ROZDZIAŁ 1 Po czterech Nocach ucieczki, byłam w końcu bezpieczna, leżałam w łóżku i rozkoszowałam się głębokim snem, bez sennych koszmarów … do czasu gdy duchy zdecydowały się naprawdę zmusić mnie do pobudki. Zaczęło ze śmiechem który wślizgnął się w mój sen i wycofał mnie z niego. Gdy oparłam się na łokciach, mrugając i walcząc by przypomnieć sobie gdzie byłam, szept wił się wokół mnie, nie mogąc odróżnić słów. Potarłam oczy i ziewnąłem. Nijakie szare światło świeciło przez zasłony. Pokój był cichy i nieruchomy. Żadnych duchów, dzięki Bogu!. Miałam ich dość, parę ostatnich tygodni starczy mi do końca życia. Szuranie przy oknie przestraszyło mnie. W tych dniach, każda gałąź rysująca szkło brzmiała jak zombi - które wskrzesiłam - pełznące do mnie. Podeszłam do okna i rozsunąłem zasłony. Był prawie świt, gdy przyjechaliśmy do domu, więc wiedziałam, że teraz musi być przynajmniej wczesny ranek, ale mgła na zewnątrz była tak gruba ze nie mogłam niczego zobaczyć. Pochyliłam się bliżej, wciskając nos w zimne szkło. Mucha roztrzaskała się o okno i podskoczyłam w powietrze. Śmiech zabrzmiał za mną. Odwróciłam się, ale Tori nadal leżała w łóżku, jęcząc przez sen. Zrzuciła nakrycie z siebie i leżała zwiniętym na boku, jej ciemne włosy leżały w poprzek poduszki. Inny zdławiony chichot rozległ się za mną. Z pewnością był to śmiech chłopaka. Ale nikogo tam nie było. Nie uwierzyłam w to. Po prostu nikogo nie widziałam. Dla nekromanty jeżeli nikogo nie widzisz to nie znaczy że to nic tam nie ma. Zmrużyłam oczy, próbując łapać migotanie ducha i zobaczyłam, daleko z lewej strony, blask ręki, która zniknęła zanim mogłam zobaczyć więcej. - szukasz kogoś, mała nekro?? Obróciłam się.- Kto tam jest? odpowiedziało mi rżenie — rodzaj rżenia jaki każda piętnastolatka słyszała z milion razy od stukniętych chłopców. - Jeśli chcesz rozmawiać ze mną, musisz się pokazać - powiedziałam. - Rozmawiać z Tobą? - powiedział w m licealnym stylu – Myślę ze to ty chcesz rozmawiać ze mną.? Prychnęłam i podążyłam z powrotem do łóżka. − nie??- Jego głos ślizgał się wokół mnie.?- Huh. Myślałem ze chcesz dowiedzieć się więcej o Edisonie Grup, o projekcie Genezis, o doktorze Davidoff … ” Zatrzymałem się. Zaśmiał się.? - Tak myślałem Czworo z nas - Tori, Derek, Simon, i ja — uciekliśmy z Edisona Grupa po odkrywaniu, że byliśmy obiektami eksperymentów w projekcie Genesis, eksperyment genetycznie modyfikując siły nadprzyrodzone. Moja ciotka Lauren była jednym z wtajemniczonych lekarzy , ale zdradził swoich kolegów pomagając nam w ucieczce. Teraz była trzymana w niewoli. Lub miałam nadzieje ze coś w tym stylu. Wczoraj wieczorem, kiedy Edison Grupa wytropiła nas, duch próbował pomóc mi … duch, który wyglądał jak ciocia Lauren.
Byliśmy ponoć w kryjówce grupy przeciwstawiającej się eksperymentom. Teraz ukazał mi się nastoletni duch, który wiedział o projekcie? Nie miałam zamiaru go wyrzucić, choć kusiło mnie. − Pokaz się, - powiedziałam. − Władczy mały nekro, prawda?? - Jego głos ślizgał się za mną.- Chcesz mnie zobaczyć tylko po to by upewnić się czy jestem taki gorący na jakiego brzmię. Zamknęłam oczy, wyobrazić sobie niejasną męską formę, i dodałam umysłowego szarpnięcia. Zaczął pojawiać się — ciemnowłosy facet, może szesnaście, siedemnaście lat, nic specjalnego, ale z lizusowskim uśmiechem który potwierdzał, że myśli, że jest. Wciąż mogłam przejrzeć go, jakby był hologramem więc zamknęłam oczy ponownie go przyciągnęłam. − Uh-uh, - powiedział.- Chcesz więcej, musimy poznawać siebie trochę lepiej.- I znów zniknął − Czego chcesz?? - zapytałam. Szepnął mi do ucha.- Tak jak powiedziałem, poznać się lepiej. Jednak, nie tutaj. Obudzisz swoja przyjaciółkę. Jest słodka, ale nie w moim typie.- Jego głos przysunął się do drzwi.Znam miejsce, gdzie możemy porozmawiać na osobności. Tak, jasne. Czy on myśli ze zaczęłam rozmawiać z duchami wczoraj? Cóż, blisko — dwa tygodnie temu, w rzeczywistości. Ale już nauczyłam się wystarczająco by wiedzieć, że gdy pojawiały się duchy, to były takie które chciały pomóc i były takie, które po prostu chciał rozmawiać, i najwięcej, tych które chciały sprawić trochę kłopotów; urozmaicić swoje życie pozagrobowe. Ten facet na pewno kwalifikował się w ostatniej kategorii. . Jednak, gdyby był innym obiektem Grupy Edison, który przypuszczalnie zginął w tym domu, musiałam dowiedzieć się co mu się przydarzyło. Ale chciałam wsparcia. Tori nie miała żadnego doświadczenia w pomocy przy duchach i, podczas gdy radziłam sobie coraz lepiej, nadal chciałam by ktoś pilnował moich pleców. Więc poszłam za duchem korytarzem, ale zatrzymując się koło drzwi Simona i Dereka. − −
Uh-uh, - duch powiedział.- Nie musisz przyprowadzać chłopaka Oni tez chcieliby z tobą porozmawiać - Powiedziałam podniesionym głosem, modląc się by Derek mnie usłyszał. Zazwyczaj budził się przy najbardziej niewielkim hałasie — wilkołaki mają super słuch. Wszystko co mogłam usłyszeć, to chrapanie Simon'a. Nikogo innego nie było na pietrze. Andrew, facet który przyprowadził nas tu, wziąć sypialnię na dole. − Chodź, nekro dziewczyno. Oferuje ograniczony czas. Wiesz, ze to nie jest nic dobrego, Chloe. Tak, ale również musiałam wiedzieć czy byliśmy tu w niebezpieczeństwie. Zdecydowałem się kontynuować nadzwyczajną ostrożność. Mój podświadomy głos nie sprzeciwił się, co wzięłam za dobry znak. Zaczęłam iść Gdy przybyliśmy tutaj poszliśmy prosto do łóżek, wiec nie zdarzyłam dobre się rozejrzeć w nowym miejscu. Wiedziałam tylko, że jest to ogromna wiktoriańska budowla prosto z Gotyckiego horroru.
Gdy szłam za głosem wzdłuż korytarza, miałem dziwne uczucie, że byłam w jednym z tych filmów, złapana w nieskończenie długim i wąskim korytarzu, mijając zamknięte drzwi do czasu gdy w końcu dotarłam do schodów … by wspiąć się po nich. Z tego co zdarzyłam zobaczyć to dom do którego przyjechaliśmy składał się z trzech kondygnacji. Sypialnie były na drugim piętrze, Andrew powiedział że na trzecim piętrze był strych. Więc duch prowadził mnie na ciemny, straszny strych? Nie byłam jedyną, która naoglądała się za dużo horrorów. Poszłam za nim w górę schodami zakończone podwójnymi drzwiami. Zatrzymałam się. Ręka pojawiła się przez drzwi przede mną, kusząc. Zajęło mi sekundę przygotowanie się. Nieważne jak ciemno tu było, nie pozwolę by widział jak się bałam. Gdy byłam gotowa, złapałam klamkę i... Drzwi były zamknięte na klucz. Przekręciłam klucz w zamku i usłyszałam zwalniający zamek klikniecie. Kolejny głęboki wdech, następna sekunda psychicznego przygotowania, wtedy otworzyłam drzwi i weszłam — podmuch zimnego powietrza zaskoczył mnie. Mrugnąłem. Przede mą wirowała, mgła. Umarłaś ze strachu stojąc za drzwiami, Chloe? Nie, stałam na dachu.
ROZDZIAŁ 2 ODWRÓCIŁAM SIĘ, PONIEWAŻ drzwi huśtając się zamykały sie za mną. Chwyciłam krawędź, ale coś uderzyło je mocno i zatrzasnęło dom. Chwyciłam klamkę, ale zamek pobrzękiwał zamknąć się. Skręciłem gałkę, upewniając się czy się nie myliłam. -Wychodzisz tak szybko?- powiedział.- Niegrzecznie. Gapiłam się na klamkę. Tylko bardzo rzadki typ ducha mógł przesuwać rzecz w żywym świecie. - Agito pół demon - szepnęłam. - Agito?- Wypowiedział słowo z pogardą. -Jestem na szczycie listy, dziecino. Jestem Volo. Co nic dla mnie nie znaczyło. Mogłam tylko domyślić się ze to był bardziej potężny typ. W życiu, telekinetyczny pół demon może przesuwać przedmioty umysłowo. Po śmierci, mogą przesuwać je fizycznie. Poltergeist. Zrobiłam ostrożny krok. Drewno skrzypneło pod stopami, przypominając mi, gdzie byłam. Szybko stanęłam i rozejrzałam się dokoła. Byłam na pewnego rodzaju pomoście, który okrążał trzeci piętro — strych, tak sądziłam.
Po mojej prawej stronie była prawie płaska powierzchnia, była zaśmiecona zardzewiałymi kapslami od butelek i puszkami po piwie, jakby ktoś używał tego miejsca jako prowizorycznego patio. To uspokoiło mnie. Nie stałam na brzeg na dachu, tylko balkonie. Irytujące, ale wystarczająco bezpieczne. Stuknęłam w drzwi, lekko, nie chcąc tak naprawdę obudzić nikogo, ale mających nadzieję, że Derek zwróci na to uwagę. - Nikt tu cie nie usłyszy - duch powiedział. - Jesteśmy zupełnie sami. Tak jak lubię. Podnosiłam rękę, by trzasnąć w drzwi, ale nagle zatrzymałam się. Tata zawsze powtarzał ze najlepszym sposobem na zmylenie łobuza było, nie pokazywanie mu ze się boisz. Na myśl o moim ojcu, gardło ścisnęło mi się. Czy on nadal mnie szukał? Oczywiście, szukał i nie mogłaś nic z tym zrobić. Rada taty powstała przez dzieci, które kpiły z mojego jąkania się— zrezygnowali, kiedy nie reagowałam. Więc wzięłam głęboki oddech i poszłam w ofensywie. - Powiedziałeś, że wiesz o Edison Grupie i ich eksperymentach - powiedziałem. -Byłeś ich obiektem? - Nudny. Porozmawiajmy o tobie. Masz chłopaka? Założę się ze tak. Taka słodka dziewczyna, spędzająca czas z dwoma facetami. Powinnaś być już związana z jednym z nich. Wiec, z którym?- Zaśmiał się. -Głupie pytanie. Słodka dziewczyna dostaje słodkiego faceta. Chińczyk. Miał na myśli Simona, który był pół Koreańczykiem. Zakładał przynętę na mnie, patrząc, czy skocze w obronie Simona i udowodnię, że on jest moim chłopakiem. Nie był. Dobrze jeszcze nie, chociaż wydawało się zmierzamy do tego. -Jeżeli chcesz, bym została i rozmawiała, potrzebuję najpierw odpowiedzi - powiedziałam. Śmiał się. -Tak? Nie wygląda mi na to żebyś się gdzieś wybierała. Znów chwyciłam za klamkę. Kapsel od butelki świsnął koło mojego policzka tylko kawałek od oka. Groźnie popatrzyłem w jego kierunku. - To był tylko ostrzegawczy strzał, mała nekro.- Paskudny ton wyostrzył jego głos. - Tutaj, gramy w moją grę i w moje reguły. Teraz opowiedz mi o twoim chłopaku. - Nie mam żadnego. Jeżeli wiesz cokolwiek o eksperymencie Geneza, wtedy wiesz, że nie jesteśmy tu na wakacji. Ciągła ucieczka nie pozostawia za wiele czasu na romans. -Nie pogrywaj ze mną. Uderzyłam w drzwi. Kolejny korek do butelki trafił w moje oko, zapiekło. -Jesteś w niebezpieczeństwie, mała dziewczynko. Nie przejmujesz się?- Jego głos zbliżył się do mojego ucha. -Właśnie teraz ja jestem twoim najlepszym przyjacielem, więc lepiej traktuj mnie dobrze. Zostałaś wprowadzona w pułapkę i jestem jedynym, który może cie uwolnić
. - Wprowadzona? Przez kogo? Facet, który przywiózł nas tu - szybko wymyślałam fałszywe imię- Charles? - Nie, jakiś całkowity obcy człowiek a Charles tylko przypadkowo cie tu przywiózł. Jaki zbieg okoliczności. - Ale on powiedział, że juz nie pracuje dla Edison Grupy. On był ich lekarzem - On nadal jest. -on ,on-jest dr Fellows? Ten, z którym oni rozmawiali w laboratorium? - Nikt inny. - Jesteś pewny? - Nigdy nie zapomniałbym tej twarzy. - Hę, dobrze, to jest dziwne. Po pierwsze, jego imię nie jest Charles. Po drugie, on nie jest lekarzem. Po Trzecie, znam dr Fellows ona jest moją ciocią i ten facet na dole nie wygląda jak ona. Cios przyszedł z tyłu, uderzając mocno z tył kolana. Nogi ugięły się i upadłam na czworakach.. - Nie baw sie ze mną, mała neckro. Kiedy spróbowałam sie podnieść, uderzył mnie starą deską jak kijem do baseballu. Spróbowałem odsunąć sie z drogi, ale chwycił mnie za ramie i popchnął na poręcz. Uderzenie i poręcz pękła. Przewróciłam się i przez sekundę, wszystko, co widziałam to betonowy taras dwa pietra niżej. Chwyciłam inną cześć balustrady. Przytrzymałam sie i zaczęłam się podnosić, gdy nagle poręcz zaczęła drżeć pod moja ręka. Puściłam ja i pełzłam do przejście, gdy deska uderzyła w poręcz tak mocno, ze złamała ja, tworząc unoszące się odłamki butwiejącego drewna. Pobiegłam do przodu po balkonie. Znów zamachnął się na mnie połamana deska. Odskoczyłam do tyłu, wpadając na poręcz. Złapałam równowagę i rozejrzałam się dookoła. Nigdzie go nie było. Żadnego znaku poruszania sie czegoś. Ale wiedziałem, że on tam jest, patrzy, by zobaczyć, jaki zrobię następny ruch. Ruszyłam w kierunku drzwi, lecz nagle by go zmylić skręciłam na balkonie. Huk. Kawałki szkła eksplodowały przed mną i duch pokazał się, podnosząc rozbitą butelkę. Zbladłam. Z pewnością to jest dobry pomysł. Tylko cofaj się do poręczy, zobaczymy jak długo wytrzyma. Zatrzymałam sie. Nie było gdzie uciec. Zastanawiałam się by zacząć krzyczeć. Zawsze
nienawidziłam, w filmach—ze bohaterki krzyczą. Domagając się pomocy, gdy nie maja już drogi ucieczki— ale właśnie teraz, schwytana pomiędzy władczym-rozbijajacym-butelki poltergeistem i dwu piętrową przepaścią, mogłabym przeżyć upokorzenie bycia uratowana. Problem w tym, ze nikt nie dostałby się tu w samą porę. Jasne … wiec, co zrobisz? Wszechmocny nekromanta przeciw poltergeistrowi? To było to. Naprawdę miałam ochronę, przynajmniej przeciw duchom. Dotknęłam mojego amuletu. Dała mi go moja matka Kidy byłam mała. Mówiła ze powstrzyma widzenie duchów —duchy, które wiedziałam teraz. Wydawało się ze nie działa zbyt dobrze, ale trzymając go pomagał mi koncentrować się, skupić się na tym, kim byłam. Wyobraziłam sobie odpychanie ducha.. - Nie waz się, mała dziewczynko. Tylko mnie wkurzysz. Mocniej zamknęłam oczy i posłałam mu ogromne umysłowe pchniecie . Cisza. Czekałam, słuchając, pewna, że kiedy otworze oczy, on tam Bedzie. Po chwili, otworzyłam oczy i zobaczyłam tylko szare niebo. Mimo to chwyciłam mocno poręcz, przygotowana na lecące w moja głowę rozbite butelki. -Chloe! Moje kolana zatrzęsły się po okrzyku. Kroki załomotały na dachu. Duchy nie wydaja dźwięków kroków. -Nie ruszaj się.- Obejrzałam się przez ramię, zobaczyłam Derek.
ROZDZIAŁ 3 Derek przeszedł przez płaską cześć dachu. Był ubrany w dżinsy i koszulkę, a jego stopy były bose. - Uważaj- , zawołałam. – tu jest rozbite szkoło. - Widzę . Zostań tam, gdzie jesteś. - W porządku. Cofnę się tylko ku górze i... - drewno skrzypnęło –Albo i nie. - Zostań tam. Drewno jest zgniłe. Utrzyma twoją wagę o ile stoisz nieruchomo. - Ale weszłam tu, więc nie musi być. - Nie przetestujemy tej teorii, w porządku? Nie było żadnego zwykłego zniecierpliwienia w jego głosie, co znaczyło, że martwił się naprawdę. A jeśli Derek martwił się, to powinnam zostać tam gdzie byłam. Chwyciłam się poręczy. -Nie!- powiedział. – To znaczy, tak, trzymaj się, ale nie opieraj się . Jest zbutwiałe od środka. Świetnie. Derek obejrzał się, szukał czegoś do wykorzystania. W takim razie zdjął swoją koszulę. Spróbowałam nie odwracać wzroku. Nie że wyglądał źle bez swojej koszuli. Wręcz przeciwnie, tak naprawdę, właśnie dlaczego? Powiedzmy, że przyjaciele czują się naprawdę lepiej kiedy są całkowicie ubrani. Derek podszedł tak blisko jak się ośmielił, następnie zawiązał róg koszulki i rzucił mi go. Złapałam supeł za drugim razem. -Nie wciągnę cię,- ostrzegł. Dobry pomysł, ponieważ z jego siłą wilkołaka, prawdopodobnie wyrwałby ją z moich rąk i spadłabym z dachu. -Podciągnij się. Umilkł gdy zauważył że już to robiłam. Weszłam na cześć dachu, małymi, trzęsącym krokami, wtedy poczułam, jak moje kolana zaczynają zginać się. Derek złapał moje ramię — to bez szwów, bandaży, i obtarć postrzałowych — usiadłam wolno. -Ja... posiedzę tu tylko minutkę - powiedziałam, jednak mój głos trząsł się bardziej niż chciałam. Derek usiadł obok mnie, już ubrany w koszulkę. Mogłam poczuć jak mnie obserwuje, niepewnie. - Ja... wszystko w porządku. Tylko daj mi sekundę. Bezpiecznie jest tu siedzieć, tak? - Tak, dach na tylko pochyl dwudziestu pięciu stopni, wiec... – Widząc moja minę powiedział - jest bezpieczne. Mgła rozwiała się i widziałam drzewa rozciągające się w oddali na wszystkie strony, oraz polną drogę wijąca się do domu.
- Tu był duch,- powiedziałam w końcu. - Tak, domyśliłem się tego. - Wiem ze nie powinnam za nim iść, ale - umilkłam, nie przygotowana do całkowitego wytłumaczenia się; nadal się trzęsłam. - Stałam przed twoimi drzwiami, mając nadzieję, że minie usłyszysz. Domyślam się, że tak było? - Tak jakby. Drzemałem. Obudziłem się zdezorientowany, więc zajęło mi chwilę, by przyjść tu. Miałem gorączkę. Zobaczyłam to teraz, zarumieniona skóra i lśniące oczy. − - Czy ty? - Zaczęłam. -Nie zmieniam się. Nie w tej chwili. Wiem teraz jakie to jest uczucie, i mam sposoby i by odeszło. Kiedy indziej, jak dobrze Pójdzie to jeszcze długo. - Założę się, że przemienisz się zupełnie tym razem,- powiedziałam. -Tak, może.- Jego ton powiedział, że w to wątpi. Gdy tak siedzieliśmy udało mi się ukradkiem spojrzeć na niego. W wieku szesnastu lat, Derek był o wiele wyższy ode mnie. Mocno zbudowany, zbyt, szerokie ramiona i mięśnie zazwyczaj ukrywał w workowate ciuchy, żeby nie wyglądać przerażająco.
Odkąd zaczął się zmieniać, wydawałoby się, że Matka Natura dała mu trochę luzu . Jego skóra przejaśniała się. Jego ciemne włosy nie wyglądały już na tłuste. Nadal wisiały wokół jego twarzy— nie jak emo, ale nie wydawał się tym przejmować. Ostatnio miał bardzo dużo innych rzeczy na głowie. Starałam się odpocząć i cieszyć się mglistym widokiem, ale Derek wiercił się i wiercił, co było bardziej rozpraszające niż by był po prostu sobą, i zażądał, informacji o to co się stało. - Więc był tu duch,- powiedziałam w końcu. - Powiedział, że jest Volo pół demonem. Telekinetyczny, ale silniejszy typ niż dr Davidoff. Prawdopodobnie ten sam rodzaj, którym jest Liz. Skusił mnie tu, zamknął drzwi, a później zaczął rzucać we mnie przedmiotami. Derek spoglądał ostro. - Wygnałam go. - Dobrze, ale w ogóle nie powinnaś za nim iść, Chloe. Jego ton był spokojny, rozsądny, tak nie jak Derek. Patrzyłam na niego, dziwny pomysł skradanie się w mojej głowie ze to nie był Derek. Zanim uciekłam z laboratorium Edison Grup, spotkałam pół demona, posiadającego pewne zdolności. Ona posiadła kogoś ale tylko ducha. Czy Derek mógł być opętany?
- Co? - powiedział Derek, ponieważ się gapiłam. - Czy wszystko dobrze? - Tak, tylko …- Potarł kark, wzdrygając się i wzruszając ramionami. - Zmęczony. Wyczerpany. Naprawdę wyczerpany. Zbyt dużo …- Zastanawiał się nad słowami – Bycie tutaj, bycie bezpiecznym, Nadal się dostosowuję.
To miało sens. Wilkołacza ochrona Dereka działała na hiper prędkości przez ostatnie dni, sprawiając że był czujny i ostrożny. Posiadanie teraz kogoś innego, by uważał na nas było dziwne. Jednak nie naskoczył na mnie, gdy beztrosko podążyłam za przypadkowym duchem na dach, to nie był całkowicie Derek, wiedziałam, że chodzi o coś więcej.. Kiedy spytałam, co go męczy, wymamrotał, że nic. Wycofałam się i właśnie miałam wyjaśnić więcej o duchu kiedy powiedział - To Tori. Nie podoba mi się jej historia o tym jak uciekła. Kiedy Edison Grup prawie schwytała nas zeszłej nocy, oni zaaresztowali Tori. Lecz kiedy ponownie skupili wszystkie wysiłki na największego groźniejszego – Derek'a - zostawili młodą wiedźmę tylko z jednym strażnikiem. Użyła zaklęcia uziemienia i uciekła. - Myślisz ze pozwolili jej odejść? - Nie mówię … Po prostu … nie mam żadnego dowodu. I to sprawiało ze czuł się niekomfortowo, że jego obawy są oparte na niczym tylko na przeczuciu. Matematycy i naukowcy preferowali dowody i fakty. - Jeżeli myślisz, była wtyczka od początku, to nie była.- ściszyłam głos. -Nie mów jej, że ci to powiedziałam, w porządku? Kiedy pomogła mi uciec, chciała tylko odejść od Edison Grup i pobiec z powrotem do taty. Więc zadzwoniła do niego. Zamiast tegowysłał jej mamę kobietę, przed którą uciekaliśmy. Tori została zraniona, naprawdę boleśnie. Nawet w szoku nie mogłaby czegoś takiego wymyślić. - Nie myślę że jest w tym od początku. - Tylko, że zawarła umowę zeszłej nocy? - Tak. - Czy Tori wydałaby nas za obietnice odzyskania poprzedniego życia? To jest możliwe, i powinniśmy uważać, ale kupuje jej historię. Gdyby jej mama powiedziała im, że Tori rzuca zaklęcia— w co wątpię — z tego co wiedzą to, że ma tylko przypadkowe wybuchy mocy. Jej wiążące zaklęcie mogło powstrzymać jednego strażnika. Widziałam, jak tego użyła. Nie musi wypowiadać zaklęcia. Po prostu, myśli o tym , i to robi. - Bez zaklęć? Bez ćwiczeń? - potrząsnął głowę. -Nie mów tego Simonowi.
- Nie mów Simonowi czego?- powiedział głos za nami. Obróciliśmy się, by zobaczyć, jak Simon wychodzi z dostępu. - Że Tori nie musi użyć zaklęć, by nimi rzucać- powiedział Derek. -P oważnie?- zapytał. -Masz rację. Nie mów mi. - Przeszedł przez dach. -Lepiej, nie mów jej, że potrzebuję zaklęć i tygodni praktyki i nadal jestem beznadziejny.
-Byłeś dobry z tym odwracającym czas zaklęciem zeszłej nocy,- powiedziałam. Uśmiechnął się. -Dzięki. Teraz czy ośmielę się zapytać, co robicie tu na górze? Lub czy powinienem być zazdrosny? Simon uśmiechał się, mówiąc to, ale Derek spojrzał daleko w dal – Oczywiście że nie. -Więc nie mieliście kolejnej przygody?- Simon usiadł po mojej drugiej stronie tak blisko ze otarł się o mnie, obejmując mnie. – Jak dla mnie wygląda to na dobre miejsce. Kryjówka na dachu, taras widokowy. Właśnie to jest to, hę? Taras widokowy? - Tak. I to gnijący, więc zostań tam, -powiedział Derek. - Tak zrobię. Wiec, przygoda? - Malutka - powiedziałam. -Och, człowieku. Zawsze je przegapiam. W porządku, powiedz mi to delikatnie. Co się stało? Opowiedziałam. Gdy Simon słuchał, pochłonięty i skoncentrowany, rzucił spojrzenia swojemu bratu. Przyrodniemu bratu, tak powinnam powiedzieć—jedno spojrzenie na nich i wiesz ze nie są biologicznie spokrewnieni. Simon ma piętnaście lat, jest pół roku starszy ode mnie, jest smukłej i lekkoatletycznej budowy, z ciemnymi, niemal kasztanowymi oczami w kształcie migdała i blond włosami. Kiedy Derek miał około pięciu lat, zamieszkał z Simonem i jego tatą. Są najlepszymi przyjaciółmi i braćmi, z więzami krwi czy bez nich. Powiedziałam mu tak dużo jak dotychczas Derekowi. Patrzył to ma mnie to na Dereka . -Musiałem być bardzo śpiący, jeśli nie słyszałem tych wszystkich krzyków,- powiedział Simon. - Jakie krzyki?- Powiedział Derek. - To znaczysz, że Chloe właśnie powiedziała ci, że poszła za duchem na dach i nie nawrzeszczałeś na nią jak stad do Kanady?” -Jest trochę nie w formiedzisiaj rano,- powiedziałem. -Więcej niż trochę, powiedziałbym. Nie spytałeś jej o resztę historii? Te część, w której wyjaśnia, dlaczego poszła za duchem? Ponieważ jestem pewny, że był powód. Uśmiechnęłam się. -Dziękuje. Był. To był nastolatek, który wiedział o Edison Grup i
eksperymentach. -Co?- Głowa Derek'a przekręciła się, i bardziej warknął niż zapytał. - Dlatego poszłam za nim. Tu jest martwe dziecko, które może coś wiedzieć i, jeżeli umarł tu … - Wtedy to jest problem - powiedział Simon. Kiwnęłam głową. -Moja pierwsza myślą, naturalnie, było: „Oh mój Boże, zostaliśmy wprowadzeni w pułapkę”. Simon potrząsnął głowa. -Nie Andrew. On jest jednym z tych dobrych facetów. Znam go przez całe moje życie. -Ale ja nie, i dlatego sprowokowałam ducha i to jest jasne, że on go nie rozpoznał. Andrew powiedział, że to miejsce jest własnością faceta, który założył te grupę i był zaangażowany w eksperymenty. Jeżeli tu jest duch tego dziecka, myślę, że go tam znajdziemy. - Możemy spytać Andrewa—- Simon zaczął się. Derek uciszył go. –Sami znajdziemy odpowiedzi. Simon i Derek wpatrywali się w siebie. Po sekundzie, Simon gderał coś o utrudnianiu sprawy, ale nie dyskutował. Jeżeli Derek chciał bawić się w detektywa, to dobrze. W krotce odejdziemy w każdym razie, z powrotem na ratunek tym, których zostawiliśmy i zniszczyć Edison Grup … lub coś w tym stylu. Mieliśmy taka nadzieję.
ROZDZIAŁ 4 Chwile później zaszliśmy na dol. Derek skierował się prosto do kuchni skombinować jakieś śniadanie. Może spaliśmy tylko parę godzin, ale było prawie południe i jego żołądek, przewidywalnie, warczał. Kiedy on szukał jedzenia, Simon i ja rozglądaliśmy się dookoła naszego tymczasowego nowego domu. Przeczytałam książkę raz o dziewczynie w ogromnej angielskiej rezydencji z tajnym pokojem którego nikt nie znalazł przez lata, ponieważ szafa została postawiona przed drzwiami. Pamiętam, jak myślałam, że to było śmieszne. Mój tata miał przyjaciół z naprawdę dużymi domami i nadal nie było można zgubić żadnego pokoju. Ale w tym miejscu i z małą wyobraźnią, widziałam to. Nie był tylko duży. Dziwnie zbudowany. Jakby architekt budował identyczne pokoje, bez pomysłu jak je połączyć. Przód był wystarczająco prosty. Była główna sala łącząca drzwi, schody, kuchnia, pokój dzienny i jadalnię. Dalej było to bardziej zagmatwane, odgałęziając się do kilku tylnych sal, z pokojami, które tylko dołączały się do innych pokoi. Większość była naprawdę malutkie, nawet nie dziesięć stóp. To przypomniało mi norę królika, te wszystkie małe pokoje odchodzące we wszystkich kierunkach. Nawet znaleźliśmy oddzielny zbiór schodków z powrotem, które wyglądały jakby nie były sprzątane od lat. Ponieważ Simon poszedł, zobaczyć, czy Andrew wstał, poszłam do kuchni, gdzie był Derek wpatrujący się w zardzewiałą puszkę fasoli. - Taki głodny?- Spytałam. -Będę wkrótce. Grasował po kuchni, przeszukując otwarte kredensy. -Więc nie chcesz, żebym spytała Andrew'a o to dziecko? powiedziałam. – Jednak, ufasz mu, racja? -Pewnie. Zdjął pudło krakersów i spojrzał na spod, szukając daty “najlepiej przed...” . - Nie brzmisz na przekonanego -, powiedziałem. -Jeżeli jesteśmy tu z kimś, komu nie ufasz … - Właśnie teraz, jedynymi ludźmi, którym naprawdę ufam jesteś ty i Simon. Nie wydaje mi się, że Andrew jest zaangażowany. Jeżeli tak, nie było by nas tu. Ale nie biorę tego pod uwagę, nie, jeżeli możemy znaleźć nasze własne odpowiedzi. Kiwałem głową. - Świetnie. Tylko … wiem, że nie chcesz rozmawiać z Simon, ale … Jeżeli się martwisz … Moje policzki zarumieniły się. - Nie mowie, że musisz mi się zwierzać, tylko nie …
- Zbywać cię kiedy wiesz, że coś jest nie tak.- Obrócił się i spotkał moje spojrzenie. -Nie będę. -Pije już keczup ? -Simon wszedł do kuchni. - Dziesięć minut, bro. Andrew jest w drodze i -I przeprasza wylewnie za brak jedzenia.- wszedł Andrew. Był w wieku mojego taty z naprawdę krótkimi szarymi włosami, kwadratowymi ramionami, krępej budowy i krzywym nosem. Poklepał Derek'a po ramieniu. –Niedługo będzie. Jedna z grup przynosi śniadanie i będą tu ladą chwila. Trzymał rękę na ramieniu Dereka, ściskając ją. To był niezgrabny gest, być może, dlatego że był o pół stopy niższy niż Derek, jednak wyglądało na coś ponadto. Ostatniej nocy, kiedy pierwszy raz zobaczył Dereka po kilku latach, puls niespodzianki, przerażenie przeszło przez jego twarz. Derek widział to i wiedziałam, że to poczuł - ukłucie które masz, gdy facet, którego znałeś większość swojego życia zmienił się w jakiegoś nastoletniego bandytę, z którym byś nie chciał się spotykać. Jak Simon, Andrew był czarnoksiężnikiem. Był starym przyjacielem ich taty i byłym pracownikiem Edison Grup. Był również ich kontaktem w razie niebezpieczeństwa. Andrew i ich tata mieli jakąś sprzeczkę kilka lat temu, ale nadal pozostali w kontakcie, tak że kiedy byliśmy w pułapce, przyszliśmy do niego. Andrew jeden ostatni raz ścisnął bark Dereka, i zaczął krzątać się po kuchni, ściągając garnki i płucząc je, wycierając kurze z lady i stołu, pytając, jak spaliśmy, przepraszając znów za brak przygotowania.
- Ciężko się, przygotować kiedy nie wiesz, że ktoś przychodzi,- powiedział Simon – Czy wszystko będzie w porządku? Zostaniesz tu z nami? Wiem, że masz pracę … - Która robię w domu od dwóch ostatnich lat. W końcu zbudowałem stanowisko, by łączyć się telefonicznie, dzięki Bogu. Codzienne podróże do Nowego Jorku wykańczały mnie. Teraz jadę raz na tydzień na spotkanie. Simon zwrócił się do mnie. - Andrew jest edytorem Książek. - zerknął na Andrewa. – Chloe jest scenarzystką. Zarumieniłam się i jęknęłam, oczywiście nie byłam prawdziwym scenarzysta, tylko chciałabym; ale Andrew powiedział, że chciałby usłyszeć, nad czym pracowałam, odpowiedzieć na jakiekolwiek pytania o pisaniu. Nawet zabrzmiał jakby mówił to na poważnie, w przeciwieństwie do większości dorosłych, którzy mówili takie rzeczy tylko dla żartu -Właśnie teraz, pracuje ze mną nad komiksem – powiedział Simon. - Graficzny dziennik naszych przygód. Tylko dla przyjemności. -Bardzo fajnie. Myślę, że zrobisz z tego sztukę? Twój tata powiedział mi, że jesteś... -
zadzwonił dzwonek. -I to będzie śniadanie - Andrew powiedział. -Chloe? Wiem ze Tori prawdopodobnie jest wyczerpana, ale powinna tu być, na zebraniu. - Pójdę ją obudzić. Wiec tajemnicza Grupa oporu tu była. Nie wyglądali na dużą grupę: trzech ludzi plus Andrew. Była Margaret, wyglądała jak wiele kobiet z którymi pracował mój tata - firmowo– biznesowy typ , z krótko obciętymi szaro-brązowymi włosami. Była nekromantą. Gwen była niewiele wyższa niż ja i wyglądała jakby niedawno skończyła colleg. Jeśli chodzi o nadprzyrodzony typ, z jej krótkimi blond włosami, podniesionym -w górę nosem i ostrym podbródkiem, zaczęłam zastanawiać się, czy była taka rzecz jak chochlik, ale powiedziała, że jest wiedźmą, jak Tori. Trzecim przybyszem był Russell, łysym dziadek, który był pracownikiem paramedycznym, w przypadku gdybyśmy potrzebowaliśmy lekarza po naszej przeprawie. Z Andrewem i Margaret, był jednym z założycielskich członków grupy i również kiedyś pracował dla Edison Grup. Andrew powiedział, że byli też innymi, z pół tuzina członków w Nowym Jorku i dwudziestu lub więcej w całym kraj. Jednak w tych okolicznościach to nie wydawało się bezpieczne mieć ich wszystkich tutaj, by nas spotkali. Więc wysłali tych, którzy mogliby pomóc nam najbardziej - nekromanta i wiedźma. Derek nie miał szczęścia. Nie było wilkołaków w grupie, nic dziwnego bo może było ich z tuzin par w całym kraju, w porównaniu z setkami nekromantów i wiedźm. Ci którzy posiadali siły nadprzyrodzone, i dołączyli się do Edison Grup nie byli źli. Najwięcej było takich jak moja ciocia, która zaoferowała swoje usługi jako lekarz, ponieważ chciała pomóc ludziom takim jak jej brat, nekromanta, który albo popełnił samobójstwo, albo był wpędzony na dach przez duchy, kiedy był nadal w college'u. Edison Grup uwierzyła, że odpowiedź była genetyczną manipulacją - wziąć nasze DNA, by pomniejszyć skutki uboczne i ulepszyć naszą kontrolę nad naszymi mocami. Rzeczy zaczęły się psuć, kiedy byliśmy mali i trzech wilkołaczych obiektów zaatakowało pielęgniarkę. Oni zostali “wyeliminowany.” Zabici, przez tych samych ludzi, którzy przysięgli, że chcą pomóc siłom nadprzyrodzonym. To wtedy tata Simona i inni, jak Andrew, odeszli.
Ale odejście dla niektórych nie było wystarczające. Zaniepokojeni tym co widzieli, monitorowali Edison Grup, upewniając się że nie przygotowywali niebezpieczeństwa dla innym nadprzyrodzonych. Teraz przynosiliśmy wiadomość dokładnie tego, czego bali się najbardziej. Dla większości z nas, genetyczna modyfikacja przyniosła skutek odwrotny, produkując dzieci z nieposkromionymi mocami - wiedźmy, które mogłyby rzucić bez zaklęć i nekromantów, którzy mogliby podnosić przypadkiem umarłych. Kiedy te niepowodzenia udowodniły ze nie są łatwe do kontrolowania jak Edison Grup miała nadzieję, zrobili to samą rzecz, którą zrobili z chłopcami wilkołakami. Zabili ich.
Teraz przyszliśmy do grupy Andrewa po pomoc. Byliśmy w śmiertelnym niebezpieczeństwie i zostawiliśmy tam inne obiekty, Rachel i moją ciocię Lauren, która była w nawet większym niebezpieczeństwie. Prosiliśmy tę grupę, żeby uratowali ich i zlikwidowali niebezpieczeństwo przeciwko nam. Czy byli za tym? Nie mieliśmy żadnego pojęcia. Gwen przyniosła na śniadanie: pączki, kawę i mleko czekoladowe, które jestem, pewna że pomyślała, iż byłaby to doskonałym poczęstunkiem dla nastolatków. Byłoby … jeżeli nie żylibyśmy na niezdrowym jedzeniu przez trzy dni i jeżeli jeden z nas nie był cukrzycowy. Simon wybrał pączek i karton mleka czekoladowego, żartując o posiadaniu wymówki, by zjeść rzeczy, które zwykle były poza jego dietą. To Derek był tym, który skarżył się. Andrew przeprosił za zapominanie, aby ostrzec innych o Simonie i obiecał bardziej pożywne jedzenie na kolejnym posiłku. Każdy był naprawdę miły i współczujący i być może tylko byłam paranoikiem —Derek trącił na mnie— ale za tymi uśmiechami i miłymi oczami, dało się wyczuć niepokoju, o którym oni nie mogliby przestać myśleć - o naszym bałaganie –wzmożonych mocach. Jakby nie mogli pomóc nie myśląc, że jesteśmy zupełnie jak bomby z opóźnionym zapłonem. Nie byłam jedyną, która czuła się niewygodnie. Kiedy ruszyliśmy się do pokoju dziennego, Derek wycofał się do kąta i pozostał tam. Simon powiedział zaledwie słowo. Tori, która zwykle nie chciała mieć z nami nic wspólnego, usiadła tak blisko mnie, że myślałem, że próbowała, zwędzić mojego pączka. My przeciwko nim. Genetycznie zmodyfikowani dziwacy przeciw normalnym siłom nadprzyrodzonym. To Simon i ja w większości rozmawialiśmy. Był to dziwny dla mnie, dzieciak, który zawsze siadał z tyłu grupy, mając nadzieję, że nie będzie wezwany do odpowiedzi, ponieważ mogłaby zacząć się jąkać. Ale ciężar dowodu spoczął na mnie i tym, co zobaczyłam: duchy innych dzieci i pliki w komputerze dr Davidoffa. Gdy wyjaśniliśmy, widziałam współczucie w ich oczach, ale również wątpliwości. Uwierzyli, że eksperyment poszedł źle dla niektórych obiektów - to było dokładnie to czego się bali, kiedy zrezygnowali. Również uwierzyli nam o Lyle House, “domu grupy” gdzie Edison Grup trzymała nas. Kiedy eksperyment runął, naturalnie Edison Grup próbowałaby zatuszować ślady. Ale reszta tego? Polowanie na nas kiedy uciekliśmy? Czy strzelanie do nas, najpierw z rzutkami środka uspokajającego, potem prawdziwymi kulami? Czy zamkniecie nas w laboratorium? Czy zabicie trojki dzieci, którym nie udała się rehabilitacja? To brzmiało jak z filmu. Bez dwóch zdań. Jako ambitny scenarzysta / dyrektor, jeżeli usłyszałabym ten styl, odprawiłbym to jako zbyt śmiertelne. Mógłbym powiedzieć, że Andrew uwierzył nam. Gwen także. Widziałam to z przerażenia na jej twarzy. Ale Gwen była najmłodsza i jej opinia wydawała się nie liczyć za bardzo. Russell i Mrgaret nie mogli ukryć sceptycyzmu i wiedziałam, że przekonanie ich, by nam pomogli nie będzie takie łatwe jak mięliśmy nadzieje.
W końcu, wyrzuciłam z siebie, -Rachela i moja ciocia są w niebezpieczeństwie. Mogą zostać zabite każdego dnia, o ile już nie są. -Twoja ciocia jest wartościowym członkiem zespołu,- powiedziała Margaret, jej surowa twarz była nieczytelna. -Nie zabiją jej. Ani twoja przyjaciółka nie wydaje się być w dużym niebezpieczeństwie. Jest szczęśliwa i uległa. To jest wszystko, o co mogą teraz prosić. -Ale, jeżeli dowie się prawdy, nie będzie tak uległa— Wtrącił się Russell. - Twoja ciocia i twoja przyjaciółka dokonały wyboru, Chloe. Tak ciężko jak się to wydaje. Obie cie zdradziły. Nie myślałem, że będziesz tak chętna, by je ratować. -Moja ciocia... -Pomogła ci uciec, wiem. Ale nie byłabyś tam, jeżeli nie byłoby to przez zdradę twoich przyjaciół. Rae powiedziała dr Davidoff o naszych planach ucieczki, więc byli gotowi kiedy próbowaliśmy uciec. Uwierzyła w ich kłamstwa o chęci pomocy nam i ze chłopcy zrobili mi pranie mózgu - Pomyliła się. Czy mówisz, że dlatego powinniśmy pozwolić, jej umrzeć?- Mój głos podnosił się. Przełknęłam, próbując pozostać spokojna, rozsądna. -Cokolwiek zrobiła w tedy, myślała, że była to właściwa rzecz i nie opuszczę jej teraz. Zerknąłem na innych. Simon zgodził się szybko i zajadle. Derek wymamrotał burkliwe -Tak wystawiła nas, ale głupota nie jest główną zbrodnią. Wszyscy spojrzeliśmy na Tori. Wstrzymałam oddech, czując uważne spojrzeń dorosłych na nas, wiedzący potrzebujemy zgodności w tym. - Skoro już wracamy po ciocie Chloe, Rae tez powinna zostać uratowana,- powiedziała Tori. -I obie muszą zostać uratowane NIEZWŁOCZNIE. Edison Grup może nie jest grupa mściwych morderczych maniaków, ale moja matka tak, jest wyjątkiem i kiedy odeszliśmy, naprawdę nie była szczęśliwa z powodu dr Fellows. -Nie wydaje mi się.- zaczął Russell. -Teraz to nie czas, żeby przejść do nudnej części dyskusji, - wtrącił Andrew. -Dlaczego wy dzieci nie pojedziecie na gore i sprawdzicie inne pokoje. Jestem pewny, ze każdemu się jakiś spodoba. - Tu nam dobrze- powiedział Simon. Andrew popatrzył na innych. Chcieli nas się pozbyć z pokoju, aby móc przedyskutować, czy mieli nam pomóc czy nie.
Chciałam wrzasnąć, Co tu jest do dyskusji? Ludzie, dla których ty pracowałeś zabijają dzieci. Czy to nie jest twoją misją - upewnić się, czy ich praca nie rani ludzi? Zatrzymaj rzuć zawzięcie pączka i zrób coś! - Dlaczego nie ...?- zaczął Andrew. - Tu nam dobrze- Wyszło jako warczenie. Był to tylko Derek ze swoim poważnym tonem, ale w pokój nagle zrobiło się bardzo spokojnie. Wszystkie oczy zwróciły się na niego, każde spojrzenie było ostrożne. Derek spojrzał daleko i wymamrotał, -Chcesz, byśmy wyszli? -Proszę-, Andrew powiedział. -To byłoby łatwiejsze. -Nieważne. Derek wyprowadził nas.
ROZDZIAŁ5
W dole korytarza, Derek odwrócił się – Wy idźcie i poszukajcie nowej sypialni dla Tori. Ja zdobędę więcej ponczyków. Simon i ja wymieniliśmy spojrzenia. Tak bardzo jak Derek kochał jeść ostatnia rzeczą, o jakiej myślał właśnie teraz to napełnienie żołądka. Miał na myśli, to: zabierzcie Tori i wyjdźcie stad, bym mógł podsłuchać spotkanie. Słuch Wilkołaka oznaczał, że mógł podsłuchiwać rozmowy w kuchni. - Zachowaj dla mnie sos czekoladowy - powiedział Simon, prowadząc Tori i mnie do schodów. - Nie powinieneś go chcieć. - Tylko cie podpuszczam – Simon odwrócił się - Chodź, Tori. Znajdźmy ci twój własny pokój. Jak przypuszczałam, Tori chciała zostać ze mną. Nie, żeby to powiedziała, oczywiście. Sprawdziła inne opcje, marudząc i lamentując jak zakurzone były i jak podejrzewałam zamierzała zostać ze mną mimo wszystko. Zaproponowałam, że ja wezmę inny pokój. Wpatrywała się we mnie mówiąc, że jestem zbyt miła i powinnam nauczyć się stawać w swojej obronie. Zdecydowałam, że był to czas na prysznic. Prysznic również dawałby mi, szanse zmyć tymczasowa farbę z włosów. Kiedy uciekliśmy z Lyle House, mój tata został poinformowany, że zrobiłam tylko to —uciekłam. Nie miał żadnego pojęcia, ze prawie natychmiast zostałam złapana i zawieziona do laboratorium Edison Grup. Nie wiedział, co to Edison Grup, czy kto to nekromanta. Dla niego, jego schizofreniczna córka uciekła z domu grupy i teraz żyła na ulicach Buffalo. Więc zaoferował nagrodę. Pół miliona dolarów.. Chciałem dać mu znać, że ze mną wszystko w porządku. Boże, chciałam. Ale Ciocia Lauren powiedziała, że jest bezpieczniejszy nie znając prawdy, a Derek zgodził się z tym. A więc jak na razie, próbowałam naprawdę nie myśleć, o tym jak mocno musi się martwic. Prześlę mu wiadomość, gdy tylko będzie to bezpieczne. Tymczasem jego nagroda była problemem. Moje truskawkowe blond włosy były wyróżniające się, nawet bardziej niż czerwone pasemka, które sobie zrobiłam zanim zostałam wysłana do Lyle House. Więc Derek kupił mi tymczasową farbę. Czarna farba. Byłam zbyt blada do czarnego i wyglądałam dokładnie jak nekromanta: biała skóra i rażące czarne włosy. Wykapany Got. Ale teraz, na szczęście, kolor zanikał. Lub tak myślałam. Tori poszła za mną wzdłuż korytarza, oferując wskazówki jak pozbyć się farby, będąc Miss Pomocy dwie minuty po tym jak nazwała mnie mięczakiem. W te dni, wydawało się że idziemy razem w tym samym kierunku z Tori. Zaczęłyśmy zbliżać się w kierunku przyjaźni, przypominając sobie, że powinnyśmy być śmiertelnymi wrogami.
Właśnie teraz była w przyjaznym nastroju. -Nie myj ich więcej niż trzy razy lub twoje włosy będą jak słoma. Widziałam tam odżywkę. Upewnij się że ją użyjesz, i pozwól jej wsiąknąć. -Akurat teraz, suche włosy są lepsze, niż czarne włosy. Simon pokręcił głowa z niepokojem. - Zmywasz kolor? -Tak szybko jak mogę. Zawahał się, spojrzenie w jego oczach mówiło mi że miał coś do powiedzenia, czego naprawdę nie chce. -Wiem, że chcesz, się go pozbyć, ale … cóż, jeśli mamy wyjść … - W tym momencie, mam szlaban na czarne włosy. - Nie jest tak źle. Tori cmoknęła z kpina, -Simon myśli, ze Gotycka dziewczyna jest gorąca. Popatrzył na nią groźnie. –Nie, chce tylko— niecierpliwym spojrzeniem mówił Tori, żeby spadała. Kiedy stała nie ruszając się, pochylił się w dół do mojego ucha, splatając palce z moimi. - Wiem, że chcesz pozbyć się tego. Poproszę Andrew'a, żeby dał ci lepszy kolor. Nie interesuje mnie to, jak wyglądają twoje włosy. Chce tylko żebyś była bezpieczna. - Jakie to słodkie – Powiedziała Tori. Simon ruszył się, i stanął między nami, plecami do niej. -Możesz sprawdzić z Andrew'em. Być może jestem przewrażliwiony— -Nie, nie jesteś. Nadal potrzebuję i tak wziąć prysznic, ale nie będę próbowała zmyć koloru. -Dobrze. Och i Derek mówił, że pytałaś o lekcje samoobrony. Może poćwiczymy później? Naprawdę nie byłam w nastroju na to, ale uśmiechał się, chętny zrobić coś miłego dla mnie po zawetowaniu mojej chęci doprowadzenia włosów do porządku. Nie żebyśmy mieli coś lepszego do roboty, wiec powiedziałam –Pewnie. - Brzmi nieźle - powiedziała Tori - Tak, wiem, nie zapraszałeś mnie, ale możemy obie skorzystać z treningów. I nie próbuję, dostać się między was dwoje. Skończyłam z tobą, Simon. Myślę, że ty i Chloe tworzycie najbardziej słodko - mdłą parę jaką kiedykolwiek widziałam. Ale możecie sobie zaglądać w dusze innym razem. Właśnie teraz potrzebuję lekcji samoobrony. Więc spotkamy się z tyłu. Zmierzała do schodków, wołając, -I nie będziecie sam na sam przez długi czas. Jestem pewna, że Derek dołączy do nas, w gdy skończy podsłuchiwać. Wpadłam na Derek'a, gdy wyszłam z łazienki - Koniec spotkania? – Zapytałam
- Tak Simon wychylił głowę z ich pokoju, Derek skinął by do nad dołączył. -Gdzie jest Tori? - spytał. - Na zewnątrz. Czeka na nas, więc nie możemy być długo. - I jaka jest decyzja? – zapytał Simon. - Gwen i Andrew wierzą nam. Margaret podejrzewa, ze mogliśmy źle zrozumieć sytuację i wyciągnęliśmy pochopny wniosek o Liz, Brady i Amber o tym że zostali zabici. Jedynie Russell myśli, że umyślnie kłamiemy. - Głupek. Skąd on się wziął? Derek posłał mu spojrzenie. Simon umilkł i gestem reki pozwoliłby kontynuował. - Maja telekonferencje z kilkoma innymi starszymi członkami i— Derek spojrzał na mnie i przeczytałam odpowiedź w jego spojrzeniu, gdy wpatrzy się we mnie. - Chcą zwolnić, dostać najpierw więcej informacji. Wyślą zespół do Buffalo, by zrobili trochę rekonesansu. Simon popatrzył spode łba. –Jasne zwolnic i umocnić przekonania, kiedy Rachela i dr Fellows mogłyby być— Patrzył na mnie - Przepraszam. Staliśmy tam przez minutę, kipiąc. Zwróciłam się do Derek'a – Jak myślisz co powinniśmy zrobić? - Teraz? Zagramy w to.- Jego głos był burkliwy z frustracji -. Nic innego, nie możemy zrobić. Ściga nas Edison Grup. Musimy się ukryć. Tori znaleźliśmy na tyłach. Przeprosiłam, że tak długo to trwało; oni nie. Simon zaledwie zaczął pokazywać nam jak trzymać za przegub, kiedy Andrew wezwał nas do środka. Russell już wyszedł. –Uciekł - wymamrotał Simon, -by nie musiał nam patrzeć prosto w oczy po tym jak powie iż myśli że kłamiemy. Gwen odeszła także, ale tylko po to, by kupić artykuły spożywcze i obiad na wynos dla nas. Tak, to był już czas obiadu. Wstając tak późno, opuściliśmy lunch. Zjedliśmy z Andrew'em, Gwen i Margaret. Ułożyli plan w optymistycznym terminie, oczywiście—robili tylko szybki rekonesans prac przygotowawczych do ratunku. -Wiec - powiedział Andrew – przez kolejne kilka dni, wasza praca będzie potrójnie. Odpocznijcie na górze. Powiedzcie nam wszystko, co możecie o laboratorium. I trochę potrenujcie. -Trening? - To ożywiło Tori. Mnie także.
Gwen uśmiechnęła się. -Tak. Dlatego Margaret i ja jesteśmy tutaj. - Ja będę pracować z Simonem,- powiedział Andrew -chociaż wiem, ze twój tata szkoli cię przez lata. -Jestem pewny, że może trochę potrenować – powiedziała Tori. Simon pstryknął palcami na nią . Andrew udawał ze tego nie widział . -Jeśli chodzi o Dereka … - powiedział Andrew. -Tak, wiem. Nie macie żadnych nauczycieli wilkołaków dla mnie. - Prawda, ale mamy kogoś. Tomas, członek pół demon, który żyje w Nowym Jersey. Możesz pamiętasz go z czasów, gdy żyłeś w laboratorium. On był członkiem zespołu odpowiedzialnego za sekcję projektu wilkołaka. Wyobraziłam to sobie, czy Derek wzdrygnął się? Nie winiłabym go, gdyby to zrobił. Derek żył w laboratorium, dopóki tata Simona nie zabrał go i zrezygnowali z tej sekcji eksperymentu. Inne trzy wilkołaki już zostały zabite. Spotykanie z jego “dozorcą” na pewno nie byłoby szczęśliwym spotkaniem. -Tomas zrezygnował zanim opuściłeś laboratorium, głównie przez to ze nie zgodził się z tym jak ci, chłopcy zostali potraktowani. Ale on wie więcej o wilkołakach niż ktokolwiek, kogo znam. Twój tata użył go jako źródło informacji jak cię wychować. Ramiona Dereka odprężyły się. -Tak? - Wyjechał w interesach, ale będzie w przyszłym tygodniu. Jeżeli nadal będziemy czekać — mam nadzieje ze nie— to porozmawiacie, może masz jakieś pytania, na które mógłby odpowiedzieć.
ROZDZIAŁ 6
PO OBIEDZIE, ANDREW OSTRZEGŁ nas, że światła gasną o dziesiątej. Do tego czasu, miał zamiar nadrabiać zaległości w jakiejś pracy a my mogliśmy zajmować się sobą. Problem polegał na tym, że nie chcieliśmy się bawić. Lub iść spać. Chcieliśmy z powrotem mieć nasze życia— zatrzymać Edison Grup, uwolnić Ciocię Lauren i Rae, znaleźć tatę chłopaków i dać mojemu ojcu znać, że jestem bezpieczna. Usiąść do gier byłoby torturą … i to jest dokładnie to , co sugerował nam Andrew, dom był zmianą kierunków. Tori i ja zmierzałyśmy do naszego pokoju, kiedy Gwen weszła do sali, by powiedzieć do widzenia. -Mogę spytać cie o kilka rzeczy zanim pójdziesz?- powiedziała Tori do Gwen, zbiegając w dół schodami. -Jestem nowa w cały tej wiedźmiej sytuacji i wiem, że zaczynamy lekcje jutro, ale, jeżeli masz czas na kilka pytań …
Gwen uśmiechnęła się. -Zawsze. Zazwyczaj jest dużo wokół mnie studentów, więc czekam na to. Chodź do salonu i porozmawiamy. Poczułam ostry ból zazdrości. Także miałam pytania. Tonę. I kogo dostałem na nauczyciela? Mrgaret, która nie była taka, żeby spędzić razem czas i gawędzić. Nie wspominając faktu, że ona była jedną z osób, które miały wątpliwości. Poszłam z trudem w górę schodami i naprawdę nie zauważałem, że drzwi chłopaków były otwarte, dopóki Derek nie wyciąga ręki, dotykając mojego łokcia. -Hej,- powiedziałam, zmuszając się do uśmiechu. - Zajęta? - powiedział, szeptem. - Chciałabym. Co się dzieje? Spojrzał z powrotem na drzwi łazienki. Światło świeciło się pod drzwiami. Poszedł bliżej, ściszając głos jeszcze bardziej. -Myślałem, ze, jeśli nic nie robisz, może moglibyśmy,— Drzwi do łazienki otworzyły się i Derek podskoczył. Simon wyszedł z łazienki. -Dobrze, znalazłeś Chloe,- powiedział. - Wiec, co robimy? Ten raz, nie ominę żadnej przygody -Wszystkie nasze przygody są przypadkowe,- powiedziałam, - i bylibyśmy szczęśliwi, by móc je wszystkie przegapić –Spojrzałam na Derek'a. – Co mówiłeś? -Nic. Tylko, że nie powinniśmy robić zbyt dużo. -W porządku. Wiec, co robimy? -Nic dziś wieczorem. Tylko … nieważne.- Wycofał się do ich pokoju. Spojrzałam na Simona. -Tak, on jest dziwny. Porozmawiam z nim. Złapie ci za kilka minut. Zmierzałam do naszego pokoju, kiedy pojawiła się Tori. Weszłyśmy i prowadziłyśmy niezgrabną rozmowę, na szczęście przerwaną przez Simon, kiedy zapukał do naszych drzwi. - Wszyscy przyzwoici*? - zawołał i zaczął otwierać drzwi. -Przepraszam?- powiedziała Tori - Mógłbyś przynajmniej dać nam czas na odpowiedź? -To było ostrzeżenie, nie pytanie. Byłem grzeczny -Bycie grzecznym oznaczałoby poczekanie. Podniosłam rękę. To wszystko, co wystarczyło by wstrzymać kłótnie.
-Znalazłem coś,- powiedział Simon, wchodząc. Wyciągnął stary klucz z kieszeni i uśmiechnął się do mnie. -To było przyklejone do tyłu mojego kredensu. Co o tym myślisz? Ukryty skarb? Tajne przejście? Zamknięty pokój, gdzie trzymają szaloną starą Ciocię Edne? -To prawdopodobnie otwiera inny kredens,- powiedziała Tori. –Tylko, że wyrzucili go pięćdziesiąt lat temu. - Tragicznie jest, urodzić się bez wyobraźni. Czy dlatego są wielogodzinne akcje dobroczynne w telewizji?- obrócił się do mnie. -Chloe, pomóż mi z tym. Wzięłam klucz. Był ciężki i zardzewiały -. Jest zdecydowanie stary. I został schowany. Spojrzałam w górę w niego. -Znudzony, nieprawdaż? - Śmiertelnie. Wiec przyjdziesz sprawdzić? Tori przewróciła oczami. -Myślę, że się położę i będę śnić o byciu w domu, z dzieciakami, które nie myślą, że zamknięte drzwi to zabawa.
* nie brzmi to po polsku, ale chodzi o to czy są ubrane:) -Hej, mówiłem ci, że jesteśmy nie fajni,- powiedział Simon – Im więcej czasu spędzasz z nami, tym bardziej to się zaciera - Popatrzył na mnie. – Idziesz? Kiedy nie odpowiedziałem bezzwłocznie, powiedział, -Nie?- Rozczarowanie brzmiało w jego głosie zanim odepchnął je wymuszonym uśmiechem. – W porządku. Jesteś zmęczona— -To nie to. Ja tylko … potrzebuje danych tego dzieciaka, które widziałam i domyślić się jaki miał związek z tym domem. - Jakiego dzieciaka? – spytała Tori . Wyjaśniłam sytuację z duchem, i powiedziałam, -wiem, że Derek powiedział, że nie powinniśmy robić zbyt dużo dziś wieczorem, ale … -Ale, najwidoczniej to ostrzeżenie odnosi się tylko do nas, ponieważ jest wyłączony właśnie teraz, poluje na wskazówki o tym dziecku. Nie chciał, żebyśmy zakasali rękawy do pracy. Mówi, że to będzie wyglądać podejrzanie, jeżeli wszyscy będziemy szukać. Więc Derek szukał bez mnie? Poczułam ostry ból … nie wiem, domyślam się że to rozczarowanie. Wtedy pomyślałam o wcześniejszym, tym w korytarzu. Czy on próbował zaprosić mnie samą? Rozczarowanie urosło. -Co powiesz na te lekcje samoobrony?- zapytała Tori. -Pewnie, domyślam się …- powiedział Simon – Lepsze to niż nic. -Właściwie, jest coś jeszcze, co powinnam zrobić,- powiedziałem. – Wy idźcie. Patrzyli na mnie jakbym sugerowała, że maja pływać z rekinami. Niezła analogia, naprawdę. Simon i Tori ćwiczący samoobronę razem do rozlewu krwi.
- Co masz na myśli? – Zapytał Simon -Tylko … Dobrze, moja ciocia … To, co widziałem zeszłej nocy … Chciałabym … - Chcesz spróbować wezwać ja - Tori skończył za mnie. -Sprawdzić, czy nie żyć, racja? Simon rzucił jej spojrzenie że jest taka tępa, ale przytaknęłam. - Racja. I Liz. Chcę spróbować skontaktować się z Liz. Była użyteczna w szukaniu wskazówek. Problem jest z tym, że, jeżeli wzywam, mógłbym wezwać tego innego chłopaka przez przypadek. -I, dlatego nie powinnaś robić tego samotnie,- Simon powiedział. – Zostanę z tobą. - Ja też – powiedziała Tori -Jeżeli naprawdę wezwiesz dziecko demona, być może będę mogła nakłonić go do mówienia. Podniosła rękę. Kula energii zaczęła wirować. -W porządku - , powiedziałam.
ROZDZIAŁ 7
WZYWANIE NIE JEST TAK fajne jak oglądamy w filmach. Zasadniczo jest to odwrotność wyganiania ducha. Zamykam oczy i obrazuję przyciąganie ducha zamiast popychania go z powrotem. Idealnie byłoby gdybym miała coś, co należało do nieboszczyka. Używałam kurtki Liz zanim mama Tori jej nie skonfiskowała. Nie miałam niczego co należało do mojej cioci. Wiec jedynym sposobem, by mogło się udać, to, jeżeli unosili się gdzieś w pobliżu, czekając aż nawiążę kontakt. Podejrzewałam, że jeden duch unosił się w pobliżu— odepchnęłam go dziś rano. Kiedy zostałam skuszona, by przepytać go, głos w mojej głowie— który zabrzmiał zaskakująco jak Derek —ostrzegał mnie przed tym. Nie pokazywał się wcześniej i zniknął, gdy go wygnałam. Wiec, jak siadłam na podłodze w naszym pokoju, uważałam, by utrzymać w mojej głowie bardzo czyste obrazy mojej cioci i Liz, zamieniające się miedzy sobą. Kiedy miałabym nadzieję, że nie zobaczę mojej cioci, naprawdę chciałem skontaktować się z Liz, moja była współlokatorka z Lyle House. Została zabita w noc, gdy przybyłam. Zajęło jej trochę czasu, by uwierzyć ze nie żyć, ale, gdy tylko to zrobiła, odmówiła przejścia na drugą strona. Pozostała i pomogła. Nie tylko jako duch była doskonałym szpiegiem, ale Liz była tym samym typem pół demona, co dzieciak dziś rano— telekinetyczny, znaczy, że była poltergeist'em. A więc tak, Liz byłaby bardzo przydatna właśnie teraz; ale, więcej niż tylko to, chciałam ją zobaczyć, upewnić się czy było wszystko w porządku. -Ten naszyjnik ma uchronić cie przed widzeniem duchów, racja? - spytała Tori po kilku próbach nieudanego wzywania. Simon otworzył jego usta, by zbesztać ją że przerywa, ale szybko go uciszyłam. -Oczywiście nadal je widzę - powiedziałam. – Najwidoczniej nie działa lub rzeczy byłyby dużo gorsze bez niego, jestem pewna, ale ewentualnie to sprawdzę. Chcę porozmawiać o tym z Margaret. -W porządku, ale, jeżeli to trzyma duchy daleko od ciebie, być może to jest powód, dlaczego Liz nie przychodzi. Mała racje. I jednak … dotknęłam naszyjnika. Jeżeli naprawdę działał, co jeszcze gorszego mogło być w pobliżu? Coś gorszego niż telekinetyczny dzieciak pół demon? -Dlaczego go nie zdejmiesz? - Kontynuowała Tori. -Ponieważ ona— wtrącił Simon, i nagle ucichł -.Pozwól, że popróbuje jeszcze trochę.. Te rzeczy wymagają czasu a nam się nie spieszy. Jeżeli się nudzisz, nasz pokój jest pusty. Tori wyglądała jakby chciała warknąć, ale nie mogła, nie kiedy brzmiał tak rozsądnie.
- Wszystko w porządku – powiedziała, wznowiłam wzywanie. Ponieważ Liz była tym, kogo naprawdę chciałam zobaczyć, była tym, na kim skoncentrowałam się, rzucając tylko sporadyczne zdania do mojej cioci, modlącym się by nie odpowiedziała. W końcu, kiedy Liz nie odpowiedziała, intensywniej wołałam Ciocie Lauren. Jeżeli chciałam potwierdzenia, że nadal jest żywa, musiałam wiedzieć, więc spróbowałam tak mocno jak mogłam, by ją wezwać. -Nie rób- szepnęła Tori. Moje oczy otworzyły się. -Nie rób, czego? Zmarszczyła brwi. -Powiedziałaś ‘Nie rób’- podpowiedziałam. -Um, nie, nie otworzyłam ust - Nie zrobiła tego - powiedział Simon - Musisz słyszeć ducha. Zamknęłam oczy i skoncentrowałem się na Liz. -Nie rób- , słaby żeński głos szepnął. -Proszę, dziecko. Skręciło mnie w żołądku. To nie była Liz. Ale nie było to cymś, czym Ciocia Lauren wzywała mnie. Lub było? Nie byłam pewna. -Jeżeli jesteś tam, kimkolwiek jesteś, proszę ukaz się. Nic. -Amulet- szepnęła Tori -Jeżeli nie może przedostać się, to musi ją zatrzymywać. Sięgnąłem po mój naszyjnik. -Nie!- głos szepnął. -Nie bezpieczny. -Nie chcesz, bym go zdjęła? Żadnej odpowiedź. Moje ręce trzęsły się tak bardzo ze amulet poruszył się na mojej szyi. . - Dalej- powiedział Simon. – Jesteśmy tutaj. Jeśli cokolwiek się zdarzy, założę ci go z powrotem. Zaczęłam go podnosić. -Nie! Proszę, dziecko. Zbyt niebezpiecznie. Nie tu. On przyjdzie. -Kto przyjdzie?
Cisza. Wtedy myślałam, że usłyszałam jej szept, ale było zbyt słabe dla mnie, by zrozumieć. -Próbuje mnie ostrzec o czymś, ale jej nie słyszę.- powiedziałem. Simon pokazał mi, bym zdjęła naszyjnik. Podnosiłam go ponad moją głowe— -Co do diabła robicie? - ryknął głos. Derek wszedł do pokoju i energicznie szrpnął amulet z powrotem na dół. -Wzywasz bez swojego amuletu? Jesteś szalona? Duch skusił cię na dach dzisiaj rano, mógł cie zabić. Simon wstał. -Uspokój się, w porządku? Próbowaliśmy wezwać Liz. Wtedy duch chciał ostrzec Chloe o czymś, ale nie usłyszała jej, więc sugerowaliśmy by zdjęła naszyjnik, i zobaczyć, czy to pomógłby temu zmaterializować się. Derek ściągnął brwi. -Tylko, dlatego ze to sugerujesz, nie znaczy, że musi cie słuchać. Ona wie lepiej. -Nie, ale pomysł miał sens - powiedziałem. –Byłam ostrożna. Jeżeli zatrzymałbyś się, żeby popatrzeć zamiast wrzeszczeć tutaj, zobaczyłbyś to. Derek nie przestawał groźnie patrzeć, ponad mną. Nikt nie przerażał jak Derek, ale miałam wystarczające doświadczenie, by stanąć mu na drodze. - Zostawię naszyjnik - powiedziałem, -ale będę próbować dalej. Jeżeli ona nadal tu jest, wtedy może go zdejmę. -Kto to jest? -Ja—ja— jąknęłam, z zaciśniętą klaka. - M-może moja ciocia. Ja—ja—nie myślę tak, ale … powinnam znów spróbować. Wtedy gniew odszedł z jego twarzy. Przebiegł rękę przez włosy, westchnął, i kiwną głową. -W porządku. Powinnaś. Jeżeli wróci i będzie ci się wydawać, że stara się cie ostrzec, wtedy … zobaczymy, co możemy zrobić z naszyjnikiem. Mogłabym powiedzieć, że to naprawdę była moja decyzja, ale uspokajał się i nie chciałam, znów go nakręcać. Więc spróbowałem jeszcze jeden raz. Bez szczęścia. -Nie chciała, żebym wzywała tutaj - powiedziałam. -Tak? Prawdopodobnie, dlatego, że mogłabyś wezwać pół demona.- Derek zatrzymał się, wtedy powiedział bez sarkazmu. –Jutro pójdziemy na spacer, pójdziemy dalej od domu i spróbujemy znów. -Przyjdę,- powiedziała Tori -I, jeżeli ten idiota ukazuje się? Podnosiła palce. Piłka energii uniosła się, wirując ponad palcami. Uśmiechnęła się i odrzuciła rękę do tyłu, jakby rzucała piłka. To uderzyło ścianę i eksplodowało w prysznicu iskier, przypiekając wyblakła tapetę.
