Brockway C. 2009 - Urzeczenie

Connie Brockway

Urzeczenie Tytuł oryginału So Enchanting

Przekład Maria Wójtowicz

Dla D.B. Dziękuję za magię

1

Mayfair, wytworna dzielnica Londynu 1892 Ciekawe, kiedy londyńscy spirytyści zebrali się razem i podjęli decyzję, że w zaświatach powinno zalatywać drzewem sandałowym? Lord Greyson Sheffield zastanawiał się nad tym, wdychając zapach rozchodzący się po salonie, w którym miał się odbyć seans. Z pewnością musiała to być wspólnie podjęta decyzja, gdyż podczas wszystkich seansów, w których brał udział – a uczestniczył w wielu – ten mdły, słodkawy odór rozchodził się zawsze po pokoju na chwilę przedtem, nim medium oznajmiało, że udało mu się nawiązać kontakt ze światem pozagrobowym. I rzeczywiście, jak na zawołanie, oczy Alphonse'a Browna rozszerzyły się i przybrały wyraz dziecięcego zachwytu. Jeśli chodzi o powierzchowność, Alphonse Brown był typowym medium

rodzaju męskiego: blady, z bardzo jasnymi włosami i cienkim jedwabistym

wąsikiem, szczupły i niewysoki. Na uwagę zasługiwały jedynie duże oczy o ciężkich powiekach, tak pełne fałszywej niewinności, że robiły wrażenie bezdennie głupich. Kobiety, które zetknęły się z tym spirytystą, utrzymywały, iż ładny z niego chłopiec; Grey jednak podejrzewał, że byli z Brownem mniej więcej w tym samym wieku – rok czy dwa po trzydziestce. Nikt by się tego jednak nie domyślił, gdyż Brown istotnie wyglądał na przygłupiego młodzieniaszka. Co prawda, trudno byłoby znaleźć dwóch mniej do siebie podobnych mężczyzn niż on i Brown. Grey doskonale wiedział, że ze swą śniadą cerą i nieregularnymi rysami, zwłaszcza złamanym w jednej z wielu bójek nosem, oraz zarostem, nieodmiennie ocieniającym mu szczękę, wygląda na typowego walijskiego osiłka, nadającego się tylko do ciężkiej pracy fizycznej. Jego potężna postura również przekreślała szanse na istnienie jakiegokolwiek podobieństwa. Grey był wysoki, barczysty, muskularny. Idealnie nadawał się na boksera, nic więc dziwnego, że był w swoim regimencie mistrzem bokserskim przez trzy lata z rzędu. Na szczęście, te czasy miał już za sobą: nigdy nie lubił narażać się na ciosy. Obecna sytuacja Sheffielda wymagała większego wyrafinowania, a 3

przynajmniej jego pozorów. Był synem markiza, więc stworzenie ich nie kosztowało go zbyt wiele wysiłku. – Przeczuwam, że dziś wieczorem nasze starania zostaną uwieńczone

prawdziwym sukcesem – oznajmiło głośno medium, zwracając się do niewielkiej grupki osób, zebranych w mrocznym pokoju. – Czy nie czujecie państwo woni zaświatów? Nasi drodzy nieobecni są w pobliżu! Odpowiedział mu gwar podnieconych, choć dość cichych głosów. Potem zaś nastąpiło to, co zwykle: nieśmiałe wyrazy nadziei, łzawe samooskarżenia, niecierpliwe pytania. Brown odpowiadał na to wszystko dość wykrętnie. Bogaty przemysłowiec kiwał z przejęciem głową. Ogólnie znany członek parlamentu, który niedawno otrzymał tytuł szlachecki, przełknął nerwowo ślinę; jego żona dyskretnie otarła łzy. Pulchna diwa odetchnęła głęboko, wciągając w płuca dość powietrza, by odśpiewać wielką arię, a siedzący po drugiej stronie Greya wiekowy Niemiec wpatrywał się ze smutkiem w sufit, czekając cierpliwie na to, by choć przez sekundę mignęła mu przed oczami ukochana twarz utraconej na zawsze osoby. Przy stole pozostało tylko jedno wolne miejsce – dokładnie na wprost Browna, po drugiej stronie śpiewaczki operowej, sąsiadki Greya. – Cóż za boski zapach – szepnęła z zachwytem diwa. Greyowi woń kojarzyła się raczej z dymem, mającym odstraszać insekty.

Ciekawe, którędy ten zapaszek przedostał się do salonu? Grube, aksamitne draperie pokrywały ściany od podłogi aż do sufitu. Jedynymi otworami były drzwi, przez które tu weszli, drzwiczki niewielkiej szafki w kącie pokoju oraz wnętrze kominka, w którym nie rozpalono ognia. Grey dyskretnie obejrzał kominek, gdy czekali na pojawienie się gospodarza. Z żadnego z tych trzech otworów nie wydobywał się ów „niebiański” zapach.

– Ma pan dość sceptyczną minę, panie Kidd – zauważył Brown. Grey przeklął w duchu własną głupotę. Spirytyści cieszyli się powodzeniem, gdyż potrafili dostrzec i właściwie zinterpretować każdy wyraz twarzy swoich ofiar, każde ich słówko, a przy tym zawsze wiedzieli, co powiedzieć. A Brown cieszył się doprawdy wielkim powodzeniem. – Skądże. Zamyśliłem się tylko – odparł Grey. Zdobycie zaproszenia na seans zajęło mu dobrych kilka tygodni. Brown był ostrożny. Zapraszał tylko tych, którzy ufali mu bezgranicznie... i mieli bardzo, ale to bardzo dużo pieniędzy. Greyowi udało się w końcu zdobyć zaproszenie, gdyż podawał się za dopiero co 4

przybyłego do Anglii, niezmiernie bogatego wdowca. – Nie śmiem żywić zbyt wielkich nadziei – dodał. Jego odpowiedź uspokoiła Browna, gdyż pochylił się nad stołem i pocieszająco poklepał rękę Greya, który zesztywniał, starając się, by na jego twarzy nie odbiły się żadne uczucia. Nauczył się nie myśleć o wydarzeniach, które dały początek jego karierze specjalnego agenta prokuratury, działającego w imieniu Lorda Sędziego Najwyższego. Zadaniem Greya było demaskowanie oszustów, którzy dla korzyści materialnych zwodzili całkowicie im ufające ofiary. Od czasu do czasu jednak przeszłość ożywała i serce Greya rozdzierało się na nowo, zanim znów zmusił je brutalnie do posłuchu. Kiedy Brown poklepał go po ręce, Grey poczuł się znowu

chłopcem, drżącym z bezsilnego gniewu, gdy jego ojciec płaszczył się przed bardzo z siebie zadowolonym łajdakiem. Ten odrażający gad dawał ojcu do zrozumienia, że być może zdoła nawiązać w imieniu markiza kontakt z jego zmarłą córką, przyrodnią siostrą Greya, Johanną. Grey stał u boku ojca, upokorzony i bezsilny. Obrzydły gad dostrzegł odrazę chłopca i – jak przed chwilą Brown – poklepał go po ręce. Bezlitosne oczy szydziły z Greya, gdy oszust zapewniał z afektacją: – Nie martw się, chłopcze. Z pewnością znajdę twoją drogą siostrę i sprowadzę ją tu, ku radości twego tatusia. Nieważne, ile to nam zajmie czasu.

Zajęło dwa lata i doprowadziło do sprzedaży znacznej części rodowych klejnotów oraz wyzbycia się większości dóbr nieobjętych majoratem. Po śmierci ojca celem życia Greya stało się odzyskanie każdego grosza, każdej cennej pamiątki rodzinnej. I ostateczne zniszczenie podłego gada. Grey nie poprzestał jednak na tym. Odkrył, że odpowiada mu rola drapieżnika. Ścigał więc swe ofiary do ostatniego tchu i zaciągał je przed sąd, gdzie demaskował tych nędznych szarlatanów, niszcząc ich reputację i pozbawiając środków do życia. – Zaczynamy – oznajmił spirytysta i Grey powrócił do rzeczywistości. Z zainteresowaniem przyglądał się poczynaniom medium. Brown wstał i skierował się w stronę szafki na tyłach pokoju. Choć Grey zetknął się już z podobnymi meblami, nigdy dotąd nie widział, aby to mężczyzna posługiwał się

jedną z nich. Zazwyczaj wchodziła do niej kobieta-medium i natychmiast wpadała w trans. Dopiero w tym stanie mogła nawiązać kontakt z duchem-przewodnikiem, 5

który pojawiał się na drugim końcu pokoju. Ostrzegano, że gdyby ktoś otworzył wówczas drzwi szafki, nie tylko duch by zniknął, ale i życie medium znalazłoby się w niebezpieczeństwie. A przynajmniej jego wiarygodność – owym duchem było bowiem medium we własnej osobie, które ukrytym przejściem pędziło w przeciwległy koniec pokoju, gdzie ukazywało się w prześcieradle i peruce. Grey miał szczerą nadzieję, że Brown nie będzie się tak wygłupiał. Nawet jego bezczelność musiała mieć jakieś granice. Jednak tamten otworzył po prostu drzwi, szepnął coś do stojącej za nimi osoby i odwrócił się, oznajmiając z uśmiechem: – Moja żona, Francesca. Do pokoju wślizgnęła się sylfida. Istota utkana z blasku księżyca i nocnych cieni, nieufna, może nieco niespokojna. Czytał to w liniach jej brwi, zarysie brody. Takie było pierwsze wrażenie Greya na widok Franceski Brown. Nie poraziła go jej piękność, bo z początku ledwie ją dostrzegł. Zwrócił przede wszystkim uwagę na oddzielającą Francescę od reszty świata aurę samotności, wyobcowania, jak gdyby kobieta nie oddychała tym samym powietrzem, co zwykli śmiertelnicy. Potrząsnął głową, zaskoczony swoimi myślami. Dziewczyna była młoda, pewnie nawet nie miała dwudziestu lat, i po prostu jaśniała. Nie potrafił określić tego inaczej. Jej oczy błyszczały jak polerowany onyks. W świetle płonących lamp

gazowych jej ciało lśniło, a w skrętach rozpuszczonych, opadających na plecy i wijących się wokół piersi, czarnych jak atrament włosów, migotały iskry. Suknia z półprzezroczystego batystu pozwalała na tyle dostrzec jej kształty, że uwaga wszystkich obecnych w salonie mężczyzn skupiła się na niej, a nie na Brownie. Młoda kobieta z wahaniem podchodziła do stołu, a jej spojrzenie przesuwało się po wszystkich siedzących, na krótką chwilę zatrzymało się na Greyu i spiesznie pomknęło dalej. Może tylko to sobie wyobraził? Zajęła miejsce przy stole, nie spojrzawszy na męża. Nie powinna tu być. Myśl ta pojawiła się nie wiedzieć skąd i zdominowała umysł Greya. Muszę ją stąd zabrać! Zmarszczył brwi, zdumiony i zaniepokojony. Po pierwsze, ta kobieta poślubiła innego, choć bardziej prawdopodobne, że była po prostu kochanką Browna. Po drugie zaś, jego misja, której podjął się z własnej i nieprzymuszonej woli, polegała na tropieniu osób jej pokroju, a nie na wyciąganiu ich z przestępczego środowiska. 6

Ta kobieta była oszustką... albo dziełem oszusta. Jej wygląd i zachowanie opracowano z rozmysłem, by zwodzić naiwnych. Grey był setki razy świadkiem podobnych komedii, choćby podczas seansów słynnej Madame Bławatskiej, kiedy rzekoma zjawa figlarnej dziewczyny z haremu przeskakiwała z kolan jednego zachwyconego dżentelmena w objęcia drugiego. Madame szczodrze wynagradzano za takie „nadprzyrodzone zjawiska”.

Francesca Brown nie ma w sobie nic szczególnego, przekonywał samego siebie. Z wyjątkiem piękna, wdzięku ruchów, doskonałej czerni włosów, otchłani niezgłębionych oczu, pełni warg i cudownej, świetlistej karnacji. Ciało Greya napięło się w odpowiedzi. Była to reakcja prymitywna i wysoce niewygodna. – Za jasno! Za jasno! Usłyszawszy jęki Browna, Grey gwałtownie odwrócił głowę. Medium zajęło z powrotem miejsce przy stole, a on nawet tego nie zauważył! Potwierdzało to niezbicie jego podejrzenia, że Francesca miała odwrócić uwagę zebranych od męża. Nagle Brown wywrócił oczami. – Za jasno... Duchy nie mogą... odnaleźć drogi! Przemysłowiec zerwał się z krzesła i zgasił zawieszoną na ścianie lampę. Pokój pogrążył się w kompletnej ciemności. Grey starał się zobaczyć coś w mroku, odnaleźć Francesce. Irytowała go ta

fascynacja, ale nic nie mógł na to poradzić. Z trudem zdołał ją dostrzec – smukły kształt roztapiający się w ciemności – gdy nagle pokój wypełniła obecność jakichś kłębiących się w powietrzu istot. Grey usiłował uwolnić ręce z uścisku sąsiadów, ale zarówno diwa, jak i Niemiec trzymali go z niesłabnącą siłą. Czuł się jak w imadle. – Anielskie skrzydła – wyszeptał z namaszczeniem Brown, a niezwykłe zjawisko znikło równie szybko, jak się pojawiło.

Grey zgrzytnął zębami w bezsilnym gniewie. Na ułamek sekundy jego czujność osłabła, co natychmiast się na nim zemściło. Zaprzątnięty niestosownymi myślami o Francesce Brown, nie był w stanie się skoncentrować i odkryć, na czym polegała najnowsza sztuczka. Był to jeden z owych efektów specjalnych, którym Brown zawdzięczał swą sławę. Trzepot anielskich skrzydeł, przelotny dotyk ukochanej ręki, lekkie pociągnięcie za spódnicę... Świadkowie, których Grey przesłuchiwał, twierdzili, że ani Brown, ani jego żona po prostu nie 7

mogli tego dokonać z miejsca, które zajmowali przy stole, bez użycia czarów lub udziału jakiegoś ducha. Ci świadkowie byli, rzecz jasna, w błędzie. Nie istnieje nic takiego, jak czary, a nasza ziemia nie jest przystanią dla duchów. Nie ma zagadek nie do rozwiązania – po prostu nikt jeszcze nie trafił na właściwą odpowiedź. W głowie Greya pojawiło się kolejne nieproszone wspomnienie. Miał wtedy siedemnaście lat i został zmuszony do wzięcia udziału w jeszcze jednym seansie, po którym wiele się spodziewano. Ojciec przysięgał, że ta kobieta jest prawdziwym medium. Grey dotąd pamiętał dokładnie wyraz twarzy ojca, gdy ten przyglądał się, jak w słabo oświetlonym pokoju, nad stołem, materializuje się twarz. Była to zwykła gipsowa maska, pokryta fosforyzującą farbą, opuszczana na sznurku ze skrytki pod sufitem. Żałosne błazeństwo... a jednak jego ojciec wyszeptał: – Johanna...

Ojciec, którego Grey tak kochał i podziwiał, został w tym momencie sprowadzony do poziomu łatwowiernego durnia. Grey wolałby, aby ci oszuści zjawili się kiedyś w nocy i zagrabili wszystko: resztę pieniędzy, każdą rodzinną pamiątkę, każdy mebel i obraz, wszelkie prawa własności, każdy weksel... byle nie pozbawiali go jednej jedynej rzeczy, której w

żaden sposób nie mógł odzyskać: szacunku do ojca. Z jeszcze większą zawziętością lord Sheffield skoncentrował się na poczynaniach Browna. Przysiągł sobie, że już nic nie odciągnie jego uwagi. Jak zwykle, po chwili rozległy się głośniejsze i cichsze stukania, westchnienia i jęki, po nich zaś drażniące uszy brzdąkania i zgoła niemelodyjne piski. Jakim cudem nikt dotąd nie zauważył, że ani jeden mieszkaniec zaświatów nie przejawia najmniejszych uzdolnień muzycznych? Francesca nie odezwała się ani nie poruszyła. Nie mogła też – o ile Grey był to w stanie stwierdzić – w żaden sposób oddziaływać na dalszy przebieg wydarzeń, chyba że samą swą obecnością, co – jak musiał przyznać – miało nie byle jakie znaczenie. Brown obwieścił z zachwytem, że dźwięki rozstrojonych skrzypiec to duch Haendla, który przybył, by zagrać im serenadę. Grey nie mógł już dłużej wytrzymać! 8

Uwolniwszy ręce z uścisku sąsiadów, zerwał się na równe nogi i otworzył na oścież drzwi. Do salonu, w którym odbywał się seans, wpadło światło, a w

drzwiach ukazało się pięciu krzepkich policjantów, czekających z polecenia Greya. Następnie, na oczach uczestników seansu, którzy mrugali nerwowo, ciężko sapali i otwierali ze zdziwienia usta, Grey ściągnął ze stołu adamaszkowy obrus, odsłaniając bosą prawą stopę, którą Brown przytrzymywał miniaturowe skrzypce, podczas gdy szarawe palce nogi lewej były zaciśnięte na maleńkim smyczku. Klapa schowka w podłodze, w którym oszust ukrywał rekwizyty, znajdowała się pod jego krzesłem i była nadal otwarta. – Oto i nasz widmowy muzyk! Ani śladu Haendla, tylko brudne nogi Browna – stwierdził z niesmakiem Grey. Jasne wąsiki medium poruszały się szybko jak wąsy królika albinosa, a wielkie, uduchowione oczy zwęziły się w pełne wściekłości szparki. Brown zerwał się, przewracając krzesło. W pokoju zapanował chaos. Diwa zasłabła z przerażenia, a pozostałe kobiety zaczęły krzyczeć. Panowie, czerwoni na twarzy z oburzenia i – Grey miał nadzieję – wstydu, skoczyli na równe nogi, by rozprawić się z oszustem. Tylko Francesca nie wykonała najmniejszego ruchu. Brown pochylił się, chwycił żonę za ramiona i zmusił ją do wstania z krzesła. Miała mu posłużyć za

tarczę. Nie protestowała. W pierwszej chwili wzdrygnęła się, gdyż chwyt był bolesny, ale na jej twarzy była tylko pogarda. Greyowi zrobiło się czerwono przed oczyma. Przeskoczył przez stół, wyrwał Francescę ze szponów Browna i odepchnął ją do tyłu. Zdesperowany spirytysta złapał pierwsze z brzegu krzesło i zaczął nim wywijać. Grey jednym kopnięciem

wytrącił mu je z ręki. Napierał bezlitośnie na oszusta. – Nie zbliżaj się! Nie zbliżaj się do mnie! – wrzeszczał histerycznie Brown, cofając się w popłochu. Prawe ramię Greya wystrzeliło do przodu, a jego pięść dosięgła szczęki oszusta. Brown poleciał prosto na ścianę... tylko że to nie była ściana. Rozległ się brzęk tłukącego się szkła i oszust, zaplątany w aksamitne draperie, zniknął im sprzed oczu. Stojący dotąd bez ruchu policjanci podbiegli do Greya i zdążyli jeszcze zobaczyć, jak dziesięć stóp pod nimi Brown podnosi się z chodnika i przebiega na drugą stronę ulicy. 9

– Ty sukinsynu! – ryknął Grey. Wyszedł na skończonego durnia. Powinien był odciąć mu drogę, włączyć do akcji policjantów czy innych mężczyzn, ale on zapragnął sam się z nim rozprawić... i, koniec końców, umożliwił oszustowi ucieczkę. Zdecydowanie odwrócił się na pięcie, chcąc przerzucić swą złość na Francesce. Kobieta leżała w zwojach cieniutkiego batystu. Czarne włosy opadły na jej pobladłą twarz. Przekleństwo zamarło Greyowi na ustach. Pragnął tylko chwycić ją na ręce i czym prędzej stąd wynieść. Czyste szaleństwo! Nawet na niego nie spojrzała. Powieki drgały jej lekko jak u kogoś, kto nagle

ocknął się z koszmaru. Spojrzała dokoła nieprzytomnym wzrokiem. Następnie, powoli odchyliła głowę i wybuchnęła śmiechem.

2

„SŁYNNY SPIRYTYSTA ZDEMASKOWANY JAKO OSZUST! RELACJA NAOCZNEGO ŚWIADKA! »Ty łajdaku!« Grzmiące słowa potępienia z ust lorda Greysona ścigały uciekającego łotra. Niestety, wszelkie próby pochwycenia przestępcy spełzły na niczym i Brown zdołał się wymknąć.”

– Nie nazwał go łajdakiem – mruknęła Francesca. Powiedział coś znacznie gorszego, coś nie do powtórzenia. Wiedziała od pierwszej chwili, gdy tylko weszła do salonu, że ów „pan Kidd” stanowi zagrożenie. Nie miał nic wspólnego ze zwykłą klientelą Alphonse'a. Różnił się od nich jak groźny brytan od salonowych piesków. Ten wysoki, potężnie zbudowany mężczyzna o ciemnej cerze i czarnych włosach przypominał ruszającego do boju Spartanina i wydawał się równie srogi jak on. Jedynym jasnym akcentem w całej jego postaci były oczy – niezwykłe, niebieskozielone, 10

otoczone gęstwiną czarnych rzęs. Nie było w nich łagodności ani współczucia. Twarde i błyszczące, przypominały drogie kamienie. Prasa rozwodziła się nad tym, że lord Greyson Sheffield to młody prawnik, prowadzący specjalne dochodzenie z rozkazu prokuratora królewskiego. Francesca nie miała pojęcia, że poczynania Alphonse'a warte były uwagi tak wysoko postawionych osobistości. Wróciła do czytania artykułu, choć zawierał niemal to samo, co można było znaleźć w prawie każdej gazecie od dramatycznego zdemaskowania Alphonse'a przed dziesięcioma dniami. Dziś jednak wyczytała coś nowego. „Do naszej londyńskiej redakcji dotarła wieść, że Alphonse Brown, alias Alfie Pudlik, zginął wczoraj w katastrofie kolejowej w Paryżu, dokąd – jak nam doniesiono – uciekł. Żona Browna, Francesca, nadal przebywa w Londynie. Policja nie postawiła jej żadnych zarzutów, utrzymując, że udział Franceski w oszustwach męża jest »nie do udowodnienia«„. Wiedziała już oczywiście, że Alphonse nie żyje. Policja powiadomiła ją o tym. Sama była zaskoczona, że rozpłakała się na wieść o jego śmierci. Z całą pewnością nie zasługiwał na to, by go opłakiwała! Zwłaszcza po tym, jak przysłał do niej swoją kochankę. – Jestem Dorothy, ale dla Alfa zawsze „mała Dot”. – Kobieta poleciła Fanny

spakować jego ubrania, a potem zabrała je ze sobą. – Alf kazał ci też powiedzieć, żebyś się nie uważała za jego żonę, bo i on się już nie uważa za twojego męża – mówiła jeszcze Dot. – Wie, że to nie twoja wina, ale jak się kładł z tobą do łóżka,

to aż dreszcz go przechodził i nie mógł tego znieść. Przecież nie jesteś normalna. Cóż, to przynajmniej wyjaśniało, czemu Alphonse tak rzadko domagał się swoich małżeńskich praw. Francesca poczuła się upokorzona, ale mimo to potrafiła docenić ironię losu: przecież to Alphonse przed niespełna czterema laty usilnie namawiał ją, by z nim uciekła. I to właśnie z powodu tej nienormalności, która teraz tak go raziła. Dot zmierzyła Francescę od stóp do głów, najwyraźniej starając się odkryć, na czym polega nienormalność, która tak skutecznie odstraszyła Alfa od łóżka żony. – I jeszcze jedno: nie próbuj go odnaleźć! – Powiedz Alfowi, że tego się może nie obawiać – odparła Fanny i zatrzasnęła drzwi przed nosem „małej Dot”. 11

„Pani Brown – jak nadal utrzymuje wiele osób, które dawniej podziwiały jej męża – obdarzona jest nadprzyrodzoną mocą. Jeśli jest w tym choć odrobina prawdy, mimo woli przychodzi na myśl stare porzekadło: „Nie ma nic groźniejszego niż kobieta wzgardzona!” A jeśli ta kobieta w dodatku jest czarownicą? Nasuwa się pytanie: czyżby to mściwa wiedźma spowodowała śmierć Alfiego Pudlika?” Nie. Przyczyną jego śmierci był poranny pociąg z Orleanu. Francesca starannie złożyła gazetę i odsunęła ją na bok. Może powinna uznać to za komplement? W zdumiewającym tempie powiększała się liczba epitetów,

jakimi ją obrzucano: oszustka, wybryk natury, spirytystka, a teraz jeszcze czarownica. Wkrótce dojdzie do tego jeszcze jedno określenie – żebraczka. Rozejrzała się po hotelowym pokoju. Nie mogła zatrzymać się tu zbyt długo – pobyt w Savoyu był kosztowny, ale innego miejsca nie znała. Nie miała też nikogo, kto by jej podsunął lepsze rozwiązanie. Jej rodzice nie żyli; oboje zatruli się konserwą wołową niespełna rok po ucieczce Fanny. Jej brat, Wesley, obwiniał ją o śmierć rodziców, utrzymując, że byli tak załamani jej oburzającym małżeństwem, że nie mieli dość sił, by zwalczyć skutki choroby. Wesley zresztą oskarżał ją dosłownie o wszystko, co wydarzyło się od czasu tamtego niesamowitego incydentu.

Francesca nie chciała przecież, by stało się coś złego! Nie miała pojęcia, że osobliwa więź pomiędzy nią a zwierzętami może mieć groźne następstwa. Kiedy miała trzy lata, żyjące w ich posiadłości jelenie i sarny podchodziły do niej bez obawy. Gdy skończyła pięć lat, zające pozwalały jej się pogłaskać. Jako dziesięciolatka wyciągała ręce, a ptaki na nich przysiadały. Zdarzało się to jednak tylko wówczas, gdy owładnęło nią jakieś silne uczucie. Początkowo rodzina Franceski była zachwycona więzią łączącą dziewczynkę ze zwierzętami. Matka utrzymywała nawet, że jest to cecha rodzinna. Aż do wypadku, któremu uległ Wesley. Fanny była wtedy dwunastoletnim, chudym i niezgrabnym podlotkiem – już nie dzieckiem, ale jeszcze nie kobietą. Przeżywała ten niewdzięczny okres, gdy dziewczynka jest nadwrażliwa, niepotrzebnie dramatyzuje, czasem zaś okazuje zbytnią zuchwałość, jak to właśnie miało miejsce tamtego dnia podczas lunchu.

