Patricia Briggs - Mercedes Thompson 04 - Bone Crossed

str. 1

Rozdział 1 Gapiłam się na swoje odbicie w lustrze. Nie byłam piękna, ale moje włosy były długie i omiatały mi ramiona. Moja skóra była ciemniejsza na ramionach i twarzy niż na reszcie ciała, ale przynajmniej dzięki mojemu ojcu Czarnej Stopie, nigdy nie będę blada. Miałam dwa szwy, które umieścił Samuel na rozcięciu na moim podbródku i siniaka na ramieniu (wcale nierozległe uszkodzenia biorąc pod uwagę, że walczyłam z czymś, co lubi jeść dzieci i znokautowało wilkołaka). Ciemne nitki wyglądało pod pewnymi kątami jak nogi błyszczącego czarnego pająka. Z wyjątkiem tego drobnego uszkodzenia nie było niczego niewłaściwego z moim ciałem. Karate i moja praca trzymały mnie w dobrej formie. Moja dusza była o wiele bardziej sponiewierana niż moje ciało, ale tego nie mogłam zobaczyć w lustrze. Na szczęście nikt inny też nie. Ta niewidoczna szkoda sprawiała, że bałam się opuścić łazienkę i stanąć twarzą w twarz z Adamem, który czekał w mojej sypialni. Chociaż wiedziałam z absolutną pewnością, że Adam nie zrobiłby niczego, czego bym nie chciała – a chciałam by zrobił od dawna. Mogłam go poprosić by wyszedł. By dał mi więcej czasu. Gapiłam się na kobietę w lustrze, ale ona tylko patrzyła na mnie. Zabiłam faceta, który mnie zgwałcił. Czy pozwolę mu odnieść jeszcze jedno zwycięstwo? Czy pozwolę mu zniszczyć siebie tak jak to zaplanował? - Mercy? – Adam nie musiał podnosić głosu. Wiedział, że go słyszę. - Uważaj – powiedziałam, kiedy zostawiłam gapienie się na lustro i zaczęłam wkładać czystą bieliznę i starą koszulkę – Mam laskę i nie zawaham się jej użyć. - Laska leży w poprzek twojego łóżka. - powiedział Kiedy wyszłam z łazienki, Adam także leżał w poprzek mojego łóżka.

str. 2

Nie był wysoki, ale nie potrzebował wzrostu by robić wrażenie. Szerokie kości policzkowe i pełne, miękkie usta znajdowały się nad upartą szczęką, co dawało mu wygląd gwiazdy filmowej. Kiedy jego oczy były otwarte, były koloru ciemnej czekolady tylko o ton jaśniejsze od moich. Jego ciało było prawie tak piękne jak twarz – chociaż wiem, że nie myślał o sobie w ten sposób. Utrzymywał się w formie, ponieważ był Alfą a jego ciało było narzędziem do utrzymania bezpieczeństwa stada. Przed Zmianą był żołnierzem i wojskowy trening wciąż był widoczny w sposobie, w jakim się poruszał i wydawał rozkazy. - Kiedy Samuel wróci ze szpitala spędzi resztę nocy w moim domu – powiedział Adam bez otwierania oczu. Samuel był moim współlokatorem, doktorem i samotnym wilkiem. Dom Adama znajdował się za moim z dziesięcio akrową przerwą pomiędzy nimi – trzy były moje a reszta Adama – Mamy czas by porozmawiać. - Wyglądasz strasznie – powiedziałam nie całkiem prawdziwie. Wyglądał na zmęczonego, z ciemnymi podkówkami pod oczami, ale nic z wyjątkiem okaleczenia nie mogło spowodować, że wyglądałby strasznie. – Nie mają łóżek w D.C. (tłum. Waszyngton) Musiał pojechać do Waszyngtonu (do stolicy naszego stanu) w ten weekend by posprzątać bałagan, który był moją winą. Oczywiście jeśliby nie rozszarpał trupa Tima na kawałki przed kamerą i jeśli DVD nie wylądowałoby na biurku senatora, to nie byłoby problemu. Więc częściowo to była także jego wina. W większości to była wina Tima i tego, kto zrobił kopię DVD i wysłał dalej. Zajęłam się Timem. Bran, główny lider wilkołak nad wszystkimi innymi głównymi liderami wilkołaków zajął się tą drugą osobą. Ubiegłego roku oczekiwałabym jakiś wieści o pogrzebie. W tym roku, z wilkołakami, które zaledwie przyznały się do swojego istnienia, Bran prawdopodobnie byłby bardziej ostrożny. Cokolwiek by to znaczyło. Adam otworzył oczy i spojrzał na mnie. W mrokach pokoju ( włączył jedynie małą lampkę stojącą na małym stoliku obok łóżka) jego oczy wyglądały na smutne. Jego twarz

str. 3

była ponura w sposób, w jaki nie była wcześniej i wiedziałam, że to przeze mnie. Ponieważ nie był w stanie zapewnić mi bezpieczeństwa – a ludzie jak Adam brali to na poważnie. Osobiście uważałam, że ode mnie zależy zapewnienie sobie bezpieczeństwa. Czasami to mogło oznaczać wezwanie przyjaciół, ale to była moja odpowiedzialność. Jednak on wciąż widział to jako swoje niepowodzenie. - Więc jak zdecydowałaś się? - spytał Miał na myśli to czy zaakceptowałam go jako partnera. Pytanie za długo wisiało w powietrzu i to oddziaływało na jego zdolność kontrolowania sfory. Jak na ironię losu to, co zdarzyło się z Timem rozwiązało kwestię, która wzbraniała mnie przez miesiące przed przyjęciem Adama. Zdałam sobie sprawę, że jeśli poradziłam sobie z magicznym napojem, którym Tim mnie nakarmił to odrobina osobistego magnetyzmu Alfy także nie przekształci mnie w uległego niewolnika. Może zanim uderzyłam go łomem powinnam mu była podziękować. Adam nie jest Timem, powiedziałam do siebie. Myślałam o wściekłości, z jaką Adam robił drzwi do warsztatu i o jego rozpaczy, kiedy przekonywał mnie żebym po raz kolejny napiła się z tego przeklętego pucharu. Jako dodatek do odbierania mi mojej woli, puchar także posiadał moc do uzdrawiania – a ja w każdym razie potrzebowałam bardzo dużo uzdrawiania. Zadziałało, ale Adam czuł się jak gdyby mnie zdradził, myślał, że go za to nienawidzę. Ale i tak to zrobił. Dochodzę do wniosku, że to dlatego, że nie kłamał, kiedy powiedział, że mnie kocha. Kiedy okryłam się wstydem – obwiniałam za to czarodziejski napój, ponieważ wiedziałam... wiedziałam, że nie mam się czego wstydzić – wyciągnął mnie jako kojota z pod jego łóżka, ugryzł mnie w nos za bycie głuptasem i trzymał mnie przez całą noc. Wtedy otoczył mnie bezpieczeństwem i swoją sforą czy tego chciałam czy nie. Tim był martwy. I zawsze był dupkiem. Byłabym przeklęta, jeśli zamierzałam być ofiarą albo przegraną – albo jeszcze kimś innym.

str. 4

- Mercy? – Adam pozostał na plecach na moim łóżku, przyjmując bezbronną pozycję. W odpowiedzi zdjęłam koszulkę przez głowę i upuściłam ją na podłogę. Adam był poza łóżkiem szybciej niż kiedykolwiek widziałam żeby się poruszył, przynosząc ze sobą spokój. Zawinął się dookoła mnie zanim mogłam mrugnąć... i wtedy zostałam przyciśnięta mocno do niego przylegając nagimi piersiami do jego klatki. Przechylił na bok głowę, więc moja twarz została wciśnięta w jego szczękę i policzek. - Zamierzałem umieścić koc między nami – jego głos był spięty. Jego serce waliło na przeciw mojemu a ręce się trzęsły – Nie miałem na myśli, że masz teraz ze mną spać – proste „tak” załatwiłoby sprawę. Wiedziałam, że był pobudzony – nawet normalna osoba bez nosa kojota wiedziałaby o tym. Przesunęłam swoje ręce w górę z jego bioder do jego twardego brzucha i w górę przez jego żebra przysłuchując się tempie jego serca, które przybrało bardziej a lekki pot pokrył jego szczękę pod moją delikatną pieszczotą. Mogłam poczuć mięśnie jego policzka, kiedy zacisnął zęby, poczuć gorąco, które rumieniło jego skórę. Dmuchnęłam mu w ucho a on odskoczył ode mnie jakbym szturchnęła go prętem do zaganiania bydła. Smugi bursztynu zapaliły jego oczy a jego wargi stały się czerwieńsze i pełniejsze. Upuściłam koc na wierzch mojej koszulki. - Cholera Mercy – nie lubił przeklinać w obecności kobiety. Zawsze zaliczałam sobie jako osobisty triumf, kiedy powodowałam, że tak robił. – Nie minął nawet tydzień od twojego gwałtu. Nie będę spać z tobą zanim z kimś nie porozmawiasz, doradcą, psychologiem. - Czuję się dobrze – powiedziałam, chociaż faktycznie odległość wypuściła mnie z bezpieczeństwa, które ze sobą przyniósł, byłam świadoma przewrotów w moim żołądku. Adam obrócił się więc stał twarzą do okna, tyłem do mnie.

str. 5

- Nie, nie prawda. Pamiętaj kochanie nie możesz kłamać wilkowi. – wypuścił powietrze zbyt mocno by było westchnieniem. Otarł szybko włosy próbując się pozbyć zbędnej energii. Ten ruch podniósł małe loki, które zwykle trzymał zbyt krótkie by wyglądały inaczej niż na schludne i zadbane. – O kim ja mówię? – spytał, chociaż nie wydawało mi się, aby to zdanie było adresowane do mnie – To jest Mercy. Nakłonienie cię do rozmowy o czymkolwiek osobistym jest w najlepszym razie jak wyrywanie zębów. Nakłonienie cię do rozmowy z nieznajomym... Nie myślałam o sobie jako szczególnie małomównej. Właściwie zostałam oskarżona o posiadanie mocnego języka. Samuel mówił mi niejednokrotnie, że prawdopodobnie będę żyła dłużej jeśli nauczę się trzymać język za zębami. Więc czekałam bez słowa na to by Adam zdecydował, co chciał robić. W pokoju nie było zimno, ale i tak troszkę drżałam – to musiało być przez nerwy. Chociaż jeśli Adam się nie pospieszy i czegoś nie zrobi, to zwymiotuję w łazience. Spędziłam zbyt dużo czasu modląc się do porcelanowej bogini odkąd Tim spowodował, że przedawkowałam czarodziejski soczek, by rozpatrywać tą myśl z jakimś spokojem. Nie patrzył na mnie, ale nie musiał tego robić. Emocje mają zapach. Przechylił się do tyłu by popatrzeć na mnie ze zmarszczonymi brwiami. Zinterpretował mój stan jednym, wyczerpującym spojrzeniem. Przeklną i podszedł do mnie obejmując mnie swoimi ramionami. Przyciągnął mocno do siebie, wydając niskie, uspokajające dźwięki z głębi gardła. Kołysał mnie delikatnie. Wzięłam głęboki oddech Adama pachnącego powietrzem i starałam się pomyśleć. Normalnie to nie byłoby dla mnie trudne. Ale normalnie nie byłabym naga w ramionach najgorętszego mężczyzny jakiego znałam. Źle go zrozumiałam. Próbując dwa razy oczyściłam gardło.

str. 6

- Kiedy powiedziałeś, że potrzebujesz dzisiaj odpowiedzi na twoje pytanie – to ty właściwie nie pytałeś o sex? Jego ciało szarpnęło się mimo woli, kiedy śmiał się ocierając szczęką o moją twarz. - Więc myślisz, że jestem takim rodzajem człowieka, który by tak zrobił? Po tym, co stało się w zeszłym tygodniu? - Myślałam, że właśnie tak to wygląda – wymamrotałam, czując, że moje policzki się rumieniom. - Jak dużo czasu spędziłaś w sforze Marroka? Wiedział jak długo. Po prostu chciał, żebym poczuła się głupio. - Kojarzenie nie było czymś o czym każdy ze mną rozmawiał – powiedziałam defensywnie – Tylko Samuel... Adam znowu się zaśmiał, jedną rękę trzymał na moim ramieniu a drugą poruszał w delikatnej pieszczocie po moim tyłku, co powinno mnie łaskotać, ale tak nie było. - Założę się, że mówił ci prawdę, całą prawdę i tylko prawdę. Zacisnęłam na nim uścisk – w jakiś sposób moje ręce wylądowały w dole jego pleców. - Prawdopodobnie nie. Więc wszystko czego potrzebowałeś to mojej zgody? Chrząknął. - To nie pomogłoby sforze, nie aż nie będzie na prawdę. Ale z Samuelem odsuniętym z drogi, myślałem, że będziesz w stanie się zdecydować czy jesteś zainteresowana czy nie. Jeśli nie byłabyś zainteresowana to mógłbym to przegrupować. Jeśli zgodziłaś się być moją to mogę poczekać na ciebie aż piekło zamarznie.

str. 7

Jego słowa dźwięczały sensownie, ale jego zapach mówił coś innego. A mianowicie, że moje rozsądne sygnały uśmierzyły jego zmartwienia i jego umysł zajmował się teraz czymś innym niż naszą dyskusją. Będąc tak blisko niego, czując jego ciepło przy moim, czując bicie jego serca, ponieważ mnie pragnął... ktoś kiedyś powiedział mi, że patrzenie jak ktoś cię pragnie jest największym afrodyzjakiem. Z pewnością dla mnie była to prawda. - Oczywiście – powiedział nadal opanowanym głosem – czekanie jest łatwiejsze w pojęciu niż w rzeczywistości. Potrzebuję żebyś powiedziała mi żebym się wycofał, w porządku? - Mmm – powiedziałam. Przyniósł ze sobą powiew świeżości, który spłukał dotyk Tima z mojej skóry dużo lepiej niż zrobił to prysznic – ale tylko wtedy gdy mnie dotykał. - Mercy. Obniżyłam ręce, wsuwając je pod talię jego jeansów i wbijając mu lekko paznokcie w skórę. Warknął coś jeszcze, ale żadne z nas nie słuchało. Przechylił głowę i nachylił się. Oczekiwałam czegoś poważnego a otrzymałam figlarne, kiedy uszczypał mnie w dolną wargę. Szorstkość jego zębów wysłała brzęczenie do moich koniuszków palców, energia przeszła przez moje kolana i w dół do moich palców. Mocna sprawa, te jego zęby. Podniosłam moje nagle trzęsące się ręce by rzucić się na guziki w jego jeansach i wtedy Adam szarpnął swoją głowę ku górze i przytrzymał moje ręce. Wtedy też to usłyszałam. - Niemiecki samochód - powiedział Westchnęłam i oparłam się na nim - Szwecki – poprawiłam go – Czteroletnie kombi Volvo. Szare.

str. 8

Popatrzył na mnie w zaskoczeniu, które szybko zmieniło się w zrozumienie - Znasz ten samochód. Lamentowałam i próbowałam schować się w jego ramieniu - Cholera, cholera. To przez te gazety. - Kto to Mercy? Szelest żwiru, i przednie światła błysnęły na moim oknie, kiedy samochód skręcił na podjazd. - Moja mama – powiedziałam – Jej poczucie czasu jest wspaniałe. Powinnam była zdać sobie sprawę, że może przeczytać o... o tym. – nie chciałam nazywać tego, co mi się przytrafiło, tego co zrobiłam Timowi. W każdym razie nie, kiedy byłam naga z Adamem. - Nie dzwoniłaś do niej. Potrząsnęłam głową. Powinnam była, wiedziałam to. Ale to była jedna z tych rzeczy, której nie chciałam stawić czoła. Teraz się uśmiechnął. - Idź się ubierz. Będę ją zwodzić dopóki nie będziesz gotowa wyjść. - Nie ma takiej możliwości, żebym była kiedykolwiek na to gotowa. – powiedziałam. Uspokoił się, przyłożył swoją twarz do mojej i oparł czoło do mojego. - Mercy. Wszystko będzie dobrze. Wtedy odszedł zamykając drzwi do mojej sypialni, kiedy dzwonek przy moich drzwiach zabrzęczał po raz pierwszy. Zadźwięczał jeszcze raz zanim otworzył drzwi wejściowe, a wcale się nie grzebał. Chwyciłam ubrania i rozpaczliwie starałam sobie przypomnieć czy pozmywałam naczynia po obiedzie. Teraz była moja kolej. Jeśli to byłaby kolej Samuela nie musiałabym

str. 9

się martwić. To było głupie. Wiedziałam, że nie będzie się przejmować naczyniami – ale to pozwoliło mi zająć się czymś innym niż paniką. Nawet nie rozważałam możliwości, że do niej zadzwonię. Może za dziesięć lat poczułabym się gotowa. Wciągnęłam spodnie i pozostawiłam nagie stopy gdy szukałam szaleńczo biustonosza. - Wie, że tu jesteś – Adam powiedział po drugiej stronie drzwi – tak jakby się o nie opierał – Będzie za minutę. - Nie wiem za kogo się uważasz – głos mojej matki był powolny i niebezpieczny – ale jeśli nie zejdziesz mi z drogi, to nie będzie miało znaczenia. Adam był Alfą wilkołaków odpowiedzialnym za miejscową sforę. Był twardy. Potrafił być okrutny, kiedy musiał – ale nie miał szans przeciw mojej mamie. - Stanik, stanik, stanik – skandowałam, kiedy wyciągnęłam jeden z kosza na brudną bieliznę i go zapinałam. Rozrzucałam rzeczy w około tak szybko, że nie byłabym zdziwiona odkryciem, że pali mi się dywan. - Koszulka, koszulka – przeszukiwałam moje szuflady, znalazłam i odrzuciłam dwie koszulki. – Czysta koszulka, czysta koszulka. - Mercy – zawołał Adam, brzmiąc na trochę zdesperowanego, jak dobrze znałam to uczucie. - Mamo, zostaw go w spokoju! – powiedziałam – Zaraz przyjdę. Sfrustrowana gapiłam się na pokój. Muszę mieć gdzieś tutaj jakąś czystą koszulkę. Przecież ją nosiłam – musiała zniknąć podczas poszukiwań stanika. W końcu założyłam koszulkę z napisem na odwrocie: 1984; SMOCZKI DLA RZĄDU. Była czysta, albo przynajmniej nie śmierdziała za bardzo. Smuga oleju na ramieniu wyglądała na trwałą.

str. 10

Wzięłam głęboki oddech i otworzyłam drzwi. Musiałam zanurkować koło Adama, który opierał się o drzwi. - Cześć mamo – powiedziałam żywo – Widzę, że poznałaś mojego... – kogo? Partnera? Nie myślałam żeby moja matka potrzebowała tej wiedzy – Widzę, że poznałaś Adama. - Mercedes Ateno Thompson – wypaliła moja matka – Wytłumacz mi dlaczego musiałam dowiedzieć się z gazety o tym, co się stało? Unikałam spotkania jej spojrzenia, ale skoro nazwała mnie moimi wszystkimi trzema imionami, to nie miałam wyboru. Moja matka ma pięć stóp wzrostu i nic więcej. Jest tylko siedemnaście lat starsza ode mnie, co oznacza, że nie ma jeszcze pięćdziesiątki i wygląda na trzydziestkę. Wciąż mogła nosić sprzączkowy pasek, w którym zwyciężyła wyścigi beczek, na jego oryginalnych dziurkach. Zwykle jest blondynką – jestem prawie pewna, że jest to jej naturalny kolor – ale zmienia odcienie z roku na rok. W tym roku miała truskawkowo złoty. Jej oczy są duże i niebieskie i mają niewinny wygląd, jej nos jest nieznacznie przechylony a usta pełne i zaokrąglone. Do obcych ludzi czasami grała głupią blondynkę machającą rzęsami i mówiącą dyszącym głosem tak, że każdy kto oglądał stare filmy rozpoznałby ją pół żartem, albo pół serio z Bus Stop z Merylin Monroe. Moja matka nigdy, wedle mojej wiedzy, nie zmieniła samodzielnie opony. Jeśli gniew w jej głosie nie byłby przykrywką dla jej zranionego spojrzenia mogłabym odpowiedzieć trochę uprzejmiej. Zamiast tego wzruszyłam ramionami. - Nie wiem mamo. Po tym, co się stało... pozostałam kojotem przez parę dni – miałam na wpół histeryczną wizję jak dzwonię do niej i mówię „a propos mamo, zgadnij,

co mi się dzisiaj przytrafiło...” Spojrzała mi w oczy i wiedziałam, że zobaczyła więcej niż chciałam.

str. 11

- Dobrze się czujesz? Zaczęłam mówić tak, ale okres życia ze stworzeniami, które potrafiły wyczuć kłamstwo, pozostawił mnie ze zwyczajem mówienia prawdy. - W większości czasu – powiedziałam idąc na kompromis – Pomaga, że on nie żyje. – upokarzające było to, że zbierało mi się na płacz. Dałam już sobie wystarczającą ilość czasu na samo użalanie się. Mama mogłaby przytulić swoje dziecko, jak każdy najlepszy rodzic, lecz powinnam bardziej jej ufać. Wiedziała wszystko o znaczeniu wyrażenia stać na własnych nogach. Jej prawa ręka była zaciśnięta w pięść aż pobielały jej kłykcie, ale kiedy mówiła jej głos był energiczny. - W porządku – powiedziała, jakby wiedziała już wszystko o co się chciała spytać. Wiedziałam lepiej, ale też zdawałam sobie sprawę, że to będzie później i bardziej prywatnie. Skierowała swoje anielsko błękitne oczy na Adama. - Kim jesteś i co robisz w domu mojej córki o jedenastej w nocy? - Nie mam szesnastu lat – powiedziałam głosem, o którym sama mogłam powiedzieć, że był nadąsany. – Jeśli bym tego chciała mogę nawet trzymać tu mężczyznę przez całą noc. Mama i Adam zignorowali mnie oboje. Adam pozostał w pozycji opierając się o framugę moich drzwi do sypialni. Jego ciało było trochę bardziej swobodne niż zazwyczaj. Myślałam, że próbował dać mojej matce do zrozumienia, że czuł się tu jak u siebie w domu: jak ktoś kto ma władzę by utrzymać ją z dala od mojego pokoju. Podniósł brew i nie pokazał nawet śladu paniki, którą słyszałam wcześniej w jego głosie. - Jestem Adam Hautpman, mieszkam z tyłu jej ogrodzenia.

str. 12

Rzuciła mu groźne spojrzenie. - Alfa? Rozwiedziony człowiek z nastoletnią córką? Posłał jej jeden z tych nagłych uśmiechów i wiedziałam, że moja mama odniosła jeszcze jedno zwycięstwo: jest dość słodka, kiedy rzuca groźne spojrzenia a Adam nie znał wielu ludzi zbyt śmiałych by patrzeć na niego w ten sposób. Nagle coś odkryłam. Robiłam wielki taktyczny błąd przez ostatnie lata jeśli rzeczywiście chciałam żeby przestał ze mną flirtować. Powinnam była uśmiechać się głupio i trzepotać rzęsami. Wyraźnie kobieta, warcząca na niego to było to, co mu się podobało. Był zbyt zajęty patrzeniem na nachmurzoną minę mojej mamy by widzieć moją. - Tak proszę pani. – Adam odszedł od drzwi i zrobił kilka kroków do pokoju. – Miło mi cię w końcu spotkać, Margi, Mercy często o tobie mówi. Nie wiedziałam, co moja matka by na to odpowiedziała, niewątpliwie coś uprzejmego. Ale z pękającym dźwiękiem jajka stłuczonego na betonie coś jakby stopa ukazało się na dywanie pomiędzy moją mamą a Adamem. To było coś ludzkiego kształtu, czarne i chrupiące. Spadło na podłogę, zalatując zwęgloną, starą krwią i zgniłym trupem. Gapiłam się na to zbyt długo, moje oczy starały się znaleźć wzór, który zgodziłby się z tym, co mówił mi nos. Nawet wiedząc, że tylko kilka rzeczy mogłoby się pokazać w moim salonie bez używania drzwi nie pozwoliło mi rozpoznać, co to było. To przez zieloną koszulkę, porwaną i splamioną z wciąż widocznym zadkiem znajomego doga Scoobie Do, kazało mi uwierzyć, że ta czarna, skurczona rzecz to Stefan. Upadłam na kolana blisko niego i porwałam z powrotem rękę, przestraszona by nie uszkodzić go jeszcze bardziej. Był oczywiście martwy, jednak odkąd był wampirem nie było tak beznadziejne jak mogło być. - Stefan? - powiedziałam Nie byłam jedyną osobą, która podskoczyła, kiedy złapał mnie za nadgarstek. Skóra na jego ręce była sucha i niepokojąco zatrzeszczała kiedy to zrobił.

str. 13

Stefan był moim przyjacielem od pierwszego dnia, kiedy wprowadziłam się do TriCities. Jest uroczy, zabawny i hojny – jeżeli urwać błędne obliczenia, w jaki sposób mógłby być wyrozumiały, biorąc pod uwagę niewinnych ludzi, których zabił próbując mnie chronić. Wszystko, co mogłam zrobić to nie wyszarpnąć się i nie wytrzeć dotyku jego kruchej skóry na mojej ręce. Ochyda. Ochyda. Ochyda. Miałam okrutne uczucie, że trzymanie mnie go raniło i że w każdej chwili jego skóra trzaśnie i odpadnie. Jego oczy otworzyły się w szparki a tęczówki były szkarłatne zamiast brązowe. Jego usta otworzyły się i zamknęły dwa razy bez wydawania dźwięku. Wtedy jego ręka zacisnęła się na mojej aż nie mogłam wyrwać jej nawet gdybym chciała. Zasysał powietrze w oddechu, więc mógł mówić, ale nie mógł tego robić prawidłowo ponieważ usłyszałam powietrze syczące z jego żeber, skąd wcale nie powinno uchodzić. - Ona wie – jego głos wcale nie brzmiał jak jego. Był szorstki i suchy. Kiedy przyciągnął powoli moją rękę do jego twarzy, wypuszczając ostatnie powietrze powiedział – Uciekaj – i z tymi słowami osoba, która była moim przyjacielem zniknęła pod dzikim głodem na jego twarzy. Patrząc w jego szalone oczy, pomyślałam, że jego uwaga była warta wzięcia na serio – szkoda tylko, że nie byłam w stanie pójść za nią. Był powolny, ale mnie trzymał, a ja nie byłam wilkołakiem czy wampirem z super mocą by móc się uwolnić. Usłyszałam charakterystyczne kliknięcie kuli przesuwającej się do komory i szybkie spojrzenie ukazało mi moją matkę z niegodziwie wyglądającym Glockiem skierowanym na Stefana. Był różowo czarny – polegać na mojej mamie, która miała broń palną Barbie, słodkie ale zabójcze. - Wszystko w porządku – powiedziałam jej pośpiesznie, moja mama gdyby myślała, że on mnie zrani to nie zawahałaby się wystrzelić. Normalnie nie przejmowałabym się kimś strzelającym do Stefana, wampiry nie są tak wrażliwe na pistolety, jednak on był w złym stanie. – Jest po naszej stronie – ciężko brzmieć przekonująco, kiedy mnie przyciągał do siebie, lecz zrobiłam co mogłam.

str. 14

Adam chwycił i przytrzymał przegub Stefana, więc Stefan zamiast mnie przyciągać do siebie, to powoli podnosił głowę z podłogi. Kiedy był bliżej mojej ręki kawałki spalonej skóry spadły na mój brązowy dywan. Jego kły były białe, dużo większe niż zapamiętałam i wyglądały na śmiertelne. Wstrzymałam oddech, ale się nie wyszarpnęłam i nie jęczałam w stylu „zabierzcie go, zabierzcie go” – pełen pakiet punktów dla mnie. Zamiast tego wychyliłam się przez Stefana i położyłam głowę na ramieniu Adama. To skazywało moją szyję na niebezpieczeństwo, ale zapach wilkołaka i Adama pomogły zamaskować smród tego, co zostało zrobione Stefanowi. Jeśli Stefan potrzebował krwi by przeżyć to dałabym mu ją. - Wszystko w porządku Adamie – powiedziałam – Puść go. - Nie chowaj broni – powiedział Adam do mojej matki – Mercy, jeśli to nie zadziała to zadzwoń do mojego domu i powiedz Darrylowi by zabrał kogokolwiek kto tam jest i przyprowadził tutaj. I w akcie męstwa, które było całkowicie w jego charakterze Adam umieścił swój nadgarstek przed twarzą Stefana. Wydawało się, że wampir tego nie zauważył, nadal przyciągając się uściskiem na mojej ręce. Nie oddychał, więc nie mógł wyczuć Adama i nie myślałam, żeby był zbytnio skupiony. Powinnam była spróbować powstrzymać Adama – karmiłam już wcześniej Stefana bez żadnych wyraźnych efektów ubocznych, o których wiedziałam i byłam dość pewna, że Stefan troszczył się o to czy żyję czy nie. Nie byłam już tak pewna co sądził w stosunku do Adama. Ale pamiętałam Stefana mówiącego mi, że „nie powinno” być żadnych problemów, ponieważ to był tylko jeden raz, a spotkałam paru ludzi z menażerii Stefana, którzy służyli mu jako śniadanie, obiad i kolację. Oni wszyscy byli całkowicie do niego przywiązani. Nie zrozum mnie źle, jest wspaniałym facetem jak na wampira – tylko jakoś wątpiłam, że ci ludzie, głównie kobiety, mogli żyć razem, przywiązani do jednego mężczyzny bez

str. 15

pewnego rodzaju wampirzego magnetyzmu. I ja bym miała coś w rodzaju przesycenia przymusu magicznego na rok. Każdy mój protest byłby tylko uderzeniem w próżnię. Adam w tym momencie w stosunku do mnie miał szczególne uczucie opiekuńczości. – i wszystko, co bym zrobiła byłoby tylko poruszeniem nastrojów, jego, moich i mojej matki. Adam przycisnął nadgarstek do swoich zębów, a wampir wstrzymał swoje przyrostowe zmniejszanie odległości pomiędzy moim ramieniem a jego kłami. Na moment wydawał się zdezorientowany – i wtedy wciągnął powietrze przez nos. Zęby Stefana zatonęły w przegubie Adama a jego wolna ręka wystrzeliła by chwycić ramię Adama, a jego oczy się zamknęły – wszystko stało się tak szybko, że wyglądało jak ruch w tanim rysunkowym filmie animowanym. Adam głośno wciągnął powietrze, ale nie mogłam powiedzieć czy dlatego, że go bolało czy dlatego, że mu się podobało. Kiedy Stefan się na mnie pożywiał byłam w dość kiepskim stanie. Nie pamiętam wiele z tego. To było dziwnie intymne, Stefan trzymający mnie, kiedy pił z przegubu Adama i Adam wychylający się mocniej w moją stronę, kiedy karmił Stefana. Intymnie z publicznością. Obróciłam głowę by zobaczyć, że moja matka wciąż trzymała broń w mocnym oburęcznym uścisku skierowanym w głowę Stefana. Jej twarz była tak spokojna jak gdyby często widziała wychodzące znikąd spalone ciała, które powstały z martwych by zatapiać kły w kogokolwiek kto był najbliżej, ale wiedziałam, że to nie była prawda. Nie byłam pewna czy kiedykolwiek nawet widziała któregoś z wilkołaków w wilczej postaci. - Mamo – powiedziałam – Wampir to Stefan, jest moim przyjacielem. - Powinnam odłożyć pistolet? Jesteś pewna? Nie wygląda jak przyjaciel. Popatrzyłam na Stefana, który wyglądał lepiej, chociaż wciąż bym go nie poznała bez używania nosa.

str. 16

- Po prawdzie, nie jestem nawet pewna czy to by coś pomogło. Kule, jeśli są srebrne, mogą zadziałać na wilkołaki, ale nie wydaje mi się, żeby jakiekolwiek kule zadziałały na wampiry. Schowała energicznie Glocka do kabury wewnętrznej z tyłu jej jeansów. - Więc, co stosujesz na wampiry? Ktoś zapukał w drzwi. Nie słyszałam, żeby ktoś podjechał, ale byłam trochę roztargniona. - Przede wszystkim nie pozwól im wejść do domu – zasugerował Adam Mama, która była w drodze do drzwi, zatrzymała się - Czy to może być wampir? - Lepiej pozwól mi to zrobić – powiedziałam. Wykręciłam rękę a Stefan mnie puścił i lepiej chwycił się Adama – Wszystko w porządku Adamie? - Jest zbyt słaby by się szybko nakarmić – skomentował Adam – Jeszcze przez chwilę będzie dobrze. Jednak jeśli wyjmiesz mój telefon i wciśniesz szybkie wybieranie numeru to zadzwonię po więcej wilków. Wątpię, czy jedno karmienie wystarczy. Ze wzrokiem mojej mamy utkwionym we mnie zachowywałam się grzecznie wygrzebując jego telefon z futerału przy jego pasie. Zamiast tracić czas przekopując jego kontakty po prostu wybrałam numer jego domu i wręczyłam mu dzwoniący telefon. Ktokolwiek był na zewnątrz stawał się coraz bardziej niecierpliwy. Wyprostowałam koszulkę i rzuciłam szybkie spojrzenie na siebie by się upewnić, że nic nie mówiło „Hej, mam wampira w domu” Będę miała siniaka na przedramieniu, ale nie był jeszcze widoczny. Prześlizgnęłam się obok mamy i uchyliłam drzwi na około sześć cali.

str. 17

Kobieta stojąca na ganku nie wyglądała znajomo. Była około mojej wysokości i wieku. Jej ciemne włosy zostały podkreślone jaśniejszym odcieniem (albo jej jasno brązowe włosy miały pasemka ciemniejszego koloru). Miała na sobie tyle podkładu, że mogłam wyczuć go przez perfumy, które niewinny ludzki nos mógłby uznać za lekkie i atrakcyjne. Jej wygląd był nieskazitelny, jak psa czystej krwi przed pokazem – albo bardzo drogiej dziewczyny na telefon. Nie jak osoba, której byś oczekiwał na ganku starej przyczepy we wschodnim Waszyngtonie w nocy. - Mercy? - Jeśli by się nie odezwała, nigdy bym jej nie poznała ponieważ mój nos był pełen perfum a ona wcale nie wyglądała jak dziewczyna z którą chodziłam na studia. - Amber? Amber była najlepszą przyjaciółką mojej współlokatorki Charlae z czasów studenckich. Studiowała weterynarię, ale słyszałam, że odpadła już pierwszego roku. Nie miałam od niej wieści odkąd ukończyłam studia. Kiedy ostatnim razem ją widziałam nosiła irokeza i miała pierścionek w nosie (który nawiasem mówiąc był większy) i mały tatuaż w kształcie kolibra w rogu oka. Ona i Charla były najlepszymi przyjaciółkami w szkole średniej. Chociaż to Charla zdecydowała, że nie powinny dzielić razem pokoju, Amber zawsze mnie o to obwiniała. Byłyśmy bardziej znajomymi niż przyjaciółkami. Amber się zaśmiała niewątpliwie z powodu zdumionego wyrazu mojej twarzy. Było coś łamliwego w tym dźwięku, nie żebym była czepliwa. Moje zachowanie było także sztywniejsze niż zazwyczaj. Miałam wampira za sobą pożywiającego się z wilkołaka; zastanawiałam się, co ona miała do ukrycia. - Minęło dużo czasu – powiedziała po krótkiej niezręcznej ciszy.

str. 18

Dołączyłam do niej na ganku i zamknęłam drzwi za sobą starając się by nie wyglądało to tak, jakbym nie chciała jej wpuścić. - Co cię tu sprowadza?. Skrzyżowała ręce na klatce piersiowej i odwróciła się by popatrzeć na pole gdzie zardzewiały VW Królik spoczywał na trzech oponach. Z miejsca, w którym stałyśmy, grafiti, brakujące drzwi i wybita przednia szyba nie były widoczne, ale i tak wyglądał okropnie. Stary wrak był żartem pomiędzy mną a Adamem i nie zamierzałam za to przepraszać. - Czytałam o tobie w gazecie - powiedziała - Mieszkasz w Tri-Cities? Potrząsnęła głową. - W Spokane. Nadawali także w CNN, nie wiedziałaś? Nieludzie, wilkołaki, śmierć... jak mogliby się temu oprzeć? - Przez moment usłyszałam nutkę humoru w jej głosie, chociaż jej twarz pozostała niepokojąco pusta. Cudownie. Cały świat wiedział, że zostałam zgwałcona. Tak, to mogło być zabawne – jakbym była Lukrecją Borgia (tłum. zwana największą kurtyzaną Rzymu) Było wiele powodów dla których nie kłopotałam się utrzymywaniem kontaktów z Amber. Nie jechała również ze Spokane by dopaść mnie po dziesięciu latach i powiedzieć mi, że przeczytała o napaści. - Więc przeczytałaś o mnie i zdecydowałaś, że to może być zabawne powiedzieć mi, że historia o tym jak zabiłam mojego gwałciciela obiegła cały kraj? Jechałaś po to sto pięćdziesiąt mil? - Oczywiście, że nie – odwróciła się w moją stronę i ten zażenowany obcy człowiek został zastąpiony przez wypolerowanego profesjonalistę, która była jeszcze bardziej dla mnie obca. – Słuchaj. Pamiętasz, kiedy pojechałyśmy kiedyś na dzienną wycieczkę do

str. 19

Portland by zobaczyć tę sztukę? Później poszliśmy do baru, a ty powiedziałaś nam o duchu w damskiej toalecie. - Byłam pijana – powiedziałam, co było wystarczająco prawdziwe – Przypominam sobie, że także mówiłam ci, że dorastałam z wilkołakami. - Tak – powiedziała z nagłym napięciem – Myślałam, że tylko opowiadasz bajki, ale teraz wszyscy wiemy, że wilkołaki są prawdziwe, tak jak nieludzie. A ty chodzisz na randki z jednym z nich. To mogło wyjść z gazety, pomyślałam. Podwójna radość. Był kiedyś czas, kiedy próbowałam zostać poza światłem reflektorów, ponieważ tak było bezpieczniej. Wciąż było bezpieczniej, ale nie byłam dobra w życiu w ukryciu przez ostatni rok. Nieporuszona moim wewnętrznym dialogiem Amber mówiła dalej. - Więc pomyślałam, że jeżeli z jednym chodzisz to prawdopodobnie mówiłaś wtedy prawdę. I jeśli mówiłaś prawdę o wilkołakach to prawdopodobnie mówiłaś również prawdę o duchach. Każdy inny człowiek nie pamiętałby tego, ale Amber jest jak stalowa pułapka. Pamiętała wszystko. To po tej wycieczce przestałam pić alkohol. Ludzie, którzy znają sekrety innych ludzi nie mogą sobie pozwolić robić rzeczy, które osłabiają ich zdolność trzymania buzi na kłódkę. - Mój dom jest nawiedzony - powiedziała Zobaczyłam jakiś ruch kontem oka. Zrobiłam jeden krok w stronę Amber i przesunęłam się trochę. Wciąż nic nie mogłam zobaczyć, ale z Amber stojącą pod wiatr, przynajmniej jej perfumy nie rujnowały mojego nosa, mogłam to wyczuć: wampir. - I chcesz żebym coś z tym zrobiła? – spytałam – Musisz zadzwonić do księdza – Amber była katoliczką

str. 20

- Nikt mi nie wierzy – powiedziała dosadnie – Mój mąż myśli, że zwariowałam – światło ganku tylko na sekundę uchwyciło jej oczy i mogłam zobaczyć, że jej źrenice były rozszerzone. Zastanawiałam się czy to przez ciemność nocy czy brała coś. Sprawiała że czułam się niespokojnie, ale byłam dość pewna, że to z powodu tajemniczej wizyty Amber, królowej oryginalności, wystrojoną jak kochanica bogatego faceta. Teraz w niej było coś miękkiego i bezradnego, co kazało mi myśleć zdobycz, kiedyś Amber którą znałam jeśli ktoś ją drażnił chwyciłaby za kij baseballowy. Nie obawiałaby się ducha. Oczywiście mój niepokój mógł zostać spowodowany przez wampira czającego się w cieniach, lub tego wewnątrz mojego domu. - Posłuchaj – powiedziałam. Stefan i to co zostało mu zrobione było dla mnie ważniejsze niż to co się przydarzyło Amber albo to czego ode mnie chciała. – Nie mogę teraz wyjść – mam towarzystwo. Może dasz mi swój numer telefonu a ja zadzwonię do ciebie tak szybko jak tylko się tu uspokoi. Pogrzebała w otwartej torbie i wręczyła mi wizytówkę. Była drukowana na bardzo drogim bawełnianym papierze, ale wszystko co się na niej znajdowało to jej imię i numer telefonu. - Dziękuję – brzmiała na uspokojoną, napięcie spłynęło z jej ramion. Posłała mi mały uśmiech. – Przykro mi, że zostałaś zaatakowana, ale nie jestem zaskoczona, że poradziłaś sobie sama. Zawsze byłaś w tym dobra. – bez czekania na moją odpowiedź, zeszła na dół po schodkach do nowiutkiego kabrioletu Miata z miękkim dachem. Wycofała się z podjazdu bez patrzenia na mnie i popędziła w noc. Żałowałam, że nosiła perfumy. Była czymś zdenerwowana – zawsze była nieumiejętnym kłamcą. Ale synchronizacja czasowa była trochę zbyt dogodna: przybycie Stefana, który każe mi uciekać i przybycie Amber, która podaje mi miejsce gdzie mogę uciec. Wiem przed kim Stefan kazał mi uciekać i nie chodziło mu o niego. „Ona wie” powiedział.

str. 21

„Ona” to Marsilia, Pani wampirów z Tri-Cities. Wysłała mnie na polowanie wampira, który był na morderczej popijawie i zagroził jej chmarze. Doszła do wniosku, że byłam jej najlepszą szansą by go znaleźć, ponieważ widzę duchy, których inni ludzie nie widzą a wampirze legowiska mają tendencję do przyciągania duchów. Nie pomyślała, że naprawdę będę w stanie go zabić. Kiedy to zrobiłam była bardzo nieszczęśliwa. Wampir, którego zabiłam był specyficzny, bardziej potężny niż inne, ponieważ był opętany przez demona. Demon spowodował, że był szalony i zabijał ludzi na prawo i lewo i to jej nie przeszkadzało, ale ukazanie wampirów ludzkiemu światu to już inna sprawa. Wyszedł z pod kontroli, kiedy stał się potężniejszy niż jego stwórca, ale Marsilia wierzyła, że potrafi to załatwić sama przyjmując nad nim kontrolę. Użyła mnie by go znaleźć – była pewna, że mnie zabije. I miałaby rację, jeśli nie miałabym przyjaciół. Ponieważ wysłała mnie po niego, nie mogła szukać zemsty bez ryzyka utraty kontroli nad jej chmarą. Wampiry biorą takie rzeczy na poważnie. Byłabym bezpieczna, jeśli nie byłoby tego drugiego wampira. Andre był lewą ręką Marsili, gdzie Stefan był prawą. Był także odpowiedzialny za stworzenie opętanego wampira, który zabił więcej ludzi niż mogłam zliczyć na dwóch rękach. I Andre i Marsilia zamierzali zabić więcej. Jeden był jak dla mnie aż za nadto. Więc zabiłam Andre, wiedząc, że to oznacza moją śmierć. Ale Stefan ukrył moją zbrodnię. Ukrył ją wraz ze śmiercią dwóch niewinnych ludzi, których jedyną zbrodnią było to, że byli ofiarami Andre. Uratował mnie, ale koszt był zbyt wysoki. Ich śmierć kupiła mi dwa miesiące. Marsilia wie. Nigdy by nie zraniła Stefana tak mocno z innego powodu. Torturowała go, głodziła i pozwoliła mu odejść by przyszedł do mnie. Popatrzyłam

str. 22

w dół na czerwone znaki, które Stefan zostawił mi na ręce – jeśli by mnie zabił, nie spadłaby na nią żadna wina. Usłyszałam hałas i spojrzałam w górę. Darryl i Peter szli obok zmaltretowanego kadłuba Królika. Darryl był wysoki, atletyczny i drugim Adama. Miał ciemną skórę po Afrykańskim ojcu i oczy po swojej Chińskiej matce. Jego doskonałe cechy powstały z szczęśliwego połączenia bardzo różnych genów, ale wdzięk jego ruchów powstał w wyniku wypadku, który przekształcił go w wilkołaka. Lubił ładne ciuchy a gładka bawełniana koszulka, którą nosił prawdopodobnie kosztowała więcej niż ja zarabiałam w tydzień. Nie wiedziałam jaki był stary ale było dość pewne, że był starszy niż wyglądał. Jest coś w starszych wilkołakach atmosfera, którą roznoszą istniejąc nie całkiem w tym wieku samochodów, telefonów i telewizji, tego nie miał Darryl. Peter był wystarczająco stary by być w kawalerii, ale tu i teraz pracował jako monter. Był dobry w swojej pracy i miał pół tuzina osób (ludzi) na swojej liście płac. Ale szedł po prawej i za Darrylem, ponieważ Darryl był bardzo dominujący a Peter jednym z uległych w sforze Adama. Darryl zatrzymał się u stóp ganku. Nie lubił mnie przez większość czasu. W końcu zdecydowałam, że to był po prostu snobizm – on był wilkiem a ja kojotem. Miał stopień doktora w wysoko płatnej myślowej pracy a ja byłam mechanikiem w brudem za paznokciami. A najgorsze ze wszystkiego było to, że jeśli byłam partnerką Adama to musiał wypełniać moje rozkazy. Czasami szowinizm, który przenika zasady dzięki którym działają wilkołaki pracuje wstecz. Wszystko jedno jak uległa jest partnerka Alfy jej rozkazy są drugie w kolejności po nim. Kiedy nic nie powiedział po prostu otworzyłam drzwi i poprowadziłam dwa wilki Adama do mojego domu. Tłumaczenie Jadi4 Korekta Marella

str. 23

Rozdział 2

Stefan nie był przychylny na zmianę dawców, więc Peter i Darryl uklękli, każdy po obu stronach i zaczęli rozluźniać jego uścisk. Kiedy podeszłam by im pomóc Adam na mnie warknął. Jeśliby tego nie zrobił prawdopodobnie pozwoliłabym wilkom się tym zająć. Mimo wszystko w końcu mają budzącą strach super siłę wilkołaka. Ale jeśli Adam i ja będziemy tworzyć związek, coś co już powodowało motyle w moim brzuchu, to będzie się to odbywało na równych prawach. Nie mogłam pozwolić sobie na odwrót po warknięciu Adama. Poza tym pogardzałam tchórzliwą częścią mnie, która cofała się przed jego gniewem. Nawet jeśli byłam dość pewna, że była to ta mądrzejsza część. Peter i Darryl pracowali nad rękami Stefana, więc podeszłam do jego głowy. Wsunęłam palce z jednej strony jego ust, licząc na to, że wampiry mają tą samą reakcję na nacisk pewnych punktów jak reszta z nas. Ale nie potrzebowałam stosować żadnego nacisku, ponieważ jak tylko moje palce dotknęły jego ust wzdrygnął się i wypuścił Adama a jego ręce zmiękły w tym samym czasie, kiedy wyrwał kły. - Nie będę – powiedział Stefan, kiedy wyciągnęłam palce z jego ust. – Nie będę – wyszło szeptem i znikło niesamowicie wraz z wydychanym powietrzem. Jego głowa poruszyła się do czasu aż spoczęła na moim ramieniu, jego oczy się zamknęły. Jego twarz wyglądała teraz prawie tak jak jego - zaokrągliła się i leczyła. Popękane miejsca na jego skórze, rękach i ustach wyglądały teraz jak rany. To mówiło coś o tym w jakim był kiepskim stanie, że sączące się rany były poprawą.

str. 24

Jeśli jego ciało nie trzęsłoby się o moje tak, jakby miał atak epileptyczny byłabym bardziej zadowolona. - Wiesz co jest z nim nie tak? – spytałam Adama bezradnie. - Ja wiem – powiedział Peter. Spokojnie wyciągnął ogromny scyzoryk z pokrowca przy pasie i zrobił małe nacięcie na przegubie. Wysunął mnie z pod Stefana i przesunął go tak, że leżał głową na kolanach Petera, przytrzymywany przez rękę wilkołaka. Peter trzymał swój krwawiący nadgarstek przed wampirem, który zacisnął wargi i odwrócił głowę. Adam, który owinął ręką swój nadgarstek by zatrzymać krwawienie, wychylił się do przodu. - Stefan. Wszystko w porządku. To nie jest Mercy. To nie jest Mercy. Czerwone oczy otworzyły się delikatnie i wampir wydał dźwięk jakiego nigdy jeszcze nie słyszałam... i żałowałam, że wciąż nie mogłam tego powiedzieć. Dźwięk wysoki i cienki jak gwizdek dla psa, ale jakoś cięższy, podniósł każdy włos na moim karku. Zaatakował aż Peter się szarpnął zgrzytając zębami i sycząc. Nie zauważyłam, kiedy moja matka nas opuściła, ale musiała to zrobić w pewnym momencie, ponieważ na kanapie leżała otwarta apteczka pierwszej pomocy Samuela, którą wyciągnęła z szafki w łazience. Uklękła przy Adamie, lecz on wstał na nogi. Wilkołaki Alfa nie przyznają się do bólu publicznie i rzadko prywatnie. Jego nadgarstek mógł wyglądać jakby został rozpruty, a on nigdy nie pozwoliłby mojej matce nic z nim zrobić. Wstałam również. - Dobra – powiedziałam, zanim on mógł coś powiedzieć co by ją obraziło, albo vice versa – Pokaż mi. Szarpnęłam i pociągnęłam, aż mogłam zobaczyć rany.

str. 25

- Nic mu nie będzie – powiedziałam mamie z satysfakcją – Już się pokrywa strupem. Za pół godziny będzie tylko kilka czerwonych znaków. To było dobre. Moja matka podniosła brew i szepnęła. - I pomyśleć, iż zawsze się martwiłam, że nie masz przyjaciół. Przypuszczam, że powinnam była zaprzestać modlitw. Posłałam jej ostre spojrzenie a ona uśmiechnęła się przez niepokój widoczny w jej oczach. - Wampiry Mercy? Myślałam, że były wymyślone. Zawsze była dobra w wywoływaniu u mnie poczucia winy, co było tym czego Bran nigdy nie potrafił. - Nie mogłam ci powiedzieć – powiedziałam – Nie lubią, kiedy ludzie o nich wiedzą. To by było dla ciebie niebezpieczne – zwęziła oczy – Poza tym właściwie mamo w Portland nigdy żadnego nie widziałam– I byłam bardzo ostrożna by ich nie widzieć, kiedy ich wyczułam. Wampiry lubiły Portland – dużo deszczowych dni. - Oni wszyscy mogą tak wpadać gdziekolwiek chcą? Potrząsnęłam głową, wtedy zastanowiłam się ponownie - Znam tylko dwóch a Stefan jest jednym z nich. Adam patrzył jak Stefan się pożywia; wyglądał na zmartwionego. Nie zdawałam sobie sprawy, że on i Stefan byli kimś więcej niż przypadkowymi znajomymi. - Wyjdzie z tego? – spytała moja mama. Adam był blady ale uzdrawiał się dobrze. Innym wilkom zajęłoby to więcej czasu, ale Adam był Alfą i jego sfora dawała mu więcej mocy niż innym wilkom. Ale jeśli Stefan wgryzie się w Petera tak jak wgryzł się w Adama to Peterowi leczenie zajmie trochę dłużej.

str. 26

Popatrzyła na mnie i wyszły jej dołeczki, kiedy mówiła. - Mówiłam o wampirze. Chyba nie zrozumiałaś mnie źle? Próbowałam nie rozwodzić się nad kondycją Stefana i dlaczego był w tak złej formie – i ile z tego było moją winą. - Nie wiem mamo – oparłam się o nią, tylko troszkę, zanim wyprostowałam się by stanąć o własnych siłach. – Nie wiem dużo o wampirach. Trudno ich zabić, ale nigdy nie widziałam żadnego w takim stanie, który by przeżył. – Daniela, Stefana... co? Może tylko Stefana. Daniel zrezygnował z karmienia, ponieważ wierzył, że zwariował i zabił całą grupę ludzi. Wyglądał źle, jednak nie tak źle jak Stefan. - Zależy ci też na nim. Nie brzmiała na zdziwioną, ale byłaby jeśli wiedziałaby tyle o wampirach, co ja. Wiedziałam, że Stefan trzymał grupę ludzi, pozornych więźniów, z których się pożywiał – chociaż żadne z nich nie wydawało się sprzeciwiać. Moje różowe okulary zostały roztrzaskane, kiedy zabił dwóch bezradnych ludzi by mnie chronić, ludzi, których uratowałam. Tajemniczy wampir Wulfie mógł skręcić im szyje, ale to Stefan był dyrektorem tej małej makabrycznej konspiracji. Ale widok jego w tym stanie nadal bolał. - Tak – powiedziałam mamie. - Możesz już go puścić – powiedział Adam Darrylowi – Pożywia się. Darryl puścił rękę Stefana i cofnął się jakby bał się zakażenia. W moim salonie nie zostało już zbyt dużo wolnego miejsca, ale natknął się plecami na ladę, która rozdzielała pokój od kuchni i zmarszczył wargi. Adam posłał mu oceniające spojrzenie zanim zwrócił uwagę na innego wilka. - Peter, wszystko w porządku? – spytał Adam.

str. 27

Popatrzyłam na wilkołaka i widziałam pot zbierający się na jego czole, zamknął oczy i odwrócił je od wampira, który był rozciągnięty na jego kolanach i przymocowany do jego ręki. Oceniając różnicę pomiędzy jego reakcją a Adama, może byłoby lepiej znaleźć bardziej dominującego wilka do nakarmienia Stefana. Peter nie odpowiedział, a Adam przeszedł za niego, więc mógł położyć rękę na skórze jego karku. Prawie natychmiast zobaczyłam wpływ tego dotknięcia, kiedy Peter odprężył się wobec Alfy z westchnieniem ulgi. - Przepraszam – powiedział Adam – Jeśli byłby ktoś inny... Ben powinien być już tutaj niedługo. Darryl był tutaj i gapił się na swoje buty. Uwaga Adama nie była nakierowana, ale Darryl wyglądał jakby go ktoś uderzył. Peter potrząsnął głową. - Nie ma problemu. Chociaż przez minutę to było kiepsko. Myślę, że to był mit, że wampiry mogą złapać w pułapkę twój umysł. To jeden z problemów z wampirami. Jak u nieludzi, było tak wiele fałszywych informacji, że trudno było przesiać prawdę od faktów. - On nie jest sobą – złapałam się na mówieniu – Nie zrobił tego celowo. – Nie byłam całkowicie pewna, czy to prawda, ale dźwięczało dobrze. Pił już ze mnie. I wszystko poszło dobrze, ale raczej wolałabym żeby to się już nigdy nie powtórzyło. Moja matka spojrzała na mnie - Masz sok pomarańczowy albo coś innego z cukrem dla krwiodawców? Powinnam była o tym pomyśleć. Przeskoczyłam przez nogi Stefana i poszłam do kuchni spojrzeć. Mój współlokator ogłosił mnie całkowicie nieskłonną do podejmowania nowych wyzwań żywieniowych i wziął na siebie robienie zakupów. Więc nie miałam żadnego pojęcia, co wepchał do lodówki.

str. 28

Znalazłam w połowie pełną butelkę o niskiej zawartości miąższu soku pomarańczowego i napełniłam dwie szklanki. Wręczyłam pierwszą Adamowi a drugą trzymałam przed Peterem. - Potrzebujesz pomocy? Peter posłał mi pół uśmiech, potrząsnął głową i wziął szklankę, wypijając ją jednym łykiem i wręczając mi z powrotem. - Więcej? - Nie teraz – powiedział – Może kiedy będzie po wszystkim.

Razem z mamą usiadłyśmy na kanapie, Adam wziął krzesło a Darryl pozostał tam gdzie był, wciąż usilnie starając się nie patrzeć na wampira. Ktoś ostro uderzył w drzwi i Darryl powiedział - Ben Nie zrobił żadnego ruchu by zareagować, ale i tak drzwi się otworzyły i Ben wetknął przez nie głowę. Jego blond włosy wyglądały prawie na białe, oświetlone przez światło ganku. Spojrzał na Stefana i powiedział swoim świetnym brytyjskim akcentem - Cholera jasna. Jest w złej formie. Ale jego uwagę pochłonęła moja matka. - Ona jest mężatką – ostrzegłam go – I jeśli ją nieprzyzwoicie nazwiesz, zastrzeli cię z jej pięknego różowego pistoletu i splunie na twój grób. Na moment zwrócił na mnie uwagę i zaczął otwierać usta. Adam powiedział

str. 29

- Ben. Poznaj matkę Mercy, Margi. Ben zbladł, zamknął usta i otworzył je znowu. Ale nic z nich nie wyszło. Nie sądziłam, żeby Ben był przyzwyczajony do poznawania matek. - Wiem – westchnęłam – ona wygląda jak moja młodsza, lepiej wyglądająca siostra. Mamo to jest Ben. Ben jest wilkołakiem z Angli i ma plugawe usta, kiedy Adama nie ma w pobliżu. Uratował mi życie parę razy. Na przeciwko ściany to Darryl, wilkołak, geniusz, doktor i drugi Adama. Peter także wilkołak, to ten miły człowiek karmiący Stefana. I nastała niezręczność. Darryl nic nie mówił. Ben po jeszcze jednym oszołomionym spojrzeniu na mamę, trzymał głowę nisko i usta zamknięte. Peter był wyraźnie rozproszony przez karmienie wampira. Adam zaniepokojony gapił się na Stefana ze zmarszczonymi brwiami. On także wiedział, co znaczyły pierwsze słowa Stefana. Ale nie mógł ze mną o tym rozmawiać przy mojej mamie zanim ja tego nie zrobię. A ja nie zamierzałam pozwolić żeby wiedziała, że Marsilia i jej wampiry przyszły po mnie. Nie chyba, że będę musiała. Mama chciała mnie spytać o... o ten incydent w zeszłym tygodniu. O Tima i o to jak zginął. Ale nie będzie mnie pytać o cokolwiek do momentu, gdy wszyscy nie inni pójdą. - Ja? Ja chciałam po prostu o tym nie mówić. Zastanawiałam się jak długo mogę trzymać wszystkich razem, zażenowanie było lepsze niż kująca żołądek panika, którą spowoduje rozmowa z Adamem czy moją matką. - Skończyłem – powiedział Peter Stefan i tym razem nie był wcale szczęśliwszy na zmianę dawców. Ale posiadanie dodatkowego wilka załatwiało sprawę i z niewielką szkodą jednej części mojego stolika, już wkrótce pożywiał się z Bena. Ale po kilku minutach Stefan zrobił się bezwładny a jego usta opadły. - Czy on żyje? – spytał Peter i wziął łyk drugiej szklanki soku pomarańczowego.

str. 30

- On? – spytał Ben, wyciągając przegub – On nie żyje od lat. Peter chrząknął - Wiesz o czym mówię. Zgodnie z prawdą, trudno było powiedzieć. Nie oddychał, ale wampiry nie robiły tego, chyba że musiały coś powiedzieć albo uchodzić za człowieka. Jego serce nie biło, ale znowu niewiele to znaczyło. - Weźmiemy go do mojego domu – powiedział Adam, spojrzał na mamę – Moja piwnica ma pokój bez okien, gdzie będzie bezpieczny – miał na myśli klatkę, gdzie zamykali wilkołaki, które wymknęły się spod kontroli. Zmarszczył brwi. – Nie żeby to zatrzymało kogokolwiek, kto wrzucił go na środek twojego salonu, Mercy – znał „kogokolwiek’ bardzo dobrze. Marsilia pomyślałam, chociaż być może to był sam Stefan. Albo jakiś inny wampir. Tym który mi wyjaśnił, że Marsilia i Stefan są jedynymi, którzy potrafią się teleportować w ten sposób, był Andre ten, którego musiałam zabić. Trudno ufać jego informacjom na dłuższą metę. - Będę ostrożna – powiedziałam Adamowi – Ale ty też bądź ostrożny. Wampir obserwował tył domu, kiedy wyszłam porozmawiać z Amber. - Kim jest Amber? – pytanie Adama było tylko o włos szybsze niż mojej matki. - Amber? Koleżanka Charli ze studiów? Skinęłam głową - Przeczytała o... widocznie jestem w krajowych wiadomościach. Postanowiła, że powinna mnie odwiedzić bym zbadała jej nawiedzony dom. - To brzmi jak Amber – powiedziała mama. Chad i Amber spędziły kilka weekendów w domu moich rodziców w Portland, kiedy byłam na studiach. - Zawsze była

str. 31

egocentryczna i nie przypuszczam, żeby się to zmieniło. Chociaż, dlaczego ona myśli, że mogłabyś jej pomóc z nawiedzonym domem? Nigdy nie powiedziałam mamie że widzę duchy. Do niedawna nie pomyślałam, żeby to było coś niezwykłego. To znaczy, ludzie widzą duchy przez cały czas, prawda? Po prostu nie mówią o tym za wiele. Posiadanie córki, która zamienia się w kojota było wystarczająco kiepskie, więc o wszystkim innym mogłam milczeć i tak zrobiłam. To także nie wydawał się odpowiedni czas by jej o tym powiedzieć. Nie powiedziałam jej o zeszłym tygodniu. Nie powiedziałam jej o wampirach. Nie miałam zamiaru informowania jej o wszystkich innych sekretach, które miałam. Więc wzruszyłam ramionami - Może dlatego, że obcuję z wilkołakami i nieludźmi. - Czego ona oczekuje od ciebie w tej sprawie? – spytał Adam. Podsłuchał całą rozmowę z Amber; wilkołaki mają bardzo dobry słuch. - Zabij mnie – powiedziałam – Czy wyglądam jak ekspert od duchów? – widzenie ich było bardzo dalekie od ich odsyłania. Nie byłam nawet pewna czy to jest możliwe. Myślałam o tym, co powiedziała Amber – Może po prostu chciała, żebym jej powiedziała czy jej dom jest rzeczywiście nawiedzony. Może ona po prostu potrzebuje kogoś kto jej uwierzy. Adam ukląkł na podłodze i podniósł Stefana - Wezmę go do domu – Choć Stefan był wyraźnie wyższy niż on, nadprzyrodzona siła Adama nie była oczywista – on tylko wyglądał jak ktoś, kto mógłby przenieść duży ciężar bez wysiłku. Darryl powinien podnieść Stefana a nie Adam. Alfa po prostu nie powinien podnosić ciężarów, kiedy w około byli zdolni podporządkowani. Zarówno Ben jak i Peter karmili wampira, ale Darryl nie miał usprawiedliwienia. Musiał mieć coś istotnego do wampirów.

str. 32

Adam wydawał się nie zauważać niczego niewłaściwego w zachowaniu Darryla. - Wyślę kogoś z powrotem do obserwacji twojego domu na dziś wieczór. – popatrzył na moją mamę – Potrzebujesz miejsca do spania? U Mercy – popatrzył dookoła – trochę brakuje przestrzeni. - Zatrzymałam się w Czerwonym Lwie w Pasco –powiedziała do Adama. A do mnie – Wyruszyliśmy w pośpiechu i nie mogłam znaleźć nikogo do pilnowania Hoteba. Jest w samochodzie. – Hoteb był jej pinczerem dobermanem, który lubił mnie jeszcze mniej niż ja jego. Adam uroczyście skinął głową, chociaż nie pamiętam żebym mu mówiła, że pies mojej mamy mnie nienawidzi. - Adam – powiedziałam – Dziękuję ci. Za ratowanie Stefana. - Żadne podziękowania nie są konieczne. Nie uratowaliśmy go dla ciebie. Ben zrobił minę, która mogła być uśmiechem, jeśli jego twarz nie byłaby tak napięta. - Nie byłaś tam w piwnicy z tą rzeczą. – miał na myśli opętanego wampira Andre, pierwszego wampira, którego zabiłam. Schwytał kilka wilków i Stefana i... bawił się nimi. Demony lubią sprawiać ból. - Gdyby nie było Stefana... – Ben wzruszył ramionami jakby pozwalał zniknąć niewypowiedzianym wspomnieniom. – Jesteśmy jego dłużnikami. Adam zerknął na Darryla, który otworzył drzwi. Pomyślałam o czymś. - Poczekaj. Adam się zatrzymał.

str. 33

- Jeśli porozmawiam z mamą... czy to się będzie liczyć? – powiedział mi, że muszę z kimś porozmawiać a moja matka nie odejdzie dopóki nie powiem jej wszystkiego. Wydawało się, że powinnam być w stanie upiec dwie pieczenie na jednym ogniu. Wręczył Stefana Benowi i podszedł do mnie. Dotknął mojej szczęki, tuż pod uchem i jak gdyby nasza zafascynowana widownia nie patrzyła pocałował mnie, dotykając mnie tylko koniuszkami palców i ustami. W pierwszym odruchu gorąco przepływało przeze mnie... śledzone przez okropny dławiący lęk. Nie mogłam oddychać, nie mogłam się ruszać... Kiedy wróciłam do siebie, siedziałam na kanapie z głową pomiędzy kolanami a Adam nucił coś do mnie. Ale mnie nie dotykał i nikt inny również. Podniosłam się i znalazłam się twarzą w twarz z Adamem. Jego twarz była spokojna ale widziałam wilka w jego oczach i poczułam dzikość na jego skórze. - Atak paniki – powiedziałam niepotrzebnie – Nie mam ich zbyt często – kłamałam i zobaczyłam w wyrazie jego twarzy, że wiedział o tym. Z tym były dzisiaj cztery. Wczoraj radziłam sobie lepiej. - Rozmowa z twoją matką się liczy – powiedział – Będziemy wszystko robić powoli... zobaczymy jak to działa. Rozmawiaj ze swoją matką albo z kimkolwiek chcesz. Ale to wszystko będzie trwać aż całowanie mnie nie będzie wywoływać ataków paniki, dobrze? Nie czekał na odpowiedź. Po prostu wyszedł z domu a za nim jego towarzystwo. Darryl poczekał aż Ben i Peter wyszli przez drwi zanim zamknął je delikatnie za nimi wszystkimi. - Mercy – powiedziała moja matka w zamyśleniu – nigdy mi nie mówiłaś, że twój sąsiad wilkołak jest taki gorący. - Mhh – powiedziałam. Doceniałam jej wysiłek, ale teraz gdy miałam czas chciałam po prostu już mieć to za sobą. – Nie widziałaś go jak rozrywa trupa Tima na kawałeczki.

str. 34

Usłyszałam jak mama zassała powietrze w ciężkim oddechu. - Żałuję, że nie. Opowiedz mi o Timie. Więc tak zrobiłam. A ona nie powiedziała ani słowa dopóki nie skończyłam. Nie zamierzałam mówić jej wszystkiego. Ale ona nic nie mówiła, nie ruszała się, nie patrzyła na mnie. Więc mówiłam. Ledwo udało mi się zachować imię Bena z daleka od tego –tylko on mógł ujawniać swoje sekrety – ale wszystko inne ryczało w postrzępionych kawałkach albo krztusiło się gwałtownie na zewnątrz z jakiegoś ciemnego i podłego miejsca. Zajęło mi trochę czasu by wydostać to wszystko. - Tim przypominał ci Samuela – powiedziała, kiedy skończyłam. Szarpnęłam głowę z jej kolan. - Nie, nie jestem szalona. – wręczyła mi zwitek chusteczek z pudełka, które leżało na poręczy kanapy. - Dlatego nie wyczułaś zagrożenia. Dlatego nie wiedziałaś czym był. Samuel zawsze był trochę wyrzutkiem i to pozostawiło cię ze słabością do wyrzutków. Samuel? Wesoły, kochany (jak na wilkołaka) wyrzutkiem? - Nie był. – chwyciłam garść chusteczek i wtarłam smarki i słoną wodę z twarzy. Mój nos dobrze działa, kiedy płaczę. Skinęła głową. - Pewnie, że był. Lubi ludzi, Mercy a większość wilkołaków nie.- zadrżała na jakieś wspomnienie – Słuchał heavy metalu i oglądał powtórki Star Streka - Był drugim Marroka zanim przyjechał tu na chwilę jako samotny wilk. Nie był wyrzutkiem. Ona tylko spojrzała na mnie. - Samotny wilk nie oznacza wyrzutka – zacisnęłam szczękę.

str. 35

Drzwi otworzyły się z hukiem a Samuel, który siedział na ganku przez chwilę, wszedł do środka. - Tak, właśnie że oznacza. Hej Margi, czemu sprowadziłaś tego psa? Twój pies wygląda strasznie. Hoteb był czarny z czerwonawo brązowymi oczami. Wyglądał jak Anubis. Samuel miał rację, wyglądał strasznie. - Nie mogłam znaleźć dla niego opiekuna – powiedziała, wstając by go uścisnąć. – Jak się trzymasz? Zaczął mówić dobrze... potem spojrzał na mnie. - Razem z Mercy przyjęliśmy kilka kopniaków. Ale jak dotąd wracamy z powrotem na ring. - To wszystko, co można robić. – powiedziała mama – Muszę iść. Hoteb zaraz będzie się przygotowywać do wybuchu a ja muszę się trochę wyspać. – popatrzyła na mnie – Mogę zostać na parę dni i Curt chciał żebym ci powiedziała, że zapraszamy cię na jakiś czas do domu. – Curt był moim ojczymem, dentystą. - Dziękuję ci mamo – powiedziałam i naprawdę tak myślałam. Jak straszne to było, to wylanie tego wszystkiego mogło pomóc. Ale musiałam zabrać ją z miasta zanim Marsilia zrobi kolejny ruch – To było dokładnie to czego potrzebowałam – wzięłam głęboki oddech – Mamo, musisz wrócić do Portland. Pracowałam dzisiaj. Jest lepiej, kiedy robię to co zawsze. Myślę, że jeśli po prostu będę się trzymała normalnej procedury, zostawię to za sobą. Moja matka zwęziła oczy i zaczęła coś mówić, ale Samuel wsadził jej do kieszeni wizytówkę. - Masz – powiedział – Zadzwoń do mnie. Powiem ci jak ona sobie radzi. Mama podniosła brodę.

str. 36

- A jak ona sobie radzi? - Szczerze, to tak sobie – powiedział jej – Ale to jest już jakiś postęp. Ma mocne, dobre geny. Da sobie radę, ale myślę, że ma rację. Będzie lepiej, kiedy ludzie zakończą bieganie w około z ukazywaniem sympatii, litości i gapienia się. A najlepszym sposobem na to jest powrót do pracy, powrót do normalności aż inni ludzie zapomną o tym co się stało. Błogosławiony Samuel. - W porządku – powiedziała mama. Posłała Samuelowi surowe spojrzenie – A teraz, nie wiem co jest pomiędzy tobą a mają córką i Adamem Hauptmanem - To tak jak my – mruknęłam. Samuel się uśmiechnął. - Mamy to całkiem dobrze opracowane w odniesieniu do seksu – Adam dostanie – pewnego dnia – a ja nie. Ale reszta jest jeszcze do negocjacji. - Samuelu Cornik – wybełkotałam z niedowierzaniem – To jest moja matka. Mama uśmiechnęła się do niego i pociągnęła go w dół by mogła pocałować go w policzek. - Więc jest to tak jak myślałam. Ale chciałam po prostu sprawdzić – uspokoiła się i po zerknięciu na mnie powiedziała do Samuela – Dbaj o nią dla mnie. Skinął głową uroczyście - Będę. I Adam ze swoją sforą również. Pozwól, że odprowadzę cię do samochodu. Wrócił do domu i usłyszałam jak odjeżdża samochód mojej matki. Wyglądał na tak zmęczonego jak ja się czułam. - Adam postawił kilka wilków pod Czerwonym Lwem, poczekają aż twoja matka tam dojedzie. Wszystko będzie dobrze. - Jak było w robocie? - spytałam

str. 37

Rozjaśnił się. - Jakiś biedny głupiec zabrał ciężarną żonę przez kraj aby odwiedzić jej matkę dwa tygodnie przed rozwiązaniem. Dostałem się tam w samą porę by odegrać rolę łapacza. Samuel kochał dzieci. - Chłopiec czy dziewczynka? - Chłopiec. Jacob Daniel Arlington, dwa kilo dziewięćset. - Byłeś u Adama zobaczyć Stefana? – spytałam. Przytaknął. - Wstąpiłem tam przed powrotem do domu. Niewiele byłem w stanie zrobić. Głównie pomagam ludziom zanim umrą. Później nie jestem już tak pomocny. - Co o tym myślisz? Wzruszył ramionami. - On robi to, cokolwiek to jest, co wampiry robią w ciągu dnia. Nie śpi, ale coś podobnego do tego. Przypuszczam że dzisiaj i jutro będzie odpoczywał. Ale to mógłby ci powiedzieć każdy z odrobiną zdrowego rozsądku, Adam też tak uważa. Stwierdził, że jestem zmęczony i bezużyteczny a potem wysłał mnie z powrotem bym cię pilnował w razie czego, gdyby Marsilia zdecydowała się spróbować czegoś innego. - Zmęczony i bezużyteczny – powiedziałam z udawanym współczuciem – I nawet to nie zwolniło cię z obowiązku. Uśmiechnął się. - Adam wydaje się myśleć, że ogłosiłaś się jego. Ale biorąc pod uwagę jego osiągnięcia w robieniu wszystkiego bez konsultacji z tobą, pomyślałem, że zapytam cię osobiście. Podniosłam ręce w bezsilnej kapitulacji.

str. 38

- Cóż mogę powiedzieć. Moja matka uważa, że jest gorący. Nie mam wyboru muszę go wziąć. Poza tym, potwornie jest oglądać jak mężczyzna pełza... błaga. Zaśmiał się. - Założę się. Idź do łóżka, Mercy. Ranek przychodzi wcześnie – zaczął iść korytarzem do sypialni, po czy odwrócił się idąc wstecz – Powiem Adamowi, że powiedziałaś, że cię błagał. Podniosłam brwi. - Wtedy ja mu powiem, że oskarżyłeś go o kłamstwo. Zaśmiał się. - Dobrej nocy Mercy. Wzięłam Adama, wybrałam go otwartymi oczami i sercem. Ale uśmiech Samuela wciąż powodował, że się uśmiechałam. Też kochałam Samuela. Martwił mnie. Czasem wydawał się być po prostu starym Samuelem, zabawnym i beztroskim. Ale byłam pewna, że przez większość czasu on tylko poruszał się jak aktor za wskazówkami. – ‘Wejść z przodu sceny z lewej i uśmiechnąć się szczęśliwie’. Przyjechał tutaj aby zostać ze mną, spróbować się poprawić – co było dobrym znakiem, jak alkoholik, który jedzie na pierwsze spotkanie klubu AA. Ale nie byłam pewna czy jego obecność tutaj pomagała mu czy nie. Był stary. Starszy niż myślałam kiedy dorastałam w sforze jego ojca. I chociaż wilkołaki nie umierają ze starości jak ludzie, to starość może zabić ich tak samo skutecznie. Może gdybym mogła kochać Samuela inaczej. Może gdyby nie było Adama. Jeśli wzięłabym Samuela na partnera, tak jak chciał, kiedy wprowadził się do mojego domu, może to by go odmieniło. Wykrzywił się.

str. 39

- Co się stało? Ale nie możesz wyjść za kogoś by go odmienić, nawet jeśli go kochasz. I nie kochałam Samuela w sposób w jaki powinna kochać partnerka, w sposób w jaki kochałam Adama. Samuel też mnie nie kochał w ten sposób. Blisko ale nie do końca. A z wyjątkiem podków i granatów ręcznych, słowo blisko się nie liczyło. - Kocham cię, wiesz o tym. - powiedziałam Jego twarz na chwilę stała się pusta. - Tak, wiem o tym – powiedział. Jego źrenice skurczyły się a jego szare oczy rozjaśniły się do lodowatej zimy. Potem się uśmiechnął, słodkim, ciepłym uśmiechem – Też cię kocham. Poszłam do łóżka z wyraźnym odczuciem, że tym razem słowo blisko mogło być wystarczające by załatwiać sprawę.