- Oj - , powiedziała. Derek obrócił się do niej - Co do diabła myślisz, że robisz? -Popisuje się. Nie wiedziałem, że to zrobię. Podszedł i wytarł ścianę. Ślady pozostały. - Nikt tego nie zauważy – powiedziała Tori. – a jeżeli tak na pewno nie będą przeciwni moim czarom. - Nie interesuje mnie to. Ktoś mógł cie zobaczyć. -Więc dostanę za zniszczenie tapety. Przeżyję. -Nie rozumiesz tego, prawda? Nie możemy robić takich rzeczy. Już się zamartiają tym jak potężni jesteśmy. Musimy to opanować lub sprawimy, iż będą nerwowi i mogliby zdecydować że naprawdę powinniśmy zostać zamknięci w laboratorium. -Teraz to poszło trochę za daleko,- powiedział Simon. Kiedy Derek spojrzał na niego, podnosił ręce i obniżył głos. -Spójrz, wiem, dlaczego świrujesz - Nie świruję -W porządku, tylko … myślę, że musimy uważać, ale już wiedzą o eksperymentach. Nie oczekują, byśmy byli normalnymi siłami nadprzyrodzonymi. Tak, ty prawdopodobnie nie powinieneś iść i rzucać meblami a Tori nie powinna rzucać ognistych kul, ale ogólnie … cóż … - Powinni wiedzieć,- powiedziała Tori -Jeżeli próbujemy przekonać ich, że Edison Grup nabałaganiła w nas, muszą widzieć dowód. Powinni wiedzieć, że mogę robić takie rzeczy. Powinni wiedzieć, że możesz przerzucić kanapę przez pokój. Powinni wiedzieć, że Chloe może wskrzeszać umarłych. - Nie - Kiedy nikt nie odpowiedział, Derek patrzył od twarzy do twarzy, i jego groźne spojrzenie zatrzymało się na mnie. – Absolutnie nie. -Um, nie odezwałam się - powiedziałam. -Tylko mówię, do wszystkich, że musimy panować nad tym. Nie możemy dać im jakiegokolwiek powodu— Spojrzał ostro. -Andrew idzie.- Jedno ostatnie spojrzenie na przypieczona tapetę i wypchnął nas z sypialni. Andrew chciał nas w łóżku, więc Simon odszedł, by sprawdzić poziom cukru we krwi na noc. Poszłam na dół po trochę wody i gdy szłam ze szkłem pojawił się Andrew. -Simon mówił mi, że masz problemy z spaniem, więc dam ci to.- Położył małą pigułkę na mojej dłoni. -To jest pół dawki leku nasennego. Nie każę ci go wziąć. Nie będę pytać, czy to zrobiłaś. Jestem pewny, że dostałaś wystarczająco pigułek do spania w Lyle House. Tylko myślę, że to jest ważne dla ciebie, by dobrze wyspać się jak reszta. Jeżeli zdecydujesz się
wziąć, jest woda w lodówce. Odszedł. Gapiłam się na pigułkę. Branie tego wydawało mi się wykrętem. - Musiałam nauczyć się dogadywać z duchami, ponieważ one nie miały zamiaru nigdzie odejść. Ale miał rację—potrzebowałam snu. Będąc wypoczęta pomogłoby mi lepiej jutro się szkolić. I jeszcze … -Zażyj pigułkę.- Podskoczyłam. Derek podszedł do lady i chwycił dwa jabłka z miski. -Potrzebujesz snu. Nieustępliwość nie zrobi tu na nikim wrażenia. To jest po prostu głupie. Ach, Derek. Zawsze taki zachęcający. - Co z tobą - Powiedziałem. -Myślałeś, że jesteś znów blisko Przemiany. -Nie zdarzy się to dziś wieczorem. Ale, jeżeli się stanie, będę …- Wzruszył ramionami i ugryzł kawałek jabłka. -Przyjdziesz po mnie? -Tak,- wymamrotał przez usta pełne jabłka. Napełniłam moja szklankę z dzbanka z lodówki. – Wiec, co myślisz—? Obróciłam się w połowie zdania i zobaczyłam, że rozmawiałam sama ze sobą, ponieważ drzwi kuchni huśtały się zamykając się.
ROZDZIAŁ 8 ZAŻYŁAM PIGUŁKĘ i od razu zasnęłam. Kiedy się obudziłam, naprawdę czułam się wypoczęta, ale pokój był ciemny. Zostawiłam kawałek okna odsłonięty jak każdej nocy. Tori musiała je zasłonić. Ziewnęłam, i przekręciłam się by sprawdzić zegar … Godzina 3:46 Zajęczałam, i spróbowałam zasnąć i znów wygrałam, tylko po to, by obudzić się od dźwięku płaczu. Podniosłam się i rozejrzałam wokoło. Zegar pokazywał 5:28. Pociąganie nosem, spojrzałam na Tori, leżała zwinięta w swoim łóżku. Czy płaczesz przez sen? Mamrotała, i znów wznowiła chrapanie, ale nadal usłyszałam miękkie kwilenie z duszonym płaczem. Spojrzałam w nią. Spała twardo. Usłyszałam, kolejne pociągniecie nosem, kończące się sapaniem, zdecydowanie pochodziło z za łóżka Tori. Podeszłam. Jej policzki nadal wyglądały na suche. Nawet je dotknęłam, by się upewnić. Długie, niskie kwilenie sprawiło ze podniosły mi się włosy na karku. To przyszło spod łóżka. Cofnęłam się. Um, myślisz że co tam jest? Straszydło? Tak, potwór pod łóżkiem był strasznym stereotypem … ale to nie znaczyło, że zajrzę. Myślałam, że od teraz miałaś stawiać czoło duchom? Być może jutro … najlepiej podczas dnia. Mój wewnętrzny głos wydał głębokie, udręczone westchnienie. Wiesz, kto to jest. Ten głupek; drugi raz. Próbuje oszukać cię płaczem. Nie możesz wróci teraz do łóżka, bo on może udusić cię poduszką. Ojej, dzięki. To pomoże mi spać. Odsłoń zasłonę. Najgorsza rzecz, jaka może się stać to to że obudzisz Tori. Daj jej możliwość zasłonięcia go. Prawda. Podczas gdy szłam, zauważyłam ciemny owal obok łóżka Tori. Zastanawiające. Jeden dywan w pokoju i ona zaciąga go na swoja stronę. W połowie był zacieniony gdy zauważyłam migoczący ruch. Coś kapało po stronie łóżka Tori, ale nie było żadnego miękkiego plusku jak z nieszczelnego kurka— dywan musi to wchłaniać.
Pociągnęłam znów zasłonę, światło księżyca wpadło do pokoju, oświetlając je— Zasłona wyślizgnęła się z moich palców, lecąc w górę z lekkim klapnięciem, klap, klap. Z osłupieniem spojrzałam na nocny stolik. Zegar rozbił się na podłodze. Ciemny owal obok łóżka Tori nie był dywanem; to była kałuza krwi. Moje spojrzenie podniosło się do przemoczonej krwią pościeli, zobaczyłam na górze … ciało na łóżku było pokryte krwią, zmiażdżona głowa , pokrwawiona twarz — posłałam spojrzenie daleko, żołądek przekręcał mi się, imię Tori wydobywające się z kwilenia. Wtedy zobaczyłam resztę ciała: krew była wszędzie, ciało miało na sobie tylko dół od piżamy, odsłaniając naga klatkę piersiowa, to było męskie ciało. Dziecko, być może trzynaście, czternaście lat, z ciemnymi blond włosami pokrytymi plamami krwi i kapiącej z...— Odwróciłam wzrok. Mrugnęłam mocno i chłopiec zniknął. Na jego miejscu była Tori, twardo śpiąc, nadal chrapiąc. Moje spojrzenie poleciało na podłogę Czysto. Żadnej krwi. Żadnego dywanu. Gdy gapiłem się na to puste miejsce na podłodze, pamiętając kapiącą krew. Nie słyszałam żadnego dźwięku. Upiorne wspomnienie, jak dziewczyna w zderzeniu z ciężarówką i mężczyzna w fabryce. Okropne śmierci bez końca powtarzająca się jak niemy film. Więc nie może cię zranić, racja? Nie to nie mogło mnie zranić. Ale mogło mnie przestraszyć. Mogło mnie zdenerwować. Mogło zostać wypalone w moim mózgu na zawsze. Ale nie mogło fizycznie mnie zranić. W momencie gdy wróciłam do łóżka, szlochanie znów się zaczęło. Wtedy usłyszałam coś, co zabrzmiało jak śmiech. Podniosłam się, ale pokój był cichy. Rozejrzałam się dookoła. Inny dźwięk, tym razem gdzieś między szlochem a śmiechem. To mogła być tylko powtarzająca się scena śmierci, ale zazwyczaj nie było słychać dźwięku. Nie zdziwiłabym się gdyby dzieciak pół demon mnie nabierał, by być reżyserem tego małego przedstawiania. Jeżeli nie byłabym juz wystraszona przez jego wyczyny kaskaderskie poltergeista. Być może ta straszna scena śmierci zadziałałaby. Zaczęłam się znów kłaść, ale zatrzymałam sie. Derek ochrzanił mnie już wcześniej za próbowanie czegoś na własna rękę. Już pozwoliłem raz temu duchowi zrobić ze mnie głupka. Nie pozwolę drugi raz. Wstałam z łóżka i poszłam do pokoju chłopaków. Zatrzymała się przy nie-całkiem-zamkniętych drzwiach. Usłyszałem chrapanie Simona. Derek, jak zawsze, był cicho. Porobiłam trochę hałasu w korytarzu, kaszląc i tupiąc stopami, jakbym szła. Czułam się jak dzieciak rzucający kamykami w okno przyjaciela, sprawdzając, czy nie wyszedłby się pobawić Żadnej odpowiedzi. Pchnęłam delikatnie drzwi otwierając je na kilka cali i stanęłam czekając. Wejsc do pokoju chłopaków, kiedy oni spali … cóż, to nie jest cos co zamierzałam zrobić, nie kiedy wiedziałam, że Derek śpi w bokserkach. Zakaszlałam i trochę jeszcze poszurałam nogami. Kiedy Derek nadal się nie obudził, zerknęłam do środka. Simon leżał na łóżku blisko drzwi, zaplatany w pościel. Łóżko Dereka było puste.
Sprawdziłam łazienkę, ale drzwi były otwarte, a w środku było ciemno. Pomyślałam o dachu, ale po poprzedniej nocy, zostawiłam go na koniec. Wiec na dół. Pierwszy przystanek? Kuchnia, oczywiście. Znalazłem pusta szklankę po mleku i brudny talerz w zlewie. Ponieważ szłam przez pokój na pierwszym piętrze, nie przestawałam spoglądać w głab korytarza na tylne wyjście. Powiedział, że da mi znać o przemianie, prawda? Czy poszedł sam? Zakuło mnie z żalu.
Co z tego, jeśli tak zrobił? Miał takie prawo. Nie potrzebował mnie, do pomocy. Z wyjątkiem tego, że wydało mi się iz docenia to gdy jestem z nim i polubiłam myśl, że byłam w stanie zrobić coś dla niego. Podeszłam do tylnych drzwi. Pewna, ze były otwarte. Przełknęłam rozczarowanie i otworzyłam je.. Tyły domu otwierały się na mały ogródek otoczony przez las. Słońce podnosiło się ponad drzewami. Wyszłam i rozejrzałam się wokoło. - Derek? - Zawołałam. Żadnej odpowiedzi. Zrobiłam kilka kroków, i zawołałam trochę głośny, - Derek? Jesteś tu? Gałązka pękła w lesie. Wyobraziłam sobie Dereka, w środku Przemiany, niezdolnego do odpowiedzi i leżącego na krawędź lasu. Hałas ustał i zatrzymałam się na końcu ścieżki prowadzącej do ciemnego lasu i nasłuchiwałam. Inne pstryknięcie. Coś podobnego do jęku. - Derek? To ja. Weszłam w głąb. Zrobiłam tylko kilka kroków by zniknęło światło dzienne i ciemności, ogarnęła mnie. - Derek? Podskoczyłam, gdy wychylił się za rogu na końcu ścieżki. Nie potrzebowałem pełnego światła dziennego, by zobaczyć wyraz jego twarzy. Nawet nie musiałam widzieć jego twarz w ogóle, by wiedzieć ze miałam kłopoty, wystarczył widok jego spiętych ramion i długie kroki, jakby zawziął się na mnie. Ja...— zaczęłam − Co do diabła tutaj robisz Chloe? Powiedziałem ze przyjdziemy tutaj później by spróbować skontaktować się z duchem. Kluczowe słowo? My. Jeśli przyszłaś tutaj... Podniosłam rękę - Okey, przyłapałeś mnie. Wymknęłam się sama, mając nadzieję, że nikt mnie nie zauważyłby. Dlatego cie wołałam. To go na chwile zatrzymało.
Ciągnęłam dalej.- Miał kolejne wczesne spotkanie w moim pokoju i pomyślał, po wczorajszym by postarać się o wsparcie. Tori i Simon śpią, a ty nie, więc poszłam cie poszukać - Oh.? - Potarł ręką po twarzy i wymamrotał coś co mogło być przeprosinami. - Przemieniasz się? - zapytałam. - Hmm? Nie. Przyszedłbym po ciebie gdybym miał. - Dobrze. W takie dni, system dwójkowy jest najlepszy dla nas obojga. Wracałam z powrotem do ogródka. Derek szedł za mną. Droga była wąska, ale szedł przy mnie, tak blisko ze jego ręka zahaczyła o mój łokieć kilka razy zanim wymamrotał coś i wycofał się, pozwalając mi iść przodem. − −
Wiec co tam robiłeś? - Zapytałam.- Poranna wycieczka? Rozglądałem się. Tylko... sprawdzałem.
Spojrzałam s powrotem na niego, zobaczyłam napięcie w jego twarzy, w sposobie jak się rozglądał. Więcej leku niż niepokoju. Wyszłam z lasu do ogródka i odwróciłam się przodem do niego. - Coś cie martwi? -Nie - pauza, potem – Tak. Nie mogłem spać wiec poszedłem na górę na dachu i myślałem, że widzę coś tu na dole. Światło w lesie. Nic nie mogłem znaleźć, jednak. Jego wzrok wróciło do lasu, palcami stukając w udo, jakby chciał tam wrócić - Chcesz nadal szukać? - zapytałam - Tak, może. -Zostawię cię abyś mógł to zrobić.- Powiedziałam zmierzając do drzwi. -Nie- Powiedział szybko, osiągając po moja rękę, ale zatrzymał się zanim mnie dotknął. -To znaczy, jeśli jesteś zmęczona, to jasne. Ale nie musisz tego robić. -Okey. Pokiwał głową. Zatrzymał się. Po chwili potarł kark i wzruszył ramionami. - Więc, uh, mówiłaś coś o duchu? −
Racja - Powiedziałam mu co się stało.
- Wszystko w porządku? -powiedział, kiedy skończyłam.
- wystraszona, ale na pewno, czuję się świetnie.- patrzył na mnie, tak jakby nie wierzył, wiec mówiłam dalej. -Więc czy znalazłeś coś poprzedniej nocy, kiedy przeszukiwałeś dom? Pokręcił głową. - Zacząłem się do piwnicy, ale była zamknięta. Powinien być gdzieś klucz. - Starodawny zamek, wymagających staromodnego klucza? - Tak, jak ...? -Ty i Simon potrzebujecie lepszej komunikacji. On już go znalazł. Cóż, w każdym razie klucz. Musimy najpierw sprawdzić czy pasuje, zanim wszyscy wstaną. Byliśmy prawie przy tylnych drzwiach gdy się otworzyły. Andrew rzucił okiem na zewnątrz, marszcząc brwi. Nic nie powiedział, ale spojrzenie które nam posłał, było takie jak personelu z Lyle House gdy odkryli, mnie i Dereka stojących blisko siebie. Andrew był bardziej niepewny, jakby miał nadzieję, że jest w błędzie. Zwłaszcza ze widział, jak trzymałam się za ręce z Simonem poprzedniej nocy, nie winiłam go za to. Poprzednio jak Derek i ja zostaliśmy nakryci razem, jąkałam się wyjaśniając wszystko. On nic nie powiedział, i co wkurzało mnie. Ale miał racje usprawiedliwianie się, dało by wrażenie ze zrobiliśmy coś, co potrzebowało usprawiedliwienia. Andrew nie złapał nas przytulających się lub trzymających się za ręce, nawet nie wychodzących z lasu. Byliśmy razem w ogródku, w świetle dziennym, spacerując i rozmawiając. Nic w tym złego. Więc dlaczego on ciągle patrzy na nas jakby oczekiwał wyjaśnienia? − Ociepla się,- powiedziałam. -Może nawet dzisiaj zobaczymy słońce. Bardzo dojrzała, opowiedzenia. Derek nawet wymamrotał – Mam nadzieję. Ekspresja Andrewa nie zmieniła się. - Czy inni już wstali? -zapytałam. - Kiedy wychodziłam spali jak zabici. -Jeszcze nie. Miałem przygotować śniadanie kiedy zauważyłem, że tylne drzwi sa otwarte. -Pomyślałem, że nie należy ich zamykać,-powiedziałam. -Bo pewnie będziesz chciał wiedzieć, gdzie jesteśmy, prawda? Pokiwał głową i pomachał nam, czekając aż wejdziemy w środku, przed zamknięciem i zakluczeniem drzwi spojrzał na las, marszcząc brwi. Derek poszedł na górę wziąć prysznic. Chciałam sprawdzić jak Tori, ale Andrew poprosił mnie o pomoc w kuchni, prosił mnie bym osiadła do stołu, podczas gdy on smażył bekon. − Jesteś pisarzem, więc przypuszczam, lubisz czytać− -, powiedział.- Jaki jest twój ulubiony autor? − Powiedziałam kilka nazwisk. Roześmiał się. -Simon miał rację. Żadne dziewczęce książki o księżniczkach dla Ciebie. Mam coś co lubisz, dużo akcji i przygody. Jest jeszcze w postaci rękopisu, ale jeśli chcesz, zapowiedź, pożyczę ci mojego laptopa. Chciałbym usłyszeć twoja opinię -uśmiechnął się do
mnie przez ramie-, jeśli nie masz nic przeciwko temu. -No, to by było super. O czym jest? To z pewnością brzmiało dobrze, rozmawialiśmy trochę o książkach. Potem zapytał mnie, jak mi smakują jajka, kiedy mu odpowiedziałam, powiedział: -Ile wiesz o wilkołakach, Chloe? -Tylko tyle co powiedział mi Derek. -Cóż, nie jestem ekspertem. Ale Tomasz powiedział mi coś kilka lat temu, że jest jedna rzecz, o której zawsze trzeba Pamiętać, kiedy ma się do czynienia z wilkołakiem. Mogą wyglądać jak ty i ja, ale nie są. To tylko pół człowieka. Zamrugałam.- Słyszałem dość tego gówna w laboratorium. −
I w połowie potworem? - Powiedziałam zniżając głos.
-Nie, w połowie wilkiem. Odprężyłam się -Tata Dereka, wychowywał go tak by to zrozumiał. -Jestem pewien, że Kid to zrobił, ale ... dla Kida, Derek jest jego synem, jak Simon. Są rzeczy, które rodzice przemilczają dla dobra swoich dzieci. Będąc pół wilkiem nie sprawia Derek'a innym. Połowa jego jest zwierzęciem którym rządzą instynkty. Istnieją pewne instynkty ... - odchrząknął.- Derek wydaje się być bardzo przywiązany do Ciebie, Chloe. - Przywiązany? - Nie mogłem powstrzymać się od uśmiechania się. -Oczywiście, czuje pewną odpowiedzialność za mnie. To tak jak powiedział pan jest po części wilkiem. Jestem chwilowo w jego drużynie, więc musi uważać na mnie, czy chce, czy nie. Czuje się zobowiązany, instynkt. Przez chwilę, Andrew nie powiedział nic, po prostu obracał jajka. -Czy chcesz abym zrobiła tosty ?- Zapytałem. -Mogę- Kiedy Edison Group pierwszy raz planowała projekt Genesis, dr Davidoff chcieli wprowadzić w to wilkołaki i wampiry. - W-wampiry?-Były jeszcze wampiry? Nadal przyzwyczajałam się do idei wilkołaka. -Inni przegłosowali go w tej kwestii, ale dopiął swego z wilkołakami. Dzięki Mam wszystkim mogli mieszać z rzeczami, o których nie wiedzieli nic więcej poza tym ze są wilkołakami. Podał mi chleb i wskazał na toster. -Wilkołaki i wampiry są inne od innych nadprzyrodzone ras. One są o wiele rzadsze i funkcjonują- jak sami chcą. Nie znajdziesz ani jednego wilkołaka lub wampira w naszej grupie lub Edison Group. Cabals nie będzie zatrudniać ich. Nasze specjalne szpitale nie będą ich leczyć. Wiem, że brzmi to jak segregacja, ale to idzie w obie strony. Nasi lekarze nie wiedzą wystarczająco dużo o wilkołaki, aby je leczyć. A oni nie są zainteresowani przyjazdem do naszych lekarzy lub współpracując z nami. Jesteśmy
obcy dla nich, ponieważ one są dla nas. To nie znaczy, że jest coś nie tak z nim. Są po prostu lepsi i szczęśliwsi, w swoim własnym otoczeniu. Potrząsnęłam głową. -Derek jest szczęśliwy, tu gdzie jest. -Derek to dobry dzieciak, Chloe. Zawsze był. Odpowiedzialny, dojrzały ... Kit zwykł kiedyś żartować, że raczej wolałby mieć tuzin Dereków niż jednego Simona. Ale teraz wychodzi wilk, a on z nim walczy. Kit zawsze mówił, ... - Wziął głęboki oddech i pokręcił głową. -Chodzi mi o to, że wiem, ze Derek wydaje się normalnym dzieciakiem. Normalnym? Mogłabym się z tego śmiać. Nie sądzę, żeby ktokolwiek wziął Derek za normalnego dzieciaka. -Ale trzeba pamiętać, że Derek jest inny. Musisz być ostrożna. Było mi niedobrze od słuchania, jak niebezpieczny był Derek. Inny, tak, ale nie bardziej niż tuzin facetów których wiedziałam w szkołach, chłopaki, które odstawały, nie działał jak każdy inny, miały własne zasady. Może być niebezpieczny, ze swoja nadludzka siła. Ale czy był gorszy od Tori, z jej niekontrolowanymi zaklęciami? Tori miała plan by mnie skrzywdzić, ale nikt, oprócz chłopaków nigdy nie ostrzegł mnie przed nią. W przeciwieństwie do Tori, Derek starał się kontrolować swoje moce. Ale nikt nawet tego nie zauważał. Nie widzieli Dereka. Wszyscy widzieli w nim Wilkołaka.
ROZDZIAŁ 9 GWEN przyjechała na trening po śniadaniu, a Margaret miała pojawić się w każdej chwili. Simon i ja byliśmy w korytarzu, gdy Gwen wpadła, z telefonem komórkowym w ręku. − Czy Tori jest z wami?- zapytała. − Myślę, że jest jeszcze w łóżku,-powiedziałam - Nie chciała śniadania. Pójdę po nią- To dobrze. Właśnie dostałam telefon z pracy. Ktoś zadzwonił, że jest chory i wzywają mnie do galerii. Powiedz Tori, że wrócę około czwartej. - Zaczęła zmierzać do wyjścia, lecz zatrzymała się i zwróciła się do Simona. -Wczoraj, kiedy Andrew powiedział, że jestem czarownicą, byleś zdziwiony. Nie mogłeś tego stwierdzić? − Uh, nie − Fajnie. Domyślam się ze kamuflaż działa. − Co? Uśmiechnęła się i machnęła na nas byśmy weszli do salonu, potem klapnęła w ponad gabarytowy fotelu, skopując buty z nóg i podwijając je pod siebie, oczywiście nie spieszyła się do pracy. − Mogę powiedzieć, że jesteś czarodziejem, tylko patrząc na ciebie. Jest to cecha dziedziczna. Czarodzieje i czarownice są w stanie rozpoznać się i vice versa. Andrew powiedział, że chciał pozbyć się tego, kiedy podkręcał twoje geny. − Dlaczego? − Polityczna poprawność przegięta w amoku. Mówią, że czarownice i czarownicy rozwinęli te cechę jako mechanizm obronny . - Uśmiechnęła się. - Rozpoznaj swojego wroga. − Wróg? -powiedziałam. Spojrzała na Simona. -Co słyszałeś o czarownicach? − Hm, nie za dużo. − Och, nie bądź taki uprzejmy. Słyszałeś, że jesteśmy na niższym szczeblu umiejętności, prawda? My słyszymy to samo o czarownikach. Jest to głupia rywalizacja, zakorzeniona jeszcze z czasów inkwizycji. Obie rasy są dobre w czarach, z ich własnymi specjalnościami. W każdym razie, Andrew mówi ze Edison Group wpadł na pomysł, że gdyby mogli pozbyć się, wewnętrznego radaru, bylibyśmy poza wszystkim. Przewróciła niebieskimi oczami. -Osobiście uważam, że popełnili wielki błąd. Rozpoznanie służy doskonale w ewolucji, zapobiega przypadkowemu krzyżowaniu.
− Między czarownicami i czarownikami?- Powiedziałam. − Tak. To byłaby szalona mieszanka -Szybko umilkła i zarumieniła się – Dość gadania. Praca wzywa chociaż wiele bym dała by uniknąć tego wezwania. - Zaczęła wstawać, a następnie zatrzymała się. - Lubicie pizze? − Oczywiście. Zapytała nas, co chcieliśmy. -Przyniosę też deser- Spojrzała na Simon. -Czy możesz jeść deser? − Mogę zjeść trochę cokolwiek przeniesiesz. − Dobrze - zniżyła głosu.- Jeśli cokolwiek mogę dla was zrobić, po prostu dajcie mi znać. To nie jest dokładnie dom przyjazny dla nastolatka, a Ty Simon musisz wariować martwiąc się o twojego ojca, i o twoją ciotkę, Chloe. Mam naprawdę nadzieję, - Kolejny rzut oka, kolejny sygnał by obniżyć głos jeszcze bardziej. - Oni nas odwiedzą. Andrew będzie kierował ich w dobrym kierunku i zrobię co mogę, aby pomóc . Podziękowaliśmy jej. Spytała nas, jakie czasopisma czytamy, żeby moc kupić niektóre. Następnie Andrew wezwał Simon'a-nadszedł czas jego lekcji. Powiedział Gwen kilka komiksów, które uwielbia, i jak je można znaleźć, i odszedł. Poprosiłem o Entertainment Weekly, co pomyślałam, że bęzie łatwe do zdobycia. Następnie, zanim wyszła, zapytam: -Co miałaś na myśli mówiąc ze mieszanie krwi czarownic i czarodziei, jest niebezpieczne? − Czy masz na myśli ...? − Ktoś kogo znam, może mieć to i to. Uśmiechnęła się. -Coś mi mówi, że obie mówimy o tej samej osoby, ale żadna z nas nie chce być ta która powie na wypadek gdyby ta druga nie wiedziała. Czy ten ktoś pochodzi od zimnej suki? Skinęłam głową i Gwen odetchnęła z nieprzesadzana ulgą. -Andrew nie był pewny, czy wiecie, a ja nie chciałam rozsiewać złowieszczych plotek. Próbowałam jej powiedzieć, że Tori nie wiedziała o tym, ale kontynuowała. − Tak, mieszane krwi prezentuje dodatkowe bodźce, ale wy dzieciaki, z tego co słyszałam, nie bardzo tego potrzebujecie. Jednak grupa mówiła, że ani Diane ani Kit nie byli szczególnie potężni w rzucaniu czarów wiec... − K-Kit? Tata S-Simona? Gapiłyśmy na siebie. Gwen wypowiedziała bezgłośne przekleństwo, i skrzywiła się.
−
Chyba naprawdę rozsiewam plotki. Typowe. - Słabo uśmiechnęła się i odruchowo sprawdziła telefon. - To prawdopodobnie nie jest prawda. Nawet ta część o tym że jej ojciec jest czarodziejem, może nie być prawda. Nie, żebym coś o tym wiedziała, nigdy nie pracowałam dla Edison Group i nie znam Kita czy Diane. W każdym razie mieszana krew lub nie, jestem pewna że z Tori będzie dobrze. Powiem jej,
− Nie! To znaczy, ona nie słyszała o tych plotkach. Każdej z nich. Ze jej ojciec jest czarodziejem usłyszała w laboratorium. − No, to nie powiem jej. Nie powinna. Czy Kit Bae był ojcem Tori? Nie może być. Kit Bae był Koreańczykiem, i można łatwo to zauważyć w Simonie. Nie tak jak w Tori. Jasne, genetyka zrobił kilka krzywych rzeczy – jak ciemne blond włosy Simona. Ale jeśli celowo Diane Enright zaszła w ciąże z czarnoksiężnikiem - jak twierdził demi-demon – wybierając Kita Bae miałby rude włosy, gdy żadne z nich ani ona ani jej mąż takich nie mieli. Ale była duża szansa, że tata Tori wiedział iż dziecko nie było jego. Tak więc, nie, Tori i Simon nie mieli wspólnego ojca. Ale jeśli wszyscy inni wierzyli w to, to Tori i Simon mgli usłyszeć plotkę, a to była komplikacja której nie potrzebowaliśmy.
ROZDZIAŁ 10
MARGARET PRZYJECHAŁA NIEDŁUGO PO TYM, JAK Gwen wyszła. Kiedy Tori zeszła na dół i usłyszana jak Margaret zabiera mnie na moją lekcje, zdecydowała dołączyć do nas. Tori mogła być dobra w ukrywaniu uczuć, ale wiedziałem, że była tak samo zaniepokojona i zdenerwowana jak my. Ostatnia rzecz jaką potrzebowała to spędzenie poranka w naszym pokoju. Derek i Simon z pewnością nie zaprosiliby jej by spędziła z nimi czas. Kiedy Margaret zawahała się, powiedziałam, że będę bardziej zrelaksowana z Tori. Całkowite kłamstwo, ale nic na to nie mogłam poradzić. Derek nie jest jednym, który cierpi z powodu przerośniętych instynktów. Mam niezachwiane pragnienie, by pomagać, co zwykle kończy się tym że tego żałuje. Miałam tylko nadzieję, że tym razem tak nie będzie. Zanim wyszłyśmy, Andrew dał Margaret kilka wskazówek jak poruszać się z uciekinierką wartą pół miliona dolarów. Jasne było to, iż nie chciał, byśmy wychodziły w ogóle, ale Margaret się uparła. Powiedziała ze jestem daleko od Buffalo i z moimi czarnymi włosami, nie wyglądam jak dziewczyna z plakatu. Poza tym, co ofiara porwania robiłaby z kobietą, która mogłaby ujść za jej babcie? Więc wyszłyśmy. Samochód Margaret był jakimś fantastycznym europejskim modelem, takim jaki wynajmował zawsze mój tata, co sprawiło ze pomyślałam o nim. Tata i ja nigdy nie byliśmy tak naprawdę blisko. Byłam dzieckiem Mamy i, gdy umarła, dobrze znów, ta sprawa z instynktem. Niektórzy ludzie maja instynkt, by być rodzicami a niektórzy nie i Tata go nie miał, chociaż starał się jak najlepiej. Dużo podróżował, na co nie mógł nic poradzić. Naprawdę troszczył się o mnie, bardziej niż byłam wstanie to zrozumieć. Po moim wariactwie przyleciał prosto z Berlina, by być przy moim łóżku, dopóki nie poszłam do Lyle House. Wyjechał kiedy musiał i myślał, że jestem bezpieczna z Ciocią Lauren. -Wiec te sprawy z nekromacją, - Tori odezwała się z tylnego siedzenia. -Chloe nie za dużo o tym wie. Skinęła na mnie, bym zaczęła zadawać pytania. Marzyłam o spotykaniu innego nekromanty i tu miałam jednego i nie zadałam ani jednego pytania. Zamartwianie się o mojego tatę nie pomorze mi w żaden sposób. Zaczęłam od pytania o przerażające rekonstrukcje które widziałam. Nazywała je powtórzeniami, ale nie powiedziała mi nic nowego czego sama bym się nie domyśliła. Byli energią pozostała od traumatycznym wydarzeniu, które trwało nieustannie, jak pętla filmu. Nieszkodliwe obrazy, nie duchy. Jeśli chodzi o to jak je blokować … -Nie musisz się nimi przejmować przez najbliższych kilka lat. Teraz skoncentruj się na duchach. Poradzisz sobie z powtórzeniami gdy będziesz na tyle starsza by je widzieć. - Ale ja je widzę.
Potrząsnęła głowę. -Podejrzewam, że widzisz ducha wracającego do jego przyczyny śmierci —jakby wydał się być właśnie w chwili śmierci. Duchy mogą to zrobić, niestety i robią to by onieśmielić nekromantów. -Nie wydaje mi się żeby to było to- Powiedziałem jej o powtórzeniach, który widziałam —o mężczyźnie skaczącym na piłę w fabryce i dziewczynie potraconej przez ciężarówkę. -Mój Boże- powiedziała Tori - To jest …- Kiedy zerknąłem na nią, była blada - Widziałaś to? - Słyszałam, że lubisz filmy, Chloe,- wtrąciła się Margaret - Podejrzewam, że masz bardzo dobrą wyobraźnię. -W porządku, to może powiedzieć mi, jak zablokować je kiedy naprawdę je zobaczę ? Musiałam mieć odrobinę sarkazmu w moim tonie, ponieważ Margaret spojrzała ostro. Starałam się to naprawić spoglądając na nią swoimi najlepszymi szerokimi niebieskimioczyma i mówiąc -To pomaga, jeżeli wiesz, co przychodzi. Więc będę czuć się gotowa, by poradzić sobie z tym. Przytaknęła -. Jest to dobre nastawienie, Chloe. Wiec w porządku. Wtajemniczę cię w sekrety handlu. Kiedy widzisz powtórzenie, jest niezawodny sposób by poradzić sobie z nim. Odejdź. - Czy mogę je zablokować? -Nie, ale nie musisz. Po prostu odejdź. One nie są duchami, więc nie mogą pójść za Tobą. Mogłam sama się tego domyślić. Problem był: - Skąd mam wiedzieć ze jest to powtórzenie? Jeżeli to wygląda prawdziwie, skąd mogę wiedzieć, że nie jest? Zanim zobaczysz … te cześć o umieraniu. - Jest jeden znak, powtórzenia nie wydaja dźwięku. To wiedziałam. - Innym jest to ze nie możesz współdziałać z nimi. To też wiedziałam. Wiec, jeżeli zauważę faceta, skaczącego na piłę mechaniczna, powinnam stanąć i nasłuchiwać jakiegoś hałasu? Krzyknąć do niego i zobaczyć, czy odpowie? Do tego czasu, jeżeli byłby powtórzeniem, już by skoczył i zobaczyłabym dokładnie to, czego próbuje uniknąć. A, jeżeli byłby prawdziwy, mogłabym pozwolić mu umrzeć próbując oszczędzić sobie brzydkiego widoku. Jeżeli mogłabym stwierdzić, czy byłby to tylko duch— powtórzeniowy lub nie— wiedziałbym, że osoba nie jest w niebezpieczeństwie i mogłabym odejść. Więc kiedy jechała
przez miasteczko, spytałam jak to zrobić. -Doskonałe pytanie- powiedziała Margaret - Teraz zaczyna się prawdziwa lekcja. Są trzy sposoby by odróżnić duchy od żywych. Pierwszy, odzież. Na przykład jeżeli mężczyzna ma na sobie kapelusz i szelki, jest duchem, prawdopodobnym od tysiąc dziewięćset pięćdziesiątego - Widziałam, facetów noszących kapelusze i szelki,- powiedziała Tori – Młodych chłopaków także. To jest styl retro. - Wtedy uniformy wojny domowej. Jeżeli ma to na sobie, to jest duchem. Bez żartów. - Po drugie, może mogłaś już zauważyć, duchy mogą przejść przez stałe przedmioty. Także jeżeli przechodzi przez drzwi lub krzesło, możesz być tego pewna. Nawet ktoś, kto nie był nekromantą, mógł się tego domyślić. Margaret skręciła samochód na drogę prowadzącą poza miastem. – Po trzeci … Jakiś pomysły, Chloe? -Jeżeli oni nie robią żadnego hałasu, odejdź? -Doskonale! Tak. To są trzemy sposoby dzięki którym możesz odróżnić duchy od żywych. Świetnie. Wiec jeśli zobaczę faceta stającego nieruchomo i on nie będzie miał na sobie starego uniformu, będę musiała poprosić go, żeby przeszedł przez meble. Jeżeli będzie gapił się na mnie jakbym była szalona, wtedy wiedziałbym, że nie jest duchem. Miałam nadzieję, że część praktyczna pójdzie lepiej. Wtedy zobaczyłam gdzie nas zabrała, nadzieja szybko znikła. -C- cmentarz?- Powiedziałam, gdy wjechaliśmy na parking. - Nie mo-mogę — nigdy nie powinnam tu być. -Nonsens, Chloe. Mam nadzieję, że nie boisz się cmentarzy. -Um nie- powiedziała Tori. - To te zakopane tam ciała ją martwią. Margaret spoglądała ode mnie do Tori. -Uh, martwe ciała?- powiedziała Tori - Potencjalni zombie? -Nie bądź głupia. Nie możesz przypadkowo podnosić zmarłych. -Chloe może. Margaret delikatnie uśmiechnęła się. - Słyszałem, że Chloe jest dość potężna, ale jestem pewna, że jeszcze nie musi niepokoić się o podnoszenie zmarłych.
- Już to robi. Widziałam to. - T-to prawda- powiedziałam. - Podnosiłem obiekt eksperymentu dr Lyle’s, pochowanego na strychu w Lyle House. Później podnosiłam martwe nietoperze w magazynie i bezdomnego faceta w miejscu, gdzie chcieliśmy spędzić noc. -Nietoperze?- powiedziała Tori, marszcząc nos. - Spałaś. Nie chciałam cię obudzić. - I za to ci podziękuje - powiedziała. Zwróciła się do Margaret. -Byłam tam z tym bezdomnym facetem. Widziałam, jak on pełznął przez Chloe— -Nie wątpię w to, ale obawiam się, że wy dziewczyny padłyście ofiarami okrutnej sztuczki. Są członkowie Edison Grup, którzy są bardzo zaangażowani w ten eksperyment i chcieliby by, okazało się, że moce obiektu zostały ogromnie zmodyfikowane. Najwidoczniej jeden z nekromantów chciał sprawić, by grupa uwierzyła, że Chloe mogłaby podnosić umarłych. To absurd, oczywiście. Nie tylko trzeba lat treningu, ale wymaga tez odpowiedniego rytuału i składników których nie masz. - Ale podnosiłem bezdomnego faceta po tym, jak uciekliśmy. -To jest tym, co oni chcą, byś myślała. Najwyraźniej oni cię śledzili, co jest zastanawiające jak przechwycili cię w domu Andrewa. Zresztą to nie ma znaczenia. Nawet jeśli mogłabyś podnosić umarłych —wygięła usta w grymasie - jestem tu i upewnię się że mamy wszystkie odpowiednie środki bezpieczeństwa. Nauka kontroli jest najlepszym sposobem pokonania twoich lęków. Kiedy spróbowałam znów zaprotestować, Tori spytał, czy moglibyśmy mieć minutę. Wyszliśmy z samochodu i poprowadziła mnie do miejsca pod drzewem. Mój żołądek zaciskał się za każdym razem, gdy spoglądałam w przelocie na nagrobki, mając wrażenie, że przypadkowo przywołam ducha z powrotem do zwłok pochowanych pod nimi. Wystarczyło ze zerknęłam na ściany cmentarza i widziałam nachmurzoną minę Dereka, i słyszałam jak mówi, -nawet nie myśleć o uczeniu się tam, Chloe. -Ona jest zazdrosna, wiesz,- powiedziała Tori. -Co? -Możesz podnosić umarłych. Jeżeli ona to potwierdzi, wtedy będzie musiała przyznać jesteś lepszym nekromantą niż ona. -Nie wydaje mi się że podnoszenie umarłych uczyni kogoś lepszym. -W ich świecie tak jest, ponieważ to znaczy, że jesteś bardziej potężna. Każdy chce być bardziej potężny.- rozejrzała się dookoła cmentarza, jej wzrok szybował daleko. -To nie ma znaczenia, czy jest to dobra władza czy zła. Mieszkałam z moją mamą wystarczająco długo by to wiedzieć. Margaret może nie chce podnosić umarłych, ale chce być zdolna do tego i nie chce, by jakieś dziecko było w tym lepsze. Więc wmawia sobie że nie możesz.
-W porządku, ale raczej nie chciałabym jej tego udowadniać. Tori zmarszczyła usta - Właściwie … -Uh-uh. Nie przywołam jakiegoś biednego ducha do jego gnijącego— -Tylko chwilowo. Posłała jej wymowne spojrzenie. Westchnęła - Dobrze. Ale cokolwiek kombinuje, jej zadanie polega na szkoleniu cię, a ty potrzebujesz szkolenia. Wszyscy tego potrzebujemy. Będzie o ile potraktujesz to na luzie, dobrze? Prawda. Chociaż nie mogłam zapomnieć, że Derek podejrzewa Tori o zdradę, nie widziałam nic złego w zachęcani mnie do treningu z podnoszenia umarłych. - Ok, zrób to, co chcesz - powiedziała. – Będę z tobą. Nieważne jak stereotypowo to brzmi, ale jesteśmy w tym razem. Ty, ja, i faceci. Nie dokładnie grupa, która bym wybrała —bez obraz – ale… - Utknęłaś z nami. - Moja rada? Weź udział w lekcji i uważaj. Mogłam sobie wyobrazić co powie Derek. Nie podobałoby mu się to, ale myślę, że w końcu by się zgodził. Wróciłam do Margaret i powiedziałam, że jestem gotowa.
ROZDZIAŁ 11
MARGARET POPROWADZIŁA NAS PRZEZ CMENTARZ. Byli tam jacyś żałobnicy stojący pod tymczasowym baldachimem, skuleni wokół trumny. Szliśmy z dala od nich. Jedynym cmentarzem, na którym kiedykolwiek byłam był tym, gdzie moja mama została pochowana. Tata i ja chodziliśmy tam co roku w jej urodziny. Ten był większy, z nowymi grobami na przodzie, gdzie byli żałobnicy. Margaret prowadziła nas na tył, na stare groby. Było tam pusto —umarli odeszli tak dawno temu, że wszyscy którzy mogli ich odwiedzić też nie żyli. Gdy szłyśmy przez cmentarz, pomyślałam, że jest tu miło, dużo drzew i ławek. Zabrać stad nagrobki i byłby tu przyzwoity park, z ogrzewającym słońcem w zimny kwietniowy poranek. Spróbowałem skupić się na słońcu i scenerii, a nie na tym co leży pod moimi stopami. Margaret stanęła przy najmłodszym z grobów w starym obszarze. Była to kobieta, która umarła w 1959 w wieku sześćdziesięciu-trzech lat. Margaret powiedziała, że ten jest idealny — ktoś, kto nie umarł tak dawno temu, by być przerażoną naszymi nowoczesnymi ubraniami, ale wystarczająco dawno temu, że nie miałaby wielu bliskich którym chciałaby zostawić wiadomość. Kazała nam klęknąć jak byliśmy byli rodziną tej kobiety—Edyty—jakbyśmy przyszły oddać jej cześć. Większość nekromantów unikała wzywania, ale Margaret uważała, że to głupie. Przychodząc w nocy zwróciłybyśmy jeszcze większa uwagę na siebie. Za dnia, jeżeli przychodzisz z przyjaciółmi — oczywiście obdarzonymi siłami nadprzyrodzonymi —było to łatwiejsze, ponieważ możesz kleknąć przy grobie i rozmawiać na co nikt nie zwróciłby uwagi. -Lub można skorzystać z telefonu komórkowego,- powiedziała Tori. -Byłoby to okazaniem braku szacunku dla cmentarza - powiedziała Margaret pociągając nosem. Tori wzruszył ramionami. - Domyślam się że tak. Ale mogłaby. I powinna prawdopodobnie mieć komórkę przy sobie, kiedy będzie rozmawiać z duchem publicznie. Margaret przewróciła oczami. Myślała, że był to dobry pomysł i doceni to. Dało mi to do myślenia, Tori zaczynała mnie lubić ale, jak powiedziała, zdawała sobie sprawę jak samotna była. Każdy potrzebuje sojusznika i byłam jej jedyną opcją. Westchnąłem. Nigdy nie zdawałam sobie sprawy jak miałam dobrze w normalnym życiu, gdzie, jeżeli popularna dziewczyna rozmawiałaby ze mną, najgorszą rzeczą, jaka mogłaby mnie spotkać, to kpina z jej strony z powodu mojego jąkania się, by rozśmieszyć popularnych facetów. Margaret otworzyła swoja teczkę i wyjęła torebeczki z ziołami, kawałek kredy, zapałki i mały spodek. Rytualny materiał, by pomóc nekromantom wzywać, wyjaśniła. Tori parsknęła, jak
gdyby chciała powiedzieć, że nie potrzebuję tego. Nie odezwałam się. − Czy powinnam to zdjąć ?- Spytałam, podciągając mój wisiorek spod koszulki. Małgorzata mrugnęła.- Skąd to masz? − Moja matka, kiedy byłam mała. Widziałam duchy i powiedziała mi, że to utrzyma je daleko. Więc to jest prawda? − Naprawdę, tak— prawdziwy przesądny nonsens. Nie widziałem ani jednego kiedy byłam w twoim wieku. Nekromanci nie używają ich więcej, ale były kiedyś bardzo modnym element mody do naszego gatunku. Ma to na celu zmniejszenie blasku nekromanty. − Blasku?- Powiedziała Tori. − To jest coś co widza duchy i to określa nas jako nekromantów, racja?- Powiedziałam. Margaret przytaknęła. − I, jeżeli ten naszyjnik sprawia, że to słabnie,- powiedziałam, -wtedy nekromanta nie przyciągnie ducha. − Cóż, Margaret ma rację,- powiedziała Tori -To zdecydowanie nie działa. Ale to nie jest ten sam jeden, który miałaś w Lyle House. Tamten był czerwony i na łańcuszku. − To było czerwone.- Przewracałam w palcach niebieski kamień. - Łańcuszek zerwał się. Ale, jeżeli jest to prawdziwe, wtedy zmiana koloru mogłaby oznaczać to ze straciło swoja moc. Małgorzata gapiła się na wisiorek. -To zmieniło kolor? Kiwałam głową. -Tak, czy to coś znaczy? −
Mówi się— potrząsnęła głowa - Przesądny nonsens. Obawiam się ze nasz świat jest pełny tego,. Teraz zaczynajmy. Pierwsza rzecz jaka musisz zrobić, Chloe, jest przeczytanie imienia kobiety i zatrzymanie go w umyśle. Wtedy na głos, powtórzysz je, co nazywamy błaganiem. Wypowiedz jej imię i z szacunkiem poproś ją, żeby porozmawiała z tobą. Spróbuj to.
− Edyta Plebani, proszę chciałbym porozmawiać z tobą. − Właśnie tak. Następnie zapalamy... Gdy Margaret wyjaśniała, pulchna kobieta w niebieskiej sukience pojawiła się za nagrobkiem, z pomarszczoną twarzą, marszczącą brwi gdy jej jasne niebieskie oczy rozglądały się wokoło. Kiedy te oczy popłynęły w moja strony, zmarszczenie brwi zniknęło w szerokim uśmiechu. − Cześć- powiedziałam.
Spojrzenie Margaret podążyło za moim i podskoczyła. Tori rżała. -Domyślam się, że Chloe nie potrzebuje tego wszystkiego. Maragret podeszła do kobiety, która stanęła jej na drodze, ale jej spojrzenie —i usmiech— skierowane były na mnie. − Czy nie jesteś słodkim maleństwem - powiedziała. - Ile masz lat, laleczko? − Piętnaście. −
I widzisz duchy. Mogę powiedzieć to przez blask. Nigdy nie spotkałem żadnego, ale słyszałam, że inni mówią o takich rzeczach. Oni nazywają cie …” - zmagała się ze słowem.
− Nekromanta- , powiedziałem. Jej twarz zacisnęła wargi, jakby wysysała kawałek cytryny. -W moich czasach, spirytystami nazwano ludzi, którzy rozmawiali z duchami lub medium. O wiele milsze słowa, nie uważasz? Zgodziłam się. Spoglądała między mną a Margaret i się śmiała. - Przez wszystkie te lata nie wierzyłam ludziom którzy mówili o was i tu spotykam dwójkę w jeden dzień. Wyciągnęła rękę i dotknęła powietrze dookoła mnie, domyślam się ze mojego blasku. − Jakie ładne - szepnęła. - to przyciąga wzrok… Twój jest tak jasny, moja droga. Dużo jaśniejszy niż jej. Sądzę, że to dlatego, ponieważ jesteś młodsza. Słyszałam, że silniejszy blask, oznacza silniejszego nekromantę i to musi być prawda, ponieważ wargi Margaret zacisnęły się. − −
C-czy mogę coś spróbować?- Spytałam. Oczywiście, laleczko. Nie musisz być nieśmiała. To jest specjalny dzień dla mnie.Obniżyła głos. - Po drugiej stronie jest dość nudno. To będzie świetna historia, do opowiedzenia moim przyjaciołom.
−
Zdejmę mój naszyjnik i chciałbym wiedzieć, czy to zmienia mój blask.
−
Dobry pomysł - szepnęła Tori.
Margaret chrząknęła, jakby to było marnowanie czasu, ale nie powstrzymała mnie. Podnosiłem wstążkę ponad moją głową i wręczyłam to Tori. Stara kobieta dyszała. -Och mój. Obróciłam się, by zobaczyć jak wpatruje się, oczy miała jak spodki. Wtedy pojawiło się
migotanie po mojej lewej stronie … i jedno z prawej. Margaret przeklęła, i rzuciła się do przodu, chwytając naszyjnik od Tori i wciskając go do mojej ręki. Powietrze kontynuowało migotanie, kształty nabierały form, gdy energicznie nasunęłam naszyjnik z powrotem. Edyta zniknęła i w jej miejscu pojawiła się młoda kobieta w stroju pionierskim. Uklękła przede mną, szlochając − Och, chwała Bogu. Chwała Bogu. Czekam tak długo. Proszę pomóż mi, dziecko. Potrzebuję... Młody mężczyzna w rozpruta i brudna dżinsową kurtką chwycił ją za ramię i energicznie szarpał do tyłu. - Posłuchaj, dzieciaku, utknąłem tu od...- krępy człowiek mocno popchnął młodego faceta, wytrącając go z równowagi - Miej odrobinę szacunku dla starszym, gówniarzu. − Dziękuje - Spoglądałem przez niego do kobiety pioniera, kulącej się i szlochając. Jak mogę...? − Mówiłem o sobie – powiedział mężczyzna - Byłem tu taj pierwszy. − Nie, nie byłeś. Dojdziemy do ciebie. - Spróbowałam wychylić się obok mężczyzny. − Chcesz, bym wziął numerek? Świetnie.- Chwycił kobietę pioniera i rzucił ją. Zniknęła. − Upss. Domyślam się, że odeszła. Moja kolej Zerwałam się na równe nogi - Nie rób... − Nie rób co? - Podszedł do przodu. Jego twarz pokrył fioletowy, obrzęk do dwukrotnej wielkości, wyłupiaste oczy, wypchnął czarny język. I zatoczył się z powrotem. Facet w brudnym płaszczu skoczył za mnie. Zeszłam z jego drogi. − Przepraszam, dziecko.- Uśmiechnął się, pokazując rzędy gnijących zębów. - Nie chciałem cie przestraszyć. Rozumiesz ? - Zaśmiał się. Cofnęłam się, ale on podszedł zamykając szparę między nami. - Mam problem, w którym ty możesz mi pomóc, dziecko. Zobacz, jestem wetknięty tu w otchłani, z powodu kilku rzeczy których nie zrobiłem. Lipne oskarżenia, wiesz? Więc jestem tu uwieziony i potrzebuję cię, byś zrobiła coś dla mnie. − I mnie!- krzyknął głos za mną. − I mnie! − Mnie! − Mnie! Obróciłam się wolno i znalazłem, że siebie otoczona przez duchy wszystkich wieków, co najmniej tuzin, tłocząc się blisko; z dzikimi oczyma; wyciągających ręce po mnie; głosy podnoszące się, krzyczenie, wymagające, warczące. Krępy facet, który błysnął swoją maska
śmierci stanął przed mną. − Nie stój tak, dzieciaku. To jest twoja praca. Twój obowiązek. Aby pomagać umarłym.Pochylił twarz w dół do mojej, znów purpurowym i obrzmiały. - Wiec zacznij pomagać. − Zaczniemy - powiedziany głos po mojej lewej stronie. Obróciłem się. Tłum duchów rozdzielił się. Margaret stała tam, z zapalona zapałkę w reku i spodkiem napełnionym wysuszonymi roślinami. -Przestraszysz dziecko, - powiedziała spokojnie. - Podejdź tutaj i porozmawiaj ze mną. Mogę pomóc. Duchy odwróciły się do niej. Nagle zaczęli krzyczeć. Wyć. Przeklinać. I zaczęli przygasać, walcząc, i przeklinając trochę więcej, ale systematycznie znikali do jedynym. Margaret stała tam, dmuchając dymem z palących się roślin w spodku. − C-co to jest?-Spytałam. − Werbena. To wygania duchy. Większość z nich. Zawsze jest jeden uparty. Wskazała za mną i obróciłam się, by zobaczyć dziadka stojącego daleko. − Nie, proszę,- powiedział. -Nie przeszkadzałem dziecku. Tylko czekałem na moja kolej. Margaret nie przestawała posuwać się. Tori zaszła z jej drogi, spoglądając dookoła w zakłopotaniu, zdoła tylko widzieć i usłyszeć nas. - Proszę- powiedział mężczyzna. -To może być moją jedyna szansą. To jest tylko wiadomość. Spoglądał od Margaret do mnie a jego oczy zabłyszczały od łez. -Proszę, kochanie. Tylko jedna minutka z twojego czasu - Strasznie, niespokojne uczucie wiło się przeze mnie. To było złe — dorosły mężczyzna błagający mnie o przysługę. − Poczekaj - powiedziałam do Margaret. -Czy mogę wysłuchać, co on chce powiedzieć? Proszę? On nie był jednym z tych, którzy mnie przestraszyli. Margaret zawahała się, wtedy machnęła do mężczyzny, by szybko kontynuował. Potrzebował momentu, by skompletować siebie, wtedy powiedział, -umarłem dwa lata temu. Zasnąłem w moim samochodzie i spadłem z klifu. Oni nigdy się tego nie dowiedzieli i powiedzieli … oni powiedzieli, że odszedłem, zostawiłem moją żonę, dzieci, wnuki. Wszystko czego potrzebuję od ciebie to wysłanie im listu. Tylko powiedz im, gdzie mogą znaleźć samochód. -Muszę to zapisać - powiedziałam, zwracając się do Mrgaret.. Byłam pewna, że miała papier w samochodzie. Nawet telefon komórkowy byłby dobry— mogłabym zapisać wiadomość — ale ona potrząsnęła głowa.
-Zaczekaj -, powiedział Tori. Wyciągnęła kilka złożonych kartek papieru i pióro z kieszeni. Miałam zrobić listę rzeczy które potrzebujemy. Andrew powiedział, że ktoś pójdzie po zakupy dla nas później. Wzięłam adres jego żony i lokalizacje samochodu. To nie miało sensu, dla mnie— droga i punkty orientacje, których nie znałam —ale duch powiedział, że jego żona rozumie. Powiedział, by dodać notatkę od niego, że ja kochał i nigdy jej nie zostawił. − Może nie uwierzyć ze wysłałem wiadomość za grobu, ale i tak będzie szukać. Nie będę ci już więcej zajmował czasu. Dziękuje. Zanim mogłabym wypowiedzieć słowo, zniknął. − Teraz to było świetne – powiedziała Tori, biorąc ołówek i resztę kartek od mnie. Gdy złożyłem kartkę z informacją, Margaret sięgnęła po nią. Wręczyłam jej ją. -Domyślam się, że to będzie musiało, być wysłane skądś daleko, hę? Na wszelki wypadek. - To nie zostanie wysłane. − Co? - Tori i ja powiedziałyśmy zgodnie. − Nigdy nie obiecuj dostarczyć wiadomość od ducha, Chloe. Nigdy. − Ale.. Chwyciła mnie za łokieć, i powiedziała delikatnym głosem. -Nie możesz. Jeżeli to robisz, wtedy to co widziałaś dzisiaj będzie tylko początkiem. Świat się dowie, że jesteś skłonna, by pomoc i kiedy będą doskonale prosić jak ten, usłyszysz o kilku innych. Większość tych duchów była w otchłani. Skazani na otchłań. Nie możesz im pomóc i nie chcesz, ale to nie zniechęci ich przed tropieniem ciebie w dzień i w noc. Więc musisz zignorować zarówno: dobro jak i zło. Spojrzałam na jej twarz i przez krótka chwile widziałem kogoś innego, młodsza, smutniejsza kobietę. Zrozumiałam, że to co wydawało mi się zimna sprawiedliwością było instynktem — twardy, nieczuły nekromanta, jej serce stwardniało do apeli umarłych. Czy takie było moje przeznaczenie? Stwardnieć do czasu aż będę mogła rzucić notatkę do śmieci i nigdy nie myśleć o tym znów? Czy ja chce taka być. Na zawsze. − Czy wszystko w porządku? - szepnęła Tori Margaret odeszła i opróżniła spodek z popiołów po werbenie. Tori dotknęła mojej ręki. Zrozumiałam, że się trzęsę. Obiełam się rekami. -Powinnam wziąć sweter. -Nadaj jest zimno kiedy wschodzi słońce, nieprawdaż?- powiedziała Margaret, gdy wróciła do nas. Trzymała torebkę wysuszonych ziół.
-Werbena - powiedziała. - Dam ci trochę gdy wrócimy do domu.. Najwyraźniej będziesz tego potrzebowała. Siliła się na uśmiech ale wyszła z wprawy a jedynie co mogła zrobić to lekki wykrzywienie warg. − Dziękuje - powiedziałam i zadziwiając siebie sama naprawdę to miałam na myśli. − Czujesz się na silach na więcej pracy? - spytała. Rzuciłam okiem w dół na torbę, którą trzymała, jakbym była nagradzana za dobrze wykonana lekcję, i aż chciałam rezygnować, ale wyskoczyła moja podlizująca się część- Pewnie.
ROZDZIAŁ 12 ŁATWO PRZYWOŁAĆ DUCHY, które chcą być przywołane – powiedziała Margret – jednak czasem trzeba porozmawiać z niechętnymi. Chociaż staramy się respektować życzenia zmarłych, właśnie widziałaś znaczenie utrzymania przewagi w stosunkach nekromanta – duch. Niektórzy z nich naprawdę wierzą, że istniejemy tylko po to bu im pomóc, i musimy szybko im to wyperswadować. Będąc prowadzącą w wezwaniu jest tylko jeden sposób by stworzyć właściwą opinie o sobie. Margaret szła przodem, idąc od grobu do grobu. Odwiedziliśmy cztery duchy, pogawędziliśmy z nimi kilka chwil, zanim znaleźliśmy takiego, który nie chciał być wezwany. Pozwoliła mi spróbować. Mi duch też nie odpowiedział. − Czy wiesz jak zwiększyć moc wezwania? - zapytała mnie Margaret − Bardziej się skoncentrować? − Dokładnie. Powoli zwiększ koncentracje i wyostrz swoja uwagę. Zacznij to robić teraz. Stopniowi, stopniowo... Staliśmy tak przez dłuższą chwile. Margaret frustrowała się przez to jak wolno rozkręcam moc. Wreszcie. Poczułam wewnętrzne ukłucie, które powiedziało mi „wystarczy” i tak też powiedziałam. Westchnęła. - Rozumiem że jesteś zdenerwowana, Chloe. Ze wskrzeszanie tych martwych ciał jest dla ciebie przerażające. − Wskrzesiłam... − To jest niemożliwe. Najwyraźniej jesteś potężnym młodym nekromantą, ale bez odpowiednich narzędzi i rytuałów, po prostu nie możesz tego zrobić. Nawet nie mam ze sobą odpowiednich składników. − A co z modyfikacja, którą zrobili? Sprawili, że wskrzeszanie będzie łatwiejsze? − Nie ma takiego sposobu... − Dlaczego, nie? - przerwała Tori – wskrzeszanie musi być do czegoś użyteczne. Armie umarłych – pomyślałam i starałam się nie przypominając sobie starych obrazków, szalonych nekromantów wskrzeszających hordami umarłych. - Dobrze – powiedziała Margaret – Dziewczyny, martwicie się, ponieważ nie wiecie, co wam zrobiono. Ale jedynym sposobem, aby przezwyciężyć strach jest zrozumienie zakresu swoich możliwości i nauczyć się je kontrolować. Nie proszę żebyś dała z siebie wszystko Chloe, ale odrobinę więcej.
Zrobiłam to i schwyciłam pierwsze migotanie wyłaniającego się ducha. - Cudownie. Teraz, tylko trochę więcej. Takie samo tempo. To jest to. Wolno, ale mocno. Wewnętrzny alarm brzęczał coraz głośniej.
- Więcej nie - powiedziałam. - Nie czuje się dobrze. - Ale robisz postęp. - Być może, lecz nie czuje się komfortowo do posunięcia się dalej. - Jeżeli ona nie chce... - zaczęła Tori. -Wiktorio? - Margaret trzymała kluczyki. -Proszę idź i usiądź w samochodzie. Tori stanęła - Chodź, Chloe. Wstałam. Palce Margaret zawinęły się dookoła mojej nogi. - Nie możesz odejść i zostawić ducha w ten sposób. Popatrz na niego. Powietrze migotało. Wskazała ręką. Twarz zaczęła nabierać formy, nagle zniknął zanim mogłam zrobić jakikolwiek ruch. -On jest schwycony między otchłanią i światem żywych,- powiedziała Margaret - Musisz skończyć wyciąganie go. -Dlaczego ty tego nie robisz?- Powiedziała Tori. -Ponieważ to jest lekcja Chloe. Tori znów zaczęła dyskutować, ale uciszyłam ją potrząśnięciem głowy. Margaret miała rację. Musiałam nauczyć się jak naprawiać ten problem. Nie chciałam być odpowiedzialna za uwiezienie ducha między wymiarami. -Pchnę go z powrotem,- powiedziałam. - Wygnasz go? To nie działa na zniewolone duchy. Potrząsnęłam głowa. –Mam na myśli wypchniecie go. Jak wzywanie, tylko na odwrót. Robiłem to już wcześniej. Spojrzenie, które mi posłała przypomniało mi, kiedy miałam siedem lat i dumnie poinformowałem naszą gospodynię, że oddałam polowe mojej odzieży na akcje dobroczynna w szkole. To wydało się doskonale rozsądne dla mnie—nie potrzebowałam tylu rzeczy—ale ona gapiła się na mnie jak Margaret teraz, z mieszaniną przerażenia i niewiary. -Ty nigdy, kiedykolwiek nie odepchnęłaś ducha z powrotem, Chloe. Usłyszałem, że jest to możliwe, ale...- przełknęła, jakby zabrakło jej słów. -Myślę, że to znaczy źle - szepnęła Tori. -To jest straszna, okrutna rzecz. Nie masz żadnego pojęcia, gdzie odpychasz ich. Oni mogliby zaginąć w kilku— kilku …- potrząsnęła głowę. - Nie chce cie niepokoić, ale nigdy nie możesz podjąć tego ryzyka znów. Czy rozumiesz?
Kiwnęłam głową. -Więc nie przestane ciągnąć tego … - Dokładnie Klęknąłem i pozostałam tak, dopóki pot nie kapał do moich oczu. Ominęłam umysłowy alarm i w końcu duch zaczął się materializować. -To jest to, Chloe. Już prawie. Daj mu ostatni... Tori zaskamlała. Otworzyłam oczy. Gapiła się na pobliskie drzewo, z szeroko otwartymi oczyma. Coś ruszało się pod drzewem—bezkształtna forma czarno szarego futra rozciągniętego na kościach. -Odeślij to- szepnęła Tori – szybko. -Zignoruj to, i skończyć wzywanie tego ducha,- powiedziała Margaret. Odwróciłam się do nie z niedowierzaniem. - Zwariowałaś?- powiedziała Tori – Nie widzisz...? -Tak, widzę - głos Margaret był niesamowicie spokojny. -Najwidoczniej myliłam się o mocach Chloe. -Myliłaś się?- powiedziała Tori. Gapiłam się na Margaret. Jej twarz była bez wyrazu. Była w szoku? Musiała być. Nie wydawała się być typem wpadającym w trans, właśnie zobaczyła, jak wskrzesiłam martwe zwierzę—bez rytuałów, bez składników, bez nawet próbowania. Gapienia się z przerażeniem jak Tori byłby doskonale rozsądną reakcją. Ale ona tylko patrzyła na te rzecz, skradająca się do nas, ciągającą poszarpane ciało. Jego głowa podniosła się, jakby mógł mnie wyczuć patrząca się. Jednak To nie miało żadnych oczu żadnego pysku, żadnych uszy, tylko czaszka przykryła kawałkami porwanego na strzępy futra i skóry. Jego głowa huśtała się i trzęsła się, jak gdyby próbował zobaczyć, kto go wywołał. -Chloe – powiedziała Margaret ostro - Tak okropnie jak jest ta rzecz —czy jej głos trochę drżał?—twoim priorytet jest ten ludzki duch. Wyciągnij go z kłopotów szybko. - A-ale, jeżeli ja... Uściskała moją rękę, brzeg paniki w głosie. -Musisz to zrobić, Chloe. Szybko. Stworzenie podchodziło coraz bliżej zmniejszając odległość między nami. Była to wiewiórka. Widziałam kępki długiego, szarego futra odłażące z ogona. To zaczęło trajkotać, okropne piszczenie, szarpane dźwiękiem. Podniosło swoją głowę, przekręciło puste oczodoły w moja stronę i kontynuowało skradanie się naprzód, zostawiając
ślady z futra i kawałków za sobą, wiatr przyniósł smród gnijącego ciała. Tori przykryła dłońmi usta. -Zrób coś - szepnęła. Wyostrzyłam swoje nerwy, zamknęłam oczy i wychyliłam się naprzód, rzucając wszystko co miałam w jedno masywne pociągniecie, wyobrażając sobie: siebie energicznie szarpiąca ducha— ziemia pod nami zatrzęsła się. Tori wrzasnęła. Margaret dyszała. Otworzyłam oczy. Ziemia zadrżała i zajęczała i wtedy, z ogłuszającym pęknięciem, rozpruła się przed nami. Tori chwycił moją rękę i energicznie szarpnęła mnie bym wstała. Cofnęłyśmy się gdy ziemia otwarła się z grzmiącym rykiem, rozlewając brudu do przepaści i wyrzucający w górę, na zewnątrz stęchły smród. Pęknięcie otchłani poszerzało i pogłębiało się, lawina brudu biegnąca ze wszystkich stron, nagrobki kołysały się i huczały. Jeden wpadł do wewnątrz i pęknięcie nadal powiększało się w ziemi, dopóki szczyt trumny nie zniknął, trzęsąc się i grzechocząc. -Och nie, - powiedziała Tori. – Nie, nie, nie Znów chwyciła moją rękę i spróbowała energicznie szarpać mnie wstecz. Wyszarpnęłam się, odeszłam daleko wystarczająco daleko, by być bezpieczna, i wtedy zamknęłam oczy i skoncentrowałam na wypuszczaniu duchów. I, jeżeli, to brzmi niewiarygodnie spokojne, powiedzmy ziemia nie była jedyną rzeczą która się trzęsła. Musiałam upaść na kolana zanim ustąpiło. Zamknęłam oczy i pozostałam tak nawet kiedy Margaret chwyciła moje ramiona. Krzyknęła do mnie, by wstać, ale skoncentrowałam się na wypuszczeniu duchów. Wypuścić, wypuścić, wypuścić … Ktoś wrzasnął. Następnie ktoś inny. Wstałam i rozejrzałam się wokoło, nie było nikogo blisko pęknięcia w ziemi - teraz, długiego na co najmniej dwadzieścia stóp, pół tuzina trumien wystawało. Ziemia nadal się poruszała. Wszystko, co mogłam usłyszeć było szeleszczeniem liści. Rozejrzałam się. Gałęzie drzew były przykryte nowymi małymi pąkami. To nie było to, co robiło hałas. Podążyłam za dźwiękiem do trumien. Nie szeleszczenie, ale drapanie, paznokcie ryjące wewnątrz trumny. Wtedy przyszły słabe, stłumione krzyki duchów złowionych w ich ciała, próbujące wydrapać pazurami sobie drogę Znów upadłam na kolana.. Wypuść ich. To jest teraz twoja praca. Tylko twoja praca. Wypuść te duchy zanim zombie— Inny wrzask, tym razem za mną. Grupa niedawno przybyłych żałobników szła w naszą stronę, Karawaniarze niosący trumnę do otwartego grobu na krawędzi starej sekcji. Stanęli i gapili się w trumnę. Zacząłem iść do nich, wolno, ostrożnie, przyglądnąć się trumnie, mówiąc siebie, że zatrzymali się z powodu podziemnych wstrząsów.
Sapanie przeszło przez tłum. Wtedy usłyszałam, to co oni—Bum-bum z wewnątrz trumny. Odpręż się. Odpręż się i wypuść. Wypuszczenie, wypuszczenie, wyp...— Z trumny wydobył się niski jęk i każdy włosy na moim ciele podniosły się. Kolejny jęk, głośniejszy. Stłumiony. Wtedy duszący krzyk od wewnątrz. Dwoje z karawaniarzy puściło raczki. Ich koniec trumny przechylił się i innych czterech, przestraszyło się i również puścili raczki. Trumna spadła, uderzając o nagrobek, ponieważ upadła, pokrywa zamykająca otwarta się z hukiem. Węzeł krewnych zmarłego zasłaniał mi widok, każdy chwycił najbliższą osobę —kilku dla wsparcia a inni, by wypchać ich z drogi, gdy uciekali. Kiedy tum przerzedził się, widziałem rękę na ziemi, reszta ciała nadal był schowanego za nagrobkiem. To tylko tam leżało, dłonią w dół, ręka była ubrana w garnitur. Wtedy palce poruszyły się, zaciskając, chwytając się ziemi, gdy zwłoki pociągały siebie naprzód, obracając się w moją stronę, do tego, który wezwał go i— I tego, który odeśle go. Teraz! Ścisnąłem oczy i wyobraziłam sobie mężczyznę, niewyraźną postać w garniturze. Wyobraziłam sobie jak uwalniam jego duszę, wysyłając przeprosiny z tym, że go wskrzesiłam — -Dobrze - szepnęła Tori obok mnie. – Przestało się ruszać. To —Nie, zaczekaj. Nie przestawaj. Dalej, W porządku, przestało - Pauza. -Nadal się nie rusza - Jej głos dysza z ulgą. – Zrobiłaś to. Być może tak, ale nie otworzyłam oczu, by to sprawdzić. Ponieważ Tori poszła by ocenić sytuację, nadal wypuszczałam duchy, wyobrażając sobie ludzi w garniturach, ludzi w sukienkach, ludzi we wszystkich latach, duchów zwierząt, duchów każdego rodzaju; i kiedy to zrobiłam, nasłuchiwałam, nie tylko okrzyków i wrzasków żywych, ale uderzeń i pęknięć i drapania żywych trupów. Kiedy otworzyłam oczy, Tori szła wzdłuż ścieżki do mnie nie zbliżając się do krawędzi szczeliny. Ludzie oglądali teraz obie strony, przyglądając się ostrożnie, czekając, czy ziemia się ruszy. Ale nie ruszyła się. - Martwi znów są martwi - szepnęła Tori, gdy stanęła obok mnie. – Wszystko ucichło. Margaret stała wzdłuż otchłani z innymi. Kiedy zawołałem do niej, obróciła się wolno, nasze oczy się spotkały, widziała w nich lęk. Nie lęk. Przerażenie i wstręt. Nie jesteś taka jak ona. Ona widzi teraz to czym jesteś, to, co możesz zrobić, i to ją przestraszyło. Przerażenie i obrzydzenie. Pomachała do nas abyśmy wróciły do samochodu, lecz sama nie ruszyła się, jakby nie mogła znieść tego by koło mnie iść.
