Armstrong Kelley Najmroczniejsze Moce 2 Przebudzenie

KELLEY ARMSTRONG

PRZEBUDZENIE

Tłumaczył Jerzy Łoziński

ZYSK I S-KA WYDAWNICTWO

Rozdział pierwszy

Kiedy drzwi do mojej celi leciutko szczęknęły, w mojej zamulonej głowie pojawiła się myśl, że Liz zmieniła zdanie i wróciła. Ale duchy nie otwierają drzwi. Czasami mogą mnie prosić, żebym ja to zrobiła, gdyż wtedy mogę wejść, przywołać zombi paranaturalnych, zabitych przez szalonego naukowca, i ich wysłuchać. Ale same nie muszą otwierać drzwi. Siadłam na łóżku i zaczęłam przecierać załzawione oczy, usiłując odegnać mgłę spowodowaną przez środek nasenny. Przez chwilkę drzwi były tylko odrobinę uchylone. Wyślizgnęłam się z łóżka i na palcach przemknęłam po grubym dywanie tego fałszywego pokoju hotelowego, modląc się, aby ktoś odwołał osobę po drugiej stronie, tak bym mogła zbiec, zanim oni wezmą się do tych swoich eksperymentów... — Witaj, Chloe! Doktor Davidoff przywołał na twarz swój najbardziej promienny uśmiech, otwierając jednocześnie drzwi na oścież. Nie był bardzo stary, miał jakieś pięćdziesiąt lat, ale ja w swoim filmie obsadziłabym go w roli zgrzybiałego, roztargnionego naukowca. Stała za nim kobieta z elegancko zaczesanymi włosami blond i w garniturze nowojorskiej bizneswoman. Ona z kolei byłaby u mnie matką najbrzydszej w klasie dziewczyny. Nie musiałaby się bardzo wysilać, była bowiem matką Victorii — Tori — Enright, jedynej koleżanki, której nie wprowadziliśmy w swoje plany, szykując ucieczkę z Lyle House, czemu trudno się dziwić, skoro to ona była jedną z przyczyn, dla których musiałam uciekać. Matka Tori miała w ręku torbę od Macy s, jakby wracając z zakupów, na chwilę wpadła, żeby przed obiadem zrobić jeszcze kilka okropnych eksperymentów. — Świetnie rozumiem, że masz wiele pytań, Chloe — powiedział doktor Davidoff, kiedy z powrotem siadłam na łóżku. — A my chcemy na nie wszystkie odpowiedzieć, tyle że najpierw musimy cię prosić o małą pomoc. 2

— Simon i Derek — natychmiast przystąpiła do ataku pani Enright. — Gdzie oni są? Przeniosłam wzrok z niej na Davidoffa, który z uśmiechem kiwał zachęcająco głową, jakby był pewien, że natychmiast wykapuję swoich przyjaciół. Nigdy nie było ze mną kłopotów. Nigdy nie uciekałam z domu. Nigdy nie tupałam nogami, nie krzyczałam, że życie jest niesprawiedliwe i wolałabym nigdy się nie urodzić. Ilekroć ojciec mówił, że musimy się przenieść, więc znowu zmienię szkołę, przełykałam skargę: „Ale już mam nowe przyjaciółki", kiwałam głową i mówiłam, że rozumiem. Los to los, policz do dziesięciu i bądź dużą dziewczynką. Kiedy teraz spoglądałam na ten czas robienia tego, co mi kazano, uświadamiałam sobie, że „dałam się kupić" (nie rozumiem tego stwierdzenia, jak to: kupić?). Kiedy dorośli gładzili mnie po głowie i chwalili, że taka jestem dorosła, w istocie chodziło im o to, że nie jestem na tyle dorosła, by zadawać pytania i się sprzeciwiać. Patrząc na doktora Davidoffa i panią Enright, myślałam o tym, co mi zrobili — okłamywali mnie, zamykali — i teraz jednak chciałam zatupać. Chciałam krzyczeć. Ale nie zamierzałam dać im takiej satysfakcji. Szeroko otworzyłam oczy i popatrzyłam ze zdziwieniem na panią Enright. — To znaczy, że jeszcze ich nie znaleźliście? Chyba przywaliłaby mi w twarz, gdyby Davidoff nie chwycił jej za rękę. — Nie, Chloe, nie znaleźliśmy chłopców — odrzekł doktor. — Bardzo martwimy się o bezpieczeństwo Simona. — Bo Derek może go skrzywdzić? — Nieumyślnie, rzecz jasna. Wiem, że Derek bardzo lubi Simona. „Lubi". Co za dziwne słowo. Byli braćmi przyrodnimi, ale bardziej ze sobą związanymi niż jakiekolwiek znane mi rodzeństwo. Jasne, Derek był wilkołakiem, ale właśnie ta jego wilcza część nie pozwoliłaby mu skrzywdzić Simona. Będzie go chronił za wszelką cenę — ja już to widziałam. Wątpliwość musiała być widoczna na mojej twarzy, gdyż Davidoff pokręcił głową, jakbym sprawiła mu zawód. — No cóż, Chloe. Jeśli niezbyt się martwisz o bezpieczeństwo Simona, to może się zatroszczysz przynajmniej o jego zdrowie. — A c-co z-z... — Jąkać zaczynam się najczęściej w momencie największego zdenerwowania, a nie mogłam im pokazać, jak jestem zdenerwowana. Dlatego zaczęłam raz jeszcze, tym razem wolniej. — A co z jego zdrowiem? 19

— Chodzi o jego chorobę. Najwyraźniej nie tylko ja naoglądałam się zbyt wielu filmów. Zaraz się dowiem, że Simon cierpi na pewną niesłychanie rzadką chorobę i jeśli w ciągu dwunastu godzin nie dostanie lekarstwa, dostanie szału. — Jaką chorobę? — Ma cukrzycę — oznajmił doktor Davidoff. — Musi nieustannie kontrolować i regulować poziom cukru we krwi. — Takimi instrumentami do pomiaru krwi? — spytałam. Przypomniałam sobie, że zawsze przed posiłkiem Simon znikał w łazience. Myślałam, że myje ręce, ale kiedyś wpadłam na niego, gdy wychodził, i zobaczyłam, jak chowa do kieszeni jakieś czarne pudełko. — Tak. Kiedy się na to uważa, dzisiaj nie tak trudno żyć z cukrzycą. Nic o niej nie wiedziałaś, bo nie było takiej potrzeby. Simon prowadzi zupełnie normalne życie. — Z jednym wyjątkiem — wtrąciła matka Tori. Sięgnęła do torby Macy s i wyciągnęła z niej plecak, który wyglądał jak plecak Simona, ale na pewno po prostu kupili podobny. Jasne, że wyciągnęła z niego bluzę po-larową Simona, ale przecież zostawił w Lyle House całą szafę ciuchów, z której wiele rzeczy można było wziąć. Potem przyszła kolej na plik papierów i pudełko flamastrów. W pokoju Simona pełno było jego szkiców. Znowu żadnej trudności... Pani Enright przerzuciła kartki na tyle, żebym mogła się zorientować, że to jakiś zamysł komiksu. Tego by raczej nie zostawił. I na koniec wyłożyła na stół latarkę. Tę z Lyle House, tę, którą widziałam, jak wkłada do plecaka. — Simon ześlizgnął się, przechodząc przez ogrodzenie — powiedziała. — Plecak, który miał na ramieniu, zsunął się. Nasi ludzie byli tuż za nim, więc nie mógł wrócić. I jest tutaj coś, czego Simon potrzebuje bardziej niż ubrania czy flamastrów. Otworzyła granatową saszetkę. W środku były dwie fiolki, jedna pełna mętnego płynu, druga pusta. — To insulina, której ciało Simona samo nie produkuje. Wstrzykuje ją sobie trzy razy dziennie. — A co się stanie, jeśli nie wstrzyknie? Teraz włączył się doktor Davidoff. — Nie będziemy tylko po to, żeby cię wystraszyć, zmyślać, że Simon umrze, jeśli nie zrobi jednego zastrzyku. Nie zrobił dzisiaj rano i pewnie czuje się trochę nieswojo. Ale jutro będzie już 4

wymiotował. A za trzy dni wpadnie w cukrzycową śpiączkę. — Wziął saszetkę od matki Tori. — Musimy to dostarczyć Simonowi. Ale żebyśmy mogli to zrobić, musisz nam powiedzieć, gdzie jest. Powiedziałam, że spróbuję im pomóc.

Rozdział drugi

W dobrej opowieści bohater nigdy nie zmierza prostą drogą do celu. Najpierw jest plan, pojawia się przeszkoda, bohater ją wymija, trafia na następną, także i tę pokonuje, ale natychmiast wpada na kolejną... I dopiero wtedy, kiedy wykaże się odpowiednią siłą charakteru, by zasłużyć na wygraną, udaje mu się ją zdobyć. Moja historia już teraz pasowała do tego uświęconego tradycją wzorca. A przynajmniej pasowała dla pasjonatki kina. Piętnastolenia Chloe Saunders, która marząc o karierze Stevena Spielberga, wyobrażała sobie, jak do własnych scenariuszy reżyseruje hollywoodzkie hity, pewnego dnia przerażona stwierdziła, że po raz pierwszy ma okres, co stało się początkiem życia, jakie jej zdaniem mogłoby się rozegrać tylko na ekranie. To wtedy zaczęłam widzieć duchy. Po tym, jak odjechałam, zabrali mnie ze szkoły faceci w białych kitlach i przewieźli do ośrodka terapeutycznego dla nastolatków z problemami nerwowymi. Okazało się, że nie tylko ja miałam w Lyle House nadnaturalne zdolności. Simon potrafił rzucać czary. Derek posiadał nadnaturalną siłę i wrażliwość zmysłów, a zdaje się, że niedługo miał się przemienić w wilka. Tori... w porządku, nie wiem, kim właściwie była Tori, może po prostu zbzikowaną nastolatką, która wylądowała w Lyle House, gdyż jej matka pomagała go utrzymywać. Simon, Derek, Rae i ja zorientowaliśmy się, że to nie przypadek ściągnął nas do tego miejsca. Dlatego uciekliśmy. Ja i Rae straciłyśmy kontakt z chłopakami, a zgłosiwszy się do ciotki Lauren — której ufałam jak nikomu innemu — wylądowałam tutaj, w jakimś laboratorium prowadzonym przez tych samych ludzi, którzy kierowali lyle House. I teraz im właśnie miałam zdradzić, gdzie są Simon i Derek? 19

Czas, żebym sama wprowadziła kilka przeszkód. Dlatego, jak rasowa konstruktorka opowieści, poinformowałam doktora Davidoffa, gdzie szukać Simona i Dereka. Krok pierwszy: określić cel. — Rae i ja miałyśmy się schować, podczas gdy Simon z tą całą swoją magią miał odciągnąć waszą uwagę — oznajmiłam. — Rae już odbiegła, więc nie słyszała tego, ale Simon złapał mnie w ostatniej chwili i powiedział, że na wypadek gdybyśmy się rozłączyli, spotkamy się w punkcie kontaktowym. Krok drugi: wprowadzić przeszkodę. — Gdzie ten punkt? W tym właśnie problem, że nie wiem. Mówiliśmy, że trzeba go ustalić, ale wszystko rozgrywało się w takim szaleńczym tempie... Ledwie zdecydowaliśmy się, że uciekamy, a tu Derek mówi, że to musi być właśnie dzisiaj. Między sobą na pewno uzgodnili, gdzie się mamy spotkać, ale mnie zapomnieli powiedzieć. Krok trzeci: nakreślić plan ominięcia przeszkody. — Ale mam pewne podejrzenia. Rozmawialiśmy o kilku miejscach, więc jedno z nich może być właśnie tym punktem. Powiem wam, jakie to miejsca. A ponieważ będą rozglądać się za mną, więc dopóki mnie nie zobaczą, nie wychylą nawet nosa. Odpowiedź. — Będziemy o tym pamiętać, Chloe, ale na razie po prostu powiedz nam, co to za miejsca. Mamy własne sposoby, żeby ich znaleźć. Przeszkody — istotna część każdej dobrej opowieści. A w prawdziwym życiu? Wszystko się chrzani. Sporządziwszy listę wyimaginowanych punktów kon -taktowych, doktor Davidoff i matka Tori poszli, nic mi w zamian nie dając: żadnych odpowiedzi, żadnych sugestii, dlaczego się tu znalazłam i co mnie czeka. Siedziałam po turecku na łóżku i wpatrywałam się w naszyjnik, jakby to była kryształowa kula, w której można wyczytać wszystkie odpowiedzi. Mama dała mi go kiedyś, gdy miałam „zwidy"; teraz wiem, że to były duchy. Powiedziała, że naszyjnik je powstrzyma, i tak rzeczywiście było. Podobnie jak tata zawsze myślałam, że jego działanie jest czysto psychologiczne. Działał, ponieważ w niego wierzyłam. Ale teraz wcale już nie byłam tego pewna. Czy mama wiedziała, że jestem nekromantką? Musiała wiedzieć, jeśli to ona miała we krwi ten dar. Czy zatem naszyjnik miał odpędzać duchy? Jeśli tak, to jego moc musiała osłabnąć. Nawet wyglądał na znoszony, przysięgłabym, że czerwony kamień zmatowiał. Tak czy siak, nie udzielał odpowiedzi na moje pytania; sama musiałam je znaleźć. 6

Nałożyłam z powrotem naszyjnik. Jedno było jasne: i okol wiek chcieli ze mną zrobić DavidorT i cała reszta, nie 0 moje dobro im chodziło. Nie zamyka się na klucz ludzi, klórym chce się pomóc. Ani myślałam im powiedzieć, jak znaleźć Simona. Irśli faktycznie potrzebował insuliny, Derek mu ją załatwi, nawet gdyby się miał włamać do apteki. Ja musiałam się skupić na tym, jak wyciągnąć stąd Kuc i siebie. Tyle że to nie był Lyle House, w którym od wolności oddzielał nas tylko system alarmowy. Pokój mógł na pierwszy rzut oka wyglądać na spoko hotel — podwójne łóżko, dywan na podłodze, fotel, biurko, oddzielna łazienka — nie było jednak żadnych okien ani klamki w drzwiach z tej strony. Miałam nadzieję, że w ucieczce pomoże mi Liz. Moją współlokatorkę zabrali z Lyle House, ale straciła przy tym życie, więc jak tylko tu się znalazłam, przywołałam jej ducha, aby mi pomogła. Jakiś problem? Owszem, Liz nie wiedziała, że nie żyje. Najdelikatniej, jak potrafiłam, powiedziałam jej o tym, ale wtedy oburzyła się, że kłamię, i — znikła. Może miała czas, żeby się z tym oswoić. Nie bardzo w to wierzyłam, ale nie mogłam czekać. Musiałam spróbować raz jeszcze.

Rozdział trzeci

Przygotowałam się do seansu z Liz. Jeśli chodzi o scenografię, ta scena nigdy by się nie znalazła w moim filmie. Żadnych migoczących świec, które rzucałyby na ściany ruchome cienie, żadnych zmurszałych czaszek ułożonych w rytualny krąg, żadnych pucharów z czerwonym winem, w którym widzowie domyślaliby się krwi. Czy doświadczony nekromanta korzysta ze świeczek i kadzideł? Z tej odrobiny, której dowiedziałam się już 0 świecie paranormalnym, wynikało, że jest troszkę prawdy w tym, co pokazują filmy. Możliwe, że dawno, dawno temu ludzie dużo wiedzieli o nekromantach, wiedźmach 1 wilkołakach, a opowieści, które dotrwały do naszych czasów, bazują na tych starych prawdach. 19

Moja metoda — jeśli zasługuje na miano metody coś, co zastosowałam raptem dwa razy — opierała się na próbach i błędach oraz kilku poradach wymruczanych przez Dereka. Derek, który w wieku szesnastu lat rozczytywał się w akademickich podręcznikach matematyki, bardzo sobie cenił fakty. Jeśli czegoś nie wiedział na pewno, wolał nie otwierać ust. Jednak pod moim naciskiem bąknął, iż słyszał, że nekromanci przyzywają duchy albo nad grobem, albo korzystając z jakiejś rzeczy, która należała do zmarłego. Z kurtką Liz w rękach usiadłam więc ze skrzyżowało nymi nogami na dywanie, przywołałam obraz Liz i usiłowałam sobie wyobrazić, jak ją wydobywam z otchłani. Na początek nie wysilałam się za bardzo. Poprzednim razem, kiedy użyłam wszystkich sił, by wywołać duchy, wciągnęłam dwa w ich nieżywe ciała. Tym razem nie miałam w pobliżu grobu, ale nie mogłam wykluczyć, że gdzieś niedaleko są jakieś zwłoki. Na razie więc swoją moc trzymałam na niskim poziomie, stopniowo dopiero ją wzmacniając, aż wreszcie... — Co się do... ? Coś ty za jedna? Otworzyłam oczy. Przede mną stał ciemnowłosy chłopak mniej więcej w moim wieku; miał posturę, minę i arogancką pozę rasowego ąuarterbacka. To nie przypadek, że w takim miejscu jak to pojawił się duch nastolatka. Przypomniało mi się imię chłopaka, który też był w Lyle House, którego jednak zabrali przed moim przyjazdem, rzekomo do psychiatryka, tak jak Liz. — Brady? — spróbowałam. — Tak. Ale nie znam ciebie. Ani tego miejsca. Okręcił się na pięcie, omiótł wzrokiem pokój, następnie potarł się po karku. W ostatniej chwili ugryzłam się w język i nie spytałam, czy wszystko jest OK. Bo przecież nie było. Nie żył. Jak Liz. Przełknęłam ślinę. — Co się z tobą stało? — powiedziałam łagodnie. Podskoczył jakby przestraszony moim głosem. — Ktoś tu jeszcze jest? — spytałam w nadziei, że wyczuł Liz gdzieś, gdzie ja nie mogłam jej dostrzec. 8

— Wydawało mi się, że słyszę... — Przyjrzał mi się ze zmarszczonymi brwiami. — To ty mnie tu ściągnęłaś? — Ja... Nie chciałam, ale skoro już jesteś, czy mógłbyś mi powiedzieć... Nie dał mi dokończyć.

19

— Nie. Nic ci nie powiem. O czymkolwiek chcesz mówić, mnie to nie interesuje. Odwrócił wzrok, najwyraźniej nie chcąc, by cokolwiek go dotyczyło. Kiedy zaczął się rozmywać, w pierwszym odruchu chciałam dać mu odejść, zostawić go w spokoju, ale potem pomyślałam o Rae, Simonie i Dere-ku. Jeśli nie dostanę odpowiedzi na kilka pytań, wszyscy możemy dołączyć do Bradyego w zaświatach. — Nazywam się Chloe — powiedziałam szybko. — Jestem przyjaciółką Rae, tej z Lyle House. Znalazłam się tam po tym, jak ciebie... — Był coraz bledszy. — Zaczekaj! M-mogę tego dowieść. Tam w Lyle House chciałeś się pobić z Derekiem, ale Simon cię odrzucił, chociaż nawet nie tknął cię palcem. Użył magii. — Magii? — Rzuca taki czar, który zmiata ludzi z drogi. Jest czarownikiem. Wszyscy pacjenci z Lyle House... Znowu mi przerwał. — Wiedziałem, wiedziałem. — Lekko zaklął pod nosem, znowu się materializując. — Nic tylko mi wciskali tę swoją diagnozę, a chociaż powtarzałem im, co mogą sobie z nią zrobić, niczego dowieść nie mogłem. — Powiedziałeś pielęgniarkom, jak to było z Simonem? — Pielęgniarkom? — Prychnął pogardliwie. — Przecież one robią tam za goryli. Chciałem rozmawiać z prawdziwym szefem, z Davidoffem. Powiedzieli, że muszę się z nim spotkać w innym miejscu, i zawieźli mnie do czegoś, co wyglądało jak magazyn. — Opisałam mu, jak budynek wygląda z zewnątrz. Kiwnął głową. — Właśnie. Wprowadzili mnie do środka, a potem... — Przez moment przypominał sobie. — Potem przyszła taka blondynka i powiedziała, że jest lekarką. Zaraz, jak ona się nazywała... Bellows? Fellows. Ciotka Lauren. Serce obijało mi się o żebra. — Więc ta doktor Fellows... — Chciała, żebym powiedział, że to Derek zaczął. Że mi groził, popychał mnie, w końcu uderzył. Z początku pomyślałem, że czemu nie, odpłacę mu się za te wszystkie jego akcje. Wygłupiałem się z nim trochę, kiedy Simon przyładował mi w twarz, a potem rzucił ten swój czar. W wersji, którą ja słyszałam, to Brady uderzył Dereka, a Simon miał dobry powód, żeby interweniować, gdyż poprzednim razem, kiedy Derek wdał się w bójkę, złamał facetowi kręgosłup. 49

— I doktor Fellows chciała, żebyś powiedział, że to Derek zaczął, tak? — W końcu jej powiedziałem, żeby się wypchała. Pomyślałem, że jak wrócę do Lyle House, sam się rozprawię z tym idiotą, nie potrzebuję, żeby się ktoś nade mną litował. I wtedy pojawił się Davidoff. Wywołał ją na korytarz, ale udało mi się podsłuchać, jak ona mówi, że Derek jest zagrożeniem, a tylko Davidoff nie chce się przyznać do błędu, że włączył taki typ jak Dereka. -Typ? — Że włączył go do eksperymentu. W żołądku poczułam lód. — E-eks... E-e-eksperymentu? Brady wzruszył ramionami. — Tyle powiedziała, a Davidoff na to, żeby dała spokój, bo istotnie pomylił się co do innych, ale Derek to zupełnie różna sprawa. „Co do innych? Innych wilkołaków czy innych uczestników eksperymentu? Czyja też do nich należałam?" — Czy powiedzieli coś o... Obrócił głowę, jakby dostrzegł coś kącikiem oka. — Co się stało? — spytałam. — Nie słyszałaś? Nadstawiłam ucha. — Co to takiego? — Jakiś szept. — Może to Liz? Ona... Brady znieruchomiał, przewrócił oczyma, a potem głowa poleciała mu w tył, nabrzmiały ścięgna na szyi, za-chrzęściły kości, w gardle coś zagulgotało. Instynktownie wyciągnęłam rękę, żeby mu pomóc. Dłoń przeszła przez niego na wylot, ale poczułam tak duże ciepło jego ciała, że zatoczyłam się do tyłu. Kiedy odzyskałam równowagę, Brady dalej był na miejscu. Spuścił głowę i poruszał barkami, jakby chciał odegnać skurcze. Potem spojrzał na mnie, ale teraz jego ciemne oczy były żółtopomarańczowe. Chłód z żołądka przeniósł mi się na kręgosłup. — Co, dziewczynko, przestraszona? — Z ust Bradye-go popłynął kobiecy głos, tak wysoki i czysty, że właściwie dziewczęcy. — Instynkt działa u ciebie nieomylnie, ale mnie nie musisz się lękać. — G-g-gdzie B-brady? Spojrzała na swoje ciało. 49

— Podoba ci się? Tak, jest śliczny, czyż nie? Wszystkie dzieła kochanego doktora Lylea zawsze są takie ładne. Wspaniałe grona idealnej energii, czekającej tylko, by wybuchnąć. W jednej chwili „Brady" był tuż przy mnie, twarz oddalona o kilka cali, gorący oddech o dziwnie słodkim zapachu. Pomarańczowe oczy wpatrywały się we mnie kocimi źrenicami. — Ten chłopak ci nie pomoże, kochanie, ja tak. Musisz tylko... Oczy znowu się zmieniły; na chwilę były brązowe jak u Uradyego, potem znów stały się pomarańczowe, czemu lowarzyszyło warknięcie. — Ciągną go na tamtą stronę. Przywołaj mnie, dziecko. Szybko, szybko! — P-przy... — Przywołaj mnie. Mogę... Przewróciła oczyma, a warknięcie stało się tak nieludzkie, że chłód w żyłach zamienił mi się w lód. Cofnęłam się, wpadając na ścianę. — Przywołaj mnie. — Jej głos chrypł i stawał się podobny do głosu Bradyego. — Odpowiem ci na wszystkie pytania. Przywołaj... Obraz Bradyego zachwiał się, a potem zwinął w kropkę, jak na ekranie wyłączonego telewizora. Biały punkcik, a polem nic. Chyba ktoś zapukał do drzwi, ale nie mogłam się ruszyć, wpatrzona w miejsce, gdzie przed chwilą był Brady. Otwarły się drzwi, w których stanął doktor Davidoff i zobaczył mnie wklejoną w ścianę. — Chloe? Poruszyłam się, rozcierając ramiona. — Chloe? — P-p-p-pająk — wyjąkałam i wskazałam łóżko. — G-g-g-gdzieś się schował. Doktor Davidoff zmusił się do uśmiechu. — Nie martw się. Każę tu posprzątać, podczas gdy my się przejdziemy. Trzeba wszystko szczerze wyjaśnić.

Rozdział czwarty 49

Idąc korytarzem za doktorem Davidoffem, usiłowałam odegnać od siebie wszystkie wspomnienia tego, co wydarzyło się w pokoju. Jako nekromantka miałam tylko jedną, jedyną specjalność: duchy. Musiał to być duch, nieważne, jak wiele we mnie i jak mocno mogło się temu sprzeciwiać. Jedno wiedziałam na pewno: nie bardzo chciałam tam wracać. — Zatem Chloe... — Davidoff urwał, zobaczywszy gęsią skórkę na mojej ręce. — Zimno? Muszę im powiedzieć, żeby lepiej grzali w twoim pokoju. Bardzo nam zależy na tym, żebyś dobrze się czuła. — Znowu zaczęliśmy iść. — Ale samopoczucie to nie tylko kwestia ciała, prawda? Równie ważne jest, na przykład, poczucie bezpieczeństwa. Wiem, że jesteś zaskoczona i zdezorientowana, i nic to by nie dało, gdybyśmy pozostawili twoje pytania bez odpowiedzi. Sprawdziliśmy wszystkie miejsca, jakie nam podałaś. Nie upłynęło dość czasu, by zdążył odwiedzić wszystkie miejsca, rozrzucone wiele mil od siebie. Wiedziałam, co zrobił: sprawdził, czy Rae potwierdzi moją opowieść. I potwierdziła — nie znała punktu kontaktowego, a tylko ode mnie dowiedziała się, że gdzieś spotkamy się z chłopakami. Doktor Davidoff otworzył drzwi na końcu korytarza, za nimi znajdował się pokój kontrolny, całą jedną ścianę pokrywały ekrany monitorów. Młody mężczyzna okręcił się na fotelu tak gwałtownie, jakbyśmy go przyłapali na oglądaniu jakichś pornosów w Internecie. — Nie napiłbyś się kawy, Rob? — spytał Davidoff. — My tu wszystkiego dopilnujemy. Budynek obejrzysz sobie później — powiedział do mnie, gdy strażnik wyszedł. — Na razie niech wystarczy taki przegląd. Szerokim gestem ogarnął ekrany. Czyżby naprawdę uważał mnie za taką idiotkę? Dobrze wiedziałam, o co mu naprawdę chodzi — chciał mi pokazać, jak dobrze strzeżone jest to miejsce, żeby z góry wybić mi z głowy wszystkie myśli o ucieczce. Tak czy siak, dawał mi okazję zorientowania się, z czym mam do czynienia. — Jak widzisz, w twoim pokoju nie ma kamery, w ogóle nie ma ich w sypialniach. Obserwujemy tylko korytarze. 49

Po obu stronach każdego korytarza znajdowała się kamera. Na różnych ekranach były różne ujęcia i zbliżenia. Dwa monitory prezentowały laboratoria, oba puste i ciemne, pewnie dlatego, że była niedziela. Na biurku stał starszy model monitora, przewody miał tak splątane, jakby go przed chwilą w pośpiechu podłączono. Na czarno-białym, maluteńkim ekranie widać było jakiś magazyn ze stertami pudeł wzdłuż ścian, a także plecy osoby siedzącej na workowatym pufie. W ciemnych rękach trzymała pilota. Wyglądała jak Rae, ale mógł to być ktoś podstawiony, żeby mnie przekonać, że wszystko jest w porządku, siedzi sobie i gra w coś, żadnego więzienia, żadnych obaw... Odwróciła się po dietetyczne 7UP i wtedy zobaczyłam, że to rzeczywiście Rae. — Rae uświadomiła nam, że ten model GameCube jest strasznie, ale to strasznie przestarzały, ale kiedy obiecaliśmy, że postaramy się o najnowszy, powiedziała, że trudno, ostatecznie może pograć i na tym. Mówiąc, nie spuszczał oczu z ekranu. Na twarzy miał taki wyraz, jakby... Nie wiem, jakoś najodpowiedniejsze wydały mi się słowa, których użył w związku z Derekiem: „jakby lubił Rae". Kiedy spojrzał na mnie, na jego twarzy pojawiła się mina typu: „Ciebie też lubię, Chloe, no ale niestety nie jesteś Rae", a ja poczułam się stropiona, może nawet odrobinę dotknięta, jakby była we mnie jakaś cząstka, która chciała mu sprawić przyjemność. Machnął w kierunku monitorów. — Jak widzisz, nie byliśmy przygotowani na umieszczenie was tutaj, ale robimy, co możemy. Wprawdzie nigdy nie będzie tutaj tak przytulnie jak w Lyle House, ale cała wasza piątka będzie czuła się tu dość dobrze, a może nawet całkiem dobrze, jeśli tylko uda nam się rozproszyć nieszczęsne podejrzenia. Nasza piątka? Więc nie zamierzał unieszkodliwić Dereka „jak psa chorego na wściekliznę", używając słów mojej kochanej ciotki Lauren? Odetchnęłam z lekką ulgą. — Nie zamierzam za nic przepraszać, Chloe. Nie wiem, może uznasz, że powinienem, ale naprawdę byliśmy przekonani, że najlepiej opanujemy sytuację, tworząc Lyle House. Pokazał, bym usiadła na fotelu. Były dwa: jeden zwolniony przez strażnika i drugi, stojący pod ścianą. Kiedy skierowałam się ku niemu, fotel wyjechał z cienia i zatrzymał się tuż przede mną. 49

— Nie, to nie duch — powiedział uspokajającym tonem doktor Davidoff. — One nie mogą poruszać przędli liolów z naszego świata, no chyba że należą do specjalnego gatunku Agito. -Jak? —Agito. To z łaciny, znaczy mniej więcej „poruszam". Jak się przekonasz, półdemony występują w bardzo różnych odmianach. Władza Agita, jak na to wskazu-|r nazwa, polega na telekinezie. —Poruszają rzeczy samą myślą? —Otóż to. A fotel poruszył pewien Agito, który ma w sobie jeszcze całkiem sporo życia. —Pan? Uśmiechnął się i na chwilę znikł obraz zgrzybiałego starca, a spod niego wynurzyła się właściwa twarz I )avidoffa, pełna aroganckiej dumy, jak u kujona, który pokazuje szóstkową klasówkę i robi minę typu „No co? Podskoczysz?" —Tak, jestem paranormalny, jak niemal wszystkie pracujące tu osoby. Wiem, że musiałaś podejrzewać, iż jesteśmy normalnymi ludźmi, którzy wykryli wasze niezwykłe talenty i chcą je zniszczyć, jak wszystko, czego nie rozumieją. Zupełnie jak w tym komiksie, no wiesz... — X-Men — podrzuciłam. Nie wiem, co bardziej mnie zaszokowało: wiadomość, że doktor Davidoff i jego współpracownicy są paranatu-ralni, czy obraz tego faceta zgarbionego nad X-Menem. A może natknął się na komiks jako chłopiec i wyobrażał sobie, że to on sam chodzi do szkoły profesora Xaviera dla szczególnie utalentowanej młodzieży? Czyżby miało to znaczyć, że ciotka Lauren także jest nekromantką? Ona również widziała duchy? Podjął wątek, zanim zdążyłam o cokolwiek zapytać. — Paranormalni osiemdziesiąt lat temu stworzyli Grupę Edisona. Od tamtych czasów bardzo się rozrosła, w dalszym jednak ciągu jest to instytucja prowadzona przez paranormalnych dla paranormalnych; jej celem jest ułatwienie życia istotom naszego pokroju. — Grupa Edisona? — Nazwana tak od Thomasa Edisona. — Tego, który wynalazł żarówkę? — Tym najbardziej zasłynął, ale wynalazł też projektor filmowy i myślę, że ktoś taki jak ty jest mu za to naprawdę wdzięczny. Tobie jednak, Chloe, udało się coś, o czym on marzył na próżno. — Dramatyczne zawieszenie głosu. — Kontakt ze zmarłymi! 49

— Thomas Edison marzył o rozmowie ze zmarłymi? — Wierzył w życie pozagrobowe, ale chciał z nimi nawiązać kontakt nie poprzez seanse spirytystyczne, ale w sposób jak najbardziej naukowy. Podejrzewa się, iż zmarł, pracując nad takim właśnie urządzeniem: telefonem do zaświatów, aczkolwiek żadnych takich planów nie znaleziono. — Na twarzy Davidoffa pojawił się konspiracyjny uśmiech. — A przynajmniej oficjalnie. Przyjęliśmy taką nazwę, gdyż podobnie jak Edison, chcemy do kwestii paranormalności podchodzić naukowo. Ułatwić życie paranormalnym za sprawą nauki. Gdzie ja już słyszałam coś takiego? Potrzeba było chwili, bym sobie przypomniała, ale wtedy zadrżałam. Duchy, które wskrzesiłam w Lyle House, zostały poddane eksperymentom przez naukowca nazwiskiem Samuel Lyle. Zrazu poddały się temu chętnie, gdyż, jak powiedziały, obiecano im lepsze życie. Skończyło się jednak na tym, że niczym szczury doświadczalne stały się ofiarami wizji szaleńca, jak to ujął jeden z duchów. A to coś w moim pokoju nazwało Bradyego — czy mnie również? — „dziełem" Samuela Lylea. — Chloe? — P-p-przepraszam, z-z-zamyśliłam się. — No cóż, po takiej burzliwej nocy masz prawo być zmęczona. Chcesz trochę odpocząć? — Nie, ze mną wszystko w porządku, tylko... Dobrze, ale co ja w tym wszystkim robię? Czym jest Lyle House? Częścią eksperymentu? Poderwał głowę na tyle wyraźnie, bym się zorientowała, że tego pytania się nie spodziewał, a on nie lubił być zaskakiwany. Ale już po chwili na twarz powrócił uśmiech, a doktor wygodnie poprawił się w fotelu. — Tak, to istotnie eksperyment, Chloe. Wiem, że w pierwszej chwili musi to brzmieć okropnie, ale mogę cię uspokoić, że nie są z nim związane żadne zagrożenia, to tylko łagodna psychologiczna terapia. Łagodna? A z jakąż to łagodnością potraktowali Liz i Bradyego? — Rozumiem, uczestniczymy w eksperymencie i... — Bycie osobą paranormalną to jednocześnie dar i przekleństwo. Dojrzewanie dla nas wszystkich jest najtrudniejszym okresem, bo w tym czasie zaczynają się ujawniać nasze zdolności. Jedna z dyskutowanych w Grupie Edisona teorii głosi, że lepiej, by nasze dzieci nie znały swojej przyszłości. — Żeby nie wiedziały, iż są paranormalne?

49

— Tak i żeby normalnie wrastały w swoje otoczenie, nie trwożąc się czekającą je przemianą. Ciebie i resztę poddano takiej właśnie próbie. W większości przypadków wszystko poszło dobrze, ale u niektórych osób, na przykład u ciebie, zdolności przejawiły się zbyt wcześnie. Chcieliśmy powoli wprowadzać w prawdę, jednocześnie chroniąc przed nieopatrznym zaszkodzeniem sobie lub komukolwiek innemu. Więc to dlatego umieścili nas w ośrodku terapeutycznym i powiedzieli, że mamy świra? Faszerowali pigułkami? To jakieś bez sensu. A co z Simonem i Dere-kiem, którzy już wiedzieli, kim są? Jaką oni odgrywali rolę w tym eksperymencie? Bo Derek z pewnością w nim uczestniczył, jeśli tylko Brady mówił prawdę. No i jeszcze to coś, co nazwało nas dziełami doktora Lylea. Co z Bradym i Liz, na stałe usuniętymi z „eksperymentu"? Zostali zamordowani. Przecież nie zabija się pacjentów, u których nie skutkuje „łagodna terapia psychologiczna". Przez cały czas kłamali, więc czemu niby teraz miałoby się to zmienić? Jeśli chciałam poznać prawdę, musiałam dalej robić to, co zaczęłam. Szukać własnych odpowiedzi. Pozwoliłam więc doktorowi Davidoffowi nawijać, opowiadać o eksperymencie, o innych uczestnikach, o tym, że nie wiadomo, kiedy połapiemy się w tym wszystkim i wyjdziemy na zewnątrz. Uśmiechałam się, potakiwałam i układałam własne plany.

Rozdział piąty

Kiedy doktor Davidoff skończył już mamić swoją propagandą, zabrał mnie do Rae, która w lipnym pokoju gier siedziała przy Zeldzie. Otworzył drzwi, pokazał, bym weszła, a potem zamknął je, zostawiając nas same. — Co, już koniec? — spytała z rozczarowaniem w głosie. — Jeszcze tylko skoń... Na mój widok urwała, skoczyła na równe nogi, a konsola z trzaskiem zleciała na podłogę. Chwyciła mnie w objęcia, ale zaraz puściła. 49

— Twoje ramię! — powiedziała. — Zabolało? — Nie, jest grubo obandażowane. Założyli mi kilka szwów. — Och! — Popatrzyła na mnie przeciągle. — Potrzeba ci snu, wyglądasz jak śmierć. — Odzywają się geny nekromantki. Roześmiała się, raz jeszcze mnie uściskała i wróciła na swój fotel. Pomimo zawieruchy całej tej nocy, Rae wyglądała świetnie. Tyle że ona należała do tych dziewczn, które zawsze dobrze wyglądają: miedziana skóra, miedziane oczy, kiedy na długie loki odpowiednio padło światło, także w nich widać było miedziane refleksy. — Podciągnij sobie pudło. Posadziłabym cię w fotelu, ale wiesz, ci dzisiejsi projektanci! — Przewróciła oczyma. — Powolutku, ale jak wprowadzą tutaj wszystkie zmiany, nawet nie poznasz tego miejsca. Aparatura stereo, DVD, komputer, fotele. A od jutra dostajemy Wii. — Naprawdę? — Pewnie. Powiedziałam im: „Ludzie, jak mam pomagać w tym całym waszym eksperymencie, to chcę w zamian odrobinę miłości. GameCube to nie jest dobry jej wyraz". — Powiedziałaś także o większym telewizorze? — Powinnam była. Po tym, jak się wszystko walnęło z Lyle House, chodzą teraz na paluszkach, żeby tylko zrobić nam dobrze. Mówię ci, oni nas tu kompletnie zepsują, ale zasłużyliśmy sobie na to. — Pewnie. Jej twarz rozpromieniła się jeszcze bardziej. — Wiesz, że jestem półdemonem. Exustio to po łacinie „pożar kompletny". Nie ma wyższego rodzaju demona ognistego. Kozacko, nie? Jasne, być półdemonem jest kozackie, ale półdemonem doświadczalnym, stale zagrożonym zagładą? To już zupełnie nie było fajne. Strasznie chciałam jej powiedzieć prawdę, ale nie mogłam. Na razie. Jeszcze wczorajszego wieczoru Rae leżała na łóżku w Lyle House i próbowała samym dotykiem zapalić zapałkę, ze wszystkich sił chcąc dowieść, że ma jakąś nadzwyczajną umiejętność. Teraz dowiedziała się, że jest szczególnym rodzajem półdemona i najwyraźniej było to dla niej ważne w jakiś niepojęty dla mnie sposób, który jednak musiałam zaakceptować, przynajmniej do chwili, gdy będę miała więcej dowodów, że to wcale nie jest najlepsza rzecz, jaka mogła jej się przytrafić. — I wiesz, co jeszcze? — ciągnęła. — Pokazali mi zdjęcia mamy. Mojej prawdziwej mamy. Taty nie, on był demonem. Jak się nad tym zastanowić, trochę to dziwne. Demony... — Po raz pierwszy jej

49

twarz się zachmurzyła, ale zaraz odegnała od siebie strapienie. — Doktor Davi-doff mówi, że to wcale nie znaczy, że jesteś zła czy coś takiego. No, ale mama; wiesz, jak miała na imię? Jacinda. Ładnie, prawda? — Chciałam potwierdzić, ale nie dała mi dojść do słowa. — Pracowała tutaj, jak tata Simona. Mają jej zdjęcia. Ale laska, mówię ci, jak modelka. A doktor D. powiedział, że może nawet dowiedzą się, jak ją znaleźć, a przynajmniej spróbują. Tylko z mojego powodu. — A co z twoimi przybranymi rodzicami? Chmura wróciła, i tym razem na dłużej, a ja pożałowałam, że to sprawiłam. Najpierw wyjawiłam Liz, że nie żyje, potem kazałam Brady'emu raz jeszcze przeżywać jego ostatni wieczór, teraz przypomniałam Rae jej rodziców. .. Szukałam odpowiedzi, żeby pomóc nam wszystkim, ale... Tyle przy tym bólu! — Nie są paranormalni — odrzekła po chwili. — Nie? — Nie, to normalni ludzie. — Skrzywiła się przy tych słowach z lekceważeniem. — Mówią, że jak moja mama przestała tu pracować, zerwała wszystkie kontakty z grupą. Nie wiadomo, dlaczego zostałam adoptowana. Zdaniem doktora D. to była pomyłka. Jacinda kochała mnie i nigdy nie chciałaby się ze mną rozstać. Twierdzi, że moi przybrani rodzice kłamali, mówiąc, że nie była w stanie mnie utrzymać. Gdyby Grupa Edisona wiedziała o adopcji, znaleźliby mi rodziców takich jak my. Kiedy dotarli do mnie, było już za późno i mogli tylko przyglądać mi się na odległość. Potem zaczęły się ze mną kłopoty, więc skontaktowali się z moim ojczymem i macochą i zaoferowali darmowy pobyt w Lyle House. Idę o zakład, że potrwa kilka tygodni, zanim dojdzie do nich, że mnie tam już nie ma, a wtedy po prostu odetchną z ulgą. — Jak to? — Byłam w Lyle House już prawie miesiąc. Wiesz, ile razy mnie odwiedzili? Zgadniesz? Podniosła w górę kciuk i palec wskazujący ułożone w kształt cyfry zero. — Może im nie pozwalali. Może zostawiali ci jakieś wiadomości, których oni nie przekazywali. Zmarszczyła nos. — A to niby czemu? — Bo nie są paranormalni, więc nie chciano, by się wtrącali. Zapatrzyła się gdzieś w dal, zastanawiając się nad tą możliwością. W jej oczach pojawił się błysk nadziei, że jednak się myliła, że jedyni rodzice, których znała, jednak jej nie porzucili.

49

Po chwili jednak gwałtownie pokręciła głową. — Nie, byłam dla nich tylko kłopotem, a mama chciała się mnie pozbyć. — Mocno ścisnęła poduchę fotela, a potem ją wygładziła. — Tak jest lepiej, a w każdym razie ja lepiej się czuję, gdy tak myślę. Lepiej być półdemonem, który wstępuje na nową drogę życiową, niż normalną dziewczyną, która miałaby wrócić do normalnego życia i zupełnie normalnych rodziców. Sięgnęłam po pilota. — Jak daleko doszłaś? — A co, chcesz się ze mną zmierzyć? — Dawaj. Zjadłam obiad z Rae. Pizzę. W przeciwieństwie do I yle House, tutaj, zdaje się, bardziej zależało im na naszej przyjemności niż na zdrowiu. „Może dlatego, że kwestia naszego przeżycia nie jest dla nich ważna?" Kiedy teraz rozmawiałam z Rae, kiedy patrzyłam na jej podniecenie, znalazłam się dostatecznie daleko od bólu i zdrady, by rozważyć bardzo nieprzyjemną ewentualność. A jeśli się myliłam? Co do wszystkiego? Nie miałam żadnego dowodu na to, że ci ludzie faktycznie zabili Liz i Bradyego. Liz „śniło się", że jest uwięziona w jakiejś sali szpitalnej. Nie mogłam wykluczyć, że zginęła w wypadku samochodowym, gdy ją tu przewożono. Albo że tej nocy popełniła samobójstwo. Albo że kiedy usiłowali dać sobie z nią radę, przypadkowo ją zabili. „I Liz, i Brady zupełnie przypadkowo zginęli zaraz po opuszczeniu Lyle House?" W porządku, nie brzmi to zbyt przekonująco. „Rodzonej matce Rae i ojcu Simona przestała odpowiadać Grupa Edisona, więc uciekli, zabierając ze sobą dzieci z nimi związane?" Nie, coś się w tym nie zgadzało. Musiałam znaleźć odpowiedzi na swoje pytania, a tego nie uzyskam zamknięta w celi. Zresztą nie bardzo miałam teraz ochotę w tym miejscu szukać odpowiedzi. Właśnie nad tym myślałam, gdy doktor Davidoff przyszedł zabrać mnie do mojego pokoju. Zastanawiałam się, czy nie poprosić o rozmowę z ciotką Lauren. Musiałabym wtedy udać, iż wybaczyłam jej okłamywanie mnie przez całe życie, zdradę, zdanie mnie na łaskę i niełaskę Grupy Edisona. Nie byłam jednak aż tak dobrą aktorka, a ciotka nie była aż tak głupia. Przecież i ona miała 49

swój powód, żeby mi się nie pokazywać. Chciała zyskać na czasie, chciała poczekać, aż znużona samotnością zatęsknię za jakąś znajomą twarzą. Na razie wolała trzymać się na uboczu. Ale była inna osoba, z którą chciałam porozmawiać... Na tę myśl skóra ścierpła mi niemal tak samo jak na myśl o ciotce Lauren. — Panie doktorze? — powiedziałam, gdy zbliżaliśmy się do drzwi. — Tak, Chloe? — Czy Tori też jest tutaj? -Tak. — Tak sobie myślę... Czy mogłabym ją zobaczyć, żeby się upewnić, że wszystko z nią w porządku?

Rozdział szósty

Doktor Davidoff odrzekł, że to „świetny pomysł", nie podejrzewa zatem, iż domyśliłam się, że to Tori nas wkopała. Niestety nie pozwalało mi to lepiej zorientować się w rozkładzie budynku, gdyż cela Tori, jak się okazało, znajdowała się kilka drzwi dalej od mojej. Doktor wpuścił mnie, a potem zamknął za mną drzwi na klucz. Na ten dźwięk cofnęłam się, gotowa wrzeszczeć przy najmniejszych oznakach zagrożenia. Podczas naszego ostatniego spotkania Victoria Enright przywaliła mi cegłą, a potem związała i zostawiła na łaskę losu w ciemnym jak smoła pawlaczu. Można mi więc chyba wybaczyć, że czułam się trochę podenerwowana. Jedynym źródłem światła był fosforyzujący budzik na stoliku nocnym. — Tori? Siadła na materacu, włosy sterczały jej na wszystkie strony. 49

— No tak, jak nie pomagają kazania, zawsze mogą sięgnąć po tortury. Powiedz im, że zgadzam się na wszystko, byle tylko zabrali stąd ciebie. — Przyszłam, żeby... — Trochę nacieszyć oczy. Zrobiłam dwa kroki do przodu. — Jasne. Ponabijać się trochę z ciebie, że siedzisz zamknięta w takiej samej celi jak ja. — Jeśli powiesz coś w rodzaju „Jedziemy na jednym wózku", zbełtam się, ostrzegam. — Zaraz, zaraz, wszystko byłoby zupełnie inaczej, gdybyś nas nie wsypała pielęgniarkom. Tyle że nie przypuszczałaś, że ciebie też wsadzą. Ironia losu, prawda? Chwila ciszy, a potem chrapliwy śmiech. — Naprawdę myślisz, że komuś powiedziałam? Jezu, gdybym wiedziała, że chcesz uciekać, sama bym ci spakowała rzeczy. — Nie, gdybym miała uciec z Simonem. Poderwała się z łóżka. — Ach tak? W przypływie zazdrości naskarżyłam na ciebie i kolesia, który mnie olał, żeby was wsadzili do wariatkowa? Z jakiego to jest filmu? — Z tego samego, w którym cheerleaderka rzuca się na nową dziewczynę z cegłą i zostawia ją zamkniętą na mrocznej antresoli. — Nie jestem żadną cheerleaderka. — Ostatnie słowo wypowiedziała z taką odrazą, jakbym nazwalają zdzi-rą. — Chciałam cię wypuścić po kolacji, ale wcześniej cię znalazł Książę Śliczniutki. — Wzruszyła ramionami. — Tak, Simon mi się podobał, ale nikt nie jest wart tego, żebym się poniżała. Szukasz winnego? To spojrzyj do lustra. To ty wszystko spaprałaś. Ty i twoje duchy. To przez ciebie zabrali Liz, ty wpakowałaś w kłopoty Dereka, wpakowałaś w kłopoty mnie. — W kłopoty to sama się wpakowałaś. Ja nic nie zrobiłam. — Jasne, chodząca niewinność. — Podeszła bliżej; skórę miała pożółkłą, sińce pod oczyma. — Mam taką siostrę jak ty, Chloe. To ona jest cheerleaderka, taka maciu-peńka, słodziutka blondyneczka, zamruga tymi swoimi powiekami i zaraz cały świat kręci się wokół niej. Zupełnie jak ty w Lyle House, Simon tak chciał ci we wszystkim pomagać, że mało się o własne nogi nie potykał. Nawet Derek leciał ci z pomocą. — Ja nic... — Wiem, wiem, nic nie zrobiłaś. W tym cała rzecz, że nic nie potrafisz zrobić. Głupia, bezużyteczna barbie, dokładnie jak moja siostrzyczka. Jestem sprytniejsza, twardsza, wszyscy mnie

49

bardziej lubią, ale co z tego? Nic. — Stała tuż przede mną, patrząc na mnie z góry. — Bo wszyscy martwią się o bezradną blondyneczkę. Ale bezradność działa tylko wtedy, kiedy jest w pobliżu ktoś, kto może ci pomóc. — Podniosła ręce, a między palcami wystrzeliły iskry. Poleciałam na ziemię, a jej twarz wykrzywiła się w złym uśmiechu. — Czemu teraz nie wzywasz na pomoc Dereka, Chloe? Albo zaprzyjaźnionych z tobą duchów? Postąpiła o krok, a iskry zlały się w błękitną kulę. Opuściła ręce. Uchyliłam się, kula przeleciała mi nad barkiem, a uderzywszy o ścianę, rozsypała się na iskierki, które poparzyły mi policzek. Przekręciłam się na czworaka, poderwałam i rzuciłam do drzwi, ale wtedy Tori gwałtownie uniosła ręce i opuściła je w dół, a wówczas niewidzialna siła sprawiła, że wywinęłam w powietrzu koziołka. Zatrząsł się cały pokój, zadygotały wszystkie meble. Nawet Tori wydawała się zdziwiona. — J-jesteś w-w-wiedźmą? — No co ty? — Nachyliła się nade mną, włosy sterczały jej we wszystkie strony, miała szaleństwo w oczach. — Nareszcie ktoś to powiedział. Matka była przekonana, że to wszystko jest tylko w mojej głowie. Zapakowała mnie do Lyle House, tam wykryli zaburzenia bipolarne i codziennie pakowali we mnie cały słój prochów, a ja je łykałam, żeby zrobić mamusi przyjemność. Ze złością machnęła rękami, z koniuszków palców prosto we mnie trysnęły iskry. Oczy Tori zrobiły się wielkie, usta ułożyły się w bezgłośne „nie". Usiłowałam uskoczyć, ale byłam za wolna. Kiedy małe błyskawice leciały w moim kierunku, pojawiła się jakaś postać: dziewczyna w koszuli nocnej. Liz. Pchnęła toaletkę tak, że znalazła się na drodze iskier. Posypały się drzazgi, lustro rozleciało się i obsypało mnie szklanymi okruchami, podczas gdy padłam na kolana, zakrywając głowę rękoma. Kiedy podniosłam wzrok, w pokoju panowała cisza, Liz już nie było. Toaletka leżała na boku, widać w niej było poczerniałą dziurę. „To mogłam być ja" — kołatało mi w głowie. Tori kołysała się na podłodze, obejmując kolana i chowając w nich twarz. — Nie chciałam, naprawdę. Nie chciałam. Tylko strasznie się wściekłam i wtedy tak się... porobiło. Jak Liz; wystarczyło, że się zdenerwowała, a przedmioty zaczynały fruwać. Jak Rae, która w szamotaninie oparzyła matkę. Jak Derek, który cisnął kolegą, a tamtemu pękł kręgosłup. Co się stanie, kiedy ja się wścieknę? Niekontrolowane moce. To nie było typowe dla paranormalnych. Nie mogło być.

49

Zrobiłam nieśmiało krok w kierunku Tori. — Słuchaj, ja... Drzwi otworzyły się z trzaskiem i do środka wpadła matka Tori, ale tuż za progiem znieruchomiała na widok zniszczeń. — Victorio Enright! — warknęła w sposób godny wilkołaka. — Coś ty tu narobiła? — T-t-to n-nie o-o-ona — wyjąkałam. — To ja. Pokłóciłyśmy się i wtedy... Wpatrzyłam się w wypaloną dziurę i nie wiedziałam, jak zakończyć zdanie. — Dobrze wiem, kto za to odpowiada, panno Chloe. — Jej złe spojrzenie wpiło się teraz we mnie. — Chociaż nie wątpię, że i ty odegrałaś w tym swoją rolę. Z ciebie jest taka mała intrygantka, czyż nie? — Dianę, dość tego — zakomenderował od progu doktor Davidoff. — Pomóż córce tutaj posprzątać. A ty, Chloe, proszę ze mną. Intrygantka? Ja? Dwa tygodnie temu parsknęłabym śmiechem na taką sugestię, ale teraz... Tori powiedziała, że wszystko zaczęło się właśnie ode mnie, gdyż chłopacy chcieli pomóc bezbronnej dziewczynce. Byłam na nią wściekła, ale... ale miała trochę racji. Derek chciał, żeby Simon uciekł z Lyle House i odszukał ojca. Simon nie chciał zostawić brata, ale ten ani myślał opuszczać ośrodka, gdyż bał się, że znowu zrobi komuś krzywdę. Kiedy domyślił się, że jestem nekro-mantką, znalazł sposób, żeby wywrzeć nacisk na Simona — „biedactwo w opałach". Byłam nieporadną panienką, która nic nie wiedziała o nekromancji, ciągle robiła błędy i coraz bliższa była tego, że ją przekażą do szpitala dla umysłowo chorych. „Widzisz, Simon? Grozi jej niebezpieczeństwo. Musisz jej pomóc. Weź ją, znajdź tatę, a on już wszystko załatwi". Byłam zła na Dereka i powiedziałam mu o tym, ale nie odmówiłam udziału w tym planie. Wszystkim nam był potrzebny ojciec Simona. A także Derek, który ostatecznie zdecydował się na ucieczkę, gdy wszystko się wydało i nie miał już wyboru.

49

Gdybym wiedziała, co się stanie, czy przestałabym szukać odpowiedzi na moje pytania w Lyle House? Czy pogodziłabym się z diagnozą lekarzy, pokornie przyjmowałabym lekarstwa, trzymałabym język za zębami, żeby mnie tylko w końcu wypuścili? Nie. Bolesna prawda jest lepsza od miłych kłamstewek. Musi być. Doktor Davidoff zaprowadził mnie do mojego pokoju i teraz nie miałam już nic przeciw temu. Chciałam zostać sama, żeby nawiązać kontakt z Liz, teraz, kiedy wiedziałam, że dalej tu jest. Zaczęłam ostrożnie, powoli wzmagając wysiłki, aż wreszcie usłyszałam głos tak cichy, że równie dobrze mógł to być jakiś szmer w wentylatorze. Rozejrzałam się w nadziei, że zobaczę Liz w jej koszuli nocnej w Myszką Miki i skarpetami w żyrafy, ale prócz mnie nie było nikogo. — Liz? Miękka, niepewna odpowiedź: — Tak? — Przepraszam — powiedziałam i wstałam. — Wiem, że jesteś na mnie zła, ale uważam, że nie powinnam przed tobą ukrywać prawdy. — Nie odpowiedziała. — Odkryję, kto cię zabił, przyrzekam. Słowa tak gładko spływały mi z ust, jakbym czytała scenariusz, ale miałam przynajmniej na tyle rozsądku, żeby nie obiecywać, że pomszczę jej śmierć. Na ekranie brzmi to nieźle, ale w prawdziwym życiu myślisz sobie: „Ekstra, ale jak konkretnie chcesz to zrobić?" Liz dalej milczała, jakby chciała wyciągnąć ze mnie coś więcej. — Czy mogłabym cię zobaczyć? Proszę... — Nie mogę się... przecisnąć. Musisz spróbować mocniej. Usiadłam na podłodze z jej kurtką w ręku i skoncentrowałam się. —Mocniej — szepnęła. Zacisnęłam powieki i wyobraziłam sobie, jak przeciągam Liz. Jeszcze jedno szarpnięcie i... Znajomy dźwięczny śmiech poderwał mnie na równe nogi. Ciepłe powietrze przesunęło się po wolnym od bandaża ramieniu. Obciągnęłam rękaw. —To ty! Nie ciebie wzywałam. 49

—Nie musiałaś, dziecko. Kiedy wzywasz, duchy muszą cię słuchać. Nawoływałaś przyjaciółkę, a odpowiedziały tysiące zmarłych, szukając drogi do swoich zbutwiałych szkieletów. — Jej oddech owiał mi ucho. — Szkieletów pochowanych dwie mile stąd. Tysiące ciał gotowych na to, by stać się tysiącem zombi. Wielka armia zmarłych na twoje rozkazy. —Ale ja... —Nie chcesz. Oczywiście. Na razie twoje zdolności są jeszcze niewystarczające. Ale kiedyś? — Jej śmiech wypełnił pokój. — No cóż, myślę, że doktor Lyle pląsa teraz w piekle, gdyż radość triumfu łagodzi cierpienia, na które jest tam wystawiony. Nieobecny już na szczęście, przez nikogo nie opłakiwany, nieprawdopodobnie pokręcony pan doktor. Twórca najpiękniejszych, najbardziej uroczych zwyrodnialców, jakich kiedykolwiek widziałam. — J-jak to? — Odrobinę tego, odrobinę owego. Tu podkręcisz, tam przekręcisz i proszę, co mamy. Zacisnęłam jeszcze mocniej powieki, żeby oprzeć się chęci, by ją spytać, co ma właściwie na myśli. O cokolwiek chodziło, musiałam być wobec tej istoty równie nieufna, jak wobec doktora Davidoffa czy Grupy Edisona. — Czego chcesz? — spytałam. — Tego samego, co i ty. Uwolnić się stąd. Przysiadłam na łóżku. Wpatrywałam się uważnie, ale nigdzie jej nie widziałam. Tylko głos i ten ciepły powiew. — Jesteś tu uwięziona? — Jak elf w jarmarcznej kulce, by użyć metafory. Elfy to produkt ludzkiej wyobraźni. Malutkie istotki ze skrzydełkami, czyż to nie urocze? Porównanie byłoby lepsze, gdybym powiedziała, że jestem jak świetlik zamknięty w butelce, chociaż jeśli chodzi o magiczną energię, trudno jest znaleźć coś podobnego do zamkniętego w swej duszy półdemona. No, ale jeszcze trudniej, jeśli chodzi o zamkniętego w swej duszy demona. Tyle że wezwanie go i próba okiełznania jego potęgi to samobójstwo. Wystarczy spytać Samuela Lylea. — Zginął, przyzywając demona? — Wezwanie jest najczęściej wybaczalne. Dusze rzadko to denerwuje, chociaż jest pewną niedogodnością. Powinien był zadowolić się mną, ale czyż można poskromić ludzkie ambicje? 49

Nazbyt arogancki, by rozważyć możliwość porażki, ani myślał ujawnić sekret swojego prawdziwego sukcesu: mnie. — Twoja magia wypełnia to miejsce, a oni nawet nie zdają sobie z tego sprawy? — Lyle zabrał swoje tajemnice do grobu i poza niego, chociaż nie zamierzał nieść ich w zaświaty. Jestem pewna, że zamierzał komuś o mnie powiedzieć, tyle że wcześniej zginął. Nawet tak silnej nekromantce jak tobie trudno będzie nawiązać kontakt w sferze piekielnej, więc cóż, jestem związana z tym miejscem, moja siła potęguje czar na nie rzucony. Tamci — ta cała Grupa Edisona — uważają, że to skrzyżowanie linii mocy czy jakieś temu podobne bzdury. — Więc gdybym cię wyzwoliła...? — Czy cały budynek zamieni się w dymiące zgliszcza, a wszystkie związane z nim dusze wylądują w piekle, gdzie na wieki wieków będą ich dręczyć demony? — Roześmiała się. — No cóż, przyjemna myśl, ale nie, moje zniknięcie tylko ograniczy ich efekty. Aczkolwiek ograniczy w takim stopniu, że będą musieli zrezygnować ze swoich najbardziej ambitnych projektów. Uwolnić demona za obietnicę, że otrzymam godziwą zapłatę, gdyż moi wrogowie zostaną zniszczeni? Zaraz, zaraz, gdzie ja to ostatnio widziałam? Jasne, w każdym filmie z demonami jest taka scena, ale prawdziwy horror zaczyna się dopiero po wyzwoleniu. — Nie, raczej nie — odparłam. — Ach tak. Uwolnisz mnie, a ja dopiero wtedy zemszczę się na świecie. Zaczną się wojny, klęski głodu, kuliste pioruny, martwi powstaną z grobów... W tym nie chcesz pomóc, tak? — Głos lekko dotykał mego ucha. — Straszne z ciebie jeszcze dziecko, prawda? Potwór w piwnicy, to się liczy. A tymczasem demony są odpowiedzialne za najwyżej jedną dziesiątą wszystkich wojen i masakr poprzedniego stulecia, chociaż może nawet nie tyle, w przeciwieństwie bowiem do ludzi dobrze rozumiemy, że nie jest w naszym interesie zniszczenie świata, który nas utrzymuje. Uwolnij mnie, a na pewno znajdę sposób, aby się zabawić, ale nie będę bardziej niebezpieczna, niż jestem w tej chwili. Zastanawiałam się; wydawało mi się, że słyszę syki na widowni: — Ty idiotko! To przecież demon!!! — Nie, raczej nie. Jej westchnienie poruszyło mój rękaw. 49

— Nie ma smutniejszego widoku od zdesperowanego półdemona. Po całych dekadach spędzonych tu w samotności, po skowyczeniu do głuchych uszu, teraz o przysługę muszę błagać nastolatkę. Dobra, stawiaj mi swoje pytania, a ja zagram belferkę, która odpowie całkiem za darmo. Zresztą byłam kiedyś nauczycielką, gdy przyzwała mnie durna wiedźma i wzięła w posiadanie, co nigdy nie jest mądrym posunięciem, nawet jeśli chcesz zniszczyć obrzydliwą purytańską wioskę, która oskarżyła cię o... — Nie mam żadnych pytań. — Żadnych? — Żadnych. Jej głos owinął się wokół mnie. — Jeśli już mowa o wiedźmach, to mogę ci zdradzić pewien sekret związany z tą ciemnowłosą, którą odwiedziłaś. Jej matka ma przerost ambicji i kiedy dowiedziała się, że pewna inna wiedźma urodziła dziecko czarownika, chciała zrobić to samo. Teraz ma za swoje. Czarownica mieszanej krwi to zawsze niebezpieczny przypadek. — Ojciec Tori jest czarownikiem? — spytałam mimo woli. — Facet, którego nazywa tatą? Nie, jej prawdziwy ojciec. — To dlatego...? — urwałam. — Nie, nie chcę wiedzieć. — Oczywiście, że chcesz. O wilkołaczku? Słyszałam, jak cię o niego pytali. Pamiętam szczeniaki, bo tutaj mieszkały. — Tutaj? — Cztery śliczne szczenięta. Cudowne małe drapieżniki, szczerzyły kły i pazury jeszcze na długo, zanim mogły zmienić postać. Z wyjątkiem największego z miotu. Samotny, sprytny. Kiedy jego bracia błysnęli swoimi kłami i pazurami o jeden raz za dużo, ci, którzy byli przeciwni wątkowi zwierzęcemu, dostali wolną rękę. — Co się stało? — A co się dzieje ze szczeniakami, które gryzą karmiącą je rękę? Zabili je rzecz jasna. Z wyjątkiem tego najsprytniejszego, który nie chciał się wdawać w te wilcze gierki. Wyszedł i został normalnym chłopcem. — Znowu lekki powiew na uchu. — Co jeszcze mogę ci powiedzieć...? 49

— Nic. Chcę stąd wyjść. Śmiech. — I dlatego chłoniesz każde moje słowo, jakby to był słodki poncz? Walcząc z ciekawością, znalazłam iPoda, nałożyłam na uszy i rozkręciłam do oporu.