Samuel miał rację – poranek przyszedł za wcześnie, ziewnęłam kiedy skręcałam vanem w ulicę gdzie znajdował się mój warsztat – i zatrzymałam się na środku drogi a wszystkie myśli o śnie zniknęły. Ktoś wziął farbę w sprayu i w nocy dobrze się bawił po całej siedzibie mojego biura. Po ogarnięciu wszystkiego, podjechałam powoli do parkingu i zaparkowałam obok starej ciężarówki Zee. Wyszedł z biura i podszedł do mnie gdy wysiadłam i zamknęłam drzwi vana, wysoki, szczupły, siwawy mężczyzna. Wyglądał jakby był w późnej pięćdziesiątce lub sześćdziesiątce, ale był o wiele starszy: nigdy nie osądzaj jednego z nieludzi po jego zewnętrzny wyglądzie.

str. 40

- Wow – powiedziałam – Trzeba podziwiać ich poświęcenie. Musieli spędzić tu wiele godzin. - I nikt tędy nie przejeżdżał? – Zee wpadł w złość – Nikt nie zadzwonił na polizei? - Umm, chyba nie. Nie ma tu zbyt dużego ruchu w nocy. – Czytając graffiti zdałam sobie sprawę, że nie było tematów i inspiracji jakie można znaleźć w płótnie, do tego co ktoś zrobił z mojego garażu. Zielona Farba, byłam prawie pewna, był młodym mężczyzną, którego myślowe wzory dorównywały Benowi jeśli słowa, których użył były jakąkolwiek wskazówką. - Spójrz, on błędnie napisał kurwa. Zastanawiam się czy zrobił to celowo? Napisał to dobrze na przednim oknie. Zastanawiam się, które napisał pierwsze? - Zadzwoniłem do twojego przyjaciela z policji Tonyego – powiedział Zee, tak zły, że gdy mówił to jego zęby klekotały o siebie. – Spał, ale będzie tutaj w pół godziny. – mógł być zdenerwowany ze względu na mnie, ale głównie, pomyślałam chodziło mu o stan warsztatu. To był jego biznes na długo przed tym zanim go od niego kupiłam. W zeszłym tygodniu też byłabym wściekła. Ale tyle się wydarzyło od tego czasu, że to zaliczało się na dość niskim poziomie w liście moich zmartwień. Czerwona Farba pilniej się przyłożyła do pracy niż Zielona. Czerwony namalował tylko dwa słowa: kłamca i morderca, w kółko to samo. Adam zainstalował kamery bezpieczeństwa, więc będziemy mieć pewność, ale mogłam się założyć, że Czerwona Farba to była Courtney kuzynka Tima. Tim zabił swojego najlepszego przyjaciela zanim mnie zaatakował i po prostu nie pozostało już wielu ludzi, którzy mogliby nad tym pracować po jego śmierci. Usłyszałam zbliżający się samochód. Godzinę później kiedy ruch zacząłby rosnąć wraz z ludźmi zmierzającymi do pracy nie zwróciłabym na to uwagi. Ale było cicho tak wcześnie rano, że usłyszałam jak moja matka się zbliża.

str. 41

- Zee – powiedziałam nagląco – Czy istnieje jakiś sposób żebyś mógł to schować? – machnęłam rękami w stronę warsztatu – na kilka minut? Nie wiedziałam zbyt wiele o tym co potrafił a czego nie – poza naprawianiem samochodów i bawieniem się z metalem, nie używał przy mnie zbyt wiele magii. Ale widziałam kiedyś jego prawdziwą twarz więc wiedziałam że jego urok osobisty jest dobry. Jeśli potrafił zamaskować swoją twarz to na pewno mógł ukryć trochę czerwonej i zielonej farby. Popatrzył na mnie w wyrazie głębokiego niezadowolenia. Nie prosi się o przysługi nieludzi – nie tylko dlatego, że jest to niebezpieczne ale stanowiło w pewnym sensie także obrazę. Zee mógł mnie kochać, mógł mi być winny za uwolnienie go z więzienia ale to by było na tyle. - Nadjeżdża moja matka – powiedziałam – Wampiry depczą mi po piętach i dlatego ona musi wyjechać. Nie zrobi tego jeśli będzie myślała, że jestem w niebezpieczeństwie – potem, ponieważ byłam zdesperowana, zagrałam nieczysto – Nie po tym co się zdarzyło z Timem. Jego twarz była spokojna. Potem chwycił mnie za rękę i pociągnął za sobą tak że oboje stanęliśmy bliżej garażu. Położył rękę na ścianie przy drzwiach. - Jeśli to zadziała nie będę w stanie usunąć ręki bez zrywania zaklęcia. Kiedy moja mama skręciła za róg graffiti nie było. - Jesteś najlepszy - powiedziałam - Spraw żeby szybko wyjechała – powiedział krzywiąc się – To nie jest mój rodzaj magii. Skinęłam głową i zaczęłam iść w stronę zaparkowanego samochodu mojej matki i wtedy zobaczyłam drzwi wyraźniej. Ktoś z artystyczną wprawą namalował na nich X. Na

str. 42

wszelki wypadek gdybym nie załapała sensu znaku, zamiast dwóch zwykłych linii kształt został utworzony z dwóch kości. Były koloru kości słoniowej z szarawymi cieniami i słabym rumieńcem z koloru różowego – nie namalowane przez parę zirytowanych nastolatków za pomocą farby w spreju. Brakowało jedynie czaszki. - Lepiej to ukryj – powiedział Zee – Magia tego nie zrobi Oparłam się plecami o drzwi i założyłam ręce. - Dlaczego myślisz, że nie będzie to funkcjonowało prawidłowo? – spytałam go, kiedy moja matka odeszła od samochodu z Hotebem na smyczy. - Ponieważ jest stary – powiedział, łapiąc o co mi chodziło – Ponieważ nie był dobrze zaprojektowany. Bo chłodzone powietrzem silniki potrzebują ciągłego majsterkowania. - Byłam... cześć mamo - Margaret – powiedział Zee chłodno. - Pan Adelbertsmiter – moja mama nie lubiła Zee. Obwiniała go za moją decyzję pozostania w Tri-Cities i naprawiania samochodów zamiast poszukiwania pracy nauczyciela czegoś bardziej zbliżonego rodzajowi pracy o którym ona myślała, że powinnam robić. Robiąc zadość uprzejmościom, odwróciła się do mnie. – Pomyślałam że zatrzymam się tutaj przed powrotem do domu. – nie mogła podejść zbyt blisko, bo jak tylko Hoteb wyczuł mój zapach warknął i obniżył agresywnie głowę; ochraniając moją mamę przed złym kojotem. - U mnie wszystko będzie dobrze – powiedziałam podwijając wargę w stronę Dobermana. Właściwie lubiłam psy, ale nie tego. – Pozdrów ode mnie Curta i dziewczyny. - Nie zapomnij o weselu Nan – Nan była moją młodszą pół siostrą i wychodziła za mąż za sześć tygodni. Na szczęście nie byłam częścią wesela więc mogłam tylko siedzieć i patrzeć.

str. 43

- Mam to w kalendarzu – obiecałam – Zee w tym czasie zajmie się warsztatem. Spojrzała na niego, potem na mnie. - W takim razie w porządku – chciała mnie przytulić potem posłała Hotebowi smutne spojrzenie – Musisz nauczyć go zachowywać się poprawnie tak jak zrobiłaś to z Ringo. - Ringo był pudlem mamo. Walka pomiędzy mną a Hotebem nie zakończyła by się dobrze dla żadnego z nas. Wszystko w porządku. To nie jego wina. Westchnęła - Dobrze. Dbaj o siebie. - Kocham cię. Jedź ostrożnie - powiedziałam - Tak zawsze robię. Kocham cię. Do czasu aż samochód był poza zasięgiem wzroku Zee cały się spocił. Wziął rękę z budynku i malunek wrócił. - Nie zrobiłem tego dla ciebie – gderał – Po prostu nie chciałem żeby się tu kręciła dłużej niż to konieczne. Oboje wycofaliśmy się z pod drzwi by obejrzeć malowidło gdzie nasza uwaga została zwrócona przez duży grubo pisany czerwony napis „KŁAMCA”. Farba ze skrzyżowanych kości była grubsza niż farba w aerozolu więc chociaż nie mogłam zobaczyć większości kolorów to widziałam jej zarys. - Wampiry ubiegłej nocy podrzuciły do mojego salonu Stefana. – powiedziałam – Był w kiepskim stanie. Peter... jeden z wilków Adama, uważał że ktokolwiek to zrobił miał nadzieję, że Stefan mnie zaatakuje i już nie będziemy mu stali na drodze. Stefan nie był skory do rozmowy ale to co udało mu się przekazać to to że Marsilia odkryła że zabiłam Andre.

str. 44

Zee przejechał palcami po skrzyżowanych kościach i potrząsnął głową. - To może być robota wampirów. Ale, Mercy kładziesz swój mały nosek w tak wiele miejsc do których on nie należy, że to mógł być prawie każdy. Porozmawiam z Wujkiem Mikiem, ale sądzę że twoim najlepszym informatorem będzie Stefan, ponieważ to nie wygląda na magię nieludzi. Jak bardzo źle jest ze Stefanem? - Jeśli byłby wilkołakiem, myślę że już by nie żył. Myślisz że to jest magia? – czułam że to jest to, ale miałam nadzieję że się mylę. Zee zmarszczył brwi. - Dla złych wampirów on nie jest z tych złych – wysoka pochwała jak dla Zee – I tak, jest tu magia ale nie taka z którą jestem zaznajomiony. - Samuel uważa że Stefan wyjdzie z tego. Tony skręcił za róg swoim nieoznakowanym wozem, który był dyskretnie policyjnie zmodyfikowany o dodatkowe lusterka, kilka dodatkowych anten i pakiet świateł wzdłuż tylnego okna, ukryte przed przypadkowym okiem przez dodatkowe przyciemnione okna. Zwolnił gdy zauważył szkody. Zatrzymał się obok nas i otworzył drzwi. - Robisz wcześniejszą dekorację na Boże Narodzenie Mercy? – Tony potrafił się wtapiać jeszcze lepiej niż ja. Dzisiaj wyglądał jak Hiszpański glina... jak dziecięcy plakat dla Hiszpańskich policjantów, wyraźny i przystojny. Kiedy grał dilera narkotyków robił to lepiej niż autentyk. Po raz pierwszy spotkałam go gdy grał bezdomnego. Nie było w nim nic nadprzyrodzonego ale ten człowiek był jak kameleon. Spojrzałam ponownie na budynek. Miał rację. Jeśli nie zwracałeś uwagi na słowa można było znaleźć w tym coś świątecznego. Zielona farba miała tendencję do zwężania się u szczytu a rozszerzania od jednej strony do drugiej. Czerwona farba była gruba i zbita. Wyglądało to na coś w rodzaju girlandy z wiszącymi czerwonymi bombkami.

str. 45

Było nawet „Ho, ho, ho” jeśli przeskoczyłeś trochę i usunąłeś „e” w ostatnim „ho”. Nasz zielony malarz miał ograniczone słownictwo i czasami mieszał pracę zawodowej kobiety z ogrodowym sprzętem. - Nie bardzo w świątecznym tonie – powiedziałam Tonyemu – Ale kolory pasują. Rzeczywiście jeśli biały nie byłby tak obskurny to wyglądałoby to niemal tak uroczyście jak w tej małej Meksykańskiej knajpce w Pasco tej z naprawdę gorącą salsą. – świeże kolory nadawały tej oryginalnej malarskiej pracy wygląd zmęczony. - Twój chłopak nadal ma monitoring? - Tak ale nie wiem jak go uruchomić. - Ja to zrobię – powiedział Zee – Chodźmy to sprawdzić. Spojrzałam na niego. Wampiry, pamiętasz? Nie chcemy żeby mili ludzcy policjanci

zobaczyli wampiry. Posłał mi uprzejme spojrzenie, które wyraźnie mówiło Jeżeli wampiry były tak

niezdarne że zostały uchwycone przez kamery wideo to ich problem. Nie mogłam się głośno sprzeciwić ale jeśli wampiry się ujawniły to Tony byłby w niebezpieczeństwie. Cóż, pomyślałam, kiedy wskazywałam drogę do biura przynajmniej wampiry wyglądały jak wszyscy. Tak długo jak nie pokazywały kłów do kamery – albo nie rozrzucali samochodów dookoła – było mało prawdopodobne, że będą poznani jako ci kim byli. A jeśli to było oczywiste... Tony nie był głupi. Wiedział dużo o tym jak pracowały wilkołaki i nieludzie i wiedziałam, że podejrzewa, że jest o wiele więcej paskudztw wciąż milczących o swoim istnieniu. Gdy Zee bawił się elektroniką, Tony spojrzał na mnie. - Jak się czujesz? – pachniał zmartwieniem z odrobiną metalicznego zapachu



opiekuńczego gniewu.

przyp. Tłum.: hoe – motyka; whore - kurwa

str. 46

- Na naprawdę zmęczoną odpowiadaniem na to pytanie. – odpowiedziałam uprzejmie – A ty? Błysnął swoimi perłowymi zębami - To dobrze. Myślisz, że to robota Jasnej Przyszłości? Jeśli nasze myśli wciąż będą mieć podobny kierunek to żal mi było Tonyego. - Część tak. Myślę, że jest to robota kuzynki Tima – powiedziałam – Jest członkiem Jasnej Przyszłości ale nie zrobiła tego pod ich sztandarem. Wszystko było skierowane na mnie a nie w nieludzi. - Chcesz wnieść oskarżenie? Westchnęłam. - Zadzwonię do swojej firmy ubezpieczeniowej. Obawiam się że mogą mnie zmusić do złożenia oskarżenia jeśli chcę zwrotu kosztów. Nie mogę sobie pozwolić na zatrudnienie kogoś do malowania chyba że użyję mojego ubezpieczenia a nie mogę się zwolnić z pracy by samej to pomalować. - wciąż miałam inne długi; na przykład uszkodzenia, które zrobił samochodowi i domowi Adama, nieczłowek, który chciał mnie zjeść. A Zee powiedział mi, że chce resztę tego co jestem mu winna za warsztat. Nieludzie nie mogą kłamać a on nie miał czasu by popracować nad wywinięciem się z tego. - A co z rodziną Gabriela? – zasugerował Tony – Jest ich wystarczająco dużo i mogą pracować po szkole. Wyszłoby to taniej niż zatrudnianie specjalistów i... myślę, że oni potrzebują pieniędzy. Gabriel Sandoval był uczniem szkoły średniej, który przychodził w weekendy i późnymi popołudniami aby wykonywać papierkową robotę, odbierać telefony i robić wszystko to, co potrzebne.

str. 47

Miałam nagłą wizję warsztatu przepełnionego małymi Sandovalsami zwisającymi z drabin i lin. Dałam im kiedyś wolną rękę w sprzątaniu mojego biura i trudno było rozpoznać to miejsce, jak na grupę dzieciaków byli zdumiewająco pracowici. - To jest dobry pomysł. Poproszę Gabriela jak tylko przyjdzie żeby zadzwonił do swojej mamy. - Tutaj – powiedział Zee. Odwrócił mały monitor i nacisnął przycisk. System który zainstalował Adam był poręczny i kosztowny. Działał na sensory ruchu więc musieliśmy oglądać tylko to co było w ruchu. Najpierw coś się poruszyło o 10:15; obserwowaliśmy na wpół dorosłego królika kicającego bez pośpiechu poza zasięg wzroku. O północy pojawił się ktoś przy drzwiach do garażu. To nie było dwoje ludzi z farbą w spreju więc byłam całkiem pewna że to ktoś kto namalował skrzyżowane kości na moich drzwiach. Jego obraz był dziwnie ocieniony, nie do rozpoznania. Niegodziwiec utrzymywał swoją twarz z dala od zasięgu kamery, imponujące biorąc pod uwagę fakt, że kamera była ustawiona tak by widzieć twarz włamującej się osoby. Jedynym czystym ujęciem była staromodna rękawiczka, którą nosił: biała z małymi guziczkami na przegubie. Były dziwne zakłócenia w obrazie, skoki, kiedy kamera się wyłączała, ponieważ nie było ruchu do zarejestrowania. Licznik pokazywał, że namalowanie kości na drzwiach zajęło mu czterdzieści pięć minut – z czego kamery złowiły dziesięć minut. Część brakującego czasu mówiło jak malarz dostał się tam i odszedł. Nie sądziłam, żeby wiedział, że są tam kamery a wciąż je unikał. Niektóre nadprzyrodzone istoty się nie filmują: tradycyjnie wampiry są wśród nich. Wprost był odpowiedni na Wulfiego, który był moim pierwszym kandydatem w wampirzym rankingu. Odkąd Wulfie był wampirem, który wiedział na pewno, że to ja zabiłam Andre, był także moją pierwszą osobą podejrzaną na informatora, który powiedział Marsili o moich zbrodniach. Kamera znowu uchwyciła ruch. - Zatrzymaj – powiedział Tony

str. 48

Dwie postacie jeszcze niewyraźne, zamarły na krawędzi światła parkingu a małe liczby w dole ekranu wskazywały 2:08 nad ranem. Czas przeskoczył prawie pół godziny od kiedy malarz kości był tam ostatnio. - O co tutaj chodzi? – spytał – Ta osoba przy twoich drzwiach? - Nie wiem – powiedziałam. Prawie powiedziałam, że jego pytania były tak dobre jak moje, ale nie były. – Może ktoś próbował włamać się ale mu się nie udało? – niemożliwością było stwierdzić co robił przed kamerą – To nie ma znaczenia, ponieważ on wyraźnie nie jest odpowiedzialny za całe graffiti. Tony spojrzał na mnie. Policjanci prawie tak dobrze jak wilkołaki wyczuwają kłamstwo. Odwrócił się nagle i otworzył drzwi by to zbadać. Tak jak Zee śledził palcem delikatnie po zarysie kości. - Kogo jeszcze wkurzyłaś oprócz Jasnej Przyszłości? To wygląda prawie na robotę starych ludzi ulicy... z klasą, ale zaprojektowane by przestraszyć na śmierć kogokolwiek kto to otrzyma. Westchnęłam, nie przejęta. - Nikt nie chciał żebym to ja wyplątała Zee z morderstwa. Ale to nie jest rodzaj rzeczy, którą zrobiliby nieludzie... jest zbyt widoczne. A wilkołak, który by wkurzył się tak bardzo po prostu by zaatakował. Znam ludzi, którzy mogą lepiej się temu przyjrzeć niż policja. Marszcząc brwi Tony wydał zirytowany dźwięk. - To jest jeszcze jedna z takich twoich sytuacji gdzie ‘To jest zbyt niebezpieczne dla was zwykłych policjantów’? Potarłam ramiona, lecz nie było mi zimno tylko byłam zdrętwiała. Nie miałam złudzeń. Marsilia mogła mnie po prostu zabić ale się bawiła. Ale nie ważne jak długo bawi się kot mysz jest zawsze na końcu martwa.

str. 49

A koniec będzie wtedy, kiedy ona zdecyduje. Jedynym pytaniem jest jak dużo ludzi – jak dużo moich przyjaciół – ona zdecyduje zniszczyć wraz ze mną. Może przedwcześnie panikowałam. Może zadowoli się karą. Stefan był jej, nie było powodu do wystąpienia tego głęboko żołądkowego odczucia, że nie będzie ostatnim, który będzie cierpiał za moje grzechy. - Mercy? - Nie wiem co oznaczają skrzyżowane kości – Innego niż złe wieści – Zee powiedział mi że jest to jakaś magia ale prawdopodobnie nie magia nieludzi. – Zee był z dala, każdy komu by zależało wiedziałby że jest nieczłowiekiem, co było powodem, że warsztat był teraz mój a nie jego. Było dużo uprzedzeń w stosunku do nieludzi. – Ma on kilka kontaktów, którzy spojrzą na to dla mnie. Sama znam kilkoro innych osób, które mogę spytać – Adam miał wiedźmę do sprzątania bałaganu na swojej liście płac. Była dobra ale zatrudnienie jej by mnie dużo kosztowało jeśli Wujek Mike i Stefan nie będą wiedzieli co to jest. Kosztowałoby to jakiś miesiąc o makaronie i serze. – Jednakże żaden z nich nie zbliży się w okolice stu mil do policyjnego śledztwa. Macie kogoś kto jest ekspertem w sprawach magii? Tony utrzymał moje spojrzenie przez minutę zanim zrezygnował z westchnieniem. - Psiakrew, nie Mercy. Trzeba było widzieć ich twarze, kiedy oglądali nagranie – Przerwał i posłał mi zmieszane spojrzenie. To było nagranie jak zabijałam Tima... i wszystkie rzeczy wcześniej. Wzruszył ramionami i odwrócił wzrok. – Jest kilku, którzy wiedzą coś o nieludziach i wilkołakach ale... jeśli wiedzą coś więcej będą milczeć z obawy przed utratą pracy. Westchnął i wrócił do warsztatu. - Proszę bardzo – powiedział Zee – Popatrzmy jak kuzynka Tima maluje warsztat. Dwóch ludzi równocześnie poruszyło się na parkingu, Courtney była dobrze widoczna. Zamiast obserwować cały proces, Zee przewinął obraz aż para odchodziła z

str. 50

torbami z pustymi puszkami spreju prawie dwie godziny później. Zatrzymał obraz kiedy Courtney była blisko kamery gdzie można było stwierdzić bez wątpienia, że jest to jej ładna zaokrąglona twarz w wyrazie gniewu i zawiści. Zee przewinął z powrotem i trochę do przodu aż zobaczyliśmy również jasny obraz twarzy jej towarzysza. System bezpieczeństwa nie był zainstalowany zbyt długo ale Zee kochał gadżety. Musiał spędzić trochę czasu rozgryzając ten. - A więc dobrze... Courtney... nie pamiętam jej nazwiska – powiedziałam Tonyemu – A mężczyzny zupełnie nie rozpoznaję. Jeśli to byłaby Jasna Przyszłość to byłoby więcej ludzi. - To jest osobiste – Tony zgodził się ponuro – Będziesz musiała dać mi dyskietki i wniesiesz oskarżenie to damy jej trochę czasu na ochłonięcie. Ona nie przestanie cię nękać chyba że ktoś temu zapobiegnie. Tak będzie bezpieczniej dla wszystkich jeśli zajmie się tym policja a nie wilkołaki czy nieludzie. Zee wyciągnął dyskietkę i dał ją Tony'emu. Tony zmarszczył brwi na chwilę. - Nie martwię się dzieciakami, Mercy. Ale jest coś w tych kościach i w tym facecie, co uruchamia mój stary radar do ataku. Jeśli to nie jest groźba śmierci to jestem wujkiem małpy. Trzymaj się blisko tego swojego chłopaka wilkołaka przez jakiś czas. Odetchnęłam męczeńsko. - Jak myślisz, dlaczego Zee jest jeszcze tutaj? Podejrzewam że nie będę miała chwili dla siebie przez najbliższy rok, przynajmniej. - Taaa – powiedział, a uśmiech rozjaśnił jego oczy – To trudne gdy ludzie troszczą się o ciebie. Zee wydał dźwięk, który można było uznać za śmiech. Ukrył go mówiąc kwaśno.

str. 51

- Nie żeby ona ułatwiała im czuwanie nad sobą. Poczekaj. Wszystko co zamierza robić w najbliższych tygodniach to narzekać, narzekać, narzekać.

Tłumaczenie Jadi4 Korekta Marella

Rozdział 3

Wiadomość się rozeszła, że wróciłam do warsztatu i moi stali klienci zaczęli wpadać by wyrazić swoje współczucie i wsparcie. Graffiti tylko pogarszało sprawę. Po dziewiątej ukrywałam się w garażu za zamkniętymi drzwiami chociaż to oznaczało, że garaż był gorący i nie wywietrzony a mój rachunek za energię znacząco ucierpi. Przyjmowanie klientów pozostawiłam Zee, biedni klienci. Zee nie jest towarzyski. Lata temu, kiedy pierwszy raz przyszłam tutaj do pracy, jego dziewięcioletni syn był odpowiedzialny za recepcję i każdy był za to wdzięczny. Spędziłam większość poranka próbując rozgryźć jaki problem miała dwudziestoletnia Jetta. Nie może być nic bardziej zabawnego niż grzebanie w elektronice o ile możesz zmarnować jeden rok czy dwa. Właścicielka wyszła o trzeciej rano z pracy i dwa razy próbowała uruchomić samochód, zanim zorientowała się, że akumulator był rozładowany pomimo wyłączonych świateł. Akumulator był w porządku. Tak jak prądnica. Byłam pod siedzeniem kierowcy z ręką na przewodach Jetty, kiedy nagła myśl przyszła mi do głowy. Odwróciłam się i spojrzałam na nowy, lśniący odtwarzacz CD w starożytnym samochodzie, którego ostatnio nie było gdy mnie odwiedzał.

str. 52

Kiedy wszedł Zee właśnie używałam Słów Mocy by opisać techników, którzy nie wiedzieli jak związać własne buty, ale czuli wolność i swobodę by mieszać w jednym z moich samochodów. Zajmowałam się tą Jettą tak długo jak pracowałam z samochodami i czułam do niej specjalną sympatię. Zee pomrugał parę razy oczami by ukryć rozbawienie. - Moglibyśmy wysłać twój rachunek tam gdzie włożyli odtwarzacz. - Zapłacą za to? - spytałam Zee się uśmiechnął. - Zapłaciliby jeśli to ja bym im zaniósł – Zee także interesował się osobiście samochodami naszych klientów. Zamknęliśmy na czas lunchu i poszliśmy do naszej ulubionej Meksykańskiej knajpy z oryginalnym tacos. To znaczy bez sera i sałaty lodowej ale z kolendrą, limonką i rzodkiewką - według mojej opinii lepsza wymiana. Wóz był zaparkowany na działce obok meksykańskiej piekarni po drugiej stronie linowego mostu nad rzeką Columbia, prawie w Pasco, prawie. Niektóre wozy były dostawczymi furgonetkami, jednak ten był małą uginającą się przyczepą z tablicą z menu i cenami. Słodko wyglądająca kobieta, która tam pracowała, mówiła w języku angielskim wystarczająco by przyjąć zamówienia – co prawdopodobnie nie miało żadnego znaczenia ponieważ wśród jej klientów było naprawdę niewiele osób, które posługiwałyby się tylko tym językiem. Powiedziała coś i poklepała mnie po ręce, kiedy płaciłam – a kiedy sprawdziłam torbę by się upewnić, że są tam małe plastikowe pojemniki z salsą, zobaczyłam, że dodała kilka dodatkowych moich ulubionych tortilli z mięsem. Co udowadniało, że wszyscy, nawet ludzie, którzy nie czytają gazet, wiedzą o mnie.

str. 53

Zee zawiózł nas do parku po drugiej stronie rzeki w Kennewick gdzie znajdowały się nadbrzeżne stoliki. Westchnęłam kiedy szliśmy wzdłuż brzegu pomiędzy parkingiem a stołami. - Chciałabym żeby tego nie było w gazetach. Jak dużo minie czasu zanim wszyscy zapomną i nie będę dostawać więcej żadnych litościwych spojrzeń? Zee uśmiechnął się drapieżnie. - Już ci mówiłem: musisz się nauczyć hiszpańskiego. Ona ci pogratulowała, że go zabiłaś. I zna kilku innych facetów, którzy mogliby skorzystać z twoich talentów. – Wybrał stół i usiadł. Usiadłam na przeciwko niego i postawiłam torbę pomiędzy nami. - Wcale tak nie powiedziała – Nie mówię po hiszpańsku, ale każdy kto mieszka dłużej w Tri-Cities potrafi sklecić kilka słów, poza tym nie powiedziała aż tak dużo, nawet w hiszpańskim. - No może nie ostatnią część – zgodził się Zee, wyciągając drobiową tortillę i wyciskając na nią jedną z limonek – Chociaż widziałem to w jej twarzy. Ale powiedziała „Bien hecho” – Znałam pierwsze słowo, lecz on chciał żebym spytała o ostatnie, czekając, aż ciekawość wymusi to z moich ust – Co oznacza?... Dobrze. - Dobra robota – jego białe zęby zatonęły w tortilli. Głupie. Było głupotą pozwolić, aby opinia innych ludzi miała znaczenie, ale zdanie kogoś innego kto nie postrzegał mnie jako ofiary ucieszyło mnie niezmiernie. - Myślę – powiedziałam Zee – Myślę, że pójdę na karate, kiedy się odrobię z robotą. – już opuściłam sobotnią, wczesną poranną sesję. - Oglądanie tego powinno być interesujące – powiedział Zee, co było bliskie kłamstwu. Nie widział żadnej przyjemności w oglądaniu grupy ludzi poruszających się w

str. 54

trującej kałuży potu i znużenia (jego słowa). Wniosek z tego, że musiał zostać wybrany na mojego ochroniarza na trochę dłużej niż godziny pracy.

Ktoś już z nimi wszystkimi rozmawiał. Widziałam to w sposobie w jakim mnie pozdrowili, kiedy weszłam do dojo. Mięśnie szczęki Senseia Johansona zacisnęły się, kiedy mnie zobaczył, ale poprowadził nas przez rozgrzewające ćwiczenia ze swoją zwykłą sadystyczną dokładnością. Do czasu aż zaczęliśmy sparingi, mięśnie dolnej części pleców, które były napięte od zeszłego tygodnia były już luźne i dobrze pracowały. Po dwóch pierwszych walkach byłam zrelaksowana i przydzielona do stałej relacji miłosno-nienawistnej z moim trzecim przeciwnikiem, dewastując skutecznym brązowym pasem, który był brutalem dojo. Był ostrożny, oh tak bardzo ostrożny, że Sensei nigdy tego nie widział, jednak on lubił ranić ludzi... kobiety. Dodatkowo do wybranej przez Sensei formy walki pełnego kontaktu, Lee Holland był dodatkowym powodem, że byłam jedyną kobietą w zaawansowanej grupie. Lee nie był żonaty, z czego byłam zadowolona. Żadna kobieta nie zasługiwała by z nim żyć. Właściwie lubiłam z nim walczyć bo nigdy nie czułam się winna za pozostawione siniaki. Cieszyłam się również sfrustrowanym spojrzeniem jego oczu, kiedy jego sprawne ruchy (jego brązowy pas słusznie był w wyższej pozycji niż mój fioletowy) wciąż nie trafiały tak jak powinny. Dzisiaj było jeszcze coś w jego oczach, kiedy spojrzał na szwy na mojej brodzie, gorąca krawędź pragnienia by mnie poważnie przerazić. Był podniecony, że zostałam zgwałcona. Albo podniecił się myślą, że kogoś zabiłam. Wolałam ostatni wariant, choć znając Lee to prawdopodobnie był pierwszy. - Jesteś słaba – wyszeptał do mnie, więc nikt inny nie mógł tego usłyszeć.

str. 55

Miałam rację o tym, co podnosi jego zainteresowanie. - Zabiłam ostatnią osobę, która tak myślała – powiedziałam i kopnęłam go mocno w klatkę piersiową. Zwykle zmniejszałam swoją szybkość do ludzkich możliwości. Ale jego oczy spowodowały, że odpuściłam granie człowieka. Nie jestem nadnaturalnie silna, ale w sztukach walki szybkość też się liczy. Poruszałam się w pełnym nachyleniu, kiedy przeszłam naokoło niego, podczas gdy on wciąż próbował zachować równowagę. Turnieje sztuki walki posiadają dwóch przeciwników walczących na przeciwko siebie. Ale nasz styl zachęcał do ataków z tyłu albo z boku – kierując broń wroga w niewłaściwym kierunku. Kopnęłam go mocno w tył kolana, zmuszając go do upadku na podłogę. Zanim mógł zareagować, skoczyłam ze trzy stopy w tył dając mu szansę na podniesienie się, to był tylko sparing a nie mecz na śmierć i życie. W naszym dojo uczyliśmy się trochę zapasów, ale niewiele. W Shi Sei Kan chodzi o to aby szybko położyć swojego przeciwnika i móc przejść do następnego faceta. Zostało to opracowane dla działań wojennych, w wyniku czego, żołnierz mógłby walczyć z wieloma przeciwnikami. Zapasy pozostawiały cię odsłoniętym na ataki innych. A ja nie miałam ochoty na bliskie starcie z Lee. Ryknął wściekle z upokorzenia i zbliżył się do mnie. Blok i blok, skręt i unik, utrzymywałam go z dala od siebie. Ktoś zawołał ostro. - Sensei, popatrz na walkę Lee. - Lee, wystarczy – zawołał Sensei z drugiej strony dojo gdzie z kimś pracował – Wystarczy. Lee nie wydawał się go słyszeć. Jeśli nie byłabym o wiele szybsza niż on, to już bym była zraniona. A tak, nie mógł trafić żadnym ze swoich uderzeń. Przynajmniej przez jakiś czas, zanim stałam się próżna i zbyt pewna siebie.

str. 56

Nabrałam się na udawany ruch prawej ręki podczas gdy trzasnął mnie w przeponę i rozłożył na podłodze za pomocą lewej. Ignorując brak oddechu na tyle ile mogłam, przetoczyłam się i stanęłam na nogi. A gdy się obracałam zobaczyłam, że Adam stał w wejściu w biznesowym garniturze. Miał ręce złożone na klatce piersiowej, kiedy czekał aż zajmę się Lee. Więc tak zrobiłam. Pomyślałam, że to obecność Adama podsunęła mi ten pomysł. Spędziłam trochę czasu w jego dojo w garażu, ćwicząc skoki i kopnięcia. Był pewien cios, który został opracowany w taki sposób, aby skopać przeciwnika z konia tak, że piechur nie oczekiwał wcale, że to przeżyje. Dosiadający konia wojownicy mieli większą wartość niż piechota, więc ofiara była tego warta. W nowoczesnych czasach ten kop był w większości demonstracyjny, używany w walce z ziemi z inną wykwalifikowaną osobą, który był ogólnie mówiąc zbyt wolny i krzykliwy by być przydatny. Zbyt powolny, chyba że byłeś kojotem na pół etatu z nadnaturalną szybkością. Lee nigdy by się nie spodziewał, że tego spróbuję. Moja pięta uderzyła w szczękę Lee a on zwalił się na podłogę prawie przed tym jak zdecydowałam się użyć tego ruchu. A ja upadłam tuż obok niego nadal walcząc o oddech po jego uderzeniu w przeponę. Sensei był obok niego, sprawdzając go prawie zanim wylądowałam. Adam położył rękę na moim brzuchu i wyprostował mi nogi by ułatwić oddychanie. - Pięknie – powiedział – Szkoda, że się powstrzymałaś: jeśli ktokolwiek zasługiwał na to aby stracić głowę... – Nie traktował tego jako żartu. Jeśli powiedziałby to tonem podnoszącym włosy z głowy, to bym się zmartwiła. - Jak on się czuje? – starałam się powiedzieć a on mnie zrozumiał. - Mocny nokaut, ale będzie dobrze. Ze względu na jego kłopot nie będzie miał nawet bólu szyi.

str. 57

- Myślę, że masz rację – powiedział Sensei – Wyciągnęła stopę i skierowała ją perfekcyjnie, jak w turniejowym trafieniu. – Wciąż podtrzymywał Lee, kiedy ten lamentował i zaczął się poruszać. Sensei popatrzył na mnie i zmarszczył brwi. - Byłaś głupia, Mercy. Jaka jest pierwsza zasada walki? Tym razem mogłam wydusić. - Najlepszą obroną są szybkie tenisówki. - powiedziałam Przytaknął. - Dobrze. Kiedy zauważyłaś, że on się nie kontroluje, co jak się nie mylę było jakieś dwie pełne minuty zanim ja to zauważyłem, ponieważ pomagałem Gipsowi w jego sekwencji, powinnaś była zawołać o pomoc i odejść od niego. Nie było sensu tego kontynuować aż ktoś zostanie zraniony. Z boku, Gibs inny brązowy pas, powiedział. - Jej jest przykro Sensei. Po prostu pomieszały jej się kierunki. Ona tylko uciekała w złą stronę. Całe dojo wybuchło śmiechem a napięcie opadło. Sensei przeprowadził na Lee ogólne badanie, aby mieć pewność, że nic nie zostało trwale uszkodzone. - Posiedź przez resztę lekcji – powiedział do Lee – Wtedy odbędziemy krótką rozmowę. Kiedy Lee się podniósł, nie popatrzył na mnie ani na nikogo innego, po prostu przybrał pozycję niskiego konia z plecami opartymi o ścianę. Sensei wstał a ja poszłam za jego spojrzeniem. Popatrzył na Adama, który ukłonił się z pięścią wciśniętą do dłoni i oczami ukrytymi za ciemnymi okularami

str. 58

przeciwsłonecznymi, których wcześniej nie miał na sobie. Większość wilkołaków, które znam, nosi ciemne okulary albo kapelusze, które mogą pokryć cieniem ich oczy. - Adam Hauptman – powiedział – Przyjaciel Mercy. Chciałem tylko poobserwować, chyba że masz coś przeciwko. Sensei w prawdziwym życiu był księgowym. W dzień pracował dla firmy ubezpieczeniowej, ale tutaj był królem. Jego oczy były chłodne i pewne, kiedy patrzył na Adama. - Wilkołak – powiedział. Adam był jednym z piątki czy szóstki ze swojej sfory, którzy wybrali wyjście z ukrycia. - Hai – zgodził się Adam - Więc dlaczego nie pomogłeś Mercy? - To jest twoje dojo Sensei Johanson – Sensei podniósł brew i nagle na ustach Adama pojawił się uśmiech. – Poza tym widziałem jej walkę. Jest twarda i inteligentna. Jeśli myślałaby, że ma kłopoty, poprosiłaby o pomoc. Oglądnęłam się dookoła, kiedy przetoczyłam się by wstać i poczułam się jak nowa z wyjątkiem paskudnego siniaka, którego będę miała na brzuchu. Zee nie było. Nie zwlekałby wiedząc, że Adam bierze wartę. Jego nos zmarszczył się na zapach przepoconych ciał, kiedy tu weszliśmy – powinien być szczęśliwy, że to była stosunkowo chłodna jesień. Pełnego lata dojo pachniało o przecznicę dalej, przynajmniej dla mojego nosa. Dla mnie zapach był silny, ale nie nieprzyjemny, choć wiedziałam, ze względu na komentarze moich kolegów uczniów karate, że większość ludzi nie lubiło tego prawie tak jak Zee. Koniec dramatu, Adam wrócił na bok, rozluźniając krawat i ściągając marynarkę idąc na ustępstwo z powodu gorąca. Sensei zmusił nas do trzystu bocznych kopnięć (Lee został zwolniony ze swojego stanowiska hańby by z nami uczestniczyć) pierwszy na lewo, potem w prawo. Wszyscy odliczaliśmy je w języku japońskim – chociaż podejrzewam, że

str. 59

gdyby wpadł tu rodowity Japończyk to mógłby mieć trudności w zrozumieniu tego co mówiliśmy. Pierwsza setka była łatwa, mięśnie były ciepłe i gibkie od wcześniejszej gimnastyki; ale druga... już nie tak bardzo. Gdzieś w okolicach 220 zatraciłam się w palącym bólu aż byłam prawie w szoku, gdy zatrzymaliśmy się i zmieniliśmy strony. Przemieszczaliśmy się przez szeregi ćwiczących (dzisiaj było nas dwunastu) a Sensei poprawiał błędy, kiedy było to konieczne. Można było wskazać, którzy z nas poważniej podchodzili do sprawy, ponieważ dwieście kopnięć wyglądały jak pierwsze. Studenci mniej staranni stracili wzrost i formę, kiedy przemęczenie wzięło opłatę. Było jeszcze kilku studentów w dobrej formie na trzy setnym kopnięciu – ale nie ja.

Po ćwiczeniach, ludzie byli bardzo zajęci staraniem się nie gapić na wilkołaka – cały czas zerkając, nie zwracając uwagi na mnie. Przebrałam się w łazience i z uprzejmości się nie spieszyłam tak, żeby mieli czas na zmianę strojów w poczekalni z przodu dojo, zanim wyjdę. Sensei czekał na mnie, kiedy wyszłam. - Dobra robota Mercy – oznajmił z naciskiem, który powiedział mi, że nie miał na myśli Lee. To było dziwne, że słowa które miał dla mnie były takie same, chociaż w innym języku, jak kobiety w wozie z tortillą, oznaczone także w taki sam sposób. - Gdyby tego nie było – przechyliłam głowę by wskazać dojo – Umarłabym tej nocy zamiast mojego napastnika – Posłałam mu formalny ukłon z dwoma pięściami u dołu. – Dziękuję za twoje lekcje, Sensei. Odwzajemnił mój ukłon i oboje zignorowaliśmy podejrzaną wilgoć oczu.

str. 60

Adam czekał przy frontowych drzwiach starannie badając swoje paznokcie. Wybrał rozbawienie z powodu gapienia się tych wszystkich ludzi, co było dobre. Miał temperament. Pot zaciemnił jego bawełnianą koszulkę, która przywierała do jego zaokrąglonej linii ramion i rąk zawiadamiając wszystkich, że ma twarde ciało. Wzięłam głęboki oddech by ochłodzić moje dysze i przedstawiłam go wszystkim. Tylko Lee spotkał jego oczy na dłużej niż chwilę i najpierw pomyślałam, że Adam odwróci wzrok. Ale posłał Lee przerażający uśmiech. Obawiałam się co on – albo on – powie, więc chwyciłam rękę Adama i pociągnęłam go przez drzwi. Jeśliby tylko by tego chciał mógłby się pozbyć mojego uścisku, lecz się z nim pogodził. Nie przyprowadziłam tutaj swojego samochodu, ponieważ od dojo do warsztatu był tylko krótki odcinek drogi przez trawę i tory kolejowe. Auta Adama także nie było. - Przyjechałeś innym samochodem? – spytałam na parkingu. - Nie, Carlos mnie podrzucił po pracy żebym mógł wrócić z tobą do warsztatu – Carlos był jednym z jego wilków, jednym z trzech czy czterech, którzy pracowali dla niego w jego firmie ochroniarskiej, ale nie znałam go dobrze. – Pamiętam jak powiedziałaś mi, że lubisz ochłonąć na spacerze po zajęciach. Powiedziałam mu to kilka lat wcześniej. Czekał na mnie pod warsztatem z ostrzeżeniem... spojrzałam w dół na asfalt i odwróciłam głowę, żeby nie mógł zobaczyć mojego uśmiechu. To było zaraz po tym jak po raz pierwszy wyciągnęłam stare części samochodu ze stodoły i wetknęłam je na środek pola, a Adam nie mógł nic na to poradzić tylko śledził mnie wzrokiem ze swojego okna. Wydawał rozkazy na prawo i lewo, a znając wilkołaki, nie ośmieliłam się mu wprost przeciwstawiać. Zamiast tego wiedząc jaki był zorganizowany i schludny, torturowałam go sponiewieranym starym Królikiem. Zatrzymał się przy garażu i znalazł mój samochód, ale nie mnie. Nigdy tego nie powiedział, ale musiał śledzić mnie do dojo – i zamiast skarżyć się na śmietnisko przed domem, zbeształ mnie za wędrowanie po Tri-Cities po nocy. Rozdrażniona, także warknęłam na niego w odpowiedzi. Powiedziałam mu, że korzystam z wcale nie długiej

str. 61

drogi powrotnej do warsztatu jako ochłodzenia po treningu. To było niedługo po jego rozwodzie. Lata temu. Pamiętał to przez ten czas. - Z czego jesteś tak zadowolona? – spytał. Pamiętał to, co mu powiedziałam, jak gdybym była ważna dla niego wtedy... potrafiłam określić dokładny odcień krawata, który nosił tamtego dnia, ton jego zaniepokojonego głosu. Nie chciałam przyznawać, że mnie pociągał. Nie wtedy, kiedy był żonaty i nie wtedy, gdy już był wolny. Zostałam wychowana przez wilkołaki, zostawiłam je i nie chciałam znaleźć się z powrotem w tym klaustrofobicznym, gwałtownym środowisku. A w szczególności nie miałam żadnej ochoty randkować z wilkołakiem Alfa. A jednak tu byłam, idąc z Adamem, który był bardziej Alfą niż to możliwe. - Dlaczego nie włączyłeś się do walki z Lee? – spytałam, zmieniając temat. Bardzo tego chciał, dlatego włożył okulary żeby nikt nie widział, jak jego oczy przejaśniały do wilczego złotego koloru. Nie odpowiedział od razu. Sztuczny wał kolejowy, który był najkrótszą drogą do mojego warsztatu, był stromy, a mały żwir powodował, że trasa była jeszcze bardziej zdradziecka. Byłam obolała więc potruchtałam na niego. Moje kończyny, zmęczone po trzystu kopnięciach, protestowały przeciwko dodatkowemu wysiłkowi, do którego je zmuszałam, ale bieganie znaczyło, że wspinaczka odbędzie się szybciej. Adam biegł za mną w górę zbocza z łatwością, pomimo gładkich butów od garnituru. Coś w sposobie w jakim biegł za mną powodowało u mnie nerwowe uczucia, jakbym była śledzonym jeleniem. Więc zatrzymałam się na szczycie i rozciągnęłam zmęczone nogi. Było by źle jakbym uciekała od Adama. - Miałaś go – powiedział Adam przyglądając mi się. – Jest w lepszej formie niż ty, ale nigdy nie musiał walczyć o życie. Nie chciałbym żebyś przebywała z nim samotnie

str. 62

przez dłuższy czas, ale on nigdy nie miał szans w dojo. – Potem jego głos pogłębił się nieznacznie w bardziej szorstki odcień - Jeśli nie byłabyś głupia, nawet byś nie oberwała. Nie rób tego więcej. - Tak jest szefie. - powiedziałam Starałam się nie myśleć o Adamie przez cały dzień – odkąd skrzyżowane kości na moich drzwiach wyjaśniły, że Marsilia jeszcze ze mną nie skończyła. Wiedziałam, chociaż Zee skontroluje inne rzeczy, ja wiedziałam, że to wampiry oznaczyły mój biznes. I tak jak powiedział Tony, to była groźba śmierci. Byłam martwą kobietą, to była tylko kwestia czasu. Jedyne, co mogłam zrobić, to znaleźć sposób by ochronić innych ludzi przed umieraniem wraz ze mną. Adam umarłby dla swojej partnerki. Nie pozwoliłby mi też odejść. Christy, jego pierwsza żona, nie była jego partnerką inaczej wciąż byliby małżeństwem. Musiałam znaleźć jakiś sposób by odwrócić to co zrobiłam wczoraj wieczorem. Ale trudno było uwierzyć w śmierć mając go obok siebie, gdy bogate światło jesienne błyskało w jego ciemnych włosach i oczach, zmuszając go do mrużenia oczu i podkreślając słabe linie jego uśmiechu. Wziął moją rękę swobodnym ruchem, którego nie sposób było uniknąć, nie robiąc z tego wielkiej sprawy. Zwłaszcza, że ja nie chciałam tego uniknąć. Przechylił głowę jak gdyby próbował mnie zrozumieć – mógł uchwycić o czym myślałam? Jego dłoń była szeroka i ciepła. Zgrubienia na niej nie były subtelniejsze niż na mojej spracowanej powierzchni skóry. Odwróciłam się od niego, ale trzymałam jego rękę, gdy schodziłam w dół drogą do mojego warsztatu. Było niewygodnie przez około cztery kroki, potem dopasował krok i rytm naszych ciał się zsynchronizował. Zamknęłam oczy ufając swojej równowadze i temu, że Adam będzie mnie prowadził we właściwym kierunku. Jeśli się rozpłaczę, Adam będzie pytał dlaczego, a nie można skłamać wilkołakowi. Musiałam odwrócić jego uwagę.

str. 63

- Używasz nowej wody po goleniu – powiedziałam schrypniętym głosem – Podoba mi się. Zaśmiał się, ciepłym dźwiękiem, który osadził się w moim brzuchu jak ciepły kawałek szarlotki. - To najprawdopodobniej szampon – zaśmiał się ponownie a potem pociągnął mnie aż straciłam równowagę i oparłam się o niego. Wypuścił moją rękę i złapał mnie za ramię, ciepłą dłonią obejmując moje plecy. – Nie, masz rację, zapomniałem. Jesse opryskała mnie czymś dzisiaj jak wychodziłem z domu. - Jesse ma doskonałe poczucie smaku – powiedziałam – Pachniesz wystarczająco dobrze by cię schrupać. Ręka obejmująca mnie za ramiona zesztywniała. Chciałam cofnąć to, co powiedziałam i poczułam rumieniec na policzkach. Część mnie była zakłopotana... ale część nie była. To nie freudowska pomyłka przyciągnęła jego uwagę. Adam zatrzymał się, a ponieważ mnie obejmował, też się zatrzymałam. Wtedy podążyłam za jego spojrzeniem do mojego warsztatu. Ups. No cóż, szukałam sposobu żeby rozproszyć jego uwagę aby nie musiał się zastanawiać dlaczego jestem zdenerwowana. To nie była idealna droga do tego. - Zgaduję, że Zee ci nie powiedział?. - Kto to zrobił? – w jego głosie słychać było warczenie. – Wampiry? Jak odpowiedzieć bez mówienia kłamstwa, które by wyczuł, albo bez wywoływania wojny? Jeśli wiedziałabym, że Marsilia wie, o zabiciu Andre, nigdy nie powiedziałabym Adamowi, że chcę zostać jego partnerką. Inny wilk mógłby zrozumieć, że wojna z wampirami mnie nie uratuje a jedynie spowoduje śmierć wielu ludzi. Wojna z wampirami,

str. 64

tutaj w Tri-Cities, mogłaby rozprzestrzenić się jak plaga panowanie po całym terytorium Marroka. Ale Adam nie odpuści. A Samuel będzie po jego stronie. Nigdy nie będę miłością życia Samuela, ani on moją. Ale to nie oznacza, że mnie nie kocha tak jak ja jego. I Samuel wciągnie w to swojego ojca Marroka. Nie panikuj, zachowuj się spokojnie, mówiłam do siebie. - Wampiry dodały kilka dekoracji do moich drzwi, ale większość to robota kuzynki Tima i jej kolegi. Możesz to obejrzeć na nagraniu, jeśli chcesz. Matka Gabriela i jego rodzeństwo przychodzą w sobotę by to pomalować. Policja się tym zajmuje, Adamie. – dodałam ponieważ był wciąż sztywny – Tony uważa, że to jest bardzo świąteczne. Być może zostawię to przez kilka miesięcy. Zwrócił swoje gorące spojrzenie na mnie. - Ona nadal wierzy w swojego kuzyna, Adamie. Ona myśli, że wymyśliłam to wszystko aby zatuszować morderstwo. – pozwoliłam mu usłyszeć w moim głosie współczucie dla losu Courtney, wiedząc, że Adam tego nie pochwala. W związku z dobrem i złem, Adam widział wszystko w bieli lub czerni. Będzie zirytowany moim nastawieniem i to go rozproszy. Utrzyma skupienie na Courtney a nie na wampirach. Adam się nie odprężył, ale zaczął z powrotem iść.

Zwykle po ćwiczeniach biorę prysznic w warsztacie, lecz nie chciałam żeby Adam przyjrzał się dobrze skrzyżowanym kościom na drzwiach. Chciałam by myślał o innych rzeczach niż wampiry aż się dowiem jakie mam opcje. Więc wskoczyliśmy do mojego volkswagena Vanagon (mój biedny Królik był nadal w naprawie od czasu uszkodzenia przez nieczłowieka w zeszłym tygodniu)

str. 65

Może powinnam się ruszyć. Jeśli pojadę na terytorium innego wampira może spowolni to trochę Marsilie, zwłaszcza jeśli byłby to wampir, który jej nie lubił. Ucieczka by ją zirytowała, ale jeśli zostanę to mnie zabije, a Adam nie przyjąłby tego dobrze i prawdopodobnie wielu ludzi zginęłoby oprócz mnie. Mogłabym spróbować usunąć Marsilie. Właściwie brałam to poważnie pod uwagę, co świadczyło w jakiej byłam desperacji. Niechybnie, zabiłam dwa wampiry. Pierwszego zabiłam z dużą ilością pomocy i kupą szczęścia. Drugiego zabiłam, kiedy spał. Miałam takie same szanse w zabiciu Marsili jak mój kot w starciu z lwem górskim. Może mniejsze. Podczas tych myśli, paplałam do Adama przez całą drogę do domu. Mojego domu. Paliwo było drogie, a on nie miałby nic przeciwko krótkiemu spacerkowi do swojego. Pomyślałam, że jeśli poczekałby aż się wykąpię to mogłam pójść z nim. Popatrzyłam na niebo i zdecydowałam, iż mam czas na prysznic, bez ryzyka, że Adam pierwszy porozmawia ze Stefanem. Musiałam dowiedzieć się, co oznaczyło to dzieło sztuki na moich drzwiach – i upewnić się czy ucieczka by coś dała. Stefan mógł to wiedzieć, żadnych pytań nie chciałam zadawać publicznie. Ciekawe w jaki sposób dopadnę go w odpowiednim czasie. - Mercy – powiedział Adam, przerywając mój monolog, gdy skręcałam na podjazd, o Karmann Ghias i jego chłodzeniu powietrzem w porównaniu do silników chłodzonych wodą. Brzmiał na zrezygnowanego i rozbawionego. Był to ton, który słyszałam u niego już wiele razy. - Hmm? - Dlaczego wampiry pomalowały parę kości na twoich drzwiach?

str. 66

- Nie wiem – powiedziałam umyślnie zrelaksowanym głosem. – Nawet nie wiem, czy to były wampiry. Kamera nie uchwyciła tego dokładnie. Razem z Zee pomyśleliśmy, że był to wampir z powodu Stefana. Jednakże, zamierza się skontaktować z Wujkiem Mikeym, by mieć pewność, czy to nie był nieczłowiek. - Nie pozwolę Marsili cię skrzywdzić – powiedział mi spokojnym tonem, którego używał do dawania słowa honoru. Wilki tak robią, w każdym razie niektóre z tych starszych. Nie pomyślałabym, że Adam był jednym z nich. Był typem z roku 1950, utkniętym na zawsze w wyglądzie dwudziestopięciolatka. Kiedy mówię, starsze wilki, mam na myśli starsze niż te z roku 1950, przynajmniej parę setek lat. Nie chodzi o to, że współcześni mężczyźni nie mają poczucia honoru, po prostu większość z nich nie myśli o tym w tych kategoriach. To daje im elastyczność, którego nie miały wcześniejsze pokolenia. Niektórzy ze starych weteranów traktowali swoją przysięgę bardzo poważnie. Co jednak nie oznaczało, że byłam na tyle głupia by uwierzyć, że Adam może obiecać, że Marsilia mnie nie zabije – a nawet więcej, aby sądzić, że się nie zabije próbując dotrzymać słowa. Nie pogodziłam się z losem, ani nic z tych rzeczy, ale jeśli nauczyłam się czegoś wychowując się z wilkołakami to tego, że musisz zwracać uwagę na prawdopodobne rezultaty i na to jak łagodzić ewentualne szkody. A jeśli Marsilia chciała mnie widzieć martwą... to cóż, to był najprawdopodobniejszy rezultat. Najbardziej prawdopodobny. Wystarczająco, żebym mogła poczuć kolejny głupi atak paniki czyhający pod skórą. Mój pierwszy dzisiaj, jeśli nie liczyłam ataków duszności z raz czy dwa. - Nie jest na tyle głupia by mnie zaatakować – powiedziałam, otwierając drzwi. – Zwłaszcza, kiedy usłyszy, że oficjalnie przyjęłam cię na partnera. To kładzie mnie pod ochroną twojej sfory. Nie będzie w stanie mi dużo zrobić – To powinna być prawda... ale nie myślałam, żeby to było takie proste. – To Stefan ma kłopoty.

str. 67

Wysiadł i czekał na mnie z przodu furgonetki a potem spytał: - Wyjdziesz ze mną gdzieś jutro... do jakiegoś miłego miejsca? Kolacja i trochę tańca. Nie spodziewałam się, że to powie, nie wtedy, kiedy patrzył na mnie tymi chłodnymi, szacującymi oczami. Zajęło mi chwilę aby zmienić temat, wizja mojej nieuchronnie zbliżającej się śmierci z rąk Marsili jest trochę absorbująca. Adam chciał zabrać mnie na randkę. Dotknął mojej twarzy – lubił to robić i robił ostatnio coraz częściej. Czułam ciepło jego palców aż do moich stóp. Nagle, moja zbliżająca się śmierć nie była tak absorbująca. - Dobrze. To byłoby miłe. – położyłam rękę na brzuchu aby usidlić motyle, niepewna, czy to przez zgodę na randkę z Adamem czy to przez wiedzę, że będę musiała z nim zerwać, zanim sprowadzę śmierć na niego i jego sforę. Być może. Muszę uciec dziś wieczór – czy to go bardziej zaboli, że zgodziłam się na randkę? Czy może powinnam znaleźć powód, dla którego jutrzejszy dzień nie wypali? Przyszła mi do głowy nagła myśl. Jeśli go bardzo mocno zranię, odsunę od siebie w gniewie, może nie będzie go obchodziło, że Marsilia mnie zabije albo po prostu odpuści? Nowo poznane duszności zaczęły podchodzić w górę od mojego żołądka – atak paniki zaczął się unosić. - Muszę wsiąść prysznic – powiedziałam mocnym głosem – Ale potem chcę porozmawiać ze Stefanem. - Nie ma problemu – powiedział uprzejmie, prowadząc mnie po schodach. Otworzył drzwi i przytrzymał je dla mnie. – Poczekam na ciebie, Samuela nie ma w domu Nie było żadnego powodu bym czuła się jak jego ofiara, mówiłam do siebie, kiedy szłam przed nim do swojego własnego domu. Żadnego powodu bym czuła skupiony wzrok Adama na swoich plecach. Nie mógł czytać mi w myślach i wiedzieć że planowałam ucieczkę. Ale nie odwróciłam się gdy powiedziałam.

str. 68

- Czuj się jak u siebie w domu. Zaraz przyjdę. – Zamknęłam drzwi do sypialni i oparłam się o nie.

Najpierw wyszorowałam ręce, używając twardej szczoteczki i płynu Fast Orange* do usunięcia brudu z ostatniego dnia. Nigdy nie udawało mi się wszystkiego usunąć, ale jeśli przeszkadzało Adamowi spotykanie się z kimś kto ma brud wrośnięty w skórę to nigdy nic nie powiedział. Kiedy wyszorowałam je tak dobrze jak to tylko możliwe, weszłam pod prysznic. Mogę się rozmyślić w sprawie bycia partnerką Adama? Nie jestem tak wrażliwa na magię stada jak wilkołaki. Nie mówią o tym za dużo. Zakonspirowane grono, te wilkołaki. Zorientowałam się, że jest tego o wiele więcej niż sądziłam. Wiedziałam, że było możliwe rozwiązanie związku skojarzonej pary, chociaż nigdy nie spotkałam kogoś, kto by to zrobił. Czy moja zgoda to były tylko słowa, czy może uruchomiła jakiś proces w magii sfory? Przyzwolenie, wiedziałam, było konieczna dla wielu magii aby w ogóle miała miejsce. Jestem odporna na sporo magii. Być może skojarzenie okaże się być jedną z nich. Wiedziałam także, że magia sfory pracowała inaczej dla Alfy, bardziej subtelnie, niż dla reszty sfory. Adam związał się ze mną deklarując mnie na partnerkę przed jego sforą – a to skutkowało na nim i na sforze. Byłam całkiem pewna, że to nie działało w ten sam sposób dla większości wilków, obie strony musiały się zgodzić, ich gody były bardziej prywatną sprawą. Zmarszczyłam brwi. Była jakaś ceremonia. Byłam prawie pewna. Coś się działo, coś co sprawiało, że para stawała się prawdziwie skojarzona – a potem był jakiś rytuał tylko dla wilkołaków. Może Adam zrobił to od końca? Może kojarzenie z Alfą nie miało różnic w kojarzeniu z jakimś innym wilkiem.

str. 69

A może zaczynałam popadać w szaleństwo. Potrzebowałam prawdziwych informacji i nie miałam pomysłu kogo spytać. To nie mógł być ktoś ze sfory Adama – to by podkopało jego autorytet. Poza tym poszliby mu powiedzieć, że pytałam. Samuel też nie wydawał się być dobrym wyborem, nie wtedy, gdy dopiero co uzgodniliśmy, że nie będziemy parą. Albo Bran, z tego samego powodu. Wiedziałam, że wysłał Samuela do Tri-Cities w niefortunnej próbie swatania. Nie byłam pewna, czy Samuel powiedział mu, że to nie zadziałało. Chciałabym, żeby mój przybrany ojciec Bryan, był w pobliżu. Ale on zabił się już dawno temu. Odwróciłam twarz w stronę gorącego strumienia prysznica. W porządku. Więc załóżmy, że skojarzenie nie było trwałe. Jak mogę sprawić, żeby Adam mnie znienawidził? _________________________ *Permatex (Fast Orange) to amerykański producent chemii dla przemysłu motoryzacyjnego oraz wszelkich serwisów naprawczych.

Cóż na pewno nie będę spała z Samuelem. Albo nie zranię Jesse. Woda uderzyła w ranę na moim podbródku więc przechyliłam głowę w dół. Sprawienie żeby mnie zostawił, wydawało się być dobrym pomysłem, ale Adam nie był rodzajem osoby, która odchodzi z powodu jakiejś przykrości. I nawet jeśli mi się to uda, to czy wciąż będzie się przejmował jeśli Marsilia mnie zabije? Może jeśli miałabym kilka miesięcy, albo rok, by nad tym popracować to może by się udało. Mogłabym uciec? Z moim kontem w banku mogłabym zrobić to najwyżej do Seattle. Groźny atak paniki zanikł, kiedy zalała mnie fala ulgi. Pierwszy raz w życiu bycie spłukaną sprawiło, że się ucieszyłam. Mogłam być martwą kobietą, ale zamierzałam utrzymać Adama przez czas jaki mi pozostał.

str. 70

Chociaż ręka Adama grzecznie trzymała moją, kiedy szliśmy przez pole do ogrodzenia z drutu kolczastego między naszymi włościami, poczułam odczucie własności w pobieranym powietrzu, które zawsze wydawało się towarzyszyć Adamowi. Moje, mówiło. Gdyby nie Marsilia, niewątpliwie zrzędziłabym w sprawie tych zaborczych bzdur. Skoro tak było, byłam nieszczęśliwa, ponieważ nie mogłam się odprężyć z poczucia bezpieczeństwa, które reprezentował nie bez ryzyka, że zostanie zraniony z mojego powodu. Może powinnam wyjechać, z pieniędzmi czy bez. Mój żołądek znowu się skurczył i jeśli tego nie pohamuję to będę mieć ten głupi atak paniki i zero bezpieczeństwa za dźwiękiem wody i za zamkniętymi drzwiami łazienki. Tutaj gdzie każdy mógł zobaczyć. Obok biednego poobijanego Królika, z numerem telefonu Adama namalowanym na dachu. Jesteś gotowy na chwilę zapomnienia, zadzwoń... Zatrzymał się. - Mercy, czemu jesteś taka rozgniewana? On wie. Nawet ja mogłam to poczuć: złość i strach i... miałam to wszystko i nie miałam niczego. Zamknęłam oczy i poczułam jak moje ciało trzęsie się bezradnie a moje gardło się zaciska, odcinając dopływ powietrza... Adam złapał mnie, kiedy upadałam i przyciągnął mnie do siebie w cień starego samochodu. On był taki ciepły a ja taka zimna. Przyłożył nos do mojej szyi. Nie mogłam go zobaczyć, brak powietrza zostawił mnie z czarnymi kropkami, które osłabiły mój wzrok. Usłyszałam jak warkot wstrząsnął piersią Adama a jego usta zamknęły się na moich aż zassałam powietrze przez nos. Znowu mogłam oddychać a ciężarek w moim brzuchu zniknął i tylko trochę się trzęsłam, z krwią... nie, ze smarkiem spływającym mi po twarzy.

str. 71

Zażenowana ponad wszystko, wyswobodziłam się z uścisku Adama, wiedząc z upokarzającą pewnością że mnie wypuści. Wytarłam twarz dolną częścią koszulki. I usiadłam w cieniu Królika przykładając policzek do chłodnego metalu. Słaba. Rozbita. Szlak by to trafił. Szlak by trafił mnie. Czułam unoszącą się falę, gotową mnie znowu dopaść. Rozpacz i bezradny gniew... Wszędzie była śmierć. Oni byli wszyscy martwi, a to była moja wina. Ale nikt nie umarł. Jeszcze nie. Wszyscy martwi. Wszystkie moje dzieci, moje miłości i to była moja wina. Wystawiłam ich na ryzyko i zawiodłam. Umarli z powodu mojego niepowodzenia. Poczułam Stefana. Złote oczy Adama spotkały moje, kolor potwierdzał wznoszącego się wilka. Znowu mnie pocałował, naciskając czymś na moje wargi, wpychając to pomiędzy moje zęby palcem wskazującym i kciukiem bez odrywania ust od moich. To był mały kawałek krwawego mięsa, który palił mnie w gardle. To coś oznaczało. - Moja – powiedział – Nie jesteś Stefana. Sucha trawa zatrzeszczała pod moją głową, a zanieczyszczenia w niej, wydawały hałas jak papier ścierny, który rozbrzmiewał za moimi oczami. Oblizałam usta i skosztowałam krwi. Krwi Adama.

Krew Alfy i ciało... sfora. - Od tego dnia – powiedział Adam, jego głos wyciągnął mnie stamtąd, gdziekolwiek byłam – Moje dla mnie i moje. – Na jego twarzy też znajdowała się krew, tak jak i na rękach, którymi dotykał mojej twarzy. - Twoja dla ciebie, mój dla mnie – odpowiedziałam, chociaż to był suchy, rechoczący głos, który robił hałas. Nie wiedziałam dlaczego odpowiedziałam, chyba

str. 72

odruchowo. Słyszałam te słowa podczas ceremonii już tak wiele razy, nawet jeśli Adam dodał część o ‘jedynej ukochanej’. Po czasie zrozumiałam dlaczego nie powinnam była tego robić, co oznaczało, że było za późno. Magia płonęła przeze mnie, idąc ścieżką tego kawałka ciała – i krzyknęłam kiedy to próbowało mnie zrobić inną niż byłam, mniej lub bardziej. Sfora. Czułam ich wszystkich przez dotyk Adama i jego krew. Jego, by ochraniać, jego by rządzić. Wszyscy teraz byli także moi – a ja ich. Dysząc oblizałam usta i gapiłam się na Adama. Wypuścił mnie wstając na nogi i odchodząc dwa kroki w tył od miejsca gdzie leżałam przy starym samochodzie. Brutalnie ugryzł swoje przedramię. - On nie może cię mieć – powiedział, jego oczy powiedziały mi, że to wciąż mówił wilkołak. – Nie teraz. Nie kiedykolwiek. Nie jestem mu tego winien. Z opóźnieniem zrozumiałam, co się zdarzyło. Wytarłam usta nadgarstkiem by dać sobie czas na myślenie. Mój nadgarstek zrobił się różowy od krwi Adama. Stefan nie spał... i w jakiś sposób wtargnął do mojego umysłu. To jego atak paniki wyczułam.

Wszyscy martwi... miałam chore, chore odczucie, że wiedziałam kogo miał na myśli. Poznałam paru ludzi, ludzkich osób, którzy karmili Stefana. Poznał jak strasznie byli wrażliwi, kiedy coś się stało wampirowi, który się z nich karmił i ich ochraniał. Zerknęłam na ustawienie słońca. - Jest trochę za wcześnie dla wampira, prawda? – spytałam. Potrzeba czasu by uspokoić wszystkich. Włączając w to mnie.

str. 73

Moje wyczucie sfory zanikało, ale już nigdy zupełnie nie odejdzie. Nie teraz, kiedy Adam wpakował mnie do tego. Zwykle dokonywało się tego w pełnym składzie sfory, ale obecność sfory nie była konieczna. Tylko trochę ciała i krwi Alfy i wymiany ślubowań. Myślałam, że nie jest możliwe wprowadzenie kogoś kto nie był wilkołakiem. A już z pewnością nie pomyślałam, że Adam mógłby to zrobić. Magia czasami na mnie dziwnie działa a po drugie jestem na większość z niej odporna. Ale biorąc pod uwagę rezultat, mogłam poczuć, że tym razem działa całkiem dobrze. Adam odwrócił się i stanął tyłem do mnie, ramiona miał zgarbione a ręce zwisały luźno u jego boku. Nie odpowiedział na moje pytanie ale powiedział sztywno. - Przepraszam cię za to. Spanikowałem. Położyłam czoło na kolanach. - Dużo się ostatnio działo. Usłyszałam suche chrupanie trawy, kiedy szedł w moją stronę. - Czy ty się śmiejesz? – powiedział z niedowierzaniem. Popatrzyłam w górę na niego. Ostatnie promienie słońca rysowały jego sylwetkę w złotych promieniach i zaciemniały wyraz jego twarzy. Ale mogłam zobaczyć zawstydzenie w ustawieniu jego ramion. Zrobił mnie częścią sfory bez pytania mnie o zdanie – nie pytał się także sfory, chociaż to nie było konieczne raczej tradycyjne. Czekał żebym zaczęła na niego krzyczeć jakby uważał, że na to zasłużył. Adam był przyzwyczajony do płacenia za konsekwencje swoich wyborów – a czasami wybory były trudne. Ostatnio dokonał wiele trudnych wyborów w stosunku do mnie. Stefan był tak daleko w mojej głowie, że pachniałam jak on. A Adam zrobił mnie częścią sfory by mnie uratować. Był przygotowany na zapłacenie ceny – i byłam całkiem pewna, że zostanie wyegzekwowana. Ale nie przeze mnie.

str. 74

- Dziękuję ci Adamie – powiedziałam – Dziękuję ci za rozerwanie Tima na małe kawałeczki. Dziękuję ci, że zmusiłeś mnie do wypicia ostatniego pucharka tego napoju, żebym mogła używać obu rąk. Dziękuję ci, że tam byłeś, że to ze mną przeszedłeś. – W tym momencie już się nie śmiałam – Dziękuję ci, że uchroniłeś mnie przed byciem jedną z owieczek Stefana, będę ci za to wdzięczna każdego dnia. Dziękuję ci za prowadzenie trudnych rozmów, za danie mi czasu. – Wstałam i poszłam w jego stronę, oparłam się o niego i przytuliłam policzek do jego ramienia – Dziękuję ci, że mnie kochasz. Jego ręce zamknęły się wokół mnie, przyciskając boleśnie ciało do kości. Czasami miłość tak boli.

Tłumaczenie Jadi4 Korekta Marella

Rozdział 4

Chciałabym pozostać tam na zawsze, ale po kilku minutach poczułam zimny pot na czole a moje gardło zaczęło się zaciskać. Cofnęłam się zanim musiałam zrobić coś bardziej przekonującego w reakcji na awersję bycia dotykaną, z którą pozostawił mnie Tim. Dopiero wtedy, kiedy nie byłam przytulona do Adama, zauważyłam, że byliśmy otoczeni przez sforę. No dobra, cztery wilki jeszcze nie robią sfory. Ale nie usłyszałam jak podeszli i uwierzcie mi, kiedy w około jest pięć wilków (włączając Adama), czujesz się osaczony i słaby.

str. 75

Ben był wśród nich i sprawiał radosne wrażenie, które źle wyglądało na jego precyzyjnej twarzy, zwykle bardziej rozgniewanej i gorzkiej niż szczęśliwej. Warren, trzeci Adama, wyglądał jak kot w śmietance. Aurielle, partnerka Darryla, wydawała się neutralna, jednak było coś w jej postawie, co mówiło, że jest wstrząśnięta. Czwartym wilkiem był Paul, którego nie znałam zbyt dobrze – ale nie podobało mi się to, co wiedziałam. Paul, lider z ‘nienawidzę Warrena bo jest gejem’ był częścią sfory Adama i wyglądał jak frajer. Pomyślałam, że właśnie dodałam mu do sfory nową najbardziej znienawidzoną osobę. Stojąc za mną, Adam położył swoje dłonie na moich ramionach. - Moje dzieci. – powiedział formalnie – Daję wam Mercedes Athene Thompson, naszego najnowszego członka. I tak nastała niezręczna cisza.

Jeśli nie wyczułabym go wcześniej, pomyślałabym, że Stefan był wciąż nieświadomy albo martwy albo cokolwiek innego pod wpływem słońca. Leżał sztywno na łóżku w klatce jak trup na katafalku. Włączyłam światło, więc mogłam go lepiej widzieć. Karmienie uzdrowiło większość z widocznych uszkodzeń, chociaż wciąż miał czerwone ślady na policzkach. Wyglądał na dwadzieścia kilo lżejszego, niż kiedy go ostatnio widziałam – za bardzo przypominał ofiarę obozu koncentracyjnego dla spokoju mojego umysłu. Dostał nowe ubranie - które zastąpiło jego brudne, potargane i splamione - czyli wszechobecną odzież wymienną, którą każdy wilk posiadał porozrzucaną po swojej norze. Te, które nosił było szare i wisiało mu na kościach.

str. 76

Adam, w salonie na piętrze, przewodził gwałtownie rozwijającemu się do pełnego składu, spotkaniu sfory. Odetchnął z ulgą, kiedy przeprosiłam i poszłam zobaczyć Stefana – przypuszczałam, że był zaniepokojony, iż ktoś powie coś, co mogłoby zranić moje uczucia. W ten sposób nie docenił grubości mojej skóry. Ludzie, o których się troszczyłam mogliby zranić moje uczucia, ale prawie kompletnie obcy ludzie? Mogłam mniej się troszczyć o to, o czym myślą. Watahy wilków były dyktatorskie, jednak kiedy musisz radzić sobie z grupą Amerykanów, sprowadzonych z Karty Praw Stanów Zjednoczonych Ameryki, to jednak musisz stąpać bardzo ostrożnie. Nowi członkowie są zazwyczaj zapowiadani jako potencjalni kandydaci a nie jako fakt dokonany. Szczypta troski byłaby odpowiednia, kiedy on robił coś tak oburzającego jak wprowadzanie do sfory nie-wilkołaka. Nigdy nie słyszałam żeby ktoś to zrobił. Nie wilkołaccy partnerzy nie byli częścią sfory, nie całkiem. Mieli określoną pozycję jako partnerzy wilków, a nie byli jej częścią. Nie można wejść w sforę nawet za pomocą pięćdziesięciu ceremonii krwi i ciała – magia po prostu nie dopuszczała człowieka. Widocznie mój kojot był na tyle bliski wilkowi, że magia była skłonna mnie wpuścić. Prawdopodobnie Adam powinien przedyskutować to również z Marrokiem. Samochody parkowały z przodu domu, jeszcze więcej członków stada. Mogłam poczuć wagę ich niepokoju i zakłopotania. Gniew. Potarłam nerwowo ręce. - Co się dzieje? – spytał Stefan cichym, spokojnym głosem, który bardziej by mnie uspokoił, gdyby się poruszył albo przynajmniej otworzył oczy. - Poza Marsilią? – spytałam.



Spojrzał wtedy na mnie, jego usta były lekko przekrzywione.

pierwsze dziesięć poprawek do Konstytucji Stanów Zjednoczonych, które zostały uchwalone 25 września 1789, a weszły w życie 15 grudnia 1791.

str. 77

- To wystarczy, jak sądzę. Ale Marsilia nie jest powodem, dla którego ten dom wypełnia się wilkołakami. Usiadłam na grubo wyścielanej dywanami podłodze piwnicy i oparłam głowę o pręty klatki. Drzwi były zatrzaśnięte i zamknięte na klucz, klucz, który czasami wisiał na ścianie w korytarzu, zniknął. Pewnie Adam go miał. Chociaż to nie miało znaczenia. Byłam całkiem pewna, że Stefan, jeśliby tego zapragnął, mógł w każdej chwili wyjść – w ten sam sposób w jaki znalazł się w moim salonie. - Racja – szepnęłam – Cóż, sądzę, że to także twoja wina. Podniósł się i pochylił naprzód. - Co się stało? - Kiedy wskoczyłeś do mojej głowy – powiedziałam – Adam poczuł się urażony – Nie opowiedziałam mu dokładnie jak się to wszystko rozegrało. Rozsądek zasugerował mi, że Adam nie byłby zadowolony jeśli podzieliłabym się sprawami sfory z wampirem. – Będziesz się musiał go spytać co zrobił, według mnie sprowadził sobie sforę na głowę. Zmarszczył brwi w zamyśleniu, potem załapał: - Przepraszam Mercy. Nie miałaś myśleć... ja nie myślałem. – odwrócił głowę – Nie jestem przyzwyczajony do bycia takim samotnym. Śniłem i ty tam byłaś, jedyna która pozostała związana ze mną krwią. Myślałem, że też mi się to przyśniło. - Czy ona na prawdę ich zabiła? – wyszeptałam, pamiętając trochę tego, co mi przekazał, kiedy był w mojej głowie – Wszystkie twoje...

– Nazwanie ich owcami, nie

było poprawnie polityczne, i nie chciałam tego tak nazwać, nawet jeśli wszystkie doczesne wampiry nazywały owcami ludzi, z których się pożywiały. – Wszystkich twoich ludzi?