-Głupia suka- wymamrotała Tori - Och, weźmy nekromantę z supermocarstwami na cmentarz. Oczywiście nie będziesz podnosić umarłych, głupia dziewczyno. -Mówiłam, że jej pokaże, ale tak naprawdę wolałabym nie. Śmiech Tori zadrżał. -Powinniśmy prawdopodobnie wyjść stad zanim ktoś zacznie zadawać pytania. -Nie za szybko- , powiedziałam. -Nie chcemy wyglądać jakbyśmy uciekały z miejsca zbrodni. - Racja. Gdy szłyśmy, rozglądałyśmy się —dziwne wydawało by się to, gdybyśmy tego nie robiły. Zajrzałyśmy w szczelinę. Zmrużyliśmy oczy patrząc w górę na niebo. Wskazaliśmy na porzuconą trumnę i szeptałyśmy, przez cały ten czas idący tak szybko jak tylko się ośmieliłyśmy, próbując wyglądać tak jakbyśmy były wstrząśnięte i zdezorientowane jak wszyscy inni. -Dziewczyny!- zawołał mężczyzna – Poczekajcie. Obróciłam się wolno i widziałem mężczyznę w średnim wieku idącego zawzięcie do nas. Spróbowałam zwrócić uwagę Margaret, powiedzieć jej, że możemy mieć problem, ale ona spoglądała w przeciwną stronę, zostawiając nas, byśmy zajęły się tym same.
ROZDZIAŁ 13 CZY WSZYSTKO W PORZADKU DZIEWCZYNY?- spytał mężczyzna. Tori kiwnęła głową. -Myślę, że tak. -C-co to było? - Powiedziałam. -Trzęsienie ziemi? Przytaknął. –Na to wygląda. Nie mieliśmy nawet drżenia od dwudziestu lat. Młoda kobieta w długim skórzanym płaszczu wyszła za niego. -I nie mięliśmy go teraz, gdyby nie to że ponownie otwarto kamieniołom zeszłego lata. -Nie możemy iść i wskazać palcem, dopóki nie będziemy pewni,- powiedział mężczyzna. -Och, jestem pewna. Jest powód, dla którego ci działacze ekologiczni chcieli utrzymać to, zamknięte i powód, przez który zamknięto to na początku … po ostatnim drżeniu, dwadzieścia lat temu. Czy myślisz, że jest to zbieg okoliczności? Całe to kopanie, szturchając płyty teutońskie. Teraz spójrz— wskazała w otchłani i ściągnęła brwi. - Kamieniołom będzie musiał za to zapłacić. - Czy nikomu nic się nie stało?- Spytałam. –Wydawało mi się że słyszałam krzyki.
-Och, to było tylko— wskazała na trumnę, nadal stojąco pionowo na ziemi, otoczona przez żałobników, którzy mieli nadzieję, że ktoś inny chciały się zaofiarować by schować ciało powrotem do środka. - Mój wspaniały wuj był pochowany dzisiaj; i kiedy ziemia trzęsła się, on zaczął podskakiwać dookoła w trumnie, przestraszył mężczyzn i oni ją upuścili. Mężczyzna chrząknął, ostrzegając ją, że nie potrzebowałyśmy krwistych szczegółów, ale ona mówiła dalej. - Wieko trumny otworzyło się, a wuj wypadł, ziemia znów się zatrzęsła i— Próbowała pokazać przerażenie. - Oni myśleli, że on, wiesz, ruszał się. -Eww - powiedziała Tori – Też bym wrzasnęła. -W każdym razie,- wtrącił się mężczyzna, -widzę, że wasza babcia chce, abyście były w samochodzie. Nie winię jej. Matka Naturą mogła jeszcze z nami nie skończyć. Podziękowałyśmy im i zmierzałyśmy na parking, Margaret nadal pozostawała dwadzieścia stóp za nami. -Teutońskie płyty?- powiedziała Tori – Czy oni chowają niemiecką ceramikę z umarłymi? Musiałam się na to zaśmiać, ale było to trochę trzęsące się. Kontynuowała, - Aby spowodować trzęsienie ziemi płyt tektonicznych potrzebne byłby błędne linie, jak te które są, z drugiej strony kraju. -Brzmiało to dobrze. I ma to znaczenie. Derek i Simon mówią, że to robią, ludzie którzy, nie wieża w nadprzyrodzone moce — stwarzają logiczne wytłumaczenie. Jeżeli nie wiedziałabyś o nekromantach i widziałabyś, co się właśnie zdarzyło, co byś pomyślała? Cholerne trzęsienie ziemi? Czy ktoś podnosi umarłych? - Prawda. Ale nadal, teutońskie płyty? Tym razem usiadłam z tyłu z Tori. Kiedy osiągnęliśmy autostradę, Margaret w końcu się odezwała. -Kto nauczył cię tego, Chloe? - powiedziała. -Co? Nasz wzrok spotkał się w wstecznym lusterku. -Kto nauczył cię podnoszenia umarłych? - N-nikt. Ja—nigdy nie spotkałam innego nekromanty przed tobą.- Nie całkiem prawda. Krótko spotkałam ducha jednego nekromanty, ale on nie był zbyt pomocny. - Czy Edison Grup dała ci książki? Instrukcje? - T-tylko książkę o historii która —którą przeczytałam trochę. T-tam nie było niczego o rytuałach.
Przez moment ciszy, gdy mnie studiowała przez lustro. -Próbowałeś zaimponować, prawda Chloe? - C-co? -Powiedziałam, że nie możesz podnosić umarłych; udowodniłaś, że mogłaś. Zwizualizowałaś powracanie duszy - Nie! - Moje jąkanie zniknęło - Wciągnąć ducha do gnijących zwłok, by zaimponować? Nigdy nie zrobiłbym tego. Robiłam dokładnie to, o co prosiłaś —próbując wyciągnąć tego ducha z kłopotów. Wzywałam. Ale, jeżeli robię, to z ciałami wokoło, mogę podnieść umarłych. To jest to, co próbowałam ci powiedzieć. Prowadziła przez kilka minut w ciężkiej ciszy. Wtedy jej spojrzenie podniosło się do lusterka i znów, spotkało moje. . -Chcesz mi powiedzieć, że możesz podnosić umarłych po prostu przez wzywania? -Tak. -Mój Boże - szepnęła, gapiąc się na mnie. -Co oni zrobili? Słysząc jej słowa i widząc jej wyrażenie, wiedziałem, że Derek miał rację zeszłej nocy. Zrobiłam coś gorszego niż tylko podnoszenie umarłych—potwierdziłam jej najgorsze lęki o nas. Kiedy dotarliśmy do domu, Andrew był jedynym w pobliżu. Margaret zawołała go do kuchni, zamykając drzwi za nim. Nie było zbytniego sensu w zamykaniu tych drzwi. Margaret nie krzyczała, ale jej głos przyjął przenikliwą nutę, która rozbrzmiewała przez dom. Jej puentą było to, że byłam nasieniem diabła i powinnam zostać zamknięta w wieży zanim uwolnię hordy żywych trupów, by ubić ich wszystkich we śnie. Cóż może to przesada, ale nie za duża. Tori rozmachem otworzyła drzwi do kuchni i wmaszerowała do środka, ze mną blisko z tyłu. -Przepraszam. Kto wziął genetycznie zmodyfikowanego nekromantę na cmentarz? Andrew odwrócił się do niej. -Tori, proszę. Nie potrzebujemy— -Chloe nie chciała tam pójść. Czy Margaret powiedziała ci to? Czy powiedziała ci, że ostrzegaliśmy ją, że Chloe może podnosić umarłych? Że to widziałam? Że nie uwierzyła nam? Przysięgam, że mogłam zobaczyć świecące końcówki palców Tori, gdy machała ręką. - Czy powiedziała ci, że Chloe pytała ciągle czy przestać? Że Margaret kazała jej, nie
przestawać? Nawet, gdy Chloe podnosiła martwą wiewiórkę, Margaret zmusiła ją do nie przestawania wzywania. -Nie zmusiłam— -Powiedziałeś jej, że uwięziła ducha między wymiarami. -W porządku- powiedział Andrew. -Najwyraźniej, musimy porozmawiać. -Och, musimy porozmawiać o wielu rzeczach,- powiedziała Margaret. Andrew wyprosił nas. Gdy tylko odeszłyśmy kłótnia rozpoczęła się znów. Tori i ja słuchałyśmy przez drzwi. -Nie zostaliśmy przygotowani,- powiedziała Margaret – W ogóle. - Wiec musimy się przygotować. -Ona otworzyła ziemię, Andrew! Sama ziemia otworzyła się, by uwolnić umarłych. To—to— wzięła głęboki, rwący oddech. -To było jak coś ze starych historii mojego dziadka które nam opowiadał. Straszne historie, które dały mi koszmary o nekromantach tak potężnych, którzy mogliby podnosić całe cmentarze umarłych. Zapamiętałam co powiedział pół demon. Zawołałaś swoja przyjaciółkę a odpowiedziało ci tysiące cieni umarły, szybując drogą z powrotem do ich zgniłych ciał. Tysiąc zwłok gotowych, by zostać tysiącem zombie. Ogromna armia umarłych dla ciebie by ich skontrolować. -Ona może podnosić umarłych w wieku piętnastu lat – powiedziała Margaret - Bez treningu. Bez rytuału. Bez intencji. - Wiec musi nauczyć się jak to— - Czy wiesz, co Wiktoria powiedziała Gwen? Ona nigdy nie nauczyła się pojedynczego zaklęcia, ale może nimi rzucać. Jeśli może to zobaczyć, może to zrobić. Żadnego treningu. Żadnych zaklęci. Naturalnie myśleliśmy, że kłamie, ale teraz— Zassała powietrze - Nie możemy sobie z tym poradzić. Wiem, że oni są tylko dziećmi i to co im się stało jest straszne i tragiczne. Ale większą tragedią byłoby powiedzenie im że mogą prowadzić normalne życie. - Ścisz głos - powiedział Andrew. -Dlaczego? Byś mógł zapewniać ich ze wszystko będzie w porządku? Nie będzie. Te dzieci będą musiały być monitorowane przez całe ich życie. Będzie tylko gorzej. Tori odciągnęła mnie. -Ona wie że to co się zdarzyło było jej błędem, więc oczyszcza się tak szybko jak może Nie musimy tego słuchać. Ona miała rację. Margaret zacisnęła usta i była przestraszona. Nie należała do osób, które mogą łatwo zaakceptować innych , więc musiała zrzucić winę, gdzie indziej —sprawić, że ujawnimy się, jacy jesteśmy źli, że nie możemy oczekiwać, że opanuje sytuację.
I jednak … To byli nasi sojusznicy. Nasi jedyni sojusznicy. Wiedzieliśmy, że Margaret i Russell już rozszyfrowali decyzje Andrew'a o zajęciu się nami. Teraz dałam im idealny powód, który potrzebowali.
ROZDZIAŁ 14 TORI i ja szłyśmy po schodach, kiedy usłyszałam stuk ciężkich kroków. Miałam nadzieję, że to Simon. Modliłam się o to. Ale wiedziałam, że nie. Odwróciłam się i zobaczyłam Derek patrzącego na nas groźnie. -Zajmę się nim,- powiedziała Tori. - Poradzę sobie - Podniosłam głos, zbliżył się. -Miałyśmy problem... -Słyszałem - zatrzymał sobie trzy stopy przede mną, jakby starał się nie wyglądać groźnie, ale to nie miało znaczenia. Derek mógł zagrażać z drugiego końca pokoju. - W takim razie słyszałeś też, iż to nie była jej wina- powiedziała Tori. Nawet nie spojrzał na nią, cały ciężar wściekłości skoncentrował na mnie. - Czy wzywałaś na cmentarzu? - Tak -Wiedziałaś, że był to problem? - Tak -Nie miała wyboru, - powiedziała Tori. -Ona zawsze ma wybór. Może powiedzieć "nie". -Próbowałam, - powiedziałam. -Nie można próbować powiedzieć "nie". Albo robisz to, albo nie. - Obniżył głos, częściowa furia wyparowała, ale twardość głosu pozostała. - nie wystarczy powiedzieć słowa, Chloe. Musisz podążać tą droga i tu musisz być nieugięta. - Momencik - powiedziała Tori. – Zbaczasz z tematu. -On ma rację- mruknęłam. -Co? Ty- Wysapała słowo. -Nie zaczynaj mi tu z tym, Chloe. Nie obchodzi mnie, jak duży i jak mądry jest, nie ma prawa mówić do ciebie w ten sposób. Zrobiłaś, co mogłaś.
Pozwoliłam sobie by mnie w coś wepchnięto, wiedziałam, że źle postąpiłam. -Jak myślisz, o czym oni tam rozmawiają?- powiedział. -Jak pomóc nam kontrolować nasze moce? -Wiemy, co mówią, Derek. I wiem, co zrobiłam. Dokładnie to, przed czym ostatnio ostrzegałaś ostatniej nocy. Dałam każdemu, kto nie chce nam pomóc powód, aby tego nie robił. Otworzył usta. Zamknął. Można by pomyśleć, że zdobyła trochę punktów przez zanalizowanie tego zanim to powiedział. Ale miał racje, jedyne co zrobiłam było odepchniecie tymczasowej przeszkody, jak lufa postawiona przed nim by sprawdzić jak szybki może być. - To słowo brzmi nie, Chloe. Nie, nie zrobię tego. Nie, nie sądzę, że jest to bezpieczne. A jeśli będziesz mnie zmuszać, cóż, przepraszam, ale nie umiem przywołać ducha w tej chwili. - Ja -Co, jeśli spytają mnie, jak bardzo jestem silny? Czy myślisz, że wejdę tam i podniosę sofa dla nich? -To nie to, co chciałam... -Ale to jest to, co zrobiłaś. Dałeś im pełen pokaz, jak potężna jesteś, a teraz będą się zastanawiać, czy Edison Group miała dobry pomysł, by nas zamknąć, nawet zabijać nas. - Och, przestań – powiedziała Tori – Oni nie... - Czy jesteś pewna? Potrząsnęłam głową. -Jeśli w to wierzysz Derek, nie byłbyś nadal tutaj. Byłbyś na górze z Simonem, pakując do torby rzeczy. -Tak? A gdzie mam iść? Edison Group śledziło nas do domu Andrew'a i nadal nie mam pojęcia w jaki sposób im się to udało. A co oni zrobili dla nas tam? Zapytali łagodnie czy pójdziemy z nimi? Wystrzelili kilka uspokajający strzałek? Nie, oni strzelali do nas. Kulami. Utknęliśmy tutaj, Chloe. -To co się dzisiaj stało, nie zrobiła tego celowo - powiedziała Tori. Jego szczęka pracowała, a następnie spojrzał na Tori. -Dlaczego tak nagle jej bronisz? Próbując zdobyć jej uwagę bez powodu? -Co to ma znaczyć? -Nie ufam ci, Tori.
-Um, tak, dostałam tą wiadomość, głośno i wyraźnie dawno temu. Simon pojawił się w drzwiach za Tori i Derekiem. Pomachał do mnie i ustami powiedział "uciekaj póki możesz. " To nie jest zły pomysł. Udało mi się przejść obok ich i skierować się do drzwi, gdzie Simon czekał. Potem spojrzałam z powrotem na Tori. -Nie martw się o nią – powiedział – Prawdopodobnie to najlepsza zabawa jaką ma w tych dniach - zaprowadził mnie do pokoju obok. - Niestety, nie mogę powiedzieć tego samego o Dereku, i jak tylko przestanie kłócić się, wystarczająco długo, aby zauważyć ze zniknęłaś. -Hej! – zawołał Derek - Gdzie wy dwoje idziecie? Simon chwycił mój łokieć i skierował mnie na tyły domu, gdy kroki Derek brzmiały za nami. Simon nadal szedł , dopóki nie wyszliśmy na zewnątrz. Zaprowadził mnie do ławki w ogrodzie, i spojrzeliśmy w stronę domu. - Spokojnie. Nie będzie ciągnął tych bzdury przede mną. Delikatnie usiadł na ławce, i objął ręką moje ramie, posłał skośne spojrzał w moją stronę, upewniając się, czy się zgadzam. Zbliżył się i uśmiechnął. -Dobrze, wiec co stało się na lekcji? - powiedział. - Wiem, że nie było dobrze, ale zabrakło mi detali. Powiedziałam mu, a kiedy skończyłam, potrząsnął głową. -Co ona myślała? Zabrać cie na cmentarz na lekcje nekromancji? To dokładnie to, co chciałam usłyszeć, wiedziałam, że to łatwiejsze wyjście. Ktoś obwinia kogoś innego, tak jak robiła Margaret. Tak, ona, odgrywała swoją rolę, ale ja też. Derek miał rację. Należało odmówić. Musiałam wziąć na siebie odpowiedzialność, nawet jeśli oznaczałoby to powiedzieć "nie" osobie prowadzącej, bo dla siebie ja byłam autorytetem. -Czy lubisz lody? -Co? Simon uśmiechnął się. – To zwróciło twoja uwagę. - Przepraszam, właśnie- Martwiłaś się. Dlatego zabieram cię na lody. Derek i ja poszliśmy pobiegać wcześniej i zobaczyłem stację benzynowa pół mili stad. – wskazał kierunek – Był tam szyld lodziarni w oknie, więc tam idziemy po obiedzie. -Nie sądzę, że pozwolą mi gdziekolwiek teraz iść.
-Zobaczymy. Więc ...? Tak? Nie jest to dokładnie co miałem na myśli na pierwsza randkę, ale jesteśmy trochę tu zablokowani i jestem trochę zmęczony czekaniem. - R-randka? Spojrzał na mnie - Czy to w porządku? -Oczywiście. Tak. Na pewno. -Moje policzki poczerwieniały - Dobrze, spróbujmy jeszcze raz, z nieco mniejszym entuzjazmem. Uśmiechnął się. -Entuzjazm jest dobry. Wiec jest to randka. Porozmawiam z Andrew'em. Miałam iść na pierwsza randkę Nie tylko moja pierwsza randkę z Simonem. Ale moja pierwsza randka w historii. I nie powiedziałam mu tego, oczywiście. Na pewno potraktowałby to dobrze, prawdopodobnie żartując o presji. Będąc piętnastolatką przed moją pierwsza randką nie było dziwne, ale czułam się dziwnie, jak będąc piętnastolatką przed moim pierwszym okresem, i na pewno nikomu o tym nie powiedziałam. Randka, z Simonem. Zgodziłam się wystarczająco szybko, ale gdy szliśmy na lunchu, zdałam sobie sprawę, z tego co zrobiłam. Czułam się tak jakbym stała ponownie u bram cmentarza: wnętrzności mówił mi, ze to naprawdę, naprawdę zły pomysł. Randka, podczas gdy uciekaliśmy by ratować swoje życie? Randka z jednym z chłopaków z którym uciekałam? Co zrobię, jeśli pójdzie źle? Jak my-? Ale nie pójdzie źle. To był Simon i wszystko będzie w porządku. Po prostu musiałam odpocząć. Niestety, lunch w tym nie pomógł. Margaret nie było, ale musiała powiedzieć Russell, co się stało, a on rzucał spojrzenie jak sęp, mając nadzieję, ze złapie nas w jakiś straszny sposób udowadniający niekontrolowane moce. Andrew powinien pokazać mu drzwi. Nie, prawdopodobnie myślał, że będzie lepiej dla nich jak zobaczą, że jesteśmy po prostu normalnymi dzieciakami. Ale przez to wszyscy byliśmy nieszczęśliwy, ja w szczególności czując wzrok Russella na mnie z grymasem na twarzy,gdy próbowałam coś zjeść, . Dzieciak, który może wskrzeszać zmarłych. Dziwoląg nekromanta. Po obiedzie, uciekłam do mojego pokoju. Simon starał się mnie zwabić, ale powiedziałam, że jestem zmęczona i żartowałam, że nie chce zasnąć na naszej randce. Około trzeciej, Derek zapukał do drzwi i odezwał się szorstko - Powinnaś wyjść. Simon się martwi. -Kiedy powiedziałem, że śpię, stanął cicho i pomyślałam, że słyszałam westchnienie i szuranie jego nóg , jakby chciał powiedzieć coś innego, więc wstałam i podeszłam do drzwi, planując wyjść i powiedzieć: -Och, nie wiedziałam, że nadal tu jesteś. Miałam nadzieję, że miał mi coś do powiedzenia. Nie przeprosiny, to byłoby za dużo, ale pretekst do rozmowy z nim, co się stało na cmentarzu, rozważyć nasze możliwości, jeśli coś jeszcze pójdzie źle ... Głownie chciałam żeby przestał być na mnie wściekły i żeby wrócił ten drugi Derek, chłopak
z którym można porozmawiać, któremu można zaufać, ale kiedy otworzyłam drzwi, korytarz był pusty. Wróciłam do łóżka.
ROZDZIAŁ 15 TORI weszła o czwartej i zdawała się być zaskoczona znajdując mnie nadal w łóżku. -Byłaś tu przez całe popołudnie?-, powiedziała. -Myślałam, że jesteś na zewnątrz z chłopakami. − A co mnie ominęło? − Mnie myjącą podłogę Wyobrażenie tego spowodowało uśmiech na mojej twarzy. − Myślisz, że żartuję? - powiedziała. − No, myślę, że będziemy musieli ciągnąć ciężar naszego pobytu tutaj. Nie możemy oczekiwać, że Andrew posprzątać po nas Przewróciła oczami. - Czy naprawdę możesz wyobrazić sobie Andrew przedzielającego nam obowiązki? Facet przepraszał za to że dom nie jest przegotowany i nie posprzątany dla gości. Zaproponowałam, że posprzątam, po prostu jestem miła. Kiedy nic nie powiedziałam, potrząsnęła głową. -Ta ostatnia część to żart, Chloe. Andrew płaci mi tyle samo co zapłaciłby gospodyni, choć będzie to trwało prawdopodobnie dwa razy dłużej. To nie tak, że miałam to w planach, ale pomyślałam, że może mi się przydać dodatkowa kasa. Więc teraz jestem oficjalna gospodynią, i jeśli znajdę mokre ręczniki na podłodze, wsadzę ja pod prześcieradło. Dwa tygodnie temu, gdyby ktoś mi powiedział że Tori chętnie będzie sprzątać dom, nawet za pieniądze nigdy bym w to nie uwierzyła. Nie mogłam sobie wyobrazić jej trzymającej mopa. Ale widziałam również, jak trudno jej było, bez własnej gotówki, gdy uciekaliśmy. Byłam pewna, że nie był to jej idealnym sposób, na zdobycie kasy, ale najwidoczniej wolała szorować toalety niż poprosić jałmużnę. To uświadomiło mi coś. Co się stanie, z Tori kiedy wszystko się skończy? Czy miała jakiś krewnych z którymi mogłaby zamieszkać? Czy myśli tak samo? Gorączkowo zarabia pieniądze tak na wszelki wypadek? - Gwen wróciła - , powiedziała. – Najpierw porozmawia z Andrew'em. Muszę jednak przyznać, że nie mogłam się doczekać lekcji jeszcze zanim ty miałaś swoje. - Będziesz grzeczna. Tylko nie złość się na nią. Uśmiechnęła się, i widziałem tam nerwowość, ale też podniecenie. Chciała dowiedzieć się, jak wykorzystać swoje moce prawidłowo. Wiedzieliśmy, że jesteśmy niebezpieczni, a nie chcieliśmy tacy być. Dlaczego nikt tego nie widział? Dlaczego traktowali nas jak nieostrożne
lekkomyślne dzieciaki? - Wszystko w porządku? - zapytała. - Oczywiście Sięgnęła do tylnej kieszeni i wyjęła złożony arkuszy papieru. - Może to sprawi, że poczujesz się lepiej. Rozłożyłam go. Czyta kartka, reszta tych z cmentarza, na których pisałam przesłanie ducha. - Jestem pewna, że gdzieś tu mam ołówek – powiedziała. -Ołówek ? -Oh, tak, entuzjasto filmów. Co robią w filmach, gdy ktoś pisze w notesie i wyrywa pierwsza stronę? Uśmiechnęłam się. – Używa ołówka do zamalowania, aby wyłonić, co zostało napisane. - Wątpię, że zabiorą nas na pocztę w najbliższym czasie, ale można wysłać list, kiedy będziemy mieli szansę. -Dzięki Odeszła. Kiedy usłyszałam kroki trochę później w korytarzu, myślałam, że to Derek wrócił, ale Tori pchnięciem otworzyła drzwi, podeszła do swojego łóżka i kłapnęła na nie. -Co się stało? -Wersja Andrew? Grupa podjęła decyzję o przesunięciu szkolenia, aż lepiej zrozumieją nasze możliwości. Innymi słowy, całkowicie ich przeraziliśmy. -Potrząsnęła głową. -Andrew to miły facet, ale ... zbyt miły, rozumiesz? -Jak ja? - Ty jesteś miła w inny sposób. Wiem, że Andrew próbuje pomóc, ale tak naprawdę chciałabym aby miał więcej ... – szukała słowa. - Charakteru? - wypaliłam, i poczułam, że moje policzki czerwienia się - Ja-nie mam na myśli… - Wiem, to jest twoja wersja bycia miłą. Nie chcę ranić niczyich uczuć, nawet za jego plecami. Kręgosłup to jest dokładnie to. - leżała na łóżku. -W każdym razie dość. Simon szuka ciebie, jak zwykle. Idź się rozerwij, Chloe.
Rzeczywiście, Simon mnie szukał. Wydaje się, że chłopaki byli gotowi spróbować dostać się do piwnicy tego ranka -Andrew nalegał na spędzenie czasu z nimi, w grę w piłkę na zewnątrz. Teraz Andrew zamknął się z laptopem by dokończyć badania, więc Derek wślizgnął się do piwnicy. Simon stał na czatach, co łatwo było zrobić dyskretnie, jakby spędzaliśmy czas razem. Byliśmy w jednym z niewykorzystanych pokojów, oglądając zdjęcia na ścianach, kiedy przechodził Andrew. Zobaczył nas oglądających zdjęcia.
- One są poprzedniego właściciela, - powiedział wchodząc - Nikogo z nas, jak widać. - Sprawdziliście ich– powiedział Simon. Andrew skinął głową. – Siły nadprzyrodzone zawsze muszą o tym myśleć, Chloe-wszystkie sposoby w jakie może przypadkowo narażać się lub zwrócić na siebie uwagę. Nawet publiczne obcowanie z innych nadnaturalnymi może być zagrożeniem. Nie oznacza to, że nie możesz mieć nadnaturalnych jako przyjaciół. Będziesz ich miała, i to pomaga. Ale zawsze jesteśmy ostrożni. Powiedziałam, że rozumiem. - Wiec są to zdjęcia rodziny człowieka, który był właścicielem tego domu. Banks Todd. Założyciel projektu Genesis. Dr Lyle miał oryginalny pomysł, ale zmarł przed możliwością modyfikacji genetycznej. To był Todd- Dr Banks, którzy wziął jego pomysły i zaczął eksperymentować. Był również pierwszym który alarmował o potencjalnych pułapkach. Ostrzegł Edison Group, ale byli zbyt zachwyceni możliwościami by przyznać się do błędy. Dr Banks odszedł i założył naszą grupę zainteresowanych ex-pracowników. To on zapisał dom dla nas po swojej śmierci kilka lat temu. Gdy Andrew mówił, zauważyłam zdjęcie dr Banks ... z chłopakiem brunetem z boku. Na zdjęciu wyglądał na trzynaście lat, ale nadal rozpoznałam jego twarzy. To był duch Volo pół demon. -Czy to syn dr Banks? -zapytałem, jak tylko mogłam od niechcenia. -Jego bratanek. To będzie ... –Andrew zmarszczył czoło. - Nie mogę sobie przypomnieć jego nazwiska. Nigdy nie spotkałem się z nim. I wiem, że mieszkał tu przez chwilę, razem z kuzynem i wujkiem. Jest to starszy chłopiec, wiem to tylko z powodu tego że młodszy z nich był blondynem.
Pamiętam ciało w łóżku. strasznie pobite ciało ... chłopca, jasnowłosego kilka lat młodszego od pół-demon którego spotkałam. -Powiedział pan dr Banks przepisał dom w grupie. Co się stało z dziećmi? - Zamieszkali z krewnymi. Myślę że z dziadkami.
Obaj chłopcy byli martwi, wiedziałam to. Pytanie brzmiało, czy Andrew też? Albo czy taka wersje mu powiedziano? Czy chłopcy byli częścią projektu Genesis? Wydawało się że tak. Jednak dziecko które widziałam był starsze ode mnie. Nawet jeśli przeżył swego wuja, musiał umrzeć kilka lat temu, biorąc pod uwagę jego wiek na zdjęciu. Oznaczało by to, że jeśli żyłby dzisiaj, byłby kilka lat starszy od Derek'a, który miał być jednym z pierwszych obiektów. - Czy mieszkała z nimi kobieta? - zapytał Simon. -Hmm?- powiedział Andrew kiedy wyprowadzał nas z pokoju. - Chloe usłyszała kobiecy głos ostatniej nocy, i myśleliśmy, że może to być duch. Czy mieszkała tu kobieta? - Nie o ile wiem. Ale, może się mylę. Teraz powinienem zacząć przygotowywać obiad. Wiem, że musisz jeść o regularnych porach, Simon. I wiem, że wy dwoje planujecie coś specjalnego na później . Mrugnął do mnie i jestem pewna, że się zarumieniłam. Gdy Andrew udał się do kuchni, Derek podkradał się z piwnicy. Nasza trojka udał się na górę, i schowała się i zamknęliśmy drzwi w sypialni chłopaków. - To magazyn – powiedział Derek - Dwa duże pokoje pełne rzeczy i jedno pomieszczenie zamknięte. - Zamknięte? - Simon poderwał się. - Włamałem się. Jest to warsztat. Nic, tylko narzędzia. -Dlaczego więc miałby być zamknięty? – zapytałam. -Chciałbym powiedzieć, że jest to podejrzane - powiedział Simon - Ale jeśli ten facet Banks miał tu dzieci, to nie jestem zaskoczony. Mój tata nie jest dokładnie Panem Złota rączka, ale warsztat zawsze miał zamknięty. Wiesz rodzice. Paranoja. -Tak- powiedział Derek. -Zwłaszcza że ich syn zgniótł sobie palce starając się przybić rysunek na ścianie. -Hej, nie jestem geniuszem, który to zaproponował - Simon spojrzał na mnie. - Tapeta nie wytrzyma, a mózgowiec wyjaśnił, że papier był zbyt ciężki dla kleju. Więc wziąłem kilka gwoździ. Derek przewrócił oczami. - Wiec co to jest? - Powiedziałem. - Magazyn i warsztat? Brak w ogóle śladów? - Tego nie powiedziałem. Są opisane pudła z ubraniami i rzeczami. Trzy imiona: Todd, Austin, i Royce. Rzeczy Toddego są dla dorosłego. - Dr Banks – powiedział Simon -Facet, który był właścicielem tego miejsca. I niech zgadnę, pozostałe pudła były nastoletnich chłopców.
Kiedy wyjaśniłam, co powiedział Andrew, Derek skinął głową. –Wiec Royce tak miał na imię twój Pol-demon. Jego ubrania są większe. Tak więc Andrew powiedział, że wyprowadził się po tym jak zmarł Banks? Może zginął później i wrócił. -Myślę, że nie. Jestem pewna, że to ciało Austina widziałam ostatniej nocy. Rodzina, nie żyła. W tym dwóch nastolatków. Wszyscy połączeni z Edison Group, może z projektem Genesis. I my ukrywaliśmy się w tym samym domu. - Nie możemy nigdzie iść - powiedział Derek. To, o czym wszyscy myśleliśmy, oczywiście. Uciec. Ale gdzie? Nikomu z nas nie wydawało się, że Andrew potajemnie współpracuje z Edison Group, trzyma nas tutaj podczas gdy opracowuje Ruse nowe ataki na nich. Ale co się stało z dr Banks i Royce i Austin? Czy to ma coś wspólnego z nami? -Będę nadal szukać,- powiedział Derek - Może zapytam Andrew o kilka rzeczy. Wy- Wyjdziemy na chwilę, po kolacji,- powiedział Simon. -Oh. Tak. Zgadza się. – Wzrok Dereka śmigały w moja stronę, ale zanim mogłam spotkać go, to on znów wrócił się do Simona. - Wiec, uh, Andrew zgodził się? - Tak. Przegrałeś zakład, bracie. Jasne, dał mi całą masę ostrzeżeni- musimy iść lasem, nie droga, Chloe nie może iść do sklepu, bla-bla. Ale możemy iść . - Hm -. Derek spojrzał przez ramię, jakby miał nadzieję, że Andrew powie, że to nie jest bezpieczne. Po chwili, skinął głową i powiedział: - Wiec, dobrze. -Mamy trochę wolnego czasu przed obiadem,- Simon powiedział. – Może poćwiczymy trochę samoobronę? -Jasne- powiedziałem. – pójdę po Tori ... i nie rób takiej miny, bo zostanie ci taka. Derek, przyłączysz się? -Nie.- Odwrócił się i poszedł korytarzem. – Wy idźcie. Simon dawał nam lekcję samoobrony na podwórku, ucząc podstawowych chwytów, z Tori, z jej zaklęciem zastygania, było całkowicie bezużyteczne. Ale szepnęła to tylko mi i nie przestała przepychać się z Simonem. Była chwila podczas tej lekcji, kiedy Simon próbował pokazać Tori przytrzymanie i stali obok siebie, ja siedząca na krześle w patio obserwowałam ich, i ... Przez sekundę pomyślałam ze mogą być spokrewnieni. Nie wiem co to było, profil ich twarzy, jak sądzę, coś w kościach policzkowych, usta. Ciemne oczy, ten sam wzrost, ta sama smukła budowa. Wówczas Simon odszedł i zniknęło to co widziałam. Postanowiłam, że to tylko kilka powierzchownych podobieństw i moje wybujała wyobraźnia zrobiła resztę. Kolacja zaczęła się. Kolacja skończyła się. Poszłam na górę, aby się przygotować.
Zawsze myślałam, że nie jestem typem dziewczyny, która dużo by myślała o takich rzeczy jak pierwsza randka, pierwszy pocałunek. Nie zrozumcie mnie źle. Chciałem tych rzeczy. Ale nie fantazjowałam na temat tego wielkiego dnia i w co będę ubrana i jak będę się zachowywać. Przynajmniej tak myślałam. Ale chyba zawsze wyobrażałam sobie swoją pierwsza randkę. Chciałbym kupić nowe ciuchy, i może pójść do fryzjera. Chciałbym zdecydowanie mieć makijaż i prawdopodobnie pomalowane paznokcie. Krótko mówiąc, chciałabym wyglądać lepiej niż kiedykolwiek wcześniej, a kiedy otworze drzwi mojemu pierwszemu chłopakowi, to chciałabym zobaczyć to w jego oczach, w jego uśmiechu. Kiedy Simon zapukał do drzwi mojej sypialni, szczotkowałam włosy i znalazłam wazelinę której użyłam jako błyszczyka. Nie mogłam nawet wziąć prysznica, ponieważ Tori uruchomiła pralkę. Jeśli chodzi o ubranie, które miałam na sobie to były te same dżinsy i koszulka w których uciekłam z laboratorium, ale udało mi się wyczyścić plamę po pizzy ... przynajmniej w większość. Mimo to, kiedy otworzyłam drzwi i on uśmiechnął się do mnie, to był tak jak zawsze wyobrażałam sobie, i wiedziałam że wszystko będzie w porządku.
ROZDZIAŁ 16 OKOŁO pięćdziesięciu metrów w las, Simon zatrzymał się i zaklął. -Co?- powiedziałam. Machnął w lesie. -Powinienem był sprawdzić z tobą. Czy to dobrze? Być tutaj? Zapewniłam go, że było dobrze. -Derek ostrzegał mnie, że w lesie denerwujesz się i martwisz o podnoszenie martwych zwierząt.- spojrzał na mnie. -I nawet nie pomyślałaś o tym, aż do teraz, prawda?- Przeklął ponownie . - Wszystko w porządku - powiedziałam. -Dopóki nie zacznę wzywać lub nie zasnę, wszystko będzie w porządku. -A jeśli zaśniesz, będę musiał poważne popracować nad moimi umiejętnościami konwersacji. Poszliśmy trochę dalej. -Mówiąc o rozmowę, jak, hmm ...- Zrobił minę - Przepraszam, jestem trochę zdenerwowany. -Miałeś dzisiaj lekcje z Andrew'em? Dramatycznie odetchnął z ulgą. -Dziękuję. Tak, miałem. Nudna, nudna, nudna. Żadnych dodatkowych mocy. Jestem tylko zwyczajnym – urwał nagle - . Dobrze, to było niezwykle nieczułe. Wspominałem, że jestem zdenerwowany? Powinienem być szczęśliwy, że mam
zwykłe moce. I jestem. -Ale to nadal, musi być irytujące, widząc Tori rzucającą nowe czary od razu, gdy ty szkoliłeś się latami. -Tak. Nie byłoby to takie złe, gdyby to nie była Tori. -Więc jakie czary możesz robić? -Nic przydatnego. Musze najpierw opanować podstawy. Rozumiem to, ale teraz, jedyne co mnie obchodzi to czary które nam pomogą, a doskonalenie mojego zaklęcia przeciwmgielnego nam nie pomoże. - To akurat było dobre. Wzruszył ramionami. -Może Andrew może nauczyć cię zaklęcie wiążące, które zna Tori. Pokręcił głową. -To magia czarownic. -To coś innego? -Chcesz szybkiej odpowiedzi czy lekcji na temat czarów ras? -Opcje druga proszę. Uśmiechnął się, obejmując mnie ręką. -Istnieją dwie główne rasy czarów. Czarodzieje są mężczyznami i maja synów, wszyscy są czarodziejami. Czarownice to kobiety tak samo z córkami. Czarownik używa magii przez gesty wraz z zaklęciami, najczęściej w języku greckim, łacińskim i hebrajskim. I nie, nie mówię po grecku, po łacińsku, lub hebrajsku-mogę tylko recytować zaklęcia. Znajomość języków pomaga, ale zapamiętywanie czarów jest na wystarczająco trudne, magia czarowników jest ofensywna - wykorzystująca atak. Czarownice używają tych samych języków, zaklęci, ale mogą pominąć gesty. Ich magia jest defensywna. -Używana, aby zatrzymać atak. -Albo by uciec, co mogłyby być przydatne w tych dniach. -Nie można nauczyć się magii czarownicą? -Możemy z ogromnym wysiłkiem, bo to nie jest nasz naturalny rodzaj. Teraz, muszę trzymać się własnego, chociaż chciałabym kiedyś nauczyć się kilku czarów wiedźm. Tylko nie od Tori. Gdy dotarliśmy na stację paliw, Simon kupił lody, następnie udaliśmy się do pieńka i usiedliśmy. - Byłoby dobrze gdybym miała jedna gałkę - powiedziałam.
-Szkoda. -Ale... - Mam cukrzyce, od kiedy pamiętam, Chloe. Nigdy nie miałem podwójnej gałki kremowych lodów, więc nie tęsknie za tym. Jeśli by mi to przeszkadzało, nigdy nie jadłbym z Derekiem, prawda? A ponieważ już zjadłem, mogę dać ci pokaz czarów i rozrywki podczas jedzenia. Zrobił to, wygłupiał się i rozśmieszał mnie. Potem wróciliśmy trzymając się za ręce i rozmawiając trochę więcej. Robiło się ciemno. Kiedy widać było światła w domu wśród drzew, zatrzymał się i szarpnął mnie. Moje serce łomotało, co mogłam wytłumaczyć sobie że było to do przewidzenia, ale czułam się bardziej jak przerażona. -Czy było w porządku?- Zapytał. Uśmiechnęłam się. -Lepiej niż w porządku. -Więc zdobyłem przepustkę do randki numer dwa? - Tak - Dobrze Jego twarz obniżyła się w kierunku mojej i wiedziałem, co się stanie. Wiedziałam. Ale kiedy jego wargi dotknął moich, i tak podskoczyłam. - P-przepraszam j-ja... -Płochliwa jak kot - mruknął. Jego ręka ześlizgnęła się do mojej szyi, i podniósł moja twarz do góry. -Jeśli jestem zbyt szybki. -N-nie -Dobrze. Tym razem nie podskoczyła. I nie drgnęłam. Nie sapnęłam. Nie robiłam nic. Simon pocałował mnie a ja po prostu stałam tam, jakby ktoś przeciął kabel od mojego mózgu i moich mięśni. Wreszcie, połączenie zadziałało i pocałowałam go, ale niezręcznie, część mnie wciąż się hamowała, moje wnętrzności skręcały się, tak jakbym robiła coś złego, popełniała wielki błąd, iSimon przestał. Na chwilę, wyprostował się, patrząc mi w twarz, aż musiałam odwrócić wzrok. -Zły facet, co?- Powiedział, tak szeptem ze ledwie usłyszałam. - C-co? Spojrzał powrotem na mnie, jego oczy były puste, nieczytelne.
-Jest ktoś inny,- powiedział. Nie pytał. Oświadczył. - K-ktoś ...? Chłopak, masz na myśli? Z wcześniej? Nie. Nigdy. Nie gdy bym... - Nie wyszłabyś ze mną gdyby był ktoś inny. Wiem – Zrobił kolejny krok do tyłu, ciepło jego ciała zanikało, chłód nocnego powietrza przemieszczał się w -nie mam na myśli chłopaka z przed, Chloe. Mam na myśli jednego z teraz . Gapiłam się na niego. Teraz? Kto jeszcze ...? Był tylko jeszcze jeden chłopak-D-Derek? Myślisz... I nie mogłam dokończyć. Chciało mi się śmiać. Myślisz, że lubię Derek'a? Żartujesz sobie? Ale miech nie pojawił się, tylko to piorunujące dudnienie w moich uszach, urywany oddech jakbym była uderzona w klatkę piersiową. - Derek i ja nie... -Nie, jeszcze nie. Wiem . - Ja nie... Po prostu to powiedz. Proszę, pozwól mi to powiedzieć. "Nie podoba mi się Derek”. Ale nie. Nie udało się. Simon wcisnął ręce w kieszenie i staliśmy w tej okropnej ciszy, aż udało mi się powiedzieć: - To nie jest tak. - Nie było. Nie na początku. -Wpatrywał się w las - To zaczęło się zmieniać po ucieczce. Wychodziliście razem, ... klimat się zmienił. Wmawiałem sobie, że sobie to wyobrażam. Kiedy z Tori uciekłyście z laboratorium, wydawało się, że miałem rację. Ale potem, po zatrzymaniu ciężarówki, kiedy wróciliście ... – Spokojnie podszedł i spojrzał na mnie. -Mam rację, prawda? W jego głosie dźwięczała prośba. Powiedz mi, że się mylę, Chloe. Proszę. I wszystko we mnie chciało to powiedzieć. To był Simon. Wszystko, co kiedykolwiek marzyłam o chłopaku było tu, rozmawiał ze mną. Wystarczyło tylko, że powiem słowo, a ja starała się. Starałam. Ale jedyne co mogłem powiedzieć to kolejne słabe, -To nie tak. - Tak, jest . Zaczął odchodzić, z powrotem w kierunku, z którego przyszliśmy. Potem zatrzymał się i nie odwracając się, sięgnął do kurtki i wyciągnął zwinięty papier, mrucząc: -To dla ciebie. Wzięłam, a on dalej szedł. Drżącymi palcami, rozwinęłam papier. Był to obrazek, który dla mnie narysował, teraz
pokolorowany. Wyglądało to nawet lepiej niż szkic. Ja wyglądałam lepiej. Pewna siebie, silna i piękna. Obraz rozmazał się, ponieważ moje oczy wypełniły się łzami. Szybko zwinęłam rysunek zanim go zniszczę. Poszłam kilka kroków za nim i krzyknęłam. Mogłam zobaczyć jego postać w dali, nadal szedł, i wiedziałam, że mnie usłyszał, ale nie zatrzymał się.
ROZDZIAŁ 17 OBSERWOWAŁAM, JAK SIMON ODCHODZI daleko, wtedy przetarłam oczy rękawem i zmierzałam do świateł domu. Gdy tylko minęłam krawędź lasów tylne drzwi otworzyły się, wylewając światło prawie na połowę ciemnego podwórka. Następnie ogromna postać zablokowała światło. -Nie - szepnęłam. -Nie teraz. Po prostu wróć do środka— Drzwi zamknęły się z hukiem, gdy Derek maszerował przez podwórko, skupiony na celu. Rozejrzałam się wokoło, desperacko szukając trasy ucieczki, ale nie było żadnej. Idź naprzód i staw czoła Derekowi lub pobiegnij z powrotem do Simona i zmierz się z obojgiem. Nie przestałam iść. -Gdzie jest Simon? - rzucił Ulga przemknęła przeze mnie. Nie ufałam siebie, by coś powiedzieć, więc tylko wskazałam z powrotem na las. - Zostawił cię? Tu? W nocy? - Upuścił coś - wymamrotałam, próbując przejść koło niego. - jest nie daleko. Bez żadnego dźwięku, znalazł się przed mną, blokując mi drogę. -Płaczesz? - zapytał. - Nie, ja— spojrzałam daleko przed siebie. – To tylko kurz. Ze ścieżki. Simon tam jest. Spróbowałam wyminąć go, ale on schylił się, próbując spojrzeć na moja twarzy. Kiedy nie pozwoliłam mu, schwycił mój podbródek. Szarpnęłam się z powrotem, cofając się przed jego dotykiem, i także przed łomoczącym sercem. Wmawiałam siebie, że Simon się myli. Nigdy nie byłbym wystarczająco głupia, by zakochać się w Dereku. Ale byłam. Będąc tak blisko niego, mój żołądek robił dziwne koziołki. To nie był strach. W tej chwili się nie bałam. - Płakałaś - powiedział, bardziej miękkim głosem. Wtedy zaciągnął gwałtownie powietrze, i powiedział warcząc - Co zrobił Simon? - cedził każde słowo, policzki mu poczerwieniały jakby krępował się nawet myśleć, że Simon mógłby coś zrobić. -Co się stało? - powiedział. -Nic. Po prostu nie udało się. -Nie udało się? - mówił wolno, jakby przetwarzał obcy język. -Dlaczego? - Porozmawiaj z Simonem.
- Rozmawiam z tobą. Co mu zrobiłaś?
Zesztywniałam. Tylko że on miał rację. Zrobiłam coś Simonowi. Zraniłam go. I dlaczego? Przez jakieś głupie zakochanie się w facecie, który mnie ledwie toleruje przez większość czasu? Byłam tym rodzajem dziewczyny? Kretynka raniącą fajnego faceta? -Schrzaniłam. Znowu. Na pewno jesteś w szoku. Teraz pozwól mi wejść do środkaZablokował mnie. – Co zrobiłaś, Chloe? Wyminęłam go. Znowu mnie zablokował. - Lubisz go, prawda? - powiedział. -Tak, lubię go. Po prostu nie ... - Nie co? - Porozmawiaj z Simonem. On jest tym, który myśli ... - Myśli, co? Krok. Zablokowanie. -Myśli, co? - Że jest ktoś inny, - wyrwało mi się, zanim mogłam się powstrzymać. Wzięłam głęboki, drżący oddech. - Myśli, że jest ktoś inny. -Kto? Miałam zamiar powiedzieć Nie wiem. Jakiś koleś ze szkoły, tak myślę. Ale wyraz twarzy Derek'a powiedział mi, że znał już odpowiedzi. Jego spojrzenie... Byłam już wcześniej upokorzona, przez oskarżenie mnie przez Simona o sympatię do Dereka, ale to było nic w porównaniu z tym, jak się czułam, kiedy zobaczyłem wyraz twarzy Dereka. Nie tylko zaskoczenie, ale szok. Szok i przerażenie. - Ja? - powiedział. -Simon powiedział, że myśli, że ty i ja-Nie, nie. On wie, że my nie, -Dobrze. Więc co on myśli? - To że cię lubię.- Ponownie, słowa wyleciały, zanim mogłam je zatrzymać. Tym razem to mnie nie obchodziło. Całkowicie się upokorzyłam, a teraz została po prostu pustka i wstyd. Chciałam, po prostu, aby zszedł mi z drogi, a jeśli mówienie mu tego, przerazi go, to dobrze. Ale on nie uciekł. Tylko spojrzał na mnie, i to było gorsze. Czułam się jak największy frajer w
szkole, przyznając się najfajniejszemu facetowi w szkole, że go lubię. Stał tam patrząc się na mnie z wyrazem jakby musiał mnie źle zrozumieć. - Ja nie - powiedziałam szybko. Te słowa przyszły teraz łatwo, bo w tej chwili, były prawdziwe. - Ja nie - powiedziałam ponownie, gdy nadal się wpatrywał. - Lepiej żebyś nie - posyłając groźne spojrzenie powiedział niskim groźnym mruczeniem, po chwili z powrotem złagodniał. - Lepiej nie, Chloe, bo Simon cię lubi. -Wiem. -Simon miał dziewczyny włóczące się za nim codziennie od dwunastego roku życia. Chodziły za nim nawet do szkoły. Rozmawiały nawet ze mną próbując zbliżyć się do niego. Ładne dziewczyny. Popularne dziewczyny. -Więc powinnam być zachwycona, że taki facet jak on raczy spojrzeć na mnie, racja? -Oczywiście, że nie. Nie miałem tego na myśli -Och, wiem co miałeś na myśli. Powinnam dziękować za moje błogosławieństwo, że znalazłam się w pobliżu, gdy nie miał żadnego wybory, cóż, nikogo, tak naprawdę, bo inaczej nigdy bym nie dostała tej szansy. -To nie-nigdy nie powiedziałem - Nie ważne. Machnęłam ręką , odwróciłam się i poszłam w drugą stronę. Zatrzymał mnie. -Simon cię lubi, Chloe. Tak, spotykał się z wieloma dziewczynami. Ale on naprawdę cię lubi, i myślałem, że ty tez go lubisz. - Lubie. Po prostu ... myślę że nie tak jak on. -Wtedy nie powinnaś pozwolić mu myśleć ze tak jest. -Myślisz, że specjalnie doprowadziłam do tego? Po co? Dla rozrywki? Nie mam wystarczająco dużo wrażeń w moim życiu, więc być może podokuczam fajnemu facetowi, dam mu nadzieje, a potem będę się śmiać i skakać? Skąd mogłam wiedzieć, co czuję, dopóki nie wyszliśmy? - Zamilkłam. I nie mogłam wygrać tej walki. Bez względu na to, co powiem, będę jeszcze gorszą suką, która zraniła jego brata. Odwróciłam się i zaczęłam iść wzdłuż krawędzi lasu. -Dokąd idziesz? - Zawołał. -Nie pozwalasz mi wejść do domu. Jestem pewna, że Simon też nie chce mieć mnie w pobliżu. Tak więc wydaje mi się, że wybiorę się na spacer po lesie w blasku księżyca. -Och, nie, nie - Stanął przede mną. -Nie możesz wędrować sama po lesie w nocy. To nie jest
bezpieczne . Spojrzałam na niego. Jego zielone oczy błyszczały w ciemności, odbijając blask księżyca, jak kocie. Jego groźne spojrzenie znikło. Zastąpił je niepokój, zaciśnięta szczeka, co sprawiło, zmętnienie wzroku, i widząc ta naglą przemianę, chciałam ... Nie wiedziałam, co chciałam zrobić. Kopniecie go w łydkę wydawało się dobrym rozwiązaniem. Niestety, rozryczenie wydawało mi się bardziej prawdopodobne, bo tu był główny problem, sprzeczności w Dereku których nie dało się rozwiązać, nie ważne jak bardzo się starałam. W jednej sekundzie patrzyłam w moja twarzy, co sprawiało, że czułam się głupia i bezużyteczna. W następnej był taki jak teraz: troskliwy, zainteresowany, zmartwiony. Wmawiałam sobie, że to tylko instynkt wilka, że musiał mnie chronić, nie ważne czy tego chciał czy nie, ale kiedy wyglądał tak, jakby za bardzo mnie naciskał i żałował tego ... To spojrzenie mówiło, że rzeczywiście mu zależy. Zwróciłam się w stronę lasu i znów ruszyłam. -Będę ostrożna. Nikogo, dziś w nocy nie wskrzeszę. Możesz wrócić do środka, Derek . -Myślisz, że tylko o to się martwię? O Grupę Edison- Mogą gdzieś tam koczować teraz czekając na nas aż wejdziemy głęboko w las. Jeśli byś tak uważał, nigdy byś nie pozwolił wyjść mi z Simonem. -Nie podobało mi się to. Ale obiecał, że wrócicie przed zmrokiem, dlatego byłem w drzwiach, przygotowywałem się by iść po was dwoje. -Złapał mnie za rękę, szybko puszczając ja i chwytając zamiast tego za rękaw. – Tylko ... Zatrzymał się. Odwróciłam się by zobaczyć go wpatrującego się w las, z podniesionym podbródkiem, rozszerzonymi nozdrzami, i napiętą twarzą. -Nie rób tego - powiedziałam. - Nie rób, czego? - Udawaj że coś tam czujesz. Kogoś. - Nie, myślałem- Zaciągnął się ponownie, a następnie gwałtownie potrząsnął głową. - Nic, myślałem, po prosu - potarł tył szyi, krzywiąc się nieznacznie, i zauważyłam, błysk potu na jego twarzy, mieniący się w świetle księżyca. Jego oczy świeciły jaśniej niż zwykle. Nadchodziła gorączka. Zmiana nadchodzi. Nie teraz. Proszę nie teraz. To ostatnia rzecz, z którą sobie teraz poradzę. Uwolnił mój rękaw. -Dobrze, idź na spacer. Stałam tam, na podwórku. Nie byłam na tyle głupia, by iść do lasu, na przekór niemu. Odeszłam koło dwudziestu stóp, kiedy rozejrzałam się, dokoła, aby zobaczyć gdzie odszedł. Był pięć kroków za mną, śledził mnie bezgłośnie.
-Derek ...- Westchnęłam. -Potrzebuję świeżego powietrza. Idź sobie. Kolejne dwadzieścia stóp. Nadal szedł za mną. Odwróciłam się i spojrzałam na niego. Zatrzymał się i stał tam, z niewzruszonym wyrazem twarzy. - Dobrze - powiedziałam. - Pójdę do domu. Możesz wyśledzić Simona zanim Edison Group go porywie. Szedł za mną do drzwi, a następnie czekał aż wejdę do środka zanim poszedł szukać swojego bata.
ROZDZIAŁ 18 TORI BYŁA W NASZYM pokoju, czytając starą książkę oprawioną w skórę z biblioteki na dole. - Wiec, jak poszła lodowa randka?- Spytała, nie patrząc w górę. - Dobrze. Spuściła książkę. Szybko odwróciłam się i otworzyłam torbę, która leżała na łóżku. -Och, to twoje nowe ubrania - powiedziała -Margaret je kupiła. Podobno Gwen chciała, ale stary nietoperz nalegał. Rewanż za poranek, tak myślę. To były rzeczy z wyprzedaży. Z działu dziecięcego. Przynajmniej były dla dziewcząt, w przeciwieństwie do brzydkich chłopięcych bluz, które zdobywał dla mnie Derek. Jednak ... rozpakowałam piżamie. Różowa flanela z tęcza i jednorożcem. -Hey, myślisz, że to jest złe?- powiedziała Tori – Dla mnie zrobiła zakupy w dziale damskim, i dostałam babcina koszule z koronki. Szpan. Zamienię się z tobą, jeśli ta ci nie pasuje. rzuciła książkę na podłogę. -Więc jak poszła randka? - Nie poszła. Zawahała się. -Cóż, z radością chciałabym powiedzieć, że jestem zaskoczona, ale nie zapominaj, że jestem dziewczyną, która szalała za Simonem, aż została zmuszona by spędzić z nim dwadzieścia cztery godziny sam na sam. To wyleczyło mnie, szybko. - Simon jest w porządku. -Oczywiście, że jest. Albo będzie, kiedy trochę dorośnie. -On jest w porządku. To ja. Schrzaniłam. Ja... Nie kontynuowałam. Mogę tylko wyobrazić sobie reakcję Tori, gdybym powiedziała jej, że
może zakochałam się w Dereku. Stracę resztki jej szacunku, na jaki zapracowałam. Chciałam móc porozmawiać z kimś. Z dziewczyną, która miała większe doświadczenie z randkami, najlepiej, z kimś, kto nie pomyślałby, że jestem kompletnym nieudacznikiem lubiąc Derek'a. Rae byłaby dobra. Jej nie zależało na żadnym z facetów, ale, umiała słuchać i służyć radą. Liz byłaby jeszcze lepsza, zawsze pomocna, nieoceniająca. Co do przyjaciół z mojej szkoły, to tak jakby należeli do innego życia, przyjaciele innej Chloe. - Czy ty płakałaś? - Tori spojrzał na moją twarz. – Robiłaś to. - T-to nic takiego. Ja.. - Simon zrobił coś, prawda? Zabrał cie na spacer, i następnie wiesz, że nie twoją rękę trzyma. -Jej oczy płonęły. - Chłopaki. Mogą być tacy.. - To nie tak. - Jeśli coś zrobił, możesz mi powiedzieć. Miałam kilka pierwszych randek z niespodzianką. I żałuje że nie znałam wtedy swoich czarów. Szczególnie wiążących. - To nie tak.- spojrzałam jej w oczy - Naprawdę. Simon był w porządku. Spojrzała na mnie – Jesteś pewna? - Jedyną rzeczą, jaką zrobił, było pocałowanie mnie i najpierw zapytał. Był w porządku. Ja-ja zamarłam -Ach - Usiadła na moim łóżku. -Pierwszy pocałunek? -N-nie. O-oczywiście że nie. -Wiesz, trudno kłamać przekonująco, gdy się jąkasz, Chloe. Więc to był Twój pierwszy pocałunek. Wielka rzeczy. Mój pierwszy był w ubiegłym roku, a ja mu kazałam czekać aż do trzeciej randki. I nie pozwolę, by facet zmusił mnie do czegoś, jeśli nie jestem gotowa. Myślą, że skoro jestem popularna, muszę się zgodzić. Nie muszę, i do końca pierwszej randki, oni to wiedzą. – położyła się na łóżku. -Więc pocałował cie i zamarłaś, i pomyślał, że to przez niego. Zdarza się. Powinien się spodziewać, każdy wie, jaka jesteś płochliwa. Spojrzałam na nią. -Cóż, to prawda. Po prostu powiedz mu, że cie zaskoczył, i zaproś go. Spróbuj ponownie. A co, jeśli nie chcesz spróbować ponownie? Skończyłam zbierać swoje rzeczy. – Dziś wieczorem masz pokój dla siebie. Usiadła. -Co? -Idę spać do następnego. Ja tylko- nie jestem dziś dobrym kompanem.
Widziałam, że urazi ją to. W tym byłam dobra. W drzwiach zatrzymałam się -. Dzięki. Za ... wszystko. Doceniam to. Skinęła głową i wyszłam. Powinnam zostać z Tori. Osamotnienie oznaczało, że nie miałam nic innego do roboty z wyjątkiem skulenia się pod kołdrą i płakania, nad tym jak strasznie złe było moje życie, użalania się nad sobą. Psułam wszystko. Nie mogłam kontrolować swoich mocy, nawet wtedy, gdy nasza przyszłość od tego zależała. Nikt nie zastanawiał się więcej nad uwolnieniem Rae i cioci Lauren i znalezieniem taty facetów. Mięliśmy szczęście, że moje wzywanie na cmentarzu nie doprowadziło nas do wiezienia. Jedynymi osobami, na które mogłam liczyć byli Derek, Simon i Tori. Po tym jak najwidoczniej wybaczyli mi moją wpadkę na cmentarzu, teraz zraniłam Simona, wkurzyłam Derek, i odepchnęłam Tori. Chciałam wrócić do domu. Gdybym miała prawdziwą odwagę, spakowałabym torbę i odeszła, zanim zrobiłabym coś złego. Nie mogłem nawet zmusić się do tego. Nienawidziłam, nienawidziłam, nienawidziłam siebie że byłam taka słaba. I wydawało się że nie mogę nic zrobić by przestać, płakać aż w końcu zasnęłam z wyczerpania. Pukanie do drzwi obudziło mnie. Zerknęłam na nocny stolik, patrząc na zegar, tylko że przypomniałam sobie o zmianie pokoju. -Chloe? To ja -. Po chwili dodał:- Derek – tak jakbym mogłam pomylić, to głębokie dudnienie z kimkolwiek innym, ta malutka część mnie, która poderwała się jak szczeniak, mówiąc: -To on. Szybko! Idź zobaczyć, co on chce . Boże, jak mogłam być tak ślepa? Teraz to wydawało się takie oczywiste. Smutne i żałosne. Normalne w tych dniach. Zaciągnęłam kołdrę i zamknęłam oczy. - Chloe? -Deski skrzypiały. -Muszę z tobą porozmawiać. Nie odpowiedziałam. Inne trzeszczenie, tym razem, drzwi, ruszył w kierunku łóżka, gdy wślizgnął się. -Hej!- Powiedziałam. -Nie możesz. - Przepraszam - mruknął. -To tylko ... Ruszył w stronę światła księżyca. To nie był przypadek. Chciał bym, zobaczyła jego oczy
płonące gorączką, jego skóra była zaczerwieniona, włosy zmoczone potem. Chciał abym powiedziała, -Oh, Zmieniasz się - wyskoczyłam z łóżka i nalegałam na to by z nim iść, by pomóc mu przez to przejść, tak jak było przez ostatnie dwa razy. Spojrzałem na niego i położyłam się z powrotem. Zrobił krok do przodu. -Chloe ... - Co? - To jest ... To znów się zaczyna. - Widzę. Usiadłam, zdjęłam nogi z łóżka i wstałam. Odetchnął z ulgą. Podeszłam do okna. - Idź w dół tą drogą około trzydziestu metrów, znajdziesz na lewo polane. To powinno być dobre miejsce. Ogniki paniki zabłysły w jego oczach. Po tym jak mnie dziś potraktował, powinien powiedzieć – Dobrze. - Ale nie. Nie zrobił tego. Zebrałam się w sobie i wszystko co miałam, by wrócić z powrotem do łóżka. -Chloe ... -Co? Drapał się po ramieniu. Mocno drapał się po pulsującej skórze, mięśnie wiły się. Spojrzał na mnie i jego spojrzenie było takie nieszczęśliwe, że musiałam mocno zamknąć szczękę przed impulsem powiedzenia: -Dobrze, pójdę z tobą. Zamiast tego powiedziałam – Co? - Ja... - Przełknął. Oblizał wargi. Spróbował jeszcze raz. – Ja... Nawet proszenie mnie, abym z nim poszła to było za dużo. Nigdy do tej pory tego nie robił. - Ja ... Potrzebuję- przełknął ponownie. -Chcę ... Pójdziesz ze mną? Podniosłam wzrok na niego. -Jak możesz mnie o to pytać? Ile razy dzisiaj na mnie nakrzyczałeś? Sprawiając, że wszystko poszło źle i że to moja wina? Jego oczy rozszerzyły się w prawdziwym zdziwieniu. -Nie o to mi chodziło.- Potarł spocona grzywkę. – Jeśli cię skrzywdziłem... - Jak mogłeś mnie nie skrzywdzić? Dziś rano, po cmentarzu, potrzebowałam twojej pomocy. Twojej rady. Wszystko, co zrobiłeś, to to że poczułam się jeszcze gorzej niż było do tej pory, co, uwierz mi, nie było łatwe. Następnie wieczorem, z Simonem, zachowywałeś się jakby to wszystko była moja wina, nawet wtedy, gdy widziałeś, jaka zdenerwowana byłam, jak źle się z tym czułam. - wzięłam głęboki oddech. - Po zatrzymaniu się ciężarówki, po naszej podróży
powrotnej ... Myślałam, że jesteśmy przyjaciółmi. -Jesteśmy. -Nie- Spotkałam się z jego spojrzeniem. - Najwidoczniej nie jesteśmy. Patrząc na jego twarz, zagubioną i nieszczęśliwą, czułam się okropnie, co tylko mnie wkurzało. Nie miał żadnego prawa tu wejść i oczekiwać pomocy, i sprawiać ze czułam się winna z powodu odmowy. -Chloe, proszę- Potarł rękę po gardle. Żyły i ścięgna pulsowały. Pot zrosił jego czoło. -To dzieje się tym razem szybciej. - Wiec powinieneś już iść. - T – to - przełknął ciężko ślinę i spojrzał na mnie, gorączka sprawiła ze jego oczy były takie jasne. Wydawało się, że błyszczą. - Proszę. Nie było to zwykłe -proszę. Była to absolutna panika w jego oczach. Był przerażony przemianą, nie wiedząc, czy może ją zakończyć, jeśli modyfikacja genetyczna zrobił mu coś i dlatego ukrywał cierpienie i strach, przed porażką. Nigdy tego nie powiedział, a może ja jestem miększa, ale nie mogłam wysłać go by zrobił to samotnie. Tak, więc chwyciłam za kurtkę i trampki. -Dziękuję c...- zaczął. Przeszłam obok niego i poszłam do drzwi. -Chodźmy.
ROZDZIAŁ 19 TRZYMALISMY SIĘ CIENIA na wypadek gdyby ktoś wyjrzał i zobaczył nas idących do lasu. Po dotarciu do drogi, Derek szedł przy mnie, ukradkiem spoglądając na mnie, posyłając mi przygnębione spojrzenie, które sprawiało że czułam się winna, tak było. Chciałam wszystko wyjaśnić i wrócić do normalności. Ale kiedy spojrzał na mnie, mogłam tylko myśleć o tym drugim spojrzeniu – tym przerażonym, kiedy powiedziałam, Simonowi, że lubię Dereka i to ostudziło moje wszystkie impulsy. -Chciałaś porozmawiać o tym, co stało się na cmentarzu- powiedział wreszcie. Nie odpowiedziałam. - Powinniśmy porozmawiać-, powiedział. Potrząsnęłam głową. Wybraliśmy drogę wzdłuż ścieżki. Starałam się zostać z tyłu, pozwalając mu przejąć
prowadzenie z jego lepszym wzrokiem w nocy, ale został obok mnie. - Jeśli chodzi o ten drugi dzień, gdy krzyczałem na Ciebie na wzywanie bez naszyjnika .powiedział. - W porządku. -Tak, ale ... Chciałem tylko powiedzieć, że próbowanie bez niego nie jest dobrym pomysłem. Powinniśmy spróbować... Zwróciłam się do niego. -Nie rób tego, Derek. -Czego? - Idę z tobą na twoja przemianę, więc czujesz się zobowiązany, aby mi pomóc w zamian. Podrapał się mocno w ramie. – Ja nie... -Tak, ty. Teraz znajdźmy miejsce zanim w połowie drogi rozpocznie się Zmiana. Nadal się drapał, krew poleciała stróżka w dół ramienia - Chcę po prostu Złapałam go za rękę. -Robisz sobie krzywdę. Spojrzał w dół, starając się skupić. – Oh. . -Chodź-. Weszłam na ścieżkę, kierując się do miejsca które zauważyłam wcześniej. -Słyszałem, co powiedział Andrew dziś rano- powiedział. -O mnie. - Domyślam się - , powiedziałam, bardziej miękko niż chciałam, a następnie Chrząknęłam, starając się znaleźć ponownie gniew. - Ma rację. Nie jestem... - Jesteś w porządku. Andrew jest idiotą – Wyrzuciłam z siebie. Świetnie. Chciałbym znaleźć gniew i wysłałam go w złym kierunku. - Myli się, dobrze? Wiesz o tym. Zostawmy to. - Kiedy naskoczyłem na ciebie po cmentarzu, ja ... ja nie chciałem. Jestem sfrustrowany i ja... - Proszę-, powiedziałam, spoglądając na niego. -Przestań, dobrze? Zrobił około pięć kroków. -Byłem sfrustrowany sytuacją. Utknąłem tutaj. Zmiana nadchodzi powodując to jeszcze gorszym. Wiem, że to nie jest usprawiedliwienie. Spojrzałam na niego. Patrzył na mnie wyczekująco. Chciał mi powiedzieć, może to nie wyjaśnia sprawy. Ale da mu trochę luzu. Problem polegał na tym, czy ja też tego chcę. A jeśli tak, to następnym razem, mógłby się na mnie wyładować. -Chloe?
