Armstrong Kelley Wezwanie

Kelley Armstrong

WEZWANIE

Tłumaczył: Jerzy Łoziński ZYSK I S-KA Wydawnictwo 20I0

Dwanaście lat wcześniej... Mama zapomniała powiedzieć opiekunce o piwnicy. Chloe kołysała się na najwyższym stopniu; pulchne dłonie ze wszystkich sił trzymały się obu poręczy ręce trzęsły się tak, że ledwie mogła się utrzymać. Trzęsły się także nogi, sprawiając, że łebki Scooby Doo na czubku kapci podrygiwały. Nawet oddech miała taki jak po biegu. — Chloe? — dobiegł z ciemnej piwnicy przytłumiony głos Emily — Mama mówiła, że zimna cola jest na dole, ale ja jej tutaj nie mogę znaleźć. Zejdziesz mi pomóc? Mama zapewniła, że powiedziała Emily wszystko o piwnicy, tego Chloe była pewna. Zanim mama i tata wyszli na imprezę, Chloe bawiła się w pokoju telewizyjnym. Mama ją zawołała, więc pobiegła do frontowego holu. Mama chwyciła ją w ramiona, śmiejąc się wesoło, gdy lalka Chloe kolnęła ją w oko. — O, widzę, że znowu przyszła pora na księżniczkę Jasmine. Czy uratowała już Aladyna z rąk złego dżina? Chloe pokręciła głową i szepnęła: — Powiedziałaś Emily o piwnicy? — Oczywiście. Chloe nie wchodzi do żadnej piwnicy Te drzwi mają być zamknięte. — Zza rogu wyszedł tata. — Steve, musimy poważnie porozmawiać o przeprowadzce. — Jeśli naprawdę chcesz, zaraz się do tego zabieram. — Zmierzwił włosy Chloe. — Bądź dobra dla Emily, złotko. I poszli. — Chloe, wiem, że mnie słyszysz! — krzyknęła Emily. Chloe oderwała palce od poręczy i zatkała uszy. — Chloe! — J-jjja nie mogę do piwnicy! Nie w-wwwolno mi! — Ja teraz tutaj dowodzę i ci pozwalam. Jesteś już dużą dziewczynką. Chloe spuściła nogę na następny stopień. Drapało ją w gardle i wszystko było takie rozmazane, jakby się za chwilę miała rozpłakać.

— Chloe Saunders, albo będziesz tutaj za pięć sekund, albo sama ściągnę cię na dół i zamknę tutaj. Chloe zbiegła tak szybko, że nogi jej się poplątały i na przedostatnim zakręcie upadła. Kostka bolała, w oczach pojawiły się łzy, a ona miała przed sobą piwnicę z jej szczelinami, zapachami i cieniami. A także panią Hobb. Zanim pani Hobb ich przepłoszyła, byli też inni. Na przykład pani Miller, która bawiła się z Chloe w chowanego i nazywała ją Mary. Albo pan Drakę, który zadawał dziwne pytania, na przykład, czy na Księżycu żyją jeszcze zwierzęta, i chociaż Chloe najczęściej nie wiedziała, co odpowiedzieć, on się uśmiechał i mówił, że grzeczna z niej dziewczynka. Kiedyś nawet lubiła schodzić na dół i rozmawiać z ludźmi; nie mogła tylko spoglądać za piec, gdzie z sufitu zwisał mężczyzna z twarzą purpurową i napuchniętą. Nigdy nic nie mówił, ale sam jego widok wystarczał, by Chloe ściskało w brzuchu. Znowu dobiegł jej stłumiony głos Emily. — Chloe? Idziesz tutaj? Mama powtarzała: „Zawsze patrz na dobrą stronę wszystkiego, a nie złą", więc pozbierała się i pokonała ostatnie trzy schodki, wspominając panią Miller i pana Drake'a, a w ogóle nie myśląc o pani Hobb. No, prawie w ogóle. Na dole wpatrzyła się w miejsce, gdzie się zaczynał mrok. Zapaliły się nocne światła, które mama rozmieściła wszędzie, kiedy Chloe zaczęła powtarzać, że nie chce schodzić na dół. Mama myślała, że Chloe boi się ciemności. Trochę się bała, to prawda, ale tylko dlatego, że wtedy pani Hobb mogła znienacka na nią wyskoczyć. Chloe widziała zimne drzwi piwnicy, ale nie spuszczała z nich oczu i szła tak szybko, jak tylko potrafiła. Kiedy coś się poruszyło, zapomniała o tym, żeby nie patrzeć, ale to był tylko wisielec i zobaczyła jedynie jego rękę, jak wysuwała się zza pieca, kiedy się kołysał. Podbiegła do drzwi i jednym ruchem otwarła je na oścież, ale w środku było ciemno, choć oko wykol. — Chloe? — zawołała z ciemnicy Emily. Chloe zacisnęła piąstki. No, to już naprawdę było podłe, tak się na nią zaczaić... Nad głową usłyszała odgłos kroków. Mama? Już z powrotem? — No chodź, Chloe, przecież nie boisz się ciemności, prawda? — roześmiała się Emily. — Coś mi się jednak wydaje, że ciągle jesteś małą dziewczynką.

Chloe naburmuszyła się. Emily nic nie rozumie. Po prostu głupia, wstrętna dziewczyna. Chloe weźmie sobie colę, a potem pobiegnie na górę, opowie o wszystkim mamie i Emily już nigdy więcej nie będzie z nią zostawała. Wśliznęła się do ciemnej klitki, usiłując sobie przypomnieć, gdzie mama trzyma colę. Chyba jest tam na półce? Podbiegła i wspięła się na palce. Palce zamknęły się na zimnej metalowej puszce. — Chloe? Chloe! — To był głos Emily, ale gdzieś z daleka i pełen przerażenia. Nad głową ciężko zadudniły stopy. — Chloe, gdzie jesteś? Chloe wypuściła puszkę, która z trzaskiem uderzyła o beton i potoczyła się do jej stóp, sycząc i pieniąc się; zimny płyn otoczył jej kapcie. — Chloe, Chloe, gdzie jesteś? — odezwał się głos, jakby ktoś przedrzeźniał Emily. Powoli odwróciła się. W drzwiach stała stara kobieta w różowej podomce; w ciemności połyskiwały oczy i zęby. Pani Hobb. Chloe bardzo chciała zacisnąć powieki, ale nie śmiała, bo wtedy będzie jeszcze gorzej i oszaleje. Skóra pani Hobb pękała i kurczyła się, aż wreszcie zrobiła się czarna i lśniąca, trzaskając jak gałązki w ognisku. Odpadała wielkimi płatami i odbijała się od podłogi. Włosy skwierczały i paliły się. W końcu została tylko czaszka z resztkami ciała. Otworzyła się szczęka, w której nadal błyszczały zęby. — Cieszę się, że wróciłaś, Chloe.

Rozdział pierwszy

Usiadłam gwałtownie na łóżku, z jedną ręką' na radiu, a drugą zaplątaną w prześcieradło. Usiłowałam pozbierać rozpływające się fragmenty snu. Jakaś piwnica... dziewczynka. ja? Nigdy nie mieliśmy piwnicy, zawsze mieszkaliśmy w mieszkaniach czynszowych. Dziewczynka w piwnicy, przestraszona... Ale czy piwnice nie są zawsze trochę straszne? Czuję dreszcz na samą myśl o nich, ciemnych, mokrych, pustych. Był tam... Próbuję sobie przypomnieć... Mężczyzna za piecem? Walenie do drzwi sprawiło, że aż podskoczyłam na łóżku. — Chloe! — krzyknęła Annette. — Czemu budzik nie zadzwonił? Jestem gospodynią, a nie twoją niańką! Jak znowu się spóźnisz, zadzwonię do ojca. Groźby mniej mnie przejęły niż sen. Nawet gdyby Annette udało się połączyć z ojcem w Berlinie, tylko udawałby, że słucha, wpatrzony w swojego blackberry, skupiony na czymś o wiele poważniejszym, jak na przykład prognoza pogody. Mruczałby pod nosem: „Tak, tak, zajmę się tym po powrocie", ale po odłożeniu słuchawki o wszystkim by zapomniał. Włączyłam radio, nastawiłam głośniej i zwlekłam się z łóżka. Pół godziny później byłam w łazience, szykując się do szkoły. Włosy po bokach ujęłam w spinki, spojrzałam w lustro i wzruszyłam ramionami. Wyglądałam na dwunastolatkę... Właśnie. Skończyłam niedawno piętnaście lat, ale kelnerzy w restauracji dalej podawali mi dziecięce menu. Nie obrażałam się; miałam wszystkiego niespełna metr pięćdziesiąt wzrostu i niemal żadnych zaokrągleń, które ujawniały się tylko wtedy, gdy nosiłam obcisłe dżinsy i jeszcze ciaśniejsze T-shirty. Ciotka Lauren zarzekała się, że wystrzelę w górę — i w innych kierunkach — kiedy przyjdzie okres, tyle że ja bałam się, że może tu chodzić nie o „kiedy", lecz „jeśli". Większość moich przyjaciółek zaczęła miesiączkować, mając dwanaście, a nawet jedenaście lat Starałam się o tym nie myśleć, ale, oczywiście, myślałam. Bałam się, że może jest ze mną coś nie tak, czułam się jak idiotka, kiedy rozmawiały o swoich ciotach, i modliłam się, żeby się tylko nie

domyśliły, że ja nie mam. Lauren powtarzała, że wszystko jest w porządku, a była lekarką, więc myślałam, że wie, co mówi. Ale się martwiłam. I to bardzo. — Chloe! Drzwi łazienki zadygotały pod mięsistymi pięściami Annette. — Siedzę na ubikacji! Czy mogłabym prosić o odrobinę prywatności? Starałam się umieścić spinkę z tyłu głowy, żeby podtrzymywała boki. Nieźle. Kiedy jednak odwróciłam głowę, zsunęła się z moich cieniutkich włosów. Nie powinnam była ich obcinać, ale miałam już kompletnie dość tych długich, prostych włosów jak u dziewczynki. Zdecydowałam się na kosmyki do ramion. Na modelkach wyglądały świetnie. Na mnie? Znacznie gorzej. Wzrok padł na nieotwartą tubkę farby do włosów. Kari przysięgała, że czerwone pasemka będą ekstra przy moich truskawkowo-blond włosach. Nie mogłam się opędzić od myśli, że będę wyglądać jak lizak. Ale przynajmniej na odrobinę starszą... — Chloe, idę do telefonu! — krzyknęła Annette. Chwyciłam tubkę, wrzuciłam do plecaka i otworzyłam drzwi. Jak zawsze zbiegłam schodami. Domy mogą się zmieniać, ale nie moje zwyczaje. W dniu, kiedy szłam po raz pierwszy do przedszkola, matka stanęła ze mną na szczycie schodów, z moją dłonią w jednej ręce, a plecakiem Sailor Moon w drugiej, i powiedziała: — Gotowa, Chloe? I raz, i dwa, i trzy... I zbiegłyśmy, niepewne stopy ślizgały się po schodkach, aż zatrzymałyśmy się na samym dole, zadyszane i rozchichotane, a cały mój niepokój przed pierwszą szkołą uleciał gdzieś po drodze. I tak zbiegałyśmy po schodach przez całe przedszkole i połowę podstawówki, a potem... potem nie było już z kim zbiegać. Zatrzymałam się na dole, dotknęłam wisiorka pod T-shirtem, poprawiłam plecak i wyszłam z klatki. Po śmierci mamy ciągle się przenosiliśmy po całym Buffalo. Tata przygotowywał luksusowe apartamenty, to znaczy kupował je w surowym stanie, a sprzedawał, kiedy były wykończone. Ponieważ ciągle był w rozjazdach, więc nie istniał problem zapuszczania korzeni. Przynajmniej dla niego. Tego ranka schody nie były takim ekstrapomysłem, gdyż i tak ściskało mnie w brzuchu z powodu połówkowej oceny z hiszpańskiego. Zawaliłam poprzedni test; poszłam na noc do Beth, zamiast zostać w domu i się uczyć,

tak że ledwie zaliczyłam. Nigdy nie przepadałam za hiszpańskim, ale jeśli nie wyciągnę na 4, tata może zauważyć i zacząć się zastanawiać, czy na pewno szkoła artystyczna była najlepszym rozwiązaniem. Samochód z Milosem czekał przy krawężniku. Woził mnie już od dwóch lat, przez dwie przeprowadzki i trzy szkoły. Kiedy wsiadłam, opuścił ekran po mojej stronie; słońce dalej mnie raziło, ale nic mu nie powiedziałam. Żołądek uspokoił się, gdy przesunęłam palcami po znajomej rysie na oparciu i wciągnęłam zapach chemicznej sosny z odświeżacza kołyszącego się na wentylatorze. — Widziałem wczoraj film — powiedział, zjeżdżając na środkowy pas. — Z takich, jakie lubisz. — Thriller? — Nie — poruszał ustami, jakby szukał odpowiednich słów. — Kino akcji. Wiesz, strzelanki, eksplozje i te sprawy. Taki film w stylu „zawal ich wszystkich". Nie lubiłam poprawiać angielszczyzny Milosa, ale bardzo o to prosił. — Rozwal ich wszystkich. Uniósł jedną ciemną brew. — Ale jak wszystko na nich leci, to ich zawala, nie? Roześmiałam się i przez chwilę rozmawialiśmy o filmach. Mój ulubiony temat. Odezwał się głośnik, Milos zaczął rozmawiać z dyspozytorem, więc popatrzyłam w boczną szybę. Zza grupki urzędników wyskoczył długowłosy chłopiec ze starodawnym, plastikowym pudełkiem śniadaniowym z jakimś znanym bohaterem na wieczku. Tak usiłowałam sobie przypomnieć, co to za postać, że nie zastanawiałam się nad tym, dokąd biegnie, aż nagle zeskoczył z krawężnika, lądując między nami a samochodem z przodu. — Milos! — krzyknęłam. — Uwa... Nie dokończyłam, gdyż pas boleśnie wcisnął mi się w pierś. Kierowca za nami i jeszcze kolejny jeden po drugim nacisnęli na klaksony. — Co? Co się stało, Chloe? Spojrzałam przez maskę samochodu i... nic nie zobaczyłam. Pusty pas przed nami i samochody omijające nas z lewej, z kierowcami gniewnie wystawiającymi środkowy palec. — Mmray-mmray...

Zaciskałam pięści, jak gdybym w ten sposób mogła wycisnąć słowa. „Kiedy się zatniesz, spróbuj inaczej", zawsze powtarzała moja terapeutka. — Wydawało mi się, że wwwi-wwwidzę... „Nie spiesz się; najpierw zastanów się nad słowami". — Przepraszam. Wydawało mi się, że ktoś wyskakuje nam wprost pod koła. Taksówka Milosa ruszyła. — Mnie się też czasami to nadarza, szczególnie jak szybko odwrócę głowę. Myślę, że ktoś jest, a tu nikogo nie ma. Pokiwałam głową; brzuch znowu mnie rozbolał.

Rozdział drugi

Sen, którego sobie nie mogłam przypomnieć, i chłopak, którego widziałam lub nie, tak mnie osaczyły, że gdybym nie pozbyła się przynajmniej jednej z tych udręk, z hiszpańskim miałabym przechlapane. Dlatego zadzwoniłam do ciotki Lauren. Na sekretarce nagrałam się, że spróbuję raz jeszcze na przerwie obiadowej. Ale nie dotarłam jeszcze do szafki Kari, kiedy ciotka oddzwoniła. — Czy mieszkałam kiedyś w domu z piwnicą? — Dzięki, ja też zawsze zaczynam od dzień dobry. — Przepraszam, ale strasznie dziabnął mnie ten sen. Opowiedziałam jej o tych szczątkach, które pamiętałam. — To musiałby być ten stary dom w Allentown. Byłaś wtedy szkrabem, więc nie dziwię się, że nie pamiętasz. — Dzięki. To mnie... — Dziabnęło, jasne. Jak to z dziwadłami ze snów. — Jakiś potwór w piwnicy. Wiem, to banalne, przepraszam. — Potwór? A ja... W tym momencie włączył się system powiadamiania; ktoś powiedział: „Doktor Fellows proszona na stanowisko 3B". — Wzywają cię. — Chwilkę mogą poczekać. Wszystko w porządku, Chloe? Brzmisz tak dziwnie... — Nie, nie, tylko wyobraźnię mam dzisiaj taką rozbrykaną. Wystraszyłam rano Milosa, bo wydawało mi się, że widzę, jak chłopak wybiega nam przed maskę. — Kto taki?

— Nikogo nie było. W każdym razie poza moją głową. — Zobaczyłam Kari przy szafce i pomachałam do niej. — Już dzwonek, więc... — Odbiorę cię po szkole. Herbata w Crowne. Tam pogadamy. Połączenie się przerwało, nim zdążyłam zaprotestować. Pokręciłam głową i pobiegłam, żeby Kari mi nie uciekła. Szkoła. Nie ma specjalnie o czym mówić. Ludziom się wydaje, że szkoły artystyczne muszą być inne, wrą wszystkie te twórcze energie, klasy pełne szczęśliwych uczniów, nawet goci na tyle szczęśliwi, na ile pozwalają ich udręczone dusze. Myślą, że nie ma tutaj znęcania się czy wyzywania, bo w końcu lądują tu dzieciaki, które prześladowano w innych szkołach. To zresztą w większości jest prawdą w Liceum A.R. Gurney, tyle że kiedy zbierzesz te dzieciaki razem, nieważne jak do siebie podobne, zawsze wyznaczą sobie grupki. Są tu grupki typowe: mięśniaki, kujony, skatey, które jednak stanowią jedynie tło dla artystów, muzyków czy pisarzy. Ponieważ znalazłam się na profilu teatralnym, przylgnęła do mnie grupka aktorska, w której talent mniej znaczył niż wygląd, poza i gadane. Za mną nikt się nie oglądał, w pozostałych dwóch sprawach zaliczałam okrąglutkie zero; na skali popularności od 1 do 10 lokowałam się dokładnie na 5. Dziewczyna, którą mało kto zauważa. Tyle że zawsze marzyłam, aby się znaleźć w szkole artystycznej, a ta była dokładnie taka, jakiej się spodziewałam. Co więcej, ojciec obiecał, że zostanę w niej do końca, niezależnie od tego, ile będziemy mieć przeprowadzek, co znaczyło, że po raz pierwszy w życiu nie byłam „tą nową". Zaczęłam A.R. Gurney jak wszyscy, od pierwszej klasy. Nareszcie byłam normalna. Niestety dzisiaj wcale nie czułam się normalna. Całe rano myślałam o tym chłopaku przed maską. Było mnóstwo logicznych wyjaśnień. Zapatrzyłam się na pudełko śniadaniowe i dlatego źle oceniłam, dokąd biegnie. Wskoczył do samochodu, który czekał przy krawężniku. Wykręcił w ostatniej chwili i zniknął w tłumie. Wszystko zupełnie sensowne. Czemu więc nie byłam spokojna? — Wrzuć na luz — powiedziała Miranda, podczas gdy ja grzebałam w szafce. — Jest przecież tutaj. Po prostu spytaj go, czy pójdziecie na imprezę. Czy to takie trudne? — Daj jej spokój — mruknęła Beth. Sięgnęła mi nad głową, zdjęła z półki moją jaskrawożółtą śniadaniówkę i zakołysała nią. — Nie wiem, Chloe, jak mogłaś jej nie zauważyć. Przecież wali po oczach jak neon.

— Potrzebuje drabinki, żeby widzieć tak wysoko — powiedziała Kari. Szturchnęłam ją biodrem, a ona odskoczyła ze śmiechem. Beth przewróciła oczami. — Zbierajcie się, bo zajmą wszystkie stoliki. Ale gdy byłyśmy koło szafki Brenta, Miranda trąciła mnie łokciem. — No, spytaj go, Chloe. Powiedziała to bardzo głośnym szeptem; Brent zerknął. .. i zaraz odwrócił wzrok. Czując rumieńce na policzkach, przycisnęłam śniadaniówkę do piersi. Długie, ciemne włosy Kari przesunęły się po moim ramieniu. — To mięśniak — wyszeptała. — Ignoruj go. — Wcale nie mięśniak. Po prostu mu się nie podobam. Nic się na to nie poradzi. — Dobra — odezwała się Miranda. — To ja go spytam w twoim imieniu. — Nie! — Chwyciłam ją za rękę. — Błagam... Jej krągła twarz wykrzywiła się. — Przecież nie możesz być ciągle takim dzieciakiem. Chloe, ty masz już piętnaście lat, musisz sama brać sprawy w swoje ręce. — Na przykład tak wydzwaniać do faceta, że matka musi powiedzieć, żebyś dała mu spokój? — spytała ironicznie Kari. Miranda wzruszyła ramionami. — To matka Roba. On sam nigdy czegoś takiego nie powiedział. — Tak? Fajnie, powtarzaj to sobie, ile chcesz. I zaczęło się na dobre. Normalnie skoczyłabym między nie, aby je uspokoić, ale nadal byłam zła na Mirandę, że mnie tak ośmieszyła przed Brentem. Kari, Beth i ja dużo rozmawiałyśmy o chłopakach, ale trzymałyśmy się od nich na dystans. Co innego Miranda; miała więcej znajomych, niż można by sobie wyobrazić, więc kiedy zaczęła się zadawać z nami, nagle stało się bar dzo ważne, żeby mieć chłopaka, którego się lubi. Tymczasem ja martwiłam się, że z moim rozwojem jest coś nie tale, no a kiedy ona jeszcze parsknęła śmiechem, słysząc moje wyznanie, że nigdy nie byłam na randce... No więc wymyśliłam sobie Brenta. Pomyślałam, że wystarczy, jak wymienię chłopaka, który mi się podoba. Nic z tego. Miranda zaraz zrobiła z tego hecę, zaczęła mu opowiadać, jak mi się podoba, a ja byłam przerażona. No, może nie do końca. Jakaś cząstka mnie miała nadzieję, że podejdzie i powie: „Spoko, Chloe, ty też jesteś fajna". Nic z tego. Wcześniej czasami zagadywaliśmy do siebie na hisz-

pańskim, teraz siadał dwie ławki dalej, zupełnie jak gdybym roztaczała najokropniejszą woń na świecie. Byłyśmy już pod samą stołówką, gdy usłyszałam, że ktoś mnie woła. Odwróciłam się, biegł do nas Nate Bozian; jego rude włosy płonęły w tłumie. Wpadł na chłopaka ze starszej klasy, przeprosił i dalej się przeciskał. — Hej — powiedziałam, kiedy się zbliżył. — Nawzajem. Pamiętasz, że Petrie w tym tygodniu przełożył spotkanie klubu filmowego? Będzie o awangardzie, a wiem, że jesteś w temacie. — Udałam, że zapomniałam. — Jasne, przekażę twoje przeprosiny. Powiem mu też, że nie chcesz robić tej krótkometrażówki. — Dzisiaj o tym decydujemy? Nate, który zaczął już odchodzić, rzucił przez ramię: — Może tak, może nie, w każdym razie powiem mu... — Narka, muszę lecieć — powiedziałam do przyjaciółek i pobiegłam, żeby go dogonić. Spotkanie klubu filmowego odbyło się na zapleczu, jak zawsze, kiedy mieliśmy omawiać sprawy i jeść śniadanie, bo na widowni jeść nie było można. Rozmawialiśmy o krótkometrażówce, ja, jedyna z pierwszaków, znalazłam się na liście kandydatów do reżyserki Kiedy już wszyscy obejrzeli sceny z filmów awangardowych, powiedziałam, jaki bym dała podkład dźwiękowy I zanim taśma się skończyła, wyśliznęłam się do szatni. Ciągle myślałam nad filmem, ale w połowie drogi żołądek przypomniał o sobie. Tak byłam podekscytowana, że zapomniałam o jedzeniu. Zostawiłam na zapleczu torbę śniadaniową. Spojrzałam na zegarek. Jeszcze dziesięć minut przerwy; powinnam zdążyć. Posiedzenie klubu się skończyło. Ten, kto wychodził ostatni, zgasił światła, a ja nie miałam pojęcia, jak je zapalić, zwłaszcza że aby znaleźć kontakt, trzeba go widzieć. Kontakty świecące w ciemności; z tego sfinansuję swój pierwszy film. Ktoś rzecz jasna będzie musiał mi je zrobić. Jak większość reżyserów, poruszałam się głównie w świecie idei. Zaczęłam po omacku iść między rzędami; dwa razy walnęłam się w kolano. Kiedy oczy trochę przywykły do słabiutkich światełek orientacyjnych, zobaczyłam schody na zaplecze. Ale tam było jeszcze gorzej: kilka przegrodzonych zasłonami pomieszczeń do magazynowania i przebierania. Ktoś zawsze gasił tutaj światło. Zaczęłam macać po najbliższej ścianie, ale nie mogąc znaleźć kontaktu, poddałam się. Także i

tutaj było kilka lampek orientacyjnych, więc niewyraźnie majaczyły kształty. Powinno wystarczyć. Tak czy siak, było ciemno, a ja się tego boję. To jeszcze z dziecięcych czasów; wyobrażałam sobie znajomych, którzy wyskakują z mroku i mnie straszą. Wiem, że to brzmi dziwnie. Inni wyobrażają sobie przyjazne istoty, a ja — upiory. Zapach farby olejnej powiedział mi, że jestem w przebieralni, ale tym razem ta mieszanina woni kulek przeciw-molowych i starych ubrań wcale mnie nie uspokoiła. Jeszcze trzy kroki i wrzasnęłam, gdy jakaś tkanina owinęła się wokół mnie. Wlazłam na zasłonę. Ekstra. Ciekawe, jak głośno krzyknęłam. Miałam nadzieję, że ściany są tu dźwiękochłonne. Obmacywałam poliester, aż wreszcie znalazłam brzeg i odsunęłam materiał. Przede mną majaczył stół, a na nim coś żółtego. Moja śniadaniówka? Miałam wrażenie, że ciągnie się przede mną korytarz, który pogrąża się w mroku. Kwestia perspektywy; dwie zasłony ustawione pod kątem. Interesujący efekt, szczególnie w filmie grozy. Muszę to zapamiętać. Myśl o korytarzu jako elemencie scenografii odrobinę mnie uspokoiła. Wyobraziłam sobie kadr, odgłos moich kroków przydawał scenie napięcia. Widz spoglądał na wszystko z perspektywy bohaterki: głupia dzierlatka skrada się do wtóru dziwnego dźwięku. Coś stuknęło. Drgnęłam, ale pisk butów sprawił, że dopiero teraz naprawdę podskoczyłam. Potarłam gęsią skórkę na ramieniu i usiłowałam się roześmiać. Przecież tak właśnie brzmieć miał „dziwny dźwięk", czyż nie? Proszę dołączyć efekty dźwiękowe. I znowu coś, tym razem szelest. A więc w naszym widmowym korytarzu mamy też szczury? Strasznie ograne. Czas powstrzymać rozbrykaną wyobraźnię i skupić się. Trzeba to wyreżyserować.

Nasza bohaterka widzi coś w głębi korytarza. Jakąś niewyraźną postać... No nie, tylko nie taka taniocha! Postaraj się o coś oryginalnego... tajemniczego. Ujęcie drugie. I co widzi? Dziecięcą torbę śniadaniową, nową i jaskrawożółtą, zupełnie nie na miejscu w tym starym, nawiedzonym domu. Dalej, niech film idzie; nie pozwól myślom błądzić... W ciszy rozległ się szloch, stłumiony do miękkiego chlipania. Tak. Płacz. W moim filmie bohaterka widzi dziecięcą śniadaniówkę i słyszy dziwny szloch. Coś porusza się w końcu korytarza. Jakiś ciemny kształt... Rzuciłam się w kierunku torby, chwyciłam ją i uciekłam.

Rozdział trzeci — Ej, Chloe! Zaczekaj no! Właśnie odchodziłam od szafki, do której wrzuciłam niezjedzone śniadanie, kiedy zawołał mnie Nate. Przed chwilą był dzwonek, więc cały korytarz oszalał, ludzie rwali się w swoich kierunkach jak łososie na miejsce tarta, porywając wszystko, co stanęło na drodze. Nate musiał się napracować, żeby się do mnie przedrzeć. — Tak szybko się zmyłaś, że nie zdążyłem cię złapać. Chciałem spytać, czy idziesz potańczyć? — Jutro? Chyba tak. Błysnął piegowatym uśmiechem. — Spoko. No to nara. Zniknął w tłoku, a ja stałam i patrzyłam za nim. Nate specjalnie mnie poszukał, żeby spytać, czy idę potańczyć? Może to nie to samo co pytanie, czy pójdziemy potańczyć, ale... Muszę się dobrze zastanowić, co na siebie włożyć. Chłopak z czwartej wpadł na mnie i strącił mi plecak z ramienia, mrucząc coś w rodzaju: „Stanie taka pośrodku korytarza". Schyliłam się po plecak i poczułam coś jak powiew między nogami. Gwałtownie się wyprostowałam i zamarłam, zanim zrobiłam krok na próbę. O Boże! Czy naprawdę się zlałam w gacie? Wzięłam głboki oddech. Może jestem chora. Przez cały dzień jeź-dziI mi coś po żołądku. „Trzeba zobaczyć, czy da się coś z tym zrobić, bo jak nie, to muszę wziąć taksówkę w domu". W łazience ściągnęłam majtki i zobaczyłam, że są jasno czerwone. Przez kilka minut siedziałam na kiblu, uśmiechając się jak idiotka; miałam nadzieję, że te wszystkie plotki o kamerach w toaletach to tylko podpucha.

Umieściłam w majtkach zwitek papieru toaletowego, podciągnęłam dżinsy i wyszłam z kabiny. I oto widok, który szydził ze mnie od jesieni: automat z podpaskami. Sięgnęłam do tylnej kieszeni, ale znalazłam tylko dolary, piątkę i dziesiątkę oraz dwa centy Wpadłam z powrotem do kabiny, obszukałam plecak, ale znalazłam tylko pięciocentówkę. Obejrzałam automat. Jeszcze bliżej. Podrapany zamek, o którym Beth mówiła, że można go otworzyć na długi paznokieć. Moje były za krótkie, ale sprawdził się klucz od domu. Ale tydzień! Zgłaszam się do robienia filmu, Nate zaprasza mnie na tańce, dostaję pierwszą miesiączkę i popełniam pierwsze przestępstwo! Kiedy trochę się wygładziłam, postanowiłam poszukać w plecaku szczotki, tymczasem natknęłam się na tubkę z farbą do włosów. Uniosłam ją w górę, a odbicie w lustrze się uśmiechnęło. Czemu nie dołączyć do listy „pierwszych wagarów" i „pierwszego farbowania włosów"? W szkolnej łazience nie będzie to łatwe, ale pewnie łatwiejsze niż w domu, pod czujnym okiem Annette. Zrobienie kilkunastu czerwonych pasemek zabrało mi dwadzieścia minut. Musiałam zdjąć bluzkę, żeby jej nie poplamić, więc zostałam tylko w staniku i dżinsach. Całe szczęście, że nikt się nie napatoczył... Na koniec osuszyłam pasemka papierowym ręcznikiem, nabrałam powietrza, spojrzałam i... uśmiechnęłam się. Kari miała rację. Wyglądało ekstra. Annette zacznie świrować. Ojciec może zauważy i może się wścieknie. Ale co tam. Teraz już nigdy nikt mi nie da dwunastu lat i nie będzie podsuwał karty z porcjami dziecięcymi! Skrzypnęły drzwi. Cisnęłam ręczniki do śmieci, chwyciłam bluzkę i wskoczyłam do kabiny. Ledwie zdążyłam się zamknąć, kiedy dziewczyna zaczęła płakać. Spojrzałam dołem i w kabinie obok zobaczyłam parę reeboków. Powinnam spytać, czy wszystko w porządku, czy też będzie jej głupio? Chlusnęła woda, cień na posadzce się przesunął, drzwi od kabiny otworzyły się. Ale kiedy z kranu popłynął strumień, szloch stał się jeszcze głośniejszy. Zamknięcie kranu, skrzyp rolki z ręcznikami, drzwi się otwierają i zamykają. A płacz nie ustaje. Zimny palec przeciągnął mi po kręgosłupie. Tłumaczyłam sobie, że musiała zmienić zdanie i wróciła, żeby się całkiem uspokoić, ale płacz był tuż obok

mnie. W sąsiedniej kabinie. Zacisnęłam ręce w pięści. To tylko moja wyobraźnia. Powolutku się nachyliłam. Żadnych butów. Zgięłam się jeszcze bardziej. Nikogo w żadnej kabinie. I płacz ustał. Szybko nałożyłam bluzkę i wyskoczyłam z łazienki jak najszybciej, żeby się wszystko nie zaczęło na nowo. Kiedy drzwi zamknęły się za mną, zapadła cisza. Pusty korytarz. — Zaczekaj! Podskoczyłam i obejrzałam się. Odetchnęłam z ulgą, ody zobaczyłam woźnego. — Łłłła-łłłazienka — wykrztusiłam. — Musiałam wyjść do łazienki. Szedł ku mnie, ale go nie znałam. Był może w wieku ojca, krótko ostrzyżony, w mundurze naszych woźnych. Na pewno zastępuje pana Teitlebauma. — Wracam do klasy. Odwróciłam się i zaczęłam iść. — Poczekaj, nie odchodź, muszę z tobą porozmawiać. Tylko odgłos kroków. Moich! Dlaczego nie słyszę jego kroków? Przyspieszyłam. Coś przemknęło obok mnie, powietrze trzy metry przede mną zadrżało i zaczęło się układać w koszulę woźnego i jego spodnie. Znowu się odwróciłam i puściłam biegiem. Tamten warknął tak, że echo przetoczyło się po korytarzu. Jakiś uczeń wyszedł zza rogu i omal się nie zderzyliśmy. Zaczęłam przepraszać, a jednocześnie zerknęłam przez ramię; woźnego nie było. Westchnęłam i zamknęłam oczy. Kiedy je otworzyłam, miałam tuż przed sobą niebieską koszulę mundurową. Podniosłam wzrok i... wrzasnęłam. Wyglądał jak manekin, który znalazł się za blisko ognia. Twarz spalona i nadtopiona. Jedno oko nabrzmiałe i wytrzeszczone, drugie zwisało w pobliżu szczęki, cały policzek zakrwawiony, wargi napuchnięte, skóra błyszcząca i wykrzywiona, a do tego... Jego usta się rozchyliły. — Może teraz poświęcisz mi trochę uwagi. Pognałam korytarzem. Kiedy mijałam jedną z klas, drzwi się otworzyły. Męski głos. — Chloe! Nie przystawałam. — Porozmawiaj ze mną! — Straszliwy, bełkotliwy głos był coraz bliżej. — Wiesz, od jak dawna tu więznę?

Wypadłam na klatkę i pobiegłam schodami w górę. „W górę? Tak robią wszystkie idiotki w filmach!" Woźny pognał za mną, po poręczy sunęły rozpływające się palce, z prześwitującymi przez skórę kośćmi... Wypadłam z drzwi i pobiegłam korytarzem. — Posłuchaj mnie, ty egoistyczna dziewucho! Chcę tylko pięciu minut... Wskoczyłam do pierwszej wolnej klasy i zatrzasnęłam za sobą drzwi. Obróciłam się na środku sali, a tymczasem on przeszedł przez drzwi. Ot tak, po prostu. Zniknęła obrzydliwa stopiona twarz i znowu wyglądał normalnie. — Teraz lepiej? Przestaniesz się wreszcie drzeć i porozmawiamy? Skoczyłam do okna, rozglądając się, jak je otworzyć. Wtedy też zobaczyłam, jak jest wysoko. Przynajmniej dziesięć metrów... do chodnika. — Chloe!!! Drzwi się otworzyły. Stanęli w nich wicedyrektorka, pani Waugh, mój nauczyciel matematyki, pan Travis, i nauczyciel muzyki, którego nazwiska nigdy nie mogłam zapamiętać. Widząc mnie przy oknie, pani Waugh rozłożyła ręce, powstrzymując obu mężczyzn. — Chloe — powiedziała półgłosem. — Odejdź, proszę od okna. — Ja tylko... — Chloe! — z naciskiem powtórzyła pan Waugh. Stropiona obejrzałam się na okno, a w tym momencie PAN Travis przemknął obok wicedyrektorki i złapał mnie w pasie. Zwaliliśmy się na ziemię, a mnie zabrakło tchu w płucach. Kiedy się przewracaliśmy, przypadkowo uderzył mnie kolanem w brzuch. Odtoczyłam się i skuliłam, pojękując z bólu. Po chwili otworzyłam oczy i zobaczyłam nad sobą woźnego. Krzyknęłam i chciałam się zerwać, ale pan Travis i muzyk przytrzymali mnie, podczas gdy pani Waugh szybko mówiła coś do komórki. Woźny nachylił się obok pana Travisa. — To jak, teraz porozmawiasz? Nie możesz uciec. Szarpałam się i wierzgałam w kierunku woźnego, usiłując wyrwać się nauczycielom, ale ci tylko jeszcze mocniej mnie przyciskali. Niewyraźnie słyszałam głos pani Waugh, że zaraz będzie pomoc. Woźny tak blisko przysuwał do mnie swoją twarz, która znowu się przemieliła w tę straszliwą, rozlazłą maskę, że patrzyłam wprost W Jego wybałuszone gały.

Przygryzłam język, żeby nie krzyczeć; krew wypełniła mi usta. Im bardziej się szarpałam, tym mocniej nauczyciele wykręcali mi ręce. - Nie widzicie go? — dyszałam. Jest przecież tuż obok. Proszę. Proszę, proszę, proszę, odegnajcie go ode mnie, odegnajcie. Nie słuchali. Walczyłam, błagałam, ale oni mnie nie puszczali, a spalony mężczyzna naigrawał się ze mnie. W końcu do sali wpadli dwaj mężczyźni w kitlach. Jeden rzucił się pomagać nauczycielom, podczas gdy drugi stanął tak, że go nie widziałam. Chwycili mnie mocno za' ramiona. Potem ukłucie igły i lód spływający w żyłę. Pokój zaczął się kołysać. Woźny się rozmywał, to wyraźniejszy, to bledszy. — Nie! — wołał. — Muszę z nią porozmawiać. Nie rozumiecie? Ona mnie słyszy, a ja chcę tylko... Jego głos był coraz cichszy, pielęgniarze ułożyli mniej na noszach, które uniosły się, kołysząc jak... słoń. Kiedyś jechałam na słoniu z mamą, w zoo, i teraz to wróciło. Objęcia mamy, jej śmiech... W głowie znowu zahuczał głos woźnego: „Nie zabierajcie jej ! Ona jest mi potrzebna! " Kołysanie. Słoń się kołysze, mama się śmieje...

Rozdział czwarty

Siedziałam na krawędzi łóżka szpitalnego i usiłowałam przekonać samą siebie, że ciągle jeszcze śpię. Tak najlepiej dało się wytłumaczyć to, co słyszałam. Mogłam to ewentualnie nazwać „iluzją" ale wolałam „sen". Obok mnie siedziała ciotka Lauren i trzymała mnie za rękę. Mój wzrok powędrował do przesuwających się po korytarzu pielęgniarek. Poszła za moim spojrzeniem, wsiała i zamknęła drzwi. Patrzyłam na nią przez zasłonę też i wyobrażałam sobie, że to mama. Coś się we mnie załamało, znowu miałam sześć lat, leżałam na łóżku i płakałam za mamą. Potarłam rękami po pościeli, sztywnej i szorstkiej, zahaczającej o moją suchą skórę. W pokoju było tak gorąco, że każdy oddech sprawiał, iż piekące gardło jeszcze bardziej się zaciskało. Lauren podała mi wodę; zacisnęłam ręce na zimnej szklance. Woda miała metaliczny smak, ale wypiłam ją całą. — Terapia grupowa — powiedziałam. Wydawało się, że ściany niczym w studiu nagraniowym wysysają wszystkie słowa z moich ust, pozostawiając tylko martwe powietrze. — O Boże, z tobą naprawdę nie jest łatwo, Chloe — powiedziała Lauren i wytarła nos w papierową chusteczkę. — Czy potrafisz zgadnąć, ile razy muszę mówić pacjentom, że umierają? Ale to tutaj teraz jest o wiele gorsze. — Przysunęła się do mnie. — Dobrze wiem, jak bardzo! chcesz się dostać na Uniwersytet Kalifornijski. A to jedyna] droga, żeby to uzyskać. — To tata? Chwilę milczała, a ja dobrze wiedziałam, z jaką chęcią obwinia go o wiele rzeczy. Po śmierci mamy chciała mniej wychowywać, żeby mi oszczędzić ciągłych przeprowadzeń i gospodyń i nigdy mu nie wybaczyła, że się nie zgodziła Podobnie jak tego, że mama zginęła. To, że facet wleciał w nich z boku, kiedy uciekał przed policją, się nie liczyło! ojciec prowadził, więc on był odpowiedzialny.

— Nie — odparła w końcu. — Szkoła. Jeśli nie poddasz się dwutygodniowej terapii grupowej i na koniec nie dostaniesz dobrej oceny, wpiszą ci to do akt. — Co? Ręka Lauren zacisnęła się na chusteczce. — To ta cho... — powstrzymała się. — Polityka „zero tolerancji dla przemocy". Z taką zjadliwością wypowiedziała te słowa, że w jej ustach zabrzmiały gorzej niż przekleństwo. — Dla przemocy? Aale ja ppprze... — Wiem, wiem. Ale dla nich sprawa jest jasna. Walczyłaś z nauczycielami. Potrzebna ci pomoc. Terapia grupowa. Dla świrów. W nocy budziłam się kilkakrotnie. Za drugim razem w drzwiach stał ojciec i patrzył na mnie. Za trzecim siedział przy moim łóżku. Kiedy otworzyłam oczy, wyciągnął rękę i niezgrabnie poklepał mnie po dłoni. — Wszystko będzie dobrze — mruknął. — Zobaczysz, wszystko będzie dobrze. Znowu zasnęłam. Rano dalej był przy mnie. Oczy miał zmęczone, zmarszczki wokół moich ust się pogłębiły. Nie spał całą noc, lecąc z Berlina. Myślę, że tata nie chciał mieć dzieci, ale nigdy mi tego się powiedział, nawet w gniewie. Cokolwiek myśli o nim ciotka Lauren, on stara się, jak może. Trochę podobna jestem do szczeniaka zostawionego mu na przechowanie przez kogoś bardzo lubianego, więc chociaż nie przepada za psami, chce, by wszystko było jak najlepiej. — Zmieniłaś uczesanie — powiedział, kiedy usiadłam. Próbowałam zebrać się w sobie. Kiedy lecisz, wrzeszcząc, szkolnym korytarzem zaraz po tym, jak sobie prze-farbowałaś włosy w szkolnej toalecie, pierwsze pytanie, które zadają — oczywiście, kiedy mamy już za sobą problem gnania z wrzaskiem po korytarzu — brzmi: „Coś ty z siebie zrobiła?". Farbowanie włosów w szkolnej toalecie nie jest normalne. Przynajmniej nie u takich dziewczyn jak ja. No i jeszcze jaskrawo czerwone kosmyki? Kiedy zrywasz się z lekcji? Sprawa jasna: masz totalną załamkę.

— Podoba ci się? — spytał po chwili. Kiwnęłam głową. Po chwili niepewnie zachichotał. — No, ja pewnie czegoś takiego bym nie zrobił, ale Wygląda nieźle. Najważniejsze, że tobie się podoba. — Potarł grdykę, na której kładł się cień zarostu. — Lauren Chyba ci już mówiła o tej terapii grupowej. Znalazła jedno miejsce, małe, prywatne. Nie jestem tym specjalnie zachwycony, ale w końcu to tylko dwa tygodnie. Nikt nie chciał powiedzieć, co ze mną jest nie tak. Chodziłam od lekarza do lekarza, robili mi różne badania, i byłam pewna, że dobrze wiedzą, o co chodzi, ale nikt nie mruknął ani słowa. A to znaczyło, że jest naprawdę kiepsko. Widziałam ludzi, których nie było, nie pierwszy raz to właśnie o tym ciotka Lauren chciała rozmawiać ze mną po szkole. Kiedy wspomniałam jej o śnie, przypomniała] sobie, jak opowiadałam o ludziach w starej piwnicy; Rodzice uznali, że w ten sposób wymyślam sobie przyjaciół ale kiedy ci zaczęli mnie straszyć na dobre, przeprowadzili się. Ale kiedy także i potem „widywałam" różne osoby! mama kupiła mi wisiorek z rubinem i powiedziała, że on mnie będzie chronił. Tata stwierdził, że to wszystko psychologia; uwierzyłam, że rubin działa, więc działał. Teraz jednak wszystko zaczęło się od nowa i nikt już nie uważał, że to sprawa nadmiernej wyobraźni. Chcieli mnie wysłać do wariatkowa. Uznali, że mam świra. Ale to nie tak. Miałam piętnaście lat, wreszcie dostałam ciotę, co musiało mieć jakiś wpływ, bo przecież! nie przez przypadek tego właśnie dnia zaczęłam widzieć! różne dziwne rzeczy. Wszystkie te nagromadzone hormony eksplodowały, mózg nie wytrzymał, przemieszaj sceny z jakichś zapomnianych filmów i kazał mi wierzyć że to wszystko naprawdę. Gdybym świrowała, nie tylko bym widziała i słyszała ludzi, którzy nie istnieją, ale też miałabym totalne odjazdy,; a tak nie było. Co, nie? Im więcej się nad tym zastanawiałam, tym mniej byłam pewna. Czułam się zupełnie normalnie, nie pamiętałam, żebym robiła coś dziwnego, no może z wyjątkiem ufarbowania włosów w łazience. I wagarów. I włamania się do automatu na podpaski. I szarpaniny z nauczycielami. To ostatnie się nie liczyło. Byłam przerażona, widząc jego spalonego faceta, więc ciskałam się, żeby od niego uciec a nie, żeby kogoś skrzywdzić.

Przedtem wszystko ze liną było w porządku. Wszyscy tak uważali. Inaczej pan Petrie nie wpisałby mnie na listę kandydatów. Także Nate Bozian uważał, że jestem OK. Przecież nikt nie chciałby liii potańczyć ze świrówą, A on chciał, tak? Tyle że teraz wszystko wydawało mi się takie zamazane jak dalekie wspomnienie, które może w ogóle nie miało miejsca. A jeśli nic z tego się w ogóle nie wydarzyło? Bardzo chciałam robić ten film. Bardzo chciałam, żeby Nate się mną zainteresował. Może wszystko to sobie tylko wymyśliłam? Takie same halucynacje jak chłopak przed maską samochodu, płacząca dziewczyna i spalony woźny. Gdybym zwariowała, czy wiedziałabym o tym? Właśnie na tym polega przecież świr, że jesteś przekonana, iż wszystko jest OK, ale tylko ty, nikt inny. Może zwariowałam. W niedzielne popołudnie ojciec i ciotka Lauren zawieźli mnie do Lyle House. Zanim opuściłam szpital, dali mi ja-kiś środek nasenny, więc przyjazd przypominał ciąg migawek i klipów. Ogromny biały dom wiktoriański w otoczeniu wielkiej działki. Żółte framugi. Huśtawka na werandzie. Dwie kobiety. Pierwsza, siwowłosa, z szerokimi biodrami, wychodzi mnie przywitać. Odprowadzający mnie chmurny wzrok drugiej, ręce na piersiach, spodziewa się kłopotów. Wspinaczka po wąskich schodach. Starsza — pielęgniarka, która przedstawiła się jako pani Talbot — terkoczej powitania, za którymi mój rozkołysany umysł nie może nadążyć. Biało-żółta sypialnia, stokrotki we flakoniku, zapach żelu do włosów. Po drugiej stronie pokoju dwa łóżka obok siebie, pod odrzuconą kołdrą skopane prześcieradło. Na ścianie za| łóżkami strony z magazynów dla nastolatek. Na toaletce tubki i buteleczki do makijażu. Jeden mały stolik. Moja strona to zwierciadlane odbicie; takie samo łóżko, taka sama toaletka, stolik, wszystko wyprane z jakiejkolwiek osobowości Tata i Lauren zbierają się do odejścia. Pani Talbot tłumaczy, że przez kilka dni ich nie zobaczę, bo muszę mieć] czas na „aklimatyzację" w nowym otoczeniu. Jak pies czy kot w nowym mieszkaniu. Obejmuję ciotkę Lauren; udaję, że nie dostrzegam łez w jej oczach.

Niezręczny uścisk z tatą. Mruczy, że nie wyjedzie z miasta i będzie mnie odwiedzał tak często, jak mu pozwolą. Całuje mnie w czoło, a do ręki wciska zwitek dwudziestek. Pani Talbot mówi, że inne sprawy przełożą na jutro, bo pewnie jestem zmęczona. Mam iść do łóżka. Spuszczone żaluzje, pokój ciemnieje, znowu zasypiam. Budzi mnie głos ojca. Ciemno w pokoju, ciemno na zewnątrz. Noc. Ciemna sylwetka taty w drzwiach. Za nim młodsza pielęgniarka — pani Van Dop — twarz pełna dezaprobaty. Ojciec podchodzi do łóżka i wciska mi w ręce coś miękkiego. „Zapomnieliśmy Ozziego. Nie wiedziałem, czy bez niego dasz radę zasnąć". Miś koala stał na półce przy łóżku do chwili, kiedy go przerosłam. Teraz biorę i zanurzam nos w jego wytarte, pachnące domem futro. Zbudziło mnie poświstywanie przez sen dziewczyny na sąsiednim nim łóżku. Oparłam się na łokciu, ale zobaczyłam tylko jakiś kształt pod kołdrą. Odwróciłam się na plecy, po policzkach spływały ciepłe łzy. Nie z tęsknoty za domem. Z powodu wstydu, zaminowania, upokorzenia. Wystraszyłam Lauren i tatę. Musieli wykombinować, o ze mną zrobić. Co jest nie tak? Jak to naprawić? No i jeszcze szkoła... Policzki zrobiły się jeszcze gorętsze od łez. Ilu ludzi słyszało, jak krzyczę? Czy ktoś widział, jak szamoczę się nauczycielami i wrzeszczę, że prześladuje mnie woźny? Bk wynoszą mnie przywiązaną do noszy? Ale nawet ci, co nie widzieli, na pewno słyszeli. Wszyscy wiedzą, że Chloe Saunders zaliczyła megawtopę. Zwariowała, dostała świra i zamknęli ją w wariatkowie. Nawet gdyby pozwolili mi wrócić do szkoły, wątpię, Bym się na to zdobyła.

Rozdział piąty Obudził mnie brzęk metalowych wieszaków. Blondynka] szperała w ciuchach, które, przysięgłabym, były moje, rozwieszone w szafie przez panią Talbot. — Hej — powiedziałam. Odwróciła się z uśmiechem. — Fajne ciuchy. Dobre marki. — Jestem Chloe, — Liz. Jak Lizzy McGuire. — Machnęła ręką w kie-runku fotografii na ścianie. — Ale nie chcę, żeby mówili na mnie Lizzy, bo dla mnie to jakieś takie... — zniżyła głos, jakby nie chciała obrazić zdjęcia Lizzy — ...dziecinne. Dalej trajkotała, ale ja niczego nie słyszałam, bo musiałam tylko: „A co jest z nią nie tak?" Skoro była w Lylej House, coś musiało być nie tak. Jakieś „psychiczne kłopoty". Nie wyglądała na wariatkę. Długie włosy zaczesani w lśniący kucyk. Miała na sobie dżinsy od Guessa i T-shirt; z Gapa. Gdybym nie wiedziała o tej całej szopce, pomyślałabym, że zbudziłam się w szkolnym internacie. Ciągle nawijała. Może o to chodziło. W ogóle nie wyglądała groźnie, ale to chyba zrozumiałe, prawda? Przecież kogoś groźnego, naprawdę szalonego nie wpakowaliby mi do pokoju. „Jasne, Chloe, nie przyjmują tutaj żadnych prawdziwych świrów. Tylko takich, którzy słyszą głosy, widzą nadpalonych woźnych i kopią się z nauczycielami". Odezwał się żołądek. — Rusz się — powiedziała. — Śniadanie jest za pięć minut, a jak się spóźnisz, są naprawdę upierdliwi. Skierowałam się do szafy, ale powstrzymała mnie ruchem ręki. — Możesz iść na śniadanie w pidżamie. Obiad i kolację jemy razem z chłopakami, ale dla nich śniadanie jest później, więc mamy trochę prywatności.

— Chłopakami? — Simon, Derek i Peter. — Koedukacja? — No. — Wydęła usta i oderwała z wargi kawałeczek złuszczonej skóry. — Parter jest wspólny, ale piętro dzielone. — Otworzyła drzwi i pokazała, jaki krótki jest korytarz. — Nie ma nawet drzwi. Zupełnie jakbyśmy się chciały wymykać, gdyby było można — zachichotała. — No, może Tori. Zresztą i ja, gdyby było się do kogo wymykać. Tori ma na oku Simona. — Obejrzała mnie badawczo w lustrze. — Może ci się spodobać Peter. Fajny,, ale dla mnie za młody. Trzynaście lat, no, prawie czternaście. — Ja mam piętnaście. Przygryzła wargę. — O kurczę. No ale Peter długo tu nie pobędzie. Może niedługo wraca do domu. — Chwila ciszy. — Piętnaście, tak? Która klasa? — Dziewiąta. — Jak Tori. Ja jestem w dziesiątej, jak Simon, Derek i Rae, ale Simon i Rae chyba ciągle mają po piętnaście. Mówiłam już, że podobają mi się twoje włosy? Chciałam zrobić to samo, tylko z niebieskimi, ale mama zabroniła! W drodze na dół Liz oprowadziła mnie po pokojach dla personelu. Psycholog, doktor Gili, zjawiała się tylko w godzinach pracy, tak samo jak wychowawczyni, pani Wang. Poznałam dwie z trzech pielęgniarek. Starszą, panią Talbot — którą Liz oceniła jako „całkiem fajną" — i młodszą, panią Van Dop, która, jak szepnęła Liz, „nie była już taka fajna". Trzecia, pani Abdo, pracowała w weekendy, zastępując wtedy jedną z dwóch pozostałych. Mieszkały w Lyle House i nas pilnowały. Wyglądały bardziej na opiekunki, o których opowiadali ludzie z internatów, ale Liz| mówiła na nie „pielęgniarki". Na dole schodów uderzył mnie zapach cytrynowego płynu do czyszczenia, zupełnie jak w domu babci. Nawet; tata nigdy nie czuł się dobrze w nieskazitelnym domu swojej matki, której surowy wzrok wyraźnie mówił, że kieszonkowe na urodziny przepadnie, jeśli uronisz kroplę; coli na białą skórę sofy. Wystarczyło jednak jedno spojrzenie, żebym odetchnęła z ulgą. Salon równie czyściutki jak u babci — dywan bez jednej plamki, lśniąca politura — miał jednak wygląd znużony i wygodny, wręcz zapraszający, by się zwinąć na sofie w kłębek. Był także pomalowany na jeden z preferowanych w Lyle Hou-

se kolorów, tutaj: jasnożółty. Na granatowej sofie i dwóch bujanych fotelach leżały poduszki. W rogu cykał stary dziadkowy zegar. W rogach stołu wazoniki ze stokrotkami i żonkilami. Pokój jasny i wesoły. Tak naprawdę, aż za jasny i wesoły, jak ten bed and breakfast pod Syrakuzami, gdzie zatrzymałyśmy się z Lauren poprzedniej jesieni.. Właściciele tak rozpaczliwie chcieli stworzyć intymną atmosferę że czułyśmy się jak na scenie, a nie w domu. Podobnie było tutaj: biznes, który starał się przekonać, że nie chodzi o żadne pieniądze, a tylko o to, aby poczuć się jak u siebie. Aby zapomnieć, że to miejsce dla świrów. Liz zatrzymała mnie pod drzwiami do jadalni, bym mogła zajrzeć do środka. Po jednej stronie stołu siedziała wysoka, ciemnowłosa dziewczyna. — To jest Tori. Victoria, ale woli Tori. Moja najbliższa przyjaciółka. Humorzasta, ale zdaje się, że właśnie dla-tego tutaj wylądowała. Ja uważam, że jest OK. — Wskazała brodą drugą osobę przy stole, ładną dziewczynę o miedzianej skórze i długich, ciemnych lokach. — Rachelle, Rae. Ma jakiś problem z ogniem. Przyjrzałam się Rachelle. Problem z ogniem? Co to Klaczy? Podpalaczka? A ja myślałam, że tu jednak będzie bezpiecznie. A co z chłopakami? Czy któryś z nich także był niebezpieczny? Pomasowałam się po brzuchu. — Widzę, że ktoś jest głodny — zaświergotał głos za nami. Obejrzałam się i zobaczyłam panią Talbot wychodzącą z drzwi — jak uznałam — kuchennych z dzbankiem mleka w ręku. — Chodź, Chloe. Przedstawię cię. Przed śniadaniem pani Van Dop dała nam pastylki i pilnowała, czy je połykamy. Okropna sytuacja: każda bez słowa wyciągała rękę, popijała pigułkę wodą i wracała do rozmowy. Kiedy przyszła moja kolej, pani Van Dop powiedziała, że lekarz wszystko mi potem wyjaśni, a na razie mam zad żyć i już. Tak też zrobiłam. Po jedzeniu poszłyśmy na górę, żeby się przebrać. Przodem szła Rae, za nią Liz i Tori, a ja na końcu. — Rachelle? — powiedziała Tori. Plecy Rachelle zesztywniały, ale się nie odwróciła. I — Tak, Victorio? Tori przeskoczyła dwa dzielące je stopnie.

— Zrobiłaś pranie, prawda? Teraz twoja kolej, a ja chcę włożyć tę nową koszulkę od mamy. Teraz Rae powoli się odwróciła. — Pani T. powiedziała, że mogę to zrobić dzisiaj, bo musimy poczekać, aż... — spojrzała na mnie i obdarzyła leciutkim, przepraszającym uśmiechem — ...aż Chloe się urządzi, — Więc nie wyprałaś. — To właśnie powiedziałam. — Ale ja chcę... — Wiem, koszulkę. Słyszałam. Więc ją włóż. Jest nowiutka. — Tak, ale wszyscy ją przymierzali. To wstrętne. Rae podniosła ręce w geście poddania się i zniknęła w korytarzu. Tori zerknęła na mnie ze złością przez ramię! jakby to była moja wina. Gdy się odwróciła, coś mignęło; między nami, zatoczyłam się i musiałam chwycić się poręczy. Tori wykrzywiła się. — Wyluzuj, przecież cię nie uderzę. Nad jej barkiem pojawiła się ręka z palcami wijącymi się jak robaki. — Chloe? — odezwała się Liz. -Jjjja... — Oderwałam wzrok od upiornej ręki. — ttttttyyyyllllkooo się pppotknęłam. — Posłuchaj mnie, złotko — usłyszałam męska szept I Liz zeszła między nas i wzięła mnie za ramię. — Wszystko w porządku? Jesteś blada jak ściana. — Wwwwyddddawało mi się, żżże coś ssssłyszę. — Czemu ona tak gada? — spytała Tori. — Jąka się po prostu. Zupełnie jak mój brat. — Ale Liz, twój brat ma pięć lat Dzieci często się jąkają, ale nie nastolatki. — Popatrzyła na mnie z góry. jesteś spowolniona? — Co takiego? — No wiesz, albo jedziesz dłuuugim autobusem... rozłożyła ręce, a potem znowu je zetknęła — .. .albo krótkim. — Tori, tak nie... — wybuchła Liz, ale tamta nie dała jej dokończyć. — Gada jak małe dziecko, wygląda jak dziewczynka, więc...

— Mam zaburzenia mowy — powiedziałam, tak starannie akcentując słowa, jakby to ona była zapóźniona. — I pracuję nad tym, żeby się ich pozbyć. — I świetnie ci idzie! — zaświergotała Liz. — Powiedziałaś całe jedno zdanie i w ogóle się nie zająknęłaś. — Dziewczęta? — Pani Talbot wyjrzała zza drzwi na parterze. — Dobrze wiecie, że nie możecie dokazywać na schodach, któraś może sobie zrobić krzywdę. Lekcje zaczynają się za dziesięć minut. Chloe, ciągle jeszcze nie dostaliśmy ocen od twoich nauczycieli, więc na razie nie będziesz miała lekcji. Kiedy się przebierzesz, omówimy plan twoich zajęć. W Lyle House rozkład zajęć odgrywał taką rolę, jak dyscyplina na obozie wojskowym. Wstawaliśmy o wpół do ósmej. Najedzeni, umyci i ubrani w klasie byliśmy o dziewiątej, gdzie każdy wykonywał swoją pracę zaleconą przez nauczycieli, których nadzorowała pani Wang. O dziesiątej trzydzieści drugie śniadanie, rzecz jasna, bardzo pożywne. Znowu lekcje. W południe przerwa na obiad. Po nim zajęcia od pierwszej do wpół do piątej z dwudziestominutową przerwą o drugiej trzydzieści. W trakcie lekcji każdy z nas miał — o zmiennej porze — sesję terapeutyczną z doktor Gili (pierwszą miałam tego dnia po obiedzie). Od czwartej trzydzieści do szóstej mieliśmy czas wolny, ale wolny tylko formalnie, gdyż właśnie wtedy trzeba było wykonać prace porządkowe, których lista była całkiem długa. Ponadto trzeba było każdego dnia znaleźć trzydzieści minut na ćwiczenia fizyczne. Po kolacji udawaliśmy się do łóżek o dziewiątej, a o dziesiątej gaszono światła. Pożywne posiłki? Zajęcia terapeutyczne? Prace porządkowe? Obowiązkowe ćwiczenia? O dziewiątej w łóżku? Nieźle wyglądał ten obóz wojskowy. Nie pasowałam tutaj. Zupełnie. W trakcie naszej rozmowy telefon oderwał panią Talbot, która przez ramię zawołała, że wróci, żeby dać mi wykaz codziennych obowiązków. Super. Siedziałam w saloniku i usiłowałam zastanowić się, ale wysilona pogodność była jak rażące światło, które nie pozwala się skupić. Kilka dni pośród żółtych ścian i stokrotek, a stanę się radosną zombi jak Liz. Poczułam ukłucie wstydu. Liz była miła, wystąpiła w mojej obronie. Jeśli jej świr polegał na wesołości, nie był najgorszy, w każdym razie z pewnością lepszy niż widzenie popalonych ludzi. Pomasowałam kark i zamknęłam oczy.

Lyle House nie był aż taki zły. Znacznie lepszy od domu bez klamek i z korytarzami pełnymi prawdziwych Zombi, pacjentów tak zamulonych, że nie myśleli o ubraniu czy kąpieli. Może najbardziej męczyła mnie iluzja domowej atmosfery. Kto wie, czy nie lepiej bym się poczuła między wstrętnymi kozetkami, białymi ścianami i kratami na oknach, bo wtedy nie byłoby żadnych fałszywych obietnic. Ale z faktu, że nie widziałam krat na oknach, nie wynikało, iż to dom tak otwarty, jak sugerował. To niemożliwe. Podeszłam do frontowego okna. Dzień słoneczny, a ono zamknięte. Był jakiś otwór, przez który pewnie unosiło się zapadkę. Na zewnątrz dużo drzew, spokojna ulica, inne stare domy na dużych działkach. Żadnych płotów pod napięciem, żadnych napisów LYLE HOUSE DLA NIELETNICH ŚWIRÓW. Wszystko całkiem spoko, ale przypuszczałam, że gdybym chwyciła krzesło i wybiła szybę, rozległby się alarm. To gdzie on jest? Wyszłam do holu, spojrzałam na frontowe drzwi i zobaczyłam mrugające nad nimi światełko. Nawet nie starali się go ukryć, bo miał przypominać: wszystko wygląda jak W normalnym domu, ale nie staraj się wychodzić frontowymi drzwiami. A co z tylnymi? Zawróciłam do jadalni i wyjrzałam przez okno na spory dziedziniec, także z dużą ilością drzew. Była komórka, leżaki, rabatki. Piłka na jednym z leżaków i kosz na słupie na cementowym placyku sugerowały, że wolno nam było wychodzić, najpewniej na owe „pół godziny wychowania fizycznego". Też monitorowali? Nie mogłam dojrzeć żadnych kamer, ale starczyło okien, żeby pielęgniarki miały na oku każdego, kto znalazł się na podwórzu. No a do tego płot na półtora metra. — Kombinujesz, jak się stąd wydostać? Odwróciłam się; pani Van Dop. W oczach miała jakby iskierki rozbawienia, ale reszta twarzy była poważna. — Nnnnie. Tylko tak się rozglądam. Aha, jak się ubierałam, zauważyłam, że nie mam wisiorka. Może zostawiłam go w szpitalu i chciałabym być pewna, że wróci do mnie. Jest dla mnie bardzo ważny. — Dam znać twojemu ojcu, ale na czas pobytu tutaj wisiorek będzie musiał poczekać. Nie chcemy u naszych dziewcząt żadnych ozdób. Co zaś do rozglądania się...

Chciała zatrzeć jakoś wrażenie, jakie wywarły na mnie jej słowa, ale się nie udało. Odciągnęła od stołu dwa krzesła i wskazała jedno z nich. Usiadłam. — Na pewno spostrzegłaś system alarmowy przy drzwiach wejściowych. — Jjjja wcccale nnnnie... — Nie chcesz uciekać, oczywiście. — Wargi drgnęły w leciutkim uśmiechu. — Większość naszych lokatorów to nie są młodzi ludzie, którzy uciekają z domu, no może tylko wtedy, gdy chcą na siebie zwrócić uwagę. Są dostatecznie rozgarnięci, by wiedzieć, że na zewnątrz może być tylko gorzej. A tutaj nie jest tak źle. Na pewno nie jest to Disneyland, ale także nie więzienie. Jeśli mieliśmy jakieś próby ucieczek, to tylko dlatego, że ktoś chciał się zobaczyć z przyjaciółmi. Nic poważnego, ale rodzice oczekują od nas uwagi. Chociaż więc robimy, co możemy, aby stworzyć domowy nastrój, to już na samym początku trzeba wyraźnie pokazać granice. — Czekała na odpowiedź, więc kiwnęłam głową. — Okna zaopatrzone są w alarm, podobnie jak frontowe drzwi. Możecie wychodzić tylko na tylny dziedziniec, gdzie nie ma bramy. Ponieważ jest alarm, przed wyjściem na zewnątrz musisz nas poinformować, żebyśmy go wyłączyły, ale także, przyznaję, mogły cię obserwować. Jeśli będziesz miała jakieś wątpliwości, co ci wolno, a czego nie, zwróć się do mnie. Nie chcę niczego owijać w bawełnę, Chloe. Uważam, że szczerość to pierwszy krok do zaufania, a to ma kluczowe znaczenie w takim miejscu jak nasze. I znowu przenikliwe, badawcze spojrzenie; chciała być pewna, że zrozumiałam to, co znalazło się między wierszami: szczerość musi być obustronna, więc i mnie obowiązuje. Kiwnęłam głową.

Rozdział szósty

Pani Talbot posadziła mnie do skrobania marchewki na obiad. Nie śmiałam powiedzieć, że jeszcze nigdy w życiu tego nie robiłam. Najpierw zacięłam się w kciuk, ale potem szło mi już dobrze. Podczas skrobania moje myśli zaczęły wędrować... po miejscach, których wolałabym nie odwiedzać, więc sięgnęłam po najlepszą w moim przypadku obronę: zamienić wszystko w film. Tych kilka ostatnich dni z ich traumatycznymi przeżyciami układało się w najlepszy z możliwych scenariusz. Ale na jaki gatunek się zdecydować? Normalny horror czy może psychologiczny dreszczowiec? A może kombinacja gatunków, która zaskoczy wi... — Już obieranie za karę? — rozległ się szept. — A co przeskrobałaś? Tym razem, kiedy się obróciłam, zobaczyłam nie bujającą w powietrzu dłoń, ale całe ciało. Chłopak, może rok ode mnie starszy, wyższy o głowę i szczuplejszy, z wystającymi kośćmi policzkowymi i włosami ciemnoblond posklejanymi w krótkie brudne kosmyki. W jego brązowych oczach o kształcie migdałów igrały rozbawione ogniki. — To pewnie ty jesteś Chloe. Wyciągnął rękę. Wzdrygnęłam się, marchewka wyskoczyła mi z dłoni i odbiła się od jego ramienia. Prawdziwego ramienia. Wyrastającego z prawdziwego chłopaka. —

Jjjja... Położył palec na ustach i ruchem głowy wskazał drzwi jadalni, za którymi pani Talbot mówiła coś do Liz. — Nie wolno mi tutaj być — oznajmił szeptem. — A w ogóle to jestem Simon.

