Armstrong Kelley Osaczenie

Armstrong Kelley Mrok gęstnieje 01 Osaczenie Maya Delaney czuła się zawsze związana z naturą. Lasy wokół domu są jej ukochanym schronieniem, a znamię w kształcie łapy, które ma na biodrze, jest jakby znakiem tego, dokąd przynależy. Ale wokół Salmon Creek, małego ośrodka badań medycznych, zaczynają się dziać dziwne rzeczy. Młoda dziewczyna tajemniczo tonie pośrodku spokojnego jeziora. Koło domu Mai pojawiają się pumy i nie zamierzają się wynieść. Jej najlepszy przyjaciel, Daniel, zaczyna miewać dziwne uczucia w odniesieniu do niektórych ludzi i przedmiotów. Jedną z takich osób jest Rafa, nowy łobuziak w miasteczku. Jaką tajemnicę skrywa i skąd jego nagłe zainteresowanie Mayą…

PROLOG Serena stała na skalnej półce ponad sześć metrów nad powierzchnią jeziora i śpiewała głosem, o którym powiadano, że wyciska łzy z oczu wszystkim .słuchaczom. Wszystkim z wyjątkiem mnie. — Na miłość boską, Seri — powiedziałam. — Skończże wreszcie. Serena pokazała mi jeżyk i przesunęła się bliżej krawędzi, obejmując ją palcami stóp. Chwiała się chwilę, wydymając policzki, blond kucyk podrygiwał. I skoczyła. Był to, jak zwykle, popis godny igrzysk olimpijskich — weszła w wodę tak precyzyjnie, że gładka powierzchnia ledwie się sfalowała. Wyskoczyła zwinnie jak foka. — Dobra, teraz ty, Maya! Pokazałam jej paluch. Roześmiała się i znowu zanurkowała. Serena świetnie pływała, była kapitanem drużyny szkolnej. To nie moja broszka, naprawdę. Najbardziej lubiłam siedzieć na skale ze zwieszonymi bosymi stopami. Wygrzewałam się w porannym słońcu, wdychając bogate powietrze późnego lata i rozkoszując się wspaniałym wido-

kiem krystalicznie czystego jeziora, za którym wznosiły się stoki porośnięte lasem i zwieńczone śnieżnymi czapami. Serena wypłynęła na środek jeziora, a ja zmrużyłam oczy, wypatrując na ścieżce znajomej blond czupryny. Miał do nas dołączyć Daniel. Byliśmy zaprzyjaźnieni od chwili, gdy przeprowadziłam się do Salmon Creek, a miałam wtedy pięć lat. W zeszłym roku na urządzoną w szkole imprezę dziewczyny mogły przyjść ze swoimi facetami i Serena powiedziała, że musimy pociągnąć zapałki, aby rozstrzygnąć, która z nas zaprosi Daniela. Lubiłam go, ale nie w ten sposób jak Serena, więc wszystko urządziłam tak, żeby wygrała. I odtąd chodzili już ze sobą. Kiedy Serena płynęła w moim kierunku, rozebrałam się do stanika i majtek, i ułożyłam rzeczy pod krzakiem. — O la la! — zawołała. — Nowa bielizna! Czyżby jakaś wielkoduszna przyjaciółka zlitowała się nad tobą i kupiła ci wreszcie coś dorosłego? — Powiedzmy, ale lepiej, żeby te ciuchy nie robiły się przezroczyste po namoczeniu, bo wtedy jej facet zobaczy więcej, niżby chciała. Serena roześmiała się. — Nie ma sprawy Dobrze ci w białym, podkreśla opaleniznę. Pokręciłam tylko głową, upinając długie, czarne włosy. To nie opalenizna, jestem Indianką, może Nawaho. Zostałam w dzieciństwie adoptowana, a matki nie było pod ręką, żeby podała wszystkie szczegóły. Wspięłam się na skałkę zwieszającą się nad jeziorem. Stałam, łapiąc równowagę, a Serena zawołała: — Ej, jak są tak wcięte, widać ci znamię. Rozmawiałaś z rodzicami o tatuażu?

Dotknęłam znamienia na biodrze. Wyglądało jak odcisk zwierzęcej łapy i chciałam zrobić tam sobie tatuaż, żeby było wyraźniejsze. — Mama mówi, że może jak będę miała szesnaście lat. Tata, że jak sześćdziesiąt. — Da się go urobić. — Odwróciła się i zaczęła płynąć na plecach. — Sama wiesz, jak z nim jest. Musisz to zrobić w przyszłym roku na szesnaste urodziny. Namówimy twoją mamę, żeby nas wzięli na weekend do Vancouver. Ja też sobie zrobię. Słowika, tuż nad piersią, żebym, jak wyjdę na scenę w mojej sexy kiecce, w której... Gwałtownie zamachała rękami. — Maya! Znikła pod powierzchnią tak nagle i kompletnie, jakby jakiś hak pociągnął ją w dół. Skoczyłam, ale zrobiłam to źle i z bólu aż się zachłysnęłam. Plując i prychając, zaczęłam płynąć rozpaczliwym pieskiem, widziałam kręgi w miejscu, gdzie Serena poszła pod wodę. Z każdym moim niezgrabnym ruchem rozchodziły się coraz dalej. Kręciłam się w wodzie, szukając przyjaciółki. — Serena! Żadnej odpowiedzi. -- Jeśli to sztuczka, żeby mnie zwabić do wody, to ci się udało — powiedziałam drżącym głosem. Cisza. Zanurkowałam. Gdy cała pogrążyłam się w wodzie, jak zwykle ogarnęła mnie panika, wszystko mówiło mi, że to niedobre, niebezpieczne, że muszę wracać na powierzchnię, bo inaczej utonę. Czysta zwykle woda teraz była brązowa, zmącona poruszonym piachem, nie mogłam nic zobaczyć.

Wystrzeliłam nad powierzchnię. — Pomocy! — krzyknęłam. — Na pomoc! Ratunku! Ponownie zanurkowałam, ale nadal nic nie widziałam. Modliłam się, żeby wściekle młócące ręce czy nogi natrafiły na Serenę. „Za długo jest pod wodą!". Nie. Serena mogła wstrzymywać oddech nie wiadomo jak długo. W zeszłym roku na zawodach pływackich mierzyliśmy jej czas — miała już pięć minut, gdy nadbiegł trener i kazał jej przestać. Ja nie mogłam wytrzymać nawet minuty. Zadyszana wynurzyłam się. — Maya! Spojrzałam w stronę brzegu. Słońce odbijało się od mokrych skał i musiałam zmrużyć oczy. Potem zobaczyłam błysk falistych blond włosów i opalonej skóry — Daniel zrzucał ubranie. — Serena! — wrzasnęłam. — Ona nagle... Wierzgająca noga ugrzęzła w czymś. Chciałam się wyrwać, ale poczułam, jak coś zaciska się wokół kostki. Z krzykiem poszłam w głąb. Ledwie znalazłam się pod powierzchnią, woda wypełniła mi usta. Rozpaczliwie kopałam i szarpałam nogą, aby się uwolnić. Ręka trafiła na coś miękkiego, a umysł zawył: „Serena!" Usiłowałam ją chwycić, ale pogrążałam się coraz bardziej, aż wreszcie stopy dotknęły dna. Wtedy to, co mnie trzymało, puściło. Odepchnęłam się w górę, jednak gdy tylko oderwałam się od dna, straciłam orientację, gdzie jest powierzchnia. Wszędzie ciemno. Płuca płonęły, w głowie mi łomotało. Ze wszystkich sił parłam do góry. Oby to była góra! Wreszcie mi się udało! Zobaczyłam słońce, poczułam

chłodne powietrze, ale zaraz zanurzyłam się ponownie. Walczyłam, żeby zostać na powierzchni, ale zupełnie jakbym zapomniała, jak to się robi. Bolało mnie całe ciało. Pozostanie nad wodą wymagało takiego wysiłku, że niemal z ulgą poczułam, jak woda znowu się nade mną zamyka i otula mnie błoga cisza. Nie mogę się poddać, trzeba zmusić ręce i nogi do ruchu, głowę znowu ponad... Chwyciły mnie jakieś ręce. Miałam wrażenie, że ciągną mnie w dół, więc starałam się bronić. — Maya! — krzyknął Daniel. — To ja! 1 co z tego?! Niech mnie puści, zostawi w spokoju, pozwoli oddychać! Płynąc, mocno otoczył mnie silnym ramieniem. Bełkocząc, przekonywałam go, że dam radę sama do brzegu, a on niech szuka Sereny, błagałam, niech ją znajdzie. Był przekonany, że histeryzuję, więc holował mnie dalej, aż wreszcie wyciągnął na skałę. — Serena! — wykrztusiłam. — Znajdź Serenę! Podciągnął się na rękach, wydostał z wody i rozejrzał po brzegu. Nie zrozumiał mnie! O Boże, on mnie nie słyszał! — Serena! — krzyknęłam ze wszystkich sił. — Pod wodą! Chciałam ją znaleźć! Oczy mu się rozszerzyły. Odwrócił się i skoczył do jeziora. Skuliłam się na skale, kaszląc i prychając, a on płynął. Patrzyłam, jak nurkuje i się wynurza. Nurkuje i się wynurza. Nurkuje i się wynurza... Późnym popołudniem obszukano dno jeziora i znaleziono ciało Sereny. Uznano, że przyczyną śmierci było przypadkowe utonięcie. Zdrowa nastolatka, kapitan dru-

żyny pływackiej, utonęła. Nikt nie miał pojęcia, jak mogło do tego dojść. Zdradliwy wir. Kurcz. Nagły atak paniki. Wiele było przypuszczeń, ale żadnej odpowiedzi. Upłynęło trochę czasu i po Serenie pozostała tylko tabliczka na szkolnym dziedzińcu. Miasteczko wróciło do dawnego życia. Ja nie mogłam. Coś się stało tam, w jeziorze, coś, czego nie potrafiłam wytłumaczyć. Na razie. Któregoś dnia mi się to uda.

JEDEN Stałam pod drzewem i rozgniewana patrzyłam rysia z trzema nogami. — Ani myślę ściągać cię na dół. Zostaniesz tam, aż wrócę ze szkoły. Może to cię nauczy rozumu. Fitz wygiął się, żeby polizać sobie bok. — Nawet mnie nie słuchasz, tak? Czym ja się tak przejmuję? — To samo pytanie zadaję sobie codziennie — usłyszałam za sobą głos. — Dobre przygotowanie do roli rodzica. Tato schodził właśnie z werandy. Był w khaki, a na głowie miał strażniczy kapelusz. — No, no, no. Dzisiaj w miasteczku wielki Dzień Strażnika Parku Narodowego. Wskoczyłeś nawet w mundur. Mama Hayleya będzie zachwycona. Uważa, że nieziemsko w nim wyglądasz. Zaczerwienił się tak, że jego twarz miała kolor buraczkowy Z gabinetu mamy doleciał śmiech. — Mayu Delaney, bądź tak miła i daj spokój ojcu! — Ale mówię prawdę! Nicole słyszała ją, kiedy mówiła, że uwielbia facetów w uniformach i że jak tata kiedyś

się tobą znudzi, to jej frontowe drzwi stoją otworem. Ale musi być w kapeluszu. Tata dostał ataku niezdrowego kaszlu, a mama znowu tylko się roześmiała. — Dzięki za ostrzeżenie, ale teraz już rusz się. Dobrze wiesz, co będzie, jak się spóźnisz. Daniel nie zaczeka na ciebie i będziesz musiała go gonić. — Może byłby z tym jakiś kłopot, gdybyśmy mieli lepsze drogi, a jego bryka była szybsza. Zimny nos dotknął mojej ręki. — Nawet Kenjii wie, że już jesteś spóźniona — zawołała mama. — No, leć. Pomachałam w stronę jej gabinetu, który był z przodu domu. Na końcu podjazdu odwróciłam się. — Tato? Mógłbyś... — Doglądnąć pisklaków, bo znowu zaspałaś? — Tak, sorry. — Szłam tyłem. — I w ten weekend jedziemy do Vancouver, żeby mi na szesnastkę zrobili tatuaż, tak? Pokręcił głową i ruszył w kierunku komórki. — Pewnie, tak jest najwygodniej, wycofać się z dyskusji — powiedziałam. — Co mnie może spotkać, jak to zrobię? — Maya, przecież to nie będzie jutro — zawołała mama. — Porozmawiamy o tym później, a teraz ruszże wreszcie zadek. Tata znikł w komórce, gdzie trzymam zranione i osierocone zwierzęta, które on znajduje w rezerwacie. Kuruję je i wypuszczam na wolność, jeśli mogę, a jeśli nie, przekazuję do Ośrodka Ochrony Przyrody. Nie zostają w domu, Fitz to jedyny wyjątek. Złapał go traper, który nigdy nie widział na naszej wyspie rysia, i wezwał tatę. Kiedy Fitz

doszedł do siebie po amputacji, dwa razy wypuszczałam go na wolność, ale zawsze wracał. Dał bardzo wyraźnie do zrozumienia, że ma zamiar zostać, ot, chociażby po to, żeby mieć za darmo jedzenie i ochronę przed drapieżnikami na czterech łapach. Moim jedynym zwierzęciem domowym jest Kenjii, owczarek niemiecki, którego rodzice kupili, gdy przenosiliśmy się do Salmon Creek, gdyż uznali, że pięćdziesiąt kilo żywej psiej wagi to niezłe towarzystwo dla panny, która uwielbia uganiać się po lasach pełnych niedźwiedzi, pum i innych zwierząt mogących ją uznać za smakowity kąsek. Czy wszystko potoczyłoby się inaczej, gdybym w zeszłym roku miała nad jeziorem Kenjii? Zostawiałyśmy ją zawsze w domu, bo jak tylko zaczynałyśmy dokazywać, suka — przekonana, że się topimy — zaczynała nas wyciągać na brzeg. I może uratowałaby Serenę. Dużo o tym myślałam. Rozmyślałam o tym wszystkim, co się stało. Sześć miesięcy terapii nie przekonało mnie, że się mylę, kiedy mówię, że mogłam uratować Serenę. Nie była to myśl, od której chciałam rozpocząć dzień, więc odegnałam ją, ledwie ruszyliśmy. Był wspaniały jesienny poranek, niezwykle suchy jak na tę część wyspy Vancouver. Zarośnięta ścieżka, uchodząca za drogę, wiodła między rzędami wielkich choin i tuj. Wiatr sprawiał, że słońce tańczyło między kołyszącymi się gałęziami; Kenjii hasała po ścieżce, podskakując w słonecznych plamach niczym szczeniak. Ostry podmuch pomagał mi odegnać resztki snu, pobudzając umysł zapachem żywotników i zmoczonej rosą ziemi. Spokojny poranek, jak zwykle. Żadnej komunikacji. Jesteśmy jedyną rodziną mieszkającą w parku, który jest własnością prywatną. Jak całe miasteczko.

St. Cloud Corporation kupiła te tereny na kilka lat przed moim urodzeniem i uznała, że to wymarzone miejsce na ośrodek tajnych badań. Wybudowano więc Salmon Creek dla zatrudnionych. Mieszkały tu niecałe dwie setki ludzi, którzy czeki płacowe dostawali od korporacji St. Clouds, mieszkali w domach należących do St. Clouds, a ich dzieci chodziły do szkoły będącej własnością St. Clouds. Wiem, że to dziwne, ale się nie uskarżam, bo dookoła miasteczka są tysiące akrów najpiękniejszej dziczy, jaką kiedykolwiek widziałam, i to ją nazywam domem. Gdy miałam pięć lat, St. Clouds stracili strażnika parku, więc wynajęli łowców głów i namierzyli mojego ojca, który był wtedy leśnikiem w Oregonie. Natomiast mama jest Kanadyjką z plemienia Haidów. Dla niej nowa praca oznaczała powrót w domowe strony. Dla taty była życiową szansą. Dla mnie zaś dorastaniem w najwspanialszym miejscu na świecie. Z mieszkaniem tutaj wiążą się jednak pewne kłopoty, chociażby transportowe. Dawniej tata co rano zawoził mnie do szkoły, teraz to Daniel zabiera mnie swoim pikapem spod parkowej bramy; stara się jak najmniej jeździć po wyboistych dróżkach w lesie, inaczej rdza z jego bryki najpewniej by się osypała. Teoretycznie park jest publicznie dostępny, gdyż bez spełnienia tego warunku nie można go było kupić, trzeba jednak uczciwie powiedzieć, że St. Cloud Corporation nie rozpościera bynajmniej dywanów powitalnych przed turystami. W samym parku, podobnie jak w miasteczku, niewiele jest udogodnień. St. Clouds nie byli w stanie wykupić wszystkich domków i miejsc kempingowych między Salmon Creek a innymi miejscowościami, dlatego też

miewamy „letników", którzy — mieszkając w chatkach czy namiotach — zjawiają się w miasteczku po artykuły spożywcze i benzynę. Jednako tej porze roku rzadko można spotkać w parku kogoś innego niż miejscowych. Dlatego kiedy usłyszałam kobiecy krzyk, pomyślałam, że to pewnie samica pumy wyprawiła się na poszukiwanie szczęścia. Uszy Kenjii nastroszyły się do przodu. Nie wydawał się szczególnie zaalarmowany, co u innego psa znaczyłoby, że to na pewno nie puma. Rodzice kupili mi psa, aby mnie bronił przed miejscowymi kotami, ale Kenjii był jedynym psem na wyspie, który się nimi nie przejmował. Co innego niedźwiedzie, wilki, borsuki czy lisy, ale koty go nie ruszały. Kiedy więc zobaczyłam pumę wyciągniętą na grubej sosnowej gałęzi blisko bramy parku, specjalnie się nie zdziwiłam. Inaczej rzecz się miała z kobietą, która przywarła do gałęzi nad zwierzęciem. To ona krzyczała. Puma o imieniu Marv — stary samiec z postrzępionymi uszami — po prostu na nią patrzyła, jakby nie mogła uwierzyć, że ktoś może być na tyle durny, żeby chronić się przed kotem na drzewie. Nie ma w tych lasach piękniejszego zwierza od kuguara — zwinnej, muskularnej istoty niemal dwa razy większej od Kenjii, z płowym futrem, czarnymi nozdrzami 1 jasnobrązowymi ślepiami o okrągłych źrenicach. Nie ma też zwierzęcia bardziej nieuchwytnego. Tak czy siak, kobieta wrzeszcząca na drzewie nie rozkoszowała się tym spotkaniem. Marv wykrzywił wargi i warknął, pokazując kły długości mojego palca, a babka wydarła się jeszcze głośniej. Zatrzymałam się w przesiece — poza zasięgiem skoku Marva — a potem zaczęłam machać rękami i krzyczeć.

Włączyła się także Kenjii, a jej basowy szczek rozchodził się echem po lesie. Kobieta przestała krzyczeć, Marv obejrzał się na mnie i miauknął. — Tak, o ciebie mi chodzi, stary! Spadaj, ale już! Wynocha! Patrzył na mnie tak, jakbym go obraziła. Stojąc za Kenjii, jeszcze trochę pomachałam i pokrzyczałam. Nie boję się pum, ale mam szacunek do ich zdolności, które pozwoliłyby im jednym dobrze wycelowanym kłapnięciem zakończyć moje życie. Do mojego wołania i szczekania Kenjii dołączył się jeszcze jeden dźwięk: turkot źle wyregulowanego silnika. A potem klakson. Znany okrzyk zza spuszczonej szyby, a potem przekleństwo, kiedy Daniel zorientował się, dlaczego nie czekam przed bramą. Zapiszczały hamulce, trzasnęły drzwiczki, tenisówki zatupotały po twardej ziemi. W tym momencie Marv uznał, że czas spadać. Daniel robi wrażenie nie tylko na ludziach. Ma zaledwie metr siedemdziesiąt, ale dwa razy wygrał w mistrzostwach wyspy w zapasach, i to widać. Marv zeskoczył na ziemię, dumnie się wyprostował i zniknął w gęstwinie. Daniel kręcił głową, patrząc na leniwie kiwający się ogon z czarnym szpicem. — Ej, Maya, nie mówiłem ci, żebyś nie droczyła się z kocurami? — Ale to przecież Marv, — Znowu? To chyba już trzeci raz w tym miesiącu, co? Chyba cię lubi. — No i co mam ci powiedzieć? Może już ze mnie taka kocimiętka. Kobieta zeszła na ziemię. Miała dwadzieścia, może

dwadzieścia kilka lat, była Azjatką. Miała na sobie postrzępiony „strój wycieczkowy", jaki dostać można w centrach handlowych w Vancouver i jaki powinno się zakładać tylko na wyprawy po sklepach. Patrzyła na nas kompletnie zaszokowana. — Ten zwierz... po prostu... sobie poszedł. Wzruszyłam ramionami. — Tak. Najczęściej tak robią. To samiec, więc nie ma małych, których by bronił. A poza tym dokoła jest mnóstwo jedzenia. Prosiłabym jednak, aby w zamian była pani tak miła i przynajmniej dzisiaj trzymała się z daleka od parku. Podeszłam do bramy, otworzyłam skrytkę na ulotki, wyciągnęłam jedną, zatytułowaną „Jak nie drażnić drapieżników", i wręczyłam kobiecie. Potem wyciągnęłam z plecaka komórkę. — Muszę zadzwonić — wyjaśniłam. — Mój tata jest strażnikiem, a każde spotkanie z pumą... Odwróciła się ode mnie. — Nie mam czasu. — Kot krąży w tej okolicy, może spowodować jakieś problemy. Musi pani opowiedzieć... Dobrze, dobrze. Ale później. Wyszła na drogę i ruszyła w kierunku miasteczka. — Niech pani idzie środkiem — krzyknęłam za nią. — Koty nie lubią otwartych przestrzeni! Zaczęła biec. Daniel milczał, co było dziwne, gdyż normalnie byłby pierwszy, żeby ostrzegać i upewnić się, że będzie bezpieczna. A on tylko stał i patrzył za nią z osobliwym wyrazem twarzy. — Całkiem niezła — powiedziałam. — Zupełnie inna puma, ale pewnie dałaby się pogłaskać.

Ale na mnie spojrzał! A potem znowu popatrzył w stronę oddalającej się Azjatki. — Znasz ją? — spytałam. — Raczej nie. Ale coś z nią jest... nie w porządku. — Też tak myślę. Żeby uciec przed kotem, drapie się na drzewo. Przypadek ostrej głupoty. — Nie, nie, tu nie ma co żartować. — Spojrzał za nią ostatni raz, a potem kiwnął, żebym wsiadała do samochodu. — Mam do ciebie jedną prośbę: jak znowu ją spotkasz, uważaj na siebie. Nie pytałam, dlaczego to mówi. Daniel tak już ma, spotyka kogoś pierwszy raz i już wie, że go nie lubi. Kiedy zeszłej zimy z doroczną wizytą przyleciał ze Stanów doktor Davidoff ze swoją grupą, Daniel natychmiast uznał, że bardzo, ale to bardzo nie lubi nowego łepka, którego Davidoff przywiózł ze sobą, i dlatego nie będzie miał z nim do czynienia. Mama mówi, że jak się dorasta w takiej małej miejscowości, to nie ufa się obcym, ale — moim zdaniem — to cały Daniel. Każdy ma jakieś swoje dziwactwa, więc ma je i on. Najczęściej ma jednak rację, więc jeśli mówi, żeby się pilnować, posłucham go. Otworzył przede mną drzwi auta. — Ale dżentelmen — powiedziałam. — Trochę się zacinają, więc nie chcę, żebyś się z nimi szarpała, bo... Urwał i zapatrzył się na drogę. Podążyłam za jego wzrokiem. Pusto. — No i gdzie ona? Niech to szlag! — Wrzuciłam plecak do środka, ale potem zawróciłam do bramy. — Jeśli znowu polazła w las po tym, jak Marv ją... Daniel chwycił mnie za ramię.

— Nie! Spojrzałam na niego. Wpatrywał się w drogę z zaciętą twarzą i nieobecnym spojrzeniem, a jego palce mocno wpijały mi się w rękę. — Ej, Daniel, boli! — Co? — Dopiero teraz zdał sobie sprawę z tego, co robi, i mnie puścił. — Sorki. Zadzwoń do ojca i mu powiedz. Jak zawróciła do lasu, to jej sprawa. Musimy jechać, już jesteśmy spóźnieni.

DWA W drodze do szkoły zadzwoniłam do taty i powiedziałam mu o dziwnej turystce i Marvie. Tak jak powiedział Daniel, widziałam starego kocura już trzeci raz w tym miesiącu. Dla mnie nie było w tym nic szczególnie dziwnego; pewnie widziałam więcej pum niż ktokolwiek z moich znajomych. Może wyczuwały, że mnie ciekawią. Od zawsze. Wśród wszystkich zwierząt w parku były moimi faworytkami. Ale z kuguarem, który nie boi się podejść do kogoś i się tym kimś interesuje, trzeba już uważać. Wdrapanie się na drzewo za tą Azjatką dowodziło, że nie tylko ja ciekawię Marva. Powiedziałam więc wszystko tacie, a on z kolei poinformował szefa policji i burmistrza. Kiedy po pierwszej lekcji wezwano mnie do sali konferencyjnej, nie zdziwiłam się, gdy zobaczyłam całą trójkę, gdyż wspólnie chcieli posłuchać, co mam do powiedzenia. Sala nie była daleko od mojej klasy. W naszej szkole nic nie jest daleko. Parterowy budynek ma dwa skrzydła, w jednym są klasy, w drugim toalety, łazienki i szatnie, a pośrodku gabinet dyrektora i sala konferencyjna. W Salmon Creek jest sześćdziesięcioro ośmioro uczniów: od przedszkola po dwunastą klasę.

Kiedy ma się mniej niż siedemdziesięcioro kolegów, każdego zna się po imieniu. Znaczy to także, że każdy z pięciu nauczycieli zna ciebie, twoich rodziców, twoje hobby i zwierzęcych pupilów. Więcej osób jest w wyższych klasach niż niższych. Kiedy St. Clouds budowali miasteczko, do pracy najęli młodzież, której dzieci mają teraz po kilkanaście lat. Ja jestem w najwyższej klasie, łączącej jedenastą i dwunastą. St. Clouds zapewniają nam wszystko w najlepszym gatunku. To był najmocniejszy argument, żeby zachęcić ludzi do przeniesienia się w środek pustkowia — ich dzieciaki będą miały zapewnioną najlepszą edukację. Ławki w klasie przystosowane są do naszych laptopów, które są wymieniane co dwa lata; audytorium wygląda jak teatr, w stołówce mamy szefa kuchni i jedwabne serwetki. Jest sala gimnastyczna, a jeśli nawet nie ma basenu i lodowiska, to tylko dlatego, że St. Clouds umieścili je w centrum rekreacyjnym odległym o dziesięć minut marszu. Wszystko to brzmi bardzo pięknie, ale rzeczywistość wygląda trochę inaczej. Kiedy mówię, że Salmon Creek jest miejscem pośrodku pustkowia, nie jest to żadna metafora. Do najbliższego większego miasta jest godzina jazdy samochodem, z czego polowa bocznymi drogami przez dzikie lasy. Ponieważ żyjemy w takiej izolacji, nie czujemy takiej dumy, jaką mogą odczuwać uczniowie elitarnej szkoły w dużej miejscowości. Jesteśmy tutaj nie dlatego, że mamy jakieś powalające stopnie albo że rodzice są strasznie bogaci; wyjątkowość jest dla nas normalką. W wyższych klasach przestajemy nawet korzystać z usług mistrza kuchni; przynosimy swoje żarcie i wynosimy stoły na zewnątrz. Aby dotrzeć do sali konferencyjnej, musiałam przejść

przez gabinet dyrektora; pomachałam do sekretarki, pani Morales. Ojciec czekał już na mnie w otwartych drzwiach i ponaglał niecierpliwym gestem. Burmistrz Tillson stał przy automacie do kawy. To ojciec mojej przyjaciółki, Nicole. Gdybyście sami mieli zgadnąć, kto jest burmistrzem, a kto szefem policji, pewnie byście się pomylili. Nadkomisarz Carling to kilka centymetrów niższa ode mnie drobna blondynka, która do spodni nosi jedwabne koszule. Burmistrz zaś jest sporo od niej wyższy, ze dwa razy cięższy, ma wielką twarz buldoga, a na sobie dżinsy i koszulę wylewającą się w pasie. Kiedy już opowiedziałam im wszystko, co wydarzyło się rankiem, komisarz rzekła: — Twój tata mówi, że nie pierwszy raz spotkałaś się z tym właśnie kotem. Wzruszyłam ramionami. — Park jest w końcu jego terytorium, chociaż to prawda, że ostatnio częściej się pokazuje. Na starość robi się chyba odważniejszy, ale nikomu nie zagraża. Myślę, że to po prostu ciekawość. — Tyle że... — zaczął tata, ale nie dałam mu dokończyć. — ...nie o to chodzi, problem w tym, że jak go przeniesiemy, jego miejsca zajmie inny kuguar, młodszy. Możliwe, że bardziej niebezpieczny. Może najlepiej będzie, jak doktor Hajek poda mu kilka porcji leków uspokajających i wyperswaduje uganianie się za ludźmi. Burmistrz Tillson uśmiechnął się do taty. — Dobra jest, zna się na tych swoich kotach, Rick. Pamiętasz, jak ją przyłapaliście na rzucaniu patyków kuguarowi? Nic, rzecz jasna, nie było w stanie powstrzymać bur-

mistrza od opowiedzenia historii, którą wszyscy słyszeli już milion razy. Zaraz po tym, jak przeprowadziliśmy się do parku, mama znalazła mnie za domem, jak bawiłam się z młodą pumą, pewnie Marvem. — ...a Maya na to: „Nie masz się czego bać, mamo, ma krew na sierści, więc niedawno się najadł i nie jest teraz głodny". Carling posłusznie się roześmiała, a następnie powiedziała, że mam rację, Marva trzeba nauczyć, żenię ma i nie może być żadnej przyjaźni między ludźmi i pumami. — I najlepiej będzie wziąć też Mayę, żeby zapamiętała, iż jest związek między nią a środkiem uspokajającym. To powinno podziałać. Zgadzam się, że pewnie nie jest niebezpieczny, ale ta nagła ciekawość mi się nie podoba. — Ani mnie — dorzucił tata. — No to co? Nie zatrzymujemy cię już dłużej, Mayu — powiedział Tillson, wstając zza stołu. — Zdaje się, że teraz masz gimnastykę, a tej na pewno nie chciałabyś stracić. — Ściszył głos odrobinę: — Mam nadzieję, że tej wiosny zobaczymy cię w naszej drużynie lekkoatletycznej. — Chyba tak. — Świetnie. Potrzeba nam mistrzyń. Szerokim gestem wskazał wiszące na ścianie trofea sportowe; żadnego z nich, rzecz jasna, nie zdobyłam ja. Zdobyliśmy mnóstwo medali, dyplomów i pucharów, jak na tak niewielką szkołę. Także sprzęt sportowy mamy, ma się rozumieć, najwyższej jakości. No i oczywiście najlepsi trenerzy, niektórzy na stałe, inni regularnie nas odwiedzający. Nie ma mowy, byśmy wystawili drużynę futbolową czy hokejową, dlatego szkoła koncentruje się na lekkiej atletyce, pływaniu, zapasach i boksie. Już w przedszkolu

namawiano nas, byśmy zdecydowali się na którąś z tych dyscyplin. Nie lubię wody, nie znoszę szarpać się z kimkolwiek czy go bić, natomiast jeśli chodzi o bieganie, skakanie i wspinaczkę, jestem w swoim żywiole. W zeszłym roku nie brałam jednak udziału w żadnych zawodach. Nie miałam do tego serca po śmierci Sereny. Opuściłam salę, a kiedy wychodziłam z gabinetu dyrektora, mało nie przewróciłam się o chłopaka, który — przysunąwszy krzesło do drzwi — podsłuchiwał. Rafael „Rafa" Martinez, nowy uczeń w Salmon Creek. To zdarzyło się po raz pierwszy od trzech lat. Bogaci rodzice z okolicznych miast usiłowali wcisnąć swoje dzieci do nas, ale zawsze odprawiano ich z kwitkiem. Rafa nie był bogaty. Mieszkał ze starszą siostrą w małym domku pod miastem, który dostali w spadku, podając się za dalekich krewnych. Myślę, że dyrekcja uznała, iż lepiej dać mu się uczyć u nas za darmo, niż żeby codziennie godzinami tłukł się autobusem. Rafa powtarza wszystkim, że jest z Teksasu, ale wiem, że ściemnia. Chodziłam z jednym z letników z Teksasu i dobrze wiem, że to zupełnie inny akcent. Nazwisko sugeruje Latynosa i Rafa trochę nawet tak wygląda, ale — jak dla mnie — ma bursztynowe oczy Indianina i równie indiańskie kości policzkowe. Jest odrobinę wyższy od Daniela, szczupły, ma czarne włosy opadające na kołnierz skórzanej kurtki. Kiedy dodać do tego niebieskie dżinsy i krótkie motocyklowe buty, mamy obraz, który chciał przekazać: zbuntowany amerykański nastolatek. Takich modeli niewielu mamy w szkole, więc innym laskom to się podoba. Zresztą Rafa nie potrzebował do tego jakichś szczególnych atrybutów, bo trzeba pamiętać, że wszystkich chłopaków w klasie znałyśmy od przed-

szkolą. Sam fakt, że pojawił się ktoś nowy, wystarczył, by dziewczyny zaczęły go sobie wyrywać. Był najlepszym towarem w mieście i dobrze o tym wiedział. Wpadłszy na niego, powiedziałam grzecznie „Cześć" i chciałam go wyminąć. — Hej, mała, jak się masz! Mówiąc to, uśmiechnął się tak, że aż nogi ugięły się pode mną i poczułam motyle w brzuchu. Rafa nie był przystojny, ale miał seksowny, trochę ironiczny uśmiech, a oczy patrzyły na dziewczynę tak, jakby była pierwszą pięknością, jaką w życiu widzi. Kiedy stał blisko, mogłabym przysiąc, że czuję promieniujące od niego ciepło. A Rafa zawsze się przysuwał. Już się odwracałam, kiedy dodał, wskazując kciukiem gabinet: — JestBarnes? Miał na myśli dyrektora. Pokręciłam głową. — Nie widziałam go. Ale była pani Morales. — Wiem, rozmawiałem z nią. Powiedziała, że muszę się do niego zgłosić... za dużo spóźnień w tym tygodniu. Uśmiechnął się tak promiennie, jakby spóźnienie się do szkoły gwarantowało wysokie miejsce w rankingu buntowników. — Nie masz się czym przejmować — powiedziałam. — Dużo nie straciłeś. Zrównał się ze mną tak, że jego dłoń otarła się o moją. — Słyszałem, że miałaś bliskie spotkanie z jakąś dziką bestią. — Uhm. — Morales mówi, że widziałaś więcej górskich lwów niż wszyscy ludzie w okolicy. Że one wprost czekają pod

twoim progiem, żebyś im dała miskę mleka albo podrapała za uszami. Miał na myśli pumy, które w Stanach nazywa się górskimi lwami. Wzruszyłam ramionami. — Trudno nie widzieć dzikich zwierząt, kiedy się mieszka w parku narodowym. — No, ale górski lew... Nigdy żadnego nie widziałem. A jakbym wpadł do ciebie wieczorem? Moglibyśmy się przespacerować, zobaczyć dzikie koty, obejrzeć, jak wschodzą gwiazdy... — Zawsze masz takie gadane? Laski na to lecą? Uśmiechnął się. — Trudno mieć facetowi za złe, że próbuje. Jemu miałam. Czarował dziewczyny do chwili, gdy już się w nim zadurzyły, a wtedy zostawiał je i uciekał. Nazwałam go kiedyś graczem z chorobliwym deficytem konsekwencji, co Daniela rozbawiło, ale mnie o wiele mniej. Czy jednak lepiej bym o nim myślała, gdyby był bardziej konsekwentny i zaliczał każdą laskę, jaką się da? Nie, ale on przypominał mi kota bawiącego się myszą — nie ma ochoty jej zjeść, a tylko chce trochę poturbować, żeby potem zostawić, okaleczoną i ogłupiałą. Jak tylko się zjawił, zaczął się przystawiać także do mnie. Kiedy go spławiłam, wydawało się, że zrozumiał nauczkę, i więcej nie próbował. Czyżby odroczenie? Miałam nadzieję, że nie. — Maya? — usłyszałam ściszony głos. Od strony szatni wołała córka burmistrza, Nicole Tillson. Z troską w niebieskich oczach patrzyła to na mnie, to na Rafę. Samym ruchem ust powiedziałam: „Ratuj", a wtedy jej twarz rozjaśniła się w przekornym uśmiechu.

Podskoczyła do nas. — Ale szczęście, że cię widzę! Czytałaś to, co było na dzisiaj z historii? Byłam w połowie, kiedy zadzwoniła Hayley, no i potem... — zawiesiła głos, a oczy jej się rozszerzyły, jakby dopiero teraz zauważyła Martineza. — O, cześć, Rafa. Nie pogniewasz się, jak na chwilę zajmę uwagę Mai? Naprawdę jest mi bardzo potrzebna. — Chwyciła mnie za ramię i pociągnęła, zanim zdążył cokolwiek odrzec. — Więc jak, było po drugiej wojnie, tak? Udało mi się doczytać do... — nadawała jeszcze z pół minuty, potem zerknęła przez ramię i powiedziała: — No i luzik. — Dzięki. — Polecam się na przyszłość. Wiem, że go nie lubisz, więc... — Spojrzała na mnie uważnie. — Bo nie lubisz, prawda? Skoro chciałaś, żeby cię ratować, to pewnie nie, ale jeśli... — Nie, nie. Niech Hayley go sobie ma. — Fajnie. Masz dzisiaj obiad? Bo jak nie, to może byśmy wyskoczyły do Blendera? Ja stawiam. Mama w końcu mi zapłaciła za ten ekstra tydzień w klinice. Zatrzymałyśmy się przy jej szafce, żeby mogła wziąć książki. Musiałam jej przy tym pomóc. Mierzę około metra sześćdziesiąt, ale Nicole jest jeszcze niższa i chłopacy lubią przekładać jej książki tak, żeby nie mogła dosięgnąć. Nicole była w drużynie pływackiej i w chórze, więc zawsze bardziej była przyjaciółką Sereny niż moją, ale to się zmieniło po wypadku na jeziorze. Można powiedzieć, że każda z nas szukała kogoś w zastępstwie Sereny. Nie miałyśmy aż tak wiele wspólnego, aby zastępstwo było całkowite, ale przynajmniej luka została wypełniona.

TRZY Nie mam nic przeciw szkole, chociaż wolałabym, żeby była na świeżym powietrzu. Siedzenie w czterech ścianach wysysa ze mnie energie. W ostatnich latach zrobiło się coraz gorzej — wracam do domu i padam. Rodzice się tym martwią, ale lekarze twierdzą, że to kombinacja hormonów i metabolizmu; przywykłam do świeżego powietrza i dużej aktywności, a dojrzewanie wszystko jeszcze pogarsza. Przepisują mi witaminy, ale i tak po południu jestem senna. Jak tylko kończą się lekcje, zmywam się ze szkoły jak najszybciej. Dzisiaj zatrzymała mnie jeszcze pani Morales, która z pierwszej ręki chciała się dowiedzieć, jak wyglądało to spotkanie z pumą. Kiedy mnie wreszcie puściła, po drugiej stronie boiska zobaczyłam Nicole i Daniela. Wgniótł w trawę jakiegoś ósmoklasistę, który na dodatek ręce miał pod sobą, na plecach. — Bydlak! — krzyknęłam. Daniel obrócił się, uśmiechnął, wypuścił chłopaka — Travisa Carlinga — i sam ukląkł na czworakach, przyjmując tak zwaną pozycję przymusową, aby Travis postarał się to wykorzystać. Podczas kiedy dawał mu instrukcje,

co i jak zrobić, brat Travisa, Corey, rzucał komentarzami, od których wszyscy widzowie zarykiwali się śmiechem. Travis i Corey byli synami nadkomisarz Carling. Corey, ciemnowłosy, wysoki (metr osiemdziesiąt wzrostu), barczysty, był drugim po Danielu zapaśnikiem i bokserem. Był też najlepszym przyjacielem Daniela. Mogłam tylko wyobrażać sobie, co Corey doradza Travisowi, w każdym razie zbiegowisko gęstniało. Z Coreyem zawsze tak było. Był bezczelny, co niejeden raz pozwoliło mu wykaraskać się z tarapatów, a to akurat w jego przypadku było warunkiem przeżycia. Ruszając w ich kierunku, poczułam na sobie czyjeś spojrzenie. Rafa. Kiedy nasze oczy się spotkały, szedł już ku mnie, uśmiechając się tak, jakby to on przydybał mnie na ukradkowych zerknięciach. Nicole powiedziała coś do Coreya i wskazała w moim kierunku. Daniel zerwał się już i szedł mi na spotkanie. Szedł wpatrzony we mnie, w ogóle nie zwracając uwagi na Rafę, chociaż widać było, że ich drogi muszą się przeciąć. Minął go tak blisko, że Rafa musiał gwałtownie się zatrzymać, czego Daniel jakby w ogóle nie zauważył. Gdy Rafa znieruchomiał, przechodząca obok Samantha „Sam" Russo potrąciła go ramieniem, a pogardliwy grymas, z jakim to zrobiła, zamienił się w promienny uśmiech, gdy zwróciła się do Daniela. Sam też jest nowa, chociaż zjawiła się przed Rafą. Jej rodzice zmarli przed trzema laty, a ona przeniosła się do Tillsonów, z którymi podobno była spokrewniona. W każdym razie, jeśli jest jakiekolwiek podobieństwo między Sam i Nicole, to ja nie byłam w stanie go dostrzec. Sam jest o kilka centymetrów wyższa ode mnie, trochę pulchna, ma ciemnego irokeza i szeroko rozstawione,

niebieskie oczy. Ma także piegi, a makijaż zaczęła robić dopiero wtedy, gdy Corey zadrwił, że są „rozkoszne", więc starała się je jakoś ukryć. Kiedy przyjechała do Salmon Creek, wszyscy staraliśmy się, żeby się dobrze poczuła, ja i Serena może najbardziej, bo uznałyśmy, że jest okej na taki wielkomiejski, ironiczny sposób, ale poddałyśmy się, gdy się okazało, że ona ten swój status outsiderki traktuje jako tarczę. Tak czy siak, lubię ją, bo jest inna. Bo jest interesująca. W każdym razie nie dochodziło między nami do jakichś ostrych starć, aczkolwiek zarazem stało się jasne, że jest to wszystko, na co we wzajemnych kontaktach mogę liczyć. Tak naprawdę, w całej naszej szkole lubiła tylko Daniela. Ale dokładnie tyle: lubiła. Nie interesował ją jako chłopak, lecz jako potencjalny przyjaciel. Daniel był dla niej miły, tyle że zaprzyjaźnionych lasek miał już wystarczająco dużo. Natomiast najmniej ze wszystkich kolegów podobał jej się Rafa. Kiedyś zaczął do niej startować, jak to on; nie wiem, co mu odpowiedziała, ale od tego czasu trzymał się od niej z daleka. — Masz z Teksańczykiem jakiś kłopot? — spytał Daniel. — Nie, nie ma sprawy. — Mam z nim porozmawiać? Rzuciłam mu chmurne spojrzenie. Jedyny kłopot, jaki wiąże się z tym, że moim najlepszym przyjacielem jest najtwardszy chłopak w szkole, polega na tym, że zasięg opiekuńczości Daniela trzeba liczyć na mile. Czasami, jak jakiś letnik jest nazbyt namolny, jest fajnie, kiedy zjawia się Daniel i załatwia sprawę, ale jak to świadczy o mnie? Mniejsza z tym.

— A co, trzeba się nim zaopiekować? — udając ochrypły głos gangstera, spytał Corey, podchodząc z Nicole. — Nie ma sprawy. Sporo miejsc, gdzie można ukryć ciało. Głębokie jaskinie, głębokie wąwozy, głębokie jeziora... — Urwał, a potem znienacka trącił mnie między łopatki. — To co, zaraz urodziny? Szesnastoletnie dziewczę, a nigdy się jeszcze... Zawiesił głos, a Daniel prychnął śmiechem. — Co jak co, ale całować to się Maya na pewno całowała. Na twarz Coreya wypłynął diabelski uśmiech. — Mówiąc szczerze, nie o całowanie mi chodziło. Nicole spaliła cegłę, ale ja się roześmiałam. Po drugiej stronie boiska Rafę dopadła Hayley Morris, kolejna członkini drużyny pływackiej i grupy wokalnej. Podobnie jak Serena i Nicole, była drobną blondynką; my z zewnątrz żartowaliśmy, że jest to warunek przyjęcia. Nie była z nim zaprzyjaźniona; była najgorętszą wielbicielką Rafy. Była pierwszą z jego niedoszłych zdobyczy i jedyną, której nie zraziło to, że potem zmienił zainteresowania. Zastawiła mu drogę. Ominął ją bardziej taktownie, niżbym przypuszczała, po prostu na tyle, by nie naruszała jego osobistej przestrzeni. Znowu stanęła przed nim. Cofnął się, ona zrobiła krok do przodu. Zupełnie jakby tańczyli jakiegoś chodzonego; przypatrywałam się im, kiedy usłyszałam Daniela: — Maya? — Hm? — Gotowa do drogi? — W każdej chwili. — A możesz mnie podrzucić na basen? — spytała

Nicole. — Trochę bym potrenowała przed lekcją śpiewu z panią Martin. Corey zmarszczył czoło. — Mnóstwo zajęć — powiedział. — Dasz radę odrobić lekcje? — Pewnie. Odrabiam zawsze po... — urwała i spłonęła rumieńcem, gdyż się zorientowała, że chłopak się z niej nabija. — Przynajmniej jednak odrabia lekcje — podkreśliłam z naciskiem. — Jasne, że cię podwiozę — powiedział Daniel do Nicole. — To jak, Maya, jedziemy? — Dzisiaj to chyba Mai niepotrzebne — mruknął Corey, a kiedy podążyłam za jego wzrokiem, zauważyłam, jak zamaszystym krokiem idzie w moim kierunku tata, naburmuszony w sposób bardzo do niego niepodobny Daniel bezgłośnie przekazał mi: „Zadzwoń" i ruszył do swojego samochodu, a Nicole podążyła w ślad za nim. — Do samochodu — powiedział tata, ruchem brody wskazując stojącego przy krawężniku dżipa. — I to już. — Ale co ja... - Powiedziałem: „Już"! T zaczął sadzić takie kroki, że musiałam za nim biec jak jakaś pięciolatka, i to oczywiście na oczach całej szkoły. Mama siedziała na miejscu obok kierowcy. Spuściła szybę i uśmiechnęła się, ale widząc moją minę, spytała: — Co się stało? — Nie wiem. Nic mi nie powiedział. Przesunęła fotel do przodu, żebym mogła wcisnąć się na tył. — Rick, co takiego... Urwała, widząc wyraz jego twarzy, i zaczęła się śmiać;

teraz, kiedy siadał za kierownicą, i ja zobaczyłam przygryzione w uśmiechu wargi taty. — To za rano — wyjaśnił. — Ty wprawiasz mnie w zakłopotanie, ja odpłacam ci tym samym. — Ach, jakie to dorosłe. — Przynajmniej ciągle czuję się młody. — I jak, wpadłeś dziś na panią Morris? Oj, chyba nie, coś mi się zdaje, że wyjechała na konferencję. Z zasmuconą miną poszukałam jego oczu w tylnym lusterku. — Ej, wy, starczy już! — ofuknęła nas mama. — A gdybyśmy tak ruszyli? — zaproponowałam. — Tak za mną tęskniłeś, że nie mogłeś się doczekać? — Rick, nie odpowiadaj. — Mama obejrzała się na mnie, podczas gdy tata odjeżdżał od krawężnika. — Musimy załatwić coś w mieście, więc pomyśleliśmy, że weźmiemy cię i razem coś tam zjemy. Przez „miasto" nie rozumiała bynajmniej Vancouver. Kiedy mówię ludziom w necie, że mieszkam na wyspie Vancouver, zaraz zaczynają pytać o miasto. Zgadzam się, że to wydaje się sensowne, żeby miasto leżało na wyspie 0 tej samej nazwie, ale nie leży. Oddzielone jest cieśniną 1 chociaż to tylko trzydzieści pięć kilometrów, to jednak jest to trzydzieści pięć kilometrów wody, więc wyprawiamy się tam tylko przy specjalnych okazjach. Mieliśmy jechać do Nanaimo na wschodnim wybrzeżu. Ma mniej niż sto tysięcy mieszkańców, więc trudno je nazwać jakąś metropolią, ale kiedy się mieszka na wyspie o długości prawie pięciuset kilometrów i ludności poniżej miliona (z czego prawie połowa mieszka w Victorii, na południowym skraju), nie można nazbyt grymasić. — Ja wybieram restaurację? Wiecie, w sobotę mam

urodziny, a wszystko wskazuje na to, że nie pojedziemy do Vancouver, żeby mi zrobić tatuaż. Nie żebym się w ten sposób uskarżała... — przerwałam, gdyż za oknem mignęła mi znajoma twarz. — Ej, to ta dziewczyna od Marva! Rozmawiałeś z nią? — Nie, a koniecznie muszę mieć jej raport. Zaraz! — Podjechał do krawężnika, właśnie przechodziła grupka ludzi ze szkoły. Wyjrzał przez okno. — No i gdzie ona? — Tam, za Travisem Carlingiem. Tata otworzył drzwiczki i wysiadł. Moi koledzy przeszli, ale chodnik za nimi był pusty Opuściłam szybę. — Tam była. — Pokazałam palcem. — Przed biblioteką. Biblioteka stanowiła część centrum rekreacyjnego, które było na tyle rozległe, że poszukiwana nie mogła zniknąć za żadnym rogiem. Tata przeszedł się tam i z powrotem, potem spróbował drzwi do biblioteki, ale były zamknięte. Jest otwarta tylko trzy razy w tygodniu. — Przywidzenia, przywidzenia — powiedział tata, zajmując miejsce za kierownicą. — Ale ja ją naprawdę widziałam. — Maya ma rację — wsparła m nie mama. — Zanim te dzieciaki zasłoniły nam widok, ja także widziałam kogoś takiego, jak Maya opisywała. Nie wiem, gdzie się podziała, ale na pewno tu była. — Nie chce, żeby ją wypytywano z powodu „zwierza", jak to określiła. Ale nic straconego; następnym razem, jak ją osaczy sto siedemdziesiąt pięć funtów warczącego zwierzaka, wypełni wszystkie formularze, jakie jej podstawisz.

CZTERY Pięciu minut było nam trzeba na wydostanie się z Salmon Creek, i to bez przekraczania limitu prędkości. Kiedy piszę ludziom, że tam, gdzie mieszkam, nie ma więcej niż dwieście osób, najczęściej nie rozumieją, co to znaczy. „No tak", powiadają, „moje miasteczko też jest małe", ale jak sprawdzę, to okazuje się, że chodzi o sześć tysięcy ludzi. Liczącego dwustu mieszkańców Salmon Creek nie ma na większości map. Trudno nawet mówić o miasteczku, to właściwie osada z sześcioma uliczkami: jedną główną i pięcioma bocznymi, a przy każdej jakieś dziesięć domków. Są tu trzy sklepy. Jest przyzwoity spożywczak, ale jeśli mama chce czegoś bardziej egzotycznego niż pieczarka ogrodowa albo suszone zioła, musi to sobie sama wyhodować w szklarni. Jest sklep ze sprzętem technicznym, lecz jeżeli chce się coś niezbyt standardowego, zamawiać trzeba w mieście. No i wreszcie jest Blender, nasza jedyna restauracja, prowadzona przez ojca Hayley. Dobre żarcie, ale na sushi nie ma tutaj co liczyć. Ludzie z małych miejscowości skarżą się, że jest tylko jedno centrum handlowe; u nas nawet ubrania nie można sobie kupić. To znaczy, owszem, można, ale w sklepie ze

sprzętem, a jeśli twój gust wykracza poza dresy i gumowce, lepiej zaplanować sobie wypad do Nanaimo. Ostatnim budynkiem, jaki minęliśmy, wyjeżdżając z Salmon Creek, był instytut badań medycznych. Brzmi to może jak jakaś instytucja wielkości szpitala, z helikopterami przez okrągłą dobę lądującymi na dachu, a tymczasem chodzi o nudny jednopiętrowy budyneczek wielkości jakiegoś średniego urzędu. Wygląda zupełnie niewinnie, ot, po prostu podejść do drzwi i wejść. Do drzwi — proszę bardzo, ale dalej... ani kroku. Ochrona jest szczelna: w każdych drzwiach zamek na kartę czipową, do niektórych trzeba też znać kod. Wiem o tym, gdyż byłam w środku. Każdy był. Główny problem z supertajnym ośrodkiem polega na tym, że budzi on w ludziach nieprzepartą ciekawość. Dlatego każdego roku jest dzień otwarty. Większość moich kolegów i koleżanek przestała chodzić na te dni, jak tylko rodzice im pozwolili. Było to zawsze popołudnie pełne opowiadań o badaniach nad substancjami medycznymi, a także oprowadzania po laboratoriach pełnych komputerów i urządzeń testujących. Przemysł medyczny to może być wielka sprawa — na tyle wielka, że warto nawet od fundamentów zbudować cała osadę — tylko że śmiertelnie nudna. Sprawa byłaby znacznie bardziej interesująca — w negatywnym sensie — gdyby prowadzili tu eksperymenty na zwierzętach. Ale nawet jeśli je przeprowadzają, to nie u nas. Na pewno robią jakieś próby na ludziach, ale ci nigdy nie pokazują się w Salmon Creek. Z lądowiska na dachu korzystają tylko inni lekarze, jak doktor Davidoff ze swoją grupą, i wielkie szychy z firmy St. Clouds, które chcą kontrolować, na co idzie ich kasa. Mówiąc inaczej, Salmon Creek to malutka, spokojna

mieścina. Może by mnie korciło, żeby przenieść się gdzieś indziej, gdybym w ogółe pamiętała jakieś „gdzieś indziej". W ogóle większość ludzi czuje się w Salmon Creek dobrze. Wszyscy przyzwyczaili się, że do miasta trzeba jechać godzinę. Od najmłodszych lat pamiętam, że rodzice zrzucali się i organizowali nam co miesiąc wypady Niemal wszyscy planują, że wyjadą stąd na studia, i niewiele osób chce wracać, ale jak na razie jest nam tu dobrze i fajnie. W Nanaimo zaparkowaliśmy koło portu, skąd odchodzą promy, którymi — przez cieśninę Georgia — można się dostać do Vancouver. Gdyby widoku nie przesłaniały wysepki po drodze, można by je dojrzeć z portu. Najczęściej możliwość to tylko teoretyczna, gdyż o tej porze roku zalega tu zazwyczaj mgłą tak gęsta, że nawet tych wysypek nie można zobaczyć, chociaż niektóre są tak blisko, że dobry pływak bez trudu się na nie dostanie. Serena popłynęła kiedyś na Protection Island, podczas gdy my... Wystarczy! Kanada jest sławna ze swoich zim, ale tu nie ma się czym zachwycać. Wyspa Vancouver to teren lasów deszczowych, więc to nie śnieg u nas pada. W tym roku trwało nad wyraz suche lato, wzmianki o lokalnych pożarach leśnych bardzo alarmowały tatę, ale poza nim nikt się nie uskarżał i całkiem miło było widzieć wszystkie te wysepki zamiast mgły. Poszliśmy nabrzeżem; było wspaniałe popołudnie, słońce iskrzyło się w wodzie, jachty i łodzie cumowały do pływającej stacji Petro-Canada, aby napełnić baki przed wyruszeniem w morze. Zawarczał silnik i wystartował samolot-amfibia. Z nabrzeża wykręciliśmy w wąską uliczkę, aby dojść

do dzielnicy handlowej. Ogarnęłam ją wzrokiem: sklepiki dla miejscowych i turystów, mniej więcej połowa z jedzeniem. — A możemy coś przekąsić przed zakupami? — spytałam. — Umieram z głodu. Mama pokręciła głową. — Możesz sobie kupić jakiś baton, ale musimy gdzieś być przed piątą. — Nie, nie — powiedział tata. — Niech coś zje. — Kiedy mama spojrzała na niego ze zdumieniem, dodał: — Przecież jeśli chce, nie będziemy jej zabraniać. Jest jeszcze rok następny i następny... Zatrzymałam się. — Okej. O co chodzi? — Kiedy żadne z nich nie odpowiedziało, spojrzałam raz jeszcze w głąb ulicy, a wtedy moją uwagę przykuł szyld: Święty Tusz. — O Boże! — sapnęłam. — Na serio? — Chwyciłam mamę za ramię. — Serio?! — Tak, dostaniesz tatuaż. Zarzuciłam tacie ręce na szyję. — Dzięki! — Ej! — żachnęła się mama. — To ja mu wyperswadowałam, że jeden tatuaż nie zrobi z jego córki ulicznicy. — Nigdy tego nie powiedziałem — z godnością zaprotestował tata. — Nie? — spytałam. — Ekstra. Bo ja już nie chcę łapy. Zdecydowałam się na takie coś pod pępkiem, z płomieniami i napisem „Gorąco tutaj". Albo nie, chwila. Strzałki. Dla facetów, którymi trzeba posterować. Mama chwyciła tatę za ramię i odciągnęła go ode mnie. — Będzie taki, jak uzgodniliśmy, idź teraz, znajdź coś dla siebie, a spotkamy się, jak będzie po wszystkim.

— Super — powiedziałam na głos, gdy tata się oddalał. — Widziałaś tego tatuażystę? Jakieś ciacho? — To kobieta. — Nie ma sprawy. Wiesz, jestem jeszcze młoda i moja płciowa tożsamość jeszcze się w pełni nie uformowała. — Daj spokój, Mayu, ojciec już cię nie słyszy — westchnęła mama. — Biedaczek. Dlaczego nie może mieć za córkę normalnej nastolatki, która by prędzej umarła, niż przy nim wspomniała o „płciowej tożsamości"? — Wasze wychowanie. Powinniście być dumni. Przyspieszyłam, ale mama powiedziała: — Nie masz się gdzie spieszyć. Sesję masz dopiero za dwadzieścia minut. Zwolniłam, żeby się ze mną zrównała. — No to jak udało ci się przekonać tatę? Zagrałaś kartą kulturową? — Oczywiście, że nie. Tak nie można. Uśmiechnęłam się. — Zagrałaś, tak? Tata szybko ustępuje mamie, kiedy poruszony zostaje ten aspekt mojego wychowania. Jeśli mu powiedziała, że tatuaż jest częścią kultury indiańskiej, był w ślepym zaułku. Tyle że różnica między mną a mamą jest mniej więcej taka, jak między Angielką i Irlandką. To nie ułatwia jej sprawy; chce, żebym była świadoma swoich korzeni, ale nie jest pewna, jakie one są, więc uczy mnie tego, co sama wie. Moja babcia, pochodząca z plemienia Haida, mieszka w Skidegate na Wyspie Królowej Charlotte, na północ od nas, i dobrze nam się układa. O wiele głębiej tkwi w tradycji niż mama. Lubię u niej bywać, pracować w centrum

kultury, pomagać w festynach, ale czasami czuje się tak, jakbym była jedną z turystek. Zupełnie tak samo było, jak pojechaliśmy w odwiedziny do wielkiej rodziny taty w Dublinie. Wiem, jakie mam pochodzenie, dumna jestem z niego, ale nie czuję się jakoś nim związana. Może kiedyś się to zmieni. Nie zdziwiłam się, kiedy z bliska zobaczyłam, że na szyldzie jest wymalowany kruk Haidów. W środku było więcej indiańskiej sztuki i... szokujący brak czaszek, krzyżów celtyckich i smoków. — Zarąbiście — powiedziałam. — Właścicielka skończyła Emily Carr Art College, chociaż może nie o taką sztukę chodziło jej nauczycielom. — Jest Haidą? Mama pokręciła głową. — Chyba Szkotką. Inaczej mówiąc, biała. Mogłaby mieć kłopoty ze strony Indian, gdyby do tatuaży wykorzystywała ich motywy, ale dla mamy to tak, jakby Rosjanka tatuowała jakieś wzory celtyckie: jeśli studiowała sztukę indiańską i ją rozumiała, wszystko było okej. Babcia byłaby innego zdania, obie jednak zawsze szanują swoje opinie i mama zawsze powtarza, że to bardzo ważne. — Wybrałam Deenę — ciągnęła mama — gdyż specjalizuje się w tradycyjnym tatuażu, który chyba najlepiej pasuje do tego, o co ci chodzi. Chciałam mieć tatuaż z luźnej ręki, a nie z matrycy. Do czegoś takiego trudno kogoś znaleźć, chyba że to będzie jakaś więzienna tandeta. Wydawało się, że tutaj ryzyko jest niewielkie; studio było skrzyżowaniem gabinetu lekarskiego i galerii artystycznej, czyste linie, wyczesane kolory.

W pomieszczeniu od ulicy nie było nikogo. Kiedy mama otworzyła drzwi, z tyłu rozległ się kobiecy głos: — Chwileczkę! Podeszłam do napisu TATUAŻE PLEMIENNE. Pod nim, mniejszymi literami, napisane było: JEŚLI NIE ZNASZ SWOJEGO TATUAŻU PLEMIENNEGO, MNIE NIE PYTAJ. NAJLEPSZA DROGA DO ZACHOWANIA DZIEDZICTWA, TO NAUCZYĆ SIĘ GO. Z sąsiedniego pokoju doleciało: — Nie ma nic gorszego, niż zrobić sobie na twarzy tatuaż Cherokee, a potem dowiedzieć się, że babcia tak naprawdę była Assiniboine. Mama przywitała się z dziewczyną, która nie wydawała się dużo starsza ode mnie. Była mniej więcej mojego wzrostu, miała rudobrązowe włosy, a twarz upstrzoną piegami. Przedstawiła się jako Deena. — Dużo tego robisz? — spytałam, wskazując na napis. — Niestety. Tak to już jest, jak się ma punkt w miejscowości turystycznej. Ludzie, którzy mają kilka kropel indiańskiej krwi, przychodzą, żeby poznać swoje dziedzictwo. I to ekstra. Ale jeśli nie znasz swego dziedzictwa, trzeba sporo się dowiedzieć, zanim wypiszesz je sobie na ciele. — Jasne, dla mnie żaden tam Kokopelli. Chyba trzeba będzie poprzestać na jednorożcu. — Tak — roześmiała się Deena. — Mama podejrzewa, jak słyszałam, że jesteś Nawaho. — Nie — odezwał się z zaplecza drżący głos, a w progu stanęła staruszka. —Nie jest Nawaho. — Ciociu Jean — mruknęła pod nosem Deena. — Pracuję, nie widzisz? Proszę, nie...

— Ty nie jesteś Nawaho — kobieta ruchem brody wskazała mamę — więc i córka nie jest Nawaho. — Pani też nie jest. — Widziałam, że mama chciała coś odpalić, ale powstrzymał ją wpojony jeszcze w dzieciństwie „szacunek dla starszych". Bardzo jej zależało na tym, żebym i ja go okazywała. — Adoptowaliśmy córkę — dorzuciła tonem, który usiłował być obojętny. — Nie o to mi chodzi. Dine nie oddają swoich dzieci. Miała rację. Wydana w roku 1978 ustawa o dzieciach indiańskich daje plemionom prawo zakwestionowania legalnej adopcji, jeśli rodzice nie są indiańskiej krwi. — To siostra mojej babki, ciocia Jean — przedstawiła Deena. — Interesuje się kulturą indiańską. Ile ty mieszkałaś u Nawaho, ciociu? Tamta zignorowała pytanie, nie spuszczając ze mnie oczu. — To z twojego powodu zainteresowałam się nimi, Deena rozpaczliwie usiłowała ratować sytuację. — Bardzo mnie ciekawiło to, co ciocia robiła, i teraz jestem szczęśliwa, że zamieszkała ze mną, zwłaszcza teraz, kiedy zaczęła niedomagać. Położyła nacisk na ostatnie słowo, a mama pokiwała głową ze zrozumieniem, uznając, że mamy do czynienia z objawami demencji. Dobrze wiedzieliśmy, jak to jest, gdyż cierpiał na nią dziadek. — Dlaczego Dine jej nie chcieli? — nastawała staruszka. — Zostawiono mnie w szpitalu w Portland — włączyłam się do rozmowy. — Widać, że jestem Indianką, ale z jakiego plemienia, nie wiadomo. Babcia ma przyjaciół Nawaho i oni twierdzą, że mam ich wygląd, ale czy naprawdę jestem Nawaho, tego nie wiadomo, a od kiedy

nie znam biologicznych rodziców, niepodobna tego rozstrzygnąć. — Zaczęło się więc od tego, że prawdziwa matka cię nie chciała. Mama stanęła przed mną. — Chyba lepiej będzie, jak pójdziemy. Deena najpierw zaczęła przepraszać nas, potem przypomniała ciotce, że to jej miejsce pracy, i prosi, aby jej nie przeszkadzać. Widziałam, że mama chce wyjść, kiedy jednak staruszka wycofała się do swego pokoju, szybko się uspokoiła. Przez chwilę rozmawiałyśmy z Deeną o tatuażu, potem mama dała mi strój kąpielowy i weszłam za przepierzenie, żeby się przebrać. Słyszałam, jak Deena stara się rozluźnić mamę, opowiadając, że jej przyjaciółka ze studiów zajmowała się rzeczami, które mama robiła. Mama — jako architekt — wyspecjalizowała się w projektowaniu domów pasujących do naturalnego otoczenia i jest z tego dość znana. Rozmowa o pracy dobrze jej zrobiła, gdyż kiedy wróciłam, znowu była sobą. Deena kazała mi wejść na krzesło, by mogła przyjrzeć się znamieniu. — Kiedyś było ciemniejsze — powiedziała mama. — Jaśnieje wraz z tym, jak ona rośnie, a chciałaby je zachować. — Rozumiem, chodzi o to, żeby tatuaż wyglądał jak najbardziej naturalnie — powiedziała Deena. Przytaknęłam. — Po prostu tatuaż na znamieniu. Nie chcę go zmieniać, jeszcze bardziej upodabniać do odcisku łapy, nic z tych rzeczy. — Nie ma powodu — powiedziała Deena, obmacu-

jąc krawędzie. — Już jest tak podobne, że to aż zadziwiające. — Co się dzieje? — Głos pytającej kobiety był tak niski, że ledwie go zrozumiałam. Obejrzałam się; stała w progu i gapiła się na mnie. — Znamię, ciociu. Zupełnie jak kocia łapa, prawda? Stara burknęła coś, czego już naprawdę nie zrozumiałam. Deena usiłowała się uśmiechnąć, ale widać było, że jest spięta. — My nie mówimy w nawaho, ciociu. We wlepionych we mnie oczach starej zobaczyłam strach i odrazę. — Powiedziałam: Yee naaldlooshii. — Odwróciła się do mojej matki. — To dlatego Dine jej nie chciała. Jest wiedźmą. Mama nic nie odrzekła, widziałam tylko, jak zaciskają się jej szczęki, kiedy podaje mi ubranie. Zawahałam się, ale wystarczyło jedno jej spojrzenia, abym wiedziała, że nie ma miejsca na kłótnie. Kiedy naciągałam ciuchy na kostium kąpielowy, Deena nas przepraszała, a ciotce mówiła, żeby sobie poszła. Ani mama, zachmurzona, ani ciotka, pałająca złością i mrucząca coś pod nosem, nie zwracały na nią uwagi. Ledwie się ubrałam, mama natychmiast popchnęła mnie do drzwi. Rzuciłam ostatnie tęskne spojrzenie na ekspozycję tatuaży i wyszłam za mamą na ulicę,

PIĘĆ Dopiero kiedy minęłyśmy kilkoro drzwi, mama się opanowała i powiedziała: — Przepraszam, Mayu. Wiem, jak bardzo chciałaś mieć ten tatuaż. — Okej. Wcale nie było okej. Jak zaczną czekać, tata może zmienić zdanie, ale z drugiej strony, tam już nie mogłam wrócić. Mama z roztargnieniem spojrzała dokoła, a jej wzrok padł na Bubble Tea Stars. — Byłaś głodna, prawda? Chodź, coś ci tam kupimy, a ja zadzwonię do taty. Głód mi już minął, ale poszłam za nią. Zadzwoniła do taty i powiedziała tylko, że pojawił się mały problem i będę musiała zrobić sobie tatuaż kiedy indziej. — Na następny weekend pojedziemy do Vancouver — powiedziała do mnie, gdy już się rozłączyła. — Tylko po to. Dokładnie to samo zaproponowała Serena tuż przed swoją śmiercią. Jej ostatnie słowa. Przełknęłam łzy i zaczęłam się gapić na gablotę z lodami.

