Briggs Patricia - Mercedes Thompson 05 - Silver Borne

Rozdział 1

Rozrusznik zazgrzytał, gdy włączyłam ciężki silnik starego Buicka. Czuje wiele sympatii do niego, od momentu mojej walki w nie swojej kategorii wagowej, to uczucie jest czymś intymnie znajomym. Jestem zmiennokształtnym kojotem żyjącym w świecie wilkołaków i wampirów, w tym świecie przetrwać to za mało.

- Jeszcze raz - powiedziałam Gabrielowi, mojemu siedemnastoletniemu kierownikowi biura, który siedział za kierownicą Buicka jego matki. Pociągnęłam nosem i wytarłam go o rękaw mojego roboczego kombinezonu. Katar jest nieodłączną częścią pracy w zimie.

Uwielbiam być mechanikiem, katar, tłuste ręce i wszystko co z tym związane.

Jest to życie pełne frustracji i zadrapanych kostek, poprzedzane krótkimi chwilami triumfu, które sprawiają, że cała reszta się opłaca. Uważam to za schronienie od bałaganu, jaki zagościł ostatnio w moim życiu: Nikt nie umrze, jeśli będę zajmować się naprawami samochodów.

Nawet, jeśli to samochód jego matki. To był krótki dzień w szkole, i Gabriel postanowił poświęcić swój wolny czas, by naprawić Matce samochód. Sprawił że ze źle działającego stał się całkowicie nie działającym, a następnie przyprowadził go do warsztatu, aby zobaczyć, czy mogę to naprawić.

Buick wydał kilka kolejnych niezdrowych dźwięków. Cofnęłam się z otwartej maski. Paliwo, ogień i powietrze sprawia że silnik działa w warunkach, w których można się przypiec.

- Nie zaskakuje, Mercy - powiedział Gabriel, jak gdybym nie zauważyła.

Nerwowo chwycił elegancką kierownicę .Na policzku miał smugę oleju, a jedno oko miał czerwone, ponieważ nie założył zabezpieczających okularów kiedy wpełznął pod samochód. Przez co został wynagrodzony dużym kawałkiem paskudnego zardzewiałego metalu i tłuszczu w oku.

Nawet mój wielki grzejnik utrzymywał na skraju dopływ zimna, oboje mieliśmy założone kurtki. Nie ma sposobu utrzymać dobrze ogrzanego sklepu, kiedy drzwi do garażu są cały dzień otwarte.

- Mercy, Moja mama musi być w pracy w ciągu godziny.

- Dobra wiadomość jest taka: nie wydaje mi się abyś to ty coś zrobił.- odsunęłam się od otwartej maski i spotkałam się z jego przerażonym wzrokiem. - Zła wiadomość jest taka, że nie będzie działał w ciągu godziny. Wyrok zapadł i nie wiadomo, czy w ogóle wróci z powrotem na drogę.

Wyślizgnął się z samochodu i pochylił pod pokrywą silnika, gapiąc się na mały silnik jakby mógł znaleźć jakiś drut, którego nie zauważyłam, a to cudownie sprawiałoby, że zadziała. Zostawiłam go z jego rozmyślaniami i poszłam przez salę do mojego biura.

Za ladą była brudna, kiedyś -biała tablica z hakami, gdzie wieszałam klucze samochodów, które naprawiałam i pół tuzina tajemniczych kluczy, które były moją własnością. Chwyciłam pęk kluczy z breloczkiem z tęczą, i pospieszyłam z powrotem do garażu. Gabriel z powrotem siedział za kierownicą Buicka swojej matki i wyglądał na chorego. Wręczyłam mu klucze przez otwarte okno.

- Weź Robaka -powiedziałam. -Powiedz mamie, że kierunkowskazy nie migają, wiec będzie musiała korzystać z klaksonu. I powiedz, żeby nie szarpała za kierownicę zbyt mocno, bo odpadnie.

Miał zawzięty wyraz twarzy.

- Spójrz - powiedziałam zanim mógłby odmówić - nie będzie mnie to nic kosztować. Nie pomieści wszystkich dzieciaków- nie, żeby Buick to zrobił; było tam wiele dzieci - nie ma ogrzewania. Ale działa i go nie używam. Będziemy pracować nad Buickem po godzinach, dopóki nie zadziała i możesz być mi winien te wszystkie godziny.

Byłam dość pewna, że silnik pojechał na wielkie złomowisko w niebie i wiedziałam, że Sylvia, matka Gabriela, nie mogła pozwolić sobie, na kupno nowego silnika, ani nie mogła kupić sobie nowego samochód. Więc zadzwoniłam do Zee, mojego starego mentora, by zadziałał swoją magią na niego. Dosłownie magia nie była metaforą, jeśli chodzi o Zee. Jest nieczłowiekiem, gremlinem, którego naturalnym elementem był metal.

- Robak jest twoim inwestycyjnym samochodem Mercy - Protest Gabriela był słaby.

Mój ostatni samochód inwestycyjny, Karmann Ghia1, został sprzedany. Moje dochody, podzielone z przerażającymi mięśniakiem i tapicerem, pozwoliły nabyć mi ’71 Beetle 2 i ’65 VW Bus 3 i jeszcze trochę zostało. Autobus był piękny, ale nie działał; Robak miał inny problem.

- Najpierw popracuje nad Autobusem. Weź klucze.

Wyraz jego twarzy był starszy niż powinien być. -Tylko, jeżeli pozwolisz, przyjść dziewczynom i sprzątać w soboty, dopóki nie oddamy ci Robaka z powrotem.

Nie jestem głupia. Jego małe siostry wiedziały jak pracować i miałam zamiar skorzystać z okazji.

- Umowa stoi - powiedziałam zanim mógł to cofnąć. Wepchnęłam klucze do jego ręki. -Zabierz samochód do Sylvii zanim sie spóźni.

- Potem wrócę.

- Jest późno. Idę do domu. Po prostu przyjdź jutro o zwykłej porze.

Jutro będzie sobota. Oficjalnie miałam zamknięte w weekendy, ale niedawne wydarzenia, związane z walką z wampirami zepsuły mój normalny tryb pracy. Więc miałam otwarte do późna i pracowałam w weekendy, by zarobić trochę dodatkowych pieniędzy.

Nie ma żadnej ceny by walczyć ze złem: są tylko przeciwieństwa w moim doświadczeniu. Mam nadzieje, że skończyłam z wampirami po ostatnich wydarzeniach, gdzie prawie zostałam zabita, a teraz będę miała szczęście; kobieta, której najlepszym talentem było zmienianie się w kojota, nie miała żadnego interesu by działać w innej lidze.

1 2 3

Volkswagen Karmann Ghi - http://pl.wikipedia.org/wiki/Volkswagen_Karmann_Ghia Volkswagen Betele - http://www.1302super.com/71_1302.html Volkswagen Transporter - http://pl.wikipedia.org/wiki/Volkswagen_Transporter

Wysłałam Gabriela w drogę i zaczęłam proces zamykania. Drzwi od garażu na dół, ogrzewanie przykręcone na sześćdziesiąt, wyłączyć światła, kasa do sejfu, wyjąć portfel. Gdy właśnie sięgałam do ostatniego wyłącznika świateł, zadzwonił mój telefon komórkowy.

- Mercy? - To był syn Zee, Tad, który poszedł do collegu Ivy League na Wschodni Wybrzeżu z pełnym stypendium. Nieludzie byli traktowani jak mniejszość, więc jego oficjalny stan jako pół nieczłowieka i jego kierunek zmuszały go do ciężkiej pracy by się tam utrzymać.

- Cześć, Tad. Co się dzieje?

- Dostałem dziwną wiadomość na moja komórkę zeszłej nocy. Czy Phin dał Ci coś?

- Phin?

- Phineas Brewster, facet, do którego kiedyś cię wysłałem, kiedy policja miała mojego Tatę oskarżonego o morderstwo i potrzebowałaś trochę informacji o nieludziach, by odkryć, kto naprawdę zabił tego mężczyznę.

Zajęło mi to sekundę. - Facet z księgarni? Pożyczył mi książkę.- Ociągałam się z oddaniem jej od jakiegoś czasu. Po prostu... jak często masz szansę przeczytać książkę o tajemniczych nieludziach, napisaną przez nieczłowieka? Była napisana ręcznie i ciężko było ją rozczytać, powoli szło a Phin nie wydał się zaniepokojony, by jak najszybciej odzyskać ją z powrotem, kiedy mi ją pożyczał. -Powiedz mu, że przepraszam i oddam mu ją dziś wieczorem. Mam dziś późną randkę, ale mogę ją przywieść przed tym.

Nastała krótka przerwa. -Właściwie, to był trochę niezrozumiały, czy chce ją z powrotem czy nie. Tylko powiedział " powiedz Mercy, by troszczyła się o tę rzecz, którą jej dałem". Teraz nie mogę dodzwonić się do niego; jego telefon jest wyłączony. Dlatego zadzwoniłem do ciebie - wydał sfrustrowany dźwięk - Chodzi o to, Mercy że nigdy nie wyłącza tego przeklętego telefonu. Lubi być pewny, że jego babcia będzie mogła się z nim skontaktować.

Babcia? Być może Phin był młodszy niż myślałam.

- Martwisz się? - powiedziałam.

Głęboko westchnął -Wiem, wiem. Jestem paranoikiem.

- Nie ma problemu - powiedziałam. - Powinnam już dawno temu mu ją oddać. Chyba, że nie pracuje do późna, i nie będzie go w sklepie do czasu, gdy tam dotrę. Masz adres do jego domu?

Miał. Zapisałam go i zanim pozwoliłam mu się rozłączyć trochę podniosłam go na duchu. Gdy zamknęłam drzwi i ustawiłam alarm bezpieczeństwa, spojrzałam na schowaną kamerę. Adam prawdopodobnie nie patrzył, chyba, że ktoś wywołałby alarm. Zazwyczaj kamery działały cały czas i po prostu wysyłały zarejestrowany obraz. Jednak... gdy szlam do mojego samochodu, pocałowałam rękę i dmuchnęłam całusa do małej soczewki, która oglądała każdy mój ruch, wtedy bezgłośnie ruszając ustami powiedziałam, - Do zobaczenia dziś wieczorem.

Mój kochanek był zaniepokojony tym jak kojot może żyć z wilkołakami. Bycie Alfą wilkołaków sprawiło, że jest trochę apodyktyczny w związku i bycie CEO firmy ochroniarskiej dla różnych agencji rządowych dało mu wiele możliwości, by pobłażać swoim ochronnym instynktom. Na początku byłam wściekła za kamery, które mi zainstalowano, ale teraz już się uspokoiłam. Kojot przystosowuje się; tak właśnie przeżywa.

PHINEAS BREWSTER MIESZKAŁ NA TRZECIM PIĘTRZE jednego z nowych spółdzielczych kompleksów mieszkalnych w Zachodnim Pasco. Nie wyglądało to na miejsce, gdzie powinien mieszkać kolekcjoner starych książek, ale być może miał dosyć kurzu, pleśni i robaków, które znajdował w pracy i nie potrzebował tego w domu.

Byłam w połowie drogi między moim samochodem a budynkiem, kiedy uświadomiłam sobie, że nie wzięłam książki, kiedy wysiadałam z samochodu. Zawahałam się, ale zdecydowałam zostawić ją, tam gdzie była, zawiniętą w ręczniku na tylnym siedzeniu Królika. Ręcznik miał ochronić książkę na wypadek, gdybym miała brudne ręce od smaru, ale działało również, na przyszłych złodziei, którzy wydawali się tutaj nieprawdopodobni.

Wspięłam sie po dwóch kondygnacjach schodów i zapukałam do drzwi oznaczonych 3B. Po tym jak doliczyłam do dziesięciu, zadzwoniłam dzwonkiem. Nic. Zadzwoniłam jeszcze jeden raz, gdy otworzyły sie drzwi 3A.

- Niema go tam - powiedział burkliwy głos.

Obróciłam się, by zobaczyć chudego staruszka, starannie ubranego w stare buty, nowe dżinsy, kowbojską koszule zapinana na guziki i krawat bolo4. Jedyne, czego mu brakowało to kowbojskiego kapelusza. Myślę, że buty pachniały z lekka koniem. I nieczłowiekiem.

- Nie ma?

Oficjalnie wszyscy nieludzie ujawnili sie społeczeństwu i byli tu przez długi czas. Ale prawda jest, że Szarzy Ludzie, którzy rządzą, nieludźmi byli bardzo wybiórczy, w stosunku do tych, którzy z nich, powinni ujawnić sie społeczeństwu a którzy mogliby zdenerwować ludzi lub byli bardziej przydatni udając ludzi. Jest, na przykład, kilku senatorów, którzy są nieludźmi w ukryciu. Nie ma nic w Konstytucji, co mówiłoby, że nieczłowiek nie może być senatorem i że jest to niezgodne z prawem, ale Szarzy Ludzie chcą by tak to zostało.

Ten nieczłowiek pracował dość ciężko w uchodzeniu za człowieka i nie doceniłby gdybym zwróciła mu uwagę, że nim nie był. Więc zatrzymałam swoje odkrycie dla siebie. Gdy potrząsnął głowa, pojawiło się migotanie w bladych oczach. -Nie, nie było go w domu cały dzień.

- Czy wiesz, gdzie jest ?

- Phin?- Starzec zaśmiał się, pokazując zęby tak równe i białe, że wyglądały na sztuczne. Być może takie były. - Cóż, teraz. Spędza większość czasu w swoim sklepie. Czasami także noce.

- Był zeszłej nocyj? – zapytałam

4

Krawat Bolo - rodzaj krawata składającego się z kawałka sznura lub plecionej skóry z ozdobnymi metalowymi końcówkami, spinany metalową spinką lub suwakiem.

Spojrzał na mnie i uśmiechnął się. - Nie. Nie on. Być może wykupił bibliotekę z jakiejś posiadłości i pozostawał w sklepie do momentu aż ją skataloguje. Czasami tak robi - Sąsiad Phina spojrzał w górę na niebo, określając czas. -Nie otworzy drzwi nawet po godzinach. Zamyka się w piwnicy i nie słyszy nikogo. Najlepiej jest poczekać i pójść sprawdzić rano w sklepie.

Spojrzałam na swój zegarek. Musiałem wracać do domu i przygotować sie do mojej randki z Adamem.

- Jeżeli masz coś dla niego - starzec powiedział, a jego oczy były czyste jako niebo - możesz mi to zostawić.

Nieludzie nie kłamią. Przywykłam myśląc, że nie mogą skłamać, ale książka, którą pożyczyłam rozjaśniła mi wystarczająco, można było użyć innych sposobów. Sąsiad nie powiedział, że Phin pracuje w sklepie. Powiedział, że być może. Nie powiedział również, że wie, gdzie jest Phin. Moje instynkty dzwoniły dość mocno i musiałam pracować nad tym by wyglądać swobodnie.

- Jestem tu, by go sprawdzić - powiedziałam, co było prawdą. -J ego telefon jest wyłączony i martwię sie o niego.- I wtedy spróbowałam -Nie wspomniał, że ma jakichkolwiek sąsiadów, jesteś tu nowy?

Powiedział - Wprowadziłem się niedawno - i zmienił temat. -Być może zostawił ładowarkę w domu. Czy próbowałeś dzwonić do sklepu?

- Mam do niego tylko jeden numer - powiedziałam mu. -Myślę, że to była jego komórka.

- Jeżeli zostawisz mi swoje imię, powiem mu, że byłaś.

Pozwoliłam rozszerzyć sie mojemu przyjaznemu uśmiechowi - Nie trzeba. Sama go znajdę. Dobrze wiedzieć, że ma sąsiadów, którzy go pilnują - Nie podziękowałam mu, bo podziękowanie nieczłowiekowi sugeruje, że czujesz się wdzięczna i masz zobowiązania do nieludzi, co jest bardzo złą rzeczą. Tylko radośnie mu pomachałam z dołu schodów.

Nie próbował mnie zatrzymać, ale obserwował mnie przez cały drogą do mojego samochodu.

Odjechałam poza zasięg jego wzroku potem zjechałam na pobocze i zadzwoniłam do Tada.

- Cześć - powiedział jego głos -To jest moja automatyczna sekretarka; być może się uczę, a być może dobrze się bawię. Zostaw swoje imię i numer i być może do ciebie oddzwonię.

- Cześć - powiedziałam do sekretarki Tada- Tu Mercy. Phina nie było w domu.- Zawahałam się. Bezpieczna z powrotem w swoim samochodzie, myślałam, że mogłam lepiej przepytać jego sąsiada. Dobrze znam nieludzi, i byli bardziej przerażający niż się wydawali. Ale to prawdopodobnie, dlatego że był nieszkodliwy. Lub, że był naprawdę przerażający ale nie miało to nic wspólnego z Phinen.

Więc powiedziałam, -Spotkałam sąsiada Phina, który jest nieczłowiekiem. Zasugerował bym zadzwoniła do sklepu. Masz numer do sklepu? Próbowałeś tam zadzwonić? Nadal będę go szukać.

Rozłączyłam się i włączyłam Królika na bieg z poważnym zamiarem by jechać do domu. Ale jakoś skończyłam na drodze międzystanowej zmierzającej do Richland zamiast do Finley.

Tajemniczy telefon Phina do Tada i podejrzenia, które czułam do sąsiada Phina sprawiły, że byłam zdenerwowana. Wmawiałam sobie że to krótka podróż do księgarni Phina. Nie zaszkodzi wstąpić. Tad utknął po drugiej stronie kraju i też się denerwował.

Śródmieście jest połączone deptakiem z najstarszym centrum handlowym Richland. W przeciwieństwie do jego nowszych, w wysokiej skali odpowiedników, Śródmieście wygląda jakby ktoś wziął tuzin sklepów różnych stylów i wielkości, ścisnął je wszystkie razem i otoczył parkingiem.

Mieszczą się tu rożnego rodzaju firmy, które nie prosperowałyby w większym centrum handlowym w Kennewick: nie sieciowe restauracje, kilka sklepów z antykami (rupieciami), kilka butików z odzieżą, sklep muzyczny, sklep z pączkami, bar lub dwa i kilka sklepów najlepiej opisanych jako eklektycznych.

Księgarnia Phina była blisko południowego końca centrum handlowego, jego duże okna były zasłonięte by ochronić książki przed szkodliwym słońcem. Na największym oknie były pozłacane napisy : BIBLOTEKA BREWSTER, KSIĄŻKI UŻYWANE I KOLEKCJONERSKIE.

Nie było żadnych świateł za ciemnymi zasłonami okien, a drzwi były zamknięte. Przyłożyłam ucho do szkła i słuchałam.

W moim ludzkim kształcie, nadal miałam świetny słuch, nie całkiem jak u kojota, ale wystarczająco dobry, by powiedzieć, że nikt nie poruszał się w sklepie. Zapukałam, ale nie nie dostałam żadnej odpowiedzi.

Na oknie po prawej stronie drzwi był znak z godzinami otwarcia sklepu: od dziesiątej do szóstej od wtorku do soboty. W niedziele i poniedziałek tylko godziny z umówionymi. Była sporządzona lista, którą już znałam. Szósta przyszła i minęła.

Zapukałam do drzwi ostatni raz, i ponownie zerknęłam na zegarek. Jeżeli pojadę na skraju ograniczenia szybkości, miałabym dziesięć minut zanim wilk stanie w moich drzwiach.

SAMOCHÓD MOJEGO WSPÓŁLOKATORA BYŁ NA PODJEŹDZIE, DOBRZE wyglądając obok domu, pojedynczej szerokiej przyczepy z ’78, gdzie mieszkałam. Bardzo drogie samochody, są jak prawdziwe dzieła sztuki, kształtując środowisko, by dostosowało się do siebie. Tylko mocą bycia tam, jego samochód uczynił mój dom o klasę wyższej, nieważne jak wyglądał sam dom.

Samuel miał ten sam dar nigdy nie bycia na miejscu, ale zawsze pasując, kiedy równocześnie przekazywał zmysłami, że był tu kimś specjalnym, kimś ważnym. Ludzie lubili go instynktownie i ufali mu. To służyło dobrze lekarzowi, ale byłam skłonna, pomyśleć, że jako mężczyźnie służyło to trochę zbyt dobrze. Był przyzwyczajony, że wszystko dostaje. Kiedy urok nie działał, używał zręcznie mózgu, który przyniósłby zaszczyt Rommelowi.

Stąd, jego obecność jako mojego współlokatora.

Zajęło mi chwilę, aby zrozumieć prawdziwy powód jego przeprowadzki do mnie: Samuel potrzebował stada. Wilkołaki nie za dobrze radziły sobie samodzielnie, zwłaszcza stare wilki a Samuel był bardzo starym wilkiem. Starym i dominującym. W każdym stadzie oprócz jego ojca, byłby Alfą. Jego ojcem był Bran, Marrok, najpotężniejszy wilkołak ze wszystkich.

Samuel był lekarzem i była to dla niego aż za duża odpowiedzialność. Nie chciał być Alfą, nie chciał zostać w stadzie swojego ojca.

Był samotnym wilkiem, żyjąc ze mną na terenie Kolumbii Basin Pack, ale nie będąc jego częścią. Nie byłam wilkołakiem, ale też nie byłam bezradnym człowiekiem. Wychowałam się w stadzie jego ojca, a było to blisko bycia z rodziną. Dotychczas on i Adam, Alfa miejscowego stada i mój kochanek nie pozabijali się nawzajem. I byłam w miarę pełna nadziei, że tak pozostanie.

- Samuel?- Zawołałam, gdy spieszyłam się do domu. - Samuel?

Nie odpowiedział, ale mogłam go wyczuć. Wyróżniający sie zapach wilkołaka był zbyt silny, by być tylko starym śladem. Pobiegłam wąskim korytarzem do jego pokoju i zapukałam lekko w zamknięte drzwi.

Było to niepodobne do niego nie przywitać sie, kiedy wróciłam do domu.

Niepokoiłam się o Samuela wystarczająco, by stać sie paranoiczna. Nie był zrehabilitowany. Był rozbity, ale funkcjonował, pomyślałam, z powracającą depresją, która w ostatnich miesiącach była czasem lepsza a czasem gorsza. Jego ojciec podejrzewał, że coś było nie tak i byłam dość pewna powodu, dlaczego Samuel mieszkał ze mną a nie w jego własnym domu w Montanie, ponieważ nie chciał, by jego ojciec wiedział jak bardzo tak naprawdę był rozbity Samuel

Samuel otworzył drzwi, wyglądając jak zazwyczaj, wysoki i smukły: atrakcyjny, jak większość wilkołaków, bez względu na strukturę ich kości. Doskonałe zdrowie, trwała młodość i dużo mięśni są niezawodną formułą dla urody.

- Dzwoniłaś?- Powiedział imitując Lurcha5, zniżając głos poniżej rejestru basu, jaki kiedykolwiek myślałam, że potrafi. Oglądaliśmy maraton Rodziny Addamsow w telewizji zeszłej nocy. Jeżeli starał się być zabawny, to całkiem dobrze mu to wyszło. Nawet, jeśli całkiem nie spojrzał mi w oczy, jak gdyby denerwował się tym, co mogłabym w nich zobaczyć.

5

Lurch – lokaj z Rodziny Adamsów

Mrucząca Medea była rozciągnięta na jego jednym ramieniu. Mój mały kot Manx 6posłał mi zadowolone spojrzenie z pół przymkniętych oczu, ponieważ ją głaskał. Gdy jego ręka przesuwała się po jej plecach, ona wbijała swoje tylnie pazury i wyginała sie w łuk podnosząc bezogonowy tyłek w powietrze.

- Au- powiedział, próbując, odczepić ją, ale wbiła się pazurami przez jego zniszczoną flanelowa koszulkę i zaczepiła się o niego mocniej niż rzep i także bardziej boleśnie.

- Uhm- powiedziałam, próbując się nie śmiać - Adam i ja wychodzimy dziś wieczorem. Sam musisz zrobić sobie obiad. Nie zdążyłam, do sklepu spożywczego, więc resztki są słabe.

Odwrócił sie do mnie plecami, ponieważ pochylił się nad łóżkiem tak, by moc odkleić kota, i by nie spadła na podłogę.

- Świetnie - powiedział. – Au, kocie. Nie wiesz, że mógłbym cię zjeść jednym kęsem? Nawet bym się nie przejmował, że mógłby wystawać ogon.

Zostawiłem go i pośpieszyłam do mojego własnego pokoju. Moja komórka zadzwoniła zanim dotarłam do drzwi.

- Mercy, już idzie i mam dla ciebie kilka wiadomości - powiedział głos nastoletniej córki Adama w moim uchu.

- Cześć, Jesse. Dokąd idziemy dziś wieczorem?

Myśląc o nim poczułam jego radość i gładką skórę kierownicy w jego dłoniach, ponieważ Adam był nie tylko moim kochankiem, ale także moją bratnią duszą.

W odniesieniu do wilkołaków dla każdej dobranej pary oznacza się to różnie. My byliśmy związani nie tylko miłością, ale także magią. Nauczyłam się, że niektóre pary ledwo dostrzegają różnicę...a niektóre stały się praktycznie tą samą osobą. My byliśmy gdzieś po środku. Przeważnie.

6

Kot Manx - jedna z ras kotów.

Mieliśmy przeciążony obwód magii między nami, gdy pierwszy raz zamknęliśmy naszą więź. Od tamtego czasu więź okazała się błędna i inwazyjna, migotała przez kilka godzin a następnie znikała na kilka dni. Było to niepokojące. Mam nadzieję, że przyzwyczaję się do posiadania połączenia z Adamem, gdy już będzie spójne tak jak zapewniał Adam. Takie jak było teraz raczej mnie zaskakiwało.

Poczułam wibracje kierownicy pod ręką Adama, kiedy zapalił samochód, a następnie już go nie było a ja stałam w moim brudnym kombinezonie i rozmawiałam z jego córką przez telefon.

- Kręgle - powiedziała

- Dzięki, dzieciaku - powiedziałam - przywiozę dla ciebie rożek lodów. Potrzebuję prysznica.

- Jesteś mi winna 5 dolarów, ale lody też nie zaszkodzą - powiedziała do mnie z wyrafinowaną stanowczością, którą mogłam uszanować - Lepiej weź szybko prysznic.

Adam i ja mieliśmy grę, tylko taka rzecz-do-zabawy. Jego wilk bawił się mną, pomyślałam, ponieważ miałam takie przeczucie: prosta gra bez przegranych, czymś, co robili z tymi, których kochali. Nie zdarzyło się to często w stadzie jako całości, ale między mniejszymi grupami, tak.

Mój towarzysz nie powie mi gdzie nas zabiera, pozostawi to mnie abym odkryła jego plany w jakikolwiek inny sposób. To był wyraz jego szacunku, że oczekuje ode mnie abym odniosła sukces.

Dzisiaj przekupiłam jego córkę, aby zadzwoniła do mnie, jeśli cokolwiek będzie wiedziała, nawet, co miał założone na sobie, kiedy wychodził. Wtedy będę odpowiednio ubrana i grała zdziwioną, że tak dobrze się dopasowaliśmy, kiedy nawet nie miałam pojęcia gdzie mnie zabiera.

Zabawa we flirt, ale także gra mająca na celu odciągnięcie naszej uwagi od umawiania się na randki zamiast mieszkać razem jak towarzysze. Jego stadu nie podobało się, że jego towarzyszem był kojot zmiennokształtny. Jeszcze bardziej niż ich naturalni bracia, nie dzielą swojego terytorium z innymi drapieżnikami. Ale mieli wystarczająco dużo czasu, aby przyzwyczaić się do tego i w największej części ustąpili, dopóki Adam nie wprowadza mnie do stada. Nie powinno to było być możliwe. Nigdy nie słyszałam o niewilkołaczym partnerze wstępującym do stada.

Określiłam, w co mam się ubrać i wskoczyłam pod prysznic. Prysznic był ustawiony na najniższym poziomie, więc nie trudno było trzymać moje warkocze z dala od strumienia wody podczas gdy tarłam moje ręce mydłem z pumeksem i szczoteczką do paznokci. Byłam już umyta, co nieco pomogło. Dużo brudy było jednak wrośnięte i moje ręce nigdy nie będą wyglądać jak u modelki.

Kiedy wyszłam w ręczniku z łazienki usłyszałam głosy w salonie. Samuel i Adam celowo utrzymywali je na tyle miękkie, że nie mogłam usłyszeć słów, ale nie brzmiały jakby między nimi były napięcia. Lubili się, ale Adam był Alphą a Samuel samotnym wilkiem, który nie ma mocy wobec niego. Czasami mieli problem będąc w jednym pokoju, ale widocznie nie dziś.

Zaczęłam sięgać po jeansy, które ułożyłam na łóżku.

Kręgle.

Zawahałam się. Nie mogłam sobie tego wyobrazić. Nie samych kręgli, byłam pewna, że Adama cieszą kręgle. Rzucanie ciężkiej kuli na kilka bezradnych szpilek i obserwowanie powstałego chaosu, tę rzecz wilkołaki akurat lubią.

Tego, że nie mogłam zobaczyć jak Adam mówi Jesse że zabiera mnie na kręgle. Nie, kiedy starał się to trzymać przede mną w tajemnicy. Ostatnim razem wszystko, co mogła zrobić to powiedzieć mi, co miał na sobie kiedy wychodził z domu.

Może byłam paranoikiem. Otworzyłam szafę i spojrzałam na skromną garderobę. Miałam więcej sukienek niż rok temu. Trzy więcej.

Jesse mogła nie zauważyć jak był ubrany. Spojrzałam na łóżko gdzie moje nowe jeansy i ciemny niebieski T-shirt kusiły mnie swoim komfortem. Łapówki mogą iść w obu kierunkach a Jesse mogła uznać za zabawne zagranie w podwójnego agenta.

Więc wyciągnęłam jasnoszarą sukienkę, elegancką na tyle, że można ją było nosić na wszystkie formalne okazje, ale nie aż tak elegancka że nie będzie wyglądać nie na miejscu w restauracji czy w teatrze. Jeśli naprawdę pójdziemy na kręgle, mogłam rzucać w sukience. Wślizgnęłam się w

sukienkę i szybko rozwinęłam warkocz i rozczesałam włosy.

- Mercy nie jesteś jeszcze gotowa? - zapytał Samuel z odrobiną żartu w głosie - Czy nie mówiłaś, że będziesz miała gorącą randkę?

Otworzyłam drzwi i zobaczyłam, że nie całkiem miałam racje. Adam miał na sobie smoking.

Adam jest niższy niż Samuel, z budową zapaśnika i twarzą... nie wiem. To twarz Adama jest na tyle piękna by odciągać ludzi od mocy, którą przekazuje. Jego włosy są ciemne i krótko obstrzyżone. Powiedział mi kiedyś, że mają je tak pracownicy wojskowi i że musi się do mich upodobnić, aby czuli się komfortowo, podczas interesow. Ale przez te ostatnie kilka miesięcy, gdy starałam się go bardziej poznać, to myślę, że dlatego że jego twarz go zawstydza. Krótkie włosy usuwają cień próżności i mówią " Oto jestem. Przejdźmy do rzeczy".

Kochałabym go nawet gdyby miał trzy oczy i dwa zęby, ale czasami jego piękno uderza we mnie. Mrugnęłam raz, wzięłam głęboki oddech i odepchnęłam potrzebę zaanonsowania się, więc mogłam wyciągnąć mój umysł z powrotem do trybu interaktywnego.

- Ahhh- Rzekłam łamiąc sobie palce - wiedziałam, że o czymś zapomniałam.

Pobiegłam z powrotem do szafy i chwyciłam błyszczący srebrny szal, który przystroi odpowiednio szarą sukienkę.

Wróciłam i zobaczyłam Samuela dającego Adamowi pięć dolarów.

- Mówiłem ci, że to odgadnie - powiedział Adam zadowolony z siebie.

- Dobrze- powiedziałam - możesz tym zapłacić Jesse. Powiedziała mi, że idziemy na kręgle. Muszę znaleźć lepszego szpiega.

Uśmiechnął się, a ja musiałam pracować, aby utrzymać twarz zirytowaną. Co ciekawe, biorąc pod uwagę jego twarz, nie było to piękno uśmiechu Adama, który zachwycał mnie kiedy się uśmiechał mimo iż był spektakularny. To była wiedza, że doprowadzę go do uśmiechu. Adam nie jest podatny

na... zabawę, z wyjątkiem mnie.

- Hej, Mercy - Powiedział Samuel jak Adam otworzył drzwi.

Odwróciłam się do niego i dałam buziaka w czoło.

- Będziesz zachwycona - dziwne zdanie przykuło moją uwagę, ale nie było nic dziwnego w tym, co powiedział dalej - Mam zmianę na ostrym dyżurze. Prawdopodobnie nie będę widział, kiedy wrócisz- Spojrzał na Adama, spotkanie oczu w męsko-męskim wyzwaniu zwęziło Adama wzrok Zaopiekuj się nią. - Potem pchnął nas i zamknął drzwi zanim Adam mógł obrazić się na zawołanie.

Po dłuższej chwili Adam zaśmiał się i potrząsnął głową - Nie martw się - powiedział wiedząc, że inny wilk słucha go za drzwiami - Mercy potrafi o siebie zadbać. Ja tylko sprzątam bałagan później.

Jeśli nie obserwowałabym jego twarzy nie zobaczyłabym fałszu na jego ustach. Jakby bardzo nie podobało mu się to co mówił.

Nagle uświadomiłam sobie. Podoba mi się tym, kim jestem, ale wielu ludziom nie. Jestem mechanikiem. Pierwsza żona Adama miała opływowe kształty a ja głównie mięśnie. Nie bardzo kobieca, moja matka tak lubiła narzekać. A potem były te dziwactwa, które były następstwem gwałtu.

Adam wyciągnął rękę do mnie i schował w swojej. Był dobry w proszeniu o mój dotyk.

Nie dotykając mnie pierwszy. Spojrzałam na nasze splecione ręce, schodząc w dół po schodach ganku. Myślałam, że jestem coraz lepsza, że mimowolnie zmrużę oko, i strach odchodzi. Przyszło mi do głowy, że może po prostu czuł się lepiej pracując nad moimi obawami.

- Co się stało? - zapytał kiedy zatrzymaliśmy się obok jego wozu.

Było tak nowe, że były jeszcze naklejki na oknach na tylnich siedzeniach. Miał zastąpić jego SUV-a po tym jak jeden z jego wilków wgniótł zderzak broniąc mnie a następnie powodując wypadek gdy lodowy elf (trąbiący ogromny nieczłowiek) gonił mnie i spadł z budynku na auto.

- Mercy - Zmarszczył brwi patrząc na mnie - Nie jesteś mi nic winna za przeklęta ciężarówkę.

Jego dłoń wciąż trzymała moją, a ja miałam chwilę by uświadomić sobie, że nasza niestała więź dała mu wgląd w to, co myślałam, zanim wizja rzuciła mnie na kolana.

BYŁO CIEMNO, ADAM SIEDZIAŁ PRZED KOMPUTEREM w biurze w swoim domu. Piekły go oczy, ręce bolały a kręgosłup zesztywniał od wielogodzinnej pracy.

Jego dom był cichy. Aż za cichy. Nie było żony, którą trzeba bronić przed światem. Od dawna już nie czuł do niej miłości, niebezpiecznie jest kochać kogoś, kto nie odwzajemnia tego uczucia. Był żołnierzem zbyt długo by celowo wystawiać się na niebezpieczeństwo bez dobrego powodu. Ona kochała jego pozycję, jego pieniądze, jego siłę. Kochałaby je jednak bardziej gdyby należały do kogoś, kto robił to, co mu kazała.

Nie kochał jej, ale uwielbiał o nią dbać. Kochał kupować jej drobne prezenty, kochał samą ideę żony.

Utrata jej była nieprzyjemna; utrata córki o wiele, wiele gorsza. Jesse wszędzie dookoła wścibiała swój nos i dodawała otuchy, a jej nieobecność była… trudna. Jego wilk był niespokojny. Wilk, stworzenie chwili. Nie było sposobu by pocieszyć go wiedzą, iż Jesse wróci tu na wakacje. Nie, żeby również czerpał z tego wiele otuchy. Próbował, więc zatracić się w pracy.

Ktoś zapukał do tylnych drzwi.

Odepchnął fotel w tył i musiał zatrzymać się na chwilę. Wilk był zły, że ktoś ośmielił się naruszyć jego sanktuarium. Nawet stado, w ciągu tych kilku minionych dni, nie miało na tyle odwagi by zbliżyć się do niego w jego domu.

Zanim doszedł do kuchni, miał go już w większości pod kontrolą. Szarpnięciem otworzył tylne drzwi oczekując, że zobaczy za nimi jednego ze swych wilków. Ale to była Mercy.

Nie wyglądała na zadowoloną, lecz z drugiej strony rzadko, kiedy taka bywała, gdy musiała z nim rozmawiać. Była twarda, niezależna i niezbyt szczęśliwa, gdy w jakikolwiek sposób mieszał się do tej niezależności. Dużo czasu upłynęło od momentu, gdy ktoś rządził nim w sposób, jaki ona to robiła. Lubił to, bardziej niż wilk, który był Alfą przez ponad dwadzieścia lat i zdawał się to lubić.

Pachniała starym olejem samochodowym, jaśminowym szamponem, który używała w tym miesiącu oraz czekoladą. Chociaż to ostatnie mogło pochodzić z ciastek na talerzu, który mu podała.

- Proszę – powiedziała sztywno. I zrozumiał, że to nieśmiałość ściągała do siebie kąciki jej ust. - Czekolada zazwyczaj pozwala mi odzyskać równowagę, gdy życie kopie mnie w zęby.

Nie czekała aż coś odpowie, po prostu odwróciła się i pomaszerowała do swojego domu.

Zabrał ze sobą ciastka z powrotem do biura. Po kilku minutach zjadł jedno. Czekolada, ciemna i gruba, rozlała mu się po języku, jej gorycz łagodziła grzeszna wręcz dawka brązowego cukru oraz wanilii. Zapomniał jeść nie uświadamiając sobie tego.

Ale to nie czekolada sprawiła, że poczuł się lepiej. To dobroć Mercy dla kogoś, kogo postrzegała jako swojego wroga. W tym właśnie momencie coś zrozumiał.

Nigdy by go nie kochała tylko za to, co może dla niej zrobić. Zjadł jeszcze jedno ciastko nim wstał i przygotował sobie kolacje.

ADAM ZAMKNAŁ WIĘŹ MIĘDZY NAMI dopóki nie zostało nic więcej niż nici babiego lata.

- Przykro mi - szepnął na ucho - Tak mi przykro. K...a- połknął nieprzyzwoity wyraz zanim opuścił jego usta. Przysunął mnie bliżej a ja uświadomiłam sobie, że siedzimy na żwirowym podjeździe, skuleni obok ciężarówki. A żwir był dla mnie na prawdę bardzo zimny.

- Wszystko w porządku? - powiedział

- Czy wiesz, co mi pokazałeś? - zapytałam. Mój głos był zachrypnięty.

- Myślałem, że to retrospekcja? - odpowiedział. Pokazywał mi je już wcześniej.

- Nie moja -powiedziałam mu - Twoja.

Ucichł - Była zła?

Był w Wietnamie, Był wilkołakiem zanim się urodziłam, więc pewnie widział wiele złych rzeczy.

- Wyglądało jak prywatny moment, którego nie musiałam widzieć - powiedziałam mu zgodnie z prawdą - Ale nie był zły.

Widziałam go w momencie gdy stawałam się czymś więcej niż tylko przydziałem od Marroka.

Pamiętam to głupie uczucie, gdy stałam na jego ganku z talerzem ciasteczek, człowieka, którego życie poszło z dymem przez paskudny rozwód. Nie miał nic do powiedzenia, kiedy otworzył drzwi, więc zakładałam, że myślał, że to było także głupie. Wróciłam do domu tak szybko jak tylko umiałam nie biegnąc.

Nie miałam pojęcia, że to pomogło. Widział mnie jako twardą i zdolną. Śmieszne, myślałam, że zawsze wyglądałam słabiej od wilkołaków.

Co z tego, że ciągle wzdrygałam się, kiedy zapominał się i kładł rękę na moim ramieniu? Czas to naprawić. Miałam się dużo lepiej: codzienne wspomnienia gwałtu należały do przeszłości. Pracowaliśmy nad tym. Adam był skłonny czekać na moja zgodę.

A nasza więź była jak z gumy, która czasami rozciągała się a czasami wracała na miejsce i dawała mu dostęp do moich myśli jakby moja głowa była przezroczysta jak szkło.

-Wszystko, czego potrzebujesz- powiedział, a jego ciało uspokoiło się jak wieczorne powietrze – I

wszystko, co mogę zrobić.

Rozluźniłam ramiona, chowając nos w jego obojczyk i po sekundzie byłam całkowicie zrelaksowana.

- Kocham Cię - powiedziałam - I musimy pogadać o moim spłaceniu ciebie za samochód ciężarowy.

- Ja nie muszę.

Ucięłam jego słowa. Chciałam położyć palec na jego ustach lub coś w tym rodzaju. Ale szarpnęłam głowę w górę w reakcji na jego przeprosiny i uderzyłam czołem w jego podbródek. Uciszyłam go znacznie bardziej skutecznie niż miałam zamiar i ugryzł się w język.

Śmiał się, kiedy krew kapała w dół na koszulę a ja bulgotałam przeprosiny. Pozwolił głowie z powrotem opaść na drzwi ciężarówki z hukiem.

- Przestań, Mercy. Zagoi się samo, szybciej.

Wycofałam się do tylu dopóki nie siedziałam z nim śmiejąc się z siebie, bo choć to chyba bolało trochę, to miał rację, że jego obrażenia goją się w ciągu kilku minut. Rana była niewielka, a on był wilkołakiem.

- Przestaniesz próbować zapłacić mi za SUV-a - powiedział do mnie.

- Ale to była moja wina - powiedziałam mu.

- Nie rzuciłaś na niego ściany - powiedział - Mógłbym pozwolić płacić ci za mojego dentystę.

- Nawet nie próbuj mnie okłamywać - sapnęłam z oburzeniem, a on znowu się zaśmiał.

- Dobrze. Nie będę. Ale jest punkt sporny, bo po uderzeniu w ścianę naprawa wklęśnięć była niemożliwa. A elfi śnieg bez zdanej kontroli był całkowicie błędem wampirów.

Mogłam się nadal z nim kłócić, lubiłam kłócić się z Adamem. Ale były rzeczy, które lubiłam bardziej.

Pochyliłam się i pocałowałam go.

Smakował krwią i Adamem, i zdawał się nie mieć żadnych problemów z łagodnym przejściem od kłótni do namiętności. Po chwili nie wiem jak długiej Adam spojrzał na swoją koszulę i zaczął się ponownie śmiać - Przypuszczam, że równie dobrze możemy zagrać w kręgle po tym wszystkim. - Powiedział, i postawił mnie na nogi.

Rozdział 2

NAJPIERW ZATRZYMALIŚMY SIĘ NA OBIAD W DOMU STEKÓW. Zostawił pokrwawiony płaszcz i oficjalna koszulkę w samochodzie i wyciągnął ciemną niebieską koszulkę z torby na tylnym siedzeniu z rozmaitymi ubraniami. Spytał mnie, czy będzie wyglądał dziwnie mając na sobie koszulkę i spodnie od smokingu. Nie widział, w jaki sposób, koszula opinała jego mięśnie ramion i plecy. Uspokoiłam go, zgodnie z prawdą i bez grymaszenia, że nikt nie będzie się tym przejmował. To była piątkowa noc i klientów było dużo. Na szczęście obsługa była szybka. Gdy kelnerka wzięła nasze zamówienia, Adam powiedział, trochę zbyt obojętnie, -Więc co widziałaś w swojej wizji? - Nic krępującego - powiedziałam. - Moment, kiedy przyniosłam ci ciastka. Jego oczy rozjaśniły się. – Rozumiem – powiedział, a jego barki trochę się zrelaksowały , nawet, jeśli jego policzki się zaczerwieniły. - Myślałem o tym. - Miedzy nami w porządku?- Spytałam go. - Przepraszam, że się wtrąciłam. Potrząsnął głowa. – Nie są konieczne jakiekolwiek przeprosiny. Jesteś mile widzialna w dowolnym momencie. - Więc - powiedziałam obojętnie - To był twój pierwszy raz pod nożem, hę? Poderwał głowę ku górze.

- Rozumiem. Warren mi powiedział. Uśmiechnął się. – Zimny, mokry i nieprzyjemny. Kelnerka postawiła nasze jedzenie przed nami i popędziła w swoją stronę. Adam nakarmił mnie kawałkiem jego rzadkiego fileta minią, a ja nakarmiłam go odrobiną mojego łososia. Jedzenie było dobre, towarzystwo rewelacyjne i jeśli byłabym kotem, mruczałabym. - Wyglądasz na szczęśliwą.- Wziął łyk kawy i wyciągnął nogę by jego stopa była naprzeciw mojej. - Sprawiasz że jestem szczęśliwa - powiedziałam mu. - Mogłabyś być szczęśliwa cały czas - powiedział, jedząc ostatni kawałek upieczonego ziemniaka, - I wprowadzić się do mnie. Budzić się obok niego każdego ranka... ale... -Nie. Przysporzyłam ci wystarczających problemów powiedziałam mu.- Stado i ja musimy... odprężyć się zanim się wprowadzę. Twój dom jest norą, sercem Stada. Potrzebują miejsca, gdzie czują się bezpiecznie. - Mogą się dostosować. - Dostosowują się tak szybko jak mogą – powiedziałam mu – Najpierw był Warren, czy słyszałeś może, że po tym jak go przyjąłeś kilka innych stad też przyjęło homoseksualistów. A teraz jestem ja. Kojot w stadzie wilkołaka musisz przyznać to całkiem sporo zmian dla jednego stada. - Następną rzecz, którą zauważysz - powiedział, - to że kobiety będą mogły głosować lub czarny mężczyzna zostanie prezydentem- wyglądał poważnie, ale w jego głosie brzmiało rozbawienie. - Widzisz?- Wskazałam moim widelcem w niego. - Oni utknęli w osiemnastym wieku a ty oczekujesz, że się zmienią. Samuel mówi, że większość wilkołaków przyswaja wszystkie zmiany po pierwszej przemianie, gdy zostają wilkami. Inne rodzaje zmian są zbyt ciężkie, by zmusić ich do tego. - Peter i Warren są jedynymi, którzy byli koło osiemnastego wieku- powiedział Adam -Większość z nich jest młodsza ode mnie. Kelnerka przyszła i zamrugała zdziwiona, ponieważ Adam zamówił aż trzy desery. Wilkołaki potrzebują dużo jedzenia, by się najeść. Potrząsnęłam głową kiedy spojrzała w moja stronę. Kiedy odeszła, podjęłam rozmowę od momentu w którym skończyliśmy.- Nic się nie zmieni, jeśli zaczekamy kilka miesięcy, dopóki sprawy się nie uspokoją.

Jeżeli stanowczo ze mną by się nie zgodziłby, spałabym w jego domu już dawno, zamiast chodzić z nim na randki. Zrozumiał również że wprowadzenie mnie do jego stada spowodowało wiele oburzenia. Być może, jeżeli przedtem to byłoby zdrowe, dobrze dostosowane stado, sprawy nie byłyby tak napięte. Kilka lat temu, niektórzy członkowie jego stada zaczęli nękać mnie kojota żyjącego po sąsiedzku. Wilkołaki, jak ich naturalni bracia, są terytorialni i nie dzielą swoich terenów łatwo z innymi drapieżnikami. Wiec, aby położyć kres temu, Adam zadeklarował, że jestem jego partnerką. Wtedy nie wiedziałam, dlaczego napastowanie nagle ustało i Adam nie spieszył się, aby mi to wyjaśnić. Ale magia stada wymagała, aby deklaracja była potwierdzona a Adam płacił za to cenę, kiedy nie była. To sprawiło, że był słabszy, opryskliwy i mniej zdolny by pomóc swojemu stadu pozostać spokojnym, opanowanym i skupionym. Przez wprowadzenie mnie jako członka swojego stada, faktycznie w tym samym czasie nasza więź połączyła się, Adam nie dał czasu swoim ludziom, by pozbierali się przed rzucaniem ich z powrotem na niepewny teren. - Tylko jeden miesiąc - powiedział w końcu. -I wtedy oni i Samuel, będą musieli przyzwyczaić się do tego.Jego oczy, były koloru gorzkiej ciemnej czekolady, były poważne, ponieważ wychylił się naprzód. -I poślubisz mnie. Uśmiechnęłam się, pokazując zęby. – Masz chyba na myśli. Że ty ożenisz się ze mną? Uznałam to za zabawne, ale jego oczy rozjaśniały się, dopóki mała złota plamka nie wypłynęła z ciemności. Miałaś swoją szansę, by uciec, kojocie. Teraz już jest za późno- uśmiechnął się.- Twoja matka jest szczęśliwa, że będzie mogła użyć kilku rzeczy ze ślubu twojej siostry, który się nie odbył. Panika zebrała w moim sercu. - Nie rozmawiałeś z nią o tym, prawda?- Miałam wizje kościoła wypełnionego ludźmi i z białym atłasem wszędzie. I gołębie. Moja matka miała gołębie na jej ślubie. Moja siostra uciekła, by uwolnić się od niej. Moja matka jest jak walec parowy i nie słucha zbyt dobrze... nikogo. Wilk opuścił wzrok i uśmiechnął się. – Nie masz nic przeciw poślubieniu wilkołaka, który ma nastoletnią córkę i stado, które się rozpada, ale panikujesz przez swoją matkę? - Spotkałeś moją matkę - powiedziałam. – też powinieneś panikować. Śmiał się. -Tylko nie byłeś wystarczająco długo w jej towarzystwie, – ale byłam uczciwa, ostrzegłam go.

MIELIŚMY SZCZĘŚCIE I DOSTALIŚMY NASZ STÓŁ WYNIKÓW TYLKO dla siebie, bo kobiety, które miały lewy tor pakowały się kiedy wróciliśmy od wybierania naszych kul do kręgli z dostępnego stosu. Moja była jasno zielona ze złotymi wirami. Adam była czarna.

- Nie masz żadnej wyobraźni - powiedziałam mu zadowolona z siebie – Nie stałaby ci się krzywda, jeżeli raz wybrałbyś różową kulę. - Wszystkie różowe kule są dziecięce i z małymi otworami na palce – powiedział - Czarne kule są najcięższe. Otworzyłam usta, ale zamknął je pocałunkiem. -Nie tu- powiedział. - Spójrz obok nas . Byliśmy obserwowani przez chłopca, na oko pięcioletniego oraz malucha w falbankowej różowej sukience. Podniosłam nos w powietrzu. - Jakbym miała zamiar zażartować o twoich kulkach. Jak nastolatka. Uśmiechnął się do mnie. - Myślałem, że zmierzasz w tę stronę. Usiadłam i mieszałam z imionami graczy na kartach wyników dopóki nie byłam usatysfakcjonowana. - Znaleziony Na Martwej Drodze 7 - powiedział oschle, zaglądając przez moje ramię. - Myślałam, że użyjesz nazw naszych samochodów jako imion. Teraz jeździsz Fordem. F-O-R-D. - Nawet woo-hoo 8? - Nie wiele fajnych słów rozpoczyna się od ‘W ’ - przyznałam. . Pochylił się ponad moim ramieniem i zmienił to na - Szlachetne wino Wabbit-, wtedy do mojego ucha, powiedział, -Bardzo niegodziwy. Poszukiwacz. Z tym mogę żyć - Jego ciepły oddech na moim uchu był bardzo grzeszny, ale na miejscu. Do Adama, zawsze czułam się jak jego czarna kula od kręgli nudna, ale przydatna. Gdy tylko przebrniesz przez egzotyczny kolor skóry, który odziedziczyłam po moim ojcu Blackfoot stwierdzasz że niczym szczególnym się nie wyróżniam. A Adam... Głowy obracają się, kiedy przechodzi. Nawet w kręgielni przyciągał uwagę. - Idź rzuć swoją nudną czarną kulą - powiedziałam mu surowo. -Flirtowanie z sędzią nie pomoże ci, ponieważ komputery podliczają wszystkie wyniki. - Jak gdybym potrzebował pomocy - uśmiechnął się głupio, cofnął się kilka kroków zanim się obrócił, by wyrzucić biedną kule, w bezradne kręgle. Serwował ze śmiertelną powagą i stanowczym stylem, z którym robił wszytko inne. 7

Found On Road Dead

8

Podobno jakieś pozytywne określenie dla Forda, ale nie pytajcie się co to znaczy ☺

Kontrolowana władza, która była Adamem. Ale zaczęłam zauważać coś innego niż podziw w spojrzeniach ludzi, którzy zaczynali się nam przyglądać. Adamowi. On tak naprawdę nie był sławny: próbował trzymać się poza opinią publiczną. Ale był jednym z wilków, które były ujawnione społeczeństwu, odnoszący sukcesy biznesmen, którego przedsiębiorstwo chroniło amerykańską jądrową technologię przed obcymi rękami: dobry facet, który akurat jest wilkołakiem. Wszystko pięknie i świetnie, kiedy czytasz o tym w gazetach. Ale co innego widzieć wilkołaka w kręgielni na bocznym torze. Oni się go boją. Myśl była tak silna, że czułam ją jak gdyby ktoś szeptał ją do mojego ucha, powodując niepokój. Spojrzałam na nich. I widziałam, jak mężczyźni jeżą się ponad swoimi kobietami, matki pospiesznie gromadzą swoje dzieci przy sobie. Za chwilę może być masowa ucieczka i miałam nadzieję, że kilku młodych mężczyzn, których widziałam zbliżających się od czwartego pasa nie zrobi czegoś głupiego. Nic jeszcze nie zauważył. Adam posłał mi przebiegły, zadowolony szeroki uśmiech ze swojego rzutu, ponieważ uderzenie było nadzwyczajne, nie było żadnych roztrzaskanych kręgli, żadnego rozbitego sprzętu. Wielka moc może być zaletą, ale może być też dużą wadą. Spojrzał w bok. Chwyciłam swoją zieloną kule i zerknęłam na ludzi obok nas. Jak Adam, byli zbyt zaangażowani w swoja grę, by zauważyć rosnące szepty. Młody chłopiec pełzał pod krzesłami i jego rodzice kłócili się ponad czymś na stole wyników. Ich także-słodki maluch ze swoja różową sukienką i małymi różowymi lwami przy gumkach dwóch końskich ogonków, wspięła się na platformę kręgli i bawiła się lecącym powietrzem przeznaczonym do suszenia spoconych dłoni. Wsadziła swoje małe rączki w chłodne powietrze i śmiała się. Adam będzie czuć się źle, kiedy zauważy, że ludzie wychodzą, z jego powodu. Pot zgromadził się na moim czole, co było śmieszne, ponieważ wewnątrz było mi chłodno. Zatrzymałam się w połowie linii rzutu (lub jakkolwiek było nazywane) i imitując Adama, podniosłam piłkę i przytrzymałam ją na środku mojej klatki piersiowej. Być może jest sposób pokazania każdemu, że nie jest potworem, że jest bohaterem. Spojrzałam ponad ramieniem i zauważyłam, jak maluch łapał powietrzu dając sobie upust. Jej brat powędrował z powrotem do miejsc siedzących i bawił się kulami na półkach. Jego matka tylko zauważyła, że odszedł od niej i wstała, by pójść po niego.

Z powrotem skupiłam się na kręglach. - Patrzysz?- Spytałam Adama. Pragnienie, by zrobić coś dla Adama było tak silne, że spowodowało, że moje ręce zacisnęły się. - Moje oczy są wpatrzone - powiedział. - Zrobisz coś zdumiewającego? Machnęłam kulą niezgrabnie, jak gdybym nigdy wcześniej nie toczyła, za późno wypuściłam i poleciała wstecz do małej dziewczynki bawiącej się powietrzem. Gdy tylko ta wypadła z moich rak nie mogłam uwierzyć, w to co zrobiłam. Pocąc i trzęsąc się, przerażona, obróciłam się. Ale tak szybka jak byłam, przegapiłam całe zajście. Adam chwycił kulę dobre dwie stopy od malucha. Spojrzała na Adama, który głośno skoczył i przerwał jej zabawę. Kiedy zobaczyła, że dziwny mężczyzna jest tak blisko, jej oczy stały się duże a warga zaczęła drżeć. Adam przeważnie nie interesuje się dziećmi (innymi niż jego własne) dopóki nie są nastolatkami lub starszymi, ponieważ powiedział mi raz, że są całkowicie nie zdolne do interesującej rozmowy. - Cześć – powiedział wyglądając na skrępowanego. Wpatrywała się w niego przez moment. Ale ona była kobietką a Adam był... cóż, Adamem. Więc położyła raczki na ustach i zachichotała. To było słodkie. Uroczo słodkie. Był zdobyty i każdy, kto patrzył widział to. Miniaturowy zdobywca pisnął, gdy ojciec chwycił ją i jej matkę, mały chłopiec stał w korytarzu za nią, i rozmawiał z dziećmi. Jesteś w tym czarnym charakterem. Biedna Marcy. Oczywiście jestem złym charakterem. Omal prawie zmiażdżyłam malucha. O czym ja myślałam? Jeżeli zrobiłaby krok lub, jeżeli Adam nie byłby wystarczająco szybki, mogłaby zginać. - Nie była w niebezpieczeństwie. Nie rzuciłaś tym w nią, tylko potoczyło się w jej kierunku. Nie uderzyłoby jej. Uratowałaś go a on nawet nie zauważył. Zmarszczył brwi na mnie po tym, jak przesunęliśmy się o pas (dla bezpieczeństwa innych, chociaż zaniepokojony kierownik właściwie nie wyszedł i nie powiedział tego). Wznowiliśmy grę a on pozwolił mi rzucić pierwszej.

Ostrożnie potoczyłam pierwszą kule w dół rynną, gdzie nie było prawdopodobieństwa uderzenia kogokolwiek. Nie wiem, czy zrobiłam to dla własnego spokoju czy by uspokoić obserwujących mnie. Wszystko, co próbowałaś tak naprawdę zrobić to utrzymać Adama szczęśliwego. I to są podziękowania, które dostajesz. Prawie zmiażdżenie dziecka nie było czynem, za który oczekiwałam podziękowań. Potarłam czoło jak gdyby to pomagałoby moim myślom. Nie uderzyłoby jej. Upewniłaś się co do tego. Nawet, jeśli Adam spóźniłby się, potoczyłaby się nieszkodliwie obok. Adam obserwował mnie zamyślony, ale nie powiedział do mnie niczego, gdy moja przegrana była za sto bazilionów punktów. Mogłam ledwie dobrze rzucać po moim spektakularnym niepowodzeniu lub ktoś zrozumiałby że zrobiłam to celowo. Nie zrobiłam tego celowo, prawda? Nie mogłam uwierzyć że zrobiłam coś podobnego do tego. Co było ze mną nie tak? Jeżeli Adam wyglądałby na bardziej dostępnego, mogłabym z nim o tym porozmawiać. Nie chce usłyszeć tego, co masz mu do powiedzenia. Najlepiej pozostać cicho. Nie zrozumiałby tego. Nie miałam za złe, nie sprzeciwiałam się, gdy upewniłam się, że Adam stoi, tak by mógł złapać moją kulę, gdybym znów straciła kontrolę. Pomimo wszystkiego, po ratunku dziecka wyglądał lepiej, niż myśl, że jestem idiotką, prawda? Po czwartej rundzie, Adam stanął przede mną i powiedział półgłosem, tak żeby nie rozniosło się poza nas, Zrobiłaś to celowo, nieprawdaż? Co do diabla sobie myślałaś? I z jakiegoś powodu, chociaż zgadzałam się z nim, jego pytanie sprawiało, że się wściekłam. Lub być może to był głos w mojej głowie. Powinien był szybciej zrozumieć. Powinien rozumieć swoją partnerkę lepiej niż wszystkich innych. Nie powinnaś tłumaczyć się przed nim. Najlepiej będzie nic nie mówić. Podniosłam brew i przeszłam koło niego, by podnieść moją kulę. Zraniona i zła. Byłam tak zła, że zapomniałam się przyłożyć, do ostatniego rzutu. Upewniłam się że był to ostatni punkt, który zdobyłam w grze i nie odezwałam się do niego słowem. Adam wygrał z wynikiem ponad dwustu. Kiedy skończył ostatni raz rzucając, wziął obie nasze kule z powrotem na półkę podczas gdy zmieniałam buty.

Nastoletni chłopcy, (którzy byli pięć pasów dalej) zatrzymali go i poprosili o jego autograf. Odebrałam moje buty z biurka i oddałam stare i także zapłaciłam za grę. - Naprawdę jest Alfą?- spytała nastoletnia dziewczyna za ladą. - Tak - powiedziałam bezpośrednio przez zaciśnięte wargi. - Wow. - Tak. Zostawiłam kręgielnię i czekałam na niego przy boku jego lśniącej nowej ciężarówki, która była zamknięta. Temperatura spadła o dwadzieścia stopni, gdy tylko zaszło słońce i było wystarczająco zimno, by sprawić mi, moim nogom w sukience, niewygodę. Lub było tak, przez mój nastrój nie było mi miło i ciepło. Stałam przy drzwiach pasażera i nie od razu mnie zauważył. Widziałam, jak podnosi głowę i wącha powietrze. Opierałam biodro o ciężarówkę i ruch zwrócił jego uwagę. Patrzył na mnie, gdy szedł od budynku do ciężarówki. Nie pomyślał, że naraziłam dziecko na niebezpieczeństwo, aby sprawiać, że dobrze wygląda. Nie rozumie, że nigdy byś czegoś takiego nie zrobiła. Nic by jej się nie stało, kula potoczyłaby się nieszkodliwie obok niej. Jest winien ci przeprosiny. Nie powiedziałam do niego nic. Mogłabym powiedzieć mu, że mały głos sprawiał, że to zrobiłam, prawda? Jego oczy zwęziły się, ale jego usta także były zamknięte. Otworzył zamki i pozwolił mi wsiąść do ciężarówki. Ostrożnie zamknęłam, i usiadłam ponownie na miejscu i zamknęłam oczy. Moje ręce leżały na brzuchu, i rozluźniłam się, gdy dłonie zamknęły się na znajomym kształcie laski zrobionej ze starego drewna i srebra. Przyzwyczaiłam się że pojawia się niespodziewanie, nawet nie byłam zaskoczona, chociaż po raz pierwszy czułam, że jest tam gdzie powinna. Byłam bardzo zaabsorbowana katastrofą naszej randki. Z laską w moich rękach, czułam się jak gdyby moja głowa w końcu się przejaśniła. Nagle nie byłam już rozgniewana. Byłam tylko zmęczona i chciałam iść do domu. - Mercy. Adam był wystarczająco zły za nas dwoje: usłyszałam jak zgrzyta zębami. Myśli, że rzuciłabym kulą w małą dziewczynkę. Nie mogłam winić go za jego gniew. Przesunęłam laskę, dopóki końcówka nie spoczęła na podłodze, wtedy potarłam kciukiem srebrna główkę. Nie było nic, co mogłabym powiedzieć, na swoje wytłumaczenie, nie chciałam się usprawiedliwiać. Byłam nierozważnie głupia. A jeśli spóźniłby się? Zrobiło mi się niedobrze.

- Nie rozumiem kobiet, - wyrzucił z siebie, kierując samochód w górę, wciskając gaz trochę mocniej niż to było konieczne. Chwyciłam czarodziejski kij całą moją siłą i trzymałam oczy zamknięte przez cała drogę do domu. Bolał mnie żołądek. Miał rację, że był rozgniewany, ma prawo się denerwować. Miałam rozpaczliwe uczucie że coś było nie tak, źle, źle. Nie mogłam rozmawiać z nim, ponieważ obawiałam się, że wszystko pogorszę. Musiałam zrozumieć, dlaczego to zrobiłam, co zrobiłam zanim, sprawię, że zrozumie. Wjechaliśmy na mój podjazd w ciszy. Samochodu Samuela nie było, więc musiał pojechać do pracy wcześniej niż mówił. Musiałam z nim porozmawiać, ponieważ miałam bardzo paskudne podejrzenie, co to dzisiejszego wieczoru. Nie mogłam rozmawiać z Adamem, ponieważ pomyślałby że próbuję się przed nim usprawiedliwić. Potrzebowałam Samuela a jego tu nie było. Rozpięłam pas i otworzyłam moje drzwi, ręka Adama szybko przeleciała przede mną chwycił za drzwi i zamknął je. - Musimy porozmawiać - powiedział i tym razem nie brzmiał na rozgniewanego. Ale był zbyt blisko. Nie mogłam oddychać, kiedy był tak blisko. I dokładnie wtedy, kiedy mogłam przeciwstawić się jemu miałam kolejny atak paniki. Z desperackimi dźwiękami, na które nie mogłam nic poradzić, wskoczyłam na siedzenie i przeskoczyłam do tyłu. Tylne drzwi też były zamknięte, ale gdy zaczęłam się szarpać z klamką Adam odblokował zamek i byłam wolna. Potknęłam się daleko od ciężarówki, trzęsąc się i pocąc w nocnym powietrzu, laskę trzymałam w jednej ręce jak pałkę lub miecz, którym mogłabym ochronić siebie, od... bycia idiotką. Głupia. Głupia. Przeklęty Tim i wszystko, co zrobił, co spowodowało że głupio trzęsłam się stojąc bezpieczna na samym środku mojego własnego głupiego podjazdu. Chciałam być znowu sobą zamiast tego obcego człowieka, który obawiał się bycia dotkniętą i który ma głos w swojej głowie, który karze rzucić kulą do kręgli w dziecko. - Mercy - powiedział Adam. Wysiadł z ciężarówki i stanął na jej tyłach Jego głos był delikatny i brzmiał jak... Nagle mogłam poczuć jego smutek i oszołomienie tym, co się zdarzyło i nie wiedział, co to było. Wiedział, że z czymś przesadził. I nie miał żadnego pojęcia, jak mogło to pójść źle. Nie chciałam wiedzieć, co czuł, ponieważ to tylko sprawiało mnie głupszą i bardziej bezbronną. - Muszę wejść - powiedziałam do kija w mojej ręce, ponieważ w tym momencie nie mogłabym spojrzeć na twarz Adama. Jeżeli popatrzyłabym na niego, myślę, że bym uciekła a on by mnie ścigał. Kiedy indziej, mogłoby być zabawne. Dziś wieczorem, byłoby katastrofalne. Więc ruszyłam wolno.

Nie podążył za mną, gdy szłam do moich drzwi ale powiedział skąd stał, -wyślę kogoś by stał na straży. Ponieważ byłam partnerką Alfy. Ponieważ niepokoił się o mnie. Z powodu Tima. Z powodu winy. - Nie- powiedział, robiąc krok w moim kierunku, mówiąc to więź była silniejsza po jego stronie. - Ponieważ cię kocham. Zamknęłam drzwi delikatnie między nami i oparłam o nie czoło. Mój żołądek bolał, gardło było ściśnięte. Chciałam wrzeszczeć lub uderzyć pięścią kogoś, ale zamiast tego zacisnęłam laskę, dopóki nie bolały mnie palce i słuchałam jak Adama wsiada do ciężarówki i wyjeżdża z mojego podjazdu. Spojrzałam, w dół na laskę. Kiedyś może sprawiała że wszystkie owce zachodziły w bliźniaczą ciąże. Ale została zepsuta dawno temu a stara magia czasem rośnie i rozwija się w dziwnych kierunkach. Stała się czymś więcej niż tylko laską z rolniczymi życzeniami. Nikt tak naprawdę nie wiedział co dokładnie to znaczyło, tylko że kręciła się w koło mnie. Być może był to zbieg okoliczności, że pierwszy raz w życiu nie czułam się sobą odkąd wyszłam z kręgielni do momentu, gdy chwyciłam ją w ciężarówce Adama. A być może nie. Miałam dużo kłótni z Adamem przez lata. Prawdopodobnie nieodłącznych przez to jacy byliśmy dosłowni a również symbolicznie z Alfa mężczyzną i... mną, która była wychowana między dominującymi mężczyznami i nie pozwoliłam im się kontrolować (obojętnie jak życzliwa, mogła być ta kontrola). Jednak nigdy nie czułam się w ten sposób po kłótni. Zwykle jestem pobudzona i radosna, a nie chora i przerażona we własnej skórze. Oczywiście zwykle kłótnia jest moim pomysłem a nie kogoś używającego więzi stada, by bawić się moją głową. Mogłam się mylić, pomyślałam. Być może to był jakiś nowy rodzaj sprytnej reakcji na moją ucieczkę od nietak-szczerego-martwego Tima jak gdyby ataki paniki i retrospekcje nie wystarczyły. Ale, skoro to już się skończyło, głosy brzmiały dla mnie jak stado. Nigdy nie usłyszałam o stadzie będącym w stanie wpłynąć na kogoś przez więzi, ale było dużo rzeczy, o których nie wiedziałam o magii stada. Musiałam zrzucić moją skórę, uwolnić się na małą chwilę od stada i skojarzonej więzi, która pozwoliła zbyt wielu ludziom mieć dostępem do mojej głowy. To mogłam zrobić: być może nie mogłam pozbyć się wszystkiego, ale mogłam zrzucić ludzką skórę i biec samotnie, z czysta głową, chociaż przez chwile. Musiałam rozgryźć, co zdarzyło się wieczorem. Odległość nie zawsze gwarantowała mi samotność, ale to zazwyczaj działało, by osłabić więzi między Adamem i mną jak również między stadem a mną. Musiałam iść zanim zdecyduje kogo wysłać by mnie chronić, ponieważ na pewno nie pozwoliliby mi biec samotnie.

Bez przejmowania się by pójść do swojej sypialni, rozebrałam się. Odłożenie w dół laski zajęło więcej trudu, co potwierdzało, moje przekonanie, że służyła do blokowania jakichkolwiek wpływów na mnie. Czekałam, gotowa podnieść znów laskę, ale nie było żadnych więcej głosów w mojej głowie. Najprawdopodobniej stracili zainteresowanie, ponieważ Adam odszedł a oni odnieśli sukces. Albo odległość działała tak samo jak to że uwierzyłem. Jedno z dwojga, zostawiłam laskę, ponieważ kojot niosący taką rzecz zwracałby dużo uwagi. Więc zagłębiłam się do mojego "ja" kojota z westchnieniem ulgi. Czułam się bezpieczniejsza, bardziej skoncentrowana w mojej formie na czterech łapach. Głupie, ponieważ nigdy nie zauważyłam żeby zmiana zakłócała jakoś więzi z partnerem lub stadem. Ale byłam gotowa chwycić się wszystkiego, czułam się w tym momencie lepiej. Wyskoczyłam przez dziurę dla psa, którą Samuel zainstalował w tylnych drzwiach i skoczyłam w noc. Na zewnątrz pachniało inaczej, lepiej, bardziej zrozumiale. W mojej skórze kojota zebrałam więcej informacji niż w ludzkiej. Mogłam poczuć zapach świstaka w pobliżu jego legowiska i nietoperzy, które zagnieździły się w krokwiach mojego garażu. Było w połowie miesiąca, a księżyc był jak plaster pomarańczy nawet jak dla mojego upośledzonego wzroku kojota. Pył z ostatnich zbiorów był w powietrzu. A wilkołak w formie wilka zbliżał się. To był Ben, pomyślałam, że chociaż to dobre. Darryl by wyczuł mojego kojota, ale Ben był wychowywany w Londynie i mieszkał tam jeszcze półtora roku temu. Jego było łatwiej oszukać. Zamarłam gdzie stałam starając oprzeć się pokusie aby upaść płasko lub się schować. Ruch przyciąga uwagę a moje futro harmonizuje się z pustynią. Ben nawet na mnie nie spojrzał i jak tylko skręcił za róg zmierzając oczywiści do mojej werandy, ja przedarłam się przez gąszcz szałwii i suchej trawy w pustkę pustynnej nocy. Byłam w drodze nad rzekę, na skalną plażę gdzie mogę być sama kiedy królik wyskoczył z krzaków przede mną. I wtedy dopiero sobie uświadomiłam jaka byłam głodna. Zjadłam dużo na obiad i nie było powodu abym była aż tak głodna. Nie byłam tylko trochę głodna. Umierałam z głodu. Coś było nie tak. Odłożyłam na bok myśli próbując go dogonić. Umknął mi ten królik, ale nie następny i zjadłam go do samych kości. To prawie wystarczyło. polowałam przez następne pół godziny zanim znalazłam przepiórkę. Nie lubię zabijać przepiórek. Sposób w jaki samotne piórko sterczy w opozycji do ich głowy kiedy chodzą, doprowadza mnie do śmiechu. Ale są głupie, bez szans z kojotem, przynajmniej nie ze mną. Przypuszczam, że nie czują się zagrożone ponieważ jestem jedynym kojotem w okolicy a tam jest wiele przepiórek. Zawsze czuję się winna kiedy na nie poluje. Kiedy zakończyłam moje drugie zabicie, zaplanowałam co zrobię osobie która uczyniła mnie tak głodną, że musiałam zjeść przepiórkę. Stado wilkołaków może pożywić się od któregokolwiek z jego członków, pożyczając energię. Nie była pewna dokładnie jak to działało, ale widziałam to dość często. To część która czyni Alfę większym niż był zanim się przemienił. Żaden z nich nie wpływał przedtem na mnie, zanim zostałam członkiem stada Adama, więc się o to nie martwiłam. Nikt nie był w stanie dostać się do mojej głowy i sprawić abym myślała, że rzucanie kulą

do kręgli w małe dziecko było dobrym pomysłem. Lub wziąć moją frustrację na Adama. Wykończona i pełna, dotarłam do mojego celu bez dalszych incydentów. Nie wiedziała czy ktoś był właścicielem tej odrobiny rzeki, najbliższe ogrodzenie było sto metrów dalej, a najbliższy dom jeszcze dalej. Było tam kilka puszek po piwie rozrzuconych dookoła. I gdyby pogoda była cieplejsza mogłabym wpaść na ludzi. Wspięłam się na wielki kamień i próbowałam wyczuć stado lub Adama. Byłam sama. Tylko ja, rzeka i daleko na Horse Heaven Hills i maleńkie światła z wiatraków w gospodarstwach. Nie wiem czy to ta odległość czy było coś specjalnego w tym skrawku ziemi ale nigdy nie byłam w stanie tu wyczuć więzi albo stada. Dzięki Bogu. Tylko wtedy gdy byłam pewna, że Adam nie mógł mnie słyszeć pozwalałam sobie spocząć i pomyślałam jak strasznie by było gdyby ktoś inny mieszkał w mojej głowie, nawet Adam którego kochałam. Coś czego nie zrobiłabym nigdy, jeżeli mogłabym pomóc temu, to pozwolenie Adamowi wiedzieć. Dziwnie bo Adam był wilkiem dłużej niż ja żyję, zaakceptowałam go jako wilkołaka łatwiej niż on sam. Wiedząc, że byłam przerażona największym darem jaki jeden wilk może dać drugiemu, nie zdziwiło go to (nie tak jak mnie) ale zraniło niepotrzebnie. Dostosowałabym się w samą porę i nie miałabym wyboru jeżeli chciałabym go zatrzymać. Gdybym miała do czynienia tylko z więzią partnerską między Adamem i mną, byłoby łatwiej. Ale on połączył mnie także ze stadem i kiedy połączenie działało tak jak miało działać to czułam każdego z nich tam, ze mną. I z tą więzią, najwyraźniej, mogli ssać ode mnie energię i powodować moje kłótnie z ich Alfą. Samej w mojej głowie, łatwiej było spojrzeć wstecz i zobaczyć jak to się stało, kuksaniec tu, nacisk tam. Chciałabym zrobić wiele aby utrzymać Adama przed zranieniem, ale nie mogę narażać niewinnych i nigdy w moim życiu nie potraktowałam innych milczeniem. Każdy kto mnie obraża zasługuje aby usłyszeć dokładnie w jaki sposób mnie obraził albo musi zostać uśpiony fałszywym poczuciem bezpieczeństwa przed niespodziewanym atakiem gdy nie zwraca uwagi. Cisza była bronią ex żony Adama. Ktokolwiek działał na mnie próbował nas od siebie oddalić. Więc kto to miał być? Całe stado? Część stada? Czy to było zamierzone, czy może cały pakiet nienawidził mnie i próbował zmusić mnie abym odeszła? Najważniejsze dla mnie było, jak mam to powstrzymać przed ponownym powtórzeniem? Istnieje sposób, bez wątpienia, jeżeli wilkołak może wpłynąć na członka stada tak łatwo jak oni wpłynęli na mnie to Alfa miał o wiele ściślejszą kontrolę nad stadem niż oni. Stado jest bardziej uruchomione jako kult a mniej jako banda testosteronu dzikich bestii chwilowo pokonana przez groźby natychmiastowej śmierci przez kły ich przywódcy. To albo pozabijaliby się nawzajem całkowicie. Potrzebowałam Samuela aby był w domu, by zapytać jak sprawy wyglądają. Adam na pewno wiedział ale chciałam przejść do tej rozmowy wiedząc jak się do niego zbliżyć. Jeśli Adam pomyślałby że ktoś z jego stada próbował sztuczek umysłu wpływając na mnie... nie byłam pewna jakie były zasady za coś takiego. Była to jedna z tych rzeczy. którą chciałam się dowiedzieć od Samuela. Jeżeli ktoś miał umrzeć to chciałam się

upewnić, lub przynajmniej wiedzieć o tym wcześniej zanim nacisnę spust. Jeżeli ktoś miał umrzeć, mogłam po prostu zachować to dla siebie i wymierzyć odpowiednią własną karę. Musiałam poczekać aż Samuel wróci z pracy. Do tego czasu może będę lepiej dalej trzymała laskę i będę dobrej myśli. Zatrzymałam się na małej kamienistej plaży oglądając rzekę w świetle księżyca tak długo jak się nie bałam. Gdybym nie wróciła zanim Ben się zorientuje że mnie nie było, wezwie stado. A ja po prostu nie byłam w nastroju na stado wilkołaków. Wstałam, rozciągnęłam się i rozpoczęłam długi powrót do domu. KIEDY DOSZŁAM DO MOICH TYLNICH DRZWI BEN chodził niespokojnie tam i z powrotem. Kiedy mnie zobaczył, zamarł i zaczął sobie zdawać sprawę ,że coś było nie tak, ale zanim mnie zobaczył nie był pewien czy mnie tam nie było. Jego górna warga zawinięta, ale nie za bardzo potrafił warczeć, złapany pomiędzy gniewem a obawą, dominujący samczy instynkt ochronny i zrozumiał, że jestem wyższa rangą. Mowa ciała kiedy umiesz ją odczytać może być bardziej wyrazista niż słowa. Jego frustracja była jego problemem, więc zignorowałam go i wskoczyłam przez drzwi dla psa, dużo za małe dla wilka, prosto do swojej sypialni. Zmieniłam się z mojej postaci kojota, chwyciłam bieliznę i czysta koszulkę i poszłam do łóżka. Nie było strasznie późno, nasza randka była krótka a moja przebieżka nie trwała o wiele dłużej. Mimo wszystko ranek nadszedł szybko a ja miałam samochód nad którym miałam popracować. I musiałam być w szczytowej formie aby wymyślić jak podejść Samuela aby nie powiedział Adamowi o co go pytałam. Może powinnam po prostu zadzwonić do jego ojca. Tak. Postanowiłam, że zadzwonię do Brana.