Rozdział siódmy

Trochę później tego samego popołudnia znowu zapukał do moich drzwi doktor Davidoff. Najwyraźniej przyszedł czas na lekcję historii. Poprowadził mnie do swojego gabinetu i wystukał szyfr do sejfu. Był wielkości szafy, a w środku znajdowały się półki z książkami. — Są, oczywiście, inne ważne książki. Są w bibliotece, którą niedługo poznasz. To jednak... — zrobił gest w kierunku szafy — to coś, co w każdej bibliotece wydzielane jest jako zbiór specjalny, z najrzadszymi i najcenniejszymi pozycjami. Sięgnął na jedną z półek i zdjął z niej księgę oprawioną w czerwoną skórę. Srebrne litery układały się w tytuł NEKROMANCJA. — Najwcześniejsza historia gatunku nekromantów. To przedruk z osiemnastego wieku. Oprócz tej znane są jeszcze tylko dwie kopie. Złożył tom w moich dłoniach takim gestem, jakby mi przekazywał klejnoty koronne. Chciałam udawać obojętność, kiedy jednak poczułam w dłoni miękkość skóry i zleżały zapach czasu, przebiegł mnie dreszcz. Nazbyt głęboko utkwiły mi w pamięci obrazy bohatera, który chowany w biedzie i pohańbieniu, pewnego dnia otrzymuje magiczną książkę, słysząc: „Oto kim naprawdę jesteś". Tymczasem doktor Davidoff otworzył drugie drzwi, za którymi znajdował się zaskakująco wygodny salonik ze skórzanymi fotelami, roślinami w doniczkach i świetlikiem. 49

— Moja sekretna kryjówka — powiedział. — Tu możesz czytać swoją księgę, podczas gdy ja będę pracował w gabinecie. Ledwie wyszedł, natychmiast zaczęłam oglądać świet-lik, ale nawet gdyby założyć, że uda mi się wspiąć do niego na wysokość dwudziestu stóp, nie było mowy, bym się przez niego przecisnęła. Usiadłam więc w fotelu, ale gdy tylko otworzyłam okładkę, doktor znowu się pojawił. — Słuchaj, Chloe, okazało się, że muszę wyjść. Może tak być? Zostawi mnie samą w gabinecie. Spróbowałam ukryć podniecenie. — Gdybyś czegoś potrzebowała, wykręć dziewiątkę do recepcji przy wejściu. Drzwi będą zamknięte. Oczywiście... Poczekałam, aż rozlegnie się odgłos zamykanych zewnętrznych drzwi. Byłam pewna, że drzwi do mnie zamknie na klucz, ale musiałam to sprawdzić. To był zamek, jak by powiedziała Rae, bogatej laski, taki, który mógł stanowić przeszkodę tylko dla kogoś, kto nigdy nie musiał dzielić z nikim łazienki i dlatego nie stanął przed problemem, jak dostać się do szczotki, podczas gdy siostra bez końca siedzi pod prysznicem. Na bocznym stoliku znalazłam stos książek kieszonkowych. Wyszukałam jedną z okładką dostatecznie twardą, a potem wzorem Rae wcisnęłam ją we framugę drzwi i operowałam nią tak długo, aż rozległ się trzask zamka. Oto moje pierwsze włamanie. Czy raczej — wyłamanie. Wkroczyłam do gabinetu doktora Davidoffa. Potrzebna mi była szafka z dokumentacją przypadków, a tymczasem miał do dyspozycji tylko laptopa. Na szczęście był to mac, do którego byłam bardziej przyzwyczajona niż do peceta. Poruszyłam myszą i komputer ocknął się ze stanu wstrzymania. Pojawił się ekran logowania. Było konto tylko jednego użytkownika, Da-vidoffa, z ośmioma piłkami jako znakiem graficznym. Kliknęłam i pojawiło się okienko hasła. Nacisnęłam widniejący obok wariant: „Zapomniałam hasła", wyskoczyła porada: „Jak zwykle". Ekstra, na taką właśnie pomoc liczyłam. Wstukałam „Davidoff", potem „Marcel". „Naprawdę sądzisz, że to będzie takie proste?" Dobra, spróbowałam „Lyle House", „Grupa Edisona", potem w nagłym przypływie olśnienia „Agito", „Aggito", „Agitko". Komputer znowu chciał mi pomóc: „Jak zwykle". Jeszcze kilka prób i 49

pojawiła się sugestia, bym wstawiła hasło administratora sieci, a wtedy będę mogła na nowo ustawić hasło dla konta. No to jesteśmy w domu, żebym tylko znała hasło administratora... Przypomniałam sobie informację, że większość ludzi ma zanotowane hasło gdzieś w pobliżu komputera. Sprawdziłam pod klawiaturą, podstawką myszki, pod monitorem. Kiedy schyliłam się pod biurko, głos szepnął: „Jacinda". Poderwałam się tak gwałtownie, że wyrżnęłam głową w biurko. Perlisty śmiech. — Ostrożnie, dziecino. Półdemon. Znowu. — „Jacinda" to hasło? — upewniłam się, siadając na Intelu i pocierając ciemię. — To imię mamy Rae. Dlaczego... — No tak, co też łączy doktora Davidoffa z matką Kae? Kolejny słodki sekret. Wszyscy ci naukowcy tak chełpią się, że są ponad marne ludzkie słabostki, a tymczasem to bzdura. Jak wszyscy są chciwi, ambitni, próżni, lubieżni. Szczególnie bawi mnie lubieżność. Ona nawijała, a ja wstukałam „Jacinda". Zniknęło okienko hasłowe i pojawił się pulpit doktora Davidoffa. Otworzyłam wyszukiwanie i wstawiłam swoje imię. Zaczęły się pojawiać kolejne pozycje. Spróbowałam wejść do katalogu „Genesis II obiekty", ale źle ustawiłam mysz i w efekcie otworzyłam plik „Genesis II" w katalogu o tej samej nazwie. Pierwszy akapit mógłby pochodzić z medycznego dziennika ciotki Lauren. Dar zdolności paranaturalnych ma dwa kłopotliwe aspekty: niebezpieczne lub niemiłe efekty uboczne oraz ciągłą walkę o wpasowanie się w ludzką społeczność W ramach niniejszego projektu usiłujemy złagodzić lub wyeliminować owe aspekty za sprawą genetycznych modyfikacji. Genetycznych modyfikacji? Poczułam mrowienie na czubku głowy.

49

DNA pięciu obiektów należących do pięciu podstawowych gatunków zostało zmodyfikowane in vitro. Głównym celem była redukcja efektów ubocznych, które towarzyszą zdolnościom paranormalnym.

49

Oczekiwano, że taka redukcja ułatwi asymilację, w celu potwierdzenia czego dwadzieścioro dzieci wychowywano, ukrywając przed nimi ich dziedzictwo. Pozostała piątka stanowiła grupę kontrolną i była wychowywana jako paranormalni. W trakcie trwania eksperymentu kontakt z niektórymi obiektami uległ osłabieniu (Dodatek A), chociaż w większości wypadków udało się go przywrócić Osłabieniu? Musiało im chodzić o tych, którzy zniknęli im z oczu, jak Rae, Simon i Derek. W większości wypadków? Czyżby to znaczyło, że gdzieś chodzili ludzie do nas podobni, których nie udało im się odnaleźć? U dziewięciu spośród pozostałych obiektów efekty uboczne ujawnione w trakcie dojrzewania były wyraźnie mniejsze (Dodatek B). U tych jednak, u których to nie nastąpiło, modyfikacja genetyczna miała poważne i nieoczekiwane skutki uboczne (Dodatek C). Trzęsącymi się palcami w okienko „Szukaj" wstukałam „Dodatek C". Zwinął się jeden dokument, a rozwinął drugi. W dziewięciu pomyślnych przypadkach zaobserwowano znaczne przytępienie zdolności, co być może jest nieuchronne, jeśli negatywne efekty uboczne mają być redukowane. Natomiast u przypadków niepomyślnych stwierdzono coś odwrotnego: spotęgowanie nie tylko zdolności, ale również i negatywnych efektów ubocznych, a przede wszystkim nagłe ujawnianie się zdolności oraz ich niepohamowany charakter, o wyraźnym podłożu emocjonalnym. Pomnożone zdolności, ich niepohamowany charakter. .. Przypomniała mi się Tori łkająca, że nic nie może poradzić na to, co się z nią dzieje, kiedy się wścieka. Podobnie było z Liz, Rae i Derekiem. A ze mną? 51

Przeszłam na następną stronę, na której opisano sposób postępowania z „niepomyślnymi przypadkami". Postanowiono umieszczać je w ośrodku terapeutycznym, a tam farmakologicznie ograniczać ich zdolności, jednocześnie sugerując, że są psychicznie chore. Kiedy to się nie udało... W trakcie okresu dojrzewania zdolności paranormalne dalej rosły; można więc zasadnie wysunąć hipotezę, że wymkną się spod kontroli, stając się zagrożeniem dla samych obiektów i dla niewinnych ludzi z ich otoczenia, a co najgorsze: grożąc ujawnieniem całego świata paranormalnego. Podjęliśmy ten eksperyment w nadziei, że uda się w ten sposób ulżyć losowi paranormalnych, ale nie możemy wszystkich ich wystawiać na niebezpieczeństwo. Jako odpowiedzialni naukowcy musimy ponosić konsekwencje swoich pomyłek i podjąć stanowcze wysiłki, aby je zminimalizować. Jednogłośnie podjęto decyzję, że we wszystkich przypadkach, w których proces rehabilitacji się nie powiedzie, obiekt z najwyższym żalem musi zostać zlikwidowany szybko i humanitarnie. Poniżej znajdowała się lista obiektów i informacja o ich obecnym statusie: Peter Ricci — rehabilitowany Mila Andrews — rehabilitowana

51

Amber Long — zlikwidowana Brady Hirsch — zlikwidowany Elizabeth Oelaney — zlikwidowana Rachelle Rogers — w trakcie rehabilitacji Victoria Enright — w trakcie rehabilitacji I dwa nazwiska na końcu: Derek Souza — ??? Chloe Saunders — ??? Nie wiem, jak długo wpatrywałam się w tę listę — i znaki zapytania — zanim coś nie uderzyło mnie w głowę. Podskoczyłam; zszywacz poleciał na dywan. — Kawa macchiatto — powiedział za drzwiami doktor Davidoff. — Bezkofeinowa, mleko beztłuszczowe. Kiedy wylogowywałam się, spoglądałam to na drzwi do sekretnej czytelni, to pod biurko. Tam było bliżej, ale natychmiast mnie spostrzeże. Jakiś atak odwagi pchnął mnie w kierunku drzwi. Byłam tuż przy nich, kiedy usłyszałam, jak otwierają się zewnętrzne drzwi. Uskoczyłam w bok i schroniłam się za wysoką półkę z książkami. Zakrywała mnie, ale ledwo, ledwo. Wystarczyło teraz uchylić drzwi, abym się przez nie prześlizgnęła, ale musiałby mnie zobaczyć. „Idź do biurka", błagałam w myślach. „Sprawdź e-mail. Sprawdź pocztę głosową. Tylko proszę, proszę, nie sprawdzaj, czy jestem". Kroki prosto w moim kierunku. Wtuliłam się w ścianę i wstrzymałam oddech. Ręka. Kolano... Zatrzymał się, a potem ramię i kolano obróciły się do biurka. Nachylił się i podniósł spinacz. Do diabła, wiedział wszystko. Muszę zmyślić jakąś historyjkę i wyskoczyć z nią, zanim mnie przyłapie. Zrobiłam ćwierć kroku i wtedy coś zagrzechotało. Moje zęby? Nie, kołysał się pojemnik z długopisami i mazakami na jego biurku. Doktor Davidoff wpatrywał się w niego z przekrzywioną głową, jakby pytał: „Ja to robię czy ktoś inny?" Chwycił pojemnik, ale w tej samej chwili myszka potoczyła się po podkładce. — No i co? — rozbrzmiał mi w uchu głos. — Długo będziesz tak stać? Tuż obok mnie stała Liz. Dźgnęła palcem w kierunku drzwi. 67

— Dalej! Upewniłam się, że Davidoff jest do mnie odwrócony plecami, i przemknęłam przez drzwi. — Zamknij! — szepnęła. Odwracając się, zaciągnęłam zasuwkę w drzwiach. Pojemnik znowu zagrzechotał, żeby zagłuszyć dźwięk. Liz przeszła przez ścianę i machnęła w kierunku fotela, jakby odganiała kota. Ledwie usadowiłam się z książką, drzwi się otwarły. Doktor Davidoff wolno ogarnął pokój spojrzeniem, za którym ja powiodłam wzrokiem, jakbym się dziwiła, czego też szuka. Zmusiłam się, żeby nie zatrzymać oczu na Liz, która przycupnęła na bocznym stoliku. — Panie doktorze? — zapytałam, ale nic nie odrzekł, tylko dalej się rozglądał. — Zapomniał pan czegoś? Mruknął, że musi sprawdzić coś w kuchni, a potem wyszedł, raz jeszcze zatrzymawszy się w progu, żeby podejrzliwie skontrolować pokój. — Dzięki — powiedziałam do Liz, kiedy znowu mnie zamknął. — Wiem, że jesteś na mnie wściekła, bo powiedziałam, że nie żyjesz... — Ale przecież sama widzisz, że to nieprawda, nie? Powiedziałaś, że niczego nie mogę dotknąć ani poruszyć, bo jestem duchem. — Uśmiechnęła się dumnie, podciągnęła kolana i objęła je ramieniem. — No więc skupiłam się na poruszaniu rzeczy. Jak się skoncentruję, to mogę. A to znaczy, że muszę być szamanką. Kiedy wcześniej usiłowałam jej wytłumaczyć, dlaczego nie mówiłam, że jest duchem, wspomniałam, iż może być szamanką, bo Derek napomknął o takiej możliwości astralnych projekcji. — Strasznie mnie naszprycowali — ciągnęła — dlatego wszystko mi się plącze. Nie mogę się obudzić, więc moja dusza sobie za to wędruje. Spuściła nogi i zaczęła nimi zataczać ósemki, wpatrzona w tańczące na skarpetkach żyrafy. Nie wierzyła w swoje słowa. Wiedziała, że nie żyje, ale nie była jeszcze gotowa na to przystać. Od Davidoffa wiedziałam, że rzeczami mogą poruszać telekinetyczne półdemony. Kiedy Liz wpadała w złość, przedmioty uderzały w winną tego osobę. Teraz jako duch nauczyła się panować nad tą swoją mocą. 67

Za życia Liz myślała, że ma poltergeista. Teraz sama nim była, tyle że nie chciała tego zaakceptować, a ja nie chciałam jej zmuszać.

Rozdział ósmy

Na kolację mieliśmy makaron i klopsiki, ulubione danie Rae. Nie mogłam jeść, wypiłam tylko szklankę niskokalorycznej coli, ale Rae nie zauważyła, że brak mi apetytu. Była jak dziewczynka zaraz po powrocie z obozu; tyle miała do powiedzenia, że słowa lały się z niej nieprzerwanym strumieniem. Miała za sobą sesję terapeutyczną, wykład demonologiczny i długą rozmowę z doktorem DavidofTem, który powiedział jej wszystko o matce, a także nadziejach na skontaktowanie się z nią. Ona nawijała, a mnie w głowie dudniło ciągle: „Jesteśmy genetycznie zmodyfikowani. Jesteśmy potworami Frankensteina, nieudanymi potworami Frankensteina. A ja nie wiem, jak ci to przekazać". — Widziałam dzisiaj Bradyego — wypaliłam wreszcie. Rae znieruchomiała, makaron kołysał się na zawisłym w powietrzu widelcu. — Bradyego? Naprawdę? On też jest tutaj? Ale ekstra! — Uśmiechnęła się. — Wiesz, jakie będą jego pierwsze słowa do mnie? „A co, nie mówiłem?" Przez cały czas powtarzał, że z nim jest wszystko w porządku, że to oni się mylą. — On nie żyje, Rae. Rozmawiałam z duchem. Mrugnęła tylko raz, powoli, a potem twarz jej znieruchomiała jak sparaliżowana, a oczy wpatrzyły się gdzieś w przestrzeń. — P-przepraszam. Ch-ciałam to jakoś... — Czemu uciekasz się do takiego... — przez chwilę jakby szukała odpowiedniego słowa, a potem wypluła: — .. .takiego podłego kłamstwa. — Kłamstwa? Nie! Nigdy... — Czemu to robisz, Chloe? 67

— Bo grozi nam niebezpieczeństwo. Zmodyfikowali nas genetycznie, ale skutki były inne, niż się spodziewali. Grupa Edisona zamordowała Liz i Bradyego, a teraz... — A teraz to tylko kwestia czasu, kiedy zabiją nas. Cha, cha, cha! Naprawdę za dużo naoglądałaś się filmów, a potem ci dwaj kolesie nafaszerowali cię tą swoją kretyńską teorią. — Kretyńską teorią? — Spiskową. O Lyle House i wszystkich tych złych ludziach, dla których pracował ich ojciec. Tak cię omamili, że teraz dla ciebie Grupa Edisona także należy do spisku. Nie wciskaj mi tu żadnych kitów, że Liz i Brady nie żyją. — Nie wierzysz mi? — spytałam równie zimno jak ona. — W porządku. Przywołam Liz, a ty zadasz jej pytanie, na które tylko ona może odpowiedzieć. — Daj se siana. Podniosłam się. — Nie, zróbmy tak. Zabierze nam to raptem kilka sekund. Kiedy zamknęłam oczy, skrzypnęło jej krzesło i poczułam na ramieniu uścisk jej palców. Uniosłam powieki i zobaczyłam jej twarz o kilka cali od mojej. — Zostaw te swoje gierki, Chloe. Dobrze wiem, jak potrafisz udać, że Liz się tu zjawiła. Zobaczyłam w jej oczach błysk strachu. Nie chciała, żebym wywołała Liz, gdyż bała się prawdy. — Tylko spró... — Nie. Ścisnęła mnie mocniej; jej palce zaczęły parzyć. Syknęłam i wyszarpnęłam się. Rozluźniła uchwyt, twarz jej się skurczyła i zaczęła mnie przepraszać, ale zaraz przerwała, przeszła przez pokój, wywołała recepcję i powiedziała, że skończyłyśmy kolację. Z prawdziwą radością wróciłam do celi. Musiałam zastanowić się, jak przekonać Rae, że trzeba uciekać, a także co robić, gdy mi się nie uda. Musiałam się stąd wydostać. Znaki zapytania przy nazwisku Dereka znaczyły, że nie zadecydowali jeszcze, co z nim zrobić, o czym dowiedziałam się już w inny sposób. Te same znaki zobaczyłam obok swojego nazwiska. 67

Postanowiłam jak najszybciej opracować plan ucieczki. Ledwie jednak ułożyłam się na łóżku, aby zacząć myśleć, zorientowałam się, że na obiad nie dostałam normalnej coli. Coś do niej dodali. Zapadłam w głęboki sen bez snów, z którego wyrwało mnie szarpnięcie za ramię. Otworzyłam oczy i zobaczyłam nad sobą twarz Sue, kobiety, która goniła nas aż do płotu fabryki. Nachylała się nade mną uśmiechnięta jak życzliwa pielęgniarka. Poczułam skurcz żołądka i odwróciłam wzrok. — Czas wstawać, kochanie — powiedziała. — Doktor Davidoffp0zwolił ci dzisiaj pospać, ale po południu są lekcje, których z pewnością nie chcesz stracić. - P-p-południu? - Usiadłam. - Która jest? -Prawie wpół do dwunastej. Rachelle i Victoria Wzą poranne lekcje i spotkacie się w jadalni na obiedzie.

Rozdział dziewiąty Na obiad były wegetariańskie naleśniki, sałata i butelkowana woda. Najwyraźniej wybierała Tori. Rae powiedziała „cześć" i więcej się do mnie nie odzywała, chociaż przynajmniej nie uciekała przed moim spojrzeniem, czego nie mogłam powiedzieć o Tori. Kiedy skończyłyśmy, wszedł doktor Davidoff. — Przepraszam, że wam przeszkadzam, dziewczęta, ale chciałem porozmawiać z Chloe. Wstałam. — Pewnie. A gdzie? — Tu będzie dobrze. Powoli usadowił się na krześle, a ja poczułam na plecach strużkę potu, jak uczennica wywołana przed klasę. — Doceniamy to, jak chciałaś nam pomóc w znalezieniu chłopców, Chloe. Jak dobrze wiecie, dziewczęta, bardzo się o nich martwimy. — Jasne — powiedziała Rae. — Simon musi dostać to swoje lekarstwo. Gdybym tylko miała pojęcie, gdzie ich szukać, zaraz bym powiedziała... 67

Zawiesiła głos i spojrzała znacząco na mnie, podobnie jak Tori. Teraz już wiedziałam, dlaczego ta rozmowa nie odbywa się w cztery oczy. — Dałam wam listę możliwych miejsc — odezwałam się szybko. — Nic więcej nie wiem. — Nigdzie ich tam nie było, Chloe, i dlatego pomyśleliśmy, że chyba skorzystamy z twojej propozycji. Po południu przejedziemy się razem. Ten trzask, który usłyszałam? Zderzyły się dwa porzekadła. Pierwsze: darowanemu koniowi nie zagląda się w zęby. Drugie: jeśli coś brzmi zbyt pięknie, aby było prawdziwe, pewnie jest. Tyle że przez ostatnie dni tyle razy mnie okłamano i nabrano, że teraz obejrzałam nie tylko końskie uzębienie, ale całego konia, od łba do ogona. — Mam jechać z wami... — Tak, a jeśli nam się uda, chłopcy na twój widok wyjdą z ukrycia. Jest tylko jeden problem. Byłam pewna, że jest o wiele więcej problemów. — Te miejsca, które nam podałaś, nie wyglądają prawdopodobnie. Oni są sprytni, a ojciec dobrze ich podszkolił. Wybraliby więc miejsce albo bardzo odosobnione, albo bardzo zaludnione. Tymczasem te twoje nie spełniają żadnego z tych warunków. Może zapomniałaś o jakiejś innej możliwości. — Przez chwilę wpatrywał się we mnie w milczeniu. — Bo jeśli nie, to wtedy nie ma sensu cię zabierać. Następny trzask? Dźwięk ciśniętego drugiego buta. Doktor Davidoff wiedział, dlaczego chciałam z nimi jechać, i postanowił zagrać w moją grę. Tylko czy ja dalej będę chciała? — No, Chloe — ponagliła mnie Rae. — Nie myśl, że chronisz ich, trzymając gębę na kłódkę — warknęła Tori. — Simon jest chory, a jeśli umrze, mam nadzieję, że będzie cię straszył aż do... — Dość, Tori! — przerwał jej Davidoff. — Przychodzi mi do głowy... — zaczęłam. Boże, żeby istotnie przyszło mi coś do głowy. Żeby wymyślić coś dobrego, potrzebowałam czasu, a właśnie jego nie mogłam dostać. Zaczęłam więc bąkać, że razem z Derekiem uciekaliśmy przez teren fabryki, aż wreszcie t rafiliśmy na jakąś kryjówkę. Może ją uznali teraz za miej -sce spotkania, tyle że było ciemno, kluczyliśmy i chowaliśmy się, więc trudno mi w tej chwili powiedzieć, gdzie to było, ale na pewno rozpoznam miejsce, kiedy je zobaczę. 67

Davidoff uśmiechnął się, ja poczułam wdzięczność, że natchnął mnie do tego pomysłu, a on powiedział: — Zatem będzie pożytek z tego, jak pojedziesz z nami, tak? — I ja, ja też — wtrąciła się Tori. — Od czasu, jak się tutaj znalazłam, ani razu nie wyszłam ze swojego pokoju, a w ogóle nie wychodziłam na świat od momentu, gdy Chloe zjawiła się w Lyle House. — To nie jest żadna wycieczka — mruknęła Rae. — Doceniam twoją chęć pomocy, ale nie będzie potrzebna — powiedział doktor Davidoff. — A czy ja chcę pomagać? Jasne, mogę się rozejrzeć, żeby zrobić coś dla Simona, ale przede wszystkim muszę zrobić zakupy. — Zakupy? — powtórzył Davidoff, jakby się przesłyszał. My także wpatrywałyśmy się w nią ze zdumieniem. — Jak pan myśli, od jakiego czasu nie sprawiłam sobie nic nowego? Już wiosna, a ja mam same zeszłoroczne ciuchy! — Okropne! Co na to Amnesty International? — Rae ironicznie spojrzała na Tori. — Dasz sobie radę. Idę o zakład, że wszystko dalej na ciebie pasuje. — Czego akurat nie można powiedzieć o twojej garderobie. Jeszcze jednego naleśniczka, Rachelle? Na razie zjadłaś tylko dwa. Rae podniosła rękę z rozczapierzonymi palcami. — Królowa Wiktoria chce mieć oparzenia trzeciego stopnia? Bo jak na razie były tylko pieszczoty pierwszego. — Dziewczęta, dość! Victorio... — Kiedy mama umieściła mnie w Lyle House, zawarłyśmy umowę, że jak mi się poprawi, dostanę nowego laptopa. Najlepszego na rynku. — Po co? — spytała Rae. — Żebyś szybciej mogła mailować do swoich przyj aciółeczek? — Nie, żebym mogła wysłać zgłoszenie na obóz programowania organizowany przez MIT. Rae parsknęła śmiechem, a Tori spiorunowała ją wzrokiem. Mówiła poważnie. Tori jako komputerowy magik? Usiłowałam to sobie wyobrazić, ale nie starczyło mi wyobraźni. 67

Tori wpatrzyła się w doktora Davidoffa. — Jest jasne, że bardziej już mi się nie poprawi, i matka o tym wiedziała, kiedy się ze mną umawiała. Więc winna mi jest laptopa. Davidoff zmarszczył brwi, jakby zastanawiał się nad logicznością rozumowania Tori. Na koniec pokiwał głową i powiedział: — Dobrze, Tori, zamówimy ci... — Sama najlepiej wiem, czego chcę, i sama sobie wybiorę. Doktor Davidoff powstał. — Jak chcesz. Jutro wszyscy... — Dzisiaj. I chcę mieć także wiosenne ciuchy. — Dobrze, powiem komuś, żeby... — Myśli pan, że zgodzę się, żeby jakaś czterdziestoletnia baba pomagała mi przy ciuchach? Mowy nie ma. Chcę jechać z Chloe, żeby mi doradzała. — Chloe ma ci pomóc w zakupach? — upewniła się Rae. — No, na pewno nie wezmę ciebie, skejcie. Chloe jest może frajerką, ale za to z kasą, i ktoś odrobinkę zadbał o jej wyczucie, co modne, a co nie. — O nie, Victorio! — zareagował Davidoff. — Z pewnością nie pozwolę... Podeszła, wspięła się na palce i szepnęła mu coś do ucha. Kiwnął głową. — Tak, teraz po zastanowieniu muszę przyznać, że istotnie możesz nam się przydać. — Też tak myślałam. Wróciła na krzesło. Szantaż? Dwa tygodnie temu byłabym przerażona, dziś byłam pełna uznania. To klasyczny moment zwrotny w filmie. Nasz bohater, uwięziony w środku dżungli, mozolnie układa plan, aż wreszcie wydostaje się na wolność... i orientuje się, że jest oddalony o setki mil od jakiejkolwiek cywilizacji, a na dodatek nie ma pojęcia, jak dostać się do domu. Podobnie powiódł się 67

mój fortel, że „pomogę" im znaleźć Simona i Dereka, ale kompletnie nie wiedziałam, jak wykorzystać powstałą sytuację. A doktor Davidoff ani myślał dać mi czas na obmyślenie następnego kroku. Zadzwonił do Sue i polecił, by wszyscy czekali na nas przy drzwiach wyjściowych. Poprosiłam, bym mogła wpaść do siebie po coś cieplejszego, ale powiedział, że sami mi przyniosą. Powiedziałam, że chcę zieloną kurtkę Liz z kapturem. Kiedy wraz z Tori i Sue czekałam przy wyjściu, poczułam znajome ciepłe łaskotanie na karku. — Wychodzisz bez pożegnania? — szepnął półde-mon. — I po tym wszystkim, co dla ciebie zrobiłam, zostawiasz mnie w tym więzieniu? W jej głosie nie było groźby, a tylko lekki wyrzut. — Przepraszam — odrzekłam odruchowo. — Przeprosiny? No, no, proszę, jakie grzeczne dziew-czątko. Ale nie ma za co. Nie oczekiwałam, że uwolnisz mnie teraz. Wrócisz, kiedy będziesz gotowa, a ja będę wtedy na ciebie czekała. — Dziewczęta? — Davidoff szedł w naszym kierunku. — Samochód już czeka. Ruszyłyśmy za nim, a na pożegnanie ciepły wiew poruszył moje włosy. — Do widzenia, dziecko. I pamiętaj, ty i ta twoja banda magików i potworów musicie bardzo uważać. Trzymaj na uwięzi swoje cudowne zdolności. Byłoby okropnie, gdyby apokalipsa zaczęła się beze mnie.

Rozdział dziesiąty

67

Pojechałyśmy minivanem z doktorem Davidoffem, matką Tori i kierowcą, którego wcześniej nie widziałam, muskularnym blond gorylem. Za nami jechali Sue, łysiejący szofer i ciemnowłosy facet, który gonił nas z karabinem. Była tam jeszcze jedna osoba: ciotka Lauren. Nie widziałam jej, a o tym, że pojedzie z nami, powiedział nam Davidoff. Gdy tylko to usłyszałam, jak najszybciej wsiadłam do minivana, żeby jej tylko nie zobaczyć. Jak miałam jej spojrzeć w twarz? Sama myśl o niej przyprawiała mnie o ból brzucha. Przez ostatnie dwadzieścia cztery godziny ze wszystkich sił starałam się nie zajmować nią ani tym, co zrobiła. Mama umarła, kiedy miałam pięć lat. Lauren to jej młodsza siostra. Przez wszystkie te lata, gdy bardzo wiele przeprowadzaliśmy się z tatą, który zawsze był zapracowany, więc opiekowały się mną najróżniejsze nianie i gosposie, to ona stanowiła dla mnie jedyne oparcie. Byłam zawsze pewna, że na kogo jak na kogo, ale na nią mogę liczyć. Całkiem więc zrozumiałe było, że kiedy w trakcie ucieczki zraniłam się, a obie z Rae straciłyśmy kontakt z chłopakami, to do niej zwróciłyśmy się o pomoc. I to ciotka Lauren odstawiła mnie do Davidoffa. Gdyby sądziła, że oddaje z powrotem siostrzenicę miłym ludziom, którzy ze wszystkich sił starają się jej pomóc, niezależnie od gniewu i bólu, mogłabym ją zrozumieć. Tyle, że oni wcale jej nie omamili; sama należała do ich grona. To ona włączyła mnie — czy może raczej moją mamę — do piekielnego eksperymentu. To ona pozwoliła im zabić Bradyego, Liz i jeszcze tę jedną dziewczynę, a może nawet sama im w tym pomogła. I co, z całą tą wiedzą miałam teraz spojrzeć jej w oczy i udawać, że nic się nie stało? Środkowy fotel w minivanie był obracany i to właśnie miejsce zajęła matka Tori. Z początku zagłębiła się w lekturze „Wall Street Journal", od czasu do czasu podnosząc tylko oczy, aby się upewnić, że nie zniknęłyśmy. Tori i ja jechałyśmy, spoglądając w przeciwstawne boczne okna, ale szyby były tak przyciemnione, że można było rozpoznać tylko mroczne kształty na zewnątrz. Nie było mowy, żebym mogła zabrać ze sobą plecak. Nawet Tori nie pozwolili wziąć torebki, chociaż bardzo się piekliła. Przynajmniej miałam kasę. Do Lyle House przyjechałam z plikiem dwudziestek i kartą płatniczą w bucie, gdzie dalej się znajdowały. Miałam na sobie dżinsy, koszulę z długimi rękawami i conversy. Ekstra byłoby zmienić majtki i skarpetki, ale teraz chodziło przede wszystkim o to, że koszula była cienka. 67

— Panie doktorze? — Wychyliłam się na tyle, na ile pozwalał pas. — Wziął pan dla mnie tę kurtkę? — A tak, tak, weź, jeśli chcesz. Istotnie jest trochę chłodno. Dianę? Możesz to podać Chloe? Kiedy na oparciu zobaczyłam znajomy zielony kaptur, bezgłośnie odetchnęłam z ulgą. — To nie jest Liz? — spytała Tori. — Nie. — Nie? — Wyrwała mi kurtkę i spojrzała na plakietkę. — A od kiedy niby nosisz M? Założę się, że obsługują cię jeszcze w dziale dziecięcym. — Bardzo śmieszne. Tak, pod spodem noszę S... — XS. — .. .ale na wierzch lubię mieć coś większego. — Masz mnie za idiotkę? Przecież widzę, że to ta sama kurtka, którą dała mi Liz, a którą wtedy ode mnie wzięłaś. Matka Tori opuściła gazetę. — Bo... bo myślałam, że Liz wróci, a Rae wspomniała, że od niej pożyczyłaś... — Więc postanowiłaś przykleić się do rzeczy mojej przyjaciółki? Pani Enright metodycznie złożyła gazetę i czerwonymi paznokciami wygładziła rysy. — Czy to kurtka Liz, Chloe? — M-może. Kiedy opuszczaliśmy Lyle House, brałam po ciemku co popadnie. Mam swoją kurtkę bardzo podobną do jej. Dzisiaj ją ponoszę, a potem pani oddam, żeby ją pani przekazała Liz. — Żeby tylko tak było — warknęła Tori i podała mi kurtkę, ale matka ją chwyciła i położyła u siebie na kolanach. — Dopilnuję, żeby dotarła do Liz. — N-n-nie mogłabym dz-dz-dzisiaj? Doktor Davi-doff mówi, że jest chłodno. — Nic ci się nie stanie. Tori przewróciła oczyma. — Mamo, przecież to pikuś. Niech sobie ponosi. 67

— Powiedziałam „nie". Czyżby to nie było dostatecznie jasne, Victorio? Tori mruknęła coś pod nosem i odwróciła się do okna. Jej matka patrzyła na mnie beznamiętnie. — Jestem pewna, że bez tej kurtki nic ci się nie stanie. Kiedy kierowca wysadził nas na ulicy koło zabudowań fabryki, zęby dzwoniły mi nie tylko z zimna. Matka Tori domyśliła się, do czego była mi potrzeba kurtka Liz i że wiem o jej śmierci. Z jakiego innego powodu nekro-mantka tak by zabiegała o osobisty przedmiot? Najpierw Davidoff, teraz pani Enright; czy jest jeszcze ktoś, kto nie zorientowałby się w moich sztuczkach? Może jedna osoba. Ta, która ciągle jeszcze mogła mnie uważać za słodką, małą Chloe. Która uważała, że sama wcale nie chciałam uciekać z Lyle House, a tylko dałam się na to namówić chłopakom. — Ciociu Lauren? — Podeszłam do niej, gdy wysiadła z samochodu razem z Sue. Miałam wrażenie, że to jakaś obca kobieta, która przebrała się za ciotkę. — Zimno ci. — Potarła mnie po ramionach, odrobinę lżej po zranionym. — Nie wzięłaś niczego cieplejszego? Przyglądała nam się matka Tori. Jak teraz na nią nagadam, powie, dlaczego chciałam mieć kurtkę Liz. — Nie pomyślałam o tym. W zeszłym tygodniu było całkiem ciepło. Rozejrzała się. — Nikt nie ma czegoś zapasowego? Ciemnowłosy bohater sobotniej nocy wystawił przez okno nylonową wiatrówkę. — Dzięki, Mike — powiedziała Lauren i pomogła mi ją włożyć. Rękawy kończyły się sześć cali za koniuszkami moich palców. Podwinęłam je, mając nadzieję, że dzięki temu będą też odrobinę cieplejsze, ale wiatrówka była wiatrówką tylko z nazwy. — Masz insulinę? — spytałam. — Mam, kochanie. O wszystkim pomyśleliśmy. Grupa szykowała się do poszukiwań, a ja starałam się 79

być jak najbliżej ciotki, jej się to podobało; objęła mnie i rozcierała mi plecy, na co jej pozwalałam, gdyż wstrząsały mną dreszcze. — No dobrze, Chloe — odezwał się wreszcie doktor Davidoff. — Pokaż nam, gdzie mamy szukać. Prawdziwym punktem kontaktowym był magazyn najbliżej fabryki, dlatego trzeba było trzymać ich jak najdalej od tego miejsca, gdyby chłopacy właśnie teraz chcieli sprawdzić, czy nie czekamy na nich. — Zacznijmy od tego magazynu, gdzie nas szukaliście i gdzie sobie to zrobiłam — powiedziałam i podniosłam skaleczoną rękę. — Wychodząc przez okno — dorzucił Davidoff. Kiwnęłam głową. — Tak. Ale nie zorientowałam się, że jestem ranna, więc pobiegliśmy. Biegliśmy i biegliśmy, odwiedziliśmy chyba wszystkie składy, szukając odpowiedniej kryjówki. Nawet nie starałam się tego zapamiętać. Było tak ciemno, że nic nie widziałam, w przeciwieństwie do Dereka, więc jego się trzymałam. — Jak to wilkołak, lepiej widzi w nocy — mruknął Davidoff. — Wreszcie znaleźliśmy się gdzieś, gdzie, jak Derek powiedział, możemy się ukryć, więc zostaliśmy tam, aż wy sobie poszliście. Tymczasem on wyczuł krew... — Palce ciotki Lauren zacisnęły mi się na barku, jakby sobie wyobraziła, że byłam o sekundę od pożarcia — .. .więc mi pomógł. Zabandażował, ale powiedział, że nie wygląda to dobrze i potrzebne są szwy. A potem wyczuł Simona. No i właśnie z powodu mojej ręki i Simona wyszliśmy stąd, ale wcześniej uznał, że to dobra kryjówka i warto ją zapamiętać. — Ale ty nie zapamiętałaś — prychnęła Tori. — Jak to ty. — Było ciemno, mnie się kręciło w głowie, a poza tym myślałam, że to on ma pamiętać... — Jasne, Chloe — wtrącił się doktor Davidoff. — To brzmi bardziej obiecująco niż twoje wcześniejsze sugestie, ale czy rozpoznasz to miejsce, kiedy je zobaczysz? — Na bandaż porwaliśmy T-shirt; powinna zostać jego resztka. — Dobrze. Chloe, pójdziesz teraz z panią Enright. I znowu ręka ciotki Lauren zacisnęła się na moim ramieniu. 79

— Ja z nią pójdę. — Nie, ty weźmiesz Victorię. — Ale... Matka Tori nie wytrzymała: — Potrafisz się uniewidocznić, Lauren? — Nie, ale... — W ogóle cokolwiek potrafisz? Jeszcze mocniejszy uścisk. — Tak, Dianę. To ja, a nie ty znam się na lekarstwach i dlatego to ja pierwsza powinnam znaleźć się tam, gdzie będzie Simon. — Będziesz w pobliżu — stanowczo powiedział Da-vidoff. — Chloe musi mieć eskortę, ale chłopcy nie mogą jej zobaczyć. Dianę już się o to postara.

Rozdział jedenasty

Uniewidocznienie się okazało się czymś, co się widuje w filmach SF, gdy łajdak nagle znika otoczony polem magicznych sił. Jako efekt ekranowy nie jest to trudne, ale zdaje się, że całkiem łatwo o to także w normalnym życiu. Wystarczy tylko być wiedźmą. Matka Tori szła obok mnie, niemal zupełnie niewidoczna. Nie pozostało mi nic innego, niż odgrywać swoją rolę, udawać, że szukam punktu kontaktowego, a jednocześnie rozglądać się za okazją do ucieczki. Na przykład dziura w ścianie zbyt wąska, aby ona mogła się przecisnąć, stos skrzyń, które mogłabym zwalić jej na głowę, zapomniany młotek, którym mogłabym jej tę głowę roztrzaskać. Nigdy jeszcze nie zrobiłam tego nikomu, ale z matką Tori z chęcią bym spróbowała. Z zewnątrz wyglądało to jak normalna fabryka, otoczona kilkoma budynkami pomocniczymi; od środka jednak liczba zabudowań ogromnie się mnożyła, a wiele z nich nie było w ogóle używanych. Po prostu działka, gdyby... gdyby nie te kominy, z których sączył się dym. 79

Tylko te kominy świadczyły o tym, że fabryka działa. Najpewniej na najniższych obrotach, byle tylko utrzymać maszyny w ruchu, jak większość przemysłu w Buffalo. Nie miałam pojęcia, co mogli tutaj wytwarzać. Jakieś metalowe rzeczy, sądząc z tego, co widać było w magazynach. Kiedy przeskakiwałyśmy między budynkami, musiałyśmy raz przycupnąć za stertą beczek, gdyż właśnie przejeżdżała ciężarówka, ale poza tym żadnego więcej pracownika nie zobaczyłyśmy. Trzeci z budynków, które sprawdziłyśmy, był otwarty, więc matka Tori nie musiała rzucać uroków, aby otworzyć drzwi. Kiedy weszłyśmy, pomyślałam: „To wygląda obiecująco". W dwóch poprzednich była jakaś aparatura i rolki metalu, tutaj tylko jakieś porozrzucane skrzynki. Nie stały wprawdzie w kuszących stosach, ale do przeszukania był cały magazyn. Kiedy weszłyśmy głębiej, zobaczyłam jednak stos wyglądający na dość niepewny, a nieopodal kilka metalowych rurek, które wydawały się wymarzone do roztrzaskania komuś głowy. Ruszyłam w kierunku rurek, wpatrzona w ziemię, jakbym szukała resztek podkoszulka. — Chyba możemy już dać sobie spokój z tym udawaniem, Chloe — odezwała się matka Tori. Obróciłam się powoli, dbając o to, aby moja twarz wyglądała na zdumioną. — Nie ma tutaj żadnego podkoszulka, nie jest to też punkt kontaktowy. Jeśli nawet na tym terenie, to gdzieś indziej. — To chodźmy do następnego. Chwyciła mnie za ramię, gdy ją mijałam. — Wszyscy wiemy, że będziesz starała się uciec. Marcel ma tylko nadzieję na to, że prawdziwy punkt kontaktowy jest gdzieś niedaleko, a ty teraz tylko zostawiasz ślad, który ściągnie Dereka, kiedy ten pomyśli, że nas już tu nie ma. Ślad? O cholera, czemu sama o tym nie pomyślałam? Wcale nie musiałam tutaj być osobiście, żeby ściągnąć uwagę Dereka. Wystarczy, że wyczuje mój zapach, a... — W-w-wcale nie myślę o ucieczce, chciałabym pomóc Simonowi. Musimy znaleźć... — Ci chłopacy nic mnie nie obchodzą. To ty mnie interesujesz. -Ja? Wzmocniła uścisk. — Cała reszta była w Lyle House od miesięcy, robiąc wszystko, żeby wydobrzeć, wykonując polecenia. I nagle zjawiasz się ty, i co? Mamy regularny bunt w ośrodku. Upływa tydzień, a cztery 79

osoby uciekają. Mała podże-gaczka z ciebie, prawda? — Byłam co najwyżej katalizatorem, a nie podżegaczką, ale takie wyjaśnienia nie mogły zmienić opinii pani Enright, która ciągnęła: — Inni łykali nasze kłamstwa i myśleli tylko o tym, żeby jak najszybciej się wydostać, ale ty zaczęłaś się stawiać. Tylko mojej córce zabrakło odwagi, żeby pójść za tobą. „Ciekawe, czy nie dlatego, że złamałaś w niej ducha walki? A może dlatego, że kazałaś jej myśleć, że tylko jako posłuszna pacjentka może liczyć na twoje pochwały?" — Los spłatał nam złośliwego figla, Chloe Saunders, podstawiając ciebie i twoja ciotunię Lauren, która nic, tylko biada i załamuje ręce. Po prostu wymarzone towarzystwo dla mojej wyzbytej charakteru córki. No, ale złośliwość losu może skorygować wolna wola. Myślę, że potrafimy dojść do korzystnego dla nas obu porozumienia. — Wypuściła moje ramię. — Od doktor Gili dowiedziałam się, że nawiązujesz kontakt z duchami z wczesnych eksperymentów Lylea. Wyczekująco patrzyłam na nią w milczeniu. — Dobrze wiem, że tak jest. Nasza kochana doktor Gili, jak może sama już się zorientowałaś, ma w sobie coś z fanatyczki. Ma obsesję na punkcie sekretów Lylea. Nie ma nic złego w ambicji, co innego z obsesją. — Patrzyła mi prosto w oczy. — Co takiego ci powiedziały? — Nic. Przypadkiem je przyzwałam, więc raptem wyrwane ze swego stanu po śmierci, nie paliły się do rozmowy. Roześmiała się. — Nie dziwię się. Ale żeby ktoś w twoim wieku mógł przyzwać duchy zmarłych... — Wpatrzyła się we mnie badawczo. — Ciekawe. „To było frajerskie, zgoda. Właśnie potwierdziłam, że jestem w stanie przywoływać zmarłych. Dobra nauczka. Trzeba to rozgrywać na chłodno". — Możesz to zrobić jeszcze raz? — Nie wiem, mogę spróbować. — Bardzo rozsądna odpowiedź. Taka postawa może cię daleko zaprowadzić. Posłuchaj zatem, co zrobimy. Powiem Davidoffowi, że to jest to miejsce; nie ma podkoszulka, ale poza tym wszystko się zgadza. Najpewniej wzięli go chłopacy, bo zostawili to. Wyciągnęła z kieszeni kartkę wyrwaną ze szkicowni-ka Simona. Na jednej stronie był jego rysunek, na drugiej napis dużymi literami: „BSC 14:00". 79

— Spotkanie w Buffalo State Cafeteria o drugiej po południu — powiedziałam. — Ale papier jest za czysty. Natychmiast zgadną, że tutaj go nie znalazłyśmy. Podeszłam do metalowej rurki i parę razy przetoczyłam nią po kartce położonej na brudnej podłodze, a potem popatrzyłam w górę na matkę Tori. — Co z insuliną? — Jestem pewna, że już się jakoś w nią zaopatrzyli. — Nie możemy jej tutaj zostawić, ot, tak, na wszelki wypadek? Zawahała się; los Simona mało ją obchodził, ale jeśli w ten sposób mogłaby zdobyć moje zaufanie... — Wezmę potem ampułki od Lauren i podrzucę tutaj. Ale na razie załatwmy tę sprawę. Odwróciła się do wyjścia. Zacisnęłam palce na rurce, poderwałam się i zamierzyłam się w jej ciemię. Zrobiła gwałtowny zwrot i rozczapierzyła palce. Poleciałam na skrzynki, a rurka z brzękiem potoczyła się po podłodze. Rzuciłam się za nią, ale matka Tori była szybsza. Lekko kołysząc się na nogach, groźnie potrząsnęła rurką w moją stronę. Otworzyła usta, zanim jednak zdążyła cokolwiek powiedzieć, jakaś skrzynka przeleciała nad moją głową. Matka Tori odskoczyła; obejrzałam się i zobaczyłam za sobą Liz. Skoczyłam w kierunku stosu rurek, ale pani Enright poczęstowała mnie kolejnym czarem. Nogi mi się rozjechały, z rozłożonymi rękami zwaliłam się na podłogę; poczułam ból w zranionym ramieniu. Za stertą skrzynek mignęła nocna koszula Liz. — Elizabeth Delaney, jak rozumiem — powiedziała pani Enright, cofając się pod ścianę i uważnie śledząc, skąd może nadlecieć nowy obiekt. — Jak się zdaje, po śmierci w pełni zapanowałaś nad swoją umiejętnością. Jaka szkoda, że tak późno. Twarz Liz stężała, gdyż oto matka Tori poświadczyła fakt jej śmierci. Potem zgarbiła ramiona i wpatrzyła się w stos skrzynek. —- Ale nawet po śmierci ciągle możesz się na coś przydać, Elizabeth — ciągnęła matka Tori. — Nie tak łatwo jest znaleźć poltergeista, więc może to jakoś wynagrodzi doktorowi Davidoffowi utratę ulubieńców, Simona i Dereka. 79

Skrzynie zadygotały, gdy Liz naparła na nie z napiętymi żyłami na szyi. Gwałtownymi gestami dawałam jej znać, żeby się skupiła na pojedynczych. Kiwnęła głową, cisnęła górną, ale matka Tori po prostu zrobiła krok w bok. — No dobrze, dość już tego, Elizabeth. Liz cisnęła w nią luźną deskę. — Powiedziałam: dosyć! Kolejny czar: tym razem targnął mną wstrząs elektryczny, po którym, dygocząc, z trudem łapałam oddech. Liz przykucnęła obok mnie. Szepnęłam, że wszystko w porządku, i dźwignęłam się do pozycji siedzącej. Trzęsłam się na całym ciele. Pani Enright czujnie rozglądała się dokoła, gdyż o obecności Liz mogły ją poinformować tylko lecące przedmioty. — Nic ci nie mogę zrobić, Elizabeth, zupełnie inaczej jest z Chloe. Poczęstowanie jej następnym ładunkiem elektrycznym to dla mnie tyle co rozgniecenie muchy. Czy to jasne? Podniosłam się, a potem skoczyłam ku drzwiom, ale pięć stóp od wyjścia dosłownie znieruchomiałam. — Wiele jest pozycji na liście czarów — rzeczowym głosem poinformowała mnie matka Tori. — Uniewidocz-nienie, porażenie, unieruchomienie i tak dalej. W różnych sytuacjach co innego jest najbardziej przydatne. A teraz, Elizabeth, zechcesz zachowywać się przykładnie, podczas gdy ja i Chloe... Czar opadł; zachwiałam się, aby złapać równowagę. Natomiast teraz to pani Enright zastygła bez ruchu. Z cienia wysunęła się ciemna postać. — Jak to nazwałaś, mamusiu? Unieruchomienie? Zgoda, niekiedy bardzo pożyteczne. Przeszła się kilka razy przed zastygłymi oczyma matki. — Bardzo jesteś mną rozczarowana, prawda? Wolałabyś mieć taką córeczką jak Chloe? Poczułabym się naprawdę dotknięta, gdybyś sądziła, że naprawdę ją znasz. Lub mnie. — Zatrzymała się i nachyliła ku matce. — Zakupy, mamusiu? Siedzę zamknięta w celi, targają mną dziwne moce, a ty naprawdę uwierzyłaś, że myślę tylko 0 zakupach? Nie znasz mnie ani trochę lepiej od niej. — Machnęła w moim kierunku. — Jesteś... Tori poleciała do tyłu, gdyż matka oswobodziła się 1 uraczyła ją czarem. — Musisz się jeszcze wiele nauczyć, Victorio, abyś mogła mi coś zrobić. 79

Tori patrzyła matce w oczy. — Myślisz, że chciałam się zemścić? Ja chcę uciec. — Uciec? Mieszkać na ulicy? Tatusiowa księżniczka śpiąca gdzieś po śmietnikach? Oczy Tori rozbłysły, ale odparła spokojnie: — Dam sobie radę. — Tak, a w jaki sposób? Masz pieniądze? Kartę? — A niby skąd mam mieć, skoro mnie odizolowałaś? — Idę o zakład, że Chloe coś ma. Przypuszczam, że na wszelki wypadek ma coś przy sobie. Obie patrzyły teraz na mnie. Nic nie odrzekłam, ale najwyraźniej wyraz twarzy sam za mnie odpowiedział. Pani Enright parsknęła śmiechem. — Pieniądze to nie problem — prychnęła Tori. — Wezmę je od ciebie, mamo. Machnęła rękami i fala energii uderzyła w matkę i we mnie, ciskając nas do tyłu. Tori poruszyła rękami nad głową. Trysnęły iskry i zawirowały w wietrze, który poderwał z podłogi kurz i trociny. Zmrużyłam oczy, zakrywając jednocześnie nos i usta. Matka podniosła głos, żeby przekrzyczeć powiew. — I ty to nazywasz magią, Victorio? Napady złości, jak u przedszkolaka. Nic się nie zmieniłaś. Tyle że zamiast sama wrzeszczeć i tupać, używasz do tego sił przyrody. — Myślisz, że nic więcej nie potrafię? No to popatrz... Tori zamarła unieruchomiona; wiatr ustał. — Zatem patrzę, ale dojrzeć mogę tylko rozpuszczoną gówniarę, rozbijającą się modnym samochodem, brykającą bez względu na kogokolwiek innego, tę samą co zawsze egoistkę bez odrobiny oleju w głowie. W oczach Tori zalśniły łzy. Kiedy matka zrobiła kilka kroków w jej kierunku, wolniutko schyliłam się po rurkę. — A teraz, Victorio, jeśli mamy już za sobą popis twoich humorów, zadzwonię po Lauren w nadziei, że tym razem uda jej się zapanować nad tobą. Liz przesuwała się w kierunku następnego stosu skrzynek. Pokręciłam głową. Kąt był zły i matka Tori zdoła zobaczyć lecący przedmiot. Zacisnęłam palce na rurce. 79

— Lauren Fellows nie będzie jedyną osobą, która poniesie konsekwencje tej waszej eskapady — ciągnęła pani Enright. — Ty zarobiłaś tydzień zamknięcia w pokoju, żadnych lekcji, żadnych odwiedzin, żadnej muzyki. Dostatecznie dużo czasu, żeby... Zamachnęłam się i uderzyłam w tył głowy; rozległ

79

się obrzydliwy trzask. Metal wyleciał mi z ręki. Matka Tori zrobiła trzy niepewne kroki w bok i pomyślałam, że cios był za słaby. Skoczyłam w kierunku rurki, ale wtedy pani Enright runęła na ziemię. Wyzwolona z czaru Tori dopadła do matki i uklękła obok. Zrobiłam to samo i sprawdziłam puls. — Nic jej nie będzie — powiedziałam. Tori bez ruchu wpatrywała się w matkę. Dotknęłam jej ramienia. — Jeśli chcesz uciekać, musimy... Gwałtownie odchyliła się ode mnie. Zerwałam się, gotowa zostawić ją tutaj, i dopiero w tej chwili zorientowałam się, co robi: przeszukiwała kieszenie matki. — Nic — syknęła przez zaciśnięte zęby. — Nawet jednej karty. — Mam kasę — uspokoiłam ją. — Chodź. Ostatni raz spojrzała na matkę i pobiegła za mną.

Rozdział dwunasty

Schowałyśmy się pod plandekę, która okrywała przyczepę. Stała luzem, więc nie było niebezpieczeństwa, że znienacka odjedzie. Ja uważałam, że to świetna kryjówka, Tori była innego zdania. — Siedzimy tu jak kaczki do odstrzału — mruczała. — Wystarczy, że ktoś podniesie ten brezent, i już nas widzi. — Jak ktoś się zbliży, zwiejemy. — A skąd będziemy wiedzieć? Przecież nic nie widzimy. — Liz jest na czatach. — Rozprostowałam nogi. — Co zaś do Liz... — Nie żyje — wychrypiała. — Słyszałam, co powiedziała matka. To ona zabiła Liz, prawda? Ją i tych innych. — W-wyjaśnię ci to później. Na razie musimy siedzieć cicho, bo ktoś nas jeszcze usłyszy. — Nikogo w pobliżu nie ma. Liz, moja przyjaciółka, która jest duchem, trzyma wartę. Jestem pewna, że pomaga ci od nie wiem jak dawna, ale ty nawet słówkiem nie pisnęłaś, że nie żyje i została zamordowana. — Powiedziałam Rae. — Pewnie, kochana Rachelle. A jak ci się wydaje, jak to funkcjonuje? Jak chcesz wiedzieć, kto was wykapował, zerknij w tym kierunku. — Rae? Nie, to niemożliwe, ona nigdy...

— Ktoś musiał powiedzieć. Skoro nie ty i nie ja, a także nie chłopacy, to kto nam zostaje? — Ci-cicho. Głos się niesie. — Co ty powiesz? Jakieś korepetycje z fizyki? Derek cię tego nauczył? — Tori? -Co? — Wycziluj. Zamilkła na jakieś pięć sekund. — Liz nie powinna czegoś nam przekazać? Skąd wiesz, że ciągle tu jest? — Pojawia się i znika. To dlatego potrzebna mi była jej kurtka. Liz przeniknęła przez brezent i stanęła obok nas. — Powiedz jej, żeby się uciszyła. — Mówiłam — szepnęłam. — Parę razy. — Usłyszeli was i tu idą. Twoja ciotka i ten facet z karabinem. Na ucho przekazałam wiadomość Tori. — Co takiego? To czemu tu siedzimy? Chwyciła za brezent, ale złapałam ją za bark. — Co jest? — syknęła na tyle głośno, że Liz się skrzywiła. — Z której strony? — spytałam Liz. Pokazała w lewo, więc popełzłam w prawo i uniosłam brezent. Liz stała obok. — Teraz ich nie widzę — oznajmiła. Zmrużyłam oczy przed słońcem. O jakieś dwadzieścia stóp od nas znajdował się budynek, ale nie dostrzegłam drzwi. Nachyliłam się, żeby lepiej widzieć. Po lewej jakiś stos zardzewiałych beczek, mogłybyśmy się między nimi schować... — Chloe! — krzyknęła Liz. — On tu jest. — Urwała, bo ktoś z hukiem wylądował na przyczepie. — Schowaj się! Schowaj! — Co się dzieje? — usłyszałam za sobą szept Tori. — No już, dawaj! Podczas gdy ja usiłowałam się cofnąć, ona pchnęła mnie do przodu tak mocno, że szczupakiem wyleciałam na twarz spod plandeki. — Właśnie, tak będzie łatwiej — usłyszałam z góry. Przewróciłam się na plecy. Na przyczepie stał Mike, facet, który strzelał do nas w sobotę. — Lauren — powiedział. — Daj mi tylko tę strzelbę. Ja już to załatwię. Nie spuszczając ze mnie wzroku, zeskoczył na ziemię. Wyciągnął rękę w bok; zza przyczepy wynurzyła się ciotka Lauren z karabinem w ręku. — Przepraszam, Chloe — powiedziała. Wycelowała we mnie, a ja się przewróciłam.

— N-nie — wyjąkałam. — Nie będę się stawiać. Przeniosła lufę i strzeliła do Mike'a. Strzałka ugodziła go w ramię. Popatrzył na nią zdumiony, a potem nogi się pod nim ugięły. Lauren podbiegła do mnie i pomogła mi wstać. — Uciekaj — sapnęła. — Jak was usłyszeliśmy, zawiadomił przez radio resztę. Cofałam się przed nią nieufnie, jednocześnie kiwając do Tori, żeby była gotowa do ucieczki. — Jak myślisz, czemu do niego strzeliłam? Dlaczego pozwoliłam uciec Tori? Staram się Wam pomóc. Znajdziemy chłopaków, a potem Kita, ojca Simona. Dziwnie rozdzwoniło mi się w uszach. Może to serce podskoczyło z radości. Ciotka Lauren zrozumiała, że błądziła. I ciągle mnie kocha. Załatwi teraz wszystko, rozwiąże moje problemy, jak zawsze dotąd robiła. Czy mogłam sobie wyobrazić coś piękniejszego? Nie, i właśnie dlatego nie przestałam się cofać; zbyt wiele spotkało mnie rozczarowań, abym teraz wierzyła w baśniowe zakończenia. — Chloe, proszę. — Lauren wysunęła w moją stronę saszetkę z insuliną, a kiedy po nią sięgnęłam, chwyciła mnie za rękę. — Popełniłam wielki błąd, Chloe. Ogromny. Ale teraz chcę wszystko naprawić. — Dała mi insulinę. — A teraz uciekajcie w tamtym kierunku. — Wskazała fabrykę. — Trzymajcie się cienia. Ja muszę go schować pod przyczepę. Ciotka Lauren dołączyła do nas i razem okrążyłyśmy budynek, biorąc kurs na bramę wyjściową. Przysięgała, że nikt z Grupy Edisona jej nie kryje. Nigdzie wprawdzie nie było widać chodzących po terenie robotników, ale jej członkowie woleli nie kręcić się w pobliżu fabryki. A jeśli znowu kłamała i prowadziła nas w pułapkę? Miałam nadzieję, że wtedy czary Tori pomogą nam wy-karaskać się z kłopotów. Na chwilę zatrzymałyśmy się między ogrodzeniem a jednym z magazynów, aby zaczerpnąć tchu. — Popatrzcie — powiedziała ciotka Lauren. — Tam macie bramę zaopatrzeniową. Zamknięta, ale jesteście tak chude, że powinnyście się przecisnąć. Miniecie dwie przecznice, na trzeciej skręt w lewo i do końca ulicy, gdzie zobaczycie Seven-Eleven. Pokiwałam głową. — Wiem, gdzie. — Dobrze. Zaczekajcie na tyłach. Tam się spotkamy. Tori skoczyła w kierunku bramy, ale ja jeszcze zostałam, patrząc w oczy Lauren. — Chloe? — To nie Tori nas wydała, prawda? — Nie. Ale teraz...