— Naprawdę przepraszam, Mayu. Powinnam była się opanować. To starowinka, a ja zareagowałam zbyt nerwowo. — Wiesz, co to znaczy? To, co powiedziała? Pokręciła głową. — Nie mam pojęcia. Nawet nie wiem, czy to w nawaho. Mogła z nimi mieszkać, ale jest biała. Mówią, że nikt z zewnątrz nie może się nauczyć tego języka. — I nazwała mnie wiedźmą. — Pokręciłam głową. — Najpierw powinnam sobie na to zasłużyć. Mama usiłowała się uśmiechnąć, przeglądając menu z taką uwagą, jakbyśmy nie bywały tutaj tak często, że dziewczyna za barem nas poznała i powiedziała „Cześć". Mama wzięła w końcu dla siebie herbatę ziołową z trawą cytrynową, ja — zimną herbatę z mlekiem i kulkami tapioki. — Ale przecież miałaś być głodna — zaprotestowała mama. — Może sandwicza? — Pokazała na sklepik z wietnamskimi kanapkami. — Takie lubisz? — Nie, nie, spoko. — To może lody? — Nie dawała za wygraną, jakby była przekonana, że jak czegoś nie zjem, słowa tej staruchy sparaliżują mnie na zawsze. — Jest tu zaraz bar z lodami z Nanaimo. Zawsze je lubiłaś. — Jasne. Chętnie skosztuję. Usiadłyśmy przy stoliku, ale nie wytrzymała nawet minuty. — Wiesz, to, co powiedziała o tobie, adopcja... Z westchnieniem odłożyłam łyżeczkę. — Matka mnie zostawiła w szpitalu, ponieważ chciała mi zapewnić lepsze życie, niż jej się przydarzyło. Musiała mieć jakieś poważne powody, żeby nie przejść przez nor-

malną procedurę adopcyjną. Może jej rodzina się na to nie zgadzała. Albo może nikt nie wiedział, że jest w ciąży — Spojrzałam w oczy mamie. — Chyba dobrze wszystko powtórzyłam? Bo ile razy to słyszałam? No chyba z milion. — Co jakiś czas muszę sprawdzać, gdyż z wiekiem mogą się zmienić także twoje uczucia. — Nie. — Lekko siorbnęłam, wciągając wraz z herbatą kilka kulek. — Dobrze mi tu, gdzie jestem, a bycie porzuconą jest cool na taki starodawny, gotycki sposób. Tu skłamałam. Inni faktycznie uważali, że to jest fajne, ale ja nie. Jeśli nie chciałam poznać rodzonej matki, to nie dlatego, że mnie „porzuciła" czy że mnie nie chciała. Byłam niemowlęciem, nie znała mnie na tyle długo, aby mogła mnie odrzucić jako osobę. Po prostu generalnie nie pasowało jej, żeby mieć dziecko, a ja na loterii adopcyjnej wygrałam moich rodziców. Porzucenie mnie było niekonstruktywne. Powiedziałam to raz rodzicom, na co oni zareagowali śmiechem. W porządku, rozumiem ich, bo nie jest to słowo, którego należy się spodziewać od ośmiolatki. A potem odegrali cały ten teatr, jak to moja matka była dobra, bla, bla, bla. A mnie chodzi o to, że powinna była przynajmniej zostawić dokładne informacje o moim pochodzeniu i historię medyczną. Jeśli w tych kwestiach cokolwiek mnie ciekawi, to moja rodzina. Byłam Nawaho? Miałam jakichś dziadków? Braci? Siostry? I, co jeszcze ważniejsze, czy były ze mną jakieś kłopoty zdrowotne? Wiem, że może nie każdy się czymś takim przejmuje, ale jak się dorasta w mieścinie założonej z uwagi na badania medyczne... Jak byłam mała, babcia opowiedziała mi, jak to się stało, że znalazłam się u rodziców. Mówiła, że moją matką była puma, która miała małe pod sam koniec lata. Była już

stara, a po oznakach zorientowała się, że idzie ostra zima, którą nie wszystkie pumiątka przetrwają. Zaczęła więc błagać niebiosa o łaskę, a wtedy najmłodsze kocię zamieniło się w ludzką dziewczynkę. Moja prawdziwa matka kazała ojcu zaprowadzić się do miasta. Zostawiła mnie w szpitalu, ale przed odejściem — na pamiątkę — odcisnęła mi jeszcze na biodrze ślad łapy. Stąd, ciągnęła babcia, moje znamię, ale także miłość do zwierząt i lasu. Nawet jako dzieciak wiedziałam, że to tylko historyjka, ale tak właśnie się czułam i czuję: jakbym się wynurzyła znikąd, beż żadnego dziedzictwa, pochodzenia, historii. Ciągle jeszcze o tym myślałam, kiedy przyszedł tata. On się nie wkurza tak jak mama, która żartuje, że to chyba jedyny na świecie Irlandczyk bez temperamentu; teraz jednak był zły i zaniepokojony, bo nie rozumiał, jak ktoś może tak naskoczyć na obcą osobę. Najbardziej jednak chodziło mu o mnie, o fakt, jak to przyjęłam. Musiałam odwalić całą tę uspokajającą robotę, zapewniając, że nie, gniewne pomruki tej staruszki nie wystraszyły mnie na całe życie. Zaraz potem wróciliśmy, gdyż nie był już w nastroju na kolację na mieście. Kiedy zajeżdżaliśmy pod dom, słońce chowało się już za nim, spowijając w łunę zachodu. Zaprojektowała go mama, uzyskawszy wcześniej pozwolenie od firmy, żeby rozebrać domek, który postawili dla poprzedniego strażnika. Świetnie go widać od podjazdu; tak wtapia się w las, jakby tu stał od zawsze. Jest drewniany, ma duże okna boczne i świetliki, tak że w ogóle się tego nie czuje, iż się jest w jakimś wnętrzu. Cały pachnie lasem, nawet kiedy okna są szczelnie zamknięte.

Na parterze i piętrze jest weranda; teraz na dolnej siedział Daniel z Kenjii wyciągniętą na jego nogach. Daniel grał w coś na swoim nintendo, a obok leżała jego torba. — Masz, co chciałaś — powiedział, kiedy wysiadłam. — Bardzo bolało? Wzruszyłam ramieniem. — W ogóle. Nie mogę mieć tatuażu, bo jestem wiedźmą. — Szkoda, że mnie tam nie było, bo... — urwał. — Co powiedziałaś? „Wiedźmą"? — Ha, ha, ha. — Serio? — Powiedzmy. Potem ci opowiem. — Cześć, Daniel — odezwała się mama. — Hej. — Popatrzył na tatę i ruchem brody wskazał torbę. — Okej? Nie powiedział „Ojciec znowu jest pijany i muszę gdzieś się podziać". Nie musiał. — Jasne — zapewniła mama. — Przecież masz swój klucz, nie? — spytał tata. — Tak, mam, ale na zewnątrz jest przyjemnie. Nawet gdyby padał deszcz, czekałby na werandzie. Śmieszny jest z tym zwracaniem uwagi na takie rzeczy. Ma swoje poczucie tego, co należy, a czego nie, i nawet jeśli ma klucz, nie wejdzie do środka, aż się zjawimy. Wrzuciliśmy torbę Daniela do wolnego pokoju. Zjawia się u nas co najmniej raz w miesiącu, niekiedy na kilka dni, więc byłoby rozsądne, gdyby miał tu jakieś swoje rzeczy, ale nie chce. Myślę, że za każdym razem ma nadzieję, iż to już ostatni raz, ale nie. Wyszliśmy, żebym mogła doglądnąć zwierzaki.

Fitz wylegiwał się z boku werandy w ostatnich promieniach słońca. — Tata cię pożałował, tak? — powiedziałam do niego. — Ekstra, tylko że nigdy się nie nauczysz, jeśli ciągle sami będziemy cię zdejmowali z drzew. Fitz leciutko uniósł łeb, pokazując tylko szparki żółtych ślepi, i ziewnął. Daniel się zaśmiał i kucnął obok niego, drapiąc za włochatymi uszami i po kryzie wokół łba. Fitz przetoczył się na grzbiet i Daniel pogłaskał go po brzuchu, — U-hu — mruknęłam. — Jak cię... — .. .podrapie, sam będę sobie winien — dokończył Daniel. — Wiem. Już zadrapanie przez normalnego kota jest bolesne, a ryś jest dwa razy większy. Jeśli się zamachnie, nie obędzie się bez krwi. Ale Fitz był bardzo ostrożny przy Danielu, jak zresztą zwykle. Na pewno wyczuwa, jak bardzo Daniel lubi zwierzęta. Tak się zresztą poznaliśmy. Tydzień po naszej przeprowadzce Daniel przyszedł z pokaleczoną wiewiórką. Dawny strażnik opiekował się zwierzętami, którym coś dolegało, więc Daniel sądził, że na tym między innymi polega praca strażnika. Fakt, że pięciolatek mógł jeździć na rowerku po lesie pełnym dzikich zwierząt, daje pewne wyobrażenie, jak w domu Bianchich troszczono się o dzieci. Kiedy Daniel przyniósł tę wiewiórkę, spytałam tatę, czy możemy się nią zaopiekować. Najpierw wygłosił małe kazanie, jak to trzeba uważać, żeby z wolnego zwierzęcia nie zrobić domowego pupilka, ale potem rodzice się zgodzili. Tak odkryłam w sobie pasję leczenia dzikich zwierząt. Tak też zawarłam pierwszą znajomość w Salmon Creek.

Daniel bawił się z Fitzem, ja siedziałam w trawie z wyciągniętymi nogami i zamkniętymi oczyma. Mogę przysiąc, że czułam, jak wlewa się we mnie energia. Wdychałam zapachy lasu, ostrą woń trawy, słodki aromat drzew. Dopiero teraz zaczęłam sobie uświadamiać, jaka byłam napięta po wyjściu z gabinetu tatuażu. To nie było tylko rozczarowanie; próbowałam to zlekceważyć, ale słowa tamtej kobiety strasznie mnie uwierały. Zza rogu wynurzyła się Kenjii, w należnej odległości obeszła Fitza — kilka razy znalazłszy się wcześniej w zasięgu jego pazurów — a potem ułożyła się przy mnie, opierając mi pysk na kolanie. Chwilę ją popieściłam, by następnie spytać Daniela, o co tym razem poszło. Wzruszył ramionami i mruknął: „Jak zwykle", co znaczyło, że ojciec zaczął się na nim wyżywać po pijaku. Nie fizycznie, chociaż przypuszczam, że Daniel by to wolał. Przemoc była czymś, do czego był przyzwyczajony, na czym się znał. Ale nie. Jego matka zabrała się przed trzema laty. Nigdy wiele nie było jej w domu; zawsze milcząca, wycofana, pochłonięta pracą w laboratorium, w ogóle nie miała czasu dla Daniela i jego dwóch braci. Tęskniła za nią tylko jedna osoba: mąż. To wtedy od modelu „skrzynka piwa przez weekend" przeszedł do modelu „pijany niemal codziennie przed dziesiątą wieczór". Teraz w domu był tylko on i Daniel; obaj bracia wyjechali do collegeu. Niekiedy mister Bianchi, pijąc, ignorował Daniela, i wtedy było dobrze. Ale nie zawsze. Gadał. Nie jakieś zwykle wyzwiska: „leń/głupek/palant", lecz bardziej wredne: że Daniel nie jest jego synem, że jest pomyłką, wynaturzeniem, zwyrodnialcem. Niedługo po śmierci Sereny byłam u nich w domu i oj-

ciec Daniela ruszył też na mnie, krzycząc, że także jestem zwyrodniała, bo zabiłam Serene, żeby mieć dla siebie Daniela. Daniel zwalił go na ziemie, a potem przeniósł się do nas na dwa tygodnie. Wrócił jednak. Zawsze wracał. Ojciec przepraszał. Zawsze to robił. Tłumaczył Danielowi, że był pijany, wcale nie myślał tego, co mówił, i że Daniel nie powinien tego nikomu powtarzać. Co świadczyło o tym, jak mało wiedział o swoim synu. Cokolwiek wydarzyło się w ich domu, pozostawało w jego ścianach, ja zresztą też trzymałam język za zębami, nawet wtedy, gdy zdawało mi się, że nie powinnam. — Ostatnio jest z nim gorzej — odezwał się po chwili Daniel. Popatrzyłam na niego. Droczył się z Fitzem, ciągnąc po balustradzie werandy długie źdźbło trawy, które ryś atakował. Patrzył w inną stronę, tak że mogłam zobaczyć tylko fragmencik jego twarzy, ale nie musiałam widzieć jego miny. Słysząc ton jego głosu, widząc zgarbione plecy, napięcie bicepsów, wiedziałam, jak musi wyglądać jego twarz: usta zaciśnięte, ciemne oczy nieobecne i pełne żalu. Właśnie tego nie chciał mi pokazywać: smutku i wstydu. Przesunęłam się na skraj werandy, Kenjii podreptała za mną; Fitz rzucił nam spojrzenie pod tytułem: „Uważajcie na siebie; on bawi się ze MNĄ". Daniel nadal drażnił go trawą. Chciałam go dotknąć. Objąć za szyję. Pogładzić po plecach. Zrobić coś, co by znaczyło: „Jestem tutaj". Ale nigdy tak nie zrobiłam. Nie mogłam. Po śmierci Sereny, pogrążeni w żałobie, całe dni i wieczory spędzaliśmy razem i czasami mnie obejmował, co było w porządku, bo wiedziałam, że tylko chce mnie pocieszyć. Ale nie czułam, żebym ja mogła coś takiego zro-

bić bez wyraźnego powodu, bo wtedy mógłby to źle zrozumieć. Nie chodzi tylko o Serenę. Z pewnością nie chcę być szmatą, która przystawia się do chłopaka zmarłej przyjaciółki. Ale nawet bardziej chodzi o to, że nie mogę zrobić niczego, co by sprawiło, że Daniel źle zacznie się czuć w miejscu, które od czasu do czasu jest mu tak bardzo potrzebne. Wydaje mi się, że chyba potrafiłabym go przytulić tak, by źle tego nie zrozumiał, ale wolę nie ryzykować. Siedziałam więc w milczeniu. Po jakimś czasie usiadł koło mnie. Fitz burknął i dumnie się oddalił, bez specjalnej pasji prychając na Kenjii, jakby to ona była winna. Patrzyliśmy, jak znika w lesie. — Czas zapolować — powiedziałam, gdyż nic innego nie przychodziło mi do głowy. — Dobrze sobie daje z tym radę. — Jak długo udaje mu się przyłapać niezbyt ostrożne ofiary. Bez tylnej łapy Fitz dobrze chodził, ale nie potrafił biegać: ani gonić za łupem, ani uciekać przed prześladowcą. — I jak długo nie musi wspinać się za nimi na drzewa. Cicho się zaśmiałam i podkuliłam kolana. Po następnej chwili ciszy powiedziałam: — Co, gorzej z twoim ojcem? — Tak. Dobrze, że jutro wyjeżdża w interesach. No, ale i ciebie nie będzie. Urodziny! Trącił mnie łokciem, a ja zmusiłam się do uśmiechu. Po jakiejś minucie odchrząknął i powiedział: — W zeszłym tygodniu miał telekonferencję z St. Clouds. Chyba powiedział, że chce się wynieść z Salmon Creek.

Gwałtownie podniosłam głowę. — Co takiego? — Przedtem, jak się upił, często zaczynał ględzić, jak to musi stąd uciekać, że to pułapka, więzienie. Że ugrzązł w Salmon Creek z mojego powodu i z racji umowy, którą podpisał z firmą. Jak trzeźwiał, w ogóle nie chciał o tym mówić. No a potem ta telekonferencja. — Jak poszło? — Kiepsko. Myślę, że próbował zerwać z nimi umowę. Powiedzieli mu, że nic z tego. Powinien był wiedzieć. Wszyscy mają ściśle określoną umowę ze względów bezpieczeństwa. Pamiętasz, jak cała rada miasta musiała wywrzeć nacisk na St. Clouds, by pozwolili rodzicom Se-reny odejść po... no wiadomo, po czym... Skinęłam głową. Z tego, co zrozumiałam, to nie było wielkiego nacisku. Burmistrz Tillson i reszta wnieśli petycję do St. Clouds, by dali rodzicom Sereny hojną odprawę. Żeby zerwać umowę, naprawdę potrzebny jest dobry powód. Nie można opuścić projektu w połowie i swoje kwalifikacje zaoferować konkurencji. — Więc teraz jest wściekły — powiedziałam — co oznacza, że więcej pije. Daniel skinął głową. — Ale przecież nie może winić za to ciebie. Daniel rzucił kij dla Kenjii. — Nie wini cię, prawda? — Niestety tak. Nie wiem czemu. Wreszcie, dziś wieczorem, po prostu miałem dość. Powiedziałem mu, że nie powstrzymuję go. Jeśli chodzi o mnie, może wyjechać. Zadbam sam o siebie. Jakbym już tego nie robił. Wściekł się. Nazwał mnie niewdzięcznym bachorem i zaatakował mnie, a ja...

— Uderzyłeś go znowu? — No... myślę, że... To znaczy... — Westchnął i potarł kark, po czym zmrużył oczy i się skrzywił. — Zrobiłem to... Ja nie... Zapatrzył się w dal, w sposób, w jaki tego ranka patrzył za turystką, a kiedy spojrzałam w jego oczy, zobaczyłam pustkę. — Daniel? Wzdrygnął się. — Tak, uderzyłem go. Wściekłem się tak, że nie panowałem nad sobą... No, wiesz. — No i zadziałał twój instynkt bokserski. Zaatakował cię, więc odruchowo mu oddałeś, nie myśląc o tym. — Racja. Dokładnie. — Kolejne westchnienie, pełne ulgi. — W każdym razie, z nim wszystko w porządku. Tylko jest na serio wkurzony, dlatego tu jestem. — Możesz zostać — powiedziałam cicho. — Dopóki mu nie minie. Potarł ramiona, jakby było mu zimno. Wzrok miał wbity w ziemię, ale po ruchu szczęki widziałam, że gotów jest odmówić. Jednak nic nie powiedział. Miał świadomość, że jeśli dojdzie do tego, że jego tata wyjedzie, będzie mógł tu zostać. Widziałam, jak mimo poczucia dumy ścierają się w nim niepewność i pragnienie pozostania. Wreszcie mruknął: — Tak. W porządku. Po jakimś czasie wstał i powiedział: — Chodźmy nakarmić zwierzęta,

SZEŚĆ Zamknęliśmy Kenjii za ogrodzeniem, gdyż — jeśli wchodzę do szopy, w której znajduje się drapieżnik — zaczyna się denerwować. A kiedy się denerwuje, piszczy pod drzwiami i drapie w nie, co nie najlepiej wpływa na okaleczone zwierzęta. Kiedy wyszliśmy zza ogrodzenia, Daniel powiedział: — Nie mów nic o tym rodzicom, dobra? Moim zdaniem ojciec tylko wygaduje różne głupoty. — Nie warto mówić, dopóki nie ma powodu. — Jasne. — Chcesz jakąś kurtkę? Robi się zimno. — Nie, nie, wszystko w porządku. Szopa to właściwie prawdziwe centrum rekonwalescencji dzikich zwierząt, które zaprojektowała mama. Dach jest szklany, ale że wszystko jest w cieniu, to nie urządzamy biedakom barbecue, a poza tym wentylacja jest świetna. Szopa to tymczasowe schronienie. Biorę tylko takie zwierzęta, przy których jest szansa, że faktycznie się wykurują, gdyż zdarzały się przypadki, że pomimo wszystkich moich starań nie można było wypuścić ich znowu

na wolność i musiałam je oddawać do ośrodka opieki nad zwierzętami pod Victorią. W tej chwili miałam pod opieką węża, dwoje piskląt i kunę. Na młodego pończosznika nadepnął pewien turysta, który rozpoznał potem, że to jakiś rzadki gatunek. Pisklęta to dwa małe osierocone bieliki. Kuna — drapieżnik wielkości kota, wyglądający jak długowłosa łasica — została postrzelona przez nastolatka pozującego na domorosłego myśliwego z kuszą. Zaczęliśmy od węża, rzucając mu kilka żywych ślimaków. Serena twierdziła, że zabijanie jednych zwierząt po to, żeby mogły żyć inne, jest bezsensowne. Wiele na ten temat dyskutowałyśmy; nie kłóciłyśmy się, tylko wysuwałyśmy argumenty. Zgadzałam się, że zasadniczo ma rację, ale węży jest znacznie mniej od ślimaków, a sens jest przecież w tym, żeby bardziej chronić to, co rzadsze. Gdyby jednak rozwinąć jej argument, należałoby uznać, że nie można ratować żadnych drapieżników, bo nawet jeśli karmiłabym je zwierzętami, które zginęły pod kołami albo z ręki myśliwych, to i tak po wyzdrowieniu, puszczone na wolność, zabijałyby inne zwierzęta. Jeśliby wtedy argumentować, że trzeba po prostu wszystko zostawić naturze i jej prawom, to — zgodnie z tą zasadą — należałoby raczej zostawiać ranne zwierzęta na pastwę losu. Nie mam pretensji do ludzi, którzy tak mówią, tyle że po prostu się z nimi nie zgadzam. Od węża przeszliśmy do orląt. Cisnęłam im jedzenie dłońmi w rękawiczkach; ptaki karmi się z ręki tylko w wyjątkowych przypadkach. A poza tym, wrzucając im coś do gniazda, naśladuję ich mamę orlicę. — Chyba już niedługo będą mogły się wynieść — powiedział Daniel.

Kiwnęłam głową. — Tata mówi, że już w przyszłym tygodniu można je oddać do ośrodka. Były już właściwie gotowe do latania i właśnie dlatego trzeba je było oddać do ośrodka, ponieważ ja nie mam możliwości, żeby je tego nauczyć. Kiedyś będę potrafiła, ale na razie jestem ograniczona do pielęgnacji. — Także i ona może już niedługo będzie umiała sama się o siebie zatroszczyć — powiedział Daniel, zaglądając do klatki z kuną. — Jest tu już od tygodnia? — Mniej, ale muszę ci powiedzieć... Zamilkłam. Kuna zbudziła się i, wciśnięta w róg klatki, nerwowo marszczyła nos. Kiedy mnie zobaczyła, pisnęła, i zaczęła biegać w kółko, jakby czekała na jedzenie. — Ktoś tu na pewno ma się lepiej — powiedział ze śmiechem Daniel. — To niemożliwe — mówiąc to, ściągnęłam rękawiczki. — Ona nawet nie powinna jeszcze chodzić. — Po prostu jesteś za dobra jako opiekunka. Musisz pojechać do babci, a kiedy ja i twój tata zajmiemy się wszystkim, sprawy potoczą się odrobinę wolniej. To prawda, zwierzęta nie zdrowieją tak szybko, jeśli mnie nie ma w pobliżu. Brzmi to tak, jakbym się przechwalała, widzieliśmy to jednak za każdym razem, kiedy wyjeżdżałam. Daniel sam sobie świetnie z nimi poradzi, tak samo, rzecz jasna, moi rodzice, ale kiedy mnie nie ma, rekonwalescencja się wydłuża. Doktor Hajek, weterynarz z Salmon Creek, powiada, że niektórzy ludzie są po prostu naturalnymi uzdrowicielami. Czasami prosi, żebym zjawiła się w miasteczku, aby pomóc przy nieborakach, które mają bardzo bolesne obra-

żenia; przy mnie uspokajają się. Ona może przeprowadzić odpowiedni zabieg, a ja — w zamian — zawsze mogę liczyć na nią, kiedy potrzebna jest fachowa medyczna porada. Jakkolwiek jednak mogłam być dobra, mowy nie było, żeby sama moja obecność sprawiała, by kuna, jak teraz, hasała po klatce. Kiedy powiedziałam to Danielowi, zbył moje słowa wzruszeniem ramion. — Po prostu nie było z nią tak źle, jak myślałaś. Przykro mi to powiedzieć, Maya, ale czasami możesz się mylić. — Nie ja ją oceniałam, ale doktor Hajek. — Nachyliłam się nad klatką, a kuna zatrzymała się i zapiszczała do mnie. — Bolec utkwił w jej kłębie i... Gapiłam się na zad kuny. Miała goły placek w miejscu, gdzie doktor Hajek ją ogoliła, a jedyną pozostałość po ranie stanowiła blada blizna pokreślona ciemnymi ściegami. Kiedy wczoraj zajrzałam do kuny, pomyślałam, że chyba dochodzi do siebie, ale rana ewidentnie tam była. Sięgnęłam do klatki. — Ej, Maya! — powiedział ostrzegawczo Daniel. — A rękawiczki? Pazury i zęby ma jak igły. Mnie zawsze powtarzasz... Nie słyszałam dalszego ciągu, gdyż miałam wrażenie, że coś wciąga moją rękę do środka. Kuna nawet nie drgnęła, po prostu siedziała i czekała, a jej ciemne ślepia spokojnie i ufnie wpatrywały się we mnie. Dotknęłam jej zranionego miejsca. Ból szarpnął moją nogą tak, że się zatoczyłam. — Maya! Otoczyła mnie ciemność. Czułam zapach sosnowych igieł. W nodze pulsował ból. Serce łomotało, z trudem łapałam oddech.

— Idź norka do korka! — wrzasnął jakiś chłopak, a inny się roześmiał. Kroki zadudniły po zeschniętej ziemi niby nadjeżdżająca lokomotywa. W głowie miałam jedną tylko myśl: „Uciekać!". Ciągnąc zranioną nogę, usiłowałam zejść z dywanu zeschłych igieł... — Maya! — Ciepły dotyk ręki na policzku. — No już, Maya! Dysząc, zamrugałam powiekami. Siedziałam na ziemi. W objęciach Daniela. Zerwałam się tak gwałtownie, że łokciem wyrżnęłam go w brzuch. — Dzięki! — jęknął. — Następnym razem nie będę cię łapać. — Co się stało? — Zasłabłaś. — Kąciki ust mu drgnęły. — Omdlałaś, jak to się kiedyś mówiło, ale nic w tym nie było romantycznego. Zwaliłaś się jak pień. Nawet ślina ci się potoczyła z ust. Otarłam dłonią wargi i rozejrzałam się, ciągle jeszcze niezbyt pewna siebie. Daniel zrobił krok, a głos mu złagodniał. — Jak tam, Maya, wszystko okej? Kiwnęłam głową. Spytał, co się stało, ale nie mogłam mu wyjaśnić, bo sama dobrze nie wiedziałam. Wpatrywałam się w kunę, która przyglądała mi się z przekrzywionym łebkiem. Kiedy odwróciłam się i poszłam po jej karmę, zobaczyłam, że ręce mi się trzęsą. Daniel wziął ode mnie jedzenie, nałożył rękawice i nakarmił kunę. Odwrócony do mnie plecami, powiedział: — No więc ja ci powiedziałem, co ze mną, teraz twoja kolej. Jeśli nie chcesz powiedzieć, co się przed chwilą stało, to powiedz przynajmniej, jak było z tatuażem. Opowiedziałam i chciałam przy okazji zażartować, że

jego ojciec miał rację, bo istotnie jestem zła, ale Danielowi by się to raczej nie spodobało. Kiedy skończyłam, skrzywił się w wyrazie niedowierzania. — Więc ta stara dama, która nigdy przedtem nie widziała cię na oczy, na widok znamienia natychmiast oznajmiła, że jesteś wiedźmą? — Trochę jak z telewizyjnego serialu, nie? — Zanuciłam jakiś odpowiednio posępny motyw. — Ale to powinien być raczej wróżbita. Nastolatka przychodzi do wróżbity, a jego babka Cyganka mówi, że jest naznaczona. — Wiesz, może cię nabrali jak w jakimś reality show? — W Nanaimo? To musiałaby być jakaś niskobudżetowa produkcja kanadyjska, — A jest jakaś inna? Roześmiałam się i nabrałam jeszcze trochę mięsa dla kuny, która niecierpliwie się kręciła, popiskując. Przynajmniej ona jedna nie myślała, że jestem wcielonym złem. A w każdym razie wtedy, jak ją karmiłam. Wrzuciłam karmę do klatki. — Jeśli ta kobieta ma alzheimera czy coś takiego — powiedział Daniel — jej siostrzenica powinna ją trzymać jak najdalej od gabinetu, bo powystrasza jej wszystkich klientów. — Jasne. Zamknęłam klatkę. Kuna zmrużyła ślepia i lekko szczeknęła, rugając mnie za to, że nie daję jej więcej. Pokręciłam głową. — Nie możesz być zbyt tłusta, gdy będziemy cię wypuszczać. — To co, już wszystko na ten temat? — powiedział Daniel, gdy zamykałam szafkę z karmą.

Wzruszyłam ramionami. — O czym tu jeszcze mówić? W moim rankingu najbardziej podniosłych przeżyć to nie stoi najwyżej, ale jakoś dam sobie radę. — Ale przed chwilką zemdlałaś, Maya. — To nie ma nic wspólnego z... — Nie? Okej. Ale w takim razie rozumiem, że mogę powiedzieć twoim rodzicom, żeby cię zawieźli dziś do kliniki i tam dali do zbadania? — Zemdlałam, bo nie jadłam obiadu i jestem głodna. Do tego pewnie dołożył się stres. A rodzice dość już się nadenerwowali po tym, co ona powiedziała o mojej rodzonej matce. Dobrze wiesz, jaki mają do tego stosunek. Zaraz uznają, że otworzyła się puszka Pandory z moją adopcją, rasową tożsamością, całe to bla, bla, bla. Naprawdę nie chcę całego następnego tygodnia spędzić na kozetce doktora Fodora, dziękuję bardzo. — Dobra, w porządku, na razie o tym zapominam, ale jak znowu zasłabniesz... — Powiem o tym komuś. — I więcej nie wchodź tutaj sama. Bierz do pomocy mamę czy tatę. Powiedz, że straszne wrażenie robi tych dwoje osieroconych piskląt. — Tak jest, sir. Wyszliśmy na zewnątrz. Właśnie chciałam się obejrzeć, gdy poczułam, że Daniel chwyta mnie za ramię. — Nie ruszaj się! — szepnął. Podążyłam za jego wzrokiem i dojrzałam jasnobrązowy kształt przycupnięty na skale i ledwie dostrzegalny w mroczniejącym lesie. — To tylko... — chciałam powiedzieć „Fitz", gdy spostrzegłam kołyszący się ogon.

— Tato! — krzyknęłam i zaraz powtórzyłam jeszcze głośniej: — Tatooo! Cofnęłam się i wpadłam na Daniela. — Do domu! — syknęłam. — Szopka jest... — Tam pewnie chce się dostać, więc nie będzie za nami gonił do domu. Cholera jasna! Właśnie tego się bałam; za bardzo się przyzwyczaił do ludzi. — Trąciłam Daniela, żeby się ruszył, a sama zawołałam: — Niczego tu dla ciebie nie ma, Marv! Spadaj! — I jeszcze: — Tatooo! Puma uniosła się, szykując do skoku. Jej łeb wynurzył się z cienia, a ja zobaczyłam dwoje kształtnych uszu. To nie był Marv. Puma rzuciła się, Daniel chwycił mnie za ramię i tak mocno pociągnął za siebie, że zwaliłam się z nóg. Zderzając się z ziemią, usłyszałam trzask domowych drzwi i krzyk taty. Widziałam, jak Daniel cofa się i potyka. Widziałam lot wielkiego kota, który chciał na niego spaść. Poderwałam się z krzykiem. Daniel odwrócił się i rzucił do ucieczki. Błysnęły wielkie kły mierzące w kark Daniela; gdyby trafiły, cios byłby śmiertelny. Miałam przed sobą jeszcze kilka kroków, gdy usłyszałam wystrzał i krzyk taty: „Maya!". Rozległ się przeraźliwy wrzask mamy. Czułam, jak kula przemyka obok mnie. Kopnęłam w łeb pumy. Noga trafiła, kot poleciał na bok, kłapiąc nieszkodliwie pyskiem. Puma zwróciła się ku mnie, warcząc; ściągnięte wargi, odsłonięte kły, zmrużone ślepia. Kopnęłam po raz drugi. Rodzice krzyczeli, żebym się odsunęła, aby tata mógł znowu strzelić. Gdyby jednak tak zrobił, mógłby trafić Daniela, a do tego nie chciałam dopuścić. — Spadaj! — krzyczałam. — Zostaw go!

Danie] leżał twarzą do ziemi i nie ruszał się, udając martwego, a ja darłam się na kuguara, podczas gdy rodzice darli się na mnie. Zwierz znowu warknął; spięłam się, gotowa uciekać, kiedy potężne tylne łapy ugną się do skoku. Nie ruszył się jednak, warcząc tylko, ociekając śliną i stojąc nad Danielem. Wszystko się we mnie gotowało. Może sprawił to szok, może nie, ale stałam się jedną czystą furią. Wrzeszczałam na kota, patrząc mu prosto w ślepia, a gdy to robiłam, wszystko poza tym jakby znikło. Świat jakby pociemniał, a ja poczułam wilgotną ziemię, zapach piżma i smak krwi. Biegłam w świście wiatru, biegłam tak szybko, że ziemia tylko przemykała pode mną, a wiatr chłostał skórę. Czułam upojenie. Mięśnie śpiewały i było to najwspanialsze... Do rzeczywistości przywołał mnie ryk pumy. Wielki kot wpatrywał się we mnie, ale tylko wpatrywał. Kolejny ryk. Obróciłam się i zobaczyłam, że szarżuje na nas inny kuguar. Ten miał postrzępione uszy. Młodszy zostawił Daniela i rzucił się przeciw Marvowi. Od uderzeń jego łap wibrowała ziemia. Skoczyłam ku Danielowi, ale on już był na nogach i chwycił mnie za rękę. Pędem pobiegliśmy ku werandzie, słysząc za sobą ryk, warczenie i skowyt pum. Tata pchnął nas w głąb werandy i poderwał strzelbę. — Rick, nie! — powiedziała mama i podała mu broń z lotkami usypiającymi, a gdy się zawahał, dorzuciła: — Dzieciaki są już bezpieczne. Dalej się wahał, najwyraźniej chciał być pewien, że nic podobnego się już więcej nie powtórzy. — Tato, błagam — poprosiłam. Spojrzał na mnie, sięgnął po karabin usypiający, wy-

mierzył i strzelił. Lotka trafiła młodszego w bok. Zawył i wściekle zaatakował Marva, ale łapy mu się splątały, przekoziołkował i zwalił się nieruchomo. Marv chwycił nieprzytomnego przeciwnika za kark i mocno potrząsnął. Kiedy tamten nie zareagował, Marv prychnął i popatrzył na nas, jakby oczekiwał na aplauz. Zamiast niego zobaczył wymierzoną w siebie lufę. Raz jeszcze prychnął oburzony i czmychnął w las. Tata wypalił, ale Marv zrobił unik i znikł między drzewami, zanim ojciec zdążył oddać drugi strzał. Danielowi nic poważnego się nie stało. Miał kilka kłutych ran w miejscu, gdzie trafiły pazury pumy; jutro na pewno będzie poobijany i posiniaczony, ale udało mu się umknąć pyskowi, co było najważniejsze. Twierdził, że lekarz mu niepotrzebny, ale mama zawiozła nas do Salmon Creek, wysyłając wcześniej SMS L pytaniem, czy jakiś lekarz będzie w klinice. Na miejscu zastaliśmy doktor Inglis, co zaskoczyło mamę, gdyż doktor kieruje laboratorium badawczym i zazwyczaj nie pracuje w klinice. Powiedziała jednak, że była właśnie z doktorem Łamem, kiedy ten otrzymał wiadomość, i postanowiła, że także zobaczy, co się stało. Podczas kiedy doktor Lam oglądał Daniela, doktor Inglis nawiązała ze mną rozmowę. Wiedziała już, że było to moje drugie tego dnia spotkanie z pumą, chciała więc, żebym o wszystkim jej opowiedziała. Brzmiało to tak, jakby była bardzo zaciekawiona, ale wiedziałam, że przede wszystkim chce się upewnić, że ze mną wszystko jest w porządku i że nie musi się już mną zajmować doktor Fodor. Poważną wadę mieszkania w mieście, którego głów-

nym obiektem jest instytut medyczny, stanowi to, że wszyscy mają świra na punkcie zdrowia, fizycznego i psychicznego. Dorosłym jest z tym łatwiej, ale nie małolatom; wystarczy, że kichniesz dwa razy z rzędu, a nauczyciel już cię wysyła do ambulatorium. Nie udzielasz się sporcie albo pogarszają ci się stopnie, i już lądujesz na kozetce doktora Fodora. Szczególnie uważnie przyglądają się nastolatkom, zupełnie jakby fala hormonów mogła sprawić, że w każdej chwili możemy eksplodować. Najgorzej jest, kiedy w miasteczku zjawia się doktor Davidoff. Nienawidzę go. Wszyscy nienawidzą. Jest odrażający, z zawsze zimnymi rękami i beznadziejnymi dowcipami. Ale w St. Clouds jest głównym lekarzem, więc co roku, na czele ekipy medycznej, odwiedza laboratorium. A skoro zjeżdżają do Salmon Creek lekarze światowej klasy, więc każde z nas może liczyć na kompletne badanie. Ale frajda, nie ma co! Moi rodzice bardzo się troszczą o naturalną żywność, wysiłek fizyczny i zdrowie, ale nawet oni uważają, że miasteczko ma pewną obsesję, nie buntują się jednak, jeśli tylko mogę liczyć na najlepszą możliwą opiekę. 1 to jest chyba główna kwestia. Salmon Creek ma szczęśliwych pracowników, gdyż dba o zdrowie ich potomstwa, a o to nietrudno, gdy ma się pod ręka wszystko, co po temu potrzebne. Doktor Lam opatrzył rany Daniela i dał mu środki przeciwbólowe na następny dzień, a potem doktor Inglis wysłuchała jego wersji wypadków, upewniła się, że nie jest w szoku, by następnie zdać raport nadkomisarz Carling. U nas ataki dzikich zwierząt są jak rany postrzałowe w mieście: o każdym takim przypadku trzeba informować. Tata dostarczył uśpioną pumę do doktor Hajek. Kot był oznakowany, musieliśmy więc ustalić, skąd pochodził

i czy można go tam odstawić. Ona, w przeciwieństwie do nas, miała możliwości, żeby go na trochę zatrzymać. Zakradał się do szopy, tego byłam pewna. Mogę ją czyścić i sprzątać, ile chcę, zawsze będzie ją otaczał zapach królików i sarenek, które tam trzymam, kiedy więc w okolicy zjawia się nowy drapieżca, podkrada się w nadziei, że trafił na dobrze zaopatrzoną spiżarkę, ale najczęściej, stwierdziwszy, że nie może się do niej dostać, daje sobie spokój. Nie wiem, jak nowa puma znalazła się w ogóle w naszym parku; jedno jest pewne, że sprawdzała możliwości terytorium. Na wyspie nie było wiele kuguarów, więc Marv nie miał szczególnej konkurencji. Im bardziej jednak się starzał, tym bardziej musiała ona rosnąć. Co zresztą pokazywało, jak szybko młodsza, bardziej groźna puma rozpanoszyłaby się tutaj, gdybyśmy przenieśli Marva, Czułam wyrzuty sumienia; przybiegł nam na ratunek i jaka czekała go zapłata? Strzał z lotki usypiającej, aby dać mu nauczkę, jak to jest, kiedy zbyt przyjaźnie odnosi się do ludzi. Jakkolwiek jednak romantyczna była myśl, że Marv przybiegł nas bronić, bardziej prawdopodobne, że po prostu bronił swego terytorium. A przecież czułam się winna, że tata zrobił to, co zrobił, i — mówiąc szczerze — brakowało mi spotkań ze starym kuguarem.

SIEDEM Miałam ciężką noc. Najpierw słownie zaatakowana przez nieznajomą, potem fizycznie przez pumę, musiałabym mieć skórę z granitu, gdyby to na mnie nie zrobiło żadnego wrażenia. Śniła mi się i starucha, i puma, to były oczywiste zmory, ale śniło mi się także to, co czułam, gdy kot wpatrywał się w moje oczy, jakie zapachy i wrażenia wtedy odbierałam, co widziałam. Śniło mi się to, co zdarzyło się w szopie z kuną. Omdlenie. Nie, nie omdlenie, wizja tego, co przydarzyło się zwierzęciu, Potem muszę opowiedzieć o tym mamie. Zawsze do niej szłam z takimi rzeczami, ponieważ wiem, że nie będzie wciskać mi kitu z indiańską mistyką, Wielką Wizją i tak dalej. Nie chodzi oto, że tata czy Daniel tak by robili — dość już z nami byli, żeby się nauczyć. Tak czy owak, po prostu wygodniej mi wtedy rozmawiać z mamą. To tak jak z moją miłością do przyrody. Niektórzy mówią, że to jasne, bo jestem Indianką, ale chociaż czasami wiem, iż nie usiłują mnie wtłaczać w swoje stereotypy, to jednak mnie to denerwuje. Kocham zwierzęta, tak, jestem

Indianką, zgoda, ale jak mówią moi nauczyciele, korelacja to nie to samo, co przyczynowość. Mój ojciec jest strażnikiem parku, matka architektem krajobrazu. Poznali się na konferencji w sprawie ratowania dżungli, dorastałam pod ich opieką w lesie. Byłoby naprawdę dziwne, gdybym nie stała się taka, jaka jestem. Ale co się właściwie zdarzyło dzisiaj? Jeśli chodzi o pumę, to oczywiście adrenalina, szok, stres spowodowany faktem, że w rok po śmierci najlepszej przyjaciółki, teraz o mało się to nie powtórzyło. Na jawie mogłam to wszystko racjonalizować, ledwie jednak zasypiałam, natychmiast znowu gnałam, ziemia mknęła pode mną, a wiatr świstał. Czułam zapach zwierzęcia, ziemi i krwi. Szczególnie ta ostatnia woń sprawiała, że biegłam jeszcze szybciej, a serce przyspieszało nie z powodu trwogi, lecz czegoś, co ściskało żołądek jak... głód. Poderwałam się. Twarz ociekała potem, z trudem łapałam powietrze, serce galopowało. Nogi bolały jakby istotnie od biegu. Odrzuciłam kołdrę, zeskoczyłam z łóżka i podeszłam do okna. Stanęłam w księżycowym blasku, ręce opierając na zimnej szybie i wypatrując w lesie... Nie wiem, na co czekałam, ale czegoś chciałam. I to bardzo. Okno było uchylone i czułam bogatą, gliniastą woń nocy, zupełnie jak we śnie. Otworzyłam je szerzej i zastygłam, a serce łomotało. Pozwoliłam, by opływały mnie zapachy i zimne powietrze, puls stopniowo zwalniał, pot wysychał, a ja, niepewna i drżąca, uspokajałam się, aż wreszcie wróciłam do łóżka, nakryłam się po uszy i zasnęłam.

— Powinieneś był dzisiaj zostać z moją mamą — powiedziałam, gdy Daniel lawirował po wybojach i wykrotach. — Rany będą cię boleć, a ona wie, jak na to pomóc. — E tam. Nic mi nie jest. — Twardziel. — Dobrze opatrzony koleś. Naprawdę myślisz, że pozwoliłbym ci samej zjawić się w szkole? Jutro od razu bym usłyszał, że nie udało mi się uciec przed pumą i zginąłbym jak nic, gdybyś ty nie nadbiegła i nie przygwoździła jej wzrokiem. — Mówiąc szczerze, tak to mniej więcej zapamiętałam. — No i właśnie dlatego teraz jadę z tobą. Żebym sprzedał moją wersję przed twoją. Roześmiałam się. — Nie ma mowy. Ale nie omieszkam wspomnieć o tym, jak mnie zasłoniłeś. Laski uwielbiają takie rzeczy. A zwłaszcza Nicole. Daniel tylko zaciskał palce na kierownicy i wpatrywał się w szybę. — Rozumiem, że w tej kwestii dalej nic się nie układa — powiedziałam. —Posłuchaj, jeśli ona w ogóle cię nie interesuje, to nie będę ci dłużej zawracać głowy, no ale powiedziałeś, że jest fajna... — Bo jest. — A to już ponad rok. — Nie chodziło mi tylko o rok od śmierci Sereny, ale także o to, że od roku się z nikim nie umawiał. Zaczynałam się tym martwić. - No, to jeszcze raz: spytaj, czy przyjdzie do mnie na imprezę. Jasne, że przyjdzie, i jasne, że skoro jesteś gospodarzem, to się w ten sposób z nią nie umawiasz, ale, wiesz... po prostu jest jakaś możliwość. Niech sobie pomyśli, że może jesteś

zainteresowany, a dalej — zobaczymy. Luz, żadnych nacisków. — Zobaczymy. Na parkingu ujrzałam Coreya rozmawiającego z dziewczyną, którą w pierwszej chwili uznałam za Sam. Kiedy jednak podjechaliśmy bliżej, zobaczyłam, że ma nie irokeza, lecz gładkie włosy, a także ciuchy w kolorach, które nigdy nie znalazłyby się w szafie Sam. Potem mignął mi jej profil i wtedy byłam pewna, że to moja nieuchwytna turystka z drzewa. Corey pomachał, żebyśmy podeszli. Powiedział coś do niej, odwróciła się z uśmiechem, ten jednak wyparował na nasz widok. Rozejrzała się dokoła tak, jakby znowu miała uciekać, ale potem zmusiła się do szerokiego fałszywego uśmiechu. — Hej, ludziska — powiedziała, a potem zwróciła się do mnie: — Słuchaj, czy twój tata ciągle chce, żeby mu powiedzieć, jak to było? Wczoraj byłam bardzo zajęta, ale dzisiaj mogę spróbować. — Nie ma sprawy — powiedziałam. — Pojawiły się kolejne problemy. — Następny kuguar — poinformował Coreya Daniel. — Ja ją uratowałem, — Górski lew? — zawołała laska. — Co się stało? — Mina Lee — przedstawił ją Corey. — Dziennikarka, robi reportaż o Salmon Creek. — Ekstra — mruknęłam. — A dla jakiej gazety? — Dla takiej jednej amerykańskiej — odrzekła, machnąwszy ręką tak, jakby ludzie z prowincjonalnego miasteczka w Kanadzie nie mogli znać żadnych amerykańskich czasopism. — Mamy cykl o niezwykłych miejscowościach,

Salmon Creek świetnie do niego pasuje. Szczególnie zależy mi na tym, żeby poznać opinie młodych mieszkańców, bo z pewnością wy widzicie wszystko trochę inaczej niż wasi rodzice. — Gdy nikt z nas się nie odezwał, nachyliła się i ciągnęła konspiracyjnym półszeptem: — Chyba niełatwo mieszka się w takiej dziurze, co? Raptem dwustu ludzi... — Pokręciła głową. — Jak w izolatce. — Fakt. — Corey spojrzał na Daniela. — Jakby tu było więcej ludzi, nie musiałbym się zadawać z kimś takim jak ty. No i obaj nie musielibyśmy się zadawać z laskami. Nawet jak są hot, no a poza tym w takiej dziurze nie ma dużego wyboru, z kim się umówić, więc i one muszą się zadowolić nami i... — Popatrzył na Minę. — Izolatka, co tu dużo mówić. Wpatrywała się w nas ze zmarszczonymi brwiami; nie wiedziała, czy się z niej nabijamy czy nie. Mówiąc szczerze, dla nas Salmon Creek jest zupełnie okej, chyba że zdarzy się deszczowy sobotni wieczór, a nikt nie ma fury, żeby pojechać do miasta. Ale zgadywałam, że nie to chciała usłyszeć, więc zagrałam trochę pod nią. — Nie tylko to — powiedziałam. — Nie ma Starbucksa. Nie ma klubów. Nie ma Aéropostale. Kurczę, trzeba jechać całą godzinę, żeby sobie pochodzić po banalnym centrum handlowym. Kosmiczna niedogodność. — Chłopaki musiały się trochę postarać, żeby przytaknąć z poważnymi minami. — No i jeszcze... —- zniżyłam głos — ...instytut badań medycznych. Oczy jej się roziskrzyły. Strzał w dziesiątkę? — Właśnie, jak się z tym czujecie? Jedna wielka tajemnica, wszędzie tylko strażnicy i kontrole. Przecież oni zbudowali całe miasteczko, żeby tylko ukryć, czym się zajmują.

— Boję się, że dręczą króliczki —- powiedziałam. — Nie wolno nam rozmawiać o medycznych sprawach — powiedział Daniel i rozejrzał się z udawanym strachem. — Moglibyśmy mieć straszne kłopoty. Mina pokiwała głową. — Jasne, rozumiem. Ale z chęcią bym o tym porozmawiała. Prywatnie. Umówiliśmy się, gdzie i kiedy spotkamy się po szkole; dała mi wizytówkę i powiedziała, żebyśmy ściągnęli wszystkich, którzy także chcieliby porozmawiać.

OSIEM Kiedy odeszła, Corey skrzywił się i potarł skroń. Daniel spojrzał na niego badawczo. — Masz swoje...? — Proszki od bólu głowy? Tak, tatuśku. Zaraz zażyję, jak tylko wejdziemy do środka. Dałam mu wizytówkę Miny. — Twoja matka na pewno będzie chciała. — Zrobiłem jej dokumentację, zanim się zjawiliście; mam fotkę. Mama przekaże to Tillsonowi i doktor Inglis. Doktor Inglis należała do władz miasteczka nie mniej niż burmistrz i szef policji, a Mina Lee nie była pierwszą „reporterką", która zjawiała się w Salmon Creek, żeby coś wywęszyć. Już od najwcześniejszych lat uczono nas, jak sobie z nimi dawać radę. O ile nam wiadomo, nigdy nie pojawił się tutaj prawdziwy dziennikarz. Być może i jesteśmy niezwykłym miasteczkiem, ale z pewnością nie dla amerykańskiej prasy. Natomiast aktywiści patrzący na ręce firmom medycznym i branżowi konkurenci śledzą nas z zainteresowaniem. Przez te lata przybyło tu chyba z kilkunastu niby-reporterów szukających dowodów na to, że dokonuje się

tu eksperymentów na zwierzętach albo pracuje nad klonowaniem komórek. Ale dla St. Clouds znacznie większym problemem byli szpiedzy przemysłowi. Lekarstwa to gigantyczny biznes, potencjalnie niesłychanie zyskowny; wystarczy sobie wyobrazić, ile można by zarobić, odkrywając antidotum na raka. Albo nawet na zwykłą grypę, tak żeby nie trzeba było sięgać po szczepionkę. Firma St. Clouds wybudowała Salmon Creek po to, by móc prowadzić badania nad iekami bez obawy, że konkurenci będą jej zaglądać przez ramię. Co oczywiście tym bardziej skłania ich do tego, aby nasyłać tutaj najróżniejszych szpiegów. My jednak dobrze już wyuczyliśmy się, jak odróżniać podwójnych agentów od turystów. Jeszcze przed obiadem rozejdzie się po miasteczku ostrzeżenie, aby uważać na Minę Lee, co odetnie ją od potencjalnych źródeł informacji. Powiedziałam chłopakom, że zobaczymy się później, bo muszę iść i przygotować klasę dla pani Morris. Nie, nie podlizuję się nauczycielom, po prostu jest w szkole reguła, że ten, kto nie gra w żadnej drużynie sportowej, musi wykonywać dodatkowe prace, skoro więc na jakiś czas odstawiłam lekką atletykę, dwa razy w tygodniu musiałam pomagać belfrom. — Uważaj na Rafę — ostrzegł Corey — Widziałem go w palarni, — Pozer. — Chodzi jej oto, że z niego jest żaden palacz — wyjaśnił Daniel. — To fakt. W połowie przypadków w ogóle nie zapala papierosa, w drugiej połowie bierze kilka buchów i gasi. Lubi wyglądać na bad boya.

— Masz na niego oko, tak? — spytał z uśmiechem Corey. — Maya na wszystko ma oko — sprostował Daniel. — Widzi wszystko i o wszystkim ma własną opinię, którą nie boi się dzielić z innymi tak często i głośno, jak to tylko możliwe. Corey zachichotał. — Uważaj — powiedziałam — bo zacznę dzielić się z innymi moją opinią o tym, co się wczoraj zdarzyło. — No właśnie — podchwycił Corey. — A co się stało? Wyjaśnienia zastawiłam Danielowi, a sama obeszłam szkołę, przechodząc obok palarni. Tak, mamy palarnię, co może się wydawać kompletnie dziwne w prywatnej szkole, której właścicielem jest firma medyczna. Po prostu młodzi ludzie palą, tak już jest, a im bardziej dorośli starają się to zdusić, tym silniejsza jest pasja palenia. Dlatego właśnie rada szkolna wyznaczyła oficjalne miejsce dla palaczy, tuż obok kotłowni, gdzie hałas jest taki, że trudno rozmawiać. A potem wprowadzili w miasteczku ustawę zakazującą sprzedawania papierosów komukolwiek, kto nie ma dwudziestu lat. Można je dostać, rzecz jasna, gdzie indziej, ale robią to tylko najwięksi zagorzalcy. Byłam już prawie przy drzwiach, gdy Rafa przepchnął się przez tłum dziewiecioklasistów i zagrodził mi drogę ze zwisającym z ust, niezapalonym papierosem. — Tak, wczoraj wieczorem znowu miałam spotkanie z dziczą. — Naprawdę? — To nie o tym chciałeś ze mną rozmawiać? — Nie. — Co za szkoda. Roześmiał się i otworzył przede mną drzwi. Weszli-

śmy do środka. Był tak blisko, że czułam bijący od jego kurtki zapach dymu. W pierwszej chwili miałam zamiar mu przypomnieć, że podczas suszy nie wolno palić ognisk, ale nie chciałam być wredna. Na pewno wiedział i na pewno się tym nie przejmował. Starałam się zapomnieć, że idzie koło mnie. Czułam jednak tę woń dymu, słyszałam echo jego butów w pustym holu, a nawet jego oddech. Czułam też, jakby to powiedzieć... jego obecność. Wiem, że to brzmi dziwnie, ale nie potrafię tego inaczej opisać. Byłam bardzo, ale to bardzo świadoma tego, że idzie obok mnie. Kiedy skręciliśmy, przysunął się tak, że jego dłoń dotknęła mojej, a ja odskoczyłam. — Aż tak mnie nie lubisz? — spytał. — Nie znam cię na tyle, żeby odpowiedzieć na takie pytanie. — Łatwo to zmienić. Co robisz po szkole? Pokręciłam głową, stając przed szafką. Oparł się o sąsiednią. Zaczęłam swoją grę. — Przypuszczam, że nawet gdybym spędziła z tobą wszystkie wieczory aż do końca tygodnia, i tak nie wiedziałabym więcej niż teraz. — Na pewno wiedziałabyś. Powiem ci, cokolwiek będziesz chciała. — No właśnie, to kluczowa sprawa. Powiesz mi wszystko, co będę chciała, ale wcale nie musi to być prawda. Usta drgnęły mu tak, jakby rzeczywiście był rozbawiony. — Chcesz powiedzieć, że jestem pozerem? Chyba powinienem się obrazić. — Możesz wyprowadzić mnie z błędu. — Wepchnę-

lam do szafki swoją torbę, wyjęłam teczkę i ruchem głowy wskazałam papieros w jego dłoni. — Zapal. — Tutaj? Przecież nie wolno. — Tym chyba nie powinieneś się przejmować, jeśli taki z ciebie buntownik, na jakiego pozujesz. Ale nie o to mi chodzi. Wyjdziemy na zewnątrz, a ja popatrzę, jak wypalasz całego bez ataku kaszlu. — Że co, że wcale nie palę? — Uniósł brwi i tak mi się nachylił do ucha, że poczułam zapach pasty do zębów. — A może jako ktoś, kto często zmienia szkołę, odkryłem, że najlepszym miejscem do zawierania znajomości jest palarnia? Na chwilę zastygłam z ręką na drzwiczkach, zaskoczona jego szczerością. Na twarzy Rafy błysnął uśmiech, a ja wiedziałam, że powiedział prawdę. Z trzaskiem zamknęłam szafkę i ruszyłam do klasy. Poszedł o krok za mną. — No to co robisz po szkole? — ponowił pytanie. — Nie poddajesz się tak łatwo, prawda? — Nie, więc czemu nie miałabyś poddać się już teraz? — No a wtedy z czystym sumieniem będziesz już mógł się wycofać, czyż nie? Uniósł wysoko brwi, jakby nie miał pojęcia, o co może mi chodzić. — Lubisz tylko polować na laskę, ale jak już ją usidlisz, cofasz się, rezygnując z łupu. Trochę jakby bezcelowe, jak dla mnie. — Hm, masz rację. Wiesz co, umówmy się, a ty mi pokażesz, jak to powinno wyglądać. Wzruszyłam ramionami, otworzyłam pustą klasę, położyłam książki na stole i otworzyłam okiennice. Rafa siadł na brzegu stołu.

- Jest tak, jak mówisz. Obstawiam różne laski, ale jak tylko jakąś poznam lepiej, orientuję, że nie jest dla mnie. — Spoglądał mi prosto w oczy wzrokiem pełnym powagi i uczucia. — Po prostu chyba jeszcze nie trafiłem na tę, której szukam. Parsknęłam śmiechem, — I podejrzewasz, że to ja mogę nią być. Dziewczyną, o której marzysz. O której śnisz. Siostrzana dusza. — Roześmiałam się jeszcze głośniej i pokręciłam głową. — I naprawdę są takie, które się na to... — Rafael... — odezwał się głos od drzwi. — No tak, tego mogłam się spodziewać. Dopadasz laski w klasie, skąd nie mogą uciec. Żałosne. Banalne i do przewidzenia. Do środka weszła Sam, a twarz Rafy natychmiast sposępniała. Obdarzył ją takim spojrzeniem, że poczułam dreszcz, a o to u mnie niełatwo. — Rozmawiam z Mayą — powiedział głosem tak niskim, że był to niemal pomruk. — Nie, ty się do niej przystawiasz. Zesztywniał, kątem oka zerknął na mnie. — Tylko rozmawialiśmy — powiedziałam. Nie miałam zamiaru go bronić, w zachowaniu Sam było jednak coś tak wyzywającego, że czułam, jak napinają mi się mięśnie na szyi. — Muszę teraz z tobą pogadać, więc... — Machnęła ręką na Rafę. — Ty spadaj. Tam gdzieś widziałam ósmaków, to bardziej twoja liga. Rafa popatrzył na mnie. — Ona cię molestuje? — spytał. Sam udała, że się dusi ze śmiechu. — Ja? Serio? Kolego, jeśli ktoś ją molestuje, to tylko ty, i radzę ci przyhamować, bo Daniel coś ci jeszcze zrobi,

co zapewne byłoby widowiskowe, ale szkoda by było, żeby miał jakieś kłopoty tylko z tego powodu, że zabrał się za takiego... — Wystarczy — powiedziałam, podnosząc dłoń. — Rafa? Wszystko jest okej, muszę porozmawiać z Sam. Zobaczymy się na lekcji. Wychodząc, Rafa obrzucił Sam spojrzeniem, jakim obdarza się wściekłego psa. Co takiego mu zrobiła? Może go wystraszyła swoim zachowaniem w stylu „wredna zdzira"? Tyle że mniej wyglądał na wystraszonego, a bardziej na wnerwionego. Podczas gdy ścierałam tablicę, Sam usiadła na stole, a nogi postawiła na krześle, brudząc je piachem. — Ale żałosny palant. — O co chodzi, Sam? — Widziałam, jak rozmawialiście z tą babeczką na parkingu. Nicole mówi, że to jakaś reporterka, która wypytuje o nas. Skąd się tu wzięliśmy, czy ktoś z nas urodził się poza Salmon Creek, a Nicole twierdzi, że najbardziej interesuje ją to ostatnie. Ty, ja, Rafa... — Może ma nadzieję, że ci, którzy są mniej związani z miasteczkiem, prędzej puszczą farbę. Dlaczego? Jesteś gdzieś podejrzewana o napad? — Ha, ha, ha. Mówiąc szczerze, wcale bym się nie zdziwiła, gdyby Sam miała coś w aktach sądu dla nieletnich. Pięść jej się szybciej zaciskała niż Danielowi, ale w przeciwieństwie do niego nie próbowała się hamować. — No i jak, wypytywała cię o coś? — spytała Sam. — O ciebie? — O kogokolwiek z nas, tych, którzy się tutaj nie urodzili.

Ale wcale jej o to nie chodziło. Poznałam to po tym, jak wzrok uciekł jej w lewo. Podeszłam bliżej i ściszyłam głos. — Masz jakieś problemy, Sam? — Co?! — Zeskoczyła ze stołu. — Gdzie tam. Nic ci nie można powiedzieć, żebyś zaraz nie wyciągała jakichś wniosków. Jak tylko zaczniesz gadać na lewo i prawo, że ta pizda ma coś na mnie... — Nie musisz mi grozić, Sam, dobrze wiesz, że ja nie rozpowiadam plotek. Carling już o niej wie, więc nie musisz się nią przejmować. Spojrzała na mnie zaniepokojona. — Carley dał znać ojcu? — Pewnie, przecież to normalna procedura, kiedy ktoś tutaj węszy, o czym świetnie byś wiedziała, gdybyś na każdym zebraniu nie siedziała z nosem w iPodzie. — Rozległ się dzwonek i przeszłam do swojego stolika pod oknem. — Dzisiaj na pewno zwołają zebranie i powiedzą nam... co z nią robić. Sam poszła na swoje miejsce z tyłu klasy. Zawahała się na moment i powiedziała: — Jeśli chodzi o Rafę, wiem, że po prostu chcesz być uprzejma, ale radzę ci: uważaj. — Zrobił coś nie tak? — Jak na razie nie, ale z nim naprawdę mogą być kłopoty. Niektóre laski same się dopraszają. Ty nie, jesteś na to za mądra i... niech tak zostanie. Dobrze? Kiwnęłam głową. Drzwi otworzyły się i do klasy zaczęli wchodzić pozostali uczniowie.

DZIEWIĘĆ Miałam rację, jeśli chodzi o zebranie. Odbyło się podczas ostatniej przerwy. Można by pomyśleć, że przy wszystkich tych instrukcjach i naukach miasteczko mogłoby zaufać starszym uczniom i ograniczyć się do informacji: „Uwaga, znowu grasuje u nas jedna z tych fałszywych reporterek. Macie tutaj jej zdjęcie i sami wiecie, jak się zachować". No ale najwyraźniej uznawano, że u osób poniżej osiemnastki pamięć jest tylko krótkoterminowa. Jeśli może być coś gorszego od stłoczenia wszystkich uczniów na niewielkiej przestrzeni, to jest to zrobienie tego na sam koniec dnia, kiedy ja rozpaczliwie marzę o świeżym powietrzu i bezkresnym niebie. Ścisk ciał, ich gorąco, zapach przebijający się przez słabnące dezodoranty, odgłos kaszlnięć, sapnięć, oddechów... — Spadaj — powiedział półgłosem Daniel. — Jak będzie coś ważnego, to ci przekażę. Mijając panią Morris, mruknęłam, że muszę iść do toalety, a chociaż przypuszczam, że domyślała się prawdy, to jednak tylko się uśmiechnęła i zrobiła przyzwalający gest. W naszej szkole nie ma problemu wagarów; powiedzmy sobie szczerze: dokąd pójdziesz, jak się zerwiesz z lekcji?

Żadnego centrum handlowego, żadnego miejsca, gdzie nie znano by cię od dzieciństwa... i nie wiedziano, że właśnie powinnaś być w szkole. Szkoła jest na skraju miasta; tak właściwie to większość miejsc jest na jego skraju. W którymkolwiek kierunku pójdziesz, zawsze ostatecznie wylądujesz w lesie. I tam właśnie chciałam wylądować. Ledwie wyszłam z budynku, a zobaczyłam młodą, czarnowłosą kobietę, ale nie Minę Lee. Ta była wyższa ode mnie, a jej długie włosy zawijały się na wyblakłej dżinsowej kurtce. Indianka albo Latynoska. Wpatrywała się we mnie i nie zamierzała tego ukrywać. Psiapsióła Miny Lee? Jeśli tak, to lekcje subtelności przydałyby jej się jeszcze bardziej niż Minie. Szłam w jej stronę, a ona uśmiechała się i kołysała na piętach, jakby walczyła z chęcią, aby do mnie podbiec. Wyglądała mi na dziewiętnastkę, ale uśmiech miała pięciolatki. Zresztą kołysała się dokładnie jak pięciolatka. Kiedy lepiej zobaczyłam jej twarz — wysokie kości policzkowe, ostry nos, wąską brodę, odrobinę skośne, bursztynowe oczy — pomyślałam, że to musi być starsza siostra Rafy. Nigdy jej dotąd nie widziałam, jak zresztą większość mieszkańców Salmon Creek. Była podobno artystką. Rafa mówił wszystkim, że jest nieśmiała i bardzo wycofana. Wystarczyło teraz spojrzeć na to, jak cała aż się pali, aby się przywitać, żeby wiedzieć, że to kłamstwo. No cóż, niespodzianka. — Hej — powiedziałam. Rzuciła się na mnie z takim entuzjazmem, że nie zdążyłam odskoczyć i natychmiast znalazłam się w uścisku tak czułym, jakbym była jej dawno zaginioną siostrą. — Ej, no — prychnęłam, odpychając ją i cofając się.