Nagle uświadomiłam sobie, że stoi między mną a wyjściem. Uśmiechał się przyjaźnie i był zdecydowanie przystojny, ale to nie uroda się liczyła w przypadku chłopaka zamkniętego w ośrodku terapii grupowej. Wycofał się do spiżarni, gestem ręki każąc mi zaczekać; słyszałam, jak buszuje po półkach. Kiedy zajrzałam do środka, zdejmował właśnie pudełko krakersów. Akcja w kuchni? Nie mogłam powstrzymać uśmiechu; czy to terapia grupowa, czy obóz wakacyjny, chłopacy i ich żołądki zawsze byli tacy sami. Wyciągnął zamknięty rulon krakersów. — Tamten drugi jest otwarty — szepnęłam. — Jasne, ale on będzie chciał cały. Co, bro? Patrzył gdzieś nad moim ramieniem. Odwróciłam się i ledwie zdusiłam okrzyk. Chłopak stojący za mną miał co najmniej metr osiemdziesiąt, a bary szerokie jak drzwi. Rozmiary dorosłego, ale nikt by go za takiego nie uznał. Jego twarz mogła wystąpić na reklamie kremu przeciw krostom w fazie „przed". Długie, skołtunione, ciemne włosy zwisały mu na oczy. — Nie... — Przełknęłam ślinę. — Nie widziałam cię tutaj. Sięgnął nade mną i wziął krakersy od Simona. Kiedy chciał się wycofać, Simon chwycił go za rąbek koszuli. — Ciągle trzeba go uczyć dobrych manier. Derek to Chloe, Chloe, to mój brat Derek. — Brat? — Jasne — zadudnił głos Dereka. — Bliźniak. — Przyrodni brat — wyjaśnił Simon. — No więc chciałem właśnie powiedzieć Chloe... — Tu już wszystko? — spytał Derek. Simon dał mu znak ręką, żeby sobie poszedł, a sam przewrócił oczami. — Przepraszam. W każdym razie chciałem powiedzieć: witaj w... — Simon? — W kuchni rozległ się głos Tori. — Tak mi się wydawało, że cię słyszę. — Chwyciła ręką za framugę spiżarni. — Ty i Derek ciągle obrabiacie... Spostrzegła mnie i oczy jej się zwęziły. — Tori? — ostrzegawczo powiedział Simon. Jej mina była mieszaniną wzburzenia i szyderstwa.

— Co? Wskazał palcem drzwi jadalni. — Ciii! Szeptem zaczęła przepraszać, a wtedy się wymknęłam. Kiedy skończyłam z marchewką, pani Talbot powiedziała, że mam wolne do obiadu, i zaprowadziła mnie do pokoju medialnego. Jeśli oczekiwałam stereofonicznego telewizora z wielkim ekranem i supernowoczesnego komputera, to czekało mnie rozczarowanie. Telewizor dwadzieścia jeden cali, tani komplet DVD/VCR, stara konsola Xbox i jeszcze starszy komputer. Wystarczył rzut oka na kolekcję filmową, żeby się zorientować, że nie będę tu wiele przebywać... no, chyba żeby mnie nawiedziła nagła tęsknota za bliźmaczkami Olsen. Jedyny film, który nie miał oznaczenia „b.o", to Jurassic Park; na kasecie była nalepka: „Prosić o pozwolenie", zupełnie jakbym miała pokazywać szkolną legitymację, aby dowieść, że mam więcej niż trzynaście lat. Włączyłam komputer; pięć minut ładował system operacyjny. Windows 98. Potrzebowałam następnych pięciu minut, żeby sobie przypomnieć, jak obsługiwać Windows. W szkole mieliśmy Maki, co wykorzystałam jako podstawowy argument, żeby nakłonić ojca do kupna laptopa Apple, z najnowszym programem edycji filmów. Rozejrzałam się za wyszukiwarką; miałam nadzieję na Firefoksa; był tylko marny, stary Internet Explorer. Wstukałam URL i wstrzymałam oddech, obawiając się powiadomienia: „Odmowa dostępu do Internetu". Ale wyskoczyła strona. Więc jednak nie byliśmy tak odcięci od świata zewnętrznego, jak się obawiałam. Przejrzałam ulubione strony, aż wreszcie uspokoiłam się na tyle, żeby wejść na swoją pocztę przychodzącą. Trochę czasu posiedziałam na Weekend Box Office, aż wreszcie wklepałam URL, żeby wejść na swoje konto w MSN. Przeglądarka zawiesiła się na kilka minut, a potem wyrzuciła: „Nie można wyświetlić strony". Spróbowałam Hotmail. Z tym samym efektem. — A, tu jesteś, Chloe. Odwróciłam się i zobaczyłam panią Talbot. — Chciałam... — machnęłam ręką w kierunku ekranu — ...chciałam obejrzeć swoją pocztę, ale ciągle mi wyskakuje to. Podeszła, zerknęła na monitor i westchnęła.

— To Net Nanny czy jak się ten program nazywa. Obawiam się, że nie tylko blokuje strony Web. Wysyłać i otrzymywać listy możesz jedynie przez nasze konto. Do tego musisz wykorzystać program, który przyszedł z komputerem, ale tylko Van Dop zna hasło. Wiem, że to nieprzyjemne, ale mieliśmy kłopot w zeszłym roku z chłopakiem, który wchodził na nieodpowiednie strony, i kiedy dowiedziała się rada nadzorcza... — Pokręciła głową. — Wiem, że w ten sposób karzemy wszystkich z powodu jednego zgniłego jabłka, ale co poradzić. Czas na obiad. Ostatniego z chłopaków, Petera, poznałam podczas obiadu. Powiedział „cześć", spytał, jak leci, a w trakcie jedzenia skoncentrował się na swojej konsoli PSP. Jak wszystko inne w Lyie House, wyglądało to całkiem normalnie. Aż za normalnie. Wystarczyło, by ktoś się ruszył, a ja sztywniałam, obawiając się, że zaraz zacznie mówić jak nawiedzony albo skarżyć się na łażące po talerzu robaki. Tymczasem nic takiego się nie zdarzyło. Jedzenie było całkiem smaczne. Zapiekanka z warzyw i mięsa. Zdrowa, zapewne, jak mleko i pszenne bułeczki, które znalazły się do tego na stole. Na deser obiecano nam galaretkę. No proszę. Klaksony i pisk opon z gry Petera stanowiły główny podkład dźwiękowy. Rae nie było, Tori i Liz rozmawiały, ale za cicho, żebym mogła się włączyć. Derek był zbyt zajęty pochłanianiem jedzenia, aby miał czas na pogawędki. W efekcie na Simona spadły obowiązki gospodarza. Spytał, z jakiej jestem dzielnicy. Kiedy powiedziałam, że nigdzie długo nie zagrzałam miejsca, odrzekł, że także oni — on i Derek — wiele się przenosili. Zaczęliśmy porównywać najgorsze filmy, nagle wcięła się Tori i przez dobre dwie minuty opowiadała o jakimś horrorze, który kiedyś widziała, a tak ją przestraszył, że z sypialni wylądowała w piwnicy, po czym Simon spytał, w której jestem klasie i w jakiej szkole. Wiedziałam, że to tylko z grzeczności- — żeby porozmawiać z nową — ale gdyby Tori występowała w komiksie, z uszu puściłyby się jej kłęby dymu. Znałam takie dziewczyny. Nie ruszaj tego, co moje, czy chodzi o szczotkę do włosów, przyjaciółkę czy chłopaka. — Szkoła artystyczna! — wykrzyknęła z egzaltacją, — Ale jazda! Dawaj, Chloe, co wy tutaj robicie? Fotografujecie duchy? Chodzicie po ogrodzie z lirą pod pachą i wieńcem na głowie?

— Kawałek mięsa utknął mi w gardle, a ona popatrzyła sarnim wzroknem na Simona. — Chloe wam mówiła, dlaczego u nas wylądowała? Widzi umarlaków. Peter oderwał się od swojej gry, — Naprawdę? Cool! Kiedy podniosłam wzrok, widelec Dereka zatrzymał się w pół drogi do ust, zielone oczy wpatrzyły się we mnie zza zasłony włosów, a wielkie wargi wydęły się, jakby chciał powiedzieć: „Co za świr twierdzi, że ona zwidzi duchy?". — To nie tak. Jjjja... — Znowu zaczyna — powiedziała Tcori. — Liz, klepnij ją w plecy, może ją zrestartujesz. Simon spojrzał na ni ą ostro. — Nie bądź taką suką, Tori! Zamarła z rozchylonymi wargami; ładny kadr — naraz upokorzenie i strach. — Nic do niej nie mam — wykrztusiła wreszcie. — Jak mówi Peter, to może być cool. — Tori! — krzyknęła Liz i cisnęła widelec. — No i się zaczyna — mruknął Derrek. Liz ze łzami w oczach gwałtownie odsunęła krzesło. Tori znowu zaczęła pospiesznie przepraszać. Simonowi udało się chwycić szklankę Liz, zanim ta zdążyła nią cisnąć. Peter powrócił do gry. Derek skorzystał z zamieszania i wykończył zapiekankę. Kuchenne drzwi otworzyły się na oścież i stanęła w nich pani Talbot, ale jej głos zatonął w ogólnym zgiełku. W drugich drzwiach ukazała się Rae, trzymając pod pachą kosz z brudami. — Pytam ostatni raz! — krzyknęła. — Jeszcze coś? Nikt inny jej nie zauważył, a tym bardziej nie usłyszał. Rozejrzałam się dookoła i zorientowałam, że nikt nie spostrzeże, jak się zmyję. Tak też zrobiłam. Wiedzieli. Wszyscy wiedzieli. Mam świra. Wariatka, która widzi duchy. Moje miejsce było tutaj. Obiad przewracał mi się w żołądku. Pobiegłam na górę, z utęsknieniem myśląc o łóżku, mimo jego chemicznego zapachu wanilii. Opuszczę żaluzje, skulę się pod kołdrą z moim iPodem, może wtedy zapomnę o... — Co się stało, Chloe?

Dwa stopnie przed podestem odwróciłam się i zobaczyłam w dole panią Van Dop. — Chciałam... Chlałam się tylko na chwilę położyć. Strasznie rozbolała mnie głowa i... — Chodź, dam ci tylenol. — Ale jestem trochę zmęczona. Nie mam dzisiaj lekcji, więc myślałam... — Zejdź na doi, Chloe. Poczekała, aż znajdę się koło niej, i powiedziała: — W Lyle House sypialnie służą do spania, jak wskazuje sama nazwa. — Ale ja... — Rozumiem, że pierwszego dnia możesz być trochę zmęczona i przytłoczona, ale izolacja jest gorszym rozwiązaniem niż aktywność i interakcje. Rae ma nastawić pranie, zanim zaczną się popołudniowe lekcje. Skoro skończyłaś obiad, pomóż jej. Zebrałam się w sobie i otworzyłam drzwi do piwnicy, spodziewając się skrzypiących stopni, powoli znikających w mroku, i wilgotnych ścian, a więc miejsca z tych, których nienawidziłam. Tymczasem zobaczyłam gładkie, jasno oświetlone kamienne schody, ściany pomalowane na jasną zieleń z kwiecistym szlaczkiem. Tym razem pogodna wesołość bardzo mi się spodobała. Pralnia miała posadzkę, stała w niej stara leżanka, pralka, suszarka, a także kilka szafek i regałów. Żadnego syndromu „starej piwnicy", zero dreszczy. Pralka chodziła, ale nigdzie nie było Rae. Rozejrzałam się dokoła, zauważyłam inne, zamknięte drzwi, ale kiedy do nich podeszłam, poczułam ostry zapach. Dym? Jeśli Rae tutaj paliła, nie chciałam być tą, która ją na tym przyłapie. Odwróciłam się, żeby wyjść, i wtedy zobaczyłam Rae wciśniętą między dwoma regałami. Jej usta ułożyły się w kształt przekleństwa, kiedy potrząsnęła ręką, gasząc zapałkę. Rozejrzałam się za papierosem, ale nie dojrzałam żadnego. Nic, tylko zwęglona zapałka. I wtedy przypomniał mi się głos Liz: „Ma jakiś problem z ogniem". Pewnie zdradziłam to miną, bo Rae zagrodziła mi drogę do drzwi, podnosząc do góry dłonie.

— Nie, nie, nic z tych rzeczy. Nic nie chciałam zrobić. Ja... — szukała odpowiedniego słowa — .. ja nie podpalam, bo wtedy nie pozwoliliby mi tu zostać. Możesz spytać wszystkich. Ja po prostu lubię ogień. — Aha. Dostrzegła, że wpatruję się w pudełko zapałek, i schowała je. — Zauważyłam, że nie byłaś na obiedzie. Przynieść ci coś? Twarz jej pojaśniała. — Dzięki, ale przed lekcjami skroję jakieś jabłko. Wykorzystuję każdą okazję, żeby tylko nie jeść z Królową Wiktorią. Sama widziałaś, jaka ona jest. U mnie przy-chrzanią się do jedzenia. Wystarczy, że wezmę dokładkę albo zjem deser, i zaraz się wcina. — Musiałam mieć niewyraźną minę, bo machnęła ręką wzdłuż ciała. — Przydałoby mi się zrzucić parę kilo, ale ona mi niepotrzebna jako dietetyczka. — Przysunęła się do stosu nieposortowanego prania. — Moja rada? Trzymać się od niej z daleka. Jest jak te potwory, które widziałam w starym filmie science fiction, wampiry z kosmosu, które nie tylko wypijają krew, ale wysysają z ciebie całą energię. — Siła witalna. Tobe Hooper. Psychowampiry. Uśmiechnęła się, pokazując nadłamany kieł. — Psychowampiry. Cool, muszę to zapamiętać. Wcześniej myślałam, że nie pasuję tutaj, bo nie czuję się wariatką, ale chyba nikt z nich się tak nie czuł. Może z chorobą umysłową jest jak z jąkaniem: przez całe życie starałam się przekonać ludzi, że jeśli się jąkam, nie oznacza to wcale, że także coś innego jest ze mną nie w porządku. Miałam po prostu problem, z którym trzeba powalczyć. Na przykład widziałam ludzi, których inni nie widzieli. Ktoś inny mógł mieć kłopot z ogniem. Z czego nie wynika, że jest się schizem albo kimś takim. Im szybciej pogodzę się z tym wszystkim, tym lepiej się poczuję w Lyle House. Tym lepiej się poczuję... i tym szybciej stąd wyjdę. Spojrzałam na górę prania. — Mogę ci pomóc? Pokazała mi, co mam robić, gdyż była to kolejna rzecz, której nigdy nie robiłam. Nawet na obozie ktoś to za nas załatwiał. Pracowałyśmy kilka minut, aż wreszcie spytała:

— Myślisz, że to ma sens? — Co? — Zamykać kogoś w takim miejscu tylko dlatego, że mu się podoba ogień. — Jeśli tylko to... — No nie tylko, ale reszta to błahostka w zestawieniu z ogniem. Nic poważnego. Nie kaleczę siebie ani nikogo innego. Wróciła do sortowania. — Lubisz mangę? — spytała po jakiejś minucie. — Anime? — Anime są cool. Ja się nimi nie fascynuję, ale bardzo lubię japońskie filmy, animowane i nie. — A ja się bardzo fascynuję. Oglądam filmy, czytam książki, siedzę na czacie, takie rzeczy. Ale moja znajoma jest w tym na maksa. Cały czas nic tylko książki i DVD. Może z pamięci walić dialogi. — Poszukała mojego wzroku. — I jak myślisz, nadaje się tutaj czy nie? — Nie. Większość ludzi tak w czymś siedzi, nie? Ja na przykład tak mam z fumami. Mogę ci powiedzieć, kto wyreżyserował sci-fi nakręcone, kiedy mnie jeszcze nie było na świecie. — Ale przecież nikt nie powie z tego powodu, że jesteś wariatką. Napalona jesteś na coś, jak... — wyjęła z kieszeni zapałki i potrząsnęła nimi — ... ja na ogień. Skrzypnęły drzwi na szczycie schodów. — Dziewczęta? — rozległ się głos pani Talbot. — Ciągle tam jesteście? Zaczęła schodzić, zanim zdążyłyśmy odpowiedzieć. Za rogiem pojawił się jej cień, wyrwałam więc Rae zapałki z dłoni i zawinęłam w koszulę, którą właśnie składałam. — Rae, lekcje się zaczynają. A ty, Chloe... — Skończę tutaj i idę na górę. Pani Talbot zawróciła. Oddałam Rae zapałki. Bezgłośnie podziękowała i poszła za pielęgniarką. Zostałam w piwnicy sama.

Rozdział siódmy

Rzuciłam parę różowych majtek oznaczonych „Liz" na kupkę i znieruchomiałam. Czy prałyśmy też bieliznę chłopaków? Miałam nadzieję, że nie. Przerzuciłam stertę, znalazłam tylko rzeczy Rae, Liz i Tori i odetchnęłam z ulgą. — Posłuchaj... Męski głos nad moją głową. Zesztywniałam, ale zmusiłam się, żeby dalej sortować. Nikogo nie ma. A nawet jeśli jest, to nie naprawdę. Tak właśnie muszę postępować. A nie podskakiwać jak kot przypalony pogrzebaczem. Nie dać się. Słyszysz głosy, widzisz postacie, ale je ignoruj. — ...Podejdź tutaj... Głos rozchodził się po całym pokoju. Uniosłam czerwone koronkowe stringi Tori i pomyślałam o mojej dziecięcej bawełnianej bieliźnie. — ...Tutaj... Usiłowałam się skupić na tym, jak zdobyć lepszą bieliznę, zanim ktoś inny dostanie moją do prania, ale na przekór wszystkim wysiłkom ręce zaczęły mi drżeć. Tylko jedno zerknięcie, jedno jedyne... Omiotłam wzrokiem pokój. Nikogo. Westchnęłam i wróciłam do sortowania — .. .Drzwi... Te zamknięte... Spojrzałam na zamknięte drzwi, te, które zauważy łam wcześniej. Najlepszy dowód, że to moja rozbrykana wyobraźnia. „Po co ci jakiś dowód? Jakiego jeszcze trzeba?" Ekstra. Dwa głosy do zignorowania. — .. .Otwórz drzwi... Coś... ci pokażę... No i proszę! Klasyczna scena filmowa: „Zajrzyj za zamknięte drzwi, panienko!". Roześmiałam się, ale chrypliwy głos zamienił się w końcu w pisk.

Trzymaj się. Albo będziesz twarda, albo nigdy ci nie odpuszczą. Wzrok sam pomknął ku drzwiom. Wyglądały na normalny schowek. Jeśli naprawdę wierzyłam, że ten głos jest tylko w mojej głowie, to dlaczego miałabym ich nie otwierać? Ruszyłam ku drzwiom, zmuszając się, by stawiać krok za krokiem; wiedziałam, że jeśli przystanę, strach sparaliżuje mnie do reszty. — ... Dobrze... Chodź... Złapałam za okrągłą klamkę, poczułam zimny metal. — ...Otwórz... Powoli przekręciłam: ćwierć obrotu i opór. Zachichotałam. — Zamknięte. Mój głos rozszedł się echem po pralni. Raz jeszcze nacisnęłam, potem mocno szarpnęłam. Drzwi nie ustąpiły. — Znajdź klucz... Otwórz... Przycisnęłam palce do skroni. — Drzwi są zamknięte, a ja idę sobie na górę — powiedziałam na głos. Odwróciłam się, a wpadłszy na górę mięsa, po raz drugi tego dnia krzyknęłam jak dziewczynka. Kiedy spojrzałam w górę, zobaczyłam tę samą twarz, która poprzednio mnie wystraszyła. Derek. — Z kim rozmawiałaś? — spytał. — Sama ze sobą. — Ta, jasne. — A teraz muszę już iść. Nawet nie drgnął, a kiedy usiłowałam go wyminąć, zastąpił mi drogę. — Widziałaś ducha, tak? Co za ulga, że udało mi się zaśmiać. — Przykro mi, że muszę cię rozczarować, ale żadne duchy nie istnieją. — Jasne. — Badawczym spojrzeniem zbadał pralnię niczym gliniarz szukający zbiegłego przestępcy. Potem wpił we mnie wzrok tak przenikliwy, że poczułam go aż w szpiku kości. — Co widziałaś, Chloe? — J-jjja n-nnnic n-nnnie...

— Wolniej — przerwał mi zniecierpliwiony. — Jak one wyglądają? Rozmawiają z tobą? — Naprawdę chcesz wiedzieć? — Tak. Przygryzłam wargę, a potem wspięłam się na czubki palców. Nachylił się ku mnie. — Chodzą w białych prześcieradłach z wielkimi dziurami na oczy. I wołają: „Buuu! — Spojrzałam na niego ostro. — A teraz zejdź mi z drogi. Myślałam, że szyderczo skrzyżuje ręce na piersi i warknie: „Nie nabieraj mnie, dzieciaku". A tymczasem wargi drgnęły mu tak, że poczułam mróz na plecach i dopiero po chwili zorientowałam się, że się uśmiecha. Czy raczej: śmieje ze mnie. Zrobił krok w bok, a ja rzuciłam się ku schodom. Doktor Gili była niską kobietą z długim nosem gryzonia i wybałuszonymi szczurzymi oczami, które bacznie się w ciebie wpatrywały, jak gdybyś to ty była szczurem, którego każde drgnięcie musi zostać zapisane. Miałam już wcześniej terapeutów. Dwoje po śmierci mamy. Pierwszego nie znosiłam: starszy mężczyzna ze śmierdzącym oddechem, który zamykał oczy, kiedy mówiłam, jak gdyby w tym czasie ucinał sobie drzemkę. Poskarżyłam się na niego i wtedy pojawiła się doktor Anna, płomienny rudzielec, kobieta, która żartowała ze mną, przypominała mi mamę i bardzo mi pomogła naprostować moje życie. Po dziesięciu minutach wiedziałam, że doktor Gili lokuje się gdzieś pośrodku. Wydawała się dość miła, słuchała uważnie, ale miejsca na żarty nie było. Rozmawiałyśmy o tym, jak śpię, czy mam apetyt, co myślę o innych, a przede wszystkim: jak się tutaj czuję. W ostatniej kwestii kłamałam; jeśli chciałam stąd wyjść, nie mogłam się skarżyć, że to nie miejsce dla mnie, że ktoś popełnił straszny błąd. Dlatego powiedziałam, że tata i ciotka na pewno dobrze zrobili, umieszczając mnie tutaj, a ja uczynię wszystko, co będzie potrzebne, żeby wydobrzeć. Szczurza twarz doktor Gili odprężyła się. — To bardzo dojrzała postawa. Cieszę się, że tak uważasz. Kiwnęłam głową i spróbowałam zachować powagę. — Powiedz mi, Chloe, czy słyszałaś kiedykolwiek o schizofrenii. Serce mi znieruchomiało. — Schi... schizofrenii?

— Tak. Wiesz coś o niej? — Usta mi się otworzyły i zamknęły; umysł nie potrafił wypełnić ich słowami. — Chloe? — Cz-czczczy to znaczy, że jestem schizem? Zacisnęła wargi. — Tutaj nie używamy tego słowa, Chloe. W gruncie rzeczy, w ogóle staramy się unikać etykietek, ale diagnoza jest nieodzownym składnikiem terapii. Pacjentka musi wiedzieć, jaki jest jej stan, zrozumieć go i zaakceptować, dopiero potem może zacząć się leczenie. — A-aaale ja dopiero tu trafiłam. S-ssskąd m-mmmoże pani wiedzieć... — Nie pamiętasz, że byłaś w szpitalu? Że rozmawiałaś tam z lekarzami? Że robili ci badania? — I oni powiedzieli, że mam schizofrenię? Pokręciła głową. — Naukowcy jeszcze nie stworzyli ostatecznej diagnozy schizofrenii, dlatego trudno tu o jakieś jednoznaczne stwierdzenia. Tak czy owak, badania wykluczyły inne możliwości, jak guz mózgu czy narkotyki. Te wyniki w połączeniu z twoimi symptomami sugerują, że schizofrenia to najbardziej prawdopodobna diagnoza. Wbiłam wzrok w podłogę. — Pani jest przekonana, że mam schizofrenię. — Wiesz, co to jest? Mówiła wolno, jak gdyby właśnie rozpoczynała test na moją inteligencję. — Widziałam Piękny umysł. Wydęła usta. — To tylko wersja hollywoodzka, Chloe. — Ale oparta na prawdziwej historii. — Oparta. — Starannie zaakcentowała to słowo, ale potem jej głos złagodniał. — Wiem z twoich akt, że interesujesz się filmem. To bardzo dobrze. Natomiast nie jest dobrze z nich czerpać wiedzę o chorobach psychicznych. Są różne formy i stopnie schizofrenii; twoja jest odmienna od tamtej. Naprawdę? Widziałam ludzi, których nie było, tak samo jak bohater Pięknego umysłu. Doktor Gili ciągnęła: — Ty cierpisz na tak zwaną schizofrenię niezróżnicowaną, co znaczy, że występują u ciebie tylko niektóre z podstawowych objawów, a mianowicie halucynacje wizualne i słuchowe. — A co z paranoją?

— Nic o tym nie świadczy. Nie występują u ciebie zaburzenia behawioralne czy zaburzenia mowy. — A jąkanie? Pokręciła głową. — Ono ma inne źródła. Nie masz żadnych innych symptomów oprócz halucynacji. — Pojawią się później? — Niekoniecznie. Musimy rzecz jasna uważać, ale bardzo wcześnie się zorientowaliśmy. Najczęściej diagnozę wydaje się dopiero, kiedy pacjent czy pacjentka dojdą do dwudziestki czy nawet ją przekroczą. To tak jak wczesny etap choroby zakaźnej, gdy szanse jej zahamowania są ogromne. — I całkowitego wyleczenia. Przez dłuższą chwilę w milczeniu bawiła się naszyjnikiem, aż w końcu powiedziała: — Schizofrenia to nie jest grypa, Chloe. Ona nigdy nie mija. Krew zadudniła mi w uszach i zagłuszyła dalsze jej słowa. Nachyliła się i dotknęła mojego kolana. Przytaknęłam, a ona znowu się wyprostowała. — Schizofrenia to nie jest wyrok śmierci, natomiast trwa całe życie. Jak astma. Żeby mieć ją pod kontrolą, trzeba zmienić tryb życia, stale zażywać lekarstwa, ale poza tym wszystko może zostać po staremu, tak że nikt nie będzie wiedział o twojej chorobie, chyba że sama to wyznasz. — Poszukała mojego wzroku. — Powiedziałaś niedawno, że zrobisz wszystko, żeby wydobrzeć. Wiem, że masz nadzieję na szybką poprawę, ale do tego potrzeba znacznej dojrzałości i wytrwałości. Czy na pewno jesteś na to gotowa, Chloe? Miałam mnóstwo pytań. Na przykład: czy często zdarza się to tak raptownie, bez żadnego ostrzeżenia? Jednego dnia chodzisz sobie zupełnie normalnie, a następnego masz halucynacje i uciekasz z krzykiem korytarzem, po czym pstryk!, wiadomo, że masz schizofrenię, sprawa zamknięta. To wszystko zdarzyło się za szybko. Kiedy jednak spojrzałam na patrzącą na mnie wyczekująco doktor Gili, która chciała już przejść do następnej fazy, przestraszyłam się, że jeśli zacznę się wypytywać, zabrzmi to jak odmowa, a wtedy nigdy nie wydostanę się z Lyle House. Kiwnęłam głową. — Chcę wyzdrowieć. — Dobrze. Możemy zacząć.

Doktor Gili najpierw opowiedziała mi o lekarstwach. Kiedy już zostanie ustalona dawka, nie będą miały żadnych istotnych efektów ubocznych, ale wcześniej mogą mnie chwilowo nawiedzać halucynacje, depresje i paranoja. Genialnie, kuracja wcale nie będzie lepsza od choroby. Doktor Gili zapewniła mnie, że po powrocie do domu zażywanie pigułek będzie dla mnie tak normalne jak przyjmowanie środków przeciw astmie. — Tak właśnie musisz myśleć o schizofrenii, Chloe. Schorzenie, w którym nie ma żadnej twojej winy. „I którego nie jestem w stanie do końca wykorzenić". — Będziesz miała okresy depresji, gniewu, nawet buntu. To naturalne, i zajmiemy się tym podczas naszych sesji. Będą trwały codziennie po godzinie. — Także terapia grupowa? — Może przyjdzie taki dzień, że będziesz chciała popróbować, jak wyglądają sesje grupowe, wtedy możemy 0 tym porozmawiać, ale tutaj, w Lyle House, największą wagę przywiązujemy do prywatności. Najpierw musisz do końca zaakceptować swoją sytuację, zanim będziesz mogła dyskutować o niej z innymi. — Umieściła notes na blacie 1 położyła splecione ręce na kolanach. — I to nas prowadzi do najważniejszego tematu dzisiejszej rozmowy. Prywatność. Na pewno zorientowałaś się już, że wszyscy nasi mieszkańcy mają problemy psychiczne. Ale nic więcej nie musicie o sobie wiedzieć. Z nikim poza zainteresowaną osobą nie omawiamy waszych schorzeń, symptomów ani kuracji. Jeśli ktoś będzie domagał się od ciebie szczegółów, masz natychmiast nas o tym informować. — Oni już wiedzą — bąknęłam. — Co? Gniew w jej oczach powiedział mi, że powinnam była trzymać język za zębami. Z poprzednich terapii wiedziałam, że powinnam się dzielić wszystkim, co mnie trapi, ale nie chciałam zaczynać swojego pobytu w Lyle House od kablowania — N-nnnie o schizofrenii. K-kkktoś wiedział, że widzę różne rzeczy. Duchy. Chociaż ja nic nie mówiłam. Nikomu, — Kto wiedział? — W-wwwolałabym nie mówić. To nic ważnego. Rozplotła ręce.

— Przeciwnie, to bardzo ważne, Chloe, ale doceniam fakt, że nie chcesz nikogo narazić na kłopoty. Myślę, że wiem, o kogo chodzi. Musiała podsłuchać, jak rozmawiałyśmy o twoich halucynacjach, i wyciągnęła z tego swoje wnioski. — Lekceważąco machnęła ręką. — Duchy, phi. Przepraszam, że do tego doszło, ale mam nadzieję, iż uda się załatwić to dyskretnie. — Ale... — Nie dowie się, że ty nam o tym powiedziałaś, ale tej sprawy nie można tak zostawić. — Poprawiła się na krześle. — Jeszcze raz przepraszam, że spotkało cię to pierwszego dnia. Młodzi ludzie z natury są ciekawscy, a chociaż bardzo staramy się o zachowanie prywatności, nie zawsze się to udaje na takiej niewielkiej przestrzeni. — Nic się nie stało. Nikt z tego nie robił sprawy. Pokiwała głową. — Mamy tutaj bardzo dobrą grupę. Generalnie wszyscy szanują innych i są pełni wyrozumiałości. To bardzo ważne w takim miejscu jak Lyle House. Czeka cię trudna droga i wszyscy będziemy się starać, aby ci ją ułatwić. Schizol. Doktor Gili, ile chciała, mogła robić porównania do astmy czy innego schorzenia cielesnego, ale przecież chodziło o coś innego. Zupełnie innego. Miałam schizofrenię. Gdybym zobaczyła na ulicy chłopaka na wózku i faceta mówiącego do siebie, któremu otworzyłabym drzwi, a przed którym przeszłabym na drugą stronę ulicy? Doktor Gili powiedziała, że chodzi tylko o to, żebym przyjmowała lekarstwa i nauczyła się panować nad sobą. Jeśli wszystko było takie proste, to czemu widzi się na ulicy tylu ludzi mówiących do siebie? Bezdomnych z szalonymi oczami, którzy wrzeszczą w próżnię? Widzi ludzi, których nie ma. Słyszy głosy, które nie istnieją. Schizol. Taki jak ja. Po sesji z doktor Gili zaszyłam się w pokoju medialnym, aby się zastanowić. Leżałam skulona na sonę, przytulając poduszkę, kiedy wparował Simon. Nie widząc mnie, przeszedł pokój i wziął ze stołu komputerowego czapkę baseballową. Pomrukując pod nosem, cisnął ją w górę i złapał w powietrzu. Wydawał się szczęśliwy. Jak mógł tutaj być szczęśliwy? Może zadowolony, ale szczęśliwy? Zakręcił czapką na palcu, a potem naciągnął ją na głowę. Nagle zatrzymał się, ze wzrokiem wbitym w szybę. Nie widziałam jego twarzy, ale znierucho-

miał. Gwałtownie poruszył głową, odwrócił się i wtedy mnie zobaczył. Najpierw zdziwienie, potem szeroki uśmiech. — Siemasz. — Hej. Podszedł bliżej, uśmiech zgasł. — Wszystko w porządku? „Tak", chciałam odpowiedzieć, ale nie mogłam tego wykrztusić. Nie było dobrze i chciałam powiedzieć, że nie jest. Chciałam, żeby było w porządku, ale nie było. Tyle że troska, która brzmiała w jego głosie, mogła tylko zmyć uśmiech z warg, ale nie dotarła do oczu. Była w nich obojętność, jak gdyby zmuszał się do grzeczności, bo był miłym chłopakiem i chciał zachować się, jak należy. — Raczej. Przekręcił daszek czapki, popatrzył na mnie przeciągle i wzruszył ramionami. — OK. Chcesz jednej rady? Nie daj się tutaj przyłapać. One traktują to tak, jak pójście za dnia do sypialni. Zaraz usłyszysz kazanie na temat obijania się. — Ja się nie... Uniósł dłonie. — One tak mówią, nie ja. Ja tylko cię ostrzegam. Możesz nastawić sobie telewizor i udawać, że oglądasz, ale będą najszczęśliwsze, jak będziesz się trzymać z nami. Nie jesteśmy tacy źli. Nie bardzo nawet ześwirowani. Uśmiechnął się tak, że poczułam skurcz żołądka. Usiadłam, starając się wymyślić coś, co go zatrzyma. Nie o doktor Gili. Nie o schizofrenii. O czymkolwiek innym. Simon wydawał się normalny, a ja rozpaczliwie potrzebowałam normalności. Ale jego wzrok już umknął ku drzwiom. Tak, powinnam się trzymać... ale kogoś innego. Po prostu dawał rady nowej. W drzwiach pociemniało i twarz Simona znowu się rozpromieniła. — Cześć, bro. Nie martw się, nie zapomniałem o tobie. Rozmawiam sobie tylko z Chloe. Machnął w moim kierunku, a Derek spojrzał na mnie tak beznamiętnie, jakby miał przed sobą mebel. Powróciła scena z piwnicy; Derek podejrzewa, że rozmawiam z duchami. Czy opowiedział o tym Simonowi? Pewnie tak i niezłe się naśmiali z durnej laski.

— Idziemy na podwórze — powiedział Simon. — Po-kopiemy trochę piłkę. Jak chcesz, możesz iść z nami. Zaproszenie padło zupełnie lekko, niemal automatycznie, a Simon, nawet nie czekając na moją odpowiedź, przemknął obok Dereka ze słowami: — Powiem pani Talbot, żeby odblokowała drzwi. Derek się nie ruszył. Patrzył na mnie. Gapił się na mnie. Jakby widział świra. Schiza. — Zrób zdjęcie — powiedziałam. — Będziesz miał na dłużej. Nawet nie mrugnął. Ani też nie drgnął. Po prostu badawczo mnie obserwował, jakbym się w ogóle nie odezwała. Pójdzie sobie, jak będzie chciał. Co w końcu zrobił bez słowa. Kiedy opuściłam pokój medialny, znalazłam tylko panią Talbot Inni wrócili po przerwie na lekcje, a mnie wysłała do kuchni, tym razem do obierania ziemniaków. Zanim zaczęłam, dała mi nową pigułkę. Chciałam spytać, kiedy zaczną działać, ale tym samym przyznałabym się, że ciągle słyszę głosy. Chociaż nic nie widziałam, lyiko rano ta ręka, po zażyciu proszków. Więc może w ten sposób działały. Może na tym miała polegać poprawa. I co mam wtedy robić? Trzymać się. Słyszeć głosy, ale udawać, że ich nie ma. Nauczyć się... Rozdzierający krzyk wypełnił cały dom. Podskoczyłam, obieraczka z brzękiem wleciała do zlewu. Serce mi łomotało, a ja nasłuchiwałam, czy ktoś zareaguje. Jeśli nie będzie reakcji, głos jest tylko w mojej głowie. Proszę bardzo, już się zaczynam uczyć. — Elizabeth Delaney! Wracaj natychmiast! Trzaśniecie drzwi. Odgłos kroków w korytarzu, któremu towarzyszyło chlipanie. Włosy zjeżyły mi się na karku, gdyż przypomniałam sobie dziewczynę płaczącą w szkole. Zmusiłam się jednak, by podejść do drzwi i otworzyć je. Zdążyłam zobaczyć Liz wbiegającą po schodach. — Dobry masz ubaw? Podskoczyłam i pochwyciłam gniewne spojrzenie Tori, która pobiegła za przyjaciółką. Z saloniku wyszła na korytarz pani Van Dop. — Coś podobnego! — zagrzmiał głos z klasy. — Wiedziałam, że w takim miejscu jak to muszę spodziewać się problemów, ale tą dziewczyną powinien się zająć jakiś specjalista. — Pani Wang! — ostro zareagowała pani Van Dop. — Nie w obecności...

— Cisnęła we mnie ołówkiem. Rzuciła jak włócznią. Centymetr, a straciłabym oko. Krwawię. Od ołówka! A wszystko dlatego, że ośmieliłam się zasugerować, że uczennica dziesiątej klasy powinna znać podstawy algebry. Pani Van Dop usiłowała ją powstrzymać, ale Wang wbiegła do innego pokoju, skąd dobiegł jej głos: — Gdzie telefon dyrektora? Składam wymówienie. Ta dziewczyna jest groźna. Jakiś cień poruszył się za mną; odwróciłam się i zobaczyłam Dereka. Zanim zamknął za sobą drzwi jadalni, dostrzegłam na stole kalkulator i książki. Przez cały czas musiał tam odrabiać lekcje. Oczekiwałam jakiejś sarkastycznej uwagi o podglądaniu, ale mruknął tylko "Witaj w wariatkowie" i przemknął do kuchni, żeby skombinować sobie coś do jedzenia.

Rozdział ósmy

Potem zapanował spokój, niczym cisza nie przed burzą, lecz po. Pielęgniarki wstawiły kolację do piecyka i zamknęły się w gabinecie doktor Gili, ostrzegając, że nie wolno im przeszkadzać. Nikt nie kwestionował wersji pani Wang. Nikt nie usiłował sugerować, że był to przypadek. Nikt nawet nie wydawał się zdziwiony, że Liz omal nie wykłuła nauczycielce oka. Kiedy nadszedł czas kolacji, pani Talbot podała do stołu, a potem znowu wycofała się do siebie. Pojawiła się Liz, blada i spokojna. Mieliśmy pić tylko mleko, ale Simon skroił dla niej karton soku. Tori nieustannie do niej zagadywała, namawiając do jedzenia. Odzywali się nawet Rae i Peter, jakby chcieli ją rozluźnić, tylko ja i Derek siedzieliśmy w milczeniu. Po kolacji Tori przypomniała Liz, że to wieczór filmowy, więc mogą przejrzeć DVD. Wybór oddała Liz, ale ta, jakby nie mogąc się zdecydować, popatrzyła po nas bezradnie. Simon coś zaproponował, ale powiedział, że on nie będzie oglądał, gdyż mieli z Derekiem projekt do przygotowania. Liz ostatecznie zdecydowała się na komedię romantyczną. Gdy poszły z Tori poinformować pielęgniarki, Rae oznajmiła, że musi poskładać posortowane pranie. Powiedziałam, że mogę jej pomóc. Każda z nas wzięła koszyk i poszłyśmy do pokoju, który Rae zajmowała z Tor i. Zdaje się, że żadna nie była zadowolona z tej sytuacji. Przysięgłabym, że widziałam na parapecie ślady ołówka, który dzielił go na połówki. Część Tori była tak czysta, jak moja, kiedy zjawiłam się w Lyle House. Niczego na ścianach. Niczego na łóżku ani na podłodze. Wszędzie pusto, z wyjątkiem dwóch zdjęć w ramkach na toaletce. Na jednym była Tori z rodzicami, na drugim kot syjamski. Po stronie Rae dość było rzeczy, żeby zapełnić cały pokój. Bluzy z kapturami na oparciu łóżka, podręczniki rozrzucone na

stoliku, otwarta kosmetyczka na toaletce, ciuchy zwisające z szuflad. Pokój kogoś, kto nie rozumiał, czemu niby ma coś chować, jeśli jutro będzie z tego korzystał. Na ścianach przymocowano taśmą klejącą zdjęcia. Rae położyła swój kosz na łóżku Tori i powiedziała: — No dobra, mogłaby m tak bułkę przez bibułkę, ale nie znoszę tego robić, więc spytam wprost. Czy to prawda, że wylądowałaś tutaj, bo widzisz duchy? Miałam już na ustach słowa: „Nie chcę o tym rozmawiać", tyle że właśnie chciałam. Marzyłam o tym, żeby zadzwonić do Kari lub Beth, ale nie byłam pewna, ile wiedzą o całej sprawie i czy będą w stanie zrozumieć. Osoby, przy których najmniej można było się obawiać, że wyśmieją mnie lub będą plotkować, znajdowały się tutaj, a jedna z nich pytała właśnie o moją historię. Więc ją opowiedziałam. Kiedy skończyłam, Rae na klęczkach znieruchomiała z bluzką w ręku na jakieś pół minuty, zanim się zorientowała, co robi, i starannie ją złożyła. — Wow — powiedziała. — Nic dziwnego, że tu wylądowałam, nie? — I zaczęło się tuż przed pierwszym okresem? Mo że właśnie dlatego. Byłaś trochę zapóźniona, wszystko się gromadziło, odkładało, no i wreszcie... burum! — Super-PMS? Roześmiała się. — Sprawdziłaś to? — Co? — Woźnego. — Kiedy zmarszczyłam brwi, ciągnęła: — Gonił cię facet w mundurze woźnego, tak? Był spalony, jakby zginął w jakimś pożarze czy eksplozji. O czymś takim musiałoby być w gazetach. Można sprawdzić w necie. Nie powiem, że w ogóle nie przyszło mi to do głowy, ale tylko przemknęło niczym golas na meczu futbolowym, zbyt szybki, aby zobaczyć dokładnie. A jeśli naprawdę widziałam duchy? W mózgu zapaliły się neonowe ostrzeżenia: „Tu nie wchodzić!II, ale jakaś głębsza część była tym zafascynowana i bardzo chciała TAM wejść. Potarłam skronie. Duchów nie ma naprawdę. Tym, co widziałam, były halucynacje, a im szybciej to zaakceptuję, tym prędzej stąd wyjdę.

— Byłoby cool, gdybyś miała rację — powiedziałam ostrożnie. — Ale doktor Gili twierdzi, że moje wizje to najwyraźniejsza oznaka choroby umysłowej. — Ach, etykietki, etykietki. One tutaj to uwielbiają. Nie przepuszczą dziewczynie nawet pierwszego dnia, żeby już jej jakiejś nie przylepić. U mnie to jest piromania. — Nasze oczy się spotkały. — Wiem, wiem. Nie powinnyśmy o tym rozmawiać. Nie można naruszać prywatności. Wciskają nam kit, bo tak naprawdę chodzi im o to, żebyśmy nie dzieliły się opiniami. — Rozłożyła skarpetki i zaczęła układać je w pary. — Nie zgadzasz się ze mną? — Może z czymś takim jak piromania masz rację. To jest... wiesz, prawie cool. Ale są inne etykietki, o których możemy nie chcieć rozmawiać między sobą. — Na przykład? Przez minutę skupiłam się na skarpetkach. Chciałam jej powiedzieć. Tak jak o duchach. Strasznie się bałam, że ktoś uzna mnie za wariatkę, ale z drugiej strony chciałam usłyszeć, jak ktoś na to zareaguje. — Mówią, że mam schizofrenię. Patrzyłam na nią spod oka. Tylko leciutko zmarszczyła brwi. — Rozdwojenie osobowości? — Nie. Masz, no wiesz, hyzia. Jej mina się nie zmieniła. — Widzisz różne rzeczy i inne takie? Sięgnęłam po gigantyczny T-shirt, ciemny pod pachami. Nie musiałam sprawdzać; ułożyłam na kupce Dereka. — Są jeszcze inne symptomy, ale ich nie mam. — Żadnych? — Podobno. Wyprostowała się. — Właśnie o to mi chodzi. Coś ci się przydarzy i zaraz przywalają ci etykietkę, nawet jeśli to jest tylko ta jedna sprawa. Zupełnie jakbyś zakasłała, a dowiadujesz się, że masz gruźlicę. Idę o zakład, że są jeszcze inne symptomy piromanii, których u mnie nie ma. — Wpatrzyła się tak intensywnie w czerwoną i niebieską skarpetkę, jakby samym wzrokiem mogła tak je przebarwić, żeby do siebie pasowały. — To co jeszcze występuje przy schizofrenii? — Doktor Gili nie powiedziała wyraźnie. — No właśnie.

— Pewnie mogłabym znaleźć w Internecie. Powinnam. — Powinnyśmy. Schizofrenia i piromania. Ja też chciałabym wiedzieć więcej. Żeby się upewnić, kminisz? Szczególnie teraz, gdy widać, co dzieje się z Liz... — Potarła usta wierzchem dłoni, nadal wpatrując się w niedopasowane skarpetki. — Chyba będziesz miała pokój dla siebie. I to już niedługo. — Przenoszą ją? — Raczej tak. Już o tym rozmawiały. To miejsce dla ludzi z problemami, ale wtedy, gdy te nie są duże, a im się polepsza. Kilka tygodni po tym, jak tu trafiłam, przenieśli takiego jednego Bradyego. Nie pogorszyło mu się, nic takiego jak z Liz, po prostu nie chciał wydobrzeć. Nie chciał pogodzić się z tym, że coś z nim jest nie w porządku. Więc musiał zniknąć... To była dla mnie dobra nauczka. Mogą mi się nie podobać ich etykietki i lekarstwa, ale trzymam gębę na kłódkę i stosuję się do reguł, żeby stąd wyjść ich drogą. — I wrócić do domu. Chwila ciszy, żadna z nas się nie poruszyła. Potem wyrwała mi z ręki niebieską skarpetkę i pomachała nią przed oczami. — O-o! Nawet nie zdawałam sobie sprawy z tego, że ją trzymam. Zwinęła niebieską parę, samotną czerwoną skarpetkę wsunęła pod łóżko Tori. — Załatwione. Czas na film. — Poskładane pranie włożyła do jednego z koszy. — Zauważyłaś, jak szybko Simon wykręcił się od oglądania? Para lizusów, „zrobię wszystko, żeby się tylko trzymać z daleka od świrów". — A mnie Simon wydał się całkiem fajny... Wzięła jeden kosz, drugi zostawiając dla mnie. — Gra tak samo jak Tori, byłaby z nich świetna para. Derek może być karkiem, ale jest przynajmniej szczery. A Simon będzie milutki, kiedy musi być z nami, ale skorzysta z każdej okazji, żeby się tylko ulotnić z braciszkiem. Zachowuje się tak, jakby tu wpadł z wizytą. Jakby nie miał żadnych problemów i wszystko było jedną wielką pomyłką. — A dlaczego tu jest? — Możesz mi wierzyć, sama chciałabym wiedzieć. Dlaczego on i dlaczego Derek. Simon nigdy nie chodzi na terapię, ale Derek czyściej niż inni. Nikt ich nie odwiedza, ale czasami rozmawiają o swoim ojcu. To znaczy, ojcu Simona. Jak jest taki ekstra, to czemu się tu nie zjawi i ich nie zabierze? I jak to się

stało, że dwaj faceci z tej samej rodziny, ale ze sobą niespokrewnieni, mają problemy umysłowe? Z chęcią obejrzałabym ich akta. Nie będę kłamać, że nie chciałabym się dowiedzieć tego o Simonie. A może i Dereku, chociażby dlatego, że czułam, iż dobrze byłoby mieć na niego jakąś amunicję. Zupełnie jednak nie chciałabym, żeby ktoś przeglądał moje papiery, więc nie zamierzałam pomagać Rae w tej sprawie. — Ale dzisiaj wieczorem nie możemy ryzykować — ciągnęła. — Po tym, co się stało z Liz, będą czujne na maksa. Nie chcę, żeby mnie wywalili za to, że psuję nową. — A może to mnie wywalą za psucie ciebie. Spojrzała na mnie z ukosa. — Tak, tak, od razu widać, że niezły z ciebie numer. Wypchnęła mnie z pokoju i zamknęła za nami drzwi.

Rozdział dziewiąty

Nie przepadam za komediami romantycznymi. Może to zabrzmieć jak oświadczenie faceta, że nie lubi wyścigów samochodowych, ponieważ jednak Rae też kilka razy opadła głowa, więc przypuszczam, że i jej wybór nie przypadł do gustu. Mnie udało się nie zasnąć, gdyż zajęłam się dekonstrukcją scenariusza, który był tak przewidywalny że całą kasę, odkładaną przez ojca na moje studia, postawiłabym na to, że autor musiał pobierać lekcje u guru scenarzystów, Roberta McKee. Oglądając jednak durny film i pogryzając do tego prażoną kukurydzę, w końcu się odprężyłam. Rozmowa z Rae pomogła. Wcale nie uważała, że mam świra. Nawet nie wierzyła, że mam schizofrenię. Po raz pierwszy od mojego kryzysu rzeczy wyglądały nie tak źle. Może moje dawne życie wcale się nie skończyło tam, w klasie. Może przesadnie na to wszystko zareagowałam i trochę wszystko udramatyczniłam. Czy ludzie w szkole wiedzieli, co się ze mną stało? Kilka osób mogło widzieć, jak biegłam korytarzem. Jeszcze więcej pewnie widziało, jak mnie zabierają na noszach. Nic wielkiego. Wrócę za kilka tygodni i większość pewnie nawet nie zauważy, że mnie nie było. Jutro napiszę e-mail do Kari, że jestem chora, i zobaczę, co ona na to. Pewnie usłyszała właśnie tyle, że mam zakaźną mononukleozę czy coś takiego. Wyjdę z tego. Cokolwiek myślę o ich diagnozie, nie czas teraz na kłótnie. Będę przyjmować lekarstwa, kłamać, kiedy będzie trzeba, a jak zwolnią mnie z Lyle House, wrócę do dawnego życia. — Chloe? Chloe? Głos Liz rozchodził się echem po jaskiniach snu i potrzebowałam kilku minut, by się z nich wydostać. Kiedy otworzyłam oczy, nachylała się nade mną, twarz owiewał mi jej przesycony pastą do zębów oddech, a jej długie włosy przesuwały mi się po policzku. Ręka na ramieniu pozostała nawet wtedy, gdy przestała mną potrząsać. Uniosłam się na łokciach.

— Co się stało? — Leżę od kilku godzin i usiłuję wykombinować jakiś sposób, żeby cię o coś poprosić, ale żeby to dziwnie nie zabrzmiało. Ale nie potrafię, nic nie przychodzi mi głowy. Wyprostowała się, w ciemności połyskiwała jej blada twarz. Rękami chwyciła się za kołnierz koszuli nocnej, jakby się dusiła. Usiadłam. — Liz? — Chcą mnie odesłać. Wszyscy o tym wiedzą i dlatego są dla mnie tacy mili. A ja nie chcę stąd jechać, Chloe. Zamkną mnie gdzieś... — Oddychała pospiesznie, rękami zakryła usta, oczy otworzyła tak szeroko, że wokół dużych źrenic odsłoniły się białka. — Wiem, że jesteś tutaj od niedawna, ale naprawdę potrzebuję twojej pomocy. — OK. — Naprawdę? Stłumiłam ziewnięcie i spuściłam nogi z łóżka. — Jeśli tylko mogę coś zrobić... — Możesz. Dzięki. — Uklęknęła i wyciągnęła spod łóżka torbę. — Nie wiem, czego wy wszyscy potrzebujecie, ale ja jedną zrobiłam dla siebie w zeszłym roku. Nocowałam wtedy u przyjaciółki, więc zabrałam wszystko, czego potrzebowaliśmy. Jest szklanka, zioła, świeczka... — Zakryła usta dłonią. — Zapałki! Nie mamy zapałek! Zamykają je przed nami z powodu Rae. Można to zrobić bez zapalania świeczki? — Co? — Roztarłam palcami policzki. Nie brałam żadnych proszków nasennych, ale czułam się tak, jakbym płynęła w morzu wacików. — Co miałybyśmy zrobić, Liz? — Seans. Sen się ulotnił; nie byłam pewna, czy nie żartuje, ale przeczył temu wyraz jej twarzy. Przypomniałam sobie słowa Tori podczas obiadu. — Ten... poltergeist? — spytałam niepewnie. Liz rzuciła się do przodu tak gwałtownie, że odskakując z podniesionymi w obronnym geście rękami, zderzyłam się ze ścianą. Ale ona tylko ciężko padła na moje łóżko z szeroko otwartymi oczami. — Tak! Mam poltergeista. To takie oczywiste, a nikt nie widzi, tylko wszyscy powtarzają, że to wszystko ja. Jak mogłabym tak mocno cisnąć ołówkiem? Widział to ktoś? Nie. Wściekłam się na panią Wang, ołówek leci i

ją uderza, więc każdy mówi: „Liz go rzuciła", ale wcale nie. Nigdy bym tak nie zrobiła. — Więc to... poltergeist? — Tak! On chyba stara się mnie chronić, bo jak tylko 82 się wścieknę, rzeczy zaczynają fruwać. Usiłowałam z nim rozmawiać, żeby przestał, ale on mnie nie słyszy, bo nie potrafię rozmawiać z duchami. Właśnie dlatego jesteś mi potrzebna. Usiłowałam zachować beznamiętną minę. Kiedyś widziałam film o poltergeistach. Najczęściej pojawiały się w otoczeniu takich dziewczyn jak Liz, kłopotliwych nastolatek, chcących na siebie zwrócić uwagę. Niektórzy uważali, że dziewczyny robią wygłupy, ale inni byli zdania, że to wydzielana przez nie energia — hormony i gniew — porusza rzeczy. — Nie wierzysz mi — stwierdziła. — Wcale tego nie powiedziałam. — Nie wierzysz! — Zerwała się z błyszczącymi oczami. — Nikt mi nie wierzy! — Liz, ja... Zadygotały za nią buteleczki z żelem do włosów, w szafie zabrzęczały wieszaki. Wbiłam palce w materac. — W-wwwp-ppporzo... J-jjjasne-lllizrrrro... — Nic nie rozumiesz! Opuściła ręce, mocno uderzając się po udach. Buteleczki wyskoczyły w powietrze i uderzyły w sufit z taką siłą, że plastik eksplodował, a żel polał się strugami. — Widziałaś? — T-tttak. Poderwała ręce niczym dyrygent przy crescendo. Obrazek spadł ze ściany; szkło rozprysnęło się po podłodze. Potem drugi. I trzeci. Okruszek szkła uderzył mnie w kolano. Pojawiła się duża kropla krwi i zaczęła ściekać po nodze. Kątem oka dostrzegłam, że obrazek nad moim łóżkiem kołysze się i zeskakuje z haczyka. — Nieee! — krzyknęła Liz. Skuliłam się. Liz rzuciła się ku mnie i odciągnęła spod lecącej w dół ramki, która uderzyła ją w ramię. Szarpnęła się i obie zwaliłyśmy się z łóżka na podłogę. Leżałam na boku, ciężko dysząc.

— Przepraszam — sapnęła. — Nie chciałam... Widzisz, co się dzieje? Nie kontroluję tego. Złoszczę się, a wtedy... — I myślisz, że to poltergeist? Przytaknęła, wargi jej drżały. Nie miałam pojęcia, o co chodzi. Oczywiście, żaden poltergeist — to bzdury — ale jeśli ona tak uważała, a także myślała, że mogę go zatrzymać, więc może istot-' nie tak się stanie. — Dobrze — powiedziałam. — Weź świeczkę i spróbujemy... Drzwi gwałtownie się otwarły. W progu wyrosła sylwetka odzianej w szlafrok pani Talbot. Pielęgniarka zapaliła światło, a ja, mrugając, wycofałam się na łóżko. — O mój Boże! — Pani Talbot zakryła usta dłońmi. — Elizabeth! — sapnęła. — Coś ty narobiła? Poderwałam się na równe nogi. — To nie ona! Ja... ja... Tym razem nie było jąkania; nie mogłam znaleźć odpowiednich słów. Pani Talbot omiotła spojrzeniem pokój: szkło rozpryśnięte na podłodze, żel ściekający z sufitu, rozpryśnięte po ścianach chemikalia do makijażu. Wiedziałam, że nie da się tego rozsądnie wytłumaczyć. Kiedy zobaczyła moją zakrwawioną nogę, z ust wyrwał się jej krzyk. — To nic — powiedziałam, ścierając dłonią krew. — Skaleczyłam się przy goleniu. Wcześniej. Przeszła obok mnie, wpatrując się w zasłany szkłem dywan. — Nie — wyszeptała Liz. — Proszę. Ja wcale tego nie chciałam. — Spokojnie, kochanie. Zrobimy wszystko, żeby ci pomóc. Do pokoju wkroczyła pani Van Dop ze strzykawką w ręku. Podała Liz środek uspokajający, podczas gdy pani Talbot łagodnym głosem zapewniała, że chodzi tylko o to, aby ją przenieść do lepszego szpitala, takiego, gdzie szybciej pomogą jej wyzdrowieć. Kiedy Liz przestała reagować, kazały mi wyjść z pokoju. W holu ktoś szarpnął mnie z tyłu, tak mocno, że zatoczyłam się na ścianę. Nachylała się nade mną Tori. — Co jej zrobiłaś? — syknęła. — Nic. — O dziwo, mówiłam gładko i sprawnie. Wyprostowałam się. — To nie ja jej powiedziałam, co może jej pomóc. — Pomóc? — Kontakt z poltergeistem.

Patrzyła na mnie wielkimi oczami, z tym samym wyrazem przestrachu jak wtedy, kiedy Simon jej powiedział, żeby nie była taką suką. Odwróciła się i potykając się, pobiegła do siebie.

Rozdział dziesiąty

Po Liz przyjechała karetka. Patrzyłam, jak zabierają ją uśpioną na noszach, jak mnie ze szkoły. Luksusowy transport dla ześwirowanych nastolatek. Pani Van Dop nalegała, żebym wzięła proszek nasenny. Ustąpiłam, ale kiedy chciała jeszcze do tego dołączyć moje lekarstwo antyhalucynacyjne, ukryłam pastylkę pod językiem. Od obiadu nic nie widziałam ani nie słyszałam. Mógł to być skutek lekarstw, ale ja bardzo chciałam, żeby rację miała Rae, gdy mówiła, iż moje „zerwanie z rzeczywistością'* miało charakter tylko chwilowy, będąc skumulowanym efektem stresu i hormonów. Jeśli dopisało mi szczęście, zaczął się już powrót do normalności. Musiałam to sprawdzić. Schowam lekarstwo i sięgnę po nie, kiedy zobaczę coś niezwykłego. Zaoferowałam się, że posprzątam w pokoju, ale pani Talbot zabrała mnie na dół, gdzie usadziła na sofie i dała szklankę mleka. Przysnęłam; zbudziła mnie, żebym się położyła, ledwie przykryłam się kołdrą, już spałam. Owocowy zapach żelu Liz wyrwał mnie ze snu, w którym usiłowałam się wydostać z rondla z watą cukrową, rozpaczliwie walcząc z kleistymi pasmami. Wyrwałam się z nich, kurczowo łapiąc oddech. — Chloe? — Zamrugałam. Zupełnie jak nieśmiały, drżący głos Liz. — Chloe, śpisz? Przewróciłam się na bok. Liz siedziała na rogu łóżka w koszuli nocnej z Myszką Miki. Na nogach miała skarpetki w purpurowe i różowe żyrafy. Poruszyła palcami u nóg. — Śmieszne, nie? Dostałam je na Boże Narodzenie od młodszego brata. Usiadłam, jeszcze mocniej mrugając. Maź ze snu dalej oklejała mózg, także trudno mi było się skupić. Słońce sączyło się przez żaluzje, sprawiając że żyrafy jakby się poruszały wraz ze stopami Liz.

— Miałam okropny sen — powiedziała, wpatrzona w swoje nogi. „To miałyśmy obydwie", pomyślałam. — Ś niło mi się, że mnie stąd zabrali, zbudziłam się w szpitalu, ale nie na łóżku, lecz na stole, na zimnym, metalowym stole. Była tam też kobieta, chyba pielęgniarka, w takiej masce. Nachylała się nade mną, a kiedy otworzyłam oczy, odskoczyła. — Ukradkiem zerknęła na mnie i leciutko się uśmiechnęła. — Trochę jakby do ciebie podobna. No więc miałam wrażenie, że się wystraszyła, i wtedy zawołała tego faceta. Pytam, gdzie jestem, ale oni rozmawiają tylko między sobą, wściekli, bo nie powinnam była się zbudzić, i teraz nie wiedzą, co robić. Usiłuję usiąść, ale jestem przywiązana. — Liz zmięła w palcach rąbek koszuli. — I nagle nie mogę oddychać. Nie mogę się poruszyć, przekręcić, aż wreszcie... — Wzdrygnęła się i objęła rękami. — Zbudziłam się tutaj. Postawiłam nogi na podłodze. — Chciałabym ci pomóc, Liz. OK? Skuliła się na łóżku, podciągając kolana. Otworzyła usta, ale wargi zbyt się trzęsły, aby mogła sformułować jakieś słowo. Wstałam, parkiet był zimny pod stopami; usiadłam obok niej. — Chcesz, żebym spróbowała porozmawiać z poltergeistem? Pokiwała głową, dotykając podbródkiem obojczyka! — Powiedz mu, żeby przestał. Że nie potrzebuję jego pomocy. Sama się o siebie zatroszczę. Wyciągnęłam rękę, aby ją pogłaskać. Widziałam, jak moje palce jej dotykają, ale się nie zatrzymują, lecz przechodzą przez jej ramię. Patrzyłam przerażona. Liz zerknęła, zobaczyła, jak moja ręka się w niej zagłębia, i zaczęła wrzeszczeć na cały głos.

Rozdział jedenasty

Zerwałam się z jej łóżka i tak mocno walnęłam w podłogę, że poczułam ból w krzyżu. Kiedy doszłam do siebie, łóżko Liz było puste, przykrycie zmięte tylko w miejscu, gdzie siedziałam. Rozejrzałam się po pokoju. Liz nie było. Wybiegła? W ogóle jej nie było. Zabrali ją wczorajszej nocy. Ta część nie należała do snu; na suficie były plamy po żelu. Zakryłam oczy rękami i zaczęłam się cofać, aż poczułam za sobą łóżko i usiadłam na nim z rozmachem. Po dłuższej chwili uniosłam powieki. Lepkie resztki snu ciągle oplatały mózg. Śniłam. „Nie, to nie sen, to były halucynacje". Doktor Gili miała rację; byłam schizofreniczką. „A jeśli nie? Jeśli to Rae ma rację i rzeczywiście widzę duchy?" Gwałtownie potrząsnęłam głową. Nie, co za idiotyzm. To by znaczyło, że Liz nie żyje. Brednie. Miałam halucynacje i muszę się z tym pogodzić. Sięgnęłam pod materac, wyciągnęłam schowaną tam pigułkę i połknęłam ją na sucho, trochę się krztusząc. Muszę przyjmować lekarstwa. Muszę je brać i zdrowieć, bo inaczej zabiorą mnie do prawdziwego psychiatryka tak jak Liz. Na śniadanie zeszła tylko Rae. Tori siedziała w pokoju i zdawało się, że pielęgniarki są z tego zadowolone. Dziobałam w swoich płatkach, długo żując każdą łyżkę cheerios. Myślałam o tym, jak bardzo Liz się bała. Jak bała się odesłania. A potem ta jej opowieść o przywiązaniu, braku tchu... Halucynacja. W prawdziwym życiu takie rzeczy się nie zdarzają, I w prawdziwym życiu nastolatki nie potrafią sprawić, żeby butelki eksplodowały, a obrazki spadły ze ścian. — Pani Van Dop? — odezwałam się, gdy weszła, aby nakryć do śniadania dla chłopaków. —

Co z Liz? — Wszystko w porządku, Chloe. Jest teraz w lepszym miejscu. . Te słowa spowodowały, że zadrżałam; łyżka szczęknęła o talerz. — Chciałabym z nią porozmawiać, jeśli to możliwe. Nie zdążyłam się z nią nawet pożegnać. Ani podziękować za to, jak się mną zajęła pierwszego dnia. Surowa twarz pani Van Dop złagodniała. — Na razie potrzebuje trochę czasu, aby się zaaklimatyzować, ale zadzwonimy do niej za kilka dni i wtedy będziesz mogła porozmawiać. Widzisz, z Liz wszystko w porządku. To tylko twoja paranoja. Paranoja. Inny z symptomów schizofrenii. Spróbowałam odegnać od siebie tę myśl. Pielęgniarka odwróciła się, żeby wyjść. — Pani Van Dop? Przepraszam, ale wczoraj rozmawiałam z panią Talbot o wysłaniu e-maila do przyjaciółki. Powiedziała, że muszę się z tym zwrócić do pani. — Wejdź na pocztę, napisz list i wyślij. Będzie czekał w skrzynce, aż wstukam hasło. ' Z mojej szkoły nadeszły jakieś papiery, więc po śniadaniu, kiedy jedli faceci, wzięłam prysznic i przebrałam się, a potem wraz z Rae poszłam do klasy lekcyjnej. Pielęgniarki pozwoliły Tori zostać na górze, co mnie trochę zdziwiło, ale pewnie była rozbita z powodu Liz. Przypomniałam sobie słowa Liz, że Tori wylądowała w Lyle House, bo jest humorzasta. Istotnie, albo była rozradowana, albo zdołowana, bez żadnych stadiów pośrednich. Bez Tori tylko ja byłam z dziewiątej. Peter był w ósmej, Simon, Rae i Derek w dziesiątej. Nie wydawało się, żeby był to jakiś problem. Pewnie tak samo jest w jednoizbowej wiejskiej szkole. Mieliśmy salę z ośmioma stołami; każdy robił swoje, a pani Wang przechadzała się między nami, nachylając się, odpowiadając na pytania i cicho coś radząc. Być może wiedza o tym, że pani Wang częściowo odpowiadała za to, co stało się z Liz, wpłynęła na moją opinię, w każdym razie wydała mi się jedną z tych nauczycielek, które w klasie zawsze spoglądają na zegarek, kiedy skończy się lekcja i dzień szkolny, albo też rozglądają się za jakąś lepszą pracą. Niewiele zdziałałam tego dnia. Nie mogłam się skupić, ciągle myślałam o Liz, o tym, co zrobiła i co się z nią stało.

Pielęgniarki jakby nie były zdziwione spustoszeniem w naszym pokoju. Tak to było z Liz, jak z ołówkiem; wpadała w złość i ciskała różnymi rzeczami. Tylko że ona niczym nie rzucała. Sama widziałam, jak ze ściany leciały obrazki, od których była daleko. Widziałam? Jeśli istotnie miałam schizofrenię, skąd mam wiedzieć, co widziałam naprawdę, a co nie? A jeśli innym symptomem była paranoja, jak mogłam wierzyć wewnętrznemu poczuciu, że Liz przytrafiło się coś złego? Pierwszą część dnia Rae spędziła na sesji z doktor Gili. Kiedy wróciła, nie mogłam się doczekać przerwy, żeby z nią porozmawiać. Nie o Liz i moich lekach, po prostu porozmawiać, o lekcjach, ostatniej nocy, kinie, pogodzie.. I o czymkolwiek, co usunie mi Liz z głowy. — Hej! — Simon dołączył do mnie na korytarzu. — Wszystko w porządku? Taka jesteś dzisiaj cicha. Wymusiłam mdły uśmiech. — Zawsze jestem spokojna. — No, ale po zeszłej nocy chyba niedużo spałaś? Wzruszyłam ramieniem. Ruszył w kierunku drzwi kuchennych. Nad moją głową ukazała się ręka i otworzyła je przed nim. Tym razem nie podskoczyłam, tylko odwróciłam się i mruknęłam do Dereka: „Dzień dobry", na co nic nie odpowiedział. Simon wszedł do spiżarni, Derek został w kuchni, wpatrzony we mnie tym dziwnie uporczywym spojrzeniem. — Co? Nie chciałam być opryskliwa, ale samo tak wyszło. Derek wyciągnął ku mnie rękę. Odskoczyłam i dopiero wtedy się zorientowałam, że sięga do wazy z owocami, którą zasłaniałam. Z płonącymi policzkami odsunęłam się, mamrocząc pod nosem jakieś przeproszenia, ale na nie także nie zareagował. — I co tam się stało w nocy? — spytał, a w jego wielkiej dłoni znalazło się kilka jabłek. — W-www n-nnno... — Wolniej.