— Zatem Rae, tak? Odpowiedź zobaczyłam w jej oczach. — Nie tylko ja uważałam, że słusznie się zachowała, Chloe. Zaczęłam się odwracać, ale jeszcze schwyciła mnie za ramię i podała złożoną na pół kopertę. — W środku jest wyjaśnienie i trochę pieniędzy. — Kiedy nie wzięłam, nachyliła się i wcisnęła mi ją do tylnej kieszeni. — Jeśli uznasz, że powinnaś uciekać, nie będę miała do ciebie pretensji, daj mi jednak szansę, proszę. Ostatnią. Kiwnęłam głową. Przygarnęła mnie, ucałowała w policzek, a potem puściła. Tori zniknęła już za rogiem budynku, więc rzuciłam się za nią, ale po dwóch krokach zatrzymał mnie okrzyk: — Chloe! Obróciłam się tak gwałtownie, że straciłam równowagę. Ciotka Lauren kiwała, żebym się nie zatrzymywała, ale ja widziałam za nią postać matki Tori. Krzyknęłam ostrzegawczo, ale pani Enright już wyrzuciła w górę ręce i spomiędzy jej palców trysnął jaskrawy strumień, który ugodził w tył głowy Lauren. Krew trysnęła jej z ust i ciotka poleciała na ziemię.

Rozdział trzynasty

Skoczyłam na pomoc Lauren, ale nie przebyłam więcej niż kilka jardów, gdyż unieruchomił mnie czar matki Tori. Słyszałam, że coś mówi, ale nie wiedziałam co. Uszy wypełniały mi własne bezgłośne krzyki, kiedy patrzyłam na nieruchome ciało ciotki. Wreszcie przedarł się do mnie głos pani Enright. — Muszę zapytać, gdzie jest moja kochana córeczka. — Tutaj — rozległ się głos za mną. Pani Enright podniosła głowę i zmarszczyła brwi, a potem zatoczyła się z otwartymi ustami, dosięgnięta przez czar rzucony przez córkę. Mój czar opadł; zrobiłam ruch w kierunku Lauren, ale Tori chwyciła mnie za ramię. — Musimy spadać. — Nie, ja... Pani Enright doszła do siebie i uniosła ręce. Tori szarpnęła mnie w bok i magiczna energia wydrążyła czarną jamę w ścianie. — Unieruchom ją — powiedziałam — ja wezmę strzelbę, a wtedy...

— Nie mogę. Tori ścisnęła mnie jeszcze mocniej, wyszarpnęłam się, więc warknęła: „No i dobrze" i zniknęła za rogiem. |ej matka znowu uniosła dłonie nad głowę, ale nagle jej uwagę odwrócił okrzyk: „Tam są!" Ostatni raz spojrzałam na ciotkę Lauren i rzuciłam się do ucieczki. Teraz nie mogło już być mowy o bramie dostawczej. Szybko zrozumiałam, dlaczego Lauren posłała nas przodem; chciała chronić nasze tyły, podczas gdy widoczne dla każdego pracownika przechodzącego bocznym dziedzińcem nie mogłyśmy zostać zaatakowane. Wyjrzałyśmy zza rogu następnego budynku, zobaczyłyśmy otwartą przestrzeń, usłyszałyśmy głosy i — wiedziałyśmy, że nie damy rady. — Co teraz? — spytała Tori. Milczałam. — No dawaj! — ponagliła. — Jaki mamy plan? Chciałam potrząsnąć nią i powiedzieć, że nie ma żadnego planu. W głowie miałam zupełną pustkę z wyjątkiem jednej myśli: „Nie żyje!" Ciotka Lauren nie żyła. — Chloe, szybciej! Co robimy? Zapragnęłam jej powiedzieć, żeby dała mi spokój; niech sama coś wymyśli. Ale na widok jej przerażonych oczu, w których zaczynała już migać panika, słowa uwięz-ły mi w gardle. Przed chwilą dowiedziała się, że Liz nie żyje. Widziała, jak jej matka najpewniej zabija moją ciotkę. Żadna z nas obu nie była w stanie myśleć, ale któraś musiała. — Twoja ciotka mówiła, że nikt z Grupy nie zbliży się do głównej bramy — powiedziała. — Więc może gdybyśmy. .. — Od reguły zawsze są wyjątki. Albo znajdą jakiś sposób, żeby nam odciąć dojście. Ale... — Mój wzrok rozpaczliwie myszkował po okolicy i zatrzymał się na centralnym budynku. — Fabryka! — Co fabryka? — Trzymaj się mnie. Wiedziałam o dwóch wejściach: zapasowym, przez które uciekliśmy w sobotę, i głównym, które wyłamał Derek. To było bliższe. Zanim pobiegłyśmy do niego, szeptem poprosiłam Liz, żeby nas wyprzedziła i w razie czego ostrzegała. Gdyby ktoś nadchodził, miała gwizdnąć. Drzwi były w podcieniu. Gdy do niego dotarłam, przywarłam do ściany, a Liz przeniknęła przez drzwi. Po sekundzie była z powrotem. — Zaraz za drzwiami jest strażnik — powiedziała. — Odciągnę jego uwagę. Uchyl odrobinkę drzwi i czekaj na gwizd. Wiesz, gdzie się potem schować?

Przytaknęłam. Kiedy znaleźliśmy się tu w sobotę, Derek kazał nam zajrzeć do każdego pomieszczenia w poszukiwaniu wyjścia i jedno wydało mi się teraz szczególnie odpowiednie. Kiedy Liz dała znać, szerzej uchyliłam drzwi. Tori niecierpliwie podrygiwała za mną, chociaż kazałam jej uważać, czy nikt nie nadchodzi. Wewnątrz Liz stała przy odległych o jakieś dwadzieścia jardów zamkniętych drzwiach. Tuż obok niej strażnik wpatrywał się w klamkę, która obracała się raz w jedną, raz w drugą stronę. Przemknęłyśmy za nim. Z oddali dobiegał huk maszyn i śmiechy robotników, ale tu było spokojnie. Strażnik jak osłupiały wpatrywał się w zdumiewającą klamkę, a my bez trudu dotarłyśmy do poprzecznego korytarza. Dogoniła nas Liz. — Dokąd teraz? Wskazałam drzwi. Zniknęła za nimi, po chwili wynurzyła się i gwizdnęła, że wszystko w porządku. Ciągle sprzyjało nam szczęście, bez trudu dotarłyśmy do magazynu. Zamykając drzwi, usłyszałam z sąsiedniego korytarza głos strażnika: — Hej, Pete, chodź no tutaj, koniecznie musisz to zobaczyć. Klamka sama się obraca. Wszystkim powtarzam, że od czasu jak Dan zanurkował na piłę, tutaj straszy. Miał rację. Owego sobotniego wieczoru widziałam ducha mężczyzny, który rzucił się na piłę. A potem zjawił się raz jeszcze i zrobił to samo. Czy to był jakiś rodzaj pokuty? Ciotka Lauren robiła złe rzeczy, może nawet uczestniczyła w morderstwie. Czy po śmierci pójdzie do piekła? A jeśli tak...? Z trudem przełknęłam ślinę. — Co dalej? — szepnęła Tori. Rozejrzałam się. Pokój wielkości szkolnej sali, pełen pudeł. — Schowamy się gdzieś z tyłu. Dużo kurzu, co znaczy, że nie zaglądają tu często. Jak już się... Wpadła Liz. — Idą! — Kto? — Davidoff i Sue. Zobaczyła was przy drzwiach. Jak to dobrze, że Tori tak uważnie się rozglądała! — Są już w środku? — spytałam. — Jeszcze nie. — Kto jest w środku? — niecierpliwiła się Tori, a Liz tymczasem zniknęła. — Co takiego powiedziała? Przekazałam jej, a potem leciutko uchyliłam drzwi.

— Co robisz? — Gwałtownie ciągnęła mnie za rękaw. — Masz świra? Zamknij natychmiast! Powiedz jej, żeby była cicho, to natychmiast się ro-zedrze. Powiedz jej, żeby się cofnęła, a natychmiast wypchnie cię do przodu. Powiedz jej, żeby się rozglądała, a schowa się za twoje plecy. Chcę lepiej słyszeć, to każe mi się schować. „Uroczy początek pięknej przyjaźni". Przyjaźni? Będziemy się mogły uznać za farciary, jeśli uda się nam współpracować. Chciała się spierać, ale spiorunowałam ją wzrokiem i po raz pierwszy w moim życiu to poskutkowało. Naburmuszona wycofała się. — W czym mogę pomóc? — zadudnił w korytarzu głos strażnika. — Szukamy dwóch nastolatek — odpowiedział doktor Davidoff. — Wydaje nam się, że tutaj wchodziły. Uciekły z pobliskiego ośrodka terapeutycznego, mają po piętnaście lat. Jedna ma mniej więcej sześć stóp wzrostu, ciemne włosy. Druga jest o stopę niższa i rudawa. — I ma czerwone pasemka — dorzuciła Sue. — To jak u mojej — zachichotał strażnik — tyle że ona ma niebieskie. Chociaż tydzień temu były purpurowe. — Ach te nastolatki — z fałszywą dobrodusznością zaśmiał się Davidoff. — Nic tylko by się gdzieś zrywały. Sam pan wie, jak to jest z dziewczynami w tym wieku. A to muszą się spotkać z chłopakiem, a to kupić sobie nowy błyszczyk. To porządne dziewczyny, ale trochę się o nie niepokoimy. — Jasne, jak tylko je zobaczę, dam znać. Macie jakiś telefon? — Jesteśmy właściwie pewni, że tutaj weszły. — Nie ma mowy. Jest tylko jedno wejście, drzwi otwierają się na zewnątrz, a ja siedzę tu cały czas. — Jasne, ale gdybyśmy tak tylko rzucili okiem... Skrzypnęło krzesło i wyobraziłam sobie, jak facet wstaje. — Tu jest fabryka, proszę państwa. Macie pojęcie, ile złamałbym przepisów bhp, jakbym wam dał łazić po budynku? — Możemy nałożyć hełmy i okulary ochronne. — Niezatrudnieni nie mają wstępu. Osoby z zewnątrz wejść mogą tylko, jeśli mają pozwolenie i eskortę. 93

— A czy mógłbym rozmawiać z dyrektorem? — Nie ma go dzisiaj. Jest na naradzie. Ale mówiłem, nikt tu nie wchodził. Nie ma tu waszych dziewczyn. Ale jak musicie obejrzeć, nie ma sprawy. Przyjdźcie z policją, a wtedy was wpuszczę. — Nie, policji wolelibyśmy w to nie mieszać. — To trudno, nie wejdziecie, bo inaczej nie wolno mi nikogo wpuszczać. Kiedy jak niepyszni musieli się zabrać, wyszukałyśmy sobie miejsce, żeby poczekać, aż się ściemni. Siadłyśmy na tyle daleko od siebie, aby samo przez się tłumaczyło to, że nie gawędzimy ze sobą. Z początku bardzo mi to odpowiadało, bo niby o czym miałam gawędzić z Tori? Po jakimś czasie jednak nawet gadanina zaczęła się wydawać lepsza od takiego bezczynnego siedzenia, gdy nic nie było do roboty oprócz myślenia. I płaczu. Sporo popłynęło łez, a ja tylko starałam się, aby odbywało się to możliwie jak najciszej. Tak często wyjmowałam kopertę, że pokryła się smugami od łez. Chciałam ją otworzyć, a zarazem bałam się, że to, co tam znajdę, nie będzie dostatecznie dobre, aby uzasadnić tę decyzję, a ja tak bardzo potrzebowałam jakiegoś pokrzepienia. W końcu nie mogłam już tego dłużej znieść. Otworzyłam kopertę. W środku były pieniądze, ale bez liczenia wsunęłam je do kieszeni i wyjęłam złożony list. Ciotka zaczęła od wyjaśnienia, jak działa nekroman-cja. W rodzinach nekromantów nie tylko nie wszyscy widzą duchy, ale nawet większość ich nie widzi. Tak było z Lauren, także z moją mamą i jej braćmi. Natomiast widział je wuj Ben, bliźniaczy brat mamy, o którym nigdy wcześniej nie słyszałam. Ben zmarł na długo przed Twoimi urodzinami. Mama chciała Ci nawet pokazać jego zdjęcia, ale byłaś jeszcze za mała, aby zrozumieć. Kiedy odeszła... wydawało się, że nie ma sensu wprowadzać Cię w to wszystko. Zaczął widzieć duchy, gdy był odrobinę starszy od Ciebie. Poszedł do szkoły średniej razem z Twoją mamą, ale nie mógł tego wytrzymać. Wrócił do domu. Twoja mama także chciała zrezygnować i przyjechać, żeby mieć go na oku, ale on się na to nie zgadzał. Obiecałam, że ja będę go pilnować, ale tak naprawdę nie miałam pojęcia, z czym on się zmaga. Kiedy miał osiemnaście lat, spadł z dużej wysokości i zginął. Nigdy się nie dowiemy, czy sam skoczył, czy goniły go duchy.

93

A czy miało to jakiekolwiek znaczenie? Tak czy siak, zabiły go jego własne moce. Ciągle sobie powtarzałam, że duchy nie mogą mi zrobić krzywdy, ale gdzieś w głębi wiedziałam, że nie mam racji, i oto był dowód. To, że nie możesz kogoś dotknąć i zepchnąć z dachu, wcale jeszcze nie znaczy, że nie możesz zabić. Twoja mama chciała jakoś pomóc Benowi, zanim zginął. Nasza rodzina miała jakieś znajomości w świecie nekromantów i ktoś dał jej namiar na Grupę Edisona, ale Ben zleciał z dachu miesiąc wcześniej. Kiedy rozpoczęłam studia medyczne, nawiązałam z nimi kontakt. Jeśli byli rzeczywiście naukowcami, nie będą się wzdragać przed pomocą lekarza, a ja bardzo chciałam pomagać takim osobom jak Ben. Twoja mama nie miała z tym nic wspólnego, przynajmniej na początku. To się zmieniło, kiedy zapragnęła mieć dziecko. Chciała mieć dzieci pomimo tego, co stało się z jej bratem? Jakby odpowiadając na moje pytanie, Lauren pisała: Musisz zrozumieć, Chloe, że to jak z każdym innym zaburzeniem genetycznym. Ryzyko, na które się decydujesz, jeśli dziecko będzie miało zdolności paranormalne, trzeba się będzie tym zająć. Ale Twoja mama nie chciała się zdecydować na takie ryzyko. Wolała adoptować dziecko, lecz z Twoim ojcem nie było takiej możliwości, o czym zadecydowały... pewne rzeczy z przeszłości. Odpowiedzialne za to agencje nie chciały go zaakceptować. Twoja matka znalazła się w straszliwej sytuacji; bardzo chciała mieć dziecko, myślała o jakichś innych rozwiązaniach, ale te w tamtych

93

czasach kosztowały mnóstwo pieniędzy, a oni mieszkali wtedy w takiej zaszczurzonej dziurze na przedmieściach. Wszystko, co zarobili, szło na rozkręcenie nowego biznesu ojca. Opowiedziałam jej o wielkim zdarzeniu w Grupie Edisona. Zespół badawczy wyizolował geny odpowiedzialne za zdolności nekromanckie. Badając potencjalnego nosiciela tego zespołu genetycznego oraz drugiego, ludzkiego rodzica, byliśmy w stanie określić prawdopodobieństwo, że dziecko będzie nekromantą. Jenny bardzo się tym podekscytowała; zbadałam ją i Twego ojca, a wynik był taki: niemal stuprocentowa pewność, że każde dziecko z ich związku będzie nekromantą. Nalegałam na nią, żeby spróbowała jakichś innych sposobów, jak na przykład sztuczne zapłodnienie nasieniem innego mężczyzny. Ale ona była już tak strasznie wymęczona i udręczona czekaniem, że nie miała sił na rozważanie alternatyw. Jak słusznie podejrzewała, usiłowałam wbić klina między nią a Twojego tatę, gdyż nie uważałam, że jest odpowiednim dla niej mężczyzną. I wtedy wielka nowina: przełom w naszym laboratorium! Nie mogliśmy wprawdzie zapewnić jej dziecka, które nie będzie nekromantą, ale byliśmy w stanie zablokować zagrożenia, które zabiły naszego brata. Mogła urodzić dziecko, które będzie rozmawiać ze zmarłymi wedle reguł przez siebie ustalanych. Niestety, dobrze wiedziałam, że sprawy potoczyły się inaczej. Kiedy tak wcześnie zaczęłam widzieć duchy, ciotka Lauren uspokajała samą siebie, że wszystko jest w porządku. Nie ma żadnej pomyłki, problem tylko w tym, bym przywykła do swoich uzdolnień. Tymczasem Grupa Kdisona zaczęła stanowczo nalegać, aby umieścić mnie w Lyle House, a ciotka zgodziła się, oczekując, że oznajmią, iż wszystko jest w porządku i można mi wreszcie powiedzieć prawdę. Przestała w to wierzyć, gdy dowiedziała się, że w Lyle House ożywiłam zombi, ale ciągle miała nadzieję, że uda się nad wszystkim zapanować. Grupa obiecała jej, że cokolwiek się stanie, nie zlikwidują mnie. Nie ma takiej potrzeby, zapewniali, bo nekromanci nie stanowią żadnego zagrożenia. Nie rozwiało to jej podejrzeń, więc na własną rękę zaczęła szukać odpowiedzi i podobnie jak ja stwierdziła, że kłamali. W ogóle kłamali w bardzo wielu kwestiach, pisała, ale nie wchodziła w dalsze szczegóły. Dopiero wtedy wszystko się zmieniło, Chloe. Trudno się do tego przyznać, ale swój błąd zrozumiałam dopiero wtedy, gdy życie mojej ukochanej siostrzenicy znalazło się w niebezpieczeństwie.

Aż do tej chwili uważałam, że postępuję słusznie, decydując się na nie najlepsze rozwiązania, ale w imię większego dobra i tak dalej. Tyle że czyniąc tak, naruszałam fundamentalną zasadę etyki lekarskiej: nie szkodzić. Zbłądziłam i muszę ponieść tego konsekwencje, ale nie pozwolę na to, abyś Ty płaciła za moje pomyłki. To dlatego muszę pomóc Ci wydostać się z tego. Były jeszcze trzy akapity. W pierwszym pisała, że jeśli czytam ten list, znaczy to, że jej nie udało się uciec wraz ze mną. Nie będzie mi miała za złe, jeśli nie będę chciała mieć z nią nic wspólnego. Gdyby zginęła, to będzie cena, którą musi zapłacić. Gdyby Grupa ją uwięziła, a ja mimo wszystko chciałabym ją uwolnić, nie wolno mi tego robić, natomiast mam odszukać Simona i jego ojca, Kita. Nie miała pojęcia, co stało się z tym ostatnim. Przejrzała archiwa Grupy i była pewna, że ta nie miała nic wspólnego z jego zniknięciem. Upominała także, abym zawsze miała przy sobie swój naszyjnik. Przypomniałam sobie, jak szybko mi go dostarczyła, gdy wylądowałam w Lyle House bez niego. W liście dużo się nad tym nie rozwodziła, wspomniała tylko, że powinien trzymać na dystans duchy. Tyle że nie trzymał. A może trzymał i gdybym go utraciła, zaczęłabym widzieć znacznie więcej duchów i nie mogłabym już nad tym zapanować. I na koniec jeszcze o moim tacie. Nic nie wiedział, nie miał nawet pojęcia o tym, że jestem nekromantką. Gdybym zatem uciekła, a jej się nie udało, miałam się trzymać od niego z daleka. I ostatnie trzy zdania. Chloe, ona tak bardzo chciała mieć dziecko! A Ty jesteś tak wspaniała, jak ona to sobie wymarzyła. Byłaś dla niej całym światem! Łzy popłynęły mi z oczu, rozgorzał dawny, nigdy niezaleczony ból. Wzięłam głęboki oddech, złożyłam list i wsunęłam go z powrotem do kieszeni. Siedziałyśmy tam już ponad godzinę, gdy wpadła Liz z nowinami. 65

— Twoja ciotka nie umarła. Wszystko z nią OK. Była tak podekscytowana, jakby się właśnie dowiedziała, że to jej własna ciotka przeżyła katastrofę. Nie liczyło się to, że Lauren należała do grupy, która ją zabiła; najważniejsze dla niej było to, że mnie ucieszy. Patrząc na jej rozradowaną twarz, uświadomiłam sobie, że jakkolwiek bym się starała, nigdy nie będę tak bezinteresowna jak Liz. Na uczucie ulgi natychmiast jednak nałożyły się nowe troski. Co zrobią teraz z ciotką za to, że nam pomogła w ucieczce? Za to, że ich zdradziła? Ledwie zaczęłam o tym myśleć, natychmiast przypomniała mi się inna zdrada: Rae. Zaufałam jej. Wstawiłam się za nią przed chłopakami, namówiłam, żebyśmy wzięli także ją, a ona nas pod-kablowała. To Rae powtarzała, że chłopacy już nie wrócą. To ona namawiała mnie, żebyśmy skontaktowały się z Lauren, i ostatecznie do tego przekonała. Przypomniał mi się wieczór przed ucieczką. Była tak podniecona swoimi zdolnościami, a kompletnie nie przejmowała się tym, jak nam pójdzie. Teraz rozumiałam, skąd u niej taka beztroska. Lauren pisała, że Rae była szczerze przekonana, że robi to dla mojego dobra. Chciała mnie skierować na właściwą drogę, której ja z racji swego uporu nie chciałam dostrzec. Teraz obie, Rae i Lauren, znalazły się w rękach Grupy Edisona. Kiedy jej obecne życie straci blask nowości, zacznie dostrzegać rysy i szczeliny, a wpatrując się w nie, zrozumie prawdę. Miałam jednak nadzieję, że sprawy potoczą się inaczej: że będą się trzymać razem, jakiekolwiek Grupa będzie miała wobec nich plany, i wytrwają do chwili, gdy wrócę. Bo wrócę. Wreszcie zjawiła się Liz z informacją, że doktor Da-vidoff i jego ekipa poddali się, uznawszy, że mnie i Tori udało się wymknąć główną bramą i od dawna już nas nie ma na terenie fabryki. Zostawili jednak jednego faceta, żeby się rozglądał, czy czasem nie pokaże się zwabiony moim zapachem Derek. O piątej rozległa się syrena, ogłaszając koniec zmiany, ale my czekałyśmy. Minęła szósta, minęła siódma... Tori podpełzła do mnie. — Musi już być ciemno — szepnęła. — Dopiero zmierzcha, poczekajmy jeszcze godzinę. Ruszyłyśmy o ósmej.

Rozdział czternasty

Przemknęłyśmy niezauważone obok nocnego wartownika, który w stołówce gorliwie czytał „Playboya". Liz została przy nim, aby się upewnić, że nas nie usłyszał. Nie usłyszał. Miałyśmy szczęście z Tori, że obie rano włożyłyśmy ciemne ciuchy; ona miała na sobie granatowy dres i skórzaną kurtkę, ja — dżinsy i zieloną koszulę. Gdybym jeszcze tylko miała coś więcej niż tę cieniutką wiatrówkę. Kiedy zaszło słońce, zrobiło się naprawdę zimno, a na dodatek co i raz lodowaty wiatr wiał nad rzeką od strony Kanady. Nie trzeba się będzie przejmować chłodem, kiedy dotrzemy do magazynu, ale trwało to niemal wieczność. Liz nie mogła ustalić, gdzie się obecnie znajduje ekipa Grupy Edisona, więc na wszelki wypadek musiałyśmy się przemykać okrężną drogą, zanim wreszcie dotarłyśmy do punktu kontaktowego, magazynu, w którym razem z Rae czekałyśmy na Dereka i Simona. Podobnie jak poprzedniej nocy, drzwi magazynu były zamknięte na skobel, ale nie na kłódkę. Jeśli ktoś nie miał kupca na kartonowe pudła, skrzynki i palety, nie było tu czego ukraść. Łatwo było się schować w tym rozgardiaszu, ale... były tu też tysiące możliwych miejsc, gdzie chłopacy mogli zostawić wiadomość. Przez kilka minut myszkowałam w ciemności, aż wreszcie się poddałam. — Trzeba poczekać do rana — powiedziałam. Cisza, zmrużyłam oczy, wypatrując Tori. — Ja tu pasuję — powiedziała gdzieś z mojej lewej. — Jak to? 67

—Ja tu zostaję. — Głos miała jakoś przedziwnie monotonny, jak gdyby była zbyt zmęczona, żeby wlać w słowa jakąkolwiek energię. — Fajnie było, czasami mniej, czasami więcej, ale tutaj wszystko się kończy. —Trzeba tylko poczekać do rana. Nawet jak nie znajdziemy żadnej wiadomości, coś wymyślimy. — No dobrze, a jeśli znajdziemy? Chciałam się zabawić razem z tobą, Chloe, ale nie wyruszać na wielkie poszukiwania ojca Simona. — A-ale o-o-on... — Co, wszystko załatwi? — W jednostajnym głosie pojawiła się nutka sarkazmu. — Uratuje nas z rąk wrednych naukowców, uleczy i powiezie w krainę, gdzie będą tylko lizaki i jednorożce? — Nie wiem, co nam da znalezienie go — odrzekłam stanowczo — ale jak na razie nie mamy dużo więcej możliwości. Bo co niby innego mamy robić? Wrócić do Grupy Edisona i powiedzieć: „Sorry, ale pomyliłyśmy się, więc teraz wracamy"? — Ja zrobię to, co od początku zamierzałam. Byłyśmy sobie potrzebne, żeby się wydostać. Tylko do tego byłaś mi potrzebna. Pomogę ci znaleźć wiadomość, ale nie zostanę aż do rana. Spadam do domu, do taty. Jeśli milczałam, to głównie dlatego, że bałam się powiedzieć coś, czego potem będę żałowała, na przykład, czy chce wracać do taty, czy do ojca. Nie sądziłam, by wiedziała, że to różnica. — A twój tata... On jest człowiekiem? — Jasne. Nic w ogóle nie wie o wszystkich tych rzeczach, ale teraz mu powiem. — Jesteś pewna, że to dobry pomysł? — To przecież mój tata! — zaperzyła się. — Jak się tylko dowie, co narobiła mama... No ale nic, wszystko będzie w porządku. Dobrze się między nami układa, lepiej niż między nim a mamą. Oni prawie ze sobą nie rozmawiają. Jestem pewna, że są ze sobą tylko ze względu na dzieci. — Może odczekaj dzień, dwa. Zobaczysz, co się będzie działo. Roześmiała się. — I co, dołączyć do twojej bandy supermanów? Mam alergię na spandex. — Podeszwy zaskrzypiały po betonie, kiedy wstawała. — Pozdrów ode mnie Liz.

— Poczekaj. — Zaczęłam ściągać buty. — Weź trochę kasy. — Zostaw. Nie będę miała szansy ci zwrócić. — Nie ma sprawy. Poczekaj, tylko... — Zatrzymaj swoją forsę, Chloe. Tobie będzie bardziej potrzebna niż mnie. — Zrobiła kilka kroków i znieruchomiała. Chwilę stała w milczeniu, a potem cicho powiedziała: — Mogłabyś iść ze mną. — Muszę dostarczyć Simonowi insulinę. — Jasne. Niech będzie i tak. Czekałam, że może się pożegna, ale usłyszałam tylko szelest butów i skrzypnięcie drzwi, gdy wychodziła. Kiedy Liz wróciła z patrolu, powiedziała, że widziała wychodzącą Tori. Wyjaśniłam jej, czemu się zabrała, ale potem zaczęłam się gryźć z myślami. Dlaczego pozwoliłam jej na to? Czemu nie poszłam razem z nią? Ale Liz rzekła tylko: — Pewnie nie chciało jej się tutaj siedzieć. I tyle. Po dłuższej chwili odezwała się: — Przepraszam, że ci nie uwierzyłam. Że nie żyję. Siedziałyśmy obok siebie na kawałku kartonu, ja opierałam się plecami o jakąś skrzynię. Przyciągnęłam jeszcze kilka, tak że powstało coś w rodzaju fortu. Mała, ciemna, zimna forteca. — Dlaczego mnie zabili? — spytała Liz. Opowiedziałam jej o eksperymencie, manipulacji genetycznej, a także decyzji likwidacji nas w przypadku, gdyby się okazało, że ktoś jest nienaprawialny. — Ale przecież ze mną z pewnością można było coś zrobić — mruknęła. — Mogli po prostu powiedzieć, co się dzieje. Że ten poltergeist to ja. Chodziłabym na lekcje, odbywała sesje terapeutyczne, brała pigułki. Wszystko, co by mi kazali. — Wiem. — Więc dlaczego? Dlaczego? 69

Przychodziła mi do głowy tylko taka odpowiedź, że dla nich się to nie liczyło, gdyż byliśmy tylko obiektami eksperymentu. Chcieli jakoś nas uzdrowić, gdyż nie byliśmy zwierzętami, ale tak naprawdę Lyle House stanowił dla nich tylko usprawiedliwienie przed nimi samymi, że jednak próbowali coś zrobić. Twierdzili, że zabijali nas, bo byliśmy groźni. Kompletnie w to nie wierzyłam. Brady nie był niebezpieczny, może bardziej Liz i Derek, ale i oni nie byli przecież monstrami. Derek wręcz chciał zostać w Lyle House, żeby nikogo więcej nie skrzywdzić. Chcieli się zabawić w Boga i ponieśli klęskę; myślę, że w istocie bali się nie tego, że zrobimy komuś krzywdę, a tego, że inni paranormalni dowiedzą się, na co porwała się Grupa Edisona. Dlatego niszczyli swoje porażki, a zachowywali tylko sukcesy. To sobie myślałam, a powiedziałam tylko: „Nie wiem" i dłuższą chwilę siedziałyśmy w milczeniu. Tym razem to ja je przerwałam. — Dzięki. Za wszystko. Bez ciebie w żaden sposób nie udałoby się nam wydostać. Chcę ci się odwdzięczyć i pomóc... w przejściu. — Jakim przejściu? — Na drugą stronę. Tam, dokąd duchy powinny odchodzić. W zaświaty. — Och. — Nie wiem, dlaczego nie odeszłaś. Czy... widziałaś coś? Może jakieś światło? Zachichotała. — Chloe, tak jest tylko w filmach. — Ale czasami znikasz. Gdzie wtedy jesteś? — Nie jestem pewna. Ciągle widzę wszystko tutaj, ale ty nie możesz mnie zobaczyć. Tak jakbym była na zewnątrz pola sił, skąd mogę widzieć, ale... Wydaje mi się, że są też inne duchy, ale one przez to przechodzą. — A skąd się biorą? Wzruszyła ramionami. — Nie rozmawiam z nimi. Z początku myślałam,

że może to duchy innych szamanów, ale... — Spuściła wzrok. — Bałam się spytać, żeby nie usłyszeć, że nimi nie są. — A możesz teraz spytać? Żeby się dowiedzieć, kim właściwie jesteś? — Nie, nie trzeba. — Ale... — Na razie nie, dobra? Nie teraz. — OK. — Kiedy już znajdziesz Simona i Dereka, oddalę się na jakiś czas. Chcę zajrzeć do babci, zobaczyć, co z nią, z bratem, może zobaczyć parę koleżanek. Wiem, że oni mnie nie będą widzieć, ale ja chcę zobaczyć ich. Pokiwałam głową. Liz chciała, żebym się przespała, więc zamknęłam oczy, aby ją uspokoić, ale o śnie nie było mowy. Byłam zbyt zziębnięta i wygłodniała. Gdy zniknęła, by się rozejrzeć, wyciągnęłam się na kartonie. Czułam przez niego zimno betonu. Zaczęłam szperać za następnymi, kiedy Liz wróciła. — Dobrze, że nie śpisz. — Co się stało? Ktoś idzie? — Nie, chodzi o Tori. Siedzi na zewnątrz magazynu. Tori wcisnęła się między ścianę a wielki kontener na śmieci. Bez mrugnięcia okiem wpatrywała się w zardzewiały metal. — Tori? — Musiałam dotknąć jej ramienia, żeby na mnie spojrzała. — Chodź do środka. Poszła za mną bez słowa. Pokazałam jej swoje legowisko; usiadła na nim jakoś dziwnie skulona. — Co się stało? Odpowiedziała dopiero po chwili. — Zadzwoniłam do taty i wszystko mu opowiedziałam. Na to on, żebym została, gdzie jestem, a on po mnie przyjedzie. 71

— Ale zmieniłaś zdanie i to nawet dobrze. Teraz... Ona jednak ciągnęła, jakby mnie w ogóle nie słyszała: — Przeszłam na drugą stronę ulicy, aby zaczekać; schowałam się w alejce tak, że nikt nie mógł mnie zobaczyć. Zajechał samochód, już się ruszyłam, żeby wyjść, ale... nie zrobiłam tego. Powtarzałam sobie, że jestem głupia, że za długo z tobą przebywałam i stąd teraz ta moja paranoja, ale tak czy siak, musiałam go najpierw zobaczyć, żeby być pewna. To był jego wóz, taty, stał na jałowym tam, gdzie powiedziałam, ale szyby podciągnięte, nic w środku nie widać. A potem otworzyły się drzwi i... — głos jej się załamał — .. .wysiadła moja matka. — Musiała was podsłuchać — powiedziałam. — Może zamienili się samochodami albo ona go uprzedziła, wiedząc, że będziesz tego właśnie auta wypatrywała. Pewnie jechał na to miejsce jej samochodem, ale... — Wymknęłam się i znowu zadzwoniłam do domu. Jak odpowiedział tata, odłożyłam słuchawkę. — Współczuję ci. — I co, nawet nie powiesz: „A nie mówiłam"? — spytała po chwili. — Oczywiście, że nie. Pokręciła głową. — Za milutka jesteś, Chloe. I to wcale nie jest komplement. Można być miłym, ale jak ktoś jest zbyt milutki, to już coś innego. Nic, mniejsza z tym, faktem jest, że wróciłam. — Sięgnęła do kieszeni i wyciągnęła coś. — Mam coś do jedzenia. Podała mi snickersa. — Dzięki. Myślałam, że nie masz żadnej kasy. — Bo nie mam, ale mam pięć zręcznych palców. — Botki zaszurały po betonie, gdy poprawiała się na kartonach. — Wiele razy widziałam, jak to robili moi znajomi. Sama nigdy nie próbowałam, a wiesz czemu? — Nie czekając na odpowiedź, ciągnęła: — Bo się bałam, że mnie złapią. Ale nie ludzie ze sklepu czy gliniarze. Tymi się nie przejmowałam. Walną ci kazanie, każą zwrócić pieniądze. Bałam się, że mama się dowie. I że znowu sprawię jej zawód. — Szelest papierka, kiedy odwijała batonik, potem trzask, gdy odłamywała kawałek. — Ale teraz to już bez znaczenia, prawda? Wrzuciła snickersa do ust. 72

Rozdział piętnasty

Wystarczyło, że cokolwiek wylądowało w moim żołądku, nawet batonik, a natychmiast odezwało się zmęczenie. Ledwie przymknęłam oczy, nawiedziły mnie koszmary: nie mogę znaleźć chłopaków, pani Enright zabija ciotkę Lauren, Tori wiąże mnie jak choinkę i zostawia, żeby znalazła mnie Grupa Edisona. Obudziły mnie jakieś głosy. Usiadłam ze ściśniętym gardłem, wypatrując w ciemności mężczyzn z karabinami. Obok mnie chrapała Tori. — Liz? — szepnęłam. Żadnej odpowiedzi, pewnie była na czatach. Po chwili uznałam, że głosy musiały mi się przyśnić. Potem dźwięk się jednak powtórzył, psykanie zbyt ciche, aby rozpoznać jakieś słowo. Nadstawiłam uszu. Ale słyszałam tylko ten szelest. Mocno zamrugałam powiekami. W jednolitej ciemności zarysowały się jakieś poszarpane krawędzie: paki i skrzynie. Przez gęsty kurz na szybach przebijała się tylko nikła księżycowa poświata. Jakiś gęsty, jakby zwierzęcy zapach. Szczury? Wstrząsnął mną dreszcz. I znowu szelest przypominający wiatr w zeschniętych liściach. Może to właśnie było to. „Suche liście w kwietniu? Kiedy najbliższe drzewo jest o dobre sto stóp ode mnie?" Nie, to raczej duch. Jak w thrillerze, kiedy nic nie widać, słyszysz tylko jakieś dziwne szepty, od których masz ciarki na plecach, bo wiesz, że za chwilę... Otrząsnęłam się, wstałam i rozprostowałam nogi. Trochę mocniej, niż było trzeba, postukałam butami w karton, w nadziei, że Tori się poruszy, ale nie. Zaczerpnęłam powietrza, wydymając policzki. Jak na razie szło mi dobrze, nie pozwalałam, by różne lęki mnie sparaliżowały. Nie ma mowy o chowaniu głowy i zatykaniu uszu. Nawet jeśli moje zdolności są niezwykle mocne...

73

„Wymykają się spod kontroli..." Nie, nie wymykają się. Tata zawsze mówił, że nad wszystkim można zapanować, jeśli tylko ma się po temu wolę i chęć nauki. Zdawało się, że szept dochodzi z sąsiedniego pomieszczenia. Zaczęłam przemykać między pudłami i skrzyniami. Próbowałam być jak najbardziej ostrożna, ale nie uniknęłam obijania kolan, co za każdym razem powodowało grymas bólu. Miałam wrażenie, że z każdym krokiem głos się oddala; w połowie magazynu byłam już tego pewna. Duch bawił się ze mną. Znieruchomiałam, czując, jak cierpnie mi skóra na głowie. Rozejrzałam się; w ciemności ze wszystkich stron wyzierały stosy pudeł. Szept przemknął obok mnie. Obróciłam się i zderzyłam z jakimiś skrzyniami, a w dłoń wbiła mi się drzazga. Głęboko odetchnęłam i spytałam: — Ch-ch-chcesz ze mną porozmawiać? — Szelesty ucichły. Czekałam. — Nie? Dobra, to wracam... Usłyszałam za sobą chichot. Znowu się okręciłam i znowu wpadłam na skrzynie; poczułam pył w ustach, nosie, oczach. Zakrztusiłam się, a śmiech stał się jeszcze głośniejszy. Widziałam dostatecznie wiele, by mieć pewność, że nie może tak chichotać żadna żywa istota. Zaczęłam wracać tą samą drogą. Szept sunął za mną, tuż przy uchu, teraz stając się głębokim stęknięciem, które wywołało gęsią skórkę na ramionach. Przypomniałam sobie ducha nekromanty z Lyle House, który powiedział, że podążył za mną ze szpitala, gdzie starał się poskromić duchy pastwiące się nad chorymi umysłowo pacjentami. Wyobrażałam sobie, że jeśli ktoś jest zdziwaczałym sadystą, uwięzłym na całe lata w limbo, nękanie bezbronnych obłąkanych — czy młodych nekromantów — może być całkiem niezłą rozrywką. Szept przerodził się w jakieś osobliwe zawodzenie, jakby pochodził od wydanych na cierpienia zmarłych. Odwróciłam się w stronę głosu. — Co, dobry masz ubaw? Wiesz co? Jak nie przestaniesz, pokażę ci, że jestem silniejsza, niż przypuszczasz. Czy chcesz się pokazać, czy nie, zmuszę cię do tego. 74

Komunikat był świetny, stanowczy i bez żadnego jąkania, ale duch tylko parsknął pogardliwie i dalej zawodził. Znalazłam jakąś odpowiednią skrzynię, zdmuchnęłam z niej kurz i usiadłam. — Daję ci ostatnią szansę, bo inaczej zaczynam. Dwie sekundy ciszy, a potem jęk niemal dokładnie przy moim uchu. Tak podskoczyłam, że mało nie spadłam ze skrzyni. Robił sobie jaja. Zamknęłam oczy i zaczęłam przyzywać, ale na razie delikatnie, na wypadek gdyby ciało było niedaleko. Na razie mogłam mieć małą przyjemność z tego, że wciągnę go w nadpsute zwłoki, chociaż potem będę tego żałowała. Zawodzenie ustało, rozległo się coś jak zaskoczone chrząknięcie. Uśmiechnęłam się i lekko zwiększyłam ciąg. Postać zaczęła się materializować: niski, pyzaty facet w takim wieku, że mógłby być moim dziadkiem. Wił się, jakby go wzięto w kaftan bezpieczeństwa. Pociągnęłam mocniej... Podskoczyłam na odgłos stuknięcia tuż obok mnie. — Liz? — powiedziałam. — Tori? Duch stęknął. — Puść mnie, ty mała... Kolejne stuknięcie zagłuszyło wyzwisko, którym mnie obdarzył. A potem dziwne ni to dreptanie, ni to... — Puść mnie, bo inaczej... Zamknęłam oczy i dałam duchowi potężne umysłowe pchnięcie. Sapnął i odpłynął przez ścianę, zupełnie jakby go wypchnięto z grodzi wyjściowej statku kosmicznego. I znowu stuknięcie. Poderwałam się, nie pamiętając już o duchu, wyjrzałam zza kolumny kartonów i nasłuchiwałam. Cisza. — Tori? — szepnęłam. — Liz? „Jeśli to żadna z nich, to wymienianie ich imion może nie jest najmądrzejsze". Przez szczelinę między pudłami zobaczyłam blady prostokąt okna z jaśniejszymi pasmami w kurzu, jakby ktoś je przecierał. Odezwało się szuranie i znowu ten zwierzęcy zapach, ale tym razem dziesięć razy gorszy. Wydało mi się, że słyszę drobne pazurki skrobiące o podłogę.

75

Szczury. Przesunęłam się odrobinę; okno pociemniało. I puknięcie. Za późno spojrzałam, by dostrzec, co to było. Rzucał ktoś czymś w szybę? Może chłopcy chcieli zwrócić moją uwagę. Nie myśląc o szczurach, skoczyłam w tym kierunku, ale stanęłam jak wryta, widząc przed sobą na podłodze ciemne wybrzuszenie, które wolno się przemieszczało, jakby coś wlekło. Stąd pewnie smród; jakieś zdechłe zwierzę, które szczur ciągnął do swojej nory. Kiedy coś przesunęło mi się po czubku głowy, krzyknęłam i zakryłam usta rękami. Przeleciał cień i ze znanym mi już stuknięciem uderzył w okno. Spadł na ziemię, a ja dostrzegłam cienkie, żyłkowate skrzydła. Nietoperz. Niewyraźny kształt poruszał skrzydłami, szurając nimi o beton. Czy nietoperze nie korzystają z echolokacji? Jeśli chciał uciec, nie powinien wpaść na okno. Chyba że jest chory na wściekliznę. W końcu się poderwał. Leciał chwiejnie, jakby był ogłuszony, najpierw wzbił się pod sufit, potem zawrócił wprost na mnie. Gwałtowny ruch, stopa się poślizgnęła i poleciałam na ziemię, a zranioną rękę przeszyła iskra bólu. Usiłowałam się podnieść, ale coś przywarło mi do podeszwy i nieustannie się ślizgałam. Oderwałam to coś, śliskie i zimne, od buta i obejrzałam w świetle księżyca. Gnijące skrzydło. Nietoperz, którego widziałam, miał oba, musiał być więc jeszcze jeden, martwy. Cisnęłam skrzydło możliwie jak najdalej i energicznie wytarłam dłoń o dżinsy. Nietoperz ponownie nurkował; uchyliłam się i znowu upadłam, gdyż noga pojechała po betonie. Gdy znalazłam się na ziemi, owionął mnie smród tak straszliwy, że zaniosłam się kaszlem. I wtedy zobaczyłam nietoperza o nie więcej niż stopę ode mnie; w mroku biało lśniły wyszczerzone kły. Chmura się przesunęła, do środka wpłynęło więcej światła i wtedy się zorientowałam, że to, co wzięłam za kły, było białymi plamami na czaszce. Nietoperz rozkładał się; jedno oko było wyschnięte, w miejscu drugiego ziała czarna dziura. Większości ciała nie było, zwisały tylko pojedyncze strzępy. Nie miał uszu ani nozdrzy, tylko kościsty pysk, który rozwarł się, ukazując małe, spiczaste zęby. Stworzenie wydało z siebie straszliwy pisk. Także ja wrzasnęłam i na siedząco, odpychając się rękami, cofałam się, tymczasem stwór posuwał się za mną, szorując jedynym skrzydłem. Nie ulegało wątpliwości, że to nietoperz — wskrzeszony. 76

Wpatrywałam się tak usilnie w pełznące straszydło, że o drugim przypomniałam sobie dopiero w chwili, gdy zobaczyłam, że leci mi prosto w twarz. Dostrzegłam zapadnięte ślepia, krwawe strzępy uszu, kości sterczące z futra. Następny nietoperz zombi. Trafiłam plecami na jakąś pakę; poderwałam ręce, aby się ochronić, ale zrobiłam to za późno. Uderzył mnie w twarz. Rozpaczliwie krzyknęłam, czując, jak poruszają się gnijące skrzydła. Zimny korpus przywarł do policzka, drobne szpony wpiły się we włosy. Szaleńczymi ruchami rąk udało mi się strząsnąć go z siebie. Zaczęłam ocierać włosy i twarz, gdy poczułam, że coś czepia się mojej koszuli. Spojrzałam — nietoperz piął się w górę. Dopiero teraz się zorientowałam, że tym, co wcześniej uznałam za kości, były wijące się robaki. Jedną ręką zakrywając usta, drugą próbowałam zrzucić nietoperza, ale ten trzymał się mocno, pokazywały się i znikały rzędy zębów, łeb przekrzywiał się, jakby usiłował mnie zobaczyć. — Chloe? Chloe? — Przez frontową ścianę przedarła się Liz. Zatrzymała się z oczyma wielkimi jak spodki. — O Boże! O mój Boże! — W-w-weź go!!! P-p-proszę! Kręciłam się w kółko, bijąc dłońmi w nietoperza. Rozległ się jakiś okropny chrzęst, gdy nastąpiłam na drugiego. W tym momencie pierwszy odpadł. Gdy leciał na beton, Liz chwyciła leżącą najwyżej skrzynię i cisnęła nią w nietoperza, czemu towarzyszył trzask miażdżonych kości. — J-ja... J-ja... J-ja... — Wyluzuj — powiedziała, podchodząc do mnie. — Nie żyje. — N-nie. T-t-to n-n-nie... Liz znieruchomiała i przyjrzała się nietoperzowi, na którego nadepnęłam. Jedno ze skrzydeł drgnęło, lekko się uniosło i opadło. Znowu się poruszyło, a pazurki skrobnęły o beton. Podskoczyła do stosu skrzyń. — Zaraz to się skończy. Zatrzymałam ją gestem dłoni. — Nie. To nic nie da, one już nie żyją.

77

— Nie, dogorywają. To... — Nachyliła się, przyjrzała uważniej i zobaczyła rozkładające się ciała. Odskoczyła w przerażeniu. — Och, och. To, to... — Nie żyją. Wskrzesiłam je, to znaczy wciągnęłam ich duchy w trupy. Patrzyła na mnie i nigdy nie zapomnę tego wyrazu twarzy. Usiłowała to ukryć, ale nigdy nie zapomnę tego widoku: szok, przerażenie, wstręt. — Czy ty... Czy potrafisz... — Przypadek. Jakiś duch się ze mną drażnił. Wezwałam go i... i przy okazji musiałam przyciągnąć je. Skrzydła nietoperza znowu drgnęły. Przykucnęłam. Widziałam małe ciałko rozgniecione na betonie, sterczące końce złamanych kości. A ono ciągle się poruszało, usiłowało oderwać od podłogi, pazurki skrobały o beton, łepek próbował się podnieść. Zamknęłam oczy i skoncentrowałam się na uwolnieniu ducha. Po kilku minutach dźwięk ustał. Otworzyłam oczy. Nietoperze leżały nieruchomo. — Co to było? Zombi? Liz usiłowała zachować spokój, ale głos jej się łamał. — Coś w tym rodzaju. — Więc... Więc możesz wskrzeszać umarłych? Patrzyłam na zmiażdżonego nietoperza. — Chyba tak, ale to dość okropne. — A z ludźmi. Możesz... — przełknęła ślinę — z ludźmi także? Przytaknęłam. — To o to chodziło matce Tori. Wskrzesiłaś zombi w Lyle House. — Przypadkiem. „Moce, które wymknęły się spod kontroli..." — To tak jak w filmach? Taka re... re... jak to się mówi? — Reanimacja. Nie miałam zamiaru jej wyjaśniać, że my, nekroman-ci, nie dokonujemy reanimacji bezdusznego ciała. Bierzemy duchy takie jak Liz i wciągamy z powrotem w rozkładające się ciała. 78

Przypomniały mi się słowa półdemona, że mało brakowało, bym dusze tysiąca zmarłych wciągnęła w ich pochowane zwłoki. Wtedy nie wierzyłam, ale teraz... Poczułam w ustach żółć. Odwróciłam się, krztusząc się i plując. — W porządku. — Liz przysunęła się do mnie. — To nie twoja wina. Popatrzyłam na skrzynię, którą zrzuciła na nietoperza, wzięłam głęboki oddech i podeszłam do niej. Kiedy sięgnęłam, aby ją unieść, powiedziała: — Nie żyje. Nie ma mowy. — Zawahała się i spytała drżącym głosem: — Czy nie... — Muszę się upewnić. I podniosłam skrzynkę.

Rozdział szesnasty

Nietoperz nie był martwy. Był... nie chcę tego pamiętać. Byłam tak roztrzęsiona, że koncentracja przychodziła mi z trudem i... trochę to potrwało, zanim uwolniłam jego ducha. Ale w końcu się udało. Dobrze, że zajrzałam pod tę skrzynkę. Teraz mogłam się już odprężyć. A przynajmniej tak mi się wydawało. — Powinnaś się przespać — powiedziała Liz, gdy już dobrą godzinę leżałam z otwartymi oczyma. Zerknęłam na Tori. Lekko pochrapywała, nawet nie drgnęła od chwili mojego powrotu. — Nie jestem zmęczona — odrzekłam. — Potrzebny ci odpoczynek. Pomogę ci. Zawsze tak robiłam, kiedy babcia nie mogła zasnąć. Liz nigdy nie opowiadała o swoich rodzicach, a tylko o babce, i dopiero teraz zorientowałam się, jak niewiele o niej wiem. 79

— Mieszkałaś z babcią? Przytaknęła. — Z matką mamy. Nie znałam ojca. Babcia mówiła, że nie potrafił nigdzie zagrzać miejsca. Trudno się dziwić, skoro był demonem. Liz milczała chwilę, a potem powiedziała: — Przypuszczam, że ją zgwałcił. — Mamę? — Podsłuchałam coś, czego nie powinnam słyszeć. Coś, co babcia powtarzała swoim siostrom, przyjaciółkom, potem tej facetce z opieki społecznej. Że mama za młodu była nieokiełznana. Żadne wielkie rzeczy, paliła, piła, zrywała się ze szkoły. Aż nagle zaszła w ciążę i to wszystko zmieniło. Zestarzała się. Zgorzkniała. Z tego, co słyszałam... Tak, chyba została zgwałcona. — To okropne. Podciągnęła kolana i objęła je rękami. — Nigdy nikomu o tym nie mówiłam. To nie są rzeczy, które opowiada się obcym. Ludzie mogą zacząć dziwnie na ciebie patrzeć, łapiesz? — Ja bym nigdy... — Wiem. Dlatego ci powiedziałam. Tak czy siak, przez kilka lat było OK. Mieszkałyśmy u babci, która się mną opiekowała, kiedy mama była w pracy. Ale potem mama miała ten wypadek. Poczułam skurcz żołądka na myśl o mojej matce, która zginęła w wypadku samochodowym. Facet wjechał na samochód rodziców, a potem uciekł. — Jaki? — Gliniarze powiedzieli, że była na imprezie, upiła się i spadła ze schodów. Mocno uderzyła głową, a jak wyszła ze szpitala, była już zupełnie inną osobą. Nie mogła pracować, więc teraz babcia to robiła, a mama siedziała ze mną, ale czasami zapomniała mnie nakarmić, a czasami dostawała szału, biła mnie i mówiła, że to wszystko moja wina. — Na pewno nie... — ...nie chciała. Jasne. Potem płakała, przepraszała, kupowała mi słodycze. Potem urodziła braciszka, zaczęła ćpać i wpadać za kradzieże. Ale nigdy nie poszła do więzienia, bo sąd odsyłał ją na leczenie. Dlatego znalazłam się w Lyle House. Byłam tak wystraszona... — Powinnam była ci pomóc, chciałam... 80

— Próbowałaś, ale to nic nie mogło pomóc, bo oni już postanowili. — Na chwilę ucichła, a potem mówiła: — Mama usiłowała mnie ostrzec. Czasami przychodziła na haju do szkoły, mówiła coś o eksperymentach, magicznych mocach i że powinnam się ukryć, zanim mnie znajdą. — Znowu pauza. — Więc w końcu nie była taka głupia, prawda? — Nie. Na ile potrafiła, próbowała cię chronić. Pokiwała głową. — Dobra, wystarczy. Musisz odpocząć, żebyś mogła odnaleźć chłopaków. Babcia powtarzała, że jestem dobra w usypianiu ludzi. Działam lepiej niż proszki. A wiesz dlaczego? — Dlaczego? Uśmiechnęła się. — Bo naprawdę dobrze nawijam. No a teraz pomyślmy, czym by cię tu uśpić. Już wiem. Faceci. Ostrzy faceci. Mam listę, łapiesz? Listę najbardziej ciachowatych facetów. A właściwie dwie. Jedna dla rzeczywistych kolesi, takich, których znam, i druga dla facetów z filmów i zespołów. Ci też są rzeczywiści, to prawda, ale... Nie wiedzieć kiedy zasnęłam, a warkot ciężarówki obudził mnie tak gwałtownie, że poderwałam się, wymachując rękami. Tori dalej smacznie spała, cichutko pochrapując. Potrząsnęłam ją za ramię. — Już rano. Trzeba poszukać wiadomości. Tori otworzyła oczy i zamruczała, że na pewno nie ma żadnej kartki, chłopacy olali nas i są już teraz nie wiadomo gdzie. Dzięki, Victorio, nie ma jak miły początek dnia. Jeszcze trochę postękała, jak okropnie jest wstawać bez odświeżacza do ust, szczotkowania włosów i śniadania, w końcu podniosła się i zaczęłyśmy. Szukałyśmy już może pół godziny, kiedy Tori odezwała się dostatecznie głośno, aby było ją słychać na zewnątrz budynku: — Grafficiarze w tym mieście już naprawdę nie wiedzą, gdzie coś nagryzmolić. Uciszyłam ją gestem ręki i spytałam: — Grafficiarze?

81

Machnęła ręką w kierunku ustawionych w kolumny skrzynek i zrozumiałam, o co jej chodzi. Na jednej skrzynce w każdym stosie było graffiti. — Jak ojciec odbiera dostawy, zawsze jest parę rysunków, ale nigdy takich odjazdowych. Wskazała ukrytą w cieniu skrzynkę. O ile na innych były ksywy i symbole, o tyle tutaj czarnym markerem ktoś namalował nastolatka z wytatuowaną na policzku zwierzęcą łapą, z której sterczały pazury w stylu Wolverine'a. Uśmiechnęłam się. — To Simon. Skrzywiła się. — E tam, koleś z łapą na twarzy. — Simon to narysował. Ten sam styl jak u niego w szkicowniku. — Przecież wiem. — Pomóż mi unieść tę skrzynkę. Nie ruszyła się. — Po co? — Bo wiadomość... — sama zaczęłam zdejmować górne skrzynki — .. .będzie pod nią. — A czemu miałby... No i oczywiście pod skrzynką była złożona kartka papieru, po którą sięgnęłyśmy obie, ale ja byłam szybsza. Simon zrobił trzy rysunki. W lewym górnym rogu, w charakterze powitania, znalazł się duch. Pośrodku widniał Arnold Schwarzenegger jako Terminator. Zamiast podpisu była otoczona chmurą błyskawica, a obok wielkimi literami: 10:00. Tori wzięła ode mnie kartkę i obejrzała drugą stronę. —Przecież masz przed oczyma. — Pokazałam kolejno na rysunki. — „Chloe, wrócę tutaj, Simon". —No dobra, to do niego podobne. A to? — postu-kała w dziesiątkę. — To chyba Derek, żeby było jasne, kiedy tu będą. — Tylko raz dziennie? — Każde pojawienie się tutaj to dla nich ryzyko. Ale czas nie jest taki istotny. Kiedy wezmę wiadomość do ręki, Derek to wyczuje i będzie mógł pójść moim śladem. Zmarszczyła nos. 82

— Jak pies? — Ekstra, nie? — Wcale nie. — Na chwilę się zamyśliła. — A więc oni nie żartowali, jak mówili, że jest wilkołakiem. To wiele tłumaczy, prawda? Wzruszyłam ramionami i spojrzałam na zegarek. — Mamy ponad godzinę, więc... — Zaklęłam pod nosem, na co Tori skrzywiła się, udając zdziwienie. — Nie możemy pozwolić, żeby się tutaj zjawili, kiedy okolicę patroluje Grupa Edisona. Był nie jeden patrol, lecz dwa. Wysłałam Liz, aby sprawdziła wszystkie możliwe przejścia. Wróciła i powiedziała, że są cztery: główne wejście, frontowa brama dostawcza, tylna brama dostawcza i ogrodzenie na całej długości. Nie sądziłam, by Derek tym razem znowu zdecydował się na ogrodzenie, bo za dnia każdy mógłby go zobaczyć. Na jego miejscu wybrałabym to, co wczoraj Grupa Edisona: tylną bramę. Znałam już jednak Dereka na tyle, żeby wiedzieć, że nie jestem w stanie przewidzieć ze stuprocentową pewnością, jaką wybierze strategię. Trzeba było podzielić siły i obstawić wszystkie trzy wejścia. Musiałam być możliwie blisko Liz, żeby mogła się ze mną komunikować, co znaczyło, że Tori musi iść na tył. I mogłam jedynie modlić się o to, żeby nie zapomniała obserwować. O wpół do dziesiątej byłyśmy na stanowiskach. Dziedziniec fabryki znajdował się na skraju terenu mieszkalnego — w większości stare domy, pośród nich, przecznicę dalej, Lyle House. W sobotę tędy właśnie uciekaliśmy z Derekiem, i z grubsza pamiętałam układ terenu: ulice biegły z północy na południe i na tym właśnie skraju ulokowana była fabryka. Zajęłam miejsce za ostatnim domem przy ulicy wychodzącej na frontową bramę zaopatrzeniową. Nikogo chyba nie było w środku — pusty podjazd, ciemno w oknach. Uklękłam za komórką i wpatrzyłam się w wejście, gotowa gwizdnąć, gdy tylko zobaczę chłopaków. Za kwadrans dziesiąta przed bramą wolniutko przetoczył się ten

83

sam SUV, przed którym uciekaliśmy w niedzielę z Dere-kiem. Za kierownicą rozpoznałam Mikea, przez boczną szybę wyglądała matka Tori. Dojechawszy do końca ogrodzenia, samochód skręcił w prawo i pojechał w kierunku tylnej bramy. Poczekałam, aż mi zniknie z oczu, i potem wyskoczyłam z ukrycia. Ledwie się ruszyłam, pojawił się jakiś cień. Wyrzuciłam pięści w obronnym geście, tymczasem jedna ręka zakryła mi usta, druga chwyciła w pasie i wciągnęła znowu za komórkę. — To ja — zadudnił niski głos. Uścisk zelżał i mogłam się odwrócić. Miałam przed sobą Dereka, sześć stóp z okładem. Może sprawiła to radość z jego widoku, ale teraz jakoś lepiej wyglądał niż ostatnim razem. Czarne włosy ciągle miał sklejone, twarz w krostach, ale wyglądał... lepiej. — Dobrze cię zobaczyć — powiedziałam i uśmiechnęłam się do niego. Jego prychnięcie oznaczało, że radość nie jest obopólna. Może powinno mnie to odrobinę dotknąć, ale czułam zbyt wielką ulgę, aby się przejmować takimi drobiazgami. W tym momencie firmowe burknięcie Dereka było lepsze od jakiegokolwiek uśmiechu. — Tak się cie... — Spoko, wiem już. Przestań mamrotać, bo cię namierzą. — Pojechali, właśnie dlatego... — Wyjrzałam zza niego i uśmiech mi zgasł. — Gdzie Simon? Wszystko w-w-w p-p-porządku, tak? — Wyjęłam saszetkę z insuliną. — Wiem, że tego potrzebuje, więc... — Będzie na zapas. Ma porcję przy sobie. — A, to dobrze. Więc gdzie... — Na tyłach fabryki. Wyczułem Tori, więc pomyślałem, że to pułapka i... — Tori! Jej matka... Samochód... Musimy ją ostrzec! — Co takiego? Obróciłam się, kiwnęłam na niego, żeby biegł za mną, i przeskakując od osłony do osłony, rzuciłam się w kierunku ulicy, w którą skręcił SUV. Za sobą słyszałam sapnięcia Dereka: „Chloe, wracaj!" i przekleństwa, gdy docierał do przeszkody, przez którą nie mógł się przemknąć jak ja, a musiał ją przeskakiwać lub omijać. 84

Wreszcie przy rzędzie wysokich krzewów chwycił mnie za kołnierz wiatrówki i poderwał w górę, tak że kołysałam się w jego ręku niczym lalka. — Znam lepszą drogę. Kręcę się tutaj od dwóch dni, czekając na was. — Postawił mnie na ziemi, ale dalej trzymał za kołnierz, tak że nie mogłam się wyrwać. — Co znowu z Tori i jej matką? — Nie ma czasu. Trzeba... Potrzebna nam Liz. — To Liz żyje? Zawahałam się, pamiętając, jak go dotknął jej los. — Nie. To tylko jej duch. Miałam rację, że ją zabili, ale mimo to pomaga mi i teraz jest nam potrzebna, żeby zbadała drogę. Wyrwałam się i skoczyłam między krzaki, a potem wyjrzałam spomiędzy nich. Liz stała pośrodku ulicy, ale dwie przecznice dalej. Zagwizdałam, moim zdaniem całkiem głośno, ale Derek tylko westchnął, włożył dwa palce do ust i gwizdnął tak, że poczułam dzwonienie w uszach. Nie wiedziałam, czy zwrócił uwagę Liz, bo przycisnął mnie mocno do ziemi, a sam nasłuchiwał, czy nie zainteresował się ktoś niepożądany. Po chwili pozwolił mi znowu wyjrzeć. — Idzie — powiedziałam. Derek kiwnął głową. Rozejrzał się dokoła, żeby się upewnić, że wszystko w porządku. — Chciałeś prowadzić — dodałam — to prowadź. Ona nas dogoni. Nie ruszył się. Kiedy zaczęłam wstawać, chwycił mnie za ramię. — Muszę wiedzieć, w co się pakuję. — Dwa patrole Grupy Edisona dyskretnie obserwują teren fabryki... — Grupy Edisona? — A do tego jeszcze matka Tori i facet, który do nas strzelał w sobotę. Ale najgorsza jest matka Tori. — Matka Tori? Grupa Edisona? Co to wszystko... — Derek? — Tak? Popatrzyłam w górę, żeby spojrzeć mu w oczy. — Ufasz mi? Mówiąc szczerze, nie miałam wcale pojęcia, jaka będzie odpowiedź, ale on bez chwili wahania mruknął: 85

— Jasne. — Dobrze, rozumiem, że chcesz poznać szczegóły, ale teraz nie ma na to czasu. Nie kiedy Simon na nas czeka, a matka Tori pojechała w tym kierunku. To wiedźma, a jeśli trzeba, z radością korzysta z czarów. Wystarczy? Znowu rozejrzał się dookoła. Może i mi ufał, ale kiedy Derek nie znał wszystkich faktów, czuł się, jakby mu założono opaskę i kazano iść przed siebie. — Trzymaj się mnie — powiedział i wystartowaliśmy.