Znałam niektórych z nich a lubiłam jednego czy dwóch. Z jakiegoś powodu, bardziej niż twarze ludzi, których spotkałam za życia, zapamiętałam młodego wampira Dannego,

str. 78

jego ducha kołyszącego się w koncie kuchni Stefana. Stefan także jego nie był w stanie uchronić. Stefan spojrzał na mnie chorym spojrzeniem. - Żeby mnie zdyscyplinować, powiedziała. Ale myślę, że to była zemsta. Poza tym potrafię karmić się z nich z dystansu. A ona chciała żebym był zagłodzony, kiedy wylądowałem u twoich stóp. - Chciała żebyś mnie zabił. Skinął głową z szarpnięciem. - Masz rację. I jeśli nie miałabyś w domu pół sfory Adama, to bym to zrobił. Pomyślałam o upartym spojrzeniu jego twarzy. - Myślę, że cię nie doceniła. - Doprawdy? – uśmiechnął się delikatnie i potrząsnął głową. Oparłam głowę o ścianę. - Jestem... – Wciąż na ciebie zła, że tego nie ukryłeś. Był mordercą niewiniątek, a ja rozmawiałam z nim i martwiłam się o niego. Nie wiedziałam jak uzupełnić tą myśl, więc zaczęłam inną. - Więc Marsilia wie, że zabiłam Andre, a ty i Wulfe ukryliście to? Potrząsnął głową. - Coś wie, nie mówiła wiele do mnie. Ukarała tylko mnie, więc myślę, że nie wie o Wulfim. Możliwe, że nie wie też o mnie... – popatrzył na mnie z pod grzywki, która urosła mu w ciągu ostatniego dnia, słyszałam, że obfite karmienie czasem tak powodowało. – Mam wrażenie, że zostałem ukarany przez związek. Byłem kontaktem chmary z tobą. Byłem powodem, dla którego przyszła do ciebie po pomoc i dała ci przyzwolenie na zabicie pieszczoszka Andre. Byłem powodem twojego sukcesu. Ty jesteś moją skazą.

str. 79

- Ona jest szalona. Potrząsnął głową. - Nie znasz jej. Stara się robić to, co najlepsze dla jej ludzi. – Chmara wampirów z Tri-Cities, w większości, była już na tym terenie zanim zostało założone miasto. Marsilia została tutaj zesłana za karę, za puszczanie się z oblubieńcem kogoś innego. Była osobą wpływu, więc przyjechała tutaj z personelem, głównie o ile wiedziałam, był to Stefan, Andre (drugi wampir, którego zabiłam) i naprawdę przerażający charakter o imieniu Wulfie. Wulfie, który wyglądał jak szesnastoletni chłopiec, jako człowiek był wiedźmą albo czarodziejem i czasami ubierał się jak średniowieczny chłop. I choć może to fałszować, podejrzewam, że jest starszy niż Marsilia, która była datowana na epokę renesansu, więc ubranie pasowało. Marsilia została tu zesłana by umrzeć, ale tego nie zrobiła. Zamiast tego, dopilnowała, przeżycia swoich ludzi. Kiedy cywilizacja zaczęła rosnąć, życie w chmarze stało się łatwiejsze. Walka o przetrwanie stała się przeszłością, Marsilia osiedliła się tutaj na wiele lat – długi okres apatii – nazwałabym to dąsaniem się. Dopiero co zaczęła interesować się rzeczami dziejącymi się wokół niej a w rezultacie tego, hierarchia chmary stała się niespokojna. Stefan i Andre byli lojalnymi zwolennikami, ale było kilka innych wampirów, które nie były tak szczęśliwe by zobaczyć jak Marsilia się podnosi i przejmuje opiekę. Spotkałam ich: Estell i Bernard, nie wiedziałam wystarczająco o wampirach by zrozumieć jakim dużym byli zagrożeniem. Pierwszy raz gdy spotkałam Marsilię, poczułam coś na kształt podziwu... przynajmniej do czasu gdy oczarowała Samuela. To mnie przeraziło. Samuela, drugiego z najbardziej dominujących wilków w Północnej Ameryce, a ona i jej wampiry pochwyciły go... łatwo. Ten lęk rósł z każdym spotkaniem. - Stefanie, nie chcę być kłótliwa – powiedziałam – Ale ona jest obłąkana. Chciała stworzyć jednego z tych... tych istot, które stworzył Andre. Jego twarz była nieodgadniona.

str. 80

- Nie wiesz o czym mówisz. Nie masz pojęcia z czego zrezygnowała, kiedy tu przyjechała lub co zrobiła dla nas. - Może nie, ale spotkałam tą istotę, tak jak ty. Nic dobrego nie mogłoby wyjść ze zrobienia jeszcze jednego. – Demoniczny posiadacz nie jest przyjemną rzeczą. Odetchnęłam i spróbowałam pohamować irytację. Nie odniosłam sukcesu. – Ale masz rację. Nie wiem czym ona się kieruje. Nie znam także ciebie. On tylko spojrzał na mnie bez wyrazu. - Bardzo dobrze grasz człowieka jeżdżąc jak Kudłaty w swoim Wehikule Tajemnic. Ale człowiek, którym myślałam, że byłeś, nigdy nie mógłby zabić ofiar Andre w taki sposób. - Wulfe ich zabił – nie broniąc się stwierdził fakt. To mnie rozwścieczyło; powinien czuć potrzebę obrony. - Zgodziłeś się na to. Dwoje ludzi, którzy już wystarczająco byli zgnębieni, a wy dwaj skręciliście im karki jakby byli niczym więcej niż kurczętami. W tym czasie również się rozgniewał. - Zrobiłem to dla ciebie. Nie rozumiesz? Zniszczyłaby cię jeśliby wiedziała. Oni byli niczym, niczym więcej . Ludzie ulicy, którzy by i tak umarli. A ona zabiłaby ciebie! – Był na nogach, kiedy skończył. - Byli niczym? Skąd wiesz? Nawet z nimi nie rozmawiałeś – też wstałam. - I tak musieliby umrzeć. Wiedzieli o nas. - Tu się nie zgadzamy – powiedziałam – A co z waszą osławioną władzą nad ludzkimi umysłami? - To działa tylko wtedy, kiedy kontakt z nami jest krótki, jak karmienie, nie więcej. - Byli żyjącymi, oddychającymi ludźmi, którzy zostali zamordowani. Przez ciebie.

str. 81

- Skąd wiedziałeś, że Mercy była u Andre? – Opanowany głos Warrena wybuchł między nami jak fala lodowatej wody, kiedy schodził na dół po schodach. Przeszedł obok mnie i użył klucza do otwarcia drzwi klatki. – Zastanawiałem się nad tym przez chwilę. - Co masz na myśli? – spytał Stefan. - Chodzi mi o to, że myśmy wiedzieli, że znalazła Andre, ponieważ powiedziała o tym Benowi, myśląc, że nie powie nikomu, ponieważ nie zmienił się z powrotem w człowieka od czasu śmierci opętanego przez demona. Ben jednak się zmienił i nam powiedział, ale wciąż nie mogliśmy pójść za nią, ponieważ nie wiedzieliśmy gdzie jest Andre. Nie miałeś sposobu aby się dowiedzieć co ona robi. Skąd wiedziałeś, że ona pojedzie zabić Andre, w samą porę by zatuszować zbrodnie? Stefan nie zrobił żadnego ruchu by wyjść z klatki. Zamiast tego, założył ręce i opierał się ramieniem o pręty rozważając pytanie Warrena. - To był Wulfe, prawda? – powiedziałam – Wiedział co robię, ponieważ jeden z domów, który znalazłam należał do niego. - Wulfe – powiedział Warren powoli, gdy Stefan nie odpowiedział – Czy on jest rodzajem człowieka, który byłby obrażony, że Marsilia przywołałaby demona by opętać wampira? Czy chciałby to powstrzymać za cenę zniszczenia Andre? Przyszedł do ciebie po pomoc? Stefan zamknął oczy. - Przyszedł do mnie. Powiedział mi, że Mercy ma kłopoty i potrzebuje pomocy. Dopiero chwilę później zastanowiłem się dlaczego to zrobił. - Myślałeś już nad tym wcześniej – powiedział Warren – Więc co zdecydowałeś? - Czy to ma znaczenie? - Zawsze jest dobrze znać swoich wrogów – odpowiedział Warren swoim leniwym teksańskim akcentem. – Kim są twoi?

str. 82

Stefan posłał mu spojrzenie rozdrażnionego niedźwiedzia, pełnego frustracji i dzikości – Nie wiem. – zgrzytnął. Warren uśmiechnął się chłodno. - Oh, myślę, że wiesz. Nie jesteś głupi; nie jesteś dzieckiem. Wiesz jak te rzeczy działają. - Wulfe użył mnie by dobrać się do ciebie – powiedziałam – Potem powiedział Marsilli co zrobiłeś. Stefan po prostu spojrzał na mnie. - Z tobą i Andre nie stojącymi na drodze, pozostaje Wulfe, Bernard i Estelle – Potarłam ręce i zastanowiłam się czy widza o tym, co się stało, pomoże Stefanowi. To nic nie zmieni, a świadomość, że wpadł w pułapkę Wulfeiego, teraz mu nie pomoże. Jednak wciąż, jak powiedział Warren, dobrze jest znać swoich wrogów. – A Marsilia już i tak nie ufa Bernardowi i Estelle, prawda? Stefan przytaknął. - Działają przeciwko niej, kiedy mogą i ona o tym wie. Są od innego, dani jako prezent przez wampira, któremu się łatwo nie odmawia. Musi się o nich troszczyć, jak o każde prezenty, ale to nie znaczy, że musi im ufać. Wulfe... myślę, że Wulfe jest zagadką, nawet dla samego siebie. Wierzysz, że Wulfe zaplanował to dla władzy? – Odwrócił się i nie mówił nic przez minutę, wyraźnie rozważając to, co powiedział. W końcu zacisnął ręce dookoła prętów otwartej klatki. - Wulfe już ma władzę... a jeśli chciałby więcej to mógł spytać. Ale wygląda na to, że z jakichkolwiek powodów, które nim kierowały, miał udział w moim upadku. - Jeśli Marsilia wie, że pomogłeś Mercy, kiedy zabiła Andre, to dlaczego Mercy jeszcze żyje? – spytał Warren.

str. 83

- Powinna nie żyć – powiedział Stefan dziko – Myślisz dlaczego Marsilia mnie zagłodziła, aż byłem niczym więcej niż szukającym zdobyczy zwierzęciem, a potem wrzuciła mnie do salonu Mercy? Nie myślisz chyba, że zrobiłem to sam, prawda? Pokiwałam głową. - Więc pomyślała, że dostanie to wszystko bez ponoszenia kosztów swoich i chmary? Jeśli byś mnie zabił, mogłaby twierdzić, że uciekłeś, kiedy cię karała. Szkoda, że pojawiłeś się w moim domu i mnie zabiłeś. Ale cię nie doceniła. - Wcale mnie nie nie doceniła – powiedział Stefan – Ona mnie zna – Posłał mi spojrzenie, które dało mi znać, że zabolała go moja wcześniejsza uwaga o tym, że go nie znam. – Nie przewidziała jednak tego, że będziesz miała wilkołaka Alfa w swoim domu, który pokrzyżuje jej plany. Byłam tam i uważam, że nie zrobiłby tego. Stefan uśmiechnął się szyderczo, kiedy zobaczył wyraz mojej twarzy. - Nie trać czasu na romantyczne wyobrażenia o mnie. Jestem wampirem i zabił bym cię. - Wygląda słodko, kiedy się złości. – spostrzegł sucho Warren. Stefan odwrócił się w naszą stronę. - Ona jest sama i nawet tego nie wie – powiedział w miękkiej udręce. Nie mówił o mnie. Przeżył ostatnio już dużo bólu i pomyślałam, że zasługuje na odpoczynek. Więc odwróciłam się w stronę Warrena i spytałam. - Dlaczego nie jesteś na górze na spotkaniu? Warren wzruszył ramionami, jego oczy były skryte. - Szef poradzi sobie lepiej bez mojego kołysania łodzią.

str. 84

- Paul nienawidzi mnie bardziej niż ciebie – powiedziałam mu zadowolona z siebie. Odrzucił w tył głowę i się zaśmiał, co było moim zamiarem. - Chcesz się założyć? – Skopałem mu dupę stąd do Seattle i z powrotem. Nie jest ze mną szczęśliwy. - Jesteś wilkiem. Ja jestem kojotem. Nie ma porównania. - Hej – powiedział Warren w pozornej obrazie – Ty nie jesteś zagrożeniem dla jego męskości. - Zanieczyszczam sforę – powiedziałam – Ty jesteś tylko odchyleniem. - To dlatego, że nazwałaś go... Stefan? Rozejrzałam się wokoło, ale wampira nie było. Nie miałam szansy spytać go o skrzyżowane kości na moich drzwiach. - Kurna – zawołał Warren – Kurna.

- Dzwoniłeś do Brana? – spytałam Adama wieczorem następnego dnia, pociągając w dół krótką spódnicę z mojej ulubionej zielono-niebieskiej sukienki aż była wystarczającą barierą, na tyle na ile to możliwe, pomiędzy skórzanymi siedzeniami SUVa Adama a moją nagą skórą. Nie powiedział mi gdzie jedziemy na naszą randkę, ale Jesse zadzwoniła do mnie jak tylko wyszedł i opisała mi w co był ubrany, więc wiedziałam, że będę potrzebowała czegoś dużego kalibru. Chociaż dzielimy tylne ogrodzenie to odległość jazdy samochodem jest znacząco dłuższa i dlatego miałam czas by wślizgnąć się w odpowiednią sukienkę zanim stanął w moich drzwiach.

str. 85

Adam nosił garnitury. Nosił je do pracy, na spotkania sfory, na zgromadzenia polityczne. Ponieważ jego godziny pracy były prawie takie same jak moje, znaczyło to, że nosił je sześć dni w tygodniu. Jednak istniała różnica pomiędzy jego zwykłymi garniturami a tym, który nosił dzisiaj. Pierwsze zostały zrobione by ogłaszać, że jest człowiekiem odpowiedzialnym. A ten mówił ‘Jestem również seksowny’ i był. - Nie ma potrzeby dzwonić do Brana – powiedział mi ze zdenerwowaniem, kiedy wymijał dużą ciężarówkę na autostradzie. – Połowa sfory prawdopodobnie zadzwoniła do Brana jak tylko wróciła do domu. Zadzwoni do mnie, kiedy będzie gotowy. Prawdopodobnie miał rację. Nie spytałam, ale jego ponury wyraz twarzy, kiedy wraz z Warrenem wyłoniliśmy się z piwnicy ostatniej nocy – kiedy wszyscy już wyszli, oprócz Samuela – mówił sam za siebie. Samuel pocałował mnie w usta by zirytować Adama i zwichrzył mi włosy. - Tutaj jesteś Mały Wilku. Wciąż, jak widzę, naturalnie utalentowana w wywoływaniu kłopotów. To było niesprawiedliwe. To Stefan i Adam zasługiwali na ten komentarz. Poinformowałam o tym Samuela, ale on tylko odprowadził mnie z powrotem do domu. Adam zadzwonił do mnie wczesnym popołudniem by się upewnić, że pamiętam o naszej randce. Natychmiast zadzwoniłam do Jesse z rozkazem by dała mi znać w co się ubierze jej ojciec. Wisiałam jej pięć dolców, ale było warto zobaczyć uśmiech Adama, kiedy wskakiwałam do jego samochodu. Ale moje usta szybko opadły. Jego Explorer wciąż miał wgniecenia na zderzaku, od zetknięcia się z ciałem wilkołaka, rzuconego przez rozgniewanego nieczłowieka. Moja wina. Więc spytałam go czy ma już wycenę a on warknął na mnie. Wtedy spytałam o Brana. Jak dotąd nasza randka zapowiadała się po prostu świetnie. Wróciłam do bawienia się spódnicą.

str. 86

- Mercy – powiedział Adam, jego głos jeszcze bardziej niż wcześniej przypominał ryk. - Co? – jeśli na niego warknęłam to była to jego wina, on pierwszy zaczął. - Jeśli nie przestaniesz bawić się tą sukienką, to ją za chwilę rozpruję i nie zjemy kolacji. Spojrzałam na niego. Patrzył na drogę i obie ręce trzymał na kierownicy... ale gdy wreszcie zwróciłam uwagę na niego, mogłam zobaczyć, co mu zrobiłam. Ja. Z resztkami smaru pod paznokciami i szwami na podbródku. Może nie schrzaniłam randki tak bardzo, jak myślałam. Wygładziłam spódnicę, szczęśliwie opierając się pragnieniu ciągnięcia tego dalej, ponieważ nie byłam pewna czy mogłabym poradzić sobie z tym, co mogłoby się zdarzyć. Myślałam, że Adam żartował... próbując ukryć szeroki uśmiech, odwróciłam twarz w stronę bocznego okna. Przywiózł nas do nowo otwartej restauracji w mieście, które zostało utworzone w Zachodnim Pasco. Jeszcze kilka lat temu była to jałowa pustynia, a teraz znajdowały się tutaj restauracje, teatr, Castorama i ... ogromniasty (słowo Jesse) gigantycznych rozmiarów Supermarket. - Mam nadzieję, że lubisz tajską kuchnię. – zaparkował w środkowej części zachodniego parkingu. Paranoja przybiera różne postacie. Spowodowała mój atak paniki i zmusiła go do zaparkowania w miejscu, skąd mógłby poprowadzić szybką ucieczkę. Wspólna paranoja, czy fraza żyli długo i szczęśliwie może być aż tak daleko od nas? Wyskoczyłam z przedniego siedzenia i powiedziałam odpowiednio stanowczym tonem. - Jestem pewna, że mają hamburgery. Zamknęłam drzwi odcinając się od jego przerażonej twarzy. Zamki kliknęły i już tu był, obejmując mnie jedną ręką i... szczerząc zęby.

str. 87

- Lubisz tajską kuchnię – powiedział – Przyznaj się. Założyłam ręce i zignorowałam szepczącą idiotkę, która piszczała z tyłu głowy „złapał mnie w pułapkę, jestem uwięziona”. Pomogło to, że Adam z bliska jest jeszcze lepszy niż z odległości połowy samochodu. A Adam z uśmiechem... cóż. Ma dołeczek, tylko jeden. Nie potrzebuje więcej. - Jesse ci powiedziała, prawda? – powiedziałam opryskliwie – Następnym razem jak ją zobaczę, mam zamiar uświadomić jej jaką jest paplą. Zobaczysz, że to zrobię. Zaśmiał się... i cofnął opuszczając rękę udowadniając tym samym, że zobaczył mój były atak paniki. Chwyciłam jego rękę by udowodnić, że się wcale nie przestraszyłam i odholowałam go dookoła Explorera do restauracji Jedzenie było wyśmienite. I jak się rzeczywiście okazało, mieli hamburgery. Żadne z nas ich nie zamówiło ale niewątpliwie także były dobre. Chociaż równie dobrze mogłabym jeść wodorosty i kurz a i tak by mi smakowało. Rozmawialiśmy o samochodach – o tym, że ja uważałam, że jego Explorer był kupą złomu a on uważał, że w moich preferencjach samochodowych utknęłam w latach siedemdziesiątych. Zwróciłam uwagę, że mój Królik był szanowanym modelem lat osiemdziesiątych, tak jak mój Vanagon – a szanse, że jego SUV będzie w obiegu przez trzydzieści lat były nikłe. Zwłaszcza kiedy jego wilki będą dalej w niego rzucane. Rozmawialiśmy o filmach i książkach. On lubił biografie, wszelkie rodzaje. Jedyną biografią, którą kiedykolwiek przeczytałam było „Carry On, Mr. Bowditch” w siódmej klasie. On nie czytał fikcji. Wdaliśmy się w spór o Yeatsie. Nie o jego poezji, ale o jego obsesji na punkcie okultyzmu. Adam uważał, że to było absurdalne... a ja uważałam za zabawne, że wilkołak tak sądzi, więc drążyłam temat, do czasu aż mnie na tym złapał. - Mercy – powiedział i wtedy jego telefon zadzwonił.

str. 88

Upiłam łyk wody i przygotowałam się na podsłuchiwanie rozmowy. Ale kiedy odebrał okazała się bardzo krótka. - Hauptman – odpowiedział krótko. - Lepiej żebyś tu przyjechał wilku. – powiedział nieznany głos i odłożył słuchawkę. Popatrzył w dół na numer i zmarszczył brwi. Wstałam i przeszłam dookoła stołu więc mogłam spojrzeć mu przez ramię. - To ktoś od Wujka Mikea – powiedziałam mu, zapamiętawszy numer. Adam rzucił jakieś pieniądze na stół i truchtem przeszliśmy przez drzwi. Z ponurą miną wcisnął się Explorerem w ruch uliczny, szybciej niż przewidywało ograniczenie prędkości. Właśnie dostaliśmy się na drogę międzymiastową, kiedy coś się stało... poczułam błysk wściekłości i przerażenia i ktoś umarł. Jedno ze sfory. Położyłam rękę na nodze Adama, wbijając paznokcie w wyrazie rozdrażnionej wściekłości i smutku, które przechodziło przez stado. Wcisnął gaz do dechy i ślizgał się przez wieczorowy ruch jak węgorz. Żadne z nas nie powiedziało ani słowa przez pięć minut, które zajęło nam dotarcie do Wujka Mikea. Parking był pełen dużych SUVów i ciężarówek, rodzajów samochodów większości przyjeżdżających nieludzi. Adam nie kłopotał się parkowaniem, po prostu jechał dalej aż był blisko drzwi i wtedy się zatrzymał. Nie czekał na mnie – ale nie musiał. Byłam tuż za nim, kiedy przecisnął się koło bramkarza strzegącego drzwi. Ochroniarz nawet nie zaprotestował. U Wujka Mikea pachniało piwem, gorącymi skrzydełkami i popcornem, czyli tak jak w każdym barze w Tri-Cities, z wyjątkiem tego że pachniało tu również nieludźmi. Nie wiem czy widzieli się w taki sposób, ale nieludzie, za pomocą przekładów starych filozofów, zwykle pachnieli czterema żywiołami: ziemią, powietrzem, ogniem i wodą ze znaczną dawką magii.

str. 89

Żaden z zapachów mi nie przeszkadzał... oprócz krwi. Rozkazujący głos Wujka Mikea wspierał osoby i zaciskał tłum. Aż zostaliśmy zablokowani. Wtedy Adam przepadł i zaczął rzucać ludźmi w około. Nie za bardzo bezpieczna rzecz do robienia u Wujka Mikea. Większość nieludzi, których spotkałam nie było godnym przeciwnikiem dla wilkołaka... ale istnieją ogry i inne istoty, którzy wyglądają jak każdy inny człowiek do czasu gdy ktoś ich zdenerwuje. Pomimo tego, to nie wtedy gdy Adam zaczął się zmieniać, rozrywając swój czarny garnitur zdałam sobie sprawę, że dzieje się coś więcej co powoduje, że stracił panowanie nad sobą. - Adam! – to nie było użyteczne, mój głos zginął w hałasie tłumu. Położyłam mu rękę na plecach żeby go nie zgubić i wtedy to poczułam. Magia. Szarpnęłam rękę z powrotem. To nie była magia nieludzi. Spojrzałam wokoło szukając kogoś kto koncentrowałby się zbyt mocno na Adamie, ale było za dużo ludzi i nie mogłam nikogo zauważyć. Jednakże zobaczyłam małą płócienną torbę, wiszącą na krokwi tuż za nami. W tym samym miejscu Adam zaczął używać siły fizycznej aby poruszać się przez tłum. Sufity u Wujka Mikea mają wysokość około czterech i pół metra. Nie dotarłabym do torby be drabiny a nie byłam w stanie znaleźć żadnej w najbliższym czasie. Gdy patrzyłam szczupły niemal zniewieściały mężczyzna, właśnie przeszedł pod torbą. Zatrzymał się z szarpnięciem, a następnie odrzucił głowę do tyłu i zaryczał. Dźwiękiem tak potężnym, że wstrząsając krokwiami zagłuszył cały hałas w budynku. Jego czar, iluzja, która powodowała, że wyglądał jak człowiek rozbiła się i przysięgam, że prawie widziałam iskrzący się pył rozpraszający się od niego. Był ogromny, nieziemska masa niebieskiego i szarego, nadal w niewyraźnym ludzkim kształcie, ale jego twarz wyglądała, jakby się stopiła, zostawiając tylko niewyraźny

str. 90

guzek w miejscu, gdzie powinien znajdować się jego nos. Jego usta były dość widoczne – ciężko byłoby pominąć te duże zęby. Srebrzyste oczy, zbyt małe dla tej ogromnej twarzy błyszczały spod iskrzących się niebieskich brwi. Otrząsnął się i skrzący się pył znowu się rozproszył, topiąc się, kiedy stykał się z cieplejszą powierzchnią. On zrzucał śnieg. W ciszy, która nastała, mały nieznośny głos powiedział: - Walnięty elf śniegowy – nie mogłam zobaczyć mówcy, ale brzmiało jakby dźwięk dochodził z skądś tuż obok nowo powstałego potwora. Ryknął ponownie i sięgnął w dół, unosząc za włosy jakąś kobietę. Była bardziej zła niż przestraszona, wyciągnęła skądś broń i odcięła swoje własne włosy upadając i znowu znikła mi z oczu. Istota – nigdy nie słyszałam o śniegowym elfie – potrząsnął włosami, które trzymał i rzucił je za siebie. Spojrzałam z powrotem na Adama, ale od tego krótkiego momentu odkąd ostatni raz spojrzałam, on zniknął, pozostawiając za sobą jedynie ślad krwawych ciał, niektórych jeszcze wciąż stojących i złorzeczących. Zerknęłam na śniegowego elfa i torbę nad jego głową. Nikt na mnie nie patrzył, nie z wilkołakiem i yetim szalejącymi w pomieszczeniu. Zdjęłam sukienkę i biustonosz, zrzuciłam buty i bieliznę tak szybko jak mogłam. Nie jestem wilkołakiem, mój kojot przychodzi pomiędzy jednym oddechem a drugim i sprowadza ożywienie a nie ból. Elf śniegowy nadal stał pod torbą, kiedy podskoczyłam, lądując na czyichś ramionach i szukając go. Ścisk był taki jak na koncercie Metaliki, więc właściwie miałam drogę z głów i ramion do śniegowego elfa, który miał przynajmniej trzy metry wysokości i wystawał ponad resztę ludzi. Zobaczył, że nadchodzę i sięgnął po mnie, jestem szybka więc spudłował. Właściwie prawdopodobnie nie chybił z powodu mojej sprawności i szybkości, ale z dlatego, że nie spodziewał się, że zamierzam wskoczyć mu na ramiona i wystrzelę ku małej torbie. Ta przeklęta góra nieczłowieka także była szybka.

str. 91

Magia zabrzęczała gniewnie, kiedy zacisnęłam torbę w szczękach. Dyndałam przez chwilę, zanim pękł sznur na którym wisiałam. Spadłam i czekałam aż zgniotą mnie gigantyczne ręce elfa śniegowego, ale to Wujek Mike osobiście, podrzucił mnie w powietrze i cisnął w stronę drzwi. Jak tylko chwyciłam torbę, wiedziałam, że miałam rację, że był to rodzaj jakiegoś brutalnego zaklęcia skierowanego w wilki. Nie wiem skąd dowiedział się o tym także Wujek Mike, warknął: - Weź stąd tę rzecz. – zanim stopił się z powrotem w tłum. Jak w wierszu Dr. Seussa, rzucałam się pod, wokoło i przez, zanim dopadłam drzwi. Czułabym się lepiej jeśli nie wiedziałabym, że ktoś kogo znam – a znałam większość ludzi ze sfory Adama, przynajmniej z widzenia – był martwy. Czułabym się lepiej jeśli wiedziałabym, że z Adamem jest wszystko w porządku. Cieszyłabym się bardziej gdyby nie podążał za mną w pełnych obrotach ogromny rozwścieczony elf śniegowy. Nigdy nie spotkałam nikogo, kto nazywałby siebie elfem śniegowym, więc przypuszczam, że mój pogląd został wykrzywiony przez Petera Jacksona i jego wersję pięknego ludu Tolkiena. Ta rzecz podążająca za mną jak pociąg towarowy, zupełnie nie pasowała do mojego zrozumienia tego słowa. Później, jeśli przeżyję, może będę czerpać jakąś uciechę z wyglądu twarzy ochroniarza, który uświadamiając sobie, co się do niego zbliża, zerwał się i uciekł. Minęłam go, kiedy oboje zrobiliśmy krótki skok na chodnik za drzwiami. Biegł ze mną kilka kroków zanim zrozumiał, kogo ścigał elf śniegowy i zrobił ostry skręt w prawo. Drzwi zwolniły potwora. Uderzył w nie ramieniem, zabierając ze sobą całą ścianę, kiedy opuszczał budynek. Rzucił we mnie kawałkiem ściany, ale tuż przed tym jak uderzył w ziemię, drugi raz skoczyłam przez w pół otwarte wejście. Przebiegłam przez ulicę z maksymalną prędkością i z ledwością uniknęłam zderzenia z ciężarówką na drodze do dzielnicy przemysłowej znajdującej się tuż obok baru Wujka Mikea. Bezpieczna po drugiej stronie, spojrzałam za siebie i się zatrzymałam.

str. 92

Człowiek, który był śniegowym elfem, klęczał na skraju parkingu, potrząsając głową jakby był trochę oszołomiony. - Wszystko w porządku? – spytał – Przepraszam, tak strasznie cię przepraszam. Nie czułem się tak od... od mojej ostatniej bitwy. Nie skrzywdziłem cię, prawda? – Jego spojrzenie pochwyciło kawałki ściany i drzwi, które leżały w miejscu, w którym chybił mnie pocisk. Skutki tej torby były ewidentnie ograniczone przez odległość. Upuściłam torbę na ziemię, otrząsnęłam się i zaskamlałam „wszystko w porządku”. Nie wiem czy odebrał wiadomość, ale nie próbował po mnie przekraczać drogi. Zmieniłabym się z powrotem, ale moje ubrania – moja ulubiona sukienka, para drogich (nawet po promocji) włoskich butów i moja bielizna – były nadal gdzieś w barze. Nie jestem skromnisią, ale śniegowy elf i ja nie znamy się na tyle dobrze żebym paradowała przed nim nago. Jak oszołomiony próbował posprzątać bałagan, który zrobił, kiedy ludzie zaczęli wychodzić. Jeden z ludzi Wujka Mikea, łatwo wyróżniający się od stałych klientów przez charakterystyczny zielony uniform, stał na krawędzi parkingu i machał rękami w moją stronę w nakłaniającym ruchu. Pomyślałam, że to był ochroniarz, który stał przy drzwiach, ale musiałabym jeszcze raz zobaczyć jego twarz wykrzywioną w przerażeniu, by być tego pewną. Podniosłam torbę i wycofałam się od ulicy aż mój tyłek uderzył w ścianę starego magazynu jakieś pięćdziesiąt metrów od drogi. Parking Wujka Mikea stopniowo się opróżniał za sprawą pracowników Wujka Mikea kierującymi ruchem i pomagającymi śniegowemu elfowi w jego wysiłkach sprzątania. Samochód Adama stał w samotnym splendorze. Tak jak Jeep Mary Jo. Ten, któremu zrobiłam darmowy tuning, kiedy miała swoją zmianę warty w wampirzo-kojocim obowiązku. Lubiłam Mary Jo. Jest strażakiem, jeden metr sześćdziesiąt trzy centymetry twardych mięśni i mocnych nerwów.

str. 93

Nie żył jeden z członków sfory. W nagłym spokoju nocy mogłam poczuć falę lamentu przepływającą przez sforę, kiedy inni uświadamiali sobie nieobecność jednego z nich. Oni wiedzieli kto to był, ale ja nie byłam wystarczająco zaznajomiona z magią sfory by mieć pewność. Miałam tylko samochód Mary Jo. Pozostało tylko sześć samochodów na parkingu dla stałych klientów, kiedy Wujek Mike przeszedł przez dziurę, która kiedyś była drzwiami. Położył dłoń na ramieniu śniegowego elfa i poklepał go zanim przeskoczył przez cementowy krawężnik parkingu i przeszedł przez ulicę do mnie. W rękach miał moją sukienkę. Zmieniłam się, pochwyciłam sukienkę i ją ubrałam. Bez stanika, bez majtek, ale przynajmniej nie byłam naga. Kopnęłam torbę w stronę Wujka Mikea. - Co się stało?. Pochylił się i podniósł ją. Jego twarz się naprężyła i wydał niski, wzburzony dźwięk... bardziej jak lew albo duży kot jakiegoś rodzaju. Nigdy od niego wcześniej nie słyszałam czegoś takiego. - Pajęczyno – powiedział – wyrzucisz dla mnie proszę ten paskudny kawałek magii do rzeki? Coś małego i jasnego o wielkości robaczka świętojańskiego (nie ma żadnego w TriCities) unosiło się nad torbą przez chwilę, wtedy to coś i torba zniknęły. - Oddziaływało to też na ciebie? - spytałam Nie wiedziałam jakim rodzajem nieczłowieka jest Wujek Mike. Na pewno czymś wystarczająco potężnym by kontrolować bar pełny pijanych nieludzi siedem nocy w tygodniu. - Nie – powiedział – Tylko, że ostało to umieszczone na moim terytorium i nie wyczułem tego.

str. 94

Otrzepał ręce a jego twarz odzyskała zwykły radosny wyraz, ale widziałam już tą fasadę wiele razy, więc jego maska uprzejmego dozorcy tawerny nie uspokajała mnie już w taki sposób jak kiedyś. W stosunku do nieludzi musisz pamiętać żeby nigdy nie wierzyć temu co widzisz. - Mądry kojot – powiedział – Nawet nie sprawdziłem, czy była przyczyna ich warczenia, po prostu założyłem, że wilkołaki mieli paskudny humor, zresztą jak zawsze, więc zostawiłem to aż było za późno. - Co się stało? – spytałam jeszcze raz, ale kiedy nie odpowiedział natychmiast, machnęłam ręką i pobiegłam boso na drugą stronę ulicy, przez parking i do baru. W środku z brakującą częścią ściany znajdującą się za moimi plecami nie wyglądało to wcale tak źle: jak duża, pusta tawerna po kilku drużynach piłkarskich, wypitych i bawiących się przez całą noc. Drużyny z naprawdę dużymi zawodnikami, pomyślałam, patrząc na belkę, którą zabrał śniegowy elf prawdopodobnie swoją słoniową głową. Adam, znów w pełni w ludzkiej formie, siedział z plecami opartymi o scenę na dalekiej stronie pomieszczenia, ręce miał założone na klatce piersiowej. Ktoś znalazł mu parę spodenek do ubrania. Nie żeby był zły... tylko zamknięty w sobie. Obok niego stały dwa jego wilki, Paul i jeden z jego kumpli. Paul wyglądał na chorego a ten drugi, którego imię mi uciekło, był pochylony nad bardzo nieruchomym kształtem. Nie mogłam zobaczyć kto to był, ale wiedziałam. Powiedział mi samochód Mary Jo zaparkowany na parkingu. Byli cali w krwi. Dłonie Adama były nią pokryte tak jak koszulka Paula. Ten drugi dosłownie został w niej zamoczony. Wilki nie były jedynymi, którzy krwawili. Na przeciwnym krańcu budynku, wydawało się znajdować centrum oceny stanu zdrowia rannych. Rozpoznałam kobietę, która odcięła sobie włosy, by się uwolnić, ale wydawała się być jedną z udzielających pomocy niż ofiarą. Adam spojrzał w górę i mnie zobaczył, jego twarz była bardzo ponura.

str. 95

Na podłodze było pełno szkła a moje stopy były gołe, ale to musiałoby być coś więcej niż to, by utrzymać mnie z dala od nich. Przyjaciel Paula szlochał - Nie chciałem. Nie chciałem. Tak mi przykro. – Kołysał ciało, które trzymał, ciało Mary Jo, kiedy przepraszał nieustannie. Nie mogłam przybliżyć się do Adama bez wchodzenia pomiędzy Paula i jego przyjaciela. Zatrzymałam się wciąż poza zasięgiem. Nie wydawało się być dobrym pomysłem podanie Paulowi łatwego celu. Wujek Mike szedł za mną, ale pierwsze podszedł do innej grupy istot, w tym pustym pomieszczeniu, a kiedy podszedł do nas, holował za sobą wystrzyżoną kobietę. Tak jak ja, zatrzymał się, zanim naruszył ich przestrzeń. - Przyjmij moje przeprosiny Alfo. – powiedział – Moi goście są uprawnieni do bezpiecznego wieczoru a ktoś złamał gościnność przez zaczarowanie twoich wilków. Pozwolisz nam naprawić szkody, jeśli będziemy w stanie? – machnął w stronę Mary Jo. Twarz Adama zmieniła się w pół oddechu z ponurej na skupioną. Wstał i wziął Mary Jo od wilka, który ją trzymał. - Paul – powiedział, kiedy mężczyzna nie chciał puścić. Paul ruszył się chwytając i odciągając ręce swojego przyjaciela. Mężczyzna... Stan, pomyślałam, chociaż równie dobrze to mógłby być Sean, szarpnął się raz a potem upadł na Paula. W międzyczasie kobieta protestowała w szybkim przepływie języka rosyjskiego. Nie mogłam zrozumieć słów, ale wyraźnie słyszałam jej odmowę, w jej twarzy i języku ciała. - Komu oni powiedzą? – warknął Wujek Mike – Są wilkołakami. Jeśli pójdą do prasy i ujawnią, że jest nieczłowiek, który może uzdrawiać rany śmiertelne, my możemy

str. 96

pójść do prasy i powiedzieć zainteresowanym ludziom dokładnie jak dużo okropności wilkołaków zostało starannie ukrytych przed nimi. Obróciła się by popatrzeć na wilki, widziałam rozterkę na jej twarzy, a wtedy po prostu zamarła, kiedy mnie zobaczyła. Jej źrenice rozszerzyły się, aż jej oczy stały się czarne. - Ty – powiedziała. Potem się zaśmiała, rechoczącym dźwiękiem, który sprawił, że skóra na moim karku zadrżała. – Oczywiście to musiałaś być ty. Z jakiegoś powodu mój widok, zatrzymał jej protesty. Podeszła do Mary Jo, która wisiała bezwładnie w ramionach Adama. I tak jak śniegowy elf, kobieta nieczłowiek zrzuciła swój urok, ale jej spłynął od głowy i w dół do stóp, gdzie taplał się przez chwilę, jakby był zrobiony z płynu a nie magii. Była wysoka, wyższa niż Adam, wyższa niż Wujek Mike, ale jej ręce były cienkie, jak trzcina, a palce, które dotknęły Mary Jo bardzo dziwne. Po chwili zauważyłam, że każdy jeden miał dodatkowy staw i małą poduszeczkę na spodzie, jak gekon. Jej twarz... była paskudna. Kiedy znikł czar, jej oczy się skurczyły a jej nos urósł i wisiał nad wąskimi wargami, jak chropowata kończyna starego dębu. Z jej ciała, kiedy opadł czar, zebrało się jasne fioletowe światło i płynęło w górę od jej stóp do ramion, potem w dół po jej ręce aż do dłoni. Jej palce odwróciły głowę Mary Jo i dotknęły ją pod podbródkiem, gdzie ktoś (prawdopodobnie głęboko żałujący przyjaciel Paula) rozpruł jej gardło. Światło nawet mnie nie dotknęło... ale i tak je czułam. Jakby pieściło moją skórę pierwsze światło dnia, albo mgiełka morskiej, słonej wody na twarzy. Usłyszałam jak Adam wciąga gwałtownie powietrze, lecz nie odwracał wzroku od Mary Jo. Po kilku minutach, bluzka bez rękawów Mary Jo zaczęła błyszczeć jasnym biało purpurowym światłem magii nieczłowieka. Krew, która wyglądała ciemno w przygaszonych światłach baru, znikła. Kobieta nieczłowiek, odciągnęła ręce.

str. 97

- Stało się – powiedziała do Adama – Uzdrowiłam jej ciało, ale ty musisz dać jej puls i oddech. Tylko wtedy, gdy jeszcze nie odeszła, powróci, nie jestem bogiem by dawać życie i śmierć. - CPR* - przetłumaczył Wujek Mike lakonicznie. Adam opadł na kolana, ustawiając Mary Jo na ziemi i przechylając jej głowę rozpoczął reanimację. - Co z uszkodzeniem mózgu? – spytałam. Kobieta odwróciła się do mnie. - Uzdrowiłam jej ciało. Jeśli wkrótce pobudzą jej serce i płuca to nie będzie żadnych uszkodzeń. Przyjaciel Paula usiadł po stronie Adama, ale Paul wstał i otworzył usta. - Nie rób tego – powiedziałam szybko. Jego oczy błysnęły z powodu mojego rozkazu. Powinnam pozwolić Paulowi to zrobić, ale teraz, chcąc nie chcąc, byłam częścią sfory a to oznaczało utrzymywanie sfory z dala od kłopotów. - Nie możesz dziękować nieczłowiekowi – powiedziałam – Chyba, że chcesz spędzić resztę swojego długiego życia w ich niewoli. - Psujesz zabawę – powiedziała kobieta nieczłowiek. - Mary Jo jest cenna dla naszej sfory – powiedziałam jej przechylając głowę – Jej strata zostawiłaby ranę na wiele miesięcy. Twoje uzdrowienie jest rzadkim i wspaniałym darem. Mary Jo złapała oddech a Paul zapomniał, że był na mnie zły. Nie był nikim specjalnym dla niej albo ona dla niego. Była kochaniem bardzo miłego wilka o imieniu

str. 98

Henry, a Paul był żonaty z ludzką kobietą, której nigdy nie spotkałam. Ale Mary Jo była częścią sfory. Także zwróciłabym się w jej stronę, ale nieczłowiek trzymała moje oczy. Jej cienkie usta wykrzywiły się w zimnym uśmiechu. - To ona, prawda? _______________________ 

CPR - Resuscytacja krążeniowo-oddechowa (w skrócie RK-O lub CPR) - zespół zabiegów, których zadaniem lub skutkiem jest przywrócenie podstawowych funkcji życiowych.

- Tak – zgodził się Wujek Mike. Był przyjacielem, zazwyczaj. Jego ostrożność powiedziała mi dwie rzeczy. Ta nieczłowiek mogła mnie zranić, a Wujek Mike, nawet w centrum swojej władzy, jego tawernie, uważał, że nie mógłby jej powstrzymać. Popatrzyła na mnie z góry na dół z manierą doświadczonego kucharza na sobotnim targowisku, szukającym wad u pomidorów. - Uważam, że nie ma jeszcze jednego kojota, który wspiąłby się na śniegowego elfa. Zielony Człowieku, nie jesteś mi za to nic winien. Słyszałam już wcześniej, jak nazywano Wujka Mikea Zielonym Człowiekiem. Nadal nie byłam pewna, co to dokładnie znaczyło. I kiedy nieczłowiek sięgnął i dotknął mnie tymi długimi palcami nie przejmowałam się już niczym więcej niż moją własną futrzaną skórą. - Zrobiłam to ze względu na ciebie, kojocie. Czy wiesz jak dużo chaosu spowodowałaś? Morrigan mówi, że to jest twój talent. Nierozważny, szybki i mający szczęście, jak kojot we własnej osobie. Ale ten stary Oszust umiera w swoich przygodach, ale ty nie będziesz w stanie się ponownie zmontować wraz ze świtem.

str. 99

Nic nie powiedziałam. Myślałam, że była jednym z mieszkańców Tri-Cities, głównie Fairlandu, rezerwatu na zewnątrz Walla Walla, zbudowanego albo by chronić nas od nieludzi albo ich utrzymać bezpiecznie z dala od reszty z nas. Jej uzdrowienie Mary Jo dało mi wskazówkę – uzdrawianie magią nie jest pospolitym ani słabym talentem wśród nieludzi. Ostrożność Wujka Mika powiedziała mi zaś, że była przerażająco potężna. - Zamienimy więcej słów w późniejszym terminie, Zielony Człowieku – popatrzyła z powrotem na mnie – Kim jesteś, mały kojocie, by powodować u Wielkich taką konsternację? Złamałaś nasze prawa, jednakże twój bunt przeciwko naszemu orzecznictwu był korzystny dla naszych dobra. Adlebertsmiter Siebold jest niewinny i wszystkie problemy zostały spowodowane przez ludzi. Musisz zostać ukarana i nagrodzona. Zaśmiała się jakbym była całkiem zabawna. - Uważaj się za nagrodzoną. Światło, które wciąż obracało się dookoła jej stóp, poruszyło się i ściemniało aż stało się ciemnym kamiennym kręgiem o średnicy jednego metra i grubości piętnastu centymetrów. Kształt uformował się pod jej stopami, podnosząc ją piętnaście centymetrów od podłogi, jak dywan Alladyna. Boki zakrzywiły się ku górze i uformowały naczynie pamięć starej historii dostarczyła resztę. Nie naczynie a moździerz. Gigantyczny moździerz. I już jej nie było. Nie sposobem Stefana, ale tak szybko, że moje oczy za nią nie nadążyły. Widziałam wcześniej nieczłowieka przelatującego przez stałą materię, więc to co zrobiła nie było niespodzianką. Co było dobre ponieważ przed chwilą przeżyłam straszne zaskoczenie i nie potrzebowałam już więcej. Pierwsza zasada o nieludziach jest taka, że nie chcesz przyciągać ich uwagi – tylko że nie mówią o tym, co zrobić jak już ją przyciągniesz. - Myślałam, że Baba Jaga była wiedźmą – powiedziałam głucho do Wujka Mikea. Kto jeszcze latałby dookoła w olbrzymim moździerzu?.

str. 100

- Wiedźmy nie są nieśmiertelne – powiedział – Oczywiście ona nie jest wiedźmą. Baba Jaga figurowała w historiach mnóstwa krajów, rozrzuconych w okolicy Europy Wschodniej. W większości z nich nie jest bohaterką. Zjada dzieci. Spojrzałam na Adama, ale on wciąż był skupiony na Mary Jo. Trzęsła się jak ktoś na skraju hipotermii, ale wciąż wydawała się być żywa. - A co z torbą – spytałam – Co jeśli ktoś wyłowi ją z rzeki? - Płynąca woda w parę minut usunie każdą magię z zaklęcia umieszczonego w tkaninie. – powiedział Wujek Mike. - To była pułapka na wilki – powiedziałam do niego. Wiedziałam to, ponieważ smakowała jak wampiry. – Nie oddziaływała na nikogo z wyjątkiem Ruchliwej Góry... Dlaczego on i nikt więcej? I co to do cholery jest elf śniegowy? Nigdy o żadnym nie słyszałam. – O ile mi wiadomo „elf” był jednym z rodzajowych pojęć, wymyślonych przez Normalnych jako sposób odniesienia się do nieludzi. - Rząd – powiedział Wujek Mike, po momencie zastanawiania się, co chce mi powiedzieć (przekonanie nieczłowieka do wymiany informacji jest trudniejsze niż wyciśnięcie kropli wody z kamienia) – wymaga od nas powiedzenia i zameldowania, jakiego rodzaju nieczłowieka jesteśmy. Więc powybieraliśmy coś co do nas przemawia. Dla jednych jest to stary tytuł albo imię, dla innych... coś wymyślonego, tak jak ludzie wymyślali dla nas imiona od wieków. Moim ulubionym jest niesławny Jack Bardzo Zwinny, nie wiem co to oznacza, ale mamy przynajmniej tuzin w rezerwacie. Nie mogłam się nie uśmiechnąć. Nasz Rząd nie wiedział, że trzyma tygrysa za ogon, a tygrys nie zamierzał im mówić tego w najbliższym czasie. - Więc tak uczynił się elfem śniegowym? - Zamierzasz się z nim kłócić? A na pytanie dlaczego torba wycelowana w wilki zadziałała...

str. 101

- Mam jeszcze inną prawdziwą formę – powiedział za mną głos miękkim norweskim akcentem. Nie ma zbyt wielu osób, które mogą się podkraść do mnie, zmysły kojota utrzymują mnie dość świadomą mojego otoczenia, ale jego nie usłyszałam. To był elf śniegowy, albo cokolwiek kim był, oczywiście. Był kilka centymetrów niższy niż ja – co mógł zmieniać równie dobrze jak Zee pozbywał się swojej łysiny. Przypuszczam, że dla kogoś czyja prawdziwa postać – przynajmniej jednego z nich - była wysoka na trzy metry, nie miało znaczenia, że przybrana była niska. Popatrzył na mnie i ukłonił się, jednym z tych nagłych ruchów głowy i szyi, który przynosi na myśl mistrzów sztuk walki. - Cieszę się, że jesteś szybka – powiedział. Potrząsnęłam podaną mi ręką, która była chłodna i sucha. - Także się cieszę, że jestem szybka – powiedziałam z uczciwą szczerością. Popatrzyłam na Wujka Mikea. - Czy wiesz kto to zostawił? I czy to zostało wycelowane w wilkołaków, czy we mnie? Adam słuchał rozmowy. Nie byłam pewna skąd wiedziałam, ponieważ wyglądał na całkowicie zaabsorbowanego rannymi wilkołakami. Ale było coś w napięciu jego ramion. Wujek Mike potrząsnął głową. - Byłem zbyt zajęty staraniem odciągnięcia tego od ciebie. Wilki w szale bojowym są wystarczająco złe, ale elf śniegowy w szale bojowym postawiony luzem w centrum Pasco jest czymś czego nie chcę widzieć. Ja wiedziałam. Torba pachniała wampirami. Elf śniegowy ukląkł obok Mary Jo i dotknął jej ramienia. Adam pociągnął ją delikatnie kładąc ją na kolanach Paula i ustawiając się pomiędzy nią a śniegowym elfem.

str. 102

- Moje – powiedział. Elf podniósł ręce i uśmiechnął się delikatnie, ale w jego słowach słychać było przytyk. - Żadnej krzywdy, Alfo. Nie chcę kłopotów. Moje dni włóczenia się po górach ze sforą wilków gotowych na moje skinienie i zawołanie są już dawno za nami. Adam kiwnął głową trzymając oczy na wrogu. - Tak może być. Ale ona jest jedną z moich. A ja nie jestem jednym z twoich. - Wystarczy – powiedział Wujek Mike – Wystarczy już jedna walka na dzisiejszą noc. Idź do domu, Ymir. Klęczący elf popatrzył na Wujka Mikea i nagle skóra narosła mu szczelnie dookoła oczu na chwilę, zanim się uśmiechnął. Zauważyłam, że jego zęby były bardzo białe, nawet jeżeli trochę krzywe. Wstał, używając tylko mięśni ud, jak w sztukach walki. - To była długa noc. – Wykonał powolny obrót, który objął nie tylko Wujka Mikea, wilki i mnie, ale wszystkich innych w pomieszczeniu, którzy, właśnie zdałam sobie sprawę, patrzyli na nas.... albo może patrzyli na śniegowego elfa. – Oczywiście już czas iść. Do zobaczenia wam wszystkim. - Nikt nie powiedział słowa dopóki nie wyszedł z budynku. - Cóż – powiedział Wujek Mike, brzmiąc bardziej irlandzko niż zwykle – Co za noc.

Mary Jo się poruszała, ale wciąż była oszołomiona, kiedy wyprowadzaliśmy ją na zewnątrz. Więc Adam pouczył Paula i jego przyjaciela (który miał na imię Alec a nie Sean czy Stan) by zabrali ją do domu Adama. Paul ułożył Mary Jo z Alekiem na tylnym siedzeniu jej samochodu i zaczął do niego wchodzić.

str. 103

Popatrzył na moje stopy, - Nie powinnaś chodzić boso – powiedział w ziemię. Potem zamknął drzwi od samochodu, przekręcając kluczyki, kiedy włączył światła i odjechał. - Miał na myśli dziękuję – powiedział Adam – Ja też to powiem. Mogę pomyśleć o wielu rzeczach, które raczej wolałbym robić niż próbować ochronić Paula przed babą Jagą - Powinnam była pozwolić jej go wziąć – powiedziałam – Ułatwiłabym ci życie. Uśmiechnął się, potem rozciągnął szyję. - To mogła być bardzo, bardzo zła noc. Spoglądałam przez jego ramię na SUVa. - Zaliczyłbyś ją na tylko złą? Twoje ubezpieczenie nie ma wyjątków dla śniegowych elfów, prawda? W pierwszej chwili wszystko wyglądało w porządku, potem pomyślałam, że złapał gumę. Ale teraz mogłam zobaczyć, że prawa tylna opona była wygięta pod kontem jakichś czterdziestu pięciu stopni. Adam wyciągnął telefon komórkowy. - To nawet nie rejestruje się w mojej skali kiepskiego wieczoru – powiedział. Położył wolną rękę dookoła mojego ramienia, przyciągając mnie do siebie, kiedy jego córka odebrała telefon. Nie miał na sobie koszulki. - Cześć Jesse – powiedział – To była dzika noc i potrzebujemy żebyś przyjechała nas zabrać z pod Wujka Mikea. Tłumaczenie Jadi4 Korekta Marella

str. 104

Rozdział 5

- Jakaś randka- mruczał Adam. To jak był cicho nie miało znaczenia, bo i tak większość sfory, która była w domu, słyszała, co robimy na werandzie. - Nikt nie mógłby zarzucić tobie bycia nudnym- powiedziałam lekko. Zaśmiał się z opanowaniem w oczach. Umył się w łazience u Wujka Mike i przemienił szybko, zanim pojechaliśmy do jego domu. Ale nadal mogłam wyczuć zapach krwi na nim. - Musisz zobaczy, co u Mary Jo- powiedziałam mu - Muszę się przespać- ona da sobie radę, pomyślałam. Ale poradziłaby by sobie lepiej, gdybym była w domu i nie wdawała się w kłótnie ze sforą, które z pewnością zaszkodziłyby jej. Przytulił mnie, żeby nie musieć mówić tego wszystkiego na głos. Podniósł mnie, ubrał w kapcie Jesse i postawił na ziemi. - Jeśli umyjesz stopy to w żadną z tych ran nie wda się infekcja. Wyśle do ciebie Bena, żeby pilnował twojego domu, zanim Samuel nie skończy z Mary Jo i wróci do domu. – Adam patrzał jak wracam do domu. W połowie drogi Ben mnie dogonił. Zaprosiłam go, ale on potrząsnął głową. - Zostanę na dworze- powiedział – Nocne powietrze oczyszcza mój umysł. Umyłam stopy i wysuszyłam zanim poszłam spać. Zasnęłam zanim moja głowa padła na poduszkę. Obudziłam się, gdy było jeszcze ciemno. Ktoś był w moim pokoju. Słuchałam uważnie, ale nikogo nie usłyszałam- stwierdziłam, że to Stefan. Inne wampiry nie mogły przekroczyć progu mojego domu. Każdy inny obudziłby Samuela. Powietrze nic mi nie powiedziała, było to dziwne. Nawet Stefan pozostawia jakiś zapach. Niespokojnie przetoczyłam się na swoją połowę i podniosłam laskę, która polubiła spanie ze mną każdej

str. 105

nocy. Przeważnie to przyprawiało mnie o gęsią skórkę, laski nie powinny móc się same poruszać. Ale dziś ciepłe drewno pod moją ręką uspokajało mnie. Zacisnęłam pięść wokół niej. - Nie ma potrzeby, by stosować przemoc, Mercy.- Musiałam podskoczyć, ponieważ stałam z laskę w ręce, zanim zorientowałam się czuj to głos. - Bran?- I nagle poczułam jego zapach, mięta i piżmo, to powiedziało mi, że wilkołak łączy z pewnym słodkim słonym smakiem, który był jego własnym zapachem. - Nie masz nic ważniejszego do roboty?- Spytałam go, zapalając światło.- Lubisz rządzić światem, co nie? Nie ruszył się ze swojego miejsca na podłodze, opierając się znów o ścianę i zasłaniając oczy przed światłem wpadającym do pokoju. - Przyjechałem tu w zeszły weekend, ale nie pozwoliłem im cię obudzić.- Powiedział. Zapomniałam. W gwarze Baby Jagi, Mary Jo, śnieżne elf i wampiry. Zapomniałam, dlaczego przyszedłby odwiedzić mnie osobiście. Nagle stałam się podejrzliwa, co do ramienia nad jego oczami. To, że Alfa chronił swoje stado było oczywiste. Bran był Marrokiem, najważniejszym Alfą. Może teraz należałam do stada Adama, ale Bran mnie wychował. - Już o wszystkim rozmawiałam z mamą.-Powiedziałam stanowczo. Barn uśmiechnął się, a jego ramię opadło ukazując piwne oczy, które w arktycznym świetle wydawały się prawie zielone. - Założę się, że tak. Czy Samuel i Adam wisieli nad tobą i nękali cię?- Spytał z (fałszywą) sympatią w głosie. Bran jest lepszy od wszystkich, których znam, wliczając fae, w ukrywaniu, czym tak naprawdę jest. Wyglądał jak nastolatek. Nad kolanem miał dziurę w dżinsach, a jakaś ironiczna osoba narysowała markerem anarchistyczne symbole na udzie. Miał rozczochrane włoscy. Potrafił siedzieć bezczynnie z niewinnym uśmiechem na jego twarzy a następnie urwać czyjąś głowę.

str. 106

- Zasmucasz mnie. Czy to takie dziwne, że tutaj jestem? -Usiadłam na środku podłogi. Nie wygodnie mi było, gdy przez długi czas moja głowa była wyżej niż jego. Po części był to nawyk, była to także magią, która sprawiła, że Bran był liderem wszystkich wilków. - Ktoś dzwonił do ciebie w sprawie tego, że dołączyłam do stada Adama? – Spytałam. Tym razem Bran się zaśmiał, jego ramiona się zatrzęsły i wtedy zobaczyłam jak zmęczony jest. –Cieszę się, że cię rozbawiłam.- Powiedziałam mu gderliwie. Za mną otworzyły się drzwi. - To prywatne przyjęcie czy można się przyłączyć?- Powiedział radośnie Samuel. Czy to nie było fajne? W jednej myśli, a właściwie w jednym słowie (przyjęcie) Samuel zakomunikował ojcu, że nie będziemy rozmawiać o Timie lub o powodzie, dla którego zabiłam go i tak było dobrze. Samuel był w tych sprawach dobry. - Wchodź. Co tam u Mary Jo? – Samuel skinął głową. - Pozwól mi teraz mówić. Jeśli nie żyję i fae oferuje Ci pomoc, wolałbym gdybyś odmówiła. – Spojrzał na mnie. - Sądzę, że nic jej nie będzie. Nie jest teraz zbyt szczęśliwa. Ona jest poruszona i tak zszokowana, jak nigdy wcześniej nie widziałam u wilka. Przynajmniej już nie płacze. Adam w końcu zmusił ją do przemiany, a to dużo pomogło. Teraz śpi z Paulem, Alecem, Honey i jeszcze kilkoma brzydotami na tapczanie, który Adam trzyma w piwnicy w sali kinowej. – Posłał swojemu ojcu zachęcające spojrzenie, a następnie usiadł na podłodze obok mnie, co było także wiadomością. Nie był pomiędzy mną, a Branem, nie dokładnie. Mógł siąść obok Brana. –Więc co cię tu sprowadza? Bran uśmiechnął się do niego, pokazał Samuelowi to, co chciał. - Nie musisz jej chronić za mnie. Wszyscy widzieliśmy, że sama sobie nieźle radzi.- Z wilkami, chodzi nie tylko o rozmowę przy użyciu słów. Na przykład, Bran dopiero, co przekazał nam, że widział wideo z nagrań ochrony, na którym zabijam Tima… i

str. 107

całą resztę i akceptował to. Nie powinno mnie to tak cieszyć. Nie byłam dzieckiem. Ale opinia Brana nadal wiele dla mnie znaczyła. - I tak- powiedział po chwili- ktoś zadzwonił do mnie, żeby poinformować mnie o tym, że dołączyłaś do stada Adama. Wiele osób. Pozwól mi odpowiedzieć na pytanie, które chciałaś wypowiedzieć. I możesz przekazać to Adamowi. Nie. Nie mam pojęcia jak to jest możliwe, że ktoś, kto nie jest wilkiem dołączył do stada. Zwłaszcza ty, na której działanie magii jest nieprzewidywalne. Nie. Tylko Adam lub ty może przełamać te więzy. Jeśli chcesz mogę cie pokazać jak. – Przestał mówić. Potrzasnęłam głową… i złagodziłam to. - Jeszcze nie- Bran rzucił mi rozbawione spojrzenie spod rzęs. - Dobrze. Tylko pytałem. Nie, nie jestem zły. Adam jest Alfą jego stada. Nie widzę, jak ktoś mógłby być przez to skrzywdzony. - Wyszczerzył zęby jednym z rzadkich uśmiechów, kiedy był po prostu rozbawiony. – Poza Adamem. Przynajmniej nie ma Porsche, które mogłabyś rozbić na drzewie. - Dawne czasy- powiedziałam ostro.- Zapłaciłam za to. I to po tym, jak praktycznie sprowokowałeś mnie do skradzenia go. Nie wiem, dlaczego się namnie tak złościsz. - Zabronienie braniago nie było wyzwaniem, Mercy- powiedział Bran cierpliwie… ale coś było w jego głosie. Kłamał? - Było- powiedział Samuel – I ona ma rację, wiesz o tym. - Więc nie masz powodu, by być na mnie wściekłym za zniszczenie twojego auta. – Powiedziałam, tryumfując. Samuel zaśmiał się głośno. - Nadal tego nie rozumiesz, Mercy? Nigdy nie był zły o auto. Był pierwszy na miejscu wypadku. Myślał, że się zabiłaś.

str. 108

Wszyscy tak myśleliśmy. To była całkiem spektakularna stłuczka. – Zaczęłam coś mówić, ale nie mogłam dokończyć. Pierwszą rzeczą, po uderzeniu w drzewo, którą zobaczyła był warczący Marrok. Nigdy nie widziałam go tak wściekłego, a robiłam wiele, od czasu do czasu, by go wkurzyć. Samuel pogłaskał mnie po plecach. - Nie często można cię zobaczyć absolutnie oniemiałą. - Więc kazałeś Charlesowi nauczyć mnie, jak naprawiać auta i jak nimi jeździć. – Charles był najstarszym synem Brana. Nienawidził jeździć, a ja, aż do tego lata myślałam, że on nie umie prowadzić. Powinnam wiedzieć lepiej, Charles umie wszystko. I wszystko, co robi, robi bardzo dobrze. To był jedyny powód, dlaczego Charles przerażał mnie i wszystkich innych. - Zajmował cię czymś i nie sprawiałaś kłopotów przez całe lato.- Powiedział zadowolony z siebie Bran. Był dokuczliwy… ale poważny zarazem. Najdziwniejszą rzeczą w dorosłości było spoglądanie wstecz na coś, co myślałeś, że wiesz, ale odkryta prawda była zupełnie inna od tego, w co wierzyłeś. To dało mi siłę do zrobienia tego, co następnie zrobiłam. - Potrzebuję rady.- Powiedziałam. - Jasne.- Odpowiedział szybko. Wzięłam głęboki wdech i zaczęłam od mojej nadziei na powrót Marsilii do Włoch, o pojawieniu się Stefana w moim salonie, niespodziewanej wizycie mojej starej znajomej ze studiów i kończąc fatalną przygodą u Wujka Mika i małą torbą pachnącą wampirami i magią. Opowiedziałam mu o Mary Jo i o moim strachu, że jeśli powiem Adamowi o torbie to wywołam wojnę. - Zatrzymam się i zobaczę czy nie mógłbym pomóc Mary Jo. Znam kilka sztuczek. Powiedział Bran po tym jak skończyłam. Samuel wyglądał na uspokojonego. - Dobrze.

str. 109

- Więc- powiedziałam- to moja wina. To ja zabiłam Andre. Ale Marsilia nie atakuje mnie. - Spodziewasz się od wampira bezpośredniości? – Spytał Bran. Przypuszczałem, że tak. - Amber dała mi powód do wyjechania z miasta na jakiś czas. Beze mnie w okolicy Marsilia może zostawi pozostałych- I to dałoby sposobność mi by dobrze się zastanowić nad moją odpowiedzią. Dzień lub dwa do wykombinowania jak to załatwić bez zabójstw. - I mógłbym z Adamem pomyśleć nad dobrym rozwiązaniem-warknął Samuel. Zaczęłam się sprzeciwiać… Ale mieli rację co do obrony. Prawdą było to, że oni byli celami. Dopóki Mary Jo żyła, Adam nie mógł rozpocząć wojny z Marsilią. Jeśli Mary Jo umrze… Może Marsilia zwariowała. Widziałam taki rodzaj szaleństwa w stadzie Marroka, gdzie najstarszy wilk często ginął. - Jeśli wyjedziesz, Marsilia może uznać to za zwycięstwo.-Powiedział Bran. –Nie znam jej wystarczająco, by przewidzieć czy to ci pomoże czy raczej zrani. Nie sądzę żeby wyjazd stąd na kilka dni, mógłby być dobrym pomysłem.- Nie powiedział, że Marsilia szybko załatwiła moich przyjaciół, wiedziałam to. Jestem pewna, że Wujek Mike mógł wiedzieć o tym, że wampiry były u niego, żeby namierzyć wilki, a jeśli ja to wiedziałam, to Marsilia także. Musi być naprawdę wściekła, jeśli jest skłonna do rozwścieczenia Wujka Mike’a i Adama tylko żeby dostać się do mnie. Założę się, że jeśli wyjadę, ona poczeka, ponieważ chce żebym była świadkiem bólu, jaki sprawia moim przyjaciołom. Ale nie byłam pewna. Nadal to nie zaszkodziło. - Problemem jest… Coś nie tak jest w propozycji Amber. Albo może po Timie… przełknęłam ślinę- Boję się jechać. Bran spojrzał na mnie tymi przenikliwymi żółtymi oczami i rozważał coś co chodziło mu po głowie. - Strach jest dobry. – Powiedział w końcu- Uczy, żeby nie popełnieć dwa razy tych samych błędów. Sprzeciwiasz się swojej intuicji. Czego się obawiasz?

str. 110

- Nie wiem.- To nie była prawda. - Instynktowna kontrola.- Powiedział Bran. –Co ci mówi twój instynkt? - Myślę, że to znów wampiry. Stefan lądujący na moich kolanach miał mnie przestraszyć i spójrz, jest wyjście. Z patelni w ogień.- Samuel potrząsnął głową. - Marsilia nie wyśle cię do Spokane, żeby zająć się twoją ochroną, zanim się o ciebie na zatroszczy. To nie jest dobry pomysł, ale może wyśle cię do Seattle, ma tam sojuszników. W Spokane jest tylko jeden wampir, ale on nie przyjmuje gości. Nie ma tam żadnych stad, żadnych fae, nic prócz kilku bezsilnych kreatur, które wolą nie rzucać się w oczy.-Czułam, że moje oczy rozciągają cię. W Spokane mieszka prawie pół miliona ludzi. -To duże terytorium dla jednego wampira. - Nie dla tego wampira.- Powiedział Samuel w tym samym czasie, kiedy Bran mówił: - Nie dla Blackwood’a. - Więc…- Powiedziałam powoli.- Co zrobi ten wampir, jeśli zostanę w Spokane na kilka dni? - Jeśliby się dowiedział?- Spytał Bran- Pachniesz jak kojot. Kojot pachnie podobnie do psa, który poluje w lesie. Ja ci to gwarantuje. James Blackwood nie. Wiele właścicieli zwierząt podobnie tak jak one. Nie chcę, żebyś jechała do Spokane, to myślę, że kilka dni lub tygodni nie narazi cię na niebezpieczeństwo. - Więc, uważasz, że to dobry pomysł?- Bran wstał i wyciągnął swój telefon z tylnej kieszeni. - Nie zniszczysz go tak? Pozbyłam się kilku telefonów siadając na nich – Tylko się uśmiechnął i powiedział do komórki. - Charles, musisz dowiedzieć się wszystkiego o Amber…?- Spojrzał na mnie i uniósł brew.

str. 111

- Przepraszam za pobudkę, Charles. Jej panieńskie nazwisko to Chamberline. – Powiedziałam bratu Samuela przepraszająco. - Nie wiem, jak się teraz nazywa. – Charles słyszał mnie lepiej, niż ja jego. Żeby rozmowa była prywatna w pobliżu wilkołaków, potrzeba było słuchawek, a nie głośniczka. - Amber Chamberline- Powtórzył Charles- Powinno się ograniczyć to do 100 ludzi czy coś w tym stylu. - Mieszka w Spokane. Chodziłam z nią na studia. - To pomoże. Odezwę się do was. – Powiedział. - Uzbrój się w cierpliwość, ale nie widzę powodu, dla którego nie miałabyś pojechać. – Powiedział Bran, po tym jak się rozłączył. - Weź ze sobą kogoś, jako ochronę. - To jest Stefan. – Przedstawiłam go. Zanim wypowiedziałam ostatnie słowo, Bran trzymał Stefana opartego o ścianę, naprzeciw miejsca, którego siedział. - Tato- Samuel wstał i pociągnął ojca z ręce. Nie próbował oderwać rąk Brana od szyi Stefana. Było to głupie.-Tato. Spokojnie. To jest Stefan, przyjaciel Mercy. Po bardzo długiej chwili Bran się cofnął i odsunął ręce od gardła Stefana. Wampir nie oddał, i dobrze. Wampiry są twarde, może nawet twardsze od wilków, ponieważ wampiry są martwe. Stefan był jednym z zastępców Marsilii, potężny na swój własny sposób. Był wrachowany w życiu… A było to Renesansie we Włoszech. Ale Bran jest Branem. - To było głupie-powiedział Samuel do Stefana - Jakiej części „NIGDY nie skradaj się do wilka” nie zrozumiałeś? Stefan, którego znam ukłoniłby się z gracją i przeprosiłby z krztyną humoru. Ten Stefan wykonał nagły ruch szyją.

str. 112

- Jestem tu zbędny. Dobrym pomysłem jest wywiezienie Mercy z lini ognia. Ona jest głównym celem. Pojadę z nią do Spokane. – Brzmiał prawie gorliwie… ciekawe, co robił odkąd zostawił Adama. Co tam dla niego robił? Może nie tylko ja próbowałam znaleźć zajęcie, żeby nie martwić się o mnie i wszystkich innych. Nadal nie mogłam pozwolić mu na dzwonienie do mnie… - Mało stanowczy?- Powiedziałam. Samuel warknął na Stefana: - Głupi wampir. Mój ojciec już ją prawie przekonał do wyjazdu, a ty to zrujnowałeś. Zaśmiałam się. Nie mogłam się powstrzymać. Miałam nadzieje, że gdy będę w Spokane, moi przyjaciele będą bezpieczni, a oni mieli nadzieję, że ja będę bezpieczna. Może obydwoje mieliśmy rację. Zadzwonił telefon Brana i wszyscy wysłuchaliśmy, co Charles miał na do powiedzenia na temat Amber. Wyszła za mąż za Corban’a Wharton’a, starszy o około 10 lat od niej, odnoszący sukcesy prawnik. Mieli ośmioletniego syna z jakimś rodzajem kalectwa, wspominano o tym w gazetach, ale nie stwierdzono dokładnie. Podał adres lub dwa, numery komórek i telefonów stacjonarnych… i numer opieki socjalnej i najnowsze raporty podatkowe, osobiste i biznesowe. Jako stary wilk, Charles wiedział jak zdobyć informacje. - Dzięki- Powiedział Bran. - Mogę iść już spać?- Spytał Charles. Nie czekał na odpowiedź. Po prostu zakończył połączenie. Spojrzałam na Samuela. - Jeśli wyjadę, twoje życie będzie łatwiejsze- skinął głową. - Możemy sami się bronić… Ale ty jesteś zbyt podatna na obrażenia. A jeśli nie będzie cię tu, jeśli Marsilia nie będzie wiedziała gdzie jesteś, Będziemy mogli z nią negocjować. – Bran spojrzał na Stefana. - Wampir mógłby przyciągnąć zbyt dużą uwagę w Spokane. – Stefan wzruszył ramionami.

str. 113

- Jestem pomysłowy. Byłem tu przez kwadrans, a nikt z was nie zauważył mnie. Jeśli dobrze się pożywię, nikt nie będzie wiedział, kim jestem. - Dla mnie zawsze będziesz pachniał jak wampir.- powiedziałam. Wampir i popcorn. Maślany. Nie wiem, dlaczego. Nigdy nie widziałam jak jadł takie rzeczy. Nie wiem czy wampiry mogą. Podniósł ręce. - Zatem nikt bez nosa Mercy. Jeśli będę w pokoju z Potworem wtedy może mnie rozpozna. Poza tym, nigdy jeszcze się nie dowiedział, że tam byłem. Już robiłem tak wcześniej. - Potwór? - spytał Samuel. - James Blackwood. - Wampiry nadawały imiona najpotężniejszym. Stefana nazywano Żołnierzem, ponieważ był najemnikiem. Wulfe był Czarodziejem… i ja wiedziałam, że umiał czarować. Postanowiłam trzymać się z dala jakiegokolwiek wampira, zwanego Potworem - Tam też tak jest.- Powiedział Stefan.- Umiem skakać z jednego miejsca do drugiego i mogę wziąć ze sobą Mercy. - Jak daleko? – Spytał Bran z dziwną intensywnością. Stefan wzruszył ramionami… i nie wyprostował ich całkiem, jakby miał z tym problem. - Gdziekolwiek. Ale skakanie ze mną kosztuje. Po tym będę bezużyteczny – spojrzał na mnie – Mam adres.- Wszyscy usłyszeliśmy go, gdy Charles go podawał. – Moglibyśmy dostać się tam dziś w nocy i znalazłbym bezpieczne miejsce do spędzenia dnia. – Bran uniósł brwi. - Zadzwonię do Amber rano. – powiedziałam. Czułam, że odpływam, Bran chyba myślał, że dobrze robię. Stefan ułożył mnie w doskonały łuk i zniknął. - Używa specjalnych zdolności, żeby tak szybko się chować. Wytłumaczyłam im. Martwiło mnie to, że nie krył tego faktu. Jakby nie miało znaczenia, co ludzie o nim wiedzą. Samuel uśmiechnął się do mnie.

str. 114

- Zdecydowałaś jechać do Spokane, ponieważ on musi coś zrobić, prawda? Chciałaś tu zostać dopóki on nie zaczął wyglądać dramatycznie.- Spojrzałam na niego, a on podniósł ręce, żeby pokazać, że się poddaje. - Nie mówię, że nie miał powodu do wyglądania dramatycznie. Musisz tylko pamiętać, że smutny czy nie, ale on nadal jest wampirem. A to będzie jeszcze ważniejsze, jeśli zdecyduje nie być przyjazny. Dużo go kosztujesz, Mercy. Może nie jest twoim przyjacielem. Nie myślałam o tym w ten sposób. Więc teraz to zrobiłam, przez jakieś 10 sekund. Jeśli był na mnie wściekły, zabiłby mnie od razu jak tu się zjawił. Jeśli to ma znaczenie, to mógłby przyjść tu kiedykolwiek w nocy i zamordować mnie. - Nie mogę tu być, więc nie komplikuj tego. – Samuel zmarszczył brwi. - Nie próbuję tego komplikować. Ale musisz pamiętać, że on jest wampirem, a wampiry nie są miłe, nie ważne jak rycersko i walecznie pojawia się Stefan. Też go lubię. Ale ty próbujesz zapomnieć, czym on jest. – Pomyślałam, o dwóch trupach, które nie zrobiły nic złego. Po prostu widziały mnie, kiedy przebiłam kołkiem Andre. - Wiem, czym on jest - powiedziałam uparcie. - Wampirem- powiedział Bran. – Diaboliczny, tak.- uśmiechnął się szeroko i spojrzał na mnie jakbym wciąż chodziła do liceum. -Ale myślę, że jego Pani popełniła błąd, gdy postanowiła wyrzucić go. - Ona go zniszczyła- powiedziałam. Spojrzałam Samuelowi w oczy i wyszeptałam: - Będziesz bezpieczny. Ty i Adam. Będę ze Stefanem zajęta szukanie duchów. Jeślibym naprawdę szukała duchów to byłoby głupie zabieranie Stefana ze sobą. Duchy nie lubią wampirów i wychodzą, gdy jakiś jest w pobliżu. Samuel to wiedział, wyszczerzył zęby i spojrzał poważnie. - Nic nam nie będzie. - Zadzwoń gdybyś mnie potrzebowała- powiedział do na obu, tak myślę.

str. 115

- Jeśli chcę spotkać się z Mary Jo to muszę iść teraz. Pocałował mnie w czoło, a potem Samuel zrobił to samo (próbował się pochylić). Nie wiedziałam czy on naprawdę wie, kim jest Mary Jo, albo tak tylko wyglądał. Ale nigdy nie widziałam, jak spotkał wilka, którego nie znał po imieniu. Mówiąc o… - Hej, Bran? – w połowie drogi do drzwi zawrócił.- Co z tą dziewczynką, którą do Ciebie wysłaliśmy? Tą, która przemieniła się w zbyt młodym wieku i nie umiała się kontrolować. Czy wszystko z nią w porządku? –uśmiechnął się. Wyglądał na o wiele mniej zmęczonego. - Kara? Dobrze wypadła w ostatnią pełnię. Za kilka miesięcy, będzie się w pełni kontrolowała. – pomachał mi na pożegnanie i wszedł w ciemność. - Odpocznij!- zawołałam za nim. Zatrzasnął drzwi bez odpowiedzi. Słuchaliśmy jak Bran wyjeżdża w niewątpliwie wypożyczonym Mustangu. Kiedy odjechał Samuel powiedział - Masz kilka godzin. Dlaczego się nie prześpisz? Chyba skoczę do Adama i zobaczę, co tata robi Mary Jo. - Dlaczego po prostu nie zadzwoni?- Spytałam. Samuel rozciągnął się i zmierzwił moje włosy. - Sprawdzał cię. - Przynajmniej nie spytał, czy u mnie wszystko dobrze. Myślę, że zrobiłabym mu coś, gdyby spytał. - Hej Mercy, czy wszystko u ciebie dobrze?- Spytał z udawaną troską. Dałam mu kuksańca, trafiając tylko, dlatego, że nie spodziewał się tego. - Teraz tak.- Odpowiedziałam, a on runął na ziemię i poturlał się, jakbym naprawdę popchnęłabym go z siłą, której mi brakowało. SPOKANE JEST JAKIEŚ 150 MIL NA PÓŁNOCNY-WSCHÓD OD TRICITIES. Wiesz, że się zbliżasz, kiedy zaczynasz dostrzegać drzewa. Moja komórka zadzwoniła i odpowiedziałam bez zjeżdżania na bok. Zazwyczaj przestrzegałam prawo, ale byłam już

str. 116

spóźniona. - Mercy? – To był Adam. Nie był zadowolony ze mnie. Zgadywałam, że Samuel powiedział mu o tym, że wampiry były odpowiedzialne, za bójkę u Wujka Mike’a. Powiedziałam mu, żeby zrobił to teraz, ponieważ ja byłam bezpieczna poza miastem. - Uł-łał- pociągnęłam za hamulec, kiedy auto zaczęło sapać, wjeżdżając pod małe wzgórze. Musiałam zjechać na dół wzgórza, ale gdzie tylko mogłam, to chodziłam. Vany nie są szybkimi autami. W jeden z tych dni miałam ochotę położyć się pod Subaru z płaską 6 i zobaczyć, co dałoby się zrobić. - Zanim na mnie nakrzyczysz za nie mówienie ci o wampirach, powinieneś wiedzieć, że ryzykuję mandatem rozmawiając z tobą podczas jazdy. Naprawdę chcesz, żebym dostała mandat za to, że na mnie krzyczałeś?- zaśmiał się niechętnie, więc uważałam, że nie jest za bardzo zły. - Nadal jesteś na drodze? Myślałem, że wyjeżdżasz rano? - Naprawiłam sprzęgło w Fordzie Fokusie przy postoju niedaleko Connellawytłumaczyłam.- Miła pani i jej pies utknęły tam, po tym jak jej szwagier próbował to naprawić. Nie dokręcił w kilku śrub i jedna z nich spadła. Zajęło mi godzinę czy coś takiego znalezienie kogoś, kto miał śrubę i nakrętkę w dobrym rozmiarze- miałam plamy oleju wzdłuż moich ramion i żwir we włosach, żeby to udowodnić. W Króliku trzymałam ręcznik, żeby położyć go na ziemi. Miałam tam także wybór przydatnych kawałków samochodowych. To chwilę potrwa zanim mój Królik będzie w pełni wyposażony. - Jak tam z Mary Jo? - Śpi. - Bran pomógł? - Bran pomógł- w jego głosie słyszałam uśmiech. - Bądź ostrożna i nie pozwól, żeby Stefan cię ugryzł. – Teraz w jego głosie było słychać ostrość.

