkania i spojrzał na telefon. Tak wcześnie rano Elayne naprawdę powinna być w domu. – Niech cię szlag – zaklnął cicho. Zamierzał zwrócić się do sądu o przyznanie prawa do opieki nad córką, bo wtedy Elayne nie mogłaby wywieźć Lizzy na inny kontynent. Musiał jednak odłożyć tę sprawę na później, kiedy wynikła kwestia Kontrolera i trzeba było

zapobiec rzezi ludzkich osad w Regionie Środkowo-Zachodnim. Poza tym uważał, że ma jeszcze czas, gdyż Elayne planowała wyjazd do Cel-Romanii na lato, zapewne kiedy Strzępiel wypełni swoje zobowiązania w Thaisii. Ale teraz do lata został zaledwie miesiąc i nadszedł czas, żeby zająć się wreszcie swoimi sprawami. Na szczęście, dzięki łasce bogów, poznał Pete’a Denby’ego – adwokata, któremu mógł zaufać. Wrócił do sypialni, otworzył szafę i zdjął z górnej półki zamykaną na kluczyk kasetkę. Wyjął z niej metrykę Lizzy, w której figurował jako jej ojciec, oraz umowę alimentacyjną, do której podpisania zmusiła go Elayne, kiedy dostał przeniesienie do Lakeside, a ona odmówiła wyjazdu razem z nim. Schował papiery do wewnętrznej kieszeni marynarki, odłożył kasetkę na miejsce i zamknął szafę. Potem wyszedł z mieszkania i pomaszerował na przystanek – akurat by zdążyć na autobus do pracy odjeżdżający z ulicy Białego Ogona. Simonie, Dziś nad ranem siedem wieszczek krwi odebrało sobie życie. Intuici są wstrząśnięci.

Twierdzą, że mieli złe przeczucia, gdy umieszczaliśmy dziewczyny w ich wiosce, ale zignorowali je, ponieważ chcieli pomóc. Obecnie są skłonni zatrzymać małe dziewczynki, ale nie tę wieszczkę, która mieszkała razem z samobójczyniami. Ona ma wiele blizn i świeże rany. Zapewne spodziewają się, że też się zabije i obawiają się wpływu, jaki jej śmierć będzie miała na inne dzieci, nie tylko te, które przygarnęli. Chodzące ciało Intuitów twierdzi, że ocalała wieszczka ma piętnaście albo szesnaście lat. Dał jej lekarstwo na sen, żebyśmy mogli ją przewieźć do osady tubylców ziemi w Sweetwater, milę od wioski Intuitów. Wieszczka twierdzi, że chce żyć. Nie wiemy, czy jest tak silna jak wasza Meg, ale pochodzi z tego samego miejsca, co ona. Jak mamy ją utrzymać przy życiu? I czy powinniśmy to zrobić? Czy Meg ma jakieś odpowiedzi? – Jackson P.S. Intuici powiedzieli nam, że ta dziewczyna z bliznami nazywa się cs821.

Rozdział 10 Piątek, 11 maja Nathan Wilcza Straż wsiadł do pociągu zmierzającego na wschód. Przeszedł przez dwa wagony, ale w żadnym się nie zatrzymał, ponieważ było w nich zbyt tłoczno, by czuł się swobodnie. Dopiero w trzecim sytuacja wyglądała lepiej: kilka osób tłoczyło się na przodzie, ale poza tym było pusto. Nathan odetchnął z ulgą. Miał nadzieję, że wsiadając do najwcześniejszego pociągu, zastanie niewielu ludzkich pasażerów. Przez niemal dwa tygodnie biegał po górach Addirondak, goszcząc u Wilczych watah, strzegących tej części interioru i nie był w nastroju na zbyt długie przebywanie w towarzystwie ludzi. Wybrał sobie miejsce i już miał usiąść, kiedy stwierdził, że ta część wagonu też nie jest zupełnie pusta – po drugiej stronie przejścia, w fotelu przy oknie, kuliła się jakaś ludzka samica. Już chciał się przesiąść kilka rzędów dalej, ale uznał, że musi na powrót przywyknąć do obecności ludzi, a jedna samica to akurat w sam raz, jak na początek. Wrzucił torbę na półkę na bagaż, wyjąwszy z niej wcześniej książkę, i usiadł na miejscu przy przejściu.

W fotelu przy oknie ludzie zbyt łatwo mogliby go zablokować, a był tu przecież jedynym terra indigena. Mógł zostać w górach jeszcze dwa tygodnie, ale tęsknił za Dziedzińcem. To uczucie zaskoczyło i jego, i goszczącą go watahę. Nawet Dziedziniec tak duży jak ten w Lakeside wydawał się ciasny, gdy zamieszkiwali go terra indigena, których formy zwierzęce były w naturze konkurentami. Tubylcy ziemi nie utożsamiali się z formami, które nauczyli się przyjmować, odkąd słońce wschodzi i zachodzi nad Namid. Przede wszystkim byli terra indigena. Uczyli się jednak od drapieżników, w które się wcielali, a młodym osobnikom mogły się udzielić niektóre cechy tych form. W ostatnich miesiącach na Dziedzińcu w Lakeside nie było bezpiecznie. Raz nawet ludzie zaatakowali jego teren, ale to wszystko wynagradzała nowa rozrywka – Meg Corbyn, łącznik Innych z ludźmi i piszcząca zabawka dla Wilków. To dzięki niej ich stosunki z ludźmi zmieniły się zasadniczo. Przynajmniej z niektórymi ludźmi. Za dnia wataha z Addirondak polowała i jej dzień wyglądał jak każdy inny. Ale po zmroku, kiedy już odśpiewali światu swą pieśń, Wilki wypytywały go o Dziedziniec i o rzeczy,

o których wprawdzie słyszały, ale w które nie do końca wierzyły. No owszem, Intuici, którzy mieszkali w osadach rozsianych po Addirondak prowadzili z Innymi uczciwą wymianę, ale żaden z nich nigdy nie bawił się z Wilkami! Czy ta Meg naprawdę się z nim bawiła? Zatem nocami Nathan opowiadał im o tym, jak został wyznaczony do stróżowania w biurze łącznika i poznał Meg, o tym, jak Meg wywabiła z klatki Sama, siostrzeńca Simona, o tym jak Jedynak przyniósł do biura łącznika mysz i co z tego wynikło, a także o tym, jak Meg poznała przywódcę Sanguinatich i jak zaprzyjaźniła się z Zimą i rumakami Żywiołów. Powiedział też o jej dziwnej słodkiej krwi, w której pływają wizje, które uwalnia, przecinając skórę; to dzięki nim udało się ocalić kucyki i Sama. I o ciastkach, które teraz wypiekano specjalnie dla Wilków. No, dla innych terra indigena również, ale przede wszystkim dla Wilków. Przez ostatnie kilka miesięcy Nathan dowiedział się o ludziach więcej, niż przez cały ten czas, kiedy szkolił się do pracy na Dziedzińcu. Spędzał wiele czasu w wilczej formie, biegał, polował i bawił się tak samo jak w interiorze, ale mógł się też przemienić w człowieka i obejrzeć film albo przeczytać

książkę… albo zagrać w jakąś ludzką grę. Dopiero kiedy przywódcy watahy poprosili go, żeby uzyskał u Simona zgodę na wizytę kilku tutejszych Wilków w Lakeside, żeby mogli nauczyć się tych wszystkich ludzkich rzeczy, Nathan zaczął się obawiać, że powiedział za dużo. Choć przecież sam Simon mówił o zamknięciu sklepów dla ludzkich klientów, żeby terra indigena mogli swobodnie uczyć się robić zakupy i nawiązywać kontakty z ludźmi, którym można było ufać. Wczoraj próbował się dodzwonić do Simona i do Blaira, żeby ich uprzedzić o swoim powrocie, ale telefony były cały czas zajęte. Dziś rano natomiast wataha dosłownie zasypała go prośbami – ich notowanie zajęło mu tyle czasu, że ledwo zdążył przed odejściem pociągu okazać przepustkę i otrzymać darmowy bilet. Nikt w Lakeside nie wiedział jeszcze, że wraca i że będzie mu potrzebny transport z dworca na Dziedziniec. Nie było to rozsądne, więc postanowił zadzwonić do Blaira z następnej stacji. Wiele mil dzieliło góry Addirondak od miasta na brzegu jeziora Etu, więc podróż potrwa długo. Kiedy konduktor sprawdził bilety, Nathan otworzył książkę, thriller ludzkiego autora. Czytał ją już dwa lata temu, ale Wilki

z Addirondak nie odwiedzały ludzkich osad i nie potrafiły robić zakupów w tamtejszych sklepach, więc oddał im dwie nowe książki, które zabrał ze sobą z Lakeside. W zamian wziął od nich tę, żeby mieć cokolwiek do czytania w drodze do domu. Musi spytać ludzkie stado Meg, jak terra indigena mogliby zdobyć więcej drukowanych opowieści. Po jakimś czasie jego fotel minął ludzki samiec. Nathan natychmiast podniósł głowę i wyszczerzył zęby. Intruz! Nie, pomyślał, starając się opanować, to nie do końca intruz. Jego reakcję wywołał zapach paskudnej wody kolońskiej, którym ten samiec próbował zapewne oznaczyć swoje terytorium. A może nie? Ludzie chyba nie robią takich rzeczy. Pewnie ten samiec siedział do tej pory w wagonie restauracyjnym, a teraz wracał na swoje miejsce. Terra indigena nie lubili zapachów, którymi ludzie maskowali własną woń. Nathanowi przyszło do głowy, że może to być ludzki odpowiednik tarzania się Wilków w zdechłych rybach – że chodzi o to, by pozostawiać po sobie silniejszą woń. Nagle dotarło do niego, że czuł ten zapach w wagonie już wtedy, kiedy zajmował miejsce. Niezbyt wyraźny, ale jednak. Zaniepokoiło go to,

choć sam nie wiedział dlaczego. Rozejrzał się po wagonie. Od czasu odjazdu z Addirondak nie wszedł tu nikt nowy poza śmierdzącym samcem. Dlaczego to niedobrze? Opuścił wzrok na książkę, ale przesunął głowę tak, by widzieć kątem oka pasażerkę po drugiej stronie przejścia. Samica. Młoda, w zasadzie jeszcze szczeniak. Skóra koloru mlecznej czekolady, wielkie ciemne oczy, a czarne włosy zawiązane tuż poniżej uszu w krótkie sterczące kucyki. Dziewczynka tuliła do siebie zmechaconego brązowego niedźwiedzia i oboje patrzyli w kierunku Nathana. Dlaczego ludzie dają dzieciom do zabawy podobizny drapieżników, które napotkane w naturze bez wahania pożarłyby ich potomstwo? Musiał jednak przyznać, że na swój sposób buzia dziewczynki i mordka pluszowego niedźwiedzia wyglądają razem uroczo. Ale kiedy przyjrzał się uważniej, zauważył, że mała ściska niedźwiedzia z całych sił, jakby go chciała udusić. Wyglądało to trochę strasznie. Znów poczuł ten paskudny zapach wody kolońskiej. Mężczyzna ponownie wszedł do wagonu, przeszedł przez cały i wyszedł drugimi

drzwiami. Tym razem Nathan wychwycił w jego zapachu coś, co kazało mu go obserwować, póki nie zniknął mu z oczu. Potem spojrzał na dziewczynkę i zrozumiał, co go tak niepokoi. Ludzie i Wilki mieli wspólną cechę: nigdy nie pozostawiali swojego potomstwa samego. Gdzie w takim razie byli jej opiekunowie? Kiedy wsiadł do wagonu, siedziała tu sama. Czy opiekunowie wysiedli z pociągu, a ją zostawili? Obiły mu się o uszy historie o zaginionych dzieciach. Może dziewczynka powinna była wysiąść na stacji Addirondak? Popatrzył na dwa paski papieru umieszczone nad siedzeniami. Na obu widniał skrót LAK, a zatem koło dziewczynki siedzi ktoś jeszcze, kto też jedzie do Lakeside; taki sam pasek papieru konduktor umieścił nad siedzeniem Nathana, kiedy sprawdził jego bilet. No dobrze, w takim razie nie przegapiła stacji. Ale co się stało z jej opiekunem? Przecież nie siedzi tyle czasu w toalecie, bo co miałby tam robić? Nawet jeśli poszedł coś zjeść w wagonie restauracyjnym, dawno powinien już tu wrócić. Drzwi na końcu wagonu otworzyły się i ten sam mężczyzna pojawił się po raz trzeci. Gdy tylko minął ludzkich pasażerów, wbił wzrok w dziewczynkę; patrzył na nią dokładnie tak, jak

Wilki wpatrują się na polowaniu w samotnego jelonka. Nathan podniósł się z fotela, stanął w przejściu i głośno zawarczał. Przemienił kły, a w jego bursztynowych oczach zamigotały drobinki czerwieni – oznaka wściekłości. Czuł, że ramiona i klatkę piersiową pokryło mu futro. Futro pojawiło się też na rękach, palce się skróciły, a paznokcie zmieniły w ostre wilcze pazury, zdecydowanie bardziej przydatne w walce. Kobieta siedząca z przodu wagonu obejrzała się i zobaczywszy Nathana, poderwała się z miejsca i uciekła. Chwilę później zjawili się konduktor i strażnik kolejowy. – Co się dzieje? – spytał konduktor. Strażnik trzymał rękę na broni w kaburze. – Trzymajcie tego samca z dala od dziecka – zawarczał Nathan. – To jakieś nieporozumienie – wyjąkał mężczyzna. – Śmierdzi pożądaniem – parsknął Nathan. To był ten zapach, który mężczyzna próbował zamaskować wodą kolońską. – Jeśli go stąd nie usuniecie, ja to zrobię. Bez wątpienia wszyscy wyobrazili sobie, w jaki sposób to się odbędzie, bo konduktor zwrócił się do dziewczynki: – Kotku znasz tego pana?

Dziewczynka pokręciła głową i schowała się za swoim misiem, jakby to była tarcza. – Poproszę pana z nami – powiedział strażnik zdecydowanym tonem i, ignorując protesty mężczyzny, wyprowadził go z wagonu. Nathan nie miał pojęcia, dokąd go zabiorą i nic go to nie obchodziło. Na szczęście konduktor i strażnik kolejowy wiedzieli o terra indigena wystarczająco dużo, by nie próbować przeprowadzać zatrzymanego obok Nathana. Stał przez chwilę nieruchomo, próbując znów się przemienić w człowieka; nie chciał wywołać paniki wśród pasażerów. Potem jednak, zamiast wrócić na swoje miejsce, usiadł obok dziewczynki. – Jestem Nathan Wilcza Straż – przedstawił się i odczekał chwilę, ale ona tylko na niego patrzyła tymi wielkimi oczami. – A ty to kto? – Nie wolno mi rozmawiać z nieznajomymi. Zapewne ta zasada sprawdzała się wśród ludzi równie dobrze, jak wilcze „nie drażnij skunksa”, ale obecnie raczej mu nie pomagała. – Nie jestem obcy. Należę do Wilczej Policji. – Był zadowolony, że tak dobrze udało mu się wyjaśnić na ludzki sposób funkcję stróża, jaką sprawował na Dziedzińcu, choć oczywiście ludzcy policjanci na ogół nie zjadają schwytanych przestępców.

– Och – powiedziała i zastanawiała się przez chwilę. – Nazywam się Lizzy. A to jest Bu, mój przenajlepszy przyjaciel. – Podsunęła Nathanowi pod nos sztucznego niedźwiedzia. Cofnął gwałtownie głowę, starając się oddychać przez usta. Bu niewątpliwie potrzebował kąpieli. Ale… Nathan pochylił się i powąchał niedźwiedzia. W okolicach jego nosa wychwycił zapach starego jedzenia. Co to mogło być? Masło orzechowe? Przy uszach zauważył szklistą skorupę, jakby dziewczynka wycierała tam nos. Natomiast z tyłu… Krew. Zaschnięta, ale wyczuwał doskonale jej zapach. Wyczułby ją znacznie wcześniej, gdyby nie woda kolońska aresztowanego faceta. Powęszył ostrożnie. To nie była krew dziewczynki. Zaschnięte smarki wokół uszu niedźwiedzia pachniały nią, krew natomiast nie. Odsunął się i przyjrzał się jej równie uważnie, jak ona jemu. – Gdzie jest twoja… matka? – Musiał sobie przypomnieć właściwe ludzkie słowo. Lizzy gwałtownie przycisnęła do siebie niedźwiedzia. – Jedzie z tobą pociągiem? Pokręciła energicznie głową. Nie spodobała mu się ta odpowiedź. Wcale mu się nie spodobała. Szczeniak nie powinien

podróżować sam. Ale przecież miała bilet, a właściwie to chyba nawet dwa, bo inaczej konduktor nie umieściłby dwóch napisów LAK nad siedzeniami. Czyli w pociągu jej matki nie było. – A gdzie jest twój tata? – spytał. Uniosła głowę. – Mój tata jest policjantem. Mieszka w Lakeside. Nathan przechylił na bok głowę. – Taak? A jak się nazywa? – Crispin James Montgomery. Skoro jesteś z Wilczej Policji, to może go znasz? Konduktor wszedł do wagonu i wolno ruszył przejściem. Nie zatrzymał się przy nich, o nic nie zapytał, ale Nathan podejrzewał, że i on, i strażnik kolejowy będą często przemierzać pociąg podczas tej podróży. Wystawił im jednego ludzkiego drapieżnika, ale może tu ich być więcej. Należy mieć nadzieję, że obecność strażnika ochroni młode. Nos fałszywego niedźwiedzia trącił Nathana w ramię. – Znasz mojego tatę? – spytała ponownie Lizzy. – Tak, znam – odparł. I mam wrażenie, że wcale się ciebie nie spodziewa, dodał w myślach.

Rozdział 11 Piątek, 11 maja Simon zmierzył niechętnym spojrzeniem dwoje śmierdzących dzieci, które stały grzecznie między Petem a Eve Denby. Nie śmierdziały z brudu, po prostu miały na sobie taką mieszaninę zapachów, że musiałby je obwąchać, żeby ustalić, który jest ich własny, ale podejrzewał, że gdyby to zrobił, ich rodzice nie byliby zachwyceni. Wszyscy ludzie wrócili dziś rano do pracy i udawali, że nic wczoraj nie zaszło, ale zachowywali się równie ostrożnie jak kiedyś, zanim Meg zaczęła pracować na Dziedzińcu. Zastanawiał się, czy ludzkie samce mają jakiś sposób zakomunikowania otoczeniu, ale bez mówienia tego wprost, że jest im przykro. Nie żałował, że wpadł we wściekłość. Wszyscy terra indigena byli wściekli. Ale było mu przykro, że chciał ugryźć Ruthie i Merri Lee, bo przecież nie należały do ludzi, którzy topią szczeniaki albo kociaki, albo… dzieci. Pete i Eve Denby też nie. Wykazali się dużą odwagą, przychodząc tu dzisiaj – a w dodatku byli gotowi zawierzyć Innym bezpieczeństwo swoich młodych. Znów spojrzał na dzieci. Miały takie miny,

jakby się spodziewały, że za chwilę porośnie futrem i wyszczerzy wilcze kły. Irytujące szczeniaki. Jak tylko Pete i Eve sobie pójdą, wyrzuci je na dwór. Kra. Kra. Bo jak będą na dworze, ciekawskim terra indigena łatwiej je będzie obserwować. – To jest nasz syn Robert, a to córka, Sarah. – Przedstawił swoje potomstwo Pete. – Dzieci, to jest pan Wilcza Straż. Prowadzi księgarnię. – Naprawdę potrafi się pan zmienić w wilka? – spytał Robert. – Zawsze jestem Wilkiem – odparł Simon. – Ale czasami przybieram formę człowieka. – To ma pan futro i tak dalej? Nim zdecydował, co odpowiedzieć na tak sformułowane pytanie – szczególnie, że nie bardzo wiedział, co się kryje za określeniem „i tak dalej” – usłyszał rumor na zapleczu księgarni, któremu towarzyszył krótki okrzyk. Chwilę później przybiegła do niego Ruthie, brudna i rozczochrana, co było dziwne, ponieważ zwykle była schludną i spokojną samicą. – Panie Wilcza Straż? – powiedziała. Najpierw rzeczy najważniejsze. Trzeba dyskretnie wystawić na dwór te śmierdzące szczeniaki, nie płosząc ich rodziców, i wysłać

Denbych na spotkanie z agentką nieruchomości. Potem zajmie się tym rumorem. – To jest Ruthie Stuart, samica posterunkowego Kowalskiego. Pokaże waszym szczeniakom rynek – oświadczył. Sarah zachichotała. – Nie jesteśmy żadnymi szczeniakami! – zaperzył się Robert. – Ciii – uciszyła go Eve. – Kotku, pan Wilcza Straż nie miał nic złego na myśli. Simon spojrzał na nią niepewnie. Kotku? Merri Lee też wspomniała o kotach, kiedy opowiadała o swojej pierwszej wizycie u fryzjera, ale wtedy nie zwrócił na to uwagi. Przyszło mu do głowy, że może ludzkie młode potrafią się zmieniać w małe koty i dlatego niestosownie jest nazywać je szczeniakami. Przyjrzał się dzieciom z większym zainteresowaniem. – Potraficie się zmieniać w małe koty? – Wprawdzie kocie mięso nie jest zbyt smaczne, ale może w przypadku ludzkich kotów jest inaczej? – Nie – powiedziała Ruthie stanowczo. – Ludzie nie potrafią zmieniać formy. Czasami mówimy do dzieci „kotku”, ale to nie znaczy, że naprawdę są kotami. Zresztą koty też nie są jadalne. Tak jak dzieci.

Simon zauważył, że Eve Denby dziwnie zbladła. – O której jesteście umówieni w sprawie domów? – spytał. Pete zawahał się, a potem spojrzał na zegarek. – Właściwie to musimy już iść. – Wyjął z kieszeni pięciodolarowy banknot i podał chłopcu. – Podziel się z siostrą. Kupcie sobie za to jakieś słodycze. Na zapleczu znów rozległ się rumor, a potem dało się słyszeć wywarczane cicho przekleństwo. Chwilę później do księgarni wpadł pędem Jedynak Wilcza Straż i pierwsze co zobaczył to banknot w dłoni Roberta. Ciasteczko! Zanim Simon zdążył zareagować, zapóźniony w rozwoju młody Wilk wyrwał banknot z ręki chłopca, przeżuł go pospiesznie i połknął. Cholera, dupa, kurwa, pomyślał Simon. Złapał Jedynaka za ogon, przyciągnął do siebie i dopiero teraz popatrzył badawczo na chłopca. Żadnej krwi, wszystkie palce na miejscu. Tymczasem Jedynak wytrzeszczył oczy, beknął, a po chwili wyrzygał banknot i pół myszy. Sarah pisnęła i gwałtownie odskoczyła, ale jej brat się pochylił, żeby popatrzeć. Ciastko fuj, oznajmił Jedynak. – Bardzo przepraszam – powiedział John

Wilcza Straż, wychodząc z zaplecza. – Wyrwał mi się. – Zjadł mysz – stwierdził Robert zaintrygowanym tonem. – A ty raz zjadłeś dżdżownicę i zwymiotowałeś ją razem z centem, którego połknąłeś wcześniej. – Eve westchnęła i spojrzała na Simona. – Ma pan jakąś szmatę, żeby to sprzątnąć? – Ja się tym zajmę. – Tess stanęła w przejściu do kawiarni. Simon stłumił przekleństwo. Tess miała włosy skręcone w loki i zupełnie zielone – wyraźny znak, że była czymś pobudzona. Denby zagapili się na nią, podobnie jak Ruthie. Natomiast Jedynak usiłował się wyrwać Simonowi i zjeść ponownie wyrzyganą mysz. – Wy. – Tess pokazała palcem dzieci i Ruth. – Wychodzicie. Wy. – Tu wskazała dorosłych Denbych. – Idziecie oglądać domy. A ty – zwróciła się do Johna – zabieraj stąd Jedynaka. Tylko nie mów Meg, że upolował mysz, bo mu nie pozwoli wejść do biura łącznika. Wszyscy bez słowa protestu wykonali jej polecenia. Chwilę później w księgarni zostali tylko Simon, Tess i kałuża rzygowin. – Znajdź sobie coś do roboty – warknęła. Najwyraźniej nie był to odpowiedni moment,

by przypomnieć jej, kto tu jest przywódcą. Ostrożnie ją ominął i ruszył w stronę schodów. Kiedy się obejrzał, stwierdził, że za nim patrzy. Wyraźnie nie była szczęśliwa. No cóż, sam też nie byłby szczęśliwy, gdyby musiał sprzątać rzygi. Śmierdziały gorzej niż dzieci Denbych.

Pozostawiwszy na straży w biurze łącznika Jake’a Wronią Straż, Meg pobiegła do Trzy P. Był to powszechnie używany skrót nazwy Poczta, Prasa i Papier. Kiedy kilka minut temu przyszła do pracy, zauważyła, że w oknach pali się światło, zatem Lorne był już u siebie. Postanowiła, że tylko sprawdzi, jak on się miewa i zaraz wróci do biura. Nigdy wcześniej nie była w Trzy P, bo wszystko, co było jej potrzebne w pracy, znalazła w biurze łącznika – od długopisów i ołówków po podkładkę do pisania i bloki do notatek. Dlatego kiedy weszła do sklepu, po prostu zamarła w progu. Nie czuła mrowienia, nie miała żadnych przeczuć, ale na widok tych wszystkich rzeczy od razu zrozumiała, że przychodząc tutaj, popełniła błąd.

Lorne wyjrzał z zaplecza. – Meg? – Chciał do niej podejść, ale zrezygnował. Co takiego dostrzegł w jej twarzy, że poczuł niepokój? – Coś się stało? – spytał. Nic mi tu nie grozi, nie ma żadnego zagrożenia, powtarzała sobie w myślach Meg, czując narastającą panikę. – Zadzwonię po Simona. – Lorne sięgnął po telefon, stojący na ladzie. – Nie! – Jej gwałtowna reakcja zaskoczyła ich oboje. – Nie – powtórzyła już spokojniej, starając się zapanować nad sobą. – Nie dzwoń do Simona. Daj mi po prostu chwilę. Nigdy wcześniej nie rozmawiała z Lornem na temat obrazów szkoleniowych i kompleksu i nie wiedziała, czy jeśli mu o tym opowie, zrozumie ją tak jak Merri Lee i Ruth. No cóż, może się przekonać tylko w jeden sposób. – Widziałam obrazy sklepów papierniczych – zaczęła. – Gdyby to było szkolenie, najpierw pokazano by mi ogólny widok wnętrza sklepu, a potem wizerunki poszczególnych towarów, osobno, po jednym na każdym zdjęciu. – Czyli najpierw zobaczyłabyś, jak wygląda okładka kalendarza, a dopiero potem stronice z datami? – spytał Lorne. Meg przytaknęła. – Poznawałyśmy wygląd tylko tych rzeczy,

które wybrały chodzące imiona. Nie było tego aż tyle. – Ręką wskazała regały z półkami i dwie niskie szafki, na których prezentowano towar. Zaraz będzie musiała wracać. Nie powinna zostawiać Jake’a samego w biurze na tak długo – w końcu przyjmowanie dostaw to jej obowiązek. Lorne rozejrzał się po sklepie. – Więc jeśli nikt nie filtruje twoich doznań, usiłujesz wszystko katalogować jako osobne wizerunki? – Tak. Kiedy mieszkałam w kompleksie, potrafiłam w jeden dzień przyswoić sobie zawartość całego segregatora, ale tutaj na Dziedzińcu jest o wiele więcej nowych rzeczy, więc mnie to przytłacza. – A kiedy do tego dochodziło, jej przeciążony informacjami umysł wyłączał się na kilka minut. Dlatego musi zapanować nad tą orgią obrazów i wykluczyć chociaż część z nich. Ta jej reakcja potwierdzała wcześniejsze podejrzenia, że cassandra sangue są w stanie zaabsorbować tylko ograniczoną liczbę obrazów naraz. Jeśli jest ich za dużo albo wyłączają się, albo szukają sposobu na zmniejszenie wewnętrznego napięcia. – Po co przyszłaś? – spytał Lorne. Po wizycie w Błyskotkach i Starociach była pewna, że poradzi sobie w Trzy P, tymczasem

okazało się, że nie jest nawet w stanie przekroczyć progu. Przynajmniej nie dzisiaj. – Moja przyjaciółka, Jean, mieszka teraz na Wielkiej Wyspie. Napisałam do niej list, ale na takim zwykłym papierze, no wiesz. Nie miała pojęcia, czy udało jej się napisać w tym liście coś godnego uwagi, ponieważ sam proces pisania zaabsorbował ją do tego stopnia, że treść przestała mieć znaczenie. Może to był tylko niezrozumiały bełkot? Pisanie listu to coś zupełnie innego niż zapisywanie informacji o dostawach, prowadzenie spisu przeczytanych książek, czy notowanie luźnych myśli. Tamte zadania były proste i nie wywoływały potrzeby pisania dla samej przyjemności wodzenia piórem po papierze. Nagle zrozumiała, dlaczego Wrona ścięła jej włosy tak krótko. Po prostu była zafascynowana nowym doświadczeniem i nie chciała przestać. – Może chcesz kupić jakąś ładną papeterię? – zaproponował Lorne. – Mam kilka. Ile czasu straci, zapisując stronę po stronie? – To za dużo – jęknęła i sięgnęła do klamki. Musi wrócić do biura, w znajome miejsce. – Zaczekaj tam, gdzie stoisz. – Lorne podszedł do obrotowego regału przy ladzie, szybko wybrał kilka kartek i podszedł do niej. – Masz. To

są pocztówki. Z jednej strony mają obrazek, widzisz? – Obrócił jedną w ręku. – A z drugiej strony jest puste miejsce. Naklejasz znaczek w tym rogu, a tu piszesz adres. A reszta to miejsce do pisania. Ograniczona przestrzeń. Ograniczona przestrzeń. Te słowa powinny wywołać jakiś nienawistny obraz, a tymczasem przyniosły ulgę. Wzięła kartki od Lorne’a. – Muszę ci zapłacić. – Dziś po prostu weź kartki. – Lorne otworzył jej drzwi, dając do zrozumienia, że powinna już iść. – Rozliczymy się później. A poza tym mam wrażenie, że przyjechała jakaś dostawa – dodał. Oboje usłyszeli otwierane przesuwne drzwi furgonetki, a chwilę później dźwięk ich zamykania. Meg pospiesznie wróciła do biura. Kiedy wchodziła do recepcji, Jake właśnie brał w dziób długopis, by podać go dostawcy. Ten ukłonił się Meg, wziął długopis od Wrony i wpisał się na listę dostaw. Znajoma scenka. Dostawca z paczkami. Jake bawiący się długopisem. Popatrzyła na pocztówki, które trzymała w ręku i nagle zafascynował ją widoczek Talulah Falls: woda spadająca z brzegu świata, otaczająca ją mgiełka i tęcze.

Coś nowego. Ograniczona przestrzeń. Pobiegła do stołu w sortowni i ułożyła na nim obrazkami do góry pięć pocztówek. Trzy przedstawiały Talulah Falls, na jednej był jeleń do połowy ukryty we mgle podnoszącej się z ziemi, a na ostatniej… preria. Spokój. Poczuła podniecenie. Preria, spokój, odpoczynek. Miejsce, gdzie przez chwilę wszystko jest takie samo, gdzie nic się nie zmienia i umysł może odpocząć. Czy to dlatego zaczęła mieć trudności, ponieważ nie ma tutaj takiego miejsca? Codziennie na Dziedzińcu absorbuje więcej obrazów i informacji niż kiedyś przez tydzień szkolenia. W dodatku, choć chodzące imiona nie tłumaczyły wieszczkom, dlaczego tak postępują, przez tydzień pokazywały im nowe obrazy, a przez kolejny wyłącznie rzeczy, które już kiedyś widziały. Preria. Miejsce odpoczynku. Czasami instynktownie naśladowała zachowanie treserów z kompleksu, kiedy na przykład przeglądała stare egzemplarze pism zamiast najnowsze wydanie. Najwyraźniej jednak robiła to za rzadko, ale nie miała pojęcia, że odpoczynek pomiędzy nowymi obrazami jest taki ważny. Musi od tej chwili dbać, żeby robić sobie przerwy.

To samo musi dotyczyć pozostałych wieszczek – szczególnie tych, które nie podjęły samodzielnie decyzji o opuszczeniu kompleksów. Sięgnęła po telefon stojący w sortowni i zadzwoniła do Merri Lee. – Merri? Właśnie odkryłam coś, co koniecznie musimy umieścić w „Przewodniku”.

Rozdział 12 Piątek, 11 maja Steve Przewoźnik wjechał na teren farmy Ogrodników. W komunie Prostego Życia nikt nie używał telefonów, o cyfrowych aparatach fotograficznych nie wspominając. Właściwie to nie używali żadnych aparatów fotograficznych. Czy rysunek nadaje się na obraz szkoleniowy dla wieszczki, czy też musi to być zdjęcie? Zapomniał zapytać. Po wczorajszej rozmowie telefonicznej z Simonem Wilczą Strażą poszedł do pensjonatu, w którym mieszkały małe cassandra sangue. Razem z kilkoma kolegami pomógł Margaret i Larze, właścicielkom pensjonatu, usunąć z sypialni wieszczek wszystko, co nie było bezwzględnie potrzebne, a potem sfotografował pokoje. Zrobił nawet zdjęcia pomieszczeń, takich jak na przykład pralnia, których dziewczynki zwykle nie oglądały, a następnie sfotografował otoczenie budynku: parking, trawnik, ogrody i wszystko, co tylko wpadło mu do głowy. Z kolei Roger Czerneda, uzbrojony w nowy służbowy aparat fotograficzny, przeznaczony do dokumentowania miejsc przestępstw, wykonał zdjęcia wioskowych sklepów i innych

budynków, z zewnątrz i w środku. Żaden z mieszkańców Przystani Przewoźników nie rozumiał, dlaczego oglądanie zdjęć zamiast prawdziwych rzeczy stanowi dla wieszczek różnicę, niemniej różnica była i to znaczna. Nie mieli też wcześniej pojęcia, że dla tych dziewczynek żadna zmiana nie była drobna. – Oglądają życie z drugiej ręki, żeby nie zakłócało im tych cholernych przepowiedni – mruknął. Cóż, nikomu, kto widział na własne oczy, jak Meg Corbyn radzi sobie wśród prawdziwego tsunami bodźców, jakiego dostarcza jej praca w charakterze łącznika z ludźmi, nie przyszłoby do głowy, że wieszczki potrafią egzystować wyłącznie w kontrolowanym, niemal sterylnym środowisku. Chociaż nie, środowisko nie musiało być sterylne. Po prostu wieszczki potrzebują pomocy w przystosowaniu się do prawdziwego świata, ponieważ od wczesnego dzieciństwa szkolono je, by postrzegały wszystko jako obrazy. Na bogów, miał nadzieję, że to wszystko prawda. Pensjonat to było tymczasowe rozwiązanie. Zlecili już architektowi zaprojektowanie specjalnego domu dla dziewczynek, takiego, w którym czułyby się bezpiecznie.

Nie chodziło przecież tylko o te pięć dziewczynek, które przywieziono do ich wioski. Cassandra sangue wywodziły się od Intuitów – ludzi tak dostrojonych do otaczającego ich świata, że przeczuwali dobre i złe wydarzenia; w zależności od rodzaju swojego daru potrafili przewidzieć zmiany pogody, albo wiedzieli, którą krowę kupić na targu, żeby zrobić dobry interes… Niektórzy Intuici byli konsultantami terra indigena podczas negocjacji z ludźmi, którzy chcieli dostać więcej ziemi albo wody, albo innych surowców. Potrafili wyczuć, kiedy propozycja jest uczciwa i może przynieść korzyści terra indigena, a kiedy jest korzystna wyłącznie dla ludzi. Jednak nawet posiadając tak wyostrzony instynkt, Intuici nie uniknęli błędów. Wiele pokoleń temu przekazali ludziom opiekę nad dziewczynkami, które rodziły się z odmiennym darem. Takie dziewczynki potrafiły przewidzieć przyszłość, gdy przecięło się im skórę, ale szybko uzależniały się od euforii, która chroniła ich umysł przed wizjami. Kiedy Intuici odkryli, w jaki sposób ludzie traktują wieszczki, otworzyli dla cassandra sangue swoje wioski i starali się nimi opiekować, najlepiej jak potrafili.

Już wcześniej wiedzieli, że nie jest to łatwe, gdyż dziewczynki posiadające dar – czy raczej przekleństwo – wizji znów zaczęły się rodzić w intuickich rodzinach. Nawet tu, na Wielkiej Wyspie, taka dziewczynka urodziła się w rodzinie Saniarzy. I nie dalej jak w zeszłym roku utopiła się w rzece Talulaha, tak bardzo chciała uciec od wizji, których nikt nie pojmował. Steve spisał wczoraj wszystko, co przekazał mu Simon i wysłał mailem do osad Intuitów w Regionie Północno-Wschodnim – wiedział, że roześlą informacje dalej, do innych części Thaisii. Kiedy wrócił do domu, by zgrać zdjęcia z aparatu i wydrukować odbitki dla Margaret i Lary, stwierdził, że został dosłownie zasypany mailami, a telefon dzwoni na okrągło. Wszyscy prosili o więcej wskazówek i informacji. W końcu posadził do odbierania telefonów i odpisywania na maile swoją matkę, Rachel, i Penny Saniarz, żonę swojego przyjaciela, Jerry’ego. Sam próbował dodzwonić się do Simona Wilczej Straży, żeby poprosić go o spotkanie i jakoś wcale go nie zdziwiło, że Wilcza Straż nie odbiera telefonów. To dlatego wybrał się dziś na farmę Ogrodników. Musiał porozmawiać i z nimi, i z cassandra sangue, która tu mieszkała. To była

Jean, wieszczka, która pomogła Meg Corbyn uciec z kompleksu Kontrolera. Zaparkował obok domu, wziął aparat fotograficzny i wysiadł, akurat kiedy zza rogu wyszła Lorna Ogrodnik, a za nią dwójka jej dzieci. Nie spodziewał się zobaczyć Jamesa; wprawdzie każda rodzina miała własne pola, ale farmerzy z Prostego Życia woleli pracować wspólnie. Razem orali i zbierali plony, a sezon prac polowych już się rozpoczął. Lorna zaprowadziła go do domku dla gości, wyglądającego jak miniatura głównego budynku. – Jean? – zawołała, uchylając drzwi wejściowe. – Przyjechał Steve Przewoźnik i chce z tobą porozmawiać. Dasz radę? Cofnęła się o krok i zniżyła głos. – Jeśli masz jakieś odpowiedzi… – Mam kilka, ale będą wymagać wprowadzenia do waszego domu odrobiny techniki – odparł Steve. – Nie będziecie musieli używać żadnych urządzeń, tylko korzystać z wyników ich działania. Po chwili namysłu Lorna pokiwała głową. – Jeśli to ma jej pomóc. – Niech wejdzie – odezwała się Jean. – Przyjdź do domu, jak skończysz – poprosiła Lorna i odeszła.

Steve wszedł do domku dla gości i stanął w progu, czekając aż oczy przywykną mu do półmroku. Wszystkie zasłony zostały zaciągnięte, wszystkie okna szczelnie zamknięte. Do środka nie wpadało ani światło, ani świeże powietrze. – Zamknij drzwi – poprosiła Jean. Usłuchał, po czym oparł się o nie plecami. – Jak się miewasz? – spytał. – Tego właśnie chciałam – odparła z goryczą. – Od dnia, kiedy przywieziono mnie do kompleksu i nadano oznaczenie, chciałam żyć na zewnątrz. Chciałam znowu być osobą zamiast czyjąś własnością. Ale nie spodziewałam się, że to będzie takie trudne. – Zawahała się. – Jak się miewa Meg? – Dobrze. Ona i jej przyjaciele z Dziedzińca w Lakeside odkryli kilka rzeczy, które powinny pomóc wieszczkom przystosować się do nowego życia. – Przysłała mi list. Jeszcze go nie otworzyłam. – Dlaczego? – Samo otrzymanie listu to było za wiele jak na jeden dzień. – Może wkrótce powinnaś go przeczytać. Zasłony nie odcinały zupełnie światła. Po chwili, kiedy wzrok mu się przyzwyczaił, Steve zobaczył, że Jean siedzi przy prostym

drewnianym stole, obracając w palcach srebrną brzytwę. Serce zabiło mu niespokojnie, a potem zamarło na dłuższą chwilę. – Chciałbym odsłonić zasłony, żeby zrobić zdjęcia tego pokoju – powiedział. – Potem sfotografuję dom Ogrodników, stodołę i inne budynki. Zrobię też zdjęcia zwierząt. – Żebym mogła tu siedzieć i oglądać świat na obrazach szkoleniowych? Usłyszał w jej głosie rezygnację i znużenie. – To będą dla ciebie punkty odniesienia, żeby prawdziwe rzeczy nie wywoływały takiego szoku. Meg i jej koleżanki pracują teraz nad „Przewodnikiem wieszczek krwi” i coś takiego sugerują. Wczoraj przygotowaliśmy obrazy szkoleniowe dla dziewczynek, które mieszkają w pensjonacie i to im pomogło, więc przyjechałem zrobić to samo dla ciebie. O ile mi pozwolisz. – Meg Pionierka – szepnęła Jean. – Meg, która przeciera szlaki. W porządku, panie Przewoźniku. Pokaż mi pierwszy znak na moim szlaku. – Uśmiechnęła się do niego dziwnie. – Nie wiem, co to takiego ten znak ani do czego służy, ale widziałam coś takiego na obrazach szkoleniowych. – Nie uczono was kontekstu?

Jej uśmiech zmroził go do szpiku kości. – Przekazano by nam w ten sposób zbyt wiele informacji. Wiedział, że w kompleksie bito ją i dręczono na wszelkie możliwe sposoby. Miejscowy lekarz zdradził mu w zaufaniu, że na ciele Jean jest wiele miejsc z krzyżującymi się bliznami; w niektórych nakładało się na siebie wiele warstw zbliznowaciałej tkanki. Wiedzieli, że blizny cassandra sangue nie powinny się krzyżować, ponieważ nakładające się na siebie wizje mogą doprowadzić wieszczkę do szaleństwa. Czy Jean była przy zdrowych zmysłach? Nikt nie miał odwagi odpowiedzieć na to pytanie. Ale póki nie zacznie stanowić zagrożenia dla Ogrodników, będzie mogła mieszkać w ich domku dla gości. Steve pokazał jej aparat fotograficzny. – To początek twojego nowego życia, szansa na wyjście z domu. Gotowa? – Gotowa. – Wstała od stołu. – Kiedy będziesz robił zdjęcia, napiszę wiadomość dla Meg – dodała po chwili wahania.

Rozdział 13 Piątek, 11 maja – Obie kamienice są w dość dobrym stanie, chociaż zdaniem Eve wszystkie mieszkania należałoby odnowić: pomalować albo położyć nową tapetę. – powiedział Pete Denby. – Nowi lokatorzy mogą to zrobić sami – dodała Eve. – Chociaż oczywiście możecie zlecić profesjonalną ekspertyzę. – W takim razie dlaczego chcą je sprzedać? – Simon zwrócił się z tym pytaniem do Elliota. Siedzieli przy stoliku w Czymś na Ząb i razem z Henrym i Vladem słuchali raportu Denbych. Jenni Wronia Straż, choć jako członkini Stowarzyszenia Przedsiębiorców była również poinformowana o spotkaniu, nie wykazała nim zainteresowania. Simona trochę to zaniepokoiło, ale pomyślał, że może takie gadanie nudzi Wrony – przecież zawsze mogą same polecieć i obejrzeć kamienice. O ile już tego nie zrobiły. – Kłopoty ze znalezieniem lokatorów – wyjaśnił Pete. – Obecny właściciel zalega ze spłatą hipoteki ze względu na brak wpływów z czynszu. W sumie jest tam osiem trzypokojowych mieszkań – po cztery w każdej kamienicy – ale tylko połowa jest wynajęta,

a i z nich lokatorzy zamierzają się wyprowadzić do końca miesiąca. Nikt nowy nie chce tu zamieszkać. – Właściciel i agentka nieruchomości nie ujęli tego w ten sposób – wpadła mu w słowo Eve. – Mówili o potencjale i nowej miotle – no wiecie, nowy właściciel, nowi lokatorzy. Bardzo starannie omijali powody, dla których lokatorzy się wyprowadzają. Powodem na pewno nie jest stan mieszkań. Nie widzieliśmy, żeby były jakiekolwiek problemy z wodą albo ze szkodnikami… – Burmistrz Rogers powiedział mi niedawno, że w Lakeside jest za mało mieszkań – odezwał się Elliot. – Jeśli to prawda, to dlaczego nory w dobrym stanie stoją puste? Pete poruszył się niespokojnie. – Chodzi o lokalizację. – Chce pan powiedzieć, że ludzie nie mają ochoty mieszkać naprzeciwko Dziedzińca? – spytał Vlad z nienaganną uprzejmością, ale z jego słów powiało grozą. – Agentka ujęła to inaczej, ale oboje z Petem odnieśliśmy wrażenie, że właśnie taki jest powód. Połowa mieszkań stoi pusta już od zimy. – Eve rzuciła okiem na męża. Pete wyjął z wewnętrznej kieszeni marynarki kawałek papieru.

– To jest cena, jakiej żąda właściciel kamienic. Zapytałem go o wysokość podatku i opłat za media, ale podał mi zaniżone kwoty. – Wydaje mi się, że takie byłyby koszty wynajmu dwóch mieszkań i to pod warunkiem, że lokatorzy nie będą mieli dzieci – dodała Eve. – Moim zdaniem należy je pomnożyć przez dwa, a może nawet przez trzy. – Poinformowałem właściciela, że reprezentuję stowarzyszenie przedsiębiorców, które zamierza zainwestować w wynajem nieruchomości, nie potrafiłem mu jednak wskazać, w jaki sposób mój klient zamierza zapłacić za zakup. Simon zmarszczył brwi. – Damy im pieniądze, a oni nam papiery, w których będzie napisane, że kamienice należą do nas. Jak inaczej mielibyśmy zapłacić? – Czy Pete sądził, że po prostu przywłaszczą sobie cudzą własność? Tutejsi terra indigena nie byli aż tak ludzcy w swoim postępowaniu, bez względu na to, jak dobrze nauczyli się przybierać ich formę. No ale nawet zwierzęta walczą między sobą o terytorium. – Nie, chodziło o to, w jaki sposób zamierzacie sfinansować zakup – wyjaśnił Pete. – Czy terra indigena mogą zaciągnąć w banku kredyt

hipoteczny? – Po co nam kredyt, skoro mamy pieniądze? – Henry się zdziwił. – Gotówkę? Zamierzacie zapłacić gotówką za oba budynki? – Pete zamrugał oczami. – Rozumiecie, jaka to jest kwota? Simon przyjrzał się Pete’owi i doszedł do wniosku, że adwokat nie próbuje go obrazić. – Zarówno miasto, jak i okoliczne farmy, które je zaopatrują, stoją na ziemi dzierżawionej od terra indigena za pośrednictwem Dziedzińca w Lakeside. Opłata dzierżawna wnoszona jest co kwartał. Nie potrzebujemy kredytu, ponieważ mamy pieniądze. Eve aż otworzyła usta ze zdumienia, a Pete uśmiechnął się dziwnie. – Pod małe miasteczka, takie jak to, w którym przedtem mieszkaliśmy, ziemię dzierżawi się jako jedną działkę, której granice ustala się jeszcze zanim pojawią się pierwsi osadnicy, więc umowa dla całego gruntu wygasa w tym samym czasie. Podejrzewam, że w przypadku miasta rozmiarów Lakeside ziemię dzierżawiono stopniowo i umowy dla poszczególnych działek mają różne terminy obowiązywania. Może to nadmierny optymizm ze strony ludzi, ale wątpię, żeby rząd kiedykolwiek negocjował z terra indigena kwestię konsolidacji tych dzierżaw.

Czyli umowy dla różnych części Lakeside odnawia się w różnych terminach? – Tak. – Simon pokiwał głową. Eve spojrzała na męża, a potem na Simona. – Więc co by się stało, gdybyście nie odnowili dzierżawy? – Ludzie musieliby opuścić działkę – odparł Simon. – Tak jak w przypadku Georgette, kiedy terra indigena opiekujący się regionem Zachodniego Wybrzeża wymówili umowę. – Więc wystarczyłoby zaczekać, aż wygaśnie dzierżawa działek po drugiej stronie ulicy. Jeśli jej nie odnowicie, nikt nie będzie mógł zamieszkać w tych budynkach bez waszej zgody. – Adwokat zauważył. – Owszem. – zgodził się Henry. – Ale dzierżawa tych działek wygaśnie dopiero za kilka lat, a Ruthie i Kowalski potrzebują nowej gawry od zaraz. Skoro te domy są na sprzedaż, postąpimy na sposób ludzki i je kupimy. – Kobieta, która mieszka w tym drewnianym domku między kamienicami pytała, czy mój klient nie byłby zainteresowany kupnem również jej domu – powiedział Pete. – Eve obejrzała go szybko, kiedy rozmawiałem z właścicielem kamienic. – To dom dwurodzinny, jedno mieszkanie znajduje się na parterze, a drugie na piętrze –

zaczęła relację Eve. – Na górze mieszkał syn tej kobiety, wraz z rodziną, ale dostał pracę w mieście o nazwie Dyspozytornia. Naprawdę jakieś miasto tak się nazywa? Każde mieszkanie ma trzy sypialnie, salon, jadalnię, kuchnię i łazienkę. Za budynkami jest parking. Niestety nie ma miejsca na warzywniak. – To nie będzie problem – stwierdził Simon. – Ale wasi lokatorzy na pewno będą chcieli uprawiać warzywa. Każdy, kto ma na utrzymaniu rodzinę musi coś uprawiać, żeby mieć więcej pieniędzy na przykład na chleb. W zeszłym tygodniu jego cena się podwoiła i teraz to towar luksusowy. Chleb towarem luksusowym? Dziwne. Choć jemu to w zasadzie wszystko jedno – chleb jadał tylko wtedy, kiedy go podawano do posiłku w Mięsie i Zieleninie, albo kiedy zamawiał kanapkę w Czymś na Ząb. Spojrzał na Tess, ale ona nie spuszczała wzroku z Eve. Czy chleb to towar luksusowy? spytał. Miałam wrażenie, że to artykuł pierwszej potrzeby i jedzą go wszyscy ludzie, odparła. Może na ludzkich farmach zdarzyło się coś, o czym nie wiemy? Powiedz mi, jeśli się czegoś dowiesz. Sam wolał świeże mięso jelenia niż świeży chleb, ale Meg

powinna mieć go zawsze, kiedy zapragnie. Eve wyjęła z torebki kartkę papieru i podała Simonowi. – Tu jest cena, jaką pani Tremaine chciałaby dostać za swój dom. Chce się jak najprędzej przeprowadzić do syna, więc pewnie przyjmie każdą rozsądną ofertę. Simon podszedł do okna i popatrzył na budynki po drugiej stronie ulicy. Jeśli kupimy wszystkie trzy, będziemy mieli cały kwartał, z wyjątkiem tego sklepu, który stoi frontem do ulicy Głównej, zwrócił się do pozostałych terra indigena. To oznacza całą masę ludzi, ostrzegł Henry. Zdaję sobie sprawę. Odwrócił się. – Ty, Eve Złota Rączka. Chcesz mieszkać w tym domu? – Tym dwurodzinnym? Jasne – odparła. – Wymaga trochę pracy, ale wszystko da się zrobić. Chociaż… – Zerknęła na męża. – …wątpię, żeby nas było stać na czynsz za tak duży dom. W każdym razie nie teraz. – Nie będziecie płacić czynszu. Będziesz się opiekować budynkami w naszym imieniu. Pete i Eve wyglądali tak, jakby właśnie kucyk kopnął ich w głowę. Simon nie chciał, żeby tak wyglądali. Lepiej byłoby dla planu, który właśnie

nabierał kształtu w jego głowie, żeby ich mózgi nadal pracowały. – Proponuje mi pan posadę administratora? – spytała w końcu Eve. – Tak. A Pete może być naszym prawnikiem w sprawach z ludźmi. Simon! wykrzyknęli jednocześnie Tess, Elliot i Vlad. Henry się nie odezwał. – Kupimy te budynki, a wy się nimi zajmiecie – dodał. – A co z lokatorami? – spytał Pete. – Dacie ogłoszenie o mieszkaniach do wynajęcia? Widząc jego minę, Simon zrozumiał, że nie może w tej chwili uchodzić za człowieka. – Nie – odparł. – Sami wybierzemy, kto zamieszka na naszej ziemi. Denby odetchnął. – W takim razie porozmawiajmy o cenie, jaką jesteście gotowi zapłacić za te domy. Henry spojrzał na Simona i pokiwał głową, a po chwili to samo zrobili Tess i Vlad. Elliot nie należał do Stowarzyszenia Przedsiębiorców, ale to on będzie miał do czynienia z rządem Lakeside, kiedy więc i on kiwnął głową, Simon zwrócił się do Pete’a i Eve: – Dobrze, porozmawiajmy.

Ustaliwszy wszystkie kwestie związane z kupnem domów, Simon zaprowadził Pete’a i Eve na rynek, po dzieci. Gdy wrócił do ZDL, nie zaskoczyło go, że w biurze czekają na niego Vlad, Tess i Henry. Zdziwił się natomiast, że przyszedł również Blair Wilcza Straż. – Później mi opowiesz, o co chodzi – powiedział Blair. – Chciałem cię tylko uprzedzić, że Nathan wraca do Lakeside i chce, żebym ich dziś po południu odebrał ze stacji. – Ich? – zdziwił się Simon. Gdyby miał w tej chwili wilcze uszy, zastrzygłby nimi zaintrygowany. – Nathan znalazł sobie samicę? Blair się zawahał. – Tak to nie zabrzmiało. Ale ktoś z nim przyjeżdża – stwierdził, po czym wyszedł, zamykając za sobą drzwi. – Czy to rozsądne wiązać się tak blisko z ludźmi? – spytał Henry. – Nasi przodkowie pozwolili ludziom osiedlić się w Thaisii. Czy postąpili rozsądnie? – odpowiedział pytaniem Simon. – Może nie, ale dokonali wyboru, więc musimy się zastanowić jak współżyć z ludźmi, którzy są tu teraz. – To oni powinni się zastanowić jak współżyć

z nami – parsknęła Tess. – Niektóre części świata należą do ludzi, ale Thaisia jest i będzie własnością terra indigena. – Masz rację, ale w tej chwili mówimy o ludziach, którzy naprawdę się starają – zauważył Henry. – Więc jaką decyzję podejmiemy w kwestii Lakeside? – spytał Vlad. – Chodzi o równowagę – odparł Simon. – Odebraliśmy ludziom Talulah Falls i teraz to terra indigena kontrolują to miasto. Pozwolili wyjechać turystom i studentom, którzy uczyli się na tamtejszym uniwersytecie, ale zatrzymali dorosłych mieszkańców, bo to oni odpowiadają za zamach na Wrony. I za tego szalonego człowieka, który zabił jednego z Sanguinatich. Ci ludzie żyją i pracują w strachu. – Większość ludzi w Thaisii żyje w strachu. Tylko mieszkańcy wielkich miast zapomnieli, co to znaczy żyć na ziemi terra indigena – stwierdził Vlad. – Nie o to mi chodzi. Nigdy dotąd nie odnosiliśmy się z taką wrogością do ludzi, nigdy nie trzymaliśmy ich w niewoli. – Zauważył, że wszyscy się poruszyli niespokojnie. Terra indigena często zabijali ludzi – kiedy się czuli głodni albo zagrożeni, nieraz też niszczyli ich miasta, ale nigdy dotąd ich nie więzili.

Potarł kark, usiłując rozmasować napięte mięśnie. Ile z człowieka to za wiele z człowieka? Zawsze istniało ryzyko, że zapożyczy się zbyt dużo od danej formy. Czy tak właśnie stało się z Innymi, którzy wzięli na siebie trud kontrolowania Talulah Falls? Zachowują się wobec tych ludzi tak jak Kontroler w stosunku do Meg i innych wieszczek krwi. Pokręcił głową, jakby w ten sposób chciał się pozbyć tej myśli, nim zapuści korzenie. – Wilki, Wrony i inni tubylcy ziemi z Dziedzińców stanowią bufor pomiędzy ludźmi a resztą terra indigena. Ludzie, których napiętnowano jako miłośników Wilków są podobnym buforem pomiędzy nami a resztą ludzi. – Wielu to ich nie ma – mruknęła Tess. – Raczej marny bufor. – Ale ci, którzy próbują z nami współpracować są wypędzani ze swoich nor – odparł Simon. – Jeśli im nie pomożemy, ktoś inny się nimi zajmie. Zaoferuje im żywność i schronienie i skłoni do lojalności. – A co z Osiedlem Nadrzecznym? – spytał Henry. – Nie chcę ponownie dzierżawić tej ziemi ludziom, ale uważam, że powinni tam zamieszkać obok terra indigena. – Urwał, po

czym dodał: – I podwyższę wynagrodzenie wszystkim ludziom, którzy nadal u nas pracują. Mają teraz więcej pracy, więc powinni dostawać więcej pieniędzy. – Ostatnio wiele decyzji podejmujesz samodzielnie – zauważył Vlad. – I wprowadzasz masę zmian w bardzo szybkim tempie. Może za szybkim. – Jestem przywódcą – warknął Simon, ale wiedział, że Vlad ma rację. Kiedy powstanie Osiedle Nadrzeczne, a ludzie zamieszkają w norach naprzeciwko Dziedzińca, da wszystkim czas na przywyknięcie do zmian. Sobie również. – Tak, jesteś przywódcą – przyznał Vlad po chwili milczenia, po czym spojrzał na Niedźwiedzia. – Powódź może odciąć od lądu – oznajmił Henry. Wyraźnie coś go niepokoiło. – Czasami gdzieś daleko szaleje burza, a nam się wydaje, że nic nam nie grozi. Dopiero kiedy na naszym terytorium pojawia się woda i niszczy wszystko, pojmujemy, że to było fałszywe poczucie bezpieczeństwa. Simon pokiwał głową. – Burza szaleje gdzieś daleko, ale jej skutki odczuwamy i tutaj. Nasze stosunki z ludźmi zmieniły się w ostatnich miesiącach. Początkiem powodzi były narkotyki, które Kontroler

produkował z krwi cassandra sangue, i incydenty, do jakich doprowadziły. Teraz ludzie twierdzą, że mają prawo do ziemi, do wody, drzewa, do wszystkiego, czego tylko zapragną. Ruch Ludzie Przede i Nade Wszystko zachęca ich do postępków, które zwrócą przeciwko nim gniew terra indigena. A tymczasem chleb staje się luksusem. Dlaczego? – Może powinieneś o to zapytać Meg, kiedy następnym razem będzie chciała się ciąć? – podsunęła Tess. Simon i Vlad wyszczerzyli groźnie zęby. Włosy Tess natychmiast się skręciły i zmieniły kolor na czerwony. Po chwili pojawiły się w nich czarne pasma. – Uważaj, wampirze – powiedziała ostrzegawczo, patrząc na Vlada. – Tak, następne cięcie Meg też powinno się odbyć pod kontrolą – stwierdził Henry. Choć mówił cicho, to jego głęboki głos zagłuszył powarkiwania. – To ostatnie różniło się od wcześniejszych. Nie czuła się po nim wyczerpana. – Skąd wiesz? – spytał Vlad. Henry się uśmiechnął. – Otworzyła okno w sortowni, kiedy zaczęła pracę. Słyszałem jak śpiewała. – Zastanowił się chwilę. – Wydawała się szczęśliwa.

– Świetnie, ludzie nie są już wrogami. – Czerń zaczęła znikać z włosów Tess. – Och, większość nadal jest tylko sprytnym mięsem, ale ten plan pomoże nam określić, którzy nim nie są – stwierdził Simon.

Rozdział 14 Piątek, 11 maja Po raz drugi w ciągu ostatnich dwóch dni Monty spotykał się za zamkniętymi drzwiami z kapitanem Burke’em i Petem Denbym. – Nie było dotąd precedensu – stwierdził Burke, kiedy Pete opowiedział im o domach i posadach, które Simon zaproponował jemu i Eve. – Choć oczywiście Wilcza Straż to bardzo postępowy przywódca. – Czy odniósł pan wrażenie, że zamierza rozszerzyć Dziedziniec? – spytał Monty. Pete pokręcił głową. – Nie, ale sądzę, że chodzi mu o bezpieczeństwo mieszkańców Dziedzińca. Dlatego zastanawiam się, czy przypadkiem nie wie czegoś, o czym my nie mamy pojęcia. Burke rozłożył bezradnie ręce. – Mają tam wieszczkę krwi. A choć Wilcza Straż dzieli się z nami informacjami, jakie od niej otrzymuje, to nie sądzę, żeby mówił nam wszystko. Z drugiej strony w całej Thaisii nie ma jednostki policyjnej, która współpracowałaby z terra indigena tak blisko jak my. I zamierzam dołożyć starań, żeby utrzymać tę współpracę. – Muszę przyznać, że mnie zaciekawili –

stwierdził Pete. – I Eve też. – Nie obawiasz się o dzieci? – spytał Burke. – Trochę. Ale bardziej martwi mnie to, co mogą zrobić ludzie, niż to, co zrobią terra indigena. Słuchaliście wczorajszych wiadomości? Już nie mówi się o współpracy policji z tubylcami ziemi przy poszukiwaniach zaginionych dziewczyn, tylko o rozpaczliwej sytuacji w Talulah Falls i o rządowych projektach racjonowania żywności. Najwyraźniej ktoś nie chce, żeby ludziom zapadła w pamięć informacja o współpracy z Innymi i szczerze mówiąc to mnie przeraża. Na całym kontynencie ludzie nie posiadają nawet akra ziemi. Uprawiamy dzierżawione pola, stawiamy domy na gruncie, który nie jest nasz. Wydobywamy minerały i zużywamy drewno. Umowy dzierżawne dla wiosek i miasteczek podpisano na dwadzieścia albo dwadzieścia pięć lat. Są odnawiane automatycznie i mam wrażenie, że pamiętają o nich tylko prawnicy i urzędnicy. Kiedy terra indigena nie odnowili dzierżawy w Georgette i wszyscy ludzie musieli opuścić wioskę, to wszystkim ze zdumienia opadły szczęki. Jeśli ktoś wspomina o dzierżawie terenów miasta, inni natychmiast zmieniają temat. Mieszkańcy mojego miasteczka nie mogli uwierzyć, że terra indigena biorą kwestię

dzierżawy na poważnie i mogą usuwać kłopotliwych dzierżawców. – Może to jest powód braków żywności? – wyraził przypuszczenie Monty. – Może kończą się dzierżawy ziemi uprawnej, a rządy nie są pewne, czy tym razem zostaną odnowione? Burke pokiwał głową. – Istnieje taka możliwość. Podatek od wody wymusza pamięć o tym, kto jest właścicielem jej źródeł, ale Pete ma rację, ludzie zapominają o dzierżawach. Lakeside istnieje od tak dawna, że kiedy kupują domy, nie czytają klauzul drobnym drukiem, w których zaznacza się, że kupują budynek, ale już nie ziemię, na której stoi. – Rozmawialiśmy o tym z Eve – przyznał adwokat. – I szczerze mówiąc, rozważaliśmy przeprowadzkę do miasta gdzieś na wschodzie. – Myślisz, że tam będzie bezpieczniej? – spytał Monty. – Nie, nie sądzę. Dlatego przyjmiemy propozycję Innych i ja zostanę ich prawnikiem, a Eve administratorką nieruchomości. – Rozsądna decyzja – pochwalił kapitan. – Pomogę wam, jak tylko będę mógł. Monty spojrzał na Pete’a. – Nim pan pójdzie, chciałbym zapytać… Skoro pracuje pan dla Dziedzińca, to czy będzie pan

przyjmować również innych klientów? – O co chodzi, poruczniku? – spytał Burke, podnosząc się z miejsca. – Simon Wilcza Straż mi tego nie zabronił – odparł Pete. – Poza tym wątpię, żeby miał dla mnie dość pracy, żebym zarobił na utrzymanie, więc będę musiał brać innych klientów. A co? Potrzebny panu prawnik? Monty pokiwał głową. – Martwię się o córkę. Moja była związała się z Mikołajem Strzępielem i planuje przenieść się do Cel-Romanii. – Ze Strzępielem? – Pete spojrzał na Monty’ego, a potem na Burke’a. – Chodzi o tego agitatora z LPiNW? – Tego samego – potwierdził Burke ponuro. – Strzępiel wciąż przebywa w Toland i wygłasza mowy. Na bogów na górze i na dole, cytują je we wszystkich wiadomościach! – Skoro Strzępiel jest w Toland, zakładam, że i Elayne tam jest, ale od dwóch dni nie mogę się do niej dodzwonić – kontynuował Monty. Próbował się opanować, ale słowa same się z niego wylewały. – Źle, że zamieszkała ze Strzępielem po tak krótkim czasie. Lizzy to również moja córka i nie chcę, żeby ją wywoziła za Atlantik, nie chcę, żeby małą wychowywał ktoś, komu nie ufam. Na bogów! Mikołaj

Strzępiel to przecież pseudonim. Nie wiemy nawet, jak się ten człowiek nazywa i czy naprawdę pochodzi z bogatej celromańskiej rodziny. – Myśli pan, że twierdzi coś takiego, żeby wydawać się bardziej wiarygodny? – spytał Pete. – Tego nie wiemy – odparł Burke. Monty wyciągnął papiery z wewnętrznej kieszeni marynarki i podał je prawnikowi. – To jest kopia metryki Lizzy i umowa z Elayne w sprawie alimentów. – Nie zawarliście innych umów? – Nie byliśmy małżeństwem, jeśli o to pan pyta. Pete schował papiery do aktówki. – W porządku. Zobaczę, jakie ma pan szanse na uzyskanie prawa do opieki albo przynajmniej na uniemożliwienie Elayne wywiezienia córki z Thaisii. – Dziękuję. – Jeśli uzyska prawo do opieki, choćby ograniczone, będzie musiał poprosić matkę, żeby przeprowadziła się do Lakeside i pomogła mu w opiece nad dzieckiem. Zadzwoniła jego komórka. – Montgomery, słucham. – Proszę przyjechać na Dziedziniec. Natychmiast. Mamy coś, co należy do pana. – Usłyszał w słuchawce głos Simona Wilczej

Straży. Ojcze, Płatność za towar trafiła w niewłaściwe ręce. Wiemy do kogo, ale niełatwo będzie ją odzyskać. Pierwszy transport zostanie wysłany w dobrej wierze. – MS

Rozdział 15 Piątek, 11 maja – Dlaczego muszę się bawić z człowiekiem? – zapytał znowu Sam. Stali pod tylnym wejściem do Czegoś na Ząb. Meg puściła klamkę i pochyliła się, opierając ręce na udach, żeby popatrzeć Samowi w oczy. Jeśli nadal będzie rósł tak szybko, już niedługo nie będzie musiała się schylać. Żaden terra indigena nie chciał jej powiedzieć, jak wyglądali Inni nim przybrali zapożyczone od zwierząt formy i podzielili się na straże. Miała wrażenie, że dorastanie Sama nie ma nic wspólnego z tempem rozwoju wilków i ludzi, że to dojrzewa ta tajemnicza pierwotna forma terra indigena. – Tak właściwie to nie będziemy się z nią bawić – wyjaśniła. – Po prostu coś zjemy i dotrzymamy jej towarzystwa, póki nie przyjedzie porucznik Montgomery. – Bo to jej ojciec? – Właśnie. – Dotknęła lekko jego ramion. – Ona jest zupełnie sama, Sam. Jest za mała, żeby podróżować samotnie. Simon powiedział jej niewiele, ale reszty mogła się domyślić. Lizzy Montgomery nie dotarłaby do Lakeside, gdyby nie jechała w tym

samym wagonie co Nathan. Sam wbił wzrok w ziemię i po chwili cichutko spytał: – Czy coś się stało jej mamie? Wilcza Straż uprzedzał, że na misiu Lizzy jest zaschnięta krew, a Sam to Wilczek, więc na pewno ją wyczuje. – Nie wiemy, co się stało z mamą Lizzy – odparła. – Ale Simon i porucznik Montgomery na pewno się tego dowiedzą. Dotknął palcami jej ramienia. – Będziesz musiała krwawić? Nie wiedział, że cassandra sangue są uzależnione od zadawania sobie ran, ale wiedział, że kiedy krwawią, wygłaszają przepowiednie. – Nie. Cokolwiek się stało, już się stało. Przecinam skórę tylko wtedy… kiedy trzeba zobaczyć, co się dopiero wydarzy. No wiesz, tak jak kiedy ci ludzie zaatakowali Dziedziniec, a ja jeszcze nim się zjawili wiedziałam, że musisz zostać u pana Erebusa, bo z nim będziesz bezpieczny. – I jak wtedy, kiedy wiedziałaś, że kucyki pochorują się po kostkach cukru. – Właśnie. Uspokojony zaczął z denerwującą natarczywością przyglądać się jej włosom.

– Mogę pomacać twoje futro? – spytał w końcu. – To nie jest futro tylko włosy. – Aha. To mogę pomacać? Jakby mało jej było już szoku na swój widok po strzyżeniu, to od wczoraj każdy Wilk, Wrona, Jastrząb, Sowa i Sanguinati gapili się na jej włosy. Jester Kojocia Straż specjalnie przyszedł ze Stajni Kucyków, żeby je sobie obejrzeć, a potem radośnie pobiegł opowiedzieć o tym dziewczynkom znad jeziora. Nawet kucyki, rumaki Żywiołów, które roznosiły po Dziedzińcu pocztę, bardziej interesowały się skubaniem resztek jej włosów niż marchewki, którą przygotowała im na poczęstunek. – Dlaczego? – spytała. – Są przecież takie same jak wcześniej. – Aha. Meg sapnęła z irytacją. – No dobra. Możesz dotknąć. – Są miękkie i gęste – stwierdził Sam, przesuwając po nich ręką. – Jak u Wilka. Cichy szmer kroków za jej plecami. Meg gwałtownie się wyprostowała i odwróciła. – Simon? – Spróbowała, bez skutku, przywołać w pamięci obraz szkoleniowy, który opisywałby wyraz jego twarzy. Mieszanka zaskoczenia, irytacji i urazy?

– Zaczekaj na nas w środku – polecił Samowi. – I nie przemieniaj się przy tym małym człowieku. Sam westchnął głęboko i, wyraziwszy w ten sposób uczucia, jakie budzi w nim konieczność zabawiania człowieka, wszedł do Czegoś na Ząb. – Powinnam… – Meg zrobiła gest w stronę drzwi. – Warczysz, jak chcę pomacać twoje włosy, ale jemu pozwalasz? Zdecydowanie był pełen urazy. – Przecież to szczeniak – zaprotestowała. – I co z tego? – No… – Ja na ciebie nie warczę, jak chcesz głaskać moje futro – stwierdził Simon. – Ale to co innego! – Dlaczego? Meg otworzyła usta, żeby wyjaśnić różnicę – i nic nie przyszło jej do głowy. Ale przecież to było coś innego, prawda? Simon nigdy nie protestował, kiedy przeczesywała mu palcami sierść. Był Wilkiem. Był puchaty, chociaż teraz jakby mniej, bo zrzucił zimowe futro. Więc… Czyżby, nie zdając sobie z tego sprawy, naruszała jego prywatną przestrzeń? Tak to określili w jednym z pism. Nigdy nie protestował, ale i nigdy nie dał jej formalnego

przyzwolenia. Popatrzyła na niego uważnie. Cierpliwie czekał na wyjaśnienie, najwyraźniej nie widział żadnej różnicy, czy to ona dotyka jego futra, czy on jej. I, prawdę powiedziawszy, w tej chwili i ona jej nie dostrzegała. – No dobra, dotknij – mruknęła. Jego dotyk był inny niż Sama. Duża dłoń przesunęła się powoli po jej głowie, a silne palce odszukały miejsce za uchem i wymacały napięte mięśnie. Naciskały i masowały, zachęcając je, by się rozluźniły. Zakołysała się na piętach. Zorientowała się, że się poruszyła dopiero wtedy, gdy oparła się czołem o jego pierś. – Och. – Westchnęła. – Nic dziwnego, że leżysz tak spokojnie, kiedy oglądamy film. Poczuła jego oddech we włosach, kiedy przytaknął jej ze śmiechem. Niestety zaraz potem opuścił rękę i się cofnął. – Sam się niecierpliwi, a ta Lizzy go intryguje. Powinnaś tam iść. Ta Lizzy nie chciała powiedzieć Nathanowi, co się stało z jej matką, ale może powie tobie. Meg kiwnęła głową i weszła do kawiarni. Nie po prostu Lizzy tylko ta Lizzy. To Ruth zauważyła, że sposób, w jaki terra indigena nazywają ludzi wskazuje na stopień ich

zażyłości z daną osobą. Sama była tą Ruthie, kiedy przychodziła do Zabójczo Dobrych Lektur jako klientka, ale odkąd zaczęła pracować na Dziedzińcu stała się po prostu Ruthie. Meg była Meg, tą Meg albo naszą Meg w zależności od tego, kto o niej mówił. Co ciekawe, Inni nie lubili, kiedy ludzie używali zaimków wskazujących, mówiąc o nich. Simon też wszedł do środka i pchnął ją lekko, kiedy się zatrzymała, zastanawiając się nad tymi zawiłościami. Idąc korytarzem prowadzącym na front kawiarni, Meg wyobraziła sobie wnętrze Czegoś na Ząb: stoliki i ladę, za którą pracowała Tess. Wyobraziła sobie Sama siedzącego przy jednym ze stolików. Nie widziała jeszcze Lizzy, więc przywołała obraz szkoleniowy małej dziewczynki – teraz już wiedziała, czego się spodziewać. – Brzydki pies! – krzyknął ktoś nagle piskliwie. Meg usłyszała odgłos jakby zderzenia, a potem stłumiony okrzyk. Chwilę później Jedynak przemknął korytarzem, omal nie zwalając jej z nóg. – Powinnaś się tym zająć – stwierdził Simon, znowu ją popychając, a sam poszedł za Jedynakiem. Czym powinna się zająć? Iloma rzeczami

musiała się zajmować, ponieważ Simon tak chciał? Iloma się zajęła, ponieważ nie chciała, żeby Wilcza Straż wiedział, że nie potrafi? Musi to kiedyś przemyśleć. Kręcąc głową, podeszła do lady. – Robię tosty z serem – oznajmiła Tess. – Idź i powiedz pannie Lizzy, że niedźwiedź Bu nie dostanie własnego tosta. Musi się z nim podzielić swoim. Ponieważ włosy Tess były zielone i poskręcane, Meg usłuchała bez słowa, choć trochę się zdziwiła, że nikt jej nie powiedział o wizycie na Dziedzińcu kogoś z Niedźwiedziej Straży. Sam, który stał koło lady, złapał Meg za rękę. – Walnęła Jedynaka – poinformował ją głośnym szeptem. – Niedźwiedziem! Był wyraźnie pod wrażeniem. Meg poczuła się zdezorientowana. Nie potrafiła przywołać żadnego obrazu szkoleniowego, który ilustrowałby to, co właśnie usłyszała. – Chodź, przedstawimy się jej – szepnęła, biorąc go za rękę. Razem podeszli do stolika, przy którym siedziała mała dziewczynka. – Cześć, jestem Meg. A to jest Sam. Możemy się przysiąść? Dziewczynka z powagą pokiwała głową.

– Nazywam się Lizzy. A to jest Bu. Na widok Bu Meg zrozumiała, dlaczego nie może on dostać własnego tosta. Miała nadzieję, że Lizzy rozumie różnicę pomiędzy nim a żywym niedźwiedziem. Podeszła do nich Tess i postawiła na stole dwa talerze z przekrojonymi na pół tostami z serem oraz kiścią ciemnych winogron. – Zaraz przyniosę dla ciebie – zwróciła się do Meg. Potem spojrzała na Lizzy i Sama. – Siadać. Jeść. Nie robić zamieszania. Czy to miało być zabawne? Sam przysiadł na brzegu krzesła, z jedną stopą na podłodze na wypadek, gdyby musiał szybko uciekać. Wziął połówkę tosta i ugryzł, nie spuszczając oka z dziewczynki i jej misia. Meg usiadła, a kiedy Tess przyniosła trzeciego tosta i szklanki z wodą dla wszystkich, grzecznie jej podziękowała. Przez chwilę rozkoszowała się jedzeniem – smakiem i fakturą opiekanego chleba z roztopionym serem, chrupkością i słodyczą winogron. Kiedy zjadła połowę tosta, spojrzała na dziewczynkę. Co powinna powiedzieć? Co zrobić? A jeśli zdarzyło się coś złego? Oczywiście, że zdarzyło się coś złego, pomyślała. Przecież Lizzy jest tutaj całkiem sama. To znaczy w pewnym sensie sama. To

policja powinna ją przepytać, ale przecież musi coś powiedzieć. Nagle poczuła, że wie dokładnie, co to powinno być, ponieważ sama przeżyła coś podobnego kilka miesięcy wcześniej. – Podobała ci się jazda pociągiem? – Pytanie skierowała do Lizzy, ale miała wrażenie, że rozmawia i z nią, i z misiem Bu. Lizzy ugryzła kawałek tosta, a resztę przycisnęła do mordki Bu w miejscu, gdzie powinien się znajdować jego otwór gębowy. Kiedy cofnęła tosta, okruszki chleba i zacieki z sera pozostały na futerku maskotki. – Było OK – stwierdziła. – Bu trochę się bał na początku, ponieważ w pociągu był zły człowiek, ale pan Wilcza Policja go odpędził. Meg zamrugała. – Kto? Kiedy jedli tosty, opowieść o Nathanie i o tym, jak odpędził złego człowieka przeszła niepostrzeżenie w streszczenie filmu o Drużynie Wilków, który niedawno oglądał Sam. Początkowo Meg obawiała się, że taka historia będzie zbyt straszna dla dziewczynki w wieku Lizzy, w końcu ją samą ten film okropnie wystraszył. Przysłuchując się jednak dyskusji dzieci na temat tego, kto byłby silniejszy – Drużyna Wilków czy grupa dziewczynek, przypominających raczej małe Żywioły niż

młodych ludzi wyposażonych w supermoce, Meg nie była już taka pewna, czy określenie „żądny krwi” naprawdę powinno się odnosić tylko do tych, którzy wolą jadać mięso na surowo.

Montgomery sprawdził kieszenie. Miał komórkę, klucze do domu, portfel i odznakę policyjną. W takim razie co takiego ważnego zostawił na Dziedzińcu, że musiał to natychmiast odebrać? Spojrzał na partnera. – I co teraz zrobicie? – spytał, mając na myśli rychłą wyprowadzkę z mieszkania. – Rzeczy przewieziemy do moich rodziców i do rodziców Ruth. I będziemy trzymać kciuki, żeby szybko udało nam się znaleźć nowe mieszkanie – odparł Kowalski. – Ten ograniczony, krótkowzroczny… – urwał. Monty odczekał chwilę. – Mówisz o swoim już niedługo byłym gospodarzu czy o rodzicach? Kowalski milczał, póki nie zatrzymali się na światłach. – Moi rodzice pomogą, ponieważ jesteśmy

rodziną i tak należy. Ale nie są szczęśliwi z tego powodu. Mój brat powiedział mi wprost, że nie chciałby mieszkać w tym samym domu co miłośnik Wilków, ale rodzice woleli się nie odzywać. Na pewno się dziwią mojemu postępowaniu po tych wszystkich informacjach o zaburzonych dziewczynach, które popełniają samobójstwa, bo terra indigena zmusili ludzi do likwidacji placówek, które się nimi opiekowały. Na dodatek nie wiadomo, dokąd Inni zabierają te odnalezione dziewczyny, więc powód może być tylko jeden, prawda? – Nie chce uwierzyć, że w tym przypadku potwory nie tylko wyglądają jak ludzie, ale również nimi są. – Monty zawahał się, ale uznał, że musi spytać. Musi wiedzieć. – Karl, chcesz się ubiegać o przeniesienie? Kowalski skręcił w lewo, w ulicę Główną, a potem jeszcze raz, żeby się zatrzymać na parkingu dla dostawców Dziedzińca. – Nie, nie chcę – odparł. – A Ruthie nie chce porzucać pracy na Dziedzińcu. Oboje uważamy, że stosunki, jakie udało nam się nawiązać z Innymi, działają na korzyść Lakeside. Może dzięki nim miasto nie zmieni się w klatkę, jak Talulah Falls? Więc będziemy się trzymać. – I masz nadzieję, że rodzice w końcu przyznają wam rację.

– To mało prawdopodobne. Ale jak dotąd nie powiedzieli, że nie przyjdą na nasz ślub. To już w przyszłym miesiącu. Monty usłyszał gorycz i rezygnację w głosie partnera. Jaka szkoda, że to wszystko prowadzi do rozłamów w rodzinach. A jeśli ruch Ludzie Przede i Nade Wszystko spowoduje podziały również wśród policjantów? Czy komisariaty spolaryzują się do tego stopnia, że nie będzie można liczyć na wsparcie ze strony kolegów? – Chodź – powiedział, otwierając drzwi. – Dowiedzmy się, dlaczego Wilcza Straż tak się jeży. Weszli na zaplecze Zabójczo Dobrych Lektur. W magazynie nie zauważyli niczego niezwykłego, może tylko rzucający się w oczy brak towaru. Natomiast w przejściu prowadzącym do kawiarni stali Simon, Nathan i Blair. Ten pierwszy podając Nathanowi ołówek i blok do notatek, gestem zaprosił policjantów bliżej. – Coś się stało? – spytał Monty. – Ta Lizzy – stwierdził Simon. Chyba musiał się przesłyszeć. – Lizzy i jej matka są tutaj? Moja Lizzy? – Nie, są tutaj Lizzy i niedźwiedź Bu. Monty poczuł jak krew odpływa mu z głowy. – A jej matka? Gdzie jest Elayne?

– Dobre pytanie, poruczniku. – Simon przyjrzał mu się uważnie. – Czy to normalne, że taki młody szczeniak podróżuje sam? My na to nie pozwalamy, ale… – Oczywiście, że to nie jest normalne – prychnął Monty i w odpowiedzi usłyszał ciche warczenie. Nie był pewny, kto chciał go ostrzec, Nathan czy Blair. Zmusił się do zachowania spokoju, choć serce waliło mu jak oszalałe. Lizzy, tutaj, sama? Dlaczego? W jaki sposób? – Ona ma dopiero siedem lat. Dziewczynka w tym wieku nie powinna podróżować sama. Powiedziała, gdzie jest jej matka? Simon spoważniał. – Nie, ale na niedźwiedziu Bu jest krew. To nie jest krew tej Lizzy. Na bogów na dole i na górze. – Gdzie…? – Jest w Czymś na Ząb, z Samem i Meg. – Nic jej się nie stało? – Nie. – Coś przemknęło w oczach Wilczej Straży. Jego „nie” nie było kłamstwem, ale z pewnością nie była to też cała prawda. – Mogę o coś zapytać? – wtrącił się Kowalski. – Jak Lizzy znalazła się na Dziedzińcu? – Nathan jechał z nią tym samym pociągiem. Kiedy zorientował się, że jest sama, zaczął jej… pilnować, a potem zabrał tutaj.

Jego mała dziewczynka potrzebowała stróża. Czy gdyby przez przypadek nie zainteresował się nią Wilk, otrzymałby telefon innej treści? Życie potrafi zatoczyć dziwne koło. Przeniesiono go do Lakeside, ponieważ zabił człowieka w obronie dziewczynki, która okazała się Wilkiem, a teraz to Wilk pomógł jego córce. Pójdzie do uniwersalnej świątyni i zapali dodatkową świeczkę dla Mikhosa, ducha opiekuńczego policjantów, strażaków i ratowników medycznych. I najwyraźniej również ich rodzin. – Chcę ją zobaczyć – powiedział. – Śmiało. Choć ton, jakim wypowiedziano te słowa był obojętny, Monty się zawahał. Chciał zobaczyć Lizzy, chciał się upewnić, że nic jej nie jest, ale chciał również wiedzieć, dlaczego trzy dorosłe Wilki stoją w przejściu, zamiast zwyczajnie wejść do kawiarni i usiąść przy sąsiednim stoliku. – Stoicie tutaj, żeby nie przestraszyć Lizzy? – spytał. Nathan i Blair parsknęli śmiechem, a Simon popatrzył na niego z wyrzutem. – Stoimy tutaj, ponieważ jak na tak małego człowieka ta Lizzy ma silny instynkt terytorialny – już zdążyła walnąć Jedynaka za to, że próbował ją obwąchać. A stąd i tak słyszymy wszystko… – urwał. – Poza tym niedźwiedź Bu

okropnie śmierdzi. Kowalski dostał nagle ataku dziwnego kaszlu. Wilki zrobiły Monty’emu miejsce, żeby mógł zobaczyć córkę, stojąc koło nich. Wydawała się zadowolona, rozmawiała z Samem i Meg, od czasu do czasu pochylając się do tego głupiego miśka, żeby wysłuchać jego komentarza. Na bogów, ależ Elayne była na niego wściekła, kiedy wrócili z Lizzy ze spaceru z tym misiem. Uważała, że odpowiedniejszą zabawką jest lalka, ale Lizzy wypatrzyła tego miśka w sklepie i ściągnęła z półki, do której ledwo mogła sięgnąć, a potem ściskała tak mocno, że Monty miał do wyboru albo kupić zabawkę, albo zostawić córkę w sklepie. Lizzy posłusznie bawiła się lalkami, żeby zadowolić matkę, ale to miś Bu był jej przenajlepszym przyjacielem i wszędzie go ze sobą zabierała. Najwyraźniej nic się nie zmieniło pod tym względem, mimo zadurzenia Elayne w Mikołaju Strzępielu i jego cholernym ruchu LPiNW. Meg spojrzała w ich stronę. – Lizzy – powiedziała, wskazując Monty’ego gestem głowy. Dziewczynka się odwróciła. – Tatuś! Zgramoliła się z krzesła i pobiegła do niego,

gubiąc po drodze Bu. – Lizzy! – Monty padł na kolana i objął ją mocno, obcałowując jej policzki i czoło. – Moja Lizzy. Nic ci nie jest, dziecinko? – Nic nam nie jest. Jechaliśmy pociągiem i był tam taki zły pan, ale pan Wilcza Policja go odpędził. Monty spojrzał na Nathana. – Dziękuję. Wilk wzruszył ramionami. – Nie ma sprawy, ja tylko… – Spojrzał na dziewczynkę i urwał. – Nathanowi zrobiły się takie ogromne zęby! – wykrzyknęła Lizzy. – Mówię ci, widziałam! Któryś z Wilków westchnął. – Lizzy, gdzie jest twoja mama? – spytał Monty. W jej oczach zalśnił strach połączony z poczuciem winy. Doskonale znał to spojrzenie. Pojawiał się zawsze, kiedy coś się stało, ponieważ była nieposłuszna. Lizzy rozumiała, że czyny mają swoje skutki, ale jakoś nie mogła uwierzyć, że ta zasada dotyczy również jej. I to mimo zmian, jakie nastąpiły w jej życiu. – Lizzy? – Mamusia zrobiła sobie kuku. Powiedziała, że muszę być dużą dziewczynką i pojechać sama pociągiem. Tylko z Bu. Pod określeniem „kuku” mogło się kryć

wszystko. – Gdzie sobie zrobiła kuku? Lizzy położyła rękę na brzuchu. – Nie! – wykrzyknęła nagle Meg. Monty i Lizzy odwrócili się jednocześnie. – Niedobry pies! – wrzasnęła i ruszyła biegiem do stolika, akurat w chwili, gdy Jedynak złapał misia Bu za wypchaną przednią łapę i zaczął uciekać ze zdobyczą. – Ja go złapię! – zawołał Sam. Spuścił szorty, zerwał przez głowę koszulkę i przemieniwszy się w Wilka, zaczął gonić Jedynaka wokół stolików, przewracając przy tym krzesła. Lizzy wróciła biegiem do stolika, złapała resztkę tosta i rzuciła nim w Jedynaka. Ten zgłupiał na moment, co pozwoliło Samowi chwycić w zęby tylną łapę Bu. Zabawa w przeciąganie trwała zaledwie kilka sekund. Trzasnęły szwy i Jedynak uciekł pod stół z urwaną przednią łapą misia. Sam natomiast wypluł oderwaną tylną łapę i złapawszy w zęby resztę misia, zaniósł go do stolika. Położył zabawkę przed Lizzy i przemienił się w uśmiechniętego i bardzo zadowolonego z siebie chłopca. W dodatku zupełnie nagiego chłopca. Nikt nie odezwał się ani słowem. Monty podniósł się z klęczek, czując jak wzbiera w nim

śmiech, a równocześnie panika. Lizzy nie płakała – jeszcze – z powodu rozkawałkowania Bu, ale zapewne tylko dlatego, że po raz pierwszy w życiu zobaczyła nagiego chłopca. Sam był mniej więcej w jej wieku i zachowywał się zupełnie naturalnie, niemniej był Nagim Chłopcem. Simon przepchnął się do Czegoś na Ząb, a za nim Nathan. – Sam, ubierz się – polecił łagodnie Wilcza Straż. – Meg? Wszystko w porządku? Meg! – Mogę jakoś pomóc? – spytał Kowalski. – Niech pan ma tu oko na wszystko – powiedziała Tess. Podeszła do stolika, przy którym tkwiła zupełnie nieruchomo Meg i wzięła ją za rękę. – Obie z Meg potrzebujemy chwili oddechu. Będziemy w biurze łącznika. – To powiedziawszy, wyprowadziła ją z kawiarni. Ten widok otrzeźwił Monty’ego. Jak dotąd Meg Corbyn była jedyną cassandra sangue, której udało się żyć poza kompleksem. Jeśli zacznie się załamywać, kto pomoże innym wieszczkom przystosować się do nowych warunków? Simon podniósł tylną łapę Bu, a potem podszedł do stolika, pod którym leżał Jedynak z przednią łapą misia i warczał. Kiedy Wilcza Straż wyszczerzył zęby, młody Wilk puścił łapę i schował się głębiej pod stół.