Twarz zapłonęła mi jeszcze bardziej, tym razem z gniewu. Nie lubiłam, kiedy dorośli upominali mnie, bym mówiła wolniej, ale ze strony rówieśników było to jeszcze gorsze, bo była w tym jakaś pogarda. Ze spiżarni wyszedł Simon z pudełkiem granoli pod pachą. — Powinieneś wziąć jabłko — powiedział Derek. — Ono nie... — Jestem OK, bro. Simon jeden batonik rzucił Derekowi, a następnie podsunął mi pudełko. Wzięłam dwie granole, podziękowałam i poszłam do wyjścia. — Nie pomoże ci, jak o tym porozmawiasz? — usłyszałam za sobą głos Simona. Odwróciłam się. Simon odwijał batonik, nie patrząc na mnie. Chciał, żeby wszystko wyglądało jak najbardziej normalnie. Derek się tym nie przejmował. Oparty o ścianę, pogryzał jabłko i wpatrywał się we mnie intensywnie. — No? — ponaglił mnie Derek, gdy stałam w milczeniu, i zrobił niecierpliwy gest ręką. Nigdy nie lubiłam plotkować, ale może wcale nie chodziło im o plotki. Byli zaniepokojeni, może zatroskani. Ja jednak czułam to inaczej; Liz zasługiwała na coś lepszego. — Rae na mnie czeka — mruknęłam. Simon zrobił krok do przodu i podniósł rękę, jakby chciał mnie zatrzymać. Potem zerknął na Dereka; nie widziałam ich spojrzeń, ale Simon cofnął się, kiwnął ml głową na pożegnanie i znowu zajął się batonem. Drzwi nie zdążyły się domknąć, kiedy usłyszałam szept Simona: — Coś było. — Mhm. Stanęłam za progiem, w nadziei, że coś jeszcze usłyszę. Derek coś powiedział, ale nie mogłam zrozumieć jego: niskiego głosu. — Nie wiem — odparł Simon. — Nie możemy... — Chloe? Gwałtownie się odwróciłam i zobaczyłam wychodzącą z saloniku panią Talbot. — Nie wiesz, gdzie jest Peter? — spytała, a twarz jej promieniała. — Chyba w klasie. — Możesz mu powiedzieć, że czekam na niego w saloniku? Mam dla niego niespodziankę. Zerknęłam przez ramię na kuchenne drzwi, ale braci nie było za nimi słychać. Kiwnęłam głową i pobiegłam znaleźć Petera.

Rodzice Petera przyjechali, aby go zabrać do domu. Przypuszczał, że stanie się to niedługo, ale chcieli go odrobinę zaskoczyć. Mieliśmy malutką uroczystość z ciastem. Niskokaloryczny, organiczny tort marchewkowy. Potem razem z rodzicami poszedł na górę, aby się spakować. Simon, Derek i Rae wrócili do klasy, a ja poszłam na rozmowę z doktor Gili. Dwadzieścia minut później patrzyłam z okna jej gabinetu, jak minivan rodziców Petera wykręca na podjeździe i oddala się drogą. Jeszcze tydzień i ze mną będzie tak samo. Muszę tylko przestać myśleć o Liz i duchach, a skupić się na tym, by Jak najszybciej się stąd wydostać.

Rozdział dwunasty Po obiedzie była matematyka. Tylko w tym przypadku nauczycielka musiała wiedzieć, w jakim dokładnie miejsca programu jestem, a ponieważ mój matematyk jeszcze się nie odezwał, więc na razie mogłam sobie odpuścić. PoS przedniego dnia Derek odrabiał matmę w jadalni, dzisiaj też tak zrobił, gdy pani Wang miała mały wykład. Chyba robił jakieś poprawki i potrzebny mu był spokój. On zatem poszedł swoją drogą, a ja swoją: do pokoju medialnego, aby napisać e-mail do Kari. Znalezienie odpowiednich słów wymagało trochę czasu. Wreszcie trzecia wersja była dostatecznie ogólnikowa, a zarazem nie sugerowała, że staram się coś ukryci Chciałam już nacisnąć „Wyślij", ale palec zatrzymał się nad klawiszem. Korzystałam z konta ogólnego; co się pokaże w polu „Nadawca"? Ośrodek Terapeutyczny Lyle House dla nastolatków z Zaburzeniami Psychicznymi? To pewnie nie, ale samo Lyle House może zainteresować Kari na tyle, żeA zacznie sprawdzać. Wrzuciłam w wyszukiwarkę „Lyle House". Milion wyników. Dodałam „Buffalo", co zredukowało listę o połowę, ale wystarczył rzut oka na pierwszą stronę, żeby się zorientować, że to przypadkowe trafienia: wzmianka o domu przy ulicy Lyle w Buffalo, lista piosenek Lyle a Lovdta, w których występują słowa house i buffalo, wystąpienie członka parlamentu stanowego, Lylea, który mówił o Jeziorze Buffalo. Znowu naprowadziłam mysz na pole „Wyślij" i znowu (tlę wstrzymałam. Fakt, że w necie nie ma strony Lyle House w girlandce stokrotek, wcale jeszcze nie znaczy,że Kari nie będzie go mogła znaleźć w książce telefonicznej. Wyszłam z Outlooka i już miałam wyłączyć wyszukiwarkę, gdy mój wzrok padł na informację o mieszkańcu Buffalo nazwiskiem Lyle, który zginął podczas pożaru domu.

Przypomniałam sobie, co powiedziała Rae o poszukaniu mojego spalonego woźnego. I oto miałam szansę rozstrzygnąć bój między stroną, która mówiła: „Masz halucynacje; bierz lekarstwa i nie pyskuj", a stroną, która nie miała takiej pewności. Wyczyściłam pole z hasłem wyszukiwania i zastygłam z palcami nad klawiaturą, jakbym czekała na wstrząs elektryczny. „Czego się boję? Tego, że mam schizę? Czy że jej nie mam?" Palce wystukały: „Szkoła artystyczna A.R. Gurney Buffalo woźny śmierć". Tysiące trafień, większość dotyczących A.R. Gurneya, dramaturga z Buffalo. Nagle moje spojrzenie wychwyciło „tragiczny wypadek" i wiedziałam, że to moja informacja. Podciągnęłam mysz, kliknęłam i przeczytałam artykuł. WI99I roku czterdziesto} ednoletni Rod Stinson, naczelny woźny w szkole artystycznej A.R. Gurney, zginął w chemicznej eksplozji, spowodowanej przez jego zastępcę, który nalał do pojemnika niewłaściwy roztwór. Umarł, zanim się urodziłam, nic więc dziwnego, że nie wiedziałam o wypadku. Z tego jednak, że nie pamiętałam, bym o nim słyszała czy czytała, nie wynikało, że nigdy się o niego nie otarłam. Ktoś mógł wspominać o tym w klasie, a ja zepchnęłam informację w podświadomość, z której teraz schiza ją wydobyła i przekształciła w halucynację. Obejrzałam dokładnie artykuł. Żadnych zdjęć. Wróciłam nahomepage Explorera i przeszłam do następnego punktu. Te same podstawowe wiadomości, ale tym razem" ze zdjęciem. Nie ulegało wątpliwości, że to właśnie tego mężczyznę widziałam. Czyżbym kiedyś oglądała już to zdjęcie? „Na wszystko masz odpowiedź, prawda? Logiczne wyjaśnienie. Ciekawe, co byś powiedziała, gdybyś zobaczyła to w którymś ze swoich filmów?" Podbiegłabym do ekranu i dałabym w dziób tej durne; lasce, która ma prawdę jak na dłoni, ale jest zbyt tępa, by ją dostrzec „Chcesz logicznego wyjaśnienia? Powiąż fakty. Połącz sceny". Scena numer jeden: dziewczyna słyszy bezcielesne głosy i widzi chłopaka, który znika na jej oczach.

Scena numer dwa: widzi nieżywego faceta z jakimiś poparzeniami. Scena numer trzy: dziewczyna odkrywa, że spalony woźny istniał naprawdę i zginął w jej szkole w sposób, na jaki wskazywałyby jego obrażenia. „I ta dziewczyna, nasza ponoć inteligentna bohaterka, nie wie, czy widzi duchy? Przejrzyj na oczy!" A przecież ciągle coś we mnie się opierało. Przy cało) mojej miłości do kina dostrzegałam różnicę między rzeczywistością a opowieścią. W kinie są duchy, istoty innych światów, wampiry. Nawet ktoś, kto nie wierzy W zjawiska ponadzmysłowe, może siedzieć w kinie, obserwować, jak bohaterowie wiążą poszlaki wskazujące na igresję z kosmosu, i chcieć krzyknąć: „Wy palanty!". Ale w prawdziwym życiu, jeśli powiesz ludziom, że gonił cię spalony woźny szkolny, nie mówią: „Wow, na pewno widziałaś ducha", tylko ładują cię w takie miejsce jak to. Wpatrywałam się w fotografię. Nie było najmniejszych wątpliwości, że... — To jego widziałaś? Gwałtownie obróciłam się na krześle. Tuż za mną stał Derek. Przy swoich rozmiarach potrafił się poruszać tak bezgłośnie, że mógłby właściwie być duchem. Taki cichy... I taki nieproszony. Wskazał na tytuł nad artykułem. — A.R. Gurney. Twoja szkoła. Jego widziałaś, tak? — O co ci chodzi? Przygwoździł mnie spojrzeniem; dopiero po chwili wyłączyłam przeglądarkę i powiedziałam: — Przygotowywałam taką jedną rzecz, która mi będzie potrzebna po powrocie. — Wypracowanie „O ludziach, którzy przekręcili się w mojej szkole"? Tak mówią, że te wszystkie szkoły artystyczne są „nie tego". Zmarszczyłam brwi. — „Nietęgo"? — Chcesz coś obejrzeć? Kiedy nachylił się do myszy, poczułam jego zapach. Żadnych zgniłych kwiatów, nic takiego, po prostu czuło się, że dezodorant jest już na granicy zużycia. Usiłowałam dyskretnie się odsunąć, ale on to za-

uważył i zmarszczył czoło jakby urażony, a potem zrobił krok w bok, przyciągając do siebie łokcie. Otworzył wyszukiwarkę, wstukał jedno słowo i kliknął „Szukaj". Potem wyprostował się i powiedział: — Spróbuj tego. Może czegoś się dowiesz. Chyba przez pięć minut wpatrywałam się w wyszukiwane hasło. Jedno słowo. „Nekromanta". Niepewnie sięgnęłam, dopisałam „definicja" i nacisnęłam „Szukaj". Ekran się zapełnił. Nekromanta: uprawia praktyki magiczne mające na celu przyzywanie duchów zmarłych lub ożywianie ich;! szczątków. Przyzywać kogoś z przeszłości? Nieżyjącego? Jeśli nie żyje, jak można go przyzwać? Przecież to bez sensu. Przeszłam do następnej definicji, tym razem z Wikipedii. „Nekromancja: praktyki magiczne polegające na przyzywaniu duchów zmarłych. Słowo powstało ze zbitki dwóch greckich wyrazów: nekros — «nieżywy, zmarły i manteia — «wieszczeniem. Termin ma także drugie, pokrewne znaczenie, wywodzące się z archaicznej formy; słowa «negromancja» (czerpiącej z łacińskiego niger — «czarny»), przy którym «m roczną moc» zyskuje się dzięki; oddziaływaniu na zwłoki. Nekromancję uprawia nekromanta". Przeczytałam artykuł trzy razy, mozolnie przebijając się przez jego dziwne sformułowania, by w końcu się zorientować, że ostatecznie mówi on niewiele więcej od pierwszej definicji. Spojrzałam na następny. „W fikcyjnym świecie Diablo II kapłani Rathy..." Z pewnością nie to, czego szukałam, ale na wszelki 'Wypadek szybko przeczytałam i dowiedziałam się, że W grze istotną rolę odgrywają nekromanci, którzy potrafią ożywiać zmarłych i kierować nimi. To stąd Derek o nich wiedział? Nie. Może i jest pokręcony, ale gdyby nie wyczuwał granicy między rzeczywistym życiem a grami wideo, byłby w prawdziwym szpitalu dla psychicznie chorych. Wróciłam do Wikipedii, przeczytałam wszystkie pozostałe definicje, ale stanowiły tylko mniej lub bardziej rozbudowane wersje pierwszej, a w sumie

sprowadzały się do stwierdzenia, że nekromanta stara się przewidzieć przyszłość, rozmawiając ze zmarłymi. Zaintrygowana, wyrzuciłam „definicję", zostawiając samego „nekromantę". Pierwszych kilka stron zawierało hasła religijne, wedle których nekromancja to sposób komunikowania się ze światem duchów naznaczony złem, gdyż jest formą czarnej magii i kultu szatana. Czyżby Derek przypuszczał, że uprawiam czarną magię, i usiłował ratować moją duszę? Czy też chciał ostrzec, że mnie obserwuje? Poczułam dreszcz. Ginekologiczną klinikę ciotki Lauren zaatakowała kiedyś bojówka obrońców życia. Ludzie zaczynali być groźni, jeśli podejrzewali, że dzieje się coś, co narusza ich głębokie przekonania. Przeszukałam dalej listę i wybrałam artykuł, który wydawał się odrobinę bardziej naukowy, a informował, że nekromancja to inne — dawniejsze określenie — na mediumistów, spirytualistów i wszystkich innych, którzy usiłowali nawiązać kontakt z duchami. Nazwa wzięła sic ze starego przekonania, że ten, kto jest w stanie nawiązań kontakt z duchami, może przewidywać wszystko, gdyż dla nich nic nie jest skryte: wiedzą, co planuje twój wróg, albo gdzie szukać ukrytego skarbu. Przeskoczyłam do następnego hasła i na ekranie pojawił się straszliwy rysunek: tłum martwych, nadgniłych i okaleczonych, wiedziony przez faceta z płomiennym wzrokiem i złowieszczym uśmiechem. Podpis: „Armia żywych trupów". Zjechałam w dół strony: pełna ilustracji oblężenia przez zombi. Szybko przeszłam na inną stronę. Ta z kolei opisywała nekromancję jako sztukę przywracania zmarłego do życia. Znowu poczułam dreszcze na plecach i przeskoczyłam na inną stronę. Także religijna, cytująca jakiś dawny tekst, grzmiący na „bezbożnego nekromantę" który grzeszył przeciw naturze, porozumiewając się z duchami i wskrzeszając zmarłych. Kolejne strony. Kolejne stare ryciny i obrazy. Groteskowe sylwetki groteskowych postaci. Zmartwychwstające ciała. Zmartwychwstające duchy. Zmartwychwstające demony. Palce mi drżały, gdy wyłączałam wyszukiwarkę.

Rozdział trzynasty Z pokoju medialnego wychodziłam ostrożnie, gdyż bałam się, że Derek gdzieś się zaczai, aby mnie przestraszyć. Jego dudniący głos sprawił, że podskoczyłam, dochodził jednak z jadalni; Derek pytał panią Talbot, kiedy będzie się mógł zobaczyć z doktor Gili. Pobiegłam do klasy; jeszcze nie skończyli matmy i pani Wang ruchem ręki pokazała, bym zajęła miejsce koło drzwi. Kiedy lekcja się skończyła, wszedł Derek. Usiłowałam go ignorować; posłuchałam Rae, która dała mi znak, bym usiadła obok niej, Derek nawet na mnie nie spojrzał i zajął swoje normalne miejsce obok Simona. Natychmiast nachylili się ku sobie i zaczęli szeptać. Simon zaśmiał się półgłosem. Próbowałam usłyszeć, co mówi Derek. Opowiada o swoim „kawale"? Czy to tylko moja paranoja?

Angielski był ostatnią lekcją tego dnia. Derek natychmiast zmył się razem z Simonem, ja t Rae poszłyśmy do jadalni, żeby odrobić to, co było zadane. Ledwie udało mi się doczytać do końca rozdział o gramatycznym rozbiorze zdania i jego graficznej reprezentacji. Widziałam duchy. Prawdziwe duchy. Może ktoś, kto już wcześniej wierzył w duchy, tak bo się tym nie przejął. Ale ja nie wierzyłam. Moje dotychczasowe kontakty z religią ograniczyły się do kilku wypraw z przyjaciółkami do kościoła czy szkółki niedzielnej i krótkiego okresu w prywatnej szkole katolickiej, kiedy tacie nie udało się dla mnie znaleźć żadnej publicznej. Tak czy siak, wierzyłam w Boga i życie pośmiertne tak, jak wierzyłam w Układ Słoneczny, którego nigdy nie widziałam. Po prostu uznawa-

łam ich istnienie,, chociaż wiele się nad tym nie zastanawiałam. Jeśli istniały duchy, czy to znaczyło, że nie ma nieba. Czy wszyscy jesteśmy skazani na wałęsanie się bez końca po ziemi jako cienie, marzące o tym, by ktoś je zobaczył lub usłyszał? Ale nawet jeśli tak, to czego one chcą ode mnie? Przypomniałam sobie głos w piwnicy. Tu sprawa była jasna: chciał, żeby otworzyć drzwi. Zatem błąka się taki przez lata, wreszcie spotyka kogoś, kto może go usłyszeć, a jego wstrząsająca groźba brzmi: „Ej, mogłabyś mi otworzyć te drzwi?". A co z Liz? To musiało mi się przyśnić. A reszta... Nie miałam pojęcia, jak sobie z tym wszystkim poradzić. Jedno w każdym razie było pewne. Musiałam więcej się dowiedzieć, a jeśli lekarstwa nie pozwalały mi widzieć i słyszeć duchów, trzeba było je odstawić. — Z tobą tak nie będzie. Odwróciłam się od okna saloniku i zobaczyłam wchodzącą Rae. — Ciebie nie przeniosą tak jak jej. — Usiadła na sofie. — Bo tego się boisz, prawda? To dlatego przez cały dzień wypowiedziałaś może dziesięć słów. — Przepraszam. Jestem cała.., — Roztrzęsiona? Przytaknęłam. Miała rację, chociaż może wszystko wyglądało inaczej, niż przypuszczała. — Posłuchaj, Chloe, żeby się stąd wydostać, trzeba grać — mówiła półgłosem. — Cokolwiek myślisz o nich, o ich etykietkach, kiwaj głową i uśmiechaj się. „Tak, doktor Gili. Z pewnością ma pani rację. Chcę wyzdrowieć i tylko to się liczy, pani doktor". Trzymaj się tego, a niedługo w ślad za Peterem wyjdziesz frontowymi drzwiami i zostawisz za sobą Lyle House. Obie wyjdziemy. A wtedy przyślę ci rachunek za poradę. Zmusiłam się do uśmiechu. Z tego, co widziałam, Rae była wzorową pacjentką, więc czemu ciągle tutaj była? — Ile to trwa przeciętnie? — spytałam. Wygodnie rozparła się na sofie. — Myślę, że kilka miesięcy. — M-mmiesięcy? — Tyle był tutaj Peter. Tori odrobinę dłużej. Derek i Simon są tu od trzech miesięcy. — Trzy miesiące?

— Tak mi się wydaje, ale mogę się mylić. Przed tobą ja i Liz byłyśmy nowe. Trzy tygodnie, ja kilka dni wcześniej. — Ale mnie... mnie mówili, że to tylko na dwa tygodnie. Wzruszyła ramieniem. — No więc z tobą sprawa jest inna; masz szczęście. — A może chodziło o to, że minimum dwa tygodnie? Wyprostowała nogę i trąciła mnie w kolano. — Nie bądź taka ponura. Przecież towarzystwo nie jest takie najgorsze, co? Udało mi się uśmiechnąć. — Niekiedy. — No tak. Teraz, kiedy nie ma Petera i Liz i zostaliśmy tylko z Frankensteinem i dwiema primabalerinami. A skoro już o tym mowa, Królowa Wiktoria jest na haju. — Nahaju? Jeszcze bardziej zniżyła głos. — Tak ją nafaszerowali prochami, że ma kompletny odjazd. — Musiałam wyglądać na nieźle wystraszoną, gdyż pospiesznie dodała: — Nie, nie jest tak zawsze, robią I to tylko z Tori, a jej się to podoba. To królewna prochów. Jak nie dadzą jej na czas, zaraz zaczyna się domagać. Był taki weekend, kiedy się skończyły i trzeba było pisać na J pager do doktor GUI, żeby uzupełniła zapas, ale co to się i działo... — Pokręciła głową. — Tori pobiegła do naszego pokoju, zamknęła się i wyszła dopiero, kiedy dostarczyli jej lekarstwa, a wtedy zaraz zadzwoniła do swojej mamuśki i dopiero się zaczęła afera, bo mamuśka skontaktowała się z ludźmi, którzy kierują Lyie House. Tak czy siak, dzisiaj jest zupełnie naćpana, więc nie będzie z nią żadnych kłopotów. Dopiero kiedy pani Talbot zawołała nas na kolację, uświadomiłam sobie, że nie powiedziałam Rae, iż skorzystałam z jej rady i poszukałam zmarłego woźnego. Tori zjawiła się na kolacji, przynajmniej cieleśnie. Ćwiczyła się podczas posiłku do roli w filmie o zombi: twarz bez wyrazu, widelec mechanicznie wędruje między talerzem a ustami, niekiedy nawet z jedzeniem. Byłam rozerwana między współczuciem dla niej a chęcią trzymania się od tego wszystkiego z daleka. Nie tylko ja czułam się niepewna. Rae usztywniała się przy każdym kęsie, jak gdyby obawiała się, że zaraz wyskoczy „dawna Tori" i będzie szydzić przy

każdym po-ruszeniu szczęki. Simon uprzejmie konwersował ze mną, od czasu do czasu rzucając zgryźliwe pytania w stylu Tori, jakby usiłując się jej w ten sposób przypodobać. Po dłużącej się w nieskończoność kolacji wszyscy z wdzięcznością rozeszliśmy się do swoich prac ja i Rae zabrałyśmy się do naczyń, Simon i Derek wynieśli śmieci, butelki, słoiki i puszki. Potem Rae miała pracę do odrobienia, a pani Wang ostrzegła pielęgniarki, że musi to zrobić bez żadnej pomocy. Powiedziawszy pani Van Dop, że zaraz wracam, poszłam do pokoju po iPoda. Kiedy otworzyłam drzwi, znalazłam na podłodze wiadomość. Chloe! Musimy porozmawiać. Spotkajmy się w pralni kwadrans po siódmej. Simon Złożyłam kartkę we czworo. Czy stał za tym Derek, który był ciekaw, co wynikło z mojego surfowania w poszukiwaniu czegoś na temat nekromancji, a miał nadzieję, że będę bardziej wylewna wobec brata? Czy też może Simon chciał pociągnąć rozmowę z kuchni na temat Liz? Może nie tylko ja martwiłam się o nią. Zeszłam na dół zaraz po siódmej, żeby kilka minut poświęcić na obejrzenie piwnicy. Wtedy jednak, kiedy chciałam zobaczyć czy usłyszeć ducha, ten się nie odzywał. Czy byłam w stanie nawiązać z nim kontakt? Czy też była to droga jednokierunkowa i musiałam czekać, aż on zdecyduje się przemówić do mnie? Kiedy chciałam to wypróbować, Derek przyłapał mnie na mówieniu do siebie i wolałam nie ryzykować, że tak samo stanie się teraz z Simonem. Więc tylko chodziłam po pralni, a mój umysł automatycznie zajął miejsce za kamerą. — .. .Tutaj... — rozległ się szept tak cichy i suchy jak wiatr w wysokiej trawie. — .. .Przemów... Zobaczyłam padający z tyłu cień. Nastawiłam się na jakiś straszliwy widok, tymczasem ujrzałam nad sobą twarz... Dereka. — Zawsze jesteś taka strachliwa? — S-ssskąd się tu wziąłeś? — Ze schodów.

— Czekam tu na... — urwałam i popatrzyłam na niego uważnie. — A więc to ty, tak? Kazałeś Simonowi podrzucić... — Simon nic nie podrzucał. Dobrze wiedziałem, że na spotkanie ze mną nie przyjdziesz, ale z Simonem... I — Popatrzył na zegarek. — Dla Simona przyszłaś nawet j wcześniej. No i j ak, poszukałaś? Więc o to chodziło, — Chodzi ci o to słowo. Nek... — Udałam, że sobie przypominam. — Nekromanta, tak się mówi? Machnął lekceważąco dłonią; gramatyka go nie interesowała. Oparł się o ścianę i przyjął obojętną pozę, ale palce go zdradzały. Czekał na moją odpowiedź. I na moje reakcje. — Poszukałaś? — Tak, ale nie wiem właściwie, co powiedzieć. Potarł o dżinsy rękami, jakby je wycierał. — Więc poszukałaś i co? — Nie znalazłam nic ciekawego. Znowu potarł dżinsy, zamknął dłonie, rozprostował. Skrzyżował ręce. Opuścił ręce. A ja zwlekałam, zmuszając go, by zdradził się ze swoim podnieceniem. — Bo? — Bo muszę wyznać, że... — Wzięłam głęboki oddech. — Że nie przepadam za grami komputerowymi. Oczy zwęziły mu się w szparki, twarz się wykrzywiła. — Grami komputerowymi? — Gry wideo, RPG. Trochę się tym bawiłam, ale nie takimi, o które ci chodzi. Przyjrzał mi się bacznie, jakby oceniał, czy aby rzeczywiście nie nadaję się do wariatkowa. — Ale jeśli z wami jest inaczej, nie ma sprawy. — Zmusiłam się do promiennego uśmiechu. — Mogę w to wejść. — W co? — W grę. Mam odegrać jakąś rolę, tak? Ale nekromantka raczej nie jest dla mnie, chociaż dziękuję za propozycję. — Propozycję — powtórzył z wolna. — Żebym zagrała nekromantkę. Bo o to ci chodziło, prawda?

Wreszcie zrozumiał i popatrzył na mnie ze zdumieniem. — No nie, przecież chyba nie... — OK, może to nawet byłoby cool zagrać kogoś, kto wskrzesza zmarłych, ale, kumasz, to nie dla mnie. Trochę za mroczne, grobowe. Już wolę wróżkę. — Ja wcale nie chciałem... — Żebym była nekromantką. Kamień z serca, dzięki, że tak się troszczysz o moje samopoczucie. To urocze. Ugodziłam go landrynkowym uśmiechem i dopiero wtedy zorientował się, że go nabieram. Twarz mu pociemniała. — Nie chciałem cię wciągać do żadnej gry, Chloe. — Nie? — Uniosłam brwi. — To czemu chciałeś, żebym surfowała po stronach z nekromancją? Oglądała obrazki z armiami zombi? Lubisz nastraszyć kogoś nowego? No i spoko, miałeś ubaw, a teraz jak jeszcze razi mnie osaczysz albo zaczaisz się na mnie w piwnicy... — Jak to zaczaisz? Chciałem tylko z tobą porozmawiać. — Nie. — Patrzyłam mu prosto w oczy. — Chciałeś mnie przestraszyć i jeśli zrobisz to raz jeszcze, powiem o wszystkim pielęgniarkom. Jak długo te kwestie pisały się w mojej głowie, brzmiały mocno i przekonująco: nowicjuszka stawiaj czoło przemocy, ale wystarczyło, bym je wypowiedziała, a usłyszałam wredną dziewczynę, która grozi, że będzie I kablować. Oczy Dereka zamieniły się w twarde, zielone szkiełka, a jego twarz wykrzywiła wściekłość tak nieludzka, że odskoczyłam i rzuciłam się ku schodom. Chwycił mnie za przedramię i szarpnął tak mocno, że wrzasnęłam, a ręka niebezpiecznie się wygięła, gdy poleciałam w dół. Puścił mnie i runęłam na ziemię. Przez chwilę leżałam skulona, trzymając bolące ramię i mrugając, gdyż nie mogłam uwierzyć w to, co siei zdarzyło. Kiedy padł na mnie jego cień, poderwałam siej na równe nogi. Wyciągnął rękę. — Chloe, posłuchaj... Odskoczyłam, zanim mnie dotknął. Coś powiedział, no, o ile tego już nie słyszałam. Nie patrząc na niego, pognałam schodami.

Zatrzymałam się dopiero w moim pokoju. Tutaj usiadłam na łóżku ze skrzyżowanymi nogami, ciężko dysząc. Kiedy podciągnęłam rękaw, zobaczyłam krwawe ślady po jego palcach. Wpatrywałam się w nie osłupiała. Nikt mnie jeszcze tak nie potraktował. Rodzice nigdy mnie nie uderzyli. Nigdy nie dostałam lania, nigdy mi nawet nim nie grożono. Nigdy nie brałam udziału w bójkach. Jasne, były jakieś przepychanki, kuksańce, ale żeby ktoś tak mnie chwycił i cisnął na ziemię? Opuściłam rękaw. Czy byłam zdziwiona? Derek denerwował mnie od pierwszego spotkania koło spiżarni. Kiedy się zorientowałam, że to on podłożył kartkę, powinnam była wybiec z piwnicy. Gdyby próbował mnie zatrzymać, powinnam krzyczeć. Nie, nie tak. Muszę zachować spokój. Spryt. Muszę go wykiwać. Nie miałam żadnych dowodów, oprócz śladów, które już zresztą zaczęły znikać. Nawet gdyby dotrwały do czasu, gdy będę mogła je pokazać pielęgniarkom, Derek zawsze mógłby powiedzieć, że zwabiłam go do piwnicy, a gdy się potknęłam, usiłował mnie złapać, żebym nie upadła. Przecież rozpoznano u mnie schizofrenię. Tutaj halucynacjom towarzyszyła paranoja. Musiałam się ze wszystkim uporać sama. Powinnam się ze wszystkim uporać sama. Będę musiała prowadzić podwójne życie. Zawsze wiedziałam, że na to, by zostać prawdziwą scenarzystką, brak mi doświadczenia życiowego. I oto nadarzała się okazja, by je uzyskać. Dam sobie radę. Ale by się tak stało, musiałam wiedzieć dokładnie, z czym mam do czynienia. Wzięłam na bok Rae. — Dalej chcesz zobaczyć teczki Simona i Dereka? - spytałam. Pokiwała głową. — To pomogę ci dostać się do nich. Dziś wieczorem.

Rozdział czternasty Panią Talbot znalazłyśmy w kuchni, jak przygotowywała kolację. Paluszki marchewkowe i dip. Brrrr! Cokolwiek myślałam sobie o Annette, zawsze mogłam liczyć przynajmniej na murzynka. — Co, dziewczęta, głodne? Trudno się dziwić, skoro obiad został prawie nietknięty. Zrobiła zachęcający gest, więc każda z nas wzięła marchewkę i zanurzyła ją w dipie. — Chloe i ja martwimy się o Tori, proszę pani — odezwała się Rae. Pani Talbot wróciła do swojej pracy i w milczeniu przytaknęła. — Rozumiem, moje drogie. Strasznie przeżywa to, co się stało z Liz. Były bardzo blisko ze sobą. Jestem pewna, że poprawi się jej, gdy będą mogły już porozmawiać, ale na razie może być trochę przygnębiona, szczególnie że musimy ustalić nowe dawki lekarstw. Musicie być dla niej bardzo wyrozumiałe i miłe. — Jasne — powiedziała Rae i zlizała dip z palca. — Ale pomyślałyśmy, że może będzie jej łatwiej, jak będzie miała pokój dla siebie. Ja mogłabym spać z Chloe. Pani Talbot podała Rae chusteczkę. — Byłoby niedobrze przesadnie ją izolować, ale w tej chwili może rzeczywiście lepiej, żeby mogła spać sama. — Więc tylko na teraz? Pani Talbot uśmiechnęła się. — Nie, jeśli obu wam to odpowiada, możesz się przenieść do Chloe na stałe. Podczas gdy Tori oglądała na dole telewizję, Rae zaczęła przenosić swoje rzeczy, gdyż obawiała się, że pani Van Dop i doktor mogą się sprzeciwić tej zmianie, więc trzeba było kuć żelazo póki gorące. Podała mi stosik T-shirtów. — Chodzi ci o Simona?

— Słucham? — Chcesz wiedzieć, dlaczego Simon jest tutaj, prawda? — Wcale... Przerzuciła sobie dżinsy przez ramię i przerwała mi ruchem ręki. — Przecież w jadalni nic, tylko ze sobą rozmawiacie. Z początku myślałam, że może chodzi mu o to, żeby się trochę podroczyć z Tori, ale dzisiaj nie zwracała na to uwagi, a on ciągle z tobą gadał. — Ale przecież... — Ale przecież widać, że ci się podoba. No i spoko. — Otworzyła szufladę Liz; była pusta, kiedy byłyśmy w klasie, zniknęły wszystkie ślady Liz. — Nie przejmuję się nim, ale może dogryza mi, bo jestem z innej ligi. — Z innej ligi? Wzięła parę dżinsów i pokazała markę. — Czy ktoś tu nosi dżinsy z Wal-Martu? Za pobyt tutaj trzeba płacić, a idę o zakład, że kosztuje to więcej niż w Motelu 6. Za mnie płaci opieka społeczna. — Ja nigdy... — OK, nie ma sprawy. Fajnie mnie traktujesz, tak Jak Peter i... — rozejrzała się po pokoju — .. .Liz. Derek to kark, więc mnie nie rusza. Jeśli dostawać mam szturchańce tylko od Simona i Tori, dam sobie radę. Właśnie dlatego myślę, że tych dwoje świetnie do siebie pasuje, ale jeśli on ci się podoba, mnie nic do tego. Ważne, że chcesz go sprawdzić. — Zawróciła do swego starego pokoju, a ja następowałam jej na pięty. — Przyjaciółka mojej mamy zrobiła tak z kolesiem, za którego miała wyjść. Okazało się, że ma troje dzieci, o których nawet słowem nie wspomniał. — Uśmiechnęła się przez ramię. — Nie przypuszczam, żeby Simon miał jakieś dzieciaki, ale kto go wie? Kończyłyśmy przenosić ją, a ja zastanawiałam się, czy nie zostawić wszystkiego tak, jak jest, z drugiej jednak strony nie chciałam, by myślała, że jestem dziewczyną, która jak tylko się znajdzie w nowym miejscu, zaraz zaczyna zerkać na facetów. OK, nie chciałam pielęgniarkom mówić o Dereku, ale komuś powinnam powiedzieć. Wtedy byłby ktoś, kto potwierdziłby moją wersję, gdyby okazało się to potrzebne. — To nie Simon — powiedziałam, kiedy znowu znalazłyśmy się w jej pokoju. — Chodzi o Dereka.

Właśnie zdejmowała ze ściany fotografię, która wyleciała jej z ręki, a którą mnie udało się złapać w powietrzu. — Ty i Derek... — Nie, no coś ty. Chcę sprawdzić, dlaczego Derek tu wylądował, a nie że ja i on... Odetchnęła i oparła się o ścianę. — Dzięki Bogu. Wiem, że dziewczynom czasem podobają się odjazdowcy, ale ten jest taki wstrętny. — Zaczerwieniła się, odbierając ode mnie fotografię. — Przepraszam, nie powinnam tak mówić. Co on jest winien... Umilkła, szukając odpowiedniego słowa. — Kłopotom z dojrzewaniem — podrzuciłam. — Właśnie. Powinnam mu współczuć, ale kiedy jego zachowanie jest tak samo wredne jak twarz. — Znieruchomiała i spojrzała na mnie uważnie. — Co się stało. Zrobił... coś? — A czemu pytasz? Już wcześniej coś się tu wydarzyło? — Zależy, jak rozumiesz to „coś". Gburem jest od samego początku. Także wieśniakiem. Ignoruje nas wszystkich, chyba że już kompletnie nie da się inaczej, na co nikt się nie uskarża, możesz mi wierzyć. No więc o co poszło? Zawahałam się. Nie chciałam, żeby zaczęła mnie namawiać na skargę u pielęgniarek, więc pominęłam fragment z rzuceniem mnie na podłogę, a powiedziałam tylko, że chodzi za mną i nagle wyskakuje skądś wtedy, kiedy najmniej się tego spodziewam. — No to po prostu mu się podobasz. Znowu dała mi zdjęcie do potrzymania. — Nie, nie, to zupełnie tak nie wygląda. — Tak, tak, po prostu chciałabyś, żeby nie wyglądało, ale dla mnie sprawa jest jasna. Może jesteś w jego typie. Mnie w szkole podoba się taki łepek z drużyny koszykówki. Wyższy nawet od Dereka, ale ogląda się właśnie za niedużymi laskami jak ty. I kolejna fotografia. — Nie, jestem pewna, że nie masz racji. Chciała coś powiedzieć, a ja poczułam gwałtowną irytację. Dlaczego, ilekroć powiesz, że jakiś chłopak cię denerwuje, zaraz pada odpowiedź: „Ach, więc on ci się podoba. Bo co, wtedy wszystko jest OK? Do tego wszystko się sprowadza? Widząc wyraz mojej twarzy, Rae zamknęła Eta i zdjęła ze ściany zdjęcie.

—Boję się go i dlatego chcę zobaczyć, co jest w jego Iktach. Czy jest jakiś powód do strachu, czy ma, no wiesz, jakieś problemy. . —Jasne, przepraszam, jeśli się go boisz, sprawa jest poważna. Z tym nie można żartować. No ale dzisiaj się powiemy, jakie są fakty.

Rozdział piętnasty Do łóżek kładliśmy się w Lyle House o dziewiątej, a godzinę później, kiedy także pielęgniarki szły spać, zaczynała się cisza nocna. Na piętrze po stronie męskiej i żeńskiej znajdowały się sypialnie pielęgniarek. Liz twierdziła, że nie ma drzwi łączących obie części, ale zdaniem Rae były jedne właśnie między pokojami pielęgniarek, aby w razie potrzeby miały swobodny dostęp do całego piętra. Chociaż więc zdaniem Rae pani Talbot zasypiają szybko i mocno, musiałyśmy wziąć też pod uwagę panią Van Dop. Dlatego nastawiłam budzik w swoim zegarku na wpół do trzeciej i położyłyśmy się spać. O wpół do trzeciej w domu panowały cisza i spokój. Było aż za cicho i za spokojnie. Każde skrzypnięcie klepki brzmiało jak wystrzał z pistoletu. A w starym domu skrzypią niemal wszystkie klepki Z Rae na przodzie zeszłyśmy do kuchni, gdzie wyjęłyśmy z lodówki dwa kartoniki soku i ułożyłyśmy na blacie. Otworzyłam drzwi do spiżarni, zapaliłam tam światło, po czym wyszłyśmy na korytarz, zostawiając drzwi w obu pokojach uchylone. Gabinet doktor Gili znajdował się w zachodnim końcu, tuż obok schodów dla facetów. Rae w zeszłym tygodniu obejrzała zamek; zamykał się na prosty klucz, można było otworzyć monetą. Tak przynajmniej ona twierdziła. Nigdy nie miałam powodu, żeby otwierać drzwi czym innym niż kluczem, może dlatego, że nie miałam rodzeństwa. Patrzyłam więc uważnie i wszystko starałam się zapamiętać. Każda okazja jest dobra do wzbogacenia doświadczenia życiowego. Podczas jednej z sesji Rae podejrzała, skąd doktor Gili wyciąga jej teczkę, więc nie było problemu z szukaniem. W pokoju był skaner z drukarką, co jeszcze ułatwiało sprawę. Stanęłam na czatach; szelest papieru wysuwającego się z drukarki zdawał mi się strasznie głośny, ale teczki nie mogły być grube,

gdyż kiedy zerknęłam do środka, Rae już je zamykała. Dała mi do potrzymania dwie złożone na pół kartki i umieściła teczki na powrót w szufladzie. Wycofałyśmy się z gabinetu. Kiedy zamykała drzwi na zamek, zmroziło nas skrzypnięcie klepki. Długa chwila ciszy i ponowne skrzypnięcie. Ktoś szedł po schodach od strony chłopaków. Na palcach przemknęłyśmy korytarzem, prześliznęłyśmy się przez drzwi do kuchni i wskoczyłyśmy do spiżarni. — No dawaj! — ponagliłam scenicznym szeptem. — Weź coś i spadamy! — Nie mogę znaleźć krispie. Były tu jeszcze kilka dni temu. — Pewnie łepki skro... — urwałam i syknęłam: — Ktoś idzie! Zgaś światło! Zgasiła, a ja przymknęłam drzwi, zostawiając tylko szczelinę, przez którą zobaczyłam, jak do kuchni wchodzi Derek. Światło zostawił zgaszone, więc widać było, jak promienie księżyca oświetlają mu twarz. Rozejrzał się po kuchni, a potem zatrzymał wzrok na drzwiach spiżarni. Pchnęłam je i zrobiłam krok do przodu. — Krakersa? — spytałam, wyciągając w jego kierunku pudełko. Wbił we mnie wzrok i w jednej chwili byłam znowu w piwnicy, lecąc na ziemię. Przestałam się uśmiechać i wepchnęłam mu w ręce pudełko. — Chciałyśmy coś przekąsić — odezwała się za mną Rae, ale on nie spuszczał wzroku z opakowania krakersów. — Dobra, ja biorę soki — dorzuciła, przeciskając się obok mnie. Derek spojrzał na zostawione na blacie kartoniki. Dowód, że robiłyśmy tylko akcję w kuchni. Pomysł był mój i uważałam go za sprytny, kiedy jednak Derek przeniósł na mnie wzrok, poczułam, jak włosy jeżą mi się na karku. I Nie kupił tego. Zrobiłam jeszcze krok, ale on ani drgnął. Słyszałam jego oddech, czułam jego masę. Wtedy odsunął się na bok. Śmignęłam koło niego, a on wziął jeden rulon krakersów z pudełka i wysunął je w moim kierunku: — To co, już nie chcesz? — Zapomniałam, dzięki. Chwyciłam pudełko i wyskoczyłam na korytarz, R4l poszła w moje ślady. Skręcając na schody, zerknęłam w kierunku Dereka. Zatrzymał się pod gabinetem doktor Gili

i wpatrywał się w drzwi. Przez piętnaście minut leżałyśmy przy zgaszonym świetle, czekając, czy Derek pójdzie ze skargą do pielęgniarek, czy po prostu wróci do łóżka. Przez cały czas głaskałam paliami kartki papieru, które wsunęłam pod spodnie od piżamy. Wreszcie Rae z latarką w ręku wcisnęła się do mnie na łóżka. — Mało brakowało — mruknęła. — Powie im? — Nie. Sam zszedł coś skroić, więc nie będzie nas spytał. Derek zrobił się głodny dokładnie wtedy, gdy włamaliśmy się do gabinetu doktor Gili? Dziwny zbieg okoliczności, ale skaner i drukarka pracowały za cicho v żeby go zbudzić na piętrze. Wyciągnęłam kartki, rozprostowałam je i wygładziłam na materacu. — To Dereka — szepnęła Rae i zapaliła latarkę. — To ta jest Simona? — spytałam, podnosząc drugą. Pokręciła głową. — Druga kartka Dereka. Simona nie było. — Nie mogłaś znaleźć? — Nic nie ma. Na wszystkich przegródkach są nasze imiona, potem także na okładkach teczek. Nie było przegródki ani teczki Simona. — To... — Dziwne, tak. Może trzymają ją gdzieś indziej. Tak czy siak, interesował cię Derek, więc nie chciałam tracić czasu na szukanie papierów Simona. No to zobaczmy, za co siedzi tu nasz Frankenstein. — Poświeciła na nagłówek. — Derek Souza. Data urodzin, bla, bla, bla. — Przeniosła promień na następny akapit. — Wow, do Lyle House skierował go Wydział Opieki nad Dziećmi. Żądnej "wzmianki o ojcu, o którym tyle gadają. Jeśli w sprawę jest zamieszany Wydział Opieki nad Dziećmi, na pewno nie jest to Tatuś Roku. O, jest diagnoza... Antyspołeczne zaburzę! Inna osobowości. — Krótko prychnęła. — Też mi coś. Co to za choroba, że ktoś jest grubiański? Ciekawe, jakie są na to lekarstwa. — Jakichkolwiek używają, najwyraźniej nie skutkują. Uśmiechnęła się. — Fakt. Nic dziwnego, że tyle tutaj siedzi. Zapaliło się światło na korytarzu. Rae skoczyła do swojego łóżka, zostawiając u mnie latarkę. Wyłączyłam ją, kiedy otworzyły się drzwi do łazienki, ale kiedy chciałam rzucić do Rae, ta wychyliła się i szepnęła:

— Doczytaj do końca, a jak znajdziesz coś ciekawego, powiesz mi rano. Ktokolwiek był w łazience — pani Talbot czy Tori — wydawało się, że siedzi tam w nieskończoność. Gdy rozległ się odgłos spuszczanej wody, Rae już spała. Odczekałam jeszcze kilka minut, zapaliłam latarkę i zaczęłam czytać. Z każdym kolejnym zdaniem twardniał kłębek strachu w moim brzuchu. Antyspołeczne zaburzenia nie miały nic wspólnego z gburowatością. Komuś z taką osobowością inni byli zupełnie obojętni, gdyż nie potrafił się wczuć w sytuację drugiej osoby. Zaburzenia takie charakteryzowały się gwałtownością i nagłymi przypływami gniewu, co jeszcze pogarszało sytuację. Jeśli nie rozumiesz, że zadajesz komuś ból, co jeszcze może cię powstrzymać? Oświetliłam drugą stronę, zatytułowaną PODŁOŻE.

Standardowe badanie podłoża zaburzeń w przypadku D.S. okazało się trudne. Nie zachowało się świadectwo urodzenia ani żadne inne dokumenty. Najprawdopodobniej istnieją, ale brak informacji o najwcześniejszych latach życia komplikuje ich odszukanie. Zgodnie ze słowami D.S. i jego przyrodniego brata, S.B., Derek zaczął z nimi mieszkać, mając mniej więcej pięć lat. D.S. nie pamięta — albo nie chce zdradzić— szczegółów swego wcześniejszego życia, chociaż niektóre z jego odpowiedzi sugerują, że opiekę nad nim sprawowała jakaś instytucja. Wydaje się, że ojciec Simona, Christopher Bae, wziął pod faktyczną opiekę D.S. bez żadnych formalnych regulacji. Chłopców zapisano do szkoły jako „Simona Kima" i „Dereka Browna"; nie wiadomo, dlaczego użyto takich właśnie nazwisk. Informacje uzyskane ze szkoły sugerują, że zaburzenia D.S. zaczęły się w siódmej klasie. Chłopiec, który także wcześniej nie był otwarty ani wesoły, stawał się coraz bardziej ponury, czemu towarzyszył wzrost trudnej do wyjaśnienia Irytacji, często przeradzającej się w gwałtowne wybuchy gniewu. Gwałtowne wybuchy gniewu... Dotknęłam siniaków na ramieniu i skrzywiłam się z bólu.

Żaden z incydentów nie został dokładnie opisany, co nie pozwala ocenić dynamiki rozwoju zaburzeń. D.S. nie wymierzono żadnych surowszych kar dyscyplinarnych aż do chwili radykalnego przekroczenia granic tego, co świadkowie nazwali „normalna szkolną bójką". D.S. zaatakował trzech rówieśników w napadzie gniewu, który, jak podejrzewają wychowawcy, miał „źródła chemiczne". Przypływowi adrenaliny trzeba też chyba przypisać niezwykłą siłę agresora. Zanim wychowawcy zdążyli zareagować, jeden z zaatakowanych doznał poważnych uszkodzeń kręgosłupa, w efekcie których, zgodnie z opinią ekspertów, być może już nigdy nie będzie chodził. Oczy przesuwały się po kolejnych zdaniach, ale tak naprawdę widziałam tylko podłogę piwnicy, na którą rzucił mnie Derek. Niezwykła siła... Gwałtowne wybuchy gniewu... Być może już nigdy nie będzie chodził... Zabrali stad Liz za ciśniecie ołówkiem i rozbicie butelek z żelem, ale Dereka dalej trzymają? Z zaburzeniami, które nie pozwalają mu ocenić, czy zadaje komuś ból i jak wielki? Schowałam kartki pod materacem. Dalsza lektura nie była mi potrzebna, bo wiedziałam, co znajdę. Że otrzymuje lekarstwa. Że jego stan się poprawia. Że współpracuje z personelem Lyle House i podczas pobytu w nimi nigdy nie uciekał się do przemocy. Że wszystko jest pod kontrolą. Poświeciłam na ramię. Ślady po palcach zaczęły purpurowieć.

Rozdział szesnasty Ilekroć zamykały mi się oczy, osuwałam się w dziwne miejsce na pograniczu snu i jawy, gdzie mój umysł mieszał i wykrzywiał wspomnienia całego dnia. Znowu jestem w piwnicy. Derek chwyta mnie za ramię i ciska na ziemię. Budzę się w szpitalu. Koło łóżka siedzi pani Talbot I oznajmia mi, że już nigdy nie będę chodzić. Kiedy rozległo się poranne pukanie do drzwi, schowałam głowę pod poduszkę. — Chloe? — Pani Talbot stanęła w otwartych drzwiach. — Dzisiaj musisz się ubrać na śniadanie. Poczułam skurcz w żołądku. Czy w sytuacji, gdy nie ma już Petera i Liz, postanowiły, że śniadanie będziemy jeść wszyscy razem? Nie mogę spojrzeć w twarz Derekowi, Po prostu nie mogę. — O ósmej będzie tu twoja ciotka, żeby cię zabrać na śniadanie, więc musisz się przygotować. Wynurzyłam się spod poduszki i zaczęłam się zbierać. — Na pewno jesteś wściekła na mnie, Chloe, prawda? Przestałam grzebać w jajecznicy i podniosłam wzrok. Zachmurzona twarz ciotki Lauren. Ciemne podkowy pod oczami mówiły, że nie sypia dobrze. Wcześniej ich nie zauważyłam pod makijażem; teraz ujawniły je neonowe światła u Dennego. — Wściekła o co? Prychnęła. — Czy ja wiem? Na przykład o to, że wpakowałam cię między obcych łudzi w ośrodku terapeutycznym, a sama zniknęłam. Odłożyłam widelec. — To nie ty mnie wpakowałaś. Chciała tego szkoła, a w ośrodku zażądali, żebyście ty i tata na razie usunęli się na bok. Nie jestem już małą dziewczynką. Dobrze wiem, co się dzieje. — Odetchnęła tak głośno, że nie zagłuszy!

tego gwar restauracji, — Mam problem — ciągnęłam - i sama muszę się z nim uporać. Ani ty, ani tata nie jesteście winni. Nachyliła się nad stołem. — Ty także nie jesteś winna, mam nadzieję, że to rozumiesz. To po prostu schorzenie, za które w żaden sposób nie odpowiadasz. — Wiem. Odgryzłam kawałeczek grzanki. — Jestem z ciebie dumna, Chloe, że w taki dojrzały sposób podchodzisz do tej sprawy. — Kiwnęłam głową i wzięłam następny kęs; między zębami poczułam pestki z dżemu malinowego. — Aha, mam coś dla ciebie. — Z torebki wyciągnęła plastikowe opakowanie, w którym znajdował się wisiorek z rubinem. — Panie pielęgniarki zadzwoniły do domu i powiedziały, że bardzo ci go brak. Tata zapomniał zabrać go ze szpitala. Wzięłam plastik, poczułam w palcach znajomy kształt, a potem odsunęłam w kierunku ciotki. — Przechowaj go. Tutaj nie wolno nosić żadnych ozdób. — Nie przejmuj się, już rozmawiałam o tym z pielęgniarkami. Powiedziałam im, jakie to dla ciebie ważne, i zgodziły się ustąpić. — Dzięki. — Tylko noś go, żeby się znowu nie zgubił. Wyjęłam wisiorek i nałożyłam go. Wiem, że to głupie przyzwyczajenie, ale poczułam się lepiej. Pewniej. Trudno Się dziwić, że czułam się trochę nieswojo bez czegoś, co nosiłam przez tyle lat i co tak mocno wiązało się z mamą. Ciotka pokręciła głową. — Nie rozumiem, jak mógł go zapomnieć. Bóg raczy wiedzieć, kiedy by sobie przypomniał, szczególnie że znowu się zmył. Tak, tata wyjechał. Zadzwonił na komórkę Lauren, żeby mi powiedzieć, że poprzedniego wieczoru musiał wyjechać w interesach do Szanghaju. Ciotka była na niego wściekła, czego nie rozumiałam, bo przecież i tak siedziałam w ośrodku. Zrobił już przygotowania, żeby wziąć miesięczny urlop, kiedy wyjdę, i o wiele bardziej zależało mi na tym, aby wtedy miał dla mnie czas. Zaczęła opowiadać, jak tylko we dwie wyskoczymy do Nowego Jorku, gdy mnie wypuszczą, a ja nie miałam sumienia powiedzieć, że nie mogę sobie wyobrazić lepszego uczczenia końca Lyle House, niż wrócić do domu, zobaczyć się z tatą, odwiedzić przyjaciółki, znowu podjąć normalne życie. Normalne życie...

Pomyślałam o duchach. Czy moje życie będzie jeszcze kiedykolwiek normalne? Czy kiedykolwiek jeszcze ja będę normalna? Przesunęłam wzrokiem po twarzach innych gości. Czy ktokolwiek z nich był duchem? Skąd mam to wiedzieć? Co z tym facetem za nami w heavymetalowej koszulce, który jakby zszedł z okładki kolekcji Kocham latać.? A co z tą starszą kobietą z długimi siwymi włosami i farbowanym podkoszulkiem? Albo z tym facetem w garniturze, który czeka przy drzwiach? Jak długoj ktoś się z nimi nie zderzy i nie odbije od nich, skąd mam mieć pewność, że to nie duchy, czekające, abym je. zauważyła? Wpatrzyłam się w sok pomarańczowy. „To najlepszy plan, Chloe. Do końca życia unikaj koni taktu wzrokowego". — Jak idzie przystosowanie? Jak ci się układa z innymi? Drgnęłam na te słowa, gdyż przypomniały mi, że mam problemy gorsze od duchów. Uśmiechała się, ponieważ była pewna, że zna odpowiedź. Przecież musi mi się dobrze układać. Nie byłam może zbyt wylewna, ale nigdy nie prowokowałam awantur czy niesnasek. Kiedy podniosłam wzrok, uśmiech Lauren zgasł. — Chloe? — Tak? — Masz jakieś problemy z kolegami? — N-nnnie. Wszystko j-jjjest... Zęby tak dzwoniły o siebie, że musiałam zamknąć usta. Każdy, kto mnie znał, wiedział, że jąkanie się jest zawsze oznaką stresu. Bez sensu jest mówić, że wszystko w porządku, kiedy z trudnością klecę zdanie. — Co się stało? Zacisnęła palce na widelcu i nożu, jak gdyby gotowa była nimi zaatakować każdego, kto sprawiał mi kłopoty. — Nic. — Nie wygaduj bzdur. Kiedy pytam o kolegów, masz taką minę, jakbyś zaraz miała zwymiotować. — Za dużo tabasco wylałam na jajka. Z innymi wszystko jest spoko. — Czułam wwiercające się we mnie spojrzenie i wiedziałam, że tak łatwo się nie

wymigam. — No dobra, jest taki jeden, ale to nic poważnego. Przecież trudno żyć ze wszystkimi w zgodzie, prawda? — Kto to taki? — Niecierpliwym gestem odegnała kelnera, który chciał się dowiedzieć, czy nie trzeba dolać kawy. — Nie przewracaj tak oczami, Chloe. Znalazłaś się tam, żeby odzyskać równowagę, więc jeśli ktoś cię niepokoi. .. — Dam sobie radę. Odłożyła sztućce i wygładziła serwetkę. — Nie o to chodzi, Chloe. Dość masz swoich problemów. Powiedz mi, co to za chłopak, a ja już zadbam o to, żebyś nie miała z nim więcej kłopotów. — Ale ja nie... — Który to? Jest ich trzech, chociaż nie, teraz już tylko dwóch. Ten wielki, tak. Widziałam go rano, chciałam się przedstawić, ale on się tylko odwrócił i odszedł. Daren, Damian, jakoś tak... Przygryzłam wargi. Naprawdę chciałam, żeby mnie posłuchała, może coś poradziła, ale nie żeby interweniowała i „załatwiała". — Już wiem: Derek. Kiedy mnie tak potraktował rano, pani Talbot powiedziała, że zawsze taki jest. Obce-sowy. To prawda? — Nie jest... uprzejmy i tyle. Jak powiedziałam, nie można ze wszystkimi żyć dobrze, a reszta jest OK. Jedna dziewczyna jest w porządku, zupełnie jak tamta na obozie letnim. Pamiętasz. Tamta, która... — Co zrobił ci ten Derek, Chloe? — spytała, nie dając mi zmienić tematu. — Czy cię... dotykał? — N-nnnie, p-ppppewnie, że n-nnnie. — Chloe! — Podniosła głos, bo jąkanie mnie zdradzało. — Niczego nie wolno ci tu ukrywać. Jeśli cię tknął, przysięgam, że... — Nie, nic takiego. Rozmawialiśmy, chciałam odejść, a on wtedy złapał mnie za ramię... — Złapał cię? — Na sekundę, nie dłużej. A ja przesadnie zareagowałam. Znowu się do mnie nachyliła. — Tu nie może być mowy o żadnej przesadzie, Chloe. Za każdym razem, kiedy ktoś dotyka cię na przekór twej! woli, masz prawo sprzeciwiać się i protestować.

I tak to już poszło do końca śniadania. Lekcja na temat „złego dotyku", jakbym miała pięć lat. Nie wiedziałam, co ją tak wzburzyło, skoro nawet nie pokazałam jej] sińców. Im więcej mówiłam, tym bardziej się irytowała, i w końcu zaczęłam się zastanawiać, że wcale nie chodzą o to, czy ktoś mnie molestuje łub łapie za rękę. Była zła na tatę, że wyjechał, na szkołę, że kazała mnie posłać do Lyle House, a ponieważ nic na to nie mogła poradzić, chciała mieć kogoś, z kim poradzić by sobie mogła, i jakiś problem, który mogłaby rozwiązać. — Proszę cię — powtórzyłam po raz nie wiadomo który, kiedy wjeżdżałyśmy na podjazd. — Nic nie zrobił. Proszę cię. I bez tego jest dość trudno. — I właśnie dlatego nie chcę, żeby było jeszcze trudniej, Chloe. Nie chcę powodować żadnych kłopotów, a wprost przeciwnie — łagodzić je. — Uśmiechnęła się. — Medycyna zapobiegawcza. — Uścisnęła mi kolano. Kiedy odwróciłam głowę do okna, westchnęła i wyłączyła silnik. U Nie bój się, nauczyłam się rozwiązywać takie problemy delikatnie, gdyż ostatnią rzeczą, jakiej może chcieć ofiara, jest kara za gadulstwo. — Ale ja nie jestem żadną ofiarą. — Ten cały Derek nigdy się nie dowie, kto na niego naskarżył. Nawet pielęgniarki nie będą wiedziały, że pisnęłaś mi choćby słówko. Podzielę się z nimi tylko troskami, które wynikają z mojego zawodowego doświadczenia. — Ale daj mi najpierw kilka dni... — Mowy nie ma, Chloe. Jeśli nie wystarczą pielęgniarki, załatwię to z ich przełożonymi. Byłabym nieodpowiedzialna, gdybym całą sprawę zostawiła jej biegowi. Jeszcze chciałam argumentować, ale kiedy otworzyłam usta, jej już nie było w samochodzie. Tori wróciła. Pojawiła się w klasie i wszystko było po staremu. Gdybym ja pisała tutaj scenariusz, postawiłabym na przemianę osobowości. Dziewczyna traci jedyną przyjaciółkę, którą zabierają po części z powodu jej szyderczych uwag. Kiedy koleżanki, troskliwe i wyrozumiałe, starają się podtrzymać ją na duchu, rozumie, że wcale nie była to jedyna przyjaciółka, więc przysięga sobie, że w przyszłości sama będzie osobą łagodniejszą i bardziej otwartą na innych. Ale w prawdziwym życiu ludzie nie zmieniają się z dnia na dzień.

Od razu na samym początku poinformowała mnie, że zajęłam miejsce Liz, i ostrzegła, żebym nie zachowywała się tak, jak gdyby ona już nie miała do nas wrócić. Na przerwie wyszła za mną i Rae na korytarz. — Smaczne było śniadanie z ciotunią? Rodzice są zbyt zajęci, żeby ją wyręczyć? — Och, ona na pewno by to zrobiła, ale nie jest jej łatwo wstać z grobu. Potężny policzek, ale Tori nawet nie mrugnęła. — A czym sobie zdążyłaś już zasłużyć na specjalni traktowanie, Chloe? To nagroda za to, że pomogłaś im pozbyć się Liz? — Przecież ona... — zaczęła Rae, ale Tori nie dała jej dokończyć. — Ty, Rachelle, nie jesteś ani odrobinę lepsza. Pościel Liz jeszcze nie zdążyła wystygnąć, a ty już wskoczyłaś doi łóżka swojej nowej kumpeli. No więc, Chloe, jak im się] przypodobałaś? — A jakie to niby specjalne traktowanie — odcięli się Rae. — Ty ciągle wychodzisz z matką. Chloe pewnie dostała nagrodę za dobre zachowanie, ale w twoim przypadku chodzi o to, że twoja matka jest w radzie nadzorczej szkoły. W naszym wieku „dobre zachowanie nie jest czymś, czym ludzie się szczycą; ale twarz Tori zapłonęła, a nozdrza zaczęły poruszać się gwałtownie, jak gdyby Rae sięgnęła po najcięższą z możliwych obraz. — Ach tak? — syknęła. — Tylko twoich rodziców nieczęsto się tu widuje, prawda, Rae? Ile to razy odwiedzili cię czy chociażby zadzwonili? Zaraz, zaraz, niech sobie przypomnę, aha! Ile razy? Zero!!! — Ułożyła kciuk i palec wskazujący w znak „O". — I wcale nie chodzi o żadne złe zachowanie. Po prostu mają to gdzieś. Rae pchnęła Tori na ścianę, a ta rozdzierająco zawyła. — Oparzyyyła mnie! — wydarła się na cały korytarz. — Tylko cię pchnęłam! Z klasy wybiegli pani Wang, a także Simon i Derek, którzy stanęli za jej plecami. — Rae mnie oparzyła. Musi mieć zapałki albo coś takiego. Niech pani spojrzy... Tori odciągnęła rękaw T-shirtu, pokazując łopatkę. Simon zakrył rękami oczy. — Błagam cię, Tori, nie zdejmuj wszystkiego.

Z ust Dereka wydobył się dziwny dźwięk, niepokojąco przypominający śmiech. Rae podniosła otwarte dłonie. — Żadnych zapałek, żadnej zapalniczki, niczego nie schowałam. — Tori, widzę tylko delikatne zaczerwienienie od zetknięcia ze ścianą — oznajmiła pani Wang. — Ale mnie oparzyła, wyraźnie czułam. Ma gdzieś schowane zapałki. Proszę ją obszukać! Proszę coś zrobić! — A może ty byś coś wreszcie zrobiła — mruknął Simon, przechodząc obok nas. — Na przykład zastanowiła się nad sobą? Okręciła się i rzuciła, ale nie na niego, lecz na Rae. Pani Wang zdołała w porę ją pochwycić i zaczęły się siłować. Nadbiegły inne pielęgniarki. Tak, Tori wróciła.

Rozdział siedemnasty Przez całą pierwsza lekcje bałam się, że do klasy wkroczy pani Van Dop albo doktor Gili i poprosi Dereka na rozmowę. Nie powinnam była zawierzyć ciotce. Kiedy wróciłyśmy ze śniadania, spokojnie poprosiła panią Talbot na| bok, mówiąc, że chce omówić kwestię moich postępów. Nikt niczego nie podejrzewał, nikt też nie wpadł do klasy i nie wyciągał Dereka na przesłuchanie. Jeśli nie liczyć wyskoku Tori, nic nie zakłóciło spokojnego poranka. W klasie Derek mnie ignorował, a potem udał się na przedpołudniową sesję z doktor Gili. Kiedy wyszedł, czekałam na korytarzu pod drzwiami łazienki, w której, jak zawsze przed posiłkiem, siedział Simon. Nigdy jeszcze nie widziałam faceta tak dbającego o mycie rąk przed jedzeniem. Myślałam już, żeby iść na piętro do łazienki dla dziewcząt, kiedy w drzwiach gabinetu doktor Gili stanął Derek. Zebrałam się w sobie, żeby nie wyszło na to, że przed nim uciekam. Za progiem zatrzymał się i wpatrzył we mnie. Serce mi łomotało tak, że byłam pewna, iż musi to słyszeć. Podobnie byłam pewna, że właśnie dostał opieprz. Nasze oczy spotkały się. Kiwnął mi głową, mruknął coś w rodzaju „hej" i miał mnie już minąć, gdy ; otworzyły się drzwi do łazienki. Wyszedł Simon ze spuszczoną głową. Na mój widok schował coś do tylnej kieszeni spodni. — Znowu się zasiedziałem i zaraz jest kolejka. — Tylko Chloe — powiedział Derek i przytrzymał przede mną drzwi. W ogóle nie wydawał się zły, wprost przeciwnie, milszy niż zwykle. Ciotka ekstra to załatwiła. Powinnam była jej ufać. Wchodząc, usłyszałam, jak Simon odezwał się do Dereka: — A ty dokąd? Jadalnia jest w tym kierunku. — Zacznijcie beze mnie, muszę wziąć coś z pokoju. Chwila ciszy, „Ja też" i kroki Simona idącego po schodach za Derekiem. Po obiedzie na mnie przy-

szła kolej wyrzucić śmieci. Doświadczenie życiowe, powtarzałam sobie, popychając przed sobą kubeł i odganiając ciekawskie muchy. Wszystko może się przydać. Trudno przewidzieć, kiedy w krytycznej scenie bohaterka będzie musiała usunąć śmieci. Nie mogłam powstrzymać się od uśmiechu. Słońce świeciło mi prosto w twarz, kwitły drzewa i żonkile, zapach świeżo skoszonej trawy niemal tłumił odór śmietnika. Świetny początek popołudnia. Lepszy niż mogłam się spo... Znieruchomiałam. Na sąsiednim podwórku był duch. Mała dziewczynka, nie więcej niż czteroletnia. Musiała być duchem. Miała na sobie sukienkę z falbankami: wszędzie wstążki i kokardki, nie tylko na sukience, ale i na butach. Zupełnie jakby Shirley Tempie zeszła ze starego afisza filmowego. Torby wyjęte z kubła wrzuciłam do śmietnika i zasunęłam klapę, żeby nie mogły się tam dostać szopy i skunksy. Z hukiem uderzyły w dno, chociaż było to raptem o pięć metrów od dziewczynki, ta nawet nie podniosła wzroku. Obeszłam śmietnik i przykucnęłam przy dzielącej oba podwórka siatce. — Hej! — powiedziałam, a ona zmarszczyła brwi, jak gdyby nie była pewna, do kogo się zwracam. Uśmiechnęłam się. — Tak, mogę cię widzieć. Ale ładna sukienka. Też I w takiej chodziłam, jak miałam cztery lata. Zerknęła z wahaniem przez ramię, a potem przysunęła się bliżej. — Mamusia mi kupiła. — Mnie też kupiła mama. Podoba ci się? Przytaknęła; w jej ciemnych oczach igrał uśmiech. — No pewnie. Ja także lubiłam swoją. A czy,.. — Amanda! Dziewczynka odskoczyła tak gwałtownie, że usiadła na ziemi z cichym piskiem. Rzuciła się ku niej kobieta J w spodniach i skórzanym płaszczu. W ręku brzęczały jej klucze, z tyłu dobiegł trzask zamykających się drzwi. — Och, Amando, popatrz, pobrudziłaś swoją śliczną sukieneczkę. Rzuciła mi gniewne spojrzenie, a potem poderwała dziewczynkę i przytulając ją, poszła do domu. Wyraźnie usłyszałam słowa: — Tyle razy ci powtarzałam, Amando, żebyś tam nie j podchodziła. Nigdy nie rozmawiaj z tymi dziećmi. Przenigdy, słyszysz mnie?

Nie rozmawiaj ze świrami. Chciałam krzyknąć, że Wcale nie jestem wariatką. Po prostu wzięłam jej córkę za ducha, to wszystko. Byłam ciekawa, czy są jakieś książki na ten temat. Na przykład Pięćdziesiąt sposobów na odróżnienie żywych od martwych, zanim znajdziesz się w domu bez klamek. Tak, jestem pewna, że w bibliotekach musi gdzieś być taka pozycja. Przecież nie mogłam być jedyną osobą, która widzi duchy. Może odziedziczyłam to jak kolor oczu? Czy też raczej nabawiłam się tego jak wirusa? Tak czy siak, są z pewnością inni, tylko jak ich rozpoznać? Potrafię? I czy powinnam? Usłyszałam odgłos kroków, ktoś nadchodził. Żywa istota. To nauczka, którą już sobie przyswoiłam: duchy mogą krzyczeć, płakać, mówić, ale poruszają się bezszelestnie. Ciągle byłam skryta za śmietnikiem. Zupełnie jak w piwnicy, tylko że tutaj nikt nie usłyszałby wołania o pomoc. Chciałam rzucić się do ucieczki, gdy cień mignął zza rogu śmietnika. Simon. Szedł do mnie z twarzą pociemniałą z gniewu. Zesztywniałam, ale się nie cofnęłam. — Co takiego nagadałaś? Mówił wolno, starannie dobierając słowa, jakby starał się panować nad głosem. — Nagadałam? — Pielęgniarkom. Na mojego brata. O coś go obwiniłaś. — Nic nie mówiłam pielęgniarkom. — To nagadała twoja ciotka. — Jego palce nerwowo przebierały po ściance śmietnika. — Dobrze wiesz, o co mi chodzi. Ty nakapowałaś ciotce, ta poszła do pielęgniarek, a potem doktor Gili wzięła Dereka na rozmowę przed obiadem i ostrzegła go, żeby dał ci spokój. Jeśli nie posłucha, to go wywalą. C-ccco t-tttakiego? — Wystarczy twoje słówko, a z nim koniec. Wywali go. — Pulsowała mu żyła na skroni. — Wszystko było z nim w porządku ód czasu, gdy tu wylądował. I nagle, ledwie się zjawiłaś, zaraz znalazł się na widelcu. Wystarczy, że coś ci się nie spodoba, a on ma przechlapane. — J-jjjan-nnnic... — Coś zaszło między wami dwa wieczory temu, tak?I Derek wrócił na górę kompletnie wystraszony, ale powiedział tylko tyle, że rozmawiał z tobą i zawalił. Nic więcej nie chciał mówić.