— Nie powinnam się tak zachowywać, tak? Sorry, ale nic na to nie mogłam poradzić. Tak długo czekałam. — Znowu zakołysała się na tych swoich stopach. — Taka jestem szczęśliwa, że cię spotkałam. — Ja... też się cieszę. Maya. — Wiem. A ja jestem Annie. I tak się kolebała, gapiąc się na mnie i uśmiechając. Oczy miała wielkie i dziecięce, a kiedy teraz w nie patrzyłam, świetnie rozumiałam, dlaczego Rafa nie afiszował się z siostrą. Była... „umysłowo opóźniona" — to chyba dobre określenie. — Rafa ma rację. Piękna jesteś. Strasznie podobają mi się twoje włosy. — Sięgnęła i pogładziła pasemko. — Też bym chciała mieć takie proste. Prostuję je i prostuję, ale nic z tego nie wychodzi. Chyba nie wiem, jak to robić. Kiedyś Rafa spróbował, ale, no wiesz... — zachichotała — ...nie jest dobry jako fryzjer, Nie mogłam się nie uśmiechnąć na samo wyobrażenie. — To co, mieszkacie w tym domku Skylarka? — spytałam. — Chyba czujesz się tam samotna? — Czasami. Ale jest okej. Tyle lasu do biegania. — Zamknęła oczy i wystawiła do słońca twarz, na której zakwitł błogi uśmiech. — Jest ekstra. — Lubisz las? Otworzyła oczy, a blask, który w nich zalśnił, uczynił ją piękną. — Kocham! — Ja także. Roześmiała się. — Jasne, że tak. Przecież mamy to we krwi. — Pewnie chodziło jej o indiańską krew. Podobnie jak przy Rafie, trudno było zgadnąć, jakie ma pochodzenie, ale uznałam,

że właśnie otrzymałam odpowiedź. Chciałam spytać, z jakiego jest plemienia, kiedy nagle w jej oczach zamigotał strach. — O-o, zaraz będzie przypał. — Podążyłam za jej wzrokiem i zobaczyłam idącego w naszym kierunku Rafę; jego wzrok wyrażał mieszankę zdziwienia i złości. — Teraz będzie poważna rozmowa — mruknęła Annie, ale ton jej głosu wcale nie świadczył o tym, że bardzo się przejmuje. — Wcale nie złamałam reguł — powiedziała, cofając się ode mnie. — To ona do mnie podeszła i zaczęła rozmawiać. — Tak było — powiedziałam. — Dobra, nic się nie stało... — Wziął ją delikatnie za przegub. — Musimy iść, Annie. Pożegnaj się z Mayą. — Przecież wcale nie... — zaczęłam, ale nie dał mi dokończyć. — Musi iść. Odeszli, zanim zdążyłam cokolwiek powiedzieć. Patrzyłam poirytowana na jego oddalające się plecy. Czyżby wstydził się Annie? Żadne sztuczki fryzjerskie nie zrobiłyby z niego dobrego brata, gdyby było prawdą, że zamyka ją w domu na cały dzień. Nie wiem, może go tak wychowywano, w każdym razie przy następnej okazji muszę z nim o tym porozmawiać. Zawróciłam do szkoły, ale za sobą usłyszałam tupot stóp. — Maya! — zawołał Rafa. — Zaczekaj chwilę. — Zdaje się, że rozmowa miała nastąpić szybciej, niż sądziłam. — Muszę cię o coś prosić. — Kiwnęłam głową, zbyt rozzłoszczona, by cokolwiek powiedzieć. — Nic nikomu nie mów o Annie, dobrze? Bardzo cię proszę. Sama widziałaś... No wiesz, jest z nią pewien problem, więc byłbym bardzo wdzięczny... — Gdybym nikomu nie wspomniała o tym, że masz

opóźnioną umysłowo siostrę? Bo co, to by nie pasowało do twojej reputacji? Ale z ciebie numer, Martinez! Rano myślałam, że Sam jest dla ciebie za ostra, ale teraz uważam, że i tak była delikatna. Ja się piekliłam, a jemu twarz twardniała. Gdy skończyłam, wydawała się wykuta z granitu, a oczy były lodowato zimne. — Już wszystko? — spytał, a głos miał nie mniej lodowaty niż wzrok. — Nie, dopiero zaczęłam. Myślałam, że potem z tobą pogadam, zaproponuję obiad z Annie, żeby pobyła trochę z ludźmi, no ale w tej sytuacji przejdę od razu do kroku numer dwa. Porozmawiaj z moimi rodzicami. Odwróciłam się i nie czekając na jego odpowiedź, zaczęłam odchodzić. — A jak ci się wydaje, Maya, ile mam lat? Zatrzymałam się. — A skąd mam wiedzieć? Cokolwiek powiedziałeś w szkole, na pewno skłamałeś. — Szesnaście, tak jak ty Lub, jeśli dobrze słyszałem, tak jak ty od jutra. Ja miałem urodziny tydzień temu. — Wszystkiego najlepszego. — Znowu zaczęłam iść, a przez ramię dodałam: — Wyślę ci kartkę z życzeniami za rok, jeśli ciągle jeszcze tu będziesz, co wcale nie jest takie pewne. — Nie będzie mnie na pewno, jeśli wspomnisz komukolwiek o Annie. Znowu się zatrzymałam. — Grozisz mi, że ją... — Nie mam prawa zabrać jej gdziekolwiek. Mam szesnaście lat, a ona dziewiętnaście. Kto tu jest czyim opiekunem?

Stropiłam się i tylko mruknęłam: — Aha. — A no właśnie. Ja i Annie nie znaliśmy ojca, mama umarła rok temu, gdy Annie miała osiemnaście. Potem zdarzył się wypadek. Prawnie to ona jest moją opiekunką. — Wypadek? Jakieś uszkodzenie mózgu? Ten ból w oczach Rafy... Uciekł wzrokiem i mruknął: — Tak, uszkodzenie. Rzecz w tym, że jeśli ktokolwiek się dowie, mnie odeślą do domu dziecka, a ją umieszczą w zakładzie. A ja nie chcę ani jednego, ani drugiego. Nie wiem, jak ty. Zrobiłam krok w jego stronę. — Przepraszam. Ja... — Za szybko wyciągam wnioski, tak już ze mną jest. — Myślałam... Przepraszam. Przeciągnął ręką po włosach. — Tak, rozumiem. Wiem, że to kiepsko wygląda. Nie tylko wygląda, jest kiepsko. Absolutnie nie chcę dla niej takiego życia. W szkole myślą, że mam siedemnaście lat, a urodziny wypadają na początku przyszłego roku; chodzi o to, żeby dotrwać do tej chwili. Nie wiedziałam, jak na to odpowiedzieć. Było zupełnie tak jak z papierosami — zaskoczyła mnie jego szczerość. Tym razem jednak nie chodziło mu o to, żeby zyskać jakieś plusy, więc i wrażenie było silniejsze. Zwierzając się, obdarzył mnie zaufaniem, na które sobie nie zasłużyłam, co natychmiast mi uświadomiło, że przecież nie miał tu, w Salmon Creek, nikogo, z kim mógłby o takich sprawach porozmawiać. Zaczęłam mu współczuć, ale akurat tego z pewnością nie chciał. — To, co mówiłam o spędzeniu czasu z Annie... —

bąknęłam. — Naprawdę chciałabym, oczywiście nie tu, w miasteczku, ale mogłybyśmy się przejść po lesie albo coś takiego. Powiedziała, że lubi las, mogłabym jej pokazać tutaj różne rzeczy — Na pewno by chciała. — Popatrzył na mnie z góry. — Dzięki. Zaczerwieniłam się, odwróciłam wzrok i mruknęłam: — Nie ma za co. — A potem, ponieważ nie widziałam innego sposobu na zmianę tematu, spytałam: — Przyjedziesz jutro? — Do Daniela? — spytał Rafa z takim zdziwieniem w głosie, jakby nie mógł uwierzyć, iż mogę sobie w ogóle wyobrazić, że pójdzie na imprezę do kogoś, kto w tak oczywisty sposób go nie lubi. — No tak, będzie u Daniela, ale to przecież... — Twoje urodziny, tak, wiem. Nadal patrzył na mnie w sposób, o który nie mogłam mieć do niego pretensji; równie nieprawdopodobne było to, że ja go zaproszę, jak to, że zaprosi go Daniel. — Wszyscy będą. Cała klasa. — To też wiem. Hayley spytała, czy pójdę, ale jakoś nie brzmiało mi to na zaproszenie, chyba że poszedłbym z nią, ale na to akurat nie mam specjalnej ochoty. Zrobił taką minę, że nie mogłam się nie roześmiać. — Nie dziwię ci się. Ale teraz możesz się uważać za oficjalnie zaproszonego przez solenizantkę. To lepszy sposób na zawieranie znajomości niż wystawanie w palarni. A na pewno zdrowszy. Nareszcie się uśmiechnął. Nie tym lekceważącym uśmieszkiem, który tak często widywałam; to było coś tak różnego od jego codziennej pozy, jak owa lodowata

wściekłość, z jaką najpierw potraktował Sam, a potem mnie. Uśmiech trochę niepewny, nie całkiem nieśmiały, ale w każdym razie o wiele bardziej na mnie działający, niż ten seksowny, którym na co dzień tak szafował na prawo i lewo. I natychmiast poczułam także ukłucie paniki, gdyż coś w środku mówiło mi, że uleganie Rafaelowi Martinezowi to bardzo niedobry pomysł. Kiedy powiedział „zobaczymy" tonem, który sugerował, że raczej się nie zjawi, poczułam pewną ulgę. — Wszystko zależy od Annie — dodał. — Jutro jest sobota, a wtedy raczej spodziewa się, że będę w domu. — Jasne — powiedziałam. — Gdybyś nie mógł, to dobrego weekendu i do zobaczenia w poniedziałek. Odeszłam, zanim zdążył cokolwiek odpowiedzieć.

DZIESIĘĆ — No więc, jak na razie nie ma tatuażu — powiedziałam, siedząc na skale i machając nogami. — Mama chce wyskoczyć ze mną do Vancouver, żeby tam mi zrobili, ale... „Taki miałyśmy plan i nie chcę tego robić bez ciebie". Nie potrafiłam tego powiedzieć nawet teraz, gdy siedziałam sama i mówiłam do jeziora, udając, że Serena dalej tam jest, pływa i śpiewa, na zawsze pływa i śpiewa. Bardzo rzadko odwiedzałam potem jezioro. Kiedy już przychodziłam, to żeby z nią porozmawiać, co brzmi z pewnością dziwacznie, bo przecież właśnie tutaj zginęła. Tyle że było to jej ulubione miejsce, a jeśli siedziałam nieruchomo, z zamkniętymi oczyma, to słyszałam jej śmiech i jej śpiew. Jej głos prześladował w tym miejscu nawet bardziej niż jej wspomnienie i najczęściej trudno mi było to znieść, ale dzisiaj był dzień wyjątkowy, moje szesnaste urodziny, kiedy powinnyśmy razem się znaleźć w Vancouver, robić tatuaż, prosić mamę, żeby pozwoliła nam trochę poprowadzić samochód, a wieczorem wymknąć się na randkę z chłopakami z college'u.

— Mama ciągle ma do siebie pretensje w związku z tym gabinetem tatuażu, ale nie powinna. Ja chciałabym o tym po prostu zapomnieć. — Przyciągnęłam kolana do piersi. — To dziwne, nie? Że to tak we mnie siedzi. Od kiedy tak się przejmuję tym, co ludzie mówią? Chociaż nie ma co udawać, przejmuję się i ty zawsze o tym wiedziałaś. — Poprawiłam się trochę, czując pod sobą zimno skały. — Wiesz, to jak drzazga, która nie chce wyjść, a jak ją drapiesz, robi się tylko gorzej. I do tego jeszcze te sny. Tej nocy znowu je miałam. Nic o nich nie mówię mamie i tacie, bo na bank wyślą mnie do doktora Fodora, a ten powie, że to stres post traumatyczny, na nowo ożywiony przez widok Daniela i pumy. Jaki jest sens radzenia się terapeuty, jeśli z góry wiem, co powie? Powiał wiatr, a ja poczułam lekki zapach dymu. Jacyś turyści palą ogień w lesie? Muszę powiedzieć o tym tacie, żeby ich przestrzegł. Zza chmur wyszło słońce, a ja wróciłam do zwierzeń. — Dzisiaj dostałam prezent urodzinowy. Mama zaprojektowała domek na drzewie dla Fitza. — Wyobraziłam sobie śmiech Sereny. — Mówię serio. Będzie cały ciąg platform, żeby mógł z jednej przeskakiwać na drugą, wspinając się do góry i schodząc na ziemię. Jedyny teraz problem, to ten domek zbudować. Trzeba będzie poczekać do wiosny, jak wróci Walter. Walter sezonowo pomagał tacie i był miasteczkowym stolarzem. — W przyszłym tygodniu tata zawiezie mnie do miasta, żebym odebrała tymczasowe prawo jazdy. Mówi, że w następnym roku powinien dostać od firmy nowego dżipa, więc jak już będę miała prawo, wtedy kupi od St. Clouds starego, czyli to ja będę mogła wozić Daniela do

szkoły. Będzie zachwycony, prawda? — Mój śmiech bardzo szybko ucichł. Dopiero po chwili powiedziałam: — Z nim jest okej. Z Danielem. Doszedł do siebie... — chciałam powiedzieć: „szybciej, niż przypuszczałam", ale natychmiast zorientowałam się, że nie zabrzmi to dobrze, więc ciągnęłam dalej: — Z żadną laską się nie umawia, ja wprawdzie sądzę, że powinien, ale... — Wzruszyłam ramieniem. — Sam będzie wiedział, czy już jest gotów. Położyłam się na brzuchu i zapatrzyłam w nieruchomą wodę. Po chwili ocknęłam się i kontynuowałam. — Ale, ale, skoro już jestem przy urodzinach i Danielu, on coś szykuje. Na próbę spytałam dziś rano, czy mam wpaść i pomóc w przygotowaniach, a on, że nie, wszystko jest pod kontrolą. — Wyobraziłam sobie odpowiedź Sereny i roześmiałam się. — Właśnie, na pewno coś kombinuje, skoro odrzucił propozycję pomocy przy sprzątaniu. Lepiej, żeby to nie był żaden kawał, bo przecież wie, że oddam z nawiązką, więc... — Maya? Poderwałam się i zobaczyłam jakąś postać na skraju lasu. Nicole. Pomachałam do niej, a ona podeszła z torbą treningową przerzuconą przez ramię. — Błagam cię, tylko nie mów, że chcesz dzisiaj popływać — powiedziałam. Spłoniła się. — Wiem, że może za bardzo się przykładam, ale... — Nie, nie o to mi chodzi. Tylko, wiesz, pływać w jeziorze. .. w październiku? — Nie przesadzaj, nie jest tak zimno, a w basenie, w którym za miesiąc będą zawody, zawsze marznę, więc pomyślałam, że trochę się przygotuję. Ale teraz, jak powiedziałaś...

Spojrzała na jezioro i się wzdrygnęła. — Brrrr! — prychnęłam i obie zaśmiałyśmy się. — Z kimś rozmawiałaś — powiedziała, podchodząc jeszcze bliżej. — Kto tu...? — Urwała, zorientowawszy się, że jestem sama, raz jeszcze zerknęła na jezioro i znowu się zaczerwieniła, ale o wiele mocniej niż poprzednio. — Ja... Nie, nic, przepraszam. Już spadam, do wieczora. Zerwałam się. — Zaczekaj. Ja też już się zbierałam. Zaraz będzie u nas obiad, więc chodź też, zawsze wszystkiego jest aż po uszy. Przez chwilę szłyśmy w krępującym milczeniu, a potem rzuciła: — Dziś rano Daniel zaprosił mnie na imprezę. Spojrzałam na nią uważnie i po raz trzeci się zarumieniła. — Jasne, wiem, że i tak byłam zaproszona, ale zadzwonił, aby się upewnić, że będę, więc pomyślałam, że może chodzi mu o pomoc, ale nie, powiedział, że chłopaki wszystko załatwią. No to, wiesz, pomyślałam, że może istotnie mu zależy. — Wzruszyła ramionami. — Może to nic nie znaczy, ale tak czy siak, było mi miło. Kiwnęłam głową. — Mówił mi, że może do ciebie zadzwoni. Nachmurzyła się, a ja poczułam lekką winę. Mama powtarza, nie powinnam się bawić w swatkę; co ma się zdarzyć, to się zdarzy. Tyle że jeśli mogę w czymś dopomóc zawiązać jakąś parę, wyszukać fundatora czy zostać kapitanem drużyny lekkoatletycznej — nie widzę powodu, dla którego nie miałabym tego zrobić. Uważałam, że Nicole dobrze pasowałaby do Daniela. Może nie byłaby miłością jego życia, ale kimś, kto wciąg-

nie go w dawne koleiny, kto naprawdę go lubi i będzie się cieszyć z samego przebywania z nim, kto będzie dbać, żeby iść jednym rytmem, i z wyrozumiałością potraktuje potknięcia. — Ale słyszałam, że i ty kogoś zaprosiłaś? — Jak to? Szturchnęła mnie łokciem. — Co, już zapomniałaś? Wczoraj wieczorem wpadłam w sklepie na Rafę i pytam, czy będzie na imprezie, a on na to, że go zaprosiłaś. Już otwierałam usta, żeby powiedzieć, iż było inaczej, ale szybko je zamknęłam. Jeśli powiedział, że go zaprosiłam, przecież nie skłamał. A w każdym razie nie bardziej niż ja, gdy wspomniałam, że Daniel zastanawiał się nad zaproszeniem Nicole. Po prostu trochę inaczej to było, niż można by sądzić po słowach. — Jak Daniel zadzwonił, powiedziałam mu o tym — ciągnęła Nicole. — Chciałam go trochę podpuścić, a tymczasem on się tylko zdziwił. Byłam pewna, że chodziło o coś więcej niż tylko zdziwienie. Fakt, powinnam była powiedzieć o tym Danielowi, tyle że raczej odniosłam wrażenie, że Rafa nie skorzysta z zaproszenia, więc... Ale nie, tak czy siak, powinnam była mu o tym wspomnieć. — Ale on nie ma nic przeciwko temu — ciągnęła tymczasem Nicole. — Znasz go, jeśli tobie to odpowiada, odpowiada i jemu. — Kopniakiem zrzuciła z drogi leżącą w poprzek gałąź. — Zresztą Rafa wcale nie jest taki zły. W każdym razie Hayley na pewno tak nie uważa. Ona... Urwała nagle, a gdy milczenie się przedłużało, spytałam: — Co z nią?

— Nic, tylko jeśli ty chcesz chodzić z Rafą, a Hayley zorientuje się, że ja wiedziałam... — Odetchnęła głęboko. — Muszę jej powiedzieć. Będzie wściekła, jak tego nie zrobię. — Znowu przerwa. — A co dopiero, jak jej powiem, że go zaprosiłaś. — Wyluzuj, przecież to nie twoja sprawa. — Tak, wiem, tylko... Może jednak nic jej nie powiem. Jedno było pewne: Hayley swoją złość wyładuje na Nicole. Jeśli któreś z nas miało problem z tym, że mieszka w malutkim miasteczku, z pewnością była to Hayley. Zdemoralizowana — czy może wiarygodna w udawaniu takiej — laska musi mieć kogoś, na kogo wywiera zły wpływ. Wybór Hayley padł na Nicole. Nie znosiłam tego, jak ją traktuje: jednego dnia najlepsze przyjaciółki, drugiego — odnosi się do niej jak do jakiegoś popychadła. Nie sądzę, by Nicole się to podobało, ale kiedy odeszła Serena, pewnie uznała, że musi jej wystarczyć Hayley, skoro ja nie zdradzam zainteresowania. Obejrzałam się i popatrzyłam przez ramię na jezioro. Mnie też przydałaby się przyjaciółka. Taka, z którą można by porozmawiać, której mogłabym zwierzyć się czy wypłakać na ramieniu, a nie tylko koleżanka. Jakie miałam prawo naciskać na Daniela, aby poszukał kogoś, kto zastąpiłby w jego życiu Serenę, skoro sama nie byłam na to gotowa? A kiedy będę? Nie wiem. Wiem tylko tyle, że nie teraz. Nicole zjadła z nami obiad, potem trochę czasu posiedziałyśmy razem, ale nic się nie kleiło. Kiedy byłyśmy w większej grupie, wszystko było okej, ale właściwie nigdy nie dochodziło do prawdziwej prywatności, więc... Szybko

sobie „przypomniała", że ma lekcję śpiewu, a ja resztę popołudnia spędziłam ze swoimi zwierzętami. Kiedy wieczorem tata wiózł mnie na imprezę urodzinową, mój nastrój ani odrobinę się nie poprawił, a jeśli już, to się pogorszył. Nie mogłam przestać myśleć o Serenie. Nie mogłam przestać myśleć, że to moje drugie urodziny bez niej, a pierwsze z imprezą. Utonęła pod koniec sierpnia, a ja jeszcze w październiku nie byłam w stanie bawić się bez niej. Teraz uświadomiłam sobie, że ciągle nie jestem na to gotowa. Byliśmy w połowie leśnej drogi do domu Daniela, gdy tata się zatrzymał. — Nie wyglądasz na radosną solenizantkę. — Nic, nic, to minie. Ja tylko... — Serena? Kiwnęłam głową; oczy napełniły mi się łzami i zaczęłam przecierać je pięściami. — No tak — mruknęłam. — Tylko tego mi jeszcze brakowało. Powinnam była pomyśleć o wodoodpornej mascarze. Tata wcisnął mi do ręki chusteczkę. Wytarłam starannie oczy, potem spuściłam lusterko i obejrzałam się. — Pięknie wyglądasz — zapewnił. — Mówienie takich rzeczy to twój rodzicielski obowiązek, — To prawda. Skrzywiłam się do niego w lusterku, poprawiłam pas i powiedziałam: — Janie, jedziemy — Jan to kamerdyner, a nie szofer. — Nie stać nas na obydwóch, więc musisz występować w dwóch rolach.

Wreszcie zajechaliśmy pod dom. W oknach było ciemno. — O nie — jęknęłam. — Tylko nie przyjęcie niespodzianka. — Na razie popracuj nad tym, żebyś twarz miała odpowiednio zdziwioną, a nie przygnębioną. Otworzyłam drzwiczki. — Jakieś przestrogi na pożegnanie? — Ufam ci. Westchnęłam ciężko. — Wyobrażam sobie, że taki będę miała nagrobek: „Taka spolegliwa. Taka uczciwa. Taka nudna". Ruszyłam podjazdem. Jak wszystkie domy w Salmon Creek, także dom Bianchich należał do St. Clouds. Piętrowy, z czterema sypialniami, jedną dla rodziców i po jednej dla każdego syna. Jakąkolwiek pracę dla nich wykonujesz, zawsze masz taki dom, żeby wygodnie pomieścić całą rodzinę, przy czym wszystkie nie są skrojone na jedną miarę, jak w bazie wojskowej. Ten stylizowany jest na wiktoriański, z oknami w szczytowym dachu i wielką werandą, która aż się prosi o huśtawkę. Huśtawki jednak nie ma. I nigdy nie było. Frontowe drzwi były zamknięte. Element zabawy, jeśli tylko założyć, że wiem, gdzie szukać kluczy, a wiedziałam. Otworzyłam i weszłam. — Ach! — zawołałam. — Nikogo nie ma! Czyżbym pomyliła daty? A może wszyscy wynieśli się na jakąś inną imprezą, ale beze mnie? Cisza; przeszłam do salonu. Gdy nikt nie wyskoczył zza rogu ani z szafy z okrzykiem: „Niespodzianka!", zaczęłam się niepokoić. Zaczęłam chodzić po pustym, cichym domu, aż wreszcie dotarłam do jadalni, gdzie na

stole piętrzyły się prezenty w różnokolorowych opakowaniach. — No dobra, starczy już! Gdzie wszyscy jesteście? Nagle zobaczyłam, że na szczycie sterty leży papaja. Jęknęłam. To była moja stara szkolna ksywa: Maya Papaja. Bardzo oryginalne, doceniam. Na papai była wycięta strzałka wskazująca na ekranowane drzwi. — Podążaj za papają — mruknęłam, kręcąc głową. — Oj, ludzie, ludzie. Ruszyłam do drzwi.

JEDENAŚCIE Kolejną papaję znalazłam na środku podwórka; wskazywała drogę prowadzącą w las. Idąc, to patrzyłam pod nogi w poszukiwaniu papai, to rozglądałam się za koleżankami i kolegami. Jeśli zważyć na to, ile razy wyskakiwałam zza drzew czy ze skał, strasząc w ten sposób znajomych, śmiało mogłam teraz liczyć na odpłatę. Nikogo jednak nie było; nic, tylko papaje, sześć czy siedem, prowadzące mnie dróżką. Wreszcie wyszłam na polanę u stóp skałki wysokiej na ponad piętnaście metrów. Widziałam ją wiele razy, ale teraz wyglądała inaczej. Były w niej wycięte stopnie i chwyty, wkręcono w nią przewieszki, na szczycie sterczał blok asekuracyjny — O Boże! — szepnęłam. — Wszystkiego najlepszego, Maya — rozległ się za mną głos. Obróciłam się, a spomiędzy drzew wyszedł Daniel. — Podoba ci się? Podbiegłam i rzuciłam mu się na szyję. — Chyba można to uznać za „tak" — skomentował z boku Corey. — Wszyscyśmy nad tym pracowali! To był Brendan Hajek, syn pani weterynarz, który został kapitanem drużyny lekkoatletycznej, kiedy ja się wycofałam w zeszłym roku. Był wzrostu Daniela, także

szczupły, sięgające do ramion jasnobrązowe włosy, zwykle — tak jak dzisiaj — miał związane z tyłu. Był czas, kiedy chciał się umówić ze mną na szkolną imprezę, a chociaż kilka razy naprawdę miałam zamiar się zgodzić, to jednak trzymałam się zasady, aby się nie umawiać z chłopakami z Salmon Creek. Brendan był spokojny i uroczy, mieliśmy sporo wspólnego poza bieżnią i miłością do zwierząt. Jeśli trzymałam się reguły, żeby chodzić z letnikami, to dlatego, że nie chciałam wystawiać na próbę przyjaźni, flirtując z przyjaciółmi. Po pewnym czasie dał mi spokój, a ostatnio umawia się z laską mieszkającą kilka miejscowości dalej. Wyściskałam Coreya i Brendana, co pewnie ich trochę zaskoczyło, ale żaden nie protestował. Z lasu wynurzała się cała reszta; zjawiła się nawet Hayley ze swoją młodszą siostrą, Brooke, i jej facetem. Jak już mówiłam, ja i Hayley nie przepadamy za sobą, za to Brooke całkiem lubię. To nie jej wina, że ma zdzirowatą siostrę. Szybko się ze wszystkimi przywitałam, a potem znowu pobiegłam do skałki, ledwie się wstrzymując przed skakaniem i krzyczeniem z radości. — Zawsze mówiłaś, że byłaby świetna do wspinaczki — usłyszałam za plecami Daniela. — Gdyby tylko miała więcej szczelin i występów. — No i teraz ma. Uśmiechnęłam się do niego, ale Nicole chwyciła mnie za rękę i powiedziała: — No już, musisz spróbować. Pociągnęła mnie, a ja, trochę się opierając, spytałam jeszcze Daniela: — Ile to trwało? — Dużo za długo — wyręczył go w odpowiedzi Bren-

dan. — Szczególnie że najczęściej musiał liczyć tylko na siebie. — No ale dzisiaj do wykańczania stawiliśmy się o szóstej rano — powiedział Corey. — Więc nic byśmy nie mieli przeciwko temu, jakbyście nam, dziewczyny, przyniosły parę browarów... — Maya, pokażesz nam, jak to robić? — spytała Brooke. — Ja nie dam rady na samą górę, ale chciałbym przynajmniej spróbować. Hayley z pewnością też. — Co to, to nie! — Hayley wydęła wargi i spojrzała na mnie. — Nie mogę uwierzyć, że ciągle zajmujesz się czymś takim. Czy ty nigdy nie dorośniesz? — Ja dalej się wspinam — oznajmił Corey. — Bo jesteś facetem. Laski nie łażą po skałach. Chyba że to jakieś chłopczyce, które w szafie mają same T-shirty, dżinsy i adidasy, myślą, że warkoczyki i końskie ogony są ciągle modne, a makijażu boją się jak ognia. — Wyhamuj, Hayley — powiedział Daniel. Miałam make-up, chociaż niewielki. Miałam też rozpuszczone włosy i — chociaż istotnie nosiłam dżinsy — były to moje ulubione, do których miałam dobrane botki. Może nie podobał się jej napis na moim T-shircie — BRUNETKA TO NOWA BLONDYNKA — ale nie kupowałam go po to, żeby ją wkurzyć. — Czy tylko ja tutaj uważam, że Maya ma ukryty chromosom Y? — spytała Hayley. — Nawet jeśli ma, to ukrywa go bardzo starannie — powiedział Corey i przeciągnął po mnie lubieżnym spojrzeniem. Hayley popatrzyła na mnie oburzona. Gdy otwierała usta, aby coś powiedzieć, Daniel szykował się do ingerencji, ale Corey im przeszkodził.

— Nieporozumienia potem. Najpierw zobaczmy, czy ta laska istotnie tak dobrze się wspina, jak myśli. Czas próby. Kto szybciej na szczyt: Maya z każdym, kto gotów się z nią zmierzyć. — Lista będzie krótka — powiedziałam. Corey uśmiechnął się. — No nie wiem, zobaczymy, jak będzie, kiedy dowiedzą się, jaka jest stawka. — Odwrócił się do reszty. — Każdy, kto pokona naszą Słodką Szesnastkę, będzie miał prawo ją pocałować. Chętni, proszę ustawiać się za mną. Za Coreyem natychmiast ustawił się Brendan; Daniel przesłał mi uśmiech i zrobił to samo. Za nimi zaczęli pchać się inni. Pokręciłam głową z niedowierzaniem. — Chłopaki, ile wy macie lat? Dwanaście? — Nie — odezwał się Brendan — ale jesteśmy naprawdę niedojrzali. — Mówiąc inaczej, typowi faceci. Sam wyszła zza Hayley i Brooke i stanęła za Danielem. — Na całusie mi nie zależy — powiedziała — ale jako modelowa suka na pewno nie przepuszczę okazji, żeby się spróbować z grzeczną panienką. — 1 co dostanę, gdy wszystkich pokonam? — Pokonam? — Corey pokręcił głową. — Gdzie ci się udaje pomieścić takie ego? Ale dobra. Pobijesz nas wszystkich, a wtedy ja cię pocałuję. — No właśnie, jeśli chodzi o ego... — Pokonaj nas wszystkich, a wtedy zainstalujemy nowe stopnie i chwyty tam. — Daniel pokazał odległy o jakieś trzy metry, bardziej wymagający fragment skały. — Co ty na to?

Uśmiechnęłam się. — Zaczynamy. Nicole i Brooke poszły na górę, aby stamtąd sędziować. Hayley została na dole. Pomiędzy naturalnymi i sztucznymi szczelinami i chwytami dość było miejsca, by dwie osoby mogły wspinać się na czas. Pierwszy Corey; z nim poszło lekko. Z Brendanem było trochę trudniej, ale i tak byłam na szczycie, zanim on doszedł do połowy. Żaden z nich nigdy się nie wspinał, mieli nadzieję, że wystarczy ich generalna sprawność. Dalej jednak był poważny przeciwnik, Daniel, który od lat wspinał się razem ze mną. Ja byłam szybsza i bardziej zwinna, on jednak przewyższał mnie krzepą górnej połowy ciała, co bardzo się liczyło. Daniel zrobił próbne przejście. Brendan i Corey sarkali, ale miał rację: po dwóch razach dobrze znałam drogę. Jeśli miałam wygrać, chciałam zrobić to fair. Daniel zjechał w kluczu, a ja czekałam na miejscu startu. Z trzaskiem wylądował, poprawił się, zajął pozycję i popatrzył na mnie. — Gotowa? — Zawsze. Nicole na górze zaczęła odliczać. Ruszyłam bardzo szybko, w połowie trasy byłam o głowę i bark nad nim; dalej jednak zaczęły się kłopoty, chwyty i stopnie były bardziej rozrzucone i tutaj zaczął mnie wyprzedzać. Na trzech czwartych zrównał się ze mną. — No, przyspiesz trochę — mruknął ironicznie. — Wiem, jak ci zależy na tej drugiej dróżce. — A ja wiem, jak ci się nie chce jej zakładać. Tylko

pamiętaj, że jest druga część umowy. Jak wygrasz, musisz mnie pocałować. Może jednak lepiej trochę się pomęczyć nad nową trasą. Uśmiechnął się i wyciągnął w kierunku następnego chwytu. Chwilę szukał ręką, gdyż nie mógł trafić, a ja w tym czasie miałam już stopień i chwyt, wysunęłam się więc o kilka centymetrów przed niego, ale natychmiast to straciłam, gdyż, stojąc w rozkroku, musiałam szukać innego podparcia pod dłoń, aby się podciągnąć, on zaś płynnie przesunął się w górę. Po raz pierwszy od rozpoczęcia zawodów moje zwycięstwo było zagrożone. Ta świadomość dodała mi sił. Ryzykownie ustawiwszy nogę, śmignęłam w górę, a okrzyki z dołu powiedziały mi, że teraz ja jestem na przedzie. Zaraz potem jednak usłyszałam sapnięcie, a potem szybki wydech, gdy Daniel się podciągał. Z dołu wiwaty. Nad sobą widziałam Brooke z liną asekuracyjną w ręku, syczała: „Szybciej, szybciej". Jeszcze jakieś półtora metra. Kątem oka widziałam Daniela, jego broda na wysokości mojego nosa, lepszy układ ciała, wiedziałam, że to mu wystarczy i musi wygrać, gdyż właśnie zamykał dłoń na chwycie pewnym jak klamka u drzwi, tylko musi się podciągnąć... Stłumiony okrzyk, chwyt wyleciał mu z reki, Daniel obsunął się kilka centymetrów, a to już wystarczyło, zanim bowiem odzyskał równowagę, ja już przewijałam się przez górną krawędź. Brooke i Nicole podskakiwały triumfalnie, z dołu okrzyki i pochwalne pohukiwania. Odetchnęłam głęboko, szykując się, by zająć pozycję i zjechać w dół na bloczku. Słyszałam oddech Daniela, ale nie patrzyłam w jego kierunku. Wiedziałam, że celowo wypuścił chwyt, to nie było przypadkowe. Dał mi wygrać w chwili, gdy się zoriento-

wał, co za chwile będzie musiał zrobić. Pocałunek, którego nie chciał. Nie czułam się jednak dotknięta ani zdziwiona. Byłoby to strasznie niezręczne. Ja też nie chciałam tego pocałunku, jak zawsze, Daniel zrobił to, co należało. Będąc na jego miejscu, postąpiłabym tak samo. Kiedy już oboje zawisnęliśmy w pozycjach zjazdowych, uśmiechnęłam się do niego. — Znowu porażka. — Lina dostała mi się pod palec — powiedział i szarpnął uprzężą, jakby ją sprawdzał. — Złej baletnicy... i tak dalej. A teraz trzeba się będzie napracować przy drugiej trasie. — Ty także musisz się jeszcze trochę spocić. Ze wszystkimi jeszcze nie wygrałaś. — Sam wiesz, że teraz to już bułka z masłem. Zachichotał i pchnął mnie. Oddałam mu tak, że zakołysał się na linie, a zanim powrócił ruchem wahadła, ja zjeżdżałam już w dół. Następna była Sam. Była dość silna, miała też za sobą trochę wspinaczki, ale nie na tyle, by mi zagrozić. Porażkę przyjęła godnie i nawet jej drwiące gratulacje były jak na nią całkiem przyjazne. Jak przypuszczałam, z całą resztą poszło już gładko. Pośród utyskiwań nad tym, że chłopacy przegrali pocałunek, a teraz, przez weekend, będą się musieli napracować przy borowaniu dziur i wkręcaniu w ścianę elementów drugiej trasy, nagle rozległ się znajomy głos: — Co to, już koniec zawodów? Czy znajdzie się miejsce dla jeszcze jednego konkurenta?

DWANAŚCIE Z lasu wyszedł Rafa. Zamiast skórzanej kurtki miał teraz na sobie dżinsową, znoszoną i sfatygowaną, na nogach — zamiast glanów — adidasy. Zbliżając się do nas, wzrok wlepił we mnie, jakby nie dostrzegał nikogo innego. — Spóźniłeś się — powiedziałam. — Trochę to potrwało, zanim się zorientowałem, że trzeba iść tropem papai, Zatrzymał się przede mną i uśmiechnął, i znowu był to ten uśmiech, przy którym oddech mi przyspieszał. Z lewej poczułam, jak Daniel robi krok do przodu i zastyga w pozycji gotowości do działania. Rafa jakby w ogóle go nie zauważył. Nadal wpatrywał się we mnie, uśmiech odrobinkę tylko przybladł, ale oczy ciągle lśniły. — Dobrze słyszałem? — spytał. — Wyścig, kto pierwszy na górze? Zwycięzca dostaje pocałunek? — Maya zrobiła siedem wspinaczek pod rząd — powiedział Daniel. — Jak chcesz, możesz spróbować ze mną. — Ale ciebie nie chcę całować. Wszyscy się roześmiali; Rafa, odpowiadając, nawet nie spojrzał na Daniela, a w jego wpatrzonych we mnie oczach był teraz element wyzwania.

— Jeśli powie „nie", nici z nowej trasy — powiedział Corey. — Miała pokonać wszystkich przeciwników. Taka była umowa. — Przepraszam, ja ustalałem zasady — sprzeciwił się Daniel. — Spóźnił się, zawody się skończyły. — Ej, ej! Luz, koleś, spóźniłem się, więc decyzja należy do Mai. Już wygrała, ale ze mną to dodatkowa runda. Jego uśmiech się zmienił; tyle w nim teraz było szyderstwa i arogancji, że ze śmiechem pokręciłam głową z niedowierzaniem. A zarazem to wyzwanie w spojrzeniu... Jeszcze nawet nie podjęłam decyzji, a już usłyszałam swoje słowa: — Stoi! Idąc w kierunku dyndającej uprzęży, ściągnął kurtkę, co wywołało chichoty i szepty między dziewczynami, a kilka chrząknięć u chłopaków, którzy nie byli aż tak bardzo zachwyceni. Ponieważ Rafa omijał wuef, jak mógł, sądziłam, że jest cherlawy. Myliłam się. Miał na sobie stary T-shirt z oderwanymi rękawami; pod miedzianą skórą poruszały się spore, wyraźne mięśnie. Na wewnętrznej stronie przedramienia widniał niewielki tatuaż, chyba krucze skrzydła. Kiedy się odwrócił, zobaczyłam, że spod koszulki wygląda blady skrawek innego tatuażu. Obejrzał się, jakby poczuł na sobie mój wzrok. Nie uciekłam ze spojrzeniem, a wtedy uśmiechnął się i powiedział samymi ustami coś, czego nie uchwyciłam. A może nie chciałam. Brendan pomógł mu zapiąć uprząż. Zabrało to chwilę, podczas której zadał kilka pytań dotyczących sprzętu, a gdy stanął naprzeciw skały, spytał: — To jak, tutaj trzeba postawić nogę, a ręką chwycić się za to, co tam wystaje, tak?

Rozległy się śmiechy ktoś krzyknął: — Daj sobie spokój, póki jeszcze możesz! Daniel odprężył się i przewrócił oczyma; ja zrobiłam to samo, ale z innego powodu. Kiedy zajęliśmy miejsca, a inni się odsunęli, burknęłam: — Pozer! Zerknął na mnie spod oka i uniósł brwi. — Jak będziesz mnie tak nazywać, obrażę się. — Nie dawaj powodu, a nie będę. Szarpnęłam, żeby sprawdzić linę; czekaliśmy, aż Daniel dotrze na szczyt. — Sugerujesz, że wiem, jak się wspinać? — Sugerujesz, że jestem na tyle głupia, by sądzić, iż rzuciłbyś mi wyzwanie, nie wiedząc? Chociaż pewnie nie jesteś aż tak bardzo dobry, bo najwyraźniej chcesz, żebym cię lekceważyła. Chciał się odciąć, ale w tym samym momencie znad krawędzi wynurzyła się głowa Daniela. — Gotowi? Rafa dał mu znak, żeby chwilę zaczekał, i szepnął: — Podbijamy stawkę? Jeśli wygram, porozmawiasz ze mną. Teraz ja uniosłam brwi. — AŻ się boję spytać, co rozumiesz przez „rozmowę". .. — Właśnie rozmowę. Jak wygram, spędzimy dzisiaj wieczorem pół godziny. — I co, będziesz mnie czarował, kłamał, udawał tego, za kogo chcesz uchodzić? — Nie. Dzisiaj jestem sobą, co podkreślam, jeśli jeszcze nie zauważyłaś. Prawdziwy Rafael Martinez. Wyjątkowy, jednorazowy wieczór.

— A jeśli ja wygram? Zmrużył oko. — Wtedy możesz ze mną spędzić całe pół godziny, szczęśliwa solenizantko. Parsknęłam śmiechem i machnęłam do Daniela, żeby zaczął odliczać. Rafa dalej odgrywał swoją komedię pod tytułem „Zupełnie nie wiem, jak to robić", zaczął więc wolno i niepewnie, chyba w nadziei, że nie będę się specjalnie przykładać, ale się przyłożyłam. Zorientował się dopiero wtedy, gdy moja stopa znalazła się na wysokości jego barków. W połowie drogi miał głowę na poziomie mojego pasa, ale jego stłumione przekleństwa świadczyły o tym, że albo nie docenił mnie, albo przecenił siebie; widać było, że musi przegrać. Więc przystanęłam. Daniel wychylił się i bezgłośnie spytał: „Co ty wyrabiasz?". W dole krzyki, kakofonia wiwatów, gwizdów, ponagleń. Rafa sięgnął do uchwytu, przy czym jego bransoletka stuknęła o skałę. Przyjrzałam się: znoszona skórzana opaska z cymofanem. Kiedy się podciągał, lepiej też zobaczyłam jego tatuaż: Kachina ze skrzydłami kruka. Hopi. Kiedy zrównywał się ze mną, zmarszczył czoło. — Zdaje się, że istotnie zależy ci na tym pocałunku. — Nie, po prostu chcę zobaczyć, na co naprawdę cię stać. I znowu ten uśmiech, który sprawił, że zapomniałam, iż znajduję się dobre sześć metrów nad ziemią. — W porządku. Ja liczę? Kiwnęłam głową. — Raz, dwa, trzy... Ruszyliśmy. Wspinałam się zaciekle, pewna, że muszę

zwyciężyć, ale Rafa w niczym nie odstawał, o czym informowały mnie jego sapnięcia i stęknięcia. Chciałam się skupić tylko na chwytach i stopniach, ale przeszkadzał mi w tym jego oddech. Dziwnie mnie odprężał, niczym dźwięk metronomu; poczułam, że posuwam się szybciej, zwinniej, skała jakby przemykała pode mną, ręce i stopy znajdowały oparcie bez chwili wahania; czułam się, jakbym wchodziła na drzewo, coraz wyżej i wyżej — ziemia i wszystko znikające w dole, powietrze coraz rzadsze, świat coraz cichszy, podczas gdy ja wzbijam się, aż... Chwyciłam za szczytową krawędź i mocno wybiłam z podkulonych nóg; obok mnie Rafa — twarz ociekająca potem, płonące oczy, płonąca twarz, oczy wpatrzone we mnie, usta rozchylone, aby coś powiedzieć... Szarpnięcie za uprząż kazało mi spojrzeć na Daniela, który przygotowywał wszystko do zjazdu. Wystarczyło spojrzeć na jego twarz, bym wiedziała, kto wygrał. — Cholera! — sapnęłam. — Naprawdę? — O koniuszek palca — usłyszałam głos Rafy — Powinnaś mieć odrobinę dłuższe ręce. Zanim jeszcze wylądowaliśmy, ludzie na dole już się dopytywali, kto wygrał. Myślałam, że Rafa powie, a skoro milczał, ja to musiałam zrobić. — Skoro pozwoliła się dogonić — odezwała się Sam — ja bym tego nie traktowała jako wygraną. — Właśnie dlatego nie powiedziałem, że wygrałem — zauważył Rafa, uwalniając się z uprzęży. — Wynik to wynik — powiedział Corey. — Trzeba mu zorganizować miejsce, żeby mógł wziąć nagrodę. Daniel zbiegł z góry w takim tempie, jakby chciał mnie wybawić od zobowiązania, ale zwolnił, widząc mój wzrok.

Rafa wziął uprząż ode mnie i sczepił ze swoją, ale kiedy szykowałam się do realizacji wygranej, on obrócił się do Daniela. — Świetna skałka. Chciałbym, żebyś mi kiedyś pokazał, jak to zrobiłeś. Daniel tylko w milczeniu kiwnął głową, podejrzliwie wpatrując się w Rafę. — To jak z nagrodą? — spytał Corey. — Bo jak ty rezygnujesz, ja mogę ją przyjąć w twoim imieniu. — Odbiorę ją później. Bez świadków. — O-o — sprzeciwił się Corey. — To nie jest czek bezterminowy. Rafa wzruszył ramieniem. — A ja o taki poproszę. Najwyżej Maya go nie uzna, ale to już je; sprawa. Daniel coś mruknął, zbierając sprzęt, ale wiedziałam, że to starcie Rafa wygrał. Sam przesunęła się naprzód, wpatrując się w Rafę niczym samica krokodyla w łatwy łup. Zesztywniał. Ponieważ nie należę do tych, które awantury uważają za smakowitą przyprawę do urodzin, uznałam, że muszę interweniować. Sam nie przyszła tu wcale, żeby rozweselić mój wielki dzień. Czegoś chciała, a jeśli to uzyska, mniej będzie skłonna do zwady. — Słuchajcie, ponieważ dzisiaj miałam sprawy rodzinne do załatwienia, nie wiem, co się stało z tą fałszywą reporterką. Ktoś z nią rozmawiał od wczoraj? — Ja — odezwał się Brendan. — Kiedy pożegnałem się z Coreyem, poszedłem do domu skrótem przez las, no i proszę, co za niespodzianka, ona też szła tamtędy. Zupełny przypadek, ale chciała porozmawiać. Więc pogadaliśmy.

— Ale przecież ci nie wolno — wtrąciła Brooke. — Dobrze wiesz. Brendan spojrzał na nią lekceważąco. — Jestem już dużym chłopcem. — A ona niczego sobie — rzucił drwiąco Corey i szturchnął Brendana łokciem w bok. — Daj spokój, chciałem tylko lepiej się rozeznać w tej jej gierce. — Cwany pomysł — pochwalił Daniel, dając nam znak, żebyśmy szli już do domu, a Brendanowi, żeby ciągnął. — Tylko jedno ją interesowało: szkoła i my. Chce napisać taki artykuł, powiedziała, jak ludzie w naszym wieku czują się w takim miejscu jak Salmon Creek. Ciekawe, że wypytywała o różne sprawy pozalekcyjne. — Jakie na przykład? — spytałam. — Jakie sporty uprawiamy, j akie mamy drużyny, kto do nich należy, dlaczego właśnie takie. To wszystko sobie notowała, kto z nas czym się zajmuje. — Szuka podziałów — mruknęłam. — Wiecie, jak w normalnych szkołach. Czy są jakieś cheerleaderki i czy rywalizują, czy bokserzy uważają się za lepszych od zapaśników i tak dalej. — Pewnie tak. No ale potem zaczęła wypytywać o sprawy medyczne. — Rozumiem, że teraz już trzymałeś gębę na kłódkę — bardziej stwierdził, niż spytał Brendan. — Jasne, ale znowu pytała jakoś dziwnie. Jak często nas badają, czy podają nam jakieś szczepionki, czy trzymają na jakiejś specjalnej diecie. — No pewnie — szepnęłam. — Jesteśmy szczurami laboratoryjnymi. Eksperymentują na nas. Hodują super

zapaśników i ekstra piosenkarki, żebyśmy seryjnie wygrywali WWE i amerykańskiego „Idola". Pierwszy krok do dominacji nad światem. — Na początek to raczej będzie nie World Wrestling Entertainment, ale Canadian Wrestling Entertainment i kanadyjskiego „Idola" — zauważył Daniel. — W porządku, ale od czegoś trzeba zacząć. — Sami jej to możecie powiedzieć, bo spytała mnie, kto jest „klasowym liderem". — Ruchami palców zaznaczył cudzysłów. — W pierwszej chwili chciałem jej powiedzieć prawdę, że ja, ale potem pomyślałem, że podsunę jej kogoś, żeby miała jeszcze z kim pogadać, więc wskazałem was oboje. — Dzięki. — Zerknęłam na Sam, której rozmowa wyraźnie się nie podobała. — A była kimś z nas szczególnie zainteresowana? — Hm, wypytywała o Serenę i... — O Serenę? — zawołałam, natychmiast zapominając o Sam. — A o co konkretnie? Brendan zerknął na Daniela. — O nic szczególnego, wiesz, takie reporterskie rzeczy. A potem... — Pytała o śmierć Sereny? Nie o to chodziło przede wszystkim? — Nie. Może gdzieś jako uboczny wątek, żeby dodać pikanterii całej sprawie, ale... Znowu spojrzał na Daniela i urwał. Odwróciłam się, Daniel spoglądał w bok, ale dobrze wiedziałam, co się stało. Daniel spojrzeniem przestrzegł Brendana, żeby, do jasnej cholery, natychmiast zmienił temat, póki jeszcze mam fun z urodzin. Miał oczywiście rację. Już teraz serce waliło mi dwa razy szybciej.

Odetchnęłam głęboko. — A pytała jeszcze o kogoś? — Nie, o nikogo konkretnie — zapewnił Brendan. — To znaczy, o to samo przy każdym: jaką ma ksywę, z kim się przyjaźni, jakie ma hobby. Tak, hobby bardzo ją ciekawiło. No a na koniec chciała wiedzieć, dlaczego Rafa i Sam nie są w żadnej drużynie, na co powiedziałem, że Rafa niedawno się przeniósł i jeszcze nie wiadomo, co go najbardziej pasjonuje. — A ja? — spytała Sam. — Powiedziałem, że jesteś aspołeczna. — Dzięki. — Pytała namolnie, czy jesteś dobra w którejś ze szkolnych specjalności, śpiewie, bieganiu, pływaniu, zapasach, no to jej wyjaśniłem, że na ile wiem, najlepsza jesteś w dosrywaniu ludziom i to właśnie lubisz najbardziej. Pokazała mu paluch. — A co, nie mam racji? Wtedy zainteresowała się, czy laski mogą u nas ćwiczyć boks, a ja na to, że pan Barnes próbował cię namówić, ale się nie dałaś. Na to ona, czy masz wąty do kogoś szczególnie. Sam była teraz zaalarmowana nie na żarty, ale pochwyciwszy moje spojrzenie, próbowała to ukryć. — I co jej powiedziałeś? — Że nikogo specjalnie nie wyróżniasz i wszystkim docinasz równo, z wyjątkiem Daniela. Bo dla niego akurat jesteś łaskawa. Walnęła go, zrobiła taką minę, jakby to był żart, ale widziałam, że Brendana odrobinę przytkało. — Coś jeszcze? — spytałam. — Wtedy zaczęły się te pytania medyczne, ale wtedy ja musiałem już się zmywać — odparł Brendan i chyba

ciągle brakowało mu trochę tchu. — To jak, Rafa, dołączysz do nas? Widać, że jesteś w dobrej formie, a bez Mai brakuje nam jednej osoby, chociażby do sztafet. Rafa spojrzał na niego zaskoczony. — Słucham? — Szedł obok mnie, ale nie przysłuchiwał się rozmowie, uciekając wzrokiem w las i przebierając palcami po udzie, jakby był znudzony i poirytowany. Kiedy Brendan powtórzył pytanie, wzruszył ramionami i odrzekł: — To raczej nie dla mnie. — No ale do jakiejś drużyny musisz się przyłączyć — powiedziała Hayley. — Na razie na ciebie nie naciskają, bo jesteś nowy. Może pływanie? Zachichotał w odpowiedzi. — To już z pewnością nie dla mnie. Rozmowa zeszła na najbliższe zawody pływackie, a spojrzenie Rafy znowu uciekło w las, jakby szukał jakiejś drogi ucieczki. Szliśmy tuż obok siebie, więc mogłam mruknąć półgłosem. — No już. — Co takiego? — To, że takie spędy najwyraźniej nie są dla ciebie. — Zwolniłam, żeby reszta się trochę oddaliła. — Pokazałeś się i to wystarczy. Miej resztę wieczoru dla siebie. — Chcesz się mnie pozbyć? — Uśmiechnął się, ale oczy w tym nie uczestniczyły. — I wymigać się od umowy między nami? Przecież wygrałem prawo do pół godziny rozmowy z tobą. — Na to też masz czek bezterminowy. Poszukał moich oczu. — Jesteś zła, że nie chciałem się całować? Jak najbardziej chciałem, ale nie przy nich.

— Szacun. — Naprawdę? — Wpatrywał się we mnie badawczo. Uśmiech. — To dobrze. — Punkty za dżentelmenerię. — Tak? — Hayley była pod wrażeniem. Roześmiał się. — Na tym mi najbardziej zależało. — Czy ktoś tu wymawiał moje imię? — powiedziała Hayley, wślizgując się między nas. — To Rafa — powiedziałam, jak udaliśmy się na podwórze. — Powiedział, że jesteś kimś, na kim mu... Rafa zakaszlał, zagłuszając resztę słów. Uśmiechnęłam się i pobiegłam dogonić innych.

TRZYNAŚCIE Podczas gdy wchodziliśmy do domu, Rafa po cichutku znikł. Z początku myślałam, że może tylko ucieka przed Hayley, ale nie pokazał się także na jedzenie pizzy, otwieranie prezentów i przy obowiązkowym torcie urodzinowym, Powinnam była poczuć ulgę, zwłaszcza że sama go namawiałam, żeby zwiał. Przecież nie chciałam mieć z nim nic wspólnego, prawda? Otóż tak było może wczoraj. Może nawet dzisiaj rano, kiedy Nicole powiedziała, że on przyjdzie. Ale teraz, kiedy istotnie się wyniósł, czułam wszystko, tylko nie ulgę. Nie chciałam jednak pozwolić, żeby mi to zepsuło urodziny. Pizza była świetna. Prezenty też były ekstra, jeśli nie liczyć tandetnego łapacza snów od Hayley. Były książki, srebrna biżuteria, modne T-shirty. Corey i Brendan pomogli, rzecz jasna, przy budowie trasy wspinaczkowej, wszystkie materiały załatwił Daniel, co znaczyło, że musiałam zacząć myśleć o jakimś zajebistym prezencie dla niego na przyszły rok. Kiedy po torcie zaczęliśmy gadać, ci, którzy nie należeli do ścisłego kółka, musieli wracać do domu, a jak sobie

poszli, Corey wyciągnął wódkę. No dobra, nie całkiem wódkę, jedną kratę piwa. Taka jest reguła w domu u Daniela. Jedna skrzynka Lucky, jak się skończy, kończymy. Nikt nie przyjeżdżał, nikt nie będzie musiał wracać samochodem. Ponieważ Daniel ustalał reguły, nikt ich nie naruszał. Nikt nie śmiał. Kiedy robimy imprezy z letnikami, ci czasami żartują, że trzeba przede mną chować gorzałę. Skoro jestem Indianką, to muszę tankować. Tymczasem nie. Moi przyjaciele mówią, że to dlatego, iż jestem uparta i lubię wszystko robić na odwrót. Otóż nie. Pije się chyba po to, żeby stracić nad sobą kontrolę, a dla mnie nie na tym polega odlot. W chwili, kiedy pojawiło się piwo, była nas już tylko siódemka: oczywiście Daniel, Nicole, ja, Brendan i Corey. Jak zwykle została Hayley, także Sam, co było nowością. O kurna, nowe było w ogóle to, że zjawiła się na naszej imprezie. Daniel się nie przejmował, bo nie było się co bać, że nas wyda, jeśli chodzi o piwo. Kiedy kończyły się procenty, pary zaczynały się migdalić. Jeśli tylko nikt nie naruszał jego pokoju, Daniel nie miał nic przeciwko temu, że ludzie się wymykali i szukali sobie jakiegoś zacisznego kącika. On sam robił malutkie kroki w tym kierunku, usadziwszy się z Nicole w salonie na dwuosobowej kanapie. Pierwsi znikli Corey i Hayley. Byli „parą z rozsądku" już od ósmej klasy. Nie żeby byli sobą zafascynowani, ale skoro nie było pod ręką lepszego rozwiązania, czemu nie mieliby być razem? Dziewczyna Brendana musiała zostać w pracy, więc usiadł koło mnie. Po prostu rozmawialiśmy, głównie o bieżni. Odnosiłam wrażenie, że chce się zrzec funkcji kapitana drużyny. Niektórzy ludzie nie lubią być na czele i trudno, żebym miała im to za złe.

Sam została z nami, co było koszmarne, gdyż wszelkie próby wciągnięcia jej do naszej rozmowy spełzały na niczym. Z grzeczności zmieniliśmy temat, ale wydawało się, że jej całkowicie wystarcza siedzenie i popijanie piwa. Kiedy poszła po następne, Brendan spytał: — Nie pamiętasz, ile jeszcze zostało? Wskazałam szklankę z colą. — Racja, skąd masz wiedzieć. Ale już pewnie się kończy, więc chyba się o siebie zatroszczę. Zostawił mnie samą na sofie, więc zajęłam się swoimi paznokciami, żeby nie patrzeć w stronę Daniela i Nicole, prowadzących półgłosem rozmowę na kanapie. Uderzenie w sofę sprawiło, że się wzdrygnęłam. Rafa przeskoczył nad jej oparciem i wylądował obok mnie. — Myślałem, że nigdy nie pójdą. — Wyprostował nogi, trącił stolik, moja szklanka się zakołysała. - Ups. — Chwycił colę. — Twoja? — Przytaknęłam, lekko podsunął szklankę w moim kierunku i włożył sobie butelkę piwa między uda. — Sam i Brendan, tak? Nie, żebym się nie domyślał. — Poszli tylko po piwo. — Wskazałam brodą jego butelkę. — Albo może walczą o ostatnie. W ostatniej chwili powstrzymałam się od pytania, gdzie się podziewał, bo w ten sposób przyznałabym się, że mi go brakowało. Kiwnęłam więc tylko głową w stronę jego piwa i spytałam: — Znasz reguły? — Koniec to koniec. Żadnych piersiówek. Żadnych drągów. Kąciki ust mu drgnęły. — Dokładnie tak. Na pewno to bardzo prowincjonalne w zestawieniu z wielkomiejskimi bibkami.

— Nie wiem. Nigdy na niczym takim nie byłem. — Kiedy spojrzałam na niego pytająco, wyjaśnił: — Ani wielkich imprez, ani wielkich miast. Znałem najczęściej jakieś małe dziury, czasami po prostu większe wioski. — Na mojej twarzy dojrzał chyba niedowierzanie, gdyż dodał: — Pamiętaj, że dziś wieczorem jestem sobą. Tym razem cała prawda. Więc nie będę teraz ściemniał z tym dużym miastem, — Ooo, super. — Obróciłam się do niego. — Jeśli jesteś taki szczery, to co z tym akcentem? Jeśli ma to być Teksas, to musisz nad tym jeszcze trochę popracować, Roześmiał się. — Tak, myślisz, że udaję ten akcent? Nie wydaje ci się, że jest seksi? Tutaj wszystkie laski poza tobą myślą inaczej. — W jego uśmiechu pojawiła się odrobina dawnej arogancji, ale nie tak irytująca. Nachylił się ku mnie, chociaż Daniel i Nicole byli zbyt daleko, aby mogli nas usłyszeć poprzez muzykę. — Jest prawdziwy. Jestem prawdziwym mieszańcem, kawałek Teksasu, kawałek Arkansas, trochę Nowego Meksyku, trochę tych wszystkich miejsc, gdzie mamie podobało się zamieszkać. Ciągle się przenosiliśmy. — Poprawił się trochę, ale ciągle siedział tak blisko, że nasze nogi się stykały — A jak z tobą? Słyszałem, że i ty urodziłaś się gdzie indziej. — Oregon. Przenieśliśmy się, jak miałam pięć lat. — A to, co o tobie mówią? Że znaleźli cię na schodach kościoła? Zawiniętą w pled? Z jakimś tajemniczym naszyjnikiem, który ujawni twój los, jak skończysz osiemnaście lat? Roześmiałam się. — Okej, to by była epicka historia. Żadnego kościoła, pledu, naszyjnika. Ale to fakt, że jestem „znajdą". Bardzo dickensowskie.

Rafa chciał coś odpowiedzieć, ale zauważył, że przygląda nam się Daniel. Nachylił się ku mnie i szepnął: — Jest jakaś szansa, żebym mógł dostać swoje trzydzieści minut bez przyzwoitek? Spojrzałam na Daniela. Spytał mnie bezgłośnie, czy ma go spławić, a ja pokręciłam głową. Nicole podążyła za jego wzrokiem, a potem wstała, pociągnęła Daniela za rękaw i powiedziała coś, czego nie dosłyszałam. Zawahał się, potem kiwnął głową, także wstał i skierowali się do kuchni. Nicole nachyliła się nad brzegiem stołu i szepnęła: — Idziemy się trochę przewietrzyć. — Zmrużyła oko. — A wy zostajecie we dwoje. — Dzięki — powiedziałam. Wyszli, ale muzyka nadal ryczała, a w jadalni pokazała się Sam, zmierzająca w naszym kierunku, co zapowiadało kłopoty. — Poszukamy jakiegoś spokojniejszego miejsca? — spytał Rafa. Kiwnęłam głową. Wziął swoje piwo oraz moją szklankę i poszedł za mną. Na tyłach był pokój telewizyjny i o nim w pierwszej chwili pomyślałam. W środku było cicho, ale kiedy otworzyłam drzwi, zobaczyłam Hayley i Coreya ułożonych na łóżku i... nie do końca ubranych. Zanim zdążyłam zamknąć, Hayley zeskoczyła z Coreya, obciągnęła koszulę i wykrzywiła twarz, aby coś do mnie warknąć, ale wtedy zobaczyła za mną Rafę. — Elo, Hayley — mruknął. — Corey. Przeszyła mnie morderczym spojrzeniem. — Ty dziwko! — syknęła. — Ty mała szujo. Zatrzasnęłam drzwi, zza których doleciał głos Coreya:

— Serdeczne dzięki! — Sorry! — odkrzyknęłam. — Wyjdziemy? — szepnął Rafa, a pochwyciwszy moje spojrzenie, dorzucił: — Na werandę albo coś takiego. — Myślę, że tam już są Daniel i Nicole, ale mam inny pomysł. Poprowadziłam go na górę, do sypialni Daniela, mówiąc: — To stacja przejściowa, nie docelowa. — Szkoda — zaśmiał się. Zostawiłam drzwi uchylone i podeszłam do okna. Zwykle łatwo się otwierało. Zanim Daniel zaczął wychodzić frontowymi drzwiami z plecakiem na ramieniu, wymykał się przez okno i przyjeżdżał do nas na rowerze. Trochę czasu minęło od naszego ostatniego siedzenia na dachu. Kiedyś chętnie robiliśmy to we trójkę, ale od czasu śmierci Sereny, ilekroć Daniel to proponował, zmieniałam temat. W lecie dom został pomalowany i potem nikt, zdaje się, nie otwierał okna. Kilka razy za nie szarpnęłam, a potem zerknęłam przez ramię na Rafę, żeby mi pomógł. Z butelką w jednej ręce, szklanką w drugiej, stał przed szafą i wpatrywał się w zdjęcia wsunięte za oprawę lustra. — To wy się naprawdę od dawna przyjaźnicie — powiedział, wskazując jedno z nich. — Ile tutaj masz? Sześć? — Coś koło tego. — Podobają mi się te kucyki — pochwalił. Nachylił się ku innym zdjęciom, ktoś zawołał na dole, więc syknęłam: „Chodź tu". Jakkolwiek niewinne mogłoby być wytłumaczenie, za nic nie chciałam zostać przyłapana z Rafaelem w sypialni Daniela. Ale Rafa dalej rozglądał się po pokoju. Ręką ze szklanką wskazał na stos podręczników na podłodze.

— A to co? Zamiast hantli? — Nie pytałbyś, gdybyś częściej zjawiał się w szkole. Daniel nie jest frajerem. — Wiem, wiem, żartowałem. — Nachylił się i przeczytał: — „Wstęp do prawoznawstwa". Proszę, powiedz mi, że to jego starszego brata. — Wuja, ale teraz jest Daniela. Trochę przestarzałe, ale... Wzruszyłam ramionami. Spojrzał na mnie tak, jakby podejrzewał, że się z niego nabijam. W miasteczku od dawna pokpiwano, że Daniel szykuje się, żeby wygryźć Carling ze stanowiska szefa. Jak był mały, faktycznie mówił, że zostanie policjantem, ale potem wystarczył rok w kadetach, żeby się zorientował, że wojskowy dryl nie jest dla niego. Miał własny, twardy pogląd na to, co można, a czego nie można, i nie zamierzał uginać się przed innymi opiniami, nawet jeśli miały status przepisów prawa. Ale najpierw chciał się czegoś o nim dowiedzieć. W ogóle był bardzo solidny. Dostawał dobre stopnie, ale ciężko na to pracował. Ciężej ode mnie i czasami miałam z tego powodu wyrzuty sumienia. Przyciągnęłam wreszcie Rafę do okna i uwolniłam jego ręce, żeby mógł zająć się czymś pożytecznym. Kiedy je otworzył, oddałam mu drinki i powiedziałam, żeby zaczekał. — A można spytać, co my robimy? — Wychodzimy. — Racja, powinienem się był domyślić. Proszę, ty przodem.

CZTERNAŚCIE Z okna wyszłam na dach werandy, wzięłam od niego butelkę i szklankę, ustawiłam je bezpiecznie i wspięłam się na główny dach. Kiedy już na nim byłam, kiwnęłam na Rafę, który podał drinki i błyskawicznie do mnie dołączył. Potem ostrożnie przeszłam na swoje ulubione miejsce: płaski dach nad garażem. Rafa usiadł obok mnie. Dałam mu jego piwo i zapatrzyłam się na mroczny las. Zaciągnęłam się drzewnym aromatem, zamknęłam oczy i odprężyłam, ale nie poczułam normalnego, powolnego, stałego napływu energii. Może było na to za późno, a ja byłam zbyt zmęczona. Jeśli już, to energia raczej ze mnie wypływała, zostawiając błogie odprężenie, od którego nawet zakręciło mi się odrobinę w głowie. Zerknęłam na Rafę — sącząc piwo, wpatrywał się w noc, zupełnie spokojny, może nawet szczęśliwy. Nic nie mówiliśmy, ale cisza wcale nie była niezręczna. Raczej... miła. Po paru minutach odezwał się: — Nie warto tak zmarnować tych trzydziestu minut, prawda?