Francesca zapomniała już, co takiego wówczas powiedziała, że ojciec odesłał ją za 12

karę do dziecinnego pokoju. Pamiętała tylko, że wybiegła z domu, trzaskając drzwiami. Dowiedziała się później, że wysłano Wesleya, by ją odnalazł. Brat wyszedł z domu tylnymi drzwiami, pewny, że znajdzie ją w stajni. Wesley i Fanny nigdy nie byli sobie bliscy. O pięć lat starszy od niej brat był snobem i brutalem, ponadto – jako przyszły dziedzic ojcowskiego majątku – strasznie zadzierał nosa. Fanny interesował się tylko wówczas, gdy miał ochotę z kimś się podrażnić. Tym razem był na nią zły. Może dlatego, że z jej powodu przerwano mu posiłek, może chciał okazać siostrze swoją wyższość, a może drażniło go, że najmłodszej Fanny wszyscy pobłażali. Mniejsza zresztą o motywy. Kiedy z dala dostrzegł siostrę, ukrył się w cieniu i, gdy go mijała, wyskoczył nagle z głośnym krzykiem. Przerażona Fanny wrzasnęła wniebogłosy. Wesley wybuchnął śmiechem. Wziął się pod boki i aż piał z radości, szydząc z łez, które płynęły po jej policzkach. Frances pamiętała do dziś, jak wtedy wzbierała w niej furia. Nie mogąc wykrztusić ani słowa, trzęsła się z bezsilnego gniewu i patrzyła z nienawiścią na brata, który nadal pokładał się ze śmiechu. I wówczas – równie niespodzianie, jak przed chwilą Wesley wyskoczył zza

drzwi stajni – pojawił się, nie wiadomo skąd, nieduży pies, warcząc groźnie. Zaraz

przyłączył się do niego drugi, większy i silniejszy. Potem jeszcze jeden. I jeszcze... Przywołane tą samą myślą psy – podwórzowe i owczarki, spaniele tresowane do polowania, brytany gajowego, a nawet mały ratlerek kucharki – rzuciły się na jej brata. Upadł z krzykiem, one zaś kłębiły się nad nim, warcząc dziko, kłapiąc pyskami i groźnie szczerząc kły. Cała wściekłość Fanny znikła. Przez króciutką chwilę stała jak ogłuszona, a potem zaczęła krzyczeć. Natychmiast, jak na komendę, psy cofnęły się, pozostawiając Wesleya tam, gdzie upadł. Leżał na boku, pokrwawiony, spłakany, z ubraniem w strzępach. W ciągu kilku sekund psy zadały mu wiele ran, po których pozostały trwałe blizny. Miał też uszkodzone ścięgno Achillesa, co skazywało go na utykanie do końca życia. Fanny nadal krzyczała, nie mogła przestać. Psy zaczęły wyć. Konie w stajennych boksach miotały się i biły kopytami. Szczury i myszy uciekały w 13

popłochu ze stajni. Ptaki w locie, jak oszalałe, rzucały się na okna zabudowań dworskich i padały martwe na ziemię. W końcu nadbiegli rodzice. To wydarzenie zmieniło życie Fanny raz na zawsze. Psy kazano, oczywiście, zabić, co zwiększyło jeszcze poczucie winy i rozpacz dziewczynki. Strach stał się jej nieodłącznym towarzyszem. Jak to się mogło stać? Co ona takiego zrobiła? Czy to się znów powtórzy? A jeśli następnym razem nie zdoła powstrzymać zwierząt? Tego dnia rozszczebiotane, wylewne dziecko przeistoczyło się w zamkniętą w

sobie, niezwykle samotną istotę. Rodzice zapewniali ją co prawda, że nie winią jej za to, co się stało. Podobnie postąpiła starsza siostra Fanny, Jeanne. Dziewczynka jednak czuła, że zawsze spoglądają na nią podejrzliwie, z obawą. Wesley zaś nie krył swej wrogości i rozgoryczenia. Pięć lat później, kiedy Jeanne miała zadebiutować w towarzystwie, gwałtownie zaprotestował przeciwko zabraniu do Londynu młodszej siostry. Swe najgorsze przewidywania przedstawił tak żywo, że Jeanne – zawsze ulegająca bratu – błagała Fanny, żeby poprosiła rodziców o pozostawienie jej w domu. Fanny z największą przyjemnością spełniła prośbę siostry. Ona również nie chciała, by powtórzył się tamten przerażający wypadek. Bez większego trudu przekonała rodziców, żeby pozostawili ją pod opieką starej kuzynki.

Londyński debiut Jeanne zakończył się sukcesem: poznała baroneta, za którego po pewnym czasie wyszła za mąż. Prawdę mówiąc, właśnie wczoraj Francesca otrzymała list od siostry, pierwszy od śmierci rodziców. Jeanne przeczytała w gazecie o zdemaskowaniu Alphonse'a i przysłała młodszej siostrze sto funtów z prośbą, by nie wspominała nikomu o łączącym je pokrewieństwie. W porywie urażonej dumy Fanny odesłała siostrze pieniądze. Mówiąc szczerze, był to nieprzemyślany postępek, gdyż Alphonse przed ucieczką do Francji zdążył opróżnić ich konto. Na szczęście, pan Brown lubił się otaczać zbytkiem. Kosztowne meble, obrazy i srebra stołowe Francesca sprzedała dzień po wtargnięciu do ich domu policji. Otrzymała za nie całkiem przyzwoitą sumkę, jednak wiedziała, że pieniądze te nie wystarczą jej na długo. Co zrobi, kiedy się skończą?

Stukanie do drzwi przerwało te rozważania. Otworzyła i ujrzała na progu swego pokoju starszego dżentelmena z kapeluszem w ręku. Na jego odkrytej głowie dostrzegła łysinę, otoczoną wianuszkiem rudych włosów. Twarz 14

nieznajomego była piegowata i opalona – widocznie często przebywał poza domem, i to w gorącym klimacie. Starszy pan był szczupły i trzymał się niezwykle prosto. Wojskowy, pomyślała Frances. Zapewne pełnił służbę gdzieś na Wschodzie. – Pani mnie nie poznaje? – spytał. Francesca zaczęła recytować wielekroć już powtarzaną formułkę: – Jeśli pan przybył po pieniądze, które wyłudził mój mąż, obawiam się, że nic nie mogę w tej sprawie uczynić. Mąż podjął wszystkie środki z naszego konta w banku, i zabrał je ze sobą do Paryża. A teraz, gdy nie żyje, nie mam pojęcia, co się z tymi pieniędzmi stało. Przypuszczała, że „mała Dot” wie. Nie miała jednak możności sprawdzenia, czyjej podejrzenia są słuszne. – Jeśli kiedykolwiek odzyskam choć część tych pieniędzy, postaram się zwrócić tyle, ile tylko będę mogła. Gdyby pan zechciał zostawić mi swoją kartę wizytową i podać kwotę... – Źle mnie pani zrozumiała – przerwał jej starszy pan. – Pułkownik Chase,

do usług. Posiadłość w Surrey, należąca do pani rodziny, graniczy z moim majątkiem. – Słucham? Ach tak, oczywiście. Przyjrzała mu się uważniej i rozpoznała mężczyznę. Lata nie obeszły się z nim

łaskawie. Pamiętała Chase'a jako jowialnego, krzepkiego rudzielca, który późno się ożenił i zabrał swą oblubienicę do Indii, dokąd go wysłano. Jego żona zmarła tam młodo. Mieli chyba dziecko... – Może zechciałaby mi pani poświęcić kilka minut? Popatrzyła na niego ze smutkiem. – Nie potrafię nawiązać kontaktu ze zmarłymi, panie pułkowniku. Z pewnością czytał pan w gazetach? To było zwykłe oszustwo. – Wiem, wiem – odparł, obracając kapelusz w rękach. – Nie chodzi mi o nic podobnego, zapewniam. W nadziei, że zdołam namówić panią na rozmowę, zarezerwowałem stolik w hotelowej restauracji. Na tarasie, z widokiem na park. Odsunął się na bok, spodziewając się, że Francesca uda się tam razem z nim. Wahała się jeszcze, lecz w końcu zebrała się na odwagę. Nie może wiecznie ukrywać się w swoim pokoju. Wsparła się na ramieniu pułkownika i pozwoliła, by sprowadził ją po wielkich schodach do holu. Kiedy schodziła, dotarły do niej strzępy rozmów osób popijających tam kawę.

15

– Teraz mówią, że to czarownica. – Po prostu drugorzędna aktorka. – Ciekawe, czy dyrekcja hotelu wie, jak ona zarobiła pieniądze, którymi płaci za pokój... – Zarobiła? Po prostu ukradła! – Jak myślisz, czy to naprawdę czarownica? Wreszcie znaleźli się na tarasie, w jasnym świetle kwietniowego słońca. Prócz nich siedziała tam tylko jedna para, która – chcąc porozmawiać na osobności – mężnie znosiła chłód poranka. Pułkownik Chase zamówił kawę i ciastka. Gdy tylko je podano, przystąpił do rzeczy. Zapewne Francesca prawie go nie pamięta, mówił. On jednak zapamiętał ją doskonale. Zwłaszcza to wszystko, czym różniła się od innych. Prawdę mówiąc, dlatego właśnie tu przyszedł. Zobaczył jej fotografię w gazecie i od razu ją rozpoznał. – Przyszedłem, by porozmawiać z panią o mojej córce, Amelii. Ona jest taka, jak pani. – Rozejrzał się dokoła i pochylił nad stolikiem, zniżając głos do

szeptu. – Ma nadprzyrodzone zdolności!

3

Taka jak ona? Nadprzyrodzone zdolności? Zdumiona Francesca opadła na krzesło. Przez następną godzinę słuchała pułkownika Chase'a, który wyliczał najważniejsze fakty z życia swojej córki. We wczesnym dzieciństwie Amelia straciła matkę i wychowywała się w Indiach do chwili, gdy kilka lat temu pułkownik przeszedł w stan spoczynku i powrócił do Anglii, by jego córka mogła zostać „prawdziwą damą”. Do niedawna ich życie w kraju nie odznaczało się niczym szczególnym. Ostatniej jednak zimy, mniej więcej w tym czasie, gdy Amelia obchodziła swe jedenaste urodziny, coraz częściej miały miejsce dziwne 16

zdarzenia, i to zawsze w pobliżu dziewczynki. Obrazy spadały ze ścian, wazony same się przewracały, sztućce wędrowały po stole. Niestety, przeważnie działo się to przy świadkach, więc wkrótce zaczęły na ten temat krążyć plotki. Znajomi nie przysyłali już pułkownikowi i jego córce zaproszeń na spotkania towarzyskie. Co gorsza, pewna grupa religijnych fanatyków uznała Amelię za opętaną. Rodzony ojciec miał rzekomo zaprzedać diabłu duszę córki, by zdobyć fortunę, z którą powrócił z Indii.

Pułkownik Chase, niejednokrotnie odznaczany za odwagę, był roztrzęsiony po przeczytaniu anonimowego listu, w którym przekonywano go, by wygnał czarownicę z domu. Po tym pierwszym pojawiły się następne listy, coraz bardziej napastliwe. – W ostatnim napisano bez ogródek, że ciężko grzeszy ten, kto pozwala czarownicy żyć – relacjonował wzburzony pułkownik. – Nie sądzi pan chyba, że pańskiej córce naprawdę coś grozi? Pułkownik nie musiał nawet odpowiadać. Jego szeroka dłoń drżała, gdy sięgnął po kawę i upił łyk. Odstawił filiżankę na spodek, nim udzielił odpowiedzi na pytanie Franceski. – Droga pani, dwadzieścia lat temu odparłbym, oczywiście, że w to nie wierzę. Wtedy jednak nie widziałem jeszcze na własne oczy, do czego zdolny jest

tłum, którym kieruje strach. Ogarnął długim spojrzeniem widok po drugiej stronie rzeki. – Pamiętam dziewczynę, którą część mieszkańców jej wioski podejrzewała o to, że rzuciła urok na ich bydło... – Chase wzdrygnął się. – Nie żyła długo. – Ale to było w Indiach – przekonywała go Francesca. – My jesteśmy w

Anglii, w cywilizowanym kraju. Słowa Fanny nie uspokoiły go. – Nigdzie nie ma ludzi w pełni cywilizowanych. Tu i ówdzie powłoka cywilizacji bywa nieco grubsza, ale zawsze to tylko powłoka, pod którą kryje się motłoch. Wystarczy byle pretekst, by objawił swą dziką naturę. Londyn aż się trzęsie od plotek o siłach nieczystych i kulcie szatana. Sytuację zaogniła jeszcze seria morderstw w Whitechapel i potwór, który sam się nazwał „Rozpruwaczem”. Tak, proszę pani, sądzę, że Amelia jest w niebezpieczeństwie. Zwróciłem się do policji, ale nie mogą albo nie chcą nic uczynić w tej sprawie. 17

Pułkownik urwał nagle. Zacisnął zęby i starał się zapanować nad swymi emocjami. – Ja jednak mogę coś zrobić. I nie zawaham się, gdyż idzie o życie Amelii! Dlatego właśnie zamierzam wysłać ją do Szkocji. Jak najszybciej. – Pochylił się ku swojej rozmówczyni. – Mam w górach domek myśliwski. Trudno o bardziej ustronne miejsce, odgrodzone górami i rzeką od reszty świata. W pobliżu znajduje się tylko jedno miasteczko, tak małe i odosobnione, że przybysz z zewnątrz od razu rzuca się w oczy. Postanowiłem zamieszkać właśnie tam, póki się nie upewnię, że Amelii nic już nie zagraża. Fanny nie wiedziała, co odpowiedzieć. –

Ale... czemu wtajemnicza pan właśnie mnie w swoje plany? Spojrzał jej prosto w oczy – Miałem nadzieję, że uda się pani razem z nami. Przybyłem tu, by zaproponować pani posadę. Te słowa całkiem zbiły ją z tropu. – Posadę? Jaką posadę? – Cóż, oficjalnie byłaby pani guwernantką Amelii. – Ależ ja... nie nadaję się na guwernantkę – wyjąkała zakłopotana. Szczerze mówiąc, nie miała żadnych kwalifikacji.

– Proszę tak nie mówić, droga pani Brown – zaprotestował pułkownik – Wolałabym używać nazwiska Walcott. Było to panieńskie nazwisko jej matki. Fanny nie miała żadnych krewnych po kądzieli, którzy mogliby przeciwko temu zaprotestować, a za nic nie chciała posługiwać się nazwiskiem Alphonse'a. Pułkownik skinął głową. – Nadaje się pani idealnie do tej roli, droga pani Walcott. Otrzymała pani

wychowanie godne damy, jest pani opanowana i zrównoważona, nie brak pani światowego poloru. Opanowana i zrównoważona. Oczywiście, nie mogła sobie pozwolić na nic innego. – Z pewnością zajmowała się pani prowadzeniem domu? – spytał. Istotnie tak było. Alphonse utrzymywał, że jest zbyt uduchowiony, by zajmować się prozaiczną stroną codziennego życia i pozostawiał to żonie. Francesca znalazła w tym prawdziwą radość. Nie tylko w zajmowaniu się domem, 18

ale i w załatwianiu interesów z kupcami i dostawcami. Byli oni mniej łatwowierni od „jaśniepaństwa” i z góry zakładali, że Brown i jego żona to oszuści. Traktowali więc Francescę zgodnie z tym przekonaniem, nie szczędząc jej porozumiewawczych mrugnięć i uśmieszków podziwu, gdyż potrafiła nabić tych paniczyków w butelkę. Francesca zaś cieszyła się, bo choć uważali ją za oszustkę,

nie widzieli w niej dziwoląga. To było cudowne, nawet jeśli nie bardzo wiedziała, co znaczy „nabić paniczyków w butelkę”. – Jeśli w jakiejś dziedzinie chciałaby się pani podszkolić, potrafię pomóc. Miałem pod komendą cały garnizon – wyjaśnił pułkownik. Spojrzał na Francescę z aprobatą. – Mam wrażenie, że byłby z pani niezły porucznik. Porucznik? Ten pomysł przypadł jej do gustu. Nie miała nic przeciwko temu, by wydawać rozkazy i decydować o tym, jak potoczy się jej dalsze życie. Byłaby to niewątpliwie zmiana na lepsze. – Ale najważniejsze, że jest pani taka, jak Amelia. Uśmiech Franceski zgasł. – Myli się pan, pułkowniku. Nie jestem taka, jak pańska córka. Jeśli ma pan nadzieję, że nauczę ją wykorzystywać należycie siły, jakie według pana posiada, odpowiem od razu: nie potrafię tego dokonać. Nie mam żadnej władzy nad martwymi przedmiotami.

W oczach pułkownika pojawiła się desperacja. Francesca zauważyła, jak bardzo jest zmęczony i ogarnęło ją wielkie współczucie. On naprawdę kochał swoją córkę. – W tej chwili jej odmienność ogranicza się do wprawiania w ruch martwych przedmiotów, ale Amelia ma dopiero dwanaście lat, pani Walcott. Nie

wiem, co przyniesie jutro. Potrzebujemy kogoś, kto wie, czym są zjawiska nadprzyrodzone, i nie przerazi się byle czym. Kogoś o dobrym sercu. Odwróciła wzrok. Od bardzo dawna nie zastanawiała się nad stanem swojego serca. – Doskonale pamiętam, jaka była pani w dzieciństwie – powiedział miękko. – Zawsze radosna, pełna życia... Jaka szkoda... Nie myślę tylko o nieszczęściu, jakie spotkało pani brata, ale i o tym, co się stało z panią. Amelia jest taka, jaka pani była przed tym wypadkiem. Nie chcę, żeby się zmieniła! Potrzebuję pomocy kogoś, kto zrozumie, co przeżywa moje dziecko. Kto potrafi przygotować Amelię na spotkanie ze światem, zanim ten świat ją połknie! 19

To określenie wydało się Francesce dziwne, była jednak zbyt zainteresowana propozycją pułkownika, by czepiać się jego sformułowań. Samotność doskwierała jej okropnie. Nawet będąc żoną Alphonse'a, czuła się inna, wyobcowana. Zupełnie sama, szeptał jej wewnętrzny głos. Pułkownik Chase zaoferował jej znacznie więcej niż zwykłą posadę. Musiała jednak być wobec niego całkowicie szczera. – Wątpię, czy mogłabym być wzorem, jakiego pan szuka dla córki – powiedziała z żalem. – Z całą pewnością nie odniosłam sukcesu w wielkim świecie. Odparł uprzejmie, z odrobiną współczucia: –

Szczerze mówiąc, drogie dziecko, nie należała pani do wielkiego świata. Stanowiła pani jedną z jego licznych atrakcji. To była brutalna szczerość. Chase usłyszał, że Fanny zaczerpnęła nagle powietrza, i poklepał ją przyjaźnie po ręce. Od lat nie zdarzyło się, by ktoś okazał jej życzliwość w tak prosty sposób. – Mam zwyczaj mówić prawdę prosto w oczy. Wybacz, moja droga. – Nie musi się pan usprawiedliwiać. – Spojrzała na niego odważnie. – Mam po uszy subtelnych dwuznaczności i wykrętów. Mówiła to zupełnie szczerze. Bezpośredniość pułkownika podziałała na nią

jak oczyszczająca kąpiel w lodowatej wodzie. Każde słowo, wypowiedziane przez Alphonse'a do niej czy do klientów, było wykrętem lub unikiem. – Pozwoli pan, że odwzajemnię się taką samą szczerością – powiedziała. – Świadomie brałam udział w tej nędznej farsie. Pomagałam mężowi oszukiwać jego... naszych klientów. Pułkownik przez dłuższą chwilę nie odpowiadał. Wpatrywał się w stojącą przed nim kawę. Nie chcąc mu przeszkadzać, Francesca powróciła myślami do niedawnej przeszłości. Pogodziła się z rolą, jaką jej przyszło odgrywać w oszustwach Alphonse'a. Rozpaczliwie pragnęła wierzyć w dobroć tego mężczyzny o chłopięcym wyglądzie,

który zjawił się w posiadłości jej rodziców, kiedy cała rodzina – prócz niej – wyjechała do Londynu, by wziąć udział w debiucie towarzyskim Jeanne. Alphonse Brown wspomniał dość mętnie o dalekim pokrewieństwie, ale ani stara kuzynka opiekująca się Francescą, ani ona sama nie wypytywały go zbyt dokładnie. 20

Ubiegał się o względy Fanny od samego początku. Dowiedział się o niej od wspólnych znajomych – jak twierdził – i uderzyło go podobieństwo ich losów. On miał dar kontaktowania się ze światem duchów, ona zaś nie była wcale dziwolągiem, lecz wyjątkową istotą. Nie powinna wstydzić się więzi, jaka łączyła ją z innymi boskimi stworzeniami, powinna być z tego dumna. Przyrzekał, że nauczy ją, jak wykorzystać ten dar w pełni. Talenty tego rodzaju należało koniecznie spożytkować dla dobra ludzkości. Takie postawienie sprawy było dla Fanny prawdziwym objawieniem. Oto stał przed nią ktoś z podobnym upośledzeniem i dostrzegał w nim raczej błogosławieństwo niż przekleństwo. Nawet jej nie przyszło do głowy, że Alphonse mógłby kłamać. Jakże była łatwowierna w siedemnastej wiośnie życia! Łatwowierna, ale nie kompletnie głupia: pojęła od razu, że rodzice nigdy by się nie zgodzili na to małżeństwo. Uciekła więc z Alphonse'em Brownem. Mimo jego obietnic wkrótce stało się jasne, że Alphonse nie ma żadnego pomysłu na wykorzystanie jej spontanicznych kontaktów ze zwierzętami. Był rozczarowany, gdy uświadomił sobie, że zwierzęta reagują na wezwanie Franceski tylko wówczas, gdy targają nią gwałtowne uczucia. Próbował przemocą, naprzykrzaniem się, błaganiem i pochlebstwem zmusić ją do tego, by znalazła

jakiś sposób niezawodnego przywoływania zwierząt. Winna to była – tłumaczył jej

– wszystkim oczekującym na znak łaski w tym jakże niełaskawym świecie. Kiedy Fanny udało się w końcu doprowadzić do tego, że zwierzęta na jej znak zjawiały się na krótką chwilę, Alphonse nie posiadał się z radości. W ciągu kilku tygodni wymyślił sposób, w jaki mogli to wykorzystać: Fanny wezwie zwierzęta do ciemnego pokoju, w którym odbywały się seanse, on zaś zasugeruje ich uczestnikom, że tajemnicze szelesty i odgłosy pochodzą z zaświatów. Wspaniały trik reklamowy! Fanny nie protestowała, gdy mąż klarował jej, że w ten sposób pomagają niedowiarkom uwierzyć w to, co nie ulega wątpliwości, a mianowicie, że istoty z zaświatów otaczają ludzi czułą opieką. Dlaczego dała się na to nabrać? Ponieważ była rozpaczliwie głupia i przez cztery lata usiłowała przekonać samą siebie, że Alphonse nie kłamie. Tak bardzo pragnęła, by jej życie miało jakiś sens. – Z pewnością nikt przy zdrowych zmysłach nie powierzyłby wrażliwego dziecka mojej opiece – mruknęła. Podniosła oczy na pułkownika Chase'a, który 21

bacznie się jej przyglądał. – Powinien pan gdzie indziej poszukać opiekunki dla swojej córki. Mężczyzna wpatrywał się w nią przez dłuższą chwilę. Twarz mu złagodniała. – Chyba się pani myli – powiedział. – Dawno temu odkryłem, że

doświadczenie jest najlepszym nauczycielem. Wiele pani przeszła w życiu i wnioski, wyciągnięte z tych przeżyć, mogą się bardzo przydać mojej córce. Niech pani sobie wyobrazi, że będąc w wieku mojej Amelii, dysponuje pani obecnym doświadczeniem. Ile spraw przyjęłoby inny obrót? Jedno wiedziałaby z pewnością: nigdy nie przyznawaj się nikomu do tego, kim naprawdę jesteś. Dostrzegł jej wahanie. – Zostanie pani sowicie wynagrodzona za swoje trudy, zapewniam. Jestem bardzo bogaty. Kiedy zaś pani pobyt u nas dobiegnie końca, uda się pani, dokąd tylko zechce, i zrobi, co zechce, z resztą swego życia. Proszę się zgodzić. Jest pani nadal bardzo młoda, pani Walcott. Zaledwie o dziesięć lat starsza od mojej córki. Niech pani pomyśli o przyszłości. Fanny myślała o swojej przyszłości, ale myślała również o przyszłości Amelii Chase. – Nie chce pan chyba, pułkowniku, zniweczyć życiowych szans swojej córki, pozwalając jej na stałe kontakty ze mną?