Rozdział siedemnasty

Liz prowadziła, sprawdzając drogę i gwiżdżąc, gdy wszystko było w porządku. Mina Dereka zdradzała, że nie jest uszczęśliwiony, ale ponieważ był to jego najczęstszy wyraz twarzy, więc specjalnie się tym nie przejmowałam. SUV pojechał drogą dostawczą wzdłuż fabryki; tutaj za głównym budynkiem ulokowały się mniejsze zabudowania. Aż po tylną bramę, którą wczoraj weszliśmy z Grupą Edisona i przy której czekała teraz Tori. Gdzieś tam musiał też znajdować się samochód. Trzymaliśmy się ciągle części mieszkalnej, na północ od fabryki; staliśmy skryci za minivanem, zaparkowanym na podjeździe za żywopłotem. Kiedy wyjrzeliśmy zza niego, zobaczyłam zaparkowanego SUV-a, a także stojących obok i zatopionych w rozmowie matkę Tori, Mikea i łysiejącego kierowcę. — Gdzie Simon? — szepnęłam. — Po drugiej ich stronie. — Tori? 86

— Kazałam jej ustawić się tam... — Pokazałam palcem. — Miała obserwować tylne wejście. Mam nadzieję, że przywarowała i ani drgnie. — Gdybyś to była ty, można by na to liczyć. Ale Tori? Skrzywił się lekceważąco. Pewnie uznałabym to za komplement, gdybym nie wiedziała, że Tori niewiele się dla niego różniła od planktonu. — Przeskoczmy ulicę, potem przedostaniemy się przez sąsiednie podwórze i okrążymy... Mówiąc to, już zaczęłam zbierać się do skoku, i Derek znowu chwycił mnie za ramię. Jak tak dalej pójdzie, będzie równie obolałe jak to zranione. — Pies — powiedział i wskazał brodą otoczone niskim płotkiem podwórze. — Przedtem był w środku. Myślałam, że do ataku na ogrodzenie szykuje się jakiś doberman, a tymczasem zobaczyłam małą futrzaną kulkę, w rodzaju tych piesków, jakie damy czasami noszą w torebkach. Nie warczał nawet, a tylko gapił się na nas i przebierał łapkami. — O mój Boże! — sapnęłam. — Miniaturowy morderca! Ciężka sprawa, ale chyba dasz sobie radę. Spojrzał na mnie ze złością. — Chodzi o... Zmienił się wiatr i pies zesztywniał. Derek zaklął i szarpnął mnie do tyłu, a wtedy szpic dostał szału: najpierw zawył, a potem wściekle rzucił się na płot, podskakując, szczekając i wyjąc. Skuliliśmy się za minivanem; pies wprawdzie nas już teraz nie widział, dalej jednak ujadał i ciskał się tak, że gruba siatka aż jęczała. — Wyczuł mnie. Tę wilczą część. — Zawsze tak reagują? Pokręcił głową. — Zwykle tylko je denerwowałem, ale trzymały się z daleka, co najwyżej trochę warczały. Ale teraz? — Rzucił niechętne spojrzenie w kierunku psa. — Trzeba go uciszyć. — Zaraz... Nie, czekaj! Liz! Już biegła w naszym kierunku. — Możesz czymś zająć tego psa? Na pewno z chęcią by za czymś pobiegał. Zmarszczyła brwi, ale zaraz się uśmiechnęła. — Jasne. Spróbuję. 87

— Pobiegał? — Derek wpatrywał się we mnie z podejrzliwie zmarszczonymi brwiami. Odciągnęłam go odrobinę i wskazałam na koniec metalowego płotu, gdzie stała Liz, potrząsając kijem. Derek widział tylko unoszący się patyk. Także pies spojrzał w tym kierunku, odprowadził wzrokiem szybujący kij, a potem znowu rzucił się ze szczekiem na ogrodzenie. Liz wzięła następny patyk, podbiegła do psa, postukała go w grzbiet, a gdy szpic się odwrócił, rzuciła. Tym razem podziałało. Derek kręcił z niedowierzaniem głową. — Pamiętasz, Liz myślała, że ma swojego polter-geista? Okazało się, że sama nim jest. Jest półdemonem ze zdolnością telekinezy. — Mhm. Znowu pokręcił głową, ale tym razem z niesmakiem; miał do siebie pretensje, że sam się nie domyślił. Może z tej racji, iż nie wiedział, że półdemony są zdolne do telekinezy, ale to go nie usprawiedliwiało we własnych oczach. — Droga czysta! — zawołała Liz. — A ten kundel zaczyna się już nudzić. Skoczyliśmy w kierunku równoległej drogi zaopatrzeniowej, przy której rozsiadły się jakieś podupadłe zabudowania przemysłowe, ale Derek nagle stanął jak wryty. — Tori — powiedział. Rozejrzałam się nerwowo. — Gdzie? Nigdzie jej nie widzę... — Dostrzegłam, że odrobinę zadarł głowę. — Rozumiem, to nie o wzrok chodzi, prawda? Przytaknął i poprowadził mnie tam, gdzie za murkiem przykucnęła Tori i zerkała ponad nim. — To my — szepnęłam. Obróciła się i nawet nie przywitawszy się z Dere-kiem, spojrzała za niego. — Gdzie Simon? — Czeka... — Wszystko z nim w porządku? Dlaczego nie ma go tutaj? — Popatrzyła ze złością na Dereka. — Gdzie go zostawiłeś? — W jednym takim zaułku, tylko... — Derekzmarsz-czył brwi. — Nie pamiętam, w którym. — Nabija się — pospiesznie rzuciłam, widząc oburzoną minę Tori. — Trzeba spadać. — Derek, patrząc na mnie, kciukiem wskazał Tori. — Ty za nią odpowiadasz. 88

— Co takiego? — warknęła Tori. Derek nawet na nią nie spojrzał. — Pilnuj, żeby nie odpadła. I żeby się nie darła. Ubiegliśmy już jakiś kawałek, gdy dogoniła nas Liz z informacją, że Grupa Edisona ponownie weszła tylną bramą na teren fabryki. Derek zostawił Simona za ruderą z zabitymi oknami i wyblakłym napisem NA SPRZEDAŻ. — No i gdzie jest? — głosem pełnym pretensji spytała Tori, gdy dotarliśmy na miejsce. — Musiał się zerwać z łańcucha. — Chodzi mu to, że to duży chłopiec i może robić, co uzna za stosowne. — Obróciłam się do Dereka. — Możesz go wytropić? — Mogę. Przykucnął. Daleko było mu jeszcze do obwąchiwania ziemi, ale Tori wpatrywała się w niego nieufnie. — Powiedz mi, że on nie robi tego, co mi się wydaje, że robi. Popatrzył spod oka, ale nie na nią, lecz na mnie. — Lepiej, żebyś miała na to dobre wytłumaczenie — powiedział, wskazując ją oczyma. — No nie wiem — mruknęłam. Wziął głęboki oddech i się wyprostował. — Zostańcie tutaj — polecił. Tori poczekała, aż zniknie nam z oczu, i otrząsnęła się. — Zawsze działał mi na nerwy, ale ta wilcza sprawa jest naprawdę obrzydliwa. Obrzydliwa zdolność obrzydliwego kolesia. — Moim zdaniem teraz wygląda fajniej — powiedziałam, a ona popatrzyła na mnie z niedowierzaniem. — Naprawdę. Może dlatego, że wreszcie zaczęła się ta przemiana, a on nie dusi się już w Lyle House. To mu pomogło. — Wiesz, co by mu naprawdę pomogło? Szampon. Jakiś dezodorant... Przerwałam jej gwałtownym ruchem ręki. 89

— Pachnie całkiem OK, więc nie ściemniaj. Jestem pewna, że stosuje dezodorant i co więcej — że

działa. Co do pryszniców, nie jest o nie łatwo na ulicy i niedługo my też nie będziemy wyglądać dużo lepiej. — Chodzi mi tylko o to... — Nie myśl, że on nie wie, o co ci chodzi. Wiadomość dnia: Derek nie jest głupi. Derek aż za dobrze wiedział, jakie robi na ludziach wrażenie. W Lyle House brał prysznic dwa razy dziennie, a i tak nie mogło to ukryć wszystkich negatywnych aspektów dojrzewania. Wróciła za murek, żeby wyglądać Simona. Ja zostałam na swoim miejscu, dziesięć stóp z tyłu, zezując na nią, a jednocześnie na boki... Lekkie puknięcie w łopatkę zaskoczyło mnie. — Nadal jesteś strasznie nerwowa. Odwróciłam się, by zobaczyć Simona i górującego z tyłu Dereka. Simon się uśmiechał, co było u niego tak typowe, jak pochmurna mina u Dereka. — Słyszę, że znalazłaś moją kartkę. Wyjęłam ją i pomachałam w powietrzu. Wziął mi papierek z palców i wepchnął w kieszonkę wiatrówki, a potem chwycił moją rękę i potarł kciukiem po wierzchu dłoni, a mnie aż rozbolało w gardle z ulgi, że go widzę, że widzę ich obu po wszystkich tych zgryzotach i nocnych zmorach. Gdybym miała dość odwagi, objęłabym go, ale zamiast tego powiedziałam po prostu łamiącym głosem: — Cieszę się, że nas znaleźliście. Simon ścisnął moją rękę, nachylił się do ucha i zaczął szeptać: „Chcę, żebyś wie...", ale urwał i poderwał głowę. — Cześć, Simon — usłyszałam za sobą głos Tori. — Co ona tutaj robi? Derek dźgnął kciukiem w moim kierunku.

— Sam ją spytaj. Jak ją pytam, nie dostaję odpowiedzi 90

— To długa historia — odrzekłam. — Trudno, poczekam — powiedział Derek. - Na razie musimy się stąd wydostać. — Ale wszystko jest w porządku? — szepnął do mnie Simon. — Nie — wtrąciła się Tori. — Porwałam ją i zmusiłam, żeby ze mną uciekła. Wykorzystywałam ją jako tarczę przed tymi kolesiami z karabinem, a teraz właśnie miałam ją udusić i zostawić tu dla zmyłki. Żeby mi dali czas na ucieczkę. Ale wtedy zjawiliście się wy i udaremniliście moje nikczemne plany. Ale farciarze. Możesz teraz po raz kolejny uratować biedną Chloe i zyskać jej niewy-gasającą wdzięczność. — Niewygasającą wdzięczność? — Simon zerknął na mnie. — Czy z nią łączy się wieczna życzliwość? Jeśli tak, to ja się piszę. — Jeszcze ci to przypomnę — powiedziałam z uśmiechem. — Dość gadania — prychnął Derek. — Trzeba spadać.

Rozdział osiemnasty

W filmowej wersji wmaszerowalibyśmy wprost w sidła. Wszyscy zostaliby schwytani... z wyjątkiem, rzecz jasna, mnie, bohaterki. Wykazałabym dostatecznie wiele sprytu, aby uniknąć pojmania i ułożyć plan ratowania przyjaciół. Co nie dokonałoby się jednak łatwo i cicho. Tori i Simon magicznie zniszczyliby pół miasta, Derek miotałby ciężarówkami pełnymi prześladowców, ja natomiast z pobliskiego cmentarza ściągnęłabym cały pluton zombi. 91

Na dużym ekranie nie wyglądałoby to tak świetnie, ale udało nam się wymknąć całkiem spokojnie, podczas gdy Grupa Edisona przetrząsała teren fabryki. Przeszliśmy dobre trzy mile. Kiedy oddaliliśmy się od fabryki na tyle, abyśmy mogli przestać się kryć, Derek poprowadził nas ulicami pełnymi sklepów, gdzie czwórka nastolatków w dzień powszedni nie budziła żadnych podejrzeń. — Wiem, że przepadacie za akcjami typu płaszcz i szpada — odezwała się Tori — ale na wszelki wypadek spytam: nie moglibyśmy wziąć jakiejś taksówki? Derek tylko pokręcił głową, ja odkaszlnęłam i powiedziałam: — Taksówka byłaby zbyt ryzykowna, ale jeśli do miejsca, w które zmierzamy, jest jakaś droga na skróty, moje nogi przyjęłyby to z wdzięcznością. Derek znienacka zatrzymał się, a ja na niego wleciałam, co powtórzyło się już po raz któryś, gdyż upierał się, że będzie szedł przede mną, w efekcie więc to musiałam podbiegać, to na niego wpadałam, mrucząc przeprosiny. Kiedy jednak zwolniłam, żeby trochę się oddalił, warknął, żebym się nie wlokła. — Już prawie jesteśmy — powiedział Simon. Szedł obok mnie od strony ulicy, i to równie blisko jak Derek. W innej sytuacji nie miałabym nic przeciw jego bliskości, teraz jednak miałam dziwne wrażenie, że jestem blokowana. Kiedy ruszyliśmy, chciałam chwileczkę odczekać, żeby zrównać się z Tori, ale Simon położył palec na ustach i pociągnął mnie za łokieć, abym trzymała miejsce w szyku. — Mogłabym wiedzieć, co się dzieje? — nie wytrzymałam w końcu. — Czemu muszę być tak blisko was? — Osłaniają cię przed okrucieństwem tego świata — mruknęła Tori. Żaden z chłopaków nie odezwał się ani słowem. O cokolwiek chodziło, nie zamierzali mi mówić. Na razie. Zmierzaliśmy do jakiejś porzuconej rudery przemysłowej, która znajdowała się w okolicy tak zapuszczonej, że nawet bandyci i bezdomni trzymali się od niej z daleka. Tuż przed wejściem złapała mnie Liz, która stanęła przy pustej framudze drzwi, jakby nie mogła przekroczyć progu. Spytałam, czy nie pozwala jej na to jakiś czar, odrzekła, że nie, ale musi ze mną porozmawiać. Powiedziałam Simonowi i Derekowi, żeby weszli, bo ja muszę zamienić kilka słów z Liz.

92

Od czasu, jak połączyłyśmy się z chłopakami, była cicha i znikała na długie chwile. Teraz uklękła i poprawiała jedną z purpurowo-pomarańczowych skarpet. — Wiesz, strasznie je lubię, ale jeśli będę musiała patrzeć na nie jeszcze jeden dzień, chyba już przez całą wieczność będę chodzić na bosaka. — Usiłowała się uśmiechnąć, ale w końcu dała sobie spokój i powiedziała, wstając: — Znikam już. Nie potrzebujecie mnie więcej. — Potrzebujemy... To znaczy, jak musisz, jasne, OK, ale... — Wszystko poszło nie tak. Muszę... — Podniosła nogę i znowu poprawiła skarpetę. — Tak trzeba. Ale wrócę. — Nie mam tutaj twojej bluzy. Musimy ustalić punkt kontaktowy albo coś takiego. Szczerze się roześmiała. — Żadnych punktów kontaktowych. Znajdę cię, jak zawsze znajdowałam. Tyle że... to może trochę potrwać. Mam coś do załatwienia, a ty... — Spojrzała na budynek i zawiść w jej oczach dźgnęła mnie w serce. — Ty także masz coś do zrobienia. Wy wszyscy. — Posłuchaj, Liz... — Nie ma sprawy. Rób swoje, a ja się pojawię. — Będę za tobą tęsknić. Wyciągnęła rękę i przysięgłabym, że poczułam dotknięcie jej palców. — Jesteś super, Chloe. O mnie się nie martw. Wrócę. I rozpłynęła się. Reszta czekała na mnie zaraz przy wejściu. Przeszliśmy rzędem przez gruzy i śmieci; prowadził Derek. Poczułam, jak jeżą mi się włosy na karku, a pod ciemieniem zaczyna pulsować ból. Zwolniłam i tym razem Tori na mnie wpadła. — Rusz się — syknęła. — Ach, prawda, Chloe boi się ciemności. Simon, weź ją lepiej za rękę, bo inaczej... — Zejdź z niej! — Simon przepchnął się obok Tori i zajął miejsce za mną. — Wszystko OK? — Coś... tu jest. Czuję to. — Duch? — Raczej nie. Podobnie się czułam na pawlaczu w Lyle House. Derek zaklął. 93

— Co takiego? — spytałam. — Zwłoki. — Co? — niemal chórem wykrzyknęli Simon i Tori. — Gdzieś tutaj leży martwe ciało. Poczułem je wczoraj, jak się tu rozłożyliśmy. — I nic mi nie powiedziałeś? W głosie Simona brzmiała wyraźna pretensja. — Facet dawno zmarł. Bezdomny. Ale poza tym to dobre miejsce. — Poza tym? Dziura ciemna jak smoła, w niej jakieś gruzy, trupy i szczury. Już ty wiesz, jak wybrać dobre miejsce, bro. — Sz-sz-szczury? — powtórzyłam, myśląc o nietoperzach. — Ekstra! — usłyszałam głos Tori. — Szczurów także się boi. — Jak długo ja tu jestem, trzymają się z daleka — uspokoił Derek. Tyle że to nie żywych szczurów się lękałam. — Nie pomyślałem jednak o tym trupie. Chloe, czy to jakiś problem? Niestety tak. Powinnam im była opowiedzieć o nietoperzach, które wskrzesiłam, opędzając się od tamtego ducha. Widziałam wlepione we mnie spojrzenia, wszyscy wydawali się zmęczeni, chcieli jak najprędzej gdzieś się rozłożyć, usiąść, porozmawiać, dowiedzieć się czegoś ode mnie. Skoro nie będę starała się wzywać Liz, nic się też nie stanie z tym ciałem leżącym gdzieś tutaj. I tak im powiedziałam. — Ale niepokoi cię to, że jest w pobliżu — odezwał się Simon. — Powinniśmy więc... — Nie sądzę, żeby było tak łatwo o bezpieczne miejsce. — Spróbowałam zdobyć się na uśmiech. — To będzie też dobre doświadczenie. Muszę się uczyć, jak rozpoznawać różne uczucia. — O, jasne! — zadrwiła Tori. — Chloe będzie się tu uczyć. Możesz chociaż na chwilę przestać być prymuską? Udawać tego królika, który zasuwa na energizerze... Simon chciał ją zjechać wzrokiem, ale Derek gestem ręki nakazał ciszę. Znaleźliśmy się w jakimś pomieszczeniu zupełnie bez okien. Derek zapalił latarkę na tyle jasno, że w jej mdłym świetle można się było rozejrzeć. Chłopacy ustawili skrzynie do siedzenia, na brudnej podłodze rozesłali gazety, za stosem pudeł schowali dwa nowe plecaki i schludny stos tanich koców. Nie Hilton ani nawet nie Lyle House, ale i tak nocleg o niebo lepszy od wczorajszego. Kiedy usiedliśmy, Derek wyciągnął z kieszeni batony wysokokaloryczne i podał mi jednego. 94

— Jasne, przecież musicie umierać z głodu. — Simon sięgnął do swoich kieszeni. — Jedno obtłuczone jabłko i jeden zbrązowiały banan. Kioski nie są najlepszym miejscem do zaopatrywania się w żywność. Kiedyś to już chyba mówiłem. — I tak są lepsze przynajmniej dla ciebie, Simon. Derek podał baton Tori. — Bo tobie nie wolno, prawda? — spytałam. — Zaraz, zaraz, mam coś dla ciebie. — Wyciągnęłam saszetkę z insuliną. — Derek mówi, że będziesz miał zapas. — A więc mój mroczny sekret ujawniony. — Nie wiedziałam, że to sekret. — Bo nie jest. Tylko nie lubię się z tym afiszować. Mówiąc inaczej, gdyby koledzy wiedzieli, że ma chroniczną chorobę, mogli inaczej się do niego odnosić. Miał cukrzycę pod kontrolą, więc nikt inny nie musiał o tym wiedzieć. — Zapas? — powtórzyła Tori. — Więc wcale tak tego nie potrzebował? — Najwyraźniej nie — mruknęłam. We wzroku Simona było więcej zdumienia niż zrozumienia. — Myślałyście... — Że jak nie dostaniesz lekarstwa w ciągu najbliższych dwudziestu czterech godzin, to wykorkujesz? — spytałam. — Nie aż tak, ale blisko. Wiesz, stary numer z podkręcaniem atmosfery, bo pojawia się ciężka choroba, na którą tylko jedno lekarstwo może pomóc. To ciągle działa. — To co, teraz atmosfera padła? — Gdzie tam. Przecież obawiamy się, żebyś za minutę się nie przekręcił. Patrz, przecież ty ledwie oddychasz. — Dobra. Nagły atak choroby. Ujęcie drugie. Poderwał się, zatoczył, padł na kolana i z wysiłkiem uniósł głowę. — Chloe? To ty? — Zaniósł się kaszlem. — Czy masz moją insulinę? — Położyłam mu ją na dłoni, którą wyciągnął. — Uratowałaś mi życie. Jakżeż ja ci się odwdzięczę? — Wystarczy niewygasająca życzliwość. Ja się na to bardzo chętnie piszę. Podał mi owoc. — Czy w ramach życzliwości może być nadtłuczone jabłko? 95

Parsknęłam śmiechem. — Wiecie co, kompletnie wam odbiło — obruszyła się Tori. Simon usiadł koło mnie na skrzyni. — To prawda. Jesteśmy kompletnie ześwirowani i absolutnie nie cool. Twoja popularność leci na łeb na skutek samego przebywania z nami, więc chyba lepiej... — Chloe? — wpadł mu w słowo Derek. — Jak twoja ręka? — Jej...? — Simon żachnął się. — No tak, zawsze muszę wyjść na gbura. Najpierw zapomniałem o jedzeniu, teraz o ręce. — Popatrzył na mnie. — To jak? — W porządku. Zszyta i zabandażowana. — Trzeba obejrzeć — powiedział Derek. Simon pomógł mi zdjąć wiatrówkę. — To wszystko, co masz? — spytał. — Gdzie sweter? — Nie pozwolili nam wziąć niczego. Ale mam kasę, więc sobie kupię. — I to lepiej od razu dwa. Kiedy zajdzie słońce, jest naprawdę zimno. Nieźle musiałaś się wytrząść w nocy. Wzdrygnęłam się. — Miałam inne rzeczy na głowie. - Ciotkę i Rae - podrzuciła Tori. _ D-d-dojdziemy i do tego - powiedziałam, czując na sobie wzrok Simona. - Wiele jest rzeczy do opowiedzenia, ale zacznijmy od was.

Rozdział dziewiętnasty

96

— No to od początku — powiedział Derek, siadając na skrzynce. — Jak ostatni raz cię widzieliśmy, biegłaś za Rae do magazynu. Odwróciliśmy ich uwagę, ale przez jakiś czas nie mogliśmy wracać, żeby na nich nie wlecieć, a kiedy to wreszcie zrobiliśmy, was tu nie było. — Rae przekonała mnie, żebyśmy się stamtąd wyniosły. Powiedziała, że kiedy była sama z Simonem, ten ani razu o mnie nie wspomniał, gdyż troszczył się tylko o brata. Teraz wiedziałam, że to była nieprawda; Rae była pewna, że mnie to zaboli, może nawet na tyle, że tym chętniej pójdę z nią, a mnie teraz było wstyd, że jej uwierzyłam. — Wcisnęła mi... taki kit. Przekonała mnie, że musimy dostać się do ciotki Lauren, żeby opatrzyła mi rękę. Przedstawiłam im szczegół po szczególe, zaskoczenie po zaskoczeniu, historię ostatnich dwóch dni. Kiedy skończyłam, wszyscy, łącznie z Tori, siedzieli w milczeniu. — Zatem Brady i Liz nie żyją — cedząc słowa, odezwał się Simon. — I także ta dziewczyna, którą wywieźli jeszcze wcześniej. — Amber — podrzuciła Tori. — Miała na imię Amber. Kiwnęłam głową. — Tak. Wszyscy troje byli na liście. I znowu dłuższa chwila milczenia. — Rae i Lauren dalej tam są — powiedziałam w końcu. — Wiem, że Rae nas zdradziła, a ciotka była jedną z nich, ale... ale chcę je wyciągnąć. Nie oczekuję, że ktokolwiek z was mi pomoże... — Nie — przerwał mi Simon. — Masz rację. Rae wykręciła nam numer, ale to nie znaczy, że powinna za to umrzeć. — Sami tego nie zrobimy. — Zerknęłam na Dereka, a kiedy przytaknął, poczułam rozczarowanie, bo chyba gdzieś w głębi duszy oczekiwałam, że sprzeciwi się i powie, że damy radę. Ale miał rację. Nie było mowy. — Kiedy więc już znajdziemy waszego ojca, chcę tu wrócić. Teraz już chyba wiemy, dlaczego was zabrał i uciekł. — Bo doszedł do wniosku, że poddanie syna inżynierii genetycznej to w końcu nie jest taki świetny pomysł? — spytał Simon, a ton goryczy w jego głosie zaskoczył mnie. Przez cały ten czas w ogóle mi to nie przyszło do głowy, bo zakarbowałam sobie, że ojciec Simona jest OK. A tymczasem, jak wszyscy inni rodzice, poddał swego syna eksperymentowi. — Uważali, że robią dobrze — powiedziałam, przypominając sobie list ciotki. — Mieli nadzieję, że dzięki temu będziemy mieli lżejsze życie. Wmówiła im to Grupa Edisona, a kiedy wszystko zaczęło

97

się walić, twój ojciec się wycofał. Lauren też próbowała. — Dotknęłam kieszeni, w której miałam list. — Tyle że za późno. — No i jeszcze są wśród nas tacy, których rodzice nigdy tego nie żałowali — odezwała się ponuro Tori. — Których matki okazały się zwykłymi dziwkami. Teraz przynajmniej nikt nie może powiedzieć, że nie jestem obiektywna. — Odpakowała ostatni kawałek batonika. — Tyle że ja nie kupuję, że jesteśmy ich porażką. Chcieli mieć mega-paranormalnych, no i proszę: jesteśmy. Muszą nas tylko nauczyć, jak nad tym panować. — To wróć i im to powiedz — mruknął Simon. Tori machnęła niecierpliwie ręką. — Z tobą jest inaczej. U ciebie wszystko jest OK. Nawet nie miałeś sesji z naszą kochaną panią doktor. — Simona nie ma na liście. Uznali go za sukces. — Cokolwiek to znaczy. — Simon poprawił się na skrzynce. — U tych, których nazywają sukcesami, paranormalne zdolności są mniejsze, ale może jeszcze się nie uruchomiły. A jak do tego dojdzie, możemy mieć takie same problemy jak reszta. Tori pokiwała głową. — Tykająca bomba zegarowa. Dokładnie to samo powiedział półdemon. Nie wspomniałam o tym, gdyż byłaby to dodatkowa komplikacja, a poza tym Derek wyśmiałby mnie, że byłam głupia, słuchając jej. Co takiego mówiła o moim powrocie i uwolnieniu jej? Nie chciałam się w tej chwili nad tym zastanawiać. Jeśli tam wrócimy, to w towarzystwie ojca Simona, a on już będzie wiedział, jak powstrzymać Grupę Edisona bez wyzwalania żadnych demonów. — Ojciec wszystko wyjaśni — rzekł Simon. — Ekstra — wykrzyknęła Tori. — Uwolnimy ciotkę Chloe oraz Rae i usuniemy wszystkie znaki zapytania, tylko... tylko najpierw musimy znaleźć zaginionego ojca. I jak nam idzie? — Potoczyła wzrokiem po otoczeniu. — Całkiem nieźle, nie? W oczach Simona błysnął gniew, ale odpowiedział spokojnym głosem: — Pracujemy nad tym. — No proszę. A jak? — O tym później — odezwał się Derek. — Najpierw musimy się wystarać o coś cieplejszego dla Chloe. 98

— Nic tylko Chloe, Chloe, Chloe. Przestańcie się tak zamartwiać o biedną Chloe, przecież jeszcze nie zamarzła. Co z waszym ojcem? Jakieś ślady? Poszlaki? — Na razie żadnych — powiedział Simon. — To co wyście robili przez te całe dwa dni? Tym razem nie stłumił w sobie gniewu; odwrócił się do niej tak gwałtownie, że szarpnęła się do tyłu. — Oprócz spania, skoncentrowaliśmy się na trzech rzeczach: jak przetrwać, jak znaleźć Chloe i jak odszukać ojca. A ty czego dokonałaś? — Byłam zamknięta. — Chloe to jakoś nie sparaliżowało. No więc jak, Tori? Dowiedziałaś się czegoś? Czy może pozwoliłaś, żeby cię Chloe obsługiwała? — Pomogła mi — wtrąciłam szybko. — Bez niej... Wściekła odwróciła się do mnie. — Nie musisz mnie bronić, Chloe Saunders. Cisza. A potem Derek: — Dokąd mamy cię zabrać, Tori? Do dziadków? Jakiejś przyjaciółki? Jesteś na wolności i bezpieczna, ale pewnie jest jakieś miejsce, gdzie chcesz się zatrzymać. Otwierałam już usta, żeby powiedzieć, jak to było z jej ojcem, ale spiorunowała mnie wzrokiem, więc rzekłam: — Nie ma dokąd iść. Podobnie jak ja. — Musi być ktoś — upierał się Derek. — Nawet jeśli nie w Buffalo, to kupimy ci bilet na autobus. — Pewnie na taki, który odjeżdża za godzinę? Nigdzie nie idę. Przyłączam się do waszej bandy nieletnich herosów i poszukiwań Supertaty. Simon i Derek spojrzeli po sobie, a ten ostatni powiedział zwięźle: — Nie. — Jak to nie? To Rae was zdradziła, a nie ja. Pomagałam Chloe. — To Rae znęcała się nad nią w Lyle House? — Znęcała?! — Ironiczne prychnięcie. — Jakbym tylko chciała... — Robiłaś wszystko, żeby ją wywalili — powiedział Simon — a jak ci się to nie udało, spróbowałaś ją zabić. 99

— Zabić? — Tori mocno ścisnęła usta. — Nie jestem moją matką, więc proszę mnie nie oskarżać... Derek nie dał jej dokończyć. — Zwabiłaś ją na pawlacz, przywaliłaś jej w głowę, związałaś ją, zakneblowałaś i zostawiłaś tam zamkniętą. Zajrzałaś może, żeby sprawdzić, czy nic jej się nie stało? Czy nie zmiażdżyłaś jej czaszki? Tori chciała coś odpowiedzieć, ale z błysku przerażenia w jej oczach zorientowałam się, że taka możliwość dopiero teraz przyszła jej do głowy. — Derek — włączyłam się — nie przypuszczam... — Nie chodzi o ciebie, tylko o to, czego ona nie przypuściła. Mogła cię zabić cegłą, zadusić kneblem, narazić na atak serca ze strachu, że już nie wspomnę o tym, co by się stało, gdybyś sama nie wyzwoliła się z tych pęt. Z odwodnienia umiera się kilka dni. — Nigdy nie pozwoliłabym jej umrzeć. Nie możesz mnie o to podejrzewać. — Nie — odezwał się Derek. — Chodziło ci tylko o to, żeby ją zabrali do regularnego psychiatryka. A dlaczego? bo jej nie lubiłaś. A dlaczego jej nie lubiłaś? Bo rozmawiała z kolesiem, który ci się podobał. Może rzeczywiście nie jesteś taka jak twoja matka. Ale jesteś... — na chwilę się zawahał, a potem zakończył: — Mniejsza z tym. Jej mina... Współczułam jej, nawet jeśli za mną nie przepadała. — Nie ufamy ci — powiedział Simon tonem łagodniejszym niż brat. — Nie możemy mieć przy sobie kogoś takiego. — A jeśli mnie to nie przeszkadza? — spytałam. — Jeśli czuję się z nią bezpieczna? — Wcale się nie czujesz — szorstko odparł Derek. — Tyle że nie zostawisz jej samej, bo taka już jesteś. — Poszukał spojrzenia Tori. — Ale ja jestem inny. Chloe nie chce cię zmuszać do odejścia, gdyż czułaby się okropnie, gdyby coś ci się przytrafiło. A ja? Mnie to wisi. Dotarło? Teraz pojechał po niej, jak po stoku. Simon aż się skulił i otworzył usta, ale go uprzedziłam. — A dokąd niby ma pójść? Nie ma nawet złamanego centa. Każdy, z kim się skontaktuje, zaalarmuje jej rodziców. — Co mnie to. — Nie możemy tak zrobić — sprzeciwił się Simon. — Tak nie można. Dobrze wiedziałam, że Derek nie jest pozbawiony empatii; strasznie przeżył to, co zrobił facetowi, który zaatakował Simona. Tyle że miał jakąś swoją porąbaną listę „za" i „przeciw" i jeśli ktoś się

100

znalazł w niewłaściwej rubryce, jak Tori, nie miał żadnych skrupułów, żeby tego kogoś zostawić na lodzie. — Nie można — poparłam Simona. — To nie są żadne targi. Nie idzie z nami. — OK. — Wstałam i otrzepałam dżinsy. — Chodź, Tori, idziemy. Kiedy podniósł się także Simon, myślałam, że chce mnie zatrzymać, a tymczasem poszedł za mną. Tori nas dogoniła i przeszliśmy do sąsiedniego pomieszczenia, ale tam dopadł nas Derek i tak chwycił za ramię, że upadłabym, gdyby mnie nie podtrzymał. Skrzywiłam się i uderzyłam go po palcach. — Nie tak. Puścił mnie, uświadomiwszy sobie, że złapał mnie za zranioną rękę. Zapadła długa cisza. — W porządku — powiedział w końcu i spojrzał w oczy Tori. — Ale pod trzema warunkami. Pierwszy, jakikolwiek masz problem z Chloe, wycziluj. Jeszcze raz ją objedziesz, a nie ma cię z nami. — Dobra. — Dwa. Wycziluj z Simonem. Nie jest zainteresowany. Zaczerwieniła się i powiedziała ostro: — W tym już się zdążyłam zorientować. A trzeci? — Wycziluj. Nie jesteś pępkiem świata.

Rozdział dwudziesty

Kiedy tę sprawę mieliśmy już za sobą, po raz pierwszy w życiu poczułam podniecenie, że pójdę na zakupy. Nie mogłam się doczekać, aż się wydostanę z tego wilgotnego, ciemnego, zimnego miejsca, 101

które tak bardzo mi przypominało znienawidzoną piwnicę. Aż znajdę się daleko od martwego ciała, którego aura sprawiała, iż nerwy miałam napięte jak postronki. Aż dostanę ciepłe ubranie, najem się do syta, a także zobaczę prawdziwą łazienkę, z mydłem, bieżącą wodą i toaletą. I lepiej nie pytajcie, jak sobie radziłam dotąd z problemami higieny, tę sprawę lepiej bowiem przemilczeć. — Kiedy oddalimy się na bezpieczną odległość, chcę skorzystać z karty płatniczej — powiedziałam. — Rachunek jest pewnie zablokowany, ale spróbować można. Pieniądze zawsze się przydadzą. — Mamy trochę — powiedział Derek. — Trudno, jeśli uważasz, że niebezpiecznie jest próbować. — Nigdzie nie wyjdziesz, Chloe. My idziemy, ty zostajesz. — Musisz być bezpieczna. Nie chcemy, żebyś sobie złamała paznokietek, używając karty. — Tori — prychnął ostrzegawczo Derek. — Pierwsze ostrzeżenie. Odczep się od niej. — To było pod twoim adresem, wilczątko. Głos obniżył się o oktawę i zabrzmiał niemal jak warknięcie. — Nigdy więcej mnie tak nie nazywaj. Stanęłam między nimi. — Błagam, przestańcie po sobie jechać. Przecież chyba dowiodłam, że potrafię zadbać o siebie i... — W tym właśnie problem — odezwał się Simon i podał mi wycinek z gazety. Przeczytawszy nagłówek, powoli siadłam na skrzynce. Ojciec wyznaczył pół miliona dolarów nagrody za informację, która doprowadzi do mojego bezpiecznego powrotu. Była moja fotografia szkolna, a także jego zdjęcie, chyba zrobione podczas konferencji prasowej. Tamtego wieczoru po moim ataku w szkole ojciec odwiedził mnie w szpitalu. Przyleciał z Berlina i wyglądał okropnie — zmęczony, nieogolony, przestraszony. Ale w gazecie wyglądał jeszcze gorzej — podkrążone oczy, głębsze zmarszczki. Nie miałam pojęcia, co Grupa Edisona zamierzała powiedzieć o moim zniknięciu. Pewnie chcieli mu wmówić, że zostałam przeniesiona i na razie nie może się ze mną zobaczyć. Nawet jeśli zamierzali wszystko ukryć, byli za wolni. Starali się jednak zacierać za sobą ślady. Pielęgniarki i moja współlokatorka Rachelle Rogers — podczas wywiadu dla gazety — zgodnie informowały, że uciekłam.

102

Czy ojciec w to uwierzył? Chyba tak. Na konferencji przyznał, że źle ze mną postępował — w różnych kwestiach — i chciałby wszystko rozpocząć od nowa. Kiedy to czytałam, kilka łez skapnęło na papier. Szybko je strząsnęłam. — Pół miliona? — przeczytała mi przez ramię Tori. Grupa Edisona chce nieźle zabulić, żeby tylko nas złapać. Simon w milczeniu wskazał jej datę. Wczoraj rano, kiedy mieli nas jeszcze w garści. Tori to nie speszyło. — Kazali jej ojcu, żeby ogłosił taką nagrodę, bo wtedy nikt nie będzie pytał. Mówi o kasie, której nigdy nie będzie musiał wywalić, bo wie, gdzie jest córka. Pokręciłam głową. — Ciotka powiedziała, że on nic nie wie o Grupie Edisona. — Jeszcze raz spojrzałam na gazetę, a potem ją zmięłam. — Muszę go ostrzec. Naprzeciw mnie stanął Derek. — Tego nie możesz zrobić, Chloe. — Jak do tego dochodzi... — Pomachałam gazetą. — Naraża się na niebezpieczeństwo, nic o tym nie wiedząc. Muszę... — Nic mu nie grozi. Gdyby sami wcześniej dotarli do mediów, to może. Ale gdyby teraz coś mu się stało, wszyscy jeszcze bardziej się zainteresują. Nie mówi, że coś jest nie tak z ich wersją, że uciekłaś, więc zostawią go w spokoju... Przynajmniej jak długo nie pozna prawdy. — Ale muszę mu dać znać, że ze mną wszystko jest OK. Po co ma się martwić. — Trudno, musi się jeszcze trochę pomartwić. — Wiemy na pewno, że w tym nie siedzi? — spytała Tori. — Co mówiła ciotka? Wmanewrowała twoją mamę w tę genetyczną modyfikację? Czy matka też wiedziała? Wymacałam list, a potem powiedziałam im, co w nim jest; a przynajmniej to, co było dla nich ważne. — Coś o ojcu? — spytał Derek. Z wahaniem przytaknęłam.

103

-Co? — Jak mówiłam — nic nie wiedział. — Ale to znaczy, że Chloe może się z nim spokojnie skontaktować, nie? — odezwał się Simon. Derek wpatrywał się w we mnie badawczo, a potem niskim głosem mruknął: — Chloe... — Ona... Napisała, żeby się trzymać od niego z daleka. Derek pewnie mi ufał, że nie polecę do najbliższego J automatu, żeby zadzwonić do taty, bo cała trójka zaraz potem poszła na zakupy. I ciotka, i Derek uważali, że powinnam się trzymać z daleka od ojca. Derek powiedział, że to będzie dla niego niebezpieczne. Lauren pewnie sądziła, że będzie niebezpieczne dla mnie. Kochałam tatę. Może się przepracowywał, mało go było w domu, nie bardzo wiedział, co ze mną robić, ale starał się, jak mógł. Powiedział, że nigdzie nie będzie się ruszał, jak długo jestem w Lyle House, ale kiedy wezwały go interesy, nie miałam do niego pretensji. Zadbał, żeby mieć wolny miesiąc, jak wyjdę, i to było dla mnie najważniejsze. Uważał, że jestem bezpieczna w Lyle House, szczególnie że była jeszcze ciotka do opieki. Teraz był pewnie przekonany, że jego schizofreniczna córka, dotknięta i wściekła, dała nogę, a teraz wałęsa się gdzieś po ulicach Buffalo. Z taką chęcią zadzwoniłabym i powiedziała: „Cześć, ze mną wszystko w porządku", ale Derek i Lauren mieli rację. Gdybym tak zrobiła, mogłoby się to źle skończyć... dla nas obydwojga. Aby odegnać od siebie myśli o ojcu, postanowiłam obejrzeć zwłoki. Jeśli miałam popracować nad swoimi zmysłami, trzeba to było zacząć od razu, abym nauczyła się wyczuwać w pobliżu obecność martwych ciał, zanim przypadkiem na powrót wciągnę w nie duchy. To działało jak radar — im byłam bliżej, tym poczucie było silniejsze, wydawać więc by się mogło, że znalezienie ciała będzie łatwe, a tymczasem nie było. „Poczucie" było lylko niewyraźnym wrażeniem niepokoju, jakimś mrowieniem na szyi i uciskiem w głowie; a kiedy wszystko to wzmacniało się, trudno było powiedzieć, czy to z powodu zwłok czy moich nerwów. Nie miałam pojęcia, co tu kiedyś robiono. W Buffalo pełno jest porzuconych budynków i domów. Wystarczy pojechać 1-90, a zobaczy się ich mrowie: zapadniętych, z dyktą zamiast szyb, otoczonych 104

pustymi podwórkami. Ten wyglądał na mieszkalny, takiej wielkości miał pomieszczenia, chociaż z zewnątrz nic na to nie wskazywało. W środku jeden chłam, jakieś usyfione kartony, deski, kawałki mebli, sterty śmieci. Byłam pewna, że mogłabym znaleźć ciało bez odwoływania się do paranormalnych mocy, w końcu było tylko osiem pomieszczeń, ale chciałam popraktykować. Odkryłam je wreszcie w jednym z kątów. Od drzwi wydawało się, że to kupa łachmanów. Kiedy jednak podeszłam bliżej, zobaczyłam, że sterczy z nich coś białego. Ręka, ciało niemal zupełnie zgniło, zostawiając nagą kość. Jeszcze bliżej, i teraz już rozpoznałam nogę, czaszkę, spory fragment szkieletu. Nawet jeśli cuchnął, mój ludzki nos nie był w stanie tego wyczuć. Łachy to były resztki ubrania, które zapadły się, gdy nie opinały ciała. Były buty, rękawiczki, dżinsy i bluza z wyblakłym logo. Spod kapelusza wysuwał się pojedynczy lok poszarzałych włosów; nic nie pozwalało odgadnąć płci, ale jakoś instynktownie pomyślałam o „nim". Zeszłej zimy wślizgnął się tutaj, chowając przed chłodem, skulił w kącie i więcej już nie wstał. Ktoś już przed nami musiał się na niego natknąć. Wszyscy, jak my, po prostu się wynieśli; nikt nie pomyślał, żeby zawiadomić policję, wziąć go stąd, zidentyfikować? Czy był na liście osób zaginionych? Ktoś ciągle na niego czekał w domu? Może ktoś wyznaczył nagrodę za jego odnalezienie, jak mój ojciec? Na pewno nie taką, nie całe PÓŁ MILIONA dolarów. Wiele osób w Buffalo oszaleje na tym punkcie. O tym myślał tato? O niczym nie myślał, nic nie kombinował, chciał tylko tego, bym bezpiecznie wróciła do domu. Zamrugałam, żeby odpędzić łzy. Ekstra! Nawet zmarniały szkielet nie przeszkadzał mi myśleć o ojcu. No dobrze, a co z tym kolesiem? Ktoś przecież się o niego martwił. Gdybym przywołała ducha, mogłabym potem przekazać wiadomość, ale nie mogłam ryzykować, że niechcący wezwę go w to ciało, jak było z nietoperzami. Podskoczyłam, gdy ktoś dotknął mojego ramienia. — Przepraszam — powiedział Simon. — Myślałem, że słyszałaś, jak wchodzimy. Widzę, że znalazłaś naszego współlokatora. Próbujesz się z nim porozumieć? — Próbuję się nie porozumiewać. 105

— Zdaje się, że jest tu już od jakiegoś czasu. — Przykucnął przy zwłokach. — Może się zabawimy w Kryminalne zagadki Las Vegas i zgadniemy od jak dawna. Żadnych robali. — Nie ta pora roku. Skrzywił się. — Masz rację. Za zimno tutaj. Musiał przekręcić się dobrych kilka miesięcy temu, dlatego nic nie ma. Powinienem był wiedzieć. Parę lat temu Derek zrobił eksperyment, jak to jest z rozkładem ciała i robakami. — Pochwycił mój wzrok. — Lepiej go o to nie pytać, bo dali mu tylko drugie miejsce w miejskim finale. — Próżniak — Cofnęłam się, gdy zaczął się podnosić. — Tutaj to już wszystko, więc chyba przenieśmy się gdzieś dalej. Ja i zwłoki jakoś za sobą nie przepadamy. — Zastanawiałam się, czy nie opowiedzieć mu o nietoperzach. Chciałam z kimś o tym porozmawiać, poradzić się, ale... — Chciałam sprawdzić, czy jak użyję swoich mocy, to go znajdę. — Rozumiem, że odpowiedź brzmi „tak". Kiwnęłam głową i wyszliśmy. — Możemy poszukać jakiegoś innego miejsca — powiedział. — Derek jest w tym dobry. Naprawdę. — Nie, nie, spoko. A gdzie w ogóle jest Derek? — Ciągle na zakupach. Kazał mi wrócić, żebym zobaczył, co z tobą. — Nachylił mi się do ucha. — Przypuszczam, że chciał być dłużej sam z Tori. Zaśmiałam się. — Chcesz się założyć, kto wróci żywy? — Derek. Na sto procent. Kiedy ich widziałem ostatni raz, kazał jej poszukać koców. Teraz pewnie już wraca. Zostawił ją, żeby sama znalazła drogę, w nadziei, że nie znajdzie. — Jest wściekły? Że musi być z nami? — Wściekły? Pięć w skali do dziesięciu. Poirytowany? Jedenaście. Da sobie z tym radę. Wszyscy musimy. Przynajmniej do czasu, aż się znudzi i przypomni sobie o dawno niewidzianej ciotuni w Peorii. Kiedy wróciliśmy na dawne miejsce, Simon rozłożył wszystko, czym mógł się poszczycić monopolowy: soki, mleko, jogurt, jabłka, pszenne krakersy i plasterki żółtego sera. 106

— Wszystkiego po trochu, z wyjątkiem jednego. — Wręczył mi batonik. — Deseru. — Dzięki. — A teraz, jeśli pozwolisz, oszczędzę ci przy jedzeniu widoku krwi i igieł. — Czil. To mnie nie bierze. — Tak czy siak, odwrócił się, zmierzył, ile ma cukru we krwi, i zrobił zastrzyk. — A ja kręciłam nosem na coroczne szczepienie przeciw grypie. Musisz to robić codziennie? — Jedna igła na trzy próby. Dziewięć prób dziennie. — Trzy igły? Odłożył na bok woreczek. — Przyzwyczaiłem się. Wykryli chorobę, jak miałem trzy lata, więc nawet nie pamiętam, żebym tego nie robił. — I zawsze tak będzie? Już do końca życia? — Można mieć pompkę. Przytwierdzasz ją do nogi, bada poziom cukru we krwi i w odpowiednim momencie wstrzykuje insulinę. Dostałem taką, jak miałem trzynaście lat, ale... — Wzruszył ramionami. — Umówiłem się z tatą, że mogę ją mieć tylko pod warunkiem, że nie będę się obżerał. Za dużo insuliny jest szkodliwe. I dałem ciała. — Za dużo tego? Pomachałam batonikiem. — Nie całkiem. Za dużo w ogóle węglowodanów. Szliśmy na pizzę, no i jak tu jeść dwa kawałki, kiedy wszyscy ładują po sześć. I nic tylko kpiny, że jestem na l.ikiejś diecie dla frajerów. — To już nie było miłe. — Jasne, ale pamiętaj, że miałem raptem trzynaście lat, wiem, że to głupie, ale jak wszędzie ciągle jesteś nowy... Na pewno wiesz, jak to jest, bo pewnie nazmie-niałaś się szkół nie mniej niż my. — Byłam w dziesięciu, może jedenastu. — Właśnie. No ale nic. — Odgryzł duży kawałek jabłka, zżuł i ciągnął: — Teraz mam już prawie bardzo dojrzałe szesnaście lat i tamto już za sobą. Rozmawiałem z tatą, żeby mi znowu założyli taką pompkę, no ale właśnie wtedy zniknął. — Simon? Echem odbił się od ścian głos Tori. 107

— No i już po spokoju — mruknął i odkrzyknął: — Tu jesteśmy.

Rozdział dwudziesty pierwszy

Derek wrócił z pełnymi torbami i forsą. Dałam mu swoją kartę kredytową i powiedziałam PIN, a on znalazł bankomat bez kamery. Karta nie była zablokowana. Wziął tyle, na ile pozwalał limit: czterysta dolarów. Nie mogliśmy tego powtórzyć, gdyż za każdym razem byłaby to informacja dla banku, że ciągle jestem w Buffalo, a Derek obawiał się, że Grupa Edisona może to wyśledzić. Podał mi pieniądze owinięte w kwit, ale Tori nagłym ruchem mi go wyrwała i obejrzała. — Wow, masz konto czy ci odkładają na studia? — Ojciec co miesiąc przelewa mi na konto. Trochę się zebrało przez piętnaście lat. — I tak ci daje podejmować bez przeszkód? — A czemu nie? — Bo możesz wszystko wydać. Ale nie, daj mi zgadnąć. Bo jesteś odpowiedzialną córeczką tatusia. — Rozsądną — podrzucił Simon. — Tak mówisz? Ja bym prędzej powiedziała... Ziewnęła, a ja poczułam rumieniec na twarzy. — Dość — warknął Derek. — Nie zapominaj, kto dał ci na to wszystko kasę — powiedział Simon i trącił czubkiem buta torbę z zakupami, które przyniosła Tori. Mocno zacisnęła szczęki. 108

— Dwadzieścia dolców na jedzenie i koce, na wszystko mam kwity i jej oddam. Ja też jestem odpowiedzialna. Ale nie tak... — machnęła w moim kierunku kwitami — ...okropnie. Wzięłam od Dereka swoją torbę. — Co ja tu dostałam? Plecak, dwa swetry. Dzię... Swetry rozwinęły się i Tori mało się nie zakrztusiła pepsi. Powoli obróciłam się i spojrzałam na nią zimno. — Ty wybierałaś? Podniosła obie ręce, jedną z butelką, do góry. — Aha. Zaproponowałam, że to zrobię, ale Derek się upierał. — Spojrzała na niego. — Teraz wiem, co ci zajęło tyle czasu. Musiałeś nieźle się nachodzić, żeby znaleźć coś tak brzydkiego. Kupił mi dwa identyczne szare swetry z kapturem z takiego beznadziejnego poliestru, który lśni jak plastik, a trze o skórę jak papier ścierny. — Coś się stało? — spytał Derek. — Nie, nic. Dzięki. Tori spojrzała na metkę i zachichotała. — Tak właśnie myślałam. Dla chłopców dwanaście plus. — To co? Dla dziewczyn są droższe. Pomyślałem, że Chloe to nie zrobi różnicy. Tori zerknęła na moje piersi i głośno się zaśmiała. — Co znowu? — spytał ze złością Derek. — Nic — prychnęła Tori. — Po prostu jesteś szczery, prawda? — Zamknij się, Tori — nie wytrzymał Simon. — Chloe, jutro znajdziemy ci coś innego.

109

— Nie, Derek ma rację. Te będą w porządku. Z płonącymi policzkami mruknęłam, że muszę je zmierzyć, i wymknęłam się z pokoju. Kiedy zapadł zmierzch, zaczęliśmy układać się na noc. Była raptem ósma i Tori strasznie zrzędziła. Derek powiedział, że jak nie chce, może nie spać, byle tylko nie paliła latarki i była gotowa wstać o świcie. Nie byliśmy już w świecie kontaktów i żarówek; trzeba było korzystać ze słońca, dopóki można, a potem — spać. Mnie to odpowiadało. Nie byłam w nastroju na pogawędki. Simon usiłował mnie zabawiać, ale to tylko wszystko pogorszyło. Nie chciałam, żeby ktokolwiek się nade mną litował; przyjąć cios z uśmiechem i udawać, że nic się nie stało. Nie mogłam przestać myśleć o ciotce Lauren. Myślałam też o Rae i tacie, ale najwięcej o Lauren. Tata i Rae na razie byli bezpieczni, powtarzałam sobie, Grupa Edisona nie będzie się zajmować ojcem, jak długo nic o nich nie wiedział. Z kolei Rae, zgodnie z jej aktami, była na dobrej drodze do „rekonwalescencji". Natomiast dla ciotki nie mogłam znaleźć żadnego takiego uspokajającego wyjaśnienia, dlaczego Grupa Edisona miałaby pozostawić ją przy życiu. Zawsze gdy otwierałam oczy, bałam się, że zobaczę przed sobą ducha. Nawet kiedy zmuszałam się do tego, żeby się o nią nie martwić, wtedy natychmiast pojawiały się inne drobne troski i generalne poczucie rozczarowania. Znalazłam chłopaków. Dostarczyłam Simonowi insulinę. Na własną rękę odkryłam sekrety Grupy Edisona. A jaka za to nagroda? Tori po mnie jedzie, jak tylko znajdzie okazję, usiłując mnie ośmieszyć w oczach Simona. Jeśli kiedykolwiek w całym moim życiu nie powinnam się wydawać nudna i przeciętna, to właśnie teraz. Potrafiłam rozmawiać ze zmarłymi, wskrzeszać ich. W zeszłym tygodniu knułam i szpiegowałam tyle, że wygrałabym Ryzykantów. A tymczasem zyskiwałam tylko ziewnięcia Tori. To fajnie, że Simon mnie bronił, ale nie mógł zrobić nic więcej niż wobec młodszej siostry. Także i o tym nieustannie myślałam — o tym, jak mnie broni, jak ściska mi rękę, jak się nachyla i szepcze mi do ucha — i usiłowałam odgadnąć, czy jest w tym jakaś głębsza treść, ale nie mogłam do niczego dojść. 110

Co to zresztą miało za znaczenie? Czy w kontekście tego wszystkiego, co się działo, mogłam naprawdę żałować, że piękny chłopak interesował się mną, ale nie w „ten sposób"? Wtedy byłabym nie tylko nudną, ale wręcz taką pustą laską, za jaką uważał mnie Derek. Jeśli chodzi o Dereka... Czy zapomniałam, jaki jest? Nie, zapomniałam tylko o tym, jak to jest, kiedy się obrywa. Kiedy teraz znalazłam się między Derekiem i Tori, albo wyjdę z tego z grubszą skórą, albo stracę do reszty szacunek do siebie. Noc przewracania się przez sen, z nieodstępującymi mnie na krok zmorami Lauren, taty i Rae. Co jakiś czas budziłam się spocona, zadyszana, a tymczasem wszyscy dokoła smacznie spali. Kiedy hausty zimnego powietrza trochę mnie uspokoiły, znowu zapadałam w drzemkę, gdzie czekały na mnie widma. Wreszcie mój śniący umysł dotarł w to samo miejsce, co na jawie: do sąsiedniego pokoju i leżących w nim zwłok. Tym razem jednak nie było to pełne współczucia wczuwanie się w sytuację zmarłego, lecz sen o tym, jak jego biedny wciągnięty przemocą w ciało duch złorzeczy mi i mnie wyklina. Potem sen się zmienił i znowu byłam w schowku, a spowijał mnie gęsty, obrzydliwy zaduch śmierci. Za mną Derek, wraz z szeptem: „Chodź, Chloe" doleciał mnie ostry zapach jego potu. Dokąd? Duszna przestrzeń schowka, wokół te prze-raźliwości napierające na mnie, dotykające swymi zimnymi, kościstymi palcami; ich odór sprawiał, że zbierało mi się na mdłości. Derek mną potrząsał, a ja usiłowałam go odepchnąć, powiedzieć mu, że to żadna pomoc... — Chloe! Poderwałam się, sen uleciał. Nade mną lśniły w ciemności zielone oczy. — Derek? Co...? Położył mi rękę na usta i nachylił się do ucha. — Już się rozbudziłaś? Chcę, żebyś coś dla mnie zrobiła. Natarczywość w jego głosie odegnała resztki snu. Czy oczy błyszczały mu z gorączki, czy też zawsze tak było w nocy, jak na przykład z kotem? Odsunęłam jego rękę. — Masz przemianę? — Co? Nie, skądże. Posłuchaj, pamiętasz to ciało w pokoju obok? 111

Mówił powoli, właściwie cedził słowa. Kiwnęłam głową. — Musisz dla mnie skupić się na nim. Na duchu, który był z nim związany. Musisz go uwolnić... — Uwolnić? Ja przecież wcale go nie... — Ciii. Skoncentruj się na uwolnieniu, tak żeby innych nie pobudzić. Potrafisz to zrobić? Znowu potaknęłam, a potem spróbowałam usiąść. (loś przygniatało mi nogi do podłogi, tak że zdołałam się unieść tylko na łokciach. Całe pole widzenia wypełnia-l.i ogromna postać Dereka, który naparł na moje barki i przygwoździł mnie do ziemi. Przeraziłam się; zupełnie nie wiedziałam, co on robi. Mój mózg zarejestrował tyle, że w środku nocy leży na mnie facet, i zareagował instynkt. Szarpnęłam się, machnęłam rękami i nogami; paznokcie przejechały mu po policzkach; ze skowytem bólu rzucił się do tyłu. Usiadłam, nogi ciągle były unieruchomione, ale teraz wiedziałam dlaczego. Wpełzał na mnie trup z pokoju obok — w większości szkielet z resztkami ubrania i zeschniętymi kawałkami ciała. Tłuste strzępy włosów oblepiały czaszkę, oczodoły były puste, warg nie było, uśmiechał się więc ciągle nadgniłymi zębami. Kiedy pisnęłam, zatrzymał się i usiłował unieść czaszkę, rozglądał się bezradnie, spomiędzy szczęk dobywało się gardłowe „gah-gah-gah". Wydarłam się, jakbym startowała w konkursie na „Królową Krzyku"; szyby się zatrzęsły. Wierzgałam i miotałam się, aby wydobyć się spod zwłok; poczułam, jak Derek chwyta mnie pod pachy i ciągnie. Zatkał mi usta ręką, ale ciągle słyszałam swój krzyk. Warknął, żebym się zamknęła, usiłowałam posłuchać i dopiero wtedy się zorientowałam, że to nie ja. — Co jest? — wyła Tori. — Co jest?! Błysk latarki. Promień przemknął po naszych oczach. I dopiero teraz naprawdę wrzasnęła; w uszach mi się rozdzwoniło. Trup odchylił się z rozwartymi szczękami i dołączył swoje zawodzenie. Zbudził się także Simon. Gdy zobaczył ciało, wyrzucił z siebie wiązkę przekleństw. -Ucisz ją! — burknął Derek, ruchem kciuka wskazując Tori. — Chloe! Uspokój się! Musisz się uspokoić! Gwałtownie pokiwałam głową, nie odrywając oczu od tego „czegoś". Upominałam się, że to nie jest żadne „coś", ale osoba, ale co miałam poradzić, skoro widziałam tylko szkielet z resztkami ciała, puste oczodoły, klekoczące zęby... Szybko wciągałam i wypuszczałam powietrze. 112

— Uspokój się, Chloe. Po prostu się uspokój. W jego głosie nie było niczego uspokajającego, a wprost przeciwnie: niecierpliwe naleganie, żebym prze- fl] stała świrować i wzięła się do roboty. Wysunęłam się z jego uścisku. — Musisz... — zaczął, ale wpadłam mu w słowo: — Sama wiem najlepiej, co muszę. — Co to jest? — bełkotała Tori. — Dlaczego to się rusza? — Zabierz ją stąd — warknął Derek. Simon zabrał Tori; próbowałam się uspokoić, ale i serce za bardzo mi galopowało. Zamknęłam oczy i w tej samej chwili poczułam coś na stopach. Natychmiast uniosłam powieki i zobaczyłam palce wędrujące po mojej nodze. Cofnęłam się. Pokryta brudnymi łachmanami ręka wyciągnęła się; kości palców drapały leżącą na podłodze gazetę, ale nie były w stanie się podciągnąć. Jak on mógł się w ogóle ruszyć? Ale mógł. Zupełnie jak nietoperze, cal po calu posuwał się ku mnie... — Wezwałaś go — powiedział Derek — więc teraz próbuje... — Wcale nie wezwałam. — Jakoś go przywołałaś, a on teraz usiłuje cię odnaleźć. Skoncentrowałam się, ale kiedy znowu dotknął mojej nogi, uskoczyłam w bok. Szkielet znieruchomiał, czaszka chwiała się, aż wreszcie skierowała się w moją stronę i wlepiła we mnie oczodoły. — Musisz go uwolnić — powiedział Derek. — Wiem. Właśnie próbuję. — Spróbuj bardziej. Zacisnęłam mocno oczy i wyobraziłam sobie ciało, ducha w nim uwięzłego, to, jak go wyciągam... — Skup się — szepnął Derek. — A co innego robię? Gdybyś się tak jeszcze zamknął. .. Zwłoki znieruchomiały, jakby mnie usłyszały, a potem znowu na oślep zaczęły szukać. Wymacały moją nogę i palce zaczęły wędrować do kolana. Powstrzymałam rozpaczliwe pragnienie, by się cofnąć. Skoro chce mnie znaleźć, niech znajdzie. Nie zwracaj na to uwagi, skup się na... — Co robiłaś ostatnim razem? — spytał, a ja rzuciłam mu wściekłe spojrzenie. — Chcę tylko pomóc. 113

— Najbardziej byś pomógł, gdybyś się zamknął. Odpowiedział mi równie wściekłym wzrokiem. — Musisz go uwolnić, Chloe. Po tych wszystkich wrzaskach ktoś musi nas w końcu usłyszeć. Pięć minut starczy im na sforsowanie drzwi, a wtedy zobaczą czołgającego się trupa... — W ten sposób chcesz mi pomóc? — Nie chciałem wcale... — Wyjdź. — Ja tylko... — Wyjdź! Posłuchał. Zamknęłam oczy. Znowu obraz szkieletu, uwięzionego ducha... Zimna kość dotknęła mojego ciała w miejscu, gdzie koszula wyszła z dżinsów. Otworzyłam oczy i zobaczyłam ją tuż przed sobą: czaszkę kolebiącą się o kilka cali od mojej twarzy. Twarde, szorstkie włosy przesunęły mi się po szyi, a z mego gardła wyrwał się skowyt. Czerep znieruchomiał na chwilę, a potem znowu się przysunął. Teraz wyraźnie czułam ten zapach śmierci, który przyprawiał mnie o mdłości. Sama myśl o kimś wciśniętym w to gnijące... Jeszcze bliżej. — Przestań. Pro-proszę. Szkielet znieruchomiał; zastygliśmy tak, oczy wpatrzone w oczodoły, brałam szybkie płytkie oddechy, żeby jak najmniej wciągać tej woni. Czekałam na jego następne posunięcie, ale nie było żadnego. Kazałam mu przestać, więc przestał. Przypomniałam sobie te obrzydliwe rysunki w Internecie z nekromantami prowadzącymi armie zmarłych, a także książkę, którą dał mi doktor Davidoff, o możliwościach nekromantów. O rozmowach ze zmarłymi. O ich wskrzeszaniu. O władzy nad nimi. — Do tyłu — poleciłam. — Pro-proszę. Powoli się cofnął, klekocząc zębami. Z piersi wydobyło się warknięcie. Uklękłam. — Połóż się, proszę. Ułożył się na płask, z twarzą wzniesioną do góry i głową ruszającą się z boku na bok jak u węża. Warknięcie zamieniło się w syk. Słysząc go, spojrzałam w oczodoły i poczułam nienawiść. Od ciała falami płynął gniew. Było mi posłuszne nie dlatego, że chciało, lecz dlatego, że musiało. Zniewolony 114

duch, przyzwany przez nekromant-kę, wciągnięty w niewiele więcej niż szkielet, którym musiał poruszać, gdy chciała tego władczyni. Z trudem przełknęłam ślinę. — Prze-przepraszam. Nie chciałam cię wzywać. Wcale nie próbowałam. Syczał, kręcąc głową, i widać było, że z największą chęcią dałby mi posmakować śmierci. — Tak mi przy... Resztę przełknęłam. Duch zamknięty w szkielecie nie czekał na przeprosiny. Chciał uwolnienia. Znowu więc zamknęłam oczy i spróbowałam tego dopiąć, co poszło o wiele łatwiej wtedy, gdy nie musiałam czekać, czy nie zakrada mi się do nóg. Wyobraziłam sobie, że wyciągam ducha i syczenie ustało tak szybko, że spojrzałam, czy to nie tylko chwilowe przycichnięcie, ale obok moich stóp leżała tylko kupka łachmanów. Ducha nie było.