— Nie mam przy sobie zegarka. I znowu ten uśmiech, od którego coś się działo ze mną w środku, wolno rozchodziło się ciepło, jakbym to nie colę miała w szklance. Spojrzałam w bok i pociągnęłam łyk. Nic nie pomogło, czułam się tak dziwnie jak wtedy, kiedy jeden z „letnich" chłopaków na naszej pierwszej i ostatniej randce ukradkiem dolał mi do napoju rumu. Od tego czasu trzymałam się samej coli. — Chciałaś się czegoś o mnie dowiedzieć... Osobliwe uczucie wyparowało, a ja się roześmiałam. — Jakoś nie przypominam sobie, bym powiedziała coś takiego. — No to przynajmniej coś w tym stylu. No więc masz okazję. Pytaj, o co chcesz, a ja ci odpowiem na tyle szczerze, na ile będę mógł. — Na ile będziesz mógł? — Jestem w miasteczku tajemniczym przybyszem. To ci się podoba, chociaż tego nie powiesz. Pytaj i zobaczymy. — Spoko-loko. Jaką najokropniejszą rzecz zrobiłeś? — Uou! — sapnął. — Od razu do gardła. — Wziął głęboki oddech. — Najokropniejsza? Najokropniejsza rzecz, jaką przeżyłem, to umieranie mojej mamy. Ale tobie chodzi o coś, co sam zrobiłem. Przyjazd tutaj. Jak już mówiłem, przyzwyczaiłem się do przenosin, ale teraz było inaczej. Nie jestem, rzecz jasna, nielegalnym imigrantem, ale musieliśmy się wynieść, a wiedzieliśmy, że dostaliśmy w spadku ten domek, więc trzeba było zaryzykować, wierząc, że nikt nie będzie stawiał zbyt wielu pytań. — Musiałeś się wynieść ze względu na Annie. Bałeś się, że nie pozwolą jej być twoją opiekunką. — Po części, ale tylko po części. — Łyknął piwa tak

łapczywie, jakby chciał w ten sposób uspokoić nerwy. — Najokropniejsze jest to, że tutaj przyjechałem, a najgłupsze to, dlaczego musiałem to zrobić. Po minucie ciszy spytałam: — Powiesz mi, co to było, czy tak się tylko droczysz? Myślałam, że się zaśmieje, a tymczasem jednym, niemal desperackim łykiem pochłonął resztę piwa. — Wziąłem pieniądze od niewłaściwych ludzi — powiedział. Zesztywniałam. Znowu zaczynał te swoje bajeczki, jaki to z niego jest buntownik. Ale tym razem patrzył na mnie niepewnie i z niepokojem, jakby chciał cofnąć te słowa, a zarazem zadowolony, że nie może już tego zrobić. Chciałam szczerości i on jej nie poskąpił, aby zdobyć sobie moje zaufanie, a ponieważ posunął się dalej, niż musiał, więc najwidoczniej bardzo jej potrzebował. Nie wiedziałam dlaczego, ale nie mogłam się na tym skupić, gdyż nie potrafiłam się przeciwstawić temu rozleniwiającemu, oszałamiającemu uczuciu. Wiedziałam, że czeka, aż coś powiem. Ale co? Umierałam z ochoty, aby spytać, co takiego zrobił, ale nie mogłam się na to zdobyć. — No więc jednak się pomyliłam — powiedziałam wreszcie. — Ty faktycznie jesteś dupkiem. Roześmiał się, długo i z ulgą, a oczy znowu się roziskrzyły. — To prawda. Dobrze zapracowałem na swoją reputację. Jestem zły do szpiku kości. — Nachylił się tak, że jego oddech poruszył mi włosy. — Serio? To najgorsza rzecz, jaka kiedykolwiek zrobiłem, a jednocześnie najgłupsza. Poza nią cała reszta to liga młodzików. — Podniósł

pustą butelkę po piwie. — Pierwszy alkohol, jaki miałem w ustach od sześciu miesięcy. Tylko raz w życiu byłem pijany. Zaraz po śmierci mamy. Poszedłem na imprezę i piłem tak długo, aż się zbudziłem cały obrzygany. Co, muszę powiedzieć, jest sporym afrodyzjakiem dla lasek. — Oczywiście. — Raz tylko paliłem trawę. — Znowu się nachylił i szepnął: — W tych zwierzeniach wiele będzie pierwszych i ostatnich razów. — Odłożył na bok pustą flaszkę. — Miałem czternaście lat, nowe miejsce, chciałem znaleźć przyjaciół. Annie mnie przyłapała, odciągnęła na bok i powiedziała, że jak jeszcze raz mnie na tym przyłapie, powie mamie, która była już wtedy chora, więc była to ostatnia rzecz, jakiej mogłem chcieć. Poszukałem innych przyjaciół. — Odrobinę się przysunął, ale delikatnie, jakby się tylko poprawiał. — Co jeszcze? Trochę kradłem w sklepach. Parę lat temu, nic wielkiego. Inna nowa szkoła, także nie najlepsi przyjaciele. Sama zobaczysz, że to się parę razy powtarzało. Raz mało się nie włamałem do pewnego domu. Koleś powiedział mi, że ktoś skroił mu iPoda, i chciał, żebym mu go odzyskał. Mało się na to nie złapałem. Ten przynajmniej usiłował wcisnąć kit, ale najczęściej ziomki po prostu myślały, że będę zachwycony, mogąc im pomóc w czymś nielegalnym. — Bo na takiego wyglądasz? — Tak, ale może nie w tym sensie, w jakim myślisz. Większość tych miasteczek, gdzie mieszkaliśmy, była zupełnie biała. Tutaj masz komfort. Jasne, też masz problemy ale jesteś... — Chroniona. — Może trochę za mocno powiedziane, ale... — Nie ma sprawy, wiem, że tak jest. Jak tylko wyjadę

poza Salmon Creek, atmosfera od razu jest odrobinę inna. — Wskazałam na jego ramię, teraz osłonięte kurtką. — Widziałam tatuaż. Kachina Hopi? — Brawo. Tak, mama była Hopi. Jak umarła, Annie i ja zrobiliśmy sobie takie tatuaże. Na chwilę zamilkł, potem otrząsnął się z zamyślenia i podwinął rękaw, żebym mogła lepiej zobaczyć. Zanim go opuścił, dotknęłam kociego oka na bransolecie. — Podoba mi się — powiedziałam. — Dała ci jakaś laska? — Myślisz, że dziewczyna dałaby coś takiego facetowi? Ale dobry kierunek. To od mamy. Ostatni prezent, jaki od niej dostałem. — Znowu zalała go fala żalu i raz jeszcze się z niej wydobył. — Tak czy owak, mama była Indianką, a ojciec chyba Latynosem. No więc tak zwani znajomi namawiali mnie na różne przestępstwa — myśląc, że jestem albo durnym Indianinem, który potrzebuje kasy na wódę, albo durnym Meksykaninem, który potrzebuje jej na stuff. I w jednym, i w drugim przypadku uważali mnie za na tyle durnego, że wierzyli, iż mógłbym zrobić coś nielegalnego. — Chwila ciszy, a potem krzywy uśmiech. — No i zdaje się, że mieli rację. Kolejna minuta ciszy. W powietrzu zawisło pytanie: „A co takiego zrobiłeś?", ale zamiast tego spytałam: — Wszystko... w porządku? — Chodzi ci o to, czy mogą się w tej chwili podkradać lasem ludzie szeryfa z nakazem aresztowania mnie? Nie. Było inaczej. Ja... Kiedy mama umarła, mieliśmy mniej pieniędzy, niż przypuszczała, a to dlatego, że Annie i ja wydawaliśmy jej oszczędności na wszystko, co było jej potrzebne. Lekarstwa, jedzenie, jakie lubiła, takie rzeczy Z początku nie było tak źle. Annie pracowała, czasami

w dwóch miejscach naraz, a jeszcze na boku sprzedawała rzeźby. Mama była rzeźbiarką i Annie miała po niej artystyczne geny. Chciałem rzucić szkołę i iść do pracy, żeby mogła się skupić na sztuce, ale mi nie pozwoliła. No ale przynajmniej zgodziła się, żebym pracował dorywczo, więc nie czułem się aż tak podle. Myślałam o dziewczynie, którą poznałam. Wyobrażałam ją sobie jako starszą siostrę, która odciąga brata od palących trawę przyjaciół, nie pozwala mu rzucić szkoły, opiekuje się nim. Miałam wrażenie, że Rafa mówi o jakiejś zupełnie innej osobie. I chyba istotnie mówił. — Aż zdarzył się wypadek... — powiedziałam. — Tak. Ale zniszczenia ujawniały się stopniowo. Z początku Annie mogła pracować, ale... coś innego zaczęło ją interesować. Tutaj jest szczęśliwa, jeśli całymi dniami może chodzić po lesie, napić się ze strumienia, kiedy ma pragnienie, zjeść jagody, kiedy czuje głód, zdrzemnąć się, kiedy jest zmęczona. — Więc potrzebowałeś pieniędzy. Przytaknął i zapatrzył się na las. — Annie wiedziała, że potrzebna nam kasa, ciągle o tym myślała. Trafiła na facetów, którzy powiedzieli, że mogą jej dać trochę, ona normalnie powiedziałby im, żeby szli do diabła, ale teraz nie jest już taka... — Zapatrzył się przed siebie z zaciśniętymi szczękami. — Zjawiłem się na czas i... i nie chcę już nigdy znaleźć się w takiej sytuacji. No i byli jeszcze ci inni kolesie, od drągów. Mój kumpel szmuglował je dla nich. Udało mi się pociągnąć go za język, dowiedziałem się, że szykują deal i mają na to kasę, więc... — Poczęstowałeś się. — Tak. Wydawało się, że będzie łatwo. I było. Do-

piero potem dowiedziałem się, dlaczego: mieli takie kontakty, że nikt nie był na tyle głupi, żeby ich oskubać. Aż trafiłem się ja. — Przez wargi Rafy przemknął uśmiech, ale zaraz zgasł. — Dostałem swoje trzydzieści minut i masz teraz chyba trzydzieści minut powodów, żeby uciekać najszybciej, jak możesz. — Nie uciekam. Patrzył na mnie zaskoczony, a to, co zobaczyłam w jego oczach, było tak pierwotne, że odebrało mi dech i mogłam tylko siedzieć, gapiąc się na niego, a w żyłach miałam to dziwne lotne uczucie. — Nie o tym zamierzałem mówić — powiedział cichym głosem. — Tak naprawdę chciałem zrobić na tobie wrażenie, Maya. — I zrobiłeś. Nachyliłam się i pocałowałam go. Oczy mu się rozszerzyły, a potem rozchylił usta i oddał pocałunek; jego wargi na moich, ciepłe i stanowcze — to uczucie zalało mnie jak fala i rozlało się we mnie. Coś absolutnie zajebistego... Kiedy skończyliśmy, nasze twarze były tak blisko, że czułam jego oddech i widziałam te niewiarygodne bursztynowe oczy. Nic innego nie widziałam — i nie chciałam widzieć. Trwaliśmy tak przez chwilę, twarz przy twarzy, wpatrując się w siebie, a potem Rafa powiedział: „Tak?", na co ja: „Tak", i znowu mnie pocałował, ale teraz nie był to niezdarny, pełen wahania pocałunek pierwszej randki. Był to pocałunek z trzeciego spotkania, głęboki i wygłodniały, ciała ocierające się o siebie, a chociaż chciałabym powiedzieć, że to on zaczął, to wcale nie jestem tego pewna. Jakiś cichy głos w mej głowie krzyczał: „Wyluzuj! Wykazuj!" ale był tak cichy i niewyraźny, że ledwie go sły-

szałam i wcale nie chciałam słyszeć. Jedynym, co czułam, były usta Rafy na moich, obejmujące mnie ramiona, napierające na mnie ciało i nic więcej mnie nie interesowało. Zupełnie jak skok z wysokiej skały, lot przerażający, podniecający, ogłuszający, ja zaś nie chciałam, by się skończył, pragnęłam, by trwał, dokądkolwiek zmierzał. Czułam bicie jego serca i słyszałam je, czułam nawet jego zapach; miałam wrażenie, że świat wiruje i blednie, ja oddalałam się i wracałam, a ten głosik stale powtarzał, że coś jest niedobrze, bardzo niedobrze, ale nie przejmowałam się nim. Przez jakiś moment siedzieliśmy prosto, dochodząc do siebie, ale już po chwili leżałam na nim i zupełnie nie wiem, jak to się stało. Całowałam go, a potem znienacka to już on trzymał moją twarz nad swoją; oddech lekko przyspieszony, źrenice tak wielkie, że mogłabym w nich utonąć. — Przepraszam, że w ogóle o to pytam — mruknął, łapiąc oddech — ale ile wypiłaś? — Nic. Tylko colę. — O! Trzymał mnie tak jeszcze chwilę, szukając mojego spojrzenia, i palce tak wciskając mi we włosy, jakby chciał zachować ten dystans, nie skracać go. Naparłam na jego ręce, a on powiedział: „Okej", ale z takim wahaniem, jakby wcale nie był przekonany, że jest w porządku. Ale potem pocałował mnie tak głęboko i twardo, jakby przestało go obchodzić, co jest okej, a co nie. Tyle że nie było już tak samo. To jego wahanie pozostało mi w pamięci, cichy głosik stawał się coraz głośniejszy, aż wreszcie usłyszałam, jak mówię: — Coś jest nie tak.

— Nie bój się — mruknął. — Nie będę próbował niczego więcej. Dobra? — Zbliżył mi wargi do ucha. — Tylko tyle. Pocałował mnie, a ja się zorientowałam, że teraz to on jest na mnie, chociaż i teraz nie wiedziałam, jak to się stało. Odepchnęłam się i powiedziałam głośniej: — Coś jest nie tak! Zamrugał, jakby usiłował uprzytomnić sobie, co się dzieje; a ja nagle naprawdę zdałam sobie sprawę z tego, że jest na mnie i mnie przygniata, i w ataku paniki tak się szarpnęłam, że łokciem trafiłam go w szczękę, aż poleciał na bok. Rozejrzałam się dokoła. Wszystko było zamglone. Niepewnie wyprostowałam się, czując się tak, jakbym właśnie zsiadła z karuzeli. — Maya? Głos Rafy był daleki i zniekształcony, ja powtórzyłam: — Coś jest nie tak. — Ale słowa wyczołgały się ślamazarne i tłuste. Wzrok padł na pustą szklankę po coli. Pamiętałam, jak Rafa podaje mi ją na sofie, jak potem oferuje się, że ją poniesie. — O mój Boże — szepnęłam. Szedł ku mnie, zatoczyłam się do tyłu, rzucił się z okrzykiem „Maya!", ale ja ciągle się cofałam, świat wirował, na niczym nie potrafiłam się skupić, widziałam tylko napierającego Rafę, wargi wymawiające słowa, których nie słyszę, aż wreszcie poczułam, że jestem już na krawędzi. Skuliłam się i wybiłam, dopiero wtedy rozumiejąc, co zrobiłam, i widząc, jak ziemia leci na mnie, a potem...

Łuuup! Wylądowałam w kucki, a ból w nogach odebrał mi dech. Zamrugałam przekonana, że to halucynacja. Przecież nie mogłam zeskoczyć z piętrowego dachu na stopy. Usłyszałam krzyk i zobaczyłam kołyszącego się na krawędzi Rafę. Zeskoczył, natychmiast odwracając się do mnie. Serce podeszło mi do gardła, odskoczyłam z krzykiem: — Nie! — Maya? Zza rogu wypadła Sam. Zrobiłam krok w jej stronę, ale nogi mnie nie utrzymały i wylądowałam na czworakach, z obu stron słysząc odgłos nadbiegających stóp. Rafa i Sam, — Tylko się do niej nie zbliżaj! — krzyknęła Sam do Rafy, a potem: — Danieeel! — Ja wcale... — zaczął Rafa. — Nie wiem, co się stało, ale w każdym razie to nie ja. Więcej biegnących nóg. Ciężki tupot Daniela. Kroki coraz szybsze. — Maya? Co się...? — Cola — szepnęłam, gdy Sam uklękła obok mnie. — Coś w niej było. Trzask kości. Łoskot, gdy Rafa zwalił się na ziemię. Odtoczyłam się. Nicole pomogła mi wstać, podczas gdy Daniel z rozwścieczoną twarzą szedł w stronę Rafy. — Wstawaj! — warknął. Rafa został na ziemi i tylko podniósł otwarte dłonie. — Jeśli Maya coś dostała... — Jeśli? Jeśli?! To co, kłamie? — Nie, nie, faktycznie coś się stało. Może jej cola była z czymś zmieszana, ale ja nie... — Wstawaj!

Rafa nie posłuchał. Sam stanęła za nim, aby mu zablokować drogę ucieczki. — No, dawaj! Skop go! — Wstawaj, skurwysynu! — wrzasnął Daniel. — A ja ci go przytrzymam — oznajmiła Sam. — Zjeżdżaj, nie mieszaj się! — prychnął Daniel. — Zostaw go — powiedziałam głuchym głosem, a świat nadał się kołysał. — Zostaw. Daniel jakby mnie nie słyszał i podchodził do Rafy. Chciałam mu przeszkodzić, ale tym razem to Corey chwycił mnie za ramię i powstrzymał. — Daniel, daj mu... Nie dokończyłam, gdyż z lasu coś wypadło tak szybko, że zobaczyłam tylko smugę, i wyhamowało między Rafą a Danielem. Puma. Nie Marv ani ten nowy, ale samica; z odsłoniętymi kłami wpatrywała się w Daniela i warknęła. Szarpnęłam się, ale Corey mnie nie puścił. Nie do końca wiem, co potem nastąpiło. Znowu zasłabłam, rzeczy to się rozmywały, to wyostrzały, serce mi łomotało na widok kuguara tak blisko Daniela, jakiekolwiek schronienie było zbyt daleko. Pamiętam złowrogie warknięcie bestii, pamiętam cofającego się Daniela, pamiętam Rafę leżącego na ziemi i powtarzającego: „No, już dobrze, już dobrze" głosem tak spokojnym, jakby w ogóle nie chodziło o pumę. Kot powoli cofał się w kierunku Rafy, któremu nie drgnął nawet jeden muskuł, a ja myślałam: „Broni go", co było idiotyczne, ale tak właśnie pomyślałam. I wtedy pociemniało mi w oczach, a nogi się pode mną ugięły. Kiedy osuwałam się na ziemię, Daniel skoczył ku mnie, a ja otwierałam usta, aby go ostrzec, by nie sta-

wal plecami do pumy, ta jednak już odwracała się w kierunku lasu. Nic więcej nie pamiętam. Nie, kłamię. Pamiętam jeszcze jedno. Kiedy puma ukazała swój bok, zobaczyłam na jej sierści ciemną plamę w kształcie odciśniętej łapy.

PIĘTNAŚCIE Straciłam przytomność. Odzyskałam ją po kilku minutach, ale reszta tego wieczoru i nocy jest rozmyta. Co chwila jakbym zapadała w półsen. Ktoś dodał mi czegoś do coli i wszyscy wiedzieli, kto to zrobił. Wszyscy — tylko nie ja. Wielokrotnie przypominałam sobie ten wieczór. Tak, Rafa trzymał moją colę i to więcej niż raz. To on zaproponował, żebyśmy sobie znaleźli jakieś spokojne miejsce na rozmowę. To on zaproponował, żebyśmy wyszli na zewnątrz. Wszystko wskazywało na niego. Tyle tylko, że jak już znalazł się ze mną sam na sam, zrobił to, co obiecał: rozmawiał. To ja go pierwsza pocałowałam. Upewnił się, że tego chcę, zanim kontynuował. Zapytał, ile wypiłam. Miał momenty zawahania. Ale czy to nie było częścią planu, tak żeby później, gdybym żałowała tego, co się stało, mógł powiedzieć, że to ja prowadziłam, a on tylko posłusznie szedł za mną? Takiej możliwości nie wykluczałam, ale nie byłam aż tak do niej przekonana, żeby dzwonić do nadkomisarz Carling, do czego namawiał Daniel. To naprawdę dziwne. Pamiętam, że siedziałam tam,

rozmawiałam, ale zupełnie jakbym oglądała jakąś inną osobę, mówiącą rzeczy, których ja nigdy bym nie powiedziała. Nie broniłam Rafy, ale nie zgadzałam się też, by wezwali Carling czy rodziców. Gdyby chodziło o kogoś innego, to ja najmocniej namawiałabym ofiarę, aby tego tak nie zostawiła. Dwa lata temu jeden z dorosłych letników dopadł w lesie Nicole i gdybyśmy — ja i Serena — nie znalazły ich i nie przepłoszyły faceta, z pewnością by ją zgwałcił. Nie chciała mówić o tym nikomu, ale ja ją do tego namówiłam, zaprowadziłam do Carling i potem siedziałam z nią, gdy opowiadała o wszystkim rodzicom. Kiedy teraz słuchałam, jak to ja się sprzeciwiam... Nie czułam się dobrze. Ale jeszcze bardziej nie byłoby okej, gdybym się poskarżyła, bo wtedy dowiedzieliby się o Annie. Jeśli Rafa istotnie to zrobił, powinnam była komuś powiedzieć, gdyż inaczej może to zrobić z inną dziewczyną, ale skoro nie byłam całkowicie pewna, że to on... Mogę powiedzieć tylko wtedy, gdy będę absolutnie pewna. W tej chwili nie mogłam się zdecydować. Ponieważ miałam świadków, nie było takie ważne, czy zgłoszę doniesienie natychmiast czy rano, a chciałam mieć noc na zastanowienie. Daniel był bardzo zły na mnie, ale w końcu się zgodził, więc zadzwoniłam po tatę, żeby przyjechał i mnie zabrał. Śnił mi się kuguar; widziałam wyraźnie plamę na jego boku. Stał przede mną, wpatrywał się we mnie, a ja stałam jak sparaliżowana. To nie były jego ślepia, lecz oczy Rafy, kiedy mnie całował. Potem już nie całowaliśmy się, ale wspinaliśmy po skałce, która zamieniła się w dach, drapiemy się po nim, zeskakujemy; migotanie, to ścianka, to

dach. Wreszcie znikają, a ja jestem znowu we śnie sprzed dwóch dni — ten szaleńczy pęd... Ale tym razem nie byłam sama. Obok mnie był Rafa i gdy tak gnaliśmy, delikatny nacisk pochylał mnie, aż biegłam nie na dwóch nogach, lecz na czworaka. Spojrzałam na ziemię przemykającą pode mną, pod moimi łapami. Poderwałam się na łóżku, łapiąc powietrze, serce boleśnie łomotało. Yee naaldlooshii. Znałam te słowa. Siedziałam skulona, zadyszana i roztrzęsiona, a one ciągle rozbrzmiewały ja zaś skądś je znałam. Skąd? Wzrok przesunął się po laptopie. Pokręciłam głową. Był powód, dla którego armia amerykańska zatrudniała Nawaho jako szyfrantów podczas drugiej wojny światowej: nikt nie był w stanie złamać ich kodów. Znałam kilka słów i strasznie się z nimi mozoliłam. Tego nie byłam w stanie wypowiedzieć. „Spróbuj!". — Nie. Powiedziałam to na głos, zaskakując samą siebie. Serce znowu załomotało. Musiałam zacisnąć ręce na kołdrze, żeby powstrzymać drżenie palców. Bać się jakiegoś słowa? Co za idiotyzm! Miałam za sobą wydarzenia urodzinowe, teraz te sny, za późno na uruchamianie laptopa. Zresztą tutaj najczęściej nie miałam zasięgu. Zobaczę jutro u Daniela. Jego obecność pomoże mi zobaczyć wszystko w odpowiednich proporcjach. Uspokojona znowu się położyłam i zapadłam... w nowy sen. I tym razem zobaczyłam pumę z plamą na boku, tyle

że teraz mnie goniła. Uciekałam przed nią lasem, ale była tuż za mną, i wtedy usłyszałam Rafę, którego głos rozchodził się echem między drzewami. — Maya! — krzyczał. — Stań, to i tak nic nie da! Biegłam dalej. — Proszę! Tak tylko wszystko pogorszysz. Daj spokój, nie uciekniesz. Musisz się z tym pogodzić. Pogodzić się ze śmiercią? Nigdy. Zignorowałam go i gnałam tak długo, aż w płucach zaczęło mnie piec, ale kuguar następował mi na pięty, wystarczy jeden skok i będzie po mnie. I wtedy zobaczyłam ratunek. Jezioro. Kiedy wbiegałam na skałę, Rafa znowu zawołał. Zobaczyłam, jak na drugim brzegu macha do mnie i krzyczy. — Maya, nie! Błagam! Posłuchaj mnie! Cokolwiek by się działo, nie skacz! Skoczyłam. Nad głową zamknęła mi się lodowata woda. Wynurzyłam się na powierzchnię i zaczęłam płynąć, aż wreszcie znalazłam się na środku jeziora. Poruszając w miejscu rękami, rozejrzałam się. Puma krążyła po skałę i skomlała, Rafa był po drugiej stronie. — Wyjdź, Maya! To nic nie pomoże, a jest niebezpieczne. Nie słuchałam go. Jest bezpieczne, bo przecież... Palce zamknęły się na mojej kostce i szarpnęły w dół. Walczyłam, ale ręka złapała drugą nogę, a ja zanurzałam się coraz bardziej, krztusząc się wodą. Słyszałam głos wołającego Rafy, słaby i zniekształcony, i słyszałam głos pumy, zlewający się z moim. Kiedy tak czułam ciągnące mnie ręce, zrozumiałam, co Rafa chce mi powiedzieć. Nie uciekaj przed prawdą.

Przed prawdą, która wszędzie za mną podążała niczym puma... Zbudziłam się, rzężąc i bełkocząc; w płucach dalej czułam lodowatą wodę. Tak się ciskałam i kaszlałam, że przybiegła mama. Powiedziałam, żeby się nie martwiła, nic mi nie jest, i skuliłam się w pościeli, udając, że zasypiam. Ledwie sobie poszła, zrzuciłam z siebie kołdrę i leżałam z zadartą do pasa koszulą nocną; nawet dobrze pamiętany chłód wody nie wystarczał, żeby oziębić rozgorączkowane ciało. Sen. Zwariowany sen, w którym doświadczenia tej nocy — puma i Rafa — zlały się z tym, czego przez cały dzień starałam się unikać. Śmiercią Sereny. Kiedy zginęła, powiedziałam sobie, że wykryję, co się stało. Upłynął rok, a ja co zrobiłam? Siedziałam zatopiona w żalu, jakbym się spodziewała, że odpowiedź sama spadnie z nieba. )ej śmierć uznano za wypadek, nikt nie szukał innego wyjaśnienia. Nikt nie chciał szukać. Ze mną włącznie? Czy to było prawdziwe znaczenie snu? Podświadomość mówiła mi, żebym przestała uciekać przed jej śmiercią i coś wreszcie zrobiła w jej sprawie? Brendan mówił, że Mina Lee wypytywała go o Serenę. Naprawdę musiała naszukać się informacji o Salmon Creek, skoro wiedziała, że w zeszłym roku zginęła tu nastolatka. Jeśli przyjąć, że zajmowała się badaniami medycznymi, to czy sądziła, że mają coś wspólnego ze śmiercią Sereny? Być może chwytałam się brzytwy, ale mogło przecież się zdarzyć, że badając okoliczności śmierci Sereny, dostrzegła coś, co wszyscy inni przeoczyli. Musiałam z nią porozmawiać. Żałowałam, że dałam

Coreyowi wizytówkę Miny, ale jeśli uda mi się ustalić, gdzie się zatrzymała, na pewno będzie chciała ze mną porozmawiać. A Corey na pewno mógł wyciągnąć od matki taką informację. Rozstrzygnąwszy to, odprężyłam się na tyle, by zasnąć i zbudzić się dopiero po dziesiątej. Nawet w niedziele nie ma mowy o spaniu do południa ze względu na zwierzęta. Zwykle wstaję o dziewiątej, tym razem jednak budzik nie zadzwonił, co znaczyło, że tato musiał go wyłączyć i sam za mnie nakarmił podopiecznych. Wstawałam powoli. Postanowiłam wprawdzie, co zrobić w sprawie Sereny, ale nie podjęłam żadnej decyzji w sprawie poprzedniego wieczoru. Powinnam powiedzieć rodzicom. Gdyby w tej sytuacji znalazł się ktoś inny bardzo bym na to nastawała, byłabym strasznie namolna, z drugiej jednak strony, gdybym im wszystko opowiedziała, a na koniec oznajmiła: „Nie wiem, kto to zrobił", potem nie mogłabym raz jeszcze wrócić do tematu i oskarżyć Rafę. Ale jak miałam rozstrzygnąć, czy oskarżyć Rafę, czy nie? Włamać się do jego domku i poszukać jakichś środków oszałamiających? Nie był przecież durniem; gdyby był winny, pozbyłby się dowodów. Zastanawiałam się nad tym podczas prysznica i ubierania, a wcale jeszcze nie skończyłam, kiedy mama zapukała. — Ktoś do ciebie — powiedziała, wchodząc. Chciałabym, żeby to był Daniel, gdyż bardzo chciałam z nim porozmawiać, ale o Danielu mama nie powiedziałaby „ktoś". Przypomniałam sobie słowa Brendana, że Mina Lee chciałby ze mną zamienić kilka słów; oby to była ona.

— Kobieta? — Nie, to ten nowy, Rafael. Powiedziała to powoli i z jakimś dziwnym wyrazem twarzy, jakby zatroskana, a mnie przyszło do głowy, że jakoś się dowiedziała, iż zaprosiłam go na urodziny Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyż w miasteczku plotki rozchodziły się lotem błyskawicy. W takiej sytuacji pomyślałaby, że po prostu staram się, żeby od razu na początku poczuł się bardziej swojsko. Skoro jednak zjawiał się w niedzielę rano, to może jednak chodziło o coś poważniejszego, ale w takim razie czemu nic jej nie powiedziałam? A ja tymczasem myślałam tylko: „Rafa przyszedł. O Boże, co on tutaj robi?". Serce waliło mi jak młotem, czułam przerażenie, ale także ekscytację, a to napawało mnie chyba jeszcze większym lękiem. — Mayu? — To chyba w związku z urodzinami. — Tu nie skłamałam. — Jeszcze chwilę, tylko sobie przyczeszę włosy

SZESNAŚCIE Mama opowiadała, że jak była mała, babcia sto razy przeciągała szczotką po jej włosach, żeby były lśniące. Jeśli to istotnie skutkuje, kiedy wreszcie zeszłam na dół, moje włosy musiały oślepiać. Żałowałam, że nie jestem osobą, która może powiedzieć: „Przepraszam, niedobrze się czuję" i zamknąć się w pokoju. Ale nie, musiałam stanąć z nim twarzą w twarz. Z pewnością byłam stropiona i rozzłoszczona tym, że naszedł mnie w domu, ale to nie z powodu gniewu serce mi tak biło. Myślałam o snach, wczorajszym wieczorze i o tym, o jakie uczucia przyprawił mnie Rafa. Tego się bałam, gdyż powinnam w tej sprawie zachować całkowitą obiektywność. Czekał na mnie w salonie; z rękami w kieszeniach wyglądał przez okno. Włosy miał takie, jakby przygładził je dłonią, mycie raczej by im nie zaszkodziło. Był ubrany tak samo jak wieczorem. „Nie zrobił tego. Jest niewinny". Nie, to prostu ja nie chciałam, żeby był winny. Weszłam. Przechylił głowę, jakby nasłuchiwał, i odwrócił się. Na mój widok w jego oczach pojawiły się takie

skry, że poczułam skurcz wnętrzności, a wewnętrzny głos krzyknął: „Nie mogę tego zrobić!" Uśmiech szybko znikł; ze spuszczonymi oczyma Rafa bąknął: — Hej. — Chcesz ze mną porozmawiać? Pokiwał głową. — Czy... Rozejrzał się i natychmiast wiedziałam, że chciał spytać: „Czy możemy gdzieś wyjść?", ale zaraz się zorientował, jakby to zabrzmiało w obecnej sytuacji. — Możemy pójść na werandę — powiedziałam, a potem krzyknęłam: — Mamo? Idziemy na tylny pokład. Tata tam jest? — Gdzieś jest. Rafa kiwnął głową — zrozumiał przestrogę. Kiedy po wyjściu na zewnątrz zagwizdałam na Kenjii, może już odrobinę przesadziłam, ale wolałam dmuchać na zimne. Usiedliśmy na brzegu pomostu. Kenjii usiłowała się wcisnąć między nas, ale tego już było odrobinę za wiele, więc szturchnięciem łokcia zepchnęłam ją na ziemię. Usiadła mi u stóp i wpatrzyła się w Rafę. Miałam nadzieję, że warknie na niego czy w jakiś inny sposób okaże nieufność, ale nic takiego się nie stało. Otwierałam już usta, żeby coś powiedzieć, gdy przerwał mi skowyt; Rafa aż podskoczył. Podniosłam wzrok i zobaczyłam Fitza na jego ulubionym drzewie. Gapił się na mnie zmrużonymi żółtymi ślepiami, jakbym to ja go tam wsadziła. — Poczekaj — powiedziałam i ruszyłam w kierunku drzewa, ale Rafa poderwał się i stanął mi na drodze. — To ryś.

— No i co z tego? Nie przestanie skomleć, dopóki go stamtąd nie zdejmę. — Chcesz go zdejmować? Przecież... — Spokojnie. Chwyciłam najniższą gałąź i weszłam na nią po pniu. Kiedy spojrzałam w dół, zobaczyłam Rafę w takiej pozie, jakby w każdej chwili był gotów pójść w moje ślady. — Daj spokój. On nie lubi obcych. — Jest oswojony? — Nie trzymam dzikich zwierząt. Co było prawdą. Rafa nie odchodził od drzewa. — Maya, ja naprawdę... — Mówię poważnie. Jak nie chcesz mieć porwanej kurtki, trzymaj się na dystans. Przesunęłam się po gałęzi Fitza, a Rafa tymczasem wdrapał się na dolną gałąź i stał oparty o pień. — Maya, naprawdę nie możesz... Chwyciłam Fitza; prychnął kilka razy, oburzony, że tyle to trwało. Złapałam go za sierść na karku, co nie jest łatwe przy kocie ważącym prawie dziesięć kilo, a potem zaczęłam spuszczać na poziom Rafy Trzy łapy nasrożone pazurami natychmiast wystrzeliły. Pluł i warczał. Rafa jeszcze bardziej wtulił się w pień, a patrząc na mnie, przycupniętą na gałęzi z rozwścieczonym trójnogim rysiem, zaśmiał się tak głośno, że Fritz miauknął zdziwiony i zaczął się miotać. Nachyliłam się jeszcze bardziej i zrzuciłam go na koniec gałęzi, która tak się ugięła, że omal nie zrzuciła Rafy. Ruchem brody wskazał kikut tylnej łapy rysia. — Dawny pacjent? Przytaknęłam.

— Dobrze się wspina, ale schodzenie to już inna sprawa. Mama zaprojektowała dla niego domek na drzewie; jak będzie już zrobiony, nie będę musiała więcej zajmować się Fitzem. Fitz zeskoczył, a gałąź gwałtownie pojechała do góry wraz z Rafą, w efekcie czego jego twarz znalazła się tuż przy mojej. Spoglądał mi w oczy i było tak, jakby wyparowało ostatnich dwanaście godzin, a my bylibyśmy znowu na dachu, zanim się wszystko zaczęło, zapatrzeni w siebie; serce znowu mocno kołatało. Uśmiechnął się, a był to właśnie ten seksowny, na wpół wstydliwy uśmiech, tak że zapomniałam, że mam się wycofać, zapomniałam, dlaczego mam się wycofać. Wyprostował się na całą swą długość, zamknął oczy i nachylił się. Dopiero w tym momencie mój mózg zaskoczył, a ja cofnęłam się na tyle, że gałąź się ugięła i nasze twarze odsunęły się. Otworzył oczy, zobaczył wyraz mojej twarzy, spuścił wzrok i bąknął: „Przepraszam". Opuściłam się na jego gałąź, ale tak, żeby zachować dystans między nami. — Nie zrobiłem tego — powiedział. — A przyznałbyś się, gdybyś zrobił? Zaklął pod nosem, spojrzałam w kierunku domu. Gdyby mama wyjrzała, zobaczyłaby nas. Gdybym zaczęła wołać, usłyszałaby, ale jak długo będziemy rozmawiać normalnym tonem, nic do niej nie dotrze. Dobrze. Usiadłam obok niego ze zwieszonymi nogami. — Na tym polega największy problem — zgodził się. — Mogę mówić, że to nie ja, ale to samo powiedziałbym, gdybym był winny Przez całą noc zastanawiałem się, jak mógłbym tego dowieść, ale nic nie wymyśliłem. Miałem

dostęp do twojej szklanki. Chciałem z tobą zostać sam na sam. Jakkolwiek wpłynęło na ciebie to coś, tylko ja mogłem to wykorzystać, nikt inny. Nie mogłam wskazać żadnego słabego miejsca w tym rozumowaniu, aczkolwiek patrzył na mnie tak, jakby miał na to nadzieję. — Maya. Nigdy bym tego nie zrobił. Okej, nie znasz mnie aż tak dobrze, ale przecież sama powiedziałaś, że tak właśnie robię, próbuję zainteresować laskę, a kiedy mi się uda, wycofuję się, nie wykorzystując sytuacji. Ja nie muszę dziewczynom niczego dosypywać czy dolewać. — Umilkł. — Strasznie arogancko to zabrzmiało, nie? — Trochę. Ale jeśli sugerujesz, że takich sposobów chwytają się tylko faceci, którzy inaczej nie radzą sobie z dziewczynami, to nie masz racji. Nie zawsze tak jest. Jesteś nowy w miasteczku, usiłujesz jakoś się wpasować, zrobić wrażenie. Dowiedziałeś się, że nie chodzę z miejscowymi. Może słyszałeś także, że na imprezach, jeśli zostaję z kimś sam na sam, to tylko z dobrymi znajomymi. Więc może chciałeś wszystkim zaimponować, że taki z ciebie donżuan, że posiądziesz każdą laskę. — Pewnie, żeby Daniel doprowadził do gwałtownego kontaktu mojej głowy z najbliższą ścianą? Gdyby zobaczył, jak się całujemy, a nie był przekonany, że sama tego chciałaś, natychmiast znalazłbym się na jego czarnej liście, a więc na czarnej liście wszystkich jego przyjaciół. Na czarnej liście wszystkich twoich przyjaciół. Na czarnej liście każdego, kto nie chce podpaść tobie, jemu czy waszym przyjaciołom. A w takiej miejscowości znaczyłoby to, że praktycznie nie miałbym do kogo otworzyć ust. — Tutaj miał całkowitą rację. — Pewnie, robię różne głupie rzeczy, mówiłem ci o tym wczoraj, ale pomyśl sama, gdybym

dał ci jakieś prochy czy coś takiego, czy potem zachowywałbym się tak, jak się zachowywałem? — Kolejny celny strzał. — Tak, wiem, jaką masz reputację i właśnie dlatego, gdy zaczęło między nami iskrzyć, wiedziałem, że coś może być nie tak. Właśnie dlatego spytałem, ile wypiłaś. Nawet jak powiedziałaś, że nic, nie do końca ci wierzyłem, chociaż, pewnie, chciałem, żeby to chodziło tylko o mnie. — I znowu słusznie. — Poza tym, co tu ukrywać, kiedy facet daje dziewczynie jakieś świństwo, to nie po to, żeby się tylko z nią całować. A skoro się do ciebie nie dobierałem, to dlatego, że nie miałem takiego zamiaru. — Poprawił się na gałęzi. — Chciałbym móc jasno pokazać, Maya, że nie dałem ci nic odurzającego, tymczasem jedyne, co mogę, to dowodzić, że nie miałoby to sensu. Ryzykowałbym, że Daniel spierze mi tyłek, stanę się w Salmon Creek czarną owcą, a może nawet zostanę aresztowany, zostawiając Annie bez opieki. Tak bardzo cię lubię, że żadne takie wymuszone obmacywanie nie jest tego warte. Co mi po nim, skoro byłoby też ostatnim. — Znowu spojrzał na mnie, jakby chciał znaleźć w mojej twarzy pewną odpowiedź, a potem zmarszczył czoło. — Bo przecież wiesz, że cię lubię, bardzo lubię, prawda? — Dlaczego? Skrzywił się jeszcze bardziej. — Co „dlaczego"? — Za co mnie lubisz? Roześmiał się. — Mam wyliczyć twoje zalety? Inteligentna, ładna, dowcipna... — Nie o to... — Pokręciłam głową. — Mniejsza z tym, Wyszło na to, że dopraszam się komplementów,

a tymczasem było coś, co mnie w całej tej sytuacji uwierało. Zjawia się w szkole nowe ciacho, próbuje z różnymi laskami, aż wreszcie uznaje, że to tylko ja mogę być tą jego wymarzoną. Brzmiało to tak niewiarygodnie, że najwyraźniej był w tym jakimś haczyk, którego nie dostrzegałam. Może po prostu pragnął zdobyć dziewczynę, która go nie chciała. Nie wiem, może tak, ale coś mnie dręczyło, a mówiąc szczerze, najbardziej dręczyła mnie ta jakaś malutka cząstką mojej osoby, której w ogóle nie interesowało, dlaczego Rafa się mną interesuje, natomiast bardzo się z tego cieszyła. Zeskoczyłam z drzewa, odeszłam kilka kroków, ale dogonił mnie i chwycił za ramię. — Maya? Odwróciłam się. — Nie wierzysz mi? W sprawie tego świństwa. — Wierzę. Znowu ten oszałamiający uśmiech! Kiedy znieruchomiałam, chwycił mnie za łokieć, pociągnął za drzewo i — zanim się zorientowałam — stałam już oparta o pień, Rafa stał przede mną, a jego usta zbliżały się do moich. Szarpnęłam się w bok. — Nie! Wargi wygięły mu się w drwiącym grymasie. — Bo co, najpierw kolacja i kino? — Wydaje ci się to śmieszne? Twarz mu spoważniała. — Oczywiście, że nie. Ja tylko... — Myślisz, że powinnyśmy wrócić do miejsca, gdzie się znaleźliśmy. Może byłam na haju, może posunęliśmy się dalej i szybciej, niż lubię, tak czy siak, chciałam tego.

Tak sobie o tym myślisz, prawda? Że chciałam, a tylko nie chcę się do tego przyznać. Cofnął się, przeciągnął ręką po włosach, a ja widziałam, że utrafiłam w sedno. Powiedział jednak tylko: — Nie wiem, co się stało. — Ani ja nie wiem. I właśnie o to mi chodzi. Nie mam pojęcia, w jakiej mierze to byłam ja, w jakiej to coś. Znowu stanął przed mną i chwycił mnie za biodra. — No to sprawdźmy. Odepchnęłam go. — Zdaje się, że coś tu radykalnie do ciebie nie trafia. — Istotnie. — W takim razie lepiej, żebyś sobie poszedł. Westchnął ciężko. — A co ja takiego zrobiłem teraz? — Nic. Tylko... Chcę, żebyś odpuścił. — Trochę złagodziłam głos. — Jutro porozmawiamy o tym w szkole, dobrze? — Ale przecież jestem tu teraz. — A co, masz jakiś harmonogram? — Oczywiście, że nie. — Cofnął się o dwa, potem trzy kroki. — Bardzo cię... lubię, Maya. — Już to słyszałam. — I w tym problem? Istotnie, czegoś nie rozumiem. Chcesz, żebym czekał, aż się namyślisz? — Trochę inaczej to ujmę. Jeśli jest tak, jak mówisz, poczekasz. Jeśli nie, nie będziesz czekał. Twój wybór. — A tobie jest obojętne, jedno czy drugie? — Tego nie... Machnął ręką, odwrócił się i odszedł w las. Słyszą-

łam coraz cichszy trzask gałęzi, aż wreszcie nic już nie było słychać. Długo stałam i wpatrywałam się w leśną drogę, aż wreszcie Kenjii podeszła i trąciła mnie pyskiem w rękę. Poklepałam ją po łbie i zawróciłam do domu. — Mayu? — zawołała mama z werandy. — Jest jeszcze Rafael? Pokręciłam głową. Zmrużyła oczy, żeby dostrzec wyraz mojej twarzy, ale stałam w cieniu Fitzowego drzewa. — Chodź i zjedz śniadanie — powiedziała. — Nie jestem głodna — powiedziałam. — Pójdę nakarmić zwierzęta.

SIEDEMNAŚCIE W całym tym wirze wydarzeń związanych z atakiem pumy i moimi urodzinami zupełnie zapomniałam o kunie, ale kiedy teraz weszłam do szopy, nie mogłam już mieć najmniejszych wątpliwości, że rana jej się całkowicie wygoiła. Nawet blizna pobielała, jak gdyby uraz nastąpił całe tygodnie temu. Normalną rzeczą byłoby sprawdzenie jej nogi, a potem wypuszczenie zwierzaka na wolność. Mając jednak w pamięci to, co zdarzyło się poprzednio, upłynęło dobrych dziesięć minut, zanim zdobyłam się na dotknięcie kuny. Kiedy to w końcu zrobiłam, nic się nie stało. Obejrzałam ranę i usunęłam szwy, a ona w tym czasie leżała spokojna i cierpliwa. Zwierząt nie wypuszczam po prostu z szopy, bo to skłania je do tego, by wałęsały się w pobliżu. Nawet Fitza uwolniłam po drugiej stronie parku, ale znalazł drogę powrotną, a gdy to się powtórzyło, poddałam się. Miałam specjalne nosidło do transportowania mniejszych zwierząt, przy czym pamiętałam już, żeby wymyć je po poprzednim lokatorze. Kiedyś omal nie przyprawiłam

królika o atak serca, gdy umieściłam go w klatce pełnej lisiej sierści. Kiedy nosidło miałam już gotowe, sięgnęłam po kunę, ale tak byłam zaprzątnięta czynnościami higienicznymi, że zapomniałam o rękawiczkach. Dotknęłam zwierzęcia, pokój zawirował i pociemniał, a ja poczułam zapach wilgotnej ziemi i mokrej trawy. Słyszałam krzyk orła i szybki rytm serca, nogi mknęły w biegu. Trawa chlastała mnie po bokach. A potem — zbyt późno — poczułam ich. Ludzi. Próbowałam skręcić w kierunku drzewa, ale wtedy uderzenie w tylną łapę, ból... Ocknęłam się, zatoczyłam do tyłu i rozejrzałam w panice, przestraszona, że upuściłam kunę, ale ta nadal siedziała w klatce i ze zdziwieniem przekrzywiała łepek. Drzwi się otworzyły i ktoś powiedział od progu: — Hej! Obróciłam się na pięcie i zobaczyłam sylwetkę Daniela. Raz jeszcze spojrzałam na nosidło i na kunę, a potem dałam znak Danielowi, żeby wyszedł, i podążyłam za nim. Usiedliśmy na werandzie, gdzie na poręczy wylegiwał się Fitz, który na nasz widok zeskoczył i dumnie się oddalił. Przez chwilę milczałam, myślami ciągle jeszcze będąc w szopie. Daniel odchrząknął. — Mama powiedziała, że był Rafa. Przyszedł, żeby twierdzić, że jest niewinny. — Bo chyba jest. Oczekiwałam wybuchu, ale Daniel spokojnie czekał na wyjaśnienie. Nie wchodziłam we wszystkie szczegóły, ale przede wszystkim podkreśliłam to, co moim zdaniem

powinno zabrzmieć przekonująco dla nastoletniego chłopaka: Rafa nie próbował niczego poza całowaniem. Daniel zmarszczył czoło i spytał przeciągle: — Niczego?! Kiwnęłam głową. — Tylko się całowaliśmy. Jak tylko zaczęliśmy, spytał, czy coś piłam. Gdybym powiedziała, że tak, przestałby, jestem pewna. I znowu czekało mnie zaskoczenie. Spodziewałam się, że Daniel naskoczy na mnie: „Czyś ty zwariowała? Przecież na pewno czymś cię naszprycował!", a tymczasem on w zamyśleniu powiedział: — Tak, chyba masz rację. Mogę go nie lubić, ale... Wzruszył ramionami. — Twój radar na złych chłopców milczy? — Tak — powiedział niemal z żalem w głosie. — Też myślę, że jednak tego nie zrobił, a skoro ty się zgadzałaś. .. — Zgadzałam. Ale w takim razie, kto inny mógł mi to zrobić? — Mam pewne podejrzenie i właśnie dlatego skłonny jestem przypuszczać, że Rafa jest niewinny, a także po części dlatego przyszedłem. Nicole zajrzała do mnie rano, żeby się niby upewnić, czy nie trzeba mi pomóc przy sprzątaniu, ale tak naprawdę chciała mi coś powiedzieć na temat wieczoru. Kiedy poszedłem do kuchni po colę dla ciebie, kręciła się tam Hayley i mogła ci coś wrzucić, gdy ja wyciągałem piwo. — Tak powiedziała? — Nie tak wyraźnie. Mówiąc szczerze, musiałem się nawet trochę napracować, żeby z niej wyciągnąć, że widziała Hayley koło twojej szklanki.

— Nie chciała wkopać przyjaciółki. — Otóż to. Ale kiedy zaczęła się nad tym zastanawiać, różne rzeczy zaczęły do siebie pasować. Hayley czasami pomaga Nicole w klinice i zdarzało się, że zaglądała do pomieszczenia aptecznego. Nicole myślała, że chodzi o Ritalin albo Demerol, więc nic nie mówiła. — Tyle że tam są jeszcze inne rzeczy. Hayley jest zazdrosna, że Rafa się mną interesuje. Kiedy sobie poszedł, pomyślała, że może mi dodać coś do drinka, żebym się przykleiła do Brendana. Jakby potem powiedziała o tym Rafie, zacząłby się inaczej do mnie odnosić. — A tu Rafa wrócił i wszystko potoczyło się inaczej. Pokiwałam głową. — Hayley jest najbardziej podejrzana, ale to za mało, żeby poinformować Carling. Po prostu muszę tylko mieć na nią oko. — Będziemy mieć oboje. Powiem też chłopakom. — Dobra, więc ustalone. — Wstałam. — Chodźmy coś zjeść, a potem muszę z tobą o czymś porozmawiać. Daniel też wstał. — O tobie i Rafie... — A tu niespodzianka. Nie ma czegoś takiego jak „ja i Rafa". Odwróciłam się, ale chwycił mnie za ramię. — Przecież na niego lecisz. Westchnęłam. — Mówiąc szczerze, sama nie wiem. Tak, zaprosiłam go na urodziny i żałuję, że cię nie uprzedziłam... — Moje zaproszenie było otwarte, wszyscy o tym wiedzieli. Jasne, byłem zaskoczony. Nie wiedziałem, że się nim interesujesz. — Wcale nie, a w każdym razie nie w tym sensie.

Po prostu... coś sie stało w szkole w piątek i... — Pokręciłam głową. — Im mniej myślę o Rafie, tym lepiej, więc chodźmy zjeść. A potem... „Chcę porozmawiać o Serenie. O tym, jak zginęła. Muszę poznać odpowiedź". Słowa uformowały się w głowie, ale dalej nie wyszły. Czy to na pewno dobry pomysł, żeby wprowadzać w to Daniela? Z jednej strony wydawało się to naturalne — był moim najlepszym przyjacielem i mogłam liczyć na jego pomoc. Ale czy nie było w tym egoizmu? A jeśli był zadowolony z odpowiedzi, która została przyjęta? A jeśli wciąganie go w amatorskie śledztwo będzie tylko rozdrapywaniem zagojonych już ran i... — Maya? — Prze... przepraszam. Tylko... — Pokręciłam głową. — Mniejsza z tym. — Chciałaś coś powiedzieć. — Może, ale to już nieważne. Cofnął się odrobinę, ale wiedziałam, że poczuł się dotknięty. Dlaczego tak łatwo było o to ostatnimi czasy? Dla nas obojga. On nie chciał o czymś mówić, ja czułam się urażona. Ja nie chciałam o czymś mówić, wtedy on czuł się urażony Zaprasza mnie z innymi ludźmi, a ja analizuję każdy niuans jego głosu i jego miny, zastanawiając się, czy naprawdę chce, żebym przyszła, czy też jest tylko uprzejmy. Albo chcę zrobić miły gest, ale się martwię, czy czasem źle tego nie zrozumie. Przedtem nigdy tak nie było; może to nieuchronne, gdy ma się przyjaciela innej płci. Dopóki jesteś dziewczynką, nie zwracasz na to uwagi, ale jak jesteś nastolatką, nic, tylko o tym myślisz.

Nie chciałam, żeby nasza przyjaźń się skończyła tylko dlatego, że jesteśmy starsi, ale czasami, mogę przysiąc, czułam tu Serenę i... — Coś zdarzyło się w szopie — powiedziałam, zupełnie się nad tym nie zastanawiając. — Co takiego? Roześmiałam się niepewnie. — Groźnie brzmi, tak? W tle złowroga muzyka. — Pokręciłam głową. — Nie, nie, to było raczej głupie. Znowu chciałam odejść, ale złapał mnie, a kiedy spojrzałam mu w oczy, poczułam dreszcz na krzyżu. Troska, tak, ale pod nią tląca się wściekłość. — Rafa? — warknął głosem tak niskim, że niemal zwierzęcym. — Dziś rano znowu czegoś próbował?! — Co takiego? Nie! — Nie wydawał się przekonany, więc ciągnęłam dalej: — Dajże spokój, Daniel. Naprawdę myślisz, że gdyby czegoś próbował, teraz bym go chroniła? Nie mógłbyś mi odrobinę zaufać? — Sorry. — Cofnął rękę, a gniew wyparował. Zamrugał. — Szopa. Chodzi ci o to, co się wydarzyło wtedy? Kiedy zemdlałaś? Zawahałam się. Jedna moja cząstka wolała, bym o niczym nie mówiła, druga była bardzo zadowolona, że to zrobiłam. Powiedziałam mu o wszystkim. Skończywszy, czekałam na reakcję. Bałam się, że mnie wyśmieje? Że niby świruję? Nie, zbyt dobrze znałam Daniela. Słuchał, w żadnym momencie mi nie przerwał, a potem wszystko w sobie przetrawiał, ignorując Kenjii i Fitza, którzy podeszli do werandy. — Okej, to wyzdrowienie wydaje się dziwne — powiedział — ale może bardziej tobie niż mnie. Jesteś do-

bra w leczeniu zwierząt, ale kto wie, dlaczego? Jeśli nawet stajesz się w tym jeszcze lepsza, to przecież o wiele lepiej, niż gdybyś je krzywdziła. Ale jeśli masz z tym problem, to radziłbym, żebyś na razie nie wypuszczała tej kuny. Zanieś ją do doktor Hajek, zobaczymy, może ona znajdzie jakieś naukowe wyjaśnienie, ale najprawdopodobniej powie to, co zwykle: niektórzy ludzie mają taki dar, a ty do nich należysz. — Wyciągnął przed siebie nogi i rozsiadł się wygodnie. — Podobnie jest z wizjami, czy cokolwiek to jest. Ciebie bardziej one przerażają niż mnie. — Urwał na chwilę. — To znaczy nie, mnie też trochę niepokoją, ale tylko dlatego, że wiążą się z utratą świadomości, a to może być groźne. Pamiętasz, jak ci radziłem, żebyś chodziła tam z którymś z rodziców? No więc teraz tym bardziej. — A poza tym zupełna zlewka na to, że kiedy dotykam zwierzęcia, zamieniamy się ciałami? — Nie zamieniacie się. Moim zdaniem, widzisz wspomnienia. — Dobrze wiesz, o co mi chodzi. Teraz wyciągnął się na werandzie tak, że zatopiony w myślach leżał z głową opartą o ścianę. Przemówił dopiero po dobrej minucie. — Może to tylko chwilowe, jakoś związane ze stresem. Jeśli nie, to musisz się nauczyć, jak sobie z tym radzić. Może to zresztą element tej mocy uzdrowicielskiej. Pomyśl tylko, jak to może pomóc, kiedy wiesz, jak zwierzę zostało zranione. — Mówisz tak, jakby wizje były czymś tak normalnym jak talent leczniczy Westchnął. — A co innego mam ci powiedzieć, Maya? Czy to brzmi dziwnie? Brzmi. Czy uważam, że wariujesz? Nie.

Może powinienem podejść do tego bardziej poważnie, ale... — Wzruszył ramionami. — To nie wydaje się poważne. Chodziło mu o to, że nie ma takiego poczucia. To przede wszystkim się dla niego liczyło: co mówi instynkt. Nie powiedziałby tego głośno, żeby nie wyjść na mięczaka, ale w ten właśnie sposób do wszystkiego podchodził. Wyleczenie zwierzaka w mniej niż tydzień i wizje jego traumatycznego przeżycia dla mnie były czymś niezwykłym, ale skoro on tak nie uważał, jak miałam z nim polemizować? — Natomiast, jak powiedziałem, niepokoję się tymi utratami świadomości. Może powinnaś zgłosić się z tym do naszej kliniki? — Ale ani słowem nie wspominać o wizjach, bo inaczej wyląduję na kozetce doktora Fodora? — Właśnie. Dobra, teraz coś przekąśmy Bo jest jeszcze coś, o czym to ja chcę z tobą porozmawiać.

OSIEMNAŚCIE W kuchni świetnie daję sobie radę. To znaczy potrafię zrobić kanapki i włożyć coś do mikrofali. Daniel znakomicie rozpala w piecu i dodaje przyprawy. Mama jednak nastawała na to, że nam pomoże, a tata, jak to on, pełnił rolę dyrygenta, podpowiadając mi, żebym nakryła do stołu, dała coś do picia i tak dalej. Normalnie nie są tak przesadnie opiekuńczy, ale chyba się o mnie martwili, a wiedzieli, jak reaguję, kiedy słyszę, że ktoś się o mnie „martwi". Dlatego zaczęli kręcić się po kuchni, aby zobaczyć, jak się zachowuję. Zdaje się, że doszli do wniosku, iż chyba coś poszło nie tak z Rafą czy urodzinami, ale teraz wszystko już w porządku, czy może raczej w porządku przynajmniej na tyle, żeby pozwolili nam zjeść na zewnątrz. — Znalazłem to dziś rano pod drzwiami — powiedział Daniel, kiedy już usadowiliśmy się na werandzie, i podał mi wizytówkę Miny Lee. Puls mi wprawdzie natychmiast przyspieszył, ale udając obojętność, spytałam: — I co, myślisz, że warto się z nią spotkać? Zobaczyć,

o co jej chodzi? — Urwałam, jakbym się namyślała. — Może to i niezły pomysł. — Odwróć. Na odwrocie wizytówki była nazwa biblioteki w Nanaimo, sygnatura i numer strony — A to co? — spytałam. — No właśnie. Zadzwoniłem, brak odpowiedzi. Zadzwoniłem znowu w drodze tutaj, ale albo wyłączyła telefon, albo jest poza zasięgiem. — Tutaj to akurat nic dziwnego. Trzeba zadzwonić do Coreya, on będzie wiedział, gdzie się zatrzymała. — Już się dowiedziałem. U Braunów. Zerwałam się. — No to chodźmy! Daniel zerknął na moją grzankę, a potem na mnie, przy czym zmrużył oczy tak, jakby go raziło słońce, ale dobrze wiedziałam, że studiuje moją twarz, tak jak wcześniej rodzice. Udałam, że się przeciągam, i znowu usiadłam. — Ale oczywiście, jak już zjemy. Nie dał się nabrać, ale nic nie powiedział. Odgryzł kęs, zżuł go i wtedy rzekł: — Też myślę, że warto z nią pogadać, ale najpierw zajrzałbym do tej książki. — Jechać aż do Nanaimo, żeby zajrzeć do jakiejś książki, podczas gdy tę babkę mamy o dziesięć minut drogi stąd? Wzruszył ramieniem. — Ciekaw jestem. Poza tym mam parę rzeczy do załatwienia w mieście, moglibyśmy też tam coś zjeść. — Zjeść? — A czemu nie? — Znowu spojrzał na mnie badawczo, — Bo przecież się nie pali, prawda? Nie wyniesie się

stąd tak szybko, a my też nie mamy do niej w tej chwili żadnych ważnych pytań. — Nie, jasne, tylko że... Nie mam dziś nastroju na miasto. Po tym wczorajszym wieczorze raczej wolałabym pobyć w lesie, naładować baterie. Znasz mnie przecież. Przytaknął. — Pewnie. Zrób tak. A ja tymczasem pojadę do Nanaimo, potem porozmawiam z panną Lee, a sprawozdanie złożę ci wieczorem. Zawahałam się. Mogłam oczywiście podskoczyć do Braunów, podczas gdy on będzie w Nanaimo, może lepiej by się rozmawiało bez niego w pobliżu. Tyle że dowie się o tym, jak się u niej zjawi, a wtedy będę musiała się wytłumaczyć nie tylko z tego, że widziałam się z Miną, ale także z tego, dlaczego zrobiłam to za jego plecami. — A czy mogę zmienić zdanie? Może jednak wycieczka do miasta wcale nie byłaby taka zła? — Nagle przyszło mi coś do głowy. — Wiesz, zajrzałabym do tego studia tatuażu, bo może dałoby się pogadać z tą staruchą. Wiem, że nie powinnam się tym przejmować, ale nie wyluzuję, dopóki się nie dowiem, o czym mówiła. — Dobrze. Dokończ zatem i jedziemy. W Kolumbii Brytyjskiej można otrzymać uczniowskie prawo jazdy, mając szesnaście lat. Wolno wtedy prowadzić samochód oznakowany literą „L" na szybie, ale na miejscu pasażerskim musi siedzieć licencjonowany kierowca. W wieku siedemnastu lat można się ubiegać o status początkującego kierowcy, który musi mieć na szybie oznakowanie „N", ale może prowadzić bez nadzoru. Daniel miał dopiero szesnaście lat, co znaczyło, że powinien kierować tylko w towarzystwie dorosłego. Jeź-

dził, rzecz jasna, sam, a nadkomisarz Carling ani myślała robić mu z tego powodu kłopoty, co jest dobrą ilustracją tego, jak funkcjonuje Salmon Creek. Jeśli dowiedziesz, że jesteś odpowiedzialny, nikt nie będzie się sztywno trzymał limitu wieku czy czepiał się, że w miejscu publicznym wypijesz piwo. Ilekroć jednak jechaliśmy do miasta, Daniel pożyczał od Brendana magnes w kształcie „N". Było to, rzecz jasna, zupełnie nielegalne, ale akurat tym Daniel się nie przejmował, co może brzmieć dziwnie, jeśli zważyć, że najczęściej upominał nas wszystkich, abyśmy byli w porządku. Tylko że jego reguły nie zawsze pokrywały się z tymi, które nakładały władze. Pewnie dlatego lepszy będzie z niego prawnik niż gliniarz. Jeśli chodzi o jazdę samochodem, zawsze prowadził bardzo ostrożnie i twierdził, że robi to bezpieczniej niż dwudziestolatkowie przemykający ze świstem w swych podrasowanych brykach. Rodzice nie widzieli nic złego w tym, że mnie zabierze do Nanaimo, więc się zgodzili. Salon tatuażu był zamknięty, ale właściwie, w niedzielę i poza sezonem turystycznym, powinnam się była tego spodziewać. Zajrzałam przez okno do ciemnego wnętrza. — Naprawdę chciałaś z nią porozmawiać? — spytał Daniel. — Wiem, że to dziwnie brzmi. Tylko.., — Chcesz odpowiedzi. To poszukajmy. Kiwnął, żebym szła za nim. Obok była restauracja, a dalej kilka kawiarni. To Zachodnie Wybrzeże, wszyscy tu przepadają za kofeiną. Daniel zajrzał do dwóch, potem skinął na znak, że wchodzimy do trzeciej. Przepuścił w drzwiach mnie, po-

tem wychodzącą starszą parę, w środku uważnym spojrzeniem obrzucił personel i gości, jakby kogoś szukał, a tymczasem ich oceniał. Miał taki dar wychwytywania odpowiednich osób jednym wejrzeniem. Po kilku sekundach szturchnął mnie łokciem i wskazał starszą kobietę za barem. Na jego widok natychmiast się rozpromieniła, a oczy jej się rozjarzyły, jakby przypominał jej wnuka albo chłopaka, z którym umawiała się w szkole. Daniel zamówił dwa muffiny, a potem powiedział: — Byliśmy tam, w tatuażu, ale dzisiaj zamknięte. Zmarszczyła czoło. — Aie chyba nie chcecie sobie jakichś robić? Wiem, że to teraz modne, ale nie w waszym wieku. — Nie, nie, nic z tych rzeczy — zapewnił Daniel. — Chodziło nam o ciotkę tej tatuażystki. — Obie mieszkają na piętrze. Trzeba tylko zajść od tyłu — jest tam znak dla dostawców — i schodami na górę. Daniel zapukał, dwie minuty później ciotka Deeny wyjrzała przez okno, a zobaczywszy mnie, natychmiast spuściła zasłonę. Daniel nie przestawał stukać coraz mocniej, aż wreszcie otworzyła wewnętrzne drzwi, szybkim ruchem ręki blokując na haczyk ekran. — Czego? — warknęła. Kilka razy powtórzyłam sobie po cichu to, co chciałam powiedzieć: grzecznie, z szacunkiem, delikatnie. Kiedy jednak teraz przed nosem zamknęła nam drzwi na haczyk i burknęła na nas, wszystkie obmyślone frazy uleciały gdzieś i spytałam wprost: — Co to miało znaczyć, jak nazwała mnie pani wiedźmą?

— Dokładnie to. A teraz wynoście się. Po tych słowach jęła zamykać wewnętrzne drzwi. Zaczęłam wałczyć z klamką, ale Daniel szarpnął tak, że zamek puścił. Daniel otworzył ażurowe drzwi i wstawił czubek stopy między wnętrze i próg. — Nie włamujemy się — powiedział — ale chcę, żeby pani odpowiedziała na pytanie mojej koleżanki. Obraziła ją pani, więc ma prawo usłyszeć wyjaśnienie. Mówi, że powiedziała pani coś jeszcze. Stara rzuciła, krzywiąc usta: — Yee naaldłooshii. — Co to znaczy? — spytałam. — A co cię to obchodzi? — prychnęła. — Dla ciebie nic to nie będzie znaczyć. Nie znasz swojego języka, nie znasz swojego dziedzictwa. Dine cię nie chciał. Odesłał cię, żebyś się chowała pośród obcych. — Spytała, co znaczą te słowa — przypomniał Daniel. — A ja jej powiedziałam... Nie dał jej dokończyć. — Spytała, co znaczą. Głos Daniela zadudnił, jak dzieje się zawsze, kiedy ktoś go nie słucha. Wzrok starej powędrował do jego oczu jakby na przekór jej woli. Przez dobre pięć sekund ich spojrzenia zwarły się ze sobą. Potem gdzieś w głębi jej krtani zabulgotało i wypluła z siebie słowo, jakby nie mogła go utrzymać w ustach: — Przeskórzyca. I zatrzasnęła drzwi.