Niczemu nie czułam się winna. Wcale nie chciałam obmawiać Dereka. Byłam tylko mało rozmowna podczas śniadania i ciotka zorientowała się, że coś mnie trapi, chociaż ktoś mógłby podejrzewać, że swoim zachowaniem celowo sprowokowałam ją do wypytywania. Natomiast byłam wściekła na Simona za jego postawę. Oskarżył mnie o zmyślanie jakichś historii tylko po to, aby przywalić jego biednemu, niezrozumianemu braciszkowi. — W restauracji było gorąco i nieostrożnie podwinęłam rękawy — powiedziałam. — Jakie znowu rękawy? Pokazałam mu lewe ramię z czterema siniakami, które zdążyły już nabrać atramentowej barwy. Pobladł jak ściana. — Ciotka zaraz zaczęła się dopytywać, co się stało. Nie chciałam nic powiedzieć, ale w końcu wyciągnęła ze mnie, że to chłopak. Rano natknęła się na Dereka, który był jak zwykle opryskliwy, więc uznała, że to on musiał być sprawcą, czego ja nie potwierdziłam. Jeśli ma teraz jakieś kłopoty, to nie z mojej winy. Przecież miałam pełne prawo, żeby się komuś poskarżyć, a tego nie zrobiłam. — Dobrze już, dobrze. — Nie mógł oderwać wzroku od mojego ramienia. — Złapał cię, tak? Tak to wygląda., Po prostu złapał mocniej, niż myślał. — I jeszcze rzucił mnie na podłogę. Simon wytrzeszczył oczy i przygryzł wargę, nie mogąc ukryć zaskoczenia. — Na pewno tego nie chciał. Gdybyś widziała, jaki przerażony wrócił do pokoju, natychmiast byś zrozumiała. — Więc to wszystko tłumaczy? Jeśli stracę cierpliwość i dam ci po gębie, wszystko jest OK, bo tego nie chciałam, nie miałam takiego planu. Tak? — Nic nie rozumiesz. On tylko.., — Ona ma rację. Głos Dereka rozbrzmiał, zanim on sam wyłonił się zza rogu. Skuliłam się ze strachu; to było silniejsze ode mnie. Po twarzy Dereka przemknął cień. Wyrzut sumienia? Poczucie winy? Odwrócił oczy. Zza pleców Simona mruknął: — Tamtego wieczoru chciałem z tobą porozmawiać, więc kiedy próbowałaś odejść, złapałem cię... — I cisnąłeś na podłogę.

— Ja wcale... OK, powiedziałem już, masz rację. Nic mnie nie tłumaczy. Simon? Idziemy! Simon pokręcił głową. — Nie, ona tego nie rozumie. Widzisz, Chloe, to nie jest wina Dereka. Jest megasilny... — A ty nie miałaś na sobie ochronnego naszyjnika z kryptonitu — dorzucił Derek, a przez jego wargi przewinął się gorzki uśmiech. — Tak, jestem duży. No i silny. Może nawet sam jeszcze nie wiem jak. — On naprawdę... — zaczął Simon, ale Derek nie dał mu dokończyć. — Nie ma co tłumaczyć. Chcesz, żebym trzymał się od ciebie z daleka. Masz załatwione. — Derek, powiedz jej... — Daj spokój, nie ma sensu. Jej to nie obchodzi, powiedziała to bardzo wyraźnie. A teraz spadajmy stąd, bo znowu ktoś mnie z nią przyłapie i będzie afera. — Chloe! — rozległo się wołanie pani Talbot. — Ale koordynacja — mruknął Derek. — Musi mieć szósty zmysł. — Już idę — krzyknęłam i wychyliłam się zza śmietnika tak, żeby mogła mnie zobaczyć. — Tak, tak, idź — powiedział Derek. — Żebyś się czasem nie spóźniła na swoje lekarstwa. Krew uderzyła mi do głowy, ale przygryzłam wargi i ominęłam ich szerokim łukiem. Usłyszałam, jak Simon i mruczy coś pod nosem jakby do Dereka. Przede mną uniósł się dym. Odskoczyłam. Pełzł po ziemi niczym tuman mgły. — Simon! — syknął Derek. Odwróciłam się, wskazując palcem dym. — Co to jest? — Jakie co? — Derek powiódł wzrokiem za moim palcem. — Hmmm, to pewnie duch. Nie, zaraz, przecież Ty nie widzisz duchów, tylko masz halucynacje. Więc pewnie halucynacja. — To nie może... — Nie przejmuj się, Chloe. — Derek wcisnął ręce do kieszeni spodni i kołysał się na obcasach. — To tylko wyobraźnia, jak we wszystkich innych sprawach. A teraz biegnij, weź swoje lekarstewka i bądź grzeczną dziewczynką. I naprawdę, nie masz się czego bać. Będę już z daleka schodził ci z drogi. Po prostu pomyliłem się, I to bardzo. — Przecenił mnie, nie zasługiwałam na

jego zainteresowanie. Pięści same mi się zacisnęły. — Uważaj, Chloe, żebyś czasem ty się na mnie nie rzuciła, bo wtedy ja będę musiał na ciebie naskarżyć. Simon zrobił krok do przodu. — To nie tak, Derek. Ona nie naskarżyła... — Dobrze o tym wie — wpadłam mu w słowo. — Drażni się ze mną. Jest karkiem i mięśniakiem, a te wszystkie nie wiadomo jakie „tajemnice" może zachować dla siebie. Tu ma rację, nic mnie to nie obchodzi. Odwróciłam się i chwyciłam za rączki kubła. — Czekaj, pomogę ci — odezwał się Simon. — Da sobie radę. Derek chwycił za ramię Simona, ale ten usiłował strząsnąć jego dłoń. — Chloe... Nie odwracając się, potoczyłam kubeł pod dom.

Rozdział osiemnasty W tylnych drzwiach mało nie zderzyłam się z Tori. — Fajnie było pod śmietnikiem? — spytała. Zerknęłam przez okno; koło śmietnika widać było Simona. Mogłam powiedzieć, że mi pomagał, albo — jeszcze lepiej — zwrócić uwagę, że widać tam także Dereka. Tyle że nie widziałam specjalnie sensu. Derek miał do mnie żal, że go wpędziłam w kłopoty, Simon miał do mnie żal, że wpędziłam w kłopoty Dereka. Jeśli Tori chciała mieć do mnie żal, że się przystawiam do jej chłopakaniechłopaka, niech ma. Brak mi było siły, by się tym przejmować. Rae była przygaszona całe popołudnie, najprawdopodobniej z powodu uwag Tori, że rodzice jej nie odwiedzają. Na przerwie pozwolono nam iść przed lekcjami na górę, aby przenieść do mnie resztę jej fotografii. — Dzięki za pomoc — powiedziała. — Wiem, że nie muszę tego robić natychmiast, ale gdybym jakieś zdjęcie zostawiła, Tori mogłaby je wyrzucić i powiedzieć potem, że myślała, iż już go nie chcę. Zapatrzyłam się na fotografię blond dziewczynki, mniej więcej trzyletniej, i odrobinę starszego chłopca, który wyglądał na Indianina. — Ekstra! Znajomi? Dzieci, którymi się opiekowałaś? — Młodszy brat i siostra. Twarz mi spurpurowiała, gdy zaczęłam przepraszać, jąkając się. — Nie masz za co przepraszać. Zostałam adoptowana na. Moja matka była z Jamajki, w każdym razie tak mi powiedziano. Podobno była dzieckiem, kiedy mnie urodziła więc musiała mnie oddać. To... — wskazała na zdjęcie pozującej na plaży pary rasy kaukaskiej — .. .moja mama i tata. .To,.. — palec przesunął się na zdjęcie dziewczynki o hiszpańskiej urodzie, która uśmiechała się do obiektywu zza Kaczora Donalda — .. .moja siostra Jess. Ma dwanaście lat. To... — machnęła w kierunku rudzielca o poważnej twarzy — .. .mój brat Mike. Osiem lat. Jak widzisz, wielokulturowa rodzina. — Pięcioro dzieci? Wow!

— Jess i mnie adoptowali. Reszta to rodzeństwo przyrodnie. Mama lubi dzieci. — Przygryzła wargę. — Przynajmniej w teorii. Przeszłyśmy do mojego pokoju. Rae wzięła ode mnie stos fotografii i położyła na swojej nowej toaletce. Kiedy odkładała na bok konsolę Nintendo DS, po-: stukała palcem w podrapany plastik. — Wiesz, jak to jest z dzieciakami, kiedy dostają nowe Gizmo. Przez kilka tygodni czy nawet miesięcy to najbardziej cool, najlepsze, najbardziej interesujące coś, jakie miały kiedykolwiek, i przez jakiś czas gadają tylko o tym. Chodzą z tym wszędzie. A potem któregoś dnia dostają nowy gadżet, ze starym wszystko jest OK, tyle że nie jest już ani cool, ani nowy. No więc tak właśnie jest z moją mamą. — Nachyliła się nad łóżkiem. — Ale u nie) nie są to gadżety, tylko dzieci. — O-o! — Dopóki są małe, wszystko jest świetnie. Jak zaczynają rosnąć... już nie tak bardzo. — Usiadła na łóżku i pokręciła głowa. — Nie wiem, chyba jestem dla niej zbył surowa. Jak jesteś maluchem, mama jest cool, nigdy nie robi niczego złego, a potem rośniesz... — Urwała i zaczerwieniła się. — Przepraszam, przecież ty tego nie przeżyj łaś... Naprawdę przepraszam. — Nie ma za co. Także ja przysiadłam na łóżku. — Tata nigdy się potem nie ożenił? Pokręciłam głową. — Więc kto się tobą opiekuje? W drodze na lekcje opowiedziałam jej o ciotce Lauren i niekończącym się ciągu gospodyń, a ona tak zaśmiewała się z moich komentarzy, że zapomniała o wszystkich innych rzeczach... przynajmniej na jakiś czas. Podczas popołudniowej sesji z doktor Gili odegrałam rolę jj godną Oscara. Przyznałam, że zgodnie z jej przypuszczeniami sądziłam wcześniej, że mogę widzieć duchy. Teraz, po wysłuchaniu jej diagnozy, a także kiedy leki zaczęły już działać, zrozumiałam, że miałam halucynacje. Miałam schizofrenię i potrzebowałam pomocy. Dała się kupić bez reszty. Teraz tylko przez tydzień czy odrobinę dłużej nie wypaść z roli, a będę wolna. Po lekcjach razem z Rae odrobiłyśmy zadane prace w pokoju medialnym. Simon kilka razy przeszedł koło drzwi; myślałam, że może chce ze mną porozmawiać, ale kiedy wyjrzałam, on zniknął już na schodach.

- Przez cały czas myślałam o tej mgle koło śmietnika. Niby nie zobaczył jej także Derek, może uznałabym, że to duch. Czemu jednak syknął na Simona? Czyżby Simon jakoś powodował moje „halucynacje"? Coś w rodzaju efektów specjalnych? Jasne, to wszystko tłumaczyło. Duchy widziane w szkole to holograficzne projekcje kolesia, którego nigdy przedtem nie spotkałam. Pewnie. Coś jednak się działo. Albo przynajmniej Derek chciał, żebym tak sądziła. Nie chcąc niczego wytłumaczyć i robiąc z tego wielkie halo, Derek pragnął, żebym postępowała tak, jak właśnie postępowałam: żebym zastanawiała się nad tym, czegóż to nie zamierzał mi powiedzieć. Chciał, żebym przyszła do niego i błagała o odpowiedź, a wtedy mógłby się jeszcze trochę nade mną poznęcać. Nie było sposobu, żeby Simon lub Derek mogli wyprodukować duchy w mojej szkole, ale już z mgiełką sprawa nie była taka trudna. Może zrobił to Derek i dlatego Simon protestował, a Derek go uciszył. Czy Simon bał się swojego brata? Udawał, że go broni i że są najlepszymi kumplami, ale czy miał jakiś wybór? Musiał trzymać się z Derekiem aż do powrotu ojca. Gdzie był ojciec? Dlaczego zapisał Simona i Dereka do szkoły pod fałszywymi nazwiskami? Dlaczego Simon przebywał w Lyle House, skoro nie było tu żadnych jego papierów? Mnóstwo pytań, musiałam zacząć szukać odpowiedzi. Zbieraliśmy ze stołów po kolacji, gdy pani Talbot weszła d< > jadalni z mężczyzną, którego przedstawiła jako pana Davidoffa, przewodniczącego rady nadzorczej, pełniącej piecza nad Lyle House. Miał tylko małą kępkę włosów na czubku głowy, d ługi, spiczasty nos i był tak wysoki, że wydawało się, iż nieustannie się nachyla, aby usłyszeć to, co się dc niego mówi. Z tą pozą, włosami i nosem bardzo nieprzyjemnie przypominał sępa, a wrażenie to pogłębiały jeszcze skryte za okularami, maciupkie jak paciorki oczy. — To pewnie mała Chloe Saunders. Promieniował fałszywą przyjaznością faceta w średnim wieku, któremu, ponieważ nie ma dzieci, do głowy nawet nie przyjdzie, że piętnastolatka może się czuć fatalnie, kiedy nazywa się ją „małą" Chloe Saunders. Niezgrabnie poklepał mnie po plecach. — Podobają mi się twoje włosy Chloe. Czerwona pasemka. Bardzo cool.

„Cool" wypowiedział tak, jak ja hiszpańskie słowo, kiedy nie jestem pewna wymowy. Rae przewróciła oczami za jego plecami, a potem stanęła przed nim z uśmiechem. — Dzień dobry, panie doktorze. — O, Rachelle! To znaczy, przepraszam, Rae, prawda? Trzymasz się jak najdalej od kłopotów? Rae przywołała na twarz uroczy uśmiech, przeznaczony dla dorosłych, których trzeba było zwieść. — Oczywiście, panie doktorze. — Kochana dziewczynka. Dowiedziałem się, Chloe, od doktor Gili, że dzisiaj dokonał się u ciebie prawdziwy przełom. Pani doktor jest bardzo zadowolona z postępów, jakie czynisz, z tego, jak szybko dostosowałaś się do rygoru terapeutycznego i zaakceptowałaś jej diagnozę. Zrobiłam wszystko, żeby się nie skrzywić. Intencje miał zapewne dobre, ale mnie niezbyt zależało na powałach, że jestem posłuszną pacjentką. Zwłaszcza że Derek przestał jeść i uważnie się przypatrywał. „A teraz biegnij, weź swoje lekarstewka i bądź grzeczną dziewczynką". Tymczasem doktor Davidoff ciągnął: — Zazwyczaj spotykam się z naszymi małymi przyjaciółmi dopiero, kiedy spędzą już tutaj co najmniej tydzień, ponieważ jednak tak szybko ci się poprawia, nie mamy zamiaru przetrzymywać cię ponad potrzebę, jestem pewien, że chcesz jak najszybciej wrócić do szkoły i do przyjaciółek, prawda? — Tak, proszę pana — potwierdziłam i skopiowałam uśmiech Rae, ignorując chmurne spojrzenie Dereka. — Chodź zatem ze mną, porozmawiamy w gabinecie doktor Gili. Położył mi rękę na ramieniu, ale w tym samym momencie zastąpiła mu drogę Tori. — Dzień dobry, panie doktorze. To nowe lekarstwo, które mi pan przepisał, jest wspaniałe. Czuję się coraz lepiej. — To świetnie, Victorio, to świetnie. Poklepał ją z roztargnieniem po ramieniu, a następnie pociągnął mnie za sobą. Rozmowa z nim bardzo przypominała pierwszą sesję z doktor Gili: pytania, a jednocześnie przeglądanie papierów. Kim jest Chloe Saunders? Co jej się przytrafiło? jak się do tego odnosi?

Mógł to z pewnością znaleźć w notatkach doktor Gili, która zresztą została tego dnia dłużej, żeby też uczestniczyć w rozmowie, ale wszystko było jak w filmie kryminalnym, kiedy detektyw przesłuchuje oskarżonego, za dając te same pytania co jego kolega, rzecz bowiem nie w informacjach, lecz w tym, jak są przekazywane. Jakie są moje reakcje emocjonalne? Co dodałam za drugim razem? Co opuściłam? Przy całej swojej fałszywej serdeczności doktor Davidoff był przełożonym doktor Gili i kontrolował jej pracę. Siedziała sztywna, nachylona do przodu i w takim napięciu śledziła każde moje słowo i każdy gest, jakby była studentką, która nie chce uronić niczego, co może się przydać przy egzaminie. Tymczasem Davidoff się nie spieszył, sobie zrobił kawę, mnie nalał soku, zanim zaczął, przez kilka chwil luźno gawędził ze mną, abym się odprężyła. Kiedy doszliśmy wreszcie do kwestii, czy miałam jakieś halucynacje już po przybyciu do Lyle House, odparci łam, że tak, najpierw drugiego ranka oddzieloną od ciała i rękę, a potem w trakcie dnia słyszałam głos. Nic nie wspomniałam o dniu poprzednim, natomiast zgodnie z prawdą powiedziałam, że dzisiaj wszystko było dobrze. Przez całą rozmowę przemknęłam bez najmniejszego potknięcia. Na koniec powiedział mi, że radzę sobie „świetnie, po prostu świetnie", poklepał mnie po plecach j i wyprowadził z gabinetu. Przechodząc obok pokoju medialnego, zajrzałam do środka. Derek obrócony do mnie plecami, grał na komputerze w coś, co wyglądało na wojenną grę strategiczną. Simon rozwalony na fotelu z nogami przerzuconymi przez oparcie też grał, tyle że na swoim Nintendo DS. Zobaczywszy mnie, lekko się wyprostował i rozchylił usta, jakby chciał mnie o coś nagabnąć. — Jeśli idziesz po coś do jedzenia — powiedział Derek, nie odwracając się od ekranu — przynieś mi colę. Wiesz, gdzie ją chowają. Simon przez chwilę się we mnie wpatrywał. Brat dawał mu znakomity pretekst, żeby wyszedł na rozmowę ze mną, tymczasem on się wahał, jakby węszył jakiś podstęp. Nie było mowy, żeby Derek wiedział, że znajduję się za nim, ale Simon powrócił do dawnej pozycji. — Jak chcesz colę, weź sobie sam. — Nie mówiłem, żebyś mi przyniósł, powiedziałem: „Jeśli idziesz". — Nie idę.

— Więc tak trzeba było odpowiedzieć. Co się z tobą dzisiaj dzieje? Poszłam dalej korytarzem. Rae była w jadalni, dalej odrabiała lekcje na jutro. — Masz DS, prawda? — Tak, ale tylko Mario Kart. Chcesz? — Chętnie. — Leży na toaletce. Znowu zatrzymałam się przy drzwiach do pokoju medialnego. Siedzieli tak samo, zupełnie jakby się nie ruszyli od chwili, gdy ostatnio ich widziałam. I znowu Simon zerknął, a ja pokazałam konsolę. Uśmiechnął się i pokazał uniesiony kciuk. Teraz tylko miejsce, z którego będę mieć zasięg... Miałam w domu DS i wiedziałam, że mogę połączyć się z innym graczem, jeśli nie był dalej niż o piętnaście metrów. Pokój medialny znajdował się między holem i klasą; ani tam, ani tam nie mogłam się zasadzić. Ale położony był dokładnie pod łazienką, poszłam więc na górę, zamknęłam się i wrzuciłam PictoChat, modląc się, żebym miała połączenie z Simonem. Miałam. Rysikiem napisałam: „Gadamy?" Przeciągnął fajkę, potem napisał „D" i dołączył rysunek, w którym po krótkiej chwilce rozpoznałam oko. Tak, chciał rozmawiać, ale Derek miał go na oku. Zanim zdążyłam odpowiedzieć, przesłał następną wiadomość. „D8?", a do tego pudełko, w którym napisał „mydło" i narysował bąbelki. Moment się wpatrywałam, w końcu uznałam, że sens jest taki: „Derek koło ósmej bierze prysznic". Skasował, narysował „8", a do tego „podw.". „Spotkajmy się o ósmej na podwórku". Przesłałam rajkę.

Rozdział dziewiętnasty Za dziesięć ósma pomagałam Rae wypakowywać zmywarkę. Słyszałam, jak Simon pyta, czy może wyjść i porzucać trochę do kosza, podczas kiedy Derek bierze prysznic. Kiedy zmywarka była pusta, powiedziałam Rae, że zobaczymy się później, i wyśliznęłam się za Simonem. Jak przestrzegała pani Talbot, na zewnątrz robiło się już ciemno, tym bardziej że dziedziniec okalały wysokie drzewa. Betonowe boisko do koszykówki było poza zasięgiem światła na tylnej werandzie, więc widziałam tylko migającą biel koszulki Simona i słyszałam odgłos kozłującej piłki. Obeszłam boisko. Nie widział mnie, z poważną twarzą i wzrokiem wbitym w piłkę trenował zwody. Nie wychodząc z cienia, podeszłam bliżej i czekałam, aż mnie zauważy. Kiedy mnie wreszcie spostrzegł, podskoczył jakby zaskoczony, a potem wskazał mi jeszcze ciemniejsze miejsce po drugiej stronie boiska. — Wszystko w porządku? — spytałam. — Wydajesz się jakiś... zafrasowany. — Zamyślony... to wszystko. — Spojrzał na ogrodzenie. — Nie mogę się doczekać, kiedy stąd wyjdę. Jak chyba wszyscy, tylko że... — Rae mówi, że jesteś tu już od jakiegoś czasu. — Powiedzmy. Przez jego twarz przemknął cień, jak gdyby wejrzawszy w przyszłość, nie zobaczył w niej żadnych jasnych perspektyw. Ja miałam dokąd wracać. Ich skierował Wydział Opieki nad Dziećmi. Dokąd mieli trafić po wyjściu stąd? Mocno odbił piłkę i uśmiechnął się niewyraźnie...

— Trochę tracimy czas, prawda? Za jakieś dziesięć minut Derek zacznie mnie szukać. No więc, po pierwsze! chciałem przeprosić. — Za co? Przecież nic nie zrobiłeś. — Za Dereka. — Jest tylko twoim bratem, przecież nie jesteś za niego odpowiedzialny, nie masz wpływu na to, co robi. — Kiwnęłam głową w kierunku domu. — Dlaczego nie chciałeś, żeby widział, jak rozmawiamy? Będzie się wściekał? — Nie będzie zadowolony, ale... — Zobaczył wyraz mojej twarzy i parsknął śmiechem. — Chodzi ci o to, że boję się, że mnie zleje? Nie, nie, z Derekiem jest inaczej. Jeśli jest zły, traktuje mnie tak jak wszystkich innych, po prostu ignoruje. Nie jest to aż takie złe, ale jeśli tylko mogę, nie chcę go denerwować. Chodzi oto... — Przez chwile kozłował piłkę, nie odrywając od niej wzroku, potem chwycił ją w obie dłonie. — Już jest wściekły, że wystąpiłem w jego obronie, nienawidzi tego, a teraz, kiedy rozmawiam z tobą, żeby wyjaśnić to, czego on nie chce wyjaśniać... — Zakręcił piłką na czubku palca. — Widzisz, Derek nie jest specjalnie towarzyski. — Przygryzłam wargi, żeby się nie roześmiać. Też mi odkrycie! — Kiedy uznał, że być może widzisz duchy, powinienem był powiedzieć: „OK, bra, porozmawiam z nią". Ja bym to załatwił... no, trochę inaczej. Dla niego sprawa jest prosta, jak dodać dwa do dwóch. Jeśli sama nie możesz tego zobaczyć i nie słuchasz tego, co ci podpowiada, będzie na ciebie naciskał, aż się ockniesz. — Rozumiem, uciekanie z krzykiem niewiele pomoże. Roześmiał się. — No wiesz, jakby Derek zaczął na mnie naciskać, także i ja uciekłbym z krzykiem. A dzisiaj nigdzie nie uciekałaś. Postawiłaś mu się, a możesz mi wierzyć, że to dla niego coś niezwykłego. — Przekrzywił głowę i ciągnął: — I dobrze. Tak właśnie powinnaś robić: nie dawać sobie wciskać jego kitu. Rzucił piłkę, a ta gładko przeszła przez obręcz. — Więc Derek myśli, że jestem... nekromantą? — Widzisz duchy, prawda? A ten umarlak, który z tobą rozmawiał i cię gonił, chciał, żebyś mu pomogła, prawda? — A skąd ty... Serce mi tak łomotało, że z trudem chwytałam oddech. Oznajmiłam doktor Gili, że akceptuję jej diagnozę, chociaż więc chciałam zaufać Simonowi, bardzo się tego bałam.

— Skąd wiem? Bo tak duchy postępują z nekromantami. Jest ktoś, kto jako jedyny może je słyszeć, a one wszystkie mają coś do powiedzenia. Właśnie dlatego siedzą w czyśćcu, czy gdziekolwiek to jest. — Wzruszył ramionami i znowu przymierzył się do rzutu. — Nigdy nie spotkałem żadnego nekromanty. Mówię to, co słyszałem. Odetchnęłam głęboko i powiedziałam: — Dla mnie to brzmi sensownie. Myślę, że jeśli są duchy, to tak postępowałyby z ludźmi, którzy uważają, że są w stanie słyszeć zmarłych. Z mediami, spirytualistami, psychikami, jakkolwiek ich nazwać. Pokręcił głową. — Media, spirytualiści, psychicy, wszyscy oni myj ślą, że są w stanie rozmawiać, natomiast nekromanci są w stanie. To dziedziczne. — Po wargach przemknął mu uśmiech. — Jak włosy blond. Można je ufarbować na czerwono, ale pod spodem zostaną blond. Nawet jeśli będziesz ignorować duchy, one i tak będą cię nachodzić, gdyż wiedzą, że potrafisz je zobaczyć, — Nie rozumiem. Podrzucił piłkę i chwycił otwartą na płask dłonią. Potem mruknął coś pod nosem, a kiedy chciałam powiedzieć, że nie zrozumiałam, piłka się uniosła. Lewitowała. Gapiłam się na nią wytrzeszczonymi oczami. — Wiem, że to równie bezużyteczne jak pasmo mgły — ciągnął, tak uporczywie wpatrzony w piłkę, jakby się! koncentrował. — Gdybym potrafił ją podnieść więcej niż na kilka centymetrów, na przykład na wysokość obręczy, i mógł to powtarzać za każdym razem, byłaby to naprawdę niezła sztuczka. Ale nie jestem Harrym Potterem i prawdziwa magia nie tak działa. — To... magia? — powiedziałam z niedowierzaniem. Piłka opadła na dłoń Simona. — Nie wierzysz mi, prawda? — J-jjja... — zająknęłam się, nie bardzo wiedząc, co odpowiedzieć. Zaśmiał się w głos. — Na pewno myślisz, że to jakiś trik, jakiś efekt specjalny. No nic, pani miłośniczko kina, podejdź tutaj i mnie sprawdź. — Nie trze... — Stań tutaj. — Wskazał miejsce za sobą. — Zobacz, Bzy są jakieś sznurki, linki, dźwignie. Przysunęłam się bliżej. Wypowiedział kilka słów i te[raz już wiedziałam, że nie były po angielsku.

Kiedy piłka ani drgnęła, lekko zaklął pod nosem. — Mówiłem, że żaden ze mnie Harry Potter, prawda? Spróbujmy jeszcze raz. Powtórzył dziwne słowa, wolniej, uważnie wpatrzony w piłkę. Podjechała w górę parę centymetrów. — Sama teraz sprawdź, czy coś ją podtrzymuje lub podpiera. Zawahałam się, ale tak mnie zachęcał, że podeszłam jeszcze bliżej i wsunęłam palec między piłkę i jego dłoń. Kiedy na nic nie natrafiłam, włożyłam wszystkie palce i nimi poruszyłam. Ręka Simona zamknęła się na mojej; wydałam stłumiony okrzyk. Piłka uderzyła o beton. — Przepraszam — powiedział, lekko się uśmiechając. — Nie mogłem się powstrzymać. — Ja... Łatwo mnie przestraszyć, jak pewnie słyszałeś już od Dereka. Jak ty to... — Urwałam i spojrzałam na piłkę, która znieruchomiała na trawie. — Wow. Uśmiechnął się szerzej. — Wierzysz mi teraz? Wpatrywałam się w piłkę i szukałam jakiegoś innego wyjaśnienia, ale żadne się nie nasuwało. — Możesz mnie tego nauczyć? — spytałam w końcu. — Nie. Tak samo jak ty nie możesz mnie nauczyć widzieć duchy. A nawet gdybyśmy mogli... — Grasz po ciemku, Simon? — doleciał do nas głos od strony domu. — Trzeba było mnie zawołać. Dobrze wiesz, że zawsze chętnie... Tori urwała, gdyż dopiero teraz mnie zobaczyła. — .. .Gram sam na sam — dokończyła po krótkiej chwili. Wyrwałam rękę z uścisku Simona, a Tori nie spuszczała ze mnie wzroku. — Cześć, Tori — powiedział Simon i schylił się pi piłkę. — Stało się coś? — Usłyszałam, że grasz, i pomyślałam, że może potrzeba ci partnerki. — Popatrzyła na niego, a potem znowu na mnie. — Ale zdaje się, że nie. — Muszę już iść — mruknęłam. — Dzięki za rady, Simon. — Poczekaj — powiedział, zrobił dwa kroki za mną, przystanął i obejrzał się na Tori, — Jak będziesz chciała zagrać, nie ma sprawy, zawsze możemy. Ale teraz jest już ciemno i czas chyba na kolację. I Simon poszedł W moje ślady.

Znowu przewracałam się w łóżku, nie mogąc zasnąć. Tym razem nie chodziło jednak o złe sny, ale myśli tak natrętne i utrapione, że w okolicach północy zaczęłam! się zastanawiać, czy nie wyprawić się do kuchni, gdzie zauważyłam podróżne opakowanie tylenolu. Zatem byłam nekromantką. Mogłoby się wydawać, że diagnoza jest zarazem pomocą, wcale jednak nie czułam się z tą lepiej niż ze „schizofrenią". Schizofrenia była przynajmniej jakimś powszechnie uznanym schorzeniem. Mogłam o nim rozmawiać z ludźmi, prosić o pomoc w zmaganiu się z nim, przyjmować leki i pozbywać się symptomów. Te same leki mogły sobie poradzić z symptomami nekromancji, tyle że, jak powiedział Simon, byłoby to pofiobne do kolorowania włosów. Moja prawdziwa natura od lego by się nie zmieniła i tylko czekałaby, żeby się ujawnić, kiedy skończy się działanie specyfików. Nekromancja. Skąd się u mnie wzięła? Po matce? Jeśli tak, to czemu ciotka Lauren nie wspomniała o tym ani słowem? Po ojcu? Może zabrakło mu odwagi, żeby mnie ostrzec, i właśnie piątego wydawał się w szpitalu taki przybity i tak się starał, żebym poczuła się dobrze i wygodnie. Albo też może ani rodzice, ani ciotka nic o nekromancji nie wiedzieli. Mogło chodzić o jakiś gen recesywny, który w niektórych pokoleniach w ogóle się nie ujawnia. Simon miał szczęście. Najpewniej ojciec opowiedział mu o magii, pokazał, jak z niej korzystać. Ale zazdrość natychmiast uleciała. Szczęście? Wylądował przecież w ośrodku terapeutycznym. Magia w niczym mu nie pomogła. Magia. Słowo to pojawiało się tak łatwo i normalnie, jakbym je bez reszty zaaprobowała. A jeśli tak, to czy słusznie? Całymi dniami nie chciałam przystać na to, że widzę duchy, a teraz nagle bez żadnych kłopotów uwierzyłam w magię? Powinnam była domagać się dalszych potwierdzeń. Także poszukać innych wytłumaczeń. Tyle że przedtem tak się zachowałam wobec siebie samej, a teraz, kiedy stwierdziłam, że naprawdę widzę duchy, jakąż ulgę dawała myśl, że nie tylko ja jestem obdarzona dziwnymi mocami. A co z Derekiem? Simon powiedział, że jest nienaturalnie megasilny. Czy magia miała z tym coś wspólnego? Poczułam tę siłę. Czytałam jego akta i wiedziałam, że także nauczyciel i urzędnicy mieli z nim kłopot.

Jakkolwiek dziwacznie mogło to zabrzmieć, najbardziej sensowne wydawało się wyjaśnienie najdalej sięgające. Istnieli ludzie obdarzeni mocami, o których na co dzień mówiły tylko legendy i filmy. I my do nich należeliśmy. Mało nie parsknęłam śmiechem. Coś zupełnie jak z komiksów. Małolaty obdarzone niezwykłymi mocami, jak jacyś superherosi. Superherosi? Jakoś nie wydawało mi się, żeby widzenie duchów czy utrzymywanie piłki w powietrzu bez żadnego podparcia mogło w przewidywalnej; przyszłości uratować świat przed złem. Jeśli i Derek, i Simon rozporządzali takimi władzami, czy właśnie dlatego zostali przyrodnimi braćmi? Co im powiedział ojciec? Czy jego zniknięcie miało jakiś związek z magią? Czy właśnie dlatego zostali zapisani do szkoły pod fałszywymi nazwiskami i nieustannie się przenosili? Czy właśnie takie było przeznaczenie ludzi nam podobnych? Ukrywanie się? W głowie huczało mi od pytań, na które nie znajdowałam odpowiedzi... a przynajmniej nie znajdowałam o drugiej nad ranem. Były jak piłka kozłowana przez Simona: odbijały się tam i z powrotem. Najpierw wydało mi się, że widzę je, pomarańczowe piłki hasające po mojej głowie, a potem wreszcie usnęłam. Głos przedarł się przez gruby koc snu; otrząsnęłam się, usiłując odzyskać przytomność. Łapczywie chwytałam powietrze, nadstawiałam uszu, rozglądałam się po pokoju. Wszędzie spokój i cisza. Zerknęłam na Rae; głęboko spała. Sen. Zaczęłam z powrotem układać się do snu. — Zbudź się. Szept płynął przez na pół uchylone drzwi. Walczyłam Z chęcią, aby naciągnąć kołdrę na głowę. „A ja myślałam, że koniec z tchórzostwem. Przecież taki był plan, prawda? Nie ignorować głosów, lecz zbierać odpowiedzi i zyskiwać kontrolę". Głęboki oddech. Wyśliznęłam się z łóżka i podeszłam do drzwi. Na korytarzu pusto. Słychać było tykanie starego zegara na parterze. Kiedy się odwróciłam, jakiś niewyraźny kształt zamigotał przy zamkniętych drzwiach. Drzwiach schowka, jak wcześniej uznałam. Co się w tym domu działo ze schowkami i duchami? Podkradłam się pod drzwi i uchyliłam je. Mroczne stopnie wznoszące się w górę. Na poddasze. O-o, to równie złe jak piwnica, a może nawet gorsze. Na pewno nie pójdę za duchem na strych. „Dobra wymówka". To żadna...

„Po prostu, tak naprawdę wcale nie chcesz z nimi rozmawiać. Nie chcesz poznać prawdy". Ekstra. Nie tylko musiałam się zmagać z przytykami Dereka, ale teraz na dodatek mój wewnętrzny głos zaczynał się do niego upodabniać. Raz jeszcze wzięłam głęboki oddech i weszłam na schody.

Rozdział dwudziesty Przesunęłam ręką po ścianie w poszukiwaniu kontaktu, ale nagle znieruchomiałam. Czy to na pewno dobry pomysł? Przy moim szczęściu Tori wstanie do łazienki, spostrzeże światło, sprawdzi, co się dzieje i... znajdzie mnie rozmawiającą z sobą samą. Dałam sobie spokój ze światłem. Jedną rękę trzymając na poręczy, a drugą sunąc po przeciwległe ścianie, zaczęłam wstępować w ciemność. Zatrzymałam się, gdy ręka ześliznęła się z zaokrąglonego końca poręczy. Byłam na podeście. Przez malutkie okienko wpadał promień światła księżycowego, ale nawet po chwili przyzwyczajania wzroku rozpoznać mogłam tylko niewyraźne kształty. Macając rękami przed sobą, zrobiłam trzy kroki do przodu. Wpadłam na coś i w górę wzbiła się chmurka kurzu. Chwyciłam palcami koniec nosa, żeby nie kichnąć. — Dziewczyno... Zesztywniałam. To duch z piwnicy, który nalegał, żebym otworzyła drzwi schowka. Odetchnęłam głęboko. Kimkolwiek był, nie mógł mnie skrzywdzić. Nawet woźny pomimo wszelkich wysiłków potrafił tylko mnie nastraszyć. A ja miałam moc. Byłam nekromantką. — Kim jesteś? — spytałam. — .. .Kontakt... zawrzeć.. — Nie rozumiem cię. — ...Nie mogę... Coś mu nie pozwalało nawiązać ze mną kontaktu? Pozostałości leków w moim organizmie? — .. .Piwnica... spróbuj... — Otworzyć tamte drzwi? Mowy nie ma. Nie zejdę do żadnej piwnicy. I nie wejdę już więcej na poddasze. Jeśli chcesz ze mną rozmawiać, to tylko na piętrze albo na parterze. Zrozumiałeś? — .. .Nie mogę... blokada...

— Rozumiem, coś cię blokuje. Przypuszczam, że to jeden ze środków, które zażyłam. Jutro powinno już być lepiej. Rozmawiajmy w moim pokoju. Kiedy jestem sama. OK? Cisza. Ponowiłam moją propozycję, ale nie odpowiedział. Dygocząc, stałam tam jakieś pięć minut, po czym raz jeszcze powtórzyłam swoje słowa, a gdy nie było reakcji, obróciłam się w kierunku schodów. — Chloe? Okręciłam się tak szybko, że uderzyłam o coś kolanem, goleniami boleśnie kalecząc się o drewno, a rękami wzbijając chmurę kurzu, który sprawił, że kichnęłam. — Na zdrowie! — Chichot. — Wiesz, dlaczego tak się mówi? Krew zatętniła mi w uszach, gdyż rozpoznałam głos. Nie tylko głos. O kilka kroków ode mnie stała Liz w swojej koszuli nocnej z Myszką Miki. — Bo jak kichamy, dusza wylatuje przez nos i jeśli nie powie się „na zdrowie", narażona jest na przeróżne niebezpieczeństwa. — I znowu chichot. — A przynajmniej tak mi mówiła niania. Śmieszne, nie? Otworzyłam usta, ale nie mogłam wydobyć z siebie ani słowa. Liz rozejrzała się i zmarszczyła nos. — Co to? Poddasze? Co my tutaj robimy? — Jjjja... — Odetchnij głęboko, to zawsze pomaga mojemu bratu. — Znowu się rozejrzała. — Jak się tutaj znalazłyśmy? Ach, tak, seans, miałyśmy zrobić seans. — Seans? — powtórzyłam z wahaniem. — Nic nie pamiętasz? — A o czym niby? — zmarszczyła brwi. — Wszystko z tobą w porządku, Chloe? Nie, byłam pewna, że nic nie jest ze mną w porządku. — Mniejsza z tym. Rozmawiałam z mężczyzną. Widzisz go? Jest tutaj? — Hmm, nie, nie. Jesteśmy tylko my. — Wpatrywała się we mnie okrągłymi oczami. — Widzisz duchy? — D-ddduchy? — Chloe?! Usłyszałam natarczywy głos, pani Talbot wspinała się do mnie. Spojrzałam w kierunku Liz, tej jednak nie było, — Chloe, co tutaj robisz? — Jaaa m-mmmyślałam, że słyszę... mysz. A może szczura. Coś się tu poruszało. Pani Talbot była już na szczycie schodów.

— I rozmawiałaś z tą myszą? Czy szczurem? — N-nnnie, j-jjja... — Otóż ja zupełnie wyraźnie słyszałam, jak mówisz „duchy", i nie mam wątpliwości, że z kimś rozmawiałaś. Widać, moja droga, że wcale nie jest z tobą tak dobrze, jak twierdziłaś. Pani Talbot dała mi pigułkę nasenną i poczekała, aż ją połknę. Przez cały ten czas nie odezwała się ani słowem, kiedy jednak słyszałam, jak schodzi na parter, byłam pewna, że wiele będzie miała do powiedzenia doktor Gili i doktorowi Davidoffowi. Zawaliłam sprawę. Poczułam łzy na policzkach i otarłam je wierzchem dłoni. Usłyszałam szept Rae. — Ty rzeczywiście widzisz duchy, prawda? — Nic nie odpowiedziałam. — Słyszałam, co się zdarzyło. I nawet teraz mi się nie przyznasz? — Chcę stąd wyjść. — Co ty powiesz? Wszyscy chcemy. Wszystko w porządku, kiedy kłamiesz im — powiedziała z naciskiem — ale ja przecież zaczęłam podejrzewać, że widzisz duchy, jeszcze przed tobą. Kto ci podpowiedział, żebyś spróbowała dowiedzieć się czegoś o tym facecie, którego widziałaś w szkole, no kto? I co, poszperałaś, ale mnie nic nie powiedziałaś? — Bo... bo... Odwróciła się do mnie plecami. Wiedziałam, że powinnam coś powiedzieć, ale nie mogłam się zdecydować co. Zamknęłam oczy i znowu zobaczyłam Liz; poczułam skurcz żołądka. Czy naprawdę ją widziałam? Czy rozmawiałam z nią? Szukałam jakiegoś rozsądnego wyjaśnienia. Nie mogła być duchem, gdyż widziałam ją i słyszałam wyraźnie, nie jak ducha, który mnie wezwał na poddasze. I na pewno żyła. Przecież pielęgniarki obiecały, że będziemy mogły z nią porozmawiać. Ale kiedy? Coś w związku z Liz.. Trzeba... Głowa bezsilnie opadła mi na poduszkę.

Rozdział dwudziesty pierwszy Podczas porannej rozmowy z lekarzami starałam się zrobić wszystko, by zminimalizować konsekwencje nocnego zdarzenia. Oznajmiłam, że naprawdę miałam już za sobą fazę widzenia zmarłych i w pełni zaakceptowałam diagnozę, ale zbudził mnie głos wzywający na strych. Ponieważ ocknęłam się tylko częściowo, więc przyśniło mi się, że widzę duchy, chociaż naprawdę ich nie widziałam. Wiedziałam, że moje wyjaśnienia nie do końca przekonały doktor Gili i doktora Davidoffa. Potem zjawiła się ciotka Lauren. Przypomniała mi się sytuacja, gdy mając jedenaście lat, ściągałam podczas klasówki i zostałam wydana przez nową koleżankę, której chciałam zaimponować. Przykra była już konieczność stawienia się w gabinecie dyrektora, ale wyraz twarzy ciotki był karą nieporównanie dotkliwszą. Teraz zobaczyłam tę samą minę i ani odrobinę mniej zbolałą. W końcu udało mi się jakoś przekonać ich wszystkich, że miałam chwilę załamania, ale było to trochę tak, jak z tym przysłowiowym pastuszkiem, który woła, że napadły go wilki. Kiedy następnym razem oznajmię im, że mi się polepszyło, będą o wiele bardziej podejrzliwi. Perspektywa szybkiego wyjścia coraz bardziej się oddalała. — Będziesz musiała nam dostarczyć próbki moczu — zapowiedziała doktor Gili— To śmieszne — nie wytrzymała ciotka. — Skąd niby wiadomo, że istotnie nie lunatykowała? Przecież nie ma żadnego wpływu na swoje sny. — Sny są oknami duszy — oznajmiła doktor Gili. — Oczami — zwięźle sprostowała ją ciotka. — Każdy, kto zna się choć trochę na psychiatrii, powie, że w przypadku snów to jedno i to samo. — Głos j doktor Gili był opanowany, ale jej wzrok zdradzał, że mai dość rodziców i opiekunów, którzy, broniąc swoich dzieci, kwestionują jej diagnozy. — Nawet jeśli Chloe tylko śni się, że widzi duchy\ sugeruje to, że podświadomie nie zgadza się z naszą opinią o jej stanie. Dlatego musimy zbadać jej mocz. — Nie... nie rozumiem — odezwałam się. — W czym pomoże badanie moczu?

— Pozwoli ustalić, czy dawka leków odpowiada twojej wielkości, poziomowi aktywności, sposobowi odżywiania się i tak dalej. Trzeba zbilansować bardzo wiele czynników. — Chyba nie sądzicie... — zaczęła ciotka Lauren. Doktor Davidoff chrząknął znacząco. Ciotka zacisnęła wargi w wąską kreskę i zaczęła strzepywać jakiś pyłek ze spódnicy. Rzadko komukolwiek ustępowała w sporze, ale od tych lekarzy zależała moja przyszłość. Wiedziałam, co zamierzała powiedzieć. Że chcą sprawdzić mój mocz nie dlatego, by skontrolować właściwość dawek, lecz by się upewnić, że istotnie przyjmuję lekarstwa. Ponieważ ominęły mnie poranne lekcje, więc dostałam zajęcia kuchenne. Nakrywałam zamyślona do stołu, kiedy Za moimi plecami rozległ się głos: — Jestem za tobą. — Gwałtownie się odwróciłam zobaczyłam Dereka. — Aleś ty płochliwa, jak myszka. — Uważasz, że jak się zakradniesz i znienacka to obwieścisz, to powinnam być mniej zaskoczona, nit gdybyś klepnął mnie po ramieniu? — Wcale się nie podkradałem... — Derek pokręcił głową, wziął dwie bułki z kosza i tak ułożył resztkę pieczywa, aby zamaskować lukę, — Chciałem tylko powiedzieć, że jeśli ty i Simon chcecie porozmawiać, nie musicie tego robić za moimi plecami. Chyba że po prostu bardzo wam na tym zależy. — Chciałam tylko... — Wiem, Simon mi powiedział. Szukasz odpowiedzi, tymczasem ja przez cały czas starałem się ci je podsuwać. Wystarczyło tylko spytać. — Ale przecież... — Dzisiaj o ósmej w naszym pokoju. Powiedz pani Talbot, że chodzi o matematykę. — Nic z tego. Przecież nie pozwoli, żebym wieczorem zostawała sam na sam z chłopakiem! — Powtarzam; matematyka. Wtedy się zgodzi. Pewnie miał z nią kłopoty. — I to będzie OK? No wiesz, że ja i ty... — Powiedz jej, że będzie także Simon. I rozmawiaj z Talbot, nie z Van Dop.

Rozdział dwudziesty drugi Niewiele tego dnia rozmawiałam z Rae. Nie obraziła się, to nie było w jej stylu. Siedziała w klasie obok mnie, zadawała pytania, tyle że nie było żadnych luźnych pogawędek, żartów, chichotów. Byłyśmy koleżankami, ale nie przyjaciółkami. Normalnie przed kolacją razem odrabiałybyśmy lekcje czy robiłyśmy coś innego, tym razem jednak wzięła książki i zamknęła się w jadalni. Po kolacji poszłam za nią do kuchni z brudnymi talerzami. — Dzisiaj jest moja kolej prania — powiedziałam. Mogłabyś mi pokazać, jak ustawiać pralkę? — Ściszyłam głos. — A poza tym chciałam z tobą porozmawiać. — Spoko. — Przepraszam, że ci nie powiedziałam — zaczęłam, kiedy już pokazała mi wszystkie pokrętła. — Mam z tym... straszny kłopot. — Czemu? Możesz rozmawiać ze zmarłymi; czy to nie jest cool? — Jakie tam cool! Było okropne, ale nie chciałam, by; wyszło na to, że się skarżę, że jestem jakimś Jooserem. Włożyłam pierwszą porcję i nasypałam proszku. — Czekaj, czekaj, przecież to nie dywan po imprefcie! — Wzięła ode mnie pudełko i odjęła trochę proszku. Ir Jeśli możesz dowieść, że widzisz duchy, to czemu im tego nie powiedzieć? Bardzo logiczne pytanie, ale jakiś głęboko zakorzeniony instynkt przestrzegał: „Nie mów! Nigdy!" — Ja... nie chcę, by ktokolwiek znał prawdę. Nie teraz. Nie tutaj. Pokiwała głową i odstawiła pudełko z proszkiem. — Gili nie ma w sobie ani grama wyobraźni, jest strasznie pedantyczna. Nie wypuści cię stąd tak długo, jak długo nie zostaniesz wyleczona z tych „bzdurnych duchów. Więc rzeczywiście lepiej to sobie zachować na czas, jak już stąd wyjdziesz. Przez chwilę w milczeniu sortowałyśmy bieliznę, aż wreszcie ja się odezwałam:

— Chciałam z tobą tutaj porozmawiać, bo tu jest duch. — Powoli rozejrzała się dookoła, zarazem owijając sobie T-shirt wokół dłoni niczym bokser szykujący się do walki. — To znaczy, nie w tej chwili. Był tutaj. Ten, którego wczoraj w nocy usłyszałam na górze. Zanim pokazała się Liz. Przez cały dzień starałam się o niej nie myśleć. Jeśli ją widziałam, czy miało to znaczyć... Dlaczego nie spytałam pani Talbot, kiedy będę mogła porozmawiać z Liz? Czy bałam się odpowiedzi? — ...powiedział? Otrząsnęłam się i spojrzałam na Rae. — Słucham? — Co takiego powiedział? — Niełatwo go zrozumieć, same oderwane słowa. Myślę, że to z powodu lekarstw. W każdym razie chciał, żebym otworzyła te drzwi. Wskazałam schowek. Odwróciła się tak raptownie, że skrzywiła się z bółu i potarła kark. — Tamte? Zamknięte drzwi w piwnicy? — Dobra, wiem, że to zgrany numer. Nie wchodź mała, do zamkniętego pokoju. — Rae już do nich szła. — I tak sobie pomyślałam, że wiesz, mogłybyśmy coś zrobić, sprawdzić, co tam jest, czy coś takiego. — Jaaasne! Ja bym to już dawno zrobiła. Jak możesz żyć w takim napięciu? — Po pierwsze, jestem pewna, że nic tam nie ma. — To czemu są zamknięte? — Bo mają tam odłożone jakieś rzeczy, do których nie chcą, żebyśmy się dobierały. Leżaki, poszwy zimowe, zabawki na choinkę. — Ciała pacjentów Lyle House, którzy nigdy nie wrócili do domu. — Uśmiechnęła się ironicznie, ale ja ze zgrozą pomyślałam o Liz. — Wyluzuj, ja tylko żartuję. Ale z ciebie jeszcze dzieciuch. — Nie, po prostu za dużo filmów się naoglądałam. — To po drugie. — Zdjęła z półki jakiś karton i zaczęła w nim przewracać. — I znowu jakiś gówniany zamek, który nawet sześciolatek otworzy kartą kredytową. | — Niewielu jest sześciolatków z kartą. — Tak? A ja idę o zakład, że Tori miała. — Wyjęła gąbkę, pokręciła głową i odłożyła. — Ten dom jest właśnie I dla takich bogatych lasek, którym

karta kredytowa służy j jedynie do kupowania nowych raybanów. Są pewni, że jak założą tani zamek, to jak klamka nie ustąpi, powiecie: i „O, zamknięte" i sobie odpuścicie. — Wcale... Spojrzała na mnie ironicznie i wpadła mi w słowo: — A co, z tobą było inaczej? — Znalazła jakąś odrywaną od nowej koszuli plakietkę. — Nie jest najlepsza — mruczała, wciskając plastik między drzwi i framugę. — Ale powinno... — Chwilę poruszała plakietką i zaklęła pod nosem. — Albo i... — Gwałtownie pociągnęła w dół plastikiem, który z chrzęstem rozdarł się na pół. — Ugrzęzła, poczekaj, daj teraz mnie. Chwyciłam fragment plakietki paznokciami, co byłoby znacznie łatwiejsze, gdyby w szpitalu nie spiłowano mi ich do samego ciała, zupełnie jakby się obawiano, że zadrapię się na śmierć. Jakoś jednak ją złapałam, ale kiedy pociągnęłam, oderwałam kolejny kawałek, podczas gdy reszta została w miejscu, gdzie nawet najdłuższe paznokcie nie mogłyby jej dosięgnąć. — Nie wydaje ci się, że ktoś nie chce, żebyśmy się dostały do środka? — Usiłowałam się zaśmiać, ale od chwili, gdy wspomniałam o ciałach pacjentów, czułam kwaśny posmak w ustach. — No nic, widać wyraźnie, że potrzebny jest nam klucz. Może jest w kuchni na kółku z tym od szopy. — Zobaczę. Kiedy zakradłam się do kuchni, Derek buszował w koszu z owocami. Drzwi otworzyły się bezgłośnie, dalej więc stał obrócony do mnie plecami. Znakomita okazja, żeby się zemścić, podkradłam się więc na palcach, tłumiąc dech i... — Klucza, o który ci chodzi, nie ma na kółku — powiedział, nie odwracając się. Skamieniałam. Wziął jabłko, nagryzł je, a potem podszedł do lodówki, sięgnął za nią i wyciągnął namagnetyzowany komplet kluczy. — Spróbuj tych. — Cisnął mi klucze na dłoń i przeszedł obok mnie do drzwi kuchennych. — Nie wiem, co wy tam wyrabiacie na dole, ale kiedy chcecie po cichu otworzyć drzwi, nie szarpcie nimi tak, że aż cały dom się trzęsie. Zeszłam z kluczami na dół, ale nie powiedziałam Rae, że Derek wie, co chcemy zrobić, gdyż bałam się, że może się rozmyślić. Tak czy siak, Derek

nie wyglądał na takiego, który by się z tym obnosił po całym Lyle. Przynajmniej chciałam w to wierzyć. Rae zaczęła próbować klucze jeden po drugim, a ja; potarłam szyję, gdyż miałam wrażenie, iż nadciąga nieznośny ból głowy. Czy to dlatego, że bałam się tego, co znajdziemy za drzwiami? Otrząsnęłam się, żeby odegnać od siebie tę myśl. — Mam — szepnęła Rae. Otworzyła drzwi, a za nimi... Pusta komórka. Rae weszła do środka, ja za nią. Było tak ciasno, że ledwie się mogłyśmy zmieścić. Rae pokręciła głową. — To naprawdę dziwne. Po co zamykać pusty schowek? W tym musi być jakiś haczyk. — Poskrobała ścianę. — Au, to beton, otynkowany beton. Zdarłam sobie skórę. - Pomacała ściany. — A gdzie reszta? Przecież musi być coś więcej; dom jest o wiele większy. Rozmasowałam skronie, które zaczęły pulsować. — Piwnica może być mniejsza. Moja ciotka mieszkała w starym wiktoriańskim domu, ale kiedy miała już dość remontów, przeniosła się do apartamentowca. Mówiła, że z początku pod domem nie było żadnej piwnicy, tylko pusta przestrzeń. Potem dopiero ktoś obmurował pralnię. Jak przyszła ulewa czy coś takiego, miała same kłopoty. Może właśnie dlatego nikt nie korzysta z tego schowka. — No dobra, więc ten twój duch chce, żebyś sobie obejrzała pustą komórkę? — Nie wiem, pewnie nie było żadnego ducha. Powiedziałam to mocniej, niż zamierzałam. Poruszyłam barkami i znowu potarłam szyję. — Co jest? — Rae dotknęła mojego ramienia. — Jezu, ty przecież masz gęsią skórkę. — To od zimna. — Fakt, chłodno tutaj. Potaknęłam, ale wcale nie było mi zimno. To raczej strach. Jak u przestraszonej kotki, której jeży się sierść. — Więc co, może tutaj jest jednak ten duch? Spróbuj nawiązać z nim kontakt. — Jak? Zerknęła na mnie spod oka.

— No nie wiem; może zacznij od „hej". — Hej. — Więcej, nawijaj. — Hej, jest tu kto? — Przewróciła oczami, ale i bez tego czułam się dostatecznie głupio. — Jeśli tu jesteś, chcę z tobą porozmawiać. — Zamknij oczy — poradziła Rae. — I skup się. Coś mi podpowiadało, że potrzeba tu czegoś bardziej skomplikowanego niż tylko „zamknięcie oczu i skupienie się", ale nie miałam żadnego lepszego pomysłu. — Nic — powiedziałam po chwili. Kiedy otworzyłam oczy, przemknęła jakaś postać, ale tak szybko, że dostrzegłam tylko smugę. Obróciłam się za nią, ale już nic nie było. — Co, co? — spytała Rae. — Widziałaś coś? Zamknęłam oczy i spróbowałam odtworzyć zapis pamięci. Zobaczyłam gładko ostrzyżonego mężczyznę w szarym garniturze, z kapeluszem i okularami w rogowych oprawkach; zupełnie jakby go żywcem przeniesiono z lat pięćdziesiątych dwudziestego wieku. Opowiedziałam to Rae. — Ale tylko błysk. To z powodu lekarstw. Musiałam je dzisiaj wziąć, a one... chyba blokują przekaz. I są tylko błyski. Powoli okręciłam się, mrużąc oczy i usiłując się skonaj centrować na najlżejszym choćby błysku. W pewnej chwili) trąciłam drzwi łokciem, a one obiły się o ścianę z dziwniej metalicznym dźwiękiem. Odsunęłam Rae i zajrzałam za nie. Ona wcisnęła się obok mnie. — Zdaje się, że coś przeoczyłyśmy — mruknęła. Schowek był tak mały, że otwarte drzwi zasłaniały lewą ścianę. Teraz okazało się, że znajduje się za nimi przymocowana do muru metalowa drabina. Kilka stopni prowadziło do drewnianych drzwi w połowie ściany, których szara farba zlewała się z tynkiem. Weszłam na drabinkę. Drzwi zabezpieczała tylko zasuwa, wystarczył jeden ruch, by je odblokować i otworzyć. Za nimi czerń. I jakiś odór. „Jak gnijące zwłoki". Zupełnie jakbym wiedziała, jak cuchnie rozkładające się ciało. Jedyną zmarłą osobą, jaką widziałam, była mama. Niczym nie cuchnęła, pachniała po prostu jak mama. Odegnałam od siebie to wspomnienie. — Jakiś pawlacz czy coś takiego. U ciotki w starym domu też był taki. Wejdę do środka. Pociągnęła mnie za spódnicę.

— Ej, nie tak szybko. Strasznie tam ciemno... Za ciemno dla kogoś, kto śpi przy podniesionych żaluzjach. Przeciągnęłam ręką po podłodze; mokro, brudno. Obmacałam ścianę. — Żadnego kontaktu. Potrzebna będzie latarka. Jest chyba... — Wiem. Teraz moja kolej.

Rozdział dwudziesty trzeci Rae zeszła po schodach i rozłożyła puste ręce. — No zgadnij, gdzie schowałam. Nawet się obróciła, ale nigdzie nie dostrzegłam żadnego wybrzuszenia. Z filuternym uśmiechem sięgnęła pod bluzkę i zza stanika wyciągnęła latarkę. Parsknęłam śmiechem. — Ekstra — powiedziała. — Jak zapasowa kieszeń. Wetknęła mi latarkę do ręki. Poświeciłam do środka pawlacza. Ściany twarde, gliniane podłoże. Przesunęłam promień, który ukazał coś po lewej. Metalowe pudło. — Jakaś skrzynka — powiedziałam. — Ale stąd nie dosięgnę. Weszłam dwa stopnie wyżej i wczołgałam się do środka. Powietrze było tak zatęchłe, jakby nikt nie zagiąć dał tutaj od lat. Sklepienie było nisko, więc musiałam przesuwać się na czworakach. Dotarłam do pudła. Metal buroszary, unoszona pokrywa. — Zamknięte? — spytała Rae, która wdrapała się na drabinę i zaglądała teraz do środka. W świetle latarki obejrzałam pudło ze wszystkich stron, ale nigdzie nie było nawet śladu zamka. — To otwórz. Wcisnęłam latarkę między kolana, a palcami naparłam na rogi pokrywy. — Dawaj, dawaj — ponaglała Rae. Nie zwracałam na nią uwagi. Duch chciał, żebym obejrzała ten pawlacz. Tego byłam pewna. A jedyną rzeczą, którą mogłam dojrzeć, było właśnie to pudło. W filmach wiele razy widziałam takie skrzynki, a to, co znajdowało się w środku, nigdy nie było fajne. Najczęściej były to jakieś fragmenty ciał. Musiałam jednak zajrzeć do wnętrza. Pokrywa zaczęła się unosić, a potem znieruchomiała. Naparłam moc-niej. Jedna strona ustąpiła, ale druga się opierała. Przeciągnęłam palcem wzdłuż krawędzi, aby stwierdzić, co przeszkadza. Kawałek papieru. Pociągnęłam, papier rozerwał się, w ręku został mi róg. Odręcznie napisane słowa, a właściwie fragmenty słów. Wymacałam resztę i chwyciłam za nią, drugą ręką naciskając na pokrywę. Jeszcze jedno mocne

szarpnięcie i papier wysunął się spod pokrywy, a ona sama wylądowała na moich udach. Zanim zdążyłam się zastanowić, czy chcę zajrzeć do środka, już to robiłam. — No i co? — spytała Rae. — Jakieś... akta. Wzięłam teczkę z napisem „2002" i wyciągnęłam z niej plik papierów. Spojrzałam na pierwszy. — Podatek od nieruchomości. — Przekartkowałam następne. — Dokumenty, które chciały zachować. Włożyły je do ognioodpornej skrzynki i tutaj umieściły. Za jedynymi drzwiami zamykanymi na zamek, dzięki czemu miałyśmy się do nich nie dobrać. — To nie o to musiało chodzić duchowi, więc musi być coś jeszcze. Dobrych dziesięć minut buszowałyśmy po pawlaczu, ale znalazłyśmy jeszcze tylko zdechłego kreta, który cuchnął tak, że mało nie zwymiotowałam. Przysiadłam na piętach i skrzyżowałam ręce na piersiach. — Spadajmy — powiedziałam. — Nic tu nie mil a mnie jest zimno. Rae poświeciła mi w twarz. Gwałtownie się uchyliłam. — Spoko. Chciałam tylko powiedzieć, że tu wcale nie jest zimno. Wzięłam jej rękę i przeciągnęłam nią po moim ramieniu. — Mnie jest zimno. Czujesz gęsią skórkę, prawda? — Ale to może z... — Ja spadam. Ty, jak chcesz, zostań. Zaczęłam się wyczołgiwać. Kiedy Rae chwyciła mnie za stopę, tak się wstrząsnęłam, że mało jej nie kopnęłam. — Co się z tobą dzieje? Skrzyżowanymi rękami chwyciłam się za barki. Nerwy miałam napięte do" granic. Zęby zaciskałam tak mocno, że rozbolały mnie szczęki. — Przedtem było OK, ale teraz... Po prostu chcę się stąd wydostać. Rae przyjrzała mi się uważnie. — Masz gęsią skórkę, ale jesteś też spocona. I oczy ci tak błyszczą, jakbyś miała gorączkę. — Może mam. Czy możemy już... — Ale coś tu jeszcze jest, prawda? — Nie... — Zatrzymałam się i rozejrzałam dookoła. — Nie wiem, może i jest, ale ja już tu nie wytrzymam.

— Spoko. — Podała mi latarkę. — Prowadź. Ledwie wzięłam do ręki latarkę, światło przygasło. Kilka chwil i było prawie niewidoczne. — Tylko mi nie mów, że bateria wysiadła — szepnęła Rae. Szybko zwróciłam jej latarkę. Latarka rozbłysła, ale tylko na chwilkę, bo zaraz całkowicie zgasła, zostawiając nas w ciemnościach. Rae syknęła; trzask i znowu rozbłysło światło. Płomień zapałki oświetlił jej twarz. — Wiedziałam, że kiedyś się przydadzą — mruknęła. — A teraz... Znieruchomiała zapatrzona w płomień niczym dziewczynka urzeczona blaskiem ogniska. — Rae! — syknęłam. — Och, przepraszam! — Gwałtownie potrząsnęła głową. Byłyśmy już prawie przy wyjściu, gdy z daleka usłyszałyśmy, jak otwierają się drzwi prowadzące do piwnicy. — Zapałka! — syknęłam. — Jasne! Zgasiła zapałkę, nie machając nią lub dmuchając na nią, lecz zamykając na niej dłoń. Potem cisnęła za siebie zgaszoną zapałkę i pudełko. — Dziewczęta? — ze szczytu schodów zawołała pani Talbot. — Lekcje odrobione? Lekcje. Simon i Derek. Sprawdziłam zegarek. Dziewiętnasta pięćdziesiąt osiem. Zaczęłam schodzić po drabince.

Rozdział dwudziesty czwarty Wiedziałam, że Rae jest rozczarowana tym, co znalazłyśmy, czy raczej tym, czego nie znalazłyśmy. Miałam jakieś dziwne poczucie winy, trochę jak aktorka, która zawaliła swój występ. Tak czy owak, nigdy nie miała żadnych wątpliwości, że widziałam ducha i że kazał mi otworzyć drzwi, za co byłam jej wdzięczna. Odłożyłam klucz na miejsce, umyłam ręce, później znalazłam panią Talbot i powiedziałam, że idę do Dereka w związku z matematyką i że będzie także Simon. Zawahała się, ale tylko na chwilę, a potem się zgodziła. Wzięłam od siebie z pokoju zeszyt do matematyki oraz książki i przeszłam na stronę chłopców. Simon leżał na łóżku i czytał komiks. Derek siedział pochylony nad zdecydowanie za małym dla niego biurkiem i odrabiał lekcje. Pokój, znajdujący się na tyłach, a nie froncie domu, stanowił lustrzane odbicie naszego. Na ścianach Simona pełno było kartek, które w pierwszej chwili wydawały się wyrwane z komiksów, ale kiedy przyjrzałam się dokładniej, zobaczyłam, że to odręczne rysunki. Niektóre były czarno-białe, ale większość stanowiły kolorowe, w stylu, I który nie był ani dokładnie japoński, ani amerykański. Simon nieraz miał kłopoty, gdyż nie uważał na lekcjach; teraz wiedziałam, czym się przede wszystkim zajmował, j Ściany Dereka były puste. Książki stały na komódce, na łóżku leżały pootwierane czasopisma. W samym rogu biurka stała jakaś konstrukcja z drutów, krążków i przekładni. Pewnie jakieś szkolne zadanie, ale gdybym ja miała w ciągu roku zrobić coś tak skomplikowanego, w żaden sposób bym się nie wyrobiła. Poskrobałam we framugę. — Hej! — Simon zamknął komiks i usiadł na łóżku. — Już chciałem powiedzieć Derekowi, żebyśmy zeszli na dół i zobaczyli, czy pielęgniarki cię nie zatrzymały, no ale jak widzę, udało się. Kiwnęłam głową.

Derek postawił pionowo na biurku zeszyt do matematyki, a o niego oparł jakąś książkę. — Idę wziąć prysznic. Zacznijcie beze mnie. — Nie usłyszą, że woda się leje? Wzruszył ramieniem i odrzucił długie, lśniące od brylantyny włosy. — Powiesz, że byłem już w łazience, jak przyszłaś. Kilka minut, nie dłużej. Poszedł do łazienki, omijając mnie tak szerokim łukiem, że zastanowiłam się, jak bardzo potrzebny mu jest prysznic. Nie zamierzałam pociągać nosem, żeby sprawdzić. Jeśli kąpał się tylko wieczorem, mógł mieć problem. Kari~ kiedyś powiedziała, że dawniej brała prysznic tylko wieczorem, ale potem musiała zmienić to na ranek, gdyż inaczej miałaby okropne włosy już przed kolacją. — Nie wolałbyś się kąpać rano? — nie potrafiłam się powstrzymać. — Kapię się — mruknął i zniknął za drzwiami. Simon z powrotem ułożył się na łóżku i wskazał na jego róg. — Siadaj. Nie gryzę. Gdyby nie brzmiało to strasznie frajersko, powiedziałbym, że po raz pierwszy zapraszam dziewczynę do łóżka. Pochyliłam się nad nocnym stolikiem, żeby ukryć rumieniec, jednocześnie rozkładając na nim zeszyt, jakbyśmy tym się właśnie zajmowali. Przy okazji nieostrożnie trąciłam biurko, z którego poleciała książka, zostawiona przez Dereka. Nachyliłam się, żeby ją podnieść, i znieruchomiałam, raz jeszcze spoglądając na okładkę. Algebra z trygonometrią. Podręcznik akademicki. Przerzuciłam kilka stron. — Jeśli rozumiesz coś z tego, to jesteś znacznie lepsza ode mnie — powiedział Simon. — Myślałam, że Derek jest w dziesiątej. — Bo jest. Ale nie w algebrze, geometrii, chemii, fizyce czy biologii, chociaż w tych trzech ostatnich jest tylko; na poziomie dwunastej. Tylko... ? Kiedy Derek powiedział, że na wspólną naukę matematyki pielęgniarki na pewno się zgodzą, myślałam, że to jemu potrzebna jest pomoc. Ekstra. Nie tylko uważał mnie za blondyneczkę podskakującą przy każdym szeleście, ale na dodatek nie sądził, żebym była zbyt bystra. Odłożyłam książkę na biurko Dereka.