str. 117

-Zazdrosny?- Spytałam i pociągnęłam sprzęgło w dół. - Może troszeczkę. - Nie bądź. Będzie dobrze. Duchy nie są tak niebezpieczne jak szalone wampirzyce. – Nic nie mogłam poradzić na nutkę zatroskania, która wkradła się w mój głos. - Będę ostrożny… Mercy? - Tak? - Uważaj, na kogo krzyczysz - mruknął, a następnie się rozłączył. Wyszczerzyłam zęby do telefonu i zamknęłam go. ZE ZNIALEZIENIEM DOMY AMBER NIE MIAŁAM PROBLEMU. Ulga, którą usłyszałam w jej głosie, kiedy zadzwoniłam rano, przekonała mnie, że ona ma naprawdę problem z duchami I nie jest to część podstępu wampirów, żeby mnie złapać, gdzieś, gdzie łatwo będzie można mnie zabić. Mimo zapewnień Brana, mało prawdopodobne było to, że Marsilia porwie mnie ze Spokane. Nadal nie czułam się jak… paranoik, naprawdę. Ostrożna. Czułam się ostrożna. Zee zgodził się pracować w sklepie podczas mojego wyjazdu. Prawdopodobnie mogłabym przekonać go do pracy taniej niż zazwyczaj, ponieważ nadal czuł się winny za coś, co nie było jego winą. Taniej znaczy- mogłabym jeść masło orzechowe, a nie zupki z tytki przez miesiąc, ale uważałam, że to nie on zawinił. Porozmawiał z Wujkiem Mike’em o przeciętych kościach na moich drzwiach. Definitywnie robota wampirów, powiedział mi. Kości znaczyły, że wampiry już mi nie wieżą i już nie byłam pod ich ochroną, a każdy, kto oferował mi pomoc jakiegokolwiek rodzaju, był po złej stronie, nie po stronie wampirów. Szersza interpretacja była przerażająca. Znaczyło to, że ludzie jak Tony czy Sensei Johanson byli także narażeni. Dlatego musiałam wyjechać z miasta na kilka dni i wykombinować, jak sprawić, aby Marsilia miała jak najmniej potencjalnych ofiar. Amber mieszkała w wiktoriańskim pałacu z dwoma wieżami. Ceglany ganek był świeżo odnowiony, piernikowa dekoracja dachu i okna była odmalowana. Nawet roże wyglądały, jakby były gotowe na zdjęcia do jakiegoś czasopisma. Zmarszczyłam brwi z powodu

str. 118

blasku słońca odbijającego się od szyb. Zastanawiałam się, kiedy ostatnio umyłam okna w moim domu. Czy kiedyś w ogóle umyłam okna? Może Samuel. Nadal o tym myślała, kiedy drzwi się otworzyły. Zaskoczony chłopak gapił się na mnie, a ja uświadomiłam sobie, że nie nacisnęłam dzwonka. - Hej- przywitałam się. – Czy jest twoja mama? – Szybko oprzytomniał i spojrzał na mnie nieśmiało zamglonymi, zielonymi oczami spod długich, gęstych rzęs. Odwrócić się by zadzwonić do drzwi, o czym ja zapomniałam. - Jestem Mercy – przedstawiłam się, gdy czekaliśmy, na Amber, która musiała przyjść z głębi domu. –Twoja mam i ja chodziłyśmy razem do szkoły.- Jego czujny wzrok pogłębił się, ale nic nie powiedział. Co znaczyło, że nic mu o mnie nie powiedziała. - Mercy, już myślałam, że nigdy nie przyjedziesz- Amber brzmiała na znękaną i nie do końca wdzięczną i to zanim na mnie spojrzała. Byłam cała pokryta starym olejem i brudem z parkingu. Jej syn i ja odwróciliśmy się, żeby na nią spojrzeć. Nadal wyglądała jak pokazowy pies, ale w jej oczach było widać jak bardzo jest zestresowana. - Chad, to jest moja znajoma, która nam pomoże z duchem- powiedziała. Jej ręka latała w pełnym wdzięku tańcu, a wtedy przypomniałam sobie, że Charles powiedział, że jej syn ma jakiś rodzaj niesprawności; jest głuchy. Zwróciła swoją uwagę na mnie, ale nadal ruszała rękami, przekazując synowi to, co powiedziała. – To jest mój syn Chad- wzięła głęboki wdech.- Mercy, przepraszam. Mój mąż jadł obiad z klientem dzisiaj. Poinformował mnie dopiero kilka minut temu. To oficjalny obiad…- spojrzała na mnie, a jej głos oddalał się. - Co?- powiedziałam pozwalając wtargnąć się ostremu tonowi, jako zniewagę. – Mój strój nie wygląda na formalny? Przepraszam, szwów z mojej brody nie będzie można jeszcze wyciągnąć, przez co najmniej tydzień. -Niespodziewanie się zaśmiała. - Nie musisz wiele zmieniać. Jeśli nie masz nic odpowiedniego, możesz pożyczyć ode mnie. Facet, który przychodzi jest w rzeczywistości całkiem dobrze wychowanym, bezlitosnym biznesmanem. Myślę, że go polubisz. Muszę zrobić listę i bieg do

str. 119

warzywniaka- przechyliła głowę, tak żeby syn widział je usta.-Chad, zaprowadź Mercy do pokoju gościnnego.- Znów spojrzał na mnie ostrożnie, ale kiwnął głową. Kiedy on cofał się w głąb domu i wchodził po schodach, Amber powiedziała do mnie: - Lepiej cię ostrzegę, mój mąż jest zmartwiony sprawą ducha. Myśli, że Chad i ja wymyśliliśmy to. Jeśli mogłabyś nie wspominać o tym na obiedzie z klientem, doceniłabym to. ŁAZIENKA ZNJADOWAŁA SIĘ NAPRZECIW POKOJU, W KTÓRYM MNIE ULOKOWANO. Wzięłam swoją walizkę i poszłam się wyszorować. ściągnęłam lepiącą się od brudu koszulkę, zamknęłam oczy i głęboko odetchnełam. Czasami duchy przejawiają się tylko jednemu zmysłowi. Łazienka pachniała mydłem, szamponem, wodą i tymi głupimi niebieskimi tabletkami, które ludzie kładli, aby zwierzaki nie wchodziły do toalet. Nic poza tym nie widziałam, ani nie słyszałam. Ale nie to postawiło moje włosy na plecach, kiedy ściągnęłam koszulkę i włożyłam do plastikowej przegrody w walizce. Szorowałam moje ręce, aż były prawie czyste, wyszczotkowałam brud z moich włosów i zaplotłam je w warkocz. A przez cały ten czas czułam, że ktoś mnie obserwuje. Może to była tylko podświadomość. Umyłam się tak szybko jak było to możliwe. Żadnych upiornych napisów na ścianie, żadnego ducha w lustrze lub samoistnego przesuwania się przedmiotów. Otworzyłam drzwi i znalazłam przed nimi niecierpliwie czekającą Amber. Nie zauważyła, że mnie zaskoczyła. - Muszę zawieźć, Chad'a na trening softball'u, a potem zrobić zakupy na kolację. Chcesz jechać? - Dlaczego nie?- powiedziałam swobodnie wzruszając ramionami. Zostawanie samej w tym domu nie podobało mi się- jaki tam ze mnie egzorcysta. Nic się nie stało, a ja byłam nerwowa. Wzięłam strzelbę. Chad zmarszczył brwi, ale usiadł na tylnim siedzeniu. Niezbyt mu chyba zaimponowałam. Nikt nic nie powiedział dopóki nie podrzuciliśmy Chad'a. Chyba nie był szczęśliwy na myśl o treningu. Amber okazała się twardsza ode mnie, ponieważ zignorowała "słodkie psie" spojrzenie i oddała go pod opiekę trenera.

str. 120

- Więc nie zdecydowałaś się zostać nauczycielką historii?- zagadała zjeżdżając z krawężnika. Jej głos był trochę nerwowy. Stres od niej bił, pomyślałam, ale ona nigdy nie była zrelaksowana. -Decyzja nie jest dobrym określeniem. Miałam pracować, jako mechanik przez jakiś czas zanim nie znajdę dobrej pozycji nauczyciela... a pewnego dnia uświadomiłam sobie, że kiedy ktoś oferował mi pracę to ją odrzucałam. Myślałam, że będziesz weterynarzem. - Tak, ale wiesz, jakie jest życie- zatrzymała się- Chad przyszedł na świat. To było za dużo szczerości jak na nią, więc zamilkła. W warzywniaku włóczyłam się, kiedy Amber sprawdzała pomidory. Dla mnie wszystkie były dobre. Kupiłam batonik, żeby sprawdzić jak bardzo się zmieniła. Nie za bardzo. Prawie dojeżdżałyśmy do domu, kiedy kończyła przemowę o tym, że rafinowany cukier to zło. Już czuła się prawie komfortowo. W końcu opowiedziała mi o duchu. - Corban nie wieży, że ktoś nas nawiedza- powiedziała, gdy przedostawałyśmy się przez miasto. Spojrzała na moją twarz i nie tylko.- W zasadzie nic nie słyszałam, ani nie widziałam. Właśnie mu powiedziałam, żeby zostawił Chad'a w spokoju- wzięła głęboki wdech i znów na mnie spojrzała. - On myśli, że lepiej by było gdybyśmy wysłali Chada do szkoły z internatem. Do prywatnej placówki dla dzieci sprawiających problemy, którą polecił mu znajomy. - Nie wygląda na niespokojnego. - Nie jest 'nie spokojnym' dzieckiem, które ćpa czy bije się z dziećmi sąsiadów. - Chad raczej wygląda na kogoś, kto wolałby zostać w domu i czytać, a nie grać w piłkę.Amber nerwowo się zaśmiała. - Corban nie radzi sobie dobrze z Chad'em. On go nie rozumie. To jest stary Disnejowski komunał taty rozgrywającego i syna mola książkowego. - Corban wie, że nie jest ojcem Chad'a?

str. 121

Zahamowała tak gwałtownie, że gdybym nie była zapięta, mogłabym wypaść przez przednią szybę. Zatrzymała się na chwilę na środku drogi. Oczywiście dookoła nas rozległy się klaksony. Cieszyłam się, że byłam w twardym Mercedesie, a nie w Miacie, którą przyjechała pod mój dom. - Zapomniałaś, - powiedziałaś zdawkowo- że znałam Harrisona. Czasami żartowałyśmy o jego rzęsach. Nigdy nie widziałam takich oczu jak jego. Do dzisiaj. Harrison był jej pierwszą prawdziwą miłością przez jakieś 3 miesiące, ale potem do rzuciła dla jakiegoś starszego studenta. Amber ruszyła dalej i nie zatrzymała się dopóki światła się nie zmieniły. - Zapomniałam, że go znałaś. Zabawne. Corban wie, że nie jest ojcem Chad'a, ale Chad nie. Myślałam, że to nic nie znaczy, ale teraz nie jestem pewna. Corban jest ostatnio... inny- potrzęsła głową. On zasugerował, żeby do ciebie się zwrócić z naszym problemem. Widział artykuł w gazecie i spytał 'Czy to nie ta dziewczyna, o której, mowiłaś, że widywała duchy? Dlaczego do niej nie pojedziesz i nie poprosisz, żeby spojrzała?' Zdałam sobie sprawę, że zbytnio się narzucałam, więc zadałam mniej natrętne pytanie. - Co robi ten duch? - Porusza rzeczami. Zazwyczaj w pokoju Chad'a. Raz, może dwa razy na tydzień. Chad mówił, że meble wirowały- zawahała się.-Niszczy też rzeczy. Par waz, które ojciec mojego męża przywiózł z Chin. Szkło nad dyplomami mojego męża. Czasami zabiera przedmiotyznów na mnie spojrzała.-Kluczyki do aut. Buty. Niektóre ważne papiery Cor znalazł pod łóżkiem Chad'a. Corban był wściekły. - Na Chad'a?- skinęła głową. Jeszcze nie spotkałam jej męża, ale już go nie lubiłam. Nawet, jeśli Chad robił to wszystko, a ja nie miałam żadnych dowodów na niezgodę, wysyłanie go do poprawczaka nie było lepszą opcją. Zabrałyśmy ponurego

str. 122

Chada, który nie wyglądał na chętnego na rozmowę i nie mówił nic o duchu.

AMBER PRACOWAŁA W KUCHNI. PRÓBOWAŁAM POMÓC, ale w końcu wysłała mnie do mojego pokoju, żebym jej nie przeszkadzała. Nie podobał jej się sposób, w jaki obierałam jabłka. Przywiozłam książkę z domu, bardzo starą książkę, z prawdziwymi baśniami. Porzyczyłam ją i miałam ją wkrótce oddać, więc czytałam tak szybko jak umiałam. Robiłam notatki o kelpiach (chociaż wymarły), kiedy ktoś dwa razy zapukał do moich drzwi, a potem je otworzył. Chad stał z notatnikiem i ołówkiem w ręce. - Hej- powiedziałam. Odwrócił notes i przeczytała 'Ile płaci Ci mój tata?' - Nic- odpowiedziałam. Spojrzał na mnie, wyrwał kartkę i pokazał następną. Ewidentenie myślał o tym przez chwilę. "Dlaczego tu jesteś? Czego chcesz?" Odłożyłam książkę na bok i zagapiłam się na niego. Był wysoki, ale nie był Adamem czy Samuelem. Mrugnął pierwszy. - Wampir chce mnie zabić- powiedziałam. Oczywiście nie powinnam, ale chciałam zobaczyć co się stanie. Ciekawość, Bran powiedział mi to więcej niż raz, może być fatalna dla kojotów, tak jak dla kotów. Chad zgniótł papier i bezgłośnie wypowiedział słowo. Raczej nie spodziewał się takiej reakcji. Podniosła brwi. - Przepraszam. Musisz to zrobić lepiej. Nie umiem czytać z ruchu warg. Gwałtownie nabazgrał "kłomca". Wzięłam jego ołówek i napisałam "kłamca". Wtedy oddałam mu notes i powiedziałam: - Chcesz się założyć? Przycisnął notes do klatki piersiowej i wycofał się. Polubiłam go. Przypominał mnie. Piętnaście minut później wpadła jego matka. - Czerwona czy fioletowa?- spytała. Wciąż brzmiała na szaloną.- Chodź ze mną.

str. 123

Zdezorientowana poszłam za nią przez hol do sypialni właścicieli, gdzie położyła dwie sukienki. - Mam tylko 5 minut zanim będę musiała włożyć roladki do piekarnika. Czerwona czy fioletowa?- Fioletowa była ze znacznie lepszego materiału. - Fioletowa. Masz jakieś buty, które mogłabym pożyczyć czy mam iść boso?- Posłała mi dzikie spojrzenie. - Buty mam, ale nylonowe. - Amber. Ubieram dla ciebie buty na obcasie. I sukienkę. Ale nie płacisz mi wystarczająco, żebym nosiła nylony. Moje nogi są ogolone i jasnobrązowe, to będzie dużo roboty. - Możemy ci zapłacić. Ile chcesz?- Spojrzałam na nią, ale nie wiedziałam czy żartuje czy nie. - Bez opłaty. Przynajmniej będę mogła wyjść, kiedy rzeczy potoczą się źle- nie zaśmiała się. Byłam całkiem pewna, że Amber miała poczucie humoru. Może.-Spójrz. Weź głęboki wdech. Znajdź buty dla mnie. Włóż roladki do piekarnika-odetchneła głęboki i chyba jej to pomogło. Kiedy wróciłam do pokoju, Chad już tak był ze swoim notesem. Gapił się na chodzącą laskę, która leżała na moim łóżku. Nie przywiozłam jej ze sobą, ale ona i tak tu jest. Chciałabym móc spytać ją, czego ode mnie chce. Podniosłam ją i poczekałam, aż nie spojrzał na mnie żeby mógł czytać z ruchu moich ust. - Tego używam, gdy dzieci sprawiają problemy- ścisnął notes jeszcze mocniej, więc zgadłam, że umiejętności czytania z ust umiał lepiej od przewidywanych norm. Odłożyłam patyk na łóżko. - Czego chcesz? Odwrócił notes i pokazał mi artykuł wyrwany z gazety i wklejony do notesu. "Dziewczyna Wilka Alfy zabija napastnika". Było tam moje zdjęcie, na którym wyglądałam na zmaltretowaną i oszołomioną. Nie pamiętam, żeby ktokolwiek robił mi zdjęcie,

str. 124

ale sporej części tej nocy jestem niepewna. - Tak-powiedziałam, jakby mój brzuch nagle nie zaczął boleć.- Stare wiadomości. Odwrócił Stronę, na której była kolejna obserwacja. "Tam nie m wampyruw". Literowanie raczej nie było jego mocną stroną. Nawet, jako dziesięciolatka umiałam przeliterować "ma". - Okej, dzięki. Dobrze wiedzieć. Prawdopodobnie jutro wrócę do domu. Opuścił ręce w swoją stronę, notes kołysał się do przodu i tyłu z irytacją jak w ogonie kota. Rozpoznawał sarkazm, gdy go słyszał, a raczej wyczytywał z ust. - Nie martw się, dzieciaku - powiedziałam bardzie uprzejmie.- Nie knuję jak wysłać cię do dziecięcego więzienia. Jeśli nic nie widzisz, to nie znaczy, że nie ma nic do zobaczenia. I powiem to twojemu ojcu. - Mrugnął gwałtownie i uściskał swój notes. Opuścił brodę, mniejszą, mniej upartą wersję jego matki. Wyszedł.

AMBER BIEGŁA PO SCHODACH I POMACHAŁA DO MNIE, KIEDY MNIE MIJAŁA. Usłyszałam jej pukanie, a potem otwarła drzwi. Musisz się umyć-powiedziałą do syna- Nie będziesz jadł z nami. Talerz z jedzeniem jest w mikrofalówce. Masz się nie skradać i próbować był niezauważanym. Wiesz jak to irytuje twojego ojca. Więc rozczesz włosy, umyj ręce i twarz. Ściągnełam ubrania i założyłam fioletową sukienkę. Pasowała na mnie prawie dobrze. Trochę naciągnięta na ramionach i bardziej obcisła na biodrach, niż zazwyczaj, ale kiedy spojrzałam w wielkie lustro, wyglądała po prostu dobrze. Amber, Char i ja zawsze mogłyśmy sobie nawzajem pożyczać ubrania. Obcasy były za wysokie, żeby mogły być wygodne, ale tak długo jak będziemy w domu, będzie dobrze. Char miała mniejszą stopę od Amber i ode mnie. Przeczesałam ponownie włosy i zaplotłam je w francuza. Odrobina szminki i eyelinera i byłam gotowa do wyjścia. Chciałabym być tu z Adamem, zamiast jeść

str. 125

obiad z Amber, jej głupim mężem i jakimś ważnym klientem. Było tego tak wiele, że też chciałabym móc zjeść obiad z mikrofalówki. Tłumaczenie gosienka9612 (chomik: nasycamsiedniem)

Rozdział 6

Żaden z dwóch mężczyzn, którzy weszli do domu nie był przystojny. Niższy z nich był nieco łysawy, na każdej z pulchnych dłoni miał trzy grube złote pierścienie. Jego garnitur był kupiony w sklepie, z wyższej półki. Jego oczy były blade, jasnoniebieskie, prawie tak blade jak oczy Samuela. Podobieństwo sprawiło ze chciałam go polubić. Stał onieśmielony, gdy drugi mężczyzna obejmował Amber. - Hej, kochanie- powiedział mąż Amber i, ku mojemu zdziwieniu, w jego glosie było szczere,ciepłe uczucie. -Dziękujemy za przygotowanie dla nas obiadu w tak krótkim czasie. Corban Wharton był zdumiewający, ale nie ładny. Jego nos był zbyt długi do jego szerokiej twarzy. Jego oczy były ciemne i szeroko rozstawione i uśmiechnięte. Było w nim coś stałego i uspokajającego. Był osobą, która chcesz mnieć przy sobie w sądzie. Kiedy spojrzał na mnie, na krótko zmarszczył brwi, jakby starał się domyślić kim jestem. - Ty musisz być Mercedes Thompson – powiedział wyciągając rękę. Miał mocny uścisk dłoni, polityczny uścisk - solidny i oziębły. - Mów mi Mercy - powiedziałam. – tak jak każdy. Przytaknął. - Mercy, to mój przyjaciel i klient Jim Blackwood. Jim- to Mercy Thompson, przyjaciółka mojej żony, która odwiedziła nas w tym tygodniu.

str. 126

Jim rozmawiał z Amber i zajęło mu tylko chwilę, by zwrócić uwagę z powrotem na Corbana i mnie. Jim Blackwood. James Blackwood. Ile James Black-woods było w Spokane, zastanawiałam się w głupiej panice. Pięciu czy sześciu? Ale wiedziałem, — chociaż silna woda kolońska, którą nosił powstrzymywała mnie przed wyczuciem wampira – wiedziałam że nie będę miała szczęścia. Pomyśli że pachnę psem, tak zapewniał mnie Bran. A nawet gdyby nie, nawet gdyby wiedział, czym jestem – przyjechałam tylko w odwiedzimy. Nie zaatakowałby mnie za to prawda? Wiedziałam na pewno. Wampiry mogły atakować co im się chciało. - Panie Blackwood, - przywitałam go, kiedy odwrócił się do Amber. Uśmiechaj się. Nie wiem, czy wampiry potrafiły wyczuć kłamstwo tak jak wilki, ale nie miałam zamiaru powiedzieć: - Bardzo miło mi poznać - lub coś podobnego, kiedy marzyłam żeby być sto mil stad. Dałam z siebie wszystko, aby utrzymać przyjazny uśmiech na mojej twarzy, podczas gdy głupie myśli zaczęły się mnożyć. Jak on zamierzał jeść z nami? Wampiry nie jedzą. Nie, żebym kiedykolwiek to widziała. Jakie były szanse na to by pojawił się wampir i nie był powiązany w jakiś sposób z Marsilią? Blackwood nie brzmiał jak wampir który mógłby być przez kogoś wynajęty. - Mów do mnie Jim - powiedział, z lekko brytyjskim akcentem. - Przykro mi że przeszkadzamy ci w odwiedzinach, ale mieliśmy pewne pilne sprawy po południu, i Brban nalegał abyśmy przyszli do jego domu. Jego okrągła twarz była wesoła, a jego uścisk dłoni był bardziej przyjacielski niż Corbana.

str. 127

Gdyby nie to, że trochę porozmawiałam z Branem, nigdy bym nie domyśliła się czym on jest. - Może pojedziemy teraz zjeść? - Zasugerowała Amber, teraz spokojna i opanowana, dlatego że wszystkie przygotowania zostały zakończone. – Wszystko już jest gotowe i lepsze nie będzie, jeśli pokręcimy się tu jeszcze. Obawiam się, że to jest zwyczajny posiłek Zwyczajny znaczyło stek na ryżu, sałatkę i świeże bułeczki, a następnie szarlotka domowej roboty. Jedzenie jakoś zniknęło z talerza wampira. Ani razu nie widziałam go jedzącego ani dotykającego talerza choć cały czas patrzyłam na niego z chorobliwą fascynacją. Może trochę z nadzieją. Jeśli zobaczyłabym, choć pojedynczy kęs w jego ustach, to uwierzyłabym że jest tylko tym czym się wydaje. Byłam cicha, podczas gdy mężczyźni rozmawiali głównie w języku biznesowych zamówień, byłam bardzo zadowolona, że byłam niezauważona. Amber odzywała się czasem, ale tylko na tyle, aby podtrzymać rozmowę. Słyszałam, jak Chad przemyka się przez jadalnie do kuchni. Po chwili znowu wyszedł. - Bardzo dobry posiłek, jak zawsze - powiedział wampir do Amber. -Piękny, uroczy i dobrze ugotowany. Jak powtarzam Corban, mam zamiar ukraść cię pewnego dnia. Czułam chłód na plecach, nie kłamie, ale Corban i Amber tylko się śmiali, jak gdyby to był stary dowcip. Właśnie wtedy spojrzał na mnie. - Byłaś strasznie cicho. Corban mówił mi, że chodziłaś do szkoły, z Amber i jesteś z Kennewick. Co tam robisz? - Naprawiam rzeczy - mruknęłam do mojego talerza. - Co? - Brzmiał na zaintrygowanego, wręcz przeciwnie na co miałam nadzieję. - Samochody. Poznaj Mercedes mechanika VW – po staroświecku przedstawiła Amber, co było jej znakiem rozpoznawczym w dawnych czasach - Ale założę się, że wciąż można z

str. 128

niej wyciągnąć dzieje Europejskich rodzin królewskich lub nazwę owczarka niemieckiego Hitlera. -Uśmiechnęła się do Jamesa Blackwood, Do potwora, który trzymał swoje terytorium wolne od wampirów, czy cokolwiek innego, co mogłoby mu zaszkodzić. Czy kojot byłby dużym wyzwaniem. Amber rozmawiała... niemal nerwowo. Może myślała, że wyskoczę i powiem wartościowemu klientowi męża, że ściągnęli mnie tutaj bym złapała ducha. Nie martwiłaby się o to, gdyby wiedziała, czym on jest. – Zastanawiałeś się nad jej pochodzeniem — ona jest pół Blackfoot... albo Blackfeet ?... nigdy nie studiowała Ojczystej amerykańskiej historii, tylko europejskie rzeczy. - Nie podobała mi się ta tragedia- Powiedziałam, rozpaczliwie próbując brzmieć na nie zainteresowaną. - A o tym jest głownie historia rdzennych Amerykanów. A teraz po prostu naprawiam samochody. - Blondi - powiedział Corban, -to imię psa. - Ktoś powiedział mi, że został nazwany po komiksie Blondie - dodałam. To przypuszczenie, doprowadziło do wielu hitlerowskich ciekawostek, które wiedziałam. Miałam nadzieję, że rozmowa przeniesie się na Hitlera. Był martwy i nie mógł zrobić więcej krzywdy, w odróżnieniu od zmarłego w pokoju. - Jesteś Rdzennym Amerykaninem? - spytał wampir. Gdy próbował złapać moje spojrzenie. Jestem bardzo dobra w uciekaniu wzrokiem przed innymi ludźmi, gdy to celoweumiejętności przydatne wśród wilków. Patrzyłam na jego szczękę, i powiedziałam: - Pół. Mój ojciec. Choć nigdy go nie znałam. Pokręcił głową. -Bardzo mi przykro. - Stare dzieje - powiedziałam. Zdecydowałam, że gdy Hitler nie odwróci jago uwagi ode

str. 129

mnie, być może zrobi to biznes. Zawsze pracowałam z moim ojczymem. -Rozumiem, że Corban reprezentuje twoja firmę w sądzie? - Jest bardzo dobry w swojej pracy - powiedział wampir z zadowolonym i zaborczym uśmiechem. - Z nim przy mnie, Blackwood Industries będzie utrzymywać się na powierzchni przez kilka kolejnych miesięcy, co? Corban szczerze się zaśmiał. -Och, myślę, że co najmniej przez kilka miesięcy. -Za zarabianie pieniędzy- powiedziała Amber, trzymając kieliszek. -Mnóstwo. Udawałam, że wypiłam łyk wina razem z nimi, ale byłam pewna, że mój pomysł na zarabianie pieniędzy był zupełnie inny niż ich.

W KOŃCU WYSZEDŁ I NIE BYŁO TAK STRASZNIE JAK SIĘ BAŁAM. Potwór był uroczy i, mam nadzieję, że pomyślał, iż nie jestem niczym ciekawszym miż poza byciem mechanikiem VW. Poza tym jednym momentem, głównie unikałam wypowiadania się. Prawie w euforii z powodu mojej ucieczki, kiedy się przebierałam nie martwiłam się o ducha. Potem wróciłam na dół, aby pomóc Amber w sprzątaniu. Musiała się martwić, czy coś takiego, bo była tak roztrzepana jak ja. Zaimprowizowałyśmy wodną wojnę w kuchni, która zakończyła się remisem, gdy jej mąż wsadził głowę w drzwi, aby zobaczyć co to za hałas, i prawie dostał w twarz gąbką za to że przeszkadzał. Dyskretnie zasugerowała, że powinniśmy porozmawiać, bo rano będę wracać do domu. Ale Amber była trochę pijana, więc postanowiłam, że rozmowa może poczekać. Naczynia czyste, ubrania mokre i w mydlinach, zostawiłam Amber pieszczącą się z mężem w kuchni.

str. 130

Otworzyłam drzwi do sypialni, aby znaleźć Chada po środku mojego łóżka, z ramionami skrzyżowanymi na piersi. Mogłabym wyczuć zapach jego strachu przez drzwi. Zamknęłam za sobą drzwi i rozejrzałam się po pokoju. – Duch? - mruknęłam Tez rozejrzał się po pokoju, i pokręcił głową. - Nie tutaj? W twoim pokoju? Wskazał mi głowa. - Wiec może pójdziemy do twojego pokoju? Przerażenie wybuchło z jego wszystkich porów, ześlizgnął się z łóżka i poszedł do swojego pokoju: odważne dziecko. Ostrożnie otworzył drzwi sypialni i następnie pchnął je by się otworzyły, był bardzo ostrożny, aby nadal stał na korytarzu. - Zakładam, że zazwyczaj nie trzymasz regału na podłodze - powiedziałam. Posłał mi lekceważące spojrzenie, ale strach już powoli ustępował. Wzruszył ramionami. - Hej, mój chłopak ma córkę - chłopak to było takie nieodpowiednie słowo -i miałam dwie młodsze siostrzyczki. Żadne z nich nie trzymało porządku w pokoju. Musiałam zapytać.- Poza regałem, trudno było powiedzieć, która część bałaganu była spowodowana normalnym zachowaniem chłopca a co spowodował duch. Ale regał, jeden z tych pół tuzina rzeczy, które ludzie umieszczają w pokojach dzieci, był łatwy do naprawienia. Przecisnęłam się koło Chada i weszłam do pokoju. Regał był lżejszy niż myślałam. Kiedy zacząłem układać jego książki, ukląkł obok mnie i pomógł. Czytał po trochu wszystkiego i nie ograniczał się tylko, do tych które myślałam że będzie czytać dziecko:

Park Jurajski, Wywiad z wampirem, HP Lovecraft siedział obok Harry Potter i Naruto manga od numeru jeden do piętnastu. Pracowaliśmy około dwudziestu minut zanim

str. 131

wszystko poukładaliśmy, i do czasu, kiedy skończyliśmy, już się nie bał. Choć mogłam to wyczuć. To nas obserwowało. Strzepnęłam kurz z rak i rozejrzałam się. -Zwykle utrzymujesz swój pokój w porządku, dzieciaku? Pokiwał głową uroczyście. Potrząsnęłam głową. – Potrzebujesz pomocy. Tak jak twoja mama. Moja młodsza siostra przechowywała skamieniałe obiady pod łóżkiem dla kurzowych królików które tam rosły. Wzięłam grę z najbliższego stosu. -Chcesz zagrać w Statki?- Nie zostawię go samego, z tym czymś. Chad uzbroił się w notebook i poszliśmy na wojnę. Historyczne, wojny często były wykorzystywane jako odskocznia na problemy domowe. Obaj leżeliśmy na brzuchu na podłodze naprzeciw siebie i wystrzeliwaliśmy nasze pociski. Adam zadzwonił, ale powiedziałam mu, że musi poczekać bitwa ma pierwszeństwo przed romansem. Roześmiał się, życzył mi dobrej nocy i szczęścia, tak jak stary korespondent wojenny. Dwupunktowa łódź Chada była diabelnie dobrze ukryta, i zniszczył moja całą flotę, gdy go bezskutecznie szukałam. -Ojej! - zapiszczałam z rozpaczy – Zatopiłeś mój pancernik! Twarz Chada rozpromieniła się ze śmiechu, ktoś zapukał do drzwi. Pomyślałam że nie muszę robić tyle hałasu bo, Chad mnie nie słyszał. - Proszę - powiedziałam. Czytając z moich usta, nagle Chad spojrzał przerażony, sięgnęłam i poklepałam go po ramieniu. Drzwi otworzyły się z hukiem, podeszłam do połowy przejścia i spojrzałam z powrotem na

str. 132

nogi, żeby, zobaczyć, kto to był. Większość ludzi musiałaby wyjrzeć, wiec tak zrobiłam, ale słyszałam jak on idzie – a Amber nigdy nie była taka zła w całym swoim życiu. Ciężko kroczył, tak. Podkradał się, nie. Zaufacie mi – każdy drapieżnik zna różnicę. - Czy już nie jest po czasie, aby iść do łóżka?- powiedział Corban. Miał na sobie parę dresów i stara koszulkę z Seattle Seahawks. Jego włosy były w nieładzie, jak gdyby był w łóżku. Domyślam się że go obudziłam. - Nie - powiedziałam. – Właśnie gramy i czekamy aż pokaże się duch. Chcesz dołączyć do nas? - Tu niema żadnego ducha - rzekł głośno i zamigał do swego syna. Zaczęłam lubić Corbana przy kolacji, wydawało się, że to przyzwoity człowiek. Ale teraz był złośliwy. Stanęłam naprzeciw niego. - Nie ma? Skrzywił się na mnie. -Nie ma takich rzeczy jak duchy. Bardzo się cieszę, ze przyjechałaś nas odwiedzić, ale nie pochwalam tych nonsensów. Jeżeli powiesz im, że nie ma tu nikogo, oni ci uwierzą. Chad ma wystarczająco dużo rzeczy, z którymi musi się zmierzyć bez tego każdy myśli, o nim że jest szalony. – W dalszym ciągu migał, chociaż mówił do mnie. Pomyślałam że trochę się zagalopował skoro miałam powiedzieć Chadowi i Amber że nie było żadnych duchów. -On jest cholernie dobrym dowódcą marynarki wojennej - Powiedziałam Corbanowi. - I sądzę, że jest zbyt mądry, aby wymyślić sobie duchy. Również wyminął moja odpowiedz. Potem powiedział: -Po prostu domaga, się uwagi. - Dostaje wystarczająco uwagi - powiedziałem. -Chce przestać się bać, bo ktoś, kogo nie

str. 133

może zobaczyć ani usłyszeć robi bałagan w jego pokoju. Myślałam, że jesteś tym, który zaproponował mi to sprawdzić. Dlaczego to zrobiłeś, skoro nie wierzysz w duchy?

Był głośny huk, gdy samochód na szczycie komody Chada poruszył się, zjeżdżając do samobójczego lotu, przeleciał trzy stopy przez pokój, uderzył w biblioteczkę i spadł na podłogę. Obserwowałam, jak toczył się w te i z powrotem, kątem mojego oka przez ostatnie piętnaście minut, więc nie podskoczyłam. Chad nie słyszał tego, więc też nie skoczył. Ale Corbam zrobił to. Wstałam i podniosłam samochód. -Możesz to zrobić jeszcze raz?- Spytałam, ustawiając samochód z powrotem na szczycie biblioteczki. Uklękłam obok Chada i spojrzałam na niego, aby mógł zobaczyć moje usta. -To sprawiło że samochód spadł. Wszyscy będziemy patrzeć i sprawdzimy, czy może zrobić to ponownie. Wyciszony przez upadek samochodu, Corban usiadł obok Chada i położył mu rękę na ramieniu, wszyscy patrzyliśmy jak po kolei samochody powoli spadały z regału z książkami. Następnie regał upadł na podłogę, wprost na plastikowa flotę Chada. Ujrzałam kogoś stojącego tam, z rękami do góry, a potem nic,- i słodko sołony zapach krwi to był zapach, który wyczulam po raz pierwszy, kiedy weszłam do pokoju. Stałam tam gdzie byłam podczas gdy Corban sprawdzał regał i samochody szukając magnesu lub linek czy czegoś. W końcu spojrzał na Chada. - Dobrze się czujesz śpiąc tutaj? - Poszedł sobie - Powiedziałam im, gdy Corban czuł się zobowiązany do wyminięcia tego

str. 134

tematu. Chad skinął głową i coś zamigało. Na koniec, Corban uśmiechnął się. -Myślę, że to prawda. -Popatrzył na mnie. -Powiedział mi, że duch jeszcze go nie zabił. Corban znów postawił regał do pionu i spojrzał w dół na bałagan książek i kawałków gry. Czekałam aż Chad spojrzał na mnie. Potem wskazałam na jego dwupunktowego niszczyciela, dobrze widoczny, toczony białymi, bezużytecznymi pociskami. -Więc tam go ukryłeś, ty mały cwaniaczku. Uśmiechnął się. Nie pełnym uśmiechem, ale wystarczyło, by wiedzieć, że będzie dobrze. Biedne dziecko. Zostawiłam ich ze swoimi męskimi nocnymi rytuałami i wróciłam do swojego pokoju, myśląc że powrót do domu opóźni się. Nie zamierzam przekazać Chada duchowi. I jeszcze nie wiem, jak się go pozbyć, ale być może mogłabym mu pomóc z tym żyć. Byłam już w połowie drogi. Corban zapukał do moich drzwi kilka minut później, a następnie otworzył. -Nie muszę wchodzić - powiedział. Patrzył na mnie ponuro. -Powiedz, że nie spowodowałaś tego, jakoś. Szukałem przewodów i magnesów. Podniosłam brwi na niego. -Nie spowodowałam tego. Gratulacje. Twój dom jest nawiedzony. Skrzywił się. -Jestem dobry w wyczuwaniu kłamstwa. - To dobrze - powiedziałam mu szczerze. -Teraz jestem zmęczona i muszę iść spać. Cofnął się od moich drzwi i ruszył w dół korytarza. Ale przeszedł tylko dwa kroki i zawrócił. –Jeśli to jest duch, czy Chad jest bezpieczny? Wzruszyłam ramionami. Prawdę mówiąc, zapach krwi, przeszkadza mi. Duchy, z mojego doświadczenia, z reguły pachniały jak oni. Pani Hanna, która odwiedzała czasami mój sklep , zarówno wtedy, gdy żyła i gdy zmarła pachniała jak jej mydło do prania, jej ulubionymi

str. 135

perfumami i kotami, które dzieliły z nią dom. Nie wydawało mi się by krew była dobrym znakiem. Jednak powiedziałam mu prawdę, jaką znałam. - Nigdy nie byłam zraniona przez zjawę, i znam tylko z kilku opowieści, w których ktoś został ranny, najczęściej tylko siniaki. Bell Witch podobno zabił człowieka o nazwisku John Bell w Tennessee kilka wieków temu, ale to prawdopodobnie było coś innego niż duch. A stary John został otruty, gdy podobno Witch dodał coś do jego lekarstw, ale bardziej przyziemne ręce mogły to uczynić. Patrzył na mnie, wiec umilkłam. - Spotykasz się z wilkołakiem - powiedział. -To prawda. - I mówisz, że są duchy. - I nieludzie - powiedziałem. -Pracuję z jednym. Po wilkołakach i nieludziach, duchy nie są takie nieprawdopodobne, prawda? Zamknęłam drzwi i poszłam spać. Po kilku minutach, wycofał się do swojego pokoju. Zazwyczaj mam problemy z zaśnięciem w dziwnych miejscach, ale było bardzo późno (lub bardzo wcześnie), a wcześniejszej nocy nie spałam za dobrze. Spałam jak dziecko.

Gdy obudziłam się następnego ranka miałam dwa ukłucia, wraz z ładnymi fioletowymi siniakami, na mojej szyi. Były pięknym dopełnieniem szwów w brodzie. A mój naszyjnik z barankiem zniknął. Patrzyłam w lustrzane odbicie w łazience i usłyszałam Samuela mówiącego mi, że nie należy liczyć iż Stefan nadal jest moim przyjacielem... a Stefan, zaznaczył wyraźnie, że

str. 136

potrzebuje pożywić się w celu uniknięcia wykrycia. Wiedziałem, o konsekwencjach ugryzienia, ale nie byłam pewna, jakie one były. Oczywiście spotkałam innego wampira poprzedniej nocy. Przez chwilę miałam nadzieję, że to on. Że to nie Stefan ukąsił mnie, gdy spałam. Wtedy naprawdę pomyślałam o ukąszeniu przez Jamesa Blackwooda, co mnie jeszcze bardziej przeraziło. Miałam nadzieję, że to Stefan.

Choć Stefan potrzebowałby zaproszenia by wejść do domu. Czy go zaprosiłam, a on w jakiś sposób usunął to z mojej pamięci? Miałam nadzieję, że tak. To wydawało się, mniejszym złem. Drzwi do łazienki otworzyły się z dudnieniem - weszłam tylko by umyć zęby, więc nie zamknęłam ich. Chad spojrzał na moją szyję, a potem na mnie z szeroko otwartymi oczami. A miałam nadzieję, że to Stefan, bo zamierzałam tu zostać, dopóki nie pomogę ... jakoś. - Nie - powiedziałem niedbale do Chada - nie kłamałam na temat wampirów. - Myślę, że nie wspomniałam mu o tym wczoraj w nocy, żeby nie musiał myśleć o tym sam. Nie trzeba martwić się o wampiry, jak o duchy. - Powinnam ci o tym powiedzieć – powiedziałam - Będę wdzięczna, jeśli nie powiesz rodzicom. Wampiry wolą, jak nikt nie wie, że są w pobliżu. I podejmą wszystkie środki, by to była prawda. Patrzył na mnie przez chwilę. Potem zapiął wymyślony błyskawiczny zamek na ustach, i rzucił klucz za plecy: pewne rzeczy są uniwersalne.

str. 137

- Dziękuję - Umieściłam nasadkę na szczoteczkę do zębów i spakowałam zestaw łazienkowy. – Jakieś jeszcze kłopoty ostatniej nocy? Pokręcił głową i potarł ręka czoło, aby wytrzeć wymyślony pot. - Dobrze. Czy masz większą aktywności z duchem w ciągu dnia? Wzruszył ramionami, czekał chwilę, potem skinął głową. - Więc pójdę porozmawiać z twoja mamą, a potem muszę pobiegać.- Bieganie pod postacią kojota w mieście spektakularnie upadło, zwłaszcza, po spotkaniu Jamesa Blackwood's. Ale jeśli nie pobiegam przez większość dni, zacznę myśleć że jestem wariatką. - A potem może ukryję się w pokoju na chwilę. Czy gdziekolwiek indziej odwiedzał cię duch? Pokiwał głową i pokazał jedzenie i gotowanie. -Tylko w kuchni lub w jadalni, tak? Podniósł dwa palce. - Świetnie - Sprawdziłam mój zegarek. -Spotkamy się tutaj przed ósmą - Wróciłam do mojego pokoju, ale nie wyczułam zapachu Stefan czy czegoś niezwykłego. Nie było żadnych śladów mojego naszyjnika. Bez niego, nie miałam ochrony przed wampirami. Nie, że zrobił wiele dobrego dla mnie poprzedniej nocy.

BIEGANIE PO MIEŚCIE NADAL NIE JEST MOJĄ ULUBIONA CZYNNOŚCIA. Świeciło słońce, wiec mało prawdopodobne żebym wpadła na wampira. Biegałam około pół godziny, a następnie ruszyłam prosto do domu, Amber.

str. 138

Jej samochód zniknął z podjazdu. Miała rzeczy do zrobienia,: fryzjer, sprawunki do załatwienia i zakupy. Powiedziałam jej że Chad i ja chcielibyśmy zostać sami. Mimo to oczekiwałam że poczeka na mnie aż wrócę. Nie byłam pewna, czy zostawiałabym samego dziesięcioletniego syna w nawiedzonym domu. Jednakże zdawał się być niewzruszony, kiedy spotkał mnie w drzwiach do łazienki, kiedy mój zegarek pokazał 08:00 Zbadaliśmy cały stary dom, zaczynając od dołu i idąc w górę. Nie, że koniecznie lub istotnie musiałam zbadać cały, ale lubię stare domy i nie miałam żadnych lepszy planów niż czekanie na pojawienie się ducha. Wyganianie duchów nie było czymś, co kiedykolwiek próbowałam, i wszystko, co czytałam o tym na przestrzeni lat (niewielu) wydawało się wskazywać, że jeśli zrobię to źle będzie jeszcze gorzej, niż jakbym nic nie robiła. Piwnica została przerobiona, ale za niewielkimi staroświeckimi drzwiami, był pokój z brudną podłogą, wypełniony starymi drewnianymi skrzyniami na mleko i śmieciami składowanymi przez niektóre osoby, dawno temu. Niezależnie od jego pierwotnego celu, teraz jest to doskonałe siedlisko dla czarnych wdów. -Wow - wskazałam na samym rogu sufitu pożyczoną latarką. -Spójrz na rozmiar tego pająka. Nie wiem, czy kiedykolwiek widziałem, takie duże. Chad puknął mnie i spojrzał na krąg światła, skupione na połamanym czarnym oparciu krzesła. -Tak- zgodziłam się. -Ten jest większy. Myślę, że po prostu wycofamy się stąd i poszukamy gdzie indziej, przynajmniej do czasu, gdy nie będziemy mieli puszki z płynem owadobójczym. - Zamknęłam drzwi trochę mocniej niż powinnam. Nie mam nic przeciwko pająkom, a czarne wdowy są jednym z najpiękniejszych w swoim rodzaju ... ale gryzą, jeśli staniesz na ich drodze. Podobnie jak wampiry. Potarłam szyje upewniając się, że kołnierz koszuli i moje włosy zakrywały ugryzienie. Dziś po południu będę szła na zakupy. Musiałem kupić szalik lub koszulkę z wysoka stójka dla lepszego ukrycia tego zanim Amber lub Corban zauważą. Może uda mi się znaleźć inny naszyjnik z barankiem.

str. 139

Pozostała część piwnicy była zaskakująco czysta bez śmieci, kurzu i pająków. Może Amber nie bała się tak wdów, jak ja. -Nie staramy się dowiedzieć, kim jest duch - powiedziałem. -Choć możemy to zrobić, jeśli chcesz, jak sądzę. Po prostu rozglądam się, aby zobaczyć, co widzę. Jeśli okażę się że to jakieś oszustwo, nie chcę, się na to nabrać. Pocierał ręce w sposób, który nie potrzebował tłumaczenia, oczy błyszczały ze złości. -Nie, nie sądzę, że ty to robisz - Powiedziałam mu pocieszająco - Jeśli ostatniej nocy to był jakiś trik, to było poza wszelkimi amatorskich sztuczkami. Może ktoś ma na pieńku z twoim ojcem i wykorzystuje, cię, i to robi. -Wahałam się. -Ale nie sądzę, aby to było sfałszowane.- Dlaczego ktoś miałby rozpylać zapach świeżej krwi zbyt słaby dla ludzkiego nosa, na przykład. Mimo to czułam się zobowiązana do rozwiązanie tego, dopóki mogłabym udowodnić że to trik. Myślał o tym chwilę, a potem uroczyście przytaknął i wskazał rzeczy, które mogły mnie zainteresować. Mały, pusty pokój za bardzo grubymi drzwiami, który mógłby być chłodnią. Stare rynny do węgla z pękiem starych koców umieszczone pod końcem. Wsadziłam głowę w tunel metalu i rozejrzałam się, ale tylko, po to by potwierdzić moje podejrzenia: Chad zjeżdżał z rynny do węgla dla zabawy. Jego oczy spojrzały niespokojnie spod zbyt długich włosów. Jak dla mnie nie wyglądało to na niebezpieczne, raczej na zabawne. Bardziej zabawne, jeśli nikt inny o tym nie wiedział, miałam kilka takich miejsc jak to, kiedy byłam w jego wieku. Więc nic nie powiedziałam. Pokazałam mu stary miedziany przewód elektryczny, nieużywany, ale wciąż tam był, i znaki na granitowej ścianie w piwnicy. Sprawdziliśmy stropy piwnicy poniżej kuchni z jadalnią. Ponieważ nie wiedziałam dokładnie, co działo się w kuchni i jadalni, nie wiedziałam, czego szukać. Ale stało się to dlatego, że było umieszczone na krótko przed rozpoczęciem prześladowań, które zaczęły się kilka miesięcy temu. Wszystko w tej części piwnicy wyglądało tak, jakby było starsze niż ja.

str. 140

Na kolejnych dwóch piętrach nie było tak ciekawie jak w piwnicy - nie było czarnych wdów. Ktoś musiał gruntownie zmodernizować je i nie zostało żadnego śladu po starej klatce schodowej lub po windzie do transportu dań. Stolarka była miła, sosnowa a nie z twardego drewna — kunszt był dobry, ale nie niezwykły. Dom został zbudowany przez kogoś z wyższej warstwy klasy średniej, tak przynajmniej sądziłam, ale nie najbogatszej. Moja przyczepa została zmontowana dla naprawdę biednych, więc nie byłam dobra w osądzie takich rzeczy. Ducha nie było w pokoju Chada od ostatniej nocy wszystko było ładnie poukładane na miejscu. Jak Corban powiedział, nic nie wskazywało by były jakieś przewody , magnesy czy cokolwiek, co mogłoby przyczynić się do spadania samochodów w pokoju. Przypuszczam że można było to zrobić za pomocą magii ale o magii wiem wiele. I nie czułam żadnej, a zwykle mogłam stwierdzić, czy ktoś używa magii blisko mnie. Spojrzałam na Chada. -Może znajdziemy coś naprawdę dziwnego w pokoju piętro wyżej, jestem całkiem przekonana, że to możliwe. W moim pokoju, moja szczotka leżała na podłodze, ale nie mogłambym przysiąc że jej tam nie zostawiłam. Pod świdrującym wzrokiem Chada, zanurkowałam pod łóżko i znalazłam ubrania rozrzucane po całej podłodze i w walizce. - Prawdziwym problemem jest to - Powiedziałam mu, jak uporządkowałam mój bałagan, i usiadłam na łóżku, - że nie wiem jak sprawić by duch zostawił cię w spokoju. Widzę go lepiej niż ty, wydaje mi się że nic wczoraj nie widziałeś? Pokręcił głową. - Ja tak. Nic wyraźnego, ale mogę go zobaczyć. Ale nie wiem jak sprawić by odszedł. To nie jest powtórzeniowy -duch, który powtarza pewne działania w kółko. Za tym co ten robi kryje się inteligencja.- Musiałam to powiedzieć, dwukrotnie by to zrozumiał. I zrobił to, twarz Chada wykręciła się w grymasie i syknął. Przytaknęłam - Jest zły. Może, jeśli dowiemy się, o co jest zły, to może…

str. 141

Coś huknęło upadając. Moja reakcja musiała być zrozumiana, bo Chad wstał i dotknął mojego ramienia. - Coś na dole - powiedziałam. Znaleźliśmy go w kuchni. Lodówka była otwarta a ściana naprzeciw była pobrudzona i pokryta mokrą i lepką substancją, która była prawdopodobnie sokiem pomarańczowym. Pojemnik leżał otwarty na podłodze wraz z połową kilkunastu butelek różnych przypraw. Bateria kranu została odkręcona w pełni sił. W zlewie był korek i szybko napełniał się gorącą wodą. Kiedy Chad zakręcił wodę, rozejrzałem się po pokoju. Kiedy Chad dotknął mojego ramienia, potrząsnęłam głową. -Nie widzę. Wzdychając zaczęłam sprzątać. Wydawało mi się, że często się to tu dzieje. Skrobałam ściany a Chad zmywał podłogę. Nie było niczego co mogłam zrobić z wgnieceniem w ścianie i patrząc na nie, myślałam, że być może niektóre z nich były stare. Gdy wszystko było posprzątane tak dobrze jak się dało, zrobiłam kanapki i frytki na obiad. W ten sposób wzmocniliśmy się, i kontynuowaliśmy nasze poszukiwania, wybierając się na strych. Właściwie były dwa strychy. Jeden nad pokojem Chada do którego można było się dostać przez wąskie schody ukryte w szafie wnękowej (być może to ostatnia pozostałość po schodach dla służby ). Połowa była zakurzona i pełna jakiś pudeł, ale na poddaszu było tylko nowoczesne biuro z profesjonalnych komputerem i wiśniowym biurkiem. Świetliki był otwarty, powietrze przesuwało się po ścianach złożonych ze skórzanych wiśniowych książek dla adwokatów. Jedynym żartobliwym akcentem była koronkowa poduszka leżąca na wąskim parapecie przy jedynym oknie. - Powiedziałeś, że jest jeszcze jeden?- Zapytałam, stojąc na schodach, ponieważ wejście do pokoju wydawało mi się nachalne.

str. 142

Chad poprowadził mnie na drugą stronę na drugim piętrze do sypialni swoich rodziców. Zastanawiałam się, dlaczego gabinet został urządzony personalnie i uroczo a sypialnia, była urządzona zimno i bezosobowo jakby była urządzona w sklepie. Wewnątrz garderoby, w suficie były duże prostokątne drzwi. Musieliśmy wejść na krzesło i pociągnąć za sznurek zanim mogłam dosięgnąć ręką do zamka, ale drzwi okazały się być składanymi schodami. Kiedy odsunęliśmy krzesło, schody spadły, aż do podłogi. Z latarka w ręku, my nieustraszeni odkrywcy wspinaliśmy się na strych który bardziej był zagracony niż poprzedni. Strukturalnie, to było lustrzane odbicie poprzedniego minus świetliki i wspaniały widok. Światło przelatywało po białej farbie, która pokrywała jedyne okno, migocząc na drobinkach kurzu który zakłóciliśmy swoją obecnością Cztery stare ogromne skrzynie były ułożone wzdłuż ściany obok nożnej maszyny do szycia z wygrawerowanym wymyślnym złotym napisem SINGER na porysowanym boku drewnianej szafki. Tutaj było więcej pustych skrzyń po mleku, ale przynajmniej, ktoś znalazł sposób, aby utrzymać pająki z dala od poddasza. Tak na prawdę to nie widziałam żadnych ohydnych pełzających kreatur. I nawet nie było dużo kurzu. Ufam że Amber sprząta strych. Skrzynie były zamknięte. Ale rozczarowana twarz Chada sprawiła że wyciągnęłam scyzoryk. Trochę wierciłam, trochę grzebałam wykałaczką i najcięższym ostrzem pudło otworzyło się zanim zdarzysz zaśpiewać trzy wersy piosenki "Dziewięćdziesiąt dziewięć butelek piwa." Wiem, bo nuciłam ją kiedy otwierałam zamek- to stary zły nawyk. Odkąd zdecydowałam, że nie pragnę zostać zawodowym złodziejem, choć się tym nie przejmowałam, włamując się tu. Pożółkła koronkowa bielizna z haftowanymi wiosennymi koszami, lub kwiatami lub inne kobiece przedmioty wypełniały pierwsza skrzynie, ale w drugiej było bardziej interesująco. Plany domu (które wzięliśmy), akty notarialne, stare dyplomy osób, których nazwiska znał Chad, i kilka artykułów prasowych z 1920 o osobie o tym samym nazwisku, jak ludzie z dyplomów i dokumentów. Przeważnie śmierci, narodziny, małżeństwa i ogłoszenia.

str. 143

Zauważyłam że brakowało informacji o śmierci ludzi, którzy zginęli gwałtownie lub zbyt młodo. Podczas gdy Czad ślęczał nad planem domu rozłożonym na zamkniętej pokrywie pierwszej skrzyni, zatrzymałam się by poczytać o życiu Ermalinda Gaye Holfenster McGinnis Curtis Albright, zaintrygowana jej nazwiskiem. Umarła w wieku siedemdziesięciu czterech lat w 1939 roku. Jej ojciec był kapitanem po złej stronie wojny domowej, zabrał swoja rodzinę na zachód zdobywając fortunę na drewnie i kolei. Ermalinda miała ośmioro dzieci, z których czworo ją przeżyło a oni też mieli ogromną ilość dzieci. Dwa razy została wdową, trzeci raz wyszła za mąż piętnaście lat przed śmiercią. On był – czytając miedzy wierszami – dużo młodszy od niej. - Brawo, dziewczyno - Powiedziałam z podziwem gdy schody zamknęły się, zatrzaskując się tak mocno, że wprowadziły w wibrację podłogę gdzie stał Chad patrzący w plany. Jednak nie mógł usłyszeć klikania zamykającego się zamka. Skoczyłam do drzwi za późno, oczywiście. Kiedy przystawiam mój nos do nich, nie czułam żadnego zapachu. Jednak nie mogłam wymyślić żadnego powodu, aby ktoś nas zamknął na poddaszu. Nie żebyśmy mieli tu zginąć ... chyba że ktoś podpaliłby cały dom, czy coś takiego. Odsunąłem tę bezsensowną myśl, z mojej głowy i zdecydowałam, że to prawdopodobnie nasz duch. Czytałam o duchu, który podpalił dom. Czy to nie był Hans Holzer w Borley Rectory rzekomo spalony przez duchy? Ale wtedy byłam pewna, że w pewnym momencie Hansowi Holzer zostało udowodnione oszustwo… - Cóż - powiedziałam do Chada - to mówi nam, że nasz duch jest mściwy i inteligentny, tak?Wyglądał na bardzo wstrząśniętego, ściskał plany w sposób, który mógłby rozwścieczyć każdego historyka gniotąc delikatny papier . -Równie dobrze moglibyśmy dalej szukać, nie sądzisz? Kiedy wciąż wyglądał na przerażonego, powiedziałam mu: -Twoja matka przyjedzie prędzej czy później do domu. Kiedy przyjdzie na górę, wypuści nas. - Wtedy wpadłam na pomysł.

str. 144

Wysunęłam telefon z przedniej kieszeni, ale gdy zadzwoniłam do Amber, usłyszałam dzwonek w sypialni. - Czy twoja mama ma telefon komórkowy?- Miała. Wprowadził numer, a ja słuchałam jej sekretarki mówiącej mi, że jest niedostępna. Więc powiedziałam jej, gdzie jesteśmy i co się stało. - Kiedy odsłucha wiadomość, wypuści nas - powiedziałam do Chada kiedy skończyłam Jeśli nie zadzwonimy do twojego ojca. Chcesz zobaczyć, co jest w ostatniej skrzyni? Nie był z tego powodu szczęśliwy, ale zaglądał mi przez ramie, gdy majstrowałam przy ostatnim zamku. Oboje patrzyliśmy na skarby które ukazały się nam, gdy otworzyliśmy ostatnia skrzynie. -Wow. - powiedziałam. - Zastanawiam się, czy twoi rodzice wiedzą o tym co tutaj jest – na chwile umilkłam. -Zastanawiam się czy to jest coś warte? Ostatnia skrzynia była całkowicie wypełniona starymi płytami, w większości grubymi czarnymi w rodzaj winylowych z oznaczeniami 78 obrotów / min. Odkryłam że były posegregowane. Jeden stos był dla dzieci - The Story of Hiawatha, rożne piosenki dziecięce. I skarb, Królewna Śnieżka wraz z bajkową okładką albumu, który wyglądał, jakby został zrobiony w tym samym czasie co film. Mój telefon zadzwonił, sprawdziłam numer – To nie twoja mama – powiedziałam Chadowi i odebrałam – Cześć Adam. Czy kiedykolwiek słuchałeś Mello Kings?- Nastała krotka przerwa i Adam zaśpiewał przyjemnym basem - Chip, chip, chip poszedł mały ptaszek ... i coś tam, coś tam coś tam poszło moje serce. Zakładam, że jest powód, dla którego spytałaś? -Chad i ja, znaleźliśmy pełne pudło starych płyt - powiedziałam mu. -Chad?- Jego głos był ostrożnie neutralny.

str. 145

-Dziesięcioletni syn Amber. Trzymam w rękach płytę Mello Kings z 1957. Myślę, że ta jest najnowsza z tych co tu są. Chad właśnie znalazł album Beatles ... uhm, okładkę. Wygląda na to ze płyta zniknęła. Tak Mello Kings są najprawdopodobniej najnowszą rzeczą. - Widzę. że nie masz szczęścia w polowaniu na ducha? - Trochę - Odruchowo spojrzałam na zamknięte drzwi, które trzymały nas w uwięzi. -A co z tobą? Jak maja się negocjacje z Mistress? - Werren i Darryl mają spotkać się z parą jej wampirów dziś wieczorem. - Z którymi? - Bernard i Wulfe. - Każ im uważać - powiedziałam - Wulfe jest czymś więcej niż tylko wampirem - Tylko raz spotkałam Bernarda i nie zrobił na mnie dobrego wrażenia - albo być może po prostu pamiętałam reakcję Stefana na niego. - Idź i naucz babcie ssać jajka - powiedział spokojnie Adam – Nie denerwuj się. Czy widziałaś już Stefana? - Dotknęłam palcami szyi. Jak na to odpowiedzieć . “Nie wiem,

może ugryzł mnie zeszłej nocy,” jakoś to nie wydawało się właściwe. –Jak na razie jeszcze nie. Być może dziś wieczorem wpadnie by porozmawiać.- Usłyszałam, jak drzwi otworzyły się na dole. -Muszę kończyć Amber wróciła. - W porządku. Zadzwonię do ciebie wieczorem.- I się rozłączył. Ktoś wbiegał po schodach do sypialni. - Twoja mama jest w domu - powiedziałam Chadowi i zaczęłam chować płyty. Były ciężkie. Nie mogłam sobie wyobrazić, ile mogła ważyć cała skrzynia. Być może zapełnili skrzynie kiedy już była na strychu-lub wniosło ja ośmiu wysokich wilkołaków. - Są zamknięte - powiedziałam do Amber, ponieważ ciągnęła za drzwi. -Myślę, że powinien być jakiś uchwyt po twojej stronie. Oddychała mocno, gdy wbiegała po schodkach.

str. 146

Jej uwaga była całkowicie skierowana na Chada nie mogła migać, ponieważ trzęsły się jej rece. - Nic nam nie jest - upewniłam ją. -Masz tu niezłe płyty. Czy wiesz ile mogą być warte? Odwróciła się, i patrzyła na mnie, jak gdyby zapomniała że tam byłam. Jej źrenice były ... dziwne. Zdecydowanie zbyt duże, nawet w przyćmionym strychu. - Płyty? Myślę, że Corban znalazł je, kiedy kupiliśmy ten dom. Tak, sprawdził je. Nie są niczym specjalnym. To tylko starocie. - Bawiłaś się dobrze na zakupach? Patrzyła na mnie beznamiętnie. - Zakupy? - Amber czy dobrze się czujesz? Mrugnęła, i uśmiechnęła się. Była pełna słodyczy i światła, co sprawiło że przeszedł mnie zimny dreszcz. Amber była różna, ale nie była słodka. Coś z nią było nie tak. -Tak. Kupiłem sweter i parę dekoracji na Boże Narodzenie – machnęła ręka. - Jak tu utknęliście? Wzruszyłam ramionami, odkładając ostanie płyty i zamykając skrzynie – Jeżeli nie miałaś włamywaczy lubiących robić paskudne psikusy, powiedziałabym, że to był duch. - Wstawałam i zaczęłam przechodzić kolo niej do otwartych drzwi. Poczułam wampira. Czy Stefan mógłby tu być? Zatrzymałam się, by się rozejrzeć wokoło kiedy Chad zszedł w dół schodkami zostawiające jego matkę i mnie same z zapachem wampira i świeżej krwi. - Czy coś złego się dzieje? – powiedziała Amber robiąc krok do przodu. Pachniała potem, sexem i wampirem, który nie był Stefanem. - Czy zakupy były wszystkim co dziś robiłaś?- Spytałam. - Co? Zrobiłam sobie włosy, zapłaciłam kilka rachunków -to wszystko. Czy wszystko w porządku? Nie kłamała. Nie wiedziała, że dziś była przekąską dla wampira.

str. 147

Patrzyłam na światło dzienne święcące przez okno i wiedziałam ze rozpaczliwie muszę porozmawiać ze Stefanem. tłumaczenie madabob i wicher20 beta Mal

Rozdział 7

Poczekałam, aż się ściemni i cicho wymknęłam się tylnymi drzwiami na podwórko. - Stefan- zawołałam cicho żeby nikt w domu nie usłyszał. Nie było to takie głupie w porównaniu z wołaniem go. Przyjechał tu aby mnie pilnować. Miało sens, że był gdzieś w pobliżu. Obserwując. Odczekałam pół godziny, a Stefan się nie pojawił. Końcu weszłam do domu i zastałam Amber oglądającą TV. - Idę spać- powiedziałam Jej szyja była nietknięta, ale jest wiele innych miejsc, z których wampir może się pożywić. Moja była owinięta szalem, jednym z kilku, które sobie kupiłam będąc z Chadem popołudniu na zakupach w centrum handlowym. Jedyną rzeczą przypominającą baranka jaką znalazłam, była wsuwka do włosów z owieczką z kreskówki. Nic co by było święte. - Wyglądasz na zmęczoną- powiedziała ziewając. - Wiem jestem wykończona Ściszyła telewizor i spojrzała na mnie - Corban powiedział mi o wczorajszym wieczorze. Nawet jeżeli nic nie widzisz, jestem Ci wdzięczna, że przekonałaś go iż Chad nie robi tych wszystkich rzeczy. Potarłam ugryzienie bezpiecznie ukryte pod czerwonym jedwabnym szalem. Amber miała o wiele większy problem niż duch, a ja nie miałam pojęcia jak jej z tym pomóc.

str. 148

- Dobrze- powiedziałam - widzimy się rano. Kiedy już byłam w swoim pokoju nie mogłam zmusić się do spania. Zastanawiałam się czy Corban wiedział czym jest jego klient i czy wiedział że wampir pożywia się na jego żonie, albo czy był tak samo naiwny jak Amber. Zastanawia mnie osobliwość Cobana, nie wierzy w duchy, ale żonie sugeruje aby mnie zaprosiła bym pomogła im się z nimi uporać. Jeżeli to wampir zdecydował się mnie tu przysłać... nie miałam pojęcia dlaczego. Chyba, że jest to jakaś tajemnicza konspiracja, przez którą Marsilia zdecydowała się mnie pozbyć, ukarać za moje grzechy nie martwiąc się wilkami. Ale nie wyobrażam sobie Marsili proszącej innego wampira o przysługę, wampira który był tak terytorialny że nie pozwolił innemu wampirowi rozwiązać problemu. A propo Blackwooda… to on wezwał Amber w ciągu dnia. Nigdy nie słyszałam o wampirze, który by żył w ciągu dnia, chociaż trzeba przyznać, że moje doświadczenia z wampirami były ograniczone. Zastanawiałam się gdzie był Stefan. - Stefan -zawołałam przyciszonym głosem- wyjdź, wyjdź, gdziekolwiek jesteś. Może nie mógł się tu dostać, ponieważ nie został zaproszony. - Stefan, chodź - ale on nadal nie odpowiadał. Mój telefon zadzwonił a ja nie mogłam poradzić nic na głupie motylki w moim brzuchu kiedy odbierałam. - Cześć Adam -powiedziałam - Pomyślałem, że zechcesz wiedzieć iż Warren i Darryl uszli z życiem z wampirzej meliny. Wstrzymałam oddech - Nie zgodziłeś się na ich spotkanie na terenie Marsilii? - zaśmiał się

str. 149

- Nie, ale brzmi lepiej niż to że umówili się u Dannego. Może nie jest to takie romantyczne, ale otwarte całą noc i usytuowane w samym środku jasno oświetlonego parking z wieloma ciemnymi miejscami gdzie można się schować przed zasadzką. - Czy cokolwiek osiągnęli? - Nie do końca. - Nie brzmiał na zmartwionego - Negocjacje wymagają czasu. Ta runda była po to by wyszły wszystkie za i przeciw. Ale Warren myśli ze Marsilia może być zainteresowana czymś więcej niż tylko twoją małą- kryjówką - Wulf podrzucił mi kilka wskazówek. Marsilia wie, że nie pozwolę cię ruszyć, ale może chce negocjować z innego powodu. A jak ty się masz? - Laska podążyła tu za mną - Powiedziałam to, bo wiedziałam, że zacznie się śmiać. I tak zrobił. Dźwięk jego szorstkiego śmiechu spowodował topnienie moich kości. - Po prostu nie kupuj żadnych owiec, gdy będziesz wychodzić a będziesz bezpieczna. Laska, podążała za mną od domu, a w tym przypadku do Spokane gdzie pierwotnie miała moc sprawiana bliźniaczych ciąży u wszystkich owiec należących do danego dozorcy. Podobnie jak większość darów z bajek, prędzej czy później obracało się przeciw gospodarzowi. Nie wiem, czy nadal działała w ten sposób, i nie wiem, dlaczego też podąża za mną, ale zaczęłam się już do tego przyzwyczajać. - Jakiś postęp z duchem? Teraz, gdy już jesteśmy w bezpiecznym miejscu, a nie na poddaszu, mogę mu spokojnie opowiedzieć bez słuchania przekleństw, gdy pędziłby z nadnaturalną prędkością by mnie uratować. Jeśli Blackwood ignorował mnie –w każdym bądź racie, zazwyczaj- to na pewno nie zignorowałby Alphy z Columbi Basin Pack. Kiedy skończyłam, zapytał:- Dlaczego to zamknęło was na poddaszu? Wzruszyłam ramionami i przekręciłam się na łóżku, aby ułożyć się bardziej komfortowo.Nie wiem. Prawdopodobnie skorzystał z okazji. Był kiedyś nieczłowiek który rozrabiał w ten

str. 150

sposób- chował się i psocił i tym podobne. Ale to był duch. Sama go widziałem. Ale nie widziałam żadnych oznak Stefana. Trochę się o niego martwię. - Jest tam, by upewnić się że Marsilia nie wysyła po ciebie nikogo - powiedział Adam. Racja - powiedziałam. – Jak na razie wszystko dobrze - Dotknęłam bolącego miejsca na szyi. Czy może być inne wyjaśnienie? Czy mógłby być to jeden z wampirów Marsilii?Ale ból w brzuchu powiedział mi, że tak nie było. Nie z Blackwood'em swobodnie przychodzącym i wychodzący z domu Amber. Nie z Amber, uwiedzioną, i oddaną - w świetle dziennym. - Stefan nie byłby taki stary jeśli nie byłby w stanie o siebie zadbać. - Masz racje – powiedziałam – ale zniknął a byłabym szczęśliwsza gdyby był bardziej dostępny. - Niewiele Ci pomoże przy złapaniu ducha -czy duchy nie unikają wampirów? - Bran powiedział, że duchy i koty - odpowiedziałam - Ale mój kot lubi Stefana. - Twój kot lubi każdego, kogo przekona, aby ją głaskał. Coś w sposobie jaki to powiedział -z pieszczotą w głosie- było dla mnie podejrzane. Słuchałam uważnie i w tle usłyszałam cichy pomruk. - Zresztą ona lubi Cię- powiedziałam - Jak Cię namówiła, żebyś znowu wpuścił ją do swojego domu? - Miauczała pod tylnymi drzwiami- powiedział zakłopotany. Nigdy nie widziałam, ani nie słyszałam o kocie który obcowałby z wilkołakami i kojotami do czasu jak Medea ogłosiła swoją obecność w drzwiach mojego sklepu. Psy tak i inne zwierzęta ale nie koty. Medea lubiła każdego kto ją głaskał lub zamierzał to robić. W przeciwieństwie do niektórych ludzi, których znam. - Za każdym razem bawi się z Tobą i z Samuelem- poinformowałam Go - A Ty mój drogi panie właśnie jej uległeś.

str. 151

- Moja mama ostrzegała mnie przed uległością - powiedział pokornie - Będziesz musiała mnie obronić przede mną samym, bo kiedy mam Ciebie jako zwierzątko to nie będę potrzebował jej. Niewyraźnie, w słuchawce telefonu usłyszałam dzwonek do drzwi. - Nie za późno na odwiedziny?- powiedziałam. Adam zaśmiał się- Co? - To Samuel. Właśnie pyta Jessie czy nie widziała Twojego kota? - Mężczyźni są prości, lepiej przyznaj się do swoich grzeszków? -westchnęłam. Kiedy się rozłączyłam, stojąc w ciemnościach zapragnęłam być w domu. Gdybym spała obok Adama żaden wampir nie ugryzłby mnie w szyję. Wreszcie wstałam, zapaliłam światło i wzięłam książkę z bajkami do czytania. Przeczytawszy kilka stron, przestałam martwić się o wampiry, okryłam się wygodniej kołdrą i zatraciłam się w opowieści o burzliwych przygodach szalonego byka Bugbury i innych którzy prześladowali nieludzi. Obudziłam się po jakimś czasie mając dreszcze, trzymając kurczowo czarodziejską laskę, którą ostatnio widziałam opierająca się o ścianę obok drzwi. Drewno pod moimi palcami było gorące w przeciwieństwie do reszty pokoju. Chłód był tak silny, że mój nos zamarzł a z ust wydobywała się para. Chwilę po przebudzeniu piskliwy płacz przechodzący przez ściany domu gwałtownie ustał. Zrzuciłam swoje przykrycie. Rzadkie stare książki spotyka ten sam los, ale byłam zbyt zaniepokojona o Chada, żeby martwić się o książkę. Wyskoczyłam z sypialni i szybko pobiegłam do pokoju chłopca. Drzwi nie chciały się otworzyć. Gałka się kręciła, więc nie były zamknięte na klucz. Pchnęłam drzwi ramieniem, ale nie chciały ustąpić. Próbowałam użyć laski, która nadal była cieplejsza niż powinna, jako łom, ale nie dałam rady otworzyć drzwi. Nigdzie nie widziałam dostatecznie dobrego miejsca aby móc je wyważyć.

str. 152

- Pozwól mi spróbować- wyszeptał za mną Stefan - Gdzie ty byłeś- powiedziałam z ulgą. Z wampirem na miejscu, duch sobie pójdzie. - Polowałem -powiedział pchając drzwi ramieniem- wyglądało jakbyś miała wszystko pod kontrolą. - Jasne -prychnęłam - pozory mylą. - Właśnie widzę Usłyszałam, że drewno zaczyna pękać wyginając się niechętnie o kilka cali. Potem odstrzeliły od wampira uderzając z hukiem o ścianę, powodując że Stefan wpadł do sypialni. W moim pokoju było zimno, ale u Chada było lodowato. Szron pokrył wszystko w pokoju nieprawdopodobną koronką. Chad leżał jak martwy na środku łóżka, ale jego oczy były otwarte i przerażone. Oboje podbiegliśmy do łóżka. Duch nie odszedł a Stefan nawet go nie przestraszył. Nie mogliśmy oderwać Chada od łóżka. Szalik przymarzł do niego i do łóżka i nie dał się oderwać. Rzuciłam laskę na podłogę, złapałam szalik obiema rękami i mocno ciągnęłam. Drgnął pod moich uchwytem jak żywa istota, zrobił się wilgotny od szronu, który rozpuścił się w kontakcie z moją skórą. Stefan podłożył obie ręce pod brodę Chada i przerwał szalik. Błyskawicznie podniósł Chada z łóżka. Wyprowadziłam ich z pokoju na korytarz, prosząc w myślach, żebym przypomniała sobie tylko resuscytacje ze szkoły średniej. Ale bezpieczni poza pokojem, Chad zaczął zachłystywać się powietrzem. - Potrzebujesz księdza.-powiedział Stefan. Zignorowałam go. - Dobrze się czujesz?- zapytałam Chada.

str. 153

Chłopiec zebrał się w sobie. Może i jego ciało było chude ale dusze miał z wolframu. Pokiwał głową i Stefan postawił go na nogi nadal jednak przytrzymując go trochę. - Nigdy nie widziałam czegoś takiego - przyznałam. Mogłam zobaczyć wewnątrz pokoju chłopca wodę, która gwałtownie spływała po oknie. Spojrzałam na Stefana.- Myślałam, że duchy Cię unikają. On także gapił się na pokój. -Cóż, ja też. Ja.. - Spojrzał na mnie i ucichł. Pochylił brodę i przyjrzał się mojej szyi z obu stron. Uświadomiłam sobie, że zostałam ukąszona po raz drugi. - Moja droga, kto Cię ugryzł? Chad spojrzał na Stefana, a następnie sykną i pokazał dwoma palcami kły wampira. -Tak wiem - powiedział mu Stefan – i też zamigał „ Wampir” Kto by wiedział? Stefan znał język migowy: jakoś nie wydawało mi się by wampiry robiły takie rzeczy. Chad miał jeszcze parę rzeczy do powiedzenia. Kiedy skończył, Stefan potrząsnął głowa. - Tego wampira tu niema, ona nie opuściła Tri - Cities. To jest ktoś inny. - Popatrzył na mnie, wykręcając twarz tak by Chad nie widział, co mówi. -Jak ty to robisz? -zapytał swobodnym tonem - jest w mieście pół miliona ludzi a ty przyciągasz tylko wampiry? Co zrobiłaś, wpadłaś na niego w nocy podczas biegania? Zignorowałam panikę w brzuchu spowodowana podwójnym ukąszeniem przez jakiegoś kretyna, którego spotkałam tylko raz. Nazywając go kretynem wydawał się mniej przerażający. Albo powinno tak być. Ale James Blackwood ukąsił mnie dwa razy, kiedy spałam ... lub, co gorsza, sprawił że o tym zapomniałam. - Po prostu szczęście, jak sądzę- powiedziałam. Nie chcę o tym rozmawiać, gdy Chad jest tutaj. Będzie o wiele bezpieczniejszy, jeśli nie będzie wiedział, że James Blackwood jest wampirem. Chad zrobił kilka ruchów ręką.

str. 154

- Przepraszam - powiedział Stefan. -Jestem Stefan, przyjaciel Mercy. Chad zmarszczył brwi. - Jest jednym z tych dobrych facetów - powiedziałam. Posłał mi – w porządku, ale co on robi w moim domu w środku nocy - spojrzenie. Udawałam, że nie wiem co to znaczy. I nie mówię po ASL1, więc był przez to wykluczony. Uważam że to nie w porządku, ale nie chcę go okłamywać i naprawdę nie chce mu powiedzieć całej prawdy. - Musimy stąd odejść - powiedział Stefan. – Zabieram Cię z powrotem cię do Tri-Cities. Wyglądał jakby miał zamiar coś powiedzieć, ale spojrzał na Chada i pokręcił głową. Prawdopodobnie coś więcej o Blackwood. - Pozwól mi się ubrać - powiedziałam. – Lepiej mi się myśli, kiedy nie biegam w koszulce i majtkach. Ubrałam się w łazience — podczas gdy to robiłam dobrze przyjrzałam się drugiemu ugryzieniu. Zasłoniłam dokładnie oba swoim czerwonym jedwabnym haftowanym szalikiem.