DZIEWIĘTNAŚCIE Oddział Regionalnej Biblioteki Wyspy Vancouver w Nanaimo był kawałek dalej, po drugiej stronie ulicy Przed wejściem jakiś koleś grał na gitarze — turyści mijali go, odwracając wzrok. Ja rzuciłam mu do kapelusza dwójkę. Daniel zrobił to samo, obie monety zabrzęczały o siebie w pustym kapeluszu. Usiedliśmy, ugryzłam kawałek muffina z kawiarni, a Daniel powiedział: — Rozumiem, że wiesz, kto to jest „przeskórzyca", bo inaczej weszlibyśmy do biblioteki, żeby poszukać. I zakładam, że dość cię to wnerwiło, ponieważ od chwili, gdy odeszliśmy spod jej drzwi, nie odezwałaś się ani słowem. — Tak, wnerwiona to dobre słowo, ale na to, że sama się wcześniej nie domyśliłam. Przeskórzyca to wiedźma Nawaho, dlatego tak mnie nazwała starucha. Przeskórzyca nie jest dobra. Nie przebierasz się za nią na Halloween. Niektórzy uważają, że to osoby wyklęte. Ta dziewczyna od tatuażu, Deena, powiedziała, że ciotka żyła między Nawaho. Wtedy musiała się nasłuchać różnych historii i pewnie z początku nie były niczym więcej, ale potem, razem

z demencją i czym tam jeszcze, wszystko się jej pomieszało i myśli, że to prawda. — Czy przeskórzyca zmienia kształty? Jak, no nie wiem... wilkołak? Przytaknęłam. — Mówi się, że może przybierać różne postacie, ale najczęściej kojota lub wilka. — No i ona przywykła do tych legend, widzi, że jesteś Nawaho, masz znamię w kształcie zwierzęcej łapy, więc myśli, że jesteś przeskórzycą. — Nigdy nie słyszałam o tym, żeby przeskórzyce miały jakieś znaki, ale ona mogła uważać inaczej. Lokalny wariant legendy. Tak czy siak, mam odpowiedź, i dobrze, bo ostatnio aż za dużo mam powodów do zmartwienia. — Chcesz o tym pogadać? — Nie bardzo jest o czym. Po prostu na raz zwaliło się kilka spraw, a każda kolejna jakby jeszcze podgrzewała poprzednie, i wtedy naprawdę jest kiepsko. Problem tatuażu. Puma. Rafa. — Zła jesteś na niego, co? — Gorzej, sama nie wiem, co o tym myśleć. Dobra, porozmawiajmy o czymś przyjemniejszym. Mówiłeś, że rano zajrzała Nicole. — Trąciłam go ramieniem i mrugnęłam. — To co, chyba wczoraj nie poszło źle. Zapatrzył się w nietkniętego muffina. — Czy raczej źle? Włożył ciastko z powrotem do torby. — Raczej. To znaczy, nie tak źle, rozmawialiśmy... — Wzruszył ramionami. — Próbowałem, ale widzisz, to do niczego nie prowadzi, Maya. Myślisz, że to ciągle Serena, wiem, ale nie. — Zerknął na mnie. — Naprawdę. To znaczy, pewnie, brak mi jej, modlę się, żebym mógł wtedy...

Głos mu się załamał, odwrócił wzrok. Kęsy muflina zaciążyły mi w żołądku jak kulki ołowiu. — Nie, to ja — powiedziałam. — To ja widziałam, jak idzie pod wodę. Ja mogłam ją uratować. Gdybym wzięła Kenjii... Gdybym lepiej potrafiła pływać... Gdybym nie spanikowała, bojąc się, że utonę... — Nie, tak nie można — powiedział stanowczo, — Cokolwiek tam się stało, zrobiliśmy wszystko, co mogliśmy. Ja to wiem o tobie, ty to wiesz o mnie i więcej nie będziemy do tej kwestii wracać. Jasne? Chciałam uciec spojrzeniem, ale mi nie pozwolił. — Wiem, że czujesz się winna, a ty wiesz, że czuję to samo. Ale to nie ma nic wspólnego z umawianiem się znowu. Nic i już. Kiwnęłam głową. — Tęsknię za Sereną, chciałbym, żeby tu była, ale nawet gdyby tak się stało, nie jestem pewien... — Z trudem przełknął ślinę, szczęki mu pracowały, aż wreszcie powoli wycedził: — Ze mną i Nicole nic nie będzie, Maya. Jest ładna, fajna, ale... — Poruszył ramionami i odchylił głowę. — Nie wiem, jak to powiedzieć, żeby nie zabrzmiało okrutnie. — Mów. Wiesz, że do niej to nie dotrze. Pokiwał głową. — Jest ładna i fajna, ale to wszystko. Nie ma niczego więcej. Z tego samego powodu, dla którego ty nie chcesz jej jako najlepszej przyjaciółki, ja jej nie chcę jako nowej dziewczyny. Nie wiem, może myślisz, że to jednak zrobiłoby mi dobrze, bo Nicole wiele nie wymaga... ale ze mną jest okej. — Popatrzył na mnie. — To o ciebie się martwię najbardziej. Odwróciłam się, żeby wyrzucić do kosza resztkę mufli na. — Ze mną też jest w porządku.

— Wiem, o czym chcesz porozmawiać z Miną Lee. Chcesz się przekonać, czy wie coś o śmierci Sereny. Zamarłam z ręką zastygłą nad koszem. Głos mu sposępniał. — Chcesz się dowiedzieć, jak umarła. Dlaczego. Chcesz dostać odpowiedzi. Wyrzuciłam muffina. — Wiem, że to był najprawdopodobniej głupi wypadek. Wiem, że nigdy nie ustalę, dlaczego do niego doszło, bo nie było tylko jednej przyczyny. Wiem, że ta niby-reporterka najprawdopodobniej nie ma dla mnie niczego ważnego. Ale chcę... — Wpatrzyłam mu się w oczy. — Muszę ją spytać. Wydawało mi się, że chciał coś powiedzieć, nawet otworzył usta, ale potem je zamknął i kiwnął głową. — Najpierw sprawdźmy tę książkę, żebyśmy wiedzieli, o co jej chodziło, zanim się z nią spotkamy Wolny dostęp był na piętrze biblioteki. Znaleźliśmy książkę wskazaną przez Minę Lee i zaniosłam ją w swoje ulubione miejsce, gdzie przez okno wlewała się rzeka światła. Była to stara praca o kultach agrarnych, do której nikt od lat nie zaglądał. Spory szok. Kulty satanistyczne, erotyczne, narkotyczne, tymi na pewno zawsze ktoś się interesuje, ale agrarne? Prawdę mówiąc, nawet nie wiedziałam, że coś takiego istnieje. Spoglądałam Danielowi przez ramię, kiedy przewracał strony. Nagle jedno słowo przykuło mój wzrok. — Wiedźmy? - syknęłam. - Czy to nie mnie powinna była podłożyć tę kartkę? — Nie wiedźmy — wskazał palcem — ale ich łowcy. Włoski kult.

— No dobra, ale co to ma wspólnego z tobą? Zaraz, masz włoskich rodziców i lubisz się siłować. O Boże! Ty jesteś łowcą, a ja wiedźmą! Bardzo mi przykro, że to ja muszę ci to powiedzieć, Danielu, ale jeśli jesteś łowcą wiedźm, źle się zabierasz do roboty. Spojrzał na mnie spod oka. — Może chodzi o inne łowy. — Tak czy siak, źle się bierzesz do roboty. Roześmiał się i czytaliśmy dalej, usiłując zrozumieć, dlaczego Mina mogła chcieć, aby Daniel to zobaczył. Całe dwie strony były o kulcie benandanti, co można przetłumaczyć jako „piechurzy dobra". Wierzyli, że są takie noce w roku, gdy ich duchy opuszczają ciała i idą bronić zbiory przed złymi wiedźmami. Ale to nie był tylko mit. Niektórzy twierdzą, że są przeskórami, inni, że są benandanti. Albo przynajmniej mówili tak, kiedy ich inkwizycja wzięła na spytki, po czym ich tracono. Twierdzili, że mają nadnaturalne zdolności, i nie liczyło się to, że używali ich w dobrych celach i na korzyść Kościoła katolickiego. Byli źli, ścigano ich więc i zabijano. Dopiero po jakimś czasie stało się jasne, dlaczego Mina skierowała Daniela do tej książki. Na samym końcu rozdziału o benandanti znajdowała się notka: „Jeśli chcesz się dowiedzieć prawdy o Salmon Creek, zadzwoń". 1 numer telefonu. Daniel wyciągnął wizytówkę, którą dała mu Mina. Ten sam numer komórki. — Czy to w ogóle ma jakiś sens? — spytał. — Nie mogła tego napisać od razu? — Jeden z dwóch powodów. Bała się, że kto inny znajdzie kartkę, dlatego wyszukała książkę, co do której mogła być niemal pewna, że nikt do niej nie zajrzy. Po

drugie... - Rozejrzałam się po bibliotece. — Czeka, żeby z tobą porozmawiać nie na oczach całego miasteczka. — Ale ta prawda o Salmon Creek? Prychnęłam. — To ona chce się od ciebie dowiedzieć tak zwanej prawdy o Salmon Creek. Próby na zwierzętach, straszliwe eksperymenty... — Pokręciłam głową. — Zadzwoń do niej, a ja w tym czasie się rozejrzę, czy nie ma jej gdzieś tutaj. Miny nie było ani w bibliotece, ani na zewnątrz. Nie odpowiadała też na telefon. Zanim wyszliśmy, chciałam jeszcze zobaczyć przeskórzyce. I przeskórów. Nie, nie dostałam obsesji. Wiedziałam swoje i to mi wystarczało, bardzo mnie jednak ciekawił związek z odciskiem łapy. Im więcej będę miała informacji, tym szybciej odfajkuję sprawę w głowie i zapomnę o niej. Większość to była jakaś beletrystyka. Kilka wzmianek znaleźliśmy w książkach o wierzeniach indiańskich i tajemnych mitologiach. Sami Nawahowie nie lubili mówić o tych rzeczach, Jak już wspomniałam, niektórzy sądzą, że przeskórzyce naprawdę istnieją, więc jak ktoś żartuje na ich temat, może sobie narobić kłopotów. Te wzmianki mówiły coś innego, niż ja powiedziałam Danielowi. Przeskórzyce to złe wiedźmy, które rzucają czary i przyjmują najczęściej psią postać. W Internecie znaleźliśmy jeszcze jedną informację, że mogą stawać się niedźwiedziami, nic jednak nie wspominano o żadnych kotach ani od odcisku łapy. Stara po prostu tak sobie plotła od rzeczy. Ja byłam gotowa odwiedzić Minę Lee, ale Daniel najpierw musiał coś zjeść. W porządku, wiem, że faceci w tym wieku muszą dużo szamać. A co dopiero, jak są zapaś-

nikami. No, chyba że zbijają wagę, ale tego Daniel nigdy nie robi. No więc w sumie wcale się nie dziwiłam, że chce zjeść. — Mam ochotę na rybę — powiedział. — Wpadnijmy do Pirate Chips. — Niełatwo jeść i jednocześnie prowadzić. — Wejdziemy do środka. Ruszył chodnikiem, ale zatrzymał się, kiedy zobaczył, że nie poszłam za nim. — Nie powinieneś z nią rozmawiać o Serenie — powiedziałam. — Co takiego? — To mnie potrzebne są odpowiedzi, nie tobie. Mogę to zrobić sama. — Mnie nie... —- urwał gwałtownie. — Mam już dość odgrywania roli faceta w żałobie. Minął już rok, a ciągle wszyscy dookoła... Odwrócił się. Stanęłam koło niego. — Co wszyscy dookoła? — Po prostu... skończ wreszcie, okej? Przestań chodzić na paluszkach wokół problemu Sereny. Przestań mnie traktować tak, jakbym umierał, bo serce mi krwawi. Przestań ciągle mi sugerować, co powinienem czuć. — Potarł usta wierzchem dłoni. — Przepraszam, to wyszło trochę nie tak... Ja... Pewnie, że mi jej żal. Była przyjaciółką, bardzo dobrą. Ale ja... — Nie chcesz, żeby cię traktowano jak biedaka ze złamanym sercem, bo chciałbyś już robić następny krok. To dlatego nie wychodzi ci z Nicole? Czujesz wyrzuty sumienia, że umawiasz się z inną? Wyrzucił ręce w górę i tak zawył z frustracji, że kilku

turystów uznało, iż druga strona ulicy jest bardziej interesująca. Na ten widok zaczął się śmiać, a potem zwrócił się do mnie, kręcąc głową: — Jedynym powodem, dla którego nie umawiam się z Nicole, jest to, że zupełnie mnie nie interesuje. Czy to wreszcie wystarczy? A co do Sereny, ja także chcę odpowiedzi. Jest tak od dawna. Ponieważ jednak omijaliśmy ten temat, co po części, przyznaję, jest moją winą, gdyż nie chciałem cię przygnębiać, to nic o tym nie mówiłem. Ja też chcę porozmawiać z Miną Lee i dowiedzieć się, ile wie, a jeśli to odwlekam, to tylko dlatego, że najpierw chcę coś powiedzieć, a ponieważ to cię wkurwi, więc wolę być wtedy w jakimś miejscu publicznym. — Żebym nie naskoczyła na ciebie? — Właśnie. — Dobrze wiesz, Daniel, że tego nie zrobię. — Spojrzałam mu z bliska w oczy. — To ty masz kluczyki, a mamy kawał drogi przed sobą... Szybkim ruchem wyjęłam mu kluczyki z kieszeni i rzuciłam się do ucieczki, bez trudu lawirując w przetaczającym się chodnikiem tłumie mieszkańców w podeszłym wieku. O tym, że Daniel nie miał tyle szczęścia, świadczyły jego przeprosiny, towarzyszące okrzykom i stęknięciom. Biegłam w kierunku portu, ale kiedy przymierzałam się do okrążenia kina, aby zmienić kierunek na przeciwny, usłyszałam ostrzegawczy krzyk Daniela. Obróciłam się. Gnał w moim kierunku, w oczach mając przerażenie. Naprawdę myśli, że się na to nabiorę? Pobiegłam dalej. Powinnam go wyprzedzić bez trudu, zawsze tak było, tymczasem chwilę później poczułam, jak mnie chwyta i wciąga w jakąś wnękę tak gwałtownie, że odbiwszy się od ściany, polecieliśmy na ziemię.

— Nie ruszaj się! — warknął. Trudno, żebym go nie posłuchała, skoro leżał na mnie, ale kiedy zerknęłam w jego oczy, dojrzałam w nich niekłamaną panikę. Myszkowały tak, jakby w każdej chwili spodziewał się zobaczyć uzbrojonych gangsterów. Usłyszawszy tupot nóg, zesztywniał, jakby szykował się, by skoczyć i bronić nas obojga... Dwóch mniej więcej dziesięciolatków minęło wnękę. Jeden zerknął na nas i powiedział coś do drugiego, tamten roześmiał się i obaj pokazali Danielowi uniesione kciuki. Znikli i zaczęłam spychać go z siebie. — Spoko, może przesadziłem — powiedział, siadając obok mnie. — Co ty nie powiesz. Wstał, wychylił się z wnęki i rozejrzał się. — Wydawało mi się, że kogoś zobaczyłem. — Gdzie? — Myślałem... —Bezradnie wzruszył ramieniem. — Nie wiem... może tam? — Wskazał na nabrzeże. — Goniłem cię, a tamto stało się tak szybko, że dobrze nie zobaczyłem. — Mężczyzna? Kobieta? Młoda? Stara? — Nie... Nie jestem pewien. — Odetchnął głęboko i oparł się o ścianę. — Wiem, jak głupio to wygląda. Nawet nie wiem, czy na pewno kogoś widziałem. — Kogoś... wyczułeś? Wykrzywił twarz w grymasie. — Teraz to dopiero pojechana opcja. — Ej, zaraz, tobie nie przeszkadza, że wydaję się sobie leśną kuną, mnie nie przeszkadza, że ty wyczuwasz niewidocznego napastnika. Zaczął się śmiać,

— Wiesz, ta Mina Lee chyba ma rację. Dostajemy świra od tego mieszkania w izolacji, tyle że nie zdajemy sobie z tego sprawy. — Nie od izolacji, tylko od szaleńczych eksperymentów naukowych. Do wody dodają halucynogenów. — Wyszłam na deptak. — Instynkt zwykle cię nie zawodzi, więc może faktycznie Mina gdzieś się tu kręci i na moment ci mignęła. Przejdźmy się trochę, może kogoś zobaczymy.

DWADZIEŚCIA Przez jakiś czas błądziliśmy po nabrzeżu i przylegających uliczkach, ale Daniel nie odczuwał już zagrożenia. A czy w ogóle jakieś było? Nie wiem. Zawsze był opiekuńczy, ale od roku trochę z tym przesadza. Od czasu śmierci Sereny. Może w ten sposób walczył ze swoim poczuciem winy. Nie uratował jej, więc teraz był przesadnie czujny w związku ze mną, a jak już znaleźliśmy się poza Salmon Greek, stawał się nadwrażliwy. Wreszcie doszliśmy do Pirate Chips w centrum handlowym. Lokalik nie jest duży, siedem miejsc przy barze, trudno się ruszyć, najlepiej jest na zewnątrz koło drewnianego pirata. Zwykle pełno tutaj młodych, ale dzisiaj, może z powodu niedzieli, byliśmy tylko my. Wzięłam pierogi i poutine. Daniel jak zwykle zamówił rybę i mrożone Aero z lodami. Nie skomentowałam batona. Kiedyś to robiłam, ale darowałam sobie, jak powiedział, że nie lepiej jest z moim poutine. Frytki smażone w oleju, do tego sos... — Miałeś mi coś powiedzieć — przypomniałam, gdy był w połowie jedzenia. — A może jednak wolisz mnie nie denerwować?

Wyszczerzył zęby. — Nie obraź się, Maya, ale twój gniew nie jest aż tak straszny. — Oparł się o ścianę i odetchnął głęboko. — No ale na pewno nie obejdzie się bez niego. — Odkroił łyżeczką kawałek batona i dopiero przełknąwszy, ciągnął: — Kiedy Corey mówił, o co pytała ta gazeciara w związku z Sereną, przypomniałem sobie o czymś, co wydarzyło się tuż przed jej śmiercią. Zastygłam z frytką w ustach i gwałtownym skurczem żołądka. — Serena miała ci o tym powiedzieć, ale już nie zdążyła. A potem nie chciałem już o tym mówić, bo bałem się cię urazić, że mnie mówiła o takich rzeczach, a tobie nie. — Jakich? — Czuła się kiepsko. Nie żeby chora, po prostu kiepsko. Zmęczona cały czas, niezależnie od tego, ile spała. Szykowaliście się właśnie do zawodów, Brendan wypadł, bo skręcił kostkę, ty zapieprzałaś, żeby go zastąpić, więc nie chciała, żebyś się niepotrzebnie martwiła. Powiedziała, że zbliża się konkurs piosenki, więc pewnie to wszystko z powodu stresu. Powiedziała mi o tym tylko dlatego, że mieliśmy pojechać na film do Nanaimo, a ona musiała to odwołać. Mama i tata posłali ją do kliniki. — Odepchnął od siebie talerzyk. — Coś jej tam dali, ale przesadzili. Była nadaktywna, niespokojna. Jej matka zadzwoniła do nich, powiedzieli, żeby odstawiła leki i zjawiła się w poniedziałek, ale... — W poniedziałek już nie żyła — dokończyłam. — Kiedy jej mama zadzwoniła? — W sobotę, kiedy Serena właśnie się szykowała, żeby nad jeziorem spotkać się z tobą. — Więc najprawdopodobniej przyjmowała je co naj-

mniej dobę. A ty podejrzewasz, że to mogło mieć jakiś związek z jej śmiercią. — Z początku nie przyszło mi to głowy. Okej, była pobudzona, ale gdybym nie wiedział o tych lekarstwach, uznałbym, że jest po prostu w bardzo dobrym humorze. W każdym razie nawet nie pomyślałem, żeby jej odradzić pływanie. Dopiero później zacząłem się zastanawiać. Bo wiesz, od samego początku nie dawało mi spokoju, że coś takiego mogło się przydarzyć jej. Jak mistrzyni pływania mogła utonąć w jeziorze, które znała od dzieciństwa? Najoczywistsza odpowiedź to, rzecz jasna, kurcz. Ale Serena nigdy ich nie miewała. — I że te lekarstwa coś z nią zrobiły, tak? — W każdym razie jest taka możliwość. Mówili, że to nowe środki. W Salmon Creek „nowy środek" to taki, który badają w laboratorium. Podają nam go dopiero wtedy, kiedy jest przy końcu procedury testowania. Nie traktują nas jak króliki doświadczalne, ale skoro są już przekonani, że to bezpieczny lek, a jest akurat okazja... Tak czy siak, w sądzie by to nie przeszło. — Jeśli skutki uboczne spowodowały jej śmierć, dla firmy to koniec — dokończył Daniel. — Więc wszystko wyciszyli, a rodzicom Sereny pozwolili się przenieść. Ale teraz w miasteczku jest ta Mina Lee, może reporterka, może szpieg, może jedno i drugie, zaprzyjaźnia się z nami, wypytuje o Serenę. — Musimy z nią pogadać. Mina Lee wynajęła domek tuż obok miasteczka, co nie było niezwykłe, jeśli zważyć, że w Salmon Creek nie ma moteli, zajazdów, pensjonatów. Stosunek miasteczka do tu-

rystów był generalnie taki jak stosunek do znajdującej się w jego granicach dzikiej przyrody — traktować życzliwie i grzecznie, ale nie pozwolić na to, żeby się panoszyli. Domek Braunów służył tylko do wynajmowania; dobrze wiedzieliśmy, gdzie się znajduje, wiedzieliśmy też, jak się dostać do środka. Zapasowy klucz był w szopie. Można powiedzieć, że to miejsce schadzek w wydaniu Salmon Creek, o wiele wygodniejsze niż tylny fotel w samochodzie. Nie żebym to sprawdzała. Przyprowadzanie letnika do miejsca z łóżkami to wysyłanie sygnału, którego wcale nie zamierzałam wysyłać. Jeśli chodzi o rówieśników z miasteczka, to chociaż jestem wręcz pewna, że niektórzy się tu posuwali, najczęściej jest to dla nich miejsce, gdzie można poszukać prywatności. Może nie było to całkiem uczciwe wobec właścicieli, ale każdy zawsze pamiętał, żeby wszystko zostawić w takim samym stanie, jak na początku, więc Braunowie nigdy się nie zorientowali. Kiedy zajechaliśmy na miejsce, na podjeździe zobaczyliśmy wynajęty samochód, co sugerowało, że Mina jest w środku. Pukaliśmy, ale nie było odpowiedzi. Zajrzeliśmy przez okno, światła pogaszone, jej ani śladu. Zaczęliśmy wołać, najpierw w stronę domu, potem na ścieżce prowadzącej w las, ale bez żadnego odzewu. Albo poszła na spacer po lesie, albo udała się do miasteczka w nadziei, że bez auta łatwiej będzie się jej przekradać. Wspomniałam Danielowi o kluczu, ale nie podobał mu się pomysł, żeby grzebać w rzeczach pod nieobecność ich właścicielki, a ja się zgodziłam, że nawet najgorętsza chęć poznania odpowiedzi nie usprawiedliwiała czegoś takiego. Cóż, trzeba będzie próbować dodzwonić się do niej; widzieliśmy w środku jej rzeczy, więc jeszcze nie wyjechała.

Nakarmiłam zwierzęta razem z Danielem, potem aż do dziewiątej odrabialiśmy u mnie lekcje. Byłam zmęczona, zapadłam w sen bez zmór. Wyjaśniłam sobie sprawę z tą starą, przez cały dzień nie widziałam pumy, podjęłam jakieś kroki, żeby odkryć, co stało się z Sereną. A co do Rafy, byłam pewna, że drzwi zostały zamknięte, więc moja podświadomość chyba nie zamierzała się nim martwić. Spałam, i to dobrze. Trochę aż za dobrze, gdyż zbudził mnie dopiero SMS Daniela, czy ma mnie zabrać rano, tak byśmy zdążyli wpaść do Braunów i porozmawiać z Miną jeszcze przed szkołą. Zanim się ocknęłam, było już za późno, szczególnie że nie chciałam znowu zwalać na tatę karmienia zwierzaków. Zadzwoniłam do Daniela, ale powiedział, że nie ma sprawy, bo sam pomyślał poniewczasie, że z samego rana Mina może nie być najbardziej rozmowna, więc wpadniemy do niej później. W szkole nie przypuszczałam, że Rafa się do mnie w ogóle odezwie czy że w ogóle zwróci na mnie uwagę. Jak często jednak powtarzałam sobie, że to już koniec, wcale tego nie chciałam. Jak często powtarzałam sobie, że cieszę się, iż to koniec, wcale się nie cieszyłam. Kiedy więc razem z Danielem wyszliśmy z parkingu i natknęliśmy się na Rafę, byłam pewna, że coś to znaczy. Nikt z nas go nie wypytywał na temat sobotniego wieczoru, tyle tylko, że Daniel wczoraj puścił plotę, że naszym zdaniem Rafa tego nie zrobił. Gdyby mnie kompletnie ignorował, uznałabym, że dalej jest wściekły, czyli że coś czuje, on jednak zachowywał się tak, jak robił wcześniej, zupełnie jakby się nic

między nami nie wydarzyło, a to znaczyło, że owszem, wydarzyło się, ale tylko dla mnie. Jeśli coś bolało bardziej, to tylko upokarzająca świadomość, że zauroczył mnie, jak wszystkie inne laski, i jak wszystkie one, tęsknie teraz o nim myślałam. Bardzo chciałam zwinąć się w swojej norce, ale właśnie tego nie mogłam zrobić. Musiałam stawić czoło problemowi. A więc Rafie. Pomimo wieści od Daniela coś dalej się tliło, gdyż Corey i Brendan spoglądali na Rafę tak, iż widać było, że lepiej, aby nie spotykał się z nimi sam na sam w szatni. Żeby zażegnać możliwe kłopoty i pokazać, że nic nie mam do Rafy, musiałam się przełamać i na oczach wszystkich zacząć z nim rozmawiać. Łatwiej powiedzieć, niż zrobić. Nie żeby mnie unikał, ale kiedy szukałam go na dziesięciominutowej przerwie przedpołudniowej, nigdzie nie mogłam go znaleźć. W przeciwieństwie do Hayley Jak tylko mnie zobaczyła na korytarzu, zaraz do mnie podskoczyła. — Nie doceniłam tego twojego numeru na imprezie — oznajmiła. — Wejść na mnie i Coreya tak, żeby i Rafa mógł zobaczyć... Epickie! — Żaden numer, normalna pomyłka. — Drzwi były zamknięte. — Nic w środku nie słyszałam. Pomyłka, bez żadnych złych intencji. Nie tak jak wtedy, gdy, powiedzmy, dodajesz lasce coś do drinka w nadziei, że to ją przyłapią z jakimś innym facetem. Tyle że ją przyłapali właśnie z tym facetem, co prawie zawaliło całą sprawę. Chwilę wpatrywała się we mnie, a potem wycedziła: — I co, myślisz, że ja to zrobiłam? Po co? Żeby Brendan się wreszcie od ciebie odczepił? Żebyś się nareszcie zo-

rientowala, że lecisz na Daniela? Błagam. W ogóle nie wierzę, żeby ktoś cokolwiek ci dodał. Wszystko wymyśliłaś. — Wymyśliłam? — Napaliłaś się na Rafę, ale potem się zesrałaś ze strachu, więc zaczęłaś drzeć się, że pigułka gwałtu. — Że co?! — rozległ się głos za nami. Sam wpatrywała się w Hayley zmrużonymi oczyma. — Powiedziałaś to, co usłyszałam? Musisz być cholernie, ale to cholernie pewna, że masz rację, zanim oskarżysz o coś takiego jakąkolwiek laskę. A gdyby tobie ktoś wrzucił jakieś świństwo? Albo jeszcze gorzej, gdyby cię przeleciał, kiedy jesteś napruta? Jakbyś się czuła, gdyby ktoś potem sugerował, że wszystko zmyśliłaś? Byłam pewna, że Hayley powie Sam, żeby się waliła, ale nie. W rzeczywistości zaczerwieniła się i spuściwszy wzrok, mruknęła: — Niczego takiego nie miałam na myśli. — Mogę się założyć, że niczego takiego byś nie powiedziała, gdyby nie chodziło o Mayę. Co ty właściwie do niej masz? Że niby co, laski muszą ze sobą rywalizować? Cheerleaderki kontra prymuski? Hayley, obczaj: to działa tylko wtedy, kiedy obie strony wiedzą, że są rywalkami. Hayley odwróciła się i odeszła bez słowa. — Widzisz? — powiedziała Sam. — Właśnie dlatego nie zależy mi na popularności. Roześmiałam się i poszłyśmy do klasy. Chciałam dopaść Rafę po obiedzie, kiedy wszyscy poszli grać w kosza. Ja się wymówiłam i poszłam go szukać, planując, że ponowię propozycję w związku z Annie. Podejrzewałam, że się nie zgodzi, ale przynajmniej spróbuję. Chwilę potrwało, zanim go znalazłam. Wreszcie zoba-

czyłam go za szkołą; stał przy wyjściu, opierał się o ścianę, swoim sztucznie seksownym uśmiechem obdarzając nie mnie, ale laskę, która stała naprzeciw niego. Pogrążony w rozmowie, afektowanym gestem położył rękę na ramieniu... Hayley Morris.

DWADZIEŚCIA JEDENCofnęłam się tak gwałtownie, że wpadłam na jednego z dzieciaków. Przeprosiłam i z zagryzionymi wargami udałam się wprost do łazienki. W tym momencie wydawało mi się, że moje upokorzenie sięgnęło dna. Ale nie. Po dzwonku na koniec przerwy obiadowej wróciliśmy do klasy; dwa miejsca były niezajęte — Rafy i Hayley — i takie pozostały aż do końca popołudnia. Nie mogłam się doczekać wizyty, jaką z Danielem planowaliśmy złożyć Minie, która, miałam nadzieję, sprawi, iż przestanę myśleć o Rafie. Na ostatniej lekcji zjawił się trener boksu i powiedział, że musi przełożyć jutrzejszy trening na dzisiaj na wpół do piątej. Zatem nici z wizyty. Daniel, widząc, że coś jest na rzeczy, uparł się, że podwiezie mnie pod bramę parku. Obiecał, że zadzwoni do mnie później, żebyśmy mogli odwiedzić Minę wieczorem. Kenjii czekała przy bramie i jak zwykle odprowadziła mnie do domu. Las był cichy i spokojny Wydawało mi się, że chwytam lekki zapach dymu, chociaż miałam nadzieję, że się mylę.

Wczoraj wieczorem tato powiedział, że w lesie wybuchł pożar, na szczęście w najbardziej nieuczęszczanej partii i liczyli na to, że uda się go opanować, zanim się rozszerzy. Kiedyś — przed naszymi przenosinami tutaj — w obawie przed pożarem trzeba było ewakuować Salmon Creek, ale była to tylko przezorność. Tak czy siak, denerwowałam się. Nic bardziej nie dewastuje lasu niż ogień. Już to wystarczyło, bym zaczęła marzyć o naszej typowej deszczowej jesieni. Gdy byłam blisko domu, usłyszałam odgłos piłowania. Czyżby Walter — sezonowy pomocnik taty — przyjechał w związku z pożarem? I tymczasem zabrał się za domek dla Fitza? Byłby to piękny finał gównianego dnia, kiedy jednak za zakrętem nie zobaczyłam samochodu Waltera, pomyślałam, że to jednak tato rżnie drewno na podpałkę. Okrążyłam dom, żeby się z nim przywitać. Zobaczyłam na podwórzu jakąś postać, z ręczną piłą, nachyloną nad stosem desek. Fitz ułożył się przy jej stopach w strudze słonecznego światła. Zatrzymałam się i patrzyłam. Trwało to tak długo, że Kenjii zaskomlała i trąciła mnie w dłoń pyskiem. Rafa obrócił się. Na mój widok odgarnął włosy i uśmiechnął się, a był to ten skrzywiony, „prawdziwy" uśmiech, który zapierał mi dech w piersi. Gestem wskazał na deski, obok których leżał szkic domku dla Fitza. — Jestem ci winien prezent urodzinowy Wspomniałaś o tym wczoraj, więc spytałem twoją mamę, a ona, że jak chcę, mogę spróbować. Niczego nie obiecuję, ale jeśli chodzi o młotek i piłę, jestem całkiem niezły. — Aha.

Kretyńska reakcja, ale nic innego nie przyszło mi do głowy Uśmiech mu zgasł. — Chyba że nie chcesz... — Nie, to znaczy... Dzięki, tylko... — „Tylko sama nie wiem, skąd się to wszystko wzięło ani co ty tu robisz i po co". — W szkole nie odezwałeś się do mnie nawet słowem. — Ty także. — Chciałam. Myślałam o tym, żeby porozmawiać o odwiedzinach Annie, ale zobaczyłam cię z Hayley. — Tak. Słyszałem tę plotę, że to ona coś ci podrzuciła, i pomyślałem, że może uda się znaleźć jakiś dowód. Była pewna, że jestem na ciebie wściekły, więc spróbowałem ją podejść, używając swego męskiego uroku w nadziei, że się wygada. A tu dupa. — Ale po obiedzie już nie wróciłeś. — Przyszedłem tutaj, żeby popracować i zrobić ci niespodziankę. — Hayley też nie było. — Ona... hm... czeka na mnie nad jeziorem McGill. Albo przynajmniej czekała. Powiedziałem, że zrywam się wcześniej, żeby tam trochę popływać, i dałem jej do zrozumienia, że byłoby fajnie, jakby poszła ze mną. Miałem nadzieję, że może coś zdradzi. Nie jest to może najładniejsza rzecz, jaką zrobiłem, ale jeśli to ona, to sobie zasłużyła, a jeśli nie, to może uzna, że jestem kompletny świr i da sobie spokój. — Zrobił krok w moją stronę. — Maya, wczoraj zachowywałem się jak skończony frajer i wcale się nie dziwię, że wyhamowałaś. Ale sama powiedziałaś, że dobrze nie wiesz, co robisz, i ze mną było tak samo. — Z powodu tego draństwa.

— Nie tylko. Nie wiedziałem do końca, jak jest z tą imprezą, czy zapraszasz mnie, bo chcesz, żebym przyszedł, czy też chciałaś być miła, jak zobaczyłaś Annie. W końcu pomyślałem, że pójdę, ale niczego się nie spodziewałem, tymczasem zaczęło się całkiem fajnie. Serio. Wspinaczka i potem rozmowa. Potem jednak wróciłaś do swoich, co zupełnie zrozumiałe, no ale to także mógł być znak: zachowałaś się jak dobra gospodyni, ale teraz starczy. Wtedy znikłem na chwilę, zobaczyłem, jak z Annie, potem wróciłem i — bum! — znowu jest dobrze. Wyszliśmy na dach, wszystko było ekstra, nawet po tym, jak się wygłupiłem z tymi swoimi wyznaniami. Potem się okazało, że byłaś naćpana, więc nie wiem, czy naprawdę mnie lubisz, czy to coś, co ci ktoś dodał. Przez całą noc się z tym męczyłem. Teraz rozmawiamy, wszystko niby znowu jest świetnie... Ale ja podejrzewam, że wcale nie jest, i czuję, że byłabyś szczęśliwsza, gdybym zrobił parę kroków do tyłu i tak trzymał. Nie mylił się, także w tej ostatniej sprawie, ale „szczęśliwsza" nie było odpowiednim słowem. Raczej chodziło o ulgę. Cokolwiek działo się między nami, działo się za dużo i za szybko, i bałam się, że będzie boleć. Nie żeby wcześniej mnie nie bolało, ale nigdy tak. Jak chodziłam z innymi chłopakami, lubiłam, żeby było fajnie i normalnie. Dobrze się czułam, jak byli, a jak wyjeżdżali, też dawałam sobie radę. Ale gdyby teraz Rafa powiedział, że wyjeżdża, wcale nie byłoby w porządku, i tego się bałam. — No więc — ciągnął, kiedy się nie odzywałam — robię tu coś, żeby cię przeprosić, bo wiem, że wczoraj się nie popisałem. Za mocno napierałem, za szybko, kiedy ty chciałaś, żebym zwolnił. To się już nie powtórzy. Chciałbym cofnąć wskazówki zegara na sobotę wieczorem. Roz-

mawiamy... no i w ogóle. Żadnej nachalności, obiecuje. — Urwał i po chwili dodał: — Przynajmniej przez czterdzieści osiem godzin. Nie mogłam powstrzymać śmiechu. — Więc jednak harmonogram. — Nie, tylko brak mi cierpliwości. Ale poczekam. — Czterdzieści osiem godzin. A jak potem nie będzie sesji w plenerze, koniec i kropka. — Nie. Powiedziałem, że ja nie będę próbował przez czterdzieści osiem godzin. Co potem, to będzie zależeć od ciebie. — Poszukał moich oczu. — Zawsze tylko od ciebie. Policzki mi płonęły. Zerknęłam na deski i narzędzia. — Wcale nie musisz tego robić. — Ale chcę. — Wziął znowu piłę, podczas gdy ja kucnęłam, aby popieścić Fitza. — Mówiłem ci, mama rzeźbiła. To Annie odziedziczyła po niej talent artystyczny, ale ja przynajmniej nauczyłem się roboty w drewnie. Umieścił kolejną deskę na krzyżaku. Wyprostowałam się. — Pójdę przywitać się z rodzicami. Przynieść ci coś do picia? — Woda będzie super. Wzięłam plecak i ruszyłam do tylnych drzwi. Rodzice byli w kuchni. Mama kroiła warzywa przy zlewie, tata siedział przy stole, oboje mieli przed sobą okno na podwórze i świetny widok... na Rafę. Wszyscy jak zwykle zapytaliśmy się nawzajem, jak minął dzień, ale jakoś tak niezręcznie, jakby nikt nie chciał być tym pierwszym, kto wspomni o facecie przy pile. W końcu to ja podziękowałam mamie, że dała mu spojrzeć na plan domku.

— Zdaje się, że wie, jak się do tego zabrać — odparła. — A poza tym to ładny gest. Taki miły. „Miły" wymówiła tak dziwnie, jakby nie wiedziała właściwie, jakiego słowa użyć. — ja też byłbym pod wrażeniem — odezwał się tata — gdyby zrobił to, nie zarywając szkoły. Ton jego głosu kazał podejrzewać, że wagary, nie wagary, i tak wcale nie byłby pod wrażeniem. Zdaje się, że żadne z nich nie było szczególnie uradowane obecnością Rafy. Zastanawiałam się, co mogli o nim słyszeć. Wyluzuj, powiedziałam sobie. Jeśli mówiono coś złego o „tym nowym", wszystko do nich dotarło. Rodzice nie byli wprawdzie aż tak zaangażowani w życie Salmon Creek jak inni, ale znaczyło to tyle, że każda plotka docierała do nich nie po godzinie, lecz następnego dnia. — Nie wiedziałam, że zaprzyjaźniliście się z Rafaelem — oznajmiła mama znad krojonej papryki z naszego ogródka. Wzruszyłam ramionami, wrzucając lód do pustej szklanki. — To całkiem niedawne. Mama zgarnęła paprykę do garnka i powiedziała: — To duża rzecz, ten nowy domek. Nie spodziewałabym się aż tyle po zupełnie nowym znajomym. — A jak, umawiacie się? — spytał tata. — Nie wiem. — Jak to nie wiesz? Albo się... — Rick — ostrzegawczo rzuciła mama. Nalałam wody, wzięłam dwie puszki z colą, wsunęłam też do kieszeni cztery batoniki granoli. — Może i tak będzie — powiedziałam. —- I co, czy to jakiś problem?

Tata spojrzał na mnie tak, jakby miał powiedzieć: „Tak, i to spory" ale zacisnął wargi i spojrzał na mamę. Ze stosu warzyw wzięła ogórek, a ja zobaczyłam, że czuje się dotknięta. Normalnie przyszłabym do niej i powiedziała: „Wiesz, mamo, poznałam takiego jednego chłopaka", wszystko o nim mówiąc. Teraz jednak było inaczej. Nie chciałam rozmawiać o Rafie, zanim sama nie będę pewna, co się właściwie dzieje. — Jeśli macie coś... Nie dokończyłam zdania, bo nie wiedziałam jak. Co miałam powiedzieć? „Jeśli macie coś przeciwko niemu, nie będziemy się spotykać"? Okej, z kim innym by tak było, ale nie z Rafą. Mało mnie obchodziło, co o nim myślą czy mówią. Sama musiałam decydować i sama musiałam zapłacić za ewentualny zły wybór. — Bądź ostrożna i tyle — powiedziała mama. — Zawsze się staram. Pocałowałam ją w policzek i objęłam tatę, ale nie wiem, czy to w czymkolwiek pomogło. Dobrą godzinę gadałam z Rafą, podczas gdy on robił domek. Jak tylko zaczęliśmy, rozmowa toczyła się sama, z jednego tematu przechodziliśmy na inny. Siedziałam w trawie, dzieląc swą uwagę między Fitza i Kenjii. Było już po piątej, gdy spojrzał badawczo na słońce, otarł czoło i powiedział: — Tak sobie pomyślałem o tym pływaniu, o którym mówiłem Hayley. Teraz właściwie z chęcią bym to zrobił, gdybyś i ty miała ochotę. — Kiedy nic nie odrzekłam, spojrzał na mnie, tak odchylając głowę, jakby chciał ocenić moją minę. — Nie przepadam za pływaniem. — Ja też. Ale można tylko wskoczyć i się ochło-

dzić. Moglibyśmy... — Słońce zaszło i teraz lepiej widział moją twarz. — Ale zdaje się, że chodzi o coś innego, prawda? — Ostatnio rzadko pływam, a jedyne jezioro, do którego można dostać się stąd na piechotę... — Twoja przyjaciółka utopiła się tam rok temu — dokończył. Odłożył młotek i pokręcił głową. — Przepraszam. Nie zastanowiłem się. — Daj spokój — powiedziałam, wstając. — Moglibyśmy popływać, ale naprawdę nie chcę. Ale jak chcesz zrobić coś innego, mogę ci pokazać takie miejsce. Do wspinania. Nic specjalnego, ale z góry jest piękny widok. — Jasne. Musiałam powiedzieć rodzicom. Stanęłam tylko w progu i powiedziałam, że idziemy się przejść, na co reakcją było wymowne milczenie. — Pokażę mu jedno miejsce — dodałam. — Weźmiemy Kenjii. — I twoją komórkę — dorzucił Rafa, stając obok mnie. — Nie zapomnij komórki. Ja, jak się zgubię, mam przechlapane, bo nie mam żadnej. — Gładko, ładnie. Wiedział, że nie przypadł rodzicom do gustu, ale nawet jeśli poczuł się dotknięty, nie dał tego po sobie poznać. Dodał tylko: — Na kolację będzie z powrotem. — A może i ty byś zjadł z nami, Rafaelu? — spytała mama. — Czy lepiej „Rafa"? — Wszyscy zwykle mówią do mnie „Rafa". — Ten jego rozbrajający uśmiech. — Chyba że mam kłopoty — Kiwnęłam na niego, ale on jeszcze dodał: — Dziękuję za zaproszenie na kolację, ale siostra na mnie czeka. — No to kiedy indziej. Może podczas weekendu zaprosilibyśmy was obydwoje na barbecue.

— Jasne — podchwyciłam. — Jeśli męczą cię imprezy typu „Poznaj moich rodziców", możesz po prostu opowiedzieć historię swego życia, nie pomijając sympatii politycznych, religijnych oraz estetycznych, a także niczego, co twoim zdaniem może dopomóc w całościowej ocenie. Mama ciężko westchnęła. — Często się zastanawiam, czemu ja i ojciec tyle robimy, żeby nauczyć cię subtelności. — Ja też się zastanawiam. Nawet największy idiota musiałby się zorientować, że jest oceniany jako materiał na randki z córką. Twarz Rafy pojaśniała w uśmiechu. — Będziemy mieli randki? — Najpierw musisz zdać egzamin u rodziców. Teraz trochę się przejdziemy, a w tym czasie zbiorą informacje, minimum z trzech źródeł. — Spojrzałam na rodziców. — Mamy Kenjii. Mamy moją komórkę. Ponieważ oficjalnie ze sobą nie chodzimy, zgodzicie się chyba, że to wszystkie nieodzowne zabezpieczenia? Tata mało się nie udławił kawą, mama tylko machnęła ręką z rezygnacją. — No już, idźcie. Miłego spaceru. Kolacja będzie o wpół do siódmej.

DWADZIEŚCIA DWA Skałka była raptem dziesięć minut marszu od domu. Na górę nie było łatwej ścieżki, dlatego Kenjii musiała zostać na dole. Była do tego przyzwyczajona, więc natychmiast zajęła swoje ulubione miejsce. Zostawiłam z nią swoją kurtkę, Rafa zrobił to samo. Skałka była ostrzejsza niż ścianka; naturalna droga nie ma wygodnych stopni i chwytów. Sama robiłam ją setki razy, więc znałam najlepszą trasę i pokazałam ją Rafie. Nie miało znaczenia, że to nie był wyścig. Zaczęliśmy i natychmiast było jak za pierwszym razem: łomot serca, spocone dłonie, oszołomienie adrenaliną. Nie regulowałam szybkości, ale blisko szczytu Rafa był odrobinę za mną. Zwolniłam i oto widzę jego twarz o kilka centymetrów od mojej, włosy klejące się do policzka, iskierki w oczach i jeszcze ten urzekający uśmiech. Nachyliłam się i pocałowałam go. Zawahał się przez nanosekundę, jakby naprawdę był zaskoczony, a ja się zaśmiałam. Wtedy oddał pocałunek, lekki, niemal kpiące muśnięcie, a mnie przebiegł dreszcz. — Chyba nie najbezpieczniejsze miejsce na odrobinę

czułości — mruknęłam, oczyma wskazując ziemię odległą o piętnaście metrów. — Jeśli tobie nie przeszkadza, mnie też nie — powiedział. Zaczęliśmy się całować, aż wreszcie, kiedy usiłował się przysunąć, omal nie spadł ze stopnia. Odsunęłam się i pokonałam ostatnie kilka metrów. Kiedy stanął na szczycie, ja już czekałam. Uśmiechnął się i zrobił krok w moim kierunku. Cofnęłam się, jego uśmiech jeszcze się poszerzył. Zerknęłam przez ramię. Po tej stronie było w miarę łagodne zbocze, przechodzące dalej w las. — Umh — mruknął Rafa. — Zaczniesz uciekać, będę gonić, a sama wiesz, jak to lubię. — Dobra zachęta. Oddychał nierówno, a jego wzrok sprawił, że zapragnęłam biegu. Nic mnie nie obchodziło, jakie to głupie czy dziecinne, chciałam tak bardzo, że wprost czułam las, podmuch wiatru, słyszałam tupot jego stóp tuż za mną. Nagle był tuż przy mnie, jego usta na moich, moje ręce na jego szyi. Znieruchomiał, odchylił się i wpatrzył we mnie uważnie. — Miał ktoś dzisiaj dostęp do twoich napojów? — spytał. — Może jakieś dziwne reakcje alergiczne? Ukąszenia owadów? — Zamknij się. Uchylił się, kiedy dla żartu się zamachnęłam, ale natychmiast się zorientował, że jest blisko skraju, szarpnął się w drugą stronę i wylądował w krzakach. — Sorry — powiedziałam, nachylając się nad nim. — Nic ci...? Wyciągnął rękę, żeby chwycić mnie za nogę i przewrócić, ale odskoczyłam.

— Naprawdę myślałeś, że dam się na to nabrać? — Miałem nadzieję. Zachichotałam. Zerwał się. Zrobiłam krok do tyłu i spojrzałam przez ramię. — Ostrzegam cię — powiedział. — Nie uciekaj. — Dlaczego? — Bo jestem od ciebie szybszy. — Żartujesz? — Po prostu wiem. A jak już cię złapię... Skoczyłam w dół stoku, ale szybko się zorientowałam, że nawet jeśli nie jest szybszy, to jest szybki na tyle, żebym go słyszała tuż za sobą, więc wykręciłam w las. Normalnie to jest dla mnie najlepszy teren. Szybkobiegacze zdecydowanie wolą otwarty teren, ja uwielbiam las, potrafię lawirować między drzewami, niemal nie zwalniając kroku. Dlatego najlepsza jestem w płotkach. Rafa został trochę z tyłu, ale wyrównał to, kiedy zwolniłam, żeby wyminąć kępę gęstych krzaków. Biegłam i wrócił fragment snu, wszystko wydawało się ostrzejsze, bardziej żywe. Jasna zieleń drzew iglastych oraz żółć i czerwień liściastych, znacznie rzadszych, rozmyły się w plamy. Dudnienie naszych kroków stało się rytmiczne jak stukot serca. Słyszałam go tuż za sobą. Więcej — powiedziałabym, że czuję na szyi jego oddech, co sprawiło, że przyspieszyłam; świst powietrza, łomot w głowie — „dum-dum", gwałtowny puls. Wiedziałam, że kiedy mnie złapie... W miejscu zatrzymało mnie wycie. Rafa, hamując, pośliznął się na igłach. — Maya?! — sapnął. — Spójrz tylko! Na gałęzi, jakieś trzy metry nad nami, przyczaił się Marv. Miał coś między łapami, coś zakrwawionego.

Marv chwycił swój łup i zeskoczył. Rafa złapał mnie w objęcia. Oboje wpatrywaliśmy się w pumę. Kuguar spoglądał na Rafę zmrużonymi ślepiami. Wargi mu się skurczyły i warknął. — Cofnij się — szepnęłam. Marv zrobił krok, jakby chciał nas okrążyć; warczał, nie spuszczając ślepi z Rafy. — Cofnij się — powtórzyłam. — Jesteś pewna? Skinęłam. Rafa zawahał się, widziałam, że nie chce, ale po chwili mruknął: „Okej" i ostrożnie się odsunął. Marv przestał warczeć i chrząknął jakby z zadowolenia. Potem wziął w pysk to, co wyglądało jak zakrwawiony kawał sarniny; kiedy ruszył w moim kierunku, usłyszałam szept Rafy. — W razie czego uciekaj za mnie. Niełatwo stać nieruchomo, kiedy idzie na ciebie wielka puma, ale robienie czegokolwiek innego byłoby szaleństwem. Język ciała Marva nie sugerował zagrożenia, a ja musiałam temu zaufać. Może uważał, iż uratował mnie przed Rafą. Wiem tylko, że nie czułam niebezpieczeństwa. Znalazłszy się o metr ode mnie, Marv cisnął zdobycz w wysoką trawę u mych stóp, a potem, z krótkim warknięciem i nieprzyjaznym spojrzeniem na Rafę, odwrócił się i oddalił w las. Ledwie zerknęłam na rzuconą padlinę, z trudem zmusiłam do śmiechu. — To chyba tak, jak domowy kot przynosi właścicielowi zabitą mysz, co? Rafa nie zawtórował śmiechem. Kiedy na niego spojrzałam, wpatrywał się w miejsce, gdzie znikł Marv.

— Ej, jesteś jeszcze tutaj? — Przepraszam. — Przeniósł wzrok na mnie. — Jest... coś jest niedobrze. — Tak, wiem. Za bardzo zbliża się do ludzi. Tata musi z tym coś... Urwałam, zobaczywszy, jak wpatruje się w ziemię u moich stóp. — Lepiej nie... — zaczął, ale było już za późno. Odsunęłam się trochę i teraz lepiej mogłam zobaczyć to, co przyniósł mi Marv. A przynajmniej część. Palce. Stałam, a myśli gorączkowo przemykały mi po głowie. Nie, to nie może być tak. Pomyliłam się, to przecież musi być... O Boże! Zrobiłam krok do przodu, Rafa nie usiłował mnie powstrzymać; oboje kucnęliśmy, żeby lepiej się przyjrzeć. W trawie leżało ludzkie przedramię. Zostały tylko dwa palce; inne... i większa część ramienia... zostały... Byłam coraz bardziej przerażona. Z trudem przełknęłam ślinę i zacisnęłam powieki. Poczułam palce Rafy na łokciu. — Daj mi telefon, to... — Ja sama. Wstałam, głęboko odetchnęłam, wyjęłam komórkę, otworzyłam i zaklęłam trzęsącym się głosem. — Nie ma sygnału — powiedziałam. — Trzeba wrócić na drugą stronę skały. — Zerknęłam na rękę. — Ale nie możemy tak jej zostawić. Jakiś zwierzak ją weźmie. Musimy w coś zawinąć. Rafa chwycił za rąbek koszuli, jakby chciał ją zerwać, ale zatrzymał się i powiedział: — Lepiej weźmy moją kurtkę.

Łatwiej byioby z jego koszulą, ale była biała i na pewno pomyślał, że potem nigdy już nie mógłby jej nałożyć, nawet upranej. Tyle że nasze kurtki były teraz pod opieką Kenjii. Ostatecznie ustaliliśmy, że Rafa zostanie, pilnując przedramienia, podczas gdy ja przejdę przez skałę, zadzwonię i wrócę. Taki był plan, ale także po drugiej strony skałki nie miałam zasięgu, więc owinęłam się w pasie kurtkami i znowu wspięłam na górę. Powinnam była użyć swojej (dobrze, zabrudzi się, ale rodzice kupią mi nową), Rafa jednak upierał się, że to musi być jego. Wspólnie umieściliśmy szczątki ręki na kurtce, co wyglądało tak, że ja trzymałam materiał, a Rafa kawałkiem kija wtoczył je na kurtkę. Nic na to nie poradzę, tak to właśnie wyglądało. Jakoś to wytrzymałam, gdyż — jeśli nie patrzyło się na palce — trudno było rozpoznać, że to ręka. Udało mi się nie zwymiotować, chociaż byłam teraz pewna, że moje nocne zwidy będą miały nową pożywkę. Tak czy siak, doceniałam to, że nie proponował, iż sam się wszystkim zajmie. W każdym razie sam to poniósł, co też doceniłam. Ja wzięłam na siebie rolę strażniczki; zbrojna w kij rozglądałam się po lesie, czy aby nie dojrzę gdzieś błysku futra. Szliśmy w milczeniu. Wiedzieliśmy, że niesiemy fragment ciała osoby zabitej przez pumę. Ktoś poniósł śmierć, a my nie wiedzieliśmy kto. Na razie łatwiej było myśleć, że to jakieś anonimowe ciało kogoś z innej miejscowości, rozszarpane przez kuguara. Byliśmy prawie na samym szczycie, gdy Rafa zatrzymał się i ze wzniesioną głową pociągnął nosem. — Czujesz? — spytał. Czułam z pewnością zapach ręki. To kolejna rzecz,

o której starałam się nie myśleć. Teraz jednak powiew niósł tę samą woń rozkładu. — Trzeba się rozejrzeć — powiedziałam. Smród rósł z każdym krokiem, aż między drzewami zobaczyłam ofiarę pumy przykrytą gałęziami. Z jednej zwieszało się coś niebieskiego, kawałek dżinsów. — To... ta reszta — rzucił półgłosem Rafa. Kiedy chciałam podejść bliżej, chwycił mnie za ramię. — Starczy, Maya. Carling może stąd zabrać ciało. — Kot może jeszcze bardziej je poszarpać. Muszę zobaczyć, czy... — Głośno przełknęłam ślinę. — Czy wiem, kto to. W okolicy znam wszystkich. Palce Rafy ześlizgnęły się po mojej ręce i zacisnęły na przegubie. Razem ze mną zbliżył się do kryjówki. Z jednej Strony widać było włosy, więc tam się nachyliłam. Miałam wrażenie, że to kobieta, ale igły zasłaniały twarz. Wyciągnęłam rękę, uniosłam gałąź i zobaczyłam ciemne, nic nie widzące oczy. To była Mina Lee.

DWADZIEŚCIA TRZY Zostawiliśmy ciało na miejscu i zaszliśmy na dół. Wystarczyło odejść z sześć metrów od skałki i już miałam zasięg. Zadzwoniłam do nadkomisarz Carling, a potem do taty. Tata był pierwszy, podjechał tak blisko, jak się dało. Potem Rafę, Kenjii i mnie zapakował do dżipa, gdzie czekała zaniepokojona i wystraszona mama. Także Kenjii była zdenerwowana, popiskiwała i trzymała się mnie tak blisko, że omal nie wlazła mi na kolana na tylnym siedzeniu. Zaraz potem zjawiła się nadkomisarz Carling w towarzystwie doktor Inglis. Najpierw poszły na górę i obejrzały ciało, potem zeszły i zapisały nasze zeznania. Carling niewiele miała do powiedzenia; doktor Inglis nie wiedziała, jak Mina Lee zginęła. Pewnie dlatego, że była nadjedzona, ale nikt nie powiedział tego głośno. W ogóle niewiele było rozmów. Potem tato odwiózł nas do domu. Tutaj czekali już burmistrz, przewodniczący rady miejskiej i dwoje jej członków. Ledwie wysiedliśmy z dżipa, zaraz otoczyli tatę. Korzystając z tego, ja i Rafa wymknęliśmy się w towarzystwie Kenjii na skraj lasu.

Już otwierałam usta, żeby coś powiedzieć, kiedy przeszkodził mi warkot silnika. Pikap Daniela zahamował obok innych samochodów, a on sam niemal od razu wyskoczył zza kierownicy. Idąc w jego stronę, powiedziałam: — Hej! Kiedy spojrzał na Rafę, usztywniłam się, ale tylko kiwnął mu głową, krótko, lecz bez wrogości. — Zadzwonił Corey — wyjaśnił. — Dowiedział się od matki. Nic ci się nie stało? — Fizycznie nie, psychicznie... Wzruszyłam ramionami. — Miałem też telefon od Nicole. Powiedziała, że może zabrać się z tatą i... Nie dokończył, ale wiedziałam, o co mu chodzi. Nicole zaproponowała, że do niego wpadnie, on odmówił. Najpewniej powiedział jej nawet, żeby się nie ruszała z domu, gdyż będzie straszny tłok i rejwach. I teraz pytał mnie, czy powinien się zgodzić. — To dobre rozwiązanie — powiedziałam. I rzeczywiście tak myślałam. — Corey mówił... — Daniel zerknął na Rafę, a potem ściszył głos. — Moglibyśmy chwilę porozmawiać? — Będę tam — powiedział Rafa i machnął ręką w stronę lasu. Daniel kiwnął głową, tym razem odrobinę mniej zdawkowo. Kiedy byliśmy już sami, spytał: — To naprawdę Mina Lee? Coreyowi się zdawało, że coś takiego usłyszał, ale matka się spieszyła, więc nie zdążył już spytać. — Naprawdę. — Jesteś pewna?

Przytaknęłam. — Pumy... najczęściej nie ruszają głowy. — Och! Chyba dopiero teraz uświadomił sobie, co musiałam zobaczyć. Podszedł i wziął mnie w ramiona. Chwilę tak stałam, a potem go odsunęłam. Rafa stał zapatrzony w las. Zostawił nas samych, ale teraz stał tak, jakby w każdej chwili spodziewał się zobaczyć wypadającego w lasu kuguara. — Myślę, że dlatego nie odpowiadała na telefony — powiedziałam. — To by tłumaczyło, dlaczego wóz stał przed domem, ale jej w środku nie było. Nie wiem, czy powinnam powiedzieć o tym Carling, może to pomoże ustalić czas jej śmierci. — Właśnie o tym chciałem z tobą porozmawiać. — Poczekaj chwilkę. Znowu zerknęłam na Rafę. Z rękami w kieszeniach stał zapatrzony w las, teraz wyraźnie niespokojny. Zerknął na zegarek. — Spieszy się gdzieś? — mruknął Daniel. — Chyba tak. Za moment wracam. Podeszłam do Rafy. — Martwisz się o Annie? — Tak. Trochę. — To idź. Popatrzył na mnie. — Wiesz, ja... — Nie, nie, wszystko w porządku. Wiem, że lubi chodzić po lesie, więc trudno ci się dziwić. Naprawdę, idź. Zobaczymy się jutro w szkole. — Dzięki. — Zrobił krok, ale się zatrzymał. — A z nami... — Spojrzał w kierunku zebranych przed do-

mem dorosłych. — W takiej sytuacji może nie należy o to pytać... — Nie, nie, lajcik. Zobaczymy się jutro, aja postaram się odzyskać od Carling twoją kurtkę. Wypiorę mu ją też, ale czułam, że o tym nie powinnam wspominać, bo się sprzeciwi. Jego ręka musnęła moje biodro. — Z chęcią pocałowałbym cię na pożegnanie, ale tak pod okiem rodziców j Daniela... — Do jutra. Ten uśmiech. Odwrócił się i odszedł szybkim krokiem, który zamienił się w bieg, kiedy sądził, że nikt go już widzi. — Na takim można polegać — usłyszałam za sobą głos Daniela. — Boi się o siostrę. Ona lubi spacerować po lesie, a nie stać ich na komórkę. Sama mu powiedziałam, żeby sobie poszedł. — O! — Spojrzał przeciągle w ślad za Rafą. — Mogłem go podrzucić. — Da sobie radę. A jak z Miną, powiemy o tych telefonach? — Ja uważam, że tak. Jak znajdą jej telefon, zobaczą, że dzwoniłem, i będą się dziwić, dlaczego nic o tym nie wspomniałem. Dam im także tę kartkę. Sam nic nie powiem o bibliotece, ale jak spytają, niczego nie będę ukrywał. — Możesz nie wspominać o tej starej kobiecie? Kiwnął głową. — Powiem, że znalazłem książkę, a w niej napis. Ale to tylko, jeśli sami spytają. Nie chcę, żeby... Skrzywił się i wzruszył ramionami.

— Nie chcesz, żeby pomyśleli, że tak się nią przejęliśmy, że gotowi byliśmy zdradzić miasteczko dla jakiegoś szpicla. — Teraz tylko leciutki ruch jego ramienia, więc to nie był jedyny powód. — A więc Serena — ciągnęłam. — Chodzi o te lekarstwa, które jej dali. Jeśli mają jakiś związek z jej śmiercią, nie chcesz, żeby wiedzieli, że to o nich chcieliśmy rozmawiać z Miną Lee. Tylko kiwnął głową, gdyż szli już w naszym kierunku tata i nadkomisarz Carling. Spytała, gdzie Rafa, a kiedy powiedziałam, najwyraźniej natychmiast podskoczył w notowaniach taty, tak jak przedtem Daniela. Potem zaczęli mnie maltretować, tyle że chodziło już nie o ofiarę, lecz o mordercę. Przynajmniej domniemanego. — To na pewno nie M... — zaczęłam, mając na myśli Marva, ale potem pomyślałam, że zabrzmi to bardziej przekonująco, jeśli nie będę używać imion. — Moim zdaniem to nie kuguar. — Podniosłam rękę, widząc, że tato otwiera usta. — Tak, wiem, że to nie ma teraz znaczenia, tato. Czyją zabił, czy tylko dobrał się do zwłok, zna teraz smak ludzkiego mięsa, więc nie może tu zostać. Mnie chodzi tylko o to, żeby nie wyciągać wniosków zbyt szybko, bo przecież mogła być inna przyczyna, na przykład, że została... — Poczułam, że Daniel trąca mnie łokciem, co mogło być zupełnie przypadkowe, ale jak się kogoś zna tyle lat, dobrze się wie, kiedy ci daje znak, żebyś się zamknęła. — No nie wiem, trafiona przez myśliwego albo miała coś z sercem. — Na szczęście mamy pod ręką świetnych lekarzy — powiedziała nadkomisarz. — Na pewno ustalą, co spowodowało śmierć pani Lee, niezależnie od stanu... — Rozkasłała się, a potem ciągnęła: — Serce, nie serce, ale ja też

nie wykluczam, że to mógł być wypadek. Pętała się po okolicy, ale robiła to tak, że widać było, iż po raz pierwszy wyściubiła nos poza miasto. Mogła skądś spaść, a puma tylko ją tu przeniosła. Mama wzięła mnie i Daniela do kuchni. Mnie źle się robiło na samą myśl o jedzeniu, ale chciała, żebym coś jednak przełknęła. Siedliśmy więc w trójkę do stołu, żeby — pogryzając grzanki i popijając herbatę — rozmawiać o wszystkim, co nie miało związku z dzikimi zwierzętami i reporterami. Kolejna ciężka noc. Wszystkie wydarzenia całego dnia w sennym ciągu. Rafa całuje mnie. Rafa całuje Hayley. Rafa się śmieje. Marv warczy. Wspinaczka. Ucieczka. Zwłoki. Zwłoki powinny być w centrum, ale wcale nie były. W każdej scenie powtarzał się bieg, jakby był nitką spajającą wszystko. Biegnę z Kenjii, śmieję się, rozwiane włosy Biegnę z Rafą, serce łomocze. Znowu z Rafą, szczęśliwa, rytmiczny puls. Biegnę z kuguarem, widzę go kątem oka, dotrzymuję kroku, czuję nie lęk, lecz coś niewiarygodnego, jakby wszystkie moje biegi zlały się w jeden bieg, uniesienie, ekscytacja i jakiś przedziwny spokój. Biegnę z Rafą, trafiamy na kryjówkę, widzimy Minę Lee, oczy szeroko rozwarte, twarz pokryta krwią, ale ta wcale nie pachnie źle, lecz... Usiadłam na łóżku, cała zlana potem. Prześcieradło było od niego mokre, koszulka kleiła mi się do piersi. Otworzyłam drzwi balkonowe. Owionęło mnie chłodne powietrze nocy, ale to było za mało. Czułam ból w piersi i nie wiem, kiedy znalazłam się na balkonie, wychylona tak daleko, jak tylko się odważyłam. Ciężko oddychałam.