Nathan wszedł za ladę, by po chwili wrócić z wilczym ciastkiem. – Jedynak. Ciasteczko. Jedynak natychmiast się poderwał i walnął przy tym głową w blat stołu tak mocno, że przez chwilę siedział ogłuszony. Nathan wyciągnął go spod stołu za kark i praktycznie zaniósł na zaplecze. Simon spojrzał na siostrzeńca. – Idź z nimi – polecił. Sam przez chwilę patrzył na wuja, a potem posłusznie pobiegł za Nathanem. Lizzy tkwiła w miejscu, ściskając z całej siły to, co zostało z misia Bu i praktycznie wyciskając z niego materiał, którym był wypchany. Simon, Blair, Kowalski i Monty otoczyli ją kołem. – Tatusiu? – Dopiero teraz pojawiły się łzy. – Bu zrobił sobie kuku. – Wiem, Lizzy, kochanie. Ale… – Wezwałem chodzące ciało Wilczej Straży. To znaczy medyka – zagrzmiał od strony przejścia z księgarni Henry Niedźwiedzia Straż. – Będzie na nas czekać w przychodni i zajmie się Bu. – Ale to jest niedźwiedź, nie wilk. – Lizzy zaszlochała. Przez rozdarcia wypadło więcej wypełnienia. – Tak jak ja – odparł Henry. – Ale ponieważ jestem jedynym Niedźwiedziem na Dziedzińcu,

kiedy coś mnie boli, zajmują się mną Wilki. – Wyciągnął do dziewczynki swą wielką rękę. – Henry jest przewodnikiem duchowym Dziedzińca – wyjaśnił Simon. – Jest bardzo mądry. Lizzy zawahała się, a potem podała Henry’emu misia. Niedźwiedź przyjrzał się zabawce, a potem powąchał jej mordkę, miejsca skąd oderwano łapy i szew na plecach. Na widok wyrazu jego twarzy, Monty dyskretnie zasłonił sobą Lizzy. Poczuł, że Kowalski spina się i przysuwa do niego, szykując się do starcia. – Jest w nim choroba – stwierdził Henry. – Chodzące ciało musi się zająć niedźwiedziem Bu. Inni na pewno zdawali sobie sprawę, że Bu to zabawka, prawda? Monty uświadomił sobie nagle, że Wilki mówiły o Bu mniej więcej tak jak Lizzy – jakby wypchany miś był w jakimś sensie żywy. – Czy będzie potrzebował drugiej operacji? – spytała Lizzy. Po policzkach płynęły jej wielkie łzy, od czego Monty’emu krajało się serce. – Być może – odparł Henry. – Ale będę przez cały czas przy moim bracie. – Wymienił spojrzenia z Simonem. – Gdzie jest Ruthie? – spytał Wilcza Straż.

– Dziś ma wolne, więc została w domu i pakuje nasze rzeczy – wyjaśnił Kowalski. Simon popatrzył na niego uważnie. – Nim pan pójdzie, musimy porozmawiać. Monty’emu nie spodobał się władczy ton Wilka, który najwyraźniej uznał, że może dyrygować Kowalskim, ale nie zaprotestował i wraz ze wszystkimi ruszył do przychodni na rynku. Kiedy się zjawili, Theral MacDonald właśnie zamykała gabinet. Kowalski przywitał się z nią i wyraźnie szykował się do pogawędki, ale Simon mu przeszkodził. – Kowalski, potrzebujemy pana. Ta Lizzy zostanie tutaj z Theral. – Panie Wilcza Straż… – zaczął Monty, chociaż wiedział, że protest na nic się nie zda. Byli na Dziedzińcu i ludzie nie mieli tu głosu. Do przychodni weszła jakaś Wilczyca. Miała futro zamiast włosów i wilcze uszy, które dziwacznie kontrastowały z ludzką twarzą. Nie wyglądała jednak aż tak strasznie, jak Inni znajdujący się pomiędzy formami, których widział kilka tygodni temu, kiedy niejaki Phineas Jones próbował zahipnotyzować Meg i zabrać ją z Dziedzińca. Wilczyca zawahała się w progu. – Tędy, Jane. – Simon wskazał gestem gabinet,

który urządził tu sobie Dominic Lorenzo, aby zapewnić pomoc medyczną ludzkim pracownikom Dziedzińca. Henry położył misia Bu na stole do badania, a obok Simon położył oderwane łapy. – Coś jest w środku – powiedział. – Coś, co nie ma zapachu tej Lizzy. Monty miał właśnie wyjaśnić, że zabawka została ręcznie wykonana i zapewne czują zapach osoby, która ją wypchała, ale uświadomił sobie, że Lizzy ściska tego miśka od czterech lat, więc wszystkie obce zapachy dawno musiały się z niego ulotnić. – Dziecko wspominało o kolejnej operacji – przypomniał Henry. Jane pochyliła się nad misiem i węsząc, przesuwała palcami po futrze na plecach zabawki. Potem pogrzebała w szufladzie, rujnując porządek zaprowadzony tam przez Lorenzo, a nie znalazłszy rzeczy, której szukała, poszła do recepcji, by wrócić po chwili z nożem do rozcinania paczek. Zanim Monty zdołał zaprotestować, jednym ruchem rozcięła plecy Bu. Simon pochylił się nad stołem, przeglądając wypełnienie misia. Nagle wszyscy terra indigena zamarli, jakby dotarł do nich jakiś dźwięk. Simon wyjął z misia mały woreczek. Otworzył

go i wysypał zawartość na stół. Szmaragdy. Szafiry. Rubiny. Kilka diamentów. I pierścionek z białego złota albo platyny, wysadzany brylantami. Kowalski zagwizdał cicho. Simon przekręcił na bok głowę i spojrzał na Monty’ego. – Czy ludzie zwykle trzymają biżuterię w sztucznych niedźwiedziach? – Nie – odparł Monty. W brzuchu zbierało mu się paskudne uczucie. Na bogów na górze i na dole, gdzie jest Elayne? I dlaczego ukryła fortunę w misiu Bu? I czy to w ogóle ona ją tam ukryła? – Niedźwiedź zjadający klejnoty – mruknął Henry. – Meg zobaczyła to wczoraj w wizji. – Muszę to zgłosić – zaczął Monty. – Muszę… – Niech pan się zajmie swoim szczeniakiem – rozkazał Simon. Monty spojrzał na niego zaskoczony, ale Wilk miał rację. Lizzy była najważniejsza. Kto inny może zadzwonić na policję w Toland i rozpytać o Elayne. I o skradzioną biżuterię. – Może porucznik Montgomery i Lizzy mogliby się zatrzymać w mieszkaniu służbowym, które udostępniliście policji? – spytał Kowalski. – Z Dziedzińca jest bliżej na komisariat, a Lizzy powinna odpocząć po podróży. Henry kiwnął głową.

– Dobry pomysł. Dziecko przebyło długą drogę. – Co zrobimy z niedźwiedziem i… – Jane wskazała gestem stół, na którym leżała rozkawałkowana zabawka. – Zostawimy go tak jak jest – zdecydował Monty. – Zadzwonię do kapitana Burke’a. – Zawahał się, niepewny, jak Wilcza Straż zareaguje na jego dalsze słowa. – Policja będzie musiała to zbadać i przepytać nas wszystkich. – Policja niezwiązana z panem, ponieważ ta Lizzy to pańskie młode? – Simon się upewnił. – Właśnie. Póki się nie dowiemy, co się stało, będzie lepiej, jeśli mój zespół nie będzie się zajmował tą sprawą. – Ale jeden policjant, którego znamy i jeden z naszych stróżów będą pilnować tej obcej policji. Monty nie spodziewał się, że Wilcza Straż zgodzi się na tak daleko posunięty kompromis. Pospiesznie wrócił do recepcji. Lizzy zeskoczyła z krzesła, popatrzyła na jego puste dłonie, a potem na drzwi gabinetu. – Bu musi tu zostać i pomóc policji w śledztwie – wyjaśnił jej Simon, wychodząc za Montym z gabinetu. – Theral jest spokrewniona z policją, więc ona i Henry zostaną z niedźwiedziem. Posterunkowy Kowalski

zaniesie twoje rzeczy do mieszkania, gdzie zaczekasz, aż policja skończy węszyć. Blair zaczeka na obcą policję na parkingu dla dostawców i przyprowadzi ją tutaj – dodał tonem wyjaśnienia, zwracając się do Monty’ego. Tylko mu przeszkadzam, pomyślał Monty, idąc za Simonem do służbowych mieszkań nad pracownią krawiecką. Przypomniał sobie zachowanie Wilczej Straży, kiedy wieźli do Lakeside pięć dziewczynek uwolnionych z kompleksu Kontrolera. On sam był wtedy w głębokim szoku. Wstrząsnęła nim rzeź urządzona w kompleksie przez Innych i serce mu się krajało na widok małych cassandra sangue, które traktowano jak własność i szkolono, by przynosiły zyski. Wówczas to Simon zajął się dziewczynkami i zorganizował im opiekę u Intuitów na Wielkiej Wyspie. Dziś postępował tak samo. Zajął się wszystkim. Opiekował się stadem. Chronił młode. Dla ludzi nic nigdy nie jest takie proste. Klejnoty w zabawce, którą Lizzy wszędzie ze sobą nosiła. Krew na futerku Bu. Elayne ranna i na tyle zdesperowana, że kazała Lizzy samej jechać do Lakeside. Dlaczego nie zadzwoniła do swojej matki albo do brata? Przecież mieszkali w Toland i mogli zaopiekować się małą, jeśli

Elayne musiała iść do szpitala. Dlaczego wysłała córkę do Lakeside? Chyba że… chyba że w Toland przestało być dla nich bezpiecznie. Na bogów na dole i na górze, w co ta Elayne się wplątała?

Dobrze, że jestem drapieżnikiem, pomyślała Tess, siedząc z Meg przy małym stole na zapleczu biura łącznika. Przynajmniej umiem czekać. Meg nie sprawiała wrażenia zdenerwowanej. I nie drapała się, czyli nie czuła mrowienia wizji pod skórą. Ile to jest za wiele? Zważywszy, ile przydarzyło się Meg, odkąd kilka miesięcy temu zjawiła się na Dziedzińcu, czy powinno ich dziwić, że przestawała sobie z tym radzić? Wprawdzie jej doznania przez pierwsze dwadzieścia cztery lata życia nie były miłe, ale przynajmniej były powtarzalne. – Niedawno oglądałyśmy film z Merri Lee i Ruth – odezwała się nagle Meg. – Występował w nim duży pies z całą masą futra. Ruth twierdzi, że jest bardzo dużo ras psów, ale nas tego nie uczono. Miałyśmy tylko umieć rozróżniać

zwierzęta. – To zrozumiałe – stwierdziła Tess. – Nikt przecież nie płaciłby za przepowiednię dotyczącą psich ras. I co z tym psem w filmie? – Ciągle miał kłopoty. Wcale nie chciał, ale tak się jakoś składało. Zrzucał różne rzeczy albo gonił kota podczas przyjęcia, a goście wpadali do basenu, albo brudzili się jedzeniem. Tess wstała, poszperała w małej lodówce pod blatem i znalazłszy butelkę zimnej wody, rozlała ją do dwóch szklanek, po czym przyniosła je do stolika. – Tak, zrobiło się spore zamieszanie z tymi tostami, pluszowym niedźwiedziem i Wilkiem idiotą – stwierdziła. – Właśnie! – Co właśnie? – Merri Lee i Ruth mówiły, że ten film to komedia, że ten duży pies i mokrzy ludzie mieli być zabawni. Ale przecież ci ludzie się nie śmiali. Byli źli i krzyczeli na psa. – Meg napiła się wody. – Niektóre obrazy szkoleniowe wywołują uczucia. Na przykład robaki łażące po jedzeniu. Nie lubiłam oglądać takich obrazów. Były złe. – Ale gdybyś żywiła się robakami, ten obraz byłby dobry. – Meg zagapiła się na nią nierozumiejącym wzrokiem, więc Tess wzruszyła ramionami i mówiła dalej: – Tak jest

z wieloma obrazami. Jeśli zobaczysz zdjęcie Wilków zabijających jelenia, może ci być żal jelenia i uznasz obraz za zły. Albo ucieszysz się, że Wilki nakarmią dziś swoje rodziny i wtedy ten obraz będzie dobry. Masz w głowie tysiące obrazów i codziennie zapamiętujesz nowe. Różnica polega na tym, że teraz, kiedy zebrałaś własne doświadczenia, kiedy już wiesz, co lubisz, a czego nie, próbujesz przypisywać obrazom określone uczucia. Prawda? – Tak, niektóre rzeczy są łatwe. Jak Sam. Albo praca tutaj i znajomość z wami. To jest dobre. Dobrze się czuję, kiedy tu pracuję, kiedy się uczę nowych rzeczy, przynajmniej póki się nie zmęczę. Ale czasami nie wiem, jak powinnam się czuć. – Na przykład czy powinnaś być smutna jak Lizzy, ponieważ jej zabawka została zepsuta, czy czuć zażenowanie, jak porucznik Montgomery, ponieważ jego córeczka zobaczyła nagiego chłopca, czy śmiać się, ponieważ to była scenka jak z tych absurdalnych ludzkich filmów… – Tess urwała. – Albo czy tak jak ja powinnaś się cieszyć, że Jedynak nie zdążył zeżreć misia i nie będziesz musiała sprzątać po nim rzygowin. – Jeden obraz, ale różne uczucia, w zależności od tego, jak na niego spojrzeć – powiedziała cicho.

– Mam wrażenie, że tak samo jest z większością rzeczy. Nie uważasz? Meg westchnęła głęboko, odzyskując równowagę. Odprężyła się. Wyraźnie otrzymała wszystkie potrzebne jej informacje. – Znowu masz brązowe włosy – stwierdziła. – Ponieważ siedzę tu z tobą i tak sobie rozmawiamy. W pewnym sensie Meg była jak ten duży pies z filmu. Nie chciała zrobić nic złego, ale ciągle wpadała w tarapaty. – Z czego się śmiejesz? – Z czegoś, co jest zabawne tylko dla mnie – odparła Tess.

Czekając na Kowalskiego, Simon przygotował do wysyłki kilka zamówień na książki. Niewiele miał do roboty. Vlad siedział w biurze na piętrze, teoretycznie zajmując się papierami, które mnożyły się szybciej niż króliki. Nathan przywiózł wiadomości od Wilków z Addirondak, ale będą musiały zaczekać, aż policja skończy węszyć przy niedźwiedziu Bu i zadawać pytania. Tak więc w tej chwili zostało mu tylko przygotowywanie zamówień – i rozważania, czy

powinien zaproponować terra indigena, którzy prowadzili małe wydawnictwa, żeby zaczęli wydawać więcej książek, w tym również ludzkich autorów. Coraz trudniej było kupować książki od ludzkich wydawców, tymczasem spisane historie i nagrana muzyka to były te ludzkie produkty, które Inni naprawdę sobie cenili i bardzo chcieli mieć. Albo może to Intuici powinni zacząć publikować książki? Będzie musiał zapytać Steve’a Przewoźnika. O tylu rzeczach musi pomyśleć, zanim pójdzie do domu. Ale tam przemieni się i przez chwilę będzie myślał tylko o dobrych rzeczach, takich jak smak wody, zapach królików i jeleni i może o zabawie z Meg. To będą myśli Wilka. Do lady podszedł Kowalski. W przyszłym miesiącu miał oficjalnie zostać partnerem Ruthie. Simon nie bardzo rozumiał, na czym będzie polegać różnica, skoro już byli partnerami. Każdy Wilk potrafił to wywęszyć – ale najwyraźniej ludzie nie potrafili, więc Kowalski i Ruthie muszą przejść przez specjalną ceremonię i dostać kawałek papieru, żeby inni ludzie też wiedzieli, że ze sobą sypiają. – Lizzy i jej rzeczy są już w mieszkaniu służbowym – powiedział. – Posterunkowy Debany i Nathan pilnują badania misia

i klejnotów. Przyjechał też kapitan Burke i chciałby z panem porozmawiać, oczywiście kiedy będzie pan wolny. A… Jane?… prosiła, żeby panu przekazać, że zabrała Sama i Jedynaka do kompleksu Wilczej Straży. A co z Meg? pomyślał Simon. Nic nie usłyszał, choć słuch miał przecież doskonały, Kowalski natomiast nagle się spiął, a potem, z wyraźnym trudem, rozluźnił mięśnie. – Meg nic nie jest – oznajmiła Tess. – Jest z Henrym w jego pracowni. Rozmawiają o drewnie i o muzyce tubylców ziemi. Kiwnął głową. Kiedy Tess ruszyła do kawiarni, zauważył, że jej włosy są brązowe i już nie skręcone tylko pofalowane. Czyli z Meg w porządku, a Tess jest spokojna. To dobrze, zważywszy, że po Dziedzińcu węszą ludzie, którzy nie należą do stada. Wprawdzie dał im na to swoją zgodę, ale wcale mu się to nie podobało. – Chciał pan ze mną rozmawiać? – spytał Kowalski. Simon spróbował dyskretnie powęszyć. Zdenerwowanie. Ale nie strach. To dobrze. Ponieważ Kowalski stał mu na drodze, Simon obszedł ladę zamiast nad nią przeskoczyć i otworzywszy zasuwkę we frontowych drzwiach księgarni, wyszedł na zewnątrz. Kiedy Kowalski stanął obok, wskazał murowane

budynki po drugiej stronie ulicy. – Dwie sypialnie. Słyszałem, że trzeba posprzątać i pomalować. Czy pan i Ruthie możecie zamieszkać w takiej norze? – Jasne, ale chyba nas na to nie stać. – Kiedy Dziedziniec kupi te budynki, będzie was stać. Pytanie brzmi, czy będziecie chcieli tam mieszkać? – Eve Denby jako pierwsza wybierze sobie norę, a Ruthie jako druga, ale najpierw musiał wiedzieć, czy ludzkie stado w ogóle uważa te nory za odpowiednie. Nie ma sensu kupować kamienic, jeśli ludzie nie będą chcieli w nich mieszkać. Kowalski popatrzył na domy po drugiej stronie Wroniej Alei. – Jest tam miejsce na ogródek warzywny? – Nie. Ale jeśli ludzkie stado… – Zawahał się. To był jego pomysł, ale nagle ogarnęły go wątpliwości. Naprawdę chciał wpuścić ludzi głębiej na Dziedziniec? I czy ci ludzie będą potrafili zaakceptować terra indigena, którzy nie potrafią dobrze przybierać ich formy? A jednak Kowalski był już dzisiaj drugim człowiekiem, który pytał go o ziemię, na której można uprawiać żywność. Pewnego dnia on i Ruthie będą mieli młode, nic zatem dziwnego, że to dla niego ważne. Ale dlaczego ludzie są przekonani, że zabraknie im żywności? Przecież

okres siewu dopiero się zaczyna? W dodatku farmy należące do tubylców ziemi nie zgłaszają żadnych kłopotów. Coś mu umyka. Musi spytać o to Vlada, bo Sanguinati zwykle zwracają większą uwagę na gadanie ludzi. – Mamy działki, na których uprawiamy warzywa, możemy je rozszerzyć – stwierdził. – Zbieramy też owoce i orzechy. Jeśli pomożecie nam w tych pracach, dostaniecie swój udział w zbiorach. – Dlaczego pan to robi? – spytał Kowalski. – Nie dalej jak wczoraj był pan wściekły na nas wszystkich. Simon westchnął. – Może żeby was przeprosić za to, że omal nie ugryzłem Ruthie? Kowalski przez dłuższą chwilę patrzył na budynki po drugiej stronie ulicy. – Wczoraj sprawdzaliśmy okoliczne farmy, wszystkie miejsca, gdzie teoretycznie można byłoby przetrzymywać wieszczki. Porucznik Montgomery, Debany, MacDonald, ja. Nawet kapitan Burke. Trwało to wiele godzin. Kapitan musiał po cichu uzgodnić to z pozostałymi komisariatami, ponieważ spotykaliśmy na drogach też innych policjantów. Oni też szukali. Był pan wściekły, ale my również. Podejrzewam,

że gdybym to ja odebrał taki telefon, dowiedział się o tym w taki sposób, też bym chciał kogoś ugryźć, a potem cieszyłbym się, że ktoś mnie powstrzymał. Chcę przez to powiedzieć, że wszyscy rozumiemy, dlaczego pan się tak zachował. Nie musi pan nas za to przepraszać, dając Ruthie i mnie dach nad głową. Nie spodziewał się zrozumienia ze strony ludzi i z jakiegoś powodu poczuł się teraz jeszcze gorzej. – Nie tylko dlatego to robię. Raczej chcę sprawdzić, czy to się uda. Intuici i ludzie z Prostego Życia mieszkają od pokoleń wśród terra indigena i obie strony dotrzymują swoich zobowiązań. Nikt nie cierpi braków, nie ma walk o terytorium, dotąd nie zawieraliśmy tego rodzaju umów z ludźmi waszego rodzaju. – W ogóle nie rozważali takiej możliwości, póki Meg nie zaczęła pracować na Dziedzińcu i musieli stworzyć jej możliwość posiadania ludzkich przyjaciół. – Porozmawiam z Ruthie – obiecał Kowalski. – Taką decyzję musimy podjąć razem. No tak, to zrozumiałe. Zadzwoniła komórka Kowalskiego. Rozmowa była krótka. – Kapitan mnie wzywa. Simon otworzył drzwi księgarni, ale Kowalski

jeszcze się wahał. – Dziękuję – powiedział w końcu. – To, co pan dla nas robi, wiele dla nas znaczy. – Wszedł do księgarni i ruszył ku tylnemu wejściu. Simon wrócił za ladę i znów zajął się zamówieniami. Zrobił to i teraz pozostawało mu tylko mieć nadzieję, że nie popełnił błędu, który sprowadzi niebezpieczeństwo na głowy wszystkich mieszkańców Dziedzińca.

Rozdział 16 Piątek, 11 maja Meg siedziała na szczycie schodów prowadzących do jej mieszkania, a obok niej leżała książka. Zadaszony ganek dawał schronienie podczas złej pogody i cień w słoneczne dni. Osłonięty po bokach drewnianą kratką, zapewniał też prywatność, nie było jednak gdzie usiąść. Część mieszkań w Zielonym Kompleksie miała zadaszone ganki, inne nie, ale tylko jej był osłonięty kratką. Nigdzie nie widziała mebli ogrodowych. Czyżby było na nie jeszcze za wcześnie? A może Jastrzębie, Sowy i Wrony nie zawracały sobie głowy meblami, skoro mogły przysiąść na poręczy? Jutro przejrzy ogłoszenia w „Wiadomościach Lakeside” i zorientuje się, jak wyglądają meble ogrodowe. Natomiast dziś wieczorem… – Chcesz się przejść? Podniosła wzrok. Simon stał na dole schodów. – Chętnie – odparła. – Nie chcesz się najpierw przemienić? – Nie. Nie takiej odpowiedzi oczekiwała. Simon zwykle przemieniał się w Wilka, gdy tylko wrócił do domu. Zrzucenie ludzkiej skóry sprawiało

mu wyraźną ulgę. Nim wyszła z książką na zewnątrz, zmieniła domowe kapcie na wygodne buty, bo wiedziała z doświadczenia, że spacer z Simonem może oznaczać wszystko, a tempo wahać się od spokojnego chodu do niemal galopu. Poza tym fakt, że postanowił rozpocząć spacer w ludzkiej formie nie oznaczał automatycznie, że tak samo go skończy. Zamknęła drzwi do mieszkania i zeszła ze schodów. – Najpierw musisz to przeczytać. – Rozłożył kartkę papieru i jej podał. Nie dość się dziś zdarzyło? pomyślała, przeczytawszy list. Oddała papier Simonowi i ruszyła przed siebie, usiłując nie zwracać uwagi na mrowienie między łopatkami. Simon dogonił ją, ale przez kilka minut szli w milczeniu. Wielu mieszkańców Dziedzińca wyszło dziś z domów. Na ich widok niektórzy wahali się, czy podejść, ale szybko rezygnowali. – Pamiętam ją – powiedziała wreszcie Meg. – Pamiętam cs821. Była młodsza ode mnie, nie wiem, ile miała lat, ale swoją pierwszą bliznę dostała chyba w zeszłym roku. – Powiedziała, że chce żyć, ale Jackson nie jest pewien, czy zdoła tego dokonać. Jesteś w stanie

coś dla niej zrobić? Co by tobie pomogło, gdybyś była na jej miejscu? – Zabrali jej srebrną brzytwę? – Zapewne. – Niech jej oddadzą. Niech oddadzą brzytwy wszystkim wieszczkom. – Będą się cięły. – Będą się cięły i bez nich. – Szła szybko przed siebie. Chciała być w ruchu. – Skórę można przeciąć czymkolwiek, ale te brzytwy są do tego najlepsze. – Ona nie chce umrzeć. – Ani ja. – Meg zatrzymała się i popatrzyła na Simona. W tej chwili nie mógłby już uchodzić za człowieka. – Ani ja, ale chcę mieć wybór. Ruszył dalej, szybko, jakby chciał uciec od jej słów. Musiała podbiec, żeby się z nim zrównać. – Simonie… – wydyszała. Zwolnił, ale się nie zatrzymał. Terra indigena pogodzili się z tym, że to jej wybór, ale nie lubili, gdy się cięła. Dla nich świeża krew oznaczała ranę, a w interiorze rana mogła równać się śmierci. Ponadto jej krew działała na nich jak narkotyk, nic więc dziwnego, że każde cięcie budziło ich niechęć. Tym terra indigena, którzy opiekują się cs821, chociaż jej nie znają, musi być jeszcze trudniej. – Powiedz Jacksonowi, żeby przygotował jej

pokój prawie pozbawiony rzeczy. Niech jej da czas na odpoczynek. – Meg usiłowała sobie przypomnieć coś o cs821. – Może niech tam zostawi jedną kolorową rzecz. Ona lubiła kolory. Opisywała obrazy szkoleniowe najpierw za pomocą koloru, a dopiero potem kształtu. – Powtórzę mu. Wrócili w milczeniu do domu. Simon poszedł do siebie, ale już po chwili zjawił się w wilczej formie – otrząsnął futro i wybiegł z kompleksu. Wyraźnie potrzebował czegoś, czego nie potrafiła mu dać. Meg westchnęła i spojrzała na drzwi do swojego mieszkania. Była równocześnie zmęczona i pobudzona, głodna i zbyt zmęczona, żeby sobie coś przygotować. – Jadłaś już? – Usłyszała za sobą. Z cienia pod schodami wyszedł Vlad, częściowo w formie dymu, częściowo człowieka. – Zamówiliśmy dwie pizze w Chrupiących Przysmakach, a Tess zrobiła sałatkę. Będziemy w świetlicy oglądać filmy. – Jakie filmy? – spytała. – Czy to nie wszystko jedno? No cóż, dla niej nie. Podczas strasznych scen lubiła chować się za Simonem – a większość filmów kręconych przez terra indigena była straszna.

– Masz rację. – No to przyjdź do nas. – Vlad się uśmiechnął. – Powiem Simonowi, gdzie cię znajdzie, jak skończy biegać. – Przyjrzał się jej uważnie. – Albo przyniosę ci jedzenie, jeśli wolisz zostać sama. Czy wolała zostać sama? Czy tego właśnie potrzebowała? – Obejrzę z wami pierwszy film – zdecydowała. Uśmiechnął się szerzej, ukazując czubki kłów. – Świetnie. Tylko pospiesz się, pizza stygnie. Idąc do tej części Zielonego Kompleksu, w której znajdowały się pokój pocztowy, pralnia i świetlica, słyszała wycie Wilka. I pomyślała, że jest w tym wyciu samotność.

W mieszkaniach służbowych zamiast wanny były kabiny prysznicowe. Po wielu wzajemnych zapewnieniach – ze strony Monty’ego, że poradzi sobie z jej włosami, jeśli je zmoczy, a ze strony Lizzy, że nie poślizgnie się na mokrej podłodze – Monty zostawił córeczkę samą pod prysznicem. Potem, nasłuchując dźwięków dobiegających z łazienki, rozpakował jej walizkę – ubrania powiesił w szafie, a bieliznę schował do szuflad

w komodzie. To mieszkanie było rozwiązaniem tymczasowym, póki się nie dowiedzą, co się stało z Elayne. Oraz praktycznym, ponieważ – jak słusznie zauważył Kowalski – Dziedziniec znajdował się bliżej komisariatu niż mieszkanie Monty’ego i Lizzy była tu bezpieczniejsza. Raczej nikt nie będzie jej szukać w tym miejscu. Wyjmując piżamę Lizzy, wyczuł, że coś jest w nią zawinięte. Wyplątał to coś z materiału – różowy pamiętnik ze złotymi gwiazdkami na okładce i małą kłódką z dziurką na kluczyk. Pociągnął za kłódkę, ale była zamknięta. Przeszukał więc walizkę, jednak kluczyka nie znalazł. Przesunął palcem po gwiazdkach. Pamiętnik? O czym miałaby pisać siedmiolatka? O szkole? Przyjaciółkach? Proszę, bogowie, tylko ani słowa o chłopcach. Jeszcze nie. Rozmyślania przerwało mu wołanie Lizzy. – Tatusiu! Zakręć wodę! Monty wsunął dziennik do szuflady z bielizną i poszedł do łazienki.

Rozdział 17 Sobota, 12 maja Była siódma rano, gdy zadzwonił telefon. Douglas Burke uśmiechnął się dziko i odebrał po trzecim sygnale. – Komisariat przy ulicy Orzechowej. Mówi kapitan Burke. – Ma pan może chwilę, kapitanie? – spytał układnie Vladimir Sanguinati. – Chciałbym porozmawiać. – Oczywiście. Nie był zaskoczony, że Sanguinati skontaktował się z nim szybciej niż policja z Toland, która powinna poszukiwać zaginionego dziecka. Elayne Borden mogła wysłać córkę samotnie do Lakeside z różnych przyczyn. Według raportu, jaki złożył mu posterunkowy Kowalski, Lizzy powiedziała ojcu, że jej matka zrobiła sobie kuku w brzuch. Może był to ostry nieżyt jelit? Może wysłała dziecko do Monty’ego, a sama udała się do lekarza? Niewykluczone, szczególnie jeśli cierpiała tak bardzo, że nie myślała jasno. Zważywszy jednak na woreczek ukryty w pluszowym misiu, należy podejrzewać, że myślała całkiem jasno i zdawała sobie sprawę, że tylko Monty’emu może zawierzyć

bezpieczeństwo córki. Albo wsadziła dziecko do pociągu, a sama wyjechała gdzieś z kochankiem, ciesząc się jego wysoką pozycją w towarzystwie. Chociaż wątpił, żeby Elayne była aż tak wyrachowana i pozbawiona uczuć macierzyńskich. Wiedział, że sam wysunąłby właśnie taki argument, gdyby ktoś go spytał, dlaczego nie zadzwonił na policję w Toland, kiedy tylko Lizzy zjawiła się w Lakeside. Czy Monty kontaktował się już z rodziną Elayne? Wątpił w to, ale zamierzał sprawdzić. – Czy pańscy krewni słyszeli coś może o rannej lub chorej kobiecie w pociągu? – spytał. Wilki wspomniały o zaschniętej krwi na misiu Lizzy, ale plamka była tak mała, że mogła pochodzić ze zwykłego skaleczenia. Dla ludzi była praktycznie niewidoczna – gdyby było inaczej, konduktor na pewno zapytałby Lizzy o krew na misiu i jej opiekuna. Chwila wahania. – Stavros z Dziedzińca w Toland ma zwyczaj czytać ludzkie gazety i oglądać wiadomości. Uważa, że to jego obowiązek – zaczął Vlad. – Wczoraj wieczorem pisano o kobiecie, którą pchnięto nożem na dworcu kolejowym w Toland. Zmarła na miejscu. Śledztwo jest w toku, a nazwisko ofiary utajniono do czasu

poinformowania jej krewnych. Kiedy rozmawiałem ze Stavrosem, nie znał jeszcze porannych wiadomości. Nie wiem więc, czy podano już nazwisko zmarłej kobiety. – Czyli policja prowadzi śledztwo w sprawie podejrzanej śmierci? Lizzy wsiadła do porannego pociągu na wschód, więc gdyby to była Elayne, krewnych poinformowano by na długo przed wieczornymi wiadomościami. Zatem, jeśli to była ona, ktoś wiedział, że nie żyje… i nie zadzwonił do ojca jej córki. A może nawet nie zauważył zniknięcia Lizzy? Wahanie Vlada tym razem trwało dłużej. – Dworzec to dobry teren łowów. Burke wyprostował się na krześle. – Chce mi pan powiedzieć, że to któryś z Sanguinatich zabił Elayne Borden? – Nie. Chcę powiedzieć, że Sanguinati często kręcą się po dworcach, szczególnie w dużych miastach, takich jak Toland. Tam jest zawsze pełno zwierzyny, a poza tym można obserwować zachowanie ludzi. Sanguinati nie tylko polują, ale i obserwują. Nie widzieli, jak to się stało i nie widzieli jak ta Lizzy wsiada do pociągu, zaciekawił ich za to przyjazd policji, więc zaczęli się przysłuchiwać. Świetnie. Czy Sanguinati zawsze kręcili się

w tłumie gapiów na miejscach zbrodni, zwabieni świetną okazją do polowania? Musi to później przemyśleć. – I co usłyszeli? – Toaleta, w której znaleziono zwłoki miała wywieszkę „nieczynne z powodu awarii”, ale personel techniczny stacji twierdził, że tabliczkę umieścili na drzwiach męskiej toalety, a nie damskiej. Nie wiadomo, czy to sama ofiara przeniosła wywieszkę, żeby się ukryć, czy też zrobił to napastnik, żeby opóźnić znalezienie ciała. Pod bluzką kobieta miała na długim cienkim łańcuszku mały złoty kluczyk. Uznano, że to kluczyk do kasetki z biżuterią, ale bagażu kobiety nie przeszukano na dworcu, więc Sanguinati nie wiedzą, czy znaleziono taką kasetkę. Burke zanotował informację. – Coś jeszcze? – Kobieta miała przy sobie dwa bilety do Dyspozytorni. Znaleziono ją tuż przed odjazdem tego pociągu, więc policja szukała jej towarzysza podróży wśród pasażerów, ale nikt się nie przyznał do znajomości z nią. Burke zastanowił się. Czyżby Elayne chciała sobie zapewnić inną drogę ucieczki? A może chciała w ten sposób odwrócić czyjąś uwagę? Lizzy miała przy sobie dwa bilety do Lakeside.

Gdyby ktoś ją spytał, powiedziałaby, że mamusia jest w łazience. I nikt by się nie zorientował, że nie w tej w pociągu. – Dziękuję panu za informacje…. – zaczął. – Czy do pana albo do porucznika Montgomery’ego dzwonił ktoś i pytał o dziecko? – Vlad mu przerwał, a jego głos, do tej pory nieskazitelnie uprzejmy, nagle stał się lodowaty. Burke poczuł, jak serce tłucze mu się głucho w piersi. – Nie – odparł. W ustach czuł gorzki smak, który rozpoznał jako strach. – Nikt nie dzwonił z pytaniem o dziecko. – Tak właśnie sądziliśmy – stwierdził Vlad i się rozłączył. Na bogów na górze i na dole, pomyślał Burke. Kiedy odkładał słuchawkę na widełki, zauważył, że trzęsie mu się ręka. Sam też był oburzony taką obojętnością na los dziecka, ale przeraziło go to, jak Sanguinati postrzegali takie zaniedbanie. Zważywszy, jak ostro terra indigena zareagowali na zabijanie dzieci cassandra sangue, wątpił, by pozwolili ludziom podejmować decyzje w kwestii córeczki Montgomery’ego. Zgarbił się w fotelu, ale natychmiast znów się

wyprostował, gdy Louis Gresh wetknął głowę do biura, pukając przy tym we framugę. Zaprosił go do środka gestem dłoni. – Niech pan zamknie za sobą drzwi – poprosił. – Nie ma pan dzisiaj wolnego? – Miałem mieć, ale ponieważ Monty’ego nie ma, pomyślałem, że przyda się panu dodatkowa para rąk. – Louis wzruszył ramionami. – Miał pan jakieś wieści od policji z Toland? – Od policji nie, ale od Sanguinatich i owszem. Wczoraj wieczorem zadzwoniłem do Vlada i poprosiłem go, żeby popytał wśród swoich krewniaków. – Burke westchnął. – Okazuje się, że wczoraj rano na dworcu w Toland została zamordowana jakaś kobieta. Podejrzewam, że to była Elayne Borden. – O bogowie – jęknął Louis. – Czy Montgomery już wie? – Jeszcze nie. – Burke odchylił się na oparcie fotela i złożył splecione dłonie na brzuchu. – Ma pan dzieci? – Chłopca i dziewczynkę. Nastolatki, niech bogowie mają mnie w opiece. – Podróż z Toland do Lakeside trwa siedem godzin. Do zabójstwa doszło wcześnie rano, wezwano na miejsce policję i kryminalistyków, a ktoś zapewne skontaktował się z krewnymi ofiary. Gdyby dostał pan wiadomość o śmierci

członka rodziny, samotnej matki, o co by pan spytał przede wszystkim? – Gdzie jest dziecko, oczywiście. – Louis potarł podbródek. – Chyba, że byłoby pod moją opieką albo znałbym miejsce jego pobytu. – Właśnie. W podejrzanych okolicznościach ginie kobieta. Jej dziecko znika, a policja i krewni wiedzą o tym na długo przed przyjazdem pociągu do Lakeside. Mimo to nikt nie dzwoni do ojca dziecka, żeby zapytać, czy Lizzy jakimś cudem nie przyjechała do niego. Nikt nie sprawdza, czy jest bezpieczna, chociaż od zdarzenia minęła już doba. Louis usiadł na krześle dla gości. – Monty wyłączył komórkę i nie nocuje u siebie. Ktoś mógł próbować się do niego dodzwonić. – Monty jest policjantem – stwierdził Burke. – Gdyby zadzwonił pan na komisariat i powiedział, że musi się pan z nim pilnie skontaktować, ponieważ coś przytrafiło się jego córce, z całą pewnością byśmy go znaleźli, wszystko jedno, czy miałby wyłączony telefon i gdzie by nocował. – Ma pan rację. – Louis westchnął. – Ale skoro nie szukają dziecka, to czego szukają? Kasetki na biżuterię otwieranej małym złotym kluczykiem? Fortuny w drogich kamieniach,

którą ktoś ukrył w pluszowym misiu? – Siedzę przy biurku Monty’ego i odbieram jego telefony – powiedział Louis. – Dwa razy dzwonił jakiś facet, ale nie chciał podać nazwiska ani numeru do siebie. Za pierwszym razem twierdził, że ma dla niego paczkę i chce się upewnić, czy Monty będzie dziś w domu. Kiedy spytałem o adresata przesyłki, rozłączył się. Za drugim razem musiał mnie już poznać po głosie, bo od razu się rozłączył. Kowalski jest już w pracy, więc poprosiłem go, żeby odbierał telefon Monty’ego. To mógł być jakiś krewny panny Borden. Albo człowiek, który szuka klejnotów, pomyślał Burke. Rozległo się stukanie do drzwi i do biura zajrzał Kowalski. – Przepraszam, że przeszkadzam, kapitanie, ale do porucznika Montgomery’ego dzwoni kapitan Felix Scaffoldon z policji w Toland. Mówi, że jest z wydziału kryminalnego. Czeka na linii numer dwa. – To powinno być interesujące – stwierdził Burke i skinął palcem na Kowalskiego, żeby wszedł. Dopiero potem podniósł słuchawkę. – Mówi kapitan Douglas Burke. Cisza. Po chwili odezwał się przesadnie serdeczny męski głos.

– Chyba pana człowiek nie pił dziś jeszcze kawy. Prosiłem o połączenie z Crispinem Jamesem Montgomerym. – Porucznik Montgomery przebywa obecnie na krótkim urlopie. Jestem jego dowódcą. W czym mogę panu pomóc? – Muszę z nim porozmawiać, to ważne. Może mi pan podać numer jego komórki i numer domowy? – O czym porozmawiać? – To prywatna sprawa. – W takim razie poproszę o pana numer, przekażę mu wiadomość, kiedy zadzwoni. – Powiedział pan, że ma urlop. – Owszem, ale to obowiązkowy oficer, więc zadzwoni na pewno. – Przytrzymując słuchawkę ramieniem, Burke wyrwał kartkę z notatnika i nagryzmolił na niej: „Wezwij Pete’a. Opieka. Natychmiast”. Podał kartkę Kowalskiemu, ten rzucił na nią okiem i szybko wyszedł. Burke wyraźnie wyczuł wrogość swojego rozmówcy. – Niech pan posłucha – powiedział Scaffoldon. – Muszę sprawdzić, gdzie Montgomery przebywał przez ostatnie czterdzieści osiem godzin. Burke odczekał kilka sekund. – Po co?

– Do cholery, Burke. – Przez chwilę w słuchawce słychać było ciężki oddech. Potem Scaffoldon się opanował. – Ponieważ znajduje się wśród osób podejrzanych o zabójstwo Elayne Borden. – To niemożliwe. Porucznik Montgomery miał wczoraj służbę. Nie zdołałby pojechać do Toland i wrócić. – Powiedział pan, że ma urlop – wytknął mu Scaffoldon. – Owszem, dzisiaj, a wczoraj pracował aż do wieczora. – Burke miał dość tych podchodów. – Wziął dziś urlop, ponieważ niespodziewanie przyjechała do niego córka. – Ona… Ona tam jest? Jakim cudem? Zaskoczenie w głosie Scaffoldona nie było szczere. Najwyraźniej podejrzewał, że Lizzy jest w Lakeside. – Miała bilet i przyjechała pociągiem – wyjaśnił kapitan. – Bzdura. – W głosie Scaffoldona usłyszał gniew. – Celia Borden, matka ofiary, zeznała, że Montgomery groził Elayne, chciał siłą odebrać jej dziecko. Jeśli dziewczynka jest w Lakeside, to dlatego, że Montgomery ją porwał, a Elayne zginęła, ponieważ próbowała go powstrzymać. – Montgomery nie miał dość czasu, żeby odbyć taką podróż – powtórzył Burke. – Na pana

miejscu zacząłbym szukać człowieka, z którym mieszkała Elayne po rozstaniu z partnerem. To nieciekawy typ, posługuje się pseudonimem. – Jakim? – spytał ostrożnie Scaffoldon. – Mikołaj Strzępiel. Chwila ciszy. – Wie pan, kim jest pan Strzępiel? Teraz Burke usłyszał w głosie Scaffoldona nie tylko wrogość, ale i strach. – Nie. I w tym rzecz. Na pana miejscu sprawdziłbym jego alibi na czas morderstwa. – Kwestionuje pan… Czekając, aż Scaffoldon odzyska panowanie nad sobą, Burke spojrzał na drzwi i gestem zaprosił do biura Kowalskiego i Pete’a Denby’ego. Potem przyłożył palec do ust, nakazując im milczenie. – Nie ma pan żadnego dowodu, że Mikołaj Strzępiel był związany z Elayne Borden, a tym bardziej, że z nią mieszkał – warknął Scaffoldon. – Próbuje pan zszargać jego reputację, wikłając go w śledztwo w sprawie morderstwa! – Czy nie to samo próbuje pan zrobić w stosunku do porucznika Montgomery’ego? Mój człowiek jest oddalony od miejsca zbrodni o siedem godzin jazdy pociągiem. Pański człowiek przebywa w tym samym mieście co

ofiara. Ja tam nie mam wątpliwości, kogo bym podejrzewał na pana miejscu. Cisza. – Pani Borden ma prawo opieki nad dzieckiem – oświadczył wreszcie Scaffoldon. – Przyślemy kogoś po małą, żeby ją przywiózł do Toland. A jeśli była z matką na dworcu, będzie musiała złożyć zeznanie. Jeśli jedna groźba nie zadziała, spróbuj innej, pomyślał Burke. – Obawiam się, że i w tej sprawie ma pan niezbyt ścisłe informacje. Porucznik Montgomery posiada prawo do opieki nad córką, więc dziewczynka zostanie tutaj. Dziś przesłuchamy oficjalnie Lizzy i prześlę panu kopię jej zeznania. A teraz żeg… – Chwila! A co z misiem? Burke uśmiechnął się dziko do trzech przysłuchujących się jego rozmowie mężczyzn. – Z jakim misiem? – Pani Borden wspomniała o pluszowym misiu, ulubionej zabawce dziewczynki. Podobno wszędzie go zabierała. Czy jest u was? – W dużej części – odparł Burke uprzejmie. – Małe dziewczynki bywają nieuważne, a Wilki mają ostre zęby. Scaffoldon sapnął. – Został zniszczony?

– Stracił dwie łapy, ale poza tym jest cały. Chwila wahania. – Gdzie jest teraz? – Tutaj, na komisariacie. Zamierzałem zlecić jego naprawę, żeby zrobić niespodziankę Lizzy, ale mogę go zapakować i wysłać, jeśli uważa pan, że pomoże panu w śledztwie. – Nie – odparł ostro Scaffoldon. Potem dodał niemal uprzejmie: – Nie ma takiej potrzeby. – Jeśli zmieni pan zdanie, proszę dać mi znać. – Tylko Montgomery miał motyw, żeby zabić Elayne Borden. Jeśli próbuje pan kryć swojego człowieka, w dodatku takiego, który ma już zszarganą opinię, narazi się pan bardzo ważnym ludziom, Burke. Coś takiego nigdy nie zostanie zapomniane. – Pracował pan kiedyś w interiorze, Scaffoldon? – Nie – odwarknął. – Taki przydział dostaje się za karę. Żaden normalny policjant nie zgłasza się z własnej woli do służby w takim miejscu. – A ja tak. Dwa razy. I wiele się przy tym nauczyłem. Dlatego nie boję się ani urzędników, ani biznesmenów o głębokich kieszeniach… ani agitatorów twierdzących, że pochodzą z bogatych rodzin, które, tak się dziwnie składa, mieszkają na innym kontynencie i nie ma z nimi kontaktu. Widziałem istoty, które tam żyją,

przynajmniej niektóre. I to na ich odciski nie chcę nadepnąć. – Pewnie Montgomery dobrze do pana pasuje. – A i owszem – potwierdził Burke i się rozłączył. Potem potarł dłońmi twarz i poprawił się w fotelu. – Chyba lepiej złożę ten wniosek o opiekę, zanim ktoś poprosi o jego kopię – odezwał się Pete. – Znam sędziego, który jest mi winien przysługę. Trzeba było Pete’owi zaliczyć na plus, że nie powiedział: „nie wątpię”. Przynajmniej nie na głos. – Jakieś problemy? – spytał Louis. – O tak – odparł Burke. – I to więcej niż jeden. Między innymi kapitan z wydziału kryminalnego, który najprawdopodobniej należy do ruchu Ludzie Przede i Nade Wszystko. Za nic nie chce połączyć Strzępiela ze sprawą zabójstwa Elayne Borden. – Wcale mnie nie dziwi, że należy do LPiNW – stwierdził Pete. – Niektórym gliniarzom to się musi podobać. – Tym krótkowzrocznym. – Burke spojrzał na Kowalskiego. – Ma pan jakieś wiadomości o poruczniku? – Poszedłem wczoraj wieczorem do jego

mieszkania, spakowałem trochę rzeczy i zawiozłem mu na Dziedziniec. Pożyczyłem mu też mój śpiwór, bo w tych mieszkaniach służbowych jest tylko jedno łóżko, a wygodniej jest jednak spać na podłodze niż na krześle. Burke przyjrzał się młodemu policjantowi. – Coś jeszcze? Kowalski się zawahał. – Słyszał pan, że Inni chcą kupić dwie kamienice naprzeciwko Dziedzińca? – Słyszałem. – Burke wskazał głową Denby’ego. – Ma pan jakieś informacje o tych budynkach? – spytał Pete. – Jestem prawnikiem Dziedzińca w sprawach dotyczących ludzi i zajmuję się kupnem tych nieruchomości. Kowalski łypnął na niego okiem. – Simon Wilcza Straż spytał mnie, czy chcielibyśmy tam zamieszkać z Ruthie. – Jak rozumiem, potrzebujecie nowego mieszkania? – spytał Burke łagodnie. – Owszem panie kapitanie. Ale najbardziej zaskoczyła mnie propozycja uprawy warzyw na Dziedzińcu. – Wilcza Straż zadzwonił wczoraj do Eve i powiedział, że część jej wynagrodzenia będzie stanowić udział w plonach – odezwał się Pete. – I rozłączył się, nim zdążyła spytać, co ma na

myśli. – Wiem, że takie rzeczy jak wołowina czy jaja sprowadza się z farm terra indigena – powiedział Kowalski. – Ale z tego, co mówił Wilcza Straż wynika, że uprawiają na Dziedzińcu owoce i warzywa. I proponują swoim pracownikom udział w zbiorach, jeśli pomogą w pracy. – Czyli zamierzają wpuścić ludzi głębiej na Dziedziniec i dopuścić do spotkań z tymi jego mieszkańcami, którzy dotąd mieli z nami niewielką styczność – stwierdził Burke. – Co o tym sądzicie z Ruth? – No cóż, jesteśmy podekscytowani, ale i trochę przestraszeni. Simon Wilcza Straż powiedział, że terra indigena nie próbowali zawierać tego typu umów z ludźmi naszego rodzaju, ale wspomniał, że Inni współpracują w ten sposób z Intuitami i komunami Prostego Życia. Chcemy spróbować. – W porządku. Pete? – Właścicielka domu, który stoi między tymi dwoma kamienicami, też chce go sprzedać. Sprawdziłem ceny nieruchomości w tej dzielnicy i wczoraj wieczorem złożyłem jej ofertę. Niezbyt wysoką, ale uczciwą. Przyjęła ją, więc dziś jadę na Dziedziniec, żeby wyjaśnić Wilczej Straży wszystkie formalności. – Spojrzał na Kowalskiego. – Nie chcę się wydać wścibski, ale

chciałbym się dowiedzieć czegoś więcej o tych udziałach w zbiorach. Nie wiem, czy praca dla terra indigena wystarczy, żebyśmy z Eve mogli otrzymać kartki na żywność. – Ruthie popyta – zapewnił Kowalski. – Dziewczyny zamierzają iść rano na jakiś spacer czy coś. Burke wstał zza biurka. – Wygląda na to, że mamy dziś wiele spraw do załatwienia z Innymi. Coś jeszcze? – Jeśli o mnie chodzi, to nie. – Louis też podniósł się z miejsca. – Zostanę na komisariacie i będę odbierał telefony do Monty’ego, chyba że pan zdecyduje inaczej. – Mam coś jeszcze, ale zaczekam – oświadczył Pete i ruszył za Louisem, rzucając po drodze okiem na Kowalskiego. Burke pomyślał, że tych kilka miesięcy pracy z Innymi dało Karlowi Kowalskiemu doświadczenia niedostępne dla większości policjantów. W pewnym sensie współpraca z Dziedzińcem przypominała pracę w interiorze, tyle że tu miało się większe szanse wyjść z życiem ze spotkań z terra indigena. Żałował, że więcej jego ludzi nie ma takich doświadczeń. – Co ci chodzi po głowie, synu? – spytał. – Kapitan Scaffoldon pytał o misia, ale nie

wspomniał o klejnotach? – Nie. Kowalski był jedną z nielicznych osób, które wiedziały o drogich kamieniach odkrytych w misiu Bu, choć Burke nie wątpił, że wkrótce rozejdą się plotki. Musiały się rozejść – śmierć byłej kochanki policjanta i fortuna w pluszowej zabawce były zbyt smakowitym kąskiem dla plotkarzy. – Sądzi pan, że on wie? – spytał Kowalski. – Tak. Tak naprawdę nie interesował go miś… ani dziecko. Elayne Borden wplątała się w coś paskudnego i założę się o roczną pensję, że ma to jakiś związek z Mikołajem Strzępielem i ruchem Ludzie Przede i Nade Wszystko. – Elayne nie żyje? – Tak. Kowalski pokiwał głową. – Miałem nadzieję, że się mylę, ale… Porucznik Montgomery poprosił mnie, żebym odsłuchał automatyczną sekretarkę w jego mieszkaniu. Matka Lizzy nie zostawiła żadnej wiadomości, a przecież gdyby mogła, na pewno zadzwoniłaby, żeby sprawdzić, czy Lizzy dotarła bezpiecznie do Lakeside. – Skoro Elayne nie żyje, Lizzy też jest w to wplątana. Póki się nie zorientujemy, o co tu chodzi, musimy zachować czujność. Jedzie pan

na Dziedziniec? – Tak. – To niech pan przekaże porucznikowi Montgomery’emu, żeby nie włączał komórki. Chcę, żeby się dowiedział o śmierci Elayne ode mnie. Niech mu pan też powie, że musimy przesłuchać oficjalnie Lizzy i że wcześniej chcę z nim porozmawiać. Niech na mnie zaczeka na Dziedzińcu. I niech pan zapyta, czy Vladimir Sanguinati znajdzie dla mnie chwilę. – Tak jest. Kiedy Kowalski wyszedł, do biura wrócił Pete. – Myślisz, że ten glina z Toland jest w to zamieszany? – spytał. – Mikołaj Strzępiel jest powiązany z ruchem Ludzie Przede i Nade Wszystko. Plama na jego reputacji będzie plamą na reputacji całego ruchu. Jeśli, jak podejrzewam, Scaffoldon należy do LPiNW, zapewne zrobi wszystko, by Strzępiela nie połączono z Elayne Borden. – Ludzie Przede i Nade Wszystko to kusząca idea. Mieć wszystko, czego ci trzeba i nie obawiać się istot, które czają się w ciemnościach, bo ich już tam nie ma. Burke parsknął. – Mieszkałeś w małym miasteczku na Środkowym Zachodzie. Ilu terra indigena spotkałeś?

– Mimo to wiesz, że oni tam są. – Wiesz również, że są bandyci, gwałciciele i mordercy, a mimo to wychodzisz z domu i idziesz do pracy. Eve robi zakupy, dzieci chodzą do szkoły… Czasami ci, z którymi się stykasz na sali sądowej stanowią dla twojej rodziny znacznie większe zagrożenie, niż Jastrząb, który krąży po niebie szukając obiadu, albo Wrona, która z zainteresowaniem obserwuje, co się dzieje na twoim podwórku. Pete uśmiechnął się krzywo. – Mimo wszystko to kusząca myśl. – Ludzie przede i nade wszystko – powiedział Burke ponuro. – Czym ma być to wszystko? Miastem, regionem, kontynentem? A może całym światem? – Nie o to chodzi w tej nazwie. Burke obszedł biurko i skinął na Pete’a, by poszedł za nim, ten jednak zatrzymał się w progu, mierząc go uważnym spojrzeniem. – Nie o to chodzi w tej nazwie – powtórzył. – Myślę, że to zależy od punktu widzenia.

Rozdział 18 Sobota, 12 maja Monty gwałtownie usiadł, a serce waliło mu jak młotem. Sen, z którego próbował się otrząsnąć, śmiertelnie go wystraszył. Dobiegł go odgłos spuszczanej wody, a potem mycia rąk nad umywalką. Przesunął ręką po włosach i spróbował uspokoić oddech. Lizzy jest bezpieczna. Jego dziewczynka jest bezpieczna. Ale Elayne… Śniło mu się, że miś Bu zmienił się w Niedźwiedzia terra indigena. Żądał od Elayne woreczka z klejnotami, ale ona nie chciała mu go oddać. Wywiązała się walka, Elayne została pchnięta nożem w brzuch, a Niedźwiedź połknął woreczek i znów zmienił się w misia Bu. A potem zjawiła się Lizzy i odkryła, kim Bu jest naprawdę – zabójcą, który skrywał się pod maską kogoś, komu ufała. Na bogów, pomyślał Monty. Wstał i odszukał wzrokiem swoją komórkę. Powinien zadzwonić do matki Elayne albo do jej brata, Leo. Burke mu tego zabronił, ale przecież nie zaszkodzi, jeśli włączy telefon i sprawdzi wiadomości. Kiedy sięgał po komórkę, ktoś zapukał do drzwi mieszkania – cicho, ale zdecydowanie.

Monty rzucił okiem w stronę kuchni. W mieszkaniu nie było sejfu, więc schował pistolet na najwyższej półce w szafce. Nagle wydała mu się bardzo niedostępna. Kto wiedział, że on tu jest? I kto mógł tu przyjść, nie alarmując stróżujących terra indigena? Otworzył drzwi. – Dzień dobry, poruczniku – przywitał się Kowalski. Na widok wyrazu jego oczu, Montgomery natychmiast pojął, że sen powiedział mu prawdę. – Elayne nie żyje, prawda? Kowalski się zawahał, a potem pokiwał głową. – Przykro mi, poruczniku. Monty poczuł dojmujący smutek. – Mnie również. Nie układało nam się przez te ostatnie kilka miesięcy, ale wcześniej… byliśmy rodziną. Była matką mojego dziecka. – Wiem. – Kowalski przestąpił z nogi na nogę. – Dzwonili dzisiaj z policji w Toland. Kapitan Burke przyjedzie tu niebawem. Kazał mi panu przekazać, żeby nie włączał pan komórki, póki nie porozmawiacie. Burke chciał, żeby był niedostępny dla policji z Toland. To zaniepokoiło Monty’ego. – Czy ktoś się nagrał na moją automatyczną

sekretarkę? – Nie. Monty spojrzał na drzwi łazienki, skąd nadal dochodził szum lejącej się wody. Co jego córeczka tam robi? – No to się lepiej ubiorę. Zadzwoń do kapitana i powiedz mu, że nie musi przyjeżdżać na Dziedziniec. Zabiorę Lizzy na komisariat. – Powiedział, że powinien pan zostać tutaj. – Zadzwoń do niego. – Tak jest. I… poruczniku? Jeśli możemy z Ruthie jakoś pomóc, wystarczy słowo. – Już mi bardzo pomogłeś, ale będę pamiętał. – Monty zmusił się do uśmiechu. – Dziękuję. Kiedy zamknął drzwi za Kowalskim, zorientował się, że Lizzy zakręciła wodę. Po chwili jego córka przyszła do bawialni, wciąż ubrana w piżamę i zaskoczony stwierdził, że ma pomalowane paznokcie u nóg. Na ten odcień czerwieni, który najbardziej lubiła Elayne. To dziwne, że miała czas pomalować córce paznokcie, skoro przed kimś uciekała. Elayne nie było w domu przedwczoraj wieczorem, kiedy dzwonił. Gdzie obie z Lizzy spędziły tę noc? Czy malowanie paznokci miało służyć odwróceniu uwagi córki od tego, co się dzieje? Pójdą z Lizzy na komisariat i mała złoży zeznania. Wynajmował dwupokojowe

mieszkanie i płacił czynsz za jedną osobę, ale zważywszy wysokie ceny wody, gospodarz z pewnością podniesie opłatę, jeśli Lizzy zostanie na stałe. To nie będzie problem, w końcu przestanie teraz płacić Elayne alimenty. Odda córeczce sypialnię, a sam będzie sypiał na kanapie w salonie. Ale to tylko tymczasowe rozwiązanie. – Tatusiu? Jak długo stoi tak i gapi się na nią, pogrążony w myślach? Pocałował ją w czoło. – Dzień dobry kochanie. Dobrze spałaś? – Kiwnęła głową, ale spojrzała smutnie na łóżko, gdzie powinien leżeć miś Bu. – Jesteś głodna? – spytał, chcąc odwlec chwilę, gdy zacznie o niego pytać. I tę, kiedy będzie musiał jej powiedzieć o Elayne. – Zobaczmy, co nam przynieśli posterunkowy Karl i panna Ruth. W lodówce były jajka, chleb, mleko, masło i mały słoiczek galaretki z winogron. W kredensie znalazł pudełko płatków, ale raczej dla dorosłych niż dla dzieci. Po namyśle usmażył więc jajecznicę z czterech jajek i przygotował tosty. A ponieważ nie znalazł kawy, oboje napili się mleka. Po co parzyć kawę tutaj, skoro może zejść na dół, do kawiarni Tess? Ciekawe, czy ma już otwarte.

– Może pooglądasz telewizję albo poczytasz, kiedy będę brał prysznic? – spytał, zmywając pospiesznie naczynia. – Dobrze. Idziemy do pracy? Spojrzał w wielkie ciemne oczy córki i poczuł jak kraje mu się serce. Chyba żaden mężczyzna nie mógł bardziej kochać swojego dziecka. A żadne dziecko nie musiało przeżywać tego, co czeka Lizzy dzisiaj. – Tak. Usiądziemy z kapitanem Burke’em, a ty opowiesz mu wszystko, szczególnie jak dostałaś się na dworzec i do pociągu do Lakeside. – A potem będziemy mogli zabrać Bu? Monty wytarł ręce i odwiesił ścierkę. – Nie, kotku. Bu musi zostać na komisariacie, żeby pomóc policji. – Zważywszy klejnoty ukryte w środku i krew na jego futrze, mało prawdopodobne, żeby kiedykolwiek stamtąd wrócił, dodał w myślach. Postanowił jednak nie wspominać o tym tak długo, jak to tylko możliwe. – Skoro Bu nie będzie nas bronił, to może pójdzie z nami pan Wilcza Policja? On ma takie duże zęby, jeszcze większe niż Bu. Cholera. – Kotku… – Proszę, tatusiu. – Zapytam. – Ustąpił pokonany. A potem

uciekł do łazienki, nim Lizzy zdążyła wymyślić kolejny warunek.

Rozdział 19 Sobota, 12 maja Nie gryź posłańca. Jeśli go ugryziesz, nie będzie więcej dla ciebie pracował. Więc nie gryź posłańca. Simon siedział w sali spotkań Stowarzyszenia Przedsiębiorców wraz z Vladem, Henrym i Tess. Przyglądał się z irytacją Pete’owi Denby’emu i koszmarnie długiej liście formularzy i dokumentów, które trzeba wypełnić albo podpisać, albo zrobić z nimi jeszcze coś innego, żeby kupić dom. Dlaczego nie mogli po prostu dać tej ludzkiej samicy worka pieniędzy, a potem obsikać budynku, żeby każdy wiedział, do kogo należy? To właśnie z powodu takich rzeczy terra indigena rzadko decydowali się przejść przez cały proces ludzkiej edukacji, zadowalając się bardzo podstawową wiedzą o sprytnym mięsie. Ale nawet posiadanie ludzkiej edukacji nie czyniło takich procedur mniej irytującymi. – Weryfikacja tytułu własności. Inspekcja budowlana – wymieniał Pete. – To trzeba załatwić przede wszystkim. Ponieważ płacicie gotówką, może uda mi się przyspieszyć formalności i zamknąć sprawę do końca

miesiąca. – Moglibyśmy sami przeprowadzić inspekcję tego domu – stwierdził Simon. – Wystarczy go porządnie obwąchać. – Ale i tak musicie mieć te wszystkie papiery. Z punktu widzenia ludzkiego prawa, obwąchanie nie wystarczy. Simon westchnął. Wolałby być teraz z Meg, robić to co ona właśnie robi. – Niech pan przyniesie te wszystkie papiery – zdecydował Henry. – Potem damy tej samicy pieniądze i zajmiemy dom. – A właśnie. – Pete uśmiechnął się nerwowo. – Co dokładnie macie na myśli mówiąc, że zapłacicie gotówką? – Odliczymy odpowiednią sumę i włożymy do worka – wyjaśnił Vlad. – Wykluczone. Nie możecie wręczyć pani Tremaine worka z pieniędzmi – oświadczył Pete takim tonem, że Simon zawarczał, a włosy Tess zaczęły się skręcać i pojawiły się w nich czerwone pasma. Denby uniósł ręce obronnym gestem. Nie był to gest uległości, nie pokazał bowiem gardła, ale Simon się uspokoił i nie czuł już gwałtownej potrzeby potwierdzenia swojej pozycji w stadzie. – Zrobimy to na ludzki sposób. Damy tej kobiecie pieniądze za dom – zagrzmiał Henry.

– Oczywiście – zgodził się pospiesznie Pete. – Nie to miałem na myśli. Chodzi mi o to, że… – Przyjrzał się całej czwórce terra indigena. – …te pieniądze mają zapewnić pani Tremaine utrzymanie na resztę życia. To bardzo duża suma. Jeśli wręczycie jej worek z banknotami, ktoś może go ukraść, a jeśli nie będzie go chciała oddać, może ją zranić albo nawet zabić. Tak się nie kupuje domu za gotówkę. – Więc jak? – spytał Vlad. – Widziałem na waszym rynku bank. Czy to legalny bank? – Tak – odparł Simon, po czym się zawahał. Nikt mu wcześniej nie zadał takiego pytania, ale w końcu bank to bank, prawda? – Stowarzyszenie Przedsiębiorców ma również rachunek w ludzkim banku, w centrum handlowym Ptasi Park. – Świetnie. – Pete przyjął jego słowa z wyraźną ulgą i zanotował dane. – To jest bank regionalny, więc powinien mieć oddział w Dyspozytorni, gdzie zamierza zamieszkać pani Tremaine. Jeśli ona również ma tam konto, możecie przelać pieniądze ze swojego rachunku na jej. To jest łatwe i bezpieczne. Albo możemy zlecić wystawienie czeku. Tak byłoby nawet lepiej. – Uniósł głowę znad notatek. – Czy macie na tym koncie dość pieniędzy, żeby pokryć zakup

domu? Wystarczy i na dom, i na wszystkie opłaty? Opłaty? spytał Henry, patrząc pytająco na pozostałych terra indigena. – Powinno wystarczyć – odparł Vlad. – Ale na wszelki wypadek wpłacimy w przyszłym tygodniu więcej, żeby pokryć niespodziewane wydatki. A co z dwoma pozostałymi domami? Pete zmarszczył brwi. – Właściciel próbował podwoić cenę, kiedy się zorientował, że zakupem jest zainteresowany Dziedziniec. Powiedziałem mu, że nie spieszy się wam z kupnem. Skoro tak woli, zaczekacie, aż bank przejmie nieruchomości i wystawi je na licytacji. On zalega ze spłatą hipoteki – dodał tonem wyjaśnienia, kiedy Inni popatrzyli na niego nierozumiejącym wzrokiem. – Nie mieszka tutaj, to są domy na wynajem. Powinny generować dochody, ale nie może znaleźć nowych lokatorów, a ostatni właśnie się wyprowadzają. Podejrzewam, że kiedy rozejdą się plotki o kupnie przez Dziedziniec domu pani Tremaine, zapewne już nigdzie nie znajdzie lokatorów. Złożyłem mu ofertę na cenę wywoławczą i zaznaczyłem, że zapłacicie gotówką. Rozmowa odbyła się w obecności agentki nieruchomości. Dużo dokonał w bardzo krótkim czasie,

stwierdził Henry. Sami byśmy na coś takiego nie wpadli, dodał Vlad. Pete Denby jest uczciwy wobec ludzi, z którymi negocjuje, ale również wobec nas. Tess wstrzymała się od komentarza, ale Simon zauważył, że jej włosy znów są brązowe i falujące, co oznaczało, że złość jej minęła. – Czyli wszyscy zgadzamy się, że kupujemy ten drewniany dom i że płacimy za niego w sposób, jaki pan proponuje – podsumował. Pete zanotował coś w papierach. – Zaraz w poniedziałek zabiorę się za załatwianie formalności. Och, i jeszcze jedno. Pani Tremaine przenosi się do mniejszego domu i chce tu zostawić większość mebli. Ma wezwać handlarzy z targu, żeby je wywieźli, ale może chcielibyście je najpierw obejrzeć? Moim zdaniem w większości to śmieci, ale według Eve niektóre można odnowić i wtedy będą wyglądały całkiem ładnie. – Śmieci? – Simon przekrzywił głowę. Odkąd ludzie podrzucili na ulicę przynętę i próbowali zabić Jenni Wronią Straż i jej siostry, Wrony nie wylatywały już na swoje wyprawy po skarby w dni wywożenia śmieci. Ostrzeżenie Meg ocaliło Wronią Straż, ale zepsuło Wronom całą frajdę z wyszukiwania błyszczącego w ludzkich śmieciach. Może Wronom spodoba się oglądanie

mebli? W końcu mogą potem wyrzucić wszystko, co im się nie przyda. – Obejrzymy je – zadecydował. Potem pomyślał o rodzinie Denbych. Kiedy musieli uciekać do Lakeside, z powodu pomocy, jakiej udzielili kapitanowi Burke’owi w poszukiwaniach Kontrolera, spakowali tylko to, co najpotrzebniejsze. – Pan też miał w domu dużo rzeczy. – Owszem. Ale dom był wynajęty. – Jednak rzeczy były pańskie. – Simon nigdy nie widział ludzkiego mieszkania, chyba że na filmach, ale miał wrażenie, że prawdziwe ludzkie nory przypominają sklep Wron, Błyskotki i Starocia, i są napakowane najróżniejszymi przedmiotami, bez których ludzie nie potrafią się obyć. Pete uśmiechnął się krzywo. – Tak, rzeczy były nasze. Ale zawsze przecież można sobie kupić nowe. – Co się z nimi stanie? Adwokat wzruszył ramionami. – Opłaciliśmy czynsz do końca tego miesiąca. Potem właściciel zapewne opróżni dom i odda rzeczy na przechowanie. Albo, co bardziej prawdopodobne, zatrzyma meble i wynajmie dom jako umeblowany, a całą resztę sprzeda, twierdząc, że nie ma ze mną kontaktu. Zdaniem Simona prawdziwe znaczenie miało

terytorium, ponieważ to było miejsce, gdzie się mieszkało, gdzie była żywność i woda. W jego opinii stół to był stół, a krzesło to krzesło, w dodatku jedno krzesło nie różniło się od drugiego. W pewnym sensie ludzie bardziej przypominali Wronią Straż, bo podobnie jak one kolekcjonowali rzeczy. – Niech pan zapisze swój adres – polecił. – Sprawdzę czy w okolicy mieszkają jacyś terra indigena, którzy byliby skłonni odebrać pańską własność. Wszyscy spojrzeli na niego z minami wyrażającymi zaskoczenie. – Dziękuję bardzo – odezwał się po dłuższej chwili Pete. Wyjął z kieszeni kółko z kluczami, zdjął z niego dwa i położył na stole. Potem zapisał na kartce nazwę miasta i adres. – Jeśli pańscy przyjaciele będą musieli wybierać, co zabrać, proszę im powiedzieć, że najbardziej zależy nam na rzeczach osobistych – ubraniach, zabawkach, zdjęciach. Dla mnie i Eve są ważniejsze niż meble. – Przekażę – obiecał Simon. – Potrzebuje pan od nas czegoś jeszcze? – Nie. – Pete schował papiery do teczki i podniósł się, ale przy drzwiach się zawahał i obejrzał przez ramię. – Naprawdę dziękuję. W wejściu minął się z Nathanem Wilczą

Strażą. – Wilki z Addirondak pytają, czy mogą tu przysłać watahę z wizytą – odezwał się Nathan. – Chcą, żeby Wilki, które szkoliły się do pracy na Dziedzińcach, nabrały u nas doświadczenia w codziennych kontaktach z ludźmi. – W Addirondak mają przecież ludzkie osiedla – zauważył Henry. – Tak, ale te osiedla są niewielkie i nie mają sklepów, tylko punkty wymiany, gdzie terra indigena chodzą kupować ludzkie rzeczy. Odwiedziłem jedno takie miejsce. Są tam tylko najbardziej podstawowe artykuły, jakich potrzebuje ludzka forma. Zakupy tam to coś zupełnie innego niż w sklepach na naszym rynku. Poza tym tamtejsi ludzie to Intuici. Są grzeczni, ale właściwie nie rozmawiają z terra indigena, a przynajmniej nie tak jak tutejsi ludzie. – Nathan wzruszył ramionami. – Mamy tu rzeczy, o których Wilki z Addirondak tylko słyszały. – Na przykład własną piszczącą zabawkę w postaci wieszczki krwi? – spytała sucho Tess. Nathan skulił ramiona. Moja! Simon z trudem przełknął to słowo i warkot, który już rodził mu się w gardle. Henry poprawił się na krześle. – Mamy tu ludzką nauczycielkę, która może

pokazać terra indigena rzeczy, których uczy się ludzkie młode – zauważył Henry. – Po to przecież zatrudniłeś Ruthie, prawda Simonie? Żeby nie tylko mieszkańcy Dziedzińca w Lakeside mogli się nauczyć jak rozpoznać człowieka, z którym można się zaprzyjaźnić, a jak wroga. – No owszem – zgodził się Simon. – Musimy nauczyć się takich rozróżnień. – Jak tylko będzie mógł się przemienić, otrząśnie porządnie futro i pobiegnie sprawdzić, co robi Meg. – Porozmawiam z Wilkami z Addirondak. Możemy przyjąć niewielką grupę. Rozeszli się do swoich spraw: Henry wrócił do pracowni, Tess do kawiarni, a Simon i Vlad zeszli na dół, zająć się zamówieniami i otworzyć księgarnię. Na drzwiach wejściowych nadal wisiała tabliczka TYLKO DLA MIEJSCOWYCH, żeby ludzie tu nie wchodzili, ale ostatnio przychodziło coraz więcej klientów z Dziedzińca, którzy chcieli nauczyć się kupować książki i obejrzeć sobie członków ludzkiego stada Meg. – Niedługo wrócę – oświadczył Simon. – Jeśli została ci choć kropla rozumu w głowie, pobiegniesz jak najdalej od samic, a nie do nich! – zawołał za nim Vlad, kiedy poszedł do magazynu, żeby się przemienić. Ignorując śmiech wampira, Simon się rozebrał

i ułożył ubranie na krześle przy tylnym wyjściu z Zabójczo Dobrych Lektur, po czym wyszedł na dwór, przemienił się w Wilka i pobiegł zobaczyć się z Meg. Nie obawiał się spotkań z jej ludzkim stadem, póki miał pewność, że potrafi przegonić te samice.

Rozdział 20 Sobota, 12 maja Ludzkie stado, czyli Meg, Merri Lee, Ruth i Theral, spotkało się w Zielonym Kompleksie i ruszyło spacerkiem na rynek. To miał być eksperyment. Chciały ustalić, w jaki sposób cassandra sangue absorbuje obrazy i kiedy następuje przeciążenie jej umysłu. Merri Lee i Ruth zamierzały zrobić notatki do „Przewodnika wieszczek krwi”, a Theral pracowała w przychodni, więc powinna wiedzieć takie rzeczy. Meg codziennie jeździła tą drogą do pracy, a poza tym często spacerowała tędy z Simonem i Samem, więc znała dobrze okolicę. I choć codziennie droga wyglądała nieco inaczej, nie przypominała sobie, żeby kiedykolwiek doświadczyła tu przeciążenia nowościami. Co zatem wywoływało panikę cassandra sangue i skłaniało je do autodestruktywnych zachowań? Musiała to ustalić, ponieważ teraz nie chodziło już tylko o nią i o dyskomfort mieszkańców Dziedzińca. Pisanie przewodnika przestało być obowiązkiem narzuconym im przez Simona. Teraz chodziło o wieszczki, które chciały żyć, ale nie były w stanie bez odpowiedniej pomocy.

Meg zdecydowała zatem, że wybierze się na spacer z przyjaciółkami i może uda im się znaleźć odpowiedzi, które umożliwią chociaż niektórym wieszczkom przeżycie do czasu, aż ustalą coś więcej. – Przyjechałyśmy do Zielonego Kompleksu autobusem – opowiadała po drodze Merri Lee. – Henry zobaczył nas na rynku i powiedział kierowcy, że od tej pory wolno nam jeździć autobusem do twojego mieszkania. – Kierowcą jest chyba Jastrząb – dodała Ruth. – A może Sowa? W każdym razie, kiedy jechałyśmy do Zielonego Kompleksu, zauważyłam duży obszar skopanej ziemi, a za nim drewniane tyczki połączone sznurkiem. To zapewne ogród warzywny. Wygląda na to, że Inni naprawdę planują go rozszerzyć, żeby starczyło żywności i dla nas. – Mam nadzieję, że wolno nam będzie go uprawiać – powiedziała Merri Lee. – Ale nawet jeśli pan Wilcza Straż udostępni go tylko mieszkańcom tych budynków naprzeciwko Dziedzińca, jest jeszcze sklep spożywczy na rynku. Owoce i warzywa są tam zawsze świeże i kosztują mniej niż w ludzkich sklepach. – A ten sklep mięsny? – spytała Theral. – Poszłam tam kilka dni temu, ale wydał mi się nieco… dziwny.

Chwila konsternacji. – Jeśli chcesz tam coś kupić, pamiętaj, żeby bardzo dokładnie wyjaśnić to sprzedawcy – powiedziała wreszcie Merri Lee. – O, to pewnie dlatego ciocia skarżyła się, że wołowina dziwnie smakuje, a Lawrence tak strasznie zbladł, kiedy mu powiedziałam, że kupiłam mięso na Dziedzińcu. – Bo to pewnie nie była wołowina. Nie zawsze mają ją w sprzedaży – wyjaśniła Ruth. – Sklep spożywczy to też często loteria. Można tam kupić sos do spaghetti i makaron, ale nie ma płatków śniadaniowych. Dużo jest żywności w wekach, które potem należy zwrócić do sklepu, a bardzo niewiele w puszkach. – Puszkowane jedzenie smakuje metalem, a terra indigena wolą świeżą żywność sezonową – wyjaśniła Meg. Poczuła nieprzyjemne mrowienie na policzkach, języku i dziąsłach. Zatrzymała się i spojrzała na kilka roślin, które dwa dni temu jeszcze nie kwitły. Jej koleżanki też się zatrzymały. – Jak sobie radzisz? – spytała Merri Lee, a Ruth zrobiła zdjęcie roślin. – Dobrze – odparła Meg. Kiedy przestały rozmawiać o jedzeniu, mrowienie znikło. Czy powinna im o tym powiedzieć? A jeśli uznają, że

nie mogą przy niej rozmawiać swobodnie, bo to ją może zachęcić do użycia brzytwy? – Co to za kwiaty? – spytała Ruth. Merri Lee wyjęła długopis, żeby zanotować nazwę. – Polne? – odpowiedziała Meg niepewnie. – Nie pamiętam takiego obrazu szkoleniowego. – To zwiastuni lata – odezwał się kobiecy głos za ich plecami. – Czy potrzebują innego miana? – Dzień dobry, Wiosno. – Meg odwróciła się, by spojrzeć na Żywioł i jej wierzchowca. – Witaj, Mgło. – Nie pracujesz dzisiaj? – spytała Wiosna. – Pracuję. Wszystkie pracujemy. Ale najpierw poszłyśmy na spacer. – Bardzo rozsądnie. Później będzie padać. Ale to nie będzie burza tylko lekki deszczyk dla roślin, które kwitną. Potrzebują wody. – Wiosna uśmiechnęła się do nich, a potem odjechała galopem na grzbiecie Mgły. Theral wskazała miejsce, gdzie przed chwilą stał wierzchowiec Żywiołu. – Ziemia jest zupełnie mokra, ale tylko w tym miejscu. – To dlatego, że Mgła tam stała – wyjaśniła Meg. Dziewczęta popatrzyły na nią niepewnie. – Chcesz powiedzieć, że imiona kucyków określają, kim są naprawdę? – spytała wreszcie

Merri Lee. – Tak. – Łał. Theral nie znała imion wszystkich kucyków, więc nie rozumiała wagi tej informacji, ale Ruth i Merri Lee, które przeżyły lutową burzę śnieżną, wydawały się nieco przestraszone. – To wyjaśnia niektóre rzeczy – stwierdziła Ruth. Meg niewiele pamiętała z tamtej burzy, ponieważ wpadła pod lód na strumieniu, zanim na dobre rozpętała się burza. Pamiętała tylko pobyt w szpitalu, z Simonem i Jesterem, i to, że Lakeside zostało odcięte od świata z powodu rekordowych opadów śniegu. Pamiętała również, że w pewnej chwili obudziła się i zobaczyła Simona w wilczej formie. Położył się na jej szpitalnym łóżku, żeby ją rozgrzać. – Lepiej już chodźmy – powiedziała. Wrony towarzyszyły im w drodze na rynek, przysiadając na gałęziach drzew. Wysoko na niebie szybowały Jastrzębie. Nad ich głowami przeleciały dwie Sowy, które już dawno powinny być w domu. Mały królik przekicał w poprzek drogi, obserwowany uważnie przez Jastrzębia. Czy Jastrząb powstrzymał się od polowania,

ponieważ tu były? Jeśli tak, to dobrze, ponieważ Meg nie miała ochoty oglądać obrazu szkoleniowego pod tytułem „jak zabić króliczka”. Wolała przyglądać się kwiatom, trawie i drzewom. Czy Simon pozwoli jej pracować w ogrodzie, jeśli obieca zakładać rękawiczki i bardzo uważać? Mogłaby sadzić i pielić, tak jak jej przyjaciółki, prawda? – Czy kucyki ze sobą rozmawiają? – spytała Merri Lee. Meg oderwała wzrok od kwiatów i się uśmiechnęła. Wszystkie kucyki, z wyjątkiem Mgły, stały na skrzyżowaniu głównej drogi Dziedzińca z tą, która prowadziła do Stajni Kucyków. Nawet Wir Wodny, najnowszy nabytek, też przyszedł, choć wciąż jeszcze nie do końca potrafił przybrać formę nieszkodliwego, przysadzistego kucyka. Meg pomachała im ręką. – No proszę, są, chociaż dzisiaj jako przysmak dostają marchewki. – To ma jakieś znaczenie? – spytała Ruth, kiedy odeszły na tyle daleko, by kucyki nie mogły ich słyszeć. – Zwykle zjawiają się wszystkie tylko w poniedziałki, bo wtedy jest cukier – wyjaśniła Meg. – Kiedy są marchewki, nie wszystkie mają ochotę pracować.

– Nic dziwnego – stwierdziła Merri Lee. – Patrzcie – powiedziała cicho Ruth. W ich stronę biegł Wilk o ciemnym futrze podbitym jasnoszarym podszerstkiem – wielki, szybki i niebezpieczny. I szczęśliwy. Czyżby spotkanie się udało? A może Simon był szczęśliwy, ponieważ miał okazję przemienić się w Wilka i pobiegać, chociaż kilka minut? – Nie zabrałam sznurka, a poza tym idę do pracy i nie chcę się spocić, więc wybij sobie z głowy zabawę w zaganianie ludzi – oświadczyła Meg. Simon się zaśmiał – widziała wyraźnie, że się śmieje – i rzucił okiem na słomkowy kapelusz, który podarowała jej Merri Lee dla osłony przed słońcem. Odruchowo przytrzymała kapelusz ręką, co go wyraźnie rozbawiło. Wilki potrafiły zrobić zabawę z niemal wszystkiego. Grę w „złap kapelusz” będą ciągnąć całymi tygodniami, nim znudzą się nią na tyle, by poszukać innej. Simon, zadowolony ze spotkania z Meg, odwrócił się i pobiegł w stronę rynku. Zapewne zostałby z nią, gdyby szła sama. – Mogłabyś go zawołać z powrotem. My poszłybyśmy przodem, a wy za nami – powiedziała Merri Lee. Meg pokręciła głową.

– Przeprowadzamy przecież eksperyment. Mimo to żałowała, że nie miała okazji przesunąć ręką po jego futrze, tylko po to, żeby je poczuć. Żeby powiedzieć: tak, jestem tutaj.

Simon włożył ubranie, które zostawił w ZDL: dżinsy, płócienne buty i ciemnoniebieską koszulkę polo. Nie był to strój, jaki zwykle nosił w księgarni, ale odkąd nie musiał już robić odpowiedniego wrażenia na ludzkich klientach, przestał przywiązywać wagę do ubioru. Poza tym, odkąd zrobiło się ciepło, Kowalski, Debany i MacDonald też się tak ubierali, kiedy nie byli na służbie, a terra indigena zawsze dokładali starań, by nie wyróżniać się z tłumu. Umiejętność wtapiania się w miejski krajobraz była dla nich równie ważna jak bezszelestne poruszanie się w interiorze. Meg miała się dobrze. Wyczuł zapach strachu, kiedy dogonił ludzkie stado, ale to nie był jej strach. To któraś z jej przyjaciółek bała się go, ponieważ wyglądał jak Wilk. Uśmiechnął się szeroko. To nie było stado, tylko stadko. Słowo stado przywodzi na myśl zagrożenie, ale stadko? Ze stadkiem łatwiej sobie

poradzić, byle pamiętać, że może się ono szybko zmienić w niebezpieczną watahę. Kiedy mijał przejście pomiędzy ZDL a Czymś na Ząb, zauważył, że krata jest zamknięta. Spróbował ją otworzyć, ale okazało się, że Tess zamknęła ją na klucz. Tess? Pieprzone małpy! Wyłupić im oczy! Wycisnąć z ich serc czarną maź krwi! Zmienić ich mięso w ropiejącą miazgę zamkniętą w worku ze skóry! Simon cofnął się gwałtownie. Głos należał do Tess, ale nie do takiej Tess, jaką znał. Szerzyciel Zarazy. Żniwiarze byli rzadkością wśród terra indigena, samotnikami, którzy, gdy przybierali swą prawdziwą formę, zabijali spojrzeniem. Kiedy Simon objął przywództwo Dziedzińca w Lakeside, zgodził się, by Tess tu zamieszkała. Zdawał sobie sprawę, że jest niebezpieczna, ale do niedawna nie miał pojęcia, do jakiego rodzaju tubylców ziemi należy. I nigdy, aż do dziś, nie czuł, że swoją decyzją wystawił na niebezpieczeństwo innych mieszkańców Dziedzińca. Tess? Co się stało? Odejdź, Simonie. Po prostu… odejdź. Porozmawiamy później. Wrócił pospiesznie do magazynu i znalazłszy

gruby obrus, którym przykrywali stół podczas dodatkowej wystawy książek, zasłonił nim kratę w przejściu. Podejrzewał, że Tess kryje się gdzieś na zapleczu kawiarni, żeby nie widzieli jej przechodnie, ale gdyby zdecydowała się wyjść, nie chciał, by jakiś terra indigena zginął przez głupi przypadek. – Simon? Muszę ci coś powiedzieć, nim się spotkasz z policją. – Vlad wszedł do księgarni i rzucił zdziwione spojrzenie na zasłoniętą kratę. – Po co to? – Coś się dzieje z Tess, a porucznik Montgomery i Lizzy zaraz będą wychodzić z mieszkania. Podejrzewam, że Tess zamknęła wszystkie wejścia do Czegoś na Ząb, ale bądź tak dobry, wyjdź na zewnątrz i przypilnuj, żeby weszli tutaj, a nie do kawiarni. – Powiadomisz Henry’ego? Simon kiwnął głową. Oczywiście Niedźwiedź nie zdziała więcej niż Wilk w starciu ze Żniwiarzem, ale to on pierwszy się zorientował, kim jest Tess. Domyślił się, do jakiego rodzaju terra indigena należy, kiedy zobaczył, jak zabiła Asię Crane podczas ataku na Dziedziniec. Gdy Vlad wyszedł popilnować zaplecza, Simon zadzwonił do Henry’ego, Blaira i Nathana z prośbą o pomoc w odizolowaniu kawiarni. Porucznik Montgomery przyszedł pierwszy,

a zaraz za nim Kowalski. Blair i Nathan zjawili się chwilę później. – Gdzie jest Lizzy? – spytał Simon ostro. Montgomery się zawahał. – Muszę z panem chwilę porozmawiać, a pan Niedźwiedzia Straż chciał jej pokazać swoje totemy. Czyli na szczęście mała nie wymknęła się Vladowi i nie wpadła na Tess. – Jakiś problem? – spytał porucznik, patrząc na obrus zasłaniający kratę. – Tess potrzebuje chwili dla siebie – odparł Simon. Dowie się, co ją tak rozwścieczyło, gdy tylko będzie się można bezpiecznie do niej zbliżyć. – Chciałbym pana prosić o przysługę… – zaczął Montgomery, wyraźnie skrępowany. – Lizzy musi dziś rano złożyć formalne zeznanie na komisariacie i upiera się, żeby poszedł z nią pan Wilcza Policja. – Wilcza policja? – Blair się zdziwił. Nathan odsapnął. – Ona nie rozumie, kto to jest stróż. – Po co jej potrzebny Nathan? – Simon chciał wiedzieć. – Lizzy wierzy, że miś Bu chroni ją przed wszystkimi złymi rzeczami, a nie będzie go przy niej na przesłuchaniu, więc chce, żeby to Nathan

z nią poszedł. Mówi, że ma jeszcze większe zęby niż Bu. Wszyscy popatrzyli na Montgomery’ego nierozumiejącym wzrokiem. – Niedźwiedź Bu w ogóle nie ma zębów, więc w zasadzie każde będą większe od jego – powiedział w końcu ostrożnie Simon. – Wiem. – Montgomery znów się zawahał. – Wczoraj rano, na dworcu w Toland, matka Lizzy została pchnięta nożem. Nie żyje. Czy i ja tak wyglądałem tej nocy, kiedy Daphne została zastrzelona na oczach Sama? Czy też wydawałem się taki zagubiony i zmęczony? Spojrzał na Vlada. Wiedziałeś? Kapitan Burke prosił mnie, żebym zapytał o wieści Sanguinatich z Toland, odparł Vlad. Stavros zadzwonił dziś wcześnie rano. To dlatego Lizzy była sama w pociągu. – Pójdę ze szczeniakiem – oświadczył Nathan. – Samotny Wilk w budynku pełnym uzbrojonych ludzi? – zawarczał Blair. – Nathan nie będzie sam – zaprotestował Kowalski. Simon pochylił lekko głowę, dziękując za tę deklarację. – Pójdę z nią – powtórzył Nathan. – Ale Lizzy lubi ściskać, więc nie przemienię się w Wilka.