Rozdział dwudziesty drugi

Wzięłam głęboki, roztrzęsiony oddech, przetarłam oczy i zobaczyłam, że w drzwiach czernieje sylwetka Dereka. — Jeśli sądzisz, że ktoś mógł nas usłyszeć, to zbierajmy się — powiedziałam głosem możliwie jak najspokojniejszym. — Zostawimy go tutaj; jak ktoś go znajdzie, to pochowa. Kiedy mówiłam, nawiedziło mnie szaleńcze przypuszczenie, że może Derek jest pod wrażeniem tego, jak sobie ostatecznie dałam radę. Ale tylko stał i pocierał zadrapany policzek. — Przepraszam. Spanikowałam, jak ty... — Proponowałem wcześniej, żebyśmy się przenieśli — zauważył. — Powiedziałem, że jak z tym... — ruchem brody wskazał zwłoki — .. .jest jakiś problem, znajdziemy inne miejsce. — A ja pomyślałam, że nie będzie żadnego problemu, jeśli tylko nie będę nikogo wzywała. 115

— Ale wezwałaś. — Derek, przecież spałam! — Co ci się śniło? — spytał, a ja przypomniałam sobie i zesztywniałam. — Że go wzywasz, prawda? — Ja... ja nie chciałam... — Potarłam twarz. — Derek, normalni ludzie nie panują nad swoimi snami. Jeśli ty to potrafisz, to jesteś mądrzejszy od wszystkich innych. — Oczywiście, że nie potrafię, ale sama sytuacja była zła; ty tak blisko ciała. Powinnaś była nauczyć się tego już w schowku. Wiedziałam o tym, zwłaszcza po incydencie z nietoperzami. Coś w środku mówiło mi, żeby stąd spadać, ale nie chciałam przyznać się do strachu, bo Tori będzie się pieklić, Derek będzie wkurzony, a Simon — zawiedziony. Chciałam być silna i to było głupie. Myślałam, żeby przyznać się do swego błędu i opowiedzieć Derekowi o nietoperzach, ale kiedy zobaczyłam jego minę — zarozumiała arogancja, bo znowu on miał rację, a ja okazałam się tą głupią — nie było mowy, żebym miała coś wyznawać czy za coś przepraszać. — Już wszystko w porządku? — spytał Simon, który usiłował coś dojrzeć spoza blokującego drzwi brata. — Już... go nie ma — odrzekłam. — Ducha. — To dobrze, bo wydawało mi się, że ktoś tu idzie. — A kiedy zamierzałeś nas ostrzec? — zgryźliwie spytał Derek. — Nie chciałem przerywać Chloe. — Wreszcie patrzył na mnie. — Jak się czujesz? — Co to, nie widzisz, że świetnie? — rozległ się za nim głos Tori. — To ona ściągnęła tutaj tę maszkarę, więc chyba raczej ona powinna spytać, jak się czujemy my, zbudzeni w środku nocy, żeby zobaczyć coś takiego, że można zeschizować. — Myślałaś dostatecznie jasno, żeby nie zapomnieć szczotki do włosów — zauważył Simon. — Przecież musiałam się czymś bronić, nie? Weszłam między nich. — Czy wszyscy zapomnieliście, że jesteśmy w niebezpieczeństwie? Zbierajmy rzeczy i wynośmy się. 116

— Od kiedy to ty tutaj rozkazujesz, Chloe? — warknęła Tori. — Nie rozkazuję, tylko proponuję. Jeśli nie chcecie słuchać, wasza sprawa. Zostańcie tutaj, a jak ktoś się zjawi, wyjaśnijcie, skąd się wzięły zwłoki. — Otóż to, a może ty byś to wyjaśniła, panienko? Po drugiej stronie pomieszczenia pojawiła się jakaś postać, ale w ciemności widać było tylko jej zarys. Spojrzałam na innych, ale wszyscy wpatrywali się tylko we mnie. — Chloe? — niepewnie spytał Simon. Z cienia wyłonił się mężczyzna. We włosach miał tylko pasma siwizny, ale twarz wskazywała na jakieś osiemdziesiąt lat. Na bluzie miał logo Buffalo Sabres. Zerknęłam na leżące na podłodze szmaty i dopiero rozpoznałam niemal kompletnie wyblakły fragment tego samego emblematu. — Chloe? Bo tak się nazywasz, prawda? — Prze-prze-przepraszam — wykrztusiłam. — Wcale nie chciałam pana ściągać. Simon wyskoczył przede mnie. — Wiem, duchu, że mnie słyszysz. To był tylko przypadek. Mężczyzna przeszedł przez Simona. Z wrażenia aż się zatoczyłam. Simon gwałtownie się odwrócił, ale Derek odciągnął go na bok — Do kogo ona mówi? — spytała Tori. — Do ducha, którego przywołała — wyjaśnił Simon. — Zbieramy się i spadamy — zakomenderował Derek. Simon i Tori wybiegli, a Derek po moim wzroku zorientował się, gdzie stoi duch. — Nie chciała cię niepokoić. Przeprosiła, a my stąd znikamy i więcej się to nie powtórzy. Wracaj w swoje zaświaty. Duch zrobił krok, żeby złowrogo wpatrzyć się w Dereka. — Chcesz mną komenderować? — Nie, nie jest w stanie — pospiesznie zapewniłam. — Zresztą nie może cię też słyszeć. Naprawdę bardzo mi przykro. Obrócił się do mnie raptownie. Skuliłam się, ale poczułam na ramieniu rękę Dereka. — Nic ci nie może zrobić — szepnął. — Każ mu odejść. 117

— Przepraszam raz jeszcze — powiedziałam głosem, w którym miała zabrzmieć pewność, i postąpiłam krok do przodu. — Zupełnym przypadkiem ściągnęłam... — Przypadkiem! — mknął. — Znam ja te wasze przypadki. Ty i ci twoi koleżkowie myśleliście, że to będzie zabawne wmusić mnie w to coś. — Pogardliwym ruchem brody wskazał zwłoki. — Myślisz, że nie miałem wcześniej do czynienia z takimi szczeniakami? Dla jakichś podśmiechujków wyrywać mnie ze snu, wciskać w zewłok! A teraz wy przyłazicie, żeby odprawiać te swoje satanistyczne durnoty... — Satanistyczne? Nie, my wcale... — Słyszysz? — rozległ się przytłumiony głos z zewnątrz. — Mówię ci, ktoś tam jest. Derek zaklął pod nosem i ruchem głowy kazał uciekać do tyłu. Pędem wpadli Simon i Tori. — Dwóch facetów — sapnął Simon. — Chyba gliny. Idą od frontu. — Tylne wyjście! — warknął Derek. — I to już! Z trzaskiem otworzyły się drzwi frontowe. Simon rzucił się w przeciwnym kierunku, a my za nim. — Ej! — wrzasnął duch. — A ty niby dokąd?! — Derek nie dał mi się zatrzymać. — O nie, panienko! — ciągnął duch. — Jeszcze z tobą nie skończyłem. Zapłacisz ty mi za... Byłam już na zewnątrz, a jeszcze słyszałam jego złorzeczenia.

Rozdział dwudziesty trzeci

— Nie ma go już? — spytała Tori, kiedy do niej podeszłam. Kiwnęłam głową i głęboko odetchnęłam. Zimne powietrze wręcz paliło w płucach, ale zimna nie czułam. Miałam na sobie koszulę, jedną z nowych bluz z kapturem, a na to wszystko jeszcze obszerną kurtkę. Czułam, jak po twarzy ścieka mi pot, kiedy próbowałam złapać oddech. Kilka przecznic wcześniej odłączyłam się od reszty w nadziei, że tak łatwiej pozbędę się ducha. I miałam rację.

Nie wiedzieliśmy, kogo ściągnęły nasze głosy. Może policjantów, jak przypuszczał Simon, może jakichś włóczęgów; nie mieliśmy czasu sprawdzać. Teraz staliśmy na parkingu między minivanem a pick-upem. W pobliskim klubie dudniła muzyka. To mnie trochę zaskoczyło: dzień powszedni, późno, a na parkingu tyle wozów i bar bawiący się na całego. Dopiero kiedy sprawdziłam na zegarku, zorientowałam się, że nie ma jeszcze północy. — Nie powinnaś się tak oddalać — powiedział nachmurzony Derek. — Ale przecież powiedziałam dlaczego. I co, nie podziałało? — Nie wolno ci... — Wyluzujcie — wtrącił się Simon. — Musimy znaleźć jakieś inne miejsce na nocleg. — Wiadomo, komu podziękować — prychnęła Tori. — To nie wina Chloe. — Jasne. Nawet Derek to powiedział. — Nie chodziło mu o... Podniosłam obie ręce. — Przyznaję się do winy, tylko przestańcie się kłócić. Wiem, że wszyscy mają wszystkiego dość, ale jeśli w ogóle mamy... — Jeśli zamierzasz wygłosić mowę o tym, jak trzeba pokonywać przeszkody dzięki sile współpracy, to ja się tu gdzieś zdrzemnę — oznajmiła Tori. — Mogę wygłosić, ale boję się, że genetycznie zmodyfikowana paranaturalna zostanie zjedzona przez genetycznie zmodyfikowanego rekina. Simon parsknął śmiechem. Załapał, Piekielna głębia. Spojrzał na Dereka. — Nie widziałeś. Samuel L. Jackson poucza tych, których udało się jak dotąd uratować, jak powinni przestać się podgryzać i współpracować, a w połowie przemowy zza niego wyłania się rekin i go pożera. Nie widziałem lepszej śmierci na ekranie. — A scena pasuje do każdego, kto chce wygłaszać kazania, więc ja nie będę. — Ale masz rację, trzeba ogłosić moratorium na kłótnie. — Och, mo-ra-to-rium! — wykrzyknęła Tori. — Ale mądre słowo. Wozisz się, Simon? Wszyscy popatrzyliśmy na nią. — Coś się stało? — Żadnych podjazdów, kpin, docinków i tak dalej 119

— powiedział stanowczo Derek. — Co pewnie znaczy, że przez kilka dni nie odezwiesz się słowem. — A jeśli chodzi o tę sytuację, to skoro wzięłam winę na siebie, ja poszukam miejsca do spania. Derek złapał mnie za tył kurtki. — Ciągle rozgląda się za tobą wściekły duch, który chce ci odpłacić. Zostań z Tori. Ja i Simon się rozejrzymy. — Zanim się oddalili, Derek obejrzał się jeszcze i spojrzał na mnie wymownie. — Powtarzam, nie ruszajcie się. — Nawet jak zjawią się właściciele? — spytała Tori, ruchem głowy wskazując samochody. Derek zignorował Tori. — Odpowiadasz za nią, Chloe. Gdy nie było ich już widać, Tori zwróciła się do mnie: — Czemu mu na to pozwalasz? Traktuje cię jak dziecko. Nic nie odpowiadając, skierowałam się na skraj parkingu i zeszłam z niego. Pobiegła za mną. — O, to mi się podoba — zachichotała. Poprowadziłam ją na żwirową dróżkę między dwoma budynkami i usiadłam. — Tu jest bezpieczniej, a dostatecznie blisko — wyjaśniłam. Przypatrzyła mi się uważnie. — Jaja sobie robisz? — Schowałam dłonie głęboko w rękawy. — Naprawdę się go słuchasz? — Jak ma rację, czemu nie? Nachyliła się nade mną. — I co, facet będzie ci tak wszystko mówił? Dziewczyny mają siedzieć na tyłkach, a samcy znajdą nam jaskinię, a może nawet przywloką jakiegoś mamuta na obiad? — Mhm.

— No to nie ze mną. Ja im pokażę, że dziewczyna też może to zrobić. Oparłam się o ścianę i zamknęłam oczy. Usłyszałam jej kroki; uniosłam powieki i zobaczyłam, jak odchodzi. Derek kazał zostać, kazał też pilnować jej; w tej chwili dwa konfliktowe wymagania. Wiedziałam, że kazałby mi zostawić Tori i zająć się sobą, ale tego nie potrafiłam. —Stój — zawołałam, poderwałam się i pobiegłam za nią. —Jak chcesz mi chrzanić, że olewam Frankensteina, to już możesz dać se siana. — Nie chcę cię do niczego namawiać. Poszukajmy razem. Jak nie odejdziemy daleko, Derek nas wywęszy. — Poprawiłam kaptur na głowie, przyspieszyłam i chwyciłam ją za rękaw. — Muszę jak najbardziej unikać ludzi. — Ja nie. To nie ja zadaję się z duchami i nikt nie wyznacza pół melona za moją głowę. — Tak, ale jeśli Grupie Edisona tak bardzo zależy na złapaniu nas, mogą dać nasze zdjęcia do mediów. Obydwie musimy uważać. Uliczka się skończyła. Chciała skręcić w lewo, ale znowu ją zatrzymałam. — Tam — pokazałam w drugą stronę, gdzie było ciemniej. — Tam chyba będzie lepiej. Północny wiatr, więc od tej strony potrzebujemy osłony. Dobre byłyby jakieś drzwi zaopatrzeniowe z wnęką, bo wtedy lepiej można kontrolować, czy ktoś nie nadchodzi. Może być jakaś alejka. Im gorsze oświetlenie, tym lepiej. Gdzieś na uboczu i w ciemności. — Jesteś zupełnie jak Derek. Jedyna różnica, że ładniej się panoszysz. Ale najwyraźniej ta strategia skutkowała, gdyż Tori poza tym się nie sprzeciwiała, lecz razem ze mną sprawdzała jedno miejsce po drugim. Oprócz kilku magazynów znalazłyśmy wąską alejkę między ślepą ścianą z jednej strony a solidnym parkanem wysokim na sześć stóp. — To wygląda nieźle — oceniłam. — Jasne, jak jesteś Oscarem z Muppetów — mruknęła i pokazała rząd kubłów na śmieci. Uniosłam jedną pokrywę, w środku były strzępy papieru. — Recykling — wzruszyłam ramionami. — Nie ma blisko żadnych restauracji, więc nie będzie śmierdzieć. Poszłam dalej, okazało się, że to ślepy zaułek.

— Świetnie — powiedziałam. — Osłona z trzech stron, z przodu możemy zastawić się koszami. Roześlemy sobie na ziemi pudła i papiery. — Jak będziemy mieć szczęście i znajdziemy odpowiednio duży karton, wpełzniemy do środka i będziemy udawać bezdomnych.

się.

— W tej chwili, Tori, po prostu jesteśmy bezdomni. To ją uciszyło. Stanęłam pośrodku alejki i zaśmiałam

— Chodź tutaj. Westchnęła. — Po co tym razem? — Kiwnęłam, żeby podeszła. — Oooo! — Rozpostarła dłonie nad ciepłym powietrzem bijącym z wywietrznika. Uśmiechnęłam się. — Mamy nawet ogrzewanie. Czy to nie wspaniałe miejsce? — Aż za wspaniałe — rozległ się dziewczęcy głos. — I dlatego jest zajęte. Od wyjścia alejki nadchodziły trzy laski, mniej więcej w naszym wieku. Jedna była blondynką w za dużej panterce, druga miała na głowie dredy, a na twarzy trzeciej, ubranej w znoszoną skórzaną kurtkę, widać było w księżycowym świetle bliznę od oka do brody. — Nie widzicie? — powiedziała ta ostatnia i pokazała na kartkę przytwierdzoną do parkanu. — Nasz znak. To nasza ulica. — N-nie zauważyłyśmy. Dobra. Spadamy. Zrobiłam krok, ale Tori chwyciła mnie za rękę. — Nie, zarezerwowałyście sobie, czy co? Napiszesz jakieś bazgrały i już jest twoje? Kto pierwszy, ten lepszy. Chcesz, żeby była twoja, przyjdź sobie rano. — Że jak? Okaleczona dziewczyna wyciągnęła z kieszeni sprężynowca i z trzaskiem go otworzyła. Tori zerknęła kątem oka na nóż, ale się nie cofnęła i patrzyła tamtej prosto w oczy. — Słyszycie? — mruknęła dziewczyna do koleżanek. — Ta gówniara chce nas wykurzyć z naszej ulicy. Od jak dawna jesteś na ulicy, malutka? — Zmierzyła Tori od stóp do głów. — Założę się, że dzisiaj od dziewiątej rano. A co się stało? Mamusia i tatuś nie pozwolili zobaczyć się z chłopaczkiem? Wszystkie trzy zachichotały. Tori splotła palce, szykując się do rzucenia czaru. Szarpnęłam ją lekko, gdyż chciałam zwrócić uwagę, że pojawiły się jeszcze dwa noże, ale ledwie spojrzała i znowu 183

wpatrzyła się w tę z blizną. Wrzała w niej teraz wściekłość całych ostatnich dwudziestu czterech godzin. Pudła obok dziewczyn zakołysały się, papiery poderwały się z ziemi, ale tamte nawet nie drgnęły. Nachyliłam się ku Tori i chwyciłam ją za przegub. — Za dużo ich. Ku mojemu zdziwieniu ręka jej się rozluźniła; oczekiwałam jakiegoś triku, więc jej nie puściłam, ale uwolniła się. — Dobrze. Idziemy. — Mądra dziewczynka. A następnym razem, dzieci, jak zobaczycie coś takiego — okaleczona wskazała brodą kartkę — trzymajcie się z daleka. Chyba że będziecie mieć odpowiednie zabawki. Ruszyłyśmy, ale dziewczyna z blizną zatrzymała Tori. — Życie w miejskiej dżungli to coś trochę innego, niż się panienkom zdaje. Dużo trzeba się nauczyć. — Jasne — odrzekła Tori i spróbowała iść dalej, ale tamta jej nie puściła. — No to pierwsza lekcja. Jak coś zrobisz nie tak, ponosisz konsekwencje. Daj mi swoją kurtkę. — Wyciągnęła rękę, a Tori tylko patrzyła na nią, nie reagując. — Moja już jest stara, wolę twoją. Tori prychnęła i spróbowała zrobić krok. Teraz dziewczyna zastąpiła jej drogę, z nożem sterczącym z dłoni. — Powiedziałam: dawaj! — A tamta buty — odezwała się ta z dredami i pokazała na mnie. — Dobra, kurtka i buty. No, panienki, dalej! Trzecia nie chciała być gorsza. — A ja wezmę jeszcze dżinsy tej małej. Nigdy nie miałam takich markowych. — W uśmiechu pokazała zęby z ozdóbkami. — Będę wyglądać jak gwiazda. — Jak się w nie wciśniesz — prychnęła dredówa. — Daj spokój z dżinsami — zadecydowała pierwsza. — Kurtka i buty. Tylko już!

Tori potrzebowała kurtki, a ja zdecydowanie potrzebowałam butów. Pochyliłam się, żeby je rozsznurować, udałam, że mam kłopot z równowagą, powiedziałam Tori, żeby mi pomogła. Ku mojej uldze, podeszła. Oparłam się o nią, majstrując przy bucie, i szepnęłam: — Przewróć je. — Tori zmarszczyła brwi. Pokazałam na palcach. — Raz, dwa, trzy. Jedną po drugiej. Tori pokręciła głową. — Unieruchomienie. — Za dużo. Przewróć. — Szybciej! — syknęła okaleczona. Tori westchnęła, pochyliła się, jakby chciała mi pomóc przy sznurówkach, a potem znienacka poderwała się z rozrzuconymi rękami, a tamta... Zamarła jak zmrożona. Tak to przynajmniej wyglądało. Dwie pozostałe w pierwszej chwili nic nie zrozumiały, patrzyły tylko na swoją szefową, żeby nas pogoniła. — Liczę — szepnęła Tori. — Raz, dwa... — Ej, co to się... — zaczęła ta w panterce i ruszyła w naszym kierunku. Ręce Tori wyleciały w górę, ale tamta szła dalej, a pierwsza zatoczyła się, gdyż czar mijał. Już w następnej chwili wyprostowała się i skoczyła z nożem gotowym do zadania ciosu. Koleżanki ustawiły się tak, aby ją ubezpieczać. Tori znowu spróbowała, ale jej moce najwyraźniej chwilowo się wyczerpały, gdyż nic się nie stało. — Nie wiem, co to było — warknęła ta z blizną. — Ale na pewno było kretyńskie. Macie przechlapane. Trzy sekundy i wyskakujecie ze wszystkiego. Obie. — Raczej nie — powiedziała Tori. — Cofnijcie się. — Pstryknęła palcami, ale one sunęły na nas, jakby nigdy nic. — Mówię wyraźnie, cofnijcie się! Znowu pstryknęła i znowu nic. Odwróciłam się i zorientowałam, że mamy problem. Przecież to był ślepy zaułek. Kiedy panterkowa skoczyła w moim kierunku, rzuciłam się do ucieczki, Tori obok mnie. Na końcu odwróciłam się i zrobiłam zwód, ale podziałał tylko na tę w panterce, dredówa mnie zablokowała. Udało mi się uskoczyć przed nożem, ale kopnęła mnie od tyłu w kolano. Poleciałam na 183

ziemię i odtoczyłam się na bok. Zobaczyłam, że Tori trzyma ręce wyprostowane, jakby się poddawała, ale zaraz jedna dłoń machnęła w kierunku noża okaleczonej, który rozciął rękaw. Tori wrzasnęła, jakby ostrze wbiło jej się w ciało, i znowu wyrzuciła ręce w górę. Tamta uchyliła się, sądząc, że chodzi o cios, ale Tori gwałtownie machnęła wyprostowanymi dłońmi w dół. Poczułam impet jakichś fal, nadbiegła Tori. — Żyjesz? Wstawaj, wstawaj! Usiłowałam się podnieść, ale nogi nadal miałam niepewne po kopniaku. Tori chwyciła mnie za rękę i podniosła. Szybko się rozejrzałam. Dziewczyna z dredami leżała o kilka stóp ode mnie, ta w panterce siedziała przekrzywiona pod ścianą i pojękiwała. Ta z blizną była na czworakach, przytomna, ale oszołomiona. Widząc połyskujące ostrze na ziemi koło dredów, odskoczyłam i chwyciłam nóż, a potem rzuciłam się ku panterce, a za siebie krzyknęłam do Tori, żeby odebrała go też okaleczonej. Kiedy miałam już drugi nóż, nie zważając na ból w nodze, pobiegłam za Tori. — Hej! — sapnęłam jej w plecy. — Masz trzeci nóż? — Nie. Przecież ty masz już dwa! — Ale miałaś... — Hej, wy! Obejrzałam się przez ramię i zobaczyłam, że dziewczyna z blizną biegnie za nami, wymachując ręką, w której błyszczy nóż. Właśnie dlatego chciałam mieć wszystkie trzy.

Rozdział dwudziesty czwarty

Wcisnęłam jeden nóż w rękę Tori, która, korzystając ze swych długich nóg, tak wyrywała do przodu, że szybko zostawiła mnie z tyłu. Miałyśmy jednak takie wyprzedzenie, że nawet mnie powinno się udać... Zerknęłam za siebie i w tym momencie się potknęłam, obolałe kolano ugięło się i poleciałam na pas trawy pod parkanem. Natychmiast poderwałam się na czworaki, ale dziewczyna z blizną zwaliła mi się na plecy. Jakoś się pod nią przekręciłam i zaczęłyśmy walczyć — jeśli można nazwać walką moje histeryczne wierzganie nogami i machanie rękami — ale wystarczyło, że przytknęła mi nóż do gardła, a znieruchomiałam. — J-ja... Prze-przepraszam. Chcesz kurtkę? Buty? Skrzywiła się. — Nie masz nic, blondyneczko, co mogłoby mi się przydać. Sięgnęła pod kaptur i wyciągnęła pęk włosów. Z ledwością stłumiłam pisk. — Czerwone pasemka? — Zaśmiała się ponuro. — Myślisz, że wtedy jesteś twarda? Cool? — N-nie? Chcesz buty? — Nie wejdą na moje nogi. Chciałam kurtkę twojej koleżaneczki, ale ta spieprzyła. Niezła kumpela, że cię tak zostawiła. Nawet się nie obejrzała. — Ostrze leciutko przesunęło się po moim gardle. — Paralizator, tak? — Co takiego? — Co mi zrobiła. Mnie i dziewczynom. Że to niby takie ekstra, tak? — N-n-nie. J-j-ja... — Powiedziałam, że trzeba wam dać nauczkę. A jak nie masz nic, co by mi się mogło przydać... Ostrze noża zatrzymało się o pół cala od mojego prawego oka. Na ten widok mało nie oszalałam, zaczęłam się rozpaczliwie wić i szarpać, ale nic to nie dało, bo uciskała mi krtań przedramieniem, tak że ledwie mogłam oddychać. Widziałam więc tylko, jak stalowy czubek zbliża się nieubłaganie do mojego oka. Gdzieś z udręczonego gardła wydarł się pisk. Zarechotała i koniec noża zatrzymał się na mojej kości policzkowej, a potem się wbił. Poczułam ból i krew ściekającą po twarzy. 183

— To nie jest życie dla takich panieneczek, malutka. Takie nic jak ty? Starczy tydzień, a już ktoś każe ci dawać dupy za forsę. Ja na szczęście nie muszę się tego bać. — Odwróciła głowę, aby dokładnie pokazać bliznę. — Więc trzeba i tobie załatwić coś takiego. Zaraz się tym zajmę. Ostrze zaczęło napierać w dół twarzy; zagryzłam zęby, żeby nie wyć z bólu, ale nagle z wściekłym warknięciem oderwała się ode mnie. Poderwałam się i natychmiast rozumiałam, że to nie było jej warknięcie. Bujała teraz w powietrzu, nóż z brzękiem poleciał na ziemię, z przerażeniem w oczach rozpaczliwie machała kończynami. Derek odchylił ramię, chcąc cisnąc nią o ścianę. Wrzasnęłam: „nie!" chociaż jednak myślałam, że jest już za późno, dużo za późno, w ostatniej chwili powstrzymał ruch tak gwałtownie, iż lekko się zatoczył. Bliźnie udało się kopnąć Dereka, ale on jakby tego w ogóle nie zauważył. Kątem oka zerknął na płot i jednym ruchem ramienia przerzucił ją na drugą stronę. Słyszeliśmy, jak ciężko ląduje na ziemi. Ledwie mogłam się utrzymać na rozedrganych nogach. Chwycił mnie za podstawę kaptura i podtrzymał. — Biegnij! Zdążyłam się jeszcze schylić po nóż, ale ponieważ pchnął mnie, więc znowu mało nie wylądowałam na ziemi, poderwałam się jednak i zaczęłam biec. Wyprzedził mnie, ale tylko po to, żeby nadawać kierunek. Po jakiejś ćwierci mili zwolnił i spojrzał takim wzrokiem, że poczułam ciarki na grzbiecie. Chwycił mnie za ramię. — Powiedziałem, żebyście czekały? — Tak, ale... — Powiedziałem?! — ryknął. Rozejrzałam się przestraszona, czy nikt nie usłyszy, ale dookoła były tylko puste magazyny, wszystkie okna ciemne, niektóre wybite. — Powiedziałeś. — Starałam się mówić spokojnie, bez ekscytacji. — Ale kazałeś mi też pilnować Tori, a ona nie chciała tam zostać. — Gówno mnie obchodzi Tori. Chce iść, niech idzie. Chce się rzucić pod autobus, niech się rzuca! W jego oczach widziałam nie tylko wściekłość, ale i strach. Wściekły był przede wszystkim na siebie, gdyż mało brakowało, a zrobiłby z dziewczyną to samo, co z tamtym chłopakiem w Albany. W milczeniu odczepiłam jego palce z mojej ręki. Stał, rozprostowując dłoń i zwijając w kułak.

— Jeśli źle jej z nami, niech spada — powiedział obojętnym głosem. — Wisi mi, co się z nią stanie. — A mnie nie. Teraz w roztargnieniu drapał się po ręce. Zobaczywszy moje spojrzenie, mruknął: — Swędzi mnie. Normalne swędzenie, nic więcej. — A masz jakieś inne objawy? Gorączkę czy... — Nie! — przerwał mi gwałtownie. — Nie zmieniaj tematu. Musisz być bardziej ostrożna, Chloe. Jak wcześniej z tym trupem. Musisz się zastanawiać nad konsekwencjami. Miał rację. Ale teraz widząc go, jak się drapie, przypomniałam sobie, że nie tylko ja jestem nieostrożna, że nie tylko ja ignoruję potencjalne niebezpieczeństwo. — A co z tobą? — Kiwnęłam brodą w kierunku jego ramienia. — Wilkołak, który jeszcze nie przeszedł przemiany, ale wie, że to się zbliża. Kiedy zacząłeś być niespokojny, dostałeś gorączki, skóra zaczęła swędzieć, nie przyszło ci do głowy, że może u ciebie będzie to wcześniej? Ale olałeś to, a przyszło tej nocy, kiedy mieliśmy uciekać. — Wcale nie miałem z wami... — Ale gdybym nie została, aby cię poszukać, Simon by się nie ruszył. Mogłeś zawalić całą sprawę, bo nie wiedziałeś, co się z tobą dzieje. — Bo nie wiedziałem. — Tak jak ja nie wiedziałam, że mogę przez sen kogoś wskrzesić. Ale czepiałam się kiedyś ciebie, skarżyłam się, jak mogli mnie złapać, bo zostałam, aby ci pomóc? Popatrzył w bok; szczęki mu pracowały. — Ja też starałem się ci pomóc i tylko to zarobiłem. Pokazał na policzku ślad po zadrapaniu. — A co miałam robić? Broniłam się, bo budzę się, a tu leży na mnie facet! Dobra, wiem, że przygniatałeś mnie, żebym nie zobaczyła tego wczołgującego się na mnie zombi. Plan dobry, ale marne wykonanie. A potem w ogóle przestałeś nad sobą panować i zacząłeś wszystkimi rządzić. — Chciałem pomóc. — A gdybym ja zachowała się tak samo? Gdybym zaczęła się drzeć na ciebie, żebyś przestał się przemieniać, bo nas dorwą? Znowu uciekł wzrokiem w bok. 128

— Wtedy... Tej nocy nie powiedziałem... — Zawahał się i jakby trochę skulił. — Musimy wracać. Simon będzie się o ciebie niepokoił. Uszliśmy jakieś dwadzieścia stóp w milczeniu, ja z tyłu. Patrzyłam na jego przygarbioną postać i wiedziałam, że znowu o tym myśli. Modliłam się, żeby przestał. „Daj spokój, zostaw to!", myślałam. Gniewnie obejrzał się na mnie. — Jak następnym razem powiem, żebyś czekała, to czekaj. — Nie jestem tresowanym pieskiem. Powiedziałam to spokojnym głosem, ale szczęki mu się zacisnęły, a zielone oczy rozbłysły. — Może i nie, ale jak na razie ciągle ktoś musi cię pilnować, a ja już jestem tym zmęczony. — Nie. — Co nie? — Czy nie umówiliśmy się, że dość kłótni? Twarz mu pociemniała. — Przecież wcale... — Jesteś wściekły na siebie i chcesz się wyładować na mnie. Chciałam, żeby zabrzmiało to rzeczowo i spokojnie, ale skoczył ku mnie tak gwałtownie, że cofając się, wpadłam na metalowy płot. — Jeśli już, to jestem wściekły na ciebie, Chloe. Nie czekałaś, jak ci powiedziałem, wpadłaś w kłopoty i znowu ja musiałem cię ratować. Ciągle na mnie napierał; pojękując, wciskałam się w płot. — I przestań tak na mnie patrzeć! — Jakbym się ciebie bała? A może rzeczywiście się boję? Gwałtownie cofnął się, a twarz mu się natychmiast zmieniła, nie była już rozgniewana, lecz zasępiona. — Nigdy cię nie skrzywdzę, Chloe. Powinnaś dobrze o tym... — Urwał, a potem odwrócił się i odszedł, rzucając przez ramię: — Jak znowu coś takiego się stanie, sama sobie radź. Na mnie już nie licz. Chciałam rzucić się za nim, wykrzyczeć, że nie prosiłam go o opiekę, nie potrzebowałam jej, nie chciałam. Nie za cenę jego gniewu, poczucia winy, przygnębienia. 129

W oczach zakręciły mi się łzy. Zamrugałam powiekami i poczekałam, aż Derek oddali się na tyle, żeby mieć pewność, iż nie skoczy znowu na mnie. Potem ruszyłam za nim do Simona. Tori już tam była. Nie odezwała się do mnie słowem, może nie chciała się tłumaczyć z tego, dlaczego mnie zostawiła. W ogóle zresztą niewiele mówiliśmy; byliśmy zbyt zmęczeni i zmarznięci. Tym razem schroniliśmy się we wnęce na rampie dostawczej; miejsce dość bezpieczne, ale bezpośrednio na nas wiał wiatr z północy. Skuliliśmy się pod ścianą, otuleni w marne kocyki, i usiłowaliśmy zasnąć.

Rozdział dwudziesty piąty

Zbudził mnie zapach parówek i jajek; zacisnęłam z całych sił powieki, wiedząc, że jeśli po otworzeniu oczu zobaczę w ogóle coś do jedzenia, będą to poobijane owoce i batonik energetyczny. — No śmiało, zbudź się — usłyszałam głos. Zaszeleścił papier, opar gorących parówek owionął mi twarz. Nade mną nachylał się Simon, trzymając w ręku dobrze znaną torbę z zestawem na wynos. — McDonalds? — Szaaa. Kiwnął głową w kierunku Tori, która pochrapywała obok mnie, a potem cicho wycofał się i zeskoczył z rampy. Poprowadził mnie w alejkę, gdzie na murze zwisała drabinka przeciwpożarowa. Podsadził mnie, a potem wspiął się za mną na dach dwupiętrowego budynku. Podeszłam na skraj i wyjrzałam. Na wschodzie zobaczyłam park skrzący się rosą, słońce jeszcze za nim skryte i napełniające niebo różowością. — Fajne, nie? — spytał Simon. — Gdyby ten park był w nocy bardziej pusty, tam byśmy się przespali. — Ułożył na dachu torbę i napoje. — I jak, dobre miejsce na śniadanie? Potoczyłam wzrokiem. Po wczorajszej nocy było to lepsze niż najbardziej odjazdowe śniadanie w najbardziej 130

odjazdowej restauracji. Nikt może dotąd nie zrobił mi takiego cudownego prezentu. — Wspaniałe, dzięki. — Super. Jak by nie było, wszystkiemu byłby winny Derek. — Derek? — To on powiedział, że moglibyśmy wejść tutaj, i pomógł mi spuścić drabinę. Ale śniadanie to był mój pomysł. Wczoraj wieczorem zobaczyliśmy Maca, no więc uznałem, że może ci być przyjemnie zjeść śniadanie bez żadnych przepychanek. Derek wybrał to miejsce? Może miał nadzieję, że oślepnę w porannym słońcu i zwalę się z dachu? — Naleśnik czy McMuffin z parówką? — spytał Simon, kiedy się usadowiłam. — A ty co wolisz? — Ja swojego mam. — Pokazał zapakowaną kanapkę. — Pomyślałem, że kupię ci i jedno, i drugie, a czego nie będziesz chciała, na pewno zje Derek. Przy nim nic się nie zmarnuje. Wzięłam McMuffina. Podniósł dwa kubki. — Sok pomarańczowy czy milkshake truskawkowy? — Myślałam, że rano nie wolno ci pić milkshakebw. Uśmiechnął się. — Wolno. — Kiedy wybrałam shakea, uśmiechnął się jeszcze szerzej. — Tak pomyślałem, że będziesz to chciała. — Dzięki. To... — ruchem ręki pokazałam jedzenie i drinki — ...jest naprawdę bardzo miłe. — Zasłużyłaś sobie na to po takiej straszliwej nocy. Aha, masz skaleczony policzek. Trzeba to potem przemyć. Wiem, że Derek wczoraj kilka razy nieźle ci pojechał. — Nic się nie stało. — Nieprawda. Wściekać się na ciebie, że wskrzesiłaś tego zombi? To dziwne nawet u Dereka. Jest... — Bardziej drażliwy niż zwykle? — Tak. Obawiam się, że może nadchodzi przemiana, ale to nie usprawiedliwia takiego skakania na ciebie, szczególnie po tym, co dla niego zrobiłaś. — Wzruszyłam tylko ramionami i pociągnęłam długi łyk milkshakea. — Wiesz, jak wtedy zostałaś z Derekiem, bo usiłował się przemienić... — 131

191

Simon pokręcił głową. — Zupełnie nie wiem, jak mogłaś być taka spokojna. Przecież ty nawet nie wiedziałaś, że jest wilkołakiem. — Domyśliłam się. Simon w milczeniu żuł kęs swojej kanapki, wpatrując się w niego, i dopiero wtedy powiedział: — Chciałem ci powiedzieć. Szczególnie po tym, jak wymusił na tobie wyznanie, że widzisz duchy. Kłóciliśmy się i jak zwykle stanęło na jego. Gdybyśmy przypuszczali, że może mu się to przydarzyć już teraz, ostrzeglibyśmy cię. Ale chociaż ja to wiem, to wcale nie jestem pewien, że bym przy nim został, szczególnie że w niczym nie mógłbym pomóc. — Poszukał mojego spojrzenia. — Trzeba naprawdę mieć jaja... Jestem pewna, że się zaczerwieniłam. Spuściłam wzrok i zabrałam się do kanapki. — Bardzo ci dziękuję za to, co dla niego wtedy zrobiłaś, Chloe. Derek także to docenia, chociaż jestem pewien, że nie wspomniał o tym nawet słówkiem. Przełknęłam McMuffina i zmieniłam temat. — Wasz ojciec... Nigdy mi nie mówiłeś, jak zniknął. Roześmiał się. — Dosyć o Dereku, tak? Przykro mi, ale to od niego cała historia się zaczyna. To stało się po tym, jak złamał kręgosłup temu chłopakowi. W gazetach pojawiły się na ten temat informacje i tata zdecydował, że czas się przenieść. Musiał wiedzieć, że Grupa Edisona ciągle stara się nas znaleźć. Musieliśmy znikać natychmiast, ale... — Zdjął kawałek papierka z kanapki. — Tak było już nieraz. Jakiś ślad kłopotów, a my natychmiast zbieraliśmy się i wyjeżdżaliśmy. Ja i Derek nie rozumieliśmy dlaczego, więc dąsaliśmy się. — Zagryzł wargi. — To znaczy, ja. Po tym laboratorium Derek był szczęśliwy, jak nasza trójka mogła być razem. Ja nie znosiłem przenosin. Ledwie nawiązałem nowe znajomości, stworzyliśmy jakąś paczkę, poznałem jakąś dziewczynę... — Wiem, jak to jest. No może z wyjątkiem poznawania dziewczyn. — Tak, ale na pewno nigdy się nie żaliłaś. Jesteś jak Derek, robisz to, co trzeba, a ja się wściekałem, jęczałem, więc tata zawsze usiłował mi to jakoś ułatwić. Tego dnia miałem mecz baseballa, na który byłem strasznie napalony, kiedy więc tata zobaczył ten artykuł w gazecie, już po tym, jak wyszliśmy do szkoły, zadzwonił do Dereka na komórkę i powiedział, żeby nic mi nie wspominał, ale spotkamy się po szkole i wyjedziemy. Więcej jednak się nie pokazał. — Nie widzieliście go od tego czasu? Simon pokręcił głową. 132

— Wróciliśmy do domu, samochód był spakowany, kluczyki w kuchni. Zabrał portfel albo miał go przy sobie, kiedy to się zdarzyło... Cokolwiek to było. — Myślicie, że ktoś go porwał? — Nie wiem. Derek niczego nie mógł wywąchać w domu. Zupełnie jakby tata odszedł od nas, ale to nie w jego stylu. Derek chciał natychmiast znikać, ale znowu ja wszystko spieprzyłem. Szukałem jakiegoś logicznego wyjaśnienia, że na przykład Derek źle zrozumiał albo coś takiego. Rano się poddałem i wyjechaliśmy, było już jednak za późno. Złapali nas następnego dnia. — Grupa Edisona. — Powiedzieli, że są z opieki nad dziećmi. Uwierzyliśmy im. Wróciliśmy do domu, żeby zobaczyć, czy tata nie wrócił, a kiedy go nie było, stwierdzili, że umieszczą nas w takim ośrodku opiekuńczym, a sami spróbują ustalić, co się stało. No a skoro urodziliśmy się w Buffalo, to najlepszy będzie Lyle House. Powinno nas to zastanowić, bo niby jakie znaczenie ma to, gdzie się urodziliśmy, no ale na tym stanęło. Simon mówił dalej, że po tym, jak uciekliśmy, próbował różnych wyszukujących czarów, których nauczył go tata, ale nic nie zdziałał. W komputerach bibliotecznych szukał ojca pod różnymi nazwiskami, których używał, jednak i to nic nie dało. — Teraz, kiedy już wiem o Grupie Edisona, zamordowaniu Liz, Bradyego i Amber... — Zapatrzył się na widniejący w dole parking. — Zaczynam myśleć, że to tylko strata czasu. Nigdzie go już nie ma, bo go zabili. — Ciotka Lauren była pewna, że Grupa Edisona nie miała nic wspólnego ze zniknięciem twego taty. I chyba była przekonana, że nadal żyje. Nie przychodzi ci do głowy, gdzie mógłby być? Albo kto mógłby coś wiedzieć? — Myślałem o tym, żeby pojechać do Albany, porozmawiać może z ludźmi, z którymi pracował, z sąsiadami, może ktoś go widział tego dnia... — Możemy to zrobić. Kasy nam starczy.

133

191

— Derek nie chce. — Chce tu zostać? — spytałam z niedowierzaniem, bo to mi jakoś nie pasowało do Dereka. — Nie, tylko nie widzi sensu w powracaniu do Albany, a poza tym uważa, że to może być niebezpieczne. Ale jest ktoś, z kim moglibyśmy się skontaktować. Przyjaciel taty, Andrew Carson. Mieszka niedaleko Nowego Jorku. Tata kilka razy powtarzał, że gdybyśmy się znaleźli w kłopotach, a jego nie było pod ręką, to żeby walić do Andrew. — Dzwoniliście do niego? Może coś wie o ojcu. — No i w tym problem. Tato wprowadził jego telefon do naszych komórek, ale w Lyle House natychmiast nam je zabrali. Znamy jego nazwisko, wiemy, gdzie mieszka, byliśmy tam parę razy, ale jak usiłowaliśmy go namierzyć przez Internet, nic to nie dało. — Może występuje pod jakimś pseudonimem. — Albo w ogóle się wyniósł. Nie mieliśmy z nim kontaktu od paru lat, po tym, jak pokłócili się o coś z ojcem. — To może lepiej go nie szukać. Simon zmiął papier po kanapce. — To nie była jakaś wielka kłótnia. Ciągle pozostawali w kontakcie, ale więcej już do niego nie jeździliśmy. W dalszym ciągu pozostał naszym kontaktem alarmowym. Dlatego Derek uważa, że powinniśmy do niego pojechać. Ja jeszcze poszukałbym taty, ale... Kiedy teraz jesteś jeszcze ty i Tori, a twoje zdjęcie wisi wszędzie, Derek gotów jest kupić bilety na autobus. — A może inne rozwiązanie? Ja muszę zniknąć z Buffalo, wy chcielibyście skontaktować się z tym facetem. A gdybyśmy ja i Tori poszukały tego Adrew Coś-tam, a ty i Derek... — Nie. Nie ufam Tori, jeśli chodzi o zachowanie wobec ciebie, zwłaszcza po wczorajszej nocy. Derek też na to nie pójdzie. - Tego nie byłam taka pewna. Może skorzysta z okazji, żeby nareszcie mieć mnie z głowy. - Nawet jeśli Tori nie posunęłaby się do zabójstwa, i tak jest niefrasobliwa i beztroska. Bardziej niż ja. A to już coś znaczy. Nie, trzeba poszukać innego sposobu.

134

Rozdział dwudziesty szósty

Przez cały dzień Derek i Tori trzymali się z dala ode mnie, jakby się bali czymś zarazić. Niewiele też widziałam Simona, który razem z Derekiem poszedł do biblioteki w nadziei, że wpadną jednak na jakiś ślad ojca lub Andrew. Tori pętała się samotnie, ja siedziałam w cudownie chłodnym zaułku, który znalazł dla mnie Derek. Simon zostawił mi magazyn, filmy, kanapki, szczotkę i mydło, obiecując, że jak się zrobi ciemno, zaprowadzą mnie do łaźni. Było popołudnie, gdy usłyszałam głośne kroki. Poderwałam się, oczekując Simona. Derek był większy, ale robił mniej hałasu, chyba... Chyba że się wściekł. Zza narożnika wynurzył się naburmuszony Derek z pomiętą gazetą w ręku. Patrzył na mnie jak na psiaka, który zasiusiał dywan. — Niegrzeczna Chloe — mruknęłam. — Co? Zapomniałam, że ma ten wspaniały słuch. — Znowu coś przeskrobałam. — Wyciągnęłam rękę po gazetę. — No, daj, niech się dowiem, co to takiego. — Myślisz, że to śmieszne? — Nie, raczej nużące. Z pasją rozwinął gazetę. W dolnym rogu pierwszej strony zobaczyłam tytuł: WIDZIANO ZAGINIONĄ DZIEWCZYNĘ, a obok moje zdjęcie. Przebiegłam tylko wzrokiem krótką notkę i zajrzałam do środka, gdzie było więcej. Zdarzyło się to wczoraj wieczorem, kiedy Derek darł się na mnie po tej historii z ulicznicami. W oknach wokół było ciemno, ale jakąś kobietę mieszkającą nad sklepem zwabił do okna głos Dereka. Zobaczyła „jasnowłosą dziewczynkę z czerwonymi pasemkami włosów", na którą krzyczał „wielki, 205

ciemnowłosy mężczyzna". Policja spekulowała w związku z tym, że może wcale nie uciekłam, tylko zostałam porwana. — No i co? — spytał gniewnie Derek. Ze spuszczonym wzrokiem złożyłam gazetę. — Chyba nie powinieneś na mnie krzyczeć w publicznym miejscu. — Co takiego? — To ściąga uwagę, jak się na mnie wyżywasz. — Nie, uwagę ściągają twoje włosy. Jakbyś była w kapturze, jak ci mówiłem... — Jasne. To tylko moja wina. Po tym, jak mało mi nie pokroiła twarzy, ośmieliłam się zapomnieć, że przy okazji ściągnęła mi kaptur. Niegrzeczna Chloe. — To żart? — Nie, to nie żart, to poważna sprawa. Żartem jest to. — Machnęłam ręką między mną a nim. — Przez cały dzień nic tylko czekasz... — Na co niby? — wpadł mi w słowo, a ja ciągnęłam: — ...żeby tylko znaleźć coś, co zawaliłam, bo wtedy nareszcie będziesz mógł się oddać swojej ulubionej rozrywce: wyżywaniu się na mnie. Nie mogłeś przyjść i powiedzieć spokojnie, że mamy kłopot. Co w tym jest dla ciebie takiego fajnego? — Myślisz, że ja... — Nie mam pojęcia, co cię podnieca, jeśli w ogóle coś, ale za to jedno wiem dobrze, czego byś chciał najbardziej: żebym stąd zniknęła! — Co ty znowu... — Swoje zadanie wykonałam; wyciągnęłam Simona z Lyle House. Jasne, udawałeś, że starasz się mnie znaleźć, żeby to dobrze wyglądało w oczach Simona... — Udawałem? — Zjawiłeś się po kilku godzinach. Zostawiłeś kartkę tak, że można jej było nie znaleźć. Przychodziłeś raz na dzień. Tak, to udawanie. — Nie, spytaj Simona. Naprawdę martwiłem się... 205

— To także potrafisz udać. Tyle że niestety to ja was znalazłam, a na dodatek przyciągnęłam ze sobą Tori, a za znalezienie mnie jest nagroda. Zatem czas na plan awaryjny. Tak mi wszystko obrzydzić, żebym sama się wyniosła. — Nigdy... — No to wiedz jedno. — Spojrzałam mu w oczy. — Sama się nie wyniosę, Derek. A jak ci jest za ciężko znieść moją obecność, to miej przynajmniej jaja, żeby mi powiedzieć: spadaj! Przesunęłam się obok niego i odeszłam. Niedaleko. Kawałek dalej wpadłam na Simona i Tori, a chwilę później był przy nas także Derek. I zaraz zabrał się do roboty. Na razie nie chodziło o pozbycie się mnie, nad tym musiał jeszcze popracować. Nowa sytuacja dawała mu jednak nową amunicję, aby nakłonić Simona, że czas poszukać kontaktu z przyjacielem ojca. Autobus odjeżdżał o czwartej, ale najpierw trzeba było przebrać uciekinierkę za pół miliona dolarów. Derek zaprowadził mnie do toalety w parku, który widziałam z dachu. Była zamknięta poza sezonem, ale łatwo wyłamał zamek i weszliśmy do środka. Sprawdził, że woda nie jest wyłączona, a potem cisnął na półkę opakowanie farby do włosów. — Trzeba z tym skończyć — powiedział, pokazując moją głowę. — Mogę przecież trzymać kaptur na głowie. — Mogłaś i przedtem, a jak się skończyło? I wyszedł. Brudne szyby przepuszczały mało światła i nie mogłam doczytać się instrukcji, ale założyłam, że będzie tak samo, jak z czerwonym szamponem. Nie wiedziałam, jaki kolor Derek wybrał. Wydawał się czarny, ale poprzedni barwnik wyglądał z początku tak samo, więc niewiele to znaczyło. Nie zastanawiałam się nad tym do chwili, gdy przemyłam włosy, spojrzałam w lustro i... Czarne. Podskoczyłam do drzwi i otworzyłam je na oścież, żeby lepiej widzieć. Czarne! Nie jedwabiste i błyszczące, jak u Tori, tylko matowe i ponure. Dotąd nie byłam zachwycona ostatnią fryzurą. Długie, proste włosy przycięłam do ramion i po-cieniowałam na 205

długości, jednak okazało się, że wyglądają na jeszcze rzadsze i bardziej potargane. Tak czy siak, najgorsze, co mogłam o sobie powiedzieć, to że wyglądam „słodko", co nie jest określeniem, o którym marzy piętnastolatka. Ale czarne wcale nie były „słodkie". Wyglądałam, jakbym pociachała sobie włosy zardzewiałym sekatorem. Nigdy nie nosiłam czarnych rzeczy, gdyż wyciągały wszelką barwę z mojej bladej skóry. Tyle że teraz okazało się, że coś może to zrobić sprawniej niż czarna bluzka. Wyglądałam jak goth. Jak chory goth: blady i z zapadniętymi oczyma. Wyglądałam jak martwa. Wyglądałam jak nekromantka, żywcem wzięta z tych strasznych obrazków w Internecie. W oczach zakręciły mi się łzy. Otarłam je, wzięłam chusteczkę i próbowałam resztkę farby nanieść na blade brwi, w nadziei że to coś zmieni. W lustrze zobaczyłam wchodzącą Tori. Stanęła jak wryta. — O Boże! Już lepiej by się roześmiała. Przerażona mina, a potem coś na kształt współczucia świadczyły o tym, że było dokładnie tak koszmarnie, jak sądziłam. — A mówiłam Derekowi, że ja wybiorę kolor — powiedziała. — Mówiłam! — Ej! — zawołał Simon. — Wszyscy gotowi? Stanął w progu, zobaczył mnie i zamrugał oczami. — To wina Dereka! — poskarżyła Tori. — On zawsze... — Dość! — przerwałam jej. — Koniec z kłótniami! Simon zerknął przez ramię, gdyż za nim stanął Derek. — Co jest? — spytał. Popatrzył na mnie. — O-o! Tori wypchnęła mnie na zewnątrz, a kiedy przeciskała się obok Dereka, warknęła: „Idiota". — Teraz przynajmniej wiesz — powiedziała, gdy znalazłyśmy się w parku — że nigdy nie możesz się robić na czarno. — Parę lat temu pozwoliłam kumpeli, żeby mnie przebarwiła na blond i wyszło prawie tak samo okropnie. Włosy jak słoma albo... I tak połączyła nas okropna historia Tori. Odłożyłyśmy na bok wzajemną niechęć i zanim jeszcze znalazłyśmy się w autobusie, malowałyśmy jedna drugiej paznokcie. Nie do końca. Tori usiłowała mnie jakoś udobruchać. Z jej punktu widzenia bardziej teraz zasługiwałam na współczucie niż wtedy, kiedy wpełzał na mnie martwy facet. Im bliżej jednak byliśmy dworca

205

autobusowego, tym bardziej psuł jej się humor, co łączyło się z podniesieniem kwestii finansowych: ile mamy kasy, ile będą kosztowały bilety, czy mogę skorzystać z karty. Skorzystałam z bankomatu po drodze. Derek uznał, że można to zrobić; niech sobie myślą, że jesteśmy dalej w Buffalo, skoro wyjeżdżaliśmy; ale uważał, że będzie nieważna. Tymczasem działała, co wydało mi się całkiem sensowne. Policja albo bank mogły zasugerować ojcu, żeby ją zablokował, ale byłam pewna, że nie zechce odciąć mnie od jedynego źródła pieniędzy, jeśli tylko dzięki temu mogłabym wrócić do domu. To rzecz jasna sprawiło, że znowu zaczęłam o nim myśleć, o tym, jak się musi zamartwiać, ile musiał już znieść. Strasznie chciałam do niego zadzwonić, ale wiedziałam, że nie mogę tego zrobić. Mogłam tylko myśleć: o nim i o ciotce Lauren, i czuć się okropnie z tym wszystkim. Aby odegnać od siebie myśli o rodzinie, skupiłam się na moich towarzyszach. Wiedziałam, jak Tori doskwiera brak pieniędzy, więc chciałam jej dać dwie stówy, co było błędem. Skoczyła na mnie jak dzika kotka, na dworcu zatem znowu ze sobą nie rozmawiałyśmy. Bilety kupili Simon i Tori. Bałam się, że ktoś ich zaczepi — dwoje samotnych nastolatków, którzy kupują bilety w jedną stronę do Nowego Jorku — ale nic takiego się nie stało. Może nasi rówieśnicy często teraz jeździli samotnie. Ja tego nigdy nie robiłam. Nawet miejskim autobusem. No i znowu zaczęłam myśleć o tych, z którymi jeździłam: tacie i Lauren. A jeśli tylko uciekłam ze swoimi zmartwieniami od nich, natychmiast pojawiała się inna z zaniedbanych osób: Liz. Powiedziała, że zawsze mnie odnajdzie, ale byłam pewna, że znaczyło to „w Buffalo". Jak długo będzie mnie szukała? Jak mam ją przywołać bez jej zielonej kurtki... i to z odległości setek mil? Musiałabym bardzo się wysilić, a to nie było bezpieczne. Może przeniosła się całkiem na drugą stronę. To byłoby chyba dla niej dobre. Ale na samą myśl, że nigdy już jej nie zobaczę, dopadło mnie takie przygnębienie, że kiedy autobus wreszcie podjechał, mój nastrój był jeszcze czarniejszy od moich włosów. Simon poszedł, żeby kupić dla nas coś do picia na drogę. Tori wręcz pofrunęła do wyjścia. Zaczęłam się szarpać ze swoim plecakiem, ale Derek zarzucił go sobie na ramię, co byłoby miłe, gdybym nie wiedziała, że nie chce, abym się guzdrała. — Przestań się burmuszyć — powiedział, idąc obok mnie. — To w końcu tylko włosy. 205

— Ja wcale... — zaczęłam i urwałam, bo co niby miałam tłumaczyć. Nadbiegł Simon i dołączył do nas w kolejce. Podał mi Dr. Peppera. — Coś nie tak? — Ciągle myślę o tacie i Liz. Chciałabym im powiedzieć, że wyjeżdżamy. Derek nachylił się nade mną i szepnął: —Uśmiechnij się. Wyglądasz, jakby cię porwali, lu il/ie zaczynają się gapić. Rozejrzałam się. Nikt się nam nie przyglądał. Simon przecisnął się obok brata i mruknął: —Wyluzuj. Pokazał mi pierwszy wolny fotel. — Pasuje? Kiwnęłam głową i usiadłam. — Więcej jest z tyłu — powiedział Derek. — Tutaj nie będziemy mogli siedzieć razem. — Fakt — zgodził się Simon i zajął miejsce obok mnie.

Rozdział dwudziesty siódmy

Patrzyłam przez okno, kiedy wyjeżdżaliśmy z miasta. — Wrócimy po nich — zapewnił Simon. — Tak, wiem. Ale nie jestem w sosie. 205

— Trudno się dziwić. Miałaś okropną noc. A przedtem okropny dzień. A jeszcze przedtem okropny dzień. A jeszcze przedtem okropny tydzień. Uśmiechnęłam się. — Przynajmniej wiadomo, na co można liczyć. — Wiem, że nie bardzo ci pomoże — powiedział, wskazując brodą moje włosy — ale jak dobrze je umyjesz u Andrew, trochę to zejdzie. — Masz w tym jakieś doświadczenie? — Ja? Skądże. Nigdy. Jestem facetem. Facetem facetem. Nigdy nie farbujemy włosów. Jak się da, to nawet nie używamy szamponów. — Przeciągnął ręką po włosach. — Zupełnie naturalne. — Przecież ja nigdy... — Nie byłabyś pierwsza ani nawet setna. Jak facet ma azjatycki wygląd i włosy blond, wszyscy są pewni, że musi farbować. — Ale przecież twoja matka była Szwedką. — Właśnie. Genetyka, a nie chemia. — Nachylił się ku mnie i szepnął: — Coś ci powiem. Kiedyś ufarbowa-łem, dla dziewczyny. — Aha. Wyprostował się i poprawił w fotelu. — Parę lat temu. Podobała mi się, a ona cały czas nawijała o takim innym chłopaku, że niby jak to mu w lecie włosy zrobiły się blond i jakie to ekstra. Zdusiłam śmiech. — I co, ufarbowałeś, żeby... — Cicho bądź. Naprawdę fajna dziewczyna, OK? Więc kupiłem utleniacz, przez cały weekend nigdzie się nie pokazywałem, tylko grałem w piłę z Derekiem. W niedzielę wieczorem ufarbowałem. W poniedziałek rano idę do szkoły i mówię: „Hej, zobacz, co mi się stało po całym weekendzie na słońcu". — Serio? — Przecież nie mogłem powiedzieć, że dla dziewczyny ufarbowałem włosy. To dopiero byłaby plama! 205

— Ja bym uznała, że to urocze. No i jak, podziałało? — Jasne. W następny weekend poszliśmy na imprezę. Gdy wróciłem do domu, myłem włosy tak długo, aż wszystko zeszło, i przysiągłem sobie, że jeśli kiedykolwiek zrobię to jeszcze dla dziewczyny, to tylko takiej, która na to zasługuje. Zachichotałam i powiedziałam: — Dzięki. — Kiedy zmarszczył brwi, dorzuciłam: — Że chcesz mnie rozbawić. — W tym jestem niezły. Przy Dereku można się wyrobić. — Sięgnął do plecaka. — Mam jeszcze coś, co cię może rozbawić. Albo wystraszyć. Wyjął nowy szkicownik i przewrócił kilka kartek, a potem mi pokazał. — Hej, to ja! — Tak, jesteś podobna. Czy domyśliłaś się po tych pełznących zwłokach? — Włożył mi szkicownik do rąk. — Narysowałem dzisiaj rano, kiedy Derek surfował po necie. Przez cały czas myślałem o tej nocy. Na rysunku klęczałam na kocu, przede mną leżało ciało. Na szczęście utrwalił nie moment, kiedy darłam się w śmiertelnym przerażeniu, lecz ten późniejszy, kiedy myślałam, że razem z Tori są na zewnątrz. Oczy miałam zamknięte, ręce podniesione, trup cofał się jakby na ich rozkaz, niczym kobra tańcząca na dźwięk fletu. Dobrze pamiętałam, jak byłam przerażona, tymczasem na rysunku kompletnie tego nie było widać: wydawałam się spokojna, pewna siebie, potężna. — Rozumiem, że nie jest to może ten moment, który chciałabyś uwiecznić — powiedział. — Nie, jest zajebisty. Mogę wziąć? — Jak będzie gotowy. Muszę jeszcze pokolorować, ale do tego potrzebuję kredek. — Odebrał mi blok. — Pomyślałem, że może by tak zrobić nasz rysunkowy dziennik. Zapisywać, co się wydarza. — Coś jak komiks? — Unikałem tej nazwy, bo to brzmi idiotycznie, ale tak, coś w tym stylu. Ale tylko dla nas, rzecz jasna. Wiesz, żeby to w nas nie siedziało. Jak przeniesie się na papier, już jest lżej. — Pociągnął długi łyk coli zero, a potem wolno zamknął butelkę. — Jakbyś chciała, to możesz pomóc. Znasz się na scenariuszach, komiks jest podobny. — Jak film, klatka po klatce. 205

— Właśnie. Mnie kiepsko idą teksty. Jasne, to prawdziwa historia, ale trzeba zdecydować, co wchodzi, a co wypada. — W tym mogę pomóc. — Super. Otworzył szkicownik na następnej kartce. Było na niej kilka niewykończonych szkiców. — Zastanawiałem się, od czego zacząć... Przez kilka następnych godzin ja gadałam, a Simon rysował. Kiedy zaczęłam ziewać, zamknął szkicownik. — Zdrzemnij się — powiedział. — Mamy jeszcze jakieś pięć godzin. A i tak będziemy mieć mnóstwo czasu na to, jak będziemy u Andrew. — Będziemy mieszkać u niego? Simon kiwnął głową. — Jest wolny pokój. Nie ma żony ani dzieci. Na pewno nas przyjmie... — Odłożył szkicownik i zamknął plecak. — Ale myślę jeszcze o czymś. Może to nie najlepsza chwila, ale jak już przy tym jesteśmy, czy nie moglibyśmy obydwoje... Padł na nas cień; Simon, nawet nie podnosząc oczu, powiedział: — Tak, Derek? Nachylał się nad nami, jedną rękę oparłszy na zagłówku fotela, żeby amortyzować kołysanie autobusu. Był zaniepokojony, może nawet przestraszony. — Zaraz będzie Syracuse. — No i? — Muszę coś zjeść. Umieram z głodu. — Jasne. Zjemy coś na dworcu. — Ja tu nie mogę. — Simon spojrzał na niego zdziwiony, a Derek powtórzył z naciskiem: — Syracuse! — Przecież nie będą siedzieli na dworcu autobusowym. 205

— A w czym problem? — spytałam. — Nic, nic — zapewnił Simon i popatrzył na Dereka. — W takim razie tylko ja wyskoczę po żarcie, OK? Derek zawahał się; może nie zaniepokojony, tylko smutny. Bo Simon był na niego zły? Myślałam o tym, kiedy Derek wracał na swoje miejsce. Simon i Derek byli nie tylko przyrodnimi braćmi, byli też najlepszymi przyjaciółmi. Z tego, co mówił Simon, wynikało, że miał też innych przyjaciół, znajomych, znajome... ale nie Derek. On miał tylko Simona. Czy to nie dlatego chciał się mnie pozbyć? To miało sens, ale chyba chodziło o coś innego. W Lyle House nie odniosłam wrażenia, by Derek był zazdrosny o czas, który Simon spędzał ze mną. Po prostu załatwiał gdzieś na boku swoje sprawy. Jeśli ktoś się nim interesował, to Simon. Może nie był zazdrosny, ale czuł się ignorowany. Kiedy zatrzymaliśmy się w Syracuse, właśnie dlatego zaproponowałam, że zaniosę Derekowi jedzenie do autobusu, a Simon i Tori niech w tym czasie trochę rozprostują kości. Chciałam mu zaproponować zamianę miejsc. Derek wpatrywał się w okno. — Wszystko w porządku? — spytałam. Obrócił się gwałtownie, jakbym go przestraszyła, wziął jedzenie i mruknął jakieś podziękowanie. Siadłam po drugiej stronie przejścia. — Mieszkaliście kiedyś tutaj? Pokręcił głową i dalej wpatrywał się w szybę. Zrozumiałam, że nie jest w nastroju na rozmowę, ale dokładnie w chwili, kiedy chciałam zaproponować zamianę miejsc, odezwał się: — Mieszkaliśmy w różnych miejscach stanu, ale nie lutaj. Nie mogliśmy. Tutaj są... inne. — Inne? Ściszył głos. — Wilkołaki. — W Syracuse? — Niedaleko. W Stadzie. — O! Czy tak właśnie żyły wikołaki — jak wilki, w stadzie? Chciałam spytać, ale bałam się, że pomyśli, iż się z niego nabijam. — A, i to jest problem? Że cię wyczują?