– Nieważne – machnął lekceważąco ręką. – Jak tylko w Londynie pojawi się nowa sensacja, wszyscy zapomną o pani. Za kilka lat nikt nie będzie pamiętał pani nazwiska. Czas wszystko zaciera, proszę mi wierzyć. Jestem tego absolutnie pewny, moja droga. Jakie są pani warunki? Dobijmy targu! Za kilka lat? Jak bardzo pragnęła uwolnić się od przeszłości! Mieć trochę

czasu na rozważenie własnych szans na przyszłość... Zacząć wszystko od nowa! Przecież nadal była młoda. Miała zaledwie dwadzieścia jeden lat. Ciągle się wahała. Propozycja pułkownika Chase'a zasiała w jej sercu ziarno nadziei. O ile zgodzi się na jej warunki... – Wie pani, co zrobimy? – namawiał. – Poda mi pani swoje warunki, ja je rozważę, a tymczasem zaprowadzę panią do Amelii. Jeśli po spotkaniu z moją córką dojdzie pani do wniosku, że ta propozycja jest nieodpowiednia, zakończymy naszą rozmowę. To uczciwe postawienie sprawy, nieprawdaż? Skinęła głową. 22

– Proszę mi więc powiedzieć, jakie są pani warunki? – Jego oczy patrzyły na nią z uprzejmym zainteresowaniem, ale też z determinacją. Zamierzał postawić na swoim. – Zgodzę się na wszystko. Wystarczy, że pani wyrazi swoje życzenie. – Chcę rozpocząć wszystko od nowa. Z całkiem czystym kontem. Zamrugał oczyma, zdezorientowany. Zaraz jednak uśmiechnął się szeroko. – Droga pani, jeśli tylko o to chodzi, możemy z powodzeniem wykreślić z pamięci kilka ostatnich lat. – Nie tylko to miałam na myśli. Chcę stać się całkiem nową osobą. Jeśli

wyrażę zgodę i przyjmę pańską propozycję, będę zupełnie kimś innym: nie wyróżniającą się niczym kobietą o nieskalanej przeszłości. Nikt nie może się dowiedzieć, czyją naprawdę byłam żoną, ani poznać mego panieńskiego nazwiska, ani żadnego szczegółu z mojej przeszłości, o ile ja sama nie zechcę tego wyjawić. Zbliżył się do nich kelner, aby dolać kawy. Francesca milczała, póki nie odszedł. Potem znowu się odezwała: – Jeśli zgodzę się na pańską propozycję, gdy przyjdzie pora rozstania z panem i Amelią, będę już miała ustaloną tożsamość, jako... – Zawahała się, po czym mówiła coraz pewniej. – Jako Fanny Walcott, wdowa po jednym z podległych panu, młodszych oficerów. Nie wspomnimy już nigdy o Francesce Burns, dziwacznym dziecku pańskich sąsiadów.

– Zgoda! – przytaknął, uderzając dłonią o blat stołu. – Przekona się pani, jak wspaniale Amelia potrafi dochować sekretu. Francesca potrząsnęła głową, nadal patrząc pułkownikowi prosto w oczy. – Pańska córka również nie może się dowiedzieć o mojej przeszłości. Nie zgodzi się odgrywać roli jakiejś mistycznej mentorki, Merlina w modnej spódnicy! Jeśli chciała mieć jakiekolwiek szanse na normalne życie, musi od samego początku być zwykłą, niczym nieodbiegającą od przeciętności kobietą. Chase zmarszczył brwi.

– Ależ takie postawienie sprawy uniemożliwi coś, na czym najbardziej mi zależało – zaprotestował. – Jeśli Amelia nie będzie wiedziała, że pani jest kimś podobnym do niej, jak zdołają pani wesprzeć swoim doświadczeniem i ułatwić jej życie? – Nie zrobię tego, ponieważ i tak nie byłabym do tego zdolna. Był pan ze mną szczery, panie pułkowniku, więc odpłacę się tym samym. Nie mam pojęcia, 23

czemu zwierzęta reagują na moje emocje. Chce pan, żebym udzielała porad płynących z doświadczenia? Proszę bardzo. Pańska córka nie powinna zgłębiać fenomenu, który utrudnia jej życie, tylko ignorować te niedogodności i skoncentrować się na tym wszystkim, co łączy ją z otoczeniem, a nie na tym, co ją od niego różni. – Ale... – protestował pułkownik Chase – Amelia będzie się zastanawiała, czemu wybrałem akurat panią na jej opiekunkę. – Niech jej pan powie, że wybrał właśnie mnie, ponieważ wieść o jej niezwykłych właściwościach nie wprawiła mnie w przerażenie. Proszę jej powiedzieć, że jestem kobietą nowoczesną, która nie wątpi, że bardzo rzadko, pod wpływem czynników od nas niezależnych, niektórzy ludzie rodzą się nieco odmienni od reszty. Jednak nie daje im to prawa do przypisywania sobie jakichś

nadprzyrodzonych zalet, których w rzeczywistości nie posiadają. Na wyrazistej twarzy pułkownika odmalowało się współczucie, kiedy odgadł, że Francesce dręczą wyrzuty sumienia. – Moja droga, nie znałem pani dość dobrze, gdy byliśmy sąsiadami, ale znam się trochę na ludzkich charakterach, ponadto przyjaźniłem się z pani rodzicami. Nie złożyłbym tej propozycji, gdybym wątpił w pani uczciwość! Francesca poczuła nagłą wdzięczność dla pułkownika, ale gestem ręki

przerwała dalsze próby pocieszenia jej. – Nie jestem bez winy. Jednak postępowałam źle przede wszystkim z głupoty, nie ze złej woli. Takie są moje warunki, panie pułkowniku, i od nich nie odstąpię. – Nie wiem... – zastanawiał się pułkownik Chase. Wyraźnie był w rozterce. – Miałem nadzieję, że Amelia znajdzie w pani najdoskonalszą przewodniczkę i powiernicę, która wie z doświadczenia, czym naprawdę są nadprzyrodzone zdolności. Usta Franceski wygięły się w lekkim uśmiechu. – Nie istnieje nic takiego jak czary czy nadprzyrodzone zdolności, panie pułkowniku. Zdarzają się tylko osobliwe fenomeny i ludzie tacy jak my, obarczeni ciężkim brzemieniem.

Pułkownik Chase nie dawał jednak za wygraną. 24

– Spędziłem większość życia w egzotycznych krajach, droga pani, i widziałem tam rzeczy, w które nigdy by nie uwierzył przeciętny Anglik. – Pochylił się ku niej. – Naprawdę istnieje coś takiego jak czary, drogie dziecko. Popatrzyła na niego ze współczuciem. Miał taki sam wyraz twarzy, jak uczestnicy seansu spirytystycznego. I podobnie jak oni rozpaczliwie pragnął wierzyć w cuda. Ludzie tego pokroju byli święcie przekonani, że mysz przebiegająca w ciemności po ich rękawie to dotknięcie ręki zmarłego syna, szelest przelatującego nietoperza to trzepot anielskich skrzydeł, a harce kota na poddaszu to dowód pamięci ze strony dawnego przodka. Pułkownik, starając się uparcie dostrzec w upośledzeniu swojej córki boskie wyróżnienie, okazał się w końcu jednym ze starych, zabobonnych ludzi. Nie warto się z nim sprzeczać. – Być może, panie pułkowniku, ale nie jesteśmy w Indiach – odparła łagodnie. – Nikt w Londynie nie ma ochoty zapraszać na obiad czarownicy, chyba że chce zabawić gości widokiem takiego dziwoląga. Chyba nie życzy pan swojej córce podobnego losu? – Chcę, żeby była bezpieczna i szczęśliwa. W tej kolejności – odparł. Naprawdę tego chciał. Całe szczęście.

Przyjrzał się uważnie twarzy Franceski i nie wyczytawszy w niej nic, co

świadczyłoby o tym, że zmieni zdanie, westchnął z rezygnacją. – Cóż, jeśli mogę sobie zapewnić pani pomoc wyłącznie na takich warunkach, niech i tak będzie. Tylko pani i ja wiemy, że była pani niegdyś Francescą Brown. – A przedtem małą Fanny Burns. – Istotnie, Fanny Burns. – Wyciągnął rękę. – Umowa stoi? Ona jednak w ostatnich latach nauczyła się ostrożności. – Muszę najpierw poznać pańską córkę. Roześmiał się, z pewnym trudem podnosząc się z krzesła. – Jeśli tylko o to chodzi, jestem całkiem spokojny. Amelia z pewnością panią oczaruje. Miał całkowitą słuszność: oczarowała ją kompletnie.

25

4

Sześć lat później W Little Firkin, w Szkocji, wybiło południe. Nie północ, chociaż ta tradycyjna pora duchów prędzej kojarzy się ze zbrodnią i z czarami. Ponieważ jednak mieszkańcy Little Firkin o północy zawsze twardo spali, zaś rzucanie przekleństw czy uroków bez udziału świadków uważane jest przez większość czarowników i czarownic za marnowanie czasu i energii, musiało się to wydarzyć właśnie o tej porze. Wszystko zresztą wskazywało na to, iż południe tego właśnie dnia z powodzeniem mogłoby przyćmić niejedną północ. Świadczyły o tym różne znaki: dokładnie o dwunastej zapiał kogut, a zegar na wieży kościelnej wybił w tym samym czasie nie dwanaście, lecz trzynaście razy! Rozległo się też niesamowite wycie, wyraźnie słyszalne w całym miasteczku. Co prawda, odgłos ten został potem zidentyfikowany przez pewnego niedowiarka jako gwizd parowozu, kursującego na trasie Bristol – Fort George, w pierwszej chwili jednak uznano

niemal jednogłośnie, iż jest to skarga potępionej duszy. Był to zresztą prześliczny, wiosenny dzień. Promienie słońca migotały na powierzchni rzeki, wijącej się na wschodnich krańcach miasteczka, i lśniły na pokrytych śniegiem szczytach gór, otaczających skalnym pierścieniem niewielką dolinę, na której dnie przycupnęło Little Firkin. Pogoda pogodą, ale wobec takich znaków, jak nadgorliwość zegara, pianie koguta o niewłaściwej porze oraz przerażająca skarga parowozu, obywatele Little Firkin, dla których – rzec można – zjawiska nadprzyrodzone były chlebem

powszednim, przerwali to, czym się akurat każdy z nich zajmował, i nadstawili uszu. Ci, którzy stali oparci o płot za domem, gotowi do wymiany najnowszych plotek, pospieszyli na podwórko od frontu. Siedzący w domach otwierali drzwi i wystawiali ciekawie głowy. A pół tuzina lokalnych sklepikarzy i tyluż właścicieli szynków – trzeba wiedzieć, że ludność tamtejsza dawno już się przekonała, iż ustawiczne kontakty z siłami nadprzyrodzonymi wymagają częstego pokrzepiania 26

się jadłem i trunkiem – pospieszyło do okien, by przekonać się naocznie, że „jakiś potwór tu nadchodzi”*. Jak na zawołanie zerwał się wiatr, drzemiący dotąd zapewne w jednym z nielicznych zaułków Little Firkin, i pędził właśnie przed sobą masę opadłych liści i innych śmieci, gdy w centrum miasta rozległ się głos, uderzająco podobny do wrzasku duszonego kota: – Aiiiiii! Można by rzec, że całe Little Firkin zatarło ręce, czekając w napięciu na rozwój wydarzeń. Kobiety z małymi dziećmi przywoływały swe pisklęta, osłaniając je własnymi spódnicami. Matki zaś nieco starszych smyków, gdacząc i trzepocząc rękami, zaganiały swe potomstwo do domu, jak kwoki przed burzą. Najstarsi wystawiali stołki przed próg, by znaleźć się niejako w pierwszym rzędzie i nic nie stracić z pasjonującego widowiska. Nie zawiedli się.

Na końcu głównej ulicy miasteczka, w tumanie kurzu, pojawiła się starucha z twarzą jak pomarszczone jabłko. Pozostawiała za sobą ślad w postaci strzępków koronki, którą w zamierzchłych czasach obszyto jej sfatygowane, różnobarwne spódnice, oraz okruchów suchara, który stanowił jej śniadanie.

– Aiiiii! Skrzeczenie starej wiedźmy przerwał wybuch kaszlu, który ustał dopiero wówczas, gdy wypluła kłak kociej sierści. Czarownica uniosła ponad głową dębowy kijaszek, który zaciskała w żylastych rękach, i obwieściła gromko: – Od tej pory ja rządzę w Little Firkin! Obserwatorom wyrwało się zbiorowe westchnienie, świadczące zarówno o konsternacji, jak i miłym podnieceniu. Zamach stanu był wydarzeniem godnym tego pięknego, wiosennego dnia, a zapowiadał się jeszcze pojedynek czarownic! Od sześciu lat stara wiedźma, zwana babcią Beadle, usiłowała zawłaszczyć Little Firkin. Mieszkała co prawda w Beadletown, dwadzieścia mil dalej, a raczej wyżej, bo na górskim stoku. Beadletown nie było nawet miasteczkiem, tylko okropną zbieraniną walących się chałup, zamieszkiwanych wyłącznie przez Beadle' ów, urodzonych złodziei i oszustów.

*Zdanie pochodzi z dramatu Szekspira Makbet, przekł. Józef Paszkowski, akt IV , scena 1 (przyp. red.) 27

Jakieś dziesięć lat temu jedno z wnucząt babci Beadle, pragnąc bez wątpienia

odwrócić uwagę staruszki od podejrzanych interesów reszty rodziny i zająć kobiecinę czymś innym, przekonało wiekową czarownicę, że powinna rozszerzyć sferę swoich wpływów na inne miasteczka w sąsiedztwie i zaprowadzić tam rządy terroru, a raczej złośliwego dokuczania. Z pewnością pójdzie jej to jak z płatka, przekonywało optymistycznie nastawione wnuczę, ponieważ nie ma w pobliżu zbyt wielu czarownic. Co się zaś tyczy zarządzania ewentualnym imperium, nie będzie ono wymagało zbyt wielkiego trudu. Wystarczy raz na jakiś czas odwiedzić każde z miasteczek, by sprawdzić stan swych włości. Pomysł przypadł babci Beadle do gustu. Po roku była już nie tylko wiedźmą z Beadletown, ale i czarownicą z Ben's Tavern, chociaż Ben i jego leżąca na uboczu karczma nie zasługiwali nawet na miano wioski. Rok później oficjalnie uznano babcię za czarownicę z „tej cholernej, zabitej deskami dziury na wschodzie, gdzie gnieździ się reszta tych przeklętych Beadle' ów”. Następnie babcia zwróciła swój drapieżny wzrok na Little Firkin, metropolię liczącą aż dwustu siedemnastu mieszkańców. I tu właśnie jej triumfalny pochód został nagle przerwany. Z urzędu pocztowego na samym końcu miasta wyszła osoba, która uniemożliwiła babci dalszy podbój okolicy. Była to rudowłosa, ubrana według najnowszej paryskiej mody, bardzo ładna i bardzo młoda dama.

Jej wygląd sprawił, że nawet babcia Beadle stanęła jak wryta. Tutaj, setki mil od jakiegoś miasta, które zasługiwałoby na to miano, w dolinie otoczonej pierścieniem gór i rwącą rzeką, na głuchej prowincji, pozostającej daleko w tyle za resztą świata, ogarniętego szałem industrializacji, spotkanie kogoś tak modnie odzianego było równie wielkim szokiem, jak odtańczenie kankana na wieczorku

parafialnym. Na wymyślnie spiętrzonych, płomiennych lokach spoczywał zawadiacko przekrzywiony, słomkowy kapelusik, a zdobiące go pióro – idealnie dobrane kolorem do obszycia aksamitnego, wciętego w talii żakietu – spływało wdzięcznie na delikatnie zaokrąglony policzek damy. Spódnica w zieloną szkocką kratę opinała urocze krągłości, po czym spływała mnogością fałd na drewniany chodnik. Otwarta parasolka opierała się o ramię modnisi, a jej śliczna twarzyczka usiana była ruchomymi plamkami słońca. Babcia Beadle wrzasnęła: – Stój, czarownico! Jestem tu, żeby ci odebrać Little Firkin! 28

Młoda, rudowłosa dama, która właśnie mówiła coś do swej towarzyszki, nieco starszej, lecz równie urzekającej smukłej brunetki, odwróciła się i spojrzała na babcię Beadle. – Zabiorę ci Little Firkin! – Kobiecina powtórzyła groźbę, kuśtykając w jej stronę samym środkiem ulicy. – Po co tyle fatygi? – spytała młodziutka elegantka z lekkim szkockim zaśpiewem. – Oddam ci je za darmo! Starucha zacisnęła wargi. –

Co to, to nie, moja panno! Nikt nie będzie gadał, że wiedźma z Beadletown doszła do panowania z łaski byle smarkuli! – Co za głupstwa! – Tak się tego nie robi! – fuknęła babcia Beadle. Dziewczyna spojrzała błagalnie na swą kruczowłosą towarzyszkę. – Zaczekasz chwilkę? – Co za diabelne bzdury – mruknęła całkiem wyraźnie brunetka. – Postaraj się załatwić to jak najprędzej, dobrze? Powiedziawszy to, zabrała parasolkę swej towarzyszki i podeszła do ławki przed sklepem. – Z czarami nikt się nie będzie spieszył! – obruszyła się babcia, sięgając do

mocno podniszczonego, aksamitnego woreczka, który wisiał na jej chudej szyi. Ze złośliwym śmiechem wydobyła z niego garść licho wie czego, sypnęła tym czymś w powietrze i aż jęknęła, gdy wiatr cisnął jej to z powrotem w twarz. – Co to było? – spytała z zainteresowaniem młoda dama. – Czary! Sama oberżnęłam łapy białej myszy, co się uległa w pełnię

księżyca! Na te słowa dama uniosła spiesznie rękę do ust. – Obcięłaś nóżki dopiero co urodzonej myszce? – szepnęła ze zgrozą zza zasłony palców. Babcia poruszyła się niespokojnie. – No, może się urodziła martwa. I może nie taka całkiem biała, tylko szarawa. Ale miesiąc był w pełni, to pewne! – Odrażające – oświadczyła elegantka, biorąc się pod boki. – Przykro mi, ale nie pozwolę nikomu, kto odrąbuje łapki małym myszkom, choćby nieżywym, wprowadzić się tutaj. Szukaj sobie innego miejsca! 29

– To ty się wynoś gdzie indziej! – Obawiam się, że nic z tego. – Obawiasz się? No to... – Rób, co masz robić, stara! – Jeden z widzów wtrącił się do rozmowy. Babcia rozpięła połataną pelerynę i wykonała pełny obrót.

– Na brodę Belzebuba, na kopyto Bachusa, wypędzam cię, wiedźmo! Młoda dama jakoś nie dawała się wypędzić, tylko stała spokojnie. W końcu babcia wyrzuciła obie ręce do góry w bezsilnej złości. – Co tak stoisz, głupia? Spróbuj mnie zaczarować! – Już skończyłaś? – Młoda kobieta się zdziwiła. – Myślałam, że znasz więcej zaklęć. – Pewnie, że znam! Dałam ci tylko czas, żebyś uciekła! – Znów uniosła swój kijaszek nad głową. – Na czarne serce Tłumogona, na róg Wiatronoga... – Kogo? – przerwała jej młoda dama. – O tych dwóch nigdy nie słyszałam! Ręce babci Beadle opadły. Uśmiechnęła się szeroko, z nieoczekiwanym wdziękiem, który w pewnym stopniu tłumaczył, skąd się wzięło aż tylu Beadle'ów. – Bo to całkiem nowe diabły. – Doprawdy? – spytała rudowłosa. – Niezwykle interesujące. A gdzieś ich spotkała?

– Wyśniły mi się – odparła dumnie babcia, potem zaś, zerknąwszy chytrze

na mieszkańców Little Firkin, dodała: – To takie inkubusy! A innych też znam, żebyś wiedziała! Na brodawkę Głupola i wąsiska Końskosmroda! Biorę sobie, co było twoje, a teraz jest moje! Znikaj! – Znów okręciła się w koło. – Znikaj! – Jeszcze jeden obrót. – Znikaj, powiadam! Po ostatnim, najgwałtowniejszym obrocie, babcia złapała się za bok i wywróciła oczami. – Słabo mi – wysapała. Młoda dama chwyciła ją za ramię i podtrzymała. – Lepiej usiądź. Starucha z ulgą klapnęła na środku drogi, ciągle trzymając się za bok. – Teraz ty! – wyrzęziła. – Z tym możemy poczekać, aż się lepiej poczujesz... – Teraz ty! – upierała się babcia. – Niech i tak będzie – odparła młoda dama. 30

Odetchnęła głęboko, uniosła ręce ku niebu i wyrecytowała, głośno i dobitnie: –

Ipse dixit! Babcia znieruchomiała jak ktoś, kto nagle otrzymał cios bagnetem prosto w tyłek. – Co? Jak? Co to takiego? – Ipse dixit – powtórzyła dziewczyna. Machnęła obiema rękami, kreśląc w powietrzu koła. – Ipso facto! Ad hoc! Babcia niespokojnie obmacała całą swą postać, od stóp do głów. Stwierdziwszy, że wszystko jest nadal na swoim miejscu, wyraźnie się odprężyła. – Coś mi się widzi, że te twoje czary niewiele warte – orzekła. Młoda dama dyskretnie zerknęła w górę. Babcia Beadle poszła za jej przykładem. Bezpośrednio nad nimi dwa czarne cienie leniwie zataczały koła na spokojnym błękicie nieba. – No i co z tego? – obruszyła się babcia. – Parka ptaków! Podniosła się jednak z ziemi i, wsparta na jednej nodze, jak szermierz robiący wypad, wyciągnęła kij w stronę młodej pani. – Na tego, co nie ma żadnego imienia! Odbieram ci twoją siłę i twoje miasto! Dziewczyna uniosła smukły palec do ust i przygryzła perłowymi ząbkami

koniec paznokcia. Jej spojrzenie znów powędrowało ku niebu. Wzrok babci – mimo jej woli – również. Do pierwszej pary kruków przyłączyło się sześć następnych, a wszystkie bez pośpiechu wykonywały w powietrzu piruety. Na twarzy staruchy pojawił się wyraźny niepokój. Będąc czarownicą, babcia Beadle całkiem dobrze poznała prawa natury, a to nagłe pojawienie się chmary niewydających najmniejszego dźwięku kruków było sprzeczne z naturą! – Do mnie, czarne moce! Pomóżcie mi, Bachusie, Belzebubie, Tłumogonie, Wiatronogu i... – Urwała, gdy młoda dama, przyglądając się uważnie paznokciom lewej ręki, prawą skinęła lekko ku niebu. Babcia skrzywiła się i zerknęła w górę. Dwadzieścia kruków? Rozejrzała się ukradkiem, sprawdzając reakcję mieszkańców Little Firkin na tę inwazję złowróżbnych zwiastunów śmierci. Jeśli nawet dostrzegli kruki, najwyraźniej nikt się nimi nie przejmował... z wyjątkiem towarzyszki młodej czarownicy. Ciemnowłosa dama, pochylona do przodu, ze zmarszczonym czołem 31

wpatrywała się w niebo. Reszta widzów obserwowała zachowanie babci, a na ich twarzach malowało się wyraźne rozczarowanie. Może nawet litość? To nie był fundament, na którym stara wiedźma mogłaby zbudować czarnoksięskie imperium! Musi zapomnieć o nerwach i... Krrra! Ten dźwięk sprawił, że spojrzenie babci znów pomknęło ku górze. Samotny

kruk spieszył, by przyłączyć się do – babci aż zaparło dech – czterdziestu innych kruków! Wszystkie milczały. Jak grób! Babcia poczuła, że cierpnie na niej skóra. Ostatecznie, aż tak bardzo nie zależało jej na Little Firkin. W każdym razie – nie dziś. Duma jednak nie pozwoliła babci ruszyć się z miejsca. Chyba by tego nie przeżyła, gdyby się rozeszły plotki, że stadko ptaków wypłoszyło ją z Little Firkin. Musi znaleźć jakąś dobrą wymówkę, by opuścić to miasteczko. A jaki mógłby być lepszy powód niż... – I to już wszystko? – zawołała babcia. – Tylko na to cię stać? Postaraj się, dziewucho! Pokaż, co potrafisz! Na twarzy młodej damy odmalowało się zaskoczenie. Potem napięła wszystkie mięśnie. – Nie, to nie wszystko. Amo! – powiedziała z namaszczeniem, robiąc krok w

jej kierunku. Babcia zadrżała. – Amas! Kolejny krok. Tym razem babcia złapała się za serce. – Amat! Babcia zatoczyła się do tyłu, jakby popchnięta została jakąś straszliwą,

niewidzialną ręką. Jęknęła, co jeszcze wzmocniło efekt. Młoda dama zerknęła na nią ze zdumieniem, zatarła ręce, jakby zabierała się do jakiejś ciężkiej pracy fizycznej, i oświadczyła dobitnie: – Per diem. Non sequitur! Uniosła rękę, wskazując na babcię Beadle, która cofała się w dalszym ciągu. – E pluribus unum! Z okrzykiem przerażenia babcia podkasała spódnicę, ukazując parę krzywych, ozdobionych jaskrawoczerwonymi podwiązkami nóg, odwróciła się na pięcie i puściła się biegiem. Zniknęła niebawem w bocznej uliczce. 32

Młoda dama zerknęła na niebo, na którym nie było już żadnych niepokojących cieni, i podeszła spokojnym krokiem do swej towarzyszki. Mieszkańcy Little Firkin kiwali z aprobatą głowami. Nie zamieniwszy jednak ani słowa z damą, która tak skutecznie obroniła ich przed babcią Beadle, wrócili do swych plotek, jedzenia i picia. W tym samym czasie przystojny i elegancki młody człowiek opuścił zasłonę na okno, przez które obserwował całą scenę z wnętrza gospody. – Co za niezwykła istota! Skąd się tu wzięła? – Mężczyzna zwrócił niezbyt przytomne oczy na siedzącego naprzeciw towarzysza. Był to śniady, barczysty dżentelmen o kruczoczarnych, trochę za długich

włosach i przenikliwych, niebieskozielonych oczach. On również przed chwilą śledził z napięciem rozgrywającą się na zewnątrz scenę. Zanim jednak zdążył coś odpowiedzieć, pękaty szynkarz podszedł do ich stołu z kuflami piwa. – To była Amelia Chase – wyjaśnił. – Nasza czarownica.