Wrócić do domu? Co by to dało? Zresztą, co tu osiągnęłam? Przyjechałam by pomóc Amber i zniknąć na trochę z oczu Marsili. To się udało, albo przynajmniej nie utrudniało negocjacji Adama. Nie wiedziałam, czy w ogóle pomogę Amber... jeszcze nie. Patrzyłam na swoja bladą pozbawiona snu twarz i zastanawiałam się, jak miałam zamiar to zrobić. Blackwood miał ich w swoich rekach. Wzdrygnęłam się. Nie było niczego na co mogłabym wskazać, bez zimna, bez zapachu, bez dźwięku, czułam że coś mnie obserwuje. -Zostaw chłopca w spokoju- Powiedziałam niewidocznemu obserwatorowi. Każdy włos na głowie mrowił od tego uczucia.

1

American Sign Language, ASL lub przez jakiś czas zwany również Ameslan, jest dominującym językiem migowym, społeczności głuchych w Stanach Zjednoczonych , w anglojęzycznej części Kanady , i w niektórych regionach Meksyku .

str. 155

Czekałam na to, aż zaatakuje lub pokaże się. Ale nic innego się nie stało, tylko to chwilowe połączenie, które znikło wolniej niż przyszło. Stefan zapukał.- Wszystko w porządku? - Świetnie - powiedziałam. Coś się stało, ale nie miałam pojęcia, co. Byłam zmęczona, przestraszona i wściekła. Więc umyłam zęby i otworzyłam drzwi do łazienki. Stefan i Chad opierali się po przeciwnej stronie korytarza, dyskutowali nad czymś, co powodowało że ich ręce były w ruchu od minuty. - Stefan. Wyrzucił ręce w powietrze i zwrócił się do mnie. -Jak on może myśleć ze Dragon Ball Z jest lepsze od Scooby-Doo? To pokolenie nie ma szacunku dla klasyki. Stanęłam na palcach i pocałowała go w policzek. Nadal trzymając usta poza wzrokiem Chada powiedziałam - Jesteś miłym człowiekiem. Stefan poklepał mnie po głowie. Sprawdziłam sypialnie Czada, ale wyglądało to tak, jakby nic się nie stało, nie pozostało śladu po wilgoci i mrozie. Tylko dwa kawałki szalika po obu stronach łóżka Chada dawało jakąkolwiek oznakę kłopotów. - Istnieje kilka wampirów, które mogą zrobić takie rzeczy - powiedział Stefan, machając ręką po pokoju Chada. – Poruszając rzeczy, nie dotykając ich, zabijając ludzi, nie będąc w pokoju. Ale nigdy nie słyszałem o duchu z taką ilością mocy. Mają skłonności do bycia żałosnymi, próbują udawać, że żyją. Nie pachniało to jak wampir, tylko krew – znikająca tak szybko jak mróz. Widziałam ducha nie wyraźnie, ale tam był. Mimo to, odwróciłam się by Chad nie mógł czytać z moich ustach. - Myślisz, że Blackwood udaje ducha? Stefan pokręcił głową. -Nie, to nie Potwór. Złe dziedzictwo. Był kiedyś w Nowym Jorku wampir Indianin - Spojrzał na mnie i uśmiechnął się. Przykładając palec do czoła. -Indian z

str. 156

kropką, a nie z piórem. Zresztą, on i jego ludzie mogli robić coś takiego, co widzieliśmy dziś w nocy ... z wyjątkiem zimna. Ale tylko wampiry które stworzył bezpośrednio - a on tworzył tylko wampiry z indyjskich kobiet. Wszyscy zginęli wiek lub więcej lat temu i wydaje mi się że Blackwood jest starszy. Chad obserwował usta Stefana z dowodem fascynacji. Zrobił kilka gestów i Stefan odpowiedział mu z powrotem, mówiąc:- Oni nie żyją. Nie. Ktoś inny ich zabił. Tak, jestem pewien, że to ktoś inny. - Spojrzał na mnie. - Chcesz wyjaśnić, dzieciakowi że jestem bardziej szpiegiem niż Buffy? Draniem, a nie super bohaterem? Powachlowałam rzęsami na niego.- Jesteś moim bohaterem. Odskoczył kilka kroków w tył ode mnie, jakbym go uderzyła. To mnie zastanowiło, co Marsilia mu powiedziała, gdy go torturowała. - Stefan? Zwrócił się do nas z sykiem i miną, która sprawiła że Chad przysunął się od mnie bliżej. Jestem wampirem, Mercy. Nie miałam zamiaru pozwolić mu uciec w mrok, jako nienawidzący siebie wampir. Zasłużył na coś lepszego. -Tak, rozumiemy. To są kły, które wyraźnie to pokazują - przetłumacz, to Chadowi, proszę. - Czekałam, podczas gdy to zrobił, jego ręce były zdrętwiałe z gniewu albo jakby były czymś związane. Chad zrelaksował się przy mnie. Stefan nadal migał i powiedział, niemal wyzywająco - Nie jestem niczyim bohaterem, Mercy. Odwróciłam się twarzą bezpośrednio do Chada. – To znaczy, że nie zobaczymy go w spandexie2? Chad pokazał ustami że ostatnie słowo wywołało u niego zdziwienie.

2

Spandex (Lycra, Elastan) – elastyczne włókno sztuczne

str. 157

Stefan westchnął. Dotknął ramienia Chada, a gdy chłopiec spojrzał w górę, palcem powoli zamigał spandex. Chad skrzywił się. - Hej - powiedziałam im - oglądanie dobrze wyglądający mężczyzn biegających w obcisłych strojach jest wysoko na mojej liście rzeczy jakie chciałbym zobaczyć przed śmiercią. Stefan poddał się i roześmiał. – To nie będę ja - powiedział. - Więc co robimy dalej, Nawiedzona Łowczyni? -To dość kulawa nazwa dla super bohatera - powiedziałam. - Scooby-Doo jest już zajęte - powiedział z godnością. – Wszystko inne w porównaniu brzmi żałośnie. - Poważnie – powiedziałam - Myślę, że lepiej będzie jak poszukamy jego rodziców - Którzy mam nadzieję, spali spokojnie pomimo płaczu Chada i huku uderzających drzwi w ścianę, nie wspominając o całej rozmowie która przeprowadziliśmy. Teraz, gdy o tym myślałam, to był zły znak że nie było ich tu denerwujących się. - My? Chcesz, żebym, też poszedł? - Stefan uniósł brew. Nie chciałam powiedzieć, Chadowi by okłamywał rodziców. A jeśli coś się stało Amber i jej mężowi, to chciałam by Stefan był ze mną. Ich pokój był po przeciwnej stronie domu niż Chada i mój, ich drzwi były grube i nie mieli tak czułego słuchu jak ja i Stefan. Może spali. Chwyciłam moją laskę. - Tak. Chodź z nami, Stefan. Ale Chad? – upewniłam się, że widzi moją twarz. - Nie powiesz swoim rodzicom że, Stefan jest wampirem, dobrze? Z tych samych powodów co ci mówiłam wcześniej. Wampiry nie lubią jak ludzie o nich wiedzą. Chad zesztywniał, spojrzał na Stefana i odsunął się.

str. 158

- Hej. Nie, Stefan - powiedziałam. – On niema nic przeciwko, ale inni. A jego ojciec prawdopodobnie nie uwierzy mu w to albo - i być może, powie o tym Blackwoodowi. Blackwood, byłam pewna, że nie byłaby szczęśliwy, gdyby Chad wiedział o wampirach. Więc poszliśmy do pokoju Amber i otworzyliśmy drzwi. Było ciemno, i widziałam dwie nieruchome postacie w łóżku. Na chwilę zamarłam, ale potem zdałam sobie sprawę, że słyszę oddech. Na nocnym stoliku obok Corbana była pusta szklanka, uznałam że to po, brandy- teraz też to czułam skoro panikowałam. A na stronie Amber była butelka z tabletkami. Chad przeszedł obok mnie wszedł na stopień i wślizgnął się do łóżka miedzy nich. Tutaj z jego rodzicami, już nie musiał być odważny. Zimne stopy zrobiły to, co sprawiłby cały szum, Corban usiadł. - Chad... - Zobaczył nas. - Mercy? Kto jest z wami, i co ty robisz w mojej sypialni? - Corban? - Amber przekręciła się. Jej głos brzmiał trochę idiotycznie, ale wystarczająco się obudziła, gdy spostrzegła, Chada, a następnie nas. - Mercy? Co się stało? Powiedziałam im, pomijając status Stefana jako wampira. Nie, właściwie nie wspomniałam o nim w ogóle, z wyjątkiem części "my". Nie obchodziło ich to. Gdy tylko usłyszeli że Chad nie oddychał, nie martwili się w ogóle o Stefana. - Nigdy nie widziałam czegoś takiego - przyznałam się im obu. –To jest z poza mojej ligi. Myślę, że powinniście zabrać Chada stąd i iść dzisiaj do hotelu. Corban wysłuchał wszystkiego z twarzą pokerzysty. Wstał z łóżka i chwycił szlafrok niemal tym samym ruchem. Słyszałam jak idzie korytarzem, ale nie wszedł do pokoju Chada. Po prostu stał na zewnątrz przez chwilę i wrócił. Wiedziałam co zobaczył – nic poza rozdartym szalikiem - byłam zadowolona z tego, że był światkiem demonstracji z Samochodzikami. Stanął w drzwiach swojej sypialni i spojrzał na nas. - Po pierwsze, spakujemy się na kilka dni. Po drugie, musimy znaleźć hotel. Po trzecie, zadzwonię do kuzyna mojego szwagra, który jest jezuitą.

str. 159

- Wracam do domu - Powiedziałam mu, zanim zdążył powiedzieć mi abym odeszła i nigdy nie wróciła. Chciałam pomóc im zrobić coś z Blackwoodem, który karmił się Amber, ale nie wiedziałam co. A z tego co słyszałam, nikt nie był w stanie nic zrobić z tym wampirem. Nic nie mogę dla was zrobić, a poza tym mam swój biznes. - Dziękuję że przyjechałaś - powiedziała Amber. Wstała z łóżka i przytuliła mnie. Wiedziałam, że była bardzo wdzięczna za przekonanie męża, że Chad nie kłamał. Pomyślałam, iż to najmniejsze z jej zmartwień. Przez ramię, Corban patrzył na mnie, jakby podejrzewał że byłam przyczyną tego wszystkiego. Też się nad tym zastanawiałam. Coś sprawiło że duch stal się gorszy, i byłam oczywistym tego powodem. Zostawiłam ich by się przygotowali, spakowałam własne torby i przytuliłam Amber ponownie przed wyjazdem. Wciąż pachniała jak wampir, ale tak samo jak ja i Stefan. Stefan zaczekał, aż znacznie oddalimy się od Spokane, minął lotnisko zanim się odezwał - Chcesz żebym poprowadził? - Nop- odpowiedziałam, i może byłam zmęczona, ale nie lubiłam jak ktoś inny prowadzi mój Vanagon. Jak tylko Zee i ja złożymy mojego królika z powrotem, van wraca do garażu. Poza tym… - Nie sądzę, że będę znowu mogła zasnąć w przyszłym tysiącleciu. Jak on mógł mnie ugryźć dwa razy bez mojej wiedzy? - Niektóre wampiry tak umieją - powiedział Stefan tak kojącym głosem jak lekarz, który chce Ci powiedzieć, że masz nieuleczalną chorobę. – Ja nie mam takich zdolności – ani nikt z naszego kręgu może z wyjątkiem Wulfa. - Ale on ugryzł mnie dwa razy, to gorzej niż jeden, prawda? - po moim pytaniu nastała cisza.

str. 160

Coś poruszyło się w mojej przedniej kieszeni, drgnęłam a następnie zdałam sobie sprawę co się stało. Wyciągnęłam mój wibrujący telefon komórkowy i bez patrzenia odebrałam. - Tak?!- może zabrzmiałam ostro, ale byłam przestraszona a Stefan nie odpowiedział mi na moja pytanie. Usłyszałam cisze a następnie Adam się odezwał - Co się stało? Twój strach mnie obudził. Zamrugałam szybko życząc sobie żeby być już w domu. W domu z Adamem, a nie jadąc w ciemności z wampirem. - Przykro mi, że ci przeszkodziłam. - To taki dodatek do pakietu- powiedział Adam- Jestem Alfą i odczuwam wszystko jako pierwszy, nikt inny tak nie potrafi. Co Cię przestraszyło? - Duch- odpowiedziałam - i wampir. Wyciągnął ze mnie całą historię i westchnął - tylko ty mogłaś pojechać do Spokane i zostać ugryziona przez jedynego wampira w mieście. Nie dałam się nabrać. Oprócz żartu w jego głosie usłyszałam także gniew. Ale jeśli on mógł udawać to ja też mogłam. - To dość dużo, tak powiedział Stefan. Nie wydaje mi się by było to sprawiedliwe. Skąd mogłam wiedzieć, że najlepszym klientem męża Amber będzie wampir.? Adam uśmiechnął się smutno(ciekawe skąd ona ma to przez telefon wiedzieć???) Prawdziwe pytanie brzmi dlaczego nie podejrzewaliśmy, że tak może się stać? Ale teraz jesteś bezpieczna? - Tak. - Więc poczekam na ciebie, aż wrócisz- rozłączył się bez pożegnania. - A więc- powiedziałam - powiedz mi co Blackwood może mi zrobić skoro pożywił się mną dwa razy?

str. 161

- Nie wiem -odpowiedział Stefan i westchnął - jeżeli wymieniam z kimś dwa razy krew, zawsze mogę go znaleźć nie ważne gdzie się znajduje. Mogę go przywołać do siebie i jeżeli jest niedaleko to mogę go zmusić żeby do mnie przyszedł. Ale dzieje się tak tylko przy prawdziwej wymianie krwi czyli twoja do mojej a moja do twojej. W końcu dochodzi do relacji Pan - Niewolnik dzięki wymianie tej krwi. Trzeba zachować środki ostrożności ponieważ nowo narodzony wampir może być niegrzeczny. Ale twoje reakcje nie zawsze są zwykłe, wiec możesz nie mieć wcale szkodliwych środków ubocznych. Pomyślałam o Amber, która mogła być pożywieniem wampira nie wiadomo jak długo i jej mąż który mogły być w tym samym stanie, ale czuć się źle. - Z patelni do ognia - powiedziałam. - Cholera - Ok, myśl pozytywnie, gdybym wcale nie pojechała do Spokane, wampir nadal miałby Amber i jej męża, tylko że nikt by o tym nie wiedział. - Gdybym była nieprzytomna, czy mógłby mnie zmusić do wymiany krwi? Stefan westchnął i zapadł się w swoim fotelu - Nie pamiętasz tego, że cię ugryzł ale to wcale nie znaczy że byłaś nieprzytomna. Tego się nie spodziewałam. Nie miałam ataku od czasu opuszczenia Tri Cities. Ale udało mi się zjechać na pobocze, wyskoczyć z vana i zwymiotować do dołu na poboczu drogi. To nie była choroba ... to był czysty, surowy terror. Panika atakuje, by skończyć wszystkie inne ataki paniki. Moje serce bolało, bolała głowa i nie mogłam przestać płakać. I nagle przestałam. Poczułam ciepło, które przeszło przez mnie i wokoło mnie: Adam. To na tyle jeśli chodzi o nie zawracanie głowy wilkom Adama, które i tak już były niezbyt zachwycone mną i moimi problemami. Stefan otarł mi twarz chusteczką higieniczną, którą rzucił na ziemie zanim podniósł mnie i zaniósł do auta, ale już nie na fotel kierowcy. - Mogę prowadzić - powiedziałam bez życia w głosie. Magia watahy może przerwała atak paniki, ale nadal czułam ich wszystkich czekających i gotowych. Gotowych by znowu mnie uratować . Zignorował mój słaby protest i umieścił vana na biegu.

str. 162

- Czy istnieje jakiś powód, że pożywił się mną dostatecznie i nie doszło do wymiany krwi?zapytałam bardziej z chorobliwą chęcią dowiedzenia się wszystkiego niż nadzieją. - Po wymienia krwi ty także możesz go wezwać, tak jak on ciebie - powiedział Stefan niechętnie. - Jak dużo? Tylko jedna wymiana? Wzruszył ramionami. -To waha się od osoby do osoby. Z twoją specyficzną reakcją na magię wampirów, to mogłoby być sto lub tylko jeden. - Kiedy mówisz, że mogłabym go wezwać. To znaczy, że on musiałby przyjść do mnie? - Relacja wampira do tych od których się karmi nie są identyczne, Marcy – warknął - Nie. On cię usłyszy. To wszystko. Jeżeli wymienisz krew z wszystkimi swoimi żywicielami – powiedział to z kąśliwością - głosy w twojej głowie mogą doprowadzić do szału. Wiec robimy to tylko z naszymi własnymi ludźmi. Jest z tego więcej korzyści. Owca staje się silniejsza, i z biegiem czasu odporna na ból - jak wiesz to z własnych doświadczeń. Wampir zyskuje służącego i w końcu niewolnika, który chętnie będzie go karmić, będzie troszczyć się o jego potrzeby podczas dnia. - Przepraszam - powiedziałam mu. – Nie chciałam cię rozgniewać. Tylko muszę wiedzieć, na czym stoję. Wyciągnął rękę i poklepał moje kolano. - Rozumiem. Przepraszam.- Następne słowa przyszły wolniej. - To mnie zawstydza, bycie tym, czym jestem. Mężczyzna, którym byłem nigdy nie zaakceptowałby życia na koszt tak wielu. Ale już nim nie jestem, już nie. Zmienił bieg (szliśmy pod górę). - Jeżeli tylko nakarmił się od ciebie, ponieważ byłaś w pobliżu, wtedy prawdopodobnie nie zrobił wymiany... oprócz ... - Oprócz czego? - Nie sądzę , że mógłby zablokować twoje wspomnienie tak dobrze, jeżeli nie byłaby to prawdziwa wymiana. Z człowiekiem, tak. Ale jesteś silnym duchem.- Wzruszył ramionami. –

str. 163

Większość wampirzych Mistrzów żywi się tymi których złapie – innymi wampirami. Blackwood nie toleruje żadnych innych wampirów na swoim terenie i nie wiem, czy którykolwiek dopadł jego. Może to stanowi różnicę poprzez wymianę krwi, gdy karmi. Rozmyślałam nad tym co mi powiedział, potem trochę się zdrzemnęłam. Obudziłam się dokładnie gdy, wjeżdżaliśmy na Autostradę 395 w stronę Ritzville. Tylko trochę ponad siedemdziesiąt mil zanim dotrzemy do domu. - Nie będzie w stanie zmusić cię, jeżeli znajdziesz innego wampira, z którym się zwiążeszpowiedział. Patrzyłam na niego, jednak gapił się uważnie na drogę - gdyby zmierzaliśmy przez góry Montany zamiast zjeżdżać pustym odcinkiem powierzchni w większości płaskim i prostym. - Oferujesz? Kiwał głową. - Mnie bardzo brakuje pożywienia. Wymiana nakarmi mnie lepiej i nie będę musiał polować znów przez kilka nocy. Myślałam przez dwie minuty. Nie dlatego ze zamierzałam to zrobić, ale w tym było coś więcej niż mi proponował - nauczyłam się, że zwykle tak było. Ze Stefanem, to koniecznie nie znaczyło, że ukrywał jakąś korzyść dla siebie. - I zyskasz sobie wroga - domyśliłam się. - James Blackwood trzyma całe Spokane, wszystko dla siebie, przeciw wszystkim nadprzyrodzonym ludom, nie tylko wampirom. To znaczy, że jest obsesyjnie zaborczy -i twardy. Nie będzie zadowolony z ciebie że chronisz mnie przed nim. Wzruszył ramionami. - Prawdopodobnie nie może wezwać ciebie przez cała drogę od Spokane kiedy jedziesz do Tri-Cities. Prawdopodobnie nie będzie nawet próbował, jeżeli wymienia krew zawsze , kiedy się nakarmi. Ale, jeżeli będziesz związana ze mną będę tego pewny.- mówił wolno. -Już mieliśmy jedną wymianę krwi. I mogę postarać się by nie było to okropne.

str. 164

Jeżeli Blackwood wezwałby mnie do siebie, jeżeli zrobiłby ze mnie jedna ze swoich owiec, Adam wysłałby watahę by mnie uratowali. Mary Jo już prawie zapłaciła ostateczną cenę za moje problemy Tak długo jak byłam w Tri-Cities, on mógłby nawet nie uzmysłowić sobie, że powód, przez którym nie może mnie wezwać nie jest Stefanem. - Adam jest moim chłopakiem - powiedziałam mu. Nie wiedziałam, czy powinnam powiedzieć mu, że Adam zrobił mnie jedna ze swojej watahy – Czy Blackwood może dostać Adama przez mnie? Stefan potrząsnął głowa. – Ja też nie mogę. Były przeprowadzone próby. Nasz stary Mistrz ... Stwórca Marsili, lubił wilki i eksperymentował. Więzi krwi opierają się na innym poziomie niż wataha wilkołaków. Zabrał dziewczynę Alfy, też była wilkołakiem, do swojej menażerii mającej nadzieję że będzie kontrolować Alfę i jego watahę przez nią i to zawiodło. - Marsilia lubi wilkołaki, ale na obiad - powiedziałem. Widziałam to na własne oczy. - Z tego co widziałem, powiedziałbym, żywienie się nimi wydaje się być uzależniające zerknął na mnie. - Nigdy nie robiłem tego sam. Do tamtej nocy. Nie zamierzam zrobić tego znów. Ja też nie byłam gotowa do podjęcia najgłupszej decyzji w moim życiu lub najmądrzejszej. - Czy to jest trwałe?- Spytałem. -Ta więź między wami? Posłał mi ostre spojrzenie. Zaczął coś mówić, ale umilkł zanim słowa wydostały się z jego ust. W końcu, odezwał się - Powiedziałem ci dziś wieczorem, rzeczy o których inne wampiry nie wiedzą. Zabronione rzeczy. Jeżeli naprawdę byłbym z Marsilia lub, jeżeli nie zerwałaby naszych więzi, nie mógłbym powiedzieć ci tyle. Uderzył dłonią w kierownice i olbrzymi RV holującym Honda Accord minął nas. -Te rzeczy prowadzą jak anemiczne autobusy szkolne- powiedział. – Przyznaj że to powinno być zabawniejsze.

str. 165

Czekałam. Jeżeli odpowiedziałby tak, więź jest trwała, nie byłabym tak niezdecydowana. Jeżeli to nie byłoby trwałe, gdy tylko Blackwood zostałby wyeliminowany, mogłaby zostać usunięta. Tymczasowa więź ze Stefanem nie była tak przerażająca jak, powiedzmy, bardziej trwała więź między Adamem i mną. - Marsilia może zerwać więzi między Mistrzem i owcą- powiedział. – Może sama ją przejąć lub po prostu zerwać. - Nie jest to zbytnio pomocne - powiedziałam - Mam odmienne wrażenie, wydaje mi się że jak tylko wrócimy i zobaczymy zabije naszą dwójkę. - Bo tak jest - powiedział miękko. - Tak. Ale myślę, że wystarczy kilka kropli, Wulfe także może to zrobić. - Jego głos był bardzo zimny i taki-Stefano-nie-podobny. -A Wulfe jest mi winny tak wiele, że nawet jeśli Marsilia ogłosi mnie wrogiem, nie może odrzucić mojej prośby o pomoc. Odprężył się i potrząsnął głowa. - Ale gdy więź między nami zostanie zakończona, byłabyś podatna znów na Blackwooda - Nie przepadałam za Wulfe dużo bardziej niż Marsilią. Ale nie miałam wyboru, nieprawdaż? Opuściłam Amber, dopóki nie mogłam się przegrupować, ale nie mogłam pozwolić umrzeć Amber przez kaprys Blackwooda. Zastanowiłam się, czy Zee nadal czuł się wystarczająco winny, ponieważ zostałam skrzywdzona próbując mu pomóc, aby pozwolił mi pożyczyć jeden ze swoich zaklętych noży nieludzi i amuletu, który używałam gdy polowałam na wampiry. Być może nawet magiczny kołek. Nigdy poważnie nie zastanawiałam się nad zabiciem Marsili jako sposobie na uratowanie się. Po pierwsze, byłabym ugotowana. Pod drugie, ona miała zbyt wielu wielbicieli, którzy i tak by mnie zabili. Wiec, dlaczego myślałam, że mogłabym zabić Blackwooda? Wiedziałam, wiedziałam, że James Blackwood, którego poznałam nie był prawdziwą twarzą wampira. Ale poznałam go i nie był zbyt przerażający. Nie miał wielbicieli. Wykorzystywał

str. 166

Amber bez jej wiedzy lub pozwolenia, zmieniając ją w swojego niewolnika: kobietę, która zostawiła swoje dziecko samo w domu z duchem i prawie obcą osobą. Nie mogłam pomóc Amber z duchem ... być może nawet bym to pogorszyła. Ale mogłam pomóc jej z wampirem. - W porządku- powiedziałam. - Raczej wole - prawie udławiłam się na następnymi słowami – być ci posłuszna niż słuchać jego. Obserwował mnie przez kilka uderzeń serca - W porządku - zgodził się.

Zjechał na bok na parking przy autostradzie. Były tam rzędy bliźniaków zaparkowanych na noc, ale większość samochodów była pusta. Odpiął pas i przeszedł między przednimi fotelami do tyłu. Poszłam za nim powoli. Usiadł na kanapie z tyłu i poklepał miejsce obok niego. Gdy wahałam się, powiedział: - Nie musisz tego robić. Nie mam zamiaru cię zmuszać. Gdybym nie miała Stefana, Blackwood prawdopodobnie mógłby mi zrobić, co by chciał. W żaden sposób nie pomogłabym Amber. Oczywiście, jeśli Marsilia nie zabije mnie pierwsza, wtedy nie będę musiała się martwić o nic. - Czy stawiam Adama i jego watahę w większym niebezpieczeństwie?- Zapytałam. Stefan zrobił mi uprzejmość rozważając to, chociaż mogłam poczuć jego zapach: pachniał jak wilk na tropie czegoś smacznego. Gdybym uciekła, zastanawiałam się, czy byłby zmuszony gonić mnie tak jak zrobiłby to wilkołak? Patrzyłam na niego i przypomniałam sobie, że znałam go od dawna. Nigdy nie zrobił jakiegokolwiek ruchu żeby mnie skrzywdzić. To był Stefan a nie jakieś bezimienny myśliwy.

str. 167

- Nie wydaje mi się- powiedział. - Adamowi to się nie spodoba, tego jestem pewien. Świadczy o tym jego reakcja, kiedy wezwałem cię po wypadku. Ale jest człowiekiem praktycznym. Wie wszystko o rozpaczliwych wyborach. Usiadłam obok niego, zbyt świadoma chłodnej temperatury jego ciała, chłodnica, tak często o nim myślałam. Miło było wiedzieć, że mu to też pomoże. Byłam naprawdę, naprawdę zmęczona, myśląc o wszystkich moich przyjaciołach, z żalem. Odsunął moje włosy z dala od szyi, złapałam go za rękę. - Co z nadgarstkiem? - Ostatnio, ugryzł mnie w nadgarstek. Pokręcił głową. -To bardziej bolesne. Zbyt wiele nerwów w pobliżu powierzchni. Popatrzył na mnie. -Ufasz mi? - Nie robiłabym tego, gdybym nie ufała. - Ok. Mam zamiar przytrzymać cię trochę, ponieważ jeśli zaczniesz się szarpać, a ja nadal będę w szyi, mogę przebić się źle, i wtedy wykrwawisz się na śmierć. -Nie naciskał na mnie, po prostu siedział na pluszowej kanapie, jak gdyby mógł być tam przez resztę życia. - Jak? - Powiedziałam. - Będę musiał przytrzymać twoje ręce na twoim brzuchu. Nie wpadłam w panikę, ale Tim przytrzymywał mnie w ten sposób. Starałam się nie myśleć o tym, jak mnie przygniótł a udało mu się to tylko połowicznie. - Idź do przodu vana - powiedział Stefan -Klucze są w stacyjce. Będziesz musiała sama zawieść się do domu, bo nie mogę tu zostać. Teraz muszę iść zapolować. Ja… Oplotłam ramiona wokół siebie i oparłam się o niego. - Dobra, zrób to. Jego ramię oplotło powoli moje ramiona. Kiedy pozostałam na miejscu, położył ręce na moich ramionach w taki sposób, że nie mogłam się uwolnić.

str. 168

- Wszystko w porządku?- Zapytał spokojnie, i w razie czego nie spojrzał na mnie jasnymi jak klejnot oczami , jak lampki choinkowe w ciemności vana. - Dobrze- powiedziałam. Zęby musiały być ostre, bo nie czułam jak przecięły skórę, tylko zimną wilgoć jego ust. Zaczęło boleć dopiero jak zaczął ssać moją krew.

Kto żywi się przy moim stole? Ryk w mojej głowie sprawił, że przestraszyłam się ugryzienia Stefana. Ale siedziałam nieruchomo, jak mysz, kiedy widzi zbliżającego się kota. Jeśli się nie poruszasz, nie może zaatakować. Mocne szarpnięcie ust Stefana osłabło na chwile. Wtedy wznowił karmienie, poklepując moje kolano swoją wolną ręką. To nie powinno było mnie pocieszyć, ale tak zrobiło. On także usłyszał przerażającego Potwora ale nie uciekł. Po chwili cierpienie pogłębił ból —i teraz-bez słowa szum gniewu rozbrzmiewającego w mojej głowie cichł. Zaczęłam czuć zimno, jak gdyby nie tylko zabierał mi krew, ale całe moje ciepło. Wtedy jego usta ruszyły się i oblizał rany językiem - Jeśli spojrzysz w lustro – szepnął - nie zobaczysz moich śladów. Chciał, abyś zobaczyła co zrobił. Wzdrygnęłam się bezradnie, a on podniósł mnie na kolana. Był ciepły, gorący w porównaniu do mojej zimnej skóry. Podniósł mnie trochę i wyciągnął składany nóż z kieszeni. Użył noża i przeciął rękę w dół tak, jakby chciał popełnić samobójstwo. - Myślałam, że na nadgarstku jest zbyt boleśnie - udało mi się powiedzieć pomimo słabych myśli i latającej szczęki. - Dla Ciebie - powiedział. - Pij, Mercy. I zamknij się - Lekki uśmiech pojawił się na jego twarzy, pochylił głowę do tyłu, więc nie mogłam już zobaczyć jego twarzy. Może powinnam przejmować się bardziej. Może gdyby to była normalna noc, tak bym zrobiła. Ale bezużyteczna wrażliwość była poza mną. Polowałam jako kojot przez

str. 169

większość mojego życia, a ona nigdy nie przestała szukać jedzenia. Smak krwi nie był niczym nowym albo strasznym dla mnie, dopóki nie zobaczyłam krwi Stefana – a on nie umierał ani go nie bolało, nic. Przyłożyłam usta do jego ręki i zamknęłam usta na nacięciu. Stefan wydał dźwięk - nie brzmiało to jak ból. Położył lekko wolną rękę na głowie, a za chwilę podniósł ją, jak gdyby nie chciał, zmuszać mnie. To był mój wybór. Jego krew nie smakowała jak królika lub myszy. Była bardziej gorzka – i słodka w tym samym czasie. Przeważnie była gorąca, skwiercząco gorąca, a ja byłam zimna. Piłam ponieważ cięcie wzdłuż mojego języka wolno zamykało się. Przypomniałam sobie ten smak. Podobnie jak jedzenie w McDonald's dwa razy dziennie gdy zamawiasz tam sam posiłek. Miałam chwilowy przebłysk pamięci, tylko głos Blackwoodsa w uszach. Nie pamiętam co powiedział lub co zrobił, ale pamięć krótkiego dźwięku spowodowała ze zwinęłam się w kłębek na kanapie, z czołem na udzie Stefana, i zapłakałam. Stefan wyciągnął swój nadgarstek i użył drugiej reki aby lekko podnieść moja głowę. - Mercy - powiedział łagodnie. -On nie zrobi tego ponownie. Nie teraz. Jesteś moja. On nie może przymglić twojego umysłu lub zmusić cię do czegoś. Głosem stłumionym przez tkaninę jego dżinsów, powiedziałam: -Czy to oznacza, że możesz czytać w myślach? Zaśmiał się trochę. -Tylko podczas picia. To nie jest mój dar. Twoje sekrety są bezpieczne. - Jego śmiech zmył ślady głosu Blackwoodsa. Podniosłam głowę. - Cieszę się, że nie pamiętam więcej, co zrobił- Powiedziałam Stefanowi. Ale myślałam, że moje pragnienie by zobaczyć ciało Blackwooda paliło się jak Andrea, może to miało bardziej osobisty powód, niż tylko to, co robił Amber. - Jak się czujesz?- Zapytał.

str. 170

Wzięłam głęboki oddech i oceniłam - Pod wrażeniem. Jak mogę biec stąd do Tri-Cities szybciej niż van może nas zabrać. Roześmiał się. - Nie sądzę, żeby to była prawda ... chyba że złapaliśmy gumę . Wstał i wyglądał lepiej niż widziałam go od ...od czasu kiedy wylądował na podłodze mojego salonu jak coś, co zostało pochowane na sto lat. Wstałam i musiałam usiąść ponownie. - Równowaga - powiedział. -To trochę tak, jakbyś była pijana. To szybko zniknie, ale lepiej ja zawiozę nas do domu. Powinnam czuć się okropnie. Pewien mały głos skamlał że powinnam skontaktować się z moim Alfą przed robieniem czegoś tak ... trwałego. Ale czułam się dobrze, lepiej niż dobrze i to nie tylko przez krew wampira. Czułam się dobrze kontrolując moje życie po raz pierwszy od zamachu Tima. Co było całkiem zabawne w tych okolicznościach. Ale podjęłam decyzje, aby połączyć się z mocą Stefana. - Stefan?- Patrzyłam na odblaski po stronie mijanej drogi. - Hmm. - Czy ktoś z tobą rozmawiał o rzeczach które ktoś namalował na drzwiach mojego sklepu?- Zapomniałam zapytać go o to, - kolejne wydarzenie stało się bardziej oczywiste, to było jakieś zagrożenie od Marsili. - Nikt mi nic nie mówił - powiedział. - Ale Sam widziałem. – czerwone Światła odbijały się w jego oczach. Podobnie jak błysk aparatu, tylko straszniej. Sprawiło że się uśmiechnęłam. - Marsilia to zrobiła? - Prawie na pewno.

str. 171

Mogłam tak to zostawić. Ale mieliśmy czas do zabicia i miałam głos Brana w głowie mówiący, informacja jest istotna, Marcy. Zbierz tyle faktów ile zdołasz. - Co to znaczy? - To znak zdrajcy - powiedział. - Oznacza, że jeden z naszych zdradził, a ona i wszyscy, którzy należą do niej są uczciwi. Deklaracja wojny. To więcej niż się spodziewałam. -Jest w tym jakaś magia - powiedziałam. - Co to robi? - Zachowuje rysunek na długo - powiedział. -A jeśli to pozostanie tam długo, zaczniesz przyciągać brudy, które nie mają żadnego powiązania z wampirami. - Wspaniale. - Zawsze możesz wymienić drzwi. - Tak - powiedziałam ponuro. Może towarzystwo ubezpieczeniowe zgodzi się je zastąpić, kiedy wyjaśnię im, że kości nie mogą być pomalowane, ale na to nie liczyłam. Jechaliśmy przez chwilę w milczeniu, a ja zaniepokojona przez ostatnie kilka dni, starając się zobaczyć, czy czegoś nie przegapiłam lub coś co powinnam zrobić inaczej. - Hej, Stefan? Dlaczego nie mogłam wyczuć zapachu Blackwooda po ugryzieniu? Dzisiaj byłam trochę rozkojarzona, ale wczoraj, po pierwszym ugryzieniu, sprawdziłam. - Wiedziałby czym jesteś zaraz po tym jak cię posmakował. - Stefan rozprostował się, a van kołysał trochę z powodu jego ruchów. -Nie wiem, czy próbował zwieść cię jako człowieka, lub może zawsze sprzątał po sobie w ten sposób. W Starym Kraju były rzeczy, które wyczuwały nas nie tylko po zapachu- nie tylko wilkołaki - lub po rzeczach, które zostawały po nas, włosy, ślina lub krew. Wielu starszych wampirów zawsze usuwało wszelkie ślady z ich siedlisk oraz z ich terenów łowieckich. Prawie zapomniałam, że tak to nazywają.

str. 172

Zmiana w dźwięku silnika samochodu gdy zwalniał , włączając się do ruchu miejskiego obudziła mnie. - Czy chcesz jechać do domu czy do Adama? -Zapytał. Dobre pytanie. Mimo, że jestem całkiem pewna, że Adam nie zrozumie, co zrobiłam, nie byłam nastawiona na przedyskutowanie z nim tych spraw. Byłam zbyt zmęczona, aby przejść przez to co chciałam ominąć dokładnie - i jak miałam zamiar zabić Blackwooda. Bardzo chciałam porozmawiać z Zee przed rozmową z Adamem, i chciałam zapaść w dobry długi sen zanim zrobię obie te rzeczy. - Do mnie. Byłam w trakcie drzemki, gdy nagle van zwolnił. Spojrzałam w górę i zobaczyłam dlaczego: ktoś stał na środku drogi, patrząc w dół, jakby coś straciła. Nie zwracała na nas w ogóle uwagi. - Znasz ją? - Byliśmy na mojej drodze, zaledwie kilka nieruchomości od naszego domu, więc pytanie Stefana był rozsądne. - Nie. Zatrzymał się kilkadziesiąt metrów z boku, aż w końcu spojrzała w górę. Mruczenie silnika vana ucichło, i Stefan spojrzał za siebie, potem otworzył drzwi i wyszedł. Kłopoty. Zdjęłam ubranie, otworzyłam drzwi i przemieniłam się gdy wyskakiwałam. Kojot może nie jest duży, ale ma kły i pazury zaskakująco skuteczne. Wsunęłam się pod przedni zderzak vana, gdzie Stefan stał pochylony, z rękami skrzyżowanymi od niechcenia na piersi. Dziewczyna nie była już sama. Trzy wampiry stały obok niej. Pierwsze dwa widziałam wcześniej, choć nie znałam ich nazwisk. Trzecim była Estelle. Świta Marsilii kiedyś składała się z pięciu wampirów, którzy posiadali pewne moce, które były przydatne Pani do przetrwania: Stefan, Andrew którego zabiłam; Wulfe bardzo

str. 173

straszny czarownik w ciele chłopca, Bernard, który przypominał mi kupca z powieści Dickensa, oraz Estelle, Mary Poppins nie umarłych. Nigdy nie widziałam jej, żeby była ubrana jak nie edwardiańska guwernantka, i dziś też nie było wyjątkiem. Jakby czekał na mnie aż pojawię się u jego boku, Stefan spojrzał na mnie, potem powiedział: - Estelle, jak miło cię widzieć. -Słyszałam, że cię nie zniszczyła - powiedziała swoim Estellowski wysokim anielskim głosem. – Torturowała cię, głodziła, wygnała –a potem wysłała abyś zabił swoja małą dziwkę kojota. Stefan rozłożył ręce, jakby chciał zaprezentować... ciało nieumarłego. –Było tak jak słyszałaś - Jego głos zabrzmiał melodyjnie, brzmiał bardziej włosko niż zwykle. - Jednak jesteś tu razem ze swoją dziwką. Warknęłam na nią, i usłyszałam śmiech Stefana. -Myślę, że nie lubi być nazywana dziwką. - Marsilia jest szalona. Jest szalona od momentu gdy obudziła się dwanaście lat temu, i nie polepsza jej się z czasem - Głos Estelle złagodniał, zrobiła krok do przodu. - Jeśli nie byłaby szalona, nigdy nie torturowałaby swojego ulubieńca. Oczywiście czekała na odpowiedź Stefana, która nie nadeszła - Mam propozycję dla Ciebie – powiedziała - Dołącz do mnie a pomożemy Marsilii ze swoim nieszczęściem wiesz, że domagałaby się tego, gdyby była świadoma, co robi. Zniszczy nas wszystkich w swojej obsesji na punkcie powrotu do Włoch. To jest nasz dom, ten żaden inny. Włochy nic dla nas nie znaczą. - Nie- powiedział Stefan. -Nie ruszę przeciwko Pani. - Ona już nie jest twoją kochanką - syknęła Estelle. Ruszyła wielkimi krokami do przodu, aż byłam przyciśnięta do nogi Stefana. – Torturowała cię –widziałam co robiła. Ciebie, który ją kochałeś – głodziła cię i obdarła ze skóry. Jak możesz się o nią teraz troszczyć? Stefan nie odpowiedział.

str. 174

I wiedziałam, że miałam całkowitą pewność, ufając mu w sprawie ochrony, nie zmieni mnie w swojego bezmyślnego niewolnika. Stefan nie odwracał się od tych, których kochał. Chociaż nie wiem co. Estelle podniosła ręce. -Idiota. Głupiec. Ona pójdzie na dno, albo z mojej ręki albo z Bernarda. I wiesz, że będzie lepiej jeśli z mojej, niż od głupiego Bernarda. Mam kontakty. Mogę sprawić że będziemy rosnąć w mocy i staniemy się potężni zanim włoski sąd odkryje, co tworzymy. Stefan oparł się o vana. Splunął na ziemię z zamierzoną powolnością. Napięła się, wściekła za zniewagę, a on uśmiechnął się szyderczo. - Zrób to- powiedział, i ruchem nadgarstka oraz triku widzianego w odcinku Highlander, wyczarował miecz który trzymał w ręku. To było bardziej skuteczne niż piękne: zabójcze. - Żołnierzu, będziesz tego żałował - powiedziała Estelle. - Żałuję wielu rzeczy- odparł, a jego głos był przesiąknięty chłodem, i gniewem. – Pozwolenie ci dziś odejść może być kolejna rzeczą. - Żołnierzu - powiedziała. -Pamiętajcie, kto to był, kto cię zdradził. Wiesz, jak do mnie dotrzeć – nie czekaj aż będzie za późno. Wampiry odeszły z nadnaturalną szybkością, ich ludzka przynęta odeszła po nich. Stefan czekał, z mieczem w ręku, podczas gdy samochód zamruczał budząc się do życia i jeden z czarnych Mercedesów zaryczał obok nas i zniknął w nocy. Rozejrzał się, a potem spytał mnie: - Czujesz coś, Mercy? Wąchałam powietrze, ale z wyjątkiem Stefana, żadnych wampirów nie było ... lub stały pod wiatr. Potrząsnęłam głową i pobiegłam z powrotem do samochodu. Stefan, dżentelmen którym był, pozostał na zewnątrz, aż się ubrałam. - To było interesujące - powiedziałam, gdy wsiadł do vana i włączył bieg. - Ona jest głupia.

str. 175

- Marsilia? Stefan pokręcił głową. - Estelle. Nie jest przeciwnikiem dla Marsilii. Bernard ... jest twardszy i silniejszy nawet jeśli jest młodszy. Wspólnie mogą rządzić, ale beze mnie. - Nie brzmiało to jakby pracowali razem- powiedziałam. - Będą pracować razem, aż osiągną swój cel, a następnie będą walczyć przeciw sobie. Są głupcami, jeśli myślą, że dojdą tak daleko. Zapomnieli, albo nigdy nie wiedzieli, czym Marsilia może być. Podjechał na podjazd i oboje wyszliśmy z wozu. - Jeśli będziesz mnie potrzebować, jeśli usłyszysz że Blackwood wzywa cię, tylko pomyśl moje imię, jakbyś chciała żebym był przy tobie a zjawie się.- Spojrzał ponuro. Miałam nadzieję, że martwi się przez to spotkanie z Estelle a nie o mnie. - Dziękuję. Potarł kciukiem mój policzek. - Poczekaj, zanim mi podziękujesz. Może zmienisz zdanie. Poklepałam go po ramieniu.- Decyzja została podjęta. Delikatnie się ukłonił i zniknął. - Po prostu świetne - Powiedziałam do pustego powietrza, i nagle poczułam się tak zmęczona, że nie mogłam utrzymać otwartych oczu, weszłam do środka i wpełzłam do łóżka.

tłumaczenie madabob i wicher20 beta Mal

Rozdział 8

str. 176

Adam siedział u stóp mojego łóżka, kiedy obudziłam się następnego... popołudnia. Był oparty o ścianę i czytał wysłużony już egzemplarz Księgi Pięciu Kręgów. Która leżała na plecach Medei, a ona mruczała kręcąc ogonem który wyglądał bardziej jak u psa niż kota. - Nie powinieneś być w pracy?- zapytałam. Odwrócił stronę i odpowiedział nieobecnym głosem- Mój szef jest elastyczny. - Nie obetnie ci pensji za wymigiwanie się- zamyśliłam się - Gdzie mogę dostać szefa takiego jak twój?. Uśmiechnął się - Mercy nawet, gdy Zee był twoim szefem, nie był taki. Nie mam pojęcia czy kiedykolwiek znajdziesz takiego, którego będziesz słuchała.... chyba że sama będziesz chciała. Zaznaczył gdzie skończył czytać i odłożył książkę obok siebie.- Przykro mi, że twój egzorcystyczny wyjazd nie wypadł za dobrze. Rozważałam to - To zależy od twojej perspektywy jak sądzę. Ja nauczyłam się kilku nowych rzeczy na przykład - czy wiedziałeś, że Stefan zna język migowy?Jak myślisz, dlaczego wampir nauczył się migać?. Że duchy nie zawsze są nieszkodliwe. Wdawało mi się, iż jedynym sposobem, jakim duch może zabić jest przestraszenie kogoś na śmierć. Czekał błądząc palcami po kostkach moich dłoni całkowicie je chowając. Jego druga ręka głaskała Medee za uchem. Adam wiedział jak słuchać bardziej niż większość ludzi. Dlatego opowiedziałam mu to czego nie powiedziałam wcześniej. - Myślę, że to mogła być moja wina. - Co masz na myśli? - Dopóki się nie pojawiłam to duch nie robił wiele, takie tam standardowe hałaśliwe i złośliwe rzeczy. Przestawiał różne rzeczy z miejsca na miejsce, straszył, ale nie było to nic groźnego. Potem pojawiłam się ja i wszystko uległo zmianie. Chad o mało nie zginął. Duchy po prostu tego nie robią, nawet Stefan tak powiedział. Myślę, że zrobiłam coś, co jeszcze pogorszyło tą sytuację.

str. 177

Zacisnął rękę na moich palcach - Czy coś takiego zdarzyło ci się wcześniej?- potrząsnęłam głową.- Może za dużo od siebie wymagasz. Mogło się wydarzyć to także, kiedy by cię tam nie było razem ze Stefanem, chłopiec mógłby umrzeć. Nie byłam pewna czy miał rację, ale mówiąc mu o moim strachu poczułam się lepiej. - Co z Mary Jo?- zapytałam - Jest jeszcze trochę ........poza, ale Samuel twierdzi, że za kilka dni będzie już dobrze. westchnął. Zrelaksował się i uśmiechnął - Jest gotowa wyjść i zając się sama całym tym bałaganem. Powiedziała także Benowi, że jak będzie trzymał język za zębami to chętnie się dla niego rozbierze. Zdecydowaliśmy, że będziemy wiedzieć, kiedy już dojdzie do siebie, gdy przestanie flirtować z Benem. Nie mogłam powstrzymać śmiechu. Mary Jo była wyzwoloną kobietą a będąc wilkołakiem wcale się nie zmieniła. A Ben był wrogiem przyjmowania rozkazów od kobiet wysoko sytuowanych (lub nisko w zależności od punktu widzenia).Tych dwoje było jak ogień i dynamit. - Żadnych więcej problemów z wampirami?- zapytałam - Żadnych. - Ale negocjacje nie dały wiele - powiedziałam . - Nie martw się Mercy, umiemy zadbać o siebie. - Więc co zrobiłeś? - Mamy kilka osób przebywających z nami, żadne z nich nie wydaje się mieć zdolności Stefana znikania do woli. - I będziesz przechowywać ich do czasu? - Dopóki nie przeproszą za wydarzenia u Wujka Mike'a i nie wypłacą Mary Jo odszkodowania i zapewnią, że znowu nie zrobią czegoś podobnego.

str. 178

- Myślisz, że to zrobią? - Bran wezwał ją aby dostarczyła nasze życzenie. Jestem pewien, że to zrobią. Część napięcia spadła z mojego serca. Jedyną rzeczą, o którą Marsilia dbała była jej wściekłość. Jeżeli Bran zaangażował się w walkę, Gniew Marsilli musiał ustąpić. W Tri-Cities po prostu nie było Wampirów, którze przeciwstawiliby się Marrokowi – I Marsilla o tym wiedziała. - Więc w takim razie skoncentruje się na mnie- powiedziałam. Adam uśmiechnął się - Porozumienie jest takie, że nie będzie atakowała watahy, chyba, że któryś z nas na nowo i bezpośrednio zaatakuje ją. - Ona nie wie, że należę do watahy - powiedziałam - Gdy dostaniemy przeprosiny i obietnicę na piśmie, z przyjemnością ją o tym poinformuje. Wstałam i na czworakach przysunęłam się do niego, aż moja twarz była cal od jego. I delikatnie go pocałowałam. Trzymał ręce na kocie. - Podoba mi się sposób, w jaki działasz, panie - powiedziałam - może zainteresują cię naleśniki, które zamierzam zrobić po tym jak wezmę prysznic? Pochylił głowę i oddał mi głębszy pocałunek. Kiedy się odchylił żadne z nas nie oddychało miarowo. - A teraz możesz mi powiedzieć, dlaczego pachniesz jak Stefan?- zapytał prawie łagodnie. Podniosłam rękę i i pociągnęłam nosem. Pachniałam Stefanem, ale nie bardziej niż jazdą wanem. - Dziwne - Dlaczego pachniesz jak wampir Mercy?

str. 179

- Z powodu wymiany krwi - odpowiedziałam i następnie wyjaśniłam mu, co powiedział mi Stefan o ugryzieniu wampira w drodze ze Spokane. Nie mogłam sobie przypomnieć, jaka część miała być tajna a jaka nie, ale to było bez znaczenia. Nie mogłam niczego ukrywać przed Adamem, nie gdy zrobił mnie częścią swojej watahy. Stefan był pewien, że ani on ani Blacwood nie mogą wpłynąć przeze mnie na wilki. Jednak ja nie wiedziałam wystarczająco o magii niektórych z watahy i nie sądzę, by oni także o tym wiedzieli. Jedyną rzeczą, którą wiedziałam było to, że Adam zgodziłby się z tym, co zrobiłam, choć nie byłby zachwycony. W momencie, w którym skończyłam, Adam zrzucił Medee na podłogę (za co będzie musiał odpokutować gdyby chciał ją jeszcze dziś dotknąć) na rzecz chodzenia po podłodze. Nie przestawał chodzić jeszcze jakiś czas. Zatrzymał się po drugiej stronie pokoju i posłał mi niezadowolone spojrzenie.- Stefan jest lepszy niż Blackwood - Też tak właśnie pomyślałam. - Dlaczego nie powiedziałaś mi o Blackwoodzie po jego pierwszym ugryzieniu?- zapytał. Brzmiał jak... urażony. Nie wiedziałam. Wydał krótki, zabawny śmiech - Staram się, naprawdę się staram, ale ty też musisz trochę Mercy. Dlaczego nie powiedziałaś mi co się dzieje, dopiero po powrocie tutaj? Kiedy było za późno żeby cokolwiek zrobić. - Powinnam była. Spojrzał na mnie ciemnymi, zranionymi oczami. Więc postarałam się zrobić to lepiej. - Nie jestem przyzwyczajona do polegania na ludziach Adam - Zaczęłam powoli, ale słowa wychodziły coraz szybciej wiec postanowiłam mówić dalej - i... ostatnio kosztowałam cię bardzo wiele. Pomyślałam - ugryzienie wampira. Straszne, ale nie wydaje się zbyt szkodliwe. Jak gigantyczny komar... albo duch. Przerażające, ale nie szkodliwe. Byłam już wcześniej ugryziona, pamiętasz, nic złego się nie stało. Gdybym ci powiedziała to zmusiłbyś mnie do powrotu do domu. No i był jeszcze Chad - polubiłbyś go, ten 10-letni chłopiec ma więcej odwagi niż większość dorosłych, i terroryzował go duch. Pomyślałam, że będę mogła pomóc. I mogłabym trzymać się od Marsilii z daleka a ona posłuchałaby ciebie.

str. 180

Dopiero Stefan był tak zmartwiony - i miał rację, zanim wróciłam do domu, po drugim ugryzieniu - zdałam sobie sprawę, że istnieje coś bardziej niebezpiecznego niż oni. Bezradnie wzruszyłam ramionami, mrugając powiekami by zmusić zbliżające się łzy do

cofnięcia się. - To było głupie. Jestem głupia. Nie mogę nic ruszyć by wszystkiego nie pogorszyć. Odwróciłam twarz. - Nie – powiedział. Łóżko ugięło się gdy usiadł obok mnie – w porządku – delikatnie pogładził mnie po ramieniu – Nie jesteś głupia. Masz racje. Wezwałbym cię, jeśli musiałbym zabrać cię siłą związałbym cię i zakneblował. A twój chłopiec Chad umarłby. Oparłam się trochę na jego ramieniu, i pochyliłam się do tyłu. - Nie przywykłaś do takich kłopotów, jak te– rozbawienie brzmiało w jego głosie - z wyjątkiem kilku niezapomnianych okazji. Może to tak jak powiedziała ta niekobieta, u Wujka Mike'a, - Nie powiedział, imienia Baby Jagi. I nie dziwiłam mu się. - Może masz aurę Kojota, i chaos podąża za tobą. – dotknął lekko mojej szyi..- Ten wampir będzie tego żałował. - Stefan? Roześmiał się i tym razem naprawdę.- On też, prawdopodobnie. Ale nic z tym nie zrobię. Nie, mówiłem o Blackwoodzie. Adam kręcił się w pobliżu, dopóki nie wzięłam prysznice, a on jadł naleśniki, które zrobiłem później. W miedzy czasie, gdy jedliśmy przyszedł Samuel. Wyglądał na zmęczonego i pachniał antyseptykami i krwią. Bez słowa wylał ostatnie ciasto na patelnie. Kiedy Samuel tak wyglądał, oznaczało to, że miał zły dzień. Ktoś zginął lub został okaleczony, a on nie był w stanie go wyleczyć.

str. 181

Wziął gotowanego naleśnika i usiadł przy stole obok Adama. Po polaniu go syropem klonowy, zamarł. Tylko spojrzał na plamę płynnego cukru, jak gdyby była tam ukryta tajemnica wszechświata. Pokręcił głową.- Myślę, że moje oczy chciały więcej niż mój apatyt.- Wyrzucił jedzenie do usuwacza odpadków i uruchomił go z przyjemnością jakby wpychał tam osobę. - Wiec, co tym razem?- Zapytałam - Johnny upadł i złamał rękę, czy moja żona wbiegła na drzwi? - Dziecko Ally zostało pogryzione przez pit bulla - warknął, przekręcając przełącznik do pozycji wyłączonej. Mówił wyraźnie podniesionym głosem,- Ale Iggy jest taka dobra. Pewnie, ugryzła mnie kilka razy. Ale zawsze uwielbiała Ally. Pilnowała ją, gdy brała prysznic - Wypuścił trochę pary, potem powiedział, swoim własnym głosem - Wiesz, to nie pit bulle. To ludzie, którzy są ich właścicielami. Ten rodzaj ludzi, którzy chcą pit bulla a są ostatnimi ludźmi, którzy powinni mieć psa. Lub dziecko. Kto zostawia dwuletnie dziecko sam na sam z psem, który już zabił szczeniaka? Wiec teraz pies umiera, dziewczynka jest w trakcie operacji rekonstrukcyjnej i tak prawdopodobnie będzie miała blizny a jej matka idiotka, która spowodowała to wszystko uchodzi bezkarnie. - Jej mama prawdopodobnie będzie się z tym źle czuła do końca życia- odważyłam się powiedzieć - To nie więzienie, ale zostanie ukarana. Samuel spojrzał na mnie spod brwi.- Jest zbyt zajęta, upewnianiem się, że każdy wie, iż to to nie jej wina. Do tego czasu ludzie będą jej współczuć. - To samo stało się z owczarkami niemieckimi parę lat temu- powiedział Adam.- Teraz Dobermany i Rottwailery. A ci, którzy cierpią to dzieci i psy. Nie zmienisz ludzkiej natury, Samuelu. Ktoś, kto widział tego tyle, co ty, powinien wiedzieć, kiedy skończyć walczyć. Samuel odwrócił się by coś powiedzieć, ale dobrze przyjrzał się mojej szyi, i zamarł. - Wiem- powiedziałam. – Tylko ja mogę pojechać, do Spokane i spotkać jedynego wampira w całym mieście, który mnie ugryzł już pierwszego dnia.

str. 182

Nie zaśmiał się - Dwa ugryzienia znaczą że należysz do niego, Mercy. Potrząsnęłam głową.- Nie. Dwie wymiany krwi znaczą, że mnie posiada. Wiec Stefan musiał ugryźć mnie ponownie, teraz należę do Stefana zamiast Boogeymana ze Spokane. Pochylił się nad ladą, założył ręce na piersi i spojrzał na Adama. – Zgadzasz się na to? Brzmiał niedowierzaniem. - Od, kiedy Mercy pyta mnie o zgodę... lub kogokolwiek, albo szuka zatwierdzenia zanim coś zrobi? Ale kazałbym jej stawić temu czoła, jeśli mnie by spytała. Stefan jest krok do przodu przed Blackwoodem . Samuel skrzywił się do niego. - Obecnie jest drugą w twoim stadzie. To daje Stefan'owi możliwość swojego udziału tak jak Mercy. - Nie- powiedziałam.- Stefan mówił że nie. Mówi, że próbowano tego już wcześniej i to nie działa. - Wampirza owca nie tak to się nazywa - Głos Samuela był ze zmartwienia głęboki i szorstki, więc nie obraziłam się, gdy nazwał mnie owcą. Choć byłam w innych okolicznościach, nawet, jeżeli była to prawda.- Kiedy powie ci abyś wezwała wilki, nie będziesz miała wyboru. A jeśli wampir, którego jesteś niewolnikiem, opowiada inną historię, wiem, kiedy mieć wątpliwości. Stare Wampiry kłamią lepiej niż mówią prawdę.Ostatnie było aforyzmem wilkołaków. I to prawda, że kłamstwo wampira jest trudne do wykrycia. Nie mieli żadnego podwyższonego pulsu, i nie pocili się. Ale nadal można było je od nich wyczuć. Wzruszyłam ramionami, starając się nie patrzeć na zmartwionego Samuel - Można dziś zapytać Stefana, jak to działa, jeśli chcesz. - Jeśli będzie kazał wezwać jej stado, będzie musiała użyć mojej mocy by to zrobić powiedział Adam.- Nie może tego zrobić, jeśli jej nie pozwolę. Starałam się nie pokazywać że poczułam ulgę.- Dobrze. Nie pozwól mi przywoływać stada przez jakiś czas, okej?

str. 183

- Przez jakiś czas? - Powiedział Samuel. - Czy Stefan powiedział ci że pozwoli ci odejść po jakimś czasie? Może, kiedy Blackwood straci zainteresowanie? Wampiry nie puszczają swoich owiec z wyjątkiem śmierci. Bał się o mnie. Widziałam, o tym. To nie powstrzymało mnie przed warknięciem na niego. - Posłuchaj. Nie miałam innego wyjścia. – Nie powiedziałam im, że Wulfe może zerwać więź między Stefanem i mną. To było powiedziane mi w zaufaniu, a ja naprawdę nie chce wygadać wszystkiego, co ktoś powiedział mi w tajemnicy. Z wyjątkiem, być może, Adama. Zamknął oczy i spojrzał zniesmaczony. -Tak. Wiem - Wampir nie może wziąć wilka Alphy jako owcy - powiedział Adam. -Być może będziemy mogli pracować nad tym, by uwolnić Mercy, gdy przestanie to być przydatne. To, czego nie chcemy zrobić, to wyciągnąć pół-kurek i pozbyć się Stefana tak - ironicznie uniósł brwi,by Boogeymen ze Spokane przejął ją ponownie. Jestem z Marcy. Jeśli musisz słuchać wampira, to Stefan nie jest najgorszym wyborem. - Dlaczego wampir nie może przejąć Alphy?- Zapytałam. Samuel był tym, który odpowiedział- Prawie o tym zapomniałem. Tak działa Stado Marcy. Jeśli wampir nie jest wystarczająco silny, jak każdy wilk w stadzie, i wszystkie na raz, nie może przejąć Alphy. Nie oznacza to, że nie może się takie coś zdarzyć, istnieje kilka wampirów w Starym Kraju... nie, większość z nich już nie ma, jak sądzę. Zresztą nikogo tu takiego niema, kto mógłby to zrobić. - A co z Blackwoodem? - Zapytałam. Samuel wzruszył nieszczęśliwie.- Nigdy nie spotkałem Blackwood, i nie jestem pewien. Dowiem się. - Zrób to - powiedział Adam. -W międzyczasie, wygląda na to, że Stefan jest nawet lepszym wyborem. Nie będzie starał się przejąć kontroli. Myślę, że głównie przeszkadza bliskiej więzi między Blackwood'em i twoją przyjaciółką Amber.

str. 184

Straciłam apetyt. Po skrobałam swój talerz do czysta, umieściłam go w zmywarce. Zabicie Blackwood'a było jedynym rozwiązaniem, jakie widziałam. Zaczęłam wkładać szklankę do zmywarki, ale zmieniłam zdanie i napełniłam ją sokiem żurawinowym. Jego cierpkość była dostosowana do mojego nastroju. - Mercy? - Adam najwyraźniej poprosił mnie o coś, czego nie słyszałam. Spojrzałam na niego, a on zapytał mnie ponownie. - Blackwood ma związek zarówno z Amber i jej mężem? -To prawda - powiedziałam. -Jej mąż jest jego prawnikiem, no i Blackwood żywi się Amber i...- To wyglądało jak coś, co należy ukryć. Ale ja czułam od niej sex. - W każdym razie nie sądzę, że ona o wszystkim wie. Myślała, że jest na zakupach. - Jej mąż? Nie chciałaby by był tego częścią. - Jestem pewna, że nie wie, że jego klient żeruje na Amber. Ale nie wiem, ile wie. - Kiedy zaczęły się polowania? - Samuel spojrzał ponuro. -Jak długo moją problemy z duchem? Musiałam nad tym pomyśleć. -Nie długo. Kilka miesięcy. - Miej więcej w tym samym czasie, co pojawił się duch, Wampir zaczął przyjeżdżać powiedział Adam. - Tak? - Powiedziałam. Nigdy nie pojawiał się z żadnymi dokumentami. Adam zwrócił się do Samuela, jego ruch taki, iż każdy wiedział, że był drapieżnikiem. - Co wiesz o Blackwoodzie? Głos Adama i postawa były trochę zbyt agresywne jak dla Alpy stojącego w kuchni Samuela. Innego dnia, innym razem, Samuel by to odpuścił. Ale miał zły dzień... i pomyślałam, że wampiry nie pomogły. Warknął i machną ręka do Adama by pokazać mu by odpuścił. Adam złapał go i powalił na ziemie.

str. 185

Źle, pomyślałam, nie ruszając się. Było bardzo źle. Moc, zapach piżma i stada, wibrował po domu, dzięki czemu powietrze gęstniało. Obaj byli na krawędzi. Byli dominantami - tyranami, jeśli pozwoliłabym im na to. Ale ich najsilniejszą, najpilniejszą potrzebą była ochrona. Byłam niedawno poszkodowana, podczas ich opieki. Raz z Timem i po raz drugi z Blackwood'em i w mniejszym stopniu nawet ze Stefanem. Przez to byli nerwowi i niebezpiecznie agresywni. Bycie wilkołakiem nie było jak człowiekiem o gorącym temperamencie, - to była równowaga: dusza człowieka przed instynktem drapieżnika. Zbyt mocno dopchany, a zwierze przejmowało kontrole a wilka nie obchodziło, kto ucierpi. Samuel był bardziej dominujący, ale nie był Alpha. Jeśli doszłoby do walki, nie będzie równa. W kilku oddechach, pauza przed bitwą może rozciągnąć zbyt długo, a ktoś może umrzeć. Złapałam moją pełną szklankę soku i rzuciłam ją w nich, gasiłam pożar lasu sokiem żurawinowym. Stali niemal nos w nos, więc trafiłam ich obu. Wściekłość w ich oczach, gdy odwrócili się do mnie spowodowałaby że każdy by uciekł. Wiedziałam, lepiej. Zjadłam kęs naleśnika z talerza Adama, który przechodził jak klej przez gardło. Sięgnęłam na druga strona stołu i wzięłam kubek z kawą Samuela i przepłukałam gardło. Nie można udawać, że się nie boisz wilkołaka. Oni wiedzą. Ale możesz spojrzeć im w oczy, jeśli jesteś na tyle twardy. I jeśli ci pozwalą. Adam zamknął oczy, zrobił kilka kroków do momentu aż jego plecy opierały się o ścianę. Samuel skinął na mnie - ale zauważyłam więcej niż chciałby. Był lepszy niż kiedyś, ale nie był szczęśliwym Wilkiem, z którym dorastałam. Może nie był tak wygodny, jak kiedyś myślałam, ale byłby lepszy niż to. - Przepraszam - powiedział Adamowi. -Zły dzień w biurze.

str. 186

Adam skinął głową, ale nie otwierał oczu.- Nie powinienem naciskać. Samuel wziął ręcznik z szuflady i zamoczył go w zlewie. Starł sok żurawinowy, z twarzy i przetarł sobie nim włosy - co sprawiło, że stanęły prosto w górę. Jeśli nie widziałoby się jego oczu, można by myśleć, że jest jeszcze dzieckiem. Chwycił drugi ręcznik i też go zmoczył. Następnie powiedział: - Głowa do góry- i rzucił go do Adama. Który złapał go jedną ręką bez patrzenia. To mogło być bardziej imponujące, jeśli mokry nie uderzyłby go w twarz. - Dzięki - powiedział... oschle, podczas gdy woda zsuwała mu się po twarzy z sokiem żurawinowym. Zjadłam kolejny kawałek naleśnika. W tym czasie Adam wytarł się, jego oczy były jasne i ciemne. Skończyłam wszystkie jego naleśniki i użyłam ręcznika Samuela by posprzątać bałagan na podłodze. Pomyślałam, że Samuel powinien to zrobić - ale nie przed Adamem. Poza tym, zrobiłam ten bałagan. - Więc - rzekł do Samuela, nie patrząc wprost na niego. -Czy wiesz coś innego o Blackwoodzie niż to, że nie jest przyjemniaczkiem i trzyma się w Spokane? - Nie - powiedział Samuel. – I nie sądzę, aby mój ojciec też coś wiedział - Machnął ręką. Och, ale się popytam. Będziesz miał informacje, ile jest wart, i jakie są jego interesy. Gdzie przebywa i nazwiska wszystkich ludzi, którzy zostali przekupieni by utrzymać go poza podejrzeniami. Ale on nie zna, Blackwooda. Powiedziałbym, że bezpieczne jest twierdzić, że jest duży i zły, w inny przypadku, nie osiadłby w Spokane na ostatnie sześćdziesiąt lat. - On jest aktywny w ciągu dnia - powiedziałam. -Kiedy wziął Amber, był dzień. Oboje spojrzeli na mnie i, w trosce o ich aktualną kwestie dominacji, spuściłam wzrok. - Co o tym sądzisz?- Zapytał Adam, jego głos był jeszcze trochę bardziej zachrypnięty niż normalnie. Miał większy temperament niż Samuel w swoich najlepszych czasach. -Czy on wie, czym jest Mercy?

str. 187

- Zmusił swojego sługusa do wezwania jej na swój teren, i przypisał ją do swojego terenu, powiedziałbym że to dużo potwierdza.- warknął Samuel - Chwileczkę - powiedziałam. – Czego może ode mnie chcieć wampir? Samuel uniósł brwi.- Marsilia chce cię zabić. Stefan chce – na kolejne trzy słowa użył Rumińskiego akcentu – wyssać twoja krew. I Blackwood najwyraźniej chciał tego samego. - Myślisz, że wszystko ustawił tylko po to by ściągnąć, mnie do Spokane?- Zapytałam z niedowierzaniem. -Przede wszystkim, tam był duch. Sama widziałam. Nie głupie sztuczki wampirze lub innego rodzaju sztuczki. To był duch. Duchy nie lubią wampirów.- Chociaż ten kręci się w pobliżu dłużej, niż oczekiwałam.- Po drugie, dlaczego ja? - Nie znam się na duchach,- powiedział Samuel.- Ale drugie pytanie ma wiele możliwych odpowiedzi. - Pierwsza, która przychodzi mi do głowy -Adam nadal patrzył w dół - to Marsilia. Załóżmy, że od razu wiedziała, co stało się z Andre. Wie, że nie może przyjść po ciebie, tak, więc negocjuje z Blackwoodem. On zamienia, Amber w swoją owcę, i przy okazji prezentuje się, a kiedy nadarza się okazja wysyła ją by cię ściągnęła, tak, jak Marsilia podrzuciła Stefana w środku salonu. A kiedy nie umarłaś -Amber pojawia się i wzywa cię do Spokane. Kilka wilków może przy tym ucierpi. - Mary Jo prawie umarła - powiedziałam. - A mogło być gorzej.- pomyślałam o elfim śniegu, i powiedziałam - wiele gorzej. - Czy Marsilia przejęłaby się? Martwiłaby się o twoich przyjaciół - informacja, ze skrzyżowanymi kośćmi na drzwiach sklepu oznacza, że wszyscy Twoi przyjaciele są w niebezpieczeństwie- chwyciłaś przynętę, którą Blackwood na Ciebie zarzucił. I szłaś za jego przynęta aż do Spokane. Samuel potrząsnął głową. -To nie do końca tak - powiedział. -Wampiry nie współpracują w taki sposób jak wilki. Blackwood nie ma opinii wampira robiącego przysługi.

str. 188

- Hej, mój śliczny - powiedział Adam w imitacji miny czarownic Disneya - Czy chcesz spróbować czegoś słodkiego? Wszystko, co musisz zrobić, to ściągnąć Mercy do Spokane. - Nie - powiedziałam. -To może tak wygląda na pierwszy rzut oka. Mogę zapytać, ale założę się że relacje między mężem Amber a Blackwoodem sięgają lat, a nie miesięcy. Tak, więc znał ich pierwszy. Jeśli Marsilia zadzwoniła do niego i podała mu moje imię, to prawdopodobnie, nie wiedział, że Amber mnie zna, - nie rozmawiałyśmy ze sobą od czasów uczelni. Miałam chwile paranoicznego strachu, ze względu na czas, w którym pojawiła się Amber. Ale po prostu nie było sposobu by Marsilia wysłała Amber, i prawdopodobieństwo dalszych bizantyjskich fabuł zeszło na marne. Wzięłam kolejny oddech. - Zakładam, że Blackwood Myślał, że jestem człowiekiem, przynajmniej dopóki nie ugryzł mnie po raz pierwszy. Bran mówi, że kojot pachnie -jak pies, chyba, że znasz kojoty- ale nie magicznie. Stefan powiedział mi, że Blackwood po tym jak mnie posmakował wiedziałby, że nie jestem człowiekiem. Oba wilkołaki patrzyły teraz na mnie. - Pech po prostu się zdarza - powiedziałam. - Blackwood nie wydaje się być osobą, która robi przysługi innemu wampirowi.- Głos Samuela brzmiał niemal wesoło. On nie. Wampiry były złe, terytorialne i... pomyślałam, o czymś. - Co, jeśli planował, przejąć Tri-Cities jako swoje terytorium - zapytałam. – Powiedzmy że czytał o ataku na mnie i zobaczył, że jestem dziewczyną Adama. Może ma znajomości, i zobaczył film, na którym Adam rozrywa ciało Tima, więc wiedział, że nasz związek nie jest przypadkowy. Może Corban zobaczył go jak czyta artykuł i powiedział, że jego żona mnie zna, i dostrzegł swoja szansę, aby wilkołaki z Tri-Cities z nim współpracowały w ramach przygotowań ataku na Marsilie. Może nie wie, że nie można mnie użyć do przejęcia stada. Być może chciał użyć mnie jako zakładnika. Duch był tylko zbiegiem okoliczności. Po prostu wygodnym powodem, aby przekonać Amber by mnie zaprosiła.

str. 189

- Marsilia waśnie straciła dwóch najlepszych wojowników - powiedział Samuel. -Andrea i Stefana. Jest w niebezpieczeństwie. - Ma trzy inne potężne wampiry - powiedziałam. Ale Bernard i Estelle nie wydają się zadowoleni ostatnio z Marslii. - Powiedziałam im o konfrontacji w nocy. – Jest jeszcze Wulf, myślę, ale on...- wzruszyłam ramionami. - Nie chciałabym, polegać na lojalności Wulfa -on nie jest tym typem. - Wampiry są drapieżnikami - powiedział Adam -Tak jak my. Jeśli Blackwood wyczuł słabość, przypuszczam, że to ma sens, że spróbuje zdobyć większe terytorium. - To mi się podoba - powiedział Samuel. -Blackwood nie jest graczem zespołowym. To pasuje. To nie znaczy, że to prawda, ale pasuje . Adam wyciągnął szyje w napięciu, i usłyszałam strzelanie kręgów. Posłał mi lekki uśmiech. - Dzisiaj zadzwonię do Marsili i powiem jej, o czym tu rozmawialiśmy. To nie trzyma się kupy, ale jest prawdopodobne. Założę się, że Marsilia będzie chciała bardziej współpracować.- Popatrzył na Samuela. -Jeśli jesteś w domu, lepiej pójdę do pracy. Poproszę Jesse żeby przyszła do ciebie, kiedy skończy lekcje,- jeśli ci to nie przeszkadza. Aurielle jest zarezerwowana, Honey ma prace do zrobienia, a Mary Jo jest... nie wtajemniczona. Po tym jak Adam wyszedł, Samuel poszedł spać. Jeśli coś miałoby się dziać, będzie na nogach wystarczająco szybko, - ale powiedział mi, że przynajmniej myśli, że nie będzie ataków w ciągu dnia. Żaden z nich nawet nie wspomniał, o tym jak rzuciłam w nich sokiem żurawinowym.

str. 190

Kilka godzin później, samochód zajechał i Jesse wysiadła. Pomachała do oddalającego się samochodu, a następnie weszła do domu z falą optymizmu, czarne włosy z niebieskimi pasemkami, i... Położyłam rękę na mój nos. - Co za perfum masz na sobie? Roześmiała się. - Przepraszam, pójdę się umyć. Natalie miała nową butelkę i rozpylała ja po wszystkich. Machnęłam ręką w kierunku mojej sypialni, która nie zatykała nosa. – Idź skorzystaj z mojej. Samuel próbuje spać obok głównej łazienki. - A kiedy nadal po prostu stała tam Pospiesz się, dla dobra Peta. To było zjełczałe. Powąchała swoje ramie.- Nie dla mojego nosa. Pachnę jak róże. - To nie róże - odpowiedziałam - pachnie jak przypalony tłuszcz. Uśmiechnęła się do mnie a następnie wskoczyła do łazienki żeby się wyszorować.- Więc powiedziała, kiedy wróciła - skoro mamy areszt domowy do czasu jak wampiry się nie uspokoją, a ja zrobiłam zadanie domowe w szkole- co powiesz na to abyśmy upiekły sobie ciasteczka? Zrobiłyśmy ciasteczka i pomogła mi także wymienić olej w moim vanie. Zrobiło się ciemno, gdy skończyłyśmy ustawiać sprężarkę powietrza w moim małym systemie podziemnych zraszaczy, kiedy Samuel stanął w drzwiach z kaprawym wzrokiem i zrzędzący, z ciasteczkiem w dłoni. Ponarzekał na świergoczące dziewczyny, które robiły za dużo hałasu. Spojrzałam w ciemniejące niebo i pomyślałam, że ostatnie godziny miały większy wpływ na jego nastawienie niż ryk mojej sprężarki. Jessie zaczęła się śmiać z jego warczenia. Spojrzał na nią z obrażona miną i odwrócił się do mnie - Skończyłyście? Widział jak zwijam przewody i węże, więc wywróciłam oczami. - Zero szacunku powiedział do Jessie kręcąc głową ze smutkiem. -To wszystko, co mogę dostać? Może jak

str. 191

zabiorę was gdzieś i nakarmię to zacznie mnie traktować z szacunkiem, na jaki zasługuję. Ale już chwycił sprężarkę zanim sama zaczęłam ciągnąć ją w stronę stodoły. - Gdzie nas zabierasz?- zapytała Jessie - Mexican - powiedział. Zajęczała i zaproponowała rosyjską kawiarnię, którą właśnie otworzyli w pobliżu. Kłócili się o te restauracje całą drogę do stodoły i z powrotem do auta. W końcu poszliśmy na pizze na Columbia, z placem zabaw, hałasem i wspaniałym jedzeniem.