— Mhm. — Po chwili dorzucił niechętnie: — Tacy jesteśmy: bronimy swoich terytoriów. — O! — Mhm. Nadal spoglądał w okno. Widziałam w szybie odbicie jego oczu, zamyślonych i nieobecnych; najwyraźniej nie chciał się dzielić ze mną swoimi strapieniami. Chciałam wstać, ale wtedy powiedział: — Kiedy jako dzieciak siedziałem tam, gdzie nas trzymali pod kluczem, inni właśnie tacy byli, terytorialni. Opadłam znowu na fotel. — Inne wil... — zaczęłam, ale przechodziła obok nas starsza kobieta, więc zmieniłam zakończenie: — ...koledzy? — Tak. — Teraz obrócił się do mnie. — Mieli stado, można to tak nazwać; na przykład uznawali piaskownicę za swoje terytorium, a wtedy... — Popatrzył na przód autobusu. — Idzie Simon, rozgląda się za tobą. Idź już lepiej. Miałam już powiedzieć, że nie, chętnie posłucham, bo była rzadka okazja, że Derek powie coś o sobie, ale zobaczyłam, że chwila już minęła. Więc zamiast tego zaproponowałam: — Nie, ty idź. Posiedźcie razem. — Nie. Mnie tu dobrze. — Mówię serio... — Chloe? Spojrzałam mu w oczy. — Idź. Dobrze? — dorzucił głosem odrobinę łagodniejszym. Przytaknęłam i wstałam. Kiedy zasnęłam, śnił mi się Derek, on i półdemon, on i inne wilkołaki. Śniła mi się ciotka Lauren, mówiąca, że trzeba Dereka unieszkodliwić jak psa chorego na wściekliznę, śnił mi się Brady, opowiadający, jak ciotka namawiała go, żeby powiedział, iż to Derek zaczął bójkę. Obrazy tasowały się i mieszały, aż wreszcie wyrwało mnie z nich szarpnięcie za ramię. Autobus stał. Derek nachylał się tak, żeby nie zbudzić śpiącego Simona. Chciałam spytać, co się stało, ale już w następnej chwili wiedziałam. Oczy mu błyszczały, skóra pokryła się potem, włosy kleiły się do głowy. Poderwałam się na fotelu. 145

— Czy... — Tak — szepnął. — Jesteśmy pod Albany. Postój dla ciężarówek. Muszę wysiąść. — Wyciągnęłam rękę, żeby zbudzić Simona, ale Derek mnie powstrzymał. — Nie, nie, chciałem cię tylko uprzedzić na wypadek, gdybym nie wrócił. Ze mną będzie OK, spotkamy się u Andrew. Chwyciłam bluzę i kurtkę. — Idę z tobą. Oczekiwałam, że zacznie się pieklić, ale on tylko kiwnął głową i mruknął, odwracając twarz: — Tak. Dobrze. — Idź — powiedziałam. — Ja tylko... Spojrzałam na Simona, ale nie potrzebowałam Dereka, żeby się zorientować, że lepiej go nie budzić, a poinformować osobę, która na pewno nie będzie chciała się do nas przyłączyć: Tori. Tak zrobiłam i poszłam za Derekiem.

Rozdział dwudziesty ósmy

Znalazłam Dereka na skraju zagajnika przy parkingu. — Muszę pójść najgłębiej, jak się da — mruknął. — Idź za mną, ale uważaj, ślisko. Było po deszczu, w powietrzu unosił się wilgotny zapach. Pod nogami gnijące liście. Gdzieś warknął pies. Derek znieruchomiał, zaczął węszyć, potem kiwnął głową, jakby chciał powiedzieć, że to nic, daleko, i ruszył dalej. — Jak to się stanie — powiedział — jak będzie się chociaż wydawało, że już blisko końca, musisz trzymać się z daleka ode mnie. — Kiedy nic nie odrzekłam, rzucił ponaglająco: — Chloe?! — Derek, przecież nie zamienisz się w jakiegoś krwiożerczego potwora. To dalej będziesz ty, tyle że jako wilk.

— A to wiesz na podstawie jak wielu kontaktów z wilkołakami? — No dobrze, ale... — Może masz rację. Tata mówił, że tak to się stanie — ciągle ja, ale w postaci wilka — jednak po tym wszystkim, co ci kolesie zrobili? Grzebali w moich genach, więc nie wiem, co się teraz może stać. Więc albo spadasz, jak nadejdzie ten moment, albo wracaj już teraz do autobusu. — W porządku. Spojrzał na mnie przez ramię swymi rozgorączkowanymi oczyma. — Mówię serio, Chloe. — Ja też. Masz rację. Nie wiemy, co się stanie, i nie wolno nam ryzykować. Jak pokażą ci się pazury i wyrośnie ogon, polecę z wrzaskiem na postój. — Wrzaski możesz sobie darować. — Zobaczymy. Szliśmy tak długo, aż światła z parkingu były ledwie widoczne między drzewami. Księżyc schował się w chmurach; nie wiedziałam, czy jest pełnia, czy kwadra, ale to nie miało znaczenia. Przemiana w wilkołaka nie wiązała się z fazami Księżyca. Kiedy przychodziła, to przychodziła, i już. Derek zwolnił, drapiąc się przez bluzę po ramieniu. — Zobacz, usiądź na tym pniaku, a ja wejdę odrobinę głębiej, bo to na pewno nie jest fajny widok. — Już to widziałam. — Ale teraz pójdzie dalej. — Nie ma sprawy. Wyszliśmy na małą polankę, Derek ściągnął bluzę. Mięśnie poruszyły się pod T-shirtem, jakby pod skórą miał węże. To mi coś przypomniało. — Wiesz, może rzeczywiście nie będę tego oglądać. Jeśli nie masz niczego na zamianę, najlepiej jak się zupełnie rozbierzesz. — Dobra. Czekaj tutaj. Znikł w krzakach. Odwróciłam się. Po kilku minutach liście zaszeleściły, kiedy wychodził. — Nie zgorszę cię. Mam na sobie spodenki. Nic takiego, czego byś wcześniej nie widziała.

147

Policzki mi zapłonęły na samo wspomnienie, co było idiotyczne, bo czym w końcu różni się facet w bokserkach od faceta w kąpielówkach. Zresztą na obozie chłopcy w samych slipach uganiali się wokół naszych domków, a ja zaśmiewałam się z dziewczynami. Ale żaden z tamtych nie wyglądał tak jak Derek. Powoli się odwróciłam, mając nadzieję, że jest za ciemno, aby zobaczył rumieniec. Ale i tak nic by nie zauważył. Był na czworakach, głowę miał spuszczoną, brał głębokie wdechy i wydechy, jak sprinter przed startem. Przeklinałam teraz rysunek Simona z Terminatorem; Derek tak właśnie wyglądał, jak w scenie, gdy Terminator, przykucnięty i nagi, zjawia się pierwszy raz; to znaczy Derek nie był całkiem nagi, ani tak napakowany jak Schwar-zenegger, ale z pewnością nie był to też szesnastolatek z muskularnymi plecami, napiętymi bicepsami i... Dość tego! Odwróciłam wzrok, żeby się rozejrzeć po lesie i trochę uspokoić oddech. — Usiądź tam! — mruknął Derek, ruchem głowy wskazując płaskie miejsce obok, gdzie zostawił kurtkę. — Dzięki. — Jak już nie będziesz mogła tego znieść, idź sobie. Ja to zrozumiem. — Nie pójdę. Znowu spuścił głowę z zamkniętymi oczyma i ciężko dyszał. Wygiął plecy, wykrzywił twarz, a potem wyciągnął się. — Tak, to dobry pomysł, wyciągaj się, prze... — urwałam. — Dobrze, już się nie wcinam. Niepotrzebna ci treserka. Wydobyło się z niego basowe dudnienie, które dopiero po chwili rozpoznałam jako śmiech. — Nie, nie, mów. — Jeśli mogę w czymś pomóc... Pewnie w niczym, ale... — Po prostu bądź. — To akurat nietrudne. — Uświadomiłam sobie, że już od jakiegoś czasu skóra mu nie drgała. — Poza tym chyba już przechodzi, może fałszywy alarm. Poczekamy jeszcze kilka minut, a potem...

Ciało się napięło, a potem zgięło we dwoje, czemu towarzyszył zduszony krzyk. Dwa razy rozpaczliwie sieknął, a potem znowu ręce i nogi zesztywniały, a plecy się nienaturalnie wygięły. Po chwili opadły, po skórze przebiegły drgawki, głowa uniosła się, a z gardła dobył się skowyt. Na chwilę nasze oczy się spotkały. W jego więcej było bólu i przerażenia niż poprzednim razem, wtedy bowiem mógł się bać tego, co go czeka, ale był pewien, że ciało bezpiecznie przeprowadzi go przez ten naturalny dla niego proces, ale teraz... Wiedząc o mutacjach, nie miał już takiej gwarancji. Palce wpiły się w mokrą ziemię i w niej schowały, wierzch dłoni się zmieniał; ścięgna nabrzmiały, przeguby grubiały. Znowu krzyknął, koniec dusząc w sobie, żeby robić jak najmniej zgiełku. Podsunęłam się i przykryłam ręką jego dłoń. Mięśnie napięły się i zwolniły. Szorstkie włosy nagle naparły na moją rękę, ale po chwili ustąpiły. Głaskałam go lekko i powtarzałam, że wszystko będzie dobrze, że świetnie sobie radzi. Plecy znowu wygięły się w pałąk. Derek otworzył usta, łapiąc powietrze, i w tej krótkiej chwili ciszy usłyszeliśmy chrzęst kroków. — Ej, dzieciaki, jesteście tutaj? — Kierowca autobusu, ciemna sylwetka na tle nikłego blasku z parkingu. — Ktoś was widział, jak idziecie w tym kierunku. Jeszcze minuta i odjeżdżamy. — Idź — szepnął Derek tak głucho, że ledwie go zrozumiałam. — Nie. — Idź... Poszukałam jego wzroku. — Nigdzie nie pójdę. A teraz sza! — Dziesięć sekund! — wrzasnął kierowca. — Nie będę trzymał autobusu, żebyście się tutaj pieprzyli! — Jak podejdzie bliżej, schowaj się tam. — Pokazałam krzaki. — Ja go zatrzymam. — Nie podejdzie. Jeszcze nie skończył mówić, a postać zaczęła się wycofywać. Minęła minuta i usłyszeliśmy, jak autobus rusza z parkingu. — No i dobrze — powiedziałam. — Mam kasę, więc potem...

149

Derek znowu zaczął się konwulsyjnie wyginać, po czym poderwał głowę, a z ust trysnął mu strumień wymiotów. Powtarzało się to po każdym kolejnym spazmie, aż wreszcie wszystkie gałęzie w promieniu kilkunastu stóp pokryte były kleistą mazią, a w powietrzu zapach treści żołądka mieszał się z ostrą wonią potu Dereka. Sierść pojawiała się i cofała, a chociaż nie miał już niczego w żołądku, ciągle targały nim spazmy, którym towarzyszyły okropne, głuche stęknięcia. Położyłam mu rękę między łopatkami, gładziłam spoconą skórę i powtarzałam te same słowa, niepewna, czy w ogóle może je słyszeć. Mięśnie pod skórą ciągle się poruszały, kręgosłup wyginał, ciemna sierść już nie znikała, lecz rosła. Wreszcie Derek przestał dyszeć i dygotać, ale teraz całe jego ciało drżało ze zmęczenia; zwieszona głowa niemal dotykała ziemi. Dotknęłam jego karku. — Świetnie ci idzie. Już zaraz chyba będzie po wszystkim. Pokręcił głową i wydał jakiś dźwięk, najpewniej mruknął: „Nie", ale niepodobna było to zrozumieć. — Zaraz, nie zaraz — powiedziałam. — Przyspieszyć się tego nie da. Kiwnął głową, odwracając twarz; widziałam jednak, że głowa się zwęża, włosy na niej skracają, uszy robią się bardziej szpiczaste i dłuższe. Jeszcze raz pogładziłam go po plecach, a potem się zatrzymałam. — Mam przestać? Trochę się odsunąć? Pokręcił głową; boki rozdymały się i zapadały w ciężkich oddechach. Lekko rozmasowałam mu miejsce między łopatkami. Skóra znieruchomiała, grzbiet przestał się prężyć. Ale barki były jakieś dziwne: inaczej rozmieszczone, mięśnie jakby zbite w gruzełki. Włosy bardziej teraz przypominały futro, jak u husky mojej znajomej Kary: końce ostre i kłujące, ale niżej miękkie. Derek powiedział, że wilkołak zamienia się w prawdziwego wilka, ale ja w to nie wierzyłam. Słyszałam, że w Hollywood wilkołaki były takie podobne do ludzi, bo trudno im było uzyskać prawdziwe zwierzę. Jeśli oni, myślałam, z całą swoja sztuką makijażu i protetyki nie dawali sobie z tym rady, to tym bardziej nie podoła ludzkie ciało. Kiedy jednak teraz patrzyłam na Dereka

zastygniętego w połowie przemiany, musiałam uznać, że się myliłam. Bardzo trudno byłoby mi dokładnie opisać, co widziałam, ale nie ulegało wątpliwości, że zamienia się w wilka. — Chyba się zatrzymało — powiedziałam. Przytaknął. — Pewnie na tym koniec tym razem, więc... Ciało Dereka zesztywniało. Mięśnie pod moją ręką poruszyły się, ale wolno, jakby szykowały się do dalszej transformacji. Plecy wygięły się, kończyny wyprężyły, głowa opadła i rozległ się... ten dźwięk, coś jakby trzask pękających kości. Trwał chwilę, a potem głowa zadarła się w górę, a trzask zastąpiło nieludzkie wycie. Rzucał głową to w prawo, to w lewo i zobaczyłam, jak nos i szczęki wyciągnęły się w pysk, szyja napęczniała, czoło cofnęło się, czarne wargi odchyliły się, ukazując zęby wyostrzone w kły. Jedno oko Dereka napotkało moje, a szalejące w nim przerażenie odegnało mój strach. Mnie nie wolno było się bać. Nie mogłam się wystraszyć. Nie mogłam uczynić tego jeszcze trudniejszym dla niego. Nie uciekłam więc wzrokiem i dalej gładziłam mu plecy. Po jakiejś chwili mięśnie się rozluźniły, ciało znieruchomiało, ciszę zakłócało tylko dyszenie bardziej zwierzęce niż ludzkie. Boki poruszały się bardzo wyraźnie. Potem szarpnęła nim kolejna wielka konwulsja; byłam pewna, że to już ostatnie szarpnięcie, kończące transformację, a tymczasem sierść wycofała się. Znowu targnęły nim wymioty, ale z ust wysunęła się tylko nitka żółci. Otrząsnął ją i odwrócił twarz. Jeszcze dobrą minutę kasłał i krztusił się, kończyny pod nim drżały, aż wreszcie rozjechały się, a on legł na brzuchu, ciężko postękując, sierść była teraz już tylko jak kilkudniowy zarost, ciało wróciło niemal do ludzkich kształtów, tylko barki i szyja były potężniejsze. Wziął długi, nierówny oddech, a potem przekręcił się na bok w moim kierunku, z nogami podkulonymi, ręką na twarzy, jakby przemiana się dopełniła. Siedziałam, usiłując nie szczękać zębami. Chwycił mnie za kostkę w miejscu odsłoniętym przez skarpetkę. — Zimno ci. Nie czułam chłodu. Gęsią skórkę miałam pewnie ze zdenerwowania, ale odpowiedziałam: „Trochę". Odwrócił się, złapał mnie za kolano i przyciągnął do siebie, osłaniając przed ostrym wiatrem. Ciało miał rozgrzane jak kaloryfer, więc przestałam się trząść. Znowu ujął moją kostkę; skórę miał twardą i szorstką jak łapa psa. — Jak się czujesz? — spytał. Głos miał dziwny, chrapliwy, ale zrozumiały. 151

Udało mi się zaśmiać. — To ja powinnam spytać ciebie. Jak tam? — OK. Tak pewnie będzie jeszcze kilka razy. Cząstkowa przemiana, która później się cofa. — Nie ma jak praktyka. — Właśnie. — Zsunął rękę tak, że odsłonił oczy. — Nie odpowiedziałaś na pytanie. Jak z tobą? — Nic nie zrobiłam. — Przeciwnie. — Spojrzał mi w oczy. — Bardzo dużo. Patrzyliśmy tak na siebie i wtedy poczułam... Nie wiem, co poczułam. Dziwne bezimienne coś, nie mam pojęcia, dobre czy złe, w każdym razie coś się we mnie zatrzęsło, aż wreszcie uciekłam wzrokiem w kierunku lasu. — Trzeba się ruszyć — powiedział i zaczął się podnosić. — Jeszcze nie. Poleź spokojnie. Odpocznij. -Nie wszystko ... – zaczął siadając, ale zakołysał się jakby zakręciło mu się w głowie. – Nie, nie jest dobrze. No dobra daj mi chwilkę. Opadł na plecy, powieki mu drżały, kiedy usułował trzymać je otwarte. -Zamknij oczy. — Tylko na chwilkę. — Jasne. Nie wiem, czy zdążył domknąć powieki zanim zasnął.

Rozdział dwudziesty dziewiąty

Trwałam tak do chwili, gdy pot na skórze mu wysechł i zaczął drżeć przez sen. Wtedy rozplotłam jego palce z mojej kostki, ale chwycił mnie za dłoń. Patrzyłam na jego rękę, taką wielką w porównaniu z moją, zupełnie jakby dziecko trzymało maciupką lalkę.

Cieszyłam się, że z nim byłam, że był z nim ktokolwiek, bo chyba kto, to już nie było takie ważne. Nawet jeśli niewiele mogłam pomóc, to sama moja obecność coś dała. Nie byłam w stanie wyobrazić sobie, przez co przeszedł. Nie tylko ból, ale może przede wszystkim ta niepewność. Czy to normalne u młodych wilkołaków? Przemiana się zaczyna, a potem cofa? Czy działo się tak za sprawą Grupy Edisona? A jeśli nie będzie mógł jej dopełnić? Ciało będzie próbowało po wielokroć, skazując go na kolejne cierpienia? Wiedziałam, że sam już się nad tym zastanawiał. To oczywiście nie usprawiedliwiało jego wyskoków, ale kazało mi spojrzeć na niego trochę inaczej i nie obrażać się aż tak bardzo, gdy zaczynał mnie pouczać. Uwolniłam dłoń, mruknął coś, ale się nie zbudził; schował rękę pod pachę, a po ciele przebiegł dreszcz. Pobiegłam tam, gdzie zostawił ubranie, a wróciwszy, sprawdziłam jego bluzę, na której siedziałam. Była mokra i zabłocona. Postanowiłam odstąpić mu kurtkę — była tak wielka, że chyba będzie pasowała nawet na niego — ale zaraz się zorientowałam, że nie ma mowy, abym go ubrała. I co z tego, że wszystko było obszerne; Derek chyba uważał, że lepiej, aby wszystko na nim wisiało, niż żeby demonstrował muskulaturę. Tak czy siak, nawet z dżinsami nie przedostałam się przez kolana, i to nawet wtedy, kiedy byłam już pewna, że go to nie zbudzi. Musiałam go więc tylko przykryć. Kiedy rozkładałam na nim kurtkę, dostrzegłam jakieś poruszenie w lasku. Przycupnęłam cichutko obok Dereka. Cisza, więc spojrzałam nad nim. Między drzewami był jakiś mężczyzna, miał rozgniewaną twarz. Coś się poruszało koło jego stóp. Zatrzymał się na parkingu, żeby wyprowadzić psa? Zerknęłam na Dereka. Jeśli pies go wyczuje, będziemy mieli kłopot. Najszybciej, jak potrafiłam, popełzłam do przodu. W gęstych krzakach dojrzałam błysk żółtawej sierści. Facet uniósł rękę, w której błysnęło coś srebrzyście. Metalowa smycz? Wyglądał na wściekłego. Trudno się dziwić. Zimno, mokro, a pies chciał załatwić swoją sprawę w najdalszej części zagajnika. Po ruchu tułowia zorientowałam się, że wymierzył kopniaka, więc natychmiast cała moja wyrozumiałość zniknęła i przygryzłam wargi z oburzenia. I dopiero wtedy zobaczyłam, że to nie psa ma przed sobą. To była dziewczyna z długimi jasnymi włosami, w jasnej kolorowej bluzce i spodniach, była na czworakach, jakby usiłowała odpełznąć od niego. Znowu ją kopnął, a ona omal nie padła na twarz, jakby była zbyt obolała, żeby się zerwać i uciec. Obróciła twarz w moją stronę i zobaczyłam, że jest niewiele starsza ode mnie. Wokół oczu miała rozmazany tusz, na twarzy brud. Brud i krew, która płynęła jej z nosa i ściekała na bluzkę. 153

Zerwałam się na równe nogi, a on w tym samym momencie poderwał dłoń. Znowu srebrzysty błysk, ale to nie była smycz, lecz nóż. Przez ułamek sekundy widziałam tylko ostrze i wyraz twarzy tej dziewczyny, kiedy klinga zbliżała się do jej twarzy. Groza, którą trzymałam zduszoną gdzieś głęboko, nagle trysnęła fontanną i zalała mnie całą. Mężczyzna schwycił długie włosy dziewczyny i mocno za nie szarpnął. To wyrwało mnie z odrętwienia; otworzyłam usta, żeby krzyknąć cokolwiek i przyciągnąć jego uwagę. Nóż błysnął w powietrzu, cięcie mierzyło w odsłonięte gardło dziewczyny, ponieważ jednak nie zostawiło żadnego śladu, byłam pewna, że chybił. Ale już w następnej chwili rozwarła się okropna rana i krew trysnęła przeraźliwymi chlustami. Zatoczyłam się z rękami na ustach, aby niczego więcej nie wykrzyknąć. Morderca cisnął ciało na ziemię z obrzydzeniem. Krew lała się, usta zastygły otwarte, oczy były dziko wybałuszone. Obrócił się w moim kierunku. Biegłam, potykając się o korzenie i kępki trawy. Musiałam dopaść Dereka, obudzić go, przestrzec. Miałam wrażenie, że trwa to całą wieczność, ale udało się. Kiedy padłam na kolana obok Dereka, kątem oka zobaczyłam błysk, odwróciłam się i... dostrzegłam faceta w tym samym miejscu, gdzie za pierwszym razem, i w tej samej pozie. Otworzył usta i coś powiedział, ale nic do mnie nie dotarło. Czemu go nie słyszałam? Las był taki cichy, że mój oddech dudnił jak pociąg, a ja nawet nie słyszałam odgłosu jego stóp. Właściwie niczego nie słyszałam przez cały ten czas. Czekałam na srebrzysty błysk, który widziałam wcześniej, i rzeczywiście nastąpił, dokładnie tam, gdzie przed chwilą. I kopnął dziewczynę... zupełnie tak samo. Sięgnęłam do kieszeni kurtki, ciągle okrywającej Dereka, i wyciągnęłam sprężynowca, którego zabrałam jednej z dziewczyn, tam w alejce. Byłam już właściwie pewna, że nic mi nie grozi, ale wolałam nie ryzykować. Facet kopnął dziewczynę po raz drugi, ale znowu bezgłośnie, podobnie jak bezdźwięczny był jej upadek. Duchy. Jak ten chłopak w fabryce. Nie, nie duchy. Te poruszają się bezszelestnie, ale słyszałam, jak mówią. Ja coś robiłam, a one reagowały. A tutaj były tylko obrazy. Fragment metafizycznego filmu ze sceną tak straszliwą, że wdrukował się w to miejsce i nieustannie powtarzał. Chwyt za włosy. Zamknęłam oczy, ale dalej wszystko widziałam, teraz obrazy były wdrukowane we mnie i rozgrywały się dalej pod powiekami.

Przełknęłam ślinę i wycofałam się. Na polance skuliłam się przy Dereku ze zgiętymi nogami, plecami obrócona do tamtego miejsca. Ale co to miało za znaczenie, że go nie widziałam? To działo się tam ciągle, i z jednej strony nie widziałam naprawdę śmierci tej dziewczyny, z drugiej — jak najbardziej widziałam. Moją rówieśnicę zamordowano w tym lesie, a ja widziałam jej okropne ostatnie chwile, a także jak wykrwawia się na śmierć. Tutaj skończyło się życie podobne do mojego. Niezależnie od tego, ile już razy widziałam śmierć - i to okropną — w kinie, to nie było to samo i tej sceny nigdy już nie zapomnę. Siedziałam roztrzęsiona, a dookoła ciemność, której nienawidziłam od dzieciństwa. Teraz już wiedziałam dlaczego: widziałam w mroku duchy, które rodzice zbywali lekceważąco jako zwidy. Niewiele to teraz pomagało, że wiedziałam, iż te „zwidy" były naprawdę. Każdy powiew wiatru brzmiał jak szept. Każde zwierzątko szeleszczące w lesie było nieszczęsną istotą, którą obudziłam do życia. Każde skrzypnięcie drzewa to ciało powstające z zimnej ziemi. Ledwie zamknęłam oczy, natychmiast widziałam zamordowaną dziewczynę. A potem nieżywe nietoperze. Aż wreszcie pojawiła się dziewczyna pochowana w tym lesie, nigdy nieznaleziona, a teraz budząca się w płytkim grobie, przywołana w przegniłe ciało, niezdolna do ruchu, krzyku... Otworzyłam oczy. Pomyślałam, żeby zbudzić Dereka. Nie miałby mi tego za złe, ale po tym wszystkim, co wycierpiał, trochę głupio byłoby skarżyć się, że nie mogę dojść do ładu ze sobą, bo ciągle rozgrywa mi się przed oczyma scena morderstwa. Tak czy owak, lekko trąciłam go kilka razy w nadziei, że się zbudzi. Ale nie. Był wymęczony, potrzebował odpoczynku, a nawet gdyby się zbudził, co mielibyśmy robić? Musieliśmy tutaj czekać aż do rana. Siedziałam więc i usiłowałam odegnać od siebie nieprzyjemne myśli. Kiedy to się nie udawało, zaczęłam powtarzać tabliczkę mnożenia, co tylko przypomniało mi szkołę, i zaczęłam się zastanawiać, czy kiedykolwiek jeszcze do niej wrócę. To z kolei przywołało wspomnienie Liz: jak nie znosiła matematyki, gdzie teraz może być i co się z nią dzieje i... Przerzuciłam się na ulubione dialogi filmowe, ale i to zaraz przywołało inne wspomnienia: mojego dawnego życia, ojca i tego, jak musiał się teraz o mnie zamartwiać. Mało nie zeschizowałam, obmyślając sposób na bezpieczne przekazanie mu wiadomości i nic takiego nie mogąc znaleźć. 155

W końcu uczepiłam się czegoś, co zawsze mnie uspokajało: zaczęłam nucić Daydream Believer. To był ulubiony kawałek mamy, który zawsze śpiewała mi na dobranoc, ilekroć miałam nocne zmory. Pamiętałam tylko pierwszą linijkę i refren, ale powtarzałam ją w kółko, bez ustanku. — Chloe? Ktoś potrząsnął moim ramieniem; zamrugałam i zobaczyłam przykucniętego obok mnie Dereka. Ciągle w slipach, na twarzy niepokój. — Prze-przepraszam, trochę odpłynęłam. — Z otwartymi oczyma? Na siedząco? Już dobrych kilka chwil usiłuję do ciebie dotrzeć. — O?! — Rozejrzałam się. Był już dzień. Jeszcze parę razy zatrzepotałam powiekami i ziewnęłam. — Długa noc za nami. — Czuwałaś przez całą noc? — Usiadł na ziemi. — Bo ze mną to się działo? Rozumiem, że niełatwo patrzeć... — Nie dlatego. Chciałam dalej nie tłumaczyć, ale on naciskał i w końcu stałam przed wyborem: albo powiedzieć mu prawdę, albo pozwolić mu wierzyć, że to jego przemiana tak mnie zaszokowała. Więc opowiedziałam mu o dziewczynie. — To nie było naprawdę — podkreśliłam na zakończenie. — To znaczy, było... ale kiedyś. Widziałam coś jak widmowy film. — I oglądałaś go przez całą noc? — Nie. To było... — machnęłam ręką za siebie — ...tam. Siedziałam odwrócona. — Czemu mnie nie zbudziłaś? — Taki byłeś wymęczony. Nie chciałam ci dokładać jeszcze jednej rzeczy. — Dokładać? To największa głupota... — Urwał. — Nie to słowo. To nie głupota, tylko upór... a wydzieranie się na ciebie niewiele pomoże, prawda? — Niewiele. — Następnym razem musisz mnie zbudzić. Nie wolno ci takich rzeczy w sobie dusić i wcale to nie robi na mnie wrażenia. — Tak, proszę pana.

— I jak następnym razem nic mi nie powiesz, dopiero wtedy zacznę krzyczeć. — Tak, proszę pana. — Chloe, nie traktuj mnie jak upierdliwego wychowawcę. Dość już mam tych wszystkich historii z tobą. — To wolałam przemilczeć. — Zrozum, że... — Westchnął i pokręcił głową. — Daj mi minutę, żebym się ubrał, potem pójdziemy na parking. Trzeba się ogrzać i postarać o śniadanie. Zebrał ubranie i poszedł w krzaki, nie przestając mówić: — Trzeba się dostać na dworzec autobusowy. Mam nadzieję, że starczy nam na taksówkę. Tam obejrzymy rozkład i ceny, a wtedy będziemy wiedzieć, ile nam zostanie. — Ja mam... — wyciągnęłam z kieszeni banknoty —...osiemdziesiąt. Resztę zostawiłam w plecaku. Nigdy nie lubię mieć przy sobie za dużo. — Ja także większość miałem w plecaku, którego zapomniałem w autobusie. Półgłosem zaklął pod nosem. — Nie byłeś w stanie pamiętać o czymkolwiek. To ja powinnam o tym pomyśleć. — Ale ty z kolei martwiłaś się o mnie. Mniejsza z tym, starczy. Ja mam jakąś stówę, a może... — Pauza. Odgłos dłoni klepiących materiał i znowu zduszone przekleństwo. — Musiały wypaść. Skąd wzięłaś dżinsy? — Spod drzewa, gdzie leżały złożone. Ale najpierw sprawdziłam kieszenie. Był tylko baton energetyczny. — Ale przecież miałem tam... — Znowu urwał. — Cholera, przełożyłem je do kurtki, a ta została w autobusie. — Osiemdziesiąt dolarów powinno wystarczyć na autobus do Nowego Jorku i śniadanie. Trochę podejdziemy, aż będą już autobusy miejskie. Wyszedł z krzaków, mrucząc: — Dureń, dureń! — Daj spokój, przecież myślałeś wtedy o czymś innym! Ja też. Poza tym dopiero się uczymy roli ściganych. Trzeba się ruszyć, bo zamarznę.

157

Rozdział trzydziesty

Podczas kiedy Derek był w łazience, ja zadzwoniłam na dworzec autobusowy i dowiedziałam się o ceny biletów i godziny odjazdów. Facet był nawet tak uprzejmy, że powiedział mi, jakim autobusem miejskim dojedziemy. Derek wyszedł w mokrej koszuli i z błyszczącymi włosami; najpewniej wypłukał i wykręcił koszulę, a włosy zmoczył pod kranem. — Na początek dobra wiadomość czy zła? — Zatrzymałam się. — Głupie pytanie, prawda? Zła? — Tak. — Dwie mile do najbliższego przystanku, a potem jeszcze przesiadka, żeby dostać się na dworzec. Dobra? Dwa uczniowskie do Nowego Jorku kosztują sześćdziesiąt dolarów, więc będzie na śniadanie. — I dezodorant. Już chciałam powiedzieć, że to może poczekać, ale po ściśniętych szczękach zorientowałam się, że dla niego to ważne, więc kiwnęłam głową. — Jasne. Kupiliśmy dezodorant i tani grzebień; obydwoje z nich skorzystaliśmy. Pieniędzy było za mało, żeby się rozczulać. Na rozchodzący się z parkingowej restauracji zapach bekonu i jajek ślinka napłynęła mi do ust, ale nie stać nas było na gorące śniadanie. Wzięliśmy dwa pudełka mleka czekoladowego, dwie torebki orzeszków, po jednym batoniku energetycznym i ruszyliśmy do przystanku. Pół mili przeszliśmy w milczeniu; pierwszy odezwał się Derek: — Strasznie cicha jesteś dzisiaj. — Po prostu zmęczona. Następnych sto stóp... Znowu on zaczął. — Ta noc... Jeśli chcesz o tym porozmawiać... — Niekoniecznie.

Kilka kroków i zerknął w moją stronę. Nie chciałam o niczym opowiadać, ale moje milczenie najwyraźniej go męczyło, więc powiedziałam: — Kiedy po raz pierwszy zobaczyłam tę dziewczynę, kiedy myślałam, że to naprawdę, chciałam coś zrobić... — Co? Wzruszyłam ramionami. — Krzyczeć. Odwrócić jego uwagę. — Gdyby to było naprawdę, to nawet nie wolno ci myśleć o czymś takim. Miał nóż i był gotów go użyć. — Nie o to chodzi — powiedziałam, patrząc na kamyk, który kopałam czubkiem nogi. — To o co? — Zobaczyłam nóż i zamarłam. Potrafiłam myśleć tylko o tej dziewczynie, która chciała mi pokroić twarz. Gdyby to w nocy było naprawdę, pozwoliłabym komuś zginąć, gdyż nie potrafiłam nic zrobić. — Ale nie było. — Popatrzyłam na niego. — No dobrze, ale tak czy siak, nie powinnaś. A co do tego zaułka, ciągle nie miałaś jeszcze czasu, żeby to wszystko... — szukał odpowiedniego słowa — przetrawić. Rozmawiałaś o tym z Simonem? — Pokręciłam głową. — Ale opowiedziałaś mu w ogóle, co się stało? — Znowu zaprzeczyłam. — Powinnaś. Powinnaś z kimś o tym porozmawiać. Na pewno nie z Tori. Liz raczej potrafi słuchać, ale nie ma jej... pod ręką. — Umilkł na chwilę. — Mogłaś porozmawiać ze mną, ale pewnie uznałaś, że się do tego nie nadaję. Ale gdybyś... — Zawiesił głos, a po chwili dodał: — Najlepiej z Simonem. Na pewno chciałby wiedzieć, co się tam stało, i chciałby, żebyś to jemu powiedziała. Kiwnęłam głową, ale wcale nie byłam przekonana. Simon ostatnio dość już czasu poświęcił na poprawianie humoru Chloe. Musiałam zacząć sama zmagać się z takimi rzeczami. Było jednak coś, w czym potrzebna była mi pomoc. — Wiesz, tak sobie pomyślałam — zaczęłam — po tym, co się stało, powinnam nauczyć się jakichś podstawowych zasad samoobrony. — Dobry pomysł. — A ty mógłbyś... — Powiem Simonowi, żeby to zrobił. — O, a ja myślałam... Przypuszczałam, że to bardziej 159

twoja działka. — Tata uczył nas obu. Simon jest dobry, chociaż... — Znowu urwał. — To znaczy, jak chcesz, nie ma sprawy. Ale z Simona jest lepszy nauczyciel. Ma do tego cierpliwość. — Spoko. Więc porozmawiam z Simonem. Kiwnął głową i znowu zapadło milczenie. Na dworzec dotarliśmy dwadzieścia minut przed odjazdem autobusu. Derek umieścił mnie za sobą tak, żeby kasjerka mogła ocenić, że jestem w wieku szkolnym, ale nie widziała zbyt wyraźnie twarzy, na wypadek gdyby już rozesłano moje zdjęcie. Kiedy jednak zaczęły się kłopoty, przysunęłam się do kasy. —O co chodzi? — szepnęłam. —Nie chce dać nam zniżki uczniowskiej. —Bo tu nie chodzi o wiek — wyniosłym głosem objaśniła kasjerka. — Nie macie legitymacji szkolnych, nie ma ulgi. —Ale w Buffalo sprzedali nam bilety bez żadnych legitymacji — powiedziałam i na dowód położyłam na blacie swój bilet. —Buffalo! — prychnęła. — Tutaj, w stolicy stanu, trzymamy się przepisów. Bez legitymacji nie ma zniżki. —Trudno, zatem dwa normalne. —Nie mamy tyle — mruknął Derek. — Jak to? —Są po trzydzieści osiem. Brakuje nam sześciu dolców. Nachyliłam się do okienka. — Proszę pani, to naprawdę bardzo ważne. Niech pani spojrzy, mieliśmy bilety wykupione do Nowego Jorku, ale kolega źle się poczuł i musieliśmy wysiąść, a teraz. .. — Nic mnie to nie obchodzi. — Gdyby sprzedała nam pani jeden normalny i jeden ulgowy, bo wtedy nam starczy... — Następny, proszę! — krzyknęła i kiwnęła na mężczyznę, który stał za nami w kolejce.

Z dworca odchodziły także autobusy Greyhound, ale nad kasą była wyraźna informacja, że bilety ulgowe tylko za okazaniem legitymacji, i właśnie dlatego zrezygnowaliśmy z nich w Buffalo. Jednak spróbowałam. Kasjerka była o wiele milsza, ale wyjaśniła, że system nie pozwoli jej sprzedać biletów ulgowych, jeśli nie wprowadzi numerów legitymacji szkolnych. Pech. — Coś zaraz wymyślimy — zapewniłam, kiedy odchodziliśmy od kasy Greyhound. — Jedź ty. Dam ci namiary na Andrew, a on mnie stąd zabierze. — A jak go nie będzie? Mógł się przenieść czy gdzieś wyjechać. Wtedy będę musiała znaleźć Simona, a potem wydamy kupę kasy, żeby tutaj wrócić po ciebie. — Pokiwał głową, najwyraźniej zgadzając się ze mną. — Mieszkaliście tutaj jakiś czas. — Uniosłam rękę, uprzedzając sprzeciwy. — Tak, wiem, że to nie jest twoje ulubione miejsce, ale nie znajdzie się tu nikt, kto by nam pożyczył dziesięć dolarów? — Jakiś przyjaciel? — Jasne, tak byłoby najlepiej. Uśmiechnął się krzywo. — Zdaje się, że masz jakieś wątpliwości, i słusznie. Chyba widać po mnie, że nie bardzo rozglądam się za przyjaźniami. Jaki w tym sens, szczególnie że zawsze szybko się przenosimy. Miałem tatę i Simona. Starczy. — Jego stado. — Ale myślę, że kogoś da się znaleźć — ciągnął. — Musi tu być ktoś, kto jest winien Simonowi kasę. On zawsze taki był, pożyczał na lewo i prawo, a potem nie upominał się o zwrot. — Z drugiej strony, skoro znikaliście stąd w złej atmosferze, nie wiadomo czy warto pokazywać się znowu. Ostatnie, na czym może nam zależeć, to jak ktoś zadzwoni na policję. Podeszłam do stojaka i wzięłam broszurkę z rozkładem jazdy i cenami, a potem podeszłam do mapy stanu Nowy Jork i zaczęłam ją studiować. Czułam, że Derek stanął za mną. — Tutaj — wskazał na mapę. — Stąd starczy nam już na bilet. — Tylko jak się tam dostaniemy? Tak wyglądał nasz problem.

161

Rozdział trzydziesty pierwszy

Najlepiej było spróbować autostopu, ale nie byliśmy na tyle naiwni, żeby czekać przy szosie z podniesionym palcem. Trzeba było spróbować wślizgnąć się do samochodu, a najdogodniejszy do tego wydawał się postój ciężarówek. Zdrzemnęłam się trochę w miejskim autobusie, potem trzeba było odbyć długi spacer. W połowie drogi Derek burknął: — Przepraszam. — Za co? — Za to. Pomogłaś mi w nocy, jak się ze mną to działo, a teraz w nagrodę ślęczysz w Albany. — Ekstraprzygoda. Już nie pamiętam, kiedy ostatni raz jechałam miejskim autobusem. A poza tym fajny spacer. Strasznie mi tego było trzeba, po Lyle House i tym laboratorium. Naprawdę. Szliśmy jakąś chwilę w milczeniu. — Wiem, że jesteś zmęczona — odezwał się. — I głodna. I wnerwiona. Zmęczona, zgoda. Głodna? Też. Ale wnerwiona? Spojrzałam na niego. — Serio? Nie. — Ale strasznie mało mówisz. Roześmiałam się. — Normalnie, ja naprawdę nie jestem gadułą. A na dodatek ostatnio to nie był laki bardzo normalny czas. — Że nie jesteś gadułą, to wiem. Ale myślałem... — Wzruszył ramionami. — Że jesteś wściekła. Wtedy, z tym zaułkiem... Miałaś rację. Byłem zły na siebie, ale potrzebowałem trochę czasu, żeby ochłonąć i... — Kiwnęłam głową, ciekawa, czy będzie mówić dalej. — Z tym chłopakiem, którego przetrąciłem... Nie sądziłem, że może jeszcze dojść do czegoś takiego. Tyle razy sobie to przypominałem, analizowałem, co poszło nie tak i jak się zachowam w podobnej sytuacji, myślałem o tych wszystkich sposobach panowania nad sobą, których nauczyła mnie doktor Gili. — Gili?

— Tak, wiem. Zajmowała się mną, zanim jeszcze dowiedzieliśmy się o Grupie Edisona. Ale naprawdę próbowała mi pomóc, to dobry psycholog. To było w ich interesie, żebym nauczył się kontrolować siebie. Więc byłem pewien, że jak znowu dojdzie do czegoś podobnego, nie ma mowy, żebym zachował się tak samo. I co? Prawie ten sam scenariusz, chwila i zrobiłbym z nią to, co z nim. — Powstrzymałeś się, żeby nie cisnąć nią o ścianę. — Nie, to ty mnie powstrzymałaś. Gdybyś nie krzyknęła, rzuciłbym. Po tych wszystkich próbach, po tych wszystkich treningach, jak już doszło do tego, to była jedyna myśl. Mózg mi się zawiesił. — Ale łatwo dał się odwiesić. — Mruknął coś niewyraźnie. — Moim zdaniem to postęp, nie? — Może. Ale nie wydawał się bardzo przekonany. Mieliśmy pomysł, żeby pod nieuwagę kierowcy wskoczyć na skrzynię ciężarówki. Usiedliśmy w restauracji, piliśmy mineralną, a Derek podsłuchiwał kierowców, żeby się zorientować, który jedzie w naszym kierunku. Pierwszy samochód stał na samym przodzie, więc nie było mowy, żeby dostać się do niego niepostrzeżenie. Z kolei drugi tył miał zamknięty na kłódkę, za dużą nawet jak na Dereka. Trzeci wydawał się idealny. Też miał z tyłu nie skrzynię, ale pudło, tyle że bez kłódki. Wyszliśmy za kierowcą, kiedy wsiadł do kabiny, do-skoczyliśmy, Derek spróbował klamki i... wszystko poszło gładko. Musiał zajmować się remontami. W środku pachniało drewnianą klepką i smarem, pełno narzędzi, lin, rulony brezentu i papy, trzy drabiny. Kiedy znaleźliśmy się już na autostradzie i hałas ruchu nas zagłuszał, Derek rozwinął na podłodze kawałek rolki brezentu. — Musisz się przespać — powiedział. — Trochę śmierdzi, ale... — I tak lepiej niż na kartonach. Dzięki. Dał mi połowę batonika. — Nie, zachowaj dla siebie. — Łatwiej zaśniesz, jak nie będzie ci burczało w brzuchu. I nie mów, że nie burczy, bo słyszę. — Wzięłam batonik. — I jeszcze to. — Zdjął bluzę. — Wiem, że nie pachnie najpiękniej, ale jest przynajmniej ciepła. 163

— Ale przecież ty... — Nie. Ciągle jeszcze mam trochę gorączki po wczorajszym. Przyjęłam także bluzę. — Naprawdę, Derek, wyluzuj. Nie jestem na ciebie zła. — Wiem. Ułożyłam się na brezencie, przykryłam kurtką Dereka jak kocem i zjadłam resztkę batonika. Kiedy skończyłam, znowu się odezwał: — Nie zaśniesz z otwartymi oczyma. — Ale chcę być przytomna, gdyby się coś zdarzyło. — Ja będę. Śpij. Zamknęłam oczy. Zbudziłam się, gdy samochód zwolnił. Derek uchylał drzwi, żeby się rozejrzeć. — Tu wysiadamy? — Chyba już niedługo, ale to jeszcze nie miasto. Znowu parking. — Przystanek na toaletę, po kawie, którą w siebie wlał. — Chyba. — Bardziej uchylił drzwi, żeby lepiej widzieć. — Wolałbym miasto... — Ale nie wiadomo, gdzie się zatrzyma, na przykład w jakiejś fabryce. Trzeba wysiadać, kiedy będziemy mogli. Derek kiwnął głową i zamknął drzwi. Samochód się zatrzymał. — Schowaj się pod brezent — szepnął Derek. — Na wypadek gdyby zajrzał. I rzeczywiście minutę później skrzypnęły otwierane drzwi. Wstrzymałam oddech. Pudło nie było przesadnie wielkie i gdyby wsiadł, pewnie by na nas nadepnął. Ale na szczęście stał na szosie i sądząc bo brzęku, szperał w skrzynce z narzędziami. Nagle cisza. Zamarłam. — Cholera, zapomniałem tych nowych kombinerek — kierowca mruknął do siebie. — Ekstra! Drzwi zamknęły się z trzaskiem. Zaczęłam wyłazić spod brezentu, ale powstrzymał mnie szept Dereka. — Poczekaj, jeszcze nie odszedł. — Dopiero po minucie mruknął: — Można. Odepchnęłam brezent na stos, skąd wziął go Derek, który w tym czasie uchylił drzwi i zerknął przez szczelinę.

— Drzewa po lewej — oznajmił. — Skoczymy w nie, zrobimy łuk, w restauracji weźmiemy coś do picia na drogę. — I skorzystamy z toalety. — Jasne. Trzymaj się mnie. Wyskoczył i pognał w kierunku lasku. Biec za De-rekiem było o wiele gorzej niż za Tori; przy jego długich nogach wystarczyło, by szybko szedł, żebym nie mogła nadążyć. Kiedy zatrzymał się i obrócił, oczekiwałam, że warknie, abym się pospieszyła, a tymczasem jego usta ułożyły się w bezgłośne przekleństwo. Usłyszałam za sobą odgłos biegu. Chciałam puścić się sprintem, ale wcześniej jakaś ręka chwyciła mnie za ramię. Derek poderwał się; widząc wyraz jego twarzy, gwałtownie machnęłam ręką. Posłuchał i znieruchomiał, ale nie spuszczał oczu z mojego prześladowcy. — Coś mi się właśnie wydawało, że mam pasażerów na gapę — rozległ się za mną głos mężczyzny, który odwrócił mnie do siebie. Był to kierowca, mężczyzna w średnim wieku, z siwawym kucykiem, zarośniętą twarzą. — N-nic nie wzięliśmy — zapewniłam. — Bardzo przepraszam, ale musieliśmy jechać. — Chryste — powiedział i trochę się odsunął, żeby lepiej mnie widzieć. — Ile ty masz lat? — P-piętnaście. — Pewnie na dodatek nieskończone. — Pokręcił głową. — Idę o zakład, że prysnęliście z domu. — Głos mu trochę złagodniał. — To nie jest dobry pomysł, dzieciaki. Mówię wam to z własnego doświadczenia. Derek podsunął się z boku, tak wpatrzony w faceta, że chyba nie słyszał ostatnich słów. Ostrożnie sięgnęłam do kieszeni i namacałam nóż sprężynowy; nie żeby go wyciągać, ale chciałam tylko sobie przypomnieć, że nie jestem zupełnie bezbronna. Zerknęłam na Dereka, a on leciutko kiwnął głową na znak, że panuje nad sobą. A tamten ciągnął: — Cokolwiek dzieje się w domu, mówię wam, wcale nie jest aż tak złe, jak się wydaje. Spojrzałam mu w oczy. — A jeśli jest? Chwila ciszy, potem wolno skinął głową. 165

— OK, może i tak. Zdarza się wcale nierzadko, ale są na to inne sposoby. Zawsze można gdzieś pójść, poprosić o pomoc. — Z nami jest wszystko w porządku — zadudnił głos Dereka. — Tylko ci się tak zdaje, synu. Ile masz lat, siedemnaście? I już uciekasz z domu? Wozisz się na gapę? — Jest w porządku. — Głos Dereka był jeszcze niższy, odkaszlnął więc i dorzucił: — Dziękujemy, że tak się pan o nas troszczy. — Naprawdę, synu? Tak? — Pokręcił głową. — Teraz pójdziemy razem i postawię wam coś ciepłego do jedzenia. A potem wykonam parę telefonów. Znajdę wam jakieś miejsce, żebyście mieli gdzie się zatrzymać. — My nie możemy... Nie dał mi dokończyć. — Nikt was nie odeśle do domu. Teraz chodźcie. Wzmocnił uścisk na moim barku. Derek zrobił krok do przodu. — Bardzo mi przykro, proszę pana, ale nie możemy. — A ja ci mówię, że możecie. Derek dał znak, żebym przeszła do niego. Zrobiłam krok, ale kierowca tylko chwycił mnie jeszcze mocniej. — Niech pan ją puści! I znowu glos Dereka się obniżył. — Nie, synu. Nie skrzywdzę twojej koleżanki, ale wezmę ją do restauracji i zadzwonię po kogoś, kto będzie mógł jej pomóc. Mam nadzieję, że pójdziesz z nami, ale wybór należy do ciebie. — Odejdź — szepnęłam tak cicho, że tylko Derek mógł to usłyszeć. — Potem do ciebie dołączę. Jestem pewna, że usłyszał, ale udawał, że nie. — Jeszcze raz proszę, niech ją pan puści. — Coś mi to pachnie jak groźba, synu. Kawał z ciebie chłopa, ale nie radzę ci podskakiwać facetowi, który siedzi w budowlance od dwudziestu lat, a bił się więcej razy, niż jest w stanie zliczyć. Derek był szybki jak błyskawica. Otoczył ramieniem gardło faceta, zanim tamten zdążył poderwać dłonie. Mężczyzna był bezradny, zwłaszcza że Derek pociągnął go do tyłu. Kiedy odskoczyłam, ręka wysunęła mi się z kieszeni, a za nią poleciał na ziemię nóż. Kierowca patrzył zdumiony, jak szybko schylam się i chowam go do kieszeni.

— My także nie chcemy pana skrzywdzić — powiedział Derek. — Sam pan widzi... — zacisnął ramię, tak że tamtemu oczy wyszły na wierzch — .. .że gdybym chciał, Puściłam się pędem.

Rozdział trzydziesty drugi

Dwadzieścia minut później byliśmy o milę od postoju; przez pole zmierzaliśmy w kierunku drogi biegnącej równolegle do autostrady. — Nie wiem, czy dobrze zrobiliśmy — mruknął Derek. Wzruszyłam ramionami. — Nie związałem go zbyt mocno, powinien się uwolnić w godzinę, może mniej, a telefon komórkowy zostawiłem mu na wszelki wypadek w zasięgu ręki. Kiwnęłam głową, przeszliśmy kolejne kilkadziesiąt stóp. — A ty co chciałaś zrobić? — spytał wreszcie. — Dobrze wiesz, ale wolałeś udać, że nie słyszysz. Doszliśmy do drogi, zanim odpowiedział. — No dobrze, słyszałem. Ale jakoś mi to nie wyglądało, że da ci szansę ucieczki, a wiedziałem, że mogę go bezpiecznie, i dla mnie, i dla niego, obezwładnić, zanim będzie gorzej... A jak to zrobię, będę mógł się zastanowić, co dalej. Tata nas uczył, żeby zawsze tak postępować. Chwilę się zastanawiałam, a potem kiwnęłam głową. — OK, masz rację. — Wydawał się zaskoczony. — Nie mam doświadczenia z takimi decyzjami. W przypadku tamtej dziewczyny w zaułku czy Grupy Edisona odpowiedź jest prosta. Kiedy ktoś usiłuje nas skrzywdzić, mamy prawo się bronić. Ale tutaj... — Facet chciał pomóc nawiałym z domu; nie zasłużył sobie na to, żeby go wiązać i kneblować. — Przytaknęłam. — Chloe, nawet ktoś taki jest dla nas zagrożeniem, jakiekolwiek ma zamiary. Musimy uciekać albo jego „pomoc" wyda nas w ręce Grupy Edisona. 167

— Wiem. Zeskoczyliśmy z szosy, żeby przepuścić nadjeżdżający samochód. Z napięciem czekaliśmy, czy nie zabłysną światła hamowania, ale nawet nie zwolnił. Nie miało znaczenia, czy będzie to psychol, chcący porwać parę nastolatków, czy dobrotliwa babcia, chcąca ich podrzucić, gdyż w każdym przypadku musieliśmy uciekać. A jeśli ucieczka była niemożliwa — walczyć. Samochód był coraz mniejszy. — Nie możemy nikomu ufać — mruknęłam. — Nawet porządnym ludziom. — Właśnie. Okropna sytuacja. Nie? Nie mogłam się nie zgodzić. Wybieraliśmy boczne drogi, generalnie równoległe do autostrady. Sądząc po tym, ile czasu byliśmy w ciężarówce, Derek przypuszczał, że jesteśmy niedaleko miasta, gdzie stawał autobus dalekobieżny, ale tak naprawdę, nie byliśmy tego pewni. Tak czy siak, musieliśmy iść, nie mogliśmy ryzykować autostopu. Jednym z problemów naszej terenowej wędrówki były psy. Te na uwięzi dostawały szału, wyczuwszy Dereka, na szczęście jednak nikt się tym specjalnie nie przejmował. Pewnie wędrowcy nieczęsto się tu zdarzali, więc psy reagowały tak na każdego i właściciele nie zwracali na to uwagi. Tyle że, ponieważ byliśmy poza miastem, wiele psów nie ,egało wolno. Dobrych kilka razy zostaliśmy zaatakowani, aż wreszcie reakcja stała się niemal automatyczna. Na każdy dźwięk zbliżającego się szczekania, stawaliśmy, ja chowałam się za Dereka, a wystarczyło, by pies dokładnie go sobie obejrzał i z podkulonym ogonem zmykał, gdzie pieprz rośnie. — Zawsze się tak wycofują? — spytałam, przyglądając się, jak ucieka od nas żółty labrador. — Zależy od psa. Te duże, wiejskie, tak. Znacznie gorsze są miejskie. Tata mówił, że to z powodu przekarmienia, które rozregulowuje ich instynkty W zeszłym roku rzucił się na mnie chihuahua. — Pokazał bladą bliznę na ręku. — Wyrwał mi niezły kawał. Nie mogłam się nie zaśmiać. — Chihuahua? — Bardziej zajadły od pitbulla. Kopaliśmy sobie z Simonem piłkę w parku. I nagle, nie wiadomo skąd, wypada to maleństwo, wczepia mi się zębami w dłoń i nie chce puścić. Usiłuję go strząsnąć, a właściciel krzyczy jeszcze, żebym tylko nie skrzywdził jego kochanego Tito. W końcu udało mi się od niego uwolnić, krwawię jak jasna cholera, a facet nawet nie przeprosił.

— Myślisz, że zaczął coś podejrzewać, kiedy piesek dostał szału? — Nie, powiedział, że to piłka go tak zdenerwowała i powinniśmy bardziej uważać. Jak dzieje się coś dziwnego, ludzie zawsze wytłumaczą to sobie po swojemu. Opowiedziałam mu o tamtej dziewczynie, która uważała, że Tori użyła paralizatora. — Tak, musimy być ostrożni, ale przecież nic nie poradzimy na to, że wszyscy będą wiedzieli lepiej. Przepuściliśmy pickupa. Kierowca pomachał nam, odpowiedziałam mu tym samym, patrząc zarazem, czy aby nie zwalnia. — Więc wszystkie dzikie zwierzęta tak reagują na ciebie? Mówiłeś, ze szczury trzymają się z daleka. — Większość. Widzą człowieka, ale czują coś innego i to im nie pasuje. Najgorsze są psy. — Zmarszczył brwi. — Nie, najgorsze są koty. Tych to już naprawdę nie znoszę. Roześmiałam się. Cienie się wydłużyły i Derek powiedział, żebyśmy przeszli na słoneczną stronę. — Kiedyś mieliśmy iść do zoo — ciągnął. — Piąta klasa, lekcja przyrody. Tata powiedział, że nie mogę, bo mam w sobie zadatki na wilkołaka, i napisał usprawiedliwienie. A ja byłem wściekły, naprawdę wściekły. Uważałem, że zwierzęta się mnie nie boją, tylko robią się nerwowe. Pomyślałem, że ojciec nie ma racji. —Ico? —Wyrwałem kartkę i podrobiłem jego zgodę. — Ico? — Było mniej więcej tak, jak przewidywał tata. Drapieżniki się denerwowały, a padlinożercy świrowali. Ale kolegom się to bardzo podobało. Zwłaszcza że słoń rzucił się do ataku. — Serio? — Tak. Fatalnie się z tym czułem, ale nie to mnie najbardziej interesowało. — A co? Poczekaj, sama zgadnę. Wilki, tak? — Kiwnął głową. — Chciałeś zobaczyć, czy rozpoznają cię jako swojego? — Tylko bez takich... — Na chwilę umilkł, a potem ciągnął: — No dobra, właśnie tak. Miałem takie dziwne... 169

— Przeczucie? Wiedziałam, że szukał jakiegoś innego słowa. — Nie wiem, jak to nazwać. Myślałem, że mnie wyczują i... — Wzruszył ramionami. — Nie mam pojęcia, że w każdym razie coś się stanie. Dziwnego, niezwykłego... Fajnego. — I co? — Jeśli nazwiesz fajnym to, że jeden tak rzucał się na siatkę, że rozkrwawił sobie pysk. -Och! — To było... — Zapatrzył się w perspektywę drogi. — Okropne. Uciekłem najszybciej, jak mogłem. Ale na tym się nie skończyło. Następnego dnia kolega powiedział, że uśpili tego wilka. — Popatrzyłam na niego ze współczuciem. — Jak wróciłem do domu, rzuciłem się na gazetę, ale nie było działu miejskiego. Usunął go tata. Domyślił się, co się stało, ale nie zamierzał nic mówić. Widział, W jakim stanie byłem wieczorem, i uznał, że to już dostateczna kara. Poszedłem więc do kiosku i kupiłem gazetę. To była prawda. — Kiwnęłam głową, niepewna, co powiedzieć. — Wilki zazwyczaj tak nie reagują. Te wszystkie historie o wielkich, złych wilkach to pierdoły. Tak, są drapieżne, także niebezpieczne, ale jeśli tylko mogą tego uniknąć, nie chcą zadawać się z ludźmi. Atakują ich tylko wtedy, kiedy są bardzo głodne albo bronią swojego terytorium. Tam ja byłem samotnym wilkiem, który wszedł na obszar stada. Tamten był samcem alfa, jego obowiązkiem było bronić reszty. I za to go zabili. — Ale przecież ty tego nie chciałeś! — A co to ma za znaczenie? Tata opowiadał mi dużo o wilkach. Wiedziałem, jak się zachowują. Widziałem innych chłopców, jeszcze z czasów, kiedy... — Pamiętasz to? Simon nie był pewien. — Tak. Pamiętam. — Potarł kark, a potem spojrzał na mnie. — Zmęczona? — Trochę. — Już chyba niedaleko. A... — Namyślał się, co powiedzieć; miałam nadzieję, że to dalej będzie coś osobistego, może o innych wilkołakach, ale nie. — Ta twoja szkoła. Macie tam klasę teatralną, tak? — Tak. Wszystkie normalne przedmioty, matematyka, angielski, geografia, ale także... I tak aż do końca marszu mówiliśmy o bezpiecznych tematach.