5

– Co masz na myśli, szynkarzu, nazywając tę uroczą, młodą damę czarownicą? – spytał lord Hayden Augustus Collier, nie odrywając oczu od spódnicy w szkocką kratę, która oddalała się coraz bardziej, kołysząc się zalotnie na biodrach pięknej nieznajomej. – Mówię, jak jest – odparował okrągły szynkarz, Donnie MacKee. Postawił ze stukiem na ich stole dwa kufle piwa, dwie porcje wołowiny z rzepą, po czym odszedł. Młody lord w zadumie podniósł kufel do ust. Ta wyprawa do szkockiej głuszy stawała się coraz bardziej fascynująca. Wszystko wskazywało na to, że znajdą tu znacznie więcej atrakcji prócz łowienia pstrągów. Właśnie natknęli się na pasjonującą zagadkę! Idealne lekarstwo na nudę, która dręczyła go od dobrych

kilku miesięcy, a wynikała z monotonii życia w Londynie: wiecznie te same 33

rozmowy, te same salony, te same teatry rewiowe, te same kobiety, ożywione jednym i tym samym pragnieniem, by czym prędzej zaciągnąć go do ołtarza. To nie nadmierna próżność kazała Haydenowi wysnuć ten ostatni wniosek. Wystarczyło mu spojrzeć w lustro na swą przystojną twarz. Jeśli dodać do tego zgrabną postać, staranne wykształcenie, wytworne maniery, a przede wszystkim to, że miał odziedziczyć w przyszłości tytuł barona oraz znaczną fortunę, tylko ostatni głupiec nie domyśliłby się, że stanowi wymarzony materiał na męża. Dlatego właśnie Hayden pospiesznie wyraził zgodę, gdy wuj zaproponował mu wyprawę do małej, szkockiej mieściny, gdzie dobiegł właśnie końca remont myśliwskiego domku jego szwagra. Ponieważ szwagier wuja był zarazem ojcem Haydena, a jego domek myśliwski miał pewnego dnia przejść w ręce syna i spadkobiercy, ciekawość młodego człowieka jeszcze wzrosła. Stary domek nie nadawał się do użytku od pożaru przed mniej więcej piętnastu laty, toteż Hayden zachował o nim bardzo blade wspomnienie. Przede wszystkim jednak radowało go, że odbędzie tę podróż w towarzystwie wuja, Greysona Sheffielda, który nigdy nie był nudny. Niekiedy zbyt wymagający, nieraz onieśmielający, czasem nawet irytujący – ale nigdy nudny. Doprawdy, Haydenowi znacznie bardziej pochlebiało to, że wuj zaprosił go na wspólną wyprawę do Szkocji, niż to, że tłum debiutantek uganiał się za nim na

każdym z londyńskich balów. Trzydziestoośmioletni Grey Sheffield uchodził za

bardzo wybrednego, jeśli chodzi o dobór towarzystwa, w którym się obracał. Hayden zerknął na wuja, który kołysał się na krześle, a głowę oparł na splecionych na karku dłoniach. Jednak stanowczy wyraz jego zuchwałej twarzy przeczył tej niefrasobliwej pozie. Uwagę Greya przyciągnęło coś, co dostrzegł na ulicy. Oczy miał przymrużone i całkowicie skupione, a myśli zaprzątnięte tym, co widział za oknem. – Niech mnie diabli – mruknął. – O co chodzi, Grey? Nie odwracając oczu, wuj potrząsnął lekko głową, co od razu zniechęciło siostrzeńca do dalszych pytań. Hayden dobrze wiedział, że lepiej Greyowi nie przeszkadzać. Zaczekał więc z nawiązaniem konwersacji do chwili, gdy piękna, rudowłosa dziewczyna i jej towarzyszka zniknęły we wnętrzu sklepu po przeciwnej stronie ulicy. 34

– Co, u diabła, robi tu taka piękność, lśniąca prawdziwie paryskim szykiem? – mruknął Hayden, zakładając, że jego myśli biegną tym samym torem, co rozważania wuja. – I co, do licha, miał na myśli ten dureń, nazywając ją czarownicą? Z twarzy Greya zniknął wyraz napięcia. Pozwolił krzesłu opaść ze stukiem na wszystkie cztery nogi, dotknął stopami podłogi i zabrał się do jedzenia.

– Nie osądzaj tak surowo tego biedaka, mój chłopcze. Hayden uśmiechnął się drwiąco, słysząc tę naganę z ust człowieka, który osądzał wszystkich według drakońskich norm, i był z tego dumny. – Mówię poważnie – stwierdził Grey, zabierając się do wołowiny. – Ten poczciwina mówił prawdę. Subiektywną, oczywiście. Czego więcej można wymagać? – I to właśnie ty chcesz mi wmówić, że ta zachwycająca dziewczyna jest czarownicą? – Dajże spokój. – Grey skrzywił się. – Miałem nadzieję, że lepiej mnie znasz. Hayden istotnie znał go całkiem dobrze. Od piętnastu lat misją życiową Greya, specjalnego agenta prokuratora królewskiego, było demaskowanie rzekomych znawców spraw nadprzyrodzonych. Spirytyści, media, mistrzowie czarnej i białej magii, specjaliści od wirujących stolików i lewitacji, jasnowidze i

czarownice, a jakże! Grey wszystkim potrafił udowodnić oszustwo, a także dostarczyć niezbitych dowodów, aby winni mogli stanąć przed sądem. Nigdy jeszcze nie zdarzyło się, by Grey Sheffield nie udowodnił, że za rzekomymi zjawiskami nadprzyrodzonymi kryje się sprytne oszustwo lub tanie jarmarczne sztuczki. Nienawidził przestępców, których ścigał, litował się nad ich ofiarami, ale gardził jednymi i drugimi.

– To, że ja nie wierzę, iż ta mała jest czarownicą – tłumaczył teraz siostrzeńcowi – nie znaczy jeszcze, że właściciel tej gospody musi być tego samego zdania. Biedaczyna pragnie przeżyć coś niezwykłego. To typowa słabostka ludzi łatwowiernych. Tak, mój chłopcze, powinieneś mieć dla niego współczucie – prawił Grey, wymachując widelcem – a nie szydzić z niego. – Jakoś nigdy nie zauważyłem, żebyś ty stronił od szyderstwa – odciął się Hayden. – To co innego – odparł nie bez słuszności Grey, popijając piwo. – Ja jestem nieuleczalnym cynikiem i niedowiarkiem. Ale ty możesz sobie jeszcze 35

wyrobić lepsze zdanie o bliźnich. Na to zapewne liczy twój ojciec, gdy pozwala ci zadawać się ze mną. Mam stanowić dla ciebie ostrzeżenie, do czego może doprowadzić skrajna nieufność wobec całego świata. – Nie potrzebuję pozwolenia ojca, żeby się z tobą zadawać. Mam już dwadzieścia jeden lat – odparł z lekką urazą Hayden. – Właśnie. – Grey uśmiechnął się szeroko. – Ach, ty dzieciaku! Zatem, w ramach moich obowiązków wychowawczych, nakazuję: jedz grzecznie, a ja opowiem ci o zdumiewającej, kolosalnej bzdurze, która nas tu sprowadza.

– Sądziłem, że przyjechaliśmy na ryby! Grey wywrócił oczami. – Nie wyobrażałeś sobie chyba, że przemierzę taki szmat drogi tylko po to, by wymachiwać robakiem na sznurku przed nosem jakiejś żarłocznej ryby? – Ryby nie mają nosów. Grey westchnął. – Nie masz ani krzty wyobraźni, Hayden. Podobnie zresztą, jak romantyzmu. – A ty masz? Coś błysnęło w oczach Greya. Mogło to być rozbawienie... albo żal. – Niegdyś miałem. – Wzruszył ramionami. – Wracając jednak do przyczyny

naszego przyjazdu, przybyliśmy tu ze względu na tę właśnie młodą damę, Amelię Chase, która jest, jak najbardziej, miejscową czarownicą. Ujrzawszy najwyższe zdumienie w oczach Haydena, Grey się roześmiał. – Choć, prawdę mówiąc, troska o tę damę należy do twego ojca, który jest jej prawnym opiekunem. Tak czy owak, kilka tygodni temu twój papa otrzymał od

jednego z mieszkańców tej mieściny anonimowy list następującej treści: „Proszę przyjechać jak najprędzej. Ktoś usiłuje zabić naszą czarownicę”. – O czym ty w ogóle mówisz? – Hayden był już całkiem zdezorientowany. – Sześć czy siedem lat temu pułkownik Hubert Chase, właściciel terenów łowieckich w Szkocji, sąsiadujących z gruntami twojego ojca, przeniósł się z Londynu do Little Firkin wraz ze swą córką Amelią, półsierotą. Uczynił to po szeregu niezwykłych incydentów, do których zawsze dochodziło w obecności tego dziecka. Tak zwane „eleganckie towarzystwo”, złożone z łatwowiernych, ograniczonych durniów, nie mogąc w żaden sposób wyjaśnić tych fenomenów, doszło do najgłupszego z wniosków, że dziewczynka jest opętana. 36

– To po prostu śmieszne – oburzył się Hayden. – Cóż to były za fenomeny? Grey pociągnął duży łyk piwa, nim udzielił odpowiedzi. – Zwykłe brednie. Przedmioty same się poruszały, spadały ze ścian i ze stołów. Towarzyszyło temu ogarniające świadków tych wydarzeń uczucie niepokoju i nadzwyczajności, bardzo charakterystyczne dla ludzi, którzy chętnie wierzą w cuda. Pewnie z zapałem uznaliby zwykłe burczenie w brzuchu za nadprzyrodzone zjawisko, a nie za objaw niestrawności. –

Czy dziewczynka była odpowiedzialna za te wszystkie niezwykłe wydarzenia? – Ktoś musiał być za nie odpowiedzialny. Ale nawet jeśli Amelia robiła to z rozmysłem, uważając całą sprawę za niewinne figle albo chcąc zwrócić na siebie uwagę, miała wtedy zaledwie jedenaście lat i z pewnością nie zasługiwała na to, by napiętnować ją jako czarownicę. – Nie mieści mi się w głowie, że ktoś mógł potraktować coś takiego poważnie. Nie żyjemy przecież w średniowieczu! – Nie tylko w średniowieczu ludzie mieli zakute łby, mój chłopcze – zwrócił mu łagodnie uwagę Grey. – Choć wytworne towarzystwo nielitościwie potraktowało tego dzieciaka, pułkownik zareagował gwałtownie dopiero wówczas, gdy grupa fanatyków religijnych zaczęła miotać groźby pod adresem dziewczynki.

Hubert Chase był podobno bardzo łatwowierny, wierzył zarówno w niewinność córki, jak i w nadprzyrodzony charakter tych zjawisk. Ponadto dowiedział się od swego doktora, że jest śmiertelnie chory i długo nie pożyje, więc postanowił natychmiast przystąpić do działania. – Cóż to za religijni fanatycy? – spytał szeptem Hayden. Opowiadał się już całym sercem po stronie biednej dziewczyny. –

Garstka pozerów, chętnie strojących się w mnisie szaty. Więcej w tym zamiłowania do maskarady niż uczuć religijnych. Przeważnie to nieszkodliwi pomyleńcy, choć zdarzały się wyjątki. Twarz Greya przybrała na chwilę twardy wyraz. – Co wówczas uczynił pułkownik Chase? – Wybudował dom na obrzeżach Little Firkin, ponieważ jego domek myśliwski był zbyt stary i hulały w nim przeciągi. Zatrudnił pewną kobietę jako guwernantkę i towarzyszkę dla swojej córki. – Mówiąc to, Grey wyjrzał znów przez, okno na ulicę. – Przywiózł do Szkocji swoje dziecko wraz z opiekunką, by chronić 37

Amelię przed wszelkimi niebez... – Urwał nagle i przybliżył twarz do okna, przypatrując się z uwagą czemuś, co działo się na zewnątrz. Hayden zerknął również w tamtym kierunku, by przekonać się, co przyciągnęło uwagę wuja. Rudowłosa dziewczyna i jej towarzyszka wyszły właśnie ze sklepu i kroczyły bez pośpiechu po drewnianym trotuarze. – Czy to już koniec tej historii? – Oczy młodzieńca utkwione były w dziewczynie. – Bynajmniej! Historia jest znacznie bardziej skomplikowana, niż sądziłem – stwierdził cicho Grey, zanim jeszcze odwrócił się, by spojrzeć na siostrzeńca. –

Nie gap się tak! Hayden już miał odpowiedzieć, że Grey też się gapi, ale w porę ugryzł się w język. Pojął, że nigdy nie pozna końca tej historii, jeśli wda się w sprzeczkę z wujem. Ten człowiek uwielbiał kłótnie. – Przepraszam – powiedział więc. – Mów dalej! – Pułkownik Chase sporządził testament, wyznaczając twojego ojca, jedynego przyjaciela z dawnych lat, z którym w dalszym ciągu pozostawał w kontakcie, na prawnego opiekuna Amelii na wypadek, gdyby sam zmarł, zanim córka dojdzie do pełnoletniości. Wkrótce potem istotnie rozstał się ze światem. – I co dalej? – Hayden popędzał wuja, usiłując coś wyczytać z jego twarzy.

– Nieoficjalnie jednak całe Little Firkin jest zbiorowym opiekunem panny Chase. Zadbał o to, by troszczyło się przynajmniej o jej życie i zdrowie. – Co takiego? To przecież niemożliwe. – Można by tak sądzić. Okazuje się jednak, że to całkiem możliwe. Zgodnie z ostatnią wolą pułkownika Chase'a, jego córka w dniu, gdy ukończy dwadzieścia jeden lat – z zastrzeżeniem, że nadal będzie mieszkać w Little Firkin – odziedziczy pokaźną część ojcowskiego majątku. Osoby zaś, które w chwili śmierci

pułkownika były mieszkańcami miasteczka i nadal nimi będą, gdy panna Chase dojdzie do pełnoletniości, otrzymają do podziału między sobą sto tysięcy funtów. – Wielki Boże – wyszeptał Hayden. – To niezła zachęta dla nich, by troszczyć się o życie panny Chase, nie uważasz? Grey wypił resztkę piwa i odstawił kufel na stół. – A zatem, po otrzymaniu tego tajemniczego listu mój ojciec poprosił cię, żebyś udał się do Little Firkin i zorientował się, co się tu dzieje? 38

– Wcale nie. Powiedział mi tylko, jak się przedstawia sytuacja, a ja z własnej woli zaproponowałem, że przybędę tu jako jego przedstawiciel. Jak mógłbym się oprzeć takiej pokusie? Sztuczki czarnoksięskie, groźby, zdumiewający testament, a ponadto piękna, młoda dziewczyna, potrzebująca pomocy. Albo i nie. – Ale z jakiego powodu ktoś chciałby jej wyrządzić krzywdę? – Hayden był zdumiony. – Jak sam wykazałeś, wszystkim powinno zależeć na jej życiu i zdrowiu. –

Właśnie. – Grey skinął głową. – Intrygująca zagadka, nieprawdaż? Zakładając oczywiście, że nie był to czyjś głupi żart. – Czemu chciałeś, żebym ci towarzyszył? – Choć brzmi to nieprawdopodobnie, lubię przebywać w twoim towarzystwie. A poza tym, gdyby się coś złego, nie daj Boże, przytrafiło twojemu ojcu, ty przejmiesz po nim opiekę nad panną Chase. – Ile ona ma lat? – Osiemnaście lub coś koło tego. – Czemu ona po prostu stąd nie wyjedzie? – Postanowienia testamentu nie pozwalają jej na to, z wyjątkiem sytuacji szczególnych. Mogłaby, na przykład, opuścić Little Firkin pod opieką męża.

Jednak każdy kandydat do ręki panny Chase musiałby wpierw uzyskać aprobatę twojego ojca. Jak zresztą mogłaby tutaj spotkać kogoś odpowiedniego? Twój ojciec mógłby również zabrać ją stąd, gdyby chciał osobiście roztoczyć nad nią opiekę. Wtedy jednak musiałaby mu towarzyszyć w jego podróżach, a obaj dobrze wiemy, że świnie prędzej zaczną fruwać, nim twój papa wyrazi zgodę na coś podobnego. Nawiasem mówiąc, pewna wdowa z Doncaster utrzymuje, że w ubiegłym tygodniu

widziała na własne oczy, jak fruwały. Grey miał absolutną rację. Ojca Haydena nieustannie nosiło po całej Wielkiej Brytanii i Europie. Z pewnością nie zamierzał zmienić swojego trybu życia tylko po to, by zapewnić dom osieroconej dziewczynie. – Po prawdzie, jego podopieczna napomykała mu ostatnio o takiej ewentualności –dodał Grey z lekkim rozbawieniem. Zaciekawiony Hayden nadstawił ucha. 39

– Napisała do niego raz czy drugi, wspominając, że bardzo by chciała spędzać nieco więcej czasu ze swoim opiekunem. Nie muszę ci chyba mówić, że była rozczarowana odpowiedzią. – Czemu dopiero teraz dowiaduję się o niej? – Zapewne twój ojciec po prostu zapomniał ci wspomnieć o pannie Chase. Nie poświęca jej chyba zbyt wiele uwagi. Ma znacznie więcej spraw na głowie – odparł Grey, nabijając na widelec ostatni kęs mięsa i podnosząc go do ust. – Pułkownik Chase umarł na raka pięć lat temu – ciągnął swą opowieść. – Mniej więcej w tym czasie, kiedy twój ojciec pochłonięty był bez reszty strajkiem londyńskich dokerów. Podejrzewam, że zapomniał ze szczętem o pannie Chase. Nie znajdowała się zresztą w położeniu, które wymagałoby jego natychmiastowej

interwencji. A twój papa, jak wiesz, zawsze próbuje zmienić świat, w ten czy w inny sposób. Przypomnij sobie choćby ten system kanałów nawadniających, jaki zamierzał wprowadzić w swoich dobrach. Albo ten wielki zakład ceramiczny, który miał powstać właśnie tutaj. – Jaki znów zakład ceramiczny? – Hayden nie miał o tym pojęcia. – Twój ojciec przybył tu wkrótce po śmierci pułkownika Chase'a – wyjaśnił Grey – by przyjrzeć się swej podopiecznej, a przy okazji sprawdzić, czy dałoby się odremontować jego myśliwski domek. Kiedy tak kręcił się po okolicy, odkrył, że

brzegi rzeki, nad którą leży Little Firkin, obfitują w złoża jakiejś niesłychanie cennej, rzadko spotykanej glinki, z której można wyrabiać istne ceramiczne cuda. Biorąc pod uwagę, że ostatnio tyle się mówi o wzmożonej działalności cechów, twój ojciec postanowił wybudować tu ogromny zakład i przekształcić wszystkich mieszkańców Little Firkin w znakomicie prosperujących rzemieślników. Posunął się nawet tak daleko, że zadbał o doprowadzenie tu linii kolejowej, co oczywiście bardzo by pomogło przy budowie fabryki, a następnie ułatwiło eksport wyrobów ceramicznych. Nie zastanowiło cię, czemu do tej zabitej deskami dziury dwa razy w tygodniu przybywają pociągi? Hayden nawet o tym nie pomyślał, ale nie zamierzał przyznać się do tego. – Rzeczywiście. –

Cóż, jak sam widzisz, bardziej tu kwitnie import niż eksport. – Co chcesz przez to powiedzieć? Grey popatrzył na niego z politowaniem. 40

– Do licha, chłopcze, rozejrzyj się dokoła. Little Firkin najwyraźniej żyje ponad stan w nadziei na rychły spadek. Hayden przyjrzał się uważnie głównej ulicy miasteczka. Grey miał słuszność. Schludne, dobrze zaopatrzone sklepy po obu stronach ulicy, w witrynach luksusowe towary, którym przyglądali się potencjalni, całkiem przyzwoicie odziani, nabywcy. Ani śladu łat czy łachmanów. Nawet psy, czyhające na ochłapy za sklepem rzeźnika, robiły wrażenie nieźle odżywionych i całkiem zadowolonych z życia. Objawy wyraźnej zamożności Little Firkin nie przykuły jednak na dłużej uwagi Haydena, gdyż w tym właśnie momencie idąca po przeciwnej stronie ulicy panna Amelia Chase zatrzymała się. Słońce rozjarzyło swym blaskiem jej tycjanowskie włosy i podkreśliło brzoskwiniową doskonałość jej gładkich, zarumienionych policzków. Hayden odsunął się od stołu i pospiesznie wstał. Grey spojrzał na niego ze zdumieniem. – Dokąd ci tak pilno?

– Cóż, wuju, sam powiedziałeś, że może zostanę kiedyś opiekunem panny Chase. Powinienem więc chyba się przedstawić.

6

– Dobrze się czujesz, Fanny? – spytała Amelia. Psotny uśmiech zniknął z jej twarzy. – Jesteś strasznie blada! Fanny bynajmniej nie czuła się dobrze. Krótkie spotkanie z pastorem Oglethorpe'em wytrąciło ją z równowagi. Podszedł do niej od tyłu, całkiem blisko, gdy przyglądała się pojedynkowi Amelii z babcią Beadle. – Grzeszne plugastwo – syknął jej do ucha. 41

Odwróciła się gwałtownie i ujrzała, że jego bezbarwna zazwyczaj twarz jest teraz purpurowa, a niepozorna postać trzęsie się z oburzenia, wywołanego przez rozgrywającą się na środku ulicy scenę. – To tylko niemądra komedia, pastorze – odpowiedziała Fanny z

charakterystycznym dla niej opanowaniem, choć w duchu zaniepokoiła się niezwykłym wzburzeniem Oglethorpe'a. To właśnie jej wewnętrzny niepokój był przyczyną pojawienia się kruków. W ostatnich latach Fanny zdołała niemal całkowicie zerwać więź łączącą ją ze światem zwierzęcym, trzymając swe emocje nieustannie na wodzy. Jedynie niespodziewane wydarzenia, na które nie była w stanie się przygotować, wywoływały jej impulsywną reakcję, której skutkiem było odnowienie tego szczególnego kontaktu. Ostatnio prawie od roku nie zdarzyło się nic podobnego. – To bluźnierstwo – pienił się pastor. – Nie ścierpię tego! – Mężczyzna pochylił się i zbliżył swą twarz do Fanny. – Położę temu kres, zapamiętaj moje słowa! Wymachiwał groźnie rękami, bliski uderzenia kobiety, po czym nagle odwrócił się i odszedł. Serce waliło jej jak młotem, gdy spoglądała za odchodzącym. Zawsze uważała pastora za nic nieznaczącego człowieczka, którego wroga postawa wynikała raczej

z zabobonnego lęku niż z obiekcji natury religijnej. Dotychczas jednak nigdy nie okazał on jawnej nienawiści. Była roztrzęsiona. Ten człowiek ją przeraził! A kruki to wyczuły. Nie mogła, rzecz jasna, wspomnieć o tym Amelii. – Co ci jest, Fanny? – Dziewczyna, wyraźnie zaniepokojona, ponowiła pytanie. –

Jeśli zbladłam – odparła gładko Fanny – to dlatego, że właśnie doznałam szoku. Te wszystkie ipse dixit czy ad nauseam. Z każdym dniem stajesz się coraz bardziej niepoprawna. Udało się jej zwrócić myśli Amelii w innym kierunku. Dziewczyna uśmiechnęła się. – Troszkę sobie pożartowałam – odparła. – Choć może nie należało mówić po łacinie. Ktoś mógł rozpoznać jeden czy drugi zwrot i wspomnieć o tym babci. Gdyby się domyśliła, że sobie z niej zakpiłam, byłaby tak upokorzona, że chyba już nigdy by się nie odezwała. 42

– Stanowczo nie doceniasz gadulstwa babci Beadle – odparła sucho Fanny. – Ona po prostu musi mleć językiem. Co się zaś tyczy łacińskich zwrotów, to nie spotkałam jeszcze nikogo w Little Firkin, kto mówiłby poprawną angielszczyzną. Bardzo więc wątpię, by ktoś rozpoznał łacinę. – A pastor Oglethorpe? – spytała Amelia. – Stał, zdaje się, obok ciebie. On z pewnością zna łacinę, a poza tym nienawidzi wszystkiego, co pachnie mu spirytyzmem, spirytualizmem i tak dalej... – Za to od spirytusu nie stroni! Słyszałam o flaszce, którą chowa w swoim biurku. Amelii zaparło dech. Była równocześnie zgorszona i rozbawiona.

– Ależ, Fanny! Nie powinnaś mówić takich rzeczy, choćby to była prawda. – Przybrała zgorszony, świętoszkowaty wyraz twarzy. – Nie zapominaj, że masz być dla mnie przykładem. Fanny uniosła brwi. –

Kiedy ktoś poszukuje guwernantki lub damy do towarzystwa, która by się zgodziła wyjechać do Szkocji i zamieszkać w takiej zapadłej dziurze, nie ma wielkiego wyboru. Jak ci już mówiłam, twój ojciec musiał zadowolić się tym, co było dostępne. Amelia roześmiała się i wzięła Fanny pod rękę.