Adam czekał na nas, patrząc na mały telewizor w mojej kuchni. Wyglądał na zmęczonego. - Szef dał ci wycisk? -zapytałam życzliwie podając mu ciasteczko. Spojrzał na nie- sama je zrobiłaś czy Jessie? Jej oburzone Tato wywołano na nim uśmiech - Żartowałem - powiedział jedząc.- Nie kładłem się wiele nocy - powiedział - między wampirami a grubymi rybami z Washington, będę musiał brać drzemki jak dwulatek. - Kłopoty? - zapytał Samuel. Miał na myśli kłopoty przeze mnie czy - przez tą fajną kasetę wideo, której nigdy nie widziałam, a na której jest Adam jako pół wilk rozrywa ciało Tima martwego gwałciciela. Adam pokręcił głową - Jak zwykle te same stare, te same stare. - Czy dzwoniłeś do Marsili? -zapytałam. - Co?? - Jessie przyniosła szklankę mleka dla taty i postawiła ją trochę za mocno. - Mercy- warknął Adam - Jednym z powodów, dlaczego tu jesteś to, ze twój ojciec ma parę wampirów w swojej celi - poinformowałam ją - Jesteśmy w trakcie negocjacji z Marsilią, a ona próbuje wszystkich zabić. - Znałam tylko połowę historii - powiedziała Jessie.

str. 192

Adam zakrył oczy z udawanym rozdrażnieniem, Samuel wybuchnął śmiechem – Hej staruszku. To jest dopiero wierzchołek góry lodowej. Mery będzie prowadziła cię w około z kolczykiem w nosie. – ale było coś w jego oczach co nie było zabawne. Nie sądziłam, żeby ktokolwiek inny zauważył lub usłyszał tą nieszczęśliwą nutę w jego głosie. Samuel mnie nie chciał, nie chciał też być Alphą, ale chciał to, co Adam miał, Jessie tak bardzo jak i mnie. Pomyślałam –rodzina: żona, dzieci, biały płotek lub cokolwiek innego, co by odpowiadało temu, co miał kiedyś, gdy był dzieckiem. Chciał domu, a w jego ostatnim dom umarł wraz z jego ludzką partnerką, długo przed moim urodzeniem. Spojrzał na mnie właśnie wtedy a ja nie wiem, co było w mojej minie, ale to go zatrzymało. Zatrzymało jego wyraz twarzy i przez chwilę patrzył na mnie ze zdziwieniem tak samo jak jego pół brat –Charles jeden z najstraszniejszych ludzi, jakich kiedykolwiek spotkałam. Wystarczyło że Charles tylko spojrzał na szalejące wilkołaki a te już płakały w kącie. Było to tylko chwilowe. Poklepał mnie po głowie i powiedział coś śmiesznego do Jessie. - A więc – powiedziałam – dzwoniłeś do Marsylii Adam? Obserwował Samuela, ale odpowiedział – Tak proszę pani. Odebrała Estelle. Ma przekazać Marsylii moją wiadomość i oddzwonić. – Bawi się w zarozumiałość - zauważył Samuel. - Pozwólmy jej- odpowiedział Adam – to nie znaczy, że muszę zrobić to samo. - Ponieważ masz przewagę,? - powiedziałam z zadowoleniem. – Masz większą groźbę. - Co? – zapytała Jessie. – Dużego, złego wampira ze Spokane.- powiedziałam siadając na stole – Przyjdzie tu by ją dostać. Nie było to pewne, ale nie będzie to trwać długo, aż przekonamy do tego Marsilie. Na jej miejscu zaczęłabym się martwic o Blackwooda.

str. 193

ADAM I JESSIE WRÓCILI DO DOMU, SAMUEL POSZEDŁ DO ŁÓŻKA ja także położyłam się spać. Kiedy moja komórka zadzwoniła byłam w środku snu o kuble ze śmieciami i żabach – nie pytajcie i tak nie powiem. - Mery – zamruczał Adam. Spojrzałam na moje stopy gdzie leżała Media. Spojrzała na mnie swoimi złoto-zielonymi oczami i zamruczała. - Adam - Dzwonię do ciebie, żeby ci powiedzieć, że Marsylia końcu się ze mną skontaktowała. – usiadłam i nagle w ogóle nie byłam już śpiąca – I?! - Powiedziałem jej o Blackwoodzie, wysłuchała mnie, podziękowała za troskę i rozłączyła się. - Prawie spanikowała przez telefon i przysięgam zostaniecie przyjaciółmi na zawsze – powiedziałam a on się roześmiał - Nie, nie sądzę. Ale pomyślałem żeby okazać jej przychylność i wypuszczę jej dwa wampiry. Poza tym, kiedy Jessie już o tym wie trudno ją będzie utrzymać z daleka. Dzięki za to. - Zawsze do usług. Przetrzymywanie zakładników jest dla przestępców. Roześmiał się ponownie, tym razem gorzko – najwyraźniej nie widziałaś dobrych chłopaków akcji. - Nie –odpowiedziałam - może po prostu jesteś w błędzie, kim są dobrzy chłopcy. Nastąpiła długa cisza a następnie powiedział cichym głosem - Może masz rację. - Jesteś dobrym facetem - wyjaśniłam - Tak, więc musisz poradzić sobie z zasadami dobrego faceta. Na szczęście masz wyjątkowo uzdolnionego i niezwykle utalentowanego pomocnika...

str. 194

- Który zamienia się w kojota - powiedział uśmiechając się. - Więc nie musisz się martwić zbytnio złymi facetami. Następnie przeszliśmy do poważniejszego, przyśpieszającego bicie serca flirtu. Przez telefon pasja przezwyciężyła atak paniki. Rozłączyłam się ostatecznie. Oboje mieliśmy wstać rano, ale rozmowa pozostawiła mnie niespokojną i odechciało mi się spać. Po kilku minutach wstałam i przyjrzałam się szwom na mojej twarzy. Były małe, eleganckie, osobno wiązane i rozmieszczone tak, że gdy ruszałam głowa w ogóle nie ciągnęły. Zaufanie aby to wilkołak założył mi szwy, sprawiło że mogłam się z nimi przemieniać. Wyskoczyłam z mojego ubrania i otworzyłem drzwi sypialni. I jako kojot, podeszłam do nowo zainstalowanych drzwi dla psów i wybiegłam w noc. Przebiegłam kilka kilometrów zanim ruszyłam w kierunku rzeki i na moją ulubioną trasę. Zatrzymałam się dopiero, aby napić się z rzeki, wtedy poczułam wampira- nie mojego wampira. Stałam na mieliznach rzeki i wpatrywałam się w wodę, jak gdybym nic nie wyczuła. Ale to nie miało znaczenia, ponieważ wampir nie chciał pozostać niewidoczny. Gdybym go nie wyczuła, charakterystyczny dźwięk ładowanego shotguna ukazywał jego intencje. Musiał mnie śledzić z domu. A może jego węch był tak dobry jak wilkołaka. W każdym razie, wiedział, kim jestem. Bernard stanął nad brzegiem, z załadowanym pistoletem wycelowanym prosto w moja postać. Wampir z shotgunem - to było trochę jak szczęki z piłą łańcuchową, za dużo tego dobrego. W tym przypadku wolałabym piłę łańcuchową. Nienawidzę broni śrutowej. Mam blizny na tyłku od trafienia z bliskiej odległości, ale to nie był jedyny raz gdy zostałam postrzelona -tylko najgorszy. Farmerzy z Montany nie lubią kojotów. Nawet kojotów, które są tylko

str. 195

przejazdem i nigdy by nie zaatakowały jagnięcia lub kurczaka. Nie ważne jak świetną zabawą jest ściganie kurczaka... Kiwnęłam ogonem na wampira. - Marsilia była taka pewna, że on cię zabije - powiedział Bernard. Zawsze brzmiał dla mnie jak jeden z Kennedich, jego A jest szerokie i płaskie. - Ale widzę, że ją oszukał. Nie jest tak mądra jak myśli – i to będzie przyczyną jej upadku. Potrzebuje cię abyś wezwała swojego Pana, abym mógł z nim porozmawiać. Zajęło mi chwilę, aby sobie przypomnieć, którego Pana miał na myśli. A ja nie miałam pojęcia jak to zrobić. Tak wiele nowych kontaktów, ale nie wiedziałam, jak korzystać z żadnego z nich. Co jeśli, spróbuje połączyć się ze Stefanem a zakończy się pojawieniem Adama? To trwało zbyt długo. Bernard pociągnął za spust. Myślę, że zamierzał spudłować- chyba że był naprawdę fatalnym strzelcem. Ale kilka głupich odłamków, uderzyło we mnie i pokaleczyło. Zwiesił broń z boku, zanim skończyłam narzekać. - Wezwij go - powiedział Bernard. Dobrze. To nie może być takie trudne, inaczej Stefan powiedziałby mi więcej o tym, jak to zrobić. Miałam taka nadzieję.

Stefan? Myślałam, tak mocno jak tylko mogłam. Stefan! Gdybym myślała, że będzie w niebezpieczeństwie, nigdy bym nie próbowała, ale byłam pewna, że Bernard, jak Estelle, miał zamiar spróbować przekonać Stefana by przeszedł na jego stronę w wojnie domowej z Marsilią. Niczego by teraz nie próbował, po tym, jak Stefan postąpił z Estelle, nie martwiłam się o Bernarda tak długo, jak element zaskoczenia nie był czynnikiem. Bernard miał na sobie dżinsy, tenisówki i koszulę na guziki swobodnie rozpiętą, ale wciąż wyglądał jak biznesmen XIX wieku. Mimo, że jego buty były pokryte zasłoną-cienia, nie wyglądał na kogoś, kto będzie komponować się z tłumem.

str. 196

- Przykro mi, jesteś taka uparta.- powiedział. Ale zanim zdążył całkowicie podnieść broń by dokończyć zadanie, bolesnym o ile nie śmiertelnym strzałem, Stefan zmaterializował się... i wyszarpnął broń z jego rąk. Zamachnął się i wysłał ją w ciemność, a następnie spojrzał nieprzyjaźnie na Bernarda. Wyszłam z wody i otrząsnęłam się przy nich, ale żaden nie zareagował. - Co chcesz? – Stefan zapytał spokojnie. Podeszłam do niego i usiadłam u jego stóp. Spojrzał na mnie i zanim Bernard zdążył odpowiedzieć na pytanie pierwsze, powiedział: Czuje krew. Czy on cię zranił Otworzyłam usta i posłałam mu spojrzeniem uśmiech. Wiedziałam z doświadczenia, że skaleczenia na moim tyłku nie były głębokie, prawdopodobnie nawet nie były na tyle głębokie że trzeba będzie je zszywać –futro ma wiele zalet. Nie byłam z tego powodu szczęśliwa, ale Stefan nie umiał odczytać mowy ciała wilka. Więc powiedziałam mu, że wszystko dobrze, w sposób że nie mógł się pomylić - mój zad bolał, kiedy kiwałam ogonem. Spojrzał na mnie w taki sposób, że może w innych okolicznościach, by wątpił. – Świetniepowiedział, a potem spojrzał na Bernarda, który oglądał swój shotgun. - Oh - powiedział Bernard. - Czy teraz moja kolej? Rozpieszczasz swojego ładnego nowego niewolnika? Marsilia była pewna, że byłeś tak czuły dla swojego ostatniego, że nie będziesz w stanie, ich tak szybko zastąpić. Stefan był bardzo spokojny. Tak zły że nawet przestał oddychać. Bernard podniósł shotgun z ziemi, chwycił go jedną ręką, i oparł się o nią tak, jakby była to jedna z tych krótkich lasek, które, Fred Aster używał do tańca. - Powinieneś słyszeć ich krzyczących twoje imię - powiedział. - Och, zapomniałem, słyszałeś. Zebrał się w sobie do ataku, ale nie nadszedł. Zamiast tego, Stefan rozłożył ręce i stanął zrelaksowany. Zaczął nawet oddychać ponownie, za co byłam mu wdzięczna.

str. 197

Czy kiedykolwiek siedzieliście w pobliżu kogoś, kto wstrzymał oddech? Przez chwilę to ci nie przeszkadza, ale w końcu zaczynasz wstrzymywać oddech z nim, marząc o tym żeby zaczął oddychać. To jeden z tych automatycznych odruchów. Na szczęście, wampiry, które mi się kojarzyły były bardziej skłonne do rozmowy, więc odetchnął. Usiadłam obok niego, starając się wyglądać nieszkodliwe i wesoło - ale rozglądałam się za innymi wampirami. Jeden był za drzewami, był dość niski na tle nieba. Nie sposób było przekazać, Stefanowi co widziałam tak jak byłoby to z Adamem. Musiałby zrozumieć pochylenia głowy i ustawianie łapy za łapa. Słowny atak Bernarda nie dał takiego efektu jakiego się spodziewał... albo przynajmniej na jaki był przygotowany. Ale to nie wydawało się go peszyć. Uśmiechnął się, pokazując swoje kły. – Musiała tylko cię puścić - powiedział Stefanowi - Wulf był nasz od miesięcy, jak i Andre. Ale bał się ciebie, więc pozwolił nam

zrobić wszystko. – Całkowita frustracja była wypowiedziana w ostatnich dwóch słowach, szarpnął się z bronią, zarzucił ją niedbale przez ramię i zaczął chodzić. Po raz pierwszy, spojrzał na mnie czym był. Jakoś wcześniej, zawsze wyglądał jak z filmu Dickensa jak ktoś pełen przepychu i nic więcej. Teraz, w ruchu, wyglądał jak drapieżnik, edwardiańska fasada tylko pod cienką skórą by ukryć to co było poniżej. Estelle zawsze mnie denerwowała, ale odkryłam, że nie bałam się Bernarda, aż do teraz. Stefan milczał, podczas gdy Bernard uskarżał, się. –W ostateczności on był gorszy niż Marsilia. Przyniósł to coś ... niekontrolowany wstręt wśród nas -. Przerwał i spojrzał na mnie. Spuściłam moje oczy od razu, ale czułam jego palący wzrok na mojej skórze. - To dobrze, że twoja owca go zabiła, choć Marsilia nie rozumiała tego. To przyniosłoby na nas fatum — i zrobiła nam drugą przysługę zabijając Andrewa. Na chwile umilkł, ale jego oczy były wpatrzone we mnie, przekopując się przez futro do mnie. To było nieprzyjemne i przerażające. - Chcemy pozwolić jej żyć, a jeśli Marsilia znajdzie sposób, będzie martwa, tak jak twoje ostatnie stado.- Bernard czekał, aż to z siebie wyrzuci - Marsilia ma sługi, które pracują w dzień ... Cholera. Z tymi skrzyżowanymi kośćmi na drzwiach warsztatu kojota ogłosiła ją

str. 198

zdrajcą nas wszystkich, jak długo myślisz, że ona to przetrwa? Skrzaty, błotniaki, padlinożercy - istnieje wielu sojuszników Marsilii, którzy polują w dzień. - Ona jest partnerką Alphy. Wilki zapewnią jej bezpieczeństwo, kiedy ja nie mogę . Bernard zaśmiał się. - Niektórzy z nich, zabiliby ją szybciej niż kiedykolwiek Marsylia by zdołała. Kojot? Proszę. - Jego głos zmiękł. -Wiesz, że ona umrze. Jeśli Marsilia chciała ją zabić za zabicie Andre, jak myślisz, co poczuje teraz wiedząc, że wziąłeś kojota dla siebie? Ona cię nie chce, a nasza Pani potrafi być bardzo zazdrosna. A ty ochraniasz ją od lat, gdy należało poinformować nas wszystkich, że jest żywym walkerem3 wśród nas. Brałeś to pod uwagę- co by się stało, gdyby inny wampir zauważył, czym jest? Marsilia wie, że o nią dbasz, bardziej niż kiedykolwiek o jakąkolwiek owcę. W końcu Mercedes umrze, i to będzie twoja wina . Stefan wzdrygnął się na to. Nie musiałam patrzeć na jego twarz, aby zobaczyć, bo poczułam jego dreszcz przechodzący przez moje ciało. - Potrzebujesz martwej Marsilii, lub Mercy umrze - powiedział Bernard - Kogo kochasz, Żołnierzu? Tą, która cię ocaliła, czy tą, która cię porzuciła? Komu służysz? Czekał, tak jak i ja. - Była głupia wypuszczając cię żywego - Bernard mruknął. -Było tylko dwóch którym ufała z miejscem swojego snu. Andre jest martwy. Ale ty wiesz, prawda? I pojawiłeś się godzinę przed nią. Możesz mieć do czynienia z krwawą bitwą z wieloma ofiarami. Kto umrze? Lily, nasz utalentowany muzyk, to prawie pewne. Estelle nienawidzi jej, wiesz - jest utalentowana i piękna, natomiast Estelle nie. I Marsilia bardzo ją kocha. Lily umrze. Wtedy uśmiechnął się. – Chciałbym sam ją zabić, ale wiem, że dbasz o nią, także. Stefan, możesz ją ochronić przed Estelle. I zaczął wspominać inne imiona. Mniej ważnych wampirów, pomyślałam, ale to ludzie o których Stefan dbał.

3

Nie pamiętam jak to było przetłumaczone wiec wole zostawić w oryginale.

str. 199

Gdy skończył, spojrzał na upartą twarz Stefana i pokręcił głową ze złością. - Stefan, na

miłość boską. Co robisz? Nigdzie nie należysz. Ona cię nie chce. Nie może być bardziej dosadna, gdyby miała zabić cię wprost. Estelle jest głupia. Myśli, że może rządzić, kiedy Marslii nie będzie. Ale ja wiem lepiej. Żadne z nas nie jest wystarczająco silne, aby utrzymać gniazdo, chyba, że będziemy współpracować, ale nie będziemy. Nie ma między nami więzi, nie ma miłości, a to jest jedyny sposób by dwa prawie równe wampiry mogły ze sobą długo pracować. Ale ty byś mógł. Chciałbym ci służyć tak jak służyłem przez te wszystkie lata. Potrzebujemy cię, jeśli chcemy przetrwać.- Zaczął chodzić ponownie. Marsilia chce zobaczyć nas wszystkich martwych. Wiesz o tym. Ona jest szalona - tylko szalona kobieta może zaufać Wulfowi. Ma ludzi, którzy będą na nas polować, nie tylko na gniazdo, ale na wszystkich z naszego gatunku. A my nie przetrwamy. Proszę, Stefan . Stefan ukląkł na jedno kolano i zakrył mnie ramieniem. Skłonił głowę i szepnął do mnie. -Przykro mi.- Potem wstał. - Jestem starym żołnierzem - powiedział Bernardowi - I służę tylko jednemu, mimo że mnie opuścił.- Wyciągnął rękę, tym razem poczułam jakby coś ze mnie wyciągał i jego miecz pojawił się w jego ręce. - Czy chcesz mnie tutaj wypróbować?Zapytał. Bernard wydał sfrustrowany dźwięk, a następnie podrzucił ręce w teatralnym geście. - Nie Nie proszę, Stefan. Wystarczy że będziesz trzymał się z daleka, gdy walka się zaczynie. Odwrócił się i pobiegł. To nie było tak jak gdy Stefan znikał, ale to mogłoby zmusić mnie do pobiegnięcia z nim, a jestem szybka. Był wystarczająco szybki, że prawdopodobnie nie usłyszał jak Stefan powiedział – Nie. Stał obok mnie i patrzył na Bernarda aż wampir zniknął z oczu. I czekał trochę więcej. Widziałam kobietę wychodzącą za drzew i inną, gdy opuściła swoja kryjówkę. Do tej Stefan podniósł rękę i zasalutował ona odpowiedziała. -To będzie rzeź - powiedział. -I ma rację. Mogę to zatrzymać. Ale nie zrobię tego. Zastanawiałam się, dlaczego nagle Marsilia pozwoliła mu żyć. Gdybym wiedziała, gdzie śpi, i nikt inny by tego nie wiedział, gdy stanęłabym przed nią, mogłabym zrobić cokolwiek

str. 200

bym chciała, to on był zagrożeniem dla niej. Na pewno o tym wiedziała, jeśli Bernard o tym wiedział. Stefan usiadł na głazie i skrzyżował ręce na kolanach. - Chciałem przyjść do Ciebie, gdy zapadła ciemność - powiedział. -Są rzeczy, o których muszę ci powiedzieć o tym związku z naszym połączeniem – Posłał mi cień uśmiechu - Nic strasznego. Popatrzył na wodę. - Ale pomyślałem, że najpierw posprzątam na moim ganku. Gazety się u mnie piętrzą, bo nikt ze mną teraz nie mieszka. - Miałam nieodparte przeczucie, że wiedziałam, gdzie to zmierzało. - Pomyślałem, że muszę zadzwonić i wstrzymać dostarczanie gazet – i wtedy zacząłem czytać gazetę. O człowieku, którego zabiłaś. Poszedłem, więc do Zee, i dowiedziałem się o całej historii. Spojrzał na mnie. - Przykro mi - powiedział. Wstałam celowo i potrząsnęłam się, jakby moje futro było mokre. Uśmiechnął się ponownie, po prostu wykrzywił wargi. - Cieszę się, że go zabiłaś. Chciałbym tam być by to zobaczyć. Pomyślałam, o tym gdzie wtedy był, torturowany przez Marsilię i chciałabym, móc zobaczyć jak ją również zabija. Westchnęłam i podeszłam do niego, a następnie położyłam brodę na jego kolanach. Oboje obserwowaliśmy płynąca wodę pod rąbek księżyca. W okolicy były domy, ale tam gdzie siedzieliśmy byliśmy tylko my i rzeka.

tłumaczenie madabob i wicher20 beta Mal

str. 201

Rozdział 9

Zostawiłam w końcu Stefana, musiałam wcześnie wstać, aby wrócić do pracy, i byłoby miło, choć trochę się przespać. Kiedy ostatni raz spojrzałam przez ramię, już go nie było. Miałam nadzieję, że nie wrócił do swojego domu - nie wydawało się to dla niego najmądrzejsze miejsce do spędzania czasu, ale zrobi jak mu się podoba. W tym momencie był taki jak ja. W domu były włączone światła, a ja przyspieszyłam swoje tempo, jak tylko je zobaczyłam. Wskoczyłam do środka przez drzwi dla psów i znalazłam Warrena chodzącego po salonie Medea siedziała na tylnej kanapie i przyglądał mu się z zirytowanym spojrzeniem. - Mercy – powiedział Warren z ulgą. – Przemieniaj się i ubieraj. Mamy uczestniczyć na pokojowej naradzie z wampirami a ty zostałaś specjalnie zaproszona. Pobiegłam do mojego pokoju i przemieniłam się z powrotem w człowieka. To tyle, jeśli chodzi o pierwsze, a drugie miałam pokój pełen brudnych ubrań i nic więcej. Rozmawiamy o pokojowym traktacie? - zapytałam przerzucając brudne spodnie przez ramię. - Mamy nadzieję, że tak,- powiedział Warren, wchodząc za mną do pokoju. - Kto do ciebie strzelał? - Wampir, nic wielkiego- powiedziałem. -Nie chciał mnie zabić. I nawet nie przypuszczam, że któryś ze strzałów był przypadkowy. - Nie, ale nie będziesz szczęśliwa siedząc wieczorem. - Nigdy nie jestem szczęśliwa siedząc, gdy wampiry są dookoła – z wyłączeniem Stefana. Co powiedziała Marsilia? - Nie oddzwoniła do nas, a my nie mogliśmy za wiele zrozumieć od wampira, który to zrobił. Czytała notatkę, po czym dużo chichotała.

str. 202

- Lily? - Spojrzałam na Warrena. - Tak powiedział Samuel – Ściągnął koszulkę ze swojego ramienia, która najwidoczniej w niego rzuciłam i rzucił ją na podłogę. - Wezwała go też? Wzruszył ramionami. -Tak. Marsilia chciała też go tam. Nie, nie wiem, o co chodzi, i Adam też nie. Jednak jest mało prawdopodobne, że chodzi o unicestwienie nas po tym jak się tam dostaniemy. Adam przysłał mnie tutaj abym cię przyprowadził, kiedy wrócisz. I myślę, że chciałby abyś się ubrała. - Bystrzak - Powiedziałam mu, wskakując w dżinsy. Znalazłam porządny biustonosz i założyłam go. W końcu znalazłam czystą złożona koszulę w szufladzie z koszulkami. Zastanawiałam się, kto ją tam wsadził. To nie tak że jestem bałaganiarą. W moim garażu, każde narzędzie jest dokładnie tam, gdzie powinno być na koniec dnia. Czasami są lekkie tarcia przez Zee, ponieważ on i ja mamy inne pomysły na to, gdzie niektóre z narzędzi powinno leżeć. Pewnego dnia, w przyszłości, będę musiała posprzątać mój pokój. Posiadanie współlokatora zmusza mnie do utrzymania reszty domu, w miarę czystej. Ale nikt nie dba o mój pokój, i to klasyfikuje się dość nisko na mojej liście zadań do zrobienia. Jest poniżej, na przykład, trzymania rozpuszczalnika, ochronienia Amber przed Blackwoodem, i uczestniczenia w spotkaniu z Marsilią. Jestem prawie pewna że jest poniżej sprzątania i sadzenia w ogrodzie.

Wyciągnąłem czystą koszulę. Była ciemno niebieska z ozdobnym napisem BOSCH GENUINE NIEMIECKIE AUTO CZĘŚCI. To nie była koszulka, którą bym ubrała na formalne wezwanie Królowej Wampirów, ale przypuszczam, że muszę wziąć tą albo żadną. Przynajmniej nie ma żadnych plam z oleju.

str. 203

Warren podniósł garść dżinsów i poszukał moich butów. -Teraz wszystko, czego potrzebujesz to skarpetki i możemy iść. Jego komórka zadzwoniła, rzucił we mnie buty i odebrał. -Tak, szefie. Jest tu i jest prawie ubrana. Głos Adama był nieco przytłumiony, i mówił bardzo cicho, ale nadal go słyszałam. Brzmiał na trochę zadumanego. - Prawie, co? Warren uśmiechnął się. -Tak. Przepraszam, szefie. - Mercy, ruszaj się – powiedział głośniej Adam - Marsilia wstrzymuje się dopóki cię tu niema -od kiedy jesteś częścią ostatnich kłopotów Rozłączył się. - Ruszam się. Ruszam się - mruknąłem, wyciągając skarpety i buty. Chciałam mięć szansę zastąpić naszyjnik. -Twoje skarpetki nie pasują. Machnęłam w kierunku drzwi.- Dziękuję. Od kiedy stałeś się znawcą mody? - Od kiedy zdecydowałaś się nosić zielone i białe skarpety - powiedział idąc za mną. -Możemy wziąć mój samochód. -Mam inną parę, taka jak ta - powiedziałem. – Gdzieś tutaj - Przypomniałam sobie, że wyrzuciłam kolegę zielonej skarpety w zeszłym tygodniu.

str. 204

Brama z artystycznego kowalstwa była otwarta, ale podjazd był zapchany samochodami, więc zaparkowaliśmy poza żwirowym podjazdem. Podjazd w hiszpańskim stylu był oświetlony pomarańczowymi latarniami z migoczącymi światłami, prawie jak prawdziwymi. Nie widziałam wampira w drzwiach, i to było bardzo po nie - wampirzemu, po prostu otworzył drzwi i powiedział: - wzdłuż korytarza do schodów i na dół do podziemi. Nie przypominałam sobie, by były schody na końcu korytarza, gdy byłam tu wcześniej. Pewnie, dlatego, że były ogromne, na całej długości prezentowały się obrazy hiszpańskiej willi, ale nie opierały się o ścianę boczną. Chociaż byliśmy na parterze, zejście schodami w dół zajęło nam dwie pełne kondygnacje. Widzę w ciemności, prawie jak kot, ale na klatce schodowej było ciemno nawet jak dla mnie, ludzie byli niemal bezradni. Jak zeszliśmy, zapach wampira zatykał mi nos. Był tam mały przedpokój z jednym wampirem, –którego nie znałam. I faktycznie nie znałam więcej niż garstkę wampirów Marsilii. Ten miał srebrzyste włosy i bardzo młody wygląd twarzy, a ubrany był w czarny garnitur z tradycyjnego pogrzebu. Siedział za bardzo małym stołem, ale jak przeszliśmy ostatnie trzy kroki, podniósł się. Warrena zignorował całkowicie, i powiedział:- Jesteś Mercedes Thompson.- Nie zadawał pytania, ale jego oświadczenie było dalekie od pewności. Miał także pewnego rodzaju akcent, ale nie mogłam go rozpoznać. - Tak - powiedział Warren. Wampir otworzył drzwi i wskazał łukiem ręki, aby wejść. Pokój był ogromny, jak dom – chociasz bardziej jak mała sala gimnastyczna. Były miejsca siedzące -prawdziwe trybuny, po obu stronach długiego boku pokoju. Rozmowy ucichły i nastał cisza obserwatorów. Nie zdawałam sobie sprawy, że było tak wiele wampirów w całym Tri-Cities, potem zobaczyłem, że dużo tu zgromadzonych osób było ludźmi - owce, pomyślałam, jak ja.

str. 205

A w samym środku sali było ogromne dębowe krzesło przyozdobione rzeźbieniami i akcentowane mosiądzem. Nie mogłam ich zobaczyć, ale wiedziałam, że ciernie z mosiądzu na poręczy krzesła były ostre i ciemne od zaschłej krwi ... była tam też moja. To krzesło jest jednym ze skarbów gniazda, połączenia magii wampirów i starej magii. Wampiry używały go do określenia prawdy, do tego służyły ciernie z mosiądzu wbijające się w dłonie. To makabryczne, ale wampirza magia ma dużo wspólnego z krwią. Obecność krzesła podsyciła moje podejrzenia, że to nie miały być negocjacje pokojowe między wampirami i wilkołakami. Ostatni raz widziałam krzesło, na rozprawie. To mnie zdenerwowało, i marzyłam, aby dowiedzieć się dokładnie, jakie słowa, zostały wykorzystane, aby nas zaprosić. Łatwo było znaleźć wilkołaki, kiedy stali przed dwoma rzędami pustych miejsc: Adam, Samuel, Darryl i jego partnerka, Aurielle, Mary Jo, Paul i Alec. Zastanawiałam się, które z nich wybrała Marsilia, a które były wyborem Adama. Darryl pierwszy nas zauważył, bo drzwi były prawie tak samo ciche jak tłum wampirów. Jego oczy obejrzały mnie od stóp do głowy i przez chwilę patrzył przerażony. Potem rozejrzał się po tłumie wszystkich wampirów i ich menażerii którzy byli ubrani w swoje najlepsze ubrania, suknie balowe lub dwurzędowe garnitury. Wydawało mi się, że widziałam, co najmniej jedną kurtkę armii Unii. Spojrzał na mój T-shirt, następnie zrelaksował się i posłał mi subtelny uśmiech. Wydawało mi się, że zdecydował że to dobrze, że nie wystroiłam się na spotkanie z wrogiem. Adam rozmawiał z uwagą, z Samuelem (o zbliżających się meczach piłki nożnej Później dowiedziałam się, że nie omawiamy ważnych spraw przy wrogu), ale spojrzał na sekundę, a następnie spojrzał w górę, kiedy podeszłam do niego. - Mercy - powiedział, jego głos dzwonił w pokoju, jak gdyby był pusty.- Chwała Bogu. Może teraz przejdziemy do interesów. - Może - powiedziała Marsilia.

str. 206

Była zaraz za nami. Wiedziałam, że nie było jej tam przed chwilą, ponieważ Warren podskoczył razem ze mną. Warren był bardziej ostrożny niż ja, nikt nie zakradł się do niego. Nigdy. Efektem ubocznym tego ścigania przez własny gatunek większość swojego życia. Odwrócił się, chowając mnie za siebie i warknął na nią, coś, czego normalnie by nie zrobił. Wszystkie wampiry w sali wstały, a ich oczekiwanie krwi było wyczuwalne. Marsilia śmiała się, pięknym, dźwięcznym śmiechem, który zatrzymał się sekundę przed tym niż się spodziewałam, czyniąc ją bardziej niepokojącą, niż jej nagłe pojawienie się z jej nieoczekiwanym, rzeczowym wyglądem. Jedyny razy, gdy ją widziałam, była ubrana w odzież mającą na celu zwrócenie uwagi na jej piękno. Tym razem miała na sobie wełniany garnitur w kolorze bogatego wina. Jedynym ustępstwem dla kobiecość była wąska spódnica zamiast spodni. - Siad - powiedziała, jakby mówiła do pudla i pokój pełen wampirów usiadł. Nie spuściła ze mnie wzroku. - Jak miło z Twojej strony, że odpowiednio się ubrałaś - powiedziała, a otchłań jej ciemnych oczu wiała zimną władzą. Tylko, Warren pozwolił mi odpowiedzieć jej na wszystko, z całkowitym spokojem.- Jak miło z twojej strony, że wysłałaś zaproszenie wystarczająco wcześnie, bym mogła być na czas powiedziałam. Być może nie mądrze, ale hej, już i tak mnie nienawidzili. Mogłam to wyczuć. Patrzyła na mnie przez chwilę. -To żartuje - powiedziała. - To jest niegrzeczne- odpowiedziałam, robiąc krok w bok. Jeśli rozwścieczę ją na, tyle, by zaatakowała mnie, nie chcę, aby Warren oberwał. Dopiero, gdy przeszłam wokół niego, zdałam sobie sprawę, że spotkam się z nią twarzą w twarz. Głupie. Nawet Samuel nie potrafił przeciwstawić się patrząc jej w oczy. Ale nie mogłam spojrzeć w dół, nie z mocą Adama rosnącą dla mnie. Nie byłam tutaj tylko

str. 207

kojotem, byłam partnerką Alfy z Columbia Basin Pack, bo tak powiedział, i dlatego, że ja tak powiedziałam. Gdybym spojrzała w dół, uznałabym jej wyższość, nie zrobiłam tego. Więc spojrzałam w jej oczy a ona umożliwiła mi to. Spuściła powieki, ale nie tak by stracić nasze nieformalne zawody w patrzeniu, lecz by zasłonić swój wyraz twarzy.- Myślę - powiedziała tak delikatnym głosem, że tylko ja i Warren mogliśmy ją usłyszeć - Myślę, że gdybyśmy spotkali się w innym miejscu i czasie to mogłabym cię polubić - uśmiechnęła się pokazując kły- albo cię zabić. - Koniec gierek - powiedziała głośniej - przywołaj go dla mnie. Zamarłam. To dlatego mnie potrzebowała. Chciała Stefana z powrotem. Przez chwile wszystko co mogłam zobaczyć to poczerniała martwa rzecz, którą zostawiała w moim salonie. Pamiętam jak długo trwało uświadamianie sobie kto to był. Zrobiła mu to a teraz chce go z powrotem. Nie jeśli będę mogła pomóc. Adam nie ruszył się z miejsca, ogarniając pokój wzrokiem, zaufał mi wiedząc że umiem o siebie zadbać. Nie byłam pewna czy naprawdę tak myśli - wiedziałam, że nie - ale on potrzebował żebym stanęła na wysokości zadania. - Wezwać kogo? - zapytał. Uśmiechnęła się do niego nie odwracając wzroku ode mnie.To ty nie wiesz? Twoja towarzyszka należy do Stefana. - Zaśmiał się dziwnie radosnym dźwiękiem w pokoju pełnym żałosnych cieni. To był dobry pretekst, żeby odwrócić się plecami do Marsilii i skończyć grać w te głupie gierki. Odwrócenie się plecami oznaczało, że nie przegrała tylko, że konkurs się skończył. Starałam się nie pokazać strachu, który było widać na mojej twarzy. Starałam się być tym czego Adam i Stefan potrzebowali. - Podobnie jak kojot, Mercy jest elastyczna- powiedział Adam Marsilii - Należy do kogo sama decyduje. Należy tam gdzie chce i tak długo jak chce.- Powiedział to tak, że zabrzmiało to jak dobra cecha. Następnie dodał- Myślałem, że to spotkanie dotyczy zapobieganiu wojnie. - Dotyczy - powiedziała Marsilia - przywołaj Stefana.

str. 208

Uniosłam podbródek i spojrzałam na nią przez ramię - Stefan jest moim przyjacielempowiedziałam - i nie doprowadzę do jego egzekucji. - Cudownie- powiedziała raźniej - ale twoja wątpliwość jest nie na miejscu. Mogę ci obiecać, że nie ucierpi fizycznie przy mnie lub przeze mnie tej nocy. Spojrzałam z ukosa na Warrena, a on skinął głową. Wampiry mogą być trudne do odczytania, ale on był lepszy w wykrywaniu kłamstw niż ja, a jego nos zgodził się ze mną, że mówiła prawdę - albo przetrzymywać go tutaj -powiedziałam. Zapach jej nienawiści odleciał, a ja nie mogłam powiedzieć jak się czuła. - Albo przetrzymywać go tutaj - zgodziła się - Świadkowie Świadkowie- odpowiedziały wampiry. Wszystkie. Wszystkie dokładnie w tym samym czasie. Podobnie jak marionetki, tylko bardziej przerażające. Odczekała. W końcu odezwała się - Chodzi mi o to, że mu nie zaszkodzę. Myślałam o wcześniejszej nocy, kiedy Stefan odrzucił Bernarda, choć byłam pewna, że zgodził się z oceną Bernarda odnośnie jej panowania w gnieździe. W końcu kochał ją bardziej niż gniazdo, niż swoją menażerię owiec, niż swoje życie. - Robisz mu krzywdę przez swoje dalsze istnienie.- powiedziałam jej tak cicho jak tylko mogłam. A ona wzdrygnęła się. Myślałam o tym wzdryganiu się... i o sposobie w jaki pozwoliła mu żyć, mimo, że wszystkie jej wampiry miały powody aby zobaczyć ją martwą i miały do tego środk. Może Stefan nie był jedynym, który ją kochał. To nie powstrzymało ją od torturowania go. Zamknęłam oczy, ufając Warrenowi, Ufając Adamowi, że będą czuwać na moim bezpieczeństwem. Pragnęłam tylko żeby Stefan był bezpieczny. Ale wiedziałam co chciał mi zrobić. Stefan zawołałam tak jak robiłam to wcześniej bo wiedziałam, że mnie chce. Na pewno wiedział skąd wołałam, i przyjdzie gotowy do obrony samego siebie. Nic się nie stało.

str. 209

Nie było Stefana. Spojrzałam w kierunku Marsilii i wzruszyłam ramionami - Zawołałam - powiedziałam - Ale nie musi przyjść gdy go wzywam. Nie przejęła się tym. Po prostu skinęła głową zaskakująco sprawnym gestem kobiety, która wyglądała bardziej jak w domu w renesansowej sukni z jedwabiu i klejnotami niż w swoim nowoczesnym kostiumie. - Więc połączę to zebranie z wezwaniem - powiedziała spacerując do starego krzesła na środku pokoju. - Po pierwsze chciałabym wezwać Bernarda na krzesło.- Przyszedł niechętnie i sztywno. Poznałam schemat jego ruchów- wyglądał jak wilk wezwany wbrew własnej woli. Wiedziałam, że nie został przez nią stworzony, ale miała nad nim taką samą władze. Był ubrany tak samo jak widziałam go ostatnio. Ostre światło lampy nad głowami błysnęło na jego łysym czubku głowy. Usiadł niechętnie. - Tutaj caro pozwól mi pomóc. - Marsillia wzięła każdą jego rękę i nadziała na mosiężne kolce. Walczył, Widziałam grozę w jego twarzy i napięcie mięśni. Nie mogłam zobaczyć ile kosztuje to Marsilie, aby utrzymać go pod swoją kontrolą. - Byłeś niegrzeczny, co? - zapytała - Nielojalny - Nie byłem nielojalny wobec gniazda - spiął się - Prawda - powiedział głos chłopca. Kreator siebie. Nie widziałam go chociaż patrzyłam. Jego jasne złote włosy przycięte blisko głowy. Miał na twarzy niejasny uśmiech, gdy przechadzał się z dołu do góry po trybunach naprzeciw nas. Używał siedzeń trybun jako schodów. Wyglądał jak młody student. Zmarł zanim jego rysy twarzy dojrzały. Wyglądał miękko i młodzieżowo. Marsilia uśmiechnęła się gdy go zobaczyła. Przeskoczył przez trzy ostatnie miejsca i wylądował lekko na drewnianej podłodze. Była niższa od niego, ale pocałunek jaki jej złożył spowodował, że rozbolał mnie brzuch. Wiedziałam, że miał setki lat, ale to nie miało znaczenia bo wyglądał jak dziecko. Cofnął się i wyciągnął palec i poprowadził od ręki Bernarda aż do ramienia krzesła. Kiedy podniósł palec kapała z niego krew. Zlizał ją powoli pozwalając aby kilka kropel spłynęło po jego dłoni do nadgarstka aż

str. 210

zabarwiło na zielono rękaw jego koszuli od smokingu. Zastanawiałam się dla kogo robił to przedstawienie. Przecież wampiry nie będą zawracały sobie głowy jego lizaniem krwi – byłam o tym przekonana jednak myliłam się. Zawracanie sobie głowy może nie było odpowiednim stwierdzeniem ale na trybunach pojawił się ruch, wampiry pochyliły się, a niektóre nawet oblizały usta. Fuj. - Zdradziłeś mnie prawda Bernardzie? - Marsilia wciąż patrzała na Wulfa, a on wyciągnął rękę. Wzięła ją i obserwowała jak zasycha krew, pozwalając trzymać usta na jego nadgarstku, podczas gdy Bernard drgnął starając się nie odpowiadać na pytanie. - Nie zdradziłem gniazda - odpowiedział ponownie. I choć ostro przesłuchiwała go przez dziesięć minut lub więcej to było wszystko co powiedział. Stefan pojawił się obok mnie. Jego oczy były zwrócone na mankiet jego białej frakowej koszuli, gdy mimochodem zapinał spinkę do mankietu, potem dokładnie pociągnął za rękaw swojego subtelnie prążkowanego szarego fraku. Spojrzał na mnie, a Marsilia patrzała na niego. Machnęła ręką na Bernarda – Wstawaj - Wolfie, zostaw go w rzucającym się w oczy miejscu, zrobisz to? Wstrząsając się i potykając, Bernard podniósł się, z rąk mu kapało na jasną podłogę przez całą drogę od krzesła do trybun, gdzie Wulfie oczyścił dla nich dolne miejsca. Zaczął od czyszczenia rąk Bernarda, jak kot, który liże lody. Stefan nic nie powiedział, po prostu przebiegł oczami po mnie szybko mnie lustrując. Potem spojrzał na Adama, który skinął mu po królewsku głową, lecz trochę się uśmiechnął i zdałam sobie sprawę, że Stefan i Adam byli tak samo ubrani, z tym, że Adam miał na sobie ciemną niebieską koszulę. Mary Jo widząc podobieństwo uśmiechnęła się. Odwróciła aby powiedzieć coś do Paula , pomyślałam, gdy zaskoczony wyraz twarzy przemknął przez jej twarz, i po prostu upadła. Alec chwycił ją zanim uderzyła o podłogę, jakby to nie był

str. 211

pierwszy raz, kiedy coś takiego zrobiła. Pozostałości po bliskim spotkaniu ze śmiercią, a nie że robią jej coś wampiry, miałam taką nadzieję. Stefan zostawił mnie dla Mary Jo. Ujął ją za gardło ignorując ciche warczenie Aleca. Spokojnie - powiedział do wilka - Z mojej strony nic jej nie grozi. - Często tak robi - powiedział mu Adam. To, że nie stanął pomiędzy narażonymi na atak członkami watahy a wampirem było oczywistą wiadomością. - Budzi się - powiedział Stefan zanim otworzyła oczy. I po tym jak Mary Jo już wyraźnie się obudziła Stefan spojrzał na Marsilie. - Podejdź do krzesła żołnierzu. - Powiedziała mu. Wpatrywał się w nią tak długo, że zastanawiałam się czy to zrobi. Mógł ją kochać, ale w tej chwili za bardzo jej nie lubił i miałam nadzieję, że także nie ufał. Ale poklepał Mary Jo po kolanie i poszedł gdzie Marsilia już na niego czekała. Spojrzała na trybuny na przeciw nas w stronę wampirów i tam gdzie siedziało ich jedzenie. - Może chciałbyś, abym przesłuchała Estelle w pierwszej kolejności? Czy to uczyni cię szczęśliwszym? Nie mogę powiedzieć z kim rozmawiała. - Dobrze - powiedziała - Przyprowadź tu Estelle. Nie zauważyłam, kiedy drzwi po drugiej stronie pokoju otworzyły się i Lilly utalentowana pianistka i bardzo szalony wampir, który nigdy nie opuścił gniazda i ochrony Marsilii weszła niosąc, Estelle jak pan młody przenosi swoją oblubienicę przez próg. Lilly była nawet ubrana w spienione masy koronki, które mogły zostać przerobione z sukni ślubnej na ciemny garnitur, Estelle. Chociaż nigdy nie widziałam panny młodej z zakrwawioną twarzą i poplamiona krwią suknia. Gdybym była wampirem nosiłabym tylko czarne lub ciemno brązowe rzeczy - aby ukryć plamy. Estelle wisiała wiotka w ramionach Lilly, a jej szyja wyglądała tak jakby stado hien rzuciło się na nią. - Lilly! - Marsilia skarciła ją - Czy nie mówiłam, aby nie bawić się jedzeniem?.

str. 212

Szafirowe oczy Lilly błyszczały opalizująco z głodu nawet w jasnych pomieszczeniach. Przepraszam - powiedziała. Pominęła kilka kroków. - Przepraszam Stel - uśmiechnęła się do Stefana, potem upuściła wiotkie ciało Estelle na krzesło, jak lalkę. Przeniosła głowę Estelle tak, żeby nie opadała na boki, a następnie wyprostowała jej spódnicę. - Czy tak dobrze?. - Dobrze. A teraz bądź grzeczną dziewczynką i usiądź obok Wulfa, proszę. Lilly była w wieku balzakowskim(balzakowski wiek kobiety - trzydzieści do czterdziestu lat) kiedy została zabita. Pomyślałam. Jednak jej umysł przestał rozwijać się dużo wcześniej. Uśmiechnęła się jasno, przeskoczyła do Wulfiego i usiadła obok niego. Poklepał ją po kolanie i położyła głowę na jego ramieniu. Tak jak Bernardowi, Marsilia zablokowała ręce Estelle na cierniach. Wiotki wampir doszedł do siebie wrzeszcząc, krzycząc nad życie tak szybko jak jej druga ręka została przebita. Marsilia pozwoliła na to na chwilę i następnie powiedziała - Stop. - Głosem, który wystrzelił jak z 22. Trzasnęło, ale nie tak jak grzmot. Estelle zamarła w połowie krzyku. - Zdradziłaś mnie?- zapytała Marsilia. Estelle szarpnęła się. Gorączkowo pokręciła głową Nie, nie, nie nigdy. Marsilia spojrzała na Wulfiego. Pokręcił głową. - Jeśli kontrolujesz ją na tyle, aby utrzymać ją na krześle, Pani nie może odpowiedzieć zgodnie z prawdą. - Ale jeśli tego nie będę robić to wszystko co zrobi to krzyk- Rozejrzała się po trybunach. Jak już powiedziałam możesz spróbować sam jeżeli wybrałeś? Nie? - Wyciągnęła ręce Estelle z krzesła - Idź usiąść koło Wulfiego Estelle. Latynoski człowiek podszedł do jego stóp z jednego z siedzeń za mną. Miał tatuaż łzy poniżej jednego oka i tak jak Wulfie przeskoczył z podłogi na siedzenia, choć nie z takim wdziękiem jak Wulfie. Było tego więcej, opadł powoli na trybuny, lądując na czworakach na twardej podłodze. - Estelle, Estelle - jęknął ocierając się o mnie. Był człowiekiem, jednym z jej owiec, pomyślałam.

str. 213

Marsilia uniósła brew, i inny wampir, poszedł za człowiekiem Estelle trzy albo cztery razy szybciej. Odwrócił się do niego zanim człowiek zrobił połowę drogi przez podłogę. Wampir wyglądał jak człowieka w podeszłym wieku. Wyglądał tak, jakby umarł ze starości, zanim stał się w wampirem, choć nie było nic starego lub chwiejnego w sposobie, jaki trzymał szarpiącego się człowieka. - Co mam zrobić, Pani?- Powiedział starzec. - Życzę sobie żebyś nie pozwalał mu nam przeszkadzać. - powiedziała Marsilia. Spojrzałam na Warrena, który zmarszczył brwi. Kłamała. Tak też myślałam. To była część scenariusza. Po chwili Marsilia powiedziała: - Zabij go. Nastąpił trzask, i człowiek upadł na ziemię a każdy wampir w tym miejscu, wstrzymał oddech. Estelle upadła na ziemię, cztery lub pięć metrów od Wulfa. Rozejrzałam się i zaskoczyłam tym że Marsilia wpatrywała się we mnie. Chciała mnie zabić, widziałam to w jej głodnym spojrzeniu. Ale teraz miała ważniejsze sprawy. Marsilia wskazał na krzesło z zaproszeniem dla Stefana. - Proszę przyjąć moje przeprosiny za opóźnienie. Stefan spojrzał na nią. Jeśli były jakieś emocje na jago twarzy, to nie mogłam ich odczytać. Zrobił krok naprzód i zatrzymała go ponownie.- Nie Czekaj. Mam lepszy pomysł. Spojrzała na mnie.- Mercedes Thompson. Chodź, pozwól nam pokrzepić się twoją prawdą. Jesteś dla nas światkiem rzeczy, które widziałaś i słyszałaś. Skrzyżowałam ramiona, ale nie w bezwzględnej odmowie, nie tańczę tak jak mi zagra. To był show Marsili, nie pozwolę jej mieć przewagi do końca. Ręce Warrena zamknęły się na moich ramionach –pokaz wsparcia, pomyślałam. A może próbował mnie ostrzec. - Zrobisz jak mówię, dlatego, że chcesz abym przestała krzywdzić twoich przyjaciółmruczała.- Wilki są bardzo godnym celem... ale jest jeszcze ten przepyszny policjant -Tony,

str. 214

prawda? I chłopak, który dla Ciebie pracuje. Ma dużą rodzinę, prawda? Dzieci są tak kruche. - Spojrzała na człowieka Estelle, martwego leżącego niemal u jej stóp. Stefan spojrzał na nią, potem spojrzał na mnie. I gdy spojrzałam w jego oczy, wiedziałem, emocje, które starał się powstrzymać... wściekłości. - Jesteś pewien?- Zapytałam go. Pokiwał głową. – Chodź. Nie byłam z tego szczęśliwa, ale miała rację. Chciałam by moim przyjaciele byli bezpieczni. Usiadłem na krześle i pochyliłam się do przodu, aż moje ręce nie były wyciągnięte starając się dosięgnąć ostrego mosiądzu. Machnęłam obie ręce w dół i starałem się nie skrzywić, gdy ciernie wbijały się głęboko lub sapać, gdy magia pulsowała w uszach. - Mniam - powiedział Wuife, prawie znów szarpnęłam rękami. Czy mógł smakować mnie przez ciernie, czy też próbował mnie nękać? - Wysłałam Stefana do was- Marsilia powiedziała.- Czy chcesz powiedzieć, naszej publiczności, jak wyglądał? Spojrzałam na Stefana, a on skinął głową. Więc opisałam dokładnie rzecz, która spadła na moją podłogę tak dokładnie jak mogłam zapamiętać, starając się by mój głos brzmiał bezosobowo, a nie zły lub... niewłaściwe. - Prawda - powiedział, Wulfe kiedy skończyłam. - Dlaczego był w takim stanie?- Zapytała Marsilia. Stefan kiwnął głową, więc jej odpowiedziałam - Ponieważ starał się uratować moje życie, tuszując moje zaangażowanie w Andrea... śmierć? Zniszczenie? Jak to nazywacie, gdy wampir ginie całkowicie? Skóra na jej twarzy rozjaśniała się aż widziałam kości pod spodem. Była jeszcze piękniejsza, bardziej przerażająca w swojej wściekłości. – Martwy - powiedziała.

str. 215

- Prawda - powiedział Wulfe. - Stefan próbował zatuszować twój udział w śmierci Andrea-. Rozejrzał się. –Ja też próbowałam je zatuszować. Wtedy to wydawało się właściwe... choć później żałowałam i przyznałam się - Na twoim domu są skrzyżowane kości - powiedziała Marsilia. - Na sklepie - odpowiedziałam. -I tak. - Czy wiesz – powiedziała -że żaden inny wampir z wyjątkiem Stefana nie może wejść do sklepu? Jest to twój dom tak samo jak przyczepa w Finley. Dlaczego mi to powiedziała? Stefan także ją obserwował. - Powiedz naszej publiczności, dlaczego kości. - Zdrada - powiedziałam. - Przynajmniej tak mi powiedziano. Poprosiłaś mnie abym zabiła jednego potwora a ja postanowiłam zabić dwóch. - Prawda - powiedział Wulfe. - Od kiedy Stefan wiedział że jesteś Walker, Mercedes Thompson? - Od pierwszego momentu, gdy się poznaliśmy - powiedziałem. -Prawie dziesięć lat temu. - Prawda - powiedział Wulfe. Spojrzała w stronę trybun i ponownie zwróciła się do kogoś tam -Pamiętaj, to -. Odwróciła się wpatrzyła we mnie, potem spojrzała na Stefana, gdy zapytała mnie: -Dlaczego zabiłaś Andre? -Bo wiedział, jak stworzyć opętanego - czarownika. Zrobił to raz, i ty i on planowaliście zrobić to ponownie. Ludzie umierali przez jego gry i więcej ludzi umrze przez Ciebie, przez was dwoje. - Prawda- powiedział Wulfe. - Co nas interesuje ilu ludzi umrze?- Zapytała, Marsilia, machając na zmarłego i mówiąc do każdego.

str. 216

- Oni są krotko-wieczni są pożywieniem Była to myśl retoryczna, ale i tak jej odpowiedziałam. - Jest ich wielu, i mogliby zniszczyć twoje gniazdo w ciągu dnia, gdyby wiedzieli o jego istnieniu. Trzeba by im miesiąca do zniszczenia was wszystkich w tym kraju. A jeśli stworzyłabyś potwora takiego jak to coś, co Andre powołał do życia, chciałby im pomóc. Pochyliłam się do przodu, gdy mówiłam. Przez moje ręce ból tętnił równo z biciem mojego serca, i stwierdziłam, że rytm moich słów podąża za bólem. - Prawda - powiedział Wulfe zadowolonym tonem. Marsilia przysunęła usta blisko mojego ucha.– To było dla mojego żołnierza – szepnęła tak cicho, że nie dotarło to dalej niż do moich uszu.- Powiedz mu, to. Spuściła usta, aż znalazły się nad moją szyja, ale nie drgnęłam. - Myślę że bym, cię polubiła, Mercedes - powiedziała. - Jeśli nie byłabyś tym, czym jesteś, a ja nie byłabym, kim jestem. Jesteś owcą Stefana? - Wymieniliśmy krew dwa razy, - powiedziałam. - Prawda - powiedział Wulfe, brzmiący na rozbawionego. - Należysz do niego. - Możesz tak uważać - zgodziłam się. Wypuściła powietrze z rozdrażnieniem. – Utrudniasz prostą rzecz. - Ty to utrudniasz... Rozumiem, o co pytasz, wiec, odpowiedz brzmi tak. - Prawda. - Dlaczego Stefan zrobił cię swoją? Nie chciałam jej powiedzieć. I nie chcę, żeby wiedziała, że miałam jakiekolwiek powiązanie z Blackwoodem -choć prawdopodobnie Adam już jej powiedział. Więc ją zaatakowałam.

str. 217

- Ponieważ zabiłaś jego menażerię. Osoby, o które się troszczył. - powiedziałam gniewnie. - Prawda – wyrzucił z siebie Stefan - Prawda- zgodził się Wulfie cicho. Marsilia, obróciła twarz pod kątem w moją stronę, spojrzała z mroczną satysfakcją - Mam wszystko co od Ciebie chciałam, Pani Thomson, możesz opuścić fotel. Wyciągnęłam ręce z krzesła i starałam się nie skrzywić - lub zmięknąć – ponieważ został we mnie niewygodny impuls magii. Zanim wstałam, ręka Stefana znalazła się pod moją pachą podnosząc mnie na nogi. Odwrócił się plecami do Marsilii i całą swoją uwagę zwrócił na mnie chociaż miałam wrażenie, że cała jego istota koncentrowała się na swojej byłej kochance. Wziął moją rękę w swoje i podniósł do ust, liżąc do czysta z łagodną dokładnością. Gdybyśmy nie byli w miejscu publicznym to bym mu powiedziała co o tym myślę. Pomyślałam, że uchwycił trochę tego z mojej twarzy ponieważ kąciki jego ust podniosły się. Oczy Marsilii zabłysły na czerwono. - Przeszedłeś sam siebie - To był Adam. Jednak nie brzmiał jak on. Odwróciłam się i zobaczyłam jak kroczy nie robiąc przy tym hałasu. Jeżeli twarz Marsilii była przerażająca to, to było nic w porównaniu z jego. Stefan nie zniechęcony wziął moją drugą rękę i zaczął traktować ją w taki sam sposób, choć był przy tym bardziej energiczny. Nie wyszarpnęłam jej bo nie wiedziałam czy mi na to pozwoli, a walka na pewno byłaby jak zapalnik detonatora Adama. - Leczę jej ręce- powiedział Stefan, uwalniając mnie i robiąc krok do tyłu.- Jest to moim przywilejem. Adam zatrzymał się obok mnie. Podniósł moje ręce, które wyglądały lepiej i posłał Stefanowi krótki, ostry ukłon. Oplótł moją rękę swoim ramieniem i wrócił ze mną do wilków. Mogłam poczuć łomotanie jego serca w uścisku ramienia, był na skraju wytrzymałości. Więc opuściłam głowę na ramię aby stłumić ten odgłos. Potem powiedziałam - To wszystko było wycelowane w Marsilie.

str. 218

- Kiedy wrócimy do domu- powiedział Adam nie troszcząc się by mówić cicho - Pozwolisz mi abym oświecił cię jak można osiągnąć więcej niż jeden cel w tym samym czasie. Marsilia zaczekała, aż usiądziemy z resztą wilków zanim zaczęła kontynuować swój program na wieczór. - A teraz dla ciebie - powiedziała do Stefana. - Mam nadzieję, że nie rozważyłeś ponownie swojej współpracy?. W odpowiedzi Stefan usiadł na krześle, podniósł obie ręce nad ostre kolce i uderzył z taką siłą, że usłyszałam jęk krzesła z miejsca w którym stałam. - Co chcesz wiedzieć?- zapytał - Twój żywiciel powiedział nam, że zabiłam twoją była menażerię - powiedziała - Skąd wiesz, że to prawda? Podniósł podbródek - Czułem jak każdy z nich umiera z twojej ręki. Jeden dzień i nikogo nie zostało. - Prawda- zgodził się Wulf tonem jakiego jeszcze u niego wcześniej nie słyszałam. To zwróciło moją uwagę. Siedział z Estelle, która zwinęła się u jego stóp, Lilly opierającą się z jednej strony i Bernardem siedzącym sztywno z drugiej. Twarz Wulfa była ponura i... smutna. - Nie należysz już do gniazda. - Nie należę już do gniazda - Stefan zgodził się chłodno. - Prawda - powiedział Wulfie. - Nigdy nie byłeś mój, prawda -powiedziała mu - Zawsze miałeś swoją wolną wolę. - Zawsze- zgodził się. - I wykorzystałeś to aby ukryć Mercy przede mną. Przed sprawiedliwością. - Ukrywałem ją przed tobą ponieważ uznałem, że nie zagraża twemu gniazdu. - Prawda- mruknął Wulfie.

str. 219

- Ukrywałeś ją ponieważ ją lubisz. - Tak - zgodził się Stefan - I dlatego w jej zabiciu nie będzie żadnej sprawiedliwości. Nie zabiła żadnego z nas-i nie zabiłaby, oprócz tego jednego zadania, które jej dałaś. Po raz pierwszy od kiedy usiadł na krześle, patrzył wprost na nią - Poprosiłaś ją, aby zabiła potwora, którego ty nie mogłaś znaleźć- i zrobiła to. Dwa razy. - Prawda. - Zabiła Andrea.- Głos Marsilii wzrósł do ryku i mocnym echem przeszedł przez pokój w którym byliśmy. Światła nieco przygasły a następnie odzyskały dawną moc. Stefan uśmiechnął się do niej kwaśno. - Ponieważ nie było wyboru. Nie zostawiliśmy jej wyboru -Ty, ja i Andre. - Prawda. - Wybrałeś ją zamiast mnie - powiedziała Marsilia a jej moc oświetliła powietrze osobliwością. Przybliżyłam się do Adama i wzdrygnęłam się. - Wiedziałeś, że polowała na Andre, wiedziałeś, że go zabiła i ukryłeś to przede mną. Zmusiłeś mnie abym cię torturowała i zniszczyła twoją bazę. Musisz mi odpowiedzieć.- Jej głos grzmiał, wibrował o podłogę i kołatał o ściany. Zawieszone oświetlenie kołysało się tam i z powrotem powodując grę cieni. - Już nie - powiedział Stefan.- Nie należę do ciebie. - Prawda - rzucił Wulfe, nagle podchodząc do niego - To jest całkowita prawda, sama go odrzuciłaś. Naprzeciw nas, wysoko na trybunach, wstał wampir. Miał delikatne rysy twarzy, szeroko rozstawione oczy, zadarty nos co sprawiało że wyglądał inaczej niż wampir. Jak Wulfe i człowiek Estelle, szedł w dół miejsc. Ale nie było słychać odgłosu kroków lub wahania.

str. 220

Jego droga równie dobrze mogła być prosta i utorowana przez wszystkich którzy mu podlegali. Wylądował na podłodze i podszedł do Wulfiego. Miał na sobie smoking i parę rękawic ciemno-metalicznych. Z metalowymi sprzączkami na górze i łańcuchem poniżej. Zgiął palce i krew sączyła się z rękawic na podłogę. Nikt się nie ruszył aby to sprzątnąć. Odwrócił się, i miłym dźwięcznym głosem, powiedział: - Przyjęte. On nie jest już twoim człowiekiem, Marsilio. Nie miałam pojęcia, kim był, ale Stefan tak. Zamarł, tam gdzie siedział, i cała jego uwaga była skoncentrowana na wampirze w krwawej rękawicy. Twarz Stefana była pozbawiona wyrazu jakby cały świat przechylił ze swojej osi. Marsilia uśmiechnęła się. - Powiedz mi. Czy Bernard namawiał cię abyś mnie zdradził? - Tak - powiedział Stefan, bez wyrazu. - Czy Estelle zrobiła to samo? Wziął głęboki oddech, zamrugał kilka razy, i rozluźnił się w fotelu. - Wydawało się, że Bernard ma na względzie dobro gniazda - powiedział. - Prawda- powiedział Wulfe. - Ale Estelle, kiedy zapytała mnie czy dołączę do niej przeciw tobie, Estelle po prostu chciała władzy. - Prawda. Estelle krzyknęła i próbowała wstać, ale nie mogła odsunąć się od Wulfa. - I co im powiedziałeś? - Zapytała. - Powiedziałem im, że nie wykonam ruchu przeciwko tobie.- Stefan brzmiał jakby był całkowicie zmęczony, ale jakoś jego słowa przedarły się przez hałas który robiła Estelle.

str. 221

- Prawda - oświadczył Wulfe. Marsilia spojrzała na rękawicę-wampira, który westchnął i pochylił się do Estelle. Pogłaskał jej włosy kilka razy, dopóki nie ucichła. Wszyscy słyszeliśmy, trzask łamanego karku. Trochę czasu zajęło mi oderwanie głowy od ciała. Odwróciłam wzrok i przełknęłam ślinę. - Bernard- powiedziała Marsilia -wierzymy, że byłoby lepiej, gdybyś wrócił do swojego stwórcy i wpoił sobie lojalność. Bernard wstał. -To była tylko sztuczka- powiedział, jego głos brzmiał z niedowierzaniem. Wszystkie sztuczki. Zabiłaś ludzi Stefana wiedząc, że ich kocha. Torturowałaś go. Wszystko po to aby przyłapać Estelle i mnie przy naszym małym buncie... buncie który zrodził się w sercu twojego własnego Andre. Marsilia powiedziała: -Tak. Nie zapominaj, że użyłam jego ulubienicy, Mercedes, była bodźcem którego potrzebowałam aby to wszystko ruszyło. Jeśli nie zabiłaby Andre, gdyby nie pomógł jej to zatuszować, nie mogłabym się go wyrzec. Wtedy nie mogłabym użyć go przeciwko tobie i Estelle jako świadka. Gdybym to ja cię stworzyła byłoby o wiele łatwiej i mniej by mnie to kosztowało. Bernard spojrzał na Stefana, który siedział jakby bał się ruszyć z bólu, z lekko pochyloną głową. - Stefan, z nas wszystkich, był wierny do śmierci. Więc torturowałaś go, zabiłaś jego ludzi, wyrzuciłaś go, bo wiedziałaś, że nam odmówi. Że jego lojalność jest taka, że pomimo tego, co mu zrobiłaś, był nadal twój. - Liczyłam na to - powiedziała. –Przez jego odmowę, twój bunt nie miał możliwości zaistnieć. - Spojrzała na człowieka, który zabił Estelle. -Ty, oczywiście, nie masz pojęcia, jak zachowują się twoje dzieci. Posłał jej delikatny uśmiech, jednego drapieżnika do drugiego, -Nie siedzę na krześleściągnął rękawice i rzucił ją na kolana Wulfa. - Nawet nie przez takie cienkie połączenie Jego ręce były zakrwawione, ale nie mogłam powiedzieć, czy to z jednej czy wielu ran. –

str. 222

Wysłuchałem waszych prawd, i mogę mięć tylko nadzieję, że użyjesz ich jako ostatecznej deski ratunku. - Chodź, Bernardzie - powiedział. –Już czas aby odejść. Bernard podniósł się bez protestu, zszokowany i skonsternowany w każdej linii ciała. Poszedł za swoim stwórcą do drzwi, ale odwrócił się przed opuszczeniem pokoju.- Boże, chroń mnie,- powiedział patrząc na Marsilie - przed taką lojalnością. Zniszczyłaś go dla własnego kaprysu. Nie jesteś godna jego daru- tak jak mu to powiedziałem. - Bóg nie zbawi nikogo z nas - powiedział Stefan niskim głosem. – Wszyscy jesteśmy potępieni. On i Bernard patrzyli na siebie przez pokój. Wtedy młodszy wampir ukłonił się i poszedł za swoim stwórcą. Stefan uwolnił ręce i wstał. - Stefan - powiedziała Marsilia, słodkim głosem. Ale zanim skończyła ostatnią sylabę, odszedł. tłumaczenie madabob i wicher20 beta Mal

Rozdział 10 MARSILIA zamarła na chwilę, Wpatrując się w miejsce gdzie przed chwilą był Stefan. Potem spojrzała na mnie, z taka wrogością że musiałam zaprzeć się, aby się nie cofnąć. Nawet jeśli pomiędzy nami był ogromny pokój. Zamknęła oczy i uspokoiła się tak by móc się kontrolować. – Wulfe- zapytała: - Masz to? - Tak, pani - powiedział wampir. Wstał i oddalił się od niej, wyciągając kopertę z tylnej kieszeni. Marsilia spojrzał na niego, unosząc nieco wargi, po czym rzekła -Daj jej to.

str. 223

Wulfe skręcił i skierował się w nasza stronę. Wręczył mi kopertę, której nikt wcześniej nie widział w jego kieszeni. Był to ciężki papier, coś w rodzaju, zaproszeń ślubnych lub ogłoszeń ukończenia szkoły, które są wygrawerowane. Imię Stefana zostało wygrawerowane literami z przodu. Było zamknięte czerwoną pieczęcią z wosku, i pachniało jak wampir i krew. - Dasz to Stefanowi - powiedziała Marsilia - Powiedz mu, że tu są informacje. Nie przeprosiny lub wymówki. Wzięłam kopertę i poczułam wielką ochotę by ją zgnieść i rzucić na podłogę. - Bernard ma rację - powiedziałam. - Wykorzystałaś Stefana. Zraniłaś go, złamałaś go, aby grać w swoje gierki. Nie zasługujesz na niego. Marsilia zignorowała mnie. – Kapitanie - powiedziała spokojnie - dziękuję za ostrzeżenie mnie o Blackwoodzie. W zamian za to, ja przystąpię do rozejmu. Podpisane dokumenty zostaną przesłane do domu. Wzięła głęboki oddech i odwróciła się od Adama do mnie. -To jest wyrok tej nocy, za działania które zrobiłaś przeciwko nam... zabicie Andre... nie spowodowały uszkodzeń gniazda. To że nie miałaś zamiaru zadziałać przeciw gniazdu zostało dziś przetestowane. zassała oddech. - Jestem przekonana, że gniazdo nie poniosło żadnej szkody, a ty nie jesteś zdrajcą. Dalsze kary przeciwko tobie zostaną wstrzymane a skrzyżowane kości zostaną usunięte... -Spojrzała w dół na rękę. - Mogę to zrobić dzisiaj - powiedział Wulfe łagodnym głosem. Skinęła głową. – Zostaną Usunięte przed świtem -Zawahała się, po czym rzekła cichym głosem, jakby słowa były siłą wyciągane z jej gardła - To dla Stefana. Gdyby zależało to ode mnie twoja krew i kości, zdobiłyby mój ogród, Walker. Uważaj, aby nie nawinąć się ponownie. Odwróciła się na pięcie i wyszła tymi samymi drzwiami co Bernard.

str. 224

Wulf spojrzał na Adama. - Pozwól mi was eskortować z gniazda, tak aby nie stała wam się krzywda. Adam spuścił powieki. - Czy sugerujesz, że nie umiem ochronić swoich? Wulfe spuścił oczy i skłonił się nisko. - Ależ oczywiście że nie. Sugeruje tylko, że moja obecność może zaoszczędzić kłopotów. I późniejszego bałaganu. - Dobrze. Adam szedł pierwszy. Pozwoliłam innym wilkom minąć mnie i starałam się nie czuć zraniona, kiedy Mary Jo i Aurielle celowo unikały patrzenia na mnie. Nie wiedziałam co było tego przyczyną... a raczej który z powodów ich nurtuje, kojot, ofiara wampira, lub powód uwagi Marsili na stado. To nie miało znaczenia, naprawdę, nic nie mogłam na to poradzić. Warren, Samuel, i Darryl czekali aż inni wyszli, Warren posłał mi lekki uśmiech i ruszył do przodu. Darryl zatrzymał się, i spojrzałam na niego. Przeszłam koło niego, co stawiało mnie na końcu peletonu, aby chronić nas przed atakiem z tyłu. Potem uśmiechnął się, ciepły wyraz twarzy o którym nie mogłam powiedzieć, bym kiedykolwiek widziała na jego twarzy, nie był skierowany na mnie. I poszedł do przodu. - O nie, nie- powiedział rozbawiony Samuel, -Jestem spoza stada, a więc mogę iść wraz z tobą. - Naprawdę muszę się dobrze wyspać - , powiedziałam mu, gdy szłam obok niego. - Myślę, że tak jest, gdy bratasz się z wampirami.- Położył rękę na moim ramieniu. Zimne ręce. Byłam tak zajęta, poceniem się ze strachu by panować zarówno nad uczuciami i zapachem. Nie zauważyłam, że Samuel także był przerażony. Ostatni raz, kiedy tu był, Lilly miała go za przekąskę a Marsilia zrobiła jeszcze gorzej, pozbawiając go jego woli, sprawiając że stał się jej.

str. 225

Dla mnie to byłoby straszne. Nie mogłem sobie wyobrazić, co to było za uczucie dla wilkołaka, który żył tylko dlatego, że kontroluje swojego wilka. Cały czas. Sięgnęłam po nią i położyłam własną rękę na jego. - Chodźmy stąd - powiedziałam. I przez całą drogę przez pokój, byłam świadoma tych dwóch ciał nadal leżących na podłodze, i wampirów i ich menażerii, które siedziały spokojnie na trybunach, posłuszne rozkazom których nie słyszeliśmy. Obserwowali nas jak wychodziliśmy swoimi drapieżnymi oczyma czułam je na plecach przez całą drogę do drzwi. Podobnie jak ducha w łazience w domu Amber.

Wsiadłam podenerwowana do Suburbana , którym przyjechał Adam. Nie wiem, czy był to wynajęty czy nowy samochodu - który właściwie tak pachniał. Paul, Darryl, i Aurielle siedzieli na przednim siedzeniu. Samuel prowadził swój samochód, ładny nowy wiśniowy Mercedes. Mary Jo, która szła w kierunku samochodu Adama, gdy mnie zobaczyła, nagle zmieniła kierunek, i wsiadła do starej ciężarówki Warrena. Alec, który krążył dookoła niej jak zagubiony szczeniak, poszedł za nią. - A ja myślałam, że Bryan może być skomplikowany – powiedziałam, starając się zrelaksować na bezpiecznej skórzanej kanapie, gdy Adam przejeżdżał przez bramę. - Ja tak tego nie zrozumiałem - powiedział Darryl. Musiał być zmęczony, ponieważ jego głos był jeszcze głębszy niż zwykle, szumiał w uszach, więc musiałam słuchać uważnie, aby uchwycić wszystkie jego słowa. -Z jakiegoś powodu musiała przekonać Stefana, że został wykluczony z gniazda. Potem, gdy jej zdrajcy zbliżyli się do niego, musiał im odmówić by mógł być świadkiem, do czego go namawiali? - Tak mi się też wydaje - powiedział Adam. – tylko z nim jako świadkiem i za zgodą ich stwórcy mogła zająć się zdrajcami

str. 226

- To ma sens- przyznał nieśmiało Paul – Tak funkcjonuje gniazdo, gdyby należał do niej, jego zeznania są jej. Jeśli ta dwójka spiskowała przeciw niej, nie mogła ich zabić na swoje życzenie. Potrzebowała weryfikacji z zewnątrz. Zastanawiałam się, czy ja też byłam podstawiona. Myślałam o Wolfie, który-był-tak-bardzo pomocny, gdy zabiłam Andre. Wiedział ze szukałam Andrea - natknął się na jego miejsce do odpoczynku, zanim znalazłam Andre. Myślałam, że ukrywał to przed Panią z własnych powodów... ale może ich nie miał. Może Marsylia to zaplanowała. Głowa mnie rozbolała.. - Może podejrzewaliśmy, niewłaściwego wampira, który próbował przejąć gniazdo Marsili. – powiedział Adam. Pomyślałam o wampirze, który był Panem Bernarda i który stał i przyglądał się... procesowi. Nie chciałam współczuć, chciałam czysto nienawidzić Marsilii za to, co zrobiła, Stefanowi. Ale poznałam zło i wszystkie jego odcienie, a wampir, stwórca Bernarda, budził każdy alarm, który miałam. Nie, wszystkie wampiry były złe... Chciałam nagle, móc powiedzieć, z wyjątkiem Stefana. Ale nie mogłam. Poznałam jego menażerie tę, którą zabiła Marsilia i wiedziałam, że dla większości z nich, z wyjątkiem nielicznych, którzy stali się wampirami, Stefan był śmiercią. Jednak ten inny wampir był bardzo wysoko na mojej Kojociej skali „zabieraj się stad”. Było coś w jego twarzy... - Czuje się szczęśliwy że jestem wilkołakiem - powiedział Darryl. -Wszystko, o co muszę się martwić to, kiedy Warren straci panowanie nad sobą i mnie wyzwie. - Samokontrola Warrena jest bardzo dobra - powiedział Adam. - Nie czekałbym z obiadem na utratę jej. - Lepszy Warren niż drugi kojot w stadzie- powiedziała mocno Aurielle. Atmosfera w samochodzie zmieniła się.

str. 227

Głos Adama był miękki, - Czy tak myślisz? - Rielle -ostrzegł Darryl. - Tak myślę.- Powiedziała głosem nieznoszącym sprzeciwu. Była nauczycielką w szkole, samicą Darryla, co klasyfikuje ją... nie dokładnie trzecią w stadzie – był nim Warren. Ale druga i pół, tuż poniżej Darryla. Gdyby była człowiekiem, nie sądzę, by miała w rankingu niższe miejsce. - W przeciwieństwie do wampirów, wilki wydają się być prostymi zwierzątkami mruknęłam, starając się nie czuć bólu. Odrzucenie, dla kojota przez wilki, nie było niczym nowym. Spędziłam większość swojego dorosłego życia uciekając od niego. Mogłabym pomyśleć, że zmęczenie i ból były tego normalnymi objawami, ale nie były. Opuściłam moja matkę i Portland, zanim mogła mi powiedzieć, abym odeszła. Żyłam sama stając na własnych nogach, bo nie chciałam uczyć się polegać na innych. Widziałam swój opór przed Adamem jako walkę o przetrwanie, o prawo do kontroli własnego życia, a nie życia spędzonego na wypełnianiu rozkazów... bo chciałam być posłuszna. Obowiązek, którego Stefan trzymał się ze strasznym uporem było życiem, które odrzuciłam. To, czego nie chciałam zobaczyć to to, że nie chciałam być zmuszona pozostać w miejscu, w którym mogłabym być ponownie odrzucona. Moja mama oddała mnie do Brana, kiedy byłam dzieckiem. Podarunek wrócił, kiedy byłam... niewygodna. W wieku szesnastu lat, wprowadziłam się z powrotem do matki, która była żoną człowieka, którego nigdy nie spotkałam i miała dwie córki, które nie wiedziały o moim istnieniu dopóki Bran nie wezwał mojej matki i powiedział jej, że wysyła mnie do domu. Byli wszystkim, co kochane i łaskawe, ale byłam twardym człowiekiem by też kłamać. - Mercy? - Chwileczkę - powiedziałam do Adama: -Jestem w samym środku objawienia.

str. 228

Nic dziwnego, że nie padłam pod nogi Adama jak każdy rozsądny człowiek, przed sexownym, miłym człowiekiem, który kochał mnie niewiarygodnie. Jeśli kiedykolwiek Adam mnie odrzuci... Czułam jak ogromna gula rośnie mi w gardle. - Słyszeliście ją – powiedział rozbawiony Darryl. - Musimy poczekać na jej objawienia. Nasza samica Alfa jest prorokiem. Machnęłam na niego z irytacją. Potem spojrzałam na Adama, którego oczy, całkiem słusznie, były skierowane na drogę. - Kochasz mnie? - Zapytałam go, puls walił mi w uszach. Posłał mi zdziwione spojrzenie. Był wilkiem, widział, intensywność, gdy to usłyszał. - Tak. Zdecydowanie tak. - Lepiej żeby tak było - Powiedziałam mu - albo będziesz żałować. Spojrzałam przez ramię na Aurielle, trzymając całą siłą moc blisko siebie. Adam był mój.