— Tori miała coś do ciebie? Po wczorajszym? Pokręciłam głową. Westchnął i założył ręce za głowę. — To dobrze. Nie wiem, na czym polega jej problem. Powiedziałem jej jasno, że mnie nie interesuje. Z początku i delikatnie ją spławiałem, ale w końcu powiedziałem to wyraźnie. Teraz jestem już dla niej naprawdę chamski, i tymczasem ona nie chce się odwalić. Poprawiłam się, żeby widzieć go lepiej. — To nie jest, jak to powiedzieć... łatwe. Ktoś cię bardzo lubi, a ty mu mówisz, że cię nie interesuje. Roześmiał się. — Ale przecież jedyną osobą, którą Tori lubi, jest ona sama. Ja jestem takim chwilowym oparciem, zanim będzie mogła powrócić do swoich ulubionych kapitanów szkolnych reprezentacji. Takie dziewczyny jak Tori muszą mieć faceta — jakiegokolwiek — a tutaj tylko ja jestem na podorędziu. Peter był za młody, a Derek... Derek nie jest w jej typie. Możesz mi wierzyć, gdyby tylko pokazał się tutaj jakiś odpowiedni koleś, natychmiast by o mnie zapomniała. — Nie jestem taka pewna. Może naprawdę jej się podobasz... — Daj spokój. — Obrócił się na bok i podparł głowę łokciem. — Czy ja wyglądam na podrywacza? OK, kiedy razem z Derekiem zmieniamy szkołę, zawsze są laski, które coś tam do mnie mają, W stylu — tutaj zaczął mówić falsetem: — „Hej, Simon, tak sobie, wiesz, myślałam, czy byś mi, wiesz, nie pomógł w pracy domowej. Bo to, wiesz, matma, ja nic nie kumam, a ty, wiesz, jesteś jakimś Chińczykiem, czy coś takiego, nie? No to musisz w tym być megadobry...? — Przewrócił oczami. — Po pierwsze, ojciec jest Koreańczykiem, a matka Szwedką. Po drugie, olewam matmę. Nie lubię też zegarków z kukułką, nart i tych wypasionych czekoladek. Przygryzłam wargi w uśmiechu. — Te to chyba są szwajcarskie. — Aha. To co jest szwedzkie? — Czy ja wiem? Może klopsiki. — Te akurat lubię. Ale pewnie nie szwedzkie. — To co lubisz? — W szkole? Historię. Tylko się nie śmiej. Niezły jestem w angielskim. Piszę marne haiku, chociaż te akurat są japońskie.

— Tyle wiem. — Popatrzyłam na ścianę nad nim. — Musisz być dobry na plastyce. Te rysunki są genialne. — Nie wiem, kiedy mówisz, że coś jest ekstra, a kiedy nie, ale dzięki. I wcale tak dobrze mi nie idzie. Ledwie przeszedłem w zeszłym roku. Wkurzyłem nauczycielkę, bo ciągle dawałem tylko swoje komiksy. Coś nam zadawała, ale ja tylko zmieniałem techniki i stale dawałem swoje rzeczy. Uznała mnie za ściemniacza. — To nie fair. — No wiesz, robiłem to nawet wtedy, kiedy kilka razy mnie upomniała. Więc może istotnie się doigrałem. A w każdym razie byłem uparty. Tak czy siak, w szkole jak w szkole, solidne dwa mniej. Derek jest geniuszem. A mnie najbardziej podpada WF. Biegi przełajowe, płotki, kosz, noga... — Ja też lubię grać w nogę... — Urwałam. — W każdym razie kiedyś lubiłam. Uganialiśmy się całą bandą za piłką jak pszczoły za miodem. — Nie ma sprawy. Trochę cię podszkolę i założymy drużynę. Klub Piłkarski Łyle House. — Bardzo mały klub. — Bardzo ekskluzywny. Półleżałam na wznak, oparta na łokciach. Ostatni raz rozmawiałam tak sam na sam z chłopakiem... zdaje się, że zanim zaczęłam ich traktować jak „chłopaków", a nie „inne dzieciaki". — W sprawie tej ekskluzywności — odezwałam się — miałam nadzieję, że zaprosiłeś mnie tutaj, żebym usłyszała odpowiedzi na kilka pytań. — To samo moje towarzystwo nie wystarczy? — Uniósł brwi w wyrazie rozczarowania, któremu przeczyło jego rozbawione spojrzenie. — No dobrze, i tak wykazałaś już dużo cierpliwości. Co chcesz wiedzieć? — Wszystko. Uśmiechnęliśmy się do siebie. — OK, ty jesteś nekromantką, a ja czarownikiem. Ty rozmawiasz ze zmarłymi, a ja rzucam czary. — To dlatego tu wylądowałeś? Bo coś zrobiłeś? — Nic. — Cień przemknął po jego twarzy. — No, powiedzmy, ale nie chodziło o magię. Coś się stało. Z Dere... — Urwał. Z papierów wiedziałam, dlaczego Derek tutaj się znalazł, ale z tym się nie mogłam zdradzić.

— Mniejsza o szczegóły. Coś się zdarzyło, a potem zniknął ojciec. To bardzo długa historia, a w największym skrócie brzmi ona tak, że będziemy tutaj siedzieć, aż wpadną na pomysł, co z nami zrobić. No i dopóki Derek nie zostanie „wyleczony, dodałam w myśli. To dlatego Simon nie miał żadnych akt ani nie uczestniczył w terapii. Nie było z nim żadnego problemu. Kiedy ojciec zniknął, władze musiały umieścić Dereka tutaj i uznały, że najlepiej będzie skierować tu także Simona. — A kto jest jeszcze? Jakie są inne rodzaje... Nie mogłam znaleźć odpowiedniego słowa. — Paranormalnych. Najczęściej mówi się, że to różne rasy. Największe to nekromanci, czarodzieje i wiedźmy, czyli czarownice. Rasa podobna do męskiej, ale inna, słabsza, tak przynajmniej wszyscy utrzymują. Kto jeszcze? Półdemony, ale o nie pytaj, bo wiem tyle co nic. W przeciwieństwie do Dereka. Aha, szamani. Dobrzy lekarze, a na dodatek są zdolni do podróży astralnych. — Jakich? — Potrafią oderwać się od swojego ciała, poruszać się jak duchy. To jest ekstra, jak chcesz komuś zrobić kawał, ściągnąć na egzaminie czy zajrzeć do łazienki dziewczyn, jeśli jesteś akurat chłopakiem, którego takie sprawy rajcują. — Mhm. Powiedziałeś, że Derek wie więcej o półdemonach. Bo sam nim jest? Zerknął w kierunku korytarza, jak gdyby chciał się upewnić, czy na pewno woda ciągle leci. — Wyciągnęłaś to ode mnie, OK? — Jak to? Przysunął się bliżej i ściszył głos. — Chodzi o to, kim jest Derek. Gdyby pytał, powiesz, że wyciągnęłaś to ode mnie. Wyprostowałam się poruszona. — A więc Derek nie chce, żebym wiedziała, kim jest, tak? Ten, który nazwał mnie nekromantą i domagał się, żebym to zaakceptowała? No, ale jeśli nie chce... — Chce. I powie. Tylko to... takie skomplikowane. Jak nie zapytasz, sam ci nie powie. Ale gdybyś spytała... W jego spojrzeniu była prośba, abym nie utrudniała sprawy. Westchnęłam.

— No więc dobrze, pytam. Kim jest Derek? Jednym z tych półdemonów ? — Nie. Nie ma specjalnej nazwy dla takich jak on. No nie wiem, można by powiedzieć, że to rodzaj supermana, ale sama wiesz, jakie to zgrane. — Mhm. — No więc dlatego nie używa się takiej nazwy. Tacy faceci jak Derek mają... powiedzmy, fizyczne naddatki. Megasilni, jak sama mogłaś zobaczyć. Mają też bardziej wrażliwe zmysły. Tego typu sprawy. Zerknęłam na podręcznik akademicki. — Są bardziej lotni? — Nie, to specjalna zdolność Dereka. Tak przynajmniej mówi tata. — A więc twój tata... Rozumiem, że także jest czarownikiem. Ale to znaczy, że zna innych... takich jak my? — Paranormalni mają swoją wspólnotę, chociaż może lepszym słowem jest „sieć". Kiedy znasz innych, możesz się z nimi skontaktować, załatwić sobie rzeczy, których nie ma w normalnym świecie. Tata kiedyś bardzo w tym siedział, teraz już mniej. Coś... się stało. — Przez chwilę milczał, bawiąc się jakąś luźno zwisającą nitką, a potem rzucił się na plecy. — Kiedyś do tego wrócimy, długa historia. A krótka odpowiedź brzmi: tak, kiedyś tata bardzo się zaangażował w całą tę sieć. Pracował w firmie badawczej; paranormalni specjaliści i naukowcy starają się ułatwić sytuację innym paranormalnym. Tata jest prawnikiem, ale takich ludzi też potrzebują. W każdym razie w ten sposób wyłapali Dereka. — Wyłapali? Simon skrzywił się. — Może to niedobre określenie. Zupełnie jakby go schwytali i przynieśli do domu jak kukiełkę. No, ale o coś takiego jednak chodziło. Sama widziałaś, jaki jest Derek. To rzadki przypadek. W ogóle tacy jak my są rzadcy, ale tacy jak Derek szczególnie. W każdym razie ci, dla których tata pracował, chcieli go wychować. Kiedy był bardzo mały, albo został sierotą, albo go porzucono, a oni chcieli być pewni, że nie wyląduje w jakimś domu dziecka, bo to dopiero byłaby historia, jak w wieku, powiedzmy, jedenastu lat zacząłby rzucać ludźmi po klasie. Tyle że ta firma taty nie miała dobrych warunków do chowania dziecka, Derek niewiele o tym mówi, ale wydaje się, że to było jak pobyt w szpitalu. Tacie się to nie podobało, więc w końcu pozwolili mu zabrać go do domu. Był... dziwny. Zupełnie jakby nigdy nie wychodził na ze-

wnątrz. Strasznie denerwowała go szkoła, centra handlowe, nawet autostrada. Nie był przyzwyczajony do tłumów, hałasu... Urwał i nadstawił ucha w kierunku korytarza. W rurach szczęknęło, gdy Derek zakręcił wodę. Poruszył bezgłośnie ustami; — Później. — Jeszcze się będzie wycierał. Nie usłyszy... — Usłyszy, usłyszy. Przypomniałam sobie, co Simon powiedział o wyostrzonych zmysłach Dereka. Teraz zrozumiałam, dlaczego Derek zawsze słyszał to, czego nie powinien był usłyszeć. Zanotowałam sobie w pamięci, żeby być bardziej ostrożną. Odchrząknęłam i przybrałam normalny ton. — Dobrze, mamy zatem czarowników, wiedźmy, półdemony, nekromantów, szamanów i różne dziwne typy takie jak Derek. To już wszystko? Nie wpadnę na żadnego i wilkołaka czy wampira? Roześmiał się. — To byłoby cool. Może i cool, ale zdecydowanie bardziej wolałam zostawić wilkołaki i wampiry Hollywoodowi. Proszę bardzo, mogę uwierzyć w magię, duchy, nawet w podróże astralne, ale zamienić się w zwierzaka czy istotę wysysającą krew... Nie, w coś takiego za nic nie chciałam uwierzyć. Na usta cisnęły mi się dziesiątki pytań. Gdzie był ich ojciec? Co to za ludzie, dla których pracował? A co matką Simona? Powiedział; że kiedyś do tego wrócimy. Pomaganie się teraz ich osobistej historii byłoby zbyt natarczywe. — Zatem jest nas trójka? W jednym miejscu? To musi coś znaczyć. — Derek przypuszcza, że ludzie nie wiedzą, czym wyjaśnić niektóre zdolności paranormalne — jak jego czy twoje — więc uznają je za chorobę umysłową. W takich domach jak ten mogą być dzieci paranormalne, chociaż większość nie jest paranormalna. Ale musisz z nim porozmawiać, on to wytłumaczy znacznie lepiej. — Dobra, to wróćmy do mnie. Czego chcą te duchy? Wzruszył ramionami. — Chyba pomocy. — Jakiej? I dlaczego ode mnie?

— Ponieważ możesz je słyszeć — powiedział Derek, który wszedł, ręcznikiem wycierając włosy. — Trochę bez sensu mówić do kogoś, kto cię nie może słyszeć. — Dzięki, sama nigdy bym do tego nie doszła. — Przepraszam, nie chciałem, żeby to tak zabrzmiało. Spojrzałam na niego spod oka; odwrócony do mnie plecami, składał ręcznik i starannie rozwieszał go na krześle. Nie oglądając się, spytał: — Jak myślisz, ilu może być w okolicy nekromantów? — A skąd mam wiedzieć? — Gdyby odpowiedź miała brzmieć: „mnóstwo", to musiałabyś o nich słyszeć, prawda? — Wyluzuj — mruknął Simon. Derek zaczął rozczesywać włosy. — Kilka setek w całym kraju. Spotkałaś kiedyś albinosa? — Nie. — Statystycznie rzecz biorąc, masz trzy razy większą szansę natknąć się na albinosa niż na nekromantę. No to teraz wyobraź sobie, że jesteś duchem. Kiedy zobaczysz nekromantę, to zupełnie jakbyś, siedząc na bezludnej wyspie, zobaczyła nad sobą samolot. Będziesz usiłowała zwrócić ich uwagę? Jasne. A czego chcą? — Wziął krzesło i przechylił je tak, że stanęło na jednej nodze,? — Kto to wie? Gdybyś była duchem i wpadłabyś na jedyną istotę, która może cię usłyszeć, na pewno czegoś! byś od niej chciała. Żeby wiedzieć, czego chcą, musisz je spytać. — Łatwiej powiedzieć, niż zrobić — mruknęłam. Opowiedziałam im o duchu w piwnicy. — Coś tam jednak może być. Coś ważnego dla niego, czego nie znalazłaś. — Podrapał się po policzku, skrzywili i dodał: — Jakiś papier albo przedmiot, który miałabyś! przekazać jego rodzinie. — Albo poszlaka wskazująca na mordercę — powiedział Simon. — Albo ukryty skarb. Derek uciszył go spojrzeniem i pokręcił głową. — Niewykluczone, że to jakieś głupstwo. Na przykład list, który zapomniał dać żonie. Coś bez znaczenia. To wcale nié wydawało mi się głupie ani bezsensowne. Całkiem romantyczne. Duch przez całe lata cierpi, gdyż chciałby przekazać niedostarczony list żonie, która; teraz jest już w domu starców... Film nie w moim stylu, ale wcale nie powiedziałabym, że głupi.

— Tak czy siak — podsumowałam — nie ma sprawy, bo jak długo biorę pastylki, nie ma mowy o takim kontakcie, żebym mogła zadać pytanie. Derek potarł policzek w miejscu, gdzie rozdrapał strupa, i z niedowierzaniem wpatrzył się w ślad krwi na palcu. W jego głosie słychać było irytację: — To musisz przestać je brać. — Z chęcią, gdybym mogła. Ale po tym wczorajszym będą badać mi mocz. — To problem, fakt. — Simon na chwilę ucichł, a potem strzelił palcami. — Ej, mam pomysł. No, to takie może trochę niezręczne, ale... Jakbyś pokruszyła te pigułki i wsypała je, no wiesz, do moczu. — Derek popatrzył na niego ironicznie. — O co chodzi? — Zdałeś w zeszłym roku chemię? Simon machnął ręką. — W porządku, geniuszu, to jaki ty masz pomysł? — Muszę nad tym pomyśleć. Trzeba jakoś zablokować te lekarstwa. Mało mnie właściwie interesuje, czego chce ten duch, ale może się okazać pożyteczny. Jak długo czegoś chce, Chloe powinna to wykorzystać, żeby się czegoś nauczyć. Szybko to stąd nie wyjdzie... chyba że ją wywiozą. Simon rzucił mu gniewne spojrzenie. — To mało śmieszne, bro. Derek przeciągnął palcami po włosach. — Nie żartuję. Jak widzisz duchy, nie tak łatwo to ukryć. Inaczej jest z czarami. Po twojej porannej rozmowie z Davidoffem i Gili, podsłuchałem potem ich rozmowę. .. — Zerknął na mnie. — No wiesz, akurat przechodziłem i... — Ona wie o twoim słuchu — odezwał się Simon, a kiedy Derek popatrzył na niego posępnie, wzruszył ramionami i dodał: — Domyśliła się, nie jest głupia. No i co usłyszałeś? Derek uniósł głowę. — Ktoś idzie. — Chłopcy? Chloe? — zawołała z dołu schodów pani Talbot. — Chodźcie na przekąskę. Simon odkrzyknął, że idziemy. — Jeszcze chwilkę — zatrzymałam ich. — Co mówili? — Rozmawiali o tobie. Czy na pewno Lyle House jest dobrym dla ciebie miejscem.

Rozdział dwudziesty piąty Czy Derek chciał mnie wystraszyć? Kilka dni temu bez wahania przytaknęłabym, teraz jednak wiedziałam, że jest po prostu szczery. Powiedział to, co udało mu się posłyszeć, nie starając się niczego upiększyć tylko dlatego, że mnie taka myśl w ogóle do głowy nie przyszła. Informacja ta sprawiła jednak przynajmniej tyle, że postanowiłam wyjaśnić wreszcie pewną kwestię, kiedy nadszedł czas gaszenia świateł. — Pani Talbot? — Tak, kochanie? — powiedziała, wracając z korytarza i zaglądając przez framugę. — Czy możemy już porozmawiać z Liz? Bardzo chciałabym to zrobić i ją przeprosić za tamtą noc. — Nie masz za co przepraszać, kochanie. To jej jest bardzo przykro, że tak cię wystraszyła. Myślę, że będzie można to zrobić podczas któregoś weekendu. — Tego najbliższego? Weszła do pokoju, cicho zamykając za sobą drzwi. — Lekarze mówią, że na razie ma kłopoty z przystosowaniem się do tego miejsca. Rae usiadła na łóżku. — Coś z nią nie tak? — Nazywa się to stresem pourazowym. Tamta noc była dla niej bardzo trudna i tamtejsi lekarze nie chcą, by się jej przypominała. — Ale ja o niej nawet nie wspomnę. — Sam twój widok będzie przypomnieniem. Myślę jednak, że w niedzielę powinno już być wszystko w porządku. A najpóźniej w następnym tygodniu. Czułam, jak palce strachu chwytają mnie za gardło „Nie teraz, kochanie". „Może podczas weekendu". „Może za tydzień". „Może nigdy".

Zerknęłam na Rae, ale zamiast niej zobaczyłam Lizi która wpatrywała się w palce u nóg, a czerwone i pomarańczowe żyrafy poruszały się na pidżamie. Biedna Liz. Biedny duch Liz. To przecież idiotyczne. Nawet gdyby udało mi się wymyślić powód, dla którego mieliby w Lyle House zabijać młodocianych pacjentów, co z ich rodzinami? To nie byli przecież ulicznicy czy uciekinierzy. Mieli rodziców, którzy zauważyliby ich znikniecie i zaczęli domagać się wyjaśnień. „Tak myślisz? A co z rodzicami Rae? Tacy czuli i pełni zainteresowania, że nieustannie wydzwaniają i odwiedzają ją, kiedy mogą? A ojciec Simona i Dereka? Niewidzialny człowiek?" Odwróciłam się na bok i zakryłam uszy poduszką, jak gdyby to było w stanie uciszyć głosy. I wtedy przypomniałam sobie słowa Simona. Wędrówki astralne. Niektórzy paranormalni mogli opuszczać swoje ciała i odwiedzać inne miejsca. Czy nekromanta potrafi widzieć także i takie duchy? Z pewnością, bo przecież duchy to ta część osoby, która opuszcza ciało po śmierci lub w trakcie astralnej podróży. Więc Liz była właśnie taka. Była... jak on to nazwał? Szamanką. Astralnie przywędrowała tutaj, a ja ją zobaczyłam. To by tłumaczyło, dlaczego mogłam widzieć i słyszeć ją, ale nie duchy. To by też tłumaczyło poltergeista. Nie zdając sobie z tego sprawy, Liz opuszczała swoje ciało i ciskała przedmiotami. Taka musiała być odpowiedź. Musiała. — Masz — szepnął Derek i wepchnął mi do ręki pusty słoik. Odciągnął mnie na bok po lekcjach i staliśmy teraz pod schodami dla chłopców. — Schowaj gdzieś u siebie w pokoju. — Ale to tylko... słoik. Prychnął niecierpliwie, najwyraźniej zirytowany tym, że nie rozumiem, jak ważne jest, by schować pusty słoik w sypialni. — Na twoją urynę. — Na co? Przewrócił oczyma i wydał dźwięk, jak gdyby zgrzytał zębami. Nachylił mi się do ucha. — Mocz. Siki. Szczyny. Jakkolwiek to nazywasz. Podniosłam słoik w górę. — Chyba dadzą mi coś mniejszego.

Znowu złowrogie chrząkniecie. Szybko rozejrzał się dokoła, potem chwycił mnie za ramię, ale zaraz puścił i gestem ręki pokazał, bym szła za nim. Wbiegł na górę, po dwa stopnie, następnie z podestu spojrzał na mnie tak, jakbym się celowo ociągała. Kiedy dotarłam do niego, nachylił się nade mną i syknął: — Brałaś dzisiaj lekarstwa? — Przytaknęłam. — Więc zachowaj mocz w słoiku. — Zachować? — Jeśli dasz im jutro porcję z dzisiejszego, będzie wyglądało na to, że ciągle bierzesz lekarstwa. — Więc mam... nalać do słoika? — Masz lepszy pomysł? — Nie, ale... Znowu podniosłam słoik i wpatrywałam się w niego nieufnie. — Dobra. Chcesz, to zachowaj siki, nie chcesz, nie zachowuj. Co mnie to wszystko obchodzi. Simon wyjrzał zza rogu, brwi miał uniesione z rozbawienia. — Już miałem zapytać, co wy tutaj wyrabiacie, ale zdaje się, że lepiej, żebym się zmył. Derek sprowadził mnie po schodach, słoik schowałam do plecaka. Wolałabym z niego nie korzystać, ale jakbym zaczęła się sprzeciwiać gromadzeniu moczu, wyszłoby na to, że jestem tą właśnie przymuloną dziewczyneczką, za jaką mnie uważał.

Rozdział dwudziesty szósty Wykorzystałam więc słoik. Ponieważ dzisiejszą próbkę już oddałam, więc kiedy kolejny raz musiałam iść do łazienki, zrobiłam to na piętrze do słoika, który potem schowałam za stojące pod zlewem środki do czyszczenia. Ponieważ sprzątanie łazienek należało do naszych obowiązków, uznałam, że pielęgniarki nie będą tam szperać. Niewiele zrobiliśmy tego dnia w klasie. Próbowaliśmy, ale z panią Wang niełatwo było nawiązać kontakt. Był piątek, ona czuła już nadciągający weekend, więc tylko przydzieliła każdemu pracę do odrobienia, a sama układała w laptopie pasjansa. Rae większość poranka spędziła na terapii, najpierw z doktor Gill, a potem z doktorem Davidoffem, podczas gdy Tori siedziała w tym czasie w gabinecie doktor Gili. Znaczyło to, że kiedy pani Wang zwolniła nas na obiad, do towarzystwa miałam tylko Simona i Dereka, co zupełnie mi odpowiadało. Tylu rzeczy chciałam się dowiedzieć, a pytania niełatwo było stawiać, zwłaszcza że pokój medialny nie nadawał się do tego typu dyskusji. Najlepszym rozwiązaniem byłoby wyjście na podwórze, ale pani Van Dop pracowała w ogródku. Simon zaofiarował się, że pomoże mi z praniem, a Derek mruknął, że za jakiś czas do nas dołączy. — Więc to tutaj wałęsa się nasz lokalny duch — powiedział Simon, obchodząc w kółko pralnię. — Chyba tak, ale... Powstrzymał mnie ruchem ręki, a potem pochylił się nad ostatnim koszem i zaczął sortować jego zawartość. — Nie musisz mi mówić, że może w tej chwili go tu nie ma, a ja także nie zamierzam cię namawiać, żebyś próbowała się z nim skontaktować. Jak zjawi się Perek, możesz tego spróbować. Nie daj mu się zastraszyć. — Nie zamierzam jej straszyć — odezwał się zza rogu głos Dereka, który pojawił się już w następnej chwili. — Jeśli mówię coś komuś, a on to robi, czy to mój problem? Przecież wystarczy powiedzieć „nie". Chyba Chloe nie

brakuje języka w gębie, prawda? — Ekstra. Facet potrafi sprawić, że czuję się jak idiotka, nawet wtedy, gdy mówi, że nie powinnam się czuć jak idiotka. — Jeśli zdecydują;! się cię przenieść, co zamierzasz zrobić? Simon nerwowo potrząsnął trzymaną w ręku koszulą. — Na miłość boską, Derek, przecież oni... — Rozmawiają, więc ona musi mieć plan. — Ona? — Simon cisnął koszulę na stos kolorów. — A co z tobą, bro? Jak rozejdzie się plotka, że jesteś następny na liście, masz gotowy plan? Wymienili spojrzenia. Nie widziałam twarzy Simona, natomiast widziałam, jak Derek zaciska szczękę. Wstałam i włożyłam ładunek do pralki. — Jeśli będą chcieli tak zrobić, nie widzę przed sobą żadnych możliwości. Przecież nie mogę po prostu odmówić. — Po prostu się poddasz? Jak grzeczna dziewczynka, pójdziesz posłusznie tam, gdzie ci każą? — Wyluzuj, bro. Derek zignorował go, podniósł upuszczoną przeze pinie bluzkę i włożył ją do pralki. — Nie pozwolą ci rozmawiać z Liz, prawda? — Jak to? — Słyszałem, jak rano spytała o to Tori, a pani Talbot odparła, że nie i że to samo ci odpowiedziała, jak pytałaś wieczorem. — Wyjął mi z ręki pudełko z proszkiem i sięgnął na półkę po miarkę. — Z tym łatwiej. — Mnie powiedziała, że będę mogła zadzwonić w weekend. — Trochę to dziwne. Ledwie ją znałaś, a miałabyś dzwonić pierwsza? — Chodzi o troskliwość. Słyszałeś kiedyś takie słowo? Zdjął mi rękę z pokrętła. — Kolory, niższa temperatura. Chyba że chcesz wszystko odbarwić. — Zerknął na mnie spod oka. — Nie tylko znam takie słowo, ale sam jestem troskliwy, jak widzisz. — Pewnie, jak tam są głównie twoje rzeczy. — Za nami Simon parsknął śmiechem. — A co do Liz, chciałam się upewnić, że wszystko z nią w porządku. — A dlaczego miałoby nie być?

Skrzywił się ironicznie na moje idiotyczne przypuszczenie, że Liz mogła zostać zamordowana. Paradoksalnie, właśnie tego potrzebowałam: poświadczenia, że za dużo mam w głowie filmowych kawałków. Ledwie doszłam do miejsca, gdzie się budzę i widzę Liz mamroczącą na łóżku, kiedy Derek mi przerwał: — Jasne, Liz porzuciła swoje „nie wiadomo gdzie", żeby pokazać, że ma naprawdę wystrzałowe skarpetki. Opowiedziałam o jej „śnie", a także o zjawieniu się na poddaszu. Kiedy skończyłam, Simon siedział zamyślony, kołysząc na palcu koszulę, aż wreszcie odezwał się: — Wygląda, że faktycznie był to duch. — Ale z tego jeszcze nie wynika, że została zamordowana — zauważył Derek. — Na przykład w drodze do' szpitala mogła mieć wypadek. Wtedy nie powiedzieliby nam o tym od razu. — A może wcale nie chodzi o to, że nie żyje? — powiedziałam. — Czy to mogła być astralna wędrówka? Robią to szamani, tak? To by tłumaczyło także, jak może poruszać różnymi rzeczami na odległość. Nie chodziło o poltergeista, lecz jej ducha czy jakkolwiek nazwać to, co tak działa. Powiedziałeś, że takie zdolności jak nasze uruchamiają się w okresie dojrzewania, tak? Kiedy do tego dochodzi, a my nie wiemy, co się dzieje, lądujemy w takim miejscu jak to. Dom dla nastolatków z problemami. — Derek wzruszył tylko ramionami, ale się nie spierał. — Czy bycie szamanką tłumaczyłoby to, co się z nią działo? Czy mogła, sama o tym nie wiedząc, opuszczać ciało i rzucać przedmiotami? — Nie wiem — powiedział wolno, z ociąganiem. ~Ą Muszę się nad tym zastanowić. Byliśmy w połowie deseru, kiedy znowu pojawiła się pani Talbot. — Bardzo mi przykro, że muszę ingerować w to, jak spędzicie czas wolny po obiedzie, ale chciałam was prosić, żebyście nie przeszkadzali Victorii i jej mamie, dlatego aż do rozpoczęcia lekcji trzymajcie się z dala od klasy i nie wchodźcie do pokoju medialnego, żeby tam nie hałasować. Możecie iść na zewnątrz albo do salonu. Gdyby tydzień temu ktoś mi powiedział, że trzeba komuś zapewnić odrobinę intymności, zrobiłabym wszystko, aby jej nie naruszyć, gdyż tego doma-

gałaby się elementarna grzeczność. Wystarczyło jednak kilka dni w Lyle House, Bym, słysząc: „Nie idź tam", odpowiadała nie: „Dobrze", ale: „Dlaczego?" i... zaczynała szukać. W tym domu wiedza była ważną bronią, a ja szybko się uczyłam. Problem był następujący: jak podkraść się do gabinetu doktor Gili, aby podsłuchać Tori i jej matkę i dowiedzieć się, czemu ich rozmową musiała się odbywać z zachowaniem tak wielkiej dyskrecji. Mogłabym poprosić o to chłopaka z nadzwyczajnym słuchem, ale nie chciałam mieć żadnych długów wobec Dereka. Pani Talbot powiedziała, że dziewczęta mogą iść na górę, ale nie chłopcy, bo wtedy musieliby przejść obok pokoju doktor Gili. To mi podsunęło pewien pomysł. Poszłam na górę, wśliznęłam się do sypialni pani Talbot, stamtąd przeszłam do pani Van Dop i zeszłam schodami po drugiej stronie. Ryzyko się opłaciło, co stwierdziłam, ledwie przycupnęłam na stopniach. — Nie jestem w stanie uwierzyć, że mogłaś zrobić coś takiego, Tori. Czy możesz sobie wyobrazić, jaka jestem teraz zawstydzona? Kiedy byłam tutaj zeszłej niedzieli, podsłuchałaś, co pielęgniarki mówiły między sobą o Chloe Saunders, i zaraz musiałaś to wypaplać innym dzieciom. Tyle się wydarzyło, że dopiero po chwili zrozumiałam, o czym mówi matka Tori. I potem zrozumiałam: to Tori powiedziała reszcie, że sądzę, iż widzę duchy. Rae mówiła, że matka Tori miała jakieś biznesowe powiązania z Lyle House. Kiedy w niedzielę podrzuciła córce nową spódniczkę, pielęgniarki musiały jej wspomnieć o nowej pacjentce i jej halucynacjach, a Tori musiała to usłyszeć. — A jakby tego było jeszcze mało, słyszę, że rozpaczasz z powodu przeniesienia tej drugiej. — Liz — szepnęła Tori. — Ma na imię Liz. — Wiem, jak ma na imię. Natomiast nie wiem, co cię wprawiło w taką desperację. — Desperację? — Przesiadujesz w pokoju. Kłócisz się z Rachelle. Wygadujesz na rodzinę tej nowej. Czy lekarstwa nie działają dobrze, Victorio? Przecież ci mówiłam, że jeśli będzie coś nie w porządku, masz mi natychmiast dać znać. — Pomagają, mamo — powiedziała Tori głosem tak stłumionym, jakby mówiła przez łzy.

— Stale je bierzesz? — Stale. Przecież dobrze wiesz. — Wiem tylko tyle, że jeśli je przyjmujesz, to powinno ci się poprawiać, a ten tydzień dowodzi, że tak nie jest. — Ale to nie ma nic wspólnego z moim problemem. Chodzi o tę nową. Ona doprowadza mnie do szału. Panna Migotka. Zawsze usiłuje mi przyciąć i pokazać, że to ona jest lepsza. — Naśladując mnie, zmieniła głos na sztuczny falset. — Och, jaka dobra jest nasza Chloe. Och, tylko patrzyć, jak nasza Chloe stąd wyjdzie. Och, jak bardzo nasza Chloe się stara. — Wróciła do swojego normalnego głosu. — Ja też się bardzo staram, o wiele bardziej niż ona, ale to jej gratulował doktor Davidoff. — Marcel stara się tylko was motywować, kochanie. — Ja mam dostateczną motywację. Myślisz, że lubię siedzieć tutaj z tymi odjazdami i świrami? Tyle że ja nie chcę wyjść stąd za wszelką cenę, chcę, żeby mi się naprawdę polepszyło. A ta Chloe ma to gdzieś. Łże jak najęta, kiedy wszystkich przekonuje, że wcale już nie myśli, że zjawiają się jej duchy. Chloe Saunders to wstrętna dwulicowa dzi... — przełknęła resztę słowa i po chwili dokończyła: — ...Dziewczynka. Jeszcze nikt nigdy tak o mnie nie mówił, nawet — jak przypuszczam — za moimi plecami. Miała jednak rację: kłamałam. Mówiłam jedno, a myślałam drugie. To właśnie nazywa się dwulicowością, prawda? — Rozumiem, że ci się nie podoba, ale... — Nie podoba? Ja jej nienawidzę! Ładuje się tutaj, sprawia, że wywożą moją najlepszą przyjaciółkę, nadaje na mnie pielęgniarkom i lekarzom, podkrada mi chłopaka... — Urwała i dorzuciła: — Tak czy siak, zasłużyła sobie. — jakiego znowu chłopaka? — ostro spytała matka, — Żadnego. — Flirtujesz z którymś z chłopaków tutaj, Tori? — Nie, mamo. Z nikim nie flirtuję. — Wypraszam sobie taki ton. I wytrzyj nos. Ledwie mogę cię zrozumieć. — Chwila ciszy. — Pytam po raz ostatni: o co chodzi z tym chłopakiem? — Po prostu... — Głęboki oddech. — Po prostu podoba mi się jeden chłopak, a Chloe o tym wie, więc na złość mi przystawia się do niego. Przystawiam się?

— Który to? Pytanie matki było tak ciche, że ledwie dosłyszałam. — Och, mamo, to bez znaczenia, ja tylko... — Żadnych mi tutaj „och, mamo", mam prawo wiedzieć. — Matka zniżyła głos jeszcze odrobinę. — Tylko mi nie mów, że to Simon. Nie waż się powiedzieć mi, że to Simon. Ostrzegałam cię, żebyś trzymała się od niego z daleka. — A dlaczego? Jest bardzo fajny. Nawet nie bierze tu żadnych lekarstw. Podoba mi się i... Auu! Co ty robisz? — Staram się zwrócić twoją uwagę. Przestrzegałam cię przed nim i oczekuję posłuszeństwa. Miałaś już chłopaka. I to niejednego, jeśli dobrze sobie przypominam. Bardzo miłych młodzieńców, którzy czekają, aż stąd wyjdziesz. — A wyjdę pewnie jutro. — To, kiedy wyjdziesz, zależy tylko od ciebie samej. Czy potrafisz sobie wyobrazić, jakie to jest upokarzające, że ja, członkini rady nadzorczej, mam tutaj córkę? Więc dowiedz się, droga Victorio, że to nic w porównaniu z tym, że jesteś już tutaj od dwóch miesięcy. — Ciągle to powtarzasz. I powtarzasz. I powtarzasz. — Jak się okazuje, i tak za mało, bo nic nie robisz, żeby ten stan zmienić. — Staram się! Zdenerwowana Tori prawie krzyczała. — A wszystkiemu winien jest ojciec. To on cię tak niemiłosiernie rozpuścił. O nic w życiu nie musiałaś zabiegać. Nigdy się nie dowiedziałaś, co to znaczy marzyć o czymś. — Mamo, ja przecież próbuję... — Nawet nie wiesz, jak to jest próbować! — W głosie matki było tyle zjadliwości, że poczułam ciarki na skórze. — Jesteś zepsutą, leniwą egoistką, w ogóle nie obchodzi cię, jak wiele zadajesz mi cierpienia, między innymi z tego powodu, że wydaję się wyrodną matką, że to podważa moją zawodową reputację... Jedyną odpowiedzią Tori był szloch tak głęboki, że cała się skuliłam. — Nie martw się o tę Chloe Saunders. — Matka Tori nieomal syczała. — Nie ma mowy, żeby wyszła stąd szybko, niezależnie od tego, co ty sugerujesz. Martw się o Victorię Enright. Spraw, żebym była z ciebie dumna. Tylko o to cię proszę.

— Spróbu... Tak będzie. — Ignoruj Chloe Saunders. Ignoruj Simona Bae. Nie są warci twojej uwagi. — Ale Simon... — Nie słyszysz, co do ciebie mówię? W ogóle się do niego nie zbliżaj. On może dla ciebie oznaczać tylko kłopoty; on i jego brat. Jeśli tylko się dowiem, że ktoś widział was razem, on stąd znika. Już ja to załatwię, możesz być pewna. Doświadczenie życiowe. Mogę się nad nim rozwodzić, rozprawiać o poszerzeniu horyzontów, zawsze jednak będę skazana na własne doświadczenia. Jak bowiem pojąć doświadczenia całkowicie odmienne od naszych? Można je obserwować, wczuwać się w nie, wyobrażać sobie, jak to jest, kiedy się ich doznaje, ale to zupełnie jak z filmem, który oglądając, powtarzamy sobie: „Ale dobrze, że to nie ja". Podsłuchawszy matkę Tori, przysięgłam sobie, że już nigdy złego słowa nie powiem o ciotce Lauren. Co za szczęście, że jako zastępcza matka trafiła mi się osoba, której jedyną wadą było to, że się za bardzo o mnie troszczyła. Stawała w mojej obronie nawet wtedy, gdy ją rozczarowałam. Do głowy by jej po prostu nie przyszło, żeby oskarżać mnie o to, iż ją upokarzam. Nazwać mnie leniuchem, bo się nie staram dostatecznie? Grozić, że załatwi przeniesienie chłopaka, który mi się podoba? Wstrząsnął mną dreszcz. Tori naprawdę chciała, żeby jej się polepszyło. Teraz wiedziałam, dlaczego Rae nazwała ją królewną lekarstw. Ledwie mogłam sobie przedstawić, jak wygląda jej życie, ale podejrzewałam, że nie starcza mi w tym przypadku] wyobraźni. Jak może matka czy ojciec winić swe dziecko za to, że nie potrafi pokonać schorzenia psychicznego? Czym innym jest upominanie ucznia, który się ociąga, żeby się; przyłożył do sprawdzianu, a czym innym robienie wyrzutów dyslektykowi, że nie czyta najlepiej w klasie. Jakkolwiek wyglądały dokładnie kłopoty Tori, była to jakaś postać schizofrenii, która nie była jej winą i nad którą nie panowała całkowicie. Trudno się dziwić, że tego popołudnia Tori nie było na lekcjach. Zasada, że nie wolno się zaszywać w swoim pokoju, najwyraźniej nie stosowała się do niej, czy to ze względu na jej stan, czy też ze względu na pozycję jej matki. Na

przerwie poszłam na górę; chociaż drzwi były zamknięte, dobrze było słychać jej szloch. W filmie weszłabym do jej sypialni, pocieszyła ją i może nawet zostałybyśmy przyjaciółkami; takie sceny oglądałam wielokrotnie. Ale w prawdziwym życiu wyglądało to inaczej; trzeba było dopiero stanąć pod drzwiami, żeby poczuć, jak to jest Tori mnie nienawidziła. Ta myśl powodowała skurcz żołądka. Nikt dotąd nie żywił do mnie nienawiści Byłam osobą, na której temat inni mówili, gdy ich zapytano: „Chloe? No nie wiem, ale chyba jest OK". Ludzie mnie nie kochali, ale też nie nienawidzili, po prostu nie bardzo ich interesowałam. Czymkolwiek zaskarbiłam sobie nienawiść Tori, nie mogłam polemizować z jej oceną sytuacji. Fakt, to ja znienacka wtargnęłam i zajęłam jej miejsce: stałam się „dobrą pacjentką", którą ona tak bardzo chciała być. Gdybym weszła do niej, nie zobaczyłaby wcale współczującej twarzy. Ujrzałaby zwyciężczynię, która przychodzi się litować, i znienawidziłaby mnie jeszcze bardziej. Zostawiłam więc ją samotnie płaczącą w pokoju. Kiedy skończyła się popołudniowa przerwa, pani Talbot oznajmiła, że na dzisiaj koniec lekcji, bo mieliśmy zrobić jedną z rzadkich wycieczek poza Lyle House. Nie była daleka: tylko na basen, który znajdował się raptem przecznicę dalej. Ekstra pomysł, gdybym tylko miała kostium kąpielowy. Pani Talbot zaoferowała się, że zadzwoni do ciotki Lauren, ale nie chciałam jej kłopotać czymś takim, zwłaszcza że i tak ściągali już ją w związku z moim wczorajszym zachowaniem. Ale nie tylko ja zostałam. Derek miał swoją sesję z doktor Gili. Kiedy powiedziałam Simonowi, że to nie fair, odrzekł, że Derekowi w ogóle nie wolno opuszczać Lyle House. Pomyślałam, że to nie takie dziwne, jeśli zważyć, za co się tu znalazł. Kiedy mnie tu przywieźli i wszystkich wzięli na kolację na zewnątrz, żeby nie przyglądali się, jak mnie rozlokowują, on musiał zostać w swoim pokoju. Kiedy wszyscy wyszli, wykorzystałam fakt nieobecności pielęgniarek i poszłam na górę do siebie, żeby posłuchać muzyki. Już po kilku minutach usłyszałam mocne pukanie do drzwi. Zdjęłam słuchawki. Znowu pukanie. Ponieważ byłam przekonana, że duchy tego nie robią, powiedziałam: „Proszę".

W progu stała Tori, wyglądająca zupełnie jak nie ona. Włosy jej sterczały, jakby je przed chwilą własnoręcznie potargała. Wymięta koszula wysuwała się z dżinsów. Usiadłam. — Myślałam, że poszłaś na basen. — Nie mogę, bo mnie łapią kurcze. Z tobą wszystko OK? — W jej głosie nadal pobrzmiewała zwykła arogancja, ale słowa z trudem wydostawały się z ust. — Dobra nie przyszłam po kredkę do oczu, bo i tak raczej nie masz. Przyszłam, żeby ci powiedzieć, że możesz sobie wziąć Simona. Ja... — Uciekła wzrokiem. — Nie interesuje mnie. Nie jest w moim typie. Za... młody. — Wydęła wargi,. Niedojrzały. Tak czy siak, bierz go sobie. Jest twój. Miałam już na końcu języka: „Ekstra, dzięki", gdybym nie widziała, jakie to wszystko było dla niej trudne. Simon nie miał racji; on naprawdę się jej podobał. — Ale... ale to jeszcze nie wszystko. — Odkaszlnęła. — Chciałam zaproponować... rozejm. — Rozejm? Niecierpliwie machnęła ręką, przeszła za próg i zamknęła za sobą drzwi. — Ta durna wrogość między nami. Nie warto, żebym. .. — Urwała i zgarbiła się. — Koniec walk. Chcesz Simona? Bierz go. Uważasz, że widzisz duchy? Nie mój interes. Zależy mi na czym innym. Powiesz doktor Gili, że przeprosiłam za to, iż pierwszego dnia opowiedział łam wszystkim o twoim widzeniu duchów. Cholera, mieli mnie wypisać w poniedziałek, ale teraz nic z tego. Więc] powiesz, że coś tam było, ale to właściwie twoja wina. — Ja przecież... — Jeszcze nie skończyłam! — Tym razem agresywna arogancja była wyraźniejsza. — Powiesz doktor Gili, że przeprosiłam, a ty faktycznie wyolbrzymiłaś sprawę. Ja myślałam, że widzenie duchów jest cool, tylko ty to inaczej odebrałaś, ale potem już zawsze byłam wobec ciebie OK. — Bo „odstąpiłaś" mi Simona. Ja cię wcale... — To tylko jedna część umowy. A druga? Pokażę ci coś, na czym ci zależy. — Co niby?

— Ten cały... — machnęła ręką — .. .zjechany schowek. Zeszłam na dół, żeby zobaczyć, kiedy mi wreszcie wypierzecie dżinsy, i usłyszałam, jak czegoś tam razem z Rae szukacie. Usiłowałam zachować obojętność. — Nie wiem o... — Nie ściemniaj. Sama zgadnę. Brady powiedział Rae, że tam coś jest, tak? Nie miałam pojęcia, o czym mówi, ale na wszelki wypadek kiwnęłam głową. — Kasetka, w niej jakieś starocie. — Skrzywiła się z niesmakiem. — Brady mi pokazał, myślał, że może mnie to kręcić. To jak antyki, powiedział. Suuuuper. No, ale kiedy nie usłyszał: „Ale jazda, jakie to słodkie i romantyczne! Po prostu uwielbiam zgniłe wisiorki i brudne antresole", musiał opowiedzieć o tym Rae. Jak chcesz, mogę ci pokazać. — Jasne, może wieczorem? — Myślisz, że zamierzam się pakować w następne kłopoty? Mogę ci pokazać teraz, kiedy jeszcze zdążę wskoczyć pod prysznic. A sama nie znajdziesz, nie ma mowy. Zawahałam się. Zacisnęła wargi. — Jasne, nie chcesz mi pomóc. Ekstra, niech będzie i tak. Odwróciła się do drzwi. Spuściłam nogi z łóżka. — Zaczekaj. Idę z tobą.

Rozdział dwudziesty siódmy Wspięłam się na drabinkę, otworzyłam drzwi, zajrzałam, w czarną jak smoła czeluść. Cofnęłam się i spojrzałam w dół na Tori. — Rae miała latarkę. My też musimy. Wymowne westchnienie. — Gdzie ona jest? — Nie wiem. Myślałam, że ty... — A skąd mam niby wiedzieć, gdzie one trzymają latarki? Myślisz, że włóczę się nocą po domu? Czytam: świńskie książki pod kołdrą? Wejdź po pro... — Urwała, a usta wykrzywił jej ironiczny uśmiech. — Jasne. Boisz się ciemności, tak? — Skąd ci to... Pociągnęła mnie za nogawkę spodni. — Złaź, kochana. Ja pójdę przodem i przegnam wszystkie wstrętne duchy. — Spadaj. Sama to zrobię, muszę tylko przyzwyczaił oczy do ciemności. Ach, jak było trzeba, była pod ręką Rae z jej zapałkami. Zaraz, zapałki. Przecież rzuciła je tutaj. Obmacałam brudną podłogę, ale niczego nie znalazłam. — No i jak? — usłyszałam za sobą kpiący głos. — Już sparaliżowana ze strachu? Dalej, albo puść mnie. — Zaczęłam przesuwać się na czworakach. — W lewo, jest mniej więcej w połowie. — Po jakichś sześciu metrach znowu się odezwała. — Teraz bardziej w prawo. Widzisz filar? — Zmrużyłam oczy i dostrzegłam zarys wspornika. — Zaraz za nim. — Podpełzłam bliżej i zaczęłam szukać po omacku. — Za, nie obok. Czy ty nic nie widzisz? Daj mi. Chwyciła mnie za bark i szarpnęła tak mocno, że straciłam równowagę. — Ej!— pisnęłam. — To... — Boli? — Wpiła palce jeszcze głębiej. Kiedy usiłowałam się wyrwać, kolanem tak uderzyła mnie w brzuch, że skuliłam się we dwoje. — Wiesz, Chloe, jak mi wszystko popsułaś? Zjawiasz się, wywalasz stąd Liz, kradniesz mi Simona, opóźniasz moje zwolnienie. Podobno zaraz cię stąd wypuszczą.

Pewnie wypuszczą, tyle że dostaniesz bilet w jedną stronę do wariatkowa. Ale na razie zobaczmy, jak bardzo boisz się ciemności. Podniosła jakąś poszarpaną bryłę. Nadkruszona cegła? Ból eksplodował z tyłu głowy. Poleciałam na twarz, krztusząc się kurzem, zanim wszystko rozpłynęło się w mroku. Oszołomiona budziłam się kilka razy, podczas gdy jakaś głębsza część mnie krzyczała: „Musisz wstać!", druga, rozespana, mruczała: „To znowu te pigułki i osuwałam się w nieświadomość. Wreszcie przypomniałam sobie, że nie biorę już leków, i się zbudziłam. Usłyszałam ciężki oddech. Leżąc, z umysłem ciągle zamglonym i dudniącym sercem, usiłowałam spytać: „Kto tu jest?", ale wargi się nie poruszyły. Zaczęłam się szarpać, ale nie byłam w stanie się podnieść, poruszyć rekami, z trudem wciągałam powietrze. Wtedy zrozumiałam, jakie było źródło ciężkiego oddechu. To ja sama. Zmusiłam się do spokoju i bezruchu. Coś silnie przywierało do moich policzków, napinając skórę, ilekroć pa ruszyłam głową. Taśma. Miałam zaklejone usta. Ręce miałam skrępowane na plecach, a nogi... Zmrużyłam oczy, usiłując dojrzeć coś w ciemności, ale przy zamkniętych drzwiczkach, braku jakiegokolwiek źródła światła, nic nie mogłam zobaczyć. Kiedy poruszy łam nogami, poczułam, że coś ściska mi kostki. Byłam związana. Dziwka!!! Nigdy nie przypuszczałam, że kogokolwiek tak określę, ale do Tori nie pasowało żadne inne słowo. Nie tylko zwabiła mnie do schowka i ogłuszyła, ale jeszcze skrępowała i zakneblowała. Miała świra. Mega świra. „No wiesz, przecież z jakiegoś powodu tu siedzi. Zaburzenia psychiczne. Przecież dobrze o tym wiedziałaś. I tylko nie chciałaś o tym pamiętać, idiotko!" A teraz leżałam w ciemności zakneblowana i spętana, czekając, aż ktoś mnie znajdzie. „Tak, ktoś cię znajdzie?" Oczywiście. Nie pozwolą mi tutaj zgnić. „Pewnie już od kilku godzin leżysz tu nieprzytomna. Może przestali już szukać. Może uznali, że uciekłaś".

To nieważne, jak Tori dość już będzie miała ubawu — czy zemsty — znajdzie sposób, by komuś zasugerować, gdzie jestem. „Czy aby? Pamiętaj, że ma świra. Myśli tylko o tym, żeby się ciebie pozbyć. Może uznała, że będzie najlepiej, jeśli już nigdy cię nie znajdą. Kilka dni bez wody... " Przestani „Pomyślą, że ktoś się włamał, związał biedną Chloe l zostawił w schowku. Świetna bajka. Ostatnia bajka naszej Chloe". Tak. Znajdą mnie. W końcu. Ale nie zamierzałam leżeć tutaj bezczynnie i czekać na ratunek. Przewróciłam się na plecy i rozpaczliwie szukałam jakiegoś uchwytu. Kiedy to się nie udało, najpierw przekręciłam się na bok, potem podniosłam się na klęczki. Nareszcie. Teraz mogłam się przesunąć. Jeśli uda mi się dotrzeć na drugi koniec, będę mogła walić w drzwi, aż wreszcie ściągnę czyjąś uwagę. Trochę to potrwa, ale... — Chloe? Męski głos; doktor Davidoff? Usiłowałam odpowiedzieć, ale byłam w stanie wydać z siebie tylko stłumiony pomruk. — .Twoje imię... Chloe... Teraz, gdy głos był bliższy, poczułam, jak jeżą mi się włosy na karku. Piwniczny duch. Opanowałam się i rozejrzałam, ale nic nie mogłam zobaczyć -w mroku. Choć oko wykol. — .. .Odpręż się... do ciebie... Przesunęłam się do przodu, i wyrżnęłam nosem w podporę. Poczułam ból gdzieś za oczami, które zalały się łzami. Kiedy schyliłam się, uderzyłam w drewno tym razem ciemieniem i poleciałam na. bok. „Wstawaj!" Po co? Ledwie mogę się poruszyć. Nie wiem, w jakim kierunku, tak jest ciemno. Uniosłam głowę, ale naturalnie nic nie zobaczyłam. Duchy mogły być wszędzie dookoła - .. „Daj że wreszcie spokój! Są duchy, ale nic ci nie można zrobić. Nie mogą »przyjść po ciebie«". — .. .Wezwij ich... musisz... Zamknęłam oczy i skupiłam się na oddychaniu. — ...Pomóc ci... słuchaj... ten dom... Byłam wprawdzie przerażona, ale nacisk, z jakim zostały wypowiedziane słowa „ten dom", sprawił, że cała zamieniłam się w słuch. — ...Dobrze... odpręż się... skoncentruj... Spróbowałam się podnieść.

— ...Nie, spokój... do ciebie... cierpliwie... nawiąż kontakt... nie mogę... musisz... ich historię... jak najszybciej... Usiłowałam to wszystko jakoś poskładać. Odprężyć się i skoncentrować? Zupełnie, jakbym słyszała Rae. Wtedy pomogło, przynajmniej na tyle, że zobaczyłam tegcp mężczyznę w garniturze. Zamknęłam oczy. Zacisnęłam mocno powieki i wyobraziłam sobie, że nawiązuję z nim kontakt. Zobaczyć go. Przeciągnąć na tę stronę. Z wysiłku zaczęło mi pulsować w skroniach. — ...Dziecko... nie tak... Wyraźniej, głośniej. Zacisnęłam pięści, teraz siebie usiłując przepchnąć przez barierę, aby dostać się do zmarłych... — Nie! — zaprotestował duch. — Nie tak! Poderwałam głowę, gapiąc się w mrok. „Jesteś tu?", najpierw pomyślałam, a potem spróbowałam to powiedzieć, ale przez knebel przedostało się tylko niewyraźne stęknięcie. Dwie minuty tak trwałam w absolutnej ciszy. Tak się kończą próby wymuszenia czegoś na duchu. Tylko go odepchnęłam tak daleko, że straciłam z nim kontakt, i tak marny. Przez te dwie minuty przynajmniej się uspokoiłam. Serce przestało mi łomotać jak u królika, także ciemność jakby stała się odrobinę mniej gęsta. Gdybym tak dotarła do drzwi i zaczęła w nie uderzać... „Gdzie są drzwi?" Da się ustalić. Zobaczyłam jakiś pasek odrobinę jaśniejszy, uznałam, że to musi być szczelina między drzwiami i ścianą, zaczęłam więc pełznąć w tym kierunku. Podłoże odrobinę dygotało. Kiedy tak się napinałam, poczułam, że ucisk na przegubach się zmniejsza, a ręce poruszają się coraz swobodniej. Kiepski węzeł zawiązała Tori. „A co więcej może zrobić nadziana laska?" Tak by powiedziała Rae. Uwolniłam dłonie. Sięgnęłam do stóp, ale wtedy wstrząs się powtórzył, tym razem silniejszy, tak że musiałam się podeprzeć, aby nie polecieć na bok. Trzęsienie ziemi? Przy moim szczęściu, całkiem możliwe. Poczekałam, aż podłoga się uspokoi, i obmacałam kostki. Na sznurku było kilka węzłów, jak gdyby już na nim były, zanim skorzystała z niego Tori. Trzeba ustalić, który jest ten właściwy, a wtedy...

Chrzęst sprawił, że myśl się urwała. Tak jakby ktoś stąpał po zapiaszczonej podłodze. Ale duchy poruszają się bezgłośnie. Nasłuchiwałam. Znowu dźwięk, ale teraz podobny do odgłosu sypniętego żwiru. Przełknęłam ślinę i wróciłam do węzła. „A jeśli jest tutaj ze mną jakaś rzeczywista osoba? Ktoś, kto może mi zrobić krzywdę?" Za mną rozległo się skrzypnięcie. Podskoczyłam i usiłowałam się obejrzeć. Taśma stłumiła okrzyk, ja wytrzeszczałam oczy, a serce waliło tak głośno, że, przysięgłabym, dało się je słyszeć. „Bum-bum-bum. To nie moje serce". Dźwięk dobiegał z lewej, zbyt lekki, aby to były kroki. Raczej jakby ktoś klepał w piasek. Lub jakby się do mnie podkradał na czworakach. „Przestań!" Tylko to pomyślałam, ale usłyszałam, jak słowa wyrywają się z gardła i zderzają z kneblem. Klepanie ustało. Jakby pomruk. „To nie ktoś, ale coś. Jakiś zwierzak". Kret Wczoraj razem z Rae widziałam zdechłego kreta. „Kret? Mruczący? Tupiący tak, że słychać na całym pawlaczu?" Cicho. Nie ruszaj się i siedź cicho, to cię nie znajdzie. „Tak jest z rekinami. Jak się nie ruszasz, nie znajdą cię rekiny ani dinozaury, idiotko! Ale to nie Jurassic Park". W gardle zabulgotał histeryczny śmiech. Przełknęłam ślinę i śmiech zamienił się w kwilenie. Tymczasem I klepanie znowu się odezwało, głośniejsze, ale wraz z nim inny dźwięk, jakby... tykanie. Tik-tak, tik-tak... A to co znowu? „Zamierzasz poczekać, żeby się dowiedzieć?" Obmacałam knebel, ale ponieważ taśma nie dawała się oderwać, poddałam się i znowu wróciłam do stóp, a palce ślizgały się tak szybko, że kaleczyły skórę. Przy każdym kolejnym węźle szukałam luźnych końców, a gdy ich nie znajdowałam, przechodziłam do następnego, aż wreszcie... S ą! Zwisające końce. Wbiłam palce w zaciśnięte sploty, usiłując rozluźnić je to z jednej, to z drugiej strony. Skoncentrowana niemal zapomniałam o oddychaniu. Nagle coś zaklekotało obok mnie. A potem tykanie.

Moje nozdrza wypełniła gęsta, zatęchła woń. Następnie coś zimnego przesunęło się po moim ramieniu. Coś we mnie... puściło. Poczułam wilgoć na wewnętrznej stronie ud, ale niemal tego nie zauważyłam. Siedziałam nieruchomo, tak bardzo spięta, że aż mnie rozbolała szczęka. Śledziłam to tupiące, szeleszczące, tykające coś, które, wydawało się, okrążało mnie. I jeszcze inny dźwięk. Długi, niski szloch. Mój szloch. Chciałam go powstrzymać, ale miałam taką pustkę w głowie, że nie potrafiłam, mogłam się tylko kulić, I znowu mnie dotknęło. Coś długiego, suchego, zimnego, palczastego przesunęło mi się po karku. Trudny do opisania dźwięk, cmok-trzask-szelest, sprawił, że włosy stanęły mi dęba. Powtarzał się aż do chwili, gdy stał się słowem. Straszliwie pokiereszowane słowo, które nie mogło wyjść z ludzkiego gardła, słowo w nieskończoność powtarzane. — Pomocy. Pomocy. Pomocy. Rzuciłam się, żeby być jak najdalej od dźwięku. Z ciągle skrępowanymi kostkami padłam na twarz, ale zaraz poderwałam się na czworaka i jak najszybciej po-pełzłam w kierunku drzwi. Syk, tupot, trzask z innej strony. I z jeszcze innej. O, Boże, gdzie one są? I ile ich jest? „Mniejsza z tym; nie stawaj!" Wreszcie dowlekłam się do drzwi. Naparłam na drewno; nie ustąpiło. Zamknięte. Cofnęła się i zaczęłam walić pięściami, krzycząc, łomocząc, wołając o pomoc. Zimne palce oplotły moją kostkę.

Rozdział dwudziesty ósmy Ręka natrafiła na coś w kurzu. Pudełko z zapałkami. Chwyciłam, wymacałam zapałkę, palcem odszukałam draskę. Jest. — Pomóż mi. Pomóż. Rozpaczliwie wierzgałam skrępowanymi nogami, tak podrygując, że zapałka mi wypadła. Na próżno zaczęłam jej szukać wokół siebie. „Drugą!" Mam! Znowu poszukałam draski, chwyciłam zapałkę między dwa palce i znieruchomiałam. Nie miałam pojęcia, jak ją zapalić. Bo niby skąd. Na obozie zawsze robili to opiekunowie, nigdy nie paliłam papierosów, obca mi była fascynacja innych dziewczyn świeczkami. „Na pewno już kiedyś to robiłaś". Może... ale nie pamiętam. „A co to ma za znaczenie, przecież widziałaś to w kinie, nie może być strasznie trudne!" Ścisnęłam zapałkę, potarłam... a ona się złamała. Wyciągnęłam następną. Ile ich jeszcze może być w pudełku? Niewiele; to było to samo pudełko, które Rae miała pierwszego dnia, kiedy przyłapałam ją na dole. Teraz chwyciłam zapałkę niżej, bliżej łebka. Potarłam. Nic. I znowu. Tym razem zapłonęła, parząc mnie w palce, ale jej nie wypuściłam. Płomień był jasny, ale światła dawał niewiele. Widziałam swoją rękę, ale nic poza nią. Chociaż nie, po prawej coś poruszało się w pyle. Jakiś ciemny, sunący w moim kierunku kształt. Duży i długi. Wyciągnęło przed siebie coś, co wyglądało jak zabrudzone ramię, z białymi, giętkimi palcami odbijającymi się od podłoża. Ramiona sięgnęły do przodu, przebierając w prochu, a potem podciągnęły ciało. Mogłam dostrzec ubranie, porwane i w strzępach. Doleciał do mnie zapach brudu i jakiejś zgnilizny. Wzniosłam zapałkę, stwór także uniósł głowę. Czarnymi oczodołami wpatrywała się we mnie czaszka z pasmami poczerniałego ciała i zakurzonymi włosami. Otwarła się szczęka, zęby zaklekotały, dobył się jakiś chrapliwy jęk. — Pomóż mi. Pomóż.

Krzyknęłam w knebel tak mocno, że głowa mało nie pękła. Cokolwiek zostało w pęcherzu, wyciekło na zewnątrz. Wypuściłam zapałkę; potoczyła się i zgasła, ale zanim to nastąpiło, zobaczyłam kościstą rękę, która sięgała do mojej nogi, i drugie ciało pełznące za pierwszym. Przez sekundę siedziałam tak sparaliżowana trwogą, że z gardła dobywał mi się tylko cichutki pisk. Potem ręka chwyciła mnie za nogę, zimne kości boleśnie się w nią wpiły, resztki łachmanów przesunęły się po skórze. Nawet jeśli nic nie widziałam, mogłam to sobie wyobrazić, co wystarczyło, aby pokonać odrętwienie. Poderwałam się, wierzgając i kopiąc, a za każdym razem, gdy stopa czegoś dotknęła, ciałem wstrząsał dreszcz. Słyszałam jakieś suche trzaski, ale oprócz nich ktoś gdzieś i wołał mnie po imieniu i kazał przestać. Próbowałam zerwać knebel, ale rozedrgane palce dalej były nieporadne, więc poddałam się i odczołgałam tak szybko, jak potrafiłam, aż wreszcie tykanie, szelesty i syczenie jakby się oddaliły. — Chloe! Przestań! — W wątłym świetle majaczyła nade mną jakaś postać. — To są... — Kopnęłam z całej siły. Jęk bólu i przekleństwo. — Chloe!!! — Czyjeś ręce chwyciły mnie za barki i mocno potrząsnęły. — Chloe, to ja, Derek. Nie wiem, co się potem stało. Może osunęłam się w jego ramiona, ale jeśli istotnie tak się stało, wolę o tym nie pamiętać. Pamiętam za to, jak zdjęto mi knebel i jak znowu usłyszałam te okropne stuki i szelesty. — T-tttam s-sssą... — Umarli. Wiem. Musiano ich tu właśnie pochować, a ty przypadkiem ich obudziłaś. — O-ooobudz-dzdzdziłam? — Później, teraz musisz... Znowu pukanie i szelesty, a ja oczami wyobraźni zobaczyłam, jak wleką swoje bezwładne ciała. Szuranie ich łachmanów i wyschniętego ciała. Grzechot ich kości. Uwięzione w środku duchy. Uwięzione w zwłokach... — Chloe, skup się! — Derek przyciągnął mnie tak blisko, że zauważyłam biały błysk zębów, gdy mówił. Za nim widziałam smugę światła, którą dostrzegłam wcześniej, ale odrobinę szerszą, na tyle by można było rozpoznać kształty. — Nie zrobią ci krzywdy. To nie są filmowe zombi, które wyjadają mózgi. To tylko martwe ciała, w które powróciły duchy. Tylko martwe ciała?

Z duchami, które w nie powróciły? To ja je przywołałam? Zastanowiłam się, jak to może być, wracać w swoje rozłożone ciało, grzęznąć w nim... — T-tttrzeba je odesłać! — Właśnie. W jego głosie nie było ani odrobiny ironii. Kiedy sama przestałam dygotać, poczułam, jaki on jest napięty, jak drżą jego trzymające mnie ręce, i wtedy zrozumiałam, że ze wszystkich sił stara się zachować spokój. Potarłam ręką po nosie, usiłując odegnać wstrętny zapach. — A-aaale jak? — Cisza. Popatrzyłam na niego. — Derek? — Nie... nie wiem. — Poruszył barkami, odzyskał odrobinę pewności siebie. — To ty je wezwałaś, Chloe. Jakkolwiek to zrobiłaś, teraz to odkręć. — Ale ja nie... — Spróbuj... Zamknęłam oczy. — Wracajcie. Wracajcie w swoje zaświaty. Odsyłam was. Kilka razy powtórzyłam te słowa w takim napięciu, że poczułam strużki potu na twarzy. Ale odgłosy były coraz bliższe. I bliższe. Z zamkniętymi oczami odegrałam sobie film, w którym durna młoda nekromantka chce odesłać duchy w zaświaty. Usiłowałam wyobrazić sobie ciała. Potem zobaczyłam siebie wyzwalającą duchy z ciał, które ulatują... — Pomóż! Pomóż! Wyschło mi w gardle. Głosy były tuż za mną. Otworzyłam oczy. Derek stęknął i ścisnął mnie jeszcze mocniej. — Nie otwieraj oczu, Chloe. I pamiętaj, że nie mogą cię skrzywdzić. — Kościsty palec dotknął mojego kolana. Podskoczyłam. — Spoko, Chloe. Jestem przy tobie. Zmusiłam się do bezruchu. Palce dotknęły barku, sunęły się na ramię, ślizgając się, badając, obmacując niczym niewidomy. Kość poskrobała skórę. Klekot odsuwającego się ciała. Zapach... „Wyobraź sobie!" Przecież to robię! „Nie tak!" Zacisnęłam powieki; było to trochę bez sensu, bo i tak nic nie mogłam zobaczyć, ale czułam się odrobinę lepiej. Palce przesuwały się po moich plecach, szarpały bluzkę, ciało charczało, jakby chciało coś powiedzieć. Zagryzłam zęby i usiłowałam nie zważać na to wszystko, co nie było łatwe, gdy wiedziałam, że to coś na mnie napiera, ociera się. „Dość już!"

Spróbowałam skoncentrować się na oddechu Dereka. Wolny, głęboki, przez usta; w ten sposób usiłował zachować spokój. Głęboki oddech. Głęboki oddech. Szukaj spokojnego miejsca. Twórczego miejsca. Z wolna dźwięki, dotyki i zapach rzeczywistego świata zaczęły blednąc. Jeszcze mocniej zacisnęłam powieki i spróbowałam całkowicie pogrążyć się w wyobraźni. Skupiłam się na ciałach, na tym, jak wyzwalam z nich duchy, a te, niczym wypuszczone z klatek gołębie, bijąc skrzydłami, wznoszą się w słońce. Po wielekroć przywoływałam te obrazy: uwalniam duchy, życzę im dobrze, przepraszam, że wyrwałam je z ich stanu. Docierał do mnie niewyraźny głos Dereka, który mówił, że idzie mi dobrze, ale było to tak, jakby rozbrzmiewał gdzieś na granicy świadomości. Rzeczywisty świat był tutaj, gdzie naprawiałam swój błąd, odkręcałam go... Usłyszałam szept: — Już ich nie ma, Chloe. Znieruchomiałam. Ciągle czułam na nodze kościste palce, ciało dalej przywierało do mnie, teraz jednak nieruchome. Kiedy otrząsnęłam się, z kościanym stukotem zleciało na podłogę. Derek zrobił długi wydech i przeciągnął ręką po włosach, a potem, jakby dopiero teraz przyszło mu to do| głowy, spytał, co ze mną. Wzruszyłam ramionami. — ŻyjęKolejny głęboki oddech. Spojrzał w dół na ciało. — Mamy chyba coś do zrobienia.

Rozdział dwudziesty dziewiąty Chodziło mu o to, że trzeba zrobić porządek. Na powrót pochować ciała. Powiedzieć mogę tylko tyle, że byłam bardzo zadowolona, iż nawet przy otwartych drzwiach było na tyle ciemno, że nie widziałam ich zbyt dokładnie. Groby były płytkie, ledwie kilkanaście centymetrów kurzu przykrywało ciała, przez które łatwo mogły się przecisnąć, gdyby duchy w nie powracały, ale nad tym wolałam się w tej chwili nie zastanawiać. Wydawało się pewne, że znalazły się na pawlaczu dawno, bez wątpienia zanim Lyle House stał się ośrodkiem terapeutycznym. I były to ciała dorosłych osób. Na razie żadna dalsza wiedza nie była mi potrzebna. Spytałam Dereka, jak mnie znalazł. Odparł, że kiedy okazało się, iż Tori zostaje, był pewien, że będzie chciała coś zrobić, więc zaczął mnie szukać. Nie rozwodził się szczegółowo nad tym, jak konkretnie na mnie trafił; mruknął tylko, że zajrzał w kilka „oczywistych miejsc", aby mnie odnaleźć. Problemem było, co zrobić z Tori. — Nic — powiedziałam, ocierając ręce, gdy skończyliśmy wyrównywać drugi grób. — Jak to? Nareszcie coś go zaskoczyło. — Będę się zachowywała tak, jakby nic nie zaszło. Chwilę się zastanawiał, a potem kiwnął głową. — Dobra. Gdybyś na nią naskarżyła, mogłoby być jedynie gorzej. Lepiej ją ignorować i liczyć na to, że sama się zdradzi. — Modlić się o to — mruknęłam, kierując się ku drzwiom. — Jest tu na dole jakieś czyste pranie? — Jest jedna porcja w suszarce. A czemu... Jasne. Lepiej nie pokazywać się na górze w takim stanie. — Ze szłam po drabince. — Większość to twoje rzeczy, więc...