– Nie próbuj mnie przekonywać, że nie jesteś damą, w dodatku cudowną pod każdym względem! – Nie mam najmniejszego zamiaru niszczyć twoich złudzeń – odparła Fanny, czując, że jej niepokój słabnie. Nadal jednak, nie wiedzieć czemu, cierpła na niej skóra, dreszcz przebiegał po plecach, a drobne włoski jeżyły się na karku. Kiedy kobiety kroczyły razem po trotuarze, nikt z przechodniów nie odezwał się do nich, nikt nie wykonał choćby gestu powitania. Nie znaczyło to wcale, że ludzie umyślnie unikali ich wzroku albo czuli się zaniepokojeni ich widokiem. Mieszkańcy Little Firkin nie zwracali na nie po prostu najmniejszej uwagi. Zupełnie jakbyśmy były duchami – pomyślała Fanny, zresztą nie po raz pierwszy. Chudy, krótkołapy owczarek szkocki wyskoczył spod wozu i podbiegł do nich, merdając zawzięcie ogonem. Amelia uśmiechnęła się, pochyliła i wyciągnęła rękę do psa. Fanny zdrętwiała. Tego by tylko brakowało, by jakiś kundel rzucił się jej w 43

objęcia. Zwłaszcza ta wyjątkowo wylewna suczka, którą Fanny od czasu do czasu głaskała, oczywiście tylko wtedy, gdy nikogo nie było w pobliżu. – Nie zachęcaj tego zwierzaka, Amelio – powiedziała surowo. – Z pewnością jest zapchlony i brudny. Amelia zignorowała ostrzeżenie i pogłaskała psa po głowie. – Ani rusz nie mogę pojąć – zauważyła – jak ktoś o tak dobrym sercu może żywić taką awersję do zwierząt. Fanny nie czuła, oczywiście, żadnej awersji do zwierząt, Amelia jednak nigdy nie miała się o tym dowiedzieć. Od sześciu lat „pani Walcott” starała się odgrywać rolę porządnej, ale niewyróżniającej się dosłownie niczym kobiety, oraz wypełniać jak najlepiej obowiązki wobec pułkownika i jego córki. Mimo niezbyt sprzyjających okoliczności, Amelia wyrosła z nazbyt impulsywnej dziewczynki na czarującą, szczerą, bezpośrednią i szczęśliwą młodą kobietę. A co najważniejsze, kłopoty z poltergeistem skończyły się definitywnie. Niezwykłe zjawiska ustały wkrótce po śmierci pułkownika Chase'a. Niestety, wiele osób z Little Firkin zdążyło przedtem zobaczyć to i owo, co ugruntowało raz na zawsze opinię, że Amelia jest czarownicą. – Nie rozumiem, skąd ta pewność, że mam dobre serce? Nie chcę cię jednak rozczarować, więc pozostawię to bez komentarza – odparła Fanny.

Amelia się roześmiała.

– Dobrze cię znam. Pod tą maską wiecznej obojętności jesteś najbardziej współczującą osobą na świecie. Nie przywykłaś tylko do okazywania swoich uczuć, na przykład do głaskania piesków. O Boże, pewnie że nie. Gdyby zaczęła demonstrować swoje uczucia, skutki mogłyby się okazać niepokojące. Myśli Amelii powróciły do babci Beadle. – Wątpię, czy będą mnie dręczyły wyrzuty sumienia, nawet jeśli przeraziłam dziś tę starą wiedźmę – oświadczyła. – Starą, zabobonną kobietę – poprawiła ją Fanny – a nie żadną wiedźmę. Powinnaś jej współczuć. – Przechwalała się, że obcina myszom łapki i używa ich do swoich czarów! – Amelia zaprotestowała z oburzeniem. – Mówiła tak, bo chciała cię zaszokować – tłumaczyła jej Fanny. – I udało się jej – mruknęła posępnie Amelia. – Zasłużyła sobie na to, bym jej odpłaciła pięknym za nadobne. 44

Fanny zatrzymała dziewczynę, chwytając ją za nadgarstek. –

Co masz na myśli? – Te kruki na niebie. Stara jest pewna, że to ja je przywołałam. Fanny poczuła, że serce zaczyna jej szybciej bić. – Kochana Amelio – powiedziała – nic nie szkodzi, jeśli ktoś od czasu do czasu zagra na nosie mieszkańcom Little Firkin. Kiedyś jednak opuścisz to miejsce. Nie możesz urządzać takich komedii w Londynie! – A jeśli to wcale nie są komedie? – spytała Amelia, oglądając się na boki. Fanny zdumiała się. Nie obserwowała bacznie tego, co zaszło między Amelią a babcią Beadle, całą uwagę koncentrując na osobie Oglethorpe'a. Teraz jednak uświadomiła sobie, że Amelia nie tylko zauważyła kruki, ale doszła do wniosku, że sama je przywołała. Fanny od kilku lat usiłowała przekonać Amelię, że jej przelotne zetknięcie z tym, co przekraczało granice tak zwanej normalności, było nic nieznaczącym epizodem. Myślała, że to jej się udało. Zawsze jednak podejrzewała, że Amelia czuła się nieco zawiedziona, kiedy niezwykłe zjawiska ustały. – Och, nie rób takiej miny, Fanny. Jesteś skrzywiona i pełna dezaprobaty. – A jak mam wyglądać, gdy opowiadasz takie bzdury? – To wcale nie bzdury. – W głosie Amelii brzmiało podniecenie. – Czemu

zawsze powtarzasz, że wszelkie czary stanowiłyby barierę, odgradzającą mnie od reszty świata? – Dlatego, moja droga, że masz mgliste wyobrażenie o świecie. Zapewne wynika ono z tego, że spędziłaś dzieciństwo w Indiach, gdzie to, co niepojęte, jest czymś normalnym, akceptowanym przez wszystkich. – Nieraz już wracały do tego tematu. – Tutaj jednak czary są nie do przyjęcia. Pomyśl tylko o tym, jak ludzie się do nas odnoszą. Gdyby nie zapis twojego ojca, traktowano by nas jeszcze gorzej. – Przecież to Little Firkin – odpowiedziała Amelia. – Tutaj traktuje się normalnie tylko tych, którzy urodzili się w tej dziurze. – Ale istnieją pewne stopnie wyobcowania – obstawała przy swoim Fanny. – Wiem o tym! – Amelia zareagowała niezwykle ostro. – Myślisz, że nie zdaję sobie z tego sprawy? Wiem równie dobrze jak ty, że żyjemy w odosobnieniu. Jestem jednak przekonana, że mieszkańcy Londynu nie są aż tak przesądni. 45

– Ależ, moja droga – powiedziała łagodnie Fanny. – Przypomnij sobie, że twój ojciec przeniósł się z tobą do Szkocji właśnie ze względu na szykany ze strony

londyńczyków. – Ojciec nie był już wtedy sobą, nie myślał jasno. Dostrzegał wszędzie zagrożenie i nieprzyjaciół. To były skutki jego choroby. Fanny skłonna była się z tym zgodzić do pewnego stopnia, ale dyskutowanie na ten temat nie miało sensu. Rozmowy o tym nie zmieniały faktu, że utknęły w Little Firkin, i pozostaną w tej mieścinie jeszcze przez dwa i pół roku, bez względu na to, czy im się to podoba, czy nie. – Po co się bawić w próżne rozważania? – Fanny chciała zamknąć dyskusję. – Nie masz żadnych nadprzyrodzonych zdolności. Poza tym nie jesteśmy w Londynie. Amelia zwilżyła wargi końcem języka. – Widziałaś te kruki? Myślę... że przybyły na moje wezwanie. Fanny spojrzała na nią zaszokowana, zanim jednak zdążyła coś powiedzieć, Amelia pospiesznie mówiła dalej. – A pamiętasz ten wypadek zeszłej jesieni, kiedy perszerony Donniego MacKee poniosły i pędziły prosto na nas? Ty zamknęłaś oczy, ale ja nie. Wpatrywałam się w te konie. Nie mogłam oderwać od nich wzroku... i w ostatniej

chwili skręciły w bok! Myślę... myślę, że to ja zmusiłam je do tego. Dobry Boże! Fanny nie miała pojęcia, że jej podopieczna zastanawiała się nad

tamtym wydarzeniem. Była pewna, że Amelia zapamiętała tylko, iż omal nie doszło do katastrofy. – Pewnie się przestraszyły twego kostiumu. Pamiętam, że był jaskrawoczerwony – odparła krótko, tonem nieznoszącym sprzeciwu. – Co się zaś tyczy kruków, to dostrzegłam, oczywiście, stado ptaków na niebie. Widuje się je bardzo często, zwłaszcza w Szkocji na wiosnę. – Ale one leciały w kompletnej ciszy – przypomniała z naciskiem Amelia. Niech to licho! Fanny zdarzyło się w ciągu tych sześciu lat zaledwie kilka potknięć i akurat Amelia musiała być ich świadkiem. Jak jej to teraz wytłumaczyć? I nagle Fanny pojęła, że żadne wyjaśnienia nie będą potrzebne. Wskazała coś za plecami Amelii. – Tak jak te? 46

Amelia odwróciła się. Dziesiątki kruków, zataczając koła na jasnym niebie, gromadziły się wokół starego dębu przy końcu ulicy. Żaden z ptaków nawet nie zakrakał. – O... – Amelia była rozczarowana.

– Jeśli będziesz marnować życie, doszukując się we wszystkim nadzwyczajności, z pewnością nic nie zyskasz, a wiele stracisz – rzekła Fanny. – I w końcu tego pożałujesz. Amelii nieoczekiwanie wrócił dobry humor. – Och, Fanny! Nie masz jeszcze trzydziestu lat, z czego sześć spędziłyśmy razem w Little Firkin. Skąd więc możesz wiedzieć, czego człowiek pożałuje, a czego nie będzie żałował pod koniec życia? To, że Amelia sobie z niej pokpiwała, zbiło Fanny z tropu. Nie wiedzieć jakim sposobem w ciągu ostatniego roku dziewczyna wydoroślała. Przestała być jej małą podopieczną, a stała się przyjaciółką, niemal rówieśnicą. Nadal zdumiewało to Fanny. Amelia przyglądała się jej bacznym wzrokiem. – Czasami aż się dziwię, jak mało wiem o tobie, Fanny. Nigdy nic nie mówisz o swojej przeszłości. Taka jesteś tajemnicza. – Bzdury – odparła zwięźle Fanny. – Miałam najzwyklejsze w świecie

dzieciństwo, wcześnie wyszłam za mąż i wkrótce owdowiałam. Dobrze wiesz o tym wszystkim. Nie ma sensu rozczulać się zbytnio nad przeszłością, czeka nas jeszcze tak wiele w przyszłości, ciebie i mnie. Amelia westchnęła.

– Bardzo wątpię, chyba że wydostaniemy się z tej dziury. Fanny roześmiała się, rada ze zmiany tematu. Zawsze było jej przykro, gdy musiała udzielać wykrętnych odpowiedzi na dociekliwe pytania Amelii, która przestała być dzieckiem, przyjmującym wszystko za dobrą monetę i cieszącym się chwilą obecną. W ciągu ostatnich kilku miesięcy Amelia stawała się coraz bardziej niespokojna i rozdrażniona monotonią życia w Little Firkin. Coraz częściej zadawała Fanny pytania dotyczące jej przeszłości i była ciekawa życia w wielkich miastach Szkocji i Anglii. – Cóż – powiedziała Fanny – nie mogę, niestety, ponaglić czasu. Ale może uda mi się sprawić, by przyjemniej nam upływał. Amelia spojrzała na nią, zaciekawiona. 47

– Pan McGowan wrócił z Edynburga i przesłał mi dziś rano wiadomość, że przywiózł kilka nowości wydawniczych. Zajrzymy teraz do jego banku, czy wolisz, by odesłał nam te książki do domu? – O, chodźmy tam od razu – odparła podekscytowana Amelia. Ostatnio wyraźnie interesowała się Bernardem McGowanem, właścicielem jedynego banku w Little Firkin, mieszkającym tu niemal tak długo jak one. Kolejny dowód, że Amelia nie była już dzieckiem, tylko młodą kobietą.

McGowan, niegdyś podkomendny pułkownika Chase'a, po zakończeniu służby skontaktował się z dawnym dowódcą, który właśnie osiadł w Szkocji. W swym liście do pułkownika Bernard wspomniał, że zgodnie z rodzinną tradycją chciałby założyć własny, niewielki bank, Chase zaś podsunął mu myśl, by otworzyć ów bank w Little Firkin. McGowan nie zastanawiał się długo. Wszystko wskazywało na to, że przedsięwzięcie było udane. Bernard nie tylko mógł sobie pozwolić na odkupienie od pułkownika starego domku myśliwskiego, ale stać go było również na oddawanie się pasjonującemu, lecz niezwykle kosztownemu hobby: filatelistyce. Gdy McGowan wspomniał kiedyś w rozmowie, ile zapłacił za pewien znaczek, brzydki i niepozorny różowawy kwadracik, Fanny była zdumiona wysokością ceny. Jednakże Amelia zainteresowała się właścicielem banku nie ze względu na

jego bogactwo. Bernard McGowan był dżentelmenem. Jedynym w Little Firkin, a zatem jedynym, jakiego Amelia znała osobiście. Miał niewiele ponad trzydzieści lat, był przystojny i zdrowy, Amelia zaś wspomniała kiedyś, że jego powściągliwy, ujmujący sposób bycia przypomina jej bohatera powieści Jane Austen Rozważna i romantyczna, pułkownika Brandona. Fanny ani rusz nie mogła sobie wyobrazić Brandona zbierającego znaczki. Niemniej jednak... Gdy weszły do banku, Bernard podniósł się zza dużego, prostego biurka, stojącego po drugiej stronie barierki, oddzielającej go od klientów. Młody bankier miał brązowe włosy, lśniące od pomady, i poważną, inteligentną twarz. Jego spojrzenie natychmiast pobiegło ku Amelii. Fanny podejrzewała, że Bernard również ostatnio zobaczył dziewczynę w całkiem innym świetle i na swój sposób,

nieśmiało, z szacunkiem i bez pośpiechu, zaczął się do niej zalecać. W każdym razie Fanny zakładała, że były to zaloty, choć nie mogła mieć żadnej pewności, jeśli idzie o poczynania kogoś tak rozważnego i powściągliwego jak McGowan. 48

– Panna Amelia – powiedział radosnym głosem, wychodząc zza biurka. – I pani Walcott. Jak miło panie znów zobaczyć. – Dawno się nie widzieliśmy, panie McGowan. – Amelia pokazała w uśmiechu dołeczki. – Nie było pana przez kilka tygodni. Skłonił się lekko. – Ogromnie mi pochlebia, że pani to zauważyła. Amelia uśmiechnęła się figlarnie. –– Trudno by było nie zauważyć. Jest pan jedyną osobą, która ciągle to wyjeżdża, to znów przyjeżdża do Little Firkin. – – Przyjmuję upomnienie – odparł, przechylając na bok głowę. – Aczkolwiek jest pani w błędzie, panno Amelio. Ot, chociażby dziś rano przybyło do Little Firkin aż dwóch dżentelmenów. Z Londynu. Wypowiedział te słowa tonem wujaszka, wręczającego przysmak ulubionej siostrzenicy, a Fanny pomyślała, że może to zrazić Amelię do potencjalnego

wielbiciela. Dziewczyna jednak była zbyt podniecona wieścią o przybyciu do Little Firkin kogoś z szerokiego świata, by zważać na nieco protekcjonalny ton McGowana. – Już wiem! – wykrzyknęła. – To przedstawiciele cechu z doroczną pielgrzymką!

Odkąd lord Collier oddał do przebadania próbki gliny z brzegów płynącej przez miasto rzeki, grupa inwestorów nękała mieszkańców Little Firkin ciągłymi propozycjami kupna gruntów, zwłaszcza położonych nad rzeką. Ponieważ jednak kwota, jaką każdy mieszkaniec miasteczka miał otrzymać w dniu dwudziestych pierwszych urodzin Amelii, przewyższała wszelkie oferty inwestorów, a sprzedaż ziemi oznaczała utratę praw do spadku po pułkowniku, propozycje londyńczyków nikogo dotąd nie skusiły. Nie powstrzymało to przedstawicieli cechu od corocznych odwiedzin w Little Firkin i przedstawiania coraz to nowych ofert, a Fanny bardzo się z tego cieszyła. Kobiety miały dzięki temu sposobność porozmawiania z kimś z zewnątrz i odświeżenia swoich talentów towarzyskich. No, niezupełnie, poprawiła się w myśli Fanny. Tylko ona zakopała swe talenty na głuchej prowincji. Talenty towarzyskie Amelii nie zdążyły się jeszcze rozwinąć. – Tym razem to nie oni – odparł Bernard, wygładzając włosy. Amelia zrobiła wielkie oczy. 49

– Nie oni? Niechże mnie pan dłużej nie dręczy, panie McGowan. Proszę powiedzieć, któż to taki? – Lord Grey Sheffield – odezwał się z tyłu rozbawiony męski głos – I lord Hayden Collier. Amelia odwróciła się błyskawicznie, a Fanny poszła za jej przykładem. Przy drzwiach stał przystojny młody dżentelmen w eleganckim stroju spacerowym, wyglądający jak Apollo. Ciemnozłote kędziory podkreślały urok jego piwnych oczu i zarys mocnej szczęki. Nieznajomy uśmiechnął się ujmująco, a na jego gładko wygolonym policzku pojawił się rozbrajający dołek. Interesujący kontrast ze swym towarzyszem stanowił stojący obok niego mężczyzna – wysoki, barczysty i muskularny niczym Mars lub Wulkan, wykuwający pioruny w boskiej kuźni. Czarne włosy przybysza domagały się przystrzyżenia, a smagłej twarzy o wyrazistych rysach bardzo by się przydało porządne golenie. Jedynym naprawdę pięknym szczegółem jego powierzchowności były błyszczące, niebieskozielone oczy. Równie piękne jak sześć lat temu, pomyślała Fanny. I równie surowe.

7

Fanny przymknęła oczy, mając nadzieję, że wzrok ją zawodzi. To niemożliwe. Wróg, który pozbawił ją pozycji w towarzystwie i zniszczył jej życie, nie mógł przecież stać teraz tak blisko w towarzystwie młodzieńca, będącego zapewne synem lorda Colliera. A jakiż mógł być inny lord Collier oprócz prawnego opiekuna Amelii? Fanny otworzyła oczy. Boże, zlituj się. Mężczyzna ciągle stał przed nią. Nadal wyglądał jak uosobienie burzy: wielki, barczysty, potężny. W jego splątanych, czarnych włosach błyskały tu i ówdzie nitki siwizny. Twarz o nieregularnych rysach wciąż była stanowcza i pewna siebie. Brakowało mu tylko młota i pioruna w ręku. 50

Pomyślała, że musi się wymknąć, zanim dawny prześladowca ją rozpozna. W ciągu sześciu lat stworzyła sobie nową tożsamość. Nagłe pojawienie się Greysona Sheffielda wyraźnie świadczyło o tym, że los lubi płatać figle. Z gwałtownie bijącym sercem Fanny stanęła za Amelią, by znaleźć się jak najdalej od Sheffielda. – To dla mnie zaszczyt poznać pana, milordzie – mówił Bernard, ściskając rękę młodszego z nowo przybyłych. – Nazywam się Bernard McGowan i mam ogromny dług wdzięczności wobec pańskiego ojca, który powierzył memu bankowi sumę przypadającą pannie Chase po ojcu. W jednym ze swoich listów jego lordowska mość wspomniał o panu. Miałam rację, pomyślała Fanny. To syn opiekuna Amelii. Bernard puścił rękę lorda Haydena i uśmiechnął się do Sheffielda.

– To doprawdy wielki honor poznać słynnego lorda Sheffielda. Nawet tu, do Szkocji, dotarły wieści o pańskich dokonaniach. Teraz, gdy mężczyźni byli zajęci rozmową, można by znaleźć jakąś wymówkę i szybko się stąd wymknąć. – Amelio – szepnęła Fanny. – Musimy już iść. Natychmiast. Pociągnęła swą towarzyszkę za rękę, lecz dziewczyna ani drgnęła. Zajęta była bez reszty podziwianiem młodego lorda, mając przy tym tak

rozanieloną minę, że królik przy niej wydawałby się uosobieniem inteligencji. Jej oczy błyszczały, policzki płonęły, włosy lśniły... Boże dopomóż, dziewczyna jaśniała, jakby cała została pokryta fosforyzującą farbą. – Amelio... Amelio – syknęła Fanny. Bernard usłyszał jej szept. – O, najmocniej przepraszam! Pani Walcott, niechże mi będzie wolno przedstawić pani lorda Greysona Sheffielda i lorda Haydena Colliera. Nie było już ratunku. Fanny zrobiła krok do przodu jak żołnierz, którego postawiono przed plutonem egzekucyjnym. Zmusiła się do tego, by spojrzeć w zimne jak lód oczy lorda Sheffielda i... nagle cały świat gdzieś odpłynął, czas się zatrzymał, a serce stanęło jej w piersi. Próbowała odwrócić wzrok, ale spojrzenie niebieskozielonych oczu trzymało ją

na uwięzi, podczas gdy reszta świata wirowała wokół niej jak szalona. Jak z ogromnej dali docierały do Fanny głosy rozmawiających, ale nie byłaby w stanie powtórzyć ani słowa z tego, o czym mówili. 51

Czas wydłużył się w nieskończoność. Lodowate potępienie w oczach Sheffielda stopniało, pozostało w nich tylko niepojęte zmieszanie. Widziała jak przez mgłę, że marszczy brwi, szarpie mankiet koszuli, zaciska palce na swym przegubie. Ani na chwilę nie odrywał od niej oczu, a świat wydawał się coraz dalszy i dalszy, aż wreszcie poczuła, że pozostali już tylko oni dwoje, w innym, odrębnym czasie, który otoczył ich jak sieć. Było to niesamowite, niepokojące... i urzekające. Wreszcie Sheffield potrząsnął głową, jak pływak wynurzający się z głębiny, i oderwał wzrok od Fanny. Natychmiast, z oszałamiającą szybkością, cały świat wrócił na dawne miejsce, jej serce znowu zaczęło bić i wypuściła z płuc powietrze, które bezwiednie wstrzymywała. – Miło mi panią poznać, pani Walcott. W zasięgu wzroku Fanny pojawił się młody człowiek, Hayden Collier. Z poczuciem ulgi odwróciła się do niego. – Proszę wybaczyć memu wujowi – powiedział młodzieniec, obrzucając Greya zniecierpliwionym spojrzeniem. – Łudziliśmy się, że do tej pory zdołał sobie przyswoić podstawowe zasady dobrego wychowania. Wygląda jednak na to, że

nasze nadzieje były płonne. Greyson Sheffield spokrewniony z lordem Collierem? Bóg w swym

niebiańskim pałacu musi się zwijać ze śmiechu i tarzać po podłodze. Wyśmienity dowcip! Sheffield uśmiechnął się chytrze. – Ostrzegałem cię już wcześniej, Hayden, że pod tym względem nie ma co na mnie liczyć. Tygrys nie zmieni swojej natury, mój chłopcze. – Pochylił lekko głowę ku Fanny. – Podobnie jak tygrysica. Czyżby się z nią drażnił? Jego spojrzenie wydawało się po prostu żartobliwe... ale nie ufała mu. Ani przez chwilę. – Pani Walcott, mówiła pani? – spytał uprzejmie. – Istotnie. – Hm... – mruknął. – Pani twarz wydaje mi się znajoma. Czy nie spotkaliśmy się już kiedyś? Nie poznał jej? Ale, prawdę mówiąc, czemu miałby ją zapamiętać? Przecież to on wywarł ogromny wpływ na jej życie, a nie odwrotnie. Pewnie zapomniał o niej 52

zaraz po wyjściu z ich mieszkania w Mayfair. Zresztą, od tego czasu minęło ponad

sześć lat. Nie była już młodą dziewczyną, a w każdym razie nie tamtą dziewczyną. – Spotkaliśmy się? – powtórzył pytanie. Fanny zaprzeczyła ruchem głowy. – A zatem nie? Oczywiście. – Przeniósł wzrok na Amelię. – Więc to pani jest czarownicą? Amelia zrobiła wielkie oczy, Bernard zdumiał się, a lord Hayden mruknął z dezaprobatą: – To było doprawdy nie na miejscu, Grey. Sheffield machnął niecierpliwie ręką. – Przecież po to przyjechaliśmy: dopilnować, by nic złego się nie stało tutejszej czarownicy. A sądząc z tego, co się wydarzyło przed sklepem, panna Chase czuje się znakomicie w tej roli. Proszę mi więc powiedzieć, łaskawa pani, czy rzeczywiście jest pani czarownicą? W Fanny odezwał się instynkt opiekuńczy, znacznie silniejszy niż jej pragnienie wtopienia się w tło. Nie była zresztą pod tym względem odosobniona: Bernard zrobił groźną minę, a Haydenowi krew nabiegła do twarzy. – Słuchaj, Grey – odezwał się młody Collier. – W ten sposób możesz traktować swoich operetkowych szarlatanów, ale teraz masz do czynienia z

niewinną, młodą damą. – Z zażenowaniem obrócił się do Amelii. – Mój wuj jest prawnikiem i z racji swego zawodu musi się stykać z rozmaitymi podejrzanymi typkami. Obawiam się, że całkiem zapomniał... – Nie, milordzie, nie jestem czarownicą. – Odpowiedziała na pytanie Sheffielda spokojnie i z godnością, choć dolna warga lekko jej drżała. – To dobrze się składa, wyobrażam sobie, jaki popłoch zapanowałby wśród nauczycieli, gdyby odkryli, że zamiast gramatyki łacińskiej uczą groźnych formułek magicznych. – Ponieważ Amelia nie pojmowała, o co mu chodzi, Sheffield dodał: – Na przykład: amo, amas, amat. Ten nieoczekiwany żart wprawił Fanny w zdumienie. Sheffield był wyraźnie rozbawiony i niemal przyjacielski. Nigdy by go nie podejrzewała o dobre serce i poczucie humoru. Nie była wcale pewna, czy to odkrycie ją ucieszyło. Sheffield wtargnął w jej życie, zniszczył je, wydobył na jaw wszystkie wstydliwe tajemnice i pozostawił ją na zgliszczach. Bynajmniej nie zależało jej na odkryciu, że jej wróg posiada jakieś godne podziwu zalety. 53

Mężczyzna rozmawiał z Amelią, a Fanny uważnie go obserwowała. Stwierdziła ze złośliwą satysfakcją, że się postarzał. Bruzdy na jego szczupłej twarzy pogłębiły się, zmarszczki w kącikach niezwykłych, niebieskozielonych oczu stały się wyraźniejsze. Jednak radość Fanny szybko zgasła. To, że wyglądał starzej, nie oznaczało

wcale, że stał się mniej niebezpieczny. Wręcz przeciwnie, wydawał się jeszcze groźniejszy. I z pewnością bardziej męski. Już podczas ich pierwszego spotkania z Sheffielda emanowało więcej męskiej siły niż z któregokolwiek ze znanych jej mężczyzn. Teraz zdawał się posiadać jej jeszcze więcej. Wydawał się drapieżny i nienasycony. Krótko mówiąc, groźniejszy niż przedtem. Mimo swego poczucia humoru. – Czasem mam ochotę zagrać komuś na nosie. Wyznanie Amelii sprawiło, że Fanny zaczęła przysłuchiwać się rozmowie. – Zupełnie zrozumiałe – mruknął Hayden. – Sam chętnie bym ośmieszył skończonych durniów, którzy uważają panią za czarownicę. To niedorzeczne. – Dziękuję. – Spojrzenie błyszczących oczu Amelii świadczyło dobitnie, na jak wysokim piedestale stawia swego obrońcę. – Zresztą, Fanny zawsze powtarza, że nie warto głośno zaprzeczać opinii publicznej – lepiej pośmiać się z ludzkiej głupoty.