Mrrrau? Chociaż dźwięk był znajomy, podskoczyłam ze strachu. Na balustradzie ułożył się Fitz. — A ty jak się tu dostałeś? — spytałam. Oburzone spojrzenie, jakbym go tym pytaniem obraziła. — Ani myślę znosić cię na dół. Musisz tu zostać aż do rana. Jakby w odpowiedzi, wygodnie ułożył się na drewnianej poręczy; chwilę go głaskałam, potem wróciłam do pokoju. Kiedy układałam się w łóżku, widziałam go siedzącego nieruchomo niczym posąg, żółte ślepia wlepione w noc. Uśmiechnęłam się, naciągnęłam na siebie spoconą pościel i znowu usnęłam. Zbudziłam się w nastroju dziwnym, gdyż całkiem dobrym, zważywszy na wszystkie okoliczności. Kiedy nakarmiłam już zwierzaki, mama zaproponowała, że usprawiedliwi moją nieobecność w szkole, ale się nie zgodziłam. Musiałam pogadać z Danielem o śmierci Miny i Sereny, a szkoła świetnie się do tego nadawała. Przygotowywałam sobie śniadanie do szkoły, mama poszła do siebie, zostawiając tatę, aby pilnował, czy córka nie będzie zdradzać nagłych objawów załamania nerwowego. Siedział karnie przy stole i sączył kawę. — Lubisz tego chłopaka — odezwał się. — Rafaela. — Fakt. Lubię. Taka pauza, jakby się spodziewał innej odpowiedzi. — Zdawało mi się, że nie chodzisz z kolegami ze szkoły. Wzruszyłam ramieniem. — Zawsze kiedyś jest pierwszy raz. I znowu cisza. Zobaczyłam, że przypatruje mi się badawczo. Trzymając na nożu nierozsmarowaną porcję

masła orzechowego, obróciłam się do taty z ciężkim westchnieniem. — No już, wal. Jak wiesz coś o nim, wyrzuć to wreszcie z siebie. Pociągnął łyk kawy, odczekał, a potem wolno wycedził: — Mówią, że z niego taki Romeo. — Romeo? — parsknęłam śmiechem. — Mówisz serio? — Dobrze wiesz, o co mi chodzi, Mayu. Lubi dziewczęta. — Jak się nad tym zastanowić, to chyba nie wada? Spojrzał na mnie pochmurnie, więc znowu westchnęłam. — Pewnie chcesz powiedzieć, że to podrywacz. Jeśli tak, to zwróciłabym uwagę, że określenie „Romeo" jest mylące, bo sugeruje, że jak już mu się jakaś spodoba, to trwa przy niej do chwili, aż śmierć ich rozłączy. Ale rozumiem przestrogę. I masz rację. Lubi dziewczęta, jak to ująłeś. — I to cię nie martwi? Skrzywiłam się. — Jakby miał reputację takiego, który na lewo i na prawo sypia z laskami, trzymałabym się z daleka. Ale z nim jest inaczej. Raczej bawi się jak kot z myszą, chwyci i puści, nic więcej. Wiem o tym i dlatego wiele się nie spodziewam. Tato znowu wolno upił kawy, co znaczyło, że jeszcze nie skończyliśmy. Czekając na ciąg dalszy, oblizałam koniec noża. — Tutaj w miasteczku nikt go tak naprawdę nie zna, Mayu. Zjawił się tu z siostrą i zaszyli się w domku, gdzie nawet nie ma elektryczności. Ludzie chcieli im pomóc, ale dał bardzo wyraźnie do zrozumienia, że zupełnie so-

bie tego nie życzy. To dziwne. I niepokojące. To, jak się tu zjawili. Zrobiłam wielkie oczy. — Właśnie. Pamiętasz tamtą noc? I ten wielki latający talerz nad Salmon Creek? Pokręcił głową i nachmurzył się. — Tato, wiem, że się martwisz, ale ja naprawdę wiem, co robię. Mówię ci. — Chciałem tylko... Rozumiem, że przecież kiedyś będziesz chciała zacząć spotykać się z kimś na poważnie i że wtedy będzie to raczej ktoś z miasteczka. Ale jeśli już... — Teraz znacznie dłuższy łyk i jeszcze z kubkiem przy ustach dokończył: — Podoba mi się Daniel. Tak się o ciebie troszczy Zamrugałam szybko. — O mój Boże, czy mnie czasem słuch nie myli? „Troszczy się o mnie"? Tato się zaczerwienił. — Ja tylko... — Troszczy się o mnie? Czyżbym zbudziła się ze snu w dziewiętnastym wieku? — Popatrzyłam na swoje dżinsy i podkoszulek. — No nie, w tym przecież pójść nie mogę. Gdzie mój gorset? Gdzie halka? Tato westchnął, gdy do kuchni weszła mama z pustą szklanką. — Coś przegapiłam? — spytała. — Tata próbuje wyswatać mnie z Danielem. — Spojrzałam na niego. — Wiesz co, jak w posagu będzie nowy pikap, on może na to pójść. — Zdaje się, że znowu powiedziałem coś nie tak — mruknął pod adresem mamy tato. — Z naszą córeczką trzeba bardzo ostrożnie. — Scho-

wała kanapkę do mojego plecaka. — Daj spokój ojcu i pospiesz się, bo będziesz musiała iść do szkoły na piechotę. — Ciągle szukają jakiejś jej rodziny — oznajmił Daniel, gdy usadowiłam się obok niego. — Znaleźli jej komórkę, więc dobrze, że wcześniej powiedziałem. Kiwnęłam głową. — Jak wczoraj chciałam zasugerować, że mogła zostać zamordowana, przeszkodziłeś mi. Chodziło o Serenę? — Że lekarstwa spowodowały jej śmierć, na co wpadła Mina, więc firma ją zabiła? Nie. Nie możemy wpaść w obłęd! Ale wystarczy jedna osoba przewrażliwiona na punkcie tajności badań, która we wszystkim będzie się dopatrywać. — Przez dłuższą chwilę jechaliśmy w milczeniu, po czym spytał: — To co, ty też myślisz, że to możliwe? — Nie wiem, ale musimy wieczorem dostać się do Braunów. Zostawią to tak, jak jest, do czasu aż znajdą jakichś krewnych, a to, zdaje się, trochę potrwa. Dla nas to ostatnia szansa, żeby sprawdzić, czy wiedziała coś o śmierci Sereny.

DWADZIEŚCIA CZTERY Uznaliśmy, że najlepiej będzie iść do Braunów po zmroku. Kiedy wjeżdżaliśmy do miasteczka, coś zachrypiało w podwoziu. — Znowu — pokręcił głową Daniel. — Coś tam rzęzi. Corey powiedział, że obejrzy podczas weekendu. — Jakkolwiek krytyczna byłaby sytuacja, gdyby tato proponował ci nowy wóz, nie bierz. To przynęta. — Jak to? Zacytowałam mu odpowiedni fragment rozmowy z tatą. Zaśmiewał się jeszcze, kiedy wjeżdżaliśmy na szkolny parking; na widok czekającego na mnie Rafy tylko przewrócił oczyma. Zerknęłam na niego. — No trudno — powiedział z westchnieniem. — Wiesz, czuję się, jakbym miała pięć lat, a ty mi pozwalasz pobawić się z nieodpowiednim kolegą. — Ciepło, ciepło... Dałam mu mukę w ramię. — Uważaj, bo nici ze ślubu. Z pikapem czy bez. Zachichotałam i podbiegłam do Rafy. — Co takiego śmiesznego? — Mniejsza z tym. Jak Annie?

— Dobrze. — Poszliśmy skrajem lasu okalającego teren szkolny. — Próbowałem ją przekonać, żeby przez kilka dni nie wychodziła w domu, ale nie udało się. Kilka lat temu to ona mi mówiła... No, sama wiesz. Nie miałam żadnych doświadczeń z rodzeństwem, ale przypuszczałam, że to tak, jakby Daniel miał wypadek i przestał się mną opiekować. Koniec takiego Daniela, jakiego znałam. — Jeśli nie możesz utrzymać jej w domu, to mam coś dla ciebie. Prezent od taty. — Szybko przeszukałam plecak. — Jedna dla ciebie, jedna dla Annie. Mnie każe zawsze mieć przy sobie. Wy także powinniście. Wziął puszki z gazem pieprzowym. — Dobry pomysł. Podziękuj tacie. — Nie ma za co. W razie potrzeby celuj nie w oczy, tylko w pysk. O kurde, widzę, że tata wepchnął mi także broszurkę „Co robić, jak spotkasz dzikie zwierzę", chociaż mu mówiłam, że raczej wiesz, jak się zachować w lesie. — Robić dużo hałasu, żeby ich nie zaskoczyć znienacka. Jeszcze więcej, jak jakieś spotkasz. Być jak największy i pewny siebie. Nie tracić kontaktu wzrokowego. Nie uciekać. — Zdałeś! Zobaczyłam, że ciągle się rozgląda, i spytałam, o co chodzi. — Jakieś ustronne miejsce. — Żeby jeszcze porozmawiać? Mmm... ależ romantyk. .. Roześmiał się. — Nie mam nic przeciwko, ale zaraz będzie dzwonek, więc nie ma czasu na głębokie rozmowy. — Nie ma też czasu na inne rzeczy.

— Może się uda. Zerkał to na budynek szkoły to na las. Wiedziałam, że oficjalnie nie chodził z żadna laską ze szkoły, ale to przecież nie znaczyło, że z żadną się nie wymykał gdzieś na bok. — Tutaj zaraz jest taka wnęka. Wyjście alarmowe, więc nikt go nie używa. — Myślałem, że się nie umawiasz z chłopakami ze szkoły — To nie znaczy, że nie znam miejsc na macanki z dziewczynami. — Obmacywanie? A ja myślałem, że chodzi o rozmowę. Ale skoro nalegasz... Szarpnęłam go do wnęki, chwyciłam za przód koszuli, przyciągnęłam do siebie i pocałowałam. Zaśmiał się, co pocałunkowi nadało nieoczekiwaną wibrację. Zawsze byłam ostra, ale nie aż tak. Inaczej z Rafą. On to lubił. Jeśli można było coś wnioskować ze sposobu, w jaki odpowiedział na pocałunek, to nawet bardzo. Nie przerywaliśmy aż do chwili, gdy rozległ się dzwonek, potem on przerwał, ale tylko po to, by ze zmarszczonymi brwiami spojrzeć na budynek. Parsknęłam śmiechem. Stał, trzymając mi ręce na biodrach. — I jak? — spytał. — Z tobą w porządku? Po wczorajszym? — Lepiej, niż powinno. — Jak to? Zmarszczyłam nos. — Chyba... Chyba trzymam się aż za dobrze. To znaczy, wiesz, to było okropne, ale bez kłopotu mogę sobie z tym dać radę.

— Bo jesteś twarda. — Pozbawiona uczuciowości wyższej. Pokręcił głową, palce zaczepił za szlufki moich dżinsów i tak staliśmy wpatrzeni w siebie. — Sam to widziałem, Maya. Twoją siłę. Byłaś wstrząśnięta, ale wiedziałaś, co trzeba zrobić, i to zrobiłaś. Byłem pod wrażeniem. Naprawdę. Znowu mnie pocałował, ja zarzuciłam mu ręce na szyję i przestałam się przejmować dzwonkiem i w ogóle szkołą. Ktoś chrząknął za plecami Rafy i oboje podskoczyliśmy. — Mam wrażenie, że był dzwonek, Rafaelu. Po głosie poznałam, że to pani Tate z młodszych klas. — Ups — powiedział. — To chyba musimy już iść. Kiedy pani Tate zobaczyła mnie, wyrwał jej się leciutki okrzyk zdumienia. — Mayu...! — Przepraszam. Już się zbieraliśmy. Czułam na sobie jej wzrok, gdy odchodziliśmy. Za rogiem Rafa szepnął: — Chyba się rozczarowała co do ciebie. — Da sobie z tym radę. Zachichotał i weszliśmy do środka. Jeśli nawiedzały mnie podejrzenia, że robię się niewrażliwa, to nie upłynęło wiele czasu, żebym nabrała przypuszczeń, iż dusza mi zrogowaciała. Wszyscy dokoła powtarzali, że słyszeli o wydarzeniu, i jakie to musiało być okropne. Ja tymczasem nic, tylko myślałam o wnęce, w uszach mi łomotało i czułam, że w głowie mi się kręci,

tak jak wtedy, gdy wraz z Sereną podkradłyśmy szampana na weselu jej kuzynki. Rafa też nie pomagał. Gdy zaczęła się pierwsza przerwa, przechodząc obok mojego stolika, zostawił karteczkę. „Umawianie się z kolegami z klasy było w zeszłym semestrze. Musiałaś wagarować. Czas nadrobić". Pod spodem narysował serce z naszymi inicjałami. Roześmiałam się, napisałam „2be + 2gether = 4ever" i mu oddałam. I tak to szło aż do obiadu, karteczka krążyła, pokrywając się nowymi rysunkami i dopiskami. Była to kompletna dziecinada i głupota, aleja byłam zachwycona, gdyż on się tego nie bał. Było to zupełnie jak całowanie się z nim po raz pierwszy: mogłam robić, co chciałam, i nie musiałam się martwić, co o mnie pomyśli. Na pięć minut przed przerwą obiadową Rafa spytał, czy może wyjść do toalety, po drodze zastawił mi nową karteczkę z napisem „Otwórz po dzwonku" i... już nie wrócił. Kiedy rozległ się dzwonek, rozłożyłam papier i znalazłam w środku szkicowy plan szkoły z kropkowaną linią od klasy do X przy gabinecie dyrektora. Schowałam ją do kieszeni i pobiegłam; przy gabinecie, koło śmietnika, zobaczyłam na podłodze X. Pod koszem na śmieci znalazłam kolejną wskazówkę: tym razem kropkowana linia wychodziła na zewnątrz i prowadziła do innego X, już w lasku. Tam, pod kamieniem, znalazłam kartkę, ale... pustą. Popatrzyłam w górę. Z drzewa doleciał śmiech Rafy. — Nie dasz się nabrać, co? Objęłam pień i zaczęłam się wspinać. Siedział na gałęzi i machał nogami. — Utrzyma nas dwoje? — spytałam.

— Może. Pytanie tylko, czy chcesz zaryzykować. Usiadłam na gałęzi i zaczęłam się przesuwać. Wyszczerzył zęby w uśmiechu. — Głupie pytanie, co? — Powiedzmy. — Nie możesz mi się oprzeć. — Nie mogę się oprzeć wyzwaniu. Zatrzymałam się. Spojrzał na dzielący nas dystans i uniósł brwi. — Tyle wystarczy — powiedziałam. — Dla bezpieczeństwa. — Chodzi o gałąź czy o mnie? Usiadł okrakiem, przyciągnął mnie i zaczął całować, powoli, ostrożnie, patrząc, czy nie tracę równowagi. Odrobinę się cofnęłam i także przerzuciłam nogę; teraz oboje siedzieliśmy okrakiem. — Lepiej? — spytałam. — Dużo lepiej. Teraz pocałunek był prawdziwy, tak głęboki i wygłodniały, że pomyślałam, iż nawet gdyby gałąź się pod nami załamała, zauważyłabym to dopiero na ziemi. A może i wtedy nie. Odrywaliśmy się od siebie tylko na czas potrzebny do zaczerpnięcia oddechu. Nagle pod nami rozległ się chichot, a potem śpiewny głos: — Rafa i Maya siedzą na drzewie i się cału-u-u-ją. — Annie... — Rafa spojrzał w dół na promiennie śmiejącą się do nas siostrę. — Chyba cię prosiłem, żebyś dzisiaj została w domu. — Uważałam — powiedziała, chwytając się za najniższą gałąź i podciągając. — Chciałam zobaczyć Mayę. Czy na pewno przyjdzie do nas na kolację.

— Nawet jej jeszcze nie zapraszałem. Annie była już pod naszą gałęzią i chwyciła za nią. — Nie — zaprotestował Rafa. — Jak spadnie i złamie obie nogi, nie będzie mogła przyjść. — Przecież tego nie zrobi, głuptasie. Po prostu wyląduje na stopach, tak jak ja. — Lepiej tego nie sprawdzajmy — powiedział Rafa i nachylił się, żeby usunąć jej palce z gałęzi. Ja tymczasem zsunęłam się na gałąź poniżej nas. - To przecież proste — powiedziała Annie. — O, tak! Odbiła się i skoczyła. Serce podjechało mi do gardła, ale opadła na ziemię tak miękko, jakby ta była odległa o pół metra, a nie o trzy. Błysnęła mi scena z wieczoru urodzinowego, kiedy to ja tak skoczyłam z dachu. Rafa już był na gałęzi obok mnie. — Nie zwracaj na nią uwagi. Popisuje się, bo ma za sobą dziesięć lat gimnastyki. Zeszliśmy po pniu, podczas gdy Annie czekała na nas niecierpliwie na ziemi. — To co, Maya, przyjdziesz? Rafa chce ci coś powiedzieć. — Uśmiechnęła się szeroko. — Sekret. — Naprawdę? Rafa posłał Annie gniewne spojrzenie, machnął ręką, żeby trochę odeszła, a potem rzucił ściszonym głosem: — Po prostu musimy porozmawiać. — Masz kłopoty? — Nie, nie to, co myślisz. — Dzisiaj raczej nie. — Musieliśmy z Danielem rozejrzeć się po domu Braunów, dopóki były tam jeszcze rzeczy Miny. — Muszę napisać esej z angielskiego, a nawet jeszcze nie zaczęłam.

— Nie możesz poprosić o przesunięcie terminu? Teraz, jak znaleźli to ciało, na pewno zrozumieją. Dlatego muszę z tobą porozmawiać. — A teraz? Pokręcił głową. — Nie. To... nie taka rozmowa. W jego oczach dojrzałam strapienie i coś bliskiego trwogi. — Przecież sam mnie tutaj wyciągnąłeś. O co chodzi? — Nic, nic. Przepraszam. Idź na obiad, ja odprowadzę Annie do domu. Pewnie dzisiaj nie wrócę już na lekcje, ale po szkole będę na ciebie czekał, żeby cię odprowadzić. Nie powinnaś sama iść przez las. Mogłabym to samo powiedzieć o nim, na dodatek zabrzmiało to dziwnie w ustach chłopaka, który nie starał się mnie chronić przed niczym, tylko dlatego, że byłam dziewczyną. Zgodziłam się i musiałam przyrzec, że będę czekać na rynku, aż się zjawi. Teraz ja z kolei kazałam mu wśliznąć się do szkoły i zabrać gaz pieprzowy. Zaczekałam z Annie do jego powrotu, a potem poszłam do Daniela i reszty. Jeśli przedpołudnie przemknęło nie wiadomo kiedy, popołudnie się wlokło. Kiedy lekcje się skończyły, powiedziałam Danielowi, że spotkam się z nim po kolacji, którą zjem u Rafy, a potem udałam się na rynek. Rafy jeszcze nie było. Usiadłam na podstawie pomnika; naturalnej wielkości brązowa figura faceta w kitlu laboratoryjnym. Nie ma na nim żadnego nazwiska, a przyjezdnym wyjaśniamy, że to dla uhonorowania wszystkich naukowców. Jednak słyszałam, iż to na cześć jakiegoś Sa-

muela Lylea. Kiedyś nawet szukałam w Internecie, ale niczego o nim nie znalazłam. Nie upłynęło dziesięć minut, a przypałętał się jakiś facet. Obcy, z ciemnoblond włosami związanymi w kucyk, oczy zamglone jak u ćpuna. Widziałam skraj marnego tatuażu nad obojczykiem, reszta była schowana pod koszulą, na którą zarzucił wiatrówkę. Miał białe sportowe buty i dżinsy, które wyglądały na kupione dziś rano. Uśmiechnął się i byłabym zdziwiona, gdyby się okazało, że w ciągu ostatniego roku mył zęby Jego wiatrówka roztaczała odór nowego plastiku. Jak tylko otworzył usta, poczułam też zapach jego oddechu. — Ej, panienko — powiedział i lekko się zająknął na ostatnim słowie. — Szukam kogoś, a powiedziano mi, że ty możesz mi pomóc. Od razu wiedziałam, o kogo mu chodzi. Zerknęłam w kierunku lasu, skąd miał nadejść Rafa, ale na szczęście było pusto. — Nie wiem, czy potrafię — odrzekłam z promiennym uśmiechem przeznaczonym dla turystów. — A o kogo chodzi? — Taki jeden koleś, Rafael Santiago. Nie, Martinez. Rafa Martinez. Taki mniej więcej w twoim wieku. Mówią, że jesteś jego panną. Zmusiłam się do śmiechu. — Tyle to bym nie powiedziała, ale tak, znam go. Kumplujecie się? — Jasne. Kawał czasu. Gdzieś mi się zgubił tu, w Kanadzie. Wpadłem teraz do kumpla w Vancouver, a on do mnie: „Wiesz, kto tu jest na wyspie?". No to jak, być tu i nie zajrzeć do ziomala? Trudniej go było znaleźć, niż myślałem. — Zarechotał. — Kurna, tego miasta to nawet

na mapie nie ma. No, ale jakoś znalazłem i czego się dowiaduję? Że razem z siostrą mieszka w buszu. Gdzieś tam. — Kiwnął ręką na północ. — Podobno nawet drogi tam nie ma. To myślę, może mnie poprowadzisz. — Zaprowadziłabym chętnie, tyle że sama tam nigdy nie byłam. Czekam teraz na tatę, żeby mnie zabrał... — Wyjęłam komórkę, jakbym poczuła jej wibrację, i powiedziałam: — Tato? Gdzie jesteś? — Chwilę odczekałam, a potem westchnęłam: — Jasne, pójdę piechotą. — Zamknęłam aparat i schowałam. — Nici z podwiezienia, a mama chce, żebym zaraz była w domu. Najlepiej spytać w biurze nadkomisarz Carling. Tam panu powiedzą, jak znaleźć Rafę. Wydawało się mało prawdopodobne, żeby facet chciał mieć do czynienia z komisariatem; jego mina wyraźnie to potwierdziła. — Nie ma sprawy — powiedział. — Rozejrzę się tutaj. Dzięki za pomoc. Przy ostatnim słowie ironicznie wydął wargi. Narzuciłam plecak i ruszyłam przed siebie.

DWADZIEŚCIA PIĘĆ Rafa kłamał. Miał kłopoty, o czym powinien był mnie ostrzec. A teraz to ja musiałam ostrzec jego. Całe szczęście, że się spóźnił. Mając tego faceta na karku, nie mogłam skierować się wprost do chatki Rafy musiałam jednak trzymać się kierunku, żebym mogła go wypatrzyć. Zrobiłam spore koło, a kiedy znalazłam się na ścieżce, zaczęłam biec. Im dłużej nie widziałam Rafy, tym bardziej się niepokoiłam; nie byłam do końca pewna drogi, gdyż w ogóle rzadko bywałam w okolicy domu Skylarka. Chatka była o jakieś dwadzieścia minut od szkoły, po przeciwnej stronie niż park. Las był tu tak gęsty, że na dole pnie drzew wyglądały jak słupy telegraficzne: nagie prężyły się do nieba, by dopiero hen wysoko rozłożyć gałęzie. Gdyby nie sucha ostatnio pogoda, ziemia pod nogami byłaby grząska; była to jedna z najgorszych działek w całym mieście i właśnie dlatego Ed Skylark ją wybrał. Był nietowarzyskim odludkiem, zamieszkał tutaj, zanim jeszcze firma St. Clouds kupiła ziemię. Wszyscy inni z chęcią przyjęli hojne wykupne i się wynieśli, ale nie on,

Wokół swego domku porozstawiał sidła; w miasteczku powiedział, że łapie norki i kuny, a jeśli jakiś dzieciak wejdzie w pułapkę, to już nie jego wina. Nikt nie wiedział, czy to prawda z sidłami, ale nauczyliśmy się omijać to miejsce szerokim łukiem. Nikogo nie zdziwiło, że po jego śmierci nie zjawili się żadni spadkobiercy, ani też, kiedy ostatecznie okazali się nimi bardzo młodzi i bardzo dalecy krewni. Im dłużej o tym myślałam, tym większe miałam wątpliwości, czy Rafa i Annie rzeczywiście byli spokrewnieni z Edem Skylarkiem, i zastanawiałam się, czy tylko nie podali się za rodzinę, w którejś z okolicznych miejscowości dowiedziawszy się o stojącej wolno chatce. Trudno było przypuszczać, by ktokolwiek inny rościł sobie pretensje do tego miejsca. Rozmyślałam nad tym, gdy usłyszałam trzask gałązki. Zatrzymałam się i zaczęłam się przyglądać. Już o kilka metrów od ścieżki las robił się mroczny jak o zmierzchu. Po chwili wzrok dostosował się na tyle, że dojrzałam wystający zza drzewa czubek białego buta. Białe nosił Rafa. Ale także koleś, który go szukał. Wyjęłam pojemnik z gazem i zrobiłam krok w bok, żeby zobaczyć jakiś inny fragment ubrania i stwierdzić, czy to Rafa tak się ze mną droczy. Ale i on się przesuwał tak, by stale być za drzewem. Zacisnęłam palce na sprayu. Jeśli to Rafa, miałby za swoje, bo przecież wiedział, że będę w lesie spięta z powodu pum, z drugiej strony gaz pieprzowy to w końcu nic przyjemnego. — Jeśli to ty, wyłaź, bo inaczej zadzwonię do taty, że znalazłam Marva.

Żadnej odpowiedzi. Palce już mi się odrobinę pociły. Dalej się przesuwałam, nie spuszczając wzroku z drzewa. Zastanawiałam się, czy nie wezwać pomocy, ale nikt nie mógłby tutaj zjawić się na czas, a z kolei gdyby to był jednak wygłup Rafy, mogłabym na niego ściągnąć kłopoty, łącznie z tym facetem, który go szukał. Wzięłam głębszy oddech i ruszyłam wprost na drzewo. — Okej. Zabawa w chowanego w lesie... — zaczęłam, podnosząc głos. Koleś rzucił się na mnie. Zawył trafiony strugą gazu. — Ty dziwko! Poderwałam się do ucieczki, słyszałam go za sobą, co znaczyło, że gaz ledwo go musnął. Przyspieszyłam. Tutaj nie mogłam przegrać, moje terytorium, moja szybkość. Łatwo go... — Stać! — wydarł się. Ani myślałam go posłuchać i wtedy świsnął pocisk, — Stój, dziwko! Drugi raz nie chybię! Rzuciłam się szczupakiem na ziemię, on strzelił, na głowę posypały się drzazgi. Potknął się i głośno zaklął. Wcisnęłam się w poszycie i między gałęziami krzaka zobaczyłam, jak wychodzi zza drzewa; z oczu strumieniami ciekły mu łzy. Kręcił głową to w jedną, to w drugą stronę i klął pod nosem. Wyciągnęłam komórkę i otworzyłam. Brak sygnału. „Nie, błagam. Nie teraz". Ustawiałam aparat pod różnymi kątami, ale nic to nie dawało. Facet kręcił się w kółko, najwyraźniej nie mając pojęcia, jak się poruszać w lesie. Popełzłam ku niemu, gotowa

w każdym momencie znowu użyć gazu, ale niemal natychmiast znieruchomiałam. Miał broń. Trzeba uciekać, a nie walczyć. Na czworakach zaczęłam się od niego oddalać, odsuwając na bok suche gałęzie, zeschłe liście i wszystko, co mogłoby mnie zdradzić. Co chwila spoglądałam w górę. Instynkt nie tylko kazał mi uciekać, ale mówił też gdzie. Na drzewo. Ale to jakiś idiotyzm. Zanim zdążę schować się w gałęziach, on bez trudu mnie zastrzeli. Oparłam się podszeptowi i skoncentrowałam na bezszelestnym odwrocie. — Myślisz, że uciekniesz?! — krzyknął, a las odpowiedział echem. — Mam spluwę, ty głupia dziwko, a do miasta pół mili. Nie dasz rady. Dam radę, nie ma sprawy, nawet jeśli to będzie centymetr po centymetrze. Tyle że na drodze stanęło mi koryto wyschniętego strumyka, pełne zeschłej roślinności. Nie mogłam go pokonać, nie robiąc hałasu. — Nie chodzi mi o ciebie, durna cipo! Powiedz mi tylko, gdzie go znaleźć, i spadaj! Zaczęłam pełznąć wzdłuż brzegu, ale zatrzymałam się, kiedy niebezpiecznie zaczął mnie prowadzić w kierunku prześladowcy Na szczęście kawałek dalej zobaczyłam leżące w poprzek strumienia zwalone drzewo. Wykorzystując wysoką trawę, podpełzłam do niego, sprężyłam się, zerwałam i... Jakaś ręką zakryła mi usta i szarpnęła do tyłu. Usiłowałam uderzyć napastnika, ale trzymał mnie mocno, jedna ręka na ustach, druga wokół pasa. — Ćśśś! To ja! Obejrzałam się na Rafę. Pokazał, żebym była cicho, i mnie wypuścił.

— Usłyszałem strzał — szepnął. — Co się dzieje? Kto to taki? — Zapomniałeś wspomnieć, że kolesie, których naciąłeś, cię wytropili. — Co takiego? Był najwyraźniej zaskoczony — Naprawdę nazywasz się Rafa Santiago. — Nie, ale to jeden z pseudonimów, których używała mama. Pseudonim? — Ostatnia okazja, ty dziwko! Im później wyjdziesz, tym bardziej będę wkurwiony. Daję ci jeszcze dwie minuty. Od tej sekundy! Rafa zaczerpnął powietrze. — Ja się tym zajmę. Ty wracaj do miasta, — Chyba żartujesz. Gdzie Annie? — Gdzieś poszła godzinę temu. Dlatego się spóźniłem. Jak na brata, który tak martwi się o siostrę, nie pilnował jej zbyt dokładnie. Tamten zbir wkrótce znudzi się szukaniem mnie i ruszy ścieżką w nadziei, że ta doprowadzi go do chatki. A Annie nawet nie wie, że powinna się pilnować. — Zajmij jego uwagę — szepnęłam. — Ja ściągnę pomoc. Chciałam się odczołgać, ale chwycił mnie za kostkę. — Jak w mieście dowiedzą się o Annie, będziemy musieli znikać. — Pochwycił mój wzrok. — A tego bym nie chciał. — Wolisz zginąć? Zamiast odpowiedzieć, nachylił się, przyciągnął moją głowę i pocałował tak, że cały świat zatańczył. Ostro, głęboko i desperacko.

Potem odwrócił się i — patrząc w kierunku tamtego — mruknął: — Ściągnij pomoc. Ja go zajmę. Zaczęłam się czołgać; przebyłam jakieś sześć metrów, kiedy zbir wrzasnął: — Dobra! Nie chcesz mi pomóc?! Znajdę tego całego Rafę, a potem wrócę do ciebie. Jeszcze nigdy nikt mnie tak nie olał, a tym bardziej taka... I tu bluznął ciągiem wyzwisk rasowych, które pewnie — w jego opinii — miały mnie dotknąć albo zdenerwować na tyle, żebym się zdradziła, aleja spokojnie pełzłam przed siebie. — Mnie szukasz? — krzyknął Rafa. W lesie zapadła cisza. Znieruchomiałam. — Rafael? — po chwili odezwał się tamten. — Tak. A ty kto? Podniosłam się i zgarbiona skoczyłam w kierunku ścieżki. — Nie znasz mnie, ale dostałem kasę, żeby cię zawieźć Jacksonom. — Zawieźć?! — zaśmiał się Rafa. — Spoko! — Myślisz, że chcę cię zabić? Nie, nie. Jacksonowie chcą to zrobić sami, aby w ten sposób wysłać wiadomość do wszystkich innych szczylów, durnych na tyle, żeby ich skroić. Jeden tylko problem, Rafa, czy pójdziesz ze mną z własnej woli, czy najpierw mam się zabawić z twoją laską i siostrą. Bo Jacksonom na nich nie zależy. — Obrzydliwie zarechotał. — Ja tam już zrobię z nich jakiś pożytek. - A jak się poddam, zostawisz je w spokoju? Z głosu Rafy wywnioskowałam, że chce go odciągnąć ode mnie. — Taki jest plan.

Chyba nie szedł za Rafą, ale byłam bezpieczna, gdyż teraz nim przede wszystkim się interesował. Wskoczyłam na ścieżkę i... Kulka gwizdnęła mi nad głową. Poderwałam się do ucieczki. — Maya! — usłyszałam krzyk Rafy. Ostry ból w biodrze sprawił, że się zatoczyłam i upadłam. Miałam wrażenie, że biodro mi płonie. Na dżinsach zobaczyłam smolistą smugę, skóra pod nią strasznie mnie piekła. Facet mierzył we mnie z rewolweru. — Stój, dziwko, albo... Potoczyłam się w krzaki. Strzelił. Chybił. Znowu strzelił. Z daleka słyszałam krzyki Rafy i tupot jego stóp. Kolejny strzał, potem trzask i przekleństwo. Szarpał się z rewolwerem, który się zaciął. Wstrzymałam oddech i podczołgałam się, aż byłam o pół metra od niego. Teraz poderwałam się i wypaliłam mu sprayem prosto w twarz. Wrzasnął i poderwał broń, ale dalej nie chciała wystrzelić, a ja już się odtaczałam. Poleciał na plecy, szamocząc się z rewolwerem, podczas gdy łzy leciały mu z oczu ciurkiem. Podskoczyłam i chwyciłam za broń. Nie trzymał jej dobrze i zaskoczony wypuścił, a ja rzuciłam się w bok. Nie wiem, jak udało mu się wstać i złapać mnie za ramię, ale się wyrwałam i rzuciłam do ucieczki. Próbował mnie gonić na oślep, ale tylko zataczał się i potykał. Rafa przestał już wołać, tylko pędem gnał ku nam. Miał rozwścieczoną twarz i kiedy usłyszałam skowyt, pomyślałam, że to on. Wtedy jednak między drzewami, warcząc, śmignęła płowa plama. Kuguar z mojej imprezy urodzinowej, samica. Znalazła się między mną

i zbirem, który stanął w miejscu i mrugał oczyma, jakby nie dowierzał temu, co widzi. Puma przykucnęła. Rafa gwałtownie wyhamował. — Nie! — powiedział ostro. Kot nie przestawał warczeć, gotów do skoku. — Nic nam nie jest. Ze mną jest okej, z Mayą jest okej. Wpatrywał się w ślepia kuguara i najwyraźniej mówił do niego! Przesunęłam się odrobinę, aby zobaczyć bok pumy; tak, ciemne futro z wyraźną plamą w kształcie łapy. Przełknęłam ślinę. Wiedziałam, na co patrzę. Wiedziałam, co to znaczy. Tylko że nie byłam w stanie tego pomyśleć, jeszcze nie teraz. Rafa ostrzejszym głosem mówił do pumy, że wszystko jest w porządku. Trwała przyczajona, lekko kołysząc zadem i poruszając końcem ogona. Rafa zrobił kilka kroków, podnosząc głos: — Nie! Mówię... Facet odwrócił się i zaczął biec, a puma skoczyła. Miał szczęście, że się potknął, gdyż ledwie się o niego otarła w locie. Rafa z krzykiem gonił za zwierzęciem, które zawróciło i ścigało zbira. Ja też pobiegłam za nimi. Koleś gnał, ile miał sił w nogach, wiedział bowiem, że to sprawa życia i śmierci, ale puma była szybsza. Gdy znowu miała go w zasięgu skoku, skuliła się, ale wtedy Rafa krzyknął coś, czego nie zrozumiałam. A może nie byłam jeszcze gotowa, by uwierzyć w to, co słyszałam. W tym samym momencie tamten zamachał rękami jak wiatrak, hamując na skraju skałki, na którą wspinaliśmy się z Rafą wczoraj. Odwrócił się z podniesionymi rękami, krzycząc: — Już! Dobrze! Już!

Kuguar przywarował, wlepiwszy w niego pałające ślepia. — Zawołaj go! Zawołaj! — darł się koleś do Rafy. — Weź go tylko, a ja spadam! W ogóle cię nie znalazłem, nigdy nie widziałem, tylko... Kot skoczył, Rafa krzyknął i tym razem usłyszałam dokładnie: — Annie! Zderzyła się z facetem i polecieli w dół. Rafa ciągle powtarzał jej imię, biegnąc tak szybko, że bałam się, iż i on spadnie, sama więc rzuciłam się z krzykiem, ale zdążył wyhamować na samej krawędzi. Zatrzymałam się obok niego. W dole kuguar leżał na mężczyźnie, który — rozpostarty na trawie — patrzył w niebo szeroko otwartymi, niewidzącymi oczyma. Po chwili kot przysiadł na zadzie, uniósł łeb i zawył. We dwoje zaczęliśmy schodzić na dół. Puma spróbowała wstać, ale lewa przednia łapa ugięła się pod nią. — Zostań! — krzyknął Rafa. — Nie ruszaj się! Zostań! Mruknęła i wpatrzyła się w nas, a ja, wpatrując się w jej ślepia, wiedziałam, kogo widzę. — Annie — szepnęłam. Rafa szukał mojego spojrzenia, ale uciekłam ze wzrokiem. Krew tak mi pulsowała, że skronie mnie rozbolały. Annie. To ona była pumą, która czekała na nas na dole. Wiem, że brzmi to idiotycznie, ale ani przez chwilę nie pomyślałam: „Przecież to niemożliwe!", gdyż byłam przekonana, że to prawda.

Widziałam ciemną plamę na jej boku i wiedziałam, że kiedy znowu stanie się człowiekiem, będzie miała w tym miejscu znamię. I wiedziałam, co to znaczy dla mnie. Yee naaldlooshii. Przeskórzyca.

DWADZIEŚCIA SZEŚĆ Na dole uklękłam koło człowieka, który polował na Rafę. Zbadałam puls, ale już po jego oczach wiedziałam, że nie żyje. Pomyślałam o Minie Lee nadjedzonej przez kuguara, może przez niego zabitej. Zerknęłam na Annie i szybko odwróciłam wzrok. Teraz nie mogłam o tym myśleć. Nie mogłam myśleć o wielu rzeczach. Rafa ruchem brody wskazał miejsce, gdzie kula mnie drasnęła. Nic poważnego, tylko trzeba będzie opatrzyć. Teraz ukląkł przy pumie, zaczął oglądać jej kontuzję i gdybym miała jeszcze jakiekolwiek wątpliwości, czy to Annie, wystarczyłoby spojrzeć, jak pozwala mu dotknąć rany, lekko tylko skamląc. Ja także przy nich ukucnęłam, a wtedy ona odchyliła łeb, trąciła mnie nosem i z cichym pomrukiem zadowolenia otarła się o mnie. — Złamana? — usłyszałam pytanie Rafy. Przeciągnęłam ręką po łapie. — Raczej nie — powiedziałam. — To chyba tylko skręcenie, ale dobrze byłoby zabandażować. Czy ona... — Przełknęłam głośno ślinę. — Czy może... wrócić? — Tak, znowu będzie człowiekiem, ale... — Zawa-

hal się na moment. — Nie ma nad tym kontroli. Po prostu wróci. — Spojrzał na mnie poważnie. — Wiem, że masz mnóstwo... — Pytań — dokończyłam za niego. — Pewnie, ale na razie wszystkie mogą poczekać. Daj swoją kurtkę. Owinę jej łapę i zobaczymy, czy da radę stanąć. Jednym ruchem zdjął kurtkę; pod spodem zobaczyłam tę samą koszulkę bez rękawów, którą nosił w sobotę. Kiedy się obrócił, zobaczyłam to, co uznałam za skraj innego tatuażu. Przypomniałam sobie, jak wczoraj nie chciał zdjąć koszuli, żeby zawinąć w nią resztki ręki. Odchyliłam ramiączko koszulki, zanim zdążył mnie powstrzymać. Tuż pod łopatką miał znamię w kształcie łapy. Na chwilę odebrało mi oddech. Gapiłam się tylko, aż wreszcie mi się wyrwał, — Maya... Odwróciłam się do Annie. — Przytrzymaj ją. To zaboli. Nachylił się, usiłując spojrzeć mi w oczy. — Maya... — Trzymaj ją — żachnęłam się. — Trzeba zadbać, żeby była bezpieczna. A potem... — Spojrzałam na zabitego, a ponieważ nie mogłam się zdobyć na dokończenie zdania, zerknęłam tylko na Rafę i spytałam: — Chyba nie chcesz tego zgłosić nadkomisarz Carling? Pokręcił głową. — Nie. — No to mamy trochę roboty. Nie musiałam nastawiać Annie przedniej łapy, ledwie bowiem się do tego wzięłam, u niej zaczęła się przemiana.

Nie wiem, czego właściwie się spodziewałam — chyba jakiejś udręki, rozpaczliwych krzyków — a tymczasem zaczęła trząść się, dygotać, skowyczeć, podczas gdy Rafa powiedział mi, żebym się cofnęła. Potrwało to kilka minut, a zmiana postaci bardziej przypominała film science fiction niż horror. Natomiast ją wiele to kosztowało; ciężko dysząc i jęcząc, leżała zwinięta w kłębek, naga i spocona. Potem usiadła, rozejrzała się i podpełzła do mnie. Niczym wystraszone dziecko ułożyła się do połowy na moich kolanach; drżała, serce jej łomotało, wciskała się we mnie, szukając ciepła. Po chwili wahania przytuliłam ją, powtarzając, że wszystko będzie w porządku, podczas gdy Rafa okrywał ją kurtką. Niemal natychmiast zasnęła. - Musimy gdzieś go zabrać. — Spojrzałam na ciało. Drugi dzień i drugie zwłoki. Powinnam być przerażona. Przy Minie Lee poczułam jakieś drgnięcie żalu, ale nawet wtedy była to reakcja dość obojętna, teraz jednak było gorzej. Ten koleś chciał dopaść Rafę, a żeby to zrobić, gotów był mnie zabić. Zginął przypadkowo, a gdyby wszystko poszło po jego myśli, z nami postąpiłby o wiele bardziej okrutnie. Ale żeby niczego nie czuć... nie, to naprawdę było nie w porządku. Nawet ja to wiedziałam, — Chyba wiem, gdzie — powiedziałam po chwili. Ostrożnie wysunęłam się spod Annie, po czym ułożyłam ją na ziemi i poprawiłam kurtkę. Wstałam i popatrzyłam na trupa. — Ktoś będzie go tu szukał? Rafa pokręcił głową. — Jacksonowie musieli wyznaczyć nagrodę za moją głowę. Chciał ją zgarnąć sam, więc nie przypuszczam, by mówił komuś, dokąd się udaje. — Podszedł do mnie

i chwycił mnie za ramie. — Maya, bardzo przepraszam. Za nic nie chciałam, żebyś została w to wciągnięta i... Odsunęłam się. — Nie kłam przynajmniej. Nie teraz. Właśnie dlatego tu jesteś, żeby mnie wciągnąć. Nie w to... — ruchem głowy wskazałam zbira — .. .ale w to. Wyciągnęłam koszulę z dżinsów i pokazałam szczyt znamienia, zarazem uważnie się w niego wpatrując i modląc się, żeby okazał chociaż cień zdziwienia. Wiedziałam, że niczego takiego nie będzie, i nie było. „O to ci chodziło, prawda? Mówiłeś, że szukasz w dziewczynie czegoś specjalnego, no więc masz". Nie powiedziałam tego. Nawet sama myśl sprawiła, że poczułam skurcz w żołądku i zapragnęłam uciec od Rafy jak najdalej, ale tego nie mogłam zrobić. Potrzebowałam odpowiedzi. — Mogę to wyjaśnić — powiedział. — Na to właśnie czekam. Ale najpierw musimy coś zrobić z nim. Przenieśliśmy ciało do wąskiej, wyżartej przez erozję rozpadliny blisko krawędzi skały. Wzięliśmy mu prawo jazdy, ale nie znaleźliśmy kluczyków, więc pewnie dostał się tu autostopem. Zwłoki przykryliśmy kamieniami i gałęziami, żeby nie dostały się do nich zwierzęta. Kiedy wróciliśmy do Annie, była już rozbudzona i gotowa wracać do chatki. Widać było, że jest ciągle niezwykle wyczerpana; szła w milczeniu, ciężko opierając się na ramieniu brata. Kiedy dotarliśmy do domku, był taki, jak się spodziewałam: w takie rudery turyści uciekali przed deszczem, sądząc, że nikt w czymś takim nie mieszka. Był wielkości mojej sypialni; ubikacja była na zewnątrz. Prąd dawał nowy generator, na propanowym pie-

cyku można było gotować. Trudno o większą prostotę, ale w środku, jak zauważyłam, wchodząc za Rafą, było czysto. Z pewnością o wiele czyściej niż wtedy, gdy mieszkał tu Ed Skylark. Dwa łóżka, właściwie prycze. Jedno było stare, drugie niedawno zbite z drewna, podobnie jak stół i krzesła. Jeszcze maciupeńka lodówka i mamy już całe umeblowanie. Pościel, talerze i naczynia wyglądały na nowe, ale najwyraźniej z dyskontu. Najwyraźniej Rafa starał się, aby pieniądze dealerów starczyły na możliwie jak najdłużej. Rafa pomógł Annie ułożyć się w nowym łóżku z kolorową poduszką i pledem. Przykryła się, mówiąc niewyraźnie, że jest głodna, ale zasnęła, zanim skończyła zdanie. Rafa wyjął z pudełka baton energetyczny, z lodówki karton z sokiem, ustawił je koło łóżka, a potem kiwnął, żebyśmy wyszli na zewnątrz. W milczeniu poprowadził do wypalonego ogniska, ale i tutaj wzruszył tylko ramionami, mruknął: „No cóż..." i dalej milczał. Usiadłam na długim pniaku, on także usiadł, chciał się przysunąć, ale czując, jak sztywnieję, z łokciami opartymi na kolanach zapatrzył się w las. — Mówiłeś, że matka była Hopi — odezwałam się, wskazując tatuaż na jego przedramieniu. Potarł go i przytaknął. — Oni też mają pewnie swoje opowieści o przeskórzycach, tak? — Drgnął i spojrzał na mnie. — Tak, znam tę legendę, ale teraz zaczynam przypuszczać, że to jednak coś więcej. — Zgadza się. — Oparł rękę tuż obok mojej nogi i wpatrzył się w nią, jakby czekał, czy się przysunę, dając znak, że wszystko jest okej. Kiedy tego nie zrobiłam, powiedział: — Nie tak to sobie wyobrażałem. Jak ci powiem, co i jak.

— A w ogóle chciałeś mi powiedzieć? Żachnął się, pytanie najwyraźniej go dotknęło. — Oczywiście. Właśnie dlatego chciałem, żebyś dzisiaj przyszła. Wiedziałem, że nie mogę już czekać. I nie powinienem. Za dużo się działo, więc musiałaś poznać prawdę, jeśli jeszcze się jej nie domyśliłaś. — No więc jestem tutaj, jak chciałeś. Dawaj. Skrzywił się i domyśliłam się, jak on sobie to wyobrażał. Pewnie na szczycie skały, po wspinaczce, siedzimy obok siebie, on mnie otacza ramieniem i tonem pogawędki rzuca: „A tak przy okazji, wiesz, czemu ostatnio te kuguary tak się koło ciebie kręcą? Widzisz, jest po temu powód. Otóż wyobraź sobie...". — Przeskórzyce — ponagliłam. — Tak. 1 cisza. — Natknęłam się tylko na jedną wzmiankę, że mogą się zmieniać w pumy Najczęściej to są wilki, kojoty, no, ewentualnie niedźwiedzie. — Trzeba głębiej pokopać. Tak przynajmniej słyszałem od mamy. — Odchrząknął i wyprostował się. — Czytałaś o wiedźmach, prawda? Rzucają czary? Nakładają zwierzęce skóry i zmieniają postać, tak? — Tak. — No więc z nami jest inaczej. Mama mówiła nawet, że właściwie nie powinniśmy nazywać siebie przeskórami, jeśli to określenie ma się odnosić do czarownic i czarodziejów. Nasze dzieje sięgają czasów dawniejszych niż tak zwane odkrycie Ameryki przez Kolumba. To swego rodzaju nadnaturalna rasa. Możemy się zamieniać w kuguary, czerpiemy energię z natury, mamy potencjał uzdrawiający i do pewnego stopnia możemy kierować zwierzętami.

— Napotkał moje spojrzenie. — No i jak? Brzmi znajomo? Chciał mi położyć dłoń na ręce i dopiero wtedy zdałam sobie sprawę, że pokrywa ją gęsia skórka. Odsunęłam się. — Co dalej? Chwilę milczał, a potem ciągnął dalej: — Mama dowiedziała się, że nowi przeskórowie zaczynali jako pomocnicy autentycznych, którzy uzdrawiali plemiona i ich bronili. Nasza kasta czy ród... To długa opowieść, ale chyba nie to cię w tej chwili najbardziej interesuje. Lekcja historii innym razem, gdyż teraz najistotniejsze jest to, że z nami jest inaczej, niż się dziś uważa. Nasz ród... wygasł. — Jak to wygasł? A Annie? — To dlatego, że... — Skrzywił się, wyciągnął nogi i zaczął je masować. — Coś się stało? — Kurcze mięśni. Ostatnio mam je często. Zdaje się, że pierwsza przemiana jest coraz bliżej. A ty.. — urwał. — Nie teraz, prawda? Najpierw muszę wszystko wyjaśnić. Więc tak, rodziny przeskórów straciły swoje moce. Mama tłumaczyła to mechanizmem przetrwania. Skoro ci nowi ich mordowali, znienacka na świat zaczęli przychodzić potomkowie pozbawieni dawnych zdolności. — A ponieważ nie stanowili zagrożenia, tamci dali im spokój. — Tak. Ale w niektórych rodzinach, jak na przykład mamy, nadal opowiadano, że byliśmy kiedyś kastą wielkich wojowników. Było to po prostu zajefajne, nic więcej. I wtedy skontaktowali się nią ci ludzie z innych rodzin

przeskórowych i powiedzieli, że naukowcy wykryli sposób na reaktywację uśpionych genów. — Reaktywację zdolności przeskórzyc i przeskórów? — Tak. — Po co? Wzruszył ramionami. — Czujemy ich brak. Mama powiedziała, że to tak, jak urodzić się ślepym malarzem albo głuchym muzykiem. Czujesz jakiś... pęd. Trochę tak jak swędzenie, gdy nie możesz się podrapać. W jej rodzinie zdarzały się przypadki szaleństwa i wszyscy mówili, że to z tego powodu. Ona usiłowała swoją frustrację rozładować w sztuce, ale ciągle miała wrażenie, że to nie wystarcza. — Zatem reaktywowali te geny dla ciebie i Annie. — 1 dla innych. — Jak ja. Przytaknął. — Annie była pierwsza. Kiedy wydawało się, że po zabiegu wszystko jest z nią w porządku, poszła cała następna seria. Wszystkie matki były w grupie, ale bały się, że coś jednak może pójść nie tak. I czy na pewno dobrze zrobiły. Zaczęły się różne podejrzenia, aż wreszcie któraś powiedziała, że słyszała, jak ci naukowcy się naradzają, że najlepiej byłoby po urodzeniu zabrać im dzieci. Wtedy uciekły — Wszystkie? Znowu potaknięcie. — Rozdzieliły się, bo uznały, że w ten sposób trudniej będzie je znaleźć. Potem, ale dużo później, mama zaczęła myśleć, iż może jednak przesadziły. Ta, która podobno podsłuchała, chciała się wydostać.

— Możliwe więc, że wszystko zmyśliła. A potem, gdyby się trzymały razem, łatwiej byłoby je znaleźć. A tak dopięła swego. — Tak. Ale wiesz, jak tylko pojawia się temat odbierania dzieci... — Wzruszył ramionami. — Złe doświadczenia. Miał na myśli domy zastępcze. Nie wiem, jak z tym było w Stanach, ale w Kanadzie to była wielka akcja, gdy przez ponad sto lat indiańskim rodzinom odbierano dzieci i umieszczano w państwowych internatach prowadzonych przez księży i zakonnice. — Rafa? — zawołała z chatki Annie. — Już idę! — odkrzyknął i poderwał się, ale rzucił jeszcze przez ramię: — Poczekaj, zaraz wracam.

DWADZIEŚCIA SIEDEM — A więc Annie nie miała żadnego wypadku, tak? — spytałam, kiedy wrócił. — Uszkodzenia mózgu? To nie dlatego jest taka, jaka jest? — Nie dlatego. — Spojrzał w kierunku chatki z takim smutkiem, że z trudem powstrzymałam się, by się do niego nie przysunąć. — To się zaczęło zaraz po pierwszej przemianie. Na początku małe zmiany Przestała się interesować rzeźbieniem, szkołą, zrobiła się niespokojna, znikała z domu i wracała dopiero wtedy, gdy zgłodniała. Myślałem, że to połączony skutek przemiany i śmierci mamy. — Ale się myliłeś? Pokiwał głową. — Robiło się coraz gorzej. To już... to już nie jest Annie. To znaczy, po części tak, ona, ale jest... jakby to powiedzieć... prostsza. — Bardziej zwierzęca niż ludzka. — Tak, ciągle się mną opiekuje, ale inaczej, tak jak dzisiaj z tym bandziorem. Teraz to ja jestem rodzicem, troszczę się, żebyśmy mieli w co się ubrać, co zjeść i gdzie mieszkać. Nie skarżę się; przez lata ona to robiła, teraz czas, żebym ja wziął na siebie odpowiedzialność, ale...

— Chciałbyś mieć z powrotem siostrę. Myślisz, że ona także chciałby wrócić do dawnej sytuacji? — Wiem o tym. To znaczy, gdyby tak stało się ze mną... Z tobą... Serce tak mi załomotało, że z trudem łapałam oddech. Zamienić się w zwierzę, biegać jak puma i jak ona doświadczać życia — to brzmiało oszałamiająco; zarazem jednak przeistoczyć się całkowicie, zrezygnować ze wszystkich marzeń, wszystkich wizji przyszłości...? Sama myśl o tym przyprawiała mnie o mdłości. — Jest z nią coraz gorzej — ciągnął Rafa. — Przemiany są coraz częstsze, pewnego dnia może nawet nie dojść do powrotu. — Fakt, ale w tym jest coś nienormalnego, bo przecież przeskórzyce pozostawały kobietami. Zatem coś musiało być nie tak z eksperymentem. Dlatego zjawiliście się tutaj, tak? Chciałeś znaleźć inny, że tak powiem, obiekt, aby w ten sposób dotrzeć do tych, którzy to zrobili, i dowiedzieć się, czy nie mogą jej ustabilizować. — Tak. Kiedy mama dowiedziała się, że ma raka, zaczęła szukać innych reaktywowanych przeskórów. Dotarła do kogoś, lecz ten ktoś nie chciał jej w niczym pomóc, ostatecznie jednak powiedział, że wie o jednej dziewczynie. O tobie. Tutaj. Umierając, mama powiedziała, że jeśli zacznie być nam źle, mam dostać się tutaj i odnaleźć ciebie. Znała nazwę Salmon Creek i wiedziała, jak wyglądała twoja matka, ale to wszystko. — Tyle że moja mama nie pasowała do opisu, bo przecież mnie adoptowano. Zacząłeś kolejno sprawdzać wszystkie laski, żeby znaleźć tę ze znamieniem. Dlaczego jednak nie ograniczyłeś się do Indianek, czy to nie oczywiste? — Nie. Twoja mama była biała.

— Co takiego? — Takpowiedziała moja. Tak się ukryła rodzina twojej mamy. Małżeństwa mieszane. Miała indiańską krew, ale kaukaski wygląd: orzechowe oczy, jasne włosy. — A ojciec? — Nie wiem. To wszystko były zapłodnienia in vitro. Przypuszczałam, że dawcy nasienia także musieli być nosicielami genów. To byłoby rozsądne, jeśli chciało się na nowo uruchomić linię genetyczną. W takim razie mój ojciec musiał być Indianinem pełnej krwi. Teraz to już nie miało znaczenia. Chociaż nie, miało, gdyż w połowie byłam biała. Albo prawie w połowie. Nie był to na pewno taki szok, jak stwierdzenie, że mogę zmienić się w kuguara, ale i tak niezły. Poczułam w piersiach ucisk takiej paniki, jakbym spojrzała w lustro i zobaczyła zupełnie inną osobę. — Zatem uznałeś, że to nie mogę być ja. Spróbowałeś wprawdzie, ale tak dla świętego spokoju. — To nie było... — Pomyślałeś, że to pewnie Hayley, prawda? Orzechowe oczy, włosy blond, wiek pasował. — Po części. Ale nie do końca... — Westchnął, zapatrzony w ręce, które splótł przed sobą. — Hayley mnie lubiła, odpowiadała na każde pytanie, nie interesując się, czemu pytam. A ponieważ należała do drużyny pływackiej, więc niemal wszystkie laski widziała w kostiumach i... — Mogła ci powiedzieć, która ma znamię, a która nie. Tyle że moje widziała, ale o nim nie wspomniała. — A ja zacząłem sobie zdawać sprawę z tego, że nie mogę do końca wierzyć w jej prawdomówność. Dlatego musiał zobaczyć sam. I stąd wczorajsza pro-

pozycja, żebyśmy popływali; chciał potwierdzić swoje przypuszczenie. — Myślałem — ciągnął — że to może być Sam. Moja mama nie była pewna, czy będziesz ze swoją matką, wiedziała bowiem, że ta jedno ze swoich bliźniąt oddała do adopcji. — Bliźniąt?! — Tak, miała syna i córkę. Bliźniaki czy trojaczki nie są rzadkie u prze... — Nie dokończył, a po chwili dorzucił: — Więc nie wiedziałabyś. — Czego? Że jestem przeskórzycą? Że mam białą matkę? Że mam brata bliźniaka? Widać, że nie wiem o wielu rzeczach, które mnie dotyczą. — Nie, ja tak wcale nie chciałem. Ja... Przysunął się i wyciągnął rękę, jakby chciał mnie objąć, ale tak gwałtownie się od niego odsunęłam, że omal nie spadłam z pniaka. — Chcę usłyszeć wszystko! — Moja mama wiedziała, że twoja rozdzieliła swoją dwójkę, aby trudniej ją było odnaleźć; tamci szukaliby dwójki. Kiedy dowiedziała się, że mieszkasz tutaj, uznała, iż to ciebie... — Spojrzał na mnie zaalarmowany, jakby dopiero teraz uświadomił sobie, że chce mi powiedzieć, iż moja matka postanowiła zostawić przy sobie tylko jedno ze swych dzieci i że to nie ja nim byłam. — Maya... — Dalej. Cicho zaklął pod nosem i popatrzył na mnie tak, jakby prosił, żebym mu we wszystkim pomogła. — Uznałeś, że to Sam — powiedziałam. - Nie miała rodzeństwa, więc to też pasowało. Tylko że nie chciała mieć z tobą nic wspólnego, więc nie dała ci możliwości sprawdzenia, czy ma znamię, czy też nie.

— Fakt — mruknął. — Chciałem się z nią umówić, powiedziała „nie". Kiedy spróbowałem bardziej okrężnej drogi, kazała mi się odwalić, a kiedy nie posłuchałem, wzięła się do Annie. — Co takiego? — Annie chciała ją zobaczyć. Podobnie jak ciebie, gdy powiedziałem jej, że ty możesz być tą, której szukamy Tymczasem Sam chciała dać jej do zrozumienia, że mam jej dać spokój. Annie zaczęła się śmiać, a wtedy Sam o mało jej nie przyłożyła i dokładnie w tym momencie ja się zjawiłem. Wtedy zaczęła mówić, że wcale nie, nic jej nie chciała zrobić, tak tylko żartowała. Mniejsza z tym, Annie była rozżalona, ja byłem wściekły. Przecież widziała, że Annie jest opóźniona. Zupełnie jakby chciała kopnąć psiaka, który się łasi, by się pobawić. To racja, że Sam była szybka do solówki, ale nigdy nie było w tym okrucieństwa. Przypuszczam, że zamachnęła się ze złości; u niej to instynktowna reakcja. Skoro jednak w szkole miała kilka bijatyk z laskami, to czy mam jej bronić dlatego, że była miła dla mnie? — Kiedy jednak pumy zaczęły się mną interesować, zorientowałeś się, że obstawiasz niewłaściwą laskę, tak? — spytałam. Kiwnął głową, jakby nie był świadom, do czego właśnie się przyznaje. — Kiedy jednak dałam ci wyraźnie do zrozumienia, że zagrywki w stylu niegrzecznego chłopca nie robią na mnie wrażenia, zacząłeś się zastanawiać, co możesz zrobić. Szczerość. Pozwolisz mi zajrzeć pod tę maskę i poczuć się wyróżnioną, gdyż tylko przede mną odrobinę opuściłeś gardę. Ależ chciałam, żeby zaprzeczył, żeby powiedział, że nie, wszystko było zupełnie inaczej.

Nawet nie próbował. Przypuszczam, że jak już będzie po wszystkim, będę mu za to wdzięczna. Teraz jednak bolało. Bardzo. Ktoś mógłby pomyśleć, że po wszystkim, czego się właśnie dowiedziałam, kwestia zainteresowania mną Rafy nie powinna być taka ważna, a tymczasem właśnie to te inne rzeczy miały do mnie docierać długo i wolno, to jedno zaś dotarło natychmiast. Niczym sztylet. — No więc super! — ciągnęłam. — Zyskałeś to, o co ci chodziło. Znalazłeś właściwą laskę. Słowa były pełne goryczy, której wolałabym nie ujawniać, a on wyszeptał przekleństwo, jakby dopiero teraz zdał sobie sprawę z tego, co właściwie ujawnił. — To nie tak — żachnął się. — Właśnie że tak. Zabawiałeś się mną z tego samego powodu, z jakiego zajmowałeś się innymi. Z początku podejrzewałeś tylko, że mogę być tą, o którą ci chodzi, potem byłeś bardziej nachalny, gdyż stawałeś się coraz bardziej pewny. To dlatego przyszedłeś na moje urodziny. To dlatego wyszedłeś ze mną na dach. I to ty coś mi dosypałeś, prawda? W nadziei, że może będę chętniejsza do zdjęcia ciuszków, a wtedy będziesz mógł dokładnie sprawdzić: mam znamię czy nie. — Nie! To nie ja chciałem cię nafaszerować prochami, Maya! Tak, masz rację, podbiłem do ciebie z tego samego powodu, co w przypadku innych dziewczyn. Ale jednak z tobą to było coś innego. Bo nareszcie strzał był celny. Zerwałam się na równe nogi. — Nic nie wiem o mojej matce, przeskórzycach i tych tam „naukowcach". Ale wszystko inne, co powiedziałeś, jest prawdą, nie mam podstaw, by to podważać, i dlatego nie mniej niż ty chcę poznać odpowiedzi. Dlatego możesz

liczyć na moją pomoc. Ale w tej chwili musze już iść do domu. — Maya! Chwycił mnie za rękę, ale go odtrąciłam. — Muszę iść do domu, jasne?! Mam nad czym pomyśleć. Jutro porozmawiamy, I poszłam, a on nie usiłował mnie zatrzymywać. A więc cała ta historia z Rafą była jednym wielkim kłamstwem. Przystawiał się do mnie, bo miał powód. Całował mnie, bo miał powód. Nawet wtedy, kiedy zaglądałam mu w oczy i znajdowałam tam coś niezwykłego, ono było tam, gdyż miało powód. Wydymał mnie. Okłamał. A co było w tym najgorsze? Że wiedziałam, iż tak będzie. Widziałam, jak zaliczał połowę lasek w szkole. Przewracałam oczyma, bo nie mogłam uwierzyć, że dają się na coś takiego nabrać. Kiedy zaczął podchody do mnie, spławiłam go i byłam bardzo z siebie dumna. Potrafię natychmiast przejrzeć faceta, kiedy innym się to nie udaje. Spoko. Jasne, łatwo ukróciłam jego zainteresowanie... bo wtedy właściwie mu nie zależało. Kiedy jednak uznał, że to ja jestem tą, o którą mu chodzi, musiał tylko zmienić taktykę, a ja poszłam w to jak ćma w ogień. Podejrzewałam jednak, że miał jeszcze jakiś cel, którego nie chwytam, ale ponieważ nie chciałam, żeby to było prawdą, powiedziałam sobie, że nie jest. Niezależnie od tego, jak bardzo w tym momencie nienawidziłam Rafy, najbardziej byłam rozczarowana sama sobą. Idąc lasem, zatapiałam się w tym bólu, bo w zestawieniu z tym cała reszta to był pikuś. Wystarczyło się

skupić na chłopaku, który zrobił mnie w balona, a nie musiałam się już zastanawiać nad byciem przeskórzycą, posiadaniem brata bliźniaka i białej matki, która wolała go ode mnie. Nie musiałam myśleć o Annie i o tym, że sama stanę się taka jak ona. Nie, trzeba skupić na tym palancie — to mi naprawdę odpowiadało. Tak było dużo łatwiej. Przynajmniej na razie. Przypomniałam sobie o bólu w biodrze, ale kiedy zatrzymałam się, żeby lepiej obejrzeć skaleczenie, ślad po kuli już zaczynał blednąc. Błyskawiczne gojenie. Poczułam dreszcz. Wyciągając koszulę, aby ukryć ślad na biodrze, pomyślałam o tym facecie który mnie postrzelił. Jeśli bycie przeskórem tłumaczyło szybkość gojenia się ran, czy nie tłumaczyło także mojej reakcji na jego śmierć? I śmierć Miny? Znałam ją, więc błysnął jakiś żal, ale ponieważ tamten był tylko zagrożeniem, niczego nie poczułam. Jak zwierzę. Jak drapieżca. Znowu wstrząsnął mną dreszcz. Kiedy telefon powiadomił, że nadszedł SMS, nie chciało mi się zaglądać. Nie mógł to być Rafa, gdyż nie miał komórki, z nikim innym nie miałam ochoty rozmawiać. Nie miałam nawet pojęcia, jak się zachować w domu. Powiedzieć rodzicom, że zjadłam kolację u Rafy? Udawać, że wszystko jest w porządku? Czy też wejść i powiedzieć: „Heja, pamiętacie, co powiedziała tamta starucha w gabinecie tatuażu? No więc się okazuje, że taka do końca ześwirowana to ona nie była". Nie, mowy nie ma, bym coś takiego zrobiła rodzicom. A w każdym razie nie wcześniej, niż się upewnię, że Rafa mówi prawdę. W głębi duszy byłam przekonana, że tak jest, ale jak im oznajmić, że najpewniej należę do niemal

doszczętnie wytrzebionego klanu istot nadnaturalnych? Najpierw muszę więcej się dowiedzieć. Kiedy w końcu zerknęłam na telefon i zobaczyłam, że wiadomość jest od Daniela, poczułam skurcz żołądka. Miałam się z nim spotkać dzisiaj, ale niby jak miałam się zachowywać tak jak zawsze? Ukrywanie sekretu przed nim było jeszcze trudniejsze niż przed rodzicami. Odczytałam jego wiadomość. „Wbijaj po kolacji. Ojca jeszcze nie ma". Czytając, uświadomiłam sobie, jak bardzo chcę iść. Zobaczyć Daniela, opowiedzieć mu wszystko, uzyskać radę od kogoś, komu ufam, naprawdę ufam. Odpisałam, że muszę jeszcze zajrzeć do domu i coś zjeść, bo kolacji nie było. „Wpadaj", odpowiedział. „Zrobię spaghetti".

DWADZIEŚCIA OSIEM Kiedy dwadzieścia minut później, wynurzając się zza rogu, zobaczyłam samochód pana Bianchiego na podjeździe, od razu wiedziałam, że nic nie będzie ze spaghetti. Kiedy ojciec był w domu, Danielowi nie wolno było korzystać z żadnych włoskich przepisów matki. Chciałam już wysłać SMS z pytaniem, czy na pewno chce, żebym wpadła, gdy zobaczyłam go na ringu bokserskim, który kilka lat temu zrobił, korzystając z pomocy Coreya. Podkradłam się. Byłam w tym dobra. Niektórzy żartowali, że to moja indiańska krew. Ale przecież nie o to chodziło, prawda? Cicho jak kotka. Chłopacy, kiedy mieli dwanaście lat, zbili ławki dla widzów, w nadziei że zasiądą na nich wszystkie laski z klasy i będą wiwatować, podczas gdy oni pokażą się na ringu. Nigdy to nie działało dokładnie tak — jeśli byli jacyś widzowie, to częściej rzucali kąśliwe uwagi, niż wiwatowali — ale na samo wspomnienie tamtych planów nie mogłam się nie uśmiechnąć, podkradając się do ławki za Danielem. Walczył z cieniem, zadając ciosy wyimaginowanemu przeciwnikowi i robiąc uniki. Miał na sobie normalny strój, bokserki i koszulkę — jedno i drugie z logo szkoły.

Siedziałam i przypatrywałam się, jak grają jego mięśnie, pot skapuje z włosów przy każdym ciosie, a ciszę przerywają zadowolone chrząknięcia, gdy cios wydawał się udany, a prychnięcia — gdy nieudany. Wpatrując się niego, zaczęłam się odprężać. Nareszcie coś dobrze znanego: widok ringu, odgłosy walki, dotyk ławki pod palcami, nawet delikatny zapach potu — znane, realne i sprawiające, że zdarzenia ostatnich godzin odpływały niczym oderwane od rzeczywistości strzępy nocnych wizji. Wyczuł mnie w końcu i obrócił się, ciągle przebierając stopami, ale z rękami opuszczonymi wzdłuż ud. Twarz rozjaśnił uśmiech tak szeroki, że odegnał resztki moich strapień. — Rozumiem, że spaghetti nie ma dziś w karcie — powiedziałam, kiwając głową w stronę domu. — Nie ma, ale pójdziemy gdzieś indziej. Ja stawiam. Nie bardzo chciałam wychodzić, ale co było począć. Na razie jednak chciałam po prostu pobyć z nim. Przyjrzał mi się dokładnie. — Co się stało? — Nic. — Ściemniasz. Chodzi o Rafę? Kiedy się zawahałam, poruszył mięśniami szczęki i zacisnął pięści. — Skurwysyn — mruknął przez zęby. — Tu powinieneś powiedzieć: „A nie mówiłem?". Mruknął coś pod nosem i usiadł koło mnie. — Co się stało? Chodziło mu o Rafę, ale nie o nim chciałam opowiedzieć, tylko o tym, co od niego usłyszałam. To tym chciałam się przede wszystkim podzielić z Danielem, ale zupełnie nie wiedziałam, jak zacząć.