– To oznaka strachu – wyjaśnił Simon, zadowolony, że może się podzielić cennym spostrzeżeniem na temat zachowania ludzkich samic, zamiast rozmyślać o śmierci. – Kiedy Meg ogląda z Samem filmy o Drużynie Wilków, zawsze ściska mnie z całych sił. Powinien wspomnieć o tym, że wyrywa mu też futro? Nie, chyba nie. Niewykluczone, że tylko ona tak robi. Poza tym Nathan nie idzie tam jako Wilk, więc to bez znaczenia. – Mam tu samochód – powiedział Kowalski. – Możemy jechać, kiedy tylko będziecie gotowi. Montgomery popatrzył na zakryte przejście. – Mogę jakoś pomóc? Simon wzruszył ramionami. – Kiedy się dowiem, co ją tak wzburzyło, dam panu znać. Montgomery, Kowalski i Nathan wyszli, żeby zabrać Lizzy i udać się na komisariat. Simon popatrzył na przejście, a potem wszedł za ladę zająć się zamówieniami. Kiedy Tess będzie gotowa porozmawiać, da mu znak. I miejmy nadzieję, że nikogo wcześniej nie zabije.

Rozdział 21 Sobota, 12 maja Nathanowi nie spodobał się komisariat. Za dużo ścian, za dużo ludzi, za dużo dźwięków. I nie spodobało mu się, jak patrzyli na niego niektórzy policjanci, kiedy ich mijał, idąc za Lizzy i porucznikiem Montgomerym. Z trudem powstrzymywał chęć, by wyszczerzyć zęby i kazać im się cofnąć. Zauważył też, że ci sami policjanci patrzyli na Kowalskiego, jakby już nie należał do ich stada. Poczuł zapach kapitana Burke’a zanim jeszcze ktokolwiek zorientował się, że on tu jest. Był ciekaw, jak Burke zamierza rozwiązać ten potencjalny konflikt w swoim policyjnym stadzie. – Witam, panie Wilcza Straż – przywitał się kapitan. – Dziękuję, że przyszedł pan z Lizzy. Proszę za mną. Zaprowadził ich do niewielkiego pokoju. Ktoś się tu pochorował i to nie tak dawno temu. Czy powinien poinformować kapitana, że ludzie, którzy tu sprzątali, nie przyłożyli się do pracy? Czuł ostrą woń środków czyszczących, więc może po prostu myśleli, że pokój jest już czysty.

Miał nadzieję, że Lizzy szybko powie co ma do powiedzenia i pójdą sobie stąd. Nie miał ochoty siedzieć uwięziony w tym pokoju. Starał się przybrać obojętny wyraz twarzy. W końcu jego zadanie polegało na strzeżeniu Dziedzińca w Lakeside, a nie na zajmowaniu się sprawami Toland, więc dlaczego miałby się interesować tym, co tam zaszło? Łatwiej było udawać obojętność, będąc w wilczej formie. Dostawcy, którzy przychodzili do biura łącznika, nie mieli pojęcia, że Wilk, który zapadł w drzemkę jak tylko ich rozpoznał, w istocie słucha uważnie każdego ich słowa. Miał jednak wrażenie, że policjantów nie jest równie łatwo oszukać jak dostawców. Szczególnie takich jak kapitan Burke. Zapewniwszy Lizzy, że niedźwiedź Bu otrzymał doskonałą opiekę, ale nadal musi pozostać na komisariacie i pomagać policji, kapitan Burke włączył magnetofon. Potem zagapił się na kartkę papieru przed sobą, obracając w palcach długopis. Na co czekał? I jak długo zamierzał tak czekać? Nie musieli podstępnie wydobywać z Lizzy odpowiedzi, jakby była płochliwą zwierzyną. Po prostu musieli jej zadać te wszystkie cholerne pytania, a kiedy na nie odpowie, będą mogli wreszcie stąd wyjść.

– Dlaczego teraz? – spytał. Zignorował ostre spojrzenia Burke’a i Montgomery’ego i skupił uwagę na Lizzy. – Dlaczego twoja matka chciała, żebyś przyjechała do Lakeside właśnie teraz? Lizzy zaczęła się bawić guzikiem bluzki. – Mamusia i pan Strzępiel pokłócili się, bo pan Strzępiel poszedł na noc do jakiejś innej pani, a mamusi się to nie podobało. Krzyczała na niego, a on ją uderzył w buzię. Potem spakował walizkę i wyszedł. Wtedy mamusia zadzwoniła do babci Borden i bardzo płakała, a kiedy się rozłączyła, to zaczęła płakać jeszcze bardziej. No i szwy Bu puściły, bo wujek Leo nie zaszył go porządnie, jak się bawiliśmy w doktora, więc próbowałam naprawić Bu przylepcem i wtedy mamusia wzięła go ode mnie i znalazła sekret. Nathan przyjrzał się obu mężczyznom. Na dźwięk słowa „doktor” obaj zesztywnieli, jakby poczuli zagrożenie, co nie miało sensu, ponieważ słowa nie mają zapachu. – Czy mamusia do kogoś zadzwoniła? – spytał Burke. Lizzy pokręciła głową. – Powiedziała, że musimy zachować ten sekret dla siebie aż porozmawiamy z tatusiem. – Pamiętasz, w który dzień to było? Czy następnego dnia poszłyście na stację? – Nie, poszłyśmy do banku i dostałyśmy

pieniądze. Mamusia zapakowała dwie walizki, a jak przyszedł wujek Leo, kazała mi zostać w pokoju, bo nasza podróż do tatusia to miała być Wielka Tajemnica i bała się, że Bu wszystko wygada. Nathan wciąż nie rozumiał, dlaczego policjanci tak negatywnie zareagowali na wzmiankę o zabawie. Przecież tak młode uczą się nowych rzeczy, prawda? A może to zabawa z wujkiem Leo była czymś złym, może to ten samiec stanowił zagrożenie? Zachowanie matki Lizzy sugerowało w dodatku, że ludzkie młode nie potrafią się ukryć i siedzieć cicho, kiedy wokół nory węszy drapieżnik. I jeszcze niesprawiedliwie zrzucają winę na niedźwiedzia Bu, chociaż ten z pewnością nikomu niczego nie wygada. – I co się potem stało? – spytał Burke. – Jak tylko zrobiło się ciemno, poszłyśmy do hotelu, na dziewczyńską wyprawę. Pomalowałyśmy sobie paznokcie u nóg i oglądałyśmy telewizję, i zjadłyśmy kolację w pokoju. I mama wcale nie była zła, jak nie zjadłam wszystkich warzyw. – Lizzy cały czas bawiła się guzikiem. – Lizzy? – powiedział spokojnie Montgomery. – Mamusia cały czas powtarzała, że wyprawa pociągiem to jest tajemnica przed wszystkimi,

nawet przed babcią Borden i wujkiem Leo. – Rzuciła Nathanowi takie spojrzenie, że miał ochotę zaskomleć ze współczucia. – I ja wcale nie zdradziłam sekretu wujkowi Leo, jak zadzwonił, ale… ale chyba mi się powiedziało, że znam tajemnicę. – Kiedy to było? – spytał kapitan Burke. – Pamiętasz? – Rano – odparła Lizzy. – Mama była w łazience. Dlatego odebrałam telefon. – Czy mama nie zabroniła ci odbierać telefonów? – spytał Montgomery. Spojrzała na niego ogromnymi oczami. – Ale to przecież był telefon, tatusiu. I w dodatku dzwonił i dzwonił… Montgomery pokiwał głową. – I czego chciał wujek Leo? – Spytał, co robimy w hotelu, a ja mu powiedziałam, że to taka dziewczyńska wyprawa, a on powiedział, że spakowałyśmy strasznie dużo rzeczy jak na jedną noc i czy może gdzieś jedziemy? A ja powiedziałam, że nie mogę mu powiedzieć, bo to jest tajemnica. I wtedy mamusia wybiegła z łazienki i odłożyła słuchawkę i powiedziała, że musimy natychmiast wychodzić. Powiedziałam, że jeszcze nie umyłam zębów, a Bu musi kupkę, ale powiedziała, że natychmiast to znaczy

natychmiast i że Bu będzie musiał zaczekać, aż dojedziemy na dworzec, ponieważ wygadałam wszystko wujkowi Leo, chociaż mi zabroniła odbierać telefon. – W oczach Lizzy pojawiły się łzy. Pociągnęła nosem. – Popełniłaś błąd, Lizzy, ale to recepcjonista powiedział wujkowi, że jesteście w hotelu – pocieszył ją Montgomery. – To dlatego zadzwonił do waszego pokoju. Więc recepcjonista też popełnił błąd. Burke odchrząknął cicho. – Potem pojechałyście na dworzec? Lizzy pokiwała głową. – Mamusia kupiła dwa bilety, a potem poszłyśmy do innego okienka i ona powiedziała, że jestem już dużą dziewczynką i mogę sama kupić bilety do Lakeside. Stała zaraz za mną, a ten pan w okienku uśmiechnął się i mrugnął do niej i wtedy dałam mu pieniądze, a on dał mi bilety, a mamusia kazała mi je schować i resztę pieniędzy też do tej tajnej kieszeni z suwakiem w moim letnim płaszczyku. Potem powiedziała, że będziemy udawać, że nas ścigają, jak w filmie. Że Bu i ja mamy tajemnicę, którą musimy zawieźć do tatusia, a ona będzie udawała przynętę. Jeśli jej się uda, to wsiądzie do pociągu razem ze mną, ale jeśli źli ludzie już nas szukają, to ich wyprowadzi w pole i wsiądzie do pociągu

do Dyspozorni, a potem zadzwoni do tatusia. – Czy to mama wsadziła cię do pociągu? – spytał Burke. – Pokazała mi, gdzie mam stanąć, kiedy będzie już czas i poszłyśmy do łazienki, żeby Bu mógł zrobić kupkę, nim wsiądziemy do pociągu. A ja musiałam… – Lizzy urwała i się zaczerwieniła. – Mamusia się bardzo zdenerwowała, bo Bu strasznie się guzdrał i mogłyśmy się przez niego spóźnić na pociąg. Ale kiedy wyszłyśmy z łazienki to tak dziwnie czknęła, jakby miała zwymiotować i kazała mi iść do pociągu poszukać rodziny z dziećmi i udawać, że jestem z nimi, jak dziewczynka w takim jednym filmie. Kazała mi iść natychmiast i nawet mnie pchnęła, a sama wróciła do łazienki. – I wsiadłaś do pociągu? – Nie chciałam, żeby mamusia była przynętą! Zrobiłam jak mi kazała, ale… ale potem wróciłam do łazienki, bo nie chciałam jechać sama. A ona leżała na podłodze i trzymała się za brzuszek. Jak ją pociągnęłam za ramię, to spojrzała na mnie i kazała mi uciekać. Powiedziała, że za chwilę poczuje się lepiej, ale ja muszę zaraz uciekać, nim zły pan zrobi mi krzywdę. – Guzik, którym bawiła się, w końcu odpadł od bluzki. Patrzyła na niego przez długą chwilę, a potem położyła go na stole. – Do

pociągu wsiadała jakaś pani z chłopcem i dziewczynką. Chłopiec płakał i tupał nogą i wszyscy się na niego gapili. I przyszedł jego tata, nakrzyczał na niego i wziął go na ręce, a ja wsiadłam do pociągu z tą panią, a potem poszukałam swojego miejsca. Zapadła cisza. – Dziękuję, Lizzy – powiedział wreszcie Burke. – To było bardzo dobre zeznanie. Może pójdziesz teraz z tatusiem napić się czegoś i zaczekacie na mnie w moim biurze? Chciałbym, żeby teraz pan Wilcza Straż opowiedział mi o podróży pociągiem. Nathan wolałby iść z Lizzy, ale pozostał na miejscu i tylko patrzył tęsknym wzrokiem, jak porucznik wychodzi z córką z pokoju przesłuchań. – Co zaszło podczas podróży pociągiem? – spytał Burke. – Byłem na urlopie w górach Addirondak i właśnie wracałem do domu – odparł Nathan, wzruszając ramionami. – Zauważyłem Lizzy i niedźwiedzia Bu i stwierdziłem, że są sami. Jakiś samiec co i raz przechodził przez wagon i ciągle na nią patrzył. Lizzy to jeszcze szczeniak, a niedźwiedź Bu nie ma zębów. Nie było z nimi żadnego dorosłego członka stada, więc… – Znów wzruszył ramionami.

– Więc wkroczył pan – dokończył za niego Burke. – Lizzy pewnie nie dotarłaby do Lakeside, gdyby pan tego nie zrobił. Nathan poprawił się na krześle. – W tym pokoju śmierdzi. Możemy już wyjść? – Denerwuje pana przebywanie wśród ludzi? – Tu śmierdzi rzygowinami. – Ach. Rozumiem. Powiem sprzątaczce. Burke wstał, a Nathan za nim. – Posterunkowy Kowalski odwiezie pana na Dziedziniec. Mógłby pan zabrać ze sobą Lizzy, na godzinę czy dwie? Porucznik Montgomery i ja mamy kilka spraw do załatwienia. Nathan przyjrzał się kapitanowi. Jego głos był zbyt obojętny. Zachowywał się jak Wilk, który przechodzi koło stada jeleni i udaje, że ich nie widzi. – Dlaczego chcecie, żeby była na Dziedzińcu? – spytał. – Ten budynek jest dobrze strzeżony. Macie tu wielu ludzi z bronią. – Słyszałem, że Celia Borden chce przejąć opiekę nad Lizzy – powiedział Burke cicho. – Leo Borden wiedział, gdzie mieszkała Elayne i nietrudno się domyślić, że powiedział o tym komuś, komu zależało, żeby panna Borden nie opuściła Toland z zabawką córki, w której ukryta jest fortuna. – A co to ma wspólnego z pobytem tej Lizzy na

Dziedzińcu? – Ludzkie prawo tam nie działa. Chcę mieć pewność, że nikt nie wykorzysta naszego prawa przeciwko Lizzy i że nie sprowadzi na nią niebezpieczeństwa. Nie chcę znaleźć się w sytuacji, w której będę zmuszony przekazać ją w ręce wroga. Nathan pomyślał, że zmuszenie Burke’a do zrobienia czegoś wbrew jego woli musi przypominać przymuszanie do czegoś Henry’ego Niedźwiedziej Straży. – To będzie decyzja Simona, nie moja. Burke rozsądnie nie wspomniał, że on i jego ludzie pomogli Simonowi chronić Meg i pozostawił wybór samym terra indigena. – Tess jest zła, więc Dziedziniec nie jest teraz bezpiecznym miejscem, ale ta Lizzy może jechać ze mną – powiedział Nathan. Miał nadzieję, że któraś z dziewczyn z ludzkiego stada będzie w pobliżu i potrafi się zajmować ludzkim szczenięciem.

Rozdział 22 Sobota, 12 maja To kapanie, krew na podłodze i inne dziewczyny… Stała obok łóżka i patrzyła na mężczyznę w progu. Inne miejsce. Nowy opiekun. Nie przypominał chodzących imion. Nie chodziło tylko o strój, odmienny niż treserów z kompleksu. Wydawał się jakiś… dziki… a bursztynowe oczy świadczyły, że nie jest człowiekiem. Dlaczego sprowadził ją w to miejsce? – Nazywam się Jackson Wilcza Straż. Powiedziałaś, że chcesz żyć. Intuici nie mogli cię zatrzymać w swojej osadzie, więc sprowadziliśmy cię tutaj, do obozu Wilczej Straży w osadzie terra indigena. Powiedziała, że chce żyć. Wykrzyczała to. Tak. Pamiętała. Natomiast nie bardzo potrafiła sobie przypomnieć, jak się tu dostała. Przypomniała sobie obrazy szkoleniowe wyrazów twarzy. Chciała wiedzieć, co wyraża jego mina. Zniechęcenie. Rezygnacja. W pokoju prawie nie było mebli. Tylko łóżko, stolik nocny z lampką, biurko i krzesło. Jackson podszedł do biurka, a kiedy się cofnął, zobaczyła,

że położył na blacie srebrną brzytwę. – Meg Pionierka mówi, że powinnaś ją mieć, że sama powinnaś zdecydować, czy będziesz się ciąć. Mówi, że taki pokój pomoże ci uspokoić umysł. – Jackson obserwował ją równie czujnie jak ona jego. – Nie wiemy, jak się opiekować słodką krwią, ale spróbujemy ci pomóc utrzymać się przy życiu, jeśli tego właśnie chcesz. – Zawahał się. – Powinnaś wybrać sobie imię. – Jestem cs821 – szepnęła. – To nie jest imię. Nie wiedziała, co odpowiedzieć. – Jeśli będziesz czegoś chciała, powiedz nam. Kiedy kiwnęła głową, wyszedł z pokoju i zamknął drzwi. Czekała, ale nic się nie działo. Kiedy miała już dość czekania, obejrzała pokój. Ściany z drewna, podłoga z drewna, sufit z drewna. Biurko z drewna, krzesło z drewna, stolik z drewna, łóżko z drewna. Okiennice z drewna, teraz otwarte. Szyby zalepione od zewnątrz papierem, który przepuszczał światło, ale zasłaniał widok. Sąsiednie pomieszczenie to była łazienka – z sedesem i umywalką. I jeszcze jednym, małym, zalepionym papierem oknem. Wróciła do sypialni, podeszła do biurka i sięgnęła po brzytwę, która błyszczała srebrzyście na

ciemnym drewnie. Euforia, która przychodziła wraz z cięciem była taka dobra. Taka dobra. Nagle przypomniała sobie, co powiedział Jackson. Meg Pionierka powiedziała jej nowym opiekunom, że tego właśnie potrzebuje, żeby przeżyć. Meg. Czy to mogła być…? Znów rozejrzała się po pokoju. Nic, tylko drewno i zakryte okno. Podeszła do łóżka i przyjrzała się narzucie, sortując w myślach obrazy szkoleniowe, aż natrafiła na właściwy. Patchwork, materiał w różnych kolorach i wzorach pozszywany razem w nowe wzory. Ostrożnie usiadła na łóżku. Nieśmiało dotknęła narzuty, przesunęła palcem po wzorach. Zaintrygowana ich kształtami, zapomniała o brzytwie.

Rozdział 23 Sobota, 12 maja Terra indigena domagali się informacji o wszystkich miejscach pobytu zaburzonych dziewcząt, tak zwanych wieszczek krwi, choć zdaniem specjalistów nie są one w stanie przeżyć poza zamkniętymi instytucjami. A kiedy takie instytucje ujawniły fakt opieki nad zaburzonymi dziećmi, Inni zabrali je z bezpiecznego środowiska i przenieśli w nowe, nieznane miejsca. Wszyscy, którym leży na sercu obrona ludzkich praw i ludzkiej godności, powinni się domagać od swoich lokalnych rządów, by terra indigena ujawnili, gdzie przetrzymują te dzieci, tak jak domagali się tego od nas. Jeśli naprawdę dobrze życzą tym dziewczętom, niech nam pozwolą je zobaczyć i sprawdzić, czy są bezpieczne. Niech ludzie opiekują się ludźmi, nie narażając się za to na odwet. Tę mowę Mikołaja Strzępiela oklaskiwano na stojąco na spotkaniu ruchu LPiNW w Toland. Wiadomości lokalne. Burmistrz Franklin Rogers poinformował dziennikarzy, że udzieli poparcia gubernatorowi Patrickowi Hanninganowi przy tworzeniu specjalnych grup medycznych w Regionie Północno-Wschodnim.

Grupy takie będą miały za zadanie wizytować instytucje, które opiekują się zaburzonymi nastolatkami, wykazującymi skłonności do autodestrukcji. – Niech pan to wyłączy – poprosił Burke. Jechali z Montym ulicą Główną, zmierzając na Dziedziniec. – Tak zwane wieszczki krwi – parsknął, kiedy Monty wyłączył radio. – Myśli pan, że ktoś taki, jak Mikołaj Strzępiel nie zdaje sobie sprawy z istnienia cassandra sangue i nie wie, co takie dziewczyny potrafią? Wie pan, że Cel-Romańska Wspólnota Narodów stworzyła nowy rodzaj transportu, samolot, który pozwala ludziom oglądać Namid z góry? I nagle w Thaisii rozwija się ruch Ludzie Przede i Nade Wszystko, który przywędrował tu z Cel-Romanii, a do Toland przyjeżdża tamtejszy agitator i wmawia ludziom, że mają prawo do wszystkich zasobów świata. Równocześnie pojawiają się dwa nowe narkotyki: jeden całkowicie pozbawia woli, a drugi wywołuje zabójczą agresję. Czy to przypadek, że to wszystko dzieje się prawie równocześnie? Nie sądzę. Wynalezienie samolotu wymagało wielu miesięcy, może nawet lat pracy. Dopiero kiedy maszyna była gotowa, nadszedł czas na pozostałe elementy planu. Wcale bym się nie zdziwił, gdyby się okazało, że Strzępiel miał

kontakty z Kontrolerem i innymi ludźmi jego profesji albo że te historie z nowymi narkotykami, to było testowanie nowej broni. Z informacji mojego kuzyna, Shady’ego Burke’a, wynika, że Cel-Romania nadal szykuje się do wojny. Kuzyn mieszka w tej części Brittanii, która należy do ludzi i obawia się, że przywódcy Cel-Romanii dojdą do wniosku, że wojna z terra indigena niesie ze sobą zbyt wielkie ryzyko i zaatakują inne części świata, kontrolowane przez ludzi, żeby zdobyć więcej ziemi i surowców. – A Brittania leży najbliżej. – Monty pokiwał głową ze zrozumieniem. – Świadomość jak może wyglądać przyszłość i przystosowanie do tego swoich planów militarnych może zadecydować o wyniku bitwy. – Narkotyki zmieniające żołnierzy w berserków mogą się przydać przy konfrontacji z wrogiem, którego ludzie obawiają się od czasów pierwszych spotkań z terra indigena. – Myśli pan, że Innym udało się odnaleźć wszystkie wieszczki wyrzucone z kompleksów i farm rozpłodowych? – spytał Monty. Dręczyło go paskudne przeczucie. I wilczenie, i euforka otrzymywane były z krwi cassandra sangue. Czy przywódcy Cel-Romanii nie chcieliby mieć pod ręką źródła tych narkotyków, szczególnie

w obliczu bitwy? Może powinien wspomnieć o takiej możliwości Simonowi Wilczej Straży. Przez Atlantik można się było przeprawić jedynie na statku, więc jeśli ktoś zamierza wywieźć wieszczki z Thaisii, musi to zrobić tą drogą. A skąd codziennie odpływają statki do portów na całym świecie? – I że policja w Toland wie, gdzie przebywa Strzępiel? – Zdziwiłbym się, gdyby się okazało, że to nie oni zapewniają mu ochronę – parsknął Burke. – Ten Strzępiel to przekonujący drań. Przez te jego mowy wszyscy myślą tylko o tym, co spotkało cassandra sangue przez ostatnie kilka dni, ale nikt nie pyta, co się z nimi działo od wielu pokoleń. A jeśli chodzi o te specjalne grupy medyczne, to jakoś nikomu nie przyszło do głowy, że terra indigena mogą wpuścić obcych lekarzy do osiedli, gdzie przebywają dziewczęta, ale wcale nie jest powiedziane, że ich stamtąd wypuszczą. Monty zauważył biały samochód, który skręcił w bramę Dziedzińca przy ulicy Głównej. – To chyba samochód Dominica Lorenzo. Pewnie pracuje dziś rano na Dziedzińcu. Albo Meg Corbyn potrzebuje lekarza i go wezwano. Burke wjechał na Dziedziniec i przejechał drogą dojazdową na parking dla pracowników.

Zaparkował obok samochodu Lorenzo. – Co pana dziś tu sprowadza? – zagadnął, gdy we trzech ruszyli ku tylnemu wejściu do Zabójczo Dobrych Lektur. – Muszę porozmawiać z Simonem Wilczą Strażą o tej specjalnej grupie medycznej, o której mówią w wiadomościach – odparł. – Będzie go pan przekonywał, że coś dobrego może wyniknąć z wpuszczenia lekarzy do osad w interiorze? – Owszem i niech bogowie mi w tym dopomogą. – Lorenzo był wyraźnie skrępowany. – Od dziś to ja jestem taką grupą dla Lakeside i okolic. Udzielono mi płatnego urlopu w szpitalu, żebym mógł zbierać informacje i udzielać pomocy medycznej wieszczkom krwi. Rząd Lakeside przydzielił mi nawet fundusze na zatrudnienie asystenta. Mam nadzieję, że będę mógł skorzystać z umiejętności siostry posterunkowego MacDonalda. Oczywiście w zamian podzielę się zebranymi informacjami z terra indigena. W tej chwili jestem jednym z czterech lekarzy, których wyznaczono do tego zadania w Regionie Północno-Wschodnim. – Nie mógł pan odmówić? – spytał Monty. – Mogłem, ale tego nie zrobiłem. Uważam, że tym dziewczynom trzeba pomóc i że to będzie miało wpływ na nas wszystkich. A dzięki

kontaktom z tutejszym Dziedzińcem nabrałem pewnego doświadczenia w stosunkach z terra indigena, czego nie można powiedzieć o innych lekarzach. – Przynajmniej nie będzie pan musiał podróżować po całym regionie. – Przynajmniej nie od razu. Najpierw trzeba zlokalizować wieszczki, a wątpię, żeby nam się to udało, jeśli terra indigena nie zechcą współpracować. – Lorenzo zmierzył Monty’ego taksującym spojrzeniem. – Nic panu nie jest? – Bywało lepiej. – Zawahał się. Mógł iść do przychodni, ale miał teraz Lorenzo pod ręką. – Czy mógłby pan zbadać moją córkę, kiedy już porozmawia pan z Wilczą Strażą? – Jest chora? Monty znów się zawahał. – Wczoraj na dworcu w Toland została zamordowana jej matka – wtrącił się Burke. – Dziewczynka samodzielnie odbyła podróż do Lakeside. – O bogowie… – Lorenzo westchnął. – Oczywiście, że ją obejrzę. Nie jest ranna? – Nie – odparł Monty i wskazał głową drzwi do ZDL. – Pan przodem, doktorze. Muszę zamienić słówko z kapitanem. Burke uniósł pytająco brwi. – Ktoś, kto miał bliskie kontakty z Elayne

i Lizzy schował woreczek z klejnotami w pluszowej zabawce, z którą Lizzy praktycznie się nie rozstaje – zaczął Monty. – Jeśli nie była to sama Elayne, lista podejrzanych ogranicza się do jej matki, jej brata Leo i Mikołaja Strzępiela – stwierdził Burke. – Wykorzystanie jako kryjówki misia Bu świadczy o desperacji lub pośpiechu. Mam wrażenie, że Strzępiel jest na coś takiego za sprytny. – Być może. Ale jeśli Leo bawił się w lekarza z misiem Bu, a Lizzy mówiła o pruciu szwów i ich ponownym zaszywaniu, należy przyjąć, że klejnoty ukryto tam zgodnie z planem, choć podejrzewam, że wcześniej schowano je gdzieś w mieszkaniu. – To nie wyjaśnia, skąd się w ogóle wzięły – zauważył Monty. – Rodzina Elayne jest dość zamożna, ale nie sądzę, żeby stać ją było na tyle drogocenności. Chyba że spieniężyli cały swój majątek. – Nie można tego wykluczyć. Jeśli związali się blisko z ruchem Ludzie Przede i Nade Wszystko, być może chcieli go wspomóc. A może te klejnoty to datki grupy popleczników? – Burke otworzył drzwi do ZDL. – I niech pan nie zapomina o trzeciej możliwości, że klejnoty pochodzą z kradzieży, w którą zamieszany jest

Strzępiel albo Leo Borden. Zamiast wejść do środka, Monty cofnął się o krok. Choć jego związek z Elayne trwał wiele lat, a jej rodzina mieszkała w tym samym mieście, nigdy się nie zbliżyli. Podczas imprez rodzinnych traktowano go chłodno i na dystans. Czy mógłby zaświadczyć, że jej rodzina nie była uwikłana w kradzież? – Jeśli te klejnoty pochodzą z kradzieży, a Lizzy została wykorzystana jako kurier… – Z trudem przełknął ślinę. – Elayne musiała zdawać sobie sprawę z niebezpieczeństwa, gdyby coś poszło nie tak – szczególnie jeśli policja ochrania Mikołaja Strzępiela i członków ruchu LPiNW. Strzępiel wyraźnie nie spodziewał się, że Elayne go wyrzuci za noc spędzoną z inną kobietą, a sama postanowi uciec. W czwartek, kiedy do niej dzwoniłem, ktoś odebrał telefon, ale słyszałem tylko ciężki oddech. Myślałem, że to ona się ze mną drażni. – Być może ktoś przyszedł do jej mieszkania po klejnoty – stwierdził Burke ponuro. – Gdyby Elayne i Lizzy były w domu… – Monty nie chciał kończyć tej myśli. – Sądzi pan, że policja z Toland podzieli się z nami informacją o ostatnich kradzieżach klejnotów? Burke uśmiechnął się do niego równocześnie dziko i przyjaźnie.

– Nie tylko policja dysponuje siecią informatorów. A my znamy ludzi, którzy znają ludzi, nieprawdaż? I wszedł do ZDL, a Monty za nim.

W spokojniejszych czasach księgarnię odwiedzało więcej ludzi, niż przebywało w niej w tej chwili, ale rzadko się zdarzało, żeby wszyscy ci ludzie tłoczyli się przy ladzie i chcieli z nim rozmawiać. – Czego? – warknął Simon, mierząc wzrokiem Burke’a, Montgomery’ego i Lorenzo. Postanowił zastosować wobec nich taką samą strategię, jak wobec sępów kradnących zdobycz – rozproszyć ich. Zwrócił się najpierw do Monty’ego: – Meg spytała dziewczęta znad jeziora, czy ta Lizzy może obejrzeć kucyki. Poszły do stajni razem z Nathanem, ale niedługo wrócą. – Spojrzał na Dominica Lorenzo. – Merri Lee, Ruthie i Theral są w biurze łącznika, pilnują dostaw i robią notatki do „Przewodnika wieszczek krwi”. Jeśli chce pan z nimi porozmawiać, Henry pana zaprowadzi. – Świetnie! – Lorenzo się ucieszył. – Przyda mi się każda informacja. Ale najpierw muszę

z panem pomówić o medycznych grupach specjalnych, którym powierzono ocenę zdrowia psychicznego i fizycznego wieszczek krwi. Pozostań w ludzkiej formie, nakazał sobie Simon. Tess uspokoiła się już na tyle, że była gotowa porozmawiać. W niczym nikomu nie pomoże, jeśli uszkodzi jedynego lekarza, jakiego tolerował przy Meg. – Nie sądzę, żeby powstały kłopoty, o ile to pan będzie przeprowadzał tę ocenę – odezwał się Vlad, który wszedł właśnie do księgarni i wyszczerzył kły w ostrzegawczym uśmiechu. – Zapewne uda nam się zorganizować panu wizytę na Wielkiej Wyspie, gdzie będzie pan mógł porozmawiać z ludźmi, którzy aktualnie opiekują się wieszczkami, a później zapewnić władze, których jeszcze tydzień temu zupełnie nie obchodził ich los, że mają odpowiednią opiekę. Będzie pan mógł napisać raport o ich stanie fizycznym i psychicznym. Proszę tylko nie zapomnieć, że ujawnianie ich miejsca pobytu nie będzie przez nas mile widziane. – Proszono mnie między innymi o opinię, czy to są wieszczki krwi, czy raczej zaburzone dziewczęta ze skłonnością do autodestrukcji – powiedział Lorenzo. – Chciałbym porozmawiać o tym z Meg Corbyn, poprosić o wskazówki. – Myślę, że wskazówek udzieli panu raczej

Steve Przewoźnik – powiedział Vlad. Przewoźnik? Simon się zdziwił. Przeszedł na formę komunikacji terra indigena. W Przystani Przewoźników zjawiła się jakaś kobieta z psem, która przyjechała samochodem wyładowanym po dach rzeczami. Podobno pracowała w instytucjach opiekujących się zaburzonymi dziewczynami, ale kiedy po raz kolejny zwolniono ją z pracy, bo zbyt bezpośrednio wyrażała swoje opinie, spakowała się i ruszyła przed siebie. Oświadczyła Przewoźnikowi, że czuje, że szukała właśnie tego miejsca, że tu naprawdę może komuś pomóc. Czuje? To Intuitka? Steve tak podejrzewa, ale nie jest pewien. Niemniej chciałby ją zabrać na wyspę i zobaczyć, jak sobie poradzi z wieszczkami. Prosi nas o zgodę. I Ming też. Kilka tygodni temu niejaki Phineas Jones próbował dostać się na Wielką Wyspę w poszukiwaniu dziewczynek, które mogły się okazać cassandra sangue. Był wrogiem i, podobnie jak Kontroler, stracił życie, ale inni właściciele kompleksów przetrwali i ponownie mogli kogoś wysłać na poszukiwanie wieszczek. Nie może zostać na wyspie i nie może przebywać sam na sam z dziewczynkami, zdecydował Simon.

Przewoźnik zaproponował dokładnie to samo. Simon się zorientował, że ludzie przypatrują im się ciekawie, zdając sobie zapewne sprawę, że się ze sobą komunikują. – Jeśli kobieta, która zjawiła się w Przystani Przewoźników okaże się odpowiednia, będzie pan mógł z nią porozmawiać. Podejrzewał, że Lorenzo nie lubi, gdy ktoś podejmuje decyzje za niego, ale może się okazać, że Intuita, który spędził całe życie wśród ludzi, potrafi ich lepiej zrozumieć niż ci, którzy zawsze mieszkali we własnych osadach. Więc to właśnie z kimś takim powinien spotkać się lekarz. Ktoś otworzył kratę zamykającą przejście pomiędzy księgarnią a Czymś na Ząb. Tess nie skomentowała obrusa, którym Simon zasłonił kratę. Włosy miała skręcone w ciasne loki, w których pojawiły się zielone, czerwone i czarne pasma, jakby sama do końca nie wiedziała, co czuje. Wilcza Straż podejrzewał, że jeszcze godzinę temu jej włosy były całkiem czarne, więc uznał tę orgię kolorów za dobry znak. – Jak już skończycie, chcę wam coś pokazać – oznajmiła, zwracając się do Vlada, Montgomery’ego, Burke’a i Simona. Potem wycofała się do kawiarni. – Pójdę teraz do biura łącznika, jeśli można –

powiedział Lorenzo niepewnie i spojrzał na Montgomery’ego. – Jeśli skończę, nim pańska córka wróci od kucyków, znajdzie mnie pan w przychodni. Montgomery kiwnął głową. – Czyli z doktorem załatwione – stwierdził Simon. – A wy dwaj czego chcecie? Burke zwrócił się do Vlada: – Bylibyśmy wdzięczni za pewne informacje od pana kuzynów z Toland. – Ach. – Vlad spojrzał przepraszająco na Monty’ego. – Nic więcej nie wiemy o śmierci pańskiej byłej samicy. – Ciekawi nas, czy słyszeli może o jakiejś kradzieży biżuterii – wyjaśnił kapitan. – Chyba to raczej policja powinna mieć takie wiadomości, nie uważa pan? Dlaczego wam nie powiedzą? – Tamtejszy kapitan mnie nie lubi, więc wątpię, czy mi coś powie – odparł Burke. – A ponieważ nie sądzę, by Sanguinatich interesowały klejnoty znalezione w misiu, jesteście dla mnie bezstronnym źródłem informacji. Simon przyjrzał się Burke’owi. Kapitan uważa, że Inni będą bardziej uczciwi niż jego własny rodzaj? A co Sanguinati sądzą o policji w Toland? – Zadzwonię do Stavrosa i spytam, czy on albo

Tolya coś słyszeli – obiecał Vlad. – Jeśli nie ma pan nic przeciwko temu, chciałbym razem z Lizzy spędzić jeszcze jedną noc w mieszkaniu służbowym na Dziedzińcu – odezwał się Montgomery. – Udostępniliśmy to mieszkanie policji, więc może pan zostać, jeśli pan chce – stwierdził Simon. Odczekał chwilę, żeby sprawdzić, czy ludzie mają jeszcze coś do powiedzenia, a kiedy milczeli, wskazał gestem przejście do kawiarni: – Może przejdziemy sprawdzić, co Tess chce nam pokazać? Ruszył przodem, a Vlad i dwaj policjanci za nim. Tess stała za przeszkloną gablotą, a jej włosy były teraz zupełnie czerwone. Zatem znów się wściekła. Tylko dlaczego? Rzucił okiem na gablotę – ciastka, paszteciki, kanapki i inne przekąski, dostarczone zapewne dziś rano. Ale kiedy pochylił się i przyjrzał uważniej, zrozumiał o co chodzi Tess i jego też ogarnęła wściekłość. Wszystko było zepsute. Na chlebie była pleśń, w kanapkach wyschnięty ser. Nawet małpa ze swoim nędznym zmysłem węchu, pomimo szklanej gabloty, mogła wyczuć paskudny zapach. – Macie awarię chłodni? – Burke się zdziwił. – Nie – odparła szorstko Tess. – Awarię mają

ludzie w tym mieście. Piekarnia, z którą współpracowali, kilka tygodni temu przestała dostarczać im towar, postanowili jednak dać ludziom drugą szansę, zanim poinformują burmistrza, że umowy pomiędzy ludźmi a terra indigena zostały zerwane. Tess nawiązała współpracę z inną piekarnią w mieście; mieli jej dostarczać produkty sprzedawane na co dzień w Czymś na Ząb. – Oto, co mi dostarczono dziś rano – oświadczyła teraz. – I to zapakowane w taki sposób, żebym nie zauważyła pleśni, więc zapłaciłam za to wszystko gotówką, zgodnie z umową. – Stuknęła palcem w gablotę. – Macie ochotę na coś takiego? Dacie to swoim dzieciom? – Nie – odparł Montgomery zdecydowanie. – Nie przyjmujemy tu już ludzi, którzy nie są związani z Dziedzińcem – stwierdził Simon. – Nie o to chodzi – warknęła. – Nigdy o to nie chodziło. Umowa, jaką zawarliśmy z miastem jest jasna: mamy prawo do wszystkiego, co jest dostępne dla ludzi. Jeśli oni mogą coś kupić, to my również możemy. – A jeśli my nie możemy, oni też nie mogą – dodał Simon. – Czy te kilka ciastek i kanapek ma aż takie

znaczenie? – spytał Montgomery niespokojnie. Simon objął gestem wnętrze lokalu Coś na Ząb. – Ta kawiarnia została urządzona na wzór ludzkich. Podaje się tutaj takie samo jedzenie i napoje. Większość kawiarni zaopatruje się w piekarniach, więc robiliśmy tak samo, żeby zrozumieć, dlaczego takie miejsca mają dla was wartość. Kiedy jutro wszystkie piekarnie w Lakeside zostaną zamknięte, ponieważ dwukrotnie pogwałcono umowę z terra indigena, to czy brak ciastek i kanapek w kawiarniach będzie miał znaczenie dla ludzi? – Nie sądzę, żeby rząd zdecydował się na zamknięcie wszystkich piekarń – powiedział Burke, ostrożnie jak kojot, który właśnie wywęszył niedźwiedzia. – Niczego nie będziecie musieli zamykać – zapewniła go Tess. – Zamknięciem piekarń mogą się zająć Żywioły. Jestem pewna, że Ogień się zgodzi, kiedy jej pokażę, co małpy dostarczyły dla Meg i jej stada. Burke i Montgomery zbledli, a Vlad się uśmiechnął lodowato acz uprzejmie. – Albo, zamiast spalić wszystkie piekarnie, przestaniemy im dostarczać żywność produkowaną w osiedlach terra indigena. Sprzedamy ją tym ludzkim firmom, które

honorują zawarte z nami umowy. Miasto na pewno odczuje braki. – Spojrzał wymownie na Simona. – Albo może zbudujemy sobie własną piekarnię i zatrudnimy kogoś, żeby produkował wszystko, czego nam trzeba? – Steve wspominał, że mogą nas zaopatrywać piekarnie z Przystani Przewoźników – przypomniał Simon. – I tak mieliśmy im zwiększyć dostawy surowców, żeby mogli wypiekać dla nas ciastka. Masz rację, lepiej będzie po prostu inaczej skierować dostawy, zamiast palić piekarnie. – Ale chyba i tak poprosi Ogień, żeby odwiedziła przynajmniej tę, która wkurzyła Tess. – Czy zgodzilibyście się spróbować jeszcze raz? Znam dobrą piekarnię na ulicy Rynkowej, często tam chodzę – wtrącił się szybko Montgomery. – Porozmawiam z właścicielką, spytam, czy byłaby zainteresowana zaopatrywaniem waszej kawiarni. Simon się zastanowił. Żaden ze sklepów Dziedzińca nie zamierzał ponownie otwierać się dla ludzi, ale kawiarnia była idealnym miejscem nauki dla terra indigena, którzy normalnie nie utrzymywali kontaktów z ludźmi. – No dobrze – zgodził się z wahaniem. – Spróbujemy jeszcze raz. Ale jeśli to nie zadziała, przeniesiemy interesy do Przystani

Przewoźników i to oni dostaną wszystkie surowce. – Zaraz się tym zajmiemy – zapewnił Burke. – Porucznik i tak musi wpaść do swojego mieszkania i sprawdzić pocztę. Mam jeszcze jedną sprawę, jak ludzie sobie pójdą, zwróciła się Tess do Simona i Vlada. – Przekażę Jesterowi, że Meg i ta Lizzy powinny już wracać – powiedział Simon do Montgomery’ego. – Może pan zaczekać na nią w przychodni. – Mogę się rozejrzeć w księgarni? – spytał Burke. – Proszę bardzo. – Zaczekał, aż obaj policjanci znikną w przejściu. – No co? – spytał. – Nawet gdyby jedzenie nie było zepsute, nie zamówiłabym nic więcej w tej piekarni – stwierdziła Tess. – Dlaczego? – Vlad się zdziwił. W jej włosach znów pojawiły się czarne pasma. – Ponieważ Jake Wronia Straż zauważył nalepkę LPiNW na tylnej szybie ich samochodu dostawczego.

Rozdział 24 Sobota, 12 maja – Dlaczego nie mogę się przejechać na kucyku? – jęknęła Lizzy. Co za irytujący dźwięk. Meg podejrzewała, że gdyby spróbowała tak jęczeć przy Simonie, ugryzłby ją i to mocno. Chociaż Wilkom też zdarzało się jęczeć. Ciekawe dlaczego jej to nie przeszkadzało? – Ponieważ te kucyki nie służą do jeżdżenia – powtórzyła po raz trzeci. Skóra jej mrowiła za każdym razem, kiedy Lizzy wracała do tego tematu i czuła się dziwnie wytrącona z równowagi. Musiała wyjaśnić jakoś Lizzy, że na Dziedzińcu młode powinny słuchać dorosłych, i że „nie” oznacza „nie”, i to definitywnie, ale nie bardzo wiedziała jak. Co jeszcze mogła powiedzieć? Kiedy sama poznała kucyki, wcale nie miała ochoty się na nich przejechać, więc kiedy proponowała Lizzy wyprawę do stajni, do głowy jej nie przyszło, że dziewczynka wpadnie na taki pomysł – i że będzie usiłowała za wszelką cenę postawić na swoim. Kucyki, w których z początku mały człowiek wzbudził tak wielką ciekawość, że pozwoliły

Lizzy głaskać się po chrapach, teraz odeszły naburmuszone. – Musimy wracać na rynek – stwierdziła Meg. Ale czy ktoś ją usłyszał? Czy w ogóle powiedziała to na głos? Jester Kojocia Straż zawarczał na Lizzy. – Meg powiedziała nie, a ja opiekuję się kucykami i też mówię nie. To kończy sprawę, mała. – To niesprawiedliwe! – Lizzy tupnęła ze złością nogą. – Babcia Borden pozwoliłaby mi pojeździć na kucyku! Meg poczuła, jak pod wpływem tego głosu mrowienie skóry przechodzi w bolesne pulsowanie. Wbiła palce w bok, tuż nad paskiem spodni, drapiąc się z całych sił przez koszulkę. Musi pomyśleć. Ale nie mogła, bo głos Lizzy brzęczał jej natrętnie w uszach. Za dużo. Tego jest za dużo! Musi… musi co? – No proszę, typowy człowiek. – Dobiegł ich jakiś damski głos. – Daj im palec, a urwą ci rękę. Meg obejrzała się na Żywioł. Czerwone włosy Ognia miały żółte i niebieskie końcówki, a kobiecej twarzy nikt nie pomyliłby z ludzką. Ale czasami tak łatwo było przeoczyć niebezpieczeństwo. – Meg? – Usłyszała głos Nathana. Nathan. W niebezpieczeństwie?

Pulsowanie nasilało się, stawało się nie do zniesienia. Musiała przeciąć skórę, nim wizja ją rozerwie. Muszę się opanować, pomyślała. Muszę… Wyjęła z kieszeni srebrną brzytwę. – Meg! – Nathan wyszczerzył zęby i złapał ją za rękę. – Meg, co się dzieje? Powinien coś wyczuć? Czy Lizzy rozproszyła go tak bardzo, że przeoczył sygnał zbliżającego się niebezpieczeństwa? – Chcę pojeździć na kucyku! – wrzasnęła przenikliwie Lizzy. Nathan puścił Meg, odwrócił się i kłapnął zębami tuż przed nosem dziewczynki, tak gwałtownie, że zamilkła przerażona. Potem znów chwycił Meg za rękę z brzytwą i siłą powstrzymał ją od szarpania palcami skóry na boku. – Czy ten mały człowiek skrzywdził naszą Meg? – spytała Ogień, przenosząc wzrok z Meg na Lizzy i z powrotem. Jane! zawołał Nathan. Przyjdź zaraz do Stajni Kucyków. Meg potrzebuje pomocy. Szybko! – Puść mnie! – Meg próbowała mu się wyrwać. – Muszę się ciąć. Muszę! – Meg? – Teraz w głosie Lizzy słychać było strach. Odwiozę szczeniaka, zdecydował Jester. Złapał

dziewczynkę pod pachę, wsadził ją do PNK Meg i odjechał. – Nie wytrzymam! – krzyczała Meg. – Niebezpieczeństwo! Muszę się ciąć! Teraz zaraz! – Cięłaś się zaledwie dwa dni temu – protestował Nathan. – Jest za wcześnie. – Muszę – wydyszała. – To Lizzy. Muszę. Nie powinien być przy niej, kiedy będzie krwawić. Jej krew stanowiła dla Wilków nieodpartą pokusę, ale działała jak narkotyk, który ludzie nazywali euforką. Simon przekonał się o tym, kiedy wylizał ranę Meg i przedawkował. Przez wiele godzin był zupełnie bezbronny. – Meg – zawarczał Nathan. – Meg! – Jeśli będzie ją tak trzymał, w końcu zrobi jej krzywdę. Ale jeśli ją puści, a ona zacznie się ciąć w takim stanie, może się przy tym zabić. Meg zawyła, jakby dręczył ją straszny ból. A jeśli naprawdę cierpiała? Może nie pozwalając jej przeciąć skóry, robi jej krzywdę, której nie rozumie? Od strony Kompleksu Wilczej Straży usłyszał wycie. Pomoc nadciągała… ale im kończył się czas. Nathan spojrzał na Ogień. – Możemy jej pomóc tylko w jeden sposób, przecinając jej skórę. Ale ja będę miał kłopoty jak zacznie krwawić. Ogień zmierzyła go wzrokiem.

– Będę chronić Meg. Nawet przed tobą, Wilku. Nathan kiwnął głową i wciągnął Meg do stajni. Złapał koc, rzucił go na słomę w pierwszym boksie i pchnął ją na niego. Płakała. Błagała. Czy zawsze tak było? Wątpił. Wyjął brzytwę z jej ręki i otworzył. Kiedy uwolnił jej ręce, znów próbowała rozerwać paznokciami skórę tuż nad paskiem dżinsów. Nathan przytrzymał jedną jej rękę kolanem. Ogień złapała ją za drugą. Jak długie powinno być cięcie? Jak głębokie? Nie było czasu na pytania. Ostra stal ucałowała skórę w miejscu, które szarpała Meg. Wieszczka zadrżała, a jej twarz wykrzywił tak straszny ból, że Nathan był pewien, że ją zabił. Potem wyraz jej twarzy się zmienił, a kiedy zaczęła mówić, poczuł wyraźny zapach jej podniecenia. I rozkoszną woń świeżej krwi. Słodkiej krwi. Gorącej. Gęstej. Mocniejszą niż wszystkie inne zapachy. Do ust Nathana napłynęła ślina. Tak bardzo chciał spróbować tej krwi. Tylko spróbować. Potrząsnął głową, usiłując się skupić. Musi słuchać. Na tym polega teraz jego zadanie. Musi słuchać i zapamiętać. – Uśmiechnięta maska – zaczęła Meg. – Wściekła twarz. Skrzynia z lodu. Serce. Gnijące mięso.

Powtórzyła te słowa jeszcze dwukrotnie, a potem westchnęła… i odprężyła się. Nathan pochylił się nad nią. Chciał zlizać krew, oczyścić ranę. – Wilku. – Poczuł żar tego ostrzeżenia. Drgnął zaskoczony. Tak się zajął krwią Meg, że zupełnie zapomniał o Ogniu. – Wyjdź – powiedział ktoś. Warcząc, poderwał się na równe nogi i odwrócił przodem do intruza, który uniósł ostrzegawczo pokrytą piórami dłoń. Sowa. Samiec. Chodzące ciało. To nie był wróg. – Wyjdź – powtórzył Sowia Straż. Nathan wybiegł ze Stajni Kucyków.

Euforia minęła szybko, a gdy minęła, Meg powoli zaczęła wracać świadomość. Czuła wilgoć na twarzy, ktoś przyciskał z całych sił jej bok, co okropnie bolało, dżinsy i koszulkę miała zupełnie mokre, a Nathan wył gdzieś niedaleko – ten dźwięk był tak pełen smutku, że zachciało jej się płakać. Przesunęła ręką po twarzy, otworzyła oczy i ujrzała nad sobą szare chrapy kucyka. Leciutka mgiełka opadała wciąż na jej twarz.

– Już się obudziłam, Mgło – powiedziała, ocierając krople wody z powiek. – Masz mniej rozsądku niż pisklak w jaju. Odwróciła głowę i spojrzała na mówiącego. Nie znała go. – Jestem Welby, chodzące ciało Sowiej Straży – wyjaśnił. – Jane z Wilczej Straży jest w drodze, ale ona też chyba nie wie, jak to naprawić. – Naprawić…? Meg uniosła głowę i popatrzyła na rękę przyciskającą do jej boku kawałek materiału. Kiedy przesunęła głową po mordce Mgły, kucyk skubał przez chwilę jej krótkie włosy, a potem się cofnął. Welby pchnął ją na ziemię i to wcale nie delikatnie. – Ty i ten mały człowiek narobiłyście już dość kłopotów jak na jeden dzień. Postaraj się nie narobić większych. – Ja… – Lizzy. Gdzie jest Lizzy? – Narobiłyśmy kłopotów? – Zdenerwowałaś Wilki, Żywioły i Sanguinatich. – Włosy Welby’ego zmieniły się w pióra, wyraźny znak, że i on jest zdenerwowany i to tak bardzo, że nie jest w stanie utrzymać ludzkiej formy. Spróbowała zadać mu jakieś bezpieczne pytanie.

– Dlaczego jestem mokra? – Ogień tak się zdenerwowała, że siano zaczęło się tlić. Więc Woda zalała wszystko. Do stajni wpadła Jane Wilcza Straż. – Simon mówi, że ludzkie chodzące ciało jest w przychodni na rynku. Blair czeka na zewnątrz w PNK. Powiedział, że zdoła utrzymać ludzką formę wystarczająco długo, żeby zawieźć tam Meg. – Gdzie jest moja brzytwa? – spytała Meg, kiedy owinęli jej talię kocem, żeby przytrzymać opatrunek na ranie. – Simon i Henry kazali spalić koc i całą tę słomę – powiedziała Jane, razem z Welbym niosąc Meg do PNK. – Trzeba spalić wszystko, na czym jest świeża krew. Nie mówili do niej, rozmawiali nad jej głową, a potem bezceremonialnie posadzili ją na miejscu pasażera. A Blair wyszczerzył tylko zęby, dając jasno do zrozumienia, że nie życzy sobie z nią rozmawiać. Wszystko jedno, pomyślała, przyciskając ręką ranę. Na pewno Simon nagada się za nich wszystkich, kiedy przyjdzie ją zobaczyć. Czy będzie jej potrafił wyjaśnić, co się stało?

Henry wyciągnął rękę. – Daj mi ją. Nienawidzę tej rzeczy, pomyślał Simon, obracając w palcach srebrną brzytwę. Wciąż miał pazury zamiast paznokci, a na dłoniach furto. – Simonie – zagrzmiał Niedźwiedź. Posłusznie oddał mu brzytwę. – Myślałem, że Meg lubi Nathana. Dlaczego zrobiła mu coś takiego? Co mam jej powiedzieć? Nie mógł ugryźć tej Lizzy, która wywołała zamieszanie, ponieważ to do Montgomery’ego należało zdyscyplinowanie szczeniaka. I nie mógł ugryźć Meg, ponieważ to była Meg. Ale w tej chwili był tak wściekły i zagubiony, że po prostu musiał kogoś ugryźć. – Nic nie powiesz – odparł Henry. – Ja jestem przewodnikiem duchowym Dziedzińca, więc to ja zajmę się Meg. Nie bardzo było wiadomo, co się stało. Jester zajechał pod ZDL, wyciem wzywając Simona, Vlada i w ogóle wszystkich. Ponieważ Burke i Montgomery jeszcze nie wyszli, oni też przybiegli. Chodziło chyba o to, że Lizzy chciała pojeździć na kucykach, a Meg jej nie pozwoliła. Oczywiście nie mogła jej pozwolić, ponieważ nikomu nie wolno było jeździć na wierzchowcach Żywiołów,

bez względu na formę, jaką przybrały. Z jakichś przyczyn jęki i nalegania Lizzy wyprowadziły Meg z równowagi do tego stopnia, że zupełnie straciła nad sobą panowanie i w tym stanie próbowała się ciąć. Na szczęście Nathan… Gdyby to nie była Meg, ugryzłby ją z całej siły za to, że zrobiła coś takiego członkowi jego watahy! – Dobrze – powiedział wreszcie, czując jak wydłużają mu się kły. – Ty zajmij się Meg, a ja spróbuję jakoś pomóc Nathanowi. Nathan pobiegł do ZDL, jak tylko Jane Wilcza Straż dotarła do Stajni Kucyków. Bez słowa oddał Simonowi złożoną brzytwę, zerwał z siebie ubranie i przemienił się w Wilka. Tess zdołała go przekonać, żeby zjadł pół ciastka z rumiankiem, ale nawet ten środek uspokajający nie pomógł, bo dalej cały się trząsł i popiskiwał. Doktor Lorenzo pobieżnie zbadał Lizzy, stwierdził, że nic jej nie jest i Montgomery zabrał ją do mieszkania służbowego. Teraz doktor czekał na Meg. Wiozę Meg do przychodni, oznajmił Blair. Rozumiem, odparł Simon. Zawahał się i dodał: Henry się nią zajmie. To dobrze. W tej chwili naprawdę mam ochotę ją ugryźć. I tego zidiociałego policyjnego szczeniaka też.

Kiedy dostarczysz Meg do przychodni, przyjdź do ZDL i pomóż mi z Nathanem. Simon spojrzał na Henry’ego. – Może to był błąd, wpuszczać ludzi na Dziedziniec? Gdyby ta Lizzy nie poszła dziś do Stajni Kucyków, to by się nie stało. – Może i tak – odparł Henry. – Ale wszyscy się zgodziliśmy, że spróbujemy zrobić coś, czego dotąd nie robiono. Dopiero się uczymy, więc błędy są nieuniknione. Tym razem błąd popełniła Meg i musi to zrozumieć. Idź, zajmij się Nathanem. Miejmy nadzieję, że dzisiejszy dzień nie zniechęcił go zupełnie do pracy z ludźmi.

Rozdział 25 Sobota, 12 maja – Nic jej nie będzie – powiedziała Ruth, uśmiechając się z przymusem do Monty’ego. – Obejrzymy sobie film albo poczytamy, póki pan nie wróci. Monty spojrzał na nią uważnie. – Karl ci powiedział? – Tak. – Rzuciła okiem na Lizzy, która siedziała w fotelu z kolanami podciągniętymi pod brodę. – Czy Lizzy już wie? Monty pokręcił głową. Tyle się dziś rano zdarzyło… Po prostu nie było odpowiedniego momentu, żeby powiedzieć córeczce o śmierci matki. Czy gdyby nie zamarudziła w łazience, bawiąc się Bu, udałoby się uciec im obu? Czy Elayne żyłaby dziś, gdyby Lizzy nie odebrała telefonu i nie potwierdziła w ten sposób miejsca ich pobytu? Nie znał odpowiedzi na te pytania i raczej nigdy nie pozna. Ale musi to tak załatwić, żeby Lizzy nie musiała się mierzyć z poczuciem winy. Podszedł do fotela i przykucnął, kładąc rękę na stopach córki. – Chciałam się tylko przejechać na kucyku – powiedziała żałośnie, unosząc na niego wielkie,

pełne łez oczy. Serce mu się ścisnęło na ten widok. – Wiem, Lizzy, kochanie, wiem. Ale na tych kucykach nie wolno jeździć, a ty zawsze powinnaś słuchać panny Meg, jak ci czegoś zabrania. – Czy panna Meg zrobiła sobie kuku, bo byłam nieposłuszna? Jak ma jej to wyjaśnić, nie obarczając jej winą? W końcu rana Meg, w pewnym sensie, powstała z jej powodu. Jak to przedstawić, żeby Lizzy nie powiązała rany Meg ze śmiercią Elayne? Dobrze chociaż, że Inni zabrali ją stamtąd, zanim Meg się cięła. Reakcja Wilków wskazywała, że nie było to typowe cięcie. – Panna Meg jest bardzo szczególną osobą – powiedział ostrożnie. – Jeśli się za bardzo zdenerwuje, może sobie zrobić kuku. – Nathan już mnie nie lubi. Cóż, zapewne była to prawda. – To się dopiero okaże – spróbował ją pocieszyć. – Ale porozmawiamy o tym wszystkim później, dobrze? Panna Ruth z tobą zostanie, bo ja muszę jeszcze coś załatwić z kapitanem Burke’em. Będziesz grzeczna? Lizzy kiwnęła głową. Bardzo chciał z nią zostać. Czuł, że go potrzebuje, ale musiał się poświęcić dla dobra

Lakeside. Musi załatwić sprawę z piekarnią, zanim Inni załatwią ją po swojemu. Pocałował Lizzy w czoło, potem skinął głową Ruth i wyszedł z mieszkania.

Meg siedziała na ławce w pracowni Henry’ego i wpatrywała się w futro na dłoniach Niedźwiedziej Straży. Atmosfera w pracowni nie była dziś tak spokojna jak zwykle, a Niedźwiedź sprawiał wrażenie dużego, silnego… i bardzo złego. – Musiałam się ciąć – oświadczyła. Miała nadzieję, że chociaż Henry to zrozumie, bo Simon nie chciał z nią rozmawiać. – Po prostu musiałam. Henry pokiwał tylko głową. Chodził po pracowni, przyglądając się rzeźbom, znajdującym się na różnych etapach tworzenia. – Musiałaś się ciąć, mimo że zupełnie straciłaś nad sobą panowanie, ponieważ jesteś za głupia, żeby bez tego pojąć, co się wokół ciebie dzieje? Rzuciła mu zaskoczone spojrzenie. – Henry…. – Cięłaś się już wiele razy, odkąd mieszkasz wśród nas, więc wiemy, że najpierw pojawiają

się znaki ostrzegawcze. Czujesz mrowienie pod skórą, które mówi ci, że coś jest nie tak. – Henry stanął nad nią, potężny jak skała. – Na pewno poczułaś je w Stajni Kucyków, ale nie uprzedziłaś o tym Nathana, żeby wiedział, co się dzieje. I nie wyszłaś ze stajni, żeby sprawdzić, czy mrowienie zniknie, choć wcześniej tak właśnie robiłaś, żeby określić, czy rana jest konieczna. – No tak, ale… – Zamiast to zrobić, usiłowałaś dyskutować z upartym młodym, chociaż już wcześniej powiedziałaś wszystko, co było do powiedzenia w kwestii jeżdżenia na kucykach. – Ale Lizzy grozi niebezpieczeństwo! – zaprotestowała Meg. – Wątpię, czy jest wśród nas ktoś, kto by o tym nie wiedział – stwierdził takim tonem, że poczuła się dotknięta. Spodziewała się, że Simon będzie na nią warczał, ale nie, że Henry. – I Nathanowi też! – Owszem! Ze strony ciebie i tej Lizzy! – ryknął. – Zmusiłaś Wilka, który uważał cię dotąd za przyjaciela, żeby patrzył na twoją krew, chociaż, jak o tym wiesz doskonale, jest dla niego niebezpieczna. Czy wiesz, że to Nathan musiał wykonać cięcie? Szalałaś tak bardzo, że musiał sam przeciąć ci skórę, żebyś jej sobie nie rozerwała paznokciami.

Meg siedziała wstrząśnięta tak bardzo, że ledwo mogła oddychać. Pamiętała to przeraźliwie smutne wycie Nathana. – Nie – szepnęła. – To niemożliwe. – A jednak. W dodatku Ogień musiała cię przytrzymać, a to doświadczenie z pewnością nie wpłynęło pozytywnie na jej uczucia wobec ludzi, w szczególności do tej Lizzy. – Ale było warto – Meg nie ustępowała. Jej przepowiednia musiała zrekompensować ból, jaki zadała przyjaciołom. Henry wyjął z kieszeni jej brzytwę, owiniętą w kawałek papieru. Rozwinął ją i cisnął papier Meg na kolana. – Naprawdę? Rozprostowała kartkę i przeczytała: Uśmiechnięta maska. Wściekła twarz. Skrzynia z lodu. Serce. Gnijące mięso. – Musiało być coś jeszcze! – Ręce zaczęły jej się trząść. – Nie. Powiedziałaś tylko tyle. – Może… może cięcie było nie dość głębokie, albo… – Ale sama czuła przecież, że cięcie było odpowiednie. – Zaczynam podejrzewać, że ludzie pokroju

Kontrolera mieli rację, cassandra sangue nie potrafią przeżyć bez swojej klatki. Nie potrafią doświadczać świata jak inne istoty, ponieważ wszystko jest dla nich pretekstem do użycia brzytwy. Jak sądzisz, czy to właśnie powinniśmy powiedzieć Intuitom i Innym, którzy starają się im pomóc? Że wieszczki krwi potrzebują ograniczeń, bo inaczej będą się cięły z powodu każdego drobiazgu? – Nie! Henry, ja to zrobiłam dla Lizzy! – Nikt z nas w to nie wierzy. Popatrzyła na niego zaskoczona. – Mówi się, że wieszczka może przeżyć tysiąc cięć. Ile blizn masz w tej chwili, Meg? Jak wiele czasu ci zostało, jeśli będziesz się cięła co trzy dni? Mówisz, że zrobiłaś to dla Lizzy? A co z Samem? Co mamy mu powiedzieć, kiedy pewnego dnia wykrwawisz się na śmierć? – Henry… – Zaczęła płakać. Każde jego słowo było jak uderzenie. – Skrzywdziłaś nas wszystkich, Meg. Sama i Simona, i Nathana. Wyprowadziłaś z równowagi Żywioły, kucyki i Sanguinatich. Miałaś być pionierem, miałaś być tą, która szuka właściwych dróg, szuka alternatyw, żeby wieszczki krwi mogły żyć w normalnym świecie. Płakała, przyciskając ręką ranę na boku. A kiedy Henry usiadł obok niej i objął ją

ramieniem, ta milcząca pociecha zabolała ją jeszcze bardziej niż jego pełne złości słowa.

Rozdział 26 Sobota, 12 maja Lizzy nic się nie stało, a Ruth potrafi się nią zająć, myślał Monty, kiedy obaj z Burke’em wchodzili do piekarni Nadine. To tylko godzina czy dwie, więc lepiej skup się na pracy. Pora lunchu już minęła, więc w piekarni było pusto, ale Nadine nie obdarzyła go swym zwykłym uśmiechem. – Przyszedł pan mnie prosić, żebym wybrała stronę, poruczniku? – spytała. – Wybrała stronę? – Nagle wszyscy oczekują deklaracji, po której stronie się stoi. Albo jest się za ludźmi i przeciwko Innym, albo jest się zdrajcą własnego rodzaju. Owszem, można zachować neutralność, ale mam wrażenie, że już niedługo. Podobno pod koniec lata zaczną się braki w dostawach mięsa, ponieważ zwierzęta zdychają z braku paszy. Już teraz ograniczono przydziały mąki i cukru dla piekarni, a ceny praktycznie się podwoiły. – Nadine westchnęła. – Zna pan Chrisa z Fallacaro, Klucze i Zamki? – Znam, współpracuje z Dziedzińcem – odparł Montgomery. – Jego ojciec to mój cioteczny brat. Wczoraj

wieczorem Chris spał u mnie na kanapie, ponieważ stary Fallacaro wstąpił do ruchu Ludzie Przede i Nade Wszystko i oświadczył, że od tej chwili firma będzie obsługiwać wyłącznie ludzi, a jeśli Chris chce pracować dla Innych, to go usunie z firmy i wydziedziczy. Innym pracownikom zapowiedział, że jeśli nie wstąpią do LPiNW, stracą pracę. – W jej ciemnych oczach dostrzegł złość, ale i niepokój. – No ale co w takim razie pana tu sprowadza? Zwykle zachodzi pan tu po drodze z uniwersalnej świątyni. Chyba nie przyszedł pan dziś po późny lunch. – Ma pani rację – odparł Monty cicho. Rzeczywiście, chciał ją prosić, żeby wybrała stronę. I miał nadzieję, że uda mu się wyjaśnić, że tylko biorąc stronę Innych może pomóc ludziom. – Na Dziedzińcu jest kawiarnia. Obecnie nie jest otwarta dla klientów z ulicy, obsługuje tylko ludzkich pracowników Dziedzińca i terra indigena. Już druga piekarnia zerwała z nią umowę na dostawę wypieków. – Więc Inni muszą albo piec sobie sami, albo obejść się smakiem – stwierdziła Nadine. – Na Wielkiej Wyspie są piekarnie, które chętnie podejmą się zaopatrywania tej kawiarni – przerwał jej Burke. – Rzecz w tym, że jeśli nie zrobi tego żadna piekarnia z Lakeside,

na miasto spadną kary. Nadine przyjrzała mu się uważnie. – Jakie kary? – Duża część dostaw żywności dla miasta realizowana jest przez farmy terra indigena. Simon Wilcza Straż zamierza poinformować te farmy, że od tej pory mają sprzedawać swoje nadwyżki na Wielką Wyspę albo tym ludzkim osiedlom, które nie wspierają ruchu LPiNW. To najbardziej liberalny przywódca terra indigena, jakiego znamy i jeśli on podejmie taką decyzję, Inni pójdą za jego przykładem. A wtedy, pani Fallacaro, naprawdę nie będzie co jeść. Nadine zmierzyła go wzrokiem, a potem spojrzała pytająco na Monty’ego. – Czy to prawda? Monty się zawahał. – Kapitan Burke lepiej zna terra indigena niż ja, więc jestem skłonny mu wierzyć. Zaśmiała się sucho. – I tyle jeśli chodzi o zachowanie neutralności. – Może pani odmówić – stwierdził Monty. – A do ilu piekarni zamierza pan się jeszcze zwrócić? Myśli pan, że znajdzie pan taką bez znaku LPiNW na wystawie? – spytała z goryczą. – Ojciec Chrisa sądzi, że niedługo ludzie będą mogli powstać przeciwko terra indigena i zająć ich ziemię. Myślą panowie, że

tak się stanie? Monty spojrzał na Burke’a. Ten nie spuszczał wzroku z Nadine. – Sądzę, że w interiorze jest wiele ruin miast, których mieszkańcy uważali tak samo – odparł spokojnie. Czekali w milczeniu, aż Nadine przemyśli jego słowa. – Ale nie chcę się chwalić, że sprzedaję coś Dziedzińcowi – powiedziała wreszcie. – Inni mają nieoznakowane samochody. Mogą zorganizować odbiór zamówień – zapewnił ją Monty. – Nie mam pojęcia, dlaczego się na to godzę – mruknęła. – Żeby zachować pokój – odparł Burke. – Pomaga pani zachować pokój. – Dziękuję – powiedział Monty, szykując się do wyjścia. – Proszę zaczekać. – Nadine wzięła dwa pudełka i zaczęła do nich wkładać różne wypieki. – Zostało mi też trochę quiche, zaraz przyniosę. Sprawdzimy, czy Innym będą smakować moje wypieki. Poszła na zaplecze i wróciła kilka minut później z kolejnym pudełkiem. Były w nim kawałki quiche i kilka kanapek. Zapakowała wszystko w małą torbę termiczną, którą Monty

obiecał wkrótce zwrócić. – Być może narażamy ją na niebezpieczeństwo – stwierdził, kiedy zapakowali pudełka na tylne siedzenie samochodu Burke’a i ruszyli w kierunku mieszkania Monty’ego, żeby mógł odebrać pocztę i zabrać ubrania na zmianę. – Nie jest to wykluczone – zgodził się Burke. – Ale to niebezpieczne czasy dla wszystkich, choć większość ludzi nie zdaje sobie z tego sprawy. Resztę drogi do mieszkania Monty’ego przejechali w milczeniu. Porucznik wrócił myślami do Lizzy. Była bardzo zdenerwowana, kiedy Jester przywiózł ją do przychodni na rynku. Jej demonstracja uczuć w obliczu drobnego rozczarowania była na pewno przesadna, w dodatku wystraszyła się reakcji Meg Corbyn. A przecież jeszcze nawet nie wie o śmierci Elayne. Jeszcze kilka miesięcy temu Lizzy nie zachowywała się w ten sposób. Miał nadzieję, że i teraz nie jest to dla niej typowe. Miał nadzieję na bardzo wiele rzeczy. Burke zaparkował naprzeciwko budynku, w którym mieszkał Monty. Po drodze na górę porucznik wyjął ze skrzynki pocztę, ale kiedy wszedł do mieszkania, zatrzymał się niepewnie. – Co jest? – spytał cicho Burke, wyjmując broń.

Monty ostrożnie wszedł do kuchni, odłożył pocztę na stół i rozejrzał się. Wszystko było na swoim miejscu, niemniej… Sprawdził salon, sypialnię i łazienkę. – Mam wrażenie, że ktoś przeszukał moje mieszkanie – powiedział. – Ma pan wrażenie? – Burke rozejrzał się. Schował broń do kabury i wyjął komórkę. – Mówi Burke. Chcę dostać spis pociągów na trasie Toland – Lakeside. Z wczorajszego dnia i dzisiejszego ranka. I w ogóle wszystkich pociągów, które przyjechały do Lakeside od wczoraj rano. Niech pan nie kładzie mi tego spisu na biurku, tylko trzyma u siebie, póki nie przyjdę na komisariat. – Tu przede wszystkim ktoś szukałby Lizzy – stwierdził Monty. – Ciekawe, czy ktoś przyjechał specjalnie po to do Lakeside, czy zadzwonił do kogoś, kto już tu jest. U nas również jest kilku policjantów, którzy uważają LPiNW za dobry pomysł. – Burke westchnął. – Być może kapitan Scaffoldon dzwonił dziś rano, ponieważ nie znaleźli misia i klejnotów. Monty spojrzał na Burke’a. – Scaffoldon? Z wydziału kryminalnego? – Ten sam. Dziś rano ktoś zadzwonił na komisariat, próbując ustalić, czy jest pan

w domu, a niedługo potem zatelefonował Scaffoldon i dopytywał się o pańskie alibi na czas zabójstwa Elayne. Między tymi telefonami upłynęło dość czasu, żeby ktoś zdążył przeszukać mieszkanie i zawiadomić Scaffoldona, że nic nie znalazł. Musiał myśleć jasno, więc stłumił furię, jaką w nim wywołały podejrzenia o zamordowanie Elayne, a także świadomość, że gdyby nocował tu z Lizzy, byłaby narażona na kolejną traumę i niebezpieczeństwo. I z jakiego powodu? Bu i klejnotów przecież tu nie było. No ale nikt z tych ludzi o tym nie wiedział. – Czy Bu i klejnoty są w depozycie? – spytał. – W bezpiecznym miejscu – odparł Burke. Odpowiedź była dość niejasna, ale w tej chwili nie obchodził go ani miś, ani klejnoty, więc nie nalegał. Wrócił do sypialni i wyciągnął z górnej półki w szafie kasetkę z dokumentami. Postawił ją na łóżku i otworzył. Przekazał Pete’owi Denby’emu metrykę Lizzy i umowę alimentacyjną, więc w kasetce była tylko książeczka czekowa i dokumenty bankowe, a także testament i umowa najmu mieszkania. Nic nie zniknęło. W papierach panował porządek. – Nie mogę prosić kryminalistyków, żeby

zebrali tu odciski palców skoro nie jestem nawet pewien, czy ktoś tu był – powiedział do Burke’a, który stał w progu sypialni. Poza tym, jeśli o to poprosi, wieść się rozejdzie i najprawdopodobniej dotrze do osoby, która przeszukała jego mieszkanie. – Tak szukają intruza ludzie – stwierdził Burke. – My mamy inną możliwość. Przez chwilę Monty nie rozumiał, o co kapitanowi chodzi. Potem westchnął, wyjął telefon i zadzwonił do Zabójczo Dobrych Lektur. – Panie Wilcza Straż? Zdaję sobie sprawę, że to bardzo nieodpowiednia chwila na prośbę o przysługę, ale potrzebuję pańskiej pomocy. Chcę ustalić, czy ktoś był w moim mieszkaniu i szukał Lizzy.

Rozdział 27 Sobota, 12 maja – Przykro mi Meg, ale uważam, że Henry ma rację. Nie powinnaś była się ciąć, szczególnie że straciłaś nad sobą panowanie – powiedziała Merri Lee. Siedziały na zapleczu biura łącznika, analizując wszystko, co się zdarzyło w Stajni Kucyków. Meg wstała od stolika i poszła do sortowni. Chciała sobie znaleźć jakieś zajęcie, coś, co pozwoliłoby jej zakończyć tę dyskusję. – Nie to chciałaś usłyszeć – domyśliła się Merri Lee. Poszła za Meg do sortowni i położyła na ladzie notatnik i długopis. – Musiałam się ciąć! – krzyknęła Meg. – Dlaczego nikt tego nie rozumie? – Może dlatego, że nie ma czego rozumieć – parsknęła Merri Lee. – Schrzaniłaś sprawę, a teraz usiłujesz się usprawiedliwiać. – Lizzy… – Mała chciała przeforsować swoją wolę, to wszystko. Może to po prostu zepsuta smarkula, która zawsze stawia na swoim. Albo, kiedy zachowywała się w ten sposób, jej matka ustępowała, żeby przestała marudzić, zamiast

przywołać ją do porządku. A może jej zachowanie wzięło się stąd, że ma sześć czy siedem lat i wiele przeszła przez ostatnią dobę. – Merri Lee odsapnęła ze złością. – Słuchaj Meg, wiem, że próbowałaś zrobić dla niej coś miłego. Kucyki są milutkie i słodkie i wszystko było w porządku, póki Lizzy nie zaczęła się napraszać, że chce na nich pojeździć, mam rację? Meg położyła rękę na boku i pomacała bandaż na ranie. – Tak, ale wtedy… – Wtedy zaczęło się mrowienie – przerwała jej Merri Lee. – Które potem zmieniło się w bolesne pulsowanie i byłaś gotowa zrobić sobie nie wiadomo jaką krzywdę, żeby się go pozbyć. Meg zapiekły oczy. Spodziewała się wsparcia i zrozumienia, a nie zarzutów, że nie potrafi sobie poradzić z normalnym światem. – Zrobiłam to dla Lizzy – powtórzyła z uporem. Merri Lee się skrzywiła. – W porządku, przyjrzyjmy się w takim razie tej sprawie. Zrobiłaś to, ponieważ byłaś absolutnie pewna, że to mrowienie zwiastuje przepowiednię dotyczącą Lizzy. Ale przecież nie byłyście tam same, prawda? Myślałaś tylko o Lizzy, więc twoja wizja dotyczyła Lizzy, ale może czułaś mrowienie z powodu Nathana albo Jestera, albo kucyków, albo jednego z Żywiołów?

Przecież Ogień tam była, kiedy Lizzy wygłosiła swój koronny argument, że babcia pozwoliłaby jej pojeździć na kucyku. Nie wiadomo, czy to prawda. Nie możemy zadzwonić do tej babci i zapytać. Mrowienie równie dobrze mogło dotyczyć ciebie, to mógł być znak, że musisz wyjść ze stajni, oddalić się od Lizzy, ponieważ coś się stanie, jeśli z nią zostaniesz. Czy chociaż wzięłaś pod uwagę taką możliwość? Meg popatrzyła z niedowierzaniem na Merri Lee. – Uważasz, że powinnam była wyjść? – Owszem, tak właśnie uważam. Czujesz to mrowienie kilka razy dziennie. Wszyscy widzimy, jak się drapiesz, w rękę albo w nogę. Ale nie tniesz się za każdym razem, prawda? Dlaczego? – Czasami mrowienie znika. – Meg potarła rękę, żeby sobie przypomnieć, co zwykle wtedy robi. – Kiedy zatruto kostki cukru, wiedziałam, że niebezpieczeństwo jest gdzieś na zapleczu biura łącznika, ale musiałam się ciąć, żeby wizja wyjaśniła, na czym polega. – Skąd wiedziałaś, że niebezpieczeństwo jest na zapleczu? – Bo mrowienie znikało, kiedy szłam do sortowni i wracało, jak tam wchodziłam. Merri Lee wzięła długopis i zanotowała jej

słowa. – Czyli mrowienie znika, kiedy oddalasz się od osoby lub obiektu, które je wywołuje. To jest ważna wskazówka, coś w rodzaju różdżki radiestety. Lekkie mrowienie może oznaczać zgubione kluczyki od samochodu – coś niewielkiego, co nie jest warte cięcia, a silne, które powoduje ból, zwykle oznacza coś naprawdę ważnego. Czy tak? Meg pokiwała głową. – Więc gdybyś wyszła, a potem po kolei podeszłyby do ciebie wszystkie osoby obecne w stajni, potrafiłabyś określić, której z nich dotyczy to mrowienie. – Merri Lee odłożyła długopis i wzięła Meg za ręce. – Słuchaj, Lizzy wiele przeszła, ty również. To nie był najlepszy pomysł, iść z nią do kucyków. A Nathan nie mógł ci pomóc, ponieważ on nie wie, jak się postępuje z niegrzecznym ludzkim dzieckiem. – Szczeniaka po prostu by ugryzł. Wiele razy ugryzł Jedynaka, kiedy we dwóch stróżowali w biurze łącznika. – No i masz. Meg westchnęła. – Co powinnam teraz zrobić? – Na twoim miejscu zadzwoniłabym do tej piekarni w Przystani Przewoźników i kupiła Nathanowi duże pudełko wilczych ciastek na

przeprosiny. A potem… – Merri Lee uśmiechnęła się z przymusem, puściła ręce Meg i się cofnęła. – A potem? – A potem Meg Pionierka powinna się zastanowić, jaką naukę mogą wyciągnąć z jej dzisiejszych doświadczeń inne wieszczki. Zanotowałam kilka rzeczy. Dodaj swoje przemyślenia, a potem Ruth to trochę opracuje i przekaże Vladowi, żeby rozesłał opiekunom. Kiedy Merri Lee wyszła, Meg spojrzała na zegarek. Za wcześnie, żeby zamknąć biuro. Dostawy były coraz rzadsze, ale nadal istniała szansa, że coś przywiozą. Westchnęła i poszła do recepcji, w samą porę, żeby zobaczyć jak Simon i Blair wyjeżdżają w minivanie z Dziedzińca.

Rozdział 28 Sobota, 12 maja – To zakaz parkowania – zauważył Blair. – W pobliżu nie ma innych miejsc parkingowych, więc staniemy tutaj – odparł Simon. – Nie chcę, żeby zbyt wielu ludzi zobaczyło Wilka. – Obejrzał się na Nathana, który od czasu zajścia w Stajni Kucyków odmawiał przyjęcia ludzkiej formy. – Nadal chcesz wejść tam z nami? Tak. Wciąż jest rozstrojony, pomyślał Simon. Podziwiał go za to, że oparł się pokusie wylizania krwi Meg. Sam w podobnej sytuacji nie zdołał się oprzeć. No ale nad nim nie stała Ogień, gotowa go poparzyć dla jego własnego dobra. Blair skręcił na podjazd domu, w którym mieszkał Montgomery, po czym Simon wysiadł i otworzył drzwi Nathanowi. Potem wszyscy trzej weszli na górę. Żaden z Wilków nie żywił w tej chwili przyjaznych uczuć wobec ludzi. Simon cicho zawarczał na widok Montgomery’ego i Burke’a, czekających na nich w przedpokoju. – Dziękuję, że przyjechaliście – zaczął Montgomery. – Naprawdę to doceniam.

– Porucznik podejrzewa, że ktoś przeszukał jego mieszkanie – powiedział Burke. – Przypuszczamy, że stało się to dziś wcześnie rano. Simon na moment zaniemówił z oburzenia. – Nie jesteśmy psami tropiącymi! – Oczywiście, że nie – wtrącił się pospiesznie Montgomery, a w jego głosie słychać było napięcie. – Ale możecie stwierdzić, czy ktoś tu był. W ten sposób nie będę musiał otwierać oficjalnego śledztwa. Simon zastanawiał się chwilę. Podobnie jak zwykłe wilki, Wilki terra indigena miały swoje terytoria, na których polowały albo uprawiały żywność odpowiednią dla ludzkiej formy. Wilki żyjące na różnych terytoriach współpracowały ze sobą tam, gdzie chodziło o ochronę interioru przed intruzami. Pomyślał, że podobnie musi być z policjantami: każda wataha pilnuje własnego terytorium, ale współpracuje z innymi przy ochronie miasta. – Nie ufa pan innym policyjnym watahom. Obaj policjanci milczeli przez chwilę. – Wszystko zależy od tego, co może nam pan powiedzieć – odezwał się wreszcie Burke. Skoro już tu jesteśmy, obwącham norę Montgomery’ego, zdecydował Nathan i przepchnął się obok ludzi.

Simon i Blair weszli do mieszkania i Montgomery zamknął drzwi. Kiedy Nathan badał salon, Simon powęszył w kuchni. – Coś tu śmierdzi – stwierdził. – Wczoraj zapomniałem wynieść śmieci – przyznał Montgomery, wyraźnie zawstydzony. Są tu jakieś dziwne zapachy, oznajmił Nathan, obwąchując oparcie i boki kanapy. Kiedy Simon przekazał jego uwagę Montgomery’emu, ten pokiwał głową. – Kanapę zostawił poprzedni lokator. Jeszcze nie kupiłem nowej. Zapach Kowalskiego na niektórych książkach, zaraportował Nathan, obwąchawszy biblioteczkę, a potem wrócił do kanapy. – Kowalski był tutaj niedawno? – spytał Simon. Montgomery przytaknął. – Spakował dla mnie wczoraj trochę rzeczy. Naprawdę potraficie stwierdzić, że on tu był? Rozpoznajecie jego zapach? – Oczywiście – odparł Simon. Blair tymczasem oglądał kuchnię; zajrzał między innymi do lodówki i do kredensu. Intruzi nie mieli powodu szukać w takich miejscach Lizzy i niedźwiedzia Bu, ale Wilki rzadko widywały wnętrza prawdziwych ludzkich nor i szkoda byłoby przepuścić taką okazję.

Żyje skromnie, stwierdził Blair. Potem zatrzymał się koło kosza na śmieci. Przykucnął i obwąchał pokrywę, a potem pochylił się i obwąchał pedał, którym się ją podnosiło. Simon obserwował jego poczynania, ale kątem oka zauważył, że Monty się skrzywił, sądząc zapewne, że Blaira zainteresowały śmieci. Burke natomiast przyglądał się temu z zainteresowaniem. Tego kosza dotykał ktoś jeszcze prócz Montgomery’ego i Kowalskiego, zdecydował Blair. Nowe zapachy na brzegach poduszek, poinformował Nathan. Badanie trwało dalej, a Simon od czasu do czasu przekazywał uwagi kolegów policjantom. – Ach… – Montgomery ruszył ku łazience, kiedy jego ludzkie uszy wychwyciły pobrzękiwanie buteleczek z lekarstwami. Blair grzebał w apteczce. Akurat gdy podeszli do drzwi sypialni, Nathan przemienił częściowo przednie łapy, żeby zajrzeć do szuflad komody. Potem Wilk obwąchał ubrania w szafie, stanął na tylnych łapach i zbadał półkę nad wieszakami. Skończywszy z szafą, wsadził głowę pod łóżko, a po chwili kichnął potężnie. Kurz, wyjaśnił. Sądząc po wyrazie twarzy Montgomery’ego,

Simon nie musiał przekazywać tej uwagi. Porucznik westchnął. – Gdyby to moja mama znalazła tam kurz, powiedziałaby: Crispinie Jamesie, nie szanujesz swojego domu. – Crispinie Jamesie? – powtórzył Simon. – Dlaczego nie: Montgomery? – Mama nazywa mnie Crispin albo Crispin James. Reszta rodziny zwraca się do mnie C.J., a przyjaciele Monty. – Po co ludziom tyle imion? – Nie mam pojęcia – odparł, a po chwili dodał: – Czasami imiona opisują inny aspekt tej samej osoby. Crispin James to syn Twyli i Jamesa Montgomerych. Porucznik Montgomery to policjant. Ta sama osoba, ale otoczenie ma wobec niej inne wymagania, oczekują od niej czegoś innego. – My mamy tylko jedno imię – powiedział Simon. – To nie do końca prawda. Słyszałem, jak terra indigena nazywają pana Wilcza Straż. No i jest jeszcze Meg Corbyn i cs759. Dwa miana, ta sama osoba. – Nie. – Simon wyszczerzył zęby, by podkreślić wagę swoich słów. – Jedna była czyjąś własnością. Druga jest Meg. – Niezupełnie. Osoba jest ta sama, ale imię

określa jej pozycję, ma znaczenie i dla niej, i dla otoczenia – sprzeciwił się Monty. Małe wieszczki krwi na Wielkiej Wyspie muszą dostać imiona. Muszą wiedzieć, że nie są już własnością, pomyślał Simon, kiedy Nathan szybko obwąchiwał łazienkę i kuchnię, a Blair poszedł rozejrzeć się w sypialni. Musi o tym porozmawiać ze Stevem Przewoźnikiem, bo może Intuici znają już jakieś odpowiednie imiona. Obserwował ukradkiem ludzi. Burke przyglądał się z zainteresowaniem ich działaniom, ale Montgomery najwyraźniej żałował, że zadzwonił na Dziedziniec i pozwolił czułym wilczym nosom badać wszystkie zakamarki swojego życia. – Są tu dwa zapachy, które nie należą ani do Kowalskiego, ani Montgomery’ego. – Blair i Nathan wreszcie wrócili do salonu. – Nie znamy ich, ten ktoś nigdy nie był w okolicach Dziedzińca. Napięcie opuściło policjantów. Czyli nie była to zdrada ze strony kogoś, komu ufali. – Dziękujemy za pomoc – powiedział Burke. Simon rozejrzał się po mieszkaniu. Montgomery nie miał swojej watahy, nie miał kto strzec jego młodych, kiedy robił policyjne rzeczy. No tak. Ludzie byli jak lepkie pnącza. Jeśli nie uciekło się od razu, potem było już za

późno. Większość była tylko sprytnym mięsem i na zawsze nim pozostanie. Ale, niestety, niektórych nie potrafił już tak traktować, nawet kiedy miał ochotę ich ugryźć. – Drapieżniki znalazły pańską norę. Ta Lizzy nie może tu zostać – stwierdził niechętnie, pamiętając jak Montgomery i Burke pomogli mu chronić Meg. A słysząc ciche, niespokojne popiskiwanie Nathana, dodał ostro: – Ale nie chcę, żeby bawiła się z Meg i Nathanem, póki nie zrozumie, jakie skutki miało jej dzisiejsze skomlenie. Montgomery zesztywniał, najwyraźniej gotując się do obrony szczeniaka, ale Simon usłyszał w jego głosie więcej żalu niż złości, kiedy powiedział: – Przykro mi, że Meg i Nathan ucierpieli z powodu zachowania Lizzy. Mali ludzie czasami popełniają błędy. – Podobnie jak młode Wilki – odparł Simon. – Jednak dla dobra watahy młode trzeba dyscyplinować, żeby uczyły się na błędach. Ta Lizzy to tylko ludzki szczeniak, mruknął Nathan. Nie ugryziemy jej aż tak mocno. Niemniej ugryziemy, stwierdził Blair. Jeśli ta Lizzy zostanie na Dziedzińcu, będziemy ją gryźć za karę tak samo jak inne szczeniaki,

uciął Simon. Po prostu nie powiedzą o tym Montgomery’emu. A jeśli ta Lizzy jest bystra, też mu nie powie. – Dziękuję, że pozwala mi pan zostać na Dziedzińcu, póki się nie zorganizuję. Dopilnuję, żeby w przyszłości Lizzy przestrzegała waszych zasad – obiecał porucznik. – Spędziliśmy tu już dość czasu. Wracamy – warknął Blair. – Rozmawialiśmy z właścicielką piekarni na ulicy Rynkowej. Mamy próbki wypieków, jakie Nadine Fallacaro może zaproponować Tess – wtrącił pospiesznie Montgomery. – Jeśli będą jej odpowiadać, może ustalić z panią Fallacaro dostawy do Czegoś na Ząb. – Dam panom te próbki, a przez ten czas niech pan poruczniku spakuje sobie rzeczy na kilka dni – zdecydował Burke. – I niech pan nie zapomni o tych śmieciach w kuchni – zaznaczył Simon. – Za dwa dni nawet ludzie je wywęszą. Wyszli przed dom. Blair otworzył minivana, żeby Nathan mógł się schować przed wzrokiem ludzi, a Simon przeszedł z Burke’em na drugą stronę ulicy, po próbki jedzenia. – Te rzeczy z torby termicznej należy jak najszybciej schować do lodówki – powiedział Burke.