Bądźże cicho, Amelio, błagała ją w duchu Fanny. – Doprawdy? – mruknął lord Sheffield. – O, Fan wcale mnie nie zachęca do wybryków – oświadczyła lojalnie Amelia. – Potrafię zachować się nieodpowiednio bez niczyjej inspiracji.

Hayden wybuchnął takim śmiechem, jakby powiedziała coś niesłychanie dowcipnego. Panna zaróżowiła się, pokazała dołeczki, spuściła oczy, zerknęła spod rzęs na zaśmiewającego się młodzieńca i spłonęła jeszcze silniejszym rumieńcem. O mój Boże, westchnęła w duchu Fanny. Powinna była przewidzieć reakcję podopiecznej, gdy tylko zobaczyła zgrabną postać lorda Haydena. Była jednak zbyt zaprzątnięta własnymi problemami, by poświęcić więcej uwagi tej młodej parze. Co się może zdarzyć? Już się zdarzyło! Amelia, jej droga, chowana pod kloszem, niedoświadczona i całkowicie bezbronna Amelia, raz tylko zerknęła na tego złotego młodzieńca i zadurzyła się po uszy. 54

A lord Hayden? Pierś mu pęczniała z dumy, a oczy błyszczały nie mniej niż Amelii. Ileż mógł mieć lat? Dwadzieścia? Dwadzieścia jeden? Wystarczająco dużo, by zdobyć nieco doświadczenia w kontaktach z debiutantkami i ich ambitnymi mamuśkami. A także z pannami sklepowymi i z rozpustnymi mężatkami. Ktoś powinien – tu Fanny rzuciła oskarżycielskie spojrzenie na Sheffielda – uświadomić mu, że wdawanie się we flirty z wrażliwymi, młodymi pannami nie jest postępowaniem godnym dżentelmena. Tylko że Hayden, myślała Fanny ze smutkiem, to przede wszystkim młody chłopiec, a ci lubią odgrywać rolę bohaterów. Amelia jest zapewne dla niego uosobieniem księżniczki z bajki, uwięzionej w wieży i strzeżonej przez smoka. W tym przypadku wieżą jest prowincjonalne miasto, a rolę smoka odgrywa dwustu siedemnastu mieszkańców. Księżniczka oczekuje zatem bohatera, który ją

wyzwoli. Oczywiście jego, lorda Haydena. – Co pan miał na myśli, milordzie – zwróciła się Amelia do Sheffielda, z trudem odrywając wzrok od jego siostrzeńca – mówiąc, że przybyliście tutaj, by nic mi się nie stało? Grey Sheffield uśmiechnął się ujmująco. Nerwy Fanny zadrżały ostrzegawczo na ten widok. – Pani opiekun, którym nadal jest lord Collier, choćby tu obecny młokos,

jego syn, nie wiem jak pragnął go zastąpić – mówił Grey – otrzymał anonimowy list z prośbą o natychmiastową pomoc, ponieważ ktoś usiłuje, powiedzmy to otwarcie, panią zabić. Kiedy Fanny usłyszała te słowa, zapomniała całkiem o obawach, że Sheffield ją rozpozna. – Cóż to za list? Czy ma go pan przy sobie? Proszę mi go pokazać – zażądała, wyciągając rękę. Amelii zaparło dech. – Nie mam go przy sobie – odparł Sheffield, przyglądając się bacznie Fanny, której było teraz wszystko jedno. – Rozmawiałem już w tej sprawie z naczelnikiem tutejszej poczty, ten zaś utrzymuje, że nie przypomina sobie, by ktoś wysyłał list do jego lordowskiej mości. Jednak tutejsi mieszkańcy często wrzucają

swoją korespondencję wprost do pocztowego worka, bez wiedzy poczmistrza. Co się zaś tyczy treści, była ona bardzo zwięzła: „Proszę przyjechać jak najprędzej. Ktoś usiłuje zgładzić naszą czarownicę”. 55

Fanny zmarszczyła brwi, bardziej zdumiona niż przerażona. – Ale właściwie po co – odezwała się Amelia – ktoś miałby mnie zabić? – Właśnie – przytaknął z aprobatą Sheffield. – Uważaj, Hayden: oto młoda dama, która od razu trafia w sedno. Jakież to rzadkie. – Przysiadł na barierce, oddzielającej biurko właściciela banku od klientów, i bezceremonialnie machał nogą. – O cóż zatem chodzi, jak się pani zdaje? – Nie mam pojęcia – odparła Amelia i otworzyła szeroko oczy. – Naprawdę pan uważa, że jestem w niebezpieczeństwie? Przybyliście, by zabrać mnie z Little Firkin? – Skądże znowu – zaprzeczył Sheffield. – Jedynie pani opiekun mógłby to uczynić, ale nie ma go obecnie w kraju i nieprędko wróci. Przybyłem tu jako przedstawiciel lorda Colliera wyłącznie po to, żeby ocenić sytuację i przedstawić swoje wnioski. Oczywiście, gdybym uznał, że znajduje się pani w bezpośrednim niebezpieczeństwie, byłbym zmuszony do podjęcia radykalnych kroków. Nie sądzę jednak, żeby to było konieczne.

– Nie uważasz, Grey – wtrącił Hayden ostrzegawczym tonem – że nie jest to odpowiednie miejsce na taką rozmowę? Nie spojrzał w stronę McGowana, wszyscy jednak, z Bernardem włącznie, zrozumieli, o co mu chodziło. Zdając sobie sprawę z tego, że jest tu zbędny,

właściciel banku powrócił za swoje biurko i zabrał się do porządkowania leżących na nim papierów. Odwrócił wzrok, a uszy miał czerwone z zażenowania. – Dlaczegóż by nie? – Sheffield rozejrzał się dokoła. – Chcemy chyba jak najszybciej dotrzeć do sedna sprawy, a pan McGowan z pewnością dobrze zna tutejsze miasto i jego mieszkańców. Co pan o tym sądzi, McGowan? Wygląda pan na rozsądnego człowieka. Bernard podniósł wzrok znad papierów, udając, że był zajęty czym innym i dopiero w tej chwili usłyszał własne nazwisko. – Słucham? – Mówimy o pannie Chase. Sądzi pan, że coś zagraża jej życiu? Czy ma to jakiś związek z tym, że uchodzi tu za czarownicę? W ustach Sheffielda to przypuszczenie zabrzmiało absurdalnie. Fanny musiała się z tym zgodzić. Przede wszystkim, z jakiej racji ktoś miałby wyrządzić krzywdę córce pułkownika Chase'a? Jej życie i zdrowie było cenne dla wszystkich mieszkańców Little Firkin, bo od tego zależał ich spadek. A poza tym, z jakiego

56

powodu ktoś miałby źle życzyć Amelii? Była zawsze uprzejma i sympatyczna. Wreszcie: ostrzeżenie o czyichś złych zamiarach wobec dziewczyny oznaczało, że jest w to wtajemniczona więcej niż jedna osoba. A zatem – tajne sprzysiężenie? W Little Firkin? Gdzie wszyscy o wszystkim wiedzą i nawet pies nie może swobodnie wypuścić gazów w środku nocy, żeby tego nie usłyszano i nie rozwodzono się na ten temat przez miesiąc? To nie miało sensu. Biedny Bernard odchrząknął, wyraźnie zażenowany. Fanny zrobiło się go żal. Mógł być trochę nudnawy, a ta jego mania zbierania znaczków zakrawała na dziwactwo, ale przecież ją i Amelię też można by uznać za dziwaczki. Stanowczo, wyjście za mąż za Bernarda nie byłoby dla Amelii najgorszym rozwiązaniem. A poza tym Bernard McGowan miał tę dodatkową zaletę, że będąc świadom niezwykłej przeszłości Amelii, traktował dziewczynę zawsze tak, jakby nie było żadnej historii. Teraz zaś Sheffield usiłuje zmusić go do potwierdzenia tego, na co oni wszyscy zgodnie postanowili spuścić zasłonę milczenia. Niech go diabli. – Pierwszy raz słyszę, że panna Chase znajduje się w niebezpieczeństwie – odpowiedział McGowan. – Co się zaś tyczy rzekomo niezwykłych cech panny Chase, są to jedynie wymysły głupich prostaków. – Brawo, brawo – odparł Sheffield, zeskakując lekko z barierki. Zatarł ręce. – A więc sprawy tak wyglądają. Nie ma sensu zajmować się czyimś idiotycznym

żartem. – A jeśli to nie jest żart? – wtrącił pospiesznie Hayden. – Takie podejrzenie wydaje mi się równie bezsensowne, jak pogróżki pod adresem panny Chase. Kto miałby stroić sobie podobne żarty i w jakim celu? Poczmistrz? A może mój ojciec? Ten chłopak miał słuszność. – Powinniśmy zbadać tę sprawę – podsumował Hayden. Młodzieniec zajął miejsce u boku Amelii, ostentacyjnie opowiadając się po jej stronie. Amelia wdzięcznie przyjęła deklarację, a jej rzęsy zatrzepotały. Początkowy niepokój dziewczyny osłabł. Wyglądało na to, że dobrze się czuje w nowej roli dziewicy w opresji. – Powinniśmy, powiadasz? Niech i tak będzie – westchnął Sheffield. – Czy ktoś pani groził, panno Chase? – Nie. – A może wydarzyło się coś podejrzanego, co mogłoby zagrażać pani życiu czy zdrowiu? 57

Amelia nie odpowiedziała od razu i prawnik natychmiast zauważył jej wahanie.

– Widzę, że tak. Może zechce nam pani o tym opowiedzieć? – To nic ważnego. – Proszę jednak spełnić moją prośbę. Reprezentuję tu pani opiekuna. Gdyby istniało jakieś zagrożenie, moim obowiązkiem jest je usunąć. – Pańskim? A ja myślałam, że to lord Hayden... Amelia znów oblała się rumieńcem. Hayden rozczarowany, że wuj brutalnie pozbawił go lśniącej zbroi obrońcy, przysunął się bliżej do Amelii. Fanny zrobiło się żal młodzieńca. Zdecydowanie lepiej prezentowałby się w srebrnej zbroi niż Sheffield, do którego bardziej by pasowała zrudziała czerń i wyszczerbiony oręż. – Decyzja co do tego, jakie działania należy podjąć, może istotnie spoczywa w rękach mojego wuja – przyznał Hayden głosem pełnym napięcia. – Nie wyklucza to jednak mego zaangażowania w tę sprawę. Może pani być pewna, panno Chase, że nie zawaham się wystąpić w obronie pani osoby i pani interesów, jeśli zajdzie taka potrzeba. Na litość boską! Czy młodzi ludzie muszą być zawsze tacy pompatyczni? – Tak, tak, Hayden, bardzo ładnie – stwierdził sucho Sheffield, wyraźnie

podzielając opinię Fanny. – A teraz przejdźmy do konkretów. – Proszę, niech nam pani opowie, co się wydarzyło, panno Chase – zachęcił ją łagodnie Hayden. – Cóż... – zaczęła Amelia. – Ubiegłej zimy, gdy przechodziłam przez rzekę, lód się załamał i wpadłam do wody. Fanny przypomniała sobie to wydarzenie. Był to z pewnością zwykły przypadek. – Gdybym dotarła trochę dalej, tam, gdzie koryto rzeki jest głębsze, może nie zdołałabym... – Amelia zrobiła dramatyczną pauzę – wydostać się na brzeg. Hayden jak na komendę jęknął ze zgrozy. Sheffield rzucił mu zniecierpliwione spojrzenie. Zdumiony Bernard zerwał się na równe nogi. – Droga panno Chase – powiedział. – Jak to się stało, że nic o tym nie słyszałem? – Przebywał pan wówczas w Nowym Jorku. 58

– Lód niekiedy pęka – orzekł Sheffield, nie zwracając uwagi na tę wymianę

zdań. – Zwłaszcza gdy pod spodem bije źródło. – Ma pan rację, milordzie – odparła Amelia, zwracając się znów do niego. – Ale zdarzyło się to w miejscu, które znam bardzo dobrze; często jeżdżę tam na łyżwach w zimie i urządzam pikniki w lecie. Nigdzie w pobliżu nie ma źródła.

– Koło tej kępy dębów – mruknął Bernard. Amelia obdarzyła go uśmiechem. – Dobrze pan zna moje upodobania, panie McGowan. Bankier zaczerwienił się. – Dodam jeszcze – ciągnęła dalej Amelia – że przechodziłam tamtędy przez rzekę parę godzin wcześniej, podobnie jak to czyniłam wiele razy w ciągu poprzednich kilku tygodni. A pogoda wcale się nie ociepliła, wręcz przeciwnie, zrobiło się całkiem mroźno. – Ale dzień był pogodny, nieprawdaż? – spytał Sheffield. Amelia przytaknęła. – Chyba tak. – Rozszerzanie się i kurczenie lodu sprawia, że na powierzchni tworzą się

szczeliny. Zwłaszcza tam, gdzie są źródła – dodał autorytatywnym tonem. –

Zauważyła pani coś jeszcze? – Owszem – odparła Amelia z pewną urazą, że prawnik tak lekko potraktował jej dramatyczne przeżycie. – Była jeszcze siekiera. Nie zauważyłam jej, kiedy postanowiłam przejść przez rzekę, ale gdy wróciłam na brzeg, dostrzegłam ją pod stosem chrustu. – I na widok siekiery przyszło pani do głowy, że ktoś umyślnie uszkodził lód, by wyrządzić pani krzywdę? – w głosie Sheffielda można było wyczuć ironię. Amelia zacisnęła usta. Bez wątpienia doszła do wniosku, że zachowanie Sheffielda było obraźliwe i krzywdzące, zwłaszcza że wcale nie chciała opowiadać mu tej historii, sam ją do tego nakłonił. Fanny w pełni podzielała jej uczucia. – Nic podobnego – wyrzuciła z siebie, nie mogąc już milczeć. – Amelia pomyślała, że ktoś łowił ryby w przerębli, co sprawiło, że lód się zarysował, a ona przeżyła przez to przykry wypadek. Opowiedziała panu tylko to, czego chciał się pan dowiedzieć. Sheffield popatrzył na Fanny. 59

– Istotnie. Uznaję swój błąd, pani Walcott. Bardzo przekonująco gra pani

rolę troskliwej opiekunki. Gra rolę? Bardzo przekonująco? A niech go! Zanim jednak Fanny zdążyła coś odpowiedzieć, Sheffield zwrócił się do Amelii z niezwykle ujmującym uśmiechem. – Proszę mi wybaczyć, panno Chase, jeśli zbyt panią nękam. Jestem prawnikiem i przywykłem do przesłuchiwania przestępców, a nie Bogu ducha winnych młodych dam. Czy wydarzyło się jeszcze coś, co zagrażało pani zdrowiu czy życiu? Amelia skupiła się, uroczo marszcząc brwi. – Cóż... – powiedziała w końcu, – To dotknęło nie tylko mnie. Wkrótce po tamtym wypadku Fanny i ja rozchorowałyśmy się okropnie. Przez dwa dni nie wstawałyśmy z łóżka. – Zamilkła i rzuciła Haydenowi nieśmiałe spojrzenie, – Fanny bardzo się tym przejęła. – Na tyle, by wezwać doktora? – Najbliższy doktor mieszka w Perth. A biedna Fan była jeszcze bardziej chora niż ja. – Amelia spojrzała na nią. – Ogromnie się niepokoiła i w końcu zdecydowała się Wypróbować napar ziołowy... jednej z tutejszych kobiet. – Mogłem przecież sprowadzić doktora – żachnął się Bernard. – Panie powinny były posłać po mnie.

W pokoju było stanowczo zbyt wielu nadopiekuńczych mężczyzn. Fanny zapomniała na chwilę o obecności Bernarda, który nadal siedział przy biurku. – Doceniamy pańskie dobre intencje – odpowiedziała mu – ale był pan wówczas gdzieś pośrodku Atlantyku, w drodze powrotnej do domu. – Rzeczywiście – przytaknął Bernard po zastanowieniu. – Tarcza, orzeł i flagi, trzydzieści centów. Na kopercie. Prawdziwa rzadkość. McGowan kojarzył minione wydarzenia według dat nabycia szczególnie cennych znaczków do swojej kolekcji. – Może jednak była to tylko nieświeża ryba – zasugerował Sheffield, mierząc Bernarda dziwnym wzrokiem – albo kawałek zjełczałego sera? – Możliwe – przyznała Amelia, znów nieco poirytowana tym, że kolejny zagrażający jej życiu wypadek został tak zbagatelizowany. – Z drugiej jednak strony – wtrącił Hayden – ktoś do tego stopnia obawiał się o zdrowie panny Chase, że uznał za konieczne zaalarmować mego... 60

zaalarmować nas. Sądzę, że zlekceważenie takiego ostrzeżenia, bez dokładnego zbadania sprawy, byłoby postępkiem nieodpowiedzialnym. Sheffield w zamyśleniu pokiwał głową.

– Uważasz, że to nasz obowiązek? – Jak najbardziej. – Pani Walcott – spytał nieoczekiwanie Sheffield, zwracając na nią swe błyszczące oczy – co pani o tym myśli? Fanny nie zwlekała z odpowiedzią. – Uważam, że to bzdura, ale zastanawiająca bzdura. Nie przypuszczam, żeby Amelia była w niebezpieczeństwie. Nie lubię jednak zagadek i wolałabym, żeby i ta została wyjaśniona. – W takim razie musimy to uczynić – oświadczył Sheffield. – Nikt nie powie, że nie spełniliśmy swego obowiązku. – I będzie to dla nas prawdziwy zaszczyt – dodał z galanterią Hayden. – Dziękuję, milordzie – wyszeptała Amelia. Mimo woli Fanny wywróciła oczami i zauważyła, że Sheffield zareagował identycznie. Dostrzegł jej minę i jego twarz na krótko rozjaśniła się w porozumiewawczym uśmiechu. Przez sekundę byli dobrymi kompanami, parą rozsądnych dorosłych, którzy muszą znosić niemądre zachowanie młodzieży.

Potem Grey przypomniał sobie widać, że powinien zachować godność, i odwrócił wzrok. Przeszedł przez pokój i chwycił siostrzeńca za ramię. – Idziemy, Hayden. Musimy się jakoś zagospodarować w domku myśliwskim twojego ojca. A poza tym mam już dość tej rycerskiej galanterii. Starczy jak na jeden dzień. – Ależ – protestował Hayden. – Czy nie powinniśmy odbyć narady z panną Chase, i z panią Walcott, oczywiście, żeby wszystko omówić i wyjaśnić? – Zajmiemy się tym nieco później. – Może mógłbym zaprosić państwa na obiad? Co my dziś mamy? Poniedziałek? W takim razie, powiedzmy, w czwartek wieczorem u mnie – zasugerował Bernard. – Byłbym zachwycony. Nie mam, co prawda, francuskiego kucharza, ale miejscowa kobieta, z której usług korzystam, potrafi przygotować całkiem niezłą pieczeń. 61

– Panie McGowan – wtrąciła pospiesznie Amelia – czy uważa pan to za rozsądne? Co z Brutusem i Cezarem? – Miała na myśli dwa ogromne psiska Bernarda, przyuczone do rozprawiania się z nieproszonymi gośćmi. – Pamięta pan

chyba, że Fanny się ich boi. – To psy, które strzegą mego domu – wyjaśnił Bernard. – Jestem zapalonym filatelistą i często wyjeżdżam, by powiększyć swoją kolekcję, która – aż wstyd mi przyznać – uchodzi za jedną z największych w Wielkiej Brytanii. Pochylił głowę, co miało być wyrazem skromności, ale sprawiało wręcz odwrotne wrażenie. – Zapewne trudno państwu w to uwierzyć, ale są ludzie gotowi przemierzyć wielkie przestrzenie, a nawet popełnić najcięższe przestępstwa, byle tylko zdobyć, powiedzmy, indyjski znaczek, cztery anny, z odwróconym nadrukiem. Dzięki moim psom mam pewność, że nic złego się nie wydarzy pod moją nieobecność. Sheffield mierzył go przez sekundę dziwnym wzrokiem, po czym odezwał się: – Ma pan rację. Ani rusz nie mogę w to uwierzyć. Fanny znów z trudem powstrzymała się od śmiechu. Nie bardzo wiedząc, jak zareagować na słowa Sheffielda, Bernard zwrócił oczy na Amelię. – Pani troska o bliźnich jest godna podziwu, panno Chase. Całkiem

zapomniałem o obawach pani Walcott. Może moje zaproszenie nie było najlepszym pomysłem. Znakomicie! Za nic by nie chciała, by podczas obiadu te dwa psiska obiegły

ją... – Już wiem! – Amelia znalazła rozwiązanie. – Możemy przecież spotkać się wszyscy na obiedzie w Quae Lamia! Fanny przymknęła na sekundę powieki. Do licha! Amelia równie dobrze mogłaby wręczyć Sheffieldowi plakat z obwieszczeniem: „To jest Francesca Brown, którą sześć lat temu zdemaskował pan jako oszustkę”. Sheffield odwrócił gwałtownie głowę, Bernard miał wyraźnie zakłopotaną minę, Hayden wydawał się zafascynowany, a Amelia, która dawno temu przyzwyczaiła się do osobliwej nazwy, jaką nadała ich domowi Fanny, uprzytomniła sobie nagle znaczenie tych słów i zaczerwieniła się. – Quae Lamia... Która czarownica – przetłumaczył z wyraźnym zainteresowaniem Sheffield. 62

– To Fan tak nazwała nasz dom, kiedy się do niego wprowadziliśmy. Zamilknijże, Amelio, zanim on sobie wszystko przypomni! Fanny zaklinała dziewczynę w duchu. – Może panowie tego nie wiedzą, ale Fanny ma niezwykłe poczucie humoru. Oczy Amelii skrzyły się wesołością. Całkiem już zapomniała o

niebezpieczeństwie, które jej podobno groziło. Ach, młodość. – O, nie mam co do tego wątpliwości – odparł Sheffield, uśmiechając się do niej promiennie. Na Fanny nawet nie spojrzał. Była bezpieczna. Na razie. – Co myślisz o moim pomyśle, Fan? – spytała żywo Amelia. – Mogłybyśmy chyba urządzić niewielkie przyjęcie? Nasza pani Oglethorpe wspaniale gotuje. Zgódź się, proszę. Cóż Fanny mogła na to odpowiedzieć? Dom należał przecież do Amelii, a ona sama była, w gruncie rzeczy, jedynie damą do towarzystwa. Stokroć lepiej wyrazić zgodę, niż wzbudzić podejrzenia kategoryczną odmową. Uśmiechnęła się blado. – Doskonale. Spotkamy się zatem w czwartek o ósmej wieczór?

8

Gdybym wyszła za lorda Haydena, nasze dzieci z pewnością byłyby prześliczne, rozmyślała Amelia, idąc statecznym krokiem obok Fanny, kiedy wracały do Quae Lamia. Ciekawe, czy miałyby rude włosy? A może złotorude? Oczy piwne... albo niebieskie. Nie byłyby zbyt potężnego wzrostu –chyba że ni

stąd, ni zowąd odezwałoby się rodzinne podobieństwo do tego kolosa, lorda Sheffielda – byłyby jednak bardzo zgrabne. Z pewnością! Co za niemądre rozważania. Pewnie wiele innych młodych dam pozwalało sobie na podobne marzenia po tym, jak poznały lorda Haydena. Ta myśl sprawiła, że na czole Amelii 63

zarysowała się zmarszczka. Dopiero za całe trzy dni znów się spotkają... choć może udałoby się to jakoś przyspieszyć? – Martwisz się czymś – odezwała się nagle Fanny. Amelia spojrzała na swą przyjaciółkę. – Słucham? – Marszczysz czoło. Wyraźnie coś cię trapi. Jestem tego pewna. Od razu wiedziałam, że ta twoja beztroska to zwykłe udawanie – oświadczyła Fanny, również marszcząc brwi. Amelia zamrugała oczami, niepewna, co Fanny ma na myśli. – Amelio – Fanny dotknęła jej ramienia. – Doprawdy nie sądzę, kochanie, by ktoś chciał... hm... twojej zguby. A więc Fan miała na myśli ten anonimowy list! Zguby? Co za określenie? Amelia mimo woli roześmiała się. Skutek był taki, że Fanny popatrzyła na nią badawczo i dziewczyna zdała sobie sprawę, że jej wesołość była nie na miejscu.

Ale to, że zawsze szczera i bezpośrednia Fanny ucieka się do takich eufemizmów, wydało się jej ogromnie zabawne. Teraz Fan z pewnością uzna jej śmiech za dowód, iż Amelia nadrabia tylko miną, a przecież wcale tak nie było. No i rzeczywiście: Fanny wpatrywała się w nią z niepokojem. Amelia wcale nie chciała, by przyjaciółka martwiła się z jej powodu.