Spróbowałam: — Wszystko poszło nie tak. Powiedziałabym, że wielki szok. — Okazał się inny, niż przypuszczałaś. Tak, ale w zupełnie innym sensie. Rafa naprawdę był osobą, którą widziałam wtedy na dachu: boski facet, ale rzucony w piekielną sytuację i dlatego zmuszony do szybszego dojrzewania i wzięcia na siebie odpowiedzialności. Nawet teraz — chociaż ze wstrętem myślałam o tym, jaką rolę miałam odegrać w rozwiązaniu jego problemu — to przecież rozumiałam, dlaczego musiał mnie znaleźć i dlaczego musiał sięgać po każdą metodę. Nie był zły, właściwie nawet nie mogłam go nienawidzić. Co wszystko jeszcze pogarszało. — Lubisz go — powiedział miękko. Zmusiłam się do uśmiechu. — Trafiło na nieodpowiedniego faceta. Każda musi przez to przejść przynajmniej raz w życiu. Tym razem chociaż nie trwało to długo. — Wstałam. — Chyba jednak rzeczywiście coś bym zjadła. Zebrał w ręku przepoconą koszulkę. — Muszę wziąć prysznic i się przebrać. Chyba nie przemyślałem wszystkiego dokładnie. Zerknął w stronę domu i natychmiast wiedziałam, że nie bardzo chce mu się tam iść. Z tego samego powodu ćwiczył tutaj, na ringu. — Szybko wyschniesz, a jeśli zapach się nie rozwieje, usiądę przy innym stoliku. A teraz chodźmy, bo zaraz umrę z głodu. Zaczęliśmy dużym łukiem obchodzić dom, aby wyjść na szosę. Do Blendera było tylko dziesięć minut marszu, więc nie warto było brać samochodu. Ledwie jednak zro-

biliśmy dziesięć kroków, z trzaskiem otworzyły się drzwi frontowe, a ojciec Daniela ryknął: — A ty gdzie niby się wynosisz? Daniel skulił się, jak pod uderzeniem lodowatego wiatru i mruknął: — Spoko, idź dalej. Za nami rozległ się tupot stóp. Na ramię Daniela spadła ręka ojca i go obróciła. Poczułam woń alkoholu. Nie za często widywałam ojca Daniela, nawet wtedy, kiedy jeszcze matka z nimi mieszkała. Jak już się zjawił, bawił się z nami w taki głupi sposób, jak to nierzadko robią dorośli: odrobinę za głośno, odrobinę za nachalnie, i zawsze czułam od niego zapach alkoholu. Daniel zawsze czuł się wtedy kiepsko i proponował, żebyśmy wyszli w coś zagrać. Wszyscy wiedzieli, że coś jest nie tak, ale w końcu wszyscy rodzice sobie pociągali od czasu do czasu i wszyscy zachowywali się niekiedy kłopotliwie. Dlatego nikt szczególnie się nad tym nie zastanawiał do czasu, aż mama Daniela się wyniosła. A wtedy pomyśleliśmy że ojciec Daniela wcale nie był podobny do naszych rodziców. Dawniej zawsze był porządnie ubrany: koszula z krawatem, zaprasowane spodnie, lśniące buty, zaczesane do tyłu ciemne włosy, gładko wygolone policzki, delikatny zapach wody kolońskiej. Teraz też miał na sobie koszulę i spodnie, wygniecione jednak i poplamione, buty schodzone, włosy przetłuszczone. Twarz miał zarośniętą szczeciną. Zalatywało od niego tylko alkoholem, i to tak, jakby się w nim wykąpał. — Pytałem, dokąd się wybierasz. W kuchni zrobiłeś jeden wielki bajzel i teraz mnie z tym wszystkim zostawiasz? — Nie. — Głos Daniela był wyraźny i spokojny, jakby

tłumaczył coś dziecku. — Przecież ci mówiłem, że posprzątam, zanim położę się spać. Na razie wychodzimy z Mayą, żeby coś zjeść. Ojciec spojrzał na mnie tak, jakby mnie nigdy dotąd nie widział, a potem zmarszczył brwi. Teraz nie mogło się już skończyć na głupkowatych żartach. Nigdy nie miał cierpliwości dla nikogo ze znajomych Daniela, mnie chyba nie lubił najbardziej, gdyż to u mnie jego syn lądował, kiedy wynosił się z domu. — Maya — powtórzył ponuro. — A może byś się tak trzymała z daleka? Nic, tylko się pętasz i wdzięczysz do chłopaków. Daniel zacisnął mi palce na ramieniu. — Spadamy, tato. Casserole jest w... — Lubisz się wdzięczyć, prawda? — Ojciec zrobił krok do przodu, a Daniel wraz ze mną o tyle samo się wycofał. — Wszystkie takie jesteście. Wdzięczyć się, flirtować, zawracać chłopakom w głowach, żeby marnowali pieniądze na ściankę do wspinania dla panienki. Może dostanie za to buziaka w policzek. Na razie nic więcej, bo trzeba poczekać, co z niego będzie. Dla was tylko to się liczy. Będzie wziętym adwokatem? Zdobędzie medal olimpijski w zapasach? Czy tylko marnym sędzią? Albo wymuskanym belferkiem? — Starczy już — powiedział Daniel i pociągnął mnie, jednocześnie rozglądając się po sąsiednich domach. Chciał zmyć się jak najszybciej, ale tak, by nie robić żadnych scen. — Wracam... — Pewnie, że wrócisz, bo gdzie niby miałbyś się podziać? Jesteś pasożytem, chłopcze, zupełnie jak ta twoja nie całkiem jeszcze narzeczona. Na razie czeka, żeby zobaczyć, na kogo wyrośniesz, żeby wiedziała, czy będzie mogła cię wykorzystać. O nic innego babom nigdy nie chodzi. Trzeba

tylko znaleźć odpowiedniego faceta, na tyle głupiego, żeby płacił za nią wszystkie rachunki, nawet jak ci przynosi do domu bachora, który ani krzynę nie jest do ciebie podobny. Mówi ci, że to twój, a ty jej wierzysz, do czasu, aż znajdzie sobie nowego frajera, a wtedy ty sam masz chować tego bękarta. — A co, firma cię nie przeniesie? Wtedy zostawiłbyś mnie tutaj i byłby spokój. Ojciec zarechotał. — Myślisz, że pójdą na to? Nie, siedzę tutaj jak w potrzasku i muszę się zajmować pajacem, który nawet nie jest moim synem... — Jezu, oby to była prawda — mruknął Daniel. Ojciec się zamachnął. Daniel pochwycił jego ramię, wykręcił i wygiął mu za plecy. — Jeśli podejrzewasz, że nie jestem twoim synem — powiedział przez zęby — gdzie jak gdzie, ale w tym mieście można to bez trudu sprawdzić. Ale przecież tego nie zrobisz, prawda? Gdyż dobrze wiesz, jak jest. Chcesz mi tylko przypieprzyć, bo wydaje ci się, że w ten sposób mścisz się na niej. Wcale nie. — Przycisnął rękę tak, że ojcu oczy wyszły na wierzch. — Mam już tego dość. Daniel puścił ojca i przez moment patrzyli sobie w oczy, ale już po chwili ojciec odwrócił się i odszedł, żując w ustach jakieś przekleństwa. — Przepraszam — mruknął Daniel. — Jest... — Pijany. A poza tym wściekły, zgorzkniały i wszystko to stara się wyładować na tobie. — Popatrzyłam na niego. — Zostań u nas. Kiwnął głową. — Tak, lepiej, żebym dzisiaj nie wracał do domu. Chodzi mi o to, że na zawsze.

— Jeszcze tylko kilka lat, a będę mógł uciec na uniwersytet, tak jak moi bracia. — A oni nie mogą ci pomóc. Przecież... — Nie. Wynieśli się i bardzo im z tym dobrze. Kiedy zjawili się w domu, zobaczyli, że wszystko jest jeszcze gorzej, poklepali mnie po ramieniu i powiedzieli, żebym się trzymał. — Ale przynajmniej zastanowisz się nad tym, czy nie zostać u nas na stałe? Proszę cię! Jest wolny pokój, a rodzice zawsze powtarzają, że możesz zostać tak długo, jak tylko chcesz. — Tak... zastanowię się. Kiedy ruszyliśmy, byłam pewna, że dzisiaj nie porozmawiamy o tym, czego dowiedziałam się od Rafy. Daniel miał na głowie zbyt wiele innych spraw. Rzecz mogła poczekać, więc na razie sama musiałam się nią zająć. Doszliśmy do Blendera, małego lokalu prowadzonego przez Morrisów; wygląda jak z połowy XX wieku, a dają tu lody i burgery. W kącie stoi nawet szafa grająca. W drzwiach spotkaliśmy wychodzącego burmistrza Tillsona z żoną; Nicole szła leniwie kawałek za nimi, Sam jeszcze dalej. — Witaj, Mayu, witaj, Danielu. — Burmistrz powitał nas uśmiechem jak z plakatu wyborczego i poklepał Daniela po ramieniu. — Widzę, że ćwiczysz przed mistrzostwami prowincji. Dobrze, chociaż i tak wygrałbyś nawet z jedną ręką zawiązaną na plecach. Pani Tillson tylko przewróciła oczyma. — Phil, zostawże dzieciaki w spokoju — powiedziała i uśmiechnęła się do nas, przeciskając się obok. Rodzice wyszli, a Nicole wpatrzyła się we mnie ze zmarszczonymi brwiami.

— Daniel mówił, że miałaś iść do Rafy. — Nic z tego. — Nicole! — zawołała jej matka. — Chodź, bo tata ma jeszcze dziś posiedzenie rady. — A co ty masz do Rafy? — spytała Sam, podchodząc. — Nic. Porozmawiamy później — rzuciłam do Nicole. — Może wieczorem? Zadzwonisz? — Spróbuję. Twarz jej spochmurniała, więc dorzuciłam, że na pewno zadzwonię. Odeszła, a Nicole podążyła za nią, parę razy zerkając na nas przez ramię, jakby próbowała ustalić, o co tu chodzi. Usiedliśmy przy stoliku i Daniel spytał: — Chcesz o tym pogadać? — O tym nie, o naszych planach na dziś. Jedząc, spokojnie sporządziliśmy listę rzeczy, za którymi będziemy się rozglądać. Kiedy wyszliśmy z Blendera, zatrąbiła na nas i pomachała nam doktor Hajek. To samo zrobiła nadkomisarz Carling. — Cała rada zjeżdża się na posiedzenie — zauważył Daniel. — Ale myślałem, że odbywa się w ostatni wtorek miesiąca. Kiwnęłam głową. Tata zjawiał się, kiedy omawiana była jakaś sprawa związana z parkiem. — To czemu...? Stanął w miejscu. — Mina Lee — powiedziałam. — Chodzi o jej śmierć. Chyba musimy się pospieszyć.

DWADZIEŚCIA DZIEWIĘĆ Rada miejska zbierała się w szkole, a to znaczyło, że dobrze wiedzieliśmy, jak się zakraść. W męskiej szatni było okno, które nigdy się nie domykało. Nie domykało się od czasu, gdy jeszcze w ósmej klasie Corey i Brendan zaczęli przy nim majstrować, aby zamocować kamerę podglądającą szatnię lasek. Nie nakręcili żadnego wideo, gdyż Daniel ich przyłapał i zagroził, że jeśli kamera będzie jeszcze w poniedziałek rano, on podrzuci nam ich zdjęcia, gdy kąpali się na golasa w dość zimnym jeziorze i... Niech wystarczy to, że fotografie nie były porażające. Corey uszkodził framugę okna, Daniel wprawdzie to naprawił, ale tylko tak, żeby nic nie było widać na pierwszy rzut oka, tak czy siak, mieliśmy teraz zapasowe wejście. Na razie największą trudnością było to, jak niepostrzeżenie przemknąć przez parking szkolny. W Salmon Creek ogłoszenie zebrania na dziewiętnastą znaczy: „zjeżdżamy się po kolacji", więc o wpół do ósmej ciągle jeszcze zajeżdżały jakieś samochody i parkowały niedaleko niedomykającego się okna. Siedzieliśmy więc w krzakach i czekaliśmy, gdy zajechał minivan, a jego światła oświetliły drugi koniec par-

kingu, na którym stał oddzielnie od innych wozów dżip taty. Na ten widok serce skoczyło mi do gardła. Nawet jeślibym przypuszczała, że miasteczko miało jakiś udział w śmierci Miny — czego wcale nie byłam pewna — byłabym pewna, że tata nie ma z tym nic wspólnego. Ale w takim razie co tutaj robi? Jeśli miała stanąć sprawa pum, to przecież wcale do tego nie trzeba było całej rady. Wreszcie Daniel mógł mnie podsadzić, po czym podciągnął się i także wszedł. Już w następnej chwili z szatni wymknęliśmy się do ciemnego jak smoła hallu. — Idź przodem — mruknął Daniel. Odczekałam chwilę, a kiedy oczy przyzwyczaiły się do mroku, poprowadziłam do klas znajdujących się na końcu korytarza. — Słyszysz coś? — szepnął. Przytaknęłam i spytałam: — A ty? Pokręcił głową. Nigdy nie pytał, dlaczego ja mogę coś, czego on nie może; na przykład dlaczego ja znacznie lepiej widzę w ciemności. Serena powtarzała, że to dlatego, iż mieszkam pośrodku „kompletnie niczego", więc przyzwyczaiłam się do ciszy i ciemności. Teraz jednak wiedziałam, że to wcale nie było przyczyną. Lepsze widzenie w mroku. Lepsze wyczuwanie zapachów i słyszenie dźwięków. Lepsza ruchliwość. Zdolność podkradania się. Oznaki tego, że w moich żyłach płynęła nie tylko ludzka krew. Oznaki tego, że byłam... Wstrząsnął mną dreszcz i poczułam rękę Daniela na ramieniu. — Możemy się wycofać, jeśli tak wolisz. — Nie, nie. Musimy przysunąć się bliżej. Słyszę głosy, ale nie mogę rozróżnić słów.

Zaczęliśmy się przesuwać korytarzem; buty Daniela skrzypnęły, skrzywiłam się, nikt jednak nie wybiegł z sali konferencyjnej, w której toczyła się zażarta dyskusja. Weszliśmy do jednej z klas pośrednich. Kiedy korzystałyśmy z niej z Sereną, zauważyłyśmy, że kiedy siadłam na jej końcu, mogłam przez ścianę słyszeć, kto z uczniów może mieć jakieś kłopoty. Nie było to aż tak ważne, jak mogłoby się wydawać, gdyż w naszej szkole nigdy nie działo się nic ważnego, o czym wcześniej byśmy nie wiedzieli. Daniel bezszelestnie podsunął stolik pod klimatyzację i pokazał mi, żebym weszła na blat, ale machnęłam ręką, że i tak dobrze słyszę. Wystarczyła minuta, byśmy się zorientowali, że jest powód, by zwołać całą radę. Jednak nie miał on nic wspólnego z Miną Lee, lecz zarazem uzasadniał obecność mego ojca. Tato właśnie mówił: — Jak na razie wszystkie pożary są na zachód, a wiatr wieje w tym kierunku, zatem w tej chwili nie jesteśmy zagrożeni. — W tej chwili — z naciskiem powtórzyła Carling. — Otóż to. Obecnie wszystkie pożary są pod kontrolą, ale wiemy, że to w każdej chwili może się zmienić, przede wszystkim wtedy, kiedy wiatr inaczej powieje. Przez ostatnie pięć lat mieliśmy szczęście, gdyż jesienie były dość mokre, ale jedną z konsekwencji jest to, że dzieci w tym czasie podrosły, więc teraz trudniej będzie operować zgodnie z naszymi planami ewakuacyjnymi. — Tak, tak — zgodził się burmistrz. — Z nastolatkami jest prawdziwe utrapienie. Annabelle mówi, że musimy umieścić GPS z butach Sam, żebyśmy wiedzieli, gdzie jej szukać, jak trzeba będzie się ewakuować.

— A tu jeszcze jest na dodatek ten Rafael z siostrą — przyłączyła się doktor Hajek. — Powinniśmy im chyba zaproponować, żeby przenieśli się do miasta, a przynajmniej zaopatrzyć ich w telefony komórkowe. Inni się zgodzili i dalej zaczęli omawiać szczegóły planów ewakuacyjnych. Bardzo ważnych i bardzo nudnych. Kiwnęłam na Daniela, że możemy spadać, ale pokręcił głową. Po pół godzinie burmistrz powiedział: - A teraz, korzystając z tego, że wszyscy tu teraz jesteśmy, poprosiłem doktor Inglis i nadkomisarz Carling, aby zapoznały nas ze szczegółami ostatniej tragedii. Daniel pokiwał głową z satysfakcją. Pierwsza była Carling. — Jak większość z nas wie, nazywała się Mina Lee, chociaż dokładniej trzeba powiedzieć, że takie nazwisko występuje w prawie jazdy, które okazało się sfałszowane, kiedy próbowaliśmy znaleźć jej krewnych. To potwierdza nasze podejrzenia, iż przybyła tutaj szpiegować. Rozesłałam jej rysopis, więc przy odrobinie szczęście uda się ustalić jej prawdziwe nazwisko i dotrzeć do rodziny. Nie ma żadnego dowodu na to, iż chodzi o morderstwo, na razie skoncentrowałam się więc na ustaleniu tożsamości ofiary, ale na wszelki wypadek założyłam akta sprawy. — Przyczyną śmierci było wykrwawienie — włączyła się doktor Inglis — ale zniszczenie gardła jest tak poważne, iż w tej chwili niepodobna jednoznacznie stwierdzić, czy spowodowało je zabójstwo, nieszczęśliwy wypadek czy atak zwierzęcia, aczkolwiek ja przychylałabym się do tej trzeciej możliwości. Po pierwsze z uwagi na rosnącą liczbę kontaktów z pumami, po drugie z racji wyraźnych śladów, że drapieżniki nadżerały zwłoki. Natomiast nie możemy

wykluczyć, że rodziny, gdy już ją odnajdziemy, nie zadowoli taka ogólnikowa opinia, więc na ich życzenie możemy przeprowadzić bardziej szczegółowe badania. Wszyscy zgodzili się, że to rozsądne rozwiązanie. Tata przeprosił, że musi już wracać, żeby z domu śledzić na bieżąco rozwój sytuacji pożarowej. Kiedy wyszedł, dalej omawiano problem śmierci, ale głównie tak nudne kwestie, jak na przykład umieszczenie ciała w zamrażarce laboratoryjnej. Teraz Daniel się już zgodził, że możemy spadać. Czas było zbadać dom Braunów. Zaparkowaliśmy spory kawałek od niego, a potem wróciliśmy, przemykając się lasem. Dom został już przeszukany, aczkolwiek nie było to przeszukanie ze zrywaniem tapet czy rozpruwaniem tapicerki; po prostu tylko powysuwane szuflady i ich zawartość wyłożona na blaty, gdy nadkomisarz Carling starała się znaleźć jakiś trop, który pozwoliłby dotrzeć do rodziny Miny. Mieliśmy nadzieję, że uda nam się znaleźć laptop, ale nigdzie się na niego nie natknęliśmy. Podczas kiedy Daniel badał różne zakątki, ja sprawdziłam zapis w automatycznej sekretarce. Miała od wczoraj pięć połączeń, najprawdopodobniej wszystkie już po jej śmierci. Przy trzech nie było wiadomo, z jakiego numeru dzwoniono, dwa były spod tego samego numeru, którego kierunkowy nic mi nie mówił. Zapisałam go i włączyłam odsłuchanie. Było tylko jedno nagranie, którego Carlson nie zdążyła już odtworzyć. — Cześć, to ja. — Męski głos. — Dostałaś mój SMS? Byli u mnie Nastowie. Podejrzewają, że próbujemy ich wykiwać, że coś znaleźliśmy, ale sprawdzamy, czy nie dosta-

niemy więcej od Cortezów. Powiedziałem, że nie jesteśmy tak głupi, żeby próbować czegoś takiego. — Chwilka ciszy. — Bo nie jesteśmy, prawda? Bo jak zadrzemy z Cabal, cenę będziemy płacić jeszcze po śmierci. — Znowu pauza. — Wiesz o tym, prawda? — Facet zaklął. — Nie wierzę, żebyś ty mogła być tak durna, ale jeśli szybko nie będę miał od ciebie odpowiedzi, zrywam się i zabieram ze sobą wszystko, co mamy. Podszedł Daniel ze zmarszczonym czołem. — Kiedy to przyszło? — Dzisiaj wieczorem. Jeśli były inne, ktoś je skasował. Ten był z jedynego numeru, który się wyświetlił. — Podniosłam kartkę papieru. — Zapisałam. — Możesz puścić jeszcze raz? Nie słyszałem początku, ktoś akurat przejeżdżał na motocyklu. Puściłam raz jeszcze, a kiedy wysłuchał wszystkiego, skrzywił się jeszcze bardziej. — To faktycznie wygląda na szpiegostwo biznesowe, Jakaś firma może chcieć kupić skradzione wyniki badań. Wygląda na to, że koleś jest naprawdę wystraszony. Firma raczej jest szemrana, skoro zlecają kradzież. Może „cabal" to takie ich slangowe określenie na kogoś takiego. — Zupełnie to jednak nie tłumaczy, czego ona chciała od nas — powiedziałam. — W czym miało jej pomóc robienie słodkich oczek do nastolatków. — Nie mam pojęcia. Zaczął szukać pod telefonem i nagrywarką, przewracać w szufladach, a ja zastanawiałam się nad nagraną informacją. „Będziemy płacić jeszcze po śmierci". Może to taka przesada, jak na przykład: „Jak dadzą nam kopniaka, polecimy aż w następne tysiąclecie". Ale

w połączeniu z wiedźmami i przeskórzycami... Miałam się czym martwić. — Daniel? — zaczęłam. — Tak? — powiedział z roztargnieniem, gdyż sprawdzał właśnie ręką, czy nie ma czegoś pod szufladą. Kiedy nic nie odpowiedziałam, wyprostował się i spojrzał na mnie z uwagą. — Co takiego? — Dowiedziałam się dzisiaj czegoś, co brzmi może szalenie... Stuknęły tylne drzwi. Uciszyłam Daniela gestem dłoni i bezgłośnie szepnęłam: — Ktoś tu jest. Rozsunął składane drzwi do szafy Zawahałam się. Sama myśl o zamknięciu się w tak ciasnym miejscu powodowała gęsią skórkę; zerknęłam na okno, ale pokręcił głową. Za późno. Szafa była jeszcze ciaśniejsza, niż się wydawało. Daniel wcisnął się pierwszy, ja za nim. Aby zasunąć drzwi, musiał mnie objąć i przycisnąć do siebie. — Wyluzuj — szepnął mi do ucha, a ja poczułam ciepło jego oddechu. Jego ręka oparła się na moim biodrze. Nachylał się nade mną, jakby chciał coś zobaczyć przez szczeliny w żebrowaniu drzwi, jego oddech rozwiewał mi włosy. Kiedy się poruszyłam, położył rękę na moim drugim biodrze. Znowu się przesunęłam. — Przestań się wiercić — szepnął. — Nie mam okucia na palcach stóp. Zeszłam mu z nogi. — Sorry. — Wiem, że nie lubisz ciasnoty Zamknij oczy i odpręż się.

Zrobiłam, jak powiedział, i wsłuchałam się w lekkie kroki. Otwieranie i zamykanie szuflad. Szelest papierów. Intruz przeszedł z salonu do sypialni. Znowu szukanie. Teraz Daniel zaczął się wiercić. Kiedy usiłowałam się odsunąć, drgnął, jakby się przestraszył, i szepnął: „Wyluzuj", jakbym to ja się wierciła. Teraz przyszła pora na gabinet. Przez szczeliny mogłam dojrzeć tylko zarys postaci, ale zapach... Wczoraj jeszcze powiedziałabym, że wyczułam zapach perfum, żelu do włosów czy płynu do tkanin i dzięki temu rozpoznałam osobę. Teraz wiedziałam, że po prostu czuję zapach osoby. Nachyliłam się. Daniel usiłował mnie powstrzymać, ale i tak zerknęłam przez szparę. Sytuacja nie była może znakomita, ale wystarczyło, żebym potwierdziła swoje przypuszczenie. Rozsunęłam drzwi i wyszłam z szafy. — A ty co tutaj robisz? Sam gwałtownie się odwróciła, a na mój widok zmrużyła oczy. — Co ja tutaj robię? Przynajmniej nie chowam się... — Spojrzała za mnie. — Daniel? Przeniosła spojrzenie z niego na mnie, a ja uświadomiłam sobie, że przecież w miejscu randek znalazłam się z Danielem. — My wcale... — Czego tutaj szukasz, Sam? — spytał, przeciskając się obok mnie. — Szukam? Ni.. .niczego. — Bardzo się interesowałaś Miną Lee — powiedziałam. — Myślałaś, że zjawiła się tutaj z twojego powodu.

— Wcale nie. — To czego szukasz w jej rzeczach? — Co cię to obchodzi? Odwróciła się i wtedy zobaczyłam, że z tylnej kieszeni sterczą jej jakieś papiery Skoczyłam i wyrwałam je; sapnęła, odwróciła się i chciała mi je odebrać, ale zrobiłam unik. — Oddawaj! — warknęła. — To moje! — O nie! — Podałam papiery Danielowi, żeby obejrzał. — Poznajesz pismo? Kiwnął głową. — Tak. Miny Lee. — A skąd niby wiesz? — spytała i raz jeszcze spróbowała chwycić papiery, ale tym razem to Daniel zrobił unik. — Zostawiła mu kartkę — powiedziałam. — Więc stąd. Zmarszczyła brwi. — Jaką kartkę? Zerknęłam na pierwszą stronę. — Nie o tobie. W przeciwieństwie do tego. Ciekawe notki. Gdzie się urodziłaś, co się stało z twoimi... — Podniosłam wzrok. — Twoi rodzice wcale nie zginęli w wypadku. Zostali... — Oddawaj! — syknęła i ruszyła w moim kierunku. — Zostali zamordowani — dokończyłam. — Dlaczego wszyscy myślą...? Przylała mi. Prawym sierpowym w szczękę. Poleciałam na ziemię. Daniel zdążył ją złapać, zanim dopadła mnie, żeby jeszcze raz uderzyć. Chwyciła kartki i zwiała. Daniel chciał za nią biec, ale zerknął na mnie, zatrzymał się i — chwyciwszy chusteczkę — zawrócił. Poczułam

smak krwi. Skrzywiłam się i krew popłynęła z rozciętej wargi. Przycisnął mi chusteczkę do ust. Posadził mnie na rogu biurka. — Przyciskaj to. Ja poszukam lodu. Pokręciłam głową. — Sam. Te papiery... Przerwał mi hałas motocykla. Chciałam się poderwać, ale mi nie pozwolił. — Już jej nie ma — powiedział. — Trzeba najpierw zatamować krew czymś zimnym, najlepiej lodem. Jak zęby? Przesunęłam po nich językiem. — Raczej wszystkie. — Zaczekaj.

TRZYDZIEŚCI Trzymałam chusteczkę przy ustach, ale drugą ręką starłam plamy krwi z podłogi. Gdyby bowiem okazało się, że to było jednak morderstwo, nie byłoby dobrze, jeśli prowadzący śledztwo znaleźliby ślady mojej krwi w domu ofiary Wrócił Daniel, niosąc kostki lodu owinięte w ściereczkę. Zastąpił nimi zakrwawioną chusteczkę i powiedział: — Nie mogę w to uwierzyć. Wiem, Sam jest porywcza, ale żeby ci przylać za jakieś papiery? Myślałam to samo. Czułam się bardzo dotknięta, nie tylko z powodu bólu, ale także z tej racji, że zawsze dotąd uważałam, że między nami układa się całkiem nieźle, szczególnie ostatnio. Była taka jednak tylko dlatego, zrozumiałam teraz, że sądziła, iż mogę wiedzieć coś więcej o Minie Lee. Powtórzyłam to Danielowi i dodałam: — Ja też nie mogę uwierzyć, że mnie uderzyła. Wiem co prawda, że chciała przyłożyć siostrze Rafy... — Urwałam, zorientowawszy się, co mi się wymknęło. — Ona... miała udar. To dlatego on tak często opuszcza szkołę.

— I się nią opiekuje? — Daniel owinął zakrwawione chusteczki w czystą i schował do kieszeni. — Nigdy nic o tym nie słyszałem. — Nikt o tym nie wie i nie powinien wiedzieć. Prawnie to ona jest jego opiekunką, więc gdyby to... — Ja na pewno nikomu nie powtórzę, dobrze o tym wiesz. — Nachylił się nade mną. — I co takiego się stało? Sam nie zorientowała się, że tamta jest upośledzona, i kiedy ją zdenerwowała, rzuciła się na nią? — Jeśli może kogoś zdenerwować, że jakaś osoba jest bardzo przyjacielska. Daniel pokręcił głową. — Jej coś się obluzowało i jest z tym coraz gorzej. — Przypatrzył mi się. — Trzymaj się od niej z daleka, okej? — Jasne. — Więc z tych papierów wynika, że jej rodzice zostali zamordowani? Co jeszcze? — Dalej już nie zobaczyłam. Zostali zabici podczas najścia na dom, a ona „przeżyła", co znaczy, że musiała przy tym być. To by może tłumaczyło „obluzowanie", jak to nazwałeś. I dlaczego Tillson wszystkim powtarzał, że to był wypadek samochodowy? — Tragiczne zdarzenie, ale nie tak okropne. Przytaknęłam, ale ciągle coś mi w tym wszystkim nie pasowało. Dlaczego Sam tak bardzo zależało, żebym nie czytała dalej? Co tam mogło jeszcze być? — Już nie krwawi — powiedziałam, odkładając lodowy opatrunek. — Trzeba jeszcze trochę się rozejrzeć. Sam coś znalazła. Może i nam się uda. Zorientowaliśmy się, gdzie Sam trafiła na papiery: pod materacem w sypialni. My tam nie zajrzeliśmy, a także teraz

byśmy tego nie zrobili, gdybyśmy nie zauważyli zmarszczek na prześcieradle, Pod materacem była teczka, a w niej podstawowe informacje o każdej osobie z naszej klasy. Imiona rodziców, data urodzenia, zainteresowania — niektóre podkreślone — jak zapasy, boks i prawo w przypadku Daniela. To miałoby sens, gdybyśmy zapisywali się na portal randkowy ale dlaczego ktoś szpiegujący dla jakiejś firmy miałby się interesować tym, jak młodzież spędza wolny czas? — To przykrywka — skrzywił się Daniel. — Jak ktoś zacząłby się nią interesować, zawsze mogłaby to wyciągnąć na dowód, że zbiera materiały do reportażu. — Przekartkował strony. — Wszystkich nas tutaj ma. Nawet Rafę, chociaż tutaj jest więcej znaków zapytania. Niewiele jej się udało znaleźć na niego. Dziwne. Nie odrywałam wzroku od tych kartek, aby się nie zorientował, że dla mnie wcale to nie jest dziwne. — A gdzie moja strona? — Właśnie... — Zaczął przerzucać kartki ponownie. — Wydaje się, że kogoś tu brakuje... — Mnie? Nie odpowiedział, gdyż zaczął rozkładać kartki na łóżku w porządku alfabetycznym. Nie było tylko Sam i mnie. — Mogę się założyć, że wzięła także twoje. To znaczy Sam. Miała ich cały plik. — Złożył papiery, a teczkę schował do plecaka. — Szukajmy dalej. Nie znaleźliśmy już nic ciekawego. Na koniec wróciłam do gabinetu, aby sprawdzić, czy wszystko jest w takim porządku, jaki zastaliśmy — Sprawdzę jeszcze, czy dobrze zapisałaś numer —

powiedział Daniel, a po chwili zawołał: — Ej, rejestruje też wychodzące. Jest pięć ostatnich. — Zapisz. Podałam mu pisak. Zaczął notować, ale nagle przerwał i nachylił się nad ekranem, żeby się upewnić. — Daniel? Usiłowałam zajrzeć mu przez ramię. — Komórka mamy. — Zmarszczył brwi. — A przynajmniej była. Ojciec wyciągnął numer z akt w firmie i jak się nachlał, wydzwaniał do niej. Dlatego zmieniła kilka miesięcy temu. Nie spytałam, skąd zna ten numer tak dobrze. Łatwo mogłam sobie wyobrazić, jak z kartką w jednej ręce, a komórką w drugiej siedzi u siebie i zbiera się do telefonu, którego nigdy nie wykonał. Nigdy nie dostał od niej choćby e-maila. Nigdy nie zadzwoniła. Nie przysłała kartki urodzinowej. Nie sądzę, by kiedykolwiek cokolwiek mu wyjaśniła. Po prostu się zabrała i znikła. Nie czaję, jak ktoś może zrobić coś takiego swojemu dziecku, a już szczególnie Danielowi. Między sobą żartowaliśmy, że — w porównaniu z nim — wszyscy jesteśmy jak nieznośne bachory. Jestem pewna, że zastanawiał się, czy to nie z jego powodu wyniosła się i nie wróciła. Skoro ja tyle myślałam o mojej prawdziwej mamie, której nigdy nawet nie poznałam, to u niego musiało to być jeszcze silniejsze. — Wszystko w porządku? — spytałam. — Tak, spoko. — Wzruszył ramionami. — Zastanawiam się tylko, jak Mina Lee mogła dostać ten telefon, a co jeszcze ważniejsze, po co dzwoniła. Co najmniej dwa razy.

— Ponieważ, w przeciwieństwie chociażby do rodziców Sereny, twoja mama jako jedyna osoba zatrudniona w firmie wyjechała z Salmon Creek. Oni pracują dla St. Clouds, ona nie, więc Mina tym bardziej mogła chcieć z nią porozmawiać o tym, co się tutaj dzieje. — Bo gdyby były jakieś problemy, ona by o tym wiedziała. — Pani Bianchi była chemiczką. — Moglibyśmy sprawdzić w jej komputerze. Ojciec powinien być już narąbany. — No to chodźmy, Ale ojciec Daniela był jeszcze na chodzie, o czym powiadomił nas ryk telewizora z okna kuchennego, który usłyszeliśmy, zanim jeszcze wyszliśmy zza rogu. Na szczęście jednak ojciec zbyt był pochłonięty telewizją, aby zwrócić uwagę, że się przekradamy. Daniel kiwnął na mnie, żebym szła do dawnego gabinetu matki, podczas gdy sam zamykał okno. Sąsiedzi nigdy wprawdzie nie skarżyli się na hałasy, ale on był nimi zakłopotany. Gabinet wyglądał tak, jakby nic się w nim nie zmieniło od czasu, jak ostatni raz z niego wyszła. Firma zostawiła jej stacjonarny komputer dla Daniela, ale ojciec nie pozwalał mu z niego korzystać, każąc odrabiać lekcje przy kuchennym stole. Zaczekałam na Daniela i zamknęłam za nim drzwi. Włączył komputer; znał hasło — dała mu je kiedyś, gdy jego laptop szwankował. Brzmiało „i9Curien" — na pamiątkę przyznania Marie Curie Skłodowskiej, w roku 1911, chemicznej Nagrody Nobla. Hasło mówiło wiele o pani Bianchi i o tym, co dla niej liczyło się w życiu. — Pewnie nic nie znajdziemy — mówił Daniel, logując się — bo wszystkie swoje prace wykonywała w sieci

ńrmowej i zapisywała na ich serwerach. Kiedy wyjechała, zamknęli jej konto. Może jednak zapisała coś na twardym dysku. Ojciec powiedział im, że go sformatuje, żebym mógł go używać, ale ponieważ nigdy do niego nie siadałem, przypuszczam, że mu się nie chciało. Ktoś faktycznie wyczyścił twardy dysk, ale niebyt dokładnie. Nie wiem, czy to jego matka, w pośpiechu przed wyjazdem, czy ojciec, na odczepnego, gdyby ktoś z St. Clouds przyszedł sprawdzić. Wszystkie katalogi z plikami i pocztą elektroniczną były puste, ale kosz nie został opróżniony. W większości, jak to w koszu, były tylko śmieci. Kalendarz terminów opłat i spłat. Listy zakupów. Prywatne listy do koleżanek i kolegów ze studiów. I jeden nieprywatny list od kolegi z pracy. Korespondencja, która zakończyła się na krótko przed jej wyjazdem. Ostatni list mówił, że cokolwiek doktor Bianchi pocznie z otrzymaną informacją, niech wydrukuje listy, a potem je skasuje. Daniel przewinął do poprzedniej pozycji. Jego matka pisała: „Świetnie. Teraz nie będą już żądać, żebym wywiązała się z umowy". Wcześniejszy list brzmiał: „W porządku, masz tę listę. Lepiej, żeby ci pasowała, gdyż nic więcej nie zrobię. Teraz jesteśmy kwita". Dalej lista nazwisk. A jeszcze dalej list, od którego wszystko się zaczęło: „Mike, muszę mieć coś więcej. Jesteś mi coś winien, przypominam. Samo to, że powiem, iż eksperyment poszedł nie tak, nie wystarczy. Podaj mi nazwiska obiektów, przy których się nie powiodło. Spieprzyli rzecz w Buffalo,

a ja nie zamierzam spokojnie siedzieć, aż to samo powtórzy się tutaj". Raz jeszcze przeczytałam listy w chronologicznej kolejności i podsumowałam: — Twoja mama odkryła, że St. Clouds ukrywają informację, że jakiś projekt nie wypalił w Buffalo, gdzie pracuje doktor Davidoff. Do czegokolwiek przymierzali się tutaj, przypuszczała, że też wszystko skończy się klapą, więc chciała się wycofać, zanim gówno walnie w wentylator i wszystkich opryska. Zaszantażowała ich detalami, żeby pozwolili jej wyjechać. Jak tylko matka Daniela wyjechała, ludzie w Salmon Creek zaczęli się zastanawiać, jak udało jej się rozwiązać umowę. Najbardziej popularna teoria mówiła, że mąż się nad nią znęcał. Czy jednak wtedy nie lepiej byłoby pozbyć się jego, szeregowego urzędnika, a nie jej, cenionego naukowca? Szukaliśmy, czynie znajdziemy jakichś e-maili wskazujących, jak dowiedziała się o niewypale, ale na nic nie trafiliśmy. Najwyraźniej bardzo starannie czyściła swoją pocztę i dopiero pod koniec pozwoliła sobie na rozluźnienie czujności. Daniel powrócił do listy nazwisk. — Projekt Genesis — powiedział. — Słyszałaś kiedyś o czymś takim? — Nie, nigdy... — urwałam i wpatrzyłam się w nazwisko na liście. — Elisabeth Delaney! — Jakaś krewna? — spytał Daniel. — Nigdy o takiej nie słyszałam. — Nikt z twojej rodziny nie pracuje w St. Clouds, więc to musi być zbieg okoliczności. Ostatecznie, to nie takie rzadkie nazwisko.

Kiwnęłam głową. — Tak czy siak, zapisz. Zresztą trzeba wszystkie... Na dole rozległ się brzęk, który sprawił, że oboje podskoczyliśmy. — Daniel? — rozległ się z kuchni głos ojca. — Jesteś, Danny? Musisz mi pomóc. Daniel westchnął ciężko. Zdrobnienie i proszący ton głosu świadczył, że ojciec jest w tej fazie pijackiego tripu, gdy etap złości ma już za sobą. — Danny? Odgłos kroków. Daniel zaklął, bo zorientował się, że pod drzwiami widać smugę światła. Odsunął mnie, otworzył drzwi i wyśliznął się na zewnątrz. Wyjęłam z kieszeni klucze do domu i przymocowany do nich pendrive wcisnęłam do komputera jego matki. — Co się stało, tato? Stłukłeś talerz? Zaraz posprzątam. .. — Co robiłeś w pokoju matki? — Szukałem zszywacza. — Dobrze wiesz, że nie lubię, jak tam chodzisz. W głosie pana Bianchiego pojawiła się lekka irytacja. — Jasne, tato. Wszystko jest w porządku. — Mnie się... Daniel użył tego samego tonu, który przekonał staruchę, żeby nam powiedziała, co znaczyyee naaldlooshii. — Wszystko jest w porządku. Możesz się spokojnie położyć. Nad wszystkim panuję. Wyłączyłam komputer i wyjrzałam przez szczelinę w drzwiach. Daniel stał oko w oko z ojcem, który przestępował niespokojnie z nogi na nogę, jakby próbował zerwać kontakt wzrokowy.

— Idź oglądać telewizję, tato. Wszystko jest w porządku. Pan Bianchi kiwnął parę razy głową i poczłapał do salonu. Daniel poczekał, aż zniknie, i dopiero potem wrócił do mnie. Pokazałam pendrive, kiwnął głową i gestem ręki kazał mi się cofnąć. — Mało brakowało — mruknęłam. — Jak to dobrze, że masz takie zdolności perswazyjne. — Szkoda, że nie działają tak dobrze, kiedy jest wkurzony. Naprawdę wkurzony. — W każdym razie musisz mnie nauczyć, żebym przynajmniej czasami potrafiła to zrobić ze swoim tatą i dostać to, czego chcę. — Tak jakbyś już tego nie robiła. — Może i tak, ale jak można coś poprawić, to czemu nie? Pokręcił głową i popchnął mnie, żebym poszła do samochodu. Niezamierzony efekt uboczny leków, jakie dostała Serena, zabił ją; teraz byliśmy już tego pewni. Firma St. Clouds ukrywała już to, że polegli na projekcie Genesis, więc teraz za nic nie chcieli się przyznać, że mogli mieć coś wspólnego ze śmiercią Sereny. Nie liczyło się, że rzeczywiście wierzyli w bezpieczeństwo leku i sami byli zaskoczeni; musieli ukryć prawdę. Co zatem się zdarzyło, kiedy Mina Lee zaczęła tu węszyć? Zabili ją? I jacy „oni"? Kto ją zabił? Nadkomisarz Carling? Burmistrz Tillson? Doktor Inglis? Mowy nie ma; także Daniel się z tym zgadzał. Jego zdaniem sięgnęli po jakie-

goś najemnego zabójcę i nie byt to nikt z naszego miasteczka. To ostatnie brzmiało fajnie, ale pierwsza część za bardzo pachniała mi Hollywoodem. Zawodowy morderca w Salmon Creek? Przecież to nie Nowy Jork ani Vancouver. Tutaj nie można się zakraść tak, żeby nikt tego nie zauważył. Ten łowca nagród, który czaił się na Rafę, ledwie przemknął przez miasteczko, a i tak byłam pewna, że ludzie o nim rozmawiali, zastanawiając się, kto to taki i czego chciał od Rafy. Cholera! O tym nie pomyślałam. Ludzie musieli go zauważyć. Rozmawiał z kimś, kto mnie znał. Będą pytania. Musimy... Nie, Rafa sam da sobie z tym radę, na razie moim głównym problemem była Serena, a właściwie to na tej kwestii starałam się koncentrować, żeby nie myśleć o Rafie, Annie, przeskórzycach i... Serena! Uważaliśmy, że teraz już wiemy, jak umarła. I co z tym zrobimy? Na pozór oczywista odpowiedź powinna brzmieć: „Ujawnić wszystko przed światem i pogrążyć St. Clouds". I byłaby oczywista, gdybyśmy istotnie uważali ich za nieli-czących się z niczym badaczy, którzy spokojnie mogli wypuścić do powszechnego obiegu niebezpieczne lekarstwo. Ale tak nie było. Przecież to oni zapewnili nam świetne życie i opiekowali się nami, i chociaż nie mogliśmy lekceważyć tego, że spowodowali śmierć Sereny, to także nie mogliśmy sięgać po żadne drastyczne rozwiązania, dopóki mieliśmy całkowitej pewności, że nie był to bynajmniej nieoczekiwany wypadek. Musieliśmy wiedzieć więcej.

TRZYDZIEŚCI JEDEN Jak tylko znalazłam się w domu, rodzice natychmiast zobaczyli rozciętą wargę, bo też trudno to było ukryć. Powiedziałam, że sparowałam z Danielem, który nabijał się ze mnie, że nie potrafię robić odpowiednio szybkich uników. Tato siedział przy komputerze, monitorując sytuację z pożarami. Nie chciałam jeszcze znaleźć się samotnie w sypialni, więc zaproponowałam, żebyśmy z Danielem dotrzymali towarzystwa tacie. Zerkał kątem oka na ekran, ale całą czwórką zagraliśmy w pokera, aż wreszcie tato powiedział, że jednak musi się położyć chociaż na kilka godzin. Przez godzinę przewracałam się w łóżku, myśląc głównie o tym, co usłyszałam od Rafy. W zaśnięciu nie pomagały napływające z otwartego okna zapachy lasu; zupełnie jakbym na głodniaka usiłowała zapaść w sen, podczas gdy zalewałyby mnie wonie unoszące się z grilla. Wreszcie wstałam, żeby zamknąć okno, ale zastygłam z ręką na ramie. Księżycowe światło zalewało podwórze. Owionęła mnie lawina zapachów. Miałam wrażenie, że

nawet dźwięki lasu mnie przyzywają, a chociaż powtarzałam sobie, że to wszystko efekt rozmowy z Rafą, to jednak wiedziałam, że prawda jest inna. Czułam tak już od trzech nocy, ale dopiero teraz wiedziałam dlaczego. Chciałam wyjść, ach, jak bardzo tego pragnęłam! Nawet rozpostarty na balustradzie Fitz patrzył na mnie, jakby chciał powiedzieć: „No to jak, idziesz?" Kiedy wyszłam na balkon, miauknął, podniósł się i przeciągnął. Usiadłam okrakiem na balustradzie, a on znowu miauknął, spojrzał na mnie i zeskoczył. Wylądował niezgrabnie, a potem spojrzał na mnie z dołu roziskrzonymi żółtymi ślepiami. Skoczyłam; spadłam na ziemię przykucnięta. Poczułam ból w nogach, ale instynktownie wylądowałam jak należy, bez żadnej szkody Jak Rafa i Annie. Jak kotka. Moją uwagę znowu przyciągnął Fitz, który ruszył w kierunku lasu, a potem zatrzymał się i obejrzał na mnie. Poszłam za nim. Ledwie zrobiłam trzy kroki, poczułam na dłoni zimny dotyk i natychmiast wiedziałam, że to musi być Kenjii. Uspokajająco poklepałam ją po głowie, a ona potruchtała za mną krok w krok. Fitz wolno szedł przed nami, jakby tylko przypadkiem zmierzał w tę samą stronę. Zanurzyłam się w lesie jak w ciepłej, obmywającej mnie fali. Mięśnie się rozluźniły, puls spowolnił, czułam, jak faluje we mnie spokojna energia. Zerknęłam na Fitza i Kenjii, a potem na szopę rekonwalescencyjną, w której zwierzęta poruszyły się, jakby wyczuły moją obecność. „Czerpiemy energię z natury, mamy potencjał uzdrawiający i do pewnego stopnia możemy kierować zwierzętami. No i jak? Brzmi znajomo?" Wstrząsnął mną dreszcz; Kenjii polizała mnie po pal-

cach i zaskomlała. W roztargnieniu pogłaskałam ją i rozejrzałam się dokoła, jakbym na coś czekała. „Na co?". Nie wiedziałam. „Wiesz. Szukasz tego, co cię wyciągnęło z domu". Wpatrzyłam się w ciemność. — Tu jestem. Gwałtownie obróciłam się i zobaczyłam Rafę. Cofnął się o krok, podnosząc ręce. — To było ostrzeżenie, żebyś się znienacka nie przestraszyła. — Krzywy uśmiech. — Bo nie sądzę, żebyś się mnie spodziewała tutaj o drugiej w nocy. — Co tu robisz? — Chociaż to może tak wyglądać, nie czaję się pod twoim domem, ale... Po prostu nie mogłem zasnąć, więc pomyślałem, że może z tobą jest podobnie, a wtedy możliwe, że wyjdziesz odetchnąć świeżym powietrzem. — Nie wiem, czym to się różni od czajenia się. Wzruszył ramionami, zrobił krok w moim kierunku, ale się zatrzymał. — Twoje usta. — To Sam. Mruknął coś gniewnie. — Co się stało? — Ja i Daniel wpadliśmy na nią nieoczekiwanie i... — Wzruszyłam ramionami. — Mniejsza z tym. — Daniel — powiedział. — Co Daniel? — Napala się na Daniela, jak wszystkie inne laski w mieście z wyjątkiem ciebie. On tutaj, w Salmon Creek, jest jak quarterback tam, gdzie mają drużynę futbolową. Ale jeśli Sam ma do ciebie jakieś wąty, Maya, uważaj.

Nigdy nie wiadomo, czego się po niej spodziewać, a poza tym ma chrapkę na Daniela. — Raczej nie to. — To dlatego skoczyła na Nicole, kiedy ta wybierała się z nim na twoje urodziny? — Nic o tym nie wiem. — Hayley mówi, że słyszała wcześniej kłótnię między nimi. Sam dowiedziała się, że Nicole ma iść z Danielem, i naskoczyła na nią. To właśnie o tym mi powiedziała, jak tylko skończyłem skałkę. Dziwiła się, że Sam w ogóle przyszła i że w związku z tym Nicole musi się pilnować. — Nasze spojrzenia się spotkały. — To samo z tobą. Wiem, że ty i Daniel jesteście tylko przyjaciółmi, ale Sam... — Jest niezrównoważona. Błysnęło mi w pamięci coś, co o Sam powiedziała Serena. Usiłowałam sobie przypomnieć, co to takiego było, a Rafa zbliżył się jeszcze o krok. — A poza tym jak? „A o co ci chodzi? Sam mi powiedziałeś, że jestem przeskórzycą. Że będę zamieniać się w pumę. Że za którymś razem to może się już nie odwrócić". — Jakoś... Kiepsko ostatnio sypiam. Kolejny krok, ale dystans między nami ciągle zachowany. — Sny? Spojrzałam na niego podejrzliwie. — O lesie. O bieganiu. Budzisz się i czujesz, że musisz wyjść na świeże powietrze. Kiwnęłam głową. — Ja mam tak samo. U Annie się to bardzo nasiliło przed... — Przed pierwszą przemianą?

— To zew. Początek zmiany. — A więc zbliża się. — Powstrzymałam dreszcz. — Jak długo jeszcze? — U Annie to było kilka tygodni. — Przygryzł wargi. — Koniecznie musimy o tym porozmawiać, ale... potem. A teraz... — Zerknął w las. — Przejdźmy się. Przebiegnijmy. To... odpręża. Łatwiej po tym zaśniesz. Wszedł między drzewa, a kiedy się odwrócił, oczy zalśniły mu jak bursztyny. — No, chodź — szepnął. — Wiem, że ciągle jesteś na mnie wściekła, ale niczego nie będę próbował. Na razie zapomnij o tym, co było, i chodź. „Na razie zapomnij o tym, co było, i chodź". Jakże tego chciałam. Tak bardzo chciałam zapomnieć o wszystkim, co zrobił. Iść z nim, być z nim, biec z nim, niech będzie tak, jak było, jak działo się w moich snach. Wpatrywałam się w niego, na pół skrytego w cieniu, spoglądającego na mnie, czekającego, a chciałam iść z nim tak bardzo, że łzy napłynęły mi do oczu i zamrugałam. — Maya?! — ponaglił mnie. — Nie mogę. Po prostu... — Zaciągnęłam się chłodnym powietrzem. — Nie mogę. Westchnął tak ciężko, że nawet Kenjii podbiegła do niego i szturchnęła go nosem. — Wolisz porozmawiać? Pokręciłam głową. Kenjii wróciła do mnie i zaskomlała. Nade mną rozległo się miauknięcie; Fitz przypatrywał mi się z gałęzi drzewa. — Znacznie lepiej panujesz nad zwierzętami niż ja — powiedział z wymuszonym uśmiechem Rafa. — Lu-

bią mnie, ale nic więcej. No i to uzdrawianie jest u ciebie bardziej... — Daj spokój, Rafa. Nie musisz się podlizywać. Wiem, że chcesz, żebym pomogła ci znaleźć ludzi, którzy nam to zrobili. Ale nie tylko ty chcesz poznać odpowiedzi na kilka pytań. Nie jestem na tyle głupia... — Mowy nie ma. — O czym? — Tylko się zgadzałem, że co jak co, ale głupia nie jesteś. — Z ociąganiem przysiadł na pobliskim pniaku. — Ty byś to lepiej rozegrała, tak? — Co? — Zgadzasz się, że musiałem cię znaleźć, ale nie podoba ci się sposób, w jaki to zrobiłem? — „Nie podoba" to delikatnie powiedziane. Podwalać się do dziewczyn, które ci kompletnie zwisają, udawać kogoś, kim nie jesteś, udawać, że je lubisz... Jasne, wiem, że faceci tak robią, żeby na skróty pójść do łóżka, ale to wcale nie znaczy, że ja to akceptuję. — Ej, zaraz, chcesz powiedzieć, że niczym się nie różnię od facetów, którzy... — Którzy chcą dostać to, czego pragną, ale gówno ich obchodzi, czy kogoś przy tym zranią czy nie? Tak, nie różnisz się. Mogłeś znaleźć jakiś inny sposób, ale chyba się nad tym w ogóle nie zastanawiałeś, — Albo nie starczyło mi na to szarych komórek. — Ja tego nie powiedziałam. — Ty w każdym razie lepiej byś to wymyśliła, — Nie zamierzam się o to z tobą wykłócać. — Odwróciłam się, żeby odejść, kończąc: — Ty uważasz, że zrobiłeś dobrze, ja, że nie. Żadne argumenty nic tutaj nie zmienią.

— Hayley ma rację. Nikomu nie odpuścisz. — Co takiego? — To, co słyszałaś. — Zdaje się, że ucinacie sobie dużo pogawędek z Hayley. Chcesz życzliwej przestrogi? Hayley nie jest najbardziej wiarygodnym źródłem informacji w Salmon Creek. — Bo w siódmej klasie chciała przepisać pracę domową z matematyki? — To było już dawno temu. — Ona mówi dokładnie to samo. Złapałaś ją, jak włamywała się do twojej szafki, żeby ściągnąć matmę. Jeden przekręt, ale już na zawsze ma przerąbane. — Jeśli twierdzi, że na nią doniosłam, to kłamie. Nikomu nie powiedziałam. — Bo wszystko załatwiłaś po swojemu. Zaczęłaś ją olewać. A za tobą wszyscy twoi znajomi. — I co, znalazła się na marginesie? — Roześmiałam się. — Naprawdę wydaje się taka odrzucona? Ma swoje towarzystwo, a jak tylko chce, może przyłączyć się do nas. Nicole jej nie olewa. Z pewnością Corey też jej nie olewa. — Jasne, zaczyna ją dostrzegać, jak jest już po browarze albo dwóch, a pod ręką nie ma nikogo innego. Ale jeśli ty i Daniel jej nie akceptujecie, to dla całej reszty wiadomo, że ona jest na skreślonej pozycji. — Bzdury. Fakt, nie ufam Hayley, i fakt, zaczęło się od tamtej historii. I co, że niby na następne pięć lat sprawiłam, że jej życie stało się męczarnią? Pokręciłam głową i teraz już zdecydowanie ruszyłam w kierunku domu, ale Rafa nagle wyrósł przede mną. — Jestem pewien, że ma do ciebie żal. Podejrzewam też, że to ona ulepszyła ci drinka. Ale z tobą, Maya, jest

tak, że nigdy nikomu nie dasz drugiej szansy. Wystarczy jeden raz i sprawa załatwiona. — Jestem sztywna i nietolerancyjna. — Może. — Czy zatem nie należało mi się, że tak ze mną postąpiłeś? Wyminęłam go; słyszałam, jak zaklął pod nosem. Usłyszałam też trzask i bolesne stęknięcie. Kiedy się obróciłam, zobaczyłam, jak masuje sobie pięść, a małe drzewo obok niego wibruje. Pochwycił moje spojrzenie, gwałtownie się odwrócił i skoczył w las.

TRZYDZIEŚCI DWA Kiedy zbliżałam się do domu, na werandzie zobaczyłam mamę, która otulona w jedną z kurtek taty, niespokojnie wpatrywała się w las. Na mój widok westchnęła z ulgą. — Usłyszałam jakieś głosy — powiedziała. — To Rafa? — Tak. Ciaśniej owinęła się kurtką i zniżyła głos. — Wiem, że go lubisz, Mayu, ale naprawdę nie możesz się z nim... — To już skończone. Koniec, kropka. — Och. — Poczekała, aż ja także znajdę się na werandzie. — Przed chwilą z nim zerwałaś? Pokręciłam głową. — Wcześniej. Przyszedł, żeby zobaczyć, czy nie będę chciała porozmawiać. Może chciał coś naprawić. Ale to już nie wyjdzie. — Na pewno ci smutno. Objęła mnie i tak weszłyśmy do domu, z Kenjii tuż za nami. Poprowadziła mnie do kuchni, gdzie zaczęła robić przekąski. Nie byłam głodna, ale nie chciałam także wracać do łóżka.

Kenjii ułożyła się obok moich nóg; głaskałam ją, a mama układała krakersy na talerzu. Krojąc ser, spytała przez ramię, obrócona do mnie plecami: — Czy ta warga ma coś wspólnego z... — Czy Rafa mnie uderzył? Po pierwsze, na pewno nie gadałabym w lesie z kimś, kto mi rozwalił usta. Po drugie, gdyby doszło do czegoś takiego, Daniel na pewno nie pozwoliłby tego uciszyć. — Przepraszam — powiedziała i postawiła talerz na blacie. — Musiałam spytać. — Wiem. Usiadła naprzeciw mnie; ugryzłam kawałek krakersa z serem, a kiedy go żułam, odezwała się: — Okazał się inny, niż myślałaś. Niemal dokładnie to samo powiedział Daniel. Kiwnęłam głową, a potem spytałam: — Myślisz, że jestem nietolerancyjna? Zmarszczyła się. — W jakim sensie? — Jak ktoś coś spieprzy, nie dam mu już drugiej szansy. Jak raz się na kimś zawiodę, już nigdy mu nie ufam. — Rafa tak powiedział? — Coś w tym sensie. Odchyliła się na krześle i przez chwilę we mnie wpatrywała, zanim odpowiedziała: — Okazał się inny, niż sądziłaś, i jesteś zła na niego, że cię podszedł. Przytaknęłam. — Jeśli się jednak nie mylę, jesteś jeszcze bardziej zła na siebie, że się nie zorientowałaś. Odłożyłam krakersa. — Chodzi o to, że ja wiedziałam. To właśnie prob-

lem. Zorientowałam się w jego sztuczkach przed wszystkimi innymi. — Pozer? — Uhm. Szybko się zorientował, że na to nie dam się złapać, więc pokazał mi... — Odłamałam skrawek sera. — Co innego. — Swoją inną twarz — powiedziała łagodnie. — I tym cię ujął. Chciałam zaprzeczyć. Ratować swoją dumę i upierać się, że było inaczej, że po prostu trochę mi się podobał. Ale miała rację. Więc znowu kiwnęłam głową, a mama wzięła mnie za rękę i ścisnęła. — To cię najbardziej denerwuje. Że dałaś się nabrać. Tak, wysoko ustawiasz ludziom poprzeczkę, czasami za wysoko, ale najwyżej ustawiasz sobie, i tym się martwię najbardziej, Mayu. Chcę, żebyś miała wielkie marzenia, wspaniałe cele, żebyś z niczego nie rezygnowała, ale za nic nie chciałabym, żebyś katowała siebie przy każdej porażce. Lekko przytaknęłam. — Nie znam całej tej historii z Rafą i nie chcę się do tego wtrącać. Ale jeśli chce z tobą porozmawiać, powinnaś go przynajmniej posłuchać. Może powinnaś mu wybaczyć. Ale przede wszystkim sobie. Mama sprzątała ze stołu, a ja zastanawiałam się nad tym, co Rafa powiedział o eksperymentach. Byłam genetycznie zmodyfikowana; mieszkałam w miasteczku powstałym ze względu na badania medyczne. Przed oczyma stanęła mi lista nazwisk. — Czy tata ma jakąś krewną o imieniu Elisabeth? Elisabeth Delaney? — To czasem nie żona Grega? Nie, tamta ma chyba

na imię Bethany. Musisz go sama spytać. Sama nie wiem, jak wielka jest ta jego rodzina. Poznałaś kogoś na necie? Pokręciłam głową i po dłuższej chwili spytałam: — A jak tata dostał tę pracę? — Jak to? — Od kogoś w szkole usłyszałam, że to St. Clouds sami się do niego zwrócili. Zachichotała i powiedziała: — Ach, gdyby wszystko było takie proste. Jeśli ktoś przypuszcza, że tata ma takie plecy, że ktoś mu załatwił tę pracę, to się bardzo myli. Zdaje się, że tak było z niektórymi tutaj, ale nie z nami. St. Cloud Corporation chciała mieć nowego strażnika parku, więc najęła łowców głów. Wiesz, kto to taki? — Firma, która wyszukuje ludzi pasujących do wymogów pracodawcy. — Tak. St. Clouds mieli specjalne wymagania. Chcieli młodego strażnika z młodą rodziną, jeśli nie Kanadyjczyka, to przynajmniej z kanadyjskimi korzeniami, żeby nie było kłopotów z zaaklimatyzowaniem się. — Chcieli mieć kogoś, kto łatwo zapuści tutaj korzenie i stanie się częścią społeczności. — Otóż to. Jak zjawiliśmy się tutaj na rozmowy rozpoznawcze, było wprawdzie kilku innych kandydatów, ale my lepiej od większości pasowaliśmy do wymagań. Urodziłam się w Kanadzie, tutaj mam rodzinę, a chociaż pokochałam Oregon, chciałam wracać do domu, byłaś w takim wieku, jak większość dzieciaków, a tata miał znakomite rekomendacje. Mimo to mało brakowało, a byśmy przegrali. Zaproponowali pracę pewnej kobiecie, ale ostatecznie zrezygnowała. Czego się właściwie spodziewałam? Że moi rodzice

byli związani z St. Clouds przez projekt Genesis? Że zupełnym przypadkiem mieszkali w Oregonie, kiedy mnie znaleziono i pozwolono im adoptować mnie? Czy że to właśnie badacze z St. Cloud Corporation zmodyfikowali mnie genetycznie, a potem odnaleźli i zwabili tutaj rodziców? Im dokładniej się nad tym zastanawiałam, tym bardziej byłam pewna, że nie mogło być żadnego związku. W Salmon Creek prowadzono badania farmakologiczne, a nie genetyczne. Poza tym St. Clouds była prawnie uznaną korporacją, a nie jakimś gangiem zwariowanych naukowców. Mieli swoją stronę na Internecie, a tam listę wszystkich należących do nich firm zajmujących się lekarstwami. To, że osoba genetycznie zmodyfikowana mieszkała w takim miasteczku jak Salmon Creek, mogło się wydawać dziwnym zbiegiem okoliczności, ale ja żadnego związku nie potrafiłam dostrzec. Moi rodzice najwyraźniej nic nie wiedzieli o mojej przeszłości, podobnie jak St. Clouds. Ledwie się położyłam, natychmiast dopadły mnie zmory związane z Sereną. Widziałam, jak znika w wodzie tak gwałtownie, jakby została w nią wciągnięta. Kiedy ja wypłynęłam, poczułam, jak coś ciągnie mnie w dół. Kiedy ręka mnie wypuściła, zaczęłam wypływać na powierzchnię, ale wtedy nogi poraził ból tak nagły i silny, że zawyłam, a do płuc dostała się woda. Zbudziłam się gwałtownie. W obu nogach miałam skurcze i musiałam zacisnąć zęby na poduszce, a łzy potoczyły się po policzkach. Gdybym mogła krzyczeć, pewnie bym krzyczała, ale z bólu szczęki spazmatycznie mi się zacisnęły i mogłam tylko cierpieć, leżąc na boku i zwijając się, aż mięśnie zaczęły się rozluźniać.