Zatrzymałam się na skraju niewielkiej polany.- Czy tu jest dobrze? Nic nie powiedział i myślałam, że sprawdza, ale gdy odwróciłam się, nadal stał, z podniesiona głową do góry skierowana w stronę lasu, -Słyszałaś to? -Co? Pokręcił głową. -Nic, myślę. Wyszedł na polanę i rozejrzał się dookoła, mrucząc: -Dobrze, dobrze.- Wtedy zdjął bluzę i położył na ziemię. -Można tu usiąść - Spojrzał na mnie. –Pamiętasz drugą noc u Andrew'a? Kiedy wyszłaś, aby mi potowarzyszyć, i ćwiczyliśmy? Powinniśmy to zrobić ponownie. Westchnęłam. -Nie zamierzasz zrezygnować, prawda? Myślisz, że jeśli powiesz po prostu, to co trzeba, to będzie wszystko w porządku . Jego usta drgnęły na coś w rodzaju uśmiechu. -Mam nadzieję, mogę mieć? - Jasne. A jeśli to zadziała, co to będzie świadczyło o mnie? Będziesz mnie traktować w dowolny sposób i gdy zdecydujesz się być miły, wszystko będzie wybaczone. -Przykro mi, Chloe. -Na razie-. Odwróciłam się. -Zapomnij o tym, okay? Po prosu... Złapał mój łokieć. Jego skóra paliła nawet przez kurtkę. –Mowie poważnie. Naprawdę mi przykro. Kiedy się jak denerwuje jak wtedy, to nie... to nie... -Puścił moją rękę i przetarł kark. Stróżki potu spływały po jego twarzy. Skóra na jego nagich ramionach falowała. - Musisz się przygotować. -Nie Muszę coś powiedzieć. Daj mi chwilę . Poczekał sekundę. Potem jeszcze jedną. Potem jeszcze, po prostu stał, pocierając wściekle ramię, wpatrzony w to. -Derek, musisz. - W porządku. Daj mi- wziął głęboki oddech. -Derek ... -Tylko jedna sek... Zaczął ponownie się przemieniać. Kiedy podeszłam do przodu, by chwycić go za rękę zatrzymał się. - Dobrze, dobrze - , mruknął. Spojrzał na swoją rękę, a następnie złożył ja w pięść, jak gdyby powstrzymywał się od drapania. –Powiem ci żebyś się mnie nie bała. Warczę na ciebie kiedy
się stawiasz. Ale czasem ... Sięgnął by podrapać się w ramiona, krzywiąc się, gdy paznokcie wbiły się jak gwoździe -Derek, musisz -Czasami to jest dokładnie to, co chcę,- powiedział. -To, co staram się nie robić – to przestraszyć cie. - Wiec nie przypadkiem ranisz mnie.- westchnęłam. - Nie zamierzasz... - Nie, to nie tak. To... Jego ręka powędrowała do przedramienia, i nagle zatrzymał się gdy kiełkował ciemny zarost. - Zmieniasz się, Derek. Porozmawiamy później. - Racja, tak. Później. dobrze. -Słowa wydobywały się z ulgą. Rozejrzał się, ,mrugając gdy pot wpadał mu do oczu. - Musisz się położyć - powiedziałam łagodnie. Kiedy nadal się nie ruszył, złapałam go za rękę i pociągnęłam. Opuścił się z pewną trudnością, potem wstał na czworakach, do pozycji w której rozpoczął Przemianą. - Jeśli Margaret nie przyniesie nowych koszulek, Może warto by zdjąć ta - powiedziałam. - Racja Pociągnął za rąbek, szarpiąc w górę, ale jego ramię nie zgięło się tak jak trzeba by moc zdjąć koszulę przez głowę, jakby jego stawy były już w innym ułożeniu, sztywne. Więc pomogłam. Nie posunęłam się jednak do zdjęcia jego spodni. Na szczęście, był w stanie zdjąć je, gdy był na kolanach, i było w porządku jak mi je podał. Jego krótkie spodenki trzymały się. Gdyby rozdarły się podczas Przemiany, miałam nadzieję, że przemiana jest wystarczająco długa by … cóż, cokolwiek. Ledwie zdążył się rozebrać a skurcze przejęły jego ciało, plecy wystrzeliły w górę kręgosłup wygiął się w pozornie niemożliwy kąt, bolesne bulgotanie wydobywało się z niego, jego twarz wykrzywiona była w agonii, krzyk uciął się, gdy zwymiotował obiad w krzaki. Trwało to chwilę. Skurcze, drgawki, jego skóra i mięśnie falujące jak w horrorach. Wstrzymywanie oddechu, jęki i stłumione krzyki bólu między odruchami wymiotnymi a łapaniem oddechu. Smród wymiotów i potu. Można by naprawdę pomyśleć, że to wyleczyło by romantyczne uniesienia do faceta. Ale widziałam to już trzy razy do teraz, i patrzyłam, za każdym razem, wiedząc, że gdybym odwróciła się, odeszłabym, pozwoliłabym mu myśleć że jest przerażający i obrzydliwy, To by tylko pogorszyło sprawę. To nie było przerażające czy obrzydliwe. To, co widziałam to nie był jakiś tam facet
wymiotujący i groteskowo powyginany. Widziałam Dereka, w niewiarygodnych cierpieniach i strachu wdzierającym się do umysłu. Trzeba było tylko, pierwszego okropnego skurcz by ostudzić mój gniew. Później będzie na to czas. Zamiast tego, uklękłam przy nim, pocierając ramiona, mówiąc mu, że będzie dobrze, ze robi dobrze, że dalej ma tak robić. Wreszcie zatrzymał się i wymioty się skończyły, głowę zwiesił w dół, wiszące włosy, ukrywały twarz, jego ciało pokryte było krótkimi, czarnymi włosami, jego mięśnie ramion, garbiły się, ręce i nogi prostowały, podczas gdy palce ryły w ziemi. Sapał, głęboko wdychał, szarpiący się oddech. -Już prawie jesteś - , powiedziałam. – Tym razem to idzie szybciej . - Prawda czy nie, to nie miało znaczenia, tylko to, że zaakceptował to, kiwając głową i chwile odpoczywając. Nadszedł kolejny skurcz. Jego ciało wstrząsała fala za falą. Jego ręce i nogi przemieniały się, malały i skracały, stopy i dłonie robiły to samo. Włosy na głowie schowały się gdy na jego wydłużonym ciele pojawiło się grube futro. Jeśli chodzi o twarz, wiedziałam, że zmienia się, ale się odwrócił. Jego ciało kontynuowało drgawki dopóki ponownie nie zatrzymało się, falując, jakby walczył o oddech. Wygiął plecy i pochylił się na przeciwko mnie. Czułam drżenie jego mięśni, ledwie mógł utrzymać się na czworakach. Zbliżyłam się, pozwalając mu odpocząć, z moja głowa na jego ramieniu, czując jak mocno i szybko bije jego serce, jak jego wstrząsy stopniowo spowalniają. - Już prawie. Dalej. Tym razem skończysz. Tylko... Naprężył się. Następnie jego tył poleciał w górę, przewracając mnie na bok. Jego ciało zesztywniało, z głowa zwróconą wciąż w dół, z powrotem ciało zaczęło się podnosić wyżej i wyżej, jakby ktoś go ciągnął, głowa obniżała się coraz niżej, czarne futro zalśniło przy świetle księżyca. Kości trzasnęły. Derek wydał głęboki jęk, który sprawił, że przysunęłam się jeszcze raz, masując jego plecy, mówiąc mu, że będzie dobrze. Wtedy, z ostatnim dreszczem, stało się. Podniósł głowę, odwrócić się by spojrzeć na mnie, i był wilkiem.
ROZDZIAŁ 20 OSTATNIM RAZEM GDY DEREK spróbował przemienić się, obiecał mi że odejdzie gdzieś daleko, żebym była bezpieczna gdy tylko będzie mu się wydawało, że jest blisko zakończenia. Gdy zobaczyłam, wilka przede mną, opuściła mnie odwaga która mówiła mi, że
powinnam iść za jego rada. Ale gdy tylko jego oczy spojrzały na mnie, strach rozwiał się. Mogę patrzeć na potężnego czarnego wilka, ale w tych zielonych oczach, wciąż widziałam Derek'a. Starał się zrobić krok, ale nogi rozjechały mu się i uderzył w ziemię z potężnym hukiem. Leżał tak rozciągnięty z zamkniętymi oczami, falującymi bokami, i zwieszonym językiem. - Wszystko dobrze? Otworzył oczy i dał niezręczny ruch pyskiem, jakby próbował kiwnąć, a potem znów zamknął oczy. Było dobrze, po prostu był wyczerpany, jak ostatnim razem gdy był zbyt zmęczony, aby się ubrać, zanim zasnął. Wstałam i ruszyłam do ścieżki, chcąc zostawić go w spokoju. Zrobiłam dwa kroki zanim parsknął. Odwróciłam się do niego i zobaczyłam go leżącego na brzuchu, gotowego do skoku w górę. Szarpnął pyskiem, każąc mi wracać. -Myślałam, że chcesz być... Uciszył mnie parsknięciem. Trudne dla wilka było zmarszczenie, ale mu się to udało jednocześnie gniewnie spoglądając. Wyjęłam nóż sprężynowy z kieszeni kurtki. -Nic mi nie będzie. Jestem uzbrojona. Parskniecie. Nie obchodzi mnie to. Pokręcił głowa. Wracaj tu. Gdy wahałam się, warknął. -Dobrze, że masz te cześć z pomrukami już opanowaną. Musiało się to przydać po tych wszystkich latach praktyki. Zaczął się podnosić, na niepewnych nogach. -Dobrze, już wracam. Po prostu nie chcę ci przeszkadzać. Chrząkniecie. Nie przeszkadzasz. Albo, przynajmniej miałam nadzieję, że miał to na myśli. -Możesz mnie zrozumieć, prawda?- Powiedziałam, gdy ponownie usiadłam na jego bluzie. -Wiesz co mówię . Chciał kiwać, a następnie warknął na nieporadność. -To nie jest łatwe, gdy nie można mówić, prawda?- Uśmiechnęłam się. -Cóż, na pewno nie dla ciebie. Mogłabym przywyknąć do tego. Chrząknął, ale widziałam ulgę w jego oczach, jakby cieszył się z mojego uśmiechu. -Tak, więc miałam rację, prawda? To wciąż, ty nawet w postaci wilka. Mruknął.
-Nie masz nagłe niekontrolowanej potrzeby, by coś zabić? Przewrócił oczami. -Hej, ty jesteś tym, który się o to martwił.- Umilkłam -I nie pachnę jak kolacja, prawda? Rzucił na mnie spojrzenie. -Sprawdzam wszystkie możliwości. Wydał dudniący pomruk, jakby chichot i usiadł zniżając głowę do przodu na łapy, patrząc na mnie. Próbowałem czuć się komfortowo, ale ziemia była zimna jak lód nawet przez jego bluzę, a ja miałam na sobie tylko moja nową piżamę, lekką kurtkę i trampki. Widząc mnie trzęsącą się, wyciągnął łapy w kierunku bluzy z kapturem, uderzył łapą o krawędzi i warknął, kiedy zrozumiał, że nie może jej chwycić. -Brak przeciwstawnych kciuków, ciężko się przyzwyczaić, prawda? Skinął blisko mojej twarzy. Kiedy udawałam, że nie rozumiem, skręcił i ostrożnie wziął rąbek bluzy między zęby, wargi zwinęły się w niesmaku, kiedy szarpnął go. -Dobra, dobra, po prostu staram się cie nie przytłaczać. To nie był jedyny powód, dlaczego czułam się nieswojo, zbyt przytulne z nim teraz, ale on burknął ponownie zdając się mówić, że było w porządku. Przysunęłam się obok niego. Położył, się z tyłu częściowego blokując wiatr, ciało po przemianie nadal buchało ciepłem jak piec. Mruknął. -Tak, tak lepiej. Dzięki. Teraz trochę odpocznij. Nie miałam pojęcia, co teraz. Derek też nie. Skupiał się na przejściu przemiany. Co wiedział, że było tylko połową procesu. Musiał zmienić się z powrotem, ale potrzebował czasu i odpoczynku do tego. A jak to się stanie? Musi poczekać, aż jego ciało będzie gotowe, tak jak z przemiana w wilka? Jak długo to będzie? Godziny? Dni? Poczułam jego wzrok na mnie, wymusiłam uśmiech i odsunęłam moje obawy. Będzie dobrze. Mógł się przemienić. To było najważniejsze. Kiedy się zrelaksowałam, przysunęłam się bliżej, futro potarło moja dłoń. Nieśmiało dotknęłam go, czując gruba warstwę i miękkie podszycie. Oparł się o moją rękę, jakby chciał powiedzieć: że to było w porządku, i zanurzyłam palce w jego futrze, jego skóra była gorąca po przemianie jak rozgrzany kaloryfer. Moje zziębnięte palce musiały przynosić mu ulgę, bo przymknął oczy i przysunął się dopóki nie oparty się o mnie. W ciągu kilku minut spał.
Zamknęłam oczy, co oznaczało, odpocząć chwilę, ale następne, co zobaczyłam, po przebudzeniu, to siebie zwiniętą w kłębek, używając Dereka jako poduszkę. Podskoczyłam. Spojrzał na mnie. - P-Przepraszam, nie chciałam. Uciszył mnie krótkim rykiem, mówiąc mi abym przestała przepraszać, a następnie potrącił moja nogę, przewracając mnie z powrotem na siebie. Leżałam chwilę, ciesząc się ciepłem. Ziewając warknął, pokazując kły tak długie, jak mój kciuk. Wreszcie usiadł. -Tak, przypuszczam, że chcesz zrobić coś Wilczego?. Zapolować, może? Chrząknął, dźwięk powiedział nie. - Pobiegaj? Poruszaj się trochę? Kolejne chrząkniecie, mniejsze, co znaczyło, bardziej jak może. Wstał, niepewny, wciąż dostosowując się do swojego nowego środka ciężkości. Delikatnie przesuwał jedną przednią łapę, a następnie, jedną tylną łapę, a następnie z drugiej strony. Podniósł tempo, ale nadal powoli, krążył po polanie. Parskniecie, jakby już zrozumiał, i zabrał się do susów, potknął się i zarył pyskiem w zarośla. Stłumiłam śmiech, ale nie zbyt dobrze, a on spojrzał na mnie. -Zapomnij o bieganiu. Dla ciebie wystarczający może być miły spacer. Parsknął i odwrócił się szybko. Kiedy upadł, warknął chichocząc. -Nadal nie możesz zapanować nad swoją masa, prawda? Rzucił się ponownie. Tym razem stanął na ziemi i zahamował swój skok w ostatniej sekundzie … i przewrócił się na bok. Tym razem nie ukrywałam, mojego śmiechu. Szybko się obrócił, chwycił mnie za nogawkę piżamy szarpiąc ją w dół. - Brutal. Warknął chichot. Wytarłam wyimaginowana łzę. - Świetnie. W końcu mam piżamę a ty ją podarłeś. Podszedł i lepiej się przyjrzał. Spróbowałam chwycić jego przedniej nogi, ale odskoczył poza mój zasięg i pobiegł z całych sił. Potem zatrzymał się, i spojrzał przez ramię, jakby chciał powiedzieć Jak ja to zrobiłem? Odwrócił się i próbował pobiec jeszcze raz, ale nogi poplątały się i upadł na tyłek obok mnie. - Za dużo myślisz, jak zwykle,- powiedziałam. Lekceważąco prychnął, i wstał na nogi. Próbował iść ponownie, i się nie przewrócić, ale szedł raczej chwiejnym krokiem niż sadził susy ,a jego nogi drżały, i plątały się przy każdym kroku.
- Najwidoczniej to może trochę potrwać, więc co ty na to żebyś poćwiczył a ja wrócę z powrotem do domu. Śmignął obok mnie blokując ścieżkę. Uśmiechnęłam się. – Wiedziałam że to zadziała.. Więc mam rację? Lepiej jest, gdy działasz, a nie myślisz? Westchnienie gwizdnęło z jego nozdrzy, napięcie wiszące w lodowatym powietrzu. - Nie nawiedzisz tego, prawda? Powinniśmy zapisywać wyniki, i zobacz kto ma częściej rację: ja czy ty. Przewrócił oczami. -Nie ma szans, prawda? Nigdy byś tego nie zapisał, jeśli bym cię pokonała. Ale tym razem mam racje. Twoje ciało wie jak poruszać się jak wilk. Wystarczy wyłączyć mózg i pozwolić mięśniom robić swoje. Skoczył na mnie. Gdy nie ruszałam się, przeszedł dookoła mnie, krążąc szeroko, ze spuszczoną głową, zwiększając prędkości Az do momentu gdy był rozmazanym czarnym futrem. Śmiałam się. Nie mogłam nic na to poradzić. Wyglądało to tak ... niesamowicie. Bycie w innej formie. Doświadczanie świata w ten sposób. Byłam szczęśliwa, dla niego. W końcu zahamował, ślizgać się w miejscu, każda noga wystrzeliła w innym kierunku. - Musisz popracować nad tą częścią,- powiedziałam. Warknął i potrząsnął głową, nie mogę zinterpretować, dopóki nie wstał, podnosząc łba by złapać wiatr, uszy obróciły, się do przodu. -Ktoś idzie? - Szepnęłam. Mruknął. Ciii, słucham. Nasłuchiwałam z nim, starając się usłyszeć to, co on. Potem nadleciał dźwięk do którego nie potrzebowałam wilczego słuchu, aby go usłyszeć, straszne wycie. Futro na grzbiecie Dereka podniosło się, powiększając jego klatkę o kilka cali. - Pies? - Szepnęłam. Ale słyszałam tyle psów w moim życiu, aby wiedzieć, że to nie było, to. Derek stanął za mną i pchnął z tyłu nogi. Biegnij. Śmignęłam do ścieżki. Derek został z tyły, stukot jego łap ledwo go zdradza, a ja w końcu rozumiałam, dlaczego zawsze tak cicho się poruszał. Instynkt drapieżnika. Instynktu i umiejętności brakowało mi, i kiedy biegliśmy, było to boleśnie oczywiste. Mogę być o połowę lżejsza niż Derek, ale to ja byłam tym, który brzmiał jak dwustu kilowa bestia przedzierająca się przez las. Mój oddech sapał jak lokomotywa. Moje stopy znajdowały każdy kij na drodze, które łamały się głośno, jak strzał. Starałam się być ciszej, ale to
znaczyło wolniej. Kiedy moje tempo spadło, Derek trącił mnie od tyłu, mówąc mi żebym się nie przejmowała, i dalej biegła. Widziałam światła przed domem. Potem, gdzieś między nim a nami przyszedł ogłuszający świst. Zatrzymałam się. Derek również i wpadł w poślizg, powalając mnie na kolana. Mruknął przeprosiny. Gdy podnosiłam się, on już stał i był przy mnie, z podniesiona głowa w stronę wiatru. Wietrzyk leciał z boku, ruszył do przodu, próbując złapać jakikolwiek powiew. Gdy to zrobił, jego ciało zesztywniało, położył uszy, zabulgotało warczenie. Potem odwrócił się prawie mnie przewracając. - Kto? Odpowiedział szczęknięciem, łapiąc brzeg kurtki. Po prostu uciekaj. Tak zrobiłam.
ROZDZIAŁ 21 PRZED, CZYM uciekaliśmy? Widziałam wystarczająco dużo filmów grozy, by wiedzieć, że to wycie pochodziło od wilka i nie było żadnego dziko żyjącego w Stanie Nowy York. To oznaczało wilkołaka. Liam i Ramon, którzy próbowali złapać Derek innego dnia, mówili, że wszystkie stany były terytorium Stada, wkroczeniem było polowanie i zabicie wilkołaka. Oczywiście, nie przestrzegali tego, Derek mieszkał tu całe życie. Ale gdyby w końcu go odnaleźli? Jeśli to nie było Stado, kto gwizdał? Andrew powiedział, że Edison Group nie zatrudnia wilkołaków. Czy był w błędzie? Jeśli ktoś chciał śledzić brakujących obiektów, wilkołak byłby najlepszy nadprzyrodzonym myśliwym w okolicy. Teraz nie miało to znaczenia. Derek wiedział, kto gwizdnął, i nawet, jeśli nie mógł mi powiedzieć, jego działanie powiedziało mi, że byliśmy w kłopotach, i jedyne, co mogliśmy zrobić, to mieć nadzieję, że mu uciekniemy. - Tam jest strumień - powiedziałam, wskazując. -Jeśli jest wilkołakiem, postarajmy się zgubić go, woda ukryje nasz ślad, prawda? Odpowiedział mi zmieniając kierunek. Strumień nie był dużo większy niż stróżka, ale to wystarczyło do ukrycia naszego śladu. Gdy biegliśmy, stróżka zagłębiała się bardziej w głąb ziemi, brzeg wzrastał do małych klifów z każdej strony. Gdy będziemy szli dalej, możemy znaleźć się w pułapce. Derek przejął prowadzenie, wspinając się w górę brzegów strumienia ze mną z tyłu, mokre tenisówki ślizgały się w błocie wiec chwytałam, się za korzenie, by się podciągnąć. Ruszałam się tak cicho jak to było możliwe, wiedząc, że wilkołak ma taki słuch jak Derek. Biegaliśmy wzdłuż nasypu, dopóki nie osiągnęliśmy dużego skupiska drzew. Derek zapędził mnie na polane. Kucnął w centrum, prostując przednie nogi, głowę i ogon zwieszając w dół. Próbując Zmienić się z powrotem do ludzkiej formy. Po kilku minutach wysilania się i warczenia, zrezygnował. -Nie możemy tu zostać - powiedziałam. -Jeżeli to jest wilkołak... Chrząknął, potwierdzając to. -Wtedy on w końcu znajdzie nasz ślad. Ten las nie jest taki duży.. Inne chrząkniecie. Wiem. -Myślę, że dom jest w tamta stronę. Potrząsnął głowa i wskazał pyskiem trochę bardziej w lewo.
-W porządku, dobrze - powiedziałam. - Wiec tylko potrzebujemy... Znów zamarł, podniósł nos, obrócił uszy. Kucnęłam obok niego. Nie przestawał węszyć, bulgocząc głęboko z gardła, jak schwycił zapach, jakby nie mógł znów znaleźć śladu. W końcu, szturchnął mnie pyskiem z hałasem, które znaczyło biegnij, ale kiedy ruszyłam naprzód, chwycił tył mojej kurtki między swoje zęby. - Iść wolno? – Cicho? Chrząknął. Tak Wślizgał się przede mnie i zrobił krok. Kolejny. Chmura przykryła księżyc i las poczerniał. Zatrzymaliśmy się. Gałązka trzasnęła z naszej prawej strony. Derek obrócił się tak szybko że wpadł na mnie, pchając mnie z powrotem, ponieważ potknąłem się, warcząc na mnie kiedy nie ruszyłam się wystarczająco szybko. Gdy cofałam się na polane, mogłam zobaczyć ciemny kształt na obrzeżu. Po kolejnym trzaśnięciu gałązki, Derek pchnął tył moich nóg, pchając mnie i potrącając, dopóki nie byłam daleko od polany, wtedy pchnął mnie w gęste krzaki. - Nie mogę – szepnęłam Kłapnął i warknął Tak, możesz. Klęknęłam na czworaka i weszłam w krzaki, z rekami przed moją twarzą, by oczyścić sobie drogą. Przeszłam tylko kilka kroków, kiedy uderzyłam drzewo. Gęste zarośla zablokowały mnie z dwóch stron. Odwróciłam się, by powiedzieć Derekowi, że nie mogę dalej iść, ale stał w krawędzi dziury, blokując wejście. Chmury przerzedziły się i postać zmaterializowała się w ścieżce. To był inny wilk, tak czarny jak Derek. Wydawało się że toczyć się do nas, cichych jak mgła, wolno, dryfując w naszą stronę. Chmury w końcu odkryły księżyc, ale wilk był nadal czarny jako noc od nosa do oczu. Zauważyłam jasne pasy wzdłuż jednego boku. Kiedy zmrużyłam oczy, widziałam, że był to pas bez grubego futra, niezakryta różowa skóra i pomarszczona od świeżej blizny. Widziała te bliznę kilka dni wcześniej. - Ramon – szepnęłam Derek warknął, futro nastroszyło się, machał ogonem, błysnął kłami. Ale wilk nie przestał zbliżać się do nas, niezachwiany i nieugięty. W końcu, z rykiem, Derek ruszył na niego. Ramon zatrzymał się. Nie cofał. Nawet nie warknął. Tylko stał, dopóki Derek prawie nie sięgnął niego, wtedy zmylił przeciwnika w inna stronę i pobiegł prosto na mnie. Derek spróbował zatrzymać się, ale nałożył zbyt wiele pędu do ataku i uderzył w krzaki. Ponieważ Ramon pruł do mnie, czołgałam się by uciec, ale krzaki były zbyt gęste. Na
szczęście było zbyt gęsto także dla niego i nie mógł przedostać się dalej niż Derek, tylko wystarczająco blisko dla mnie by poczuć jego sierdzący oddech, ponieważ próbował przepchnąć swoje barki głębiej w poszycie. Wtedy zaskamlał i się cofnął z zębami Dereka wbitymi w jego pośladek. Ramon energicznie się uwolnił i pchnął go. Derek zrobił unik i przebiegł koło Ramon, by zablokować wejście do mojej kryjówki. Przez chwile, wszystko, co widziałam było ogonem Dereka. Wtedy zerknęłam na Ramona, cofał się, oglądając dookoła Dereka, jakby oceniał sytuację. - On cie drażni, - szepnęłam – próbuję się zmiękczyć. Nie daj się na to nabrać. Derek chrząknął. Napiął się, jakby blokował nogi. Ale to nie pomogło. Za każdym razem, gdy Ramon robił ruch w moja stronę Derek skakał, szczękając i warcząc. W końcu Ramon zmęczony grą i wbiegł pędem w Dereka. Zderzyli się z trzaskiem łamanych kości i upadli, gryząc i warcząc, chrząkając i skomląc, kiedy kły wbijały się. Moja ręka zacisnęła się dookoła noża sprężynowego. Wiedziałam, że powinnam coś zrobić. Skoczyć do bójki. Chronić Dereka. Ale nie mogłem. Tamtego dnia, widząc walkę Dereka i Liama w ludzkiej formie, ruszyli się zbyt szybko jak dla mnie, by się wtrącić. To było w zwolnionym tempie w porównaniu z tym, szaloną piłka futra i furii tocząca się przez polane, jedna nierozpoznawalną masa czarnego futra, błyskające kły i obryzgująca się krew. Musiałam coś zrobić, ponieważ Derek miał poważną niepełnosprawność: mnie. Najwidoczniej nie mógłby zapomnieć że byłam tam i zawsze, kiedy Ramon potoczył się moją drogą, Derek przestał walczyć, by dostać się znów między nas. Chciałam kazać zapomnieć mu o mnie. Nic mi nie było, ukryta głęboko w podszyciu, uzbrojona i nie było żadnego śladu partnera Ramon'a, Liama. Ale wiedziałam, że to nie dałoby nic dobrego. Powodem był ochronny instynkt. Wstałam, sięgnęłam tak wysoko jak mogłam i chwyciłam się gałęzi drzewa za mną. Moja zszyta ręka zapiekła, ale zignorowałam to. Wspięłam się na górę. Wspinanie się było łatwe. Najważniejsze było nie spoglądać w dół za każdym razem, kiedy usłyszałem chrząkanie lub skowyt. W końcu byłam zbyt wysoko dla Ramon, by sięgnął mnie. Zawołałam do Dereka, mówiąc mu, że jestem bezpieczna. Musiał sprawdzić oczywiście spoglądając w górze odsłaniając kawałek futra wyrwanego z jego szyi. Ale, gdy tylko widział, gdzie byłam, rzucił siebie całkowicie w walkę. Mimo to jak duży był Derek, nie był żadnym przeciwnikiem dla doświadczonego dorosłego wilkołaka. Kiedy stawił czoło Liamowi Derek uciekł w przeciwną stronę, przyznając, że został przewyższony klasą. Mógłby to być ślad arogancji w, Dereku, ale nie był jakąś zuchwałością. Jeżeli nie mógłby wygrać walki, nie miał żadnego problemu w ucieczce. Jednak teraz nie mógł uciec. Trzymałam kurczowo nóż i pełzłam wzdłuż gałęzi do czasu gdy byłam poza zasięgiem walki.
Mówiąc o zuchwałości … Zatrzymałam się, czując ukłucie winy nawet myśląc o czymś tak głupim. Jeżeli spadłbym na nich, byłabym szczęśliwa, jeżeli nie spowodowałabym togo, że Derek zostanie zabity próbując mnie ochronić. Nienawidziłam siebie za kulenie się tam jak bezradna bohaterka. Lecz byłam bezbronna przeciw Ramonowi. Nie miałam siły nadczłowieka lub zmysłów nadczłowieka lub kłów, pazurów lub magicznych mocy. Przestań jęczeć o czymś, czego nie mas. Twój mózg nadal pracuje, nieprawdaż? W tych okolicznościach nie byłam zbyt pewna. Tylko użyj go. Pomyśl. Gapiłam się na walkę, dręcząc mój mózg o plan. Ponieważ patrzyłam, zrozumiałam, że mogłam stwierdzić, który był Ramonem przez bliznę. Jeżeli mogłam... Blizna Wychyliłam się na dół na ile się ośmieliłam. . - Derek! Jego strona! Gdzie jest pokiereszowany… Zmagałam się, w jaki sposób wyjaśnić mu nie zdradzając planu Ramonowi, ale nie musiałam powiedzieć nic więcej. Derek wykręcił się i uderzył w bok Ramona. Bez futra dla ochrony, zęby Dereka łatwo się zanurzyły. Ramon zawył. Derek wywichnął głowę z powrotem, rozpruwając duży kawałek boku Ramona. Krew trysnęła. Derek cofnął się z powrotem z drogi i wypluł kawałek ciała. Ramon ruszył do przodu, ale jego tylna noga osłabła. Derek skoczył dookoła Ramon i ugryzł znowu w jego bok. Ramon ryknął w bólu i furii i odwrócił się, i rzucił się na Dereka. Krew bryzgnęła, ponieważ ruszył szybko i chwycił Dereka za kark. Upadli, Derek szarpał się i wymachując pazurami, dopóki jeden z tych pazurów nie zahaczył o otwarty bok Ramona. Skowyt wydobył się od Ramona i Derek był wolny. Derek odskoczył w stronę strumienia. To było, co najmniej piętnaście stop w dół i zawołałam by ostrzec go, ale on nie przestawał się cofać. Ramon wykonał pchnięcie w jego kierunku, najeżony i warcząc. Wtedy zabrzmiał krotki gwizd. Liam Ramon wyczuł go, odrzucił do tyłu głowę i zaczął wyć. Derek skoczył na niego. Ramon ucichł i zrzucił się na Derek'a, pchając go z powrotem w kierunku- Derek! Urwisko! Tym razem, jego spojrzenie huśtało się ku górze, spotykając mój wzrok. Ale nie zatrzymał się, tylko dalej szedł, przyglądnąć się jeszcze raz Ramonowi.
W ostatniej sekundzie, Derek skoczył na lewo, okrążając i uderzając Ramona w jego ranny bok. Ramon upadł. Derek rzucił się na niego. Jego kły zanurzyły się w postrzępionej masie. Ramon wypuścił nieziemskie wycie w agonii. Ramon zdołał podnieść się, tyłem do klifu. Derek wykonał pchnięcie w niego. Ramon cofnął się. W ostatniej sekundzie, zobaczył wynurzającą się wodę i zaczął się wycofywać z drogi, ale głowa Dereka napierała na ranny bok, spychając go ponad krawędź nasypu. Ześlizgnęłam się i pobiegłam do Dereka, stojącego na brzegu, patrzącego na Ramon, który był nadal świadomy, zmagający się by wstać, jedna przednia noga wygięła się pod brzydkim kątem. Gwizd przyszedł znów. Derek obrócił się gwałtownie, podcinając mi nogi, szturchając mnie nosem, mówiąc mi, bym się nie ruszała. - To Liam? – zapytałam
Kiwnął pyskiem potakując. Nie przestawałam się zastanawiać, dlaczego Liam był w ludzkiej postaci. Nadal był dużym zagrożeniem. Jedyną zaletą tego było, że gdy nie był wilkiem, śledzenie nas będzie szło mu wolniej. -To pochodzi z pobliża domu, - szepnęłam jak biegliśmy. -Powinniśmy kierować się do drogi. Czy wiesz, gdzie-? Odpowiedział przez wyprzedzenie mnie. Biegliśmy przez kilka minut, ale trzymałam się w tyle. Odwrócił się z powrotem by biec za mną. − Przepraszam -, szepnęłam. -Nie widzę i wciąż się potykam. Uciszył mnie chrząknięciem. Wiem. Po prostu biegnij. Objęłam prowadzenie, pozwalając Derek'owi żeby pukał w tył mojej nogi za każdym razem gdy zbaczałam z kursu. Wreszcie mogłam zobaczyć światła przez drzewa. Derek szturchnął mnie w ich kierunku i- Zostawiasz ogromne ślady niczym, szczenię. - Teksański akcent Liama przeszedł echem po lesie. Derek podciął mnie. Uderzyłam mocno w ziemię, zahaczając podbródkiem, brudna ziemia dostała mi się do ust. Starałam się wstać, ale Derek stał nade mną. Przejechałam językiem po zębach, upewniając się, czy żadnego nie straciłam. Derek parsknął i szturchnął mój kark. Odczytałam to, jako przeprosiny, cokolwiek to miało znaczyć - Wychodź, wychodź, gdziekolwiek jesteś- zaśpiewał Liam. Derek wepchnął mnie w krzaki tak małe, że musieliśmy się skulić razem aż miałam futro na
ustach. Kiedy próbowałam dać mu więcej miejsca, warknął na mnie abym się nie ruszała. Usiadłam i przyciskał się do mnie, wprowadzając resztę swojego kolosalnego ciała w krzaki, aż praktycznie był na moich kolanach. Podniósł głowę by poczuć wiatr. Leciał z tego samego kierunku, co głos Liam'a, co oznaczało, że może nas nie wyczuć. Zamknęłam oczy, aby lepiej słyszeć. Czułam bicie serca Derek. Moje musiało bić równie mocno, bo trącił mnie w ramię, dopóki nie otworzyłam oczu i nie spotkałam jego, ciemnego zaniepokojonego wzroku. − W porządku, - szepnęłam. Ruszył się, starając się zejść z moich nóg. Gdy ruszył się, moja ręka otarła się o jego mokre futro. Cofnęłam dłoń, aby zobaczyć moje palce ubrudzone od lepkiej krwi. − Ty... Uciszył mnie chrząknięciem. Jestem cały Teraz shhh. Próbowałam zobaczyć, jak bardzo był ranny, ale przesunął się, tym razem trzymając mnie w dole. Siedzieliśmy tam cicho, nasłuchując. Jego uszy obracały się, w przód i w tył, a następnie zamarł, jakby usłyszał dźwięk. Ale zamiast się spiąć, zaczął się relaksować. − Odchodzi? - Szepnęłam. Pokiwał głową. Uspokoiłam się. Trudno było się obawiać o swoje życie, gdy dwustu kilowy wilk leży na kolanach. To było dziwnie pocieszające. Pomiędzy ciepłem jego ciała, a miękkością jego futra, i bicia jego serca zaczynałam intensywnie mrugać, aby nie zasnąć. -Czy on odszedł? - Szepnęłam. Derek potrząsnął głową. -Jak długo powinniśmy? Derek zesztywniał. Spojrzałam w ciemność, ale kiedy spojrzałam z powrotem na Derek'a, nie miał tego wzroku skupiającego-się-na-celu. Jego głowa nadal zwisała w dół. Oczy miał szerokie, i był całkowicie sztywny. Wtedy poczułam to. Jego mięśnie drgnęły. - Jesteś gotowy, aby się przemienić - szepnęłam. Mruknął, napięcie i niepokój błyszczały mu w oczach. -Nie ma problemu. To zawsze zajmuje chwilę po pierwszym sygnale, prawda? Mamy czas by
wrócić do domu. Tam możesz się przemienić... Szarpnęły nim konwulsje, jego przednie nogi miotały się. Upadł na boku, wszystkie cztery nogi były sztywne, głowa odchyliła się do tyłu, oczy kręciły się dziko. -Wszystko w porządku. Tak będzie lepiej. Po prostu niech się stanie . Nie tak żeby miał jakiś wybór. Przepełzłam obok niego, schodząc z drogi, wymachującym pazurom. Przyczaiłam się za nim, pogłaskałam go po ramionach i powiedziałam mu, że dobrze mu idzie, że wszystko było w porządku. Jego głowa obniżyła się jeszcze bardziej, po czym gwałtownie odgięła się z powrotem do góry z trzaskiem łamanych kości. Zaskamlał, zakończył warcząc jakby starał się być cicho, ale drgawki przychodziły coraz szybciej i skowyt wydobywał się z każdym nowym skurczem. Kiedy w końcu ucichł, wszystko wokół nas milczało. Ale wiedziałam, że Liam nas słyszał. Pochyliłam się nad Derekiem, szepcząc na zachętę, mając nadzieję, że zagłuszę jakikolwiek dźwięk Liama, by powstrzymać go od paniki. Wkrótce jednak, głowa Dereka wystrzeliła do góry i wiedziałam, że Liam nadchodzi. Derek był dobrze w trakcie przemiany, jego pysk skrócił się, uszy zsunęły się na boki, wyrastały mu włosy a jego futro chowało się. Pochyliłam się do ucha. -Po prostu rób to dalej, okay? Będę cie pilnować. Zesztywniał i wydal z siebie dźwięk, który wiedziałam że znaczył nie. Wstałam. Starał się zrobić to samo, tylko po to żeby znowu zaczęły się drgawki. -Będzie w porządku,- powiedziałam, wyciągając nóż. -Nie zrobię nic głupiego. Już prawie skończyłeś. Będę go rozpraszać dopóki nie skończysz. -Nie - , jego głos był zniekształcony, gardłowy. Odwróciłam się by iść. Chwycił mnie za nogę, ale jego palce były jeszcze guzowate i łatwo oderwały się. Bez oglądania się za siebie, wybiegłam z zarośli.
ROZDZIAŁ 22
POBIEGŁAM, TAK DALEKO od Dereka, jak mogłam. W końcu zobaczyłam postać wysokiego, szczupłego mężczyzny z jasnymi włosami, idącego przez las kulejąc, podpierającego się laska. Liam. Utykanie wyjaśniało, dlaczego nie był pod postacią wilka. Jeżeli przemienianie się było tak bolesne jak mi się wydawało, mogłam sobie wyobrazić, jakie okropne byłoby to gdybyś był ranny. To znaczyło również, że miał rachunki do wyrównania. Ze mną. ( w poprzedniej części Chloe wbiła nóż Limowi w udo podczas walki Dereka z Limem. – to tak ku przypomnieniu : ) Wzięłam głęboki oddech, próbując uspokoić moje galopujące serce. To nie pomogło. Szkoda. Nie mogłam pozwolić mu podejść zbyt blisko by widział lub usłyszał przemieniającego się Dereka. Podbiegłam tak blisko jak się ośmieliłam, i wyskoczyłam na ścieżkę przed nim. Stanął i uśmiechnął się. - Cześć ślicznotko - wycedził słowa. – Tak mi się wydawało że cię wyczuwam. - Jak noga? Jego szeroki uśmiech zmienił się na trochę mniej przyjazny, bardziej pokazujący zęby. - Boli jak sukinsyn. - Przykro mi. - Założę się że ci jest. Poszedł bliżej. Cofnęłam się. - Nie denerwuj się – powiedział. - Wybaczam ci nogę. Lubię ducha walki w młodych klaczkach.- przeszedł mnie dreszcz pod wpływem jego spojrzenia – Sprawia że jest zabawniej, gdy łanie je się. Teraz, gdzie jest ten duży wół twój chłopak?- powiedział głośniej. - To jest szczenięce tchórzostwo, wysyłać dziewczynę, by mnie rozproszyła. Jednak też bym to rozważył, przypominając sobie jak szybko uciekłaś ostatnim razem. Nasłuchiwał, widząc, czy drwina wyciągnie Dereka z ukrycia. - Jest zajęty- powiedziałam. -Z Ramonem. Pomyślałam, że mogę sobie z tobą poradzić. Liam odrzucił głowę do tyłu i się zaśmiał. - Naprawdę masz jaja. Świetnie się zabawimy, gdy tylko zajmę się twoim chłopakiem. Ruszył w moim kierunku. Odskoczyłam w bok, uciekając przed nim. - Chcesz pobawić się w pogoń, ślicznotko? Jestem naprawdę w tym dobry. Co powiesz na to że pozwolimy twojemu chłopakowi i Ramonowi na ich zabawę. Podczas gdy my zajmiemy się swoja? Coś zabrzęczało. Liam westchnął, sięgnął do kieszeni i wyjął telefon komórkowy. - Jakby zajęty - powiedział. Zatrzymał się, słuchając. Usłyszałam głos mężczyzny na drugim
końcu i myślałem, że wychwyciłam imię Dereka. -Tak, tak. Nie przestaniesz dzwonić, nigdy nie złapiemy go dla ciebie. Jeżeli Liam powiedział „my”, wtedy to nie dzwonił Ramon. Ktoś ze Stada? Musiał im obiecać Dereka i teraz musiał im go dostarczyć? - Przestań lamentować - powiedział Liam. -Powiedziałem ci, że będziemy mieć go przed świtem. Mamy tylko malutką komplikację. Jest powód, dla którego wyszedł dziś wieczorem do lasu— poromansować ze swoja dziewczyną. Liam patrzył na mnie. -Słodka mała rzecz. Zafarbowane czarne włosy. Duże niebieskie oczy.Umilkł - Chloe? Tak ona wygląda na Chloe. Edison Grupa? To Musiało być to. Jednak, właśnie teraz, wszystko, o co troszczyłam się teraz to było, zajęcie Liama, by dając czas Derekowi na przemianę. - Dobrze, widzę, ze to jest problem,- Liam kontynuował. -Nie możemy rozdzielić tych dwoje, wiec biorąc go muszę zabrać też ją - umilkł, słuchając. - Oczywiście, spróbujemy zostawiać ją w spokoju, ale …- kolejna przerwa. -Rozumiem. Pozbycie się szczeniaka—tak czy inaczej -to jest nasz główny cel. Więc akceptujesz ryzyko dodatkowych szkód? - Ponieważ słuchał odpowiedzi, uśmiechnął się do mnie. - Całkowicie. Jeżeli nie będziemy mogli ich rozdzielić, nie będziesz musiał się więcej martwic o dziewczynę. Upewnię się, co do tego. Teraz, jeżeli będziesz miał mi coś jeszcze do powiedzenia, napiszesz do mnie? Jestem tak jakby zajęty. Rozłączył się. -Wydaje się że niektórzy ludzie uważają, cię za zbędną, Chloe. - Kto? Obniżył głos do szeptu kpiny. -Źli ludzie. To jest brutalna lekcja, ale świat jest pełen ... Daleki krzyk uciszył go na krótko. Obrócił się w stronę zarośli. -Mówiąc o złych ludziach, wydaje mi się kogoś tu kłamie. Twój chłopak nie bawi się z Ramonem, nieprawdaż? Stanęłam przed nim. Zaczął przechodzić obok mnie. -Wiem, że jesteś chętna, by się trochę zabawić, ale najpierw muszę dorwać twojego chłopaka. Nie denerwuj się, jednak. To brzmi jakby się zmieniał i jeżeli tak, to pójdzie szybko. Skoczyłam znów przed niego. Delikatnie się uśmiechnął. – Zachowaj trochę ikry dla później. Właśnie teraz jedynie możesz mnie wkurzyć a nie chcesz tego zrobić. Pozwoliłam mu przejść, ale szłam za nim, starając się wymyślić jakiś plan. Usłyszałam, jak Derek skowyczał. Zmiana mogła przebiegać szybko, ale potrzebował czasu, żeby ją skończyć. Derek jest bezbronny. Jeżeli Liam znajdzie go w tej chwili, zabije go.
Wiem, wiem. Więc zrób coś. Wyjęłam nóż sprężynowy, otworzyłam go i skradałam się do przodu, zmniejszając odległość między nami, przyglądać się plecom Liama. Spojrzał przez ramie. Schowałam nóż. Zatrzymał się. -Co powiesz na to żebyś szła przed mną? - powiedział. - Tu mi dobrze. Jego twarz stwardniała. – Stawaj tu przed mną, gdzie będę cię widział. Ponieważ minąłem go, moje spojrzenie powędrowało do jego rany. Był ranny, jak Ramon. Użyj tego. - P-powiedziałeś, że zabierzesz Dereka do S-stada - udając jąkałam się - To jest nadal ten plan, racja? Tylko machnął do mnie, przyglądnąć się bliżej odległemu miejscu, gdzie był Derek. -P-proszę P-proszę-nie rób tego – Rzuciłam się i chwyciłam laskę, ale machnął nią i zakręcił się wokoło, uderzając mnie w plecy tak mocno, że od uderzenia powietrze uleciało z moich płuc, upadłam na ziemie. Upadłam w błoto, dysząc, z palącą ranna ręką. Podnosiłam głowę, starając się skupić, ponieważ Liam podążał do zwiniętego w zaroślach Dereka. Każdy oddech czułam jakby rozżarzony do białości nóż dźgał moje płuca. Zrób coś. Jak co? Byłam bezsilna. Ja— Nie. Nie byłam bezsilna. Było coś, co mogłam zrobić. Myśl o tym sprawiła, że żółć podpłynęła mi do gardła, ale to było nic w porównaniu z tym, co czułam na myśl o Liamie znajdującym Dereka zanim skończył swoja przemianę. Musiałam kupić dla niego więcej czasu. Zamknęłam oczy i skoncentrowałam się, ignorując ostrzegawcze alarmy. Przelałam wszystko, co miałam do wezwania … i nic się nie wydarzyło. Wszystkie te genetycznie ulepszenia mocy i, kiedy ich potrzebowałam, zawiodły. Wtedy będziesz musiała zrobić to staromodnym sposób. Spróbowałam się podnieść. Ból mnie rozpruwał i las wydawał się mnie przygniatać, ponow-
nie spróbowałam wstać. Zazgrzytałam zębami i popełzłam do pobliskiej odłamanej gałęzi. Zawinęłam palce dookoła niej, przeciwstawiając się bólowi, ruszyłam do przodu. Gdy tylko wstałam, pobiegłam do Liama. Odskoczył ze ścieżki, ale zdołałam zamachnąć się i uderzyć go w udo w tym sam miejscu gdzie dźgnęłam go trzy noce temu. Zawył i zatoczył się. Uderzyłam go znów. Upadł. Ponieważ upadł, chwycił po mnie, ale odsunęłam się, i podniosłam kij. Kiedy spróbował wstać, znów się zamachnęłam. Tym razem, chwycił kij i podciął moje nogi. Chwyciłam się gałęzi, ale już leciałam w powietrzu. Upadłam o kilka stóp od nigo, wtedy wyczołgałam się z drogi, ponieważ wił się, aby mnie złapać. Starałam się wstać. Ale on zaczął podnosić się, nagle się zatrzymał się, gapiąc na coś za mną. Proszę niech to będzie Derek. Obróciłam się, i zobaczyłam częściowo rozłożonego królika ciągającego jego poszarpane ciało do mnie. Jego uszy były postrzępione pasami szorstkiej skóry. Jego nos był kraterem, warg nie było, z wystającymi dużymi przednimi zębami. Jego oczy zmarszczyły się jak rodzynki. Plecy, połowa jego ciała była spłaszczona i powykręcane, tak jak tylne nogi z jednej strony, gdy pełzł na przód do mnie. - Stop - powiedziałam, niesamowicie spokojnym głosem. Królik stanął. Odwróciłam się do Liama. Patrzył na mnie, z zaciśniętymi wargami. Wolno podniósł się, nadal się na mnie gapiąc. - Naprzód - powiedziałam. Królik czatował na Liama. Potknął się z powrotem. Wstałam. Królik stał obok mnie, zgrzytając zębami. Umysłowo nakazałam mu posuwać się do Liam. Zawahało się, wtedy obróciło głowę w jego kierunku i zaczęło pełznąć do niego. Wypuścił sznur przekleństw, cofając się wolno. Wtedy warczenie zabrzmiało za nim. Liam obrócił się. Ciemny kształt ruszał się między drzewami, schowany w ich cieniu. Widziałam tylko zarys—szpiczaste uszy, gęsty ogon i długi pysk. Czy Derek powrócił do postaci wilka? Ponieważ zwierzę skradało się naprzód, zauważyłam, że miało to zaledwie połowę wielkość Dereka. Zatrzymało się pod drzewem, prawie tam schowanym, tylko jego zęby były widoczne, wargi się cofnęły, wzrastało warczenie. Kiedy weszło w światło księżyca, spięłam się widząc ohydne żywe zwierze. Ale był to tylko zwykły, żywy pies, prawdopodobnie z pobliskiego domu. Pies posuwał się do Liama, nadal warcząc. Wilkołaki i psy się nie lubiły wiedziałam, to od Dereka. Liam uważnie się przyglądał i również zawarczał. Pies nie przestawał zbliżać się do niego.
- Sio, kundlu. Liam cofnął stopę, by kopnąć to. Wtedy schwycił wzrok królika podpełzającego do niego. Cofnął się. Podszycie za nim ruszyło się w piskach popłochu. Nie widziałam, co to było, ale Liam zaklął, prawie wracając w stronę warczącego psa. Pies rzucił się. Liam kopnął go. Gdy leciał w powietrzu, światło księżyca pokazało bok psa i widziałam dziurę wielkość mojej pięści, z wijącymi się larwami. Liam także to widział, przeklął i cofnął się. Pies rzucił się na niego. Liam gwałtownie skręcił ze ścieżki. - Stop - , powiedziałam. Pies zrobił to. Stał tam, obnażając zęby, z płonącymi oczyma, z nastroszonymi włosami, warcząc w stronę Liama. Królik nachylił się do niego. Kopnął go i poleciało w podszycia, tylko po to, by znów wrócić. Coś jeszcze wyskoczyło, jakimś rodzaj gryzonia, głównie szkielet, grzechoczący i zgrzytający jego małymi zębami. - Stop - powiedziałam. Zrobili to. Liam patrzył na mnie. -Tak, one są martwe,- powiedziałem. -Tak, kontroluję je. I nie da się ich zabić. Możesz próbować, ale nie zdołasz tego zrobić. -Dobrze, więc, domyślam się, że będę musieć zwalczyć z tym, kogo mogę zabić. Ruszył w moim kierunku. Rozkazałam psu zaatakować, ale mój mózg jąkał się, widząc Liama biegnącego na mnie. Rzuciłam się na bok. On chwycił moją nogę i energicznie szarpał. Spadłam na brzuch, machając rekami po omacku, by wstać, palcami kopiąc ziemie, wbijając paznokcie. Wiłam się i jego uścisk ześlizgnął się z mojej stopy. Z ogromnym wysiłkiem skoczyłam na przód gubiąc jedną tenisówkę. Gdy podnosiłam się, usłyszałem trzask. Obróciłam się, by zobaczyć Dereka—w ludzkiej formie na plecach Liama. Liam bryknął i zrzucił go. Derek chwycił go i zaczęli walczyć. Pies rzucił się na nich dwóch. Nakazałem mu uspokojenie się i zatrzymanie, warczał i szarpał jak wściekły pies na łańcuchu. Zamknąłem oczy i posłałam mu inny rozkaz—opuścić ciało. Nie przestawałem wypuszczać go i innych duchów, rozpaczliwie próbując zignorować chrząkania i sapania walki. Kiedy otworzyłem oczy, zwierzęta zapadły się, a ich dusze uwolniły. Liam i Derek toczyli się na ziemi, w zamkniętym uścisku, Liam szarpał włosy Dereka, próbując energicznie wygiąć jego głowę do tyłu, ręce Dereka były zaciśnięte na szyi Liama, żaden nie poddawał się.
Energicznie chwyciłam mój nóż sprężynowy, ponieważ biegłam naprzód. Przycisnęłam guzik … i zacięłam się, ostrze zatopiło się w mojej dłoni. Puściłam go. Nóż spadł w podszycie. Uklękłam, aby go poszukać. Trzaśniecie jakby złamanie gałęzi drzewa. Podskoczyłam. Derek leżał na plecach, Liam na nim, Derek nadal z rekami dookoła jego szyi. Obydwoje się nie ruszali. Derek gapił się, szeroko otwartymi oczami. Oczy Liama były tak samo szerokie, ale nic nie widziały, zastygły w pustym spojrzeniu końcowego szoku.
ROZDZIAŁ 23 - JA—TEGO NIE ZROBIŁEM …- ZACZĄŁ DEREK. Wyczołgał się z spod Liama. Ciało wilkołaka opadło, miękko, na bok, jego głowa wykręciła się, ze złamanego karku. Derek przełknął ślinę. Dźwięk rozbrzmiał w ciszy. -Nie zrobiłem—ja tylko—próbowałem go zatrzymywać. - Nie chciałeś tego,- powiedziałam miękko. -Ale on tak. Patrzył na mnie, oczyma odmawiającymi skupienia się. - Zabiłby cię,- powiedziałam.- Zabiłby nas dwoje, jeżeli byłoby to konieczne. Może nie chciałeś tego zrobić, ale … Nie skończyłam. Mogłam powiedzieć że świat był lepszy bez Liam, ale my oboje wiedzieliśmy, że nie ważne czy Liam zasłużył na śmierć czy nie, ale czy Derek zasłużył na winę zabijania kogoś. Nie zasłużył. -To nie było walka na śmierci dla ciebie. Ale była dla niego. Derek kiwał głową i potarł ręką kark, wzdragając się, ponieważ jego palce dotknęły ran. -Jesteś cały?- Spytałem. -Tak. Tylko kilka ran i siniaków. Szybko się leczę. Może będę potrzebować szwa lub dwóch. Spojrzał w dół na rozmazaną krew na jego … i zauważył ze był nagi. Kłamałbym, jeżeli powiedziałbym, że nie zauważyłam tego. Raczej to oczywiste. To nie było tak, że poszedł się ubrać przed walką z Liamem. Na szczęście w tych okolicznościach, nie miałam czasu, by rozwodzić się nad brakiem odzieży. Podczas walki i, teraz, ponieważ kucnął, nie zobaczyłem nic więcej niż widziałam kiedy był w szortach. To nie uchronił go przed zaczerwienieniem się.
Zdjęłam kurtkę i bez słowa wręczyłam mu ją i owinął ją sobie dookoła talii mamrocząc, -Dzięki.- Wtedy -Powinniśmy iść. Tylko ąe nie poszliśmy. Staliśmy w ciszy, z Derekiem nadal kucającym obok ciała Liama, jego głowa pochyliła się w dół, włosy zwisały dookoła twarzy, plecy i ramiona pokryte były potem. Zadrżał. -Pójdę po twoje ubranie,- powiedziałam, zmuszając moje stopy do ruchu. Chwycił mój łokieć. -Ramon. - Racja. Mrugnęłam mocno, czując się słabo domyślam się że od szoku. Jedno z nas musiało rozruszać swój mózg i wydawało się że Derek jest niezdolny, by przestać gapić się na mężczyznę, którego zabił. -Musimy go przenieść - powiedziałem. – Przynajmniej do krzaków jak na razie, przykryć ciało. Wrócimy jutro i pochowamy go. Nie mogłam uwierzyć, w to, co mówiłam. Ukryć ciało? Ciało? A jaka jest alternatywa? Odejść, i zostawić go na ścieżce i mieć nadzieję ze żaden z sąsiadów nie będzie kiedykolwiek tędy szedł? Usunięcie ciała mogłoby być czymś, czego nigdy nie oczekiwałam uwzględnić w scenariuszu, ale teraz to było moje życie. Dostosuj się albo poddaj. Stanęłam i wzięłam rękę Liama, próbując szarpnąć. - Ja to zrobię - Derek podniósł się - Będę go nieść. Nie możemy odejść zostawiając ślady lub cokolwiek i będziemy musieli go bezzwłocznie pochować, żeby żadne psy go nie znalazły. - Pochować kogo?- powiedział głos obok mnie. Podskoczyłam tak wysoko, że moje serce odbiło się od gardła. - Chloe? – powiedział Derek. Odwróciłam się, by zobaczyć Liama idącego do nas. - Chloe? – znów powiedział Derek. - To jest L-Liam. Jego duch. Liam zatrzymał się. -Duch?- patrzył na mnie, potem na swoje ciało leżące na ziemi. Zaklął. - Nie żyjesz - powiedziałam.
-Więc widzę. To sprawia że ty jesteś jednym z tych ludzi którzy rozmawiają ze zmarłymi, -zerknął na ciało psa i królika, zwijając usta— wskrzeszasz umarłych. Jego spojrzenie wróciło do jego własnych zwłok i znów zaklął. Chrząknęłam by oczyścić gardło. – Skoro już tu jesteś, mam kilka pytań. Patrzył na mnie, podnosząc brwi ze zdziwienia. – Żartujesz sobie, prawda? - Nie - uklęknęłam obok jego ciała i włożyłam rękę do jego kieszeni. -Chloe? – Derek podszedł bliżej, marszcząc brwi. Wyjęłam telefon komórkowy Liam. -Ktoś zadzwonił do niego. Ktoś, kto wydaje się zorganizował to, ktoś, kto znał mnie, moje imię.- Patrzyłam na ducha Liam. -Kto to jest? Dławił się ze śmiechu. -Poważnie? Właśnie umarłem. Twój chłopak mnie zabił. Naprawdę oczekujesz, ze zostanę tu i pogawędzę sobie z tobą? Chciałbym, ale właśnie teraz jestem w małym szoku. Być może później. Obrócił się, by odejść. Goniłam go ścieżką. -Właśnie masz iść do życia pozagrobowego,- powiedziałam. -To jest twoja ostatnia szansa, by zrobić coś dobrego. -Hę dobrze, skoro tak mówisz …- przewrócił oczyma. – Choć z drugiej strony to nie jestem zainteresowany. Nie zrobiłem nic, czego bym mógł żałować. Jeżeli chcesz odpowiedzi... Podszedł bliżej, górując nade mną. Oparłam się pragnieniu ucieczki, ale musiałam zesztywnieć, ponieważ Derek podszedł bliżej i szepnął, -nie pozwól mu cię nękać. -Nękać ją? - powiedział Liam. - Ona jest tym, kto nie pozwala mi odejść w życie pozagrobowe. – znów spojrzał na mnie – Jak już mówiłem, jeżeli chcesz odpowiedzi, sama je sobie znajdź. I spróbuj, się trochę zabawić podczas poszukiwań, ponieważ mam przeczucie, które mi mówi ze niedługo znowu się zobaczymy … po tamtej stronie. Ręka Dereka zacisnęła się na mojej ręce. Kiedy spróbowałam się wyrwać, pochylił się w dół i szepnął, -Pozwól mu odejść. Nie warto. -Posłuchaj swojego chłopaka, ślicznotko,- zawołał Liam gdy był już daleko. Powiedziała szybko. -Co myślisz o moich zombie? Liam stanął, i obrócił się wolno. Pomachałam na martwego psa . - Wiesz, jak to zrobiłam? - Czy mnie to interesuje?
-Powinno. Nekromanci podnoszą umarłych przez wysyłanie ducha—ducha, jak ty—z powro-
tem do zwłok, gdzie jest pod moją kontrolą, jak widziałeś. To działa tak samo na zwierzęta i ludzi. Wiec albo odpowiesz na moje pytania lub popycham cię z powrotem tam. Wskazałem na jego martwe ciało. Śmiał się. – Powiedziałbym, że masz jaja, ale to byłoby jakby niewłaściwe. -Myślisz, że żartuje? Odpowiedział przez odwrócenie się plecami i odejście. Zamknęłam oczy i wyobraziłem sobie ciągnięcie go do jego zwłok, tylko lekkie pociągniecie. - Hej, - powiedział. -Hej! Otworzyłam oczy, by zobaczyć, jak przeciwstawia się niewidocznej sile. - Myślisz ze blefowałam? Posłałam to w gore i potknął się. Posłałam inne szarpnięcie. Jego duch przybliżył się o kilka stóp do jego ciała. - W porządku, świetnie - splunął do mnie. –Co chcesz wiedzieć? - Kto cie wynajął ? - Masz telefon. Rozgryź to Powiedziałam Derekowi to, co powiedział Liam, wtedy zapytałam, -to była Edison Grup? Jego twarz wykrzywiały wargi. - Elektryczne przedsiębiorstwo? - To był mężczyzna, który nazywa się Marcek Davidoff? - Kto? - Diana Enright? - On ma rację,- szepnął Derek - Masz telefon. Spytaj o coś innego. - Kiedy spotkałeś nas pierwszy razy, na placu zabaw, powiedziałeś, że zjechałeś z drogi i wyczułeś zapach Dereka. To było kłamstwo, prawda? - Każdy kłamie, ukochanie. Przyzwyczaj się do tego. - Ktoś wynajął cię, żeby pozbyć się Dereka. - Domyślałaś się już. Więc nie potrzebujesz mnie— - Dlaczego?
- Dlaczego, co? - Dlaczego chcą, żeby zginał? – Spytałam - Ponieważ jestem wilkołakiem, - powiedział Derek. – Tak jak powiedział Andrew, nikt nie chce nas mieć w pobliżu. -Bingo, szczeniaku. To jest lekcja, która warto nauczyć się jak najwcześniej. Oni wszyscy się nas boją.- Podszedł do Dereka - Próbujesz być dobrym dzieckiem, nieprawdaż? Myślisz, że to pokaże im że się mylą. Wiec jak to działa w twoim przypadku? Wiesz, co? Oni nie dbają o to. Dla nich, jesteś potworem i nic, co zrobisz,—lub nie zrobisz—nie zmieni ich. Moja rada? Daj im to, czego chcą. To jest krótkie, brutalne życie. - uśmiechnął się. -Przeżyj je. Derek patrzył się prosto przed siebie, cierpliwie czekając. - On nie usłyszał ani słowa, które mówiłem, nieprawdaż? - powiedział Liam. - Nie. Zaklął. - Próbuję przekazać życiowe mądrości następnemu pokol..... Liam zniknął. Podskoczyłam, przestraszona, wtedy rozejrzałam się wokoło. - Chloe? - Zniknął. - Odszedł? - Nie, on tylko— nie przestawałam rozglądać się, ale nie widziałam żadnego upiornego migotania. - On rozmawiał i nagle zniknął, jakby ktoś energicznie szarpał go w inna stronę. - Co powiedział?- spytał Derek. - Nic czego byśmy już… Derek odwrócił się. Mężczyzna pojawił się dwadzieścia stóp w dół ścieżki. Ramon. Derek stanął przede mną. Ramon podnosił do góry, dłoń, pokazując, że nie miał broni. Jego złamana ręka wisiała wzdłuż cała. Ponieważ szedł do nas, widziałam siniaki na jego szczęce i krew wsiąkniętą w jego koszulkę. Z każdym krokiem, wzdragał się. - Nie, nie jestem tu po to by walczyć, dzieciaku - powiedział. -Jeżeli będziesz nalegał dam z siebie wszystko, ale naprawdę raczej wolałabym ogłosić remis. Zauważył ciało Liama, stanął i potrząsnął głową. -To był wypadek,- powiedziałam. -Tak, cóż, jestem pewny, że musiało się tak stać.- kolejne potrząśnięcie głowy, ale był praw-
dziwy smutek w jego oczach. Po chwili, oderwał spojrzenie od ciała i spojrzał na Dereka. - Wiec co teraz ? - powiedział Ramon. - Jest remis, jak powiedziałeś. Ale, jeżeli kiedykolwiek przyjdziesz po nas znów … Ramon posłał wymuszony śmiech. -Wyglądam jakbym był w stanie, zapolować na ciebie? Nie, to był plan Liama. Szalony sukin... - Ktoś was wynajął. Kto to było? - Spytaj go.- wskazał palcem na Liama. - On jest facetem z planem. Zawsze był. Ja tylko jestem na doczepkę. - Więc nie masz żadnego pomysłu, kto mógł go wynająć? - Jakieś siły nadprzyrodzone. Facet uzdrowiciel. - Czarnoksiężnik?- powiedziałam - Szaman? - Nie mam pojęcia. Nie jestem do tych rzeczy. Poza tym, ktoś dał Liamowi namiary na faceta, który chciał, by wilkołak wyśledził cie, kiwną głową do Dereka—i przekazywał Stadu. Tylko przypadkiem zdarzyło się że mięliśmy już problemy ze Stadem—z powodu Liama, jak zwykle. -I to było doskonałe rozwiązanie,- powiedziałam. – Przekazać Dereka Stadu, obwinić go za zjedzenie człowieka i problem zostanie rozwiązany. Jeżeli nie mógłbyś go złapać żywego, to było także w porządku. - Z początku nie.. Facet chciał przekazać cie Stadu, wydaje mi się, że myślał, iż to byłby w porządku. Lub udawał że tak będzie. - I jeżeli Stado obróciłoby się, przeciw zabójcy, to nie byłaby jego wina,- powiedział Derek. - Racja. Gdy zgubiliśmy cię za pierwszym razem, zaczął szaleć. Tylko chciał byś zniknął tak czy inaczej. Chcesz mojej rady?- patrzył na Dereka. - Weź swoja dziewczynę i ucieknij Cokolwiek próbujesz zrobić tu—żyć z innymi siłami nadprzyrodzonymi, udawać że jesteś jednym z nich—to nie zadziała. Oni zawsze będą cie obserwować, oczekując że skarcisz kontrolę.- Ramon potrząsnął głową. - Wiesz dużo o wilkach, chłopcze? -Trochę. -Jest powód, dla którego żyją jak najdalej od ludzi. Wieki doświadczenia. Ludzie nie lubią innych drapieżników wokoło. Denerwują ich. A kiedy się denerwują, próbują wyeliminować zagrożenie. Teraz powiem do widzenia i wezmę mojego kumpla. - I właściwe go pochowasz?- Powiedziałam. Ostry śmiech. -Nie mamy takich luksusów. Wezmę kasę za moją prace, i zabiorę jego ciało do Stada, rozliczę się z nimi. I, tak, to jest cholernie zła rzecz, zrobić to przyjacielowi, ale tam, to
jest kwestia przetrwania najsilniejszego.- spotkał spojrzenie Dereka. -Dla nas, zawsze chodzi o przetrwanie najsilniejszego. Z pomocą Dereka, Ramon zdołał wrzucić ciało Liam na ramie, pod ciężarem zęby zgrzytały z bólu. Wtedy zniknął w ciemnościach nocy.
ROZDZIAŁ 24 WRÓCILIŚMY GDZIE Derek zostawił swoje ubrania przez przemiana. Gdy się ubierał, ja sprawdzałam telefon komórkowy Liam. Derek stanął za mną i spojrzał przez ramie. - Użył inicjałów. RRB. Ale 212 jest kodem obszaru . To Nowy York, więc może to być nadal Edison Grup, używają do pracy miejscowych kontaktów. - Taak. - Nie brzmisz za pewnie. Patrzył w stronę domu. - Myślisz, że to jeden z nich?- Powiedziałam. -Ale spotkaliśmy Liam po drodze do Andrewa. - Mogli wiedzieć że jestem w drodze, i wysłali Liama według trasy autobusu. - Jak? W tym czasie, Andrew był przetrzymywany przez Edison Grup. Nie wiedział, że jedziemy, to oznacza, iż nikt z jego grupy również. - Mogli obserwować jego dom, zobaczyli Simona i Tori, domyślili się że jesteśmy w drodze, wykonali kilka telefonów do przedsiębiorstw autobusowych, dowiedzieli się że dwoje dzieciaków wysiadło w Albanie wcześniej nocy. To tylko domysły. Ale …- Wzruszył ramionami. - To jest możliwe - Sprawdziłam znów inicjały - Słyszałeś nazwisko Russella? Ramon powiedział, że kontakt jest uzdrowicielem. Szaman Russell’s. Chyba że Ramon miał na myśli czarnoksiężnika. - Czarnoksiężnicy nie są uzdrowicielami. Wiedźmy są, tak jakby, ale, jeżeli jest to facet, to on jest szamanem. - Potrzebujemy dowodu. I wiem, jak go dostać. - Podniosłam telefon komórkowy. Derek potrząsał głowa. - Zbyt ryzykowne. Nie jestem dobrym w udawaniu głosów. - Nie będziesz musiał. Liam powiedział, ze, jeżeli facet będzie chciał jeszcze cokolwiek, to ma do niego napisać. A więc przypuszczam że Liam mógł również pisać do niego. -Dobry pomysł.- Derek sięgnął po telefon komórkowy. -Powiem mu—
Wzięłam telefon z jego wyciągniętej reki. Dostał wiadomość, potarłam podbródek i kiwnęłam głową. - No dalej. Gdy pisałam, on cofnął się i starał się nie zaglądać przez moje ramien. To nie było łatwe— nie przestawał kołysać się naprzód, by zerkac. Ale zdołał oprzeć się pragnieniu, by przejąć go i samamu zadziałac. Potem pozwoliłam mu przeczytaj to, co napisałam i on zaakceptował to. Zgodnie z wiadomością, Liam miał Dereka a dziewczyna była unieruchomiona. Mógł być w stanie wziąć ich żywych, ale, jeżeli spróbowałby, mógłby znow ich zgubić. Co szef chciał, by Liam i Ramon zrobili? Ktokolwiek był na drugim końcu musiał być pod telefonem komórkowym, czekając, ponieważ odpowiedź przyszła po sekundzie. Pięć słów. Po prostu zajmij się nimi. Odesłałam kolejna wiadomość, by być absolutnie pewna, mówiąc, czy on chciał, byśmy pozbyli się ciał, co będzie kosztowało dodatkowe 10 procent. Znów, szybka odpowiedź, tym razem jedno słowo. Świetnie. Podniosłam wzrok, by zobaczyć Dereka gapiącego się na wiadomość. Tylko gapiącego się, jakby nadal wierzył ze Liam i Ramon próbowali tylko nas przestraszyć a ich zadaniem było zostawienie mnie w spokoju i dostarczenie go do Stada. - W porządku?- Spytałam. Kiwnął głową. Ale nie wyglądał w porządku, blada twarz, oczy wpatrujące się w ekran. - Derek?- Telefon zadrgał. Kolejna wiadomość, od tego samego nadawcy, chcącego wyjaśnić, że dodatkowe,10 procent obejmuje usunięcie obu ciał. I, jeżeli złapaliby Dereka żywego, ja musiałam zniknąć. -Ponieważ, jeżeli wrócę, mogę powiedzieć Andrewowi, co się zdarzyło - powiedziałam. – Lepiej będzie, jak znikniemy razem, będzie to wyglądało jakbyśmy uciekli razem Zerknęłam na Dereka. Odsunął się i zzieleniał, jakby miał się pochorować.
- Tak mi przykro - w końcu powiedział, nie głosniej niż szept. -Oni mieli cie zabić, ponieważ przyszłas tu ze mną. Aby mi pomóc. Poprosiłem cię, abys poszła ze mna. -I jak to ma niby byc twój błąd?- Nie chciałam krzyknac, ale byłam zła. Nie na Dereka, ale na nich—każdego, który sprawiał, że on czuł się w ten sposób. Zanim zdazyłam przeprosić, on mrugnął mocno, szok odszedł i wiedziałam, że mój gniew zadziałał lepiej niż jakiekolwiek zapewnienia. - Oni wybrali cię, ponieważ jesteś wilkołakiem,- powiedziałem. - Dlatego. Nic nie zrobiłeś i, niczego nie możesz zmienić. To jest ich problem. -Ale, jeżeli wiem, ze to jest problem, nie powinienem zagrażać nikomu innemu.