— Chloe? Derek? — Pośrodku pralni stała pani Talbot. — Co wy tu robicie we dwójkę? Derek, dobrze przecież wiesz, że nie wolno ci... — Jej wzrok zatrzymał się na moim ubraniu. — Mój Boże, a z tobą co się stało? Nie było sensu ukrywać, że byliśmy na pawlaczu, ponieważ widziała, że wyszliśmy ze schowka, ja cała brudna i zakurzona. Ścisnęłam nogi w nadziei, że nie będzie widać mokrych smug. Ból pulsował w potylicy, gdy usiłowałam wykrztusić jakąś odpowiedź. Miałam nadzieję, że Derek! się włączy, ale tego nie zrobił. Najwyraźniej jedna pomoc! na dzień wyczerpywała jego limit. — Prałam tutaj, a wtedy przyszedł D-ddderek i s-ssspytał... W drzwiach stanęła doktor Gili; spojrzałam na nią jakbym to od niej spodziewała się ratunku. — Mów dalej, Chloe. — S-ssspytał o koszulę. Spytałam, czy wie, gdzie jest jakiś odplamiacz, bo żadnego nie mogłam znaleźć, nie wiedział, wiec zajrzałam do schowka, a Derek powiedział, że to dziwne, bo zwykle jest zamknięty, więc zajrzeliśmy I dalej, a tam była drabina. Więc byliśmy ciekawi i... — Tak myślę, że byliście ciekawi. — Doktor Gili założyła ręce na piersiach. — Osoby w waszym wieku są zwykle bardzo ciekawe, czyż nie? — T-tttak. Więc zaczęliśmy się tam rozglądać... — Na pewno się rozglądaliście. Ton głosu pani Talbot wyraźnie sugerował, co jej zdaniem tam robiliśmy. Zaczęłam protestować, chociaż widziałam, że sama podsunęła nam znakomity wykręt. Gdybym wstydliwie spuściła powieki i bąknęła: „No tak, przyłapałyście nas panie", przyjęłyby wyjaśnienie i nie miałyby powodu wchodzić na pawlacz, gdzie pewnie szybko znalazłyby pospiesznie ukryte ciała. Gdyby to był Simon, natychmiast bym tak postąpiła. Ale Derek? Nie potrafiłam aż tak dobrze kłamać. Nie miało to jednak znaczenia. Im bardziej zaprzeczałam, tym bardziej obie były pewne, że łżę. Doktor Gili dobrze wiedziała, co sądzić o sytuacji, gdy dwoje nastolatków wymyka się w jakieś sekretne, mroczne miejsce. Jakie tu można mieć wątpliwości? Wydawało się, że taka sama jest opinia pani Tal-

bot, która z zaciśniętymi ustami przysłuchiwała się mojej paplaninie. A Derek? Nie odezwał się ani słowem. Kiedy nas wreszcie puściły, czym prędzej pobiegłam na górę, aby zmienić dżinsy, zanim ktokolwiek zobaczy, że są obsikane. Kiedy obmacałam głowę, wykryłam dwa guzy: jeden od Tori, drugiego sama sobie nabiłam o wspornik. Na dole mniejszy pokazałam doktor Gili, na poparcie mojej opowieści, że szukałam czegoś na pawlaczu („O, proszę, nawet sobie nabiłam guza", ale tylko rzuciła okiem, dała mi tylenol i kazała położyć się w sali medialnej. Ciotka Lauren była już w drodze. — Sama nie wiem, co powiedzieć, Chloe. Głos Lauren był na poziomie szeptu. To pierwsze słowa, jakie do mnie wypowiedziała od chwili, gdy przy-była do Lyle House. Słyszałam, jak wcześniej krzyczała na doktor Gili i pielęgniarki, dopytując się, dlaczego na przekór swym obietnicom nie trzymały Dereka z daleka ode mnie. Teraz, gdy była już tylko ze mną, nie okazywała żadnej złości. Siedziałyśmy same w gabinecie doktor Gili, tak jak przedtem Tori i jej matka. Co z tego, że wiedziałam, że rozmowa nie skończy się na groźbach i obelgach, skoro i tak byłam pewna, że wyjdę z niej w nie lepszym stanie niż Tori. Ciotka Lauren siedziała sztywno, jakby połknęła kij od szczotki, ręce miała złożone na kolanach, a palce za-plecione wokół szmaragdowego pierścionka. — Dobrze wiem, że masz piętnaście lat i nawet jeśli nie umawiałaś się z chłopakami, interesujesz się nimi. W takim miejscu jak to, gdy jesteś z dala od znajomych i rodziny, rodzi się pokusa, by czegoś popróbować... — Nic z tych rzeczy. Kompletnie. — Nachyliłam się ku niej. — Znaleźliśmy w schowku taką jakby antresolę, Derek chciał sprawdzić, co tam jest, a ja pomyślałam, że to może być cool. — I poszłaś tam za nim? Po tym, co ci zrobił? — Dalej siedziała nieruchomo, ale w jej oczach strach zajął miejsce zawodu. — Chloe, ja po prostu nie mogę uwierzyć. Naprawdę uznałaś, że wcześniej straszył cię i napastował, bo mu się podobasz? — Co takiego? Nie, oczywiście, że nie. Derek wcale nie jest... Nie zrobił mi tak naprawdę krzywdy i wcale tego nie chciał. Oboje pomyliliśmy się. Teraz ona nachyliła się i mocno złapała moją rękę. — Och, Chloe, kochanie, nie. Tak nie można, nie możesz szukać dla niego usprawiedliwień.

— Usprawiedliwień? — Może to pierwszy chłopak, który ci powiedział, że mu się podobasz, i ja wiem, co to za uczucie, ale bądź pewna, że to nie jedyny. Pierwszy, który zdobył się na odwagę. Jest starszy od ciebie i wykorzystał sytuację. Jestem pewna, że w szkole żadna dziewczyna nie spojrzy na niego dwa razy, a tutaj ma ładną, efektowną, niemającą gdzie... — Ciociu! — Gwałtownie wyrwałam rękę. — Przecież ci mówię, że to... — Zasłużyłaś na coś lepszego, Chloe. Naprawdę. Wyraz niesmaku na jej twarzy powiedział mi, że nie chodzi jej o to, jak Derek się do mnie odnosił. Poczułam przypływ wściekłości. Z jednej strony nie mogłam się zmusić, żeby udawać, że baraszkowaliśmy z Derekiem, ale wcale nie czułam się z tym dobrze. Derek nie był winny temu, jak wyglądał. Wiedział oczywiście, jak wygląda — i jak ludzie na niego reagują — i z całą pewnością wcale nie starał się być odpychający. Od dorosłych można by oczekiwać większego rozsądku, a ciotka powinna być jedną z tych osób, które uczyłyby mnie, że nie należy oceniać książki po okładce. Jeśli nawet przez chwilę zastanawiałam się nad powiedzeniem prawdy Lauren, teraz chęć ta wyparowała bez reszty. Wystarczyło jej jedno spojrzenie, by rozpoznać w Dereku pokrakę, który dobiera się do jej siostrzenicy. Żadne moje słowa nie mogły jej przekonać, bo przecież widziała, że to pokraka. I żadne moje słowa nie mogły je) przekonać, że widzę duchy, po przecież wiedziała, że jestem schizofreniczką. — Nie zamierzasz mi nic powiedzieć, Chloe? — A co jeszcze? — Słyszałam chłód w moim głosie— Próbowałam, ale ty wiesz swoje. Poruszyła się na krześle i odrobinę razem z nim przysunęła, zmniejszając dystans między nami. — Wcale nie. Chcę usłyszeć, jak to wygląda z two3 jej strony. — Tylko dlatego, że tu się znajduję, że jestem chora, nie jestem inna niż przed tygodniem. Wtedy, jakbyś usłyszała taką historię, wiedziałabyś, że coś jest nie tak. Poprosiłabyś mnie o wyjaśnienia, zanim zaczęłabyś mnie o cokolwiek obwiniać. Ale teraz? — Wstałam. — Mam świra i tyle. — Chloe, wcale nie uważam...

— Dobrze wiem, co uważasz — powiedziałam i wyszłam z gabinetu doktor Gili. Ciotka wybiegła za mną, ale nie chciałam jej słuchać, taka byłam zła. I dotknięta. Pomyśleć, że zabawiałam się na pawlaczu z pierwszym chłopakiem, który zechciał się mną zainteresować? To naprawdę obrzydliwe. Bóg jeden wie, co sobie wyobrażała, ale byłam pewna, że wyobraźnia poniosła ją do czasów pierwszego pocałunku. Dobrze, ale żeby uznać, że z etapu „nieumawiania się z chłopakami" natychmiast przeszłam do baraszkowania na stryszku z łepkiem, którego prawie nie znałam? To obraźliwe. Obraźliwe? Ogarnęła mnie furia. Czy Lauren cokolwiek o mnie wiedziała? A jeśli nie ona, to czy ktokolwiek wiedział cokolwiek? Kiedy stało się jasne, że nie zamierzam się „uspokoić" i porozmawiać z ciotką, przyszła pora na następny etap. Rozprawa. Zostałam wezwana do gabinetu razem z Derekiem jako wspólnikiem, podczas gdy doktorzy Gili i Davidoff mieli wystąpić naraz w roli sędziów i przysięgłych. Rozprawa była zamknięta; nie wpuszczono nawet ciotki. Nie zamierzałam wykłócać się o to, dlaczego znaleźliśmy się na pawlaczu. Jeśli tylko dobrze przejdę przez fazę: „O mój Boże, nie chcę, by ktokolwiek myślał, że jestem TAKĄ dziewczyną", będą pewni, że baraszkowaliśmy tam z Derekiem, a wtedy nie pójdą tam niczego sprawdzać, jak zobaczą nawet jakieś ślady zamieszania, to będą wiedzieli, skąd się wzięły. Na przekór temu, co myślała Lauren, byłam przekonana, że dla Dereka jest to myśl równie okropna. Kiedy Gili usiłowała z niego wydobyć jakieś wyznanie, wzruszał tylko ramionami i mruczał niezrozumiale coś pod nosem, a jego wielka postać garbiła się na krześle w obronnej postawie. Podobnie jak ja zorientował się, że wszelkie spory są bez sensu, ale nie miał także zamiaru czegokolwiek tłumaczyć. — To nie pierwszy raz, kiedy... dzieje się coś z udziałem was obojga. I obawiam się, że nie ostatni. Musimy to zdusić w zarodku, a jedynym sposobem są przenosiny. Z jednym z was będziemy musieli się rozstać. — Ze mną. Króciutką chwilę musiało potrwać, zanim się zorientowałam, że to moje słowa. Czyja oszalałam? Zgłaszać się do przeniesienia, kiedy tak bardzo się go boję?

Ale nie wycofałam się. Skoro jedno z nas musi opuścić Lyle House, niech to będę ja, nawet pomimo strachu, Nie mogę rozdzielić Simona i Dereka. Myślałam jednak, że Derek zaprotestuje. Nie wiem czemu, na pewno nie oczekiwałam po nim żadnej rycerskości. Wydawało się jednak, że jakiś, drobniutki choćby, sprzeciw byłby bardzo na miejscu. To byłoby, czyja wiem, uprzejme... i pewnie właśnie z tego powodu nic takiego] nie zrobił. — Nie, nikt nie będzie się stad wynosił — spokojnie odezwał się doktor Davidoff. — Od tej chwili to ja mam was oboje na oku. I oczekuję, że nie będzie najmniejszego nawet powodu, żebyśmy musieli powracać do tej rozmowy. Czy wyraziłem się jasno? Bardzo.

Rozdział trzydziesty Kiedy państwo doktorzy zwolnili nas, wyszliśmy razem na korytarz. Spróbowałam się ociągać, wycierając jakąś wyimaginowaną plamkę na bluzce, aby Derek mógł się oddalić, co oszczędziłoby nam niezręcznej sytuacji. Tymczasem on stanął naprzeciw mnie z rękami założonymi na piersi i niecierpliwie przebierał palcami po bicepsach. Przypomniałam sobie, że mnie uratował. Powinnam mu być wdzięczna. Byłam. Byłam, ale... Głowa mi pulsowała, bolała mnie postawa ciotki, a to, że kiedy zaoferowałam się, żeby to mnie przenieśli, on nie zareagował, kłuło gdzieś jak kolec. Nie chciałam tego, ale kłuło. — Co tak wycierasz? — szepnął w końcu. — Mam tu jakąś plamkę. — Nic nie widać. Wyprostowałam się i poprawiłam bluzkę w spodniach. — Bo ją usunęłam. Spróbowałam go wyminąć, ale nie ustąpił. — Musimy porozmawiać — szepnął. — Myślisz, że to dobry pomysł? — Będzie Simon. Za pięć minut. Na zewnątrz. Naprawdę nie sądziłam, że dobrze jest narażać się na to, że mnie zobaczą z Derekiem, nawet w towarzystwie Simona, zatem pięć minut później leżałam na sofie w sali medialnej z iPodem na uszach i usiłowałam pogrążyć się w muzyce. Aż podskoczyłam, kiedy padł na mnie jakiś cień. Stojąca nade mną Rae wyciągnęła dłoń w uspokajającym geście. — Wyluzuj, to tylko ja. Zdjęłam słuchawki. Ułożyła sweter na oparciu. — No i co się stało? — Nie to, co wszyscy myślą. — Jasne.

Siadła na drugim końcu, podkuliła stopy pod siebie,; oparła się na poduszce ułożonej na kolanach i czekała. Znała mnie niecały tydzień, a dobrze wiedziała, że nie obłapiałam się z Derekiem na pawlaczu. — Później — mruknęłam. — Jak będziemy u siebie, — Ale przyrzekasz? — Potaknęłam. — OK. To jak było w gabinecie? Opowiedziałam o rozmowie z doktorami i ciotką. — Kiedy obcy podejrzewają, że zrobiłaś coś, czego nie zrobiłaś, trudno, nie znają cię. Ale kiedy ktoś, kto powinien cię znać? I byłaś pewna, że cię zna? Pokręciłam głową. — Coś o tym wiem. Jak tylko w szkole coś prze-skrobałam, zaraz brali mnie do psychologa, który robił mi wykłady na temat pokus ulicy i korzyści z pozostania w szkole. I co to, kurna, jest? Jakaś najmniejsza wzmianka I w moich papierach, że się choćby otarłam o gang? Że olewałam szkołę? Jechałam na czwórkach i nigdy nie wagarowałam. — Przytuliła do siebie poduszkę. — Powtarzałam sobie, że po prostu mnie nie znają. Ale to samo spotkało mnie od mamy. Jak tylko coś się stało, zaraz wracała do mojej przyjaciółki Triny. Jako czternastolatka uciekła i domu, związała się z jakimś gangiem, zginęła w strzelaninie. Halo, co to ma wspólnego ze mną? Gdy zwiała, przestałyśmy się przyjaźnić. To nie ja. — Pewnie chcieli jak najlepiej. Ale cuchnie. — Najgorsze jest to... — Podniosła wzrok. — Czego chcesz? Derek obszedł sofę tak, żebym go widziała i postukał w zegarek. — Czy nie powiedziałem „za pięć minut"? — Powiedziałeś. A ja powiedziałam, że to nie jest dobry pomysł. — Musimy z tobą porozmawiać. Rae zaczęła się podnosić. — Mam którąś zawołać? Dałam jej znak, żeby usiadła, a potem znowu spojrzałam na Dereka. — Nie. Wcisnął ręce do kieszeni dżinsów, zakołysał się na piętach i wreszcie wycedził: — Simon chce z tobą porozmawiać. — A Simon nie ma swoich nóg? — spytała Rae. — Nie ma swoich ust? Co, jesteś jego bernardynem, który przynosi wiadomości od pana? Ustawił się plecami do Rae.

— Chloe? — W jego głosie była jakaś nuta, która sprawiła, że moja stanowczość zaczęła słabnąć. — Chloe, p... — Na końcu języka pojawiło się coś jak „r" i gdyby powiedział „proszę", uległabym pomimo wszystkich zastrzeżeń. Ale stał niezdecydowany, aż wreszcie odwrócił się i odszedł. — Czeeeść. — zawołała za nim Rae. — Fajnie z tobą pogadać. — Obróciła się do mnie. — Ale powiesz mi, o co w tym wszystkim chodzi, tak? — Obiecałam. A jak było na basenie? — Może być. Fajnie wyjść, ale poza tym? Simon pływał basen za basenem, ja tylko pieskiem, więc zaraz się rozłączyliśmy. Ale przynajmniej mieli zjeżdżalnię, więc. i Znowu spojrzała za mnie i ostrzegawczo kiwnęła głową. — Cześć — powiedział Simon i usiadł na oparciu sofy. Spróbowałam zrobić mu miejsce, ale ponieważ po drugiej stronie była Rae, więc nie mogłam odsunąć się daleko i jego biodro dotknęło mojego ramienia. — Ja... — zaczęłam. — Nie chcesz wyjść na dwór — dokończył za mnie. — Spoko. Możemy się tutaj schować przed Derekiem i zobaczymy, kiedy nas znajdzie. — To ja już sobie... Rae zaczęła się podnosić. — Nie, zostań — sprzeciwił się Simon. — Wcale nie chciałem wam przeszkadzać. — Jasne, ale chyba mnie wołają, więc lepiej pójdę. Wyszła, a ja posunęłam się na sofie. Zrobiłam mu dość miejsca, ale przysunął się blisko, nie dotykał mnie, ale prawie; wpatrzyłam się w ten centymetr pustej sofy między nami, bo, mówiąc szczerze, nie bardzo wiedziałam, co innego mogłabym zrobić. W głowie ciągle jeszcze miałam zgrozę schowka, która, na chwilę przytłumiona przez rozmowę z ciotką i lekarzami, teraz wracała w całej wyrazistości. — Czuję się wstrętnie w związku z Tori. Widziałem, że się wścieka, widząc nas razem, więc usiłowałem trzymać ją z dala, ale zdaje się, że wyszło tylko na gorsze. — Nie twoja wina. To ona ma problemy. Krótko zachichotał. — Jasne, można to ująć również tak. — Zapadła dłuższa chwila ciszy, po której zerknął na mnie spod oka. — Wszystko OK? Przytaknęłam.

Nachylił się tak, że jego bark dotknął mojego ramienia; poczułam ciepło jego oddechu na moim uchu, gdy szepnął: — Gdyby to o mnie chodziło, wcale nie byłoby OK. Byłbym śmiertelnie przerażony. Pochyliłam głowę i kosmyk włosów zsunął mi się na oczy. Wyciągnął rękę, jakby chciał go odgarnąć, ale zatrzymał ją w połowie drogi. Odchrząknął, ale nic nie powiedział. — To było ciekawe — mruknęłam po jakimś czasie. — No ja myślę, tyle że kiedy widzi się to w kinie, jest cool i w ogóle, ale w prawdziwym życiu... — Nasze oczy się spotkały. — Już nie tak bardzo, prawda? Kiwnęłam głową. Cofnął się w róg sofy. — To jaki jest twój ulubiony film o zombi? Parsknęłam śmiechem i poczułam, że ciężar sytuacji odrobinę się zmniejszył. Myśli trochę się uporządkowały, na tyle przynajmniej, abym mogła wydobyć z nich jakiś sens. Spróbowałam wydostać się spod brzemienia tego, co się wydarzyło, odsunąć to odrobinę na bok, być silna, twarda, jak Derek. Żywić umarłych? Nie ma sprawy. Ode-gnać duchy, pochować na powrót ciała? Proszę o jakieś trudniejsze zadanie. Nie bardzo mi się to jednak udawało. Ciągle ich widziałam, czułam ich zapach, dotyk. Nie opuszczała mnie groza, której doznałam, ale także wyobrażenie ich grozy, kiedy doznali ode mnie tego, czego doznali. Nie ma mowy, byś zapomniała, więc postaraj się o jakiś dystans, zrównoważ celuloidowymi obrazami. Zaczęliśmy więc rozmawiać o filmach o zombi, omawiać wady i zalety takich, których żadne z nas nie powinno było oglądać, gdybyśmy się przejmowali ograniczeniami wiekowymi. — Mają najlepsze efekty specjalne — powiedział Simon. — Bez dwóch zdań. — Pewnie. Jak porozwalasz dostatecznie dużo rzeczy, można ukryć dziury w akcji tak wielkie, że tir by przez nie przejechał. — Akcji? Jakiej akcji? Chodzi przecież o film o zombi Przeniósł się na podłogę, aby zademonstrować scenę śmierci niezwykle leniwego zombi. Obróciłam się na bok i patrzyłam na niego z góry.

— Niech zgadnę — powiedział. — Zrobisz pierwszy na świecie artystyczny film o zombi, który będzie miał premierę w Sundown. — Chyba chodzi ci o festiwal w Sundance — poprawiłam. — Nie. Reżyserować artystyczny film pełnometrażowy? — Wstrząsnął mną dreszcz. — O, teraz mógłbyś mnie nakręcić. Usiadł i uśmiechnął się. — Nie tak bardzo. — Zgadzam się. Do mnie żaden artyzm jakoś specjalnie nie przemawia. Zresztą, nie zamierzam pisać ani kręcić żadnego filmu. A ty co byś wolała? Pisać czy kręcić? — I jedno, i drugie, gdyby było można. Historia po wstaje w scenariuszu, ale jeśli chcesz zobaczyć, jak ożywa, musisz reżyserować, ponieważ w Hollywood to reżyser Jest królem. Scenarzysta? Nazwisko ledwie mignie na ekranie. — Kumam, reżyser jest na samym szczycie. — Nie całkiem. Reżyser jest królem, ale Bogiem jest wytwórnia. Wytwórnia chce dostać coś, co da się sprzedać przynajmniej w jednej z ćwiartek. — Ćwiartek? — W jednej z czterech głównych grup targetowych. Faceci, facetki, młodzi, starzy. Jak trafisz we wszystkie cztery, masz hit... a wytwórnia jest happy. Ale z filmem o zombi nigdy tak nie będzie, nawet jak jest najbardziej cool. Przewrócił się na brzuch. — Skąd ty to wszystko wiesz? — Buffalo to nie Los Angeles, ale są różne możliwości. Prenumeruję „Variety", „Creative Screenwriting", przeglądam strony, jest kilka blogów, które warto czytać... Jeśli chcę wejść do biznesu, muszę go znać. I im wcześniej zaczynam, tym lepiej. — Jezu! Ja to nawet nie wiem, kim chcę być. — Będę cię wynajmowała, jak będzie potrzebna mgła albo jakiś dym. Roześmiał się, a potem popatrzył nad moim ramieniem. — Hej, bro. Dość już świeżego powietrza? — Chcę porozmawiać. — Spojrzał na Simona i na mnie. — Z wami obojgiem. — To przysuń sobie krzesło. Tematem rozmowy są filmy o zombi. — Simon zerknął na mnie. — Bo rozumiem, że dalej się tego trzymamy. — Tak.

— Filmy o zombi? — powtórzył Derek, jakby się przesłyszał. Twarz mu pociemniała, ściszył głos. — Zapomnieliście, co się dziś stało? — Nie, właśnie o tym rozmawiamy. — Simon przesłał mi uśmieszek. — Do pewnego stopnia. Derek jeszcze bardziej zniżył głos. — Chloe jest w niebezpieczeństwie. Wielkim niebezpieczeństwie. A wy się tu wylegujecie i paplacie o filmach o zombi? — Wylegujemy się? Paplamy? Interesujący dobór słów. Posłuchaj, dobrze wiem, co się stało i co to mogło znaczyć dla Chloe. Ale niebo się nie zawali od tego, że nie będziemy o tym rozmawiali na okrągło, Kurczaku Mały. — Przeciągnął się. — Wszystkim nam dobrze zrobi, jak się trochę wyluzujemy. — Wyluzujemy? No, o to nieźle się starasz. — Derek groźnie nachylił się nad Simonem. — Prawdę mówiąc, tylko o to. Wstałam. — Chyba lepiej pójdę zobaczyć, czy nie trzeba pomóc Rae. Simon gwałtownie usiadł. — Zostań. Już właściwie skończyliśmy. — Popatrzył na Dereka. — Prawda? — Jasne. Idź się wyluzować. Lada chwila wejdzie tata i wszystkich nas uratuje. A jeśli on jest w tarapatach? Jeśli on potrzebuje pomocy? Wtedy jest kłopot, bo trzeba byłoby się wysilić, ale ty... ty musisz się wyluzować. Simon poderwał się na równe nogi, Derek ani drgnął. Przez chwilę patrzyli sobie w oczy, potem Simon leciutko pchnął mnie w kierunku drzwi. — Chodźmy. Zawahałam się, ale kiedy bezgłośnie szepnął „Proszę". Posłuchałam.

Rozdział trzydziesty pierwszy Kiedy szliśmy korytarzem, spojrzałam z boku na Simon Miał twarz obojętna, bez wyrazu. Zobaczył, że mu się przyglądam, więc zmusił się do uśmiechu, jak gdyby chciał mnie upewnić, że nie jest na mnie zły. — Pani Talbot? — zawołał. — Mogę wyjść na boisko i potrenować trochę kosza? — Tak, kochanie. Stanęliśmy przy drzwiach. Wyszła z kuchni, wytarł dłonie ręcznikiem i wystukała kod blokady. Dopiero wtedy zorientowała się, że Simon nie jest sam. — O, Chloe... Nie wiem, czy powinniście we dwoje.. — To tylko koszykówka, pani Talbot. — Otworzył drzwi i przytrzymał dla mnie. — Przecież może nas pani obserwować przez okno, jeśli pani chce. — Ale... Żebyście tylko nie zaszyli się tak, że nie będzie was widać. Z impetem zamknął za nami drzwi i ruszył na boisko tak szybko, że musiałam podbiec, żeby go dogonić Zerknęłam przez ramię; drzwi były zamknięte, ani śladu pani Talbot. Rozejrzał się. — Widzisz gdzieś piłkę? — Jest chyba w komórce. Zaraz przyniosę. Chwycił mnie za łokieć. — Nie. Chyba że naprawdę chcesz grać. Pokręciłam głową, a on poprowadził mnie na kamienną ławkę na skraju ogrodu. — Talbot będzie nas tutaj widzieć. — Odetchnął głęboko. — Derek dobrze wie, jaki guzik nacisnąć. I co jest najgorsze? Wiem, że naciska guzik, aby mnie zdenerwować, a mimo to się wściekam. Dureń, dureń, dureń. — Milczał przez chwilę, patrząc gdzieś w bok. — Derek chce, żebym zaczął szukać taty. — Jak? Chcesz stąd uciec? Przecież wtedy... — To nie jest taka wielka sprawa. — Poprawił się na ławce. — Kiedy jesteś wychowywana tak jak my, paranormalni, inne są reguły. Muszą być inne. Jeśli pojawia się kłopot, musisz uciekać.

— Ale ty nie chcesz? — Oczywiście, że chcę. Gryzę tę uzdę od pierwszej chwili, jak się tu znaleźliśmy. Tata jest gdzieś tam na zewnątrz, może ma problemy, a ja siedzę w domu terapeutycznym? Odrabiam lekcje? Przekomarzam się z Derekiem? Zupełnie jakby nic się nie wydarzyło. Chloe, uwierz mi, to mnie zabija, a Derek dobrze wie, jak chciałbym się stąd wydostać. I dlatego dobrze wie, który guzik przycisnąć. — A gdzie jest wasz ojciec? Pokręcił bezradnie głową. — Nie wiemy. On... Sprawy nie poszły tak, jak powinny; on zniknął, a my wylądowaliśmy tutaj. To długa historia... — Więc może poczekać. — Dzięki. Najważniejsze jest to, że zniknął, a jestem pewien, że nie zrobił tego dobrowolnie. Ugrzęźliśmy tutaj, ale nawet jak nas wypuszczą, co dalej? Dokąd mamy iść? Nie czeka na nas żadna babcia czy dziadek, czy choćby ja kiś przyjaciel rodziny. Wyślą nas do domu dziecka, z którego będziemy musieli uciec, więc po co czekać? — Rozumiem, chcecie się wydostać, ale nie możecie. — Możemy. Derek ma plan. — Zachichotał. — On w każdej sytuacji ma jakiś plan. Ale to jest plan tylko dla jednej osoby, dla mnie. On po prostu odmawia. — Co takiego? Robi ci wyrzuty, że zostajesz, podczas gdy on nie chce się wynosić? To o co mu właściwie mu chodzi? — Nie chcę, żeby to zabrzmiało jak obrona Dereka. Ale on ma powód, żeby stąd nie wychodzić. Może to głupi argument, ale dla niego to wiele i chyba nie ma sensu się z nim wykłócać. Trochę mu... odbija. — Odbija? Simon wpatrzył się w swoją rękę. — To nie takie łatwe. Nie wchodząc w szczegóły, Derek chce, żebym stąd wybył i znalazł tatę. Nauczył mnie, jak się z nim kontaktować. Różne zaklęcia i takie rzeczy. Ale ja nie mogę zostawić Dereka samego. — Nie możesz? — OK, nie chcę. Martwię się o tatę, ale on o wiele lepiej potrafi się o siebie zatroszczyć niż Derek. — Musiałam mieć bardzo sceptyczną minę, gdyż ciągnął: — Wiem, że Derek wygląda na samodzielnego i w wielu sprawach jest, ale w innych... — Pokręcił głową. — To strasznie skomplikowane. Do-

bra, spróbuję. Gdybym stąd wybył, a coś się tu zdarzyło, boję się, że Derek... nie walczyłby. — Nie rozumiem. — Wiem. — Uparcie patrzył na swoje ręce. — To, co mówię, jest strasznie mętne, ale... — To strasznie skomplikowane. — Właśnie. Ale... — Głęboko odetchnął. — Zaczynam myśleć, że może jednak powinienem spróbować. Derek ma rację. Nic to nam nie da, jak będę spokojnie siedział na tyłku. Ale teraz pojawił się twój problem. Ty naprawdę musisz się stąd zmywać. Z wrażenia niemal pisnęłam. — Ja? — Derek ma rację. Możemy się starać, ile chcemy, żeby ukryć twoje zdolności, ale one są inne niż moje i na dłuższą metę nie da się tego zrobić. Szczególnie teraz, gdy jesteś pod mikroskopem. — Dam sobie radę, jeśli odeślą mnie do szpitala. — A jeśli nie chodzi o odesłanie? — Wpatrzył się we mnie z niepokojem. — Strasznie mnie gryzie to, co powiedziałaś o Liz. Może jest szamanką. A nawet jeśli nie żyje, może to wypadek. Dlaczego mieliby zabijać tych, którym się nie poprawia? Wiem, że to brzmi idiotycznie, ale nawet Derek zaczął się martwić. — Derek? Ale on przecież... — Wiem, co powiedział. Ale kiedy potem z nim rozmawiałem, już nie był taki pewien. Nawet sam zaczął stawiać kłopotliwe pytania. Tutaj jesteśmy tak zgodni, jak to tylko możliwe. Rzecz w. tym, że potrzebujesz pomocy. Powiedzmy, że wszystko pójdzie dobrze i cię zwolnią. Co zrobisz? Do kogo się zwrócisz? Jak się nauczysz tego, żeby znowu być normalną? „Normalna". Takie zwykłe, nudne słowo. Zabawne, jak teraz lśniło, trochę jak szpic na choince, skrzący się i niedostępny. Na zewnątrz moje problemy wcale się nie skończą. Ciotka Lauren nieustannie będzie mnie obserwować, a każde moje „nienormalne" zachowanie będzie dla niej znakiem, że muszę wrócić do Lyle House. Albo do jakiegoś jeszcze gorszego miejsca. Ale uciec? Wiedziałam, co na to powiedziałby Derek. Mogłam; sobie nawet wyobrazić jego minę pełną pogardy i frustracji. Nie

byłam już Chloe Saunders, uczennicą szkoły artystycznej. Nie byłam nawet Chloe Saunders, schizofreniczką. Gdyby Chloe Saunders, nekromantka, miała się trzymać starych reguł, najpewniej wylądowałaby w domu bez klamek, gdzie rozmawiałaby z głosami, których nikt inny by nie słyszał. Nie byłam naiwna. Czytałam gazety, oglądałam telewizję, wiedziałam, co dzieje się z tymi, którzy uciekają. Wcale nie czekała ich wymarzona wolność. Ile zabierze szukanie ojca Simona? Jak będziemy żyć przez ten czas? Co będziemy jeść? Gdzie będziemy spać? Miałam jakieś pieniądze, ale na ile wystarczą? A jak w telewizji pokażą nasze zdjęcia? Jak zacznie nas szukać policja i wszyscy „dobrzy ludzie"? Mogłam zaszyć się tutaj, zamknąć oczy i modlić się, żeby się nic złego nie wydarzyło. Albo też mogłam wziąć sprawy w swoje ręce. Zacząć działać. Szukanie pomocy u zaginionego ojca Simona nie wydawało mi się najszczęśliwszym pomysłem, natomiast gdybym się wydostała, mogłabym wyśledzić Liz. To nie powinno być trudne, ostatecznie w Buffalo jest tylko określona liczba szpitali. A gdyby się okazało, że nie jest bezpieczna w szpitalu, co by to znaczyło dla reszty nas? Czy także my jesteśmy zagrożeni? Nie mogłam zatkać uszu i udawać, że wszystko jest w normie. — Jeśli ty chcesz uciec, idę z tobą. — Nie musisz. Chodziło mi o to, że ja muszę się wydostać ze względu na siebie i Dereka, ale teraz okazuje się, że także ze względu na ciebie. Kiedy odnajdę tatę, on pomoże nam wszystkim. — Ale zanim do tego dojdzie, kto pomoże tobie tam na zewnątrz? Na wargach Simona zaigrał uśmieszek. — Potrafię wyczarować trującą mgłę. — Ktoś musi cię ubezpieczać. Derek byłby w tym znacznie lepszy, ale musisz zdać się na mnie. Idę.

Rozdział trzydziesty drugi Zakradłam się do męskiej łazienki i schowałam za szafkę na ubrania. Wystarczył najmniejszy szmer na korytarzu, a serce zaczynało mi łomotać, podpowiadając, że właśnie zamierzam zrobić największą pomyłkę w życiu. Ale nie, nie mogłam się mylić. Podobnie jak Derek potrafiłam dodać dwa do dwóch i zobaczyć wynik. Otarłam spocone dłonie o dżinsy, spojrzałam na zegarek i modliłam się, żeby mój wniosek był prawdziwy. Kiedy na cyferblacie pojawiło się „ósma zero zero , drzwi do łazienki się otworzyły. Derek zapalił światło i zamknął drzwi za sobą. Kiedy odwrócił się do lustra, zobaczył moje odbicie i lekko krzyknął zaskoczony, co w innych okolicznościach sprawiłoby mi nie lada przyjemność. — Czyś ty zwariowała? — syknął. — Co tutaj robisz? — Przeszłam obok niego i przekręciłam zasuwę. — Jeśli chcesz omówić plan, to naprawdę nie jest najlepszej miejsce. Powiódł za mną wzrokiem, kiedy podeszłam do prysznica i odkręciłam zimną wodę, tak żeby nie było słychać naszej rozmowy, a zarazem łazienka nie wypełniła się parą. — Super — mruknął. — Teraz będą pewni, że razem się kąpiemy. Może powiemy im, że musieliśmy się obmyć z piachu, którego pełno na pawlaczu, a chcieliśmy oszczędzać wodę. Spojrzałam mu prosto w oczy. — Wystawiłeś mnie. Otworzył usta, ale przynajmniej raz nic się z nich nie wydobyło; zmarszczył brwi i czekał. — Przez cały czas zastanawiałam się, czemu właściwie chcesz mi pomagać. Czemu zależy ci na tym, bym wiedziała, że jestem nekromantką? Czemu się martwisz, czy mnie aby nie wywalą? Czemu nadstawiasz za mnie karku, jak chociażby dzisiaj po południu? — Chciałem tylko... — Pomóc. Jasne, na zewnątrz jesteś grubiański i arogancki, ale w środku fajny z ciebie koleś, który z chęcią pomoże każdemu paranormalnemu. Super,

nie ma co. Musi być inny powód. I dopiero dzisiaj go znalazłam: Simon. Założył ręce na piersi. — Masz rację, to Simon powiedział, żebym był dla ciebie miły. OK? Mogę już teraz wziąć prysznic? Sam?! — Chcesz, żeby Simon stąd zwiał i znalazł waszego tatę. Ale on nie chce ruszyć się bez ciebie. Musiał mieć jakiś specjalny powód, żeby się na to zdecydować, i to teraz. Więc mu podsunąłeś. Zestresowaną panienkę. — Nie wiem, o co ci chodzi — mruknął, ale uciekł spojrzeniem. Jeśli miałam jeszcze jakieś wątpliwości, zniknęły teraz w przypływie gniewu. — Oto trafia się prawdziwa nekromantką, naiwna i zagubiona. Świetna przynęta. Trzeba tylko trochę pomajstrować, zrobić wielkie halo, jaka to jestem bezbronna, i w końcu Simon przywdzieje swą błyszczącą zbroję. Ekstra plan. Ale czegoś ciągle jeszcze brakuje. Wiesz czego? Stawki. W każdym dobrym thrillerze muszą być trzy elementy: cel, motywacja i stawka. Cel: znaleźć zaginionego ojca. Motywacja: pomóc wylęknionej nekromantce. Brak było stawki. Trzeba panienkę wystawić na prawdziwe nie-, bezpieczeństwo. A gdyby na przykład mieli ją przenieśli do prawdziwego szpitala dla wariatów? Gdzie znajdzie się poza zasięgiem Simona, który nie będzie mógł jej pomóc? Albo jeśli zagrozi jej śmierć w efekcie podstępnego planu? Więc napuściłeś Tori... — Nie! — Uniósł gwałtownie dłonie, a w jego oczach pojawiło się niekłamane przerażenie. — Z tym nie miałem nic wspólnego. Nawet gdyby Tori znalazła się na tyle blisko mnie, aby podjąć rozmowę — a może zauważyłaś, że nigdy do tego nie doszło — nigdy bym tego nie zrobił. Nie zrobiłem nic, co by ich skłoniło do przeniesienia ciebie. — OK, w takim razie po prostu wykorzystałeś sytuację. — Dałam mu chwilę, aby odpowiedział, a wystarczyło mi, że tego nie zrobił. — Kiedy pierwszy raz ci powiedziałam, że widziałam Liz, olałeś to, ale potem pomyślałeś, że trafia się gratka, więc z Simonem zacząłeś grać na inną nutę. Zasiałeś ziarno wątpliwości i spokojnie czekałeś, aż wykiełkuje. To właśnie dlatego nie sprzeciwiłeś się, kiedy zaproponowałam, żeby to mnie przenieśli. Właśnie o to ci chodziło. Manipulowałeś wszystkimi, kłamałeś... — Nigdy nie kłamię. Spojrzałam mu prosto w oczy.

— Naprawdę słyszałeś wczoraj, jak lekarze mówili, że trzeba mnie przenieść? Włożył ręce do kieszeni spodni. — Rozmawiali o tobie i jakby sugerowali... — W porządku, nie skłamałeś. Przesadziłeś. Zmarszczył brwi. — Grozi ci niebezpieczeństwa Im więcej myślę o Liz... — Derek, daj sobie spokój z tym szajsem, OK? Będzie tak, jak chciałeś. Simon się zmywa, ja razem z nim. Masz rację, musi się stąd wydostać i znaleźć ojca. Oczywiście mógłbyś nam wszystko trochę ułatwić, gdybyś uciekł razem z nim. Ale to mogłoby być groźne. A ponieważ to nie jest twój ojciec, więc i sprawa nie bardzo twoja... Zrobił w moim kierunku ruch tak gwałtowny, że się zatoczyłam, ale zdążyłam złapać równowagę. Niełatwo było stać twardo naprzeciw niego, gdy nachylał się nade mną z błyszczącymi oczami. — Właśnie tak myślisz, Chloe? Ścisnęłam mocno kolana, ale nie spuściłam wzroku. — Nie wiem, jak tam z tobą jest, Derek — powiedziałam spokojnie, albo przynajmniej tak mi się wydawało. — Simon mówi, że masz jakiś powód, żeby się nie ruszać. Jego zdaniem głupi. Więc może to tylko wykręt, może po prostu tak bardzo ci nie zależy. — Wymówka? — Zaśmiał się gorzko. Zrobił dwa powolne kroki do tyłu. — Czytałaś przecież moje akta, prawda? — Ja... — Wiem, że czytałaś tego wieczoru, kiedy razem z Rae udawałyście, że podprowadzacie coś z kuchni. — Tylko dlatego, że byłeś taki, jaki byłeś. Musiałam się dowiedzieć... — Na ile jestem niebezpieczny. Nie mam o to do ciebie pretensji. Ale znalazłaś odpowiedź. Dokładnie wiesz, jaki jestem niebezpieczny. Przełknęłam ślinę. — No... — Wiesz, co zrobiłem, i myślisz, że mogę spokojnie chodzić po ulicy? — Grymas wykrzywił mu wargi. — Jestem tu, gdzie powinienem być. Było coś w jego oczach, głowie, twarzy, co sprawiło, że poczułam suchość w gardle. Zerknęłam na krople prysznica odskakujące od posadzki. Dopiero po dłuższej chwili spojrzałam na niego. — Musiałeś mieć powód.

— Tak? — Znowu uciekłam wzrokiem, ale tym razem stanął tak, żeby móc patrzeć mi w oczy. — Tego właśnie chcesz, Chloe? Dowiedzieć się, jaki miałem powód? Usłyszeć moje wytłumaczenie? Że na przykład facet wyciągnął na mnie gnata, więc gdybym nie cisnął nim o ścianę, sam leżałbym martwy? No więc tak nie było. Tam za murami jest koleś, który nigdy już nie będzie chodził, a ja nie mam nic na swoje usprawiedliwienie. To była moja wina. Wszystkiemu jestem winien. Że nie mam ojca. Że Simona wsadzili tutaj. Że... Zacisnął usta, wbił ręce w kieszenie i mocno zaciskając szczęki, patrzył gdzieś wysoko nad moją głową. Dopiero po dłuższym czasie znowu się odezwał: — OK, rzeczywiście chcę, żeby Simon stąd zniknął, i zrobię wszystko, żeby tak się stało, ale wcale nie wystawiam cię na niebezpieczeństwo. Też będziesz coś z tego miała, nie sądzę, żebyś miała się na co skarżyć. — Żadnego niebezpieczeństwa, prawda — wolno wycedziłam. — Uciekam stąd, uciekam od domu, od rodziny, od swojego życia. — Ale będziesz z Simonem. Nie udawaj, że to takie przykre. — Co takiego? — Nie udawaj, że nie wiesz, o co mi chodzi. Kilka dni sam na sam z Simonem. Tortura! A dla niego to będzie znaczyć wiele. Bardzo wiele. Uciec, żeby mu pomóc znaleźć ojca? Nigdy tego nie zapomni. Patrzyłam na niego szeroko otwartymi oczami. — Naprawdę tak myślisz? Bez żadnej ścierny? Jasne, będzie świetnie i w ogóle. Idę o zakład, że zaproponuje mi, żebym tylko z nim chodziła. Będziemy sobie przesyłali listy miłosne z jednego poprawczaka do drugiego, a może nawet pozwolą nam widywać się na koedukacyjnych potańcówkach. — Był wyraźnie rozwścieczony. — Ty naprawdę uważasz mnie za idiotkę, prawda? — Szybko podniosłam dłoń. — Nie, błagam cię, nic nie mów. Proszę. A teraz, uwaga: nie dla każdej dziewczyny złapanie chłopaka jest życiowym celem. W tej chwili i dla mnie Znacznie ważniejsza jest taka oto błahostka: jak wrócić znowu do życia. — Więc dobrze... — Wcale się nie zdziwię, jeśli po tym wszystkim Simon już w ogóle nie będzie chciał mnie widzieć, będzie wolał wszystko zostawić za sobą. Ale

wiesz co? Jest OK, ponieważ chcę wykryć, co stało się z Liz. I chcę też pomóc Simonowi dlatego, że tak trzeba, a nie dlatego, że ta-aaakie z niego ciacho. Nie jestem może takim geniuszem jak ty... W jego oczach znowu zamigotała złość. — Wcale nie... — ...Ale starczy mi rozumku, by wiedzieć, że to nie będzie wielka romantyczna eskapada. Będę uciekać. Znajdę się na ulicy. Nawet jeśli nie odszukamy waszego ojca, wcale nie jestem pewna, czy będę w stanie wyprostować swoje życie. — Pomyślałam o Lauren i poczułam ukłucie bólu. — Nie wiem, czy ktokolwiek jest w stanie. — Aha, to ja mam ci być wdzięczny za to, że chcesz uciec razem z Simonem. — Tego nie powiedziałam. Twarz mu spochmurniała. — Musisz stąd spadać tak samo jak Simon, a może nawet bardziej. Sama możesz sobie nie zdawać sprawy, jak wielkie grozi ci niebezpieczeństwo, ale ja dobrze tp| widzę. I martwię się. — O mnie? Wzruszył ramionami. — Jasne. Przecież już ustaliliśmy, że jestem troskliwy. — Mówiąc to, nawet nie mógł mi spojrzeć w oczy. — Tak, faktycznie jesteś nam potrzebna, ale ja naprawdę chcę pomóc każdemu paranormalnemu. — Dopiero teraz na mnie zerknął. — Musimy trzymać się razem. — Ani się waż. — O co ci chodzi? Znowu patrzył gdzieś w bok, jakby sprawdzał, czy nie ma nikogo w łazience. — Masz rację — powiedziałam. — Potrzebna mi pomoc. Moje życie się wali, nie wykluczam, że kiedyś uznam, że to największa, najbardziej idiotyczna z pomyłek, jakie zrobiłam w życiu, ale teraz nie widzę żadnego innego rozwiązania. Potrzebna ci zestresowana panienka. Dobra, jest tutaj. Ale nigdy nie mów, że robisz to dla mnie. To nie ma ze mną nic wspólnego i nawet nie waż się udawać, że jest inaczej. Odwróciłam się, otworzyłam drzwi i wyszłam.

Rozdział trzydziesty trzeci Zastanawiałam się, czy po ucieczce znajdę czas na sen, bo już w Lyle House miałam go niewiele. Tego wieczoru byłam tak wyczerpana, że nie miałam nawet szansy, żeby poleżeć i powściekać się na Dereka czy po zastanawiać się nad krokiem, który chciałam zrobić. Ledwie się położyłam, natychmiast zapadłam w sen pełen policyjnych syren i ujadających psów gończych. Pełen pacjentów przytoczonych do szpitalnych łóżek, uwięzionych w ośrodkach terapeutycznych i duchów uwięźniętych w gnijących ciałach. Sen, w którym zombi błagały o litość, dziewczyna krzyczała: „Ale ja tego nie chciałam", a chłopak odpowiadał: „Ja także tego nie chciałem, ale nie o to chodzi". Te sny splatały się ze sobą i zlewały, aż wreszcie oderwał się od reszty obraz przytłoczony wcześniej przez silniejsze i głośniejsze, pytający: „A co ze mną?" Gwałtownie usiadłam, zgłębiając splataną pamięć, pytania, które stawiała, i odpowiedzi, których oczekiwała. I nagle wyskoczyłam z łóżka. Delikatnie zapukałam do drzwi sypialni. — Derek? Jedyną odpowiedzią było chrapanie. Raz jeszcze poskrobałam w drzwi i podniosłam głos na tyle, na ile miałam odwagę. — Derek? Palce wierciły się po zimnej podłodze, na rękach czułam gęsią skórkę. Powinnam była wziąć sweter. I skarpetki. Zresztą w ogóle mnie tu nie powinno być. Kazałam facetowi odwalić się, wyszłam, nie dając mu odpowiedzieć, a teraz... wracam i proszę, żeby ze mną porozmawiał. O tym, jak wszystko rozwalić. Kiedy podnosiłam rękę, by raz jeszcze zapukać, szczęknęła klamka. Drzwi lekko się uchyliły, a ja spojrzałam w górę gotowa wybąkać jakieś przeprosiny, ale zorientowałam się, że wpatruję się w pierś. W nagą pierś, ale nie chłopięcą, lecz męską. Szeroka, muskularna i tylko czerwone plamki trądziku wskazywały że to nie jest jeszcze mężczyzna. W domu Derek zawsze chodził w

ogromnym swetrze i obwisłych spodniach. Gdybym kiedyś się zastanowiła — czego nigdy nie zrobiłam — jak wygląda bez ubrania, musiałabym się domyślić masywności, na granicy otyłości. Gdzieś to całe jedzenie musiało iść; i szło: nie tylko i nie przede wszystkim w tłuszcz. Zarumieniłam się i spuściłam wzrok, ale tylko po to, by zobaczyć, że... Derek ma na sobie jedynie bokserki. — Chloe? Pełna wdzięczności poderwałam głowę i spojrzałam mu w twarz. Patrzył na mnie zdziwiony. — Co się... — Jesteś mi to winny. — Jak? — Potarł oczy wierzchem dłoni, zdusił ziewnięcie i zgarbił plecy. — Która jest? — Nie wiem. Późno. Albo wcześnie. Nieważne. Ubierz się i na dole za pięć minut. Odwróciłam się na pięcie i poszłam w kierunku schodów. Przyjdzie? Raczej nie, skoro po południu nie zareagowałam na jego „za pięć minut". Z początku pomyślałam, że nie odejdę spod jego drzwi, dopóki nie zgodzi mi się pomóc, ale nie spodziewałam się, że podczas rozmowy będzie niemal nagi. Zresztą, i ja miałam na sobie tylko spodnie od pidżamy i tank top. Na dole znalazłam sweter, który Rae zostawiła w sali medialnej. Naciągając go, ruszyłam z powrotem na korytarz i w progu niemal zderzyłam się z Derekiem. Włożył spodnie od dresu i T-shirt; zawzięcie drapał się go nagich ramionach. — Pchły? Żart miał nieco rozluźnić atmosferę naszej poprzedniej rozmowy, a chociaż nie był może najlepszy, nie zasługiwał na wściekłe spojrzenie, którym Derek mnie obdarzył. — Załatwmy to jak najszybciej; nie jestem w najlepszym humorze. Chciałam spytać, na ile to różni się od normalnego humoru, ale ugryzłam się w język, usunęłam się na bok i zamknęłam za nim drzwi do sali medialnej, a potem przekrzywiłam głowę, nasłuchując. — Wyluzuj — powiedział. — Usłyszę, jak ktoś będzie szedł. Przeszłam przez pokój i zatrzymałam się w smudze światła księżycowego. Gdy stanął obok mnie, przypatrzyłam mu się uważniej. Twarz miał bladą, ale

kości policzkowe czerwone, włosy sklejone od potu, a oczy zaczerwienione i błyszczące. — Chyba masz gorączkę — powiedziałam. — Nie wiem, może. — Odgarnął włosy. — Chyba coś zjadłem. — Albo coś cię ugryzło. Pokręcił głową. — Ja nie... Choruję bardzo rzadko. Tak... już mam. — Znowu się podrapał. — Nic wielkiego. Jestem bardziej niż zwykle... cherlawy, jakby powiedział Simon. — Słuchaj, lepiej wracaj do łóżka, dajmy sobie z tym spokój. — Nie, nie, miałaś rację. Jestem ci to winien. O co chodzi? Chciałam się upierać, ale widziałam, że nie ma sensu, bo on już postanowił. — Poczekaj — powiedziałam i wybiegłam na korytarz. — Chloe! — syknął w ślad za mną i zaklął, ale tak na pół gwizdka, jakby i na to był za słaby. Wróciłam ze szklanką zimnej wody, którą wcisnęłam mu w dłoń razem z czterema tylenolami. — Masz! Dwa na teraz, dwa na później. Wrzucił wszystkie cztery pastylki do ust i popił. — Wysoki metabolizm. Tak już mam. — Znam takie, którym to nie przeszkadza. Mruknął coś niezrozumiałego i jeszcze raz się napił. — Dzięki, ale... — Poszukał mojego wzroku. — Nie musisz być dla mnie miła tylko dlatego, że nie czuję się dobrze. Masz prawo być na mnie zła. Wykorzystałem cię, a co gorsza, udawałem, że nie. Na twoim miejscu, gdybym przyniósł wodę, to tylko po to, żeby mi wylać na głowę. Odwrócił się, aby odstawić pustą szklankę na stół. I dobrze, że tak zrobił, gdyż mnie po prostu opadła szczęka. Powodem była może gorączka, może rozespanie, w każdym razie bardzo to brzmiało jak przyznanie się do winy czy wręcz zawoalowane przeprosiny. Znowu patrzył na mnie. — No to o co ci chodzi? Pokazałam mu sofę. Przez twarz Dereka przemknął grymas zniecierpliwienia — wygoda nie była czymś, na czym by mu bardzo zależało — kiedy jednak siadłam na krześle naprzeciw, ułożył się na leżance. Skoro nie chciał wracać do łóżka, niech przynajmniej się nie męczy w trakcie rozmowy.

— Wiesz coś na temat nekromancji, prawda? — zaczęłam. Wzruszył ramionami. — Ekspertem nie jestem. — Ale wiesz więcej niż ja, Simon czy ktokolwiek inny, z kim mogłabym w tej chwili porozmawiać. Więc jak nekromanci nawiązują kontakt ze zmarłymi? — Chodzi ci o tego faceta w piwnicy? Jeśli tam jest, powinnaś go zobaczyć. I wtedy z nim rozmawiasz tak jak my teraz. — Mam na myśli kontakt z konkretną osobą. Mogę to zrobić czy jestem skazana na tych, na których się natknę? Przez chwilę siedział cicho i potem odezwał się z nienormalną u niego delikatnością: — Jeśli myślisz o swojej mamie, Chloe... — Nie — powiedziałam ostrzej, niż zamierzałam. — Nawet o tym nie po... No dobrze, może nawet zastanawiałam się nad tym, bo... bo b-bbbardzo chchchchciałabym... - Przerwałam, gdyż zaczęłam się jąkać. — To w związku z naszą sytuacją. — Liz? — Nie. Chociaż powinnam jej poszukać. Ż-żżżeby się upewnić. Ale nie o nią chodzi. Nie myśl o tym, dlaczego pytam. Poprawił się na poduszkach. — Gdy bym wiedział dlaczego, łatwiej byłoby mi odpowiedzieć. Może i tak ale nie zamierzałam nic mówić w tej sprawie, dopóki nie uzyskam dostatecznej ilości faktów, aby wyłożyć swoją teorię. — Jeśli w ogóle można się skontaktować z konkretną osobą, jak to zrobić? — Można, ale to trudna sprawa i w twoim wiekuj efekt nie jest gwarantowany. To tak jak z Simonem i jego czarami. Jesteście na etapie... czeladników. — Na którym mogę coś zrobić przez przypadek, jak na przykład ożywić zmarłych. — No nie wiem. — W zamyśleniu podrapał się po ręce, słychać było odgłos paznokci na skórze. — Z tego, co słyszałem, ożywianie jest najtrudniejsze i wymaga skomplikowanego rytuału. — Pokręcił głową i przestał się drapać. — Pewnie źle usłyszałem. Ale jak mówiłem, nie jestem ekspertem. — Dobrze, wracajmy do naszego „jak". Jak mam przywołać konkretnego ducha? Znowu się poprawił, głowę z poduszki przeniósł na poręcz, przez

chwilę wpatrywał się w sufit, a potem kiwnął głową i powiedział jak gdyby do siebie: — Jeśli dobrze sobie przypominam, są dwa sposoby. Pierwszy to wykorzystanie czegoś osobistego. — Jak pies gończy. Wydał dźwięk odrobinę podobny do chichotu. — Powiedzmy. Albo jak ci jasnowidze w telewizji, którzy domagają się czegokolwiek, co należało do zaginionej osoby. — A drugi? Ze wszystkich sił starałam się nie pokazać, jak bardzo zależało mi na tej odpowiedzi, jak bardzo miałam nadzieję, że wiem, jak zabrzmi. — Musisz znaleźć się przy grobie. Serce mi załomotało i dopiero po chwili odzyskałam głos. — Przy grobie. Jeśli ciało zostało pochowane. Bo rozumiem, że chodzi o ciało, a nie o samo miejsce. W lekceważącym geście na chwilę powrócił stary Derek. — Pewnie, że o ciało. O najbardziej osobistą rzecz. — W takim razie chyba wiem, czego chciał duch w piwnicy. Opowiedziałam mu, jak powtarzał, bym „nawiązała kontakt", „wezwała ich", „posłuchała ich historii". — Chodziło mu o pochowane ciała. Właśnie dlatego chciał, bym weszła na pawlacz, bo wtedy znajdę się dostatecznie blisko ciał, by skontaktować się z duchami. Derek uniósł ramię i podrapał się po plecach. — Poco? — Na podstawie tych strzępów, które do mnie docierały, przypuszczam, że to coś w związku z Lyle House. Coś, o czym mogą mi opowiedzieć. — Ale przecież leżą tam o wiele dłużej, niż w Lyle House jest ośrodek terapeutyczny. A jeśli ten duch coś wie, czemu sam ci tego nie powiedział? — Nie wiem. Powiedział... — Wysiliłam pamięć. — Powiedział, że sam nie może z nimi nawiązać kontaktu. — To skąd wie, że mają ci coś ważnego do powiedzenia?

Dobre pytanie. Właśnie dlatego chciałam rozmawiać z Derekiem, aby pokazał, gdzie są luki w moim rozumowaniu i czego muszę się dowiedzieć, zanim będę mogła przejść do konkluzji. — Nie wiem — przyznałam — ale jestem pewna, że jakkolwiek tam się znaleźli, nie umarli śmiercią naturalną. Masz chyba rację, że to nie ma związku z nami i że najpewniej pogubił się w czasie. Może jednak chce, żebym rozwiązała sprawę tego morderstwa. — Wstałam. — Tak czy siak, jakiekolwiek są jego intencje, chcę posłuchać, co mają do powiedzenia. A przynajmniej spróbować. — Poczekaj. Podniósł rękę, a ja poirytowana czekałam na dalsze argumenty. Poirytowana, bo to tylko strata czasu, a na dodatek ryzyko, że nas tutaj nakryje któraś z pielęgniarek. Trzeba też pamiętać, że kiedy poprzednio skontaktowałam się z duchami, powróciły w swoje ciała, a gdyby znowu do tego doszło, nie wiadomo, czym by się tym razem skończyło. Derek także wstał. — Potrzebna będzie latarka. Pójdę po nią, a ty weź buty.

Rozdział trzydziesty czwarty Nie zamierzałam wetknąć na pawlacz nawet kawałka palca, zanim nie porozmawiam z pierwszym duchem i nie zadam mu wszystkich pytań, które postawił Derek. Zeszliśmy do pralni, gdzie Derek stanął oparty o suszarkę, a ja, siedząc pośrodku ze skrzyżowanymi nogami i zamkniętymi oczami, zaczęłam się koncentrować. Poszło szybko, jak gdyby duch wręcz na mnie czekał, ale nadal łapałam tylko pojedyncze słowa i błyski. Powiedziałam o tym Derekowi i dodałam: — Przestałam brać lekarstwa, jak dałeś mi ten słoik, ale nadal jeszcze muszę je mieć we krwi. — .. .Nie lek... — wtrącił się duch — .. .blokada. — Jaka blokada? — Czar... duchy... blokada... — Czar blokuje duchy? Te słowa zainteresowały Dereka, który opuścił ręce i zrobił krok do przodu. — Mówi, że blokuje go czar? Jakiego rodzaju? Już otwierałam usta, żeby zareagować, ale duch najwyraźniej mógł słyszeć, gdyż sam odpowiedział: — Magiczny... rytuał... ważny. — Jest ważny? — Nie... nieważny. Przekazałam to Derekowi, który mruknął coś na temat beznadziejności takiego sposobu porozumiewania się, a jednocześnie wściekle drapał się po ramionach. — Powiedz mu, żeby za każdym razem wypowiadał tylko jedno słowo, niech je powtarza, aż wreszcie transz. Będzie wolno, ale za to unikniemy pomyłki. — Podążył za moim wzrokiem i spojrzał na swoje przedramię. Skóra poruszała się, jakby falowała. — Co to jest, do... — Urwał i mruknął coś ze złością i mocno potrząsnął ręką. — Kurcz. Ostatnio często je miewam.

Znowu zerknął na drgającą skórę, a potem zaczął rytmicznie zaciskać pięść, żeby powstrzymać kurcz. Miałam już na końcu języka radę, żeby poszedł do lekarza, ale zaraz uświadomiłam sobie, że to niełatwe dla kogoś takiego jak Derek. Teraz wyraźnie widziałam, że to jego własne mięśnie, które same się poruszały. Pewnie uboczny efekt błyskawicznego rozwoju mięśni. Dojrzewanie w jego wypadku miało burzliwy przebieg. — Byłeś tylko nie wyskakiwał z ubrania i nie robił się zielony — powiedziałam. — Co takiego? — Zmarszczył brwi, ale po chwili załapał. — Niesamowity Hulk. Dobre. A właściwie: Niesamo-I wicie durny film. — Potarł rękę. — Nie przejmuj się mną, wracaj do swojego ducha. Ten usłyszał sugestię Dereka i zaczął powtarzać pojedyncze wyrazy. Teraz szło nam lepiej) chociaż bardzo przypominało zgadywankę, w której ja odgrywałam rolę dość przymulonej uczestniczki. Zaczęliśmy od niego; okazało się, że był nekromantą. Był w szpitalu, kiedy mnie tam przyjmowali. Chodziło o powstrzymanie duchów przed dręczeniem pacjentów psychiatryka, czego dobrze nie zrozumiałam, ale nie była to ważna kwestia. Duchy rozpoznają nekromantów, więc natychmiast poznał się na mnie. Kiedy zorientował się, że nie wiem, kim jestem, uznał, że potrzebna mi pomoc i dlatego udał się za mną do Lyle House. Tutaj okazało się, że jest jakaś blokada dla duchów. Pomyślał, że to czar, ale kiedy Derek o to spytał, musiał przyznać, że powodów może być bardzo wiele — od materiałów budowlanych po lokalizację geograficzną. Dokładnie wiedział tylko tyle, że mógł ze mną nawiązać częściowy kontakt jedynie w piwnicy i na strychu. O ciałach na pawlaczu wiedział dwie rzeczy. Po pierwsze, ci ludzie zostali zamordowani. Po drugie, byli paranormalni. Kiedy połączył jedno z drugim, uznał, że ich historie mogą być interesujące. Sam nie mógł ich usłyszeć, od czasu bowiem, jak stał się jednym z duchów, o wiele trudniej przychodziło mu nawiązanie z nimi kontaktu. — Ale to tylko szkielety i wyschnięte resztki ciała — powiedział Derek. — Jak mumie. Cokolwiek z nimi się stało, nie ma żadnego związku z nami, tutaj, teraz. — Może mieć — tak brzmiała jedyna odpowiedź ducha. — Może mieć?

Derek wyrzucił ręce w powietrze i zaczął chodzić po pokoju, mrucząc coś pod nosem. Nie był zły, a jedynie sfrustrowany tym, że nie dostrzega związku, który może istnieje. A tymczasem powinien był leżeć w łóżku i walczyć z gorączką. — Samuel Lyle — brzmiał następny komunikat .ducha. — Pierwszy właściciel. Znasz go? Powiedziałam, że nie, i spytałam Dereka. — Jak mogę znać faceta, który wybudował ten dom sto lat temu? — Sześćdziesiąt — sprostował duch, co posłusznie przekazałam. — Mniejsza z tym. — Derek dalej krążył. — A on przynajmniej wie, który jest rok? Mogłam odpowiedzieć, że skoro wie, ile lat temu dom został zbudowany, to mógł też wiedzieć, który mamy rok ale Derek jedynie gderał, gdyż gorączka przeszkadzała mu się skupić. — Paranormalny — ciągnął duch. — Lyle. Czarownik. Usłyszawszy to, Derek znieruchomiał. — Ten dom zbudował czarownik? — Czarna magia. Alchemik. Eksperymentował. Z paranormalnymi. Poczułam dreszcze na skórze ramion i teraz ja też je potarłam. — Czy w ten sposób umarli ci na pawlaczu? Czarownik Lyle eksperymentował z nimi? — Skąd tyle wie o tym facecie — zainteresował się Derek. — Przecież dotarł tutaj w ślad za tobą, tak? — Wszyscy wiedzieli — odparł duch. — W Buffalo. Wszyscy paranormalni. Wiedzieli, gdzie mieszka. I trzymali się z daleka. Albo nie. Derek potrząsnął głową. — Ciągle nie rozumiem, jaki to może mieć związek z nami. — Może mieć — brzmiała odpowiedź ducha. — Może nie mieć. Trzeba spytać. Derek zaklął półgłosem i uderzył w ścianę tak mocno, że aż się wzdrygnęłam. Podeszłam do niego. — Idź się połóż. Pewnie masz rację, to nic... — Wcale tego nie mówię. Chodzi mi o to... Sześćdziesiąt lat temu czarownik zbudował ten dom, w piwnicy pochowani są paranormalni, a teraz znalazła się trójka paranormalnych młodzików. Ośrodek jest nazwany od niego. Czy to ma jakieś znaczenie, czy też po prostu nazwa pochodzi od budowniczego i nic

więcej w tym nie ma? Wydaje się, że to jednak coś więcej niż zbieg okoliczności, ale co, tego nie mogę dostrzec. — Dam sobie radę sama. Idź się wylecz. — Nie, nie, on ma rację. Musimy spytać. Ja tylko... — Podrapał się pod koszulą. — Marnie się czuję i dlatego marudzę. Ale musimy to zrobić. Duch podążył za nami na pawlacz. — Jak uniknąć tego, co zrobiłam poprzednio? — spytałam. — Żeby nie wróciły do swoich ciał? Cisza. Policzyłam do sześćdziesięciu i powiedziałam: — Halo? Jesteś tutaj? — Spokój. Koncentracja. Delikatnie. Twoja siła. Za duża. — Moja moc jest zbyt wielka? Nie mogłam powstrzymać uśmiechu. Wcale nie byłam pewna, czy zależy mi na tych zdolnościach, jednak fajnie było usłyszeć, że są większe niż u przeciętnego nekromanty. Tak jak wtedy, gdy w teście na iloraz inteligencji okazuje się, że jesteś bardziej genialna, niż śmiałaś przypuszczać. — Twój wiek. Nie powinnaś... Cisza. Cierpliwie czekałam, ale to się przeciągało. — Halo? Po chwili odezwał się; znowu słowo po słowie. — Za wcześnie. Za dużo. Za... — Długa przerwa. — Coś niedobrze — usłyszałam wreszcie. — Niedobrze? Derek odsunął się spod ściany, pod którą przycupnął. — Co mówi? — O moich mocach. Coś z nimi jest niedobrze. — Za duże — odezwał się duch. — Nienaturalne. — Nienaturalne? — szepnęłam. Derekowi rozbłysły oczy. — Nie słuchaj go, Chloe. Masz moc. Ekstra. Tylko wszystko ostrożnie i powoli. Duch zaczął przepraszać. Dał mi jeszcze kilka rad, a potem oznajmił, że będzie się przyglądał „z innej strony", na wypadek gdyby to jego obecność pomnożyła wtedy moje siły. Jeśli będę go potrzebowała, wróci. Raz jeszcze ostrzegł mnie przed przesadą i się oddalił.