Kiedy zaczęłam je masować, czułam pod skórą kłębuszki twarde jak piłeczki golfowe. Brałam tak głębokie oddechy, jak tylko potrafiłam, pamiętając wszystkie nauki trenerów, co robić, kiedy przytrafi się skurcz. Ale te nie były z biegania. W uszach posłyszałam głos Rafy: „Kurcze mięśni. Ostatnio mam je często". Kiedy mogłam już się podnieść, podeszłam do lustra. Podniosłam nagie ramię i zacisnęłam dłoń w pięść, patrząc, jak mięśnie się napinają, i wyobrażając sobie, jak puchną jeszcze bardziej, zmieniają się, porastają sierścią, ręka zamienia się w przednią łapę, z której sterczą ostre pazury. Ludzie nie mogą zamieniać się w zwierzęta. Po prostu nie mogą. „Tyle że sama to widziałaś". Na własne oczy widziałam przemianę Annie i to był dostateczny dowód możliwości. Gdybym się bardzo postarała, mogłabym znaleźć jakieś kulawe wytłumaczenie: długotrwała bezsenność, halucynacja, jakiś środek narkotyczny Tylko nad żadnym tak naprawdę się nie zastanawiałam. Tę konieczność zaakceptowałam nawet łatwiej niż to, że mam białoskórą matkę, nie dlatego, że bardziej wolałam być przeskórzycą, niż należeć do rasy kaukaskiej, ale dlatego, że czułam, iż to prawda. Przez całe życie miałam uporczywe wrażenie, że nie wiem dokładnie, kim jestem, ale przypisywałam je adopcji, temu, że nie znałam swoich biologicznych rodziców, przodków. Ale to nie owa niewiedza była winna, lecz to, co objawił mi Rafa. Mogłam sobie stać przed lustrem, ile chciałam, i powtarzać w duchu, że człowiek nie może zamienić się

w zwierzę, ale w głębi serca dobrze wiedziałam, że prawda jest inna. Kiedyś przyjdzie taki dzień, że jak Annie będę mknąć lasem na czterech łapach, węchem, wzrokiem i słuchem doświadczając świata, tak jak wielka kocica. Kiedyś? Nie. Jeśli Rafa ma rację co do snów i kurczów mięśni, ten dzień szybko się zbliżał. Na samą tę myśl poczułam ścisk żołądka. Z powodu ulgi, ekscytacji, czystego przerażenia? Najpewniej po trochu z każdej z tych przyczyn. Kiedy to nastąpi? I jak to się stanie? Jak to będzie wyglądać. Czy mogę się jakoś przygotować? Ale było coś jeszcze, o czym za wszelką cenę starałam się nie myśleć: będę tracić ludzki rozum, stając się bez reszty zwierzęciem. Jak szybko po pierwszej przemianie to się rozpocznie? Ile czasu będę mieć na znalezienie odpowiedzi i zyskam pewność, że ze mną tak się nie stanie? A właściwie, ile czasu będziemy mieć my Rafa i ja. Jakkolwiek boleć mogło przebywanie w jego towarzystwie, potrzebowałam go. Potrzebne nam były te same odpowiedzi, a on znał ich już o wiele więcej niż ja. Może faktycznie zawaliłam sprawę z Rafą, bo przecież najważniejsze było to, iż on znał fakty i — oby — miał plan. Kiedy rano zeszłam na śniadanie, Daniel siedział już z tatą, który co chwila zerkał na monitor, kontrolując, co dzieje się z ogniem. — Jakie najnowsze wieści z frontu pożarowego? — spytałam, nalewając sobie sok pomarańczowy. — Nie jest jeszcze na tyle groźnie, żeby zamykać szkołę — odparł tata. — Kiepsko. — Obejrzałam mapę na komputerze.—

Rozumiem, że te czerwone plamy to pożary. Dla nas istotnie wygląda to bezpiecznie, ale co ze zwierzętami? — Dzisiaj odwiozę je do schroniska — powiedziała mama. — Zostaną tam do czasu, aż skończy się alarm. Rzuciłam się, by ją uściskać. — Dzięki! Podała mi szklankę, żebym dolała jej herbaty. Wzięłam, ignorując wyciągniętą rękę Daniela z filiżanką bez kawy. Zmarszczył brwi. — Chcesz, żebym cię podwiózł do szkoły czy nie? — Jak ty tego nie zrobisz, tata mnie podrzuci. Groźne drapieżniki są na wolności. Daniel podniósł się z ciężkim westchnieniem. — Wszystko w porządku? — spytał, kiedy stanęliśmy obok siebie przy blacie. Kiwnęłam głową i obróciłam się do taty: — A jeśli już mowa o drapieżnikach, wiesz może coś o Marvie? Pokręcił głową. — W tej chwili myślę tylko o pożarach. Dobrze. Przynajmniej na razie dadzą spokój pumom. Gdyby nie to, mielibyśmy dodatkowy problem z Annie hasającą po lesie w zwierzęcej postaci. Razem z Danielem przygotowaliśmy zwierzęta do transportu. W szkole zostawiłam go z Coreyem i Brendanem i poszłam poszukać Rafy. Najpierw zajrzałam do palarni; Hayley spojrzała na mnie podejrzliwie, kiwnęłam jej głową i poszłam ścieżką, żeby okrążyć róg szkoły. — Szukasz Rafy? — usłyszałam za sobą. To była Hayley. W głosie i pozie rezerwa, a ja przypo-

mnialam sobie, co powiedział Rafa. Tak, miała rację, nigdy nie zapomniałam tej historii z matmę. Nigdy nie myślałam dokładnie o tej kwestii, ale ona rzeczywiście zmieniła cały mój stosunek do Hayley. Trzymałam ją na dystans, może z innymi też tak było. Powinnam to była zauważyć, ale nie zauważyłam. W niczym to nie usprawiedliwiało wszystkich głupot, jakie o mnie wygadywała i jakie mi robiła, ale sprawiało jednak, że odrobinę inaczej patrzyłam na nią teraz. — Słyszałam, że zerwaliście — powiedziała. — Fakt. — Co, nie był odpowiednio dobry dla ciebie? „Jakby nie był, to czy bym go teraz szukała?". Nie powiedziałam tego na głos. Byłam zbyt wyczerpana, żeby się wykłócać. Pokręciłam tylko głową i szłam dalej. — Maya? Odwróciłam się. — Co ci się stało z ustami? W głosie Hayley nie było żadnej złośliwości. — W każdym razie nie Rafa — powiedziałam i znowu się obróciłam. — On cię lubi. Zdaje się, że nie było możliwości, żeby się od niej uwolnić; znowu musiałam się zatrzymać. Wzruszyła ramionami. — Chodzi mi tylko o to, że jeśli ty nie będziesz chciała zerwać, on wróci. Uwielbia cię. — Usta wydęły się jej ironicznie. — Jak wszyscy. Teraz to ona odwróciła się i odeszła. Chciałam pobiec za nią, ale nie wiedziałam, co powiedzieć, więc poszłam dalej. Jeszcze zanim dotarłam do rogu, znowu ktoś mnie zawołał. Biegła w moim kierunku Sam. Rozejrzałam

się niespokojnie, ale byłyśmy na widoku, więc czułam się w miarę bezpiecznie. Zatrzymała się przede mną i przez chwilę wpatrywała w strup na wardze, potem poszukała mojego wzroku i powiedziała: — Przepraszam. Przypomniały mi się słowa Rafy i mamy, więc nie poszłam za pierwszym impulsem, który kazał mi mruknąć: „Mniejsza z tym" i odejść, ale nie zamierzałam też powiedzieć: „Nic się nie stało", bo się stało. — Czemu mi przywaliłaś? — spytałam. — Wcale nie chciałam. Ja tylko... — Uciekła oczyma. — Czasami dostaję świra. Tak jak Daniel, tyle że on potrafi nad tym zapanować, a ja nie. — Jak z siostrą Rafy. Lekko się zaczerwieniła. — Nie uderzyłabym jej; widziałam, że coś z nią... nie w porządku. Byłam jednak wściekła na Rafę, że nic nie rozumie, a jak ona zaczęła się śmiać z tego, że chcę, aby się ode mnie odwalił, no... zagotowałam się. Ale się pohamowałam. — Ze mną nie. — Chciałam mieć te kartki. — Dlaczego? Bo było na nich, że twoi rodzice zostali zamordowani? Czemu to taki sekret? Myślałam, że wybuchnie. „Czemu to taki sekret?". A czy ja chciałabym, żeby wszyscy wiedzieli, jak zginęli moi rodzice? Żeby mnie o to wypytywali? Robili komentarze za moimi plecami? Zastanawiali się, co takiego zobaczyłam? Nic takiego nie powiedziała, tylko spochmurniała i zaczęła odchodzić.

— Co tam jeszcze było? — zawołałam za nią. Przystanęła, cała spięta. — Bo coś tam jeszcze było, prawda? I nie chciałaś, żebym to zobaczyła. Błyskawicznie odwróciła się i posłała mi takie spojrzenie, że poczułam ciarki. Zza drugiego rogu wyskoczyła jakaś postać. Sam otworzyła usta, jakby chciała coś odrzec, zrezygnowała, ale kiedy zaczęła się cofać, wpadła na Daniela. — D-Daniel. — Co, mnie też pobijesz? Zaczęła się jąkać, że nie, ale ja już tego nie słuchałam. Wczoraj przypomniało mi się, że Serena tuż przed śmiercią powiedziała coś o Sam, ale dopiero teraz, kiedy widziałam ją z Danielem, przypomniałam sobie, co dokładnie. „Wczoraj pokłóciłam się z Sam". „Z Sam?", „No. Byłam w Blenderze z Nicole, jak ty i Daniel nieśliście tego zwierzaka do doktor Hajek. Byli też ci letnicy, kolesie z college'u. Trochę się do nas przystawiali. Znasz Nicole, jaka jest wstydliwa, no więc chciałam jej pokazać, jak to rozgrywać" „Cała ty". Roześmiała się. „Spoko. No więc trochę z nimi flirtowałam, ale dobrze wiesz, nic poważnego, nawet Daniel mówi tylko, że nie powinnam tak ich wykorzystywać. No więc, taka tam gadka-szmatka, a tu wchodzi Sam na burgera. Oczywiście, zupełnie jakby nas nie znała. Jeszcze trochę posiedziałyśmy z Nicole, ale potem się zebrałyśmy". „A gdzie kłótnia?" „Zaraz. Więc idę na skróty do Daniela, już jestem bli-

sko, a tu kto wyskakuje? Sam. I zaczyna mnie objeżdżać, że robię słodkie oczka do tamtych kolesiów. Że nie szanuję Daniela. No to ja jej na to, że to nie jej interes. To ją zagotowało, naprawdę. Nazwała mnie puszczalską, która nawet nie wie, co się jej przytrafiło, i powiedziała, że ktoś powinien dać mi nauczkę. Zaczęłam się śmiać, no i to był błąd, bo spojrzała na mnie... no wiesz, tak, że robi ci się zimno". Widać było po Serenie, że naprawdę zrobiło to na niej wrażenie. „Wiem, że to głupie, ale się przestraszyłam. T wtedy zjawił się Daniel, który usłyszał krzyki. Powiedziałam mu, że się do mnie przypieprza, bo zabawiałam się z letnikami. On tylko wzruszył ramionami i spytał, co z tego, a ona raz jeszcze tak na mnie spojrzała i się zmyła". Może Rafa miał rację i Sam faktycznie coś czuła do Daniela. Nigdy wcześniej mi to do głowy nie przyszło, ale jeśli to wyglądało inaczej niż u innych lasek? Bo przecież wszystko robiła inaczej. Przypomniał mi się sen, w którym coś wciąga Serenę pod powierzchnię. Przecież naprawdę znikła tak szybko, jakby ją coś wessało. Ja też czułam, jak coś łapie mnie za nogę. Jak wściekła mogła być na Serenę? Na ile zazdrosna o Daniela? Na tyle, żeby „dać jej nauczkę", która poszła zupełnie nie tak, jak zamierzała? Ale jakby to miała zrobić? Wejść do jeziora od strony lasu, popłynąć pod wodą i przytrzymać Serenę tak długo, aż ta się udusiła? Kompletne wariactwo; nikt nie potrafił wytrzymać pod wodą dłużej od Sereny. Daniel odsunął na bok Sam, podszedł do mnie, nachylił się i szepnął;

— Nic ci nie zrobiła? Pokręciłam głową i w tej samej chwili rozległ się dzwonek. — Musisz się trzymać od niej z daleka — mruknął Daniel tak, żeby go Sam nie usłyszała. — Tak, wiem.

TRZYDZIEŚCI TRZY Rafa nie pokazał się tego dnia w szkole. Z każdą minutą mój niepokój stawał się coraz większy, aż wreszcie, kiedy rozległ się dzwonek na przerwę, w ogóle go nie usłyszałam i siedziałam tak, jakby lekcja dalej się toczyła. Jakieś palce nieśmiało dotknęły mojego ramienia, a kiedy podniosłam oczy, zobaczyłam Nicole. W klasie byłyśmy już tylko my dwie i jeszcze tylko Daniel zastygł w progu, jakby dopiero teraz się zorientował, że zostałam na miejscu. Nicole kiwnęła ręką, żeby sobie poszedł. — Zamyśliłam się — powiedziałam na odczepnego. Odkaszlnęła. — Wiem, że to nie ze mną chciałabyś porozmawiać o Rafie. To dlatego wczoraj nie zadzwoniłaś. Nie jestem Sereną. — Nie, wcale... — Daj spokój, wiem swoje. Byłyście najlepszymi przyjaciółkami, tyle że nie możesz o wszystkim rozmawiać z Danielem, co? Nie lubi Rafy, więc jest zadowolony, że zerwaliście. Ale jeśli ty wcale nie jesteś szczęśliwa z tego powodu, to z Danielem o tym nie pogadasz. Miała rację.

— Lubisz Rafę. — Wyszłyśmy z klasy, więc ściszyła głos. — Nie muszę być Sereną, żeby to zobaczyć. Jak się umawiałaś z letnikami, to było dla fanu, ale teraz jest inaczej. — I znowu racja. — To z powodu urodzin? Myślisz, że to on ci coś dodał? Bo ja jestem pewna, że to Hayley. Jak chcesz, możemy to sprawdzić. Zakradniemy się do niej i zobaczymy, czy nie ma czegoś takiego. Patrzyłam na nią z niedowierzaniem, a ona się zarumieniła. — No co, dla mnie to nic wielkiego. Ale może chodzi ci o to, że za ostro zaczął się do ciebie dobierać? Także i tutaj mogę pomóc. Wy się umówicie, a ja będę w pobliżu, na wypadek, gdyby coś zaczęło iść nie tak. — Będziesz moim tajnym ochroniarzem? — uśmiechnęłam się. — Z ciebie naprawdę jest niezły numer. Zaczerwieniła się jeszcze bardziej. — Daj spokój. Po prostu wydaje mi się, że pasujecie do siebie. Przygryzłam wargi. Źle ją oceniałam. Podobnie jak Sam. Może też Hayley. Także Rafę? O tym nawet nie chciało mi się myśleć. Zawsze mi się wydawało, że tak dobrze osądzam charaktery, a tymczasem wystarczyło kilka ostatnich dni, żebym zaczęła podejrzewać, że właściwie nie znam nikogo oprócz Daniela. — Nie wpadłabyś do mnie na weekend? Mama zabiera dziś moje przybłędy do schroniska w Victorii, więc chciałabym się trochę popodkradać i zobaczyć, jak młode ptaszki odbywają pierwsze lekcje latania. Oczy jej się rozpaliły — Serio?! Strasznie bym chciała. Zawsze marzyłam o czymś takim.

— Nie gadaj! Przecież wcześniej bym ci zaproponowała, ale nigdy nie przypuszczałam, że lubisz zwierzęta! — Bardzo, a w każdym razie te mniejsze. Pumy możesz zachować dla siebie. Ale za zwierzętami zawsze przepadałaś ty i Serena. No i ty, i Daniel. Nie chciałam wam się wchrzaniać. — Ekstra, pójdziemy tylko we dwie. Uśmiechnęła się radośnie i poszłyśmy do klasy. Zabrzmiał dzwonek na przerwę obiadową. Złapałam Daniela na korytarzu, jak stał z Coreyem i Brendanem, którzy zaraz uciekli, mówiąc, że spotkają się w stołówce. — O co chodzi? — spytał Daniel. — O nic spe... — Maya, jak nawet ci kolesie coś wyczuli, to na pewno o coś chodzi. Odciągnęłam go do drzwi, machając zarazem do Nicole, że zobaczymy się później. Ledwie znaleźliśmy się na dziedzińcu, poczułam w wietrze delikatną woń dymu i rozejrzałam się ze zmarszczonym czołem. Chciałam nawet wspomnieć coś o tym Danielowi, ale zrezygnowałam, gdyż najmniejsza wzmianka o groźbie pożaru sprawiłaby, że nie zgodziłby się na to, o co go chciałam poprosić. — Mam wielką prośbę — powiedziałam. — I dobrze wiesz, że gdybym nie musiała, nie prosiłabym. — Wal. — Czy możesz mi pożyczyć samochód? Uniósł brew. — I to ma być ta wielka prośba? Przecież możesz go wziąć w każdej chwili. Daję ci kluczyki i jedziesz.

— Chcę jechać do Rafy, i to teraz. Podczas obiadu. — Aha. Oczy mu pociemniały. — Nie, nie chodzi mi o to, żeby się znowu z nim pogodzić. Martwię się, że on i siostra mieszkają tam, kiedy jest zagrożenie pożarowe. Powinni przenieść się do miasta. Wyraźnie wyluzował. — Masz rację. — Normalnie pobiegłabym do nich i wróciła jeszcze przed końcem przerwy, ale... — Nie wtedy, kiedy w pobliżu krąży puma ludożerca. Dawaj, jedziemy razem. 1 już szedł w kierunku parkingu. Dogoniłam go. — Dam sobie radę sama. Idź na obiad. — Mam parę batonów energetycznych w schowku na rękawiczki. Próbowałam go zawstydzić. — Co, boisz się powierzyć mi tę swoją ślicznotkę? Dam sobie radę, mówię ci. — Nie o to chodzi, ale pamiętasz, coś w nim rzęzi, Nie chcę, żebyś ci się rozkraczył po drodze i będziesz musiała na piechotę wracać przez las, Z Danielem o wiele trudniej będzie dopytać Rafę o przeskórzyce, ale będę musiała załatwić to jakoś inaczej. Najważniejsze teraz było to, żeby jego i Annie wyciągnąć stamtąd. Jazda zabrała nam niemal tyle samo czasu co marsz. Trzeba było wyjechać z miasta na główną drogę, a potem odszukać zarośniętą dróżkę, którą pan Skylark jeździł do siebie. Wprawdzie jakoś udało się przejechać, ale Daniel nie chciałby tego robić codziennie.

Kiedy wreszcie znaleźliśmy się przed chatką, zobaczyłam, że w środku było ciemno. Pomyślałam sobie, że oszczędzają na generatorze, paliwo przecież nie było za darmo. Daniel wyhamował około sześć metrów od domku i powiedział, że tutaj zaczeka, przynajmniej trochę rozprostuje kości. Zapukałam, potem otworzyłam drzwi i zatkało mnie. Nie chodzi o to, że nikogo w środku nie było, ale dom najzwyczajniej był opuszczony. W pudłach, w których trzymali jedzenie i ubrania, były teraz jakieś dwa czy trzy szpargały. Zdawałam sobie sprawę, że jeśli Rafa nie znajdzie u mnie pomocy, może wyjechać, ale żeby w ten sposób...! Jakkolwiek czułam się dotknięta i poturbowana, to przecież trzymałam się jakichś strzępów nadziei, że przynajmniej trochę mu na mnie zależało, że nie podrywał mnie tylko po to, żeby zapewnić sobie pomoc. I tu czekało mnie ostateczne rozczarowanie; jak tylko zorientował się, że nie dysponuję żadnymi informacjami, które mogłyby pomóc jego siostrze, natychmiast się zmył. Już chciałam wyjść, kiedy zobaczyłam na podłodze złożony kawałek papieru przyciśnięty kamieniem. Kiedy go odsunęłam końcem buta, zobaczyłam swoje imię. Schyliłam się, a kiedy podnosiłam kartkę, coś upadło obok kamienia. Nawet nie spoglądając, co to takiego, podbiegłam do okna, żeby przeczytać. „Wyjeżdżamy z rana. Wrócimy, jak poznam odpowiedzi". Było coś jeszcze, ale tak pokreślone, że nie mogłam odczytać. Mrugając, wpatrywałam się w kamień, a potem przypomniałam sobie, że coś spadło. Spojrzałam od okna, ale widziałam tylko kamień. Obmacałam podłogę

wokół niego, na coś natrafiłam i podniosłam do światła. Skórzana opaska z kocim okiem — bransoletka, którą Rafa dostał od matki. Zacisnęłam dłoń, a serce znowu zaczęło łomotać. „Maya, daj spokój. To nic nie znaczy. Dobrze wiesz, że potrafisz wmówić sobie wszystko" Znowu wpatrzyłam się w papier. Pierwsza linijka: czysta informacja — spadamy, dozo. Usiłowałam doczytać się, co zostało przekreślone, i to przekreślone kilka razy. „Teraz to już jesteś naprawdę żałosna. Spójrz prawdzie w oczy, Maya. Facet się ulotnił". Przygryzłam wargi i zerknęłam na bransoletkę. — Ani śladu po nich? — spytał od progu Daniel. Podskoczyłam i schowałam bransoletkę do kieszeni. — Przepraszam, powiedziałem, że zaczekam, ale nie słyszałem, żebyś z kimś rozmawiała. — Wszedł do środka. — Nie chcę cię straszyć, Maya, na pewno są w lesie, ale tutaj wszędzie są ślady pumy. Wiem, że twój tata jest teraz zajęty pożarami, ale musimy go tu ściągnąć, na wszelki wypadek... — Nie, nie trzeba. Wyjechali. — Wyjechali? — Do Stanów, czy skąd tam byli. Nie wydawał się przekonany. — A ja jednak myślę, że powinnaś ściągnąć tatę. Są tropy, odchody, ślady pazurów na drzewach. Sierść. Puma strasznie tu rozrabiała, a poza tym... — Małe ślady? Samicy? — Chyba tak. „Muszę ci coś powiedzieć". Chciałam powiedzieć. Jak strasznie chciałam! To była

najlepsza okazja, a tymczasem nie byłam w stanie wykrztusić ani słowa. Zamiast tego powiedziałam: — Dobra, trzeba wracać do szkoły. — A może lepiej skoczymy do Nanaimo? — powiedział, kiedy wyszliśmy. — Potrzebne mi coś, czego tutaj nie dostanę. — Sięgnął do kieszeni i podał mi kartkę. — Znalazłem to u Braunów, miałem ci pokazać, ale potem zjawiła się Sam i ta kwestia z moją mamą... Pomyślałem, że to może poczekać, szczególnie że chciałem, zanim ci pokażę, zorientować się, co to znaczy. Próbowałem dziś rano, ale mój laptop nie pozwolił mi szukać. — Co takiego? — Włączył się program kontroli rodzicielskiej. Nie mam pojęcia, dlaczego. Na kartce widniały cztery słowa. Pierwsze już znałam. Benandanti. — To... — zaczęłam, ale nie dał mi dokończyć. — Tak, z książki. Nie ma więc wątpliwości, że Mina nie wybrała tej strony na chybił trafił. Ale to niżej... To czasem nie jest to, co powiedziała tamta stara? Przeskórzyca w dialekcie Nawahów? Faktycznie. Czy zatem Mina była tutaj ze względu na mnie? Dlatego skierowała nas do książki z benandanti7. „Daniel, muszę ci coś powiedzieć". Ścisnęłam papier w ręku i wzięłam głęboki oddech. — Posłuchaj, jest coś... Zapach dymu podziałał jak uderzenie w twarz, wszystkie inne myśli uciekły z głowy. Daniel znieruchomiał. — Czy to...? — Tak, ogień! Zaklął i pchnął mnie w kierunku pikapa.

Zaparłam się i pokręciłam głową. — Nie, ktoś tylko pali jakieś śmieci. Pożar lasu tak szybko by tutaj nie dotarł. Tata by mnie uprzedził. Wyciągnęłam komórkę i otworzyłam. — Masz sygnał? — zawołał Daniel, wpatrzony w swój aparat. Pokręciłam głową. — Do samochodu! Ale już! — rozkazał. Obiegałam wóz, kiedy łoskot między drzewami, kazał mi się odwrócić. Z lasu wypadł jeleń, a na nasz widok przysiadł na tylnych łapach. Nawet nie musiałam widzieć jego wystraszonych ślepi i rozszerzonych nozdrzy, bym poczuła przerażenie tak straszne, że włosy zjeżyły mi się na karku. Zawrócił i w panice rzucił się między drzewa. Nadchodził pożar.

TRZYDZIEŚCI CZTERY Otworzyłam drzwiczki i wskoczyłam do środka. Daniel włożył kluczyki do stacyjki, przekręcił i... nic! — Nie! — warknął. — Nie, nie, nie! Jeszcze kilka razy bez żadnego skutku pokręcił kluczykami, a potem z wściekłości zaczął bić rękami w kierownicę. Otworzyłam drzwiczki. — Na piechotę! Ogień nie może być jeszcze tak... — Zaraz, poczekaj! Odetchnął głęboko i spróbował ponownie, tym razem spokojnie. Mój tata zawsze powtarzał, że kiedy zwierzęta zaczynają uciekać, trzeba szukać kryjówki, bo na własnych nogach już się nie zdąży. I nagle silnik zakrztusił się, a potem zaskoczył, Daniel kiwnął głową, wrzucił bieg, wcisnął gaz i zaczął spuszczać sprzęgło, ale... koła tylko zabuksowały. — Cholera jasna! Tylko nie to! — Otworzył drzwiczki, wyjrzał i wyskoczył. — Ja go rozbujam, a jak krzyknę, wrzuć gaz! Przesiadłam się, na jego znak dodałam gazu, ale kola

nie miały przyczepności. Wreszcie, za którymś razem, pikap wyskoczył z błota; zahamowałam, ale Daniel krzyknął: — Nie, nie! Jedź! Zobaczyłam w lusterku, że dogania samochód, już w następnej chwili otworzył drzwiczki, a podczas gdy pilnowałam kierownicy, on w biegu wskoczył na pasażerski fotel i z trzaskiem zamknął za sobą drzwi. — Przyznaj się, że zawsze chciałeś odstawić taki numer — powiedziałam. Zaśmiał się, łapiąc oddech. Miał popiół we włosach i na ramionach. — Jedź! — polecił. — Strasznie tutaj nierówno, jak w czymś ugrzęźnie, to teraz już na amen. Fakt, jako pasażerka nie zwracałam uwagi, po jakich wybojach jedziemy, teraz jednak czułam każdą dziurę i każdy wyskok. Przemknęła obok nas jakaś sarna. Potem lis w panice omal nie wpadł mi pod koła. Zwierzęta mknęły ku miasteczku, co znaczyło, że pożar jest za nami. Dobre chociaż to. Kiedy wyskoczyliśmy na szosę, zobaczyłam ścianę dymu nad dalekimi wierzchołkami drzew. — Widzę — sapnął Daniel, zanim zdążyłam się odezwać. Głos miał normalny i spokojny. — Chcesz się przesiąść? Pokręciłam głową i dodałam gazu, jadąc tak szybko, na ile miałam odwagi na krętej drodze. Nie widać już było popiołu, ale w tylnym lusterku ciągle widziałam dym. — Jak to możliwe, że pojawił się tak szybko? — Przecież nawet jest takie powiedzenie: „Wpaść jak po ogień".

— Okej, ale jednak za szybko. Wzruszył ramionami; teraz najważniejsze było, by bezpiecznie dotrzeć do miasteczka. Wpatrywałam się w drogę, a on sprawdził zasięg w komórce, — I jak, jest? — Nie przejmuj się, będziemy za... Z krzaków wypadł jakiś wielki cień. Wcisnęłam gwałtownie hamulec, a Daniel krzyknął: „Żadnych gwałtownych skrętów!" Nie musiał mi przypominać — tu, na wyspie, już się miało tę wiedzę, siadając pierwszy raz za kierownicą. Niemal natychmiast zorientowałam się, że to wapiti z rogami tak rozłożystymi jak cała przednia szyba. — Cholera! — wrzasnęłam. Wdepnęłam pedał w podłogę i wykręciłam w prawo. Zasada „żadnych skrętów" nie obowiązuje przy tak wielkiej przeszkodzie. Skuliliśmy się — kolejna taktyka, której uczono nas od dzieciństwa, chociaż stada wapiti rzadko zapuszczały się tak daleko na wschód. Kiedy jeleń zderzy się z samochodem, ląduje na dachu, który może się poważnie wgnieść. Trzask zderzenia czy może bardziej obtarcia, wapiti tylko się zachwiał i... Buuutnl Coś uderzyło w moje drzwiczki. A chwilę później jakiś wapiti niemal wskoczył na maskę. — Całe stado! — wrzasnął Daniel. — Atakują samochód! Gazu! Wcisnęłam pedał. Kolejny trzask. Obejrzałam się. Wielki byk uderzył rogami w burtę samochodu, a ten tak się zakołysał, jakby miał się przewrócić. Silnik zgasł. Zwierzę odskoczyło ze ślepiami pełnymi wściekłości i paniki, a potem znowu zaatakowało drzwi; posypało się szkło.

Daniel pociągnął mnie, ale byłam unieruchomiona pasami. Siłował się z zapięciem, podczas gdy ja szykowałam się na następny cios. „Uspokój się!", błagałam w myśli. „Uspokój się, proszę!". Wapiti uderzył, ale jakby w ostatniej chwili trochę poskromił siłę. Prychnął, a jego gorący oddech wionął przez okno. Czułam go, czułam jego panikę. Cofnął się odrobinę, ale rogi dalej sterczały w oknie — jeden koniuszek dotykał nawet mego policzka, chociaż odchylałam się najdalej, jak mogłam. „Uspokój się. Proszę". — Już! — sapnął Daniel, pasy puściły, a on przyciągnął mnie do siebie. Wapiti ponownie natarł. Daniel wrzasnął: „Uwaga!" ale jeleń w ostatniej chwili wykręcił i znieruchomiał, ciężko dysząc i poruszając opuszczonym łbem, jakby zapomniał, o co mu właściwie chodzi. Daniel otworzył drzwiczki od swojej strony i wytoczyliśmy się na zewnątrz. Wapiti zaryczał i uderzył w samochód. Ten zakołysał się, a my się odtoczyliśmy, żeby w razie czego nie przewrócił się na nas. — Ej! — usłyszałam czyjś krzyk i tupot nadbiegających stóp. — Ej, już, jazda mi stąd! Znałam ten głos. Znałam go, ale nie mogłam uwierzyć. Rafa biegł w stronę wapiti, wymachując rękami. Reszta stada stłoczyła się na skraju drogi, niepewnie czekając na zachowanie przywódcy. — No już! Spadaj! Jeleń parsknął, a potem — z pokornie opuszczonymi rogami — potruchtał przez drogę i znikł w lesie, pociągając za sobą całe stado.

Chciałam wstać, ale Daniel mnie przytrzymał, żeby sprawdzić, czy nic mi się nie stało. Kiedy nacisnął ramię, skrzywiłam się. — Tylko stłuczenie — powiedziałam. — Mogę iść. Rafa dobiegł do nas. — To ona prowadziła? Nic się nie stało? — Tak, ona — powiedziałam, podnosząc się z ziemi. Spojrzałam wokół. — A gdzie Annie? — Miała... — zaczął i spojrzał niespokojnie na Daniela. — Urwała się? — spytałam. — Tak jak już się zdarzało? Kiwnął głową. — Wyruszyliśmy rano, ale prawie natychmiast... — Uciekła — podrzuciłam. Znowu zerknięcie na Daniela. — Tak. Usiadłem, żeby poczekać, bo jak już będzie po wszystkim, wróci, a nic innego nie mogę zrobić. Tym razem jednak trwało to dłużej niż zwykle. Zacząłem się martwić, więc pozbierałem nasze rzeczy i poszedłem drogą, ale jak poczułem dym, zacząłem gwałtownie jej szukać. Potem usłyszałem jakieś trzaski, pobiegłem i tak trafiłem na was. Rafa mówił, a Daniel niespokojnie obserwował zadymiony horyzont. Podszedł do wozu, ale z daleka było widać, że pikap zbyt jest zniszczony, żeby jechać. — Musimy ruszać — powiedział. — Pożar szybko się przemieszcza. Rafa pokręcił głową. — Wy idźcie, ja muszę poszukać Annie. Pewnie wróciła do chaty i... — Nie — przerwałam mu. — Właśnie stamtąd jechaliśmy

Kołysał się nerwowo na nogach i byłam pewna, że ledwie mnie słuchał. Chwyciłam go za ramię. — Rafa? — Tak? Ściszyłam głos i odciągnęłam go odrobinę od Daniela. — Jest teraz pumą, prawda? Więc myśli jak puma, zrobi to, co wszystkie zwierzęta, będzie uciekać od ognia. Pójdziemy do miasta przez las, szukając jej po drodze. Kiwnął głową. — Ja to zrobię. A wy idźcie drogą, bo tak szybciej. — Jeśli zobaczę Annie, to jej pomogę. — Pomożemy — poprawił Daniel, zbliżając się do nas. — Nie możemy zwlekać ani chwili, Rozdzieliliśmy się, zachowując kontakt głosowy. Daniel ruszył pierwszy, Rafa chwilę jeszcze zwlekał, a potem spytał: — Nie powiedziałaś mu, prawda? — Nie. — „Na razie", dodałam w duchu. Byłam pewna, że chciałby, żebym nigdy tego nie zrobiła, ja jednak pragnęłam wyznać wszystko Danielowi, jak tylko wywikłamy się z obecnych tarapatów. — Jak zobaczy ją w postaci pumy, zawoła, żeby nas ostrzec, a kiedy już do tego dojdzie... nie wiem, coś wymyślimy. Tak czy siak, w ten czy inny sposób, znajdziemy Annie. Albo jechałam tak szybko, że oderwałam się od płomieni, albo też pożar zmienił kierunek, czy trafił na jakąś przeszkodę, fakt pozostaje faktem — nie musieliśmy jak szaleni walczyć o życie z ogniem liżącym nas po piętach.

Czuliśmy go jednak, w powietrzu unosiły się płatki popiołu, gdy oddzieleni o kilkaset metrów spiesznym krokiem zdążaliśmy do miasta, co chwila nawołując Annie. Podobnie jak my, uchodziły także zwierzęta, chociaż nie w takiej panice jak poprzednio. Zobaczyłam biegnącą w kierunku Salmon Creek rodzinę szopów, a także stadko jeleni czarno ogoniastych. Gdy dojrzałam przemykającą między drzewami śniadą sierść, podbiegłam trochę. Chłopaki także przyspieszyły, ja tymczasem zobaczyłam, jak zza choiny wygląda łeb z poszarpanym uchem, i westchnęłam z ulgą. — Marv! Wydał odgłos na potwierdzenie. — No już, ruszaj — powiedziałam. — Znajdź sobie jakieś bezpieczne miejsce. Mruknął, jakby na potwierdzenie, i tyle go widziałam. Przebiegliśmy może z sześć metrów, gdy nagle ziemia pod nami się zatrzęsła. Gnało na nas coś tak wielkiego, że poszycie trzeszczało, jakby stanęło w ogniu. — Niedźwiedź! — wrzasnęłam.

TRZYDZIEŚCI PIĘĆ Chwyciłam dolny konar najbliższego drzewa i podciągnęłam się; to samo zrobił Daniel. Znalazłszy się na gałęzi, spojrzałam w miejsce, gdzie ostatnio widziałam Rafę, i zobaczyłam, jak dalej tam stoi z taką dziwną miną, jakby chciał uciekać, a nie mógł. Patrzył na niedźwiedzia, ale nie w szoku czy przerażeniu, lecz z wyzwaniem w oczach. — Rafa! — wrzasnęłam. Mój okrzyk jakby go wyrwał z odrętwienia. Zobaczył, że coś jak czołg sunie na niego z lasu, zaklął i odskoczył. Niedźwiedź wypadł z gąszczu, stając z rykiem na dwóch łapach. Był to tylko czarny niedźwiedź. Mówię „tylko", gdyż były też niepokojące informacje o przepływających ze stałego lądu niedźwiedziach grizzly, a z nimi to już zupełnie inna historia. Ale i czarny nie jest wcale miłym miśkiem, a zwłaszcza czarny niedźwiedź z wyspy Vancouver. Kiedy teraz poderwał się na tylne łapy, był wyższy od Rafy i dwa razy od niego cięższy. — Uciekaj! — krzyknęłam. — Won! Daniel gwizdał i klaskał, a chociaż normalnie to wy-

starcza, by je odegnać, ten stał, warcząc i machając przednimi łapami, na których lśniły groźne pazury. Nie zamierzał ustępować, podrażniony zapachem czy to pożaru, czy innego drapieżnika. Rafa zerknął przez ramię, ale żadne z pobliskich drzewek nie wytrzymałoby jego ciężaru. — Wycofaj się w naszym kierunku — powiedziałam. — Nie odwracaj się, nie trać kontaktu wzrokowego. Kiwnął niecierpliwie głową. Sam to wiedział. Łatwo było zapomnieć, że wcale nie był takim mieszczuchem, jakiego udawał. Ledwie zaczął się cofać, niedźwiedź znowu zaryczał, opadł na czworaka i zaatakował. Odległość między nim a Rafą malała błyskawicznie i wtedy Daniel zaskoczył z drzewa, machając rękami. — Ej! — wrzasnął i puścił się biegiem do najbliższego drzewa. — Tutaj! Goń mnie! Niedźwiedź jednak skoncentrował się na Rafie, w małych ślepkach migotała wściekłość. W moje nozdrza uderzył jego zapach, a w głowie zaroiło się od przeciwstawnych sobie poleceń: uciekać, zostać, pomóc Rafie. Wtedy przypomniał mi się wapiti. „Kontrola nad zwierzętami". Zamknęłam oczy i w skupieniu zaczęłam powtarzać niedźwiedziowi, żeby się uspokoił, że wszystko jest w porządku, nie jesteśmy dla niego zagrożeniem, a naprawdę niebezpieczny jest ogień. Nic to jednak nie dało, a kiedy otworzyłam oczy, był tuż przy Rafie. Z warknięciem kłapnął pyskiem, ale Rafie w porę udało się uskoczyć. Nachyliłam się, aby podać mu rękę, ale machnął na mnie niecierpliwie, chwycił za gałąź i już w następnym ułamku sekundy na niej siedział. Niedźwiedź z takim im-

petem wyrżnął w pień, że straciłam równowagę. Rafa zdążył mnie złapać za kurtkę i przytrzymać, a ja, wymachując rękami, chwyciłam za konar. — Podciągnij się! — krzyknął. Niedźwiedź cofnął się, potrząsając łbem; był lekko zamroczony od uderzenia. Popatrzył na mnie, a ja zamarłam i zrozumiałam, co przed chwilą unieruchomiło Rafę. Gdy nasze spojrzenia się spotkały, znikły wszystkie myśli o ucieczce. Instynkt kazał walczyć: to moje terytorium i żaden niedźwiedź mi go nie odbierze. Zostań i... — Maya! — Rafa potrząsnął mną. — Wspinaj się! Ocknęłam się i pod sobą zobaczyłam pysk rozwścieczonego niedźwiedzia. Napięłam mięśnie i nagle w nodze szarpnął ból, gdyż coś chwyciło mnie za stopę. Daniel z krzykiem biegł do niedźwiedzia. Rafa chwycił mnie pod pachy i szarpnął. But został w pysku bestii, a ja czułam, jak ręce Rafy popychają mnie na następną gałąź. Niedźwiedź, warcząc, cisnął w krzaki mój but, ale ja zdałam sobie sprawę z tego, że Daniel stoi ledwie o pół metra od niego. — Daniel! — krzyknęłam. Cofnął się, jednocześnie wypatrując odpowiedniego drzewa. Niedźwiedź ledwie na niego prychnął, a potem wlepił swe krótkowzroczne ślepia w drzewo i nas na gałęziach. Znowu stanął na tylnych łapach, a przednie tak zadudniły w drzewo, że całe się zatrzęsło. Przeniosłam się na następną gałąź, Rafa zrobił to samo po drugiej stronie drzewa. Na stopie w skarpetce poczułam gorący dech niedźwiedzia i usłyszałam kłapnięcie jego kłów. Zaryczał rozczarowany i znowu zatrząsł drzewem.

— Trzymaj się! — krzyknął Rafa, jak gdybym miała jakieś inne plany Wtuliłam się w wibrujący pień, który objęłam obiema rękami. Niedźwiedź kłapał i machał na nas, ale byliśmy poza jego zasięgiem. Kiedy wreszcie sam to zrozumiał, opadł na czworaka, a potem, prychając i powarkując, znikł w lesie. — Nic ci się nie stało? — spytał Rafa, gdy niedźwiedź już znikł. Siedząc na gałęzi, podciągnęłam stopę. Skarpetka była rozdarta, ale kły nie przecięły skóry. Lekko się skrzywiłam. — Zadrapanie, nic więcej. — Maya? — zawołał z dołu Daniel. Nie mogłam go dojrzeć pomiędzy liśćmi. — Z nami w porządku! — krzyknęłam. — A z tobą? Odpowiedział, że też dobrze. Szykowałam się, by zejść z drzewa, gdy przysunął się do mnie Rafa. — Zdaje się, że kontrola nad zwierzętami tym mniej jest skuteczna, im bardziej jej potrzebujemy. — Szkoda, ale chyba tak. Z lekko przekrzywioną w bok głową wpatrzył się w las; kiedy znowu na mnie spojrzał, miałam wrażenie, że chce coś powiedzieć, ale tylko wskazał ziemię i mruknął: — Ogień nadciąga. Czuję to. Uklękłam, żeby spuścić się na niższą gałąź. Dopiero wtedy do mnie dotarło, że jesteśmy na najwyższym drzewie w okolicy, więc powiedziałam: — Najpierw wejdę na szczyt i rozejrzę się za Annie. — Dobry pomysł. Zawołałam do Daniela, żeby wiedział, co robimy, a Rafa już był dwie gałęzie nade mną. Pospieszyłam za nim,

ale im szybciej ja się wspinałam, tym szybciej on to robił. W pierwszej chwili pomyślałam, że to przypadek, ale kiedy zobaczyłam uśmiech na jego twarzy, serce mocniej mi załomotało, gdyż zorientowałam się, że to wyścig. W jednej chwili znikła myśl o Annie, ogniu i niedźwiedziu, a pozostała tylko rywalizacja: kora pod palcami, ukłucia igieł, puls w skroniach. Tak skoncentrowałam się na samym wspinaniu, że zdałam sobie sprawę z tego, że się zrównaliśmy, dopiero kiedy zobaczyłam, jak z uśmiechem wychyla się zza pnia. — Dopadłam cię. — O nie, zatrzymałem się, bo dalej już nie można. Zaklęłam pod nosem, gdyż rzeczywiście miał rację. Dalsza wspinaczka była już niebezpieczna. Było w jego oczach coś takiego, co kazało mi odwrócić wzrok i rozejrzeć się za Annie. Kiedy biodro otarło się o pień, poczułam, jak coś mnie uciska. Wyciągnęłam z kieszeni bransoletkę. — Lepiej to weź — powiedziałam. Pokręcił głową. — Zatrzymaj. Pożar nic nie zmienił, i tak muszę wyjechać, żeby znaleźć odpowiedzi. — Ale przecież ona ma chronić ciebie. — Najlepszy dowód, że mówię szczerze, obiecując, że wrócę. Policzki mi zapłonęły i wcisnęłam mu bransoletkę w rękę. — Trzymaj, nie chcę zgubić. Wziął, ale zanim zdążyłam cofnąć rękę, opiął mi bransoletkę wokół przegubu. — I problem rozwiązany! I zanim zdążyłam się zorientować, poczułam jego palce pod brodą, a on sam z zamkniętymi oczyma na-

chylił się. Nasze wargi musnęły się, ale Rafa natychmiast odskoczył. — Właśnie! — prychnęłam. — Co za... Ale on wskazał coś za moimi plecami. — Patrz! Gęsta ściana dymu sunęła ku nam. Rafa już ześlizgiwał się w dół, wołając coś do Daniela. Ja jeszcze na chwilę zostałam, gdyż po raz pierwszy mogłam dokładnie ocenić skalę pożaru. Na południe i na północ las był czysty, a jego środkiem przemieszczała się dokładnie w naszym kierunku ognista ścieżka — Maya! — zawołał z dołu Rafa. — Szybko! Ostatnie spojrzenie, aby się upewnić, że dobrze zobaczyłam: tak, ogień, jakby trzymając się wytyczonej drogi, zmierzał wprost na Salmon Creek; wydawało się to nienaturalne. Rafa znowu krzyknął, ale już schodziłam, jednocześnie nawołując Annie, której nigdzie nie było widać. Miałam nadzieję, że znalazła bezpieczne miejsce. Daniel już trzymał but, który zerwał mi z nogi niedźwiedź. Na szczęście dało się go jeszcze nałożyć; ledwie to zrobiłam, pognaliśmy. Kilka chwil później znowu zaczął obsypywać nas popiół; biegliśmy teraz blisko siebie, przez cały czas wołając Annie. Rafa pierwszy usłyszał warkot silnika. — Ktoś jedzie! Gdzie jest droga? Machnęłam na południe, ale Daniel pokręcił głową. — Za daleko — stęknął. — Poza tym powinniśmy już być tuż koło miasta. Mówiąc inaczej, nie było już ani potrzeby, ani czasu, by wracać. Jeszcze kilkanaście kroków i znaleźliśmy się na pasie niezarośniętej ziemi.

— Droga! — ucieszył się Rafa. — Teraz będzie szybciej niż przez las! Istotnie, była to kiedyś droga — w czasach gdy Salmon Creek było ledwie osadą drwali. Potem zjawili się tu ludzie z St. Clouds, drwale się wynieśli i z drogi nikt już nie korzystał. Las stopniowo do niej podpełzał, w nierównościach wyrosły chwasty, ale unoszący się w powietrzu zapach spalin dieslowskich na pewno nie był sprzed lat. Kiedy wyszliśmy na drogę, między drzewami dojrzałam oddalający się od nas samochód. Daniel podążył za moim wzrokiem. — Nie dogonimy go, a poza tym jedzie w drugą stronę. — Ale po co? Przecież tam nic nie ma. — Co nas to obchodzi? Pospieszmy się. Za następnym zakrętem usłyszałam za nami odgłos silnika. Odwróciłam się i zobaczyłam, że ten sam samochód wraca. — Musieli nas zobaczyć — powiedział Rafa i zaczął podnosić rękę, ale Daniel go powstrzymał. — Najpierw się upewnijmy. W ślad za nim schowaliśmy się w przydrożnej olszynie. Daniel wpatrywał się w samochód jak jastrząb w kuguara. Widziałam już ten wzrok. Kiedy dotknęłam jego ramienia, nie zareagował, ale wiedziałam, że tak będzie. — Dlaczego...? — zaczął Rafa, ale Daniel uciszył go gestem dłoni, uważnie wpatrzony w drogę. — Dobrze, dobrze — mruknął Rafa ściszonym głosem. — Co my wyrabiamy, Maya? Pożar idzie w naszym kierunku, jest ekipa ratunkowa, a tym... Daniel szturchnął mnie w plecy tak mocno, że aż mnie zatkało.

— Na ziemię! Przywarowałam w trawie. Kiedy Rafa nie zareagował, Daniel popchnął także jego. Rafa spojrzał na niego oburzony. — A ty co znowu?! — Ćśśś! — Daniel spiorunował go wzrokiem. — Coś jest nie tak. Czuję to. — Czujesz? — spytał ironicznie Rafa. — Uciszcie się obaj — syknęłam. Leżałam płasko, czułam, jak w plecy kłują mnie witki olchy. Płatki popiołu leciały na nas jak płowy śnieg. Zamknęłam oczy i wsłuchałam się trzask płonących roślin i huk ognia. Wyobraziłam sobie dewastację, jaką powoduje, i w oczach zakręciły mi się łzy: mój łas, mój piękny las! — Jest coraz bliżej — szepnęłam. — Musimy uciekać. — Poczekaj — żachnął się Daniel. — Muszę się zorientować. — W czym znowu? — mruknął Rafa, patrząc mi pytająco w oczy. Kiedy nic nie odpowiedziałam, odwrócił się gniewny i sprężony. Także i ja czułam w sobie to napięcie, gdyż wszystko we mnie krzyczało, żeby ratować się przed ogniem, uciekać! Samochód wyjechał zza zakrętu. Była to półciężarówka z żółtym pudłem i krzyżem na burcie. Mrugałam, żeby lepiej widzieć, gdyż dym gryzł mnie teraz w oczy. — To chyba straż pożarna — mruknął Rafa do Daniela. — Uciekamy przed pożarem, ale chowamy się przed strażą? Teraz i ja widziałam, że to czerwony krzyż na tle latarni morskiej. Pomocniczy pojazd straży pożarnej z Nanaimo.

Rafa zaczął się podnosić. — Czekaj — warknął Daniel tonem rozkazu. Przysięgłabym, że widzę, jak Rafie jeżą się włosy na karku. — Poczekaj chwilkę — szepnęłam. — Daj spokój, Maya, to przecież idiotyzm. Muszę jak najprędzej być w mieście, żeby się przekonać, czy jest tam Annie. — No to idź — prychnął Daniel. — Tylko nie licz potem, że będę cię ratował przed kolejną głupotą. Rafa zastygł w pół ruchu. — A jaką to niby...? — Prowokowanie niedźwiedzia to niby jest mądre...? Rafie twarz spurpurowiała. — To nie tak — wtrąciłam się. — On po prostu... Zapiszczały hamulce. Ciągle siedzieliśmy w olszynie, ale mogli dostrzec jakąś plamę. Samochód wibrował na jałowym biegu o jakieś dwadzieścia metrów od nas. Słyszałam stłumione głosy, potem odgłos otwieranych i zatrzaskiwanych drzwiczek. Przed maską pojawiły się dwie postaci w granatowych kombinezonach i maskach gazowych na twarzach. Rafa znowu zaczął się podnosić, ale Daniel go przytrzymał. — To nie strażacy — szepnął. — Jasne. Linoskoczkowie w wozie strażackim... — I z bronią? Nie wiem, może takie są zwyczaje w Stanach, ale u nas nawet policjanci nie zabierają na patrol broni automatycznej. Dopiero teraz i ja zauważyłam, że obaj mają przewieszone przez ramiona pistolety automatyczne. — Racja — zgodził się Rafa. — Może mają, żeby się

w razie czego bronić przed zwierzyną, ale lepiej nie ryzykować. Bezgłośnie na powrót ułożył się obok nas. Dwaj mężczyźni stali na przedzie samochodu i rozglądali się dokoła. Drgnęłam, gdyż coś gorącego spadło mi na głowę. Duży płat rozgrzanego popiołu. Nagle dym dostał mi się do ust i nosa, więc gwałtownie musiałam zakryć je ręką, żeby się nie rozkaszleć. — W tym stroju są powolni — szepnął Daniel. — Spokojnie wycofujemy się. Serce podskoczyło mi do gardła. — W tył? Do ognia? Musiałam nad sobą zapanować, zdobyć się na spokój. Zerknęłam na Rafę; robił to samo. Podchwycił moje spojrzenie i bezgłośnie szepnął: — Spoko. Nie można poddać się instynktowi; tylko tyle i aż tyle. Zwierzęcy popęd kazał mi za wszelką cenę trzymać się jak najdalej od ognia, ale nad nim musiał zatriumfować ludzki rozum. Zaczęłam pełznąć do tyłu. Gdy byliśmy już w gęstszym lesie i wstaliśmy, Daniel pośliznął się na jakimś łajnie. Chciałam go podtrzymać, ale nie zdążyłam, musiał więc chwycić się jakiegoś świerczka, aby nie stracić równowagi. Posypała się na nas ulewa zeschłych igieł. — Ej, słyszałeś to? — spytał jeden z mężczyzn. — Ktoś tam jest... mignęło mi coś białego. Daniel zerknął na swój T-shirt i warknął coś gniewnie pod nosem. Rafa rzucił mu swoją dżinsową kurtkę, a Daniel natychmiast ją naciągnął. Puściliśmy się biegiem wprost na spotkanie ogniowi. Między drzewami widać było czerwoną kurtynę. Popiół

i dym drażniły nam oczy i nosy. Huk pożaru był jak nadjeżdżający pociąg. Słyszałam jednak krzyki i coś jak odgłos quada. Skręciłam w lewo, gdzie las był gęstszy. Kiedy Rafa chciał zrobić to samo, Daniel chwycił go za ramię i krzyknął: — Rozdzielmy się! Tam! Rafa rzucił się w przeciwnym kierunku. Usłyszałam jakiś niewyraźny okrzyk. Obejrzałam się — Daniel się rozkaszlał i nie mógł złapać tchu. Chciałam zawrócić, ale odzyskał oddech i krzyknął: — Nie! Uciekaj do miasteczka! Zaraz będę za tobą. Skinęłam głową i znowu pobiegłam.

TRZYDZIEŚCI SZEŚĆ Z każdym krokiem dym byt coraz gęstszy Łzy ciekły mi z oczu ciurkiem. Każdy oddech palił. Czy na pewno nie zmyliłam kierunku? Miałam poczucie, że biegnę w dobrą stronę, ale widziałam przed sobą ledwie na pół metra. Droga pojawiła się tak nieoczekiwanie, że omal nie runęłam na twarz. Zatrzymałam się pochylona, możliwie jak najniżej trzymając głowę i tam łapiąc powietrze. — Mayu! Poprzez trzask ognia nie mogłam rozpoznać, czy to Daniel, czy Rafa. Odwróciłam się z rękami na udach i usiłowałam zobaczyć coś w dymie, ale mogłam powiedzieć tylko tyle, że ktoś idzie w moim kierunku. W ostatniej chwili zobaczyłam granatowy kombinezon i chciałam skoczyć w las, ale zmroził mnie widok mierzącej we mnie lufy Ciężko dyszałam, a jednocześnie rozpaczliwie usiłowałam znaleźć jakieś wyjście z tej sytuacji. Tylko jakie, skoro facet stał o parę metrów ode mnie i celował mi prosto w pierś.

— Zaraz, chwilę — powiedziałam. — Jest pan z policji, prawda? Zaprowadzi mnie pan do miasta? Marna sztuczka, ale jeśli tylko nie zamierzał zastrzelić mnie na miejscu, była jakaś szansa, że — udając gliniarza — zaprowadzi mnie do Salmon Creek. Zatrzymał się. — Samochód nam wysiadł — gadałam jak najęta. — A tu ogień! Pomoże mi pan? Opuścił lufę. „Tak, tak, błagam!". — Mayu! — powtórzył. „Nie, udawaj, że mnie nie znasz. Udawaj regularnego policjanta. Błagam". Zerknęłam w las, potem na broń. Jak szybko uda mi się dopaść lasu? Szybciej, niż wyceluje i wystrzeli? — Już w porządku, Mayu. Wszystko już w porządku. Ściągnął maskę, a mnie wręcz zmroziło. Był mniej więcej w wieku taty. Przystrzyżone na jeża czarne włosy. Wysoki i szczupły. Indianin, ale nie to tak mnie zaskoczyło, lecz wystające kości policzkowe i rdzawo-brązowe oczy. Widziałam już te oczy i tę twarz. Widziałam je za każdym razem, gdy spoglądałam w lustro. Krew łomotała mi w uszach. Znowu szedł do mnie, mówił coś, ale widziałam tylko ruch warg, słowa zagłuszał puls. Potem terkot, z futerału na biodrze wyjął radio i uniósł do ust. — Mam Mayę — powiedział, jednocześnie uśmiechając się do mnie. — Wszystko w porządku. Pójdzie ze mną. Zaczęłam się cofać, starając się nie patrzeć na pisto-

let. Na ten widok jego uśmiech zgasł. Usta mu się wydęły, jakbym go obraziła. — Chodź, Mayu. Musimy cię stąd wyciągnąć. — Nie, nie trzeba — sprzeciwiłam się. — Stąd sama dam radę. — Ogień przesuwa się bardzo szybko. Muszę cię... Odwróciłam się i rzuciłam do ucieczki. Spojrzałam przez ramię i zobaczyłam, że podrywa lufę. Usiłowałam wyhamować, rozległ się strzał. — Nie! — gdzieś za mną rozległ się krzyk. Z dymu wypadł Daniel; twarz purpurowa, można było pomyśleć, że nawet oczy lśnią mu na czerwono. Mężczyzna mierzył we mnie. Daniel krzyknął tak głośno, że było to jak grzmot, który bardziej poczułam, niż usłyszałam. Zatoczyłam się. Daniel był już przy mnie, chwycił mnie za ramię i pociągnął, a tamten leżał na ziemi i mozolnie usiłował się podnieść. Wbiegliśmy między drzewa. — Uderzyłeś go? — spytałam. — Co takiego? Kiedy powtórzyłam pytanie, spojrzał na mnie stropiony. Pomyślałam, że mnie nie słyszy, zanim jednak rzuciłam, że to nieważne, mruknął: „Chyba tak", jakby nie był pewien. To przypomniało mi dzień, gdy powiedział, że chyba uderzył ojca, ale zupełnie tego nie pamięta. Teraz się to nie liczyło; gnaliśmy w stronę Salmon Creek. Ogień tak huczał, że nie mogliśmy usłyszeć, czy ktoś za nami goni, czy też nie. Zupełnie jakbyśmy uciekali w gęstej mgle, gdy można się jedynie modlić, aby nie zgubić właściwego kierunku. Za nami krzyk, drugi w odpowiedzi. Grzechot pojazdu na leśnym poszyciu. Silnik quada.

Daniel pociągnął mnie w kierunku wielkiej sosny. Silnik terkotał na jałowym biegu. Głos kobiety mówiącej do słuchawki: — To ja. Są gdzieś niedaleko. Złap moje współrzędne i posuwaj się za mną. — Pauza. — Już? Kogo ewakuowali? — Znowu przerwa, potem przekleństwo. — No to mu przypomnij, że pożaru lasu nie da się kontrolować, nawet jeśli podłożyli go Adurowie. Chciał mieć chaos? No to ma, ale lepiej będzie dla niego, gdy będziemy mieć to, po co przybyliśmy, gdy dymy się rozejdą. Uruchomiła silnik. Kiedy się wychyliłam, żeby dojrzeć kobietę, o jakieś dziesięć metrów dalej dostrzegłam wpatrzoną w nas niewyraźną postać. Zanim zdążyłam przestrzec Daniela, tamten gwałtownie zamachał i rozpoznałam Rafę. Pokazywał nam, gdzie jest quad. Daniel kiwnął głową i szepnął: — Jakieś trzy metry od nas. — Za blisko. — Wiem. Rafa pokazał nam, że są dwa pojazdy. Kiwnęłam do niego, żeby uciekał, był na tyle daleko, że powinno mu się udać, on jednak pokręcił głową i... wyszedł z ukrycia. — Co on robi, do jasnej...? — Ej! — wrzasnął Rafa, patrząc w przeciwnym kierunku. — Maya! Daniel! Gdzie się podzialiście? Odwrócił się wolno, jakby dopiero w tej chwili dojrzał quad, a potem rzucił się w gąszcz, pociągając za sobą prześladowcę. Chciałam skoczyć za nim, ale Daniel chwycił mnie za ramię. — Daje nam szansę ucieczki, nie możemy jej zmar-

nować. Biegnie w kierunku szosy, jak się na niej znajdzie, dadzą mu spokój. Ale przecież oni mieli broń! Strzelali! Tyle że Daniel miał rację. Nie mogliśmy bawić się w kotka i myszkę, kiedy nadciągał pożar. Musieliśmy dostać się do miasteczka. Pobiegliśmy więc przez las, ja na przedzie, z oczyma tak piekącymi, że ledwie je otwierałam. W głowie pulsował dręczący ból. Zakryłam usta rąbkiem koszuli, ale to niewiele pomagało. Zakasłałam, wykrztuszona maź była czarna. Czy byliśmy szybsi od ognia? Nie byłam w stanie powiedzieć, natomiast nieustannie otaczał nas huk, dym, popiół. Wreszcie do moich uszu dotarły dźwięki syren alarmowych w miasteczku. — Już prawie — wychrypiałam. — Prawie... Zatrzymałam się i obróciłam, ale Daniel pchnął mnie z okrzykiem: — Dalej! Dalej! Rzuciłam się w stronę szosy, stopy same mnie niosły, mózg nie chciał się zastanawiać nad tym dlaczego. Daniel biegł za mną, krzycząc: — Co ty...? Na skraju drogi, niemal zupełnie skryte w wysokiej trawie, leżało ciało. — Rafa! — szepnęłam. — O Boże, Rafa. W jednej chwili byłam przy nim i kucnęłam. Daniel przewrócił Rafę na plecy i przyłożył mu ucho do piersi. — Ledwie oddycha, ale oddycha — powiedział. Kiedy podnosił Rafę, ja szybko obmacałam bezwładne ciało w poszukiwaniu jakiejś rany, dziury po kuli. — To tylko dym — zapewnił Daniel. — Chwyć go pod drugą rękę.

Zarzuciwszy sobie jego ramiona na szyję, ponieśliśmy go. Po jakiejś minucie zobaczyłam przed sobą zarys domu. I następnego. W dymie widać było blask reflektorów. Wóz ruszył, ale już w następnej chwili zatrzymał się z piskiem hamulców, a światła zwróciły się na nas. Znieruchomiałam, w każdej chwili gotowa do ucieczki, ale wtedy rozpoznałam znajomy kształt wozu terenowego, a także znajome twarze za kierownicą i na fotelu obok.

TRZYDZIEŚCI SIEDEM Auto jeszcze na dobre się nie zatrzymało, gdy wyskoczyła z niego Nicole i rzuciła się do nas. — O Boże! — zawołała. — Wszyscy was szukają. Ewakuują nas. Jest helikopter i... Co się stało Rafie? — Zatruł się dymem — odrzekł Daniel. — Zepsuł mi się pikap. — Mayu, Nicole, wsiadajcie — polecił jej ojciec. — A ty, Daniel, pomóż mi posadzić go z tyłu. — Nie wiemy, gdzie jego siostra — powiedziałam do ciągnącej mnie Nicole. — Wróciła do miasta? — Na razie nie — odparł burmistrz Tillson. — Ale powiem ekipom ratunkowym, żeby się za nią rozglądały Ułożył Rafę na tylnym fotelu. Usiadłam obok, trzymając go za rękę i patrząc, jak lekko unosi się pierś w oddechu, podczas gdy pani Tillson, która była w klinice pielęgniarką, szybko go zbadała. Kiedy burmistrz siadał z przodu, powiedziałam: — W lesie są ludzie, którzy podłożyli ogień. Odwrócił się tak gwałtownie, że łokciem wyrżnął w kierownicę. — Co takiego?

— Jedź, Phil! — krzyknęła jego żona. — Błagam cię! Musimy dzieciaki wsadzić do helikoptera, zanim dym zrobi się tak gęsty, że nie będzie można wystartować. Wszystko wyjaśnią w drodze. Usiłowaliśmy wyjaśnić najlepiej, jak potrafiliśmy. W lesie byli ludzie udający funkcjonariuszy straży pożarnej; mówili, że ogień podłożyli jacyś Adurowie. — Myślę, że zależy im na materiałach z laboratorium — powiedział Daniel. — Gwałtowny pożar oznacza, że wszyscy szybko się ewakuujemy, wszystko na miejscu zostawiając bez zabezpieczenia. To bardzo radykalny sposób na wykradnięcie wyników, ale jeśli są bardzo ważne... — Są — krótko oznajmił Tillson i połączył się z doktor Inglis, aby ją uprzedzić, a my w tym czasie o całej reszcie opowiedzieliśmy jego żonie. Powiedziała, że niektóre rodziny już wyjechały, uciekając przed pożarem, a większość uczniów została ewakuowana helikopterami. Ostatni z nich czekał jeszcze na nas. Zadzwoniła do taty, żeby mu powiedzieć, że jesteśmy już w drodze. Podała mi telefon, a tata powiedział, że mama jeszcze przed ewakuacją pojechała do Victorii ze zwierzętami. Była bezpieczna i miała poczekać na nas w centrum rehabilitacji. Tata był w drodze na lądowisko. W końcu dotarliśmy do laboratorium. Pole startowe znajdowało się na dachu; dolatywał stamtąd łopot wirnika. Naprzeciw nam wybiegła doktor Inglis. — Wszyscy zdrowi? Nie czekając na odpowiedź, podbiegła do Rafy, pokazując Danielowi i burmistrzowi, żeby go ułożyli na ziemi.

— Możesz dać mu coś, żeby się ocknął? — spytała pani Tillson. — Tak będzie łatwiej. — Nie. — Kiedy wszyscy obrócili się do mnie, zawahałam się. Wiedziałam, co muszę powiedzieć, jak też że Rafa nigdy mi tego nie wybaczy. Wzięłam głęboki oddech, lekko się przy tym krztusząc. Doktor Inglis natychmiast do mnie podskoczyła, ale powstrzymałam ją gestem ręki. — Jego siostra — powiedziałam. — On nie zgodzi się, żebyście ewakuowali go bez niej. — Ma rację — poparł mnie Daniel. — Jasne — powiedziała Inglis. — Zaraz zorganizujemy dla niego nosze, żeby go przenieść, a pozostałym każę zająć się przede wszystkim szukaniem jego siostry. Wyjęła telefon i odeszła na bok, żeby zadzwonić, podczas gdy pani Tillson zaganiała Nicole i mnie do środka. Kiedy pojawiła się jeszcze trzecia osoba, aż podskoczyłam, nie spodziewając się, że zobaczę Sam. Pomyślałam, że musiała być w suv-ie, ale ja, zestresowana, jej nie zauważyłam. Przepchnęła się tylko obok mnie i zaczęła wchodzić po schodach, Kiedy znalazłyśmy się na dachu, pilot helikoptera aż podskoczył na fotelu. Przez otwarte drzwiczki zobaczyłam Hayley i Coreya. Wyglądali na tak odrętwiałych jak ja, patrzyli przed siebie bladzi i przygnębieni. Hayley niemrawo nam pomachała, ale Corey trochę się ożywił, rozpiął pas i wyskoczył na płytę. — To już ostatni? — zawołał pilot, przekrzykując warkot śmigieł. — Jeszcze dwoje — odpowiedziałam, podnosząc dwa palce. — Jeden na noszach. — Kto taki? — spytał, jakby to miało jakieś znaczenie.

— Rafael Martinez. — Wsiadajcie — krzyknął, wskazując kciukiem za siebie. — Ale mój tata... — zaczęłam, tyle że nie mógł mnie usłyszeć, gdyż biegł już w kierunku drzwi na dach, żeby pomóc z Rafą. — Na pewno zaraz tu będzie, kochanie — powiedziała pani Tillson, kładąc mi rękę na ramieniu. — A ty już wsiadaj, bo zaraz trzeba będzie startować. Pomyślałam o tych ludziach w lesie. Nie, nie zamierzałam wsiadać do helikoptera, dopóki... — Mayu! Na dach wbiegł tato z Kenjii u boku, a gdy mnie dopadł, chwycił mnie w objęcia tak, jak robił to, gdy miałam dwanaście lat, a on był jeszcze w stanie mnie unieść. Teraz jednak mu się to udało, a uścisnął mnie tak, że zbrakło mi tchu w płucach, a ja nie żałowałam sił, gdy zarzucałam mu ręce na szyję. — Wszystko będzie dobrze — szepnął. — Teraz odlatujecie, burmistrz razem z wami. fa lecę następnym śmigłowcem. — Fitz... — zaczęłam, klepiąc Kenjii. — Czeka na mnie w dżipie. Wyczuł dym i wskoczył do samochodu. — Opuścił mnie na ziemię i podał telefon. — Mama chce z tobą porozmawiać. — Nie mamy na to czasu — wtrącił się pilot. — Jeszcze kilka chwil, a... Tata machnął w stronę Rafy. — Ładujcie go. My zaraz dołączymy. Wręczył mi aparat. Głos mamy brzmiał tak, jakby płakała z ulgi. Zapewniłam, że ze mną wszystko jest w porządku, podobnie jak

z Danielem, a i z Rafą raczej tak, w tej chwili zaś ładują nas do helikoptera. — Musimy startować — ponaglał pilot — bo inaczej ostatnia maszyna nie będzie miała gdzie usiąść. Tata raz jeszcze mnie przygarnął z jakąś dziką zawziętością, potem pomógł mi zapiąć pas, ucałował mnie w policzek i ścisnął ramię Daniela. Kiedy się wycofał, do środka wskoczyła Kenjii i ułożyła się na mojej stopie. — Chodź tutaj — rozkazał tata. — Zostajesz ze mną. Pies nie ruszył się, a kiedy pilot sięgnął, aby chwycić go za sierść na karku, zawarczał i pokazał kły. — Niech zostanie — odezwał się burmistrz. — To dobry pies, nie będzie z nim kłopotu. Pilot chciał się chyba kłócić, ale ktoś przez radio pokładowe wzywał, żeby ruszać jak najprędzej, więc pobiegł za stery Tillson zajął fotel obok niego i obrócił się do naszej reszty. — Wszyscy zapięci? Śmigłowiec był duży Sześcioro pasażerów na fotelach plus Kenjii przy moich stopach i ciągle nieprzytomny Rafa na noszach na podłodze. Daniel usiadł obok mnie, w rzędzie zaraz za pilotem, Sam i Nicole właśnie dopinały pasy, Corey i Hayley usiedli z samego tyłu. Ćwiczyliśmy to wielokrotnie, dobrze więc wiedzieliśmy, jakie grupy ewakuacyjne tworzymy, do czego teraz doszedł jeszcze Rafa. Obejrzałam się, żeby na niego spojrzeć, myśląc jednocześnie o Annie. Czy udało jej się uciec przed ogniem? Ach, jakże tego pragnęłam, bo kiedy Rafa się ocknie i dowie, że pozwoliłam go zabrać bez niej... Odetchnęłam głęboko, ale w tej chwili nie byłam

w stanie nad tym dywagować. Może mi wybaczy, może nie, ale nie mogłam podjąć żadnej innej decyzji. Wstrząsnął mną dreszcz, a Daniel, widząc to, ścisnął mnie za ramię. — Wszystko będzie dobrze. Kiwnęłam głową; tyle jeszcze pozostało pytań bez odpowiedzi, w tej jednak chwili największe zagrożenie — pożar i ludzie, którzy go rozpętali — było za nami. Byliśmy bezpieczni, a na szukanie odpowiedzi będzie jeszcze wiele czasu. Helikopter zadygotał i wzbił się w powietrze.