Mój. I udźwignę wszystkie brzemiona, które może mi dać, tak jak zrobiłby to dla mnie. To był równy podział. To znaczyło, że obroni mnie przed wampirami... i ja obronię go, przed problemami, jak tylko będę mogła. Patrzyłam na Aurielle, drapieżnik w jej oczach spotkał się z moim. I zaledwie po kilku minutach, spuściła wzrok. – Staw temu czoło i pogódź się z tym - powiedziałam jej, położyłam głowę na ramieniu Adama i zasnęłam.

Niestety było to nie za długo przed tym jak Adam zatrzymał samochód. Zostałam, gdzie byłam, w połowie na jawie, a Darryl, Aurielle i Paul wysiedli z samochodu. Zostaliśmy, gdzie byliśmy, aż usłyszeliśmy jak Darryl odpala Subaru, Adam ruszył do domu.

str. 229

- Mercy? - Mmm. - Chciałbym cię zabrać do domu. Usiadłam, przetarłam oczy i westchnęłam. - Kiedy znajdę się w poziomie, wyłączę się jak światło - powiedziałam – Już kilka dni - starałam sobie przypomnieć, ale byłam zbyt zmęczona - co najmniej kilka od czasu, kiedy spokojnie się wyspałam. – Zauważyłam, że słońce, rozjaśnia niebo. - W porządku - powiedział. – Ja chce tylko... - Tak, ja też. - Ale trochę drżałam. To wszystko było bardzo dobre i dobrze było rozpalać się przez telefon, ale to było prawdziwe. Pozostałam czujna przez całą drogę do jego domu.

Dom Alfy rzadko jest pusty i przez ostatnie kłopoty, Adam trzymał tam też straż. Kiedy weszliśmy, zostaliśmy przywitani przez Bena, który nam bezceremonialnie zasalutował i pobiegł na dół, gdzie było wiele pokoi gościnnych. Adam zaprowadził mnie po schodach na górę trzymając ręką na moich plecach. Było mi niedobrze z nerwów i przyłapałam się na głębokich oddechach aby przypomnieć sobie, że to Adam... i wszystko co mieliśmy zrobić, to spać. Remont w łazience w przedpokoju trwał. Drzwi były z powrotem na swoim miejscu, a przede wszystkim sąsiednia ściana potrzebowała tylko wygładzenia i pomalowanie. Ale biały dywan na szczycie schodów nadal miał brązowe zaschnięte plamy krwi - moje. Zapomniałam o tym. Czy powinnam zaoferować się, że wyczyszczę dywan? Czy krew

str. 230

można wywabić z białego dywanu? I co to za głupi człowiek kładzie biały dywan w domu odwiedzanym przez wilkołaki? Wzburzona, Zrobiłam krok do jego sypialni i zamarłam. Spojrzał na mnie, wyciągnął T-shirt z szuflady i rzucił mi go. – Dlaczego pierwsza nie skorzystasz z łazienki.- powiedział. – Nowa szczoteczka do zębów jest w górnej szufladzie po prawej stronie. W łazience czułam się bezpieczniej. Złożyłam moje brudne ubrania i ułożyłam je w małą kupkę na podłodze zanim założyłam jego T-shirt. Nie był dużo wyższy ode mnie, ale jego ramiona były szerokie, a rękawy zwisały aż za łokcie. Umyłam twarz dookoła szwów na brodzie, wyszczotkowałam zęby, a potem po prostu stałam kilka minut, zbierając odwagę. Kiedy otworzyłam drzwi, Adam przecisnął się i zamknął za mną drzwi łazienki – delikatnie popychając mnie do pokoju z łóżkiem przykrytym pierzyną. W nocy nie powinno być więcej terroru nic jesteś w stanie znieść. Powinno się znać swoje granice, a nawet i więcej. A strach, o coś, co się wydarzy - Adam nigdy mnie nie skrzywdzi - nie powinien być wystarczający, aby go zarejestrować. Mimo to, musiałam zebrać w sobie dużo odwagi, aby, wczołgać się do jego łóżka. Kiedyś tam już byłam, jednak, z jednym dziwnym, psychologicznym impulsem, który każdy ma, jego zapach na pościeli sprawił że poczułam się lepiej. Mój żołądek się uspokoił. Ziewnęłam kilka razy i zasnęłam przy dźwięku buczenia elektrycznej maszynki do golenia Adama. Obudziłam się otoczona Adamem, jego zapachem, jego ciepłem, oddechem. Czekałam na atak paniki, nie przyszedł. Zrelaksowałam się, i wchłonęłam to. W świetle przekradającym się przez ciężkie rolety, było już późne popołudnie. Słyszałam, ludzi chodzących po domu. Zraszacze były włączone, jak dzielni obrońcy trawnika w niekończącej się walce ze słońcem. Na zewnątrz, było raczej jak w latach siedemdziesiątych, ale jego dom - jak mój, od kiedy wprowadził się Samuel – posiadał chłodna barierę powietrzną, która sprawiała że powietrze wokół mnie było cieplejsze, przez co czułam się o wiele lepiej.

str. 231

Wilkołaki nie lubią ciepła. Adam też się obudził. - Wiec- powiedziałam... na pół zakłopotana, pół-pobudzona, a także, aby to wszystko dopełnić, tez pół-przestraszona. –Obudziłeś się na jazdę próbną? - Na jazdę próbną? - Zapytał, a jego głos burczał ze snem. Dźwięk ten bardzo pomógł z zażenowaniem, które czułam, eliminując, i redukując strach, i przesuwając podniecenie o kilka stopni w górę. - No, tak.- Nie widziałam jego twarzy, ale nie musiałam. Czułam jego gotowość przyciskającą się do mojego tyłka -Rzecz w tym, że dzieją się różne rzeczy przez te głupie ataki paniki. Jeśli przestanę oddychać, możesz to po prostu zignorować. W końcu zacznę ponownie oddychać lub zemdleje. Ale jeśli zwymiotuje... – pozwoliłam mu wyciągnąć własne wnioski. - Całkiem niezły przerywnik - zauważył, z twarzą na moim karku, oplótł mnie mocniej ramionami. Palcami uderzyłam go w ramie, i ostrzegłam, tylko pół żartem: - Nie śmiej się ze mnie. - Nawet bym nie śmiał. Słyszałem opowieści o tym, co dzieje się z ludźmi, którzy śmieją się z ciebie. Proszę cię, lubię kawę bez soli. Wiesz, co - powiedział, jego głos stawał się coraz niższy - Dlaczego po prostu trochę się nie pobawimy, i zobaczymy jak daleko to zajdzie? Obiecuję nie być –rozbawienie brzmiało w jego głosie - przerażony, jeśli zwymiotujesz. A potem zsunął się w łóżku. Kiedy wzdrygnęłam się, zatrzymał się i zapytał mnie o to. Uzmysłowiłam sobie że nie mogę nic powiedzieć. Są rzeczy, których nie chcesz mówić, gdy wciąż próbujesz zrobić na kimś wrażenie. Są też rzeczy, których nie chcesz pamiętać. Panika zagościła w gardle.

str. 232

- Ciiiii- powiedział. – Ciiii - I pocałował mnie tam, gdzie wcześniej wywołał u mnie przerażenie. To był delikatny, troskliwy dotyk prawie beznamiętny, i przeniósł się do miejsca mniej... zbrukanego. Ale był dobrym myśliwym. Adam nie jest cierpliwy z natury, ale jego trening był bardzo dokładny. Pracował cała drogę powrotna do pierwszego złego miejsca i próbował ponownie. Ponownie wzdrygnęłam się ... ale powiedziałam mu że tylko trochę. I jak wilk, którym był odkrywał rany w mojej duszy, bandażował je swoją opieką i przenosił się do następnej. Starannie analizował, odnajdując psychiczne rany i nawet te o których nie miałam pojęcia, i zastępował je innymi ... lepszymi rzeczami. A kiedy pasja zaczęła rosnąć zbyt dzika, zbyt szybka ... - Wiec - mruknął:- Masz tu łaskotki? Tak. Kto by się spodziewał? Spojrzałam na wnętrze łokcia, jakbym nigdy nie widziałam go wcześniej. Śmiał się, odchylił się trochę i zrobił hałaśliwą malinkę na moim brzuchu. Moje kolana szarpnęły się w odruchu, a ja uderzyłam go w głowę łokciem. - Czy wszystko w porządku?- wyczołgałam się spod niego i usiadłam - powstrzymując chęć roześmiania się. Zaufajcie mi sprać Adama, gdy zabawialiśmy się. Głupia, niezdarna idiotka, cała ja. Spojrzał na moją twarz, chwycił obiema rekami głowę, przewrócił się na plecy , jęcząc w agonii. - Hej- powiedziałam. A kiedy nie przestał, szturchnęłam go w bok. Znałam te jego sztuczki - Przestań. Nie uderzyłam cię tak mocno- uczył się od Samuela. Otworzył jedno oko. - Skąd wiesz?

str. 233

- Masz twardą głowę - powiedziałem mu. – Jeśli nie uszkodziłam sobie łokcia, nie zaszkodziłam też twojej głowie. - Chodź tutaj - powiedział otwierając szeroko ramiona, oczy błyszczały mu ze śmiechu... i ciepła. Wczołgałam się na niego. Oboje zamknęliśmy na chwile oczy, poczułam się komfortowo. Gładził rekami po moich plecach. - Uwielbiam to - powiedział, trochę zdyszany. - Uwielbiasz, co?- Odwróciłam głowę i położyłam ucho na jego klatce piersiowej, więc mogłam usłyszeć bicie jego serca. - Dotykać cię...- celowo przejechał ręką po moim gołym tyłku. -Czy wiesz, jak dawno chciałem to zrobić? Jego dłoń zacisnęła się na nim. Napięcie z poprzedniej nocy opuściło mnie, było mi dobrze. Stałam się wiotka, a jeśli mogłabym mruczeć, robiłabym to. - Jeśli ktoś by nas zobaczył mógłby pomyśleć że śpimy - powiedziałam. - Tak uważasz? Tylko wtedy, gdyby nie dostrzegli mojego tętna... lub twojego. Dotknął po prostu we właściwym miejscu, i jęknęłam. - Podobnie jak Medea- mruknął. -Wszystko, co muszę zrobić, to położyć na tobie moje dłonie. Możesz być piekielnie wściekła... a następnie leżysz obok mnie i cała stajesz się miękka i łagodna - przyłożył swoje usta od mojego ucha. – Stąd wiem, że chcesz mnie tak bardzo jak ja Ciebie.- Jego ramiona były mocno oplecione wokół mnie, i wiedziałam, że nie byłam jedyną, z ranami. - Nie mruczę jak Medea - powiedziałam. - Jesteś tego pewna?

str. 234

I zaczął mi pokazać, o co mu chodziło. Jeśli nawet nie brzmiałam jak Medea. To byłam bardzo blisko. W miedzy czasie zabrał się do roboty, nie było czasu w tym morzu ognia by obudził się we mnie strach lub pamięci. Był tylko Adam.

Kiedy następnym razem obudziłam się, uśmiechałam się, byłam sama w łóżku, ale to nie miało znaczenia bo słyszałam Adama na dole - rozmawiał z Jessie. Albo robili obiad sprawdziłam cienie za oknem - kolację, albo ktoś już został pocięty na małe kawałeczki. Wkrótce zacznę się martwić. Ale na razie.. wampiry nie zamierzają zabić nikogo kogo znam. Nie zamierzają zabić nawet mnie. Słońce wzeszło. Sprawy między mną i Adamem są dobre i silne. W większości. Mamy wiele rzeczy do obgadania. Na przykład, czy chciał abym się wprowadziła ?Ta noc, była cudowna. Ale jego dom nie był do końca prywatny, każdy z jego sfory mógł tu być każdego dnia. Podobał mi się mój dom, niechlujny taki jakim jest. Lubiłam mieć własne terytorium. I co z Samuelem? Zmarszczyłam brwi. Był jeszcze... nie w całości , i z jakiegoś powodu jego spanie w moim domu było pomocne. Ze mną mógłby stworzyć stado, ale nie jest Alfą i nie jest odpowiedzialny za wszystkich. Nie byłam pewna czy to zadziała jeśli przeprowadziłabym się do Adama - i wiedziałam, że by nie zadziałało gdyby on także się tu przeprowadził. Widzicie już zaczynam się martwic... Wzięłam głęboki wdech i odetchnęłam. Jutro będę się martwić o Samuela, o Stefana i o Amber, której duch był najmniejszym jej problemem. Właśnie zamierzam korzystać z dzisiejszego dnia. Przez cały dzień będę szczęśliwa i beztroska.

str. 235

Zeszłam z łóżka i uświadomiłam sobie, że byłam naga. Co było do przewidzenia. Ale nie było śladu bielizny na podłodze ani na łóżku. Schyliłam się pod łóżko gdy Adam powiedział od progu - Wyśledziłem moim małym oczkiem coś co zaczyna się na literę T. - A ja wyszpieguję twoje małe oczko i zmiażdżę je- zagroziłam, ale ponieważ łóżko zasłaniało mnie to uśmiech był na mojej twarzy. Nie jestem wstydliwa - nie po tym jak wychowywałam się wśród wilkołaków. Umiem udawać, dlatego ludzie nie zrozumieją mnie źle... ale z Adamem wszystko musi być poprawne. Kręciłam się z odpowiedzią wiec odpuścił. - Upajałam się zapachem tego co ugotowałeś- coś z cytryną i kurczakiem - Poczułam się głodna. Ale nie mogę znaleźć mojej bielizny. - Możesz iść bez niej - zaproponował siedząc na łóżku po mojej prawej stronie. - Ha - powiedziałam - Nigdy w życiu draniu. Jessie i ktokolwiek jeszcze jest na dole . Nie będę biegała bez bielizny. - Kto będzie wiedział?- zapytał - Ja będę wiedziała - powiedziałam wyciągając głowę spod łóżka i zauważając, że miał moje jasno niebieskie majtki zwisające mu na palcu. - Były pod poduszką- powiedział z niewinnym uśmieszkiem. Wyrwałam je i założyłam. Potem skoczyłam i poszłam do łazienki gdzie leżała reszta moich ubrań. Ubrałam się, zrobiłam krok z łazienki i naszło mnie wspomnienie. Byłam tu niegodna, brudna... skażona. Nie mogłam stawić im czoła , nie mogłam spojrzeć w ich twarze, ponieważ wszyscy wiedzieli... - Ciii, ciiii - Adam nucił mi do ucha - To koniec! Skończyło się i dopełniło. Trzymał mnie, siedząc na podłodze w łazience ze mną na swoich kolanach, a ja zatrzęsłam się i wspomnienia wyblakły. Kiedy już mogłam oddychać normalnie, usiadłam z próbą godności.

str. 236

- Przepraszam - powiedziałam. Myślałam, że ostatniej nocy zajęłam się swoimi wspomnieniami, że wyleczyłam się z ataku paniki, prawda? Sięgnęłam chwyciłam ręcznik, wytarłam spocone czoło - i stwierdziłam że ciągle się pocę. Byłam pewna, że wszystko powróci teraz do normalności. - To może potrwać dłużej niż tydzień aby poradzić sobie z czymś takim - powiedział Adam jakby czytał w moich myślach. - Ale mogę pomóc jeżeli mi pozwolisz. Spojrzałam na niego a on potarł kciukiem pod moimi oczami - Musisz się otworzyć , pomimo wszystko, i wpuścić stado. Uśmiechnął się, smutnym uśmiechem - Zablokowałaś się podczas podróży powrotnej ze Spokane. Gdybym miał zgadywać, przypuszczam że było to wtedy kiedy pozwoliłaś Stefanowi się ugryźć. - Nie miałam pojęcia o co mu chodzi i domyśliłam się że to widać - Nie celowo? - powiedział Jakoś udało mi się zejść z jego kolan i stałam oparta o przeciwległą ścianę – Nic o tym nie wiem. - Miałaś atak paniki w drodze do domu - powiedział. Skinęłam głową i przypomniałam sobie ciepło sfory kiedy wyciągnął mnie z niego. Niezwykłe, niesamowite - i zagrzebałam je pod resztą wydarzeń z ostatnich dwóch nocy. Jego powieki przymknęły się -Tak lepiej... nieco lepiej - Podniósł się z podłogi i skupił na mnie, żółte plamy tańczyły w jego tęczówkach. Wyciągnął rękę i dotknął tylko pod moim uchem. To był delikatny dotyk, ledwie skóry o skórę. Tak powinno być, na co dzień. Zaśmiał się, brzmiąc trochę roztrzepanie - Podobnie jak Medea, Mercy- powiedział opuszczając rękę, przeciągając oddech, który brzmiał trochę jak poszarpany. - Pozwól mi spróbować jeszcze raz. - wyciągnął rękę. Kiedy położyłam moją na jego, zamknął oczy i... poczułam jak strużka życia, ciepła i zdrowia wędruje z jego ręki do mojej. To było jak przytulenia w letnie dni, śmiech i słodki miód. Otworzyłam się na to co płynęło od niego, wślizgując się w coś co tylko wiedziałam że było ciepłymi głębinami, które mnie otaczały.

str. 237

Ale stado mnie nie chciało. I w chwili, kiedy ta myśl przeszła przeze mnie, połączenie zerwało się i Adam wyszarpnął swoją rękę z sykiem bólu, co powaliło mnie na kolana. Wyciągnęłam rękę aby go dotknąć, ale cofnęłam z powrotem aby go znowu nie zranić. - Adam? - Uparta - powiedział wydając ocenę. – Dostałem kawałek ciebie, Nie kochamy Cię, więc nic od nas nie weźmiesz?.- Pytanie w jego głosie było zaadresowane do niego, jak gdyby nie był pewien jego analizowania. Usiadłam z powrotem na piętach, złapana przez dokładność jego odczytu. - Instynkt napędza wilka...kojota także, tak sądzę. - Powiedział po chwili. Spojrzał zrelaksowany, jedno kolano miał u góry a drugie rozciągnął obok mnie.- Prawda jest bez upiększeń i sztuczności i kieruję się własną logiką. Nie możesz pozwolić stadu dawać nie dając w zamian, a jeżeli nie będziemy chcieli twojego prezentu. Nic nie powiedziałam. Nie rozumiałam jak działa sfora, ale w ostatniej części miał rację. Chwilę później powiedział - To czasami niewygodne być częścią sfory. Kiedy jest w pełnym magicznym rozkwicie- tak jak teraz kiedy księżyc zbliża się do zenitu, nie ma nic co mogłabyś ukryć przed każdym przez cały czas tak jak robimy to jako ludzie. Niektóre rzeczy tak, ale nie możemy wybrać które z nich zatrzymać bezpieczne w tajemnicy. Paul wie, że nadal jestem na niego wściekły za atak na Warrena, to sprawia, że się przede mną płaszczy, a to mnie jeszcze bardziej wkurza, ponieważ to nie jest żal za próbę ataku na Warrena, podczas której został ciężko ranny ale strach przed moim gniewem. Wpatrywałam się w niego. - Nie jest to złe - powiedział - Wiedząc kim oni są, jest dla nich ważne, to czyni ich różnymi. Które mocne strony każdego z nich, współpracują ze stadem. Zawahał się - Nie jestem pewien ile dostaniesz. Jeżeli zechcę przy pełni księżyca w postaci wilka mogę prawie zawsze przejrzeć każdego - to część bycia Alfą. To pozwala mi korzystać z jednostek w budowaniu stada. Większość sfory dostaje kąski i fragmenty, głównie rzeczy to które mogą ich zainteresować lub duże rzeczy. - Posłał mi lekki uśmiech

str. 238

- Nie wiedziałem czy wprowadzenie cię do sfory w ogóle zadziała, wiesz. Nie mogłem tego zrobić z ludzka partnerka, ale ty zawsze jesteś nie odkryta. - Popatrzał na mnie uważnie wiedziałaś, że Mary Jo została ranna? Potrząsnęłam głową - Nie, wiedziałam, że ktoś został ranny, ale nie wiedziałam że to Mary Jo do czasu aż ją zobaczyłam. - Ok - powiedział zachęcony moją odpowiedzią - To nie powinno być dla ciebie szkodliwe. Jeżeli ty nie potrzebujesz ich a oni nie potrzebują ciebie, stado po prostu będzie... tarczą na twoich plecach, ciepłem w czasie burzy. Nasza związek wiąże -kiedy się uspokoi zapewne doda trochę niezwykłości. - Co masz na myśli "gdy się uspokoi"?- zapytałam. Wzruszył ramionami - Trudno to wyjaśnić - posłał mi rozbawione spojrzenie - Kiedy uczyłem się jak to być wilkiem zapytałem moją nauczycielkę jak to jest z więzią. Powiedziała mi, że jest różnie dla każdej pary - i bycie Afą stanowi ciekawe urozmaicenie. - Więc nie wiesz? - bo to nie była odpowiedź a Adam nie unikał odpowiedzi. Odpowiadał albo mówił, że nie zamierza odpowiadać. - Nie wiem - powiedział. - nasza więź - uczynił gest ręką wskazując mała przestrzeni w łazience pomiędzy nami - jest dla mnie jak most, jak wiszący most na Columbią. Ma fundamenty i kable i wszystko to co musi mieć aby być mostem, ale jeszcze nie jest przerzucony przez rzekę. - Spojrzał na mnie i uśmiechnął się - Wiem, że to brzmi głupio, ale pytałaś. W każdym razie, jeśli wszystko czułaś kiedy Mary Jo była umierająca , że ktoś został ranny, wyczułaś tez kilku, którzy niechętnie widzą cię jako część naszego stada to wszystko moja wina. Poczułaś ich przeze mnie. Osobiście, nawet nie będąc świadomą, chyba że zostaną spełnione określone warunki. Rzeczy takie jak bliskość, jak jesteś otwarta na stado a także pełnia księżyca - uśmiechnął się szeroko - albo jak nieprzestępna jesteś dla nich. - Więc jeśli tego nie czuje, to nie powinno mieć znaczenia, że mnie nie chcą?

str. 239

Posłał mi obojętne spojrzenie - Oczywiście, że ma znaczenie - ale nie zostanie ci wepchnięte do gardła w każdej minucie dnia. Przeważnie oczekuję, że będziesz wiedziała o tych, którzy nie chcą kojota w stadzie. Tak, jak Warren zna wilki, które nienawidzą tego, kim on jest bardziej, niż co robi. Krotki żal zagościł w jego oczach na wspomnienie udręk Warrena. - Tak jak Darryl zna wilki, które chowają urazę aby przyjmować zlecenia od złych zarozumiałych ludzi którzy uważają ze są dobrze wychowani - Uśmiechnął się trochę – Nie jesteś sama, większość ludzi jest uprzedzona do czegoś. Ale wiesz, co, po jakimś czasie krawędzie się zacierają. Wiesz, kto nienawidził Darylla najbardziej, gdy dołączył do nas w drodze powrotnej, kiedy byliśmy jeszcze w Nowym Meksyku? Podniosłam brwi pytająco - Aurielle. Myślała, że był aroganckim, ważnym snobem. - Którym jest - Zauważyłam - Ale jest także inteligentny, szybki i skory do małych życzliwości kiedy nikt nie patrzy. - Tak - skinął głową - Nikt z nas nie jest doskonały i jako stado uczymy się, aby zwalczać te niedoskonałości które są niewielką częścią tego kim jesteśmy. Daj nam przyjąć cię szczerze do naszego schroniska, Mercedes. A wilki, które są ci nieprzychylne będą musiały sobie z tym poradzić tak jak ty poradzisz sobie z tymi, których nie lubisz, niezależnie od przyczyny. Myślę, że z wyleczeniem poradzisz sobie na własną rękę, a stado pomoże ci zatrzymać twoje ataki paniki. - Ben jest niegrzeczny - powiedziałam rozważając to. - Widzisz już znasz większość z nas - powiedział Adam - A Ben cię uwielbia. Nie bardzo wie jak sobie jeszcze z tym poradzić. Nie jest przyzwyczajony do lubienia kogokolwiek... a lubić kobietę... - Spróbujmy jeszcze raz - powiedział i wyciągnął rękę. Tym razem, kiedy go dotknęłam poczułam skórę i odciski, nie ciepło, nie magię. Przechylił głowę i ocenił mnie surowo - Trudno dyskutować z instynktem, nawet z rozumem i logiką, prawda? Mogę zapukać?

str. 240

- Co? - Czy mogę spróbować dotknąć cię pierwszy? Być może to pozwoli otworzyć się tobie na stado. - Brzmiało to całkiem nieszkodliwie. Ostrożnie skinęłam głową... i poczułam go, jego duch lub coś dotknęło mnie. Nie było, podobne do tego jak wzywałam Stefana. To było tak intymne jak rozmawianie chociaż nie za bardzo. Dotyk Adama przypominał bardziej o obecności, jaką czułam czasami w kościele, ale to był bez wątpienia Adam nie Bóg. A ponieważ to był Adam, pozwoliłam mu, dopuszczając go do mojej tajemnicy serca. Coś ustabilizowało się w tym miejscu, sprawiając, że zadzwoniło w mojej duszy. Następnie wrota się otworzyły.

Następnym razem, gdy byłam świadoma czegokolwiek prawdziwego, byłam z powrotem na kolanach Adama, ale w jego sypialni na piętrze, a nie w łazience. Członkowie stada otoczyli nas i stali z założonymi rekami. Moja głowa bolała jak wtedy, gdy pierwszy i jedyny raz upiłam się, tylko że było o wiele gorzej. - Będziemy pracować nad filtrowaniem umiejętności, Mercy- powiedział Adam, jego głos brzmiał nieco szorstko. Jakby to był sygnał, sfora zniknęła i znowu stali się indywidualnymi jednostkami - choć nie byłam świadoma ich, dopóki nie zniknęli. Coś zatrzymało się, a moja głowa już tak bardzo nie bolała. Dyskomfort w byciu na podłodze, kiedy wszyscy inni stoją, zmusił mnie do przechylenia się i próbowania wykorzystać ręce aby wstać. - Nie tak szybko - Samuel mruknął. Był jednym nie w okręgu, zauważyłabym go, ale przepchnął się do przodu poprzez linie. Podał mi rękę i postawił mnie na nogi. - Przepraszam - powiedziałam do Adama, wiedząc, że stało się coś złego, ale nie mogłam skupić się na tym, czym to było. - Nie musisz przepraszać, Mercy – zapewnił mnie Samuel łamiącym się głosem. -Adam jest na tyle stary, by wiedzieć lepiej że wprowadzenie swojej partnerki do sfory jest

str. 241

równoznaczne z przypieczętowaniem waszej partnerskiej więzi. To coś takiego jak uczenie dziecka pływać w oceanie. Podczas tsunami. Adam nie wstał, kiedy ja wstałam, a kiedy spojrzałam na niego, jego twarz była szara pod opalenizną. Miał zamknięte oczy, i siedział jak gdyby poruszanie się było bardzo bolesne. - Nie twoja wina, Mercy. Prosiłem cię byś otworzyła się na mnie. - Co się stało?- Zapytałam go. Adam otworzył oczy, były tak żółte jak nigdy ich jeszcze takich nie widziałam. - Całkowite otwarcie przepustnicy, przeciążenie,- powiedział. -Ktoś chyba powinien wezwać Darryla i Warrena i upewnić się, że nic im nie jest. Wkroczyli bez uprzedzenia i zmiażdżyli cię w twojej własnej skórze. - Nie pamiętam- powiedziałam ostrożnie. - Dobrze - powiedział Samuel. - Na szczęście dla nas wszystkich, umysł ma sposób na ochronienie siebie. - Wyszłaś od pełnego zamknięcia do pełnego otwarcia – powiedział Adam -A gdy otworzyłaś się... tobie stało ty... - machał rękami. –Coś w rodzaju rozprzestrzenienia się więzi sfory. - Podobnie jak Napoleon próbujący przejąć Rosję- powiedział Samuel – Nie było cię wystarczająco dużo by to obejść. Co nieco sobie przypomniałam. Byłam w basenie, tonąca w pamięci i myślach, które nie były moje. Oni, przepływali nade mną, wokół mnie i we mnie jak rzeka skuta lodem – rozdzierając mnie na kawałki gdy przepływali. Było zimno i ciemno, nie mogłam oddychać. Słyszałam jak Adam woła moje imię ...

str. 242

- Aurielle odpowiedziała - zgłosił Ben z przedpokoju. - mówi ze Darrylowi nic nie jest. Warren nie odbiera, więc zadzwoniłem na komórkę do jego Toy Boy4. Chłopak sprawdzi i do mnie oddzwoni. - Założę się, że nie nazywasz go Toy Boy prosto w twarz-

powiedziałam.

- A właśnie że tak - odparł Ben z zraniona godnością- Powinnaś usłyszeć jak on mówi na mnie. Kyle ludzki chłopak Warrena, który w dzień pracował jako adwokat, słynął z języka, który był tak samo ostry jak jego umysł. Mogłabym założyć się o jakiekolwiek pieniądze o wynik jakiejkolwiek słownej potyczki między Kylem i Benem, i nie stawiałabym na Bena. - Czy z tatą wszystko w porządku? - Zapytała Jesse. Wilki przesunęły się na bok prawie nieśmiało, aby pozwolić jej przejść i zdałam sobie sprawę, że musieli trzymać ją z dala, podczas gdy sytuacja była jeszcze niepewna. Wnioskując po oczach Adama, kontrole utrzymywał na komarzym włosie, więc trzymanie jego wrażliwej ludzkiej córki było dobrym pomysłem. Ale znałam Jessie - Ja nie chciałabym być trzymana z tyłu. Adam, szybko wstał na nogi i o mało nie oparł się o Mary Jo - która położyła rękę, gdy on się zakołysał. - Nic mi nie jest - powiedział do córki, i szybko ją przytulił. - Jesse, jest tą która wezwała Samuela – powiedziała mu Mary Jo - My nawet o tym nie pomyśleliśmy. Powiedział nam, co robić. - Jesse jest świetna - powiedziałam z przekonaniem. Posłała mi niepewny uśmiech. - Sztuką jest to – powiedział do mnie Samuel – by przyłączyć się do sfory i Adama, nie zatracając siebie. To instynktowne do wilkołaków, ale oczekuję, że popracujesz nad tym.

4

Żadne tłumaczenie mi nie pasowało wiec wole zostawić w oryginale, i tak wszyscy pewnie wiedza o co chodzi 

str. 243

Po wszystkim, wróciłam do domu na obiad, wymknęłam się wręcz niezauważalne zgromadzeniu, które uczestniczyło w naszej prywatnej rozmowie. Potrzebowałam trochę czasu w samotności. Adam zobaczył mnie jak wychodziłam, ale nie zatrzymał, wiedział, że wrócę. Znalazłam w lodówce miskę z tuńczykiem, ogórkiem i majonezem, więc zrobiłem sobie kanapkę a resztkami nakarmiłam kota. Gdy jadła z delikatnym pośpiechem, zadzwoniłam na komórkę do Kyle. - Uhmm? Dźwięk był tak zrelaksowany, że odsunęłam telefon z dala od ucha by upewnić się, że dzwoniłam do Kyle. Tak na ekranie widniał napis Kyle. - Kyle? Dzwonie by dowiedzieć się jak z Warrenem? - Przepraszam, Mercy,- Kyle śmiał się, i usłyszałam plusk wody. -Jesteśmy w jacuzzi. Nic mu nie jest. Jak się masz? Ben powiedział, że wszystko w porządku. - Świetnie. Warren? - Zemdlał na korytarzu, gdy widocznie szedł do kuchni z pustą szklanką. - Nie była pusta, kiedy ją niosłem – głos Warrena z ciepłym południowym akcentem brzmiał na rozbawiony. - Ach - powiedział Kyle -Nie zauważyłem nic oprócz Warrena. Ale obudził się w ciągu kilku minut - Tak się dzieje, gdy ląduje ci na twarzy zimna woda – zaobserwował rozbawiony Warren. - Ale miał dreszcze i kichał - stąd jacuzzi. - Powiedz mu że mi przykro - powiedziałam Kyleowi.

str. 244

- Nie musi być ci przykro - powiedział Warren. -Magia Sfory może być czasami trudna. Po, to Adam, Darryl, i ja jesteśmy, kochanie. Nie czuję cię już w stadzie. Problemy? - Prawdopodobnie nie - powiedziałam. - Samuel mówi, że musiałam przepalić jakiś układ. Szybko powinnam wrócić na linię. - Widocznie to nie było konieczne, żeby móc coś przekazać – powiedział oschle Kyle. Samochód wjechał na podjazd- Mercedes, pomyślałam. Ale nie rozpoznaje poszczególnych samochodów. – Przytul Warrena ode mnie, - powiedziałam.- I cieszcie się z jacuzzi. Rozłączyłam się zanim Kyle mógł powiedzieć coś skandalicznego w odpowiedzi i poszłam do drzwi, żeby zobaczyć, kto tam był. Corban, mąż Amber właśnie wchodził po schodach. Wyglądał na zdziwionego, gdy otworzyłam drzwi zanim zapukał. Wyglądał również na zdenerwowanego, miał krzywo zawiązany krawat, zarośnięte policzki. - Corban?- Powiedziałam. Nie mogłam sobie wyobrazić, dlaczego był tutaj, kiedy zadzwonienie było o wiele łatwiejsze - Co się stało? Otrząsnął się z mentalnego haju, i zrobił ostatni krok. Wyciągnął rękę, zauważyłam, że miał na sobie skórzane rękawice i trzymał coś dziwnego. To wszystko, co zdążyłam zauważyć, zanim uderzył mnie paralizatorem. Paralizatory stają się codziennością w służbie policyjnej, choć faktycznie nigdy wcześniej ich nie widziałam. Gdzieś na YouTube jest film video, pokazujący, co dzieje się z uczniem, który złamał pewne reguły w bibliotece uniwersyteckiej. Został potraktowany paralizatorem, a następnie ponownie, ponieważ nie chciał wstać, kiedy mu kazano. To boli. To boli, jak... Nie wiem, co. Upadłam na ziemię i leżałam zamrożona, podczas gdy Corban przeszukiwał mnie. Przeszedł do kieszeni, wyrzucając mój telefon komórkowy na ganek. Złapał mnie za ramiona i kolana i próbował podnieść mnie szarpnięciem.

str. 245

Jestem dużo cięższe niż na to wyglądam – to robią mięśnie - i nie był wilkołakiem, tylko rozpaczliwe szepczącym człowiekiem – Przykro mi. Przykro mi. Postaram się aby było mu przykro, myślałam, że przez mgłę bólu. -Nie gniewaj się mam nawet... – bardziej bredził do siebie niż do mnie. Ludzie, których widziałam po znokautowaniu paralizatorem byli nieprzytomni tylko kilka sekund. Nawet dziecko w bibliotece było wstanie hałasować. Byłam zupełnie bezradna, i nie wiedziałam, dlaczego. Próbowałam skontaktować się ze stadem lub Adamem. Znalazłam gdzie połączenie powinno być, ale prąd był niczym w porównaniu z bólem, który czułam naciskając tam. Moja głowa tak bardzo bolała że czułam jak moje uszy krwawią. Światło dzienne jeszcze świeciło, więc przywoływanie Stefana nie było zbyt pomocne. Za drugim razem udało mu się mnie podnieść, zabrał mnie do swojego samochodu. Jego bagażnik otworzył się po sygnale, a on wrzucił mnie do niego. Moja głowa odbiła się od podłogi kilka razy. Kiedy wydostanę się stad, Amber zostanie wdową. Szukając po omacku wyciągnął moje ręce razem za moimi plecami, i rozpoznałam dźwięk opaski zaciskowej. Drugiej użył do moich kostek. Siłą otworzył mi usta i wepchnął w nie skarpetę, która smakowała zmiękczaczem do tkanin i delikatnie pachniała Amber, następnie owinął głowę i knebel bandażem. - To Czad -powiedział mi, z dzikim spojrzeniem - On ma Czada. Ujrzałam świeże znaki po ugryzieniu na jego szyi tuż przed tym jak zamknął bagażnik.

tłumaczenie madabob i wicher20 beta Mal

str. 246

Rozdział 11

Musiało minąć, co najmniej 15 minut zanim skutki porażenia opadły i zaczęłam znowu funkcjonować. Po pierwsze doszłam do wniosku, że czymkolwiek mnie uderzył to nie był to normalny paralizator. Nie ma mowy. Zła i drżąca, skulona w bagażniku starałam się wymyślić plan. Nie mogłam jeszcze się poruszyć, ale zanim dotrzemy do Spokane, już będę w stanie. Związanie nie było na tyle mocne, aby utrzymać kojota. Samochód był nowszy, widziałam rączkę, która uwalniała klapę bagażnika. Więc nie zostałam uwięziona. Uświadomienie sobie tego zrobiło naprawdę wiele, aby zatrzymać mój atak paniki. Bez względu na to, nie stawię czoła Blackwoodowi. Rozluźniłam się na podłodze bagażnika i próbowałam zrozumieć, dlaczego wampir chciał mnie tak mocno, że wysłał pomnie swojego prawnika. Może dlatego że nie cenił Corbana wystarczająco – ale miałam wrażenie, że ich związek był dość długi. Próbuje przejąć TriCities tak jak Spokane? Porwał mnie i będzie przetrzymywał jako zakładnika aby zmusić wilkołaki do podjęcia działań przeciwko Marsilii? Wydawałoby się to opcją... gdyby odbyło się wczoraj? Ale wojna w Tri-Cities pomiędzy wilkami a wampirami dobiegła końca, porwanie mnie właśnie teraz, aby wpłynąć na Adama wydawało się głupim ruchem. A wampir, który był głupcem nie będzie skutecznie trzymał miasta przed przybyszami. Była szansa, znikoma, że nie słyszał, co się stało. To oznaczało szansę, że nie mogłam odrzucić tej teorii.

str. 247

A Marsilia została pomniejszona o trzy najpotężniejsze wampiry. Jeśli chciał ruszyć przeciwko niej, to teraz był czas uderzenia w nią. Porwanie mnie nie było uderzeniembyło w najlepszym razie rundą ostateczną. Szczególnie teraz, kiedy Marsilia zdeklarowała rozejm z wilkami. Porwanie mnie, oceniłam, nie zrobi nic poza wysłaniem Adama do Marsilii z ofertą przymierza. Widzisz? Zabranie mnie było głupie -jeżeli jego celem było przejęcie terytorium Marsilii. Ponieważ Blackwood nie może być tak głupi, a ja znalazłam się niewątpliwie w bagażniku Corbana byłam skłonna myśleć, że nie miałam racji co do intencji Blackwooda. Więc co chciał ze mną zrobić? To może być również tak proste jak duma. Wziął mnie za jedzenie - może jak sam twierdził każdego, kto przyszedł do domu Amber. Następnie Stefan przyszedł i zabrał mnie od niego. Teoria korzyści zgodna z zasadą KISS - Keep It Simple, Stupid5. Oznaczałoby to, że Blackwood nie ma nic wspólnego z duchem Chada. To sugerowałoby głupi pech, że weszłam beztrosko na jego łowiecki teren, gdy poszłam, do Amber szukać ducha. Wampiry są aroganckie i terytorialne. To nie tylko możliwe, ale i prawdopodobne, pożywiając się mną uwierzył, że do niego należę. Jeśli był na tyle zaborczy -a posiadanie miasta dla siebie zakładało, że Blackwood był bardzo zaborczy-, więc całkowicie uzasadnione, że pośle po mnie. Było to wykwintne, zgrabne rozwiązanie i nie znaczyło że jestem kimś wyjątkowym. Ego, jak lubił powtarzać Bran, stawało na drodze do prawdy częściej niż cokolwiek innego. Kłopot polegał na tym, że to nie całkiem pasowało. 5

W oryginale lepiej brzmi 

str. 248

Będąc sama w bagażniku nie miałam nic lepszego do roboty niż przeanalizować całą sprawę. Od początku, propozycja Amber mnie niepokoiła. Po namyśle wydawało mi się to nawet bardziej złe. Amber z którą stoczyłam walkę na wodę, która wydawała uroczystą kolację dla klientów męża, nie byłaby tak bezmyślna i nietaktowna aby poprosić mnie o pomoc z duchem, ponieważ czytała o moim gwałcie- o gwałcie z niemal obcym facetem, naprawdę, po tych wszystkich latach - w gazecie. Nie widziałam jej od dłuższego czasu. Jednak z perspektywy czasu nie było niezręczności w jej zachowaniu, który byłby odmienny dla kobiety, którą była lub, na jaką wyrosła. Można by wyjaśnić tą dziwną sytuację, ale pomyślałam, że bardziej prawdopodobne, iż to ona została wysłana. Co pozostawiało pytanie, dlaczego Blackwood mnie chce? Co mógł o mnie wiedzieć zanim wymógł moją podróż do Amber? Gazety pisały, że spotykałam się z wilkołakiem. Amber wiedziała, że widywałam duchy. Wzięłam głęboki oddech, ona także widziała, że byłam wychowywana w rodzinie zastępczej w stanie Montana do 16 lat. Nie było to coś, co bym ukrywała, wilkołaki są tylko częścią mojej zastępczej rodziny z wyjątkiem czasu kiedy byłam pijana. Jednak wśród wilkołaków znajomość, walkera, zmiennokształtnego kojota, który został wychowany przez Brana, była dobrze znana. Wiec nie wiedział nic o mnie aż do czasu tych artykułów prasowych. Powiedzmy, że Amber spojrzała w gazetę i powiedziała " Dobry

boże znam ją. Zastanawiam się czy nie była by pomocna w poradzeniu nam sobie z naszym duchem. Mówiła, że widzi duchy".

str. 249

Blackwood powiedział sam do siebie " Hmmm, dziewczyna, której chłopak jest Alfą w Tri-

Cities. Dziewczyna mająca powinowactwo z duchami. " I będąc dużo starszym ode mnie, musiał wiedzieć dużo więcej o walkersach niż ja. Więc dodał dwa do dwóch i wyszło " Hej

zastanawiam się czy ona nie jest tym walkerem, który był wychowywany przez Brana kilka lat temu?". Zapytał, więc Amber czy byłam z Montany. A ona powiedziała mu, że byłam wychowywana tam przez przybraną rodzinę. Może chciał coś od walkera . Tu przypomniałam sobie nieprzyjemny moment o tym jak Stefan opowiadał mi o Mistrzu z Mediolanu, który był uzależniony od krwi wilkołaków. Ale Stefan miał krew ode mnie i raczej nie jest to znaczące. W każdym razie załóżmy, że Blackwood chciał walkera , więc wysłał Amber aby mnie znalazła i przekonała do przyjazdu do Spokane. Nie podobało mi się to tak bardzo jak teoria KISS. Ale głównie, dlatego, że oznaczało to, iż nie porzuci polowania na mnie nawet wtedy, gdy ucieknę z tego samochodu. Oznaczało to, że po prostu będzie przychodził dopóki nie dostanie tego, czego chce lub nie zostanie zabity. To pasowało do mojej wiedzy. Walkers są rzadkie. Jeżeli istnieją inni to ja ich nigdy nie spotkałam. Więc jeśli zorientował się, czym byłam to chciał jednego mieć, więc logiczne że po mnie przyszedł. Więc pytanie, które mi pozostało to, co chce od walkera? Mrowienie w rękach i nogach zniknęło i pozostał tylko ból z tyłu. Nadszedł czas by uciec... i wtedy naprawdę pomyślałam o tym co Corban powiedział "On ma Chada". Corban musiał

str. 250

mnie porwać, bo Blackwood miał Chada. Zastanawiałam się, co Blackwood zrobi, kiedy Corban wróci a ja mu ucieknę. Może po prostu wyśle go ponownie. Ale przypomniałam sobie obojętność, Marsilii kiedy nakazała zabić ludzi Estelle... kiedy zabiła wszystkich ludzi Stefana. Była dotknięta tym, że nadal był na nią zły po tym jak zorientował się, co zrobiła. Być może nie rozumiała przywiązania Stefana do swoich ludzi ponieważ ludzie byli pożywieniem. Może Blackwood po prostu zabiłby Chada. Nie mogłam zaryzykować. Nagle ostra krawędź strachu pojawiła się w moim wnętrzu, naprawdę byłam w pułapce. Nie mogłam uciec, nie, gdy mogło to oznaczać, że Chad może umrzeć. Wykrzywiając się ironicznie starałam się uporządkować moje sprawy. Nie było magicznej laski, oczywiście. Nie było jej w tej chwili, ale ostatecznie zawsze się ukazuje. To stanowiłoby potężny artefakt- gdyby tylko wampiry bały się owiec. Nie mogłam znaleźć sfory ani Adama. Samuel powiedział, że połączenie może zostać zresetowane. Nie określił mi osi czasowej a mnie nie zależało, aby powtórzyć doświadczenie, więc nie pytałam. Adam powiedział, że odległość może spowodować połączenie słabszym. Pamiętam, że Samuel raz pobiegł aż do Teksasu, aby uciec od ojca... i to zadziałało. Ale ze Spokane było dużo bliżej niż z Teksasu do Montany. Więc może, jeśli utknęłam z

str. 251

Blackwoodem wystarczająco długo mogłabym wezwać całe stado, aby znowu mnie uratowało. Po zmroku, a wkrótce będzie ciemno, był Stefan. Mogę go wezwać a przyjdzie do mnie, tak jak to było, kiedy Marsilia prosiła mnie abym to zrobiła - ale będę musiała to zrobić zanim Blackwood zmusi mnie do wymiany z nim krwi. Przypuszczałam, że to, co zadziałało, aby złamać panowanie Blakwooda będzie działać w odwrotnej kolejności. I tak jak z wezwaniem stada, wezwałabym go na śmierć. Gdyby nie oceniał siebie, jako podobnego do Blackwooda - i nie oceniał - mogłam tylko zaakceptować jego opinię. Wiedział więcej o Blackwoodzie niż ja. Gdybym odeszła, zostawiłabym chłopaka, którego lubię, na pewną śmierć z rąk potwora. Jeśli zostałabym oddałabym siebie w ręce potwora. Potwora. Może nie miał zamiaru mnie zabić. Mogłam w to łatwo uwierzyć. Trudniejj było odrzucić to, że już pokazał swoje zamiary chciał zrobić ze mnie swoją marionetkę. Zawsze mogłam odejść. Przemieniłam się i tłumaczyłam to sobie, dlatego, że nie chciałam stanąć twarzą w twarz z Blackwoodem związana i bezradna. Jako kojot poluzowałam więzy i knebel, potem przemieniłam się, ubrałam i palcami otworzyłam zatrzask bagażnika. Więc jechałam w bagażniku auta Corbana całą drogę do Spokane. Kiedy samochód zwolnił na światłach opuszczając gładki asfalt autostrady międzystanowej, wygładziłam swoje ubranie. Moje palce dotknęły laski... srebro drewniana było schowane pod moim

półdupkiem. Pogłaskałam ją ponieważ to powodowało, że czułam się lepiej.

str. 252

- Lepiej się ukryj moja piękna - mruknęłam z fałszywym akcentem pirata - albo będziesz uwięziona w jego pokoju skarbów i nigdy nie ujrzysz światła dziennego. Coś w moim uchu zadzwoniło, wzięliśmy ostry zakręt i strąciłam orientacje gdzie laska się podziała. Miałam nadzieję, że wysłuchała mnie i odeszła. Nie byłaby pomocna przeciw wampirom a ja nie chciałam jej zepsuć, kiedy była pod moją opieką. - Teraz mówisz do przedmiotów nieożywionych- powiedziałam głośno - i wierzysz, że słuchają. Weź się w garść Mercy. Samochód zwolnił a następnie zatrzymał się. Usłyszałam brzęk łańcucha i metalu na chodniku a następnie samochód powoli ruszył do przodu. Brzmiało jakby bramy wjazdowe Blackwooda były bardziej ekskluzywne niż Marsilii. Czy wampiry martwią się o takie rzeczy? Zwinęłam się, podkurczyłam nogi i pochyliłam się aż moja broda opierała się piety. Kiedy Corban otworzył bagażnik, po prostu usiadłam. Musiało wyglądać jakbym robiła tak przez cały czas. Miałam nadzieję, że odwróci to jego uwagę od zawartości bagażnika, by nie zauważył laski. Jeśli nadal tam była. - Blackwood ma Chada?- Zapytałam. Jego usta otworzyły się, ale żaden dźwięk z nich nie wyszedł. - Słuchaj - powiedziałam wychodząc z tego bagażnika z mniejszą gracją niż planowałam. Przeklęty Taser6 lub paralizator lub cokolwiek to było. - Nie mamy za wiele czasu. Muszę

6

Taser (pełna nazwa: Thomas A. Swift's Electric Rifle) - paralizator elektryczny, produkowany przez firmę Taser International. Posiada zasięg rażenia do 5 metrów dzięki wystrzeliwanym z rękojeści elektrodom, które łączą się z nią za pomocą odwijanych przewodów. Generowane wysokie napięcie elektryczne przy niskim prądzie, powoduje silny ból oraz zakłócenie działania układu nerwowego i w rezultacie chwilowy całkowity paraliż.

str. 253

wiedzieć, jaka jest sytuacja. Powiedziałeś, że miał Chada. Co dokładnie powiedział ci, że masz zrobić? Czy powiedział ci, czego ode mnie chce? - On ma, Chada. - Powiedział Corban. Zamknął oczy a jego twarz zaczerwieniła się jak u sztangisty po wielkim wysiłku. Jego głos przyszedł powoli. - Dotarłem do ciebie, gdy byłaś sama. Nikogo dookoła. Ani twojego współlokatora, Ani chłopaka. Powiedział mi, kiedy. sprowadziłem ciebie tutaj. Mój syn żyje. - Czego on ode mnie chce? - Zapytałam nadal będąc zaabsorbowaną, że Blacwood wiedział, kiedy byłam sama. Nie mogłam uwierzyć, że byłam śledzona - nawet, jeśli nie wykryłam tego to był jeszcze Adam i Samuel. Pokręcił głową - Nie wiem - wyciągnął rękę i chwycił mnie za ramie - muszę cię teraz zabrać. - Dobrze- powiedziałam a moje tętno podskoczyło. Nawet teraz rzuciłam szybki spojrzenie na bramę i dziesięć stóp kamiennego muru. Nawet teraz mogę się wyrwać i uciec. Ale tam był Chad. - Mercy - powiedział, zniżając swój głos - jeszcze jedno. Chciał abym powiedział ci o Chadzie. Abyś poszła. Tylko, dlatego, że wiesz, że to pułapka nie oznaczało, że jego przynęta była wystarczająco dobra. Z nierównym westchnieniem postanowiłam, że jeden głuchoniemy chłopiec miał odwagę zmierzyć się z duchem powinno zainspirować mnie, choć do jednej dziesiątej jego odwagi.

str. 254

Mój kurs został określony, przyjrzałam się dokładnie geograficznej pułapce Blacwooda która dla mnie szykował. Było ciemno, ale ja widzę w ciemnościach. Dom Blacwooda był mniejszy od Adama, nawet mniejszy od Amber, chociaż był misternie wykonany z kamieni w ciepłych barwach. Tereny obejmowały może pięć lub sześć hektarów, które były kiedyś ogrodem różanym. Ale upłynęło kilka lat, od kiedy ogrodnik ich dotykał. Mógłby mieć inny dom, pomyślałam. Z odpowiednio dużym z profesjonalnym ogrodem i ludźmi, którzy utrzymywaliby go pięknym. Tam mógłby przyjmować swoich gości biznesowych. To miejsce z zaniedbanym i zarośniętym ogrodem było jego domem. Co mi to o nim mówiło? Nic poza tym ze bardziej cenił jakość niż rozmiar i preferował prywatności niż piękno i porządek. Otaczające mury były starsze niż w domu, wykonane z kamienia wydobytego z kamieniołomów i ręcznie ułożone bez zaprawy. Brama była z kutego żelaza, ozdobna. Jego dom nie był tak na prawdę mały - po prostu wyglądał niewymiarowo prezentując się tak. Bez wątpienia dom, który by go zastąpił byłby ogromny i bardziej pasowałaby do posiadłości, jeśli nie do wampira. Corban zatrzymał się przed drzwiami - Uciekaj póki możesz - powiedział - to nie w porządku... to nie twój problem. - Blacwood stał się moim problemem - powiedziałam. Szłam przed nim i otworzyłam drzwi. - Hej kochanie, jestem w domu. - Zapowiedziałam moim najlepszym głosem gwiazdy filmowej z lat 50-tych. Czułam, że Kyle zaaprobowałby ten głos, ale nie ubiór. Koszulka

str. 255

była noszona półtora dnia a jeansy.... Nie pamiętam jak długo nosiłam jeansy. O wiele dłużej niż koszulkę. Przedpokój był pusty. Ale nie na długo. - Mercedes Thompson, moja droga - powiedział wampir - witaj w końcu w moim domu Spojrzał na Corbana - Zostałaś doręczona. Idź odpocząć mój drogi gościu. Corban zawahał się - A Chad? Wampir przyglądał mi się jak bym była czymś, co go zachwyca... może potrzebne mu jakieś śniadanie. Przerwanie Corbana wywołało krótkie rozdrażnienie na jego twarzy. - Czy nie wykonałeś misji, jaką ci powierzyłem? Jaka krzywda mogłaby się stać chłopcu, jeśli to prawda? Teraz idź odpocznij. Pozwoliłam sobie, aby wszystkie myśli o Corbanie odpłynęły. Jego los, los jego syna....los Amber były teraz poza moją kontrolą. Mogłam tylko pozwolić sobie, aby skupić się na tu i teraz. To była sztuczka, która Bran uczył nas na naszym pierwszym polowaniu. Nie martw się o to co by było, co mogłoby być tylko o to co teraz. Nie tak jak człowiek, który może się czuć wiedząc, że zabiłaś królika, który nigdy nie zrobił ci krzywdy. Że zabiłaś go zębami i pazurami i zjadłaś na surowo ze smakiem... włącznie z częściami o których człowiek nie wiedziałby ze są w miękkim i kędzierzawym króliczku.

str. 256

Tak, więc zapomniałam o króliku, o tym, jaki mógłby być wynik dzisiejszej nocy, a skupiłam się na tu i teraz. Zmusiłam do wycofania paniki, która chciała zatrzymać oddech i myśli. Tu i teraz. Wampir zrezygnował ze swojego biznesowego garnituru. Podobnie jak większość wampirów, które spotkałam był w wygodniejszej odzieży z innej epoki. Wilkołaki nauczyły się iść z duchem czasu, żeby nie wpaść w pułapkę życia w przeszłości. Mogę rozpoznać modę kobiecą z ostatnich stu lat w obrębie dziesięciu lat, i wcześniej do najbliższego wieku. Męskie ubrania już nie tak bardzo, zwłaszcza, gdy nie są one formalne. Jego zamek z guzików w bawełnianych spodniach powiedział mi, że były używane, kiedy jeszcze nie było zamków błyskawicznych. Jego koszula była ciemnobrązowa z kaftanem na szyi, który można było założyć na głowę, więc nie miała żadnych guzików.

Poznaj swoją ofiarę powiedział Bran. Obserwuj. - James Blackwood - powiedziałam - Wiesz, kiedy Corban przedstawił nas sobie nie mogłam uwierzyć własnym uszom. Uśmiechnął się zadowolony - Przestraszyłem cię - Ale potem zmarszczył brwi - Nie boisz się już teraz.

Królik pomyślałam mocno. I popełniłam błąd napotykając jego oczy tak jak oczy małego króliczka dawno temu – jak Aurielle ostatniej nocy. Ale ani Aurielle ani królik nie były wampirem.

str. 257

Obudziłam się leżąc w ogromnym łóżku, I, nie ważne jak bardzo się starałam, moje oczy nie mogły nic wypatrzeć. Pokój był całkowicie ciemny, bez jakichkolwiek okien. Jedyne światło pochodziło z nocnego światełka podłączonego do gniazdka w ścianie obok drzwi. Zrzuciłam przykrycie i zobaczyłam że jestem bez majtek. Zadrżałam, upadłam na kolana ... przypominając... przypominając sobie inne rzeczy. - Jim nie żyje - powiedziałam, a ryk, który wydostał się z mojego gardła był godny Adama. Kiedy go usłyszałam i uznałam go za fakt, zdałam sobie sprawę, że nie pachnę sexem tak jak Amber. Jednak pachniałam, krwią. Sięgnęłam do mojej szyi i znalazłam pierwsze ślady ugryzień, drugie, i trzecie zostawione tylko kawałek dalej od drugich. Stefan je uzdrowił. Odetchnęłam trochę z ulgą, że nie było gorzej, potem trochę bardziej ze złości, że nie bardzo udawało mi się ukryć jak jestem przerażona. Ale ulga i gniew nie opuściłyby mnie w środku ataku paniki. Drzwi były zamknięte, a on nie zostawił mi nic by je sforsować. Włącznik światła działał, ale nie pokazał mi nic czego już nie widziałam. Plastikowe wiadro, w którym były moje dżinsy i T-shirt. Ćwierć dolarówka i list Stefana były w kieszeniach spodni, ale zabrał parę śrub, które zebrałam w czasie próby naprawy sprzęgła kobiecie, którą spotkałam podczas przystanku w drodze do domu Amber.

str. 258

Łóżko było piankowym materacem, który do niczego nie mógł się przydać nie mogłam z niego zrobić ani broni ani narzędzi. - Jego zdobycze nie uciekają - szepnął mi głos do ucha. Zamarłam, klęcząc przy łóżku. Nikogo nie było ze mną w pokoju. - Powinienem to wiedzieć, to... powiedział. – Oglądałem ich jak próbowali. Odwróciłam się powoli wokół, ale nic nie widziałam... jednak zapach krwi rósł w siłę. -Czy to pan był w domu chłopca?- Zapytałam. - Biedny chłopiec- powiedział smutno głos, ale bardziej przekonująco. -Biedny chłopiec z żółtym samochodem. Chciałbym mięć żółty samochód ... Duchy są dziwne. Sztuką był uzyskanie wszystkich informacji mogłam bez bezpośredniego naprowadzania go na nie, prosząc coś, co było sprzeczne z jego rozumieniem świata. Ten jak na ducha wydawał się całkiem świadomy. - Czy wykonuje pan polecenia Blackwooda?- Zapytałam. Widziałam go. Tylko przez chwilkę. Młody mężczyzna pomiędzy szesnaście, ale jeszcze nie dwadzieścia lat w czerwonej flanelowej koszuli i płóciennych spodniach zapinanych na guziki. - Nie jestem jedynym, który musi zrobić tak jak mówi – powiedział głos, tylko patrzył na mnie bez ruszania wargami.

str. 259

I już go nie było, zanim zdążyłam zapytać go, gdzie byli Chad i Corban... lub czy Amber była tutaj. Powinnam zapytać Corbana. Wszystko, co powiedział mi mój nos, to że system filtracji powietrza był system HVAC i był doskonały, a filtr nasączony był delikatnie olejkiem cynamonowym. Zastanawiałam się, czy było to zrobione dla mnie, czy po prostu lubi cynamon. Rzeczy w pokoju – kosz, łóżko, poduszki i pościel, były zupełnie nowe. Były obrazy i dywan. Wciągnęłam koszulę i spodnie, ubolewając nad tym że zabrano mi biustonosz. Może udałaby mi się coś zrobić z fiszbin. Miałam swój udział w kilku włamaniach do samochodów i kilku domów z użyciem łomu. Buty mi w tym nie przeszkadzały tak bardzo. Ktoś zapukał nieśmiało do drzwi. Nie słyszałam niczyich kroków. Może to był duch. Usłyszałam dźwięk przekręcanego klucza i drzwi otworzyły się. Amber otworzyła drzwi i powiedziała: - Głupiutka, Mercy. Dlaczego się zamykasz? -Jej głos był lekki, jak jej uśmiech, ale coś dzikiego czaiło się w jej oczach. Coś bardzo zbliżonego do wilka. Wampir? Zastanawiałam się. Kiedyś spotkałam jednego z menażerii Stefana, który był na dobrej drodze do świata wampirów. A może to była tylko część, Amber, która wiedziała, co się dzieje. - To nie ja - powiedziałam. - Blackwood to zrobił - Pachniała śmieszne, ale zapach cynamonu utrudniał mi zidentyfikowanie tego.

str. 260

- Głupiutka - powiedziała jeszcze raz. - Dlaczego miałby to zrobić?- Jej włosy wyglądały jak gdyby ich nie czesała od ostatniego czasu gdy ją widziałam, a jej koszula w paski była krzywo zapięta. - Nie wiem - powiedziałam. Ale już zmieniła temat. – Przygotowałam obiad. Powinnaś do nas dołączyć. - Nas? Roześmiała się, ale w jej oczach nie było uśmiechu, tylko uwięzione dzikie zwierzę szarpiące się z frustracją. - Corbana, Chada, i Jima, oczywiście. Odwróciła się by wyjść, a ja zauważyłam, że kuleje. - Czy jesteś ranna?- Zapytałam ją. - Nie, dlaczego pytasz? - Nieważne - powiedziałam delikatnie, ponieważ zauważyłam coś zupełnie innego. - Nie przejmuj się. Nie oddychała. Tu i teraz, przekonywałam siebie. Bez strachu, bez złości. Tylko koncentracja: poznaj swojego wroga. Zgnilizna. To właśnie wyczułam: to pierwszy sygnał, że stek był w lodówce zbyt długo. Nie żyje i chodzi, ale nie jest duchem. Słowo, które przyszło mi do głowy to zombie.

str. 261

Wampiry, Stefan kiedyś mi mówił, że mają różne talenty. On i Marsilia mogą znikać i pojawiać się ponownie w innym miejscu. Nie było wampirów, które mogłyby przenieść rzeczy bez dotykania ich. Ten miał władzę nad zmarłymi. Duchy, były mu posłuszne. Nikt nie ucieknie tak mi powiedział. Nawet nie w śmierć. Szłam za Amber po długich schodach na parter domu. Doszłyśmy do szerokiego pasa przestrzeni, który był zarówno jadalnią, kuchnią i pokojem dziennym. Był dzień ... ranek zgadłam po położeniu słońca, może dziesiąta lub coś koło tego. Ale to był obiad, z zastawionym stołem. Pieczeń wieprzowa-mój nos dokładnie mi to powiedział - wspaniale zdobione pieczone marchewki i ziemniaki. Dzban wody z lodem, butelka wina i bochenek krojonego chleba domowej roboty. Stół był wystarczająco duży, aby mogło usiąść przy nim osiem osób, ale było tylko pięć krzeseł. Corban i Chad siedzieli obok siebie, plecami do nas po ich stronie były tylko te dwa miejsca. Pozostałe trzy krzesła były oczywiście z tego samego zestawu, ale jedno, naprzeciwko Corbana i Czada, miało wyściełane oparcie i ramiona. Usiadłam obok Czada. - Ale, Mercy, to moje miejsce - powiedziała Amber. Spojrzałam na zapłakaną twarz chłopca i pustą Corbana... on przynajmniej jeszcze oddychał. -Hej, wiesz, że lubię dzieci - powiedziałam. – Ty masz go cały czas. Blackwood jeszcze nie dotarł. -Czy Jim mówi ASL(język migowy)?- Zapytałam Amber.

str. 262

Jej twarz stała się pusta. -Nie mogę odpowiedzieć na jakiekolwiek pytanie dotyczące Jima. Będziesz musiała go sama zapytać. -Zamrugała kilka razy, a potem uśmiechnęła się do kogoś za mną. - Nie mówię - powiedział Blackwood. - Nie znasz ASL?- Spojrzałam przez ramię nie-przypadkowo pozwalając Chadowi zobaczyć moje usta. - Ja też nie. To była jedna z tych rzeczy, które zawsze zamierzam się nauczyć. - Rzeczywiście- przyznał rozbawiony. Usiadł w fotelu i wskazał na Amber by zajęła miejsce. - Ona nie żyje - powiedziałam. – Złamałeś ją. Był bardzo spokojny. – Nadal mi służy. - Naprawdę? Bardziej wygląda jak marionetka. Założę się, że masz przez nią więcej pracy i problemów, kiedy jest martwa niż jak była żyła. - Biedna Amber. Ale nie mogłam pozwolić pokazać mu mojego smutku. Skoncentruj się na tym pokoju i przetrwaj. -Więc czemu trzymasz ją w pobliżu, kiedy jest złamana?- Nie pozostawiając mu czasu na odpowiedź, Pochyliłam głowę i powiedziałam cichą modlitwę nad posiłkiem... poprosiłam o pomoc i mądrość. Nie dostałam odpowiedzi, ale miałam wrażenie, że ktoś słuchał - i miałam nadzieję, że nie tylko duch.

str. 263

Wampir patrzał na mnie, kiedy skończyłam. - Złe maniery, wiem- powiedziałam, biorąc kromkę chleba i smarując ją masłem. Pachniało dobrze, więc położyłam na talerzu przed Chadem podnosząc do góry kciuk. -Ale Czad nie może modlić się na głos jak reszta z nas. Amber nie żyje, a Corban ... –Pochyliłam głowę i spojrzałam na ojca, Czada, który nie ruszył się od momenty gdy weszłam do pokoju, z wyjątkiem delikatnych ruchów jego klatki piersiowej. - Corban nie jest w formie by się modlić, a ty jesteś wampirem. Bóg nie zamierza słuchać cokolwiek, co masz do powiedzenia. Wzięłam drugą kromkę chleba i posmarowałam ją masłem. Nieoczekiwanie, wampir odrzucił do tyłu głowę i zaśmiał się, jego kły ostre i... szpiczaste. Starałam się nie myśleć o nich w mojej szyi. Nie było to aż tak straszne dopóki Amber nie zaśmiała się razem z nim. Zimną dłoń dotknęła mojej szyi i zniknęła - ale zanim ktoś szepnął: "Ostrożnie" w moim uchu. Nienawidziłam, kiedy duchy zakradały się na mnie. Chad złapał mnie za kolano, poszerzając oczy. Czy widział ducha? Potrząsnęłam głową na niego podczas gdy Blackwood przetarł oczy serwetkę. - Zawsze byłaś niezłym ziółkiem, prawda?- powiedział Blackwood -Powiedz mi, czy kiedykolwiek Tag odkrył, kim był ten, który ukradł mu wszystkie jego sznurowadła? Jego słowa wślizgnęły się we mnie jak nóż, ale starałam się nie reagować.

str. 264

Tag był wilkiem w sforze Brana. Nigdy nie opuścił Montany, i tylko on i ja wiedzieliśmy o tym incydencie ze sznurowadłami. On znalazł mnie ukrywającą się przed gniewem Brana nie pamiętam, co zrobiłam, - a gdy nie chciałam przyjść dobrowolnie, wyciągnął sznurowadła zrobił z nich obrożę i smycz dla mnie jako kojota . Potem zaciągnął mnie przez dom Brana. Wiedział, kto ukradł mu sznurowadła. I dopóki nie wyjechałam do Portland, dawałam mu sznurowadła w każde wakacje – a on się śmiał. Nie ma mowy, żaden z wilków Brana nie był szpiegiem wampira. Schowałam moje myśli w kilku kęsach chleba. Kiedy mogłam już przełknąć, powiedziałam: - Świetny chleb, Amber. Czy zrobiłaś go sama? -Nic co mogłam powiedzieć o sznurowadłach nie wydawało się przydatne. Więc zmieniłam temat na jedzenie. Na Amber zawsze można było liczyć, jeżeli chodzi o jedzenie. Śmierć tego nie zmieni. - Tak- powiedziała. - Wszystkie produkty są pełnoziarniste. Jim zatrudnił mnie jako kucharza i pomoc domową. Gdybym tego wszystkiego nie zrujnowała. -Tak, biedny Jim. Amber zmusiła go do zabicia siebie, by nie mógł zatrudnić nowego kucharza. - Cicho - powiedział Blackwood . Odwróciłam głowę, by spojrzeć w twarz Blackwooda. –Tak - powiedziałam. – To już nie działa. Nawet ludzki nos wyczuje zapach gnijącego mięsa w ciągu kilku dni. Nie tego, które chcesz gotować. Nie, tego które musisz gotować. -Wziąłem kolejny kęs chleba. - Więc jak długo mnie obserwujesz? - Zapytałam.

str. 265

- Zwątpiłem że nigdy nie znajdę innego Walkera- powiedział. - Wyobraź sobie moją radość, gdy usłyszałem, że Marrok przyjął jednego pod swoje skrzydła. -Tak, cóż- powiedziałam - nie byłoby za dobrze dla Ciebie, gdybym została - Duch, pomyślałam. Wykorzystywał duchy by mnie obserwowały. - Nie martwię się o wilkołaki - powiedział Blackwood. -Czy Corban lub Amber powiedzieli ci, czym się zajmuje? - Nie. Twoje imię i nazwisko nigdy nie przeszło przez ich usta kiedy cię nie było. -To była prawda, ale widziałem że ma mocno zaciśnięte usta. Nie lubił tego. Nie lubił jak jego zwierzęta nie zwracały na niego uwagi. To była pierwsza oznaka słabości, którą zauważyłam. Nie byłam pewna, czy będzie przydatna czy nie. Ale brałam co mogłam.

Poznaj swojego wroga. - Zajmuje się ... specjalną amunicją - powiedział, patrząc na mnie przez zwężone oczy.Większość z nich to tajne rzeczy rządu. Mam, na przykład, bardzo skuteczną amunicję przeznaczoną do zabijania wilkołaków. Mam, między innymi, srebrną wersją starego Black Talona 7. Srebro jest kiepskim metalem na kule, ale rozszerza się dobrze. Zamiast grzybów, ten otwiera się jak kwiat - Rozłożył ręce tak, aby wyglądała jak rozgwiazda. - A potem są bardzo ciekawe rzutki uspokajające projektu Gerry Wallace. Co, było zaskoczeniem. Nigdy bym nie pomyślał o DMSO8 jako systemie dostawy srebra lub pistolet 7

Black Talon to rodzaj amunicji

8

Sulfotlenek dimetylu, dimetylosulfotlenek, lub metylosulfinylometan (DMSO z ang. dimethyl sulfoxide) jest to związek chemiczny o wzorze: (CH3)2SO lub wzorze półstrukturalnym: CH3-SO- CH3. Jest stosowany jako odczynnik analityczny lub do przeprowadzania syntez chemicznych oraz w spektroskopii, chromatografii, do syntezy DNA i peptydów. Posiada ponadto zastosowanie jako lek ze względu na właściwości przeciwzapalne. Używany również jako krioprotektant.

str. 266

uspokajający jako system dostawy. Ale, jego ojciec był lekarzem weterynarii. Dlatego te narzędzia mogą być przydatne. - Znałeś, Gerrego Wallace?- Zapytałam, bo nie mogłam nic na to poradzić. Wzięłam kolejny kęs, jakby mój żołądek nie był zaciśnięty, nie myślałam, że odpowiedź ma jakieś duże znaczenie. - Przyszedł do mnie jako pierwszego - powiedział Blackwood - Ale nie zrobiłem tak jak prosił... Marrok jest nieco większym celem niż chciałem podjąć. -Uśmiechnął się przepraszająco.- Jestem przede wszystkim leniwym stworzeniem, jak mawiał mój Mistrz. Odesłałem Gerrego z pomysłem o budowie super broni na wilkołaki z zawiłym planem by go zniechęcić i bez żadnych wspomnień że u mnie był. Jakież było moje zdziwienie, gdy chłopak faktycznie wymyślił coś ciekawego. -Uśmiechnął się do mnie delikatnie. - Powinieneś bliżej przyglądać się Branowi - powiedziałam. Chwyciłam dzban wody i rozlałam ją. - Jest bardziej subtelny, a to sprawia, że wszechwiedzące rzeczy lepiej dla niego pracują. Jeśli powiesz wszystko wszystkim, wiesz, nie zastanawiają się nad rzeczami, których im nie powiedziałeś. Bran ... - wzruszyłam ramionami. -Po prostu wiesz, że on wie, co myślisz. - Amber - powiedział wampir. - Upewnij się, że mąż i chłopak, który nie jest jego synem jedzą obiad, mogłabyś? - Oczywiście. Zimna ręka Chada mocna zacisnęła się na moim kolanie. -Mówisz, to jakby to było jakieś objawienie- powiedziałam Blackwoodowi. -Musisz popracować również nad słowną

str. 267

amunicją. Corban zawsze wiedział, że Czad nie jest jego biologicznym synem. To nie ma dla niego żadnego znaczenia. Czad nadal jest jego synem. Nóżka kielicha z wodą którą trzymał wampir złamała się. Odłożył kawałki bardzo ostrożnie na pusty talerz. -Nie dość się mnie boisz - powiedział bardzo ostrożnie. -Być może nadszedł czas, żeby pouczyć cię dalej. - Świetnie - powiedziałam. -Dziękuję za posiłek, Amber. Dbaj o siebie, Corbana i Chada. Wstałam i podniosłam pytająco brwi. Myślał, że to głupota, że się go nie boje. Ale jeśli drżysz ze strachu w stadzie wilkołaków, to jest naprawdę głupie. Jeśli boisz się wystarczająco, nawet wilk z dobrą samokontrolą zacznie stwarzać problemy. Jeżeli jego samokontrola nie jest jego mocną stroną - cóż, powiedzmy, że nauczyłam się być bardzo dobra w ukrywaniu strachu. Popychanie Blackwooda nie było głupie. Jeśli mnie nie zabił za pierwszym razem- cóż, przynajmniej byłaby to szybka śmierć. Ale im dłużej na to pozwalał, tym bardziej wiedziałam, że mnie potrzebuje. Nie mogłam sobie wyobrazić do czego – ale do czegoś mnie potrzebował. Mój pech brał jako wyzwanie. Zastanawiałam się, czy myślał, że przerazi mnie bardziej niż Amber zanim bardzo mocno uchwyciłam się dobrych myśli. Nie ma przyszłości, tylko wampir i ja stojąc przy stole. - Chodź- powiedział i poprowadził z powrotem do schodów.

str. 268

- Jak to jest, że możesz chodzić w świetle dziennym?- Zapytałam go. -Nigdy nie słyszałam o wampirze, który może biegać w ciągu dnia. - Jesteś tym co jesz - powiedział niejasno. -Mój Stwórca mawiał, że. Człowiek jest tym co

je. Nie pozwalała mi żywic się pijakami lub osobami spożywającymi tytoń. -Śmiał się, a ja nie pozwolę sobie myśleć o tym jak o groźbie -Amber trochę mi ją przypomina... więc dotyczy żywienia. Żadne z nich nie było w błędzie. Ale mój Stwórca nie rozumiał w pełni tego, co mówił. - Znowu się zaśmiał. - Dopóki nie spożyłem jej. Drzwi do mojego pokoju były otwarte. Zatrzymał się i zgasił światło, gdy przechodziliśmy. Nie musisz marnować energii elektrycznej. A potem otworzył drzwi do znacznie większego pokój. Pokój z klatkami. Pachniało jak ścieki, choroby i śmierci. Większość z klatek była pusta. Ale w jednej był człowiek leżący z wykręconym nagim ciałem na ziemi. - Widzisz, Mercedes – powiedział - nie jesteś pierwszym rzadkim stworzeniem, które jest moim gościem. To jest oakman9. Mam go ... Jak długo należysz do mnie, Donnell Greenleaf? Nieczłowiek poruszył się i podniósł twarz z podłogi z cementu. Kiedyś musiał być potężnej postury. Oakmen, przypomniałam sobie, ze starej książki, która pożyczyłam, nie byli wysocy, nie więcej niż cztery stopy, ale byli masywni „jako dobry dębowy stół." Ten był tylko skórą i kośćmi.