Od razu spoważniała. – Bardzo przepraszam, Fan – usprawiedliwiła się – ale rozśmieszyło mnie, że właśnie ty kluczysz i starasz się dobrać delikatne określenia, choć zawsze mówiłaś mi prawdę bez ogródek. Niech ta niemądra wesołość przekona cię, że ani trochę nie przejmuję się tym listem. – Naprawdę? – spytała Fanny, najwyraźniej pragnąc w to uwierzyć. – Nie jesteś nawet ciekawa, kto napisał coś podobnego? – Pewnie, że jestem – odparła Amelia. – Podobnie jak chętnie zobaczyłabym elfa, którego podobno schwytała babcia Beadle. Ale to wcale nie znaczy, że święcie wierzę, iż zamknęła to biedactwo do słoika po kiszonych ogórkach i ukryła gdzieś w Beadletown. Podejrzewam, że oboje – babcia Beadle i autor tego listu – chcą po prostu zwrócić na siebie uwagę, wymyślając nieprawdopodobne historie. – To bardzo wnikliwa uwaga, Amelio – pochwaliła ją Fanny. –

Cóż – odparła Amelia „rozsądnym tonem”, który zapożyczyła od swojej opiekunki, choć Fanny nie była tego świadoma. – Jakie może być inne 64

wytłumaczenie? Miałabym uwierzyć, że ktoś naprawdę chce mnie zabić? Też coś! Ale jeśli lord Sheffield uzna, że byłoby dla mnie lepiej opuścić Little Firkin i udać się wraz z nim do domu lorda Colliera... Słysząc te słowa, Fanny uśmiechnęła się i potrząsnęła głową. To, że Amelia znów napomknęła o opuszczeniu Little Firkin, upewniło opiekunkę, że dziewczyna naprawdę nie przejmuje się listem. – Nie licz zbytnio na wyjazd, moja panno. Sama słyszałaś, co powiedział lord Sheffield: przybył tu wyłącznie po to, by zorientować się w sytuacji i przekazać swoje wnioski twemu opiekunowi. – Może będzie nas namawiał, żebyśmy przeniosły się do Londynu? – spytała Amelia. Fanny wzruszyła ramionami. – Jeśli niczego nie zdoła wykryć, kto wie? Na razie możemy tylko cierpliwie czekać. Muszę jednak powiedzieć, moja droga, że naprawdę mi zaimponowałaś. Obawiałam się, że będziesz przerażona, a ty zastanawiasz się, jak najlepiej wykorzystać tę sytuację dla własnych celów. Od kiedy z ciebie taki Machiavelli? Amelia uśmiechnęła się blado.

– Od bardzo dawna. Tylko tutaj nie ma nikogo, kto by zauważył, a tym bardziej docenił mój spryt czy jakąkolwiek inną zaletę, prócz moich... – przerwała

i zerknęła na Fanny – rzekomych nadprzyrodzonych zdolności. Oczywiście – dodała z przepraszającym uśmiechem – z wyjątkiem ciebie. Co mi z tego, że mam całą garderobę z pracowni samego Wortha – skarżyła się dalej – kiedy tylko owce mogą podziwiać te kreacje? – Westchnęła głęboko. – Całkiem się zestarzeję do czasu, gdy będę mogła wreszcie wejść do eleganckiego towarzystwa. – Dwadzieścia jeden lat to znów nie taka starość – odparła rozsądnie Fanny. – A zamartwiać się tym po prostu nie ma sensu. Fan zawsze jej powtarzała, że trzeba zaakceptować to, czego nie da się zmienić. Zapewne takie rozumowanie wynikało z charakteru opiekunki, która była niezwykle opanowaną osobą. Amelia nie odznaczała się tą zaletą. Buntowała się przeciw czułej tyranii ojca, której ukoronowanie stanowiła ostatnia wola pułkownika Chase'a. Niekiedy Amelia bliska była nienawiści. Oczywiście, nigdy by ojca naprawdę nie znienawidziła. Rozumiała, że chciał ją tylko chronić. Ale to, że skazał ją na wygnanie – wyłącznie z powodu swoich urojeń – było krzyczącą niesprawiedliwością! Przecież fanatycy religijni w Londynie, z powodu których 65

przenieśli się do Little Firkin, istnieli jedynie w udręczonym mózgu śmiertelne chorego człowieka.

Przez te wszystkie lata, które spędziła w Indiach, a następnie w Londynie, Amelia nie zaznała ani chwili niepokoju. Wspominała życie w obu swoich poprzednich domach, pełne wrażeń, ruchu i barw, jako przeciwieństwo wegetacji w Little Firkin. Najnudniejszego miejsca pod słońcem. Boże, jak ona nienawidziła tej zabitej deskami dziury! Teraz jednak, zupełnie niespodzianie, jej nadzieje odżyły. Nie pozwoli, by list lub cokolwiek innego zakłóciło jej radość. Albo przyćmiło blask... jego blask. – Nie uważasz, że to prawdziwy wzór dżentelmena? – pytała, pełna zachwytu, klaszcząc w ręce i niemal tańcząc pośrodku drogi. – Co za wspaniałe maniery! Jaki urok osobisty! A ta wytworność! Zwróciłaś uwagę na krój jego surduta? Założę się, że szyty na Bond Street. Mam dobre oko, sama wiesz, poza tym interesują mnie nie tylko kreacje dla dam, ale i moda męska. Fanny nic na to nie odpowiedziała. – O co chodzi, Fan? Nie powiesz chyba, że jest w lordzie Haydenie coś, co ci się nie podoba. Fanny popatrzyła na nią pobłażliwie. – Wielkie nieba, jak mogłam chwalić twą dojrzałość? Zachowujesz się

dokładnie tak samo, jak owego ranka, gdy dostałaś od ojca kucyka. Amelia była w zbyt wielkiej euforii, by się obrazić. –

Więc ci się podoba! Czyż nie jest fantastyczny? – Fantastyczny? – powtórzyła Fanny. – Widzę, że zaczynamy się wyrażać jak reporterzy z brukowej prasy. – Nie zbijesz mnie z tropu tym tonem srogiej guwernantki. – Amelia przestała pląsać, wzięła się pod boki i tupnęła nogą. – Muszę poznać twoją opinię na temat lorda Haydena. Fanny uniosła ręce ku górze. – Dobrze już, dobrze! To bardzo przystojny młodzieniec. I ruszyła w dalszą drogę. Amelia nie poszła w jej ślady. – To wszystko, co masz do powiedzenia? – To bardzo młody człowiek – stwierdziła Fanny. – Starszy ode mnie. 66

Fanny obejrzała się przez ramię na Amelię. – A ty jesteś bardzo młodziutką panienką.

– Ale przyznasz, że ma znakomite maniery. Fanny zatrzymała się. – Niech ci będzie: ma dobre maniery. – I nie brak mu światowego poloru! – O, jak najbardziej. Aż się błyszczy. Amelia nadąsała się. – Teraz jesteś sarkastyczna, choć zawsze powtarzałaś, że sarkazm to oręż zjadliwych żurnalistów i prymitywnych polityków! Fanny uśmiechnęła się szeroko. – Zawsze mi się zdawało, że byłabym całkiem niezłym politykiem. Znowu ruszyła w dalszą drogę, a Amelia podążyła za nią. Nic nie mogła na to poradzić: Fanny nie była skłonna do entuzjazmu. Nawet w obliczu takiego wzoru cnót wszelkich jak lord Hayden. Kochana Fanny nie potrafiła się do niczego zapalić. Gdyby Amelia doszukiwała się jakichś wad w swojej przyjaciółce, to chyba tylko jedno mogłaby jej zarzucić: całkowity brak skłonności do namiętnych uniesień. Nie po raz pierwszy Amelia zastanawiała się, jak wyglądało małżeństwo

Fanny. Czy pan Walcott był równie powściągliwy jak jego żona? Pewnie tak właśnie sprawy się miały, bo w przeciwnym wypadku Fan częściej by o nim wspominała. W każdym razie Amelia czuła mimowolną litość dla biednego pana Walcotta, który w trakcie krótkiego małżeństwa zrobił tak niewielkie wrażenie na żonie, że prawie całkiem o nim zapomniała. Ale jeszcze bardziej żal jej było Fan, która – jak sądziła jej wychowanka – nie zaznała innej miłości prócz chłodnego, mdłego przywiązania. Amelia była pewna, że gdy sama się zakocha, będzie to prawdziwy huragan uczuć. Poza tym, oczywiście, miłość pełna czułości, szlachetna i wieczna. Nie zadowoliłaby się inną. A zazwyczaj – jak często powtarzała Fanny – zdobywała to, czego zapragnęła. Dotarły właśnie do schodów, prowadzących na obszerny ganek ich domu, gdy drzwi frontowe nagle się otwarły, wypadł z nich rozwścieczony pastor Oglethorpe, zatrzasnął je za sobą, po czym zatrzymał się i zaczął z irytacją otrzepywać kapeluszem kurz ze swych kolan. – Co za brudy – mamrotał ze złością. 67

– Pan wybaczy – rozległ się głos Fanny, lodowaty jak podmuch arktycznego wiatru. Amelia cofnęła się o krok. Pastor budził w niej strach. Od dnia, w którym przybyli do Little Firkin, Oglethorpe oskarżał ją o konszachty z piekielnymi mocami i żadne tłumaczenia jej ojca ani Fanny nie mogły go przekonać, że jest w

błędzie. Tak się fatalnie złożyło, że duchowny widział na własne oczy, jak talerz sfrunął ze stołu. Co gorsza, poszybował wprost na niego. Amelia była pewna, że to, co pastor wówczas ujrzał, zapoczątkowało jego obsesję. Fanny myślała podobnie, gdyż pewnego razu zauważyła: – Ten człowiek ma źle w głowie. Nalega, by wszelkie oznaki działania w naszym domu „sił nieczystych” ustąpiły, a kiedy nie ma już po nich śladu, i to od lat, on nadal ględzi o szatańskich sztuczkach w Quae Lamia. – Chyba nie powinnaś była tak nazywać naszego domu – zauważyła Amelia, na co Fanny odpowiedziała jednym ze swych niespodziewanych, łobuzerskich, przeuroczych uśmiechów. – Pewnie masz słuszność. Więcej nie poruszały tego tematu, ale mania pastora z upływem czasu nie słabła, a wręcz się nasilała. Amelia podejrzewała, że ma to związek z dezercją siostry Oglethorpe'a, która opuściła jego dom i przeniosła się do Quae Lamia, by

usługiwać grzesznicom. Nie chodziło nawet o to, że duchowny był specjalnie przywiązany do swojej siostry – Amelia podejrzewała, że nikogo nie darzył cieplejszym uczuciem. Uznał jednak jej przejście do wrogiego obozu nie tylko za osobisty afront, ale i za widomy znak, iż dwie mieszkanki Quae Lamia mają szatański wpływ na porządnych ludzi i wabią ich do siebie czarnoksięską mocą. W rzeczywistości sprawa przedstawiała się znacznie prościej: w Quae Lamia

zaproponowano pannie Oglethorpe stałe, godziwe wynagrodzenie. Fanny zatrzymała się u podnóża schodów, spoglądając na pastora gniewnie i z góry, mimo że była znacznie od niego niższa. Mężczyzna przerwał otrzepywanie spodni i skrzywił się z obrzydzeniem. – Ten dom jest odrażająco brudny, pani Walcott. Powinna pani nauczyć tę niechlujną kreaturę, waszą pokojówkę, jak posługiwać się szczotką i ścierką. Pastor miał na myśli Violet Beadle, choć nazywanie tej dziewczyny pokojówką było doprawdy lekką przesadą. Wygłosiwszy swe oskarżenie, Oglethorpe ruszył po schodach na dół. 68

Fanny ani drgnęła. Nigdy nie ustępowała. – Aczkolwiek – dorzucił mrocznym tonem – oboje dobrze wiemy, że nie tylko meble są nieczyste w tym domu. Zatrzymał się kilka stopni powyżej Fanny. Przez dłuższą chwilę mierzyli się wzrokiem, po czym Fanny uśmiechnęła się i ze spokojem podjęła wspinaczkę po schodach, z rozmysłem zmierzając wprost na pastora. Nie miał innego wyjścia – musiał się odsunąć, by nie zostać bezceremonialnie zepchniętym. I Amelia, i Oglethorpe dobrze wiedzieli, że Fanny jest jak najbardziej zdolna do takiego postępku. Z gniewnym pomrukiem duchowny uskoczył w samą porę, by uniknąć zderzenia. Fanny przepłynęła obok niego z królewską obojętnością, a dotarłszy do

szczytu schodów, odwróciła się. – Jestem zdumiona, że wszedł pan do tego domu, narażając się na zbrukanie – stwierdziła. – Mam obowiązki wobec siostry, która zdecydowała się zamieszkać w tej... tej... – Jaskini nieprawości? – podsunęła Fanny. – Bezczelna, bezbożna wiedźmo! – wykrzyknął. – Jak śmiesz drwić ze mnie?

– Czemu nie miałby pan sobie pofolgować, pastorze? – wycedziła pogardliwie Fanny, gotowa ranić szyderstwem każdego, kto uchybi jej lub Amelii. – Jeśli już pan musi być doskonałą karykaturą tępego duszpasterza, może pan równie dobrze sypać wyświechtanymi frazesami. Amelię ogarnął lęk, choć wiedziała, że Fanny bez trudu sobie poradzi. Wolałaby jednak, żeby jej przyjaciółka nie prowokowała tego człowieka. Twarz miał przerażająco czerwoną, tupał nogami, jego ręce zwinęły się w pięści. Fanny ziewnęła, delikatnie osłaniając dłonią usta. – Nie musi się pan niepokoić o pannę Oglethorpe – odezwała się Amelia,

chcąc udobruchać pastora. Miał taką minę, jakby chciał rzucić się z pięściami na Fanny. – Ona także nas nie znosi. I jest jak najbardziej żarliwą... – zawahała się. O Boże, do jakiego właściwie kościoła należał Oglethorpe? Czyżby wypadło jej to z pamięci? Nie! Nigdy tego nie wiedziała. – Wierzy dokładnie w to samo co pan, pastorze. 69

Oczy omal mu nie wyszły na wierzch. Amelia pospiesznie kontynuowała, odsuwając się jak najdalej od niego: – Ciągle modli się i mówi o potępieniu nas wszystkich. Wyraźnie ją słychać z kuchni... Urwała nagle. Jej próba pojednania okazała się całkiem chybiona. Oglethorpe uniósł trzęsącą się rękę i wskazał na Amelię palcem. – To ty. Ty jesteś źródłem... – Wszelkiego zła? – wtrąciła znów Fanny. – Ależ nie, tym są przecież pieniądze. Co prawda, Amelia pewnego dnia odziedziczy całe mnóstwo tej podłej mamony. – Zamilcz, Lilith!* – zagrzmiał pastor. Niemal galopem opuścił siedzibę czarownic. Wyminął Amelię, nawet na nią

nie spojrzawszy. Do tego właśnie zmierzała Fanny, domyśliła się Amelia. Obie kobiety spoglądały za Oglethorpem, wzbijającym w pędzie obłoczki kurzu. Fanny bezbłędnie potrafiła odciągnąć uwagę pastora od swej podopiecznej. Amelia nie umiałaby powiedzieć, którą z nich uważał on za większe zagrożenie dla swojej trzódki – o ile w ogóle jakąś posiadał – samą czarownicę czy jej opiekunkę? – Całe szczęście, że ty nie parasz się czarami, Fan – stwierdziła Amelia ku

zaskoczeniu swej przyjaciółki. – Oglethorpe zrobiłby wszystko, żebyś spłonęła na stosie. – Tak – przyznała Fanny dość dziwnym tonem. – Naprawdę mam szczęście.

9

To była ona. Francesca Brown.

*Demon o postaci kobiety, występujący w wierzeniach starożytnych Babilończyków i Hebrajczyków. Lilith miała podobno wodzić na pokuszenie Adama w raju (przyp. tłum.).

70

Puls Greya całkiem oszalał, takim szokiem było dla niego niespodziewane

spotkanie z nią... po tylu latach. Przemknęło mu przez myśl, że to ona, już wówczas, gdy ujrzał ją po przeciwległej stronie ulicy; było jednak coś odmiennego w jej swobodnym, spokojnym chodzie i w dumnym uniesieniu głowy. Ruchy miała zupełnie inne niż tamta płochliwa, zwiewna sylfida w mieszkaniu Browna w Mayfair. Ale przecież – przekonywał samego siebie – profesjonalni oszuści są jak kameleony, potrafią dostosować się do każdego otoczenia. Jedyną wspólną cechą Fanny Walcott i Franceski Brown była ta nieuchwytna odrębność, która przed laty przyciągnęła jego uwagę. Wydawało się, że Francesca jest zaledwie daleką krewną rodzaju ludzkiego, nie należy do zwykłych śmiertelników. Bez znaczenia. Musiała to być po prostu jeszcze jedna iluzja. – Powinienem był zabrać ze sobą lokaja – wybuchnął nieoczekiwanie Hayden, kompletnie zaskakując swego wuja. Grey, zatopiony we własnych myślach, puszczał mimo uszu gadaninę siostrzeńca. Zmierzali do domu McGowana, przyjąwszy jego zaproszenie na lunch. Mieli także obejrzeć jego kolekcję znaczków pocztowych. – Powiedziałem, że jego usługi nie będą mi potrzebne na tym pustkowiu – biadolił Hayden – że w zupełności wystarczą nam służący, których wysłaliśmy

przed nami, by przygotowali dom na nasze przyjęcie. Ha! Grey skinął tylko głową. Siostrzeńcowi nie zależało na odpowiedzi. Prawdę mówiąc, od chwili, gdy wyszli z banku McGowana, Grey w ogóle nie otwierał ust.

Milczał z tej prostej przyczyny, że Haydenowi całkowicie wystarczył do szczęścia własny monolog. Młodzieniec wychwalał przede wszystkim zalety Amelii Chase i zdumiewał się, jak można kogoś takiego nazywać czarownicą. Aniołem, cudem natury, czarodziejką – jak najbardziej! Ale czarownicą? W żadnym wypadku. I dlaczego ojciec ani razu mu o niej nie wspomniał? Grey wyjaśnił, że gdy ostatnim razem lord Collier widział Amelię, była pryszczatym podlotkiem, jednakże do Haydena to w ogóle nie dotarło. Nie słuchał wuja, tylko gadał bez końca. Tak właśnie przedstawiała się sytuacja, gdy obaj panowie opuścili miasteczko i wędrowali najpierw brzegiem rzeki, potem zaś po zboczu góry, jednej z wielu otaczających Little Firkin. Zostawili za sobą błękitną taflę jeziora i dotarli do ścieżki prowadzącej do domu, na początku której stały dwa omszałe głazy. W 71

oddali, za żelaznym ogrodzeniem, znajdował się niski, kamienny dom McGowana, który dokładnie opisał im trasę i ten budynek. – Był to niegdyś domek myśliwski pułkownika Chase'a – wyjaśnił siostrzeńcowi Grey. – Nie wygląda zbyt zachęcająco. Podejrzewam natomiast, że w jeziorku, które mijaliśmy po drodze, ryby biorą jak szalone. Hayden nie słuchał go. – A niech to wszyscy diabli! –

Jakaś nowa tragedia? – spytał pobłażliwie Grey. – Nie. Ciągle ta sama. Wiedziałbyś, gdybyś mnie słuchał. Co ja na siebie włożę? – Jak to – co? – Tobie to dobrze! Chodzisz po świecie, wyglądając tak jak teraz! Nikt nie spodziewa się po tobie niczego lepszego. Ale są jeszcze tacy pośród nas, którzy starają się nie odstraszać innych swoim wyglądem, ilekroć zjawią się w salonie. Grey posłał siostrzeńcowi pełen zdumienia uśmiech. Przywykł raczej do objawów podziwu i szacunku ze strony Haydena, niż do słów krytyki pod swoim adresem. – Muszę natychmiast wrócić do domu i sprawdzić, czy zabrałem z Londynu coś, w czym mógłbym się pokazać damom.

– Będziemy u nich na obiedzie dopiero w czwartek. Młodzieniec zacisnął szczęki; najwyraźniej podjął jakąś stanowczą decyzję. – Nie będę miał spokoju, póki się nie upewnię, że mam w czym wystąpić przed panną Chase... i panią Walcott, oczywiście. Może będę musiał wynająć konia i pojechać do najbliższego miasta, w którym można liczyć na jakiś wybór

męskich kołnierzyków i pończoch. – Rozumiem – przytaknął Grey, widząc, że wszelkie próby przekonywania młodzieńca były z góry skazane na niepowodzenie. – To całkiem rozsądny plan. – Przeproś ode mnie tego Szkota – powiedział Hayden. – McGowana. – Właśnie. Powiedz mu, że innym razem obejrzę jego kolekcję motyli. – Znaczków pocztowych. – A, prawda! Znaczków. Będę ci niezmiernie wdzięczny. Spotkamy się w domu, nieco później. – Na przystojnej twarzy Haydena odmalowała się wreszcie ulga. – I nie martw się, wuju. Poszukam czegoś odpowiedniego także dla ciebie. 72

– To miło z twojej strony – odparł Grey. Hayden oddalił się, pozostawiając wuja samego. Nie zmartwiło to zbytnio Sheffielda. Choć bawiło go obserwowanie siostrzeńca, który całkiem stracił głowę dla rudowłosej dziewczyny, w gruncie rzeczy interesowała go wyłącznie jej opiekunka. Nią jednak, prawdę mówiąc, był zafascynowany od samego początku.

Sześć lat temu opuścił mieszkanie jej męża, przysięgając sobie, że wróci tu później, by stawić czoło Francesce. Kiedy jednak znów się tam zjawił, jej już nie było. Grey wstydził się tego, że młoda kobieta zrobiła na nim aż takie wrażenie. Czuł, że ta słabość nie przynosi mu zaszczytu – nie tylko z tej racji, że Francesca była prawdopodobnie mężatką, ale przede wszystkim dlatego, że była oszustką. Nie lepszą od harpii, które zniszczyły jego ojca i o mały włos nie zrujnowały kompletnie całej rodziny. Wkrótce potem dotarła do Greya wieść o śmierci Browna w katastrofie kolejowej w Paryżu. Wiedziony niewytłumaczalnym impulsem, starał się zdobyć jak najwięcej informacji na ten temat. Interesowało go zwłaszcza, czy Francesca była razem z mężem za granicą i czy również zginęła w katastrofie. Okazało się, że nie towarzyszyła Brownowi we Francji. Grey doznał ogromnej, niepojętej ulgi. Niczego więcej nie zdołał się jednak dowiedzieć. Aż do dziś – pomyślał z uśmiechem. Zawsze wiedział, że ich drogi znów się

skrzyżują. Ależ ona miała tupet. Myślała pewnie, że zdoła go zwieść swym wyniosłym tonem i dostojną pozą. Mogłaby wdziać wór pokutny, ogolić głowę, zasłonić ciemnymi okularami oczy – a on i tak by ją rozpoznał. Wkrótce się przekona, że popełniła błąd, nie doceniwszy go. A na razie niech sobie myśli, że go oszukała, bo wówczas nie wyrzeknie się swoich machinacji, co do których nie miał żadnych wątpliwości. Była przecież oszustką, w dodatku – profesjonalistką. Grey wiedział oczywiście o zapisie, jaki uczynił na jej rzecz pułkownik Chase.

Szwagier, lord Collier, wtajemniczył Greya w sprawę testamentu. Kiedy jego warunki zostaną dopełnione i Amelia ukończy dwadzieścia jeden lat, Fanny Walcott otrzyma sowitą rekompensatę za lata spędzone w Little Firkin. Starczy tego, by resztę życia przeżyć w dostatku. Tylko że oszustom pokroju Franceski nie wystarczało dostatnie życie, oni pragnęli fortuny. 73

Jako żona Alphonse'a Browna, Fanny była na najlepszej drodze do zdobycia wielkiego majątku. Czy kobieta taka jak ona ukrywałaby się tu przez sześć lat, zadowalając się jedynie pensją i widokami na dość wygodne życie w przyszłości? Nie mógł w to uwierzyć. Nie pasowało to do wszystkiego, co wiedział o zawodowych oszustach. Z pewnością istniał jakiś plan. Od czasu, gdy widzieli się po raz ostatni, Francesca wzbogaciła arsenał swoich sztuczek o triki hipnotyczne. Cóż innego, jak nie hipnoza, mogłoby wywołać wrażenie niepojętej wspólnoty z tą kobietą, jakie nim owładnęło podczas spotkania? Grey zbadał nawet swój puls w obawie, czy nie doznał uszczerbku na zdrowiu. Teraz przepełniało go uczucie radosnego oczekiwania, równie upajające jak tamto niezwykłe doznanie w banku, gdy ich spojrzenia spotkały się ze sobą. Bez względu na to, jaką grę prowadzi Francesca, odkryje prawdę. Musiał tylko stwierdzić, co jest jej celem, i przekonać się, czy ta rudowłosa dziewczyna to jej ofiara czy wspólniczka. Na Boga, to dopiero będzie zabawa, myślał, zbliżając się do domu McGowana. Minął masywną bramę i powitało go zawzięte ujadanie. Zza węgła rzuciły się ku

niemu dwa ogromne, brunatne psy, usiłując zerwać grube łańcuchy, na których były uwiązane. Psiska miały łby przypominające wielkością i kształtem kowadła,

potężne szczęki i wielkie, muskularne ciała. Najwidoczniej nie żywiły przyjaznych uczuć do przybysza. – Brutus! Cezar! Spokój! – krzyknął McGowan, ukazując się w drzwiach frontowych. Z pomrukiem niezadowolenia groźne bestie zamilkły i przestały targać łańcuchami. Krążyły tylko na uwięzi, a głębokie ślady znaczyły miejsce, do którego łańcuchy pozwalały im dotrzeć. – Proszę do środka, milordzie – zwrócił się do gościa McGowan, przepuszczając go w drzwiach. – Mam nadzieję, że psy pana nie przestraszyły? – Jeszcze jak – odparł Grey. – Pańskie pupile są dosyć groźne. McGowan uśmiechnął się. – Żadne pupile. Mają strzec mojej kolekcji, to wszystko. – Nie wątpię, że znakomicie wywiązują się ze swoich obowiązków. Z pewnością nikt przy zdrowych zmysłach nie odważy się zadrzeć z tymi potworami 74

dla zdobycia jakiegoś tam znaczka – mówił Grey, idąc korytarzem za panem domu. McGowan wybuchnął śmiechem. – Od razu widać, że nie jest pan jednym z zapalonych filatelistów. Brutus to nowy nabytek; musiałem nim zastąpić poprzednika, którego zastrzelił mój zawistny rywal. Uznał, że to jemu powinien przypaść rzadki okaz, który właśnie zdobyłem na licytacji. Grey nie wiedział, jak zareagować na podobny dowód ludzkiej głupoty. Lubił psy. I nie znosił fanatyzmu. Rozejrzał się dokoła. Sądząc z wyglądu korytarzy i z tego, co mógł dostrzec przez otwarte drzwi mijanych po drodze pokoi, umeblowanie domu było skąpe, brak też w nim było jakichkolwiek ozdób. – Ma pan spartańskie gusta, McGowan. Zdumiewająca cecha u bankiera. – O, miewam bardzo kosztowne zachcianki, milordzie. Tyle tylko, że wszystkie związane są z moją jedyną pasją, filatelistyką. – Zbył własne słabostki pobłażliwym uśmiechem. – A gdzież jest ten młody człowiek? – Mój siostrzeniec bardzo przeprasza, ale nagły kryzys ubraniowy zmusił go do natychmiastowego wyjazdu. Zakupy zajmą mu zapewne resztę dnia. McGowan przyjął wyjaśnienie z dobrodusznym uśmiechem. – Jest jeszcze bardzo młody.