Rozdział trzydziesty piąty Derek powrócił pod ścianę, zostawiając mnie siedzącą po turecku z latarką leżącą obok mnie. Wolałabym użyć jej inaczej, jednak ostatecznie jej promień skierowałam na miejsce, w którym były pochowane ciała, gdyż miałam nadzieję, że jeśli ziemia drgnie choćby odrobinę, Derek ostrzeże mnie, zanim w pełni przywołam je do życia. Aby uwolnić duchy z ciał, użyłam wizualizacji, więc teraz także z niej skorzystałam. Wyobraziłam sobie, jak wydobywam duchy z eteru, trochę tak, jak magik wyciąga z rękawa niekończącą się szarfę. Kilka razy coś błysnęło, ale zaraz zniknęło, a ja starannie tłumiłam w sobie chęć, by silniej się skoncentrować. — Czego chcesz? — odezwał się kobiecy głos tak blisko mnie, że chwyciłam latarkę przekonana, że nakryła nas jedna z pielęgniarek. Tymczasem w kręgu światła pojawiła się kobieta w wełnianym komplecie, chociaż może był to tylko długi sweter. Stała, włosami dotykając sufitu, co znaczyło, że do połowy uda była „pochowana" w klepisku. Miała może trzydzieści lat, kłąb blond włosów, z jej regularnych rysów promieniowała złość. — No, nekromantko, czego chcesz? — Powiedz jej, żeby zostawiła nas w spokoju — popłynął z ciemności męski pisk. Przeniosłam snop światła w tym kierunku, ale mogłam zobaczyć jedynie niewyraźny zarys sylwetki pod najdalszą ścianą. — Ch-chchchcę tylko z wami porozmawiać. — To akurat wiem — szorstko odrzekła kobieta. — Wysilasz się i natężasz, żeby nas tylko wyciągnąć na przekór naszej woli. — Jaw-wwwcale... — Nie odpuścisz nam, prawda? Nie wystarczyło ci, że nas wciągnęłaś w ciała! Wiesz, jak to jest? Siedzisz sobie, rozkoszując się miłym popołudniem, aż tu nagle znowu jesteś w swoim pogrzebanym ciele i musisz wyczołgiwać

się na wierzch, lękając się, że cię capnie jakiś zidiociały nekromanta, który chciałby mieć paru zombi niewolników. — Ja wcale nie chciałam... — Dobre sobie, słyszałeś ją, Michael? Ona nie chciała. — Nachyliła się ku mnie. — Więc gdybym ja przypadkiem roznieciła pożar w twojej głowie, wszystko byłoby w porządku, bo „nie chciałam", tak? Masz w sobie moc, maleńka, więc lepiej, żebyś się dowiedziała, jak jej odpowiednio używać, zanim ktoś udzieli ci nauczki. Wezwij mnie jeszcze raz, a możesz na mnie liczyć. Zaczęła się rozwiewać. — Zaczekaj. Jesteś... — rozpaczliwie usiłowałam sobie przypomnieć, jak Simon nazwał czarownice — .. .wiedźmą, tak? Co ci się tutaj przytrafiło? — Zostałam zamordowana, chociaż i tak powinno to być zupełnie oczywiste. — Czy dlatego, że jesteś wiedźmą? Wzdrygnęła się tak gwałtownie, że aż podskoczyłam. — Czy sama to na siebie ściągnęłam? — N-nnnie. Czy zabił cię Samuel Lyle, właściciel domu? Ponieważ byłaś wiedźmą? Zły uśmiech wykrzywił jej wargi. — Jestem pewna, że to, iż jestem wiedźmą, sprawiło mu dodatkową przyjemność. Powinnam była wiedzieć, że nie można ufać czarownikowi, ale okazałam się idiotką. Kompletną idiotką. Sam Lyle obiecał nam łatwiejsze życie. Wszyscy tego chcemy, mam rację? Władza za darmo. Sam Lyle handlował marzeniami. Sprzedawał smoczy olej. Albo był wariatem. — Znowu cień uśmiechu. — Nigdy nie mogliśmy się zdecydować, kim bardziej, prawda, Michael? — Szaleniec — doleciał zza niej szept. — To wszystko, co nam zrobił... — Tak, ale chętnie wykonywaliśmy jego polecenia. Przynajmniej na początku. Widzisz, kochana, rozwój nauki wymaga eksperymentów, a eksperymenty wymagają uczestników i nimi właśnie byliśmy, ja i Michael. Szczurami laboratoryjnymi, które stały się ofiarami wizji szaleńca. — A co ze mną? — A co z tobą? — powtórzyła kpiącym głosem. — Czy moja obecność tutaj wiąże się z tym jakoś? Jest nas tutaj więcej, paranormalnych. W ośrodku terapeutycznym.

— Poddają was eksperymentom? Przywiązują do łóżek i rażą prądem, aż odgryziecie sobie język? — N-nnnie. N-nnnic takiego. — To dziękuj losowi i nie nękaj truposza. Sam Lyle nie żyje — i jeśli tylko los jest sprawiedliwy— gnije gdzieś w piekielnych otchłaniach. Znowu zaczęła się rozmywać. — Poczekaj! Muszę wiedzieć... — To się dowiedz! — przerwała mi sucho. — Jeśli myślisz, że znalazłaś się tutaj z powodu martwego czarownika, to jesteś tak szalona jak on. Nie znam twoich odpowiedzi; jestem cieniem, a nie wyrocznią. Co robicie, szczeniaki, w miejscu, gdzie umarłam? Skąd mam wiedzieć? I co mnie to obchodzi? — Czy coś mi grozi? Skrzywiła się na pół ironicznie, na pół złośliwie. — Jesteś paranormalna. Niebezpieczeństwo zawsze wisi nad tobą. — Misja wykonana, chociaż zyskaliśmy tylko następne pytania — powiedziałam, kiedy otrzepywaliśmy ubrania w pralni. — Możesz nareszcie wracać do łóżka. Pokręcił głową. — Nie zasnę. — Z powodu tych dwojga? Przepraszam, za nic nie chciałam... — I tak nie spałem, gdy zapukałaś. — Ściągnął but i wysypał odrobinkę kurzu do zlewu. — Ta gorączka, czy cokolwiek to jest, nie daje mi zasnąć. — Jakby na poparcie jego słów zaczęły drżeć mu mięśnie przedramienia. — To po części dlatego, że za mało trenuję. Rzucanie piłki z Simonem to za mało. Potrzeba mi więcej... przestrzeni. Więcej ruchu. To chyba z tego powodu. Mocno potarł mięśnie. — Nie możesz ich poprosić o odpowiedni sprzęt? Chyba mają dość kasy na takie rzeczy. Spojrzał na mnie spod oka. — Przecież widziałaś moje papiery. Naprawdę myślę i myślisz, że kupią mi sztangielki i worek treningowy? — Rozejrzał się po pralni. — Zmęczyłaś się? — Tym na pawlaczu? Nie.

— Co byś powiedziała na świeże powietrze? Mały spacer? Roześmiałam się. — Z chęcią, gdyby tylko nie było małej przeszkody w postaci systemu alarmowego. Przeciągnął kilka razy ręką po włosach, wytrząsając z nich pył. — Znam kod. — Co takiego? — Myślisz, że naciskałbym na Simona, żeby uciekał, a nie znałbym kodu? Mogę nas wyprowadzić, a wtedy dałoby się rozejrzeć za drogami ucieczki i kryjówkami. Nigdy nie miałem okazji rozejrzeć się po okolicy. Założyłam ręce na piersi. — Mógłbyś wyjść, kiedy chcesz? Trenować, ile chcesz? I nigdy tego nie zrobiłeś? Przestąpił z nogi na nogę. — Jakoś nigdy mi to nie przyszło do głowy. — Oczywiście, że ci przyszło. Ale mogłoby się coś wydarzyć, kiedy alarm będzie wyłączony, czy też może każde wyłączenie jest gdzieś rejestrowane, więc wolałeś nie ryzykować. Ale teraz możemy. Nawet gdyby nas złapali, no cóż... wszyscy już i tak myślą, że coś tam między nami jest. To, że się wymknęliśmy, nie ujdzie nam rzecz jasna na sucho, ale to pikuś w porównaniu z tym, gdyby mnie i Simona złapali podczas ucieczki. Poskubał brodę. — Niezły pomysł. — Który ci nigdy nie przyszedł do głowy, prawda? Nic nie odpowiedział. Westchnęłam i ruszyłam schodom. — Chloe, zaczekaj — zawołał. Obejrzałam się przez ramię. — Idziesz?

Rozdział trzydziesty szósty Pięć minut później szliśmy chodnikiem, a za nami migotał neon Lyle House. Obeszliśmy budynek wokoło, zapamiętując wszystkie drogi, które do niego prowadziły. Nie znałam tej części Buffalo; pełno starych domów na dużych działkach, gdzie na każdym podjeździe oczekiwałoby się mercedesa albo cadillaca. Nietrudno było zorientować się, dlaczego nie stały: kawałek dalej na wschód z kilku kominów wzbijały się w niebo gęste kłęby dymu. Dwie przecznice dalej na zachód powietrze stało się trochę czystsze, co sugerowało dzielnicę handlową; Derek to potwierdził. Także stara i dość spokojna; nie było wprawdzie żadnych lombardów ani sklepów porno, ale nie było też żadnych bistro ani kafejek. Simon powiedział Derekowi, że podczas nielicznych wypadów z Lyle House widział tu wiele miejsc z różnymi alejkami i ciemnymi zakamarkami. — Jak dostaniecie się na tę stronę, będziecie w domu. Jeśli nie da się iść tam... — machnął ręką za siebie w kierunku fabryki — .. .walcie tu. Jestem pewien, że jeśli trzeba się będzie przyczaić, bez trudu znajdziecie tu nie jeden porzucony magazyn, ale kilka. — Rozejrzał się dookoła, głośno wciągając chłodne nocne powietrze, które pewnie dawało mu ulgę w gorączce. — Zapamiętasz wszystko? — Może powtórzysz? Tylko wolniej? A może zapisz mi, i to najlepiej z obrazkami. Zmarszczył brwi. — Chciałem się tylko upewnić. To bardzo ważne. — Jeśli martwisz się o to, czy damy radę, jest proste rozwiązanie. Uciekaj z nami. — Dość. — Chcę tylko powiedzieć... — Dość! Ruszył przed siebie tak szybko, że musiałam za nim pobiec. Simon pewnie miał rację, że sprawa jest poza dyskusją, ale nie mogłam się powstrzymać.

— Simon martwi się o ciebie. — Taaak? — Zatrzymał się, odwrócił i rozłożył ręce, — Widzisz, żeby ze mną było coś nie tak? — Oczywiście, Powinieneś leżeć w łóżku i walczyć z gorączką, a nie człapać... — Nie człapię! — przerwał mi ostrzej, niż należało. — Gdzie teraz jestem? Na ulicy, kawałek od Lyle House,. Widzisz jakieś wozy policyjne, słyszysz jakieś syreny? Jeśli coś pójdzie źle, zawsze mogę wyjść. Czy ty naprawdę sądzisz, że Talbot czy Van Dop są w stanie mnie zatrzymać? — Problemem jest nie to, czy możesz uciec, ale to, czy będziesz chciał. Milczał. Z jednej strony byłam wdzięczna, że nie chce mnie zbyć, z drugiej jednak przykro było mi patrzeć, jak męczy się z odpowiedzią. Simon obawiał się, że jeśli stanie,i się coś złego, Derek na to przystanie, gdyż uznał już, że I należy do Lyle House. Czy zdecyduje się opuścić go, gdy coś będzie mu grozić? Czy też potrafił dostrzegać tylko za- i grożenie, które sam stanowił? Albo myślał, że stanowi? — Derek? Mocno wepchnął ręce do kieszeni. — Tak. — Ale co „tak"? Wyciągnął jedną rękę i podrapał się tak mocno, że po paznokciach zostały wyraźne czerwone ślady. — Jeśli pojawi się niebezpieczeństwo, ucieknę i znajdę was. W porządku? — W porządku. Zbudziłam się, a widząc kogoś w rogu łóżka, usiadłam z imieniem Liz na ustach, ale była to Rae. Oparta o ścianę, podkuliła kolana i patrzyła na mnie z rozbawieniem w oczach. — Myślałaś, że to duch? — N-nnie. No, może. Przetarłam oczy pięściami i ziewnęłam. — To chyba nie najlepszy pomysł, straszyć kogoś, kto widzi duchy, co? Rozejrzałam się po sypialni, mrugając.

Przez okno wlewało się światło wczesnego poranka. Zatrzymałam spojrzenie na łóżku Rae i wyobraziłam sobie, jak siedzi na nim Liz i porusza palcami nóg. — Czy Liz zostawiła ci jakieś swoje rzeczy? — 'tylko jedną koszulkę Tori. Nie spieszę się z oddaniem, bo i ona się nie pali, żeby oddać kurtkę z kapturem, którą pożyczyła od Liz. Wczoraj ją w niej widziałam. A czemu pytasz? Liz dzwoniła? Opadłam na poduszkę. — Nie, tylko tak sobie... — Znowu ziewnęłam. — Wcześnie, więc mózg mam rozespany. Przegapiłam pukanie pani Talbot? — Nie, mamy jeszcze kilka minut. Chciałam porozmawiać, zanim wszyscy zaczną wstawać. — Jasne, a o co... — Gwałtownie się poderwałam. — Wczoraj! Miałyśmy pogadać, a ja zupełnie zapomniałam. — Byłaś zajęta. — Poskubała rąbek swojej koszuli nocnej. — Ja też będę zaproszona? — Zaproszona? — Do wielkiej ucieczki. To o tym chciałaś ze mną wczoraj porozmawiać, prawda? Bo od kilku dni obgadujecie to z Simonem i Derekiem. Wolę sobie nie wyobrażać, jaką miałam minę w tym momencie. Szok, przestrach, niedowierzanie — wszystko to musiało być wyryte na mej twarzy tak wyraźnie, że zrodziło w Rae podejrzenia. — N-nnnie w-wwwiem... — Nie wiesz, o czym mówię? — Wzięła między palce zwisającą z rąbka nitkę i oderwała ją, nie patrząc na mnie. — To co w takim razie chciałaś mi powiedzieć? Wcisnąć mi jakąś ścierne? — N-nnnie. Chciałam ci opowiedzieć, co się zdarzyło na pawlaczu. Poszliśmy tam z Derekiem i znowu widziałam duchy. — Aha. Nie podniosła wzroku. W innych warunkach moja opowieść o zombi byłaby fascynująca, ale to nie jej chciała teraz słuchać. — Zatem nie jestem zaproszona, tak? — Widzisz...

— Zbudziłam się w nocy i zobaczyłam, że cię nie ma. Zeszłam i zdążyłam jeszcze zauważyć, jak ty i Derek wymykacie się na zewnątrz, i było pewne, że nie jesteście lunatykami. — Derek nie ucieka — powiedziałam, co było prawdą, nie stanowiło jednak odpowiedzi na jej pytanie. Objęła rękami kolana. — A gdybym spełniała wymogi przyjęcia do klubu, czy mogłabym liczyć na zaproszenie? — Jakiego klubu? — Waszego. Ludzi z nadzwyczajnymi umiejętnościami. Usiłowałam się roześmiać, chociaż wyszło z tego coś bardziej podobnego do skowytu przerażonego szczeniaka. — Nadzwyczajnymi? Chciałabym mieć coś takiego. Z moimi nie znajdę się nawet w Cartoon Network, no chyba że w jakiejś komedii. Na przykład Duch i wrzask. Co tydzień oglądajcie Chloe Saunders, jak ucieka przed duchem, wołając o pomoc. — Dobrze, wybierz słowo, jakie ci bardziej odpowiada, ale jak nazwać to, kiedy jednym pstryknięciem palców możesz usunąć z drogi kogoś, kto ci zawadza? Zeskoczyłam z łóżka i podeszłam do toaletki. — OK, to może i jest nadzwyczajne, ale mogę ci zaręczyć, że z Derekiem było inaczej. Chwycił mnie, dokładnie to czułam. — Wcale nie chodzi mi o Dereka. Kilka dni przedtem, jak wypuścili Brady'ego, doszło do sprzeczki między nim a Derekiem. Czy raczej on zaczynał, Derek nie reagował, więc ten zaczął podskakiwać Derekowi i wtedy Simon pstryknął palcami i — BUM! — Brady poleciał na ścianę. Byłam przy tym i dobrze widziałam, że żaden z nich nawet go nie tknął. To dlatego chciałam obejrzeć teczkę Simona. — No ale jak sama widziałaś, tej nie ma. Jest tutaj z powodu Dereka. Ich ojciec gdzieś zniknął, Dereka wysłali tutaj, gdyż miał problem, więc razem z nim wysłali też Simona. — A jak zniknął ich ojciec? Wzruszyłam ramionami i zdjęłam nocną koszulę. — Oni dużo o tym nie mówili, a ja nie naciskałam. Głuchy odgłos. Obejrzałam się przez ramię; Rae

z rozmachem rzuciła się na swoje łóżko. — Jesteś za uprzejma. Ja bym im nie dała spokoju. Lekko przekręciłam głowę. — Chyba słyszę panią Talbot. — Nie ściemniaj. Jest sobota i możemy pospać dłużej, a ty się tak łatwo nie wykręcisz. Wiem, że Simon ma jakąś magiczną władzę, tak jak ty. Jestem pewna, że tak samo jest z Derekiem. Dlatego tak blisko się trzymają i założę się, że dlatego ojciec Simona adoptował Dereka. Stanęłam przed lustrem i zaczęłam szczotkować włosy. — A dlaczego jestem taka pewna? — ciągnęła Rae. — Pamiętasz, jak ci opowiadałam o mojej diagnozie, że coś w niej nie pasuje? Ale nie powiedziałam ci wszystkiego. Nie-; czytałaś moich papierów, prawda? — Powoli obróciłam się ze szczotką ciągle uniesioną do góry. — W raporcie jest napisane, że pobiłam się z mamą i oparzyłam ją zapalniczką, tyle że wcale nie miałam zapalniczki. Chwyciłam ją za ramię i spowodowałam oparzenie pierwszego stopnia. — Czemu mi tego... — Nie powiedziałaś? Musiałam poczekać, aż cię lepiej poznam, a ty zaczniesz mi wierzyć. Ale potem ty; przekonałaś się, że widzisz duchy, i wiedziałam, że to zabrzmi tak jak z dzieciakami, z których jedno zazdrości drugiemu, że tamto idzie do Disney World, więc musi pokazać, że też ma coś ważnego. I to coś u mnie jest inne niż u ciebie. Nie mam na to wpływu. Po prostu tak mam, jak się wścieknę. — Jak z Tori. Bo w końcu ją oparzyłaś, prawda? Przytuliła do piersi poduszkę. — Chyba tak, ale jak to sprawdzić? Czuła pieczenie, miała czerwoną plamę, ale przecież sukienka nie stanęła jej w ogniu. — Skrzywiła się. — Śmieszne, jeśli coś takiego może być śmieszne. No więc wtedy z mamą skłamałam; powiedziałam, że bawiłam się zapalniczką, a kiedy rzuciłam się na nią, zapomniałam, że trzymam ją w ręku. Nikt nie przejmował się tym, że nigdzie nie było żadnej zapalniczki. Widzieli to, co chcieli zobaczyć. Przywalić naklejkę, przepisać lekarstwa i jak masz szczęście, będzie po wszystkim. Tyle że to, co my mamy, nie znika ot, tak sobie.

Usiłowałam jakoś to wszystko ogarnąć myślą. Wiedziałam, że coś powinnam powiedzieć, ale co? Potwierdzić? Zaprzeczyć? Rae spuściła nogi z łóżka, odgarnęła długie loki do tyłu i wyciągnęła rękę. Kiedy się nie ruszyłam, powiedziała: — Za tobą są gumki. Rzuciłam jej jedną; oplotła nią kucyk, wstała i poszła do drzwi. — Zaczekaj — powiedziałam. Pokręciła głową. — Najpierw musisz porozmawiać z nimi. — Wcale... Odwróciła się w progu. —Tak, musisz. Chciałabyś, żeby ktoś wypaplał twoje tajemnice, wcześniej nie pytając cię o zgodę? Porozmawiaj z nimi i dopiero potem wracaj do mnie. Jak na razie nigdzie się nie wybieram.

Rozdział trzydziesty siódmy Śniadanie zjadłam z Tori. Na pewno wczoraj miała nadzieję, że zobaczy, jak wynoszą mnie z domu na noszach, a ja szarpię się i wrzeszczę, oszalała po godzinach spędzonych w ciemności i z kneblem w ustach. Ale dzisiaj rano po prostu usiadła i zaczęła jeść ze wzrokiem wbitym przed siebie i twarzą bez wyrazu, jakby po prostu się poddała. Gdybym powiedziała lekarzom, co zrobiła, wywaliliby ją bez względu na pozycję matki. Może kiedy wydostałam się z pawlacza, zrozumiała, jak blisko jest usunięcia, może uświadomiła sobie, jak fatalne skutki mogła mieć jej zemsta. Może nawet miała jakieś wyrzuty sumienia. Nie wiem, czy nie oczekiwałam od niej zbyt wiele, tak czy siak, jeśli sądzić po jej porannym wyrazie twarzy, wrogość między nami należała już do przeszłości. Wyrzuciła z siebie to, co ją gryzło, i wtedy zobaczyła, jak blisko była fatalnej pomyłki. Nie przyszło mi wprawdzie łatwo usiąść obok niej po tym wszystkim, na co mnie naraziła, ponieważ jednak za nic nie chciałam jej dać satysfakcji, po prostu zabrałam się do jedzenia, jak gdyby nic się nie stało. Każda porcja płatków, którą udało mi się zmusić, by spłynęła do żołądka, zamieniała się tam w bryłkę cementu. Nie tylko musiałam jeść z kimś, kto mógł doprowadzić do mojej śmierci, ale na dodatek musiałam jeszcze obmyślić, jak postąpić z Rae. Jak rozmawiać z chłopakami? Derek na pewno będzie miał mi to wszystko za złe. Tak byłam zatopiona w myślach, że o naszym nocnym wypadzie przypomniałam sobie dopiero wtedy, gdy schodząc na dół po prysznicu, usłyszałam, jak pani Abdo, pielęgniarka weekendowa, mówi coś o „drzwiach" i „nowym zamku". Wpadliśmy? — Doktor Davidoff chce, żeby to był zamek bębenkowy — odrzekła pani Talbot. — Nie wiem, czy robią je do wewnętrznych drzwi, ale jeśli znajdziesz jakiś, każemy Robowi wymienić drzwi. Po tym, co się stało wczoraj, doktor Davidoff nie chce, żeby dzieci miały dostęp do pawlacza.

Drzwi w piwnicy. Odetchnęłam z ulgą. Gdy zeszłam na sam dół, Simon wystawił głowę z jadalni. — Tak myślałem, że to ty. Łap. — Rzucił mi jabłko. — Wiem, że lubisz zielone; Derek je gromadzi. — Zaprosił mnie ruchem ręki do środka. — Usiądź i zjedz razem z nami. Potrzeba ci trochę sił, bo jest sobota, więc sporo będzie do roboty w domu. Kiedy go mijałam, szepnął: — Wszystko w porządku? Kiwnęłam głową, on zamknął drzwi, a ja rozejrzałam się po pustym pokoju. — Co z Derekiem? — spytałam półgłosem. — Jest w kuchni. Słyszałem, że mieliście wczoraj małą przygodę? Derek upierał się, żeby powiedzieć, iż kontakt z duchami był jego pomysłem, bo wtedy, jeśli Simon będzie miał pretensje, że go pominęliśmy, wina spadłaby na Dereka. Kiedy teraz widziałam lekki zawód na twarzy Simona, byłam zadowolona z tego rozwiązania. Siadałam za stołem, kiedy wszedł Derek ze szklanką mleka w jednej ręce i soku w drugiej. Simon sięgnął po jedną, ale Derek obie postawił przed swoim talerzem; i mruknął: — Sam sobie przynieś. Simon zerwał się, klepnął Dereka w plecy i wyszedł do kuchni. — Dobrze z tobą? — szepnęłam. Derek zerknął, czy drzwi do kuchni są zamknięte. Nie chciał, żeby Simon wiedział, że miał gorączkę. Nie byłam pewna, czy mi się to podoba, ale kiedy nasze spojrzenia się spotkały, zaciśnięta szczęka Dereka powiedziała mi, że w tej kwestii nie dopuszcza żadnej dyskusji. — Dobrze — mruknął po chwili, — Tylenol w końcu podziałał. Oczy miał podkrążone i przekrwione, ale z moimi nie było inaczej. Był blady, trądzik miał wyraźniejszy niż zwykle, widać było, że chociaż jest zmęczony, to czuje się już lepiej. Nie było śladów gorączki, a to, jak się zabrał do płatków, pokazywało, że nie stracił apetytu. — No jak, ujdzie, doktor Saunders? — Chyba tak. Z cichym pomrukiem dosypał do płatków łyżkę brązowego cukru. — Jak mówiłem, reakcja na coś. — Zjadł trzy czubate łyżki płatków, a potem, nie odrywając oczu od talerza, spytał: — Co jest?

— Nic nie mówiłam. — Ale jest jakaś sprawa. O co chodzi? — O nic. Teraz spojrzał już na mnie. — Na pewno? — Na pewno. Prychnął pod nosem i wrócił do jedzenia, gdyż właśnie wszedł Simon. — Ktoś widział dzisiejszą listę zajęć? — spytał Simon i podał mi szklankę soku. Usiadł i sięgnął po cukiernicę, ale Derek zabrał mu ją i dosypał sobie jeszcze łyżkę cukru. Wymienili spojrzenia. Simon upił łyk i dodał: — My mamy grabić liście. Van Dop chce, żeby usunąć wszystkie i... Kiedy mówił, Derek zmierzył mnie badawczym spojrzeniem. Odwróciłam wzrok i wgryzłam się w jabłko. Normalnie na myśl o pracach porządkowych jęknęłabym w duchu, marząc o szkole, dzisiaj jednak byłam bardzo z nich zadowolona. Nie było doktor Gili oraz pań Wang i Van Dop, pani Albo poszła na zakupy, a pani Talbot zajęła się papierkami, więc właściwie sami o wszystkim decydowaliśmy, dlatego też zaproponowałam, że to ja pomogę Simonowi w grabieniu, a Derek zajmie się zmianą pościeli. — Masz wątpliwości — zagaił Simon, kiedy znaleźliśmy się na tyle daleko od domu, aby nas nikt nie podsłuchał. — Jakie? Pochylił się, żeby poprawić sznurówki. — Co do ucieczki. Boisz się powiedzieć Derekowi, bo zaraz na ciebie wskoczy. — Nie masz... — Nie, wszystko w porządku. W ogóle byłem zaskoczony, że sama zaproponowałaś swój udział. Mile zaskoczony, ale... Gdybyś zmieniła zdanie, wszystko będzie OK, a ja nie będę miał do ciebie pretensji. Poszliśmy w kierunku komórki. — Idę z tobą, chyba że to ty masz wątpliwości, czy chcesz mojego towarzystwa. Otworzył drzwi i pokazał mi, żebym została na zewnątrz, podczas gdy on wszedł do środka, zostawiając za sobą w progu chmurkę kurzu. — Chyba powinienem powiedzieć, że niepotrzebna mi pomoc, ale mam być szczery? — Jego słowom towarzyszyły odgłosy poszukiwania grabi. —

Nie przewiduję wprawdzie żadnych kłopotów, ale podczas ucieczki druga para oczu rzeczywiście się przyda. — A ja wolę być tą drugą parą oczu, niż siedzieć tutaj i czekać na ratunek — powiedziałam, kiedy wynurzył się z parą grabi. — Aluzja do Dereka? — Nie, to nie była żadna aluzja. — Zamknęłam drzwi i założyłam skobel. — Wczoraj powiedział mi, dlaczego zostaje. Z powodu tego, co zrobił. Ja już wiedziałam o tym, bo... — Czytałaś jego akta. — J-jjja... — Kiedy przewrócił cię w piwnicy, chciałaś go sprawdzić. Domyślił się tego. Sprytny ruch. — Pokazał, żebyśmy zaczęli w najdalszym rogu, gdzie leżała gruba warstwa zbutwiałych zeszłorocznych liści. — Nie powinnaś mieć żadnych wyrzutów. On przeczytał twoje. Wzruszyłam ramionami. — Miarka za miarkę. — Tyle że on to zrobił pierwszy. Nie powiedział ci o tym, kiedy się przyznałaś? — Nie. Zaczęliśmy grabić. Przez dobrą minutę nie odzywał się, aż wreszcie spojrzał na mnie. — Założę się, że nie powiedział także, jak doszło do bójki. Pokręciłam głową. — Powiedział tylko tyle, że facet nie skoczył na niego ze spluwą. Nic więcej. — To było zeszłej jesieni. Przenieśliśmy się do jakiejś dziury pod Albany. Nie mam nic przeciw małym miejscowościom, wiem, że mogą się komuś podobać. Na pewno nie są wylęgarnią multikulturowości. Tak czy owak, tata załapał robotę w Albany, a to było jedyne miejsce, gdzie mógł jeszcze wynająć coś porządnego przed początkiem roku szkolnego. — Zgarnął Uście na kupkę, którą rozpoczęłam. — Czekałem pod szkołą na Dereka, który został, żeby porozmawiać z nauczycielem matematyki. Próbowali ułożyć specjalny program dla niego. Mała szkoła, nieprzyzwyczajona do takich facetów jak Derek. Zresztą jak się okazało, także do takich jak ja.

Spomiędzy korzeni drzewa wyskoczyła mysz; Simon uklęknął, zajrzał do nory i dopiero upewniwszy się, że żaden inny gryzoń nie chce wyjść, zaczął grabić w pobliżu, jednocześnie ciągnąc: — Trenowałem strzały na kosz, kiedy nadeszło trzech łepków z czwartej. Mieli glany i podkoszulki, walili prosto na mnie i poczułem, że z pakerami mogą być kłopoty. Uciekać nie zamierzałem, ale jeśli oni chcieli trochę pograć, to przecież nie będę im przeszkadzał, nie? Podmuch wiatru zburzył szczyt naszej kupki. Simon westchnął z rezygnacją, ale dałam mu znak, żeby kontynuował, podczas gdy sama zaczęłam zgarniać liście z powrotem. — Tyle że chodziło im nie o boisko, ale o mniej Matka jednego z nich pracowała w 7-Eleven, zanim kupiła! go wietnamska rodzina, która ją zwolniła. To było, zdaje się, rok wcześniej, ale przecież musiałem z tym mieć coś wspólnego, prawda? Zwróciłem im uwagę, że chociaż to może dziwne, ale nie wszyscy Azjaci są ze sobą spokrewnieni i nie wszyscy są sklepikarzami. — Kilka razy ruszył? grabiami, zatrzymał się i ciągnął: — Kiedy powiedziałem, że nie jestem Wietnamczykiem, koleś spytał mnie, kim zatem jestem. Odpowiedziałem, że Amerykaninem, ale kiedy nalegali, przyznałem, że dziadek przyjechał z Korei Południowej. Wtedy okazało się, że wujek kolesia zginął; w Korei. Jeśli facet nie zrywał się z historii, to musiał spać na lekcjach. Był pewien, że to Koreańczycy wypowiedzieli wojnę Amerykanom. No więc wyjaśniłem mu, że nie ma racji, trochę się przy okazji mądrząc. Tata zawsze powtarzał, że jeśli nie potrafię trzymać języka za zębami, to powinienem więcej pracować nad czarami defensywnymi. I tego dnia... — znowu zaczął grabić i ściszył głos — ... tego dnia miał rację. Trochę się nabijam z nich, ale lekko, żeby nie zadrażnić. Nagle jeden z nich wyciąga sprężynowca. Tyle że zamkniętego, a ja, jak jakiś ćwok, patrzę i zastanawiam się, co to jest. Komórka? MP3? A potem klik, i wyskakuje ostrze. Chcę uciekać, ale jest za późno, inny podstawia mi nogę i lecę na ziemię. Ten z nożem staje nade mną, ja zbieram się do czaru, który go odrzuci, ale wtedy zza rogu wypada Derek Łapie kolesia z nożem, ciska na bok, wali drugiego w szczękę, a trzeci zwiewa. Ten drugi podnosi się, nic mu się nie stało, i ucieka za.il kumplem. Ale ten pierwszy? Ten, którego odrzucił znade mnie? — Nie rusza się — szepnęłam. Simon nabił liść na ząb grabi. — Derek mówił prawdę. Facet nie miał spluwy. Ale wiesz co? — Spojrzał mi w oczy. — Derek, gdyby tamten wyjął na niego rewolwer, zachowałby

spokój i łagodniej ws zyst ko załatwił. Ale to nie on był w niebezpieczeństwie, lecz ja. A to dla Dereka wielka różnica. Tata mówi, że taką już ma naturę. — Zaczął z pasją grabić duży płat trawy. — Tak to było. Ja chciałem cwaniaczyć, że niby nie boję się żadnych dryblasów, a teraz Derek... Zamilkł, a ja zrozumiałam, że nie tylko Derek obwiniał się za to, co się stało. — Tak czy siak — odezwał się po chwili — to nie o tym chciałaś ze mną rozmawiać, a jak dalej będę tak gadał, to Derek nas nakryje. A mam wrażenie, że to nie jest sprawa, o której chciałabyś z nim dyskutować. — Nie jest. — Opowiedziałam mu o Rae. — Nie wiedziałam, co jej powiedzieć, a to tylko pogorszyło całą sprawę, ale z drugiej strony wzięła mnie z zaskoczenia. Teraz Derek pomyśli, że mi się coś wymknęło albo że plotkowałyśmy jak to baby, ale przysięgam, że tak nie było. — Mnie nie musisz zapewniać, wiem, że taka nie jesteś. — Oparł się na grabiach. — Rae ma rację z Bradym. Rzeczywiście użyłem czaru, co było głupie, ale po tym, co stało się z tamtymi, chciałem być szybszy. Jak zobaczyłem, że Brady chce sprowokować Dereka... Odruchowa reakcja, wiesz. — Nie chciałeś, żeby sytuacja się zaogniła. — Właśnie. A jeśli wczoraj w nocy Rae was podejrzała, jak wychodzicie, to wina Dereka. Powinien był wiedzieć. Od tego ma uszy i... — zawahał się na chwilę — .. .oczy. Świetnie widzi po ciemku, o wiele lepiej od nas. Normalnie zauważyłby Rae, ale pewnie za bardzo skupił się na samym wychodzeniu. Nie chodziło o nieuwagę, źle się czuł i był rozgorączkowany, ale tego nie mogłam powiedzieć Simonowi. A ten ciągnął: — W ogóle jest jakiś inny niż zwykle. Zepsuł prysznic, słyszałaś o tym? — Pokręcił głową. — Urwał kurek, więc musiałem wyjaśnić pani Talbot, że był już obluzowany. Ale co do Rae, trudno, trzeba będzie jej powiedzieć. — Myślisz, że ona też jest jedną z nas? Paranormalną? — Może być półdemonem. Ale jeśli jest, wiesz, co to znaczy dla nas? Cztery osoby na pięć; może także Liz, jeśli jest szamanką. To nie może być zbieg okoliczności. — Zamilkł na moment. — No nic, potem będziemy się tym martwić, bo teraz bardziej mnie niepokoi to, że wie o naszym planie. — Nie tylko wie. Chce się przyłączyć. Zaklął pod nosem.

— Przyda się — powiedziałam. — Na pewno lepiej ode mnie zna się na ulicznym życiu. — I ode mnie. Chodzi o to... — Wzruszył ramionami. — Nie mam nic do Rae, ale nie miałbym nic przeciwko temu, gdybyśmy byli tylko we dwoje. — Spojrzał na mnie, a serce zaczęło mi bić dwa razy szybciej. — Jest mnóstwo rzeczy, o których chciałbym z tobą porozmawiać. Dotknął wierzchu mojej dłoni i nachylił się tak, że poczułam na włosach jego oddech. — O co chodzi z Rae? — zabrzmiało natarczywe pytanie. Przez trawnik zmierzał w naszym kierunku Derek. Simon się skrzywił. — Że też ty zawsze zjawiasz się nie w porę. — Dlatego właśnie nie gram na perkusji że nie mam wyczucia taktu. No więc o co chodzi? Powiedziałam mu.

Rozdział trzydziesty ósmy Simon wątpił, żeby Rae była paranormalna. Owszem istniały ogniste półdemony, ale mając piętnaście lat, powinna być zdolna do czegoś więcej niż tylko zostawiania śladów, kwalifikujących się ledwo na oparzenie pierwszego stopnia. Nie sądził, żeby kłamała, raczej wierzyła w to, w co bardzo chciała uwierzyć. Podejrzewałam, że ma rację, Porzucona przez matkę$ potem odsunięta na bok przez młodsze przyrodnie rodzeństwo i wreszcie rzucona do Lyle House między obcych ludzi — czy byłoby dziwne, gdyby chciała się czymś wyróżnić? Widziałam to rano w jej twarzy, płonącej] z podniecenia. Najtrudniej było pożegnać się z tą ideą Derekowi. Nie powiedział wprawdzie, że uważa Rae za półdemona, ale jego milczenie sugerowało, że nie wyklucza tej możliwości. Dręczyło go — podobnie jak mnie — to, że zeszłej nocy nie udało nam się rozstrzygnąć, czy istnieje jakiś związekj między nami, Samuelem Lyle'em i ciałami paranormalnych w piwnicy, czy też go nie ma. Gdyby Rae była pół-demonem, a Liz szamanką, szansa, że znaleźliśmy się tu przez przypadek, stawałaby się minimalna. Można by z pewnością twierdzić, że ośrodek terapeutyczny dla młodzieży to dość prawdopodobne miejsce dla paranormalnych nastolatków, szczególnie jeśli nie zdają sobie sprawy ze swojej sytuacji. Nasze cechy łatwo było przyporządkować psychicznym zaburzeniom, a ponieważ każdy wie, że nie można rozmawiać ze zmarłymi, powodować oparzeń u ludzi przez sam dotyk, rzucać kimś na kilkanaście metrów, przetrącając mu kręgosłup, orzeczenie było oczywiste: choroba umysłowa. Halucynacje, obsesyjne zainteresowanie ogniem, niekontrolowana brutalność... Nie wszystko jednak się zgadzało. Emocjonalne nie-zrównoważenie Tor i nie wskazywało na paranormalność, Peter, jak się zdaje, wylądował tutaj ze względu na stany lękowe nie tak rzadkie w okresie dojrzewania.

Mimo wszystko miałam nieodparte wrażenie, że coś mi umyka, że jest jakiś związek, którego nie potrafię dostrzec, gdyż moją uwagę rozpraszają inne rzeczy; podejrzewałam, że podobnie jest z Derekiem. Niezależnie od tego, czy Rae była paranormalna, czy nie, wspólnie uznaliśmy, że powinna uciekać z nami. Dla Dereka problem brzmiał nie: „Czy ją brać?", lecz: „Czy pozwolić jej zostać?". Jeśli jej odmówimy, a ona zdradzi nas przed pielęgniarkami? Tego raczej się nie obawiałam, natomiast byłam dość pewna, że kiedy po naszym zniknięciu ostro zabiorą się do niej, ugnie się o wiele prędzej niż Derek. Ten postawił jednak warunek, abyśmy przynajmniej na razie niczego nie precyzowali, jeśli chodzi o nasze umiejętności i plany. Przekazałam wszystko Rae i wtedy Derek ugodził nas wieścią, której nikt z nas się nie spodziewał. Ucieczka miała nastąpić tej nocy. Ponieważ była sobota, mieliśmy cały dzień na przygotowania, a zajęcia porządkowe stanowiły dobre alibi dla krzątania się po domu, aby zgromadzić wszystkie potrzebne rzeczy. W tym tygodniu wolny weekend miała pani Van Dop, a zastępująca ją pielęgniarka miała niewielkie szanse zorientować się, że coś knujemy. Kiedy minęła już pierwsza panika pod hasłem: „OMB, to już dzisiaj!", musiałam przyznać, że im prędzej, tym lepiej. Podczas więc gdy Rae miała oko na wszystko, sprzątając dziewczęcą łazienkę, ja zajęłam się pakowaniem. Parę razy pakowałam się na obóz, ale dzisiaj okazało się to okropne. Przy każdej rzeczy musiałam się zastanawiać, czy na pewno będzie mi potrzebna, jak wiele zajmie miejsca i ile dołoży wagi i czy nie lepiej postarać się o nią już w drodze. Szczotka zostaje, grzebień jedzie. Dezodorant zdecydowanie jedzie. Błyszczyk i iPod nie były absolutnie nieodzowne, ale za to zajmowały bardzo niewiele miejsca, Mydło, szczoteczkę do zębów i pastę trzeba będzie kupić później, bo nie mogłam ryzykować, że ktoś zauważy ich brak. Dalej ciuchy. Ciągle było zimno, szczególnie w nocy. Kluczem było ubieranie się na cebulkę. Skorzystałam z porad ciotki Lauren, kiedy szykowałyśmy się do tygodnia spędzonego we Francji. Na siebie włożyłam T-shirt, dżinsy, sweter i pulower z długimi rękawami, do plecaka powędrowały dwa następne T-shirty, pulower, trzy pary skarpetek i majtki. Czy to starczy? Ile czasu spędzimy na ucieczce?

Od kiedy zaproponowałam swój udział, unikałam tego pytania. Zdawało się, że zdaniem Simona i Dereka powinniśmy szybko odnaleźć ich ojca. Trzeba było tylko trochę pokrążyć po Buffalo, a Simon korzystałby ze znanych mu czarów. Brzmiało to nieźle, ale czy aby nie za dobrze? Widziałam, co się kryje w ich oczach. Kiepsko maskowany niepokój Dereka. Zawzięty upór Simona. Gdy zaczęłam naciskać, powiedzieli, że jeśli nie uda się odnaleźć ojca, wtedy są jeszcze inni paranormalni, z którymi można nawiązać kontakt. Gdyby trwało to więcej niż kilka dni, miałam kartę kredytową z pieniędzmi od ojca. Karty mieli także Simon i Derek, a na koncie po tysiąc dolarów dla każdego, które na wszelki wypadek wpłacił ich ojciec. Trzeba było jak najszybciej wyciągnąć możliwie najwięcej gotówki, zanim ktoś się zorientuje, że nas nie ma, i zaczną nas tropić. Derek schowa swoją kartę i pieniądze, ale z forsą moją i Simona powinniśmy sobie dać radę. Cokolwiek się zdarzy, wszystko będzie dobrze. Ale nie od rzeczy będzie może jeszcze jakaś kurtka... Kurtka! Właśnie ! Wepchnęłam plecak pod łóżko i przemknęłam do pokoju Tori. Drzwi były odrobinę uchylone, starczyło, bym zobaczyła, że łóżko Tori jest puste. Pchnęłam drzwi dalej. — Co jest? — Poderwała się na dawnym łóżku Rae i zerwała słuchawki. — Nie umiesz pukać? — Myślałam, że... że jesteś na dole. — I chciałaś skorzystać z okazji, żeby jeszcze rozkręcić swój spisek, tak? Otworzyłam drzwi na oścież i weszłam do środka. — Jaki znowu spisek? — Ten, który knujecie ty i twoja banda. Widziałam, jak się naradzacie i namawiacie na mnie. — Co ty wygadujesz? Owinęła przewody słuchawek wokół MP3 z taką pasją, jakby to była moja szyja. — Uważasz mnie za idiotkę? Wcale nie jest z ciebie takie słodkie niewiniątko, Chloe Saunders! Po pierwsze, uwiodłaś mi chłopaka. — Uwiodłam? Chłopaka? — Potem przeniosłaś te swoje niebieściutkie oczęta na ponurego tłumoka i teraz łazi za tobą jak bezdomny kundel.

— O co ci chodzi? — A teraz, żeby mieć pewność, że wszyscy będą przeciw mnie, zabrałaś się jeszcze do Rae. Myślisz, że nie widziałam, jak żeście rano kombinowały? — I myślisz, że to wszystko w związku... z tobą. — Parsknęłam śmiechem i oparłam się o toaletkę. — Tori, jak możesz z takim wielkim ego wcisnąć się w drzwi? Nie szukam zemsty. Ty dla mnie w ogóle nie istniejesz. Dotarło? Spuściła nogi i wpatrzyła się we mnie zmrużonymi oczami. — Myślisz, że straszna z ciebie cwaniara, co? Teatralnie westchnęłam. — I ciągle tak na okrągło, jak zepsuta płyta? Nic tylko „ja, ja, ja. Cały świat kręci się wokół jednej Tori. To co się dziwić, że nawet matka uważa, że jesteś zepsuta jak... Ugryzłam się w język, ale było już za późno. Tori poderwała się, zamarła w pół drogi, a potem powoli opadłaś na łóżko. — To znaczy, j a wcale... — Czego chciałaś, Chloe? Próbowała, żeby wypadło to zgryźliwie, ale jej głos był zmęczony i przybity. — Zieloną kurtkę z kapturem Liz. Rae mówi, że ją pożyczyłaś. Machnęła w kierunku toaletki. — Jest w środkowej szufladzie. Tylko nie poprzewracaj, bo będziesz musiała wszystko z powrotem układać. I wszystko. Żadnego „Po co d?" czy „A co, dzwoniła?". Zapatrzyła się gdzieś w dal. Prochy czy przygnębienie? Znalazłam szmaragdową kurtkę z kapturem od Gapa. Coś osobistego. Zasunęłam szufladę i wyprostowałam się. — Masz, po co przyszłaś, a teraz wynoś się do swoich przyjaciół. Podeszłam do drzwi i z ręką na klamce odwróciłam się. — Tori? — Co? Chciałam jej życzyć powodzenia. Chciałam powiedzieć, że mam nadzieję, iż uda jej się zdobyć to, czego pragnie, za czym tęskni. Chciałam ją przeprosić. Przy tym wszystkim, co działo się w Lyle House, i po odkryciu, że przynajmniej troje z nas znalazło się tutaj niesłusznie, łatwo było zapomnieć, że nie wszystkich to dotyczyło. Tori miała swoje problemy. Oczekiwać, że będzie się zachowywała jak normalna nastolatka, a potem docinać jej, kiedy tak

nie było, to trochę przypominało nabijanie się w szkole z opóźnionego dziecka. Potrzebowała pomocy, oparcia i troskliwości, a tutaj nikt prócz Liz jej tego nie dawał. Mięłam w ręku kurtkę Liz i usiłowałam znaleźć jakieś odpowiednie słowa, ale wszystkie wydawały się nie takie, lekceważące lub drwiące. Więc powiedziałam tylko: — Hej. I wyszłam.

Rozdział trzydziesty dziewiąty Wcisnęłam kurtkę Liz do plecaka; zajęła dużo miejsca, ale była mi potrzebna. Mogła mi pomóc znaleźć odpowiedź na pytanie, które postawię, gdy tylko znajdę w sobie odwagę. Kiedy Derek oznajmił, że uciekamy tej nocy, w pierwszej chwili pomyślałam: „Nie starczy czasu". Ale czasu było aż za dużo. Odrobiliśmy lekcje, których nigdy nie pokażemy, pomogliśmy pani Talbot ułożyć listę posiłków, których nie zjemy a przez cały czas musieliśmy walczyć z pokusą, by wymknąć się i sprawdzić, czy na pewno o niczym nie zapomnieliśmy. Skoro i Rae, i Tori zauważyły, że coś „kombinowałam" z chłopakami, trzeba było ograniczyć nasze rozmowy na boku, bo pielęgniarki zaczną podejrzewać, że to nie tylko problem młodzieńczych hormonów. Ostrzegłam wszystkich przed Tori, ale zdaje się, że nikt się specjalnie nie przejął. Tak jak jej powiedziałam: właściwie dla nas nie istniała. Zastanawiałam się, czy właśnie to nie bolało jej najbardziej. Wieczorem oglądaliśmy film. Tym razem tak mało poświęcałam mu uwagi, że gdyby dziesięć minut po zakończeniu ktoś mnie spytał, o czym był, nie potrafiłabym odpowiedzieć. Derek został na górze. Simon szepnął, że jest trochę 298 zmęczony po wczorajszej nocy, więc chciał odpocząć, żeby potem mógł nam pomóc. Bałam się, że znowu odezwała się gorączka. Kiedy pani Talbot spytała o Dereka, Simon odrzekł, że „nie czuje się najlepiej", a pielęgniarka, tylko pokręciwszy głową i nie zadawszy sobie trudu, żeby iść na piętro i sprawdzić, poszła grać w karty z panią Abdo. Zawsze tak było z Derekiem, jak gdyby pielęgniarki zapominały, że niezależnie od gabarytów jest jeszcze nastolatkiem, i liczyły na to, że sam da sobie radę. A może ze względu na zapisy w jego aktach wolały mieć z nim jak najmniej kontaktów? Czy zauważył, jak go traktują? Z pewnością. Nic nie umykało jego uwadze, a to pewnie umacniało jego przekonanie, że właściwym miejscem dla

niego jest Lyle House. Film się ciągnął, a ja zastanawiałam się nad Derekiem. Tak bardzo zależało mu na tym, żeby Simon nie domyślił się, że jest chory, więc kiedy ten teraz oznajmił, że brat „nie czuje się najlepiej", najwidoczniej nie dało się już tego ukryć. Wymknęłam się z sali medialnej, wzięłam cztery tylenole oraz szklankę wody i poszłam na górę. Zapukałam do drzwi. Żadnej odpowiedzi. Przy podłodze smuga światła, ale mógł zasnąć przy książce. „Albo jest zbyt chory, aby odpowiedzieć". Znowu zastukałam, odrobinę mocniej. — Derek? To ja. Przyniosłam ci wodę i tylenol. Nic. Dotknęłam zimnej klamki; pewnie śpi albo mnie ignoruje. — Zostawiam pod drzwiami. Kiedy nachyliłam się, aby postawić szklankę na podłodze, drzwi uchyliły się i zobaczyłam bosą stopę Dereka. Wyprostowałam się. Znowu był w bokserkach, więc uciekłam wzrokiem ku jego twarzy, ale zdążyłam dostrzec mokry połysk na jego piersi. Pot przykleił mu także włosy do głowy, oczy miał płonące, oddychał głośno i z trudem. — C-ccco z tobą? — Będzie dobrze. Przeciągnął językiem po wargach i zamrugał, jakby trudno mu było skoncentrować wzrok. Kiedy podałam mu szklankę, wziął ją przez szczelinę między drzwiami i framugą i upił długi łyk. — Dzięki. Podałam mu pigułki. — Na pewno wszystko w porządku? — Da się wytrzymać. Przytrzymał drzwi stopą i podrapał się po plecach. — Powinieneś się wykąpać, najlepiej w chłodnej wodzie ze względu na gorączkę. Na swędzenie dobra jest soda oczyszczona. Jak chcesz, to... — Nie, nie, nie trzeba. — Jeśli czegoś potrzebujesz... — Wyluzuj. Zejdź na dół, zanim ktoś zauważy. Kiedy byłam na pierwszym stopniu, usłyszałam głos. — Chloe?

Odwróciłam się. Stał oparty o framugę. — Ani słowa Simonowi, tak? Że kiepsko się czuję. — Przecież on wie. Naprawdę powinieneś... — Jest OK. — Wcale nie. Sam się domyśli, że... — Nie. To moja broszka. Cofnął się i zamknął drzwi. Rae nie mogła się uspokoić, ciągle sprawdzała, czy zapakowała dobre rzeczy, czy nie za dużo, może za mało i czy na pewno te. Zdziwiłam się trochę. Była tak podniecona jak dziewczynka przed pierwszym ogniskiem na obozie, a przecież kto jak kto, ale ona powinna wiedzieć, że życie na ulicy to wcale nie jest wymarzona, niezrównana przygoda. Może jednak dla niej to było coś innego. Miała się zabrać ze mną i Simonem, a nie wiem, czy był ktoś mniej od nas podobny do Bonnie i Clyde'a. Nie chodziło tu o żadne przestępstwo, lecz o misję. A poza tym, jak mówili Simon i Derek, nas nie obowiązywały już dawne reguły. — Bo jesteśmy niezwykli — zachichotała. — Dziwnie to brzmi, ale czy w końcu każdemu o to nie chodzi? Być niezwykłym. Na pewno? Miałam wiele pragnień; chciałam być mądra. Utalentowana. Ładna? Z pewnością. Ale niezwykła? Aż za często w swoim życiu nie byłam „zwykła". Bogata dziewczyna, która nie miała matki. Nowi koledzy w szkole. Uczestniczka grupy teatralnej, która wcale nie chciała być aktorką. Dla mnie „niezwykła" znaczyło „odmienna'', i to niekoniecznie w dobrym sensie. Jak najbardziej chciałam być normalna i jakkolwiek groteskowo by to zabrzmiało, marzyłam po prostu o normalnym życiu, które kiedyś miałam, a które w każdym razie było o wiele bliżej normalności niż to, które teraz mnie czekało. Tak czy owak, patrzyłam na Rae, która leżała na brzuchu i usiłowała gołymi palcami rozżarzyć zapałkę, a przygryziony język pokazywał, jak bardzo jej zależało na wykazaniu, że ma niezwykłe zdolności. Ja takie miałam, a tak mało mi na nich zależało, że bez chwili wahania odstąpiłabym je Rae. To zupełnie jak w szkole, kiedy dziewczyny na każdej przerwie rozwodziły się nad markowymi dżinsami i wyliczały, ile godzin trzeba będzie siedzieć przy bachorach żeby sobie na nie pozwolić, ą tymczasem ja jedną parę miałam na sobie, a cztery inne na półce w domu i było mi to zupełnie obojętne. Czułam wyrzuty sumienia, że nie doceniałam tego, co miałam. Tyle że nekroman-

cja była czymś innym niż para dżinsów i byłam pewna, że lepiej by mi się żyło bez niej, o wiele łatwiej. No dobrze, ale gdybym, powiedzmy, zbudziła się rano, ale już bez możności rozmowy ze zmarłymi, czy na pewno nie byłabym rozczarowana? — Chyba się rozgrzała — powiedziała Rae, nie wypuszczając zapałki spomiędzy palców. — Daj, sprawdzę — powiedziałam i wstałam z łóżka. — Nie — sprzeciwiła się. — Jeszcze nie. Dopiero jak będę pewna. Czy była półdemonem? Derek twierdził, że wzniecają ogień od samego dotyku, więc Rae w swoim wieku powinna to zrobić z zapałką bez żadnego trudu. Z drugiej strony nigdy jeszcze nie słyszał o osobie, która budzi się pewnego dnia i wszędzie dostrzega duchy; zazwyczaj zdolności nekromantyczne ujawniają się stopniowo. Ale czy tak nie jest w ogóle z rozwojem? W podręczniku można przeczytać: „Proces dojrzewania zaczyna się w wieku dwunastu lat, a kończy w wieku lat osiemnastu", ale jest to ogólna reguła, ani ja, ani Derek nie pasowaliśmy do normy. Może paranaturalne talenty Rae rozkwitły późno, jak u mnie było z nekromancja i miesiączką. Nie można też było wykluczyć, że u mnie paranormalność uwidoczniła się od razu w rozwiniętej postaci, jak pokwitanie u Dereka. Podobno półdemony miały normalną ludzką matkę i ojca demona, który przybierał postać człowieka, aby być zdolnym do zapłodnienia. To zgadzało się z historią Rae, którą matka po urodzeniu porzuciła, a o ojcu nic w ogóle nie było wiadomo. — Dym — pisnęła Rae i przyłożyła rękę do ust. — Widziałam, przysięgam. Dobra, wiem, że to może drobiazg, ale taki ekstra. Zobacz! Czy Rae była półdemonem? Bardzo tego chciałam.

Rozdział czterdziesty Rae nastawiła budzik na trzecią, najspokojniejszą, zdaniem Dereka, porę nocy, gdy najmniej było prawdopodobne, że nasza ucieczka zostanie wykryta. Wyłączyłyśmy go o drugiej czterdzieści pięć, a pięć minut później byłyśmy za progiem, z plecakami w rękach. Delikatnie zamknęłam drzwi. Na ciemnym choć oko wykol korytarzu drogę do schodów wskazywało cykanie na parterze. Przysięgłabym, że tym razem skrzypiał każdy stopień, chociaż jednak nadstawiałam uszu, czy nie słychać czegoś z pokojów pani Talbot i Tori, słyszałam tylko od-: głos zegara. Na dole księżycowe światło przedzierało się między zasłonami na tyle, że rozpoznając zarysy krzeseł i stołów,; mogłam na nie nie wpadać. Skręciłam na korytarz i w tym momencie z cienia wynurzyła się jakaś postać. Stłumiłam odruchowy okrzyk, pewna, że to Derek, tymczasem był to Simon, a jego poszarzała twarz sprawiła, że poczułam skurcz w gardle. — C-ccco s-sssię... — Jest z wami Derek? — N-nnie, j-jjjak... — Nie ma go. — Pokazał coś błyszczącego, a ja dopiero po chwili rozpoznałam zegarek Dereka. — Nastawiony był na za piętnaście trzecia; kiedy zadzwonił, zbudziłem się i znalazłem go na swojej poduszce. Łóżko Dereka było puste. Poczułam na ramieniu dłoń Rae. — Ale Derek z nami nie idzie, prawda? Róbmy swoje. — Mówił ci coś wieczorem? — szepnęłam. Simon pokręcił głową. — Spał, jak wróciłem, i nie chciałem go budzić. — Może jest w łazience — mruknęła niecierpliwie Rae. — Nie traćmy czasu. — Sprawdziłem łazienki na górze i dole. Także salę medialną i kuchnię. Coś jest nie tak. Coś się z nim stało. — I co, zostawiałby ci zegarek? Może... — Szukałam jakiegoś rozsądnego wyjaśnienia i czułam, jak rośnie panika, gdyż żadnego nie znajdowałam. —

Może bał się, że w ostatniej chwili będziemy go namawiać, żeby szedł z nami, i zbudzimy kogoś. — Skoro już o tym mowa... — powiedziała Rae i znacząco spojrzała na sufit. Podchwyciłam spojrzenie Simona; jakkolwiek logicznie mogła brzmieć moja sugestia, Derek musiał wiedzieć, że Simon nigdzie nie ucieknie, jeśli nie będzie pewny, że z bratem wszystko jest w porządku. — Ludzie, trzeba się ruszyć — ponagliła Rae. — Idźcie we dwie — mruknął Simon. — Ja muszę... — Nie. Ja to zrobię. — Niema... Przerwałam mu krótkim ruchem ręki. — Co dobrego wyjdzie z tego, że ja ucieknę, a ty zostaniesz? To twój ojciec, ty wiesz, jak go znaleźć. Simon uciekł ze spojrzeniem. — Chloe, dajmy sobie spokój z Derekiem — upierała się Rae. — Przecież on zostaje. Nic mu się nie stanie, a na nas czas. — Znajdę go, a potem do was dołączę. Spotkamy się za fabryką. Simon pokręcił głową. — To ja za niego odpowiadam, a... — Teraz przede wszystkim odpowiadasz za ojca H nie dałam mu dokończyć. — Nie pomożesz Derekowi ani mnie, jeśli go nie znajdziesz. Cisza. — Dobrze? Stał ze zmarszczonym czołem i doskonale wiedziałam, że wcale nie jest dobrze, że nienawidzi myśli o zostawieniu Dereka. — Musisz uciekać — nastawałam. Chwycił mnie za rękę, wplótł swoje palce między moje i mocno uścisnął. Jestem pewna, że zaczerwieniłam się tak, jakby mnie znienacka pocałował. — Będziesz na siebie uważać? — spytał. — Tak. Znajdę jego, a potem znajdę was. Simon wziął mój plecak. Byłabym na amen załatwiona, gdyby mnie z nim złapali. Nie szło go też nigdzie ukryć, gdyż mogłam potem nie mieć szans, żeby go odzyskać. Mieliśmy kod blokujący; Derek nam go wypisał, do czego dołączył instrukcję i odręczne mapki. Był to dla mnie dowód, że nie zamierzał

być przy naszej ucieczce, ale to był cały Derek: niczego nie chciał pozostawiać przypadkowi. Czemu zatem zdecydował się na ryzyko, że Simon będzie chciał zostać? Przed oczami stanął mi ostatni obraz Dereka: stoi oparty o framugę, spocony, ledwie mogący skoncentrować wzrok. I wtedy zrozumiałam, co się stało. Gdyby Simon zobaczył go w tym stanie, natychmiast zrozumiałby, jak źle jest z Derekiem, i wtedy nie byłoby mowy, żeby go zostawił. Nic innego mu nie pozostało, jak nastawić budzik, schować się gdzieś i modlić, by Simon jednak zdecydował się na ucieczkę. Mała szansa przeciw żadnej. Gdzie zatem był? Przede wszystkim zajrzałam do piwnicy. Drzwi zamknięte, światło zgaszone, ale gdyby tam właśnie się skrył, nie zostawiłby żadnego śladu. Zeszłam na dół. W pralni nikogo, schowek zamknięty. Kiedy poprzedniej nocy wyszliśmy na zewnątrz, zaciągał się zimnym powietrzem. Wydawało mi się po powrocie, że gorączka trochę ustąpiła, co przypisałam działaniu tylenolu, ale może wystarczyło samo zimne powietrze. Jeśli chodziło mu o szybką, choć krótkotrwałą poprawę, spróbowałby się ochłodzić na zewnątrz, żeby móc wyprawić w drogę Simona. Naparłam na tylne drzwi; były otwarte, musiał je odblokować. Wyszłam na werandę. Księżyc w pierwszej kwarcie zniknął za chmurami i było tak ciemno jak na korytarzu na piętrze. Przez wysokie drzewa przedzierała się jedynie nikła poświata znad okolicznych zabudowań. Przebiegłam wzrokiem po podwórzu; dostrzegłam tylko jaśniejszą plamę, która, jak wiedziałam, była komórką. Było zimniej niż wczoraj; z ust wydobywała mi się para. Jedynym dźwiękiem było skrzypienie gałęzi, równie monotonne i regularne jak tykanie zegara. Zrobiłam trzy ostrożne kroki, a potem zeszłam po schodkach na beton. Teraz mogłam rozpoznać więcej kształtów: ławka, anioł w ogródku, jakaś spora plama: obok komórki. Znieruchomiałam, gdyż rozległ się jakiś warkot, ale był to tylko przejeżdżający samochód. Zrobiłam jeszcze dwa kroki i pomyślałam, że chyba lepiej wrócić po latarkę, ale zaraz przypomniałam sobie, że jedyną, o której wiedziałam, zabrał ze sobą Simon. Popatrzyłam w jedną i w drugą stronę; rozchyliłam usta, żeby wyszeptać imię Dereka, natychmiast jednak je zamknęłam. Odpowie czy też raczej jeszcze bardziej się przyczai? Kiedy przysunęłam się bliżej plamy, zobaczyłam, że to wielki adidas Dereka. Podniosłam go i rozejrzałam się,' nie na żarty teraz przestraszona.

Powiał wiatr tak zimny, że oczy zaszkliły mi się łzami. Potarłam mokry koniec nosa; wiatr zawodził w drzewach ale kiedy ucichł, dźwięk wcale nie ustał: długi i niski sprawił, że poczułam dreszcz na plecach. Powoli się obejrzałam; dźwięk ustał. Potem rozległ się tłumiony kaszel; gdy spojrzałam w jego kierunku, zobaczyłam, że zza komórki wygląda biała skarpetka Dereka. Klęczał; w mroku ledwie mogłam dostrzec jego spuszczoną głowę i ramiona. Dolatywał od niego zapach potu, ale następny podmuch przyniósł jeszcze ostrzejszą woń, od której poczułam gwałtowny skurcz w żołądku. Szarpnął nim następny spazm wymiotów. — Derek? — szepnęłam. — To ja, Chloe. Zesztywniał. — Wynoś się — wychrypiał tak, że ledwo zrozumiałam. Podeszłam odrobinę bliżej i oznajmiłam półgłosem: — Simon jest już na zewnątrz. Przekonałam go, żeby uciekał, a ja ciebie poszukam. — Więc znalazłaś. A teraz spadaj. — Myślisz, że cię zostawię w tym stanie? — Zrobiłam jeszcze krok; zapach wymiocin był tak ostry, że chwyciłam palcami za nos i zaczęłam oddychać przez usta. — Skoro masz mdłości, to musi być coś więcej niż tylko gorączka. Trzeba... — Jazda! Było to tak podobne do warknięcia, że aż odskoczyłam. I znowu jęk, tym razem zakończony czymś przypominającym skowyt. Miał na sobie T-shirt; widziałam, jak napinają się odkryte mięśnie, gdy palce wczepiają się w ziemię. Ramiona pociemniały, jakby padł na nie cień, a potem znowu zajaśniały w mroku. — Derek... Plecy tak mocno wygięły się w łuk, że zobaczyłam zarys kręgosłupa, koszulka napięła się, mięśnie pod nią napinały się i rozluźniały. Oddech miał tak rwany jak szelest liści na drzewach. — Proszę, idź sobie. Słowa były tak niewyraźne, jakby wymruczał je przez zamknięte usta. — Potrzebna ci pomoc... — Nie! — To idę po Simona, żeby wracał!

— Nie!!! Lekko przekręcił głowę i wtedy zobaczyłam jego twarz dziwnie, nienaturalnie wykrzywioną. Pochylił się, zanim zdążyłam się zastanowić nad tym, co ujrzałam. Zakrztusił się, wydał dźwięk tak okropny, jakby był to kaszel gdzieś z samych wnętrzności. Znów wygiął się w łuk, ręce i nogi miał napięte, ramiona pociemniały i pojaśniały, mięśnie i ścięgna wibrowały. W tym momencie księżyc wyjrzał zza chmur i dzięki temu zobaczyłam, że barki robią się ciemniejsze, gdyż na chwilę spod skóry ukazują siwe włosy, by zaraz schować się z powrotem. A ręce... W ziemię wbijały się palce długie i zagięte jak... jak szpony. W głowie rozbrzmiały mi słowa Simona; „Tacy faceci jak Derek mają... powiedzmy, fizyczne naddatki. Są megasilni, jak sama mogłaś zobaczyć. Mają też bardziej wrażliwe zmysły. Tego typu sprawy". Tego typu sprawy. Potem moje pytanie: „Nie wpadnę na żadnego wilkołaka czy wampira?". I jego odpowiedź ze śmiechem: „Tooo byłoby cool". Właściwie bardziej wykręt niż odpowiedź, której nie mógł mi udzielić. Derek jak w konwulsjach podrywał głowę, zaciskał szczęki, spomiędzy których płynął jękliwy skowyt. Głowa opadła, czknął i z ust popłynęła mu strużka śliny. — Derek? Znowu szarpnęły nim wymioty, kiedy minęły, przysunęłam się bliżej. Odchylił głowę w bok. — Mogę coś zrobić? Wewnętrzny głos powiedział mi: „Jasne! Ratuj się, uciekaj!. Ale była to tylko delikatna przestroga, jakby z obowiązku i nie na serio, bo o żadnej ucieczce nie mogło być mowy. To nie był potwór. Nawet teraz, gdy włosy pokrywały mu ramiona, palce zakrzywiały się w szpony, gdy powarkiwał na mnie, bym odeszła, dobrze wiedziałam, że cokolwiek się stanie, ciągle jest to Derek. — Mogę coś zrobić? Śmieszne pytanie. Świetnie wiedziałam, jaka byłaby odpowiedź w innej sytuacji: pogardliwe wydęcie ust, przewrócenie oczami.

Teraz jednak, po słabym „Proszę, idź sobie", klęczał, odchylając głowę, abym jej nie widziała, ciało mu drżało, a każdy oddech kończył się ochrypłym piskiem. — Nic. — Palce grzebały w ziemi, ramiona napięły się i rozluźniły. — Idź. Głowa obróciła się w moim kierunku na tyle, bym dostrzegła jedno zielone oko pełne przerażenia. Kończyny znowu się wyprostowały, plecy wygięły, na trawę trysnęły wymiociny, których odór wypełnił powietrze. Usiadłam bezradna, gdyż zupełnie nie wiedziałam, co robić. Przez głowę przemykały mi najróżniejsze pomysły, ale każdy z nich natychmiast odrzucałam. Wyciągnęłam rękę i położyłam mu na ramieniu, czując jak szorstkie włosy przedzierają się przez drżącą i pulsującą skórę. To wszystko, na co było mnie stać: zostać i dać mu znać, że jestem. I nagle ostatni spazm, strużka wymiocin zwisająca z oddalonego o metr płotu i — koniec. Nagle i całkowicie. Czułam, jak mięśnie się uspokajają, a włosy chowają. Powoli rozluźniał się, plecy opadały, palce przestały ryć ziemię, aż wreszcie przewrócił się na bok i zakrył głowę rękami ciągle wydłużonymi, odkształconymi, z grubymi, podobnymi do pazurów paznokciami. Skulił się z podciągniętymi pod brodę kolanami i jęknął. — Czy... Simon, czy powinnam iść po Simona? Będzie wiedział, co robić? — Nie. — Głos miał tak chrapliwy i gruby, jakby jego struny głosowe przestały być ludzkie. — Już po wszystkim — odezwał się wreszcie. — Chyba. Raczej jestem pewny. — Potarł twarz ciągle schowaną za rękami. — To nie powinno było się wydarzyć. Nie teraz. Za dobrych parę lat. Mówiąc inaczej, świetnie wiedział, kim jest, i tylko oczekiwał... transformacji, gdy będzie starszy. Mignęła iskra gniewu, bo zwiódł mnie, zmusił Simona do kłamstwa, ale zaraz zgasła, bo jakże mogłam się gniewać na niego teraz, gdy widziałam, co się działo, gdy siedziałam i patrzyłam na przepoconą koszulę, ciało drżące z bólu i wyczerpania, pierś spazmatycznie łapiącą oddech. — Idź — szepnął. — Teraz już będzie dobrze.