OBUDZIŁAM SIĘ Z TELEFONEM PRZY UCHU I POMYŚLAŁAM PRZEZ MOMENT czy nie zakończyłam zadania, o którym zadecydowałam przed zaśnięciem ponieważ głos przy moim uchu mówił po walijsku. To w ogóle nie miało sensu. Bran nie mówił szalonym walijskim, szczególnie przez telefon, w którym języki obce są trudniejsze do zrozumienia. Zgłupiałam, prawie pamiętałam dźwięk dzwonka. Musiałam chwycić go podczas budzenia się, ale to nie wyjaśniało języka. Zerknęłam na zegar, spałam nie całe dwie godziny i właśnie zorientowałam się czyj głos bełkotał do mnie przez słuchawkę. - Samuel? -zapytałam - dlaczego mówisz po walijsku. Nie rozumiem cię, chyba że będziesz mówił wolniej i używał małych słów. - to był żart. Walijski nigdy nie wydawał się mieć małe słowa. - Mercy - powiedział ciężko Z jakiegoś powodu moje serce zaczęło bić twardo i mocno jakbym usłyszała złe wieści. Usiadłam. - Samuel - zwróciłam się do ciszy na drugim końcu telefonu. - Chodź i weź.

Słowa mu się plątały, jak gdyby jego Angielski był bardzo zły, a wcale taki nie był. Nie odkąd go znałam, a jest to już akurat przez większość swojego trzydziestoletniego życia. - Zaraz będę - powiedziałam, szarpiąc moje jeansy w jedną ręką - Gdzie? - W składziku X-ray - Prawie potknął się o to wyrażenie Wiedziałam gdzie był ten składzik, na końcu izby przyjęć w Kenwick General, gdzie pracował. - Przyjadę po ciebie - odłożył słuchawkę nic nie mówiąc. Coś poszło bardzo źle. Cokolwiek to było nie mogło być katastrofalne jeżeli zamierzał spotkać się ze mną w składziku z dala od wszystkich. Gdyby wiedzieli, że jest wilkołakiem to nie potrzebne były by składziki. W przeciwieństwie do Adama, Samuel nie ujawnił się. Nikt nie pozwoliłby wilkołakowi praktykować medycyny co byłoby mądre istotnie. Zapach krwi, strachu i śmierci to było by zbyt wiele dla większości z nich. Ale Samuel był lekarzem od bardzo dawna i był w tym bardzo dobry. Ben siedział na moim ganku kiedy wybiegłam przez drzwi, potknęłam się o nie i stoczyłam z czterech schodów i wylądowałam na ziemi na żwirze. Wiedział, że wychodziłam, nie próbowałam być cicho. Mógł się usunąć z mojej drogi ale nie zrobił tego. Może nie usunął się celowo. Nawet nie drgnął kiedy spojrzałam na niego. Poznałam jego spojrzenie choć nigdy go u niego nie widziałam. Byłam kojotem połączoną z ich Alfą a oni byli cholernie pewni, że nie byłam wystarczająco dobra. - Czy słyszałeś o walce dzisiejszej nocy - powiedziałam mu. Położył uszy do tyłu i przyłożył nos do swoich przednich łap. - Ktoś powinien ci powiedzieć, że używano stada aby nabałaganić w mojej głowie - nie chciałam mówić nic na ten temat zanim będę miała okazję porozmawiać z Samuelem ale upadek ze schodów odebrał mi samokontrolę. Był nieruchomy a patrzenie na niego nie było niedowierzaniem, było horrorem. Czyli to było możliwe. Cholera. Cholera. Cholera. Miałam nadzieje że nie, miałam nadzieję że jestem paranoikiem. Nie potrzebuję tego. Czasami czułam się jakby zarówno partner jak i stado robili wszystko co mogli aby ukraść moją duszę. Podobieństwo mogłoby być symboliczne, ale okazuje się prawie tak przerażające jak by mogła być dosłowną wersją. Odkrycie, że ktoś może wykorzystać cały ten bałagan aby zmusić mnie do robienia różnych rzeczy było jak położenie wisienki na cieście. Na szczęście miała zadanie odciągające moje myśli od bałaganu w którym byłam. Wstałam i otrzepałam się. Zaplanowałam zaczekać na Adama i bezpośrednio z nim porozmawiać, ale także były pewne korzyści dla

tego scenariusza. Byłby to dobry pomysł by Adam dowiedział się że ktoś z jego stada był aktywny w swojej niechęci do mnie. A jeśli Ben powiedział mu, że nie mógł czytać w moich myślach aby dowiedzieć się że nie jestem dziwna wyłącznie przez kontrolę umysły ale przez całość: więź, stado i partnerstwo. Powiedziałam do Bena - Przekaż Adamowi co powiedziałam. Pewnie, że powie. Ben mógł być straszny i przerażający ale był prawie moim przyjacielem wspólnych koszmarów nocnych. - Przekaż mu moje przeprosiny i powiedz mu, że zamierzam się gdzieś zaszyć - Adam zrozumie, że znaczy to trzymanie się z daleka od stada - dopóki sobie z tym nie poradzę. Teraz wybieram się do Samuela, wiec już nie jesteś na służbie.

Rozdział 3

PROWADZIŁAM MOJEGO WIERNEGO KRÓLIKA DO KGH I ZAPARKOWAŁAM GO na miejscu nagłych wypadków. Kiedy wchodziłam do budynku nadal było przed świtem. Sztuczka by iść szybko, w szpitalu gdzie chcesz polega na tym, że kiwasz głowa do ludzi, których znasz a ignorujesz tych, których nie znasz. Kiwnięcie głowy uspokaja każdego, że jesteś znany, energiczne tempo oznacza, że masz misję i naprawdę nie chcesz rozmawiać. To pomogło, na większość ludzi, która mnie znała. Przez dwuskrzydłowe drzwi, które prowadziły do środkowego gabinetu, usłyszałam, jak dziecko wykrzykiwało smutny, zmęczony, marny dźwięk. Zmarszczyłam nos od nurtującego kwaśnego i ostrego zapachu środka dezynfekującego szpital i wzdrygnęłam się zarówno od decybeli, jak i zapachu, przemaszerowałam przez drzwi. Pielęgniarka bazgrząca w podręcznym notatniku spojrzała w górę gdy weszłam i lekarski wyraz twarz ogrzał się od uśmiechu ulgi. Znałam jej twarz, ale nie jej imię. -Marcy- powiedziała, nie mając żadnego problemu z moim. - Więc Doktor Cornick w końcu zadzwonił po ciebie, byś zabrała go do domu, prawda? Najwyższy czas. Mówiłam mu, że powinien był iść do domu parę godzin temu, ale on jest dość uparty i lekarz przewyższa stopniem pielęgniarkę.-Sprawiała, że brzmiało to tak jakby myślała, że kolejność powinna być odwrotna. Bałam się odezwać, by przypadkiem nie zrobić jakiejś dziury w karcianym domku, który stworzył Samuel, by wyjaśnić, dlaczego musi wrócić do domu wcześnie. W końcu, odpowiedziałam obojętnie, -On jest lepszy w pomaganiu niż proszeniu o pomoc. Uśmiechnęła się. – Czyli jak każdy mężczyzna? Prawdopodobnie nienawidzi się, że musi się przyznać do rozbicia samochodu. Przysięgam, że on kochał go jakby to była kobieta.

Myślę, że tylko gapiłam się na nią jakby jej słowa nie miały żadnego sensu. Jego samochód zmiażdżony? Czy to znaczy, że miał wypadek? Samuel miał wypadek? Nie mogłam sobie tego wyobrazić. Niektóre wilkołaki maja problem z kierowaniem, ponieważ mogą być szybko rozkojarzone. Ale nie Samuel. Musze dostać się do Samuela zanim powiem coś głupiego. - Tak myślę. -Ma szczęście, że nie został ranny gorzej,- powiedziała i zwróciła oczy do czegokolwiek, pisała. Najwidoczniej mogła kontynuować rozmowę równocześnie pisząc, ponieważ dalej mówiła. – czy powiedział ci jak blisko był? Policjant, który przyniósł go powiedział, że prawie spadł do wody a to był most Vernita, wiesz, ten którym jedziesz dwudziestą czwartą z Hanford Reach? Umarłby, jeżeli przechyliłby się bardziej a to jest długa droga w dół do rzeki.

Co do cholery Samuel robił na moście na starej północnej autostradzie poza Hanford? To był prosto w przeciwna stronę Tri-Cities i ani w przybliżeniu możliwa trasa między naszym domem i szpitalem. Być może poszedł biegać w Reach, gdzie ludzie byli rzadko a wiewiórki ziemne obfite. Tylko, dlatego że powiedział mi, że idzie, polować nie znaczy, że tak było. Nie byłam jego strażniczką. -Nie powiedział czy coś mu zagraża-powiedziałam zgodnie z prawdą i podążyłam za małym sprytnie skonstruowanym kłamstwem, by podpuścić ją do powiedzenia mi więcej szczegółów. -Myślałam, że to był tylko samochód. -To jest cały Doktor Cornick,- parsknęła. -Nie pozwoliłby nam zrobić niczego oprócz wyciągnięcia szkła z jego skóry, ale ze sposobu, w jaki sie rusza się, można wywnioskować ze ma uszkodzone żeber. I także kuleje. - Brzmi jakby było gorzej niż mi powiedział - skomentowałam, czując, że zaczyna boleć mnie brzuch. - Przeleciał przez przednią szybę i kurczowo trzymał się maski samochodu. Jack ten policjant. Jack powiedział, że myślał, że Samuel puści maskę zanim on dostanie się do niego. Wypadek musiał oszołomić Doktorka, ponieważ pełzał w złą stronę, jeżeli Jack nie zatrzymałby go, spadłby. I Wtedy dokładnie zrozumiałam, co się stało. - Słodziutka? Słodziutka? Czy wszytko dobrze? Proszę usiądź tu. Pociągnęła krzesło, kiedy nie patrzyłam i postawiła je za mną. W uszach mi dzwoniło, moja głowa była w między kolanami a jej ręka była na moich plecach. I przez chwilę, znów miałam czternaście lat, słyszałam Bran mówiącego mi, co już wiedziałam. Bryan, mój przybrany ojciec, nie żyje jego ciało zostało znalezione w rzece. Zabił się, gdy jego partnerka, a moja przybrana matka, umarła. Wilkołaki są zbyt twarde, by umierać łatwo, więc nie ma tak wielu sposobów by wilkołak popełnił samobójstwo. Od czasów Francuskiej Rewolucji dość popularna stała się gilotyna z osiemnastego wieku, samo dekapitacja nie jest taka łatwa.

Srebrne kule mają jakieś trudności także. Srebro jest mocniejsze niż śrut i kule czasami przelatują na wylot zostawiając wilka chorego, obolałego i żywego. Srebrne strzałki działają trochę lepiej, ale musisz dobrze trafić, a to może potrwać długo, zanim umrzeć. Jeżeli nadejdzie jakaś wścibska osoba i wyciągnie strzałkę, wtedy cały ten ból jest na darmo. Najbardziej popularna śmiercią jest walka wilkołaków. Ale to nie byłaby opcja dla Samuela. Bardzo mało wilków podjęłoby jego wyzwanie a tych którzy by to zrobili . . . Powiedzmy że nie chciałabym widzieć walki między Samuelem a Adamem. Równe szanse nie są tym, czego szukają samobójcy. Tonięcie jest następnym najbardziej popularnym wyborem. Wilkołaki nie mogą pływać; ich ciała są zbyt spoiste i wilkołak musi oddychać. Nawet wiedziałam, dlaczego wybrał to miejsce. Kolumbia jest największą rzeką w pobliżu, więcej niż na mile szeroka i głęboka, ale trzy największe mosty łączące Niebieskie Brzegi, są płatne i międzystanowe, most miał bardzo wysokie barierki. Jest tam również duży ruch, nawet w środku nocy. To pewne, że ktoś zauważyłby co chcesz zrobić i próbowałby cię ratować. By utonąć potrzeba trochę czasu. Most, który wybrał zamiast tamtych nie był mocno zużyty i został zbudowany zanim pozostałe mosty zostały zaprojektowane, żeby nawet głupki miały problemy pokonując go. Rzeka jest węższa w tym miejscu, co znaczy że głębsza, szybsza i skoczenie tam jest . . . imponujące. Mogłam wyobrazić sobie, Samuela na nosie samochodu i biegnącego policjanta. To było czyste głupie szczęście, że jedyny inny pojazd na drodze był samochodem policyjnym. Jeżeli to byłby zwykły obserwator, mógłby się za bardzo bać o własne bezpieczeństwa, by usiłować pomóc i pozwoliłby Samuelowi utonąć. Ale policjant mógł tylko polecieć do niego i spróbować uratować go. Mógłby ryzykować własne życie dla Samuela. Nie Samuel nie spadłby, gdy tylko policjant znalazł go. Nie ważne jak bardzo chciał. Moje zawroty głowy osłabły. - Będziesz szczęśliwa- powiedział mi, kiedy wychodziłam na moja fatalną randkę. Życzenie dla mojego życia a nie dla randki. Wzdrygnęłam się. Czułam, jak warczenie rosło w moim gardle i musiałam bardzo się starać aby, je przełknąć. - Nic mu nie jest - pielęgniarka zapewniała mnie. Podniosłam głowę z pomiędzy moich kolan i zauważyłam po drodze w górę, jej etykietkę z imieniem, przeczytałam JODY. -Wydostaliśmy szkło i, chociaż rusza się sztywno, nie złamał nic poważnego i nie potrwa to długo. Powinien był iść do domu, ale nie chciał a wiesz, jaki jest on. Nigdy nie mówi nie, ale zadzwonił po ciebie bez mówienia a to oznacza tak. Wiem -Przepraszam- powiedziałam jej, stając wolno, aby upewnić się czy jestem stabilna. - Po prostu mnie to zaskoczyło. Znamy się bardzo długo a on nie powiedział mi, że jest tak źle. - prawdopodobnie nie chciał cię przestraszyć. - ta, jest w ten sposób taktowny - ja cierpię a on jest taktowny. Sama go zabije i wtedy nie będzie musiał martwic się o samobójstwo.

- Powiedział, że poszuka cichego miejsce i minutkę odpocznie- powiedziała pielęgniarka Jody , rozglądając się dookoła jak gdyby potrafiła stać się niewidzialny. - Powiedział, że mogę znaleźć go w magazynku pokoju rentgenowskiego. Zaśmiała się. - Cóż, domyślam się, że tam jest wystarczająco cicho. Wiesz, gdzie to jest? Uśmiechnęłam się, co jest trudne, kiedy jesteś gotowa, zedrzeć z kogoś skórę. -Pewnie- Nadal uśmiechając się, przeszłam szybko przez zasłonę -oddzielającą pokoje, które pachniały krwią i bólem, kiwając głową do technika medycznego, który wyglądał dziwnie znajomo. Przynajmniej krzyki dziecka przytłumiły się do kwilenia. Samuel próbował popełnić samobójstwo. Zapukałam do drzwi magazynku, i otworzyłam je. Białe tekturowe kartony były poukładane na półkach z narzuconym porządkiem jak gdyby ktoś, nie wiedziałby jak tu coś znaleźć. Samuel siedział na podłodze, plecami oparty o stos pudeł. Miał na sobie biały płaszcz laboratorium na zielonym komplecie lekarskim. Jego ręce oparte były na kolanach, a dłonie bezwładnie wisiały. Jego głowa była zgięta i nie spojrzał, kiedy weszłam. Czekał, dopóki nie zamknęłam drzwi za sobą, by się odezwać i nawet wtedy nie spojrzał na mnie. Myślałam, że tak było, ponieważ był zawstydzony lub, ponieważ nie wiedział, czy jestem rozgniewana. -On spróbuje nas zabić- powiedział Samuel a moje serce stanęło, wtedy zaczęło boleśnie dudnić w klatce piersiowej, ponieważ myliłam się co do znaczenia pochylonej głowy. Bardzo myliłam. “On” o którym mówił był Samuelem a to znaczyło ze “on” już nie kontroluje się . Rozmawiałam z wilkiem Samuela. Upadłam na ziemię jak kamień i upewniłam się, że moja głowa jest niżej niż wilkołaka. Samuel, jako mężczyzna regularnie wybaczał naruszanie etykiety, a jego wilk nie. Jeżeli sprawiłabym, że wilk spojrzałby na mnie, musiałby uznać moją wyższość lub rzuciłby mi wyzwanie. Przemieniałam się w trzydziesto funtowego drapieżnika, by zabić kurczaki i króliki. I biedną głupią przepiórkę. Wilkołaki mogą zabić niedźwiedzia brązowego. Nie jestem wyzwaniem dla wilkołaka. - Mercy – szepnął I podniósł głowę. Pierwsza rzecz, jaką zauważyłam były setki małych cięć na całej jego twarzy i przypomniałam sobie pielęgniarkę Jody mówiącą, że musieli wyjąć szkło z jego skóry. Skoro rany nie zostały jeszcze uzdrowione, mówiło mi, że były inne, bardziej poważne uszkodzenia, z którymi jego ciało musiało najpierw sobie poradzić. Cwany mały ból i cierpienie, by poprawić jego nastrój. Jego oczy były lodowato niebieskie z białymi błyskami, gorące i dzikie. Gdy tylko je zobaczyłam, spojrzałam na podłogę i wziąłem głęboki oddech. -Sam- szepnęłam. -Co mogę zrobić, by pomóc? Czy powinnam zadzwonić do Brana? -Nie!- Słowo wyrwało się z ryku, który szarpnął go naprzód, dopóki nie kucnął oparty na obu rękach, jednym kolanem w górę, a na drugim nadal klękał. To jedno kolano na ziemi znaczyło, że nie był, całkiem,

gotowy, by na mnie skoczyć.

-Nasz ojciec zabije nas - powiedział Sam, jego głos był powolny z silną walijską intonacją. -Ja . . . Nie chcemy dać mu do tego powodu- wziął głęboki oddech. - Nie chcę umrzeć. -Dobrze. To dobrze - wychrypiałam, nagle rozumiejąc dokładnie, co jego pierwsze słowa do mnie znaczyły. Samuel chciał umrzeć a jego wilk zatrzymał go. Co było dobre, ale zostawiło nas to z paskudnym problemem. Jest bardzo dobry powód, dlaczego Marrok zabija każdego wilkołaka, który pozwala wilkowi, prowadzić mężczyznę. Bardzo dobre powody by nie dopuścić – zmasowanej -rzezi. Cos w rodzaju segregacji. Ale, jeżeli wilk Samuela nie chciałby, by oni umarli, zdecydowałam, że to lepiej, że on przejął dowodzenie. Przez chwilę. jak dotąd nie wydawało się chce mnie zabić. Samuel był stary. Nie wiem dokładnie jak stary, ale jakoś tak przed Mayflower 9 co najmniej. Być może to pozwoliło jego wilkowi, kontrolować bez pomocy Samuela. Być może. -W porządku, Sam. Żadnych telefonów do Brana. Patrzyłam kątem oka, ponieważ nachylił głowę, obserwując mnie. -Mogę udawać człowieka, dopóki nie dostaniemy się do twojego samochodu. Myślałem, że to byłoby najlepsze, więc utrzymałem ten kształt. Przełknęłam. -Co zrobiłeś z Samuelem? Czy z nim wszystko w porządku? Blady lód niebieskich oczu zbadały mnie w zamyśleniu. -Samuel? Jestem dość pewny, że zapomniał, że mogę to zrobić: to było tak dawno temu, kiedy walczyliśmy o kontrolę. Wypuszcza mnie, bym mógł się pobawić, kiedy tego chce a ja mu na to pozwalam.- Był cicho przez chwile lub dwie, wtedy powiedział, prawie nieśmiało. -Wiesz, kiedy tu jestem. Mówisz do mnie Sam. Miał racje. Nie uzmysłowiłam sobie tego dopóki tego nie powiedział. -Sam – znów spytałam, próbując nie zabrzmieć wymagająco, -co zrobiłeś z Samuelem? -On tu jest, ale nie mogę go wypuścić. Jeżeli to zrobię, on nigdy nie pozwoli mi znów mieć przewagi a wtedy umrzemy. „Nie może” zabrzmiało jak “nigdy.” “Nigdy” było złe. “Nigdy” znaczyło, że on zginie tak pewne jak samobójstwo i być może... Prawdopodobnie wielu innych ludzi w między czasie. -Jeżeli nie Bran, to może partnerka Charlesa, Anna? Ona jest Omegą; może będzie w stanie pomóc? Wilk Omega, jak rozumiałam, jest jak Valium dla wilkołaków. Szwagierka Samuela, Anna, jest jedynym jakiego kiedykolwiek spotkałam i nigdy wcześniej nie słyszałem o nich. Lubię ją, ale nie wydaje się wpływać na mnie w taki sposób, w jaki robi to na wilki. Nie chcę zwinąć się w kulkę u jej stóp i pozwalać masować mój brzuch.

9

Mayflower – żaglowiec - mały, drewniany, trójmasztowy galeon handlowy, na którym pierwsi koloniści angielscy, tzw. pielgrzymi, w liczbie 102 osób, przybyli do Ameryki Północnej w 1620 roku.

Wilk Samuela wyglądał na smutnego . . . lub być może był tylko głodny. - Nie, Jeżeli byłbym problemem, jeżeli niszczyłbym wieś, ona mogłaby pomóc. Ale to nie jest impuls, nie desperacja. Samuel tylko czuje, że nigdzie nie należy, że nie osiąga niczego swoim istnieniem. Nawet Omega nie może tego naprawić. - Więc, co proponujesz?- Spytałam bezradnie. Anna, pomyślałam, mogłaby być w stanie pomóc Samuelowi powrócić na miejsce kontrolującego, ale, tak jak wilk, obawiałam się, że nic dobrego z tego by nie wyszło. Zaśmiał się, nieszczęśliwym śmiechem. -Nie wiem. Ale, jeżeli nie chcesz wkrótce wyciągać wilka z gabinetu nagłych wypadków, to byłoby dobrze, byśmy wyszli jak najszybciej. Sam zakołysał się naprzód, by wstać i zatrzymał w połowie z chrząknięciem. -Jesteś ranny - powiedziałam, gdy wgramoliłam się ku górze by mu pomóc. Ucichł na moment – Jak na razie – powiedział. Trzymałam otwarte drzwi dla niego, potem szłam obok niego przez gabinet nagłych wypadków. Gdy ruszyliśmy przez przejście do drzwi, Sam wpatrywał się we mnie a jego spojrzenie było przytłaczające. Nie zaprotestowałam. Robił to, żeby nikt widział zmiany w kolorze jego tęczówek, ale również, ponieważ kiedy wilkołak tak dominujący jak Samuel spotyka spojrzenie kogoś, gdy jego wilk dominuje, wtedy nawet ludzie padają na kolana. To byłoby dość żenujące i trudne do wyjaśnienia. W tym momencie działaliśmy z nadzieją, że to ma znaczenie dla Samuela, żeby mógł wrócić i znów praktykować tu medycynę . Pomogłam mu wsiąść na tylne siedzenie Królika i zauważyłam, że zawinięta w ręcznik książka nadal tam była. Miałam nadzieje że oddanie jej z powrotem właścicielowi zmniejszy obszar moich problemów. Chwyciłam ją i położyłam to daleko w tyle, poza zasięgiem rąk. Wskakując na przód, wyjechałam z parkingu i świateł tak szybko jak to było możliwe. Nadal była wczesna godzina, ale Samuel był dużym mężczyzną i ciężko byłoby przegapić go rozbierającego na tyłach mojego małego samochodu. Nie zajęło mu długo, by pozbyć się ubrania i zacząć zmianę. Nie spoglądałam, ale mogłam powiedzieć dokładnie, kiedy zaczął, ponieważ hałasy wzmogły się od rozrywanej tkaniny do smutnych jęków. To, co, przez co przechodzą wilki, kiedy zmieniają się jest jednym z wielu powodów, dlaczego jestem bardzo wdzięczna, że jestem tym, czym jestem zamiast wilkołaka. Dla mnie, zmiana od kojota do człowieka lub odwrotnie jest praktycznie chwilą. Skutki uboczne są niczym ważnym niż irytującym dźwiękiem. Dla wilkołaka, zmiana jest bolesna i powolna. Z chrząknięć, które wydawał, wywnioskowałam że jeszcze w pełni się nie przemienił do czasu, gdy wjechałam na mój podjazd. Dom nie był najbezpieczniejszym miejscem, by go tu przyprowadzić. Żaden wilkołak, który go zobaczy nie przegapiłby tego, co się zdarzyło a dom Adama często był odwiedzany przez członków

jego stada i był tylko kawałek za moim tylnym ogrodzeniem. Ale nie mogłam wymyśleć nic lepszego. W końcu, będziemy musieli powiedzieć, Bran wiedział o tym i podejrzewa że Samuel . . . Sam także to wiedział. Ale dam mu ten czas zakładając, że nie wpadnie w szał i nie zacznie zjadać ludzi. To znaczył trzymanie go poza zasięgiem wzroku Adam i jego stada. Mojego stada. Mojego partnera i mojego stada. Czułam się źle, ukrywając to przed nim. Ale znałam Adama i jedna rzecz, w której był bardzo dobry była honorem i obowiązkiem. To był jeden z powodów, dlaczego go pokochałam był mężczyzną, który potrafił dokonywać trudnych wyborów. Obowiązek i honor zmusiłyby go do zadzwonienia do Brana . Obowiązek i honor zmusiłyby Brana do zabicia Samuela. Samuel nie żyłby a dwaj dobrzy mężczyźni cierpieliby również. Na szczęście dla ich wszystkich, mój zmysł obowiązku i honoru były bardziej elastyczny. Wysiadłam z samochodu i obeszłam go dookoła. Schwyciłam zanikający zapach Bena. Poza tym, byliśmy sami z bardziej ziemskimi stworzeniami nocy: nietoperzami, myszami i komarami. W sypialni Adama świeciło się światło, ale zgasło, gdy patrzyłam. Jutro musze wymyśleć lepsze miejscem dla Sama. Lub dobry powód by unikać stada. Otworzyłam tylne drzwi Królika, trzymając je między Samem i mną na wypadek gdyby wyszedł z zmiany w złym nastroju. Ból zmiany nie pozostawia wilka szczęśliwego i Sam był już ranny, kiedy zaczął. Ale wydawał się w porządku. Kiedy wyskoczył, czekał grzecznie dla mnie, gdy zamykałam samochód, później poszedł za mną do drzwi. Spał w nogach mojego łóżka. Kiedy sugerowałam mu, ze może byłoby mu bardziej wygodnie w jego pokoju, tylko spojrzał na mnie oczami koloru lodu. Gdzie śpi wilkołak? Gdziekolwiek chce. Myślałam, że to będzie mi przeszkadzać, myślałam że to mnie przestraszy. To powinno mi przeszkadzać. Ale jakoś nie mogłam rozbudzić energii, by bać się dużego wilka zwiniętego przy moich stopach. To był Sam, mimo wszystko.

MÓJ DZIEŃ ROZPOCZĄŁ SIĘ WCZEŚNIE, POMIMO MOJEGO PÓŹNEGO PÓJŚCIA SPAĆ. Obudziłam się na dźwięk warczącego brzucha Sama. Utrzymanie go najedzonego osiągnęło nowy poziom priorytetu, więc wstałam i zrobiłam mu śniadanie. A następnie, bo gotowanie jest czymś, co robię, kiedy jestem zaniepokojona lub nerwowa i ponieważ to czasami pomaga mi myśleć, zwłaszcza, jeżeli potrawy zawierają cukier, oddawałam się fali pieczenia ciasteczek. Zrobiłam dwukrotną partię ciasteczek z masła orzechowego i kiedy one były w piecu zrobiłam także z czekoladowymi wiórkami na dokładkę.

Sam usiadł pod stołem, z dala ode mnie i obserwował. Nakarmiłam go kilkoma łyżkami ciasta, pomimo iż zjadł kilka kilogramów boczku i tuzin jaj. Podzielił się jajkami z moim kotem Medeą. Może, dlatego był ciągle głodny. Nakarmiłam go kilkoma upieczonymi ciasteczkami. Byłam w połowie napełniania ciasteczkami torebek, kiedy Adam zadzwonił. -Mercy - powiedział, jego ton był rozmyty ze zmęczenia, miał bezbarwny głos - Zobaczyłem, że światło było włączone. Ben przekazał mi, co powiedziałaś. Mogę ci z tym pomóc. Zwykle śledzę rozmowy Adama dobrze, ale spałam mniej niż trzy godziny. I byłam zajęta Samuelem, który nie mógł nic wiedzieć na ten temat. Potarłam nos. Ben. Oh. Adam mówił jak stado schrzaniło naszą randkę. Prawda. Musiałam trzymać Adama z daleka. Zanim nie wymyślę jakiegoś genialnego planu jak zachować Samuela przy życiu...I tutaj przede mną była doskonała wymówka. - Dziękuję- powiedziałam - Ale myślę, że potrzebuję przerwy na kilka dni bez stada...bez - mój głos zaczął zanikac. Nie mogłam mu powiedzieć, że potrzebuję przestrzeni od niego, kiedy to nie była prawda. Nawet przez telefon mógł odebrać to, jako kłamstwo. Chciałam żeby tutaj był. Miał dar czynienia wszystkiego czarnym i białym. Oczywiście to oznaczało, że Samuel powinien zostać zabity dla dobra wilków. Niekiedy szary jest kolorem, w którym utknęłam. - Potrzebujesz trochę dystansu od stada i ode mnie - powiedział Adam - Rozumiem to - nastąpiła mała przerwa - Nie zostawię cię bez ochrony. Spojrzałam w dół - Samuel ma kilka dni wolnego - Musiałam zadzwonić przed wyjściem do pracy i uzyskać dla niego kilka wolnych dni, ale to nie zmieniało faktu, że nie będzie w pracy przez następne kilka dni. Rozbicie się było wygodnym pretekstem. - Będę trzymała go przy sobie. - No dobrze - potem nastąpiła niezręczna przerwa i Adam powiedział - Przykro mi Mercy, powinienem zauważyć, że jest coś nie tak - Przełknął ślinę - Gdy moja żona postanowiła, że zrobiłem coś, co jej się nie podobało, nie odzywała się do mnie. Kiedy tak zrobiłaś...to mną wstrząsnęło. - Myślę, że to był właśnie cel tego, kogos komu na ty zależy - powiedziałam sucho a on się zaśmiał. -Tak. Nie zatrzymałem się i nie zastanowiłem jak prawdopodobnie mało taktyki było od ciebie zgodził się- Niespodziewane ataki, partyzanckie walki, ale nie cisza. - Nie twoja wina - powiedziałam mu zanim zacisnęłam swoje wargi. Jeżeli nie musiałabym trzymać go z daleka od Sama powiedziałabym mu więcej. O wiele więcej, ale potrzebowałam czasu dla Samuela, aby wyzdrowiał - Nie zrozumiałam tego zanim nie dotarliśmy do domu. -Gdybym zdał sobie sprawę w momencie, gdy to się działo mógłbym dowiedzieć się, kto to był. powiedział Adam z warczeniem w głosie. Wziął głęboki oddech i wypuścił. Kiedy znowu się odezwał jego głos był spokojniejszy. - Samuel także będzie wiedział jak to zatrzymać. Kiedy będzie ci towarzyszył, czemu nie poprosisz go, aby nauczył cię jak się przed tym bronić? Nawet, jeżeli to nie jest zamierzone - Znowu zamilkł Potrzeby i pragnienia stada mogą mieć nawet bardzo Duzy wpływ na ciebie. Zablokować to nie jest trudno, ale trzeba wiedzieć jak. Samuel może ci to pokazać. Spojrzałam na białego wilka rozwalonego na podłodze pod stołem z Medeą czyszczącą jego twarz. Sam spojrzał na mnie bladymi oczami z czarnymi zrenicami. - Zapytam go - obiecałam.

- Do zobaczenia - powiedział i pospiesznie dodał- Czy wtorek to będzie za szybko? Dziś była sobota. Jeżeli Samuel nie będzie czuł się lepiej we wtorek, mogę odwołać - Wtorek będzie naprawdę dobry. Rozłączył się a ja zapytałam Sama - Czy możesz mnie nauczyć jak utrzymać stado z dala od mojej głowy?. Wydał smutny odgłos. - Nie bez możliwości mówienia- zgodziłam się - Ale obiecałam Adamowi, że zapytam. Więc miałam trzy dni, aby naprawić Samuela. I poczułam się jak zdrajca...Tak naprawdę nie okłamałam Adama, czyż nie? Wychowywana wśród wilków, które są detektorami kłamstw nauczyłam się dawno kłamać z odrobiną prawdy tak dobrze jak nieludzie. Możliwe, że miałam jeszcze czas, aby zrobić ciasteczka. Moja komórka zadzwoniła a ja prawie odebrałam zakładając, że to Adam. Część instynktu samozachowawczego kazało mi się zawahać i spojrzeć na numer: Bran. - Marrock dzwoni powiedziałam do Samuela.- Myślisz, że poczeka trzy dni? Ja też - Ale mogłam go trochę opóźnić przez nie odbieranie telefonu - Chodź popracujemy nad paroma autami.

SAM USIADŁ NA MIEJSCU DLA PASAŻERZA I POSŁAŁ MI zgorzkniałe spojrzenie. Był wkurzony na mnie odkąd założyłam mu obrożę, ale obroża była kamuflażem. To powodowało, że wyglądał bardziej jak pies. Obroża udomowionego, a nie dzikie zwierzę. Lęk prowadził do przemocy wilków, im mniej ludzi, którzy mogliby się przestraszyć, tym lepiej. - Nie ściągnę szyby na dół - powiedziałam - Ten samochód nie ma automatycznych szyb. Musiałbym wysiąść, przejść dookoła i zrobić to ręcznie. Poza tym, jest zimno na zewnątrz a w przeciwieństwie do ciebie, nie mam futra. Podniósł wargę kpiącym warknięciem i położył nos na deskę rozdzielczą z głuchym stuknięciem. -Zasmarkujesz przednią szybę – powiedziałam Popatrzył na mnie i umyślnie przejechał nosem przez jego stronę szyby. Przewróciłam oczami. -Och, to było dojrzałe. Ostatnio widziałam, jak ktoś zrobił coś, tak dojrzałego, to, kiedy robiła to moja mała siostra a miała wtedy dwanaście lat.

W GARAŻU, ZAPARKOWAŁAM OBOK CIĘŻARÓWKI ZEE I, gdy tylko wysiadłam z samochodu, usłyszałam charakterystyczny rytm salsy. Mam wrażliwe uszy, więc to prawdopodobnie nie było na tyle głośno by przeszkodzić komuś w małych domkach rozproszonych między magazynami, które otaczały garaż. Mała postać w oknie pomachała do mnie. Zapomniałam. Jak mogłam zapomnieć, że Sylvia i jej dzieci miały dziś sprzątać biuro? W normalnych

okolicznościach, to nie byłoby problemem Samuel nigdy nie zraniłby dziecka, ale nie mówiliśmy już o Samuelu. Uświadomiłam sobie, że przyzwyczaiłam się do niego, że nadal myślałam o nim jak gdyby on był tylko Samuelem z problemami. Pozwoliłam sobie, zapomnieć, jak niebezpieczny jest. Choć, jeszcze mnie nie zabił. Być może, jeżeli pozostanie ze mną w garażu . . . Nie mogłam ryzykować. -Sam-powiedziałam do wilka, który podążył za mną z samochodu – tam jest za dużo ludzi. Powinniśmy… Nie jestem pewna, co chciałam zasugerować, być może ucieczkę gdzieś gdzie nikt by nas nie widział. Ale było za późno. - Marcy - powiedział wysoki głos, gdy drzwi biura strzeliły na oścież z rykiem bongo i gitar i najmłodsza siostra Gabriela, Maja, w podskokach zbiegła w dół i sprintem przybiegła do nas.Marcy, Marcy, zgadnij, co? Zgadnij, co? Jestem juz dorosła. Idę do szkoły kosmetycznej i . I to wtedy w przelocie ujrzała Sama. -Ooo- powiedziała, nadal biegnąc. Samuel nie wyglądał źle w ludzkiej formie, ale jego wilk jest czysto biały i puszysty. Wszystko, czego potrzebuje to róg jednorożca i byłby doskonałym zwierzęciem domowym dla małej dziewczynki. - Szkoła kosmetyczna? - Spytałam, robiąc krok na naprzód tak by być, między wilkołakiem a Mają. Maja stanęła zamiast wpaść na mnie, ale jej oczy były skierowane na wilka. Potem starsza dziewczynka, Sissy, miała sześć lat, wybiegła z biura kilka sekund po swojej siostrze.- Maja. mama mówi że nie możesz wybiegać z biura. Mogłabyś wpaść pod samochód, który by cię nie zobaczył. Cześć, Marcy. Ona mówi o przedszkolu. Ja idę do pierwszej klasy w tym roku a ona jest nadal tylko dzieckiem. Czy to jest pies? Od kiedy masz psa? - Szkoła kosmetyczna - powtórzyła Maja. -I nie jestem dzieckiem.- Przytuliła się i wychyliła do Sama. Chwyciłabym ją, gdyby Sam nie podskoczyłby do przodu. -Kucyk- powiedziała, naparła na niego jak gdyby nie był strasznym ogromnym wilkiem. Chwyciła garść futra i wspięła się na niego. - Kucyk, kucyk - Sięgnęłam po nią, ale zamarłam, kiedy Sam posłał mi spojrzenie. -Mój kucyk - powiedziała szczęśliwie Maja, nieświadoma mojego przerażenia. Wbiła wystarczająco mocno pięty w jego żebra i usłyszałam jej głos - Biegnij, kucyku. Siostra Mai wydawała się zrozumieć niebezpieczeństwo na równi ze mną. - Mama - wrzasnęła.Mama, Maja znów się wygłupia.

Cóż, może nie na równi. Zmarszczyła brwi na swoja siostrę i kiedy ja stałam zastygła, przestraszona, że jakiekolwiek działanie, które mogłam zrobić, mogło być również tym, które wyśle Sama na krawędź Zabraliśmy ją na jarmark i widziała tam konie i teraz wspina się na każdego psa, którego widzi. Ostatnim razem prawie została pogryziona. Sam, jak do tej pory, chrząknął czwarty lub piąty raz, gdy pięty Mai uderzyły jego boki, posłał mi kolejne spojrzenie, które mogło być rozdrażnieniem i skierował się do biura, dla całego świata jak gdyby byli kucem a nie wilkołakiem. - Marcy? – zapytała Sissy Sądzę, że oczekiwała, że coś powiem lub przynajmniej ruszę się. Panika zostawiła mnie z zimnymi palcami i łomoczącym sercem, ale, gdy to zniknęło, coś innego zajęło jej miejsce. Widziałam dużą ilość wilkołaków, których wilk zastąpił mężczyzn. Zwykle zdarza się to w środku walki i jedyną rzeczą, którą można wtedy zrobić to leżeć nisko, dopóki mężczyzna nie odbierze kontroli. Inny razem, kiedy dość często to występuje z niedawno zmienionymi wilkami. Są brutalni, nieprzewidywalni i niebezpieczni nawet dla ludzi, których kochają. Ale Sam nie był złośliwy lub nawet nieprzewidywalny w najlepszym znaczeniu tego słowa, kiedy nagle Maja podskoczyła w górę, udając Wild Horse Annie. Pierwszy raz, od kiedy wyszłam z tego przeklętego magazynu do szpitala zeszłej nocy, poczułam prawdziwą nadzieję. Jeżeli Sam wilk mógłby trzymać się cywilizowanych zwyczajów przez kilka dni, być może miałabym szansę, by przekonać Brana by dał nam trochę więcej czasu. Sam doszedł do drzwi biura i stał cierpliwie czekając na mnie by wpuścić go, kiedy Maja poklepała go po czubku głowy i powiedziała mu, że był dobrym kucem. - Marcy? Czy wszystko w porządku?- Sissy zaglądała do mojego samochodu, często przynosiłam herbatniki. Wzięłam te, które zrobiłam dzisiejszego ranka z przyzwyczajenia. Zwykle robię o wiele więcej herbatników niż jedna osoba może zjeść, wiec, kiedy mam świąteczne wypieki, przynoszę herbatniki dla klientów. Nie powiedziała niczego, kiedy zauważyła torby leżące na książce, którą nadal musiałam dostarczyć do Phina, ale na jej twarzy pojawił się duży uśmiech. - Nic mi nie jest, Sissy. Chcesz herbatnika?

KIEDY OTWORZYŁAM DRZWI BIURA, KTÓRE BYŁY POMARAŃCZOWO RÓŻOWE i musiały zostać przemalowane rozbrzmiewająca muzyka przytłoczyła przez –Mercy- i -Spójrz pies- co wydawało się jakby sto małych ciał nakładało się na siebie. Sissy umieściła swoje małe pięści na biodrach i powiedziała z perfekcją naśladując swojego brata –Barbarzyńcy-. A potem ugryzła ciasteczko, które jej dałam. - Ciastko - ktoś krzyknął - Sissy ma ciastko. Zapadła cisza, a wszyscy patrzyli na mnie jak lew na gazele w sawannie.

- Widzisz co się dzieje - zapytała matka Gabriela nawet nie spoglądając w górę szorując ladę. Sylvia była o dziesięć lat starsza ode mnie i zniosła te lata dobrze. Była małą kobietą, delikatną i piękną. Mówią, że Napoleon też był mały. - Rozpuścisz je - powiedziała mi z lekceważącym tonem - Więc to jest twój problem do rozwiązania. Musisz zapłacić cenę. Wyciągnęłam dwie torby z ciastkami, które miałam schowane pod kurtką. - Tutaj - wydyszałam, trzymając je na widoku hordy wyciągając ręce w stronę ich matki. - Weź je szybko zanim potwory je dopadną. Chroń je swoim życiem. Sylvia wzięła torby i próbowała ukryć swój uśmiech, podczas gdy ja zmagałam się z małymi, ubranymi na różowo ciałkami, które piszczały i kwiczały. Dobra nie byłą ich setka, Gabriel ma pięć małych sióstr. Ale robią tyle hałasu jakby było ich dziesięć razy więcej. Tia, której skrótem było imię od Martina, najstarsza dziewczyna, zmarszczyła brwi na nas wszystkich. Sam siedząc obok niej zrezygnował z możliwości zjedzenia ciastka. Wydawał się rozbawiony, bardziej rozbawiony, gdy złapał mój ostrożny rzut oka. - Hej, robimy całą pracę - powiedziała Rosalinda druga najstarsza - Wy dziewczyny zacznijcie przemywać z prawej w tej chwili. Wiecie, że nie dostaniecie ciastka dopóki mama nie powie. - Sissy ma jedno - powiedziała Maia. - I to wszystko, każdy dostanie jak będzie czysto- ogłosiła pobożnie Tia. - Nie jesteś zabawna - powiedziała jej Sofia, środkowa dziewczynka. - Nie ma zabawy- zgodziła się Maia, z wystającą dolną wargą. Nie mogła być zbyt zdenerwowana, bo odskoczyła ode mnie z powrotem do Sama chwytając za jego obrożę - Mój piesek chce ciasteczko. Sylvia zmarszczyła brwi na Sama potem na mnie - Masz psa? - Nie do końca - powiedziałam jej - doglądam go dla przyjaciela. Dla Samuela. Wilk spojrzał na Sylvię i machał ogonem celowo. Trzymał pysk zamknięty, co było mądre z jego strony. Nie byłaby szczęśliwa gdyby dobrze przyjrzała się zębom, które były większe niż jakiegokolwiek psa. - Jakiej jest rasy? Nigdy nie widziałam takiego potwora- uszy Sama nieco się wyprostowały. Ale wtedy Maia pocałowała go w czubek głowy. - On jest uroczy mamo. Założę się, że mogłabym jeździć z nim na targi i wygralibyśmy wstążkę. Powinniśmy mieć psa. Albo kucyka. Moglibyśmy trzymać go na parkingu. - Uhm, może to Wielki Pies Górski- zaproponowałam - Coś wielkiego - Wstrętny Śnieżny Pies - zasugerowała Tia sucho. Potarła Sama energicznie za jednym uchem.

Sylvia westchnęła - Przypuszczam, że jeżeli jeszcze ich nie zjadł to nie zje. - Nie wydaje mi się - zgodziłam się ostrożnie. Spojrzałam na Sama, który wydawał się być całkiem zadolony, bardzie zrelaksowany niż widziałam go od czasu kiedy weszłam do składziku w szpitalu. Sylvia znowu westchnęła, teatralnie, jej dramatycznie duże oczy błyszczały z zabawy - Szkoda. Byłoby o wiele mniej problemów gdybym miała kilka dzieci mniej, nie sądzisz? - Mama - nadszedł oburzony chór. - Nie ma ich tyle ile się wydaje, kiedy biegają wrzeszcząc - powiedziałam jej. - Zauważyłam. Kiedy śpią są trochę słodsze. To dobrze, bo żadne z nich nie przetrwało by długo. Rozejrzałam się dookoła. Pracowały właśnie przez chwilę - Wiesz, co, ludzie będą chodzić w tę i z powrotem, bo nie rozpoznają tego miejsca. Czy Gabriel i Zee są w sklepie?. - Si, tak są. Dziękuję, że mogliśmy skorzystać z twojego samochodu. - Nie ma kłopotu - powiedziałam jej - Nie potrzebuje go teraz. I możesz zrobić mi przysługę i powiedzieć mi czy zauważyłaś jakieś niepokojące oznaki. - Poza tym, że kierownica pęka. Skrzywiłam się - Tak - Zrobię tak. Teraz ty i ten...słoń, którego przyprowadziłaś....musicie iść do sklepu, by moje małe potwory mogły wrócić do pracy. Posłusznie uniosłam Maię od wilka - Chodźmy do pracy - powiedziałam. Sam zrobił dwa kroki ze mną a następnie położył się na środku biura. Wyciągnął się na bok i zamknął oczy. - Chodź S – ugryzłam się w język próbując sobie przypomnieć, jakie imię było na obroży. Racjachodź śnieżynko. - Otworzył jedno białe oko i spojrzał na mnie. Przełknęłam ślinę. Kłótnia z dominującym wilkiem mogła doprowadzić do przykrych rezultatów. - Będę doglądać szczeniaka - oświadczyła Maia. - Możemy pobawić się w kowbojki a ja nauczę go sprowadzać bydło. Będziemy mieli podwieczorek - zmarszczyła nos - I wtedy on nie będzie cały brudny bawiąc się przy tłustych samochodach. On nie lubi być brudny. - Sam zamknął oczy jak poklepała go po nosie. Nie miał zamiaru jej skrzywdzić. Wzięłam głęboki oddech - Myślę, że lubi muzykę - powiedziałam Sylvii. Zirytowała się - Myślę, że chcesz go tu podrzucić - Maia chce być opiekunką - powiedziałam - tym będzie zajęta. Sylvia spojrzała na Sama w zamyśleniu. Potrząsnęła na mnie głową, ale nie zdenerwowała się, kiedy zostawiłam go leżącego. Zee zamknął drzwi między biurem a sklepem, ponieważ nie lubił muzyki latynoskiej. Więc kiedy weszłam zamknęłam je za sobą także.

Rozdział 4

PIERWSZĄ RZECZĄ, JAKĄ USŁYSZAŁAM PO WYJŚCIU, Z ŁĄZIENKI W MOIM ROBOCZYM KOMBINEZONIE było przeklinanie Zee po niemiecku. Był to współczesny niemiecki, bo byłam w stanie rozpoznać jedno słowo na cztery. Współczesny niemiecki był dobrym znakiem. Buick był w pierwszej wnęce. Nie mogłam zobaczyć Zee ale sądząc po kierunku jego głosu był pod samochodem. Gabriel stał po drugiej stronie pojazdu, spojrzał w górę, gdy usłyszał, że nadchodzę i ulga błysnęła na jego twarzy. On wiedział, że Zee jest...dobry, nie szkodliwy i że Zee go nie skrzywdzi. Ale Gabriel jest zbyt uprzejmy w skutek, czego musi znosić więcej Zrzędzącego Zee niż ja. - Hej Zee - powiedziałam - zakładam, że umiesz to naprawić, ale to będzie nieprzyjemne a ty wolałbyś raczej zaciągnąć to na wysypisko i zacząć wszystko od zera. - Śmieć - zagderał Zee - Co nie jest zardzewiałe to jest zgięte. Jeśli byś wyjęła wszystkie dobre elementy, ułożyła na stosiku to mogłabyś je włożyć do kieszeni. - nastała chwila przerwy - nawet, jeżeli miałabyś jedną małą kieszeń. Poklepałam samochód - Nie słuchaj go - wyszeptałam do niego - Wyjedziesz stąd i wrócisz na drogę w bardzo krótkim czasie. Zee poruszał się całą drogę spod samochodu i jego głowa zatrzymała się przy moich nogach - Nie obiecuj czegoś, czego nie możesz zapewnić - warknął. Podniosłam brwi i powiedziałam melodyjnym tonem - Czy chcesz mi powiedzieć, że nie możesz tego naprawić? Przykro mi. Dokładnie pamiętam jak mówiłeś mi, że nie ma niczego, czego nie umiałbyś naprawić. Musiałam być w błędzie i to ktoś inny mówił przez twoje usta. Warknął tak, że zdobyłby uznanie Sama i wycofał się z powrotem pod samochód mrucząc pod nosem - Deine Mutter war ein Cola-Automat! - Jej matka mogła być maszyną do popcornu - powiedziałam, odpowiadając na jedną uwagę, którą nawet zrozumiałam przy pełnej prędkości Zee. "Twoja mama" brzmi tak samo w kilku innych językach. - Ale była piękna za swoich czasów - uśmiechnęłam się do Gabriela - My kobiety musimy trzymać się razem. - Dlaczego jest tak, że wszystkie samochody są kobietami?- zapytał

- Ponieważ są wybredne i wymagające - odparł Zee. - Ponieważ gdyby byli mężczyznami siedzieli by tylko i narzekali zamiast wziąć się do pracy odpowiedziałam mu. To była ulga zrobić coś normalnego. W moim garażu byłam pod kontrolą...Cóż Zee był na prawdę odpowiedzialny, kiedy przychodził. Nawet wtedy, gdy kupiłam od niego sklep i płaciłam mu za przyjście do pracy to oboje wiedzieliśmy, kto był lepszym mechanikiem i on był moim szefem jeszcze przez długi czas. Być może, pomyślałam podając mu nasadki, rozmiar dziesięć i trzynaście, to było prawdziwą ulgą. Tutaj miałam pracę, wiedziałam jak ją wykonywać i ktoś mi ufał dając mi zamówienia, skutkiem było zwycięstwo dobra i porządku. Naprawianie samochodów jest uporządkowane w przeciwieństwie do większości mojego życia. Wykonuję dobrą robotę i to działa. Robię źle, nie działa. - Przeklęta ciężarówka - warknął Zee - Podaj mi... Ostatnie słowo zostało zniekształcone jakby coś ciężkiego uderzyło, uderzyło i huknęło. - Co chcesz żebym ci podała? - zapytałam. Nastała długa cisza. - Zee? Wszystko w porządku? Cały samochód podniósł sie o jakieś dziesięć cali poza podnośniki, przewracając je na boki i trząsł się jak w napadzie padaczkowym. Fala magii podniosła się z Buicka, cofnęłam się, jedną ręką trzymając za koszulę Gabriela, więc szedł za mną dopóki samochód nie zawrócił na ziemię z wielkim trzaskiem opon i piskiem buntujących się wstrząsów. - Teraz czuję się lepiej - powiedział Zee bardzo nieprzyjemnym tonem - byłbym jeszcze szczęśliwszy gdybym mógł powiesić ostatniego mechanika, który nad nim pracował. Znałam to uczucie, niesłychana frustracja niedopasowanych śrub, złych wystających drutów i krzyżowo gwintowanych części zostawionych dla mnie do odkrycia, rzeczy które powinny być naprawione w pół godziny zajmowały cały roboczy dzień. Gabriel szarpał się w moim uścisku tak jakby chciał być jak najdalej od auta. Jego oczy były otwarte szeroko a białka ukazały się dookoła jego tęczówki. Zdałam sobie sprawę, z opóźnieniem, że być może po raz pierwszy widział jak Zee na prawdę pracuje. - Już dobrze. On jest teraz na wylot, tak myślę - Puściłam koszulę Gabriela i poklepałam go po ramieniu. - Zee, myślę, że ostatnim mechanikiem, który przy nim pracował byłeś ty. Pamiętasz? Ty zamieniłeś wiązki przewodów. Zee układał się głową naprzód jeszcze raz a na jego twarzy było widać czarny ślad tłuszczu od czoła aż po podbródek gdzie coś potoczyło sie po jego twarzy. Kropla krwi zatrzymała się na jego czole i był także guz na jego brodzie. - Możesz się zamknąć, maleństwo - doradził mi gwałtownie. Potem zmarszczył brwi - Czuję ciasteczka, a ty wyglądasz na zmęczoną. Co się dzieje?

- Zrobiłam ciasteczka - powiedziałam - Schowałam torbę w samochodzie abyś mógł wziąć do domu. Przyniosłam ze sobą więcej, ale jest w posiadaniu hordy. - Dobrze - powiedział - A teraz, co nie daje ci spać? Kiedyś miał w zwyczaju zostawiać mnie w spokoju. Ale odkąd Tim....byłam ranna on rozpieszczał mnie na swój sposób. - Nic, z czym mógłbyś mi pomóc - powiedziałam. - Pieniądze? - Nie Skrzywił się, a jego białe brwi obniżyły się do chłodnych szarych oczu. - Wampiry? - rzucił. Zee nie lubił za bardzo wampirów. - Nie, sir - zasalutowałam - Nic nie możesz z tym zrobić. - Nie pyskuj mi dziewczyno - spojrzał na mnie groźnie - Ja? Jedna z sióstr Gabriela krzyknęła. Miałam straszną wizję, że Sam zagryza jedno z dzieci i ruszyłam biegiem. Juz miałam rękę na klamce, kiedy drzwi sie otworzyły, kiedy Tia krzyknęła -Mamo, mamo broń! On ma broń!. W środku biura wszędzie były dzieci, zwisały z półek, stały na parapecie dużego okna sześć cali od podłogi, na podłodze owinięte wokół Sama. Mężczyzna, wielki mężczyzna z paskudnym automatem pewnie trzymanym oburącz, stanął w drzwiach pomiędzy wyjściem a biurem, podtrzymując drzwi nogą ubraną w czarny skórzany but. Reszta jego ubrania także była czarna z jakimś żółtym nadrukiem na lewym ramieniu jego pseudo militarnej skórzanej kurtki. Jedyną rzeczą, która odbiegała od jego żołnierskiego wyglądu były srebrne pasemka w rudych włosach, które falowały na jego głowie w taki sposób, że porównać można by to z bohaterami powieści romantycznych. Tuż za nim ujrzałam drugiego mężczyznę ubranego w koszulę na guziki i spodnie. Ale jego mowa ciała powiedziała mi, że tylko pierwszy mężczyzna, ten z pistoletem stanowił zagrożenie. Drugi mężczyzna trzymał coś w ramionach, ale stwierdziłam, że nie była to broń, więc zignorowałam go i skupiłam sie na tym pierwszym. Sylvia trzymała miotłę w ręku, zamarła, ponieważ lufa pistoletu była wymierzona w prawo w najmłodsza Sandovallówne. Maja objęła Sama obiema rękami i krzyczała po hiszpańsku w taki sposób, który byłby dramatyczny gdyby nie wskazywał automatycznie na nią. Powinnam się o nią martwić, bo trzymała wilka unieruchomionego na podłodze w biurze, jego oczy zwęziły się na lufie pistoletu a skóra na pysku poruszała się w głuchym warczeniu.

Gdybym miała czas się bać to właśnie teraz patrząc na Samuela. Na Sama. Juz widziałam napięcie jego tylnich mięśni, co poprzedzało atak. Broń czy nie. Maja czy nie, nie czekał długo. To wszystko, co zobaczyłam w pierwszej chwili, otworzyłam drzwi i ruszyłam tak jakbym była w zatrzymanej scenie. Chwyciłam miotłę Sylvii. Okrążyłam róg lady i trzymając miotłę wybiłam broń z rąk bandyty. Uderzyła z trzaskiem, wytrącając pistolet zanim on i reszta w tym pokoju miała szansę zareagować na moje wejście. Poza przekształcaniem się w kojota, kiedy chcę, moje super moce są ograniczone, nie SA odporne na magię a prędkość z kolei jest nieco inna niż u normalnego człowieka. Od momentu jak usłyszałam pierwszy krzyk użyłam każdą uncję mojej prędkości, jaką miałam. Zamachnęłam się na mężczyznę drugi raz, tym razem celując w ciało jakby miotła była kijem bejsbolowym i mówiąc pilnie - Nie wstawaj Sam. Wszystkie chwyty karate przydały się na coś, pomyślałam jak mężczyzna chwycił za trzonek miotły i szarpnął z powrotem. Odpuściłam. Tracąc równowagę, ponieważ stał sztywno, zrobił krok do tyłu i kopnęłam go w brzuch, zrzucając go w dół ze schodów na zewnątrz. Nie przypadkowo wziął człowieka, który był za nim spadając na ziemię. Teraz, jeśli tylko wilkołak by słuchał. Chwyciłam pistolet naszego intruza, który upuścił na ziemię i stanęłam w drzwiach, trzymając otwarte tak jak on trzymał, jedną nogą. Wycelowałam broń w obcą twarz i czekałam ze strachem na prawdziwe zagrożenie. Ale nie było ryku za mną, żadnych krzyków, Sam otrząsnął się i doszedł do wniosku, że ludzie patrzą na niego i myślą ze jest zwierzęciem a nie potworem. Wzięłam chwile by odetchnąć w połowie zaskoczona przez powściągliwość Sama. Zajęło mi chwilę, aby wymyśleć, co zrobić, z najlepszym scenariuszem, o który nawet nie myślałam. Usłyszałam hałas za mną, ale zignorowałam go. Zee tam był, żaden wróg nie mógł przyjść z tamtego kierunku. Szlochy i przerażone głosy złagodniały i zatrzymały się. Sam nie warczał. Nie byłam pewna czy to dobry znak czy nie, ale zdecydowałam się myśleć pozytywnie. - Sylvia dzwoń na policję - powiedział jej po pół sekundy rozważań. Byliśmy po dobrej stronie. I dzięki Adamowi, który zaśmieca moje miejsce pracy kamerami mieliśmy dowód. Jako dodatkowy bonus nie mieliśmy żadnych ataków wilkołaków do wyjaśniania. Nie ma powodu, aby Sam odgrywał w tym jakąś rolę - Powiedz im, co się stało i poproś, aby się pospieszyli. - Hej, pani, nie chcesz tego robić - powiedział bez tchu drugi człowiek. Zaczynał wydostawać się spod bandyty, który oceniał mnie chłodnymi oczami, podczas gdy jego asystent mówił - nie chcesz mieszać w to policji. Lepiej będzie, gdy zostanie to między nami.

Gdyby nie brzmiał tak protekcjonalnie, nie sądzę żebym pociągnęła za spust. Strzeliłam na bok, na tyle daleko, że nie było sposobu by uderzyć jednego z nich, na tyle, blisko że kawałek asfaltu, Który został wyparty przez kulę trafił ich oboje. - Byłabym cicho gdybym była tobą - powiedziałam, adrenalina spowodowała, że mój głos drżał. Moje ręce, najważniejsza część, były stabilne. - Dzwonię do Toniego - Powiedziała Sylvia za mną cichym głosem, że dwóch mężczyzn leżących na plecach u moich stóp tego nie słyszało. - W ten sposób nie będzie błędów. - Jej głos był spokojny i bez pośpiechu. Przez te wszystkie lata w charakterze policjanta przychodził jej z pomocą. Tony był moim przyjacielem. Przyjacielem Sylvii i obje darzyłyśmy go zaufaniem. Z intruzami pod kontrolą, zdałam sobie sprawę, że nie było innych ludzi na zewnątrz. Żadnych klientów. Tamci stanęli przy wielkim czarnym vanie, który miał zły, ale i elegancki wygląd, pomalowany specjalnym techniką lakierniczą. Były tam trzy osoby (jeden mężczyzna i jedna kobieta) ubrani tak samo jak bandyta od stóp do głów, i dziewczyna w szarej koszulce i zestawem słuchawkowym. Van miał ten sam żółty napis, który był na kurtce bandyty. KELLY HEART było napisane, zdałam sobie sprawę, że raz miałam okazję przeczytać ŁOWCA NAGRÓD. Pod żółtym napisem, nieco mniejszymi literami było SOBOTA, GODZINA 20 CZASU CENTRALNEGO.ŁAPANIE ZŁYCH LUDZI, POJEDYNCZO. - Uśmiechnijcie się - powiedziałam ponuro do ludzi, którzy stali za moimi plecami: Zee, Sylvia i jej dziewczyny i Sam - Jesteśmy w ukrytej kamerze. Zee i Sam musieli wiedzieć, ze kamery były skupione na nich. - Teraz po prostu sie uspokój - powiedział jeden człowiek w czerni, kobieta z jasno żółtymi włosami i czerwoną szminką. Zanim zaczęła mówić szła do nas energicznie. - Opuść pistolet. to tylko telewizja proszę pani, nie ma się czym ekscytować. Nie przyjmuję rozkazów. Nie od ludzi, którzy mnie atakują. Posłałam drugi strzał w chodnik przed nią. - Tanya stój - krzyknęła kobieta technik.- Nie prowokuj jej aby strzeliła znowu. Czy ty wiesz ile te srebrne kule nas kosztują? - Zatrzymaj się tam - powiedziałam. Srebrne kule są dla wilkołaków. Oni przyszli zapolować na wilkołaka. - Wychowałam się na pograniczu Montany. Mogę ustrzelić kaczkę w locie.- Być może. Nigdy w życiu nie strzelałam do kaczki, wolę polowanie na czterech łapach. - Tam skąd pochodzę pistolet to broń, a nie rekwizyt telewizyjny i jeśli wszyscy źli ludzie są martwi nasza wersja historii jest tylko jedyną, jaką można opowiedzieć. Nie każcie mi podejmować decyzji, tak będzie łatwiej. Tanya zamarła, a ja wycelowałam lufę z powrotem w człowieka, którego twarz byłam mi jakaś znajoma, wiedziałam, że był gwiazdą telewizji. Walczyłam z rosnącą chęcią pociągnięcia za spust i

byłoby po nim. Kojoty tak jak wilkołaki są terytorialne a ten pistolet ten kretyn przyniósł w moje miejsce jak gdyby miał wszelkie prawo tutaj być. - Czy policja jest w drodze? -Zapytałam Sylvię, kiedy odłożyła słuchawkę. Mój głos drżał od adrenaliny i gniewu, ale moje ręce nadal były stabilne. - Mówił, że będzie tutaj za pięć minut. Powiedział, że dobrze by było mieć kopię zapasową, bo będzie tutaj także inna policja. Uśmiechnęłam się szeroko do łowcy nagród, pokazując zęby jak każdy dobry drapieżnik. - Tony jest funkcjonariuszem policji. Zna te dzieci, od kiedy nosiły pieluchy. Nie będzie z tego powodu szczęśliwy - Tony był także beznadziejnie zakochany w Sylvii, choć nie sądzę żeby o tym wiedziała. Coś poruszyło się z mojej prawej strony, udało mi się rzucić okiem, aby zobaczyć, że Zee i Gabriel wychodzą drzwiami garażowymi. Musieli obejść dookoła. Zee miał łom w ręku i trzymał go jakby miał miecz. Gabriel miał... - Zee - zgrzytnęłam - powiedz mu, żeby odłożył klucz z powrotem i wziął coś, co nie będzie mnie kosztować pięćset dolarów, jeżeli uderzy kogoś nim. - To nie kosztuje pięćset dolarów - powiedział Zee, ale jak spojrzałam jeszcze raz, skinął na bladego Gabriela, który wyglądał jakby trzymał coś, co pierwszy raz widzi na oczy. Chłopak wycofał sie z powrotem do garażu tak jak Zee powiedział - To nie pęknie, po prostu będziesz go musiała ponownie skalibrować. - Mamy cały garaż wartościowych narzędzi, żelazne opony, nawet młotek lub dwa. Musiało tam być coś lepszego niż mój klucz, który chwycił. - Słuchaj paniusiu - Kelly Heart powiedział spokojnym głosem - Weźmy głęboki oddech i omówmy to chwilę. Nie chciałem nikogo przestraszyć. Ta dziewczynka była poturbowana przez wilkołaka. Prawda. Nie zdziwiło mnie to. Rozmowa z Zee miała mnie uspokoić i miałam moment lub dwa, aby to przeanalizować. Może istnieją gwiazdy telewizyjne gdzieś, które celują z broni do małych dziewczynek, kiedy nie są filmowani. Człowiek za nim był jego operatorem, widziałam kamerę na ziemi tam gdzie ją upuścił, kiedy Heart na nim wylądował ze swoimi ponad dwustu kilogramowymi mięśniami. Gdyby przyszedł polować na wilkołaki, zorientowałby się od razu, czym był Sam. Jest trochę magii w wilku, która powoduje, że ludzie widzą psa a nie wilka, ale to tylko trochę magii a jeżeli ktoś szuka to zobaczy wilka a nie psa. Więc. Jak dużo wyznać. Wahałam się zbyt długo, by zaprzeczyć, czym był Sam - On lubi dzieci, powiedziałam zamiast tego. -Delikatny jak szczenię.

Sylvia szeptała do dzieci, ale jej głos zamarł po moich słowach. Nastała krótka cisza,następnie najmłodsze ruszyło się jak wóz strażacki, piskliwy wóz strażacki. Przypuszczalnie, Sylvia tylko pochwyciła córkę daleko od dużego złego wilka. -Mam nakaz na niego – kontynuował Heart, wzdragając się trochę. Nie mogłam powiedzieć, czy to byłby ton, który mu przeszkadzał czy poziom, który zbliżył się do ponaddźwiękowy tonów. Podniosłam brwi i wskazałam podbródkiem na pistolet – Poszukiwany żywy lub martwy? Samuel nie ujawnił się. I jedyny, którego obawiałam się że przyjdzie po Samuel nigdy nie wysłałby łowcy nagród. To byłyby Bran, który zabiły go, kiedy i, jeżeli przyszedłby czas. Nakaz Hearta nie mógł być na Samuela. Nie trzeba geniusza, by zrozumieć, którego wilkołaka ludzie oczekiwaliby znaleźć przy mnie w moim miejscu pracy: Adama. Jak łowca głów dostał nakaz na niego, o ile wiedziałam, Adam był w dobrej pozycji, jako praworządny obywatel, nie wiedziałam. Najwyraźniej byłam skazana na szczodrość wiedzy łowcy głów, ale byłam dość pewna, że oni głównie polują na ludzi, którzy ukrywają się po zwolnieniu za kaucją i wtedy poręczyciele kaucji płacą im procent pieniędzy z kaucji, którą inaczej by stracili. Policyjny Departament Kennewick nie był bardzo daleko. Mimo to pierwszym pojazdem na moim parkingu był samochód Adama. Zaparkował swoją ciężarówkę przed furgonetką, blokując ją. -Mylisz się - powiedziałam Kelly Serce, Łowca Głów, utrzymując na nim wzrok, nie ważne jak bardzo chciałam spojrzeć na mężczyznę, który właśnie zamknął drzwi swojej nowej ciężarówki. - Nie ma żadnych wilkołaków w pobliżu, na które obecnie wystawiony jest nakaz aresztowania. -Obawiam się, że jesteś w błędzie - Kelly powiedział mi uprzejmie. Wbrew mojej woli, byłam pod wrażeniem. Był spokojny i chłodny, leżąc jak żółw na plecach na swoim kamerzyści, który bał się odezwać i koncentrował się na lufie pistoletu, który trzymałam. Kolejne drzwi ciężarówki otworzyły się i zamknęły, Adam z kimś przyjechał. Wiatr mi nie sprzyjał, więc nie mogłam powiedzieć, kto to był. A nie byłam na tyle głupia by spojrzeć. Nie, że naprawdę myślałem, że łowca głów był zagrożeniem dla kogokolwiek. Przy najmniej, nie był zagrożeniem dla dzieci za mną. Słyszałam kobietę w koszulce mówiąca oszalałym głosem, -nie prowokuj jej, by znów strzeliła, Kelly. Czterdzieści dolarów. To kosztuje czterdzieści dolarów. Każdy. -Nie przejmuj się- zawołałam do niej. -Możesz je odkopać i będą wyglądać dokładnie jak teraz. Mogłabyś nawet użyć je ponownie.- Srebro nie zniekształca się tak łatwo jak ołów, co robi z tego nędzną amunicję, chyba, że strzelałbyś do wilkołaka. -Nie wydaje się martwić o ciebie - powiedziałam Kellemu z współczującą kpiną, ponieważ Adam

szedł do nas. -Domyślam się, że trudniej znaleźć srebrne kukle niż łowce głów, który wyglądałby dobrze w czarnym skórzanym płaszczu. Uśmiechnął się. - Ona tak myśli. Słuchaj, mogę wstać? Obiecuję niczego nie będę próbował, ale przeważam Joego o sto funtów. Jeżeli poleżę na nim dłużej, mógłby przestać oddychać. - Proszę bardzo i Marcy połóż pistolet - powiedział Adam. - Usuńmy się z zasięgu wzroku zanim będzie tu policja. Tak będzie łatwiej. Moglibyśmy nawet rozwiązać to zanim ktoś zostanie zatrzymany. Moja wola złamała się na dźwięk jego głosu, odwróciłam głowę i jak słonecznik z konieczności odwraca swa głowę do słońca. Adam był w trzy częściowym garniturze i krawatem z Myszką Miki, który kupiła mu jego córka na Boże Narodzenie i wyglądał dużo, dużo bardziej niebezpiecznie niż mężczyzna na ziemi. Wiedziałam, że przyjdzie, nawet po dzisiejszej rannej rozmowie. Zraniłam go a mimo to przyszedł, kiedy kamery bezpieczeństwa, które są poustawiane wszędzie w moim garażu powiedziały mu, że jestem w niebezpieczeństwie. Nigdy nie zwątpiłam nawet na minutę, że nie przyjdzie; Adam jest wierny i lojalny, jak blaszany żołnierz z bajek dla starszych dzieci. Wierniejszy i bardziej lojalny niż ja, która odepchnęłam go daleko, by uratować Samuela. -Sylvia zadzwoniła do Tonego. Policja może już wiedzieć o pistolecie. -Mimo to- powiedział Adam. -Ludzie robią błędy, kiedy w pobliżu są pistolety. Kelly nie chciał odwrócić oczu ode mnie, kiedy miałam na niego skierowany pistolet, ale był pod tym samym urokiem, co każdy, gdy Adam znajdował się w pobliżu. Kątem oka, widziałam, jak twarz łowcy zwróciła się do Adama, który wysunął się, nie za bardzo by nie stanąć na mojej linii ognia, jeżeli Kelly zerwałby się i zacząłby uciekać. - Racja - powiedział łowca głów - Tylko połóż pistolet, Pani Thompson. Tak jak sugeruje ten pan Być może myślał, że Adam był bardziej rozsądny niż ja. Kelly Heart nie rozumiał tego, co znaczą jasne złote plamki w oczach Adama. -Przyszedłem tu po wilkołaka, na którego mam nakaz - powiedział Adamowi i mogłam stwierdzić że mu uwierzył. - Widziałem wilkołaka z dzieckiem i pomyślałem, że może być problem. Mówił prawdę, mi także powiedział prawdę. Spartaczyłam trochę, stawiając bezpieczeństwo na nieznanym pistolecie. Z Adamem tutaj, kogo potrzebowałby broni? Zee podszedł, wyciągnął rękę. -Wezmę to i sprawię, że zniknie - powiedział mi. Heart przetoczył się ze swojego kamerzysty, trzymając ręce w górze, jakby ułatwiało mu to wstanie. Uważał głównie na mnie, jak gdybym była bardziej groźna a nie Adam. Mój szacunek do jego inteligencji zmalał.

Adam założył parę okularów przeciwsłonecznych, ale nadal trzymał spojrzenie na łowcy, ponieważ Heart wstał. Adam zrobił krok do tyłu, kiedy Heart zaoferował rękę swojemu kamerzyście i pod jego stopą cośchrupnęło. Adam klęknął na moment, ruchem pełnym wdzięku. Kiedy stawał, trzymał kamerę. -Obawiam się, że nie przeżyła upadku. Operator kamery wydał lamentujący dźwięk jak gdyby ktoś go uderzył. Chwycił kamerę i schował przy brzuchu jak gdyby to mogło ją naprawić. Adam patrzył na kamerzystę , następnie poza niego na furgonetkę, gdzie ludzie Hearta szalenie się naradzali. Zerknął na Bena. Kiedy zwrócił uwagę drugiego wilkołaka, skinął na furgonetkę podbródkiem. Tak po prostu dał Benowi znać, że chciał, by on poszedł wyprostować sprawy z załogą Hearta, Adam nie pozostawiał niczego przypadkowi, a nie chciał ignorować możliwych wrogów po drugiej stronie parkingu. -Przepraszam że cię przestraszyłem -Kelly powiedział mi, serdecznie. Tym razem kłamał. - I że zdenerwowałem dzieci.- Nimi także się nie przejmował. Zastanawiałam się jak wielu ludzi właściwie uwierzy mu w ten szczery gest. Para samochodów policyjnych, minęła ciężarówkę Tonego, i wjechała na parking. -Żadnych syren - powiedział Adam. -Prawdopodobnie Tony nie powiedział im o pistolecie. Sam przeszedł dookoła mnie, sprawiając, że wpadłam na drzwi. Opuściłam jedną rękę i chwyciłam go za szyje i nie byłam na tyle głupia by chwycić go za obrożę. Moje dotknięcie było prośbą, a nie rozkazem... ale Sam już stał obok mnie. Widział nadchodzących policjantów ze szczytu schodów, z pozycji, która była wyższa, niż ich. Sam, Heart zwrócił uwagę . Spojrzał pożądliwie na Zee, ponieważ pistolet był poza zasięgiem wzroku i zrobił krok w tył od wilkołaka. -To jest nieporozumienie- powiedział głosem przeznaczonym, dla zbilżającej się policji. - Mój błąd. Widziałam moment, gdy pierwszy oficer pojawił się na scenie rozpoznając go, ponieważ przewrócił oczami a w jego głosie było czuć respekt, gdy odezwał się do starszych rewirowych, którzy podążyli za nim, - W porządku, Holbrook, Monty. To jest Kelly Heart, łowca głów z TV. Monty to był prawdopodobnie Tony, którego nazwisko brzmiało Montenegro. To robiłoby starszego policjanta z Holbrooka. -Green - powiedział starszy mężczyzna cicho nie myśląc, że ktokolwiek z nas usłyszy go. -Nie jest w porządku, dopóki nie dowiemy się, co tu się dzieje. Nie obchodzi mnie to, czy sam prezydent stoi przed tobą.- Ale wtedy Holbrook przyjrzał się nam dobrze, pozycji naszych rąk wyraźnie widocznych zrelaksowanym pozom ludzi, którzy prawie pozabijali się pięć minut wcześniej. My, wszyscy,

byliśmy dość dobrzy w kłamaniu mową ciała. -Teraz, zadzwoń i powiedz im że sytuacja jest pod kontrolą. Green obrócił się bez dyskusji, zostawiając Tonyego i Holbrooka, by podeszli do nas samotnie. -Mercy?- W przeciwieństwie do innych oficerów, Tony nie był w uniformie. Miał na sobie ciemną kurtkę i czarne dżinsy a w przebitym uchu miał kolczyk z diamentem, wyglądał bardziej jak diler narkotyków niż policjant. -Co się stało? -On wszedł do biura i zobaczył mojego przyjaciela –położyłam rękę na głowie Sama. Nie mogłam nazwać go po imieniu. Tony znał dr Samuela Cornicka, i wiedział że jest moim współlokatorem i nie miałby żadnego problemu z połączeniem go z wilkiem o iminiu Sam. A nazywając go Śnieżynką zwróciłabym tylko uwagę na fakt że ukrywam jego tożsamość. -I założył, że jakiś wilkołak był niebezpieczeństwem. -To jest wilkołak?- Spytał starszy policjant, który nagle wyglądał o wiele bardziej ostrożnie. Jego ręka skradała się do jego kabury. -Tak -zgodziłem się stanowczo -I jak widać wbrew działaniom Hearta- nie powiedziałam im, jakie to były działania, chociaż z zaciśniętych usta Tonego, byłam dość pewna, że wiedział o pistolecie -mój przyjaciel nadal się kontroluje. Jeżeli by tak nie było, byłyby tu ciała.-Spojrzałam na Hearta – Niektórzy ludzie mogliby się nauczyć od niego przykładu samokontroli i właściwej oceny. -On jest niebezpieczny - powiedział Kelly. -Nie miałbym br.. - nagle zdecydował także przemilczeć pistolet i zmienił temat bez martwienia się by skończyć zdanie. - Mam zatwierdzony nakaz aresztowania wilkołaka. -Nie, nie masz - powiedziałam mu pewnie. Nie było mowy żeby miał nakaz na Sama. -Co?- powiedziałTony. -Wilkołak?- powiedział starszy policjant. -Nie pamiętam żebym słyszał o zatwierdzonym nakazie na wilkołaka. Gwizdnął i machnął ręką, by zwrócić uwagę młodego policjanta, który szedł szybko z powrotem do nas. -Green –powiedział - słyszałeś cokolwiek o nakazie dla jednego z naszych miejscowych wilkołaków? Oczy młodego mężczyzny poszerzyły się. Patrzył na mnie, patrzył na Sama i doszedł do właściwego wniosku. Sam pomachał ogonem i policjant wyprostował się, jego twarz stała się bezosobowa i profesjonalna. Rozpoznałam spojrzenie, ten jeden musiał być w siłach zbrojnych. -Nie, proszę pana- powiedział. Nie był przestraszony, ale oglądał Sama dokładnie. -Zapamiętałbym coś podobnego do tego. -Mam dowód- powiedział łowca , kiwając głową na furgonetkę -Mam nakaz w furgonetce.