Coś w jego głosie przywiodło Simonowi na myśl rozzłoszczonego Niedźwiedzia. – Kiedy Wilki polują, idą tropem zwierzyny przez długi czas – powiedział. – Nie sądzi pan, że drapieżniki będą podążały za Lizzy? – Nie szukają Lizzy – mruknął Burke, kiedy układali pudełka na podłodze za przednimi fotelami minivana. – Szukają klejnotów. Już raz zabili, a teraz włamali się do mieszkania policjanta, żeby je odzyskać. – Nie może pan trzymać niedźwiedzia Bu w klatce? – Samo słowo „klatka” sprawiło, że Simonowi wydłużyły się kły, ale próbował powstrzymać przemianę. – Aresztować pluszowego misia za kradzież klejnotów? – Burke wydawał się rozbawiony. Nie, nie wyśmiewa się ze mnie, zdecydował Simon. Rozbawił go sam pomysł. Niemniej nadarzała się okazja, żeby zadać kilka pytań. A jeśli Burke nie odpowie, zapyta Kowalskiego albo Debany’ego co takiego zabawnego było w jego słowach. – W programach telewizyjnych policja zawsze ma klatkę na dowody – powiedział. – Pański komisariat nie? – Owszem, mamy. – Rozbawienie Burke’a zniknęło. – Uważam jednak, że te klejnoty trzeba ukryć gdzie indziej, w jakimś

tajnym miejscu, przynajmniej póki się nie dowiemy, skąd pochodzą i kto tak bardzo chce je odzyskać. Ci, którzy zabili Elayne nie powinni odnieść z tego zysku. Simon rzucił na niego okiem, a potem wyjął komórkę i zadzwonił do Jestera Kojociej Straży, wielkiego amatora przewrotności. – Stajnia Kucyków – odebrał Jester. – Mówi Simon. Gdybyś chciał schować przed ludźmi woreczek klejnotów, ale nie chciałbyś, żeby wiedzieli, że to ty je masz, co byś zrobił? – Poszedłbym do Błyskotek i Staroci i znalazł szkiełka w tym samym rozmiarze i kolorze – odparł Jester bez zastanowienia. – Ale gdybym zamierzał w przyszłości oddać komuś prawdziwe klejnoty, nie zostawiłbym ich u Wron. Słuszna uwaga. – Dzięki. – Simon się rozłączył i spojrzał na Burke’a. – Może, kiedy ta Lizzy będzie spała, ktoś mógłby przywieźć niedźwiedzia Bu na Dziedziniec, w odwiedziny do krewniaków? A potem odebrać go stamtąd, nim ta Lizzy się obudzi? – Może znajdzie się ktoś taki – powiedział Burke lekko z uśmiechem. – Dziękuję wam wszystkim za pomoc. Gdy tylko Simon wsiadł do minivana

i zamknął drzwi, Blair wycofał samochód z podjazdu i ruszył w stronę Dziedzińca. Simon miał dość i marzył, żeby zrzucić z siebie tę skórę. Ale kiedy podjechali pod główną bramę, z biura łącznika wybiegła Meg. – Czy Nathan jest z wami? – spytała bez tchu. – Nigdzie nie mogę go znaleźć. – Siedzi z tyłu – odparł Blair. – Mogę z nim porozmawiać? Simon odwrócił się do Nathana. Nathan? To twoja decyzja. Nathan westchnął, ale podniósł się z podłogi. Musicie otworzyć drzwi i przesunąć pudełka, inaczej nie zdołam wyjść. Simon wypuścił Nathana, a potem patrzył, jak oboje z Meg znikają w biurze łącznika. Potem westchnął, powiedział Blairowi, że spotkają się w Czymś na Ząb i ruszył na zaplecze budynków, niechętnie godząc się z koniecznością pozostania człowiekiem nieco dłużej. Uznał, że kiedy już porozmawia z Tess, wpadnie do Vlada. Musi załatwić masę rzeczy, nim będzie mógł wrócić do domu, więc nikt się nie domyśli, że czeka, aż Meg skończy rozmawiać z Nathanem.

Meg wypuściła Nathana tylnymi drzwiami i patrzyła, jak biegnie do księgarni. Oczywiście zaraz o wszystkim doniesie Simonowi. Zamknąwszy drzwi, poszła do łazienki umyć twarz. Nieufność. Pretensja. Nie miała do porównania żadnych obrazów szkoleniowych przedstawiających wyrazy wilczego pyska, ale wystarczająco dużo czasu spędziła z Nathanem, żeby samodzielnie interpretować jego nastroje. Czy to cięcie było niepotrzebne? Wszyscy tak uważali. Odkręciła wodę, ochlapała twarz i przez chwilę trwała pochylona nad umywalką. Mrowienie było irytujące, często bolesne, ale nauczyła się je traktować jako wskazówkę. Więc co by się okazało, gdyby wyszła ze stajni? Nie. Nie, nie, nie. Komuś ze Stajni Kucyków groziło niebezpieczeństwo. Na pewno. To bolesne pulsowanie ostrzegało o… Meg zacisnęła zęby, czując nagłe pulsowanie w obu ramionach. Wyprostowała się gwałtownie i ujrzała swoje odbicie w lustrze nad umywalką. Pulsowanie zniknęło. Patrzyła w lustro. – To byłam ja – szepnęła. – To ja stanowiłam

zagrożenie. Cofnęła się o krok od umywalki, położyła rękę na bandażu i przypomniała sobie, co powiedziała Merri Lee: Meg Pionierka powinna się zastanowić, jaką naukę mogą wyciągnąć z jej dzisiejszych doświadczeń inne wieszczki. – Nikt nie ma prawa decydować czy i kiedy przetniemy naszą skórę, ale jeśli nie nauczymy się właściwie interpretować znaków, które mówią nam, czy cięcie naprawdę jest konieczne, możemy stać się zarówno niewolnicami, jak i właścicielami naszego ciała. Możemy stać się własnym wrogiem. To była druga lekcja, jakiej nauczyła się dziś Meg Pionierka. Pierwsza, ta ważniejsza i trudniejsza to świadomość, że nie tylko ona cierpi, kiedy przecina sobie skórę.

Kiedy Nathan pojawił się w progu biura ZDL, Simon wyszedł zza biurka. – Nie trwało to długo. Nathan podszedł do niego powoli, niechętnie. Stróż się tak nie zachowywał – chyba, że zrobił coś złego. Simon pochylił się i natychmiast rozpoznał ten

zapach. – Dlaczego czuć cię Meg? – spytał. Płakała na mnie, odparł Nathan. Nie zrozumiałem ani słowa z tego, co mówiła, ale płakała tak bardzo, że zupełnie zmoczyła mi futro. Był tym wyraźnie zirytowany. – Chyba jej źle z tym, co zaszło. Że nas przestraszyła. Nathan milczał przez chwilę. Ale nie mam w futrze smarków, prawda? spytał wreszcie. Simon przyjrzał się uważnie. – Nie, nie masz. To dobrze. Nie znoszę zmywać smarków z futra. – A kto lubi? To, co cieknie ludziom z nosa jest obrzydliwe. – Simon usiadł na podłodze, opierając się plecami o biurko, a Nathan obok niego. – Czy chcesz, żeby Blair wyznaczył kogoś innego do pilnowania biura łącznika? Nie, lubię obserwować ludzi i lubię Meg. Ale musimy ustalić jakieś zasady w kwestii brzytwy. To dzisiaj… było złe. Meg była zła i ta Lizzy też. To niesprawiedliwe, że nie mogłem ugryźć żadnej z nich, choć na to zasługiwały. – Wiem. – Simon zamknął oczy i zaczekał, aż napięcie zacznie opuszczać ich obu. – Nadal uważasz, że to dobry pomysł, żeby Wilki z Addirondak przyjechały na Dziedziniec?

Pracują dla nas ludzie, którzy nie zawsze wiedzą, jak się zachowywać, ale nie możemy ich zaatakować i odpędzić, jakby byli wrogami. Gdyby zachowanie tej Lizzy nie wpłynęło w taki sposób na Meg, byłoby tylko irytujące. Nasze szczeniaki też popełniają błędy. No tak, gdyby nie Sam i Jedynak, niedźwiedź Bu nadal miałby wszystkie łapy. Z drugiej strony jednak, gdyby nie oni, nie znaleźliby klejnotów w niedźwiedziu i nikt by nie wiedział, dlaczego ta Lizzy jest w niebezpieczeństwie. Simon podniósł się z podłogi. – Idź do domu, albo idź pobiegać. Jutro niedziela i będziemy udawać, że ludzie nie istnieją. Prócz Meg. – Prócz Meg. Nathan wstał, otrząsnął futro i wyszedł. Simon wyłączył komputer i pogasił światła. Kiedy wychodził z Zabójczo Dobrych Lektur miał wrażenie, że z serca spada mu wielki ciężar, choć nie mógł z siebie strząsnąć wszystkich ludzkich spraw. Przede wszystkim nie mógł przestać myśleć o Meg, która z zapuchniętymi oczami i skórą w czerwone kropki czekała na niego przy wyjściu z biura łącznika. Przesunął ręką po jej krótkich czarnych włosach i podrapał ją za uchem.

– Simon? – spytała żałosnym tonem. – Możemy iść do domu? – Jasne. Pójdę po PNK. W bagażniku PNK znalazł jedno z pudełek z piekarni. Poczuł wdzięczność dla Tess za jej troskliwość. Jemu nie wpadło do głowy, że Meg zapewne niewiele dziś jadła. Kiedy wycofał PNK z garażu i czekał, aż Meg zamknie drzwi, rzucił okiem w stronę mieszkań służbowych, a potem pokręcił głową. Miał dość. Wszyscy mieli dość. Sowia Straż będzie tu stróżować w nocy, ale do końca dnia porucznik Montgomery sam musi zadbać o swojego szczeniaka.

Rozdział 29 Sobota, 12 maja Kiedy Monty zajmował się sprawą włamania do swojego mieszkania, a Ruth Stuart pilnowała Lizzy, współpracownicy porucznika przenieśli materac z jednego z pozostałych mieszkań służbowych, żeby nie musiał spać kolejną noc w śpiworze na twardej podłodze. Przynieśli też dość jedzenia dla niego i dla Lizzy na dwa następne dni, a ktoś wybrał pięć filmów, odpowiednich dla siedmioletniej dziewczynki. Odwrócenie uwagi. Opieka. Monty siedział w fotelu z Lizzy na kolanach, a ona patrzyła na niego tymi swoimi wielkimi oczami. – Chciałam tylko pojeździć na kucyku. Dlaczego tak się tego uczepiła? Nie bardzo wiedział, jak jej wyjaśnić, jak niebezpieczne są kucyki, kiedy zrzucą tę zwodniczo przyjacielską formę. – Babcia Borden by mi pozwoliła – dodała Lizzy z głębokim przekonaniem. Przynajmniej tu wiedział, jak zareagować. – Bardzo wątpię. Babcia Borden powiedziałaby pewnie, że śmierdzą i że się ubrudzisz. Chociaż niewykluczone, że zrobiłaby

awanturę, bo przecież Bordenom się nie odmawia. Jakie to szczęście, że nie mieli takiej pozycji i pieniędzy, żeby zrealizować swoje pretensje. – A babcia Twyla skarciłaby cię, że się tak naprzykrzasz, chociaż panna Meg wytłumaczyła ci, że te kucyki są wyjątkowe i nie wolno na nich jeździć. – Ale… – Nie, Lizzy. Wydęła usta i spojrzała na niego spod oka, jakby chciała sprawdzić, jak na to zareaguje. Jeszcze kilka miesięcy temu nie zachowywała się w ten sposób. To się zmieniło, odkąd przeniesiono go do Lakeside, a Elayne nie chciała się przeprowadzić razem z nim. Zabawne, że nigdy nie zauważał u Elayne takiego zachowania. Och, oczywiście była bardziej subtelna, kiedy chciała postawić na swoim, ale i tak nie miał wątpliwości, że Lizzy naśladuje matkę. Muszę jej wreszcie powiedzieć, pomyślał. – Lizzy, byłaś bardzo dzielna, że wsiadłaś sama do pociągu i że mnie odnalazłaś. Pewni źli ludzie szukali ciebie i mamy, więc mama dobrze zrobiła, wysyłając cię samą. – Czy mamusia niedługo przyjedzie? – Nie, maleńka. – Monty poczuł łzy pod

powiekami. – Nie. Mamusia… skaleczyła się bardzo, bardzo poważnie i… umarła. Już nie może być z nami. Lizzy oparła głowę na jego ramieniu. – Czy panna Meg też umrze, ponieważ źle się zachowałam? – Nie. Panna Meg wkrótce poczuje się lepiej. – Jak miał jej to wyjaśnić, nie strasząc jej za bardzo? – Jeden z tych złych ludzi przyjechał za tobą do Lakeside, więc przez jakiś czas musimy zostać na Dziedzińcu. Uniosła głowę. – A co z Bu? – Jest u kapitana Burke’a i pomaga policji w śledztwie. Tęskni za tobą, ale jest bardzo odważny, tak jak ty. Kiwnęła głową, uspokojona. Czy zrozumiała? Może zrozumiała tyle, ile mogła znieść. Może zniosła to łatwiej, ponieważ była w miejscu, gdzie nic nie przypominało jej matki? Bogowie, czy miał chociaż jakąś fotografię Elayne, na pamiątkę dla Lizzy? – Będziesz bezpieczna na Dziedzińcu, ale musisz być bardzo grzeczna i słuchać dorosłych, którzy się tobą opiekują, kiedy mnie nie ma. – Popatrzył uważnie na swoją kochaną córeczkę. – Czy rozumiesz różnicę pomiędzy policjantem

człowiekiem a policjantem Wilkiem? – Wilcza Policja może mnie ugryźć jak jestem niegrzeczna? – Właśnie. Wilki gryzą jak ktoś źle się zachowuje. Dziś ci darowali, ale następnym razem… Lizzy chapnęła zębami, naśladując gryzienie. Monty pokiwał głową. – Dokładnie tak. – Tatusiu? Jestem głodna. Zjedli kanapki z piekarni Nadine, a potem obejrzeli jeden z filmów. Ciekawe, kto go przyniósł. Czy chodziło o to, żeby pokazać Lizzy kilka faktów na temat Dziedzińca? Bez względu na powód, przygody Drużyny Wilków okazały się dobrą lekcją dla nich obojga.

Rozdział 30 Sobota, 12 maja Późną nocą, kiedy na Dziedzińcu padał cicho deszcz, stróż z Sowiej Straży zauważył Douglasa Burke’a, który zostawił papierową torbę pod tylnym wejściem do Zabójczo Dobrych Lektur. Stróż przekazał wiadomość i wkrótce po torbę przyszli Vladimir i Nyx Sanguinati. Zabrali ją do Błyskotek i Staroci, gdzie czekali już na nich Jenni Wronia Straż, Jester Kojocia Straż oraz Jane i Blair z Wilczej Straży. Przełożyli drogie kamienie z woreczka do małej, wyściełanej aksamitem drewnianej szkatułki, a na ich miejsce włożyli błyskotki ze sklepu Wron. Blair obejrzał uważnie pierścionek i wykonał całkiem przyzwoitą kopię z cienkiego drucika i szklanych kryształków, które Jenni oderwała od jakiejś wieczorowej sukni. Następnie schowali woreczek z powrotem do niedźwiedzia Bu, a Jane, chodzące ciało Wilczej Straży, starannie zaszyła jego plecy. Po zastanowieniu postanowili nie przyczepiać z powrotem oderwanych łap, żeby niedźwiedź wyglądał dokładnie tak samo jak w chwili przybycia. Świtało, gdy Vlad umieścił papierową torbę

z powrotem pod tylnym wejściem do ZDL, zmienił się w dym i czekał ukryty w cieniu. Kilka minut później Sowy poinformowały go, że jakiś samochód zaparkował na ulicy naprzeciwko Dziedzińca. Wysiadł z niego Douglas Burke, cicho zakradł się pod tylne wejście księgarni i zabrał torbę. Gdy tylko Burke odjechał, Vlad spotkał się z Nyx, czekającą na niego na rynku. Razem zanieśli szkatułkę na Pokoje, do marmurowego domu dziadka Erebusa. Tu żaden człowiek nie mógł szukać klejnotów, nie tracąc przy tym życia. Vlad ustawił na antycznym stole dwa świeczniki i zapalił świece. Dziadek Erebus przechylił szkatułkę i ostrożnie wysypał klejnoty na błyszczący ciemny blat. – Fortuna w błyskotkach – stwierdził. – Ludzie zabijają dla takich rzeczy. Nie zawahaliby się pozbawić dla nich życia kobietę i dziecko, tak bardzo pożądają tego, co można za nie kupić. – Rzeczy. – Vlad wyszczerzył kły. – Zabijają dla rzeczy. Erebus przesuwał palcem klejnoty. – To samo dotyczy nas. – My zabijamy, żeby mieć co jeść albo żeby ochronić naszą ziemię i lud. – Żywność, ziemia, schronienie. To są ważne

rzeczy, ale tylko rzeczy, Vladimirze. Jak sądzisz, ile jedzenia można kupić za te kamyki? – Nie można kupić czegoś, czego nie ma. – Vlad zastanowił się nad swoimi słowami. Kiedy właściwie zaczęło się to całe gadanie o brakach żywności? Popatrzył na kamienie. – Może żywności nie ma, ponieważ ktoś już ją kupił? Może te klejnoty to zapłata? Ale po co gromadzić żywność i skazywać swoich na głód? – Niedługo się tego dowiemy. Głód to surowy pan. – Erebus zsunął kamienie ze stołu z powrotem do szkatułki. – A teraz opowiedz mi o ludziach, którzy rozmnażali słodką krew. Czy ich znaleziono? – Nie – odparł Vlad z goryczą. – Rozmawiałem z Sanguinatimi z regionów, gdzie znaleziono porzucone wieszczki albo ciała dzieci. Na ile im wiadomo, nikt nie szuka ludzi, którzy to robili. – A policja i tutejszy rząd? – O rząd będziesz musiał zapytać Elliota. Tutejsza policja szukała, wiem to na pewno. W okolicy Lakeside nie było porzuconych wieszczek ani martwych dzieci. Erebus milczał przez chwilę. – Nie tylko rzeczy mają cenę, Vladimirze. Lojalność też można kupić. – Dotknął pudełka grubym, pożółkłym paznokciem. – Ponieważ

ludzie nie szukają miejsc, gdzie to robiono, my ich poszukamy. Każ Sanguinatim znaleźć ludzi, którzy krzywdzili słodką krew i zabijali jej młode. – Czy mam porozmawiać z dziewczynkami znad jeziora? Ich rodzaj może zniszczyć budynki, kiedy już je znajdziemy. – Drewno, kamień, szkło. – Erebus pokręcił głową. – Zostaw domy nietknięte, one nic nie znaczą. Znajdź ludzi, którzy w nich pracowali. To ich należy zabić. – Czy ciała zostawić na widoku, żeby je znaleziono? – Chciał w ten sposób zapytać, czy Erebus chce, żeby ludzie wiedzieli, że to Sanguinati wymierzyli sprawiedliwość. Dziadek spojrzał na niego z zaskoczeniem. Vlad nie był pewien, czy było prawdziwe, czy udawane. – Kiedy Sanguinati już się pożywią, nie ma powodu marnować dobrego mięsa Vladimirze – powiedział Erebus z lekką naganą w głosie. – Nie, nie, zabierzcie mięso do interioru, tam gdzie będzie z niego pożytek. Nie tylko terra indigena ucieszy dodatkowy pokarm dla młodych.

Rozdział 31 Niedziela, 13 maja Zwinęła się w kłębek pod wzorzystą narzutą i słuchała jak za ścianą budzą się Wilki. Głośne ziewanie, pojękiwania przypominające nieco wycie, które słyszała w nocy, a potem kobiecy głos: – Jackson, zrób tosty. Usmażę dwa jajka dla słodkiej krwi. Mówili o niej. Nie nazywali jej cs821. Twierdzili, że to nie jest imię. Wprawdzie słodka krew to też nie było imię, ale woleli tak o niej mówić. Ta Wilczyca, Grace, przyniosła jej wczoraj piżamę i świeże ubranie. Majtki i skarpetki schowała do szuflady w biurku, a resztę powiesiła na kołkach na ścianie. Wśród rzeczy był długi, gruby sweter. Wstała z łóżka i pobiegła do łazienki. Drżąc cała, zrobiła siusiu, umyła ręce i ochlapała twarz zimną wodą. Potem pospiesznie zdjęła piżamę, włożyła dżinsy, koszulę z długim rękawem i ten gruby sweter. Właśnie wkładała skarpetki, kiedy drzwi się otworzyły i do pokoju weszli Grace i Jackson. – Nie umiemy przyrządzać zbyt wielu ludzkich potraw – oświadczyła Grace. – Nauczyłam się

robić jajecznicę, a Jackson przygotował tosty. – Postawiła talerz na biurku, a obok Jackson postawił szklankę z białą cieczą. Grace wyszła, ale Jackson został i przyglądał się jej bez słowa. Powiedział, że może go poprosić, jeśli czegoś potrzebuje. Czy się odważy? To mógł być podstęp. Mogli sprawdzać, czy chce znów zrobić coś, czego jej nie wolno. Chodzące imiona zawsze uciekały się do takich podstępów. Ale to był Wilk. I w dodatku znał Meg. W takim razie to jest próba. I nie tylko ona będzie jej poddana. – Czy mogę dostać ołówek i trochę papieru? Chwila wahania. – Czarny ołówek czy kolorowy? – spytał. Poczuła, że oddech więźnie jej w piersi, poczuła mrowienie w palcach. Nie miała odwagi poprosić o jeden i drugi. – Taki, który jest niepotrzebny. Kolejna chwila namysłu. – Punkt wymiany jest zamknięty w niedzielę. Sprawdzę, co mamy w osadzie. Zjedz śniadanie. Wyszedł, zamykając za sobą drzwi. Włączyła lampę koło łóżka. Wilki pewnie widziały w półmroku, ale ona nie, a wolała się przyjrzeć jedzeniu, nim go spróbuje. Usiadła przy biurku i wzięła szklankę.

Powąchała i ostrożnie spróbowała. Właściwie była pewna, że to mleko, ale smakowało inaczej, niż to, co podawano jej w… w tamtym miejscu. Bardziej wyraziście. Tost był trochę przypalony na brzegach; jajecznica, podobnie jak mleko, smakowała inaczej, ale była bardzo smaczna, więc zjadła wszystko z apetytem. Po posiłku poszła do łazienki umyć ręce i zęby. Kiedy wyszła, Jackson stał w progu z drewnianą tacą, którą postawił na łóżku. Zobaczyła na niej sześć arkuszy papieru i zestaw kolorowych ołówków. Czerwony, zielony, niebieski, żółty, pomarańczowy, brązowy, czarny i różowy. Na podstawie obrazów szkoleniowych rozpoznała gumkę do ścierania i małą temperówkę. – Tylko tyle znalazłem – usprawiedliwiał się Jackson. – Dziękuję. Zabrał naczynia i wyszedł. Usiadła na łóżku i obejrzała po kolei ołówki, dotknęła papieru. Nikt nie wpadł do pokoju i nie zaczął na nią krzyczeć. Nikt nie odebrał jej przyborów do rysowania. Nikt nie związał jej za karę rąk z tyłu, pozostawiając ją na łasce chodzących imion. Kiedy poczuła się nieco pewniej, obejrzała uważnie wzorzystą narzutę. Potem wybrała

ołówek i zaczęła przerysowywać wzory z kwadratów narzuty. Wstała, przeciągnęła się, napiła się wody, naostrzyła wszystkie ołówki. Może powinna teraz zająć się czym innym? Ale czym? W pokoju niczego nie było. Może poprosić o książkę? Ale nie miała ochoty czytać, miała ochotę… Wycie. W oddali. Odpowiedziało mu inne, bliżej budynku. Wyli tak również w nocy. Zamknęła oczy i przypomniała sobie ten dźwięk, jak wzbijał się w górę niczym dym, wyrysowując widmowe kształty na nocnym niebie. Wróciła na łóżko, wzięła czysty arkusz papieru, wybrała ołówek i zaczęła rysować.

Rozdział 32 Niedziela, 13 maja Simon przemienił się już w Wilka, kiedy przyszedł do niego Henry, w dodatku w ludzkiej formie. Ale jest przecież niedziela! Z wysiłkiem stłumił warkot. To ma być dzień bez ludzi. Jego uszy wychwyciły dobiegające z kuchni dźwięki: śmiech Meg i radosne ujadanie Sama. Z wyjątkiem Meg, ale ona się już nie liczy jako człowiek. – To ty im zaproponowałeś udział w plonach, jeśli pomogą w pracy – zagrzmiał Henry. – Trzeba powiększyć ogrody warzywne, a oni chcą się tym zająć. Ale… Simon urwał. Pomyślał. Westchnął. Sam zdecydował, że wpuści ludzi na Dziedziniec. Chciał nagrodzić tych, którzy z nim współpracowali, a przy okazji nauczyć się o nich więcej w takich nieformalnych sytuacjach. Zapewne terra indigena próbowali już tego dawniej, kiedy pierwsi ludzie przybyli do Thaisii. Niewykluczone, że to błąd, a co najmniej ryzyko. Dla wszystkich. No niech ci będzie. – Pozostanę w ludzkiej formie – stwierdził

Henry. – Vlad też przyjdzie. Czy Montgomery przyprowadzi tę Lizzy? Henry pokiwał głową. – Pete i Eve Denby też przyjdą z młodymi. Będą jeszcze policjanci, którzy używają mieszkania służbowego i nasi ludzcy pracownicy. Wszyscy? To będzie naprawdę duża grupa ludzi. Na pewno zejdą się Wilki, Wrony, Jastrzębie i Sowy, żeby ich zobaczyć. Z kuchni przyszła Meg. Sam obskakiwał ją z zapałem, wpatrując się szarymi oczami w kapelusz, który trzymała poza jego zasięgiem. Nie można było zabrać jej kapelusza, kiedy wkładała go na głowę, ponieważ miał wstążki, które zawiązywała pod brodą, by wiatr jej go nie zwiał. Ale gdyby komuś zdarzyło się odgryźć jedną wstążkę, a Powietrze zgodziła się na współpracę, mogliby się pobawić w „Łap Kapelusz”. Nie dzisiaj, pomyślał z żalem. Zbyt wielu świadków, ktoś mógłby zauważyć, kto odgryzł wstążkę. – Gotowy? – spytała Meg. Wyglądała na tak szczęśliwą, że gdyby miała ogon, na pewno by nim machała. Sam zaczął ujadać. Henry otworzył drzwi, a Simon przelotnie polizał Meg po ręce, kiedy ją

mijał, żeby sobie przypomnieć, dlaczego w ogóle toleruje tu ludzkie stado.

Meg zamknęła za sobą drzwi mieszkania Simona i ze zmarszczonymi brwiami popatrzyła na część budynku znajdującą się na parterze. Mieszkanie Simona było dwupoziomowe. Mieli wspólny korytarz na piętrze i schody prowadzące do wyjścia. Domyśliła się, że wspólny piec centralnego ogrzewania i terma do ciepłej wody znajdują się w rozdzielni pod mieszkaniem Simona, ponieważ nigdzie nie znalazła tych urządzeń, znanych jej z obrazów szkoleniowych. Co w takim razie znajdowało się pod jej mieszkaniem? Okna i drzwi były zabite deskami, jak na obrazach przedstawiających niezamieszkałe domy, tylko porządniej. Zimą ją to nie zastanawiało, ponieważ musiała sobie radzić z wieloma nowościami składającymi się na samodzielne życie. Teraz jednak… Zielony Kompleks zbudowany był na planie litery U, a wszystkie budynki były piętrowe. W części odsuniętej najbardziej od drogi

znajdowały się pralnia, świetlica i pokój pocztowy, a także przejście prowadzące do garaży. Popatrzyła na otwarty teren pomiędzy ramionami tego U. Mieszkanie Henry’ego, położone dokładnie naprzeciwko jej mieszkania też miało na parterze pomieszczenie z zabitymi oknami. – Henry, co się znajduje pod moim mieszkaniem? Uśmiechnął się szeroko. – To letni pokój, wspólny dla ciebie i Simona. Na zimę zabezpiecza się go deskami, ale już czas go otworzyć i posprzątać. Przeniosła wzrok z Henry’ego na Simona, który uśmiechnął się do niej po wilczemu. – Letni pokój? – Zabezpieczony siatką, żeby nie wpadały tam owady – wyjaśnił Henry. – Chłodne miejsce do spania w upały. Chodź. Czekają już na nas. – Ruszył przed siebie, wyraźnie spodziewając się, że pójdzie za nim. Kiedy zawahała się, Simon pchnął ją łapą w pupę, więc pobiegła za Niedźwiedziem. Stwierdziła przy tym, że Wilk ma wyjątkowo zadowoloną z siebie minę. Nie miała dotąd do czynienia z upałami, ale Merri Lee i Ruth wyjaśniły jej, jakie ubrania

powinna kupić na lato. Co przypomniało jej, o co miała zapytać. – Henry? Czy powinnam sobie kupić kostium kąpielowy? – A po co ci coś takiego? – Czy na Dziedzińcu jest jakieś miejsce, gdzie można popływać? Merri Lee powiedziała, że powinnam zapytać. – Mamy małe jeziorka i strumienie. Kiedy jest gorąco, wielu z nas woli przebywać w pobliżu wody. Wilki bardzo lubią pływać. Ja również. – No a co noszą na sobie, kiedy idą popływać w ludzkiej formie? Henry zrobił tak zdumioną minę, że pożałowała pytania. W kwestii kostiumów kąpielowych powinna się chyba raczej zwrócić do Tess. Choć Henry mógł być zaskoczony, ponieważ Inni nigdy nie pływają w ludzkiej formie. Ale nie sądziła, żeby tak właśnie było. Nie zauważyła, że zatrzymała się na drodze, póki Simon nie polizał jej pod kolanem. Skoczyła przed siebie, przestraszona. – Przestań! – pisnęła. Merri Lee twierdziła, że kiedy jest tak gorąco, nie można pracować w ogrodzie w długich spodniach i bluzce z długim rękawem, ponieważ można dostać udaru. Ruth martwiła się nie tylko

o porażenie słoneczne, ale również o zadrapania. W końcu zawarły kompromis i Meg miała na sobie szorty, bluzkę na ramiączkach i przewiewną koszulę z długim rękawem. Strój był odpowiedni do temperatury, ale odsłaniał bardzo dużo skóry prowokującej do lizania. A takie niespodziewane liźnięcie wcale nie było miłe. Podstępne liźnięcia, pomyślała z rezygnacją. Nowa zabawa na lato. Na szczęście ogród warzywny położony był niedaleko Zielonego Kompleksu, a Vlad czekał tam już z Kowalskim, Debanym i MacDonaldem. Przyszli też Ruth, Merri Lee i Theral, rodzina Denbych oraz porucznik Montgomery z Lizzy. I nawet Lorne z Trzy P. Przyszły również Wilki, a ludzie niepewnie zerkali w ich stronę. To chyba nie była cała Wilcza Straż, ale zjawiło się ich całkiem sporo. A potem przyleciały Wrony i Jastrzębie. Czy gdyby nie obecność ludzi, Inni przyszliby w swej ludzkiej formie? Nie zamierzała się nad tym zastanawiać. To, co widziała, postrzegała nie jako tysiąc nowych obrazów, tylko jeden, ruchomy i pełen nowych doświadczeń. Urządzanie ogrodu. Praca z przyjaciółmi. Szukanie ścieżki, która pozwoli innym cassandra sangue wieść bezpieczne życie

w prawdziwym świecie. Chciała wchłonąć jak najwięcej z tego nowego doświadczenia, nim będzie się musiała wycofać. Odetchnęła głęboko i napotkała wzrok Simona. Dla niego to też było nowe doświadczenie, więc uśmiechnęła się do niego. – Chodź, zasadźmy ogród.

Simon musiał im przyznać jedno: ci ludzie umieli pracować. I współpracowali z terra indigena w całkiem nowy sposób. Każdy miał swój wkład w przygotowanie ogrodu. Kowalski, Debany, MacDonald i Henry wycinali darń z zaznaczonego obszaru. Montgomery i Pete Denby spulchniali ziemię, używając do tego narzędzi z zagiętymi szpikulcami i długą rękojeścią. Wilki oczywiście używały do tego łap i pazurów, ale Simon zauważył, że Blair węszy uważnie wśród narzędzi ogrodniczych, które przynieśli ludzie i domyślił się, że wkrótce Meg otrzyma zamówienie od Kompleksu Usługowego na nowe zabawki ze sklepów ogrodniczych. – Dobrze, że w nocy trochę padało –

powiedział Montgomery, przekopując ziemię. Pete, który układał na stos kwadraty wyciętej darni, spojrzał na niego zdziwiony. Pracujący najbliżej ludzie też rzucili mu zaskoczone spojrzenia. – Przecież w nocy nie padało – stwierdził w końcu Kowalski. – Może padało tylko na Dziedzińcu – wyraził przypuszczenie Montgomery. Cichy śmiech Henry’ego sprawił, że wszyscy odwrócili się w jego stronę. Niedźwiedź bez wysiłku wbił łopatę w ziemię. – Rozmawialiśmy wczoraj wieczorem z dziewczynkami znad jeziora. Powiedzieliśmy, że chcemy powiększyć ogród – i że nasza Meg zamierza pomóc. – Więc w nocy naprawdę padało tylko na Dziedzińcu? – spytał z niedowierzaniem MacDonald. To go niepokoi, stwierdził Simon. Przerwał kopanie i przyjrzał się Lawrence’owi MacDonaldowi. Tak. To interesujące. Henry wrócił do wycinania darni. Simon rzucił okiem na trójkę dzieci. Ta Lizzy nadal pieściła Wilczki, ale ten Robert i ta Sarah woleli się bawić z młodymi Jastrzębiami. Wybijali w powietrze lotki od badmintona,

a ptaki łapały je i rzucały drugiemu graczowi z rakietką. Prędzej czy później Wilczki będą miały dość pieszczot i przybiegną zobaczyć, co robi Sam, który jak zwykle trzyma się blisko Meg. A Jastrzębiom znudzi się zabawa i polecą sprawdzić, co jeszcze dzieje się na Dziedzińcu. W końcu nawet Wrony polecą pracować we własnym ogrodzie – w zasadzie jest to po prostu pole kukurydzy. A Meg, która nigdy dotąd nie pracowała w ogrodzie i nie wąchała zapachu przekopanej ziemi, której nikt wcześniej nie przypominał, żeby piła dużo wody i żeby smarowała skórę kremem przeciwsłonecznym… Meg była tym wszystkim oczarowana. Simon obserwował ją uważnie i słuchał rozmów tego jej stadka. Rozmawiały o ogrodzie, o warzywach i ziołach, które chciałyby zasadzić. Miał wrażenie, że terra indigena nie interesują się ziołami. W końcu jeleń powinien smakować jak jeleń, a królik jak królik. Nie ma potrzeby posypywać czymś mięsa. Ale Tess wyraziła zainteresowanie, więc je na pewno zasieją, tak jak kukurydzę, sałatę, brokuły, paprykę, pomidory, fasolę, groch i coś, co się nazywało cukinia, a co zdaniem Merri Lee powinno się jeść z sosem pomidorowym i makaronem.

– Starczy na dziś – powiedział wreszcie Henry i zaczął zbierać narzędzia należące do Innych. – Tess, Vlad i Jester mówią, że już czas na posiłek. Chwila napięcia. Ludzie patrzyli niepewnie na Innych. – Czy to będzie piknik? – spytała Meg. – Niezupełnie, jeśli właściwie rozumiem ludzkie znaczenie tego słowa – odparł Henry. – Ale mam nadzieję, że ci się spodoba. Nathan podjechał pick-upem używanym przez Kompleks Usługowy i załadował na pakę wilczą dzieciarnię, żeby ją odwieźć do kompleksu Wilczej Straży; na Wilczki czekał tam odpowiedni posiłek. Jastrzębie, Wrony i dwie śpiące Sowy poszybowały do własnych kompleksów. Na miejscu zostali tylko ludzie i mieszkańcy Zielonego Kompleksu, dla których posiłek przygotowała Tess. Simon ruszył przodem, pozostawiając Henry’emu opiekę nad Meg. Jeśli ma z nimi jeść, lepiej będzie przybrać ludzką formę. I to na osobności. Nie reagował na widok kobiecego ciała tak jak ludzkie samce, chyba że zapach kobiety wskazywał, że szuka partnera, ale zauważył, że nikt nie pokazuje się nago w obecności młodych – choć miał ochotę zapytać, dlaczego mężczyznom wolno się rozbierać do pasa, a kobietom nie. Wydawało

mu się to niesprawiedliwe. Przemienił łapę na tyle, żeby móc przekręcić gałkę we frontowych drzwiach mieszkania i pobiegł do sypialni. Tam zmienił formę, po czym włożył drelichowe szorty i podkoszulek. Przebiegł w myślach czynności toaletowe, jakie wykonują ludzie i uznawszy, że wszyscy będą spoceni, co wiąże się z wydzielaniem zapachu, zrezygnował z maskowania swojego. Postanowił ograniczyć zabiegi do minimum – ochlapał twarz wodą, przeczesał włosy, umył zęby i wyszedł, nim ludzie dotarli do wolnej przestrzeni na środku Zielonego Kompleksu. W cieniu, pod drzewem rosnącym w wielkiej donicy, stało koryto, do którego ktoś nalał świeżej wody. Na oparciach dwóch ławek mogły przysiąść ptaki. To było miejsce, gdzie Inni mogli posiedzieć w ludzkiej formie, jeśli nie mieli ochoty zostać na własnych werandach. Henry wziął gąbkę leżącą na obrzeżu koryta i przetarł nią ręce, pierś i twarz, a potem wycisnął sobie wodę na plecy. Po chwili podeszli Kowalski i Debany. – Mydło? – spytał Kowalski, kiedy Henry podał mu gąbkę. – Nie tutaj – odparł Henry. Nim zdążyli zapytać dlaczego, na brzegu koryta przysiadł Jake Wronia Straż. Napił się

wody, a potem szybko ochlapał pióra i odleciał. – No jasne – mruknął Debany. Wziął gąbkę od Kowalskiego i się obmył. Simon stanął przed Meg. Wyglądała na zmęczoną, oczy miała lekko zamglone. – Za dużo? – spytał cicho i zauważył, że pozostałe dziewczyny patrzą na niego wymownym wzrokiem. Co to miało być? Ostrzeżenie, wiadomość czy pusta ciekawość, która wydawała się wspólną cechą ludzkich samic i Wron? – Owszem, ale w taki dobry sposób – odparła z uśmiechem. – Żadnego mrowienia. – Tess, Vlad i Jester otworzyli letni pokój. Nathan przywiózł pieńki do rąbania drewna i deski, żeby zrobić stół. Nie bardzo jest na czym siedzieć, ale są te dwie ławki. Zamknęła oczy. Zmarszczyła lekko brwi, ale nadal się uśmiechała. – Znam obrazy szkoleniowe pieńków do rąbania i ławek, ale nie potrafię ich sobie połączyć. Nie potrafię zbudować obrazu letniego pokoju. – Mogę ci przynieść coś do jedzenia. Zjesz na werandzie albo u siebie w mieszkaniu. Spojrzała na niego i uśmiechnęła się szerzej. – Nie, nic mi nie jest. Chciałabym zobaczyć letni pokój. I jak się szykuje jedzenie na piknik,

który nie jest tak do końca piknikiem. – W porządku. Meg rzuciła okiem na koryto. – Ale umyć się zamierzam we własnej łazience. Simon odsunął się, żeby zrobić jej przejście. Kiedy zniknęła na górze, podszedł do niego Montgomery. – Nic jej nie jest? – spytał. – Czuje się dobrze. – Żadnych komplikacji po wczorajszym cięciu? – Nie, dziś uważała. – A on trzymał się na tyle blisko, by wyczuć zapach krwi, gdyby rana się otworzyła. Porucznik rozejrzał się wokoło. – To coś zupełnie nowego, prawda? Wy i my. Simon wzruszył ramionami. – Nie wiem, czy to coś nowego, ale ostatnio chyba tego nie próbowano. Przynajmniej nie z ludźmi z waszego rodzaju. Montgomery zawahał się, jakby chciał coś jeszcze powiedzieć, ale w końcu tylko się uśmiechnął. – Pójdę się umyć. Simon przyglądał się ludziom. Byli ostrożni, ale nie przestraszeni. Nawet ci z najkrótszym stażem wśród Innych, rodzina Denbych, nie bali się. Jeszcze rok temu byłoby zupełnie inaczej.

Pozostawało mieć nadzieję, że zachowają stosowną ostrożność, szczególnie jeśli Dziedziniec zacznie przyjmować gości. Jest już jedzenie, odezwał się Vlad. Czekam na Meg. Usłyszał szum spuszczanej wody. No cóż, to normalne, kiedy letni pokój jest otwarty, ale niestety z jakichś przyczyn ludzie udawali, że nie mają pojęcia, że ich rozmówca musi sikać i robić kupę. Meg będzie się musiała połapać w tym sama. Teraz zaprzątało go coś innego. Dlaczego ludzkiemu stadu tak zależy na tym ogrodzie? Bo muszą jeść, tak samo jak my? To coś więcej. Są wyraźnie pełni ulgi. Więc może warto zapytać? Simon nie odpowiedział, ponieważ właśnie wróciła Meg. Poszedł za nią do letniego pokoju przekonać się, czy znajdzie coś jadalnego, co mu zastąpi jelenia.

Kiedy Monty się najadł, marzył już tylko o gorącym prysznicu i wygodnym łóżku. Był o co najmniej dziesięć lat starszy od wszystkich członków swojego zespołu, a dziś czuł dokładnie

wszystkie te lata. Czy będą musieli pracować tak ciężko w każdą niedzielę aż do zbiorów? Cóż, terra indigena musieli sobie zapracować na każdy posiłek, więc dzisiejszy dzień nie był dla nich niczym wyjątkowym. – Świeża kukurydza w kolbach jest świetna – oświadczył Kowalski, kiedy rozmawiali podczas posiłku o tym, co chcieliby zasadzić. – Naprawdę? – Simon się zdziwił. – Tak, jest pyszna – zgodziła się Jenni Wronia Straż. Kowalski uśmiechnął się szeroko. – Trzeba ją ugotować, aż zrobi się miękka, a potem posmarować masłem. Tylko tak należy ją jeść. Zapadła pełna zdumienia cisza. – Ugotować? – odezwała się wreszcie Jenni. – Gotujecie kukurydzę? Kowalski, Debany i MacDonald wymienili spojrzenia. – Tak – potwierdził MacDonald. – Gotujemy wiele warzyw, w tym kukurydzę. – Nigdy się nie zastanawiałem nad jej smakiem, ale może naprawdę jest smaczna, jeśli się ją właściwie przyrządzi. – Vlad się zamyślił. Jenni aż sapnęła z oburzenia. – Jest smaczna i bez gotowania! Jak się jest Wroną, pomyślał Monty.

– W jaki sposób chronicie swoją kukurydzę przed szkodnikami? – zapytał. Wątpił, żeby stawiali w ogrodach strachy na wróble. Henry się roześmiał. – Nie zauważyliście posterunku Jastrzębi? Szkodniki to dla wielu spośród nas smaczny posiłek. Można powiedzieć, że właśnie zaczyna się sezon. – Poza tym wyłapywanie szkodników to dobry trening dla młodych Wilków – dodał Simon. Wszyscy ludzie zamarli z widelcami w powietrzu. Eve Denby przestała żuć odgryziony kęs i popatrzyła podejrzliwie na dania, które przyniosła Tess, niewątpliwie zastanawiając się, z czego zostały przygotowane. – Jest w tym tylko to, co można dostać w ludzkich sklepach – zapewniła ich z rozbawieniem Tess. – Wasze młode skończyły już jeść. Może zabiorę je do świetlicy na film? – zaproponował Jester, wskazując trójkę zmordowanych zabawą dzieci. – Świetnie – Simon przyklasnął pomysłowi. – Pomogę mu – zgłosiła się Theral. Reszta kobiet wzięła sobie napoje i wyszła na zewnątrz. Po chwili dołączyła do nich Jenni Wronia Straż i Tess stała się teraz jedyną samicą przy stole.

– Zastanawialiśmy się, dlaczego udział w ogrodach jest dla was taki ważny – powiedział Vlad tak obojętnie, że od razu obudził czujność Monty’ego. – Sami nam to zaproponowaliście – przypomniał mu Monty. Vlad pokiwał głową. – Wiem, ale dlaczego przyjęliście tę ofertę? Pełna napięcia cisza. – Ja mogę mówić tylko za Ruthie i siebie – zaczął Kowalski. – Warzywa z ogródka to dla nas mniejszy rachunek w sklepie. Wiele produktów zdrożeje, na pewno owoce. W ciągu ostatnich dwóch tygodni poszły w górę ceny wszystkich wyrobów z mąki. – Mamy owoce, nie tylko warzywa – powiedział Simon. – Truskawki, maliny, jeżyny, winogrona. Mamy nawet kilka jabłoni, grusz i brzoskwiń. – I orzechy włoskie – dodał Henry z uśmiechem. – Każda forma terra indigena ma swoje ulubione pożywienie, ale wszyscy jadamy to, co ofiaruje nam Namid. Dlatego na naszych Dziedzińcach rośnie to samo co w interiorze w tej części Thaisii. – Dlaczego owoce mają zdrożeć? – spytał Vlad. Pete Denby rozejrzał się po twarzach zebranych.

– Braki – stwierdził. – Rządy kilku regionów spodziewają się w tym roku braków żywności i ceny zaczynają iść w górę. Straciliśmy farmy w Georgette… – Nieprawda – warknął Simon. – Ci farmerzy pracują teraz po prostu dla terra indigena. Sobie zachowują tyle, ile im trzeba, a resztę dostarczają Intuitom, którzy zamieszkali w Georgette, żeby utrzymać działanie mediów. To ważne dla farmerów. Nadwyżki wyprodukowane przez farmy sprzedane zostaną do miast, tak samo jak w zeszłym roku. – Straciliśmy też plony na Środkowym Zachodzie – dodał Pete. – Przynajmniej tak mówią w wiadomościach. – Żywiołów nie interesowały farmy, bo wróg nie ukrywał się na polach. Uderzyły tam, gdzie chciały uderzyć. Pete pochylił się do przodu. – Mówią, że zapasy ziarna przepadły z powodu zniszczenia silosów. Nie ma paszy dla zwierząt i część już zdechła z głodu. Mówi się o brakach mąki i cukru. – Mamy książeczki zaopatrzeniowe, a w nich kartki na tuzin jaj miesięcznie na rodzinę, po ustalonej cenie – powiedział Kowalski. – Kiedy moja mama poszła przedwczoraj do sklepu, okazało się, że teraz na kartki można kupić tylko

pół tuzina jajek, ale pieniędzy chcieli od niej tyle samo. – Słyszałem, że piekarnie będą musiały składać zamówienia na mąkę i cukier z dużym wyprzedzeniem, jeśli chcą pozostać w branży. Zwykli ludzie będą mogli kupić miesięcznie tylko kilogram na głowę, o ile oczywiście mąka będzie w sprzedaży, więc nikt nie będzie piekł własnego chleba – zauważył Debany. – Theral usłyszała w piekarni na naszej ulicy, że teraz każdy musi zarejestrować swoje kartki w wybranym sklepie, żeby móc coś kupić. Każdy, kto się zarejestruje w tej piekarni będzie miał gwarancję zakupu jednego bochenka chleba tygodniowo – powiedział MacDonald. Debany pokiwał głową. – Nie wiadomo nawet, czy za pół roku kogoś w ogóle będzie stać na zakup chociaż jednego bochenka chleba miesięcznie. Monty słuchał i ogarniał go coraz większy niepokój. Czy aż tyle zdążyło się zdarzyć przez te dwa dni, kiedy był zajęty przyjazdem Lizzy i śmiercią Elayne? Simon musiał się zastanawiać nad tym samym. – To nie jest odpowiedź na moje pytanie. W zeszłym roku żywności było dość. Dlaczego w tym roku ma jej zabraknąć? Terra indigena nie

odebrali wam wiele ziemi, a wy nadal uprawiacie wszystko, czego wam trzeba. Pete Denby w zamyśleniu pokręcił głową. – Nie słyszałem o żadnych plagach niszczących plony. – Jest jedna – stwierdził Vlad. – Ruch Ludzie Przede i Nade Wszystko. Simon przytaknął. – W zeszłym roku nikt ich nie znał. Dziś wszędzie słychać ich wycie. – Może powinniśmy zwrócić większą uwagę na to co mówią – zauważyła Tess, a jej włosy zrobiły się zielone i zaczęły się kręcić. – Może masz rację – zgodził się Simon. Monty nagle wyczuł, że jego ludzie chcieliby już iść. Spojrzał twardo na Kowalskiego. – Czego nie chcecie powiedzieć? – Być może nie powinien o to pytać w obecności mieszkańców Dziedzińca, ale byli im przecież coś winni. Kowalski się skrzywił. – Słyszałem od innych policjantów, że większość sklepów mięsnych i piekarni wystawi na wystawach znak M.W.W. Żeby zarejestrować kartki w tych sklepach, klienci będą musieli okazać legitymację członkowską LPiNW. – A jeśli nie będą jej mieli? – Mam wrażenie, że wówczas niczego nie

kupią. I że raczej nie powinni zachodzić do tych sklepów. Dla własnego bezpieczeństwa. Trzeba o tym rano powiedzieć kapitanowi, zakładając oczywiście, że Burke jeszcze o tym nie wie. Simon, Vlad i Tess przyglądali im się z upiornym spokojem. Simon poprawił się na krześle. – Dość. Czas odpocząć. – Zgadzam się – mruknął Pete Denby. Uzgodnili, że Tess zawiezie rano resztki posiłku do Czegoś na Ząb, ponieważ większość zebranych i tak pracowała w pobliżu Dziedzińca. Kowalski, Debany i MacDonald wyszli na zewnątrz, a ich głosy zmieszały się z głosami kobiet. Pożegnawszy się z Innymi, Monty i Pete poszli do świetlicy po swoje dzieci. – Podobno najbezpieczniejsze miejsce to oko cyklonu – stwierdził Monty. – Czy tam właśnie jesteśmy? – spytał Pete. – W oku cyklonu? – To niewykluczone. Ale będziemy w stanie wykarmić nasze rodziny. Nie każdy może mieć dzisiaj taką pewność. – Myśli pan, że to Inni są odpowiedzialni za te braki? – Nie i to mnie właśnie martwi, ponieważ jeśli to nie oni…

– W takim razie to my – dokończył za niego Pete. Monty z wysiłkiem odsunął od siebie ponure przeczucia. Na szczęście nie musiał udawać wesołości przed swoją dziewczynką, gdyż dzieci – i Jester – posnęły na kanapach przy filmie. Tylko Theral czuwała – machnęła im niecierpliwie ręką, nie odrywając wzroku od filmu o Drużynie Wilków. – Zaraz się skończy – powiedziała szeptem. Na dźwięk jej głosu Jester ocknął się i usiadł gwałtownie. Przez chwilę patrzył, mrugając na Monty’ego i Pete’a, a potem chrząknął, poczochrał włosy i opadł na oparcie kanapy, a Theral syknęła, żeby był cicho. Przez kilka chwil wszyscy w milczeniu oglądali końcówkę filmu. Nie jest to dzieło ludzi, pomyślał Monty, gdy na ekranie Drużyna Wilków wykańczała złych ludzi, a Pete aż sapnął, przerażony. – Jest więcej takich filmów? – spytała Theral, ściszając dźwięk, gdy zaczęły się napisy. – Kilka – odparł Jester. – Możesz się na nie zapisać w Muzyce i Filmach, bo ta seria jest bardzo popularna. Są też o nich książki. Theral kiwnęła głową, wstała i przeciągając się ziewnęła. – Czy Lawrence chce już wracać do domu?

– Chyba zapomniał, że pani tu jest i teraz pani szuka – stwierdził Monty z uśmiechem. Wziął na ręce Lizzy i zaczekał, aż Pete podniesie Sarah i dobudzi na tyle Roberta, żeby synek poszedł samodzielnie do samochodu. Kiedy wyszli na zewnątrz, rzucił okiem na letni pokój, gdzie wcześniej siedzieli. Nie paliło się tam światło, więc nie potrafił stwierdzić, czy Simon Wilcza Straż nadal jest w środku. Inni nie potrzebowali światła. – Gdzie jest Meg? – spytał. – Poszła na górę. – Merri Lee wskazała głową schody. – Jest wykończona. Zresztą ja również. Wsiedli do samochodów, które zostawili na parkingu dla gości naprzeciwko Zielonego Kompleksu, a Kowalski i Ruth podrzucili do mieszkań służbowych Merri Lee, Debany’ego oraz Monty’ego z Lizzy. Pożegnawszy się z nimi, Monty wszedł po schodach do swojego tymczasowego lokum, obudził Lizzy na tyle, żeby skorzystała z toalety i przebrała się w piżamę, a potem zapakował ją do łóżka. Zastanawiał się, jak długo jeszcze Merri Lee i Debany będą rozmawiali przed domem i czy Merri Lee wróci do mieszkania sama.

Niepotrzebna im była lampa ani świeca. Terra indigena doskonale widzieli w ciemności. – Co powinniśmy zrobić? – spytał Vlad cicho. – Nigdy nie obchodziły nas ludzkie statki, ani te na Wielkich Jeziorach, ani te na morzu – stwierdził Simon. – Przewozimy towary na własnych albo na statkach Intuitów. Ludzie zauważą, jeśli teraz zaczniemy węszyć w ich portach. – Kilku Sanguinatich często poluje w porcie. Mogą coś wiedzieć. – Przepytaj ich. Poza tym jest forma terra indigena, która może się dowiedzieć najwięcej. – Jeśli zechce – zaznaczył Henry. Simon pokiwał głową. – Jeśli zechce. – Wstał. – Pójdę sprawdzić co u Meg. A potem odwiedzę dziewczynki znad jeziora. – Dziś wieczorem? – Tess się zdziwiła. – Tak. – Spojrzał na nich. – Zaczekacie tutaj? Henry i Tess pokiwali głowami. – Muszę jeszcze zajrzeć do dziadka Erebusa, ale zaczekam z tym aż wrócisz. Simon poszedł na górę i stwierdził, że Meg usnęła na kanapie, choć w telewizji nadawali program, który oglądała regularnie w każdą niedzielę. Przykucnął i przesunął ręką po jej włosach. Nie nawarczy na niego za coś, o czym

nie wie. Upewniwszy się, że nie obudzi się znienacka, rozebrał się do naga i przemienił, a potem wyszedł z mieszkania i pobiegł w tę część Dziedzińca, która należała do Żywiołów. Wyjąwszy Zimę i Jesień, które przesypiały cieplejsze okresy, wszystkie dziewczynki przyszły nad jezioro. Zauważyły jego przybycie. Powietrze poruszyła delikatnie liśćmi na drzewach. Woda zachlupotała przy brzegu, liżąc stopy Ziemi. Ogień, Wiosna i Lato siedziały nieco dalej, nad samym jeziorem. – Czy coś się stało naszej Meg? – spytała Wiosna. Nie. Spędziła miły dzień. Chce zasiać więcej nasion i patrzeć jak rosną. – Jutro nie będzie siewu – zauważyła Woda. – Nasza krewna znad Jeziora Górnego przysyła deszcz. – Skoro nasza Meg jest szczęśliwa, czego chce od nas Wilcza Straż? – spytała Ogień. Potrzebuję waszej pomocy. Myślę, że wy i wasze krewne możecie nam pomóc znaleźć odpowiedź na kilka pytań.

Rozdział 33 Pytania były niczym kamyk wrzucony do stawu – wiatr szeptał je Żywiołom w całej Thaisii, a ich kręgi rozchodziły się po powierzchni Wielkich Jezior, strumieni i rzek, spadały w kroplach deszczu i przesycały sobą zapach ziemi. Wyczuwali je zmiennokształtni i Sanguinati, którzy nie chcieli mieszkać w pobliżu ludzkich osiedli, oraz tubylcy ziemi, którzy żyli w najbardziej dzikiej i niedostępnej części interioru. A kiedy kręgi dotarły do morza, Ocean wysłała je daleko poza Thaisię.

Rozdział 34 Poniedziałek, 14 maja Simonie, mówi Tess. Jadę z Blairem do piekarni Nadine. Zgodziła się zaopatrywać kawiarnię, ale chce, żebyśmy odbierali zamówienia przed otwarciem sklepu dla ludzkich klientów. Simon, nie przestając wycierać włosów, zawarczał na automatyczną sekretarkę. Od kiedy tylko odkręcił wodę w łazience, ten cholerny telefon nie przestawał dzwonić. Rzecz jasna Tess mogła mu wszystko przekazać za pomocą komunikacji terra indigena, ale najwyraźniej nie chciała usłyszeć jego opinii na temat opuszczania Dziedzińca. Panie Wilcza Straż, mówi Steve Przewoźnik. Pamięta pan może tę kobietę, która zgłosiła się do opieki nad małymi wieszczkami? Chciałbym ją zatrudnić, jak tylko wymyślę, w jaki sposób jej płacić i byłoby dobrze, gdyby pan ją poznał osobiście. Chciałbym również porozmawiać o Osiedlu Nadrzecznym, więc czy byłaby szansa, żeby przyjechał pan dzisiaj do Przystani Przewoźników? – Skąd mam wiedzieć, czy by była? – parsknął. – Jeszcze nawet nie zdążyłem się ubrać! – A jeśli się nie pospieszy, Meg zacznie

warczeć, że spóźni się przez niego do pracy albo gorzej – pojedzie bez niego. Panie Wilcza Straż, mówi Pete Denby. Muszę z panem porozmawiać o tym dwurodzinnym domu, który chce pan kupić. I chciałbym jeszcze zapytać… Ma pan może w biurze wolne biurko i komputer, z których mógłbym korzystać? Ludzie. Nie wystarczy im, że uznał ich za niejadalnych. Co to to nie, oni chcą jeszcze z nim rozmawiać. I rozmawiać. I rozmawiać. Zdążył odejść dwa kroki od automatycznej sekretarki, kiedy telefon zadzwonił ponownie. Dobiegł do stolika, podniósł słuchawkę i zawarczał: – Czego? – Aru! – Sam? – Wujku Simonie, bo wszystkie Wilczki idą na wycieczkę z panną Ruth! Simon zamrugał. – Jaką wycieczkę? – Z wizytą do Zabójczo Dobrych Lektur nauczyć się jak kupować książki! – Chwila ciszy. – Czy potem mogę zostać z Meg? No bo Nathan z nią zostaje. – Nathan stróżuje w biurze łącznika – warknął odruchowo, ale potem się zawahał. Ponieważ ta Lizzy nadal mieszkała w mieszkaniu służbowym

z Montgomerym, będzie musiał sprawdzić, czy Nathan faktycznie zgodził się dziś stróżować – w końcu nadal był zły na szczeniaka za jej zachowanie i kłopoty, jakie spowodowała w sobotę. – Wujku Simonie? – Tak, jasne. Tylko żebyś nie skomlał, jak Meg nie będzie miała czasu się z tobą bawić. – To na razie! – Sam się rozłączył. Simon odłożył słuchawkę i pobiegł do łazienki, by się ubrać, po czym kuchennymi drzwiami wszedł do mieszkania Meg. Zastał ją przy stole, opartą obiema rękami o blat. – Meg? – spytał z niepokojem. Zamrugała. – Tak strasznie mnie wszystko boli. Nawet mięśnie pośladków. Nic nimi nie robiłam, więc dlaczego mnie bolą? – Nie mam pojęcia. – W niedzielę nie spał tyle co zwykle, ale czuł się zupełnie dobrze. Przesunął ręką po szczenięcym puchu na jej głowie i nie bardzo wiedział, czy powinien się cieszyć, czy martwić, że na niego nie nawarczała. – Jadłaś śniadanie? – spytał. – Próbowałam sięgnąć po mleko. Było za daleko. Zebrał jej rzeczy, a potem rzucił na nią kontrolne spojrzenie, by sprawdzić, czy jest

odpowiednio ubrana. Uznawszy, że tak, wyprowadził ją frontowymi drzwiami, z rozbawieniem przyglądając się, jak z trudem schodzi ze schodów. Nie była chora ani ranna, więc nim zadzwoni po doktora Lorenzo, żeby przyszedł ją obejrzeć, sprawdzi, czy inne samice też dzisiaj tak narzekają. Zapewne rozsądniej będzie nie wspominać, że to ludzkie samce i Wilki wykonywali wczoraj najcięższe prace, dużo cięższe niż sadzenie. I że żaden z nich nie narzeka. A przynajmniej nie Wilki. Zaczekał, aż dotrą do pracy, zanim wspomniał o dzisiejszej wycieczce Sama. – Dziś? Koniecznie? – jęknęła tylko w odpowiedzi. Zaniósł jej rzeczy do biura i przez chwilę nawet się wahał, czy nie zanieść i jej. Ale weszła do środka samodzielnie, więc wstawił PNK do garażu i poszedł do księgarni uprzedzić Vlada o wycieczce – i sprawdzić, czy ktoś jeszcze chce go dziś rano ugryźć w ogon.

Meg oparła się o kontuar w recepcji

i popatrzyła na Nathana, swobodnie rozwalonego na wilczym posłaniu pod wielkim oknem. Ucieszyła się, gdy zastała go w biurze. Tak bardzo zdenerwowała go sobotnim cięciem, że zaczęła się obawiać, iż zrezygnuje z pracy. Choć, sądząc z jego swobodnej pozy, „praca” to bardzo względne określenie. – Jeśli niedziela to dzień odpoczynku, dlaczego wczoraj wszyscy tak ciężko pracowaliśmy? – spytała. Nathan uniósł głowę, spojrzał na nią, sapnął, po czym ponownie opadł na posłanie. Na parking wjechała furgonetka dostawcza. – To Harry – stwierdziła Meg. Nathan westchnął głęboko, przewrócił się na brzuch, a potem wstał i przeciągnął się w sposób, który na zajęciach Spokojnego Umysłu nazywano „rozbawiony wilk”, choć zdaniem Merri Lee taka pozycja fachowo nazywała się „pies z głową w dół”. Meg przyglądała się Nathanowi jeszcze przez chwilę, a potem zebrała się w sobie, oderwała łokcie od lady i przeciągnęła się po swojemu. Nathan zmienił pozycję i teraz rozciągał tylne łapy i biodra. Na koniec energicznie się otrząsnął. – Pozer – mruknęła.

Na co ziewnął, pokazując wszystkie zęby. Harry wniósł kilka paczek i uśmiechnął się do nich. – Chyba wszyscy pracowali wczoraj na dworze – stwierdził. – Razem z żoną przekopaliśmy ogródek i posadziliśmy warzywa, żona chciała też zasadzić kwiaty w donicach, żeby było kolorowo, więc poszliśmy do centrum ogrodniczego. Nie sposób było się tam opędzić od nowych przyjaciół! Nie wiedziała, co miał na myśli, a czuła się zbyt zmęczona, żeby pytać. – My też sadziliśmy – powiedziała, biorąc podkładkę i powoli zapisując dane dostawy. – Powinna pani wziąć aspirynę, to pomaga na ból nadwyrężonych mięśni – poradził jej. – I trzeba pić dużo wody. – Będę pamiętała. – Zaczekała, aż Harry wyjdzie, a potem poszła do sortowni sprawdzić, czy ma tam może do roboty coś, co mogłaby robić bez konieczności stania, schylania się, podnoszenia, siedzenia albo sięgania. Pić dużo wody? Nie, to raczej nie dla niej. Picie wody oznaczało konieczność siusiania, a siusianie oznaczało konieczność napięcia mięśni ud, żeby usiąść na sedesie. Już to raz dziś przerabiała i nie miała ochoty powtarzać. – Meg? – Merri Lee przyszła z zaplecza, niosąc

w rękach izotermiczną torbę z Czegoś na Ząb i małą torebkę. Postawiła torbę na stole do sortowania i wyjęła jedzenie. – Kawa, kanapka i dwa ciasteczka. – Potem otworzyła torebkę i wyjęła dwie buteleczki. – Nie wiem, co wolisz, aspirynę czy paracetamol, więc przyniosłam jedno i drugie. – Chyba nigdy nie dawano nam takich leków w kompleksie – stwierdziła Meg, próbując sobie przypomnieć obrazy szkoleniowe przedstawiające lekarstwa. Merri Lee zastanawiała się przez chwilę, a potem otworzyła buteleczkę z paracetamolem, wytrząsnęła dwie tabletki na dłoń Meg i przyniosła z zaplecza szklankę wody. – Zapewne nie dawali wam aspiryny, ponieważ zmniejsza krzepliwość krwi. Chyba nie jest to odpowiedni lek dla cassandra sangue. Meg przełknęła posłusznie tabletki i popiła wodą. – Nie boli cię? – Nie, ale czuję wszystkie mięśnie, a to tylko jeden krok od bólu. I właśnie dlatego umówiłam się dziś na masaż u Elizabeth Bennefeld. Ciebie też umówiłam, na szesnastą piętnaście, kiedy skończysz popołudniową zmianę. I Ruth i Theral. A Eve Denby aż pokręciła pupą z radości, kiedy jej powiedziałam, że dwa razy

w tygodniu na rynku przyjmuje masażystka. – A co mam robić do szesnastej? – Rozciągać się. Tylko nie nadmiernie. Słuchaj, muszę lecieć, Ruth zabiera dziś Wilczki na wycieczkę szkolną do ZDL, żeby się nauczyły, jak się należy zachowywać w księgarni, a ja pracuję tam dziś na kasie. Kiedy Merri Lee wyszła, Meg zrobiła skłon. Na zajęciach Spokojnego Umysłu potrafiła dotknąć palcami podłogi, dziś jednak ledwie sięgała dłońmi do kolan. Wrony, które siedziały na wysokim do ramion murze, oddzielającym parking dla dostawców od podwórza Henry’ego, zaczęły krakać. Chwilę później ciche aru Nathana ostrzegło ją, że podjechała kolejna furgonetka. Wyprostowała się z jękiem, sięgnęła po podkładkę i zanotowała nazwę widoczną na boku niewielkiego samochodu dostawczego. – Kwitnące Pąki. Coś nowego. Była to tylko luźna uwaga, ale Nathan natychmiast zbliżył się do lady. Kurier otworzył drzwi, ale nie wszedł do recepcji. Uśmiechnął się nerwowo do Meg. – Mam dostawę dla Theral MacDonald. Czy to właściwy adres? Nagle Meg poczuła mrowienie na żebrach, które chwilę potem przeszło w pulsowanie,

przenikające głęboko do kości. Nathan rzucił na nią okiem, a potem zawarczał na dostawcę. – Mogę przyjąć tę przesyłkę – odparła Meg, starając się zachować spokój. – Czyli ona tu pracuje? Proszono mnie o potwierdzenie, nim wydam przesyłkę – pokazał jej formularz. Teraz Meg zaczęły mrowić również ręce. – Będzie mogła odebrać tu kwiaty. – No to w porządku, pod warunkiem, że dostanę podpis. – Kurier podszedł do lady, nie spuszczając wzroku z Nathana. – Ale piesek. – Uhm. Kiedy podpisywała odbiór kwiatów, obrzuciła spojrzeniem koszulę mężczyzny. Na ciemnozielonym materiale umieszczono logo firmy Kwitnące Pąki, ale brakowało identyfikatora z imieniem i nazwiskiem. – Powinna pani trzymać takiego psa na smyczy. Uśmiechnęła się do niego niepewnie. Jaki pracodawca wysłał pracownika na Dziedziniec, nie uprzedzając go, kto tu mieszka? Wziąć Wilka na smycz, też coś! No tak, ale Sam nosił szelki i smycz, kiedy przychodził z nią do biura. Może ten mężczyzna słyszał o tym od innych dostawców? Albo

naprawdę nie potrafi odróżnić Wilka od psa? Przez chwilę Meg i dostawca mierzyli się wzrokiem. Mężczyzna miał jasne włosy i niebieskie oczy, co nie było niczym niezwykłym, ale jakoś nie potrafiła przywołać w pamięci obrazu szkoleniowego, który dobrze by go określał. Nie był przystojny. Więc jaki? Atrakcyjny? I z jakiegoś powodu jego obecność wywoływała u niej gęsią skórkę. Idź sobie, idź sobie, idź sobie! powtarzała w myślach. Podjechała kolejna furgonetka. – Ale ma tu pani ruch – stwierdził takim tonem, jakby go to zezłościło. – Właśnie. – Miłego dnia. – Kurier wyszedł, przytrzymując drzwi listonoszowi. – Ma pani coś do wysłania? – spytał listonosz, stawiając worek z pocztą na wózku, którego używała do przewożenia większych paczek. – Nie, dzisiaj nie. Dziękuję. Zaczekała, aż wyjdzie odebrać pocztę z niebieskiej skrzynki przed konsulatem, i pobiegła do sortowni. Nie zdziwiła się, kiedy Nathan przeskoczył kontuar i wpadł tam zaraz za nią. Zaskoczyło ją natomiast, że przybrał ludzką formę. Nagą ludzką formę. – Co się dzieje? – spytał.

Umknęła na drugą stronę wielkiego stołu, żeby nie oglądać go od pasa w dół. Czuła się mniej niezręcznie, kiedy Nathan przemieniał się tylko częściowo, w tę dziwną mieszankę Wilka i człowieka, która równocześnie była i nie była jednym i drugim. Gdy zaczął obchodzić stół, pisnęła i rzuciła się do drzwi na zaplecze. – Powinieneś się ubrać, jak jesteś w ludzkiej formie! Zawarczał na nią. Uch, a więc nie będziemy zajmować się ubraniami. Odwróciła głowę, starając się omijać wzrokiem jego części intymne, gdyż mógł to uznać za zachętę z jej strony. Przynajmniej tak twierdził Poradnik randkowania dla idiotów, który sprawiła sobie po tej krępującej sytuacji, kiedy… kiedy w nocy Simon przemienił się w człowieka, a ona skopała go z łóżka. Wprawdzie skopała go, ponieważ miała koszmar senny, a nie dlatego, że Simon był nagi… i w ludzkiej formie, niemniej… No dobrze, Nathanowi było najwyraźniej wszystko jedno, czy go widzi nagiego czy ubranego – może Wilki i ludzie odczytywali inaczej takie sygnały? Drzwi na zaplecze otworzyły się, a Nathan, wyraźnie zadowolony, przemienił się z powrotem w Wilka i wrócił do recepcji.

No tak, ten sygnał był wystarczająco jasny. – Skarżypyta – mruknęła Meg na widok Simona i Vlada. – Meg! – Simon wyszczerzył zęby. – Nathan mówi, że się drapiesz. Dlaczego? – Wcale się nie drapię. – Nie czuła już żadnego mrowienia. – Aruuu! – oświadczył Nathan, który stał na tylnych łapach, opierając przednie o ladę w recepcji, żeby widzieć, co się dzieje w sortowni. Meg odwróciła się i przeszyła go wzrokiem. A on ją. – Drapałam się, ale już mi przeszło – poprawiła się. Simon wyraźnie był bardziej skłonny uwierzyć Nathanowi niż jej. Wyciągnęła przed siebie ręce. – Już nie mrowią. Kiedy zjawił się ten dostawca, poczułam mrowienie i robiło się coraz gorsze, więc jak tylko mogłam, to odeszłam od lady. Vlad zasyczał. Simon i Nathan zawarczeli. Meg doszła do wniosku, że nie lubi, jak się na nią warczy w stereo. – Nie jesteśmy źli na ciebie – zapewnił ją Vlad. Zabawne. Bo właśnie tak to brzmiało. – Co takiego dostarczono, że poczułaś mrowienie? – Bukiet kwiatów – odparła.

Kiedy tylko podeszła do drzwi recepcji, mrowienie na żebrach wróciło, a w momencie gdy sięgnęła do klamki, zmieniło się w bolesne pulsowanie. Była tak skupiona na swoich doznaniach, że nie zdawała sobie sprawy, jak blisko niej znaleźli się Simon i Vlad; bezwiednie się cofnęła i nastąpiła Simonowi na stopę, że aż ten jęknął. Złapał ją za ramię i wciągnął na zaplecze. – Nic jej nie jest? – spytał Vlad, idąc za nimi. – Nic mi nie jest – odparła, potrząsając rękami. – Mrowienie ustępuje, więc to ten bukiet musi je powodować. Kwiaty pochodzą z firmy o nazwie Kwitnące Pąki. Nigdy wcześniej niczego nam nie dostarczali. – Urwała. – Meg? Dlaczego tak zbladłaś? – spytał Simon ostro. – Te kwiaty są dla Theral – odparła szeptem. Vlad wyszedł z zaplecza i po chwili usłyszała, jak dzwoni do kogoś. – Przyjdź do biura łącznika. – Chwila ciszy. – Pieprzyć zastępstwo przy kasie, przychodź natychmiast. Meg zamrugała zaskoczona. – Kląłeś do Merri Lee? – spytała, kiedy wrócił na zaplecze. – Skąd wiesz, że to z nią rozmawiałem? – Powiedziała mi, że dziś rano pracuje na kasie

w ZDL. Odezwałeś się… nieprzyjemnie. Vlad zakołysał się na piętach. – Wydawało mi się to właściwe w tej sytuacji. Powinienem ją przeprosić? – W każdej innej sytuacji nakrzyczałbyś na nią za to, że zostawia kasę bez opieki, więc tak, powinieneś ją przeprosić. – Meg nie była pewna, czy ludzie mają w zwyczaju przepraszać swoich pracowników, ale gdyby to na nią nakrzyczano bez powodu, chciałaby zostać przeproszona. Vlad westchnął. Merri Lee przybiegła zdyszana razem z Tess, u której w brązowych skręconych włosach pojawiły się zielone i czerwone pasma. Tubalny głos w recepcji wskazywał, że zjawił się również Henry. – Co się dzieje? – spytała Tess. – To ma coś wspólnego z kwiatami – odparł Simon. – Ale nie wiadomo dlaczego. Meg ruszyła do recepcji, chcąc znaleźć odpowiedź, a za nią podążyli Merri Lee i trójka terra indigena. Zatrzymała się, nim dotarła do drzwi i objęła się ciasno rękami. Już tutaj miała ochotę szarpać skórę, żeby się pozbyć mrowienia. Kiedy się cofnęła, Merri Lee wyminęła ją i podeszła do lady w recepcji. – Nathan mówi, że jest na nich zapach

kwiatów, tego człowieka, który je tu przyniósł i jeszcze kogoś – powiedział Simon. – Zapewne kwiaciarki. – Merri Lee przyjrzała się kwiatom. – Ładny bukiet sezonowych kwiatów. Moim zdaniem wygląda zupełnie zwyczajnie, choć zapewne gdyby ktoś go zjadł, mógłby mu zaszkodzić. – Gdzie jest Jedynak? – spytała odruchowo Meg. Nathan i Simon westchnęli, ale pytanie miało swój sens. Jedynak próbował zjeść wszystko, co choć trochę sprawiało wrażenie jadalnego – i nie tylko. Merri Lee obróciła bukiet. – Nie ma bileciku. – Czy to coś niezwykłego? – spytała Tess. Dziewczyna pokiwała głową. Meg potarła ramiona i zajrzała do recepcji. – Kurier powiedział, że kwiaty są dla Theral. – Obie wydzielacie woń strachu – stwierdził Simon. – Dlaczego? Merri Lee się zawahała. – Wie pan, dlaczego Theral mieszka w Lakeside u rodziny i dlaczego posterunkowy MacDonald odprowadza ją zawsze do pracy, a potem do domu? Kiwnął głową. – Montgomery mówił, że uciekła od partnera,

który ją krzywdził. – Nazywa się Jack Fillmore. Mógł wysłać jej te kwiaty, żeby sprawdzić, czy może ją tu znaleźć. – Kurier wziął Nathana za psa – wtrąciła Meg. – I był zły, że w biurze jest taki ruch. – Jak wyglądał? – spytała Merri Lee, a potem uniosła rękę. – Zaczekaj. Zadzwonię do Michaela i poproszę, żeby porozmawiał z Lawrence’em. Może ma jakieś zdjęcie tego Fillmore’a. Reszta rodziny pewnie wyrzuciła wszystkie fotografie, ale założę się, że Lawrence zatrzymał jakąś na wypadek, gdyby potrzebowała jej policja. – Theral myślała, że tu będzie bezpieczna – powiedziała Meg i dodała w myślach: tak jak ja. – Jest tu bezpieczna – warknął Simon. – Czy Montgomery jest na Dziedzińcu? – Nie, musiał iść na komisariat – odparła Merri Lee. – Lizzy zwiedza księgarnię razem z Wilczkami. Eve Denby proponowała, że zabierze ją dziś do siebie, ale porucznik nie chce, żeby opuszczała Dziedziniec bez niego. – Rozsądnie z jego strony – zagrzmiał Henry. – Musimy dowiedzieć się więcej, ale Henry i ja mamy umówione spotkanie ze Steve’em Przewoźnikiem – powiedział Simon i spojrzał pytająco na Meg. – Dasz sobie radę? – Nic mi nie jest – zapewniła go i wróciła do sortowni. Stanęła po drugiej stronie stołu,

ponieważ tak daleko od kwiatów mrowienie było tylko lekko irytujące. Simon poszedł za nią. – Nic mi nie jest – powtórzyła. – Jedź na to swoje spotkanie – dodała, żeby się przekonać, czy jej wieszcza natura zareaguje jakoś na te słowa. Nic. – No dobrze – odparł, kiedy już przyjrzał się jej do woli. – Henry zabierze kwiaty do konsulatu, żeby cię nie niepokoiły, a Vlad zadzwoni na policję. – Ludzkie prawo nie działa na Dziedzińcu. – Nie, ale zagrożenie nie kryje się na Dziedzińcu. Poza tym posterunkowy MacDonald to krewny Theral, więc policja i tak się dowie i będzie szukała odpowiedzi. Kiwnęła głową i uśmiechnęła się do niego drżąco. – Nie cięłam się. – To dobrze. – Zawahał się, przestąpił z nogi na nogę. – Henry na ciebie czeka. Wahał się jeszcze przez chwilę, a potem westchnął i wyszedł z biura. – Na pewno wszystko w porządku? – spytała Merri Lee cicho, kiedy Nathan zwinął się w kłębek na posłaniu, a reszta terra indigena

wróciła do własnych zajęć. – Zostanę, jeśli mnie potrzebujesz. – Naprawdę nic mi nie jest. Ale jednak coś ją dręczyło. Simon był Wilkiem i ludzkie reguły nie zawsze go dotyczyły, ponieważ nawet kiedy wyglądał jak człowiek, nie myślał jak człowiek. A jednak… – Wydawał się… rozczarowany… kiedy wychodził – zaczęła. – To znaczy Simon. Merri Lee oparła się o stół do sortowania poczty. – Kiedy Michael i ja jesteśmy razem, a potem jedno z nas musi gdzieś wyjść, całujemy się na do widzenia. Może Simon miał nadzieję na wilczy odpowiednik czegoś takiego. Meg zmarszczyła brwi. – Nie zamierzam go lizać po twarzy. Merri Lee się roześmiała. – No dobrze, ale kiedy jest w ludzkiej formie, zapewne mogłabyś go pocałować w policzek. To tak, jakby powiedzieć: „Jestem tutaj”. Zaznaczyć gestem swoją obecność. – Podobnie działa dotyk ręki, kiedy wokoło są ludzie. Musi o tym pomyśleć. Uśmiechnęła się do Merri Lee. – Zostawisz Vlada samego przy kasie? – Nakrzyczał na mnie, więc niech sobie radzi

sam, ale Ruth pewnie przyda się pomoc. Kiedy Merri Lee wyszła, Meg otworzyła drzwi dostawcze i wciągnęła wózek do sortowni, by rozdzielić pocztę, po którą wkrótce przyjdą kucyki. Ale kiedy wysypała pocztę na stół, stanęła nad nią zamyślona. Obecność. Dotyk. Jestem tutaj. Zdecydowanie musi o tym pomyśleć.

Rozdział 35 Poniedziałek, 14 maja Henry odbierał jeden telefon po drugim, kiedy jechali Drogą Nadrzeczną do Przystani Przewoźników. – Kłopoty? – zapytał Simon znad kierownicy, kiedy komórka Niedźwiedzia nie zadzwoniła przez pełną minutę. – Wieści – odparł Henry. – Z Toland przyjechał policjant i chce przesłuchać Lizzy. Kapitan Burke pyta, czy spotkanie może się odbyć w konsulacie. – Mądre posunięcie. Dlaczego to nie porucznik Montgomery zwrócił się z tym pytaniem? Zwykle to on z nami współpracuje. – Może dlatego, że Lizzy jest jego córką i takie pytanie byłoby nie na miejscu z powodów, których nie rozumiemy? Dziś rano przyjechał też Stavros Sanguinati. On i ten policjant z Toland musieli jechać tym samym pociągiem. – Myślisz, że Stavros zażyczył sobie miejsca w salonce? Henry wyszczerzył zęby w uśmiechu. – Jeśli w składzie pociągu była salonka, to tak, z pewnością nią jechał. Zgodnie z zasadami panującymi w Thaisii

terra indigena, w zamian za zgodę na budowę w interiorze torów kolejowych, łączących ludzkie osiedla, mogli jeździć pociągami zawsze i wszędzie, gdzie przyszła im ochota. Ale dopiero kiedy Simon, porucznik Montgomery i doktor Lorenzo wybrali się na Środkowy Zachód podczas obławy na Kontrolera, Inni dowiedzieli się, że istnieją luksusowe wagony specjalne. Są one wyposażone w skórzane fotele, własną kuchnię i łazienkę z prysznicem, w których w dodatku nie śmierdzi tak mocno ludźmi. Od tamtej pory bogaci ludzie, którzy zwykli podróżować w takich wagonach, a podczas podróży knuli plany wymierzone w terra indigena, nie mogli już liczyć na prywatność. Nawet jeśli w pociągu nie było akurat żadnego wampira czy zmiennokształtnego, Inni obserwowali uważnie pasażerów salonek. Ale i tak mieli szczęście, bo Żywioły i inne formy tubylców ziemi, które zwykle pozostawały w ukryciu, nie zwracały większej uwagi na sprytne mięso, o ile ich nie sprowokowało. – Kiedy już policja porozmawia z tą Lizzy, porucznik Montgomery może zadać Meg swoje pytania o kwiaty i człowieka, który je dostarczył – dodał Henry. Zły partner zmusił Theral do porzucenia dwóch posad w innym mieście. Od tamtej pory

mieszkała dla bezpieczeństwa u rodziców posterunkowego MacDonalda. Ale jeszcze bezpieczniejszym miejscem był dla niej Dziedziniec, na którym pracowała. Tylko czy to wystarczy? Simon miał ochotę strząsnąć z siebie ludzkie sprawy, które przylgnęły do niego ostatnio jak rzepy do futra. Wiedział, dlaczego wszystko się zmieniło, ale nie żałował obecności Meg na Dziedzińcu. Dzięki niej stosunki z ludźmi były łatwiejsze, a ponadto dostarczała rozrywki wszystkim mieszkańcom Dziedzińca i zmniejszała poczucie presji ze strony ludzi z Lakeside. Choć to nie oznaczało, że jej obecność nie powodowała nieporozumień. Weźmy na przykład jej przyjaźń z Nathanem. Simon cieszył się, że się ze sobą dogadują. Biuro łącznika nie działałoby tak sprawnie, gdyby Meg i stróżujący Wilk nie potrafili ze sobą współpracować. Ale czasami, kiedy wyglądał przez okno księgarni i widział jak jego piszcząca zabawka bawi się na dworze z innym Wilkiem, a on musi się zajmować głupią, ludzką robotą papierkową, czuł ogromne rozżalenie. Nathan był jednak tylko, jak to określali ludzie, kolegą z pracy. Meg nie spędzała z nim wiele czasu poza biurem łącznika. Nie tuliła się do

niego, oglądając filmy. I nie dzieliła z nim łóżka, bez względu na formę, jaką przybrał. Takie rzeczy robiła tylko z nim, ponieważ był dla niej innym rodzajem przyjaciela. To była niemal… Jakiś zapach zwrócił uwagę Simona, przerywając tok jego myśli i przypominając mu, dlaczego dokonał w ostatnich latach pewnych wyborów. – Jeśli terra indigena, którzy pracują na Dziedzińcach staną się zbyt ludzcy, czy wzbudzi to ich wrogość? – spytał cicho. Henry odwrócił głowę, a jego potargane włosy załopotały na wietrze wpadającym przez otwarte okno samochodu. – Pytasz ze względu na siebie? – Czujesz to, prawda? Henry odwrócił wzrok i zastanawiał się przez chwilę. – Tak, czuję – powiedział wreszcie. – Ich zapachu tu nie było, kiedy ostatnim razem jechaliśmy na Wielką Wyspę. To ma nam przypomnieć, jak bardzo jesteśmy odcięci od tubylców ziemi zamieszkujących najdziksze części interioru. A także wskazywało, że wieści o ostatnich postępkach ludzi dotarły już do pierwotnej puszczy, niepokojąc tubylców ziemi, którzy

zwykle nie zbliżali się tak bardzo do ludzkich osad, jeśli panował w nich spokój. Interiorem nazywano tereny, na które ludzie mieli całkowity zakaz wstępu. Thaisia dzieliła się na koncentryczne strefy, jak kręgi na tarczy strzelniczej. W centrum znajdowali się ludzie. Pierwszy krąg stanowili terra indigena, którzy potrafili się przemieniać i uchodzić za ludzi przynajmniej na tyle, by porozumiewać się z natrętami i odbierać od nich uzgodnione dobra, którymi płacono za dzierżawę ziemi – innymi słowy Inni, którzy pracowali na Dziedzińcach albo mieszkali we własnych osadach opodal ludzkich osiedli, by mieć na nie oko. Następny krąg tworzyli terra indigena, którzy lubili niektóre przedmioty produkowane przez ludzi, ale sami nie utrzymywali z nimi kontaktu. Łącznie te dwa kręgi tworzyły bufor pomiędzy ludźmi a samym interiorem. Ci, którzy go zamieszkiwali… Formy, jakie przybierali, kiedy z jakichś przyczyn rezygnowali ze swej prawdziwej postaci, nie miały nazwy. Kroki tych tubylców ziemi były niczym stłumiony grom, wibrujący pod trawą i kamieniami. Nawet tak silni zmiennokształtni jak Wilki, Niedźwiedzie i Pantery nie byliby w stanie stawić im czoła. Ci tubylcy ziemi byli zębami i pazurami Namid.