-Więc powinieneś był przyjść tu sam? To jest— -Nie tylko to. Postawiłem cię i Simona w niebezpieczeństwie tylko przez.... - Będąc tu? A jaka masz alternatywę? Odejść? Poddać się w poszukiwaniach twojego ojca? Zostawić Simona? Mrugnął. -Nie, nie odszedłbym … ale czuję się jak … - Czujesz się, jak co? Potrząsał głowa, odwracając, sie. Obeszłam go dookoła i stanęłam przed nim. -Czujesz się, jak co, Derek? Jakbyś powinien odejść? Jakbyśmy byli w lepszej sytuacji gdybyś odszedł? Podniósł raniona w pół wzruszeniu, wtedy odwrócił wzrok. Miałam rację. On tylko nie lubił słuchać prawdy; bo to brzmiało zbyt blisko użalania się nad soba. -Nikt nie będzie w lepszej sytuacji, jeśli odejdziesz., - powiedziałam. -Tak.- Wymamrotał, nieprzekonywująco. -Simon cie potrzebuje. Kiwał głową i patrzył się w las. Ja cie potrzebuje. Nie powiedziałam tego, oczywiście. Jak mogłabym, bez brzmienia tego dziwnie? Ale czułam to, serce biło jak młotem po moich zebrach i to nie był romantyczny nonsens jak nie mogę znieść bycia bez ciebie. To było coś głębszego, bardziej zdesperowanego. Kiedy pomyślałam o odchodzącym Dereku, wydawało mi się ze ziemia ślizga się pod moimi stopami. Potrzebowałam czegoś, by przytrzymać sie, czegoś mocnego i prawdziwego, kiedy wszystko dookoła mnie zmieniało się tak szybko. Nawet, jeśli kiedyś myślałam, że byłoby łatwiej bez Dereka, gotowego rozszarpać mnie za każdy mój błędny ruch, w jakichś sposób zrozumiałam — zmuszał mnie do myślenia, podtrzymywał mnie bym była lepsza, schronił mnie przed szaleństwem i modleniem się by wszystko się ułożyło. Kiedy odwrócił się moją stronę, musiał zobaczyć to na mojej twarzy. Tak szybko jak spróbowałam to ukryć to nie było wystarczająco szybko i kiedy patrzył na mnie, w sposób, jaki patrzył na mnie … Panika. Czułam panikę, i nagle chciałam być gdzieś byle nie tu, gdziekolwiek, byle nie tu i chciałam, chciałam … Posłałam moje spojrzenie daleko i otworzyłam usta, by powiedzieć coś, cokolwiek, ale on był szybszy. - Nigdzie się nie wybieram, Chloe.- Potarł tył ramienia, i ściągnął brwi, jakby nad czymś się
zastanawiał. – Nie chciałem wszystkich.... - Zmartwić? Krótko, ostro zaśmiał się. – Tak, tak myślę. Za dużo ostatnio powodów do zmartwień. Naprawdę jestem lepszy w działaniu. - Rozumiem cie - Podniosłam telefon komórkowy. -I być może z tym, możemy zacząć działanie. Gotowy iść na rozmowę do Andrewa? Kiwał głową i ruszyliśmy do domu. To nie było tak, ze w nocy odparliśmy pełen atak. Ktoś chciał, żeby Derek był martwy. Ten sam ktoś był skłonny, pozwolić mi umrzeć, ponieważ … dobrze domyślam się tylko, ponieważ to nie miało znaczenia. Ja nie miałam znaczenia. Byłam tylko przeszkodą w dążeniu do celu. Jak ktoś mógł patrzeć na dzieciaki, które nigdy nie zrobiły nic złego i widzieć, w nich tylko bestie, które najlepiej wyeliminować morderstwem? Ktokolwiek to był nie lepszy, niż Edison Grup. Ktoś chciał, żeby Derek był martwy, ponieważ był potworem. Ale kiedy przypadkowo zabił Liam, Derek cierpiał i dalej będzie cierpiał, jakkolwiek uzasadniony był jego czyn. Więc kto był prawdziwym potworem? Dom był cichy. To było dziwne. To było jakbyśmy obudzili się z koszmaru i moglibyśmy wpełznąć z powrotem do łóżka jak gdyby nic sie nie zdarzyło. Pozwoliłam Derekowi iść do Andrewa. Znaleźliśmy go przy stole w kuchni. Derek powiedział, - Jest coś, co musimy, ci powiedzieć i przez spojrzenie Andrewa, domyślam, sie, że oczekiwał, ze Derek powie, że jestem w ciąży. To wydawałoby się łatwiejsze do przyjęcia niż odkrycie ze polowali na nas zabójcy wilkołaków —lub przynajmniej do czasu, gdy odkryliśmy, że nie wysłała ich Edison Grup. Gdy tylko zobaczył, wiadomość, potwierdził ze był to numer Russella. Wszystko zmieniło się i Andrew w końcu był facetem, którego potrzebowaliśmy. Był wściekły, chodząc po kuchni, zionąc zemsta, z powodu ostatniej odpowiedzi. I z powodu bezpieczeństwa. Obiecał nam, że nic takiego się nie powtórzy, nawet, jeśli to miało znaczyć, że będzie musiał zabrać nas z dala on innych i samotnie rozprawić się z Edison Grup. Zadzwonił do Margaret i powiedział jej, by przyjechała do domu. Nie obchodziło go, ze była czwarta nad ranem, to nie mogło poczekać do rana. Nie mógł dodzwonić się do, Gwen, ale zostawił jej taka sama wiadomość. Następnie, poszliśmy do Simona i Tori na górze, ja rozmawiałam z Tori, Derek z Simonem. Byłam całkiem szczęśliwa ze nie musiałam jeszcze stanąć twarzą w twarz z Simonem. Powiedziałam Tori, co się wydarzyło. Lub skróconą wersje tego, balansując pomiędzy
przekazywaniem jej powagi zagrożenia i nie przerażeniem jej. Derek i ja również nie powiedzieliśmy wszystkiego Andrewowi, ponieważ nie chcieliśmy przerazić go. W naszej wersji, Derek nie dokończył przemiany. Każdy już martwił sie wystarczająco o niego bez naszego przyznawania się ze był teraz całkowicie rozwiniętym wilkołakiem. Również nie przyznaliśmy się, że Liam nie żył, powiedzieliśmy, że Derek tylko go uderzył, wtedy Ramon pojawił sie i zabrał przyjaciela daleko. Derek chciał, byśmy spakowali nasze torby i uciekli. Wiedziałam ze to jest to, czego on chce, ponieważ to było to, czego ja chciałam, także. Ale to nie było jednak wyjście. Jeszcze nie. Jeżeli cokolwiek, co dziś się wydarzyło, otworzyło tylko kolejne okno na niebezpieczeństwo czające na nas za murami domu. Sądzę, że to dramatyczne by powiedzieć ze byliśmy oblężeni, ale tak sie czuliśmy. W filmie, wyruszylibyśmy, stawiając czoło Ramonowi i Russellowi i morderca z Edison Grup. Ci, którzy odmówiliby opuszczenia domu byliby nacechowani mięczakami i tchórzami. Ale są powody, dlaczego ludzie robią głupie rzeczy w filmach— nikt chce patrzeć, jak grupa głupich dzieciaków kłóci się i denerwuje, ponieważ czekają, aż dorośli wymyślą jakiś plan. Nie tak miało być, ale w tej chwili, utknęliśmy tutaj.
ROZDZIAŁ 25 GDY TYLKO MARGARET PRZYJECHAŁA. Kiedy Andrew powiedział, ze Gwen musi być u swojego chłopaka, jej telefonu komórkowego był wyłączony, mogłam stwierdzić ze nie spodobało mu się to. Czy ona była w planach, pozbycia się Dereka? Miałem nadzieje ze nie. Jeśli oczekiwaliśmy, ze to sam oburzy Margaret, jak Andrewa, zawiedliśmy się. Ale była zdenerwowana i zaniepokojona. Jak na początek wystarczyło. Kiedy wyszłam spod prysznica, znalazłam, kawałek papieru wciśniętego pod drzwi. To była wiadomość piktogram od Simona, jak ten który zostawił w magazynie. Rozpoczynało sie od ducha jako pozdrowienia—znaczyło mnie—i kończyło sie chmurą mgły i znakiem błyskawicy—znaczyło jego. Jeśli chodzi o samą wiadomości, to było trochę bardziej skomplikowane niż poprzednia i zajęło mi chwilę, by to rozszyfrować. Pierwszy symbol był kawałkiem papieru z "znakiem zapytania ... " na górze. Druga był litera U. Wówczas numer 4. Następnie dwie ręce, jedna ofiarujące coś w drugiej. Następnie nuta "mi." Czy ...... mi? (po polsku to brzmi bez sensu ale miało znaczyć Will you for ..... me?) Gapiłam się na dwie ręce, próbując zrozumieć brakujące słowo, dopóki głośne westchnienie nie przeszło przez drzwi. -Jedna z dwóch odpowiedzi to nie albo mój rysunek jest do bani. - Poczekaj - Szybko ubrałam sie i otworzyłam drzwi. Simon opierał się o ścianę. - Wiec? - powiedział.
-Mam problem z jedną częścią.- Wskazałam na dłonie. - Dać - powiedział. -Ach.- Przeczytałem notatkę. –Czy … przebaczysz mi?- Spojrzałam na niego. -Myślę, że to powinna być moja kwestia.
-Nie, ty postąpiłaś słusznie. Zrozumiałaś, że to nie było to, czego chciałaś i powiedziałaś to. Ja jestem dupkiem, który ciężko to przyjął i zostawiam cię sama w lesie. Przepraszam. Naprawdę przepraszam – umilkł - Wiec… miedzy nami w porządku? Ulga sprawiała, że moje kolana trzęsły się. – Miedzy nami jest w porządku. Ale ja prze— Podniósł rękę, by uciszyć mnie. Nie mogę złościć się na ciebie za potwierdzenie czegoś, co już podejrzewałem. Spróbowałem. Nie udało się. Nie powiem, że jest mi z tym dobrze, ale …- wzruszył ramionami. -Lubię cię, Chloe. I to nie jest tak ze-dziewczyna-lub-nic, więc mam nadzieję, że możemy pominąć scenę ze-poszlismy-na-randke-i-nam-nie-wyszlo i przeskoczyć prosto z powrotem tam gdzie byliśmy wcześniej, jeżeli chcesz tego. -Chcę. Kiedy zeszliśmy na dół, Andrewa nie było. Domyśleliśmy się, że poszedł, by stanąć twarzą w twarz z Russell, ale Margaret, została by się nami opiekować, nie potwierdziła tego. Było tak, jak powinno być? Zostaliśmy odsunięci na boczny tor gdy dorośli podjęli działanie? Miałam nadzieje ze nie.. Simon i ja znaleźli Dereka w kuchni. Simon chciał chwycić jabłko i usiąść gdzieś gdzie moglibyśmy zaplanować nasz następny ruch, poza zasięgiem dorosłych, ale Derek wręczył mu jego kontrolera krwi i torbę insuliny, następnie wyjął bekon i jajka z lodówki. Simon westchnął i Derek posłał mu spojrzenie. -Mam nadzieję, że nie oczekujesz, ze się tym zajmę - powiedziałam. Teraz była moja kolej, by dostać to spojrzenie. -Tylko mówię … -Nie wszyscy mieszkali z gospodyniami - powiedział Derek. -Nie potrzebuję śniadania,- powiedział Simon -Musimy porozmawiać. -O czym?- zapytał Derek -Um, o wydostaniu się stad? - powiedział. -Ktoś próbował cie zabić. Was oboje. -I jedyna nowa rzeczą w tym jest to, że to nie była Edison Grup, - powiedział Derek - którzy sa prawdopodobnie na naszym tropie, czekają, aż zrobimy cos głupiego i znów spróbujemy uciec - położył pasy bekonu w patelni - Zostajemy. Przynajmniej dopóki nie dowiemy, sie, co planują zrobić.
-Chcę wezwać Royce,- powiedziałam. Derek szarpnął głowę do góry wystarczająco szybko, jakby został uderzony batem. -Co? -Chcę skontaktować się z Royce. Jeżeli będę miała szczęście, dostanę jego wuja lub kuzyna zamiast niego, ale bardziej prawdopodobne jest to, że to będzie Royce i będziemy musieli się tym zajac. Musimy wiedzieć, co tu się zdarzyło i musimy wiedzieć to szybko. -Ona ma rację.- Simon spotkał spojrzenie brata. -Wiesz, że ma. Szczęka Dederka pracowała, gdy przeżuwał. W końcu powiedział, - Pod jednym warunkiem. Bez Tori. Ostatnia rzecz, jakiej potrzebujemy to ona wyskakująca z ognista kula na Royce. -W porządku. Poszłam na górę, po Tori by zeszła na śniadanie. Wtajemniczyłam ja w nasz plan i poprosiłam o jej pomoc by zajęła Margaret i dała znać, gdy pokaże sie Andrew. Raczej wolałaby iść na wzywanie, ale zgodziła sie z tym. Po śniadaniu, zdecydowaliśmy zrobić wzywanie w piwnicy—daleko od Andrewa, bez niebezpieczeństw dachu. I, przyznam, Simon i ja chcieliśmy, tam zejść by się rozejrzeć. Pierwszy raz w moim życiu, wchodziłam do piwnicy i zadrżałam tylko z powodu piwnicy. Było dokładnie tak, jak opisał to Derek—dwa duże pokoje pełne zgromadzonych rzeczy i mały warsztat. Simon zażartował o tajnych przejściach, ale Derek stłumił ten pomysł. Zrobiłam moją zwykłą rzecz—zamknęłam oczy i klęknęłam. Mogłam wyobrazić sobie dr Banksa bo widziałam jego zdjęcie. Austin był trudniejszy, ponieważ nie przestawałam widzieć jego zakrwawionego ciała i to nie pomagało mi odprężyć się. Wiec głównie skupiłem się na dr Banksie, koncentrując się na miejscu, gdzie mogłabym wyczuć ze wewnętrzny alarm mówił mi, bym przestała, mówiąc, że to było nie bezpiecznie by ciągnąć to dalej. -Nic- , powiedziałam. -Jesteś pewna?- powiedział Simon – drżałaś - Spróbuj jeszcze raz - powiedział Derek. Zrobiłam tak i nadal nic się nie zdarzyło, ale Simon powiedział, -Tak, to było drżenie. Twoje powieki ruszyły się, jakbyś cos widziała. Następny razem, gdy spróbowałam, naprawdę to poczułam, małą iskrę, która sprawiała, że się cofnęłam. Westchnęłam i przesunęłam się. - Daj sobie czas - szepnął Simon –Nigdzie się nie wybieramy Wezwałem, zwalczając pragnienie, by znowu to przerwać. Był tam duchowy prezent. Czułam ta sama hiperśiadomość, jaką robiłam to z ciałami, jak wysilałam się, by usłyszeć głos zbyt słaby dla moich uszu, do wykrycia. Gęsia skorka przeszła przez moje rece.
-Chcę zdjąć mój naszyjnik. Spięłam się do sprzeczki, ale Derek tylko kiwał głową. –Podnieś go wolno ponad swoja głowę i trzymaj go w rekach. Zobacz, czy będzie jakaś różnica. Zamknęłam oczy i chwyciłam naszyjnik. -Nie!- Podskoczyłam, i spojrzałam od Simona do Dereka, ale wiedziałem, że to nie był żaden z nich. - Wróciła - powiedziałam. -Kobieta. Kiedy znów wezwałam, uczucie wróciło, teraz silniejsze i to zajęło cała moją siłę woli by nie poszaleć tym i energicznie szarpnąć ducha. - Ostrożnie – szepnął głos. Moja gęsia skorka podniosła się wyżej. -C-czy mogę cie zobaczyć, p-proszę?- Mój głos zawahał się. Odchrząknęłam i spróbowałem ponownie, ale nadal jąkałam się. -Chloe? – Powiedział Derek. Podążyłam jego spojrzeniem do moich rąk. Trzęsły sie. Zacisnęłam naszyjnik i wzięłam głęboki oddech. - Czy to jest twoja ciocia? - spytał Simon. Potrząsnęłam głowę. – Nie. ja— właśnie miałam powiedzieć ze nie wiedziałam, kto to było, ale nie mogłam wydobyć słów. Wiedziałam, kto to był. Tylko nie ośmieliłam się w to uwierzyć. -Posłuchaj, dziecinko … Musisz posłuchać … Posłuchaj, dziecinko. Wiedziałam, kto tak mnie nazywał. Znałam ten głos. -Mama?
ROZDZIAŁ 26 - CO?- POWIEDZIAŁ SIMON PRZESUWAJĄC SIĘ do przodu. -Twoja mama tu jest?
- Nie – ostro potrząsnęłam głową. - Nie jest. Ja—ja—ja—- wzięłam kolejny oddech i mocniej zacisnęłam trzęsące się ręce. -Nie wiem, dlaczego to powiedziałam. - Jesteś wyczerpana – powiedział Derek. - A jeśli jest?- powiedział Simon. Schwyciłam spojrzenie Dereka mówiąc mu, by był cicho. Mimo to spytał mnie, -Jeżeli jest tam duch, czy nie chcesz przestać próbować? - Spotkał moje spojrzenie. -To prawdopodobnie nie jest ona. - Wiem.- Zamknęłam oczy. Chciałam, by to była moja mama. Od dnia, gdy dowiedziała się, że mogę rozmawiać ze zmarłymi, ta możliwość zaświtała w moim umyśle tak mocno jak mogła. Również myślenie, że mogę z nią porozmawiać sprawiało ucisk w klatce piersiowe.
Byłam także przerażona. Moja mama była dalekim, cudownym wspomnieniem. Była przytulaniem, śmiechem i wszystkim, co było dobre w moim dzieciństwie. Myślenie o niej było jak powrót do wieku trzech lat, zwinięta na jej kolanach, zupełnie bezpieczna i kochana. Ale nie miałam już trzech lat i wiedziałam, że nie była doskonałą mamą jak w moich wspomnieniach. Moja matka wsadziła mnie w ten eksperyment. Tak bardzo chciała mieć dziecko, że zapisała się do Edison Grup. Tak, oni powiedzieli jej, że najprawdopodobniej będą skutki uboczne, które doprowadziły do śmierci jej brata. Ale nadal chciała, choć wiedziała, że ryzykuje. - Chloe? – zapytał Simon. - P-przepraszam. Spróbuje jeszcze raz. Zamknęłam oczy i zapomniałam o wszystkim. Jeżeli to była moja matka, chciałam ją zobaczyć, obojętnie, jaka była na prawdę, obojętnie, co zrobiła. Wiec, kiedy wezwałem, pozwoliłam sobie, na zobrazowanie mojej matki, wezwać ją z imienia. -... słyszysz mnie? - Jej głos znów nadszedł, tak miękki że mogłabym schwycić go tylko kiedy mocno koncentrowałam się. Pociągnęłam trochę mocniej. - Nie!… wystarczająco … nie bezpiecznie. - Co jest nie bezpieczne? Wzywanie cię? Jej odpowiedź była zbyt słaba, by ją rozumieć. Otworzyłem oczy i rozejrzałam się wokoło, szukając jakiegoś znaku ducha. Po mojej lewej stronie, uchwyciłam migotanie, jak gorące powietrze unoszące się nad podłoga. Podałam mój naszyjnik Derekowi. -Nie!- Powiedział głos -… załóż go … nie bezpiecznie. - Ale chcę cię zobaczyć.
-… nie możesz … Przepraszam, dziecinko. Moja klatka piersiowa zakuła. -P-proszę. Tylko chcę cie zobaczyć. -… wiem … nie możesz … naszyjnik … bezpiecznie. Derek oddał go. Pochylając głowę założyłam go, ale wznowiłam wzywanie, teraz mocniej, ciągnąc— - Chloe!- Jej głos był tak szorstki, że otworzyłam oczy. -Nie tak mocno … przywołasz go. - Royce? Zajęłam się nim wcześniej. Chcę porozmawiać z tobą.- znów wezwałam. - Chloe!… przestań … odejdę … nie powinnam tu być… nie dozwolone. - Co nie jest dozwolone? - Tobie nie wolno z nią rozmawiać – szepnął Derek - Nekromanci nie powinni być w stanie kontaktować się ze swoimi martwymi krewnymi. Słyszałem o tym. Nie chciałem czegokolwiek, mówić, ponieważ nie byłem pewny. Najwidoczniej ty możesz skontaktować się z nią, tylko że to bardzo złe. I ona nie chce, byś próbowała mocniej, bo możesz przywołać Royce. - Ale ja potrzebuję Nawet nie dokończyłam zdania, gdy powietrze zaczęło migotać, kształt nabierał formy. Kształt mojej matki, tak słaby że ledwie go widziałam, ale wystarczający by widzieć. Widziałam. Łzy zaczęły zbierać się w oczach. Mrugnęłam i znów zniknęła. - To byłaś ty tamtej nocy u Andrewa,- powiedziałem. -W lesie. Kiedy ścigali nas. Próbowałaś pomoc. Podążasz za mną. - Nie zawsze … nie mogę … próbuje ostrzec … och, dziecko … uciekaj … - Uciekaj? -… nie bezpiecznie … nigdzie nie jest bezpiecznie … nie dla ciebie … tyle kłamstw … odejdź … - Nie możemy uciec - powiedziałam. -Edison Grupa znalazła nas, tamtej nocy w— - nie … to jest … spróbuje powiedzieć …- Jej głos zaczął się zaniknąć. Wysiliłam się, by usłyszeć, ale oddalała się. Sięgnęłam po mój naszyjnik. - Um, Chloe?- Powiedział Simon - Jeżeli twoja mama mówi, żeby go nie ruszać - Próbowała mi coś powiedzieć i zniknęła. - Znów ją wezwij – powiedział Derek, biorąc naszyjnik, - ale ostrożnie.
Delikatnie pociągnęłam, wołając ja. Derek stał sztywno obok mnie, naszyjnik rozciągnął między rękami, gotowy, by wsunąć go na moją głowę, jeśli pojawi się jakikolwiek problem. - Odeszła,- w końcu powiedziałam. Łzy znów ukłuły w oczy. Mrugałam by je cofnąć i chrząknęłam by oczyścić gardło. - Co powiedziała? - spytał Simon. - Że nigdzie nie jest dla nas bezpiecznie, co już wiemy. Ale było coś jeszcze. Coś, co chciała powiedzieć mi o tej nocy u Andrewa. - Jeżeli nie chcesz przestać próbować, to rób to dalej – powiedział Derek - -Jeżeli przyciągniesz Royce, możesz go odesłać, racja? Kiwnęłam głową. Margaret mówiła, że jest to niebezpieczne, ale nie czułbym się źle wypychając tego konkretnego ducha do innego złego wymiaru. Tak, więc nadal klękając, podkręciłam moc, próbując wezwać— - Szukasz kogoś, mała nekro? Skoczyłam, tracą równowagę. Simon i Derek, obaj chwycili mnie, Derek niezgrabnie chwycił mnie jedną ręką, gdy druga próbował założyć wstążkę od amuletu na moja głowę. Ściągnęłam ją i rozejrzałam się dookoła. - Royce- , powiedziałem. – Czy mogę cie zobaczyć? Proszę? Zachichotał i wydał się być zadowolonym, tak jak wcześniej. –Spodobało ci się to, co zobaczyłaś, hę? Mówi się, że można udać zakłopotanie, ale nawet nie spróbowałam. To był sposób by poradzić sobie z tym palantem. Pochlebstwo, tak bolesne jak tylko było możliwe. - Miałeś rację,- powiedziałam. -Potrzebujemy twojej pomocy. Źle się dzieje. - Niespodzianka, niespodzianka. - Byłeś … jednym z nas? Częścią projektu Geneza? - Jestem genetycznie zmodyfikowany, ale nie jestem jedna z waszych imitacji. - Imitacje?- Powiedziałam. - Oryginalnego modelu. Mnie. Dobrze, Austina i mnie. - Myślałam, że my byliśmy pierwszymi obiektami. - Nazwali to Genezą Dwa,- szepnął Derek - Myślałem, że nazwali to dwa po pierwszej biblijnej. Stworzyli druga grupę. Musieli to zrobić przed naszą. Royce śmiał się. - Wy dzieciaki naprawdę jesteście idiotami. Czy naprawdę myślicie, że jest
to ich jedyny eksperyment? Tak jesteście drugą falą … projektu Geneza. Jest jeszcze projekt Ikar, Feniks ... Dr Davidoff sugerował, że Edison Grupa została włączona w inne eksperymenty, ale sugerował również, że wszystko było nowe. – Skąd to wszystko wiesz? - Jestem mądry. I jego wuj był jednym z liderów grupy. - Co poszło źle?- Spytałam. - Źle? - Nie żyjesz. Austin nie żyje. Dr Banks nie żyje …. Czy to miało cokolwiek wspólnego, z tobą? Z tobą i Austinem? Gniew przemknął przez jego twarz. - Coś poszło nie tak,- ciągnęłam – Z wami dwoma. I on wiedział... Udał ziewnięcie. -Ktoś inny uznał tą rozmowę za naprawdę nudna? Ożywmy trochę te grę? Podszedł do Simona. – Wcześniej żartowałeś o tajnym przejściu. - On cie nie usłyszy, pamiętasz?- Powiedziałam. - Chcesz uszczęśliwić swojego chłopaka, mała dziewczynko? Powiem ci, gdzie jest tajne przejście. Wiesz, że jest. W tak dużym domu, Piwnica musi być tak samo duża. Powiedziałam chłopakom, to, co powiedział Royce. - Niekoniecznie- powiedział Derek. - Dobudowali to w miedzy czasie, nie jako całkowita piwnica... - Nudy. Jest przejście do innego pokoju—oni nie cha byś je znalazła. Specjalnie ty, mały nekromanto. Oni nie chcieliby, byś wskrzesiła te ciała z powrotem, usłyszała ich historie. Zawahałam się. Simon spytał, co powiedział i powiedziałam im. - Myślę, że oszukuje - powiedział Derek -Ale mogę spróbować. Gdzie jest przejście? Royce wskazał a ja przekazałam im. - Warsztat? - powiedział Derek – Nic tam nie ma. Już sprawdziłem.
- Myślisz że dlaczego drzwi są zamknięte?- powiedział Royce. - Ponieważ jesteś genetycznie zmienionym pół demonem z telekinetycznymi mocami powiedziałam. -Jako prototyp, chcieli cię mieć pod stałym nadzorem, ale w normalnym
środowisku. Wiec zamiast w laboratorium, żyłeś tu z twoim wujkiem dr Banks. - Naprawdę znudzony... -… I twoja moc, mam na myśli telekinezę, może przesunąć przedmioty tylko twoim umysłem, racja? - Um, tak. Czy chcesz kolejna demonstracje. - Nie, tylko zbieram fakty. Mieszkałeś tu. Możesz przesuwać przedmioty umysłem. Tam – Wskazałam na warsztat - pokój jest wypełniony narzędziami. Dlaczego jest zamknięty? Myślę, że to jest oczywiste. Simon się zaśmiał. Duch obrócił się do niego, ale przerażenie przemknęło przez twarz Simona. -Otwórz te drzwi- , powiedział Royce. -Dlaczego? Żebyś mógł wziąć kilka zabawek? Nie wydaje mi się. Simon parsknął. Miotła oderwała się od ściany, lecąc prosto we mnie jak oszczep. Nieporęczny oszczep, mogłabym dodać. Łatwo zrobiłam unik a Derek przechwycił ja w locie. - Dobry refleks, wielkoludzie - powiedział duch. Przespacerował koło plastikowych pudeł ustawionych w stóg po przeciwnej ścianie i otworzył jeden z wierzchu. -Och, spójrz, Wuj Todd zatrzymał moje stare rzeczy. To takie słodkie, spakować moje rzeczy po tym, jak mnie zamordował. - Zamordował cie? - Powiedziałam wbrew siebie. Grzebał w pudle. - Przygotuj się aby go odesłać- szepnął Derek, potem do Simona, - Idź na gore. Simon potrząsnął głowa. - Ja— Royce obrócił się jak kulomiot, miotając coś w nas. Zanurkowałam z drogi. Derek schwycił kulę do kręgli— wtedy warknął do Simona, - Na górę! -Oooh, dobry chwyt, siła nadczłowieka i bardzo przekonujące warczenie. Myślę, że mamy tu Wilkołaka. - Spojrzał prosto w twarz Dereka - Co powiesz na małe jeden-na-jednego, wilczy chłopcze? Bitwa super mocy? Zamknąłem oczy i zobrazowałam sobie Royce odpływającego wstecz. Ale on nie przestawał szydzić z Dereka.
- Może powinniśmy wszyscy iść na górę,- powiedział Simon -Odejdź od tego świra. - Pójdzie za nami - powiedział Derek. - Och, nie słuchaj go,- powiedział Royce - Pewnie. Idź na gore. Tam jest dużo fajnych rzeczy, którymi można się pobawić. Brzytwy. Nożyce. Noże.- Uśmiechnął się i szepnął mi do ucha. -Naprawdę lubię noże. Tak dużo możesz nimi zrobić. Zerknęłam na Dereka.. Wyglądał na zaniepokojonego, rzucając spojrzenie ode mnie do Simona, jakby nie mógł zdecydować się pomiędzy pozwoleniem mi dokończenia wygnania Royce a wydostaniem nas stad zanim zostaniemy zranieni. -Próbuję,- powiedziałam. –Naprawdę... - Wiem. Daj sobie czas - Rzucił aroganckie spojrzenie w kierunku ducha. -On nie jest niebezpieczny. Chyba że możesz zagadać kogoś na śmierci. Duch obrócił się i rzucił sztangę. To zbliżało się do nas, ale niezgrabnie, spartaczył rzut. Derek kpiąco przesunął się wolno i schwyci przed tym zanim rozbiło się o podłogę. Kontynuowałam wygnanie Royce. Royce zaczął znów kręcić się dookoła pudła. -Gdzie są inne hantle?… Och, racja. Użyłem ich już. – Znów spojrzał w twarz Dereka - Rozłupałem mózg mojego brata kiedy spał. Sypiasz, wilczy chłopcze? Mój mózg jąkał się, błyskając obrazami ciała Austin, krew, wszędzie krew … - Chloe?- powiedział Derek. - J-ja mam to. - Nie ma niczego,- powiedział Royce –Wypycha mnie a ja nie mam zamiaru wrócić. - Simon?- szepnął Derek. – Do góry, teraz – Musiałam tu zostać, by wygnać Royce, a Derek musiał zostać, by mnie ochronić, ale Simon był obserwatorem, jednym, w którego Royce w końcu by celował. Simon odszedł. Usłyszałam, jak stanął na schodach, niechętny, by pójść zbyt daleko w przypadku gdybyśmy go potrzebowali. Trzask. Moje oczy otworzyły się, by zobaczyć stojącego Dereka, Royce sięgał po kawałek rozbitego talerza z rogu podłogi. - Och, spójrz - powiedział Royce, przebiegając palcem wzdłuż rozerwanej krawędzi. -Ostre. Lubię ostre. Derek stanął przede mną. Gapiłam się na jego plecy i opróżniłam mój umysł z wszystkiego oprócz obrazu Royce, żeglując wstecz przez wymiary, przez jakieś wymiary. Skoncentrowałem się, dopóki moje zmysły nie zaczęły szaleć. Nadal nic.
Nie możesz tego zrobić. Przestań próbować i znajdź bezpieczne miejsce. Ale nie było żadnego bezpiecznego miejsca. Nie od tego ducha. Musiałam się go pozbyć. - Jak dużo wiesz o wilkołakach?- mówił Royce, krocząc, trzymając kawałek w rękach. Dorośliśmy w tym ścieku, Austin i ja. Cała część naszego kulturalnego treningu, mawiał mój wuj. -Co mówi?- spytał Derek. - Staram się nie słuchać. - No dalej – powiedział Derek – powiedz mi. Royce wykonał pchnięcie w stronę Dereka, machając kawałkiem jak ostrzem. Derek odskoczył w bok z drogi, nie przestając się poruszać, zakreślał szerokie koło dookoła Royce, próbując odciągnąć go daleko ode mnie, skinął do mnie, bym wznowiła wygnanie. Royce zaatakował. Kawałek porcelany przyszedł trochę zbyt blisko Dereka, dając mojemu umysłowemu pchnięcie panicznej energii i na pół zmaterializowana forma Roycea zachwiała się. Znowu Royce zamachnął, tym razem zbyt mocno. Tym razem kawałek wypadł z jego ręki. Schylił się po niego. Ale Derek był tam pierwszy, Stając tenisówką na nim. Royce sięgnął po resztę rozbitego talerza. Derek zdołał stanąć na największej części, ale Royce wyrwał się w górę z innym. Dałam mu kolejne duże pchniecie. Znów się zatrząsł. Royce cofnął się, patrząc na Dereka. Spojrzenie Dereka było utkwione w kolejnym kawału —śledząc Royce. - Lubisz naukę, nieprawdaż?- Powiedział Royce -Dobrze, będę próbował eksperymentu na własną rękę. Jak pytałem już wcześniej, jak dużo wiesz o legendach wilkołaków? Znów, powtórzyłam jego słowa. Derek nadal nie odpowiedział, tylko cofnął się, pozwalając Royce skupić się na nim. Pozwalając mi pracować przy wygnaniu ducha. -Nie pamiętam ich zbyt dużo - kontynuował. -Była to dość nudna cześć, przynajmniej ta którą Wuj Todd powiedział nam. Ale miał inne—książki, których nie chciał, byśmy przeczytali. Jedna była o problemach wilkołaków. Wydaje się każdy średniowieczny seryjny zabójca spróbował pozbyć się wilkołaków. Była jedna świetna historia o facecie, który powiedział przed sądem, że był wilkołakiem. Jedyny problem polegał na tym, że widzieli, jak zabijał kogoś—i wyglądał wtedy jak człowiek. Wiec wiesz, co powiedział? Derek skinął do mnie, by przekazać mu wiadomość. Zrobiłam, to jak najlepiej mogłam. - Powiedział, że moje futro jest po wewnętrznej stronie - odpowiedział Derek. Royce zaśmiał się. -Domyślam się ze nie tylko ja lubię krwawe stare historie. W porządku
wiec, powiedz mały nekro, jak to się skończyło. Co zrobił sąd? Zawahałam się przed odpowiedzeniem na to pytanie, ale Derek nalegałbym odpowiedziała, wtedy powiedział, - Odcięli jego ręce i nogi i przeanalizowali je, by sprawdzić czy futro było wewnątrz. Royce patrzył na mnie. -Niestety, nie było tam żadnego. Ale uspokoili zamieszanie i nie przejmowali się całym zdarzeniem Odwrócił się i pobiegł do Dereka. Ręce Dereka poleciały ku górze, by osłonić się. Kawałek rozciął wierzchnią strona dłoni, krew trysnęła. Royce cofnął się z powrotem. -Nie widzę żadnego futra, nieprawdaż? Domyślam się, że będziemy musieć dalej iść tym śladem, poprowadzić gruntowny eksperyment. Widziałam, jak krew kapała w dół po ręce Dereka, zamknęłam oczy i posłałam pełne wściekłość pchnięcie. Kawałek upadł na podłogę. Royce nadal tam był, słaby, zgrzytający zębami, rozciągając ścięgna, zmagając by się utrzymać. Wyszłam naprzeciw niemu, umysłowo popychając go, obserwując go, jak zanika, dopóki nie był tylko migotliwym światłem i wtedy— -Co zrobiłaś?- ryknął głos za mną.
ROZDZIAŁ 27 OBRÓCIŁAM SIĘ, OCZEKUJĄC za zobaczę Andrewa, ale nikogo tam nie było. Duch wyskoczył przed mną tak blisko, że się cofnęłam. Derek chwycił moją rękę, by mnie ustabilizować. - Myślę, że on odszedł,- powiedział Derek. - Słyszysz coś? Spojrzałam w gore na brodata twarz Todd Banksa, wykrzywioną z furii, z dzikimi oczyami z czerwonymi oprawkami. - T-to dr Banks. - Myślisz, że to jest gra?- krzyknął Dr Banks - Kto powiedział ci o Royce? Czy myślałaś, że to będzie zabawne? Wywołasz go i zobaczysz, czy jest tak szalony jak o nim opowiadali? Derek pochylił się w dół do mojego ucha. - Wypuść go. Cokolwiek może nam powiedzieć, nie warto.
Potrząsnąłam głowę. Derikowi nie spodobało się to, ale zadowolił się naciągnięciem brwi i ściskaniem mojej ręki, żeby energicznie wyszarpnąć mnie z pomieszczenia, jeżeli rzeczy poszłyby w złą strunę. Trochę gniewu przesączyło się z oczu dr Banksa, gdy studiował mnie. - Chloe Saunders - szepnął. -Musisz być Chloe Saunders.- patrzył na Dereka. -Chłopiec wilkołak. - Tak- , powiedziałam. – Derek. To jest Derek. Wściekłość znów napłynęła, jego oczy stawały się szalone, puste. -Nie powinnaś tu wzywać, dziewczyno. Zostaw mich siostrzeńców w spokoju. Jednak zapamiętaj go, ponieważ to jest twoje przeznaczenie. Moc rośnie, dopóki nie zużyje cię i nie zostawi potwora na twoim miejscu. To sprawi, że będziesz robić rzeczy, o których nigdy nie wyobrażałaś sobie, rzeczy tak okropne, że— Zachwiał się, jak gdyby zwalczał z wspomnieniami. Ręce zamknęły się bliżej obu moich rąk i zrozumiałam, że Derek stanął za mną. Mogłam czuć go tam, silnego i pewnego, jego ciepłe ręce trące gęsia skórkę na moich rękach. - Pozwól mu odejść, Chloe- szepnął Derek - Cokolwiek mówi, nie musisz tego słuchać. - Tak - powiedział dr Banks -Tak, musisz. Nie rozumiesz. Wszystko poszło źle. Zrobiliśmy pomyłkę. Błąd w obliczeniach… - Z genetyczną modyfikacją? -Tak, tak.- Machając na moje wtrącenie się - Powiedziałem im. Powiedziałem im. Ale oni zrobili testy i wszystko wydawało się świetnie. Tylko nie było. Oni zmanipulowali danymi. -Zmanipulowali danymi?- Powiedziałam. To przykuło uwagę Dereka - Które dane? - Z modyfikacja - powiedziałam. -Co to znaczy? - Zmienili dane by dało to właściwe wyniki - powiedział Derek. - Tak- powiedział dr Banks – Dokładnie. Widzisz? Nawet dziecko może to zrozumieć. Ale oni nie mogli. - Więc dr Davidoff manipulował danymi...- zaczęłam. - Davidoff?- Dr Banks parsknął - Nadskakujące szczenię, które robi wszystko co mu każą. -Więc kto manipulował danymi? Dr Banks kontynuował jakby nie usłyszał. -Eksperymenty. Och Bosze, eksperymenty. Testują
to i testują tamto, przepychają granice, by odkryć, co mogą stworzyć i to, co on można sprzedać. Takie marzenia. Szalone i wspaniałe marzenia o wiedzy, władzy i fantazje lepszego życia dla naszego rodzaju. Głupcy, którymi byliśmy, uwierzyliśmy i daliśmy mu wolne pole. Nie troszczył się o nas. I nie troszczy się o ciebie. To jest powód dlaczego to jest bardzo ważne, że ty— zaczął zaniknąć. -Magia w tym miejscu. Musisz mnie wciągną. Zrobiłam to, najpierw delikatnie, ale on nie przestawał znikać. - Mocniej. Chloe. Muszę ci powiedzieć ... Zanikł zanim mogłam usłyszeć resztę. Wezwałam znów. Migotał i i schwyciłam tylko słowa, Bez żadnego znaczącego cokolwiek z kontekstu. - Został wypchany - powiedziałam. - Pozwól mu odejść - powiedział Derek - Mamy wystarczająco dużo. - Próbował mi coś powiedzieć. Derek parsknął. – Jak oni wszyscy? Musi być zasada w podręczniku o duchach —jeżeli jesteś w niebezpieczeństwie wyparowania, upewnij się, że jesteś w środku strasznej wypowiedzi. Ściągnęłam mój naszyjnik. Wręczyłam go Derekowi, ale schował go do mojej kieszeni. -Trzymaj go przy sobie, w porządku? Dr Banks przybył teraz łatwiej, jednak nie pozostał. Kiedy pchnęłam moc w górę, powiedział, - Nie, Chloe. Przyciągniesz Royce.- zanikał, jego głos pulsował - ...jeszcze … spróbuj … Oczyść swój umysł … skup się na mnie … nie ciągnij … tylko skup się. Zrobiłam tak. On nie przestawał mówić, mówiąc mi, bym się odprężyła, skupiać się nie na energicznym szarpaniu, ale wpuszczeniu go. Tył mojej czaszki zaczął bolec. Nie przestawałam, dopóki ostry, nagły ból nie sprawił, że dyszałam. Czekałam, aż Derek spyta, co było nie tak, ale on tylko siedział tam, obserwując mnie. Kolejne pchnięcie przez tył mojej czaszki. Wtedy powódź lodowatej wody przepłynęła przez moje żyły, próbowałam wrzeszczeć, ale nie mogłam. Nie mogłam się ruszyć. Nie mogłam wydać dźwięku. -Chloe?- Usłyszałam Dereka, ale nawet nie spojrzałam na niego. -Chcesz mojej pomocy?- szepnął Dr Banks -Musisz mnie wpuścić. Wpuścić go? Gdzie? Ledwie przemyślałam pytanie kiedy zrozumiałam odpowiedź. Próbował dostać się do mojego wnętrza. Walczyłam, umysłowo próbując go popchnąć, zamknąć mój mózg, zablokować go, ale ten lód nie przestawał rozpościerać się przeze mnie. Ręka Dereka zamknęła się na moim ramieniu,
ponieważ wyciągnął rękę, by wyjąc naszyjnik z mojej kieszeni. Przewróciłam się wstecz jak posąg. Wyłapałam znikomy ruch, gdy Derek podskoczył do mnie, ale wszystko było zamazane. Nawet jego głos był daleki i stłumiony. Jedyne słowa, które słyszałam były dr Banksa, brzęczące wewnątrz mojej głowy. -Tylko się odpręż - szepnął. -Nie zranię cię. Tylko pożyczę twoje ciało. Muszę to naprawić. Wybrałem łatwiejsza drogę, zabijając się zanim położyłem kres koszmarowi, który zacząłem. Moja matka ostrzegała mnie przed dr Banksem, że mógł wpaść w obłęd przez to co zrobił Royce, przez jego rolę w tym. I teraz on był wewnątrz mnie. Czułam, jak podłoga dotknęła moich pleców, zobaczyłam, jak sufit świsnął mi przed oczami, jakby Derek pociągnął mnie za moje kostki. Pokój migotał i nagle pociemniał. Kiedy znów zrobiło się jasno, gapiłam się na sufit. -Co-co się stało? - Czułam się, że moje wargi ruszają się i usłyszałam mój głos, ale nikt nie odpowiedział. Wstałam. -Chloe, no dalej - Derek powiedział za mną. -Powiedz coś. -Powiedz co?- Obróciłam się. Kucał w drugim końcu pokoju. Wyciągnięta para nóg, tenisówki skierowane na sufitu. Moje tenisówki. Moje nogi. Podeszłam. Byłam tam, leżąc na podłodze, gdy Derek starał się, założyć naszyjnik na moją głową. Podnosiłam rękę. To była moja ręka— nadal pokryta zadrapaniami z lasu z zeszłej nocy. - Derek? Nie odpowiedział. Sięgnęłam po jego ramię. Moje palce przeszły przez niego. Byłam duchem. Wtedy moje oczy otworzyły się —oczy w moim ciele, lezącym na podłodze. Wargi wykrzywiły się w małym uśmiechu, który nie był w ogóle jak mój. -Hej, tam.- Głos pochodzący z moich warg był moim, ale ton, akcent, były złe. Derek zmarszczył brwi i spróbował znów nałożyć mi naszyjnik. Inna ja odepchnęłam jego rękę daleko. -Nie potrzebuję tego. - Tak, potrzebujesz - Nie, nie potrzebuje. Derek odepchnął moją rękę daleko i energicznie szarpał naszyjnik na moją głową. Wisiorek
uderzył o moja skórze i poczułam klepnięcie, piekące gorąco, dyszałam— ja i moje ciało, dyszeliśmy zgodnie. Błysk ciemności. Wtedy znów gapiłam się na sufit. Pojawiła się twarz Dereka, zielone oczy pociemniały z za niepokoju. - Chloe? Oddychałam. To było wszystko, co mogłam zrobić. Wdech. Wydech. Czułam ręce Dekera dookoła mnie i na tym się skupiłam. - Co się stało ? - spytał. - Ja—ja—ja— Głos za Derekiem zaśmiał się. -Myślisz, że nie mogę wrócić do ciebie? Mogę. Wtedy pomogę twoim przyjaciołom zatrzymywać Edison Grup.- Dr Banks wynurzył się ponad mnie, twarzą w twarz, oczy błyskały z obłędem. - Zapolujemy na inne obiekty i skończę ich cierpienie, wtedy zabije twoich przyjaciół. Gdy tylko oni odejdą, pójdziesz za mną i będziemy mogli być wszyscy razem … w życiu pozagrobowym. Skończę to. − Nie, nie zrobisz tego - powiedziałam, wstając. Uśmiechnął się. -Może masz moce, Chloe, ale nie masz żadnego pojęcia jak ich użyć. -Och, tak, mam. Wyciągnęłam rękę i popchnęłam go— moim umysłem i moimi rękami, wlewając cała moją wściekłość w to i przez sekundę, przysięgam, właśnie to czułam. Wtedy on poderwał swoje stopy, i poleciał wstecz, wrzeszcząc, aż zniknął. -Chloe? Derek dotknął mojego ramienia i chciałam obrócić się, usiąść na przeciw niemu i powiedzieć mu wszystko. Przeciwstawiłam się temu pragnieniu i wzięłam głęboki oddech. -Musimy stad wyjść.- powiedziałam. - Tak szybko jak możemy. Okazało się, że odchodzimy szybciej niż którekolwiek z nas ośmieliło się mieć nadzieję. Andrew wrócił, sam. Russell odszedł. Spakował się i opuścił apartament zanim Andrew dotarł tam.. Usłyszeliśmy Margaret i Andrewa rozmawiających z innymi członkami grupy. To było oczywiste, powiedziała Margaret, że jesteśmy czymś więcej niż mogą sobie poradzić i najlepszym sposobem ściągnięcia z nich ciężaru było przekazanie nas komuś innemu — mianowicie Cioci Lauren i, jeżeli mogliby znaleźć, to tacie Simona. Nie obchodziło mnie to, że motywacja Margaret była czysto samolubna —byłam w stanie pobiec tam i ją uściskać. Odchodziliśmy jutro, zmierzając do Buffalo. To znaczony że nadszedł czas, żeby zacząć to
planować na poważnie. Andrew poprosił mnie, żebym dostarczyła szczegółowy plan laboratorium. Spróbowałam— to był moment, o którym marzyłam —ale każde słowo było walką. To było jakby ktoś uciął mój dopływ energii. Byłam zupełnie wypompowana i zdrętwiała. Chłopcy pomogli. Simon narysował plan laboratorium, podczas gdy ja mówiłam. Derek przyniósł mi szklankę wody z lodem. Również Tori szeptała – Czy wszystko w porządku?- w przerwie w rozmowie. Tylko Margaret wydawała się nieświadoma, naciskając na mnie, dopóki w końcu nie miała wystarczająco i nie odprawiła nas. Poszłam do salonu, idąc tylko, dopóki nie chwyciłam oparcia fotela, wtedy zwinęłam się na nim. Spałam w ciągu sekundy, w której moje oczy zamknęły się. Kiedy się obudziłam, byłam nadal w fotelu, zawinięta w koc, moja szklanka z wodą czekała na mnie na stole. Derek siedział kilka stóp dalej na kanapie, zagubiony w myślach , wpatrzony w zegarek. Nie rozumiałam dlaczego wpatruje się w zegarek. To nie miało znaczenia. Zagrożona lub nie, czułam się dobrze, budząc się i widząc go tam. I, gdy obserwowałam go, zrozumiałam, jakie mile to było. Wszystkie moje zaprzeczenia były tylko tym —zaprzeczeniami —ponieważ łatwiejsze byłoby, jeżeli bylibyśmy tylko przyjaciółmi. Ale to nie było prawda, przynajmniej nie dla mnie. Chciałam iść tam. Chciałam usiąść obok niego, oprzeć się o niego, rozmawiać z nim. Chciałam wiedzieć,co myśli. Chciałam powiedzieć mu ze wszystko będzie w porządku. I chciałam, by on powiedział mi to samo. Nie obchodziło mnie to, czy to była prawda czy nie —tylko chciałam by to powiedział, usłyszeć to, czuć jego ręce dookoła mnie, usłyszeć dźwięk jego głosu, głęboki chichot, który sprawiał, że mój puls przyspieszał. Obrócił się w moją stronę ale byłam tak pochłonięta w moich myślami, że nie zauważyłam tego przez kilka sekund. Wtedy zrozumiałam, że gapie się na niego i odwróciłam się szybko, z płonącym policzkami. Mogłam czuć jego spojrzenie na mnie. Nieznaczne zmarszczenie brwi jakby próbował coś zrozumieć. Zanim mógłby to zrobić, łyknęłam ciepłą wodę i powiedziałam, -Musi być prawie pora obiadu - co było najgłupsza rzeczą jaka mogłam, powiedzieć, ale było wszystkim, co mogłam w tej chwili wymyślić. Zajęło go to przez chwile zanim odpowiedział, wzruszając ramionami -, -Być może.- potem, - Czy ty dobrze się czujesz? Kiwnęłam głową. -Chcesz porozmawiać o tym co zdarzyło się na dole? Z Banksem? Znów kiwnęłam głową. -Powinienem pójść po Simona, -powiedział. -On będzie chciał wiedzieć. Kolejne kiwnięcie głowa, ale nie ruszył się, tylko mnie obserwował, gdy nie przestawałam sączyć ciepłej wody. -Chloe.
Dałam mu czas by zanim spojrzę w gore, rozumiejąc, że domyślił się, co myślałam i właśnie miał delikatnie mnie odprawić. Nie powiedziałby “Przepraszam, nie jestem zainteresowany,” ponieważ to nie byłby Derek— zbyt aroganckie— ale znajdzie jakimś delikatniejszy sposób przekazania tej samej wiadomości, jak ja z Simonem. Lubię cię. Tylko nie lubię cię tę sposób. -Chloe? Spojrzałam w gore i to, co widziałam w jego oczach— Moje dłonie zatrzęsły się i upuściłam szklankę, woda ochlapała mnie, mocząc moje dżinsy. Wygrzebałam się by chwycić szklankę zanim uderzy o podłogę, opadając, na jedno kolano, mocno chwytając ją w mojej ręce. I nadal byłam tam kiedy poczułam wyciąganie szklanki z moich palców. Spojrzałam w gore, by zobaczyć Dereka kucającego przede mną, jego twarz o cal od mojej. Nachylił się i... -Co zgubiłaś? Głos Simona nadchodził z korytarza i podskoczyliśmy do góry tak szybko że się zderzyliśmy. -Czego szukałaś ?- powiedział Simon, wchodząc. - Mam nadzieje, że nie twój naszyjnik. -N-nie. J-ja tylko upuściłam szklankę - powiedziałam wskazując na moje mokre dżinsy. Wtedy zerknąłem na Dereka, który stał, z rekami wepchniętymi w kieszenie.
- Miałam właśnie zamiar …- miałam właśnie powiedzieć że chciałam wyjaśnić, co zdarzyło się z dr Banks. Tylko że nie chciałam. Nie teraz. Chciałam cofnąć taśmę, wrócić do tego momentu na podłodze, modlić się by Simon nie wszedł w tej minucie, tylko wystarczająco późno by dowiedzieć się, czy miało wydarzyć się to co myślałam że się wydarzy. Ale tak się nie stało. Nie teraz. Moment przeszedł. -J-ja powinnam zmienić spodnie. - Jasne - Simon klapnął na kanapę. Poszłam w kierunku drzwi, wtedy Derek powiedział, -Chloe?- obróciłam się, wyglądał jakby próbował wymyślić coś co powiedzieć, by znaleźć jakąś wymówkę, by pójść ze mną i chciałam mu pomóc, podsunąć mu coś i zastanawiałam się czy jestem stanie coś wymyślić, on by to przyjął, ale nie mogłam. Bóg jeden wie, próbowałam, ale nie mogłam i on nie mógł, więc tylko wymamrotał, -Chcesz jabłko lub coś? Skocze po to kiedy będziesz się przebierać? Powiedziałam pewnie i to było na tyle.
ROZDZIAŁ 28 JAK KIEPSKO zabrzmi, jeżeli przyznam się, że zostałam na górze dłużej niż to konieczne, czesząc włosy, myjący twarz, używając suszarki by osuszyć moje dżinsy, kiedy zrozumiałam, że moje nowe nie pasują zbyt dobrze, myjąc zęby. Zważywszy, że Derek widział mnie w brzydkiej różowej piżamie, z umorusana twarzą, z gałązkami we włosach, z minimalnym Świerzym oddechem nie mogło to sprawić że nagle stwierdzi „ Wow, ona jest naprawdę słodka.” Ale sprawiało to, że czułam się lepiej. Kiedy wyszłam z naszego pokój, poszłam szukać Tori. Wyparowała po naszym ostatnim spotkaniu, mówiąc coś o sprzątaniu, więc nie mieliśmy czasu, by wtajemniczyć ją w sprawę Royce i dr Banks. Na głównym piętrzę, podążyłam za kablem od odkurzacza i znalazłam ją w bibliotece, przy regałach, wycierająca stary kurz ze skórzanych książek. - Myślę, że musisz już tego robić - powiedziałam. -Odchodzimy jutro. - Nie mam nic przeciwko. Przykleiła uśmiech na twarz i nie wiem, co zdziwiło mnie—ten uśmiech czy Tori stwierdzającą, że lubi wycierać kurz. Weszłam i rozejrzałam się wokoło. Światło migotało, gdy włączył się wygaszasz ekranu w otwartym laptopie. -To jest komputer Margaret? - powiedziałam, podchodząc – Grzebałaś w nim? -Tylko próbowałam wysłać email do przyjaciół i dać im znać że wszystko w porządku, ale nie ma Internetu. -Uh-mmmm -Nie wierzysz mi? Sprawdź. Żadnego bezprzewodowego i nie mogę znaleźć kabla, nic dziwnego, gdy to miejsce nie ma nawet telefonu stacjonarnego. -Nie to miałam na myśli - Zwróciłam się do niej. - Zagrozić naszemu bezpieczeństwu przez pisanie do przyjaciół? Nie ma mowy. Usiadła na krawędźi biurka. - Widzisz, jest postęp, jeszcze tydzień temu, całkowicie byś to kupiła. Ruszyłam mysz. Zaświetliło się okno systemu Windows. Spojrzałam na nią. -To nie to co myślisz,- powiedziała. - A co myślę? - Że jestem szpiegiem dla Edison Grup. Lub próbuje skontaktować się z nimi, by dać im znać, gdzie jesteśmy. - Nie jesteś szpiegiem. Wykrzywiła uśmiech w grymasie. -Nie wiem, czy powinnam dziękować za to zaufanie lub o bycie zbyt miłą, by mnie oskarżyć prosto w twarzy. Wiem co myślą faceci. Zwłaszcza Derek. I założę się, że wiem, dlaczego tak myślą, także. -Dlaczego? -Ponieważ zbyt łatwo uciekłam z domu Andrew'a. Mają rację. Zrobiłam to.- Spokojnie usiadła z powrotem na biurku. -Nie myślałam tak na początku. Kiedy uciekłam, byłam zachwycona, myślałam” Boże ale, jestem dobra. Ci idioci nie wiedzieli, z kim zadarli” śmiała się, ale to nie był miły śmiech. -Gdy tylko ochłonęłam, pomyślałam„ Tak, jestem dobra, ale nie, aż tak dobra” Wiedzieli, że mam magiczne wybuchy, kiedy się wkurzę. Więc również wiedzieli, że nie byłam jakąś bezradną nastoletnią dziewczyną. Jeżeli uciekłam, tak łatwo, prawdopodobnie dlatego, że mi na to pozwolili. -Dlaczego? -To jest to pytanie, nieprawdaż? Najpierw zastanawiałam się czy mi czegoś nie przeczepili. Potrząsałam ubrania, prałam. Nawet wyprasowałam, by być pewną. -To był dobry pomysł. -Nie, to było szaleństwo. Zbyt długo z wami przebywam. Ale również domyśliłam się, jeżeli Edison Grup mogłaby złapać tylko jednego z nas tej nocy, zainstalować GPS i wypuścić mnie
byłby to dobry pomysł. Nie zamierzałam być tym, który doprowadzi ich do nas. Więc postanowiłam upewnić się że nie ma żadnego nadajnika. -I nie było. - O ile mogę stwierdzić. Pozostaje opcja numer dwa: wypuścili mnie, ponieważ jestem małą rybka w stawie. Nie byłam warta przetrzymywania. - Nie mogę sobie tego wyobrazić. - Pomyśl o tym. Dostają informacje że chłopak wilk zaczyna się miotać. Wtedy dowiadują się, że Andrew uciekł. Nagle nie jestem warta dwu osobowej ochrony. Zostawiają mnie z jednym ochroniarzem i mają nadzieję, że może mnie powstrzymać. Nie mógł. - W porządku, wiec— machnęłam ręką w stronę komputera —co robisz? - Próbuje udowodnić że nie jestem szpiegiem. Przez szpiegostwo.- Obróciła komputer do mnie. -Robiąc jakąś inteligentna pracę na własna rękę jest najlepszym sposobem pokazania że nie jestem całkowitym beznadziejstwem. Kiedy Andrew powiedział, że nie mogli skontaktować się z Gwen, dało mi to do myślenia. Mówiąc do mnie, jednocześnie pisała, palce przelatywały ponad klawiaturą. -Russell oczywiście nie zadziałał samotnie. Być może Gwen działała z nim, ale nie wydaje mi się. Ona go nie lubiła. -Nie? - Uważał ją za głupią blondynkę. Jedyny czas który spędzali razem był tylko wtedy kiedy próbował zaglądać jej w dekolt. On także nie jest materiałem na złego geniusza. Ktoś inny stworzył plan, by schwytać Dereka i również stoi za planem, aby pozbyć się reszty nas. Glosuję na Margaret. Przeszukałam jej pliki i email. Teraz kopię w rzeczach, które usunęła — lub myślała, że to zrobiła. Nawet, gdy opróżniasz swój kosz lub przetwarzasz, to nadal tam jest, jeżeli wiesz, jak to znaleźć. Zaczęła pisać, przelatując przez foldery tak szybko że zaczynało mi się kręcić w głowie od patrzenia. -Naprawdę jesteś komputerowcem— zaczęłam - Powiedz „kujon” a poćwiczę na tobie zaklęcia. Jestem projektantem oprogramowań. Ale, tak, wiem kilka rzeczy o hakowaniu, dzięki uprzejmości mojego byłego chłopaka, który używał tego talentu, by zmieniać stopnie więc mógł spędzać więcej czasu na grach komputerowych. Jakby World of Warcraft ( nazwa gry, nie mam pojęcia jaka wiec wole nie kombinować z nazwą) miałby ci pomoc przejść przez college. Jednak nauczył mnie podstaw zanim go rzuciłam. Nigdy nie wiadomo kiedy może się przydać. Jestem pewna, że było to przydatne już wcześniej. Pamiętam, jak Tori szantażowała dr Davidoff by pozwolił opuścić jej laboratorium. -W porządku, mam jakieś usunięte e-maile. Poszukuję na wszystkich naszych imionach i Simona taty. Kim byli ci faceci wilkołaki których wynajął Russell? -Liam i Ramon, ale Liam był kontaktem. To jestem L-l... Posłała mi spojrzenie. Zamknęłam usta i pozwoliłam jej domyślać się. Nic nie powiedziała. - Są jakieś do lub od Russell? - Tak, on to: MedicGuy56. Znalazłam go w liście jej kontaktów. Sprawdzę to. Przeglądała jeden wysłany do Russell'a kiedy schwyciłam słowo, które sprawiało, że powiedziałam, by się zatrzymała. Syrakuzy. Nazwa domu Stada wilkołaków. Notatka posiadała informacje jak znaleźć dom poza miastem które nazywało się Dolina Niedźwiedzia, blisko Syrakuzy. Czytałam dalej. Tomas mówi by nie iść do domu. Zbliżyć się i zaczekać poza posiadłością, najlepiej w publicznym miejscu i zdecydowanie tam gdzie niema dzieci. Jeżeli Będzie możliwe, zbliżyć
się do Alfy lub kobiety. Tomas mówi, że nie można ich denerwować. Nie zbliżać się bezpośrednio do domu. Nie wchodzić kiedy są tam dzieci. -Alfa?- powiedziała Tori. -To jest określenie wilka. Oznacza lidera stada. Ci byli poinstruowani by przyprowadzić Dereka do Stada. -Dobrze, wiec, mamy nasz dowód. -Nie przestawaj szukać. Im więcej znajdziemy tym lepiej. Szukaj Alfia, Stado, Dolina Niedźwiedzia, Tomas … -Tak, proszę Pani. Dźwięku rozbrzmiał w korytarzu, popędziłam do drzwi. To była Margraet, ale zmierzała w przeciwną stronę. Za mną, Tori szepnęła, -Nie, to jest …- zamarła, następnie jej oddech przyspieszył. Podeszłam szybko. Gapiła się na e-mail z tylko kilkoma zwięzłymi linijkami od Margaret, zapewniając nadawcę, że przekazała instrukcje Tomasa “osoba które Russell wynajął, by opanować sytuację.” - Świetnie, więcej dowodów- powiedziałam. -Więc jaki jest problem? Ona tylko wskazała na adres e-mailowy odbiorcy:
[email protected]. - A-Andrew? Nie to nie może być prawda. To musi być inny Carson? -To jest Andrew, Chloe. Sprawdziłam jej listę kontaktów i inne emaile. I jest także odpowiedź. Otworzyła drugi email. Krótki, zasadniczy “w porządku, dzięki” od Andrewa. - Sprawdź datę- powiedziała. To zostało wysłane dzień przed pierwszym spotkaniem Liama i Ramona. Dzień kiedy Andrew, przypuszczalnie, był przetrzymywany przez Edison Grup.
ROZDZIAŁ 29
TORI SZUKAŁA DALEJ. Nie było tego zbyt dużo — wystarczająco by potwierdzić to co już się domyśliliśmy. Andrew był częścią planu, aby dostarczyć Dereka do Stada. I nie był jakimś tam nieznośnym zakładnikiem. - Więc Andrew jest częścią Edison Grup?- powiedziała Tori - To nie ma sensu. - Nie, nie ma. - Pchnęłam laptop z powrotem i usiadłam na biurku. -Byłaś ze mną w laboratorium. Między nami dwiema, widzieliśmy wielu pracowników. Czy rozpoznałeś któregokolwiek z nich tej nocy u Andrewa? - To był zespół bezpieczeństwa. Nigdy nie mieliśmy szansy by zobaczyć ich wcześniej. - Jasne że mieliśmy. Simon, Derek i ja tej nocy gdy uciekliśmy z Lyle House. Ty i ja widzieliśmy ich po tym, jak uciekłyśmy tym od Edison Grup. To, co widzieliśmy, w obu przypadkach to głównie byli pracownicy i tylko kilku strażników. Jeżeli mieliby jakiś wysoce wyszkolonych strażników, czy wezwaliby ich? - Być może to byli pracownicy i strażnicy. Skąd możemy wiedzieć? Byli ubrani …- patrzyła
na mnie. -Mieli ubrane coś na głowach, zakrywające ich twarze. Nie mieli tego w magazynie, kiedy nas ścigali. - Lub w nocy gdy Derek i ja uciekliśmy z Lyle House. Dlaczego ukrywali twarze kiedy już ich widzieliśmy?- Myślałam z powrotem o tej nocy. - Nie jesteś jedyną, której udało się uciec zbyt łatwo. - Masz na myśli, Andrew'a. - Nie tylko jego. Chowałam się na drzewie. Jedna z kobiet mnie znalazła. Skoczyłam na nią. Głupio zrobiłam, ale poskutkowało — powaliłam ją na ziemię. Lub tak myślałam. - Widzisz obie jesteśmy w tym dobre. - Najwidoczniej nie.- Spróbowałyśmy wymienić uśmiechy. - Edison Grup nie śledziło nas do Andrew'a- powiedziałam. -To, to moja mama próbowała mi powiedzieć. - Jeżeli chcecie o tym porozmawiać, może pojedziecie na dach - zahuczał Derek stojąc w drzwiach. -Lub bądźcie trochę ciszej. Usłyszałem was na końcu korytarza. - Ponieważ masz super słuch.- powiedziała Tori. Zaczęłam mówić, ale Derek mnie uciszył. - Simon musiał iść na rozmowę do Andrew'a. Pomyślałem że może ty …- rozdrażniony zerknął na Tori, jakby podsłuchiwała. - Pomyślałem, że na strychu mogą być jakieś stare dokumenty. Chcesz iść i zobaczyć? Być może zdobędziemy więcej informacji na temat dr Banks? Musiałam zdusić pragnienie, by powiedzieć “Pewnie!” Co z tego że właśnie odkryłyśmy, że ludzie dający nam schronienie byli tymi samymi, którzy próbowali nas zabić trzy noce temu? Dowiedzieć się, czy Derek mnie lubi było o wiele ważniejsze. -Nie mogę,- powiedziałam. –My... - W porządku,- wtrącił się, i zaczął się wycofywać. Zrobiłam krok do przodu, by go zatrzymać. -Zrobiłabym to. Ale... - Ale Chloe nie może wyjść, by pobawić się z tobą właśnie teraz,- powiedziała Tori - Jest w samym środku pomagania mi w rozwikłaniu spisku, sprawa życia lub śmierci. Naszego życia lub śmierć. -Edison Grup nie zaatakowała nas u Andrew'a- powiedziałam. – On to zrobił. Andrew i inni. Powiedziałam Derekowi, co znalazłyśmy. Ten jeden raz, miałam nadzieję, że powie, że się mylę, że moja logika szwankuje i jest doskonałe rozsądne wytłumaczenie tego wszystkiego. Ale kiedy skończyłam, on zaklął. Wtedy zaczął chodzić, więcej przeklinając, aż w końcu stanął i potargał ręką włosy.
- Mylimy się, prawda?- powiedziałam. -Mylnie zinterpretowałyśmy dane. - Nie, nie zrobiłyście tego. To była moja chwila by zakląć sprawiając, że Tori wygięła brew w łuk. - Jestem tylko zły na siebie- powiedział Derek. -Widziałem te możliwość. Zastanawiałem się, czy my wszyscy nie uciekliśmy zbyt łatwo tej nocy u Andrew'a. Zastanawiałem się, dlaczego strzelali do nas strzałami usypiającymi. Zastanawiałem się, dlaczego mieli przykryte twarze. Tylko nigdy nie myślałem, że mogłoby to mieć cokolwiek wspólnego, z Andrew'em. Naprawdę myślałem, że on mógłby być za ta próbą porwania mnie zeszłej nocy, myślałem. - Ale powiedziałeś... - Że ufam Andrew'owi. Tak było. Ale on myślał, że byłoby mi lepiej gdybym był z moim własnym gatunkiem, więc chciałem zobaczyć jego reakcję. To powiedziało mi że nie jest w to zaangażowany. Lub tak myślałem. - Wydawał się naprawdę zaskoczony,- powiedziałam. – Nawet, wściekły. -Domyślam się, że jest dobrym aktorem,- powiedziała Tori -W porządku, wiec jestem jedyną osobą, która zastanawia się, dlaczego sfałszowali atak Edison Grup kiedy już jechaliśmy do Andrew'a? - Jechać nie znaczy dotrzeć – powiedział Derek. - Hę? - Moglibyśmy nie zostać u Andrew;em- powiedziałam – Jeżeli coś poszłoby nie tak.
Uciekliśmy już dwa razy.
- Więc, jeżeli przekonaliby nas, że Edison Grup nas śledziło i czekają tam, przygotowani, aby strzelać, by zabić … - To lepiej zwabiłoby w pułapkę niż ujadające psy i kolczaste druty. Szybko spojrzałam na drzwi. -Powiedziałeś, że Simon jest z... Derek przeklął. - Racja. Jest z Andrew'em. Jestem pewny że cokolwiek tu się dzieje, skrzywdzenie Simona nie jest częścią planu, ale pójdę po niego. Przypomnę mu, że jest czas jego przekąski. Rano i popołudniu musi jeść by wyrównać poziom cukru we krwi, więc to nie zabrzmi podejrzanie.
Kiwnęłam głową. -Musimy uważać.
- Chrzanić ostrożność- powiedziała Tori – Zmywam się stad. Patrzyliśmy na nią. - Cóż, zrobię tak. O ile ktoś idzie ze mną Nie przestawaliśmy patrzeć na nią. Westchnęła. -Świetnie, ale kiedy wszystko pójdzie źle, pamiętajcie: będę was za to winić, ponieważ chciałam odejść bezzwłocznie. -Odejdziemy bezzwłocznie- powiedział Derek - gdy tylko dowiemy się tak dużo jak to możliwe o ich planach. Powiedziałaś, że to jest laptop Margaret, nie Andrew'a, racja? Kiwnęłam głową. -Ale wiem jak dostać się do Andrew'a, jeżeli chcesz, by Tori go przeszukała. - Dobrze. Zrób to. Chcę wiedzieć dokładnie, o czym myślą.
ROZDZIAŁ 30 - ANDREW?- ZERKNEŁAM DO kuchni, gdzie przygotowywał przekąski z chłopakami. - Hmm? - Ta książka, która miałeś mi pozwolić przeczytać … - Och, racja. Mój laptop jest w biurze. Powinien być naładowany. - Jest hasło? Uśmiechnął się. - Nie. Nie wydaje mi się, aby mój nieopublikowany rękopis byłby, aż tak ważny na czarnym rynku Link do książki dla ciebie jest na pulpicie. Podał mi tytuł. - Tori także chciała spojrzeć, jeżeli nie masz nic przeciw? - Całkowicie. Mim więcej opinii, które mogą dotrzeć do ostatecznej publiczności , tym lepiej. Jeżeli cokolwiek szwankuje— charakter, wątek, język— daj mi znać. Tori przewróciła oczami z powodu braku zabezpieczenia w laptopie Andrewa. Jak większość ludzi, która jest technicznie nieświadoma, uważał, że jeżeli usunął rzecz, to ona zniknęła. Lub być może wiedział, że ślady zostały, ale myślał, że nie będziemy wiedzieć, jak je znaleźć. I miałby rację … jeżeli nie mielibyśmy Tori. Rozpoczęliśmy od przeszukiwania e-maila i znaleźliśmy ten, w których rozmawiał z Maragaret, usuwając jakąkolwiek wątpliwość, że to on. Było również kilka między nim i Tomasem, gdzie Andrew zdecydowanie zapewniał o bezpieczny przekazaniu Dereka do Stada. Czy Derek naprawdę miał być tam przekazany dla bezpieczeństwa? Liam wyraźnie mówił, o zabiciu w razie konieczności. Czy ta decyzja zapadła za plecami Andrewa? To wyjaśniłoby, dlaczego wydał się tak prawdziwie wstrząśnięty, kiedy przekazaliśmy mu, co się stało Derekowi i mi. Lub być może nie mogłam przyswoić Andrewa jako jednego ze złych facetów. Lubiłam go. Naprawdę. Lecz to uczucie wyparowało z kolejnym e-maila, i to nie miało nic wspólnego, z Liam i Russell lub Edison Grup. Kiedy Tori to znalazła, jednocześnie przeczytałyśmy go , i znów go przeczytałyśmy, żadna z nas nie powiedziała ani słowa, dopóki nie mogłam powstrzymać dreszczy i powiedziałam - L-lepiej pójdę po chłopaków. - Sprawdzę czy nie ma tego więcej - powiedziała, gdy wychodziłam. W końcu znalazłam Dereka. Był sam w bibliotece, przeglądając jakąś książkę. - Znalazłam cie - powiedziałam na westchnieniu ulgi.