Brew Tonego podniosła się i zerknął na innych policjantów. -Mogę powiedzieć ci z pewnością, że nie aresztowaliśmy żadnegowilkołaka i nie wypuściliśmy go za kaucją. Od kiedy nasz dział daje nakazy łowcom głów? Jestem skłonny, zgodzić się z Mercy że się mylisz . Holbrook utrzymał swoja uwagę na Samie, ale Green i Tony wykazali się lepszym zmysłem. -Oficerze Holbrook- powiedziałam -mógłbyś ułatwić sprawę mojemu tu przyjacielowi, i nie patrzeć mu w oczy. On nic nie zrobi - Miałam nadzieję. -Ale instynkty wilka mówi mu, że bezpośredni kontakt wzrokowy jest wyzwaniem. Holbrook patrzył na mnie. -Dziękuje, Pani - powiedział. -Doceniam informację. - Nakaz jest w furgonetce - powiedział Heart - Mogę kazać mojemu asystentowi by go tu przyniósł. Kiedy policja rozmawiała z Heartem i mną, Adam, Zee i Gabriel robili co mogli, by wycofać się dyskretnie. Ale kątem oka schwyciłam ruch: Zee, zwracał uwagę Adama na coś, kiedy zauważył to, kiwnął głowa. Jak Adam, podążyłam za gestem Zee moimi oczyma i zauważyłam to bezzwłocznie. Na najbliższym magazynie było coś, co zmieszało się w z czerwonym dachem metalu. Z wystarczającym czarem, nieczłowiek może przyjąć postać każdej żywej rzeczy, ale z czymś tak bezdusznym jak dach jest trudniej. Nie widziałam, czym on lub ona była, tylko, że coś tam było. To zajęło mniej niż chwilę i odwróciłam szybko wzrok, aby nie zaalarmować nieczłowieka naszym spostrzeżeniem. -Ben- powiedział Adam bardzo cicho. -Co powiedziałeś?- spytałTony. Ben opierał się o furgonetkę i gawędził z Tanyą kobietą łowcą , skórzanym chłopcem (zbyt przystojnym pomagierem Hearta)i Techniczną Dziewczyną. Oni wszyscy musieli mieć naprawdę złe instynkty, ponieważ byli zarumienieni i uśmiechali się. Kiedy Adam mówił, Ben spojrzał na swojego Alphę. Furgonetka ukrywała go przed nieczłowiekiem na dachu, ale również nieczłowiek był schowany dla niego. -Nic ważnego - powiedział Adam, kiedy zrobił kilka dyskretnych gestów jego prawą ręką, na poziomie biodra. Ben zrobił gest w zamian i Adam zamknął pięść, i otworzył ją. - Kim ty jesteś, poza tym? – Spytał Heart. - Miałeś zamiar pokazać nam ten nakaz? - spytał Tony, zmieniając temat. Przy furgonetce, Ben uśmiechnął się. Pochylił głowę, powiedział coś do ludzi, którzy z nim rozmawialii spoglądając w naszą stronę, wtedy swobodnie przeszedł dookoła furgonetki. Nie widziałam go, ponieważ przeszedł przez ulicę z tyłu furgonetki, ale widziałem, że nieczłowiek zauważył go i skoczył daleko poza magazyn

Heart powiedział, -Przynieś to , słodziutka - Zrozumiałem wtedy, że mieli jakiś rodzaj systemu, który pozwolił jej, usłyszeć wszystko, co powiedzieliśmy. Prawdopodobnie także to rejestrowała. Przypuszczam, że to było w porządku. Ben przeskoczył wysokie ogrodzenie nie dotykając go, jeżeli ktokolwiek by go zauważył, nie byłoby żadnych wątpliwości, że on nie był człowiekiem. Ale policja, włącznie z Tonym patrzyła na sławną gwiazdę TV. Nikt oprócz Adama, Zee i mnie o ile mogłabym powiedzieć nie zauważył czegokolwiek. Gabriel odszedł. Uświadomiłam sobie, że nie widziałam, jak Gabriel wrócił przez garaż, kiedy jego siostra krzyknęła, ponieważ Sylvia odciągnęła ją od wilkołaka. Zwracając uwagę, usłyszałam, jak rozmawiał w języku hiszpańskim, jego głos był ostry z gniewu, ponieważ on i jego matka dyskutowali o czymś i moje imię było zdecydowanie częścią tej dyskusji. Zostawiłam ich, gdy techniczna dziewczyna łowcy przybiegła z grubą teczką, którą wręczyła Heartowi. Przewracał kartki w teczce i wyciągnął oficjalnie wyglądający dokument, który wręczył Tonemu. - On ma nakaz – powiedział ostrożnie Tony nie patrząc na Adama. -I masz rację. To nie jest dla tego wilkołaka- wręczył papier Holbrookowi. Stary rzucił jedno spojrzenie na to i odchrząknął. -To jest fałszywe - powiedział, z absolutną pewnością w głosie. -Jeżeli powiedziałbyś mi imię, mógłbym ci powiedzieć zże to jest fałszywe nawetnie patrząc na elegancki podpis, który wygląda bardziej na Judge Fisk niż mój. Nie ma sposobu by był to nakaz na Hauptmana i to nie jest z naszej jednostki. - Tak właśnie myślałem - zgodził się Tony - Podpis Fiska jest ledwie czytelny. -Co?- Wystarczyło uczciwe oburzenie w głosie Kelly, że byłam dość pewna, że to było prawdziwe. Tony, który obserwował łowce dość dokładnie, wydawał się mieć tę samą opinię, co ja. Wręczył nakaz najmłodszemu policjantowi. - Green, idź zadzwoń i dowiedz się, czy to jest prawdziwe, powiedział. -Tylko dla dobra łowcy głów. Podobnie jak Tony, Green bardzo ostrożnie nie patrzył na Adama. -Nie słyszałem o tym, powiedział. -I bym zapamiętał, gdybyśmy mieli nakaz dla niego. Znam, naszego lokalnego Alphę. Mogę na pewno powiedzieć, jak cholera, że nie wyszedł za kaucją. -Green spojrzał na Tonyego. -Ale pójdę zadzwonić - I poszedł szybkim krokiem do swojego radiowozu. -Mój producent powiedział mi, że policja nie chciała wziąć się za wilkołaka i poprosiła o naszą pomoc - powiedział Heart, choć nie brzmiał już tak pewnie. Holbrook prychnął z oburzeniem. -Gdybyśmy mieli nakaz, aby zatrzymać wilkołaka, byśmy go zatrzymali. To nasze zadanie.

-Twój producent powiedział ci, że nie chcemy zająć sie wilkołakiem -, powiedział Tony w zamyśleniu. -Czy twój producent dał ci nakaz? -Tak. -jak się nazywa? Chcielibyśmy informację jak się z nim skontaktować. - Ona- powiedział Kelly. -Daphne Rondo-. Zastanawiałam się, czy wiedział, żew jego głosie było słychać uczucie, gdy powiedział jej imię. Sięgnął do tylnej kieszeni, powoli wyjął portfel i wyciągnął wizytówkę. -Proszę.- Trzymał to przez moment, kiedy Tony sięgnął by ją zabrać. – Znacie tego faceta, prawda? To stąd wiedzieliście że ten wilk to pomyłka. -Wtedy zrozumienie pojawiło się na jego twarzy, puścił kartkę i spojrzał na Adama. -Hauptman Adam? Adam skinął głową. -Powiedziałbym, Miło mi Cię poznać, ale nie lubię kłamstwa. Co niby takiego zrobiłem? Młodszy policjant wracał z powrotem z samochodu, potrząsając głową. Kelly spojrzał na policjanta, potem westchnął. -Co za bagno. Rozumiem, że nie zabiłeś młodej kobiety i nie zostawiłeś jej napoczętego ciała na pustyni? Adam wzdrygnął się. Mogłam powiedzieć, że gdy wyglądał jak biznesmen był dość spokojny. Jednak temperament Adama był powodem, dla którego nie był jednym z chłopców Brana z plakatu. Gdy był rozgniewany, często poddawał się impulsom, jakim w innym wypadku by się nie poddał. -Przykro mi Cię rozczarować – powiedział Adam do Kellego jedwabistym tonem. -Ale wolę króliki. Ludzie smakują jak wieprzowina. -A potem uśmiechnął się. Kelly mimowolnie zrobił krok wstecz. Tony posłał Adamowi ostre spojrzenie. – Nie pogarszajmy sprawy, jeśli możemy pomóc, panowie.Wyciągnął telefon komórkowy i, patrząc na kartkę, wybierał numer. Włączyła się poczta głosowa. Tony nie zostawił wiadomości. -Dobrze- powiedział Tony. -Chciałbym, uzyskać oświadczenie od was o tym nakazie. Jeśli mamy tu kogoś fałszującego nakazy, musimy o tym wiedzieć. Możemy to zrobić tutaj lub na posterunku. Zostawiłam Tonego i policjantów do poradzenia sobie z ta sprawą i wróciłam do mojego biura, pozwalając by drzwi zamknęły się za mną. Sam wyszedł na zewnątrz,. Jeśli nie zginął jeszcze dziś nikt, nie miał takiego zamiaru. Miałam inne sprawy do zrobienia. Gabriel trzymał najmłodszą siostrę na biodrze, jej mokra twarz leżała na jego ramieniu. Pozostałe dziewczyny siedziały na krzesłach, jakie miałam dla klientów, a jego matka czekała na mnie. Była jedną, która mówiła w języku hiszpańskim, więc nie miałam pojęcia, co mówiła. Gabriel posłał mi rozpaczliwe spojrzenie i odwrócił się. Oczy Sylvii Sandoval błyszczały ze wściekłości tak gorąco,

jakich nigdy w życiu nie widziałam u wilkołaka. -Ty- powiedziała, z silnym akcentem - Nie lubię twoich towarzyszy, Mercedes Thompson. Nic nie powiedziałam. - Idziemy do domu. A moja rodzina nie będzie miała nic więcej wspólnego z tobą. Dzięki tobie, przez twojego wilkołaka, moja córka będzie miała koszmary o człowieku celującym w nią. Mogła zginąć każde z moich dzieci mogło zostać zastrzelone. Przywiozę lawetę by odebrać swój samochód. -Nie ma takiej potrzeby- powiedziałam. –Zee prawie sprawił że chodzi –Tak zakładam. Nie mówiąc, jak wiele z tego zrobił magią. - Działa – powiedział Zee. Nie zdawałam sobie sprawy, że wrócił do biura, ale musiał wejść przez garaż. Stał przy wewnętrznych drzwiach, patrząc ponuro. -Powiesz mi, ile jestem ci winna wyślę mojego syna z czekiem. Gabriel wydał protestujący dźwięk. Spojrzałam na niego, nieważne, co chciał powiedzieć wycofał sie, a jego oczy były podejrzanie jasne. -Mój syn uważa, że ponieważ prawie jest dorosły, sam może podejmować własne decyzje. Tak długo, jak mieszka w moim domu, to nie jest prawdą. Byłam prawie pewna, że Gabriel może się wyprowadzić i żyć na własny rachunek, ale bez jego dodatkowych dochodów, Sylvia będzie musiała mocno przycisnąć pasa, by wyżywić rodzinę. Gabriel też to wiedział. -Gabriel - powiedziałam mu: - Musze pozwolić ci odejść. Twoja mama ma rację. Moje biuro nie jest bezpiecznym miejscem do pracy. Jeśli twoja matka by się nie zaangażowała, to i tak nie byłoby pracy więcej dla ciebie. Prześlę ci ostatni czek. Jeśli będziesz szukał pracy, możesz im powiedzieć, by zadzwonili do mnie po referencje. -Mercy – powiedział a jego twarz była biała i surowa -Nie mogłabym żyć sama ze sobą, jeśli dziś coś by ci się stało lub jednej z twoich sióstrpowiedziałam. -O, biedna Mercy- powiedziała Sylvia z fałszywym współczuciem, a jej angielski był coraz gorszy. – Biedna Mercy, jej życie jest zbyt niebezpieczne, i czułaby się źle, gdyby mój syn został ranny-. Wskazała na mnie palcem-To nie tylko to. Gdyby to był tylko bandyta, wtedy powiedziałabym "nie", Gabriel nie możesz tutaj więcej pracować, ale nadal jesteśmy przyjaciółmi. Ale ty mnie okłamałaś. Powiedziałam, Co to za wielki pies? Ty mi powiedziałaś, być może to jakaś mieszanka rasy. Podjęłaś decyzję, i pozwoliłaś mojej córce bawić się z wilkołakiem. Nie powiedziałaś mi, czym on jest.

Dokonałaś takiego wyboru o dobro moich dzieci. Nie dzwoń do mojego domu. Nie rozmawiaj z moimi dziećmi na ulicy, albo wezwę policję . -Mamo- powiedział Gabriel. – Przesadzasz. -Nie- powiedziałam mu, ze znużeniem. -Ona ma rację.- Wiedziałam o tym że dokonałam w tym momencie złego wyboru, gdy usłyszałam pierwszy krzyk Mai. To nie był Sam, ale mógł być. Byłam tego pewna, aż do chwili, kiedy zobaczyłam Kellego Hearta ze swoim pistoletem i to powiedziało mi, że dokonałam złego wyboru. Naraziłam dzieci Sylvii na niebezpieczeństwo. -Zee, czy mógłbyś wystawić jej samochód z garażu, proszę?- Skłonił głowę i odwrócił się na pięcie. Nie mogę powiedzieć, czy był na mnie zły, czy nie. Oczywiście, byłam pewna, że nie miał pojęcia, jak duże ryzyko, podjęłam. On nie był wilkiem, nie żył z wilkami, nie wiedział, czym był Sam. -Mercy -powiedział Gabriel, bezradnie. -Idź - powiedziałam. Uściskałabym go, ale pomyślałam, że oboje się rozpłaczemy. Ja mogłam, ale Gabriel miał siedemnaście lat, i był jedynym mężczyzną w rodzinie. -Vaya con Dios-. Widzisz znam, trochę hiszpański. - I tobie także, - powiedział oficjalnie. A jego siostra zaczęła ponownie lamentować -Chcę mojego pieska - zawołała. - Idź - powiedziała matka. Wyszli, dziewczyny przyciszone, za nimi Gabriel, i Sylvia, jako tylna straż

Rozdział 5

Z SAMEM U SWYCH STÓP ADAM wszedł do biura, kiedy Sylvia i jej rodzina byli nadal w garażu, czekając na Zee, aby zabrać Buicka. Z twarzy Adama mogłam wyczytać, że słyszał każde słowo Sylvii i moje. Położył rękę na moim ramieniu i pocałował mnie w czoło. - Nie bądź dla mnie miły - Powiedziałam mu - Schrzaniłam. - Nie twoja wina, że nadgorliwy chłopiec wszedł tam z naładowaną bronią - powiedział Adam - Ktoś sprzedał mu stek kłamstw. Tony i on starają się nawiązać kontakt z jego producentką, ale nie odbiera telefonu. Przypuszczam, że chciała wielkiej walki w TV człowiek kontra wilkołak. - Być może - powiedziałam - Może to nie byłą moja wina. Ale gdyby nie było by Kellego Hearta to mógłby to być równie dobrze wampir albo nieczłowiek. Żaden z nich nie zawahałby się zabić Gabriela i jego sióstr, gdyby stanęli mu na drodze.

Ręka na moim ramieniu zsunęła się na dół i pociągnęła mnie w objęcia. Oparłam się o niego wiedząc, że otrzymuję to pod fałszywym pretekstem, mogłam to stwierdzić ze sposobu, w jaki udawał, że nie domyślił się jeszcze pełnego zasięgu moich nieprawości. Niewątpliwie był bardzo zajęty, aby dokładnie przyjrzeć się si Samowi, a Sam w cudowny sposób nie zrobił nic by zwrócić na siebie czyjąś uwagę. Jeszcze nie teraz. Dzień był jeszcze młody. Wciągnęłam zapach Adama i poczułam wygodę, która nie była mi przeznaczana. Sylvia miała rację. Czułam się nędznie i nie miałam do tego także prawa. Odeszłam od niego i skoczyłam, aby usiąść na ladzie obok pistoletu zanim go oświecę, nie mogłabym znieść jego dotyku gdyby zdecydował, że nie chce mieć ze mną już nic do czynienia. Tak jak Sylvia właśnie to zrobiła. Kleista, czarna rzecz, zostawiona przez kogoś z Dark Ages przyklejona kawałkiem taśmy do krawędzi lady, zniknęła, potarłam palcem po nowym czystym śladzie. Nie wzięła ciasteczek. - Mercy? Zdradziłam go. Ze względu na wszystkie powody, byłam jego towarzyszką a wybrałam Samuela. Przypuszczam, że mogłam mieć nadzieję, że nie zauważył, ale to było złe. Co gdyby Heart nie przyszedł tu w pierwszej kolejności? Co jeśli podbiegłby do Adama i strzelił do niego? Co jeśli poszedłby do jego pracy albo miał jego zdjęcie ...Trzeba o tym pomyśleć, czy nie było to dziwne? Adam ujawnił sie, a jego twarz była dobrze znana. Ktoś nie chciał, aby Heart wiedział, kim jest Adam. -Mercy? - Przepraszam- powiedziałam - Próbuję rozproszyć swoją uwagę. Musisz spojrzeć na Samuela.Podniosłam rękę do przybrudzonego miejsca na moim kombinezonie, bo nie mogłam spojrzeć mu w oczy. Jeśli Bran chciał, aby Samuel był martwy, będzie musiał przejść przez ze mnie żeby to zrobić, oczywiście mógł. Ale okłamałam Adama, nawet, jeśli tylko przez niedomowienie, jedynie chciałam uchronić Bran przed dowiedzeniem się Sam truchtem minął nas oboje i stanął w drzwiach patrząc na garaż. Słyszałam Maię wciąż płaczącą za jej szczeniakiem. - Szczeniak? - Powiedział Adam rozbawiony. Sam odwrócił się i popatrzył na niego a Adam zamarł. Byłam na dobrej drodze przejścia z głupiej do idiotki. Dopiero, gdy Adam ucichł dotarło do mnie, że może to nie było najlepszym pomysłem pokazać Alfie stada Columbia ze ma problem z Samem w wąskim otoczeniu mojego biura. To Sam warknął pierwszy. Gniew rozpalił twarz Adama. Sam był dominujący, ale nie był Alfą a Adam nie zamierzał wycofywać się ze swojego terytorium bez przemocy. Zeskoczyłam z lady pomiędzy ich. - Uspokój się Sam - powiedziałam zanim przypomniałam sobie, że to nie był dobry pomysł.

Ciągle zapominałam, nie to, że Samuel ma kłopoty, Nie miałam z tym problemu, ale to ze to był jego wilk a nie Samuel. Tylko, dlatego, że nie zamienił się w drapieżną bestię, jaką są wilkołaki. Tylko stracił kontrole nad swoim wilkiem nie znaczyło, że jest bezpieczny. Moja głowa o tym wiedziała, lecz ciągle działałam jakby był wciąż Samuelem. Bo on działał tak jak działałby Samuel. W większości. - Przepraszam - powiedziałam do nich obu - to był głupi pomysł załatwiania sprawy. Nie chciałam patrzeć na Adama. Nie chciałam widzieć czy był zły, czy zraniony, czy cokolwiek innego. Miałam tego tyle wystarczająco już w tym dniu. A to była tchórzliwa droga wyjścia. Odwróciłam się i spojrzałam na niego, zachowując moje spojrzenie na brodzie, gdzie mogłabym zobaczyć jego reakcję bez spoglądania mu w oczy. - Jesteś taka pokręcona - powiedział w zamyśleniu - Przykro mi, pozwoliłam ci myśleć.... - Co - zapytał - Że potrzebujesz trochę czasu z dala od stada, ode mnie? Kiedy tak na prawdę chciałaś trzymać każdego z nas z dala od Samuela. Brzmiał rozsądnie, ale widziałam białą linię wzdłuż jego szczęki, gdy zaciskał zęby i zmniejszał napięcie szyi. - Tak - powiedziałam Ben wparował do pokoju i zobaczył naszą małą sprzeczkę i nagle się zatrzymał. Adam spojrzał na niego przez ramię, a Ben wzdrygnął się i pochylił głowę. - Nie złapałem tego -powiedział - Jej. Tej nieczłowieczej rzeczy. Ale była uzbrojona i upuściła broń, kiedy uciekała. - Trzymał kurtkę a spod niej wyciągnął karabin, który miał nie wiele metalowych części. Gdyby była trochę ładniejsza mogłaby wyglądać jak zabawkowa, ponieważ w większości była wykonana z plastiku. - Strzelba Kel -Tec- powiedział Adam, wyraźnie przeciągając podobnie jak w biznesie. - Zbudowany, aby wyrzucać naboje z magazynku na zewnątrz. Ben przekazał ją jemu, a Adam wyciągnął magazynek. Szarpnął rękę z sykiem i upuścił ją na moją ladę. - Dziewięć milimetrów - powiedział - Srebrna amunicja. - Spojrzał na mnie - Jestem pewny, że to była 9 mm albo 38mm, którą trzymałaś Hearta na muszce. Temat mojego wykroczenia nie został usunięty tylko zszedł na bok wyparty przez biznes. A ja chciałam móc po prostu z tym skończyć. - 9mm- zgodziłam się - Mogła kogoś zastrzelić a oni obwiniliby łowcę głów. Na ile prawdopodobne jest, że ktoś zrobiłby badania balistyczne i zauważył, że jeden pocisk nie pochodzi z tej samej broni?

- Ktoś miał umrzeć - powiedział Ben - tak sądzę. - Zgadzam się - powiedział Zee z drzwi garażu. Samuel przesunął nieco na sztywnych nogach, więc Zee mógł wejść do biura. - Balistyka nie miałaby znaczenia - powiedział Zee - Robiąc jeden pocisk pasujący do drugiego to jak robienie ciasta, jeśli nieczłowiek ma do czynienia ze srebrem. Nawet kilku z odrobiną magii mogło sobie z tym poradzić. Żelazo jest niemożliwe do wykonania dla większości nieludzi, ołów jest nie wiele lepszy, ale srebro.....Srebro akceptuje magię łatwo i utrzymuje ją. Moja laska miała srebro na sobie. Zee kontynuował przemowę - Kula mogła przejąć wygląd innych. Trochę więcej blasku a dodatkowa kula znika. A ktokolwiek to był, nie był niegroźnym nieczłowiekiem, on miał jasne wytyczne dotyczące Polowania Na Dzikie Zwierze, - Nie wiem, co to znaczy - Jednak nasz nieczłowiek zabójca został na wolności by zabić wilkołaki. By zabić Adama. Musiałam dowiedzieć się tak dużo jak mogłam. - W tym przypadku, bezmyślna przemoc - powiedział do mnie Zee – To jest rodzaj, który zostawia człowieka patrzącego na ciało i zastanawiającego się, dlaczego pociągnął za spust, kiedy tylko chciał wskazać cel. Jeśli miałbym być tutaj sędzią......- Wzruszył ramionami i spojrzał na Adama Ktoś chciał cię widzieć martwego z łatwością wskazując winnego by nie przyjrzeli się bliżej sprawie. Adam odłożył broń na ladę obok magazynku, wziął płaszcz Bena i położył go na mnie.- Nie zbeształem ostatnio nieczłowieka, Prawda Zee potrząsnął głową - Jeżeli już to w drugą stronę. To musi być coś osobistego. - Skrzywił się i rzekł niechętnie.- Ktoś mógł ją zatrudnić. Tak sądzę. Ben powiedział - Nigdy nie widziałem nieczłowieka uzbrojonego w nowoczesną broń- i zwrócił się do Adama - Wiem, że była nieczłowiekiem i to wszystko, ale ona może być jedną z łowców nagród. - Łowcy nagród - zapytał Zee przede mną. - David pojmał dwie osoby a trzecią zabił polującą na niego.- Powiedział Adam. - Jednym z nich był łowca grubej zwierzyny, jeden okazał się być seryjnym mordercą, który napadał na marynarzy z lokalnej bazy i zdecydował się na większą zdobycz. A jeden z nich był łowcą nagród, choć nie ma nagrody za głowę Davida, nie bardziej niż na moją. Wyglądało to tak jakby chciał sprawdzić swoje siły w polowaniu na wilkołaka. - David Christiansen? - Zapytałam. Christiansen był najemnikiem, którego mały oddział specjalizuje się w ratowaniu zakładników, poznałam go kiedyś zanim stał się sławny. Kiedy odbił kilkoro dzieci z obozu terrorystycznego w Ameryce Południowej, fotograf zrobił serię na prawdę wspaniałych zdjęć, Christiansen wyglądał heroicznie i słodko. Zdjęcia były w krajowych wiadomościach i Marrock wybrał Davida, aby był pierwszym wilkołakiem, który ujawni sie publicznie, czym był i tym samym najbardziej znanym dookoła.

- Tak -powiedział Adam. - Najbardziej niebezpieczna gra - mruknęłam, Widzisz? Edukacja nie poszła na marne, nie ważne, co moja mama mówiła. - nie odniosłem takiego wrażenia - powiedział Adam - To nie było osobiste. Heart nie polował na mnie dla dreszczyku emocji, a przynajmniej nie tylko dla emocji. Ktoś go wystawił. - I też nie za dobrze - dodałam - Nie wiedział, kim jesteś, a wszystko, co musiałby zrobić jego producent to proste wyszukanie w Internecie zdjęcia. Można by pomyśleć, że ktoś wysłałby go upewniając się, że wiedział, do kogo strzelać, jeśli byłbyś obiektem. Adam stukał stopami - To wygląda jak profesjonalna robota. Dużo planowania, dużo pracy by zabić kogoś w najbardziej publiczny sposób. A najważniejszą informacją jest to, że jak nie zadziałało zgodnie z planem to sie wycofała. - Nie, kogoś – powiedziałam. - Ciebie. I to ma sens. Ona nie chciała by Heart cię zabił: chciała to zrobić osobiście. - Nie - to był Ben - Myliłem się, kiedy zasugerowałem łowcę nagród. To tutaj nie pasuje. To nie miało takich odczuć. To nie było osobiste. Kobieta była żadna krwi, Zakładając ze kobiety nieludzi są takie same jak reszta ku… - Tu jest dama- warknął Adam - Uważaj na swój język Ben uśmiechnął się do mnie - dobrze. Zakładając, że kobiety nieludzie są jak inne kobiety, ta byłaby podekscytowana, triumfując nad swoim zabójstwem. I wściekła się, kiedy przyszedłem i zrujnowałem jej zabawę. Nawet się nie zawahała, kiedy mnie zauważyła. Rzuciła pistolet i uciekła bez problemów, nie przejmując się. - Dobrze wyszkolona -powiedział Adam - Albo po prostu myślała na chłodno - spojrzał na mnie - I chociaż przyznaję, że to wyglądało jakbym ja był celem, to mógłby być równie dobrze Zee albo ty. Heart miał srebrne kule i zabójca także ich użył. To nie znaczyło, że polowała na wilkołaki, nie wtedy, kiedy wiedziała, kim jest Heart. Tony otworzył drzwi - Wszystko w porządku Mercy? - tak - skłamałam, ale nie oczekiwałam, że ktoś tutaj mi uwierzy. Tony skrzywił się na mnie a potem skupił swą uwagę na Adamie - Czy masz jakichś wrogów, o których powinniśmy wiedzieć? Wygląda na to jakby producent Hearta chciał trochę więcej reklamy, ale nie będziemy wiedzieć na pewno dopóki jej nie dorwiemy. Miał odpowiednie dokumenty, innym małym faktem jest to, że to nie jest uzasadnione. Nie było także zdjęć ofiary. Zbadamy to jak ona je zdobyła, kiedy z nią porozmawiamy. - Internet - powiedział Ben - Jest tam witryna internetowa poświęcona zdjęciom trupów. Wszyscy popatrzeliśmy sie na niego, a on się uśmiechnął. - Hej, nie patrz tak na mnie, to praca. Zobaczył pustą twarz Tonego i kontynuował - Technologie informatyczne, IT wiesz, komputery. W

pracy, kiedy się nudzimy rzucamy sobie wyzwania np. osoba, która pojawi się z najgorszą witryną internetową, zostanie wzięta na lunch. Ja zdobyłem darmowy lunch a facet od martwych ciał zajął drugie miejsce. Kiedy rozmawialiśmy na czacie o łowcach głów od ludzi, pokazał mi plik zdjęć ciał. Na stronie martwych ciał ma dział poświęcony zabijaniu zwierząt. Poznałem jedno z tamtych zdjęć. - Jesteś chorym, chorym człowiekiem - powiedziałam mu. - Dziękuję- odpowiedział patrząc skromnie. - Ktoś po ciebie - powiedział Tony do Adama. - Widzisz - powiedziałam- Tony też uważa, że jesteś celem. Adam wzruszył ramionami - Będę ostrożny. Wilkołaki są twarde, a Adam najbardziej z nich wszystkich, ale widziałam wiele z nich umierających. - Jasne, dobrze zapisz mnie na szybkim wybieraniu i nie zabij nikogo, jeżeli możesz. - Tony spojrzał na mnie znowu - hej Mercy. Rozmawiałaś z Sylvią? Wyglądała na bardzo zdenerwowaną, kiedy stąd wychodziła. Czy wszystko z nimi w porządku? - Jego serce było w jego oczach. On był nią zainteresowany a podszedł do niej tylko raz. Powiedziała mu, że nie umawia się z ludźmi, z którymi pracuje a tym on był, pomimo ze była zainteresowana. - Nie była za szczęśliwa, kiedy Heart celował do Mai - powiedziałam - Ale myślę, że była bardziej zła na mnie niż na Hearta. On nie przyprowadził wilkołaka, aby bawił się z jej dziećmi. Jego twarz przeszła w policyjną, bez wyrazu - Co? - Tak - powiedziałam - Myślę, że nie będzie już tu więcej przyjeżdżać żeby naprawić auto. Gabriel także nie wróci. - Co ty zrobiłaś? - Daj spokój - warknął Adam . Wskazał na Sama - Ten wilk nigdy nie zerwałby włosa z głowy dziecka i Mercy o tym wiedziała. - Dziś były wyjątkowe okoliczności - przypomniałam Adamowi ostro, jakby on mógł zapomnieć, że nie mieliśmy do czynienia z Samuelem tylko z jego wilkiem. - Miała prawo być zła. Gdybym pamiętała, że Sylvia i dziewczynki będą dzisiaj tutaj nie przyprowadziłabym go. - Czy oni byli w niebezpieczeństwie? - Zapytał Tony - Nie - powiedział Adam i mówił to poważnie. - Czy Mercy to wiedziała? - Tak - powiedział Adam tuż przed moim "nie" - Ona czuje się winna, ponieważ myślała, że i tak powinna była powiedzieć Sylvii.

Tony spojrzał na mnie - Sylvia nie jest niewyrozumiała.- Zamilknął na chwilę i posłał mi mały uśmiech - Na prawdę nie, jeśli jej byś to wyjaśniłaś. - Oni odeszli - powiedziałam mu - Tak będzie najlepiej. A odkąd zaczęłam biegać z wilkami - z nieludźmi i wampirami - to miejsce już nie jest bezpieczne. - A czy jest bezpieczne dla ciebie - zapytał. Zanim musiała odpowiedzieć drzwi otworzyły się raz jeszcze i Kelly Heart wszedł. Moje biuro nie jest zbyt duże i już byli w nim ja, Zee, Sam, Adam, Ben, Tony. Kelly był o półtorej osoby za dużo. Sam warknął na łowcę głów, ale aby się do niego dostać musiałby przejść przez Zee, Adama i mnie lub wskoczyć na ladę. - Panie Heart?- zapytałam. - Moi ludzie powiedzieli mi, że ktoś zepsuł kamery w samochodzie. - Spojrzał na Bena. Który się uśmiechnął. Warknięcie Sama robiło się coraz głośniejsze. Po chwili Heart wzruszył ramionami Dość trudne do zrobienia. Pozostały nam tylko dane z kamery Joego, które kończył się na tym jak Panna Thompson rozbraja mnie. Przynajmniej kamery nie są pokrywane z mojej pensji. - Popatrzył na mnie - Porusza się pani cholernie szybko. - Nie jak wilkołak - powiedziałam mu znudzonym tonem jak przesuwałam się do Bena i znowu miałam ladę za plecami. Nie wiele lepiej, ponieważ Sam mógł skoczyć na górę, potem na mnie, ale może bym go spowolniła. - Przyszedłem po prostu po broń - uśmiechnął się do mnie - Moja załoga jest bardzo zaniepokojona, że możemy stracić srebrne kule. - Mercy - powiedział Tony - Jeśli wszystko w porządku to nie muszę wiedzieć o żadnej broni, o której mógłbym napisać w raporcie. - Wszystko dobrze - powiedziałam - Adam jest tutaj. - Tak - powiedział cierpko Tony po szybkim rzucie oka na Adama - Myślę, że jesteś wystarczająco bezpieczna Mercy. Wrócę do pracy. - Otworzył drzwi - jesteś pewna, że nie chcesz abym porozmawiał z Sylvią? - Jestem pewna - powiedziała, - Tak jest łatwiej. Lepiej - Dobrze - wyszedł, ale nadal było zbyt wielu ludzi w pokoju. -Więc teraz, kiedy policjanci poszli sobie, to powiesz mi, o co chodziło dziś rano?- zapytał HeartDlaczego ktoś miałby wysłać nas aż tu z Kalifornii byśmy wzięli udział w uknutym żarcie, w którym ktoś mógł zginąć? -Nie- powiedział Adam. Heart zrobił dwa kroki do przodu i stanął nad Adamem. -Co twój chłopak na posyłki gonił po drugiej stronie ulicy?

Zanim zdążyłam wspomnieć, że grożenie wilkołakowi było jak wysypka, Adam chwycił Łowcę Glów i przycisnął go na przeciw drzwi, przedramieniem za gardło. Heart był wyższy, większy i bardziej umięśniony, ale oczywiście nie był wilkołakiem. -Nie twój interes - powiedział Adam cichym głodnym głosem. -On nie jest wrogiem - powiedziałam do Adama. -Nie zabijaj go. Panie Heart, jeśli chce pan polować na wilkołaki, powinien pan odrobić pracę domową. Nie próbuj grozić Alfie. Oni tego nie lubią . Adam zwiększył nacisk na gardło łowcy Glów, ale Heart, po nieudanych staraniach, by sie uwolnić, przestał walczyć. Adam zrobił krok do tyłu, otwierając i zamykając dłonie kilka razy by otrząsnąć się z chęci uderzenia łowcą. Gdy odwrócił się plecami do Hearta, myślę, że wszyscy wzięli wolny oddech. - Jestem tak samo zdenerwowany jak ty – powiedział Heart do Adama - Daphne. . . Mój producent zaginął. Ona jest dobrą osobą. Ktoś dał jej te akta i kazał wysłać po ciebie. Nie jest w swoim biurze, nie odbiera telefonu, a jej gospodyni nie widziała jej od trzech dni. A ja nawet nie wiem gdzie szukać. Adam westchnął i wyciągnął ramiona do rozładowania napięcia. -Nie wiem, gdzie ona jest. Nie wiem, kto i dlaczego to zaplanował lub nawet czy byłem prawdziwym celem. Daj mi swoją wizytówkę. Jeśli dowiem się czegoś, co może pomóc, skontaktuje się z tobą. - Czy twój producent jest nieczłowiekiem?-Zapytałam go. Adam położył rękę na moim ramieniu dając wyraźny sygnał, że powinnam się zamknąć. Nie chciał abym zaciekawiła Hearta. Bardziej obawiałam się, że może on wie coś, czego potrzebowaliśmy, co może nam powiedzieć, czy zamierzoną ofiarą był Adam. -Nie – powiedział Heart-, Dlaczego? Czy nieludzie mieli z tym coś wspólnego? - Nie ci, których znamy - powiedział Adam. - Więc, czemu pytasz o nieludzi? - Mówisz zbyt pewnie, że twój producent nie jest nieczłowiekiem - zaobserwował Ben. -Ona jest członkiem kilku grup nienawiści nieludzi, a do tego potrzeba odwagi w dzisiejszych czasach w Hollywood i lubi rozpowiadać o tym, jak kraj wpada w pułapkę Małego Ludu. - Kiedy dowiedziałeś się że wysyłają cię tutaj? - zapytałam. Heart odwrócił się do mnie z myślącym wyrazem twarzy. -Wczoraj rano. Tak, to oznacza, że Daphne nie było w domu już od dwóch dni -Uśmiechnął się do mnie. -Miałaś być cukiereczkiem Alfy. Adam roześmiał się.

-Co?- Zapytałam go. -Nie myślisz, że byłabym dobrym cukiereczkiem?-Spojrzałam w dół na moje ręce ubrudzone smarem i pobrudzony kombinezon. Rozdarłam go na kolejnym gwoździu. - Honey jest cukiereczkiem - powiedział Ben przepraszająco. – Ty jesteś. . . tylko. - Moja - powiedział Adam, stając między Heartem i mną – Moja, tym ona jest. Heart wyjął inną wizytówkę i dał mi ją. -Zadzwoń do mnie, jeśli będziesz miała jakiekolwiek pytania. Albo, jeśli ktoś będzie wiedział coś, co pomoże mi znaleźć Daphne. Ona jest dobrym człowiekiem. Nie widzę jej robiącej tego jako żart lub dla rozgłosu . Heart skinął Adamowi głową i wyszedł. Ben poszedł za nim przez drzwi i Sam wyskoczył przed zamknięciem drzwi. Zee spojrzał na Adama i mnie. -Ja po prostu pójdę i będę miał Samuela na oku, dobrze? W ten sposób, jeśli coś upoluje, mogę mieć udziału w łupach. - I możesz oddać Heartowi z powrotem jego pistolet - Powiedziałam mu. Zee uśmiechnął się radośnie i pokazał kawałek metalu, który był swego rodzaju srebrną strzałą. – Upewnię się, że wyjdzie z tym - zamknął drzwi do garażu za sobą, zostawiając mnie sam na sam z Adamem. -Mercy- powiedział Adam. I zadzwonił jego telefon komórkowy. Wyciągnął go z pokrowca przy swoim pasku niecierpliwym szarpnięciem. Spojrzał na numer, wziął głęboki oddech i odebrał. -Hauptmann- mruknął. -Adam- powiedział głos Marroka. -Musze znaleźć Mercy i mojego syna. -Wiem, gdzie są, - powiedział Adam, spotykając moje spojrzenie. Niema czegoś takiego jak prywatne rozmowy telefoniczne ze mną lub z wilkami w okolicy. Adam mógł wybrać opcje rozmowy na zewnątrz, gdzie mógłby rozmawiać z Branem prywatnie. Nastąpiła krótka chwila przerwy. -Ah. Czy byłbyś tak dobry, i podał telefon jednemu lub drugiemu? -Myślę, że – powiedział Adam delikatnie - że to może być trochę przedwczesne, aby to zrobić. Kolejna długa przerwa, a głos Brana był chłodny, kiedy mówił. - Rozumiem. Bądź bardzo ostrożny, Adamie. -Wierzę, że jestem - powiedział Adam. -Mogę z nim porozmawiać - powiedziałam, wiedząc, że Bran mnie usłyszy. Adam stawiał siebie, jako tarczę między Samuel a jego ojcem. Jeśli coś by się stało, Bran uznałby go odpowiedzialnym.

Kocham Brana. Jak moją rodzinę zastępczą, wychował mnie. Ale nie jestem ślepa. Jego pierwszym kierunkiem jest ochrona wilków. Jeśli to oznacza zabicie swojego syna, zrobiłby to, ale zabiłby Sama szybko. Adam powiedział: - Nie Moje terytorium, moja odpowiedzialność. - Świetnie - powiedział Marrok. - Jeśli ja lub moi będziemy mogli pomoc, to zadzwoń do mnie. -Tak- powiedział Adam. -Zadzwonię do końca tygodnia z wynikami. -Mercy- powiedział Bran- Mam nadzieję, że jest to najlepsza droga. - Dla Samuele - powiedziałam. -Dla mnie, dla Ciebie. Myślę, że jest. Może nie tak bardzo dla Adama . -Adam zawsze miał. . . heroiczne skłonności. Dotknęłam ramienia Adama. -On jest moim bohaterem. Nastała kolejna pauza. Osobiście, Bran nie myślałby tyle nad swoim komentarzem. Telefon jest trudny, ponieważ wilki komunikują się mową ciała. -To najbardziej romantyczna rzecz, jaką kiedykolwiek słyszałem – powiedział Bran -Bądź ostrożny, Adamie, albo zamienisz ją w prawdziwą dziewczynę. Adam spojrzał na mnie. -Podoba mi się taka, jaka jest, Bran.- I miał to na myśli, tłusty kombinezon, połamane paznokcie, i wszystko. Bran śmiał się, a następnie umilkł. -Zaopiekuj się moim synem. I nie czekaj aż będzie za późno, by zadzwonić do mnie. -odłożył słuchawkę. -Dziękuję - powiedziałam do Adama. Odłożył telefon -Nie zrobiłem tego dla ciebie - powiedział. –Z dowodzącym wilkiem czy nie, najwidoczniej Samuel nie jest tak niebezpieczny, jak większość z nas byłaby. Istnieją pewne korzyści z bycia bardzo starym. Ale prawo jest tym, co Bran musi przestrzegać. Gdyby wiedział dokładnie, co się dzieje, musiałby wykonać wyrok. - Ty nie? Adam wzruszył ramionami. -Myślę, że nie jestem tak za wykonywaniem rozkazów jak ich pisaniem. Wolę ducha niż litery prawa. Nigdy nie myślałam o nim w ten sposób. Powinnam była pamiętać. . . linia między czernią a bielą jest tą, którą on wyznaczył. Spojrzałam w dół. -Tak, przypuszczam, że na przeprosiny jest trochę, za późno . -, Za co planujesz przeprosić? Drogi Adamie, tak mi przykro, że próbowałam trzymać cię z dala wiedząc, że Samuel się zagubił? Przykro mi, kiedy wykorzystałam problemy, między nami, aby cię

odsunąć bym mogła sobie z nimi poradzić? Albo, ten jest moim ulubionym. Przykro mi, że nie mogłam ci powiedzieć, co się dzieje, ale nie mogłam zaufać ci ze poradzisz sobie tak, jak bym chciała? – Rozpoczął brzmiąc rozbawionym, ale przez ostatnie słowa jego głos był wystarczająco ostry by ciąć skórę. Byłam cicho. Wiem, jak to robić. Czasami. Kiedy jestem w błędzie. Westchnął. -Nie sądzę, żeby przeprosiny coś zrobiły, Mercy. Ponieważ przeprosiny oznaczają, że nie zrobiłabyś tego jeszcze raz. A w tych okolicznościach, nie zrobiłabyś inaczej, prawda? -Nie -I nie powinnaś przepraszać za bycie dobrą -powiedział z westchnieniem. -Podobnie jak chciałbym powiedzieć inaczej. Podniosłam głowę w górę i zobaczyłam, że był całkowicie poważny. -Gdybyś zadzwoniła do mnie i powiedziała mi, że Samuel zagubił sie, musiałbym przyjść i zabić go. Zastrzelić go, bo nie wiedziałbym, czy mógłbym pokonać go w walce. Widziałem wilki, które się zagubiły, tak samo jak ty. Przełknęłam. Przytaknęłam. - Coś wiem, a ty nie, to jak wilk pragnie, polować, czuć krew na zębach. Zabić.. - Spojrzał daleko w bok. -Na własną rękę, mój wilk nigdy nie pozwoliłby, aby łowca Glów wyszedł stąd żywy po tym jak trzymałby pistolet skierowany na mnie. Wątpię, że zniósłby pełzające dzieci po nim. - Żal przeszedł po jego twarzy. –Nawet Jesse, moja własną córkę. . . I nie ufałbym mu. Ale wilk Samuela poradził sobie z tym. Tak, więc damy mu szansę. Tydzień. A po tym tygodniu, pozwolę ci porozmawiać z Marrokiem i powiedzieć mu, jak jego syn zachował zimną krew przez cały tydzień. Może to pozwoli kupić dla niego więcej czasu. -Przykro mi- powiedziałam cicho. – Że grałam na twoim poczuciu winy, aby trzymać cię z dala. Oparł się o ladę i rozłożył ręce. -Nie kłamałaś, prawda, Mercy? Stado cię niepokoi, tak jak ja. -Ja po prostu potrzebuję czasu, aby przyzwyczaić się do tego. Popatrzył na mni, zakłopotałam się, tak jak widziałam, jak podobnie robi jego córka. - Nie okłamuj mnie, Mercy. Nie mnie. Żadnych kłamstw między nami. Potarłam oczy, nie chciałam płakać. Nie chciałam. Po prostu opadła mi adrenalina po wyjściu uzbrojonego człowieka z wilkołakiem za moimi plecami. Adam obrócił się plecami do mnie. Myślałam, że tak było bym nie widziała jego wyrazu twarzy. Aż on chwycił ladę i złamał ją na pół zrzucając moja kasę fiskalną, stos pokwitowań i dokumenty księgowe na podłogę. Co ciekawe, pierwszą moją reakcją na przemoc było przerażenie, że bez udziału Gabriela, to będzie karkołomne zadanie dowiedzieć się, które papiery są potrzebne do reorganizacji, aby utrzymać IRS z dala ode mnie.

Wtedy Adam zawył. Nieziemski dźwięk wychodzi z gardła człowieka, który słyszałam kiedyś tylko raz. Od mojego przybranego ojca, Bryana, kiedy niósł swoja żonę, ciało swojej partnerki, na własnych rękach. Zrobiłam krok w jego stronę, ale Sam stanął między nami, ze spuszczoną głową w gotowości. Drzwi miedzy moim gabinetem a garażem są stalowe. Po wejściu Sama były również pogięte i połamane, zwisające na jednym zawiasie. Nie słyszałam jak to się stało, mogłam usłyszeć tylko Adama. Który nie wydał żadnego dźwięku, zdałem sobie sprawę. Że Jego krzyk uderzył mnie w zupełnie inne miejsce, gdzie nasza więź związała mnie do niego a jego do mnie. Adam nie obrócił się. -Nie bój się mnie- szepnął. -Nie zostawiaj mnie. Żadnych kłamstw między nami. Wzięłam głęboki oddech, zrobiłam parę kroków do tyłu, i trafiłam na jedno z zmaltretowanych krzeseł, które stały wzdłuż ściany, usiadłam na nim starając się przyjąć najbardziej swobodną pozę, by rozładować sytuację. -Adam, nie mam zamiaru bać się Sama w tym stanie, w tej chwili. Nie wiem, dlaczego uważasz, że będę wystarczająco inteligentna, aby bać się ciebie. - To byłoby inteligentniejsze, by być bardziej przestraszoną wilkołakiem, który zniszczył ladę, którą zbudował Zee niż papierkowa robota i IRS. - Poproś Sama by wyszedł. -Sam? - zapytałam. Usłyszał Adama. Warknął, a Adam zrewanżował się. Wraz z odsetkami. -Sam - powiedziałam, rozdrażniona. –On jest moim partnerem. Nie skrzywdzi mnie. Odejdź. Sam spojrzał na mnie, potem zwrócił z powrotem swoją uwagę na Adama plecy. Widziałam, że z powrotem patrzył tak, by Adam mógł poczuć jego wzrok. Może mógł. -Dlaczego nie pójdziesz zobaczyć, co robi Zee? -zapytałam. -Nie pomagasz tutaj. Sam jęknął. Zrobił pół kroku w stronę Adama. -Sam, proszę. - Nie mogłam pozwolić, by skończyło się na walce. Ktoś by umarł. Duży biały wilkołak odwrócił się niechętnie i poszedł sztywno, z częstymi przerwami, ale Adam nie ruszył się w ogóle. Wreszcie przeszedł przez wrak drzwi i zniknął. - Adam? – zapytałam Ale on nie odpowiedział. Jeżeli byłby człowiekiem, wkurzyłabym go tylko po to, by to załatwić. Zraniłam go i czekałam by ponieść swoja karę. Byłam nauczona, dokonywać własnych wyborów i ponosić konsekwencje na długo zanim pierwszy raz przeczytałam Immanuela Kanta w college'u.

Ale nie był człowiekiem. I wtedy, gdybym była jakimkolwiek sędzią, walczyłby ze swoim wilkiem. Będąc Alfą, dominującym, nie spowodowało by, że walka stawała się łatwiejsze, może nawet odwrotnie. Bycie upartym pomagało i Adam był dobrze wykwalifikowany w tym względzie. Sprawienie, że Sam wyszedł bardzo pomogło. Jedyne, co mogłam zrobić, to siedzieć cicho i czekać, Adam spojrzał na szczątki mojego biura. Dla Adama, naprawiającego więź lub nie, będę czekać w nieskończoność. -Naprawdę?- zapytał tonem, którego nigdy nie słyszałam od niego wcześniej. Delikatny. Wrażliwy. Adam nie był wrażliwy. -Naprawdę, co? -zapytałam. -Pomimo tego, że nasza więź cię przeraża, mimo tego, że ktoś z mojego Stada manipulował tobą, nadal mnie chcesz? Słuchał moich myśli. Tym razem to mi nie przeszkadzało. -Adam - powiedziałem mu: - Dla ciebie chodziłabym po rozżarzonych węglach. -Nie skorzystałaś z sytuacji z Samuelem, jako sposobu na stworzenie przepaści między nami powiedział. Zassałam oddech. Widziałam, że mógł to zinterpretować w ten sposób. - Znasz, tę część z Biblii, gdzie Jezus mówi do Piotra, że wyprze się go trzy razy, zanim stanie się ranek? Piotr mówi: „ nigdy”. Ale pewny swego, kiedy zostaje zapytany przez ludzi, czy jest jednym z wyznawców Jezusa, mówi, że nie. I po trzecim razie, gdy słyszy krakanie kruka, zdaje sobie sprawę, z tego, co zrobił. Czuję się teraz jak Piotr. Adam zaczął się śmiać. Odwrócił się i zobaczyłam jasne złote oczy przypatrujące się mi w ten sposób, jaki zawsze robią to oczy wilkołaków. Co więcej, on rzeczywiście zaczął się zmieniać jego szczeka była trochę dłuższa, kąt jego kości policzkowych był nieco inny.- Porównujesz mnie do Jezusa? Jak to? –Użył swoich palców by wskazać na swoją twarz. -Nie sądzisz, że jesteś trochę świętokradcza? Jego glos był pełen goryczy. -Nie bardziej niż ja jestem świętym Piotrem - powiedziałam. -Ale mówiąc o Piotrze chodziło mi o to, co zrobił, tylko, że jego reakcja była natychmiastowa, a moja trwała o wiele dłużej. Zaczęło się, gdy usłyszałam krzyk Mai, pracowałam w garażu i trwało to, dopóki nie porozmawiałeś z Branem i nie kupiłeś Samuelowi trochę więcej czasu. Zabawne, jak podejmowanie decyzji zdaje się być prawidłowe w danym czasie… Potrzasnęłam głową. - Piotr prawdopodobnie myślał, że mówiąc ludziom że nie był jednym z uczniów Jezusa robił najmądrzejszą rzecz. Utrzymanie przy życiu, choć jednego. Myślałam, że utrzymywanie przy życiu Samuela gdy nie był szalejący lub nie zabił kogokolwiek... jeszcze, było dobrym pomysłem. Myślałam, że mówienie, że potrzebuję trochę przestrzeni było dobre. Daj mi

trochę czasu, aby odizolować moją głowę od innych osób grzechoczących w moich myślach bez ranienia cię, bo to mnie głupio przeraża. -Co?- zapytał Adam z niedowierzaniem. Pochyliłam głowę i powiedziałam: -Bo to mnie przeraziło, głupio przeraziło. Pokręcił głową. -Nie, ta część o trzymaniu ich z daleka bez ranienia mnie. -Nie lubisz być wilkołakiem- powiedziałem. -Och, radzisz sobie z tym, ale tego nienawidzisz. Myślisz, że to sprawia, że jesteś dziwakiem. Nie chciałam, abyś wiedział, że miałam problemy z niektórymi wilkołakami. –przełknęłam -Dobrze, więcej problemów, niż tylko, całe to "musze kontrolować twoje życie, bo należy do mnie ", jak ma większość wilkołaków. Patrzył na mnie swoimi żółtymi oczyma i z wydłużoną twarzą. Usta miał nieznacznie otwarte, ponieważ jego górna i dolna szczęka już nie pasowały do siebie. Widziałam krawędź zębów, które były ostrzejsze i bardziej nierówne niż zwykle. -Jestem dziwakiem, Mercy - powiedział i parsknął. -Tak, strasznym dziwakiem - zgodziłam się. -Dlatego śliniłam się na twój widok przez lata, chociaż przysięgałam sobie żadnego życia z wilkołakami po Samuelu. Wiedziałam, że gdybym ci powiedziała, będąc członkiem stada i więzi i wszystkiego, dręczyłoby cię to, skrzywdziłoby. A ty już musiałeś sobie poradzić z. . . -Nie mogło przejść przez moje usta brzydkie słowo "gwałt ", więc zmiękczyłam je jak często to robiłam. – Z następstwem Tima. Myślałam, że gdybym dała sobie trochę czasu, zorientowałabym się, jak powstrzymać stado przed zmienieniem mnie w twoja byłą żonę, i kupiłabym również dla Samuela trochę czasu. Adam oparł się o ścianę tuż za drzwiami gdzie była moja lada i skrzyżował ręce na piersi. -To, co próbuję powiedzieć -powiedziałam mu, -to, że przepraszam. To wydawało się być dobrym pomysłem wtedy. I nie zaplanowałam tego by zwiększyć odległość między nami. - Starałaś się uchronić mnie przed zranieniem - powiedział, nadal tym dziwnym głosem. -Tak. Potrząsnął głową wolno i zauważyłam, że kiedy rozmawialiśmy, zgubił wilczy aspekt i jego twarz wróciła do normalnego kształtu. Ciepłe brązowe oczy schwyciły światło z okien, gdy jeden kącik jego ust podniósł się. -Czy masz pojęcie jak bardzo cię kocham? - spytał. -Wystarczająco by zaakceptować moje przeprosiny? - Zasugerowałam cichym głosem. - Oczywiście że nie - powiedział, odepchnął się od ściany, i ruszył do przodu. Kiedy dotarł do mnie, podniósł ręce do góry i dotknął mojej szyi czubkami palców, jakbym była czymś delikatnym.

- Żadnych przeprosin od ciebie - powiedział mi, a jego głos był wystarczająco miękki by stopić moje kolana i większość moich innych części. -Przede wszystkim, jak już zauważyłem, dokonałabyś tego samego wyboru, prawda? Więc przeprosiny nie działają. Po drugie, będąc, kim jesteś, powoduje to, że nie mam innego wyjścia. Ponieważ kocham cię, jaką jesteś, gdzie jesteś. Nielogiczne jest dla mnie buntować się, kiedy grasz tak jak ty. Prawda? -Ludzie nie zawsze widzą to w ten sposób - powiedziałam, podchodząc do niego aż nasze uda dotknęły się. Roześmiał się, cichym dźwiękiem, który wprawił mnie w zadowolenie spływając po moich palcach. -Tak, ale nie obiecuję, że zawsze będę taki logiczny - Posłał smutne spojrzenie na moją złamaną ladę i kasę na boku. -Szczególnie na początku - Jego uśmiech znikł - Myślałem, że próbujesz ode mnie odejść. - Może jestem głupia -Powiedziałam mu, przyciskając nos do jego jedwabnego krawatu - ale nie jestem aż tak głupia. Zdobyłam cię i teraz już nie uciekniesz Jego ramiona okręciły się boleśnie wokół mnie. -Więc, dlaczego nie powiedziałeś Branowi o Samuelu? –Zapytałam go. -Byłam pewna, że musisz mu powiedzieć. Nie jesteś związany przysięgą krwi? -Jeśli, zadzwoniłabyś do mnie wczoraj w nocy i powiedziała mi, co się dzieje, to bym zadzwonił do Brana i sam zastrzelił Samuela. Ale. . . na podstawie tego co się dziś rano wydarzyło, wydaje mi się że on trzyma się całkiem dobrze. Zasługuje na trochę czasu. -Ręce, które trochę się rozluźniły, przyciągnęły mnie jeszcze bardziej. -Jeżeli coś takiego zdarzy się mi, zadzwoń do Brana i trzymaj się tak daleko od mnie, jak tylko będziesz mogła. Mój wilk nie jest taki jak Samuela. – Patrzył w innym kierunku. - Gdybym to stracił... po prostu trzymaj się z daleka, dopóki nie będę martwy.

Rozdział 6

WSZYSCY JEDNOCZEŚNIE WYSZLI, ADAM RZUCIŁ KARABIN nieczłowieka na tylnie siedzenie samochodu. - Zobaczę czy nie dowiem się czegoś po numerach seryjnych - powiedział - Sposób w jaki ona to zostawiła, prawdopodobnie nie myślała, że możemy wytropić ją w ten sposób, ale głupio by było tego nie sprawdzać. - Będziesz ostrożny - powiedziałam - Kochanie - pochylił się i pocałował mnie - Zawsze jestem ostrożny.

- Co mi dasz jeżeli będę na niego uważał? - To nie było to co Ben powiedział, tylko sposób w jaki to powiedział; Nie miałam pojęcia jak sugestywnie brzmiały jego słowa, ale udało mu się. Adam zastrzelił go wzrokiem. Ben uśmiechnął się ze skruchą i schował głowę za bok samochodu a następnie do niego wskoczył. - Byłem w drodze do pracy kiedy dostałem wezwanie, że coś się dzieje - powiedział mi Adam Muszę wrócić. - Nie martw się - powiedziałam.- Zamknę. Nie sądzę, że zrobię tu jeszcze coś więcej. Otworzył drzwi i stanął z głową odwróconą ode mnie - Przykro mi za ladę. Zrobiłam kilka kroków do przodu aż mój nos dotknął jego pleców i owinęłam jego ramionami Przykro mi za wiele rzeczy, ale cieszę się, że mam ciebie. Objął mnie ramionami - Ja też - Wynajmijcie pokój - powiedział Ben z wnętrza samochodu. - Wypchaj się - Adam odwrócił się, pocałował mnie i wskoczył do ciężarówki. Sam i Ja patrzeliśmy jak odjeżdża.

ZATRZYMAŁAM SIĘ PRZY SKLEPIE Z KANAPKAMI I KUPIŁAM 10 z podwójnym mięsem i serem. Potem pojechaliśmy Królikiem do parku po stronie rzeki w Kenwick aby zjeść. Nie było jeszcze śniegu, ale to był zimny i ponury dzień tak więc, w pewnej odległości znajdował się jeden biegacz i poważnie wyglądający rowerzysta, więc mieliśmy miejsce dla siebie. Zjadłam pół kanapki i wypiłam butelkę wody. Sam zjadł resztę. - No cóż Sam - zapytałam, kiedy oboje skończyliśmy - Co chcesz dzisiaj robić? Spojrzał na mnie z zainteresowaniem, co mi nie pomogło. - Możemy pójść pobiegać - powiedziałam mu jak wyrzucałam nasze śmieci w pobliżu gdzie zaparkowałam. Pokręcił głową z emfazą. - Polowanie to nie dobry pomysł na dzisiaj? - zapytałam - Myślałam, że to pomoże ci się zrelaksować. Uniósł wargi aby pokazać swoje kły a następnie za kłapał nimi 5 razy i za każdym razem szybciej, bardziej dziko niż poprzednie kłapnięcia. Kiedy przestał był zupełnie spokojny, z wyjątkiem tego, że mogłam zobaczyć jak szybciej oddychał a w jego oczach jest głód, nawet jeżeli przed chwila zjadł dziewięć i pól kanapki napakowanej jak łodzi podwodna. - Dobrze - powiedziałam po chwili, aby upewnić się, że mój głos nie drżał - Polowanie to zły pomysł. Kapuję. Coś spokojniejszego?

Otworzyłam drzwi od strony pasażera, aby go wpuścić i zobaczyłam zawiniętą paczkę na tylnim siedzeniu. - Chcesz mi pomóc zwrócić książkę? - Zapytałam.

ŚRÓDMIEŚCIE BYŁO PEŁNE KRZĄTAJĄCYCH SIĘ SOBOTNICH KUPUJĄCYCH i musiałam zaparkować w znacznej odległości od księgarni. Otworzyłam drzwi Samowi. Wyskoczył a potem zamarł. Po sekundzie spuścił nos na ziemię, ale cokolwiek szukał to nie znalazł, ponieważ zatrzymał się i wciągnął głęboko powietrze. Mój nos jest lepszy niż u normalnego człowieka, ale nie tak dobry jak jest, kiedy jestem kojotem. Wzięłam głęboki oddech, zbyt głęboki, ale było tam za dużo ludzi, za dużo samochodów, aby dowiedzieć się, co poruszyło Sama. Otrząsnął się, rzucił mi spojrzenie, którego nie zrozumiałam i wskoczył z powrotem do Królika. Rozpłaszczył się na siedzeniu, rozciągając się i opuścił swój pysk na siedzenie kierowcy. - Zostajesz tutaj, rozumiem? - zapytałam. Nie było nic niebezpiecznego lub nie chciał mnie puścić samą, Sam z jego panującym wilkiem był zawsze bardziej opiekuńczy niż Samuel. Być może jeden z wilkołaków był w pobliżu. Wydawałoby się być rozsądne dla Sama aby ich unikać. Zrobiłam kolejny głęboki wdech. Nadal nie poznałam zapachu, ale węch Samuela był lepszy niż mój nie będąc kojotem. Przeniosłam jego ogon w bezpieczne miejsce i zamknęłam drzwi samochodu. Otworzyłam tylnie, wzięłam książkę i ponownie rozważałam. Sąsiad Phina mógł być nieczłowiekiem i lekko przerażającym, ale to nie znaczyło niczego złego. Ale mogło być a z Samem w samochodzie książka była bezpieczna. Jeśli Phin był w księgarni, wrócę i ja wezmę. Jeżeli jego sąsiad lub ktoś inny niż Phin kręcił się w około, przegrupuję się. - Zamierzam zostawić książkę na tylnim siedzeniu. -powiedziałam Samowi - Zaraz powinnam być z powrotem. W krótkim czasie odkąd opuściliśmy park, temperatura spadła i zerwał się wiatr. Moja lekka kurtka nie chroniła przed wiatrem i wilgocią. Spojrzałam w szare niebo, jeśli będzie padało wieczorem a temperatura znacznie spadnie to możemy mieć prawdziwy, marznący deszcz. Montana może mis strome, wietrzne drogi które są paskudne gdy są pokryte śniegiem i lodem ale to nic w porównaniu z Tri- Cities kiedy marznący deszcz zamienia chodniki w polerowane lodowisko. Pobiegłam przez parking i uniknęłam przejechania przez Subaru, który wycofywał nie patrząc. Miałam oko na innych idiotów, żeby nie było, dopóki nie stanęłam na chodniku i spojrzałam w okno księgarni gdzie zobaczyłam siwą kobietę za ladą. Poczułam ulgę: nie była przerażającym sąsiadem. Dotarłam do drzwi i zobaczyłam, że znak ZAMKNIĘTE nadal wisiał z dopiskiem. Ktoś przykleił kawałek białego papieru z wydrukowanym grubą, czarną czcionką napisem: DO ODWOŁANIA. Kiedy się zawahałam kobieta w środku posłała mi uśmiech i podeszła do drzwi, przekręcając klucz, aby móc je otworzyć. Jej ruchy były zaskakująco żwawe i rześkie jak na kobietę z jej babcinymi okrągłościami i zmarszczkami.

- Witaj kochanie - powiedziała - Obawiam się, że mamy dziś zamknięte. Potrzebujesz czegoś? Była nieczłowiekiem. Mogłam wyczuć od niej ziemię, las i magię z domieszką spalenizny, powietrza i wody morskiej. Nigdy czegoś takiego nie czułam a poznałam dwóch Szarych Panów, którzy żądzą nieludźmi. Większość nieludzi pachnie dla mnie jak jeden z pierwiastków, starzy alchemicy twierdzili, że wszechświat składa się z ziemi, powietrza, ognia i wody. Nigdy nie więcej niż jeden. Jednak nie dla tej kobiety. Jej wyblakłe piwne oczy uśmiechnęły się do mnie. - Czy Phin jest w pobliżu? - powiedziałam - Kim jesteś? Nie widziałam cię nigdy wcześniej. Nie byłam stałym klientem; być może pracowała z Phinem cały czas. Ale założyłabym się, że nie. Jeżeli by mu często pomagała to by pachniało nią w sklepie, kiedy pierwszy raz tu przyszłam. Zapamiętałabym gdybym złapała jej zapach. Wiele rzeczy mnie przeraża, wampiry na przykład. Od kiedy je bliżej poznałam to przerażają mnie nawet bardziej niż kiedyś. Wiem, że mogą mnie zabić. Ale zabiłam jednego i pomogłam zabić dwóch następnych. Nieludzie...... W najbardziej przerażającym horrorze nigdy nie zobaczysz, co zabija ludzi. Wiem, że to dlatego że nieznane jest bardziej przerażające niż cokolwiek innego, trochę makijażu i efektów specjalnych i człowiek może być wymyślony. Nieludzie tacy są, ich prawdziwe twarze ukryte są za inną formą i mają na celu komponować się z ludzkim ukrywając to, jakimi na prawdę są. Ten słodki wyraz twarzy osoby, która wygląda jak czyjaś babcia może być jednym z tych, która zjadła dzieci, które zgubiły się w lesie albo, która utopiła młodych mężczyzn, którzy weszli do jej lasu. Oczywiście może być tak, że jest jedną z łagodniejszych nieludzi tak jak wyglądała. Ale nie sądzę. Ja jestem mądrzejsza od Królewny śnieżki, nie zjadłabym żadnego jabłka, które by mi dała. Zignorowała moje pytanie, nieludzie nigdy nie podają prawdziwych nazwisk i powiedziała - Jesteś jednym z jego przyjaciół? Masz dreszcze. Nie sądzę, żeby to cię zraniło, jeżeli wejdziesz, usiądziesz i się rozgrzejesz. Pomagam tylko rozkładac książki kiedy Phina nie ma.

- Nie ma? - Nie zamierzałam wchodzić z nią samą do tego sklepu. Zamiast tego, zbiłam ją z tropu zadając pytania tak jak każdy klient.....ok, każdy natrętny klient by zapytał. - Gdzie on jest? Czy wiesz może jak mogę się z nim skontaktować? Czemu sklep nie jest otwarty? Uśmiechnęła się - Nie wiem gdzie jest w tym momencie. - Następne oszustwo. Mogła wiedzieć, że na przykład był w piwnicy, ale nie dokładnie gdzie był. - Na pewno da mi znać, kiedy będzie mógł do mnie zadzwonić. O kim powinnam mu powiedzieć, że przyszedł i pytał o niego? Spojrzałam w jej naiwne oczy i wiedziałam, że Ted miał rację, że się martwił. Wszystko co miałam to: nieodpowiadanie Phina na telefony, gburowatego sąsiada i zamknięty sklep, a mój instynkt wrzeszczał. Coś się stało Phinowi, coś złego. Nie znałam go dobrze, ale lubiłam go. A podążając za telefonem, który dostał Tad cokolwiek mu się przydarzyło było związane z książką, która mi

pożyczył. Co spowodowało, że to była moja wina. Może gdybym nie zatrzymała jej do przeczytania w zeszłym miesiącu on nadal byłby bezpieczny w swoim sklepie. Odwzajemniłam jej uśmiech, miły uśmiech - Proszę się tym nie przejmować, Zajrzę innym razem. Pstryknęła palcami - Poczekaj tylko chwilkę. Mój wnuk powiedział mi, że wypożyczył miłej, młodej kobiecie cenną książkę, którą ona powinna wkrótce zwrócić. Podniosłam brwi - Teraz jestem zainteresowana pierwszą brytyjską edycją Hary Potter i Kamień Filozoficzny - nie do końca kłamstwo. Byłoby ciekawie, a ja nie powiedziałam jej, że starałam się kupić ta książkę. Nie wiem czy nieludzie mogą dowiedzieć się czy ktoś kłamie tak jak robią to wilkołaki, ale wszelkie grupy mają zakaz przeciwko kłamstwu, jest to rygorystyczne, a nieludzie pewnie mają swoją metodę wykrywania kłamstw. - Nie powiedział mi o czymś takim - powiedziała podejrzliwie, jak gdyby normalnie. Ale straciła szansę aby przekonać mnie, że była asystentką Phina kiedy zaakceptowała mój komentarz o tym, że była obca w jego sklepie. - podejrzewam, że zajmie mu to trochę czasu - powiedziałam jej - Ja po prostu zatrzymałam się aby sprawdzić czy już coś wiadomo. Wrócę innym razem.- Zastąpiłam zwykłe "dzięki" które miałam na końcu języka " to na razie" i pomachałam ręką. Czułam jej wzrok na plecach dopóki nie zniknęłam za rzędem samochodów i byłam zadowolona, że zaparkowałam z dala od centrum. Sam przeniósł swoją głowę z mojej części siedzenia, bez podnoszenia się, żeby nie być widocznym przez okno. Ukrywa się. Popatrzyłam na niego i zerknęłam na księgarnię jak już przeszłam przez wyjście z parkingu. Kobieta była z powrotem za ladą, robiąc coś nad czymś co wyglądało jak książka rezerwacji. Zbiegów okoliczności w prawdziwym życiu jest mniej niż to robią na filmach. - Sam - powiedziałam - Trzymasz się poza zasięgiem nieczłowieka? Tym który pachnie jak wszystkie elementy naraz? Podniósł podbródek i opuścił z powrotem. - Czy ona jest jednym z dobrych ludzi? -zapytałam. Uczynił gest, który nie był ani "tak" ani "nie" - Kłopoty? Parsknął twierdząco. - Cholera. Zatrzymałam się na stacji benzynowej, zaparkowałam samochód i zadzwoniłam do Warrena, trzeciego po Adamie i mojego przyjaciela.

- Cześć Warren- powiedziałam jak odebrał - Czy Kyle ma sejf w tym swoim dziwolągu, w którym mieszka? - Mogłam umieścić książkę w Adama sejfie, ale gdyby nieludzie, którzy oczekiwali na to, że będę się czuć stosunkowo pewna w ukryciu i otoczona wilkołakami. Ale dom ludzkiego chłopaka Warrena będzie mniej prawdopodobnym miejscem i tak samo bezpiecznym. - Kilka - powiedział Warren suchym głosem - I jestem pewien, że byłby zachwycony, jeżeli chciałabyś jeden wynająć. Jesteś teraz przedmiotem szantażu, Mercy? - W tle w jego telefonie były odgłosy, ludzie i echo tego rodzaju, jakie jest w bardzo dużych budynkach. - Czy nie byłoby to coś? - powiedziałam - Jak myślisz ile Adam zapłaciłby, aby zachować film o nim od Internetu? Warren roześmiał się. - Tak - powiedziałam - Też tak myślę. Więc nie będę bogata w przyszłości, szantażu też nie będzie. Czy Ty i Kyle spotkacie się ze mną i Samem u nas w domu wkrótce? - Jestem na służbie. Ale założę się, że Kyle jest w domu. Nie zawsze odbiera domowy telefon. Masz jego numer komórki? Warren pracował dla swojego chłopaka, wiem, że to niezręczne, ale tak dokładnie to on nie został zatrudniony przez” Stop i Rob”, on już tam pracował wcześniej. Kyle potrząsnął kilkoma starcami, przekupił (prawdopodobnie) kilku urzędników i może zaszantażował więcej, ale zdobył dla Warrena licencję detektywa. Warren strzegł klientów i robił ciche dochodzenia dla firmy prawniczej Kyle'a. - Mam - powiedziałam mu - Czy jesteś w Wal-Marcie? - Nie, w sklepie spożywczym. Wal-MArt był godzinę temu. - Biedactwo - powiedziałam ze współczuciem. - Nie - powiedział a jego głos był miękki - Robię coś pożytecznego. Ta pani zasługuje, żeby czuć się bezpiecznie, choć wielu ludziom wydaje się, że jestem odpowiedzialny za jej czarne oko. - Jesteś twardy - powiedziałam bez współczucia - Poradzisz sobie z kilkoma nieprzyjemnymi typkami. Bycie gejem wilkołakiem przez sto lat dało Warrenowi tak grubą skórę, że mogłaby być również jego zbroją, mocno zwichrzonym futrem ale Kylemu to nie przeszkadzało.. - Mam nadzieję, że jej-wkrótce-były pojawi się. - Powiedział cicho; mimo to nie mogła go usłyszećChciałbym mieć możliwość przedstawienia się jemu.

DOM Kyle'a Brooksa jest położony w zachodnim Richland Hills, gdzie mieszkają bogaci ludzie. Ogromny, a jednak delikatnie zaprojektowany, osiada wśród sąsiednich, jak przebiegły kot wśród pudli. Rozmiarem jest taki sam, ale jest pełen gracji i wygodniejszy w świetle pustyni niż reszta. Prawnicze Rozwody, przynajmniej w przypadku Kyle'a, są dobrze opłacane. Zaparkowałam Królika na ulicy, wypuściłam Sama, sięgnęłam po książkę… laska, leżała obok. - Cześć - powiedziałam. Nie zrobiła niczego magicznego lub ciepłego w mojej ręce, ale w jakiś sposób, poczułam się zadowolona z siebie. Popchnęłam drzwi Królika zamykając je biodrem i pobiegłam do drzwi Kyle'a. Znaczenie tej książki właśnie weszło w zupełnie nowy wymiar, gdy stara kobieta w księgarni wspomniała o niej. Chwyciłam ją oburącz i schowałam laskę pod pachę. Kiedy dotarłam do drzwi, nie mogłam zadzwonić dzwonkiem. Sam widział mój dylemat i łagodnie nacisnął dzwonek swoim jednym pazurem. Kyle musiał być tuż przy drzwiach, gdy się odezwał, bo kiedy otworzył drzwi, stał twarzą-do-pazura Sama. Nawet nie drgną. Zamiast tego, wysunął biodro, ustami zrobił całusa, po czym uśmiechnął się uwodzicielsko, zamieniając zwykłe dżinsy i fioletowa podomkę w strój-burdelowy. -Hej, kochanie – powiedział do Sama. -Założę się, że jesteś wspaniały w ludzkiej postaci, hmm? -To Sam - Powiedziałam oschle do Kyle'a. I choć wiedziałam, że to może tylko zwiększyć zamieszanie, jednak musiałam go ostrzec, bo bardzo go lubiłam. -Trzeba uważać, z kim się flirtuje wśród wilków, bo możesz dostać więcej niż się spodziewasz. Kyle mógł czasami dźwigać duży ciężar na ramionach przez odmienność, poza tym życie w konserwatywnej wspólnocie miało swoje konsekwencje na więcej niż jednym homoseksualnym mężczyźnie, i Kyle mógł być czasem rozdrażniony ( i kąśliwy) w artystycznej formie, kiedy myślałby że ktoś może tego nie pochwalać powodując, że czułby się skrępowany. Na szczęście przyjął moje ostrzeżenie w takim znaczeniu, jakie miało być. Z zupełnie innym głosem, powiedział: - Tez cię kocham, Mercy-. Porzucił flirtowanie z prędkością i profesjonalizmem, którego wielu laureatów Oscara pozazdrościłoby mu - Cześć, Samuel. Niestety, nie rozpoznałem cię w tym całym futrze - Popatrzył na to, co trzymałam. -Chcesz schować ręcznik w moim sejfie? -To jest bardzo specjalny ręcznik- powiedziałam mu, przechodząc dookoła niego i wchodząc do domu. – Wysuszony włos Elvisa z ostatniego koncertu. -Oooh - powiedział, cofając się, by Sam mógł iść za mną. Zamknął drzwi i, po chwili namysłu, przekręcił klucz. -W tym przypadku, na pewno potrzebujesz czegoś bezpiecznego. Chcesz duży sejf z cała elektroniką czy czegoś lepiej ukrytego? - lepiej ukryte będzie świetne – nie myślałam by elektronika mogła powstrzymać nieczłowieka.