Pozostali terra indigena nazywali ich Starszymi. – Chaty z bali – mruknął Simon. – Studnie, farmy, kołowrotki i krosna. Wiatraki i koła wodne. Wiele lat temu, kiedy ludzi usunięto z większości terenów Thaisii, to, co po nich pozostało stało się domami dla innych istot albo popadło w zapomnienie. Gdyby ludzie zniknęli, nic by się nie zmieniło. Terra indigena nauczyli się budować własne chaty z bali, nauczyli się prząść i tkać płótno, nauczyli się uprawiać ziemię i przechowywać zapasy na czasy głodu. Opanowaliśmy to wszystko, nie absorbując wiele z ludzkiej formy. Ale teraz… Henry westchnął. – Ale teraz, jeśli zabraknie ludzi do obsługi rzeczy, które stworzyli, to, co po nich zostanie nie pójdzie po prostu w zapomnienie. Nie stanie częścią świata. A przynajmniej zajmie to dużo więcej czasu. – Odwrócił głowę, żeby wiatr zwiał mu włosy z twarzy. – Czy to dlatego tak cię interesuje Osiedle Nadrzeczne i utrzymanie ludzkiego stada na Dziedzińcu? Simon kiwnął głową. – To się powtórzy. Ludzie będą napierać, póki terra indigena ich nie zniszczą. Narkotyki produkowane z krwi cassandra sangue to dopiero początek. Zupełnie, jakbyś czuł zapach

dymu, ale nie mógł zlokalizować pożaru. Terra indigena, którzy prowadzą farmy nie rozumieją, dlaczego ludzie obawiają się głodu i dlaczego już teraz mają za mało żywności. Nie ma powodu, żeby głodowali. A przynajmniej nie codziennie. – Wszystkie stworzenia Namid wiedzą, co to głód. My również. – Owszem, mamy świadomość, że nie zawsze można iść spać z pełnym brzuchem. Wie o tym wszystko, co żyje na świecie, oprócz ludzi, którzy z obawy przed głodem spoglądają pożądliwie na nasze ziemie i rośnie w nich złość, że nie mogą sięgnąć po coś, co do nich nie należy. W Thaisii na pewno dojdzie do walk o terytorium. – Więc chcesz się przekonać, czy terra indigena potrafią zastąpić ludzi, a równocześnie pozostać sobą? – Tak. Milczenie. – Teraz rozumiem, dlaczego tak ci zależy na pomaganiu Intuitom z Wielkiej Wyspy i ludzkiemu stadu na Dziedzińcu – powiedział wreszcie Henry. – To taki eksperyment. – Urwał. – Czy należy do niego czas, jaki spędzasz z Meg? – Nie – odparł Simon, siłą powstrzymując się od warczenia. Nie byłoby mądrze drażnić Henry’ego w ciasnym pojeździe, gdzie nie ma się

jak uchylić przed jego ręką. – A może i tak. Ona się od nas uczy, my uczymy się od niej. Więc… po prostu uczymy się razem. Znów chwila ciszy. – To dobrze – stwierdził Henry.

Rozdział 36 Poniedziałek, 14 maja Jackson Wilcza Straż odetchnął głęboko kilka razy, zanim otworzył drzwi do pokoju dziewczyny z bliznami. Kiedy nie poczuł zapachu krwi, wszedł i postawił na biurku talerz z jedzeniem. Dopiero wtedy popatrzył na łóżko, na którym leżała. Zamrugała i ziewnęła, pokazując drobne, zdrowe zęby. – Przyniosłem ci jedzenie. – Zrobił krok w stronę łóżka, zaciekawiony jej rysunkami. Pierwszy przypominał wzory na narzucie. Nie bardzo wiedział, co jest na drugim, ale ten trzeci… – Co to jest? – spytał. – To, co słyszałam w nocy. Rysunek przedstawiał krajobraz oświetlony blaskiem księżyca i dwa Wilki z głowami zadartymi w pieśni. Z ich pysków unosił się dym, prosto w nocne niebo, gdzie przybierał kształty zwierzyny: bizona i łosia, renifera i jelenia, kozic i królików. – Narysowałaś naszą pieśń. Dziewczyna schowała ręce pod pachy, jakby chciała je ochronić. – Czy zrobiłam coś złego?

– Nie. – Wziął rysunek i dostrzegł żal w jej oczach. – Chciałbym go pokazać starszyźnie Wilczej Straży. Przyniosę ci go z powrotem. – Czy mogłabym… – Wyraźnie nie potrafiła spojrzeć mu w oczy. – Czy mogłabym potem zawiesić go na ścianie? – Tak. Spojrzała na niego takim wzrokiem, jak szczeniak obawiający się kary za to, że posłuchał instynktu. Czyżby ludzie w kompleksie karali ją za rysowanie? Ale dlaczego? Powinien chyba coś powiedzieć. – Zieleń trawy jest inna niż zieleń liści, a błękit wody ma różne odcienie. Pójdę dziś do punktu wymiany i spytam, czy mają więcej kolorowych ołówków… Oczywiście, jeśli ich nadmiar cię nie zdenerwuje. – Lubię kolory. Odwrócił się, żeby odejść. – Powiedzieli, że odetną mi palce – powiedziała do jego pleców. – W tamtym miejscu. Mieli mi odciąć palce, ponieważ musiałam rysować, a oni chcieli, żebym musiała się ciąć. Wyszedł z pokoju, nie odwracając się i delikatnie zamknął za sobą drzwi. Grace tylko rzuciła na niego okiem i uśmiech zniknął z jej twarzy. – Co się stało? – Powęszyła delikatnie.

Odwrócił rysunek, żeby mogła go zobaczyć. – Skąd ona to wiedziała? – zdziwiła się. – Muszę o to zapytać Meg Pionierkę. Ale najpierw pokażę ten rysunek naszej starszyźnie, a potem pójdę do punktu wymiany Intuitów po więcej ołówków. – Powinieneś kupić też ramkę, żeby go oprawić. – Pójdziesz ze mną, żeby ją wybrać? Grace była białym Wilkiem, pochodziła z wyżyn Północnego Zachodu. Do Słodkiej Wody trafiła w młodości, a choć jej ludzka forma mogła uchodzić za człowieka, po przemianie jej włosy pozostawały białe z jasnoszarymi pasmami, co przy jej młodej twarzy wzbudzało nadmierne zainteresowanie ludzi. Bardzo ją to krępowało. – Kiedy byłam tam w zeszłym tygodniu, zauważyłam obcych – powiedziała. – Nie podobał mi się ich zapach. Intuitom chyba też nie. Podszedł do niej bliżej. – Powinnaś była mi o tym powiedzieć. – Powiedziałam starszyźnie. Wrony zapewne pilnują wioski, a Jastrzębie i Orły pojazdów, które przejeżdżają w okolicy. – Wzburzyła włosy ręką. – Pójdę z tobą do punktu wymiany. Myślę, że nikt z nas nie powinien tam chodzić

samotnie. Przynajmniej przez jakiś czas. Chciał zostać jej partnerem, a ona zastanawiała się, czy go zaakceptować. Miał nadzieję, że chce z nim iść dla towarzystwa, a nie dlatego, że samotnemu Wilkowi grozi wśród ludzi niebezpieczeństwo. Jeśli w wiosce Intuitów będą kłopoty, ona też będzie zagrożona. Intuici nie wspomnieli mu o wizycie obcych, choć na ich prośbę przyjął do siebie dziewczynę z bliznami. Musiał to sobie przemyśleć. Wyznaczył stróżującego Wilka, żeby słodka krew nie była sama, a potem razem z Grace poszli zobaczyć się ze starszyzną. Później wzięli jeden z dwóch pojazdów używanych w osadzie i pojechali do punktu wymiany. Jackson postanowił sobie, że po powrocie wyśle wiadomość do Simona Wilczej Straży. Zapyta, czy słodka krew potrafi doświadczać wizji i wygłaszać przepowiednie nie tylko wtedy, kiedy przecina sobie skórę.

Rozdział 37 Poniedziałek, 14 maja Kiedy Monty usłyszał podniesiony głos, dobiegający z biura kapitana Burke’a, przyspieszył kroku. – Mam za sobą siedem godzin w pociągu, w jednym wagonie z walniętym wampirem, więc spodziewam się tu współpracy, Burke! – Oczywiście, że będziemy współpracować, ale nie mogę panu przekazać czegoś, czego nie mam – odparł Burke i rzucił okiem w stronę wejścia do biura. – Proszę wejść, poruczniku. Przedstawiam panu kapitana Feliksa Scaffoldona z wydziału kryminalnego policji w Toland. Kapitanie, oto porucznik Crispin James Montgomery. Monty wszedł do pokoju. – Czy już wiadomo, kto zabił Elayne? Scaffoldon zmierzył go złym wzrokiem. – O tej porze zjawia się pan w pracy, poruczniku? Rozumiem, u Wilków jest tak przytulnie, że człowiek przestaje się spieszyć do pracy. Porozmawiamy później. – Demonstracyjnie odwrócił się tyłem do Monty’ego, kontynuując rozmowę z kapitanem. – Chcę porozmawiać z dzieckiem.

Natychmiast. Monty zbliżył się na tyle, żeby Scaffoldon musiał na niego spojrzeć. – Przyjechał pan aż z Toland, żeby przesłuchać Lizzy? Nie dostał pan kopii jej zeznania? – Ależ dostał – odpowiedział Burke, zanim Scaffoldon zdążył otworzyć usta. – Ale pana kapitana tak naprawdę interesują zebrane dowody rzeczowe. Już mu zaproponowałem ich wydanie. – Tak, muszę zabrać do Toland tego miśka – warknął Scaffoldon. – Tutaj nie pomoże nam złapać zabójcy. – Nie spojrzał na Monty’ego. Zrobił to tak ostentacyjnie, że stało się jasne, iż nadal uważa go za zabójcę, choć fizyczną niemożliwością była podróż do Toland i z powrotem w czasie, jakim porucznik dysponował. – Poza tym rodzina dziecka życzy sobie, żeby mała wróciła do Toland, więc zabiorę ją, jak będę wracał. – Moja córka zostanie ze mną – oświadczył Monty spokojnie, choć aż gotował się w środku ze złości. – Nie wiemy na pewno, czy to istotnie pańska córka. Matka panny Borden poddaje w wątpliwość pańskie ojcostwo. Monty wyjął z wewnętrznej kieszeni marynarki plik dokumentów i podał

Scaffoldonowi. – Proszę bardzo. Może pan to przekazać Celii Borden. – Co to jest? – Scaffoldon nawet nie spojrzał na papiery. – Kiedy spisywaliśmy umowę alimentacyjną, Elayne nie zgłosiła żadnych zastrzeżeń do mojego ojcostwa. Nie miała też wątpliwości w tej kwestii, kiedy Lizzy się urodziła i została zarejestrowana. Ani ona, ani Celia Borden nie kwestionowały go przez wszystkie te lata, kiedy mieszkaliśmy razem w Toland. Wiem, że jestem ojcem Lizzy, bez względu na to, co matka Elayne twierdzi obecnie, i mogę jej zapewnić utrzymanie, więc moja córka zostanie ze mną. Proszę, oto dokumenty przekazujące mi opiekę nad dzieckiem. Zostały wydane dziś rano. Jak to dobrze, że podpisał dziś te papiery. Celia Borden nigdy tak naprawdę nie interesowała się Lizzy i z pewnością to nie uczucia do wnuczki sprawiły, że domagała się jej powrotu do Toland. Po prostu z jakiegoś powodu chciała mieć dziewczynkę pod ręką, a ten powód – Monty był tego pewien – niewiele miał wspólnego z dobrem Lizzy. Na twarzy Scaffoldona odmalowała się wściekłość. Zrobił taką minę, jakby chciał podrzeć dokumenty i cisnąć na podłogę.

– Chcę ją zobaczyć – oświadczył. Dziko przyjazny uśmiech Burke’a stał się lodowaty. – Panna Elizabeth przebywa w bezpiecznym miejscu, ale ponieważ pan nalegał, umówiłem spotkanie. I kazałem przynieść zabawkę z depozytu. Może zabierze ją pan od razu, żeby po przesłuchaniu nie musiał pan wracać na komisariat? – Ostentacyjnie spojrzał na zegarek. – Panna Elizabeth będzie na pana czekać za godzinę. – Przesłucham ją tutaj. – Przykro mi, ale to niemożliwe. Scaffoldon zmierzył wzrokiem Monty’ego i Burke’a. – Na wszystkich bogów, gdzieście ją ukryli? Lodowaty błysk w niebieskich oczach kapitana miał temperaturę jego uśmiechu. – Na Dziedzińcu w Lakeside.

Rozdział 38 Poniedziałek, 14 maja Spotkali się w ratuszu na Wielkiej Wyspie, w sali konferencyjnej, którą Steve Przewoźnik zarezerwował specjalnie na to spotkanie. Simon przyjrzał się uważnie kobiecie siedzącej naprzeciwko niego. Nie bardzo wiedział, jak powinno się określać tę Pam Ireland. Pulchna? Solidna? Nabita? Dla ludzi to było ważne, to były ich określenia. Ale jemu, ponieważ nie oceniał jej w tej chwili jako potencjalnej zwierzyny, którą trzeba wykarmić całą watahę, przychodziło do głowy inne słowo. Szczera. Tak, dokładnie tak. I jeszcze… – Dlaczego czuć cię psem? – spytał. – To Ben – odparła i uśmiechnęła się miło. – Mój golden retriever. Jest jeszcze młody, więc trochę przygłupi, ale bardzo lubi dzieci. I inne zwierzęta, choć nie widział ich dotąd zbyt wiele. – Zobaczy, jeśli tu zostaniesz – zapewnił ją Steve, siadając obok. – A także Lisy, Niedźwiedzie i Kojoty, żeby wymienić tylko te trzy rodzaje. Na wyspie mamy kilka psów i kotów, ale są to zwierzęta pracujące. – Spojrzał na Simona i Henry’ego i gestem wskazał Minga

Niedźwiedzią Straż. – Póki Ben się tu nie zjawił, nie mieliśmy pojęcia, że tutejsze zwierzęta reagują na terra indigena inaczej, niż zwierzęta, które nie dorastały wśród ich zapachów. Biedny Ben jest zdania, że Niedźwiedź ma zapach Niedźwiedzia bez względu na formę, jaką akurat przybiera, więc prawie cały czas się przed nim chowa. – Ale dziewczynki czują się przy nim pewniej – zwróciła mu uwagę Pam, po czym spojrzała na Simona. – Pan Przewoźnik uprzedzał, że o moim zatrudnieniu musi zadecydować kilka osób… – Pozwoliłem pani Ireland popracować kilka godzin z dziewczynkami, ponieważ chciałem sprawdzić, jak zinterpretuje informacje, przekazane nam przez pannę Corbyn – przerwał jej Steve. – I? – spytał Simon. – Szkoda, że wcześniej nie wiedziałam tego wszystkiego – powiedziała Pam, a w jej głosie słychać było gorycz. – A raczej, że nie miałam niczego na poparcie moich przeczuć. Kiedy pracowałam w innych ośrodkach, czułam, że pewne rzeczy mogą złagodzić stres moich podopiecznych, ale same przeczucia nie wystarczały administratorom. – Dziewczyny umarły? – spytał Simon. – Owszem, kilka prób samobójczych powiodło

się. Ale teraz, kiedy wiem trochę więcej o cassandra sangue, zaczynam wątpić, czy to rzeczywiście były próby samobójcze. Być może te dziewczyny cięły się z innych powodów i wykrwawiły się przypadkowo. Pewna siebie. Takie określenie też pasowało do tej kobiety. Mógł się założyć, że nie wahała się uszczęśliwiać pracodawców swoimi opiniami i to pewnie częściej niż ludzkie stado uszczęśliwiało jego. A ci nieszczęśni pracodawcy nawet nie mogli jej ugryźć, żeby wreszcie zamilkła. – Małe wieszczki nie mogą dalej mieszkać w pensjonacie – odezwał się Ming. – Nawet teraz, kiedy oczyściliśmy ich pokoje z nadmiaru rzeczy, panuje tam dla nich za duży ruch. – A Lara i Margaret muszą zarabiać na życie – zauważył Steve. – Wioska płaci im za utrzymanie dziewczynek, ale to nie może trwać wiecznie, nie stać nas na to. – Nie wolno wam ich ciąć dla zysku! – warknął Simon. – Oczywiście, że nie. – Steve przeczesał palcami włosy. – Ale nasza wioska nie należy do najbogatszych. Simon się zastanowił. Dziedziniec w Lakeside miał masę pieniędzy, więc Pam Ireland mogło płacić Stowarzyszenie Przedsiębiorców, choć pracowałaby dla Steve’a Przewoźnika. Poza tym

mogłaby się spotykać z doktorem Lorenzo w gabinecie na rynku i rozmawiać o tym, co powinno się umieszczać w tych jego specjalnych raportach. Tak, to mogło się udać. – Masz jakiś pomysł? – zwrócił się Henry do Minga, wyrywając Simona z zadumy. Niedźwiedź pokiwał głową. – Przedyskutowaliśmy tę sprawę między sobą i z Intuitami. Postanowiliśmy, że przekażemy im trzydzieści akrów ziemi pod budowę domu dla cassandra sangue. – Trzydzieści akrów? – powtórzył Simon, zaskoczony. – A po co pięciu małym dziewczynkom aż tyle ziemi? Przecież nie polują ani nie uprawiają roli. – Zbudujemy dla nich odpowiedni dom, a potem następne, w których mogłaby zamieszkać nawet setka takich dziewczynek. Chcemy, żeby powstało tu coś w rodzaju kampusu dla wieszczek krwi – wyjaśnił Steve. – Kampus. – Simon wyszczerzył zęby, a przerażenie w oczach Pam uświadomiło mu, że nie panuje już nad ich wyglądem. – Czy tak nazywa się teraz kompleksy? – Nie. To znaczy tak, w pewnym sensie. – Steve odetchnął. – Nie chodzi nam o miejsce otoczone murem, z zamykanymi na klucz celami. Nie

mówimy o czymś takim. Chcemy stworzyć miejsce, gdzie cassandra sangue mogłyby mieszkać i uczyć się. Coś takiego jak prywatna szkoła plus duży teren, żeby można było po nim wędrować, uprawiać warzywa i nawiązywać aktywny kontakt ze światem. Byłaby tam mała farma z kilkoma mlecznymi krowami, kozami i kurami, którymi wieszczki mogłyby się opiekować. A Jerry Saniarz obiecał, że porozmawia z rodziną Kupców, żeby przekazały nam parę kuców. – Mamy nadzieję, że większość wieszczek zdoła po kilku latach wynieść się z kampusu i podjąć pracę w małych osadach takich jak Przystań Przewoźników – dodała Pam. – Ale podejrzewam, że niektóre z nich nigdy nie będą w stanie żyć poza ośrodkiem. – A niektóre umrą, bez względu na to, jak bardzo będziemy się starali im pomóc – dokończył Henry, kiwając głową. – Macie robotników, którzy potrafią zbudować ten kampus? – spytał Simon. Jak Meg zareaguje na wiadomość, że wieszczki krwi przeniesiono z jednego więzienia do drugiego? Chociaż, czy to naprawdę będzie więzienie? Dla Wilka trzydzieści akrów to niedużo, ale z drugiej strony Dziedziniec również otoczony jest płotem, który określa jego granice. Czy Meg czuje się tam

uwięziona? Musi ją o to spytać dziś wieczorem. – Tak – odparł Steve. – Znaleźliśmy też architekta, który zaprojektuje budynki. Bardzo proste, dające prywatność i ochronę, ale nie aż tak proste jak w komunie Prostego Życia. Chcemy, żeby pasowały do Przystani Przewoźników. Kiedy Steve się zawahał, włączył się Ming. – Intuitów i terra indigena z Wielkiej Wyspy nie stać na zakup drewna i rur i innych rzeczy potrzebnych do zbudowania ludzkiej gawry. Nie mamy dość pieniędzy. Przedyskutujemy to między sobą, uciął Simon i rzucił okiem na Pam. Dziewczynki ją lubią, stwierdził Ming. Steve chce, żeby w przyszłości kierowała kampusem. Poznała już Jean? Opowiedzieliśmy jej o Jean, a Steve poszedł na farmę Ogrodników opowiedzieć Jean o niej, ale jeszcze się nie spotkały. Jean twierdzi, że nie jest gotowa. Simon spojrzał na Pam. – Zatrudniam cię. Będziesz się opiekowała wieszczkami, które mieszkają w Przystani Przewoźników. A teraz odejdź. Kobieta zamrugała zaskoczona i spojrzała pytająco na Steve’a, który pokiwał głową. – Dziękujemy ci, Pam – powiedział. –

Porozmawiamy, jak tylko tu skończę. Wstała i demonstracyjnie wyszła z sali. – To było nieuprzejme – stwierdził Steve. – Nieprawda – zaprotestował Simon. – Postąpiłbym nieuprzejmie, gdybym jej zagroził, że ją zjem, jeśli zaraz nie wyjdzie, ponieważ pracownicy są niejadalni. Ale trzeba podjąć decyzje, które jej nie dotyczą. – Osiedle Nadrzeczne – zagrzmiał Henry, zagłuszając ewentualną odpowiedź Steve’a. – Simon był ostatnio zajęty, więc to ja i Vlad zajęliśmy się tą sprawą. Simon spojrzał na niego zdumiony podobnie jak Ming i Steve. – Mieszka tam kilku Sanguinatich – zaczął Steve ostrożnie. – Kiedy pojechaliśmy obejrzeć domy i zrobić listę koniecznych napraw, zjawili się, żeby sprawdzić, kto przyszedł i zapewniali, że mają waszą zgodę na zasiedlenie tego miejsca. – Owszem. Erebus Sanguinati też nie ma nic przeciwko temu – potwierdził Simon. – W jakim stanie są te domy? – Nie w takim złym, jak się spodziewaliśmy – przyznał Steve. – Trzeba w nie włożyć trochę pracy, to prawda, ale tylko budynek fabryczny wymaga gruntownego remontu, jeśli miałby nam służyć do jakichś celów. – Najbardziej niepokoi nas możliwość, że te

domy zajmą uciekinierzy z Talulah Falls – powiedział Ming. – Dlatego musi tam zamieszkać ktoś jeszcze. Kilku młodych wampirów nie wystarczy – zdecydował Simon. – Kogo ma pan na myśli? – spytał Steve. – Ludzi? – Nie tylko. Chciałbym, żeby tam zamieszkała mieszana społeczność. Intuici, ale i ludzie, których ci z LPiNW nazywają miłośnikami Wilków, a także terra indigena. – Popatrzył na zebranych. – W tej chwili Talulah Falls to niebezpieczne miejsce. – Dowiedziałem się od Wroniej Straży, że terra indigena, którzy teraz je kontrolują, zamierzają oddzielić użytecznych ludzi od mięsa. A ich zdaniem większość mieszkańców to mięso. – Taka wrogość pomiędzy nami a ludźmi tylko pomaga ruchowi LPiNW. – Simon zmarszczył brwi zaniepokojony słowami Minga. – W jaki sposób ludzie uciekają z Talulah Falls? – Przecież terra indigena sprowadzili do miasta Żniwiarza. Jak ludziom udaje się go ominąć? Odpowiedział mu Steve. – Ktoś wywołuje zamieszanie, na tyle poważne, że Inni muszą się tym zająć, a w tym samym czasie, w innej części miasta, zbiera się grupa uciekinierów. Uciekają pieszo, biorą ze

sobą tylko tyle, ile są w stanie udźwignąć. – Steve się zawahał. – Mam wrażenie, że Inni pozwalają tym ludziom uciekać. I że teraz, kiedy minął już pierwszy gniew, z chęcią pozwoliliby ludziom odejść, gdyby potrafili sami utrzymać infrastrukturę miasta. Tylko chyba nie zdają sobie sprawy, że dla ruchu LPiNW każda taka ucieczka to swego rodzaju zwycięstwo nad terra indigena, nawet jeśli uciekinierzy giną, nim zdołają dotrzeć do jakiejś ludzkiej osady. – Zwycięstwo wymaga walki, a niczego przecież nie zyskają, walcząc z nami – stwierdził Henry. – Ludzie nie mogą wygrać. Simon uniósł rękę, dając znak, żeby zamilkli. Zamieszanie w jednym miejscu, żeby w drugim coś mogło się zdarzyć. Ucieczka uważana za zwycięstwo, nawet jeśli nikt nie przeżyje. Czujesz zapach odległego pożaru. Nie możesz go ugasić, ale wiesz, że jeśli wiatr się zmieni, przyniesie ogień prosto do twojej nory. – Skoro ludzie nie mogą w Thaisii wygrać starcia z terra indigena, dlaczego ruch LPiNW skłania ich do walki? – spytał cicho. – Co mogą zyskać, skoro wiedzą, że przegrają? Steve otworzył szeroko oczy. – Chodzi o odwrócenie uwagi. Od innego miejsca albo innej rzeczy. – Wilki zaatakują drapieżnika, żeby odciągnąć

go od młodych. To nie jest walka na poważnie, choć może się w taką zamienić. Nękają go i podgryzają, żeby zajął się nimi, a w tym czasie reszta watahy zabiera młode w bezpieczne miejsce. – Ruch LPiNW robi to samo – stwierdził Henry. – Ale co chcą w ten sposób ochronić? Za każdym razem, kiedy prowokujesz drapieżnika, podejmujesz śmiertelne ryzyko. Co jest tego warte? – Kontrola nad całością zasobów kontynentu – powiedział Steve. – Ludzie nie mogą z nami wygrać – zaprotestował Simon. – Nie w Thaisii, gdzie miasta są tylko enklawami na naszej ziemi. Może chodzi o inne miejsce, gdzie ludzie potrzebują żywności i surowców, żeby móc walczyć? Steve pochylił się ku niemu. – Sądzi pan, że tutejszy ruch LPiNW ma za zadanie odwracać uwagę od swojego odpowiednika w Cel-Romanii? I że dostarcza mu zaopatrzenie? Że wysyła tam wszystko, aż w Thaisii powstają braki? Na bogów na górze i na dole, jeśli ludzie naprawdę wierzą, że to, co dzieje się w Cel-Romanii działa na ich korzyść, nigdy nie zdołacie ich przekonać, że zostali oszukani.

– Cel-Romania nas nie obchodzi – zauważył Ming. – Ważne jest to, że ludzie w Thaisii przegrają. Simon przytaknął. – Masz rację. Ale ruch LPiNW jest jak inwazyjny chwast, który rozprzestrzenia się w ludzkich osiedlach na całym kontynencie. Nie zdołamy przekonać tych ludzi, że zostali oszukani, dlatego musimy ochronić własne watahy najlepiej jak umiemy – a mamy większe szanse, jeśli zaczniemy współpracować. – Zgadzam się z panem – powiedział Steve. – Dlatego potrzebne jest Osiedle Nadrzeczne, które będzie chronić drogę pomiędzy Przystanią Przewoźników a Lakeside. Miał tylko nadzieję, że takie mieszane osiedle nie wzbudzi niezadowolenia tubylców ziemi z interioru, których spokój zakłóciły ostatnie działania ludzi. – No dobrze, to od czego zaczynamy? – spytał Steve. – Rozmawiałem z tutejszymi terra indigena – powiedział Henry. – Rozeszły się pogłoski, że Dziedziniec w Lakeside oferuje Innym szkolenia w zakresie zaawansowanych interakcji z ludźmi. Przywódcy Panterzej Straży z regionów zachodnich oraz Rysiej Straży z Północnego Wschodu i z Wyżyn są zainteresowani.

– Koty chcą przyjechać do Lakeside? – Simon z trudem powstrzymał skowyt. Wilk mógł sobie od biedy poradzić z Rysiem, ale z Panterą? Nie, to raczej niemożliwe. Pantery były większe, cięższe i bardziej podstępne niż Wilki. A może właśnie z tych powodów powinno im się powierzyć stróżowanie w nowym osiedlu? – Pytali mnie o szkolenia, a nie o możliwość osiedlenia się w Lakeside – parsknął Henry. A może zarezerwować w Osiedlu Nadrzecznym domy dla poszczególnych straży? Ich przedstawiciele mogliby tam spędzać czas przed powrotem na własne terytorium. Opracowanie planu działania zajęło im dobrą godzinę. Osiedle Nadrzeczne składało się z czterdziestu pięciu bliźniaków – każdy dom miał dwa garaże, a każdy segment po dwie sypialnie. Postanowiono, że piętnaście domów zostanie zarezerwowanych dla terra indigena, dwadzieścia pięć przypadnie ludziom, którzy zechcą zamieszkać w tej mieszanej osadzie, a ostatnie pięć, stojących najbliżej Drogi Nadrzecznej, przeznaczono na centrum biznesowe. Budynki fabryczne chwilowo służyć będą jako magazyny. Intuici zapewnią robotników, którzy doprowadzą domy do stanu używalności, natomiast Dziedziniec w Lakeside przekaże fundusze na zakup potrzebnych

materiałów. Wytyczone zostaną działki, na których mieszkańcy osiedla będą mogli uprawiać warzywa oraz wspólne pastwisko dla zwierząt gospodarczych. Reszta ziemi służyć będzie tym, którzy wolą upolować sobie obiad niż zebrać go w ogrodzie. Posterunkowy Roger Czerneda, policjant zatrudniony na Wielkiej Wyspie, otrzyma dom w Osiedlu Nadrzecznym, jeśli zgodzi się, by jego rewir objął również drogę łączącą je z Przystanią Przewoźników. Wszyscy wiedzieli, że ludziom i terra indigena nie będzie łatwo żyć tak blisko siebie. Nawet na Wielkiej Wyspie, gdzie Intuici i Inni współpracowali ze sobą od pokoleń, nigdy nie próbowali zamieszkać razem w jednym miejscu. Nikt dotąd tego nie próbował – póki nie zjawiła się Meg, nie zamieszkała w Zielonym Kompleksie i nie udowodniła terra indigena, że to w ogóle możliwe. Choć nikt nie powiedział tego na głos, Simon uznał, że Panterza i Rysia Straż interesuje się Dziedzińcem w Lakeside ze względu na obecność wieszczki krwi, kobiety, która zachowała w sercu słodycz dziecka. Meg była niczym iskra, która rozpaliła ogień pomiędzy ludźmi i terra indigena – równie jasny, jak ten, który podsycał ruch LPiNW, ale zupełnie inny

w swojej wymowie. Nadzieja czy nienawiść? rozprzestrzeni się w Thaisii?

Który

ogień

Rozdział 39 Poniedziałek, 14 maja Przemieniwszy się na zapleczu biura łącznika, Nathan wepchnął niebieską kraciastą koszulę w dżinsy i westchnął. Było ciepło i wolałby mieć na sobie podkoszulek, ale Michael Debany wyjaśnił mu, że taki strój byłby nazbyt swobodny na oficjalnym spotkaniu. A spotkanie, na które się udawał, z tym policjantem z Toland, było oficjalne, bez dwóch zdań. Zachodziło podejrzenie, że kapitan Scaffoldon jest wrogiem, a ponieważ Nathan był tym stróżem Dziedzińca, którego Lizzy znała najlepiej, Stowarzyszenie Przedsiębiorców poleciło mu jej towarzyszyć, żeby czuła się bezpieczna. Przynajmniej tym razem nie będzie problemów, kiedy ta Lizzy znów zacznie marudzić, bo Meg zostanie w biurze łącznika i nie będzie musiał jej chronić. Zdawał sobie sprawę, że sobotnia awantura nie wynikała wyłącznie z winy tej Lizzy, ale zachowanie Meg wystraszyło go śmiertelnie i odtąd odnosił się podejrzliwie do szczeniaka porucznika. – Dlaczego warczysz? – spytała Meg, kiedy wszedł do sortowni.

– Wcale nie warczę. – Owszem, warczysz. Wzruszył ramionami, myśląc, że z ludźmi czasami trudno wytrzymać, jeśli nie można ich ugryźć, choćby lekko. Nagle wyczuł coś w zapachu Meg. – Co się dzieje? – Nic. – Jesteś… – Zapewne nie powinien jej mówić, że ma zły zapach. W książkach, które czytał ostatnio, ludzkie samice bardzo się złościły, jeśli samiec zrobił uwagę o ich zapachu, chyba że mu się bardzo podobał – … zła – dokończył niezręcznie. Obszedł stół, obrzucając szybkim spojrzeniem katalogi i listy. Wszystko wyglądało normalnie, tylko koperta, którą Meg trzymała w ręku, zaadresowana była do niej. Nikt dotąd nie pisywał do Meg. – Pokaż. – Wyciągnął rękę. Nie mógł jej wyrwać koperty, bo papier potrafi przeciąć skórę jak nóż. Meg oddała mu ją posłusznie. – Nigdy wcześniej nie dostałam listu. No wiesz, takiego wysłanego pocztą. To coś zupełnie nowego. – Niebezpiecznie nowego? Zastanowiła się. Widać było, że przypomina

sobie obrazy szkoleniowe, usiłując je dopasować do swoich doświadczeń. – Troszeczkę – powiedziała wreszcie. – Nie dlatego, że go dostałam, ale ponieważ nie wiem, co jest w środku. Oglądałam obrazy szkoleniowe ludzi, którzy dostali listy. Niektórzy byli szczęśliwi i podnieceni, a niektórzy przerażeni i smutni. – A ty co czujesz? – spytał, częściowo z ciekawości, a częściowo, żeby określić potencjalne zagrożenie dla Meg. – Podniecenie i strach. Nathan przyjrzał się kopercie. Adres zwrotny głosił: Farma Ogrodników, Wielka Wyspa, Region PW, a kod pocztowy wskazywał na Przystań Przewoźników. Obwąchał kopertę i wyczuł lekki zapach kurczaków, krów, ludzi i siana. – Pachnie jak farma – stwierdził, oddając jej list. Popatrzyła na niego zdziwiona, a potem też powąchała kopertę. – Skoro tak twierdzisz. – Chcesz, żebym ją otworzył? Pokręciła głową. – Nie jestem jeszcze gotowa na to, co jest w środku. Wrony na murze na zewnątrz zakrakały

ostrzegawczo. – Policja już tu jest, muszę iść – stwierdził Nathan, ale ociągał się z odejściem. Coś było nie tak. – Ten list to coś nowego, ale nie dlatego twój zapach… No i znowu te zapachy. – Czy postąpiłam słusznie, nie tnąc się, kiedy dostarczono kwiaty? – spytała Meg. Martwiła się. I była trochę przestraszona. To właśnie wyczuł w jej zapachu. Czy naprawdę sądziła, że zachęciłby ją do cięcia? Przecież Simon by go za to rozszarpał na kawałki. A jeśli nie Simon, to na pewno Sanguinati. Vlad powiedział mu to bardzo wyraźnie. Był stróżem. Jego zadaniem było chronienie mieszkańców Dziedzińca. Stanowisko stróżującego Wilka w biurze łącznika nie przynosiło mu satysfakcji, ponieważ nie w pełni rozumiał, że Meg ma wroga, który zawsze czai się w pobliżu – samą siebie. – Sądzisz, że gdybyś przecięła skórę, dowiedzielibyśmy się czegoś więcej? – spytał. – Przecież i tak wiemy, że kwiaty są dla Theral i że najprawdopodobniej przysłał je ten samiec, od którego uciekła. – Nie wiemy tego na pewno – zaoponowała. – Nie potrzebujemy takiej pewności. Zostaliśmy ostrzeżeni, więc zachowamy

odpowiednią czujność. Theral jest tu bezpieczna. Ponadto jest krewną policjanta, a choć zęby MacDonalda nie przydadzą mu się w starciu, ma pistolet, więc może ją ochronić. – Meg nie odpowiedziała, więc zaniepokoił się, że zamierza się ciąć po jego wyjściu. – Czy skóra ci mrowi? Pokręciła głową. – Nie, odkąd zabrano stąd te kwiaty. Poklepał kopertę. – A z jej powodu? Wydawała się zaskoczona jego pytaniem. – Nie. Z tym listem nie wiąże się żadna przepowiednia. Nathanie, przyjechała policja odezwał się Elliot. Porucznik Montgomery prowadzi właśnie tę Lizzy do sali konferencyjnej w konsulacie. Już? Tak, już. Nathan spojrzał jeszcze raz na Meg. – Muszę iść – powiedział, a potem wyszedł do recepcji i przeskoczył przez kontuar. Nagle przypomniało mu się, co usłyszał dziś rano od Wron, więc zatrzymał się przy ladzie. – Meg? Pamiętasz Charliego z Wroniej Straży? Uśmiechnęła się. – Oczywiście, że pamiętam. – Crystal powiedziała mi dzisiaj, że napisał piosenkę o tym, jak ty i Merri Lee uratowałyście

Jedynaka przed Phineasem Jonesem. Nosi tytuł „Kobieta z czajnikiem, dziewczyna z miotłą” i jest bardzo popularna wśród terra indigena. Charlie zamierza ją nagrać, żebyśmy wszyscy mogli jej słuchać – powiedział, po czym wyszedł z biura, udając, że nie słyszy ujadania Meg, która domagała się, by natychmiast wrócił i wyjaśnił jej to dokładnie.

Już po dwóch minutach Monty wyrobił sobie zdanie na temat Feliksa Scaffoldona z wydziału kryminalnego policji w Toland. Jako policjant nie czuł do niego szacunku, a jako ojciec miał ochotę zabrać stąd Lizzy i nigdy więcej nie dopuścić, by znalazła się w jednym pomieszczeniu z tym człowiekiem. Coś z tym Scaffoldonem było… nie tak. Monty nie wyczuwał w nim pedofila, ale równocześnie miał wrażenie, że Lizzy się dla niego zupełnie nie liczy, że traktuje ją czysto przedmiotowo. Poczuł zimny dreszcz. Czy Scaffoldon zatajał coś istotnego na temat śmierci Elayne? Czy ją również potraktowano jak zbędną rzecz albo przeszkodę? Burke nie zapytał go o zgodę na to

przesłuchanie i Monty miał o to żal do swojego kapitana, ale musiał przyznać, że sam nie wykazałby się taką kreatywnością. Scaffoldon był przygotowany na obecność Monty’ego i Burke’a – ojca dziecka i przedstawiciela lokalnej policji, ale całkowicie zaskoczyło go przybycie terra indigena, którzy najwyraźniej sami zaprosili się na spotkanie. Przy wejściu do sali stał Elliot Wilcza Straż, konsul Dziedzińca w Lakeside i Wilk, który utrzymywał stosunki z rządem miasta, za krzesłem Lizzy tkwił Nathan Wilcza Straż, swoją postawą dając do zrozumienia, że jego celem jest chronienie dziecka, a przy stole siedział Vladimir Sanguinati, przedstawiciel Stowarzyszenia Przedsiębiorców Dziedzińca, ubrany jak zawsze na czarno, w płócienne spodnie i bawełniany podkoszulek. Zjawił się też Stavros Sanguinati, jeden z wampirów z Dziedzińca w Toland, w czarnym garniturze i takiejż koszuli. W porównaniu z jego strojem wszyscy inni – łącznie z Elliotem Wilczą Strażą – sprawiali wrażenie ubranych bardzo tandetnie. – Może zaczniemy? – zaproponował przyjaźnie kapitan Burke. Ktoś z rozmachem otworzył drzwi sali. – Przepraszam za spóźnienie. Musiałem

zostawić dzieci w Czymś na Ząb – oświadczył Pete Denby i usiadł koło Monty’ego. Otworzył teczkę, wyjął notes i długopis. – Możemy zaczynać, jeśli o mnie chodzi. – Czyżby potrzebował pan adwokata, poruczniku? – spytał zjadliwie Scaffoldon. Pete zrobił zdumioną minę. – Nie reprezentuję porucznika Montgomery’ego. Występuję tu w charakterze rzecznika prawnego panny Elizabeth. – Ja również mam ludzkie wykształcenie prawnicze – poinformował zebranych Stavros. – Jeśli zajdzie taka potrzeba, mogę doradzać porucznikowi Montgomery’emu. Scaffoldon zaśmiał się szczekliwie. – Adwokat-wampir? To chyba zbyteczne? Stavros uśmiechnął się do niego, ale jego ciemne oczy pozostały zimne. – Czyżby? – To przesłuchanie powinno się odbyć na komisariacie. Scaffoldon powtarzał to w kółko przez całą drogę na Dziedziniec, więc Monty z ulgą przyjął decyzję Burke’a, że to Louis Gresh po przesłuchaniu odwiezie gościa prosto na dworzec. – Czy ujął pan już sprawców śmierci Elayne Borden? – spytał Stavros, nie przestając się

uśmiechać. – Nie? W takim razie panna Elizabeth jest bezpieczniejsza tutaj. Niech pan zadaje swoje pytania, skoro pan musi. Scaffoldon wyraźnie nie miał ochoty przesłuchiwać Lizzy w obecności terra indigena. Pytał ją o mniej więcej to samo, co Burke podczas pierwszego przesłuchania, ale Monty zauważył, że nie interesuje go, co zaszło przed przybyciem Elayne na dworzec. Czy Burke wysłał mu kopię zeznań Lizzy? Czy wiedział, że Elayne nocowała w hotelu i że uciekła stamtąd zaraz po telefonie od brata? Czy w raporcie Burke’a była wzmianka o klejnotach ukrytych w misiu? Nagle wpadło mu do głowy, że być może Scaffoldona dręczy myśl, iż terra indigena przyglądają mu się z taką uwagą, ponieważ myślą o obiedzie. Na szczęście Scaffoldonowi skończyły się pytania mniej więcej wtedy, kiedy Lizzy znudziła się odpowiadaniem na nie. Widać było, że za chwilę zacznie marudzić, jakie to niesprawiedliwe, że Sarah i Robert bawią się bez niej. Scaffoldon nie wyczuł jej nastroju, ale Vlad bez trudu zorientował się w sytuacji. – Mam wrażenie, że to już wszystko – powiedział, patrząc na Stavrosa.

– Masz rację – zgodził się wampir, znów uśmiechając się lodowato do Scaffoldona. – Panie Denby, czy zechciałby pan razem z Nathanem odprowadzić Lizzy do Czegoś na Ząb, żeby mogła pobawić się z kolegami? Pete spojrzał na Monty’ego i Burke’a, a potem schował notes i długopis do teczki. – Oczywiście. Mężczyzna, Wilk i dziewczynka wyszli z sali konferencyjnej. Burke oparł obie dłonie na blacie stołu. – Skoro ustaliliśmy już wszystko… – Niczego jeszcze nie ustaliliśmy – warknął Scaffoldon. – Mała musi wrócić do Toland, do rodziny. Jest świadkiem. – Czego konkretnie? – spytał Stavros. – Przecież powiedziała panu przed chwilą, że nie widziała, kto zranił jej matkę. Odpowiedziała na wszystkie pańskie pytania, a przynajmniej na te, które postanowił pan jej zadać. – Co to ma do rzeczy? – Ja również mam kilka pytań. Nie do dziecka tylko do pana. Scaffoldon zbladł tak bardzo, jakby miał zaraz zemdleć. – Nie mam panu nic do powiedzenia – oświadczył. – No cóż, w takim razie już udzielił mi pan na

nie odpowiedzi. – Stavros zmierzył go groźnym wzrokiem. – Uważam, że nie ma powodu, by jeszcze kiedyś odwiedzał pan Lakeside albo rozmawiał z tym dzieckiem. I mam tu na myśli również pańskich współpracowników. Jeśli nadal będziecie się interesować tą małą, Sanguinati zainteresują się wami. O na bogów, pomyślał Monty. Zauważył, że Burke zbladł, a Scaffoldon zrobił taką minę, jakby miał ochotę wybuchnąć. Czyżby Stavros groził, że Sanguinati zajmą się policją w Toland? Scaffoldon wstał i spojrzał na Burke’a, nie próbując ukrywać wrogości. – Staje pan po niewłaściwej stronie. – Myli się pan – zapewnił go Burke. – Odprowadzę kapitana Scaffoldona do samochodu i pożegnam go w imieniu Dziedzińca – oświadczył Elliot, otwierając wymownie drzwi sali konferencyjnej. Scaffoldon spojrzał na nich po raz ostatni i wyszedł bez pożegnania. – Panie Wilcza Straż, kapitan Scaffoldon musi zabrać ze sobą skrzynkę z dowodami, którą mam w bagażniku. – Burke wyłowił z kieszeni kluczyki do samochodu i wyciągnął do Elliota. – Ponieważ nie wróci już do Lakeside, nie możemy pozwolić, żeby wyjechał bez niej. Elliot bez słowa wziął kluczyki i wyszedł.

W sali zostali dwaj policjanci i dwa wampiry. Vlad spojrzał na Burke’a i uśmiechnął się. Burke, który odzyskał już kolory, odpowiedział mu uśmiechem. Monty odetchnął w duchu z ulgą. – Czy Sanguinati naprawdę byliby gotowi zaatakować policję w Toland? – zaryzykował pytanie. Stavros spojrzał na niego zaskoczony. – Po co? Nie sprowokowali nas aż tak, by wzbudzić podobne pragnienia. – Powiedział pan, że zainteresujecie się Scaffoldonem i jego współpracownikami. – Nie miałem na myśli całej policji. – Ruch Ludzie Przede i Nade Wszystko? – upewnił się Burke. Sanguinati kiwnął głową i zwrócił się do Vlada: – Co cię tak bawi? Vlad pokazał w uśmiechu długie kły. – Scaffoldon wraca do Toland ze sztucznym niedźwiedziem, po którego go tu przysłano. – Dlaczego? – Ponieważ w tym niedźwiedziu ukryty jest woreczek z klejnotami – wyjaśnił Monty. – Ach… – Stavros spojrzał ciekawie na Vlada. – Czy to dlatego dziadek Erebus uciął wczoraj wszelką dyskusję na temat klejnotów? Ponieważ zezwolił na ich zwrot mimo…

– Ale skąd mała dziewczynka miałaby wziąć klejnoty? – spytał Burke. – Czy nie jest bardziej prawdopodobne, że bawiła się w złodzieja kosztowności i zaszyła w swoim wspólniku zbrodni worek z kolorowymi szkiełkami, ponieważ zobaczyła coś takiego w telewizji? Stavros uśmiechnął się szeroko. – Z kolorowymi szkiełkami? – powtórzył. – W bardzo ładnych kolorach – mruknął Vlad. – Niebieskim, zielonym i czerwonym jak rubin. Stavros zaczął się śmiać, ale Monty poruszył się niespokojnie. – Kiedy LPiNW odkryje zamianę… – Wilki urwały misiowi dwie łapy, ale tułów ocalał – stwierdził Burke. – Scaffoldon ani słowem nie wspomniał o klejnotach, nie zadał na ten temat ani jednego pytania. Nie wie, że je znaleźliśmy i nie zamierzał nam o nich mówić. – Szczególnie, że wielu członków elity Toland zgłosiło ostatnio kradzież biżuterii – powiedział Stavros. – A w wiadomościach mówi się o rabunku u dwóch jubilerów. Ludzie próbują zrzucać winę na Wronią Straż, ale to śmieszne. Gdyby ktoś zgubił kolczyk na chodniku koło Dziedzińca, Wrona pewnie by się nie oparła pokusie. Ale Wronia Straż nie okrada ludzkich domów – i nie wydłubuje kamieni z biżuterii,

porzucając oprawę. – Policja nie ma żadnych tropów? – spytał Burke obojętnym tonem. – Policjanci badający te sprawy noszą w klapach małe znaczki LPiNW. Zresztą obrabowani również. I właściciele okradzionych sklepów. – Elayne mogła się dać omamić towarzyskiej pozycji Strzępiela, ale z pewnością nie posunęłaby się do kradzieży kosztowności ani nie naraziłaby Lizzy na niebezpieczeństwo, ukrywając łup w misiu Bu – zaprotestował żarliwie Monty. Vlad pochylił się ku niemu. – Odkryła tajemnicę i próbowała uciec. Musieli ją powstrzymać – powiedział łagodnie. Monty potarł rękami twarz. Nagle ogarnęło go znużenie. – Powinna była zostawić te klejnoty. Schować w szafie, albo rozrzucić po podłodze, żeby nie trzeba było ich szukać. – Nic by to nie dało. Przecież wciąż znałaby tajemnicę. I Lizzy również. – Wbrew temu, co twierdzi policja, uważamy, że niczego nie skradziono – powiedział Stavros niskim głosem. – Naszym zdaniem było to zaaranżowane przekazanie… datków… na rzecz ruchu LPiNW.

– I to takie, które pozwala rzucić podejrzenia na Wrony i podsycić wrogość między ludźmi a terra indigena – dodał Burke. – Właśnie. Rozmawiają, jak przy łóżku obłożnie chorego, pomyślał Monty. Sądzą, że nie zniosę prawdy? – Ktoś powinien przesłuchać Leo Bordena – odezwał się. Nie wyobrażał sobie brata Elayne w roli złodzieja biżuterii, ale bez trudu mógł go sobie wyobrazić jako kuriera. Zapewne to on wpadł na pomysł ukrycia fortuny w misiu Bu, bo w końcu kto szukałby kosztowności w pluszowej zabawce dziecka, mieszkającego pod tym samym dachem co Mikołaj Strzępiel? Lizzy nie ma już klejnotów, więc jest bezpieczna. Scaffoldon i Strzępiel nie mają powodów jej szukać. Jako ojciec bardzo chciał w to uwierzyć, ale policyjny nos podpowiadał mu, że to jeszcze nie koniec. – A co się stanie, kiedy LPiNW odkryje, że klejnoty, które zabrał Scaffoldon są fałszywe? – spytał. – Mam wrażenie, że wy, ludzie, nazywacie coś takiego efektem domina. – Stavros spojrzał na Elliota, który właśnie wrócił do sali. – Dlatego przyjechałem do Lakeside. Oczywiście porozmawiam z Simonem, ale zdaniem dziadka Erebusa nie tylko terra indigena powinni się przygotować. Wybrani ludzie również.

– Na bogów na dole i na górze, na co? – jęknął Burke. – Toland to ludzkie centrum handlu w Thaisii – zaczął wyjaśniać Stavros. – Zawija tam wiele statków z różnych stron świata, przywożą masę towarów i równie wiele zabierają. – Czy statki terra indigena też tam zawijają? – Nie. Mamy własne porty dla naszych statków, użytkujemy je wspólnie z Intuitami. Ostry ton, jakim wypowiedział te słowa, wskazywał, że w przeszłości musiało dochodzić do różnych incydentów, które zniechęciły Innych do korzystania z ludzkich portów. – Nasze statki nie zawijają do portu w Toland, ale przyglądamy się pilnie temu, co przywozi się do Thaisii… i co się z niej wywozi. Monty poczuł nagle niepokój. – A co się wywozi? – spytał Burke po długiej chwili milczenia. – Wronia Straż zapewne mogłaby panu powiedzieć więcej niż Sanguinati, ponieważ lubią wszędzie wtykać dziób – odparł Stavros. – Mój rodzaj woli odwiedzać okolice portu nocą i wiemy tyle, że statki przypływające z Brittanii nie otrzymują całego zamówionego towaru, choć pobiera się od nich stosowną opłatę. A jeśli kapitanowie próbują protestować, stają wobec groźby usunięcia z list handlowych.

– Co się dzieje z towarami, które nie trafiają na ich statki? – spytał Monty. – Załadunek drobnicowców, które wypływają do Cel-Romańskiej Wspólnoty Narodów odbywa się teraz późną nocą, kiedy jest najmniej świadków. Podejrzewamy, że to na nie trafiają te towary. – Piractwo w białych rękawiczkach – mruknął Burke. – Za pana pozwoleniem chciałbym się dyskretnie porozumieć z moim kuzynem. Mieszka w Brittanii, jest policjantem i przekazuje mi plotki docierające z Cel-Romanii. – Czy byłby skłonny nam pomóc? Oczywiście dyskretnie – spytał Stavros. Burke przez chwilę wpatrywał się w wampira. – Myślę, że to będzie zależeć od tego, na czym miałaby polegać ta pomoc. – W najbliższym czasie potężny sztorm na Atlantiku zepchnie z kursu statek celromański, który zaginie u wybrzeży Dzikiej Brittanii. – Załoga też zaginie? – Och, załoga zaginie przede wszystkim. Wiadomość otrzymaliśmy od Rekiniej Straży, a ona spodziewa się łupów. – Stavros uśmiechnął się, pokazując kły. – Natomiast sam statek i jego ładunek nie zostaną uszkodzone. Kiedy osiądzie na wybrzeżu, terra indigena i ludzie, którzy go znajdą będą mogli podzielić się łupami.

Z jednym wyjątkiem, i tu właśnie przydałby nam się pański kuzyn, policjant z Brittanii. Zeszłej nocy załadowano na ten statek skrzynki z otworami wentylacyjnymi, a Sanguinati słyszeli dobiegający z nich płacz. Monty chwycił się brzegu stołu. – Uważa pan, że przewożą do Cel-Romanii ludzi? – Uważamy, że przewożą tam cassandra sangue – odparł Stavros. – Ładunek wart trzykrotności swej wagi w złocie, szczególnie dla przywódców ruchu Ludzie Przede i Nade Wszystko. – Spojrzał na Vlada, a w jego oczach przemknęło współczucie. – Te wieszczki… raczej nie są takie, jak wasza Meg. Są uzależnione od cięcia i boją się świata. Wiele zapewniło sobie bezpieczeństwo w inny sposób. – Prostytucja? – spytał Burke głosem pozbawionym emocji. – Swego rodzaju prostytucja. W Toland pojawiło się kilka bardzo ekskluzywnych przybytków, czy może raczej już istniejące przybytki zaczęły działać pod inną nazwą. Teraz wieszczkom płaci się za każde cięcie. Są rozpieszczane, mają opiekę i niczego im nie brakuje – póki mogą za to płacić. – Ale przecież nadal są wykorzystywane? – zaprotestował Monty.

– Po prostu wykonują usługę, za którą im zapłacono. – Stavros wzruszył ramionami. – Nie ma tu mowy o przymusie, nie ma mowy o posiadaniu, dobroczynnym czy jakimkolwiek. A zmiana dokonała się tak sprawnie i szybko, że właściciele tych przybytków z pewnością zostali z góry uprzedzeni o nowych możliwościach. – Urwał. – Wieszczki przebywają w tych przybytkach z własnego wyboru, a ponieważ znajdują się na ziemi wydzierżawionej ludziom, nie będziemy interweniować. Jeśli jednak chodzi o wieszczki załadowane na statki… Ludzie nie będą mieli w tej sprawie głosu, kiedy znajdą się na terytorium Ocean. Po chwili niezręcznej ciszy odezwał się Burke. – Kiedy ten statek osiądzie już na wybrzeżu, jak ma postąpić z wieszczkami mój kuzyn? – O tym muszą zdecydować mieszkańcy Brittanii – odparł Stavros. – Proszono mnie jednak, żebym przekazał następującą wiadomość: Ocean nie będzie zadowolona, jeśli te dziewczęta trafią do Cel-Romanii.

Vlad przez chwilę nasłuchiwał oddalających się kroków Burke’a i Montgomery’ego, których

Elliot odprowadzał do drzwi konsulatu. – Myślisz, że twoi policjanci zrozumieli, jakie znaczenie ma fakt, że statki terra indigena nie zawijają do Toland? – spytał Stavros. – Montgomery myśli teraz głównie o swoim dziecku, ale Burke w końcu zrozumie – odparł Vlad. Stolica handlu Thaisii może zniknąć z powierzchni ziemi w jedną noc, jeśli Żywioł taki jak Ocean wyładuje na nim swą wściekłość. – W porcie krążą plotki, że braki doskwierają nie tylko Thaisii. W Cel-Romanii też brakuje wielu rzeczy, przede wszystkim żywności. – Za worek drogich kamieni można kupić dużo pszenicy albo kukurydzy. Ciekawe, czy braki w Thaisii przestaną być tak dotkliwe, skoro klejnoty trafiły na Pokoje. Stavros uśmiechnął się promiennie do Vlada. – Wiesz, co? Jestem bardzo ciekawy, jak wiele buszli pszenicy i kukurydzy ruch LPiNW zdoła kupić za worek kolorowych szkiełek.

Meg spojrzała na list i w końcu wzięła go do ręki. Powąchała. – Wcale nie pachnie farmą – mruknęła. Ostrożnie, żeby nie przeciąć skóry papierem,

otworzyła kopertę i wyjęła pojedynczą zapisaną kartkę. Kochana Meg, Próbowałam do Ciebie napisać, odkąd przybyłam na Wielką Wyspę, ale nie potrafiłam ani pisać listów, ani ich wysyłać. Zupełnie jakbym wraz z dotarciem tutaj straciła wszelkie umiejętności. Tak trudno jest żyć poza kompleksem. Nie miałam pojęcia, że to będzie takie ciężkie. Wysłałam Cię samą w świat, przekonana, że tak będzie lepiej. Teraz nie jestem już pewna niczego. Są takie dni, kiedy Lorna Ogrodnik musi mi przynosić jedzenie, ponieważ nie potrafię znieść nawet prostego życia i obecności ludzi za ścianami domku, w którym mieszkam. Czasami nocą przypominam sobie rzeczy, które widziałam w wizjach, kiedy wykorzystywali mnie do produkcji wilczenia. Okropne rzeczy. A czasami zastanawiam się, czy to ja to wszystko rozpoczęłam, pomagając Ci uciec. Ale dziś rano, kiedy zdołałam wyjść na dwór i obejrzeć wschód słońca, pomyślałam, że może pomagając Ci, zrobiłam tę jedną jedyną rzecz, która ocali przynajmniej niektórych ludzi.

Uważaj na siebie, Meg. Twoja przyjaciółka Jean Meg przeczytała ten list dwa razy, a potem schowała do koperty, a kopertę do szuflady, w której trzymała notes ze swoimi spisami. Wyjęła pięć kartek pocztowych, które dostała w Trzy P, położyła je na ladzie i przyjrzała się obrazkom. Czerwone skały? Preria? Nie. Obrazek z Talulah Falls? Też nie, nie o to chodzi. Popatrzyła na obrazek z jeleniem na wpół ukrytym we mgle. Odwróciła kartkę i wzięła długopis. Kochana Jean, Widziałam jelenia, głaskałam kucyka. Pomagałam sadzić warzywa w ogrodzie. Czułam zapach ziemi, trzymałam ją w dłoniach. Ty widziałaś wschód słońca. Takie rzeczy są warte wysiłku, jakiego wymaga od nas życie poza kompleksem. Twoja przyjaciółka Meg

Simonie, Czy wieszczki mogą doświadczać wizji, nie przecinając skóry? Ta dziewczyna z bliznami narysowała wilczą pieśń, więc się nad tym zastanawiamy. Zapytaj waszą Meg, jakie zabawki możemy jej dawać. Kupiliśmy jej papier do rysowania i dużo kolorowych ołówków. Nie cięła się odkąd tu jest. Jackson Jacksonie, Jeśli chodzi o wizje, Meg mówi: być może. Wieszczkom nie dawano innych możliwości niż cięcie. Wasza dziewczyna mogła znaleźć inną drogę. Jeśli chodzi o zabawki, to dobre są książki. Dajcie jej też zdjęcia osady i całej okolicy. To jej pomoże, kiedy będzie gotowa wyjść. Simon M, Statek zszedł z kursu podczas sztormu. Nie odnaleźliśmy go. Statek, załoga i ładunek spisane na straty. Ojciec

Douglasie, Połowa prezentów dla cioć przyjechała uszkodzona, nie udało się ich naprawić. Płynę najbliższym statkiem do Thaisii porozmawiać z Tobą osobiście. Shady

Rozdział 40 Środa, 16 maja W środę po południu Steve Przewoźnik i Roger Czerneda zajechali przed jeden z bliźniaków w Osiedlu Nadrzecznym. Kiedy wysiedli z samochodu, Steve zauważył sześć słupów dymu unoszących się koło domu stojącego najdalej od wjazdu na teren osiedla. Uniósł rękę na powitanie, a wówczas Sanguinati – jak się okazało czterech mężczyzn i dwie kobiety – przybrali ludzką formę. Steve nie znał żadnego z nich i nie wiedział, czy kiedykolwiek mieli kontakt z ludźmi. Z daleka wyglądali jak ludzka młodzież, ale wygląd a zachowanie to dwie różne sprawy. Choć Sanguinati z Lakeside zabronili młodym wampirom krzywdzić mieszkańców Przystani Przewoźników, sześcioro na dwóch trudno nazwać wyrównanymi siłami – szczególnie jeśli wampiry są głodne. Usłyszał krakanie i poczuł jak opada napięcie, które czuł w barkach. Wronia Straż. Czyli jest tu ktoś jeszcze prócz Sanguinatich. Ale takie napięcie między łopatkami stanowiło ostrzeżenie, którego nie należy lekceważyć. Kiedy opuścił rękę, jeden z Sanguinatich

podniósł swoją, naśladując gest powitania. – I co sądzisz? – spytał Rogera. Ten przyjrzał się budynkowi. – Pytasz, czy sądzę, że mógłbym mieszkać w takim domu, czy że uważam za dobry pomysł zamieszkać w osadzie, gdzie Intuici prowadzą farmy i sklepy, a terra indigena robią bogowie tylko wiedzą co? A może, czy sądzę, że Simon Wilcza Straż jest trochę stuknięty, skoro proponuje coś takiego? – Nie jest stuknięty – zaprotestował Steve. – Ma bardzo wiele radykalnych pomysłów i wprowadza je w życie w bardzo krótkim czasie. Podejrzewam, że wie, że robi to nieco za szybko, ale ma ku temu powody. Na Dziedzińcu w Lakeside mieszka ile? Dwie setki terra indigena? A otacza ich dwieście tysięcy ludzi. Na jego miejscu chciałbym mieć przygotowaną dla swoich jakąś drogę ucieczki, jeśli sprawy wyrwą się spod kontroli, a ty? – Ja również – odparł Roger cicho. – A wiem z pierwszej ręki, co się dzieje, kiedy sprawy naprawdę wyrwą się spod kontroli. Steve zaklął. – Przepraszam. Nie miałem na myśli Georgette. – Georgette to było ludzkie osiedle w interiorze i to ludzie rozpoczęli tam konflikt, choć wcale

nie jest mi dzięki temu łatwiej. – Roger popatrzył uważnie na Steve’a. – Masz jakieś przeczucia? O tak, miał przeczucia. Skóra między łopatkami mrowiła mu, od kiedy tu przyjechali. – W kwestii tego osiedla? Tak. Ale w tej chwili mam raczej przeczucie, że ktoś nas obserwuje – odparł cicho. Roger kiwnął głową. – Nie tylko wampiry i Wrony. Tak, też to czuję. Mam wrażenie, jakbym miał na plecach namalowaną tarczę strzelniczą. Steve rozejrzał się, ale nie zauważył niczego niezwykłego. Właściwie to niczego nie zauważył. Sanguinati zniknęli, a Wrony siedziały cicho. – Kiedy byłem mały, Douglas Burke przyjechał do nas kiedyś z dwutygodniową wizytą – powiedział Roger. – To stary przyjaciel mojego ojca. – Domyśliłem się, skoro tak się starał, żebyśmy cię zatrudnili. Roger nie spuszczał oka z budynków. – Kiedy mężczyźni zostają sami, często snują wspomnienia. Wiedzą, że jakiś dzieciak zakrada się, żeby posłuchać, ale udają, że go nie widzą i opowiadają takie historie, których normalnie matka zabroniłaby mu słuchać. Steve się uśmiechnął. – Intuici organizują zimą noc wspomnień.

Dziadkowie i babcie opowiadają wtedy o tym, jak to było, kiedy byli młodzi. Tak samo przekazujemy wiedzę następnemu pokoleniu, nikt nie zaprasza dzieci na noc wspomnień, ale i nikt ich nie wyprasza, jeśli się zakradną i siedzą cicho. – Wujek Doug opowiadał trochę o tym, jak był młodym policjantem w osiedlach ludzkich w interiorze. Mówił, że istnieje bufor, pas ziemi, który oddziela ludzkie osiedla od prawdziwego interioru i że bardzo niewielu ludzi widziało ten prawdziwy interior i przeżyło. – Ming powiedział mi kiedyś, że na Wielkiej Wyspie nie ma dzikich miejsc. Większość wyspy jest nietknięta stopą człowieka, ale wszyscy terra indigena, którzy tam żyją są świadomi naszej obecności. Nawet ci, którzy nie utrzymują z nami stosunków, polują i uprawiają ziemię, co przynosi korzyść obu stronom. – Inni, którzy mieszkają na Dziedzińcach to tak naprawdę pośrednicy. – Roger urwał. – Nigdy nie zapomniałem opowieści wujka Douga. Mówił, że ludzie uważają interior za dzikie tereny, które oddzielają ludzkie osady, ale Inni mówią o interiorze inaczej, dla nich ziemia i jej mieszkańcy to jedność. Ludzie sądzą, że strefę buforową pomiędzy nimi a interiorem można mierzyć w milach, tymczasem tak naprawdę to

tylko kilka jardów. Jeśli ludzie zapominają o tej prawdzie, z ich osiedli niewiele zostaje. Steve pokiwał głową. – Masz rację. Mam wrażenie, że wśród tubylców ziemi też są podziały. Że są ich tak naprawdę trzy grupy. Pierwsza to ci, którzy utrzymują stosunki z ludźmi. Kiedy nasi przodkowie przybyli na ten kontynent, przyglądali im się i stwierdzili, że posiadają przydatne umiejętności. Może sami potrafili używać prostych narzędzi i uznali nasze wynalazki za wygodne ulepszenia? Jasne, ludzie byli dla nich intruzami, rywalami i nowym źródłem pożywienia, ale ponieważ żyliśmy w stadach, w pewnym sensie potrafili nas rozumieć. Niektórzy byli nami tak bardzo zaciekawieni albo może zdecydowali się poświęcić dla swojej społeczności, że skazili… swoją formę naszym wyglądem i naszymi zachowaniami. Druga grupa to tacy tubylcy ziemi, którzy żyją w strefie buforowej, na skraju interioru. Z wyglądu przypominają mieszkańców Dziedzińców, ale mają problemy z przybieraniem ludzkiej formy. Niemniej potrafią przybrać z grubsza ludzki kształt, żeby używać naszych narzędzi i podobają im się niektóre nasze produkty. Więc ścinają drzewa na

swoim terytorium na papier na książki i pozwalają wydobywać węgiel, złoto, srebro i inne bogactwa naturalne. Przynajmniej niektórzy z nich. Zwykle nie nawiązują bezpośrednich stosunków z ludźmi. Kontaktują się tylko z pierwszą grupą terra indigena. – A trzecia grupa? – Trzecia grupa w ogóle nie styka się z ludźmi i ich wytworami. Zamieszkują prawdziwy interior – czyli większość Thaisii. Ci tubylcy ziemi nie chcą nas tutaj, nigdy nas tu nie chcieli. Póki nie zwracamy na siebie ich uwagi, póki nie stanowimy dla nich zagrożenia, godzą się nas tolerować. Jeśli zdecydują inaczej… – Steve się wzdrygnął. – Chcesz powiedzieć, że to oni obserwują nas w tej chwili? – spytał Roger z niedowierzaniem. – Tak. Wątpię, żeby Simon Wilcza Straż lubił ludzi albo im ufał. Gdybym ja był Wilkiem, zapewne czułbym tak samo. Jeszcze sześć miesięcy temu nic by go to nie obeszło, gdyby obudził się pewnego ranka i stwierdził, że wszyscy ludzie zniknęli. Teraz jednak zaczęło mu zależeć na przetrwaniu przynajmniej niektórych, a my powinniśmy się starać znaleźć w tej grupie. – Na bogów na dole i na górze – sapnął Roger. – Czy to dlatego są tu ci tubylcy ziemi? Żeby nas

obserwować? – Nie – odparł Steve powoli, wsłuchując się w swoje przeczucia. – Oni się nami nie interesują. Jeśli wierzyć starym legendom, tubylcy ziemi są tutaj w tej czy innej formie od początku świata. Zawsze byli dominującymi drapieżnikami, ponieważ zmieniają się wraz ze światem. Przejmują umiejętności nowych gatunków, nie tracąc nic ze swej natury. To się nie zmieniło – ciągnął z coraz większym przekonaniem. – Oni tu nie przyszli dlatego, że ciekawi ich nasz gatunek. Ich ciekawi Simon Wilcza Straż. – Ponieważ zastanawiają się, czy stanowi nową formę adaptacyjną terra indigena? – spytał Roger. – Czy jest Wilkiem, który może zająć miejsce ludzi, nadal nim pozostając? Steve rozejrzał się po osiedlu, po domach i otwartym terenie. – Nadchodzą burze, potężne i niebezpieczne. Musimy stworzyć to osiedle. Musimy dowieść terra indigena, że potrafimy żyć w pokoju u ich boku, ku obopólnej korzyści. Takie mam przeczucie. Roger milczał przez chwilę, a potem pokiwał głową. – Wchodzę w to – powiedział i wskazał jeden z budynków. – Chciałbym obejrzeć ten dom

w środku. – Jasne. Rozejrzymy się i zrobimy spis rzeczy, które są potrzebne, żeby stworzyć tutaj samowystarczalną osadę.

Rozdział 41 Czwartek, 17 maja Simon otworzył drzwi do jednego z pokoi nad biurem łącznika, a potem odsunął się, żeby przepuścić przodem Pete’a Denby’ego. Prawnik chciał dostać małą norę, w której mógłby pracować, więc po namyśle i dyskusji z innymi członkami Stowarzyszenia Przedsiębiorców Simon uznał, że najlepiej będzie przeznaczyć na ten cel pomieszczenie nad biurem łącznika – o ile klienci Denby’ego będą mieli dość sił, żeby wejść po schodach na piętro. – Czy chcę wiedzieć do czego służył ten pokój? – spytał Pete, rozglądając się wokoło. – Do seksu. – Simon uważał, że to oczywiste, skoro głównym elementem wyposażenia było łóżko, ale ludzie nie zawsze dostrzegali rzeczy oczywiste. – Słyszałem, że do tego służą pokoje nad świetlicą. – Tak, ale te tutaj są… – Simon zmarszczył brwi, nie do końca pewien, jak wyjaśnić różnicę. – Przeznaczone dla szefostwa? – Zapewniają większą prywatność. Ale nie korzystano z nich często, a teraz nie potrzebujemy już dwóch pokojów do seksu. –

Prawdę powiedziawszy, nie pamiętał, żeby kiedykolwiek oba pokoje zajęte były równocześnie. Pete rzucił na niego okiem, ale nic nie powiedział, tylko zajrzał do łazienki. Spuścił wodę w sedesie i odkręcił kurki nad umywalką i pod prysznicem, żeby sprawdzić czy wszystko działa, a potem podszedł do okna, które wychodziło na parking dla dostawców i bramę Dziedzińca od ulicy Głównej. – Nie macie miejsca na biuro na rynku? – Mamy, ale tu może pan przyjmować ludzkich klientów, którzy nie mają powiązań z Dziedzińcem. – Optymista z pana. – Dlaczego? Pete tylko pokręcił głową i uśmiechnął się tak, jakby zjadł właśnie coś bardzo kwaśnego. – Chciałbym pomalować ściany i oczywiście muszę zmienić meble na biurowe – stwierdził, obracając się powoli wokół własnej osi. – Chciałbym też postawić tu ściankę działową, żeby powstała recepcja i gabinet. – Możemy zabrać te rzeczy do magazynu. W konsulacie pewnie mają jakieś zbędne biurko i inne rzeczy. Postawimy ściankę działową, ale będzie pan musiał kupić szafki na dokumenty. – Doceniam pańską hojność. Chciałbym, żeby

Eve się tu rozejrzała. Pomaga dziś pani Tremaine. – Tremaine? – Kobiecie, która sprzedała wam ten drewniany dom. Postanowiła zostawić część swoich mebli i coś z tego może się przydać w biurze. A skoro już mowa o domach, to myślę, że właściciel tych dwóch kamienic za dzień czy dwa przyjmie waszą ofertę. Eve mówiła mi, że wczoraj oprowadzali z agentką nieruchomości dwóch potencjalnych nabywców. Przekonywali ich, że to dobra inwestycja. – Eve musi mieć dobry słuch. Pete się roześmiał. – Nie aż tak dobry jak Wrony, które siedziały na dachu. Ale okna w domu pani Tremaine były otwarte, a właściciel mówił głośno. No więc ci potencjalni kupcy byli pełni entuzjazmu, podobało im się, że naprzeciwko jest kawiarnia, księgarnia i siłownia, a zaraz obok park. Uznali, że to dobre miejsce dla rodzin z dziećmi, ale właśnie wtedy rozległo się wycie Wilków. Ci ludzie nie wiedzieli, że patrzą na Dziedziniec. – Teraz rozumiem, dlaczego Jake Wronia Straż poprosił Wilki, żeby zaczęły wyć – stwierdził Simon. – Zadzwoniłem trochę później do agentki nieruchomości i przypomniałem jej, że ma na

biurku moją ofertę na oba budynki i to na cenę wywoławczą i że w dodatku mój klient płaci gotówką. Podejrzewam, że już wkrótce do mnie zadzwoni. Nie zdołamy zamknąć sprawy do końca miesiąca, ale będzie pan już miał wtedy na własność ten dom pośrodku. – To dobrze. Eve może wybierać, którą norę woli. Ruthie może wziąć tę drugą. – A co z porucznikiem Montgomerym i Lizzy? – spytał Pete. – Nie mogą bez przerwy mieszkać w waszym służbowym mieszkaniu. Simon nie spodziewał się, że tam zostaną, ale najwyraźniej ludzie nie chcieli wyprowadzać Lizzy poza Dziedziniec. – Dlaczego ta Lizzy nie jest jeszcze bezpieczna? Pete wzruszył ramionami. – Słyszała, widziała albo wie coś, co może zdemaskować mordercę jej matki. Simon westchnął. – Siedziała w kabinie i uczyła niedźwiedzia Bu robić kupę do sedesu. Potem poszła do pociągu jak kazała jej matka, ale wróciła, chociaż jej tego zabroniono. – Łatwo mogło się to zakończyć śmiercią nieposłusznego szczeniaka. – I jest niska, niższa nawet od Meg. Co mogłaby zobaczyć, skoro tylu dorosłych szukało tam swoich pociągów? – Zapewne ma pan rację, że Lizzy jest teraz

bezpieczna. – Pete powiedział to tak, jakby sam w to nie wierzył. – Jednak słyszałem, że Celia Borden zamierza domagać się prawa do opieki. A czasami kiedy dochodzi do walki o dziecko, jedna ze stron próbuje je porwać drugiej. Simon zesztywniał. – Ta kobieta chciałaby zabrać potajemnie szczeniaka? Pete się zawahał. – Nie twierdzę, że będzie próbować, ale musi pan przyznać, że macie tutaj świetne zabezpieczenia i mam wrażenie, że porucznik Montgomery bardzo to sobie teraz ceni. Mieli też ostre zęby i apetyt na specjalne mięso. Ale o tym lepiej nie wspominać. Będzie musiał porozmawiać znowu ze Stowarzyszeniem Przedsiębiorców i ustalić, gdzie tymczasowo umieścić porucznika Montgomery’ego i jego młode. Nie sądził, żeby ktoś miał ochotę wpuścić ludzi na Dziedziniec głębiej niż strefa handlowa. On zresztą też nie miał. Rzecz jasna oprócz Meg. – Proszę. – Wyjął z kieszeni klucz. – Otwiera zewnętrzne drzwi i te na górze. – Dziękuję. – Pete schował klucz i znów się zawahał. – Czy nie żałuje pan, że pan to zaczął, że zmienił pan dynamikę pomiędzy Innymi

a ludźmi? Czy żałował? Równie dobrze mógłby żałować, że nie wybrał innej ścieżki wśród drzew i nie złapał jelenia, zamiast spaść ze skarpy i wylądować w strumieniu. Nie chciał aż tak bardzo wiązać się z ludźmi, ale wybory, których dokonywał, miały na celu przede wszystkim dobro terra indigena i Meg. Nie sądził, żeby Pete właśnie to chciał usłyszeć. A jednak lepiej będzie, jeśli człowiek od razu pozbędzie się złudzeń. – Niektórzy z was zrobili się tacy jak Intuici – uważamy was za niejadalnych, ponieważ zawarliście z terra indigena umowę, która przynosi korzyści obu stronom i ponieważ jej dotrzymujecie. – Pozwolił, by Pete dostrzegł w jego ludzkiej formie cień Wilka. – Ale większość ludzi to dla nas nadal tylko sprytne mięso. Jak również stado drapieżników, które wkroczyło na naszą ziemię i napiera na nasze terytorium. Nie pozwolimy na to. Nigdy. Ale ludzie wciąż o tym zapominają.

Kiedy do biura ZDL weszły Merri Lee, Ruthie, Theral i Eve Denby i ustawiły się rzędem przed

Vladem, ten odruchowo odsunął się z krzesłem od biurka. – Jeśli to kolejna dziewczyńska interwencja, idźcie porozmawiać z Simonem – zażądał. – A jeśli wam chodzi o Meg i Simona, zostawcie sprawę własnemu biegowi. – Kiedy ostatnim razem tak go osaczyły, chodziło o seks i powstała z tego cała masa nieporozumień. – To nie ma nic wspólnego z Meg i Simonem – zapewniła go Merri Lee. – Bardziej z meblami – dodała Eve Denby. – I z Wronami – zakończyła Ruthie. Theral tylko się do niego uśmiechnęła, jakby uważała, że usłyszał już dość. Gdyby tylko była to prawda. – No to słucham. – Vlad nie widział innego bezpiecznego wyjścia z tej sytuacji. – Pomagałyśmy pani Tremaine pakować rzeczy, a ona powiedziała, że wielka szkoda, że nie ma czasu na zorganizowanie wyprzedaży garażowej, żeby sprzedać wszystko, czego nie zamierza ze sobą zabierać – zaczęła Eve. – A wtedy ja powiedziałam, że może Wronia Straż będzie chciała rzucić okiem na te rzeczy, ponieważ Wrony nie latają już na poszukiwania skarbów – dodała Merri Lee. – A mnie wtedy przypomniał się bazar, który działa w weekendy – wpadła jej w słowo

Ruthie. – Jak jest dobra pogoda, wystawiają stoły na zewnątrz, ale zwykle rozkładają się w dużej hali, w której odbywają się też różne imprezy, na przykład latem targ dla farmerów. No więc na tym bazarze ludzie sprzedają ręcznie robione przedmioty, meble i rzeczy, które kupili na różnych wyprzedażach i licytacjach. W ten weekend idziemy tam z Karlem, żeby się rozejrzeć. I tak sobie pomyślałam, że jeśli kupcy okażą się mili, to moglibyśmy zorganizować wycieczkę dla Wron. Może Jenni i jej siostry mogłyby kupić tam różne rzeczy do swojego sklepu, żeby reszta Wroniej Straży mogła polować na skarby w Błyskotkach i Starociach? – Innymi słowy chcecie zabrać Wrony na wycieczkę w miejsce, gdzie można kupić masę małych i błyszczących przedmiotów – stwierdził Vlad, przenosząc wzrok z jednej na drugą. Ich oczy błyszczały podnieceniem, ale żadna nie sprawiała wrażenia szalonej. – Tak. Tylko chciałyśmy skonsultować ten pomysł z panem, nim porozmawiamy z Jenni – odparła Ruthie. Nie bardzo wiedział, co odpowiedzieć. Mała grupka terra indigena wśród całej masy ludzi to nigdy nie był dobry pomysł. Wprawdzie zgodnie z umową zawartą z ludzkim rządem Inni mieli prawo brać udział we wszystkich imprezach

publicznych, ale doświadczenie nauczyło ich, że lepiej nie chodzić do ludzkich szkół, na koncerty, przedstawienia czy zawody sportowe. Nie było to bezpieczne. – Mam wrażenie, że na tym bazarze kręci się cała masa ludzi. – Najwięcej kiedy pada. Jak jest ładnie, nie jest ich tak wielu – zapewniła go Ruthie. – Poza tym Karl i ja najpierw ustalimy wszystko z kupcami. Vlada bardziej martwili klienci niż kupcy, pomyślał jednak, że Wrony są bardzo przygaszone, od kiedy przestały się wyprawiać na swoje wyprawy po skarby w dni wywożenia śmieci. Może krótka wizyta na bazarze nie stworzy większego zagrożenia, jeśli pójdą tam większą grupą i odejdą, nim zauważy ich zbyt wielu ludzi? – Możecie zabrać Wrony do pani Tremaine, niech sobie kupią coś z tego, czego już nie chce. A jeśli chodzi o bazar, to porozmawiam z Simonem i Henrym. Zapytam ich o opinię. – Wziął długopis i przesunął dokumenty na biurku. Widział na filmie, że ludzie tak robią, kiedy chcą zakończyć spotkanie, najwyraźniej jednak kobiety oglądają inne filmy. – Czy żadna z was nie ma własnych zajęć? Uśmiechnęły się do niego promiennie i wreszcie wyszły.

Vlad z ulgą odprowadził je wzrokiem. Dobrze, że nie musi sam podejmować tej decyzji. Stado ludzkich samic i Wrony w hali pełnej rzeczy do kupienia. Oparł się wygodnie w fotelu i westchnął. – A ludzie myślą, że to wampiry są straszne. Douglasie, Mój wyjazd się opóźni. Kłopoty w pracy. Rejsy przez Atlantik zawieszone z powodu sztormów. Zadzwonię, jeśli się uda. Ciocie proszą o instrukcję obsługi prezentów, które przysłałeś. Shady Shady, Pierwsza część instrukcji obsługi jest już w drodze. Czekam na informację o twoich planach podróży. Douglas

Rozdział 42 Piątek, 18 maja Do jego uszu dobiegły głosy z radia w kantynie komisariatu – uświadomił sobie, że usłyszał je, ponieważ wszyscy zamilkli. Zatrzymał się w progu, żeby posłuchać. „… nie możemy dłużej ignorować rozpaczliwej sytuacji tych dziewcząt. Zostały bez uprzedzenia wypędzone z ośrodków, które stworzono specjalnie po to, by zaspokajać ich potrzeby i nie są w stanie żyć samodzielnie. Jest to skutek bezwzględnych poczynań Innych wobec ludzi, których uzasadnienia próżno szukać. Na szczęście mieszkańcy Cel-Romanii postanowili otworzyć dla tych dziewcząt swoje domy i serca, gotowi zapewnić im godziwą opiekę”. Tę namiętną mowę Mikołaj Strzępiel wygłosił w porcie Toland, kiedy trzydzieści zaburzonych dziewcząt wsiadało na pokład autokaru oceanicznego, czyli jednego z najszybszych istniejących statków. Kapitan zapewnił reporterów, że jego statek prześcignie każdy sztorm i nie podzieli losu zaginionych ostatnio drobnicowców. Kilku kolegów zauważyło Monty’ego stojącego w drzwiach kantyny, ale podszedł do niego tylko

Louis Gresh. – Słyszałem wcześniejsze doniesienia – powiedział. – Zrobili z tego wielką szopkę, oprócz Strzępiela przemawiał też burmistrz Toland. Dziewczyny się nie wypowiedziały, ale zdaniem dziennikarzy wchodziły na pokład spokojnie i machały do tłumów. – Musieli im podać silne środki uspokajające, skoro poradziły sobie z taką ilością bodźców – stwierdził Monty przyciszonym głosem. – Ciekawe, czy są więcej warte niż te wysyłane w skrzyniach, czy po prostu zmieniono taktykę, ponieważ wszystkie dotychczasowe próby szmuglowania cassandra sangue z Thaisii skończyły się klęską. Louis zmarszczył brwi. – Co powiedziałeś? – spytał. W ogóle nie powinien był tego mówić. Na szczęście jednak Louis znajdował się na krótkiej liście ludzi, którym ufał kapitan Burke. Monty też mu ufał, bo Gresh pomagał Innym odszukać Kontrolera. – Wieszczki próbowano przemycać w skrzyniach z ładunkiem, ale statek zszedł z kursu podczas sztormu i zaginął. Nie ma po nim śladu. – Taka jest oficjalna wersja? – spytał Louis. Monty przytaknął.

– Ładunek został przejęty. Dobrze, że Louis nie zapytał o załogę statku. – Skoro Inni nie chcą, żeby te dziewczyny trafiły do Cel-Romanii, co to za różnica, czy Strzępiel rozgłosi to wszystko w mediach? – Dla terra indigena? Żadna. Ale w ten sposób wzrośnie wrogość wobec Innych, kiedy wodni terra indigena zatopią statek. – Monty wyjął z kieszeni gazetę i pokazał Greshowi niewielki artykuł. – Dziś rano mam dla kapitana inny temat do przemyśleń. – Monty, naprawdę uważasz, że Inni zatopią ten statek, chociaż wiedzą, że na pokładzie są wieszczki? – Będą się starali je ocalić, ale nawet jeśli okaże się to niemożliwe, ten statek nie dotrze do CelRomanii. Dopilnuje tego Rekinia Straż i Żywioł o imieniu Ocean.

Monty zajrzał do biura Burke’a, ale widząc, że kapitan rozmawia przez telefon, zawahał się w progu. Burke zaprosił go gestem. – Dostał pan przecież misia – mówił właśnie Burke. Odsunął na chwilę słuchawkę, żeby Monty mógł się zorientować, z kim rozmawia.

Kiedy gniewne okrzyki Scaffoldona przycichły, znów zbliżył słuchawkę do ucha i spytał: – Jakie klejnoty? – Ponownie ją odsunął. – No dobrze, zatem miś miał schowek, w którym mała dziewczynka mogła przechowywać swoje małe skarby – powiedział po jakiejś minucie. – Niech się pan cieszy, że znalazł pan tam tylko kolorowe szkiełka. Gdyby ten miś należał do chłopca, trafiłby pan pewnie na wyschniętą żabę. Nie, wcale nie próbuję wyprowadzić pana z równowagi. Chcę tylko powiedzieć, że nikt nam nie kazał szukać niczego w misiu, więc nie mieliśmy powodu tego robić. Dlaczego spodziewał się pan coś tam znaleźć? – Przez chwilę kiwał głową, słuchając. – O, naprawdę? Myśli pan, że wśród złodziei jest morderca? Myślałem, że to Wronią Straż oskarża się o… Ach, rozumiem. Może przechowują skradzioną biżuterię. No cóż, jeśli kradzieże są dziełem ludzi to brat ofiary zapewne był wspólnikiem, choć kradzieże zaczęły się dopiero gdy… – Burke popatrzył zaskoczony na słuchawkę. – No proszę, rozłączył się. – Rozparł się wygodnie w fotelu, a jego uśmiech był w tej chwili bardziej dziki niż przyjacielski. – Niech pan siada poruczniku. Porozmawiajmy o Elayne Borden. Monty usiadł, kładąc gazetę na kolanach. – A co tu jest jeszcze do powiedzenia? –

Pomyślał o rozmowie telefonicznej, której był właśnie świadkiem. – Scaffoldon znalazł zastępcze klejnoty? – Właśnie. I okropnie się wkurzył. Podobno mają taką teorię, że Elayne Borden przechowywała kamienie dla jakiegoś jeszcze niezidentyfikowanego złodzieja i próbowała ulotnić się z całym łupem. – Jeśli nie przestanie tworzyć takich teorii, wyjdzie na głupca – stwierdził Monty. – No wie pan, nie może przecież oficjalnie przyznać, że socjeta Toland przekazała swoją biżuterię Mikołajowi Strzępielowi jako wsparcie dla LPiNW, po czym zgłosiła jej kradzież, żeby dostać odszkodowanie z ubezpieczenia. Niemniej kamienie zniknęły, ponieważ ktoś je schował w misiu, a miś dotarł wraz z Lizzy do Lakeside. Tym samym Strzępiel został pozbawiony fortuny, na którą liczył. I tu dochodzimy do Elayne Borden – stwierdził Burke. – Jak to się stało, że kobieta, która była kochanką okrytego hańbą gliniarza nagle pojawia się u boku kogoś takiego jak Mikołaj Strzępiel? – Myślałem o tym, odkąd się dowiedziałem o tym związku – przyznał Monty. – Elayne, a właściwie jej matka, miała obsesję na punkcie statusu społecznego. Tymczasem rodzina nie ma

ani dość pieniędzy, ani dość wpływów, żeby się obracać w najlepszych kręgach. – Zatem albo mieli, albo nadal mają coś, na czym zależy Strzępielowi – stwierdził Burke. – Inaczej po co wiązałby się z Elayne albo jej rodziną? Właśnie, po co? pomyślał Monty. – Czyli ktoś doszedł do wniosku, że skoro Elayne nie miała przy sobie klejnotów na dworcu, to musi je mieć Lizzy. Dlaczego nie założyli, że zostały ukryte w mieszkaniu i tam pozostały? – Monty urwał, a potem sam odpowiedział sobie na to pytanie: – Ponieważ mieszkanie zostało przeszukane jeszcze przed włączeniem w całą sprawę policji. Wszystko jedno, czy Elayne dostała te klejnoty, czy dowiedziała się o ich istnieniu przypadkiem. Kiedy domyśliła się, kto jest w tę sprawę zamieszany, zrozumiała, że wie za dużo i musi uciekać. Stwarzała dla nich zagrożenie. – Ktoś najwyraźniej wiedział, gdzie są ukryte klejnoty, a Scaffoldona wysłano specjalnie po to, żeby je przywiózł. Wątpię, żeby sądził, iż nadal są w posiadaniu Lizzy. Raczej uważa, że to ja je znalazłem i zatrzymałem dla siebie. – Burke się uśmiechnął. – Cóż, mogłem je schować w depozycie albo w szufladzie. – Jego uśmiech zniknął. – A skoro już o tym mowa, to myślę, że

dobrze by się stało, gdyby Lizzy nadal pozostała na Dziedzińcu. A pan co chciał mi powiedzieć? Monty, przygnębiony wspomnieniem Elayne i z takim uczuciem, jakby o czymś zapomniał, położył gazetę na biurku i wskazał artykuł. Pisano w nim o kobiecie, która zginęła podczas napadu na sklep. – Heather Houghton? Kto to? – spytał Burke. – Pracowała w Zabójczo Dobrych Lekturach. Zrezygnowała z posady miesiąc po tym, jak Meg Corbyn… – Monty’emu ścisnęło się gardło. – Panna Corbyn już wie? – Pewnie tak, czyta „Wiadomości Lakeside”. Ale nie wiem, czy widział to ktoś jeszcze na Dziedzińcu. – Powinien pan o tym powiedzieć Simonowi Wilczej Straży. – Burke westchnął. – Wszystkich nas kusi myśl, że dzięki przepowiedniom cassandra sangue uda się uniknąć wszelkich złych rzeczy, że zostaniemy na czas ostrzeżeni i nigdy nie znajdziemy się w niewłaściwym miejscu w niewłaściwym czasie. Ale to nie zawsze jest prawda. – Ma pan rację. Nie zawsze.