— Nie mogę... — Chloe! — przerwał ze stanowczością dawnego Dereka. — Uciekaj. Pomóż Simonowi. Powiedz, że ze mną wszystko w porządku. — Nie. — Chloe — na pół warknął. — Pięć minut. Muszę mieć pewność. Prychnął, ale potem w milczeniu zastygł na ziemi. — Więc jednak wyskoczyłeś z ubrania — powiedziałam, starając się, żeby zabrzmiało to żartobliwie. — Mam nadzieję, że nie lubiłeś tej koszulki, bo teraz już nic po niej. Dowcip był kiepski, ale podchwycił go: — Dobrze, że nie zzieleniałem. — Nie, tylko... Ale nie potrafiłam wykrztusić „owłosiałeś". Skrzypnęły drzwi. Derek poderwał się, odsłaniając twarz. Nos wyglądał jak rozbity, szeroki i płaski, kości policzkowe sterczały tak, jakby chciały się z nim zetknąć, brwi były krzaczaste i ciężkie. Nie wyglądał jak monstrum, bardziej jak neandertalczyk ze współczesnego rysunku. Odwróciłam oczy i podpełzłam do rogu komórki. Chwycił mnie za nogę. — Będę uważać — szepnęłam. — Tylko spojrzę. Opadłam na brzuch, podczołgałam się i wyjrzałam. Promień latarki przesuwał się po podwórzu. — Kobieta — szepnęłam tak bezgłośnie, jak potrafiłam. — Chyba Rae... ale nie, za szczupła. Może pani Ado? Pociągnął mnie za kostkę. Ponieważ nogawka dżinsów podjechała do góry, poczułam na skórze dotyk jego dłoni szorstkiej jak poduszki na łapie psa. — Uciekaj — szepnął. — Przerzucę cię przez płot, przez następny przeskoczysz i... Promień latarki gwałtownie się poruszył. — Kto tam? Rozległ się ostry, wysoki głos, z dziwnym akcentem. Nachyliłam się do Dereka. — Doktor Gili! Co ona tu... — Mniejsza z tym, spadaj! — Wiem, że ktoś tam jest. Słyszę głos — powiedziała stanowczo doktor Gili. Zerknęłam na odmienioną twarz Dereka. Lekarka nie mogła zobaczyć go w tym stanie. Chwyciłam jego but, który rzuciłam na ziemię, i jednym kop-

niakiem zrzuciłam swój, co zaskoczyło go na tyle, że wyrwałam się z uścisku i przemknęłam w drugi koniec komórki. Ruszył za mną, ale byłam już za daleko, więc tylko rozpaczliwie wyszeptał: — Chloe! Wracaj! Ani się waż... Nie zamierzałam go słuchać.

Rozdział czterdziesty pierwszy W jednej ręce trzymając but Dereka, a drugą wciskając koszulkę w dżinsy, wyjrzałam zza rogu komórki. Odwrócona do mnie plecami, doktor Gili oświetlała przeciwną stronę podwórka. Przemknęłam za krzakami i wzdłuż płotu dotarłam na wysokość werandy. Tutaj posmarowałam policzek piachem, wyprostowałam się i zaczęłam przepychać się przez gałęzie. — P-pppani d-dddoktor — jąkałam się, poprawiając koszulkę. — Chciałam tylko zaczerpnąć trochę powietrza. Skakałam na jednej nodze, a jednocześ nie próbowałam włożyć but Dereka. — Obawiam się, że to nie twój, Chloe — powiedziała, podchodząc i oświetlając mnie latarką. Zakryłam oczy przed światłem i podniosłam but, mrużąc powieki, a następnie nerwowo się zaśmiałam. — Ups, chyba wychodząc, wzięłam nie ten. — Gdzie on jest? — Kto? — pisnęłam. Wskazała na but. — Derek. — Derek? To jego? — Ukradkiem zerknęłam za siebie w krzaki, aby odwrócić jej uwagę. — N-nnnie widziałam go od kolacji. O-ooon też wwwwyszedł? — O tak, z pewnością. I to chyba na dobre, razem z Simonem i Rae. Oni uciekli, a ty miałaś odwrócić uwagę. — C-ccco? — Tym razem nie udawałam już jąkania. — U-uuuciekli? Nnnnie, j-jjja i Dddderek... — Machnęłam ręką za siebie. — Znał kod, więc wyszliśmy, żeby być sami i... no wie pani. Zrobiła krok i poświeciła mi prosto w oczy. — Wzięliście się do tego, co wam przerwano w piątek? Spuściłam głowę i poprawiłam koszulkę, usiłując wyglądać na zakłopotaną. — T-tttak.

— Naprawdę myślisz, że mnie na to nabierzesz, Chloe? Takie dziewczyny jak ty nawet nie spojrzą na takiego chłopaka jak Derek Souza, a co dopiero mówić o obłapywaniu się w krzakach czy na jakiejś antresoli. Popatrzyłam na nią zdumiona. — Ale przecież nas nakryliście. W piątek. Pani sama powiedziała... — Wiem, co powiedziałam, Chloe. I wiem, co naprawdę robiliście na pawlaczu. Znalazłam waszych nowych przyjaciół. Stałam jak wrośnięta w ziemię i nie wierzyłam własnym uszom. — Co ci powiedzieli? — Poczułam jej dłoń na ramieniu. — To jego ofiary? Samuela Lyle'a? - Nachyliła się ku mnie, oczy miała błyszczące jak Derek, ale tutaj widać było błysk szaleństwa. — Zdradzili ci jego sekrety? Jego odkrycia? Zadbam o to, żeby nikt nie wiedział, że uciekłaś. Powiem, że znalazłam cię śpiącą w sali telewizyjnej. Tylko powtórz mi wszystko, co ci powiedziały duchy. — J-jjja nie umiem rozmawiać z duchami. Usiłowałam się uwolnić, ale zacisnęła palce jeszcze mocniej. Zgarbiłam się, jak gdybym się poddawała, a po tern szarpnęłam w przeciwną stronę. Wyrwałam się, zrobiłam to zbyt mocno i straciłam równowagę. Rzuciła się za mną, ja odchyliłam się jeszcze bardziej i poleciała na ziemię. Kiedy odtaczałam się, zobaczyłam ciemną po stać przeskakującą nad poręczą. Doktor Gili dostrzegła to kątem oka, odwróciła się i otworzyła usta do krzyku, gdy Derek wylądował tu przed nią. Wyrzuciła przed siebie rękę, pisnęła i chciał się cofnąć, ale potknęła się o własną nogę. Waląc się na ziemię, jednocześnie rozpaczliwie szukała czegoś w kieszeni ale Derek skoczył i chwycił jej dłoń z walkie-talkie, który poleciało w trawę. Głowa doktor Gili uderzyła o beton. Podbiegłam, Derek klęczał już przy niej i badał puls — Nic się nie stało — powiedział — straciła tylko przytomność. Chodźmy, zanim się ocknie. Chwycił mnie za ramię; palce miał brudne, ale całkiem ludzkie, ręce i twarz znowu były normalne. Szarpnęłam barkiem i skoczyłam ku jego adidasowi, który leżał n ziemi; kiedy się odwróciłam, wyciągał ku mnie mój but. — Zamiana? Włożyliśmy buty. — Simon czeka w fabryce — sapnęłam. — Musimy go ostrzec. Wiedzą o ucieczce. Pchnął mnie w kierunku płotu.

— Głównym wyjściem będzie niebezpiecznie. Trzeba przez podwórko. — Spojrzałam przez ramię. — Idę z tobą. Dawaj! Zaczęłam się wspinać na pierwszy płot, ale dla Dereka było to za wolno, więc mnie przerzucił, a sam przesadził go jednym skokiem. Gdy mieliśmy za sobą trzy ogrodzenia, usłyszeliśmy syrenę i przycupnęliśmy przy jakiejś piaskownicy. — 'Policja'? — szepnęłam. — Nie wiem. Odczekałam chwilę i powiedziałam: — Gili wie o ciałach. Kiedy wywołałam duchy, chyba wcale nie siedziała w gabinecie, jak przypuszczaliśmy. Wie, że mogę się z nimi kontaktować, wie o Samuelu Lyle'u, wie o... — Potem. Miał rację. Wygnałam te sprawy z głowy i skupiłam się na syrenie. Oddalała się w kierunku, z którego przybyliśmy, i ucichła. — Zatrzymała się przy nas? — Nie. Ciągle ją słyszę. Ruszaj. Zdaniem Dereka musieliśmy pokonać siedem dziedzińców. Na pewno dobrze policzył. Byliśmy na piątym, gdy nagle wyciągnął rękę w bok, a ja wpadłam na nią jak na poręcz. Stał z przekrzywioną głową i nasłuchiwał. Minęło dziesięć sekund. Szarpnęłam go za koszulkę, ale zareagował dopiero po następnych dziesięciu. — Samochód na jałowym biegu. Ktoś tam jest. — Gdzie? Niecierpliwie machnął ręką. — Tam. Na ulicy, którą mamy przeciąć. — Uniósł palec. — Kroki. Ktoś mówi. Kobieta. Szepcze. Nie mogę zrozumieć. — Poznajesz, kto to? Pokręcił głową. — Zostań tutaj. Ja się podkradnę, może to coś pomoże. Chyłkiem zbliżył się do domu i przycupnął za linia krzaków. Rozejrzałam się. Stałam pośrodku podwórka i gdyby ktoś wyjrzał przez okno, natychmiast by mnie zobaczyła Jego miejsce wydawało się o wiele bezpieczniejsze. Gdy się zbliżyłam, odwrócił się i przygwoździł mnie spojrzeniem. — Przepraszam — szepnęłam i cichutko zrobiłam jeszcze kilka kroków.

Machnął ręką, żebym stanęła, ale kiedy nie posłuchałam, odwrócił się w kierunku domu. Kucnęłam obok niego. Lekko poruszał głową. Myślałam, że wsłuchuje się w głosy, ale kiedy głowa powędrowała w moim kierunku, po ruchu policzków i nozdrzy zorientowałam się, że węszy. Podchwycił mój wzrok i wykrzywił się gniewnie. — Potrafisz wyczuwać, eee... — Zapachy — rzucił tak, jakby wypluł to słowo. — Tak potrafię wyczuwać zapachy. Jak pies. — Wcale nie chodziło mi o... — Mniejsza z tym. — Powiódł wzrokiem wzdłuż bocznego płotu. — Chyba się już domyśliłaś, kim jestem, — Wilkołakiem. Usiłowałam powiedzieć to obojętnie, ale nie wiem, czy mi się udało. Nie chciałam wyjść na przerażoną, bo właśnie tego się obawiał i dlatego mi nie powiedział. Przekonywałam siebie, że to zupełnie jak być nekromantką, czarownikiem czy półdemonem. Ale nie. Cisza się przedłużała i wiedziałam, że powinnam coś powiedzieć. Gdyby oznajmił mi, że jest półdemonem, zasypałabym go pytaniami, a skoro teraz tak się nie działo, moje milczenie oznaczało, że uważam go za jeszcze mniej naturalnego od nas, za jakoś... gorszego. — To co tam się zdarzyło? Ty się... — Przemieniałem się. — Odsunął się na prawo, żeby lepiej słyszeć, potem wrócił. — To nie powinno nastąpić, zanim będę miał osiemnaście lat. Tak sądził tata. Wczoraj wieczorem to swędzenie, gorączka, kurcze to była zapowiedź i powinienem się był zorientować. Drgnął, gdy powiał wietrzyk. Wziął głęboki oddech i potrząsnął głową. — Nikogo nie poznaję. — Pokazał za siebie. — Przeskoczymy przez tamten płot i pójdziemy trochę naokoło. Miejmy nadzieję, że w tym czasie ci się zmyją. Przeskoczyliśmy ogrodzenie i wzdłuż następnego podwórka zakradliśmy się na podjazd. Derek zbadał ulicę, patrząc, słuchając i najpewniej węsząc, potem machnął, żebym przebiegła. Po drugiej stronie dalej posuwaliśmy się na wschód tylnymi podwórkami. Kiedy osiągnęliśmy szosę, zobaczyłam samochód, o którym mówił. Srebrzysty SUV, stał przecznicę dalej. Reflektory miał zgaszone, ale ktoś nachylał się do okienka kierowcy, jakby rozmawiał.

— Będziemy musieli pobiec — powiedział Derek. — Mam nadzieję, że nas nie zauważą. — Myślisz, że nas szukają? — Nie, ale... — Będzie wyglądało podejrzanie, jak zaczniemy biec. — Jest wpół do czwartej. I tak będziemy wyglądać podejrzanie. — Przypatrzył się samochodowi. — Dobra. A w razie jakichś kłopotów, trzymaj się mnie. — Tak jest, sir.

Rozdział czterdziesty drugi Przeskoczyliśmy płot w miejscu, gdzie zwieszała nad nimi gałęzie wierzba. Derek ustawił mnie po swojej lewej, nie od strony samochodu. Z daleka powinniśmy wyglądać dla nich jak dorosły mężczyzna i... może kobieta. — Idziemy i rozmawiamy, tak? Para na nocnym spacerze. Przed nikim się nie chowamy. Kiwnęłam głową, wziął mnie za rękę, weszliśmy na chodnik i podeszliśmy do krawężnika. — Mów coś — mruknął. — Więc kiedy się... zmieniłeś... Parsknął śmiechem, najwidoczniej spodziewał się czegoś innego, ale skoro mówiłam cicho, a nie słyszałam tamtych, to i do nich mógł docierać tylko szmer głosów; — Więc zmieniłeś się w... Szukałam odpowiedniej nazwy dla obrazu, który przyszedł mi do głowy: hollywoodzki wilkołak, pół człowiek, pół zwierzę. — Wilka. Pociągnął nas w lewo, dalej od samochodu. — Wilka? — No wiesz, duży drapieżny ssak. Najczęściej oglądany w zoo. — Zamieniłeś się w... Ale to przecież nie... Urwałam. — Nie jest fizycznie możliwe? — Kolejny krótki chichot. — Tak, moje ciało wręcz o tym krzyczało. Nie mam pojęcia, jak to się dzieje, mam nadzieję, że później się jakoś w tym rozeznam. Dużo później, jeśli szczęście się do mnie uśmiechnie. Jak dojdziemy do następnej przecznicy, skręcamy w lewo. Fabryka jest zaraz... Znieruchomiał w tym samym momencie, kiedy zapaliły się reflektory samochodu. Mocno zacisnął rękę na moim przegubie i poderwał się do biegu, pociągając mnie za sobą. — Rozpoznali nas — sapnął. — Ale przecież nas nie szukali. — Szukają.

Pociągnął mnie w kierunku najbliższego ogrodzenia. Tuż przy nim złapał mnie w pasie i przerzucił na drugą stronę. Spadłam na czworaki, poderwałam się i wskoczyłam do najbliższej kryjówki, metalowej szopy. Derek wpadł za mną; przez chwilę stałam nieruchomo z policzkiem przytulonym do zimnej stali i tylko chwytałam chłodne powietrze. — Skąd... — szepnęłam. — Usłyszałem, jak mówią: „To oni" i „Zadzwoń do Marcela". — Do Marcela? Tak ma na imię doktor Davidoff, prawda? — Tak, i jakoś nie chce mi się wierzyć, że to tylko przypadkowa zbieżność. — Jak oni... Zatkał mi usta ręką, poczułam smak piasku. Nachylił mi się do ucha. — Jadą wolno i rozglądają się za nami. Chyba mają opuszczoną szybę. Ale co to za jedni? Skąd się wzięli? Simon i Rae wymknęli się jakieś czterdzieści minut temu, jak więc tak szybko... — Tori — syknęłam. — Co Tori? — Tori się domyśliła, że uciekamy. To dlatego była taka spokojna. Uznała, że najlepiej będzie... — W tej chwili to bez znaczenia. Pojechali tam. — Zrobił ruch głową i pociągnął mnie w przeciwnym kierunku. — Na końcu będzie fabryka. Trzymaj się trawy. Tak jest ciszej. Pobiegliśmy po trawie między chodnikiem a drogą; kroki robiły się głośne na podjazdach, a potem znowu milkły. Zostały nam do minięcia już tylko trzy domy, żeby dotrzeć do majaczącej w mroku fabryki, gdy Derek zaklął pod nosem. Jeszcze trzy kroki, i wiedziałam dlaczego: przed nami wyrosło wysokie na ponad dwa metry stalowe ogrodzenie parkingu, do którego brama była zamknięta na kłódkę. — Właź! — zakomenderował. Chwyciłam za pręty i zaczęłam się wspinać. Chciał mnie podeprzeć, ale machnęłam ręką, że dam sobie radę, a on niech się zajmie sobą. Byłam już blisko szczytu, gdy na ścianie fabryki pojawiły się dwa jasne kręgi. Zerknęłam przez ramię; SUV gnał ku nam z rykiem silnika. — Szybciej, szybciej — ponaglił Derek. Samochód zahamował z piskiem opon. Przewinęłam się na górze i zaczęłam spuszczać po drugiej stronie. De-

rek ze szczytu po prostu zeskoczył, wylądował lekko przykucnięty i natychmiast odwrócił się w kierunku samochodu, w którym szczęknęły otwierane drzwi. — Skacz, złapię cię. Byłam już w połowie drogi, ale się puściłam. Chwycił mnie, postawił na nogi i pchnął w kierunku fabryki. — Derek! Chloe! Dobiegł nas kobiecy głos; słysząc swoje imię, obejrzałam się w biegu. Niska siwowłosa kobieta chwyciła pręty ogrodzenia. Nie znałam jej. Zza samochodu wybiegł mężczyzna, który trzymał jakiś czarny, podłużny przedmiot, a kiedy go podniósł, serce mi zamarło. — Karabin! — krzyknęłam, nie zwalniając kroku. Derek spojrzał na mnie rozszerzonymi oczami. — Mają... Szarpnął mnie dokładnie w momencie, gdy coś świsnęło. Skoczyliśmy za stos drewnianych palet, które posypały się na nas, odskakując od moich barków i pleców. Skulona przemknęłam za następny stos, a potem pobiegliśmy zgarbieni, aż dotarliśmy do fabrycznego muru. Wzdłuż niego rzuciliśmy się na północ, aż dobiegliśmy do rampy rozładowczej. Derek pociągnął mnie za jakąś metalową budkę. — S-ssstrzelają d-dddo n-nnnas — wyjąkałam. — Z-zzzaraz, m-mmmuszę mieć k-kkkomórkę... Nie, ale jestem głupia! — Nie jesteś. Manipulował przy swoich plecach. — A-aaale s-ssstrzelają. Chcą nas zabić. T-ttto b-bbbez sensu. Wyciągnął coś ze swojego T-shirtu: wąską metalową tubkę z ostrym końcem. — Drasnęło mnie, ale nic mi nie będzie. Trzeba o wiele więcej, żeby mnie powalić. — Powalić? — Wpatrzyłam się w dziwny przedmiot — To środek obezwładniający? — Chyba tak. Dotąd widziałem je tylko na filmach. Ale my przecież nie byliśmy zwierzętami! Nie strzela się do nastolatków nabojami obezwładniającymi! — N-nnnic n-nnnie rozumiem.

— Ani ja, ale jedno jest jasne: że chcą nas złapać! I to bardzo chcą. — Cisnął tubkę na ziemię, podkradł się do rogu budki i wciągnął zapach, teraz już niczego nie ukrywając. — Simon. Niezbyt blisko, ale niedawno był tutaj. — Potrafisz go znaleźć? — Tak. Ale teraz muszę zaufać, że umie sam o siebie zadbać, i zajmę się nami. Będzie się ukrywał do czasu, aż zobaczy ciebie. Musimy znaleźć miejsce, gdzie też się przyczaimy do chwili, aż tamci dadzą nam spokój. Podszedł do drzwi na rampie, ale były masywne i solidne, z klamkami od wewnątrz. Obejrzałam fabryczny dziedziniec. — Tam jest coś, co wygląda jak magazyn. W piali tek mówiłeś, że w czymś takim można się ukryć, pamiętasz? Obejrzał się przez ramię. — Jest za blisko fabryki, żeby go nie używano. — Za5! stanowił się chwilę. — Ale na teraz będzie dobry. Chyba dam radę się włamać. Uważnie rozejrzał się dokoła, a potem pociągną! mnie za sobą i pod ścianami dobiegliśmy do magazynu. Jedno szarpnięcie i drzwi stały otworem. Derek miał rację: magazyn nie był porzucony. Wypełniały go rulony blachy stalowej, dużo więc było możliwych kryjówek. Idąc za Derekiem, rękami i stopami ostrożnie wymacywałam przed sobą drogę, aby nie narobić hałasu. Po jakichś dwudziestu krokach znalazł odpowiednią szczelinę między belami i wcisnęliśmy się do niej. Ledwie się usadowiliśmy, na zewnątrz rozległ się głos: — Derek? Tutaj doktor DavidofF. Wiem, że tam jesteś! Zerknęłam na Dereka, ale odwrócił głowę, uważnie nasłuchując. — Derek? Wiem, że wcale tego nie chcesz, chcesz wyzdrowieć, a ucieczka nic w tym nie pomoże, tylko zaszkodzi. Głos się poruszał, gdyż Davidoff okrążał dziedziniec. Derek jeszcze chwilę się wsłuchiwał, a potem szepnął: — Cztery... nie, pięć par stóp. Rozdzielili się i szukają nas. W nadziei, że się zdradzimy. — Derek? Wiesz, że nie powinieneś opuszczać Lydie House, prawda? To niebezpieczne. Rozmawialiśmy o tym, pamiętasz? Przecież nie chcesz nikogo skrzywdzić. Obaj wiemy, że tylko przy naszej pomocy możesz wydobrzeć.

Teraz widziałam twarz Dereka; szczeki się poruszały, oczy patrzyły gdzieś w dal. — Wyjdę — szepnął. — To odciągnie ich uwagę, a ty będziesz mogła uciec. Simon jest gdzieś w pobliżu, musisz tylko go znaleźć. — Chcesz wrócić? Po tym, jak do ciebie strzelali? — To tylko środek usypiający. — Tylko? Tylko?! — Podniosłam głos i zmusiłam się, żeby go zniżyć. — Oni na nas polują, Derek. Gili wie, kim jestem. — Ona tak, ale może oni nie. — Jesteś pewien? Z wahaniem spojrzał w kierunku drzwi. — Derek? — ciągnął doktor Davidoff. — Proszę cię, nie chcę, żebyś na tym ucierpiał, ale musisz nam pomóc, Wyjdź i porozmawiamy. Tylko tyle, nic więcej. Porozmawiamy. Żadnych kroków dyscyplinarnych, żadnych przenosin. Derek zastanawiał się; lekko skłonił się ku mnie. — Nie możesz... — zaczęłam, ale znowu odezwał się Davidoff. — Jeśli sam nie wyjdziesz, Derek, i tak cię znajdziemy, ale wtedy zostaniesz odesłany do... poprawczaka, za uprowadzenie Chloe. — Upro... — syknęłam, ale zakrył mi dłonią ustal i trzymał ją, aż przestałam ruszać wargami. — W twoich aktach jest już wpis — mówił Davidoff — że zachowałeś się wobec niej nieodpowiednio. Kiedy policja zajrzy do papierów, a my potwierdzimy informacje, będziesz miał mnóstwo kłopotów, Derek, a dobrze wiem, że wcale tego nie chcesz. Nawet jeśli ona zechce cię bronić, dla policji nie będzie to miało żadnego znaczenia. Ty, szesnastolatek, uciekasz z dziewczyną, która ma dopiero czternaście lat. — Urwał na chwilę. — Bo przecież wiesz, że to tylko czternastolatka, prawda, Derek? Gwałtownie pokręciłam głową i szepnęłam: — Kłamie! W zeszłym miesiącu skończyłam piętnaście! Tymczasem Davidoff kontynuował: — Dla policji to będzie oczywiste porwanie, być może połączone z gwałtem. — Gwał... — nie wytrzymałam, ale wzrok Dereka uciszył mnie równie skutecznie jak jego ręka.

— Do ciebie należy wybór, Derek. Jeśli nie będziesz chciał sobie pomóc, tylko sam na tym stracisz. Nikt inny. I to był błąd pana doktora. Gdyby grał na lęku Dereka przed skrzywdzeniem kogoś innego, może by wygrał. Kiedy jednak groził jemu samemu, sprawa była zupełnie inna, jak powiedział Simon. — Zostań tutaj — szepnął. — Pójdę znaleźć jakieś wyjście. Chciałam zaprotestować, że mu pomogę, ale nie miałam jego nocnego wzroku. A jak na coś wpadnę czy się przewrócę, hałas ściągnie Davidoffa i całą resztę. Przycupnęłam nieruchomo.

Rozdział czterdziesty trzeci Derek wrócił po kilku minutach i bezgłośnie pokazał na tylną ścianę, w której znajdowało się stłuczone okno. Pewnie było zabite, ale teraz dykta leżała pod ścianą. — Zaczekaj. Zgarnął resztki szkła z parapetu, a potem splótł ręce i ruchem głowy wskazał, bym na nich stanęła. Kiedy prze ciskałam się przez otwór, rękaw zaczepił się o stercząc kawałek szyby. Z tyłu doleciał nas krzyk: — Chloe? Derek? Wiem, że tam jesteście. Zamek jest wyłamany. Szarpnęłam rękaw, czując, jak ostry czub przeciąga mi po skórze, a potem z brzękiem leci na posadzkę. Potoczyłam się po ziemi, poderwałam i puściłam biegiem w kierunku przykrytego brezentem stosu drewna. Padłam na czworaki i zaczęłam się wczołgiwać, a Derek z tyłu mnie popychał. Na samym końcu ułożyłam się na brzuchu. Ledwie odzyskałam oddech, a ramię zaczęło pulsować, więc nie było to tylko zadrapanie. — Jesteś ranna — szepnął Derek, jak gdyby czytał w moich myślach. — Niepoważnego. — Wcale nie. Rozprostował mi ramię. Poczułam silny ból. Ledwie stłumiłam okrzyk. Było za ciemno, by cokolwiek zobaczyć, ale rękaw bluzy kleił się do skóry. Krew, wyczuł ją. Delikatnie odwinął rękawy i zaklął. — Źle? — szepnęłam. — Głęboka rana, musimy zatamować krwotok. Potrzebny bandaż. Puścił moją rękę; biały błysk, zorientowałam się, że ściąga swój T-shirt. — Poczekaj — zatrzymałam go. — Nie masz nic więcej. Inaczej niż ja. Odwrócił głowę, a ja ściągnęłam wszystkie trzy rzeczy, które miałam na sobie, krzywiąc się, gdy rękawy przesuwały się po ranie. Zanim mnie dotknął, ból był znacznie mniejszy. Włożyłam z powrotem sweter i bluzę i dałam mu T-shirt. Zaczął go drzeć, skuliłam się na ten odgłos, ale mnie uspokoił:

— Nikogo nie ma w pobliżu. Słyszę, jak przeszukują magazyn. Obwiązał mi ramię, jednocześnie nadstawiając ucha; także ja byłam w stanie usłyszeć słabe głosy: ktoś pytał, ktoś inny odpowiedział. — Wszyscy są teraz w magazynie — mruknął. — Czas się ruszać. Spróbuję wywęszyć Simona. Trzymaj się mnie. Derek zygzakami mknął między przeszkodami. Ani na chwilę nie zwalniał tempa, a ja sunęłam za nim, niezliczoną ilość razy obcierając kolana i łokcie. W końcu zwolnił. — Jest — szepnął i wskazał palcem na południową stronę fabryki. Podążyliśmy w tym kierunku, a kiedy zbliżyliśmy się do narożnika, w zadaszonym wejściu na moment pokazał: się Simon i natychmiast zniknął. Chwilę później wyskoczyła Rae, dziko pomachała ręką, ale zaraz się cofnęła,; najpewniej pociągnięta przez Simona. Błyskawicznie byliśmy przy nich w wąskim, cuchnącym papierosami pomieszczeniu, które wyglądało na portiernię. — Co tu robisz? —.spytała Rae, która wydawała się przestraszona widokiem Dereka. — Przecież miałeś... — Zmiana planów. — Miło cię widzieć, bro. — Simon klepnął Dereka w plecy. — Już się bałem, że Chloe nas nie znajdzie. Zdaje się, że szuka nas cała zgraja. — Zgadza się. Simon ostrożnie wyjrzał na zewnątrz, a potem wrócił z moim plecakiem w ręku. — Wszystko OK? Pokiwałam głową, starając się ukryć zranioną rękę. — Mają karabiny. — Co takiego? — Rae patrzyła na mnie oczami okrągłymi ze zdziwienia. — Niemożliwe. Przecież oni przenigdy... — Strzałki usypiające — wyjaśnił Derek. — Aha. Kiwnęła głową, jak gdyby strzelanie amunicją usypiającą było normalną rzeczą, jeśli chodzi o nieletnich zbiegów. — Kogo widziałeś? — spytał Simona Derek. — Van Dop, Davidoffa i chyba Talbot, ale nie jestem pewien. Ani śladu doktor Gili.

— Została w Lyle — powiedziałam. — Ale jest jeszcze jakaś nieznana dwójka, która nas goniła. Mężczyzna i kobieta. — Popatrzyłam na Dereka. — Tajniacy? — Nie mam pojęcia. Potem będziemy się tym martwić, na razie jesteśmy w potrzasku. Musimy się stąd wydostać. Kiedy Derek podszedł do wyjścia, Simon nachylił się nade mną i szepnął: — Dzięki, że go znalazłaś. Wszystko w porządku? — Później — odezwał się Derek. — Kawałek dalej jest inny magazyn z wybitymi oknami. Pewnie nieużywany. Gdybyśmy się tam dostali... — Chloe? — Rae wpatrywała się w moje ramię. — Co ty tu masz na rękawie? To wygląda jak... — Dotknęła materiału. — O mój Boże! Ty krwawisz. I to jak! Simon przemknął na moją prawą stronę. — Mokre, co się... — Rozcięcie — mruknęłam. — Głębokie — powiedział Derek. — Potrzebne są szwy. — Ja wcale... — Potrzebne są szwy — przerwał mi stanowczo Derek. — Coś wymyślę, ale w tej chwili... - Zaklął i odskoczył w tył. — Idą. — Szybko obrzucił wzrokiem portiernię. — Beznadziejne miejsce na kryjówkę. — Wiem, chciałem poszukać lepszego, ale... Oskarżycielski wzrok, którym Simon obdarzył Rae, powiedział, że to ona nie chciała się ruszyć. — Przecież jest spoko — zaperzyła się. — Kompletnie ciemno, nikt nas nie zobaczy. — Chyba że poświeci latarką. . — Och! Derek podskoczył do znajdujących się na samym końcu drzwi, chwycił za klamkę, popróbował, a potem złapał obiema rękami, zaparł się nogami i pociągnął tak mocno, że ścięgna wystąpiły mu na szyi. Drzwi skrzypnęły, po czym otworzyły się z hukiem wystrzału. Wściekle machnął ręką. — Schowajcie się — syknął, gdy przemykałam obok niego. Szeroki korytarz z drzwiami po obu stronach, jedne otwarte, inne zamknięte. Rae chciała skoczyć w pierwsze, ale Derek jej nie pozwolił. — Dalej! — warknął.

Jakaś przegroda i kolejny korytarz. Tutaj dał nam znak, żebyśmy byli cicho, a sam zaczął nasłuchiwać, ale nawet do moich marnych uszu dotarł szczęk drzwi i odgłos kroków. — Otwarte! —wrzasnął jakiś mężczyzna. — Chodźcie, są tutaj! — Musimy się rozdzielić — szepnął Derek. — Niech każdy znajdzie jakieś wyjście i się przyczai. Potem leciutko zagwiżdżecie, a ja was usłyszę.

Rozdział czterdziesty czwarty Rozbiegliśmy się. Pierwsze drzwi, które otworzyłam, prowadziły do kiszkowatego pomieszczenia z biurkami; ani śladu drugiego wyjścia. Wyskoczyłam na korytarz; z oddali dobiegały odgłosy poszukiwań, ale stłumione. Badali pomieszczenia odchodzące od pierwszego korytarza, pewni, że gdzieś tam się schowaliśmy. Biegnąc do następnych drzwi, w sali po przeciwnej stronie korytarza zobaczyłam jakąś postać. Znieruchomiałam, ale było już za późno, byłam zupełnie odsłonięta. Serce powoli opuściło gardło, do którego skoczyło, a ja uświadomiłam sobie, że mężczyzna odwrócony jest do mnie plecami. Ubrany był w dżinsy i koszulę w kratkę; miał taką samą sylwetkę jak człowiek z karabinem i takie same ciemne włosy. Nie pamiętałam u tamtego kraciastej koszuli, ale miał wtedy na sobie dżinsy. Stał na niewysokim podniesieniu i opierając się o metalową balustradę, spoglądał w dół na wielką piłę mechaniczną. Wydawał się bardzo zajęty tym, co widział. Ostrożnie zrobiłam krok do przodu; kiedy poruszył się, zamarłam, ale on tylko lepiej chwycił poręcz. Uniosłam stopę, on zrobił to samo, wchodząc na dolną poprzeczkę balustrady. Wspiął się na wierzch i kucnął na niej, rękami trzymając się poręczy. Wpatrzyłam się w tarcze wirujące pod nim tak szybko, że światło dalekiej lampki kontrolnej lśniło jak stroboskop. Nie było jednak słychać żadnego dźwięku, nawet warkotu silnika. Mężczyzna poprawił chwyt, a potem nagle rzucił się przed siebie. Widząc, jak leci na tarcze i pierwszy chlust krwi, zatoczyłam się na ścianę, ręką zakrywając usta, chociaż nie zdążyłam zdusić pierwszego okrzyku. Coś — jakaś część ciała mężczyzny— wyleciała z piły, z plaśnięciem uderzając o drzwi. Odwróciłam wzrok, zanim zdążyłam rozpoznać, co to było, i zaczęłam się wycofywać, a wtedy usłyszałam za sobą tupot stóp. Ktoś złapał mnie za ramiona i usłyszałam szept Simona:

— Chloe? — Cz-czczczłowiek. A-aaalbo... — Zacisnęłam dłonie w pięści, aby odegnać przeraźliwy obraz. — Duch. Mężczyzny. Rzucił się na piłę. Simon przygarnął mnie do siebie, dłońmi wtulając moją twarz w swoją pierś. Woń waniliowego zmiękczacza do tkanin dziwnie harmonijnie łączyła się z zapachem potu. Odprężyłam się, uspokajając oddech. Zza rogu wyskoczył Derek. — Co się stało? — Duch — powiedziałam i odepchnęłam Simona. — Przepraszam. — Ktoś usłyszał krzyk. Spadamy. Kiedy obracałam się, zobaczyłam ducha na podniesieniu. Derek podążył za moim wzrokiem. Duch stał dokładnie w tej samej pozycji, z rękami na balustradzie: A potem wspiął się na nią. — O-ooon p-pppowtarza. Jak w pętli filmowej. -Potrząsnęłam głową. — Mniejsza z tym. Musimy... — Musimy spadać — przerwał mi Derek i pchnął mnie w ramię. — No, dalej! Usłyszeliśmy przenikliwy gwizd Rae. — Czy nie powiedziałem „leciutko"? — prychnął Derek. Wskoczyliśmy do sali, w której była już Rae. Trzymała rękę na klamce drzwi z napisem WYJŚCIE. — Stój! — krzyknął Derek, podbiegł do niej, leciutko uchylił drzwi i chwilę węszył, zanim otworzył je szerzej. — Widzisz tamten magazyn? — Ten o całe dwa kilometry od nas? — Najwyżej pół kilometra. Już, dawaj, biegniemy zaraz za tobą. — Derek przekrzywił głowę i nasłuchiwał. — Idą, usłyszeli gwizd. Wy biegnijcie, ja ich odciągnę, a potem dołączę do was. — Nie — sprzeciwił się Simon. — Będę cię krył. Chloe, bierz Rae i uciekajcie. Derek chciał się spierać, ale Simon uciął sprawę ruchem ręki. — Chcesz ich odciągnąć? — Szepnął zaklęcie i wyciągnął dłoń, nad którą wzniosła się mgła. — Masz sojusznika. — Odwrócił się do nas. — Uciekajcie. My do was dołączymy. Teraz to ja chciałam się sprzeciwić, ale ponownie nie miałam niczego do zaoferowania. Moje zdolności już zdążyły się okazać bardziej przeszkodą niż

pomocą. Rae była już o dobrych pięć metrów przede mną, podskakując niczym bokser w ringu i machając, bym się pospieszyła. Kiedy odwróciłam się, żeby odejść, Derek przepchnął się obok Simona. — Schowajcie się w tym magazynie i nie ruszajcie się stamtąd. Przez godzinę nawet nosa nie wystawiajcie. Jeśli się nie zjawimy, znajdźcie jakąś lepszą kryjówkę. Tak czy siak, wrócimy. — Możecie na to liczyć — przytaknął Simon. — Jeśli zrobi się niebezpiecznie, nie tkwijcie w magazynie, ale to on będzie naszym punktem kontaktowym, więc trzeba tutaj sprawdzać. A jeśli to będzie niemożliwe, zostawcie wiadomość, gdzie jesteście, a my was odszukamy we wskazanym miejscu. Wszystko jasne? — spytał Derek. Przytaknęłam. — Może być gdzieś tutaj — rozległ się okrzyk. — Trzeba sprawdzić każde pomieszczenie! Derek pchnął mnie w kierunku wyjścia. Simon wychylił się za mną, podnosząc kciuk. — Niedługo się zobaczymy. — A potem rzekł do brata: — Czas na występ. Puściłam się biegiem.

Rozdział czterdziesty piąty Czekałyśmy w magazynie już godzinę i czterdzieści minut. — Złapali ich — szepnęłam. Rae wzruszyła ramionami. — Może nie. Może mieli szansę, żeby uciec, więc to zrobili. Chciałam się sprzeciwić, ale przełknęłam protest, gdyż Rae miała rację. Gdyby mieli możliwość ucieczki, a nie mogli nas uprzedzić, chciałabym, żeby tak postąpili. Podniosłam zdrętwiałe pośladki z zimnego jak lód betonu. — Poczekajmy jeszcze trochę, ale potem musimy spadać. Nawet jeśli uciekli, znajdą sposób, żeby się z nami później skontaktować. Rae pokręciła głową. — Ja bym na to nie liczyła, Chloe. Jak ci mówiłam, oni działają i zachowują się tak, że zawsze „my" jesteśmy przeciwko reszcie, a przez „my" rozumiem ich obu, nikogo więcej. No, może także ten ich ojciec. — Przykucnęła. — Wspomnieli ci kiedyś chociaż słowem, gdzie on się podział? Albo dlaczego się po nich nie zjawił? — Nie, ale... — Nie chcę się kłócić, chciałam tylko powiedzieć... — Urwała, podkradła się do otworu i wyjrzała. — Zupełnie jak w zeszłym roku, kiedy zaczęłam chodzić z tym facetem. Mieli taką pakę w szkole, „cool kids". — Ruchem palców zaznaczyła cudzysłów. — No i jasne, że lubiłam się ich trzymać, bo myślałam, że stanę się jedną z nich. Tymczasem wcale nie. Tak, byli fajni, ale przyjaźnili się od drugiej, trzeciej klasy i to, że pozwalali mi być ze sobą, nie znaczyło, że do nich należę. Masz te nadzwyczajne zdolności, więc stałaś się interesująca dla Simona i Dereka, ale... — Odwróciła się i spojrzała mi prosto w oczy. — Znasz ich tylko od tygodnia; kiedy jednak przyjdzie co do czego... — Dobrze wiem, że oni są dla siebie nawzajem najważniejsi. Nie mówię, że nie masz racji, ale... — Simon jest miły dla ciebie i w ogóle, dobrze widzę, ale... — Skubnęła dolną wargę. — Kiedy cię nie było, bo szukałaś Dereka, to nie o ciebie martwił się Simon. Nawet o tobie nie wspomniał, gdyż liczył się tylko Derek.

To jasne, że martwił się o Dereka. On był jego bratem, a ja tylko laską, którą poznał tydzień wcześniej, jednak... Trochę to zabolało, że nawet słowem o mnie nie wspomniał. Chciałam powiedzieć Rae o tej części planu, o której nie słyszała: o stałym punkcie kontaktowym i wielokrotnym sprawdzaniu aż do skutku, ale wiedziałam, że teraz i zabrzmi to tak, jakbym za wszelką cenę chciała bronić braci przed podejrzeniem, że mogą nas wystawić do wiatru, co zabrzmi żałośnie. Byłam przekonana, że pokażą się, kiedy wszystko się uspokoi, co nie miało nic wspólnego z tym, czy Simon mnie lubi, czy nie. Wrócą, gdyż tak należało postąpić. Gdyż tak obiecali. Niewykluczone, że w ten sposób okazywałam się głuptaskiem, który naoglądał się zbyt wielu filmów, gdzie dobrzy bohaterowie zawsze wracają, by nie zostawić potrzebujących w biedzie. Nawet jednak jeśli tak było, nie znaczyło to wcale, że będę jak jakieś niebożątko siedziała, obgryzając paznokcie i czekając na ratunek. Mogłam być naiwna, ale głupia nie byłam. Uzgodniliśmy punkt kontaktowy, więc nie było sensu tkwić tutaj dłużej. Wyczołgałam się z naszej klitki, wyjrzałam i czekałam przez chwilę, a potem przywołałam gestem Rae. — Przede wszystkim muszę się postarać o pieniądze. Mam trochę kasy od ojca, ale możemy potrzebować więcej. Na karcie jest dzienny limit, więc pewnie więcej nie dostanę, dlatego muszę działać szybko, zanim zablokują rachunek. Derek mówił, że najbliższy bankomat... — Co ty wygadujesz? — prychnęła Rae. — O co ci chodzi? Wzięła mnie za ramię i pokazała krwawą plamę. — Nie pieniędzy potrzebujesz, ale lekarza. — Nie mogę iść do lekarza — sprzeciwiłam się. — Nawet jeśli nie rozesłali za nami listów gończych, jestem za młoda, więc zadzwonią do ciotki Lauren i... — Właśnie o niej myślałam. Przecież jest lekarką, tak? — N-nnnie mogę. Ona nas odstawi z powrotem... — Po tym jak do nas strzelali? Wiem, że teraz jesteś na nią wściekła, ale przecież mi opowiadałaś, jak bardzo zawsze się o ciebie martwiła, jak cię broniła. Jak teraz zjawisz się pod jej drzwiami, opowiesz, że Davidoff i jego kole-

sie strzelali do ciebie, nawet jeśli to była tylko amunicja obezwładniająca, naprawdę myślisz, że weźmie cię za kołnierz i odprowadzi do Lyle House? — Wszystko zależy od tego, czy mi uwierzy. Tydzień temu uwierzyłaby, ale teraz? — Pokręciłam głową. — Kiedy rozmawiała ze mną o Dereku, brzmiało to tak, jakbym nie była już dla niej Chloe. Jestem schizofreniczką' z napadami paranoi i halucynacjami, więc jak mogłaby mi ufać? — Dobra, to opisz mi dokładnie, jak wyglądały ten karabin i strzałka, a ja powiem, że też je widziałam. Nie? czekaj. Strzałka! Trafili Dereka, wyciągnął ją i gdzie jest teraz? Wiesz? — Ch-chchchyba tak. — Przywołałam obraz, jak ciska tubkę na ziemię. — Tak, wiem dokładnie, gdzie jest. — To chodźmy po nią. To nie wydawało się takie łatwe. Należało przypuszczać, I że teren fabryki pełen jest gliniarzy szukających dwojga nastoletnich uciekinierów, kiedy jednak wyjrzałyśmy, jedynymi osobami, które zobaczyłyśmy, było kilku robotników, idących na niedzielne nadgodziny, rozmawiających, śmiejących się, niosących torby ze śniadaniem i parujące kubki kawy z automatu. Zdjęłam zakrwawiony sweter i zastąpiłam go kurtką Liz, a potem wymknęłyśmy się, od jednej kryjówki przebiegając do drugiej. Nic nie świadczyło o tym, żeby ktoś nas szukał, co zresztą wydawało się sensowne. Jak wielu nastolatków nawiewało dziennie z domu w Buffalo? Nawet ucieczka z ośrodka terapeutycznego nie gwarantowała całodobowej obserwacji. W nocy najpewniej gonił nas tylko personel Lyle House. Może członkowie rady nadzorczej — tacy chociażby jak matka Tori — bardziej troszczyli się o reputację ośrodka niż o nasze bezpieczeństwo. Jeśli nie chcieli, by wieść o naszej ucieczce się rozeszła, musieli się wycofać przed nadejściem robotników. Teraz najpewniej mieli naradę, co robić i kiedy powiadomić naszych rodziców i... policję. Szybko znalazłam strzałkę i wsadziłam ja do plecaka. Potem wzięłyśmy kurs na dzielnicę handlową, szerokim łukiem omijając Lyle House i czujnie na wszystko uważając. Nic się nie wydarzyło. Znalazłyśmy automat telefoniczny. Wezwałam taksówkę i podałam kierowcy adres ciotki Lauren. Ciotka mieszkała w bliźniaku nieopodal uniwersytetu. Na schodach leżały jeszcze „Buffalo News". Wzięłam gazetę i nacisnęłam dzwonek.

Po jakiejś minucie cień przemknął za zasłonami na oknach, szczęknęły zamki i drzwi się uchyliły. Ciotka Lauren miała mokre włosy, a na sobie krótki szlafrok kąpielowy. — Chloe? O mój Boże! Gdzie... — Szerzej otworzyła drzwi. — Co tu robisz? Co z tobą? Wszystko w porządku? Chwyciła mnie za zranione ramię, a ja spróbowałam się nie skrzywić. Jej wzrok spoczął na Rae. — Ciociu, to Rae. Z Lyle House. Musimy z tobą porozmawiać. Kiedy znalazłyśmy się w środku, zrobiłam krótkie wprowadzenie, a potem przedstawiłam całą historię. To znaczy, ocenzurowaną wersję. Bardzo ocenzurowaną: bez zombi, magii i wilkołaków. Chłopcy planowali ucieczkę i zaprosili nas, żebyśmy się przyłączyły. Chciałyśmy się zabawić: wyjść, powygłupiać się, później wrócić. Ponieważ wiedziałam, że ciotka nie jest dobrego zdania o doktor Gili, włączyłam część, jak atakuje mnie na podwórzu ze swoimi dzikimi oskarżeniami. A na koniec wprowadziłam wątek karabinu. Gapiła się na pocisk leżący na stoliku do kawy na stosie numerów „New Yorkera", a potem wzięła go do ręki tak ostrożnie, jakby w każdej chwili mógł eksplodować, i obróciła w palcach. — Strzałka obezwładniająca — powiedziała, a właściwie wyszeptała. — Tak i my pomyślałyśmy. — I tym... strzelali do ciebie? W ciebie? — W nas. Zgarbiła się, a skóra fotela zaskrzypiała pod nią. — Ja też tam byłam, doktor Fellows — oznajmiła Rae. — Chloe mówi prawdę. — Nie, ja tylko... — Spojrzała na mnie. — Wierzę ci, kochanie, natomiast nie mogę wprost uwierzyć... To jest kompletnie... Potrząsnęła głową. — Jak znalazłaś Lyle House? — spytałam. Zamrugała. — Jak znalazłam? — Jak go dla mnie wyszukałaś? Znalazłaś w książce telefonicznej? Ktoś ci polecił? — Ma dobrą opinię, Chloe. Bardzo dobrą. Usłyszałam o nim od kogoś w szpitalu, ale potem dokładnie go prześwietliłam. Ma znakomity wskaźnik

wyleczeń, pacjenci i rodziny wyrażają się o nim entuzjastycznie. Nie do wiary, że coś takiego mogło się tam wydarzyć. A zatem nie trafiłam do Lyle House przypadkiem. Ktoś go zarekomendował. Czy to miało jakieś znaczenie? Skubałam kurtkę Liz i myślałam o nas, o nas wszystkich. W żadnym normalnym ośrodku terapeutycznym nie będą ścigać uciekinierów z karabinami obezwładniającymi w rękach. Duch miał rację. Był jakiś powód, że wszyscy wylądowaliśmy w Lyle House, a kiedy teraz prawdę tę ukrywałam przed ciotką Lauren, wystawiałam ją na niebezpieczeństwo. — Jeśli chodzi o duchy... — zaczęłam. — Chodzi ci o to, co powiedziała ta cała Gili? — wpadła mi w słowo i z takim impetem cisnęła tubkę pocisku na stertę gazet, że ta rozsunęła się po całym stoliku. — Jej samej potrzebny jest szpital dla umysłowo chorych. Myśli, że komunikujesz się z duchami? Wystarczy, że dowie się o tym rada nadzorcza, i w jednej chwili nie ma już licencji. Będzie miała szczęście, jak wszystko nie skończy się w sądzie. Nikt o zdrowych zmysłach nie wierzy w duchy i rozmowy z nimi. — Więc tyle by było, jeśli chodzi o wyznania. Ciotka wstała z fotela. — Najpierw zadzwonię do twojego ojca, a potem do mojego prawnika. Niech on już zajmie się tymi ludźmi z Lyle House. — Doktor Fellows? Ciotka odwróciła się do Rae. — Najpierw niech pani obejrzy rękę Chloe.

Rozdział czterdziesty szósty Na widok rany ciotka Lauren wystraszyła się nie na żarty. Trzeba było natychmiast założyć szwy, ona nie miała w domu potrzebnych rzeczy, a ja wymagałam czujnej medycznej opieki. Nie wiadomo, czy w sprawę nie wdało się zakażenie; kto wie, jaki brud czy zarazki znajdowały się na odłamku szkła. Wzięła się do nakładania nowego opatrunku, a mnie dała butelkę gatorade, abym uzupełniła spowodowany przez krwotok ubytek płynów. Dziesięć minut później siedziałyśmy z Rae na tyle mercedesa, który niczym rakieta wystrzelił z garażu. Zasnęłam jeszcze przed pierwszym skrzyżowaniem, co pewnie wiązało się z tymi wszystkimi bezsennymi nocami. Bardzo pomogło to, że znalazłam się w samochodzie ciotki, z jego jeżynowym dezodorantem, miękkimi beżowymi fotelami i wypłowiałą plamą w miejscu, gdzie przed trzema laty rozlałam mrożony koktajl owocowy. Wracam do domu. Wracam do normalności. Wiedziałam jednak, że nie wszystko pójdzie tak prosto. Wcale nie wracałam do normalności, co więcej, Derek i Simon byli gdzieś na mieście, a ja się o nich martwiłam. Ale i ta troska jakoś bladła, wraz z tym, jak samochód kołysał się na resorach, zupełnie jakby należał do innego świata, który zostawiałam za sobą. Świata wyśnionego, po części okropnego, po części... wcale nie. Wskrzeszanie zmarłych, uciekanie ze szponów złych lekarzy, przekradanie się przez porzucone magazyny, kiedy ktoś do mnie strzela... To wszystko wydawało się kompletnie nierealne w tym znajomym aucie, gdy radio nastawione jest na lokalną rozgłośnię WJYE, a ciotka śmieje się z jakiegoś komentarza Rae do jej gustów muzycznych, mówiąc, że i ja się na nie uskarżam. Wszystko takie codzienne, normalne, uspokajające. A przecież nawet zasypiając, czepiałam się wspomnień z tamtego innego życia, w którym martwi ożywali, ojcowie znikali, czarownicy przeprowadzali straszliwe eksperymenty i grzebali ciała pod domem, a chłopacy potrafili wykrzesać mgłę z koniuszków palców i zamieniali się w wilki. Teraz to już należało do przeszłości i trochę było właśnie tak, jakbym budziła się ze snu, wie-

dząc, że nie mogę już rozmawiać z duchami. I towarzyszyło temu uczucie, że będę tęskniła za czymś, co wprawdzie utrudniłoby mi życie, ale uczyniłoby je też innym. Prawdziwą przygodą. Zbudziła mnie ciotka Lauren, która leciutko mną potrząsała. — Wiem, kochanie, że jesteś zmęczona. Musimy przejść, a potem zaraz możesz sobie znowu zasnąć. Wysiadłam z samochodu i zatoczyłam się. Lauren chwyciła mnie, Rae skoczyła do pomocy, pytając ciotkę: — Wszystko z nią w porządku? Nie straciła zbyt dużo krwi? — Jest wyczerpana. Ty zresztą chyba też. Powietrze było chłodne. Ziewnęłam i potrząsnęłam głową. Byłyśmy przed jakimś budynkiem. Zamrugałam i skupiłam wzrok. Dom z żółtej cegły, pojedyncze drzwi bez żadnej tabliczki. — Szpital? — Nie, przychodnia. Zadzwoniłam do Centralnego, ale tam oddział nagłych wypadków zapchany, jak zwykle w niedzielę rano, po nocnych strzelaninach i pijackich wyścigach samochodowych. Znam tutaj lekarzy, natychmiast się tobą zajmą. — Odwróciła się, gdyż zza rogu wyszła niska, siwowłosa kobieta. — O, jest Sue, tutejsza pielęgniarka. Rae, Sue weźmie cię do poczekalni, da ci tam śniadanie i w ogóle się tobą zaopiekuje. Znowu zmrużyłam oczy, bo wzrok mi się rozjeżdżał. Chyba ją znałam; kiedy zatrzymała się, żeby porozmawiać z ciotką, pomyślałam, że pewnie są przyjaciółkami. Odchodziła z Rae, a ja byłam pewna, że gdzieś ją widziałam, ale w żaden sposób nie mogłam umiejscowić tego w czasie ani przestrzeni. Wystarczyło jednak, że znalazłyśmy się w środku, a sobie przypomniałam. Zeszłej nocy to ona wołała mnie po imieniu, trzymając się ogrodzenia fabryki. Gwałtownie obróciłam się do Lauren. — Ta kobieta... — Tak, Sue. Jest pielęgniarką i to bardzo dob... — Nie, wczoraj w nocy była razem z tym mężczyzną, który do nas strzelał. Lauren sposępniała i objęła mnie ramieniem. — Nie, kochanie, to nie ona. Tyle przeszłaś i taka jesteś... Odepchnęłam ją. — Wcale nie. Widziałam ją. Czy to ona poleciła ci Lyle House? Musimy stąd uciekać. Wyrwałam się jej i rzuciłam do drzwi, ale dopadła mnie w momencie, gdy chwytałam za klamkę. — Chloe, posłuchaj mnie. Musisz...

— Ciociu, nie rozumiesz? Musimy stąd natychmiast uciekać!!! Szarpałam za klamkę obiema rękami, ale Lauren nie ustępowała. — Niech ktoś pomoże doktor Fellows — usłyszałam za sobą znajomy głos. Obróciłam się i zobaczyłam idącego ku nam doktora Davidoffa, którego biegiem minął mężczyzna ze strzykawką w ręku. — To nie będzie potrzebne, Marcelu — zaprotestowała Lauren. — Ja już jej coś dałam. — Ale jakoś nie widzę, żeby skutkowało. Bruce, proszę uśpić Chloe. Popatrzyłam z niedowierzaniem na Lauren. — T-ttty mi coś podałaś? Objęła mnie. — Wszystko będzie dobrze, kochanie, uwierz mi. Odepchnęłam ją tak mocno, że zatoczyła się na ścianę i z pretensją w głosie prychnęła do Davidoffa: — Mówiłam ci, że tak nie będzie dobrze, że lepiej, żebym ja się wszystkim zajęła. — Czym miałaś się zająć? — spytałam, cofając się i plecami opierając o drzwi. Sięgnęła ku mnie, ale gwałtownie wyciągnęłam przed siebie ręce. — Czym miałaś się zająć?! Facet ze strzykawką podskoczył z boku i chwycił mnie za przedramię; szarpnęłam się, ale bezskutecznie: poczułam, jak wbija się igła. Ciotka Lauren otworzyła usta, żeby coś mi powiedzieć, ale w tej samej chwili korytarzem nadbiegła kobieta i zatrzymała się przy Davidoffie. — Właśnie dzwoniła ekipa pościgowa. Ani śladu chłopaków. — Cóż za niespodzianka! — z ironią w głosie zwróciła się ciotka do Davidoffa. — Kit dobrze ich wyszkolił. Ile razy ci powtarzałam, że jak raz uciekną, trudno będzie ich zatrzymać?! — Znajdziemy ich. — Lepiej znajdźcie, a kiedy już tak się stanie, mam nadzieję, że ten brutal zostanie potraktowany tak, jak powinno się to było zrobić już lata temu. Trzeba go unieszkodliwić jak psa chorego na wściekliznę. Sam zobacz, co zrobił z ręką Chloe! — D-ddderek? — wyjąkałam, usiłując nie poddawać się środkowi usypiającemu. — Przecież to nie on, sama się skaleczyłam, gdy...

Ciotka Lauren chwyciła mnie, gdyż zaczęłam się osuwać po ścianie. Próbowałam ją odepchnąć, ale ręce nie chciały mnie słuchać. Krzyknęła, żeby podali nosze, a sama pochyliła się nade mną. — Nie musisz go kryć, Chloe. Wiemy, kim jest. — Zerknęła przez ramię na doktora Davidoffa. — To potwór. On wcale nie należy do... Ostatniego słowa nie dosłyszałam. Cały korytarz zafalował i zaczął się rozmywać. Nad sobą widziałam rozmazaną twarz ciotki. — Nie pozwolimy mu, Chloe, żeby skrzywdził Simona. Obiecuję ci to. Kiedy się zbudzisz, pomożesz nam znaleźć Simona, żeby mógł wrócić do domu. Wiem, jak bardzo ci na nim zależy. Ale nam wszystkim na nim zależy i w ogóle na was. Na tobie, Rachelle, Simonie i Victorii. Jesteście dla nas bardzo ważni, a ty... Zapadłam się w ciemność.

Rozdział czterdziesty siódmy Leżałam wpatrzona w ścianę. Nie miałam sił przewrócić się na plecy i rozejrzeć, nie mogłam nawet oderwać głowy od poduszki. Środek nasenny przymulił mnie; leżałam, nie odrywając oczu od punktu na zielonej ścianie. Ciotka Lauren mnie zdradziła. Kiedy zachowywała się tak, jakby myślała, że baraszkowałam z Derekiem, czułam się zdradzona. Pamiętałam, jaka byłam wtedy wściekła, ale teraz czułam ucisk w gardle, gdy chciałam wrócić do tamtej chwili, kiedy stało się coś złego ponad wszelkie wyobrażenia. Wszystko było kłamstwem. Ona była jednym chodzącym kłamstwem, kłamstwo przepajało nasze relacje. Nawet kiedy jako dziecko zobaczyłam potwora w piwnicy, ona dobrze wiedziała, że widzę duchy. Wiedziała też matka i dlatego tak się upierała przy przenosinach. Dotknęłam naszyjnika. Był czymś więcej niż głupim gadżetem, który miał przekonać, że jestem bezpieczna? Czy matka naprawdę sądziła, że on mnie uchroni? Czy dlatego Lauren tak nastawała, bym nosiła go w Lyle House? Simon twierdził, że nekromancja jest dziedziczna. Jeśli i matka, i ciotka wiedziały o duchach, także musiały mieć nekromancję we krwi. Czy ojciec o tym wiedział? Czy dlatego trzymał mnie na dystans? Bo byłam INNA? Znowu myślałam o matce. O wypadku. Kierowcy, który na nich wpadł, nigdy nie znaleziono. Czy to naprawdę był wypadek? A jeśli morderstwo? Nie. Przegnałam tę myśl z głowy i mocniej wtuliłam się w poduszkę. Nie mogę pozwolić, żeby umysł pracował na takich obrotach, bo zwariuję. Wariactwo. Lauren dobrze wiedziała, że nie jestem szalona, ale' pozwoliła mi wierzyć, że jest inaczej. Umieściła mnie w ośrodku terapeutycznym. Z innymi paranormalnymi nastolatkami.

Do grupy tych, którzy są ważni, Lauren zaliczyła Rae; więc ta była najpewniej półdemonem. Ale Tori? Kim była Tori? Czyjej matka o tym wiedziała? Skoro pracowała dla nich, musiała wiedzieć, ale jeśli tak, to jak mogła mieć do Tori pretensje, że nie ma u niej poprawy? Jacy rodzice mogą tak postępować? A czy ciotka nie była taka sama? Jedyna różnica polegała na tym, że nie szczędziła mi uśmiechów i uścisków, co było jeszcze gorsze. Tak to w tej chwili odbierałam. Czy Lyle House został specjalnie przygotowany, żeby wysyłać nas tam, kiedy zaczynało być niedobrze? Wsadzać, faszerować lekarstwami i wmawiać nam, że jesteśmy chorzy umysłowo? Ale po co? Czy prawda nie byłaby łatwiejsza? Lepsza? Dlaczego nie uprzedzić nas w dzieciństwie, co nas czeka, i przygotowywać do tego? Ze słów Simona wynikało, że tak właśnie miało być że rodzice mieli uczyć dzieci, jak wykorzystywać niezwykle zdolności i jak je ukrywać, zanim wymkną się spod kontroli. Czym więc był Lyle House? Pamiętałam, co Simon powiedział o ojcu. „Pracował w firmie badawczej; paranormalni specjaliści i naukowcy starają się ułatwić sytuację innym paranormalnym". Ale zaraz przypomniałam sobie, co powiedział duch wiedźmy pochowanej w piwnicy: „Sam Lyle obiecał nam łatwiejsze życie. Wszyscy tego chcemy, mam rację? Władza za darmo... Widzisz, kochana, rozwój nauki wymaga eksperymentów, a eksperymenty wymagają uczestników i nimi właśnie byliśmy, ja i Michael. Szczurami laboratoryjnymi, które stały się ofiarami wizji szaleńca". Poderwałam się. Serce tak mi waliło, że ledwie mogłam oddychać. Lauren powiedziała, że jesteśmy ważni. Wszyscy. Rae i Simon, i Tori, i ja. Ale nie Derek. „Mam nadzieję, że ten brutal zostanie potraktowany tak, jak powinno się to było zrobić już lata temu. Trzeba go unieszkodliwić jak psa chorego na wściekliznę". Muszę znaleźć Dereka, zanim oni to zrobią. Rozejrzałam się po pokoju. Podwójne łóżko z wielkimi poduszkami i grubą kołdrą. Dywan na podłodze. Biurko. Fotel. Za uchylonymi drzwiami łazienka. Zupełnie jak w pokoju hotelowym. Po drugiej stronie polakierowane na biało drzwi. Wyglądały na wewnętrzne, kiedy jednak ich dotknęłam, poczułam chłód metalu. Grube, stalowe drzwi bez żadnej szyby ani wizjera. I bez klamki.

Gdziekolwiek się znalazłam, nie był to fałszywy ośrodek terapeutyczny z domem i podwórkiem, harmonogramem zajęć porządkowych, planem lekcji i wypadami na zewnątrz. Wsadzono mnie do pokoju, z którego sama nie miałam wyjść. Rzuciłam się na łóżko. Znalazłam się w potrzasku. Nigdy się stąd nie wydostanę, nigdy... „Ekstra! Nie śpisz od pięciu minut, wystarczył jeden rzut okiem i już się poddałaś. Leż sobie spokojnie i czekaj, aż wejdą i przywiążą cię do stołu. Co mówiła ta wiedźma? O rażeniu prądem, aż odgryziesz sobie język?" Z ust wyrwał mi się skowyt. „A co z Derekiem? To on wyciągnął cię z Lyle House, a teraz nie chcesz nawet spróbować go ostrzec? Pozwolisz, żeby go złapali? Zabili?" Derek nie da się złapać. Jest na to za sprytny. Wydostał się z Lyle House... „Z Lyle House to on wydostał ciebie. Sam wcale tego nie zamierzał. To był zupełny przypadek. Pamiętasz, jak Davidoff zaczął go namawiać do wyjścia? Prawie uległ, A jak zrobi to znowu? Może uzna, że jednak lepiej, jeśli będzie zamknięty?" Nie, jak długo będzie musiał chronić Simona. „Tak, Simon. Jego Derek nigdy nie opuści. Ale jeśli na przykład zechce odciągnąć ich uwagę, żeby Simon mógł uciec, tak jak to zrobił dla ciebie i Rae? Jeśli uzna, że gdy on się podda, Simon będzie miał szansę ucieczki, zrobi to, dobrze o tym wiesz. Musiałam go przestrzec, ale żeby to zrobić, musiałam się stąd wydostać. Tym razem nie mogłam siedzieć i zdać się na czyjeś plany. Musiałam to zrobić sama. Może na razie byłam zamknięta, ale potem mnie wypuszczą. Przecież nie byłam taka ważna. Wezmą mnie na badania, nakarmią, zrobią eksperymenty... O tym starałam się nie myśleć. Tak czy siak, otworzą w końcu te drzwi, a wtedy muszę być gotowa do ucieczki. W takim razie jednak powinnam najpierw dokładnie się rozejrzeć i przygotować. Ale jak mam to zrobić zamknięta w pokoju? Modlić się, by gdzieś pod materacem znajdował się chytry plan? Na sposób astralny wydostać się przez drzwi i rozejrzeć po okolicy? Znieruchomiałam i spojrzałam na siebie. Zielona kurtka Liz. Jeśli nie żyła, może uda mi się przyzwać jej ducha i poprosić, żeby zbadała budynek i... „Jeśli nie żyje? Masz nadzieję na jej śmierć?"

Wzięłam głęboki oddech. Od wielu dni odpędzałam od siebie myśl, że Liz zginęła. Cokolwiek mogłoby o tym świadczyć, nie chciałam wierzyć w taką możliwość, gdyż była przerażająca. Kiedy jednak teraz siedziałam zamknięta w tym pokoju, zdradzona przez ciotkę, czekająca na to, jak odnajdą Dereka i zabiją niczym zwierzynę łowną... Liz nie żyła. To oni ją zabili. Miała paranormalne zdolności, a ponieważ te wymknęły się spod kontroli, więc ją zlikwidowali. Mieli ją na liście czy też na niej umieścili. A co z Peterem? Czy jego rodzice tylko udawali, że odbierają syna, aby potem pozwolić tym ludziom go zabić? A może wyszedł dlatego, że widać było poprawę, Liz zaś, ponieważ nie było z nią lepiej... nie wyszła. Jakaś niewielka cząstka mojej osoby czepiała się nadziei, że się mylę, ale reszta była pewna, iż tak właśnie jest. Zdjęłam kurtkę. Ramię było świeżo obandażowane, ranę zszyto, kiedy byłam nieprzytomna. Skoro się mną zajęli, to raczej nie planowali zabić mnie zaraz. Wpatrywałam się w kaptur i myślałam o Liz i jej śmierci. Jak to jest umierać w wieku szesnastu lat, gdy cała reszta życia zostaje radykalnie zamknięta... ? Zacisnęłam powieki; to nie jest dobry czas na takie myśli. Rozejrzałam się po pokoju, czy nie dostrzegę gdzieś kamer. Nie widziałam ich, ale to wcale nie świadczyło o tym, że istotnie nie ma żadnej. Jeśli podejrzą, że rozmawiam, zrozumieją, co naprawdę robię, i może uznają, że także u mnie, jak u Liz, moce wymknęły się spod kontroli? Robić coś albo siedzieć bezczynnie: wybór należał do mnie. Siadłam po turecku na łóżku, trzymając w ręku kurtkę Liz, i wezwałam jej ducha tak, jak to czyniłam z innymi. Nie musiałam martwić się o to, że przesadzę i wskrzeszę ciało. Tutaj nie było zwłok. Albo taką przynajmniej miałam nadzieję, chociaż nie wiedziałam, co znajduje się za drzwiami; może laboratorium, może zakonserwowane ciała takich ofiar jak Liz... Nie czas na takie myśli! Wywołany nekromanta powiedział, że Lyle House był chroniony przez czar obezwładniający duchy. Najpewniej tak samo było z tym miejscem, co znaczyło, że muszę użyć całych tych potężnych mocy, które podobno posiadałam.

Skoncentrowałam się tak, że rozbolały mnie skronie, ale nie zdarzyło się nic. Zamknęłam oczy, aby wspomóc wyobraźnię, ale powieki ciągle się otwierały i skupienie znikało. Zacisnęłam je ze wszystkich sił i z pasją wyobrażałam sobie, jak wydobywam Liz z eteru i... — Wow, gdzie ja jestem? Otworzyłam oczy i... była! Ciągle w koszuli nocnej z Myszką Miki i skarpetkach w żyrafy. Liz. Nie, duch Liz. — Hej! — Pomachała mi ręką przed oczami. — Co się dzieje, Chloe? Nie masz się czego bać. Tak, wiem, że Lyle House to nie jest dokładnie Disneyland, ale... — Urwała i rozejrzała się ze zmarszczonymi brwiami. — Ale to nie jest Lyle House, prawda? Gdzie...? O mój Boże! To szpital! Więc także ciebie tu posłali. Kiedy? — Zamrugała i potrząsnęła głową. — Mają tutaj takie dziwne lekarstwa. Zasnęłam, miałam te wszystkie sny, a kiedy się zbudziłam, w niczym nie mogłam się połapać. Tobie też je dali? Więc gdzie przebywała przez cały ten czas? W... jak to nazwać, otchłani? Jedno było pewne. Nie wiedziała, że nie żyje, i to ja musiałam jej to powiedzieć. Tak, powiedzieć? Mowy nie ma. Była szczęśliwa i tym lepiej, jeśli nie wiedziała. „A ile to twoim zdaniem potrwa, zanim się zorientuje? Czy to nie od ciebie powinna dowiedzieć się prawdy?" Nie chciałam tego, strasznie nie chciałam, z drugiej jednak strony potrzebowałam jej pomocy, żeby ratować Rae, a także ostrzec Simona oraz Dereka. Tym razem wszystko zależało ode mnie i by im pomóc, musiałam zrobić coś okropnego. Roztrzęsionymi palcami wpiłam się w jej kurtkę i wzięłam głęboki oddech. — Liz? Muszę ci coś powiedzieć.

Kontynuacja w powieści Przebudzenie (w przygotowaniu).