Poprowadził przez dom, w górę schodami, obok jego biblioteki, której jedna strona wypełniona była pięknymi prawniczymi książkami obitymi w skórę, z drugiej strony postrzępionymi broszurkami, które zawierały wszystkie prace Nory Roberts. Zrobiłam dwa kroki i stanęłam, cofnęłam się i znów zajrzałam do biblioteki. Jeżeli nieludzie chcieliby książkę i postawiliby na swoim na pewno by mnie śledzili, i już by ją mieli. Zamiast tego, przeleżała dwa dni w moim Króliku zawinięta w ręcznik. Kyle cofnął się i także patrzył na bibliotekę. -To jest książka, prawda? Myślisz o schowaniu jej na widoku?- Potrząsnął głowę. -Możemy tak zrobić, ale, jeżeli ktoś szuka książki, pierwsze miejsce, w którym będzie szukał po sejfie jest właśnie biblioteka. Mam lepszy pomysł. Więc poszłam za nim do sypialni. Była pomalowana na ciemny błękit z czarnymi odbryzgami z dużym podwójnym łóżkiem z kołdrą w Thomas Tank Engine , to nie było dokładnie to, co oczekiwałam kiedykolwiek zobaczyć w domu Kyle'a. Wiedziałem, że nigdy nie odwiedzała go rodzina, więc to mogło być dla siostrzeńca. Kyle wszedł do łazienki więc poszłam za nim. Pazury Sama kliknęły na podłodze. Thomas również rządził w łazience. Plastikowa szczoteczka do zębów w kształcie pociągu wisiała obok zlewu, z kompletem ręczników z wyhaftowanym Thomasem i przyjaciółmi, które wisiały na wieszakach w kształcie torów kolejowych. Kyle otworzył wnękę ścienną obok zlewu, by ujawnić dwie puste półki i jedną wypełnioną ręcznikami różnych kolorów. - Podaj mi to – wiec wręczyłam mu książkę. Ukląkł na podłodze i rozłożył ręcznik, przełożył książkę, a potem złożony ręcznik w taki sam sposób jak wszystkie inne ręczniki. Oddał ją mi, a ja umieściłam ją na dole jednego ze stosów. Kyle popatrzył na moją pracę i wyprostował stos. Książka zawinięta w ręcznik wyglądała dokładnie tak jak cała reszta. Jedna rzecz udająca inną. Z jakiegoś powodu pomyślałam o wydarzeniach z dzisiejszego ranka z Łowcą Głów. Łowca głów i nieczłowiek uzbrojony w plastyczny pistolety załadowany srebrnymi kulami takimi samymi jak w pistolecie Kelly'ego Hearta. Ponieważ on polował na wilkołaki. Być może... być może to nie było to, na co polował nieczłowiek. Adam sugerował, że srebrna amunicja mogłaby zostać użyta tylko po to, by dopasować się do Kelly'ego Hearta, że strzelec mógłby przyjść po któregokolwiek z nas a nie tylko po wilkołaka. Pomyślałam, że chce odwrócić uwagę od siebie i chronił mnie przed martwieniem się o niego. Ale jeśli miał rację? A jeśli nieczłowiek był po mnie? Prawdopodobnie byłam paranoikiem. Świat nie kreci się wokół mnie, mimo wszystko. Tylko, dlatego że przez ostatni rok wampiry, nieludzie i wilkołaki próbują mnie zabic na zmianę nie znaczy, że ktoś był wysłany po mnie obecnie. Stara kobieta w księgarni nie wiedziała, kim jestem.

Pewnie. Z pewnością, gdyby nieczłowiek próbował mnie zabijać, rozpoznałaby moją twarz. Być może nieczłowiek był skłonny, by zabić dla książki, którą właśnie schowałam w domu mojego przyjaciela. Warren nie zawsze tu był a Kyle jest tylko człowiekiem. Być może nie powinnam jej tu zostawić. Być może jestem paranoikiem widząc spisek tam gdzie nie było żadnego. - Hej, Kyle? – powiedziałam Spojrzał na mnie. - Nie ryzykuj dla tej książki – powiedziałam, – Jeśli ktoś przyjdzie i będzie ci groził, po prostu oddaj mu ją. Podniósł zadbaną brew. “-Dlaczego nie dasz tego im? Kimkolwiek „oni” są? Uporządkowałam kilka odpowiedzi, ale w końcu powiedziałam, -To jest właśnie to. Naprawdę nie wiem, kim ‘oni’ są lub jest, dlaczego oni chcą tę książkę. Lub czy naprawdę chcą książkę.Prawdopodobnie przesadziłam ze wszystkim i Phin oddzwoni do mnie w ciągu kilku dni i poprosi o oddanie książki. Prawdopodobnie wydarzenia z Łowcą Glów były dokładnie tym, o czym każdy myślał, że to wszystko było dla rozgłosu wygłodniałych producentów. A uzbrojony nieczłowiek był . . . Moja wyobraźnia zawiodła mnie. Ale mogło być wytłumaczenie, które nie miało nic wspólnego, ze mną lub książką. Naprawdę nie widziałam, jak ktoś zabiłby mnie tak po prostu dla książki. Czy przynajmniej zwróciliby się do mnie najpierw z jakąś propozycja? Zapytaliby mnie o to? Czy powiedzieliby, że, jeżeli nie oddam im tego, to zabiliby Phina? Chyba, że oni już zabili Phina. - w porządku, Mercy? – Spytał Kyle - Świetnie. Po prostu świetnie.

SCHODZILISMY W DÓŁ SCHODAMI, GDY w końcu uległam ciekawości. -W porządku. Kto jest fanem Thomas the Tank Engine ty czy Warren? Kyle odrzucił głowę do tyłu i zaśmiał się. -Być może powinniśmy byli schować to w łazience w pokoju księżniczki. Wtedy mogłabyś spytać sie który z nas lubi spać pod różowym baldachimem nad głową. - Szeroki uśmiech zniknął – Miewam gości, Mercy. Przeważnie rozwody są brudne i bolesne dla wszystkich zaangażowanych. Cała ta rana może eksplodować na złych ludziach. Czasami ludzie potrzebują miejsca, by poczuć się bezpiecznie przez chwilę i, jeżeli jest tam basen i gorące jacuzzi w przydomowym podwórku, to nawet lepiej. Kyle ukrywał tutaj ludzi, dzieci które potrzebowały poczuć się bezpiecznie. Sam warknął.

Wyciągnęłam rękę na dół i położyłam ją na jego głowę, ale Kyle nie wydawał się rozpoznawać, że reakcja Sama była małą skrajnością nawet na wilka, który kochał dzieci. Nikt tu i teraz nie był ranny. -Tak - zaczął Kyle schodząc w dół schodami - zgadzam się, Samuelu. To są mężczyznami których naprawdę kocham dobijać w sądzie.- zatrzymał – Także czasami kobiety. Nadużycie i przemoc idzie w obu kierunkach. Czy opowiadałem ci kiedykolwiek o kliencie, którego musiałem bronić, który wziął zlecenie na męża? - Masz na myśli zabicie-za-wysokie zlecenie? Pokiwał głową. -To dla mnie też była pierwsza sprawa. Kto by pomyślał, że to się stanie w naszym miasteczku? Zabójca zabił Go jednym strzałem. Byli małżeństwem przez trzydzieści dwa lata, a zaczął spotykać się z dziewczyną wnuka. Najwyraźniej postanowiła sie rozwieść a zadośćuczynienie finansowe które chciałem dla niej zdobyć nie wystarczyło. Przekręciła się, tego samego popołudnia. Wydając się całkiem zadowolona z tego co zrobiła - Zatrzymał się w kuchni. -Czy chcesz coś do jedzenia? - Myślę że lepiej będzie jak już pójdę – powiedziałam do niego - Wolałabym, żeby nikt sobie nie zdał sprawy, z tego że się tutaj zatrzymałam. -Nie niosłaś ze sobą laski? Czy zostawiłaś ją w łazience? Zniknęła. Niosłam ją i nie zauważyłam, kiedy zniknęła. -Nie przejmuj sie tym- powiedziałam mu. – Znów się pojawi, kiedy będzie chcieć. Posłał mi zachwycony uśmiech. - Racja. To jest to, co powiedział Warren. Ta rzecz podąża za Toba jak szczenię? Wzruszyłam ramionami. - Całkiem fajnie. W drzwiach, uściskał mnie i pocałował w policzek. Sam poważnie podnosił jedną łapę jak dobrze szkolony pies i Kyle potrząsnął łapę rozmiarów lwa bez wzdrygania się. -Troszczysz się o Mercy- powiedział do Sama. – Nie wiem w co tym razem się wpakowała, ale niebezpieczeństwo wydaje się być jej nowym drugim imieniem. -Hej - sprzeciwiłam się. Kyle spoglądał w dół jego nosa na mnie. - Złamana ręka, wstrząs psychiczny, zwichnięta kostka, szwy, porwanie. - pozwolił by jego glos dalej szedł tym tropem-I to nie jest koniec listy, prawda? Trzymaj sie Samuela lub kogoś obok ciebie, dopóki to nie rozejdzie się po kościach. Nie chcę uczestniczyć w twoim pogrzebie, kochanie. -Świetnie- powiedziałam, mając nadzieję, że się myli. -Będę uważać. -Tylko daj znać Warrenowi lub mi, czy możemy ci jeszcze jakoś pomoc.

POJECHAŁAM DO WIELKIEGO CENTRUM HANDLOWEGO w Kennewick, ponieważ czułam, silną potrzebę, nie zatrzymywania sie gdzieś na odludziu i chciałam zadzwonić do Tada. Musiałam zaparkować w Mongolii, ponieważ w sobotę, tam były jedyne wolne miejsca parkingowe. Ale byłam tak oddalona jak można tylko było. Potem zadzwoniłam do Tada. -Hej, Mercy - odpowiedział. -Tato powiedział mi, że brałaś bliski udział w strzelaninie w OK Corral we Wschodnim Kennewick dziś rano. -To prawda - powiedziałam. -Ale pozwól, że opowiem ci o całym dniu i zobaczymy, co o tym myślisz. Przebiegłam przez całą sprawę od początku do końca ukrywając jedynie część, gdzie ukryłam książkę. Kiedy skończyłam, nastała krótka przerwa, podczas której Tad zastanawiał sie co opowiedziałam. Potem zapytał: -Poza tym, co jest w tej książce tak na prawdę? -To książka o nieludziach napisana przez kogoś, kto był nieczłowiekiem - powiedziałem. -Nie sądzę, że jest coś magicznego w niej, lub jeżeli istnieje, nie mogę tego stwierdzić lub użyć. Jest w niej wiele informacji i z drugiej strony dużo bajek. -musiałam się zaśmiać. -Dała mi zupełnie nowe spojrzenie na Rumpelstiltskina i prawdziwą niechęć do przeczytania ponownie historii o Jasiu i Małgosi. - Nic szokującego? -Nie to, co czytałam. Nie wszystko jest o sferze folkloru, choć jest bardzo zorganizowana. Szczególnie w odniesieniu do różnych nieludzi i ich artefaktów. Przypuszczam, że może być coś zadziwiającego w części do której jeszcze nie doszłam lub ukryte przez magię lub tajny kod. . . Niewidzialny atrament, być może? -Moja wyobraźnia znowu mnie zawiodła. -Powiem tacie o tym wszystkim - powiedział Tad -Nie mogę sobie wyobrazić, że jest cos bardzo interesującego, w tak starej książce. Jasne, jest cenna i można by chcieć trzymać ją z dala od ludzkich rąk. Ale to nie byłoby katastrofa, jeśli niema Tam nic więcej niż bajeczki jakie też są w innych książkach. . . Czekaj.- Urwał. -Być może ta stara kobieta w sklepie była babcią Phinensa. -Jego babcia? Ona była starsza, ale nie tak stara. Phin jest. . . –Przypomniała sobie ze odgadnąć wiek Pina było wyjątkowo trudno. Ale był dorosły, przynajmniej około trzydziestki, prawdopodobnie tak stary, jak dobrze zakonserwowana pięćdziesiątka. -W każdym razie, ta kobieta wyglądała na wczesne sześćdziesiąt, nie starzej. Tad odchrząknął. -Jeśli ona jest nieczłowiekiem, Mercy, to nie ma znaczenia na ile lat wygląda. -Phin nie ma wiele z nieczłowieka -powiedziałam. Byłam tego pewna. -Ta kobieta miała swój najlepszy czas w starej szkole Szarych Panów nieludzi.

Tad roześmiał się. -Kobieta którą nazywa babką jest prawdopodobnie bardziej jak jego pra, pra, pra. . . i jeszcze dużo więcej pra aż do wielkiego końca. Powiedział mi, że kiedyś, gdy był dzieckiem, przywiozła kilku nieludzi, którzy byli niezadowoleni, że był człowiekiem. . . czy raczej, że, człowiek, miał w ogóle w sobie odrobinę krwi nieludzi. Po tym, zaczęła się z nim coraz rzadziej widywać a następnie ograniczyła sie tylko do telefonu. -Więc ona jest dobrym człowiekiem? Myślisz, że powinnam z nią porozmawiać? Powiedzieć jej o książce i zapytać ją, gdzie jest Phin? - Nie wiem, czy ten kawałek ma jakiś dobrych ludzi i złoczyńców, Mercy – powiedział- I na pewno nie wiem, czy nieczłowiek, którego widziałaś był babcią Phina czy Szarym Panem. A jeśli była. . . Nie ma pewności, że jest bezpieczna. Nieludzie nie są ludźmi, Mercy. Niektórzy z nich mogą zjeść własne dzieci bez gniewu i żalu. Moc motywuje ich bardziej niż miłość, o ile umieją kochać. Niektóre z nich są tak samotne . . Nie masz pojęcia. Zadzwonię do ojca, a następnie oddzwonię do Ciebie. Rozłączył się. - Cóż - zapytałam Sama –wystarczy tych emocji jak na jeden dzień? Czy chcesz iść do domu? Spojrzał na mnie i widziałam, że był zmęczony. Bardziej zmęczony niż mógł tłumaczyć jeden dzień biegania w kółko do samochodu. Smutny, nagle pomyślałam. - Nie martw się, - Powiedziałem mu, schylając się, aż położyłam moje czoło na jego karku. -Nie martw się, dla ciebie też znajdziemy rozwiązanie. Westchnął i poruszył głową aż jego pysk znalazł się na moich kolanach. Pojechaliśmy do domu.

ROBIŁAM PULPETA WEDŁUG RECEPTURY Samuela, który zawierał wiele jalapenos i kilka innych papryk. Jednodniowe i wyjęte z lodówki, ale mogły spalić usta, jeśli się nie uważa. Mój telefon zadzwonił, spojrzałam na numer. Ustawiłam zegar na piecu, a on nadal dzwonił. -Bran- odpowiedziałam. -Igrasz z ogniem- powiedział. Brzmiał na zmęczonego. - Skąd wiesz, że robię pulpeta Samuela? -Mercedes. -Miałeś dać nam trochę czasu - powiedziałam. Mój żołądek wykręcił się. Potrzebuje więcej czasu, aby udowodnić zdolność Sama do utrzymania spokoju. -Kocham mojego syna - powiedział Bran, - ale ciebie też kocham. Słyszałam, wszystko, czego nie powiedział. Wybierał syna zamiast mnie, tak on to widział. Do tej pory i również ja mogłam to tak odebrać.

-On nie zamierza mnie skrzywdzić - powiedziałam, patrząc w białe oczy Sama. Zesztywniał, i przypomniałam sobie, aby spuścić mój wzrok zanim on mnie do tego zmusi po ostatniej nocy. Zazwyczaj, gdy wilk wiedział, że przyznałaś, że on jest szefem, takie rzeczy tylko pojawiają się, gdy bardzo dominujący wilk jest zdenerwowany. -Nie wiem tego. - A ja właściwie tak -odpowiedziałam - Miałam wtargnięcie bandyty do garażu który celował z pistoletu do niego, a on nie zaatakował, bo poprosiłam go, aby tego nie robił i dlatego, że któreś, dziecko mogło być na linii ognia. Nastała bardzo długa przerwa. - Chce żebyś była szczera, z tym co sie dzieje-powiedział. Ale mu przerwałam. -Nie, nie chcesz. Jeśli ci powiem, że wilk Samuela przejął kontrole, będziesz musiał go zabić. Nic nie powiedział. -Może gdyby nie był twoim synem, mógłbyś sobie pozwolić na bycie bardziej łagodnym. Lub jeśli nie wykorzystywałbyś swojej pozycji, jako Marrok na wilku, który raczej nie pozostałby ukryty na otwartej przestrzeni. Straciłbyś dużo moralnego wsparcia, którego jeszcze nie odzyskałeś. Jeśli rozluźnisz te zasady jeszcze bardziej. . . cóż, prawdopodobnie nie stracisz swojej pozycji, ale na ziemi może pojawić się dużo trupów. Może więcej niż można by wyjaśnić ludziom – dużo o tym myślałam. Pozwoliłam zawisnąć tej myśli w powietrzu na chwilę. Potrzebowaliśmy tego tygodnia, aby dać wytchnienie Samowi od innych wilków. - Bądź przy telefonie - powiedział i odłożył słuchawkę. Sam spojrzał na mnie i westchnął, a następnie rozłożył się na boku na podłodze jak wielki futrzany dywan. Kiedy znów zadzwonił telefon był to Charles, brat Samuela i egzekutor Brana. -Mercy? -Tutaj - odpowiedziałam. -Opowiedz mi o Samuelu. -Czy to jest bezpieczne? -Nie będę wiedział, dopóki mi nie powiesz, prawda? Czy on próbuje być zabawny? Z Charlesem, nigdy nie mogłam tego stwierdzić. Spośród wszystkich wilków Marroka, jego najmłodszy syn był najbardziej przerażający przynajmniej dla mnie. -Miałem na myśli dla Samuela- powiedziałam.

- Nie jestem na służbie - powiedział, z chłodnym uśmiechem w głosie - zachowam treść naszej rozmowy dla siebie. -Dobrze- Chrząknąłem i zabrałam Charlesa poprzez moje odkrycie, że Samuel próbował popełnić samobójstwo aż do Kelly'ego Hearta, który polował na Adama. -Bawił się z dziećmi?- zapytał Charles. -Tak. Mówiłam ci. Maia, wsiadła mu na plecy i pojechała na nim jak na kucyku. To dobrze dla niego, że nie miała przy sobie uzdy. Nadal płasko na podłodze, Sam uderzył dwa razy ogonem inaczej niż mógłby przez sen. -To dobrze, prawda? - zapytałam. -To oznacza, że ma trochę czasu. -Być może – powiedział Charles -Mercy, wilkołaki każdy z nas ma różne relacje ze swoimi wilkami.Charles zazwyczaj nie mówił dużo, a kiedy to robił, jego przemówienie było zamierzone, jak gdyby przemyślał wszystko dwa razy, zanim cokolwiek powiedział głośno. Bran brzmiał w ten sposób przez telefon, ale Charles nie cały czas, nawet osobiście. -Pomyśl, o wilkołakach jak o bliźniętach syjamskich. Niektórzy z nas są zupełnie odrębni, ledwie dzieląc się czymkolwiek z naszymi wilkami. Dwa podmioty w tej samej skórze wszyscy zaczynamy inaczej. Kiedy nasz człowiek jest w stanie przejąć kontrolę, wilk i człowiek wypracowują. . . "rozejm" to niewłaściwe słowo. "równowagę" jest lepsze. I tak jak nasza ludzka dusza traci części, tego, co znaczy być człowiekiem, nasze wilki tracą część tego, co znaczy być wilkiem. -Tak więc wilk Samuel nie jest niebezpieczny? -Nie- powiedział szybko, a Sam podniósł głowę, kładąc się na brzuchu i przyjmując bardziej sfinksowa pozę. -Nigdy tak nie myśl. On nie jest już całością, nie jest przyzwyczajony by rządzić. Jak połączenie bliźniąt, on dzieli się swoim sercem i głową z Samuelem. A jeśli uda mu się wygrać pełną kontrolę nad Samuelem, lub jeśli Samuel, pozwoli mu to robić, to serce przestanie bić. Upadłam na kolana i położyłam rękę na ramieniu Sama, ponieważ ból w głosie Charlesa dudnił we mnie jak echo w kopalni. -Wątpię, że będzie długo w tej formie słyszysz mnie, wilku? Górna warga Sama zakręciła się, pokazując zęby. - Nie słyszy. - Będzie zmęczony i bardziej głodny niż zwykle. Będzie powoli poluźniał łańcuchy, którymi Samuel skuł go by go kontrolować, ale wszystkie pękną, gdy będzie wygłodniałym zwierzęciem. Nowy wilk, wilk całkowicie dowodzący, zabija łatwo i często, ale zwykle jest powód, dla czego to robi, nawet, jeśli powodem jest to, że nie lubi zapachu swojej ofiary. To zostanie po Samuelu, gdy będzie zabijać i niszczyć, dopóki nie padnie martwy.

-Skąd wiesz? - Charles miał tylko kilka stuleci. Nigdy nie mieszkał w miejscu poza kontrolą Marroka, a Marrok zabijał wilki, które straciły kontrolę. Ale brzmiał absolutnie pewnie. -Powiedzmy, że, tak jak ty, Miałem kiedyś przyjaciela i chciałem mu pomóc, i trzymałem go z dala od wzroku ojca, w miejscu, którym nie mógł nikogo skrzywdzić. Byłbym łaskawszy zabijając go od razu. Moje place wślizgnęły się w futro Sama. - Ile mamy czasu? -Mój przyjaciel był stary, ale nie tak stary, jak Samuel. Stracił ludzkość w ciągu kilku dni, zachorował i na końcu zapadł w letarg. Myślałem, że po prostu zanika, ale wpadł w szał.-Umilkł na chwilę -Wtedy właśnie umarł. Mniej niż tydzień. Nie mam pojęcia, jak długo to potrwa u Samuela. -Jeśli straci to, gdy wilk przejmie kontrolę? -zapytałam. -Podobnie jak nowe wilki? Może polepszyłoby mu się? –Byłabym taka szczęśliwa, gdyby nie był inny. -Wtedy będzie musiał żyć aż do momentu, gdy naszego ojca dogoni, ale nie umarł wraz z ludźmi w szpitalu, gdzie go znalazłaś. To już jest lepiej, Mercedes. Ale nie ufaj mu za bardzo. -Czy masz jakieś sugestie, jak mogę mu pomóc? -Po pierwsze to przekonać wilka, aby umożliwił Samuelowi powrót na miejsce kierowcy, tak szybko jak to możliwe. - On chce przetrwać, -Powiedziałam im obu. -Dlatego przejął Samuela w pierwszej kolejności. Jeśli to oznacza oddanie dowodzenia Samuelowi z powrotem, zrobi to. - brzmiałam bardziej przekonana, niż się czułam, ale Sam westchnął i posłał mi zmęczony, słaby jęk. -A potem musisz przekonać Samuela, żeby przetrwał. -A, jeśli nie? Jeśli wilk wypuści Samuela, a on nadal będzie chciał się zabić? -Wtedy wilk będzie musiał walczyć o kontrolę ponownie lub mój brat umrze.- Charles wypuścił powietrze.-Wszystko umiera, Mercedes. Niektórym po prostu zajmuje to więcej czasu niż innym.

Rozdział 7

TEJ NOCY WZIĘŁAM ZE SOBA DO KSIĘGARNI, co było kłopotliwe. Przypuszczam, że oboje mogliśmy zostać w domu, ale chciałam przyjrzeć się księgarni Phina. Kobieta w księgarni czegoś szukała, może mogłabym się dowiedzieć co to było. Może znajdę tam

Phina szczęśliwego i zdrowego. Może nie będę siedziała w domu całą noc i martwiąc się o to czego nie mogłam zmienić. Nie mogłam zostawić Sama samego, nie po mojej małej rozmowie z Charlsem. Ale nie był najlepszym partnerem, żeby zabierać go na włamanie do sklepu. Ludzie mogliby przeoczyć spacerującą kobietę po centrum handlowym w Richland nawet jeżeli większość sklepów była już zamknięta. Nie było wcale tak późno, trochę po dziewiątej wieczór. Poziom przestępczości jest względnie niski w Richland a większość tego, co jest przestępstwem ma tendencję do popełnionych przez członków gangu i młodzieży. Sam. . . Wyobraziłam sobie hipotetyczną rozmowę jak jechałam autostradą. Policjant" powiedz mi czy widziałeś coś niezwykłego zeszłej nocy?" Losowo wybrany świadek " Był tam duży biały pies. Ogromny. Naprawdę biały, stał w ciemności jak latarnia morska" Tak. Sam powoduje, że rzeczy stają się trudniejsze. Tak więc chciałam po prostu zachowywać się jak bym wiedziała co robię i mam nadzieję, że nikt nie zadzwoni po policję w celu przeprowadzenia śledztwa. - Nie wiem co mam nadzieję odkryć w księgarni - powiedziałam do siebie - Trudno będzie znalesc notatkę mówiącą gdzie jest Phin, tak? To na początek. Jeśli nic nie znajdziemy może włamiemy się do jego mieszkania. To lepsze niż siedzenie w domu, prawda? I stado spotykało się w domu Adama tej nocy. Wiem dlaczego zwołał to zebranie. Chciał się dowiedzieć kto gra ze mną w gierki. Zadzwonił i powiedział mi co będzie robił i poprosił abym trzymała się z daleka bo nie miał szansy pokazać mi jak się mam bronić przed członkami stada pełzającymi w mojej głowie. Powinnam tam iść tak czy inaczej aby skonfrontować się z moimi wrogami. Ale to było inaczej kiedy wszyscy twoi wrogowie mogli cię zabić. - Nie chcę zostać w domu wiedząc jakim jestem tchórzem - powiedziałam do Sama - Powinnam pójść do Adama kiedy zobaczyłam, że wszyscy przyjechali. Sam mruknął - Ale myśl o nich, że oni są w stanie zmusić mnie żebym zrobiła coś, czego bym nigdy..... Byłam prawie pewna, że nie tylko brak możliwości trzymał Adama od nauczenia mnie jak się ronić. Powiedział mi, że gdyby tylko wiedział co sie dzieje w czasie jak ktoś na mnie działa to by dowiedział się kto to jest. Myślę, że planował zmusić dzisiaj kogoś do przyznania się, jeśli tego nie zrobi to poczeka aż zrobią to ponownie. Jeżeli to była jego motywacja, w duchu zgodziłam się na nią, ale w tym samym czasie, ja na prawdę nie chciałam czekać aż ktoś spróbuje zmuszać mnie do swoich rozkazów.

Zaparkowałam na rogu parkingu gdzie znajdowała się całonocna restauracja. Nie było tam dużo samochodów, ale wystarczyło aby Królik się nie wyróżniał. Otworzyłam drzwi Samowi a on ostrożnie obwąchał powietrze. - Czy wyczuwasz zapach kobiety nieczłowieka, która byłą tutaj dzisiaj? -zapytałam Nie dał mi odpowiedzi tylko otrząsnął się i spojrzał na mnie wyczekująco, jakby był rzeczywiście psem jak go przedstawiamy. Czy był wolniejszy? Czy jego ogon opadał niżej niż zwykle? Czy pozwoliłam słowom Charlesa zrobić z siebie paranoika? Spojrzałam na niego i byłam pewna, że ti jedno i drugie. To, że jesteś paranoikiem nie oznacza że nie masz racji. Nie był całkiem zaangażowany, obaj, jak gdyby zajęło mi moment, by przetłumaczyć słowa na gesty. Nie zauważyłam żeby ktoś nas obserwował, kiedy przechodziliśmy przez parking, ale byliśmy poza zasięgiem ludzi. Wszystko, co mogłam zrobić to działać tak, aby to wyglądało, że nie włamuję się do sklepu. Zajęło mi pełne dwie minuty, aby rozszyfrować zamek w drzwiach księgarni, o półtorej więcej niż nieskrępowanie stanie plecami do parkingu i ruchliwej ulicy w dali. Mam nadzieje, że ktoś z ulicy nie mógłby stwierdzić, że bawię się z moim wytrychem a nie niezdarnie grzebię przy zamkniętym zamku. Jakieś trzy sklepy dalej był bar, który był nadal otwarty ale nikt nie wchodził i nie wychodził kiedy z nim walczyłam. Czyste szczęście, coś na co nie zawsze mogę liczyć. Miałam zamiar zdobyć trochę praktyki jeśli wciąż miałam włamywać się do budynków. Klamka się przekręciła i zaczęłam przesuwać zasuwę kiedy uświadomiłam sobie, że drzwi zaczęły się otwierać jak odblokowałam zamek. Ktoś nie zasunał zasuwy. Przytrzymałam drzwi Samowi a następnie sama się wślizgnęłam. Nie mógłby zamknąć drzwi a jeżeli było coś nieprzyjaznego w sklepie to on sobie z tym lepiej poradzi. Przekręciłam zamek i rozejrzałam się. Mój wzrok jest dobry w ciemności, więc nie było konieczne, aby przyciągnąć jeszcze więcej uwagi włączając światło. W sklepie było ciemniej niż na zewnątrz, a okna były przyciemniane, więc trudno było komuś cokolwiek zobaczyć, ale odbijające się światła tak. Początkowo zaobserwowałam czysty i schludny sklep pachnący wonią kadzideł i starych książek. Papier przetrzymuje pamięć o wszelkich silnych zapachach, a więc w antykwariacie nie było niczym dziwnym poczuć zapach żywności, tytoniu czy perfum. Wzięłam głęboki oddech aby zobaczyć czy zdołam wyczuć coś wyróżniającego się. Krew, strach i wściekłość jest czymś niezwykłym. Zatrzymałam się tak gdzie byłam i zassałam kilka głębokich oddechów. Za każdym razem zapach stawał się coraz mocniejszy. Urok nieludzi jest iluzją bardzo skuteczną na wzrok, węch i dotyk. Powiedziano mi, że to wystarczy dla zmysłu powonienia u człowieka ale mój był o wiele lepszy. Po trzecim wdechu poczułam łamane drewno i amoniak- coś co magia nieczłowieka za sobą pozostawia.

Zamknęłam oczy, pochyliłam głowę i pozwoliłam mojemu nosowi prowadzić. Moje uczy sie odblokowały i kiedy spojrzałam w górę czyste regały pełne czystych książek zniknęły pozostawiając zniszczenia w ich miejsce. - Sam -ściszyłam głos, choć nie sądzę, że ktoś na zewnątrz usłyszałby mnie gdybym krzyknęła. To był odruch, skradaliśmy się, więc musieliśmy być cicho - Czujesz to? Krew? Tu jest rzucony urok. Czy możesz to także złamać? Czy widzisz bałagan, jaki nieczłowiek zostawił przeszukując to miejsce? Przekrzywił ucho na mnie a potem rozejrzał się. W momencie szybszym niż myśl odwrócił się i zatopił zęby w moim ramieniu. Może gdybym pomyślała, że jest szansa że on mnie zaatakuje to zdążyłabym usunąć się z drogi lub obronić jakoś. Zamiast tego patrzyłam na niego w milczeniu, jak jego kły przebijają moją skórę. Puścił prawie natychmiast pozostawiając za sobą dwa czyste znaki które mogłyby być ugryzieniem wampira, tylko że były one zbyt daleko od siebie i zbyt duże. Wampiry mają mniejsze kły. Krew sączyła się z jednego otworu a następnie z drugiego spływając po moim przedramieniu. Sam wylizał je do czysta najczęściej ignorując mój zaskoczony pisk i wycofywanie się od niego. Znowu rozejrzał się po sklepie. Przycisnęłam ramie do moich ust, nie chciałam krwawić gdziekolwiek na terytorium wroga. Czarownice wykorzystują krew, włosy i inne części ciała do okropnych rzeczy. Nie sądziłam że nieludzie działali tak samo ale nie chciałam tego sprawdzać. Rozejrzałam się pod ladą za chusteczkami, ale znalazłam coś lepszego, apteczkę pierwszej pomocy. Nie była taka dobra, jaką ja miałam, ale wystarczająca, aby mieć gazę i zimny opatrunek. Owinęłam ranę i nie pozostawiając po sobie wszędzie śladów krwi i wróciłam do Sama. Stał tam gdzie go zostawiłam i wpatrywał się mocno w coś, czego ja już nie mogłam zobaczyć.

To nie było mocne ugryzienie, i nie pozwolę sobie bać się Sama. SIG mojego przybranego ojca był w kaburze na moim ramieniu, pełen amunicji, zazwyczaj dobrze reagującej na nieludzi i nic nierobiącej na wilkołaka, oprócz doprowadzania ich do wściekłości. Odepchnęłam ostrzegający głos Charlesa i położyłam moja nieuszkodzoną rękę na szyi Sama. Nie chciałam uwierzyć, że zmienia się w bezwzględnego mordercę. Ukąszenie nie sprawi że stajesz się zabójcą. -Cholera to wszystko, Sam, Dlaczego mnie ugryzłeś?- Gdy krzyczałam na niego, nie mogłam się go bać. Więc krzyknęłam na niego. Sam spojrzał na mnie, potem puknął łapą w jedną z leżących książek. To była płócienna kopia książki dla dzieci Felixa Salten „Bambi”. W upiększonej wersji sklepowej, nie było porozrzucanych książek na podłodze. On nie ugryzłby mnie celowo gdybym nie zapytała go, czy mógłby złamać urok, prawda? Najwyraźniej, ugryzienie było jego odpowiedzą. Moja krew musi pozwolić zobaczyć mu to co, ja widziałam, to jakiś rodzaj powiązanej magii , czy coś takiego.

- Świetnie - powiedziałem. – Po prostu świetnie –Wpychając sobie do głowy, wiedzę, że ani Sam ani Samuel, mój przyjaciel, nie gryzłyby mnie tak od niechcenia, zwróciłam swoją uwagę na księgarnię. Mam bardzo dobrą pamięć do zapachów, i znalazłam Phina bez żadnych problemów. Gdybym szukała napastników czysto ludzkich, byłabym w tarapatach. To była księgarnia i wiele osób przebiegło przez nią. Nie było tu zbyt wielu nieludzi oprócz, Phina, którego ledwo wyczuwał mój nos. Jednak kilku z nieludzi było tu niedawno, bez ludzi w celu ukrycia swoich tropów. -Mam Phina, starą kobietę z tego popołudnia, i trzech innych nieludzi – powiedziałam do Sama. Sam podniósł się na skraju jednego z ogromnych regałów i przyłożył nos do pleców regału, poruszając się, wąchając, aż znalazł to, czego szukał. Cofnął się z oczywistym zaproszeniem. Nie dotykając jej, pochyliłam nos aż niemal dotykał drewna. Poczułam to właśnie tam, gdzie ktoś przyłożył swoją rękę do drewna z magicznym ładunkiem i pchnął regał. -To jeden z nich -Powiedziałam do Sama. –Myślę że jakiś leśny nieczłowiek, powietrze i rosnące rzeczy . Poszłam śladem Sama i wąchałam, pełzałam i wąchałam trochę więcej dopóki nie znajdziemy pewnego rodzaju punktu zaczepienia, na coś co się tu wydarzyło. Byłoby to łatwiejsze, gdybym była pod postacią kojota. Ale jeśli ktoś przyszedłby i nakrył nas, to miałabym większą szansę wytłumaczyć się i zachować spokój jako człowiek. Spokój był dobry, bo nie chciałam by Sam zjadł kogoś, kogo nie powinien. Powtarzałam sobie wszystkie te powody, aby zachować kształt człowieka, ponieważ to były ważne powody. Ale wiedziałam, że prawdziwym powodem było to, że przez to ugryzienie, obawiałąm się, że Sam zapomni, że jestem jego przyjacielem, gdy będę biegać jako kojot a nie człowiek, którzy mógłby mu przypomnieć o tym. - Więc – powiedziałam kładąc ręce na biodrach i przyglądając się plamie krwi należącej do Phina.Weszli drzwiami, a ostatni zamknął je za sobą. Nazwijmy go Fishy Boy, ponieważ jest jakimś wodnym nieczłowiekiem. Zdaje się, że on dowodził całym tym przedstawieniem, ponieważ wszystkie szkody w sklepie zostały wykonana przez dwóch pozostałych. Lodowy wzrok Sam przebił mnie, spojrzałam w dół i na bok tak jak pozdrawiają się szermierze. Uznając jego pozycje, jako wielkiego złego wilka bez przyznawania mu tego. To musiało wystarczyć, bo nie był juz bardziej agresywny. Znowu te rzeczy, dominacja, to nie było coś, na co Sam często sobie pozwalał, chyba, że był bardzo zdenerwowany lub spotkał wilka pierwszy raz. Kiedy jesteś najlepszym psem przez bardzo długo, myślę, że nie czujesz potrzeby pocierania ludzi nosem. Gdyby mnie nie ugryzł, po prostu spuściłabym wzrok, ale nie czułam się bezpiecznie. Nie po tym jak mnie ugryzł. Musiałam mu przypomnieć, że byłam partnerką Alfy, drapieżnikiem, a nie ofiarą.

Tydzień, powiedział Charles, w oparciu o jeden przykład, który był dużo młodszy niż Samuel. Zaczęłam się martwić, że był optymistą, co jest czymś, o co nigdy nie podejrzewałabym Charlesa. Ile czasu ma Sam? -Więc Fishy Boy chwyta Phina i mówi: "Wiemy, kolego że to masz. – mówiłam udając mój najlepszy glos Jimma Cagney, gdy opowiadałam scenę łącząc wszystko w całość. -A potem przytakuje swoim sługusom Giganta Jolly Green jeden i dwa, ponieważ zarówno jak dla mnie pachną zielonym groszkiem. Gigant jeden, ona naciska na regał, aż przewraca kilka. – Nie zawsze mogłam rozpoznać płeć osoby, której czułam zapach, byłam całkowicie pewna że Gigant Jeden była kobietą, choć niekoniecznie była duża. -Dwa, jest trochę silniejszy. Domyśla się że jest tu gdzieś strych i idąc przez pokój, przewraca kilka innych regałów po drodze w bardziej destrukcyjny sposób. Dwa przewracając oryginalny regał musiał rozbić go na kawałki, gdy uderzył o ziemie. Widziałam tą scenę jak film przechodzący przez głowę; ślady zostały porozrzucane tuż przed moim nosem, a oczy trochę dopełniła wyobraźnia. Ale nie byłam całkiem pewna, nawet wilkołak mógł przewrócić regał wypchany książkami . -Ale Phin nie mówi od razu: - Powiedziałam do Sama. Myślałam o Tadzie, moim rannym gościu-z-pistoletem i zaschniętej krwi na podłodze. -Więc Fishy Boy kontynuuje pracę nad Phinem a Bliźniacy Giganty szukają w sklepie. Są całkiem przekonani, że to jest tutaj, ponieważ przetrząsnęli wszystko. Myślę, że rozrywanie książek może być frustracją, ponieważ praca nie została wykonana w sposób metodyczny. Przypuszczam, nawet, to może być tak, że oni szukają czegoś, co nie jest książką. -Rozejrzałam się. -Być może ukrył coś w książce lub za książką. Przestali, ponieważ Phin zaczął mówić. Sam szybko kichnął porozumiewawczo lub może to był tylko pył. I obawiał się, że to był tylko kurz. -Czy on wie, że przyjdą i zadzwonił do Tada by mnie ostrzec? -zapytałem. -Albo zmusili go by zadzwonił do Tada, i zamiast tego udało mu się zostawić niejasne ostrzeżenie? Tak czy inaczej, czy nie jest to interesujące, że nie powiedział, co pożyczyłam? Chwyciłam palcami za regał, który był wciąż w pozycji pionowej. -Więc może oni nie wiedzą, że to książka, i bał się, że mogą go podsłuchać lub przeczytają wiadomości do Tada. Sam kichnął ponownie. Spojrzałam na niego i zobaczyłam inteligentny błysk, który powiedział mi, że mnie słucha i uświadomił mi, że kilka minut temu to nie był on. -Może tak naprawdę przyszli po coś zupełnie innego. Mogło być nawet tak, że Phin był na tyle sprytny i wysłał ich do mnie by zmylić ich trop. On wie, że mam większą ochronę niż większość ludzi. Puściłam regał, więc mogłam chodzić. -I tu właśnie mam zamiar być dodając jeden do jednego i dostać pięćdziesiątkę, ale wszystko po kolei. -obeszłam sklep dwa razy i zatrzymałam się, dokładnie tam skąd ruszyłam.

-Załóżmy, że w pewnym momencie wczoraj, Phin załamuje się i mówi im dokładnie, kim jestem: takie rzeczy, jak, z kim się spotykam i jak wiele osób będzie złych, gdy coś mi się stanie. Ta kolejna część jest najsłabszą częścią mojej historii, Sam, ale mój instynkt krzyczy mi, że incydent z Kelly Heart dziś rano i to co się stało z Phinem są połączone z nieczłowiekiem czekającym na dachu magazynu co sprawia, że jestem tego pewna. Tylko nie wiem dokładnie, dlaczego chcieli mnie zabić. Sam warknął. -Pomyśl o tym - Powiedziałam mu, jak gdybym była pewna, że warczenie było ostrzeżeniem dla mnie. -To nie jest praca Szarych Panów. Gdyby tak było, byłabym już martwa. Wiemy, że istnieje co najmniej trzech nieludzi. Cztery, jeśli kobieta na dachu magazynu nie była Giganten numer jeden. . . Pięć o ile stara kobieta którą widziałam tutaj dzisiaj, która mogła być lub nie być babcią Phina, jest jednym z nich. Ale jednak nadal sądziłam, że nie jest to ogromna grupa. Nie byliby zadowoleni gdyby wilkołak wszedł w drogę strzału. Tak upozorowali cały ten incydent, a producent Kelly Heart jest wspierany przez urok lub krzywdę, jak mówił Zee by wysłać Kellyego do mojego garażu by znalazł Adama. Zatrzymałam się i spojrzałam w bok na parking i reflektory mijających samochodów . -Gdyby przyszli po Adama, to są lepsze sposoby, aby znaleźć go niż przychodzenie do mojego garażu. Nie jest trudno go znaleźć. On chodzi do pracy przez sześć dni w tygodniu, a jego adres jest publiczny. Założyłam że producent Hearta szukał najlepszego dramatu. . . Wzięłam głęboki oddech i oceniłam reakcję Sam. Reakcja ciała Sama na moje słowa, powiedziała mi, że zgadza się ze mną. Albo przynajmniej jego wilk. Jak mądry mógł być pół wilk wilkołaka? -Ale nie wszystko poszło tak, jak zaplanowali. Szybko rozbroiłam Hearta. Trudno było mnie postrzelić , gdy trzymałam broń z której miał paść strzał, prawda? Ale kiedy pokazał się Adam , policja, postanowili spróbować stworzyć mały chaos: gorączka napędzana magią. Ale Zee zadbał i o to i zauważył ich strzelca. Musieli uciekać przed Benem i opuścić pole bitwy. Potarłam wilgotne dłonie o uda. – To jest trochę naciągane, wiem. Ale jest książka i telefon do Tada, który łączy mnie z nieludźmi, którzy przyszli do księgarni Phina i zniszczyli ją. Pobili Phina aż upuścili krwi, a następnie zajęli się nim. Przemoc i nieludzie tak jak dziś rano. A jedynym wspólnym elementem jestem ja. Zbiegi okoliczności zdażają się, wiem. Może jestem egocentryczna, myśląc, że to wszystko dotyczy mnie. Czekałam w księgarni aż zdałam sobie sprawę że czekam aż Samuel coś powie. Jednak Samuela tu nie było: był tylko Sam i ja. -Dobrze, wystarczy, udawania jak dla mnie.- otrzepałam dżinsy. Chciałam zostawić sobie nadzieję, że się myliłam, ale sposób, w jaki toczy się moje życie przez ostatni roku to prawie brzmiało swojsko. Żadnych wampirów, duchów, racja? Żadnych Szarych Panów, którzy przerażali nawet innych nieludzi? Jeśli się myliłam, bałam się, że to tylko, dlatego, że rzeczywistość była jeszcze

gorsza. – Zacznijmy szukać dalej. Poczuje się naprawdę głupio, gdy okaże się że Phin jest ukryty w piwnicy. Sam znalazł drzwi, za około trzecim regałem. Na szczęście otworzył się od nas, więc musieliśmy wspiąć się w górę, aby zejść na dol. Na wprost był mur, na prawo od drzwi były wąskie i strome schody, które doprowadziły w dół w otchłań atramentowej ciemności: księgarnia miała piwnicę. Nie sądziłam, że ktoś zauważy, jeśli włączę tutaj światło, bo jestem dość pewna, że nie było żadnych okien w piwnicy. Chciałam zauważyć. Zajęło mi minutę, znalezienie włącznika światła. Sam, pozornie niewzruszony przez ciemności, szedł w dół, gdy ręką, znalazłam właściwe miejsce. Ze światłem, które wskazywało drogę, widziałam, że w piwnicy były głównie składowane kartony na stosach. Przypomniało mi szpitalne pomieszczenie rentgenowskie z tymi oczywistymi stosami. Wysokość sufitu była głębsza niż w zwykłych piwnicach w pobliżu rzeki, ale nie mogłem wyczuć śladu wilgoci. Po prawej stronie klatki schodowej, część była wykorzystywana, jako biuro. Perski dywan wyznaczał przestrzeń i leżał aż pod staroświeckim dębowym biurkiem wraz z uchwytem na lampę. W dużej ramie był obraz olejny z serii ogrodów angielskich umieszczony naprzeciw, by ktoś siedząc tu mógł użyć go jako fałszywe okno. Wcześniej na biurku stał monitor. Mogłam to stwierdzić, ponieważ monitor leżał w kawałkach na betonowej podłodze obok dywanu. Były odłamki, na ziemi, które wyglądały na szczątki bezwonnej świecy, kubek, który mógł służyć do długopisów i ołówków, które były rozsypane po podłodze a krzesło było bez kół i oparcia. -Bądź ostrożny - powiedziałam do Sama. – Bo skończysz ze szkłem w łapie. Stos pudełek najbliżej biurka był jedynym, który zostały zniszczony. Pięć lub sześć pudełlek zostało rozerwanych, rozrzucając zawartość na podłogę. - Tu nie ma krwi - Powiedziałam mu, i starałam się nie rozluźniać. Nie chciałam, odkryć ciała Phina. Nie, kiedy byłam sam na sam z Samem, wilkiem. – Po prostu szukali i to nie za dokładnie. Być może przerwano im, lub tak daleko doszli, kiedy Phin ostatecznie załamał się i zaczął mówić. - Opłata fie Fum wróg – odezwał się męski glos, uderzając w moje uszy uszach jak barka uderzająca o pomost. - Czuje krew małej dziewczynki.- zrymował „dziewczynka" z "wróg", co tylko było możliwe, z jego angielskim akcentem. – Jest ona gorąca, jest ona zimna, ja poradzę sobie, ja chłop, nie będzie więcej się strzec. Wszystko, co mogłam zobaczyć to dwie stopy na schodach. Nie miałem żadnego ostrzeżenia, że mężczyzna w ogóle był w budynku i od nagłych ruchów Sama, wywnioskowałam że on też nie słyszał ani nic nie wyczuł. Nie miałam pojęcia, że nieczłowiek może się tak ukrywać. Nie wiadomo, czy był tam przez cały czas, lub czy nas śledził.

Nieczłowiek nosił duże, czarne buty, które powinny wydawać dźwięk bum-bum-bum. I nie śpieszył się by przyjść i nas zabić, co powiedziało mi, że był on jednym z tych, których cieszyło polowanie. Nie był olbrzymem, mimo moich żartobliwych nazw dwóch leśnych nieludzi, bo Giganty Bestie działały bardziej inteligentnie niż instynktownie. Bestie instynktowe nieludzi, którzy przeżyli metalowe - powstanie uzbrojonych ludzi zginęli z rąk Szarych Ludzi. Zachowania instynktowne nie, są wystarczająco dobre, gdy chcesz ukryć swój charakter przed ludźmi, a przez wieki nieludzie próbowali udawać, że nigdy nie istnieją poza folklorem i baśniami. Ale wnioskując z wielkości stóp, był wystarczająco duży. Sam przykuł moją uwagę przez wstawianie głowy za mojego biodra a następnie schował się pod biurkiem. Planował zająć się nieczłowiekiem przez zaskoczenie. Dobrze wiedzieć, że Sam był nadal ze mną. -To prawdopodobnie najgorsze rymy, jakie słyszałam od czasu, gdy miałam trzynaście lat i napisałam wiersz na angielski "Powiedziałam nieczłowiekowi by czekał, gdy szłam, więc mogłam patrzeć na schody”. Ten, który stał na szczycie schodów być może miał sześć stóp lub nieco poniżej, jednak jego nogi były o pięć cali dłuższe, niż jakie kiedykolwiek widziałam u normalnego człowieka. Miał kręcone rude włosy i przyjemnie wesołą twarz, jeśli za mocno nie przyglądałaś się oczom. Miał na sobie spodnie i czerwoną koszulę z niebieskim krawatem, który miał takie same wzory, które pokrywały czerwoną koszulę. Z wyhaftowaną nazwą sklepu na przedzie fartucha. W prawej ręce trzymał nóż rzeźnicki. Pachniał żelazem i słodyczą, którą była krew, co sprawiało że był drugim z Gigantów Jolly Green, który zrujnował to miejsce. Cholernie silnym, bo był wstanie przewrócić wypełniony regał. -Ach - rzekł - hintruder Jak zabawnie. - Rozluźnił kark odchylając głowę na bok, potem w drugą stronę. Jego akcent był tak ciężki, że trudno było rozszyfrować. Intruz pomyślałam, a nie hintruder. - Zabawnie? -Powiedziałam, a potem potrzasnęłam głową. – Raczej fatalnie. Przynajmniej dla Ciebie. -W przypadku wątpliwości, musisz brzmieć pewnie, to myli facetów, którzy chcą tobą wytrzeć podłogę. Tez pomogło, że mam tajną broń. -Co zrobiłeś z Phinem? -Phin? – zszedł trzy stopnie i zatrzymał się z uśmiechem. Myślę, że czekał na mnie, aż zacznę uciekać, lub jak znudzony kot, wyciągnę się z przyjemnością czekając na śmierć. Dużo nieludzi jest drapieżnikami z natury, a wśród rzeczy, które lubią jeść są ludzie. -Phin jest właścicielem tej księgarni.-Mój głos był stabilny. Nie sądzę, że stawałam się coraz odważniejsza, ale po tych wszystkich rzeczach, które ostatnio mi się przydarzyły, przerażenie straciło znaczenie. -Może Oye zjadł go - Uśmiechnął się. Jego zęby były ostrzejsze niż u człowieka i było ich znacznie więcej.

-Może jesteś nieczłowiekiem i nie możesz kłamać- powiedziałam. -Tak, więc powinieneś trzymać się faktów, zamiast wypróbowywać moją cierpliwość z" Może. " Gdzie jest Phin? Podniósł lewą rękę i wskazał na mnie. Nikłe zielone iskry wypłynęły i zawisł w powietrzu na chwilę aż jeden dotknął mnie. Spadła a reszta poleciała za nią. Błyszczały na podłodze, i nagle zniknęły. - Czym jesteś? -zapytał, przechylając głowę jak wilk. -Nie jesteś wiedźmą. Oi może wyczuć Czarownice w moy "ead" . -Zatrzymaj się tam -, powiedziałem, wyciągając z kabury SIG. -Czy grozisz mi tym? - Zaśmiał się. Więc strzeliłam do niego. Trzy razy w serce. To odepchnęło go z powrotem, ale nie upadł. Pamiętam, z lektury książki Phina to, że nie wszystkie nieludzie mają swoje narządy dokładnie w tym samym miejscu, co my. Może powinnam celować w Jego głowę. Podniosłam pistolet, aby uporać się z moim celem i patrzyłam jak zatapia się w drewniane schody jak duch. Zrzucił nóż rzeźnicki i fartuch. Kamienna ręka wyrosła z podłogi i chwyciła mnie za kostki, wyciągając nogi spode mnie. Poczułam to szybko, ale nie zareagowałam.

OBUDZIŁAM SIĘ LEŻĄC W CIEMNOŚCI I BYŁAM CAŁA PORANIONA, a w szczególności tył mojej głowy. Moje kostki były także całe obolałe kiedy próbowałam nimi poruszyć. Zamrugałam, ale nie mogłam nić zobaczyć co było dla mnie niezwykłe. Poczułam krew i coś prążkowanego pod moim ramieniem. Stara pamięć sensoryczna, pozostała po wieczorowych studiach powiedziała mi, że to pióro. Czekałam na wykopanie nowszej pamięci, pamiętałam jak nieczłowiek chwytał mnie za kostki. Kiedy nic więcej się nie pojawiło, zdecydowałam że nie ma więcej wspomnień. Musiałam być znokautowana kiedy uderzyłam głową o cement. Dziwne jak mogło się wydawać, że jeszcze żyję, chociaż leżałam bezbronna przed nieczłowiekiem. Prawie usiadłam, lecz usłyszałam dźwięk którego nie mogłam zlokalizować, mokry dźwięk. Nie kapanie, ale rozchlapywanie, chlupotanie, rozchlapywanie. Rozrywanie. Rozchlapywanie, chlupotanie, rozchlapywanie. Coś było jedzone. Kiedyś rozpracowałam, że mogłam poczuć śmierć i wszystkie niegodne rzeczy jakie przynosiła ciału. Odczekałam dłuższy czas, wsłuchując się w dźwięk czegoś co było jedzone ostrymi zębami, zanim zmusiłam siebie do ruszenia się. Nie miało znaczenia kto umarł. Jeżeli to był Sam, to byłam bez szans przeciwko czemuś co było w stanie zabić wilkołaka po tym jak strzeliłam mu w klatkę piersiową trzy razy, nawet jeżeli trafiłam w serce lub i nie, to powinien być ranny.

Jeżeli to nie był Sam.....albo zabije mnie także lub oboje wydostaniemy się z piwnicy. Ale musiałam poczekać aż rozważę każdą możliwość zanim przetoczę się sztywno na nogi. Dźwięk się nie zmienił jak się przemieściłam, szkło chrupało mi pod stopami aż do krawędzi mojego buta złowionego na skraju dywanu. Użyłam dywanu aby znaleźć biurko i grzebałam wokoło aby włączyć światło na nim. Światło nie było jasne ale pokazało mi, że oświetlenie na suficie zostało oderwane i pozostały po nim tylko zwisające przewody. Schludne stosy pudełek prawie zniknęły, pozostawiając rozgrzebane książki, rozerwane kartony i strzępy papieru na ich miejscu. Była tam także krew. Dużo krwi. Niektórzy nieludzie krwawią dziwnymi kolorami, ale to wszystko było ciemno czerwone, że aż przechodziło w czarne w słabym świetle od podwórza lub też od krawędzi dywanu gdzie dokonano mordu. Nie było to dawno ponieważ kałuża cieczy była nadal mokra. Ale zwycięzca schował ciało za stosem skrzynek z książkami i znalazł ustronne miejsce ukryte za kilkoma stosami opartymi w dalekim rogu piwnicy gdzie słabe światło które trzymałam nie przenikało. - Sam? -zapytałam -Sam? Dźwięk jedzenia zatrzymał się. Następnie cień ciemniejszy niż to co dookoła niego spłynął ze stosu i przykucnął na wierzchu sterty pozostałych książek, spłaszczony żeby nie obijać się o sufit. Przez chwilę myślałam, że to nieczłowiek, ponieważ wilk był tak przesiąknięty krwią, że był aż czarny. Potem białe oczy złapały światło biurka, a Sam warknął.

- WIĘC- ZAPYTAŁAM SAMA KIEDY WRACALIŚMY Z POWROTEM W KIERUNKU KENNWICK - jak myślisz co możemy zrobić aby wskrzesić miłość do życia w twojej ludzkiej połowie? Ponieważ nie uważam że to działa. Prawie cię tam straciłam mój przyjacielu. Sam jęknął cicho i położył głowę na moich kolanach. Oczyściłam nas w łazience Phina tak jak umiałam najlepiej. jego białe futro było nadal bardziej różowe niż białe a on był cały mokry. Dzięki bogu Rabbit miał potężny grzejnik. - Cóż jeśli nie wiesz -mruknęłam - Jak ja mam niby to ustalić? - Przycisnął mocniej swoją głowę do mojego uda. On prawie mnie dzisiaj zabił. Widziałam w jego oczach zamiar jak podnosił swój zadek i przewrócił pudła na których siedział uprzednio poprzewracane podczas walki z nieczłowiekiem. To był rodzaj błędu, którego Samuel by nie popełnił i to ospowolniło jego atak. Wylądował nisko przede mną na górze złamanego krzesła. Machnał łapą w przestrzeń pomiędzy ramieniem a siedzeniem jak podczas walki aby uwolnić siebie ale przypomniał sobie, że byliśmy przyjaciółmi. Z opuszczonym ogonem i głową, myślę że przestraszył się siebie tak samo jak ja jego.

Spędziliśmy dużo czasu w księgarni więc ruch na drodze nieco się zmniejszył chociaż jeszcze było ruchliwie. Zdjęłam prawą rękę z kierownicy i przeczesałam palcami futro za uszami Sama. Jego całe ciało zrelaksowało się pod moim dotknięciem. - Poradzimy sobie -powiedziałam mu - Nie martw się. Jestem bardziej uparta niż Samuel. Wracajmy do domu i wysuszmy się. Wtedy pomyślę.....czas aby zadzwonić do Zee.

MERCY!!!!!

Głos Adama w mojej głowie wrzeszczał tak wysoko, że nie mogłam się ruszać. Wybuchł jeszcze bezgłośny hałas który rósł, rósł aż .....nic już nie było. Krzyk pozostawił mnie z bólem głowy, sprawiając ze ten który obudził mnie w piwnicy Phina był jak ukłucie szpilką. - Sam - powiedziałam nalegająco, trzymając obie ręce na kierownicy dla bezpieczeństwa. Ledwo powstrzymywałam się od uderzenia w hamulec tak mocno jak mogłam, ale to mogło spowodować duże spiętrzenie się na autostradzie za mną. Z drugiej strony nie mogłam prowadzić w takim stanie - Sam, Sam, nic nie widzę. Złapał wargami za mój nadgarstek i pociągał w dół i z powrotem. Jak tylko nakierował mnie na prostą, przycisnęłam hamulec delikatnie i potoczyłam się aby się zatrzymać. Rabbit trząsł się gdy samochody przejeżdżały obok nas, ale nikt nie zatrąbił więc musieliśmy zatrzymać się na poboczu. Po jakimś bliżej nie określonym czasie ból zelżał i pozostawił mnie trzęsącą się i pocącą i z uczuciem jakbym została przejechana przez naczepę. - Musimy wrócić do domu - powiedziałam ponownie uruchamiając samochód. Moje ręce się trzęsły jak nastawiałam bieg w Króliku i ruszyłam prosto w kierunku Finley. Zostawiłam Adama, aby poradził sobie ze stadem. Jeżeli coś mu się stało to nigdy nie wybaczę sobie mojego tchórzostwa.

Rozdział 8

BYLIŚMY NA CHEMICAL DRIVE GDZIE DROGA ZJEŻDŻAŁA Z MIASTA NA WIEŚ, kiedy karetka minęła mnie jadąc w przeciwnym kierunku, migały światła, ale syreny były wyłączone. Prawie zawróciłam, aby za nimi pojechać.

Nie. Lepiej będzie dowiedzieć się dokładnie, co się stało w pierwszej kolejności. Sam nie jest dzisiaj lekarzem, a ja nie pomogę lepiej niż szpital gdzie zabierają ofiarę. A może w karetce wcale nie było kogoś, kogo znałam. Gdy tylko skręciłam w swoją ulicę, przycisnęłam pedał gazu mocniej nie zważając na ograniczenie prędkości. Przed nami było coś jakby kłęby czarnego dymu. Migały czerwone światła wozów strażackich przy moim domu, który był na najlepszej drodze do stania się podpałką. Adam mógł pomyśleć, że tam byłam. Nie powiedziałam mu, że wychodzę ponieważ musiałby wysłać kogoś za mną, kogoś komu ufał a ja chciałam żeby miał ich wszystkich przy sobie. Płacz Adama nagle nabrał sensu ale byłam przerażona tym co zrobił kiedy połączenie w mieszkaniu wybuchło. Mógł odczuć to tak, że umarłam albo straciłam przytomność. Powinnam zadzwonić do niego zamiast czekać aż tu dojadę. Stado Adama otoczyło przyczepę, stało na drodze do straży pożarnej. Ogień musiał buchnąć jak spotkanie sie rozpoczęło albo krótko po nim, mocno zwalczałam przekonanie, że wzniecili pożar kukłą. Mój wzrok prześlizgnął się po znajomych twarzach, byli tam Darryl, Auriele, Paul i mniej znane jak Henry i George. Nie mogłam znaleźć Adama w ich gronie. Mój żołądek zacisnął się ze strachu przez jego nieobecność. Zaparkowałam z boku drogi tak blisko jak tylko mogłam się dostać, wozy strażackie były wszędzie, ale to nadal było daleko od ognia. Podbiegłam do najbliższej osoby ze stada i złapałam ją za ramię, Auriele. - Gdzie jest Adam? -zapytałam. Jej tęczówki rozszerzyły się z szoku - Mercy? Adam myślał, że byłaś tam kiedy to wybuchło. Wybuchło? Rozejrzałam się dookoła i zorientowałam się, że to rzeczywiście wyglądało tak jakby przyczepa po prostu eksplodowała. Kawałki sidingu, szkło i przyczepa leżały kilkanaście metrów od płonącego kadłuba, który zwykł być moim domem. Przyczepa miała gazowe ogrzewanie, może doszło do wycieku. Jak długo musiałby wyciekać gaz zanim by wybuchnął? Gdyby było nieszczelne kiedy wychodziłam to poczułabym gaz. Jutro będę czułą się źle z powodu mojego domu i utraty rzeczy które były dla mnie ważne, jak zdęcia....biedna Medea. Zostawiłam ją zamkniętą, bo zawsze zamykam ja na noc aby była bezpieczna. Nie chcę myśleć co się z nią stało. Dzisiaj mam ważniejsze Lęki.

- Auriele -powiedziałam powoli i wyraźnie - Gdzie jest Adam? - Mercy! Ramiona wykręciły mnie mocno i przyciągnęły blisko - O boże, o boże Mercy. Myślał że nie żyjesz. Przeszedł przez bok cholernej przyczepy, aby cię znaleźć. - głos Bena był zachrypnięty od dymu i prawie nie do rozpoznania. Gdyby nie brytyjski akcent nie byłabym pewna, że to on.

- Ben? - wyswobodziłam się z jego uścisku z trudem i troską, bo ręce, które mnie trzymały kurczowo były spalone i pokryte pęcherzami, ale musiałam być w stanie oddychać.- Ben, powiedz mi gdzie jest Adam? - Szpital -powiedział Darryl, gdy przytruchtał do nas z miejsca gdzie rozmawiał z kilkoma strażakami. Darryl był partnerem Auriele i drugim po Adamie - Mary Jo udało się pojechać z nim w zakresie swojej pracy. - Mary Jo była wilkołakiem i na co dzień pracowała, jako strażak, miała przeszkolenie w zakresie ratownictwa medycznego. - Zabiorę cię. Biegłam już z powrotem do Królika. Sam jakoś prześlizgnął się obok mnie jak już wsiadłam i kiedy drzwi pasażera się otworzyły, wskoczył na tylnie siedzenie tak, aby Ben mógł usiąść. - Warren jest w drodze. - powiedział. Jego zęby szczękały od szoku a oczy były jasne jak u wilka Pracował i nie mógł zdążyć na czas na spotkanie. Ale zadzwoniłem do niego i powiedziałem mu, że Adam jest w szpitalu. - Dobrze -powiedziałam wycofując w burzy żwiru - Dlaczego ciebie także nie wzięli do szpitala? Z dala od ognia, zapachu spalonego mięsa i jego bólu nie można było przegapić. Mały silnik samochodu ryczał jak dociskałam gaz na autostradzie. Ben zamknął oczy i zebrał się w sobie na siedzeniu. - Byłem jeszcze w budynku - powiedział. Kaszlał, opuścił na dół szybę i wychylił się dusząc się i kaszląc sucho. Podałam mu do połowy pustą butelkę wody a on przepłukał gardło i wypluł. Zamknął okno i pociągnął łyk - Adam poszedł do sypialni a ja poszedłem do Samuela.- Jego głos był coraz gorszy. - Jak bardzo z tobą źle? - Będzie dobrze. Wdychanie dymu jest do bani.

WE TRÓJKĘ WPADLIŚMY DO POKOJU NAGŁYCH WYPADKÓW. Nawet w tym miejscu które jest przyzwyczajone do dziwnych rzeczy musieliśmy rzucać się w oczy. Spojrzałam na Sama. Położył się na ziemi, kiedy nie patrzyłam, cały pokryty plamami krwi i brudem. Wszyscy wyglądaliśmy jak obszarpańcy, ale przynajmniej nie myślałam już że Sam i ja nie wyglądamy jakbyśmy właśnie zabili nieczłowieka. Oczywiście też nie wyglądaliśmy jakbyśmy walczyli z ogniem, tak jak Ben. Coś wymyślę gdyby ktoś pytał. Zapomniałam że było coś bardziej szokującego w nas niż brud, oparzenia i stare w większości wytarte plamy krwi. - Hej, nie możesz tu przyprowadzać psa! - Pielęgniarka selekcjonująca chorych zrobiła trzy szybkie kroki do nas i spotkała mój wzrok. . . i nagle się zatrzymała. -Pani Thompson? Czy to jest wilkołak?

- Gdzie jest Adam Hauptman ? Ale ryk dobiegający z pokoju nagłego wypadku powiedział mi wszystko, co musiałam wiedzieć. - Kto miał tak doskonały pomysł, by go tu przynieść? - Wymamrotałam, biegnąc przez dwuskrzydłowe drzwi między poczekalnią i pokojem nagłego wypadku, Ben i Sam byli obok mnie. -Nie ja –Powiedział Ben, brzmiący trochę bardziej radosno. Myślę, że martwił się, tym co tu mogliśmy zastać.-Ja jestem zwolniony z winy. Byłem w przyczepie i opiekałem się jak tost kiedy wysłali go tutaj . Szary wilkołak, którego futro ciemniało wokół pyska stał w przejściu między pokojem pacjentów a centralną ladą, jego przemiana, była tak świeża, że mogłam jeszcze zobaczyć mięśnie grzbietu modyfikujące się. Brakowało dużego płata futra, gdzie jego skóra poczerniała i bulgotała w górę jak wosk. Wszystkie jego nogi były potwornie spalone, osmalona skóra straszne imitowała czarne futro, które zazwyczaj jest nimi pokryte. Zasłona z pokoju znalazł się nad jego ogonem. Zatrzymałam się wewnątrz drzwi, oceniając sytuację. Jody, pielęgniarka z którą rozmawiałam w noc wypadku Samuela, stała nieruchomo i ktoś tłumaczył jej, jak zachowywać się przy wilkołaku, bo jej oczy utkwione były w podłodze. Ale nawet tam gdzie stałam, mogłam wyczuć strach, zapach budzący głód wilkołaka. Mary Jo przykucnęła przed Adamem, z jedną ręką na podłodze, jej głowa ukłoniła się w uległości a jej twarde lekkoatletyczne ciało, wydawało się kruche obok wilka, była bezpośrednio między obserwatorami a jej Alfą. Spojrzałam na Sama, ale widocznie nie pożywił się wystarczająco martwych nieczłowiekiem, bo jego cała uwaga była skierowana na Adama, choć stał za mną. Ben czekał z drugiej mojej strony, zachowując się bardzo spokojnie, jakby bardzo starał się nie zwrócić na siebie uwagi Adama. W innych okolicznościach nie martwiłabym się tak. Wilkołaki mają tendencję do utraty swych ludzkich powłok, kiedy są ciężko ranne, ale mogą przypomnieć sobie przez partnera lub przez wilka, bardziej dominującego. Samuel był bardziej dominujący niż Adam, a ja byłam partnerką Adama. Każdy z nas powinien dać radę sprowadzić go z powrotem. Niestety, Samuel nie był sobą tego wieczoru a Adam usmażył się w panice, gdy myślał, że zostałam uwięziona w przyczepie. Nie wiedziałam jak może zareagować na mnie. Schylił głowę i zrobił krok do przodu, a mój czas by wahać się skończył się. - Adam – powiedziałam Jego całe ciało zamarło. -Adam? – Zrobiłam krok do przodu przed Bena i Sama. -Adam, wszystko w porządku. To są dobrzy ludzie. Starają się pomoc ci z bólem.

Jestem szybka i mam dobry refleks, a nawet nie zauważyłam jak się przemieścił. Przycisnął mnie plecami o futrynę, podnosząc się na jego biednych spalonych tylnych łapach aż jego twarzy była na tej samem wysokości, co moja. Zapach dymu i spalenizny owinął się wokół nas a jego gorący oddech dotknął moich policzków. Zaciągnął się, a całe jego ciało zaczęło drżeć. On już myślał, że nie żyje. - Nic mi nie jest - mruknęłam, zamykając oczy i odchylając brodę, aby odsłonić gardło. - Nie byłam w przyczepie, gdy wybuchła. Przesuwał nosem od mojej szczęki do obojczyka, i wydał niski, świszczący kaszel, który zdawał się trwać wiecznie. Kiedy to w końcu się skończyło, położył głowę na moim ramieniu i zaczął się zmieniać. Byłoby bezpieczniej dla wszystkich, gdyby był człowiekiem, i dlatego prawdopodobnie to robił. Ale po prostu został poważnie ranny i właśnie ukończył zmienić się z człowieka w wilka. Aby podjąć próbę odwrócenia zmiany w minutę było piekielnie trudne. To, było oczywiste, że zdecydował się to zrobić dla mnie, mimo tego, że był w bardzo złym stanie. Nigdy by nie zaczął się zmieniać, podczas gdy dotykał mnie, gdyby nie był w pełni świadomy. Zmiana sama w sobie jest wystarczająco bolesna a kontakt skóry do skóry tylko pogarszał sprawę. Dodajmy do tego niewygodną pozycje i ból, który Adam odczuwał z powodu poparzeń, nie wiedziałam, co może się stać. Powoli zsuwałam się po ścianie, ciągnąc go za sobą, gdy jego skóra rozciągała się a kości przemieszczały. Oglądanie przemiany wilka nie jest niczym pięknym. Położyłam dłonie płasko na podłodze, tak, aby nie poddać się pokusie, aby go dotknąć. W głowie wiedziałam, że większy kontakt ze skórą był ostatnią rzeczą, której potrzebował, a moje ciało było dziwnie przekonane, że mogę złagodzić cierpienie zmiany. Spojrzałam na Bena i wskazałam brodę w kierunku pielęgniarki. . . i lekarza, który odsłonił zasłonę by dołączyć się do zamieszania. Ben posłał mi, „dlaczego ja?” spojrzenie. W zamian spojrzałam na Adama, który oczywiście był ubezwłasnowolniony, a następnie na Sama, który był wilkiem. Ben spojrzał w niebo powołując się na litość Boga. Ruszył z trudem, wyciągając ręce przed siebie, w celu rozwiązania problemu. Złapałam wzrok Mary Jo i przerwałam spojrzenie skierowane na mnie . . . takie spojrzenie. Jak tylko zorientowała się, że patrzę na nią, jej twarz pojaśniała. Nie mogłam zinterpretować emocji, które widziałam, wiedziała tylko, że były bardzo silne. - czy ktoś jest ranny? – zapytał Ben. Kiedy postarała się wyjść ze swojej zwykłej paskudnej osobowości, ludzie maja tendencje do znajdywania w nim ukojenia. Myślę, że to przez ładny brytyjski akcent i wygląd, gdy nawet poparzony i w zwęglonej odzieży, wyglądał jakoś bardziej cywilizowanie niż ktokolwiek inny. -Nie- powiedział lekarz, którego nazwisko na plakietce brzmiało REX FOURNIER, MD. Wyglądał jakby miał późne czterdzieści lat.- Przestraszyłem go kiedy odsłoniłem zasłonę - w duchu sprawiedliwości które rzadko spotykane jest u przerażonych ludzi, powiedział: -Był bardzo

ostrożny, by nikogo nie skrzywdzić, po prostu powalił mnie na bok. Gdybym nie potknął się o stołek, utrzymałbym się na nogach. -Był nieprzytomny, kiedy wyszłam - powiedziała Mary Jo do Bena, pół-przepraszająco. - wyszłam, aby zobaczyć czy mogę znaleźć kogoś, kto mu pomoże, byliśmy tutaj przez chwilę. Nie wiedziałam, że byłam z dala na tyle długo że zdążył się zmienić. -Nie tak długo -powiedziałam. -Widziałam jak karetka nas mijała. Nie mogłaś tu być więcej niż pół godziny, a jemu zajęło to połowę czasu by całkowicie się przemienić. A tak przy okazji czyj to był genialny pomysł by przywieść Adama do szpitala w jego stanie? To był pomysł Mary Jo. Widziałam to w jej twarzy. -Wszystko, czego potrzebował to odcięcie martwej skóry - powiedziała. Bardzo, bardzo bolesna procedura a środki przeciwbólowe nie działają na wilkołaki długo. To był taki zły pomysł, że wszyscy gapiliśmy sie na nią, wszyscy którzy o tym wiedzieli, jak Ben, Sam i ja. Adam był zajęty przemianą. -Nie zdawałam sobie sprawy, jak jest źle - broniła się. -Myślałam, że to tylko ręce. Nie widziałam jego nóg dopóki nie byliśmy już w karetce w drodze tutaj. Gdyby to były tylko jego ręce, byłoby w porządku. Być może. Prawdopodobnie. -Myślałam, że Ty i Samuel jesteście martwi - powiedziała. - I to był mój problem, jako lekarza stada. A jako lekarz, jak i lojalność w stosunku do Alfy, zdecydowałam że szpital jest bezpieczniejszą opcją. Ona, właśnie po prostu kłamała. Nie o tym że Adam będzie bezpieczniejszy w szpitalu niż w domu. W związku z ostatnimi wydarzeniami, miała prawdopodobnie rację, że ciężko ranny Adam nie był bezpieczny w stadzie w swoim stanie. Byliby rozdarci i przepraszaliby, a może nawet później czuliby się źle. Ale to pierwsze oświadczenie. . . Może myślała, że byliśmy zbyt zdenerwowani by dostrzec a Ben czasami nie był świadom subtelnych sygnałów, jak niektóre inne wilki. Ale może Mary Jo nie wiedziała, że mogę powiedzieć, kiedy kłamie tak dobrze jak każdy inny wilk. -Wiedziałaś, że nie byliśmy w domu - powiedziałam powoli. A potem zapaliło się światło, co to znaczyło. -Czy Adam posłał cię byś mnie pilnowała, gdy spotykał się z innymi? Widziałaś jak wychodziliśmy? Widziała. To było na jej twarzy i nie przejmowała się tym by zaprzeczyć. Może być w stanie okłamywać ludzi w tym pokoju, ale nie resztę z nas. -Dlaczego mu nie powiedziałaś? - zapytał Ben. -Dlaczego nie zatrzymałaś go zanim wskoczył w ogień?