Obrócił się. Jego wargi zakrzywiły się w ćwiartkowym uśmiechu, posyłając mi delikatne spojrzenie, które sprawiło coś z moimi wnętrznościami, sprawiło, że chwilowo zamarłam, chwilowo zapominając, dlaczego tu byłam. - C-czy Simon jest gdzieś w pobliżu? Mrugnął, i obrócił się do półki. - Jest na górze. Jest naprawdę wnerwiony na Andrewa, więc to jest najprawdopodobniej najbezpieczniejsze miejscem dla niego dopóki nie będziemy gotowi, aby odejść lub nie powie mu czegoś, czego nie chcemy. Potrzebujesz go? -Właściwie, b-być może powinnam pokazać to najpierw tobie. Spojrzał przez ramie, marszcząc brwi. -Znalazłyśmy coś? -Och.- zatrzymał się, jakby umysłowo przesuwał biegi, wtedy kiwał głową i poszedł za mną. Tori obróciła się na krześle, gdy weszliśmy. - Jest tego więcej- powiedziała.- Wysyłał jednego, co parę tygodni. Ostatni był tylko kilka dni temu. -Dobrze-, powiedziałam. –Mogłabyś popilnować Andrew'a? -Pewnie – wyszła. - Poczekaj - Chwyciłam za rękaw Dereka, ponieważ wolno zmierzał w kierunku krzesła gdzie siedziała Tori. Chciałam coś powiedzieć. Nie wiedziałam, co. Ale nie było żadnego sposobu powiedzenia mu tego bez wprawiania go w szok, więc skończyłam głupio szepcząc, -Mniejsza o to. Kiedy przeczytał, co było na ekranie, był absolutnie spokojny, jakby nawet nie oddychał. Po kilku sekundach, energicznie przysunął bliżej laptop, pochylając się do przodu, by przeczytać to znów. I znów. W końcu, oparł się o krzesło i wypuścił powietrze. - On żyje - powiedziałam. -Twój tata żyje. Spojrzał na mnie i, nic na to nie mogłam poradzić—rzuciłem ręce dookoła jego szyi i uściskałam go. Wtedy zrozumiałam, co robiłam. Powoli, wycofywałam się, potykać się o własne stopy, jąkając się, - P-przepraszam. Jestem tylko—jestem szczęśliwa dla ciebie. - Wiem. Nadal siedząc, wyciągnął rękę i pociągnął mnie do siebie. Zatrzymaliśmy tak, patrząc na sobie, jego ręka nadal była zawinęła w brzegu mojej koszulki, moje serce bijące
jak młot tak ciężko, że byłam pewna, że to słyszy. - Tego jest więcej,- powiedziałam po kilku sekundach - Więcej e-maili, tak powiedziała Tori. Kiwnął głową i obrócił się z powrotem do komputera, robiąc miejsce dla mnie. Kiedy przysunęłam się bliżej, nie chcąc przeszkadzać, pociągnął mnie przed siebie, potknęłam się, pół spadając na jego kolana. Spróbowałam się podnieść, z palącymi policzkami, ale on pociągnął mnie na jego kolano, kładąc jedną rękę dookoła mojej talii, delikatnie, jakby pytał, Czy to jest w porządku? Było, nawet, jeśli moja krew łomotała w moich uszach tak ciężko że nie mogłam myśleć. Na szczęście, byłam do niego odwrócona plecami, ponieważ z pewnością moje policzki były pokryte szkarłatem. Nie zrozumiałam jego wcześniejszego spojrzenia. To było coś. Lub coś się stwarzało, miałam nadzieję. Boże, miałam nadzieję. Jednak właśnie teraz zbyt dużo działo się dookoła. Nienawidziłam tego, lecz w pewnym stopniu byłam zadowolona także z tego, Dając czas mojemu rozumowi czas by przestał wirować. Po sekundzie—nadal siedząc na kolanach Dereka—zmusiłam się z powrotem spojrzeć na ekran. Znów przeczytałem pierwszy email. Datowany dwa miesiące temu, był to łańcuch trzech wiadomości, pierwsza, krótka i rzeczowa. Tu Kit. Wpakowałem się w pewnego rodzaju kłopoty. Czy wiesz, gdzie są chłopcy? Andrew odpowiedział. Nie. Nie wiem. Jakiego rodzaju kłopoty? Jak mogę pomóc? Odpowiedź była dłuższa. Nasts mnie złapał. Widział artykuł o D. Wyśledził mnie zanim mogłem uciec. Poszedłem z nimi, by odciągnąć ich od chłopców. Trzymali mnie kilka miesięcy, dopóki w końcu nie dałem im tego, co chcieli. Chłopcy dawno odeszli. Myślałem EG., ale nie ma żadnego śladu w laboratorium. Być może Nasts? Opieka społeczna? Nie mam żadnego pomysłu. Potrzebuję pomocy, kumplu. Cokolwiek, co możesz zrobić. Proszę. Skończył podając numer telefonu i mówiąc, że zarówno numer, jak i adres e-mailowy są tymczasowe, ale będą w kontakcie w przeciągu kilku tygodni. Otworzyłam następnego e-maila, gdy Derek czytał przez moje ramie. Było kolejne trzy dotyczące tego samego—Pan Bae błagał o wiadomości, Andrewa pisał że szukał Simona i Dereka, ale jego kontakty w Edison Grup przysięgły, że chłopców tam nie było. Ostatni od Pana Baena był datowany trzy dni temu, kiedy przypuszczaliśmy że Andrew jest trzymany jako zakładnik przez Edison Grup. Dostał go po tym, jak
wiedział, gdzie byli Simon i Derek. -Jest jeszcze jeden na liście- powiedział Derek. -To musi być odpowiedz. Było, wysłany w nocy kiedy Andrew i inni ukrywali się w jego domu, czekając by zrobić fałszywe uderzenie zespołu SWAT i złapać nas. Nadal nic. Ale może będę miał, jakiś trop. Facet, który pracuje, dla Cortezes mówi, że jest plotka, że przetrzymują kilku nastoletnich chłopców. Zadzwonię, gdy tylko będę wiedział więcej. -Cortezes?- Powiedziałam. - Spiskowiec, jak Nasts. Korporacja prowadzona przez czarnoksiężników. Bogata i potężna. Bardziej, niż mafia z Wall Street. - Więc Andrew kłamał. - Nie tylko kłamał. Próbował wysłać Tatę w szaleńczą pogoń kiedy wiedział dokładnie, gdzie byliśmy. - To zmienia wszystko. Kiwnął głową. -Musimy stąd odejść. Znów kiwnął głowa, ale naprawdę się nie ruszył. Pochyliłam się na przód, by chwycić pióro i papier z biurka Andrew'a, wtedy zanotowałam najpóźniejszy adres e-mailowy i numer telefonu. Kiedy podałam to Derekowi, zajęło mu sekundę, by zauważyć moją wyciągniętą rękę. - W porządku?- Powiedziałam, wykręcając twarz w jego kierunku. -Tak, tylko … Andrew. Pozbycie się mnie mogłem to zrozumieć. Ale trzymać Tatę daleko … Tata mu ufał. - I teraz my nie możemy – powiedziałam - co jest do bani, ale najważniejsze jest to, że twój tata żyje. Uśmiechnął się, najpierw niezdecydowany, później szeroko, co sprawiło że moje serce stanęło. Oprzytomniałam i ponownie uśmiech zagościł na mojej tważy, pochyliłam się, by zarzucić moje ręce dookoła jego szyi, lecz nagle się zatrzymałam rumieniąc. Zanim zdążyłam się odsunąć, on chwycił moje łokcie i położył moje ręce dookoła swojej szyi, pociągając mnie do przytulenia. Wtedy podskoczył, krzesło obróciło się tak szybko, że prawie poczułam jak lece. Usłyszałam kroki w korytarzu i wstałam z jego kolan w momencie, gdy Simon wszedł do środka, oddychając ciężko, jakby biegł.
- Tori powiedział, że chcesz mnie widzieć? Coś o Tacie.- Ruszyłam się na bok by Derek mógłby pokazać mu e-maile, wtedy poszłam na korytarz, obserwować Andrewa i aby zostawić ich w spokoju. To była wiadomość, na którą czekali i przeszli przez piekło myślące, że to może nigdy nie nastąpić, więc spróbowałem nie podsłuchać. - Chloe? Derek stal w drzwiach. Skinął na mnie z powrotem. Simon był przy klawiaturze, otwierając panel kontrolny. - Nie ma żadnego połączenia z Internetem - powiedziałam, -jeżeli to jest to czego tam szukasz. Niema również telefonu. - Andrew ma komórkę- powiedział Simon. - Zbyt ryzykowne- powiedział Derek – Jest budka telefoniczna na stacji benzynowej. Zadzwonimy po drodze, i ustalimy miejsce, by się spotkać. Oczy Simona zaświeciły na myśl o tym że w końcu porozmawia z tatą. Wtedy spochmurniały z gniewu, uzmysławiając sobie jak ich tata będzie walczył z bólem z powodu zdrady Andrewa. -Więc uciekamy teraz, racja?- Powiedziałam. - Tak – powiedział Derek - Idziemy.
ROZDZIAŁ 31 BYLIŚMY JUŻ ekspertami w ucieczkach. Wtajemniczyliśmy Tori, i rozdzieliliśmy się, by zgromadzić to, czego potrzebowaliśmy: ubrania, pieniądze, jedzenie. Obraliśmy taktykę, dwie osoby pakowały rzeczy, kiedy inne dwie spędzały miło czas, rozmawiając by Andrew nie zastanawiał się, dlaczego w domu z czterema nastolatkami zrobiło się nagle tak cicho. Na szczęście Andrew spędził większość czasu w kuchni. Myślę, że żadne z nas nie mogłoby w stanie spojrzeć mu w twarz. Tori i ja dalej zaznaczałyśmy- naszą -obecność, kiedy Derek wślizgał się z naręczem kurtek narciarskich. - Znalazłem je w piwnicy- powiedział. – Ostatnio było zimno. Mi podał czerwoną a Tori dał błękitną. –Jak Simon znajdzie pasującą dla siebie, wchodzimy. Wyjdziemy tylnymi drzwiami Wasza trojka pójdzie przodem. Ja zostanę w środku i upewnię się że Andrew nie wyjdzie, dopóki nie będziecie bezpieczni w lesie. - A jeśli to zrobi? – spytałam Derek potarł usta, co znaczyło, że raczej nie planuje tej możliwości. - Nie mów mi, że będziesz mieć jakiś problem ze zdjęciem go – powiedziała Tori - Po
tym, co ci zrobił? Mowie, żebyśmy teraz się nim zajęli, oszczędziłoby to nam dużo czasu z podkradaniem się. Użyję wiążącego zaklęcia. A wy chłopaki zwiążecie go. - Jak dla mnie, pasuje - powiedział Simon, wchodząc za nas. -Nadal pamiętam jak robi się węzły Skautów. Derek zawahał się. Wtedy spojrzał na mnie, co trochę mnie zaskoczyło i powiedziałam— zgadzam się- nie będąc pewna czy tego oczekuje, ale kiwał głową i powiedziałam, bardziej odważnie -To jest najlepszy sposób. Inaczej, gdy tylko zrozumie, że odeszliśmy, będzie... Zadzwonił dzwonek. Nie byłam jedyną osoba, który podskoczyła. Derek chwycił nasze torby, gotowy, by skoczyć. - Dzieciaki? - zawołał Andrew - Ktoś może otworzyć? To Margaret. -To trochę utrudnia sprawę - szepnęła Tori -Ale nie za bardzo. Jest stara, i jest tylko nekromantą.- Spojrzała na mnie. -Przepraszam. - Dzieciaki? - kroki Andrew'a rozbrzmiały w korytarzu. - Już! - zawołał Simon. - Wpierw zajmiemy się Margaret – szepnął Derek - Tori może ją przyprowadzić. Simon może ją związać. Pójdę po Andrew'a. Chloe? Schowaj kurtki i torby do szafy, na wszelki wypadek. Schowaj kurtki i torby? Czasami naprawdę chciałabym, by moje moce były trochę bardzie potężne. Podnosiłam dwa plecaki, gdy Derek zmierzał do kuchni, Tori i Simon poszli do frontowych drzwi. Wracałam po druga cześć rzeczy, gdy usłyszałem głos Margaret. Czy wiążące zaklęcie Tori zawiodło? -To jest Gordon,- mówiła Margaret - A to jest Roksana. Kiedy Russell i Gwen zniknęli, pomyśleliśmy, że będzie bezpieczniej przyprowadzić kilku więcej naszych członków byście się poznali. Teraz, idziemy przejrzeć nasz plan. Tori chciała zająć się wszystkimi, ale sugestia dotyczyła tylko połowy. Czterech dorosłych przeciw czterem dzieciakom zmniejszało szanse, zwłaszcza, kiedy nie mieliśmy żadnego pojęcia, jakiego typu nadprzyrodzonymi mocami byli. Nasz plan, zmienił się do wymknięcia, gdy tylko zaczną swoje spotkanie. Chyba, że chcieli nas na tym spotkaniu. Simon skapitulował— nie był w stawać spojrzeć na Andrew'a— wiec Derek i ja kryliśmy go. Byłam tym, z którym chcieli najbardziej rozmawiać, zadając więcej pytań o Edison Grup, o laboratorium i pracowników. Musiałam zebrać wszystkie umiejętności jakie zdobyłam przez lata w kółku dramatycznym, by ciągnąć ten występ. To i nie patrzeć w kierunku Andrewa częściej niż to było konieczne. Wrzałam cały czas, wiedząc, że ich nie interesowało to, co mówiłam, że nie planowali powrotu. Nie miałam żadnego pojęcia, co planowali, tylko,
że nie będziemy w pobliżu wystarczająco długo, by się dowiedzieć. W końcu, nas puścili. - Idź po Simona - Derek szepnął do Tori, gdy śpieszyliśmy się wzdłuż korytarza. – Przeniosę torby do lasu. Chloe? Kryj mnie. Miałoby to zadanie więcej sensu z Tori— dziewczyny z zaklęciami— by go kryć, ale tego nie sugerowałam. Derek nadal nie ufał jej wystarczająco i to jest powód. Tori nawet nie zrobiła kilku kroków na schodach, kiedy głos zawołał – Dzieci ? Czy tu jesteście ? Derek przeklął. To był Gordon, ten nowy facet. -Tutaj - zawołałam idąc w kierunku skąd dochodził głos Gordona. Detek poszedł za mną. Gordon był w wieku Andrew'a, przeciętnego wzrostu, z dużym brzuchem i siwą broda, rodzaj faceta, który przebierał się za Świetego Mikołaja. - Czy znowu nas potrzebują? - Spytałam. - Nie, są zajęci robieniem planów, więc myślałem, że mógłbym się przywitać. Nie mięliśmy zbyt dużo szansy by tam porozmawiać.- podszedł do Dereka i posłał mu szeroki uśmiech, potrząsając jego ręką. - Nie pamiętasz mnie, prawda? Nie jestem zaskoczony. Byłeś tylko małym chłopcem ostatnim razem, kiedy się spotkaliśmy. Pracowałem z twoim tatą. Graliśmy w pokera we wtorki.- położył rękę na ramieniu Dereka i poprowadził go do salonu. -Andrew mówi mi, że jesteś bardzo dobry w nauce. Uczę fizykę na … Gordon nie przestawał mówić, prowadząc Derek'a do następnego pokoju. Derek rzucił mi spojrzenie, rozdrażnienie zmieszało się z frustracją. Kiedy otworzyłam usta, on potrząsnął głowa. Byliśmy uziemieni. Znów. -Idziemy?- szepnęła Tori, wracając z Simonem. -Jeszcze nie. Gordon w końcu zawołał nas wszystkich. Znał moją ciocię i mamę Tori, wiec chciał poznać nas trochę lepiej. Wczoraj robilibyśmy, wszystko, by zrobić dobre wrażenie i udowodnić że jesteśmy normalnymi dzieciakami. Teraz to było tylko straszne, opowiadając nasze życie temu facetowi, który mógłby być gotowy, by nas zabić, jeżeli nasze moce okazałyby się tak nieposkromione jak się bał. Po spotkaniu, wszyscy zdecydowali zostać na obiad i nie był żadnej możliwości dla nas, by wyjść, nie wszyscy czterej z plecakami. - Możemy je zostawić?- Spytałam. -Mamy pieniądze. A jeśli...?
- Tori?- Zawołał Andrew – Mogłabyś mi pomoc przy obiedzie? - Um, właściwie …- zaczęła. Andrew wychylił głowę zza rogu. Widząc, że wszyscy stoimy w korytarzu, zmarszczył brwi i zmusił się do uśmiechu. - Przerwałem coś. - Tylko robimy plany by uciec - powiedział Tori. Mój żołądek wykręcił się, wytrzeszczyłam oczy. - Mieliśmy nadzieję wymknąć się na lody po obiedzie- wyjaśniła. -Ach.- Andrew przebiegł rękę po włosach, spoglądając zmieszany. – Wiem że jesteście zmęczeni tym zamknięciem... - Czujemy potężną gorączkę domową - powiedziała Tori. - Plus, moje kieszonkowe za sprzątanie wypala mi dziurę w mojej kieszeni. Będziemy uważać i wrócimy zanim się ściemni. -Wiem, ale … Nie, dzieciaki. Przepraszam. Nie wyjdziecie więcej – spróbował się uśmiechnąć – Jutro ruszamy do Buffalo i obiecuję, że będziemy jeść lody po drodze. Teraz, jeżeli mogę dostać twoją pomoc, Tori … Prowadził ją daleko. - On wie,- powiedział Simon, gdy siedliśmy w świetlicy, udając, że gramy, w Yahtzee. - Tak dało się to odczuć - powiedziałam. -Ale być może jesteśmy tylko paranoikami? Razem spojrzeliśmy na Dereka. Rzucił kośćmi na stół kilka razy, głęboko zamyślony, wtedy powiedział, - myślę, że jesteśmy zdrowi. Jesteśmy tylko zdenerwowani. - Chcemy wyjść wiec czujemy się jakby nas blokowali.- Simon wypuścił powietrze i spróbował się wygodniej rozsiąść, bębniąc palcami w nogę. - Powinniśmy zaczekać do wieczora,- powiedział Derek - Iść do łóżka, i wyjść kiedy Andrew zaśnie. Inni dawno już odejdą i zyskamy trochę czasu— nikt nie zauważy, że jest jakiś problem aż do ranka. -Ma sens- powiedział Simon -Pytanie brzmi czy wytrzymamy tak długo bez zwariowania. Wstał, ponieważ Derek podnosił głowę, i obrócił się do drzwi. - Problem?- szepnął Simon.
- Telefon komórkowy. - Um, tak, oni wszyscy je mają. Wiec... - Są tam - Derek wskazał na lewo. -Słyszę stłumiony dzwonek za drzwiami, gdzie zostawili płaszcze. -W porządku, nadal nie...— Simon wystrzelił do góry. -Telefon komórkowy. Tata. Gdzie jest numer? Derek trzymał papier z numerem w z jego zasięgu. – Spokojnie. -W porządku, w porządku.- Simon wziął kilka innych głęboki oddechów, zmuszając się by się odprężyć – Spokojny? Derek podał mu go. Znów odeszłam, nie chcąc przeszkadzać, ale Derek machnął na mnie. Ponieważ zbliżyliśmy się do drzwi, machnął do Simona, szepcząc, że będziemy strażnikami, kiedy będzie dzwonił. - Więc, co myślisz, o tej książce, co pisze Andrew? - spytał Teodoryk. Gapiłem się w górę na niego. Bardzo atrakcyjny, tego jestem pewna. - Rozmawiaj ze mną- szepnął Derek. - Racja. Przepraszam. Jest … dobra jak na razie. Ja... - Brak sygnału - syknął Simon syknął, zerkając z kąta. - Rusz się - Derek szepnął z powrotem. -Andrew tak robi. Kiedy Simon to robił, udawałam rozmowę o książce, co nie było łatwe kiedy przeczytałam tylko jedna pojedyncza linie. Więc gadałam głupoty z ogólnymi komentarzami o czasach i stylu, Simon znów zerknął, szaleńczo machał telefonem przy jego uchu, powiedział –Dzwoni! Derek skinął na niego z powrotem za kąta, wtedy kazał mi nie przestawać mówić. Zrobiłam tak, chociaż nie przestawałam słuchać Simona. - Tata? To ja. Simon.- Jego głos trzasnął i chrząknął by oczyścić gardło. - Świetnie. Dobrze, w porządku.- Przerwa. - Jest tu. Ze mną. Jesteśmy z Andrew'em.- Przerwa. Wiem. Próbujemy— Przerwa. - Nie. Nie Andrew. To bezpieczne miejsce. Należało do faceta, który nazywał się Todd Banks. Duży stary— Tata? Tata? Derek podszedł do niego, machając na mnie, bym stała na czatach. - Sygnał - szepnął Simon.
Derek zaczął coś mówić, wtedy wychylił się zza kąta, rozglądając się w dół korytarza. Niezawodny jak zawsze, chwile później, usłyszałam kroki. - Dzieciaki? - Andrew. -Obiad. - Idziemy - Zawołałam. - Pozwól mi spróbować— zaczął Simon. - Nie- powiedział Derek -Muszę wymazać ostatnia rozmowę. Idź do kuchni z Chloe. Zadzwonimy znów ze stacji wieczorem. Każdy skubnął obiad, zmuszając się tylko aby dobrze to wyglądało. Derek nie przestawał szeptać do nas, by jeść, napełnić nasze żołądki, ale on ledwie skończył swoja porcje, zbyt zajęty nasłuchiwaniem, by usłyszeć dzwonek telefonu komórkowego, zaniepokojony tata mógłby oddzwonić i wydać nas. Nie zrobił tego. Z tego, co usłyszałam o ich tacie, Derek miał jego całkowite zaufanie. Gdzie normalny rodzic automatycznie oddzwoniłby, po rozłączeniu, ich tata najpierw znalazłby numer i coś dowiedziałby się o nim— jak imię Gordona przyporządkowane do numeru— musiało go powstrzymać. Nie próbował również zadzwonić do Andrewa. Fakt, że Andrew nie powiedział mu, że z nim byliśmy wróżyło kłopotami. Nie próbowałby się skontaktować. Tylko przyszedłby szukając swoich chłopców. Czy usłyszał część o tym, że jesteśmy w domu dr Banks’s? Czy wiedział, gdzie to było? Jeżeli tak, czy przybędzie po nas zbyt późno, zostanie schwytany próbując ratować synów po tym, jak uciekniemy? Przypomniałem siebie, że stacja benzynowa była tylko piętnaście minut dobrego spaceru stad. Moglibyśmy ostrzec Pana Baena zanim cokolwiek spróbuje. Chyba, że był wystarczająco blisko domu, by zbliżyć się do nas zanim uciekniemy … miła myśl, ale wiedziałam, że nie moglibyśmy na to liczyć i prawdopodobnie nie powinniśmy nawet mieć nadziei. Mieliśmy plan. Wydostać się bezpiecznie, znaleźć Pana Baena i z jego pomocą uratować Ciocie Lauren i Rae.
ROZDZIAŁ 32 POSZŁAM DO MOJEGO pokoju o dziesiątej. Tori już tam była, skupiona na Hrabi Monte Cristo. Nie zrobiła nic więcej niż machniecie ręką, dopóki nie skończyła rozdziału. Rozmawiałyśmy przez chwilę. O niczym ważnym. Tylko rozmawiałyśmy, starając się być spokojne, podczas gdy modliłyśmy się by czas, przyśpieszył. Już prawie. Jeszcze tylko kilka godzin … Derek powiedział, że Andrew nigdy nie idzie do łóżka przed północą. Jeżeli chcieliśmy dostać go po tym, jak twardo zaśnie, musieliśmy poczekać co najmniej do drugiej. O dziwo, zasnęłam, i to tak zdrowo, że nie słyszałam budzika w zegarku który dał mi wcześniej Derek. Obudziłam się gdy Tori potrząsała mnie za rękę gdy drugą próbowała wyłączyć budzik. Ziewnęłam i mocno zamrugałam. - Uciekając po tym, jak ledwie spałaś przez ostatni tydzień nie jest dobrym pomysłem,- powiedziała. -Na szczęście, przewidziałam to. Otworzyła puszkę coli i wręczyła mi ja. - Nie tak dobre jak kawa - powiedziała. -Ale mogę się założyć że nie pijesz kawy, prawda? Potrząsnęłam głowa, gdy wypiłam łyk. - Dzieci- powiedziała, przewracając oczami. Drzwi otwarty się i wbiegł Simon. - Przepraszam?- powiedziała Tori. - Derek - powiedział do mnie - Nie mogę go obudzić. Wbiegliśmy od pokoju. Derek nadal był w łóżku, rozciągnięty, kołdra spadła na podłogę. Leżał na brzuchu mającym na sobie tylko bokserki. Potrząsnęłam jego ramię. Moje palce były chłodne od puszki, ale on nadal się nie ruszał. - Oddycha - szepnął Simon – tylko się nie obudzi. Tori podeszła do łóżka. Katem oka, widziałam, że przygląda mu się raz za razem. - Wiesz, pod tym kontem, wcale nie wygląda tak źle - powiedziała. Spojrzałam na nią.
- Tylko mówię … Pochyliłam się nad Derekiem, mówiąc do niego tak głośno jak tylko się ośmieliłam. - Osobiście, bardziej jestem typem uciekającej dziewczyny – powiedziała Tori -Ale, jeżeli wolisz typ ochraniający, to jest… Moje groźne spojrzenie uciszyło ją. - Zasłaniasz mi światło - powiedziałam, machając by przeszła na bok. - Umiesz pierwszą pomoc, Chloe? Potrząsnąłem głowa. - Wtedy ty zasłaniasz mi światło. Uciekaj. Przepościłam ją. Sprawdziła Derekowi puls i jego oddech, mówiąc, że oba wydaja się w porządku, następnie pochyliła się w dół do jego twarzy. - Nic dziwnego w jego oddechu. Zapachy … jakby pasty do zębów. Oczy Dereka otworzyły się i pierwszą rzeczą, którą zobaczył była pochylona nad nim twarz Tori. Odskoczył i zaklął. Simon zachichotał. Szybko machnęłam do niego by był cicho. - Dobrze się czujesz? – Spytałam Derek'a. - Teraz już tak – powiedział Simon – Po tym jak Tori przyprawiła go o zawał serca. - Nie mogliśmy cię obudzić - powiedziałam. -Tori upewniała się czy wszystko z Tobą dobrze. Nadal mrugał, zdezorientowany. - Mam colę w moim… - zaczęłam. - Pójdę po nią – powiedziała Tori. Obróciłam się do Derek'a. Nadal mrugał. - Derek? - Tak - wymamrotał, jakby mówił przez ścianę, zdziwił się i odchrząknął. - Jak się czujesz ? - Spytałam. - Zmęczony. Musiałem mocno spać.
- Jak skała - powiedział Simon. - Czujesz się podpity?- Spytałam. - Tak - znów się zdziwił - Co jadłem zeszłej nocy? Przeleciał mnie chłód. - Twoje usta są wyschnięte? - Tak- zaklął i podniósł się. Chwyciłam colę od Tori, gdy wróciła. – Został uśpiony. - Uśpiony? - Simon umilkł tylko na sekundę, następnie powiedział, -Andrew. - Biorę nasze torby,- powiedziała Tori - Wzięłyśmy je do naszych pokoi zeszłej nocy, bojąc się, że mogliby je znaleźć w szafie na dole. Podeszłam do Dereka gdy pił duszkiem resztę coli. -Andrew przyniósł nam cole wieczorem, przed snem. - powiedział Simon, gdy brał swoją torbę. - I powiedział, która jest Dereka? - Nie musiał. Moja zawsze jest dietetyczna. Patrzyłam na Dereka ponieważ przetarł ręką usta. – Już lepiej? - Tak. Tylko pozwól mi się ubrać. Dlaczego Andrew uśpił Dereka? Czy chcieli przyjść po niego dziś wieczorem? Lub nasza paranoja dobrze argumentowana i grupa wiedziała dokładnie, co kombinowaliśmy? Tak czy owak, nasz najlepszy wojownik był niesprawny. - Zostanę z Derekiem - powiedziałam. - Simon, możesz kryć Tori i dostać się do pokoju Andrewa? Zerknął na Dereka dla potwierdzenia. Derek mrugnął mocno, skupiając się, żeby wyrównać niewyraźny obraz, -Tak. Zrób to. -Ale uważaj, - powiedziałam. - Jest duża szansą, że Andrewa nie ma w łóżku. Wrócili dziesięć minut później. - Niema go – szepnął Simon. - Co? - Nigdzie nie ma po nim śladu – potwierdziła Tori - Ciężarówka jest na zewnątrz, ale w domu nie pala się żadne światła.
- Jego buty tez zniknęły – powiedział Simon. - Spotkał się z kimś - szepnęłam. - Ktoś musi tu przyjść, by zabrać Dereka i Andrew jest na zewnętrzny z nim, próbując uzgodnić jak to zrobić. - Lub został zabrany – powiedziała Tori. Derek potarł twarz, i ostro potrząsnął głowa - Zapomnij o Andrewie. Po prosu uciekajmy i bądźmy ostrożni. Simon wsadził rękę pod ramie Dereka wbrew jego protestom. Niosłam torbę Dereka jak również własna; Tori miała torbę Simona. Spojrzeliśmy w dół ciemnego korytarza. Teodoryk węszył. Ostatni ślad Andrewa był stary, co znaczyło, że nie wchodził na piętro po przyniesieniu coli. Derek stanął na szczycie głównych schodów i słuchał, wtedy potrząsnął głowę. Żadnego dźwięku na dole. Zmierzaliśmy do schodów, które prowadziły na tył domu, znaleźliśmy je wcześniej zakładając, że prawdopodobnie korzystała z nich służba. To było jedyne miejsce, którego Tori nie wyczyściła —a ni nikt inny od lat, najwidoczniej, musiałam zakryć nos i usta przed kurzem by nie kichnąć. Kiedy zeszliśmy na dół, byłam na przedzie, Tori na prawo za mną a Simona pomagający Derekowi w tyle. Schody kończyły się drzwiami. Obróciłam wolno gałkę, próbując być cicho. Skręciła się w połowie, i zatrzymała. Pchnęłam Drzwi nie ruszyły się. Tori naparła ramieniem po mnie. - Zamknięte - szepnęła – mówiłam wam... - Sprawdziłem wszystkie drzwi zeszłej nocy- powiedział, Simon - Zrobiliśmy to. Były otwarte. - Przesuńcie się - wymamrotał Derek, jego głos nadal był przytłumiony. Ścisnęliśmy się na bok. Chwycił gałkę i zamek pękł, sprawiając, że wzdrygnęłam się od hałasu. Schody otworzyły się do ciemność, pokój o niskim stropie. Stara spiżarnia lub coś takiego. Tori oświecała ją latarka. Pokój był brudny i pusty— dlatego nie używano tych schodów. Tym razem, Tori była pierwsza przy kolejnych drzwiach. Wiedziałam, co odkryje zanim nawet to powiedziała. - Zamknięte. - Poważnie? - szepnął Simon Derek podszedł, już przebudzony. Skręcił gałkę i, znów, zamek pękł. Energicznie szarpnął drzwi. Nie ruszyły się. Pociągnął mocniej, sprawiając, że zawiasy zajęczały.
- Zaklęcie zamknięcia - powiedział głos za nami Obróciliśmy się, gdy Andrew wyszedł z klatki schodowej. Palce Simona poleciały ku górze by rzucić zaklęcie zatrzymania. Derek odwrócił się, by ruszyć do ataku. Andrew machnął rękę do mnie. Iskry poleciały z jego palców. Simon i Derek zatrzymali się jednocześnie. Andrew posłał skrzywiony uśmiech. - Pomyślałem, że to może się przydać. Simon, wiesz, jak to jest. Wszystkie zaklęcia mam przygotowane od obiadu. Później potrzebne jest tylko słowo, by skończyć. - J-jaki rodzaj zaklęcia? - Szepnęłam, zahipnotyzowana przez iskry skaczące do mnie. - Śmiertelny - powiedział Andrew. Derek warknął. Prawdziwe warczenie, wilcze, które sprawiło, że włosy na mojej szyi stanęły . Z drugiej strony, Tori mówiła coś do mnie. Nie mogłam tego zrozumieć, ale domyśliłam się, że ostrzegała mnie, przed rzuceniem zaklęcia. - Nie,- powiedział Derek, słowo było prawie warczeniem. Jego spojrzenie utkwione było w Andrewie i myślałam, że rozmawia z nim, ale wtedy jego oczy ślizgnęły się w stronę Tori. - Nie. - Posłuchaj Dereka - powiedział Andrew - Jeżeli wydawałoby mu się, że jest jakimkolwiek sposób dopadnięcia mnie zanim rzucę zaklęcie, zrobiłby to sam. Tori, stań przede mną, proszę, bym mógł widzieć twoje usta. Simon, usiądź na rękach. Derek? Spojrzałam na Dereka. Jego spojrzenie zostało utkwione w Andrewie, płonęło, mięśnie jego szczęki napinały się. Andrew powtórzył jego imię, ale wydawało się że nie słyszy, pięści zwijały i rozluźniały po jego bokach - Derek - powiedział Andrew, ostrzej. - Co?- Kolejne warczenie wyszło za słowa. Andrew wzdrygnął się, wtedy zaparł się i chwycił go za ramiona. -Obróć się. - Nie. - Derek. Derek tylko groźnie popatrzył. Wtedy pochylił głowę i nie widziałem jego wyrazu twarzy, ale coś w tym sprawiało, że Andrew się cofnął, tylko trochę. Jego jabłko
Adama huśtało się. Spróbował znów się wyprostowywać, spróbował spotykać spojrzenie Dereka, ale nie mógł tego osiągnąć. Jego palce wygięły się, iskry skakały gdy przygotowywał zaklęcie zatrzymania. - Derek? - Szepnęłam. - Proszę. Nie rób tego. Drgnął na dźwięku mojego głosu, tracąc kontakt z Andrewem i w tej sekundzie, jego postawa zmienia się, obraz wilka znikał, powracał Derek. - Zrób, co mówi,- powiedziałam. - Proszę. Kiwnął głową i wolno obrócił się, stając przodem do ściany. - Dziękuje - powiedział Andrew. - Miałem nadzieję uniknąć tego, ale domyślam się, że nie doceniłem dawki. Nie chcę cie zranić, Derek. Dlatego cie uśpiłem. Nie chcę zranić żadnego z was. Jestem tu, by cie ochronić. Zawsze byłem. Simon parsknął. -Tak, jasne nie chcesz zranić Dereka. Poprosiłeś te wilkołaki, żeby zabiły go delikatnie, prawda? - Nie chciałem zabić Dereka. - Nie, wynająłeś kogoś by to zrobił Jesteś zbyt dużym tchórzem, by spojrzeć mu w twarz i pociągnąć za spust. Lub być może to był ten bałagan, o który się martwiłeś. Wiem, jak bardzo lubisz ubrania. Plamy z krwi są tak cholernie ciężkie do wywabienia. - Nie zrobiłem... - Znaleźliśmy e-maile!- Simon skoczył do góry, wtedy pod spojrzeniem Derek'a, zatrzymał się i znów usiadł na podłodze. -Wiemy, że w tym byłeś. -Tak, uczestniczyłem w planie, by przekazać Dereka do Stada. To jest to, co znaleźliście, prawda? Nic o mnie dającym pozwolenie bo go zabić. To była całkowita robota Russella. Nasz plan polegał na przywróceniu go do Stada. Tomas i ja dowiedzieliśmy się wszystkiego, co mogliśmy o nich, aż byliśmy zadowoleni, że nie zabiją szesnastoletniego wilkołak. Oni są jak każda inna zorganizowana grupa sił nadprzyrodzonych— to jest miejsce gdzie rosną, uczą się jak kontrolować moce w ludzkim świecie. Miejsce, gdzie mogą być własnym rodzajem. Spojrzałam na Dereka, spinając siebie, by zobaczyć migotliwe światło, które powiedziałoby że to jest to, czego chciał. Ale tylko gapił się na ścianę, jego spojrzenie było całkowicie pozbawione uczuć. - Według mnie jest to najlepsze rozwiązanie dla ciebie, Derek,- powiedział Andrew Wilkołaki należą do wilkołaków. - A synowie należą do ojców - powiedziałam cicho. Andrew zesztywniał. Jego przerażone spojrzenie strzeliło we mnie.
- Znaleźliśmy także te e-maile - powiedziałam. -Trzymałeś ich tatę daleko od nich. Przerwa. -Tak, tak zrobiłem. I jest powód. - Na pewno jest, - powiedział Simon jego głos kipiał sarkazmem. – Niech się domyśle. Nasz tata tak naprawdę jest złym czarnoksiężnikiem Cabal. Lub podwójnym agentem Edison Grup. Jest złym, fałszywym facetem, który zabijałby nas, jeżeli miałby taka szansę. - Nie, Simon - powiedział Andrew delikatnym głosem. - Twój tata jest najlepszym ojcem, jakiego znam. Zrezygnował ze wszystkiego— z kariery, z przyjaciół, swojego życia —aby uciec i was chronić. Odmówił dołączenia do naszej grupy, ponieważ mogło to wam zagrozić. Jego priorytetem byliście wy dwaj, nie zlikwidowanie Edison Grup. Nigdy nie pozwoliłby mi zabrać was do tego laboratorium, by pomóc w zatrzymaniu ich. Jeżeli zadzwoniłbym do niego, zabrałby was— całą czwórkę — i uciekłby. Kazałby mi zatrzymać Edison Grupę bez was. - Nie zły pomysł,- powiedziała Tori. Andrew potrząsnął głowa- Jeżeli Kit zabierze was, dzieci, wtedy będziecie bezpieczne. Jeżeli będziecie bezpieczny, moi ludzie nie będą mieli żadnej motywacji, by zniszczyć Edison Grup. Próbuję przekonać ich, by zrobić to już od lat, teraz są gotowi, mogą zadziałać, ale tylko, na natychmiastowe zagrożenie. Jeżeli odejdziecie, wrócą do obserwacji. I dlatego, zdecydowałem się nie pozwolić wam z nim odejść. - Dlaczego mieliby tego nie robić ?- Simon powiedział. – Zabierz nas z ich rąk. - Dla większości z nich to najmniejsze z ich zmartwień, klasyfikuje się daleko za ich poglądami o niebezpieczeństwie, jakie stanowicie dla świata nadprzyrodzonego gdy jesteście na wolności. Jeśli twój tata przybędzie… - Machnął, drżącą ręka, ładując zaklęcie na sekundę przed kolejnym wyznaniem - Mam nadzieję, że Russell działał samotnie kiedy zatrudnił te wilkołaki, by zabić Dereka i Chloe, ale szczerze… nie wiem. - Masz tam miłych przyjaciół. - Tak, kilku z nich jest moimi przyjaciółmi, Simon, ale w większości są tak jakby innymi członkami klubu. Dzielimy zainteresowania, nic ważnego. Tym zainteresowaniem jest ochrona naszego świata. Dla mnie, to oznacza zlikwidowanie Edison Grup. Dla kilku z nich… - To znaczy zlikwidowanie nas,- szepnęłam. - Nie słuchaj go, Chloe - powiedział Simon - Jest kłamcą i zdrajcą. Jeżeli ci ludzie tak nas się boja, to dlaczego nie zostawią nas w spokoju tylko tobą, i nie zaobserwują nas? - Nie zrobią tego. Dlatego musiałem zatrzymać was zanim postawilibyście stopę za tymi drzwiami.
Simon śmiał się. To nie był miły śmiech. - Racja, ponieważ czają się w ciemności, czekając by trzasnąć w nas zaklęciem energii. Moment, poczekaj, właśnie to zrobiłeś, prawda? Andrew obniżył palce tylko na ułamek sekundy, tak jakby chciał cofnąć zaklęcie. -Tak, są tam, Simon. Nie dokładnie za drzwiami, ale wystarczająco blisko, pilnując ścieżek. Ponieważ to dokładnie to, czego boją się najbardziej. Waszej ucieczki. Że pobiegniecie do ludzi i zdradzicie nas. Lub stracicie kontrolę i narazicie nas. Uciekliście z Lyle House i uciekliście z Edison Grup. To jest pierwszą rzecz, którą robicie, gdy czujecie najmniejsze problemy? Uciekniecie i … Derek skoczył. Uderzył mnie w ramie i powalił na podłogę, lądując na mnie. Jego ciało szarpnęło się, jakby został uderzony zaklęciem, jęknęłam, walcząc by wstać, ale mnie trzymał, szepcząc,- Nic mi nie jest. Nic mi nie jest - aż w końcu słowa do mnie dotarły. Podniosłam głowę, by zobaczyć Andrew'a unieruchomionego, przez Simona, który skoczył na jego nogi . Uporał się z jego rękoma i zwinął je na plecy. Derek wstał, a następnie mi pomógł. Spojrzał na Andrewa. - Nic ci nie jest? Nie uderzył cię zaklęciem?- zapytałam, gdy odeszłam na bok, kolana nadal mi się trzęsły. -Tak, zrobił to. Andrew podnosił głowę. -I, jak widać, to była śmiercionośna fala energetyczna. Mówiłem, że nie chcę cie zranić Derek. Nie zraniłbym też Chloe. Chciałem tylko byście mnie wysłuchali. - Wysłuchaliśmy – powiedział Derek - Simon? Myślę, że widziałem sznur w warsztacie. Chloe? Zostań tu. Tori? Ochraniaj Simona, na wypadek gdyby ktoś inny był jeszcze w domu.
ROZDZIAŁ 33 DEREK MIAŁ WIĘCEJ PYTAŃ do Andrew'a. Pytał o tą nocy w domku wiejskim. Andrew przyznał, że był częścią planu, by zainscenizować jego porwanie i podać się za Edison Grup. Wszystko było ukartowane —nawet okazja przechwycenia radia byśmy mogli usłyszeć o jego “ucieczce.” Przedstawili siebie jako naszych ratowników, by mogliby wziąć nas pod ochronę. Simon przyszedł dźwigając długi sznur. - Jego telefon komórkowy. Możemy zadzwonić do Taty. Sprawdź jego kieszenie. - Jest na nocnym stoliku przy moim łóżku – powiedział Andrew - I jest bezużyteczny. Centrala włącza się i wyłącza, tak jest przez cała noc. Myślę, że ktoś używa blokady
na dom. - Nie uwierzę ci na słowo - powiedział Simom. - Nie oczekuję tego od ciebie. Wystarczająco pewny, że nie dostaniemy się do centrali. Nawet podkradanie się na dach nie pomogło. Więc Andrew mówił prawdę. Ale co z resztą? Czy naprawdę byli tam jego ludzie, czekając i obserwując dom? Czy było to tylko kolejne kłamstwo by powstrzymać nas przed ucieczką? Związaliśmy Andrew, zakneblowaliśmy mu usta i położyliśmy go w piwnicy. Wtedy zaczęliśmy rozmawiać. Nie zaskoczyło nas, że Tori chciała jak najszybciej uciec. Simon zgadzał się z tym. Żadne z nas nie chciało zostać tu ani chwili dłużej niż to konieczne. Powinniśmy uciec i, jeżeli nas złapią, jak powiedziała Tori – To co nam zrobią? Zabija nas? Problem polegał na tym, że mogli dokładnie to, zrobić. Nie sądziliśmy by Russell działał samotnie. Czy był w tym razem z Gwen? Lub kimś innym? Jak wielu ludzi z tej grupy potajemnie byłoby szczęśliwych widząc nas martwymi —dogodne rozwiązanie dylematu naszego niewygodnego istnienia. Nawet, jeśli nie chcieli żebyśmy umarli, kiedy zostalibyśmy schwytani. Cała nasza czwórka skradająca się przez las z plecakami, nie zadawaliby pytań „co robimy”. Straciliśmy naszą szanse ucieczki. A więc jeden z nas powinien iść. Ale kto? Najbardziej prawdopodobne jest to, że Derek zostanie zabity, jeżeli go złapią. Tori tylko przerzucała oczami po sugestii, że jesteśmy w śmiertelnym niebezpieczeństwie, ale nie zaofiarowała się by wyjść. Derek nie byłby zadowolony z pomysłu że Simon lub ja mamy wyjść. Dyskutowaliśmy. Wtedy rozdzieliliśmy się, Derek i Simon poszli na dół, by spróbować dostawać więcej informacji od Andrewa, aTori zdecydowała przeszukać laptop Andrewa, by zobaczyć, czy było cokolwiek, co mogliśmy przeoczyć, coś, co mogło potwierdzić lub obalić jego prawdomówność. Gdy ona szukała, klęknęłam i spróbowałam wezwać Liz. Byłaby doskonałym rozwiązaniem tego problemu— mogłaby przelecieć się niezauważona i zobaczyć, czy ktoś otaczał dom. Wyraźnie starałam się ją sobie zobrazować i wezwałam ją jej imieniem, żeby przypadkowo nie wezwać Royce lub dr Banks. Był ktoś jeszcze, z kim chciałabym się skontaktować z— moją mamą —lecz nie mogłam o tym myśleć. Nawet, jeśli dostałabym ją, wątpiłam, że mogłabym utrzymać ją tu wystarczająco długo, by nam pomogła. Więc wezwałam Liz. I wzywałam, i wzywałam i nie czułam żadnego szarpnięcia.
- Derek jest z wami? - Podskoczyłam. Gdy Simon wszedł, wstałam. - Myślałem, że jest z tobą,- powiedziałam. - Nie. Zmusił mnie, żebym zrobił test na poziom cukru w krwi i chwyciłem przekąskę, ale kiedy wróciłem, Andrew był sam. - Pomogę ci szukać. Znalazłam Dereka na dachu, rozglądającego się, nasłuchującego i węszącego śladów kogoś otaczającego dom. -Och, to jest świetny pomysł,- powiedziałam. -Facet, do którego najprawdopodobniej będą strzelać stoi na dachu, dając im doskonały cel. - Nie zobaczą mnie tu stojącego. Kiedy posłałam mu spojrzenie, westchnął, jakbym robiła, dużą sprawę z niczego -W porządku? - Myślę, że to nie jest bezpieczne, dla ciebie. - Jeszcze tylko kilka minut - Zdjął kurtkę i położył ją koło siebie. - Usiądź tu, między mną a kominem. Tu jest bezpieczne. - To nie o siebie się martwię. - Nic mi nie będzie. - Skąd wiesz? Mogą mieć noktowizory, snajperskie karabiny … Kącik jego ust podniósł się do góry, zesztywniałam - Oglądasz zbyt wiele filmów.Nie powiedział tego, jednak wiedziałem, że pomyślał o tym. - Nie wracasz do środka, prawda? - Wrócę. Tylko usiądź. Chcę z tobą porozmawiać. - A ja chce byś wszedł do środka.. Możemy tam porozmawiać. - Nikogo tam nie wywęszyłem. Myślę, że Andrew kłamie. - Proszę, Derek? Wejdź do środka? - Z minutkę - Odwróciłam się i odeszłam. - Chloe …
Miałam nadzieję, że pójdzie za mną. Chociaż wiedziałam że tego nie zrobi. Nie zrobił. - Znalazłam go - powiedziałam, spotykając Simon w korytarzu przy schodach. - Na dachu. - Na dachu? Zakładam, że powiedziałaś mu, że jest idiotą. - Poprosiłem go, żeby zszedł. Nie zrobił tego. -Ponieważ myśli, że tak właśnie trzeba robić. Że to jest dobre dla wszystkich innych, którzy tu są. Pewnego dnia się doigra - Simon przebiegł ręką po włosach.– Mogę z nim porozmawiać. Mogę na niego nakrzyczeć. Tylko, że to do niego nie dotrze. Nie jest samobójcą. Tylko po prostu nie obchodzi go czy będzie martwy czy żywy. On tylko... - Nie jest najważniejszy. - Nie, jeżeli przeszkadzałaby mu w ochranianiu nas. Może wmawiać, że to wilcze zachowanie, ale te dwa wilkołaki, które spotkałaś nie rzucały siebie na linie ognia, by uratować siebie nawzajem, prawda? - Nie. Westchnął. – Może znam sposób wydostania go stamtąd. Tylko się nie denerwuj - Nie będę. Gdy Simon odszedł, wiedziałam, co musiało być zrobione. Było tylko kilka godzin do świtu i siedzieliśmy tu jak przerażone oślepiającym światłem sarny, czekając, aż samochód w nas uderzy. Musieliśmy wiedzieć, czy był naprawdę ktoś pilnujący domu i był tylko jeden sposób by zrobić to właściwie.
ROZDZIAŁ 34
WYSZŁAM tylnymi drzwiami i szłam wzdłuż domu, gdzie Derek nie widział mnie z dachu. Wiatr dmuchnął mi w plecy, co znaczyło, że mój zapach nie dotrze do niego. Dobrze. Wślizgnęłam się do lasu. Najlepszym sposobem by dowiedzieć się, czy ktoś pilnuje domu jest wysłanie przynęty. Z nas czworo, byłam najlepszym kandydatem. Nie miałam siły Derek'a lub czarów Tori i Simona. Byłam najmniejsza i najmniej zdolna by obronić się i jak mogłabym się przez to znienawidzić, właśnie teraz było plusem, stanowiłam najmniejsze zagrożenie. Był tylko jeden problem. Posiadłość była ogromna. To znaczyło, że było tu wiele miejsc, gdzie można by się ukryć. Tak jak oni to robili? Kiedy Derek spytał o to, Andrew powiedział, że używają zaklęć. Simon nie był przekonany, czy to było
możliwe, ale przyznał, że nie był pewien. A co z zeszła nocą? To miało sens, nie chronili posiadłości kiedy byłam z Derekiem— mieli Liama i Ramona, aby to robili. Ale a co z wcześniejszym, kiedy Simon i ja poszliśmy na lody? Andrew powiedział, że nie śledzili nas i nie byli zaniepokojeni, wiedząc, że Simon jest bez Dereka. Ale … Czy naprawdę uważam, że jesteśmy pod ochroną? Nie. Andrew ustawiał wymyślonego ochroniarza, by zatrzymać nas w domu, dopóki jego przyjaciele nie pokażą się rano i nie uratują go. Wiec wszystko, co musiałam zrobić to udowadniać ze mogę dotrzeć, do stacji benzynowej. Aby osiągnąć to, musiałam przejść przez las. Ponieważ szłam, światła od domu zanikały i robiło się ciemno— coś jak: “nie widzę własnej ręki przed twarzą” ciemno. Zabrałam ze sobą latarkę, ale, gdy tylko byłam w lesie, zrozumiałam, że to nie był mój najbystrzejszy pomysł. Mogłabym równie dobrze zapalić neon nad moją głową. Bez latarki, mogłam tylko prawdopodobnie zaalarmować kogoś tylko przez potkniecie się i rozbijanie się w ciemnościach. Więc tak zrobiłam- przepuszczając tylko delikatne światło przez palce. Las był ciemny, ale daleko mu było do ciszy. Gałązki i liście trzeszczały. Mysz pisnęła, jej pisk ucichł na krótką chwile przed obrzydliwym chrupaniem. Wiatr szeptał i przelatywał nad głową. Nawet moje stopy robiły hałas z każdym krokiem. Spróbowałam koncentrować się na tym, ale im bardziej to robiłam, tym bardziej brzmiało jak uderzenia serca, bum bum, bum, bum, bum. Przełknęłam i chwyciłam latarkę, plastik ślizgał się pod moimi spoconymi palcami. Po prostu idź. Trzymaj się ścieżki. Jedna stopa za drugą. Sowa zawyła. Podskoczyłam. Parsknięcie, jakby zduszony śmiech, obróciłem się, palce ześlizgiwały się z raczki, machnęłam łukiem światła,i nie zobaczyła niczego. Myślisz że, kto tam jest? Ktoś z grupy Andrew'a? Wyśmiewa się z ciebie? Wypuściłam latarkę z miażdżącego uścisku i przełożyłam ja do drugiej reki, wycierając wilgotną dłoń o dżinsy, następnie znów przykryłam palcami światło. Wziąłem głęboki oddech, wdychając powietrze, które pachniało deszczem. Deszcz, wilgotna ziemia i mdlący zapach rozkładu. Martwych rzeczy. Gnijących rzeczy. Kolejny głęboki oddech, i zaczęłam znów iść, z trudem, ze skulonymi ramionami, wciskając się w kurtkę, najgłębiej jak tylko mogłam, mroźny wiatr zamrażał mój nos i uszy. Spojrzałam w górę, miałam nadzieje zobaczyć światło księżyca, które oświetli mi drogę, ale zobaczyłam tylko płat szarego nieba przez grube drzewa, i sploty gałęzi daleko ponad moją głową. Spojrzałam w dół, ale widok nie był ani trochę lepszy. Niekończące się drzewa
rozciągały się na wszystkie strony, tuzin grubych cieni, z który każdy mógłby być duchem, stojąc tam, obserwując mnie, czekając … Tu ziemia była bardziej miękka i każdy krok robił się coraz straszniejszy, wydając ssący dźwięk. Podszycie zaszeleściło po mojej lewej i schwyciłam powiew rozkładającego się ciała. Obraz błysnął mi przed oczami— pies zombi, królik zombi i cokolwiek jeszcze podniosłam zeszłej nocy. Czy naprawdę wypuściłam je wszystkie? Lub, jeśli nadal tu byli, to czy czekają na mnie? Szłam szybciej. Bez słowny szept zabrzmiał za mną. Odwróciłam się, zaciskając palce na latarce. Głos nie przestawał szeptać, dźwięk krążył dookoła mnie. Podążyłam za min z trzęsącym się snopem światła, ale nie widziałem niczego. Coś uderzyło w moją zabandażowaną rękę. Pisnęłam i skoczyłam. Latarka wyleciała z mojej ręki, uderzyła o ziemię i zgasła. Uklękłam i grzebałam dookoła aż ją znalazłam. Próbowałam zapalić. Nic. Uderzyłam latarka o moje kolano, pozostała wyłączona. Mrugałam mocno i stopniowo mogłam rozróżnić kształty krzaków i chropowatych pni drzew. - Boisz się ciemności?- szepnął głos. Znów uderzyłam w latarkę. Mocniej. Nadal nic. - Co za ładna czerwona kurtkę, masz ubrania. Mały Czerwony Kapturek, zupełnie sam w nocy w lesie. Gdzie jest twój duży, zły wilk?- Chłód skradał się przeze mnie. - Royce. - Mądra dziewczynka. Szkoda że nie jesteś wystarczająco mądra, by domyślić się, co staje się małym dziewczynkom zupełnie samym w lesie, w nocy. Pamiętałam końcowy obraz dziewczyny, którą zobaczyłem w lesie, krwisty , połamany, pełznący przez poszycie, próbując rozpaczliwie uciec od napastnika, tylko po to, by podciął jej gardło, wykrwawiła się w lesie, i została tam pochowana. Royce śmiał się, głęboki śmiech, bogaty w przyjemność. Lubił mój lęk. Karmił się nim. Wciągnęłam powietrze, schowałam latarkę do mojej kieszeni i zaczęty znów iść. - Wiesz, czyją kurtkę masz na sobie? To jest Austina. Jego kurtka narciarska. Kolor krwi. Stosowny, nieprawdaż? Umarł w czerwonej plamie. Krew, mózg i małe kawałki kości. Szłam szybciej. - Kiedy widziałem cię jak idziesz, przez sekundę, myślałem, że to Austin. Ale nie wyglądasz jak on. Wcale nie. Jesteś ładną małą dziewczyną, wiesz o tym?
Spróbowałam zablokować jego głos, skoncentrować się na uderzeniach moich kroków zamiast niego, ale teraz było bardziej miękko, zbyt miękko i nie było słychać niczego innego, tylko ta ciemności, cichy las i Roycea. Zmaterializował się teraz, idąc obok mnie. Moja skóra mrowiła i oparłam się pragnieniu, by potrzeć ręce. - Lubię ładne dziewczyny.- powiedział – A one lubią mnie. Tylko trzeba wiedzieć, jak je traktować - Jego szeroki uśmiech błysnął w ciemności. -Chciałbyś spotkać jedną z moich dziewczyn? Jest nie daleko stąd. Twardo śpiąca pod przykryciem liści i brudu. Możesz ją obudzić, mieć miłą pogawędkę dziewczyny z dziewczyną, spytać jej, co zrobiłem- Pochylił się, i szepnął do ucha. – Czy może chcesz, bym ci powiedział? Potknęłam się, a on zaśmiał. Rozejrzałam się dookoła, sprawdzając swoje położenie, ale wszystko, co widziałem było niekończącym się czarnym lasem. Coś popędziło przez moją ścieżkę. Royce znów się zaśmiał się. - Nerwowa, nieprawdaż? To nie dobrze dla nekromanty. Twoje nerwy będą poszarpane na długo przed szaleństwem . Nie przestawałam iść. - Ostrzegli cię o szaleństwie? - Tak, twój wuj powiedział mi, jak wszyscy oszalejemy, tak jak ty.- Mój głos sprawił, że moje serce uspokoiło się. - Ja? Nie jestem szalony. Po prostu lubię krzywdzić. Zawsze lubiłem. Tylko Wuj Todd tego nie widział. Wmawiał sobie, że szczeniak Austina miał wypadek, koty sąsiadów zostały zabite przez kojoty … Wiesz, jacy są dorośli. Szłam szybciej. Nadal trzymał się obok mnie. - Kiedy powiedziałem szaleństwo, miałem na myśli przekleństwo nekromancji. Powiedzieli ci o tym, prawda? Lub być może tez się obawiają. Jesteś taką małą delikatną rzeczą. Nic nie powiedziałam. - Widzisz, po życiu oglądania duchów, nekromanci.... - Nie interesuje mnie to. - Nie przerywaj mi - Jego głos oziębił się. - Wiem wszystko o szaleństwie - skłamałam, - Więc nie musisz się powtarzać. - W porządku, wiec będziemy rozmawiać o dziewczynie. Czy chcesz usłyszeć, co się z nią stało? Skręciłam w lewo.
- Odchodzisz ode mnie? Zimne brzmienie znów wślizgnęło się do jego głosu. Zrobiłam trzy kroki, wtedy coś uderzyło w moja głowę. Zatoczyłam się. Kamień rozmiaru jajka upadł na ziemi i potoczył się do ścieżki. - Nie ignoruj mnie - powiedział Royce. - Nie przerywaj mi. Nie odchodź. Zatrzymałam się i obróciłam. Uśmiech wpłynął na jego usta. - Tak lepiej. O czym chcesz żebym ci opowiedział? To, co zrobiłem tej dziewczynie? Czy o przekleństwie nekromantów? Twój wybór. Posłałam mu umysłowe pchnięcie. Zamigotał, ale znów powrócił, usta zaciskając z furią. - Próbujesz mnie wkurzać? Ponieważ to jest naprawdę zły pomysł. Zniknął. Obróciłam się, próbując go znaleźć. Skała uderzyła mnie w tył głowy, tak mocno ze na sekundę straciłam przytomność, upadając na kolana, krew kapała w dół mojej szyi. Skoczyłam w góre i pobiegłam. Następny kamień uderzył w moje ramię. Nie przestawałam iść, próbując wyobrazić sobie jego lecącego do następnego wymiaru, ale nie mogłam się skupić, a nie ośmieliłam się zamykać oczu nawet na sekundkę, podszycia chwytały moje stopy, gałęzie chłostały moją twarz, ścieżkę dawno zniknęła. Kamień uderzył w tył mojego kolana i potknąłem się. Zdołałam utrzymać równowagę, zataczając się do przodu, znów zmuszając do biegu. Gałąź uderzyła w moje oko. Wtedy moja stopa zahaczyła w korzenie i upadłam, twarzą do ziemi. Podniosłam się na ręce i kolana. Coś huknęło mnie między łopatki i znów upadłam twarzą w brud. Na pół schowany kij rozciął mój policzek dość mocno, by poleciała krew. Tym razem nie próbowałam się podnieść. Leżałam na brzuchu, głowa w dół, z zamkniętymi oczami, próbując odesłać Royce do innego wymiaru. - Kazałem ci się zatrzymać …- Jego głos zamierał przy każdym odesłaniu — światło, spowodowało uderzenie. Kij upadł obok mnie, jak gdyby nie miał siły, by go trzymać. Pchałam mocniej. Kij podniósł się. Policzyłam do trzech, wtedy przetoczyłam się drogą. Zmaterializował się, przybierając maskę wściekłości. Skoczyłam na nogi. Znów się zamachnął, tym razem dziko ale łatwo uchyliłam się. Leciał prosto na mnie, machając kijem. Umysłowo uderzyłam go wszystkim, co miałam. Poleciał do tyłu, twardo lądując na plecach, puszczając przy tym kij. Próbował złapać kij ale odtoczył się. Znów spróbował go chwycić. Ale podniósł się
nad ziemią, i poleciał w powietrzu. Groźnie popatrzył na mnie, jakbym to ja zrobiła. Nie zrobiłam. Kij poleciał ponad jego głową. Podskoczył do niego. Przeleciał bokiem, poza jego zasięg. Znów skoczył . Kij upadł na ziemię. Royce wpatrywał się we mnie i kiedy to robił, pojawiła się postać obok niego — nastoletnia dziewczyna z długimi blond włosami, ubrana w piżamę z Myszką Minni i w pomarańczowe skarpety w żyrafy. - Liz! - Co?- Royce podążył za moim spojrzeniem, ale zniknęła. Cofnęłam się. Royce pochyli się do kija. Potoczył się daleko od jego palców. Kiedy chwycił go— pękł na dwa. Kiedy spojrzał w moja stronę, Liz ukazała się, dziko gestykulując do mnie, by go wygnać. Zamknęłam oczy. To była walka, aby trzymać je zamknięte i nie uciec przed uderzeniem, ale ufałam, że Liz miała wszystko pod kontrolą. Pchnąłem go tak mocno jak to było możliwe, wyobrażając sobie wszelkiego rodzajów pomocne scenariusze —Royce spadający z klifu, Royce spadający z wieżowca, Royce wypadający w trąbę powietrzna. Nie było ciężko coś wymyślić Royce wściekł się. Przeklinał. Groził. Ale, jeżeli rzuciłby czymkolwiek, to nigdy by mnie to nie sięgnęło. Jego słowa napływały i zanikały, rosnąc i słabnąc za każdym razem, aż w końcu była cisza i Liz powiedziała, - Odszedł.
ROZDZIAŁ 35
LIZ STAŁA TAM, UŚMIECHAJĄC SIĘ. - Zrobiłyśmy to. Zaśmiałam się, na szczęście na dwie-sekundy-przed-płaczem , moje kolana miękły z ulga. Podeszła.- Wiec, domyślam się, że przegrany jest telekinetycznym, pół demonem tak jak ja. Z eksperymentów? Kiwnęłam głową. - To nie znaczy, że jestem z nim spokrewniona, prawda? - Myślę, że nie. - Cóż, mam już wystarczająco dużo szaleńców w swoim drzewie genologicznym. A
mówiąc o szaleńcach, masz coś w rodzaju radaru na nich, prawda? - Najwidoczniej. - Zadziałało to na mnie, chociaż mój poziom szaleństwa nie jest jeszcze wystarczająco wysoki, ponieważ zajęło mi chwile zanim cię znalazłam. Usłyszałem wołanie, ale odpowiedzenie na nie było inną sprawą. - Dziękuje. Mój głos trząsł się. Liz podeszła, i obiela mnie rekami. Nie mogłam czuć jej przytulenia, ale mogłam je sobie wyobrazić. - Twój ochroniarz poltergeist wraca do drużyny. Tak między nami, możemy poradzić sobie za wszystkimi dużymi, przerażającymi duchami. Ja je obezwładniam a ty je odsyłasz - uśmiechnęła się. - Hej, to całkiem nieźle. Uśmiechnęłam się - Tak jest. - A mówiąc o dużym i przerażającym, domyślam się, że jesteś tu z Derekiem, pomagasz mu zmieniać się w wilka. Lepiej go złap, ponieważ w lesie jest więcej przerażających świrów. Są to świry z zaklęciami i pistoletami.- przyglądała mi się - I, dlaczego mam wrażenie, że to nie jest niespodzianką? Wyjaśniłam, tak szybko i cicho jako mogłam. - Andrew mówi prawdę,- powiedziała. – Jest czterech ludzi tu, ubranych na czarno, mają radia i karabiny. To nie dużo, jednak mają wysokie techniczne urządzenia po swojej stronie— normalne i te ponadnormalne. Rozstawili kable i lasery na podczerwień i słyszałam, jak rozmawiali o czymś co nazywali zaklęciem obwodu. - Musimy wrócić, i wtedy ja… - Ciiii. Ktoś idzie. Kucnęłam. Liz szepnęła mi do ucha. - Nie wydaje mi się, aby to był nasz kumpel poltergeist ale poczekaj tu. Pójdę sprawdzić. Pobiegła. Pochyliłam się tak blisko ziemi jak mogłam. Kiedy ogromna postać stanęła przede mną, stęknęłam. To podeszło do przodu. - To ja- szepnął znajomy głos. - Der… Uderzenie. Upadł, Liz stała na nim, trzymając gałąź.
-Liz, to jest… Znów go uderzyła, wymachując kijem po pełnym okręgu , uderzyła go pod ramionami co spowodowało, że wypuścił całe powietrze i upadł stękając. Rozpoznała głos— lub przekleństwo— pochyliła się, by spojrzeć na niego. - Ojjjjjj. - Mówiłem mu że w końcu mu się dostanie, zawsze zakrada się do ludzi, - Simon szedł z tego samego kierunku z którego przeszedł Derek. Rozejrzał się dookoła. Cześć, Liz … Wskazałam kierunek i obrócił się w jej stronę. - Cześć, Simon. Powtórzyłam jej pozdrowienie, gdy Derek wstał, mamrocząc. - Ktoś mówił, że jest tu Liz?- Tori wyszła z lasu. Kiedy wskazałam na Liz, Tori uśmiechnęła się najjaśniejszym uśmiechem, jaki widziałam u niej od … dobrze, nie wiem od kiedy. Liz była przyjaciółką Tori w Lyle House ,przywitały się, korzystając ze mnie jako pośrednika. - Co wy tu robicie? - Spytałam. - Jesteśmy twoją oficjalną grupą poszukiwawczą,- powiedziała Tori – Z tropicielem na przedzie. Machnęła na Dereka, który czyścił swoje dżinsy. - Zostawiłam ci notatkę,- powiedziałam do Dereka - Napisałam ci, dokładnie co robię i gdzie idę. - Dostał ją - powiedział Simon – To nie miało znaczenia. Derek groźnie popatrzył. - Myślisz, że zostawianie notatki sprawi, że to będzie w porządku, by zrobić coś… - Nie mów 'głupie' - ostrzegłam. - Dlaczego nie? To było głupie. Simon wzdrygnął się i szepnął, -Uspokój się, bro. - W porządku,- powiedziałam. -Jestem przyzwyczajona do tego. Spojrzałam w gore na Dereka. Zawahał się przez sekundę, wtedy skrzyżował ręce, i zacisnął szczękę.
-To było głupie- powiedział. -Ryzykowne i niebezpieczne. Ci faceci mogliby tu być z pistoletami… - Oni tu są.- Zwróciłam się do Simona i Tori. - Liz widziała ich. Andrew mówił prawdę. Musimy wrócić do środka zanim nas usłyszą, jak się kłócimy. To było cichy spacer z powrotem. Przy tylnych drzwiach, Liz zatrzymała się. Wyciągnęła rękę, i to było jakby przeciskała się przez szkło. - Myślę, że jest tu jakieś zaklęcie, by nie wpuszczać duchów, jak w Lyle House,powiedziałam. – Mogłabyś spróbować w piwnicy lub na strychu, tak jak inne. Inne duchy mogły tak zrobić. Pójdę… - Tu mi dobrze, Chloe. Ty Idź robić swoje rzeczy. Zawahałam się. Uśmiechnęła się. -Poważnie. Nigdzie nie idę.. Kiedy będziesz mnie potrzebować, będę tu, w porządku? Zaledwie przeszłam przez drzwi żałowałam, że nie zostałam z Liz. - Byłaś wkurzona na mnie za zostanie na dachu,- powiedział Derek patrząc się zawzięcie. - Wiec wyszłam by ci się odgryźć? - Oczywiście, że nie. Ale byłaś wkurzona na mnie za ryzykowanie. Więc zrobiłaś to samo, udowodniając swoją rację. - Żadna walka z tobą nie jest warta zaryzykowania swojego życia, Derek. I nie byłam wkurzona na ciebie. Zdenerwowana, tak. Zmartwiona, zdecydowanie. Ale, jeżeli powiem swoją opinie to liczę się również z twoja, dobre, że nieraz szybko mnie prostujesz. Zbladł . –Ja… - Wyszłam ponieważ miałam powód, który napisałam ci w mojej notatce. Ponieważ musieliśmy wiedzieć i byłam najlepszy obiektem, by dostać odpowiedź. - Jak? Czy umiesz widzieć w nocy? Nadludzka silę? Nadludzkie zmysły? - Nie, ale facet który je ma wyszedł na dach, więc następnym najlepszym sposobem było wysłanie osoby bez tego wszystkiego. Te, którą oni uważają za najmniej groźną. - Ma rację,- szepnął Simon, wchodząc za nas. -Nie podoba ci się to, co zrobiła, ale wiesz, że musiało to być zrobione. - Powinniśmy zdecydować o tym wszyscy razem.
- Posłuchałbyś?- Spytałam. Nie odpowiedział. Kontynuowałam - Nie mogłam powiedzieć Tori, ponieważ winiłbyś ją że pozwoliła mi iść. Nie mogłam powiedzieć Simonowi, ponieważ on wiedziałby, że winiłbyś go, więc zatrzymałby mnie. Nie lubię skradać się dookoła, ale nie zostawiłeś mi wyboru. Dla ciebie jest to czarno-białe. Jeżeli Simon lub ja ryzykujemy, jesteśmy głupi i lekkomyślni. Jeżeli ty to robisz, jesteśmy głupi że się martwimy. - Nigdy nie powiedziałem że... - Słuchałeś mnie na dachu? - Powiedziałem, że zejdę. - Kiedy? Odeszłam dwadzieścia minut później a Simon był nadal tam na górze, próbując nakłonić cię żebyś zszedł- Potrząsnęłam głowa. - Wystarczy. Nie mamy czasu, by się kłócić. Musimy wymyślić plan.
ROZDZIAŁ 36
ROZWAŻYLIŚMY jak bezpiecznie wprowadzić Liz, ale mieżyliśmy się z zaklęciami i wysoko technicznymi alarmami —rzeczy, których duch nie wywołałby. Musieliśmy założyć że obwód został mocno zamknięty. Musieliśmy również założyć, że nie będzie zamknięty podczas dnia, kiedy mieli Andrew'a, Margaret i dwóch nowych ludzi, do pilnowania nas. Właśnie wtedy powinniśmy uciec. Do tego czasu, musieliśmy udać, ze zgadzamy się z planem Andrewa do wykorzystania nas; teraz my wykorzystywaliśmy jego. Oznaczało to jednak, że musieliśmy go uwolnić. Wytężaliśmy nasze mózgi, by wymyślić jakieś inne rozwiązanie, ale nie było żadnego. Aby uciec, musieliśmy przekonać ich że wszystko jest w porządku. Aby to zrobić, Andrew musiał uwierzyć, że jesteśmy po jego stronie. Nie wtajemniczyliśmy go oczywiście w nasz plan. Zostawiliśmy go w piwnicy do rana, wtedy ogłosiliśmy, że zdecydowaliśmy się mu pomoc , żeby użyć jego planu do zniszczenia Edison Grup. Będzie już ranek, kiedy Margaret i jacyś inni przybędą, i znajda nas chętnych, do współpracy. Więc mieliśmy nadzieję, że zwolnią strażników i wtedy wyślemy Liz, by upewniła się, że trasa ucieczki jest czysta. Jeżeli zawiodłoby to, mieliśmy inną opcję. Zadzwonilibyśmy do Pana Baena. Była prawie szósta, kiedy skończyliśmy układać nasz plan, co znaczyło, że nadal mieliśmy co najmniej kilka godzin przed przybyciem Margaret. Tori nie przestawała
pracować nad komputerem Andrew'a. Do tego czasu, nie oczekiwaliśmy dowiedzieć się nic więcej z niego, ale to dało jej cel. Faceci obserwowali Andrewa. To dało im cel. A ja? Byłam zagubiona. Przestraszona, zagubiona i sfrustrowana. I urażona. Tak bardzo jak próbowałam nie myśleć o Dereku nic na to nie mogłam poradzić. Znalazłam kartkę papieru i ołówek i poszłam do salonu, by obrócić wieczorny spacer przez lasy w scenariusz filmu. Nie napisałem pojedynczej linii od pierwszego dnia pobytu w Lyle House. Ale właśnie teraz rozpaczliwie potrzebowałam odwrócenia uwagi. Szkicowałam scenę, kiedy drzwi otworzyły się. Spojrzałam w gore, by zobaczyć stojącego tam Dereka. Starałam się utrzymać moje spojrzenie jak najbardziej neutralne. - Hmm? - Mam coś dla ciebie.- Trzymał stara ośmio milimetrową kamerę wideo. - Znalazłem to na dole. Nie działa, ale myślę, że mogę ją naprawić. Kamera wideo? Do czego miałabym jej użyć? Nagrywać naszą wielką ucieczkę? Nie powiedziałam tego, ponieważ wiedziałam, że nie o to chodziło. To był prezent, sposób powiedzenia “wiem spieprzyłem sprawę i przepraszam.” Jego oczy błagały mnie, bym ją wzięła. Po prostu to weź. Wybacz mu. Zapomnij, o tym, co się stało. Zacznij od nowa. I to jest to, co właśnie chciałam zrobić — przyjąć jego prezent i uśmiechnąć się by zobaczyć tę iskrę w jego oczach i— wzięłam kamerę i postawiłam ją na stole. - Zimno tutaj – powiedział Derek – Grzejnik nie działa?- podszedł i położył rękę na nim.- Nie za dobrze. Przyniosę koc. - Nie potrzebuję... - Tylko sekundkę. Wybiegł. Minutę później, wrócił i wręczył mi złożony koc. Położyłam go na kolanach. Rozejrzał się dookoła, przeszedł przez pokój i usiadł na kanapie. Po kilku minutach ciszy, powiedział, -Dlaczego nie przyjdziesz tutaj? Tu jest wygodniej niż na krześle. Jest tu także cieplej, bliżej grzejnika. - Tu mi dobrze. - Ciężko rozmawiać z tobą przez cały pokój. Przesunął się na koniec kanapy, chociaż i tak było mnóstwo miejsca. Poklepał ręką w kanapę. Próbując się uśmiechnąć i naprawdę, naprawdę nie zamierzałam tego, ale moje serce nadal robiło małe fikołki. On przeprasza, Chloe. On naprawdę jest słodkim facetem. Nie bądź suką. I nie męcz
go. Tylko idź tam. Daj mu szansę, a z czasem, zapomnisz o tym wszystkim. I dlatego dokładnie, wstałam z krzesła. Nie chciałam jeszcze wszystkiego zapomnieć i kolejna rzecz, którą sobie przypomniałam, to on stojący tam na dachu, narażający się na niebezpieczeństwo. - Nie rozumiesz tego? - powiedziałam w końcu. - Czego? - Spytał niewinnie, ale jego spojrzenie uciekło w dół. - Przepraszam. To jest to, co próbuję powiedzieć, Chloe. Że Przepraszam. - Za co? Spojrzał, zmieszany. – Że cię zdenerwowałem. Nie odpowiedziałam, tylko odwróciłam się, by wyjść. Skierowałam się w stronę drzwi. Ale on już tam był, za mną, łapiąc za mój łokieć. Nie obejrzałam się na niego. Nie ośmieliłam się. Ale stałam i słuchałam. - Kiedy wściekałem się za twoje wyjście - powiedział, - to nie przez to, że myślałem, że to było głupie lub że nie będziesz ostrożna. - Tylko martwiłeś się o mnie. Wypuść powietrze, z ulgą, że rozumiem. - Tak. Obróciłam się. - Ponieważ myślisz, że jestem tego warta. Chwycił palcami mój podbródek. - Całkowicie myślę, że jesteś tego warta. - Ale nie myślisz tak o sobie. Jego usta otworzyły się i zamknęły. - O to właśnie chodzi Derek. Nie pozwalasz nam martwic się o ciebie, ponieważ uważasz, że nie jesteś tego wart. Ale ja tak uważam. Całkowicie. Stanęłam na palcach, i położyłam ręce na jego szyi, pociągnęłam go. Kiedy nasze usta spotkały się, ten pierwszy wstrząs … To było wszystko, czego nie poczułam z Simonem, wszystko, co chciałam czuć. Jego ręce objęły mnie dookoła mojej talii, przyciągając bliżej— kroki Simona załomotały przez korytarz. Skoczyliśmy na bok. - I on mówi, że ja mam nędzne wyczucie czasu – gderał Derek. Wtedy zawołał, - Co się dzieje? - Andrew mówi, że musi iść do łazienki,- powiedział Simon, wchodząc. -Jestem całkowicie za powiedzeniem mu że trudno, ale …
- Dobrze. Załatwię to- powiedział Derek - Chloe? Chcesz iść... - Musze porozmawiać z Simonem. Posłał mi dziwne spojrzenie, ale tylko przez sekundę, jakby nie był zazdrosny, tylko może trochę urażony, że nie skakałam z radości, by z nim iść. - To ważne,- powiedziałem. – Weź Tori. Ona może ci pomóc z Andrewem. Kiwnął głową i odszedł.