Rozdział trzydziesty trzeci

Doszliśmy do miasteczka i znaleźliśmy przystanek autobusowy. Bilety kupowało się w kwiaciarni. Znowu spróbowaliśmy z uczniowskimi i jak w Buffalo nikt nie robił kłopotów. Ekstra. Mieliśmy trochę wolnej kasy i dwie godziny do odjazdu. Co zrobić z czasem i pieniędzmi? Burczące żołądki podszeptywały odpowiedź. Robiło się ciemno, chociaż pora była jeszcze wczesna, więc nikt nie zwracał uwagi na parę spacerujących nastolatków. Rozglądaliśmy się za miejscem, gdzie dają gorące, dobre i tanie jedzenie. Nos Dereka poprowadził nas do chińskiego fast fooda. Widać było, że cieszył się popularnością, gdyż stała tam długa kolejka. Ja zajęłam stolik, a Derek ustawił się za innymi chętnymi. Kolejka ledwie się ruszała, a w knajpce był gorąco i duszno. Niedługo trwało, a powieki zaczęły mi opadać. — Zmęczona, kochanie? Otrząsnęłam się i zobaczyłam, że stoi przede mną starsza kobieta w żółtym płaszczu. Uśmiechała się do mnie, więc odpowiedziałam tym samym. — Można się dosiąść? Wskazałam wolne krzesło; spojrzałam na Dereka, który miał przed sobą jeszcze pięć osób. — Jak tylko przyjdzie twój kolega, zaraz sobie idę. Straszny tu tłok, prawda? Kiwnęłam głową i zaprosiłam ją ruchem ręki. Usiadła. — Mam prawnuczkę w twoim wieku — oznajmiła. — Bo chyba masz gdzieś koło czternastu lat, prawda? — Tak — odrzekłam w nadziei, że nie wydaję się zdenerwowana. Nie powinnam była wdawać się z nią w jakiekolwiek pogawędki, ale nie bardzo wiedziałam, co innego zrobić. Zerknęłam na Dereka, licząc na pomoc z jego strony, ale studiował wyświetlone nad głowami menu. — Dziewiąta klasa? 171

— Tak, dziewiąta. — A jaki przedmiot najbardziej lubisz. — Teatr. Głośno się zaśmiała. — No proszę, w moich czasach o niczym takim nie było mowy. Wystawiacie jakieś sztuki? Zaczęłam jej wyjaśniać i w trakcie powoli się odprężałam. Poza wiekiem i klasą nie spytała już o nic osobistego, nawet o moje imię. Starsza pani, która chciała sobie porozmawiać; przyjemna odmiana. Tak sobie gawędziłyśmy, aż Derek był już drugi w kolejce. Wtedy przy stoliku za mną gruchnął śmiech. Odwróciłam się, dwie pary, rok, może dwa starsze ode mnie. Dziewczyny chichotały szyderczo, jeden z chłopaków spurpurowiał na twarzy, dusząc śmiech, drugi wręcz pokładał się z rozbawienia. Cała czwórka patrzyła na mnie. Cała restauracja patrzyła na mnie. To jak we śnie, kiedy wszyscy rówieśnicy naśmiewają się z ciebie, uciekasz z jednej sali do drugiej, aż wreszcie się orientujesz, że jesteś bez majtek. Teraz miałam je na sobie, więc do głowy przychodziły mi tylko czarne włosy. Było aż tak źle? — O Boże — szepnęła. — C-c-co, co się stało? C-c-co ja takiego zrobiłam? Nachyliła się ku mnie z błyszczącymi oczyma. Łzy? Czemu niby miałaby pła... — Przepraszam — powiedziała. — Ja tylko... — Uśmiechnęła się smutno. — Chciałam tylko porozmawiać, bo wydawałaś się taką miłą dziewczynką. Derek szedł do stolika, gniewnie spoglądając na chłopaków. Kobieta zerwała się na równe nogi i znowu pochyliła nad stolikiem. — Bardzo miło było z tobą porozmawiać, kochanie. Wyciągnęła rękę, która... przeszła przez moją dłoń. Teraz i ja się poderwałam. — Przepraszam — powtórzyła. Miała taką smutną minę, że chciałam powiedzieć: „Nie, nie, to moja wina", ale zanim zdążyłam wykrztusić słowo, rozmyła się, i słyszałam tylko dokoła śmiechy i rzucane półgłosem albo całkiem głośno uwagi: „Schiz", „Świrówa", a ja stałam jak wrośnięta w podłogę, aż Derek wziął mnie za ramię, tak delikatnie, iż prawie nie poczułam.

— Chodźmy — powiedział. — Pewnie — rzucił ten chłopak, który się śmiał najgłośniej. — Na pewno już jej się kończy przepustka. Derek powoli uniósł głowę, a na jego twarzy pojawił się wyraz, który znałam aż za dobrze. Potrząsnęłam jego ręką, a on zamrugał powiekami i kiwnął głową. Odwróciliśmy się do wyjścia, a wtedy drugi z chłopaków przy sąsiednim stoliku zawołał szyderczo: — Wyciągasz sobie laski z psychiatryka? To naprawdę cię przyparło, nie ma co! Kiedy na zewnątrz przechodziliśmy pod oknem, przysięgłabym, że odprowadzały nas wszystkie oczy, w których było współczucie, żal, niechęć, odraza. Derek wsunął się między mnie i okno, żeby je zasłonić. — Nie musieli tego robić — powiedział ponuro. — Te gnojki, trudno, to idioci. Ale dorośli? A gdybyś naprawdę była psychicznie chora? Okrążyliśmy parking i zatrzymaliśmy się w jakiejś wnęce. — Nigdy więcej ich nie zobaczysz — mruknął. — A jeśli tak traktują ludzi, których uważają za chorych, to nie możesz się przejmować tym, co mówią. Banda frajerów. Nie odzywałam się i tylko lekko drżąc, zapatrzyłam się na parking. Stanął przede mną, abym miała ochronę od wiatru. — M-musimy się ruszyć — powiedziałam. — Przecież jesteś głodny. Przepraszam. — Za co? Że mówiłaś do siebie? I co z tego. Ludzie ciągle to robią. Nie powinni byli zwracać na ciebie uwagi. — A ty byś nie zwrócił? — Co ty. Nie moja broszka. Ja na pewno... — Nie śmiałbyś się ani nie patrzył. Wiem. Ale przecież byś zauważył. Dobrze, udawałbyś, że nic nie spostrzegłeś, ale ciągle byś o tym myślał, co z nią jest nie tak, czy nagle jej nie odbije i nie wyciągnie jakiejś spluwy albo... — Objęłam się rękami. — Trochę zamulam, ale przecież wiesz, o co mi chodzi. Siedzę w restauracji, zaczynam z kimś rozmawiać i nawet do głowy mi nie przyjdzie, że to może być duch. — Nauczysz się ich odróżniać. 173

— Ale jak? Wyglądają jak normalni ludzie. Mówią jak normalni ludzie. Jak długo nie przechodzą przez sprzęty, nie masz żadnej poszlaki. Mam przestać odzywać się do obcych? Ignorować każdego, kto się do mnie zbliży. To dopiero będzie wyglądało normalnie! — Mocno potrząsnęłam głową. — Znowu zamulam. Przepraszam. Przepraszam, że cię w to wplątałam. — I myślisz, że mnie to irytuje? — Oparł jedną dłoń o ścianę i nachylił się nade mną. — Dasz sobie z tym wszystkim radę. Tak jak inni nekromanci. Musisz tylko obmyślić swoje sposoby. — Zanim mnie przymkną? — Jeszcze trochę pouciekamy, a sama zaczniesz wchodzić do restauracji i gadać do siebie w nadziei, że cię zamknę gdzieś, gdzie jest łóżko i prysznic. Zmusiłam się do uśmiechu. — Teraz najbardziej chodziłoby mi o gorące jedzenie. — A co powiesz na gorącą czekoladę? — Na co? — Po drodze widziałem jedną z tych wyjechanych kawiarni, chyba Starbucks albo coś takiego. Wiesz, wielkie fotele, kominek... Nie było tłoku. To nie jest miasto, gdzie się chętnie chodzi na kawę za pięć dolarów. Wyobraziłam sobie, jak kulę się w fotelu przed kominkiem i popijam z filiżanki dymiącą czekoladę. Na samą tę myśl uśmiechnęłam się. — No to stoi. Kupimy sobie jakieś ciastka, wysokokaloryczne jedzenie. Chyba w tę stronę... Ruszyliśmy. Kawiarnia była na tej samej ulicy co przystanek autobusowy. Chcieliśmy tam dotrzeć tak szybko, jak możliwe, bo było naprawdę zimno. Przecięliśmy kilka parkingów, za którymi ukazał się następny potencjalny skrót: plac zabaw. Chciałam przejść na drugą stronę ulicy, ale Derek mnie powstrzymał. — To nie są miejsca, na które warto wchodzić po zmroku. Miał oczywiście rację. Miejsce wyglądało zupełnie niewinnie — mały par-czek, kilka huśtawek, zjeżdżalnia, pośrodku plastikowa konstrukcja, na której można było baraszkować, ale między nimi i drzewami dużo ciemnych miejsc. Po zmroku, kiedy małe dzieci były już w domach, znakomita przystań dla większych i bardziej groźnych dzieciaków.

Derek wystawił nos na wiatr, chwilę węszył, aż wreszcie powiedział: — Pusto. Idziemy. Przebiegliśmy przez ulicę. Na wolnej przestrzeni wiatr był zimniej szy, bardziej dotkliwy. Huśtawki kołysały się z piskiem. Nagły podmuch tak szarpnął jedną, że uderzyła mnie w bark. Zaskoczona aż się zatoczyłam, wciągając przy okazji do ust garść poderwanego z ziemi piachu. Rozkasłałam się, a Derek poderwał głowę. Wyplułam piach i spojrzałam na niego. Stał nieruchomo, z uniesioną do góry twarzą. — Co czujesz? — spytałam. — Nie jestem pewien. Myślałem, że... — Wiatr się zmienił i nozdrza gwałtownie mu się poruszyły, a oczy wyolbrzymiały. — Biegnij! Pchnął mnie i poderwałam się do sprintu. W ostatnich dniach tyle razy już przećwiczyłam akcję pod tytułem „ucieczka przed niebezpieczeństwem", że mózg automatycznie wrzucał nogom najwyższe obroty i zapominałam o bolącej stopie. Za sobą słyszałam ciężkie kroki Dereka. — Chloe! — krzyknął, gdy na mojej drodze pokazała się jakaś postać. Chwycił mnie za barki tak, że stopy znalazły się w powietrzu, zanim jeszcze przestałam biec. Wskoczył za plastikową budowlę. Jakiś mężczyzna szedł w naszym kierunku, z przeciwnego nadchodził drugi. Odcięte dwie drogi odwrotu. Derek spojrzał w górę, ale konstrukcja była wysoka, górna krawędź dobrych dziesięć stóp nad nami. O kilka jardów od nas stał słup do wspinania się, ale w tej chwili nie było z niego żadnego pożytku. Obaj mężczyźni wyglądali na dwudziestokilkulat-ków. Jeden był wysoki i szczupły, z jasnymi włosami spływającymi na kołnierz. Miał na sobie tartanową bluzę, na nogach solidne buty, nie golił się chyba od kilku dni. Drugi był niższy, tęższy, smagły, z ciemnymi włosami. Ubrany był w skórzaną kurtkę i adidasy. Nie wyglądali na takich, którzy kręcą się po placach zabaw, żeby odebrać dzieciakom kieszonkowe. Pasowali bardziej do wyścigu ciężarówek, na którym wypytują laski o imię i telefon. Nie byli też pijani. Szli prosto, oczy lśniły im w ciemności. Skuliłam się, czując, jak Derek nachyla się nade mną i szepcze: 175

— Wilkołaki.

Rozdział trzydziesty czwarty

Oba wilkołaki zatrzymały się o kilka jardów od nas. — Tylko przechodzimy — powiedział spokojnym głosem Derek. — Jeśli to jest wasze terytorium... Blondyn wpadł mu w słowo. — Jeśli? Słyszałeś, Ramon? On nie wie, czy to nasze terytorium! — Wiem, że jesteście wilkołakami, zatem... — Wilkołakami? — wycedził Ramon. — Tak powiedziałeś? Blondyn położył palec na ustach, wydobył z siebie teatralne „Sza!" i ruchem głowy wskazał mnie. — Ona wie — powiedział Derek. Tamten cmoknął. — To przeciw regułom, koleś. Nigdy nie mówisz panienkom, kim jesteś, nawet jak są bystre. Tatuś cię tego nie nauczył? A tak przy okazji, kto jest twoim tatą? Derek nie odpowiedział, natomiast odezwał się Ramon. — To Cain. — Tak myślisz? — blondyn pochylił głowę w bok. — Może i tak. — Wystarczy, że spotkasz jednego, Liam, a nigdy się już nie pomylisz. To... — wskazał palcem Dereka — ...Cain. Trzy cechy charakterystyczne. Każdy Cain jest wielki jak dom, brzydki jak ropucha i głupi jak but. — On wcale... — zaczęłam, ale Derek mnie uciszył. Liam zrobił krok do przodu. — Mówiłaś coś, malutka? — Przechodziliśmy tędy — powtórzył Derek. — Przepraszamy, jeśli to wasz teren... 177

— Słyszałeś to, Ramon? On przeprasza. — Liam znowu się przysunął. — Nie wiesz, czyj to teren, tak?

— Nie wiem, gdybym wiedział... — To teren Stada. Derek pokręcił głową. — Nie, Stado jest w Syracuse... — Myślisz, że tylko w jednym mieście? — szyderczo spytał Ramon. — Do Stada należy cały stan Nowy Jork. — A wiesz, co Stado robi z takimi, którzy wkraczają na jego teren, prawda, koleś? — wolno wycedził Liam. — Tatuś musiał ci pokazywać zdjęcia. — Derek milczał, a Liam naciskał. — Widziałeś zdjęcia? Z ostatnim facetem, który wszedł na terytorium Stada? — Derek dalej się nie odzywał. — Tatuś nie bardzo cię lubił, co? Bo jakby lubił, pokazałby ci fotografie, żebyś nie robił błędu, który teraz zrobiłeś. Ostatnim razem, kiedy frajer wlazł tam, gdzie nie powinien, Stado pokroiło go piłą łańcuchową, wszystko ładnie sfotografowało i zdjęcia rozesłało do reszty w charakterze ostrzeżenia. Zrobiło mi się niedobrze. Musiałam mocno zacisnąć powieki, żeby obraz zniknął. Chcieli nas tylko nastraszyć, co im się udało... przynajmniej jeśli o mnie chodzi. Serce tak mi łomotało, że byłam przekonana, iż muszą to słyszeć wszyscy. Kciuk Dereka delikatnie przesuwał się po moim barku w uspokajającym geście. — Nie, nie widziałem ich — powiedział. — Ale dziękuję za ostrzeżenie i w przy... — Kto więc jest twoim ojcem? — zaczepnie rzucił Ramon. — Zachary Cain? Jesteś ciemniejszy, ale podobny do niego, także wiek by się zgadzał. To by zresztą tłumaczyło, dlaczego źle cię wychował. — Mniejsza z tym, i tak już nie żyje — odezwał się ^ Liam. — Ale jeśli to był Zack, dobrze powinieneś wiedzieć, że trzeba trzymać się z daleka od Stada. — Naprawdę? Głos Dereka był zupełnie spokojny, beznamiętny. — Nie wiesz, jak tatuś umarł? Dureń przyłączył się do buntu przeciw Stadu i dał się złapać. W Syracuse zamęczyli go na śmierć. — Liam spojrzał na Ramona. — Myślisz, że znowu użyli piły? — Jeśli tak jest ze Stadem — odezwał się Derek — co wy robicie na jego terenie? — Może też do niego należymy. — Wtedy nie mówilibyście „oni". Liam wybuchnął śmiechem. — Popatrz, popatrz. Kumaty Cain. Pewnie ma to po mamusi.

— Chcesz wiedzieć, co tu robimy? — spytał Ramon. — Chcemy prosić o łaskę. Poznaliśmy w zeszłym roku takiego szczeniaka. Szybko się zorientowaliśmy, dlaczego prysnął z domu. — Lu-do-żer-ca — przesylabizował Liam. — L-ludożerca? — wyrwało mi się nieumyślnie. — Obrzydliwy zwyczaj — pokręcił głową Liam. — Polować na ludzi, zabijać ich? To zawsze fajna zabawa. Ale jeść? To nie w moim stylu. No, jeśli nie liczyć tego jednego razu w Meksyku... Derek wpadł mu słowo. — Jeśli wam wolno przebywać na terenie Stada, do mnie też nie będą mieć pretensji. Nie robię kłopotów, spokojnie sobie idę... — Daj mi skończyć — powiedział Ramon. — No więc ten Australijczyk specjalnie się nie krył ze swym nałogiem i Stado szybko wszystko wyniuchało. I co się dzieje? Nagle dowiadujemy się, że cała nasza trójka jest na ich liście do odstrzału. — Ten Australijczyk już leży w grobie — ciągnął Liam — ale na nas to zostało. Tak naprawdę Stadu jest obojętne, czy jesteśmy ludożercami, czy nie. Już wcześniej mieliśmy kilka zgrzytów, raz nawet dopadli Ramona, ale szczęśliwie udało mu się uciec. Powiedzmy, w dużej części. Ramon uniósł koszulę, odsłaniając nabrzmiałe blizny, jakie widywałam dotąd tylko w filmach SE — Więc teraz jedziecie do Syracuse, żeby się z nimi dogadać — odezwałam się. — Zgadza się. Taki mieliśmy plan, ale to zawsze rosyjska ruletka. Padniemy, prosząc ich o łaskę, ale czy się jeszcze podniesiemy, to już nie wiadomo. I wtedy przydarzył się nam fart. Liam zerknął na Ramona, a ten pokiwał głową. Przez chwilę wszyscy milczeli. Uśmieszek igrał na ustach Lia-ma, który delektował się tą chwilą. — Fart? — wydusiłam wreszcie, gdyż wiedziałam, że Derek tego nie zrobi. — Musiałem się odlać, jakieś dwie mile na północ stąd. Zjechaliśmy z autostrady, wysiadam z bryki i co czuję? — Mnie — odrzekł Derek. — Nasze modlitwy spełnione. Cain? — Liam pokręcił głową. — Czym żeśmy sobie na to zasłużyli? Stado nie znosi Cainów. Zgraja neandertalczyków zbyt durnych,

179

żeby się nie pakować w kłopoty. — Poczułam, że Derek przestępuje z nogi na nogę. — Chcesz pryskać, koleś? Oj, nieładnie. Jakby ci się udało, wtedy musielibyśmy zabrać się za twoją laskę, żebyś zechciał wrócić i nas posłuchać. Derek stał teraz nieruchomo, ale barkiem wyczuwałam, jak łomocze mu serce, słyszałam, jak szybko oddycha, usiłując nie stracić spokoju. Ręka pomknęła do kieszeni, gdzie namacałam nóż. Derek znowu ścisnął mi ramię i pogładził je kciukiem. — Spoko — szepnął. — Wszystko będzie dobrze. Ale jego galopujące serce mówiło coś przeciwnego. — Pewnie — kpiąco skomentował Liam. — Przecież Stado to nie są jakieś zupełne potwory. „Biedny sierota spieprzył sprawę, ale już nigdy tego nie zrobi". Przecież to zrozumieją. Ma... No jakie szanse? — spojrzał na Ramona. — Pół na pół? Tamten chwilę się zastanowił i kiwnął głową. — No więc ma pięćdziesiąt procent szans, że ujdzie z życiem. Nawet jeśli nie, zrobią to szybko. Tym razem już bez piły. — Czemu nam to mówicie? — spytałam, gdyż jakoś strasznie mi to przypominało filmy z Bondem, kiedy szubrawiec tłumaczy Bondowi, co z nim zrobi, dając mu w ten sposób czas na obmyślenie ratunku. Miałam nadzieję, że Derek właśnie to robi. Niewielka była ze mnie pomoc, gdy chodziło o walkę z wilkołakami, natomiast naprawdę niezła byłam w grze na zwłokę. — Dobre pytanie, malutka. Czemu go po prostu nie związać, nie wrzucić do bagażnika i do Syracuse? Bo Alfa nie jest głupi. Rzucimy przed niego szczeniaka, a ten w krzyk, że nie, nic takiego nie robił, mogą mu uwierzyć. To się da zrobić tylko w jeden sposób. Pojedzie z nami dobrowolnie i się przyzna. Derek prychnął. — Jasne. — Nie podoba ci się nasz plan? — odpowiedź Liam musiał wyczytać w oczach Dereka, bo westchnął: — Trudno, plan numer dwa. Zabijemy cię i zabawimy się z tą laseczką. — Ja się zajmę nim — powiedział Ramon — a laska jest twoja. Za młoda dla mnie. Liam uśmiechnął się. — A ja właśnie lubię takie młodziutkie. Przesunął po mnie wzrokiem tak, że poczułam, jak jeżą mi się wszystkie włosy na ciele. — Jej w to nie mieszajcie — ponuro rzekł Derek.

180

— Pewnie. — Teraz Liam odsłonił zęby w uśmiechu. — Pragnąłem, żebyś powiedział „nie". Jasne, podrzucić Stadu kozła ofiarnego, żeby się nakarmiło, nie byłoby źle, ale taki malutki kurczaczek, który już wie, kim jestem? Mmmm. — Znowu uśmiech. — Mniam. Kiedy znowu zmierzył mnie spojrzeniem, wtuliłam się w Dereka i jeszcze mocniej ścisnęłam nóż. Derek otoczył mnie ramieniem, a w jego gardle zadudnił pomruk idący gdzieś z głębi brzucha. Liam wyciągnął ku mnie rękę, Derek zesztywniał i odsunął się nieco w bok. Tamten ponowił gest kilkakrotnie, testując Dereka i parskając śmiechem za każdym razem, a Ramon mu wtórował. — Popatrz, popatrz — powiedział Liam. — A może koleś się zakochał, jak myślisz? — Nachylił się ku Dereko-wi i powiedział ściszonym głosem. — Nic z tego. To nigdy nie wychodzi. Daj mi ją teraz, a ja pomogę ci wyleczyć się z tego. Poboli, ale krótko. Wierz mi, to najlepszy sposób. Teraz Derek zasłonił mnie swoim ciałem, a oni zarechotali. — Chyba nam odmawia — powiedział Ramon. — Jej w to nie mieszajcie — powtórzył Derek. Liam pokręcił głową. — Za dużo ode mnie wymagasz. Spójrz tylko na nią. Taka malutka, ładniutka, oczka takie wielkie ze strachu. — Przechylił się, żeby zobaczyć mnie za Derekiem. — Te włosy do niej nie pasują. Z daleka czuję zapach farby. Jakie są naprawdę? Blond. Idę o zakład. Znowu wszystko się we mnie skręciło. — Jak pójdę z wami, ona odejdzie spokojnie, tak? — spytał Derek. — Nie! — szepnęłam. — Jasne — zapewnił Liam. — Derek! — syknęłam. Machnął za plecami ręką, żebym się uspokoiła. To był trik. Miał jakiś plan. Musiał mieć. — Umowa stoi? — upewnił się Derek. — Jaka znowu umowa —- zarechotał Liam. — To żadne negocjacje, koleś. — Jeśli chcecie, żebym dobrowolnie udał się z wami, proszę bardzo, ale dopiero potem, jak ją wsadzimy do autobusu. Ona odjedzie, a potem róbcie ze mną, co chcecie. — Hm-hm. — Liam zakołysał się na obcasach. — Nie czujesz, Ramon, że on obraża twoją inteligencję? 181

— Obraża. Ramon stanął obok kumpla. — Powiedzieliście, że ją puścicie... — I puścimy. Ale najpierw ty wykonasz swoją część. Do tej chwili jest nasza wspólna, żebyśmy mieli pewność. I nie martw się, my się już o nią zatroszczy... Derek skoczył przed siebie tak błyskawicznie, że obu zaskoczył. Chwycił Liama za przód bluzy i cisnął nim w Ramona. Obaj zwalili się na ziemię. — Uciekaj! — krzyknął Derek. Wyciągnęłam nóż. — Uciekaj! Pchnął mnie mocno i zaczęłam biec, ściskając w ręku sprężynowca i co chwila oglądając się przez ramię. Zatrzymałam się w odległości, która wydawała mi się bezpieczna, a zarazem pozwalała wszystko widzieć. Derek poderwał z ziemi Ramona i cisnął nim o stalowy słup wspinaczkowy; głowa tamtego rąbnęła z głuchym trzaskiem. Liam zaatakował Dereka, ale ten się uchylił. Ramon leżał bez ruchu, Derek i Liam okrążali się, posapując. Znowu atak Liama, unik Dereka, ale tym razem łajdak chwycił go za połę bluzy, szarpnął i zwalił na ziemię. Liam rzucił się na niego. Szarpali się i mocowali; w chwili gdy chciałam wystartować z powrotem na pomoc Derekowi, ten poderwał się na nogi i puścił biegiem.

Rozdział trzydziesty piąty

182

Lawirując, pokonaliśmy ciemną przemysłową część miasta, a Liam przez cały czas następował nam na pięty. Kiedy dotarliśmy do części mieszkalnej, został trochę z tyłu, jakby nie chciał, by wyglądało to na pogoń za parą nastolatków. Trzymał się jednak kilkadziesiąt jardów za nami, najwyraźniej chcąc dopaść nas w jakimś odludnym miejscu. Na skraju części mieszkalnej znajdowało się centrum handlowe, i tam zniknął. Przemknęliśmy przez centrum, aż znaleźliśmy się na tyłach zamkniętej piekarni. Oparłam się o zimną, ceglaną ścianę i z trudem łapałam oddech. — Zaczynamy kurs samoobrony? — spytał Derek, który też ciężko dyszał. Pokiwałam głową. — jak brzmiała pierwsza lekcja, którą otrzymaliśmy od taty? Kiedy masz przed sobą kogoś lepszego, przy pierwszej okazji musisz go zaskoczyć i... — nachylił mi się do ucha — ...uciekać, gdzie pieprz rośnie. Zachichotałam i zęby przestały mi dzwonić. Głęboko odetchnęłam i rozluźniałam się powoli. — Był tak silny jak ty? — spytałam. — Nie wiem, co oni tam we mnie poprawiali, ale na pewno nie była to siła. jest niższy, ale tak samo silny i wyraźnie bardziej doświadczony w sparingach. — Zdrapał jakiś żwirek, który przywarł mu do policzka. — Nie tylko ty potrzebujesz treningów. Tata uczył mnie, jak mam wykorzystywać siłę, ale nie do walki z wilkołakami. — Poruszył ramionami, a potem odgarnął z oczu spocone włosy. — Trochę odpocznijmy, ale zaraz musimy ruszać, już teraz pewnie węszy, gdzie możemy być. — Ze mną wszystko OK — powiedziałam. — Jak tylko będziesz chciał... Coś poruszyło się nad naszymi głowami. Spojrzałam i zobaczyłam, że zeskakuje ku nam Liam. Wylądował tuż przed Derekiem, przykucnięciem amortyzując impet. — Nie tak szybko, malutka. Twój facet najpierw musi skończyć jedną sprawę. Hakiem trafił w szczękę Dereka tak, że ten poleciał zakrwawiony na ziemię. Rozpaczliwie sięgnęłam po nóż, ale ugrzązł w fałdzie kieszeni. Kiedy go wreszcie wydobyłam, oni już przewracali się po żwirze, usiłując unieruchomić jeden drugiego. Ile bijatyk widziałam na filmach? Kilka nawet umieściłam w swoich scenariuszach. Kiedy teraz jednak widziałam walkę na żywo, przejęta tym, że ktoś dla mnie ważny jest w prawdziwym niebezpieczeństwie, tamte wydawały się jak odtworzone na zwolnionym filmie. Wir pięści i stóp, posapywania, stęknięcia, krew. Tę widziałam przede wszystkim: ściekającą, kapiącą, tryskającą, podczas gdy ja skakałam to w jedną, to w drugą stronę, bezradnie trzymając nadstawiony nóż.

183

Przez cały czas jakaś moja cząstka siedziała na widowni i pokpiwała z głupiej, bezużytecznej panny, która stoi na uboczu z bronią w ręku, ale tylko się gapi, jak jej chłopak obrywa. Wiedziałam, że muszę jakoś pomóc Derekowi, że ta krew i bolesne stęknięcia są przede wszystkim jego.

184

Chciałam, ach, jak bardzo chciałam użyć noża, ałe nie miałam okazji. Migały pięści, nogi, ciała, ale za każdym razem, gdy wydawało mi się, że już, teraz, okazywało się, że mam przed sobą Dereka, a nie Liama, i kilka razy w ostatnim ułamku sekundy udawało mi się go nie dźgnąć. Aż wreszcie Liam rzucił Dereka na kolana, jedną ręką zakładając mu krawat, a drugą szarpiąc za włosy. Odciągnął do tyłu jego głowę, przed oczyma mignął mi obraz rany ziejącej w gardle tamtej dziewczyny, a ja, przez cały czas myśląc, czy byłabym w stanie zrobić to, co tamten bandzior w lesie, doskoczyłam i aż po rękojeść wbiłam od tyłu nóż w udo Liama. Zawył i machnął do tyłu tak mocno, że wyleciałam w powietrze, ale nie wypuszczając noża z dłoni. Usłyszałam, jak Derek woła „Chloe", i w tej samej chwili zderzyłam się z murem. Tył głowy huknął o nią i przed oczyma trysnęły mi świetliste race. Osuwając się po ścianie, jeszcze nie dotknęłam ziemi, kiedy poderwał mnie Derek. Zatoczyłam się i odepchnęłam go. — W-w-po... — Zachwiałam się, ale zaraz odzyskałam równowagę. — Ze mną w porządku — oznajmiłam pewniejszym głosem. Rozejrzałam się. Koło mnie leżał nóż. Podskoczyłam i chwyciłam go. Liam zwijał się na ziemi, jęcząc i usiłując jakoś powstrzymać upływ krwi z rany. Pobiegliśmy. Tym razem nikt nas nie gonił, ale i tak uciekaliśmy ile sił w nogach, wiedząc, że ledwie Liam się pozbiera, natychmiast puści się w pogoń. — Musimy znaleźć ci łazienkę — sapnął Derek, kiedy okrążaliśmy jakiś budynek. — Mnie? Przecież... — Musimy. Dałam spokój. Derek był najwyraźniej w szoku: to on potrzebował łazienki, aby się obmyć i obejrzeć rany. — Będzie nas tropił — wykrztusiłam. — Musimy jakoś go zmylić. — Wiem o tym. Muszę coś wymyślić. Także i ja przypominałam sobie wszystkie filmy, w których uciekinier musiał zwieść goniące go psy. Nagle zobaczyłam długą na jakieś dziesięć stóp kałużę, która zebrała się nad zatkanym ściekiem. Coś przyszło mi do głowy. 185

— Na chodnik! — zakomenderowałam. -Co? — Wskakuj na chodnik. Przebiegliśmy kilkadziesiąt jardów, aż zobaczyłam drzwi do jakiegoś budynku. Chwyciłam za klamkę. Zamknięte. Spojrzałam na Dereka. — Dasz radę otworzyć? Otarł o bluzę zakrwawione ręce i złapał za klamkę. Usiłowałam ocenić, jak bardzo jest pokaleczony, ale było ciemno i tylko wszędzie widziałam plamy krwi: na twarzy, rękach, bluzie. Szczęknął wyważony zamek. Weszliśmy do środka, chwileczkę pokręciliśmy się i znowu wyszliśmy. — Wróć tą samą drogą do kałuży — poleciłam, a kiedy doszliśmy do niej, powiedziałam: — A teraz przez nią. Skinął głową z aprobatą. — Jak tu dotrze, pójdzie naszym tropem i będzie myślał, że jesteśmy gdzieś w tamtym domu. Nieźle. Brnięcie w głębokiej po kostki kałuży sprawiło, iż minęły resztki szoku Dereka. Po drugiej stronie skierował się pod wiatr, aby utrudnić Liamowi wywęszenie nas. Teraz wślizgnęliśmy się do baru kawowego. Było tylko kilka osób, wszystkie przy ladzie, zajęte rozmową. Nikt nawet na nas nie spojrzał, jak przesunęliśmy się do toalety. Derek wciągnął mnie do męskiej ubikacji i zamknął za nami drzwi na zamek. Nie zdążyłam nawet zaprotestować, kiedy sadzał mnie na ladzie z umywalkami, a potem starannie umył ręce, zakasawszy rękawy, jak chirurg szykujący się do operacji. — Derek, co ty... — Oderwał kawałek papierowego ręcznika, podniósł mi brodę i zaczął wycierać twarz. — Derek? Nic mi nie jest. — Krew. — To nie moja, naprawdę. — Wiem. Jego. — Teraz wycierał moje dłonie. — Właśnie dlatego trzeba ją usunąć. — Derek? — Usiłowałam spojrzeć mu w twarz. — Na pewno nic ci nie jest? Nie przestał mnie wycierać. 186

— Wilkołakiem można zostać na dwa sposoby. Albo się nim rodzisz, albo zostajesz przez niego ugryziona. Jeśli odrobina jego śliny dostanie się do krwi... To jak wirus. — A krew? — Tata mówił, że nie, tylko ślina. Ale mógł się mylić, a ty wszędzie jesteś pokaleczona i pokrwawiona. Miałam tylko kilka zadraśnięć i krwi na mnie było o wiele mniej niż na nim, ale wolałam się nie odzywać, natomiast zaczęłam się przyglądać, jak on ucierpiał. Miał podrapane policzki z wciśniętym w nie żwirem. Nos mu krwawił. Złamany? Jedno oko miał podbite, w kąciku chyba zakrzepniętą krew. Usta rozcięte i spuchnięte. Czy jakieś zęby mu się ruszały? A może wypadły? — Przestań się kręcić, Chloe. Jego rany o wiele bardziej wymagały opatrzenia, ale to nie była pora na kłótnie. Kiedy już usunął każdą plamkę krwi — i sporo naskórka — powiedziałam: — Dobrze. A teraz ty. — Ściągaj kurtkę i bluzę. — Derek, mówię ci, że nic mi nie jest i jestem już czysta. — Masz zakrwawione mankiety. Kiedy zdejmowałam kurtkę, suwak zahaczył o wisiorek. — Zamek... — Derek szarpnął i łańcuszek zerwał się; zaklął i złapał rubin w powietrzu — .. .się zaciął. Raz jeszcze zaklął i bąknął przeprosiny. — Ta dziewczyna w zaułku złapała za niego — skłamałam. — Zapinka była już nadwyrężona. Nic się nie stało. Spojrzał na ozdobę. — To nie było czerwone? Nie przyglądałam mu się uważniej od kilku dni; niewiele patrzyłam w lustro, a poza tym i tak był pod koszulą. Chyba już wtedy zmienił kolor, ale teraz był już wyraźnie niebieski. — To... to coś w rodzaju talizmanu — powiedziałam. — Mama dała mi go, żeby odganiał zwidy, to znaczy duchy. 187

— Hm. — Uważnie przypatrzył się amuletowi, pokręcił głową i mi go oddał. — Lepiej trzymaj przy sobie. Wcisnęłam ozdobę głęboko do kieszeni, żeby nie wypadła, a potem do reszty zdjęłam kurtkę, bluzę i podwinęłam rękawy. Ręce były czyste, ale i tak je przemył. — Dobrze, a może nareszcie zajmiemy się kimś, kto bił się naprawdę. Jesteś bardzo pokrwawiony, ale chyba głównie ucierpiał nos. — Tak. — Parę razy dostałeś w pierś. Jak z żebrami? Nie są złamane. — Najwyżej posiniaczone. Nic poważnego. — Zdejmij koszulę. Westchnął tak, jakbym teraz to ja była nadopiekuńcza. — Chyba że sam wolisz to opatrzyć. — Nie. Rozebrał się do pasa. Na tułowiu nie było krwi, ta z nosa i warg zatrzymała się na kołnierzu bluzy. Pewnie tak to jest, jak się walczy na pięści, bez pistoletów czy noży. Powiedział, że bolą go pod dotknięciem żebra po prawej, ale nie wiem, czy odróżniłabym obite od pękniętego i złamanego. No chyba, że to ostatnie sterczałoby przez skórę. Oddychał ciężko. — Dobrze, teraz nos. Złamany? Boli? — Nawet gdyby był złamany, i tak nic na to nie poradzisz. — Obejrzę oczy. Mruknął coś, ale się nie opierał. Krew z kącika oka łatwo się zmyła, nic więcej nie widziałam z wyjątkiem ciemniejącego siniaka. Kiedy mu o tym powiedziałam, sapnął tylko ciężko. — Masz pobrudzone policzki. Daj mi... — Nie! Chwycił mnie za rękę, zanim dotknęłam jego twarzy. 268 Wziął papierowy ręcznik i sam usunął kamyczki wbite w policzki, które były strasznie pocięte. — Ktoś musi ci to obejrzeć. — Mhm. 188

Obejrzał się w lustrze z beznamiętną miną, ale kiedy podchwycił mój wzrok, wyprostował się i cofnął. Podałam mu następny ręcznik; wytarł szyję, potem zajął się zakrwawionym kołnierzem. — Masz jeszcze dezodorant? — spytał. Wyciągnęłam go z kieszeni kurtki i postawiłam przy umywalce. Obmywał twarz i piersi. — Tam na tym placu nie mówiłeś poważnie? Że pójdziesz z nimi? To był trik. — Nie odpowiadał. — Derek? Nie patrząc, sięgnął po świeży ręcznik. — W ogóle słyszałeś, co oni mówili? — O czym? — Wpatrywał się w ręcznik, który starannie złożył, zanim cisnął go do kubła. — O polowaniu na ludzi dla zabawy? O zjadaniu ich? — Bardzo mnie poruszyła gorycz w jego głosie. — Tak, to słyszałem. — To nie ma nic wspólnego z tobą. Popatrzył mi w oczy: — Nie? — Nie, jeśli tylko bycie wilkołakiem nie będzie znaczyło, że staniesz się wilkiem i takim spaślakiem jak Liam. — Wzruszył ramieniem i oderwał następny kawałek ręcznika. — Derek, chcesz polować na ludzi? — Nie. — Myślisz o tym czasem? — Nie. — A co ze zjadaniem? Chciałbyś to robić? Spojrzał na mnie z obrzydzeniem. —Oczywiście, że nie. —A śniło ci się kiedyś, że zabijasz ludzi? —Nie, tylko króliki, jelenie. — Kiedy zmarszczyłam brwi, ciągnął: — Od jakichś dwu lat śni mi się, że jestem wilkiem. Biegam po lesie i gonię jelenie i króliki. —Właśnie! Jak wilk, a nie ludożerca. — Namoczył ręcznik. — Więc dlaczego miałbyś w ogóle pozwolić, żeby doprowadzili cię do... — przez chwilę walczyłam ze sobą — ...do Stada. Naprawdę 189

tego chciałeś? Zgodzić się, a kiedy by mnie wypuścili, powiedzieć Stadu prawdę, żeby się do nich zbliżyć? Być ze swoimi? — Nie, mnie na tym nie zależy, chociaż tata mówił, że inne wilkołaki bardzo o to zabiegają. Tak na przykład było z innymi chłopakami; nienawidzili wszystkich, którzy nie byli tacy jak oni. Ja? Nie byłem aż taki zacięty. Jeśli nawet chciałem poznać jakiegoś wilkołaka, to pewnie z tych samych przyczyn, dla których ty mogłabyś chcieć poznać innego nekromantę. Porozmawiać z nim, porównać doświadczenia, czegoś nowego się nauczyć. W każdym razie nie kogoś, kto uważa, że polowanie na ludzi to fajne zajęcie. — Jak to Stado. Zabijają ludożerców i nie przepadają za tymi, dla których zabijanie ludzi jest rozrywką. Tak sobie pomyślałeś? Że pójdziesz do nich i oni ci pomogą? To dlatego spytałam, czy na pewno wszystko słyszałeś. Przecież oni zabijają wilkołaki piłą i na pewno robią inne wstrętne rzeczy. — Derek prychnął, a ja poczułam ulgę. — Więc nie uwierzyłeś im! Nikt by nie uwierzył. Pociąć kogoś piłą i jeszcze rozsyłać zdjęcia? Ci faceci chcieli cię po prostu przestraszyć. — Nie, jestem pewien, że są zdjęcia. Jestem pewien, że ci dwaj wierzą w to, że Stado kogoś przepiłowało. Ale lo nie są prawdziwe zdjęcia. Czy trudno dzisiaj osiągnąć specjalne efekty? — Ale po co? — Tak jak mówiłaś: aby odstraszyć. Liam i Ramon wierzą w to, więc trzymają się z daleka od terenu Stada. Moim zdaniem, całkiem niezły pomysł. — A sam byś na niego wpadł? I znowu wyraz obrzydzenia na jego twarzy. — Pewnie, że nie. — I chciałeś zawierzyć komuś, kto ma takie pomysły? Wilkołakom, które są jednocześnie sędziami i wykonawcami kary? Torturują i zabijają innych? Wiedząc to, poszedłbyś do nich, udawał, że zabijałeś ludzi, wierząc, że ci wybaczą, bo nie jesteś jeszcze dorosły? A może sam skłonny byłeś uznać, że jeśli oni uznają, iż życie ci się nie należy, trudno, widocznie tak musi być. — Mówiłam to z sarkazmem, ale kiedy on nie odpowiadał, serce znowu zaczęło mi łomotać. — Derek! Zmiął ręcznik i cisnął go do kosza. —Nie, nie tęsknię do śmierci, jeśli ci o to chodzi. —Oby tak było.

190

—I jest. Uwierz mi, Chloe. Nasze oczy się spotkały; serce nadal mi łomotało, a na dodatek poczułam suchość w gardle. Uciekłam wzrokiem i bąknęłam: —Dobrze. Cofnął się o krok. —Musimy iść. Zsunęłam się z lady.

Rozdział trzydziesty szósty

Dałam Derekowi swoją kurtkę, a on przyjął ją bez protestów, bo zasłaniała plamy krwi na jego bluzie. Kiedy wyszliśmy z łazienki, tym razem nas zauważono, ale tylko by poinformować, że toaleta jest wyłącznie dla klientów. Mieli właśnie posezonową wyprzedaż małych termosów, więc Derek kazał do jednego nalać dwie gorące czekolady, wziął dwa plastikowe kubki i sześć pączków i mieliśmy nasz obiad. Nie mogliśmy czekać na samym przystanku autobusowym, gdyż Liam mógł dalej nas tropić, może nawet razem z Ramonem, a jeśli śledzili nas wcześniej, mogli wiedzieć, że zamierzaliśmy wyjechać. Kryliśmy się więc za budynkami do chwili, gdy zobaczyliśmy nadjeżdżający autobus. Nigdzie nie dostrzegliśmy wilkołaków. Całe szczęście, że był to przystanek, a nie dworzec, gdyż nawet jeśli doszli tropem naszego zapachu do kwiaciarni, istniała szansa, że nie domyślili się, iż chodziło nam o bilety. Odprężyłam się dopiero, kiedy autobus z nami na pokładzie wreszcie ruszył. Byłam w trakcie drugiego kubka czekolady, kiedy powieki zaczęły mi opadać. — Powinnaś się trochę przespać — powiedział Derek. Stłumiłam ziewanie. — To niedługo, prawda? Jakieś półtorej godziny. — Raczej pomnóż to przez dwa. Ib mleczarnia. -Co? 191

— Autobus, który zatrzymuje się w każdej mieścinie. Wziął ode mnie kubek, a ja zaczęłam układać się możliwie jak najwygodniej. Wcześniej już zdjęłam bluzę, gdyż w autobusie było ciepło, teraz zrobił z niej coś na kształt poduszki i podłożył na swoje ramię. — No, oprzyj się — powiedział. — Nie gryzę. — Mam szczęście — powiedziałam. Dudniący odgłos można było uznać za śmiech. — Masz. Oparłam się o jego ramię. — Za kilka godzin będziesz już leżeć w łóżku — mruknął. — To dopiero będzie frajda, nie? Perspektywa była rzeczywiście wspaniała, ale ledwie o tym pomyślałam, natychmiast się poderwałam. — A co jeśli...? — Nie było Andrew? Albo nie chciał ich ugościć? Znajdziemy Simona i weźmiemy jakiś tani motel. Będziemy dzisiaj spać w łóżku. Gwarantuję. — I jeszcze łazienka. Zachichotał. — Dobrze, gwarantuję także łazienkę. — Dzięki Bogu. — Znowu się ułożyłam na doraźnej poduszce. — A ty o czym teraz marzysz? — O jedzeniu. Teraz ja się roześmiałam. — Ja myślę. Ale dla mnie koniecznie coś ciepłego. — I prysznic. Bardzo mi potrzebny prysznic. — No, tutaj może dojść do bójki między nami. Jeśli tamten był w stanie wywąchać moją farbę do włosów, to naprawdę trzeba nad nimi popracować. Fatalnie się z nią czuję. — Z tą farbą... Ja naprawdę nie chciałem... — Wiem. Szukałeś czegoś, co zmieni mój wygląd. I zmieniło. — Tak, ale wygląda nienaturalnie. Nawet oni to dostrzegli. Musisz to spłukać i poszukamy czegoś naprawdę dobrego. 192

Zamknęłam oczy; już przysypiałam, kiedy Derek zaczął coś nucić tak cicho, że nie mogłam rozpoznać melodii. Poderwałam głowę. — Przepraszam. Przyplątała się do mnie jakaś głupia melodia. Nie mam pojęcia, co to takiego. Zamruczałam fragment Daydream Believer. — Tak — powiedział zaskoczony. — Skąd... — To moja wina. Mama śpiewała mi to, kiedy nie mogłam zasnąć, i wczoraj w nocy to nuciłam. To Mon-kees, pierwszy na świecie boysband. — Popatrzyłam na niego. — Teraz dopiero będziesz na mnie wściekły. — Spoko. Przynajmniej nie jesteś jedyną, która to śpiewa. Z uśmiechem znowu ułożyłam się na jego ramieniu i zasnęłam ukołysana ruchem autobusu i nuceniem. Wysiedliśmy w jednej z „mieścin", jak to określił Derek. Kiedy Simon powiedział, że Andrew mieszka pod Nowym Jorkiem, sądziłam, że ma na myśli Hudson Valley albo Long Island, tymczasem znaleźliśmy się w miejscu, którego nazwy nigdy wcześniej nie słyszałam. Jak oznajmił Derek, byliśmy o trzydzieści mil od Nowego Jorku, a do Andrew mieliśmy jakąś milę. Może to przekonanie, że jesteśmy już niedaleko, sprawiło, że droga minęła nam nie wiadomo kiedy. Rozmawialiśmy, żartowaliśmy, wygłupialiśmy się. Gdyby tydzień temu ktoś mi powiedział, że Derek potrafi dowcipkować i wygłupiać się, nie uwierzyłabym. Teraz jednak był wylu-zowany po uprzednich przejściach, nawet rozbawiony. — No i jesteśmy — powiedział wreszcie. Wąska alejka prowadziła przez coś, co całkiem przypominało zamożne przedmieście. Daleko cofnięte domy; parcele otoczone parkanami, murkami i żywopłotami. Rozglądałam się niepewnie; Derek ujął mnie za łokieć i pokazał palcem. — Widzisz tam na końcu tę oldschoolową gazową latarnię? Jest zapalona, to dobry znak. Skręciliśmy na podjazd równie kręty i długi jak sama alejka. Wreszcie ostatni zakręt i zobaczyliśmy dom: niewielką, schludną willę, jakie często widuje się w angielskich miasteczkach: kamienna podmurówka, dzikie wino, rabatki, które wypięknieją za miesiąc, dwa. W tej chwili paliło się światło we frontowym oknie. 193

— Są! — powiedziałam. — Ktoś jest — sprostował Derek. Chciałam podbiec do drzwi, ale złapał mnie za ramię. Zdumiona obejrzałam się i zobaczyłam, jak uważnie ogląda dom z falującymi nozdrzami, a potem ze zmarszczonymi brwiami nadstawia ucha. — Co słyszysz? — Nic. — Ogarnął wzrokiem otaczający willę zagajnik. — Za spokojnie. — Simon i Tori na pewno śpią — powiedziałam, ale I ściszyłam głos, bo jego podejrzliwość była zaraźliwa. I Kiedy doszliśmy do brukowanego chodnika, Derek ukląkł i nachylił głowę jakąś stopę od ziemi. Chciałam mu I powiedzieć, żeby dał spokój, żebyśmy podeszli do drzwi, zapukali, dowiedzieli się, czy są Simon i Tori, żebyśmy nie świrowali, ale przynajmniej tyle się już nauczyłam, że to, co w innych warunkach uznałabym za świra, w tym nowym życiu było tylko rozsądną ostrożnością. Po jakiejś chwili kiwnął głową i chyba z odrobiną I ulgi wyprostował się. -Jest Simon? — spytałam. — I Tori też. I Raz jeszcze z ociąganiem rozejrzał się wkoło, jak gdyby i on jak najprędzej już chciał znaleźć się przy i drzwiach. Tak zapatrzył się w las, że tym razem to ja musiałam złapać go za ramię. Szarpnęłam nim i ruchem głowy Ś wskazałam dom. Frontowe drzwi były uchylone. Zaklął pod nosem i odetchnął głęboko, jak gdyby walczył z atakiem paniki. Ruchem ręki kazał mi schronić się za nim, ale potem zmienił zdanie i pokazał, żebym stanęła przy ścianie obok drzwi. Kiedy wykonałam polecenie, odrobinę popchnął drzwi. Jeszcze odrobinę. I jeszcze raz. Teraz otwór był na tyle duży, że mógł pochwycić zapach. Zaskoczony zmarszczył brwi. Teraz i ja rozpoznałam znajomą woń. — Kawa — wyszeptałam bezgłośnie. Kiwnął głową: palona kawa. Uchylił drzwi jeszcze bardziej. Musiałam się opanować, żeby nie zajrzeć razem z nim, więc tylko przypatrywałam się, jak ogląda pomieszczenie, a wyraz jego twarzy mówił, że nic na razie go nie zaniepokoiło. Kazał mi zostać na miejscu, sam wszedł do środka. Ledwie mogłam wytrzymać z napięcia; przebierałam dłońmi po udach, kurczyłam palce nóg, serce wariowało. Kiedy przesunęłam się

194

odrobinę w kierunku drzwi, wewnętrzny głos poradził mi, żebym się nie wygłupiała. Facet z nadwrażliwymi zmysłami lepiej sobie poradzi ode mnie. Cofnął się i odegrał pantomimę informującą, że on rozejrzy się w środku, a ja mam czekać na zewnątrz. Raz jeszcze obrzucił spojrzeniem otaczający nas mrok, jakby uważał, że pierwszy podszep instynktu był słuszny. Pokazał moją kieszeń i gestem kazał mi wyjąć nóż i go otworzyć. Kiedy to zrobiłam, dał znak, żebym szła zaraz za nim, a wyrazista mina mówiła: „I żadnego wyrywania się do przodu!". Kiwnęłam głową. Za drzwiami był mały hall z komódką, który wychodził na salonik. Przy komódce leżało kilka listów. W pierwszej chwili pomyślałam, że listonosz wrzucił je przez otwór w drzwiach, ale żadnego nie było, a potem przypomniałam sobie, że w miejscu, gdzie podjazd odchodził od alejki, stała skrzynka pocztowa. W przeciwległym kącie znajdował się trójkątny stolik, na którym leżała poczta do wysłania. Derek wkradał się do saloniku. Podskoczyłam, żeby być jak najbliżej niego. Pokój był niewielki, ale bardzo zadbany. Na krzesłach i sofie spoczywały różnobarwne i różnokształtne poduszki, każde oparcie okrywała ręcznie zrobiona poszewka. W obu przeciwległych kątach stały stoły z pustymi blatami, ale z pólek pod nimi wystawały jakieś czasopisma, a książki z trudem mieściły się w dwóch ściennych regali-kach. Jedynym elektrycznym sprzętem była jarzeniówka, żadnego telewizora, komputera czy innego technicznego gadżetu. Staromodny salonik, gdzie można było rozpalić ogień w kominku i zasiąść przed nim z książką. Derek ruszył w kierunku następnych drzwi. Kiedy klepka skrzypnęła mu pod nogą, zatrzymał się tak gwałtownie, że omal na niego nie wpadłam. Czujnie poruszał głową to w jedną, to w drugą stronę. Dom był cichy; zadziwiająco spokojny i cichy. Nawet jeśli wszyscy poszli spać, nie powinno być aż tak cicho, skoro i Simon, i Tori chrapali. Przeszliśmy do kuchni. Zapach palonej kawy zamienił się w smród. Na ladzie stał ekspres, czerwona lampka się świeciła, dół wypełniało jakieś pół cala czarnej mazi; zupełnie jakby przez cały dzień grzała się w nim filiżanka kawy. Derek podszedł i wyłączył automat. Na ladzie stał też talerz, a na nim raz tylko ugryziony tost. Obok otwarty słoik dżemu, z którego sterczał nóż. Na otwartej gazecie kubek do kawy; zajrzałam do środka. Był pełen w dwóch trzecich, na wierzchu zalegała tłusta skorupa śmietanki. Derek znowu skinął, bym szła za nim, i skierował się na tył domu. 195

Rozdział trzydziesty siódmy

Dom był większy, niż mogło się wydawać z zewnątrz; z tylnego hallu odchodziło czworo drzwi. Pierwsze prowadziły do pokoju gościnnego; łóżka staranie przykryte kapami, złożone ręczniki na komód-kach, ani śladu, że ktoś ostatnio z niego korzystał. Obok był gabinet, na podłodze materac, a więc i tutaj miejsce dla gości, ale też nic nie wskazywało na to, że był wykorzystywany. Naprzeciw łazienka, a w niej opakowane mydełka i nieruszony szampon. Na końcu znajdowała się sypialnia właściciela, czysta jak reszta domu, ale łóżko było nieposłane, szlafrok ciśnięty na krzesło, na stoliku przy łóżku stała napełniona do połowy szklanka wody i powieść w miękkiej okładce. Do sypialni przylegała łazienka; podwinięta mata przed prysznicem, ręcznik zarzucony na jego osłonę. Pomacałam: suchy. Kiedy znowu znaleźliśmy się w hallu, Derek znowu zaczął węszyć. — Byli tutaj — oznajmił. — Simon i Tori? — Przytaknął. — Ale nie spali tutaj zeszłej nocy. Nikt nie korzystał z pokoju gościnnego już od jakiegoś czasu. — Znowu kiwnięcie głową. — Czujesz coś jeszcze? — Tylko Andrew. Sprawdzę jeszcze raz od frontu.

196

Odszedł, najwyraźniej uznawszy, że dom jest pusty, więc może mnie bezpiecznie zostawić samą. Spotkaliśmy się znowu w kuchni, gdzie przyglądałam się kanapce. Nachylił się i powąchał ją. — Andrew? Kiwnął głową. Podeszłam do stołu i przyjrzałam się gazecie. — Wygląda to tak: czyta gazetę, popija kawę, czeka, aż grzanka wyskoczy. Wtedy nakłada dżem, nadgryza i...? Właśnie: i co potem? Oto pytanie. Podniosłam kubek. — Stoi tu co najmniej od rana. Teraz Derek przyjrzał mu się dokładnie. — Ciemna obwódka wskazuje, że upił jeden, góra dwa łyki. Skoro reszta wyparowała, musiał tu stać od wczoraj. — Zanim zjawili się Simon i Tori. Derek nie odpowiedział. W zamyśleniu wpatrywał się w okno nad zlewem. — Czy to tak... jak z twoim tatą? Kiedy zniknął? — Kiwnął głową. — Są jeszcze jakieś zapachy przy drzwiach? Powoli się obrócił i skupił na moim pytaniu. — Tak, ale jest mnóstwo przyczyn, dla których ktoś może się zjawić pod drzwiami, w każdym razie nikt nie przeszedł na drugą stronę. Przynajmniej ostatnio. — Wydaje się, że ktoś wpadł na komódkę w przednim hallu. Sądząc po porządku w domu, Andrew by tego tak nie zostawił. — Nie zostawiłby. — Coś zatem stało się w drzwiach. Ktoś przyszedł, zawołał i Andrew wybiegł w pośpiechu. Jak ich tata... Nie musiałam tego powtarzać, dobrze wiedziałam, co sobie myśli. Okrążyłam kuchnię w poszukiwaniu innych śladów. Wszystko było tak schludne, że każde zakłócenie natychmiast rzucałoby się w oczy; a tymczasem nic takiego. — Śniadanie jest bez wątpienia dla jednej osoby — powiedziałam. — Nie ma żadnych śladów, żeby Simon i Tori korzystali z gościnnych łóżek czy łazienki. Cokolwiek tu się zdarzyło, nastąpiło to z pewnością przed ich przyjazdem. Derek przytaknął tak, jakby sam już wcześniej doszedł do tego wniosku. 197

Otworzyłam szarki, w których panował idealny porządek. — Wydaje się, iż Simon postąpił dokładnie tak jak my: wszedł, rozejrzał się, zorientował się, że stało się coś nieoczekiwanego, a potem... A potem co? Kolejne pytanie bez odpowiedzi. — Jeśli wyszli, na zewnątrz jest drugi trop — powiedział Derek. — Sprawdzę jeszcze raz. — Poczekaj — zawołałam. — Spójrz jeszcze na to. — Odpięłam rysunek zawieszony między rachunkami i notatkami na lodówce. — Czy to nie jest Simona? Nie był tak oczywisty jak to, co nam zostawił w magazynie, ale tutaj opowieść komiksowa nazbyt odróżniałaby się od stylu Andrew. Simon zaufał Derekowi, że rozpozna jego styl po kilku kreskach. — Tak, to jego. — Ktoś płynie. Nie mam pojęcia, co to znaczy, ale... — Basen — zawołał Derek i ruszył na tył domu. Pobiegłam za nim, ale drzwi się już zamykały, kiedy do nich dotarłam. Wyszłam na czarne niczym smoła podwórko, gdyż otaczające je drzewa nie przepuszczały ani odrobiny światła księżycowego. Z mroku wynurzył się Derek tak znienacka, że pisnęłam. Gestem ręki kazał mi wrócić, a potem zamknął za nami drzwi. — Co się stało? — spytałam. — Takie wybieganie w noc może nie być najlepszym pomysłem. Znowu wziął do ręki rysunek i starannie go przestudiował, jakby szukając dalszych informacji. — Frontowe drzwi. Pójdziemy dłuższą drogą. Ostrożnie. Wykonał niecierpliwy ruch ręką, żebym szła za nim, i już go nie było w kuchni. Znowu wyciągnęłam nóż i dołączyłam do Dereka. Bardzo powoli szliśmy do basenu. Derek przystawał co kilka jardów, unosił głowę i węszył. Księżyc skrył się za gęstymi chmurami; było tak ciemno, że jedyne, co mogłam robić, to skupić się na tym, aby go nie zgubić. Wcale nie było to łatwe przy jego ciemnym ubraniu i bezszelestnym chodzie; co chwilę musiałam wyciągać rękę, aby sprawdzić, że ciągle jest przede mną. Wreszcie zobaczyliśmy otwarte pole, a na nim blady kształt budynku. Rozległ się przenikliwy gwizd. — Simon — powiedział Derek i na nic nie zważając, puścił się biegiem. Pobiegłam także i ja, ale zostawił mnie daleko z tyłu. Zanim dotarł do drzwi, te się uchyliły. 198

— Hej, bro! — Simon klepnął Dereka po ramieniu, zaszeleścił nylon jego kurtki. — Gdzie Chloe? — Jest tutaj — odrzekł Derek, odwrócił się i zobaczył, jak właśnie się potknęłam. — Przepraszam. — Zapomniałeś, że nie każdy widzi tak po ciemku jak ty? — spytał Simon, raz jeszcze go klepnął i wyszedł mi na spotkanie. Kiedy znalazłam się przy nim, chwycił mnie w ramiona i szepnął: — Dobrze znowu cię widzieć. Chwycił mnie za ramię i chciał coś jeszcze powiedzieć, ale Derek syknął: — Do środka! Kiedy znaleźliśmy się w świetle jarzeniówek, Derek natychmiast rozejrzał się wkoło, ale Simon go uspokoił. — Wyluzuj! Nie ma okien. Przecież z zewnątrz nic nie widziałeś, prawda? Derek mruknął coś pod nosem i wszedł głębiej. Basen z porządnie posortowanym sprzętem. Simon i Tori rozłożyli dwa leżaki; na stoliku między nimi stały pudełka z ciastkami i dietetyczna cola. Rozejrzałam się za Tori; spała na nadmuchiwanym materacu. — Im dłużej śpi, tym lepiej — powiedział Simon. — Dobrze, że wreszcie się zjawiliście, bo jeszcze jeden dzień z nią i... Zrobił gest podcinania gardła. — Słyszałam — rozległ się senny głos. Tori podniosła głowę z materaca. — Mogę cię zapewnić, że to odwzajemnione. — Usiadła i potrząsnęła włosami, tłumiąc ziewanie. — Nie ma nic lepszego, niż spędzić cały dzień z facetem i ciągle się zastanawiać: „O co mu właściwie chodzi?" — Była przynajmniej jedna korzyść — mruknął Simon. — Zastanowienie. Tori spojrzała na mnie. — Wiesz, co zrobił? Zostawił mnie. Samą. Bezbronną. Zdaną na łaskę tych, co to już uprowadzili jego tatusia. — Po pierwsze, z tego, co słyszę o twoich czarach, wynika, że jesteś znacznie lepiej uzbrojona ode mnie — sprzeciwił się Simon. — Po drugie, jak to zostawiłem? To ty nie chciałaś iść ze mną.