- Odpowiedz mu - powiedziałam. Spotkała mój wzrok przez długie liczenie do trzech, zanim ostatecznie opuściła je. -Miałam iść za Tobą, gdybyś wyszła. Upewnić się, że nic cie się nie stanie. Ale widzisz, myślę, że każdemu by ulżyło, gdyby jeden z wampirów zabiłby cię. -Tak więc zdecydowałaś się przeciwstawić poleceniu Adama, ponieważ nie zgadzasz się z nimpowiedział Ben. –Wybrał cię byś pilnowała Marcy, ponieważ ci , że skoncentrujesz się na zadaniu, podczas gdy on będzie zajmował się stadem, zdradziłeś to zaufanie. Byłam wdzięczna, że Ben mówił. Mary Jo była jedną z osób, w paczce Adama, którą uważałam za mojego przyjaciela. Nie dlatego, że miałam dług wobec nieludzi by utrzymać ją przy życiu jakiś czas temu. . . Podejrzewałam, że miała dobre i złe strony, jak większość bajek. Ale spędziłyśmy wiele godzin w swoim towarzystwie, ponieważ Adam lubił używać jej jako strażnika, kiedy czuł, że tego potrzebowałam. Mary Jo chciała mnie zabić. To właśnie było wtedy to spojrzenie. To był taki szok, że może usłyszałabym jej odpowiedź na pytanie Bena, gdyby nie brzmiało tak defensywie. -To nie tak. Była wystarczająco bezpieczna, poszła z Samuelem. Nic nie mogłam zrobić, by chronić ją lepiej niż mógł to zrobić Samuel. -Więc, dlaczego nie zatrzymałaś podpalaczy? Podpalaczy? Nie było podpalaczy? -Nie zostałam zobowiązana do ochrony jej miejsca. Nie było jej tam. Ben uśmiechnął się z satysfakcją, że zdałem sobie sprawę, że nie wiedział czy byli tam podpalacze Kim oni byli, Mary Jo? - Nieczłowiek- powiedziała. -Nikt, kogo znam. Po prostu wprowadza więcej kłopotów pod drzwi naszego stada. Jeśli chcą spalić dom Marcy, to, co mnie to obchodzi? -Spojrzała na mnie i powiedziała złośliwie: -Żałuję, że nie spalili go z wami. -Ben! Jak udało mu się zatrzymać rękę, zanim trafił ją w twarzy, nie wiem. Ale zrobił to. Musiałaby później wytrzeć nim podłogę. być może była pod nim w hierarchii stada, ale tylko dlatego, że kobiety bez partnerów były na dnie stada. Chciała z nim walczyć. Widziałam to w jej twarzy. Nie mogłam się ruszyć z Adamem na kolanach. –Dość- utrzymywałam miękkim głos. Ben dyszał, ręce drżały mu w szale. . . lub bólu. Jego ręce były bardzo zniszczone.

- Mógł umrzeć - powiedział do mnie Ben szorstkim głosem wilka - Mógł umrzeć z tego powodu.Zatrzymał się. Gwałtowność zniknęła z postawy Mary Jo tak szybko jakby ktoś uderzył w przełącznik. Jej oczy rozjaśniły się łzami - Myślisz, że nie wiem tego? Wybiegł z domu wołając jej imię. Próbowałam mu powiedzieć, że już za późno, ale on odciągnął bok ściany i wskoczył do dziury którą zrobił. Nawet nie chciał mnie słuchać. - Posłuchałby gdybyś powiedziała mu, że jej tam nie było. - powiedział Ben niewzruszony przez łzy Byłem tuż za nim. Ty nawet nie próbowałaś. Mogłaś mu chociaż powiedzieć, że ona żyje. - Dość- powiedziałam, zmiana Adama była prawie skończona. - Adam może rozliczyć się z tym później. Spojrzałam na Sama - Dwie zmiany są złe kiedy ma się uszkodzone tkanki, prawda? To goi się źle. - Ludzkie ucho było pokryte bliznami i górna część głowy Adama od brwi w górę wydawała sie tak samo. Musiał mieć mokry ręcznik albo coś na głowie aby zakryło twarz, tylko spadło gdzieś po drodze i nie ochroniło jego głowy. Sam westchnął. Lekarz słuchał opowieści Mary Jo z fascynacją, założę się że oglądał także opery mydlane. - Przykro mi -powiedział mi, cicho - Jeżeli nie masz jakiegoś skutecznego sposobu ograniczającego go, to nie mogę go tutaj leczyć. Nie będę ryzykował personelu. - W takim bądź razie czy możemy dostać pokój? - zapytałam. Czas nie był naszym przyjacielem. Możemy wziąć go z powrotem do domu i opiekować się nim...ale kiedy Mary Jo przypomniała mi o niebezpieczeństwie, a on byłby ranny w środku stada, na prawdę nie chciałam zabierać go tam z powrotem i zranić go. Sam złapał mój wzrok i spojrzał w dół na linie kurtyn zasłaniających pokoje a do tej jedne która była zerwana. I spojrzał na lekarza. – Prawdziwy pokój byłby najlepszy. Czy możemy korzystać z magazyny pokoju rentgenowskiego? Lekarz zmarszczył brwi, ale Jody przyszła mi na ratunek. -To jest Mercy Doktora Cornicka powiedziała. – Spotyka się z Adamem Hauptman, Alfa stada. -Który leży na moich kolanach - powiedziałem. -Przykro mi. Ale gdyby to był ktoś inny ranny niż Adam, mogę cie zapewnić, że twój personel byłby bezpieczny, ale Adam jest jedynym, który może wiarygodnie utrzymać cała ta pokrywę. Masz rację, nie chcąc ryzykować swoich ludzi. Ale mam tutaj kilka wilków, Mary Jo jest Starzakiem i możemy sobie sami poradzić. Gdyby to nie było poważne, po prostu zabrałabym go do domu. Ale jeśli nie zrobimy czegoś szybko, blizny beta trwałe. Jego nogi były najgorsze. Całkowicie ludzkie i. . . Widziałam poczerniałe kości pod skórą. Był nieprzytomny, spocony, i cztery odcienie bledszy niż zwykle.

- Co możemy co przynieść? –zapytał Fournier. - nosze - powiedziała Mary Jo. Spojrzała na Sam, oczekując ze przejmie sprawę. Wtedy zdała sobie sprawę, że w tym miejscu, nie mógł pokazać im, że był wilkołakiem. Sądzę, że jeszcze nie zauważyła w pełnym zakresie problem Samuel. Po prostu odwróciła się do lekarza i zaczęła mówić medyczny bełkot. Nosze pojawiły się, i Ben podniósł Adam z moich kolan i położył go na nich. Wielu pracowników szpitala pojawiło się i opróżniało pomieszczenie rentgenowskie z bardzo mały szacunkiem dla istniejącego tam porządku. Ktoś bardzo z tego powodu się zdenerwuje. Dr Fournier został wezwany na trzecie piętro i wyszedł z taką samą energiczna skutecznością, ze wydawało się, że może ze wszystkim sobie poradzić wliczając to wilkołaki na jego ER. Gdy wszystko zostało wyniesione, pojawił się pokój, tylko, dla nas wszystkich, noszy, i tacy narzędzi która przyniosła Jody. -Fournier nie jest tak dobry jak Doc Cornick, gdy coś idzie źle. - Jody posłała mi ostre spojrzenie gdy Mary Jo i Ben wnosili Adama do środka pokoiku, i zastanawiałam się ile wilkołaków najwyraźniej zna i połączyła fakty, że byłam współlokatorka Samuela. Jeśli tak, to nie wydaje się być przerażona na myśl, o tych wszystkich wilkołakach, które były tu w tej chwili, więc może, Bedzie milczeć o swoich podejrzeniach. -Fournierowi nic się nie stało - powiedziałam. -Nie zrobił nic gorszego. To mi wystarczy. -Czy potrzebujesz pomocy? - zapytała odważnie. Uśmiechnęłam się do niej. -Nie Myślę, że Mary Jo poradzi sobie – Raczej wołałabym mieć lekarza i Jody i, ale Adam nie podziękuje za narażenie ludzi. Jak Jody, naprawdę wolałabym mieć Samuel. . . który zniknął. -To nie jest sterylne środowisko, ale wygląda no to ze to ważne. -Nie - powiedziałam Jody z roztargnieniem. Gdzie podział się Sam? - Wilkołaki radzą sobie lepiej z zarazkami niż ludzie. Wygląda na to ze sa gotowi. Zamknęłam drzwi, wzięłam głęboki oddech i zwrócił się do Mary Jo. -Czy wiesz, co robić? Muszę znaleźć Sama . -Jestem tutaj-. Samuel był nagi jak w dniu, kiedy się urodził, i mocno spocony z powodu szybkości przemiany. Jego skóra była brudna od kurzu i krwi nieczłowieka co uzmysłowiło mi ze wiadro z wodą i ręcznik musi być wśród rzeczy Mary Jo. Jego oczy były szare, odcień lub dwa jaśniejsze niż normalnie, ale inne wilki bez wątpienia przypisałyby to zmianie. – Zajmę się tym. -Samuel - powiedziałam. Ale on odwrócił sie i zajął się czymś, co wyglądało jak szczotka do szorowania, ze sztywnego włosia. -Trzeba przytrzymać go na podłodze. Ben, połóż się na jego biodrach. Mary Jo, powiem ci, gdzie cie potrzebuję. Ręce sa najgorsze, więc zaczniemy z nich..

-Co ze mną?- zapytałam. -Możesz do niego mówić. Powtarzaj mu ze pomagamy mu przez te tortury. Jeśli cie usłyszy i uwierzy, nie będzie z nami walczyć. Dam mu trochę morfiny. To nie pomoże dużo ani za długo, więc musimy działać szybko. Tak więc, Samuel usunął martwy naskórek i prawie zaschnięte strupki z Adam twardym pędzlem, Mówiłam i mówiłam. Oparzenia zabiły tkanki, które musiały zostać usunięte. Gdy już ich nie było, surowe rany będą czysto się goiły i bez blizn. Adam nadal miał ataki kaszlu. Kiedy zdarzały się wszyscy wycofaliśmy się i pozwalaliśmy wykaszleć sie, dopóki nie pluł krwią z wielkimi czarnymi kawałkami w niej. Ben tez miał kilka takich ataków, ale przechodził je nadal, zachowując swój ciężar na Adamie. Często, Samuel zatrzymywał się i podawał Adamowi kolejna dawkę morfiny. Najgorsze było to, że Adam nie wydał z siebie żadnego dźwięku ani nie siłował się z osobami trzymającymi go. Tylko patrzył na mnie, podczas gdy pot spływał mu, a jego ciało potrząsały małe wstrząs, które rosły i opadły podczas tego, co robił Samuel. -Myślałem, że nie żyjesz - powiedział, jego głos zazgrzytał podczas gdy Samuel przeniósł się z jego rąk na nogi. Wydawało się, ze to tak bardzo nie bolało, Chyba ze nie było tam za wiele nerwów. On wskoczył boso do płonącego budynku by mnie uratować. - Głupi - powiedziałam, mrugając mocno. – Jeśli kiedyś umrę zabiorę cie ze sobą. Uśmiechnął się słabo. -Czy to była Mary Jo która zdradziła nas w kręgielni? -zapytał, potwierdzające, że był całkowicie nieświadomy tego, co działo się, kiedy się zmieniał. Obaj zignorowaliśmy bolesny dźwięk, który wydala Mary Jo. - Zapytam ja później. Kiwał głową. – Dobrze- Przestał mówić, a jego źrenice zwęziły sie pomimo morfiny, którą została mu podana. Wygiął się w luk i wił się by moc przycisnąć twarz do mojego brzucha, wydając dźwięk gdzieś pomiędzy krzykiem a warczeniem. Trzymałam go, gdy Samuel warknął do Bena i Mary Jo go by trzymali go nieruchomo. Kolejny zastrzyk z morfiny, i Samuel odsunął nas wszystkich. Ben leżał na nogach Adama - nie myśl, ze nie zauważyłem twoich rak, Ben. Jesteś następny -Mary Jo przy jednym ramieniu, tuż nad łokciem. Ja z drugiej strony. -Czy możesz go przytrzymać? - zapytał Samuel. -Nie, jeśli nie będzie tego chciał - powiedziałam. - Wszystko będzie w porządku - powiedział Adam. – Nie skrzywdzę jej.

Samuel uśmiechnął się. -Nie, nie myślałem, że to zrobisz. Kiedy Samuel dotknął szczoteczka twarz Adama, musiałam zamknąć oczy. -Szyyyy - pocieszał mnie Adam – Niedługo będzie koniec.

WARREN DOTARŁ NIE DUŻO PÓŹNIEJ PO TYM. ZA PÓŹNO by pomóc z Adamem, lecz on i Mary Jo trzymali Bena, podczas gdy Samuel uwalniał jego ręce z czarnej skóry i pęcherzy. Przemienił się dwa razy i zaczął źle się goić, ale wciąż było bardzo źle. Adam miał zamknięte oczy i odpoczywał, gdy ja stałam z rękami owiniętymi wokół jego ramion, jednym miejscu, gdzie nie stracił skóry. Połączenie między nami nie było jeszcze zresetowane, i musiałam polegać na zmysłach by powiedziały mi, co czuje. Zaskoczyło mnie, biorąc pod uwagę jak byłam niezadowolona z tej więzi, że brakowało mi połączenia gdy znikło. Moje uszy powiedziały mi, że nie całkowicie spał, tylko drzemał. Ben nie był tak spokojny, jak Adam, ale oczywiście starał się krzyczeć jak najciszej. Wreszcie, zatopił zęby w bicepsie Warrena i zacisnął je. - Świetnie - wycedził Warren bez zmrużenia oka. – Proszę bardzo pożuj sobie, jeśli ci to pomoże. Zbyt daleko od serca, aby zrobić mi jakąkolwiek krzywdę. Cholera, nienawidzę pożarów. Pistolety, noże, kły i pazury są ciężkie, ale pożary są najgorsze . Ręce Adama wyglądały jak surowy hamburger, ale przynajmniej nie jak spalony hamburger i jedna z nich sięgnęła ponad i zamknęła się na palcach. Próbowałam go puścić, ale otworzył oczy i przytrzymał mnie. -Dobrze, to wszystko – powiedział Samuel i cofnął się od Bena. - Posadźcie go na stołku i zostawcie go w spokoju na chwilę. - Przywiozłem w lodówce surową wołowinę - powiedział Warren. – Jest w samochodzie, więc możemy ich nakarmić. Samuel poderwał głowę. -Twój Alfa był w tarapatach, a ty zatrzymałeś się i poszedłeś do sklepu spożywczego? Warren uśmiechnął się chłodnymi oczami, kiedy krew kapała na podłogę z ramienia Bena -Nie. Samuel popatrzył na niego i Warren spojrzał na ścianę poza nim bez poparcia niższej pozycji. Mógł, lubić Samuela, ale Samuel nie był jego Alfą. Nie chciał pozwolić samotnemu wilkowi, aby kwestionował jego działania. Westchnęłam. -Warren. Dlaczego masz pod ręką lodówkę wypełnioną mięsem?

Kowboj odwrócił się do mnie i posłał mi szeroki uśmiech. – Żart Kyla . Nie pytaj - jasny rumieniec wykwitł na jego policzkach -zamrażarka i lodówka w domu Kyle są już pełne. Wsadziliśmy je do skrzyni z lodem w garażu aby zabrać z powrotem do mojego mieszkania, gdzie mam pustą zamrażarka, ale nie dotarłem tam jeszcze. -Spojrzał w kierunku Samuela. – Jesteśmy trochę zgryźliwi? -Czeka aż Marcy rozpędzi się na niego- powiedział Adam. Jego głos był słaby, ale, hej, wszyscy mieliśmy dobry słuch.-A Marcy zastanawia się, czy powinna to zrobić przy nas wszystkich byśmy to słyszeli czy nie. -Co Mercy ma na Ciebie?- zapytał Warren. Kiedy to było oczywiste ,że Samuel nie miał zamiaru odpowiedzieć, Warren spojrzał na mnie. Patrzyłam na Samuela. -Ja po prostu nie mogę tak dłużej - powiedział wreszcie. - lepiej odejść teraz, zanim kogoś zranić. Byłam zbyt zmęczona, by pogodzić się z jego śmiecia. -Do diabła, możesz. " Nie iść delikatnie w dobra noc, 'Samuel.? Wściekłość, wściekłość przeciwko umierającemu światłu. "-On pomógł mi zapamiętać ten wiersz, gdy byłam w liceum. Wiedziałam, że go pamięta. -„Życie jest tylko chodzącym cieniem "Mercy ",kiepski aktor, który kroczy dumnie i mówi godzinny prolog na scenie, a następnie nie słychać nic więcej. " -Odpowiedział mi na Dylana Thomasa Szekspirem, wypowiedziane z taką ponurością i zmęczeniem jak żadnemu aktorowi się to nigdy nie udało. - To opowieść. Opowiedziana przez idiotę, pełna wrzasku i wściekłości, co oznacza... Nic ostatnie słowo powiedział z goryczą. Byłam tak wściekła, że mogłam go uderzyć. Zamiast tego, zaczęłam klaskać z uznaniem. -Bardzo poruszające, -powiedziałam. – Ale głupie. Makbet zabił swojego władcę dla własnych ambicji, przynosząc nieszczęście i śmierć wszystkim zaangażowanym. Myślę że twoje życie jest warte więcej, niż jego było. Więcej dla mnie i dla każdego pacjenta, który skrzyżował swoje ścieżki z tobą. Dziś, to był Adam i Ben. - Wliczając w to mnie -powiedział Warren. Mógł nie być wtajemniczony we wszystko od początku, ale jakikolwiek wilk złapałby istotę, o czym rozmawialiśmy.- Jeśli nie byłoby cię tu gdy demon przytrzymywał mnie nie tak dawno temu, nie żyłbym. Reakcja Samuela nie była taka jak się spodziewałam. On schylił głowę i warknął na Warrena, -Nie jestem odpowiedzialny za ciebie. -Tak, jesteś - powiedział Adam, otwierając oczy. -To cie meczy? -zasugerował Warren delikatnie. Wzruszył ramionami. -Ludzie umierają. Ja to wiem, ty to wiesz. Nawet wilki takie jak my umierają. Mniej ludzi umiera, gdy jesteś w pobliżu. Takie są fakty. Martwiąc się o nich nie sprawisz że będą popełniać mniej błędów.

Samuel odszedł z dala od nas wszystkich. Nie było dużo miejsca, żeby uciec, i zwiesił głowę w dół. Miałem nadzieję, że to będzie łatwiejsze, Marcy. Ale zapomniałem, że ty nic nie ułatwiasz . Odwrócił się i spotkał mój wzrok. Kiedy znowu się odezwał, było to łagodny protekcjonalny ton, który myślałam, że dawno temu go z niego wyleczyłam -Nie możesz mnie uratować, Marcy. Nie, kiedy nie chcę być uratowany. -Samuel- powiedział Adam wymagającym tonem, o wiele silniejszym niż pozwalał na to jego stan. Podniósł się na łokciach i patrzył na wilka. Samuel spotkał wzrok Adama. . . i widziałam szok na twarzy tylko na chwilę, zanim zaczął zmieniać się w wilka. To był brudny trik coś co Alfa, silny Alfa może zrobić, wymusić przemianę na wilku. Podejrzewam, że gdyby Adam nie złapał Samuela, przez zaskoczenie, to nigdy by nie działało. Adam trzymał wzrok Samuela, podczas gdy my czekaliśmy z zapartym tchem. Piętnaście minut to długo aby nadal trzymać. I w końcu Samuel odszedł pozostawiając białookiego wilka na swoim miejscu. Wilk uśmiechnął się do Adama. - Może nie będę w stanie cię uratować, synku- powiedział Adam leżąc z powrotem i zamykając oczy - Ale mogę kupić dla nas trochę czasu aby skopać ci tyłek na tyle mocno, że przestaniesz myśleć o "jutro i jutro" tylko zaczniesz myśleć jak bardzo twój tyłek boli. - Czasami- powiedział Warren - jest łatwo zauważyć, że byłeś w wojsku szefie. - Kopanie w tyłek jest nieodzowną częścią służby, zarówno dawanie jak i otrzymywanie - zgodził się Adam nie otwierając oczu. Mary Jo gapiła się na Sama - Jego wilk jest pod kontrolą - powiedziała z przerażeniem. - Był przez parę dni - zgodził się Adam – Żadnych trupów jak do tej pory. Nie wiedział o nieczłowieku w księgarni....ale nie byłam pewna czy nieczłowiek się liczył. To było raczej defensywne zabijanie niż niekontrolowana zabójcza hulanka, chociaż Samuel o mało nie zjadł mnie po tym na deser. Sam napotkał moje zamyślone spojrzenie i zdałam sobie sprawę, że zdawał się być...inny, bardziej wyrazisty niż u Phina w sklepie gdzie przyzwyczajona byłam do widoku wilka Samuela. Pomyślałam że wcześniej był bardziej agresywny ale widziałam także że stawał się …. mniej Samuelem, nawet mniej Samem. Nasza mała katastrofa może kupiła nam trochę więcej czasu. - Ach, przyjmuję, że Marrock nie wie o Samuelu? - Warren przerwał milczenie, brzmiąc bardziej kowbojko, bardziej wyluzowanie co zwykle było znakiem że nie był. - Coś w tym stylu - powiedziałam - powiedziałam mu, że nie chce jeszcze wiedzieć a on mi uwierzył. Pod warunkiem, że porozmawiam z Charlsem. Według Charlsa dobrą wiadomością jest to, że jeżeli wilk Samuela będzie bardziej niezależny od niego to sam rozpocznie samookaleczenie od razu. Złą wiadomością jest to, że jeżeli nie uwolnimy Samuela od swoich obaw to jego wilka zacznie także zanikać - co właśnie robił - A my pozostaniemy i tak z martwym ciałem Samuela a jako bonus będzie dużo martwych innych ciał.

- Normalny pogrzeb wikinga - skomentował Warren. Mary Jo posłała mu ostre spojrzenie, które odwzajemnił. - Ah mogą czytać, tak długo, jak dużo jest dobrych zdjęci- powiedział, mówiąc nawet wolniej niż zwykle i używając więcej Teksańsko kowbojskiej gramatyki. - To jest moja kwestia - powiedziałam Warrenowi- Mam ci za złe, że ja ukradłeś. Ben zaśmiał się. Ale potem zapytał – Jakie są różnice zanikającego wilka który ma kontrolę? - Wnioskuję, że Sam straci wszystkie kły i mózg a ostatecznie umrze - powiedziałam im Prawdopodobnie mniejsze obrażenia niż to co normalnie się dzieje kiedy wilk jest atakowany. Zwłaszcza, że wilk nie zatrzyma się dopóki jego nie zatrzymają. Ale nic dobrego. - Będzie łatwiej go zabić jeżeli do tego dojdzie - powiedział Warren, uznając korzyści. Samuel był stary, silny i mądry i jeśli jego wilk jest taki chociaż w połowie, potrzeba będzie Brana lub Chalesa aby go sprzątnęli. W ten sposób każdy z nas z naładowanym pistoletem srebrem mógłby to zrobić. Sam nie wydawał się przejmować rozmową. Przymrużył oczy i warknął na Warrena z modelową gwałtownością. Jego uszy stały do góry pokazując, że tylko grał. Ranili moje serce tą swoją ostrą, pełną akceptacji rzeczywistością. - Pakujcie się dzieciaki - powiedział Adam z wciąż zamkniętymi oczami - Nadszedł czas aby zabrać tą imprezę do domu. Dom Spojrzałam z niepokojem na Warrena. Adam podniesie się i będzie funkcjonował za dzień lub dwa dzięki fajnym super mocom wilkołaka w uzdrawianiu. Ale w stadzie nadal był bałagan. - Tak jest szefie - Warren skinął na mnie i kontynuował rozmowę z Adamem - Sądzę, że zatrzymam się u ciebie na trochę jeżeli ci to nie przeszkadza. Darryl też tam będzie.

ZAPAKOWALIŚMY ADAMA NA TYŁ CIĘŻARÓWKI WARRENA na gruby materac kempingowy i zawinęliśmy śpiworem. Wilkołaki są bardzo odporne na zimno zwłaszcza na taka, jaka jest w TriCities. Ale nie chcieliśmy ryzykować. Przyjął nasze wydziwianie z pewnego rodzaju królewską wesołością, zdołał to także docenić ale nie powiedział ani słowa. - Kemping? -mruknęłam do Warrena pod nosem kiedy już usadowiliśmy Adama - Ty faktycznie zabierzesz Kylea na kemping? - Kyle był zadowolony z wygód cywilizacji. Nie mogłam wyobrazić go sobie jak dobrowolnie spędza weekend w lesie. - Nie- mruknął - W każdym razie nie na noc. Ale mam nadzieję, że na wiosnę przyszłego roku.

- Ale masz śpiwory i materace kempingowe w swojej ciężarówce. - nie mogłam powstrzymać uśmiechu, który rósł na mojej twarzy - Czy to ma coś wspólnego lodówką pełną surowego mięsa? Pochylił głowę, ale był uśmiechnięty - Nie pytaj mnie o to czego nie chcesz wiedzieć Mercy. Mary Jo jechała z tyłu ciężarówki z Adamem A ja pojechałam swoim samochodem z Benem z boku i Samem z tyłu. Ben zaproponował, że poprowadzi mojego Królika żebym mogła pojechać z Adamem, ale jego ręce były poranione do surowego mięsa i obolałe. Mary Jo nie zamierza zrobić niczego co by zraniło Adama; bez względu na niechęć i nienawiść jaką czuła do mnie, jej pragnieniem było aby on był bezpieczny. Jak tylko ruszyłam Ben powiedział - Musisz dowiedzieć się kto był drugim człowiekiem na straży. - Co? - Drugi wilk Adama był na straży z Mary Jo. Ona nie chce powiedzieć i jest wyższa rangą ode mnie więc nie mogę jej zapytać. Gdyby Warren zapytał... Ona jest jedną z ludzi, który uważa że go nie powinno być w stadzie. - Co? - myślałam że homofonami w stadzie byli tylko mężczyźni. Ben skinął głową - Mówi na ten temat ciszej niż większość, ale też jest bardziej uparta. Gdyby Warren wydał jej rozkaz, nie chciałaby go wykonać mogłoby to sprawić ze stanie się autorytetem dla kogoś kogo będzie to obchodzić ze przeciwstawiła się jemu. Musiałby ją skrzywdzić, ale to zabolałoby go mocniej, ponieważ lubi ja i nie ma pojęcia, że jest jedną z tych głupich ludzi. Zawsze myślałam, że Ben był także jednym z tych głupich ludzi. Myślę, że to musiało ukazać się na mojej twarzy bo on roześmiał się. - Byłem nieprzyjemny, kiedy pierwszy raz tu przyjechałem. Wschodni Washington jest jak duża prowincja w porównaniu z Londynem - nic nie powiedział przez chwile, ale kiedy zjechałam na autostradę kontynuował z miękkim głosem - Warren jest ok. Troszczy się o stado a to nie jest tak częste jak myślisz. Zajęło mi to trochę czasu aby to docenić, że to dla mnie. Poklepałam go w ramię - Zajęło nam też trochę czasu aby ciebie rozgrzać. -powiedziałam -To musi być twoja czarująca osobowość. Roześmiał się ponownie i tym razem prawdziwie - Tak. Bez wątpienia. Jesteś prawdziwą suką czasami wiesz.? Odpowiedź była automatyczna na poziomie szkoły podstawowej – Swój pozna swego powiedziałam. -Myślisz, że był ktoś inny, który widział skok Adama do palącego się budynku, aby mnie ratować i nie zrobił nic, aby go powstrzymać? - Myślę, że Adam wysyła nas w parach. Jeden człowiek na punkcie a drugi z tyłu. Zawsze. Mary Jo nie była tam sama, kiedy ty i Samuel wyszliście. Nie była jedyną która obserwowała kto podpala twój dom.

Zamilkł - Myślę, że wiesz, kto to jest, ale jestem przesądny i będę trzymał gębę na kłódkę. Tylko pamiętaj: Mary Jo.... jest dobrym człowiekiem, kiedy przychodzi, co, do czego. Została strażakiem, od kiedy pozwolono kobietom być w drużynach. Może nie za bardzo cie lubi, ale szanuje Samuela. Nie sądzę, że stałaby i patrzyła na podpalenie gdyby ktoś nie wkroczył i nie wpłynął na nią. Niewiele jest takich w stadzie, którzy mogą zastąpić jej zdrowy rozsądek ot tak sobie. - Myślisz, że ktoś podjął decyzję, aby przeciwstawić się rozkazom. Ben skinął powoli głową – Tak. Myślę ze tak. - Ktoś, komu Adam ufa na tyle, że nie musiał brać udziału w posiedzeniu w jego domu. - Tak. - Cholera.

Rozdział 9 O TRZECIEJ NAD RANEM, znalazłam się pijąc, gorącą czekoladę przy kuchennym stole w domu Adama z Jesse, Darrylem, Auriele i Mary Jo. Biorąc pod uwagę mój wybór, mogło by być kilka osób, między Mary Jo a mną, bo nie wierzę w dolewanie oliwy do ognia, ale do czasu kiedy skończyłam nalewać kakao, miejsce między Jesse i nią było tylko jedynym wolnym. Jedyną dobrą rzeczą było to, że większość wilków wróciła do swoich domów, a Adam nadal był bezpieczny. Sam i Warren byli w pokoju Adama, trzymając wartę, podczas gdy reszta z nas starała się zdecydować, jak postępować, aż do czasu gdy Adam stanie na nogi. Wszystkie inne wilki, które się pokazywały były odsyłane. Planowałam dołączyć do Adama, jak tylko skończymy, ale wiedziałam, że nic mu nie będzie beze mnie. Zjadł około dziesięciu kilogramów mięsa i zapadł w sen tak głęboki, że przypominał śpiączkę. Warren był wystarczająco dużym wilkiem by zając się jakakolwiek dwójką z reszty stada, o ile grupa nie zawiera Darryla, który przewyższał go stopniem. Przeważnie. Sam był trochę nieprzewidywalny, ale w jego obecnym stanie byłam prawie pewna, że będzie w naszym zespole. Kiedy wilk jest ranny, jest w niebezpieczeństwie. W najlepszym scenariuszu, ranny wilk będzie chroniony przez kolegów ze stada, ale gdy stado jest niespokojne, jak w tym momencie jak Adama, najlepiej jest zachować zaufanych strażników. Między dwójką, Warrenem i Samem, nie widać było zagrożenia dla Adama. Ben mozolnym krokiem ciągnął jedno krzesło z jadalni. Wsunął je między Jesse i Auriele, boleśnie odczepił swoje pokrwawione palce z oparcia krzesła , i opadł na siedzenie. Jesse wysunęła kubek gorącego kakao przed niego, a następnie sięgnęła po puszkę bitej śmietany w aerozolu i wycisnęła kilka razy białą sztuczność na górę. Kręcone włosy Jesse które zafarbowała na różowo trochę opadały.

-Dziękuję, kochanie – powiedział Ben, sugestywny głosem, a ona odsunęła krzesło z dala od niego. Przechylił głowę bym nie mogła zobaczyć jego twarzy i uśmiechał się, dopóki nie uświadomił sobie, że go obserwuje. Zwęziłam oczy a on odchrząknął. -E-mail został wysłany do osób z listy, ze szczegółami, co się stało i że Adam będzie na chodzie za dzień lub dwa. To że była lista e’mailowa było dla mnie nowością. Nie było mnie na niej, prawdopodobnie, po to aby wszyscy mogli narzekać na mnie bez ranienia moich uczuć. Biorąc pod uwagę stan rąk Bena, Auriele zaoferowała się wysłać raport, ale mówił że wysyłanie raportów było jego obowiązkiem, a skoro nadal miał dziesięć palców, chciał go spełnić. Pochylił się do przodu i napił się kakao bez dotykania filiżanki. -To ekspresowe –przeprosiłam –Mój zapas pikantnych rzeczy poszedł razem z domem –Nie chciałam o tym mówić, jak tylko słowa wyszły z moich ust. Dobrze mi szło zapominanie, że w ciemności za oknami kuchni, mój dom był zwęglonym stosem. - To jest czekolada, - powiedział Ben -W tym momencie, to wystarczy. Zapadła cisza, i przypomniałam sobie, że powinnam zacząć. To przypomniało mi w dziwny sposób, czasy, gdy musiałam opanować gromadę skautek swojej siostry gdy moja matka była chora. Czternaście dziewczyn w wieku 11-12 lat, gromada wilkołaków na pewno była podobna. Przetarłam ręką po twarzy. -Więc co jeszcze musi być rozpatrzone zanim będziemy mogli iść do łóżka? Darryl splótł wielkie ręce na stole. –Marszałka pożaru jeszcze nie było, ale strażacy byli całkiem przekonani, że to przez przewody. Pożar wybuchł w pobliżu skrzynki z bezpiecznikami. Wydaje się, że stare domy czasami tak wybuchają, zwłaszcza w pierwszych kilku tygodniach od włączania ogrzewania w zimie. -Spojrzał na mnie. -Czy akceptujemy to, czy będziesz kazała ludziom przejrzeć to na nowo? Może zawdzięczał swoją hebanowa skórę i jego wielkość afrykańskiemu ojcu, ale mógł zrobić się chińsko tajemniczy lepiej niż ktokolwiek inny, kogo kiedykolwiek spotkałam, który był w całości chiński, a nie tylko w połowie. Trudno było powiedzieć, czy ostatnie zdanie było żartem czy krytycznym uzasadnieniem. -To byli nieludzie - rzekłam z westchnieniem, dudniąc kostka w najbliższą nogę od stołu. -Co wszyscy? - Zapytał żartobliwie Ben. Zsunęłam się niżej na krześle, by móc sięgnąć go przez Jesse i kopnęłam go w nogę, co było bardziej satysfakcjonujące. -Nie, nie wszyscy -powiedziałam, po tym jak zawył z udawanym bólem. -Po prostu wprowadzasz nas po kolei to cholerstwo prawda, Mercy - powiedziała Mary Jo, patrząc przez okno. -Suka- powiedział Ben. Wydawało się że jest to jego słowo dnia, które było lepsze niż zwykła mieszanka. W sumie nie klną dużo przy mnie tego dnia, nie wliczając czasu, kiedy Samuel

naprawiał jego ręce. I, jeżeli jedyne słowa, które się liczyły były z filmów kategorii “R”. Zastanawiałam się, czy to było przypadkowe, że próbował się udoskonalić czy, po prostu nie spędzałam wystarczająco dużo z nim czasu. Warga Mary Jo podwinęła się. – Podlizujesz się. -Masz czelność rzucać oskarżeniami - powiedział jej - kiedy siedziałaś tam i patrzyłaś, jak podpalili dom Mercy. -Co? - powiedział Darryl bardzo, bardzo miękkim głosem. Ale Mary Jo nie słuchała Darryla. Zamiast tego, podniosła się na nogi i oparła o stół, grożąc Benowi. -Więc co? Myślisz, że powinnam rzucić się z pięściami na grupę nieznanych nieludzi? Auriele wstała i mocno popchnęła stół, przyciskając Mary Jo do ściany z hukiem, tak że musiało to boleć. Jeśli ktoś nie znał jej bardzo dobrze, przypuszczam, że mógł myśleć że to nie było możliwe do zrobienia przez Auriele. Była delikatniej budowany ciała, jak niektóre hiszpańskie kobiety, i wydawało się, że nigdy nie ubrudziła swoich pięknie utrzymanych rąk. Większość stada wolałaby wściekłego Darryla niż wściekłą Auriele. Partnerka Darryla zapytała lodowatym głosem: -Po prostu patrzyłaś jak kilku nieludzi podpala dom członka stada? Chwyciłam moje kakao ze stołu, kiedy przesuwał się i udało się też uratować Jessie. Biodrem, zmieniłam tor stołu tylko na tyle, by mieć pewność, że nie trafi Jesse. Darryl złapał kubek Bena i skończył swój własny. Tak więc zostały tylko kakao Mary Jo i Auriele, które rozlały się na stole i na podłodze. Pełną napięcia ciszę przerwał dzwoniący telefon co wydawało się zdecydowanie mile widziane. Odstawiłam na stole oba kubki i wyciągnęłam telefon z kieszeni. Nie poznałam ani numeru, ani kierunkowego. Zwykle rozpoznaje numery ludzi, którzy dzwonią do mnie w środku nocy. -Halo? -Mercedes Thompson, masz coś, co należy do mnie. Mam coś, co należy do ciebie. Zagramy? Nacisnęłam przycisk głośnika i położyłam telefon w środku stołu. Oczywiście, wszyscy z wyjątkiem Jesse mogli podsłuchać rozmowę, ale z nami wszystkim słuchającymi na pełnej głośności, może ktoś usłyszy coś innego. Moja komórka była stosunkowo nowa, i zapłaciłam dodatkowo, aby mieć dobrej, jakości dźwięk. Darryl wyciągnął telefon, jeden z tych miniaturowych komputerów ze wszystkimi gadżetami, jakie kilka razy widziałam w telewizji i położył go obok mojego. – Nagrywanie – powiedział niemo ustami.

-Wszystko, co miałam spłonęło w nocy - Powiedziałam nieznanemu rozmówcy, a po tym jak to powiedziałam, prawda, uderzyła mnie ponownie. Biedna Medea. Zaciskając szczękę z determinacją, ta osoba, która brzmiała dla mnie jak kobieta, choć kobieta z głębokim głosem palacza nigdy nie usłyszy bólu jaki mi wyrządziła. Zakładając, że to był jeden z nieludzi którzy podłożyli ogień. -Nie było jej tam - powiedziała i byłam coraz bardziej przekonana, że to "ona". Jej kolejne słowa mnie upewniły, że była również jedną z tych nieludzi. –Ujawniłaby się w ogniu lub w śmierci. Patrzyliśmy jak się pali, jak pożar pochłania twoje życie, i to, co wzięłaś od Phineasa Brewstera nie było w węglach lub w popiele . Nieludzie często mówią rzeczy, które wydają się dziwne dla ludzkiego ucha. Przyłapałam siebie kilka razy mówiąc powiedzenia Zee a ludzie przystawali by popatrzeć na mnie. -W ogniu lub w śmierci - powiedziałam, powtarzając zdanie, które brzmiało jak cytat. -Ujawnia się, gdy ten, kto ją posiada umiera lub gdy się pali - wyjaśniła niecierpliwie. -Twój łowca nagród wydawał się, takim człowiekiem, który dokańcza sprawy - powiedziałam.Dlaczego nie pozwoliłaś mu zabić mnie zamiast opierania się na planie zapasowym?-Dorastanie z wilkołakami nauczyło mnie kilku sposobów kontrolowania sytuacji bez zbytniej agresji. Zadanie pytania na trochę inny temat, jest jednym ze sposobów, a jeśli pytanie jest ukryte za kolejnym pytaniem, moje szanse na zdobycie informacji są nawet większe. -Kelly? - Powiedziała, z niedowierzaniem w głosie. Ale wiedziała, o kim mówię. To ona musi być tym nieczłowiekiem, który zorganizował cały tez incydent, w którym omal nie ucierpiała Maia Kelly nigdy nie skrzywdzi kobiety. Ale policja nie uwierzyłaby w to. W głosie kobiety było coś , co mówiło mi, że znała osobiście Kellyego Hearta i czuła pogardę do czegoś w nim, co uważała za słabość. -Rozumiem, że mówię z kimś, kto nazywa siebie Daphne Rondo? -Zapamiętałam, nazwisko zaginionej producent, ponieważ imię miała takie samo jak słodka dziewczyna ze ScoobyDoo i dlatego zwróciłam na to moją uwagę. Sformułowałam pytanie ostrożnie, ponieważ nieczłowiek nie może kłamać i to prawdopodobnie nie było jej prawdziwe nazwisko. Zazwyczaj nieludzie nie podają swoich imion nikomu. -Czasem - powiedziała, ale nie podobało , jej się że się domyśliłam. Oczywiście mogła odmówić odpowiedzi, ale to było by tak samo dobre, jak odpowiedzieć na tak. Nieczłowiek, który nie był zaginioną producentką Kellego Heart czerpał ogromną przyjemność informując mnie, że byłam w błędzie. -Pan Heart martwi się o ciebie - powiedziałam. A potem mogłam gryźć się w język. Ta kobieta nie zasługuje by wiedzieć o jego obawach że wysłała go na śmierć . Jeżeli Adam uwierzyłby, że Kelly mnie zabił, osobiście musiałby zabić Hearta. Każdy, kto wiedział, że spotykam się z lokalnym Alfą zrozumiałby, dlaczego wpadła na pomysł by wystawić Łowcę nagród. – Czułby się inaczej, gdyby wiedział, co planujesz dla niego .

- Gdyby wiedział, o co mi chodziło, to wspierałby mnie z całego serca -powiedziała z nagłą pasją, co powiedziało mi, że miała wątpliwości, i one przeszkadzały jej. -On jest żołnierzem, i wypełnia moje rozkazy. Słyszałam już tego rodzaju rozmowę wcześniej i czułam, że moje usta wyginają sie z gniewu w imieniu obcego człowieka, który był wysłany po mnie. . . ale przede wszystkim dla mojego przyjaciela, Stefana innego żołnierza, który został bardzo mocno wykorzystany i ostatecznie złamany. -Jesteś przepełniona zarozumiałością - powiedziałem. -Ale to jest wspólna cecha nieludzi. -Byłam zmęczona i trudno było utrzymać cienką linie, która pozwalała jej utrzymywać przewagę bez denerwowania niej. Kogo miała? Stefana? Nie widziałam wampira od tygodni. Zee? Nie zadzwoniłam do niego tak jak planowałam zanim spłonął mój dom. -Jesteś przepełniona głupotą,- odparła z zimną pogardą. Chciałabym wygarnąć jej o Kellym. . . nie, to że mogła go zranić, ale, to że mógłby się z nią nie zgodzić gdyby wiedział, co chciała zrobić. -Ale to jest wspólnym problem ludzi. Szczególnie ludzi, którzy angażują się w sprawy, które nie są ich sprawami.-Nastąpiła pauza, jakby myślała o pewnych sprawach. Potem powiedziała: -Byłabyś mądrzejsza, nie drażniąc mnie, kiedy trzymam coś, co jest dla ciebie wartościowe. Było słychać dwa różne dźwięki dokładnie, gdy skończyła. Pierwszym było coś jak uderzenie o ciało, drugim stłumiony płacz. Wszyscy uspokoiliśmy sie, słuchając wskazówki o tożsamości. -Mężczyzna - pokazał ustami Darryl. Przytaknęłam. Też tak rozpoznałam. Płacz, następnie był dźwięk: jakby ktoś, kto był zakneblowany próbował mówić. Był wściekły. Było coś w tym dźwięku. . . nie Stefan nie Zee. Mary Jo złapała mnie za ramię. Jej twarz była blada i ściągnięta. –Gabriel- pokazała ustami. To było to. Mary Jo spędziłem trochę czasu tego lata na obowiązkowym-stażu - pilnowania- Mercy pracując ze mną i Gabrielem. Też go znała. Nie nasłuchiwałam Gabriela, bo myślałam, że jest bezpieczny. Zamknęłam oczy w chwilowej rozpaczy. Stefan jest wampirem, Zee jest nieczłowiekiem i inni nieludzie dawali sobie przestrzeń. Gabriel jest siedemnastolatkiem bez nadprzyrodzonych mocy. Nie ma szans w starciu z nieczłowiekiem . Jesse lekko pisnęła, następnie szarpnęła ręce do ust, ale nieczłowiek na drugim końcu złapał hałas. - Zdenerwowało sie, dziecko?- zapytała. Myślała, że słyszy mnie-Czy wiesz, jak go złapaliśmy? Dam Ci podpowiedź. Kradł samochód od ciebie. Prawie odpędziliśmy go, ale on należy do ciebie, prawda? Zdecydowaliśmy się zabrać go ze sobą i sprawdzić, czy zagrasz w tą grę. -Gabriel może jeździć wszystkim, co posiadam- Powiedziałam jej czystym tonem i z nadzieją, że ludzkie ucho nawet Gabriela mogło mnie usłyszeć. – Szarzy Panowie nie będą szczęśliwi, że wprowadziłaś człowieka w sprawy nieludzi.

Roześmiała się. Jej śmiech całkowicie mnie zaskoczył. Każda kobieta, której głos był tak głęboki, jak jej zwykle jest taki sam gdy się śmieje . Ale jej był delikatny i lekki, całkowicie nieludzki, jak dźwięk srebrnych dzwonków i ten dźwięk powiedział mi, jakiego rodzaju była nieczłowiekiem, co tylko sprawiło że mój żołądek zacisnął się mocniej. Gabriel był więcej niż w jednym rodzaju zagrożenia. Kartka papieru wisiała, obok telefonu na ścianie. Wskazałam na nią, Auriele wstała bezgłośnie i przyniosła ją z powrotem do mnie. -Wiec zorientowałaś się, kogo mamy- powiedziała kobieta nieczłowiek -Czy jego mama dzwoniła do ciebie? On wygląda strasznie słodko, nie sądzisz? -Nie było zadumy w głosie. -Gdyby był w innym wieku, zatrzymałabym go dla siebie. - Czekałam na polemikę o tym, jak to było inaczej w dawnych czasach, co wiele razy słyszałam, na przestrzeni lat. Ale była tylko cisza. Napisałem, „królowa wróżek. Podróżują z od pięciu do dwudziestu zwolennikami. Służą do przechwytywania ludzi, aby wykorzystać ich, jako pracowników / kochanków. Zabierają ich do swego królestwa, coś jak Wspólnota, ale inne. Oczarowani: ludzie postrzegają dziwnie upływ czasu. Rip Van Winkle(100 lat) lub Thomas pisarz rymów (siedem dni stało się siedem lat).” Podkreśliłam, nazwisko Thomas pisarza rymów dlatego, że to była historia i Rip, ponieważ była to historia Irvinga, która mogła lub nie być oparta na różnych legend, w tym Tomasa. „Jej śmiech jak dzwonienie Srebrnych Dzwonków. Jest jak zaklęcie hipnotyzujące. Ofiara jest obrabowana z wolnej woli i to może mieć taki sam wpływ na nieludzi. Rozkaz wiąże bardziej niż najpotężniejsi nieludzie, i jest potężniejszy w swoich regułach.”. Ta książka nauczyła mnie o wiele więcej o nieludziach niż wiedziałam wcześniej. Miałam nadzieję, że coś pomoże nam znaleźć Gabriela zanim królowa wróżek postanowi go zatrzymać. -Jesteś cierpliwa - powiedziała. -To nie pasuje do tego co słyszałam o tobie. -Nie tak bardzo - powiedziałam. -Nie sądzisz, że zagram w twoja grę sama. Myślę, że Szarzy Panowie równie dobrze mogą rozwiązać moje problemy. –Nie zrobili by tego, oczywiście, i nie byłam taka głupia, by ich prosić, ale chciałam usłyszeć jak ona na to zareaguje . Ponownie się zaśmiała. – Zrób tak. Po prostu zrób tak, Mercedes Thompson. A jeśli oni dowiedzą się, co masz, i będą podejrzewać co wiesz to zabiją ciebie, z wilkołakami czy bez. Zabiją cię, aby ją dostać i uwierz mi, łatwiej jest zabić ciebie, człowieka, niż zawracać sobie głowę szukaniem gdzie ją ukryłaś. Nie ulegało wątpliwości, że mówiła prawdę o Szarych Panach. Nieludzie zawsze mówią prawdę. Zazwyczaj odpowiadają z drwina, dlatego dodałam zadowolonym głosem- Zwłaszcza, że nie wiesz co to jest. -The Silver Borne -powiedziała. Nie szukała książki. Nie miałam pojęcia, czym "“the silver borne" było, ale książka była zrobiona ze skóry i tłoczona złotem, nic w niej nie było srebrnego. Nie miałam nic na wymianę za Gabriela. Więc musielibyśmy ich znaleźć i przyprowadzić go z powrotem w taki sposób, żeby nigdy

więcejnam nie przeszkadzała . Wiele bajek kończy sie "i zła wróżka nie przeszkadzała im, od tego dnia aż do dzisiaj. -Nie wiem, jak to wygląda - powiedziałam pewnie. -Myślisz, że mam to, bo Phin jest martwy, i gdyby ją posiadał to ujawniłaby się po jego śmierci.- Powiedziałam jej tak, jak gdybym wiedziała, że to jest fakt. -Masz ją? - zapytała. -Może dał ją komuś innemu Chociaż, jeśli jej nie masz, wezmę tego pięknego młodzieńca na pocieszenie i nadal będę szukać. Zacisnęłam usta. Phin nie żyje. -Mam coś Phina -, powiedziałam z wyraźną ostrożnością. Rano, będę czuła się źle z powodu człowieka, który zaryzykował swój kark by mi pomóc wbrew Szarym Panom, który kochał książki i stare rzeczy i który miał babcię, która martwiła się o niego. Tak to wygadało, ale musiałam zachować swój umysł. Byłam zmęczona, a ból Adama i zmęczenie zaczynał sączyć się przeze mnie gdy nasza więź wybrała ten niewygodny moment, by zacząć naprawiać się sama. -Nie powiesz, wilkom- powiedziała. -To jest pierwszy krok. Będę wiedziała, czy złamałaś słowo. Wtedy wezmę chłopca i podwoje wysiłki, by zobaczyć cię martwą. Spojrzałem na wilki przy stole. -Nie wydajesz się tak bardzo przejęta by mnie zabić, że chcesz zaryzykować jutrzejszy gniew mojego partnera. Syknęła. -Kiedy będę miała to, co jest srebrnym przypomnieniem, nie będę musiała sie obawiać. żadnych Wilków, żadnych Szarych Panów. Jedyną rzeczą, która pozwala ci zaoszczędzić trochę czasu w tym momencie, to , to że ujawnienie tego może zająć, trochę czasu po twojej śmierci. Jeśli sprawisz że będzie to zbyt trudne dla mnie, zaryzykuje. -Co chcesz, abym zrobiła? – Zapytałam ją. -Powiedz mi nie powiesz żadnemu wilkołakowi o mnie, o tym co masz, i że Gabriel jest w jakimkolwiek zagrożeniu. -Dobrze -powiedziałam niechętnie. -Nie powiem żadnemu wilkowi, o tobie, o tym co mam i co było Phina, lub o obecnym zagrożeniu Gabriela. -Nie powiesz żadnemu nieczłowiekowi. Żadnym Szarym Panom, i staremu nieczłowiekowi który był w twoim miejscu pracy dziś rano. Spojrzałam na Darryla, skinął ponuro. On ma powiedzieć Zee zamiast mnie. -Nie powiem żadnemu nieczłowiekowi że wiem o Tobie, o tym co mam i co było Phina, lub o obecnym zagrożeniu Gabriela. -Nie mogę zmusić cię do przestrzegania tego porozumienia - powiedziała. "Ta magia nie jest już moja. Ale natychmiast dowiem, się że złamałaś słowo i nasza oferta będzie nieaktualna. Ten młody i piękny człowiek będzie mój, a ty umrzesz.

Lodowata ręka Jesse złapała mnie. Ona i Gabriel w tej chwili spotykali się. „ tak jakby”, ponieważ on skoncentrował się na szkole, ponieważ potrzebował stypendia na studia. -Dobrze -Powiedziałam, nieczłowiekowi. - Po drugie. Przyniesiesz to coś do księgarni i dasz to mojemu wodnemu rycerzowi. Fishy Boy, pomyślałam. Chociaż Wodny Rycerz nie brzmiał żadnymi dzwonkami. Może to był tytuł, a nie rodzaj nieczłowieka. -Nie. Nie przyniosę tego do księgarni do twojego rycerza. -Jeden z jej ludzi może zabić nas wszystkich, i zostawić ją poza podejrzeniami. Musieliśmy dobić targu tylko z nią. - Zrobisz tak. -Nie ufam ci, chyba, że będzie to pełna wymiana. Przyprowadzisz Gabriela, i dostanę go bezpiecznie i bez jakichkolwiek uszczerbków w zamian za to coś przyniosę to wam. -Nie mogę przyprowadzić Ci Gabriela bez szwanku - powiedziała, brzmiąc na rozbawioną. Mary Jo bardzo cicho warknęła, pokazałam jej by przestala. Może nieczłowiek nie zwróci na to uwagi. Wcześniej słyszała dźwięk który wydała z siebie Jesse, ale jak Bran lubił mawiać, możesz mieć najlepsze zmysły w świecie, ale jeżeli zapomnisz z nich korzystać, nie pomogą ci. -Nie bardziej poszkodowany niż teraz -powiedziałam. -On sam, ze swoim własnym umysłem, a jego ciało nie bardziej posiniaczone niż w tej chwili. -Może mi się uda- powiedziała, wciąż brzmiąc na rozbawioną. - Traktuje śmierć, jako dalsze uszkodzenia. Roześmiała się. Ten dźwięk zaczął działać mi na nerwy. – Taka nieufna, Mercedes. Nie czytałaś bajek? To ludzie, którzy łamią słowo. Dostają dobry sen. . . Ups, za późno. Odpoczywaj. Zadzwonię do ciebie na ten numer jakoś jutro, kiedy będę miała możliwość zorganizować bezpieczne miejsce spotkania. Wytężyłam mózg, bo była zbyt szczęśliwa, jakby wiedziała coś, czego my nie. -Gabriel jest jedynym człowiekiem, którego masz - powiedziałam, nagle obawiając się, że miała więcej zakładników. Zaśmiała się ponownie. -Tak naprawdę nie myślisz że ci odpowiem, prawda? I odłożyła słuchawkę. -Czy ktoś wie, jaki to kierunkowy 333? -zapytałam. - Niema takiego -powiedział Ben. -Nie ma 333, nie ma 666. Firmy telefonicznie oficjalnie nie wierzą w numerologię, ale mają dużo klientów, którzy tak.

-Chcesz żebym zadzwonił do Zee teraz? – zagrzmiał Darryl. - A może będzie w złym humorze, kiedy go obudzę? Spojrzałam na niego. -Nie mogę odpowiedzieć ci na pierwsze pytanie. A Zee jest prawie zawsze w złym humorze. Nie pozwól żeby ci to przeszkodziło. -Zadzwonię do niego - powiedziała Auriele. - Czekaj wcześniej. . - Zawahałem się by powiedzieć coś o jej dzwonieniu do Zee, nie wiedząc, jak daleko można pójść bez łamania zaklęcia nieczłowieka. Ale Auriele rozumiała i usiadła z powrotem. -Czy ktoś słyszał coś, co może wskazać, skąd dzwoniła?"-zapytała Jesse, która oglądała regularnie programy kryminalistyczne w TV. - Żadnych pociągów –powiedziała oschle Mary Jo. Pchnęła stół tak, by nie być już przyciśnięta do ściany. – Żadnych odgłosów wody. Brak autostrady lub dźwięków samochodów. Brak samolotów. Żadnych dzwonów kościelnych bijących w tle. Brak delfinów bawiących się w tle . - Co eliminuje wiele miejsc- powiedział Auriele. -Jestem pewna, że to było wewnątrz. Słyszałam buczenie, co mogło być lampami fluorescencyjnymi. -Słyszałem, echo, jakby była w pokoju z grubymi ścianami- powiedział Darryl. -Nie ogromny pokój. To nie brzmiało pusto. -Kiedy-Nie mogłam tego wypowiedzieć "uderzyła go", ponieważ obiecałam, nie mówić o królowej wróżek lub niebezpieczeństwie Gabriela wilkołakom. -Kiedy Mary Jo usłyszała coś, nastąpił niewielki dźwięk tarcia -powiedziałem. - Jak krzesło, przesuwające się o cement. - Zamknęłam oczy i pomyślałam o rodzaju dźwięków w tle. -Brak dźwięków na zewnątrz może oznaczać, że była w piwnicy, a nie tylko w domu - powiedział Darryl. -Jeśli nie jest gdzieś tu, to musi być gdzieś w bezpiecznym miejscu które nie jest hotelem. Kwatery są trudne do znalezienia w tym obszarze już teraz jeden z moich współpracowników narzeka na ten temat. Jeśli Phin jest martwy, może nieczłowiek używa jego domu. -Mieszkał w mieszkaniu, jednym z nowszych w West Pasco i ma wścibskich sąsiadów. - wstałam i wzięłam ręcznik który zmoczyłam, by wyczyścić kakao. - Wiec księgarnia -powiedział Auriele. Wzięła ściereczkę i rzucia ją do Mary Jo. -Twój bałagan ty go posprzątaj. Ramiona Mary Jo były sztywne, ale zaczęła sprzątać bez protestu. -Sam i ja byliśmy w księgarni w piwnicy w nocy, - powiedziałam. -Ale oświetlenie żarowe nie buczy. Poza tym, dźwięk był w zły. Było tam wiele książek, więc nie byłoby echa. Pokój z telefonu brzmiał pusto. -Byłaś w księgarni? Czy wyłapałaś jakiś zapach? -Ben drzemał, pomyślałam. Nawet, gdy mówił, jego oczy były zamknięte. Stres związany z jego ranami i pełen brzuch z tajemniczej lodówki Warrena pełnej mięsa działały jak narkotyk.

-Czy musisz zejść na dół i się przespać?- zapytałam. -Nie, nic mi nie jest. Czy dowiedziałaś się czegoś? - Wyłapaliśmy zapach Phina i czterech innych nieludzi, którzy tam byli. Jeden z nich, pewnego rodzaju leśny nieczłowiek, wrócił i Sam go zabił . Był jeszcze inny leśny nieczłowiek, kobieta której nie spotkaliśmy. Jestem całkiem pewna że była tego samego rodzaju, co ten którego zabił Sam a potem był ten, który pachniał bagnem i mokrymi rzeczami, który mam nadzieję, jest jej wodnym rycerzem. Im mniej ma żywych sojuszników, tym jestem szczęśliwsza. Wcześniej spotkałam się z czwartym, który zostawił ślady w księgarni. . . Myślę, że teraz to już jest wczoraj. Wyglądała jak szczęśliwa -babcia. Nie mogę powiedzieć, czym ona była. -Czy to ona?- zapytał Ben, i skinął na telefon. -Nie mogę na to odpowiedzieć, - Powiedziałam mu. -Ale możesz odpowiedzieć mi - powiedziała Jesse. -Czy staruszka, była tą która zabrała Gabriela? -Nie wiem- powiedziałam. Zamknęłam oczy i pomyślałam, o tym co się stało i kiedy. -Nie. Przeglądała zapisy Phina, próbując dowiedzieć się, komu Phin coś dał. Źli ludzie już próbowali mnie zabić raz, jeśli się nie zorientowaliście, incydent w moim garażu rano to ja byłam celem. Wiedzieli, gdzie szukać -Może gdybym mogła z nią porozmawiać, dowiedziałabym się więcej o tymo, co królowa wróżek chce. -Ona nie jest mądra, ta królowa wróżek - powiedział Ben. -Gdyby była, wiedziałaby, że nie jesteś człowiekiem. - Nie reklamuje się - powiedziałem. -I, o moich powiązaniach z Adamem i Marrokiem, nie jestem ważna. Nie ma powodu, że powinna wiedzieć. Zwłaszcza, że jest producentka programów w Kalifornii. - Coś podejrzewa- powiedział Darryl. -Większość ludzi patrzy na ciebie, Mercy, i zastanawia się, czy jesteś nieczłowiekiem lub wilkiem i ukrywasz to, bo jesteś partnerką wilka i współpracujesz z nieczłowiekiem. - Zatrzymał się i podniósł spekulacyjnie brwi. -Może myśli, że jesteś jedną lub drugą i jak podpuści cię to jej powiesz, czym jesteś, tylko po to by przestala szydzić z ciebie że jesteś człowiekiem. -To brzmi logicznie - powiedziałam. -Dlaczego po prostu nie dasz jej tego co chce i odzyskasz Gabriela -powiedział Mary Jo -To nie jest twoje, a brzmi tak jakby prawowity właściciel tego był martwy. Ben chrapał. –Zazwyczaj nie jesteś taka głupia. Chcesz dać takiej kobiecie jak królowa wróżek obiekt władzy, w który wierzy, że może chronić ją od nas? Darryl przechylił głowę i spojrzał na Mary Jo. Zaczerwieniła się i spuściła wzrok. -Nie myśl, że nie pamiętam, że nie posłuchałaś Adama -powiedział. – Nie stawiaj się, i nie wyjdziesz stąd dopóki nie otrzymasz swojej kary. - Czekał, a następnie odpowiedział na jej pytanie. –Ben ma racje. Poza tym,

naprawdę myślisz, że pozwoli tym wszystkim żyć, którzy wiedza, co ma? Nie wiem, do cholery, co chce. Jeśli Szarzy Panowie są gotowi zabić Mercy tylko, dlatego, że wie o tym, Mercy, która jest ich ulubienicą i jest ukochaną naszego Alfy nie uważasz, że zabili każdego, który nie ma takich zabezpieczeń? Jeśli się domyślam, po rozmowie, która się odbyła, to Daphne, też to wie. Ona nie ma zamiaru pozwolić, odejść komukolwiek. Dokona wymiany, a następnie zabije oboje, Mercy i chłopka. - Albo zachowa chłopaka i zabije Mercy - dodała Jesse, która miała ojcowską dbałość do strategii. Gabriel wolałby umrzeć -Była jeszcze nastolatką i miała tendencje do dramatu. Nie byłam taka pewna czy Gabriel wolałby umrzeć, niż służyć Królowej Wróżek ze wszystkich opcji to dość przyjemna ofiara bo nie posiadasz własnej woli. Wolałabym umrzeć. Być może miała rację. -Mercy -mruknął Darryl -miała rację, co do jednego: musisz się przespać. Idź do łóżka. -Jego głos był zmiękczony. -Ty też, Jesse. Wszyscy możemy pomóc chłopakowi po dobrze przespanej nocy. Miał rację. Byłam tak zmęczona, że nie mogłam utrzymać otwartych oczu. Ziewnęłam i objęłam ramię Jess. -OK.

PO ODPROWADZENIU JESIEE DO JEJ POKOJU otworzyłam drzwi do sypialni Adama tak cicho jak tylko mogłam. Ktoś zebrał kołdrę i rzucił ją na podłogę. Adam leżał nago na prześcieradle i wyglądał okropnie. Masy ciemnoczerwonych strupów pokrywały większość jego kończyn jak również gdzie niegdzie resztę ciała. Warren zdjął buty i leżał w pobliżu brzegu łóżka, twarzą do drzwi. Sam zwinął się w kłębek pomiędzy nimi w nogach łóżka. Martwiłam się o niego trochę zostawiając go samego z rannym Alphą, ale najwyraźniej nadal zachowywał się nietypowo jak na niekontrolowanego wilkołaka. Gdy zamknęłam drzwi obrócił sie płasko na bok i posłał mi spojrzenie z pół przymkniętych powiek. Poruszył się trochę i z satysfakcją przesunął nogi Warrena o kilka cali. Zauważyłam, że nie dotknął Adama. Warren nie spał nawet gdy wyglądał jakby głęboko spał. Przelazłam przez niego i kąciki jego ust podniosły się do góry. Usadowiłam się pomiędzy nim a Adamem, zwinęłam nogi tak żeby nie kopnąć Sama. Starałam się ni dotykać Adama ale on się obrócił i przerzucił swoje ramię przez moje biodra. To było ciepłe i bezpieczne i dobre i prawdopodobnie go nie bolało. Jego oczy się lekko otworzyły a następnie zamknęły. Leżałam chwile skromnie uznając, że przeżył pożar. Drzwi otworzyły się jak już prawie spałam. - Czy jest miejsce dla jeszcze jednego? - zapytał Ben. Podniosłam głowę aby zobaczyć jak stoi w drzwiach w luźnej bluzie. Włosy miał potargane z jednej strony jakby leżał na ziemi zanim wpadł - Bo jeśli nie to sobie pójdę. - Chodź - warknął Warren - Zajmę pokój na górze. Założył jedną nogę na moją, westchnął i upadł jak szczeniak, który za długo się bawił. Stado jest po to by czuć się wygodnie kiedy jesteś ranny,

pomyślałam, kładąc z powrotem głowę. I po raz pierwszy od dłuższego czasu, być może po raz pierwszy, doceniłam że jestem częścią jednego.

OBUDZIŁAM SIĘ BO NA CZUBKU MOJEJ GŁOWY BYŁO ZBYT CIEPŁO. Uczucie było dziwnie znajome, więc zaczęłam z powrotem zasypiać kiedy ostra, ciasna rzecz zaczęła kopać na mojej głowie. I wtedy przypomniałam sobie dlaczego kot nie powinien spać na mojej głowie. Usiadłam i wpatrywałam się chłodnym spojrzeniem w nieco osmalonego kota rasy Manx, który wyraził rozdrażnienie z nagłej zmiany mojej pozycji zirytowanym miauknięciem. Pachniała dymem i miała wypalone miejsce na grzbiecie, ale poza tym zadawała się być w porządku. Adam się nie poruszył, ale Ben się odwrócił i otworzył oczy. - Hej, kocie - powiedziałam, zrywając się podczas gdy ona dostosowywała się do nowej pozycji i manewrowała tak że była w niewielkiej odległości do pieszczot zarówno moich jak i Bena Myślałam, że zostałaś tostem. Wsunęła głowę pod moją rękę i tak się ułożyła, że moje ręce były okryte jej futrem. Ben zaczął wyciągać rękę ale zatrzymał się jak tylko poruszył palcami. Wyglądał lepiej niż przedtem, ale nadal jakby coś co mogło pojawić się w horrorze. - Nie wiedziałem, że nie wiesz - powiedział a jego głos nadal był szorstki - Powinienem ci powiedzieć. Adam poszedł do twojego pokoju a ja do pokoju Sama i znalazłem ją pod łóżkiem. Otarłam oczy i nos w swoje ramię ( obie ręce były zajęte i pokryte kotem). Następnie pochyliłam się i pocałowałam Bena w nos. - Dzięki - powiedziałam - Stęskniłam się za nią bardzo. - Tak - wyciągnął się na plecach, a ręce położył ostrożnie na swoim brzuchu- My także się za nią stęskniliśmy. To jedyny kot jakiego kiedykolwiek widziałem, który toleruje wilkołaki. - Brzmiał dziwnie wrażliwie. Nie sądzę, żeby był przyzwyczajony do bycia bohaterem. - Nie pochlebiaj sobie - powiedział Adam sucho - Medea lubi także wampiry. - Adam? - powiedziałam. Ale zasnął ponownie. Poczułam go w mojej głowie, tam gdzie powinien być.

Rozdział 10 Obudziłam się, I moją pierwszą myślą było zaskoczenie, że byłam taka obolała. Wtedy przypomniałam sobie, ogromnego nieczłowieka który głupio mnie powalił . W porównaniu z moim płonącym domem i obrażeniami Adama , spotkanie nieczłowieka w księgarni stało się nieistotne. Z tyłu głowy miałam guza wielkości gęsiego jaja, kostki bolały mnie z obu stron przez co nie chciałam się zbytnio poruszać. Sam chrapał, co właściwie nie robił zbyt często. Był rozciągnięty na mojej stopie, co nie mogło być zbytnio wygodne dla niego, chociaż wydawał się szczęśliwy. Musiał wyczuć moją uwagę, bo odwrócił się na plecy i rozciągnął się na pól przytomny, co skończyło się powrotem do chrapania. Adam nadal spał jak martwy, tak jak przez większość nocy z wyjątkiem sytuacji, gdy obudził się z kaszlem z krwią szarą od dymu. W pewnym momencie w nocy, odsunął się ode mnie, i teraz spał po swojej stronie. Przesunęłam dłonią po jego ramieniu a on poruszył się pod moim dotykiem bez budzenia. -Hej- powiedziałam. -Kocham cię. Nie odpowiedział, ale ja tego nie potrzebowałam, wiedziałam jak się czuje. Dopiero po bolesnym wyturlaniu się z łóżka zauważyłam że brakuje Bena. Rzut oka przez okno, powiedział mi, że jeszcze jest ranek, nie wczesny ale tez nie na tyle późno, by czuć się jak len. Pokuśtykałam sztywno do łazienki. Jeden gorący prysznic później mogłam znów się ruszać. I nawet jeśli moje ubrania były z dnia wcześniejszego i pachniały krwią, dymem to i tak czułam że jestem gotowa stawić temu czoło. Po chwili wahania, założyłam moją kaburę z powrotem na ramie. Nie czułam żadnej pilnej potrzeby, aby być uzbrojoną, ale też nie miałam gdzie odłożyć SIGa. Adam miał prawdopodobnie gdzieś tu bezpieczne miejsce, ale nie wiem gdzie to mogłoby być. Więc założyłam szelki pod mój T-shirt, który był wystarczająco luźny by to ukryć. Miałabym trudności by wydobyć pistolet, ale to nie powinno mieć znaczenia: był ładowany pociskani z ołowiu, a dom był pełen wilkołaków. Gdybym miała użyć pistoletu, prawdopodobnie byłabym już martwa. Z tą radosna myślą, wyszłam z pokoju i cicho zamknęłam za sobą drzwi. Cudowny zapach kiełbasy i masła zaciągnął mnie do kuchni. Darryl gotował. Auriele uśmiechnęła się widząc moja minę. –Niedziela- powiedziała z satysfakcją: -on gotuje, a ja zmywam naczynia. Przeważnie spotykamy się w Centrali Stada, a gdy Darryl gotuje, wszyscy wpadają. Jest to dość ciężka praca. Sposób, w jaki jedzą wilkołaki, to na pewno była. Duża praca, była jedną z tych małych rzeczy, które trzymały stado razem: niedzielne, śniadania w domu Adama. -Jeśli ty zmywasz, podczas gdy on gotuje, to czy on zmywa, gdy ty gotujesz? -Zapytałam.

-Nie - powiedział Darryl, podając każdemu z nas talerz z kiełbasa, jajkami, smażonymi ziemniakami i tosty z dodatkami, które wyglądały strasznie profesjonalnie, i odwrócił się do pieca. - Nie tak postępowy. Uśmiechnęła się do jego pleców. – Jednak odkurza - Darryl wydał zirytowany dźwięk. -Czy widziałeś Bena?- Zapytałam, a potem powiedziałam, wolno, -To jest naprawdę dobre Francuskie tosty były posypane prawdziwą wanilią, cynamonem i wieloma innymi rzeczami, w tym autentycznym słodko-gorzkim syropem klonowym. -Mmmm.- skinęła głową Auriele, biorąc kęs smażonych ziemniaków z cebulą. – Uczy absolwentów. - Też dobrze na tym zarabia, - zgodził się Darryl -Ben zszedł na dół, zjadł śniadanie, i poszedł. Niedługo wróci. Zadzwoniłem do Zee ostatniej nocy. Odłożyłam widelec. -Co powiedział? -Nic, jeśli pozwolę, żeby moje dobre jedzenie ostygło. Wzięłam duży kęs, a on wrócił do kuchni i rozmowy. – Puściłem mu tą nocną rozmowę którą nagraliśmy, później przepytał mnie ze wszystkiego co nam powiedziałaś. Potem powiedział, że zobaczy co będzie mógł zrobić. Zadzwonił godzinę temu i powiedział mi, żebym powiedział ci że będzie tutaj, tak szybko jak tylko będzie mógł. Może to potrwać kilka godzin, tak wiec graj na zwłokę, jeżeli ta kobieta łotr będzie chciała abyś zrobiła ruch zanim on przyjedzie. -Jak on brzmiał? -Zrzędliwie. Kawa czy sok pomarańczowy? -Woda będzie dobra. Jego brwi poszły w górę. -oh-hoho- powiedziała Auriele uśmiechając się. Darryl się nie uśmiechał. -Czy sugerujesz, że moja kawa nie jest najlepsza w czterech hrabstwach? Albo mój świeżo wyciśnięty sok pomarańczowy jest mniej niż doskonały? Jesse weszła bezceremonialnie i zakwiczała. -O mój Boże, Darryl gotuje. Bym prawie zapomniała ze jest niedziela. Sok pomarańczowy, proszę. -Spojrzała na mnie i roześmiała się. – Mercy nie lubi soku pomarańczowego czy kawy - powiedziała, chwytając szklankę z szafki i wypełniając ja ze dzbana który postawił Darryl –Takie smutne. Więcej soku pomarańczowego dla mnie. Była słodka i optymistyczna, ale pod oczami miała cienie. Wzięła talerz, który podał jej Darryl i usiadła obok Auriele. - Więc - powiedziała. Jej różowe włosy pomogły w utrzymaniu wesołego nastroju ciężko wyglądać na smutną z różowymi włosami, nawet jeśli jej oczy też były różowe. - Jak uratujemy Gabriela?

-Czy zauważyliście, że każdy, kto zna Mercy w końcu potrzebuje ratunku?- Zapytała Mary Jo, kiedy weszła do kuchni. Miałam zamiar zrobić coś z Mary Jo. Wzięłam kolejny kęs francuskiego tostu i odłożyłam widelec na talerzu. Wcześniej było prawdopodobnie lepsze niż później. Wstałam. –Przepraszam - powiedziałam do Darryla. Do Jesse powiedziałam: - Czy masz coś przeciw żebym pożyczyła twoją sypialnię? Patrzyła na mnie przez chwilę. -Nie?- Powiedziała, podnosząc głos jak gdyby jej odpowiedź była pytaniem. Co zresztą tak było.. -Twoje stereo jest dość skuteczne w utrzymaniu dystansu przed podsłuchaniem przez wszystkie wilkołaki w tym domu. I od hałasu dobiegającego z dołu, tu jest wiele wilkołaków. - Darryl gotuje - powiedziała Auriele, brzmiący trochę przepraszająco. -Mogę zrozumieć, dlaczego- powiedziałam. -Byłabym wdzięczna gdybyś przypilnowała mojego talerza dopóki nie wrócę.- Spojrzałam na Mary Jo. -Ty. Chodź ze mną. I nie oglądając się za siebie, prowadziłam do pokoju Jessie. Weszłam do jej pokoju u nastawiłam stereo tak głośno że aż było to prawie boleśnie. Płyta nie była czymś co wybrałabym aby słuchać tak głośno ale to było wszystko czego potrzebowałam. - Zamknij drzwi - powiedziałam do Mery Jo. Byłam zaskoczona tym, że poszła za mną tak jak poprosiłam. Z obojętna twarz, zrobiła tak jak prosiłam. - W porządku. Teraz jeśli podejdziesz tu do okna to będzie prawie niemożliwe, żeby ktokolwiek nas usłyszał. Wszystkie środki ostrożności nie są tak naprawdę konieczne. Z ta ilością ludzi w domu Adama, nikt, nie ważne jak dobry miał słuch, mógł usłyszeć rozmowę z pokoju do pokoju, po prostu zbyt dużo rozmów odbywało się jednocześnie. Ale stereo zapewniało nam praktycznie całkowita prywatność. - Czego chcesz? - zapytała, nie ruszając się ze środka pokoju. Oparłam się o ścianę przy oknie i skrzyżowałam ręce na brzuchu. Czułam się źle w tej pozycji. Byłam samotnym człowiekiem całe moje życie. Nawet kiedy mieszkałam w Aspen Creek ze stadem Marrocka, nawet wtedy byłam całkiem sama, kojot pomiędzy wilkami. Ale Adam potrzebował swojego stada za sobą a ze względu na mnie, nie byli. Jeżeli miałam być problemem, byłam mu to winna, być częścią rozwiązania. Tak więc miałam zamiar sprawdzić czy przez te momenty w których widziałam jak Marrock skupia ludzi w małych grupkach pozwoli mi na użycie jego technik aby osiągnąć te same wyniki. Uśmiechnęłam się do niej - Chcę abyś mi powiedziała jaki masz ze mną problem. Właśnie tu, właśnie teraz, gdzie nikt inny się nie wtrąci.

- Ty jesteś problemem Mercedes - warknęła - Kojot śmieciarz między wilkami. Nie należysz tutaj. - Oh daj spokój, możesz postarać się lepiej. - prowokowałam ją - Mówisz tak jakbyś była w wieku Jessie, a Jessie tak nie brzmi. Jej oczy się przymknęły kiedy rozważała to co powiedziałam. - Dobrze- powiedziała po chwili - Punkt dla ciebie. Pierwszy problem to taki że pozwoliłaś Adamowi Niszczyc się przez dwa lata po tym jak określił cie swoja partnerką. I podczas tych dwóch lat nasze stado się rozpadło, Adam z trudem utrzymywał swój spokój i był prawie bezużyteczny aby pomóc komuś innemu utrzymać swojego wilka w ryzach. - Zgoda -powiedziałam. - Ale muszę podkreślić w mojej obronie, że Adam nigdy nie zapytał mnie czy chcę być jego partnerką w tym czasie ani przed oświadczeniem tego przed stadem. Nie poprosił mnie o to ani przedtem ani potem. Nie byłam członkiem stada, a jego deklaracja utrzymywała wilki z dala więc nawet nie wiedziałam o tym, dopóki aż to się stało. Nawet wtedy nikt mi nie powiedział o konsekwencjach, dopiero kilka miesięcy temu, kiedy zorientowałam się sama co się dzieje w stadzie i z Adamem z powodu tej deklaracji, podjęłam decyzję. - Jak miło z twojej strony - warknęła, jej oczy rozjaśniły się od humoru - Zostać partnerką Adama dla dobra stada. - Punkt dla mnie - powiedziałam spokojnie - Wybór jaki zrobiłam nie miał nic wspólnego z problemami w stadzie, wszystkiego czego Adam potrzebował to odpowiedź a "nie" zadziałałoby tak samo dobrze by ustawić stado z powrotem do porządku. Zgodziłam się bo ....bo to jest Adam. Mój, wyszeptał głos w mojej głowie, ale byłam całkiem pewna, że to był mój własny głos. - Drugi problem - powiedziała przez zaciśnięte zęby - To było zaproszenie przybłędy, co doprowadziło Adama niemal do śmierci a Jessie została porwana. - Nie - potrząsnęłam głową - Nie możesz winić za to mnie. To była sprawa wilkołaków od początku do końca. Zostałam w to uwikłana, bo znalazłam się w niewłaściwym miejscu i w niewłaściwym czasie. Ni więcej ni mniej. Punkt dla mnie. - Nie zgadzam się - powiedziała. Zauważyłam, że stała w klasycznej żołnierskiej pozie " spocznij". Zastanawiałam się czy to było coś co Adam ich nauczył podczas treningów ponieważ według mojej wiedzy Mary Jo nigdy nie była w wojsku. - Dobrze - powiedziałam wzruszając ramionami - To wolny kraj. Możesz czuć się jak chcesz. - Nie możesz zaprzeczyć kto prawie został naszym trzecim zabitym kiedy demon przybył do miasta, ty i twoje połączenie z wampirami - powiedziała. Jej głos był chłodny a bicie serca równe. Warren nie był dla niej ważny, Ben miał rację. Nawet nie zawołała go po imieniu ponieważ czułą się wyżej rangą niż mężczyzna. - Kiedy wyszło na jaw, że w mieście jest demon to było nieuniknione że wilki będą musiały pójść po niego. - powiedziałam - I Warren cię mało obchodzi, więc nie udawaj że bałaś się o niego.