Monty spotkał się z Kowalskim na parkingu. Jego młody partner rzucił okiem na gazetę, a potem wsiadł bez słowa do samochodu. – Czytałeś? – spytał Monty. Kowalski pokiwał głową. – Rodzina Heather chciała, żeby rzuciła pracę na Dziedzińcu, grozili, że ją wyrzucą, jeśli tego nie zrobi. Gdyby nadal pracowała w Zabójczo Dobrych Lekturach, nie poszłaby do tamtego sklepu i nadal by żyła. – Tego nie sposób wiedzieć na pewno – stwierdził Monty łagodnie. Postanowił oszczędzić mu banałów, ponieważ wiedział, że rodzina posterunkowego też mocno naciska, żeby nie wiązał się z Innymi. Zastanawiał się jednak, w jakich warunkach Meg zobaczyła tę wizję.

Rozdział 43 Piątek, 18 maja Przynajmniej przestała płakać. Simonowi nie przeszkadzało, kiedy Meg płakała na filmach prosto w jego futro. To znaczy przeszkadzało mu, ale uważał, że to typowe zachowanie ludzkich samic, a poza tym jak tylko kończył się film, strząsała z siebie cały smutek. Tym razem jednak było inaczej. Jej ból był głębszy, jakby połknęła ostry kawałek kości, który poranił ją w środku. – To moja wina – powtórzyła. Stracił już rachubę, ile razy zdążyła to powiedzieć, odkąd Nathan zawył, że coś złego dzieje się z Meg. – Jakim cudem to może być twoja wina? Przecież cię tam nie było. Nie ty zabiłaś Heather. – Udzieliłam jej złej rady, powiedziałam jej nie to, co trzeba. – Meg zaszlochała. – To dlatego umarła! – Umarła ponieważ jakiś człowiek dostał wścieklizny i zaatakował ludzi w tym sklepie. – Czyżby zażył wilczenie? Musi o to spytać porucznika Montgomery’ego. – Myśmy wtedy szukały kompleksu, w którym mnie trzymano, a Heather była bardzo

przygnębiona, ponieważ rodzina groziła, że się jej wyrzeknie, jeśli dalej będzie pracowała w Zabójczo Dobrych Lekturach. Pamiętam, że się zastanawiałam, co się stanie z Heather, jeśli dokona złego wyboru. Musiałam właśnie o tym myśleć, kiedy skaleczyłam się w rękę, ponieważ zobaczyłam wizję Heather. Wokół niej leżały rozrzucone czasopisma, poplamione krwią. Widziałam też datę. To nie było bieżące wydanie. – Zmarszczyła brwi. – Nawet rok był inny. Ale wizja musiała być błędna. Albo pomieszały mi się liczby. – Czy tylko tyle zobaczyłaś? Czasopisma rozrzucone wokół Heather? – Sprzedajecie czasopisma w Zabójczo Dobrych Lekturach, więc pomyślałam… Było tyle krwi… Uznałam, że umrze w księgarni, jeśli tam zostanie. Nie znał szczegółów śmierci Heather, ale w gazecie nic nie pisali o czasopismach. Musi o to zapytać Montgomery’ego. A data nie miała tak naprawdę znaczenia. – Meg? – stanął koło niej i oparł przedramiona na stole do sortowania, naśladując jej pozę. Zamrugała. – Co? – Ten sklep, w którym zginęła Heather. Czy sprzedawali tam czasopisma?

– Nie mam pojęcia. – Wyraz jej oczu wskazywał, że przypomina sobie obrazy szkoleniowe, szuka odpowiedniego odnośnika. Po chwili pokręciła głową. – Naprawdę nie mam pojęcia. – Heather była jak królik – powiedział łagodnie. – Dość miła jak na człowieka i solidna w pracy, ale w przeciwieństwie do Merri Lee i Ruthie zawsze się nas bała. Obaj z Vladem wiedzieliśmy, że długo u nas nie zostanie, jeszcze nawet nim terra indigena przyjechali tu na spotkanie. Nawet nim miałaś tę wizję. – Ale gdyby została trochę dłużej… – Jej stado by ją wygnało i być może nie przyjęło z powrotem, gdyby rzuciła w końcu pracę w ZDL. Wtedy zostałaby całkiem sama. – Ale by żyła. – Jesteś pewna? – Dotknął jej ręki. – Może Heather uniknęła tej śmierci, którą widziałaś w wizji, ponieważ odeszła z pracy. Wybrała rodzinę, bo tego właśnie chciała. A gdyby nie poszła wtedy do tego sklepu albo gdyby poszła tam później, albo postanowiła zostać w domu i posprzątać, zamiast iść na zakupy, czytałaby teraz o śmierci kogoś innego. Tak naprawdę to nie wiesz, co widzisz w wizjach, Meg. Westchnęła. – Masz rację, nie mogłam wiedzieć. I nie mogę

się ciąć za każdym razem, kiedy ktoś z przyjaciół podejmuje jakąś decyzję. – Właśnie. – Przesunął dłonią po jej włosach i delikatnie podrapał ją za uchem. – Lepiej? – Troszeczkę. – Rzuciła mu gorzkie spojrzenie. – Na tyle dobrze, żeby nie zawiązać Nathanowi ogona na supeł. Martwiłem się o nią, zaprotestował Nathan z recepcji. I słusznie, odparł Simon. Ale Meg się wstydzi, jak wiewiórka, która spadła z drzewa i udaje, że zrobiła to specjalnie. Nathan sapnął z irytacją i wrócił na posłanie. – Nic mi nie jest – powiedziała Meg. – Nie chcę, żeby moim przyjaciołom coś się stało i trudno mi się pogodzić z tym, że moja wizja nie wystarczyła, żeby ocalić Heather, chociaż udało mi się uratować kucyki i Sama. Być może żyłaby dłużej, gdyby dalej pracowała w ZDL. A być może umarłaby wcześniej, pomyślał Simon.

Rozdział 44 Piątek, 18 maja Jackson nie tylko oddał jej rysunek z pieśnią Wilków, ale nawet oprawił go i powiesił w jej pokoju. Razem z Grace przynieśli jej więcej papieru i różnokolorowych ołówków, usiłowali jej też wyjaśnić, jaki odcień zieleni ma trawa, a jaki sosna i jak wygląda drzewo, które zrzuca liście pod rządami Jesieni. Opisywali, najlepiej jak potrafili, odcienie wody, jednak dla nich nie liczył się jej kolor, tylko głębokość i temperatura. Słuchała, nasiąkając ich opowieściami. Zastanawiała się, co się znajduje za ścianami jej pokoju. Jackson i Grace nie byli jedynymi Wilkami, jakie tu mieszkały – wiedziała to z ich pieśni. Ale nie miała odwagi spytać, czy może wyjść z pokoju. Rozmyślała dużo o swoich nowych opiekunach. Nie chcieli jej nazywać cs821 i codziennie ją pytali, czy już wybrała sobie imię, ale nie karali jej za to, że tego nie zrobiła. Karmili ją, prali jej ubrania, pilnowali, żeby miała wszystko, czego jej potrzeba. I chyba im się podobało, że lubi rysować. Jackson i Grace. Ale kiedy o nich myślała, nie widziała Grace. Widziała Jacksona i…

Wzięła czystą kartkę papieru.

Jackson zaniósł dziewczynie z bliznami południowy posiłek. Siedziała w wezgłowiu łóżka, obejmując rękami podciągnięte kolana, na których oparła podbródek. – Co się stało? – spytał, a kiedy skuliła się ze strachu, uświadomił sobie, jak ostro musiało to zabrzmieć. Postawił talerz na biurku i podszedł do łóżka, węsząc dyskretnie, żeby nie zorientowała się, że próbuje wyczuć zapach krwi. Nie, nie krwawiła, ale ewidentnie coś się działo. – Chciałam narysować ciebie i Grace, ale narysowałam to. – Wskazała kartkę papieru, leżącą w nogach łóżka. Wziął ją delikatnie za róg i odwrócił. I wstrzymał oddech. – Widziałaś te miejsca? Te obrazy? – spytał. Pokręciła głową. Nigdy nie widziała go w wilczej formie, ale od razu rozpoznał się na rysunku. Dziewczyna narysowała jego głowę, pysk wzniesiony do nieba, a w tle Góry Skaliste. To była górna lewa

część obrazka. W prawej dolnej widniała głowa innego wyjącego Wilka. Na środku kartki znajdował się ludzki dom, inny niż te, które widywał na swoim terytorium, a obok widok z lotu ptaka na wyspę i spadającą wodę. Talulah Falls. – Ten drugi Wilk to nie jest Grace – powiedziała dziewczyna zmartwionym głosem. – Nie, to mój przyjaciel Simon. Mieszka w Lakeside, na wschodnim brzegu jeziora Etu. – Przyjrzał się dziewczynie – jej potargane włosy miały złocistobrązowy kolor, a oczy były zielone z drobinkami złota. Jeśli należała do zmiennokształtnych, to raczej nie do Panterzej Straży, sądząc z umaszczenia. – Narysowałaś to dla mnie? Kiwnęła głową. – To coś znaczy. – Popatrzyła na biurko, na szufladę, w której trzymała brzytwę. Potem odwróciła wzrok. – Tak, to coś znaczy – zgodził się. – Przyjaźń zawsze coś znaczy. W jej oczach ujrzał zaskoczenie, a potem ulgę. Nie, pomyślał Jackson. Nie poproszę cię, żebyś użyła brzytwy. Wziął rysunek, ostrożnie, żeby go nie rozmazać. – Dziękuję – powiedział. I wtedy zauważył

drugi, który leżał pod spodem. – Nie bardzo wiem, co to jest, więc go nie skończyłam. – Zawahała się, a potem dodała cicho: – I zużyłam prawie wszystkie niebieskie ołówki. – Pójdę później do wioski Intuitów, zobaczę czy mają więcej. W rysunku przedstawiającym jego i Simona wyczuwał moc, ale ten drugi go zaniepokoił. Pole pszenicy. Wiedział, że to pszenica, ponieważ na pierwszym planie dziewczyna narysowała dojrzałe kłosy. Ale pole znajdowało się pod wodą, a nad nim pływały Rekiny. Na skraju rysunku widniało coś jakby zatopiony statek. Wziął również ten rysunek. – Zjedz teraz – polecił. – Pszenica nie rośnie pod wodą. Pamiętam z obrazów szkoleniowych. Rzut oka na szufladę z brzytwą. – Nie musisz się ciąć. Dałaś nam odpowiedzi. Zostaw nam ustalenie pytań. Wyszedł, zamykając za sobą drzwi. A potem stanął i nasłuchiwał. Ciche kroki. Stukot otwieranej szuflady. Doliczył do dziesięciu, kiedy szuflada znów się zamknęła i usłyszał szuranie krzesła przesuwanego po podłodze. Kiedy upewnił się, że dziewczyna nie cięła się tylko zajęła się

posiłkiem, cicho odszedł. W osadzie terra indigena był tylko jeden telefon i wraz z komputerem znajdował się w chacie na skraju osady, niedaleko drogi, która prowadziła do wioski Intuitów. To tutaj zostawiano im pocztę i paczki, ponieważ niewielu mieszkańców osady mogło uchodzić za ludzi. Popatrzył na rysunek przedstawiający dwa Wilki, które mieszkały w różnych częściach Thaisii, ale które łączyło coś więcej niż przyjaźń. Postanowił, że pokaże oba rysunki starszyźnie, a potem zostawi je u Grace, a sam pójdzie zadzwonić do Simona.

Rozdział 45 Piątek, 18 maja Simon przejrzał kartki, które trzymał w ręku, a potem spojrzał na książki na półkach. Na początku maja poprosił stadko dziewczyn i policję, która współpracowała z Dziedzińcem, żeby spisali, jakiego rodzaju książki czytają i których autorów lubią. Na podstawie tych spisów zamierzał teraz przeorganizować magazyn księgarni. Przyciągnął sobie wózek i zaczął zdejmować książki z półek. – Powinienem wiedzieć, co robisz? – spytał Vlad i oparł się o regał. – Zamknęliśmy księgarnię dla ludzi, którzy nie należą do stada Meg, więc czas usunąć książki, które nie interesują ani ich, ani terra indigena. Vlad sięgnął na półkę i wyjął pierwszą lepszą książkę. Na okładce widniał muskularny samiec, tylko częściowo ubrany i ze skrzywioną twarzą – miał zapewne wyobrażać jakiś rodzaj terra indigena. U jego stóp klęczała również częściowo ubrana samica, zapewne ludzka. Choć na jej twarzy malował się strach, unosiła wyzywająco podbródek i wyginała plecy, żeby uwydatnić piersi.

– Myślisz, że ludzie kiedyś zrozumieją, że piersi tracą dla nas wszelki powab, gdy matka przestaje nas karmić? – spytał Vlad, otwierając książkę na chybił trafił. – Nie sądzę – stwierdził Simon. – Nikogo z nas nie interesują takie historie, więc ich nie komentujemy, a wydawcy terra indigena wiedzą przecież, że taka okładka nie zwróci niczyjej uwagi. – Ciekawiło go, jakim cudem ta książka w ogóle trafiła do ZDL. Vlad przeczytał dwie strony, a potem odłożył książkę na wózek. – Och, sądzę, że moglibyśmy ją przeczytać, gdybyś ją umieścił w dziale z humoreskami. Simon spojrzał na Vlada, a potem na książkę. – A może w dziale „kuchnia”? – Wtedy zbyt dosłownie dałbyś do zrozumienia, w jakim sensie są dla nas atrakcyjne piersi. Roześmiał się i oddał połowę kartek Vladowi. – Masz tu książki, jakie lubią czytać nasi ludzie. Zamierzam zatrzymać w magazynie tych autorów i inne podobne pozycje. Mam wrażenie, że jedynie Heather interesowały książki o całowaniu, reszta naszego stadka woli romanse, sensacyjne albo przygodowe. Póki co zatrzymamy po jednym egzemplarzu wszystkiego, co mamy na magazynie, nawet

książek o całowaniu, ale resztę rozdamy albo przekażemy do biblioteki. – A co postawisz na półkach zamiast nich? – Książki napisane przez terra indigena. Będziemy je sprzedawać razem z ludzkimi zamiast trzymać na półce z tyłu sklepu. – Simonie? Czy to naprawdę dobry pomysł zmieniać nasz Dziedziniec w coś w rodzaju akademii? Szczególnie teraz? – Kiedy ludzie przybyli do Thaisii i zawarliśmy z nimi pierwsze umowy, ich osady były małe, dlatego łatwo nam było ich badać, mimo ograniczonych kontaktów. W wielu miejscach nadal tak jest. Natomiast Inni, którzy obserwują największe ludzkie miasta zwykle mają do czynienia tylko z pojedynczymi ludźmi i to na stopie oficjalnej, albo tylko z łącznikiem z ludźmi. Więc małpy mogą przed nami ukrywać różne rzeczy. – Jak kompleksy, w których przetrzymywali i zapewne nadal przetrzymują cassandra sangue? Simon przytaknął. – Wiedzieliśmy o wieszczkach krwi od dawna, może nawet dłużej niż ludzie, ale zniknęły nam z oczu, ponieważ nie zwracaliśmy uwagi na stosunki panujące między ludźmi. Wprawdzie zwykle zachowują z nami pokój, ale to

inwazyjny gatunek – takie dwunożne pnącze kudzu – i zawsze spróbują zająć tyle ziemi, ile tylko zdołają, jeśli nie będziemy pilnować granic. Wszędzie pojawiły się kłopoty z powodu działalności tego ruchu LPiNW. – Myślisz, że odpowiedzią jest opanowanie sztuki stania się bardziej ludzkim? Simon zdjął z półki kilka książek. – Nie do końca. Myślę, że musimy nauczyć się rozpoznawać wroga, który kryje się w stadzie. Kiedy opanujemy tę sztukę, będziemy mogli go zabić i zapewnić bezpieczeństwo sobie i Thaisii. – Spojrzał na Vlada. – Nazywamy ich sprytnym mięsem, więc łatwo nam zapomnieć, że nasi przodkowie nauczyli się przybierać ich formę dlatego, że uznali ich za drapieżniki nowego rodzaju, uznali, że muszą ich zrozumieć, żeby zachować dominację. My musimy zrozumieć ich lepiej, żeby zdecydować, komu pozwolić pozostać w Thaisii. – Póki tacy tubylcy ziemi jak ty i ja wciąż mają coś do powiedzenia w tej sprawie, dodał w myślach. – Ciekawe jak by się poczuli nasi policjanci, gdyby cię usłyszeli. – Nie muszą o tym wiedzieć, prawda? – Prawda. Kiedy Vlad podszedł do kolejnego regału i zaczął zdejmować książki, Simon zapatrzył się

niewidzącym wzrokiem na półkę przed sobą. Lubił ludzi, którzy współpracowali z Dziedzińcem. Lubił Steve’a Przewoźnika i innych Intuitów, których poznał w Przystani Przewoźników. Dopiero ostatnio zaczął sobie uświadamiać, że słowa potrafią być bronią równie groźną jak strzelby i że większość Innych jeszcze tego nie rozumie. Terra indigena nie nauczyli się zbyt wiele od ludzi, ponieważ większość rzeczy, na których zależało małpom zupełnie nie była dla nich interesująca. Vlad wrócił z naręczem książek. – Chcesz je zachować? Zanim Simon zdążył odpowiedzieć, do księgarni wpadła od strony zaplecza Jenni Wronia Straż. – Wrony już wiedzą, dlaczego ludziom kończy się jedzenie! – wykrzyknęła i zamilkła na chwilę, a potem dodała: – No, nie tylko Wrony. – Co chcesz przez to… – zaczął Simon, ale w tej samej chwili zadzwonił telefon. Vlad odłożył książki na wózek i zabrał Jenni na tyły księgarni. – Mów co słyszałaś – nakazał. Simon podniósł słuchawkę. – Zabójczo Dobre Lektury. – Simon? Mówi Jackson. Zamarł na chwilę. Głos jego przyjaciela

brzmiał… dziwnie. – Wszystko w porządku? – Tak. Być może. – Jackson się zawahał. – Dziewczyna z bliznami narysowała nowy rysunek, mnie w Górach Skalistych i ciebie w Lakeside, a między nami Talulah Falls. Czy to coś dla ciebie znaczy? – Niewykluczone. – Pomyślał o ziemi pomiędzy Lakeside a Talulah Falls i o nowym osiedlu, w którym Inni i Intuici będą mieszkać razem. Wątpił, żeby Jackson chciał opuścić Północny Zachód, ale wiele rzeczy się zmieniało w Thaisii i przyjaciel mógł dojść do wniosku, że czas się przenieść. Czy chciałby zamieszkać w Osiedlu Nadrzecznym? – Narysowała też inny rysunek. – Tak? – Czy dziewczyna z bliznami pociera skórę tak jak Meg, gdy zaczyna w niej wzbierać przepowiednia? Czy to dlatego Jackson był zaniepokojony? – Pole pszenicy pod wodą. A nad polem pływają Rekiny. I zatopiony statek. Czy to coś znaczy? Simon rzucił okiem w stronę półek z książkami i stwierdził, że Vlad patrzy na niego wyczekująco. Powtórzył mu to, co Jackson powiedział o polu pszenicy. Wampir kiwnął głową.

– Tak – powiedział do słuchawki. – To znaczy, że ludzie wysyłają żywność za wodę, choć wiedzą, że w Thaisii nie będzie jej dość dla wszystkich. Okłamywali swoich, żeby narobić nam kłopotów. – Co możemy zrobić? – Czekać. Obserwować. Daj mi znać, jeśli dziewczyna z bliznami znów narysuje swoje wizje. Obiecał jeszcze, że porozmawia z Meg o tej wieszczce i zakończył rozmowę. – Powiesz porucznikowi? – spytał Vlad. Pokręcił głową. – Zboża już nie ma, dlatego braki żywności nie znikną. On już o tym wie. – Ale nie wie dlaczego. – A ma to jakieś znaczenie? – Nie chciałbyś wiedzieć, dlaczego twój szczeniak będzie chodził głodny? – Chciałbym, ale Montgomery nic nie może zrobić w tej sprawie. My również nie. Nie ma sensu mu tego tłumaczyć, póki nie będziemy wiedzieli, co dalej. Vlad odetchnął głęboko, powoli wypuszczając powietrze z płuc. – W takim razie zdecydujmy chociaż, co robimy z książkami. – Sięgnął do wózka, ale zawahał się w połowie ruchu. – Och, a Ruthie

zamierza jutro porozmawiać z kupcami z bazaru. Jeśli się zgodzą nas obsługiwać, chce tam zabrać w przyszłą sobotę Wrony na zakupy. – Ale będzie zabawa – mruknął Simon. Vlad się uśmiechnął. – Cieszę się, że tak uważasz, ponieważ to ciebie czeka przeprawa z Blairem. Nie będzie zachwycony. Simon sięgnął po książkę z piersiastą kobietą na okładce. Może jednak powinien ją umieścić wśród książek kucharskich?

Rozdział 46 Sobota, 26 maja Sam i Meg szli ręka w rękę drogą prowadzącą z Zielonego Kompleksu na rynek. Autobus Dziedzińca zaraz po lunchu wyjechał na bazar w ramach eksperymentalnej wycieczki zorganizowanej dla Wron – Jenni, Starr i Crystal. Ruth i Merri Lee zaprosiły na nią również Meg, ale uprzedziły, że będzie tam cała masa ludzi i towarów, więc może się poczuć przytłoczona. Uwierzyła im na słowo i postanowiła nie jechać. Taki spokojny spacer do biura łącznika – oczywiście na tyle spokojny, na ile to było możliwe w towarzystwie Sama i Jedynaka – odpowiadał jej dużo bardziej. – Dlaczego nie mogę zaznaczać drzew jak Jedynak? – spytał Sam. – Ponieważ jesteś w ludzkiej formie – odparła Meg. Jedynak, który nie zwracał uwagi na ich rozmowę, podniósł tylną łapę i obdarzył ich wilczym uśmiechem. – Ludzie też sikają na drzewa – zaprotestował Sam, patrząc z oburzeniem za młodym Wilkiem, który potruchtał powęszyć gdzieś dalej. Meg nie mogła sobie przypomnieć żadnych

obrazów szkoleniowych, które potwierdzałyby lub przeczyły temu oświadczeniu, więc w milczeniu poszła dalej. Zadzierała przy tym głowę, żeby coś widzieć spod ronda kapelusza. Na niebie szybował Jastrząb, trzymający straż nad Dziedzińcem, więc jeśli Sam odbiegnie gdzieś, żeby jej udowodnić, że chłopiec może sikać na drzewa, nie będzie zupełnie sam. A poza tym nie bardzo miał się gdzie tu zgubić – droga prowadziła prosto na rynek, a ona co najwyżej później będzie musiała poszukać jego ubrań, jeśli się gdzieś rozbierze i przemieni w Wilka. Okazało się bowiem, że w ciepłej porze roku znajdowanie na Dziedzińcu porzuconych ubrań to coś normalnego. Nie porzuconych, poprawiła się w myślach. Pozostawionych tam, gdzie później będzie można je znaleźć. O ile jakiś człowiek nie przeniesie ich w inne miejsce. Przekonała się o tym wczoraj. Kiedy robiła dostawy, zauważyła przy drodze stos ubrań, a stwierdziwszy, że to kombinezon roboczy i ciężkie buty, podrzuciła je do Kompleksu Usługowego. Później zaś natknęła się na wściekłego – i niestety nagiego – Blaira, który przyszedł po ubranie, które zostawił, przemieniając się w Wilka. Może powinna porozmawiać o tym z Eve

Denby? Sarah i Robert bawią się często z młodymi z Dziedzińca i może się okazać, że jeśli Sam będzie wciąż narzekał, że nie wolno mu sikać na drzewa, kiedy jest w ludzkiej formie, Robert zacznie narzekać, że nie wolno mu biegać nago, ponieważ nie może się przemienić w coś, co ma sierść albo pióra. Nie miała obrazów szkoleniowych, które mówiłyby o tym, co młode samce różnych gatunków uważają za interesujące. Widać nie była to pożyteczna wiedza dla wieszczek krwi. Kiedy dotarli na rynek, Meg była nieco zgrzana i zroszona – podobno takiego określenia używała babcia Ruth, ponieważ twierdziła, że damom nie wypada się pocić. Widać babcia Ruth nigdy nie bawiła się z Wilkami, bo po takiej zabawie było się nie tyle zroszonym co po prostu zlanym potem. – Cały Dziedziniec jest na rynku – stwierdził Sam, wyraźnie pod wielkim wrażeniem. Meg wiedziała, że to nieprawda, choć na rynku istotnie było tłoczno. Skup się na jednej, najwyżej dwóch rzeczach, nakazała sobie w myślach. Niech reszta to będzie tylko ruchome tło, jakby to była wizja zatłoczonego miejsca. Pokrzepiona tą myślą rozejrzała się i skupiła uwagę na Jesterze Kojociej Straży, który

wyjaśniał coś z zapałem mężczyźnie o czerwonych włosach i tak lisiej twarzy, że raczej nie mógłby uchodzić za człowieka. Nigdy dotąd nie doręczała poczty nikomu z Lisiej Staży; najwyraźniej był to gość albo nowy mieszkaniec Dziedzińca. Zauważyła Blaira, który miał minę, jakby przeżuwał własny ogon, choć przecież był w ludzkiej formie. Ale zaraz zapomniała o Wilku, ponieważ zauważyła Julię i Marie z Jastrzębiej Straży, które wychodziły właśnie z Lodów i Czekoladek, liżąc lodowe rożki. Czy kiedykolwiek jadła lody? Nie była pewna. Na pewno nigdy nie jadła lodów w rożkach. Sam też ich pewnie nie jadł, a przynajmniej nie w ostatnim czasie, więc mogliby sobie pójść do Lodów i Czekoladek i kupić taki przysmak. I dla Jedynaka też, żeby się nie poczuł wykluczony. Spojrzała na Sama. – Czy chciałbyś…. Gwałtowne mrowienie zaczęło się na środku piersi, po czym szybko opanowało lewe ramię. – Co bym chciał? – Sam szarpnął ją za ramię. – Meg? Wpatrywała się w rynek. Zatłoczone miejsce – za dużo ludzi, za mało miejsca na manewry, brak drogi ucieczki. Rynek wyglądał znajomo, ale nie wydawał jej

się już czymś znanym. Pewność, że musi uciekać, narastała w niej z każdą chwilą. – Coś tu jest nie tak – szepnęła. Poklepała prawą kieszeń szortów. Pusta. Jak to pusta? Gdzie w takim razie…? Przycisnęła dłoń do lewej kieszeni i wyczuła kształt brzytwy. Włożyła ją tam i zapięła kieszeń, żeby mieć brzytwę przy sobie, ale nie móc po nią szybko sięgnąć. – Meg? – zaskomlał Sam, znów szarpiąc ją za ramię. Z wysiłkiem uspokoiła oddech. Powinna się odwrócić i zejść z rynku, wrócić do Zielonego Kompleksu albo iść do biura łącznika, na tyle daleko, żeby skóra przestała jej mrowić. Spojrzała na Sama i Jedynaka. Chciała im powiedzieć, że musi odejść, ale co będzie, jeśli ta przepowiednia dotyczy któregoś z nich? Czy może tak zaryzykować? Czy potrafiłaby potem żyć, gdyby któremuś z nich coś się stało? Zdobądź pewność, pomyślała. Ostatnim razem nie odeszłaś i skrzywdziłaś przyjaciół, Nathana i Simona. Więc najpierw zdobądź pewność. Odwróciła się i ruszyła w stronę biura łącznika, zamierzając zadzwonić… właściwie do kogo? Simon, Nathan, Vlad i Henry, a także całe ludzkie stado pojechali na bazar z Jenni i jej siostrami. Tylko Theral została w przychodni;

nie chciała iść w tłoczne miejsce, bo mogłaby się tam natknąć na swojego byłego. Czy powodem mrowienia może być Theral? Jej były partner nie dał znaku życia, odkąd przysłał kwiaty na Dziedziniec, żeby stwierdzić, czy można ją tu znaleźć. Jednak żaden człowiek nie wtargnie do przychodni, szczególnie dziś, kiedy po rynku kręci się tylu terra indigena. Tłum i ostre, nieprzyjemne zapachy, popychanie, krzyki. Nie ma którędy uciec, jeśli… – Meg? Dokąd ty idziesz? – spytał Sam. Już nie szła tylko biegła do biura łącznika. Musi zadzwonić do… do Blaira, głównego stróża Dziedzińca. Nie, przecież Blair jest na rynku. Więc zadzwoni do Nyx. Sanguinati jej pomogą. Zatrzymała się, dysząc ciężko. Mrowienie zamiast słabnąć stawało się coraz silniejsze, czyli szła w kierunku jego przyczyny, a nie w przeciwną stronę. Nie mogę się ciąć, kiedy nad sobą nie panuję. Nie mogę przerazić Sama tak jak przeraziłam Nathana. Nie wolno mi. Tylko że niebezpieczeństwo tu jest, wiem, że tu jest. Rozejrzała się, obracając się powoli wokół własnej osi. Zobaczyła garaże, w których trzymano PNK i różne narzędzia. Potem Trzy P i drogę dojazdową prowadzącą do głównej bramy Dziedzińca, tej przy ulicy Głównej. Potem

zaplecze biura łącznika i podwórze Henry’ego. Wreszcie zaplecze Zabójczo Dobrych Lektur i Czegoś na Ząb. Popatrzyła na schody prowadzące do mieszkań służbowych nad pracownią krawiecką i aż złapała się za ramię, bo mrowienie nagle zmieniło się w bolesne pulsowanie. Na górze znajdowały się cztery mieszkania. Wiedziała, że mrowienie jest jak różdżka radiestety – pokaże jej, które mieszkanie stanowi zagrożenie, kto z przyjaciół znajduje się w niebezpieczeństwie. Kiedy podejdzie pod drzwi, od razu zrozumie, kogo dotyczy przepowiednia, a wtedy ucieknie stąd, tak daleko, aż mrowienie zniknie. Uda jej się. Potrafi to zrobić. – Meg? – Sam był wyraźnie przestraszony. Ale nie może tego zrobić sama, kiedy jest przy niej tylko mały chłopiec, bo jeśli coś się nie uda… Zadarła głowę. – Aruuu! Aruuu! Sam popatrzył na nią z niedowierzaniem. – Co to ma być? – Ostrzeżenie – wydyszała. – Coś się dzieje w mieszkaniach służbowych, coś bardzo złego. Muszę wszystkich ostrzec. – Aruuu! – zawył Sam. – Aruuu! – Aruuu! – Chwilę później do chóru dołączył

Jedynak. Po chwili z daleka odpowiedziało im wycie. Odwróciła się i zaczęła wbiegać po schodach, ale w połowie drogi potknęła się i upadła, rozbijając sobie kolano. – Meg! Obróciła się, żeby usiąść na schodach, prawie nie widząc Elliota, który biegł ku niej od strony konsulatu. Patrzyła ze zdziwieniem na zdartą skórę na kolanie. Czuła straszny ból, będący wstępem do przepowiedni. Potem nagle stwierdziła, że jest przy niej Tess, że podtrzymuje jej głowę ręką, a Elliot stoi z drugiej strony. – Muszę – wyjęczała. – Muszę… – Nie ma czasu szukać czegoś do pisania – zdecydowała Tess. – Musimy wysłuchać jej uważnie i wszystko zapamiętać. Elliot pokiwał głową na znak, że zrozumiał, a Tess obróciła twarz Meg tak, by ich oczy się spotkały. – Mów wieszczko, a my cię wysłuchamy. Nakładające się na siebie obrazy. – Różowa książka, złote gwiazdy… tajemnice… mieszkanie… złodziej, więcej złodziei… książka Lizzy… pociąg… pociąg… błyszczące… mężczyzna trzymający rurę… Wrony… worki z błyszczącym… Uciekaj!

Obrazy parzyły jej umysł i wypalały się w jej pamięci. Zamiast chroniącej ją przed wizjami euforii, czuła strach, który wypełniał ją jak ból. Nagle ujrzała własną rękę, jak się podnosi, sztywna i wyprostowana. Zobaczyła wyciągnięty palec wskazujący i kciuk. Zobaczyła pozostałe palce, które zacisnęły się i teraz jej dłoń wyglądała zupełnie jak… – Simon! Kiedy straciła przytomność, Tess przytrzymała jej głowę. – Zadzwonię do Simona – powiedział Elliot i zbiegł ze schodów, wyciągając z kieszeni telefon. – Zemdlała? – spytał Blair. Tess kiwnęła głową. Nie zdziwiła się na widok głównego stróża Dziedzińca – przybiegł, gdy tylko usłyszał to dziwaczne wycie. Nie zdziwił jej też widok Julii i Marie z Jastrzębiej Straży ani Jestera. Po chwili grupa powiększyła się o Lynn i Jane z Wilczej Straży – zębiarkę i chodzące ciało. – Simon jest w niebezpieczeństwie? – spytał Jester. – Potrzebuje pomocy? – I to każdej – odparła Tess poważnie, mając nadzieję, że Kojot sam się zorientuje, jaka pomoc jest tu potrzebna. – Powiem dziewczynkom. – Spojrzał na Meg i się zawahał. – Naszej Meg nic nie będzie?

– Zajmiemy się nią – zapewniła Jane. – Już opatrywałam jej rany, wiem, że nie wolno wylizać jej krwi. – Czy ze słów Meg wynikało, że trzeba czekać z opatrzeniem tego kolana na ludzkie chodzące ciało? – spytał Blair. – Nie – odparła Tess. Meg zaczęła odzyskiwać przytomność. Jeśli Tess zrozumiała poprawnie jej słowa, to powinni ją zabrać jak najszybciej z tej części Dziedzińca. – Niech zabiorą Meg do przychodni, a potem do Zielonego Kompleksu. – Popatrzyła na drzwi na górze schodów, a potem na Blaira. – Ty i ja musimy podjąć decyzję w sprawie tych mieszkań. Wrócił Elliot, zmierzył Meg krótkim, uważnym spojrzeniem, a potem wyjął z kieszeni czystą chusteczkę do nosa i podał Jane. – Żeby nie broczyła krwią. Jane zręcznie zawiązała chusteczkę na kolanie Meg i obie z Lynn zaniosły ją na rynek. – Simon jest już w drodze – poinformował Elliot. Całej tej scenie towarzyszyło ponure wycie. Tess ignorowała je, zajęta Meg, ale kiedy ucichło, natychmiast zwróciło to jej uwagę. – Gdzie jest Sam i Jedynak? – John zabrał ich obu na rynek – wyjaśnił Blair. – Wrócą z Meg do Zielonego Kompleksu,

jak tylko zostanie opatrzona. John z nimi zostanie, żeby szczeniaki nie ściągnęły bandaży z rany. – Musimy znaleźć to coś, co ktoś chce stąd ukraść – stwierdził Elliot, ruchem głowy wskazując mieszkania służbowe. – Zakładam, że o to chodziło Meg, kiedy mówiła o złodzieju. Tess kiwnęła głową. Zrozumiała słowa wieszczki tak samo. – Zabierzemy stąd wszystkie rzeczy – wszystko co nasi ludzie tu przynieśli i co do nich należy – zdecydowała. – Lizzy widać nadal ma coś, na czym komuś zależy tak bardzo, że nie zawaha się wejść na Dziedziniec. Jeśli opróżnimy wszystkie mieszkania, złodzieje nie zorientują się, że wiemy, że chodzi im o rzeczy Lizzy. A poza tym złodzieje mogli się okazać złośliwi i zniszczyć rzeczy Merri Lee, jeśli nic nie znajdą, a terra indigena już wiedzieli, czego trzeba szukać. Meg im to powiedziała. – Oba PNK są w garażu, więc wrzucimy wszystko do bagażników, a podzielimy później – stwierdził Blair i od razu ruszył do garaży. Kiedy Julia pobiegła do Zabójczo Dobrych Lektur po klucze do mieszkań służbowych, na miejscu zjawiła się Nyx Sanguinati. Cztery kobiety podzieliły się pracą. Julia i Marie spakowały rzeczy Merri Lee, Nyx sprawdziła

mieszkanie, którego używał czasami Lorne z Trzy P i policjanci z zespołu Montgomery’ego, a Tess zajęła się mieszkaniem porucznika i Lizzy. Kiedy została sama, zamknęła drzwi, żeby nikt jej nie zaskoczył, a potem pozwoliła, by przez ludzką maskę objawiła się jej prawdziwa natura. Meg wspomniała o masce, kiedy dwa tygodnie temu wygłosiła przepowiednię w Stajni Kucyków. Wesoła maska, wściekła twarz – taki opis mógł się odnosić do wielu ludzi, ale Tess uznała, że chodziło jej o oszustwo. Simonowi groziło na bazarze jakieś niebezpieczeństwo, a do mieszkań służbowych na Dziedzińcu zamierzali się dostać złodzieje. Dwa różne zagrożenia w tym samym czasie. Przypadek czy celowe działanie? Czy jedno z nich miało odwrócić uwagę od drugiego, aż będzie za późno? Tess znalazła pod łóżkiem dwie walizki. Wyjęła je, rzuciła na łóżko i zaczęła opróżniać szuflady, wyciągając je całkiem z komody i wsypując zawartość do walizek. Spieszyła się bardzo, ale kiedy coś wpadło ze stuknięciem do walizki, odłożyła na bok szufladę z rzeczami Lizzy, żeby sprawdzić co to. Różowa książka ze złotymi gwiazdami. Złote zapięcie i maleńka dziurka na kluczyk. Tess przetrząsnęła bieliznę dziewczynki, ale

nie znalazła kluczyka pasującego do zamka. To bez znaczenia. Meg zobaczyła książkę, nie klucz. Tess odłożyła ją na bok i skończyła pakować rzeczy porucznika i jego córki. Potem owinęła książkę w czystą ścierkę, ukryła swą prawdziwą naturę na tyle, by nie stanowiła zagrożenia dla innych tubylców ziemi i otworzyła drzwi. Stała za nimi Nyx. – Marie i Julia zabrały rzeczy Merri Lee – oznajmiła. – Jadą zapakowanym PNK do Zielonego Kompleksu i zaparkują go tam w garażu. Blair czeka w PNK na rzeczy z tego mieszkania. Zamknięte drzwi nie stanowiły przeszkody dla Sanguinatich, a jednak Nyx zaczekała na zewnątrz. Szacunek, jaki okazała Tess, nie naruszając jej prywatności, sprawił, że podała jej owiniętą w ścierkę książkę. – Ukryj to przed wszystkimi, aż o nią poproszę. Nyx wzięła zawiniątko. – Jest niebezpieczna? – Tak mi się zdaje. – Tajemnice mogą być bardzo niebezpieczne. Zza rogu korytarza wyszedł Blair. – Gotowe? Zabierajmy stąd te rzeczy, żebym mógł zwołać Wilki do obrony. – Nie będziesz bronił tych mieszkań – oznajmiła Tess, a jej włosy zrobiły się czerwone

i gwałtownie się skręciły. Blair cofnął się o krok i wyszczerzył zęby. Nyx przyglądała im się zaciekawiona. – Pozwolimy, żeby złodzieje się włamali i zaczęli przeszukiwać mieszkania, żeby inni ludzie rozpoznali w nich wrogów – wyjaśniła. – A potem? – spytał Blair. – A potem ich zabiję.

Rozdział 47 Sobota, 26 maja Simon rzucił okiem na towary leżące na stole, a potem obojętnie odwrócił wzrok. Za dużo ludzi, za duży hałas, za dużo rzeczy. Dlaczego ludzie potrzebują aż tylu przedmiotów? Nathan wytrzymał w dużym blaszanym budynku, w którym organizowano bazar, jakieś piętnaście minut, po czym oświadczył, że ktoś powinien pilnować małego autobusu Dziedzińca. Simon z chęcią by mu towarzyszył, ale przywódca musi mieć oko na swoje stado, więc został. Henry i Vlad pomagali mu pilnować Jenni, Starr i Crystal. Przyszli też Kowalski, Debany i MacDonald, ale ci mieli pełne ręce – dosłownie – ponieważ Ruthie i Merri Lee traktowały ich jak konie pociągowe na dwóch nogach. – Chyba Wrony i ludzie mają ze sobą coś wspólnego – stwierdził Kowalski, podchodząc do Simona. – Wypełniają swoje domy błyskotkami. Simon spojrzał na Ruthie, która zachwycała się właśnie czymś w rodzaju słoika. – Pozwolisz swojej samicy kupić słoik, który wygląda jak chora krowa?

– Dlaczego uważa pan, że wygląda jak chora krowa? – Ponieważ nigdy nie widziałem zdrowej krowy, która siedziałaby w ten sposób. – Nie był pewien, czy w ogóle jakaś krowa albo jakiekolwiek inne czworonożne zwierzę dałoby radę usiąść w takiej pozie. – Co ona zamierza z tym zrobić? – Postawić na ladzie w kuchni i trzymać w nim ciastka albo coś podobnego. – Ale ty też będziesz musiał na to coś patrzeć. Kowalski wzruszył ramionami. – To moja narzeczona. Przeżyję, jeśli ma być z tego powodu szczęśliwa. Simon rzucił okiem na wypchane torby, które trzymał Kowalski. – Nie możesz jej po prostu oddać najlepszych części królika? – Ludzkie kobiety mają inny gust. Simon westchnął. Podejrzewał, że taka właśnie będzie odpowiedź. – Jenni i jej siostry świetnie się bawią – stwierdził Kowalski. – Naprawdę lubią polować na skarby. – A mogłyby niedługo skończyć? – Wilk mógł przebiec sto mil w jeden dzień, jeśli musiał. Ale po godzinie przebywania w tym miejscu, pełnym hałasu, ludzi i paskudnych zapachów,

był już zmęczony i chciał wrócić do domu. Zdrzemnąć się i zobaczyć się z Meg. Bardzo, bardzo chciał zobaczyć Meg. Chciał się pobawić z Samem. Chciał… Zignorował śmiech Kowalskiego i odebrał komórkę, która zaczęła mu dzwonić w kieszeni. – Czego? – Simon, wyjdź stamtąd, natychmiast – zażądał Elliot. – Już prawie… – Natychmiast! Meg miała wizję, zobaczyła coś związanego z twoim pobytem na bazarze i wystraszyła się tak bardzo, że zemdlała. Simon zamarł. Kowalski przez chwilę przyglądał mu się niepewnie, a potem odstawił torby i przyzwał gestem Michaela Debany’ego. – Meg się cięła? – Upadła na schodach do mieszkań służbowych. Tam też ma się zdarzyć coś złego, ale ty… – Zapewnijcie jej bezpieczeństwo. – Zakończył rozmowę i rozejrzał się, szukając wzrokiem pozostałych terra indigena. Wychodzimy. Natychmiast. – Jakiś problem? – spytał Debany, podchodząc do Simona i Kowalskiego. – Niebezpieczeństwo – odparł Simon. – Meg mówi, że musimy stąd wyjść.

– Mam zadzwonić do porucznika? – zwrócił się Debany do Kowalskiego. Ten pokręcił głową. – Porucznik poszedł dziś do kina z rodziną Denbych, będzie miał wyłączoną komórkę. Ty zadzwoń na komisariat, a ja do kapitana. Kiedy już zatelefonowali, Kowalski poszedł po Ruthie i Merri Lee, a Debany do stoiska, przy którym stał Lawrence MacDonald. Ten popatrzył na niego pytająco. Simon rozejrzał się i zaklął w myślach. Henry’ego łatwo było zauważyć, nawet wśród tych tłumów. Jenni, Crystal i Starr stały przy różnych stoiskach i co chwila znikały mu z oczu, zasłonięte przez ludzi. Słyszały jego polecenie, ale były zbyt pochłonięte przedmiotami na straganach, żeby usłuchać. Będzie musiał porozmawiać z przywódcami Wroniej Straży o tej ich obsesji na punkcie błyszczącego. Sprowadzała na nie niebezpieczeństwo. Starając się omijać ludzi, przepychał się w stronę Jenni. Miał wrażenie, że dwóch mężczyzn specjalnie na niego napiera, opóźniając jego kroki. Kiedy wreszcie do niej dotarł, kupiec spojrzał na niego nerwowo po czym natychmiast odwrócił wzrok, a jemu aż wydłużyły się kły, a pierś i plecy porosły futrem. Jego ręce też nie wyglądały już jak ludzkie.

Jenni spojrzała na niego i od razu odeszła od straganu – milcząco przyznając, że zignorowała rozkaz. – A co powie pani na to? – Kupiec pospiesznie uniósł kawałek papieru, odsłaniając płaski kawałek metalu, który, na ile Simon mógł się zorientować, służył wyłącznie do błyszczenia. – Oooooch – jęknęła zachwycona Jenni. Złapał ją za ramię, nim zdążyła wrócić do stoiska, a potem odciągnął dalej, ignorując jej protesty. – Simon! – Meg mówi, że musimy natychmiast wyjść. – Jeszcze tylko to jedno. Proszę, Simonie, jeszcze tylko ta jedna… Spiorunował ją wzrokiem. – Jesteśmy w niebezpieczeństwie – powiedział cicho, ale dobitnie. – Meg zobaczyła coś takiego, że aż zemdlała ze strachu – a nie zemdlała, kiedy wcześniej widziała śmierć Wron. Więc jest źle, Jenni, jest bardzo źle. Zostań, jeśli chcesz, ale ja nie zaryzykuję życia nas wszystkich, ponieważ nie potrafisz się oprzeć błyszczącemu. – Nasza Meg zemdlała? – Tak, Jenni. Zaczął się przepychać do wyjścia. Jenni nie chciała puścić tej cholernej torby z zakupami, ale posłusznie poszła za nim,

zręcznie omijając ludzi. Nathan? Zapaliłem silnik, autobus jest gotowy do odjazdu. Simonie pospieszcie się, na parkingu zbierają się jacyś ludzie. Mają pałki i pręty i ciągle oglądają się na nasz autobus. Szedł dalej, rozglądając się czujnie. Klienci i kupcy przy pobliskich straganach patrzyli za nim jak jelenie, które wyczuły, że coś się dzieje, ale nie są pewne, czy powinny uciekać. Ci dwie alejki dalej nie zwracali na nich uwagi, ale atmosfera na bazarze wyraźnie się zmieniła. Pojawił się też paskudny zapach, który Wilki rozpoznawały jako zagrożenie. Kowalski i Debany szli teraz po jego prawej stronie, dotrzymując mu kroku. Ruthie, Merri Lee i Starr szły tuż za nim, każda z siatką. Policjanci rozmawiali przez komórki, ale przypięli już do pasków odznaki policyjne. Henry? zawołał Simon. Jestem tutaj, po twojej lewej, jakieś dwa kroki z tyłu. Vlad? Za tobą. Przede mną idzie MacDonald z Crystal. A za nami stado ludzi, którzy… Simonie, odniosłem wrażenie, że jeden z kupców potajemnie sprzedaje tu broń. Ci ludzie mogą być uzbrojeni.

Jeśli zaczną strzelać, mogą zranić albo zabić swoich. Uważasz, że ich to obchodzi? Nie, nie uważał. Kiedy rozległ się krzyk Crystal, Jenni zatrzymała się i obejrzała za siebie. Simon też się odwrócił i zawarczał. Jakiś mężczyzna wyrwał Wronie torbę i machał nią nad głową, usiłując ją zwabić z powrotem w głąb bazaru. Crystal upuściła drugą torbę i usiłowała odzyskać tę pierwszą, oddalając się tym samym od towarzyszy. Zostaw ją, Crystal, rozkazał Simon. Dałam im ludzkie pieniądze. To błyszczące jest moje! MacDonald złapał Crystal w pasie i podniósł z ziemi, ignorując jej krzyki. Ruszył ku towarzyszom, roztrącając ludzi, którzy nie mieli dość rozsądku, by zejść mu z drogi. Simon! krzyknął Nathan. Szybko! Simon odwrócił się w stronę wejścia i stwierdził, że ludzie odcięli mu drogę. Najpierw uznał, że jest ich tylko sześciu, czyli tylu, co łącznie samców terra indigena i policjantów, przewaga była więc po ich stronie, zważywszy kły, pazury i wyszkolenie. Ale po chwili do tej pierwszej szóstki zaczęli się przyłączać kolejni. I każdy z nich miał jakąś broń.

Simon zatrzymał się, a Kowalski i Debany stanęli obok niego w rzędzie. – Niedobrze – szepnął Debany. – Jesteśmy z policji! – zawołał Kowalski ostrzegawczo. – Dajcie wyjść tym ludziom! – To nie są ludzie, a ty jesteś pieprzonym miłośnikiem Wilków! – krzyknął w odpowiedzi jakiś mężczyzna. – Gówno nas obchodzi, że jesteś gliną! Damy ci nauczkę tak jak im! – Lepiej to jeszcze przemyślcie – powiedział Simon ostrzegawczo. Mężczyzna wyszczerzył zęby. – Już przemyśleliśmy, o to się nie martw. – Policja! Odłożyć broń! Już! – krzyknął Kowalski. – Ludzie dziś, jutro i zawsze! – odkrzyknął mężczyzna i ruszył na Simona. Kiedy zamachnął się rurką w głowę Wilka, Henry zaryczał i zbił Simona z nóg, przewracając go na ziemię. Chwilę później mężczyzna z rurką wydał okrzyk bólu i padł na podłogę. Jego koszula szybko zaczęła nasiąkać krwią. Rozległy się wrzaski, a za ich plecami kilka wystrzałów. Ludzie zaczęli uciekać do wyjścia albo na drugą stronę budynku, byle dalej od zajścia. Tymczasem uzbrojona w noże i pałki grupa ruszyła na Henry’ego, Simona, Kowalskiego

i Debany’ego. Podrywając się z ziemi, Simon instynktownie przemienił to, czego potrzebował w walce. Głowa Wilka z pyskiem pełnym zębów i szczękami tak silnymi, że mogły połamać kości. Ręce zakończone pazurami, które mogły poszarpać ciało. Ruszył do walki, z całych sił gryząc i drapiąc, póki nie przedarł się przez ludzki mur, zapewniając sobie drogę odwrotu. Simon! zawył Nathan. Samotny Wilk nie miał szans przeciwko tłumowi. Kolejne strzały i krzyki, i… – Ranny policjant! Ranny policjant! Simon się zawahał. Nathan był Wilkiem, członkiem jego watahy i potrzebował pomocy. Ale on był przywódcą Dziedzińca, a jego stado obejmowało również Wrony i Niedźwiedzie, i wampiry… i nawet ludzi. Przykro mi, Nathanie. Przykro mi, Meg. Odwrócił się i rzucił się z powrotem w wir walki.

Na parking dla klientów Dziedzińca wjechał samochód. Wysiedli z niego dwaj młodzi

mężczyźni i odeszli w stronę ulicy Głównej. Kiedy mijali Zabójczo Dobre Lektury, zajrzeli przez okno wystawowe i zatrzymali się na widok starszego człowieka za ladą. Nie zastanawiając się, kim jest, zaczęli się z niego wyśmiewać, a potem pokazali mu palec. Kiedy w odpowiedzi uśmiechnął się promiennie, pokazując kły Sanguinatich, wzdrygnęli się i przeszli pospiesznie na drugą stronę ulicy, choć było czerwone światło. Na parking wjechał kolejny samochód. Tym razem wysiadła para, mężczyzna i kobieta, nieco starsi niż ci poprzedni. Przeszli na drugą stronę ulicy i weszli do Jelenia i Zająca. Pojawiły się następne dwa samochody, jakby parking Dziedzińca nagle zmienił się w parking publiczny. Dlatego kiedy wjechała tu furgonetka, przechodnie nie zauważyli w tym niczego niezwykłego. Wysiadło z niej trzech mężczyzn; spokojnie ruszyli w stronę szklanych drzwi, które prowadziły do służbowych mieszkań od strony ulicy.

Tess nie usłyszała kroków w korytarzu, ale wyczuła czyjąś obecność za drzwiami

mieszkania używanego przez Lizzy i porucznika Montgomery’ego. Kiedy wychodziła z mieszkania, jej loki zabarwiły się czernią śmierci, ale wzrok miała spuszczony, na wypadek, gdyby się okazało, że przyszedł ktoś ze swoich. Zauważyła dym, który powoli układał się w fałdy staroświeckiej aksamitnej sukni. – Nyx – powiedziała ostrzegawczo. – Mam zamknięte oczy. Tess nie miała powodu jej nie wierzyć, niemniej wbiła wzrok w ścianę nad jej ramieniem. W ten sposób mogła widzieć wampirellę, nie patrząc na nią bezpośrednio. – Można nas skrzywdzić, gdy przybieramy formę dymu, ale bardzo trudno nas zabić – stwierdziła Nyx. – Komuś takiemu jak ty udałoby się pewnie zabić jednego z nas, ale nie przeżyłabyś starcia. Żniwiarz. Szerzyciel Zarazy. Przez lata ukrywała swój sekret przed mieszkańcami Dziedzińca, a teraz okazuje się, że wielu z nich wie, kim ona jest. Dziwne, że nie przejmują się tym, że mieszka wśród nich jeden z najgroźniejszych drapieżników Namid. Zwykle jej rodzaj żył w odosobnieniu, budził strach, a inni tubylcy ziemi go unikali. Akceptacja, prawdziwa akceptacja, była rzadkim i cennym

darem. – Czego chcesz, Nyx? – Jakaś furgonetka zajechała na parking dla klientów. Lada moment wrogowie się tu zjawią. – Więc powinnaś odejść. – Nie, powinnam zostać. Kula może cię zabić, jeśli wróg wystrzeli, nim go unieruchomisz, odbierając mu siły życiowe. To była prawda. A jeśli wróg wie coś o jej rodzaju i strzeli nie patrząc na nią, znajdzie się w poważnym niebezpieczeństwie. – Co proponujesz? Nyx się uśmiechnęła. – Czasami praktyczniej i zabawniej jest polować w parach.

Chwycić ludzką broń, żeby zablokować cios i rwać zębami ciało. Unikać ciosów, powalić wroga. Simon nie widział już innych członków stada. Ludzie i Inni nie umieli walczyć razem jak jeden oddział – bronili słabszych członków stada jak bizony, które szarżują na atakujące drapieżniki. Taka taktyka była skuteczna w przypadku dużych zwierząt, uzbrojonych w rogi i kopyta,

ale nie w tej sytuacji. Choć ranili już lub zabili wielu ludzi, nadal otaczał ich wrogi tłum. Stracił szansę na ucieczkę, a kiedy przestanie mieć miejsce na walkę… Słyszę syreny! wykrzyknął Nathan. Pomoc. Być może. Ale czy przybędzie na czas, by ich ocalić?

Wronia Straż obserwowała teren z drzew i dachów, zapamiętując twarze ludzi, którzy zostawili samochody na parkingu Dziedzińca. Sanguinati kryli się w cieniu, czekając na odpowiednią chwilę, by zaatakować kierowcę furgonetki. Poruszając się śmiało i zdecydowanie, jakby tu byli u siebie, trzej mężczyźni sforsowali zamek w szklanych drzwiach i weszli na górę. Działali szybko i sprawnie. Jeden otworzył mieszkanie Merri Lee i zniknął w środku, a dwaj pozostali weszli do mieszkania Montgomery’ego. I przez moment patrzyli zaskoczeni w twarz Tess, prosto w jej oczy, a ona odebrała im tyle siły życiowej, że ich kończyny przestały działać, serca zaś zgubiły rytm. Obaj padli na ziemię, nie zdoławszy nawet sięgnąć po

broń. Tess zabrała im pistolety i krótką elastyczną pałkę pokrytą skórą. Potem spojrzała ku wejściu do mieszkania, na unoszącą się tam kolumnę dymu. Bezpiecznie? spytała Nyx. Jeszcze nie. Z wysiłkiem ukryła swą prawdziwą naturę za ludzką maską. Kiedy jej loki trochę się rozprostowały i pojawiły się w nich zielone pasma, spojrzała na Nyx. Teraz jest w miarę bezpiecznie. – Blair może ich zabrać? Tess kiwnęła głową. Pochyliła się i jeszcze raz obszukała kieszenie włamywaczy. – Nie mają dokumentów. Nyx się uśmiechnęła. – Nie ma dokumentów, nie ma zobowiązań. – Powęszyła delikatnie. – Przynajmniej twoi nie nabrudzili, mój zesikał się na dywan. Będziemy się musieli zastanowić, jak go wyczyścić i jak wyjaśnić zapach moczu. – Zrzucimy winę na Jedynaka – stwierdził Blair, który właśnie wszedł na górę. – Powiemy, że wdarł się do mieszkania w poszukiwaniu ciastek i nasikał na dywan. Wątpię, żeby ludzie potrafili rozróżnić zapach moczu Wilka i człowieka, więc ludzkie stado się nie zorientuje. – Będą wiedzieli, że spodziewaliśmy się

kłopotów – zauważyła Nyx. – Złodzieje włamali się, niczego nie znaleźli i sobie poszli – stwierdziła Tess. Zakołysała krótką pałką. – Nie wiem, co to jest. Chyba jakaś broń? Blair wziął ją od niej, uderzył się w drugą dłoń i skrzywił się boleśnie. – Narzędzie do kruszenia mięsa? Jeden z mężczyzn jęknął. Tess mu się przyjrzała. – Temu tutaj zaczyna gnić język, więc jeśli chcesz, żeby ci coś powiedział, musisz już zacząć pytać.

Trzy rzeczy zdarzyły się równocześnie. Coś uderzyło w tył hali i to tak mocno, że aż się zatrzęsła, zniknęła połowa dachu, a Nathan krzyknął: Kilka samochodów stanęło w płomieniach! Napastnicy zawahali się, gdy przez zerwany dach wdarł się do hali gwałtowny powiew wiatru i zaczął ciskać w nich stołami i towarami ze stoisk – co ciekawe, ani jeden przedmiot nie poleciał w stronę stada z Dziedzińca. Pomimo krzyków, Simon słyszał zbliżające się

syreny. I widział Ogień, która stanęła w otwartych drzwiach hali – jej włosy i suknia rozwiewały się na wietrze, a podłoga wokół niej dymiła. No cóż, w takim razie wiadomo, dlaczego samochody płoną. Żywioł podeszła bliżej. Nic nie było w stanie przed nią uciec, gdy zapragnęła palić, szczególnie jeśli Powietrze unosiło jej wściekłość. Ogień spojrzała na napastników. – Albo wyjdziemy stąd wszyscy albo spłoniecie – oświadczyła. Nagły powiew wiatru poruszył jej suknią, która strzeliła iskrami i podpaliła nogawkę spodni jednego z atakujących. Krzyknął, upuścił rurkę i zaczął gasić płonący materiał. – Policja! Rzucić broń! Przez otwarte drzwi wbiegli policjanci, ale zatrzymali się niepewnie na widok Ognia. – Ci ludzie przyszli pomóc, a my potrzebujemy ich pomocy. Simon obejrzał się na Kowalskiego, który wypowiedział te słowa. Młody policjant miał zakrwawioną twarz i ubranie, ale ręka, w której trzymał pistolet, nie drżała. Tak, potrzebowali pomocy, ale Simon nie znał tych policjantów. Wówczas do hali wszedł kapitan Burke. Nic nie powiedział, tylko spojrzał na Simona i czekał.

Czas, by dokonać wyboru. Ogniu, ci policjanci nam pomogą, powiedział. Żywioł odwróciła się do niego, a wówczas zrozumiał, że ona i Powietrze nie zjawiły się tu dla niego. Żywioły zrobiły to dla Meg. Ufasz im? spytała. Nie ufał im wszystkim, ale jeśli jej to powie wprost, konsekwencje mogą być straszne. Spróbował więc inaczej. Większości. Ufam ludziom, którym ufa Meg, a ci ludzie ufają tej policji. A ponieważ czuł, że Ogień jest bliska wybuchu, który spali wszystko wokoło, powiedział jedyną rzecz, jaka mogła wpłynąć na jej decyzję. Powiedz Meg, że niedługo wrócę. Nie zmartwiłby się, gdyby Ogień zwęgliła całą tę halę razem z zawartością, ale chciał najpierw wydostać stąd swoje stado, a ludzie nadal zagradzali mu drogę w kierunku drzwi. Przez chwilę trwała pełna żaru cisza. Ja tu zostanę na straży z Trąbą Powietrzną, powiedziała wreszcie Powietrze. Simon z ulgą pokiwał głową. Dobrze, że Żywioły zgodziły się choć na taki kompromis. Świetnie, Ogień przechyliła głowę i… zniknęła. Policjanci zaczęli obezwładniać tych napastników, którzy przeżyli i nie byli ciężko ranni.

Kowalski opuścił broń. Miał kłopoty z poruszaniem ręką i musiał zatknąć pistolet za pasek. Simon spróbował przemienić się na tyle, by choć z grubsza przypominać człowieka i wtedy to usłyszał. Dwa głosy. – Trzymaj się Lawrence, pogotowie zaraz tu będzie – mówiła Ruth. – Crystal? Crystal, obudź się! Simon mówi, że musimy wychodzić – powtarzała Jenni. Odsunął się na bok, kiedy do hali wpadli ratownicy, eskortowani przez policję. Spojrzał na swoje stado. Henry miał głęboką, krwawiącą szramę na prawym policzku. Musnęła go kula, gdy ratował mu życie. Michael Debany kulał – najwyraźniej nie mógł zgiąć kolana. Ruthie była cała zalana krwią, ale nie potrafił określić czy z własnej rany, czy z rany Lawrence’a MacDonalda. Merri Lee miała siniaki na twarzy i rękach; ze złamanego palca lewej dłoni sterczała kość. Vlad wydawał się nietknięty, podobnie jak Jenni i Starr, natomiast Crystal… Plecy wygięte pod dziwnym kątem, stopy zagięte tak bardzo, że palce niemal dotykały pięt. Oczy, które powinny być czarne i błyszczące, zdążyły już zmatowieć, a na nagich sztywnych ramionach pojawiły się pióra. Popatrzył na pokrwawione czasopisma, wśród

których leżała i pomyślał, że to jest wizja, którą Meg miała o Heather. Gdyby dziewczyna wciąż pracowała na Dziedzińcu, przyszłaby tu dzisiaj z nimi. Czy Crystal żyłaby nadal, gdyby to Heather tu umarła? Nie wiedział, na ile można zmienić przepowiednię, a na ile musi się zdarzyć, bez względu na wszystko. Wiedział natomiast, że jest obolały i chce wracać do domu. Nathan? zapytał. Małpy przewróciły autobus. Poraniło mnie szkło i mam siniaki od kamieni, którymi we mnie rzucali. Poza tym nic mi nie jest, ale nie mogę wyjść. Czuć tu benzynę. Chwila wahania. Jest tu policja, mówią, że mnie wyciągną. I że trzeba się spieszyć. Zaufaj im. Wydostań się z tego autobusu. Za duży gwar. Za duże zamieszanie. Patrzył tępo na ratowników, którzy nieśli do karetki MacDonalda. Policja wyprowadzała z hali lżej rannych napastników, a kapitan Burke zamienił kilka słów z Kowalskim i Debanym, po czym podszedł do niego. – Panie Wilcza Straż? Co możemy zrobić dla pana i pańskich ludzi? Jest pan ranny i pan Niedźwiedzia Straż również. I Wilk, który był w autobusie. – Zajmą się nami nasze chodzące ciała – odparł

Simon. – Chcemy wrócić do siebie. – Wasz autobus nie nadaje się do użytku. Odwieziemy was na Dziedziniec. – Zabierzemy ze sobą Crystal. Burke pokiwał głową. – Przykro mi z powodu waszej straty. Chciał się stąd wydostać. Chciał odpocząć i wylizać rany. Nagle przypomniał sobie, co jeszcze powiedział Elliot: „Przekaż porucznikowi Montgomery’emu, żeby nie przyprowadzał Lizzy na Dziedziniec. Stanie się tu coś złego”. „Wiadomo co? ” – spytał. „Nie wiem. Meg widziała…” – Simon jest ranny, musimy jechać do domu – powiedział Henry. – Jest już kapitan Zając i jego ludzie. Dajcie mi chwilę, muszę z nim porozmawiać, potem załatwię wam transport na Dziedziniec. Musimy mieć wasze zeznania, ale to może poczekać. Kiedy Burke odszedł, Kowalski zbliżył się do Simona i Henry’ego. Ramieniem mocno obejmował Ruthie. – Tak mi przykro. – Dziewczyna szlochała. – Tak bardzo mi przykro. – Rozmawialiśmy w zeszłym tygodniu z kupcami, pytaliśmy, czy to będzie problem, jeśli terra indigena zjawią się na bazarze. Zapewniali nas, że nie – powiedział Kowalski.

– Tak mi przykro… – To nie była twoja wina – uciął Simon ostro. – Chciałaś sprawić przyjemność Wronom. To inni ludzie wykorzystali okazję, żeby nas zabić. Nie, to nie była wina Ruthie, tylko jego, ponieważ dopuścił, żeby terra indigena znaleźli się w sytuacji, w której mieli niewielkie możliwości obrony. Był ich przywódcą i powinien pamiętać, dlaczego Inni nigdy nie chodzą do kin ani na koncerty, ani w inne miejsca, gdzie może ich zaatakować tłum. Powinien wziąć pod uwagę wątpliwości Vlada, zamiast polegać na zaufaniu Kowalskiego i Ruthie do innych ludzi. To przez jego zaniedbanie zginęła Crystal Wronia Straż, a Lawrence MacDonald został ciężko ranny. Tymczasem wrócił Burke, podeszli do nich również Debany i Merri Lee. – Panowie, wy i wasze towarzyszki udacie się teraz do szpitala. Nagrałem się na pocztę głosową porucznikowi Montgomery’emu i Pete’owi Denby’emu, żeby wiedzieli, co się dzieje i podjęli odpowiednie środki ostrożności. Panie Wilcza Straż, transport już na was czeka. – Jesteśmy gotowi. Zbliżył się Vlad z Crystal na rękach, za nim szły Jenni i Starr. Simon pożegnał Burke’a skinieniem głowy

i wyszedł z hali, za nim podążyli Vlad i Wrony, a Henry zamykał pochód. Nathan czekał na nich przy policyjnej furgonetce. Wciąż krwawił z głębokich ran od szkła, a poruszał się w sposób wskazujący również na inne obrażenia. Simon miał tylko nadzieję, że Jane Wilcza Straż sobie z nimi poradzi. Kiedy odjeżdżali, pod halę zajechało więcej karetek, a przywódca Dziedzińca zastanawiał się, czy ludzie, którzy to wszystko zaczęli, mają pojęcie, jakich szkód narobili.

Blair zawarczał i obejrzał się przez ramię, ale natychmiast zamilkł, gdy rozpoznał Elliota. – Mam wieści – oznajmił konsul Dziedzińca. – O Simonie? – spytał Blair. – Został ranny. Nathan i Henry również, a Crystal nie żyje. Jenni i Starr są zdenerwowane, ale nie odniosły żadnych ran, podobnie jak Vlad. Będą tu za kilka minut. Ludzkie stado pojechało do szpitala, jeden człowiek jest ciężko ranny. – Zabierzmy stąd te truchła. – Blair się zawahał, po czym spojrzał na Tess. – Czy to jest mięso? Popatrzyła na dwóch mężczyzn, którzy nie

byli już w stanie odpowiadać na pytania i musiała przyznać sama przed sobą, że odebrała im więcej, niż zamierzała. Pokręciła głową. – Za szybko gniją. – Mój jest osłabiony, ale mięso i krew są świeże – stwierdziła Nyx. Blair pokiwał głową. – Mamy również kierowcę furgonetki. To dość mięsa dla wszystkich. Syreny, poinformował Jake Wronia Straż, który zajął pozycję obserwacyjną na dachu. Jedzie tu policja. – Więc musimy się pospieszyć – stwierdziła Nyx. Blair poszedł po worki, które zostawił na końcu korytarza. W czwórkę owinęli w nie ciała i zanieśli do pick-upa z Kompleksu Usługowego, zaparkowanego przy tylnych schodach. Zabrali też zasikany dywan. Gdy tylko Blair i Elliot odjechali z mięsem, Tess otworzyła okna we wszystkich mieszkaniach – nawet tych, do których ludzie nie wtargnęli. Potem przetarła podłogi, a Nyx poszła uzgodnić, żeby rzeczy, które stąd zabrali, wróciły na miejsce po odjeździe policji. Zanim wróciła Nyx i nim policja weszła na górę, Tess zdążyła wszystko uporządkować. Pozwoliła policjantom rozejrzeć się po

mieszkaniach. Odpowiedziała na te pytania, na które miała ochotę, a najważniejszy policjant, Gresh, który już kiedyś udzielił im wsparcia, miał dość oleju w głowie, by się tym zadowolić. Zgodziła się, żeby posypał proszkiem drzwi od ulicy i poszukał odcisków palców. Samochody na parkingu Dziedzińca? Nie, nie należały do klientów ich sklepów, więc policja może je zabrać, zatrzymać czy odholować, czy co tam robią z takimi samochodami. – Właśnie podjechała policyjna furgonetka – oznajmiła Nyx, kiedy policjanci węszyli na parkingu. – Vlad mówi, że policja zawiezie naszych prosto na rynek, do przychodni. – Wątpię, żeby ludzkie stado miało tu niedługo wrócić, ale lepiej odłóżmy wszystko na miejsce. – Wszystko? Tess spojrzała na Nyx. Wiedziała, że wampirella pyta o różową książkę. – Nie, nie wszystko.

Rozdział 48 Sobota, 26 maja Przysłuchując się z uśmiechem rozmowie podnieconych dzieci, Monty wyjął z kieszeni komórkę i ponownie ją włączył. Nie spodziewał się żadnych wiadomości, bo kapitan Burke wiedział, że wziął sobie dzień wolny, żeby pobyć z Lizzy. Skoro sprawa opieki nad dziewczynką została załatwiona, przynajmniej tymczasowo, uznał, że może ją bezpiecznie zabrać do kina i zaprosił Denbych, żeby z nimi poszli. – Może coś zjemy? Na co macie ochotę? – spytał Pete. – Na pizzę! – wykrzyknęła Lizzy. – Pizzę, pizzę, pizzę! – poparła ją Sarah. – Na hamburgera – powiedział Robert stanowczo. – Jestem taki głodny, że mógłbym zjeść hamburgera wielkości krowy! – Całej krowy? – Eve rzuciła synowi pełne niedowierzania spojrzenie. – Razem z kopytami? Zanim Robert zdążył odpowiedzieć, Lizzy wykrzyknęła z oburzeniem: – Tatusiu! Włączyłeś telefon! – Muszę coś sprawdzić, kochanie. – Kiedy był w kinie, Burke zostawił mu aż trzy wiadomości. To nie był dobry znak.

– Zawsze stawiasz pracę na pierwszym miejscu! Mama mówiła… – Wystarczy – uciął Monty. Nie podobało mu się, że słyszy z ust córki nie tylko słowa Elayne, ale i ton, jakim je zwykle wypowiadała. – Sprawdź swoje wiadomości – powiedział do Pete’a i włączył odtwarzanie. „Poruczniku, na bazarze doszło do incydentu. Niech pan do mnie zadzwoni, jak tylko będzie pan mógł”. „Dziedziniec został zaatakowany. Niech pan pod żadnym pozorem nie zawozi tam Lizzy, póki pan ze mną nie porozmawia”. „Lawrence MacDonald został postrzelony. Właśnie go operują. Niech pan przyjedzie natychmiast do szpitala”. – Niech Mikhos ma nas wszystkich w opiece – szepnął Monty. Schował telefon i spojrzał na Pete’a. Jego pobladła twarz mówiła wszystko. – Zabierzemy do nas Lizzy – powiedział Pete. – Podrzucicie mnie po drodze do szpitala? – Jasne. – Co się…? – Eve spojrzała na nich badawczo i umilkła. – Jeden z moich ludzi – powiedział Monty. Wiedział, że nie musi dodawać nic więcej. Zapakowali dzieci do samochodu, a Monty się zastanawiał, jak teraz wygląda, bo czuł się

strasznie.

– Na bogów na górze i na dole. – Kapitan Zając pokręcił głową, oglądając zniszczenia w hali targowej, która znajdowała się w jego rewirze. Już wcześniej miał okazję przelotnie zetknąć się z Innymi, kiedy w tajemniczych okolicznościach zaginął były pracownik Dziedzińca, niejaki Darrell Adams, a wiele osób mieszkających w jego okolicy trafiło na pogotowie z powodu nagłych niedomagań. Od tamtej pory Zając starał się trzymać rękę na pulsie, jeśli chodzi o działania komisariatu przy ulicy Orzechowej. – W ciągu kilku sekund jedna trzecia pojazdów na parkingu uległa zniszczeniu – stwierdził. – Widziałem jak stają w ogniu, kiedy podjeżdżaliśmy. Chwilę przedtem przebiegła między nimi jakaś kobieta. – Mogło być dużo gorzej – odparł Burke. Przyglądał się, jak pomoc drogowa podnosi i odholowuje autobus Dziedzińca do warsztatu, który naprawia wozy policyjne. Jeśli nie uda się go naprawić, spróbuje przekonać burmistrza do odkupienia Innym autobusu. Terra indigena stać

było na nowy pojazd, ale ludzie też nie nadwyrężą takim zakupem swojego budżetu – oczywiście o ile uda im się znaleźć odpowiedni pojazd na sprzedaż. Niektóre gałęzie przemysłu, w tym samochodowy, zaczęły odczuwać braki stali. Słyszał z kilku źródeł, że publiczne środki transportu, takie jak autobusy i taksówki mają priorytet, natomiast osoby prywatne muszą czekać w kolejce ponad sześć miesięcy, żeby nabyć samochód – a i wtedy muszą brać co jest akurat dostępne, a nie wybrzydzać. Jego informatorzy nie wiedzieli, dlaczego brakuje stali, choć terra indigena nie zmniejszyli dostaw surowców. Pomyślę o tym kiedy indziej, zdecydował Burke, kiedy usłyszał westchnienie Zająca. – Wiem, że mogło być gorzej – przyznał starszy kapitan. – Ten budynek ma tylko dwa wyjścia, a tylne zablokował gruz. W dodatku ten dziwny wiatr uwięził ludzi za zwałami stoisk i towarów – nie mieliby szansy na ucieczkę, gdyby zaczął się pożar. – To nie był dziwny wiatr, tylko rozzłoszczony Żywioł – wyjaśnił mu ze spokojem Burke. – Gruz nie zablokował tylnego wyjścia przez przypadek, a dachu nie zerwał przypadkowy podmuch. Te samochody też nie stanęły w płomieniach z powodu nieszczelnego baku. Choć oczywiście

to rozsądne wyjaśnienie i będziemy się go trzymać. Gdyby Ogień weszła od razu do hali, zamiast najpierw spalić samochody i odciągnąć napastników od autobusu Dziedzińca, niewielu ocalałoby z pożaru. – Czy to zepsuje wam stosunki z Innymi? – Zając uśmiechnął się z goryczą do Burke’a. – Obserwuję uważnie wszystko, co się dzieje na twoim komisariacie, Douglasie. Słyszałem, że sklepy Dziedzińca zamknięto dla ludzi, i że Wilcza Straż kupił co najmniej jeden dom poza terenem Dziedzińca i zamierza wynajmować mieszkania. A od przyjaciół z policji w Talulah Falls, a właściwie z jej resztek, wiem do czego może dojść, kiedy terra indigena postanowią okazać nam niechęć. Burke też słyszał plotki na temat Talulah Falls. Gdyby do takiego incydentu doszło w tamtym mieście, Inni bez wahania zabiliby wszystkich obecnych, również tych niezwiązanych z atakiem. – Simon Wilcza Straż chce zrobić z Dziedzińca w Lakeside coś w rodzaju szkoły wyższej dla terra indigena, którzy muszą utrzymywać kontakty z ludźmi. Sklepy są nadal otwarte dla wybranej grupy ludzi związanej z Dziedzińcem. Dzięki temu możemy pokazać Innym, że potrafimy z nimi współpracować dla wspólnego

dobra. – A co by się stało, gdyby Wilcza Straż dziś zginął? – Wszystko by przepadło. A następny przywódca na pewno nie patrzyłby na nas przychylnym okiem. Stali w milczeniu przez jakieś dwie minuty, przyglądając się ludziom, którzy oceniali swoje straty, ratownikom prowadzącym rannych do karetek i pracownikom kostnicy, którzy wynosili zwłoki. – Douglas? Nie wiem, czy zwróciłeś uwagę na te raporty, ale ostatnio zniknęło bez śladu sporo osób. – Zając patrzył prosto przed siebie. – Nie z Lakeside, bogom niech będą dzięki. Najbliżej to znad Jezior Palczastych, dziesięciu, wszyscy z tego samego miasta. – Może uciekli razem. – Raporty o zaginięciach napływają ze wszystkich regionów – ciągnął Zając, jakby nie usłyszał uwagi Burke’a. – Znikają całe grupy ludzi, równocześnie. Zupełnie jakby ktoś usuwał firmę z rynku, eliminując jej pracowników. Nie uważasz, że to dziwne? Tylu ludzi znika, a nikt nic nie widzi? – Czy ci zaginieni mieszkali w pobliżu dróg, przy których znaleziono ciężarne wieszczki? – Dość blisko. – Chwila milczenia. – O czym

myślisz? Zastanawiam się, kto kazał odszukać właścicieli farm rozrodczych, odparł Burke w myślach. – Myślę, że ci ludzie zniknęli na dobre, a my nie powinniśmy ich zbyt gorliwie szukać. Ani stawiać zbyt wielu pytań – powiedział na głos. Przez chwilę patrzyli w milczeniu, jak policjanci wyprowadzają z hali ludzi. Kilku wyniesiono na noszach, ale większość poruszała się o własnych siłach. Tak, to się mogło skończyć dużo gorzej. Wreszcie Burke przerwał milczenie. – Muszę lecieć. Przesłucham Wilczą Straż i resztę terra indigena, którzy z nim byli. Przyślę ci kopię raportu. – Dziękuję. Mam nadzieję, że twój człowiek przeżyje. – Ja również. Burke wsiadł do samochodu i odjechał w stronę Dziedzińca. Po drodze miał szpital, ale najpierw musiał się dowiedzieć, dlaczego Inni nie chcą, by Montgomery przywiózł Lizzy na Dziedziniec. Kiedy się tego dowie, pojedzie do szpitala i będzie czekał na wieści o MacDonaldzie. I zastanowi się, czy te dwa incydenty zdarzyły się równocześnie przez przypadek, czy zgodnie z czyimś planem.

Kiedy Monty dotarł do szpitalnej poczekalni, w progu zastał Burke’a rozmawiającego z Louisem Greshem. Gresh przywitał go skinieniem głowy. – Powiedz mu – polecił Burke. – Kiedy kapitan dostał wezwanie do hali targowej, ktoś zadzwonił na komisariat z informacją o planowanym ataku na Dziedziniec – zaczął Louis. – Kapitan był już w drodze, a ty miałeś wolne, więc pojechałem na Dziedziniec, bo uznałem, że lepiej będzie, jeśli zjawi się tam ktoś znajomy. Monty pokiwał głową. – Słusznie, szczególnie jeśli Inni uważali, że… istnieje zagrożenie dla bezbronnych mieszkańców. – Miał na myśli młode i Meg Corbyn. A może to były chłopak Theral próbował ją zaatakować? – Ktoś zdemolował sklepy? Louis pokręcił głową. – Nieznani sprawcy włamali się do dwóch mieszkań służbowych, zapewne zamierzając je okraść. W jednym mieszka panna Lee, a w drugim chwilowo ty. Czy ktoś nadal zagraża Lizzy? Ale dlaczego? Przecież policja z Toland dostała misia Bu,

a tylko terra indigena wiedzieli, gdzie są ukryte prawdziwe klejnoty. – Czy coś zabrali? – spytał. – Nic – odparł Louis. – Inni nie wyjaśnili mi przyczyn swojego zachowania, ale tuż przed włamaniem usunęli wszystkie rzeczy osobiste z obu mieszkań. Ponieważ nic nie zostało skradzione, a włamywacze praktycznie nie zostawili śladów, niewiele mogliśmy zdziałać. Tyle, że kazałem zebrać odciski palców z drzwi na klatkę schodową i spisać numery czterech samochodów, które zaparkowały na parkingu Dziedzińca. Ustaliliśmy bez trudu właścicieli. Wszyscy poszli na obiad pod Jelenia i Zająca. – Razem? – zdziwił się Burke. – Nie, ale założę się, że się znają. Jeden przez cały czas jak ze mną rozmawiał, obracał w palcach znaczek LPiNW i uśmiechał się pod nosem, jakby znał jakąś wielką tajemnicę, a kiedy go spytałem, czy widział jakieś inne pojazdy na parkingu, oczy mu zabłysły. – Te samochody to był kamuflaż – stwierdził Monty. – Gdyby stał tam tylko jeden, wszyscy by go zauważyli. Kilka miało sprawiać wrażenie prowokacji, no wiesz, takie wyzwanie, żeby Wilki zrobiły wielką sprawę z takiej głupoty. – To brzmi tak idiotycznie, że możesz mieć rację. Ale kiedy przyjechaliśmy, na parkingu nie

było innego pojazdu. – Obrzucił spojrzeniem Monty’ego i Burke’a. – I zapewne żaden z was nie wierzy, że go kiedyś znajdziemy. – Och, niewykluczone, że go znajdziemy – powiedział Burke. Coś w jego tonie ostrzegało, by nie zadawać pytań. – No cóż – odezwał się Louis po dłuższej chwili niezręcznej ciszy. – Lepiej już wrócę na komisariat. Wpadnę później. Mam nadzieję, że będziecie już wtedy mieli dobre wiadomości. Kiedy zniknął im z oczu, Burke odetchnął głęboko. – No dobrze, poruczniku. Porozmawiajmy teraz z pana chłopcami i dowiedzmy się, jak to się stało, że sobotnia wyprawa na bazar zmieniła się w jatkę. Moi chłopcy, pomyślał Monty, wchodząc za Burke’em do poczekalni. Nie moi ludzie, nie mój zespół. Moi chłopcy. Kiedy ich zobaczył, zrozumiał, dlaczego kapitan wybrał właśnie to słowo. Kowalski i Debany siedzieli na krzesłach po obu stronach Ruth i Merri Lee. Cała czwórka wyglądała strasznie młodo, w dodatku byli przestraszeni i wyczerpani. I wszyscy mieli na sobie zakrwawione ubrania. Siniaki i bandaże. Merri Lee miała usztywniony jeden palec i zabandażowaną dłoń.

Sprawiała wrażenie bardziej oszołomionej niż pozostali i Monty domyślił się, że dostała środki przeciwbólowe. Burke odsunął na bok pisma i przysiadł naprzeciwko nich na brzegu stołu, który zatrzeszczał niebezpiecznie pod jego ciężarem. Monty przykucnął obok Kowalskiego. – Karl? Kowalski spróbował się opanować, ale ręce wciąż mu się trzęsły. – Wciąż operują Lawrence’a. Ruthie próbowała zatamować krwotok, ale stracił masę krwi, nim przyjechali ratownicy. Michael dzwonił do jego rodziny, już tu jadą. Jeszcze nie skontaktowaliśmy się z Theral. Nie odbiera komórki. – Na Dziedzińcu było zamieszanie – wyjaśnił Monty spokojnie. – Mogła zostawić gdzieś telefon. – Nic się jej nie stało? – spytała Merri Lee, na chwilę wyrywając się z otępienia. – Dowiem się. – I będzie jej musiał powiedzieć, że jej kuzyn został postrzelony. – Później złożycie oficjalne zeznania – powiedział Burke. – W tej chwili chciałbym się po prostu dowiedzieć, co zaszło. – Tak strasznie mi przykro – szepnęła Ruthie. – To miała być wycieczka poglądowa i rozrywka

dla Wron. Pytaliśmy z Karlem kupców, czy mają coś przeciwko obecności Innych. Twierdzili, że nie, naprawdę. – Odnieśliśmy nawet wrażenie, że przywitają z otwartymi ramionami każdego, kto jest gotów wydać u nich pieniądze – dodał Kowalski. – Ale… – Spojrzał bezradnie na przyjaciół. – Po prostu to powiedz – polecił mu Burke. – To tylko takie wrażenie – zastrzegł Debany. – Nie szkodzi. Wrażenia zwykle nie kłamią. – Kupcy wspólnie wynajmują tę halę w każdy weekend – zaczął Kowalski. – A potem między sobą ustalają, gdzie kto rozstawi stoisko. Można wynająć najwyżej trzy stanowiska, albo wszystkie w jednym miejscu, albo w różnych. Na środku hali krzyżują się dwie szerokie alejki, które dzielą ją na ćwiartki. Tam są najlepsze miejsca, takie, które kosztują najwięcej. Ruth poprawiła się na krześle. – Wielu klientów nie zapuszcza się dalej niż ta centralna część, chyba że szukają czegoś konkretnego albo polują na okazje. – Zauważyliśmy, że kilku kupców, którzy zwykle rozstawiają stragany na uboczu, dziś przeniosło się na środek hali – powiedział Kowalski. – Mieli towar, który po prostu musiał przywabić Wrony. Nakręcane zabawki, jakąś pstrokaciznę.

– Jenni i jej siostry były takie podniecone, takie szczęśliwe – jęknęła Merri Lee. – I miały tyle pieniędzy. Debany pokiwał głową. – To Jenni głównie kupowała, miała pas na pieniądze pełen gotówki. Myślałem, że kilku sprzedawców zemdleje, kiedy wyciągnęła zwitek banknotów, żeby im zapłacić. Burke wydął usta. – Więc szliście powoli główną alejką i wszyscy świetnie się bawili? – Tak – odparł Kowalski. – Właśnie dotarliśmy do skrzyżowania. Wrony były zachwycone, ale odniosłem wrażenie, że Simon Wilcza Straż ma już dość hałasu i ludzi. Michael miał pogadać z dziewczynami, żeby zaczęły kończyć zakupy. Ale zanim zdążył to zrobić, ktoś zadzwonił do Wilczej Straży i zaraz potem nagle zaczęliśmy się wycofywać. – Czyli zawróciliście, nim przeszliście na drugą stronę targowiska? – spytał Monty. – Tak jest, poruczniku. Wilcza Straż złapał Jenni i zaczął nas prowadzić do frontowych drzwi, gdzie czekał autobus. Ruthie i Merri zabrały Starr, a Lawrence eskortował Crystal. Henry Niedźwiedzia Straż szedł po lewej stronie Simona. Nie wiem, gdzie był Vlad, chyba za nami. Widzieliśmy już drzwi, kiedy drogę

zastąpiła nam grupa mężczyzn. Byli uzbrojeni, głównie w pałki, ale kilku miało noże. Michael i ja pokazaliśmy nasze odznaki i kazaliśmy im się rozejść. – Czy to wtedy zadzwoniłeś na komisariat? – spytał Burke. Kowalski pokręcił głową. – Wcześniej. Zadzwoniliśmy na komisariat i do pana, jak tylko Wilcza Straż wspomniał o zagrożeniu. Burke kazał im mówić dalej. Okazało się, że napastnicy zaatakowali ich, choć wiedzieli, że mają do czynienia z policją oraz że strzały, które zabiły Crystal Wronią Straż i raniły Lawrence’a MacDonalda padły gdzieś z tyłu. Kowalski i Debany też strzelali, z prywatnej broni, w obronie swojej i członków grupy. W pewnej chwili Simon Wilcza Straż wywalczył sobie przejście do drzwi i mógł uciec, ale zawrócił, kiedy MacDonald został ranny. Gdy skończyli relację, Burke spojrzał na Merri Lee i Ruth. – Czy dadzą nam panie kilka minut? Ruth pomogła wstać Merri Lee i obie wyszły powoli z poczekalni. – Czy Merri będzie mogła nocować dziś na Dziedzińcu? – spytał Debany. – Wkrótce jedziemy tam z porucznikiem,

ocenimy sytuację i damy ci znać. – Burke pochylił się w jego stronę. – A teraz chcę usłyszeć jasną odpowiedź. Czy odnieśliście wrażenie, że wsparcie nie zjawiło się tak szybko, jak powinno? Monty zauważył szok na twarzach Kowalskiego i Debany’ego. Popatrzyli na siebie z wahaniem, a potem pokręcili głowami. – Wydawało nam się, że to starcie trwa całe godziny, ale tak naprawdę to było chyba tylko kilka minut – powiedział Kowalski. – Najpierw zjawiły się Żywioły, ale wsparcie przyjechało zaraz za nimi, a chwilę potem pan. Burke klepnął się w uda i wstał. – W porządku. Sprawdzimy, co się dzieje na Dziedzińcu, a potem tu wrócimy. Monty wyszedł za nim z poczekalni. Przytrzymał drzwi Merri i Ruth, spoglądając na swoich ludzi, a potem na Burke’a. – Wiem, dlaczego zadał pan to pytanie, ale czy oni naprawdę muszą dziś o tym myśleć? To był dla nich szok, a mają za sobą ciężkie chwile. – Na szczęście pomoc przybyła, nim zaczęli wątpić, że się zjawi. Myślę, że w najbliższych dniach ten fakt będzie miał duże znaczenie. Chodźmy, poruczniku. Sprawdzimy, czy Simon Wilcza Straż ma takie samo zdanie na ten temat.