ROZDZIA 37 − Wiec – powiedział Simon - Wygląda na to, że ty i Derek pogodziliście się. Co się stało? Posłał ci to spojrzenie? − Spojrzenie? −
Wiesz. Te, które sprawia, że wygląda jak zbity szczeniak, i sprawia, że czujesz się jak kretyn za karcenie go.
− Ach, to. Wiec, na ciebie też ono działa? Parsknął. - To działało nawet na tatę. Miękniemy, mówimy mu, że wszystko jest w porządku, a następną rzeczą, jaka widzisz to jak znów żuje twoje kapcie. Roześmiałam się. Simon osunął się na krzesło.- Problem w tym, że wiesz, że chce dobrze. Więc co z tego że nie przejmuje się zbytnio sobą? Czy nazwiesz go przez to egocentrycznym kretynem? - Pokręcił głową, a następnie powiedział:- chciałaś porozmawiać? − Jest coś co chce zasugerować, ale ... Derekowi to się nie spodoba. − Wal. Powiedziałam mu, co miałam na myśli. Gdy skończyłam, przeklął. −
To zły pomysł? - Powiedziałam.
− Nie, pomysł jest dobry. Ale masz rację, nigdy się na to nie zgodzi. Jeśli nawet mu to zasugerujemy, będzie myślał że to test i wścieknie się, lub zrobi to by udobruchać cie, co nie pomoże, bo jeśli będzie chciał nas udobruchać, to tam nie zostanie. −
Zostanie gdzie?- Zapytał głos.
Spojrzeliśmy jak Tori wchodzi. − Myślałam, że słyszę jak Derek mnie woła - powiedziała. - Co się dzieje. Opowiedziałam mój pomysł. − Powinniśmy byli to zrobić, zaraz po tym jak dowiedzieliśmy się, że polują na niego,- powiedziała. - Dlaczego miałby się skarżyć? To nie tak że mówisz mu żeby spadał, po prostu ukryć się za kilka godzin, sprawić aby pomyśleli, że go nie ma. Usiadła na kanapie.- Masz mój głos, nie żeby się liczył.
− Liczy się – powiedziałam - Jesteś częścią tego wszystkiego. W końcu musimy zacząć się zachowywać tak jakbyś z nami była. Spojrzałam na Simona. Wzruszył ramionami.- Myślę, że tak. −
O rany, nigdy nie czułam się taka chciana – powiedziała Tori.
−
Mam nadzieje, że nie dźgniesz mnie w plecy dla zabawy, - powiedział. - Lub czy w najlepszym interesie dla ciebie? Nie będę odwracał się do ciebie placami. Tak na wszelki wypadek.
− Więc ze zła wcielonego przechodzę tylko do zwykłej suki. Mogę z tym żyć. Wyciągnęła nogi. -Więc kto powie Derekowi? − Nikt - powiedziałam – I to jest problem. On tego nie zrobi, a nawet sugerując... − Chcesz żebym się zaszył? - Głębokie dudnienie od progu zmusiło nas by spojrzeć przed siebie. Derek wszedł – Udawać, że odszedłem? - zwrócił się do Simona. -Czy tego chcesz? − Tak – powiedział Simon. −
Chloe?
−
Nie chodzi o to, co my chcemy, - powiedziałam. - Kto był tym, kogo Andrew uśpił zeszłej nocy? Kto jest tym kogo oni wszyscy obserwują? Oni chcą, żebyś odszedł, Derek, i szczerze mówiąc nie sądzę, że wykonają jakikolwiek ruch, dopóki tu jesteś.
Odwrócił wzrok, szukając czegoś, tam. Musiał to zobaczyć, bo skinął głową. -Ok. Masz rację. Musimy ich uspokoić, a nie zrobią tego dopóki tu jestem. Nie do końca oczekiwałam takiej reakcji, ale zaakceptowałam ją. Zdecydowaliśmy, że najlepszym miejscem dla Dereka będzie strych. Były tam okna, przez które Derek mógł wyskoczyć z łatwością, więc było bezpieczniej niż w piwnicy. Brudniej, ale bezpieczniej. Podczas gdy Simon pomagał Derek zbierać żywność i koce, Wyszłam na zewnątrz i wezwałam Liz. − Muszę wiedzieć, czy możesz dostać się na strych - powiedziałam. −
Jestem krok przed tobą. mogę dostać się na dach, na poddasze, i w pewnym sensie do piwnicy, ale nie całkowicie.
Opowiedziałam jej o naszych planach co do Derek.
− Chcesz żebym dotrzymała mu towarzystwa? - uśmiechnęła się. - Możemy grać w szarady na kurzu. - zobaczyła moja minę i przestała się uśmiechać To nie tego potrzebujesz, prawda? − Martwię się o niego. A on nie jest dobry w troszczeniu się o siebie. −
I chcesz skorzystać z ochroniarza poltergeista?
Skinęłam głową. - Zaopiekuj się nim dla mnie. Proszę. − Zrobię to. Następnie uwolniliśmy Andrew'a. Powiedzieliśmy mu, że Derek zdecydował, że bezpieczniej będzie dla wszystkich, jeśli odejdzie. Próbowaliśmy go powstrzymać, ale wymknął się do lasu, gdzie prawdopodobnie będzie się kryć, dopóki nie znajdzie sposobu by uciec. Nie powiedzieliśmy Andrew, że my też planowaliśmy znaleźć sposób by uciec. Jak do tej pory wiedział, że działaliśmy zgodnie z jego planem. Margaret pojawiła się gdy jedliśmy śniadanie, odkryliśmy jeszcze jedną zaletę zniknięcia Derek'a -dało nam to pretekst do bycia, niespokojnymi i cichymi. Gdy kończyliśmy, zadzwonił dzwonek u drzwi. Cała nasza trójka podskoczyła, aż Simonowi wypada łyżeczka do miski ze stukiem. −
Myślę, że Derek nie dzwoniłby prawda? - Powiedziałam.
−
Może – powiedział Simon odsuwając krzesło – zobaczę kto to.
Wiedziałam, co myślał, - Miał nadzieję, że to jego ojciec. Szanse na że Pan Baen zadzwoni dzwonkiem do domu gdzie jego synowie mogą być przetrzymywani jako jeńce, ale poszłam za nim, jeśli tylko jako pretekst, aby odejść od Andrew i Margaret. Doszłam do drzwi, gdy Simon je otwierał. Stała tam Gwen. − Hej, dzieciaki - , powiedziała z wymuszonym uśmiechem. Trzymając pudełko Tym razem to nie pączki. Dostałam swoja lekcje ale przyniosłam niesamowite babeczki. Możesz je jeść, prawda? − Och, pewnie,- powiedział Simon. Simon spojrzał za nią, i pozwolił jej wejść, po czym rzucił spojrzenie na mnie wyraźnie pytając, Co ona tu robi? − Andrew starał się z Tobą, skontaktować - powiedziałam. −
Wiem. Praca. Wiesz jak to jest. - Wymusiła śmiech - Nie, chyba nie, macie szczęście. Cieszcie się z tego póki możecie- pochyliła się i szepnęła - dorosłe
życie jest do bani. Ale teraz jestem tu i jestem gotowa do działania. W wiadomości Andrew dowiedziałam się że dzisiaj jedziemy do Buffalo. Skinęłam głową. −
Świetnie. Wiec jestem o czasie. Chodźcie i zjedzmy te babeczek. Są niesamowite.
Kiedy poszliśmy za Gwen do kuchni, starałam się ocenić reakcje Andrew'a i Margaret. Oboje wydawali se zaskoczeni. Dla Andrew, to było miłe zaskoczenie. Dla Margaret, nie za bardzo. Nie wydawała się zdenerwowana, po prostu zła jak rozkapryszona dziewczynka. Wyszli do salonu. Nasz trojka skorzystała z okazji i wyszliśmy. − Kłamie – powiedziała Tori - Nie obchodzi mnie jak jest słodka idiotka, nikt nie ignoruje pół tuzina pilnych wiadomości, a następnie wchodzi z jagodowymi babeczkami. − Russell wysłał ją by szpiegowała – powiedział Simon - Coś kombinuje. −
To nie ma znaczenia ,- powiedziałam. - Nieważne o co chodzi, uciekniemy wystarczająco szybko. Wystarczy mieć ją na oku do tego momentu. Mam zamiar wysłać Liz by poszukała drogi ucieczki.
ROZDZIAŁ 38 ZBLIŻAŁAM SIĘ DO SCHODÓW, kiedy zawołał mnie Simon. - Czy możesz dać coś Derekowi? - Szepnął. - To jest w moim pokoju. Poszliśmy na górę. Wyciągnął torbę z ukrycia, i wyjął szkicownik, kartkę złożył na cztery, i podał mi ją. - Daj mu to. I powiedz, że jest w porządku. - W porządku? Simon spuścił wzrok i wzruszył ramionami. – Zrozumie - Po chwili przerwy, spojrzał w górę i ponownie uśmiechnął się. - Zróbmy to teraz i wynośmy się stad. Simon odprowadzi mnie do schodów prowadzących na strych i dach. - Chloe? Simon? -To była Margaret, wołała z dołu. Simon zaklął i spojrzał na mnie.
- Możesz iść?- Powiedziałam. - Naprawdę muszę wysłać Liz, albo nigdy się stad nie wydostaniemy. Pokiwał głową. Wepchnął mnie do najbliższego pokoju i głośno zatrzasnął drzwi wołając - Tutaj! - Muszę z wami porozmawiać. Kroki Margaret rozbrzmiewały na schodach zagłuszane przez uderzenia stóp Simona, szedł w jej kierunku. Oparłam się o drzwi i nasłuchiwałam. - Czy widziałeś gdzieś Chloe?- Zapytała. - Mmm, nie,- powiedział Simon.- Chciała znaleźć spokojne miejsce by dokończyć piśmie. Czy sprawdzałaś na tyłach solarium? Lubi... - Poszukam. Potrzebuje cie, żebyś poszedł do piwnicy i pomógł Tori przynieść dodatkowe krzesła na obiad. - Obiad? Mieliśmy dopiero śniadanie. I mamy wiele krzeseł... - Nie, nie. Przybędzie reszta grupy by dokończyć przygotowania. Andrew pojechał na lotnisko, by przywieść ich, więc potrzebuję was, dzieci do pomocy z krzesłami. - Tori sobie poradzi. - Poprosiłam cię, Simon. -Dobrze,- powiedział Simon, podnosząc głos, aby upewnić się, że usłyszę. – Pójdę po krzesła do piwnicy. Nie zawracałbym tym głowy Chloe. Te krzesła są większe niż ona. Margaret odesłała go na swój sposób, mówiąc, że ma być, aż go wezwie. Trampki Simona uderzały podczas schodzenia w dol schodami. Następnie Margaret zawołała Gwen, która odpowiedziała z dołu. - Muszę porozmawiać z Chloe,- powiedziała Margaret, gdy Gwen doszła. - Mam książkę o nekromancji dla niej. Simon powiedział, że jest gdzieś tutaj. Poszukaj tu a ja wezmę tył. Simon powiedział, że jestem prawdopodobnie w solarium... na głównym piętrze. Spojrzałam, w dól na klamkę. Był tam zamek, z staromodny klucz od wewnątrz. Przekręciłam go tak wolino jak tylko mogłam. I rozejrzałam się. Byłam w jednym z nieużywanych pokoi. Nie było żadnych szaf, ale była garderoba na całej ścianie. Wyglądało, że jest tam wystarczająco dużo miejsca, bym mogła się schować. Gdy szlam w jej kierunku, moje trampki skrzypiały. Zastanawiałam się nad zdjęciem ich, ale podłoga była brudna, i znając moje szczęście szczęście nadepnęłabym na zardzewiałą pinezkę i krzyknęłabym
wystarczająco głośne, aby wszyscy tu przybiegli. Szłam przez pokój. Byłam w połowie drogi do szafy, gdy zatrzymało mnie uderzenie. Rozejrzałam się dookoła. Derek? Nasłuchiwałam. Cisza. Zrobiłam kolejny wolny krok. Potem następny. - Chloe? To był głos Gwen, dziwny szept zza drzwi. Zamarłam. - Chloe? Jesteś tu? - Potem inny, jakby mówiła pod nosem.- Proszę bądź tutaj. Proszę. Spojrzałam na szafę. Była zbyt daleko by cicho do niej dojść. - Chloe? Wiem, że tu jesteś. Rozejrzałam się. Obok mnie był ogromny kredens, przykryty prześcieradłem. Cofnęłam się do niego i przykucnęłam. Drzwi są zamknięte, głupolu. Ona nie może się tu dostać. Nie interesowało mnie to. Jeśli znajdą mnie, ukrywającą się w zamkniętym pokoju, będą podejrzewać, że chciałam uciec. Powinnam iść z Simonem. - Proszę, Chloe.- Jej głos brzmiał jakby była w pokoju. Wyobrażasz to sobie. - Po co wróciłam?- Gwen szeptała - O czym myślałam?- następnie głośniej: - Tutaj jesteś. Dzięki Bogu. Moje serce uderzyło w żebra. Spojrzałam na komodę, ale byłam całkowicie ukryta, materiał zwisał do podłogi, ukrywając nawet moje nogi. Ona blefuje. Nie może cię zobaczyć. Ona nie może... Gwen stanęła przede mną, jej krótkie włosy dziko sterczały dookoła jej bladej twarzy, makijaż rozmazał się, wytrzeszczyła oczy . - Chodź, Chloe. Szybko! Wstałam. – J-ja szukałam... - To nie ma znaczenia. Musisz znaleźć Simona i Tori. Czy wiesz, gdzie są? - W piwnicy, ale- Szybciej!- Sięgnęła do mnie, ale zatrzymała się i cofnęła. -Trzeba ich ostrzec.
- Przed czym? Potrząsnęła głową- Po prostu chodź! Machnęła w kierunku drzwi. Chwyciła klucz i przekręciła. Zatrzymała się. Zamknięte. Drzwi były wciąż zamknięte. - Otwórz je, Chloe. Proszę. Sięgnęłam do Gwen. Odsunęła się, ale nie wystarczająco szybko. Moje palce dotknęły jej ramienia ... i przeszły przez nie. Zakryłam ręką usta. - Nie krzycz, Chloe. Dobrze? Proszę, proszę, nie krzycz. Skinęłam głową. O Boże! Ona jest duchem. Ona nie żyje. Nie może być. Właśnie minutę temu słyszałam jej kroki, kiedy szła korytarzem szukając mnie. I to był ostatni raz, kiedy je słyszałam. Przypomniałam sobie słowa Margaret: Simon powiedział, że jest gdzieś tutaj. Poszukaj tu a ja wezmę tył. Następnie huk. Odgłos upadającego ciała. Margaret zabiła Gwen? To było szalone. Niemożliwe. Jasne, po prostu upadła i skręciła kark, szukając Cię. Przełknęłam. - Margaret - szepnęłam. - Widać, że ta stara torba jest dużo bardziej obrzydliwa niż kiedykolwiek ją o to podejrzewałam – mruknęła Gwen - Nie chciałam żeby sprawy tak się potoczyły. Ja ... słyszałam o czymś. Margaret i Russell. Dlatego nie odbierałam telefonów od Andrewa. Nie chciałam się w to angażować. Ale nie mogłam tego zrobić. Musiałem wrócić, powinnam ostrzec Andrewa, pomóc mu ochraniać was, dzieciaki. Oczywiście to nie był dobry pomysł. Nawet nie doszłam do tej części z ostrzeżeniem. Poszłam w kierunku drzwi.- Derek. Gwen poszła za mną. - Czy jest gdzieś bezpiecznie ukryty? Stanęłam przed nią. - Chloe, czy on jest bezpieczny? Bo jeśli tak, to musisz go tam zostawić. Trzeba ostrzec Tori i Simona. Powiedziałeś, że Margaret ich wysłała.
- Do piwnicy po krzesła. Dla innych, który przybędą dziś po południu. - Nikt inni nie przyjeżdża, Chloe. Sięgnęłam do drzwi. Gdy je od kluczyłam, Gwen prześlizgnęła się przez ścianę . - Uważaj - szepnęłam.– Margaret... - Może mnie zobaczyć. Wiem. Gwen wróciła i pomachał mi, abym wślizgnęła się do sąsiedniego pokoju i zaczekać ponownie. W ten sposób to robiłyśmy– przerzucając mnie z pokoju do pokoju, kierując się do tyłu schodów, kiedy Gwen pokazywała, że można iść. I robiłam tak, jak mówiła, ale w środku byłam całkowicie spanikowana. Wszystko, o czym mogłam myśleć to: Gwen nie żyje, a teraz Simon i Tori są w piwnicy, a Derek na strychu, a ja mam dokonać właściwego wyboru, by dostać się do nich na czas, i mój Boże, co się dzieje? Byłam prawie na schodach, kiedy Gwen skinęła mi żebym się ukryła. Schowałam się pod łóżkiem, zakrywając ustach by nie wdychać kurzu. Obcasy Margaret uderzały w korytarzu. Wydawało mi się, że się oddala. Proszę. Proszę, proszę-Tak! Poszła w dół głównych schodów, wołając -Russella. Russell tu był? O Boże, musiałam ostrzec Dereka. Musiałem dostać się na poddaszeA jeśli stwierdzi, że Simon jest w niebezpieczeństwie, popędzi w dół i da się zabić. Lepiej, gdy myśli iż wszystko jest w porządku. Zamknęłam oczy i odetchnęłam, dopóki moje serce nie zwolniło do galopu. Gwen sprawdziła, upewniając się czy jest bezpiecznie, wtedy pobiegłam do schodów dla służby. Z pilnującą Gwen, pobiegłam w dół po schodach. Stamtąd widziałem uchylone drzwi do piwnicy. Słyszałam Simona i Tori- ten jeden raz byłam szczęśliwa że słyszę ich kłótnie, lecz słyszałem również stłumione głosy Margaret i Russell dobiegające zza zamkniętych drzwi ... drzwi między mną a piwnicą. Gwen poprowadziła mnie do przodu, ostrożnie stawiając krok za krokiem. Słyszałam jak przerywają rozmowę i odgłos kroków, ale ciągle mówili. Byłam trzy kroki od piwnicy, kiedy Margaret czymś kliknęła. Spojrzałem w kierunku piwnicy, ale było za daleko. Podeszłam i pchnęłam najbliższe drzwi. - Nie!- szepnęła Gwen.
Odwróciłam się. Szaleńczo machała do mnie. Następnie, w połowie gestu, zniknęła. Zamarłam tylko na sekundę, wystarczająco długo by usłyszeć jak Margaret naciska na klamkę, popędziłam do kryjówki. I stanęłam jak wryta. Andrew stał po drugiej stronie stolika. Patrzył na mnie, marszcząc brwi. - Chloe?- Powiedział, moje imię powoli, ostrożnie, jakby nie był pewien. - Poczekaj – powiedziała Mrgaret, gdy skrzypnięciem otworzyła drzwi. - Myślałam, że słyszałem, jak ktoś. Oczy Andrew'a rozszerzyły się. Skinął na mnie, wskazując, abym ukryła się za stołem, był długi i solidny, więc nie będę widoczna. Wahałam się tylko przez sekundę, a następnie pobiegłam do niego. Moje tenisówki poślizgnęły się na czymś i próbowałam utrzymać równowagę, ale moja druga stopa też się rozjechała, i przewróciłam się na stolik, rekami uderzając o blat, a kolanami o krawędź. - Znaleźliśmy, Chloe,- powiedziała Margaret zza drzwi, a jej głos był zupełnie spokojny. Spojrzałem w górę, i zobaczyłam Russella podchodzącego do mnie, ze strzykawką w ręku. Wycofałam się, czołgając na drugi koniec stołu - Andrew? -Powiedziałam, patrząc w górę. – Pomocy... Andrewa nie było. Igła wbiła się w tył mojej nogi. Kopnęłam Russella, próbując go od siebie odsunąć. Pokój zakołysał się. Mocno mrugałam, walczą o to by pozostać świadoma. Próbowałam wstać, ale moje ręce obmówiły posłuszeństwa i przewróciłam się na drugą stronę. Uderzyłam w coś miękkiego i przeturlałam się po tym, wylądowałam w ciepłej kałuży. Walczyłam by skupić się i podniosłam ręce. Krew. Leżałam w kałuży krwi. Próbowałam wstać, ale moje mięśnie odmówiły, i osunęłam się na podłogę. Ostatnią rzeczą, jaka widziałam to twarz Andrewa, kilka centymetrów ode mnie, martwe oczy wpatrujące się we mnie..
ROZDZIAŁ 39 ZIMNY METAL DOTYKAŁ mój policzek. Samochód zaryczał w tyle. - Jak poziom cukru we krwi?- Daleki kobiecy głos. Margaret. - Niski - Męski głos, bliżej. Russell. -Bardzo niski. Mogę mu dać zastrzyk z glukozy,
ale tak naprawdę powinien... - Zrób to. - Derek- Teraz głos Simona wydobywał się jak jęk. Moje oczy trzepocząc otworzyły się. Leżeliśmy na podłodze ciężarówki. Simon był kilka metrów ode mnie, jeszcze spał, z wykręconą twarzą z bólu. - I daj mu więcej uspokajających, - zawołała Margaret z fotela kierowcy. - Nie chcę żeby się obudzili. - On naprawdę nie powinien dostać za dużo - Po prostu zrób to. Przymknęłam oczy do szczeliny, żeby nie uświadomili sobie, że nie śpię. Starałam się rozejrzeć bez poruszania głową, ale wszystko, co widziałam to Simona, a nad jego głową, tenisówkę Tori. Derek. Gdzie jest? Moje powieki ponownie się zamknęły. Van zatrzymał. Zimne powietrze ze smrodem spalin doleciało do mnie. Silnik dudnił po czym zamarł. Kolejny huk, jak zamykanie drzwi garażowych. Wiatr zniknął, a wszystko się ściemniło. Następnie zapaliło się światło. Simon stęknął obok mnie. Smród wymiocin wypełnił vana. Otworzyłam oczy, aby zobaczyć go siedzącego, podpieranego przez Russella, który trzymał plastikową torbę dla niego. - Simon- Mój głos zabrzmiał twardo. Odwrócił się. Jego oczy spotkały moje i starały się koncentrować. Jego usta otworzyły się, i szepnął: „Jesteś cała", po czym ucichły, i zgarbił się z powrotem na workiem z wymiocinami. - Co mu dałeś!?- krzyknął męski głos. Znałam ten głos. Zimne palce owinięty się wokół mojego nagiego ramię. Spojrzałem w górę. Twarz Dr Davidoff'a unosił się nade mną. - Wszystko w porządku, Chloe.- Uśmiechnął się.- Jesteś w domu. Strażnik przewiózł mnie przez korytarz na wózku inwalidzkim, z przywiązanymi rekami i nogami. Tori jechał obok mnie, także przywiązana, popychana przez innego strażnika. - Jest to środek tymczasowy,- Dr Davidoff, zapewnił mnie, gdy strażnik przywiązał
mnie do krzesła.- Nie chcemy cie stracić, więc to nasza jedyna alternatywa, dopóki nie będziesz miała czasu, aby to przemyśleć. Dr Davidoff stanął między strażnikami. Za nimi, Margaret i Russell stanęli, gdy rozmawiali z mamą Tori, która nie odezwał się ani słowem do córki, odkąd tu przyjechaliśmy. - Zdecydowaliśmy, że to najlepsze miejsce dla nich - Margaret mówiła. - Muszą nauczyć się wyższego poziomu kontroli niż my możemy im zapewnić. - Twoje współczucie i uwagi, są przytłaczające,- powiedziała Diane Enright -A gdzie chcesz żebyśmy wypłacili ci twoje honorarium za twoich przyjaciół? Czułam chłód w tonie Margaret, kiedy odpowiedział. - Masz mój numer rachunku bankowego. - Nie wyjdziemy, dopóki nie potwierdzimy przelewu – odezwał się Russell - A jeśli masz jakikolwiek pomysł żeby nam nie zapłacić... - Jestem pewny, że podjęliście odpowiednie środki ostrożności w razie takiej konieczności - powiedziała sucho Pani Enright. – List na wypadek jakbyście nagle zniknęli, zdradzający nas wszystkich? - Nie - Powiedziała Margaret -Tylko ktoś czeka na nasz telefon. Kolega z bezpośrednią linią do Nast Cabal ze wszystkimi szczegółami operacji. Jestem pewna, że Pan St Cloud by tego nie chciał. Dr Davidoff tylko zachichotał. - Grożenie Cabalowi Cabalem? Cwane. Ale to nie będzie konieczne - dobry humor zniknął z jego głosu. - Czymkolwiek Pan St Cloud interesuje się w naszej organizacji. Działamy samodzielnie, co oznacza, że nie jesteśmy pod zwierzchnictwem Cabal'a. Zawarliście układ z nami- pokaźna suma w zamian za nasze obiekty i rozwiązanie swojej małej grupy rebeliantów. Zarobiliście to i dostaniecie swoje pieniądze bez potrzeby grożenia nam. Ponownie rzucił im ostrzegające spojrzenie.- Jednakże, biorąc pod uwagę to, że ostatecznie, płacimy wam pieniędzmi Pana St Cloud. Sugeruje, żebyście wyjechali tak daleko jak można, i tak szybko jak to możliwe. Kiedy mama Tori poprowadziła Margaret i Russella daleko, zapytałam o Simona. Nienawidziłem słuchać zadowolenia w głosie dr Davidoff , ale musiałam to wiedzieć. - Zabiorę cie teraz do niego, Chloe-, powiedział, protekcjonalnym tonem luźnowesołym który znałam zbyt dobrze. Jego głos mówił Zobacz, jacy dobrzy dla ciebie jesteśmy. A zobacz jak ty nas traktujesz. Chcemy tylko pomóc. Moje paznokcie wbiły się w oparcia wózka. Dr Davidoff szedł dalej i otworzył drzwi. Pojechaliśmy w gore windą i znaleźliśmy się w pokoju obserwacji z widokiem na sale operacyjne. Spojrzałem w dół na błyszczący metal stołu operacyjnego i tace z błyszczącymi metalowymi narzędziami, zapadłam się mocniej w fotel.
W pokoju była kobieta, z dala od okna obserwacyjnego, widziałam tylko, smukłe ramię w fartuch. Drzwi do sali operacyjnej otworzyły i weszła siwa kobieta. To była Sue, pielęgniarka, która spotkałam poprzednim razem jak tu byłam. Wtoczyła nosze. Simon leżał na nich, owinięty w pasie. - Nie!- Rzuciłam się na szybę. Dr Davidoff zachichotał. - Nawet nie chcę wiedzieć, co masz na myślisz, Chloe. Monitujemy Simona przez podłączenie go do IV. Będąc cukrzykiem, łatwo jest się odwodnić przez wymioty. Nie chcemy, ryzykować, podczas gdy środek uspokajający jest nadal w jego brzuchu . I nic nie powiedziałam, tylko spojrzał w dół na Simona, moje serce dudniło. - Taka jest procedura, Chloe. A to na co patrzysz, po prostu jest naszym pokoem medycznym. Tak, jest przystosowany do operacji, ale tylko dlatego, że jest wielofunkcyjną salą. - Pochylił się i szepnął.- Jeśli przyjrzysz się bliżej, założę się, że zobaczysz kurz na tych narzędziach. Mrugnął, genialny wujek omamia głupią dziewczynkę, i chciałam,- nie wiem, co chciałam zrobić, ale coś w moim wyrazie twarzy sprawiło, że się cofnął, ale tylko na sekundę, genialny wujek zniknął. Nie byłam już posłuszną Chloe którą pamiętał. Byłoby bezpieczniej, gdybym nią była, ale nie mogłam już udawać. Wyprostował się i odchrząknął. -Teraz, jeśli spojrzysz tam ponownie, Chloe, uważam, że zauważysz kogoś znajomego. I zwrócił się ku Simon'owi, wciąż leżącego na noszach, blady jak prześcieradło którym był przykryty. Słuchał kobiety w fartuchu, ale mogłam tylko zobaczyć ją od tyłu. Była szczupła, poniżej średniej wysokości, z blond włosami. I to, że włosy, przekrzywiły się gdy pochyliła się nad Simon, zaparło mi dech w piersi. Dr Davidoff zapukał w okno. Lekarka spojrzała w górę. To ciocia Lauren. Zasłoniła oczy, jakby nie widziała przez przyciemniane szyby. Potem odwróciła się do Simona: mówiąc, gdy skinął głową. - Twoja ciotka popełniła błąd,- powiedział Dr Davidoff– Byłaś taka zdenerwowana, gdy cię tu sprowadziliśmy, że wpadła w panikę. Była pod dużą presją i podjęła kilka złych decyzji. Teraz to rozumie. Rozumiemy i wybaczamy jej. Jest mile widzianym członkiem zespołu, po raz kolejny. Jak widać, wróciła do pracy, szczęśliwa i zdrowa, nie jest zamknięta w celi lub w czymkolwiek tak strasznym co sobie wyobrażałaś.
Spojrzał na mnie.- Nie jesteśmy potworami, Chloe. - A gdzie Rachelle?- Głos Tori sprawił, że podskoczyłam. Siedziała na krześle obok mnie, ale zapomniałam, o jej obecości.- Jest następna szczęśliwe powracającym przyjacielem, racja. Kiedy dr Davidoff nic nie powiedział, wyraz wzgardy spadł z twarzy Tori. - G-gdzie jest Rae?- Zapytałem. – O-ona jest tutaj, prawda? - Została przeniesiona,- powiedział. - P-przeniesiona? Zmusił się by jego głos brzmiał jałowo.- Tak. Laboratorium jest ciężkim miejscem do życia dla szesnastoletniej dziewczyny. Było to tylko tymczasowe mieszkanie, co zostałoby wam wyjaśnione, gdybyście pozostały tu na tyle długo. Rachelle został przeniesiona do -Zaśmiał się.- Nie będę mówić siedziby głównej, bo zapewniam was, że to niema nic wspólnego z Lyle House. To jest bardziej jak szkoła z internatem. Bardzo szczególna szkoła z internatem, tylko dla sił wyższych. - Niech zgadnę- powiedziała Tori– Można się tam tylko dostać przez magiczne powiązania. Myślisz, że jak głupie jesteśmy? - Uważam, że nie jesteście głupie w ogóle. Uważam, że jesteście wyjątkowi. Są ludzie, jak odkryłyście, którzy myślą, że specjalne oznacza niebezpieczne, dlatego stworzyliśmy szkolę żeby się uczyć i chronić. - Xavier School dla utalentowanych młodych ludzi,- powiedziałem. Uśmiechnął się do mnie, ignorując zupełnie brak przekonania w moim głosie.Dokładnie, Chloe. Tori rzuciła na niego spojrzenie.- A jeśli wszyscy będziemy bardzo, bardzo grzeczni, pojedziemy tam i będziemy żyć z Rae i Liz i Brady. Amber też tam jest? - W rzeczy samej... - Kłamiesz! Ton głosu Tori sprawił, że drgnął. Puste krzesła brzęczały i strażnicy obejrzeli się na nie, sięgnęli po broni. Ledwo to zauważyłam. Wszystko, o czym mogłem myśleć, to: Rae. Nie, proszę nie Rae. - Liz nie żyje,- powiedziała Tori- Spotkaliśmy jej ducha, widzieliśmy jak rzuca przedmiotami, wykorzystuje swoje moce. Nawet moja matka ją widziała. Wiedziała, że to Liz. Och, ale nie wspomniała o tym? Dr Davidoff wyciągnął swój pager i nacisnął przycisk, bez wątpienia wzywał mamę
Tori, po chwili pojawił się na jego twarzy wyraz żalu i smutku. - Nie byłem świadomy, czy wiecie prawdę o Liz - powiedział ostrożnie. - Tak, przyznaję. W nocy gdy przywieźliśmy Liz z Lyle House wydarzył się wypadek. Nie powiedzieliśmy żadnemu z was, bo wszyscy jesteście w bardzo kruchym stanie. - Czy wyglądam na kruchą?- powiedziała Tori. - Tak, Victorio, tak wyglądasz. Wyglądasz na wściekłą i zrozpaczoną i bardzo wrażliwą, i to jest całkowicie zrozumiałe, skoro uważasz, że zabiliśmy twoja przyjaciółkę. Ale nie. - Co z Bradym?- Zapytałam. - Chloe widziała też, jego ducha - ciągnęła Tori- Tutaj. W laboratorium. Powiedział, że została przyprowadzony by z tobą porozmawiać, widział ciotkę Lauren, a następnie puf, koniec gry. Jego wzrok śmigał ode mnie do Tori, oceniając szanse, czy Tori miała jakiś dowód również na śmierć Brady'iego. - Chloe wciąż była pod wpływam Śródków uspokajających- powiedział.- Miała również w organizmie środki odurzające, aby powstrzymać ją przed widzeniem duchów, jeden z tych leków mógł spowodować halucynacje. - Jak może mieć halucynacje o chłopaku którego nigdy nie spotkała? Chcesz żeby ci go opisała, ponieważ to wyglądało mi całkowicie na Bradego. - Jestem pewien, że Chloe widziała jego zdjęcie, nieważne czy to pamięta, czy nie. Brady był bliski Rachelle. Prawdopodobnie opisała go... - Masz wyjaśnieni na wszystko, prawda?- powiedziała Tori - Świetnie. Brady, Rae, Amber i wszyscy żyją długo i szczęśliwie w super szkole z internatem. Chcesz nas uspokoić? Zadzwońmy do nich. Jeszcze lepiej, zwołajmy konferencje wideo. Nie mów mi, że nie możesz tego zrobić, bo wiem, że mama ma sprzęt. - Tak, mamy i damy Wam porozmawiać z nimi tak szybko, jak… - Teraz! - krzyknęła Tori. Iskry skakały po jej rękach. Puste krzesła kołysał się. Jedno rozbiło się o ścianę. Jeden ze strażników wyciągnął broń. - Chcę zobaczyć ich teraz! Rae i Brady i Amber - Możesz sobie chcieć, tylko czego sobie chcesz, Miss Victorio -. Drzwi otworzyły się i matka Tori weszła - Ale twoje chcenia już nie są istotne. Straciłeś do tego prawo, kiedy uciekłaś. - Więc nadal rozpoznajesz mnie, mamo? Uff. Myślałam, że może zmieniłam się tak
bardzo, że zapomniałaś, kim jestem. - Och, poznaję cię, Victoria. Ciągle jesteś tą samą zepsutą księżniczką, która uciekła od swoich obowiązków w zeszłym tygodniu. - Obowiązki? Tori zacisnęła pięści i jej moce wystrzeliły. Mój strażnik rzucił się do przodu, ale dr Davidoff machnął mu by się cofnął i skinął na innych by odłożyli broń. Tori wstała. Jej włosy, podniosły się i iskrzyły. - Uśpić ją- krzyknęła Pani Enright- Jeśli nie może się zachowywać. - Nie, Diane,- powiedział Dr Davidoff -Musimy nauczyć się obchodzić z wybuchami Victori bez uciekania się do leków. Tori, rozumiem, że jesteś zdenerwowana. - Naprawdę? - wykrzyczała - Czy na pewno? Zamknąłeś mnie w Lyle House i powiedziałeś mi, że jestem chora psychicznie. Wpychałeś pigułki w moje gardło. Zamordowałeś moją przyjaciółkę. To ty wpakowałeś mnie w to genetycznie zmodyfikowane szaleństwo, i jeszcze śmiesz mi mówić, że to moja wina! Uderzył pięściami w oparcie. Śruby rozpadły się, pozwalając jej zrobić krok do przodu. - Czy to cię denerwuje? - Powiedziała.- To nic. Uniosła ręce. Kula energii pojawiła się między nimi, powiększając swoja objętość od grochu, i coraz bardziej rosła i rosła .... - Wystarczy, Victorio - powiedział Dr Davidoff - Wiemy, że jesteś bardzo silna. - Nie masz pojęcia, jak potężna jestem.- Rzuciła kulę energii w powietrze, gdzie rozpadła się, strzelając iskrami.- Ale mogę pokazać. Za Tori, jej matka odsunęła się by zejść z widoku, gdy wszyscy patrzyli na Tori. Usta Pani Enright poruszały się w zaklęciu. Otworzyłam usta, żeby ostrzec Tori, ale grom z ręki matki, prześlizgnął się koło Tori trafiając prosto w klatkę piersiowa strażnika. Strażnik upadł. Dr Davidoff, pani Enright, oraz drugi strażnik podbiegli do jego boku. - On nie oddycha,- powiedział strażnik. Spojrzał na doktora Davidoff'a, szeroko otwartymi oczami.- On nie oddycha. - O mój Boże - Pani Enright powoli odwrócił się do Tori.- Co zrobiłaś? Tori skoczyła zaskoczona – Ja nie... - Idźcie po dr Fellows - Dr Davidoff krzyknął do strażnika. -Szybko.
- Nie zrobiłam tego - powiedziała Tori – Nie. - To był wypadek - szepnęła jej matka. - Nie, ja tego nie zrobiłam. Przysięgam na Boga - Ona ma rację.- Wszyscy spojrzeli gwałtownie na dźwięk mojego głosu. Spojrzałam w twarz pani Enright.- Tori nie rzuciła tego zaklęcia. Ty to zrobiłaś. Widziałam cię jak rzucasz… Nagłe uderzenie przeszło przed mój policzek, jakby niewidzialna pieść, tak mocno, że mój wózek inwalidzki cofnął się. Krew trysnęła z mojego nosa. - Tori!- Pani Enright powiedziała – Przestań! - To nie ja... Tori zamarła, złapana w wiążącym zaklęciu. Pani Enright zwróciła się do dr Davidoff.- Czy teraz widzisz o co mi chodzi? Jest całkowicie poza kontrolą. Mylą jej się wrogowie i przyjaciele, nie zdaje sobie sprawy, z tego co robi. - Powstrzymajcie ją - powiedział. -Wezmę Chloe do swojego pokoju.
ROZDZIAŁ 40
I TAK, PO TYGODNIU UCIECZKI, skończyłam dokładnie tam, gdzie zaczęłam. W tym samym pokoju. Leżąc na tym samym łóżku. Sama. Dr Davidoff wywiózł mnie zanim strażnik przyprowadził Ciocie Lauren. Myślałam, że chce opatrzyć mój zakrwawiony nos, ale on po prostu przyniósł mi wilgotną ściereczkę i czystą koszulę z mojej szafy, która miałam w Lyle House, powiedział, że zobaczę się z ciotką tak szybko jak się wyczyszczę i będę gotowa do słuchania. A w nagrodę, spędzę czas z ciotką, która znów- stała -się -zdrajcą co nie było tak naprawdę motywujące. Przez ostatnie tygodnie, marzyłam o dniu, w którym tu wrócę i ratuje ciocie Lauren i Rae. Teraz tutaj jestem, a nie ma nikogo, do ratowania. Ciocia Lauren wrócił do pracy. Rae nie żyje. Ścisnęłam mocnej już zamknięte oczy, ale łzy i tak spływały mi po policzkach. Powinnam mocniej spróbować przekonać Rae by ze mną uciekła. Powinnam wrócić po nią wcześniej. Rae nie żyła. A Tori była obok. Jej matka zamordowała strażnika, by ją oskarżyć. Nie
mogłam zrozumieć tego zła, ale wiedziałam, co to znaczy. Diane Enright chciała by jej córka nie żyła. Uważała, że jej odpowiedzialnością, jest zniszczyć zagrożenie. Tori umrze a ja nie będę daleko w tyle. A co z Simon? A z Derekiem? Otarłam łzy i usiadłam. Miałam dwa wyjścia: uciec lub zaakceptować swój los. Nie akceptowałam go. Ani teraz, ani nigdy. Rozejrzałam się dookoła i co mogłam zauważyć. W pokoju, nic się nie zmieniło. Jeśli chodzi o mnie, wszystko co miałam to ubrania które miałam na sobie shirt i nowe dżinsy, jeszcze z plamami krwi Andrewa. Starałam się o tym nie myśleć. Poklepałam się po kieszeni, licząc że mój nóż sprężynowy nadal w niej był. Zniknął. Jednak w jednej kieszeni coś trzeszczało. Kartka. Wyciągnęłam ją i rozwinęłam. Kiedy przypomniałam sobie, że ten rysunek Simon dał Derekowi, zaczęłam ponownie go składać, ale już zdążyłam zobaczyć , co tam było - szkic mnie przykucniętej obok czarnego wilka, moje ramię było wokół jego szyi, i przypomniałam sobie, co powiedział Simon: "Daj mu, to. I Powiedz, że jest w porządku. " Moje oczy zakuły. Drżącym głosem powtórzyłam wiadomości i złożyłam kartkę z powrotem do kieszeni. Potem wyprostowałam się i ostro potrząsnęłam głowa. Miałam jeszcze jednego bardzo dużego asa w rękawie. Wyciągnąłem nogi na łóżku, zamknęłam oczy, i wezwałam pół-demona. Ledwie chciałam zakończyć wzywanie jej, gdy ciepłe powietrze załaskotało czubek mojej głowy. - Cóż - szepnął dzwoniący głos - to wygląda bardzo znajomo. - Potrzebuję twojej pomocy. - Teraz, to coś nowego. I dodam, że bardzo mile widziane. Pierwszą rzeczą, jaką musisz zrobić, to mnie uwolnić. Wtedy rozpętamy tam piekło dla wszystkich, którzy nas skrzywdzili. - Uwolnię cię po tym jak mi pomożesz. I pominiemy te część z-rozpętaniem-piekła. - Och, ale to taka radości. Cały ten ogień, siarka i rzeka lawy. Demony bijące skrzydłami i dolewające oliwy do ognia -ucichła, po czym westchnęła.- Sarkazm nie jest znany wam młodym i naiwnym, prawda? Chodziło mi o przenośnie. Siej spustoszenie, jeśli będzie trzeba. Zniszcz naszych wspólnych wrogów. - Bez niszczenia. - Zepsujesz mi całą zabawę, prawda? Świetnie. Uwolnij mnie, i... - Po tym jak mi pomożesz. - Szczegóły, szczegóły. Przypuszczam, że chcesz ponownie uciec. Nie jestem pewna, dlaczego, biorąc pod uwagę, że raczej jesteś we właściwym miejscu. Ciągle
tu wracasz. Spojrzałam w jej kierunku.-Tak, chcę Twojej pomocy w ucieczce, ale również uwolnimy Simona i Tori, a jeżeli Derek jest tutaj, jego także. - Zakładając, że masz na myśli chłopca wilkołaka, to nie przeszedł przez te drzwi odkąd odszedł rok temu. A jeśli go przyprowadzą, to ujmę go w planie. Jestem niczym, jeśli nie będę uczciwa w moich kontaktach z ludźmi. Widziałam wystarczająco, dużo złych-paktów-z-demonami w horrorach, by wiedzieć, że muszę mieć żelazną umowę. Problem w tym, że nie wiedziałam dokładnie, co chce żeby ona zrobiła. Uwolnić mnie, na pewno. Ale jak? Nic zaskakującego, wpadła na pewien pomysł. Również nic dziwnego, że mi się nie spodobał. - Nie ma innego sposobu? - Zawsze jest inny sposób. Osobiście wolałabym, czarownice Diane Enright. Bardzo lubię czarownice, ale wydaje mi się, że już o tym mówiłam. Prawda, nadal żyje, ale tą przeszkodę łatwo pokonać. Powiedz straży, że chcesz z nią rozmawiać, a ja załatwię resztę. Skręcenie karku jest najprostszą metodą, ale są małe szanse, że się na to zgodzisz, wiec ... - Nie - Wtedy należy wrócić do mojej pierwotnej propozycji, prawda? Minutę później, klęczałam na dywanie, i robiłam coś czego przysięgałam, że nigdy nie zrobię. Zwracałam ludzkiego ducha do ciała. Teraz jednak, był to jedyny sposób, który znałam by samemu nie stać się zwłokami. Skupiłam się na przypomnieniu jego twarzy, wzywałam go z powrotem. - Jeszcze trochę- mruknął pól-demon - Tak, to jest to. Teraz wezwij go do siebie. Zrobiłam tak. Aż krzyknęłam. - Wszyscy są w sali konferencyjnej,- powiedział pól-demon, jakby czytał w moich myślach. – przyprowadź go szybko. Minutę później, kliknęła blokada zamka. Drzwi otworzyły się. A tam stał martwy strażnik Pani Enright. Wcześniej, po prostu był "strażnikiem". Nie znałam jego imienia. Nie chciałam. Musiałam walczyć by przypomnieć sobie jego twarz do przywołania. Był tylko anonimowym sługą w Edison Group. A teraz, kiedy rozpaczliwie chciałam zdepersonalizować go ponownie, niestety teraz widziałam człowieka. Młodego. Krótkie brązowe włosy. Piegi. Ślady po trądziku na policzku. Czy był dużo starszy ode mnie? Przełknęłam i popełnił błąd podnosząc na niego oczy. Brązowe oczy,
ściemniały z wściekłości i nienawiści. Odwróciłam wzrok. Wciąż miał kartę klucz w ręku, podniósł ją, i spojrzał na nią. Kolejny błąd. Obrączka błyszczała mu na palcu. O Boże, on miał żonę. Dzieci? Może niemowlę? Które, nigdy nie zobaczy... Ścisnęłam już zamknięte oczy. Nie miałaś nic wspólnego z jego śmiercią. Ale zrobiłam coś, przez co czułam się źle. Ja przywołałam go do życia. A gdy spojrzałam na jego twarz, widziałam jak straszne to było, nienawiść, wściekłość, obrzydzenie. - Zamknij drzwi- szepnął Pół-demon. Zrobiłam tak. Strażnik obserwował mnie, mrużąc oczy, nadal trzymał podniesioną kartę i byłby zachwycony, gdyby wpakował ją w moje gardło. Patrząc na mnie, krztuszącą się. Kiedy mówił, jego słowa były zniekształcone. -Cokolwiek chcesz ode mnie, nie zrobię tego. Pół-demon zaśmiał się. -Więc nie wiesz zbyt dużo o nekromantach, a szczególnie o tym jednym.- Powiedziała, choć nie mógł jej usłyszeć. - Nie chcę nic- powiedziałam. -Przykro mi. - Przykro ci? - Splunął słowami i zrobił krok w moim kierunku. Jego płaszcz rozchylił się, pokazując zwęgloną dziurę w jego piersi. Smród spalonego mięsa uniósł się. Zakryłam, usta bo wypełniały się żółcią. Ponownie zrobił krok w moim kierunku. - Stop- powiedziałam, drżącym głosem. Zrobił to, i stał tam, dźgając mnie palącym wzrokiem. - Radziłabym wziąć broń- powiedział pół-demon – Tak dla bezpieczeństwa. Spojrzałam w dół. Jego palce opierały się o kolbę pistoletu. - Nie ruszaj się, - powiedziałam. Wyciągnęłam pistolet. - Wykorzystasz mnie do ucieczki, prawda? Nie zrobisz tego. Należysz tutaj. Mieli rację. Jesteście potworami. Mam nadzieję, że zabiją was wszystkich. - uśmiechnął się szyderczo do mnie.- Nie, tak naprawdę, to mam nadzieję, że cię nie zabiją. Mam nadzieję, że cię zamknąć i będą eksperymentować na tobie. Kłuć i ciąć aż będziesz
chciała być martwa. Tydzień temu, te słowa by mnie drażniły. Dzisiaj nie czułam z jego strony zagrożenia, i nie miałam zamiaru uciekać od tego, co miałam do zrobienia. Powiedziałam mu, żeby usiadł. Zrobił to. Nie miał wyboru. Potem uwolniłam duszę, przewidując wymianę a nie uwolnienie. Zamknęłam oczy, siedziałam ze skrzyżowanymi nogami, naszyjnik na podłodze leżał centymetr od mojej ręki. Zmusiłam go, żeby to zrobić. Proszę zadziałaj. Tylko... - Cóż , tak lepiej- powiedział strażnik, jego bełkot zastąpił dziwnie muzyczne brzmienie. Odchrząknął.- Nie, teraz jest lepiej, -powiedział w swoim normalnym głosem. Chwyciłam naszyjnik. Strażnik wydał dziwaczny śmiech. Jego oczy świeciły na pomarańczowo. Mrugnął i wzruszył ramionami, a następnie ponownie odchrząknął jego śmiech pogłębił się. Oczy stały się czarne, a potem brązowe. - Przeszłam test? - zapytał pół-demon z wnętrza ciała. Wzięłam pistolet z podłogi. Pół-demon roześmiał się. -Czy naprawdę myślisz, że cię zastrzelę i skaże się na wieczności w gnijących śmiertelnym wiezieniu? Jestem twoim niewolnikiem tak samo jako śmiertelny, i obiecuję, będę posłuszna bez nieprzyzwoitego skomlenia. Wstałam, nadal trzymając pistolet w ręku. - Proponuję go zachować – powiedziała.- Ale musisz znaleźć miejsce, by go ukryć. Wsadziłam go z tylu za pasek spodni. Za każdym razem gdy widziałam to na dużym ekranie, przewracałam oczami, myśląc, "Jeden zły ruch i możesz strzelić sobie w tyłek." Ale teraz, było to jedyne miejsce, o jakim mogłam pomyśleć. Gdy zsunęłam koszulkę, palce mi drżały. Wzięłam głęboki oddech. - Tak, wiem,- powiedział pół-demon- To nie było mile doświadczenie, ale przynajmniej miał o co być zły. Kiedy spojrzał na niego jego brwi podniosły się łuk.- Czy raczej był wdzięczny? Szczęśliwy z zmartwychwstania? Szczęśliwy, że może spędzić kilka ostatnich minut z rodziną? Miała rację. Pociągnęłam za koszulkę w dół po raz ostatni, a następnie palcem przeczesałam włosy. - Wyglądasz cudownie, kochanie - powiedziała, i wskazała palcem na drzwi. Możemy? - Umilkła - Spróbujmy jeszcze raz.- Jej głos stał się głębszy. – Gotowa by iść, dzieciaku?
Byłam.
ROZDZIAŁ 41 JAK DEMI-DEMON powiedział, wszyscy główni gracze byli na spotkaniu. Biorąc pod uwagę jak niechętnie lubili przyznawać się do problemów, mieliśmy nadzieję, że nie wpadną na pomysł, aby poinformować wszystkich innych strażników o śmierci ich kolegi, więc jeśli kogoś spotkamy, aby nie zdziwił się, gdy zobaczy go chodzącego po budynku. Jak się okazało, korytarz był pusty. Udało się wejść do biura bezpieczeństwa bez spotkania lub usłyszenia nikogo. Drzwi były otwarte. Pół-demon otworzył je. Strażnik siedział w środku, plecami do nas, obserwując ekrany. Stanęłam za pół-demonem, ale gdy strażnik odwrócił się, moje serce podskoczyło z przerażenia. Był jednym z tych, którzy byli z nami wcześniej. Cofnęłam się by zejść mu z oczu, i przycisnęłam się do ściany na korytarzu. - Hej, Rob - powiedział pół-demon. - Nick? - Powiedział strażnik. Jego krzesło zapiszczało na podłodze, jakby miało się rozpaść.- Myślałem, że jesteś... - Tak, byłem- powiedział pół-demon - Widać, potrzeba więcej niż zaklęcie czarownicy by mnie zabić. Niezależnie od tego, co szaman Phelps ( z kontekstu wynika, że to nazwisko), myślał. - Wezwano Phelpsa? – powiedział Strażnik.- Nie sądziłem, że to zrobią. Dr Fellows jest dobra, ale ... - Ona nie jest szamanem uzdrowicielem. Choć dużo przyjemniejsza dla oka niż stary Phelps. Oboje zaśmiali się z tego. - W każdym razie, wróciłem z powrotem do akcji, i to że byłem bliski śmierci nie zwalnia mnie z reszty dyżuru. Wołają cie na górę do głównych drzwi. Trudy jest nerwowa z powodu powrotu tych. - Wcale jej się nie dziwie. Osobiście nie wiem, dlaczego nadal próbują ich zrehabilitować. Po tym, co ten bachor ci zrobił jestem gotowy, zamknąć je i wyrzucić klucz. Przynajmniej pójdę dotrzymać towarzystwa Trudy.- buty skrzypnęły, a następnie wciągnął powietrze: -Co to za zapach? - Zapach? - Jakby coś się spaliło.
- Tak. Myślę, że Trudy znów spaliła popcorn w mikrofalówce. - Nie, to nie popcorn.- Kolejny pisk butów. -To pochodzi z... Sapniecie. Potem uderzenie spadającego ciała. Zajrzałam do pokoju. Pół-demon ciągnął strażnika do rogu. - Czy widzisz ducha, dziecko?- Zapytała, nie odwracając się. - N-nie -Co oznacza, że nie jest martwy, prawda? - Ukryła go za krzesłem. A następnie wzięła moje ręce i przycisnęła je do jego szyi, gdzie bił silny puls. - Dajesz mi szansę na wolność, pierwszą jakakolwiek miałam. Czy myślisz, że to zepsuję? Spojrzała na strażnika, a następnie przejechała chytrym spojrzeniem na mnie.- Mimo to, jest doskonała okazja do uzyskania o wiele bardziej odpowiedniego ciała niż ten co mamy, nikt nie myśli, że jest martwy . I spojrzałam na nią. Westchnęła. - W porządku. Znajdź swoich przyjaciół . Sprawdziłam, monitory, podczas gdy ona pilnowała drzwi. Nie było śladu Tori, ale nie oczekiwałam tego, oznaczało to jedynie że znajdowała się w jednej z cel bez kamer. Znalazłam Simona, nadal w Sali operacyjnej, wciąż przywiązany, z IV w ręku, bez oznak straży. Sprawdziłam inne ekrany. Dr Davidoff był w sali konferencyjnej z panią Enright, Sue, strażnikiem Mikem, i dwoma innymi. Byli pochłonięci rozmową. Pozostałe pokoje były ciemne, wszystkie oprócz jednego, który nie był większy niż moja szafa w domu, zagracony podwójnym łóżkiem, małym biurkiem i krzesłem. Ktoś siedział przy biurku, pisał, ze spuszczonymi włosami tak nisko jak się dało by zakryć widok kamerze. Widziałem tylko bark i ramię, ale rozpoznałam ciemną purpurową bluzkę z jedwabiu. Byłam z ciocią Lauren, kiedy kupiła ją tej zimy. Kobieta wstała i nie było żadnych wątpliwości. To była ciotka Lauren. Zawołałam pół-demon i wskazał na ekran. - Co to jest, za pokój i dlaczego jest tam moja ciocia? - Dlatego, że była niegrzeczna. Najwidoczniej, bycie w zamknięciu jest u was rodzinne. Była zamknięta w zwykłej celi na dzień przed tym jak próbowała uciec. Postanowili, że potrzebuje więcej bezpośredniego nadzoru. - Wiec jest więźniem? - Pomogła ci uciec. Myślałaś, że wzniosą fanfary ku jej czci? Ofiarują kozę lub dwie?
- Powiedzieli, że zmieniła zdanie i przyznała się, że popełniła błąd. Pół-demon roześmiał się.- I uwierzyłaś im? Oczywiście, że tak, ponieważ zawsze byli z wami całkowicie szczerzy. Moja twarz poczerwieniała. - Tak, starali się uzmysłowić błąd w jej rozumowaniu,- powiedział pół-demon Zaoferowali immunitet, przebaczenie i dodatkowe pieniądze. Jest bardzo wartościowym członkiem zespołu. Ale odmówiła. -Spojrzała na mnie i westchnęła Przypuszczam, że ją też chcesz ratować. Skinęłam głową. - No to zaczynajmy z tym. Chwyciłam ją za ramię, zanim odeszła. - Rae. Dziewczyna pół-demon władająca ogniem. Powiedzieli, że została przeniesiona. Czy tu jest? Pół-demon zawahał się, a gdy mówiła, nie było miękkość w jej głosie. -Nie, dziecko. Nie ma jej tutaj. I nie wiem, co się z nią stało, więc nie pytaj mnie. Była tu wieczorem, a rano już jej nie było. - Zabili - Nie ma na to czasu. Twoi przyjaciele czekają i oni -, wskazywała na dyskutującą grupę Edison - nie będą tam wiecznie. Najpierw uwolniliśmy Tori. Starałam się ją przygotować na szok. Gdy zobaczy chodzącego martwego człowieka, ale ujrzała go, a po ułamku sekundy zdziwienia, powiedział:- Dobry pomysł. Chciałam wyjaśnić, że nie stworzyłam strażnika sługi zombie, ale pół-demon już był przy następnych drzwi, sprawdzając trzecią cele, na prawo od Tori. Zdecydowałam, że jeśli Tori nie przeszkadzało wskrzeszanie umarłych do użytku osobistego, to nie było naprawdę żadnego powodu, by mówić jej, że w sumie zawarłam układ z demonem. Nie zadziałało to tak dobrze, z Simonem, który wiedział, że nie będę nonszalancko kontrolować zmarłych. I nie mogłam skorzystać z wymówki nie-mamy-czasu-by-towyjaśnić, ponieważ mieliśmy, – podczas gdy dołączaliśmy go od IV, bandażowania go i szukania jego butów, pół-demon pilnował drzwi. Więc powiedziałam mu prawdę. Tori przyjęła to spokojnie. Zaczęłam myśleć, że Tori wszystko przyjmie ze spokojem. Simon przez chwile nic nie powiedział, ale zaczęłam się przygotowywać na coś w stylu Czyś ty zwariowała? ale to był Simon. On tylko ześlizgnął się z łózka, kucną
obok mnie, gdy szukałam pod stołem jego butów, i szepnął: - Wszystko w porządku?I wiedziałam, że to tyczy się części o wskrzeszaniu umarłych, a kiedy kiwnęłam głową, popatrzył w moją twarz i powiedział:- Dobrze. - Zapewniłam go, że jestem ostrożna z pół-demonem i powiedział: "Wiem, ale musimy cały czas uważać.- I tak było.
ROZDZIAŁ 42 - NASTEPNY PRZYSTANEK, kochana ciocia Lauren - drażnił się Pół-demon - Potem prosto do najbliższego wyjścia i - uśmiechnęła się - wolność dla wszystkich. - Nie wszystkich.- Tori spojrzała na mnie, kiedy szliśmy. - Musimy pobrać pliki projektu. Istnieją tam inne dzieciaki które myślą, że są chore psychicznie, jak Peter i Mila. Plus inni, którym może jeszcze nie ujawniły się ich moce. Peter był w Lyle House, kiedy przyjechałam i został wypuszczony, zanim uciekliśmy. Nie znałam Mily, wiedziałam tylko, że była tam przede mną, została "zrehabilitowana" i wysłana z powrotem do domu. - Chciałabym, zdobyć te pliki - powiedziałam. - Ale nie mamy czasu żeby się włamać i je wydrukować. Tori wyciągnęła PenDrive'a z kieszeni. Nawet nie zamierzałam pytać, skąd go wzięła. - Masz hasło Dr Davidoff - powiedziała.- Mamy dostęp do jego biura. Mogę pobrać pliki, gdy ty pójdziesz po ciocie. - I musi tam być telefon - powiedział Simon- Mogę ponownie spróbować skontaktować się z tatą. Mieli rację. Będę żałować jeśli uciekniemy bez tych nazwisk. Ale bardziaj będę żałowała, jeśli ponownie nas zamkną i zmarnujemy szansę by powiedzieć panu Bae, gdzie jesteśmy. Weszliśmy do biura. Wymagało to dodatkowego kodu, lecz pół-demon go znał. Potem powiedziałam, że pół-demon i ja, pójdziemy po moją ciotkę i wrócimy. - Tak, więc czarownik zostanie z siostrą?- Zapytał pół-demon. - Siostrą? - powiedział Simon - Ona nie jest... - Siostra w sensie czarów - powiedziałam szybko do niego. – O to jej chodziło. Kiedy byliśmy wystarczająco daleko, szepnęłam: - Więc ojciec Simona naprawdę jest ojcem Tori? - Najbardziej strzeżona tajemnica w budynku.- Jej śpiewny ton mieszał się z mrukliwym głosem strażnika. – A to, moje dziecko, dużo tłumaczy.
- To chyba wyjaśnia, dlaczego jej mama wystraszą się, kiedy Tori przyznała, że lubi Simona. - Och, byłoby to niewygodne. Ale również lekcja dla ciebie, aby utrzymać to w tajemnicy. Wrócą po was i będą polować na najbardziej nieprzyjemne sposoby. A to że nie będzie czuła jakichkolwiek wyrzutów sumienia, to zupełnie inna sprawa. Ona ma moralność Sukuba. Muszę przyznać, że to było dość zabawne, obserwować jej próby uwiedzenia czarnoksiężnika. To musiało zaboleć jej ego, kiedy się nie powiodło. - Nie udało?- Powiedziałam, gdy skręcałyśmy za róg.- Ale jeżeli Tori jest jego córką, to oczywiste. - Oczywiste nic. Czego was uczą dzieci w szkole, w tych czasach? Sex nie jest jedynym sposobem rozmnażania sie. Prawdopodobnie najbardziej przyjemnym, ale jeśli to zawiedzie, a masz dostęp do kompletnego laboratorium, każdy pretekst do pozyskania niezbędnych płynów ustrojowych... - Aaaaa, to. Dzwonek alarmowy zabrzmiał tuż nad moją głową. - Myślę że czas minął- mruknął pół-demon. Otworzyła najbliższe drzwi kartą kluczem i wepchnęła mnie do środka, wyślizgując się za mną. - Moja ciotka. - Nic jej nie jest. Jest tylko kilka drzwi dalej, bezpieczna. Jesteś gołębiem, który nie jest w jej kojcu. Pół-demon poprowadził mnie przez pokój do drugich drzwi, otwierających się na duży schowek. Wprowadził mnie do środka. -Simon i Tori. - Jak sądzę, są w posiadaniu działających uszu i mózgu. Usłyszą alarm i ukryją się, a to jest tym co my musimy zrobić. Gdy weszła do szafy ciało strażnika upadło. Upadłam na kolana obok niego. - Wierzę, że zauważysz, że jest jeszcze całkiem martwy.- powiedział Pół-demona nad moją głową. - Bardzo użyteczny w śmiertelnej formie, ale tak łatwiej się podkraść. - Myślałam, iż mówiłaś, że nie możesz wydostać się stąd bez mojej pomocy. - Naprawdę, nie przypominam sobie. Jestem demonem. Znamy wszystkie luki. Teraz mam zamiar się rozejrzeć. Nadal masz, broń? - Tak, ale...
- Wyjmij ją i mam nadzieję, nie będziesz musiał go używać. Zaraz wracam. Pęd ciepłego powietrza. Wtedy zostałam sam na sam z martwym ciałem. Alarm nadal dzwonił. Czy usłyszałam kroki? Strzał? Strzał? Odpręż sie. Nic nie możesz zrobić. I to był problem. Utknęłam w kryjówce, z drżącymi rękami owiniętymi wokół broni, i nie wiedziałam jak się strzela, ale wiedziałam, że nic nie mogłam zrobić, nic, co nie byłoby lekkomyślne na tyle, że Derek miałby powody, by krzyczeć na mnie, jakby tutaj był, o Boże jak chciałam by tu był. Zniosłabym krzyki żeby tylko wiedzieć, że jest bezpieczny. On jest bezpieczny. Bezpieczniejszy niż gdyby był tu z tobą. Jeżeli został w domu, to tak, był bezpieczny. Miał Liz uważającą na niego, i nie miał pojęcia, gdzie poszliśmy i nie przyjdzie po nas. Będzie wściekły, ale bezpieczny. Spojrzałam na strażnika. Leżał zwinięty, martwe oczy patrzyły na mnie. Myślałam o nim, zastanawiałam się. Nie myśl o nim. Nie zastanawiaj się. Albo spełnisz swoje polecenie i nie będziesz sama w tej szafie. Odwróciłam się szybko, usuwać jego obraz z mojej głowy. Zamiast tego sprawdziłam pistolet. Pisałam wiele scenariuszy o strzelaninach, ale na moje nieszczęście, nie miałam pojęcia, czy broń była załadowana czy nie, albo czy była odbezpieczona. Takie rzeczy nie mają znaczenia w scenariuszu. Wystarczy powiedzieć "Chloe strzeliła" a resztę pozostawić aktorom i działu rekwizytów. Wyglądał jak, Glock, choć z tego, co pamiętałam, one nie miały zabezpieczenia. Wystarczy wycelować i strzelić. Mogłam sobie wyobrazić jak to robię. Widzisz, nie jesteśmy bezradne. Masz broń. Dwie bronie. Dwie? Moje spojrzenie powróciło do strażnika i przełknęłam ślinę. Nie, ja bym nigdy... Oczywiście że tak, gdyby doszło, co, do czego. Nie, ja-ja ... Nie możesz nawet zakończyć zaprzeczenia, prawda? Zrobiłabyś to gdyby była to ostateczność, prawda? Kontrola zmarłych. To twoja moc. Twoja największa siła. Mocno ścisnęłam oczy. - W ten sposób nie zobaczysz jak ktoś będzie nadchodzi.
Zajęło mi chwilkę, by uświadomić sobie, że głos nie pochodzi z wewnątrz mojej głowy. Półdemon wrócił. - Co uruchomiło alarm? - Zapytałam. - Nie mam pojęcia, ale twoi przyjaciele są bezpieczni. Cofnęli się do czytelni Davidoff. Grupa zdała sobie sprawę, że uciekłaś, ale o dziwo, uważają, że rzeczywście próbujesz wydostać się z budynku. Na szczęście, jesteś w pobliżu wyjścia. Niestety... - Jesteśmy w pobliżu wyjścia. - Mogę pomoc ci uciec. Może nawet będziemy w stanie uratować twoją ciocię po drodze. Ale twoi przyjaciele są w przeciwnym kierunku i nie widzę możliwości... - W takim razie nie wychodzę. Nie, dopóki nie jest bezpiecznie dla nas wszystkich. - Szlachetny wybór. Jednakże, istnieje tylko jedna alternatywa i obawiam się, że ci się spodoba nawet bardziej niż moja ostatnia propozycja. - Uwolnić cię. Jak to mówiłam, mój wewnętrzny głos krzyczał, że jestem oszukiwana. Ale słyszałam krzyki Edison Grup. Oni naprawdę zostali zaalarmowani i nie było powodu, dla pół-demona by zrobić to dla siebie, nie, kiedy można było z łatwością odprowadził nas do drzwi i poprosić o nagrodę. -Uwolnij mnie, a będziesz mogła sparaliżować to miejsce zaklęciem - powiedziała. - Świetnie. To pomoże zakończyć eksperymenty, ale nas nie uwolni? To nie o magię się martwię. Tylko o ten alarm i o facetów z bronią. To, co potrzebuje... - Jest dezorganizacją. I to ci oferuje. Moja magia przenika to miejsce. Zakłócenia wpływają o wiele dalej niż ich magia. Otrzymasz dezorganizacje, którą potrzebujesz. Nasz plan zawiódł i miała wszelkie powody, by kłamać, aby mnie przekonać, do jej uwolnienia, zanim zdam sobie sprawę, że jestem w pułapce. - Zawrzyjmy umowę - powiedziała. – Umowa z demonem jest wiążąca. Uwolnij mnie a nadal będę związana przez słowo tak mocno, jak te kości. Czy mogę jej zaufać? Oczywiście, że nie. Czy mam inna opcje? Ani jednej nie widziałam. - Powiedz mi, co mam zrobić.
ROZDZIAŁ 43 UWOLNIENIE PÓŁ-DEMONA nie różni się zbytnio od uwolnienia ducha. Przypuszczam, że miało to sens, pojawiła się tu po wezwaniu.