To spowodowało, że podniosła głowę i spojrzała na mnie. Wyglądała na trochę zaniepokojoną. Starała się udawać, że nie jest jednym z wilków którzy dręczą Warrena. - Warren jest wart dziesięciu takich jak ty - powiedziałam jej - Jest tutaj kiedy jest potrzebny, i nie robi wszystkiego aby podważyć Adama kiedy jego rozkazy są uciążliwe. – Powstrzymałam jej kolejne argumenty, ponieważ chciałam zachować te rozmowę na później, kiedy złamie jej wystarczająco by odpowiedziała na moje pytania.- Wróćmy do sprawy. Co jeszcze? - To twoja wina, że umarłam - powiedziała - Biedny Alec kiedy rozerwał moją żyłę na szyi nie wiedział co go trafiło. Żadne z nas. Wampiry kierowały się na nas ze względu na ciebie. Wampiry zastawiły pułapkę u Wujka Mike'a, lokalnej tawernie gdzie nieludzie i inni nadprzyrodzeni ludzie Ida się zrelaksować. Nałożyli zaklęcie które popychało wilki do rozlewu krwi. Mary Jo miała pecha tak jak dwóch innych wilkołaków Paul i Alec, że poszli tam w niewłaściwą noc. Do czasu gdy Adam i ja dotarliśmy tam, Mary Jo już nie żyła. Ale widocznie jeśli umrzesz, gdy jest obecny przy tobie Szary Pan, a przynajmniej jeden konkretny szary Pan, śmierć nie jest tak trwała, tak jak jest w innych przypadkach. -Punkt dla Ciebie - powiedziałam, celowo relaksując sie przy ścianie tak by widziała ze nie przejęłam się tym w najmniejszym stopniu. Nie mogę kłamać ustami, ale czasem język ciała robi to za mnie -. Chciałabym powiedzieć, że przyjmując na siebie winę za złych facetów jest głupie bo odpowiednimi ludźmi do winienia za śmierć są wampiry. Ale gdybym nie spotykała się z Adamem, nie mieliby na celu wilków, więc przypuszczam, że możesz mieć słuszne pretensje. Czekałam aż spojrzy w górę, abym mogła czytać w jej twarzy. Kiedy spojrzała na mnie, jej kontrola była już w pełni. Były dwie rzeczy, które mogłyby wyjaśnić jej nagłą niechęć do mnie. Pierwsza z nich był incydent u Wujka Mikea, ale nie była wystarczająco zła. Co spowodowało że został mi drugi którym uderzę, kiedy będzie odpowiedni moment. -Ale - powiedziałam jej, -jeśli przyjmę winę na siebie, chciałabym podkreślić, że jestem również powodem, dla którego nadal tu stoisz. Szary Pan uzdrowił cię, ponieważ powiedziałam że będę im winna przysługę Zaszydziła -Mam nadzieję, na Boga że ktoś kiedyś zrobi ci ten sam rodzaj przysługi. To bolało. . . To nadal boli. W niektóre dni nie czuję różnych części ciała. Wiedziałam o tym, i martwiło mnie że jednak nieczłowiek dał słowo, że Mary Jo wróci do normy. Spodziewałam się, raczej „ ewentualnie”, bo cierpienie Mary Jo nie ma żadnego znaczenia dla nieczłowieka. -Następnym razem, powiem jej, żeby nie przejmowała się sprowadzaniem cię z powrotem obiecałem. Stuknęłam nogą i zastanawiałam się, jak daleko tak naprawdę chcę to ciągnąć. Niektóre z nich zależały, od tego jaką rolę chciałam mieć w stadzie. Właśnie wtedy gdy słyszałam mój wewnętrzny głos Brana, używając technik jakie widziałam dorastając u Marroka, techniki które używałam z wyjątkową łatwością sprawiły że poczułam się nieswojo widząc siebie jako manipulantkę. Jednak w tym momencie odsunęłam to na bok i wzięłam sprawy w swoje ręce.

„ Pomyśl jaki chcesz osiągnąć cel i zrób co możesz by to dostać” to było jedno z ulubionych powiedzeń Brana. No cóż, to dokładnie wynik jaki chce osiągnąć? Część, tego naprawdę zależała od tego, ile jej ostatnie działania były skierowane na mnie a ile na Adama. Okazało się, że mogłam usprawiedliwić jej działania przeciwko mnie, ale nie byłam tak skłonna do wybaczania krzywdy Adama. Pamiętam spojrzenie które mi posłała, kiedy siedziałam na podłodze w szpitalu z przemieniającym sie Adamem na kolanach, który był cholernie blisko by spłonąć żywcem próbując mnie uratować, bo mu nie powiedziała, że jestem bezpieczna. Spojrzenie które powiedziało mi, że byłaby bardziej szczęśliwa powodu z jego śmierci, niż z jego na moich kolanach. Jeśli to była chwilowa rzecz, albo rozłościłoby ją to, że Adam był mój stałoby się to siłą napędową do jej przeszłości bez odwrotu? -Mary Jo - powiedziałam milo – ty i ja wiemy, że to wszystko są bzdury. To wszystko jest prawdą, w większości, ale to nie jest to, dlaczego jesteś tak na mnie zła. Jej podbródek szarpnął się do góry. -Adam jest mój - powiedziałam. -I nie możesz sobie z tym poradzić czy nie martwi Cię, że jestem kojotem? Że parząc się możemy stworzyć zły-gatunek? Darryl jest Afrykaninem i chińczykiem, a Auriele jest Hiszpanka, a nie wydaje się by im to przeszkadzało -To nie to jej przeszkadzało, że jestem zmiennokształtnym kojotem. Wiedziałam o tym. Zastanawiałam się czy ona też sobie z tego zdawała sprawę. To przeszkadzało niektórym w stadzie, może Auriele i Darrylowi też trochę to przeszkadzało. Jeśli tak, ci członkowie stada byli na tyle inteligentni, aby zachować to dla siebie. Mary Jo Zacisnęła usta, ale nic nie powiedziała. -Jak długo go chcesz?- zapytałam ja. – Miałaś całe trzy lata odkąd odeszła matka Jess. Metoda Brana była do dupy. Patrzyłam w jej oczy ciemne od bólu i chciałam skopać sobie tyłek. Ale ona była przynajmniej częściowo odpowiedzialna za rany Adama. I zgodziłam się z Warrenem o pożarze po tym jak Samuel oczyszczał ciała z martwych naskórków. Mary Jo była głupia. Mogłam się założyć, że skrzywdziła Adam celowo, ale musiałam to wiedzieć. Zauważyłam, gniew, który ukazał się na twarzy po bólu i po prostu obserwowałam ją. - Jesteś nikim – splunęła – Ja tez jestem nikim. Tak to rozumiem. Adam zasługuje na najlepszą. Wilka silnego i pięknego, kobietę, która jest … - Bardziej?- Zaproponowałam. - Mądra, dobrze wychowana? -Nie półkrwi kojota - warknęła. Jej wilk był w jej oczach, a jej głos był surowy. -Nie głupia mechanik lub strażaka wariatkę. Nie ma nawet odpowiedniego słowa, czym jestem. Strażak. On potrzebuje kogoś, delikatnego, bardziej kobiecego. -Zasługuje na tyle - powiedziałam powoli. Miałam ją, choć to sprawiło że czułam się chora. Kojoty nie są kotami, nie bawimy sie naszą zdobyczą. -Myślę, że zasługuje na stado, które go szanuje.

- Ja go szanuje - powiedziała. Nie widziałam jej rąk. Pomimo tego że mogła ciągnąc dalej to przedstawienie, jej ręce były ukryte za plecami. Z napięcia jej bicepsów założę się, że są zaciśnięte w pięści, a jej głos nie był tak twardy i pewny, jak myślała, że jest. Ale jej słowa powiedziały mi, to co mogłam zobaczyć, że nie chciała go zabić. To sprawiło, że reszta była zarówno trudniejsza i łatwiejsza. Trudniejsze, ponieważ zostanie skrzywdzona nawet bardziej niż wcześniej, łatwiejsza, ponieważ to przetrwa.

-Szanujesz go, naprawdę?- Utrzymałam miękki głos, moje ciało było rozluźnione. -To zabawne, mogłabym przysiąc, że po prostu wystawiłaś go na śmierć. - Wyciągnęłam go - powiedziała. -Pobiegłam za nim z Darrylem i wyciągnęłam go. -Nie wystarczająco szybko, Mary Jo - powiedziałam. – Z łatwością mógł tam umrzeć - Musiałam wziąć oddech, by móc utrzymać moją zrelaksowaną postawę. Mógł umrzeć. Ale musiałam utrzymać tempo, sprawić że mnie słuchała, sprawić że usłyszy samą siebie. -Kto był tam z tobą?- Zapytałam chłodno. -Ben mówi że ktokolwiek to był, musi być bardziej dominujący niż ty. To nie był Warren lub Darryl. -Ben by zauważył, gdyby Darryla nie było na posiedzeniu. Musiałby mi to powiedzieć, bo jeśli to Darryl byłby tym który kieruje całym tym przedstawieniem, to byłoby zbyt niebezpieczne, by trzymać język za zębami. Tak samo było z Auriele. -Jakie ma stanowisko? – Obserwowałam jak się poci. Ben miał rację, to ktoś wyżej. Spodziewała się że wkrótce go wypowiem, więc nie jest zbyt daleko w dół hierarchii stada. -Auriele. To nie było ona, prawda? Lubi Adama. Nigdy nie wysłała by go do płonącego budynku by uratował kogoś, kogo tam nie było. Zesztywniała gdy dalej szukałam. - Później jest Paul – Pokazywała że ją to nie interesuje? Ale wiedziałam lepiej. -To jednak nie on. Adam nie ufa Paulowi. Musiał trzymać go tu przez całe spotkanie. -Paul był moim kandydatem na palanta, kto wpływał na mnie na kręgielni, zanim rozumiałam, jak zła była Mary Jo. Prawdopodobnie Paul też był kandydatem Adama. Paul nadal był zły o przegraną walkę z Warrenem, i obwiniał Adama za to. Podobnie jak Ben, Paul jest zaciekłą i trudną, osobą, która nie lubił zbyt wielu ludzi. Mary Jo była jednyną, którą lubił, ją i jej chłopaka, Henrego. Przyjrzałam sie jej twarzy z bliska. Martwi się że zgadnę. Nie Paul, wiec kto? Dalej w szeregach sytuacja może być mroczniejsza niż na zewnątrz, niż naprawdę była. Przebiegłam po wilkach które dobrze znałam a potem zatrzymałam się. Henry? Był to miły facet. Inteligentny i szybki. Bankier, pomyślałam, ale nie byłam pewna, coś związane z finansami. Nigdy nie hm. "Nigdy" było strasznie mocne słowo. Zastanawiałem się, jak czuje się Henry, wiedząc że Mary Jo kocha się w Adamie.

-Henry - powiedziałem eksperymentalnie i obserwowałam jak jej twarz staje się biała. Może nie wie, ile powiedziała mi, w ogóle nie otwierając ust. -Henry był z tobą w nocy. Henry powiedział ci, by puścić nieludzi gdy podpalili mój dom. Drzwi Jesse otworzyły sie, Adam wszedł i zamknął je delikatnie za sobą. Widać było, że jest sztywny, a z zaciśniętej szczeki i napięcia skóry wokół oczu, również było widać że go boli. Gdybym mogła to zobaczyć, ból był o wiele większy niż pokazał. A Alfa nie pokazuje słabości jeśli może sobie z nią poradzić. Był ubrany tylko w luźne spodnie typu kimono, które zakończyły się na połowie łydki, pozostawiając płaczliwe rany na nogach wyraźnie widoczne. Oh, były też inne w fatalnym stanie, ale w porównaniu z nogami, nic nie wyglądało tak źle. -Usłyszałem Twój głos - powiedział mi, odciągając mój wzrok od nogi, do twarzy. -Więc przycisnęłam ucho do drzwi, i nawet z hałasem który moja córka nazywa muzyką, usłyszałem, co powiedziałaś, Mercy -Spojrzał na Mary Jo, który odwróciła się do niego i straciła swoją paradową postawę. Po prostu stała tam, wyglądając zagrożenia. Gdyby stał tam Samuel, to bym się martwiła, że będzie zbyt miękki dla niej. Ale Adam nie postrzegał kobiet jako słabą płeć, i wiedział, jak zorganizować i jak rozpoznać organizacje, kiedy ją widział. Jego twarz była nieczytelna, skoncentrowana na Mary Jo. -Więc Henry był tam, kiedy nieludzie podpalili dom Mercy. A ja myślałam, że jesteś tam sama. Ponieważ wiedziałem, że Henry był w domu, gdy kazałem mu iść do ciebie z powrotem ostatniej nocy. Zapewne, gdybym zapytał go, to on by mi powiedział, że myślał, że chodzi mi tylko o niego żeby był na spotkaniu. . . lub, że przyszedł z jakiegoś innego powodu. - Henry był tym który powiedział ci że mój dom stoi w ogniu, czyż nie? - powiedziałam. I tak jak Adam obserwowałam Mary Jo. Nie widziałam jej twarzy, ale jej ramiona się naprężyły. Mój przyjaciel ze studiów dramatycznych powiedział mi, że ramiona są najbardziej wyrazistą częścią ciała. Musiałam się z nim zgodzić. Były prawie maksymalnie naprężone, ponieważ oczekiwała, że Adam powie "tak". - Widzę, że zmierzasz do logicznego wniosku, Mercy - powiedział mi, ale jego oczy zwrócone były na Mary Jo. - Zastanawiam się czy tez to wodzi czy jest częścią tego. - Henry wszedł i wyciągnął cie z przyczepy zanim ktokolwiek inny wyszedł z domu - głos Mary Jo był silny, ale się nie kłóciła. - To prawda - zgodził się Adam - Mniej więcej. Szwendał się po kuchni. Zanim zapytałem go czemu nie jest na zewnątrz i nie dogląda Mercy, wyjrzał przez okno i powiedział " Co to? Czy to ogień? Mój boże dom się pali" -On wiedział - powiedziała niepewnie Mary Jo - Widział ich jak podkładali ogień. Nie pozwolił mi podejść do nich bo sie bał że mogą mnie zranić. Powiedział, że Mercy i Sam wyszli, więc co

szkodziło jeżeli nowobogackiemu kojotowi dom stanął w płomieniach? Zasługiwała na odrobinę krzywdy za ta cała krzywdę która spowodowała. Mary Jo spojrzała na Adama - Miał na myśli mnie. Był naprawdę wściekły za to kiedy wampiry nas zaatakowały ......kiedy zostałam ranna, ponieważ oni chcieli się dostać do Mercy. Chciał się odegrać na Mercy. - Mogłam go nie obchodzić - powiedziałam - Jego dziewczyna lubi mnie mniej niż jego. Henry był zainteresowany Adamem. Widział szansę aby wrócić po Adama i skorzystał z niej - spojrzałam na Adama - Następnym razem kiedy wskoczysz po mnie do płonącego budynku lepiej się upewnij czy jestem w środku. I noś buty cholera. - Spojrzałam ponownie na jego stopy - Jakiś paskudny spalony śluz wycieka na dywan. Uśmiechnął się - Ja też cię kocham, kochanie. I dzięki temu, że kiedyś zakrwawiłaś wszystko znam miejsce gdzie wyczyszczą prawie wszystko z dywanu. - Chciał zranić Adama - powiedziałam do Mary Jo - Ponieważ kiedy jest ranny to jest zagrożony. Alfa nie może zostać wyzwany w każdym momencie. Odkąd Adam jest ranny, zwykle mógł odkładać to na później i nikt nie narzekał, zwłaszcza, że Marrock nie pozwala walczyć o pozycję Alfy bez jego zgody. Ale stado jest ...- spojrzałam na Adama - Przepraszam, wiem że to moja wina. Ale stado jest rozbite. Adam nie może tego odłożyć, nie kiedy w stadzie jest dużo zamieszania. Jeżeli by to zrobił, byłby odpowiedzialny za coś gorszego niż formalna walka wręcz, miałby bunt. Widzicie, dorastałam w stadzie wilkołaka. Znam niebezpieczeństwo. Nawet strach przed Marrockiem może całkowicie kontrolować charakter stada. Dlatego Alfa zrobi wszystko co w jego mocy aby ukryć swoją słabość przed stadem - Henry cię wyzwał ? - Mary Jo była zszokowana - Marrock go zabije, jeżeli ty nie zrobisz tego pierwszy. - Masz prawie racje - powiedział Adam - Paul jest aktualnie tym który mnie wyzwał. Wspiął sie do okna w sypialni jakieś cztery minuty temu i wyzwał mnie przy Benie, Alecu i Henrym. Henry zgłosił się na ochotnika aby pojechać z Benem po ubrania dla Mercy, ponieważ ręce Bena wciąż bolą aby mógł prowadzić i zasugerował żeby Alec się przyłączył. - Zatrzymał się i powiedział ciężko - Henry jest pomocny w ten sposób. Mary Jo skinęła głową - I Alec jest znany z tego że jest neutralną stroną. Nie żeby był twoim wielkim fanem, ale pasjonatem też nie. Adam kontynuował łagodniejszym tonem - Musieli mieć jakiś sygnał, że on i Paul pojawili się w mojej sypialni praktycznie w tym samym momencie, i na dodatek kiedy Warren i Darryl nie mogli interweniować. Ben i Henry byli świadkami wyzwania. Henry był przerażony, że Paul wyzwał mnie kiedy byłem ranny. - Wystawili cię - powiedziała Mary Jo tępo - użyli mnie aby cie wystawić.

- To właśnie starałam ci powiedzieć - powiedziałam, a potem dodałam pytanie od niechcenia - Czy tylko ty i Henry byliście na kręgielni czy Paul także wam pomagał? Skinęła głową, nawet nie zauważyła wszystkich założeń jakie zrobiłam, ponieważ była zbyt rozproszona uświadamianiem sobie że rzeczy wcale nie są takie jakie myślała że są - Henry, Paul i ja. Paul mi to zasugerował " Nie można mieć kojota drugiego w hierarchii w szacunku stada",Mary Jo spojrzała na Adama - Powiedział, że nie jest wystarczająco dobra dla ciebie a ja się zgodziłam. Henry był niechętny. Musiałam go na to namawiać. Wystawił mnie, prawda? Obaj mnie wystawili. Żal mi jej było. Ale było mi jej bardziej żal zanim dowiedziałam się że wilkiem który wyzwał Adama był Paul. Henry był dobrym wojownikiem widziałam go odgrywającego walkę raz lub dwa, ale nie był jedna dziesiątą Paula. Paul ......Normalnie nie martwiłabym sie o Paula walczącego z Adamem ale zwykle stopy Adama nie wyciekały na dywan a ręce nie były spuchnięte i bolesne. Właśnie dlatego nie żałowałam zbytnio Mary Jo, ale pozwolę jej uciec od winy, wskazując palcem na dwóch pozostałych. - Na torze w kręgielni to byłaś ty -powiedziałam- Oh Paul nie płakałby jeśli Adam i ja byśmy się rozstali, ale chce się pozbyć Adama bardziej niż pozbyć się mnie. Henry... Może to była kropla, która przelała czarę goryczy dla Henrego, ty wiesz lepiej niż ja. Czy to był pierwszy raz kiedy zdał sobie sprawę jak bardzo pożądasz Adama? Adam odwrócił głowę w moją stronę. Zgadłam, że nie zauważał uczucia Mary Jo. - Paul - zaczęła Mary Jo. Następnie się zatrzymała. Zamknęła oczy i pokręciła głową. - Nie. Paul.Posłała Adamowi wymuszony uśmiech - Paul jest twardy i nie jest głupi, ale nie jest planistą. Nigdy by nie wymyślił jak zmusić cie do przyjęcia wyzwania zanim byłbyś gotowy. Ona ma rację. To Henry. Co mam robić? - Nie naprawisz sprawy - powiedział - Po prostu bądź mądrzejsza następnym razem. - Kiedy walka? - zapytałam, starając się być wyluzowana, próbując być dobrym kojotem, który pozwala swojemu partnerowi wyjść i walczyć na śmierć i życie kiedy nawet chodzenie go boli. Musiałam to zrobić ponieważ płacz i rozdrażnienie nie zmienią nic prócz uczynienia jego pracy trudniejszą. Jeśli odmówiłby wyzwania Paul mógłby zostać Alfą i wiedziałam, że jego pierwszym aktem byłoby zabicie Adama. Henry miał właśnie taką nadzieję. A powód dlaczego Paul wyzywał a nie Henry był taki, że jeśli tylko Marrock się o tym dowie to Paul będzie martwy. I to czyni Darryla odpowiedzialnego za stado z Warrenem jako drugim. Stado nie będzie tolerowało geja na drugiej pozycji bo jeżeli coś by się stało Darrylowi, Warren mógłby uciec ze stada. Więc Warren mógłby zostać zabity albo Bran by go przeniósł, zostawiając Henrego jako drugiego w stadzie. Oczywiście Adam mógłby stracić Paula za coś takiego. Zrobiło mi sie niedobrze. Adam spojrzał na zegar Jessie, który pokazywał 9.15 - Piętnaście minut od teraz w dojo. - powiedział. - Czy pójdziesz na dół i dasz znać Darrylowi i Warrenowi, że mają być świadkami? Myślę, że pójdę się położyć na 10 minut. - Był w korytarzu,

kiedy powiedział - Jeśli przeżyję Mary Jo będziemy musieli wymyśleć ci odpowiednie zadośćuczynienie za kręgielnię. Zniszczyłaś mi bardzo obiecujący wieczór i nie zapomnę ci tego.

-TWOJE JEDZENIE JEST ZIMNE – WARKNĄŁ DARRYL, gdy weszłam do kuchni. -Mam nadzieję, że twoja sprawa była ważna. Jesse wciąż tam była, wycierając naczynia, a Auriele myła. Nie było sensu zatrzymywać tego dla siebie, nie kiedy Paul określił walkę i nie było szansy na przekonanie Jessie by przeczekała to w bezpiecznym miejscu, była zbyt córką swojego ojca. -Paul wyzwał Adama - Powiedziałam im. -Piętnaście minut od teraz w dojo w garażu. Darryl odwrócił się z rykiem, a Auriele stanęła między nim i Jesse, chociaż nie sądzę, by Jessie zdawała sobie z tego sprawę, bo patrzyła na mnie. - Jak dostał się do Adama? -Powiedziała Auriele. -Kto powinien go pilnować? - Ja - powiedziałam po chwili zdumiona. -Myślę, że to powinnam być ja. -Nie- powiedziała Auriele. -To powinien być Samuel. Ben powiedział, że wyszedł i zostawił Adama z Samuelem i Tobą. -Samuel nie należy do stada - warknął Darryl, złoto jasne oczy świeciły w ciemnościach jego twarzy. Sam nie był Samuelem pomyślałam. W normalnym okolicznościach Samuel powstrzymałby to wyzwanie przed zdarzeniem się. Zastanawiałam się, czy Paul i Henry wiedzieli o tym. Prawdopodobnie nie. -Moja wina -powiedziałam. -Nie- zostawiłam Mary Jo w pokoju Jessie, ale musiała iść za mną. -Nie twoja wina,- powiedziała Mary Jo -Może Warren lub Darryl mogliby powstrzymać Paula, ale Henry był bardzo ostrożny, aby upewnić się, że tam ich nie było.- Posłała mi tajemnicze spojrzenie, które zyskałoby szacunek u Darryla, tajemnicze, ale nie otwarcie wrogie. -Nie pomyśleli, że Samuel nie przeszkodzi. Myślą o nim jako o samotnym wilku, a nie jako przyjacielu Adama. Spojrzenie, z którego zdałam sobie sprawę, że mówiło mi, że nie powie im o Samuelu chyba że ja to zrobię. -Henry? -Darryl był w szoku co spowodowało spadek jego wściekłości -Henry? Mary Jo uniosła podbródek. -On to zaplanował.- Spojrzała na mnie, w ten sposób -On chce, by Adam nie żył i wykorzystuje do tego Paula. . . wykorzystał i mnie, by zrealizować swój plan. -Czy to, ci powiedzieli? -Henry sam przyszedł do kuchni. Był niewielkich rozmiarów człowiekiem, trochę wyższy niż ja, z szybkim uśmiechem i piwnymi oczami, które mogły wyglądać zarówno szaro albo złoto a nie zwykłe brązowe i zielone. Nosił swoje włosy tradycyjnie obcięte i prawie na pewno

golił się tradycyjną brzytwą niż raczej maszynką elektryczną ponieważ maszynki elektryczne nigdy nie golą całkowicie tak samo jak zadbany wygląd.- Mary Jo -Niewygodnie - mruknęłam. -Nie jest w stanie kłamać innemu wilkołakowi. Jeśli Mary Jo nie stanęłaby przede mną, uderzyłby mnie. Wzięła uderzenie za mnie i to zarzuciło ją na centralna wyspę. Granitowy róg pękł pod uderzeniem i ześlizgiwał się, Jessie złapała płytę granitową przed oderwaniem się i upadkiem na podłogę, przytknęła ją z powrotem na swoje miejsce. Jeśli ktoś uderzyłby mnie, tak mocno, nie wstałabym w taki sposób jak Mary Jo i trzymała się za żebra. Auriele stanęła przed Henrym, kiedy chciał podejść do niej. Jej wargi cofały się. -¡Hijo de Perra!Powiedziała, głosem żywym ze złości. Henry zaczerwienił się, pod zniewagą swojego domu. Nazwanie kogoś synem psa jest dużą zniewagą wśród wilkołaków. -Hijo de Chihuahua - powiedziała Mary Jo. Auriele potrząsnęła głową. -Darryl powtarzał, że Paul może być odpowiedzialny za zamieszki jakie mięliśmy przez ostatnie kilka lat. Nikt nie chciał słuchać Paula. Wiedzieliśmy, że miał rację, ale nikt inny nie pasował. Chciałabym podejrzewać Paula zanim podejrzewałam ciebie. Paul był uległym samotnym wilkiem w stadzie. To było nie do pomyślenia, że uległy wilk byłby w stanie walczyć o władzę. Jeśli Auriele miała rację, to zaczęło się na długo przed katastrofalnymi zdarzeniami w kręgielni. -Jak długo wiedziałeś, że Mary Jo wyrzuciłaby cię jak gorący kartofel dla Adama - zapytałam. Warknął coś niegrzecznego. - W ogóle nie masz zdrowego rozsądku - powiedziała Auriele. Zakładam, że mówiła to do mnie, więc odpowiedziałam jej. -On nie zamierza nic robić z Tobą między nami - powiedziałam. -Jest wystarczająco inteligentny, aby bać się ciebie. -Od czasu, gdy zostałam zabita - powiedziała Mary Jo, odpowiadając na pytanie które zadałam Henremu. -Czy to nie prawda? Po raz pierwszy gdy odzyskałam przytomność. Pocałowałeś mnie w czoło, a ja nazwałam cię imieniem Adama. Ale to brzmiał jakbyś całkiem dobrze o tym wiedział, już wcześniej. -Wynoś się stąd - powiedział Darryl, jego głos był niski z gniewu. -Wynoś się z tego domu, Henry. Kiedy przyjdziesz, aby zobaczyć walkę, możesz wejść tylnimi drzwiami. I miej lepiej nadzieję, że Adam wygra tę walkę, albo wytrę tobą ziemie tak mocno, że nie będą potrzebować pudełka, aby cię pochować. Wszystko, czego będą potrzebować, to mop. Henry zaczerwienił się, potem zbladł, a następnie poczerwieniał ponownie. Opuścił pomieszczenie bez słowa. Zewnętrzne drzwi otworzyły się i zatrzasnęły.

Ben wszedł, patrząc ponuro, Sam wszedł zaraz za nim. -Gdzie poszedł Henry w takim pośpiechu? Darryl, szukałem Ciebie. Właśnie rozmawiałem na dole z Warrenem. Czy słyszałeś. . . ? -Jego głos urwał się, kiedy zobaczył stojącą Jessie. Dobrze przyjrzał się nam wszystkim. -Widzę, że tak. Darryl zesztywniał. -Samuel?- Jego głos był miękki. -Jest taki od kilku dni - oznajmił Ben. -Do tej pory, jest dobrze. To długa historia, możesz wysłuchać jej potniej: mamy służbę w garażu za pięć minut.

ROZDZIAŁ 11 JEDYNYM POWODEM DLA KTÓREGO W GARAŻU NIE BYŁO MNÓSTWA WILKOŁAKÓW BYŁO TO, ŻE nie było wystarczająco dużo czasu aby wieści się rozeszły. Zamiast trzydziestu mieliśmy tylko osiemnastu, nie wliczając Sama, który nie należał do stada. Ale musiałam rozglądać się i liczyć ponieważ wydawało mi się, że jest mniej ludzi niż naliczyłam. Większość walk dominujących jak boks czy zapasy, pełne są przepychanek, dopingu, szyderstwa i zakładów. Ta była niesamowicie cicha i tylko jedna osoba się poruszała. Paul biegał w miejscu po jednej stronie wzmocnionej podłogi, zatrzymując się co dziesięć lub piętnaście sekund aby się rozciągnąć lub poboksować się z cieniem. Był wysokim mężczyzną o blond włosach i krótkim rudym zaroście. Jego skóra była taka jak u rudowłosych, blada i piegowata. Podniecenie zbliżającą się walką spowodowało że był cały zarumieniony. Tak jak Adam był ubrany tylko w spodnie od kimono. Nie ma takiej tradycji która nakazywała by walka o dominację odbywała się w ludzkiej postaci. To jest oczywiste, ponieważ to sprawia, że wyzwanie ukazuje umiejętności i siłę. Kiedy jesteś uzbrojony w kły i pazury to szczęśliwym trafem możesz usunąć przeciwnika o większych umiejętnościach. Po drugiej stronie maty od Paula, Adam stał w narożniku, z opuszczoną głową, zamkniętymi oczami i rozluźnionymi ramionami. Wszystkie oznaki bólu zniknęły z jego twarzy, ale nie był w stanie wyeliminować bólu spowodowanego sztywnością w drodze którą szedł z domu na matę. Nawet gdyby mógł, tylko idiota mógłby patrzeć na uszkodzone strupy na nogach i rękach i nie zrozumieć, że miał problemy. Jako Alfa nawet tak poważnie ranny jak był, powinien wyzdrowieć szybciej niż inni. Zakładając że wilkołaki, a nawet temu samemu wilkołakowi rany goja sie w różnym tempie w zależności od wielu rzeczy. Mógł być bardziej ranny niż nam pokazywał albo kłopoty jakie miał ze stadem zakłóciły jego zdolność uzdrawiania. Starałam się nie wyglądać, że się martwię. Jessie i ja miałyśmy jednakowe miejsca na krawędzi maty po stronie Adama tradycyjnie po stronie rodziny Alfy, ale nie było to rozsądne gdyż żadna z nas nie mogła się obronić gdyby walka zjechała

z maty. Sam stanął obok Jessie a Warren pomiędzy nami, prawdopodobnie w celu utrzymania walczących z dala od nas. Adam nie nosił zegarka ale dokładnie o 9.30 na zegarze ściennym, podniósł głowę, otworzył oczy i skinął na Darryla. Wilki nie zwracają dużej uwagi na długie przemówienia. Darryl wszedł z boku w wyszedł na środek maty. - Paul zdecydował się dziś wyzwać naszego Alfe. - ogłosił bez ogródek. Jego usta się wykrzywiły jak to powiedział - Zrezygnował z formalności prowadzenia wyzwania przez Marrocka. Nikt nie szepnął ani nie wyglądał na zaskoczonego. Wszyscy wiedzieli co Paul uczynił. Nie było absolutnej szansy, że Marrock będzie oglądał ten bałagan w stadzie i pozwoli że Paul będzie miał jakiekolwiek szansy. Szansa ze Marrok nie zabije Paula byłaby większa gdyby Adam nie był ranny. Ale Paul myślał pewnie, że ma prawo i że mógł do tego przekonać Marrocka. Przypuszczam, że wszystko jest możliwe. Nie sądzę żeby Paul rozumiał jak to jest mało prawdopodobne. O ile wiem, nigdy wcześniej nie spotkał Marrocka. Henry, który spotkał, prawdopodobnie powiedział Paulowi że będzie dobrze. Ludzie tacy jak Henry są dobrzy w nakłanianiu innych by im uwierzyli. Darryl rozejrzał sie po widowni - Moim zadaniem jest pilnowanie, że pozostaniecie na macie. jestem gotów zapewnić że to jest uczciwa walka o wasze życie. Czy to jasne? - Przepraszam - powiedział głos Mary Jo. Była po tej samej stronie tylko pięć stóp wyżej, więc nie zobaczyłam jej dopóki nie wyszła na matę przed Darryla. - Rzucam wyzwanie Paulowi - powiedziała. A potem był hałas, wielki ryk w całym garażu pełnym wilkołaków sprzeciwiających się, że kobieta nie walczy w walkach na wyzwanie. Darryl podniósł rękę i cisza rozprzestrzeniła się niechętnie. - jestem w zasięgu trójki w jego hierarchii - powiedziała. Jej oczy były prawidłowo na nogach Darryla chociaż jej twarz była zwrócona do niego. - Jest moim prawem kwestionowanie jego prawa do walki z Alphą. Spojrzałam na nią. To nie było coś co mogłam oczekiwać po Mary Jo, która pozwoliła nieludziom podpalić mój dom, podczas gdy miała mnie ochraniać. - Nie jesteś trzecia w szeregu - warknął Darryl. Podniosłą swoją dłoń - Paul - powiedziała i podniosła jeden palec - Henry - inny palec - George i ja. Miała rację. Ja bym też tam ją umieściła. - Jesteś nie sparowaną kobietą - powiedział Darryl - To daje pozycję w rankingu na dole, Alec jest po Georgu.

- Alec - zawołała, nie spuszczając uwagi z Darryla. - Kto jest bardziej dominujący ty czy ja? Alec obszedł dookoła inne wilki i spojrzał od niej do Paula. Widziałam odpowiedź jakiej chciał udzielić i Darryl zaczął się odprężać. Zauważyłam, że Adam obserwował Mary Jo ze zdziwioną powagą. Alec otworzył usta, następnie zawahał się. - Wy wszyscy możecie stwierdzić czy kłamię. -powiedział. Podniósł w górę obie ręce w geście poddania się. - Mam nadzieję, że wiesz co robisz Mary Jo. -Spojrzał Darrylowi w oczy i powiedział Mary Jo przewyższa mnie w hierarchii. I zapanował chaos. Paul przycisnął głowę do twarzy Darryla i wściekał się. Był jednym z niewielu ludzi w stadzie, wystarczająco wysoko, aby stanąć oko w oko w Darrylem. Jeśli nie byłoby tak wiele hałasu byłabym w stanie usłyszeć co powiedział, a tak to muszę zgadywać. Paul lubił Mary Jo. Nie chciał jej zabić. Mary Jo stała tam: tak jak Adam, była wyspą spokoju w zgiełku. Była mała, ale każdy gram jej ciała to mięśnie. Była twarda jak rekrut, szybka i zwinna. I nie byłam tak pewna jak Paul, że by przegrała, nie chciałabym walczyć przeciwko niej. Jeśli wygra to może poddać się Adamowi. Jeśli postanowi walczyć a nie sądzę że będzie, to przyjdzie na wyzwanie zmęczona i ranna. I wtedy przypomniałam sobie sposób w jaki Henry rzucił nią na wyspę w kuchni. Miała złamane albo pęknięte żebra po uderzeniu. Chociaż nie widziałam tego w jej sposobie poruszania, ale nie było wystarczająco dużo czasu aby się wyleczyła. Nikt nie uzdrawia się tak szybko chyba, że byłeś Alphą przy pełni księżyca. - Dość! - ryknął nagle Darryl a jego głos dzwonił w gwarze jak strzał w tłumie. Darryl odwrócił się do Mary Jo i powiedział - Nie! - Nie ty podejmujesz decyzje -powiedziała - Adam? - mam problem - powiedział - Sprawiedliwość wymaga, że muszę odejść od tego ustalenia, bo jestem bardziej niż trochę poza decyzjami. W imię sprawiedliwości niech to spadnie na następne trzy w hierarchii Mercy, Darryla i Auriele. Spojrzał na mnie. Wiem co chciałam powiedzieć. Auriele mogła zgodzić się z Mary Jo a my już słyszeliśmy co o tym sądzi Darryl. Nawet jeśli Mary Jo przegra, pomoże to Adamowi. Patrzyłam na wilki i widziałam wiele oburzonych twarzy gdy zrobili sobie rachunek jak również byli bardzo niezadowoleni ze mnie jako integralnej części decyzji. Potem zobaczyłam inny manewr. - Wydaje mi się, że jest inny problem - powiedziałam - Jeśli zgodzimy się, że Mary Jo może walczyć ponieważ jest trzecim szeregu z Paulem. Uważam, że Paul nie stoi w trzecim szeregu od Adama. Tak jak Mary Jo podniosłam rękę - Adam potem ja - podniosłam palec - Darryl, Auriele potem Warren.

- Potem Honey - powiedział Warren z lekkim uśmiechem - Potem Paul. Paul warknął - Ona już przyjęła wyzwanie. Co zakłada, że przysługuje mi prawo. Spojrzałam na Adama. - Niezła sztuczka -powiedział - Ale zgadzam się z Paulem. - A oficjalny kodeks postępowania - powiedział Ben gderliwie - który musiałem cholernie dobrze zapamiętać kiedy wstępowałem do stada mówi: cytuję wyzwanie trzech mężczyzn koniec cytatu. Ważnym słowem jest tu "mężczyzna". - Tak więc Mary Jo nie może walczyć - powiedział Paul z uśmiechem ulgi - Ona nie jest facetem. - Więc roszczenia Mary Jo są nadal aktualne - wskazałam - Ona jest w szeregu po trzech mężczyznach. Czy kodeks postępowania mówi, że rywal musi być mężczyzną? Kyle powiedział mi, że jednym z sekretów bycia prawnikiem jest to, że nigdy nie zadajemy pytania świadkowi na które nie znamy odpowiedzi. Wiedziałam co to znaczy ale to brzmiało lepiej wychodząc od kogoś innego. - Nie - powiedział Ben. Zrobiłam wszystko co mogłam. Ciche nakłanianie Adama pchało mnie, spojrzałam na Mary Jo i powiedziałam - Podobnie jak Adam mam za dużo w tym udziału. - Mercy - szepnęła Jessie zaciekle - Co ty robisz? - poklepałam jej rękę która zamknęła na moim nadgarstku. - Tak więc Darryl, Auriele i Warren decydują - powiedział Adam. Ponieważ moja partnerska więź z Adamem funkcjonowała ponownie wiedziałam, że wierzył , że gdybym była częścią tej decyzji mogłoby to się stać następnym punktem spornym. Kolejna głupia rzecz to pozwalanie kojotowi w stadzie wilków mieć glos w sprawie Mary Jo i jej wyzwania bez względu na płeć. Pomyślałam, że miał rację. -Istnieją tylko trzy kobiety w tym stadzie - powiedział Darryl. Nie sądzę, że zapomniał o mnie tak bardzo, że miał na myśli trzy kobiety wilkołaki, a nie kobiety w ogóle. -To jest typowe dla wszystkich stad. Większość wilkołaków umiera zanim przeżyją dekadę, jako wilk, ale dla kobiet, które są wilkami, żywotność jest prawie dwukrotna, ponieważ nie walczą o dominację mężczyzn. Ale wciąż jest ich bardzo mało. Jesteś zbyt cenna dla nas by pozwolić ci tak ryzykować. Zajęło mi trochę czasu, aby zrozumieć, że nie mówił do całej paczki, ale tylko do swojej partnerki. Auriele skrzyżowała ramiona. -To ma sens jeśli chodzi o przetrwanie gatunku, w których kobiety są ważne do przetrwania. Ale my nie jesteśmy. Nie możemy mieć dzieci, więc nie jesteśmy bardziej cenne dla stada niż ktokolwiek inny. To był stary argument.

- Głosuje nie - powiedział Darryl, zgrzytając zębami gdy mówił. -Głosuję tak - odpowiedziała Auriele chłodno. -Cholera -powiedział Warren. – Na domiar złego rzuciliście mnie w środek małżeńskiej sprzeczki? - Zależy od ciebie - powiedziała ponuro Aurelie. -Piekło - powiedział Warren, - jeśli to nie jest ta cała puszka Pandory, to nie wiem co jest. Mary Jo? -Tak? -Jesteś tego pewna, kochanie? Czułam się tak, jakby całe stado wstrzymało oddech. -To jest moja wina - powiedziała. - Że Adam został zraniony, że stado się buntowało. Nie spowodowałam tego wszystkiego, ale też nie powstrzymałam. Myślę, że to odpowiedni czas by odpokutować winy, prawda? Spróbować naprawić szkody? Warren spojrzał na nią i zobaczyłam wilka przychodzącego i odchodzącego w oku. -W porządku. Dobrze. Idzi z nim walczyć, Mary Jo i lepiej cholernie dobrze, by z nim wygrać. Słyszysz mnie? Skinęła głową. - Dam z siebie wszystko. -Postaraj się jeszcze bardziej - powiedział ponuro. - Mary Jo.- głos Paula był żałosny. -Nie chcę cię zranić kobieto. Zrzuciła buty i zaczęła ściągać skarpetki. – Poddajesz się? -Zapytała go, podczas gdy stanęła na jednej nodze. Patrzył na nią, a jego ciało rosło ze złości - Ryzykowałem głową dla ciebie - powiedział. Skinęła głową. -Tak. I to był mój błąd że cię o to prosiłam -rzuciła swoją drugą skarpetkę na bok i spojrzał na niego. -Ale Henry wykorzystał nas obu by zrujnować nasze stado. Czy zamierzasz pozwolić aby mu się upiekło. Było bardzo cicho w garażu. Nie jestem pewna, czy nawet oddychali. Imię Henrego było szokiem. Glowy zwróciły się na Henrego, który stał oparty o ścianę przy bramie garażowej, tak daleko jak mógł stać od maty i od Adama. Paul też spojrzał na niego. Przez chwilę myślałam, że to zadziała. -Czy pozwolisz, że jakaś dziewczyna będzie ci machać przed nosem ogonem tak jak mi?- powiedział Henry, brzmiąc nieszczęśliwie. - Ona chce Adama, rzuci nas obu by go dostać.- To było mistrzowskie wykonanie, a Paul połkną haczyk, linkę i ciężarek. - Więc do diabła z tobą - powiedział Paul do niej. -Do diabła z tobą, Mary Jo. Akceptuje wyzwanie. Spojrzał na Adama. -Będziesz musiał poczekać. Myślę że zjem najpierw deser.

Odsunął się na koniec maty, obok Henrego. Mary Jo podeszła tam gdzie stał Adama. -Odszkodowanie przyjęte - powiedział. -Pamiętaj walcz z sercem a nie głową. - I on porusza się wolniej w lewo niż w prawo - zgodziła się. Adam zostawił ją. Gdy szedł przez białą mate, zostawił lekkie ślady krwi, gdzie stawiał stopy. Krew była lepsza niż żółta ropa, prawda? -Dobra robota - mruknął, kiedy podszedł do mnie. -Dziękuję. Nie mogłem stwierdzić, czy mnie słyszysz, czy nie. Warren oddał Adamowi swoje miejsce pomiędzy Jessie i mną, zostając w pobliżu Jessie, aby mógł nadal ją chronić, gdyby była taka potrzeba. Sam przyszedł do mnie i położył się na cemencie z westchnieniem. - Zobaczymy, czy mi pogratulujesz, kiedy nie będzie leżała martwa - powiedziałam, bardzo cicho. Chciałam powiedzieć mu o jej żebrach, ale bałam się, że niewłaściwa osoba usłyszy, i Paul mógł się dowiedzieć. Henry wiedział, oczywiście... ale jakoś nie myślałam, że powie Paulowi, że połamał Mary Jo żebra. Paul nie rozumie a Henry był wystarczająco inteligentny, aby to wiedzieć. Mary Jo stanęła w narożniku Adama na przeciw Paula. - Wyzwanie rzucone i przyjęte - powiedział Darryl. - Walka na śmierć i życie zwycięzca otrzyma możliwość zaakceptowania poddania się. -Zgoda - powiedziała Mary Jo. -Tak - powiedział Paul. Mary Jo była szybsza, i była lepiej wyszkolonym zawodnikiem. Ale kiedy uderzała to nie uderzała wystarczająco mocno. Jeśli Paul był zbliżony do jej rozmiaru zamiast czterech centymetrów ponad sześć stóp, to miałaby szansę. Ale był ponad stopę wyższy, co przełożyło się na zasięg. Przypomniała mi się, jego walka z Warrenem, że był zaskakująco szybki jak na tak dużego człowieka. Ostatecznie pierwszy uderzył pięścią w jej ramię, tak że została powalona jakby młotkiem. - Poddaj się - powiedział. Wcisnęła stopy między jego i podciągnęła je do siebie. Potem przekręciła sie jak małpa pomiędzy jego rozłożonymi nogami, uderzając go po nerkach, gdy stała za nim. Drugie kopniecie w tył kolana prawie powaliło go na ziemię, ale otrząsnął się. - Poddam sie jak cholera- wysyczała, kiedy była o kilka długości ciała od niego. -Przestań się z nią cackać – ciężko powiedział Darryl - To jest walka na śmierć i życie, Paul. Ona cię zabike jeśli będzie miała taką możliwość. Jeśli akceptowałeś jej wyzwanie, daj jej szacunek uczciwej walki.

- Prawda - powiedział Adam. Paul warknął bezgłośnie i cofnął się do krawędzi ringu, podnosząc obie ręce do wysokiej pozycji blokującej, nogi prostopadle do siebie, ręce niezręcznie rozluźnione, celowo zapraszająca do atakowania tułowia. Kłopoty z pułapką przynęta, w jakiej była Mary Jo były takie że mogła sobie z nią dobrze poradzić, lub mogła sie przekształcić w błąd, bardzo duży. Chwyciłam rękę Adama starając się nie wbijać paznokci. Cały czas był skupiony obok mnie, mrucząc pod nosem: -Uważaj, uważaj. Jest szybszy niż wygląda. Mary Jo ruszyła powoli, w lewo, potem w prawo ale Paul odwrócił się łatwo by stanąć naprzeciw niej. Przesunęła swoją wagę na prawo ale z niewyraźną prędkością, rzuciła sie w lewo i rzuciła się do ataku, długim i niskim ruchem, który wyglądał niemal jak pchnięcie szermierza używając ramiona i pięści jak włócznie. To był idealny cios, użyty z nadludzką prędkością. Paul obrócił sie płynnie, i jej pieść uderzyła w puste powietrze, odsłaniając brzuchu. Uderzył pięściami od dołu, jak młoty na jej niezabezpieczone miejsce, powalając ją z dźwiękiem grzmotu. Obok mnie Adam chrząknął, jakby czuł wpływ pięści Paula na sobie. Mary Jo oczywiście była oszołomiona. Leżała na brzuchu, mrugając oczami. Jej usta i gardło pracowały jak u ryby wyjętej z wody. Potem wzięła długi, drżący oddech, i skupiła wzrok. Jeśli jej żebra przedtem były połamane, to teraz musi być w agonii po takim ciosie. Każda rozsądna osoba wiedziała, że walka się skończyła, i prosiłaby o łaskę, ale ona powoli starała się podnieść na łokciach i podnieść ciało z maty. Usta Paula wykręciły sie w bezradosnym uśmiechu, kiedy patrzył na jej wysiłki. -Zostań na dole - powiedział. – Zostań na dole. Poddaj sie, do cholery. Nie chcę cię już krzywdzić. Była już oparta na łokciach i ciągnęła kolana w górę, kiedy zrobił błyskawiczny krok i kopnął ją w nogę z tyłu uda, powalając ją ponownie na matę. Krótki krzyk wyrwał się jej z gardła, ale szarpnęła kolana pod siebie i skoczyła na nogi. Jej osłona była zbyt niska, jej prawy łokieć przyciskał sie do rannych żeber. Poniżej łokcia, widoczne były małe plamy jasnoczerwonej krwi które powoli powiększały się. Każdy wilk w pomieszczeniu mógł to wyczuć, tak samo ja. Bałam się, że jedno z tych uszkodzonych żeber przebiło płuco. Jej lewa noga nie działa tak jak powinna, i większość ciężaru przerzuciła na prawą nogę. Stanęła w samym rogu, co wyeliminowało możliwość odwrotu, ale oznaczało również że Paul nie mógł krążyć za nią. Paul ruszył powoli, ostrożnie, jak drapieżnik skradający się do rannej ofiary. Ale widziałam jak marszczy brwi na widok żeber Mary Jo. Próbował domyślić się, jak ona może go skrzywdzić. Ruszył się w lewo i prawo, zmuszając ją do korzystania z rannej nogi, nagłe podniósł głowę. Musiał usłyszeć to samo co ja usłyszałam słaby trzask i zalewanie płuc. Jej usta były otwarte, jak próbowała nabrać trochę tlenu.

Paul uderzył potężnym kopniakiem do przodu bez śladu finezji, ale z dużym zapasem mocy. Mary Jo rzuciła obie ręce w dół i spowalniała cios, który był skierowany na ranna nogę, ale to nadal rzuciło ją do tyłu potykając się o maty. Utrzymywała równowagę, ledwo, ale noga była oczywiście prawie bezużyteczna. Odepchnęła się rekami, nie za mocno, ale była z powrotem na ringu, gdzie Paul czekał na nią. -W porządku - powiedział Adam. -W porządku. Poddaj sie, Mary Jo . Mary Jo popatrzyła zbita, ale weszła na ring, jej uszkodzona noga nagle zesztywniała stając na palcach jak prima balerina. Jej kopniecie było tak proste, jak Paula nie było. Kopnęła prosto między jego uda. Próbował bloku, ale było już za późno. Słychać było głuche uderzenie, i oddech Paula eksplodował na zewnątrz. Cofnął się szybko, i pochylił się z pięściami przy kroczu, każdy mięsień w jego tułowiu napiął się w nagłym bólu. Mary Jo ruszyła do niego, choć mogłam stwierdzic, że to boli, wykorzystała jego spadek mocy by uderzyć go pięścią w tył głowy. Doskonale w splot nerwów, pomyślałam. Dobrze dla Ciebie, Mary Jo. Gdyby nie był wilkołakiem, widziałby światła i słyszał dzwony tygodniami. Jego oczy były wilczoblade, a ręce poruszały się dziwnie jakby kości zmieniały się pod skórą. Paul potrząsnął głową, próbując pozbyć się skutków uderzenia. Gdyby była w lepszej formie, mogłaby go wykończyć. Jednak Mary Jo była zbyt wolna. Wyprostował się i wyciągnął ręce do pozycji strażnika z wyraźnym wysiłkiem. Potem podszedł do niej powoli, bezlitośnie, po prostu zmniejszając dystans. Jej prawa pięść wystrzeliła w kierunku jego gardła, ale zablokował ją prawą ręką a potem pchnął jej łokieć lewą ręką odwracając jej ciało a następnie wyrżnął kolanem o jej ranne żebra, brutalnie. Chodziła po macie głową w dół i kaszlała krwią. Paul poszedł za nią do maty, lądując okrakiem na jej ramionach. Chwycił jej jedną nogę i zaczął ja wyginać i z powrotem w ciasny łuk. Były słabe trzaski i Mary Jo czołgała się na macie gorączkowo, jej kontrola legła w gruzach a wilk walczył o przetrwanie. - Cholera - powiedział - Poddaj się. Nie zmuszaj mnie abym cię zabił. Z jakiegoś powodu w tym momencie spojrzałam na Henrego. Drań obserwował bez emocji na twarzy. - Poddaj się -ryknął Adam - Poddaj się Mary Jo. Mary Jo uderzyła w matę po swojej prawej stronie dwa razy. - Ona się poddaje - powiedział Paul patrząc na Darryla. - Paul wygrywa - powiedział Darryl - Czy akceptujesz jego wygraną? - Tak, tak. - To koniec - oświadczył Darryl.

Paul zeskoczył z niej a ona się poturlała. -Lekarza - powiedział brzmiąc szalenie - Lekarza. Kilka głów zwróciło się na Sama. Stał tam gdzie był ale cały wibrował z głębokiej potrzeby by pomóc. Zamknął oczy i w końcu odwrócił się plecami do widowni. Warren był tym, który zdjął koszulkę z Mary Jo i Adam, który chwycił zestaw pierwszej pomocy. Chwyciłam Jessie i odsunęłam się do tyłu. W ciągu kilku sekund nie mogłam juz zobaczyć co się dzieje przez wszystkich ludzi którzy tłoczyli się bliżej. - trzeba wyciągnąć żebra z jej płuc - powiedział dobitnie Adam. Następnie -wystarczy wyrzucić złamane kawałki. Będą odrastały. Medycyna wśród wilkołaków jest pod wieloma względami o wiele prostsza ale brutalniejsza niż u ludzi. - Trzymaj ją na dole Paul. Im bardziej walczy tym gorzej będzie bolało. - potem bardziej miękkim głosem Adam zanucił - Po prostu dźwignij się trochę kochanie z nami. Dzięki temu będziesz mogła lepiej oddychać w ciągu sekundy. - Nie uderzyłem jej w żebra - powiedział Paul. - Henry rzucał ją wzdłuż kuchni - powiedziała Auriele - Tutaj. Nie dawaj tej wazeliny po całości. Tylko trochę wokół rany uszczelniając plastrami i użyj trzech, będzie lepiej działało jeżeli nie nakleisz ich na miejsca pokryte wazeliną. Nastała fala milczącej ulgi i cokolwiek oni zrobili to, to działało i Mary Jo mogła ponownie oddychać. Ludzie cofnęli się, dając jej przestrzeń odkąd minęło bezpośrednie zagrożenie. Dojo było wyposażone w bardzo podstawowe nosze, tylko metalowa rama z rozciągniętym płótnem wokół niego i parę uchwytów na każdym końcu. Alec i Auriele położyli na nim Mary Jo i zanieśli do domu. Ludzie z przebitym płucem mogą być nieprzytomni przez bardzo długi czas. Z kilkoma kilogramami surowego mięsa, płuco Mary Jo będzie prawdopodobnie wyleczone w ciągu kilku godzin, jeśli nie wcześniej. Żebra będą goić się dłużej, ale wróci do normy w ciągu kilku dni, najwyżej tygodnia. Nie trzeba martwić się o zakażenie lub zakażenie wtórne z powodu brakujących fragmentów żeber lub odrastającego płuca. Henry nie ruszył się ze swojego miejsca. Zauważyłam, że obserwował resztę stada. A gdy zaczęli cofać się z maty w ramach przygotowań do ostatecznej bitwy, wokół Henrego było dużo wolnego miejsca a wcześniej go nie było Gdy para wilków czyściła bałagan, Paul wycofał się do swojego rogu maty a Adam do swojego. Ciągle patrzyłam na Paula. Miał tiki nerwowe po Mary Jo. . . Na początku myślałam, że tylko wzruszyła ramionami, jego chód na koniec maty był dość stabilny. Ale zanim krew Mary Jo była całkowicie wyczyszczona z maty, Paul potrząsnął głową i powoli

podniósł rękę do ucha, unikając miejsca, gdzie został uderzony. Zamrugał szybko i wydawało się, że ma problem z ustawieniem ostrości. Wtedy Paweł długo nabrał powietrza, potem zrobił wydech i znalazł spokój. Jego ciało uspokajało się, a jego oddech stał się głęboki i regularny. Stał jak posąg, pierś naga pokryła się lekkim połyskującym potem. Nie było tłuszczu na tym człowieku, wyglądał jak skrzyżowanie z reklamy Calvina Klein i plakatów rekrutacji armii. Po tym jak mokre plamy z maty były niedbale wysuszone, Darryl wyszedł na środek. -Paul, czy nadal chcesz kontynuować wyzwanie? Spojrzał na Henrego – Uderzyłeś Mary Jo? Czy nadal było mu trudno utrzymać równowagę? Nie byłam w stanie powiedzeń. -To był wypadek - powiedział Henry -Mercy powiedziała. . . -Spojrzał na mnie. -Wiesz, coś tak kruchego jak ty powinno nauczyć się trzymać język za zębami, to inni ludzie nie będą musieli cierpieć za ciebie. -Ludzie którzy mają tak wiele do stracenia, jak ty - powiedziałam, - powinni lepiej się kontrolować Jako zniewaga brakowało temu. . . treści. Ale ważniejsze było, szybka odpowiedzieć zanim on to zrobi. Spojrzałam na Paula. -Mary Jo stanęła między mną i Henrym. - I mimo to pozwoliłaś jej wałczyć? - Paul zapytał mnie z niedowierzaniem. -Nie myślałaś, że to może być niebezpieczne? -Walka na śmierć i życie jest niebezpieczna -powiedziałam. -Wiedziała, o swoich żebrach. I wiedziała, że nie chcesz jej zabić. Patrzył na mnie. Spojrzał na Henrego. Ale Darryl, powiedział: - Więc. Miejmy to już za sobą. Darryl lekko się pochyli, zszedł z maty, i powiedział: -Panowie, można rozpocząć. Zaczęło się powoli. Na dużej przestrzeni w dojo między nimi, Paul zrobił jakieś wymyślne zasalutowanie, którego nie poznałam; wdzięcznie trzepotał rekami i przedramionami w połączeniu z pół krokiem, a następnie z powrotem. Zrobił głęboki oddech, zasyczał, co brzmiało obco i drapieżnie. Adam położył obie pięści razem na swojej klatce piersiowej, a następnie pochylił sie powoli, cicho, i płynnie jak poddany strażnik: pozdrowienie, proste i bezpośrednie. Wyglądało bardzo podobne do pozdrowienia senseja który mnie uczył. Strupy na rękach popękały, gdy poruszył palcami. Paul pokazał, szybką serię zygzakowatych kroków, które pozwolą mu poruszać sie na macie, jednocześnie czyniąc je praktycznie niemożliwymi do przewidzenia, gdzie zrobi następny krok. Jego lewa ręka była wysoko, niemal w pionie, podczas gdy jego prawa zwisała nisko, chroniąc miejsca blisko krocza.

Adam patrzył na niego, obracając lekko twarz prosto na niego kiedy przechodził przez matę. Nie widział, tego co ja? Że Paul mrugał jakby starał się wyostrzyć obraz. Adam uśmiechnął się tylko trochę. Do mnie? Postanowiłam, że zrobię lepiej, gdy będę trzymać sie z dala od jego głowy, gdybym wiedziała jak to zrobić, i pozwolę mu skoncentrować się na Paulu. Stopa Paula poleciała niskim, kierując kopniecie na kolano, a waga Adama przesunęła się gdy podniósł stopę w odpowiedzi. Adam zakończył blok, zatrzymując stopę Paula, która zgięła sie i w po pół obrocie była skierowana w stronę prawego policzka Adama. Paul był wystarczająco silny, aby wyprowadzić kilka silnych kopnięć mimo niewielkiej odległości. Adam ledwo w tym czasie blokował, a moc kopnięć sprawiała że cofał się o pół kroku. Paul tańczył z powrotem poza zasięgiem. Adam ruszał sie powoli, rozmyślnie, kilka odważnych kroków, oczy skupione na swojej ofierze. Paul wycofał, automatycznie ustępując miejsca Alfie. Złapał się na patrzeniu na Adama, który spotkał jego oczy i trzymał je. Walka o dominacje może być prowadzona na wielu frontach. Aby uciec od spojrzenia Adama, Paul zrobił wykop z półobrotu lewą nogą, ale był zbyt daleko, aby był skuteczny. Głupia strata energii, pomyślałam, ale przynajmniej ruch przerwał kontakt wzrokowy bez konieczności przegrania. Częściej używał nóg zamiast rąk, i zastanawiałam się, czy bolały go ręce po walce z Mary Jo. Jeśli tak, to nie rozwiązywało sprawy Paul użył chwili podczas zmarnowanego wykopu i okręcił sie ostro i prawą piętą dziko kopnął w kierunku żołądka Adama. Może jest palantem, ale Paul wiedział, jak się poruszać, i był niesamowicie szybki. Adamowi ponownie udało się zablokować kopniecie, ale blok wyciszył tylko strumień siły. Adam pozwolił kopniakowi odepchnąć sie w poprzek maty, cofając się do tylu. Paul ruszył z prawej strony z tyłu, chwytając za ramiona i unieruchamiając go tak jak Mary Jo. Adam odzyskał równowagę, gdy Paul zamykał się za nim, obrócił się na lewej nodze i szarpną prawą kopiąc w bok. Rozległ się trzask rozrywanej tkaniny gdy noga machnęła się do pełnego wyprostu, ale minęła Paula o kilka centymetrów lub trochę więcej. Ręce Paula zacisnęły się, i pięściami ruszyły w natychmiastowym ataku takim jak na Mary Jo. Adam zgiął się w pasie, gdy uderzenia przedłużały się, odsłaniając plecy dla pięści Paula. A potem zrobił jeden z tych ruchów z filmów –kung fu, uderzając w poziomie. Nie byłam jedyną osobą, która zadyszała. Kopnięcie nie chybiło, był to początek czegoś pięknego i niebezpiecznego. Lewa noga Adama uderzyła w ramię Paula z taką siłą, że uderzenie popchnęło Paula, na pustą przestrzeń, zanim upadł na matę. Upadek Paula był jak dźwięk łamiących drzew, a łamiące się ramię było na tyle głośne, że wszyscy słyszeli. Adam wylądował na jego brzuchu, z jedną nogą blokując ciało Paula, które było prostopadłe do Adama. W przeciwieństwie do Paula, lądowanie Adama było celowe i kontrolowane. Zanim Paul zdążył zareagować, Adam skręcił ciało i naciskał kolanem na klatkę piersiową Paula.

W filmach karate, po takiej serii słychać dźwięk łamiących się kości. Zaufajcie mi, mój słuch jest ostry, i znam się na tych rzeczach: żebra Paula nie brzmiały jak łamany seler. Człowiek może umrzeć od tego ciosu, to z pewnością potrzebowałby CPR. Wilkołaki są twardsze. Ręka Paula trzasnęła o matę. - Poddał się- powiedział Adam. -Adam wygrywa -ogłosił Darryl. -Czy przyjmujesz poddanie się Paula, Alfo? - Tak - odpowiedział Adam. -Walka się skończyła - powiedział Darryl. Adam pochylił się do Paula. –W tym miejscu przegrałeś walkę z Mary Jo, to pozwoliło mi znaleźć trochę czasu, by odkryc, co cię zaboli, ale nie zabije. Możesz podziękować jej za swoje życie. Paul poruszył głową, odsłaniając gardło do Adama. – Zrobię tak Alfo. Adam uśmiechnął się. -Chciałbym podać ci rękę, ale byłoby lepiej gdyby Warren spojrzał w pierwszej kolejności na twoje żebra. Jedno przebite płuco już wystarczy. Przez całą walkę utrzymywałam wzrok na Henrym.. Spojrzałam na niego dokładnie w tym momencie jak wyszedł na matę. -Alfo - zawołał. – Wyzy...... Nie wypowiedział całego słowa, ponieważ wyciągnęłam SIG mojego ojca i strzeliłam mu w gardło, zanim zdążył. Przez ułamek sekundy wszyscy gapili się na niego, jakby nie mogli zrozumieć, skąd jest ta cała krew. - Zatamujcie krwawienie - powiedziałam. Mimo, że nie zrobiłam nic, aby zrobić to samemu. Szczur może umrzeć za wszystkich, na tym mi zależało -To była kula z ołowiu. Nic mu nie będzie. -Chociaż nie będzie mówił, czy wyzywał Adama przez chwilę. -Kiedy będzie stabilny, umieście go w celi, gdzie nie może zrobić żadnej większej krzywdy. Adam spojrzał na mnie. – Ufałem że przyniesiesz pistolet na walkę na pięści - powiedział z ogromnym podziwem. Potem spojrzał na swoje stado. Nasze stado. – Tak jak powiedziała Powiedział im.

Rozdział 12

KIEDY STADO ODESKORTOWAŁO ADAMA W TRIUMFALNYM POCHODZIE DO DOMU, ja ociągałam się razem z Jessie i Samem, oboje wyglądali na bardzo wyciśniętych. Paul opuścił dojo w ten sam sposób co Mary Jo, na noszach i powinien odpoczywać obok niej w sypialni na dole, która uznana została za własność stada a nie Adama. Każdy członek stada mógł i rościł sobie przywilej do spania lub czytania lub cokolwiek innego co im było potrzebne. Z Adamem w domu ani Paul ani Mary Jo nie będzie miała problemu z kontrolą podczas uzdrawiania, ich wilki wiedziały, że ich Alpha zapewni im bezpieczeństwo. Było trochę okropnych rzeczy w byciu wilkołakiem. Całe mnóstwo. Ale było też kilka przyjemnych, niektóre były fajne. Jedna z nich była świadomość, że tak długo jak Alpha był wokoło, miałeś bezpieczne miejsce aby się zatrzymać. Henry nie umarł od utraty krwi o ile mi wiadomo, i prawdopodobnie był już uzdrowiony. Kula to mała rzecz, a dziura po niej jest czysta jeżeli nie trafiła na coś twardego po drodze jak kość. Pozbiera się przed Mary Jo lub Paulem. Oczywiście co się stanie z nim później, oto jest pytanie. Przypuszczam, że to już decyzja Adama. Warren ociągał się aż wszyscy z wyjątkiem mnie, Sama i Jessie wyjdą. A potem zamknął drzwi. - Adam będzie za tobą tęsknił za około 5 minut - powiedział - a w ciągu 6 minut będziesz zamierzała wziąć go na górę i do łóżka nie pozwalając stadu się dowiedzieć że w ciągu 10 minut ten facet będzie nieprzytomny na podłodze. - Wiem -powiedziałam. Duży kowboj uśmiechnął się zmęczony, tak jak ja zrobił wszystko żeby oglądać wyzwanie - To był niezły kawał walki. Podejrzewam, że mógłby pokonać Paula bez wstępu z Mary Jo. Skinęłam głową - Ale teraz Paul jest w powrotem w stadzie, szczęśliwszy niż przedtem. I nie myślę, że mogłoby się to stać bez Mary Jo. - Nienawidzę tej części - powiedziała Jessie drżącym głosem. - Części gdzie każdy jest bezpieczny, a ty chcesz znaleźć się w cichym zakątku i wrzeszczeć jak nowo narodzony? - Warren spojrzał na mnie - Sądzę, że lepiej jest kiedy ludzie nie są bezpieczni, ale to też nie jest moim ulubionym. Zawinął ramieniem ramię córki Adama a ona się do niego przytuliła - Ty idź i płacz kochanie. Nikt nie może ci powiedzieć, że nie masz do tego prawa. Miej to już za sobą i popłacz trochę za mnie, bo jeżeli Kyle złapie mnie na tym, że płakałem, jest gotów pomyśleć, że zamieniłem się w maminsynka. Jessie roześmiała się, ale głowę zostawiła tam gdzie trzymała. Warren spojrzał na mnie. - Możesz iść. Masz inne ramię do wypłakania się. Powiedz mu, że odprowadzę Jessie. I Samuel ty zostajesz ze mną. Nie potrzebujemy już więcej dramatu i mam wątpliwości że Adam pokaże swoją słabość komuś kto mógłby być jego rywalem kiedy opadnie adrenalina.

Sam wyciągnął się, ziewnął i położył. - Dzięki Warren- powiedziałam. Uśmiechnął się i przechylił swój wyobrażony kapelusz kowbojski - proszę Pani ja tylko wykonuję swoją pracę. Darryl zamierza nakarmić większość jeszcze raz a ja jadę po resztę maruderów. Jessie odsunęła się i otarła oczy, uśmiech pojawił się na jej twarzy - Czy mówiłam ci już że jesteś moim ulubionym kowbojem? - Oczywiście że jestem - powiedział z zadowoleniem. - Jesteś jedynym kowbojem jakiego zna - poinformowałam go. Spojrzał na zegarek - Masz dwie minuty. - Mercy? - zapytała Jessie, łapiąc mnie za ramię zanim mogłam odejść. - Co z Gabrielem? - Znajdziemy go - powiedział Warren zanim zdążyłam odpowiedzieć. Uśmiechnął się do mnie Mam dobry słuch, a dom był wystarczająco mocno cichy w nocy aby usłyszeć telefon w kuchni. Pochylił się tak aby móc spojrzeć Jessie prosto w oczy - Bieganie wkoło gdy nic nie wiemy nie pomoże mu. Zee się rozgląda i czekanie na niego jest najlepszą opcją w tym momencie. - Gdyby Zee nie mógł na pomóc już by nam o tym powiedział - powiedziałam patrząc tylko na Jessie. Nie mówiłam do Warrena, rozmawiałam z Jessie. Nie było to złamaniem przysięgi Wydostaniemy z tego Gabriela. - Może naślemy na nich Sylvię - powiedział Warren. - Słyszałeś? - oczywiście, że słyszał. Wieści szybko rozchodzą się w stadzie. - Co słyszał? - Jessie powróciła na linię, pomyślałam. Uścisk Warrena był tym czego w tej chwili potrzebowała. - Sylvia zagroziła nasłaniem na mnie policji jeśli zbliżę się do ich drzwi ponownie. Gabriel już dla mnie nie pracuje. - zmarszczyłam brwi. Nie pomyślałam o tym, ale mogło to mieć także wpływ na Jessie. - Nie wiem, czy jesteś uważana za jedną z zakazanych ludzi ale od kiedy ona wściekła się, bo nie ostrzegłam jej że Sam jest wilkołakiem zanim Maia zaadoptowała go jako nowego kucyka, spodziewam się, że jakiekolwiek wilkołak będzie gwoździem do trumny przez jakiś czas. Kiedy go odzyskamy, będziesz musiała porozmawiać o tym z Gabrielem. Skinęła głową - Jeśli przyprowadzimy go do domu, będę szczęśliwa walcząc z Sylvią o moje prawo do umawiania się z Gabrielem. - Brawo dla ciebie - powiedział Warren. Odsunęła się od niego i niemal przewróciła przez Sama, - hej - powiedziała do niego - Jak to możliwe że pozwalasz Darrenowi i tacie troszczyć się o Mary Jo? - On nie jest sobą - powiedziałam - To nie byłby dobry pomysł.

Sam posłał mi spojrzenie pełne winy i odwrócił głowę. Myślałam o tym winnym spojrzeniu całą drogę do domu i do salonu gdzie stado rozproszyło się po wszystkich meblach i podłodze. Było więcej spóźnialskich wilków otrzymujących relację ciosu po ciosie z walki. I nie widziałam stada Adama tak zrelaksowanego od czasu....kiedykolwiek. Nie trzymałam się za dużo razem z wilkołakami, dopiero od zeszłego roku i nie byłam spokojna dla stada. Honey złapała mnie po drodze do Adama, który siedział na jednym końcu skórzanej kanapy. Nie zauważyłam jej w garażu, a zauważyłabym gdyby była ponieważ Honey nie pozostawała niezauważona, częściowo dlatego że jest bardzo dominująca, a częściowo dlatego że jest bardzo piękna, więc musiała być jedną ze spóźnialskich. - Mary Jo została uznana za bardziej dominująca niż Alec? - zapytała. Nie brzmiała szczęśliwie, co było dziwne. Ponieważ jej partner Peter był posłusznym wilkiem, Honey uważana była za najniższą w hierarchii stada, z wyjątkiem Mary Jo, choć osobowością i mocą walki była rzeczywiście bliżej czołówki. Może pomysł, że mogliby umieścić ja w hierarchii tam gdzie należała, obraziłoby jej pojęcie, jaka powinna być dama. Może ona martwiła się bo to mogłoby spowodować kłopoty w stadzie lub między nią i jej partnerem. Może bała się, że będzie ukierunkowana w walkach o dominacje. Cokolwiek to było to jej problemy były na samym dole w hierarchii moich priorytetów, Adam był na liści po prawej stronie. Za kilka chwil ktoś inny mógłby zwrócić uwagę. - Tak - powiedziałam, przesuwając się obok niej i depcząc po kimś kto leżał na boku, na podłodze. Nie pytaj mnie co to znaczy na dłuższą metę, nie sądzę żeby ktokolwiek wiedział. Adam? Spojrzał w górę i zastanawiałam się czy Warren powinien odliczać minuty do jego upadku, wyglądał źle - Powinieneś pójść ze mną. Musimy zadzwonić do Marrocka.- przywołując imię Marock powinno spowodować że nikt nie będzie za nami szedł. I zapewniłam to przez dodanie - Nie będzie zadowolony, że pozostał z dala od tego. Im szybciej o tym usłyszy tym lepiej.

W oczach Adama pojawił się błysk, choć trzymał resztę twarzy w stoickim spokoju. - Lepiej być w mojej sypialni kiedy będę to przemyślać. Podasz mi rękę, proszę? Paul dał mi kilka powodów. Podniósł jedną ze swoich biednych rąk, bolących rąk i wzięłam ją bez krzywienia się, że zamknięcie jego ręki w mojej może go boleć. To był pokaz aby uspokoić stado, że był tak silny jak nigdy. Błysk w jego oczach zniknął choć jego usta podniosły się do uśmiechu kiedy wstawał lekko bez ciągnięcia mnie za rękę. Kiedy dotarliśmy do idioty, który siedział na jedynej drodze do schodów, Adam złapał mnie w pasie i podniósł mnie nad nim zanim bym go podeptała. - Scott - powiedział Adam jak ruszyliśmy na górę. - Tak?

- Chyba ze, że ktoś będzie do ciebie strzelał, obdzierał ze skóry i rzucał po podłodze, inaczej nie chce cię widzieć siedzącego w przejściu ponownie. - Tak jest! Kiedy dotarliśmy do szczytu schodów, jego ręka była cięższa na moim ramieniu i wsparł się mocniej na mnie przez całą drogę do sypialni. Mogłam się z kimś założyć że to Darryl zostawił trzy wielkie kanapki z pieczoną wołowiną, kubek gorącej kawy i szklankę wody z lodem na stole obok łóżka. Medea spała na poduszce na środku łóżka. Spojrzała na nas, a kiedy nie zrobiłam żadnego ruchu aby ją przepędzić, zamknęła oczy i poszła spać. - Okruchy na prześcieradłach - mruknął Adam, patrząc na kanapki uważnie jak pchnęłam go na łóżko. - Założę się że gdzieś są czyste prześcieradła w tym mauzoleum - powiedziałam - Możemy je znaleźć dzisiaj i zmienić łóżko. Szybko, nie będzie okruchów - Wzięłam połowę kanapki i zbliżyłam do jego twarzy - Jedz Uśmiechnął się i ugryzł lekko mój palec dla zabawy pomyślałam, tak jak potrafil. - Jedz - powiedziałam surowo - jedzenie, potem spanie. Ratunek - ugryzłam wargę. Adam był wilkiem. Nie mogłam porozmawiać z nim o Gabrielu, nie ważne jak źle to odczuwałam.- Jedzenie, potem spanie. Wszystko inne może poczekać. Ale było już za późno. Nigdy nie pozwolił aby słowo przeszło bez prowokowania. Przyjął ode mnie kanapkę, ugryzł i przełknął - Ratunek? - Nie mogę o tym mówić. Porozmawiaj z Jessie lub Darrylem. - Mercy? Jego głos owinął się wokół mojej głowy jak orzeźwiający zimowy wiatr, świeży i słodki dla mojego podniebienia. Oto był sposób w jaki mogłam komunikować się z nim bez słowa, gdybym tylko mogła dowiedzieć się jak. Popatrzyłam na niego uważnie. W końcu uśmiechnął się - Nie możesz o tym mówić. Obiecałaś.....komuś. Uzyskałem tylko tyle. Trzymam notes w teczce w szafie. Dlaczego jego nie weźmiesz i nie spędzisz trochę czasu na napisanie listu do mnie o tym, cokolwiek to jest, czego nie możesz powiedzieć. Pocałowałam go w nos - Spotkasz się ponownie z nieczłowiekiem prawda? Wilki są z reguły trochę lepsze w utrzymaniu sekretów,jak i przestrzeganiu prawa. - Dobrze, że nie jesteś w takim razie wilkołakiem - jego głos był chropowaty od zmęczenia i uszkodzenia dymem. - Naprawdę tak myślisz? - zapytałam. Kiedy dorastałam chciałam być wilkołakiem, abym mogła rzeczywiście należeć do stada Marrocka. Zawsze zastanawiałam się, czy gdybym była wilkołakiem a nie kojotem, mój przybrany ojciec rozważyłby ponownie swoją decyzję, by umrzeć ze swoją

partnerką. Ale kiedy Adam powiedział, że jest zadowolony, że nie byłam wilkołakiem, to zabrzmiało to jakby naprawdę miał to na myśli. - Nie zmieniłbym nawet włosa na twojej głowie - powiedział - Teraz weź notatnik i napisz to wszystko zanim umrę z ciekawości. - Zrobię to jeśli zjesz. Zrobił posłusznie kolejny gryz, więc pogrzebałam w jego szafie aż znalazłam jego teczkę. Przesunął sie powodując, że Medea zaprotestowała dopóki nie wziął jej na kolana, więc mogłam usiąść na brzegu łóżka. Podczas gdy ja siedziałam obok niego i napisałam wszystko co przyszło mi do głowy, zjadł wszystko oprócz połowy kanapki ( " Twoja" powiedział "Jedz") i zasnął kiedy ja nadal pisałam. Skończyłam - Adam? Nie poruszył się, ale zauważyłam że jego ręce wyglądały lepiej. Jego stado było za nim znów na chwilę przynajmniej. A może to był sposób, że jego magia zdecydowała się współpracować tym razem. Ludzie, którzy próbują zbyt mocno wyjaśniać jak działa magia kończą w śmiesznych gospodarstwach. Dodałam "Słodkich snów" na dole ostatniej strony i zostawiłam notatnik obok niego. Wymknęłam się z sypialni i zamknęłam drzwi. Nie zrobiłam dwóch kroków jak mój telefon zadzwonił. To był Zee. - Idź gdzieś, gdzie nie będziesz podsłuchiwana - powiedział. Weszłam przez otwarte drzwi do pokoju Jessie, który był pusty, zamknęłam drzwi i włączyłam ponownie muzykę. Adam spał jak zabity, mogło to trwać pięć minut albo kilka godzin. Nikt inny nic nie usłyszy. - OK - Wiem, że nie możesz rozmawiać ze mną o kobiecie która zabrała naszego Gabriela. - powiedział Zee - Więc po prostu musisz mnie wysłuchać. - Słucham. - Mam tutaj babcię Phina i musimy porozmawiać. Żadnych wilkołaków. - Dlaczego?- To nie było o porwaniu, więc pomyślałam że to bezpieczna rzecz do powiedzenia nie tykając Królowej Wróżek. - Ponieważ ona się ich śmiertelnie boi, omal przez nich nie została zabita. Nie może nawet spojrzeć na jednego bez ataków paniki. A nie chciałabyś być w pobliżu tej Pani jak ma atak paniki. Zastanawiałam się, czy nie byłabym sympatyczniejsza gdybym nie miała swoich ataków paniki. - Dobrze. Gdzie? - Dobre pytanie. Twojego domu już nie ma. - powiedział - Ona tutaj nie mieszka więc nie ma mieszkania. Mój dom nie jest dobry. Nie pójdzie tam gdzie jest dużo nieludzi.