Rozdział 49 Sobota, 26 maja Kierowca policyjnej furgonetki starał się prowadzić bardzo ostrożnie i nie hamować gwałtownie, ale samo kołysanie pojazdu sprawiało Simonowi ból. Marzył o tym, żeby przemienić się w Wilka i ukryć w jakimś bezpiecznym miejscu, gdzie mógłby piszczeć jak szczeniak, bo to tak strasznie bolało. W młodości, w Regionie Północno-Zachodnim, przez rok uczył się polować z innymi młodymi Wilkami, które nie były jego rodziną – był to wstęp do pracy na Dziedzińcu, gdzie zawsze trzeba współpracować z wieloma formami terra indigena. Musieli radzić sobie sami, choć dorosłe Wilki czuwały nad nimi, pozostając zawsze na odległość wycia. Właśnie wtedy poznał Joe i Jacksona. Dobrze mu się z nimi układało, powstała między nimi silna więź i wkrótce we trzech przewodzili wszystkim Wilczkom. Jeden Wilk nie pasował do reszty. Chciał być przywódcą, ale miał w sobie coś takiego, że inne Wilki mu nie ufały i nie chciały go słuchać. Nie znosił Simona, Joe i Jacksona, a ta niechęć z czasem rosła coraz bardziej. Pewnego dnia polowali na młodego bizona i gdy szykowali się,

żeby powalić zwierzynę, młody Wilk, zamiast współpracować ze stadem, zawrócił bizona w chwili, kiedy Simon nie mógł już zejść mu z drogi. Tamtego dnia miał szczęście. Nie został stratowany i wyszedł z tego niemal cało, choć bizon kopnął go tak mocno, że przez kilka dni nie mógł polować. Ale największy ból sprawiła mu zdrada towarzysza. Tego samego dnia młody Wilk zniknął. Kilka dni później Simon wrócił do stada i wtedy go znaleźli – został stratowany, miał pogruchotane kości miednicy, a na bokach głębokie szramy od pazurów. Próbował się czołgać, chyba kierował się ku osadzie młodych Wilków, ale nie zaszedł daleko. Coś zmiażdżyło mu czaszkę. Próbowali wytropić to, co go zabiło, ale nie wywęszyli nic, prócz zapachu innych terra indigena. Nie były to Wilki ani żadna inna forma, którą potrafiliby nazwać. Tylko ten jeden raz wywęszyli tę formę tubylców ziemi i wszyscy mieli nadzieję, że nigdy więcej nie poczują tego zapachu. Rozpoznał go od razu, kiedy przejeżdżali z Henrym koło Osiedla Nadrzecznego, jadąc na spotkanie ze Steve’em Przewoźnikiem. A zatem Starsi podeszli bliżej i obserwowali ludzi i terra indigena z okolic Lakeside.

Tamtego dnia, w interiorze, młode Wilki nauczyły się, że Starsi, którzy żyją głęboko w interiorze, nie tolerują pewnych zachowań i że nie należy ich prowokować. Czy dzisiejszy atak można uznać za prowokację? Nie wiedział. W tej chwili był zbyt obolały, by myśleć. Czuł się bezbronny i obawiał się tubylców ziemi bardziej niż ludzi. Simonie? odezwał się Vlad. Jesteśmy w domu. Dom. Meg. Warczał, kiedy pomagali mu wysiąść, ale nie zdołałby tego zrobić o własnych siłach. Czuł się upokorzony i przerażony własną bezsilnością. Vlad szedł obok niego, kiedy powłócząc nogami, wlókł się do przychodni na rynku. Henry pomagał Nathanowi. Na spotkanie furgonetki wybiegł Jake Wronia Straż w swej ludzkiej formie. Objął mocno Jenni i Starr. Kiedy Vlad otworzył drzwi przychodni, Simon obejrzał się na ludzi stojących przy furgonetce. Obcy w mundurach policji. Komu mógł zaufać? I co się stanie z tymi, którzy zostaną uznani za niewartych zaufania? Za policyjną furgonetką zatrzymał się biały samochód, a zaraz za nim jeszcze jeden, czarny. – Mamy ochronę – zapewnił go Vlad cicho. – Wejdźmy do środka.

Tak, mieli. Zauważył kilku Sanguinatich w formie dymu, a także Blaira i kilka innych Wilków w wilczej formie. A na środku rynku, na grzbiecie Trąby Powietrznej siedziała Powietrze. Doktor Dominic Lorenzo, porucznik Montgomery i kapitan Burke szli pospiesznie w stronę przychodni. Tess i Nyx również tam zmierzały, nadchodząc od strony biura łącznika. – Myślałem, że ludzie kazali się panu zajmować cassandra sangue – zwrócił się Simon do Lorenzo. Ledwo mógł mówić. – Owszem, ale nadal przyjmuję tutaj, na Dziedzińcu – odparł doktor. – Słyszałem w wiadomościach, co się stało i uznałem, że mogę się przydać. Simon zamierzał odrzucić jego pomoc, nie chciał, żeby dotykał go jakiś człowiek. Jednak w tej właśnie chwili w drzwiach przychodni stanęła Meg. Popatrzyła na Henry’ego, potem na Nathana, a na końcu na niego – i wybuchnęła płaczem. Jane Wilcza Straż podtrzymała ją, żeby nie upadła. – Nie wolno ci zginać tego kolana – napomniała ją surowo. Lorenzo pokręcił głową. – Bez przesady – mruknął, rzucając okiem na Jane. – Proszę zabrać pannę Corbyn do gabinetu.

Na pewno świetnie oczyściła pani i opatrzyła ranę, ale muszę obejrzeć to kolano i opisać dokładnie w jej karcie rodzaj obrażeń. A pan – zwrócił się do Nathana. – Niech pan natychmiast przestanie lizać te rozcięcia. Nawet stąd widzę, że w niektórych tkwią odłamki szkła. Jeśli się pan ich nałyka, poranią panu wnętrzności. – Na koniec zwrócił się do Henry’ego i Simona: – Zbadam was obu i opatrzę ludzką formę. Potem z waszym medykiem ustalicie, jak należy postępować dalej. Wydawszy te polecenia, wszedł do przychodni i ruszył prosto do gabinetu. Theral stała w recepcji. Na widok Burke’a i Montgomery’ego, którym nie towarzyszył żaden z posterunkowych, zbladła i zachwiała się lekko. – Panno MacDonald, muszę z panią porozmawiać – zwrócił się do niej łagodnie Montgomery. Zaprowadził ją do gabinetu, w którym Elizabeth Bennefeld wykonywała masaże i zamknął za sobą drzwi. – Panie Wilcza Straż? – powiedział Burke, ignorując ostrzegawcze warczenie Simona. – Chciałbym pana prosić o krótką relację z przebiegu zdarzeń na bazarze. – Dostałem ostrzeżenie, że musimy natychmiast wyjść – odparł Simon. – Że grozi

nam niebezpieczeństwo. Ale ludzie zablokowali wyjście i rzucili się na nas. I na Nathana też. – Próbował obrócić głowę, żeby spojrzeć na Niedźwiedzia. Tę szramę na policzku zrobiła mu kula przeznaczona dla Simona. – Henry powalił mnie na ziemię. – Kapitanie, pozwoli pan, że to ja zdam panu raport – przerwał mu Vlad. Jane wyszła z gabinetu. – Nathan? – Najpierw Simon – zaprotestował Nathan. Bez względu na zdanie lekarza, przywódca zawsze ma pierwszeństwo przed zwykłym stróżem. Więc Simon pokuśtykał do gabinetu. W środku zastał Meg, co nie powinno go zaskoczyć, ponieważ nie widział, żeby wychodziła. Siedziała na krześle i wyraźnie nie zamierzała stąd iść. Powarkiwał na Lorenzo i Jane, kiedy cięli na nim koszulę, niszcząc zupełnie dobrą część garderoby, ale nie był w stanie podnieść rąk, żeby ją zdjąć przez głowę. Warczał, gdy zdejmowali mu buty, skarpetki i spodnie. Ugryzłby ich, gdyby spróbowali mu zdjąć i slipy. Nikt nie miał prawa ich zdjąć, póki w pokoju była Meg. – Och, Simonie. – Znów zaczęła płakać. – Nie płacz – poprosił. Jej łzy też go bolały,

tylko w inny sposób. Lorenzo zbadał go nawet dość delikatnie, ale Simon kilka razy omal nie krzyknął z bólu. – Cóż, jest pan o wiele twardszy niż ludzie – stwierdził doktor. – I mocno posiniaczony, to nie ulega wątpliwości. Być może niektóre kości są pęknięte, ale tego się nie dowiemy, ponieważ nie mam tu jak pana prześwietlić. Ale nie wyczuwam złamań ani przemieszczeń, więc mogę tylko zalecić odpoczynek. Niech pan da sobie czas na rekonwalescencję. Meg poderwała się z krzesła i znalazła się przy nim tak szybko, że cofnął gwałtownie głowę… i zaskomlał, tak go to zabolało. – Nie musisz pozostawać w tej formie! – krzyknęła na niego. – Nie musisz rozmawiać z ludźmi, póki się nie poczujesz lepiej! Musisz się przemienić w wilczego Wilka! A jeśli znów zaczniesz te swoje głupoty, to ja… to ja pomaluję ci ogon na pomarańczowo! Miał ochotę zauważyć, że w ludzkiej formie nie ma ogona, ale Jane poparła Meg. – To jest dobra rada. Chodź Meg, wyjdziemy, żeby Simon mógł się przemienić, a ludzki doktor obejrzy przez ten czas Nathana. Rzuciwszy mu ostatnie mordercze spojrzenie, Meg wykuśtykała z gabinetu. – Pomogę panu wstać – powiedział Lorenzo,

biorąc Simona pod łokieć. – Nie dam panu środków przeciwbólowych, ponieważ nie mam pojęcia, jak terra indigena na nie reagują. Simon też nie miał pojęcia, ale postanowił sobie, że poliże Meg. Zawsze potem czuł się lepiej, jak polizał ją po ręku. Tylko co z Nathanem? – Niech pan powie Meg, żeby potrzymała w ręku ciastko z rumiankiem, a potem dała kawałek Nathanowi – poprosił. Lorenzo spojrzał na niego zdziwiony. – Chce pan powiedzieć, że nie tylko krew cassandra sangue działa uspokajająco? Wystarczy, że potrzyma coś w ręku, żeby przeniósł się na to ten uspokajający efekt? Simon nie miał ochoty zdradzać nikomu, nawet Lorenzo, że wieszczka krwi mogła uspokoić kogoś, po prostu trzymając przez jakiś czas w ręku jego jedzenie. Zresztą ta ulga, którą czuł zawsze po polizaniu przyjaciółki mogła mieć podłoże psychiczne: „Jestem tu, z tobą”. – Ciastka zawsze smakują lepiej, kiedy to Meg je trzyma – warknął. Lorenzo zastanawiał się nad tym zdecydowanie zbyt długo. – Trzeba to będzie sprawdzić. Proszę się przemienić, żebyśmy mogli obejrzeć pańskich przyjaciół.

W wilczej formie był równie obolały jak w ludzkiej, a przednie łapy nie chciały utrzymać jego ciężaru, ale kulejąc, udało mu się wyjść z gabinetu. Jego miejsce zajął Nathan. Muszę pozostać Wilkiem, póki się nie wyleczę, powiedział do Vlada. Zważywszy, co Meg zrobiła ze swoimi włosami, na pewno nie chcesz, żeby pomalowała ci ogon. Vlad nie miał ogona, więc okazywał raczej rozbawienie niż współczucie. Montgomery zawiózł Theral do szpitala, a Burke zamierza porozmawiać z nami o tym, co zaszło tutaj i na bazarze. Mogę być twoim tłumaczem. Albo Elliot, jeśli wolisz. Elliot? Nigdzie nie widział swego ojca. A gdzie jest Sam? W Zielonym Kompleksie, z Johnem i Jedynakiem. Nic im nie jest. Blair przeniesie wilcze posłanie z biura ZDL do twojego mieszkania. No tak, przecież nie będzie mógł przez co najmniej kilka dni wskakiwać na łóżko. Wygodniej mu będzie na posłaniu niż na twardej podłodze. Meg stała w otwartych drzwiach przychodni, patrząc na rynek. Ale kiedy Nathan, też w wilczej formie, wykuśtykał z gabinetu, odwróciła się i podeszła do nich.

Kiedy indziej byłoby to zabawne – Meg rozjuszona jak bizon, z tymi szczeniakowatymi włosami i determinacją w szarych oczach. Ale dziś… Proszę, tylko mnie nie bij, pomyślał Simon i poczuł wielką ulgę, kiedy Vlad go sobą zasłonił. – Nathan jedzie z nami do domu – oświadczyła Meg. – Potrzebuje spokoju i ciszy tak samo jak Simon, a jeśli pojedzie do kompleksu Wilczej Straży, szczeniaki będą mu się naprzykrzać. – Vlad wiedział, że dorosłe Wilki na pewno na to nie pozwolą, ale nagle zrobił się dziwnie milczący. Na szczęście Simon widział w tej chwili tylko jego plecy, a nie twarz Meg. – Nathan jedzie z nami do domu! Pełna zaskoczenia cisza. Czy Meg właśnie na ciebie zawarczała? spytał Simon. Tak. Lepiej zdecyduj, kto dokąd jedzie, zanim posunie się dalej, odparł Vlad. Simon pomyślał o Nathanie, uwięzionym samotnie w przewróconym i obrzucanym kamieniami autobusie. Gdzie poczuje się lepiej: z watahą, w kompleksie Wilczej Straży, czy u Meg? Spojrzał na Wilka. Chcesz jechać z nami? Tak. Niech Blair przywiezie do mojego mieszkania

również postanie Nathana, powiedział do Vlada. Zostanie ze mną… z nami… aż się wyleczy. Jesteś pewien? Meg jest pewna, więc ja też.

Tess zgodziła się z Elliotem, że rozmowa z policją wypadnie poważniej, jeśli odbędzie się w sali konferencyjnej konsulatu. Obie z Nyx usiadły naprzeciwko kapitana Burke’a w taki sposób, by nie zauważył Vlada, który krył się w ciemnym kącie sali w formie dymu. Burke się denerwuje, że przebywa tu z nami sam na sam, stwierdziła Tess. I słusznie, odparła Nyx. Kapitan wyjął niewielki notatnik i długopis. – Nie będzie wam przeszkadzać, jeśli będę notować? – Oczywiście, że nie – odparła Tess. Zauważyła błysk paniki w jego oczach, kiedy jej włosy zaczęły się kręcić. Pozostały jednak brązowe – znak, że nie była zła i nie czuła się zagrożona. Po chwili wahania Burke otworzył notatnik. – Pan Wilcza Straż powiedział, że dostał ostrzeżenie o niebezpieczeństwie. Domyślam się, że pochodziło ono od panny Corbyn?

– Tak – potwierdziła Tess. – Co może mi pani opowiedzieć o tym, co zdarzyło się tutaj? Więc Tess mu opowiedziała. Była w Czymś na Ząb, John Wilcza Straż rozpakowywał książki w magazynie księgarni, a Elliot Wilcza Straż pracował w konsulacie, kiedy usłyszeli dziwaczne wycie. Zaraz potem Sam i Jedynak podnieśli alarm. Wszyscy wybiegli na zewnątrz i zobaczyli, jak Meg wbiega po schodach do mieszkań służbowych. Potknęła się i przewróciła, rozbijając sobie kolano. John złapał młode Wilki i zabrał je, nim Meg zaczęła mówić. Elliot i Tess wysłuchali jej przepowiedni. Nie, nie zanotowali słów, nie byli na to przygotowani i nie mieli czasu szukać czegoś do pisania. Meg wytrzymała, ile mogła, zanim zaczęła mówić. Przepowiednia? Złodzieje włamują się do mieszkań i czegoś szukają. Niebezpieczeństwo, które grozi Simonowi i wszystkim, którzy wybrali się na bazar. Na skutek tej wizji Meg zemdlała. Wówczas zbiegli się już z rynku wszyscy terra indigena, zaalarmowani wyciem młodych Wilków. Elliot zadzwonił ostrzec Simona, Meg zaniesiono do przychodni, a Tess, Nyx i Blair zabrali wszystkie rzeczy osobiste z mieszkań, żeby złodzieje nie mieli co ukraść. Ludzie

musieli się włamać, kiedy wywozili te rzeczy w bezpieczne miejsce. O ile im wiadomo, nie wynieśli z mieszkań żadnych mebli, tylko ktoś nasikał na podłogę mieszkania Merri Lee. Tess uznała, że to miała być demonstracja pogardy i po prostu posprzątała. Nie, nie widziała żadnego samochodu. A co do włamywaczy, to był co najmniej jeden, może więcej. On wie doskonale, że Blair mógł wywęszyć, ilu ludzi weszło po schodach, zauważyła Nyx. A nawet który gdzie wchodził. I właśnie dlatego Blaira tu nie ma, odparła Tess. Oraz dlatego, że lepiej go było nie dopuszczać teraz do ludzi, nawet takich, których zwykle tolerował. – I tyle – zakończyła Tess, patrząc na ścianę za plecami Burke’a. – Chcesz coś dodać na temat zajścia na bazarze? Burke drgnął, kiedy Vlad przemienił się w człowieka i usiadł przy stole. Obserwując go, Tess doszła do wniosku, że decyzja o zamknięciu sklepów dla ludzi była słuszna. Wątpiła, by wampiry i Wilki mieli jeszcze długo tolerować ludzkie sprawki. Vlad położył płasko dłonie na stole i pochylił się w stronę Burke’a. – Ludzie, którzy nas zaatakowali, krzyczeli:

„Ludzie dziś, jutro i zawsze!”. – To może być hasło ruchu LPiNW, ale nie mamy dowodów, że to jego członkowie zaplanowali atak – stwierdził Burke. – Strzały padły za naszymi plecami – ciągnął Vlad. – Było dwóch strzelców. Usłyszałem w sumie cztery strzały. Nie wiem, kogo jeszcze trafili. Podejrzewam, że zamierzali nas zwabić w głąb hali, a nie strzelać z oddalenia, ryzykując postrzelenie przypadkowych osób. Zapewne czekali na nas przy stoisku ze świecidełkami, na którym chyba sprzedawano też broń – tak wnioskuję z wyglądu pakunków, jakie podawali klientom. – Co na bazarze jest nielegalne – stwierdził Burke. – Organizuje się specjalne imprezy, na których prezentuje się i sprzedaje broń. Sprzedawanie jej na bazarze stanowi pogwałcenie warunków licencji, wydanej przez władze miasta właścicielom hali. – Westchnął. – Ale w zamieszaniu, do jakiego doszło i przy… przemieszczeniach… spowodowanych przez wiatr, wątpię byśmy znaleźli tę broń. – Zadzwoniła komórka kapitana. – Proszę mi wybaczyć na chwilę. – Nagle Tess dostrzegła smutek w jego oczach. – Przyjadę jak tylko będę mógł – powiedział do telefonu. – Jakiś problem, kapitanie? – spytał Vlad, kiedy

Burke się rozłączył. – Dzwonił ze szpitala porucznik Montgomery. Posterunkowy MacDonald nie przeżył operacji. Terra indigena wymienili spojrzenia. – Przykro nam z powodu pańskiej straty – powiedział Vlad. – Lubiliśmy go – dodała Tess. Burke schował notes i długopis do kieszeni, szykując się do wyjścia. Smutek wyzierał z jego niebieskich oczu. – Być może nie zdołam odnaleźć broni, z której zabito mojego człowieka i Wronę, ale z pewnością znajdę zabójców. To wam mogę obiecać. Tess spojrzała na Vlada, który wyprostował się, gdy Burke wstał od stołu. – Nie będzie pan musiał szukać daleko – powiedział wampir. – Znajdzie ich pan wśród zabitych. – Burke zmierzył go wzrokiem. Vlad uśmiechnął się z goryczą, ale i z satysfakcją. – Byłem za daleko, żeby powstrzymać strzały, ale dogoniłem ich, nim zdążyli wmieszać się w tłum i uciec. Burke nadal nie spuszczał z niego wzroku. – Czy jest coś, co powinienem wiedzieć? Czy jakieś ślady wskazują, że zabił ich Sanguinati? Vlad wzruszył ramionami. – Kiedy zjawiła się Powietrze, po hali fruwało

masę rzeczy. Na przykład ostre przedmioty, które mogły poderżnąć komuś gardło. Łatwo też było poślizgnąć w kałuży krwi i upadając pechowo, skręcić sobie kark. Burke pokiwał głową. – To bardzo prawdopodobne. Podejrzewam, że niejedna osoba odniosła podobne, choć nie śmiertelne obrażenia. – O, niewątpliwie, jeśli wierzyć specjalnym wydaniom wiadomości – stwierdził Vlad. Innymi słowy, nic nie wskazuje, że to my zabiliśmy tych „niewinnych” ludzi, pomyślała Tess. Jasne, niektórzy napastnicy zginęli od kłów i pazurów, ale to już problem miasta i policji. Burke wyjął wizytówkę i podał Vladowi. – Muszę jechać do szpitala. Jeśli przypomni się panu coś jeszcze, proszę zadzwonić do mnie albo do porucznika. – Niech pan powie Montgomery’emu i Merri Lee, że posprzątaliśmy w ich mieszkaniach – poprosiła Tess. – Nie chcemy, żeby się przestraszyli, jeśli zauważą, że ktoś poprzekładał ich rzeczy. – Oczywiście.

Ktoś głośno zapukał do frontowych drzwi mieszkania Simona. Meg obudziła się gwałtownie i złapała książkę, która zsuwała się z jej kolan, zanim spadła i walnęła biednego Simona w głowę. Odłożyła ją, wstała z kanapy i ruszyła do drzwi, lawirując wśród łap i ogonów. Simon i Nathan próbowali wstać, żeby stawić czoła intruzowi. – Wy dwaj, leżeć – warknęła. Kulejąc i gniewnie mamrocząc pod nosem, dotarła wreszcie do drzwi. – Zostawiłam otwarte nie bez przyczyny – powiedziała, otwierając je z rozmachem. Za drzwiami stał Steve Przewoźnik. I gapił się na nią, zaskoczony. – Ścięłaś włosy. Meg sapnęła. – Tak, wiem, moje włosy wyglądają teraz jak szczenięcy puch. I nie, nie możesz ich pogłaskać. Wyraźnie usiłował się nie uśmiechnąć. Po chwili oboje usłyszeli, jak przynajmniej jeden Wilk usiłuje wstać. – Simon, leż! – krzyknęła Meg. Skomlenie zabrzmiało jak gniewny protest, niemniej było to skomlenie. – Musi odpoczywać, więc nie będę wchodził – powiedział Steve. – We wszystkich

wiadomościach mówią o tym, co zaszło na bazarze. Wpadłem, żeby ci powiedzieć, że możecie liczyć na Intuitów i terra indigena z Wielkiej Wyspy. I żeby przekazać ci to. – Postawił za progiem duży koszyk. – Wilcze ciasteczka, w tym te z rumiankiem, świeżo upieczone, a dla ciebie dwie kanapki i bułeczki. – Dziękuję. Spojrzał na jej kolano. – Wszystko w porządku? Popatrzyła na bandaż, który chronił ranę przed Wilkami. – To nic poważnego. Chciałam coś ustalić i upadłam na schodach. – I wygłosiłaś proroctwo. – Tak. – Meg zadrżała. Nie pamiętała tych obrazów, ale nadal czuła przerażenie. Drgnęła gwałtownie, kiedy Simon i Nathan zaczęli wyć. Steve również drgnął. – Coś im się stało? – spytał. – Nie, to jest wycie: „Chcę dostać ciastko” – wyjaśniła Meg. – Rozumiem. – Steve cofnął się o krok. – Uważaj na siebie, Meg. I daj znać, jeśli będziesz czegoś potrzebowała. – Dobrze. – Zawahała się, ale w końcu przecież już tu był. – Te małe wieszczki, jak one się czują? Co robią?

– Mają się lepiej, odkąd ograniczyliśmy ilość bodźców. Granica między wystarczająco dużo a za dużo jest u nich bardzo cienka, ale ta kobieta, która się teraz nimi opiekuje, potrafi ją wyczuć. Im więcej mają dobrych doświadczeń, tym łatwiej jest im przekazać, kiedy wrażeń robi się za dużo. Mamy nadzieję, że nauczą się inaczej wyrażać uczucia niż zadając sobie rany. – To są cassandra sangue – stwierdziła Meg. – W końcu zaczną się ciąć. – Ale może nie tak szybko. A jak już zaczną, może nie będą tego robić często. Pomyślała o informacjach, jakie Jackson Wilcza Straż przekazał Simonowi o cs821. – Zaczekaj. Cassandra sangue, która mieszka u Wilczej Straży na Północnym Zachodzie potrafi przekazywać wizje za pomocą rysunków. – Potarła lewe ramię, starając się pozbyć mrowienia. – Może każda wieszczka ma coś takiego, co zastępuje cięcie? – Każda, ale nie ty – powiedział Steve cicho. – Każda, ale nie ja. – Mrowienie zniknęło po tych słowach, potwierdzając ich prawdziwość. Steve cofnął się o kolejny krok. – Dzięki za wskazówki. Odpocznij, Meg. Zamknęła drzwi, wzięła koszyk i pokuśtykała do kuchni, ignorując ciche skowyty dobiegające z salonu.

Czy ranne Wilki zawsze tak marudzą? A może po prostu próbują grać na jej współczuciu, żeby wyłudzić więcej uwagi… i ciasteczka? Zapyta Jane, kiedy wpadnie wieczorem obejrzeć swoich pacjentów. Schowawszy jedzenie do lodówki, pokuśtykała do salonu z tacą, na której miała kanapkę, dwa talerzyki z ciastkami w różnych smakach i dzbanek z wodą. Napełniła do połowy miski Simona i Nathana, a resztę nalała sobie. Nie miała ochoty oglądać telewizji, a w radiu cały czas mówili o zajściu na bazarze. Nie mogła tego słuchać, szczególnie kiedy przy jednym raporcie… Nie. Simon był ranny i Nathan też, całą twarz miał pociętą szkłem, a ludzie rzucali w niego kamieniami, kiedy był uwięziony w autobusie. Więc nie powie na razie nikomu, że kiedy usłyszała komentarz Mikołaja Strzępiela do wydarzeń w Lakeside, jej skóra zaczęła boleśnie pulsować.

Rozdział 50 Sobota, 26 maja Monty potarł twarz rękami i rozejrzał się po służbowym mieszkaniu. To był długi dzień, długi i okropny. I będzie miał reperkusje, fizyczne i emocjonalne. Ludzie będą chcieli odwetu. Miejscowi działacze ruchu Ludzie Przede i Nade Wszystko grzmieli w mediach, że to Inni ponoszą winę za całe zajście, bo gdyby trzymali się swojej części miasta, gdzie jest ich miejsce – o ile w ogóle jest dla nich miejsce w Lakeside – nikt by nie zginął, a hala targowa nie zmieniłaby się nagle w pole bitwy. Burmistrz Rogers kręcił jak mógł na konferencji prasowej, nie chcąc przyznać, że to członkowie LPiNW wzniecili konflikt i odpowiadają za śmierć oficera policji. Natomiast Mikołaj Strzępiel niczego nie owijał w bawełnę. Siedząc w bezpiecznym Toland, roztkliwiał się nad rodzinami zabitych i zapewniał, że wszyscy członkowie LPiNW w Regionie Północno-Wschodnim są gotowi udzielić im wsparcia psychologicznego i materialnego. Winę za zamieszki zrzucał na Dziedziniec w Lakeside; jego zdaniem Inni wzbudzili taki strach w klientach bazaru, że ci po

prostu musieli się bronić. Choć oczywiście należy ubolewać nad śmiercią oficera policji, to trudno oczekiwać od ludzi innej reakcji. Jednak najbardziej niepokojące było oświadczenie Elliota Wilczej Straży, gdy dziennikarze obskoczyli go po spotkaniu u burmistrza. Tubylcy ziemi, którzy mieszkają na Dziedzińcach pełnią rolę pośredników pomiędzy ludźmi a pozostałymi terra indigena. Możemy się wypowiadać jedynie w imieniu tych, którzy mieszkają w okolicach miasta, ale to nie oni mają ostatnie słowo i to nie oni zdecydują, co będzie dalej. A z tymi innymi, kimkolwiek byli, nie można się było targować, ponieważ nikt jeszcze nie przeżył spotkania z nimi. O ile w ogóle do takich spotkań doszło. Choć Tess bardzo się starała wszystko poodkładać na miejsce, to, nawet gdyby nie został uprzedzony, na pewno by się domyślił, że ktoś tu grzebał. Niektóre rzeczy leżały trochę inaczej albo w innej kolejności. Podszedł do małej kuchenki, otworzył butelkę whiskey i nalał sobie od serca. Zwykle nie pił dużo, ale dziś potrzebował czegoś na uspokojenie, szczególnie że Lizzy nocowała u Denbych. Kiedy zadzwonił, żeby ich poinformować o śmierci Lawrence’a, Eve

nalegała, żeby Lizzy została u nich na noc. Nie wszystkie wątpliwości dotyczące tej sprawy znalazły wyjaśnienie. Nie wątpił, że do włamania doszło, ale po prostu nie wierzył, że nastąpiło ono przypadkiem akurat w tym samym czasie co incydent na bazarze. Ale przecież miś Bu i klejnoty zniknęły. I zabójcy Elayne musieli o tym wiedzieć. Nie sądził, by kapitan Feliks Scaffoldon był bezpośrednio zamieszany w morderstwo, ale mógłby się założyć, że zataja jakieś informacje. W takim razie wciąż brakuje jakiegoś fragmentu układanki. Ktoś wciąż czegoś szuka i uważa, że to coś jest w Lakeside. Czyżby nie wszystkie klejnoty ukryto w misiu Bu? Monty stał zupełnie nieruchomo, czekając aż ta myśl się wyklaruje. Przypomniał sobie bajkę, którą czytał Lizzy jeszcze przed przeprowadzką do Lakeside. Mowa tam była o książce, w której stronicach ktoś wyciął otwór przez co powstał sekretny schowek. Lizzy tak się zachwyciła tym pomysłem, że zaraz chciała zmienić w taką skrytkę jedną z własnych książek. Ale przecież nie przywiozła ze sobą żadnej książki, tylko… – Pamiętnik – szepnął Monty. Odstawił szklaneczkę z whiskey i poszedł szybko do komody przejrzeć szuflady. Po co wozić

pamiętnik, skoro Lizzy zgubiła klucz? Chyba że pamiętnik to kolejna skrytka, a Lizzy nigdy nie miała do niego klucza. Sprawdził w szafie, sprawdził w walizkach, sprawdził pod łóżkiem i za meblami. Zajrzał pod materac, wytrząsnął wszystkie ręczniki i zapasową pościel. A kiedy skończył, przeszukał mieszkanie jeszcze raz. Potem usiadł na wąskim łóżku i głęboko się zamyślił. Tess zwróciła mu wszystko oprócz zamykanego na kluczyk różowego pamiętnika.

Rozdział 51 Niedziela, 27 maja Wczesnym rankiem Tess przyszła do szkoły Dziedzińca na spotkanie z Nyx. W niedzielę szkoła była zamknięta, więc nikt im nie przerwie i nie będzie zadawał pytań. Poza tym budynek stał w głębi Dziedzińca i ludzie nie mogli go zobaczyć z okolicznych ulic. Zapewne nawet nie mieli pojęcia o jego istnieniu. Wczorajsza próba włamania nie miała sensu. Inaczej by to wyglądało, gdyby próbowano ukraść niedźwiedzia Bu. Sanguinati zbierali informacje o tym, co ludzie uważają za cenne i Nyx twierdziła, że kamienie, które w nim znaleźli, były warte bardzo dużo pieniędzy. Ale niedźwiedź Bu został już przecież przekazany policji w Toland. Chodzące ciało Wilczej Straży zaszyło go tak starannie, że zupełnie nie było widać, że ktoś rozpruł szew. Złodzieje nie powinni więc szukać klejnotów w rzeczach Montgomery’ego. Już nie. A zatem nie chodziło o klejnoty, lecz o tajemnice ukryte w różowej książce. Nyx wpłynęła do pokoju w typowej dla siebie postaci – w połowie dymu, w połowie człowieka. – Przyniosłam książkę.

– Potrzebujemy teraz tylko… – zaczęła Tess i urwała, słysząc jakiś hałas. Odwróciła się w stronę drzwi, a jej włosy gwałtownie się skręciły. Ale kiedy do sali wszedł główny stróż Dziedzińca, zamrugała zaskoczona. Blair Wilcza Straż zwykle poruszał się bezszelestnie, ponieważ leżało to w jego naturze. Dziś jednak nie próbował się skradać: idąc, potrząsał małą skrzynką z narzędziami. – Ostatnio trudno o nowe narzędzia, więc ich wam nie dam, póki się nie dowiem, co zamierzacie z nimi zrobić – warknął. – Na nic mi twoje narzędzia, Wilku – parsknęła Tess. – Po prostu otwórz zamek w tej książce. Wilk wyszczerzył zęby i wyciągnął rękę. – Dawaj. Nyx podała mu różową książkę ze złotymi gwiazdkami na okładce. Blair pomacał zamek. – Gdzie jest klucz? – Nie wiemy – odparła Tess. – Dlatego kazałam ci przynieść małe narzędzia. Chcemy wiedzieć, co jest w tej książce. – Dlaczego? – Ponieważ Meg mówiła o różowej książce ze złotymi gwiazdami, w której jest tajemnica. A ktoś dalej szuka czegoś, co przywiozła ze sobą ta Lizzy.

– Zależy wam, żeby nie było widać, że to czytałyście? – Nie. Wyjął ze skrzynki odpowiednie narzędzie i sprawnie wyłamał zamek. Dobrze, że nie planowałyśmy zamykać ją z powrotem, pomyślała Tess, kiedy Blair podał jej nieco zdewastowaną książkę. Otworzyła okładkę i popatrzyła na zapisane kartki. – Trudno mi sobie wyobrazić dorosłą osobę, która używa różowej książki ze złotymi gwiazdkami, ale ten charakter pisma nie należy do dziecka. – Rzeczywiście – zgodziła się Nyx. – Wydaje mi się, że to pisała kobieta. – No to sprawdźmy o czym. – Tess oparła się biodrem o stolik nauczyciela i zaczęła czytać.

Meg śniło się, że jest ciastem i ktoś zlizuje z niej lukier. Ocknęła się gwałtownie, kiedy Vlad powiedział: – Lepiej przestańcie, nim się obudzi. Usiadła na kanapie, a Simon i Nathan patrzyli na nią z niewinnymi minami.

Kiedy ostatni raz Wilki patrzyły na nią takim wzrokiem, odkryła w szafce w sortowni puste pudełko po wilczych ciastkach – które z pewnością nie było puste, kiedy wychodziła tego dnia na lunch. – Już dość lukru zlizaliście – wymruczała. – Jak się czujesz, Meg? – spytał Vlad. Wstała, ostrożnie stawiając stopy, żeby nie nadepnąć nikomu na łapę. Była zesztywniała, obolała i głodna. I musiała siusiu – zapewne nie tylko ona. – Nic mi nie jest. Muszę iść do łazienki. Otwórz drzwi, żeby Simon i Nathan mogli wyjść na zewnątrz, dobrze? Jane powiedziała mi wczoraj wieczorem, że nie powinni się jeszcze dziś przemieniać. – Jasne. Potrzebujesz pomocy na schodach? – Nie, dam sobie radę. Kiedy wchodziła na górę – po jednym stopniu naraz, ponieważ zabandażowane kolano nie chciało się zginać – słyszała, jak Simon i Nathan z wysiłkiem podnoszą się na łapy. Gdy Jane przyjdzie obejrzeć ich i Henry’ego, zapyta ją, czym zająć Wilki podczas rekonwalescencji, żeby się nie nudziły. Niedługo przyjdzie też doktor Lorenzo zapytać, jak ona się czuje. Miała wielką nadzieję, że zdejmie jej ten bandaż i pozwoli wziąć prysznic. W końcu to była tylko

obtarta skóra. Nawet Kontroler, który ciął jej skórę dla zysku, nie robił z jej zdrowiem aż takich ceregieli. Jednak terra indigena bardziej cenili ją niż jej skórę. Nie masz powodu czuć się winna, powiedziała sobie w duchu. Ale czuła się winna i obawiała się wymówek. Zaczeka aż doktor Lorenzo i Jane sobie pójdą, a potem zostawi Simonowi i Nathanowi wodę i jedzenie i pójdzie na drugą stronę kompleksu odwiedzić Henry’ego.

– No cóż – powiedziała Tess, skończywszy czytać. – To wyjaśnia, dlaczego ruch LPiNW nadal ściga tę Lizzy, chociaż wątpię, żeby był to wystarczający dowód dla ludzkiej policji. Mogą twierdzić, że Elayne Borden wszystko to sobie wymyśliła. – Czy zabiliby ją, gdyby tak było? – spytała Nyx. – Bez różnicy, czy to prawda, czy kłamstwo, skutek jest ten sam. Mamy tu masę oskarżeń ze strony kobiety, która wcale nie była taka ważna, jak jej się wydawało. – Mogłaby nawet współczuć tej Elayne Borden, gdyby jej działania, za

pośrednictwem tej Lizzy, nie sprowadziły kłopotów na Lakeside. – Ludzie będą twierdzili, że napisała to wszystko, bo czuła urazę do mężczyzny, który z nią mieszkał i składał jej różne obietnice, a równocześnie parzył się z innymi kobietami. Powiedzą, że próbowała zdyskredytować ruch LPiNW, żeby się na nim odegrać. Nyx zastanawiała się przez chwilę. – Wszystko jedno, czy ludzie uwierzą, czy nie. To tylko potwierdza nasze podejrzenia. Musimy pokazać tę książkę Vladowi i dziadkowi Erebusowi. – Simon jest przywódcą Dziedzińca. Najpierw powinnyśmy pokazać ją jemu – stwierdziła Tess, zastanawiając się, czy nie zbliża się przypadkiem próba sił między Sanguinatimi a Wilkami. Od czasu pojawienia się Meg ich stosunki były dość napięte. – Jest ranny i potrzebuje odpoczynku, a Vlad i dziadek nie. Poza tym te kłopoty zaczęły się w Toland, a Sanguinati kontrolują tamtejszy Dziedziniec. – Nyx urwała. – Właściwie to Sanguinati kontrolują Dziedzińce we wszystkich ludzkich portach na Wschodnim Wybrzeżu. Jesteśmy najlepiej ze wszystkich terra indigena przystosowani do życia w mieście. Tess również była zdania, że Simon potrzebuje

odpoczynku, nie sądziła natomiast, że Sanguinati kontrolują tak wiele Dziedzińców Thaisii. Ale Nyx miała rację, że Sanguinati byli do tego najlepiej przystosowani. I podobnie jak Żniwiarzy, przyciągały je miejsca, gdzie zdobycz upakowana była ciasno na ograniczonej przestrzeni. Z drugiej strony, skoro to Sanguinati kontrolowali zwykle Dziedzińce w miastach portowych, jak to się stało, że Simon został przywódcą w Lakeside, głównym ludzkim porcie nad jeziorem Etu? Dlaczego wybrano Wilka, skoro mieszkała tu silna reprezentacja wampirów, a nawet sam Erebus? Czy oddali przywództwo Wilczej Straży z własnego wyboru, czy też poproszono ich o to? – Pokażemy to Vladowi i dziadkowi Erebusowi – powtórzyła Nyx. – Dobrze. Ale Henry’emu i Elliotowi też. I zaczekamy, aż Simon to przeczyta, nim podejmiemy jakieś decyzje, bo z pewnością będą miały wpływ na Lakeside i nasz Dziedziniec. – W takim razie powinnyśmy też poinformować Blaira jako głównego stróża. – Zgoda. Obie z Nyx zamyśliły się głęboko, rozważając wszystkie opcje. Zdawały sobie sprawę, że cokolwiek teraz zrobią, odbije się to na całej

Thaisii. A Tess zaczęła się zastanawiać, co było wczoraj głównym celem ludzi: ta książka czy Simon Wilcza Straż?

Henry siedział w pokoju letnim, polerując drewnianą łapę. Piekła go prawa strona twarzy; kula rozorała mu policzek i zostanie blizna, którą będzie nosił i jako człowiek, i jako Niedźwiedź. Nie przejmował się tym. Niektóre blizny są częścią życia, a inne… Poczuł zapach Meg i podniósł głowę. Szła do jego mieszkania, ale kiedy zorientowała się, że siedzi w pokoju letnim, takim samym jak ten, który dzieliła z Simonem, zajrzała do niego przez drzwi z siatki. – Wejdź – powiedział po chwili milczenia. Otworzyła drzwi i kulejąc, podeszła do stołu, przy którym pracował. – Co robisz? – spytała, przyglądając się kawałkom rozłożonym na blacie. – Następcę niedźwiedzia Bu. Sięgnęła po wyrzeźbioną w drewnie głowę, ale zawahała się i wzrokiem poprosiła go o przyzwolenie. Kiedy nie zaprotestował, wzięła ją do ręki i zaczęła badać palcami.

– Już skończyłem rzeźbienie. Dziś rano wypoleruję wszystkie kawałki i dam je szwaczce, żeby je przyszyła do korpusu. – Odłożył papier ścierny i łapę, usiadł i czekał. Meg wyglądała na nieszczęśliwą, a on był za to częściowo odpowiedzialny, ponieważ niektóre blizny są częścią życia, a inne… Odłożyła głowę na stół. – Nie cięłam się specjalnie. Przewróciłam się na schodach. – Wiem – odparł łagodnie. – Wiem również, że gdybyś się nie skaleczyła i nie wygłosiła przepowiedni, na podstawie mrowienia twojej skóry domyślilibyśmy się, że coś ma się zdarzyć w mieszkaniach służbowych, ale nie mielibyśmy pojęcia o planowanym ataku na bazarze. Nie zostalibyśmy w porę ostrzeżeni i nie mielibyśmy czasu wezwać pomocy. I zapewne zginęłoby nas więcej. – Jesteś na mnie zły? Henry pokręcił głową, lekko, ponieważ ten ruch sprawiał mu ból. – Nie, Meg. Nie jestem zły. Po prostu to jest dla nas… bardzo trudne. Jestem ci wdzięczny za ostrzeżenie, ale przykro mi, że masz kolejną bliznę. – Ta blizna mnie nie martwi – powiedziała łagodnie, wskazując kolano. – Przykro mi

natomiast, że ty też masz bliznę. Uśmiechnął się ostrożnie. – Ta blizna mnie nie martwi. Mam ją, ponieważ uratowałem Simonowi życie… a ty masz swoją, ponieważ się nami opiekujesz. – Mam wrażenie, że ta blizna jest inna. – Dowodzi dobroci twojego serca, więc powinna różnić się od reszty. Popatrzyła na głowę i łapy niedźwiedzia, którego wyrzeźbił dla Lizzy. – Opiekujemy się sobą nawzajem, prawda? – Oczywiście. Po drugiej stronie Zielonego Kompleksu rozległo się wycie. Meg westchnęła. – Miałam nadzieję, że Simon będzie spał dłużej. Lepiej już pójdę, nim zrobi coś głupiego. Patrzył za nią, kiedy odchodziła. W mieszkaniu przebywały dwa dorosłe Wilki, ale Meg nie miała wątpliwości, że to Simon jej szuka. Ciekawe.

Simon kuśtykał za Meg. Budynki kompleksów zasłonięte były przed wzrokiem przechodniów gęstwiną drzew i krzewów, ale znajdowały się na tyle blisko ulic, żeby Dziedziniec mógł korzystać

z dostarczanych przez ludzi mediów, takich jak prąd czy bieżąca woda. Nie był to łatwy kompromis. Jednak terra indigena potrafili go zaakceptować, ponieważ ktoś musiał obserwować ludzi i pilnować, aby nie stali się zbyt wielkim zagrożeniem dla Thaisii i wszystkich stworzeń, jakie na niej żyły. Choć dwa lata temu ludzie zastrzelili jego siostrę, Daphne, zwykle nie denerwował go warkot przejeżdżających samochodów. Dziś jednak czuł się bezbronny. Nie mógłby ani walczyć, ani uciec, gdyby wróg zaatakował. W tej chwili nie mógł chronić swego stada, nie mógł chronić Meg. Dogonił ją przy warzywniaku, który oddalony był od Zielonego Kompleksu może o dwa rzuty kamieniem. Dyszał z wysiłku już po przebyciu takiego dystansu. Ale przynajmniej Meg czuła się lepiej. Doktor Lorenzo założył jej na kolano mały opatrunek, żeby nie zabrudziła rany i żeby nikt jej nie wylizywał. Nie lizał rany wczoraj wieczorem, kiedy Meg zasnęła na sofie. Nathan też nie. Ale obu ich uspokoiło lizanie jej po dłoniach i stopach, kiedy spała. Przespali potem spokojnie dobre kilka godzin, zanim rany znów zaczęły im dokuczać. Pewnie gdyby Meg nie spała, pozwoliłaby im się

polizać dla celów medycznych, ale musiałby najpierw ją o to poprosić. W końcu Meg to Meg, a nie fiolka lekarstw. – Simon, zobacz! Nasiona, które wysialiśmy już kiełkują! Zielone pędy. Będą niejadalne jeszcze przez wiele tygodni. Chciał dostać wody. Spojrzał na pompę. Studnia była tu jeszcze zanim miasto założyło wodociągi, Inni podlewali tą wodą ogrody. Zbierali też w tym celu deszczówkę. Meg? Woda? Meg napompuje nam wody? spytał Nathan, doganiając go. Ale Meg nie odbierała mowy terra indigena, a on nie mógł się przemienić, żeby ją poprosić. – Arruu? – Pokuśtykał do studni, a za nim Nathan. – Arruu? Meg spojrzała na pompę, a potem na ogród. Kulejąc, podeszła do nich. – Uważacie, że rośliny potrzebują wody? Co do tego nie miał pewności, ale Wilki potrzebowały jej na pewno. Nathan zaskomlał, a potem polizał kran. – Och, wy chcecie wody. – Meg przyglądała się pompie tak długo, że Wilki usiadły, żeby poczekać. – Nie zajmowałam się podlewaniem, kiedy sialiśmy nasiona, ale chyba potrafię to

obsługiwać – powiedziała wreszcie. Rzeczywiście potrafiła i woda popłynęła, ale wcale nie cienką stróżką, którą można byłoby chłeptać. A ponieważ przy pompie nie było wiadra, w końcu napili się, zlizując wodę, którą zostali oblani. – Przepraszam – powiedziała Meg. – To nie takie proste, jak sądziłam. Simon ociekał wodą, ale nie mógł otrząsnąć futra, ponieważ ten ruch sprawiłby mu zbyt wielki ból. Ktoś zakaszlał cicho. Spróbował się odwrócić i omal nie stracił równowagi. To Vlad, powiedział Nathan. Vlad westchnął, co dziwnie przypominało śmiech. – Zostawiam was na chwilę samych i od razu pakujecie się w kłopoty. Nie wpakowałem się w kłopoty, zawarczał Simon. Po prostu jestem mokry. – Wiatr porywa czasem wiadro, więc trzymamy je w szopie na narzędzia – zwrócił się do Meg, wskazując budyneczek. – Przyszłam tylko popatrzeć na ogród, ale Simonowi i Nathanowi zachciało się pić – wyjaśniła i spojrzała na Wilki. – Jesteście zupełnie mokrzy – stwierdziła oskarżycielskim

tonem. – Wyschną – pocieszył ją Vlad. Też ci nie będę współczuć, jak ciebie Meg zaleje wodą, narzekał Simon. Zwołujemy spotkanie, powiedział Vlad, a jego rozbawienie zniknęło. Musisz coś zobaczyć, nim zdecydujemy, co robić dalej. Nie mogę się dziś przemienić. Na spotkaniu nie będzie ludzi, więc to wszystko jedno. Meg nie powinna zostawać sama. Nad głową Simona przeleciał Jastrząb, przypominając, że terra indigena czuwają. Nie zostanie sama. Będziemy w pobliżu, spotkanie odbędzie się u mnie w mieszkaniu. – Vlad? – spytała Meg, przenosząc wzrok z wampira na Wilki. – Chodzi o spotkanie w interesach. Simon jest nam potrzebny – powiedział Vlad niezobowiązująco. – Ale on powinien dziś odpoczywać – zaprotestowała. – Wiem, jednak to pilna sprawa. Simon cieszył się, że Meg chce go chronić, dokładnie tak, jak on ją, ale na pewne rzeczy przywódca nie może sobie pozwolić, więc ruszył niechętnie z powrotem do Zielonego Kompleksu.

Vlad rozmawiał z Meg jeszcze przez chwilę, a potem go dogonił. Nathan z nią zostanie, powiedział. Nie zdoła jej ochronić przed intruzami. Ale może wszcząć alarm. Przyszło też kilka kucyków, w tym Tornado i Trąba Powietrzna. Nikt się nie dostanie w pobliże Meg, póki pasą się w okolicy. Powtarzając sobie w duchu, że to wystarczy, Simon wszedł do mieszkania Vlada. A kiedy zobaczył, kto na nie przyszedł, od razu zrozumiał, że nie chodzi o wczorajsze zdarzenia, tylko o coś więcej… o coś gorszego.

Meg otworzyła drzwi do letniego pokoju pod swoim mieszkaniem i zaczekała, aż Nathan wejdzie do środka. Miała nadzieję, że rany na jego twarzy i przednich łapach zagoją się, nie pozostawiając blizn. Było jej smutno, że Henry już zawsze będzie miał bliznę na prawym policzku, i to w obu swych formach. Nie chciała, żeby własne odbicie w lustrze codziennie przypominało Nathanowi o ludzkiej zdradzie. Co Inni myśleli o jej bliznach? Czy dla tych, którzy nie wiedzieli, jak ma się liczba blizn do

długości jej życia, te stare miały jakieś znaczenie? A dla ludzi? Czy czuli się niezręcznie, patrząc na jej blizny? Nie miała ich jeszcze na twarzy, ale letnie ubrania odsłaniały te na rękach i na nogach. Jej przyjaciółki pomijały ten temat milczeniem, przynajmniej w jej obecności. A co z dostawcami? Czy nosząc letnie stroje, komunikuje wszystkim, że jest cassandra sangue? Zważywszy, że temat wieszczek i ich trudności adaptacyjnych trafił ostatnio do mediów, wkrótce coraz więcej ludzi będzie pojmować znaczenie takich równo rozmieszczonych blizn. Nagle uświadomiła sobie, że ostatnio wiadomości milczą na temat wieszczek i że nie pisano już o nich w gazetach. Teraz wszystkich interesowało, które produkty żywnościowe będą racjonowane od przyszłego miesiąca i czego zabraknie w sklepach – a winę za braki żywności i wzrost cen zrzucano na Innych. Jej ten temat w zasadzie nie dotyczył. Wyjąwszy pizzę, wszystkie inne zakupy spożywcze robiła na rynku Dziedzińca, a tamtejsze sklepy zaopatrywały farmy terra indigena i nie było żadnych braków. Natomiast Merri Lee i Ruth wspomniały kilka razy, jak bardzo się cieszą, że wolno im zaopatrywać się na Dziedzińcu i że będą miały udział w plonach.

– Arruu? – spytał Nathan cicho. Ile czasu stała tak w otwartych drzwiach? – Tylko się zamyśliłam – powiedziała i weszła do pokoju. Wzięła książkę, którą zostawiła na stole i usiadła w wygodnym fotelu ogrodowym ustawionym przodem do pustej przestrzeni między budynkami Zielonego Kompleksu. Merri Lee i Michael Debany podarowali jej dwa takie fotele jako prezent na nowe mieszkanie. Ruth Stuart i Karl Kowalski sprezentowali jej mały okrągły stolik i dwa krzesła, żeby mogła tu jeść i pracować. A ktoś, zapewne Vlad albo Tess, poprzestawiał nieco meble, żeby zmieściły się wilcze posłania. Nathan obwąchał je teraz, żeby stwierdzić, które jest jego, położył się, ułożył głowę na wyciągniętych łapach i zasnął. Meg nie wiedziała, gdzie byli dzisiaj jej przyjaciele spoza Dziedzińca. Zapewne wszyscy opłakiwali kolegę. Czy poszli do MacDonaldów, pomóc Theral i rodzicom Lawrence’a? Widziała wiele filmów szkoleniowych – a nawet demonstracji na żywo – bitych i zabijanych kobiet, ale nie oglądała zbyt wielu obrazów przedstawiających zabitych mężczyzn. Znała natomiast wiele takich, które w zestawieniu z innymi informowały o rodzaju śmierci. Rozbity samochód i kartka

z kondolencjami. Albo pistolet i urna z prochami. Wieszczkom nigdy nie mówiono, co oznaczają takie zestawienia, ale w końcu obie z Jean się domyśliły. Czy wieszczki krwi widziały takie obrazy, kiedy cięły się po raz ostatni? Meg potrząsnęła głową jakby w ten sposób mogła się pozbyć podobnych myśli. Kiedy uświadomiła sobie, że pociera mrowiące ramiona, zauważyła, że Nathan już nie śpi, tylko ją obserwuje. – Nic się nie dzieje. Mrowienie już mija – zapewniła go, zresztą zgodnie z prawdą. – Arruuu. Choć był ranny, pozostał stróżem. Na swój sposób ona również. Otworzyła książkę i spróbowała czytać, ale nie mogła się skupić na akcji, ponieważ cały czas myślała o Henrym, który wyrzeźbił nowego niedźwiedzia dla Lizzy. Tu na Dziedzińcu dbali o siebie nawzajem. Przyjaciele Lawrence’a MacDonalda zaopiekowali się jego rodziną, ale co z Jenni i Starr? Czy mogła im jakoś pomóc? Polerowała monety, aż zaczęły się błyszczeć. Drobny gest współczucia z powodu utraty siostry. I… Wielka łapa naparła mocno na jej udo.

Meg aż sapnęła, przestraszona. Obok niej stał Nathan i wyglądał tak, jakby zamierzał zaraz zacząć wyć. – Wszystko w porządku – powiedziała. Ale jak mogło być w porządku, skoro właśnie miała wizję, choć nie przecięła skóry? Wcześniej zdarzyło jej się to tylko raz, przed atakiem na Dziedziniec, kiedy zdawało jej się, że jedzie PNK nocą, chociaż było widno. – Ruuu! – zdecydowane zaprzeczenie. – Nic mi nie jest – upierała się Meg. – Tylko myślałam. – Uniosła rękę, żeby go poklepać i uciszyć, ale zaraz przypomniała sobie o jego skaleczeniach. – Myślałam, to wszystko. – Arruu? – Nie był przekonany, ale był gotów jej wysłuchać. – Nie jestem pewna, jak to wyjaśnić. – Nathan usiadł koło jej fotela i czekał. – Myślałam o Jenni i Starr i czy mogłabym coś dla nich zrobić. I wtedy zobaczyłam co. Sądziłam, że to wizja, bo, jak wiesz, miewam wizje, ale nie. Mój umysł po prostu pokazał mi, jak zrobić dla nich coś miłego. – Podniecona, zdjęła nogi z fotela i nagle znalazła się nos w nos z Nathanem. – To nie było myślenie wieszczki krwi. To było dziewczyńskie myślenie. – Powąchał jej twarz i wreszcie uznał, że nie ma powodu wszczynać alarmu. – Czy mógłbyś przekazać Julii z Jastrzębiej Straży, że

chciałabym się z nią zobaczyć? Nathan przechylił na bok głowę. Kiedy nie dodała nic więcej, wrócił na swoje posłanie i się położył. Jakąś minutę później zjawiła się Julia. – Co się stało? – spytała. – Nic, po prostu potrzebuję kilku rzeczy z rynku, a z tym kolanem… – Wskazała bandaże. Tak naprawdę nie działo się z nim nic złego, musiała tylko starać się go nie zginać, żeby nie zerwać strupa. Mogła sama iść na rynek albo pojechać PNK, ale Nathan uparłby się jej towarzyszyć, a potrzebował przede wszystkim spokoju. – O, jasne – odparła Julia. – Powiedz, czego ci trzeba. Kiedy Meg czekała na powrót Julii, zastanawiała się, co Inni myślą o jej prośbie. Może Julia uznała, że chodzi o jakąś dziwaczną ludzką rzecz? A może zrozumiała, co chce zrobić. Wkrótce Julia wróciła z rynku, więc kiedy Simon był na spotkaniu, a Nathan drzemał, Meg siedziała przy stole w letnim pokoju i polerowała z zapałem dwa rulony dziesięciocentówek, aż monety zaczęły się błyszczeć.

Simon nie był pewien, czy Blair i Elliot przybrali formę Wilków, ponieważ była niedziela, dzień wolny od kontaktów z ludźmi i zwyczajowo spędzali ją w tej formie, czy dlatego, że nie chcieli, by był jedyną osobą na zebraniu, która nie przyjęła ludzkiej formy. W każdym razie kiedy wybrał sobie dogodne miejsce w salonie Vlada i się położył, Blair i Elliot usiedli po obu jego bokach. Vlad, Nyx i Erebus Sanguinati usiedli na krzesłach naprzeciwko, Henry i Tess po przeciwnych stronach pokoju. – W tej książce niewiele jest wpisów, które nas interesują, więc po prostu przeczytam je na głos – oświadczyła Tess. – W pamiętniku – poprawił ją Vlad. – Taka książka nazywa się pamiętnik. Skąd go masz? – Zabrałam z mieszkania porucznika Montgomery’ego. Był w szufladzie z rzeczami tej Lizzy, więc zapewne go ze sobą przywiozła. Przeczytałyśmy go z Nyx i teraz wiemy, dlaczego ktoś ściga tę małą. – Ta Lizzy to dziecko – stwierdził Erebus. – Co takiego mogła napisać, że tylu myśliwych idzie jej tropem? – Ta Lizzy nic nie napisała. W przeciwieństwie do Elayne Borden – wyjaśniła Tess. Po prostu to przeczytaj, zażądał Simon, przyglądając się pamiętnikowi jakby to był

wściekły grzechotnik. Więc Tess przeczytała odpowiednie fragmenty. Kiedy skończyła, Simon zaczekał, co powiedzą inni, ale nikt się nie odzywał. Chyba że warczenie Blaira uznać za wypowiedź. – To tylko potwierdza nasze domysły. Trzeba poinformować ludzkie władze. Muszą wiedzieć, dlaczego w tym roku zabraknie żywności i dlaczego niektóre rzeczy trudno kupić – stwierdził wreszcie Henry. – Myślisz, że ludzki rząd o tym nie wie? – spytał sceptycznie Vlad. – To raczej reszta ludzi powinna się dowiedzieć, że z punktu widzenia ruchu LPiNW pierwszeństwo do żywności mają mieszkańcy Cel-Romanii, a im pozostaną nędzne resztki. Głód może ich skłonić do prób zajęcia większego obszaru ziemi kosztem innych stworzeń Namid. Zgadzam się, że trzeba to ujawnić ludzkim rządom, powiedział Elliot. Ale w jaki sposób? Możemy zrobić kopie tego pamiętnika? – Większość to są wpisy osobiste – odparła Tess. – Wątpię, żeby zainteresowały kogokolwiek prócz porucznika Montgomery’ego. – Rzeczy interesujące dla terra indigena można streścić w kilku akapitach. Nasi przywódcy dowiedzą się z nich, którzy ludzie są odpowiedzialni za braki żywności i surowców –

powiedział Vlad. – Ludzkie rządy nie muszą wiedzieć więcej. Powinniśmy zrobić dwie kopie całości, zdecydował Elliot. Jedną zachować dla siebie, a drugą przekazać na Dziedziniec w Toland, żeby tamtejsi Sanguinati mogli przywrócić porządek w mieście. Nie nam wyć o tym wszystkim ludziom w Thaisii, zgodził się Simon. Tego wyboru muszą dokonać terra indigena w każdym z regionów. My podejmujemy decyzje tylko za Lakeside. – Ostatnio podejmowaliśmy decyzje nie tylko za Lakeside – zauważył Henry. – Naszych decyzji będzie oczekiwał co najmniej Region PółnocnoWschodni. No cóż, jeśli zdecydujemy za tych, którzy nie są… Simon urwał. Czy Montgomery był, czy nie był członkiem ludzkiego stada? Myślę, że oryginał pamiętnika należy oddać porucznikowi. Ta Elayne umarła, żeby Lizzy mogła uciec przed złymi ludźmi i przywieźć mu tę książkę. Przez chwilę wszyscy w milczeniu zastanawiali się nad jego słowami. – Dwie kopie pamiętnika wystarczą – stwierdził wreszcie Erebus i skinął głową Elliotowi. – Jedna dla Lakeside, a druga dla Toland. Vlad, po spotkaniu zadzwonisz do Stavrosa i powiesz mu, że mamy mu do

przekazania coś, o czym nie należy rozmawiać przez telefon. Vlad pokiwał głową. – Poproszę, żeby przyjechał najbliższym pociągiem. Nadal uważam, że powinniśmy poinformować ludzi, nalegał Elliot. To bez znaczenia, ilu z nich będzie wiedzieć, stwierdził Simon. Okłamywali się nawzajem i próbowali zrzucać winę na nas. Specjalnie starali się wywołać głód, żeby doprowadzić do konfliktu z nami. Dlatego to terra indigena z interioru zdecydują, co się teraz stanie. Nikt się nie odezwał. Wszyscy zastanawiali się nad konsekwencjami. Ludzie niewiele wiedzieli nawet o tych terra indigena, których mogli zobaczyć. A nie wiedzieli zgoła nic o tych, którzy żyli w interiorze. – Pociąg. Pociąg – powiedziała nagle Tess. – Meg powtórzyła to słowo dwa razy podczas ostatniej przepowiedni. Kontroler i jego… ludzie… szkolili ją przez wiele lat. Wszystko, co mówi podczas wizji ma znaczenie. – Stavros przyjedzie pociągiem – zauważył Vlad. – I ktoś jeszcze. Mam wrażenie, że powinniśmy się spodziewać jeszcze jednego gościa, nie wiadomo, dobrego czy złego.

Simon stęknął z wysiłku, podnosząc się na łapy. Wystarczy. Jutro będę się mógł przemienić. Przekonam się, jak się czuje moja ludzka forma i jakie ma ograniczenia. – Pójdę do Trzy P i skopiuję pamiętnik – zdecydowała Tess. Ponieważ Simon nie był już potrzebny na spotkaniu, pokuśtykał do drzwi, ale musiał zaczekać, aż ktoś mu je otworzy. Chciał się trochę przejść, a potem odpocząć. Chciał się zwinąć w kłębek obok Meg, chciał, żeby go głaskała, kiedy ogląda film. Chciał być silny, na wypadek, gdyby drugi przybysz miał się okazać wrogiem.

Dopiero pod wieczór Jenni wróciła do swojego mieszkania w Zielonym Kompleksie. Wronia Straż spędziła ten dzień razem, opłakując śmierć Crystal, tak jak ludzie opłakiwali razem Lawrence’a MacDonalda. Czy jutro Wrony otworzą Błyskotki i Starocia? – zastanawiała się Meg. A może całkiem porzucą swój sklep na rynku? Czuła się dziwnie, kiedy pukała do drzwi

Jenni… a kiedy Wrona otworzyła, starała się na nią nie gapić. Czarne włosy Jenni, zwykle błyszczące i zadbane, teraz zwisały w strąkach wokół ściągniętej smutkiem twarzy. – Mam coś dla ciebie i Starr. – Meg podała jej małe dekoracyjne pudełko, jeden z przedmiotów, które kupiła dla niej Julia Jastrzębia Straż. Jenni wzięła pudełko i wpatrywała się w nie przez całą minutę, nim podniosła wieczko. Wzięła do ręki kilka monet. – Błyszczące – szepnęła. – Monety nie zawsze tak się błyszczą. Crystal lubiła błyszczące monety. Trzymała je w misce na ladzie. – Wiem. Dlatego wypolerowałam je dla was. Pomyślałam, że mogłybyście je dodać do tej misy, ze względu na Crystal. – Meg urwała. – Nie wiem, jak wam pomóc, a bardzo bym chciała. – Przecież pomogłaś. Ostrzegłaś Simona. To my nie usłuchałyśmy, kiedy nam kazał wyjść. Tam było tyle błyszczącego, tak wiele skarbów, że nie mogłyśmy się oderwać. Simon musiał się z nami spierać, a to dało ludziom czas na atak. – Ci ludzie zaplanowali atak na terra indigena. To nie była wasza wina, Jenni. Wrona wsypała monety z powrotem do pudełka. – To niczego nie zmienia. Crystal nie żyje

i MacDonald też. A my raz jeszcze przekonaliśmy się, że ludziom nie wolno ufać. Wyraz oczu Jenni zmroził Meg. – Jenni… – Naszej Meg można ufać. Nasza Meg nas nie zdradzi. – Nie, nie zdradzę. Ani Merri Lee, ani Ruth, ani inni ludzie, którzy tu pracują. Jenni wzruszyła ramionami, a Meg pomyślała, że to bardzo zły znak. Nie sądziła, że terra indigena tak ostro zareagują na ostatnie starcie z ludźmi. – Merri Lee i Ruth nigdy nie zdradziłyby Wron ani żadnych innych terra indigena – zaczęła ją przekonywać. – Ani Debany, ani Kowalski. Nie zrobiliby tego. Jenni zmierzyła ją wzrokiem. – To nie ich wina, że Crystal tam zginęła – przyznała wreszcie. Meg z ulgą pokiwała głową. Jenni zawahała się, a potem cofnęła, żeby zamknąć drzwi. – Dziękuję za błyszczące. – Nie ma za co. Meg wróciła do mieszkania Simona. Czuła mrowienie pod skórą i jakoś nie mogła uwierzyć, że nic się nie zdarzy.

Rozdział 52 Niedziela, 27 maja Czekała aż Jackson albo Grace przyjdą zabrać naczynia po wieczornym posiłku. Dziś otworzyła okiennice, zasłaniające okno, bo potrzebowała więcej światła. Okna zabezpieczone były siatką, do której przyczepiono biały papier, więc nie widziała, co się dzieje na zewnątrz. Ale słyszała jak Wilki warczą. Były złe. Zdarzyło się coś złego. Simon, ten Wilk, którego narysowała zamiast Grace, został ranny. A ponieważ do tego doszło, zdarzy się coś jeszcze. Spojrzała na rysunek, który dziś narysowała. Burzowe chmury i błyskawica. Ludzie w samochodach, uciekający przed burzą. Na samym skraju kartki coś czekało na tych ludzi – coś, czego nie potrafiła sobie wyobrazić, coś, czego jej ręka nie chciała narysować. Tego czegoś nie można było obejrzeć. To po prostu było i czekało, niewidoczne i straszliwe, na ludzi w samochodach. Usłyszała pod drzwiami jakiś dźwięk, więc schowała pospiesznie rysunek pod łóżkiem. Do pokoju wszedł Jackson i położył na narzucie dużą kopertę.

– Meg Pionierka powiedziała, że powinniśmy dać ci zdjęcia. Nowe obrazy? Bardzo chciała obejrzeć nowe obrazy. – Dziękuję – powiedziała zapewne to, co należało, ponieważ Wilk kiwnął głową i zebrał naczynia, które zostawiła na biurku. Po jego wyjściu odczekała minutę, a potem ostrożnie otworzyła kopertę i wyjęła zdjęcia. Aż wstrzymała oddech, wpatrując się w nie, wręcz wchłaniając je w siebie. – To niewłaściwa kolejność – mruknęła i zaczęła je przekładać. – Raczej tak…o, tak. Miejsce. Wszystkie zdjęcia przedstawiały jedno cudowne miejsce. Tylko gdzie się ono znajdowało? Treserzy zawsze podpisywali obrazy. Bo inaczej jak miałaby opowiedzieć, co widziała w wizjach? Te zdjęcia nie były opisane, więc obejrzała kopertę. Widniały na niej dwa, starannie wykaligrafowane słowa: Słodka Woda. Przez resztę wieczoru słuchała wycia Wilków i oglądała zdjęcia.

Rozdział 53 Poniedziałek, 28 maja Monty nie miał ochoty brać udziału w spotkaniu z burmistrzem Franklinem Rogersem i komisarzem policji Kurtem Wallace’em. Stracił właśnie członka zespołu, a reszta jego ludzi jeszcze nie wyszła z szoku. Co gorsza, przekonał się, że nadal coś zagraża jego córce. Niestety, kapitan zdecydował, że musi być obecny, ponieważ odpowiadał za stosunki z Dziedzińcem i mógł udzielić zgodnych z prawdą wyjaśnień. No dobrze, niech będzie. Zatem udzieli jego ekscelencji zgodnych z prawdą wyjaśnień. Jeśli zamierzają krytykować postępowanie policji podczas zajścia na bazarze, będzie mógł stanąć w obronie swoich ludzi. Szczególnie Lawrence’a MacDonalda, który nie mógł już sam się bronić. Skinął głową na powitanie kapitanowi Zającowi, który również został wezwany, a potem stanął z lewej strony kapitana Burke’a. Burmistrz Rogers siedział za biurkiem, demonstrując postawą swą władzę. Żadnego z policjantów, nawet komisarza, nie poproszono, żeby usiadł.

– Straszna sprawa – zaczął burmistrz Rogers. – W wyniku ataku Innych mamy ofiary w ludziach i poważne straty materialne. Nie możemy przejść nad tym do porządku dziennego. – Kontrataku – poprawił Zając, a Burke równocześnie powiedział: – Obrony. – Ekscelencjo, jeśli czytał pan mój raport, to wie pan, że to ludzie związani z ruchem Ludzie Przede i Nade Wszystko spowodowali ten incydent i zabili policjanta oraz jednego z terra indigena – ciągnął Zając. – Ponadto członkowie LPiNW zaatakowali autobus Dziedzińca, przewrócili go i próbowali zabić uwięzionego w środku Wilka. – Przede wszystkim Inni w ogóle nie powinni byli tam przychodzić. – Przerwał mu ostro komisarz Wallace. – Powinni siedzieć na Dziedzińcu, gdzie jest ich miejsce. Godzimy się dostarczać tym kreaturom pod nos wszystko, czego zażądają, żeby ludzie nie musieli się z nimi stykać. I na bogów na dole, czy naprawdę istnieje stworzenie zrobione z ognia? Na Dziedzińcu jest wiele straszniejszych stworzeń niż Żywioł o imieniu Ogień, pomyślał Monty. Złościło go, że wszystkie wysiłki jego i jego ludzi, żeby nawiązać z Innymi dialog, zniszczyła banda głupców. W dodatku komisarz

policji udawał, że nie ma pojęcia o istnieniu Żywiołów, choć przeżył lutową burzę w Lakeside, a to już był szczyt głupoty. Takie wyparcie prawdy może sprowadzić śmierć na nich wszystkich. Zając zawahał się, zanim odpowiedział. – Odnoszę wrażenie, że tak. I że wiatr, który zerwał dach hali i zablokował gruzem wyjście ewakuacyjne, uniemożliwiając ludziom ucieczkę, też działał świadomie. – W takim razie należy pociągnąć Innych do odpowiedzialności. Niech zapłacą za wyrządzone szkody – stwierdził Rogers. – Niech zapłacą za szkody? – powtórzył Monty z niedowierzaniem. – Mamy rozumieć, że przysięga, którą pan złożył, kiedy obejmował pan urząd po śmierci poprzedniego burmistrza, który zginął z powodu swoich związków z ruchem LPiNW, była tylko polityczną hiperbolą? – Jak pan śmie! – krzyknął Rogers. – Przysiągł pan współpracować z Dziedzińcem i unikać konfliktów z Innymi, a teraz próbuje pan wywołać wojnę? – Wystarczy, poruczniku – powiedział Burke. Jego głos był łagodny, ale oczy błyszczały mu ostrzegawczo. – A ty nie masz nic do powiedzenia, Burke? –

spytał komisarz. Kapitan spojrzał na niego, potem na burmistrza. – Tylko trzy słowa. Georgette. Talulah Falls. – Rogers i Wallace zamarli. – Proponuję też, żeby sprawdził pan, kiedy wygasa dzierżawa gruntów miasta, nim zaproponuje pan terra indigena, żeby siedzieli za płotem Dziedzińca – dodał Burke. – I kiedy wygasa dzierżawa gruntów, po których biegnie droga i linia kolejowa. Jeśli Inni nie odnowią umów, będą mogli wyeksmitować wszystkich mieszkańców Lakeside, tak samo jak zrobili w Georgette. Albo sprawić, żeby nikt stąd nie mógł wyjechać, jak w Talulah Falls. – Sugeruje pan, że zablokują wszystkie drogi? – spytał Rogers. – Już raz odcięli nas od świata, w zimie, kiedy zablokowali wszystkie drogi bryłami lodu. Podejrzewam, że latem też potrafią je zablokować. – Może i tak, ale musimy się liczyć z reakcją obywateli. Nie możemy przejść do porządku dziennego nad ofiarami w ludziach – powiedział Wallace. – Atak Innych… – Terra indigena nie atakowali, oni się bronili – poprawił go Monty. – Bronili siebie i towarzyszących im ludzi, wśród których był zabity policjant. Który nota bene nie zginął z rąk

działających spontanicznie kupców, tylko ludzi, którzy przyszli na bazar w określonym celu. Działania terra indigena były typową reakcją na atak. Nim Rogers lub Wallace zdążyli odpowiedzieć, odezwał się Burke: – Należy pamiętać, że Inni nie wzięli jeszcze odwetu za tę próbę zamachu na Simona Wilczą Straż. – Odczekał chwilę, aby podkreślić wagę swych słów, po czym mówił dalej: – Przestańmy udawać, że to była spontaniczna akcja jakichś w gorącej wodzie kąpanych zapaleńców, którym się nie spodobało, że trzy Wrony kupują sobie błyskotki na bazarze. LPiNW dąży do eskalacji konfliktu, chce zwrócić uwagę opinii publicznej na Innych, żeby nikt nie przyglądał się zbyt uważnie ich działaniom. – Wystarczy. Wszyscy wiemy, jaki jest pański stosunek do ruchu LPiNW – warknął Rogers. – Mam nadzieję, ponieważ to pan będzie miał na rękach krew następnego człowieka, który zginie w tym konflikcie – odwarknął Burke. – Wystarczy! – Tym razen przerwał mu Wallace. – Wyłamuje się pan z szeregu, kapitanie. Burke cofnął się o krok. – Proszę nie zapomnieć o tych słowach, kiedy już się dowiemy, ile działania LPiNW będą

kosztować nasze miasto. Skinął krótko głową kapitanowi Zającowi i wyszedł z biura burmistrza. Monty wyszedł pospiesznie w ślad za nim, ale nie odezwał się, póki nie wsiedli do samochodu. – Zrobił pan sobie wrogów z burmistrza i komisarza – zauważył. – Jedyne co mogą mi zrobić, to zrujnować mi karierę. Wolę to niż alternatywę. – Burke potarł rękami twarz i odetchnął głęboko. – Dajmy temu spokój, poruczniku. Chwilowo dajmy temu spokój. Monty nie powiedział nic więcej. Miał tylko wielką nadzieję, że Simon Wilcza Straż i reszta terra indigena nadal będą się trzymać zasady, że nie zabija się młodych, nawet należących do wrogiego gatunku, bo póki co Dziedziniec wciąż pozostawał najbezpieczniejszym miejscem dla jego Lizzy.

Meg nie odrywała wzroku od drogi i ściskała z całych sił kierownicę PNK, starając się nie słyszeć westchnień Simona. – Szybciej dotarlibyśmy na rynek piechotą – narzekał.

– Jestem ostrożna. Nie wyleczyłeś się jeszcze i niepotrzebne ci wstrząsy. – Doktor Lorenzo na nas czeka. – Może najpierw zbadać Nathana. No dobrze, jechała trochę za wolno. A właściwie bardzo wolno – wolniej już się nie dało, próbowała – ale po prostu nie mogła patrzeć na cierpienie przyjaciela. A Simonowi każdy ruch sprawiał ból, choć starał się tego nie okazywać. Nie mógł nawet trzymać kierownicy, dlatego to ona prowadziła, a nie on. – Nathan będzie musiał przez cały dzień pozostać w ludzkiej formie, żeby mogła się wyleczyć, więc dziś w biurze będzie stróżował Jedynak – powiedział Simon. – Ale zostanie w okolicy, a Henry pracuje w swojej pracowni, więc jeśli będziesz potrzebowała pomocy, na pewno ktoś cię usłyszy. A na zewnątrz straż trzyma Jake Wronia Straż, Marie Jastrzębia Straż i Nyx. Usiłując zrozumieć, co jej chce przez to powiedzieć, odruchowo docisnęła pedał gazu i teraz jechała z normalną szybkością. – Po co aż tylu strażników? – spytała wreszcie. Simon nie wspominał, że coś ma się dzisiaj zdarzyć, a ona sama nie czuła żadnego mrowienia. Simon popatrzył w boczne okno.

– To nie strażnicy. Po prostu terra indigena zachowują czujność. – Ale dlaczego? – Wrony zawsze obserwowały biuro, a co najmniej jeden Jastrząb patrolował niebo nad dzielnicą handlową Dziedzińca. Nyx ostatnio spędzała sporo czasu w księgarni, więc i w jej obecności nie było nic niezwykłego. Dlaczego zatem Simon tak starannie wyliczył jej, kto będzie w okolicy? – Choć to ludzie nas zaatakowali, małpy ujadają w radio i w telewizji, że oni trafili do więzienia, a my nie. Dlatego nie możemy ufać nikomu, kto przyjdzie do biura łącznika. Nawet przez chwilę. A może już nigdy? pomyślała. – Ludzie nie mają prawa mieć do was pretensji. Przecież tylko się broniliście. – Zacisnęła mocniej dłonie na kierownicy, wdepnęła pedał gazu i PNK wystrzeliło przed siebie jak korek z butelki. – Meg? Możesz zwolnić? – Przecież ci się spieszyło? – Ale nie aż tak. – Simon chwycił się drzwi. – Zmniejszyła prędkość i usłyszała westchnienie ulgi. – Czy to…? – Simon urwał i powęszył dyskretnie. – Czy to co? – zawarczała, wiedząc dokładnie, co usiłował wywęszyć.

– Nic. Dojechali do skrętu na parking, więc zwolniła jeszcze bardziej. – Chciałeś zapytać, czy to ten czas, tak? – Nic nie powiedziałem – zastrzegł, a potem dodał cicho: – Już się zdążyłem nauczyć, że o tym się nie mówi. Wjechała na jedno z szerokich miejsc parkingowych dla ciężarówek tubylców ziemi, które przywoziły zaopatrzenie z osad terra indigena i zabierały towary dostarczone przez ludzi. Wyłączyła silnik, ale nie próbowała wysiąść, nawet kiedy Simon otworzył drzwi. Spojrzał na nią, po czym usiadł z powrotem i zamknął drzwi. – Myślisz, że ludzie zostawią Lizzy w spokoju? Przestaną szukać tego czegoś, co ich zdaniem ma? – Tak. Ponieważ my to znaleźliśmy. Zakręciło jej się w głowie. Przez chwilę miała kłopoty z określeniem tego, co czuje. Radość z domieszką ulgi? – Naprawdę? – Dzięki twojej wizji Tess znalazła książkę z tajemnicami ruchu LPiNW. To z jej powodu ludzie ścigali Lizzy. Chcieli odebrać tę książkę, nim ktoś ją przeczyta. No tak, ale fakt że Inni znaleźli książkę nie

oznacza automatycznie, że Lizzy będzie bezpieczna. – A kto wie o tym, że ją znaleźliście? – Terra indigena już wcześniej znali te sekrety, Meg. Odkryliśmy je kilka dni temu. Teraz dowiedzą się o nich ludzie. – Czy wam uwierzą? Długa chwila milczenia. – To bez znaczenia. – Masz rację. Wystarczy, że przestaną zagrażać Lizzy. – Otworzyła drzwiczki. – Chodź, muszę iść do pracy. Załatwmy te wizyty lekarskie i miejmy to z głowy. Pokonali na piechotę niewielką odległość do przychodni. Theral siedziała za biurkiem w recepcji. Była blada i miała zapuchnięte powieki, ale udało jej się uśmiechnąć na ich widok. – Dziękuję za kwiaty. Moi wujostwo… Dla nich to bardzo wiele znaczyło, że przysłaliście kwiaty zebrane na Dziedzińcu. I że w tym roku oddacie im udział Lawrence’a w plonach z ogrodu. Z gabinetu lekarskiego wyszedł Nathan. – Jesteś następna w kolejce – powiedział. Choć doktor Lorenzo czekał, Meg zatrzymała się w progu gabinetu i popatrzyła na Simona. – Naprawdę dzielisz się żywnością z rodziną Lawrence’a?

– Chcieliśmy, żeby wiedzieli, że… ceniliśmy posterunkowego MacDonalda. Przyjaciele się liczyli. I rodzina. I stado. Nikt nie zapominał o utraconym członku stada. Meg weszła do gabinetu i pozwoliła doktorowi Lorenzo obejrzeć kolano i zrobić notatki. Zadowolona, że nie musi już nosić bandaża, zaczekała aż lekarz skończy badać Simona, krzywiąc się ze współczucia za każdym razem, kiedy Wilk powstrzymywał skowyt. Simon był bardzo obolały, ale zdaniem doktora Lorenzo nie odniósł trwałych obrażeń. Potrzebował po prostu czasu, żeby dojść do siebie. Wszyscy go potrzebowali. Czując mrowienie na plecach, miała tylko nadzieję, że ten czas będzie im dany.

– Aruuueeeuueeuuu! Aruuueeeuueeuuu! Tess wybiegła tylnym wyjściem z Czegoś na Ząb z kawą i torbą jedzenia, które naszykowała dla Meg i Sama. I Jedynaka, który był dzisiaj stróżującym Wilkiem. – Jedynak, Meg jeszcze nie ma – powiedziała. Młody Wilk siedział pod drzwiami biura łącznika. Patrzył na Tess przez jakieś pięć

sekund, po czym znów zaczął jodłować. Czasami jego wyskoki ją bawiły, ale dzisiejszy dzień raczej nie będzie zabawny, zważywszy rozmowę, którą Simon będzie musiał odbyć z porucznikiem Montgomerym. Ponadto ktoś zadzwonił do Simona i trzeba go było szybko odszukać. Vlad został przy telefonie, a ona miała przekazać wiadomość i odwrócić uwagę Meg i młodych Wilków. No już, Simon. Ile czasu może zająć ludzkiemu lekarzowi stwierdzenie, że jesteś posiniaczony i obolały i że w najbliższej przyszłości nie będziesz się uganiał za jeleniami? Jej włosy zaczęły się skręcać i zielenieć. Zdawali sobie sprawę, że ostatnie wyskoki ludzi spowodowały podjęcie decyzji, ale żeby przekazywać ją przez telefon? To nie wróżyło nic dobrego. – Aruuuee…. – Zostanę z Meg przez cały dzień! Słysząc podniecony głos Sama, dochodzący od strony rynku, Jedynak przerwał jodłowanie i przez chwilę się zastanawiał, po czym pobiegł na spotkanie Wilczka oraz Meg i Simona. – Niezupełnie cały – zaprotestował Simon. – Jedynak, nie! – Zasłonił sobą Meg. Młody Wilk tak się spieszył, by się przywitać i dostać ciastko, i zostać wyczesany, i co tam jeszcze z nim robiła,

kiedy był jej stróżującym Wilkiem, że przewróciłby ją w tym radosnym podnieceniu. Jak zwykle spróbował się prześlizgnąć między nogami Simona i utknął, kiedy Wilcza Straż ścisnął go kolanami. – Jedynak! – Sam złapał go za kark. – Nie naprzykrzaj się Meg, dobra? Co to ludzie mówią o garnkach i kotłach? pomyślała Tess. Sam był młodszy od Jedynaka, ale miał bardziej dominującą naturę. Umysłowo byli sobie równi i pewnie dlatego Jedynak lepiej reagował na Sama niż na dorosłych. – Pomyślałam, że niewiele dziś jadłaś, więc przyniosłam ci to – powiedziała Tess do Meg, po czym zwróciła się do Simona. Ktoś chce z tobą rozmawiać. Vlad trzyma go na linii. Poproś, żeby zapisał wiadomość, a ja oddzwonię jak… Nie, to pilne. Idź. Spojrzał na jej skręcone, zmieniające kolor włosy i dotknął ramienia Meg. Ten gest był równocześnie bardzo zwyczajny i bardzo intymny. – Muszę odebrać telefon. – Jasne. Meg odprowadziła go wzrokiem, a potem spojrzała na Sama. – Zaczekajcie na mnie z Jedynakiem pod

biurem – poprosiła. Popatrzyła pytająco na Tess. – Kłopoty? Nie można było zaprzeczyć. – Tak. – Jak duże? – Dowiemy się, jak Simon skończy rozmawiać. Meg się zawahała. – Czy ja to widziałam? Kiedy upadłam i wygłosiłam przepowiednię, czy… – Nie. – Jesteś pewna? – Wierz mi, Meg. Gdybyś powiedziała cokolwiek na temat tego telefonu, komuś bym o tym powiedziała. – A raczej wszystkim. Widziała wyraz twarzy Vlada, kiedy zorientował się, kto dzwoni. Żniwiarze byli starą formą terra indigena, wielokrotnie zmieniali swój kształt, by dostosować się do zmieniającego się świata. Również Wilki i Sanguinati chodzili po Namid od bardzo dawna. Ale niektóre formy terra indigena były dużo, dużo starsze. I nie należało zakłócać ich spokoju. – Proszę. – Tess podała Meg torbę z jedzeniem. – Śniadanie dla ciebie i Sama, i kilka ciastek dla Jedynaka. – Kanapki i paszteciki są teraz lepsze niż kiedyś – stwierdziła Meg. – Jak do tej pory piekarnia Nadine wywiązuje

się z umowy. – To dobrze. – Chodź już Meg! – zawołał Sam. – Aruuueeeuueeuuu! Meg spojrzała w okna na piętrze ZDL, po czym poszła otworzyć biuro łącznika i uspokoić młodzież. Kiedy zniknęli w środku, Henry wyszedł ze swojego podwórza. Skinął głową ku tylnemu wejściu do ZDL, ale nie zaczekał aż Tess się z nim zrówna, więc pobiegła za nim. Gdy już miała zamknąć za sobą drzwi na zaplecze księgarni, ujrzała zmierzający w jej stronę dym. Troje Sanguinatich, a za nimi Blair i Elliot, wszyscy w wielkim pośpiechu. Przytrzymała im drzwi, a potem jako ostatnia udała się do biura księgarni, żeby się przekonać, jak bardzo źle stoją sprawy.

Simon wbiegł po schodach na piętro ZDL. W sumie to dobrze, że był w ludzkiej formie, bo przednie łapy nie zaniosłyby go w takim tempie. Vlad bez słowa podał mu słuchawkę. Ręka mu się trzęsła. – Mówi Simon Wilcza Straż. – Głos, który

usłyszał, nie był nawykły do wypowiadania ludzkich słów. Nie powinien dochodzić z urządzenia stworzonego przez ludzi. Opadł na krzesło. – Tak, słucham. – I słuchał przez kilka minut, nie mówiąc ani słowa. – Rozumiem – stwierdził wreszcie. I naprawdę rozumiał. Kiedy odłożył słuchawkę, w biurze było tłoczno. Przyszli wszyscy, którzy wraz z nim dźwigali ten ciężar: Erebus, Vlad, Nyx i Stavros Sanguinati. Blair i Elliot. Henry i Tess. Brakowało tylko jednej osoby. Słodka krew zmieniła wszystko. Ty sam zmieniłeś się z jej powodu. Intryguje nas twój Dziedziniec, więc damy ci czas, żebyś sam zdecydował, ile z ludzi powinni zachować terra indigena. Ile to będzie, ten dany mu czas? I o czym właściwie ma zdecydować? Jakie ludzkie wytwory zatrzymać, czy jakie cechy? Czyżby miała powstać ludzka forma terra indigena? Czy za sto lat będą istnieć Ludzie i ludzie, tak jak teraz Wilki i wilki? A jeśli nie znajdzie się dość terra indigena, którzy zechcą stać się tak ludzcy? Ile to będzie, ten dany mu czas? – Czy Starsi uznali, że doszło do złamania dobrej wiary? – spytał wreszcie Henry. – Tak. Wszyscy zdawali sobie sprawę, że

konsekwencje tej decyzji będą straszne. – Dojdzie do eksterminacji? Simon się wzdrygnął. – Jeszcze nie. Cisza. Wszyscy rozważali jego słowa. – Więc co powiesz Montgomery’emu? – spytał Vlad. – Prawdę.