9

Cos w stylu - Człowiek Dąb - uwielbiam Briggs jak ona coś wymyśli 

str. 269

Głosem tak suchym, jak lato w Tri-Cities, powiedział, -Cztery dwudziestki i tuzin i jeden. Dwa sezony więcej i osiemnaście dni. - Oakmen- powiedział Blackwood zadowolony z siebie -podobnie jak dęby od których mają w nazwie, żywią się tylko światłem słonecznym. Jesteś tym co jesz rzeczywiście. - Nigdy nie próbowałem, czy mógłbym żyć w świetle- powiedział. -Ale powstrzymuje mnie od spalenia się, czyż nie, Donnellu Greenleaf? - Mam zaszczyt nieść ten ciężar - powiedział nieczłowiek głosem pozbawionym nadziei, z twarzą do podłogi. - Więc porwałeś mnie by móc przekształcać się w kojota?- Zapytałam z niedowierzaniem. Wampir tylko uśmiechnął się i zaprowadził mnie do sporej klatki, z łóżkiem. Było tam również wiadro, z którego wydobywał się zapach ścieków. Pachniało jak Corban, Chad, i Amber. - Mogę utrzymać cię przy życiu przez długi czas- powiedział wampir. Chwycił mnie za kark i przycisnął twarz do klatki, podczas gdy stał za mną. -Może nawet przez całe twoje naturalne życie. Co? Żadnego mądrego komentarza? Nie widział słabej postaci, która stała przede mną z palcem przyciśniętym do ust. Wyglądała jakby była gdzieś pomiędzy sześćdziesiąt a sto lat, gdy umarła - jak żona Mikołaja, była wszędzie zaokrąglona i słodka. Spokojne, powiedziała przez palec. A może po prostu – Nie pozwól żeby dowiedział się że mnie widzisz.

str. 270

Blackwood nie widział jej, mimo że używał innych duchów jako gońców. Zastanawiałam się, co to znaczy. Też pachniała jak krew. Wsadził mnie do klatki obok tej, w której byli przetrzymywani Chad i Corban. Przypuszczalnie nie musiał już ograniczać Amber. -To mogło być dla ciebie o wiele bardziej przyjemne- powiedział. Kobiety i jej uciszającego palca już nie było, więc znów uwolniłam swój język. -Powiedz to Amber. Uśmiechnął się, pokazując kły. - Jej się podobało. Dam ci ostatnią szansę. Współpracuj, a pozwolę ci zostać w drugim pokoju. Może będę mogła wydostać się przez dach z drugiego pokoju. Ale jakoś nie wydawało mi się. Klatka w domu Marroka wygląda tak samo jak cała reszta z sypialni. Pręty są ustawione za suchym tynkiem. Oparłam się z drugiej strony mojej klatki, która cofnęła się o centymetr w ścianę. -Powiedz mi, dlaczego nie możesz mi po prostu rozkazać? Zmusić mnie do współpracy? - Jak Corbana. Wzruszył ramionami. – Domyślisz się- Zamknął drzwi na klucz i użył tego samego klucza by otworzyć drzwi Oakmana. Nieczłowiek pisnął gdy wyciągnął go z klatki. – Nie mogę żywic się tobą każdego dnia, Mercy- powiedział Blackwood -Nie, jeśli chcę, abyś była w pobliżu. Ostatni walker zmarł pięćdziesiąt lat temu, ale trzymałem go sześćdziesiąt trzy lata. Dbam o to, co jest moje.

str. 271

Tak, założę się, że Amber się z tym zgodzi. Blackwood ukląkł na podłodze, gdzie Oakman leżał w pozycji embrionalnej. Nieczłowiek patrzał na mnie z dużymi czarnymi oczami. Nie walczył, kiedy Blackwood – ze wzrokiem wpatrzonym we mnie - chwycił nogę i trochę poniżej tętnicy w pachwinie nieczłowieka wbił się kłami. - Dąb powiedział – powiedział nieczłowiek z walijskim akcentem - Mercy uwolni mnie w sezonie Harvest. Patrzyłam na niego, a on uśmiechnął się zanim wampir zrobił coś bolesnego i zamknął oczy, aby to przetrwać. Jeśli nie rozumiał, walijskiego, byłam pewna, że zrobiłby coś bardziej ekstremalnego. Skąd Oakman wiedział, że go zrozumiem, nie mam pojęcia. Istnieją dwa sposoby na uwolnienie więźnia – pierwszym jest ucieczka. Ale miałam wrażenie, że Oakman szukał drugiego wyjścia. Kiedy skończył, Oakman był ledwie przytomny, a Blackwood wyglądał o kilkanaście lat młodziej. Tak nie powinno się dziać z wampirami - ale nie znam żadnego wampira, który żywi się z nieludzi. Podniósł Oakmana bez widocznego wysiłku i przerzucił przez ramię. Chodźmy dać ci trochę słońca, dobrze? -Blackwood brzmiał wesoło. Drzwi do pokoju zamknęły się za nim, a kobiecy głos powiedział: -To dlatego, że jesteś zbyt dobra dla niego teraz, kochanie. Próbował zrobić z ciebie sługę... ale powiązania z wilkami i innym wampirem, i sposób w jaki ci się to udało, mądra dziewczyna? Zablokowałaś go. To nie będzie wieczne. Ostatecznie, wymieni tyle krwi, abyś stała się jego, ale nie przez kilka najbliższych miesięcy.

str. 272

Duch Pani Mikołajowej stanął w klatce stojąc plecami do mnie, patrząc na drzwi, które zamknęły się za Blackwoodem. - Czego on ode mnie chce?- Zapytałam ją. Odwróciła się i uśmiechnęła się do mnie. - Dlaczego ja, kochanie. Miała kły. - Jesteś wampirem - powiedziałam. - Byłam - zgodziła się. - Nie jest to zwykła rzeczą, przyznaję. Mimo, że młody człowiek którego spotkałeś wcześniej również nim jest. Jesteśmy przywiązani do Jamesa. Ich obu. John był jedynym w historii wampirem którego stworzył James – i wstydzę się przyznać, że James jest moją pomyłką. - Twoją pomyłką? - On zawsze był tak miły, taki uważny. Miły młody człowiek, pomyślałam. Pewnej nocy jedno z moich innych dzieci pokazało mi Murdhuacha10 którego złapał James – jednego z ludzi Merrow, kochanie. -miała słaby akcent Szkocki lub Irlandii, pomyślałam, ale tak słaby, że nie mogłam być pewna. -Cóż - powiedziała, brzmiąc na rozdrażnioną. -My po prostu nie robimy czegoś takiego, kochanie. Po pierwsze - nieludzie nie są stworzeniami, którymi można się bawić. Po drugie, z czymkolwiek wymieniamy krew może stać się wampirem. Kiedy są magicznymi stworzeniami, rezultat może być nieprzyjemny. - Potrząsnęła głową. Cóż, kiedy stanęłam przed nim ...- Spojrzała w dół na siebie ze smutkiem. - On mnie zabił. 10

Nie mam pojęcia, czym on może być, to dopiero trzeba mieć wyobraźnię 

str. 273

Nawiedzałam go, podążałam za nim z domu, aż do tutaj, - co nie było najmądrzejszym pomysłem jaki kiedykolwiek miałam. - Kiedy wziął tego drugiego człowieka, który był taki jak ty- cóż, wtedy mnie zobaczył. I odkrył ze stara kobieta może być jeszcze przydatna. Nie miałam pojęcia, dlaczego powiedziała mi tyle, - chyba że była samotna. Prawie było mi jej żal. Potem oblizała usta i powiedziała: -Mogę ci pomóc.

Wampiry są złe. To było prawie tak, jakby Marrok szeptał mi do ucha. Uniosłam brew. - Jeśli mnie nakarmisz, powiem ci, co zrobić.- Uśmiechnęła się, starannie ukrywając kły Tylko kropla lub dwie, słodziutka. Jestem tylko duchem - nie potrzebuje wiele. tłumaczenie madabob i wicher20 beta Mal

Rozdział 12 - Mogłam ją zabrać, gdy spałaś, kochanie- powiedział duch – Próbuję tylko z tego zrobić prezent. Jeśli dasz mi to jako prezent to mogę ci pomóc. - Wyglądała jak kobieta, którą chciałabyś zatrudnić do dzieci, pomyślałam. Słodka, kochająca i trochę beztroska. - Nie zrobisz tego - warknęłam. I poczułam się wystrzelona z czegoś. Coś, co zrobiłam. Jej oczy rozszerzyły się i trochę się wycofała - Oczywiście, że nie, kochana. Oczywiście, że nie - jeśli nie chcesz.

str. 274

Próbowała to zatuszować. Ale zrobiłam coś. Poczułam już to kiedyś, w łazience w domu Amber kiedy powiedziałam duchowi, żeby zostawił Chada w spokoju. Magia. To nie była magia jaką używają czarownice, ale była magia. Poczułam to. - Powiedz mi - powiedziałam, starając się wywrzeć na nią pewien nacisk naśladując władzę, która na Adamie lepiej leżała niż jakakolwiek z jego szytych na miarę koszul - Jak Blackwood poradził sobie z opętaniem domu Amber? To byłaś ty? Jej usta zacisnęły się z frustracją, a jej oczy świeciły jak u wampira, którym była. - Nie, to był chłopiec. Mały eksperyment Jamesa. Po drugiej stronie klatek, poza ich zasięgiem był stół a na nim kartonowe pudełka. Stos pięciu -galonowych wiaderek , sześć albo osiem z nich, było w jednym rogu. Spadły z trzaskiem i potoczyły się do odpływu w środka pomieszczenia. - To to czym się staniesz - zawołała bezwzględnym tonem, który brzmiał źle wychodząc z babcinej twarzy. - Zrobi cię wampirem, będzie się tobą bawił dopóki się nie znudzi. Potem cię zabiję, będzie trzymał bawiąc się dopóki twoje ciało nie zgnije. Tak jak Blackwood zrobił to Amber, pomyślałam, z wyjątkiem tego, że nie zdołał uczynić jej wampirem zanim przemieniła się w zombie. Tu i teraz powiedziałam sobie. Nie trać

energii na coś czego nie możesz teraz zmienić. Wiadra przestały się toczyć i cały pokój ucichł z wyjątkiem mojego oddechu. Zaprzeczyła energicznym ruchem - Nigdy się nie zakochuj- powiedziała - To sprawia, że jesteś słaba. Nie mogłam stwierdzić czy mówiła o sobie, czy o martwym chłopcu czy nawet o Blackwoodzie. Ale miałam inne rzeczy, którymi byłam bardziej zainteresowana. Gdybym, tylko mogła nakłonić ją, aby odpowiedziała na moje pytania. - Powiedz mi -powiedziałam Właściwie, dlaczego Blackwood mnie chce. - Jesteś niegrzeczna kochanie. Czy stary wilk nie uczył cię jakichkolwiek manier? - Powiedz mi - powiedziałam - Jak Blackwood chce mnie wykorzystać?

str. 275

Syknęła pokazując kły. Spotkałam się z jej spojrzeniem, dominując ją jakby była wilkiem. - Powiedz mi. Patrzyła nieobecnie, spoglądając w górę i wygładziła spódnicę jakby była nerwowa a nie zła, ale ja wiedziałam lepiej. - Jest tym, co zje - powiedziała w końcu kiedy nie wycofałam się. – Tak ci powiedział. Nigdy nie o tym wcześniej nie słyszałam, skąd mogłam wiedzieć, co robi? Myślałam, że żywi się tak ze względu na smak. Ale pożywia się jego mocą, kiedy pije jego krew. Tak jak będzie pił twoją. Więc może mnie wykorzystać, kiedy będzie chciał. I już jej nie było. Patrzałam za nią. Blackwood pożywił się ode mnie i uzyskał...co? Wciągnęłam oddech. Nie. Zdolność do tego, co robiłam tylko ja- kontrolować ducha. Gdyby kręciła się w pobliżu to zadałabym jej jeszcze dziesiątki pytań. Ale nie była jedynym duchem tutaj. - Hej- powiedziałam cicho- Ona już sobie poszła, możesz wyjść. Pachniał trochę inaczej niż ona, chociaż najczęściej oboje pachnieli przestarzałą krwią. Była subtelna różnica, ale mogłam ją dostrzec, kiedy próbowałam. Jego woń nie zniknęła, gdy przesłuchiwałam staruszkę, po tym poznałam, że nie odszedł. Był tym, który był w domu Amber. Tym, który niemal zabił Czada. Ukazał się stopniowo, siedząc na cementowej posadzce tyłem do mnie. Tym razem był bardziej stały i widziałam że jego koszula była ręcznie szyta choć nie szczególnie dobrze zrobiona. Nie był z tego wieku lub XX-stego, prawdopodobnie gdzieś z osiemnastego. Popchnął puste wiadro ze stosu i potoczyło się po podłodze, z dala od nas obu aż uderzyło o pustą klatkę Oakmana . Posłał mi szybkie, ponure spojrzenie przez ramię. Następnie patrząc na pozostałe wiadra powiedział - Czy zamierzasz zmusić mnie do powiedzenia ci kilku rzeczy? - To było niegrzeczne - przyznałam, tak naprawdę nie odpowiadając. Gdyby wiedział coś co pomogłoby mi wydostać stąd Chada, Corbana i mnie w jednym kawałku zrobię

str. 276

wszystko co będę musiała. - Nie mam nic przeciwko byciu niegrzeczną dla kogoś kto chce mnie zranić. Czy wiesz dlaczego chce krwi? - Z podarowaną krwią może zabijać ludzi dotykiem- powiedział - to nie działa jeśli ją kradnie, chociaż może to zrobić tylko przez zwykłą złośliwość. - Machnął ręką i pudełko przechyliło się na bok rozsypując zapakowane orzeszki ziemne na stole. Pięć lub sześć z nich kręciło się jak miniaturowe tornado. Stracił nimi zainteresowanie i upadły na ziemię. - Przez dotyk? -zapytałam. - Śmiertelnych, czarownicę, nieludzi i wampiry, może zabić każdego z nich. Nazywano ją babcią śmierci, kiedy była jeszcze żywa. - Spojrzał na mnie po raz kolejny. Nie mogłam odczytać wyrazu jego twarzy - Gdy była wampirem. Nawet inne wampiry się jej bały. W ten sposób zorientował się co potrafi. - Blackwood? Duch odwrócił się twarzą do mnie, jego ręka przechodziła przez wiadro którym się bawił. Powiedział mi. Pewnego razu, po tym jak była jego kolej aby się z niej napić, - była Panią jego gniazda- zabił wampira dotykiem.- Pomniejsze wampiry posilały się od Pani lub Pana który rządzi gniazdem i były karmione na zmianę. Gdy rosły w moc przestawały pożywiać się od tego, kto panował w gnieździe. - Powiedział, że był zły i dotknął kobietę a ona rozsypała się w proch. Tak samo jego Pani mogła to robić. Ale kilka dni później już nie mógł tego zrobić. To nie była jego kolej aby pożywić się od niej przez najbliższe tygodnie, więc wynajął nieludzką - krwią prostytutkę,- nie pamiętam jakim rodzajem była - osuszył ją całkowicie. Siła nieludzi działała na niego dłużej. Eksperymentował i zorientował się, że im dłużej pozwoli im żyć kiedy się nimi pożywia tym dłużej może korzystać z tego co mu dają. - Czy może jeszcze to robić? - zapytałam uważnie - zabijać dotykiem? - nic dziwnego, że nikt nie prowokował go na jego terytorium. Potrząsnął głową - Nie. A ona nie żyje, więc nie może pożyczać od niej już więcej jej talentu. Może jeszcze zabić, jeżeli pożywi się jej krwią. Ale nie może użyć jej teraz tak jak

str. 277

to zrobił kiedyś zanim ten stary Indianin umarł. To nie tak, że przejmuje się zabijaniem, tylko nie chce tego robić wtedy, gdu on chce. Zwłaszcza że on właśnie tego chce i niczego więcej. Używał jej do swojego biznesu i biznesów.- Oblizał wargi jakby chciał przypomnieć sobie dokładnie każde słowo, które użył Blackwood. - Biznes najlepiej jest prowadzony w sposób precyzyjny. - Uśmiechnął się, szerokimi niewinnymi oczami. Były niebieskie. - Ona preferuje krwawe rzezie i nie jest wstanie siedzieć i zabijać dookoła tych, których wskaże palcem Jamesa jak zabójca. Zrobiła to raz, zanim się zorientował, że nie może nadal jej kontrolować. Był bardzo nieszczęśliwy. - Blackwood miał walkera - powiedziałam składając wszystko do kupy - pożywiał się nim i mógł ją kontrolować- tą panią, która właśnie tutaj była. - Ma na imię Katarzyna, a ja jestem John - chłopiec spojrzał na wiadro a ono się poruszyło. - Był miły, Carson Twelve Spoons. Mówił do mnie czasami i opowiadał mi historię. Powiedział mi, że nie powinienem się tak poświęcać Jamesowi, że nie powinienem być jego zabawką. Że powinienem sobie pozwolić iść do Wielkiego Ducha. To byłby w stanie mi pomoc. Uśmiechnął się do mnie i tym razem złapałam cień złośliwości. - Był złym Indianinem. Kiedy był chłopcem niewiele starszym ode mnie zabił człowieka aby wziąć jego konia i portfel. To spowodowało, że nie mógł robić rzeczy, które powinien był robić. On nie mógł mi powiedzieć, co robić. Złośliwość uwolniła mnie od rozpraszającej litości, którą zaczynałam czuć. I zauważyłam to, co przeoczyłam za pierwszym razem, spojrzałam mu w oczy. Zobaczyłam powód, dlaczego ten duch różnił się od innych, i widziałam to już wcześniej. Duchy są resztkami ludzi, którzy zmarli, co pozostało po tym jak odchodziła dusza. Są to głównie zbiory wspomnień. Jeśli uda im się współpracować, reagować na bodźce zewnętrzne, mogą udawać że są fragmentami ludzi, którymi byli: obsesyjnymi fragmentami jak duchy psów panów starej gwardii, czy też ducha, którego kiedyś widziałam, który szukał swojego szczeniaka.

str. 278

Natychmiast po śmierci, choć czasami są różne. Widziałam je kilka razy na pogrzebach lub w domu kogoś, kto właśnie zmarł. Czasami nowo umarli strzegą życia, jak gdyby chcieli się upewnić, że wszystko jest z nimi dobrze. Ci są czymś więcej niż resztkami ludzi, którymi byli –mogę zauważyć różnice. Zawsze myślałam, że są to ich dusze. To właśnie widziałam w martwych oczach Amber. Mój żołądek zacisnął się. Kiedy umierasz, powinieneś zostać uwolnionym. Nie było to uczciwe, było nie w porządku, że Blackwood w jakiś sposób odkrył sposób trzymania ich po śmierci. - Czy Blackwood kazał ci, zabić Chada ? - Zapytałam. Zacisnął pięści. -On ma wszystko. Wszystko. Książki i zabawki. -Jego głos wzniósł się, gdy mówił. -Ma żółty samochód. Spójrz na mnie. Spójrz na mnie! - Wstał. Patrzył na mnie z dzikimi oczami, ale kiedy znów zabrał głos wyszeptał. -Ma wszystko, a ja nie żyję. Nie żyje. Nie żyje. – Nagle zniknął, lecz wiadra poruszyły się. Jedno z nich poleciało i uderzyło w pręty mojej klatki łamiąc się na kawałki twardego pomarańczowego plastiku. Odłamek uderzył mnie i rozciął rękę. Nie byłam pewna, czy to miało znaczyć tak czy nie. Sama, usiadłam na łóżku i oparłam się o zimną cementową ścianę. John duch wiedział więcej na temat walkers niż ja. I zastanawiałam się, czy powiedział mi prawdę: był kodeks moralny, który musiałam przestrzegać, aby utrzymać moje umiejętności- które teraz zdawały się zawierać jakąś zdolność do kontroli duchów. Chociaż, z moim pechem, podejrzewałam, że trzeba nad tym ćwiczyć, aby działało prawidłowo Próbowałam wymyślić, jak ten talent może pomóc nam wszystkim uwiezionym uciec stąd bezpiecznie. Byłam nadal pogrążona w myślach, gdy usłyszałam ludzi wchodzących po schodach: goście. Wstałam, by ich przywitać. Goście byli współwięźniami. I zombie.

str. 279

W dali Amber szczebiotała o następnym meczu softballu Czada, gdy prowadziła Corbana, wciąż najwyraźniej zniewolonego przez wampira i Czada, który szedł za nimi, bo nie mógł nic innego zrobić. Miał siniaki po jednej stronie twarzy, których nie miał kiedy zostawiłam go w jadalni. - Teraz dobrze się wyśpijcie - powiedziała im. –J im tez idzie do łóżka, jak tylko zamknie nieczłowieka tam gdzie być powinien. Nie chcemy, żebyście byli zmęczeni, gdy nadejdzie czas, aby wstać i pracować. -Trzymała otwarte drzwi jakby to było coś innego niż klatkaczy myślała, że to pokój w hotelu? Oglądanie zombie było jak słuchanie jednej z tych taśm, gdzie są nagrane fragmenty, gdy ktoś rzeczywiście coś mówi i skleja je się razem, aby zabrzmiało to jakby mówili coś zupełnie innego. Fragmenty słów które wyszły z Amber martwych ustach zupełnie nie pasowały do tego, co robiła. Corban potknął się i zatrzymał się w środku klatki. Chad przebiegł obok ożywionego ciała matki i zatrzymał się trzęsąc obok łóżka, z szeroko otwartymi oczami. Miał tylko dziesięć lat, nie ważne jak wiele miał odwagi. Jeśli to przeżyje, będzie chodził na terapie przez lata. Zakładając, że uda mu się znaleźć terapeutę, który by mu uwierzył. Twoja matka była, czym? Weź Thorazine

11

... Albo

jakikolwiek najnowszy lek dla umysłowo chorych. - Ups- powiedziała Amber, maniakalnie pogodna. - Prawie zapomniałam - Rozejrzała się i pokręciła głową ze smutkiem. - Czy ty to zrobiłaś, Mercy? Chad zawsze mówił, że nadajecie na tych samych falach, bo w głębi serca jesteś niechlujem - Gdy mówiła, zebrała wiadra - choć nie zawracała sobie głowy sprzątaniem tego połamanego - i ustawiła większość z nich, tam gdzie powinny być. Wzięła jedno i umieściła je wewnątrz klatki Corbana i Czada przed wyjęciem jednego używanego w rogu. – Po prostu zabiorę je i oczyszczę, dobrze? Zamknęła drzwi. 11

Lek psychotropowy

str. 280

- Amber- powiedziałam, wkładając w mój głos moc.- Daj mi klucz. - Nie żyje, prawda? Czy mnie też musi słuchać? Zawahała się. Zauważyłam to. Potem posłała mi promienny uśmiech. – Niegrzeczna, Mercy. Niegrzeczna. Będziesz ukarana za to, kiedy powiem Jimowi. Wzięła wiadro i gwizdała, kiedy zamknęła drzwi. Słyszałam jej gwizdy aż do schodów. Potrzebuje więcej praktyki, a może były w tym jakieś sztuczki. Pochyliłam głowę i czekałam na Blackwooda, który przyniósł Oakmana z powrotem z rękami skrzyżowanymi na piersi i głową odwróconą od Czada. Zignorowałam go, kiedy zastukał w klatkę próbując zwrócić moją uwagę. Kiedy przyjdzie Blackwood, nie chce żeby zobaczył że trzymam Czada za rękę lub z nim rozmawiam. Nie sądziłam, że istnieje jakakolwiek szansa w tej hodowli szczurów, że Blackwood pozwoli Chadowi żyć, gdy widział wszystko. Ale nie zamierzam podać wampirowi więcej powodów, aby go zranić. A jeśli zmniejszyłabym swoja czujność, byłoby ciężko utrzymać strach w ryzach. Po pewnym czasie Oakman potknął się w drzwiach przed Blackwoodem. Nie wyglądał dużo lepiej niż przedtem, gdy Blackwood z nim skończył. Nieczłowiek wygląda na trochę ponad cztery stopy wzrostu, ale byłby wyższy gdyby stal prosto. Jego ręce i nogi były dziwnie proporcjonalne w subtelny sposób: krótkie nogi i zbyt długie ramiona. Jego szyja była zbyt krótka, do szerokiego czoła, i silnej szczęki. Poszedł prosto do celi bez walki, jak gdyby walczył zbyt wiele razy i poniósł klęskę. Blackwood zamknął go. Wtedy, patrząc na mnie, wampir podrzucił swój klucz w powietrzu i zapał go z powrotem, zanim upadł na ziemię. -Nie będę więcej wysyłać Amber z kluczem. Nic nie odpowiedziałam, zaśmiał się. – Dąsaj się ile chcesz, Mercy. To niczego nie zmieni . Dąsać się ? Spojrzałam w dal. Pokarze mu, dąsy. Zmierzał do drzwi.

str. 281

Przełknęłam moją wściekłość i udało mi się nią nie udławić. – Wiec jak to zrobiłeś? Ogólnikowe pytania trudniej ignorować niż szczegółowe. Inspirują ciekawość i zmuszają ofiary do odpowiedzi, nawet jeśli w innych okolicznościach by się do ciebie nie odezwał. - Co?- Zapytał. - Catherine i John - powiedziałam. -Oni nie są zwykłymi duchami. Uśmiechnął się zadowolony, zauważyłam. -Chciałbym, rozszerzyć nadprzyrodzone moce powiedział, potem śmiał się, ponieważ uznał to za zabawne. Otarł wyobrażone łzy radości z oczu. -Ale tak naprawdę to jest ich wybór. Catherine jest zdecydowana jakoś zemścić się na mnie. Obwinia mnie za zakończenie swego panowania terroru. John ... John mnie kocha. On nigdy mnie nie zostawi. - Czy powiedziałeś mu, żeby zabił Chada?- Zapytałam spokojnie, jakby odpowiedź była czystą ciekawością. - Ach, wiec, oto jest pytanie - Wzruszył ramionami. – Dlatego cię potrzebuję. Nie. Zrujnował mi zabawę. Jeśli zrobiłby tak jak mu powiedziałem, przyjechałabyś tu sama i oddała mi siebie, aby oszczędzić swoim przyjaciół. Zmusił ich do ucieczki. Zajęło mi to pół dnia, aby ich znaleźć. Nie chcieli iść ze mną i... Cóż, widziałaś moją biedną Amber . Nie chce wiedzieć. Nie chce zadać następnego pytania. Ale muszę wiedzieć, co zrobił Amber. - Co zjadłeś, co pozwala Ci zrobić zombie? - Och, ona nie jest zombie - powiedział. - Widziałem trzystuletnie zombie, które wyglądają prawie świeżo, jak jednodniowy trup . Są przekazywane w rodzinach, jak skarby. Obawiam się, że będę musiał pozbyć się ciała Amber za tydzień lub mniej chyba że umieszczę ją w zamrażarce. Ale czarownice potrzebują wiedzy, na równi z mocą –jest z nimi więcej kłopotów w utrzymaniu niż są warte. Nie. To jest coś, co nauczyłem się od Carsona- Mam nadzieję, że Catherine czy John powiedzieli ci o Carsonie. Ciekawe, że jedno morderstwo pozbawiło go jego uprawnień, kiedy ja –komu będziesz musiała zaufać, gdy powiem ci, że zrobiłem wiele, dużo gorszych rzeczy niż zwykłe złodziejskie zabójstwo- i bez problemów

str. 282

wykorzystuje to, co od niego zabrałem. Być może jego problemy miały podłoże psychosomatyczne, jak myślisz? - Powiesz mi jak utrzymujesz Catherine i Johna - powiedziałam. - Jak utrzymujesz Amber? Uśmiechnął się do, Czada, który stał jak najdalej mógł od swego ojca. Spojrzał delikatnie i ze strachem. - Została by chronić swojego syna.- Spojrzał na mnie. – Jakieś jeszcze pytania? - Nie teraz - Świetnie -oh, i dopilnowałem tego, żeby John w najbliższym czasie nie wrócił by cię odwiedzić. I Catherine, jak sądzę. Tak będzie najlepiej.- Zamknął drzwi delikatnie za sobą. Schody trzeszczały pod stopami, gdy schodził. Gdy poszedł, powiedziałam, -Oakman, wiesz, kiedy zachodzi słońce? Nieczłowiek, ponownie rozwalony na betonowej podłodze w swojej klatce, odwrócił głowę do mnie. -Tak - Czy możesz mi o tym powiedzieć? Nastąpiła długa pauza. - Powiem ci. Corban zrobił krok do przodu i zakołysała się trochę, szybko mrugając. Blackwood wypuścił go. Wziął głęboki, drżący oddech, po czym odwrócił się szybko do Czada i zaczął migać. - Nie wiem, ile Chad rozumie z tego, co się dzieje ... za dużo. Za dużo. Ale niewiedza może go zabić. Zajęło mi sekundę, aby zdać sobie sprawę, że mówił do mnie – gdy całym ciałem był skupiony na synu. Kiedy skończył, Chad- który nadal utrzymał dużo wolnej przestrzeni między nimi, zaczął migać z powrotem.

str. 283

Podczas oglądania rąk syna, Corban zapytał mnie: - Jak dużo wiesz o wampirach? Czy mamy jakiekolwiek szanse na wydostanie się stąd? - Mercy udzieli mi wolność w tym sezonie Harvest- powiedział Oakman ochryple. Tym razem w języku angielskim. - Zrobię tak, jeśli będę mogła, - powiedziałam mu. -Ale nie wiem, czy tak się stanie. - Dąb powiedział mi - powiedział tak, jakby to już było realne, jakby już się stało. -To nie jest strasznie stare drzewo, ale był bardzo zły na wampira, więc wyciągnął się. Mam nadzieję, że nie... zrobiłsobietrwałejszkody. – jego słowa łączyły się ze sobą i traciły znaczenie. Odwrócił ode mnie głowę i westchnął ze znużeniem. - Czy dęby są godne zaufania?- Zapytałam. - Kiedyś były - powiedział. – raz. Gdy nic więcej nie powiedział, powiedziałam Corbanowi najważniejszą częścią tego, co wiedziałam o potworze, który nas uwięził. - Możesz zabić wampira wbijając drewniany kołek w serce lub odcinając mu głowę, topiąc go w wodzie święconej, co jest niewykonalne, chyba, że masz basen i kapłana, który pobłogosławił go - bezpośrednie działanie promieni słonecznych, lub ogień. Powiedziałam mu, że lepiej, jeśli połączy kilka metod. - A, co z czosnkiem? Potrząsnęłam głową. - Nie. Choć wiem, wampir, którego znam powiedział mi, że biorąc pod uwagę ofiary, te które pachniały czosnkiem i te które nie, większość z nich wybierze tek które nie. Nie, żebyśmy mieli dostęp do czosnku lub drewna. - Wiem, o słońcu, kto nie wie? Ale nie wydaje się żeby wpływało na Blackwooda. Skinęłam głową w kierunku Oakmana. -Najwyraźniej jest w stanie ukraść niektóre możliwości od tych, z których pije - Nie ma mowy że będzie rozmawiać o wymianie krwi

str. 284

gdy Czad patrzy - Oakmeni jak ten pan tutaj żywią się ze słońca i tak Blackwood zyskał odporność na słońce. - I krew- powiedział Oakman. -W dawnych czasach składaliśmy ofiarę z krwi, aby utrzymać drzewo szczęśliwe. - Westchnął. - Karmi mnie krwią, w ten sposób utrzymuje mnie przy życiu. Zabiłaby mnie ta zimna żelazna cela. Dziewięćdziesiąt trzy lata był więźniem Blackwooda. Chłodne myśli optymizmu, pomogły mu przetrwać podróż z Tri-Cities. Oakmani nie byli skojarzeni z wilkołakami, jednak zostali związani z wampirami. - Czy kiedykolwiek zabiłaś jakiegoś? - Zapytał Oakman. Skinęłam głową. - Jednego z pomocą i innego, który był uwieziony, ponieważ był w ciągu dnia i spał. Nie wiedziałam, że nie takiej odpowiedzi się spodziewał. - Widzę. Czy myślisz, że możesz zabić tego? Odwróciłam się ostentacyjnie, patrząc na bok. -Nie wydaje się, żeby z tym poszło tak dobrze. Nie mamy kołków, basenu z wodą święconą, ognia - teraz, gdy to powiedziałam, zauważyłam, że było tutaj bardzo mało łatwo palnych rzeczy. Pościel Czada, ubrania ... I to wszystko. -Możesz mnie użyć, jeśli nie będzie czegoś innego do użycia - powiedział Corban z goryczą. -Nie mogłem nawet powstrzymać się od porwania ciebie. - Ten Taser był jednym z wynalazków Blackwooda? - Nie Taser-Taser to nazwa marki. Blackwood sprzedaje swoje paralizatory ... niektórym agencjom rządowym, którzy chcą przesłuchiwać więźniów nie robiąc im żadnych uszkodzeń. To naprawdę coś mocniejszego, niż jakakolwiek z marek paralizatorów. Są nielegalne na rynku cywilnym, ale - brzmiał dumnie, dumnie i ślisko, jakby prezentował produkt na spotkaniu biznesowym. Powstrzymał się i powiedział po prostu: - Przykro mi.

str. 285

- Nie twoja wina - powiedziałam. Spojrzałam na Czada, którzy wciąż wydawał się być bardzo wystraszony. - Hej, może przez chwile potłumaczysz. - Dobrze - Corban spojrzał na swego syna - Powiedzmy mu, co robię.- Podniósł ręce, a następnie powiedział: - Zaczynaj. - Blackwood jest wampirem - powiedziałam do Czada - Co oznacza, że twój ojciec nie może nic innego zrobić, niż wypełniać polecenia Blackwooda - jest to częścią tego, co robi wampir. Jestem trochę chroniona z tego samego powodu bo mogę widzieć duchy i rozmawiać z nimi. To jest jedyny powód, dla którego nie zrobił tego samego mi... jeszcze. Będziesz wiedział, kiedy twój ojciec jest kontrolowany. Blackwood nie lubi jak twój tata do ciebie miga– nie umie czytać języka migowego. Więc jeśli twój tata nie podpowie ci, będzie to oznaczało tylko jedno. Ale twój ojciec walczy z tą kontrolą, widać, to po jego ramionach.

Przerwałam bo Czad zaczął gwałtownie gestykulować, palce wyolbrzymiały wszystkie ruchy. Przypuszczam że to jego odpowiednik krzyku. Corban nie przetłumaczył tego, co Chad powiedział, ale podpisywał bardzo powoli, by nie móc zostać źle zrozumiany i odpowiedział na głos, gdy odpowiedział. - Oczywiście, jestem twoim ojcem. Trzymałem cię w ramionach w dniu, w którym się urodziłeś i czuwałem w szpitalu, kiedy prawie umarłeś następnego dnia. Jesteś mój. Mam prawo być twoim ojcem. Blackwood chce byś był sam i przestraszony. To tyran i żeruje na przerażeniu tak samo jak na krwi. Nie pozwól mu wygrać. Broda Czada pierwsza zaczęła drżeć, ale zanim zobaczyłam łzy, jego twarz była wtulona w Corbana. To nie był najlepszy moment aby weszła Amber. - Na górze jest ciepło- oznajmiła. - Przyszłam spać tu z wami.

str. 286

- Czy masz klucz?- Zapytałam. Nie, że oczekiwałam, że Blackwood zapomniał. Głównie chciałam tylko, zwrócić jej uwagę i dać Czadowi, który jeszcze jej nie zauważył, swój moment z tatą. Roześmiała się. - Nie, głuptasie. Jim nie był zbyt szczęśliwy z twojego powodu - nie pomogę ci uciec. Po prostu przyszłam tu spać. Nie będzie tu zbyt wygodnie. Podobnie jak na biwaku. - Chodź tu - powiedziałam. Nie wiedziałam, czy to zadziała. Nic nie wiedziałam. Ale przyszła. Nie wiem, czy była zmuszona czy dlatego wykonywała moja prośbę. - Czego potrzebujesz?- Stanęła z opuszczonymi rękami. Przełożyłam rękę przez kraty i wyciągnęłam ją. Patrzyła na nią przez chwilę, ale chwyciła ja. - Amber - powiedziałam uroczyście, patrząc jej w oczy. - Chad będzie bezpieczny. Obiecuję. Skinęła głową z powagą. -Zajmę się nim. -Nie- przełknęłam, a następnie umieściłam moc w moim głosie. - Jesteś martwa, Amber.Jej mina nie uległa zmianie. Zdecydowanie patrzyłam w jej oczy najlepiej jak umiałam udając Adama. -Uwierz mi. Po pierwsze jej twarz rozpromieniła się uśmiechem tym okropnie fałszywym, i zaczęła coś mówić. Spojrzała w dół na moją rękę, a następnie ponad nią na Corbana i Chada - który jej jeszcze nie zauważył. - Jesteś martwa - powtórzyłam. Upadła, gdzie stała. Nie było w tym wdzięku i delikatności. Jej głowa odbiła się od podłogi z pustym dźwiękiem. - Czy uda mu się wziąć ją powtórnie?- szybko zapytał Corban.

str. 287

Uklękłam i zamknęłam oczy. - Nie- powiedziałam mu bardziej przekonująco niż czułam. Kto wie, co mógł zrobić Blackwood? Ale jej mąż potrzebował, wiedzieć, że to dla niej koniec. W każdym razie, to nie byłaby Amber, która chodziłaby w jej ciele. Amber nie było. - Dziękuję - powiedział mi, ze łzami w oczach. Otarł twarz i przytulił Chada. - Hej, dzieciaku - powiedział i odsunął się tak by Chad widział ciało Amber. Potem długo rozmawiali. Corban udawał twardego i dawał synowi dar wiary w jego super ojcowskie moce na kolejny dzień. Spaliśmy, wszyscy, tak daleko od ciała Amber jak tylko mogliśmy. Zepchnęli swoje łóżku jak najbliżej mojej klatki i ich dwójka spala na nich gdy ja spałam na podłodze obok nich. Chad sięgnął przez pręty i trzymał rękę na moim ramieniu. Podłoga klatki mogłaby być jak łóżko z gwoździ, a ja nadal bym spała.

- Mercy? Głos był obcy- tak samo jak cement pod moim policzkiem. Wstrząsnęłam się i natychmiast tego pożałowałam. Wszystko bolało. - Mercy, jest ciemno. Blackwood wkrótce tu będzie. Usiadłam i spojrzałam przez pokój na Oakmana. - Dobry wieczór - Nie użyłam jego imienia. Niektórzy z nieludzi mogą się śmiesznie nazywać i sposób w jaki Blackwood nadużywał tego pozwoliło mi myśleć, że oakman też takie posiadał. Nie mogłam mu podziękować i szukałam sposobu aby uznać jego honorowanie mojej prośby, ale nie znalazłam.

str. 288

- Mam zamiar czegoś spróbować - powiedziałam w końcu. Zamknęłam oczy i przywoływałam Stefana. Gdy poczułam, że odwaliłam dobrą robotę, otworzyłam oczy i roztarłam zbolały kark. - Co chcesz zrobić- zapytywał Corban. - Nie mogę powiedzieć - odpowiedziałam - Bardzo mi przykro, ale Blackwood nie może się dowiedzieć a poza tym nie wiem czy to zadziała. - ale myślałam, że tak. Nigdy nie byłam w stanie poczuć Stefana tak jak Adama. Jeżeli Blackwoodowi nie udało się jeszcze mnie przejąć to powinno oznaczać, że Stefan mnie usłyszy. Mam nadzieję. Próbowałam dotknąć także Adama. Ale nie mogłam od niego ani od stada nic poczuć. To było prawdopodobnie równie dobre. Blackwood powiedział, że jest przygotowany na wilkołaki, a ja mu uwierzyłam. Blackwood nie zszedł na dół. Wszyscy próbowaliśmy nie zauważać Amber i byłam wdzięczna za chłód w piwnicy. Duchy także się nie pojawiły. Rozmawialiśmy o wampirach, aż powiedziałam im wszystko co w ogóle wiedziałam tylko z pominięciem imion. Stefan nie przyszedł. po kilku godzinach nudy i kilku minut zażenowania kiedy ktoś musiał skorzystać z wiadra, które nam zostawiono, w końcu udało mi się znowu zasnąć. Śniłam o owcach. Dużo owiec.

Gdzieś w środku następnego dnia żałowałam, że nie zjadłam tego co przygotowała Amber. Ale byłam bardziej spragniona niż cokolwiek innego. Laska pojawiła się raz i powiedziałam jej żeby odeszła i była bezpieczna, mówiłam delikatnie żeby nikt nie zauważył. Kiedy spojrzałam za siebie w róg gdzie się pojawiła już jej nie było. Chad nauczył mnie i oakmana jak przeklinać w ASL i pracował z nami dopóki byliśmy całkiem dobrzy w miganiu. To powodowało ból w rękach, ale miałam je zajęte.

str. 289

Widzieliśmy, że Blackwood zwrócił na nas uwagę ponownie kiedy Corban zatrzymał się w połowie zdania. Po kilku minutach odwrócił głowę a Blackwood otworzył drzwi. Wampir spojrzał na mnie bez uprzejmości - I gdzie myślisz że znajdę dla was następną kucharkę? - Wziął ciało i wrócił kilka godzin później z jabłkami, pomarańczami i butelkowaną wodą przerzucając je niedbale przez kraty. Jego ręce pachniały Amber, zgnilizną i ziemią. Podejrzewam, że ją gdzieś pochował. Zabrał Corbana. Gdy ojciec Corbana wrócił był słaby i miał następny znak na szyi. - Mój przyjaciel jest lepszy w tym niż ty - powiedziałam zasmarkanym głosem ponieważ Blackwood zatrzymał się z otwartymi drzwiami klatki aby spojrzeć na Chada. - Nie zostawia takich siniaków z tyłu. - Wampir zatrzasnął drzwi, zamknął, a klucz schował do kieszeni spodni. - Za każdym razem gdy otworzysz usta - powiedział - Nie mogę nadziwić się, że Marrock nie złamał twojego karku lata temu. - uśmiechnął się trochę - Dobrze. Ponieważ jesteś przyczyną mojego głodu, możesz to nakarmić. Przyczyną jego głodu, kiedy wysłałam Amber daleko od jej martwego ciała to musiało go zaboleć. Dobra. Teraz wszystko co muszę zrobić to nakłonić go aby stworzył więcej zombie lub cokolwiek chce tam wezwać. Wtedy mogłabym je także zniszczyć. I mogłabym osłabić go na tyle, że moglibyśmy go zabrać. Oczywiście, najbliższymi ludźmi którzy mogliby stać się zombie to byliśmy my.. Otworzył drzwi mojej klatki i musiałam pomyśleć bardzo ciężko o teraźniejszości aby nie spanikować. Walczyłam z nim. Nie sądziłam, że się tego spodziewał. Lata karate udoskonaliły mój refleks i byłam szybsza niż mógłby być człowiek. Ale byłam słaba - jedno jabłko dziennie mogły sprawić że lekarz był niepotrzebny, ale to nie jest samo w sobie najlepszą dietą dla optymalnego działania. Po pewnym czasie, zbyt krótkim dla mojego ego by było szczęśliwe, pokonał mnie. Zostawił mnie świadomą kiedy ugryzł moją szyję tym razem. Bolało cały czas, albo to dalsza kara albo ugryzienie Stefana sprawiało mu kłopoty - nie wiedziałam wystarczająco dużo aby to powiedzieć . Kiedy próbował mnie nakarmić w zamian wałczyłam tak mocno jak mogłam i wreszcie chwycił moją szczękę i zmusił mnie wzrokiem. Obudziłam się po drugiej stronie klatki a Blackwooda nie było. Chad robił hałas

str. 290

starając się zwrócić moją uwagę. Podniosłam się na rękach i kolanach. Kiedy było już jasne, że nie podniosę się dalej usiadłam zamiast wstawać. Chad przestał wydawać te smutne i rozpaczliwe dźwięki. Zrobiłam ten znak którego mnie nauczył dla „ słowa na F” i powiedziałam palcami bardzo powoli. – Skończyło się. Niema już Ms Nice Girl12. Następnym razem Ms Nice Girl oskalpuję go. - To wywołało u niego mały uśmiech. Corban siedział na środku ich klatki patrząc na znak w cemencie. - Cóż oakman - powiedziałam zmęczonym głosem - Jest dzień czy wieczór? - Zanim mi odpowiedział Stefan pojawił się w mojej klatce. Mrugałam na niego głupio. Poddałabym się dla niego ale nie zdawałam sobie z tego sprawy dopóki on tam był. Wyciągnęłam rękę i dotknęłam lekko jego ramienia aby upewnić się, że jest prawdziwy. Poklepał moją rękę i spojrzał szybko w górę jakby widział przez sufit co jest na piętrze. - On wie, że tu jestem Mercy. - Musisz wziąć Chada- powiedziałam mu szybko - Chad? - Stefan podążał za moim wzrokiem i zesztywniał. Zaczął kręcić głową. - Blackwood zabił jego matkę -ale zostawił ją jako zombie aby wykonywała jego prace domowe dopóki nie zabiłam jej naprawdę. - powiedziałam mu - Chad musi być zabrany dla bezpieczeństwa. Gapił się na chłopca, który patrzał w tył. - Jeśli go zabiorę, nie będę mógł wrócić przez kilka następnych dni. Będę nieprzytomny a nikt nie wie gdzie jesteś oprócz mnie i Marsilii. - Wymówił jej imię tak jakby nadal nie był z nią szczęśliwy - A ona nie kiwnie palcem aby ci pomóc. - Przeżyję kilka nocy - powiedziałam mu z przekonaniem. Stefan zacisnął ręce - Jeśli to zrobię - powiedział do mnie ostro - jeśli to zrobię i ty przeżyjesz, wybaczysz mi innych. - Tak - powiedziałam - zabierz stąd Chada.

12

Lepiej brzmi w oryginale

str. 291

Zniknął a następnie pojawił się obok Chada. Zaczął używać ASL aby coś powiedzieć ale oboje usłyszeliśmy, że Blackwood leci na dół. - Do Adama lub Samuela - powiedziałam ponaglając go. - Tak - odpowiedział Stefan - Przeżyj. Poczekał aż pokiwam głową a po czym zniknął z Chadem.

BLACKWOOD był o wiele bardziej niezadowolony z obecności Stefana w domu, niż z ucieczki Czada. Krzyczał i miotał się, a jeśli uderzy mnie jeszcze raz, obawiam się że mogę nie być w stanie dotrzymać obietnicy danej Stefanowi. Widocznie doszedł do tego samego wniosku. Stał patrząc na mnie. - Istnieją sposoby by trzymać inne wampiry z dala od mojego domu. Ale nadal będą próbować i mam nadzieję, że twój przyjaciel Corban nie przetrwa mojego pragnienia. -Pochylił się do przodu. - Ach, teraz się boisz. Dobrze . Zaciągnął się jak degustator wina nad szczególnie dobrym rocznikiem. Wyszedł. Skuliłam się na podłodze i przytuliłam moje cierpienie- wraz z magiczną laską. Oakman ruszył się. - Mercy, co tam masz? Podniosłam jedną ręką machnęłam ją słabo w powietrzu, aby mógł to zobaczyć. To nie bolało tak bardzo jak myślałam, że powinno. Po krótkiej przerwie, Oakman powiedział z szacunkiem - Jak to się stało że to tu jest?

str. 292

- To nie moja wina- powiedziałam. Zajęło mi chwilę, by usiąść ... i zdałam sobie sprawę, że Blackwood dużo bardziej się kontrolował niż to po sobie pokazywał, ponieważ nic nie miałam złamane. Nie pozostało mi zbyt wiele miejsca bez siniaków, ale nic nie było złamane. - Co masz na myśli?- zapytał Oakman. - Starałam się ja oddać – wyjaśniałam - ale nadal wraca. Powiedziałam jej, że to nie jest dla niej dobre miejsce, i na jakiś czas znikła, ale później wróciła. - Na przepustkę - powiedział oficjalnie - mogę ją zobaczyć? - Jasne - powiedziałem, i starałam się rzucić ją do niego. I powinnam być w stanie to zrobić. Odległość między naszymi klatkach wynosiła mniej niż dziesięć stóp, ale... siniaki utrudniały to bardziej niż zazwyczaj. Wylądowała na podłodze w połowie drogi między nami. Ale jak tylko spojrzałam na nią z przerażeniem, potoczyła się do mnie, nie zatrzymując się, dopóki nie dotknęła prętów klatki. Za trzecim razem rzuciłam ją, i Oakman złapał ją w powietrzu. - Ach, Lugh, zrobiłeś taka piękną rzecz - mruczał, pieszcząc rzeczy. Przytulił ją do policzka.- Podaża za Tobą, ponieważ należy do twoich mocy, Mercy - Uśmiechnął się, budząc żyły i zmarszczki na twarzy w kolorze ciemnego drewna i rozjaśniając czarne oczy na fioletowo. - I ponieważ cię lubi. Zaczęłam coś do niego mówić, ale przerwał mi przypływ magii. Uśmiech Oakmana znikł – Skrzacia magia - powiedział - Stara się zablokować innego wampira. Skrzatka była Jego przede mną, i znalazła sposób na uwolnienie wiosną zeszłego roku. Wykorzystanie jej mocy przez niego jest jeszcze prawie kompletne Spojrzał na Corbana - Magia której używa sprawi że będzie głodny.

str. 293

Mogłam zrobić tylko jedna rzecz i to oznaczało złamanie słowa, które dałam Stefanowi. Ale nie mogłam pozwolić by Blackwood zabił Corbana bez podejmowania jakiejkolwiek próby jego obrony. Rozebrałam się i przemieniłam. Pręty w mojej klatce były ustawione blisko siebie. Ale miałam nadzieję, że, nie zbyt blisko. Kojoty są wąskie w bokach. Bardzo wąskie. Wszystko, przez co mogę przecisnąć przez głowę, to mogę też przecisnąć resztę. Kiedy stanęłam po drugiej stronie w mojej klatce, potrząsnęłam futro i patrzyłam jak otwierają się drzwi. Blackwood nie patrzył na mnie, patrzył na Corbana. Więc pierwsza zaatakowałam. Prędkość jest jedną z fizycznych mocy jakie mam. Jestem tak szybka, jak większość wilkołaków i z tego co widziałam, jak większość wampirów, też. Powinnam być osłabiona i trochę spowolniona ze względu na uszkodzenia które sprawił mi Blackwood i brakiem prawdziwego jedzenia, i byłam pokarmem wampira. Tyle tylko, że wymiana krwi z wampirem może mieć też inne skutki. Zapomniałam, o tym. Powodując że jestem silniejsza. Zapragnęłam, zaciekle, ważyć kilkaset kilogramów, a nie tylko ponad trzydzieści. Chciałam mieć długie kły i ostrzejsze pazury, bo wszystko, co mogłam zrobić, to uszkodzić jego skórę niemal tak szybko, jak to było tylko możliwe. Chwycił mnie w obie ręce i rzucił na cementowa ścianę. Zdawało się, że leciałam w zwolnionym tempie. Był czas na wykręcenie się i wylądowanie na nogach zamiast na boku tak jak chciał. Kontrolując ciało by ustawiać się w locie, uderzając o ziemie i wyjść bez szwanku i z powrotem biegłam do ataku. Tym razem jednak, nie miałam zaskoczenia po mojej stronie. Gdybym biegła wprost na niego, mógł mnie złapać. Ale z bliska, korzyść z ogromnej prędkości zmalała na niekorzyść mojego rozmiaru. Raz go zraniłam, wbijając moje kły w ramię, ale chciałam go zabić - i nie było po prostu sposobu dla kojota, bez względu jak szybkiego i jak silnego, aby mógł zabić wampira.

str. 294

Zrobił unik, patrząc na otwarte... i upadł twarzą w dół na betonowa podłogę. Laska sterczała z pleców Blackwooda jak zwycięska flaga. - Sprawiedliwość włóczni – powiedział Oakman - Lugh nadal jest najlepszy. Wszystko co zbudował, może stać się włócznią, gdy jest taka potrzeba. Dysząc, Patrzyłam na niego, potem w dół na Blackwooda. Dygotał. Przemieniłam się z powrotem w człowieka, ponieważ lepiej mogłam poradzić sobie z drzwiami. Potem pobiegłam do kuchni, gdzie, miałam nadzieję, że będzie wystarczająco duży nóż, aby przeszedł przez kości. W drewnianym bloku obok zlewu był zarówno nóż rzeźnicki jak i duży francuski nóż. Wzięłam po jednym w każda dłoń i zbiegłam po schodach. Drzwi były zamknięte a klamka nie chciała się przekręcić. - Wpuście mnie - rozkazałam głosem ledwo rozpoznawalnym jako mój. - Nie Nie - powiedział głos Johna - Nie możesz go zabić. Zostanę sam. Ale drzwi się otworzyły, i to wszystko na czym mi zależało. Nie widziałam Johna, ale Catherine klęczała obok Blackwooda. Rzuciła mi szybkie spojrzenie, ale zwracała większą uwagę na umierającego (miałam taka gorąco nadzieję) wampira. - Pozwól mi się napić, mój drogi - szeptała do niego. - Pozwól mi się napić, a zajmę się nią dla ciebie. Spojrzał na mnie gdy starał się włożyć ręce pod siebie. - Pij- powiedział. Potem uśmiechnął się do mnie. Z triumfalna mina schyliła głowę.

str. 295

Nadal pila, gdy nóż rzeźnicki przefrunął przez jej niewidzialna głowę i czysto ciał przez szyję Blackwooda. Topór byłby lepszy, ale miałam problem z utrzymaniem go w moich rekach, nóż rzeźnicki spełnił swoje zadanie. Drugie cięcie całkowicie odcięło głowę. Jego głowa dotknęła moich palców, które szybko odsunęłam. Z nożami w obu dłoniach, nie miałam szansy poczuć się triumfalnie lub chora, przez to co zrobiłam. Nie z bardzo stałą Catheriną uśmiechającą się swoim babcinym uśmiechem tylko dwa metry ode mnie. Uśmiechnęła się, czerwonymi ustami od krwi Blackwooda– Umieraj- powiedziała i sięgnęłaW ubiegłym roku Sensei spędził sześć miesięcy na szlifowaniu noży. Może nie były tak wyważone do walki, ale działały. Była to rzeźnicka praca którą tu wykonywałam - a udało mi się tylko przez wściekle przywiązanie do tu i teraz. Podłogi, ściany, wszystko było zalane krwią. A ona nie nieżywa ... czy raczej już nie żyła. Noże trzymały ją z dala ode mnie, ale żadna z ran, nie wydawała się mieć na nią wpływu. - Rzuć mi laskę - cicho powiedział Oakman. Rzuciłam francuski nóż i chwyciłam laskę wolną rękę. Wyślizgnęła się z pleców Blackwooda, jakby nie chciała tam być. Przez chwilę myślałam, że jej koniec jest ostry, ale moja uwaga była skupiona na Catherine i nie mogłam się upewnić. Podałam ja Oakmanowi i popchnęliśmy Catherine od klatki Corbana. Upadł, kiedy ścięłam głowę Blackwooda jak zombie Amber. Mam nadzieję, że nie umarł, ale nie było nic co mogłam zrobić, jeśli tak było. Kątem oka widziałam Oakmana liżącego pokryta krwią laskę wysuwając język na co najmniej osiem centymetrów. - Martwa krew jest najlepsza - powiedział. A potem rzucił laskę w ścianie, i powiedział słowa... Wybuch powalił mnie z nóg, na ciało Blackwood's. Coś uderzyło mnie w tył głowy.

str. 296

Gapiłam się w rozlewisko promieni słonecznych, które pokrywały moją rękę. Zajęło mi chwilę uświadomienie sobie, że jakkolwiek mnie uderzył to musiało mnie to wyrzucić na zewnątrz. W mojej dłoni była gruba kupka popiołu, wyrzuciłam ją. W popiele zakopany był klucz. Ładny klucz, jeden z tych ozdobnych. Potrzeba było całej mojej silnej woli aby włożyć rękę z powrotem do tego co było Blackwoodem i podniesienie go. Bolało mnie od głowy aż po pięty, ale siniaki które zadał mi wampir po ucieczce Chada już prawie zniknęły. I jak patrzałam to inne również blakły. Nie chciałam o tym za dużo myśleć. Oakman miał rękę wyciągniętą przez pręty klatki, ale nie był w stanie dotknąć promieni słonecznych przebijających się przez otwór w ścianę, który zrobił strzelając w nią laską. Jego oczy były zamknięte. Otworzyłam jego klatkę, ale się nie poruszył. Musiałam go z niej wyciągnąć. Nie zwróciłam uwagi czy oddychał czy nie. A może po prostu próbowałam nie zwracać. A co jeśli nie oddychał, pomyślałam. Nieludzi trudno zabić. - Mercy - to był Corban. Patrzałam na niego przez moment i próbowałam wymyślić co robić dalej. - Czy możesz otworzyć moje drzwi - jego głos był miękki i delikatny. Z rodzaju takich, których używa się mówiąc do szalonych ludzi. Spojrzałam w dół na siebie i uświadomiłam sobie, że jestem naga i pokryta krwią od stóp do głowy. A rzeźnicki nóż był nadal w mojej ręce. Moją ręka zacisnęła się wokół niego i musiałam zmusić się aby rzucić go na podłogę. Klucz do otwarcia klatki Corbana też. - Chad jest z moimi przyjaciółmi - powiedziałam mu. Mój głos był nieco niewyraźny i uznałam, że byłam nieco wstrząśnięta. Uświadomienie sobie tego pomogło mi trochę, a mój głos zrobił się wyraźniejszy kiedy powiedziałam do niego - To przyjaciele, którzy będą w stanie ochronić chłopca przed szałem wampira. - Dziękuję - powiedział - Byłaś nieprzytomna przez długi czas. Jak się czujesz? Posłałam mu zmęczony uśmiech - Głowa mnie boli. - Pomogę ci się wyczyścić

str. 297

Zaprowadził mnie na górę. Nie pomyślałam, żeby wziąć ze sobą rzeczy dopiero jak stałam w wielkiej, złoto-czarnej łazience. Włączyłam prysznic. - John - powiedziałam. Nie martwiłam się szukaniem jego ponieważ go czułam. - Nigdy nie zrobisz już krzywdy nikomu - Poczułam falę magii która powiedziała mi, że cokolwiek to było, mogło zadziałać na ducha. Tak więc dodałam - I wyjdź z tej łazienki. - na dokładkę. Wyszorowałam się aż do żywego ciała i owinęłam ręcznikiem tak dużym, że starczyłby na trzy takie jak ja. Kiedy wyszłam Corban chodził po korytarzu przed łazienką. - Do kogo zadzwonisz po czymś takim? - zapytał - To nie wygląda dobrze. Blackwood zaginął, Amber jest martwa- prawdopodobnie pogrzebana w ogrodzie. Jestem prawnikiem i gdybym był własnym klientem radziłbym sobie uniknąć procesu, przyznać się do winy i skrócić czas gdybym go miał. Bał się. W końcu przyszło mi do głowy, że mieliśmy przeżyć. Blackwooda i jego słodkiej wampirowej babci ducha nie było. Albo przynajmniej miałam nadzieję, że zniknęła. Nie było w piwnicy drugiego stosu popiołów. - Czy zauważyłeś innego wampira?- zapytałam go Posłał mi puste spojrzenie - Innego wampira? - Nieważne - powiedziałam - Spodziewam się, że światło słoneczne ją zabiło. Wstałam i znalazłam telefon na stoliku w rogu pokoju. Wybrałam numer Adama komórki. - Hej - powiedziałam. Brzmiałam jakbym paliła cygara całą noc. - Mercy? - wiedziałam już, że jestem bezpieczna. Usiadłam na podłodze - Hej powiedziałam ponownie. - Chad powiedział nam gdzie jesteś - powiedział- Jesteśmy około dwudziestu minut od ciebie.

str. 298

- Chad ci powiedział? - wiedziałam, że Stefan mógł być nadal nieprzytomny. Po prostu nie przyszło mi do głowy, że Chad mógł im powiedzieć gdzie byliśmy. Głupia. Wszystko czego potrzebowałam to była kartka papieru. - Czy z Chadem wszystko w porządku? - zapytał pilnie Corban. - Tak - powiedziałam - jedzie tu na czele kawalerii. - Wygląda na to, że nie jesteśmy potrzebni - powiedział Adam.

Ja go potrzebowałam. - Blackwood nie żyje - powiedziałam Adamowi - Tak pomyślałem skoro do mnie dzwonisz - powiedział Adam. - Gdyby nie oakman było by źle. - powiedziałam - myślę, że oakman jest martwy. - Tak więc cały zaszczyt dla niego - powiedział głos Samuela. - Umrzeć zabijając jednego złego ciemności nie jest złą rzeczą, Mercy. Chad pyta o ojca. Przetarłam twarz i zebrałam myśli - Powiedz Chadowi, że nic mu nie jest. Oboje mamy się dobrze.- Oglądała siniaki znikające z moich nóg. - Czy ty... czy możesz zatrzymać się przy sklepie spożywczym i kupić dla mnie żółty zabawkowy samochodzik? Przyniesiesz go ze sobą gdy przyjedziesz? - nastąpiła chwila ciszy - Żółty samochodzik?- zapytał Adam. - Tak, właśnie - przypomniałam sobie jeszcze coś innego - Adam, Corban martwi się, że policja będzie podejżewała go o zabicie Amber i prawdopodobnie Blackwooda chociaż nie będzie żadnego ciała. - Zaufaj mi - powiedział Adam - Załatwimy to. - Dobrze - powiedziałam - Dziękuję. - i wtedy pomyślałam trochę więcej - Wampiry będą chciały aby Chad i Corban zniknęli. Oni wiedzą zbyt wiele.

str. 299

- Ty i Stefan i stado jesteśmy jedynymi którzy to wiedzą. - powiedział Adam - Stada to nie interesuje a Stefan ich nie zdradzi. - Hej - powiedziałam mu lekko, przyciskając słuchawkę do twarzy aż mnie zabolała Kocham Cię. - Będę tam .

Zostawiłam Corbana siedzącego w salonie i poszłam niechętnie na dół. Nie chciałam wiedzieć na pewno czy Oakman nie żyje. Nie chciałam zmierzyć się z Catherine jeżeli wciąż tam była...i czy ona zabiłaby mnie jeśli by mogła. Ale nie chce być także naga kiedy przyszedłby Adam. Oakmana nie było. Uznałam, że to musi być coś dobrego. Nieludzie nie - o ile wiedziałam - nie zamieniają się w pył i nie rozwiewają w nicość kiedy umierają. Więc jeśli go tu nie było to znaczy że odszedł. - Dziękuję - szepnęłam, ponieważ nie było go aby mnie usłyszał. Następnie ubrałam się i pobiegłam na górę czekać na ratunek z Corbanem. Kiedy pojawił się Adam miał ze sobą żółty samochodzik, o który prosiłam. Był to model w skali 1:16 VW Garbus. Patrzał jak wyciągnęłam go z opakowania i poszedł za mną na dół, położyłam go na łóżku w małym pokoju gdzie się pierwszy raz obudziłam. - To dla Ciebie- powiedziałam. Nikt nie odpowiedział. - Czy powiesz mi o co chodzi? - zapytał Adam zanim weszliśmy na górę. - Kiedyś - odpowiedziałam - Kiedy będziemy opowiadać przy ognisku historie o duchach, a ja będę chciała cię przestraszyć. Uśmiechnął się i mnie objął - Wracajmy do domu.

str. 300

Zamknęłam dłoń na naszyjniku z barankiem, który znalazłam na stoliku obok telefonu, jakby ktoś chciał abym go znalazła.

Rozdział 13 W następną sobotę malowaliśmy garaż. Wulfe Dotrzymał słowa, I usunął skrzyżowane kości. Przynajmniej robiąc to mógł przemalować drzwi, ale udało mu się usunąć kości i pozostawić graffiti, w spokoju. Myślałam, że zrobił to tylko po to by mnie drażnić. Siostry Gabriela głosowały za kolorem różowym jako nowym i były bardzo rozczarowane, kiedy nalegałam na biały. Więc powiedziałam im, że mogą pomalować drzwi na różowo. To jest garaż. Komu to przeszkadza? - To jest garaż - powiedziałam do Adama, który wpatrywał się w fluorescencyjne różowe drzwi – Komu to przeszkadza? Zaśmiał się i potrząsnął głową. -To sprawia, że dostaje zeza, nawet w ciemności, Mercy. Hej, wiem, co mogę kupić ci na następne urodziny – powiedział – Zestaw kluczy w kolorze różowym lub fioletowym. Może w cętki. - Musisz mnie mylić z matką - powiedziałem z godnością. - Drzwi są malowane tanią farbą w spray nie renomowanej firmy nic z tych błyskotliwych kolorów w palecie. Daj im kilka tygodni, a zmieni się w pomarańczowo- różowy kolor. Wtedy będę mogła zatrudnić ich do pomalowania na brązowo lub zielono. - Policja przeszukała dom Blackwooda – powiedział mi Adam - Nie znaleziono żadnych oznak Blackwooda lub Amber. Oficjalnie ich zdaniem Amber mogła uciec z Blackwoodem. Westchnął. -Wiem, że to oskarża Amber niesprawiedliwie, lecz była to najlepsza opowieść jaką mogliśmy wymyślić, aby oczyścić opuszczonego męża.

str. 301

- Ludzie, nie będą się interesować - powiedziałam. Amber nie miała bliskiej rodziny. W ciągu kilku miesięcy, planowałam wyjazd do Mesa w Arizonie, gdzie mieszkał Chad. Chciałam jej opowiedzieć, bo Chad był jedyną osobą, na której zależało Amber -Nikt nie będzie miał przez to kłopotów, prawda? - Ludzie, którzy mogliby się zainteresować - odpowiedział z lekkim uśmiechem. -Nieoficjalnie Blackwood był karaluchem który przerażał wielu ludzi, którzy są zadowoleni, że go nie ma. Nikt nie będzie podejmował dalszych kroków. - Dobra - Dotknęłam białej ściany obok drzwi. Wyglądało lepiej. Miałam nadzieję, że nie odstraszy klientów. Ludzie są śmieszni. Moi klienci patrzyli na mój zardzewiały rozpadający się garaż i wiedzieli, że zaoszczędzą pieniądze. Nie wyprowadzałam ich z tego błędu. Tim kuzyn Courtney zapłacił za wszystkie farby i prace w zamian za rezygnację z moich zarzutów wobec niej. Pomyślałam, że została wystarczająco skrzywdzona. - Słyszałem, że czasem pracujesz z Zee w garażu. Skinęłam głowa -Mam go spłacić natychmiast, tak mówi, jest nieczłowiekiem więc musi być to zrobione. Zamierza pożyczyć mi pieniądze, aby robić to z tym samym oprocentowaniem kredytu pierwotnego. Uśmiechnął się i otworzył mrozowe drzwi, abym mogła wejść do środka. - Więc musisz mu zapłacić tyle samo, co wcześniej? - Wujek Mike na to wpadł, a to uszczęśliwiło Zee – Bardziej bawiło. Wszyscy nieludzie mają dziwne poczucie humoru. Stefan siedział na moim stołku przy kasie. Spędził dwie noce nieruchomy w piwnicy Adama, potem zniknął bez słowa nie mówiąc nic Adamowi, albo mi. - Cześć Stefan - powiedziałem.

str. 302

- Przyszedłem ci powiedzieć, że już nie mamy więzi - powiedział sztywno. - Blackwood ją złamał. - Kiedy?- Zapytałam. -Nie miał czasu. Odpowiedziałeś na moje wezwanie nie było to zbyt długo po tym, gdy umarł Blackwood. - Przypuszczam, że kiedy pożywił się od ciebie ponownie - powiedział Stefan -Bo gdy Adam zadzwonił do mnie i powiedział mi, że zniknęłaś, nie mogłem cię nigdzie znaleźć. - Jak udało Ci się mnie odnaleźć? - Zapytałam. - Marsilia. Patrzyłam na jego twarz, ale nie mogłam z niej nic odczytać, ile mogła kosztować go prośba o jej pomóc. Albo, co zażądała w zamian. - Nie powiedziałeś mi - powiedział Adam. -Poszedłbym z tobą. Wampir uśmiechnął się szyderczo. -Wtedy nic by mi nie powiedziała. - Wiedziała, gdzie Blackwood ma swoje legowisko?- zapytał Adam. - Taką miałem nadzieję.- Stefan wziął długopis do ręki i bawił się nim. Musiałam ostatnio używać go, ponieważ jego palce sczerniały trochę do smaru - Ale nie. To co wiedziała, to to że Mercy ma jakąś wiadomość dla mnie z pieczęcią z krwi i wosku. Jej krwi. Mogła wyśledzić wiadomości. Ponieważ była poza Spokane, oboje byliśmy całkiem pewni, że Mercy jeszcze ją ma. To przypomniało mi. Wyciągnąłem pognieciony list z mojej tylnej kieszeni. Nie przepadł w moich dżinsach podczas prania, ale tylko dlatego, że Samuel miał zwyczaj sprawdzania kieszeni. Brzęczenie śrub i nakrętek w suszarce strasznie go irytowało – zastanawiałam się, czy nie było to skierowane do mnie, ale mogłam być paranoikiem. Stefan wziął list, jakbym podawała mu butelkę nitrogliceryny. Otworzył go i czytał. Kiedy skończył, zgniótł go w pięści i wpatrywał się w kasę.

str. 303

- Mówi - powiedział nam, w niskim, kontrolowanym głosem - że moi ludzie są bezpieczni. Ona i Wulfe zabrali ich i przekonali mnie, że umarli, abym w to uwierzył. To było konieczne bym, uważał, że byli martwi, że Marsilia już nie chce mnie w gnieździe. Ma ich bezpiecznych – Urwał - Chce abym wrócił do domu. - Co zamierzasz zrobić?- zapytał Adam. Byłam prawie pewna, że wiedziałam. Ale miałam nadzieję, że sprawi jej pracę jak w piekle. Może nie zabiła jego ludzi ale, ich skrzywdziła – Stefan to czuł. - Idę wziąć sprawy w swoje ręce - powiedział. Ale wyprostował list i ponownie go przeczytał. - Hej, Stefan - powiedziałam. Spojrzał w górę. - Jesteś bardzo przerażający, wiesz? Dziękuje za wszystko co dla mnie zrobiłeś. Uśmiechnął się, ostrożnie składając list. -Tak, cóż ty też jesteś całkiem przerażająca. Jeśli kiedykolwiek będziesz chciała zjeść obiad ... – zniknął z biura bez pożegnania. - Lepiej weź torebkę - powiedział Adam. - Nie chcemy się spóźnić Adam zabierał mnie do Richland, gdzie lokalna opera wystawiała The Pirates of Penzance.13 Gilberta i Sullivana, piratów i nie wampiry, tak mi obiecał. To była wielka produkcja. Śmiałam się dopóki nie ochrypłam i nie pojawiły się ostatnie ukłony aktorów. - Tak- powiedziałam. -Myślę, że facet który grał Pirata Kinga był niesamowity. Zatrzymał się, tam gdzie był. - Co?- zapytałam, marszcząc brwi z wielkim uśmiechem na twarzy.

13

Piraci z Penzance (tytuł oryginalny The Pirates of Penzance, or, The Slave of Duty). Operetka w dwóch aktach. Akcja rozgrywa się u wybrzeża Kornwalii, w czasie panowania królowej Wiktorii.

str. 304

- Nie powiedziałem, że podobał mi się Pirat King - powiedział. - Ohh - Zamknęłam oczy –i już tam był. Ciepła, ostra obecności na skraju mojej percepcji. Kiedy otworzyłam oczy, stał naprzeciwko mnie. – Fajnie - powiedziałam. -Jesteś z powrotem. Pocałował mnie niecierpliwie. Gdy skończył, byłam bardziej niż gotowa wrócić do domu. Szybko. - Sprawiasz że się uśmiecham - powiedział poważnie.

Poszłam do swojego domu by się przespać. Samuel pracował aż do wczesnych godzin porannych, a ja chciałam być tam, kiedy wróci do domu. Zatrzymałam się zanim weszłam do środka dlatego, że coś było inaczej. Wzięłam głęboki oddech, ale nie wyczulam żadnych wampirów czyhających przy moich drzwiach. Ale obok mojego okna w sypialni był dąb. Nie było go tam, kiedy wychodziłam rano malować. Ale tam był, z pniem prawie dwa cale i gałęziami, kilka metrów wyższymi od mojej przyczepy. Nie było śladu świeżo kopanej ziemi, tylko drzewo. Jego liście zaczęły zmieniać kolor na jesienny.

- Jesteś tu mile widziany - powiedziałam. Kiedy zaczęłam z powrotem iść do domu, potknęłam się o laskę. - Hej. Jesteś z powrotem.

str. 305

Położyłam ją na łóżku, kiedy brałam prysznic, i nadal tam była, kiedy wróciłam. Założyłam jedną z flanelowych koszul Adama bo w nocy temperatura spadała dość mocno na dół a mój współlokator nie chciał włączyć ogrzewania. I ponieważ pachniała Adamem. Kiedy zadzwonił dzwonek u drzwi, wyciągnęłam szorty i zostawiłam laskę tam gdzie była. Marsilia stała na ganku. Ubrana była w niskie dżinsy i króciutki czarny sweter. - Mój list został otwarty dzisiaj- powiedziała. Skrzyżowałam ramiona na piersi i nie zaprosiłam jej do środka -To prawda, dałam go Stefanowi. Zrobiła krok – Przeczytał go? - Faktycznie nie zabiłaś jego ludzi- Powiedziałam jej, znudzonym głosem. - Po prostu ich skrzywdziłaś i rozerwałaś ich więzi tak, żeby myślał, że umarli. - Nie akceptujesz tego ?- Podniosła brwi. -Każdy inny Mistrz zabiłby ich, tak byłoby łatwiej. Jeśli miał być sam, to musiał wiedzieć, co zrobiliśmy. - Uśmiechnęła się do mnie. Oh, rozumiem. Martwiłaś się o jego owce. Lepiej trochę ucierpieć i przeżyć – czy nie tak mówiłaś? - Dlaczego tu jesteś?- zapytałam ją. Jej twarz wydawała się pusta, a myślałam, że może nie odpowie. - Ponieważ list został odczytany, a Stefan nie przyszedł. - Torturowałaś go - powiedziałam wściekle - Prawie zmusiłaś go do zrobienia czegoś, czego nigdy by nie chciał… - Żałuję, że cię nie zabił - powiedziała mi szczerze. -Tyle że to mogłoby go zranić. Znam Stefana. Znam jego kontrolę. Nigdy nie byłaś w niebezpieczeństwie. - On w to nie wierzy - powiedziałam. -Teraz rzucasz mu kości. „ Spójrz, Stefanie, tak naprawdę nie zabiliśmy twoich ludzi. Torturowaliśmy cię, skrzywdziliśmy cię, opuściliśmy cię

str. 306

-ale to wszystko było w dobrej sprawie. Mamy na myśli że Andre musiał umrzeć, i pozwoliliśmy ci skręcać się w poczuciu winy przez miesiące ponieważ to służyło naszym celom. "I zastanawiasz się, dlaczego do ciebie nie wrócił. - On rozumie -powiedziała. - Tak, rozumiem - ręce Stefan spoczęły na moich ramionach, pociągnął mnie z powrotem o kilka centymetrów od progu drzwi. - Rozumiem, dlaczego i jak. Patrzyła na niego... i przez chwilę mogłam zobaczyć, jaka jest stara i zmęczona.- Dla dobra gniazda - powiedziała. Położył podbródek na czubku głowy. – Wiem-.Zawinął oba ramiona wokół mnie ponad moją klatka piersiową i pociągnął do siebie - Wrócę. Ale nie teraz. - Westchnął do moich włosów. - Jutro. Zabiorę moich ludzi od ciebie – i odszedł. Marsilia spojrzała na mnie. - Jest żołnierzem - powiedziała. - Wie jak poświęcić się dla dobra ogółu. Tak robią żołnierze. To nie tortury nie może mi wybaczyć. Nie oszukiwanie go odnośnie swoich ludzi. Tylko dlatego, że naraziłam cię na bezpieczeństwo, dlatego jest taki zły. - Potem powiedziała, bardzo spokojnie - Jeśli mogłabym cię zabić, zrobiłabym to. I zniknęła, podobnie jak Stefan. - Wzajemnie - Powiedziałam do miejsca gdzie była.

tłumaczenie madabob i wicher20 beta Mal

KONIEC J

str. 307

str. 308