- A co z garażem? - Za 15 minut - zgodził się - Czy masz coś co należy do Gabriela? Otworzyłam usta i z powrotem je zamknęłam. Jak szczegółowe to zaklęcie mogło być? Lepiej grać bez ryzyka - Nie mogę odpowiedzieć na to pytanie. - Zdobądź coś. Kobiecy głos powiedział - Coś co jest jego. Coś z czym jest związany, co ma dla niego znaczenie i z czym jest związany od dłuższego czasu. - Słyszałaś ją?- zapytał Zee. Nic nie powiedziałam. - Dobrze. Rozłączył się. Nie miałam czegoś takiego. Gabriel był niesamowicie zorganizowany; nie zostawiał po prostu rzeczy leżących dookoła. Rozejrzałam się po pokoju. Jessie może coś ma. Albo miała albo będę musiałam stanąć twarzą w twarz z Sylvią. Myśląc o Sylvii uświadomiłam sobie, że powinnam zadzwonić do niej jak tylko dowiem się coś o Gabrielu. Wolałabym chyba rozebrać się do naga i przejść po centrum w różowym boa. Smile Wolałabym być gotowana w oleju. Zjełczałym oleju. Mogę zadzwonić do niej w drodze do garażu. najpierw musiałam znaleźć Jessie, w nadziei że miała cos co mógł używać Gabriel. Dogodnie, Jessie weszła do pokoju kiedy ja miałam wyjść i zapolować na nią na dole. - Szukam Samuela - powiedziała - Poszedł się przespacerować. Ben powiedział, że trzeba go nakarmić bo nie jadł rano i z jakiegoś powodu Ben o to szaleje. Nie spodziewałam się, że znajdę go tutaj, ale ciebie też się tu nie spodziewałam. - Właśnie przyszłam aby ciebie poszukać. Spojrzała na mnie a potem na radio - Lubisz Bullet for My Valentine?- zapytała - takie samo które włączyłaś Eye Set to Kill CD z Mary Jo wcześniej?. - Sarkazm na mnie nie działa - powiedziałam jej - Mogłabyś stonować a ja nadal wiem o co chodzi. To była prywatna rozmowa. Posłała mi napięty uśmiech - Niech zgadnę. Sprawy o których nie powinnam wiedzieć bo jestem dziewczyną. Jestem człowiekiem. Nie mogę być narażona. - Wiesz jak używać broń? - Nie chciałam o to zapytać. Miałam na myśli czy ma coś Gabriela. Ale wiedziałam jak to jest siedzieć kiedy wokoło ludzie są w tarapatach a ty nic nie możesz z tym zrobić.

Na moje pytanie uspokoiła się, podobnie jak jej ojciec gdy coś ważnego się działo - mam słodką czterdziestkę - kaliber 1911. Tata dał mi ją na moje ostatnie urodziny. - powiedziała - Powiedz mi, znalazłaś Gabriela? Intensywność jej głosu podjęła decyzję za mnie. Byli młodzi, on starał się nie być za poważny ponieważ zmierzał do college, ona starała się nie być za poważna bo on tak się czuł. Mogło z tego nic nim nigdy nie wyjść, ale ona troszczyła się o niego. To dało jej bardzo duży udział w tym bałaganie i jeżeli mogła strzelać, to mogła obronić siebie. Jessie była córką swojego ojca. Mądra, bystra i twarda. A przecież miałam już jednego z moich delikatnych ludzi w niebezpieczeństwie, a rozważałam kolejnego. Ale nie mogłam porozmawiać z nieczłowiekiem czy wilkołakami o Gabrielu, a pisanie tak jak moja próba napisania Adamowi o wszystkim, była czasochłonna. Potrzebowałam Jessie. Ciągnęłam Jessie całą drogę do pokoju i zamknęłam drzwi. - Zee zadzwonił i chce żebym się z nim spotkała w garażu za piętnaście minut. Ma nieczłowieka który jest przerażony wilkołakami ale może pomóc. Musimy znaleźć coś co należy do Gabriela, do czego jest bardzo przywiązany. Nie sądzę, że ma zamiar polować na niego po zapachu, więc może to być cos twardego jak pierścień zamiast rzeczy które przenoszą zapach jak skarpetki czy koszula. - Mogę przyjść? - Możesz pójść na to spotkanie - powiedziałam - Potrzebuję cie. Ale musisz zrozumieć że nie wymienię cię na Gabriela. I nie zamierzać dać cię skrzywdzić. - posłałam jej najlepszy uśmiech jaki zdołałam, ponieważ nieczłowiek mnie przerazał- Potrzebuję cię. Ale potrzebuję też żebyś mnie słuchała kiedy każę ci wrócić do domu. Spojrzała na mnie oczami swojego ojca i zobaczyłam moment kiedy zadecydowała. - W porządku. Czy powiemy im, że zamierzamy iść po rzeczy które potrzebujesz bo twój dom wczoraj spłonął? - Dziewczyński sekret - powiedziałam- Pamiętaj oni wyczuwają jeżeli skłamiesz. Więc kiedy wszystko będzie gotowe, zamierzam pójść i wziasc galon miętowo czekoladowych lodów. - Dziewczyński sekret - powiedziała - A jeśli będą próbować wysłać Warrena z nami ponieważ z jakiegoś powodu powinien być zainteresowany kobiecymi rzeczami co nie ma sensu ponieważ Kyle lubi mężczyzn mimo wszystko, im bardziej męski tym lepiej, co zrobimy? - Atak prewencyjny - powiedziałam - Znajdźmy najpierw Warrena i wyślijmy go aby miał oko na twojego tatę, który śpi. I wtedy Sam wypełzł spod łóżka.

TO DZIAŁAŁO. SZŁYŚMY CAŁĄ DROGĘ DO MOJEGO SAMOCHODU TYLKO Z SAMEM. Wszystkie wilki były bezpieczne w domu, a Jessie i ja szłyśmy razem, ponieważ miałyśmy Sama. -Musisz tu zostać, Sam – powiedziałam. I nagle zatrzymałam się i spojrzałam na niego. Naprawdę spojrzałam na niego. Sam wilk nie odwróciłby się plecami, podczas gdy wszyscy próbowali naprawić Mary Jo i nie wyglądałby jakby czuł się winny z tego powodu. Ponieważ Sam wilk nie był lekarzem był wilkiem. Dziś rano, Darryl zauważył dość szybko, że Samuel jest w tarapatach. Ale w garażu, żaden wilk nie wyglądał na rozbawionego z powodu Sama. Ponieważ to był Samuel. -Witamy z powrotem - powiedziałam, starając się brzmieć jakby to nie było coś wielkiego. Nie wiem dlaczego postanowił przejąć ponownie dowodzenie lub czy to dobrze, ale pomyślałam, że im mniej jest z tym problemu, tym Samuel będzie szczęśliwszy. Ale. . . -Nie możesz iść z nami - powiedziałam. -Słyszałeś, Zee. Będziemy widzieć się z panią, która zatrzymałam się. – która umie poradzić sobie z tymi rzeczami Kłamania-bez-kłamiania? To naprawdę jest do bani. Słuchaj, Samuel, idziemy zobaczyć się z Panią, która śmiertelnie boi się wilków. Musisz tu zostać. Nie możesz przyjść jako wilk, i nie masz żadnych ubrań. Po prostu stał tam patrząc na mnie. - Uparciuch - powiedziałam. - Spóźnimy się - powiedziała Jesse. –I Darryl patrzy na nas przez okno marszcząc brwi. Chwyciłam torebkę z samochodu i poszłam otworzyć tylne drzwi ciężarówki Adama dla Samuela. – Na tylnim siedzeniu powinny być dżinsy i bluzy i inne rzeczy stada, jeśli będziesz chciał się ubraćPowiedziałam do Samuela. -A kiedy dotrzemy do garażu, będziesz musiał zostać na zewnątrz i pozostawić ją dla nas. Mamy nadzieję, że dowiemy się. . . co musimy wiedzieć. . . i oczekuje, że będziemy naprawdę zadowolone, z tego powodu że jesteś z nami.

W DRODZE DO GARAŻU, ZADZWONIŁAM DO SYLVI. Może będzie się domagała wprowadzenia policji w to, ale miałam nadzieję, że przekonam ją by tak nie robiła. Jej telefon dzwonił dopóki nie odezwała się automatyczna sekretarka. -Sylwia, tu Mercy mam wiadomość o Gabrielu. Musisz do mnie zadzwonić, gdy tylko - Mówiłam ci - powiedziała, przechodząc na linie - Moja rodzina nie chce z tobą rozmawiać. A jeśli Gabriel wybiera cię nad rodzinę -On został porwany -Powiedziałam jej, zanim zdążyła coś powiedzieć, co później złamie jej serce. Nie była tak twarda, jak lubiła udawać, wiedziałam o tym, bo też udawałam, twardszą niż jestem, bardzo często. W ciszy, która nastąpiła, powiedziałam: - Najwidoczniej poszedł do garażu w nocy i chciał wziąć jeden z samochodów, na co oczywiście miał całkowitą zgodę. Wiesz lepiej ode mnie dlaczego to

zrobił, i dokąd chciał jechać. Mam znajomego, który jest w tarapatach i te kłopoty runęły na Gabriela. - To twój problem, prawda? - Zapytała. - Niech zgadnę. Kłopoty Wilkołaka -Nie problemy wilkołaka - powiedziałam, nagle poirytowana jej założeniem że wszystkie wilkołaki były straszne. Na mnie mogła się wściekać, ale będzie musiała trzymać język za zębami jeśli chodzi o wilkołaki. -Powiedz Mai, że jej kolega wilkołak zamierza wsadzić kark w pętle próbując uratować jej starszego brata, który został porwany przez złych ludzi - Ponieważ znałam tego Samuela, mojego Samuel, który w tym momencie ubierał sie na tylnym siedzeniu nigdy nie będzie patrzeć na krzywdę człowieka. Był jedynym wilkołakiem jakiego znałam , który troszczył, się tak bardzo o przyziemnych ludzi, tylko dlatego, że byli przyziemnymi ludźmi. Większość wilkołaków, nawet te, które lubią być wilkołakami są szczerze złe, jeśli nie nienawidzą, normalnych ludzi za to, czym już nie mogą być. Sylvia milczała. Domyślam się że informacja, że Gabriel miał kłopoty, w końcu dotarły do mniej. -Gabriel żyje - powiedziałam. – I udało się nam, przekonać jego porywacza, że jego zdrowie jest ważne dla ich celów. Policja nie pomoże, Sylvia. Oni po prostu nie mają narzędzi do radzenia sobie z tymi ludźmi. Jedyna co policja może zrobić, to pogorszenie sprawy i ktoś może zginąć - Jak Phin. Mój przyjaciel wilkołak jest trochę lepiej przygotowany. Obiecuję że dam ci znać, gdy dowiem się czegoś więcej albo czy ty, czy policja możecie pomóc. - I rozłączyłam się. -Wow - powiedziała Jessie. - Nigdy nie słyszałam, żeby ktoś zmył tak głowę Sylvi. Myślę że nawet Gabriel trochę się jej boi - Usiadła z powrotem na swoje miejsce. –To dobrze dla Ciebie. Może to sprawi że zacznie myśleć. Mam na myśli, wilkołaki są przerażające, są niebezpieczne, ale. . -To nasze strasznie niebezpieczne wilkołaki, i jedzą tylko tych ludzi których nie lubią. Przez jej twarz przemknął szybki uśmiech - Myślę, że to miałam na myśli. Myślę że kiedy spojrzysz na to z tej strony, mogę zrozumieć, dlaczego się tak zdenerwowała. Ale wydaje mi się, że to, co mówiła, kiedy kazała Gabrielowi zakończyć współpracę z Tobą to, że nie ufała osądowi Gabriela. I gdyby był głupi i zaczął pracować gdzieś indziej, to to byłoby niebezpieczne. -Gdzieś gdzie może być porwany przez bandę paskudnych nieludzi - zapytałam sucho, ale potem mówiłam dalej. – Ale jest jej synem, któremu zmieniała pieluchy. Musisz wybaczyć rodzicom za zachowywanie się jak rodzice, mimo że ich dzieci nie maja już czterech lat. Jako nie-niepowiązany przykład, kiedy twój ojciec dowie się, że zabrałam cię na spotkanie z obcym nieczłowiekiem, trafi go szlak. Uśmiechnęła się. -Wszystko, co musisz zrobić, to pozwolić mu na siebie pokrzyczeć, potem się z nim przespać. Mężczyźni wybaczają wszystko dla seksu. -Jessico Tamarind Hauptman, kto cię tego nauczył? - powiedziałam z udawanym przerażeniem. Zabawne, jak uspakajała po rozmowie z warczącą matka, której syn właśnie został porwany przez Królową Wróżek. . . To brzmiało jak z „Królowej Śniegu" kiedy spojrzałam na to w ten sposób.

Miałam tylko nadzieję, że nie znajdziemy Gabriela jak biedna Gerda znalazła Kai z kawałkiem lodu w sercu.

CIĘŻARÓWKA, ZEE BYŁA JUŻ W GARAŻU, kiedy tam dotarłam. Robak, którego pożyczyłam Sylvii był zaparkowany, gdzie go zostawiła, ale był zniszczony. Ktoś wyrwał drzwi od strony kierowcy, przednia szyba została rozbita, a na siedzeniach była krew.. Samuel był w trakcie przemiany. -Zostań- Powiedziałam mu, i wysiadłam z ciężarówki Adama. -On nie jest psem - powiedziała Jessie po drodze do sklepu. -Wiem. – westchnęłam - I nie będzie mnie słuchał. Zróbmy to jak najszybciej się da. Zee ustawiał krzesła z biura, w innej linii niż zazwyczaj, tak, że trzy z nich były zwrócone do siebie, jedyne, czego brakowało to stołu kuchennego. Kiedy zobaczył ze mną Jessie, spojrzał trochę zaskoczony, ale wyciągnął kolejne krzesło. -Jestem pomocnikiem -wyjaśniła Jessie - Ona może mówić do mnie, ale nie do ciebie. Nie byłam zaskoczona widząc, że towarzyszka Zee była starszą kobietą z księgarni, chociaż również nie byłabym zaskoczona, widząc zupełnie obcego. Nieznacznie różniła się od babcinej kobiety, którą poznałam wcześniej. Takie różnice, na które Czerwony Kapturek powiedziałby: - Jakie wielkie zęby, masz babciu. -Mercy - powiedział Zee -możesz mówić do tej kobiety Alicia Brewster. Alicio, to jest Mercedes Thompson i –zatrzymał się - Jessie . Spojrzał na mnie. -Mam nadzieję, że wiesz co robisz - powiedział. - Posiadanie jej tutaj przyspieszy sprawę - powiedziałam. - Kiedy skończymy, ona idzie do domu. -Dobrze - powiedział i usiadł obok Alicii. -Przyszłaś do sklepu mojego wnuka szukając go - kobieta nieczłowiek powiedział do mnie bez zbędnego wprowadzenia. -I oddać to, co on ci pożyczył. Spojrzałem na Jessie. -Kiedy zobaczyłam Alicie w sklepie Phina, próbowałam oddać Phinowi jego książkę. On zadzwonił do syna Zee Tada prosząc go aby mi przekazał abym o to dbała To było dziwne, ten telefon, a nieczłowiek, który jest sąsiadem Phina był dziwny. W tym czasie zanim dotarłam do księgarni, byłam gotowa uwierzyć, że istnieje jakiś problem. Kiedy zobaczyłam Alicje przy kasie, i nie mogła mi nic powiedzieć o tym, gdzie jest Phin lub kiedy wróci, postanowiłam, że nie mam zamiaru dać jej książki, aby mu ja oddała. Również postanowiłam, że ktoś, musi zobaczyć, czy można się dowiedzieć, gdzie był Phin . -Więc wróciłaś w nocy i rozejrzałaś sie po sklepie?

-Tak pomyślałam - powiedziałam do Jessie: - teraz przyjechaliśmy tu, by dowiedzieć się gdzie jest Gabriel i jak go uratować. - I ja wybrałam zadawanie pytań jako pierwsza, aby móc zdecydować, ile chcę wam powiedzieć, powiedziała Alicia. Z czego mocno wynikało, że gdybym nie zdecydowała się odpowiadać na jej pytania, ona nic nam nie powie. Jeżeli cokolwiek wie. Spojrzałam na Zee, który wzruszył ramionami i podniósł ręce na centymetr ponad swoje kolanach pokazując że nie ma wpływu. Moim drugim wyjściem było czekanie na telefon od królowej wróżek. -Dobrze- powiedziałam do Jesse. -Już wiesz, że Sam i ja poszliśmy sprawdzić księgarnię w nocy, aby dowiedzieć się, czy coś się stało Phinowi. Okazało się, że jego sklep był zniszczony przez wodnego nieczłowieka i dwóch w pewnym sensie nieludzi lasu. -Na sklepie był silny urok -, powiedziała Alicia. -Silny urok, przez który nie mogłam się przedostać choć wiedziałam, że tam jest. Bardzo się bałam, że ciało mojego wnuka leży obok mnie, a ja nie mogę go wyczuć. - Każda magia ma swoje granice-, powiedział Zee, kładąc swoje wiekowe dłonie na stole trochę jak macki. - Urok ma mniejsze niż większość, ale nadal jest granicą obrazu i dźwięku, granicą wymiaru fizycznego. Istnieje kilku nieludzi z dobrym nosem, więc przebywanie tak kosztowałoby ich mniej wysiłku i działałoby bardziej na inne zmysły. Magia działa. . . - Spojrzał w moim kierunku. -" Dziwne "tak, zazwyczaj mówię - Powiedziałam mu. -Dziwne na Mercedes. Niektóre działają poprawnie, niektóre nie tak dobrze. Ale ona ma czujny nos, i to pozwala jej przeniknąć urok. Widziałem ją jak łamie urok ustanowiony przez Szarych Panów. Ten którego ścigamy nie jest Szarym Panem`. - Krew, Phina na ziemi, Jessie, - powiedziałam. -Nie mam wielkiej nadziei, że przeżył to spotkania. Ale nie znaleźliśmy jego ciała. Zeszliśmy do piwnicy, która również była zniszczona i kiedy tam byliśmy, jeden z nieludzi, który zniszczył sklep pojawił się na schodach. -To ten, który umarł w piwnicy - powiedziała, Alicia dziwnym tonem - Ten którego ktoś zaczął jeść. -Sam nie był sobą ostatnio - Powiedziałam Jessie. - nieczłowiek powalił mnie nieprzytomną, i gdy się obudziłam Sam go zabił i. . . -Sam - nieczłowiek powiedział cicho i zacisnęła na kolanach. -Masz przyjaciół, którzy są wilkołakami, Zee mówił mi. Ten Sam jest wilkołakiem? -Sam jest wilkołakiem i moim przyjacielem - powiedziałam. Może mój ton był trochę ostry, ale byłam zmęczona ludźmi atakującymi Samuela. -Który uratował mi życie, zabijając nie-takzabawnego Zielonego Giganta. Nie przeszkadza mi to, jeśli pomagając mi zrobił sobie mała przekąskę. -Jeśli przekąska była w granicach nie-stac-się-kanibalem, granicą która przekazała mi

moja matka, nie wilkołaki. On nie naruszył tabu wilkołaka jedząc swoją zdobycz co jest lepsze niż pozostawienie leżącego ciała. Alicia nie wydawała się być zbyt zdenerwowana, moim sapaniem na nią. -Samuel Cornick - powiedziała, a jej oczy wwiercały się we mnie - - Samuel Marrokson, Samuel Branson, Samuel Whitewolf, Samuel Swift-foot, Samuel Deathbringer, Samuel Avenger - nie pamiętam, jakiego koloru miał w księgarni, ale wiedziałam, że nie był zielony. Nie piwne, żaden ludzki kolor, ale wspaniała zieleń trawy, zmieniła się w błyszczący błękit. -To będę ja - powiedział Samuel, stojąc w drzwiach. Był ubrany w szarą bluzę, udało mu się znaleźć parę dżinsów, które były tylko trochę luźne - Cześć Ari. Minęło kilka wieków. -Jego głos był miękki. -Nie wiedziałem, że masz talent do prawdziwego nazewnictwa. Spojrzała na niego i widziałam, jak jej źrenice rozszerzają się i oczy zmieniają kolor na irysowy, aż stały się czarne jak bezgwiezdna noc. A potem jej urok zaczął zanikać. Widziałam już wcześniej jak nieludzie zrzucają swój urok. Czasami jest to fajne, z przesuwającymi się i mieszającymi kolorami, czasami jest tak, że przemiana jest jak mignięcie i człowiek przed tobą nagle ma czułki i długie sześcio calowe włosy wyrastają z jego rąk. Ale ta była inna. Przypomniało mi to urządzenie elektryczne które ma zwarcie, wraz z cichym syczącym dźwiękiem. Skrawek skóry pojawił się na jej ramieniu, który był zakryty swetrem a na skrawku skóry były małe blizny. Wtedy pojawił sie dźwięk i pojawił się cały sweter i trzy czwarte skóry ukazując jej uda, ale większość tej przestrzeni była pokryta straszliwymi bliznami, które wyglądały na głębokie i źle zszyte, co spowodowało że się źle goiły, i to prawdopodobnie przeszkadzało jej dobrze korzystać z nogi. Po chwili zniknęły a kolejne trzy obszary blizn pojawił się na jej twarzy, rekach i szyi. Odcień skóry wokół blizn był ciemniejszy od tej którą nosiła by ukryć je przed światem. Kolor nie był dziwaczny, kilka odcieni ciemniejszy niż mój lub jaśniejszy niż Darryla, ale dla moich oczu jej struktura, była delikatniejsza niż ludzka skóra. Było tak, jakby stare rany zaprezentowały się nam, a raczej Samuelowi, ponieważ nie przestała na niego patrzeć. Jessie wyciągnęła rękę i chwyciła mnie za kolano, ale jej twarz nie zmieniła się gdy kobieta nieczłowiek powoli wstała. Zaczęła ciężko oddychać, gdy zrobiła kilka kroków do tyłu, przesuwając krzesło za sobą, aż natknęła się na półki z tyłu za sobą, i nie miała już odwrotu. Jej usta otworzyły się i zaczęła dysząc, zdałam sobie sprawę, że to co widziałam to był atak paniki na pełną skalę w stylu nieczłowieka. Zee mówił że jej ataki paniki były niebezpieczne. -Ariana - powiedziała Samuel głosem jak najłagodniejsze mruczenie Medei. Nie ruszył się od drzwi, dając jej przestrzeń. -Ari. Twój ojciec nie żyje, więc jego bestie też. Obiecuję, ci że jesteś bezpieczna. -Nie ruszaj się - powiedziała Zee do Jesise i mnie szeptem a jego oczy były wpatrzone w kobietę nieczłowieka. -To może pójść bardzo źle. Mówiłem ci, abyś nie sprowadzała żadnego wilka.

- Sam się przyprowadziłem, starcze - powiedział Samuel. -I powiedziałem Arianie, że jeśli kiedykolwiek będzie mnie potrzebować, przyjdę. To była obietnica i groźba, choć wtedy nie miałem tego na myśli. Alicia Brewster którą Samuel najwyraźniej znał jako Arianę odetchnęła trzy razy i zaczęła mówić. - W odległej przeszłości na ziemi daleko stąd - mówiła Alicia głosem gawędziarza – była sobie córka nieczłowieka, która mogła oddziaływać magią na srebro i tak też została nazwana. W czasie, gdy nieludzie umierali od zimnego żelaza, ich czary przygasały gdy nieświadomi zwolennicy jednego Boga zbudowali swoje kościoły w naszych miejscach mocy, metal kochał jej dotyk, jej magia kwitła, a jej ojciec zaczynał jej zazdrościć. - Był wstrętnym typem - powiedział Samuel, jego oczy były skierowane na pomarszczoną twarz kobiety, czasami błądząc po bliznach od policzka do kącika oka. -Mercy nazwałaby go prawdziwym szczurowatym - draniem. Był panem lasu, którego największą magią było kontrolowanie bestii. Gdy ostatni z gigantów, którzy byli bestiami kontrolowanymi przez jego magię umarł, to zostawiło go panem lasu bez wielkiej mocy, a on tego nie mógł znieść, podczas gdy moc Ariany rosła. Kiedy nieludzie tracili zdolność piętnowania magii na takie rzeczy jak twoja chodząca laska, Mercy, ona nadal mogła to robić. Ludzie się o tym dowiedzieli . -Przyszedł Wielki Pan nieludzi - kontynuowała Ariana. Wydawało się że nie słucha Samuela, ale czekała aż skończy mówić zanim zaczęła. - Zażądał, by zbudowała obrzydliwy artefakt, który pochłonie magię nieludzi jego wrogów i odda ją mu. Odmówiła, ale jej ojciec zgodził się i przypieczętował interes krwią. Przestała mówić, a po chwili Samuel kontynuował historię. -Bił ją, a ona nadal odmawiała. Jego magia była czymś w rodzaju królowej wróżek, w ten sposób mógł wpływać na innych. To może byłoby bardziej przydatne, ale mógł wpływać tylko na bestie. - Więc zamienił ją w zwierze - Głos Ariany był jak echo nawet jeśli moje biuro było wystarczająco umeblowane, że nie powinno być echa, to było niesamowite, że Jessie przysunęła sie bliżej mnie. Ariana nie patrzyła juz na Samuela, ale nie mogłam stwierdzić, gdzie patrzyła. Nie sądzę, że to było szczęśliwe miejsce. -W tych dniach, magia nieludzi była jeszcze tak silna, że trudniej było ich zabić, chyba że żelazem lub stalą - powiedział Samuel. Nie wydawał się martwic o Arianę, ale Zee tak. Zee stopniowo przesuwał się na krześle, aż przykucnął między Jessie a zabliźnioną kobietą nieczłowieka. -On użył swoich mocy by ją torturować - powiedział Samuel -Miał parę psów, które były psami nieludzi. Ich wycie powodowało że jeleń padał martwy na drodze, a ich wzrok mógł wystraszyć człowieka na śmieć. Napuszczał je codziennie rano przez godzinę na nią, wiedząc, że nie może być z nimi dłużej niż godzinę, nie mogła umrzeć z tego powodu, ponieważ częścią magii tych psów był strach.

-Złamała sie – powiedziała Ariana ochryple. – Została złamana i wypełniała jego rozkazy tak oddanie, jak jego psy. Nie widziała nic, tylko jego polecenia, zbudowała co chciał, wykuwała srebro i wzmacniała magię krwią. - Nie pękłaś - powiedział Samuel pewnie. -Walczyłaś z nim każdego dnia. Glos Ariany zmienił się, i warknęła: -Ona nie mogła z nim walczyć. - Walczyłaś z nim – ponownie powiedział Samuel -Walczyłaś, a on wzywał swoje psy dopóki jego magia zawiodła go, ponieważ używał jej zbyt często. Poznałem tę historię od kogoś, kto tam był, Ariano. Walczyłaś z nim i powstrzymałaś go, pozostawiając artefakt niekompletny. - To moje opowiadanie -, warknęła i spojrzała czarnymi oczyma na Samuela. -Przegrała. Zbudowała to. -Prawda nie należy do nikogo - powiedział Samuel. -Ojciec Ariany odwiedził czarownicę, ponieważ jego magia była niewystarczająca - Było coś w jego głosie, co kazało mi myśleć, że znał i nienawidził, tą czarownicę -Zapłacił cenę, której domagała się za połączenie czarów z jego magią. -Jego prawą rękę - powiedział Ariana. Samuel czekał na nią, ale ona tylko patrzyła na niego. -Myślę, że chciał, wezwać swoje psy – powiedział Samuel -Ale odszedł zbyt daleko od swojej magii. Dostał coś zupełnie innego. -Wilkołaki -powiedziała Ariana, następnie odwróciła się tyłem do nas, garbiąc się. Widziałam, że na plecach też miała blizny. - Atakowaliśmy bo musieliśmy – powiedział łagodnie Samuel -Ale mój ojciec był silniejszy niż my i przeciwstawił się. Zabił jej ojca. Zatrzymaliśmy się, ale była bardzo ranna. Człowiek umarłby lub odrodziłby się, jako jeden z nas. Ona tylko cierpiała. - Ty ją leczyłeś - powiedziałam. -Ty pomogłeś jej się wyleczyć. Uratowałeś ją. Ariana zemdlała i Samuel przeskoczył przez nas wszystkich i złapał ją, zanim uderzyła o ziemię. Jej ciało było bezwładne, oczy miała zamknięte, a blizny były ukryte bezpiecznie ponownie za jej urokiem. - Czy Faktycznie? - Samuel zapytał, patrząc na nią z sercem w jego oczach. -Blizna na górze jej ramienia, to ja ją zrobiłem. Jasna cholera, pomyślałam, patrząc na niego. Jasna cholera, Charles. Znalazłam sens życia dla Samuela. Samuel był na górze z Adamem, kiedy królowa wróżka zadzwoniła, aby powiedzieć nam, czego szukała. Silver Borne. Wzmianka o samym artefakcie wystarczyłaby uniemożliwienie mu poddania się swojemu wilkowi. Ale to było, kiedy Zee zadzwonił do mnie i powiedział że Ariana przybywa do nas.

-Uratowałeś ją - Powiedziałam mu. -I ją kochasz. - Ona o tym nie wie, prawda? - Powiedziała Jessie, brzmiąc jakby wciągnęła się w historię Ariany Leczyłeś ją, stała się dla ciebie ważna i nie mogłeś jej tego powiedzieć. To bardzo romantyczne, Doktorku. -I tragiczne - powiedział kwaśno Zee. -Skąd wiesz, że to tragiczne?- zapytała Jessie. Stary nieczłowiek skrzywił się i wskazał na Samuela. -Nie widzę tu szczęśliwi-na-zawsze, a ty? Samuel wyciągnął kobietę nieczłowieka przeciwko niemu. Wyglądało to dziwnie, młody mężczyzna trzyma kobietę, która mogła tak naprawdę być jego babcią. Ale nieludzie się nie starzeją, oni znikają. Pojawienie się jej babciowatego wyglądu było urokiem. Blizny były prawdziwe, ale widziałam jego twarz i wiedziałam, że jedynymi bliznami, którymi się przejmuje to te wewnętrzne. -Zakończenia są względne - powiedziałam, i Samuel poderwał głowę. -To znaczy, tak długo jak nikt nie jest martwy, mają szansę na nowo napisać zakończenie, nie sądzisz? Weź przykład ze mnie, Samuel, odrobina czasu może wyleczyć niektóre straszne rany -Czy ona wygląda na uzdrowioną dla ciebie? - Powiedział, a jego oczy były koloru lodu zimą. -Wszyscy żyjemy -powiedział Zee sucho. -A ona nie zniknęła, co zazwyczaj ma miejsce. Powiedziałbym, że masz szansę.

ROZDZIAŁ 13

SAMUEL ZACZĄŁ COŚ MÓWIĆ ZEE GDY KOBIETA, KTÓRĄ TRZYMAŁ OTWORZYŁA OCZY które były ponownie zielone. Posłała nam wszystkim zdezorientowane spojrzenie, jakby nie mogła sobie wyobrazić jak się znalazła tam gdzie była. Wiedziałam dokładnie jak się czuła. Jak tylko zobaczył, że się ocknęła, Samuel wypuścił ją ze starannym pośpiechem. - Przykro mi Ari. Ale upadałaś.....nie dotknął bym cię. Nigdy w życiu nie widziałam czegoś podobnego, Samuel syn walijskiego barda, który podzielał dar swojego ojca dla słów, jąkał się jak zakochany nastolatek. Złapała bluzę Samuela i spojrzała na niego w zupełnym skupieniu - Samuel? Odsunął się od niej, ale powstrzymał się od wyrwania bluzy z jej ręki - Nie mogę dać ci przestrzeni, chyba że mnie puścisz. - powiedział jej.

- Samuel? - powiedziała i choć nie zauważyłam tego wcześniej, zdałam sobie sprawę, że jej głos zmienił się gdzieś w połowie ataku paniki i brzmiał zbyt młodo w porównaniu z późnym wiekiem średnim twarzy jaką nosiła. Był również lekko akcentowany, kombinacją brytyjską i walijską lub języków pokrewnych. - Myślałam....patrzyłam, ale nie mogłam cie znaleźć. Po prostu zniknąłeś i zostawiłeś mnie z niczym. Bez wizytówki lub nazwiska. Odsunął się ponownie, i tym razem ona go puściła. Wolno, cofnął się do uszkodzonych drzwi, które oddzielały moje biuro od garażu. - Jestem wilkołakiem. Ariana skinęła głową i zrobiła dwa kroki do przodu - Zauważyłam to kiedy zabiłeś ogary, które przyszły po mnie - Nuta humoru pojawiła się w jej głosie. Dobrze, pomyślałam. Każda kobieta, której pozwolę mieć Samuela musi mieć poczucie humoru. - Kły zniknęły i ogon też. Uratowałeś mnie a potem zostawiłeś, a wszystko co wiedziałam to twoje imię. - Przestraszyłem cię - powiedział ascetycznie. Posłała mu uśmiech, ale zacisnęła ręce - No, tak. Ale wydaje mi się, że ja przestraszyłam cię bardziej bo uciekłeś na.....bardzo, bardzo długo, Samuelu. Odwrócił wzrok od jej spojrzenia, najbardziej dominujący wilkołak w Tri- Cities i nie mógł spojrzeć w jej oczy. Czy nie widział, że jeśli nawet ją wystraszył to ona wciąż go chciała? Spróbowała zrobić kolejny krok w jego stronę i zatrzymała się. Poczułam jej strach, ostry i kwaśny. Cofnęła się od niego z małym westchnieniem. - Bardzo dobrze cię widzieć, Samuelu. - powiedziała- dzięki tobie jestem cała i tutaj przez te wszystkie stulecia po tym jak mój ojciec chciał mnie zniszczyć. Zamiast tego jego ciało karmi jego bestie i drzewa z jego lasów. Samuel pochylił głowę i powiedział do podłogi - Cieszę się, że masz się dobrze i przepraszam, że spowodowałem dzisiaj twój atak paniki. Powinienem zostać na zewnątrz... - Tak. Ataki paniki. Mogą być spore....- Spojrzała na Zee, który był z powrotem na krześle wyglądając na zrelaksowanego jak gdyby spędził ostatnie 10 minut na oglądaniu bardzo nudnej telenoweli - Czy skrzywdziłam kogoś, Sieboldzie? - Nie -powiedział składając ramiona. - Tylko prawdziwie nazwałaś naszego wilka i opowiedziałaś Mercedes i Jessie historię Silver Borne. Spojrzała na mnie, a potem na Jessie, może żeby zobaczyć jak byłyśmy przerażone. Cokolwiek zobaczyła, uspokoiło ją to bo posłała nam nieśmiały uśmiech. - Och to dobrze, dobrze - Jej ramiona się rozluźniły i odwróciła uwagę znowu do Samuela. - Nie mam już ich za często. Nie z użyciem śmiertelnych kłów. To tylko psy nieludzi, ich czarna magia

ogarnia je i zaczynają polować gdy mnie zobaczą. Tylko wtedy gdy się ujawniam. - przygryzła wargę. - Strach?- zasugerował Samuel, ale nie odpowiedziała. Ona również zostawiła wilkołaki. Zauważyłam. - Cieszę się widząc, że twoja magia powróciła - powiedział - Myślałaś, że odeszła. Wzięła głęboki oddech - Tak i przez chwilę byłam z tego zadowolona. - spojrzała na mnie - I to ma wpływ na obecną sytuację Jesteś przyjaciółką Samuela, Mercedes? - I partnerką lokalnego wilkołaka Alfy, ojca Jessie. - powiedziałam. Nie mogłam jej powiedzieć, że Samuel był sam bo to było zbyt oczywiste. Widziałam, że to miało dla niej znaczenie, że Samuel nie należy do mnie. - Zamierzasz - Byłam tak pochłonięta swataniem, że prawie popełniłabym gafę. Zamknęłam usta i wzięłam rękę Jessie. - Pomóc nam znaleźć Gabriela? - Jessie skończyła moje zdanie za mnie. Ariana nie poruszała się wcale jak człowiek, kiedy wróciła na miejsce gdzie siedzieliśmy z krzesłem w ręku; poruszała się jak...wilk, śmiała, pełna wdzięku i silna. Bez patrzenia na Samuela, usiadła. - Zapytaj ją o to co królowa wróżek chce . - powiedziałam Jessie. - Zee powiedział, że ona chce Silver Borne. - powiedziała Ariana - To jest przedmiot mocy, który zbudowałam dla mojego ojca, nigdy jednak nie działała poprawnie, jak dla tego który sobie tego życzył. Przez wiele lat myślałam, że zniszczyłam całą moją magię robiąc to. - zamknęła oczy i uśmiechnęła się - Żyłam jak człowiek, z wyjątkiem mojej długiej żywotności. Wyszłam za mąż, miałam dzieci.... - spojrzała na Samuela, który patrzyła nad naszymi głowami za okno. Jego twarzy była spokojna, ale mogłam zobaczyć puls, szybko bijący w jego gardle. Ariana kontynuowała szybko swoją historię - Zajęło mi prawie sto lat aby nawiązać połączenie między brakiem mojej magii a Silver Borne. Posłała mi wymuszony uśmiech - Wiem. Nie mam już magii, a ostatnią rzeczą jaką zrobiłam to było coś co zjadało magię. Pomyślałaś że dokonałam połączenia. Ale wszystko co wiedziałam to to, że nie została ukończona...i nie mogłam sobie przypomnieć jak daleko zaszłam kiedy mój ojciec wezwał wilki. Po jakimś czasie już nie była tak dla mnie ważna, to była tylko uszkodzona rzecz która nic nie robiła. Ktoś ją ukradł i pomyślałam sobie, że niech spoczywa w spokoju. Zostawiłam to im i po kilku miesiącach moja magia wróciła. To wtedy po raz pierwszy zrozumiałam, że udało mi się częściowo. To nie zużywa magii nieludzi, ale głownie tylko magię osoby która aktualnie go posiada. - Dlaczego w takim razie Królowa Wróżek tego chce? - zapytałam a potem dodałam z opóźnieniem - Jessie?

- Żywi się magią nieludzi, Mercy - powiedział Zee - Jak łatwo zmienić godnego przeciwnika w kogoś bardziej uległego niż człowiek, przynajmniej człowiek wie, że nie ma mocy. Pojedynki sa nadal dozwolone wśród nieludzi. - A może ona naprawdę nie rozumie co robi - zasugerowała Ariana - Ona może w to wierzyć, że zostało do tego zbudowane; przejmuję moc od nieczłowieka i daje innemu. Słyszałam o tym opowieści i nie zawracałam sobie głowy aby je poprawić. Odpowiedziałam na pytania, a teraz mam jedno do ciebie Mercy, czy Phin dał ci tą książkę? Wzięłam głęboki oddech aby odpowiedzieć a Jessie przykryła dłonią moje usta i skoczyła - Byłoby lepiej gdybyś zapytała mnie - powiedziała - Wtedy będzie mniej prawdopodobne, że Mercy złamie słowo. - puściła swoją dłoń. - Czy Phin dał ci książkę? - Ale co książka ma z tym wspólnego? - Czar - powiedział Samuel nagle - Na wszystko co święte Ari, jak ci się to udało zrobić? Ukryłaś tę rzecz jako książkę i dałaś swojemu wnukowi. - On jest w większości człowiekiem. - odpowiedziała mu nie patrząc w jego stronę. - Powiedziałam mu, żeby trzymał ją zamkniętą więc to nie zjadało jego mocy jaką miał. A co jeśli by ją sprzedał - zapytałam - Jessie? - To z mojej krwi jest zrodzona - powiedziała Ariana - Znalazłoby swoją drogę i trafiło w końcu do mnie. Jessie proszę zapytaj ją. Czy Phin dał ci książkę? - Nie. Mogłabym jeśli byłoby mnie na nią stać - przestałam mówić bo upadłam i przykryłam twarz rękami. - Przepraszam, przepraszam - powiedziała Ariana, czkając i ocierając dłońmi twarz. Samuel skoczył w jej kierunku, następnie zatrzymał się tam gdzie był. Wzdrygnęła się tylko trochę. - To właśnie było takie...Byłam pewna że Phin nie żyje. Że zabili go próbując to dostać i że to będzie moja wina. - przetarła ponownie oczy - Nie jestem zwykle taka, ale Phin jest..... Uwielbiam Phina. Jest tak podobny do mojego syna, Którego straciłam dawno temu. I pomyślałam, że on nie żyje. - Teraz wiesz, że on żyje? - zapytał Samuel. - W ogniu lub w śmierci - powiedziała Jessie, zrozumiała zanim każdy z nas to zrobił. - To co Królowa Wróżek powiedziała. Jeśli by zabiła Mercy, czy też spaliła to by się ujawniło. Ale jeśli to nadal należy do Phina.... - Gdyby go zabili to Silver Borne ujawniłoby się im - zgodziła się Ariana - Więcej już by go nie szukali. - Dlaczego zrobiłaś to w ten sposób? - zapytała Jessie.

Ariana uśmiechnęła się do niej - Nie zrobiłam. Ale rzeczy posiadające moc.......ewoluują w granicach jakie są im podane. Właśnie dlatego, choć myślałam że nic nie zrobiłam, zatrzymałam to przy mnie. Bo nawet nie dokończona była rzeczą posiadającą moc. - Jak się tego dowiedziałaś.....Oh- było zrozumienie w głosie Jessie - Właśnie. To bardzo stara rzecz a wielu z jej właścicieli zmarło na różne sposoby. Ogień przyszedł później. - Na jej twarzy rosła kontemplacja - I bardzo spektakularnie. - Nie jesteś jej właścicielem? - zapytała Jessie - Nie, jeśli chcę zatrzymać swoją magię, jestem tylko jego twórcą. Dlatego to się nazywa Silver Borne. - Ariana oznacza srebro w języku walijskim - Samuel usiadł na podłodze i oparł się o najbliższy metalowy regał. Miał ostatnio kilka dni wyboistych i mam nadzieję, że oczywiste obawy Ariany przed nim, nie odeślą go z powrotem w rozpacz. - Jessie - powiedziałam - Zapytaj się jej jak znajdziemy Gabriela? - Co za rzecz należącą do tego młodego człowieka które mi przyniosłyście? Jessie wręczyła jej białą, plastikową torebkę - To sweter, który pożyczył mi kiedy było mi zimno. - Phin powiedział mi, że jego magią jest to, że może czasami czuć rzeczy od wszelakich przedmiotów.- powiedziałam - Takie jak np. jak stary jest obiekt. Psychometria. - Coś co odziedziczył po mnie - Ariana wyciągnęła sweter i umieściła go przed twarzą - Oh kochana, to nie zadziała. - Dlaczego nie? - zapytał Samuel - To jest jego. Czuję jego zapach nawet stąd. - Nie pracuję z zapachami - powiedziała mu a jej oczy utkwione były na swetrze - Pracuję z więzią, z wątkami które przykuwają nas do tych rzeczy, które są nasze. - spojrzała na Jessie - Ten sweter oznacza dużo więcej dla ciebie, jako dar miłości, niż dla niego kiedy go nosił. Tak więc mogę użyć go aby znaleźć ciebie a nie jego. - zawahała się - Czy on czuje to samo do ciebie? Jessie zarumieniła się i potrząsnęła głową - Nie wiem. - Daj mi swoją rękę - powiedziała kobieta nieczłowiek. Jessie wyciągnęła rękę i Ariana trzymając ją, uśmiechnęła się jak wilk wyczuwający swoją ofiarę. Oh tak, jesteś magnesem.- odwróciła się aby spojrzeć na Zee - Dzięki niej mogę go znaleźć. Jest w tamtym kierunku.- wskazała w kierunku tyłu garażu.

WŁADOWALIŚMY SIĘ DO CIĘŻARÓWKI ADAMA, PONIEWAŻ CIĘŻARÓWKA ZEE nie pomieściłaby nas wszystkich i Zee prowadził. Ariana usiadła na przedzie ,Samuel siadł za Zee, tak daleko od niej jak mógł w dużej ciężarówce.

Dźwięk dużego silnika wywołał uśmiech na twarzy Zee, doceniał nowoczesną technologię bardziej niż ja. -Adam ma dobry gust – to wszystko co powiedział. Szukanie Gabriela było frustrujące, ponieważ zajęło nam chwilę, aby domyślić się, że musieliśmy przejść przez rzekę i nie zawsze wskazywała tam gdzie są drogi. Adam miał mapę w schowku i Samuel użył jej, by odnaleźć najbardziej pasującą drogę do celu. Skończyliśmy na pustej, płaskiej łące która była końcem piaskowej krętej drogi (nie zaznaczonej na mapie Adama) to mogło być godzinę jazdy z Tri-Cities, gdybyśmy wiedzieli dokąd mamy iść od początku. Dookoła było ogrodzenie na które musieliśmy wszyscy się wspiąć. Być może dziesięć lat temu był tu trzymany żywy inwentarz, ale drut kolczasty opadł i zostały puste słupki. Blisko, gdzie zaparkowaliśmy samochód była pozostałość czyjejś starej chaty. Ariana, nie pasowała do otoczenia w swoim rozpinanym swetrze i trykotowych spodniach, zatrzymała sie pośrodku pola między strzechą z uschniętej trawy i paru bylic. -Tu - powiedziała, brzmiąc na zmartwioną. -Tu? – powiedziała zdziwiona Jessie. Skorzystałam z naszego postoju, i zaczęłam wybierać zeschłą trawę z moich skarpet. Gdybym wiedziała, że będziemy tu biegać, miałabym na sobie cieplejsze buty i grubszą kurtkę. - Królowa wróżek ma swój Elphame (Elfi dom, Elfi kraj ) - Zee spostrzegł trzeźwo. -To źle? - Spytałam. -Bardzo źle - powiedział. -To znaczy, że jest silniejsza niż myślałem i prawdopodobnie ma więcej nieludzi pod swoją władzą niż podejrzewaliśmy, skoro nadal ma zdolność, by zbudować dom. -Jak mogła to zrobić tutaj?- Zapytała Ariana. -Ona musi być w stanie dopasować się do Underhill tworząc własny kraj. Bramy do Sekretnych Miejsc zostały utracone dla nas wieki temu a Underhill nigdy nie był na tej ziemi. Patrzyłam na Zee. Nic na to nie mogłam poradzić, ponieważ byłam w Underhill i wtedy przysięgłam, że będę milczeć. -Underhill był, gdzie chciał być, -powiedział Zee -Rezerwat jest nie więcej niż dziesięć mil stąd w linii prostej. Większość nieludzi, którzy tam żyją nie są potężni, ale jest wiele takich jak my, więcej niż wydaje się rządowi. Tu jest skoncentrowana moc -Uważał by nie powiedzieć, że rezerwat ponownie otworzył ścieżkę lub dwie do Underhill. Ariana podniosła rękę, dłonią w dół, i zamknęła oczy na chwilę. -Masz rację, Zee. Tu jest moc, podobna do Starego Miejsca. Zastanawiałam się, czemu zawraca sobie głowę by utrzymać Phina przy życiu, kiedy zabicie go było by logiczną częścią tego. Ona przechytrzyła się, kiedy zabrała go do Elphame.

- Królowa Wróżek przestrzega zasad - przytaknął Zee. -Śmiertelnicy, którzy są brani do Elphame nie mogą być zabici lub trwale uszkodzeni, są częścią magii budynku, częścią miejsca Ariana posłała mu lekki uśmiech. - Mój Phin musi być dla niej też człowiekiem skoro go nie zabiła. Zastanawiam się, czy wiedziała o tym,kiedy wzięła go do swojego legowiska? Jeśli jest człowiekiem, nie może, z własnej woli, uwolnić go w ciągu roku i jednego dnia. -Czy to znaczy, że nie może zabić Gabriela?- Jesse zatarła ręce, żeby się ogrzać. -I że nie możemy go wydostać również w ciągu roku i jednego dnia? -Ona nie może zabić Gabriela. - To Samuel odpowiedział. -To nie znaczy, że nie będzie ich krzywdzić i ujarzmiać. Więźniów Wróżek można uratować ukradkiem, przez wojnę, lub przez negocjacje . -Negocjacje? Podobnie jak w piosence "The Devil Went Down to Georgia", ale z wróżkami? Zapytałam. Wydawało mi się, że słyszałam już podobne opowieści o wróżkach. -Prawda – zgodził się Samuel - Może to być konkurs zazwyczaj muzyczny, bo królowe wróżek mają tendencję do talentów muzycznych. Ale są też historie o biegach i konkursach pływackich. Mój ojciec znał wspaniałą starą piosenkę o młodym człowieku, który wyzwał wróżkę na konkursu jedzenia i wygrał. -Jak go wydostaniemy? – Zapytała Jessie. - Jedyny sposób, jaki znam by się dostać się do Elphame to podążanie za królową – powiedziała Ariana. -Mogę być w stanie otworzyć drogę - powiedział Zee. -Myślę, że może uda mi się powstrzymać dowiedzenie się, co zrobiłem. Ale muszę tu zostać i przytrzymać drzwi i nie będę w stanie utrzymać ich otwartych na zawsze. Góra godzina i musicie być na zewnątrz. Jeśli drzwi się zamkną. . . Tak jak w Underhill, czas płynie inaczej w Elphame. Jeśli drzwi się zamkną, nawet jeśli uda się wam uciec, nikt nie jest w stanie powiedzieć, ile minie czasu, kiedy wyjdziecie -Dobrze- powiedziała Jessie. -Och, nie- powiedziałam. -Nie ty, Jess. Nie -Będę tam najbezpieczniejsza osobą - powiedziała. -Jestem absolutnie śmiertelnym człowiekiem, nie mogą mnie zabić." -Mogą sprawić że będziesz chciała umrzeć - powiedział Samuel. - Potrzebujesz mnie by znaleźć Gabriela -. Jessie podniosła brodę. -Idę. Spojrzałam na Arianę, która skinęła głową. -Elphame jest całkowicie pod kontrolą twórcy. Jeśli chcemy znaleźć młodego człowieka szybko i wyciągnąć go, będziemy potrzebować jej do tego. -Pozwól mi zadzwonić do Adama i sprowadzić wilki.- Powinnam była wpaść do Sylvi i wziąć coś, by Ariana miała coś z czym, Gabriel był związany. Nie chciałam wywołać w stadzie Adama więcej

kłopotów niż już było, ale nie chciałam mieć ich więcej, aby wydostać Gabriela i Phina z więzienia wróżek i nadal zachować bezpieczną Jessie. Ariana zassała szybko powietrze. -Przykro mi,- powiedziała. -Samuel jest. . . Nie mogę tego zrobić z obcym wilkołakiem. Gdyby to był tylko strach, zrobiłbym to. Ale ataki paniki mogą być niebezpieczne dla każdego przy mnie. -Spojrzała na Zee. – Czy mogą ich znaleźć beze mnie, jak myślisz? -Nie - powiedział Zee. -Jeśli mam tu zostać, to będą cię potrzebować żeby się nie zgubić. Ponadto uważam, że wilki mogą być błędem. Samuel jest wystarczająco stary i potężny. Myślę, że może oprzeć się woli kogoś takiego, jak Królowa Wróżek. Ale wszystkie wilki. . . Szanse są zbyt duże, że obróci ich przeciwko nam. Jeśli ona owładnie ciebie i Jessie, Ariana i Sam mogą was z tamtąd wydostać. Jeśli pójdziesz ze stadem, nawet jeden wilk, który zostałby owładnięty oznaczałby śmierć. -Wszystko w porządku, Mercy - powiedziała Jessie. -Nie jestem bezradna, i ja. . . Czy ty czekałabyś tu, gdyby tata był tam? -Nie -Czy jesteście gotowi?- Zapytał Zee. -W porządku - powiedziałam, boleśnie świadoma, że Adam nie byłby zadowolony ze mnie, ale Jessie miała rację. Była prawdopodobnie najbezpieczniejszą wśród nas. –Wyciągnijmy ich z tamtąd. - Dobrze - powiedział Zee i rzucił urok bez fanfarów czy dramatyzmu. W jednej chwili był wysokim kościstym staruszkiem z trochę zaokrąglonym brzuchem, z plamami starczymi na szyi i rękach, a następnie był wysokim, eleganckim wojownikiem o ciemnej skórze jak mokra kora. Światło słoneczne przyciemniało jego złote włosy. Zwisały w gęstym warkoczu, który spływał z jednego ramienia aż do pasa. Ostatni raz kiedy go widziałam, miał spiczaste uszy które były przebite wiele razy, a kolczyki miał robione z kości. Teraz nie było żadnych ozdób. Jego ciało nie było stworzone do dżinsów i flanelowej koszuli w kratę którą wciąż nosił. Ubrania pasowały, również w jego obecnym kształcie, bo były tymi, do których byłam przyzwyczajona. Przypuszczam, że to miało sens, ponieważ to był Zee, wiedziałam, czym była iluzja a ten człowiek, i jego ubrania, były prawdziwe. Prawdziwe oblicze Zee było niesamowicie piękne, dumne i okrutne. Pamiętam artykuły, które znalazłam na temat Dark Smith Drontheim. Zee nigdy nie był tego rodzaju czarodziejem, który sprząta domy lub ratuje zagubione dzieci. Jest tym, kogo się unika, lub traktuje bardzo, bardzo uprzejmie, jeśli nie można uniknąć. Trochę złagodniał z wiekiem i nie każdego miał ochotę wypatroszyć, kto mu sie nie spodobał. Nie takiego go widziałam. -Wow - powiedziała Jessie. -Jesteś piękny. Straszny. Ale piękny. Patrzył na nią przez chwilę, potem powiedział: -Słyszałem, jak Gabriel mówi to samo o tobie, Jessie córko Adama. To miał być komplement, mam nadzieje - Zwrócił się do Ariany. -Będziesz musiała

opuścić urok. Jedyny urok, który działa w Elphame jest królowej, a jeśli będziesz czekać, aż Elphame wyrwie go z Ciebie, to ostrzeże ich, że mają intruza. Zacisnęła pięści i spojrzała na Samuela i w dal. -Widziałem twoje blizny, -powiedział. -Jestem lekarzem i wilkołakiem. Widziałem te rany, gdy były nowe i surowe, nie przeszkadzały mi. Są dumą ocalałego. Podobnie jak Zee, nie zawracała sobie głowy teatralnością. Bez uroku, jej skóra była cieplejsza niż kolor Zee i kilka odcieni jaśniejsza. Miała piękne srebrno-lawendowe włosy, i nie były dłuższe niż na palec , wyrastały z jej głowy bardziej jak upierzenie niż włosy, bardzo podobne do obecnej fryzury Jessie. Ubrania Ariany również się zmieniły, gdy jej urok opadał, w prostą do kolan sukienkę z białym obszyciem jak chusteczka. Nie była tradycyjnie piękna, jej twarz była zbyt nieludzka na to, z jej oczami, które były zbyt duże i ze zbyt małym nosem jak na człowieka. Jej blizny nie były tak złe, jak wtedy gdy widziałam je wcześniej. Wyglądały na starsze i mniej groźnie. . . ale było ich sporo. -Jesteśmy gotowi - powiedział Samuel, patrząc na Arianę z głodem, który nie miał nic wspólnego z jego żołądkiem. Zee sięgnął za głowę i wyciągnął sztylet, z ciemnym ostrzem, elegancki w swej śmiertelnej prostocie, z pod kołnierza koszuli. Albo był magiczny lub w pochwie, nie mogłam tego stwierdzić, a z Zee mogło to być to lub to. Użył go do jednego czystego cięcia na przedramieniu. Przez chwilę nic się nie stało, a następnie krew, ciemna i czerwona, wezbrała. Ukląkł i pozwolił kapać krewi na ziemię. -Matko -, powiedział. – Usłysz mnie, twoje dziecko. Przyłożył rozciętą rękę do gleby i zmieszał krew z ziemią. W języku niemieckim szepnął -Erde, Geliebte Mutter, ruft Kind dein. Schmecke mein Blut. Erkenne deine Schöpfung, Einlass gewähre (Ziemio, ukochanej matki wzywa cie dziecko. Smakuj krew. Poznaj swoje stworzenie, udziel wstępu ). Magia sprawiła mrowienie stóp i swędzenie nosa, ale nic innego się nie stało. Zee wstał i policzył do czterech zanim zaciął się w drugie ramie. Klęcząc, schylił głowę i tym razem nie było mocy w głosie. -Erde mein, ein lass mich(Moja ziemio, wpuść nas ). Krew ślizgała się po jego skórze w dół na palce rąk, które były płasko na ziemi. -Gibst mir Mut!( Daj mi odwagę!) - Krzyknął i przewrócił ręce, wycierając krew w ziemię. -Trinkst mein Blut. Mich Erkenne (Pij moja krew. Znasz mnie.)-. Pochylił się i przycisnął ramiona. Najpierw ręce, następnie ramiona opadły w ziemię, dopóki nie były schowane do rany, które sam sobie zadał. Pochylał się dopóki, jego usta nie były prawie w błocie, i powiedział cicho: -Öffne Dich(Otwórz się)

Grunt pod nogami zadrgał i pojawiły się pęknięcia między miejscem gdzie siedział Zee i miejscem gdzie mieszał swoją krew z glebą. -Erde mein(Moja ziemia),- powiedział. Ziemia drżała wibracjami z jego głosu, który brzmiał głębiej, jakby wydobywał się z głębokiej jaskini. -Ein mich Lass. Gibst mir Glut(Wpuść mnie, daj mi moc) Położył czoło na ziemi.- Trinke mein Blut. Es quillt für hervor Dich. Öffne mir ein Tor!( Pij moja krew. Pęcznieje dla ciebie. Otwórz dla mnie cel!) Nastąpił błysk i duży plac ziemi po prostu zniknął, pozostawiając w jego miejscu kamienne schody, które były w dół na osiem stopni, drugie wracały na wewnętrzną krawędź. I nie było nic widać dalej, ponieważ gęsta mgła wyrosła z głębi dziury i ukryła schody na około dziesięć metrów w dół. Zee wyszarpnął ręce z ziemi. Nie było na nich brudu, ale też nie było ran i krwi. Podniósł rękę i wyciągnął ją do Ariany, dając jej kamień, który świecił. -Mogę utrzymać to przez około godzinę,- powiedział nam Zee - Ariana może korzystać z kamienia by znaleźć drogę z powrotem do mnie. Jeśli zobaczysz że światło zaczyna migać, to znaczy, że jestem na końcu moich sił, i trzeba wrócić tutaj. Tak długo, jak drzwi są otwarte, czas w Elphame zostanie zsynchronizowany z czasem na zewnątrz. Jeśli drzwi się zamykają, możecie wyjść, ale nie wiem, kiedy się odnajdziecie, jeżeli się odnajdziecie.

SAMUEL PROWADZIŁ NAS w dół, następnie szła Ariana. Wysłałam Jesse przede mną i szłam z tyłu. Światło nad nami szybko gasło gdy wchodziliśmy w wirtualną ciemność. Jesse potknęła się i złapałam ją zanim zdążyła upaść. -Tutaj - powiedziała Ariana. -Połóż rękę na moim ramieniu, Jesse. - Ja położę moją na twoim –Powiedziałam do Jesse. -Samuel, widzisz coś? - Teraz tak - powiedział. – Z przodu robi się jaśniej. - Jaśniej - to pojęcie względne, ale schodząc kolejne dziesięć schodów w dół mogłam widzieć. Schody kończyły się tunelem w ziemi, który był oświetlony kamieniami osadzonymi w ziemi, które były tak duże w jak pomarańcze. Sufit tunelu był około sześciu cali niższy niż Samuel, a dach i boki były grubo pokryte korzeniami drzew. - Nad nami niema żadnych drzew - powiedziałem. -A nawet jeśli by były, zeszliśmy dużo głębiej i nie powinno tu być korzeni. -Ma Leśnego Pana w swoim dworze - powiedziała Ariana, sięgając w stronę, gdzie ciąg korzeni tworzył szorstką kurtynę na ścianie przed nią. Korzenie przysunęły się do niej, pieszcząc jej palce na krótko przed wycofaniem się. - Jakim rodzajem nieczłowieka jesteś, Ariano? - Zapytała Jesse - Czy też jesteś Panem Lasu? Lub gremlinem jak Zee, bo możesz pracować ze srebrem?

- Nie ma żadnych innych, takich jak Zee,- powiedziała nam. -On jest wyjątkowy. Prawie wszyscy nieludzie mogą pracować ze srebrem do pewnego stopnia, a srebro kocha magię nieludzi. Ale masz rację: w mojej krwi płynie cząstka nieczłowieka lubującego-żelazo, i trzymanie metalu nie wywołuje u mnie paniki. Rozmawialiśmy spokojnie, ale byłam zbyt zaniepokojona że zostaniemy zdemaskowani. Było to uczucie. . . pustki, co mówiło mi, że nie ma tu innego życia niż korzenie zahaczające o moje włosy i nogi. -My- Umilkłam, przypominając sobie, że nie mogę dyskutować na temat królowej wróżek. Czy już złamałam słowo? Czy to ważne, kiedy szturmujemy zamek? -Jesse - powiedziałam, decydując się rozegrać to bezpiecznie -nie planowaliśmy żadnego ratunku. -Nie ma planowania, gdy przechodzisz przez Elphame - powiedział Samuel, który szedł pochylony, z jedną ręką podniesiona do korzeni - To nie ten rodzaj miejsca. Ariana doprowadzi nas do jej wnuka i Gabriela, a my postaramy się ich wydostać radząc sobie ze wszystkim, co po drodze będzie się działo. - To brzmi. . . prosto - powiedziałam. - To może być proste – powiedziała mi Ariana - Ona nie spodziewa się tu gości, po prostu nie ma zbyt wielu nieludzi, którzy mogą otworzyć tylne wejście do legowiska królowej wróżek. Więźniowie nie będą reagować na nas nie wiedząc kim jesteśmy i są bardziej jak automaty podążające za rozkazami królowej. Możemy być w stanie znaleźć Phina i Gabriela i wydostać się z nimi, zanim ktoś zda sobie sprawę, że coś jest nie tak. -Czy powinniśmy przynieść - Ariana przyłożyła palec do moich warg. -Lepiej nie mówić o tym, czego tak pragnie w jej legowisku - powiedziała. -Myślę, że może to usłyszeć. I nie. To jest potężne, i nawet jeśli zrobimy, jak chce, to nadal to może wyrządzić wielką krzywdę będąc w niepowołanych rękach. -Dobrze - powiedziałam. Samuel podniósł głowę. -Lepiej nic już nie mówmy. Teraz zaczynam wyczuwać zapach ludzi. Też mogłam ich wyczuć, gdy to powiedział. Przeszliśmy już większość drogi. Luźny piasek stał się zbitą ziemia a korzenie przerzedziły się i zostały zastąpione grubo ciętymi kwadratowymi blokami jakby klepisko stało się wybrukowane, a pułap wzrósł, więc Samuel mógł ponownie się wyprostować. Były tu tez inne tunele łączące się z naszym. Złapałam zapach przed Samuelem, ale myślę, że tylko dlatego, że kobieta zaszła nas od tyłu, a ja szłam ostatnia. To jednak nie miało znaczenia, ponieważ miałam tylko czas by się odwrócić i była już przy nas.

Miała na sobie podartą i brudną dżinsową kurtkę i trzymała dużą drewnianą deskę do krojenia w obu dłoniach. Szła prosto do mnie i odbiła w bok. Kiedy próbowała przejść obok mnie, zagrodziłam jej drogę drugi raz. -Weź to do kuchni - powiedziała, nie patrząc na mnie. Przesunęła ciężar ciała z jednej nogi na druga, cała jej uwaga był skupiona na tym co trzymała. Jej włosy zwisały w potarganych kępach, i na dłoniach miała brud. Wokół szyi miała cienką srebrną obrożę -Kuchnia, dziecko. Do kuchni. Weź to do kuchni. Zeszłam jej z drogi, a ona po prostu przebiegła koło nas. - Nie dba o swoich poddanych? - powiedziała Ariana z dezaprobatą. -Poddany?- Zapytała Jesse. - Niewolnik -odpowiedziałam. -Wiesz, gdy ktoś jest zafascynowany filmem lub chłopakiem, tu to znaczy to samo - Idziemy za nią - powiedziała Ariana. -Kuchnia powinna być w centrum Elphame. Pobiegliśmy za nią, mijając młodego mężczyznę w policyjnym mundurze, kobietę w dresie i starszą kobietę niosącą parujący czajnik, wszyscy nosili srebrne obroże i wszyscy poruszali się nienaturalnie sztywno. Podłoga zmieniła się z bruku na kamienie, a pułap ponownie wzrósł aż piętnaście stóp lub więcej ponad naszymi głowami. Klejnoty, które oświetlały przejście były wzdłuż ścian zwisały z sufitu na czymś, co równie dobrze mogło być cienkim srebrnym drutem lub pajęczyną. Cokolwiek to było, nie wyglądało na wystarczająco silne, aby je utrzymać. Głowa Samuela uderzała w któryś kamieni co jakiś czas, wprawiając je w ruch wahadłowy. Doszliśmy do kuchni, która mogłaby być sprowadzona z 1950. Telewizor, bardzo dużo miejsca do gotowania, były dwie kuchenki co dawało dwa razy po sześć palników do gotowania, w pomieszczeniu które było większe od mojej już nieżyjącej przyczepy. Rozejrzałam się, ale żadna z osób w kuchni nie była Donną Reed lub June Cleaver. . . lub tez Gabrielem Sandoval. Lśniące białe urządzenia były zaokrąglone w staroświecki sposób, a trzy lodówki miały srebrne uchwyty zatrzaskowe i napis Frigidaire w kolorze srebrnym namalowany przy pomocy szablonu. Ludzie ze srebrnymi obrożami przygotowywali żywności i napoje oraz nie wydawało się że dostrzegają naszą obecność. Kobieta, za którą podążaliśmy tutaj położyła deskę do krojenia na blacie obok jednej z umywalek i zaczęła napełniać zlew wodą z pompy ręcznej, zamiast kranu. -Przepraszam – powiedziała Ariana, podchodząc do człowieka, który mieszał coś w garnku, co wyglądało jak płatki owsiane. - Zamieszaj w garnku siedemdziesiąt siedem razy - powiedział. -Gdzie są tu trzymani więźniowie?- zapytał Samuel, wkładając moc w swój głos, jak prawdziwy dominujący wilk. Jego głos odbił się echem dziwnie w pokoju.

Powoli, wszystkie działania w kuchni ustały. Jeden po drugim, sześć osób noszących srebrne obręcze wokół gardła spojrzało na Samuela. Człowiek do którego mówiła Ariana znieruchomiał ostatni. Wyciągnął łyżkę z garnka i wskazał na jedne z siedmiu zaokrąglonych drzwi. Pozostali, jeden po drugim, wskazywali ten sam kierunek. -Czterdzieści siedem kroków – powiedział mieszacz płatków owsianych. -Skręć w prawy tunel - powiedział mężczyzna, który kroił rzepę. -Osiemnaście kroków i obrót - powiedziała dziewczyna krojąca chleb. -Klucz jest na haku. Drzwi są żółte. - Nie wypuście ich - powiedział chłopiec, który wyglądał na trzynaście lat i napełniał szklanki wodą z dzbanka. - Wrócić do swoich zadań - powiedział Samuel, i po kolei tak uczynili. -Myślę, że to najbardziej przerażająca rzecz, jaką kiedykolwiek widziałam -powiedziała Jesse. -Czy tak po prostu zostawimy tych ludzi tutaj? - Idziemy uratować Gabriela i Phina - powiedziała Ariana. -A potem wezwiemy tu Szarych Panów, którzy zakazali stwarzania poddanych. Tylko Królowa Wróżek może zwolnić swoich poddanych a Szarzy Panowie są jedynymi, którzy mogą ją do tego zmusić. W Elphame, zasady są niepodważalne. -Co, jeśli ona jest zafascynowana Gabrielem? - Nie zrobiła tego – powiedziała Ariana pozytywnie. - obiecała Mercy, a łamiąc obietnicę będzie mieć tragiczne konsekwencje. A mój Phin jest chroniony przed czymś takim. Droga, którą wyszliśmy z kuchni była mniej ziemista niż ta którą przyszliśmy. Podłoga była zrobiona z tych małych, białych ośmiokątnych płytek z linią czarnych płytek biegnących po ziemi i po ścianach. Czterdzieści siedem kroków od kuchni, tunel poszerzył sie do małego pokoju. Czarne płytki tworzyły skomplikowany węzeł Celtycki w centrum pomieszczenia. Naprzeciw nas było kolejne przejście, oprócz tego którym mieliśmy iść. Wybraliśmy to na prawo. Tutaj podłoga była z szorstkich drewnianych desek, które były wyciosane ręcznie. Trochę trzeszczały pod Samuelem, który był najcięższy z nas. -Osiemnaście - powiedział, i były tam żółte drzwi ze staromodnym kluczem zawieszonym na haku, pierwsze drzwi jakie widziałam w Elphame. Samuel wziął klucz z haka i otworzył drzwi. -Doktorku?- - Powiedział Gabriel. -Co ty tu robisz? -Gabriel -Jesse przepchnęła się obok Samuel. Z kluczem w ręku, Samuel wszedł za nią. Ariana i ja osłaniałyśmy tyły Gabriel przytulił Jesse. -Co wy wszyscy tu robicie? Czy was też dorwała?

Pokój był biały. Białe ściany z kamienia, biały sufit jasne kryształy zwisając oświetlały pomieszczenie. Podłoga została wykonana z jednej płyty z polerowanego białego marmuru. Były dwa łóżka z białą pościelą. Jedyny kolor w pokoju pochodził od Gabriela i mężczyzny, który leżał na jednym z łóżek. Wyglądał straszne, i nigdy nie rozpoznałabym go, gdyby Ariana nie wyszeptała jego imienia. Phin usiadł powoli, jakby bolały go żebra, i Ariana rzuciła się klękając przy łóżku na jedno kolano. Skrzywił się na nią. -Kto? -Babcia Alicia - powiedziała. Spojrzał zdumiony, potem uśmiechnął się. Czy kiedykolwiek ktoś ci powiedział, że nie wyglądasz jak babcia? Czy jest to ratunek? Jak z dawnych opowieści? -Nie - powiedział Samuel, który odwrócił się do drzwi -To pułapka. -Witamy w moim domu - powiedział znajomy głęboki głos. -Jestem bardzo szczęśliwa, a przyszliście porozmawiać. Kobieta, która stała w drzwiach celi była piękna. Jej włosy były koloru ciemnego dymu, zaplecione w skomplikowany warkocz składający się z wielu małych warkoczy. Spływał na plecy i ciągnął się aż do ziemi, jak ogon konia arabskiego, podkreślając porcelanowa skórę i różane usta. Patrzyła na mnie. -Cieszę się, że jesteś w moim domu, Mercedes Thompson. Próbowałam dzwonić na twoją komórkę, wiec wyobraź sobie moje zdziwienie gdy odkryłam, że tu jesteś. Ale nie przyniosłaś tego tu – Obraz Królowej Wróżek rozmawiającej przez telefon komórkowy prawie wystarczył, by mnie rozśmieszyć. Prawie. Uniosłam podbródek. By być tajemnicza, silna, i by się targować. -Nie jestem taka łatwowierna, królowo wróżek. Gdybym to przyniosła, nie moglibyśmy o to zagrać. Uśmiechnęła się, a jej srebrno-szare oczy rozgrzały się. -Za wszelką cenę - powiedziała. -Zacznijmy grę.

ROZDZIAL 14 - ALE TO NIE JEST ODPOWIEDNIE MIEJSCE DO NEGOCJACJI - powiedziała - Pójdźcie za mną. Ariana wzięła Phina w swoje ramiona. Samuel spojrzał na Gabriela. - Ze mną wszystko w porządku, doktorku - powiedział. Spojrzał na Arianę a potem na mnie Wilkołak? - poruszyła ustami. - Nie - powiedział Samuel -To ja, Ariana jest nieczłowiekiem.