199

— Bo nie widziałam w tym żadnego sensu. Po co uganiać się za jakimiś ciemnymi typami? Jestem pewna, że jak będziemy tutaj siedzieć, zaraz nas znajdą. Najmą-drzej byłoby spieprzać stąd jak najdalej. Ale nie, biedni Derek i Chloe nas nie znajdą. No i co? — Popatrzyła na Dereka. — Ludzki ogar nas wykrył. Simon nachylił się do mnie i szepnął teatralnie: — To miał być żart. — A do tego... — ciągnęła Tori, ale wpadłam jej w słowo. — A do tego chciałam przypomnieć, że ogłosiliśmy moratorium na kłótnie, a jeśli jakieś rzeczy trzeba sobie wyjaśnić, to w jakimś bezpiecznym miejscu. — Musimy się też umówić, co robimy, gdyby coś takiego jeszcze się zdarzyło — powiedział Derek. Ale teraz najważniejszy jest Andrew. — Spojrzał na Simona. — Co zastałeś? Opis Simona zgadzał się z naszymi przypuszczeniami. Drzwi frontowe były uchylone i tak samo je zostawili, abyśmy wchodzili ostrożnie. Obeszli dom, a kiedy Simon zorientował się, że wszystko wygląda tak jak z ich tatą, natychmiast się wynieśli, ale wcześniej Simon zostawił rysunek i zabrał znalezione klucze. — Masz je? — spytał Derek i obejrzał dokładnie pęk otrzymany od Simona. — Wygląda, jakby były wszystkie. — Samochód w garażu? Simon zaklął pod nosem. — O fuck! Zupełne zapomniałem sprawdzić. — Zobaczymy, ale idę o zakład, że jest. — Samochód? — Tori się poderwała. — Mamy samochód? — Nie, nie mamy... Ale Tori nie dała Derekowi skończyć. — Przecież masz szesnaście lat, nie? — Skończyłem dwa miesiące temu, co stało się w Lyle House, a więc nie mam prawda jazdy, a nawet gdybym... Znowu mu przerwała. 315

— Przecież potrafisz prowadzić? Wyglądasz tak staro, że żaden policjant cię nie zatrzyma, jeśli tylko będziesz się trzymał limitu szybkości, nie przejeżdżał na czerwonym... — Nie zamierzam kraść samochodu człowiekowi, który zniknął i którego w każdej chwili mogą zacząć poszukiwać. Wspomniałem o samochodzie tylko dlatego, że jeśli stoi na miejscu, Andrew nie wyjechał nim, lecz został przez kogoś zabrany. Nie wiemy, czy za swoją zgodą. — To co robimy? — Trzeba założyć, że został uprowadzony, i wynosić się stąd. Tori obróciła się do Simona. — Widzisz? Najpierw się prześpimy, a potem pójdziemy za moją radą. — Natychmiast — skorygował ją Derek. Miał rację — czym prędzej stąd znikniemy, tym lepiej — ale poczułam, jak garbię się na samą myśl, że znowu mam ruszać w drogę. Niekończąca się wędrówka. Batony energetyczne i spanie w zaroślach. Ze wszystkich sił wałczyłam z myślą o domu, miłym, przytulnym, z łóżkami, normalnym jedzeniem i prysznicem... Czując na sobie spojrzenie Dereka, wyprostowałam się i powiedziałam: — Ja mogę. — Jasne, że może — syknęła Tori. — Ta nasza malutka niedolę... — Tym razem sama urwała. — OK, sorry, ale przecież wiecie, o co mi chodzi. Jak długo Chloe będzie w stanie ruszyć płetwą, nigdy się nie przyzna, że chce odpocząć. — Spałam w autobusie. — A co się w ogóle stało... — zaczął Simon. — Jasne, dowiem się później. Ale Tori ma rację. Chloe potrzebuje odpoczynku, i nie tylko ona. Wszyscy jesteśmy padnięci. Jest już późno. Jeśli możemy tutaj bezpiecznie zostać, to naładujmy akumulatory, bo inaczej wysiądą nam wtedy, kiedy najbardziej będziemy ich potrzebować. Derek chciał postawić na swoim, ale po chwili zastanowienia kiwnął głową. 315

— Wracamy do Andrew. Wstajemy o świcie, ruszymy pół godziny później. Kto nie będzie gotowy, zostaje. Nie palić świateł, które nie są już włączone. Trzymajcie się z daleka od okien...

Rozdział trzydziesty ósmy

Wszyscy wzięliśmy prysznic, co przy dwóch łazienkach poszło w miarę szybko. Czekając na swoją kolej, usiłowałam zawiązać łańcuszek, gdyż nie chciałam nosić talizmanu w kieszeni, a gdy to się nie udało, poszukałam sznurka, ale musiałam się zadowolić tylko jakąś wstążką. Po kąpieli zjedliśmy. Andrew miał dużo gotowej żywności, najwyraźniej gotowanie nie było jego mocną stroną. Podgrzaliśmy w mikrofali kilka zamrożonych konserw, które smakowały... lepiej niż cokolwiek, co dotąd jadłam. W trakcie jedzenia Simon ustalił warty. Derek uparł się, że on będzie pierwszy; ja miałam razem z Tori zająć pokój gościnny, a Simon — materac w gabinecie. Nikt nie chciał wziąć sypialni Andrew. Najpierw udałam się do toalety, a kiedy z niej wyszłam, zatrzymałam się przed wiszącymi na ścianie fotografiami. Na jednej Simon i Derek, może dwunastoletni, piekli coś na ognisku. Simon wyglądał tak jak dzisiaj, ze swoimi jasnymi włosami i promiennym uśmiechem, z jakim spoglądał znad rożna w obiektyw. Ale Derek był inny. Zdjęcie zrobiono, zanim ruszył proces dojrzewania. Miał gładką skórę, burza czarnych włosów opadała mu na czoło. Już był wyższy od Simona, ale nie tak jak teraz, także chudszy niż obecnie. Nie nadawał się może na okładkę magazynu, ale był facetem, na którego spojrzałabym w klasie i pomyślała, że jest całkiem niezły z tymi swoimi ładnymi oczyma. 315

— Zostały zrobione tutaj. Aż podskoczyłam ze strachu. Simon z uśmiechem pokręcił głową. — Tak, ciągle łatwo mnie zaskoczyć — powiedziałam i wskazałam zdjęcie. — Więc to tutaj? Przytaknął. — Lato przedtem, zanim Andrew i tato się posprzeczali. Jeśli dobrze pamiętam. Polanka, na której ja i Derek obozowaliśmy sobie. — Zastanowił się. — Ciekawe, czy Andrew ma dalej cały ten sprzęt. Tori nie jest może bardzo turystopodobna, ale... — Jeśli masz na myśli niespanie w stodołach, gdzie baraszkują szczury, na pewno na to pójdzie. — Porozmawiam z Derekiem, żebyśmy jutro poszukali tego sprzętu. Wiem, że jesteś zmęczona, więc dość teraz gadania, ale opowiesz mi potem, jakie przeszkody mnie ominęły? Zmusiłam się do uśmiechu. — Jasne. — Już chciałam się odwrócić, ale coś sobie przypomniałam. — Nastawiłeś budzik, prawda? I zbudzisz mnie, jak się skończy twoja warta? — Wątpię, żeby którekolwiek z nas trojga stało na czatach. Derek pozwolił mi ustalić kolejność, żeby uniknąć kłótni. Wstanę o trzeciej, ale się nie położy. — Ale przecież i on potrzebuje snu. — Jasne, i będę na niego naciskał, ale nie podoba mu się, że jesteśmy tutaj, i nie ma mowy, żeby zdał się na kogoś, kto nie jest supermocarzem ani nie ma nadwraż-liwych zmysłów. Najlepiej z rana znaleźć namioty i śpiwory, wyszukać potem jakieś dobre miejsce i tam dać mu się wyspać. Odeszłam już kilka kroków, kiedy powiedział: — Chloe? Odwróciłam się; w hallu było ciemno, za nim paliło się tylko światło w saloniku, więc twarz miał w cieniu. — Czy... czy z Derekiem nie szamotaliście się za bardzo? Od czasu, jak opuściliśmy Buffalo, ciągle po tobie jechał, więc trochę się martwiłem. Teraz chyba wszystko jest jakoś OK, ale... — Było i jest. — Kiedy nic nie mówił, dorzuciłam: — Naprawdę, serio. Bardzo korzystna zmiana. Nie widziałam jego miny, ale wiedziałam, że się we mnie wpatruje. Po krótkiej chwili powiedział: — OK. — Pauza i z naciskiem: — Jak tak, to OK. No to do jutra. Wtedy pogadamy. Rozeszliśmy się do swoich sypialni.

315

I znowu ja i sen mieliśmy ze sobą na pieńku; mózg nieustannie nurzał się w krainie zmór. Cały czas myślałam o lasku otaczającym dom. Jakaś gałąź skrzypnęła o okno, a ja poderwałam się, pewna, że to nietoperz, a potem rzecz jasna przypomniałam sobie nietoperze zombi, przemocą wrzucone w swoje zwłoki... Po śnie rodem z Disney s Field, w którym hasałam po lesie na czele śpiewającej czeredki świerszczy, zerwałam się cała spocona i uznałam, że pora najwyższa, by tak rzec, skończyć z tym wszystkim. Wstałam z łóżka i sprawdziłam zegarek. Była piąta, co znaczyło, że zgodnie z przypuszczeniami Simona Derek nie budził nas na zmianę warty. Chwyciłam szlafrok z szafy i poszłam do kuchni. — Chloe! — Niski głos Dereka nadpłynął spomiędzy drzew, zanim zdążyłam go zlokalizować. — Powiedziałem Simonowi, że chcę, abyście się lepiej wyspali... Urwał, gdyż doleciał do niego zapach parówek. Mogłam to sobie wyobrazić, jak unosi nozdrza, kiszki mu się skręcają i... Ledwie powstrzymałam się od śmiechu: z jednej strony głód, z drugiej — powinność wartownika. Siedział w trawie na małej polance. Podałam mu składane krzesło i talerz parówek z bułkami. — Wiem, że nie wejdziesz do środka, więc niech ci przynajmniej tutaj będzie wygodnie. Chyba że nie jesteś głodny. Sięgnął po parówki. Z kieszeni wyjęłam butelkę coli i mu podałam. — Powinnaś spać — powiedział. — Nie mogę. — Jak to: nie możesz. Zamykasz oczy i po sprawie. — Przyjrzał mi się dokładniej. — Coś się dzieje? Popatrzyłam w las. W powietrzu była jakaś nuta dymu, co przypomniało mi fotografię. — Widziałam twoje zdjęcie z Simonem. Powiedział, że rozbijaliście sobie tutaj obóz. To tutaj? — Co, zmieniamy temat? — Rozłożył krzesło, usiadł na nim, popatrzył na mnie wyczekująco i w końcu powiedział: — Tak, tutaj. 315

— Pachnie tak, jakby ktoś niedaleko palił ognisko wczoraj wieczorem. Liście, czy może dzieciaki chciały fajnie spędzić czas? — Widzę, że zdecydowana zmiana tematu. Przez chwilę milczałam, a potem kucnęłam w trawie. — To... on — ruchem brody wskazałam las. — Boję się, że we śnie pójdę do niego. — I przywołasz zmarłych? — Przytaknęłam. — To dlatego nie mogłaś spać zeszłej nocy? Pomyślałem o tym dopiero w autobusie. Bałaś się, że ona jest tam pochowana, ta dziewczyna, której śmierć widziałaś? — Mhm. A jak zasnę, będę o niej myśleć, o przyzwaniu jej, jak tamtego bezdomnego. Nie jestem w stanie zapanować nad snami. A było spore prawdopodobieństwo, że ona tam leży, bo nikt jej nigdy nie znalazł. — Więc gdybyś ją wezwała i zostawilibyśmy tam ciało, żeby ktoś je zobaczył, to jednak nie byłoby takie złe, co? — Może... gdybym tylko wiedziała, że szybko potrafię ją uwolnić. Ale gdyby nie znalazła dla siebie drogi wyzwolenia od ciała, a ja nawet nie wiedziałabym, że ją przyzwałam, i ona wtedy... Znowu uciekłam spojrzeniem w las. — Przyniosę i tobie krzesło. Zaprotestowałam, że nie chcę zostawać, ale on już szedł. Wrócił z innej strony. — Obszedłem dom — powiedział. — Gdyby było jakieś ciało w pobliżu, wyczułbym je. Wiatr jest dobry. Jesteś bezpieczna. — Ja... Ja boję się nie tylko ludzi. Wreszcie mu opowiedziałam, jak wskrzesiłam nietoperze w magazynie. — Wcale ich nie przyzywałam, nawet nie miałam pojęcia, że mogę to robić ze zwierzętami, że one w ogóle mają duszę czy co to tam jest. Jeśli zasnę i przyśni mi się przyzywanie, na pewno jest gdzieś w pobliżu martwe zwierzę. Wskrzeszę je i nawet nie będę o tym wiedzieć. Potem sobie pójdę, a ono zostanie pojmane w tego swojego trupa... — Wstrząsnęłam się. — Zaczynam trochę schizować, przepraszam. — Trudno się dziwić. 315

— Nie robię tego celowo, ale czy to ma jakiekolwiek znaczenie? — Tak czy siak, nie chcesz tego. Potaknęłam. Pociągnął łyk coli, zamknął, włożył butelkę do kieszeni i wstał. — Idziemy? — Dokąd? — Usłyszę każdego, kto będzie się zbliżał, więc nie ma sensu, żebyśmy siedzieli tu bezczynnie. Równie dobrze możemy zapolować dla ciebie na dzikie zwierzęta. Spochmurniałam. — To wcale nie jest zabawne. — Wcale nie żartuję, Chloe. Martwisz się, bo nie wiesz, dlaczego to się dzieje, i jak położyć temu kres. Możemy trochę poeksperymentować, żeby znaleźć odpowiedź. I tak nie mamy nic lepszego do roboty przez kilka najbliższych godzin.

Rozdział trzydziesty dziewiąty

Derek przykucnął nad jakimś spłaszczonym, wyszarza-łym stworzeniem, które kiedyś śmigało po lesie, ale chyba zostało rozjechane przez walec. Dotknęłam je czubkiem stopy. — Raczej chyba... — Wolałabyś, żeby było go więcej? — Przynajmniej żeby było bardziej rozpoznawalne, bo przynajmniej wiedziałabym, co wskrzeszam. 315

— To był kret. Gdzieś w pobliżu powinien leżeć królik. — Naprawdę wszystko możesz wyczuć? Ale cool! Zmarszczył brwi. — Naprawdę uważasz, że znajdowanie rozkładających się zwierząt jest cool? — No... to rzadki talent. — Na pewno przyda mi się w życiu. — Ej, przecież mógłbyś znajdować i usuwać zwierzaki rozjechane na szosie. Można by na tym zarobić. — Raczej niewiele. Stał chwilę i wciągał powietrze nosem, potem przesunął się kilkanaście stóp i podniósł z ziemi kawałek króliczego futra. — Nie, nie, coś zdecydowanie bardziej... całościowego. Na przykład łeb. Wydał dźwięk, który od biedy można było uznać za śmiech. — Na pewno gdzieś jakiś się tu znajdzie, ale wtedy znowu powiesz, że to niedostatecznie, jak to nazwałaś... całościowe. Nie bardzo wiem... Wpadłam mu w słowo. — Pamiętaj, że to ty prowadzisz ten eksperyment. — Dobrze, dobrze, coś znajdziemy. Odszedł kawałek, stanął i znieruchomiał, czujnie wyprostowany. Przysunęłam się do niego i szepnęłam: — Derek? — Ponownie przeciągnął wzrokiem po lesie, pokręcił głową i ruszył przed siebie. — Co to było? — Jakieś głosy, ale daleko. Może ci od ogniska wracają do domu. Zatrzymywał się jednak co kilkadziesiąt kroków, nasłuchując i węsząc. — Jesteś pewny, że nic nam nie grozi? — Tak. — Powinnam być cicho? — Wszystko OK. 315

Zrobiliśmy kilkanaście kroków, odkaszlnęłam i zaczęłam: — Tamtej nocy... Kiedy powiedziałam, że nie miałam pojęcia, że zwłoki w pobliżu to może być problem... No więc zdarzyło się już to z nietoperzami i powinnam była... — Zawiesiłam głos w nadziei, że podchwyci wątek, ale milczał, więc musiałam ciągnąć: — Wiedziałam, że jest problem. Powinnam o tym powiedzieć, ale bałam się... jak na to zareagujesz. Kiedy wskrzesiłam tego mężczyznę, chciałam przyznać się także do nietoperzy, ale... — Nie musisz mi mówić, że zrobiłaś coś głupiego, kiedy sama o tym wiesz. — Odgarnął nisko rosnącą gałąź. — Jasne, musisz być ostrożna, ale to dotyczy nas wszystkich. Ale jak ja jeszcze cię jadę, to nie polepsza sprawy. Wiem o tym. — Rzucił mi szybkie spojrzenie, nagle nozdrza mu się poruszyły, a twarz zadarł w górę. Pociągnął mnie w lewo. — Ja także skłamałem, że nie wiedziałem, iż zbliża się przemiana. Swędzenie, gorączka, kurcze mięśni, to były jasne zapowiedzi. Tylko... Zupełnie jak z tobą. Nie byłem pewien, jak zareaguje Simon. Pomyślałem, że sam dam sobie radę. — Wszyscy musimy być bardzo ostrożni. Szczególnie teraz, kiedy wiemy, że oni... Urwałam, czując znane oznaki nadciągającej paniki. Przed oczyma zobaczyłam jak podświetlone słowa: „Modyfikacja genetyczna miała poważne i nieoczekiwane skutki uboczne". Na ile poważne? Jak były głębokie? — Chloe? — Nawet nie zauważyłam, że Derek się zatrzymał, i wpadłam na niego. Przyglądał mi się uważnie. — Dowiemy się, o co chodzi, i damy sobie z tym radę. Zerknęłam w bok. Trzęsłam się tak, że zęby mi dzwoniły. Wziął mnie za brodę i odwrócił moją twarz ku sobie. — Mówię ci. — Przez dłuższą chwilę patrzył tak na mnie z góry, aż nagle odwrócił się, mrucząc: — Coś tutaj jest. Kiedy podeszłam do niego, klęczał nad nieżywym ptakiem. — To lepsze? — spytał. 315

Nachyliłam się. Ciało wyglądało tak normalnie, jakby ptak spał. Moje sumienie mogło się pogodzić z przywołaniem ducha w taki korpus. Chciałam uklęknąć, ale ledwie zaczęłam, natychmiast odskoczyłam. —Żyje! —Gdzie tam! Derek trącił ptaka kciukiem. —Przecież się ru... — Spod skrzydła wypełzł wielki robal. — A nie można by znaleźć takiego bez... pasażerów na gapę? Derek pokręcił głową. —Jedno z dwojga. Albo będzie z robakami i cały, albo bez robaków, ale wtedy pokawałkowany. — Przyjrzał się dokładniej. — To larwa muchy mięsnej, a to znaczy, że ptak nie żyje od mniej więcej... — Urwał i zerknął na mnie spod oka. — Ale tego nie musisz koniecznie wiedzieć, prawda? — Zajmowałeś się tym od strony naukowej, prawda? — Kiedy zmarszczył brwi, dodałam: — Simon mi o tym wspomniał, kiedy oglądałam zwłoki tam w magazynie. Tylko przestrzegał, żeby nie pytać cię o to, bo dostałeś tylko drugą nagrodę. Chrząknął. — Tak. Nie twierdzę, że moja praca była najlepsza, ale na pewno o wiele lepsza od tej ekologicznej chały, która dostała pierwsze miejsce. Nie mam nic przeciw ekologii, ale koleś wykorzystał modę. A moja dostała najwięcej głosów publiczności. — Bo najwidoczniej ludzi bardziej interesuje padlina niż środowisko. Chichot. — Może i tak. — Wracając do tego zarobaczywionego trupa... Cóż, trzeba spróbować go ożywić. Uklękłam obok niego. — Więc najlepiej zacząć... — Przerwał, kiedy otworzyłam oczy. — Rozumiem, mam się zamknąć, tak? Chciałem coś doradzić, ale to w końcu nie moja broszka, prawda? 315

— Pewnie chciałeś mi podać kilka zasadniczych reguł eksperymentowania. Tutaj nie zamierzam z tobą polemizować, ale jeśli chodzi o wzywanie duchów, dzięki, dam sobie radę. — Dobra, a ty się bierz do roboty. — Usiadł po turecku. — Coś jednak ośmielę się zasugerować. Mówiłaś, że wskrzesiłaś nietoperze podczas przyzywania ducha, którego nie mogłaś zobaczyć, więc pewnie to było takie generalne wezwanie. Spróbuj być bardziej konkretna. Dowiemy się, czy kiedy usiłujesz przywołać konkretną osobę, działa to na leżące niedaleko zwierzęta. — Dobrze. Spróbuję, Liz. Skoro był to naukowy eksperyment, uznałam, że trzeba postępować metodycznie. Zaczęłam od najniższego stopnia, po prostu pomyślałam: „Hej, Liz, jesteś tu gdzieś?" i jednocześnie wpatrywałam się w ptaka. Ani drgnął. Teraz wyobraziłam sobie Liz i ją wezwałam. I znowu nic. Teraz zaczęłam ściągać Liz, uwagę dzieląc między ptaka i jakiekolwiek oznaki jej obecności. — Jak mocno próbować? — spytałam. — Najmocniej, jak potrafisz. Przypomniało mi się, co półdemon powiedział o wskrzeszaniu zmarłych na odległym o dwie mile cmentarzu. Pewnie przesadzała, ale... Widząc moje wahanie, Derek się poprawił: — Tak mocno, jak wydaje ci się rozsądne. Zawsze przecież możemy powtórzyć eksperyment. Skupiłam się mocniej. I jeszcze odrobinę. Nie widząc reakcji ptaka, zamknęłam oczy, ale wtedy Derek powiedział: — Stop! Uniosłam powieki. Jedno skrzydło drgnęło. Wstałam i podeszłam do ptaka. — Może to tylko robaki — powiedział, wziął gałąź i chciał unieść nią skrzydło, gdy znowu nozdrza mu zafalowały, a broda poderwała się w górę. -De... Przerwał mi jakiś trzask w oddali. Rzucił się na mnie, złapał niczym w futbolu amerykańskim i oboje polecieliśmy na ziemię. Czułam, jak coś uderza mnie w ramię nad bandażem, odbija się i leci w 315

bok. Wokół nas wzbiła się fontanna piachu. Derek poderwał się, ale nachylał nade mną, abym czasem się nie podnosiła. Obejrzał się przez ramię i spytał: — Co z tobą? — Zmarszczył brwi. — Jesteś ranna. W rękawie miałam dziurę na wylot. — Chyba strzałka — powiedziałam. — Drasnęła mnie. Leży, o tam. Ale on już nachylał się w tym miejscu. Ale to, co wydłubał z ziemi, nie było pociskiem obezwładniającym.

Rozdział czterdziesty

Kiedy Derek uniósł w górę pocisk, serce załomotało mi o żebra. Głęboko odetchnęłam i odegnałam od siebie myśli o Grupie Edisona. — Jesteśmy na terenie Andrew? — upewniłam się. Potaknął. — Ale to mógł być jakiś myśliwy? Ponowne skinienie głową. Odsunął się odrobinę ode mnie i przepatrywał las. Cisza. — Odczołgaj się w tamte krzaki — szepnął — a ja się podkradnę bliżej i... Coś walnęło w gęstą trawę obok nas, Derek zwalił się na mnie, sycząc: „Nie ruszaj się", zupełnie jakbym mogła coś innego robić przygnieciona dwustu funtami jego ciała. Okropny skrzek rozszedł się echem po lesie; ptak miotał się w konwulsjach, trzepocząc skrzydłami. Z pewną satysfakcją muszę stwierdzić, że nie tylko ja podskoczyłam. Derek zszedł ze mnie. — Spoko. — Wiem. Poczołgałam się na drugi skraj polanki, aby konający ptak czasem na mnie nie wskoczył. 315

Między rozdzierającymi krzykami ptaka usłyszałam głos: — Hej, tam, tam! Chciałam się skupić, aby uwolnić jego ducha, a tymczasem nieustannie powtarzałam tylko w myśli: „Stul dziób! Stul dziób!". Drugi trzask. Oboje rzuciliśmy się na ziemię; kula przeleciała nad naszymi głowami i trafiła w drzewo, które trysnęło kawałkami kory. Leżąc na brzuchu z mocno zaciśniętymi powiekami, poczułam, jak Derek chwyta mnie za ramię. — Tak, tak, próbuję... — Daj spokój. Spadamy! Pchnął mnie i na czworakach próbowaliśmy oddalić się jak najszybciej. Wrzask ptaka zagłuszał nasz odwrót. Kiedy umilkł, także my znieruchomieliśmy. Coś głośno szeleściło: konający ptak albo nasi prześladowcy. Ptak znowu się odezwał; krzyk na granicy paniki, który sprawiał, iż cierpła mi skóra. Raz jeszcze spróbowałam go uwolnić, ale Derek mruknął: — Nie teraz! Popełzliśmy w gęstwinę krzaków i usadowiliśmy się w jej środku. Ptak trochę przycichł, ale słyszałam jego poruszenia. — Co tu... Męski głos, któremu przerwało głuche puknięcie, które każdy widz kryminalnych filmów natychmiast rozpozna jako strzał z pistoletu z tłumikiem. Byłam pewna, że myśliwi nie stosują tłumików... ani nie noszą pistoletów. Ptak znowu się wydzierał, coraz głośniejsze były też przekleństwa. Jeszcze dwa razy wyciszony pistolet, potem huk, tym razem karabinu. Ptak przeraźliwie charczał. — Chryste, co to za jakaś cholera?! Prawie odstrzeliłem mu łeb, a on ciągle żyje! Drugi mężczyzna zarechotał. — No i mamy odpowiedź, nie? Dziewczyna Saundersów odnalazła chłopaków. Zerknęłam na Dereka, ale ten patrzył w kierunku głosu. Zacisnęłam powieki i skupiłam się na ptaku. Po chwili pełen cierpienia głos ustał. 315

Kiedy znowu coś zaskrzeczało, byłam pewna, że duch uparcie trwa w ciele, tymczasem było to radio. Derek nadstawił uszu. Ja niewiele zrozumiałam, ale przynajmniej jedno było pewne: ochroniarze z Grupy Edisona. Znaleźli nas. I teraz to nie były już tylko pociski usypiające. Bo czemu niby mieliby się martwić o nasze życie? Byliśmy niebezpiecznymi obiektami eksperymentalnymi, które już dwukrotnie wymknęły się z potrzasku. Teraz już bez szukania żadnych pretekstów mogli zrobić to, co chcieli zrobić od samego początku: pal licho rehabilitację, trzeba usunąć nas z całego przedsięwzięcia raz na zawsze. O moje życie mogła walczyć tylko ciotka Lauren, zdrajczyni. Lepiej nas zabić daleko od Buffalo i będzie po kłopocie! — Simon! — szepnęłam. — Trzeba go ostrzec! — Wiem. Dom jest tam. Zrobimy kółko. — Ale nie możemy wracać do domu! Jeśli jeszcze ich tam nie ma, zaraz będą! — Zobaczyłam, jak zaciskają mu się szczęki. — Ale jednak musimy, prawda? Jeśli zachowamy ostrożność... — Nie, masz rację — przerwał. — Ja pójdę, ty zaczekaj tutaj. Chwyciłam go za połę kurtki, gdy zaczął się odczołgiwać. — Nie możesz... — Muszę uprzedzić Simona. — Ja pójdę. — Nie, zostań tutaj. — Zaczął się odwracać, ale do głowy przyszedł mu inny pomysł. — Albo lepiej znikaj stąd. Pół mili na północ jest droga. Nie możesz jej nie znaleźć, łatwo tam trafić. Razem z Simonem często tamtędy chodziliśmy. Jak dam sygnał, ruszaj. Tam schowaj się gdzieś, a ja cię znajdę. Wolno odpełzał. Chciałam się spierać, ale wiedziałam, że to bez sensu; nic go nie powstrzyma od powrotu do Simona. I miał rację, nie biorąc mnie ze sobą: jeszcze jedna osoba do ochrony. Najlepiej czekać na jego znak i... Gwizd Dereka rozdarł nocne powietrze. Gwizdnął jeszcze raz i jeszcze, a ja wiedziałam, że to miał na myśli, mówiąc „sygnał", nie dla mnie przeznaczony, lecz dla Simona, aby go obudzić. 315

Był dostatecznie głośny, by zerwać ze snu każdego, ale też by dokładnie poinformować naszych prześladowców, gdzie... Nagle wszystko zrozumiałam i zaczęłam go obrzucać wszystkimi wyzwiskami, jakie znałam, do których dołączyło jeszcze kilka, o których nigdy bym nie przypuściła, że je znam. Dobrze wiedział, że jego gwizd zwróci uwagę ludzi z Grupy Edisona i właśnie dlatego tak postąpił, nie sięgnął zaś po jakieś subtelniejsze rozwiązanie, jak chociażby ciśniecie kamykiem w okno Simona. Chciał ich pociągnąć za sobą, aby Simonowi i mnie dać szansę ucieczki. Ależ bym na niego nawrzeszczała. Ci faceci mieli karabiny. Prawdziwe. I nie bali się użyć ich przeciw nam. Jak pójdą za nim... „Komu jak komu, ale jemu się uda. A skoro dał ci szansę ucieczki, wykorzystaj ją! Jazda!" Wyczołgałam się z krzaków i pobiegłam lekkim truchtem ścieżką, aby unikać gałęzi i chrustu. Usłyszałam odgłos biegu. Odskoczyłam w bok i padłam w trawę. O kilka jardów ode mnie przemknęły dwie postacie. Były w maskującej odzieży, jak wojskowi snajperzy; nawet twarze zakrywały ochronne siatki. Zatrzeszczało radio, z którego popłynął męski głos: — Oddział Beta? — Zgłosiła się kobieta. — Jest tutaj. Nadejdźcie od wschodu, a będziemy go mieli w okrążeniu. Odgłos wystrzału sprawił, że serce stanęło mi w gardle. Z radia dobiegł odgłos deptanego leśnego poszycia. — Macie go? — spytała kobieta. — Nie wiem. To oddział Charlie. Wyłączam się. Dołączcie do nas. Kolejny strzał. Byłam pewna, że serce łomocze mi tak, iż muszą to usłyszeć, ale pobiegli w kierunku, gdzie znajdował się osaczony Derek. Beta, Charlie... Dość widziałam filmów wojennych, by wiedzieć, że mamy co najmniej trzy pary pościgowe. Sześciu uzbrojonych agentów. Zupełnie wystarczy, by otoczyć Dereka i... „Rób, jak ci powiedział! On da sobie radę. Pamiętaj, że ma nadzwyczajne zdolności!" Z których żadna nic nie będzie warta przeciwko sześciorgu przeciwnikom. Z których żadna nie powstrzyma kuli. 315

Kiedy dwójka zniknęła, rozejrzałam się po szczytach drzew. Na obozie teatralnym mieliśmy Dzień Przetrwania. W większości konkurencji siłowych byłam beznadziejna, ale była jedna, w której zaletę stanowił niewielki wzrost, a za którą także dostałam kilka dyplomów gimnastycznych. Podbiegłam do drzewa z nisko rosnącymi gałęziami i uwiesiłam się na jednej. Gdyby zrobił to Derek, zwaliłby się na ziemię, ale ciężar mojego ciała wytrzymała; więc zaczęłam wspinać się w górę. Kiedy znalazłam się w miejscu, gdzie byłam pewna, iż listowie całkowicie mnie skrywa, wydałam cienki, przerywany gwizd, na który Derek odpowiedziałby tylko przewróceniem oczyma. „Dlaczego uważasz, że oni w ogóle zwrócą na to uwagę?" Gwizdnęłam raz jeszcze. „Albo że się w ogóle tym przejmą, skoro wiedzą, gdzie jest Derek i to jego przede wszystkim chcą dopaść?" Słyszałam, że odbiegająca para zatrzymała się. Pomruk głosów. Kroki zawróciły w moją stronę. „I co teraz zrobisz? Zawsze lepiej mieć jakiś plan..." Zaskrzeczało radio. — Alfa? Tu Beta. Chyba mamy tę Saundersównę. Usiłuje się porozumieć z Souzą. Macie go już? Odpowiedzi nie udało mi się zrozumieć. — Pomożemy, jak tylko będziemy ją mieli. A więc Dereka jeszcze nie złapali. „Albo go mają, ale potrzebna im pomoc, żeby go poskromić". Znowu niezrozumiały komunikat z radia. Kobieta rozłączyła się i powiedziała do partnera: — Mówią, żebyś do nich dołączył. Ja dam sobie z nią radę. „A więc nie idzie wcale tak dobrze i łatwo, prawda?" Mężczyzna puścił się biegiem, a kobieta zaczęła mnie szukać. Minęła moje drzewo o kilkanaście stóp i poszła dalej. Dopiero kiedy upewniłam się, że sama z siebie nie wróci, dwa razy kopnęłam w pień drzewa. Zatrzymała się i powiodła wokół snopem światła z latarki. Byłam gotowa kopnąć raz jeszcze, jeśli zacznie się oddalać, ale ruszyła w moim kierunku, powoli, oświetlając ziemię przed sobą, zatrzymując się przy każdym krzaku i każdej wyższej kępie trawy. Kiedy znalazła się pode mną, wtuliłam się w pień. Spod stopy, którą kopałam w pień, oderwał się kawałek kory i poleciał na ziemię. Poświeciła w górę. „Nie, błagam, nie, błagam!" Promień latarki przenosił się z gałęzi na gałąź. Skoczyłam, nie myśląc o idiotyzmie rzucenia się na uzbrojoną kobietę, 315

pewnie ze dwa razy większą ode mnie. Po prostu puściłam się, a wewnętrzny głos krzyczał w nieparlamentarny sposób: „Co ty wyrabiasz, kretynko!" Zleciałam na nią. Obie zwaliłyśmy się na ziemię; jej ciało zamortyzowało impet mojego upadku. Poderwałam się, chociaż biodro się uskarżało, i wyciągnęłam nóż. Kobieta leżała u podnóża drzewa, jej głowa spoczywała o kilka cali od niego. Na twarzy miała ochronną maskę, ale widziałam przez nią, że oczy ma zamknięte, a usta rozdziawione. Musiała uderzyć o pień i stracić przytomność. Nie odważyłam się sprawdzać, chwyciłam radio i rozejrzałam się w poszukiwaniu karabinu albo pistoletu. Nic nie zobaczyłam. Raz jeszcze szybko sprawdziłam, ale z tym rezultatem. Może miała pistolet u pasa, ale bałam się do niej zbliżyć. Porwałam jeszcze leżącą na ziemi latarkę i rzuciłam się do ucieczki.

Rozdział czterdziesty pierwszy Byłam pewna, że posuwam się w kierunku wskazanym przez Dereka, więc wszystkie grupy pościgowe powinnam mieć za sobą. Nie upłynęła jednak minuta, a znowu usłyszałam za plecami tupot butów. Uskoczyłam w gąszcz i wyciszyłam radio, chociaż nie odzywało się ani chwili od momentu, gdy je przejęłam. Teraz ułożyłam się na brzuchu i przywarowałam. Tymczasem kroki zatrzymały się na mojej wysokości. — Wytłumacz mi jedno — odezwał się męski głos. — Jak to możliwe, że chociaż jest nas tylu, nie możemy znaleźć czwórki gówniarzy na dwudziestu akrach powierzchni. Davidoff będzie wściekły. — Przy odrobinie szczęścia może w ogóle się nie dowiedzieć — odparł drugi. — Mamy jeszcze godzinę do świtu. Sporo czasu. Jak daleko mogli odejść? Dalej szli i rozmawiali, a ich głosy powoli się oddalały. Kiedy ucichły, zaczęłam się wyczołgiwać, ale powstrzymała mnie pewna myśl. Skoro uciekała cała nasza czwórka, czy powinnam zatroszczyć się o swoje bezpieczeństwo, czy też próbować odszukać resztę? „Jeśli dotrzesz do miejsca, gdzie Derek kazał ci czekać, oni też się tam znajdą". A jeśli potrzebują pomocy? 315

„Przypadkiem udało ci się unieszkodliwić tę kobietę i już jesteś Rambo?" Dbanie o swoje bezpieczeństwo wydawało mi się tchórzostwem, ale mój wewnętrzny głos miał rację: skoro Derek będzie mnie tam szukał, lepiej żebym tam była. Tyle że kiedy chyłkiem przemykałam przez las z nożem w jednej ręce, zdobycznym radiem w drugiej i z latarką wepchniętą za pas, naprawdę czułam się trochę jak Rambo. „Jasne, do czasu, aż się potkniesz i nadziejesz na własny nóż". Schowałam ostrze. — Chloe? — rozległ się kobiecy szept. Obróciłam się tak gwałtownie, że stopa poślizgnęła mi się na mokrym podłożu. — Tori? Mrużąc oczy, wpatrywałam się w mrok. Było tak ciemno, że poszczególne kształty równie dobrze mogły być drzewkami, krzakami i ludźmi. Sięgnęłam do latarki, ale zatrzymałam rękę i tylko patrzyłam. — Tori? — Ciii. Tutaj, kochanie. To pieszczotliwe określenie sprawiło, że włosy zjeży-ły mi się na karku. — Ciocia Lauren? — Ciii. Chodź za mną. Teraz rozpoznałam postać, podobnie niewyraźną jak głos, mogłam dostrzec tylko lśniącą przede mną bladą bluzkę. Nie ruszałam się. Brzmiała jak Lauren, była także jej wzrostu, ale pewności nie miałam i nie mogłam jak łatwowierna dziewczynka rzucić się w zastawioną pułapkę. Teraz wydobyłam latarkę i poświeciłam, ale i tak między drzewami widziałam tylko bluzkę i sylwetkę postaci. Popatrzyła w bok: błysk profilu, mignięcie blond włosów, ale już to wystarczyło, by uznać, że to jednak ona. Kiwnęła, bym się pospieszyła, a sama wycofała się głębiej w gęstwinę. Poszłam za nią, ale nadal ostrożnie, ciągle węsząc podstęp. Kiedy mijałam kępę krzaków, ktoś z niej wyskoczył tak szybko, że nawet nie zdążyłam zareagować, i chwycił mnie, ręką zakrywając usta. 315

— To ja! — szepnął mi do ucha Derek. Chciał schować się ze mną w krzakach, ale opierałam się ze wszystkich sił. — Ciotka Lauren! Widziałam ciotkę Lauren! Popatrzył na mnie, jakbym była niespełna rozumu. — Ciotka, tam jest. — Wskazałam na kierunek, w którym poszła. — Właśnie za nią... — Nie widziałem nikogo. — Miała jasną bluzkę i... — Chloe, od jakiegoś czasu tutaj byłem, zobaczyłem, jak nadchodzisz. Nikt inny... — Umilkł, zrozumiawszy sens swoich słów. Skoro ja ją widziałam, a on nie... Poczułam straszny ciężar w piersiach. — Nie! — To iluzja — szybko zapewnił. — Czar, żeby cię zwieść. Mój tata robił takie sztuczki i... — Potarł usta dłonią i dokończył: — Więc to było właśnie to. Ja miałam właśnie taką nadzieję, ale kiedy usłyszałam to z jego ust, w głowie pozostała mi tylko jedna myśl: duch. Zobaczyłam ducha ciotki Lauren. Las zaczął się rozmywać, a dłoń Dereka wydawała się jedynym na świecie punktem oparcia. — Chloe? To był czar, zwida. Jest ciemno i nie mogłaś przyjrzeć się dokładnie. To wszystko zupełna prawda, a przecież... Odegna-łam od siebie tę upartą myśl, wyprostowałam się i uwolniłam z jego uchwytu. Kiedy nie opuścił ręki, gotów w każdej chwili mnie pochwycić, zrobiłam krok w bok. — Już dobrze. Więc jaki plan? — Zaczekamy tutaj i... Rozległ się tupot stóp. Wskoczyliśmy między krzaki i przykucnęliśmy. Światło latarki przesunęło się po drzewach, niczym szukający ofiary reflektor. — Wiem, że tutaj jesteście! — krzyknął jeden z mężczyzn. — Słyszałem wasze głosy. Zamarliśmy w bezruchu. Słyszałam szelest oddechu Dereka; ponieważ opierałam się o niego plecami, czułam łomot serca. Promień przemknął nad naszymi krzakami, powrócił i znienacka światło zalało nasze twarze. 315

— No dobra! Wyłaźcie! — W oślepiającym blasku niewyraźnie tylko rozpoznawałam zarys sylwetki. — Wyłazić! — powtórzył mężczyzna. Podmuch słów Dereka napłynął mi do ucha. — Jak powiem „teraz!", uciekaj. — A na głos powiedział: — Niech pan opuści broń, to wyjdziemy. — Jest opuszczona. — Kiedy świecił nam tak prosto w oczy, nie można było sprawdzić, czy mówi prawdę. Uniósł wolną dłoń i nią pomachał. — Widzicie, nic tu nie mam. Facet poleciał do przodu, jak gdyby ktoś uderzył go w plecy, a latarka, zataczając świetlisty łuk, upadła na ziemię. Derek niczym chart przemknął obok mnie i chwycił w pasie podnoszącego się mężczyznę. Z mroku wynurzył się Simon z rękami uniesionymi do kolejnego czaru obalającego. — Teraz! — krzyknął Derek, szamocząc się z tamtym, a widząc wahanie naszej dwójki, warknął: — Uciekajcie! Pobiegliśmy, ale nieustannie oglądając się za siebie. Usłyszeliśmy odgłosy walki, ale nie trwały długo i chwilę potem Derek był znowu z nami. Kiedy zwolniliśmy, pchnął nas oboje w plecy, nie pozwalając na to. Migający między drzewami księżyc sprawiał, że widzieliśmy drogę przed sobą. — Tori? — sapnęłam. — Rozłączyliśmy się — wykrztusił Simon — i ona... Derek dał znać, żebyśmy byli cicho. Biegliśmy do chwili, aż zobaczyliśmy między drzewami światła domów, co znaczyło, że jesteśmy już w pobliżu drogi. Jeszcze kilka kroków i Derek mocno uderzył każde z nas między łopatki, tak że wylądowaliśmy na twarzach. Kiedy usiłowaliśmy się podnieść, przydusił nas do ziemi. Simon uniósł zapiaszczoną twarz i mruknął: — Nie wiem czemu, ale wolałbym mieć wszystkie zęby. Derek uciszył go i zaczął rozglądać się po lesie. Podążałam za jego wzrokiem do miejsca, gdzie znieruchomiał; wtedy też usłyszałam kroki. Derek sprężył się, gotów do skoku, ale byli dość daleko i zaraz zatrzymali się, a wtedy rozległ się pomruk głosów. Radio zaskrzeczało mi w kieszeni; wyjęłam je i odrobinę pogłośniłam. Simon spojrzał nad Derekiem, bezgłośnie spytał: „Radio?" wskazał w kierunku głosów i zapytał, czy to ich.

315

Kiwnęłam głową. — Pięknie — poruszył wargami i uniósł kciuk, a ja spłonęłam rumieńcem. Także Derek popatrzył na mnie, kiwnął głową i wydał pomruk mogący znaczyć: „Dobra robota... jeśli tylko nie wygłupiłaś się, żeby je dostać". — Znalazłem Alfa jeden — odezwał się męski głos, tak cichy, że musiałam wytężyć słuch, żeby go zrozumieć. Simon trącił Dereka, żeby pogłośnić, ale Derek pokręcił głową. On słyszał dobrze, więc nie warto było ryzykować. — Gdzie jest? — spytał przez radio kobiecy głos. — Znokautowany. Wygląda tak, jakby stoczył kilka rund z naszym wilkołakiem. — Zabezpiecz go. Delta mają tę Enright, tak? Zerknęłam na Dereka, ale on z niewzruszoną miną wsłuchiwał się w dźwięki z radia. — Trzyma ją Delta dwa. Nie wiem, jak dobra będzie na przynętę, więc posłałem Delta jeden, żeby przyprowadził z samochodu Carsona. Derek zmarszczył brwi. Simon szepnął: „Andrew". Głosy przycichły, ale po chwili kobieta wywołała Deltę dwa. — Masz już Carsona? — Jestem niedaleko. — Dobrze, masz go nakłonić, żeby przywołał te dzieciaki. Ma ich zwabić. — Tego nie zrobi. — Nie przypuszczam, żeby sam z siebie się zgodził, ale skoro mamy go w swoich rękach, będzie robił to, co chcemy. Jak będzie się sprzeciwiał, zastrzel go. Simon oderwał głowę, a w jego oczach zamigotał strach. Derek upomniał go gestem, żeby nie przeszkadzał słuchać. Po chwili odezwał się Delta dwa. — Czy ktoś przestawiał samochód? — Co takiego? — Samochód. Z Carsonem. Tutaj go nie ma. Zaczęła się kłótnia tak głośna, że Derek zakrył ręką 315

głośnik, aby ją przytłumić. Następnych kilka minut upłynęło na uzgadnianiu, czy Delta dwa jest na pewno w dobrym miejscu i czy nikt nie przemieszczał samochodu z Andrew. Ostatecznie wyszło na to, że jeniec zniknął... wraz z ich samochodem. — Więc Andrew jest bezpieczny — powiedziałam, gdy radio umilkło. — Ale co z Tori? Przez chwilę Derek milczał, co i tak było lepsze od burknięcia: „A co niby ma być?" którego oczekiwałam. Chociaż poprzednio powiedział, że nic go nie obchodzi, czy Tori rzuci się pod autobus, teraz nie było tak łatwo zostawić ją na pastwę losu, kiedy groziło jej śmiertelne niebezpieczeństwo. — Rozejrzę się — mruknął. — Jak ją znajdę, będzie super. Nie dopowiedział reszty, która, jak rozumiałam, brzmiała: „Ale jak jej nie znajdę, spadamy". Nawet jeśli było to okrutne, tak właśnie trzeba było postąpić. Nie chciałam bynajmniej, by Derek własną piersią ochronił Tori przed strzałem, jakkolwiek straszliwie mogłoby to zabrzmieć. Nie żebym jej nienawidziła, teraz nawet nie powiedziałabym, że jej nie lubię. Gdyby jednak trzeba było chłodno rozstrzygać, czy za nią poświęcić czyjeś życie, odpowiedziałabym „nie", ani życie Dereka, ani Simona, ani moje. Ta świadomość miała mnie dręczyć przez długi czas. — Uważaj i... — Chciałam powiedzieć jeszcze „pospiesz się", ale sama myśl, że mogłabym być tak grubiańska, przeraziła mnie. — No i uważaj. Ale to my musieliśmy się ruszyć pierwsi. Kiedy już skierujemy się do drogi, on ruszy na poszukiwanie Tori. Ledwie uszliśmy dwadzieścia kroków, gdy ktoś zastąpił nam drogę. Simon wyrzucił do góry palce. — Simon, to... — zaczął mężczyzna, zanim czar po- 1 walił go na ziemię. — Andrew! Simon biegiem rzucił się ku leżącemu, który podnosił się z krzywym uśmiechem na twarzy. — Widzę, że jesteś lepszy, jeśli chodzi o rzucanie czarów. Andrew był niewiele wyższy od Simona, ale bardziej krępy i barczysty, z szeroką twarzą i zakrzywionym nosem. Miał szpakowate, krótko przystrzyżone włosy, nie był wiele starszy od mojego 315

ojca i wyglądał na emerytowanego boksera. Zupełnie do niego nie pasował ten schludny, pedantyczny domek. Kiedy zobaczył mnie, jego twarz się zmarszczyła, a bruzda między brwiami pogłębiła się, zupełnie jakby mnie skądś znał, ale nie mógł umiejscowić twarzy. Otwierał usta, żeby coś powiedzieć, ale zaniepokoił go ruch za naszymi plecami. — Ktoś idzie! — syknął. — To Derek — uspokoił go Simon. — Nie, nie — zaczął. Andrew, ale w tym momencie na wolną przestrzeń wyszedł Derek, a tamten zamrugał powiekami. Widać było, że nie potrafi odnaleźć chłopca, którego znał. Ale obok zdziwienia w jego oczach było jeszcze coś innego, niepokój, a może nawet trwoga, gdyż w tym momencie zobaczył przed sobą nie syna przyjaciela, lecz potężnego, młodego wilkołaka. Natychmiast starał się ukryć tę emocję, ale Derek ją zauważył, jego wzrok umknął w bok, szczęki się zacisnęły, jak gdyby chciał powiedzieć: „No i dobrze, co mnie to". Wiedziałam jednak, że było inaczej. — Ale... urosłeś. Zdaje się, że Andrew próbował się uśmiechnąć, ale zupełnie mu to nie wyszło, co tylko pogorszyło całą sprawę. Derek, nie patrząc mu w oczy, tylko mruknął: — Taaa... Simon machnął w moim kierunku. — A to jest... — Pozwól, że zgadnę. Córka Dianę Enright, tak? Pokręciłam głową. — Chloe Saunders. — To te włosy — wtrącił się Simon. — Jest blondynką, ale musieliśmy ją przefarbować, bo... — Później — nie dał mu dokończyć Derek. — Mają Victorię, córkę Enright. Andrew zmarszczył brwi. — Jesteś pewien? Simon wziął ode mnie radio i zamachał nim w powietrzu. — Chloe im to zabrała. Słyszeliśmy, że im uciekłeś i że mają Tori. 315

— To idę po nią. A wy troje — do samochodu! Powiedział, gdzie go znaleźć, i już chciał odchodzić, gdy powstrzymał go Derek. — Idę z tobą — powiedział. — Znajdę ją szybciej niż ty.

315

Andrew chciał się spierać, ale jeden rzut oka na Dereka wystarczył, żeby zrozumiał, iż to bez sensu, zabrał mi więc radio i kazał nam dwojgu się schronić.

Rozdział czterdziesty drugi

Znaleźliśmy samochód — stary SUV — za niedaleką stodołą. Drzwi były otwarte; kawałek drutu tkwił w stacyjce, aby nie trzeba było kluczyków. Simon zaczął próbować, czy uda mu się uruchomić wóz, kiedy z lasu wypadła trójka osób: Derek, Andrew i Tori. Otworzyliśmy z Simonem przednie drzwiczki, a sami wskoczyliśmy na tył. Tori usiadła obok nas, Derek zajął miejsce obok kierowcy. — Szybka akcja ratunkowa — powiedział Simon, kiedy Andrew zapalał silnik. — Żadnej akcji nie było trzeba — zaperzyła się Tori. — Sama potrafię o siebie zadbać. Derek mruknął coś o tym, że warto pamiętać, iż ostatni raz ryzykował życie, żeby jej pomóc. Andrew ruszył, a ja spytałam Tori, co się stało. Złapali ją i trzymali pod strażą, podczas gdy reszta poszła nas szukać. Z początku pilnowało jej dwóch, ale kiedy sprawy zaczęły się komplikować, zostawili tylko jednego wartownika. — A potem jeden obezwładniający czar i co? Nie mieli jedynego więźnia! — Ciekawe, że nie pomyśleli o tych czarach — powiedział Derek. — Nie docenili mnie — z dumą oznajmiła Tori. Derek mruknął coś pod nosem, Simon chciał o coś spytać, ale Andrew kazał nam siedzieć cicho. Z wyłączonymi światłami jechał po nierównym terenie i musiał bardzo uważać. Simon poprawił się kilka razy, bo z tyłu było dość ciasno. Jego ręka musnęła moją nogę, a potem znalazła dłoń i ją chwyciła. Odpowiedziałam uśmiechem na jego uśmiech. 224

Myślałam, że jak zwykle dotąd chodzi o uspokajający gest, tymczasem Simon mój uśmiech uznał chyba za zachętę, gdyż zaplótł palce o moje i ułożył sczepione dłonie na moim udzie. Byłam zmęczona, w głowie kotłowało się od pytań, adrenalina ciągle buzowała we krwi, a teraz poczułam dreszcz ekscytacji. Dobra, idiotyzm. Wielkie halo, że chłopak wziął cię za rękę? Piąta klasa. Byłam pewna, że dla Simona to nic wielkiego. W porządku, nie on pierwszy trzymał mnie za rękę, ale moje doświadczenie z facetami nie było dużo większe. Dreszczyk jednak szybko minął, a kiedy wyjechaliśmy na asfalt, Andrew włączył reflektory. Spytał, czy z nami wszystko w porządku, a wtedy wypowiedziałam wreszcie to, co od dawna miałam na ustach: — Czy moja ciotka Lauren była z panem? — W lusterku zobaczyłam jego pytające spojrzenie. — Lauren Fellows, pracuje dla... — Znam twoją ciotkę, Chloe, ale nie, nie było jej. — Chloe wydawało się, że ją widziała — wyjaśnił Derek. Simon popatrzył na mnie. — Co takiego? — Z-z-zobaczyłam kogoś. Głos jakby jej, także, na ile mogłam się zorientować w ciemności, wygląd jakby jej. Simon nachylił się do Dereka. — A ty ją widziałeś? — Nie — odrzekłam za niego. — A powinien, gdyż przebiegła tuż obok. — Widziałaś ducha — oznajmiła Tori. — A pomyślałaś, że to żywa ciotka. — Prędzej jakiś czar — sprzeciwił się Derek. — Dla nich to nic trudnego, prawda, Andrew? — Jasne, halucynacje wizualne i inne. Nie do odróżnienia, jeśli się dobrze nie przyjrzysz, a najczęściej nie masz na to czasu. Brzmiało to sensownie, ale w środku coś mi mówiło, że widziałam ją. To znaczy, nie ciotkę Lauren, lecz jej ducha. — Jak twoja ręka? — spytał Derek, kiedy pogrążyłam się w ponurych myślach. 225

— Zerwałaś szwy? — rzucił z niepokojem Simon. — Nie, drasnęła ją kula — odparł za mnie Derek. — Kula?! Andrew zjechał na pobocze i zahamował. — Postrzelili cię? — Nie, to tylko draśnięcie. Andrew zawahał się, ale upewniłam go — i Simona — że wszystko jest w porządku, a Derek potwierdził, pocisk tylko przestrzelił mi rękaw, ocierając się o skórę. Andrew znowu ruszył. — Jak już będzie bezpiecznie, trzeba będzie to opatrzyć. Ale nie mogę uwierzyć, że oni... Pokręcił głową. — A ja zdarłam sobie skórę z dłoni — odezwała się Tori. — Boli jak jasna cholera. — Musisz także obejrzeć szwy Chloe — powiedział Derek. — Kilka dni temu zraniła się o szkło. Zajęli się tym, ale trzeba sprawdzić. Tori pomachała skaleczoną ręką. — A to? Czy to kogoś interesuje? — Przewróciła oczyma. — Oczywiście, nikogo. — Trzeba posmarować jodyną, żeby się nie jątrzyło. Uśmiechnęła się do mnie krzywo. — Na ciebie zawsze mogę liczyć, prawda? Chyba wiem, kto wysłał mi na ratunek oddział kawalerii. — Ale przecież mówiłaś, że ciebie nie trzeba ratować, pamiętasz? — z przekąsem zauważył Derek. — Pamiętam i wcale się z tego nie wycofuję. — Nie zostawilibyśmy cię tam, Victorio — zapewnił Andrew. — Znaczy, Tori, tak? Kiwnęła głową. Uśmiechnął się do niej w lusterku. — Miło widzieć cię razem z Simonem. — Błagam, tylko nie to — jęknął Simon. — Tylko nie „razem". Protest Tori był równie stanowczy. 226

— To znaczy... — Andrew w lusterku przenosił wzrok z Simona na Tori i z powrotem. — Chciałem powiedzieć, że dobrze widzieć całą waszą czwórkę. Razem. To jedna z rzeczy, w których zgadzaliśmy się z Kitem: że grupa myli się, trzymając obiekty oddzielnie. — Więc pan także dla nich pracował? — spytałam. — Dla Grupy Edisona? W odpowiedzi wyręczył go Simon. — Tak, ale wycofał się na krótko przed naszym tatą. — Spojrzał na Andrew. — To dlatego wiedzieli, gdzie cię znaleźć, tak? Kiedy uciekliśmy, domyślili się, że poszukamy u ciebie pomocy, więc złapali cię, żeby mieć na przynętę? — Taki chyba mieli plan. A poza tym, nareszcie mieli pretekst, żeby się dobrać do mnie, o czym myśleli od kilku lat. — Jak to? — spytała Tori. — O tym porozmawiamy później. Najpierw musimy znaleźć miejsce, gdzie coś przekąsimy, a wy mi opowiecie, co tu się wyrabia. W najbliższym miasteczku otwarty był tylko bar dla zmotoryzowanych. Nie byłam głodna, ale za namową Simona wzięłam milkshakea i kiedy go popijałam, on w skrócie opowiedział Andrew wszystko: o Lyle House, ucieczce, ośrodku, eksperymencie, śmierci Liz, Bradyego i Amber... — Rachelle ciągle tam jest — zakończył Simon. — Także ciotka Chloe, która jest teraz ich zakładniczką, tak jak byłeś ty. — Chyba że... — zaczęła Tori, ale Simon uciszył ją spojrzeniem. — Na pewno nie. I musimy je uratować, podobnie jak naszego tatę. Ciotka Chloe była przekonana, że go nie porwali, ale musiała się mylić. — Z tym i j a bym się zgodził — powiedział Andrew. — Wszystkie moje ustalenia wskazują na takie rozwiązanie. Derek raptownie odwrócił się do niego. — Szukałeś go? — Wszystkich was. Jechaliśmy dobrą godzinę, a minęliśmy tylko jedno 227

większe miasto. Byliśmy coraz dalej od Nowego Jorku. Wreszcie Andrew skręcił w prywatną dróżkę, dłuższą i bardziej krętą niż dojazd do jego domu. — Dokąd teraz jedziemy? — spytał Simon. — Bezpieczna skrytka dla paranormalnych? To zupełnie jak na filmie. — Kiedyś z pewnością tak tu było; znajdowali tu schronienie paranormalni, uciekający przed Cabals — odrzekł Andrew. — Cabals? — powtórzyła Tori. — Zupełnie inna historia. Teraz to bardziej postój dla członków naszej grupy. Właścicielem był jeden z pierwszych członków i zapisał go w spadku, aby służył sprawie. — Jakiej sprawie? — spytała Tori. — Nadzorowaniu i ostatecznej likwidacji Grupy Edisona. — Andrew zwolnił, gdyż zaczęły się wyboje. — Taki był przynajmniej nasz plan na początku. Zaczęliśmy jako grupa dawnych uczestników Grupy Edisona, dezerterów jak ja, zaniepokojonych ich poczynaniami. Nie chodziło tylko o projekt Genesis II, jedną z tych rzeczy, których się naprawdę boimy, gdyż Grupa idzie o wiele dalej. Powoli dołączali do nas inni, którzy nie zajmowali się jedynie Grupą, ale także Cabals i innymi organizacjami paranormalnych. Nadal jednak w centrum uwagi mieliśmy Edisona; śledziliśmy ich, podejmowaliśmy małe akty sabotażu. — Sabotażu? — podchwycił Simon. — Cool! — Małe — z naciskiem podkreślił Andrew. — Przede wszystkim monitorowaliśmy ich, co coraz bardziej oburzało niektórych naszych członków, łącznie ze mną. — Ojciec w tym uczestniczył? — spytał. Andrew pokręcił głową. — Nie. Jak wiecie, ja i wasz tata... — Pokłóciliście się. — Powiedzmy. Trzymał się z boku, dla niego nasza grupa była zbyt polityczna. W razie potrzeby pomagał, ale poza tym nie brał udziału, gdyż bał się, że to może niepotrzebnie ściągnąć uwagę na was, chłopaki. Tymczasem inni naciskali na mnie, aby go wciągnąć. Jako ojciec dwóch, jak to oni określają, obiektów najbardziej ambitnego, ale i najniebezpieczniejszego projektu Grupy Edisona, wydawał się najlepszą osobą, by przyciągnąć nowych, potężnych członków ze społeczności paranor228

malnych. Był wściekły. Tyle się starał, aby zakamuflować wasze istnienie, a tu ja zjawiam się z taką propozycją, więcej: żądaniem. Bo nie będę ukrywał, że ja także za tym obstawałem. Jak widzę teraz, nie doceniłem zagrożenia, jakie wiąże się z Grupą Edisona. Wziął kolejny zakręt i musiał jeszcze bardziej zwolnić na wybojach, a potem ciągnął: — Kiedy wasz tata i wy obydwaj zniknęliście, a rozeszły się plotki, że ma was Grupa, pojawiły się głosy, że trzeba podjąć jakieś bardziej zdecydowane działania. Byłem pośród tych, którzy twierdzili, że grozi wam niebezpieczeństwo. Ale osoby bardziej wpływowe utrzymywały, że nie ma mowy, aby was skrzywdzili. — No to dali ciała — skwitowała Tori. — Istotnie, dali, a cała wasza historia to dowód na to, że trzeba wkroczyć do akcji. Za następnym zakrętem zobaczyliśmy dom. Przez chwilę patrzyliśmy jak zamurowani. Zupełnie jak w gotyckiej powieści: wielki, dwupiętrowy budynek wiktoriański, otoczony gęstym lasem. Wcale bym się nie zdziwiła, gdyby w mroku skrywały się gargulce. — Cool — odezwał się wreszcie Simon. — Właśnie w czymś takim powinni mieszkać paranormalni. Andrew zachichotał. — No i przez kilka następnych dni wy będziecie tu mieszkać. Oporządzicie się trochę, odpoczniecie, a przez ten czas zastanowimy się co dalej. — Parkując, zerknął do tyłu na naszą trójkę. — Ale odpoczynek nie potrwa długo. Chcę nakłonić innych, żeby zrobili skok na kwaterę główną Grupy Edisona, a od dobrych kilku lat żaden z nas tam nie był. Będziemy potrzebowali waszej pomocy.

Rozdział czterdziesty trzeci

229

Położyłam się do łóżka i natychmiast zasnęłam, chociaż bałam się, że będę z tym miała kłopoty, po wszystkich wydarzeniach tej nocy, lęku o ciotkę Lauren, strachu przed lasem, w którym leżały gdzieś padłe zwierzęta. Ale po raz pierwszy od tygodni byliśmy bezpieczni, a właśnie tego było potrzeba mojemu mózgowi i ciału, aby się wyłączyły i pozwoliły na błogi, głęboki sen bez żadnych wizji. Wiedziałam, że to nie koniec całej historii; daleko do tego. Nawet pierwszy krok — nakłonienie dysydentów do akcji — nie będzie taki łatwy, jak miał nadzieję Andrew. Ale nawet jak dojdzie do takiej operacji, ciągle coś ważnego będzie do załatwienia. Przynajmniej dla mnie. Zmieniłam się. Nie chodziło tylko o modyfikację genetyczną; byłam już inną osobą. W głowie mi się kręciło na samą myśl, że miałabym wrócić do taty, domu, szkoły i koleżanek. Teraz tamto życie było daleko; może jeszcze kiedyś do niego wrócę, ale wtedy będzie to tak, jak wówczas, gdy aktora zastępuje ktoś, kto wygląda, brzmi, a nawet zachowuje się inaczej. Nawet nie wiem, czy potrafiłabym wystąpić w tej roli. Stare życie było teraz jak sen: pogodny, spokojny, pozbawiony wydarzeń. Zbudziłam się z niego i zrozumia-łam, kim jestem: na dobre i na złe. Nie mogłam zaciskać powiek, żeby znowu wrócić w miłą normalność. To dopiero teraz w niej byłam.

Podziękowania Nie dołączyłam ich do poprzedniej książki, więc teraz muszę podziękować sporej grupce osób. Po pierwsze, mojej agentce Sarah Heller, prawdziwej matce chrzestnej tego cyklu, która podchwyciła moją myśl, że może napiszę coś dla nastolatków, a potem nastawała na jej realizację. Po drugie, Rosemary Brosnan z HarperCol-lins, z którą zaczęłam współpracować przy Wezwaniu. Związanie się z nowym wydawcą często wymaga jakichś dopasowań, ale tutaj wszystko układało się znakomicie od pierwszego dnia. Wielkie dzięki należą się też Marii Gomez z HarperCollins, która zainteresowała Rosemary moimi książkami. Wdzięczna również jestem Anne Collins z Random House Canada i Antonii Hodgson z Little, Brown 230

UK, które sekundowały mi od samego początku, zawsze gotowe pomagać mi, gdy chcę spróbować czegoś nowego. Serdeczne podziękowania składam też Kristin Cochrane z Doubleday Canada za jej pomoc i usilną pracę za kulisami. Tę konkretnie książkę czytała grupa pierwszych lektorów cyklu Najmroczniejsze moce. Sharon B., Terri Gies-brecht, Stephanie Scranton-Drum, Matt Sievers i Nicole Tom zapoznali się ze wstępną wersją i pomogli mi usunąć błędy, które umknęły wszystkim innym

231