- Prawie, dziecko- powiedziała, jej ciepły oddech wirował wokół mnie. – Czuję jak kajdany spadają. Ćwierć wieku w niewoli i wreszcie będę wolna. Same ściany zadrżą z powodu mojego wyjścia, a oni będą uciekać jak przerażone myszy. Trochę więcej. Czy czujesz to? Nie czułam nic, tylko chciałam żeby się zamknęła i dała mi się skupić. Zapłakała, co sprawiło, że podskoczyłam, podczas gdy szafa wypełniła się wirującym gorącym powietrzem. Zebrałam siły. Wiatr wirował wokół mnie, a następnie stopniowo ustępował, przeszedł do przyjemnej bryzy przed całkowitym zniknięciem. Cisza. - Czy to... juz? - Powiedziałam. - Hmm. Czy czujesz coś jeszcze? Być może wibracje, co? - Nie- spojrzałam w kierunku jej głosu. - Obiecałaś dezorganizacje. Szafą potrzasnęło. Tępy huk zabrzmiał nad głową, jak dudnienie pociągu w poprzek dachu. Jak spojrzałam w górę, nagłe drżenie zwaliło mnie z nóg. Kawałek sufitu spadł na moje ramie. Potem kolejny. Maleńki pokoik trzeszczał, jęczał i trzeszczał, ściany się rozpadały, kawałki płyt kartonowo-gipsowych spadały. - Wychodź, dziecko!- Pół-demon krzyczał abym go usłyszała ponad zgiełkiem.- Musisz się wydostać! Próbowałam wstać, ale spadłam na czworaka. Pokój nadal trząsł się i skrzypiał, ściany jęczały, podczas pękania. Pył płyt gipsowo-kartonowych wypełniał nos i szczypał w oczy. Pełzłam na oślep, za głosem pół-demona. Udało mi się wyjść z szafy i do pokoju. Tu trzęsło się tak samo, płytki podłogowe podnosiły się wokół mnie. Kawałek tynku uderzył mnie w plecy. Inny wielkości pięści uderzył w moje ranne ramię, rozcinając je gdy upadam na podłogę, kawałki wlatywały mi do ust. Gdy wyplułam gips, poczułam coś innego niż pył suchej zabudowy. Zapach, dziwnie znajomy. - Szybciej- powiedział pół-demon.- Trzymaj się. Gdy pełzłam, trzęsienie skończyło się. Jęk ustał. W pokoju zapadła całkowita cichsza. Rozejrzałam się. Kurz jeszcze wypełniał moje oczy, co sprawiło, że zaczęły łzawic. Podłoga była w dywanowym gipsie. Ściany były popękane z wiszącymi kawałkami suchej zabudowy. Pokój jęknął znowu, tym razem bardziej miękko, jakby to było ukartowane, i wszystko, co pozostało, było słodkim zapachem. Pól-demon nadal mnie poganiał. Wstałam. Na zewnątrz, słyszałam odległe krzyki i płacz
Grupy Edison. Pozostałe światła migotały jak stroboskop, rzucając urywanym światłem w ciemnościach. - Masz swoją dezorganizację - powiedział pół-demon.- Teraz z niej korzystaj. Ruszyłam w kierunku drzwi, coś dotknęło mojej nogi. Podskoczyłam i spojrzał w dół. Nic tam nie było. Kolejny krok. Ciepłe palce pogładził mój policzek. Gorący oddech szeptał mi do ucha bez słów, podmuch podniósł moje włosy, łaskocząc mnie w szyje. - C-czy to ty?- Zapytałam. - Oczywiście,- powiedział pół-demon ... z drugiego końca pokoju. Rozejrzałam się. Nie widziałam nic, oprócz gruzu. Światło w dalszym ciągu migało. Odległe głosy, krzyczały o znalezieniu komputera głównego. - Ich system jest wyłączony - powiedział pół-demon - Idealnie. A teraz idź. Ruszyłam do przodu. Usłyszałam chichot po mojej lewej stronie, obróciłam się. Ryk zabrzmiał za mną i ponownie zatrzymałam się. - Drzwi- powiedział pół-demon- Idź do drzwi. Podmuch gorącego powietrza zwalił mnie z nóg, uderzając w plecy. Chichot wybuchł nade mną. Potem głos, mówiący w obcym języku. Podniosłam się. Powalił mnie kolejny wybuch. Gorące powietrze owiało mnie, kurzu unosił się jak burza piaskowa, wypełniając moje oczy, nos, usta. Pełzłam w stronę drzwi. Wiatr otaczał mnie ze wszystkich stron. Słodki zapach- słodkomdłymój żołądek zareagował. Niewidzialne ręce pogłaskał mnie po głowie, plecach, twarzy. Palce skubały koszulę, szarpały moje włosy, szczypał moje ramiona. Głosy szeptały, warczały i krzyczały mi w uszach. Ale tylko liczył się jeden, pół-demona, nakazujący mi, pełznąc do drzwi. Moja głowa uderzyła o ścianę. Po omacku dotykałam ściany, aż znalazłam klamkę u drzwi, podciągnęłam się w górę, i przekręciłam ją. Szarpnęłam. Przekręciłam. Szarpnęłam. - Nie- szepnęłam.- Proszę, nie. Zdaje się, że awaria urządzeń elektrycznych może nie być Aż tak przydatna, mimo wszystko. Palce przebiegły po moich włosach. Ciepły oddech pieścił mój policzek. Gorący wiatr wił się wokół mnie. Światło migotało. - Słodkie dziecko - Szepnął głos. - Czym jest? - Inny zapytał. - Nekromanta.
Chichot. - Na pewno? - Co oni z nią zrobili? - Coś wspaniałego. - Odejdź od niej,- powiedział pół-demon - Nie jest twoja. Sioooo. Wszyscy. - C-co się dzieje? - Zapytałam. - Nic się nie martw, dziecko. To po prostu skutki uboczne wyzwolenia. Zwykle są przedsięwzięte pewnie środki ostrożności przed nimi, ale nie mięliśmy czasu. Lub materiałów. - Środki ostrożności, przed czym? - Cóż, jeśli uwalniasz demona, otwierasz... - Portal do świata demonów? - Portal to mocne słowo. Coś bardziej jak malutka malusieńka dziura. Głosy kontynuowały, gdy rozmawiałyśmy. Niewidzialne palce dotykały mnie i szturchały. - To są demony?- Powiedziałam. - Prawie- powiedziała z prychnięciem. – Bardziej jak złe duchy. Niewiele więcej niż szkodniki.- Podniosła głos. - Które będą w poważnych tarapatach, jeśli nie posłuchają moich poleceń. Duchy syknęły, splunęły i zarechotały. I pozostały tam, gdzie były. - Ignoruj ich- powiedziała.- Nie mogą zrobić nic więcej, niż cię dotykać, i ledwie mogą to robić. Pomyśl o nich jak o latających owadach. Irytujące i niewygodne, ale mało niebezpieczne. Nie mogą istnieć w tym świecie bez ciała. Urwała. Obie spojrzałyśmy na drzwi szafy. - Szybko,- powiedziała. -Wyślij mnie z powrotem do strażnika. Jeśli zajmą jego ciała, będą mogły... Uderzenie zabrzmiało z szafy. Następnie niski szum. Obróciłam się i skoczyłam do drzwi. Ryk wybuchł z szafy. Jakby wieloryb był za drzwiami, usłyszałam, drapanie, jakby gwoździe, skrobały drewno. Kliknięcie pokrętła. Pisk zawiasów drzwi. Obróciłam się ku szafie. Światła zgasły.
ROZDZIAL 44
PALCE DOTYKAŁY mojej twarzy, co sprawiło, że odskoczyłam od drzwi. Po drugiej stronie pokoju, paznokcie drapały w podłogę. − − −
Idzie,- szepnął głos- Mistrz nadchodzi. M-mistrz?- Powiedziałam. To kłamstwo- powiedział pół-demon - To tylko kolejny...
Lament zakuł mnie w uszy. Odskoczyłam do tyłu przewracając krzesło które ciężko opadło. Podmuch gorącego wiatru uderzył w moje włosy i twarzy, skręcając ubranie, unieruchamiając mnie. Słyszałam odgłosy walki. Przekleństwa pół-demona ledwie było słychać przez bełkot i krzyki duchów. Potem, tak nagle jak się to zaczęło, tak się skończyło. Wiatr ustał i w pokoju nastała cisza. Zupełna ciemność i całkowita cisza. −
J-jesteś tam? - zawołałam.
Nie odpowiedziała. Zamiast tego usłyszałam skrobanie paznokci, potem dźwięk szurania tkanin. Zerwałam się na równe nogi tylko po to by przewrócić się o leżące krzesło, i uderzyć w inny mebel. Tył głowy pękł na czymś, i znów otworzyła się stara rana, krew spływała z tyłu głowy. Drapanie ustało i usłyszałam wąchanie. Kichniecie i mlaskanie. Wytarłam ręką krew i cofnęłam się od tyłu, uderzając w ścianę. Skrzeczenie, potem syk, i ponownie ucichło. Mogłam usłyszeć głosy Edison Grup, i uchwyciłam się ich, przypominając sobie, gdzie byłam, w laboratorium, a nie w zamkniętej piwnicy ze zwłokami pełznącymi do mnie. Umm, tak naprawdę, to było tu ciało... Ale to nie było gnijące ciało. Prawda, to było świeże ... opętane przez demonicznego ducha. Znów zaczęło się skrobanie. Oplotłam się ramionami i zacisnęłam oczy. Och, to pomoże. Nie, ale to mogło. Skoncentrowałam się na uwolnieniu tego ducha. Trzymałam się tego, tak mocno, jak śmiałam, ale szuranie tkaniny i drapanie paznokci brzmiało coraz bliżej, tak blisko, że dyszałam, uderzanie guzików o podłogę. Przeczołgałam się w nowe miejsce, uderzając o inne krzesło przewracając je. Po prostu uwolnij to. Przestań martwić się o ucieczkę. Uwolnij to. Zamknęłam oczy. Nie żebym tego potrzebowała. W pokoju było tak ciemno, że nie widziałam
niczego, nie mogłam dostrzec pełznącego po podłodze ciała strażnika, nie mogłam zobaczyć, jak blisko był, nie mogłam go zobaczyć, Skup się! Uwalniałam, uwalniałam i uwalniałem, ale wydawało się, że to nadal się zbliża, szept i szuranie, syczenie i zgrzytanie zębami. Teraz nawet mogłam słyszeć więcej – stukanie zębów i zgrzytanie. I mogłam poczuć zapach, słodki zapach demona zmieszany ze smrodem spalonego mięsa, co sprawiło ucisk w moim żołądku. Skoncentruj się. Zrobiłam tak, ale nie ważne jak bardzo się starałam, to nie zatrzymało się, nie przestało warczeć lub syczeć, nie dawało żadnego znaku że coś poczuło. Gorący oddech dotknął moje kostki. Podkurczyłam kolana i przytuliłam je, mrugając mocno, desperacko starając się wypatrzeć jakikolwiek kształt, ale w pokoju było zupełnie ciemno. Następnie skrobanie, szept i zgrzytanie ustało, i wiedziałem, że to jest dokładnie przede mną. Rozdarcie, jakby rozrywanie materiału. Potem inny rodzaj rozdarcia, głuchy, mokry dźwięk, który sprawił, że kwilenie ugrzęzło w moim gardle, skupiłam się, z mocno podkulonymi kolanami, słuchając tego okropnego mokrego odgłosu darcia, przerwanym przez pekanie, jakby pękały kości. Ścisnęłam mocniej już zamknięte oczy. Odejdź, odejdź.. Coś wilgotnego i zimnego owinęło się wokół mojej kostki. Cofnęłam szybko nogę, rekami zakryłam usta, aby zagłuszyć krzyk. Zerwałam się na równe nogi, ale palce chwyciły moje nogi i szarpnęła w dól. Trzymało mnie mocno, ręce wspinały się po moich nogach, wyciągając się na mnie. Oszalała, kopałam i uderzałam, ale trzymał mnie z nadludzką siła i potem było na mnie, skulone na mnie, przyciskając mnie, sycząc, obrzydliwie słodki oddech uderzał mnie w twarz. Poczułam, coś zimnego i mokrego na mojej szyi. Lizało mnie, zlizywało krew. Uderzałam, kopała i wyobrażał sobie, uwolnienie go i przez sekundę poczułam, że żelazny uścisku poluzował się. Zamachnęłam się i przeturlałam, udało mi się uwolnić, cofałam się do tyłu, aż wpadła na ścianę. Wstałam na nogi i próbowałam uciekać, ale potknęłam się o krzesło które przewróciłam wcześniej. Ledwie utrzymałam równowagę, następnie poruszałam się z powrotem, oczekując, że lada chwila coś mnie dopadnie i przewróci. Ale nie zrobiło tego, a kiedy nasłuchiwałam, słyszałem mokry zgrzytliwy hałas tam, gdzie go zostawiłam. Wycofałam się powoli. Wystarczyło jedno kliknięcie, i zapaliły się światła, widziałam, strażnika przykucniętego na czworakach, ręce i nogi zgięte ... źle, zgięcia rak i nóg były tam gdzie nie powinny się zginać. Wyglądało to jak jakiś potworny owad, kończyny połamane i skręcone, kości wystawały przez tkaninę. Jego głowa zwisała w dół i to powodowało ten mokry odgłosy. Podeszłam bliżej i zobaczyłam co to robiło – lizało moja krew z podłogi. Cofnęłam się
szybko, i jego głowa całkowicie odwróciła się w moja stronę, ciało na szyi, na jego zdewastowanej szyi. Wykrzywiło zakrwawione wargi, syknął wyszczerzając zęby. Następnie poleciało do mnie, złamane powykręcane kończyny poruszały się tak szybko, że wydawało się że nie dotykają podłogi, ciało unosiło się kilka centymetrów nad nią. Pobiegłam do drzwi szafy. To z prędkością światła śmignęło w tym samym kierunku. Wtedy stanęło dęba, syczało i pluło. −
Uwolnij to, dziecko,- znajomy głos szepnął do ucha.
−
W-wróciłas - Rozejrzałam się wokoło, czekając na szturchnięcia i szczypania.- Inni...
−
Odeszli i tak zostanie. Tylko ten pozostał. Uwolnij go i będzie po wszystkim.
−
Próbowałam.
−
A teraz jestem tu, aby odciągnąć jego uwagę podczas gdy będziesz próbować− .
Podmuch gorącego powietrza zaświszczał między mną tą rzeczą, ponownie podniosłam wzrok od wiatru gdy pół-demon ruszył do przodu. Zamknęłam oczy. −
Twój naszyjnik - powiedziała.
− R-racja - Podniosłam go i spojrzałam na niego, najchętniej założyłabym go z powrotem. Rzecz owinęła się na mnie, znowu. Pół-demon powiedział coś w innym języku, zwracając jego uwagę. Położyłam naszyjnik na krześle, w bezpiecznej odległość, zamknęłam oczy i pracowałam nad uwolnieniem tego. Poczułam że duch się wymyka, warczy. Na kliknięcie, moje oczy otworzyły się, spojrzenie poleciało do dźwięku z drzwi. −
Tak, otworzyły się – powiedział pół-demon - I ani chwili za wcześnie. Teraz skończ.
Wiedząc, że drzwi były otwarte, dało mi to dodatkowy impuls i potrzebę, następnym dźwiękiem jaki słyszałam to uderzenie połamanego ciała strażnika opadającego na podłogę. −
Doskonale – powiedział pół-demon. - Teraz weź swoje cacko i...
Wielki podmuch gorącego powietrza uderzył we mnie, tak mocno, że poprzednie wydały się delikatnym wietrzykiem. −
C-co to bylo? - Powiedziałam.
−
Nic, dziecko - powiedziała szybko. -Teraz, pospiesz się.
ROZDZIAL 45 CHWYCIAM MÓJ NASZYJNIK i założyłam go, gdy zmierzałam do drzwi. Miałam przejść koło ciała strażnika, kiedy zaczęło się podnosić, wstając na nogi, jak gdyby jego kości nie były złamane w kilkunastu miejscach. Zaczęłam przechodzić koło niego. - Stop!- Zagrzmiało. Zrobiłam tak. Nie mam pojęcia, dlaczego. To był po prostu tego rodzaju tonu. Odwróciłam się i zobaczyłam ciało strażnika stojące prosto, głowa do góry, oczy płonące nieziemska zielenią. Czułam ciepło promieniujące pół metra dalej. - Diriel!- To zaryczało, rozglądając się po pokoju. - Um, tu, panie- powiedział pół-demon – I czy mogę powiedzieć, że to przyjemność widzieć cię Odwrócił się w jej stronę, a kiedy mówił, jego głos był dziwnie melodyjny. Podobnie jak półdemona, tylko głębszy, męski, nawet hipnotyczny. Stałam tam, wpatrzona w podłogę, tylko słuchając. - W ciągu dwóch dekad nie odpowiedziałaś na moje wezwanie. Gdzie byłaś? - No wiesz, to zabawna historia. I z przyjemnością powiem ci ją, jak tylko... - Czy prosisz mnie abym poczekał na wyjaśnienia? - Jego głos był niski, ale sprawił że przeszedł mnie dreszcz, mimo ciepła. - Na pewno nie, proszę pana, ale zawarłam umowe z tym... - Śmiertelnikiem?- Obrócił się, jakby widział mnie po raz pierwszy.- Zawarłeś umowę ze śmiertelnym dzieckiem? - Tak jak mówiłem, to zabawna historia, i na pewno ci się spodoba. - Ona jest nekromantką.- Podszedł do mnie.- Ten blask ... - Czy to nie jest ładne? Jest taka czarująca różnica miedzy śmiertelnymi a nadnaturalnymi. Nawet najsłabszy wśród nich dostaje coś podobnego, jak ten piękny blask. - Blask Nekromanty wskazuje na jej moc. - Słusznie, i to jest dobra rzecz, też, bo jako słaby nekromanta, potrzebuje bardzo silny blask by przyciągać duchy. Dał lekceważące parsknięcie i podszedł do mnie. Nie cofnęłam się, ale tylko, dlatego, że zostałam zamrożona z przerażenia.
To był demon. Całkowity demon. Wiedziałam, że z całą pewnością, drżą mi nogi. Stanął przede mną i przechylił głowę, oglądał mnie. Potem się uśmiechnął. - Wiec - powiedział pół-demon-Diriel.- Po prostu pomogę temu biednemu, bezbronnemu dziecku nekromancie ... - Z dobroci serca, jak sądzę. - Cóż, nie, to głupiutkie stworzenie uwolniło mnie. Całkowicie przypadkowo. Wiesz, że dzieci, zawsze bawiły sie z siłami ciemności. Wiec wydaje mi się że zrobiła mi przysługę, a jeśli pozwolisz mi wypełnić umowe, sir, będę z powrotem z tobą. - Jak potężne dziecko nekromanta musi być by wyswobodzić pół-demon? - Rozmyślał.- Czuję twoja moc, maleństwo. Oni cos ci zrobili, prawda? Nie mam pojęcia, co, ale to jest cudowne. Jego oczy błyszczały, a ja czułam jak przenikają przeze mnie, jakby spoglądał w głąb mojej mocy, a kiedy to zrobił, uśmiechnął się ponownie, i to sprawiło że przeszedł mnie dreszcz. - Być może, ale to jest tylko dziecko, mój panie. Wiesz, co mówi Traktat Berithian o zabieganiu młodzieży. Dość nieuczciwe, zgadzam się, ale ona niedługo wydorośleję, a jeśli pozwolisz mi zadbać o to dziecko poprzez wypełnienie mojej umowy... Spojrzał w jej kierunku. – Jakakolwiek umowe zawarłeś z tym z dzieckiem może być zakończona w innym czasie. Nie pozwolę ci znów wymknąć się tak łatwo. Masz skłonność do znikania. - Ale ona... - Czy jest wystarczająco silna, by wezwać cie, kiedy zechce.- Odwrócił się do mnie i zanim mogłam odsunąć sie, jego ręka dotknęła mojej brody, trzymając ją, palce strażnika były dziwnie ciepłe. Podniósł moja twarz do jego i mruknął: - Rośnij szybko malutka. Silna i potężna. Podmuch gorącego powietrza. Diriel szepnęła:- Przykro mi, dziecko.- A potem już go nie było. Podskoczyłam, gdy ciało strażnika upadło i sięgnęłam do drzwi. Klamka obróciła się, zanim jej dotknęłam. Rozejrzałam się wokół, gotowa do ucieczki, ale nie było miejsca by uciec. Wyjęłam pistolet i oparłam się o ścianę. Drzwi otworzyły się. Postać zajrzała do środka. - C-ciocia Lauren, - szepnęłam. Moje kolana ugięły sie. Był czas, kiedy drażniła mnie macierzyńska opieka Cioci Lauren, ale po dwóch tygodniach polegania na sobie i innych dzieciakach, które były przerażone i zagubione, jak ja, jej zatroskane spojrzenie było jak ciepły koc w mroźną noc, a ja chciałam rzucić się w jej ramiona i powiedzieć: Zaopiekuj się mną. Napraw to. Ale nie zrobiłam tak. To ona była tą która podbiegła i przytuliła mnie i tak wspaniałe, jak
było, to uczucie pragnienia bycia uratowaną to minęło, a ja czułam się odrętwiała i usłyszałam siebie mówiącą: - Chodź. Znam drogę. Gdy śpieszyłyśmy się, spojrzała z powrotem do pokoju i zobaczyła ciało strażnika. Sapneła.- Czy to nie...? Bez wahania, jąkając powiedziałam: - N-nie wiem, co się stało. P-przestraszyłam się a on po prostu wszedł tu i ... Przytuliła mnie, szepcząc: -W porządku, kochanie. Wierzyła mi, oczywiście. Nadal byłam jej małą Chloe, która nigdy nie myślała o wskrzeszaniu umarłych. Jak wyszłyśmy na korytarzu, zobaczyła broń i wzięła ją ode mnie, zanim zdałam sobie sprawę, co robi. Kiedy zaprotestowałam powiedziała: -Jeśli musimy go użyć, ja będę tym, który pociągnie za spust.- Wiedziałam, że stara się chronić mnie z konieczności strzelenia do kogoś. Nie chciałam strzelić do nikogo, ale było coś w rezygnacji z broni, co mnie irytowało, uczucie że zostałam zepchnięta z powrotem do roli która już do mnie nie pasowała. - Simon i Tori są w biurze Dr Davidoff'a, - szepnęłam. - Pójdziemy tędy. Ta droga jest dłuższa, ale mniej prawdopodobne, że na kogoś wpadniemy. Skręciliśmy za róg i łysiejący strażnik wyszedł z pokoju. Próbowałam pociągnąć Ciocie Lauren z powrotem, ale on już nas widział. - Nie ruszaj się, Alan - powiedziała ciocia Lauren, podnosząc pistolet. - Po prostu cofnij się do pokoju i zamknij drzwi - Alan-, powiedział głos za nim. Odwrócił się. Strzał. Strażnik upadł. Pani Enright stała tam, spuszczając broń. - Naprawdę nienawidzę tych rzeczy, - powiedziała, podnosząc broń. -Takie prymitywne. Ale pomyślałam, że może się przydać. Spojrzałam na ciocie Lauren. Była zamrożona wiążącym zaklęciem. - Spójrz, co zrobiła twoja ciotka, Chloe.- Pani Enright machnęła na strażnika, leżącego bez ruchu na ziemi. – Taka szkoda. Nie pozwolą jej tym razem na areszt domowy. Spojrzałam od cioci Lauren do martwego strażnika. Pani Enright roześmiała się.- Myślisz o wskrzeszeniu go, prawda? Taka zaradna dziewczynka. I założę się, że mamy Ci podziękować za to wszystko.- Machnęła wolną rękę w szczeliny w ścianach. – To jest to, co w Tobie lubię. Zaradna, sprytna, i, najwyraźniej - znów skinęła na strażnika - za każdym razem, gdy się spotkamy robisz się coraz bardziej pewna siebie ze
swoimi mocami. Prawie chciałabym ci pozwolić to zrobić by zobaczyć jak to robisz. - Puść ją albo... - To ja trzymam bron, Chloe. Potrzebujesz więcej czasu by uaktywnić swoją. Jeśli on choć drgnie, to do widzenia ciociu Lauren. Masz jakakolwiek propozycje dla mnie, ja nadal jestem bardzo chętna by z tobą współpracować. Myślę, że może... Ciemny kształt wskoczył na jej plecy. Gdy upadła, wykręciła się, by zobaczyć ogromnego czarnego wilka przyciskającego ją. Otworzyła usta by wypowiedzieć zaklęcie, ale Derek chwycił ją z tyłu za koszulę i rzucił na ścianę. Oprzytomniała, przetoczyła sie na bok i recytowała słowa w obcym języku. Chwycił ją i rzucił ponownie. Uderzyła z pęknięciem, leżała bez ruchu. Ruszyłam do przodu. - Chloe!- Ciotka Lauren krzyknęła, uwolniona od wiążącego zaklęcia. - To Derek,- powiedziałam - Wiem. Nie... Już tam byłam, uklękłam obok niego, gdy sapał, boki mu falowały, walczył o kontrolę. Chwyciłam garści futra i schowałam moja twarz naprzeciwko jego , łzy kapały mi z ulgi. - Nic ci nie jest - powiedziałam. -Tak się martwiłam. - Nie tylko ty - powiedział głos. Spojrzałam w górę i zobaczyła uśmiechającą sie Liz – Dziękuję - Udałam się na długa przejażdżkę. Po tym, co się stało- machnęła na Dereka.- Wiesz, jak niewidomi potrzebują psów przewodników? Cóż, najwyraźniej wilkołaki naprawdę mogą skorzystać z otwierających drzwi poltergeists. Derek huczał głęboko z piersi i popchnął mnie. - Musimy iść. Wiem. Zaczęłam się podnosić, ale oparł się o mnie. Czułem bicie jego serca. Nacisnął nosem na moją szyję, odetchnął głęboko, zadrżał, a jego serce spowolniło. Kiedy kichnął ponownie, jego nos udał się do tyłu szyi, znalazł krew i warknął z niepokojem. - To tylko zadraśnięcie- powiedziałam.- Czuję się dobrze. Moje ręce owinęły sie wokół jego futra po raz ostatni, trzymając go mocno, a potem wstałam. Odwróciłam się do ciotki Lauren. Stała tam, wpatrując się. Po prostu patrzyła. - Musimy iść - powiedziałam.
Jej wzrok wędrował do mnie i wpatrywała się, jakby widziała coś, czego nie rozpoznawała. - Liz jest tutaj,- powiedziałam. - Sprawdzi drogę. - Liz ...- przełknęła, potem skinęła głową.- Dobrze. Wskazała na mamę Tori.- Czy ona jest ...? - Wciąż żyje, ale to był mocny cios. Powinna być nieprzytomna przez chwilę . - Dobrze. Derek? Musimy iść po Tori i Simon. Idź za Mną. Liz, możesz iść przodem i sprawdź, czy droga jest pusta? Uśmiechnęła się.- Tak, szefie. Zrobiłam kilka kroków, a następnie zrozumiałam że Ciocia Lauren nie. Odwróciłam się. Wciąż patrzyła. - Nic mi nie jest - powiedziałam. - Tak - powiedziała cicho. Potem powiedziała pewniej, - Naprawdę tak. Ruszyliśmy.
ROZDZIAŁ 46 SPOTKALIŚMY Tori i Simona gdy wyruszyli mi na ratunek. Po krótkich wyjaśnieniach na temat trzęsienia ziemi i wilka obok mnie, zapytałam, czy Simon zapał ojca. Jego twarz zesztywniała i powiedział mi, odpowiedź, która nie była dobra. - Poczta głosowa - Poważnie? - Mówiła, że jest niedostępny i przestawił się na pocztę głosową. Zostawiłem wiadomość. Mógł być poza zasięgiem lub wyczerpała się bateria w telefonie... Nie dokończył, ale wszyscy wiedzieliśmy, o co mu chodzi. Niedostępny może oznaczać wiele rzeczy, nie wszystkie mogły być tak niewinne jak wyłączony telefon. - Zadzwonimy ponownie, jak tylko wydostaniemy się stad - powiedziała ciotka Lauren.- Co powinno szybko nastąpić. Udaliśmy się do najbliższego wyjścia. Przeszliśmy około dwudziestu stóp zanim szybko pojawiła się Liz. - Trzech - powiedziała. – Idą w te stronę.
- Broń? - Zapytałam. Skinęła głową. Jeśli to byłoby trzech nieuzbrojonych pracowników, nawet z nadprzyrodzonymi mocami, poradzilibyśmy sobie z nimi. Ale broń palna to coś innego. Powiedziałam pozostałym. - Jest niewykorzystane skrzydło na zachód,- powiedziała ciotka Lauren. – Nikt nie będzie pilnował tamtego wyjścia. Poszłam za nią, wykorzystała kartę-klucz, aby wprowadzić nas do tego skrzydła. Jak tylko tam weszliśmy, Derek warknął, włosy na plecach podniosły się, z ust wydobywał się cichy pomruk. - Czujesz kogoś?- Szepnęłam. Pokręcił ostro głową, z pomrukiem, jakby chciał powiedzieć: przepraszam, i szliśmy do przodu, ale był ostrożny rozglądając się z boku na bok. - Znam to miejsce,- mruknął Simon - Byłem tu. - Twój tata przyprowadzał cię do pracy czasami, kiedy byłeś mały,- powiedziała ciotka Lauren. - Tak, wiem, ale to miejsce...- Rozejrzał się, a potem potarł kark. - Przeraża mnie, cokolwiek to jest. - Wyjście jest za rogiem, na końcu w dół - powiedziała Ciotka, poganiając nas.- Poprowadzi nas do ogrodu. Będziemy musieli wspiąć się na mur, i to kolejny powód, dlaczego nie będę tu pilnować. Kontynuowaliśmy. Simon i Derek nie byli jedynymi, którzy mieli dreszcze. Było tu tak cicho. Puste, martwe miejsce. Cienie tańczyły wzdłuż ścian, z dala od świateł bezpieczeństwa. Śmierdziało tu też cuchnącym antyseptycznym płynem do mycia podłogi, jak w opuszczonym szpitalu. Spojrzałam w pierwsze otwarte drzwi i stanęłam jak wryta. Biurka. Cztery małe biurka. Ściany obklejone wyblakłymi plakatami z alfabetem zwierząt. Na tablicy, wciąż widać ślady numerów. Mrugnęłam, myśląc że źle widzę. Derek trącił moje nogi, pokazując mi żebym szła. Spojrzałem na niego i spojrzałem na sale. To tu wychował się Derek. Cztery małe biurka. Czterech chłopców. Cztery młode wilkołaki. Przez chwilę widziałam trzech chłopców pracujących na swoich biurkach, Derek osobno jako czwarty, zepchnięty nieco dalej, zgarbiony nad swoja praca, starający się ignorować innych. Derek trącił mnie ponownie, jęcząc cicho, spojrzałam w dół, aby go zobaczyć rozglądającego się po pokój, każdy włos na szyi sterczał mu, chcąc uciec z tego miejsca. Mruknęłam przeprosiny i poszłam do innych. Przeszliśmy przez kolejne dwie pary drzwi, gdy wybiegła z
powrotem Liz. - Ktoś idzie. - Co?- Powiedziała Ciocia Lauren, kiedy jej to przekazałam.– Stamtąd? To nie może być. To... Uciszył ją odgłos kroków. Spojrzała w każdą stronę, a następnie pomachała do najbliższych drzwi. - Karta-klucz, Chloe, szybko! Otworzyłam je i wszyscy weszliśmy w środku. Jak zamknęłam drzwi za sobą, zamek oznajmił zamknięcie. Rozejrzałam się wokół, mrużąc oczy, aby zobaczyć tylko blask światła awaryjnego. Byliśmy w ogromnym magazynie wypełnionym pudełkami. - Dużo miejsca do ukrycia się- szepnęłam. - Proponuję znaleźć takie. Rozstaliśmy się gdy kroki odbijały się echem na korytarzu. Odwróciłam się, prawie potykając się o Dereka. Nie ruszył się tylko wpatrywał się pokój, jeżąc sierść. Rozejrzałam się. Widziałam pudła, wiele pudeł, ale wzdłuż odległej ściany, zobaczyłam coś innego. cztery łóżka. - T-to było– zaczęłam - Gdzie są wszyscy?- Odezwał się głos z korytarza. Derek skoczył, chwycił mnie za rękaw między zęby i pociągnął w głąb morza pudeł. Znaleźliśmy wolne miejsce w tylnym rogu gdzie piętrzyły się trzy wysokie pudła, pozostawiając mało miejsca dla nas do ukrycia. Derek trącił mnie w tym kierunku. Szepnęłam do innych, gdy znów się spotkaliśmy. Za chwilę wszyscy byliśmy schowani w tej przestrzeni, kucając lub siedząc. Derek stał przy wejściu, strzegąc i obracając uszami. Ponieważ zbliżały się kroki, nie potrzeba było się wsłuchiwać by rozróżnić głosy. - Naukowcy- parsknął mężczyzna - myślą, że mogą zatrudnić kilku Pół-demonowpolicjantow i będą gotowi na coś takiego. Aroganccy sykin ... - Jego opryskliwe mruczenie ucichło - Jak blisko jest Pan St Cloud? - Przyleci za siedemdziesiąt pięć minut, sir. - Wiec mamy godzinę by wyczyścić ten bałagan. Ile dzieci było tym razem? Czworo? - Troje zostało odzyskanych. Czwartego wilkołaka nie było, ale był raport, że wszedł do budynku . - Świetnie. Po prostu wspaniale. - Ich kroki zabrzmiały za drzwiami.- Dobra, taki jest plan. Potrzebuję dwóch rozbitków. Jeśli możesz mi dostarczyć dwoje, to Pan Cloud będzie
szczęśliwy. I to nie obejmuje wilkołaka. - Oczywiście, sir. - Musimy założyć bazę operacyjną. Zespół będzie tu za pięć minut. - Nie wygląda tak, jakby używali tego skrzydła, sir.- Skrzypnęły drzwi. -Ten pokój ma nawet ławki i tablicę. - Dobrze. Zacznij wszystko organizować i zawołaj Davidoffa przez radio. Chcę go tu i teraz . Pomachałam do Liz, by poszła wszystko sprawdzić. Wszyscy w napięciu nasłuchiwaliśmy, modląc się żeby znaleźli jakąś przeszkodę w tym pokoju lub zaproponowali lepszy. Nie stało się tak. - Przynajmniej są po drugiej stronie naszej drogi ewakuacyjnej - powiedziała Tori - To nie ma znaczenia – powiedział Simon - Mamy drużynę Cabal SWAT rozstawiającą się na korytarzu. Mamy przechlapane. Liz przybiegła z powrotem - Jest dwóch facetów w garniturach i jeden który jest ubrany jak coś co wygląda na żołnierski mundur. Plus kolejnych czterech tu idzie. Echo kroków zagłuszyło jej słowa. - Będziemy trzymać się razem - powiedziałem.- Wyślą tych ludzi na poszukiwania, mam nadzieje że w innym kierunku. Kiedy będziemy mieli szansę, uciekamy. Derek przytaknął i wsunął się za mnie, pozwalając mi odpocząć na nim, było tak ciepło i wygodnie, że zaczęłam się relaksować, a kiedy tak zrobiłam, on tez tak zrobił, rozluźnił mięśnie, bicie serca zwolniło. - Wiec dostaliście się tu na własną rękę?- powiedziałam do Liz. - Jak? - Przyjechaliśmy. - Ale Derek nie ma prawa jazdy. Simon roześmiał się. – To nie znaczy, że nie umiemy prowadzić. Tata nauczył nas w zeszłym roku, trenowaliśmy na pustym parkingu. - To kilka minut od centrum handlowego, a nie osiem godzin na autostradzie. Derek chrząknął, jakby powiedzieć, że to nic wielkiego, choć jestem pewna, że to nie było łatwe. - Wzięliśmy samochód Andrewa - powiedział Liz - Po tym jak znaleźliśmy ... Po tym jak Derek znalazł ... No, wiesz. Prawdopodobnie nie byliśmy daleko za wami. Pomogłam w nawigacji.
- Jak się komunikowaliście? - Papier i długopis. Cud wynalazków. W każdym razie, gdy dotarliśmy do Buffalo, pokierowałam go tutaj. Nie mogliśmy wykombinować, sposobu by wejść i najwyraźniej to go zdenerwowało - machnęła na niego,- to się dzieje, gdy wilkołak się denerwuje. W miedzy czasie, brama gardzona otworzyła się, i jakiś facet pracownik wprowadzał samochód. Spojrzał na Dereka i zdecydował, że nadszedł czas na nową pracę . Odgłosy zabrzmiały w korytarzu. Liz poszła to sprawdzić. Za mną, Derek lekko drgnął. Pogłaskałam go w roztargnieniu, mięśnie podskakiwały pod palcami. Następnie zadałam pytanie cioci Lauren które chciałam zadać od początku. - Rae nie żyje, prawda?- Powiedziałam.- Dr Davidoff powiedział, że został przeniesiona, ale wiem, co to znaczy. To samo mówili o Liz i Bradym. Wyraz twarzy ciotki Lauren w tej chwili ... nie mogłam tego rozszyfrować, ale gdybym miała jakiekolwiek wątpliwości, na temat tego jak ubolewała z powodu roli, którą odgrywała w tym wszystkim. Widziałam jak tylko o tym wspomniałam. Przez sekundę nie powiedziała nic. Potem drgnęła, jakby została zaskoczona. - Rae? Nie Rea nie jest martwa. Ktoś się włamał i ją zabrał. Myślą, że to jej matka. - Jej przybrana matka? Ciocia Lauren potrząsnęła głową.- Jej biologiczna matka. Jacinda . - Ale Dr Davidoff powiedział, że nie żyje. - Powiedział wiele rzeczy, Chloe. Mówił wiele kłamstw, mówił nam że tak będzie lepiej dla was wszystkich, ale tak naprawdę, po prostu to było łatwiejsze. Jeżeli powiedziano matce że Rea nie żyje, nie pytała o nią. Wszystkiego się dowiedziałam, oni jednak uważają, że to... Bok Derek drgnęła ponownie. Spojrzałam w dół, aby zobaczyć napinające się mięśnie. Kolejny wstrząs rozpoczął się na jego ramię. Kiedy przyłapał mnie na patrzeniu na niego, warknął, mówiąc mi, że to nic, żeby po prostu go zignorować i nie zwracać uwagi. Gdy ciocia Lauren mówiła, potarłam mięśnie na ramieniu Derek, a on oparł się o moją rękę, relaksując się. Wiedziałam, że to nie pomoże. Był gotowy na zmianę. - Musimy jak najszybciej uciec – powiedziałam - Mam zamiar zadzwonić Liz. Śmignęła przez pudła, zanim jeszcze skończyłam wzywanie jej. Mama Tori dołączyła do SWAT w pokoju obok. Najwidoczniej Derek nie skrzywdził jej tak mocno jak miałam nadzieję. Miała ogromny... ból głowy i ogromny uraz. Derek miał zostać zastrzelony, nie uśpiony. Wzmocnienia z biura satelitarnego Cabal miały pomóc przeczesywać budynek razem ze strażnikami jak i czarami. Byli zdeterminowani by znaleźć nas zanim St. Cloud przybędzie.
- Będziemy musieli uciec jak najszybciej - powiedziałam. - Jak tylko wszystko się uciszy. Konwulsje Dereka, zrzuciły mnie prawie z niego. Komuś nie podoba się twój plan – powiedziała Tori - I kiedy dopiero co zaczęłam myśleć: "jak miło, że nie ma prawa głosu." Lecz najwyraźniej to nie powstrzymuje go przed wyrażaniem opinii. − To nie to – gdy odpowiedziałam Derek'iem ponownie wstrząsnęło.- Zmienia się z powrotem. − To nie może czekać, bo...? Całe ciało Derek zadrżało, wszystkie cztery nogi miotały się, pazury tylnych łap drapały Simona, przednie łapy obijały sie o Tori. Oboje wyskoczyli z drogi. −
Myślę, że nie - powiedział Simon.
− Musimy dać mu przestrzeń- powiedziałam.- Jak widać, to wymaga przestrzeni i może być czymś, czego nie chcecie zobaczyć− . − Powiedz im że raczej to drugie - powiedziała Liz – Raz już to widziałam, i mi wystarczy.- Wykrzywiła twarz w obrzydzeniu i zadrżała. Przemilczałam to, a następnie zwróciła się do Dereka, leżącego na boku, dyszącego. - Już to robiołeś, więc myślę, że może nie potrzebujesz... Złapał nogawkę dżinsów między zębami, delikatnie pociągając, oczy prosiły mnie bym została. Powiedziałam innym że zostanę i że jeżeli usłyszą jakikolwiek dźwięk, że SWAT szuka w tym pokoju, maja uciekać, wszyscy. −
Nie zostawimy was – powiedział Simon.
Derek warknął. − On zgadza się ze mną,- powiedziałam.- Tym razem. Musicie iść. Przy odrobinie szczęścia, pomyślą że Derek uciekł i będą szukać gdzie indziej. Simonowi nie podobało się to, ale tylko mruknął do Dereka by się pospieszył. Ciocia Lauren stała dopóki nie wyszli.- Jeśli coś się stanie, idziesz z nami, Chloe. Derek może poszukać −
Nie, nie może. Nie tak. Potrzebuje mnie.
−
Nie obchodzi mnie to.
−
Mnie tak. Potrzebuje mnie. Więc zostaje.
Wpatrzyłyśmy się w siebie nawzajem. Znowu przez jej oczy przeszło, zaskoczenie i być może trochę żalu. Nie byłam już tą małą Chloe. I nigdy ponownie nie będę. Podeszłam i przytuliłam ją.- Nic mi nie będzie. −
Wiem - Przytuliła mnie, silnie i mocno, potem wyszła by przyłączyć się do innych.
ROZDZIAŁ 47 PRZEMIANA DEREKA PRZEBIEGAŁA SZYBCIEJ i być może nieco łatwiej, tym razem nie wymiotował. W końcu skończyło sie i upadł na bok, dysząc, drżąc, i pokrywając się dreszczami. Potem sięgnął po moją rękę, trzymając ją mocno, splotłam palce z jego, przysuwając się bliżej, wolną ręką starłam włosy z jego spoconej twarzy. - Hola - odezwał się głos, przez który każdy z nas podskoczył. Simon stał przy wejściu do naszej kryjówki, trzymając materiał w ręku. - Naprawdę musisz się ubrać zanim to zaczniesz. - Niczego nie zaczynam - powiedział Derek. - Jednak... - Wyciągnął rękę z materiałem. - Dr Fellows wyszukała kilka zielonych szpitalnych fartuchów dla Ciebie. Ubieraj się a potem ... cokolwiek. - My nie...- zaczęłam. - Czy nadal masz moja kartkę? Skinęłam głową. - Daj mu ja. Wyciągnęłam złożona kartkę z kieszeni i wręczyłam ją Derekowi. Gdy był nią zajęty, Simon pozwolił uśmiechowi zniknąć z twarzy, przyglądał się bratu. - Czy z nim w porządku? - mruknął. Skinęłam głową. Zauważyłam że Derek złożył kartkę, po czym odwrócił, by się ubrać. - Miedzy nami w porządku?- zapytał Simon. - Tak - powiedział Derek zniżonym głosem. Buty Simon skrzypnęły, gdy odwrócił się by wyjść. Derek zawołał go z powrotem, sapiąc z wysiłku, gdy wstawał, jego bose stopy klapały. Krótko rozmawiali mrucząc. Potem szybkie klepnięcia, Simona w plecy Dereka, i jego kroki wycofywały się. Tkanina szeleściła, gdy Derek ubierał się. Następnie jego dłoń pojawiła się na mojej talii,
dotykając niepewne. Odwróciłam się i Derek stał tam, jego twarz naprzeciwko mojej, przesuwał ręce wokół mnie pochylając twarz. - Co? Oboje skoczyliśmy na nowo. Tori stała tam, patrząc na nas, Simon za nią, chwytając ją za rękę. - Mówiłem ci żebyś nie... - zaczął Simon. - Tak, ale nie powiedziałeś, dlaczego. I na pewno tego się nie spodziewałam... -Potrząsnęła głową.- Czemu jestem ostatnia, która dowiaduje się o wszystkim co tu się dzieje? Pojawia się Liz- Co się dzieje? - Derek jest gotowy- powiedziałam.- Musimy iść. Mieliśmy jeden pistolet, jednego wilkołak, jednego poltergeistra, jedna super czarownice rzucającą czarami, i jednego nie-tak-super czarodzieja, i jednego zupełnie bezużytecznego nekromante, choć Liz szybko przypomniała mi, że potrzebuje mnie do przekazywania jej słów. Nasz plan, był o wiele prostszy niż nadprzyrodzony pokaz. Chcieliśmy skorzystać z rady taty Dereka jaką mu dał gdy ma się do czynienia ze znacznie silniejszym przeciwnikiem: Uciekaj jakby goniło cie piekło. Podczas gdy Liz będzie obserwować główny pokój operacyjny, my będziemy starać dostać się do drzwi wyjściowych. Jeśli się nie uda? To wtedy pistolet, wilkołak, poltergeist, i kółko czarodziei wkroczy do gry. Zgodnie z tym co mówiła Liz, było pięć osób, w tym pokoju- Pani Enright, dr Davidoff, główny zarządzający, jego asystent, i jeden strażnik SWAT. Wydawało się, że będą tam zajęci, zarządzając operacją z tego pokój, podczas gdy pracownicy nas szukali. Co jakiś czas, jeden z tych pracowników pojawiał się w celu uzyskania aktualizacji lub dalszych rozkazów. Musieliśmy się modlić, aby nie miało to miejsca w ciągu tych kilku minut, które potrzebowaliśmy by dojść do drzwi. Dyskutowaliśmy na temat tego, co zrobimy w razie ataku, Derek stał obok mnie. Ciocia Lauren posyłała nam dziwne spojrzenia. Nie robiliśmy nic by na nie zasłużyć, ale ona ciągle spoglądała i marszczyła brwi. W końcu powiedziała:- Derek? Czy mogę z tobą porozmawiać? Zesztywniał i spojrzał na mnie, jakby chciał powiedzieć, Co ona może chcieć? - N-nie mamy na to czasu – zaczęłam - To zajmie tylko chwile. Derek? Proszę? Machnęła mu na drugi koniec pokoju. Tori i Simon kłócili się o czary a Liz była w korytarzu,
więc nikt więcej tego nie zauważył. Ciocia Lauren powiedziała coś Derekowi. Cokolwiek to było, nie podobało mu się, jego wzrok wędrował do mnie, skrzywił się i pokręcił głową. Czy mówiła mu żeby trzymał się z dala ode mnie? Mam nadzieję, że może dziś zauważyła, że nie jest niebezpieczny, może widziała nawet, że czuję, coś do niego, ale myślę, że to była by zbyt duża nadzieja. Chciałam podejść i przerwać im, ale zanim zdążyłam, Derek przestał się kłócić. Wycofał się, z pochyloną głową, włosy zwisały mu do przodu, w głębokim zamyśleniu. Następnie powoli przytaknął. Sięgnęła po jego rękę, pochylając się, by powiedzieć więcej, z napiętą twarzą. Trzymał spuszczony wzrok, kiwając głową. Tłumaczyłam sobie, że mówił jej cokolwiek chciała usłyszeć, byle moglibyśmy się stad wydostać, ale przyznam, poczułam się znacznie lepiej, gdy podszedł prosto do mnie, mówiąc– Gotowi? Poszliśmy na bok, gdy Ciocia Lauren, poszła do Simona i Tori. - Czy mówiła ci żebyś trzymał się z dala ode mnie?- Zapytałam. Zatrzymał się, a następnie powiedział: - Tak - Ścisnął moją rękę tak by cioci Lauren nie widziała - W porządku. Miedzy nami jest nadal dobrze. Udaliśmy się na korytarz. Naszym największym zmartwieniem był głośny trzask zamka, ale Derek słuchał i skinął na mnie, aby otworzyć go, podczas gdy mężczyźni rozmawiali. Potem Derek objął prowadzenie, na wypadek gdyby ktoś wyszedł przez drzwi wyjściowe. Byłam za nim, Simon za mną, później Tori i ciocia Lauren. Te dziesięć metrów wydawało się jak trzydzieści mil. Pragnęłam dojść do drzwi, otworzyć je i zniknąć, ale musieliśmy iść cicho, co oznaczało, potwornie wolno. Przeszliśmy około dziesięciu stóp, gdy ktoś w pokoju operacyjnym powiedział:- Mamy ruch, sir. Zaklęcie obwodu. - Gdzie? Derek przyspieszył, tylko trochę. - Poczekajcie - powiedział mężczyzna. -To wydaje się być tuż. -Chloe? - Głośny szept Ciocia Lauren płynął przez korytarz. Obróciłam się by zobaczyć ją biegnącą w drugą stronę- w kierunku pokoju, w którym był zespół Edison i faceci Cabala. Zawołała mnie ponownie, jakby mnie szukała. Otworzyłam usta. Reka zakryła mi je, ramię owinęło sie wokół mojej piersi, mocno mnie trzymając, Głos Dereka brzmiał w moim uchu, szepcząc: - Przykro mi. - Myślę, że ich słyszę,- powiedział Dr Davidoff.
- Chloe?- Ciotka Lauren biegła coraz szybciej, uderzając butami o linoleum.- Chloe? Wbiegła do ich pokoju krzycząc. - Cześć, Lauren, - powiedziała mama Tori – Znów zgubiłaś siostrzenice? - Rzuciła zaklęcie wiążące, zamrażające ciocie- Widzę, że masz jeszcze, pistolet. Pozwól, wezmę go zanim zabijesz kogoś. Gdy walczyłam, Derek machnął do innych, by szli naprzód. Niewyraźnie zobaczyłam Simona i Tori przechodzących koło mnie, gdy Derek ciągnął mnie i idąc do wyjścia, wiedziałem, że to było to, co ciocia Lauren kazał mu robić, na co on próbował się sprzeciwić. Jeśli pojawiłyby się problemy, poświęci się, aby nas uratować. Jego zadaniem było, żeby mnie stad wyciągnąć. Skręciłam głowę, aby zobaczyć Pani Enright trzymając pistolet przy nadal zamrożonej Cioci Lauren. - Czas pozbyć się problemów. - Bron, Diane? – Zawołał męski głos – Widać że twój urok to nie tylko czary. Mężczyzna wyszedł za rogu. Był w wieku mojego taty, kilka centymetrów niższy niż pani Enright, szczupły, z świecącymi czarnymi włosami. Uśmiechał się - i to był uśmiech, który znałam dobrze, nawet, jeśli nigdy wcześniej nie widziałam tego człowieka. - Tato!- Krzykną Simon, zatrzymując się ze ślizgiem.
ROZDZIAŁ 48 PAN BAE podniósł rękę, machając niedbale, jakby przyszedł tylko z nami pogawędzić. Szarpałam się i Derek uwolniły mnie. - Cześć, Kit – powiedziała Pani Enright. Kierując na niego pistolet. Zapytał- Czy naprawdę mam wrażenie, że chcesz to zrobić, Diane? Udowodnij, nam wszystkim tutaj że czarownice nie potrzebują broni do walki z czarownikiem? Opuściła broń i podniosła rękę, jej palce iskrzyły. - No właśnie - powiedział. – Tak już lepiej. Teraz chodź i pokaż mi jak bardzo ci mnie brakowało. Wyrzuciła z siebie kule energii w stronę Pana Bae. Jego reka podniosła sie i jej kula zniknęła, wybuchając w powietrzu. Strażnik podszedł do cioci Lauren, celując z pistoletu, bo teraz zaklęcie wiążące nie działało. Simon rzucił się do przodu, ale jego ojciec skinął mu by się zatrzymał. Simon kontynuował. Derek zapał go za ramie. Spojrzał na mnie, a potem od drzwi do swego ojca, między młotem
a kowadłem impulsem chronienia go a nas. - Walcz - szepnęłam, i to było wszystko, co było potrzebne do powiedzenia. Derek puścił Simona i popchnął mnie w kierunku drzwi. Tori zablokowała strażnika wiążącym zaklęciem i krzyknęła do cioci Lauren by biegła za mną. Ciotka zerwała się, chwyciła broń strażnika i uderzyła go w głowę, gdy Derek uderzył w dr Davidofaf, wysyłając go w powietrze. Tori rzuciła kolejne zaklęcie, potem następne. Nie wiem, jakie one były, ale ściany zaczęły się trząść. Wcześniejsze pęknięcia zaczęły się poszerzać. Spadał deszcz tynku. Chciałam coś zrobić, cokolwiek, ale Derek mnie zobaczył i krzyknął do mnie bym się wycofała. Wtedy jeden z mężczyzn w garniturze uderzył go czarem, przewracając go do przodu, zanim jego ojciec uderzył faceta kulą energii. Stałam tam gdzie byłam, wiedząc, jak bardzo chciałam pomóc, ale to spowodowałoby tylko że pozostali byliby w niebezpieczeństwie starając się mnie chronić. Budynek nadal się trząsł, osłabione ściany i sufit pękały. Biały pył spadał, obejmując wszystkich, i mogłam zobaczyć tylko przebłyski, migawki akcji. Tori stała na wprost swojej mamy. Liz biegła w kierunku Pani Enright, rozbijając deskę w jej ręku. Strażnik leży nieprzytomny pod nogami wszystkich. Derek walczył z mężczyzną w garniturze, jego tata i Simon z drugim. Ciocia Lauren, stanęła przed Dr Davidoff, celując pistoletem w tył głowy. Następnie, ogłuszający huk, sufitu pękł. Duże kawałki tynku i drewna runęły. Pudła i skrzynki i szafki na aktach przewróciły się na strychu. Sufit nie przestawał rozpruwać się i trzasnął, spojrzałam w górę, by zobaczyć, jak otwiera sie ponad moją głową. Derek krzyknął. Uderzył mnie, przewracając na podłogę i zakrywając mnie, ponieważ reszta sufitu zapadła się. Kiedy w końcu huk ustał, słyszałam Pana Bae wołającego Dereka. - Tutaj - powiedział Derek.- Z Chloe. Podniósł się i pomógł mi wstać. Wstałam, kaszląc i mrugając. Zobaczyła Simona i Pana Bae bezpiecznych w pokoju, w którym chowaliśmy się wcześniej. -Tori?- Słyszałam, jak mówi Liz - Tori! Krzyknęłam i nasłuchiwałam jej głosu; Derek nadal trzymał mnie za rękę, trzymając się w pobliżu. Liz pochylała się nad Tori. - Tori!- Krzyknęłam. Uniosła głowę, dotykając reka twarzy. – Nic mi nie jest.
Gdy wstała, rozejrzałam się gorączkowo za ciocią Lauren. Zobaczyłam ją, leżąca pod stertą gruzu między mną i Tori. Skoczyłam do przodu, ale Derek pociągnął mnie z powrotem. - Zostańcie tam dzieciaki - powiedział Pan Bae – Tori... -Urwał, kiedy spojrzał na nia, patrzył na nią, tak jakby zobaczył ją dopiero teraz, naprawdę zobaczył. - Tato?- powiedział Simon. Pan Bae otrząsnął się z zaskoczenia i powiedział, powoli, - Tori? Podejdź do mnie. Sufit nie wygląda dobrze. Spojrzałam w górę. Połamane drewno i olbrzymie kawałki tynku kołysał się nad głową. Pudełka chwiały sie na krawędzi. Tori rozejrzała się. Strażnicy i dwóch facetów w garniturach byli prawie pogrzebani pod gruzami. Dr Davidoff leżał na brzuchu, nie ruszając się. Obok niej leżało inne ciało - jej matki, jej oczy były otwarte, patrzyły w górę. - Ding-dong, wiedźma nie żyje,- Tori powiedział. Zachwiała się. Potem wydała dziwny, zduszony dźwięk, jej ramiona trzęsły sie.- Mamo ... - Tori? Kochanie? - Pan Bae. – Musisz tu przyjść, dobrze? - Ciocia Lauren,- powiedziałam. – Jest przygnieciona. - Mam ją- powiedziała Tori, wycierając rękawem twarz. Pochyliła się i zaczął ciągnąc moją ciocie. Deska poleciała ze stosu za Tori. Oczy Dr Davidoff były otwarte, szalone. Otworzyłam usta by krzyknąć ostrzeżenie, Liz ruszyła by to złapać, ale poleciało w dół, uderzając Tori w tył głowy. Upadła twarzą w gruz. Ciocia Lauren wyswobodziła się, spychając ostatnie kawałki tynku na bok. Potem zatrzymała się. Dr Davidoff wyrósł za nią, przyciskając pistolet do karku. Liz chwyciła deskę, która trafiła Tori, ale zauważył ten ruch i powiedział: - Nie, Elizabeth. Skierował broń ku Tori.- Nie, chyba, że chcesz mieć towarzystwo w zaświatach. Liz puściła drewno. Dr Davidoff przeniósł broń z powrotem do cioci Lauren.– Podnieś tą deskę ponownie i przesuń ją przede mnie, proszę, Elizabeth, żebym mógł zobaczyć gdzie jesteś. Zrobiła tak. - Teraz, Kit, mam zamiar dać ci pięć minut, abyś zabrał chłopców i odszedł. Wydaje się że modyfikacja udała się z Simonem. Tak silna jak Derek jest, wydaje się być normalny, jak na wilkołaka. Kolejny sukces. Chloe i Victoria są problemem, ale zapewniam cię, że będą pod dobrą opieką. Weź chłopców i...
- Nigdzie nie idę - powiedział Derek. - Nie bez Chloe. Zesztywniał, jakby nie spodziewał się sprzeciwów, ale ledwo słyszałem, jak rozmawiali. Moja krew huczał w uszach żołądek podskakiwał, wiedząc, co musiałam zrobić, wałczyć, żeby ominąć każdy instynkt, który krzyczał przeciw. Dr Davidoff podniósł oczy na Dereka. Skrzywił się, kalkulując, a następnie skinął głową. Niech tak będzie. Nie zignoruje możliwość zatrzymania naszego jedynego wilkołaczego obiektu. Weź swego syna, a następnie, Kit . - Wezmę obu moich synów – powiedział Pan Bae- I Victorie i Chloe i Lauren. Dr Davidoff zachichotał. - Nadal nie uczysz się na swoich błędach, prawda? I pomyśleć że dziesięć lat, ucieczki powinno cie coś nauczyć. Pomyśl o wszystkim, z czego zrezygnowałeś, tylko dlatego, że chciałem Derek z powrotem. Jestem pewien, że Simon byłby dużo szczęśliwszy, gdybyś nie był tak uparty. - Pozytywnie uparty - powiedział Simon. - Tak działa rodzina. Ja także nie wyjdę dopóki ich nie puścisz. Derek przetarł tył moich ramion, myląc to że trzęsę się ze strachu, a nie z koncentracji. Simon rzucił zaniepokojone spojrzenie w moją stronę, ponieważ pot lał się w dół mojej twarzy. Zamknęłam oczy i skupiłam się. - Idź, Chloe,- powiedziała Ciocia Lauren.– Po prostu idź. - To tak nie działa- powiedział Dr Davidoff - Mogę cię zastrzelić i Tori zanim Kit lub Derek powalą mnie. Zrozum, Kit. Zespól Cabala jest w drodze, o ile już nie przyjechali. Zminimalizuj straty i idź. Kształt wyrósł za Dr Davidoffa. Derek wciągnął powietrze, a następnie powoli wupuscił je i szepnął, zachęcając mnie. Simon i Pan Bae szybko odwrócił się by dr Davidoff nie obrócił się. - Masz tylko kilka minut, Kit - powiedział Dr Davidoff. - Podnieś bron - powiedziałam. Roześmiał się.- Twoja ciotka wie lepiej, kiedy zanurkować po bron która leży dziesięć stóp dalej, Chloe. - Dr Davidoff, -powiedziałam. - Tak? - Zastrzel go. Skrzywił się, otwierając usta. Trup Pani Enright kołysał się. Jej oczy spotkały się z moimi wypełnione wściekłością.
- Powiedziałam Strzeliła. Dr Davidoff stał tam, ruszając ustami, z otworem w klatce piersiowej. Potem upad. Zamknęłam oczy i wypuściłam dusze pani Enright. Kiedy je otworzyłam, ciocia Lauren kucała obok dr Davidoff, przykładając palce do jego szyi. Jego duch stał obok niej, wpatrując się, zmieszany. - Umarł - powiedziałam.– W-widze jego ducha. Ktoś krzyknął. Kroki brzmiały w oddali. - Musimy iść,- powiedział Pan Bae – Lauren - Czuję się dobrze. - Derek, bierz Tori i idź za mną Wybiegliśmy za drzwi, gdy echo krzyków brzmiało za nami. Pan Bae krzyknął do Simona i cioci Lauren, aby ukryli się za ścianą, gdy pomagał mi i Derekowi prowadzić Tori. Dotarłam na górę, i kucnęłam obok Simona, nasza dwójka pomagała Derekowi, gdy Liz pobiegła przodem, krzycząc że droga czysta. Jak wyszedł Pan Bae stanął na szczycie muru, gotowy do rzucenia zaklęć, jeśli ktokolwiek by wyszedł. Ale nikt się nie pojawił, gruz i ciała spowolniły ich wystarczająco długo, aby dać nam czas do ucieczki. Do tego czasu, Tori odzyskała świadomość i pobiegliśmy, wszyscy razem, tak daleko i tak szybko, jak tylko mogliśmy.
ROZDZIAŁ 49 VAN PANA BAE'na był zaparkowany mile od centrum handlowego. Kupił go miesiąc temu, używając fałszywych papierów, więc nikt nie mógł go wyśledzić, i wyglądało na to, że mieszkał w nim. Rzucił śpiwór i lodówkę do tyłu, i wszyscy wsiedliśmy do środka. Nie wiem, gdzie pojechaliśmy. Myślę że do Pennsylwani. Nikt nie pytał. Nikt się tym nie przejmował. To była naprawdę długa, naprawdę spokojna podroż. Byłam z tyłu z ciotką Lauren, i choć zauważyłam, że Derek spogląda na mnie z niepokojem, co jakiś czas, wkrótce zasnęłam od szumu rozmów Simona i jego taty na przednim siedzeniu. Obudziłam się, kiedy pan Bae zaparkował przed motelem. Dostał dwa pokoje i rozstaliśmy się, chłopacy byli w jednym, dziewczęta w drugiej. Pan Bae mówił że zamówi, pizze dla nas wszystkich, a później mięliśmy porozmawiać. Ciocia Lauren powiedziała, że nie musimy sie spieszyć. Nikt nie był głodny, i jestem pewna, że chłopaki chcieli mieć trochę czasu sam na sam z tatą. Wydawało się że Liz i Tori domyśliły, sie że też potrzebuję mieć trochę czasu sam na sam z ciotką Lauren. Liz odeszła, mówiąc, że idzie powędrować i że będzie z powrotem do rana. Tori powiedziała, że jej brzuch był delikatny z powodu długiej podróży, więc pójdzie usiąść
na zewnątrz na chwilę, by zaczerpnąć świeżego powietrza. Ciocia Lauren poprosiła ją, by nie szła za daleko, tak aby można było ją zobaczyć. To wtedy tak naprawdę dotarło do mnie: że nie wracamy do domu, przynajmniej nie teraz. I musiałyśmy się przyzwyczaić do ciągłego myślenia o takich rzeczach, o tym, że ktoś może nas obserwować. Usiadłam obok cioci Lauren na łóżku a ona objęła mnie ramieniem. - Jak się masz? - Zapytała. - Dobrze. - Co się stało tam... w laboratorium... Nie dokończyła. Wiedziałam, co miała na myśli - zabicie Dr Davidoff. I wiedziałam, że jeśli wspomnę o tym, ona mi powie że tak naprawdę to go nie zabiłam. Ale zrobiłam to. Nie byłam pewna, jak się z tym czuję, ale byłam pewna tego że ciocia Lauren nie będzie osobą, z którą porozmawiam o tym, bo tylko starałaby się mnie pocieszyć, nie pomogłaby mi przez to,przejść. W tym przypadku potrzebowałam do tego Dereka, więc po prostu powiedziałam: Wszystko dobrze- po chwili - wiem, że nie mogę teraz wrócić do domu, ale chcę żeby tata wiedział, że ze mną wszystko dobrze. - Nie jestem pewna, to... - On musi wiedzieć. Nawet, jeśli nie może wiedzieć o nekromancji i sprawie z Edison Group. Musi wiedzieć, że jestem bezpieczna. Zawahała się na chwilę, ale widząc moja mine, w końcu skinęła głową.- Znajdziemy sposób. Kiedy znalazłam z powrotem Tori, po prostu siedział tam, podobnie jak w nocy w magazynie, gdy jej tata ją zdradził. Siedziała tam, wpatrując się w przestrzeń, tuląc kolana. To miało być takie trudne dla niej. Chłopcy odzyskali swojego tate, ja mam ciocie Lauren z powrotem. A Tori? Patrzyła jak jej matka umiera. Bez względu na to jak straszna była Pani Enright, nie ważne jak bardzo Tori nienawidziła jej, ona nadal była jej matką. Tori nie była tu sama. Nadal miała rodzica, biologicznego, ale byłam pewna że Pan Bae nie spieszył by jej to powiedzieć. Byłoby to zbyt dziwne, powiedzec: - Przykro nam, że strąciłaś jednego z rodziców, ale tu jest zastępstwo. Usiadłam obok niej. - Przykro mi z powodu twojej mamy - powiedziałam. Krótki, gorzki śmiech.- Dlaczego? Była złą, morderczą suką. - Ale była twoją złą, morderczą suką.
Tori wydała zdławiony śmiech, a potem skinęła głową. Łza sunęła jej po policzku. Chciałam ją przytulić, ale wiedziałam, że nienawidzi tego, więc po prostu przysunęłam sie bliżej, siadając obok niej. Spięła się i myślałam, że odejdzie, ale potem rozluźniła i oparła o mnie. Czułam drżenie jej ciała, płakała. Nie wydała żadnego dźwięku, choćby nawet cichego szlochu. Ogromny cień wyszedł za róg. Derek, odwrócił głowę w kierunku wiatru. Jego usta zadrżały, kiedy mnie zobaczył, układając sie w krzywy uśmiech. - Hej - powiedział. - Myślałem, że jestem Tori podniosła głowę i wytarła oczy rękawem, Derek umilkł. - Przepraszam - powiedział szorstko i zaczął się cofać. - Nic nie szkodzi - powiedziała, wstając - Ma krotka sesja skończyła się. Możesz ją teraz mieć. Odeszła od nas z powrotem do naszego pokoju, Derek stał tam, patrząc niepewne. Niespokojny ponownie. Machnęłam na niego by usiadł obok mnie, ale potrząsnął głową. - Nie mogę teraz - powiedział. -Tato posłał mnie by cie znaleźć. Próbowałam wstać, ale moja nogi zdrętwiały i potknęła się nieco. Derek złapał mnie i nie puścić. Pochylił się, jakby chciał mnie pocałować, ale nagle zatrzymał się. Czy on zawsze będzie to robił? I prawie chciałam mu dokuczyć o to, ale wyglądał na tyle poważne, że nie nie miałam odwagi. - Twoja ciotka - powiedział. - Czy mówiła coś o waszych planach? - Nie Po raz kolejny pochylił się do mnie, a następnie zatrzymał się ponownie. - Czy nic nie mówiła? Coś takiego, czy wracacie do domu, czy nie? - Nie wracamy. Tak długo, jak Cabal nadal tam jest, nie możemy. Przypuszczam, że zostaniemy z wami, jeśli to Twój tata ma na myśli. Prawdopodobnie będzie to najbezpieczniejsze. Odetchnął, jakby wstrzymując oddech, a ja w końcu zrozumiałam, dlaczego jest taki niespokojny. Teraz kiedy uciekliśmy Edison Group i byliśmy z powrotem w naszymi rodzinami, myślał, że rozdzielimy się, każdy w swoja stronę. - Zdecydowanie mam nadzieję, że zostaniemy z wami - powiedziałam. - Ja też.
Przysunął się bliżej, oplatając ramiona blisko wokół mnie, przyciskając. Nasze usta dotkneły... - Derek? – zawołała tata - Chloe? Derek wypuścił warkniecie. Roześmiałam się i wycofałam. - Wydaje się, że będziemy mieli na to dużo czasu?- Powiedziałam. - Za dużo. Po posiłku, idziemy na spacer. Długi spacer. Daleko od wszelkich możliwych zakłóceń. Uśmiechnęłam się do niego.- Brzmi jak plan. Mówiąc o planach, Pan Bae miał ich dużo. Nad pizza potwierdził, to czego się spodziewałam, musieliśmy ponownie uciekać, tym razem przed Cabalem. - Tak więc wszystko, co zrobiliśmy tam w laboratorium ... nie dało nic dobrego?Powiedziałam. - Prawdopodobnie tylko zdenerwowało Cabala - mruknęła Tori. - Nie, to pomogło Powiedział Pan Bae - Edison Group nie powrócą do tego w najbliższym czasie, a zajmie trochę czasu Cabalowi uporządkowanie wszystkiego i zaplanowania poszukiwań. Na szczęście, Cabal ma dużo rzeczy do zrobienia i nie jesteśmy na szczycie jego listy. Jesteście cenni, a oni będą chcieli was z powrotem, ale będziemy mieli trochę czasu na odetchniecie - Zerknął na ciotkę. - Lauren? Życie w biegu może nie jest tym o czym marzyłaś, ale będę zdecydowanie was przekonywał żebyś ty z Chloe poszły z nami. Powinniśmy trzymać się razem. Derek spojrzał na mnie, napięty, jakby był gotowy do skoku z argumentami, gdyby ciocia Lauren się nie zgodziła. Kiedy powiedziała:- Tak będzie najlepiej – zrelaksował się. I ja tez. Simon uśmiechnął się i podniósł do mnie kciuk. Spojrzałam na Tori. Zdawało się, że trzyma się tak spokojne jak mogła, twarz sztywna, nie pokazująca żadnej emocji. - A Tori jedzie z nami, prawda?- Powiedziałam. - Oczywiście.- Pan Bae uśmiechnął się do niej. -Przypuszczam, że powinienem się upewnić, że nic złego się z nią nie stanie. Czy zostaniesz z nami, Tori? Skinęła głową, i uśmiechnęła się pół uśmiechem. - Będziemy musieli zaszyć się na jakiś czas – powiedział Pan Bae - Mam kilka pomysłów, miejsca gdzie możemy iść. Simon mówi że Tori, ma liste kilku obiektów. Skontaktujemy się z nimi. Muszą wiedzieć, co się dzieje ... i co się stało. Też będziemy szukać Rae. Jeśli jest z mamą, to dobrze, ale będziemy musieli upewnić się co to tego. Nie chcemy nikogo pominąć. Było to przytłaczające, ale czułam się dziwnie dobrze, wiedząc, że nie jesteśmy sami, wiedząc, że możemy pomóc innym. Mieliśmy dużo pracy przed soba, ale również wiele przygód. Byłam tego pewna.
Derek i ja wyszliśmy na nasz spacer po kolacji. Sami. Było otwarte pole za motelem i poszliśmy tam. W końcu, kiedy byliśmy z dala od motelu, Derek zaprowadził mnie do małego skrawka lasu. Wtedy zawahał się, niepewny, ciągle trzymając mnie za rękę. Kiedy zatrzymałam się przed nim, jego wolna rękę objęła mnie wokół tali. - Wiec- powiedziałam. -Wydaje się, że utknąłeś ze mną przez jakiś czas. Uśmiechną się. Prawdziwym uśmiechem, który rozświetlił jego całą twarz. - Dobrze,- powiedział. Przyciągnął mnie. Potem pochylił się, jego oddech ogrzewał moje ustach. Moje tętno biło tak szybko, że ledwo oddychałam. Byłam pewna, że znów się zatrzyma, zamarłam w napięciu, czekając z wahaniem, żołądek wykręcał mi się. Jego usta dotknęły moich, i nadal Czekałam na jego wycofanie się. Jego usta docisnęły się do moich, a następnie rozszerzyły się. I pocałował mnie. Naprawdę mnie pocałował – ramie owinięte wokół mnie, usta ruszały się naprzeciwko moich, zaborczo, jakby przekonał swój umysł, że to było to czego chciał i nie miał zamiaru z tego zrezygnować. Objęłam go za szyję. Jego ramiona oplotły sie wokół mnie, złapał mnie, podnosząc do gory, całując mnie jakby nigdy nie chciał, się zatrzymać i pocałowałam go w taki sam sposób, jakbym nie chciała żeby kiedykolwiek skończył. To był doskonały moment, w którym nic innego nie miało znaczenia. Wszystko, co czułam było nim. Wszystko, co mogłam smakować było jego pocałunkiem. Wszystko, co mogłam usłyszeć było biciem jego serca. Wszystko, o czy mogłam myśleć było nim, i bardzo chciałam tego, i jak niesamowicie byłam szczęśliwa bo to dostałam, i mocno, zamierzałam się tego trzymać. To było tym, czego chciałam. Tego faceta. To życia. Ta mnie. Nigdy nie odzyskam z powrotem mojego starego życia, i obchodziło mnie to. Byłam szczęśliwa. Byłam bezpieczna. Byłam tam, gdzie chciałam być.