Gabriel skinął głową do Samuela - Jesteś....- a potem jego twarz pojaśniała - To wyjaśnia kilka rzeczy...... Śnieżynko? Samuel uśmiechnął się - Czy na pewno nie potrzebujesz pomocy? - Phin jest tym który najbardziej ucierpiał - powiedział - Wydawał się czuć trochę lepiej przez ostatni tydzień, ale nie tak naprawdę dobrze. Posłałam Gabrielowi ostre spojrzenie, ale przypuszczałam, że to nie istotne mówić mu, że był tu tylko jeden dzień w prawdziwym świecie, jeśli nie wyjdziemy zanim Zee zamknie drzwi, to na prawdę nie ma znaczenia. Głos Królowej Wróżek płynął przez drzwi. - Idziecie? Ariana skinęła na Samuela, który znowu zaczął prowadzić do drzwi podążając za Królową Wróżek. Następna poszła Ariana, a ja machnęłam ręką na Gabriela i Jesse aby poszli przede mną. Wzięłam głęboki oddech, taki który wyczyszcza twój umysł i płuca przed skrajnymi dążeniami i wciągnęłam zapach ziemi i rosnących roślin w chłodnym pomieszczeniu z marmuru. Tylko urok królowej wróżek działa w jej Elphame, tak powiedział Zee. Zwróciłam uwagę na mój nos kiedy szliśmy korytarzem za królową wróżek. Pytanie, pomyślałam, gdy próbowałam wykrywać zapachy które były prawdziwe od tych które produkowane były przez iluzję królowej. Jeśli coś wygląda jak korytarz, daje wrażenie jako korytarz i pełni rolę korytarza to ważne jest aby dowiedzieć się, że to nie jest korytarz? Ale ciekawość jest bardzo blisko otaczającego mnie grzechu. Stopniowo, kiedy szliśmy zapach brudu, soku rannych drzew i czegoś co można było nazwać smutkiem rósł. Spojrzałam na wiszące światła i zobaczyłam korzenie drzew zamiast przewodów srebra, a błyszczące kamienie zamiast kamieni szlachetnych, kamieni podobnych do tego którego Zee dał Arianie. Mrugnęłam i klejnoty wróciły z powrotem ale nie wierzyłam w nie już więcej, i zachwiały się. Potknęłam się i spojrzałam w dół i przez chwilę widziałam korzeń wystający z miękkiego klepiska, potem moja wizja zmieniła się i małe, białe płytki leżały płasko i równo bez potknięcia wróciły z powrotem. - Mercy? - zapytała Jesse - Czy wszystko w porządku? Królowa spojrzała na mnie a jej twarz choć nadal piękna różniła się od kobiety, którą była zaledwie parę minut temu. Była wydłużona od podbródka do czoła, jej rzęsy były dłuższe niż to możliwe, bez kleju i sztucznych rzęs. Wąskie, jasne skrzydła jak u nimfy, które wystawały jej z ramion. Były zbyt małe aby podnieść jej ciało z ziemi bez magii. - Dobrze - powiedziałam. Długa, srebrna suknia, którą nosiła królowa była prawdziwa, ale były na niej ciemne brązowe plamy, które mogły być plamami krwi, na dole i przy jej nadgarstkach. Naszyjnik, który nosiła wyglądał jak wodospad srebrno diamentowy, był zaśniedziały czarnym metalem a kamienie były nie oszlifowane. Moje pierwsze spojrzenie na wielką salę do której nas zaprowadziła było oszałamiające, jeśli tylko na pokaz. Podłoga była z białego marmuru poprzetykana szarym i srebrem, a słupy z zielonego jadeitu wyrastały z wdziękiem wspierając nadrzędny pułap, który mógłby nie wyglądać na swoim miejscu w Katedrze Notre Dame. Srebrne drzewa z jadeitowymi

liśćmi wyrastały z marmurowej podłogi i drżały, poruszane wiatrem którego nie mogłam poczuć. Kiedy liście uderzyły o siebie, dźwięczały muzycznie. Pełne wdzięku ławki wycięte z jasnego i ciemnego drewna, jak drewniane szachy zostały rozmieszczone zręcznie po pokoju, zajmowane przez piękne kobiety i pięknych mężczyzn, którzy patrzyli na nas kiedy weszliśmy do pokoju. Po drugiej stronie pokoju stał podest ze srebrnym tronem, delikatnie wykonany i ozdobiony zielonymi i czerwonymi klejnotami, a każdy tak duży jak moja ręka. Obok krzesła był skulony kot, który wyglądał jak mały gepard, dopóki nie podniósł głowy wystawiając ogromne uszy. Serval , pomyślałam lub coś co wyglądało jak średniej wielkości Afrykański kot do polowań. Ale nie pachniał jak kot; cały pokój pachniał gnijącym drewnem i umierającymi rzeczami. A potem pokój do którego weszłam nie był wcale pokojem. Nie myślałam, że były jakieś naturalne jaskinie w tym rejonie. Istniało kilka sztucznych jaskiń, ponieważ niektóre winiarnie wydrążyły swoje własne jaskinie w bazalcie aby wino mogło leżakować. Większość naszej geologii jest pochodzenia wulkanicznego, który umożliwia ruch lawy, ale nie jaskinie jak te w Carlsbad. Sądzę, że magia jest wystarczająco silna, nie przejmowała sie geologią, ponieważ byliśmy w jaskini, w której ściany, sufit i podłoga nie były z kamienia ale z ziemi i korzeni. Elphame było stworzone z magii, ale zastanawiałam się czy magia, która to stworzyła należała do Królowej Wróżek. Ariana obejrzała korzenie drzew w wejściu do jaskini którą otworzył dla nas Zee, i powiedziała, że za to odpowiedzialny musi być Pan Lasu. Rozglądając się pomyślałam, że miała rację. Podłoga była utkana z korzeni drzew musiałam dobrze się przyglądać, aby się nie potknąć i nie zwrócić uwagi znów na siebie. Tron Królowej Wróżek był jedyną rzeczą w całym pomieszczeniu, która nie została zmieniona, gdy patrzyłam przez urok. Filary były grubymi korzeniami zwisającymi z sufitu i wychodzącymi z pęknięć podłogi jak stalaktyty i stalagmity. Ławki były zbudowane z drewna życia, nie tak ładnego jak złudzenie stworzone przez królową, ale piękne. Większość nieludzi w pokoju nie była tak piękna , choć niektórzy jeśli twój gust nie został jeszcze wypaczony mogło mieścić sie w ludzkich standardach urody. Żaden z nich nie wyglądał jak panowie i panie, Ariana i królowa wróżek były najbardziej podobnymi do ludzi wśród nich, ale nie były by wstanie wejść do sklepu bez zwracania uwagi innych na siebie. Nie traciłam czasu, by przyjrzeć się sadowi nieludzi. To stworzenie, które stało za tronem królowej wróżek, przykuło moją uwagę. Był olbrzymi, jak wielka sekwoja ścięta przez topór drwala. Miał korę i wieczne igły, ale miał też cztery oczy wielkie jak talerze, które świeciły jak latarnie z rubinowego szkła. Był związany żelaznymi łańcuchami, które błyszczały od magii. Nie wiedziałam, jak może wyglądać Leśny Pan, ale gigantyczne drzewo z oczami wydawało się wystarczająco możliwe. Obok tronu była kobieta w średnim wieku, która miała silne cechy i barwy z Morza Śródziemnego, greckie lub włoskie lub nawet Tureckie. Miała na sobie obrożę, którą zaczynałam kojarzyć z wyznawcami królowej wróżek, ale była również przykuta do tronu. Mój nos powiedział mi, że gdzieś wśród nieludzi, ludzi, i umierającego Pana Lasu, była czarownica. Wiedziałam że wiedźmy są

na tyle twarde, że królowa wróżka będzie musiała użyć czegoś więcej niż tylko srebrnej obroża wokół jej gardła by zapewnić sobie, jej kontrolę. Wśród tych, którzy nazywają się czarownicami, istnieją różne typy. Najmniej kłopotliwi są ludzie, którzy przyjęli Wicca jako religię. Niektóre z nich mają iskrę energii, wystarczająco dużą, aby wzbogacić ich wiarę, ale nie na tyle, aby przyciągnąć uwagę coraz bardziej obrzydliwych rzeczy. Następnie są białe czarownice, osoby urodzone w rodzinach czarownic, którzy zdecydowali się nie szkodzić. Podobnie jak czarownice przyziemnie urodzone, białe czarownice nie są zazwyczaj bardzo silne, ponieważ magia czarownic uzyskuje swą moc ze śmierci, bólu i poświęcenia, a białe czarownice zdecydowanie tego unikają. Większość czarownic żądnych władzy są czarnymi czarownicami. Pachną tym, niektóre bardziej niż inni. Są czarne czarownice, które są wcieleniem faktycznego zła. Elizaveta Arkadyevna, czarownica naszego stada, jest jednyą z nich. Jest bardzo potężna, jak na czarownicę czarnej magii. Ale, jak rozumiem, utrzymanie zła jest trudne, czasochłonne i wymaga o wiele więcej od praktyka niż prawdziwa czarna magia. To jest dużo łatwiejsze do wykorzystania cierpienia innych, by tworzyć magię, a wyniki są bardziej przewidywalne. To czarownica, gdy podchodziliśmy do tronu, zapach był coraz silniejszy i silniejszy, co utwierdziło moje przypuszczenia coraz bardziej prawdopodobnymi, to śmierdziało czarownicą z najczarniejszą magią. W jej sąsiedztwie, zwierzęta i małe dzieci będą znikać, a nawet od czasu do czasu bezdomni. Mogłam się założyć, że żelazne łańcuchy które wiązały Pana Lasu, wiązały tez ją. Pokój ze wszystkich które widziałam był wysoki, ale nie był strasznie wielki. Jaskinia którą widziałam był większa, ale prawie połowa była zajęta przez Pana Lasu za tronem. Nie trzeba było długo czekać aż dotrzemy do podium. Królowa Wróżek siedziała na krawędzi siedzenia srebrnego tronu srebra i pochylała się i głaskała po głowie swoją udomowioną czarownicę, która nie wydawała się zbytnio tego docenić. Skrzydła Królowej powiewały jak usiadła, a następnie złożyła je tak, by mogła oprzeć się z tyłu tronu. Powieki powiewały z lekkim dźwiękiem świstu. Gdy stanęłam naprzeciw niej, mogę powiedzieć, że jej oczy są po prostu. . . złe. Mogła wpatrywać się i wpatrywać, a następnie szybko zamrugać. Trudno było patrzeć. -Jesse- powiedziała. -Powiedz mi twoje imię? -Jessica Tamarind Hauptman - rzekła Jesse, jej głos nie brzmiał dobrze. -Jessica - powiedziała królowa. – Czy to nie piękne imię? Chodź usiądź u mego podnóżka, Jessica. Spojrzała na mnie i uśmiechnęła sie gdy Jesse zrobiła tak jak zaoferowała. Królowa pochyliła się i pogłaskała ją po głowie, wydawało sie że Jesse bardziej to docenia niż Wiedźma. –Ona już jest w połowie moja – powiedziała Królowa - Ty młody człowieku, Gabrielu, już prawie też do tego doszliśmy. Czyż nie? -Tak, królowo - wyszeptał mocno.

- Nie założyłam mu obroży z powodu naszych negocjacji, Mercedes Thompson, ale gdy człowiek jest w mojej obecności, chyba że tłumię swoją magię, to należy do mnie. To nie było mądre z waszej strony że przynieśliście mi kolejnego niewolnika -. Poklepała Jesse po raz ostatni, po czym usiadła z powrotem. -Ale to nie wszystko, co przyniosłaś do mojego Elphame. Powiedz mi, Mercedes, jak to jest, że nie tylko udało ci się doprowadzić nie tylko jednego nieczłowieka, ale też wilka, kiedy nie wolno było ci z nimi o tym rozmawiać? Dałam jej skróconą wersję. -Mam nagraną rozmowę telefoniczna. - Rozumiem - Wyglądała jakby połknęła plasterek cytryny, ale nie narzekała. -Tak więc, Mercedes Thompson, wykorzystasz okazję - Uśmiechnęła się chłodno. -Chcesz wymienić Silver Borne na swoje życie? Ariana posłała mi ostre spojrzenie, ale wiedziałam, kogo słuchać i wiedziałam o opowieściach, w których ucieka się każdego dnia, jeszcze zanim czytałam książkę Phina. Gdybym nie była bardzo ostrożna, mogłabym wymienić książkę na swoje życie i skończyć, pragnąc śmierci. Mogłam wydostać się stąd i być zmuszona do zostawienia Jesse i Gabriela za sobą. -Nie wiem - powiedziałam, wijąc się pod ciężarem spojrzenia królowej wróżek. Ugryzłam się wewnętrzną stronę wargi aż do krwi a to boli, ponieważ kształt -ludzkich zębów nie jest wystarczająco ostry, aby przeciąć łatwo skórę. -Samuel - powiedziałam, -pocałunek na odwagę i jaśniejsze widzenie, kochanie? Samuel odwrócił się do mnie, zaskoczony, pocałunek był prawdopodobnie ostatnią rzeczą, o jakiej myślał. Stałam na moich palcach i cholernie wysoko musiałam sie wspinać by dostać się do jego ust. Przycisnęłam moje otwarte usta do jego i starałam się uzyskać jak najwięcej krwi z ust, jak tylko mogłam. Po krótkiej chwili wydawało się, że rozumiał, co robię. Uczestniczył w pełni, lizał moje wargi, i postawił mnie delikatnie. Miałem nadzieję, że krew będzie działać jak to było w księgarni, i że zobaczy to co ja. Trudno było odgadnąć reakcję Samuela, ale pomyślałam, że tak. Może to nie miało znaczenia, ale, poza bronią w etui na ramieniu i tej jednej małej na plecach Jesse, Samuel był naszą najlepszą bronią przeciw nieludziom. Być może był lepszy niż broń, ponieważ był o wiele trudniejszy do zatrzymania. Nie zaszkodzi go mieć wiedząc że będzie walka. - Bardzo efektowne – powiedziała królowa znudzonym tonem. -Czy jesteś na tyle odważna i masz jasną wizję, aby teraz oddać mi Silver Borne? -To nie jest okazja - powiedziałam, starając się nie pokazywać krwi na ustach. - T o jest wymiana. Rozważę taką wymianę tylko wtedy, gdy moi towarzysze dostaną pozwolenie by wyjść. Ich bezpieczeństwo i szybkie wyjście stąd, to jest to czym jestem zainteresowana w wymianie. -Prawdziwy interes? - Powiedziała. – Czy grasz na jakimś instrumencie? Na fortepianie i nienawidzę tego. Nie uważałam tego za grę, i wiem że mój nauczyciel od gry też nie. -Nie

- Więc potargujemy się inaczej. Będziesz trzymać coś, co ja wybiorę, podczas gdy to będzie się zmieniać. Za każdym razem, gdy się zmieni, uwolnię jedną osobę. Strzeliła palcem, a czarownica mruknęła do siebie, a nieczłowiek najbliżej nas, niski o delikatnych kościach ze skórą jak brzoskwinia i różowo – zielonymi włosami stanęło w płomieniach. To nie był urok, ponieważ pokój nie zmienił się. To były prawdziwe płomienie, mimo że nie wydawały się szkodzić nieczłowiekowi. -Ona nie może utrzymać płomieni śmierci - powiedział Ariana. Nie patrzyła na Samuela czy mnie od czasu gdy go pocałowałam. Nie wiem, czy podejrzewa coś, czy pomyślała że byliśmy kochankami. -I to zniszczy sens negocjacji. To musi być coś, co jest możliwe, jednak mało prawdopodobne, do osiągnięcia. - Świetnie - powiedział królowa - Jeśli jesteś taka szczegółowa, Silver, ty możesz być rywalem Roześmiała się, a korzenie w suficie wiył się jak echo dzwonów w pokoju. -Oczywiście, że wiedziałam kim jesteś, kochana Silver jak mogłaś myśleć inaczej? Czy jest nas tak wielu, którzy zdecydowali się żyć tak zniekształceni przez kły psów i wilków? Nie, tylko Silver. Można więc skorzystać z tej transakcji, a alternatywą jest, że zabiję tą niemal śmiertelną kobietę, która nie jest człowiekiem jak Phin i chłopaka. Pół-krew nie jest wystarczająco ludzka by być uratowanym przez prawo gościnności Elphame . Ariana nie zdawała się słyszeć drwin królowej. Zamiast tego, mówiła wyraźnie i powoli- Chwycę tego nieczłowieka, który zmieni pierwszy kształt w ogień będzie to się liczyło jako jeden. Po tym, za każdym razem, gdy się zmieni, jeden z moich towarzyszy, będzie wolny. On zmieni sie pięć razy, trzy minuty dla każdej formy, a jeśli mi się uda, wszystkich puścisz wolno. Jeśli nie, każdy wyjdzie po każdej zmianie którą utrzymam. Jak mówiła, Ariana ustawiła Phina obok Gabriela. Nawet pod niewolą królowej, Gabriel położył mu dłoń na ramieniu. -Cztery razy - powiedziała królowa. -Pięć kształtów. Nie pozwolę odejść Mercedes Thompson, która posiada Silver Borne . -Wszystko jest w porządku – powiedziałam do Ariany. -Przetrwam. Zapytaj, kogo chcesz. Poradzę sobie z królową, z książka kiedy wszyscy będą bezpieczni. -Sześć postaci - mówiła Ariana. -Jedna dla każdego. Takie są reguły. „Wyzwanie bierze pod uwagę, wszystkich zainteresowanych więźniów. Poezja nie brzmiała dobrze, ale sądzę, że nie muszą być bardzo dobrzy z poezji, aby ustalić zasady z Królową Wróżek. Królowa zatrzepotała rzęsami z irytacją. I trudno było nie odwrócić się lub mrugać tak samo szybko. -Zgoda – warknęła -Ale Mercedes jest ostatnia do uwolnienia a twój wnuk pierwszy. Samuel powiedział: -Phin, Jesse, Gabriel, Ariana, ja i Mercedes.

-Phin, Ariana, reszta po kolei i na końcu Mercedes- kontroferta królowej. Widziałam, co robi. Poprzez umieszczenie Ariany i Phina na początku, myślała, że zmniejszy motywacje Ariany nawet jeśli wyzwanie było coraz trudniej utrzymać. Samuel potrząsnął głową. -Phin, Jesse, Gabriel, Ariana, ja i Mercedes. -Jestem znudzona - powiedziała królowa. -Zgoda. Zasady ustalone. Ariana spojrzała na Samuela przymrużonymi oczami. Myślę, że dlatego, że umieścił ją przed sobą. Ale ja się z nim zgadzałam. Najbardziej bezradni w pierwszej kolejności, a następnie ci, którzy mogą się ochronić. Oznaczało to, że Ariana przed Samuelem. -Umowa jest zaakceptowana, - zgodziła sie Ariana, i zrobiła krok do przodu, obejmując płonącego nieczłowieka. Jak tylko go dotknęła, jej włosy wybuchły płomieniem tak jak jej ubranie, które spadło na ziemię spalone, włącznie z kamieniem który dał jej Zee. Zaczął świecić prawie niezauważalne przed płomieniami jak reszta Ariany tliła się przez chwilę, zanim rozjaśniła się na dobre. -Ona posiada ziemię, powietrze, ogień i wodę -, Samuel powiedział mi. Gdybym nie znał go tak dobrze, mogłabym pomyśleć, że był bezinteresowny. -To, jest to co pozwala jej utrzymać wielką magię gdy Underhill było poza zasięgiem. Ogień Magiczny nie zrobi jej krzywdy. Królowa przemawiała do czarownicy. Gdy skończyła mówić, czarownica wstała, z nożem ze stali w dłoni. Zebrała swoje łańcuchy i przeniosła się na najdalszy stopień, który pozwolił jej po prostu dotrzeć do pana lasu. Wbiła nóż w drzewowego stwora, a on ryknął, zadrżał i zakrwawił bursztynowym płynemna nóż. Podłoga ruszyła się pod moimi nogami i korzenie na suficie zakontraktowały i poruszyły się. Samuel położyć rękę pod moim łokciem, więc wiedziałam że krew zadziałała. Widział rzeczywistość przez urok, z czym musieliśmy się zmierzyć. Wiedźma oblizała nóż i zanurzyła palec w rozcięciu które zrobiła uwiezionemu nieczłowiekowi. Użyła, palca do rysowania symbolu, który wisiał w powietrzu, gdzie go umieściła, i świecił chorobliwą żółcią. Podciągnęła koszulę, odsłaniając skórę brzucha, potem sięgnęła do powietrza i chwyciła symbol i uderzyła nim w nagą skórę. Kiedy skończyła, wróciła na tron, usiadła i zakończyła czyszczenie ostrza językiem. Złapała mnie, gdy patrzyłam na nią i uśmiechnęła się. Może nie wiedziała o uroku, a może myślała, że bałam się kota. Jedno było pewne: wiedziała, że bałam się jej. Żałuję, że nie wiedziałam, co zrobiła. Cokolwiek to było, było mało prawdopodobne, że nam pomoże. A my potrzebujemy pomocy. Trzy minuty razy sześć daje osiemnaście a Zee już trzymał wejście otwarte przez chwilę. Dodanie osiemnastu minut przekraczało godzinę, którą nam obiecał. Królowa Wróżek nie potrzebowała Zee by umożliwić im odejść, ale jeśli były jeszcze otwarte, wtedy wyjdą w ten sam dzień kiedy weszli. Czas wreszcie się skończył i nieczłowiek którego trzymała Ariana zamienił się w lód. Trzy minuty to dużo czasu, żeby utrzymać gigantyczną kostkę lodu. Nie mogłam zrozumieć, dlaczego Ariana nadal

przytulał go do siebie, a nie trzymała go luźniej nie tak bardzo przy sobie. Szczególnie, że wszystkie jej ubrania spaliły się i była naga, nic nie było między nią a lodem. -Ciało do ciała, pamiętaj - powiedziała Królowa Wróżek tonem w złym humorze, że wiedziałam, że ma nadzieję, że Ariana się wycofa. Słyszałam, jak nieludzie mruczą wokół nas, widząc blizny Ariany. Jak brzydkie są, jak wstydliwe. Pomyślałam, że może komentując to celowo, było jednym z wybiegów Królowej, ale jeśli tak, to ich zaczepki nie zdawały się nie mieć wpływu na Arianę. Trzy minuty minęły, i Jesse była bezpieczna a nieczłowiek trzymany przez Arianę zamienił się dym. Wydawała się być na to przygotowana, ponieważ kiedy czas się kończył zaczęła się rozpuszczać, wyciągnęła i chwyciła płaszcz nieczłowieka , który stał jej najbliżej. Owinęła płaszcz wokół siebie i nieczłowieka, a następnie dotknęła płaszcza jej zimną dłonią, a warstwa lodu przykryła go, zatrzymując dym w zamrożonej szmatce. Ukradkiem, rozejrzałam się na nieludzi, którzy byli w pokoju z nami. Kilku było z nami w sali, kiedy dotarliśmy tutaj, ale inni weszli później jakby wezwała ich wszystkich. Naliczyłam dwudziestu ośmiu, bez leśnego pana, który, jak podejrzewam, nie należy do jej zwolenników. Patrzyłam na ich twarze, i wydawało się, że mniej. . . puste niż niewolników, ale nie sądzę, że byli tu wolni. Może to był sposób wszystkich dwudziestu ośmiu patrzących zachłannie na królową, jakby czekali na każde zadanie, na każdy rozkaz, na cokolwiek, co mogą zrobić dla swojej prawdziwej miłości która czczą. Bywałam wśród nieludzi. Rzadko widziałam żeby jakaś trójka podziwiała to samo, nie mówiąc już dwudziestu ośmiu. -Spójrzcie na blizny jakie dał jej ojciec - powiedział jeden. - Jak mogła przeżyć, to wygląda jak by było poszarpane przez zwierzęta. - Nie znasz historii? - powiedział trzeci. Wszyscy patrzyli na Arianę zamiast na Królową Wróżek, a trzeci kontynuował - jej ojciec wezwał bestie aby torturowały ją każdego ranka przez trzy lata. Usta Ariany zacisnęły się jak to sobie również przypomniała. A potem trzy minuty także minęły i wygrała wolność dla Gabriela. Nieczłowiek pod płaszczem zaczął rosnąc i Ariana upuściła tkaninę na ziemię. Na początku nie mogłam zrozumieć tego wyzwania. Stwór zamienił się w innego nieczłowieka, dużego samca z cechami niemal ludzkimi. Jego skóra była koloru i faktury srebrnej brzozy, w niektórych miejscach gładka i biała a w innych szorstka, ciemnoszara lub czarna. Jego włosy wyglądały jak pocięta kora i wisiały wokół jego twarzy. Nie był brzydki ani straszny, ale wtedy Ariana zaczęła się trząść. Obok mnie Samuel zesztywniał, a niski ryk wyszedł z jego gardła. - Witaj moja córko - powiedział nieczłowiek ze skórą z kory. Potem przeniósł się na walijski; akcent był tak nie jasny, że nie mogłam powiedzieć co on powiedział. Podniósł prawe ramię i zobaczyłam, że nie miał dłoni na końcu i pogłaskał tym jej włosy. Ojciec Ariany był Panem lasu, ale oczywiście nie tego samego rodzaju co Pan Lasu którego królowa wróżek posiadała, wyglądał całkiem inaczej.

Królowa wróżek używała swoich ludzi aby osłabić Arianę na moment, aby przypomnieć jej o tym co było jej uczynione przez tego człowieka. Ale nie doceniła Ariany jeśli myślała że Ariana przegra to łatwo. Jej ramiona docisnęły sie do człowieka i przyciągnęła go do siebie. Walijski Samuela mogłam zrozumieć; gdy rozmawiał przez telefon, mówił powoli i to co powiedział było bardzo proste. - On nie może wezwać swoich ogarów, Ari, moja miłości. Nie martw się. One są martwe i odeszły. Upewniłem się. On nie jest prawdziwy, nie jest rzeczywisty. Ona nie ma takiego rodzaju magii. Mój tata zabił go. Ja zabiłem ogary i one nie wrócą. Cierpliwie, na bieżąco przemawiał do niej, dając jej do słuchania coś innego niż nieczłowieka który widocznie przyjął twarz i postać jej zaborczego ojca. Obserwowałam twarz czarownicy i nie byłam tak pewna jak Samuel, że jej ojciec nie był prawdziwy. Czarownice mogą zrobić bardzo przerażające rzeczy. Pierwsze trzy rzeczy, w które się zamieniał nieczłowiek: ogień, lód i dym pachniały dla mnie magią nieludzi. Ta miała inny zapach, który był jego własny, cuchnęło czarną magią, magia wiedźm i czarownic mogła wskrzesić umarłych. Przez trzy minuty, Ariana trzymała człowieka, który był skłonny torturować ją dopóki stała by się bezmyślna. Pod koniec trzech minut mogła odpuścić i wyjść z Elphame, zostawiając Samuela i mnie abyśmy stali sie więźniami. Była twardsza niż to. Tak więc gdy jej ojciec zamienił się w warczącego wilkołaka czym przypominał przemienionego Samuela, uklęknęła by mogła przyciągnąć go blisko siebie i spojrzała na Samuela. Jej oczy zrobiły się czarne a twarz obojętna, ale trzymała się, bezgłośnie powtarzając jedno słowo, imię Samuela. Samuel także uklęknął, jego oczy były białe i dzikie. - Nie tutaj - powiedziałam jemu i to była moja kolej do mówienia - Nie możesz się tutaj przemienić Samuelu. Musisz zabrać stąd ją, Phina i dzieciaki. Musisz to zrobić, ona nie będzie w stanie aby cokolwiek zrobić. Trzymaj się. Ona nie była w stanie mnie uwolnić: najpierw jej ojciec, potem wilkołak i mogłam całkiem łatwo zgadnąć jaki będzie końcowy kształt ponieważ królowa wróżek nie miała zamiaru pozwolić mi odejść. Ona która była Daphne myślała że ja jestem prawowitym właścicielem Silver Borne. Myślała, że gdy wypuściła Gabriela to nasze targowanie o moje bezpieczeństwo się skończy. Najwyraźniej nie byłam na tyle człowiekiem aby skorzystać z prawa gościnności, który uniemożliwiał Królowej Wróżek zabijanie ludzi którzy przyszli do jej królestwa. Mogła mnie zabić i dostać książkę. Miała rację gdyby nie ta jedna rzecz. Nie byłam właścicielem Silver Borne, Phin nim był. Kiedy mnie zabije, wszystko co dostanie to ogrom kłopotów, a ja zrobię co w mojej mocy aby przekonać ją do tego kiedy reszta będzie wolna. Wszystko co będę musiała zrobić to wytrzymać do czasu aż Adam po mnie przyjdzie. Oczywiście jeżeli Arianie uda się utrzymać ostatni kształt nieczłowieka, to uczyni moje życie łatwiejszym. Przez trzy minuty Ariana trzymała się wilkołaka a następnie on się zmienił. Pies wyglądał trochę jak gigantyczny beagle: biały w brązowe łaty, zaokrąglone uszy które wisiały po obu stronach jego pyska ale nie było w nich żadnego przyjaznego wyrazu z którym większość beagle żyłą i umierała.

Ariana spojrzała na psa którego trzymała, jej ręce owinęły się wokół jego gardła a nogi wsunęła niemal pod jego ciało. Przez chwilę nic się nie działo, i wbrew sobie czułam wielki skok nadziei. Nie chciałam zostać sam na sam z Królową Wróżek, która chciała mnie zabić. Następnie Ariana odsunęła się od psa, który musiał wyglądać jak jeden z psów jej ojca, którymi ją torturował, zwinęła się do pozycji embrionalnej, jej usta otworzyły się i krzyczały, ale dźwięk zablokował się przez panikę. Samuel podniósł ją i nucił jej. Nic nie mówiąc, po prostu dając jej swój głos. Mimo tego nie zapomniał kto jest wrogiem. jego oczy spoczywały na Królowej Wróżek. - Pięć - powiedziała królowa wróżek, brzmiąc umiarkowanie nieprzystępnie. - Myślałam, że ciebie także będę mogła zatrzymać wilkołaku, ale ona jest silniejsza niż myślałam. Samuel warknął na nią. Zauważyłam, że skała od Zee, leżąca pod brzuchem psa, który koncentrował się na Arianie, migotała. - Samuel - powiedziałam do niego pilnie. - Zee będzie czekał. Weź dzieciaki i Phina także. szczególnie Phina Każdy nieczłowiek chętnie korzystający z czarnej czarownicy i pozwalający jej torturować innych ludzi nie był tym któremu chciałam dać więcej mocy. Musieliśmy wydostać stąd Phina bezpiecznego więc Silver Borne będzie poza jej zasięgiem. - Weź ich i wynoś się stąd. - Czy nie pomógłbyś mi wstać? - zapytał Phin Gabriela. Wiedział co nam potrzebne. nastąpiła chwila przerwy ale kiedy królowa nie sprzeciwiła się prośbie Phina, Gabriel pomógł mu wstać. - Ty - powiedziała królowa wskazując na nieczłowieka najbliżej niej. - Zabierz ich na zewnątrz i pozwól im odejść. Będziesz musiał ponieść człowieka. - spojrzała na Jesse a potem na Gabriela Idźcie, dzieci a kiedy będziecie poza moim Elphame, bądźcie tym kim byliście. Nieczłowiek którego wskazała ukłonił się głęboko i podniósł Phina z taką samą łatwością którą Ariana okazywała. Nie wszyscy nieludzie są tacy silni. W milczeniu, Jesse i Gabriel poszli za nim gdy zaczął przechodzić przez drzwi. Samuel zatrzymał się i pocałował mnie w policzek, wciąż trzymając Arianę która drżała ze strachu. - Pozostań przy życiu - powiedział mi. - Planuję to - powiedziałam Posłałam Arianie, która była głęboko w ataku paniki, baczne spojrzenie. Pamiętałam jej niepokój gdy już wróciła do siebie po ostatnim razie, a więc dodałam - Ty żyj także. Teraz wyjdźcie kiedy jest okazja. - Semper Fi - powiedział spoglądając na skałę od Zee. Następnie pobiegł za innymi.

O ile mi wiadomo Samuel nigdy nie był w Marines. Ale on wiedział że złapię znaczenie. marines nigdy nie zostawiają człowieka w tyle. On wróci i Adam także. Wszystko co musiałam zrobić to przeżyć. Wszyscy czekaliśmy aż nieczłowiek który ich eskortował powrócił. ukłonił się królowej i powiedział - Oni są na zewnątrz, bezpieczni i żywi, moja królowo. Wzięłam głęboki oddech i kilka sekund później kamień Zee był kolejną szarą skałą między korzeniami na dnie jaskini. Pokonali to w prawie dwie minuty, dając mi surową liczbę, choć prawdopodobnie Zee trzymał otwarte dopóki ich nie zobaczył. - Moj targ jest zakończony - powiedziała królowa. - Dobrze- powiedziałam. - Wymienisz książkę za swoje życie? - Nie - potrząsnęłam głową. - Rozważyłam to i zdecydowałam, że nic takiego się nie stanie. Nie było ludzi, którzy mogli mnie ochronić. Byłam tylko ja. Martwiąc się tym co wiedźma mogła zrobić jeśli jej nie uwolnię, zawahałam się zanim wyciągnęłam broń i to było o jedno wahanie za dużo. Sięgnęłam pod moją koszulkę ale dwoje ludzi królowej chwyciło mnie za ramiona. Pistolet upadł na ziemię i królowa wróżek kopnęła go na bok poza za zasięg rąk czarownicy. - Ty nie rozumiesz - powiedziała mi - Wezmę twoje życie a ty mi dasz książkę razem ze swoją śmiercią. - Myślałam, że muszę mieć na własność książkę zanim to zacznie działać? - powiedziałam zdziwionym głosem Królowa Wróżek spojrzała nam mnie - Oddałaś komuś książkę zanim przyszłaś tutaj? - Nie w taki sposób jak myślisz - odpowiedziałam - Co masz na myśli? - powiedziała cicho - Dlaczego miałabym odpowiadać na to pytanie? - zapytałam. Królowa Wróżek posłała ostre skinienie głową a czarownica wyciągnęła rękę i dotknęła mnie.

OCKNEŁAM SIĘ LEŻĄC NA LÓŻKU GDZIE WCZEŚNIEJ BYŁ Phin. Przynajmniej pachniało Phinem, ale pokój był z korzeni i ziemi zamiast marmuru. Byłam zmieszana przez chwilę, ale potem obudziłam się całkowicie i uświadomiłam sobie, że nigdy nie widziałam go bez uroku tylko pachniał nim. Całe moje ciało bolało, choć nie miałem dodatkowych siniaków. Będę trzymała się tak długo, jak długo będę mogła, aby dać czas Samuelowi i Adamowi aby wszyscy byli bezpieczni. Nie wiem czy to było wystarczająco długo. Prawdopodobnie będę martwa, kiedy będzie już po wszystkim. Ale mogłam pracować z niespodziewanymi wynikami, nawet, jeśli wiązało się z użyciem nocnika. To

musiało być to białe porcelanowe naczynie pod drugim łóżkiem. Królowa Wróżek miała kuchnię z lodówką i wszystkim i nie miała toalety? Rozważałam to przez chwilę i zdecydowałam, że może ona po prostu nie ma łazienki dla więźniów. Po bardzo długim czasie, co prawdopodobnie trwało więcej niż godzinę. Obudziłam się, drzwi się otworzyły, i królowa weszła z dwoma kobietami robotnicami i z dwoma mężczyznami. Pierwszy mężczyzna był nieczłowiekiem, którzy prowadził Samuela, i resztę wychodzącą na zewnątrz. Był wysoki, wyższy niż Samuel, z oczami w kolorze morskiej piany. Po raz pierwszy zdałam sobie sprawę, był wodnym nieczłowiekiem, który włamał się do księgarni. Drugi mężczyzna był niski według oceny ludzkiej, ale nie tak dziwnie. Jego skóra była zielona i pomarszczona jak fale oceanu. Jak królowa , miał skrzydła na plecach, choć jego były szarawe i szorstkie, mniej owadzie. Jedna z kobiet niosła krzesło. Wyglądała prawie jak człowiek, z wyjątkiem jej oczu które były pomarańczowe i jej bladej skóry, która była bladoniebieska. Druga kobieta była pokryta od stóp do głów, eleganckimi brązowymi włosami około dwóch centymetrów długości, a jej ramiona były jedną trzecią dłuższe, niż być powinny. Niosła wąski srebrny pierścień wystarczająco duży, by umieścić go na mojej szyi. Na widok srebrnego pierścienia, próbowałam uciec. Wysoki mężczyzna złapał mnie i posadził na krześle, podczas gdy kobieta, która niosła je przywiązała mnie do niego: nadgarstki, łokcie i kostki. Wsadzili srebrną obroże wokół szyi. Kiedy ma je w niewoli, tylko ona może je uwolnić. -Zajęło mi to zbyt dużo czasu, by odkryć twoją tajemnicę, Mercedes, -powiedziała. -Phin był właścicielem, ale Ariana ma go bezpiecznie strzeżonego w rezerwacie, gdzie nikt go nie znajdzie. Dałaś ją swojemu przyjacielowi, ale on oddał ją wilkołakom, a my nie możemy tam iść Jak długo tu jestem, i co jej powiedziałam? Nie pamiętam tego wszystkiego, a to wzbudziło mój niepokój. Królowa Wróżek miała na sobie inną sukienkę. Ta była niebieska i złota. Czy to znaczy, że to był inny dzień? Albo po prostu, zmieniła sukienkę? -Pozostała mi tylko zemsta - Jej oczy dziwne trzepotały. -Ewentualnie nie będą strzegli Silver Borne tak pilnie, i dostane ją. Do tego czasu, wezmę to co można dostać. Mam nadzieję, że cieszysz się zwycięstwem. -Mercedes Athena Thompson- powiedziała, kładąc rękę na moim czole. Spójrz na mnie. To "Spójrz na mnie" było w mojej głowie. Przypomniał mi się sposób, w jaki głos Mary Jo mówił mi w głowie w kręgielni. Być może bez tego doświadczenia, głos królowej nie wydawałoby się tak wyraźnie obcy. Chcesz mi służyć. Nic innego nie ma znaczenia. Adam ma znaczenie.

Gdy nie wyjdę stąd żywa, to on pomyśli, że to była jego wina, że jeśli byłby w lepszej formie, to wzięłabym go ze sobą, a uratowałby dzień. Wziąłby odpowiedzialność za świat, jeśli ktoś (jak ja) nie byłby w pobliżu, aby nim potrzasnąć. Więc musiałam przeżyć, bo Adam liczył się dla mnie. Królowa Wróżek kontynuowała mowę w mojej głowie, ale nie zwracałam uwagi na to, co powiedziała. -Komu służysz? -Zapytała głośno, zabierając rękę z dala od mojej głowy. Nie żeby była zainteresowana odpowiedzią. -" Wybierz dzisiaj, komu będziecie służyć "-mruknęłam.- "Ale ja i mój dom służyć chcemy Panu." Wydawało się że zacytowałam jej Jozuego. -Co?- Spytała zaskoczona. -Co oczekujesz że odpowiem?- zapytałam, czując się trochę zawiedzona. Niektóre z bardzo starych nieludzi reagują na pismo, ale ten nie wydawał się pamiętać tak Pisma. - Zanieść ją do sali - powiedziała, jej rzęsy uderzały o jej kości policzkowe z siłą jej temperamentu. Mężczyzna podniósł mnie z krzesłem i wszystkim, i zaniósł mnie z powrotem do sali. Miałam tylko niejasne wspomnienia tego, co zdarzyło mi się tam z rąk czarownicy, moja mama powiedziała mi kiedyś, że tak wygląda poród. Cały ten ból, a potem nic. Ale jeśli mój umysł był zablokowany na najgorsze, moje ciało wydawało się to nadrabiać. Gdy byliśmy bliżej i bliżej, mój żołądek zaciskał się, i zaczęłam się pocić W tym czasie dotarliśmy do sali, i nie zdziwiłabym się, gdyby mężczyzna niosący mnie poczuł strach. Zanieśli mnie na prawo do tronu zanim mnie postawili. -Co zrobiłaś?- Królowa syknęła na czarownicę, która skurczyła się za nią. -Co zrobiłaś, że jest odporna na mnie? -Nic, królowo -powiedziała czarownica - Nic, co pozwoliłoby jej się ci oprzeć. Ona jest tylko półczłowiekiem. Być może to jest problem. Królowa puściła ją i szybko odwróciła się do mnie. Wzięła srebrny nóż za jej pasa i rozcięła prawą rękę tam gdzie wcześniej ugryzł mnie Samuel. Ślady ugryzienia nadal wyglądały świeżo, więc nie straciłam dużo czasu. Wytarła palce w mojej krwi i włożyła je do ust. Potem cięła siebie i wycisnęła trzy krople na otwartą ranę na ramieniu. Miała zamiar użyć starej magii by nas połączyć. To była rzecz jaką robiły wilki odchodząc, chcąc stworzyć własne stado Miałam nagłą paniczną myśl. Jeśli będzie miała mnie, mogła dostać się do stada przeze mnie? Zee był zaniepokojony jej fascynacją wilkami.

-Moja krew do Ciebie -powiedziała, i było już za późno, aby zrobić coś -Moje srebro, moja magia, nasza krew sprawia, że jesteś moja.- Bo tak się stało. Mgła owładnęła moją głowę. Walczyłam i walczyłam, ale nie było przeciw czemu walczyć, to tylko mgła, która zdawała się obejmować wszystko i zagłuszyć moje myśli.

ROZDZIAŁ 15

PO WALCE I SZAMOTANIU SIĘ ZNALAZŁAM moje Ja samo, stojące na wielkim, jałowym polu śniegu. Zimno było tak wielkie, że zamarzł mi nos przy wdychaniu i chociaż byłam naga, nie czułam się nieprzyjemnie. - Mercedes - głos Brana był zdyszany - Tutaj jesteś. Wreszcie. Obróciłam się dookoła ale nie mogłam go zobaczyć. - Mercedes - powiedział do mnie - Mogę mówić do ciebie ponieważ jesteś częścią stada Adama a jego stado jest także moje. Ale musisz słuchać ponieważ ja nie mogę cię usłyszeć. Wszystko co mogę zrobić to pokazać ci, co ja myślę, czego potrzebujesz. - Dobrze - powiedziałam. Czułam się samotnie wiedząc że on nie może mnie usłyszeć. Samotnie ponieważ to nie Adam odnalazł mnie tutaj na śniegu. Zadrżałam choć wciąż nie czułam zimna. - Największą bronią w arsenale królowej wróżek jest zachwyt. Jako członek stada powinnaś być jednak odporna na to. Ale ty jesteś szczególnym przypadkiem i powiedziano mi, że nikt nie pomyślał aby nauczyć ciebie jak magia stada powinna oddziaływać na ciebie. Najwidoczniej mój syn i Adam, którzy powinni wiedzieć najlepiej założyli, że wszystko jest instynktowne, ponieważ tak to działa na wilki. Gdy Adam stwierdził, że nie było takiej potrzeby zdecydował się czekać by móc się dowiedzieć, kto się tobą bawił zamiast zapewnić ci bezpieczeństwo. - Były komplikacje - powiedziałam mu ostro. Nie chciałam go słuchać, krytykującego Adama. Wiedziałam, co robił i zaakceptowałam sposób, w jaki jego umysł pracował. Następnie nastąpiła przerwa a ja miałam wrażenie zaskoczenia. - Przepraszam za obrażenie ciebie - powiedział wolno- To, że wiem że jesteś urażona jest.....interesujące. - Sprawiałam wrażenie wzruszając ramionami, a on kontynuował swoja wiadomość - Musisz wiedzieć, że magia zniewolenia nie różni się aż tak od więzi stada, Mercedes. Więzi stada nie powstały po to, aby podporządkować sobie indywidualność Alfie albo wymuszać jakiekolwiek zachowanie. Stado potrzebuje wszystkich różnic i my znaleźliśmy w tym siłę: o wiele więcej siły niż jedna głupia królowa wróżek, która kradnie magię i korzysta z czarownicy. Rozumiesz mnie?

Jego gniew wstrząsnął całym moim jestestwem, był tak wściekły. Nie był na mnie zły, więc to nie było mój problem. - Rozumiem - powiedziałam mu, chociaż nie mógł mnie usłyszeć. Albo w większości nie mógł mnie usłyszeć. - Zamierzam ci coś pokazać.- powiedział. I nagle w białym śniegu pojawiła się srebrna girlanda - To jest jedna z twoich więzi ze stadem. - powiedział mi. Nie mogłam go zobaczyć ale mogłam go poczuć jego chodzącego obok mnie, jak ruszyliśmy za girlandą. Zatrzymaliśmy się na końcu i była tam skała powiązana.... otoczona delikatną, srebrną klatką. Skała świeciła żółtym ciepłem co było mile widziane w tym zimnym miejscu. - Bożonarodzeniowe girlandy i skała? - powiedział z uśmiechem w głosie - Dlaczego nie ozdoba? - Wilki nie są delikatne. One są ...uparte i ciężko się poruszają. - Myślę, że obrazowanie działa lepiej niż nic. - przyznał - Czy ty wiesz, kto to jest? Czy czujesz jak ona się o ciebie martwi? - Mary Jo - powiedziałam. A gdy on zwrócił ją do mnie, poczułam to także. Mogłam poczuć, że mnie szukała, biegając na czterech łapach i używając nosa do tego do czego został stworzony. Nie była na tropie i odniosłam wrażenie przebytych mil i mil rozciągających się w obu kierunkach w nieskończonym zmęczeniu. - To nie jest zwykle tak jasne- powiedział Bran wyciągając mnie od Mary Jo. - Częściowo dlatego że jestem z wami i jestem Marrockiem. Kolejnym elementem jest to że wróżka ma zablokowany dostęp do twojej głowy, mogę powiedzieć, że to przez jakość mojego kontaktu z tobą. To co zrobiła jest niewybaczalnym przestępstwem. - jeszcze raz czułam go starającego się opanować gniew - Ale to da ci siłę tutaj, w przeciwnym wypadku musiałabyś...- urwał - Połączenie między tobą a mną jest także silniejsze niż powinno być. Nie będę cofał słów ale jest coś...Nie ma sensu się rozpraszać z tego powodu teraz. Mamy inne zadania. Zabrał mnie do następnej srebrnej girlandy i miał mi powiedzieć do kogo należała. Po trzeciej udało mi się samej znaleźć pasma bez jego wskazówek. Czwartą był Paul. Biegał z Mary Jo i tak samo niespokojny aby mnie znaleźć. Aczkolwiek nadal nie lubił Warrena. Mogłam zobaczyć że girlanda jego i Mary Jo były ze sobą powiązane i podłączone do wszystkich innych girland także. Jeden po drugim szliśmy przez skały które były wilkami w stadzie. Bran przytrzymał mnie przy Darrylu, kiedy poszłabym dalej ponieważ chciałam znaleźć Adama. - Nie - powiedział - Chciałbym abyś się rozejrzała tu przez chwilę. Czy możesz znaleźć powiązanie Darryla i Auriele? Różni się od więzi stada. Rozglądałam się i rozglądałam. Znalazłam skałę Auriele w pobliżu ale nie mogłam niczego zobaczyć. W końcu w desperacji, podniosłam skałę Darryla i zauważyłam że skała Auriele poruszyła się także jakby były ze sobą związane...a następnie nie mogłam zrozumieć jak przegapiłam płonącą linię złota między nimi, to było tak oczywiste. Może za bardzo szukałam srebrnej girlandy,

natomiast ich więź była odmiennie miękka, mocniejsza i głębsza. W przeciwieństwie do więzi stada, nie była związana ze skałą; wychodziła od jednego i kończyła się na drugim. Bran wziął mnie za łokieć - Dobrze, skończ dawic się z nimi. Unieszczęśliwiasz tym Darryla. Mam jeszcze jedną do pokazania. Zaprowadził mnie do środka wszystkich srebrnym nitek. Wszystkie oprócz zagrzebanej w magii stada będącej bardzo, bardzo czarną skałą. Promieniowałam gniewem, strachem i smutkiem tak mocno, że aż trudno było do niej podejść. - Nie bój się - powiedział Bran z szorstkim uczuciem w głosie - Adam przeraził ostatnio całkiem sporo ludzi. Spójrz i powiedz mi co widzisz. To był Adam? Podbiegłam do skały i umieściłam na niej obie ręce. - To boli - powiedziałam, a potem poprawiłam się - On jest zraniony. - Gdzie jest twoja partnerska więź? Leżała w śniegu, delikatna i zużyta. Było wiele miejsc na niej z grubsza powiązanych aby sie jakoś trzymać. - Naprędce wykonana w potrzebie, co niekoniecznie jest czymś złym - powiedział Marrock - Ale to było potęgowane przez nieostrożne obchodzenie się przez bandę głupców. Większość z nich powinna wiedzieć lepiej. - Mogłam zobaczyć że wokoło węzłów lina była powiazana, jakby pies...lub wilk przeżuwał ją dopóki ktoś nie związał jej aby zapobiec zerwaniu. - Henry już nie jest w stadzie - powiedział Bran - Na wypadek gdybyś nie zauważyła. Przeniosłem go do mojego stada na małe sam na sam. Za kilka miesięcy może puszczę go na własną rękę ponownie. Większość tego bałaganu to jego sprawka. Ale nie martwiłam się już o przeżute części. - Jest przerwany - powiedziałam, klęcząc w głębokim śniegu. Przede mną lina nagle się kończyła, jakby pocięta ostrym nożem na kawałki. Myślałam, że powodem przez który nie byłam w stanie czuć Adama było nadal przeciążenie od czasu gdy myślał, że nie żyję. Chociaż odbudowywała się po tym , czyż nie? Kiedy straciłam połączenie? To boli, wiedząc, że została zerwana. - Teraz - Bran warknął - została przecięta przez czarną magię. Jego głos był tak silny w moim prawym uchu, że aż się odwróciłam i dostrzegłam coś ogromnego i okropnego co nie wyglądało wcale jak Bran w jakiejkolwiek formie, w jakiej go widziałam. - Nie mogłem zobaczyć czy to będzie możliwe dopiero Samuel mi powiedział, że była w to zaangażowana czarownica. Pomiędzy czarownicą i królową znaleźli słaby punkt i rozbili go powiedział mi. A potem dziwnie rozbawionym tonem powiedział - I nie przerażam cię ani trochę, czyż nie?

- Dlaczego miałabym sie ciebie bać? - zapytałam, ale moja uwaga była kierowana na przerwaną linę. Czy zranię Adama jeśli go dotknę? - Idź - powiedział Bran - Dałby wszystko abyś dotknęła go jeszcze raz. - Mój -powiedziałam - Mój. Ale nadal go nie dotykałam. Z tym przeważającym humorem, którego czasami używa, inspirującym mnie aby go uderzyć Bran powiedział - jestem pewien, że znajdzie kogoś kto będzie tego chciał. Chwyciłam ją obiema rękami i nie dlatego że martwiłam się że będzie ktoś inny, nie ważne co myślał Bran. Ale dlatego, że należymy do siebie, Adam jest związany ze mną a ja z nim. Uwielbiałam gdy pozwalał mi się rozśmieszać, był poważnym człowiekiem z natury i ciążyła na nim odpowiedzialność za zajmowaną funkcję. Wiedziałam, że nigdy by mnie nie zostawił, nigdy nie zawiódł, ponieważ jako człowiek nie porzucił niczego w swoim długim życiu. Gdybym nie wzięła złotego sznura naszej więzi, wiedziałam że Adam usiadłby przy mnie i przewiązał mnie nim. To mi się podobało. Bardzo. - Mercy - to nie był głos Brana. Ten głos był wymagający i na wpół oszalały. Krótka przerwa, a następnie bardziej kontrolując się Adam powiedział - O przeklęty czasie. Znalazłem cię, Idziemy po ciebie Mercy. Nie ruszaj się z miejsca. Owinęłam jego głos wokół siebie i trzymałam mocniej linę między nami dopóki nie zakorzeniła się w moich kościach i nie musiałam jej juz dłużej trzymać. - Adam - powiedziałam szczęśliwie. A potem dodałam ponieważ wiedział że mu dokuczałam – Długo ci to zajęło. Będziesz czekał na mnie aż się sama wydostanę? Rozejrzałam się wokoło po moim dziedzińcu ze śniegu, zaśmieconym wesołymi girlandami i świecącymi skałami. Zamknęłam oczy i owinęłam dotykiem stado jak ciepłym płaszczem. Poczułam jak magia Królowej wróżek dotyka złotego sznura który dzieliłam z Adamem i tym razem magia królowej legła w gruzach.

MÓJ WZROK ZOSTAŁ ZABLOKOWANY przez pana lasu. Zamrugał, i szarpnęłam oczy w dół by zobaczyć, że z mojego ramienia nadal kapała krew. Od chwili, gdy się zagubiłam, nie minęło więcej niż kilka sekund. - Już – powiedziała Królowa Wróżek -Teraz jesteś moja. Spojrzałam na nią i próbowałam przyjąć głupkowaty wyraz twarzy, jaki widziałam u innych niewolników, gdy przecinała liny, które trzymały mnie w fotelu. -Idź do kuchni i przynieś coś do wytarcia krwi z podłogi - powiedziała.

Wstałam i zaczęłam iść. Przestała zwracać na mnie uwagę, bo już jej nie interesowałam. Zaczęłam iść trochę szybciej, ponieważ widziałam moją broń na podłodze przy jednej z ławek, gdzie ktoś musiał ją tam kopnąć. Przypuszczam, że to miało sens. Nie było wielu nieludzi, którzy mogli by podnieść ją bez ranienia siebie. Żaden z niewolników nie marzył aby jej użyć, ale widziałam, że nieludzie wahali się kiedy była w zasięgu niewolników. Podniosłam ją i odwróciłam się. Powoli, tak, aby nie przyciągnąć uwagi nieludzi w pokoju, którzy przyglądali się Królowej Wróżek, a nie jej nowemu niewolnikowi. Królowa była pochylona nad łokietnikiem swojego tronu, mówiąc do czarownicy. Strzeliłam królowej trzy razy w serce. Czarownica patrzyła na mnie i uśmiechała się gdy pociągałam za spust. -Huh, - odezwał się głos tuż obok mnie. Odwróciłam głowę i musiała spojrzeć w dół na człowieka postury dziecka, które nie wydawało się mieć więcej niż osiem lub dziewięć lat. Uśmiechnęła się do mnie. -A oni bali się że coś może ci się stać, gdybyśmy czekali, aż każdy będzie mógł przyjść na przyjęcie. Po prostu kojot zepsuł zabawę wszystkim. Po raz ostatni widziałam tego nieczłowieka, gdy bawiła sie yo-yo na podwórku miejsca morderstwa, którego pilnowała. Nie znałam jej nazwiska, tylko, że była dużo potężna, ludzie się jej bali, a ona była o wiele starsza niż wyglądała. Przez chwilę prawie zobaczyłam coś zupełnie innego stojącego obok mnie, a potem uśmiechnęła się do mnie i powiedziała: -Nie widzisz mojego uroku, prawda Mercedes. Inni nieludzie w pokoju nie poruszali się, zamarli w chwili śmierci królowej wróżek. Yo-yo dziewczyna podeszła do martwej królowej, a ja za nią. Wiedźma chwyciła ciało i garściami brała krew królowej i malowała nią na srebrnym naszyjniku niewoli na szyi. - Nie wydaje mi się - powiedziała Yo-Yo dziewczyna. Pochyliła się i dotknęła zwłok, i powiedziała coś, co mogło być słowem. Ciało królowej obróciło się w proch. Yo-yo dziewczyna zaczęła się cofać, a następnie ujrzała Pana Lasów w jego sieci za tronem. Jakoś nie sądzę, że widziała go przed zamienieniem królowej w proch. Srebrny pierścień zniknął z szyi czarownicy i został zastąpiony przez małe palce. Słyszałam tylko echo szeptu, i czarownica też stała się tylko kurzem. Yo-yo dziewczyna miała go na palcach, podniosła ją do ust, i lizała jak lody. - Yum - powiedziała do mnie. Jej ręce, jej ubranie, i usta były pokryte popiołem. - Uwielbiam czarownice. - A ja czekoladę, jeśli to znaczy to samo dla ciebie:- Powiedziałam jej. -Mercy!- Ryknął Adam gdzieś spoza sali. -Uh-oh - powiedziała Yo-Yo dziewczyna. -Kogoś ominęło całe to zabijanie. -Tu!- zawołałam –Wszystko w porządku.

I wtedy to była prawda. Ponieważ Adam był tam i trzymał mnie w ramionach, i to sprawiło że wszystko było w porządku.

KOPNEŁAM ŚNIEG i uderzyłam moim palcem u nogi w zlewozmywak. To była noc wielkiego ratunku, i każdy bawił się w domu u Adama. Byłam przytulana i zawracano mi głowę do czasu gdy postanowiłam, że to jest odpowiednia chwila na pójście, sprawdzenie pozostałości mojego domu. Śnieg ukrył dużo, i stado to uprzątnęło. Mieli cały miesiąc, w którym zaginęłam. Przypuszczam, że miałam szczęście że to nie był rok albo wiek. Nie byli w stanie znaleźć Elphame po tym jak Zee został zmuszony by zamknąć drzwi. Podobno, jak Zee wytłumaczył mi, Elphame przeniosło się z powrotem do rezerwatu, a Ariana nie była w stanie mnie znaleźć. Dopiero, gdy więź między mną i Adamem ponownie odnowiła się, byli w stanie zlokalizować Elphame. Podczas gdy Zee pracował, nad innym wejściem, to wysłali Jo-Jo dziewczynę przodem, aby upewniła się, że jestem bezpieczna. Ona najwyraźniej nie potrzebowała niczego by wejść i znaleźć drogę do Elphame. Prawdopodobnie ma jakie imie oprócz jo-jo dziewczyna, ale imiona nieludzi są śmieszne, i nikt nie chciał jej nim nazwać. Nieludzie, którzy należeli do Królowej Wróżek byli trzymani tymczasowo w rezerwacie. Niektóre z nich nie pamiętało, jak stali się wyznawcami Królowej Wróżek. Niektórzy z nich byli źli, że ją zabiłam, ale nie tak bardzo że chcieli coś mi zrobić. Zee powiedział, że Szarzy Panowie byli rozdarci między gniewem na Królową Wróżek że użyła leśnego pana i czarną czarownice, a sukcesem na dowód, że Underhill przywraca pewne moce wszystkim nieludziom. Nie pozostało wiele z mojej przyczepy z wyjątkiem małego stosu rzeczy, które mogłyby być ponownie wykorzystane. I nie straciłam błotników Vanagonu. Nie straciłam Medei czy Samuela. Po raz pierwszy widziałam to miejsce, kiedy byłam kojotem ukrywającym się pod gankiem, i uznałam to jako znak. Kiedy w końcu ją kupiłam, czułam się, jakbym była w domu po raz pierwszy w moim życiu. A w domu którego nikt nie mógł mi odebrać. -Pożegnanie? Nie słyszałam Marroka, ale Brana. -Tak-. Uśmiechnęłam się do niego żeby wiedział, że nie mam nic przeciwko jego obecności. -Chciałem podziękować za Samuela - powiedział Bran. Potrząsnęłam głową. -To nie ja. To była Ariana, widziałeś ich razem? Czy nie są słodcy? -Ariana nie była w domu Adama, jednak Samuel był. Nie był wstanie opuścić szaleńczo świętującego stada wilkołaków. Choć mówił o niej przez dwadzieścia minut.

Arianie nie udało się dotknąć Samuela, gdy był wilkiem, tak powiedział mi Samuel. Ale nie miała żadnych problemów z Samuelem człowiekiem, i nie miała ataków paniki w towarzystwie jakiegokolwiek wilkołaka, o ile były spokojne i podchodziły do niej pojedynczo i w ludzkiej postaci. Ona po prostu potrzebowała powodu do pracy nad swoją fobią, wyjaśnił z dumą. Bran uśmiechnął się, gdy Samuel to powiedział, uśmiechem, który mówił, że Marrok coś kombinował. Więc może miał coś wspólnego z jej pojawieniem się na drodze między wilkami. A może po prostu chciał abym się nad tym zastanawiała. Wiedziałam, że lepiej będzie, gdy nie będę przejmować się za bardzo o to co Bran może zrobić a czego nie. -Ariana jest darem - powiedział Bran. -Ale gdyby nie ty, to co zrobiłaś, Samuela nie byłoby już tu by jej pomoc. - Po to właśnie są przyjaciele - Powiedziałam mu. -Podnieść cię, gdy jesteś w dołku i kopnąć cię w zad, kiedy tego potrzebujesz. Adam pomógł. Mówiąc o przyjaciołach, dziękuję za Pakiet Magii 101, który powstrzyma mnie przed staniem sie Zombie Mercy. Uśmiechnął się w zakłopotaniu, a to sprawiło że wyglądał na szesnaście lat. Jeśli go nie znasz, trudno byłoby uwierzyć, że ten młody człowiek z niepewnym wyrazem twarzy był Marrokiem. -Czy dostałaś wszystko? - Zapytał. -Nie byłem pewien, jak dużo sie przedostanie. Patrzyłam na jego niewinna minę. – Jak dużo dostałeś z powrotem? Spojrzał na mnie szeroko otwartymi oczyma, a potem uśmiechnął się. -Myślę, że oboje dostaliśmy trochę wsparcia ze strony zainteresowanego. -Kto? -Zee nie miał problemów z uwolnieniem pana Lasu z łańcuchów. On jest uroczym człowiekiem, i swoją drogą, bardzo łaskawy, jak również potężny. Ona porwała go ze swojego miejsca w północnej Kalifornii około roku, półtora temu. Jego żona i rodzina byli bardzo zadowoleni, gdy usłyszeli, że wkrótce wróci do domu. Daphne, królowa Wróżek, najwyraźniej odwiedziła rezerwat i postanowiła że byłoby to dobre miejsce na gniazdo. Uwięziła paskudną czarownicę i użyła jej by złapać pana lasu, ponieważ nie miała wystarczającej mocy do enthrallhim. -Myślisz, że on nam pomógł? -Ktoś to zrobił. Mógłbym się o to założyć - Rozejrzał się po resztkach mojego domu. -Mam prawdopodobnie dużo więcej odpowiedzi, ale mam kilka problemów na głowie. Czy już wiesz, co masz zamiar z tym zrobić? -To było ubezpieczone - powiedziałam. -Równie dobrze mogę ją zastąpić. - Gabriel może będzie potrzebować gdzieś zamieszkać. On i Zee pracowali w sklepie przez miesiąc gdy mnie brakowało. Jego matka nie była zadowolona z tego, więc zamieszkał w domu Adama. W piwnicy jak najdalej od sypialni Jess jak Adam był wstanie to zorganizować.

- Spójrz - powiedział Bran. -Twój dąb nie spalił się. -Tak - powiedziałam, zadowolona – Przypiekł sie trochę, ale myślę, że będzie z nim dobrze.Zrobiłam krok w jego kierunku, a noga zahaczyła o coś i podniosłam to. Początkowo myślałam że to miotła, ale kiedy pochyliłam się, aby to odłożyć, okazało się to moją starą przyjaciółką laską. -Ach -powiedział Bran. -Zastanawiałem się, gdzie się podziała. Spojrzałam na niego - Widziałeś ją? - Leżała na kanapie w piwnicy Adama - powiedział. -Kiedy ją podniosłem nagle wszystkie moje wysiłki zaowocowały w końcu, i znalazłem cię miedzy więziami stada, jak gdybyś nigdy nie zaginęła. Posłałam mu wymuszony uśmiech. -Wydaje się, że pokazuje się w najciekawszych momentach. -Więc - powiedział: - czy oddasz ją jakiemuś hodowcy owiec? -Nie w tej chwili - odpowiedziałam oschle. -Nie Szliśmy kawałek w towarzyskiej ciszy. -Mam kilka zdjęć – powiedział nagle Bran – Bryana i Evelyn.- Mojej wilkołaczej rodziny zastępczej. Niektóre zdjęcia ze szkoły, jeśli chcesz. -Chciałabym - powiedziałam. Spojrzał w stronę domu Adama, i widziałam, że ktoś szedł w naszym kierunku. -Wygląda na to że ktoś się stęsknił. Zostawię cię w spokoju. -Pocałował mnie w czoło i pobiegł truchtem. Spotkał Adam przy ogrodzeniu z drutu kolczastego, a Adam powiedział coś, czego nie mogłam usłyszeć, co rozśmieszyło Brana. -Hej - powiedziałam, gdy Adam podszedł do mnie. Jego odpowiedzią był podmuch ciepła, który mnie zarumienił. -Czy masz klucze do vana?- Zapytał, a jego głos głęboko mnie pieścił, co wywołało gęsią skórkę. Pachniał potrzebą i niecierpliwością. -Są w furgonetce. - Dobrze -, powiedział, biorąc mnie za rękę i prowadząc szybkim krokiem w kierunku stodoły, która przeżyła pożar bez jakiegokolwiek znaku przypieczenia. -Gdybym musiał iść i zabrać jeszcze mój samochód, ktoś mógłby zauważyć że wychodzimy. Mam klucze do mieszkania Warrena. Powiedział, że w pokoju gościnnym jest czysta pościel. Zatrzymał się przy furgonetce. -Muszę prowadzić.

Normalne, zazwyczaj polemizowałam z nim tylko tak dla ogólnych zasad, ale czasami, szczególnie z tak intensywnym Adamem który był gotowy wybuchnąć w każdej chwili, lepiej było mu pozwolić prowadzić. Bez słowa ruszyłam w kierunku strony pasażera w furgonetce. Nie przekraczał prędkości i nic nie mówił. Dotarł do Richland, nie trafiając na żadne czerwone światło, ale później szczęścia zabrakło. -Adam -powiedziałam delikatnie, -jeśli złamiesz mi kierownice, będziemy musieli iść resztę drogi do domu Warrena. Rozluźnił ręce, ale nie patrzał na mnie. Położyłam dłoń na jego udzie, czułam wibracje pod nią. - Jeśli chcesz dojechać do Warrena - powiedział, a jego głos był niemal gardłowy –musisz trzymać ręce przy sobie. Jest coś niezwykle podniecające w byciu pożądaną. Zabrałam ręce powrotem i zasysałam głęboki oddech. –Adam - powiedziałam. Światło w końcu zmieniło się na zielone. Miałam dziwną myśl, że mój czas w Elphame zupełnie wypaczył mój wewnętrzny zegar, ponieważ mogłabym przysiąc, że byliśmy tam godziny, a nie sekundy. Warren mieszkał w domu, jednym z grupy -Domy Alphabet- zbudowany w okresie II wojny światowej, po gwałtownym wzroście pracowników przemysłu jądrowego w Richland. Ten w którym mieszkał był dwupoziomowy. Obie strony były ciemne a w innych był znak DO WYNAJĘCIA w oknie. Adam zaparkował furgonetkę i wysiadł nie patrząc na mnie. Zamknął drzwi z niezwykłą delikatnością, co wiele mówiło mi o jego stanie umysłu. Wysiadłam i nawet nie przejmowałam sie, czy mój cenny Vanagon Syncro został zamknięty co jak przypuszczam, mówi równie wiele o moim stanie umysłu. Adam otworzył drzwi mieszkania Warrena i trzymał je otwarte dla mnie. Jak tylko byliśmy wewnątrz, zamknął drzwi i przekręcił klucz. Kiedy odwrócił się do mnie, jego oczy były jasne złoto i policzki zaczerwienione. -Jeśli nie chcesz,powiedział mi, jak czynił to od. . . Incydentu z Timem - możesz powiedzieć nie. -Ścigamy się do sypialni - powiedziałam, i ruszyłam do schodów. Złapał mnie za rękę bardzo ostrożnie, zanim zrobiłam więcej niż dwa kroki. - Wyścig. . . . nie byłby dobrym pomysłem, w tej chwili -Wstydził się swego braku kontroli, może ktoś inny by nie dostrzegł tego w jego głosie. Może ja też, gdyby nie było, więzi między nami. Położyłam rękę na jego i poklepałam ją. -Dobrze, -powiedziałam. -Dlaczego nie zabierzesz mnie do łóżka?" I nie byłam gotowa gdy chwycił mnie i podniósł, tak szybko że krzyknęłam.

Znieruchomiał. -Przepraszam - powiedziałam. -Czuję się dobrze. Wziął mnie za słowo i niósł po schodach. W połowie drogi oczekiwałam ze pobiegnie, lecz jego tempo było umyślne, jego kroki prawie ciężkie. Schody były wąskie i strome, a on starał się nie uderzyć głową lub nogami. Postawił mnie wewnątrz sypialni pokoju gościnnego i zamknął drzwi. Stał tyłem do mnie, dysząc ciężko. -Miesiąc - powiedział. -I ani Zee, ani żaden z nieludzi których znaliśmy, że mógł nam powiedzieć, czy kiedykolwiek cię odzyskamy. Kobieta Samuela, nie mogła cię znaleźć, wszystko co mialaś spłoneło w pożarze. Ani w vanie ani Rabbicie nie było wystarczającej bliskiej więzi. Starała się podejść do mnie, aby zobaczyć, czy może mnie wykorzystać, ale nie mogła nawet wejść do tego samego pomieszczenia ze mną na pół-rozszalałym. Dotykanie mnie nie wchodziło w grę. Myślałem, że cię straciliśmy. Pamiętam uczucie Mary Jo i Paula polujących na mnie. – Szukaliście mnie. -Tak - zgodził się. Nagle odwrócił się i pociągnął mnie naprzeciw siebie. Trząsł się i ukrył twarz w moich włosach. To było bez sensu, jakby próbował przeszkodzić mi w zrozumieniu tego, co czuł. Miałam widok w Technikolorze przez naszą więź. Przytuliłam go tak mocno, jak mogłam by wiedział, że jestem prawdziwa, że nie miałam nic przeciwko temu, by trzymał mnie mocno. -Jestem tu - powiedziałam. - Też nie mogłem cię znaleźć - powiedział, jego głos był prawie szeptem. -Nasza więź została zerwana, a ja nie mogłem powiedzieć, czy zrobiłaś to celowo, czy udało się to królowej, albo czy jesteś już martwa. Mogliśmy poczuć cię w więzi stada, ale to wiadomo, zdarza się, gdy ludzie umierają. Bran przyjechał i też nie mógł cię znaleźć. Następnie wczoraj, Darryl robił dla nas obiad i opuścił garnek na podłogę Słyszałam o tym już od różnych osób, ale nie przerywałam. -Darryl, powiedział że ktoś miesza u Auriele, i wbiegł na połowę schodów tylko po to by spotkać Auriele, która martwiła się o niego z tego samego powodu. Wtedy Bran wyszedł z piwnicy i powiedział. . . - zamilkł. -Powiedział:" Zrobiłem swoją część, Alfo. Teraz powiedz nam, gdzie jest twoja partnerka, " powiedziałam. - I trzymał laskę w ręku. -I byłaś - powiedział Adam - Wewnątrz mnie, tam gdzie powinnaś. Cofnął się, przesuwając ręce po moich policzkach. Odczuwalne ciepło jego skóry było dla mnie cenne, jego gorące bursztynowe oczy rozpalały moje serce i ciało. Jego nozdrza falowały, jak u ogra wietrzącego klacz. Jego ręce opadły na mój płaszcz i rozerwały go z tyłu i rzucił na podłogę zanim odsunął się ode mnie.

-Cholera - powiedział szorstko odwracając twarz do drzwi. -Cholera. . . Nie mogę tego zrobić. Ściągnęłam moją koszulkę przez głowę, zdjęłam dżinsy i bieliznę. Warren nie utrzymywał w domu temperatury siedemdziesięciu stopni, od kiedy sypiał tu Kyle. Ale nie czułam zimna, nie kiedy czułam, paląca potrzebę Adama płonącego jak pochodnia. -Czego nie możesz zrobić?- Spytałam delikatnie, wchodząc na łóżko i kładąc się na pościeli -Nie mogę być delikatny. Wiem. . . Wiem, że potrzebujesz opieki, a ja nie mogę tego zrobić teraz. Otworzył drzwi. -Muszę iść. Przyślę.. -Jeśli zostawisz mnie nagą i czekającą w łóżku bez kochania się ze mną, to ja.. Nie udało mi się dokończyć groźby, myślę, że to było słowo "naga", choć może to było "łóżko", ale zanim skończyłam zdanie, był na mnie. Miał rację, nie był delikatny. Do tego momentu w naszych stosunkach, nasze współżycie było pasją z humorem i słodyczą. Zostałam zraniona, a on był ze mną ostrożny. W ciemnościach sypialni pokoju gościnnego Warrena, nie było miejsca dla słodycz i humor. I choć nie było delikatności w jego dotyku, to uważał. Nie, że mnie krzywdził, wręcz przeciwnie. Ale był ogień i potrzeba, że poszło to tak daleko poza proste pragnienie, że pożerało mnie jak feniksa, Odnalazłam się po ciężkiej próbie. Poznałam jego potrzebę na równi z własną, wbijając palce w jego ramiona twarde jak kamień pokryte jedwabiem, jego grzeszne usta smakowały moją skórę wszędzie tam, gdzie upadły. Był gorący i twardy, jego potrzeba, zmuszała mnie do wzrostu by nasze ognie się spotkały. Pot kapał na moją skórę, a zapach tego był jak afrodyzjak, ponieważ to wszystko to był Adam. Skoro mnie potrzebował, ja potrzebowałam go tak samo. Rósł na mnie, zamykając jego złote oczy, gdy pchał mnie, we mnie, stał się częścią mnie, jednością. Tylko wtedy, gdy był w drodze spojrzał na mnie, i wyglądał triumfująco i wyznał tak głęboko, że to powinno mnie przerazić. -Moja - powiedział, kołysząc biodrami we własnym rytmie, co było bardziej posiadaniem niż pasją. Uniosłam podbródek i trzymałam oczy w wyzwaniu tak długo jak mogłam bez konsekwencji. Napięłam brzuch i wbiłam pięty w materac uwalniając własną moc. – Mój - powiedziałam. Wilk Adama uśmiechnął się do mnie i szczypną moje ramię. -Mogę z tym żyć - powiedział. A potem zademonstrował, co oznacza posiadanie, gdy bierze w nim udział wilkołak Alpha, który był cierpliwy i dokładny podczas polowania na kojota.

ŚNIŁO MI SIĘ ŻE CHODZĘ W ŚNIEGU ALE NIE BAŁAM SIĘ. Był tam gruby złoty sznur zawinięty wokół mnie. Był wolny od walki lub węzłów i prowadził mnie do lasu, oświetlając moją drogę jasnym

ciepłem. Szłam za nim z lekkim sercem i przewidywałam że znajdę coś wspaniałego. W końcu doszłam do końca liny i był tam niebiesko-szary wilk o złotych oczach. -Witaj, Adamie - powiedziałam.

- SHH POWIEDZIAŁ ADAM SENNIE. WCIĄGNĄŁ MNIE MOCNO na siebie i przetoczył się na mnie jakby to miało mnie uciszyć - Śpij. Moje ciało było zmęczone. Było mi ciepło i bezpiecznie. Powrót do snu powinien przyjść łatwo zwłaszcza, że przebudziłam się z dobrego snu. Ale przypomniało mi to jak to jest czuć się zaginioną. - Nie mogłam ciebie także znaleźć - powiedziałam Adamowi, zakopując się obok niego. Był chudszy od ostatniego razu kiedy byłam z nim w łóżku. Ogień nie pozostawił blizn a on i tak krótko się strzygł, ale żebra które czułam, mówiły mi, że wiele go to kosztowało. - Przestałam próbować- przyznałam - Bardzo się bałam, że ona chce mnie wykorzystać aby ujarzmić całe stado. Nie rozumiałam, że nie może tego zrobić, że nie ma takiej mocy.- zamknęłam oczy i przypomniałam sobie jak bardzo byłam przerażona. Otworzyłam je znowu niemal natychmiast potrzebując go zobaczyć aby poczuć się bezpiecznie. - W tamtym miejscu, czuło się jakby miała całą moc do robienia wszystkiego. Był nadal nieruchomy więc pomyślałam że wrócił do spania, dopóki nie przemówił. - Skrzywdziła cię - to nie było pytanie. - Tak - nie chciałam go okłamywać. - ale to był tylko ból a nie rzeczywista szkoda. Wiedziałam, że po mnie przyjdziesz więc musiałam się po prostu trzymać. - pozwoliłam mu usłyszeć pewność w moim głosie. Przeturlał się tak, że leżałam na nim. Jego ręce przeniosły się na moje ramiona i lekko mną wstrząsnął - Nigdy już więcej nie każ mi przez to przechodzić. Nie mogłem tego znieść. - Nie będę - obiecałam mu pochopnie - Nigdy więcej. Potem się uśmiechnął i mocno przytulił - Czy Bran nie uczył cię aby nie składać obietnic których nie możesz dotrzymać? - westchnął - Przypuszczam, że jeśli się nie zamkniesz, to równie dobrze mogę znaleźć sobie coś innego do roboty w tym czasie. Kiedy zszedł ze mnie, oboje zasnęliśmy.

ADAM POSZEDŁ ZE MNĄ ZWRÓCIĆ KSIĄŻKĘ PHINOWI następnego dnia rano, godzinę przed otwarciem sklepu. Książka była nadal zawinięta w ręcznik Kyle'a i najwyraźniej przyjechała z szafy na ręczniki Kyle'a do Adama bez kłopotów. Darryl i Auriele przynieśli ją do nas wraz z nowym płaszczem dla mnie i ubraniami dla Adama, bo jego nie przetrwały. Darryl nie pokazał uśmiechu, choć było to dla niego jasne co robiliśmy, nawet gdyby był człowiekiem i nie miał nosa wilka. Zamiast tego on i Auriele obserwowali nas z satysfakcją, co było trochę dla mnie żenujące. Byłam zadowolona kiedy nas zostawili. Phin był przy biurku w księgarni, wyglądając dużo lepiej od czasu jak go po raz pierwszy widziałam, z wyjątkiem tego że stracił trochę wagi: człowiek w nieokreślonym wieku z blaknącymi złotymi włosami i miłymi oczami. Było kilka nowych regałów na książki a poza tym księgarnia wyglądała tak samo jak to miało miejsce kiedy pierwszy raz ją zobaczyłam. - Cześć Mercy, Adam - powiedział Phin z przyjaznym uśmiechem. - Cześć. Mam coś dla ciebie - rozwinęłam ręcznik i delikatnie położyłam książkę na ladzie. Kiedy jej dotknęłam, skóra była miękka jak masło pod moimi palcami. - Ariana ma piękne poczucie ironii- zauważył Adam, czytając tytuł po raz pierwszy, Magia Wykonana, było wytłoczone na okładce i grzbiecie w złocie - Trudno uwierzyć że to jest urokiem. - To nie jest tak do końca - powiedziała Ariana wychodząc w końcu za półek z książkami. Zmieniła wygląd. Nie wyglądała już jak kobieta w średnik wieku: zamiast tego zmieniła swój rzeczywisty wygląd aby wyglądać jak człowiek. Jej skóra była opalona i ludzko gładka, jej oczy były szare a włosy blond jakie Phin musiał mieć kiedy był młodym mężczyzną. Patrzała na Adama przez chwilę a on stał ze spokojem człowieka usiłując nie przestraszyć płochego stworzeniem. - Zmieniłeś się - powiedziała mu, relaksując się trochę - Ona zadowala twojego wilka. - Przykro mi, że cię przeraziłem - głos Adama był bardzo łagodny i przypomniałam sobie, jak powiedział, że ona nie mogła wytrzymać z nim w jednym pokoju. Pokręciła głową - Nie twoja wina, ani starego strachy ani nowego . Ale jednak, nie jesteś teraz aż tak przerażający. - Z zdecydowanym oddechem i podniesionym podbródkiem ruszyła do nas przez sklep. Spojrzała na książkę i potrząsnęła głową - Sprawiłaś mi dużo kłopotów. - Do Adama i mnie powiedziała prawie nieśmiało - Czy chcecie zobaczyć jak to naprawdę wygląda? - Proszę - powiedziałam Położyła obie dłonie na książce i poczułam falę magii. Podniosła książkę i kiedy poruszyła nią, pojawiła się mała, i srebrna statuetka ptaka. Skowronek, pomyślałam, ale nie byłam ekspertem od ptaków. Nie była większa od mojej dłoni i niezwykle realistyczna. Popatrzyłam na książkę leżącą obok niej.

- Najlepsze przebrania są prawdziwe - powiedziała - Użyłam po prostu książki aby schować artefakt. Adam położył rękę na moim ramieniu, schylił sie i powiedział - Taka mała rzecz spowodowała tyle problemów - I pocałował mnie w czubek ucha.

KONIEC ☺

Tłumaczenie: madabob + wicher20