Rozdział 54 Poniedziałek, 28 maja Kiedy Monty zbliżał się do drzwi biura kapitana Burke’a, usłyszał dobiegający z wnętrza jakiś nieznany głos. – Dziękuję, że znalazł pan dla mnie czas w tak trudnej chwili. I przykro mi z powodu śmierci jednego z pańskich ludzi. Burke obdarzył gościa swoim typowym dziko przyjacielskim uśmiechem i pokiwał palcem na Monty’ego. – Dziękuję za kondolencje. A jeśli chodzi o spotkanie, to przecież po to pan tu przyjechał. Poruczniku, to jest Greg O’Sullivan, agent Biura Śledczego, niedawno stworzonego przez gubernatora. Panie O’Sullivan, to jest porucznik Crispin James Montgomery. – Miło mi poznać – powiedział O’Sullivan, wyciągając do Monty’ego rękę. Monty odwzajemnił uścisk, próbując ocenić przybysza. O’Sullivan niedawno przekroczył trzydziestkę, miał zielone oczy, krótkie ciemne włosy i zaczynał już łysieć od czoła. Był szczupły – albo z natury, albo dzięki diecie i ćwiczeniom, jednakże skórę na twarzy miał tak napiętą, że sprawiał wrażenie wojownika, który wybrał

spartańskie życie, by być w każdej chwili gotowy do bitwy. Czy to ja jestem jego następnym celem? pomyślał. Spojrzenie, jakim obrzucił go O’Sullivan wskazywało, że już wie o nim więcej niż powinien. Obaj usiedli na krzesłach dla gości, a Burke za biurkiem i – czekali. Monty zastanawiał się, czy Burke widzi w O’Sullivanie młodszą wersję samego siebie. Młody agent również miał w sobie dzikość, choć starannie skrywaną pod dobrymi manierami. – To pańskie spotkanie – przypomniał wreszcie Burke. – Słuchamy. – Czy możemy tu rozmawiać swobodnie? – spytał O’Sullivan. – Nic, co pan tu powie, bez pańskiej zgody nie wyjdzie poza te cztery ściany. O’Sullivan usiadł wygodnie i skrzyżował nogi w kostkach. – Gubernator ma pańskie akta. – Każdy policjant ma swoje akta – odparł Burke spokojnie. – I każdy urzędnik rządowy. To standardowa procedura. – Owszem, ale w pańskim przypadku… Nikt nie może mieć aż tak czystej kartoteki, więc gubernator Hannigan poprosił pańskich byłych przełożonych, żeby uzupełnili to, czego nie było

na papierze. – A dlaczego gubernator zainteresował się komendantem komisariatu w Lakeside? O’Sullivan się uśmiechnął. – Zamierzał pana przyjąć do Biura Śledczego. – Mnie? Po co? Uśmiech O’Sullivana zniknął. – Ponieważ kiedyś, na początku kariery, pracował pan w małych ludzkich osiedlach na skraju interioru. Ponieważ w tym czasie przynajmniej raz miał pan bezpośrednio do czynienia z terra indigena i ponieważ podejmując decyzje związane z Innymi, opiera się pan na doświadczeniu. Ponieważ dwaj z pana byłych przełożonych dali do zrozumienia, że przeżył pan coś albo zdobył pan wiedzę na temat czegoś, co czyni z pana bardzo niebezpiecznego człowieka. Ponieważ pan wie, jaka jest stawka, kiedy ludzie zaczynają igrać z Innymi. I ponieważ jest pan kimś, w kim gubernator Hannigan chciałby mieć sprzymierzeńca. – Przyjechał pan zaproponować mi pracę? – Nie. Po długich rozważaniach gubernator doszedł do wniosku, że w tej chwili jest pan bardziej potrzebny tutaj. – Jak miło. – Nie przyjechałem narobić panu kłopotów, kapitanie. Przyjechałem, ponieważ potrzebuję

pańskiej pomocy. Burke pochylił się i położył splecione ręce na biurku. – Chciałbym wiedzieć z kim rozmawiam. A pan, poruczniku? – Oczywiście – odpowiedział Monty. – Szczególnie, że pan O’Sullivan wie bardzo dużo na nasz temat. O’Sullivan pokiwał głową. – Słusznie. Nim wstąpiłem do Biura Śledczego, pracowałem w policji w Dyspozytorni. To gubernator wpadł na pomysł stworzenia tej nowej agencji. Siedziba Biura Śledczego mieści się przecznicę od siedziby rządu oraz od komisariatu, w którym pracowałem. Dzięki temu ja i moi koledzy możemy liczyć na wsparcie tamtejszej policji. Mam nadzieję, że policji z Lakeside również. – O’Sullivan urwał, jakby się zastanawiał, co jeszcze powinien powiedzieć. – Patrick Hannigan ożenił się z młodszą siostrą mojej matki, więc jest dla mnie wujkiem. Nie wspiera ruchu Ludzie Przede i Nade Wszystko, choć zależy mu przede wszystkim na ludziach. Nie jest to rozsądna polityka, jeśli zważyć, jak wiele ważnych osób w Toland wspiera ten ruch i agitatora z CelRomanii. W końcu w wyborach głosują ludzie. Jednak los, jaki spotkał jego poprzednika oraz

seria niepokojących wydarzeń na Środkowym Zachodzie skłoniły gubernatora do poczynienia wysiłków, by podobna sytuacja nie powtórzyła się na Północnym Wschodzie. – Rozsądna decyzja – stwierdził Burke. – Wujek Patrick mówi, że ma to po babce. Krążyła opinia, że jest sprytna, ponieważ potrafiła wyczuć prawdę w każdym człowieku. Intuitka? pomyślał Monty. – Czy ten dar gubernatora daje mu powody sądzić, że policja w Lakeside nie dość się przykłada do utrzymania pokoju? – spytał Burke. – Wręcz przeciwnie – odparł O’Sullivan. – Lakeside ma ogromne znaczenie strategiczne jako port położony na początku szlaku wodnego przez Wielkie Jeziora. To tu przywożone są statkami towary produkowane w Thaisii i stąd ekspediowane są dalej w ciężarówkach lub pociągach. Nie stać nas na utratę tego miasta. Podobnie jak Toland, które obsługuje żeglugę przybrzeżną i oceaniczną i utrzymuje łączność ze światem. Do obu miast spływają towary i ludzie, żeby ruszyć stąd w dalszą drogę. – Pochylił się ku nim. – No dobra, powiem to. Gubernator martwi się, czy oba miasta przetrwają. Ostatnio w Lakeside dużo się wydarzyło, ale na szczęście nie spotkał go los

innych ludzkich osiedli, których mieszkańcy mieli pecha wkurzyć terra indigena. I dlatego tu jestem. Prowadzicie dialog z Innymi. Nie tylko zadajecie pytania, ale i otrzymujecie odpowiedzi. A ja, między innymi, badam sprawę licznych kradzieży, do jakich doszło w bogatych dzielnicach Toland i oskarżeń rzucanych w związku z tym na Wronią Straż. – Kradzieży? – Monty poczuł zimny dreszcz. Nie śmiał spojrzeć na Burke’a. – Dlaczego pan uważa, że Wronia Straż ma z nimi coś wspólnego? – Wrony lubią błyszczące przedmioty, a włamywacze zabrali trochę sreber i gotówki, ale przede wszystkim biżuterię – wyjaśnił O’Sullivan. – Błyszczące przedmioty z kamieniami wartymi fortunę. Dwa dni temu jedna z poszkodowanych zawiadomiła policję, że widziała Wronę, która nosiła jej broszkę. – Gdzie widziała tę Wronę? – spytał Monty. – To osoba z towarzystwa, więc nikt w Toland nie zadawał jej pytań. Tamtejszy komisarz policji dał mi do zrozumienia, że powinienem raczej porozmawiać z Innymi, zamiast poddawać w wątpliwość słowa kobiety z tak dobrej rodziny. – I co było potem? – spytał Burke. – Nic. Zlekceważyli mnie zupełnie, nikt nie chciał ze mną rozmawiać, więc tylko zostawiłem

wizytówkę z prośbą, żeby ktoś do mnie zadzwonił. I ktoś faktycznie zadzwonił, jeszcze tego samego dnia. Nie przedstawił się, ale poinformował mnie, że Wrony znalazły kilka fragmentów biżuterii. Ktoś przerzucił je przez ogrodzenie Dziedzińca. Znalezione, nie kradzione. Zapewnił mnie, że Wrony nie mają w zwyczaju wlatywać przez otwarte okna i uciekać z biżuterią w dziobie, co sugerowała policja. – Ile dokładnie pan wie? – spytał Monty. – Mam pewne podejrzenia. Przede wszystkim chciałbym wiedzieć, co Inni wiedzą o tych kradzieżach. – O’Sullivan sięgnął po teczkę, która stała obok krzesła. – Mogę wam pokazać… – Chwileczkę – przerwał mu Burke i zwrócił się do Monty’ego: – Czy Kowalski nie wspominał, że dziś rano przyjechał jakiś Sanguinati? – Owszem, panie kapitanie. – Monty spojrzał niepewnie na O’Sullivana. – Stavros Sanguinati. O’Sullivan zesztywniał. – Prawnik wampirów z Dziedzińca w Toland? Ten Stavros Sanguinati? Monty kiwnął głową. – Już wcześniej odwiedzał Lakeside. Mam wrażenie, że jest w bliskich stosunkach z Sanguinatimi z naszego Dziedzińca, szczególnie… – Kątem oka zauważył, że Burke

delikatnie kręci głową. – Słyszał pan o Stavrosie? O’Sullivan zmierzył go spojrzeniem. – Dyspozytornia jest oddalona od Toland o godzinę jazdy pociągiem. Wszyscy nasi policjanci wiedzą, że Stavros rozwiązuje problemy w imieniu tamtejszego Dziedzińca i że jeśli się czymś zajmie, policja na pewno nie wyłowi z rzeki żadnych zwłok. Oczywiście, pomyślał Monty. Kiedy Sanguinati wypiją już krew „problemu”, ciało przekazują Wilkom. – Może mi pan zorganizować z nim spotkanie? – spytał O’Sullivan. – Wygląda na to, że będę musiał, i to pilnie – stwierdził Burke. – Poruczniku, proszę zadzwonić do Simona Wilczej Straży. Niech pan mu powie, że mamy pilną sprawę i chcielibyśmy porozmawiać z nim… i ze Stavrosem Sanguinatim. Monty się zawahał. – To chyba nie najlepsza pora, żeby oskarżać Wronią Straż o kradzież – zwrócił się do O’Sullivana. – Jedna z tutejszych Wron zginęła w tym samym zajściu co posterunkowy MacDonald. – Nie przyjechałem, żeby rzucać oskarżenia. – O’Sullivan podniósł teczkę. – Przyjechałem zadawać pytania, w nadziei, że uzyskam choć

kilka odpowiedzi. – Na temat skradzionej biżuterii? – spytał Burke. O’Sullivan kiwnął głową. – I na temat przedmiotu, który można otworzyć za pomocą małego złotego kluczyka. Znaleziono taki przy zwłokach kobiety zamordowanej na dworcu w Toland. O bogowie, pomyślał Monty. Ten pamiętnik, który zniknął. Burke przyjrzał się uważnie O’Sullivanowi, a potem spojrzał na Monty’ego. – Niech pan zadzwoni. Monty wyszedł z biura kapitana i poszedł do swojego biurka, ale zawahał się, nim podniósł słuchawkę. Niejednokrotnie żałował, że Lizzy nie zapomniała misia Bu w pociągu, że zabawka nie zniknęła razem z klejnotami. Ale nawet gdyby tak się stało, Elayne i tak by zginęła, a Lizzy wciąż byłaby w niebezpieczeństwie. Może teraz, z pomocą O’Sullivana zdoła poskładać wszystko do kupy? Odetchnął głęboko, podniósł słuchawkę i zadzwonił.

Simon odłożył słuchawkę i spojrzał na Vlada i Tess, której włosy – zielone z czerwonymi pasmami – skręciły się w ciasne loki. – Kolejny problem? – spytał Vlad. – Porucznik Montgomery chce, żebyśmy porozmawiali z agentem, który przyjechał do Lakeside. – Z tym Scaffoldonem? – Nie, z jakimś innym, z Biura Śledczego. Sprawdź, czy Stavros słyszał o czymś takim. Montgomery pytał również, czy widzieliśmy książkę, którą otwiera się złotym kluczykiem. – Kiedy przyjeżdżają? – spytała Tess. – Są już są w drodze. – Rzucił okiem na Vlada, a potem na włosy Tess. Na szczęście nie miała w nich czarnych pasm, ale zieleń szybko ustępowała czerwieni. – W takim razie czas zwrócić książkę. Niech Montgomery i inni ludzie poznają prawdę – powiedziała.

Rozdział 55 Poniedziałek, 28 maja – Arruu! Meg podskoczyła, upuszczając stos poczty i pobiegła do recepcji. – Co się stało? Sam uśmiechnął się szeroko. – Nic. Chciałem ci tylko dać znać, że przyjechała policja. Serce waliło jej w piersi. A zabiło jeszcze mocniej, kiedy Jedynak, pojąwszy po dłuższej chwili, że coś się dzieje, podbiegł do przeszklonych drzwi, jakby zamierzał przez nie przejść. – Mogłeś powiedzieć, zamiast wyć – zbeształa chłopca. – Jesteś w ludzkiej formie. I nie stój na półce. – Ale nic nie widzę, jak na niej nie stoję. – Bo nie ma nic do oglądania. – Pociągnęła go za koszulę. – Chodź, pomóż mi z pocztą. Za chwilę zjawią się kucyki. – Nie widziałem w radiowozie ani Karla, ani Michaela – mówił Sam, idąc za nią do sortowni. – Dlaczego żaden nie przyjechał? – Nie mam pojęcia. Może są dzisiaj w innym samochodzie? Porucznik i kapitan Burke mają

spotkanie z Simonem. – Dlaczego Simon zadzwonił do niej, żeby jej powiedzieć o tym spotkaniu? Chciał, żeby wiedziała, gdzie go znaleźć? A może ten telefon to był odpowiednik wilczego wycia, zawiadamiającego o swojej obecności? Czy Karl i Michael też tak dzwonią do Ruth i Merri Lee? Spyta je, kiedy spotkają się na zajęciach Spokojnego Umysłu. – W samochodzie był jeszcze jeden człowiek. Czy to złoczyńca? – spytał Sam. – Nie, to gość. – Arruuueeeuuueeeuuu! Arruuueeeuuueeeuuu! Jedynak będzie tak wył, póki nie zapomni po co wyje. Albo póki coś nie odwróci jego uwagi. W akcie desperacji Meg pogrzebała w torbie, którą dała jej Tess, wyjęła ciastko z czekoladą dla Sama i ciastko w kształcie krowy dla Jedynaka. – Masz. Jedz. I zamknij się, muszę skończyć sortować pocztę. Sam pobiegł do recepcji, otworzył przejście w ladzie i skoczył na wilcze posłanie. Jedynak pobiegł za nim. Spokój. Słychać było tylko chrupanie. Meg, skończywszy dzielić ostatnią partię poczty, naszykowała pudełko cukru i kiedy usłyszała tupot kopyt kucyków, otworzyła drzwi. Kucyki jednak minęły je obojętnie i otoczyły trzech

mężczyzn, którzy mieli właśnie wejść do konsulatu. Wokół nóg ludzi zawirował śnieg, a gęsta mgła opadła na parking dla dostawców. To nie była zabawa. To była przełomowa chwila. – Hej, Meg, zobacz! – zawołał Sam. – Na zewnątrz jest mgła. Kucyki nigdy wcześniej nie okazywały zainteresowania zapowiedzianymi gośćmi Dziedzińca, a już na pewno nie demonstrowały nieprzyjaznych uczuć. Nie wiedząc, co zrobić, Meg uciekła się do starej sztuczki. Jeśli masz wątpliwości, domagaj się dobrych manier. – Lawino! Mgło! Przestańcie się popisywać i chodźcie tu po pocztę. – Ledwie je widziała w białych tumanach spowijających parking. Ponieważ ludzie nie wzywali pomocy, uznała, że przynajmniej Ruchome Piaski powstrzymał się od działania – choć niewykluczone, że tylko chwilowo. Ruch na skraju pola widzenia. Powietrze dosiadająca Tornada. – Powietrze? Co się dzieje? – Wiele rzeczy, ale nie tutaj – odparła Żywioł. Śnieg padał coraz szybciej, a mgła gęstniała. Nie widać już było Powietrza i Tornada, ale Meg czuła, że są niedaleko. Powietrze najwyraźniej nie zamierzała odwołać kucyków.

Meg podniosła głos. – Rozumiem, że nikt dziś nie ma ochoty na cukier? Śnieg natychmiast przestał padać, a mgła zaczęła rzednąć. Wszystkie kucyki, łącznie z Tornadem, pospieszyły do drzwi sortowni i ustawiły się w kolejce. Jako pierwszy jak zwykle stał Grom. – No proszę, a już myślałam, że będę musiała zjeść cały ten cukier sama – stwierdziła Meg. Uśmiechnęła się i pomachała porucznikowi Montgomery’emu. Po chwili wahania odmachał jej, po czym wszedł do konsulatu za kapitanem i jego towarzyszem. Meg napełniła kosze kucyków pocztą, rozdała kostki cukru, które były specjalnym poniedziałkowym przysmakiem i przez cały ten czas starała się o niczym nie myśleć. Działo się wiele rzeczy. Ale nie tutaj. Może to dlatego, mimo zachowania kucyków, nie czuła nawet najlżejszego mrowienia pod skórą?

Nieznajomy dobrze ukrywał zdenerwowanie, ale zdradzał go zapach. Poza tym miał wilgotne

ubranie. Inni ludzie również. Simon wyjrzał przez żaluzje w oknie sali konferencyjnej i zobaczył zaspę topniejącego śniegu. Jake? zawołał do Wrony, która siedziała na murze oddzielającym podwórze Henry’ego od parkingu dla dostawców. Lawina zasypała śniegiem ludzi. Teraz kucyki roznoszą pocztę dla naszej Meg. Simon poczuł ostrzegawczy ruch powietrza wokół kostek i postanowił nie pytać, dlaczego wierzchowce Żywiołów zaczepiły ludzi. Wrócił do stołu. Kapitan Burke przedstawił właśnie agenta Grega O’Sullivana z Biura Śledczego, i sam dokonał prezentacji terra indigena biorących udział w spotkaniu: Vlada i Stavrosa, Blaira i Elliota, Henry’ego oraz Tess. O’Sullivan poprosił o spotkanie ze Stavrosem, ale kiedy znalazł się z nim w jednym pomieszczeniu, starał się trzymać od niego jak najdalej. Stavros zjawił się ubrany zupełnie na czarno; jego czarna koszula i garnitur błyszczały, kiedy światło padało pod określonym kątem, podobnie jak błyszczy kolorami ropa rozlana na wodzie – albo czarne skrzydła Wrony. Simon zajął miejsce przy stole i popatrzył pytająco na ludzi. Burke położył na stole teczkę, O’Sullivan również. A kiedy Tess położyła przed

Simonem dwie teczki, ludzie wbili w nie wzrok, niewątpliwie zastanawiając się, co przyniósł na spotkanie. – Dziękuję, że zgodziliście się ze mną porozmawiać, szczególnie w tak trudnym czasie – zagaił agent. – Musimy przekazać wieści i informacje – odparł Simon. Burke lekko zesztywniał, a Montgomery poruszył się niespokojnie. Czy porucznik uspokoiłby się trochę, gdyby wiedział, że teraz ta Lizzy będzie bezpieczna? Może. No ale z drugiej strony miał dla ludzi naprawdę niepokojące wieści. – Zaczynajmy. – Stavros uśmiechnął się do O’Sullivana. – Rozpoznaję pański głos, to pan pytał o biżuterię. Czyżby przyjechał pan do Lakeside oskarżyć Wronią Straż o kradzież, ponieważ nie mógł pan tego zrobić w Toland? A może zamierza pan oskarżać również Sanguinatich? W końcu my także możemy się wślizgnąć do mieszkania przez okno, nawet jeśli znajduje się na wysokim piętrze, a w przeciwieństwie do Wron możemy się przecisnąć przez dowolną szparę. Czy ludzie w Toland byli tak głupi? Naprawdę oskarżali Sanguinatich? spytał Simon Vlada. Owszem. Stavros jest wściekły, ma ochotę

rozszarpać komuś gardło. O’Sullivan energicznie pokręcił głową. – Nie, proszę pana. Nie. Myślę, że Wronia Straż i Sanguinati zostali oskarżeni o te kradzieże, ponieważ ktoś chciał ukryć oszustwo ubezpieczeniowe. – Popatrzył Stavrosowi w oczy. – Wronia Straż nie miała powodu kłamać. Niewiele wiem o Wronach, ale odnoszę wrażenie, że jeśli zabierają coś, ponieważ im się podoba, nie niszczą tego i nie wydłubują kamieni. Dlaczego miałyby je wyjmować? – Słuszna uwaga – zgodził się Stavros. O’Sullivan otworzył teczkę i położył na stole kilka zdjęć. – To są fotografie skradzionej biżuterii, zrobione przez firmy ubezpieczeniowe, które wystawiły polisy. Te dwie ozdoby podobno nosiły Wrony z Dziedzińca w Toland. A ten pierścionek… – Wyjął z teczki kolejne zdjęcie. – Ten pierścionek jest jedyny w swoim rodzaju, robiono go na zamówienie i jak panowie widzą, jest tu aż sześć brylantów. Jego cena to wartość sześciocyfrowa. Stavros przyjrzał się zdjęciom i pokręcił głową. – Cena nie zmienia faktu, że jest bardzo brzydki. – Moglibyśmy zrobić coś podobnego ze srebrnego drutu i kawałków szkła – stwierdził

Vlad. Simon puknął w zdjęcie pierścionka. – Taki sam był w niedźwiedziu Bu. O’Sullivan zamrugał, zaskoczony. – Jakiś niedźwiedź zjadł pierścionek? – Ostrożnie – szepnął cicho Burke, rzucając O’Sullivanowi ostrzegawcze spojrzenie. Nie wiadomo, czy O’Sullivan usłyszał Burke’a, ale z pewnością usłyszeli go wszyscy terra indigena. Burke otworzył swoją teczkę i położył trzy zdjęcia nad fotografiami rozłożonymi przez O’Sullivana. Dwa przedstawiały kamienie szlachetne, na trzecim był pierścionek. – Córka porucznika Montgomery’ego, Elizabeth, przyjechała do Lakeside z małą walizką i pluszowym misiem, swoją ulubioną zabawką. Doszło do pewnego incydentu z udziałem dwóch młodych Wilków, w wyniku którego odkryliśmy ukryty w misiu woreczek z klejnotami. Wśród drogocenności był również ten pierścionek. Miś i woreczek zostały przekazane kapitanowi Scaffoldonowi, jako dowód w sprawie o zabójstwo. Czy policja z Toland nie poinformowała pana o tym? O’Sullivan zmarszczył brwi, a potem spojrzał na Montgomery’ego. – Ta kobieta zabita na dworcu?

– Elayne Borden, matka Lizzy – wyjaśnił Montgomery. – Bogowie mi świadkami, Elayne miała wiele wad, ale nie była złodziejką. – To prawda, nie była złodziejką – powiedział Simon łagodnie. – Niczego nie ukradła, ponieważ niczego nie skradziono. – Tak właśnie przypuszczałem – mruknął O’Sullivan. – Mam taką teorię, że członkowie LPiNW przekazywali biżuterię na rzecz ruchu, ale zgłaszali kradzież, żeby dostać odszkodowanie od firm ubezpieczeniowych. Wartość miały przede wszystkim kamienie, a nie oprawa, więc wyjmowano je, żeby je sprzedać osobno, albo, co bardziej prawdopodobne, żeby opłacić nimi zakup żywności dla Cel-Romanii, na zlecenie LPiNW. Biuro Śledcze uważa, że wszystkie osoby poszkodowane w tych tak zwanych kradzieżach należą do ruchu. Pieniądze miały trafić do producentów żywności i firm przewozowych. Nie wątpię, że elity Toland są zauroczone ruchem LPiNW, ale pozostałe elementy tego łańcucha działały dla zysku. A wraz ze zniknięciem klejnotów zniknęły też zyski, czyli powód, dla którego współpracowały z LPiNW. – Członkowie ruchu mogli zapłacić pieniędzmi z ubezpieczenia – zauważył Burke. – Kilku istotnie przekazało ruchowi

odszkodowania, ale większość nie okazała się aż tak oddana sprawie. – O’Sullivan uśmiechnął się chytrze. – Początkowo wszystko wyglądało wspaniale – tajna grupa, szlachetna sprawa, potajemne uściski dłoni podczas imprez publicznych, zebrania w środku nocy, tajne plany i sekrety… – Zupełnie jak w filmie – stwierdził Stavros. – A czy główny bohater parzył się z licznymi pięknymi samicami? – Zapewne, ale ponieważ pan Mikołaj Strzępiel okazał się zbyt zajęty, żeby ze mną porozmawiać, nie mogłem go osobiście zapytać o seksualne podboje. Montgomery skrzywił się, co Simon zauważył. Był pewien, że Burke również. – I nagle wielki plan LPiNW, dotyczący dostaw żywności do Cel-Romanii legł w gruzach. – O’Sullivan spojrzał na Burke’a. – Czy Feliks Scaffoldon wie, że znaleźliście klejnoty? Burke obdarzył go swoim dziko przyjacielskim uśmiechem. – Oskarżył mnie o ich podmienienie na fałszywki, ale to oszczerstwo – odparł. – Przekazałem mu misia, tak jak o to prosił. Nie mam nic wspólnego z tym, co znalazł w środku. – Ponieważ powodzenie planu LPiNW zależało od zysków, czy to nie dziwne, że ukryto majątek

w dziecięcej zabawce? – spytał Stavros. – Przecież nie było pewności, że dziecko jej nie zniszczy ani nie zgubi. A poza tym narażano dziewczynkę na realne niebezpieczeństwo. – Ten ktoś, kto to zrobił, wykazał się arogancją i głupotą – stwierdził Vlad. – A może miał taki zwyczaj? – poddał myśl O’Sullivan. – Może w dzieciństwie zawsze chował swoje skarby w zabawkach? Czy przychodzi wam na myśl ktoś taki, kto mógłby być związany z tą sprawą? – Mnie tak – powiedział Montgomery bardzo cicho. – Poruczniku? – spytał Burke, ale Monty tylko pokręcił głową. – Jedno pytanie pozostaje jednak bez odpowiedzi, a mianowicie gdzie są teraz te kamienie? Vlad uśmiechnął się, pokazując kły. – Niech pan założy, że nie da się ich odzyskać. O’Sullivan zamrugał. – Na bogów – sapnął, ale nie dodał nic więcej. – Jest pan zaskakująco bystry jak na człowieka – stwierdził Stavros, przyglądając się agentowi. – Mam nadzieję, że w najbliższym czasie wykaże się pan równą bystrością i dlatego porozmawiam z panem tak jak Vladimir i Simon rozmawiają z porucznikiem Montgomerym

i kapitanem Burke’em. – Oparł się wygodnie na krześle. – Będę zaszczycony – odezwał się O’Sullivan po dłuższej chwili ciężkiego milczenia. – Proszę mi jednak powiedzieć, dlaczego teraz? Henry poruszył się, po raz pierwszy od początku spotkania. – Ze względu na to, co się stanie. Simon rzucił na niego okiem. Najpierw im pokażmy. Tess położyła przed Montgomerym różowy pamiętnik, na widok którego porucznik wciągnął gwałtownie powietrze. Tymczasem Simon pchnął jedną teczkę w stronę Burke’a, a drugą do O’Sullivana. – Oto czego szukali ludzie, kiedy włamali się do mieszkania służbowego, w którym pan teraz mieszka – powiedział łagodnie, ponieważ Montgomery zachowywał się dokładnie tak samo, jak terra indigena, kiedy ponieśli stratę. – Z tego powodu zginęła pańska samica… i dlatego polowano na tę Lizzy również po przekazaniu niedźwiedzia Bu do Toland. Odsunął się z krzesłem od stołu, dając im czas na zapoznanie się z treścią pamiętnika. Po kilku minutach Montgomery zamknął różową okładkę. – Na bogów, Elayne. Umarłaś z takiego

powodu? Burke i O’Sullivan zamknęli teczki. Obaj sprawiali wrażenie smutnych i zawstydzonych. – Wasza reakcja nie jest taka, jakiej się spodziewaliśmy – stwierdził Stavros. – To jest bezwartościowe – powiedział O’Sullivan. – Bardzo mi przykro, ze względu na koszty, jakie poniosła pańska rodzina, poruczniku, ale to jest nic niewarte. – Spojrzał na Stavrosa. – Jest pan prawnikiem, więc zdaje pan sobie sprawę, że to tylko słowa zazdrosnej i mściwej histeryczki, a przynajmniej tak to zostanie przedstawione. Nie ma żadnych fizycznych dowodów na to, że braki żywności w Thaisii są skutkiem spisku ruchu LPiNW ze stowarzyszeniem farmerów, które nielegalnie i w tajemnicy sprzedało swoje plony CelRomanii, wbrew obowiązującym zakazom eksportu. A bez prawdziwych klejnotów możemy jedynie spekulować na temat oszustwa ubezpieczeniowego. Nie ma żadnych dowodów na to, że Leo Borden i Mikołaj Strzępiel wiedzieli, że klejnoty znajdowały się w mieszkaniu Elayne Borden, ani że jeden z nich ukrył je w zabawce jej córki. – Sformułował pan taką teorię i przed chwilą nam ją pan przedstawił – zauważył Stavros. – To jest tylko teoria, nie poparta dowodami.

Montgomery powoli pokręcił głową. – Ktoś musiał sądzić, że Elayne wie dużo więcej. Albo, że ma jakieś dowody. Mogła to dać do zrozumienia w wybuchu złości i dopiero poniewczasie zorientowała się, że sprowadziła niebezpieczeństwo na siebie i Lizzy. – Zgadzam się z pańską oceną agencie O’Sullivan – powiedział Stavros. – Treść tego pamiętnika nie ma wartości w ludzkim sądzie. – Ale tu nie chodzi o ludzkie prawo – dodał Simon. Pozwolił ludziom mówić o rzeczach, które nie miały już znaczenia, ponieważ uważali, że nadal są ważne, nadszedł jednak czas, by przekazać im wiadomość. – Zastanawialiśmy się, dlaczego nasze ludzkie stado tak bardzo się obawia, że nie będzie miało w tym roku dość żywności, skoro żadne farmy prowadzone przez terra indigena i Intuitów nie zgłaszają żadnych problemów. Dlatego zadaliśmy pytanie, a ono przewędrowało całą Thaisię. I dostaliśmy odpowiedź. Wszyscy terra indigena ją znają. To? – Wskazał palcem teczki i pamiętnik. – To nic nie znaczy. Zapisane tu słowa tylko potwierdzają zdradę ludzi wobec ludzi. – Pochylił się ku nim. – Wy nie znacie nazwy stowarzyszenia farmerów, które sprzedało żywność do Cel-Romanii, a potem podawało kłamliwe przyczyny jej braku, ale my je znamy. Wy nie znacie

właścicieli linii kolejowej, która transportowała żywność do portu w Toland, ale my ich znamy. Znamy też nazwy statków, które przewoziły przez Wielkie Jeziora ładunek, który nie powinien nigdy opuścić Thaisii, jeśli faktycznie ludzie odczuwali braki. My wiemy, że ludzie dopuścili się zdrady własnego rodzaju i próbowali zrzucić winę na nas. Wszyscy terra indigena o tym wiedzą. O’Sullivan odchrząknął cicho. – Gubernator Hannigan powinien o tym usłyszeć. – I usłyszy. Jutro usłyszy cała Thaisia. Dlatego pan i Stavros powinniście wyjechać jeszcze dziś wieczorem. – Simon odetchnął głęboko, powoli wypuścił powietrze z płuc. Nigdy jeszcze nie musiał przekazać czegoś takiego. – Terra indigena, którzy mieszkają na Dziedzińcach podejmują decyzje w sprawach miast, które obserwują. Jednak w sprawach dotyczących całej Thaisii decyzja nie należy do nich. Podejmują ją tubylcy ziemi żyjący w interiorze. A ponieważ zdrada, jakiej dopuścili się ludzie wobec własnego rodzaju stwarza zagrożenie dla terra indigena, uznali, że doszło do złamania dobrej wiary. – Burke zbladł, ale nic nie powiedział. – To największa zbrodnia, jaką ludzie mogą popełnić przeciwko terra indigena. I na tej

podstawie można anulować każdą umowę zawartą z nimi w Thaisii. – Panie Wilcza Straż… – zaczął Montgomery. Simon pokręcił głową. – To już się stało, poruczniku. Tę decyzję podjęto, zanim jeszcze wieści dotarły na Wschód. Ja jestem tylko posłańcem. – I co się teraz stanie? – spytał Burke. – Ludzkim statkom na Wielkich Jeziorach nie będzie wolno przewozić deficytowych towarów. Pięć Sióstr weźmie odwet na każdym statku, który spróbuje złamać embargo. – Pięć Sióstr? – Największe, Tala, Honon, Etu i Tahki. Burke zmarszczył brwi. – To są przecież nazwy Wielkich Jezior. Simon przytaknął. – Chce pan powiedzieć, że jeziora to Żywioły? – Nie, chcę powiedzieć, że każde z nich kontroluje Żywioł, który przybiera jego imię. – Będą zatapiać statki? – Tak. Po Wielkich Jeziorach będą mogły pływać tylko statki ludzi z osad należących do terra indigena albo do samych terra indigena. Będzie im wolno sprzedawać żywność do innych części Thaisii, ale nie poza Thaisię, póki braki nie znikną. Burke, O’Sullivan i Montgomery wyglądali na

zaskoczonych. – Nie tylko Cel-Romania kupuje żywność w Thaisii – powiedział Burke. – Czy te umowy będą honorowane? – Nie wiem – odparł Simon. – Dużo zależeć będzie od opinii terra indigena o tym miejscu. Jutro wszyscy gubernatorzy dowiedzą się na czym polegało złamanie dobrej wiary i jakie będą tego konsekwencje. Również od jutra zostanie ograniczone prawo przejazdu przez interior. Żaden członek ruchu Ludzie Przede i Nade Wszystko nie będzie mógł opuścić ziemi, którą jeszcze dzierżawią ludzie. Wszyscy będą musieli pozostać w miastach, w których przebywają obecnie. Nie będą mogli wyjechać ani samochodem, ani pociągiem, ani statkiem. W chwili, gdy przekroczą granice miasta, staną się zwierzyną. Montgomery się wzdrygnął. – Skąd będziecie wiedzieli, czy dana osoba należy do LPiNW? A jeśli ktoś z LPiNW spróbuje wsiąść do autobusu albo pociągu, ilu ucierpi niewinnych ludzi? – Zapewne wielu, a może nawet wszyscy. Ale jeśli jakiś nasz wróg przekroczy granice ziemi kontrolowanej przez ludzi, umrze. – Nim Montgomery zdążył zaprotestować, Simon powiedział coś, czego nie usłyszy żaden inny

człowiek poza tą salą. – Poruczniku, terra indigena w interiorze są bardzo źli. Nie jesteście już kłopotliwym gatunkiem. Udowodniliście, że stanowicie realne zagrożenie dla tubylców ziemi i dla świata. – Uwięzienie ludzi w miastach to nie jest rozwiązanie – stwierdził Montgomery. – Nie – warknął Simon. – Rozwiązaniem jest ich wytępienie. – Zapadła ciężka cisza. Przez chwilę Simon miał kłopoty z odzyskaniem kontroli nad sobą. – Wie pan, dlaczego tubylcy ziemi zwlekają z podjęciem tej decyzji, poruczniku? Ponieważ coś zmieniliśmy. Ponieważ posterunkowy MacDonald zginął, próbując ocalić Wronę. Ponieważ pan nam pomógł. Ponieważ tylko na tym Dziedzińcu żyje ludzkie stado. Ponieważ Steve Przewoźnik i mieszkańcy Wielkiej Wyspy chcą bliżej współpracować z terra indigena. – Spojrzał na Burke’a. – Ten Dziedziniec. Pańscy ludzie. Intuici z Przystani Przewoźników. Tylko my wstrzymujemy decyzję o wytępieniu ludzi w Thaisii. Czy rozumiecie? – Tak – potwierdził Burke. – Ja rozumiem. – Na pewno i inni mogą coś zrobić. – O’Sullivanowi trząsł się głos. – Gubernator Hannigan pragnie współpracować z terra indigena, pragnie by wszyscy wiedli dostatnie

życie. – Myślę, że powinniśmy stworzyć jakieś identyfikatory dla ludzi, którzy muszą podróżować, takich jak agent O’Sullivan – stwierdził Stavros. – Coś przygotuję. – Identyfikator można podrobić – zauważył Vlad. – W Biurze Śledczym pracuje w tej chwili tylko sześciu agentów – odparł O’Sullivan. – Jeśli będziecie wiedzieli, jak wyglądają, od razu zorientujecie się, że ktoś podróżuje ze sfałszowanymi dokumentami. – W takim razie to da się to zrobić. – Musimy teraz przemyśleć wiele spraw i przedyskutować je z naszymi ludźmi – powiedział Burke. – Jeśli to wszystko, co miał nam pan przekazać, to już pójdziemy. – Wstał, ale nie ruszył się z miejsca. – Dziękuję za szczerość. Simon również wstał. – Od tej chwili życie ludzi w Thaisii zależeć będzie tylko od szczerości i uczciwości. Burke wyszedł bez słowa, a za nim O’Sullivan i Montgomery. – Poruczniku? – zawołał za nim Stavros. – Pańska Lizzy będzie teraz bezpieczna. Montgomery nie odpowiedział. Simon nie był

pewien, czy w ogóle usłyszał Stavrosa. I czy zrozumiał, co znaczą takie słowa wypowiedziane z jego ust.

Rozdział 56 Poniedziałek, 28 maja – Słodka Woda – powiedziała dziewczyna, jak tylko Jackson przyniósł jej kolejny posiłek. Postawił talerz i szklankę mleka na biurku, po czym odwrócił się w jej stronę. – Tak? Przedtem ledwie mogła usiedzieć na miejscu z niecierpliwości, ale teraz, kiedy już tu był, nie miała odwagi pytać. – Widziałeś to miejsce? – Tak. Jest poza tym pokojem. – Wiem. Wszystko jest poza tym pokojem. Ale ty widziałeś to miejsce. Zrobiłeś zdjęcia. – Coś ją tam ciągnęło, wabiło. Chciała, musiała się przekonać, że to nie jest wymyślone miejsce, że te zdjęcia nie są jakimś podstępem, ponieważ czuła, że mogłaby tam żyć. Naprawdę żyć, poza tymi czterema ścianami. Jackson powiedział, że może prosić o wszystko, czego jej trzeba, ale nie była pewna, czy może prosić o aż tak wiele. Czuła jak pod wpływem spojrzenia Wilka opuszcza ją odwaga. Stanął przy łóżku i popatrzył na zdjęcia, które ułożyła w kolejności. Potem przykucnął, żeby nie musiała zadzierać głowy.

– Słodka krwi – powiedział łagodnie. – Mieszkamy w osadzie terra indigena w Słodkiej Wodzie. To… – Dotknął jednej z fotografii, a potem uniósł drugą rękę, wskazując zasłonięte okno. – To jest to, co jest za szybą. – Zadrżała. – Chcesz to zobaczyć? – spytał. Pokiwała głową, więc wstał, podszedł do drzwi i otworzył je szeroko. – No to chodź. Zawahała się w progu, a potem ruszyła za nim. Prawie nie widziała dużego pomieszczenia przez które przeszli, a które mogłoby służyć jako salon, gdyby stały w nim meble. Kolejne drzwi. I słońce za gankiem osłoniętym dachem. Stopnie. A potem… Stała w jednej z tych fotografii. Trawa i drzewa, i góry tworzące naturalną barierę. Słońce odbijające się od powierzchni wody. Chciała wszystkiego dotknąć, powąchać. – Tyle wystarczy – powiedział Jackson. Odwróciła się, czując gwałtowny ból. Nagle zauważyła, że on nadal stoi na ganku, a ona odeszła kilka kroków dalej. Nie pamiętała, kiedy to zrobiła. – Ale… – zaprotestowała słabo. – Szczeniak nie odchodzi daleko, kiedy pierwszy raz opuszcza norę. Musi się wiele nauczyć, ale codziennie wyprawia się trochę dalej. – Kiedy nie ruszyła się z miejsca, dodał: –

Wracaj już. – Posłuchała, ponieważ nie wiedziała, co innego mogłaby zrobić. – Usiądź. – Wskazał jej górny stopnień ganku. Usiadła, a Jackson obok niej. Pozwolił jej dłuższą chwilę siedzieć tak w słońcu. Niewiele mówił. Nie wiedział, jak się nazywają różne gatunki drzew. Wilków nie obchodziły takie rzeczy, ale w wiosce Intuitów, położonej niedaleko, była księgarnia. Być może mieli tam książki z nazwami, jeśli chce je poznać. Chciała się uczyć. Kiedy uznał, że wystarczy jej słońca jak na pierwszy dzień poza norą, nie kazał jej wracać do pokoju. Usiadła na zacienionym ganku, a on przyniósł jej posiłek, o którym zupełnie zapomniała. Przyglądała się, jak mały kawałek świata, który mogła stąd widzieć, pozostaje taki sam, a równocześnie się zmienia. Ona też musiała zmieniać miejsce na ganku, żeby pozostać w cieniu. Jackson przez cały czas jej towarzyszył, odpędzając młode Wilki, które chciały ją obwąchać. Mogłyby przypadkiem zadrapać jej skórę pazurem, przepychając się jeden przez drugiego. Wreszcie, zmęczona wrażeniami, zgodziła się wrócić do pokoju. Jackson usunął biały papier,

który zasłaniał jej okno. – Mam nadzieję, że jutro zechcesz zobaczyć więcej – powiedział. – Nadzieja – odparła. Przechylił na bok głowę. – Co? Uśmiechnęła się do niego promiennie. – To moje imię. Nadzieja.

Pamietnik Elayne Borden „Co on w niej widzi?” Czasami słyszę te słowa, kiedy idę u boku Mikołaja, trzymając go pod ramię i mijam ludzi, którzy przyszli go posłuchać. Staram się nie okazywać, jaka jestem dumna, że wybrał właśnie mnie. Tak się wstydziłam, kiedy Monty to zrobił. Dla wszystkich, którzy się liczyli, stałam się kochanką gliniarza, który zabił człowieka, żeby ocalić Wilka. Jak mogłabym z tym żyć? A Lizzy? Inne dzieci biły ją i wyzywały za coś, co nie było jej winą. A potem w moje życie wkroczył Mikołaj – mężczyzna z bogatej, ważnej rodziny z CelRomanii. Olśnił mnie już samym faktem, że mnie pragnął. Twierdził, że kiedy mnie zobaczył, od razu wiedział, że jestem inna niż wszystkie i że to przeznaczenie kazało mu przyjechać do Toland, by mógł mnie spotkać. Towarzyszyłam mu, kiedy wygłaszał mowy, promując ruch Ludzie Przede i Nade Wszystko. Towarzyszyłam mu na bankietach wydawanych przez śmietankę towarzystwa z Toland. Zabierał mnie na przyjęcia, na które nawet mama nie zdołała się wkręcić, a to robiło na niej wielkie

wrażenie. Mama już nie lekceważy mnie publicznie, już nie daje mi do zrozumienia, że jestem dla niej czymś wstydliwym, jak śmierdząca kupa na podeszwie buta. Od kiedy zamieszkał ze mną Mikołaj, skłania nawet Leo, mojego brata, żeby pilnował wieczorami Lizzy, kiedy gdzieś wychodzimy. Zostałam zrehabilitowana. Zadośćuczyniłam światu za kochanka z niższej klasy, w dodatku policjanta, towarzystwo w którym obraca się moja rodzina już nie ignoruje mojego istnienia. Pozycja kochanki Mikołaja sprawiła, że wspięłam się kilka szczebli po drabinie społecznej i teraz to mama musi trzymać się mnie, żeby wejść na „te” przyjęcia. Mikołaj chce mnie zabrać z Lizzy do Cel-Romanii, do posiadłości swojej rodziny. Chce mnie im przedstawić, żeby mogli się przekonać, jaka jestem. I zawsze w naszych planach bierze pod uwagę Lizzy. Mikołaj to najlepsze, co mogło mnie spotkać.

Wrócił ze spotkania, cuchnąc tą kurwą, która uwiesiła się na nim po ostatnim występie. I co powiedział, kiedy mu zarzuciłam, że z nią sypia?

– Nie bądź taka prowincjonalna, Elayne. Mężczyzna o moim pochodzeniu ma prawo do rozrywek poza domem. Czyli kim ja dla niego jestem? Kurą domową, którą można pieprzyć, kiedy zabraknie innych rozrywek? Czy to on dał jej ten brzydki pierścionek z białego złota z brylantami, z którym się tak obnosi? Czy to dlatego ona patrzy na mnie w ten sposób, ponieważ mnie Mikołaj nigdy nie daje takich prezentów? Na bogów, nigdy nawet nie zaproponował, że dołoży się do kosztów utrzymania, chociaż tu jada – a ktoś taki jak on ma kosztowne gusta. Wszystko co najlepsze dla Mikołaja. Mama uśmiecha się do mnie. Uśmiecha się i uśmiecha, jest zachwycona, że widzi mnie u boku kogoś takiego, jak Mikołaj Strzępiel. Ale jej oczy się nie uśmiechają, nigdy. Odwrotnie, niż gdy patrzy na Leo. Nie lubi mnie, chociaż stara się to ukrywać. Przez wiele lat sądziłam, że to przeze mnie, że to dlatego, że nie spełniam jej oczekiwań. Myślałam, że jeśli będę taka, jaką chciałaby mnie widzieć, będzie mnie traktować tak samo jak Leo. Ale tak się nie stanie, ponieważ mnie nie lubi i nie kocha. Wątpię, by kiedykolwiek mnie kochała. Czasami mam wrażenie, że jej serce zrobione jest z lodu i że musi być taka zimna, żeby nie

zaczęło gnić.

„Co on w niej widzi? ” Kiedy zaczęłam sobie zadawać to samo pytanie?

Podsłuchałam rozmowę telefoniczną Mikołaja. Nie słyszałam, co mówił jego rozmówca, ale i tak wystarczyło. W Thaisii szykuje się głód – zabraknie mąki i nie wiem, czego jeszcze. A dlaczego? Ponieważ stowarzyszenie farmerów sprzedaje swoje zapasy Mikołajowi, a on wysyła je do Cel-Romanii, gdyż żywność równa się zwycięstwu, cokolwiek to znaczy. Wielu nie będzie stać na bochenek chleba, o ile w ogóle będzie go można kupić. Jak może nie być czegoś tak podstawowego jak chleb? Ludzie przede i nade wszystko. Chyba wiem, o których ludzi chodzi.

Zawsze chciałam, żeby mama mnie kochała. Nigdy nie dawała mi miłości, ale potrafiła tak mną manipulować, żebym zawsze się o nią starała. Tylko raz postąpiłam samodzielnie, zdecydowałam wbrew jej woli – kiedy zakochałam się w Montym i zamieszkaliśmy razem. Mama nie rozmawiała ze mną za karę przez kilka miesięcy. To był najszczęśliwszy okres w moim życiu.

Na bogów! Znalazłam woreczek klejnotów w misiu Bu! Lizzy mówiła, że bawili się z Leo w szpital, bo Bu potrzebował operacji, ale kiedy spytałam, Leo tylko wzruszył ramionami. Wypiłam za dużo po kłótni z Mikołajem – odesłał mnie wcześnie do domu, ponieważ twierdził, że robię sceny. A ta kurwa tak na mnie popatrzyła, kiedy mnie wyprowadzał, że na pewno zamierza się z nim przespać. No i zobaczyłam, jak Lizzy zalepia przylepcem tego cholernego miśka. Klejnoty. Chciałabym wierzyć, że to tylko szkiełka, które Lizzy gdzieś znalazła. Chciałabym wierzyć, że schowała je w Bu, bo Leo jej opowiedział, jak sam w dzieciństwie chował różne rzeczy w zabawkach, żeby mama nie odkryła jego tajemnic. Ale był tam też ten paskudny

pierścionek z białego złota. Leo chował w zabawkach tylko te rzeczy, które mogły sprowadzić na niego kłopoty. Czy tak samo postąpił i tym razem? Kosztem Lizzy? Leo i Mikołaj. Czy kradli razem podczas imprez ruchu LPiNW? A może Mikołaj nie wie, że Leo go wykorzystuje? I czy faktycznie to Leo wykorzystuje Mikołaja? A może to Mikołaj wykorzystuje nas wszystkich?

Wywaliłam Strzępiela na zbity pysk. Spakowałam jego rzeczy i wystawiłam na klatkę schodową. Za bardzo dba o swoją reputację, żeby się awanturować przez drzwi. Więc przysłał Leo, żeby „przemówił mi do rozsądku”. Leo był zdenerwowany i próbował rozglądać się ukradkiem. Może nie wiecie, dlaczego tak bardzo chciał zobaczyć Lizzy?

Zadzwoniła mama. Nie powinnam była odbierać w tym stanie, byłam wściekła i przerażona. Mama jak zwykle zaczęła mnie

krytykować lodowatym tonem i wtedy wybuchłam. Krzyczałam, że wiem wszystko o tych potajemnych umowach i cały świat się dowie, że Mikołaj Strzępiel to kłamca i złodziej. I że mam na to dowody. Dopiero kiedy odłożyłam słuchawkę, zorientowałam się, co narobiłam. Ona powie to wszystko Leo. Oczywiście, że powie. A Leo będzie musiał załatwić problem, jeśli pragnie pozostać w kręgu zaufanych Mikołaja. Będzie musiał załatwić problem, czyli zabrać mi Lizzy i odzyskać klejnoty ukryte w Bu. Nie pozwolę na to. On odda Lizzy mamie. Nie mogę pozwolić, żeby to mama wychowywała Lizzy. Nigdy. Nie mogę ufać policji. Zbyt wielu policjantów zjawia się na imprezach z udziałem Mikołaja, zbyt wielu słucha jego mów. Mogę zaufać tylko Monty’emu. Muszę do niego pojechać. On będzie wiedział, co robić.

Rozdział 57 Poniedziałek, 28 maja Kiedy Lizzy zasnęła, Monty usiadł na zamkniętym sedesie w łazience mieszkania służbowego Dziedzińca i przeczytał wpisy w pamiętniku Elayne, tym różowym ze złotymi gwiazdami na okładce. Co tak naprawdę oznaczał wygląd pamiętnika? Czy był to kamuflaż, czy podświadoma ucieczka w czasy dzieciństwa? O’Sullivan miał rację – te wpisy to tylko tyrady nieszczęśliwej kobiety plus jedna czy dwie ważne informacje, których jednak nikt nie uzna za dowód. Nie warto było za to umierać. Gdyby stowarzyszenie farmerów nie zapragnęło zwiększyć swoich zysków, zbyt szybko ogłaszając braki i podbijając ceny, nikt by się nie zorientował w sytuacji, aż byłoby za późno. Może to zresztą nie był ich pomysł. Może to była decyzja LPiNW, który chciał podgrzać w ten sposób nastroje i zdobyć więcej popleczników? A jak lepiej podgrzać nastroje, niż mówiąc ludziom, że będą głodować, ponieważ zwierzęta trzymają w garści całą ziemię? W drodze powrotnej na komisariat Burke głośno się zastanawiał, czy terra indigena zupełnie

zablokują transport żywności między regionami Thaisii. Doszedł do wniosku, że zapewne skończy się na ograniczeniach ładowności ciężarówek i wagi transportów kolejowych. Transport wodny… No cóż, pojawiły się już doniesienia o statkach-widmach, dryfujących po Wielkich Jeziorach bez załogi i ładunku. A statki oceaniczne? Po spotkaniu Vlad Sanguinati odprowadził ich do samochodu i na pożegnanie powiedział niezobowiązująco, że Rekinia Straż i Orkowa Straż będą obserwować szlaki wodne i powiadomią o wszystkich statkach, które naruszą embargo. Kiedy O’Sullivan spytał, kogo powiadomią, Vlad uśmiechnął się i kazał im myśleć o Atlantiku, jak o starszej siostrze Etu. Żywioł, który może władać mocą oceanu? Monty wzdrygnął się na tę myśl, a równocześnie poczuł niezdrową ciekawość, jak też może wyglądać taka istota. Odłożył pamiętnik na podłogę i rozłożył kawałek papieru, który znalazł wetknięty między jego stronice. Monty, Na wiele rzeczy jest już za późno, przynajmniej między tobą a mną. Miałam czas się zastanowić i dużo zrozumiałam. Moja matka nigdy mnie nie kochała. Kochała

tylko mój potencjał, drzwi które mogłam przed nią otworzyć. Byłam czymś w rodzaju karty atutowej, niczym więcej. Leo nigdy nie traktowała w ten sposób, dopiero teraz widzę to wyraźnie. Nie pamiętam mojego ojca, nie pamiętam czasu, kiedy z nami mieszkał. Nie wiem nawet, gdzie mieszka teraz, ale podejrzewam, że mama czasami go odwiedza – to taki jej niegrzeczny sekret. Nie pamiętam nawet jego głosu. Na szczęście Lizzy nigdy tak nie powie. Ty zawsze byłeś obecny w jej życiu, czytałeś jej bajki i… Odebrałam jej to wszystko, wmawiając sobie, że to nie jest ważne. Staram się postępować ostrożnie, staram się działać szybko, a równocześnie udawać, że nie dzieje się nic niezwykłego. Ale od czasu wyrzucenia Mikołaja, Leo bez przerwy nas odwiedza i węszy. A od kiedy wyjęłam walizki z pawlacza, Lizzy szaleje z podniecenia, choć powiedziałam jej tylko tyle, że pojedziemy do Ciebie z wizytą i że to wielka tajemnica, przed wszystkimi, łącznie z babcią i wujkiem. Podejrzewam, że Leo i tak wie, że planuję ucieczkę, więc musimy to zrobić już jutro. Wielu swoich decyzji żałuję, ale najbardziej tego, że nie przeniosłam się z Tobą do Lakeside, kiedy mnie o to poprosiłeś. Elayne

Monty złożył list i schował do kieszeni na piersi. Po jego twarzy płynęły łzy. Dla Leo i Celii Bordenów Elayne była rzeczą, pretekstem, by ktoś taki, jak Leo Borden mógł się spotykać z kimś takim jak Mikołaj Strzępiel. To nie była jego sprawa, nie podlegała jego jurysdykcji. Nie mógł udowodnić, że Leo miał motyw, by ścigać Elayne i pchnąć ją nożem na dworcu. I że to on schował klejnoty w misiu Lizzy. Mikołaj Strzępiel nie miał pojęcia, ile Elayne wie o jego potajemnych machlojkach, więc trzeba ją było usunąć. Ale Strzępiel nie spodziewał się tak silnej reakcji terra indigena, bo skoro jemu nie zależało na Lizzy, dlaczego kto inny miałby się nią przejmować? Cóż, duży błąd z jego strony. Monty potarł twarz rękami. Nigdy nie będzie w stanie dowieść, że to Leo zabił Elayne. Wątpił też, by Feliks Scaffoldon starał się jakoś szczególnie, by rozwiązać tę sprawę. Strzępiel będzie miał pełne ręce roboty, kiedy Inni ujawnią rolę LPiNW w spowodowaniu deficytów żywności. I na pewno nie dopuści, żeby członek ruchu został oskarżony o morderstwo. Monty podniósł pamiętnik z podłogi i wstał. Miał wrażenie, że dźwiga na barkach ciężar całego świata. Poszedł do pokoju i spojrzał na

Lizzy, która spała, tuląc w objęciach swojego nowego przyjaciela. Henry Niedźwiedzia Straż wyrzeźbił z drewna głowę i łapy niedźwiedzia, a krawcowa Dziedzińca uszyła korpus ubrany w dżinsy i kraciastą koszulę. To był poważny niedźwiedź. Raczej wojownik niż przytulanka. W równym stopniu broń jak zabawka. Lizzy nazwała go Grr, a zdaniem Monty’ego było to bardzo adekwatne imię. Kilka godzin temu Simon Wilcza Straż powiedział, że terra indigena rozważają możliwość wytępienia wszystkich ludzi w Thaisii. A równocześnie te same istoty zrobiły zabawkę dla jego córeczki, ponieważ rozumiały, co straciła. Czy wie pan, co się przytrafiło dinozaurom? Inni, oto co im się przytrafiło. Ten dowcip kapitan Burke opowiedział mu pierwszego dnia jego pracy w Lakeside. Tyle, że to nie był dowcip. I Burke o tym wiedział, przynajmniej do pewnego stopnia. A teraz wiedział i on.

Panie kapitanie,

Wczoraj w porcie Toland wyłowiono zwłoki Leo Bordena. Ktoś poderżnął mu gardło. W ukrytej kieszeni w jego marynarce policja znalazła dwa szmaragdy i pierścionek z białego złota wysadzany brylantami, który pasuje do opisu jednego z niedawno skradzionych przedmiotów. Uważa się, że Borden zginął w wyniku kłótni ze wspólnikami. Biuro Śledcze próbowało przesłuchać Celię Borden w tej sprawie, jednak według sąsiadów dwa dni temu wyszła z domu i od tamtej pory nie wróciła. Agent Greg O’Sullivan, Biuro Śledcze PS Feliks Scaffoldon nie pojawił się dziś w pracy i nikt nie miał od niego wiadomości.

Rozdział 58 Środa, 30 maja Wiadomość dnia. Rządy w całej Thaisii zaprzeczają, jakoby były poinformowane o umowach na sprzedaż ziarna i innych towarów do Cel-Romańskiej Wspólnoty Narodów oraz o celowym zawyżaniu cen żywności. Stowarzyszenie farmerów, które zdaniem anonimowego informatora zawierało takie umowy, zaprzecza, by coś takiego miało miejsce, jednak w sprawie toczy się śledztwo, a biznesmeni należący do stowarzyszenia znajdują się pod obserwacją. Zdaniem niezależnych farmerów nie doszło do żadnej klęski naturalnej i tegoroczne plony nie powinny odbiegać od normy. Na polecenie gubernatora Regionu PółnocnoWschodniego, Patricka Hannigana, powstała grupa specjalna złożona z ludzi i terra indigena, która zabrała wszystkie tak zwane wieszczki krwi z ośrodków przejściowych i innych instytucji Toland. Ze względu na ich zdrowie i bezpieczeństwo dziewczęta przewieziono do ośrodków, których lokalizacja nie została ujawniona. Rzecznik gubernatora Hannigana oświadczył, że niektóre z instytucji opiekujących

się do tej pory takimi dziewczętami zostaną oskarżone o stręczycielstwo i molestowanie podopiecznych. Z ostatniej chwili. Kapitan bittańskiej jednostki transportowej zawiadomił o pojawieniu się wiru wodnego, który porwał statek towarowy. Według doniesień wir pojawił się bez ostrzeżenia, nie uratowano też żadnych rozbitków. Wokół wraku zauważono niezwykle duże skupisko rekinów. Pojawiło się również kilka orek.

Od kiedy ich mała karawana opuściła Dziedziniec, Meg próbowała skupić uwagę na czymś poza mrowieniem skóry. Powinna już wczoraj wykonać kontrolowane cięcie, ale na prośbę Simona zaczekała. Powiedział, że musi poczynić pewne przygotowania, ale nie chciał jej zdradzić jakie. Uprzedził tylko, że odbędą krótką podróż, zanim wykona cięcie. Za oknem samochodu przesuwał się ruchomy obraz, jak film, a ona chłonęła nowe doświadczenia. Merri Lee siedziała razem z nią z tyłu; z przodu siedział Simon, a Michael Debany prowadził. Szum opon na asfalcie. Drzewa i trawa, i dzikie kwiaty. I rzeka! Nagle

zapragnęła stanąć na brzegu i tylko patrzeć na rzekę Talulaha. Podskoczyła zaskoczona, kiedy ktoś wziął ją za rękę. – Ty drżysz – szepnęła do niej Merri Lee. – Wszystko w porządku? Meg kiwnęła głową i zauważyła, że Simon obserwuje ją w lusterku. Równie dobrze Merri Lee mogła wykrzyczeć swoje pytanie – słyszał najcichszy szept, nawet gdy akurat miał ludzkie uszy. – Nic mi nie jest – odszepnęła Meg. Patrzyła przy tym na Simona, póki nie odwrócił wzroku, i dopiero wtedy dodała: – Ta rzeka jest… – Tylko pokręciła głową, nie chcąc nikomu mówić, jak bardzo ją ta woda do siebie przyzywa. – Bliżej Talulah Falls, tam gdzie są bystrza, naprawdę jest na co popatrzeć. Raz widziałam nawet same wodospady. – Merri Lee się uśmiechnęła. – Trudno je opisać. Meg pokiwała głową. Skręcili z głównej drogi, minęli duży nieładny budynek i zobaczyli osiedle złożone z sekwencji: dom garaż, garaż dom. Takie domy miały swoją nazwę, ale nie miała czasu jej szukać wśród obrazów szkoleniowych, gdyż właśnie przyjechali Karl i Ruth, a za nimi minivan Dziedzińca. Blair wysiadł od strony kierowcy,

Henry z miejsca dla pasażera, a Nathan i Tess wyszli bocznymi drzwiami. – Simonie? – spytała Meg, kiedy podjechała kolejna kawalkada samochodów i zaparkowała obok. – To Steve Przewoźnik – wyjaśnił. – Przywiózł swoich ludzi. – Po co? – Rozejrzyj się, Meg. Nim ci coś powiem, po prostu się rozejrzyj, zbuduj sobie obraz tego miejsca. – Simon zwrócił się do Merri Lee: – Zostań z nią, dobrze? – poprosił i odszedł, kiwając na Michaela i Karla, żeby poszli za nim. Ruth zbliżyła się do Meg i Merri Lee. – Wiecie, że to kiedyś było ludzkie osiedle? Wygląda jak… – Chyba jeszcze nie powinnyśmy wyrażać opinii – przerwała jej Merri Lee. – Meg potrzebuje czasu. Ruth kiwnęła głową. Meg czuła się nieco dziwnie, stojąc w milczeniu z dziewczynami, które nie były cassandra sangue i wchłaniając obrazy. Zastanawiała się, co one widzą. Spojrzała przez ramię, na Simona, który rozmawiał ze Steve’em Przewoźnikiem i ludźmi z Wielkiej Wyspy. Zauważyła Nathana, który stawiał kosz piknikowy na kocu, rozłożonym

przez Tess na poprzerastanej chwastami trawie. Mrowienie, które dokuczało jej podczas jazdy samochodem skupiło się w jednym miejscu, na plecach. Czas się ciąć, pomyślała. Spojrzała na domy, zobaczyła kolumny czarnego dymu, które zmieniały się stopniowo w Sanguinatich i pomyślała, że chyba rozumie, dlaczego Simon ją tu przywiózł.

– To jest Emily Faire – przedstawił Steve Przewoźnik. – Niedawno ukończyła szkołę pielęgniarską. Kiedy zadzwonił pan i wyjaśnił, o co chodzi, poprosiłem ją, żeby tu przyjechała. Miałem przeczucie, że dobrze będzie mieć pod ręką wykwalifikowaną pielęgniarkę. – Miło mi pana poznać, panie Wilcza Straż – odezwała się Emily. – Czy mogę iść i przedstawić się pacjentce? Simon pokiwał głową i zaczekał, aż odejdzie poza zasięg głosu. – Masz przeczucie? – spytał Steve’a. – Nie, źle się wyraziłem – odparł Steve. – Po prostu doktor Lorenzo ma teraz dużo pracy w tej grupie specjalnej powołanej w sprawie

cassandra sangue i nie może normalnie przyjmować na Dziedzińcu. Może więc powinien pan rozważyć zatrudnienie jeszcze kogoś w przychodni. Emily jest zainteresowana posadą. – Pacjentów jest niewielu. – Mogłaby dzielić swój czas między Dziedziniec i to osiedle. I nie musi zajmować się wyłącznie ludźmi. – Mamy własne chodzące ciała. – Owszem, macie. Ale nie zaszkodzi, jeśli terra indigena poznają ludzką medycynę. Mogą się nauczyć prostych rzeczy, na przykład jak się mierzy temperaturę albo jak się osłuchuje serce i płuca stetoskopem, albo jak się mierzy ciśnienie krwi. Nie widział nic złego w tych rzeczach, szczególnie teraz, kiedy musiał zdecydować, co z ludzi pragną zachować terra indigena. – Przemyślę to – obiecał. Simonie? odezwał się w jego głowie Nathan. Już czas. Meg robi się niespokojna. – Już czas – powiedział do Steve’a. – Idźcie. Dołączymy za chwilę. – Poszukał wzrokiem Michaela Debany’ego i dał mu znak, żeby poszedł za nim. – Jakiś problem? – spytał Michael. – Merri Lee to twoja partnerka. Dlaczego trzyma Meg za rękę? – Nie zdawał sobie sprawy,

jaki jest z tego powodu wściekły, póki nie usłyszał, że warczy. Michael zamrugał niepewnie, ale się nie cofnął. – To dziewczyńska sprawa. No wie pan, przyjaźń. Komunikacja niewerbalna. Simon zmrużył oczy. – Ty nie jesteś samicą, ale trzymasz Merri Lee za rękę. To jest przyjaźń? Michael się uśmiechnął. – Też. Ale między mną i Merri Lee jest też miłość. Miłość. Musi o tym pomyśleć. Ale w tej chwili ma do roboty co innego. Podszedł do grupy ludzi i terra indigena i spojrzał na Meg. – Chciałem, żebyś obejrzała to miejsce tak jak wygląda teraz, a potem opowiedziała nam o jego przyszłości – powiedział. – Musimy wiedzieć, co tu możemy osiągnąć. Zgadzasz się, Meg? – To tak jak przy poprzednim kontrolowanym cięciu – powiedziała Merri Lee. – Tylko że wtedy skupiłaś się na Dziedzińcu. Meg kiwnęła głową, a potem wygięła rękę i pokazała miejsce na plecach. – Nie mogę tam dosięgnąć. – Ja to zrobię. I mam ze sobą apteczkę – powiedziała Emily Faire.

Meg wyjęła z kieszeni brzytwę i po chwili wahania podała ją Emily, a potem usiadła na kocu z wyprostowanymi nogami, żeby nie naciągać skóry na obtartym kolanie. Po kolejnej chwili wahania zdjęła bluzkę. Stanik zakrywał jej piersi, ale cienkie ramiączka nie zasłaniały pleców. Simon usłyszał, jak Emily Faire wciąga powietrze przez zęby. I Steve Przewoźnik też, a Merri Lee i Ruthie zbladły na widok blizn na plecach Meg. Tysiąc cięć. Tyle podobno dzieli cassandra sangue od tego, które ją zabije. Nie chciał liczyć tych blizn. Kiedy Meg wyjaśniła Emily, jak należy przeciąć skórę, ta odszukała to miejsce, w którym znajdowała się wizja. Merri Lee przygotowała się do notowania, a Simon przyklęknął przed Meg i spojrzał jej w oczy. – Co tu widzisz w następnych miesiącach? Co możemy tu zbudować? Mów wieszczko, a my cię wysłuchamy. Meg patrzyła mu w oczy, gdy Emily przecięła jej skórę. Tak trudno było wytrzymać zapach świeżej krwi Meg. Wiedział, jak wspaniały ma smak, jak dobrze się poczuje, jeśli ją zliże. Ale nie ruszył się z miejsca.

Łączność. Komunikacja. Przyjaźń. Widział zmianę w jej oczach, poczuł zapach podniecenia, kiedy ogarnęła ją euforia. Ale tym razem było inaczej. Meg patrzyła na domy i na ziemię. – Co widzisz, Meg? – spytał. Uśmiechnęła się. – Jackson tu jest. Rzuca piłkę młodym Wilkom. I złocisty kot, który zmienia się w człowieka. Roy. Pamiętam go. I inny, mniejszy kot. Śliczny. Ma krótki ogon i spiczaste uszy. Ludzie pracują w ogrodach i malują domy. Jakaś kobieta karmi kury. Są konie i wozy. I krowy, i kozy, i owce. I duże potargane zwierzę. – Zmarszczyła brwi, szukając w pamięci. – Bizon. Bizon? pomyślał Simon. Tutaj? – Wiatrak – ciągnęła Meg. – Autobus pełen książek. Światła w oknach. Wycie Wilków. Sowa w blasku księżyca. Dźwięki gitary. Śmiech. – Westchnęła. – To wszystko – powiedziała Merri Lee cicho. Simon odszedł na bok, żeby nie dotknąć zakrwawionych gałganków, które Emily Faire chowała do plastikowego pojemnika. Henry i Steve Przewoźnik poszli za nim. – Najwyraźniej nie powinniśmy się uzależniać od wyższych form techniki – stwierdził Steve. – Wiatrak wskazuje na Proste Życie, może mleć

mąkę i kukurydzę. – Autobus-biblioteka – powiedział Henry. – Ming Niedźwiedzia Straż powiedział mi kiedyś, że wysyłacie autobus-bibliotekę do miejsc, gdzie na wyspie mieszkają Straże. – Robimy to zawsze, od kiedy tylko przerobiliśmy stary autobus – odparł Steve. – Ale tylko Ming, Flash Lisia Straż i kilku innych terra indigena wchodzą do środka, żeby coś sobie wybrać. Dopiero ostatnio zaczyna podchodzić więcej terra indigena. – Nie mogą uchodzić za ludzi – domyślił się Simon. – Właśnie – powiedział Steve. – Od pokoleń Intuici żyją na Wielkiej Wyspie obok Innych, ale większość terra indigena trzymała się zawsze na dystans, jakby nas oddzielała niewidzialna bariera. Coś się zmieniło w Lakeside i te zmiany przyszły i do nas. Wszyscy wiedzieli, co się zmieniło w Lakeside. – Jeśli Meg zniesie jeszcze kilka nowości, zapraszam was wszystkich na obiad do Skwierczących Burgerów – powiedział Steve. Simon wyczuł jej zapach i się odwrócił. – Sprawdzę, jak ona się czuje. Steve i Henry odeszli, kiedy zbliżyła się Meg. – Czy dostałeś swoją odpowiedź? – spytała. – Czy była… zła?

Simon się uśmiechnął. – Była dobra. Zobaczyłaś osiedle, jakie chcemy tu zbudować. W niektórych domach zamieszkają Intuici, w innych terra indigena. Farmerzy będą uprawiać ziemię, będą pracować razem z Innymi. – To dobrze – powiedziała Meg. Zaburczało jej w brzuchu. Zaśmiał się. – Ktoś tu jest głodny jak Wilk. – Właśnie. – Przycisnęła rękę do brzucha. – Umieram z głodu. Po cięciu powinna być odrętwiała i zobojętniała, tymczasem wcale tak nie było. Sprawiała raczej wrażenie, jakby się zastanawiała, w co zatopić zęby. Nie czuł się z tym dobrze, ponieważ podejrzewał, że tak się czują króliczki, nim skoczy na nie Wilk. – Steve Przewoźnik zaprosił nas na obiad do Skwierczących Burgerów. To w Przystani Przewoźników. Masa jedzenia, mielona wołowina… – Dobry pomysł. – No to chodźmy. Kiedy szli ku samochodom i czekającym na nich przyjaciołom, dłoń Simona otarła się o rękę Meg. Wahał się przez dwa kroki, a potem wziął ją za rękę, gotów puścić, jeśli na niego zawarczy.

Ale ona najpierw rzuciła mu zaskoczone spojrzenie, a potem uśmiechnęła się i splotła swoje palce z jego. Kiedyś otworzył sklepy Innych dla wszystkich i zatrudniał w nich ludzi, ale nic się tak naprawdę nie zmieniło, póki na Dziedzińcu nie zjawiła się na wpół zamarznięta Meg, uciekająca przed kimś, kto był jej właścicielem. Opowieści o tym, jak starała się przystosować i stworzyć sobie życie na Dziedzińcu, unosiły się na wietrze – albo na skrzydłach Wron – i docierały do interioru. Tubylcy ziemi, którzy mieli styczność z ludźmi tylko wtedy, gdy chcieli ich zniszczyć, poczuli się nimi bardzo zaintrygowani. Do tego stopnia, że wstrzymali eksterminację ludzkości do czasu, aż ci terra indigena, którzy nauczyli się przybierać ludzką formę przejmą dość cech człowieka. A póki co jego i Meg czeka nowa przygoda. Zobaczą nowe miejsce i zdobędą nowe doświadczenia. Razem. Nie był człowiekiem. Nigdy nim nie będzie, a Meg wcale tego od niego nie oczekiwała. Ale czując jej dłoń w swojej, Simon postanowił sobie, że spróbuje.

„Czarne Kamienie” – nowe wydanie trylogii już jesienią 2015 Siedemset lat temu Czarna Wdowa zobaczyła w sieci marzeń i wizji, jak spełnia się starożytna przepowiednia. Dziś Mroczne Królestwo szykuje się na przybycie swojej Królowej – Czarownicy, która będzie miała moc większą niż moc samego Wielkiego Lorda Piekła. Ale Królowa jest jeszcze bardzo młoda i podatna na wpływy, łatwo ją zdemoralizować. Ten, kto zyska kontrolę nad Królową, będzie władać Ciemnością. Wie o tym dobrze trzech mężczyzn, zaprzysięgłych wrogów. Każdy z nich zdaje sobie sprawę, jak wielka moc kryje się za błękitnymi oczami niewinnej młodej dziewczyny. Tak rozpoczyna się bezwzględna rozgrywka, pełna intryg, magii i zdrady – w której głównym orężem są miłość i nienawiść. Walka, w której wygrana może okazać się bardziej dojmująca niż klęska. Bishop udała się jeszcze jedna rzecz, choć już bardziej dla mnie osobista, wróciła moją wiarę w literaturę fantasy. Dawno już nie czytałam tak autorskiej i intrygującej powieści. DlaStudenta.pl Od stuleci Krwawi czekali na przybycie Czarownicy – wcielenia magii, ale Jaenelle, młodą dziewczynę, wybraną na mocy przepowiedni, dręczą toczące się wokół niej walki, nie wszyscy bowiem oczekują jej jako zbawczyni. Niektórzy odrzucają ją jako żywy mit lub nie chcą uwierzyć w jej

istnienie, inni pragną uczynić z niej marionetkę, by wykorzystać jej moc do własnych celów. Tylko czas i miłość opiekunów Jaenelle były w stanie uleczyć jej fizyczne rany, lecz umysł, wciąż kruchy i delikatny, z trudem może ochronić ją przed koszmarnymi wspomnieniami z dzieciństwa. Nic jednak nie uchroni jej przed przeznaczeniem – a dzień rozrachunku jest coraz bliższy. Gdy powrócą wspomnienia… gdy jej magia dojrzeje… gdy będzie zmuszona pogodzić się z losem… Tego dnia mroczne Królestwa dowiedzą się, co to znaczy być rządzonym przez Czarownicę. Zarówno język, styl, rysy psychologiczne, jak i szczegółowość postaci zasługują na najwyższe noty. Plastyczność opisów i zdarzeń to także wielki plus powieści, podobnie zresztą jak humor i komizm. Paradoks.net.pl Po złożeniu ofiary Ciemności Jaenelle Angelline panuje jako Królowa Ebon Askavi, strażniczka Królestwa Cieni. Aby ochronić swój lud i ziemię przed skażonymi Krwawymi, musi stoczyć bitwę, wyzwolić straszliwą moc Czarownicy i na zawsze zniszczyć wszystkich swoich wrogów. Jednak do walki nie może stanąć sama. Do królestwa przybywa oswobodzony z szaleństwa Daemon, przeznaczony jej Małżonek. Jego bezgraniczna miłość cementuje Ciemny Dwór i umacnia rządy Jaenelle, jednak nawet ich wspólna siła może być niewystarczająca, by powstrzymać nadciągające zło. Tylko największa ofiara ze strony Jaenelle może ocalić tych, których kocha – i królestwo, które przysięgła strzec. Jest to jedna z tych pozycji, z którymi należy zaszyć się w jakimś miłym miejscu, ustawiając przy tym metrowy znak

„Nie przeszkadzać” Gildia.pl Jaenelle jest najsilniejszą Czarownicą na świecie, stanowi wcielenie wieków marzeń i nadziei. Łączą ją bliskie stosunki z trzema najsilniejszymi wojownikami Krwawych: Saetanem, Wielkim Lordem Piekła, który uczy ją magii i adoptuje ją jako swą duchową córkę, Lucivarem, uskrzydlonym eyrieńskim Księciem Wojowników, który zostaje jej obrońcą, i niemal nieśmiertelnym Daemonem, który narodził się, by zostać kochankiem Czarownicy. Jaenelle zajęła należne jej miejsce Królowej Ciemności i przywróciła porządek i spokój w Królestwach… ale koszt był ogromny. W czterech niezwykłych opowieściach Anne Bishop przedstawia nam pochodzenie magicznych Kamieni, miłość Lucivara do prostej czarownicy, starcie Saetana z Kapłanką oraz wybór, jakiego musi dokonać Jaenelle pomiędzy magią a szczęściem z Daemonem…

W trylogii nie wszystkie wątki rozwinięto. Teraz jednak autorka umożliwia poznanie bohaterów w sytuacjach, w jakich nie mieliśmy okazji ich wcześniej oglądać. „Serce Kaeleer” wyjaśni między innymi tajemnicę przeszłości Seatana SaDiablo. Gildia.pl Zaproszenie podpisano „Jaenelle Angelline”. Pierwsza przybywa na miejsce Surreal SaDiablo, była kurtyzana i zabójczyni. Zostaje jednak uwięziona w koszmarze splątanych sieci stworzonym przez Czarne

Wdowy. Jeśli użyje do obrony Fachu, narazi się na uwięzienie w domu już na zawsze. Jednak to zaproszenie.

nie

Jaenelle

wysłała

Teraz Jaenelle wraz z rodziną muszą ratować Surreal i pozostałych uwięzionych, uważając, by samym nie dać się złapać. Muszą również odkryć, kto stworzył to upiorne miejsce i dlaczego chce pozbawić życia członków rodziny SaDiablo. Tylko jeden Krwawy mógł zastawić taką pułapkę…

Warto poświecić na tę pozycję nie tylko pieniądze, ale i wolny wieczór, bo nic tak skutecznie nie odrywa od przytłaczającej rzeczywistości jak dobra powieść fantastyczna. Valkiria.net Dena Nehele leży w gruzach. Okrutne królowe rządzące tym terytorium zginęły podczas burzy mocy, która przetoczyła się przez Królestwa, oczyszczając je ze skazy Dorothei SaDiablo. Po latach walk z plebejuszami zostało tu zaledwie stu Książąt Wojowników – bez przywódcy i bez nadziei. Theran Szary, ostatni potomek rodu Jareda i Lii, ma tylko jeden cel – podnieść z ruin Dena Nehele. Jednak najpierw musi znaleźć Królową, która zna Protokół, przestrzega kodeksu honorowego Krwawych i żyje wedle Starych Obyczajów. Cassidy to opuszczona przez cały dwór Królowa. Jest nieatrakcyjna i uważa się za niewystarczająco silną. Kiedy

jednak zostaje wybrana na władczynię Dena Nehele, ponownie musi przekonać zgorzkniałych mężczyzn, by zechcieli jej służyć. Jednym z nich jest Gray, kuzyn Therana i Książę Wojowników, którego umysł i ciało zostały złamane torturami przez zepsute królowe Dena Nehele. Coś w nowej Królowej sprawia jednak, że mimo traumatycznych doświadczeń Gray pragnie jej służyć – odzyskując jednocześnie wiarę w to, że znów potrafi być silnym mężczyzną. Tylko Cassidy może przekonać Graya – i samą siebie – że nawet najgłębsze rany można uleczyć, czasami wystarczy tylko iskierka nadziei.

Autorka zdecydowanie weszła na wyżyny swych umiejętności. „Przymierze ciemności” jest zdecydowanie napisane w sposób doskonały. Fabuła rozwija się w sposób płynny i zaskakujący. StacjaKultura.pl Kiedy Jaenelle Angelline zastanawiała się, jak ochronić Krwawych z Królestwa Kaeleer przed uderzeniem własnej Hebanowej mocy, Daemon Sadi opowiedział jej historię Szarej Pani, której kilka wieków wcześniej udało się tego dokonać. Nie wspomniał jednak o roli, jaką sam pełnił w tej historii. Niewidzialny Pierścień jest relacją tamtych wydarzeń. Gdy Jared, młody wojownik z Shaladoru noszący Czerwony Kamień, trafia do niewoli, na dziewięć długich lat skazany zostaje na świadczenie usług seksualnych. Wreszcie, nie może już dłużej znieść wykorzystywania i upokorzeń, zabija swą właścicielkę i trafia na targ niewolników. Tam kupuje go Szara Pani − Królowa z Dena Nehele, osławiona opinią, że nabywani przez nią

niewolnicy znikają bez śladu. Szara Pani wraz z grupą kupionych niewolników wyrusza w drogę powrotną na swoje terytorium, uciekając przed ludźmi Dorothei SaDiablo, Najwyższej Kapłanki władającej większością Królestwa Terreille. Jared jest gotów na śmierć, ale bardzo szybko przekonuje się, że ani jego nowa właścicielka, ani towarzysze niedoli nie są osobami, za które się podają. Każdy skrywa mroczną tajemnicę, a co najgorsze − jest wśród nich zdrajca pracujący dla samej Dorothei.

Anne Bishop udowadnia, że wcale nie wyszła z literackiej wprawy, nie musi także kopiować swoich wcześniejszych pomysłów. StacjaKultura.pl Przed wiekami Shaladorczycy, uchodźcy ze zniszczonego terytorium, znaleźli schronienie w Dena Nehele. Nim jednak zdążyli zadomowić się w nowym miejscu, władzę przejęły tam okrutne królowe. Zabraniały uchodźcom kultywowania rodzimych tradycji, a tych, którzy ośmielali się stawiać opór, bezwzględnie karały. Shaladorczycy – skazani na życie w rezerwatach – nigdy nie nazwali tej krainy domem. Po oczyszczeniu Terreille ze skazy Dorothei SaDiablo władzę w Dena Nehele obejmuje Cassidy – Królowa nosząca Różowy Kamień. Stawiając czoła wielu przeciwnościom, stara się odbudować terytorium i udowodnić, że potrafi godnie władać zarówno nim, jak i jego ludem. Choć wie, jak trudne to wyzwanie, nie zdaje sobie sprawy, że będzie zmuszona wezwać moce, które omal nie pozbawią jej życia. Oddany Cassidy Gray pomoże jej wyjść z tej próby obronną ręką, jednak już niebawem będą na nią czyhać kolejne

niebezpieczeństwa. Czarne Wdowy dostrzegają w splątanych sieciach niepokojącą wizję – nadchodzi coś, co na zawsze zmieni i Dena Nehele, i jego Królową.

Książki A. Bishop są jak tęcza, a każda jej barwa nieustannie zachwyca. Trudno ich nie kochać, a lubię gdy książki same zmuszają mnie do kochania. Oszczędza mi to wysiłku, który musiałabym wkładać w zmuszanie siebie samej do darzenia ich uczuciem. A ten świat po prostu uzależnia… urodaizdrowie.pl Świt Zmierzchu to podobnie jak Serce Kaeleer zbiór czterech opowiadań uzupełniających naszą wiedzę o zdarzenia, które rozgrywają się na kartach poszczególnych tomów sagi Czarnych Kamieni. Dowiemy się między innymi, w jaki sposób Surreal i Rainier poradzili sobie z traumą po tym, jak zostali podstępem uwięzieni w Domu Strachów, jaki los spotkał Falonara − niewiernego kochanka Surreal (którego postać zaznaczały dotąd jedynie niejasne aluzje), poznamy tragiczny finał romansu Saetana z Sylvią, a także zaskakującą przyszłość Daemona w czasach, kiedy i Czarownica, i Wielki Lord Piekła odeszli, zmieniając się w szepty w Ciemności.

Nie tylko „Świt Zmierzchu”, ale i cały cykl „Czarnych Kamieni” szczerze i z całego serca mogę miłośnikom fantastyki polecić. Jest to powieść uniwersalna, z własnym, stworzonym przez autorkę światem i jego polityczną,

głęboko przemyślaną hierarchią. Przygody bohaterów są intrygujące, a oni sami stworzeni zostali wręcz niesamowicie. Uprzedzam tylko, że to powieści dla dorosłych i można się w nich spodziewać również wielu mocniejszych wrażeń. Do tętniącego życiem, pełnego okrucieństwa, ale również bezinteresownej i głębokiej miłości świata krwawych ze szczerszego serca zapraszam. wszczecinie.pl

Cykl efemera „Niech twoje serce podróżuje bez bagażu, ponieważ to, co ze sobą przyniesiesz, stanie się częścią krajobrazu”. Dawno, dawno temu Efemera, zagrożona przez Zjadacza Świata, została rozbita na wiele tajemniczych i magicznych krain. Nazwano je krajobrazami. Między nimi rozciągają się mosty, które przenoszą podróżnych w miejsca, do których przynależą, zamiast tam, gdzie sami chcą się udać. Zjadacz Świata został uwięziony i zapomniano o nim, a stabilność krajobrazów Efemery utrzymuje magia Krajobrazczyń. W jednej z krain, gdzie żyją demony i panuje wieczna noc, swym mrocznym uciechom oddaje się półkrwi inkub − Sebastian. W snach wzywa go kobieta, która pragnie jedynie być bezpieczna i kochana. Sebastian pożąda jej, ale jednocześnie jest świadomy tego, że może ją zniszczyć. Tymczasem w cichych ogrodach szkoły Krajobrazczyń budzi się zło − Zjadacz Świata wydostaje się ze swojego więzienia. Jego pierwszą ofiarą może paść krajobraz Sebastiana. Ta uwodzicielska, erotyczna i niezwykle romantyczna opowieść przeznaczona jest dla tych, którzy wiedzą, po której stronie serca – jasnej czy mrocznej – kryją się ich namiętności.

Podsumowując: Sebastian to zaskakująca opowieść o walce pomiędzy światłem i mrokiem. Pomiędzy tym, co

podpowiada rozum, a tym, czego pragnie serce. To mistrzostwo gatunku. Porażająco perfekcyjne. Budzące wiele skrajnych emocji. Obowiązkowe. wpmt.pl „Erotyczna, niezwykle romantyczna i zabawna”, jak określił ją „Booklist”, powieść Sebastian autorstwa Anne Bishop ukazała oczom czytelników rozbity świat Efemery. Świat, w którym mosty pomiędzy magicznymi krajobrazami przenoszą każdego tam, gdzie naprawdę przynależy, a nie tam, gdzie pragnie się udać. Teraz czas na jej kontynuację… Zjadacz Świata nadal grasuje po krajobrazach Efemery, zasiewając w umysłach jej mieszkańców strach i zwątpienie. Tymczasem Glorianna Belladonna – dotąd jedyna krajobrazczyni zdolna pokrzyżować mu plany − odkrywa, że nie jest sama. Nadzieja serca leży w belladonnie − ostrzeżenie Sebastiana w półmroku jawy snu przemknęło przez krajobrazy i dotarło do Michaela, mężczyzny, który również posiada niezwykłą moc. To właśnie on i Glorianna mogą stanowić jedyną szansę dla mieszkańców Efemery…

Belladonnę polecam miłośnikom pióra Anne Bishop oraz tym, którzy czytali tom pierwszy - Sebastian. Jeśli poprzednia część przypadła Wam do gustu, to na tej się nie zawiedziecie. Przygotujcie się na walkę ze Zjadaczem Świata i poznajcie mroczną część serca Glorianny Belladonny. Jesteście gotowi na tę podróż?

Wojowniczka Światła musi się napić z Czary Mroku. bestsellery.net Efemera to dziwna i magiczna kraina. Składa się z krajobrazów połączonych jedynie mostami, które często przenoszą ludzi w miejsca, gdzie naprawdę przynależą, zamiast w te, w które chcą się udać. Kiedy Gloriannie Belladonnie, utrzymującej Efemerę w równowadze, zaczynają zagrażać czarownicy, jej brat Lee postanawia poświęcić się dla jej dobra. W efekcie, pozbawiony wzroku, trafia do azylu dla umysłowo chorych w Mieście Wizji - daleko od swoich rodzinnych części świata. Tymczasem w Wizji pojawia się Mrok, którego natury nie potrafią zgłębić nawet szamani opiekujący się miastem i jego mieszkańcami. Danyal, jeden z nich, zostaje mianowany strażnikiem Azylu. Ponieważ jego serce tęskni za czymś nieznanym, intrygują go opowieści Lee o mostowych, krajobrazczyniach i czarownikach. Z pomocą Zhahar - pracownicy Azylu, która ukrywa własne mroczne sekrety - Lee stopniowo odzyskuje wzrok, jego opowieści zaś nabierają potężnej mocy, pozwalając Danyalowi i Zhahar poznać świat skrajnie odmienny od wszystkiego, co dotąd znali. By przepędzić z Miasta Wizji niebezpieczeństwo, Danyal, Lee i Zhahar będą musieli odkryć, kim są naprawdę… i jak niebezpieczni potrafią być.

Podsumowując: jest to kolejna ciekawa lektura,

stworzona przez Anne Bishop, której warto poświęcić kilka godzin. Barwnie wykreowany świat i intrygujący bohaterowie, radość pomieszana ze smutkiem, przekleństwa i śmiech, dają niecodzienną mieszankę, mogącą zainteresować każdego czytelnika. Szczerze polecam tę książkę miłośnikom fantastyki, historii o miłości, a także tym, którzy poszukują czegoś niecodziennego. recenzje-mlodziezowe.blogspot.ie