– Istotnie. – Pannie Chase dobrze zrobi towarzystwo kogoś w jej wieku. – Jestem pewien, że mój siostrzeniec jest tego samego zdania. Na twarzy McGowana pojawił się wyraz lekkiej melancholii. – To czarująca młoda dama. – Nie tylko pan jest tego zdania. – Dobry Boże, czy będzie musiał po raz wtóry wysłuchiwać peanów zauroczonego naiwniaka, unoszącego się nad dziewiczą doskonałością Amelii Chase? Postanowił temu zapobiec. – Czy znał pan dobrze jej ojca? – Przez pewien czas służyłem w Indiach pod jego komendą. Później zaś, po wystąpieniu z wojska, napisałem do pułkownika i nawiązała się pomiędzy nami korespondencja. W jednym z listów pułkownik Chase wspomniał, że w Little Firkin, dokąd się właśnie przeniósł, bardzo by się przydał bank, i zachęcał mnie, bym to przemyślał. – Bernard uśmiechnął się. – Doprawdy, zabawny zbieg 75

okoliczności. Szczerze mówiąc, napisałem do pułkownika w nadziei, że ma w

swym posiadaniu jakieś rzadkie indyjskie znaczki. McGowan był oficerem i stacjonował w Indiach? Grey nigdy by go o to nie posądzał! Wydawał mu się zbyt delikatny, zbyt małostkowy na żołnierza. – Chciałbym jakoś umożliwić pannie Chase wyjazd z Little Firkin, żeby nie była narażona na takie śmieszne, bezpodstawne obelgi – gorączkował się bankier. – Zawsze może się pan z nią ożenić. McGowan zaczerwienił się, a Grey, który powiedział to żartem, poczuł nagle, że rośnie w nim ciekawość. Cóż, oczywiście, to ma sens: śliczna, niezwykle bogata sierotka jest jak soczysty owoc, który aż się prosi, żeby go zerwać. – O. Doprawdy – dukał McGowan. – Nie ośmieliłbym się żywić zbyt wielkich nadziei. Czy nie jestem dla niej trochę za stary? Zbyt nudny? Trafił w sedno. McGowan oczekiwał, że gość zaprzeczy. Grey jednak tego nie zrobił. – Poza tym nie mógłbym pozwolić, by nałożyła na siebie małżeńskie jarzmo, nie zakosztowawszy przedtem życia w wielkim świecie. To byłoby niesprawiedliwe. Też święta racja. – Bardzo pan rozsądnie rozumuje – stwierdził Grey. – Niestety, nie jest to

zaleta, którą młodzi potrafią docenić. McGowan przytaknął z powagą. – Jest pan prawdziwą skarbnicą mądrości, milordzie. Nic dziwnego, w pańskim wieku... W moim wieku? Idiota! Nie jestem starszy od tego głupka nawet o dziesięć lat. Życzliwość, jaką Grey zaczął odczuwać do McGowana, opuściła go całkowicie. – Z pewnością dostrzega pan subtelne piękno przedmiotów codziennego użytku – ciągnął McGowan. Najlepszy dowód, że ten facet nie zna się na niczym. Grey wiedział o subtelnym pięknie akurat tyle, co o najnowszej modzie. – Chodźmy, pokażę panu moją kolekcję – powiedział McGowan. Grey pospieszył za nim, mając nadzieję, że wypyta go przy okazji o Francescę. Pustym korytarzem dotarli do równie pustego pokoju, którego jedyne umeblowanie stanowiły trzy rzędy oszklonych gablot, wewnątrz każdej z nich znajdował się arkusz białego papieru, na nim zaś – w znacznej odległości jeden od 76

drugiego – rozmieszczono znaczki pocztowe, nad którymi zamontowano szkła powiększające, by każdy, podziwiając eksponaty, mógł dostrzec najdrobniejsze detale. McGowan przepuścił gościa przed sobą; twarz mu jaśniała dumą.

– Proszę się rozejrzeć. Nie ma pośpiechu. Te znaczki to prawdziwe unikaty. Grey posłusznie podszedł do najbliższej gabloty i spojrzał na mały, brązowy prostokącik. – Gołąb – poinformował go kolekcjoner. Po czym potrząsnął smętnie głową. – Niestety, ostemplowany. – Niestety – przytaknął Grey. – Czy zna pan dobrze panią Walcott? – Co takiego? – zdziwił się McGowan. – Pytałem o panią Walcott – powtórzył niecierpliwie Grey. – Czy dobrze ją pan zna? – Nie bardzo rozumiem, co pan ma na myśli. – Co pan o niej wie? Jaki jest jej charakter, usposobienie? – To wspaniała kobieta. – McGowan musiał wyczytać z twarzy Greya, że ta odpowiedź go nie zadowoliła, gdyż dodał: – Jest bardzo energiczna. To znaczy... zaradna. O tym Grey doskonale wiedział. Trzepot „anielskich skrzydeł”, specjalność

państwa Brown, należał do nielicznych sztuczek, których nie zdołał rozszyfrować. Jak im się udało osiągnąć taki efekt? To pytanie dręczyło Sheffielda od lat. – Życie sprawiło, że musiała rozwinąć w sobie tę cechę – mówił dalej McGowan takim tonem, jakby uważał, że zaradność jest u kobiety raczej wadą. – Pułkownik Chase po przybyciu do Little Firkin nie żył już długo i był bardzo słaby. Nadzór nad budową ich domu, Quae Lamia, spadł na barki pani Walcott. Doprawdy, to wyjątkowo dzielna kobieta. – A poza tym? Czyżby nie miała żadnych wad? McGowan wydawał się nieco urażony, ale odparł: – Niektórzy mogliby powiedzieć, że jest szorstka i nieprzystępna, ale moim zdaniem jej szczerość jest ujmująca, a rezerwa godna pochwały. – Niezbyt tolerancyjna? McGowan się skrzywił. – Nie boi się wyrazić swojej opinii i nie kieruje się emocjami, tylko rozsądkiem. Przed śmiercią pułkownika nieraz zażarcie ze sobą dyskutowali. 77

– Raczej zimna, nieprawdaż?

Bez dwóch zdań. Absolutnie zimnokrwista. Tak jak wszystkie przedstawicielki jej fachu. – Powiedziałbym raczej: powściągliwa – odparł McGowan. Widać było, że nie w smak mu ta rozmowa. – Kobieta jak ona nie może rozwinąć skrzydeł w takiej mieścinie, jaką jest Little Firkin – zawyrokował Grey. – A w myśl postanowień testamentu pułkownika Chase'a nie wolno jej wyjechać stąd przed jego córką, gdyż straciłaby prawo do swego legatu! Usłyszawszy te wywody, McGowan się roześmiał. – Bardzo się pan myli, milordzie. Pani Walcott nigdy nie zostawiłaby panny Chase samej, bez względu na postanowienia testamentu. Może nie jest zbyt wylewna, ale jej przywiązanie do podopiecznej nie ulega wątpliwości. O, widzę, że zwrócił pan uwagę na jeden z moich skarbów: trzy hawajskie znaczki poczty misyjnej. Jednopensówki. – Fascynujące – mruknął Grey. Był nieco rozczarowany, że jego robocza hipoteza, dotycząca obecności Fanny w Little Firkin, została zakwestionowana. Hm... McGowan mógł się przecież mylić. Czy rzeczywiście znał ją aż tak dobrze? Grey zmarszczył brwi.

–

Co pan w ogóle wie o tej damie? O jej przeszłości? McGowan nie odrywał oczu od koperty, zajmującej centralne miejsce w gablotce. – Niezbyt wiele – przyznał. – Ale nigdy nie lubiłem wtykać nosa w cudze sprawy. Zdaje się, że jej mąż służył pod dowództwem pułkownika Chase'a i zginął z dala od kraju. – Z pewnością pan, będąc jednym z podkomendnych pułkownika, poznał pana Walcotta? Ha! Przyłapał tę chytrą lisicę. Że też była tak nieostrożna i wymyśliła historyjkę, której prawdziwość mogły podważyć słowa sąsiada. – Niestety, nie miałem przyjemności – odparł McGowan. – Zostałem odkomenderowany z korpusu strzelców wyborowych do batalionu pułkownika Chase'a na zaledwie kilka miesięcy. Nie miałem styczności z oficerami regularnej armii. 78

W tym momencie Grey nie miał już żadnych wątpliwości, że rozmawia z byłym wojskowym. Dokładność, z jaką wyrażał się McGowan, jego niezwykła dbałość o stan rąk i paznokci, idealnie wyglansowane buty – wszystko to było dowodem precyzji i perfekcjonizmu, niezbędnych u strzelca wyborowego. A Fanny Walcott nie popełniła wcale błędu.

– Czemu pan tak wypytuje o panią Walcott, milordzie? Nie sądzi pan chyba, że mogłaby wyrządzić krzywdę pannie Chase? – dopytywał się McGowan. – Ja w to nie uwierzę. – Ależ skąd – zaprzeczył Grey. – Ot, zwykła męska ciekawość: kiedy widzę przystojną kobietę, mimo woli zastanawiam się, czemu jest samotna. A pani Walcott jest bardzo pociągająca. – Jest godna podziwu pod każdym względem – powiedział ciepło McGowan. Oczy Greya się zwęziły. Względy praktyczne mogły skłaniać tego jegomościa do małżeństwa z posażną panną, ale to nie przeszkadzało, by wpadła mu w oko inna. Wstrząs o bliżej nieokreślonym charakterze – Grey tylko jednego był pewny: nie mogła to być zazdrość – sprawił, że jego wargi wykrzywiły się w szyderczym grymasie. Nagle doszedł do wniosku, że ma już dość rozmowy o pani Walcott. – Zmieńmy temat. To nie pani Walcott interesuje mnie najbardziej. – A przynajmniej nie przyjechałem do Little Firkin ze względu na nią, poprawił się w

duchu. – Sprowadziła mnie do Szkocji wieść o niebezpieczeństwie grożącym pannie Chase. Zakładam, że chciałby mi pan pomóc w rozwiązaniu tej zagadki? McGowan skinął potakująco głową. – Załóżmy więc, że ktoś rzeczywiście chce wyrządzić jej krzywdę. Któż by to

mógł być? Bernard zastanowił się przez chwilę. – Nie mam pojęcia – stwierdził w końcu. – Nie wyobrażam sobie, kto mógłby tego chcieć. – A ta stara wiedźma? – Babcia Beadle? Całkowicie nieszkodliwa. – Nie ma nikogo, komu śmierć panny Chase przyniosłaby jakąś korzyść? Albo kogoś, kto żywi urazę do niej lub do pani Walcott? McGowan znów się zamyślił. – Cóż, jest pastor Oglethorpe. Należy do tych zionących ogniem i siarką klechów i może mógłby wywołać jakieś niepokoje. Ale jego parafia znajduje się w 79

odległości trzydziestu paru mil stąd, on zaś zjawia się tutaj tylko od czasu do czasu. – Może któreś z jego gorętszych kazań zaniepokoiło słuchaczy i poczuli się w obowiązku przesłać nam ostrzeżenie? – zasugerował Grey. McGowan wzruszył ramionami.

– A co z pieniędzmi? Gdyby panna Chase zmarła przed dojściem do pełnoletniości, co stałoby się ze stoma tysiącami, na które liczą mieszkańcy Little Firkin? Grey znał już, oczywiście, odpowiedź na to pytanie. Chciał się tylko przekonać, kto jeszcze orientuje się w sytuacji. Na przykład właściciel banku. – Wszystko, co do grosza, poszłoby na cele charytatywne – odparł bez wahania McGowan. – Zasiliłoby Dobroczynny Fundusz Oficerski na rzecz Sierot po Żołnierzach. Grey skinął głową. Nie było więc wyraźnego motywu, dla którego ktoś mógłby życzyć śmierci Amelii Chase. – Sądzi pan, milordzie, że jej naprawdę coś zagraża? – spytał McGowan, przygryzając dolną wargę. – Nie. Podejrzewam, że ten list został wysłany w porywie szczerego, choć przesadnego lęku o nią – odparł Grey. – Być może teraz, gdy pozostał stosunkowo

krótki czas do wyznaczonego w testamencie terminu, jakiś obywatel, któremu bardzo zależy na tym zapisie, zaniepokoił się niedawną chorobą panny Chase, o której sama nam opowiedziała. Albo ktoś usłyszał pijackie przechwałki i potraktował je poważnie. –

Bez wątpienia ma pan słuszność, milordzie – powiedział bankier i ruszył znów za Greyem wzdłuż gablot. Gdy temat tajemniczego listu został w satysfakcjonujący sposób zamknięty, Grey pofolgował swej ciekawości. Nie interesowały go same znaczki, tylko mentalność człowieka, który je kolekcjonował. – Zbieranie znaczków jest dla pana czymś więcej, niż tylko miłym sposobem na spędzanie zimowych wieczorów, nieprawdaż? – zagadnął. McGowan skinął potakująco głową, a Grey pierwszy raz zobaczył prawdziwe ożywienie na twarzy bankiera. – O, tak. Przyznaję, że jestem zapalonym filatelistą. Zbieram znaczki od dzieciństwa. Prawdę mówiąc, prosiłem o to, by wysłano mnie do Indii, nie z myślą 80

o przygodzie, jak większość młodych żołnierzy, ale w nadziei na zdobycie naprawdę rzadkich okazów do mojej kolekcji. Dobry Boże. Ten facet musi być szalony. – Ale dlaczego? – spytał Grey, szczerze zdziwiony. – Co jest w tych kolorowych kwadracikach papieru, że budzą w panu taki entuzjazm? Miał już powiedzieć: „ma pan na ich punkcie taką obsesję”, ale ugryzł się w język. Nie chciał zranić do siebie rozmówcy. McGowan popatrzył na niego z odrobiną zniecierpliwienia.

– Nie wiem. Po prostu tak jest. Panu pewnie wydaje się to śmieszne? Grey nie zamierzał go okłamywać. Nienawiść do wszelkiego oszustwa tkwiła głęboko w jego naturze. – To jest dla mnie niezrozumiałe. McGowan pokręcił głową. – Dlaczego ludzie w ogóle się czymś fascynują? Dlaczego muzyk jest wniebowzięty, słuchając fragmentu jakiejś kompozycji, a zamiłowany ogrodnik zachwyca się nową odmianą róży? Albo mężczyzna jest zauroczony tą a nie inną kobietą? Dlatego, że ona jest chodzącą zagadką, a on poświęcił całe swe życie na rozwiązywanie zagadek.

– Dlatego że każdym z nich owładnęła jakaś namiętność – orzekł McGowan, nie doczekawszy się od Greya odpowiedzi. – Namiętność to bezcenny dar, milordzie. Nieważne, co jest jej przedmiotem. Jeśli mamy szczęście znaleźć coś, co nas podnieca, urzeka i fascynuje, bylibyśmy głupi, nie poddając się bez reszty temu uczuciu. Dopiero wówczas człowiek wie, że żyje. On nie jest zbzikowany, tylko całkowicie szalony, w dodatku znacznie bardziej świadom własnej natury niż większość ludzi. Może nawet bardziej niż ja, Grey Sheffield? Czy prócz – ktoś mógłby rzec: obsesyjnej – pasji demaskowania

wszelkich fałszerzy i oszustów, jest coś, co by mnie podniecało, roznamiętniało, urzekało? Przemknęła mu przez myśl zaskakująca wizja: ciemne oczy, krucze włosy, subtelnie rzeźbione rysy twarzy, smukła postać. Czym prędzej odpędził tę zjawę. – Zgadza się pan ze mną, milordzie? – spytał McGowan. – Co? O, tak! Ma pan całkowitą rację, McGowan. 81

Był z natury skryty, bardzo rzadko się komuś zwierzał. Zamykał się w sobie, ukazując całemu światu uprzejmie obojętną twarz. Zawsze tak było. Stanowiło to w pewnym sensie antidotum na powszechny śmiech, jaki budziła pogoń jego ojca za duchami. Rozmawiając tak posuwali się wzdłuż szeregu gablot i zatrzymali przed jedną, w której wyeksponowano znaczki z egzotycznego wschodu. – Dlaczego zostawił pan wolne miejsce pomiędzy tymi dwoma okazami? – zapytał Grey. McGowan lekko przesunął palcami po szybie nad pustą kartką papieru. – Tutaj mam nadzieję umieścić pewnego dnia żółty znaczek z kulawym dwugarbnym wielbłądem. Gdybym zdołał tego dokonać, byłbym jedynym w świecie posiadaczem tego znaczka, we wszystkich trzech kolorach. Żółty kulawy wielbłąd to jeden z najrzadszych okazów w dziejach filatelistyki. Oczy McGowana przybrały marzycielski wyraz, jak u zakochanego. – Cóż, może kiedyś uda się panu znaleźć. McGowan zaśmiał się gorzko. – Nie można tak po prostu znaleźć czegoś takiego, jak żółty znaczek z kulawym dwugarbnym wielbłądem. Podobny unikat zdobywa się w zażartej licytacji, kupuje za cały swój majątek... albo kradnie. Można również odziedziczyć

taki skarb. Prawdę mówiąc, chodzą słuchy, że żółty wielbłąd pojawi się niebawem na rynku. Ja jednak nie mam najmniejszych szans, by go zdobyć. Jeśli ktoś go nabędzie, to za cenę znacznie przekraczającą moje możliwości. Poprowadził swojego gościa do małej gablotki, ustawionej z dala od innych, jakby na honorowym miejscu. – Proszę spojrzeć: tak właśnie wygląda żółty znaczek z kulawym dwugarbnym wielbłądem. Niestety, to falsyfikat. Grey spojrzał przez szkło powiększające na niepozorny znaczek musztardowego koloru. Widniał na nim karykaturalny wielbłąd z krzywymi nogami. – Zapłaciłem za niego pięć tysięcy funtów w przekonaniu, że ubiłem najwspanialszy interes w dziejach filatelistyki – powiedział McGowan bez goryczy w głosie. – Ale nie jest wart nawet tyle co papier, na którym go wydrukowano. Pięć tysięcy za domniemany cud. 82

Greya ogarnęło nagłe współczucie dla McGowana. Ojciec popełniał przecież identyczny błąd raz za razem. Jedyna różnica między nim a McGowanem polegała na tym, że ojciec nigdy sobie nie uświadomił, iż to, na co tracił pieniądze, było nędznym oszustwem. –

Czemu umieścił pan tutaj tę bezwartościową imitację? – spytał Grey. – Ku przestrodze: żebym nigdy nie zapomniał, jak łatwo wziąć fałsz za prawdę, zwłaszcza jeśli pragniemy tego całą duszą. Grey nic nie odpowiedział. Jego myśli znów pobiegły do ojca, potem zaś – diabli wiedzą czemu – do Fanny Walcott. Obawiał się, że aż nazbyt dobrze rozumie słowa McGowana.

10

– Jest pani zupełnie pewna, panno Chase, że nie przydam się jako eskorta? – spytał znów Bernard McGowan.

Pojawił się w drzwiach swojego banku, gdy mijała go, przemierzywszy po raz szósty główną ulicę Little Firkin. Poprzednio wyjrzał z banku, gdy okrążała miasteczko po raz trzeci. – Jestem absolutnie pewna – odparła żywo Amelia, marząc jedynie o tym, by właściciel banku zniknął wreszcie w jego wnętrzu. – Przechadzam się dla przyjemności. Bernard popatrzył na nią ze zdziwieniem, ale będąc dżentelmenem nie mógł zwrócić jej uwagi na to, co zauważyli już wszyscy w miasteczku: przez ostatnie

dwa dni panna Chase spędziła więcej czasu na ulicach Little Firkin niż dawniej przez pół roku. Ona sama zresztą czuła się coraz bardziej głupio, oglądając bez przerwy okna wystawowe, zwłaszcza że było ich w całym miasteczku tylko dwanaście. Gdyby jednak nie krążyła po ulicach Little Firkin, jakże inaczej mogłaby „przypadkiem” natknąć się na lorda Haydena? 83

– No cóż – z wyraźnym żalem skapitulował Bernard. – Jeśli jest pani pewna, że w niczym nie mogę jej pomóc... – Nagle twarz mu się rozjaśniła. – Może zechciałaby pani napić się ze mną czegoś zimnego u Donniego MacKee? Amelii zaparło dech ze zdumienia. Nigdy dotąd Bernard nie zaproponował jej, żeby się z nim gdzieś wybrała... i to sama, bez Fanny. W ubiegłym tygodniu byłaby zachwycona taką propozycją; Dziś jednak marzyła o towarzystwie kogoś całkiem innego. – Och, nie. Doprawdy, nie mogę. Ale bardzo dziękuję za zaproszenie. – W takim razie może będę mógł panią odprowadzić do Quae Lamia, gdy załatwi pani swoje sprawy w miasteczku? – spytał z nadzieją w głosie. – Naprawdę, eskorta nie będzie mi potrzebna. Fanny uparła się, by Ploddy zawsze mi towarzyszył, ilekroć wyjdę z domu – odpowiedziała. Ploddy był jedynym prawdziwym służącym w Quae Lamia. Ten starszawy jegomość pełnił niegdyś

obowiązki ordynansa pułkownika Chase'a. – Muszę tylko wyciągnąć go z lokalu pana Daviesa, kiedy będę chciała wracać do domu. Amelia miała nadzieję, że do tego czasu Ploddy nie upije się w sztok. Były z tym pewne kłopoty. – Rozumiem. – Bernard westchnął. – Właśnie – odparła Amelia. – Uważam, że to nie ma sensu. Ale Fanny nie

da się przekonać. – Tak się przejęła tym listem? – Mówi, że nie, ale po co narażać się na ryzyko. – A pani, panno Chase? – Bernard spojrzał jej poważnie w oczy. Nie był taki wysoki jak lord Hayden. – Nie lęka się pani? Potrząsnęła głową, starając się uporządkować swe myśli i uczucia. – Szczerze mówiąc, nie. Pewnie powinnam się bać, ale jakoś nie mogę sobie wyobrazić, by ktoś naprawdę chciał mi zrobić krzywdę. Przecież nadzieje wszystkich mieszkańców Little Firkin wiążą się z moim zdrowiem i życiem. Ale bardzo mi przykro, że ta sprawa z listem przysporzyła Fanny tyle zmartwienia. Uśmiechnął się z czułością.

– Dla niektórych jest pani niezwykle ważna i cenna, nie tylko z powodów, które pani wymieniła. O Boże, tylko nie to. Jego słowa powinny jej pochlebić i choć trochę ją ucieszyć, ona jednak czuła się tylko skrępowana. 84

– Bardzo pan dla mnie łaskaw – zaszczebiotała beztrosko, jakby codziennie słyszała podobne słowa z męskich ust. – Pora ruszać w dalszą drogę. Życzę miłego dnia, panie McGowan. Wyglądał na zawiedzionego, uśmiechnął się jednak. – Ja pani również, panno Chase. Ogromnie się cieszę na jutrzejszy obiad w pani towarzystwie. – Będzie także Fanny. I lord Sheffield. I lord Hayden – dopowiedziała Amelia. – Oczywiście. Odpłynęła, wiedząc doskonale, że jej długi spacer dał Bernardowi do myślenia. O śmieszności, na jaką się naraża, postanowiła zapomnieć. Kogo to zresztą – z wyjątkiem Bernarda – obchodziło? Mieszkańcom Little Firkin zależało tylko na tym, by nic jej się nie przytrafiło, póki nie dorwą się do

obiecanych pieniędzy. I może jeszcze na tym, by nie rzuciła na nich jakichś trudnych do odczynienia uroków. Przypomniała sobie, jak subtelnie przedstawiono im ten problem. Wkrótce po tym, jak zamieszkali w Little Firkin, na progu ich domu pojawiła się delegacja miejscowej ludności z Donniem MacKee na czele. Jej ojciec był już wtedy zbyt chory, by spotkać się z nimi na ganku, ale Fanny

go zastąpiła. Z rękoma skromnie splecionymi pod biustem stanęła w drzwiach, podczas gdy Amelia obserwowała scenę zza jej pleców. Fanny spoglądała na przedstawicieli miejscowej ludności z doskonałą obojętnością, jakby byli bandą cygańskich złodziejaszków. Powitała ich tonem nieznoszącym sprzeciwu. – Słucham. Donnie odchrząknął. – Przyszliśmy tu, żeby powiedzieć, co musi być powiedziane. – Tak? – A jakże. – Cóż to takiego? Jej lodowata uprzejmość była bardziej niepokojąca niż wszystko, z czym Donnie zetknął się do tej pory.

– No więc, proszę pani, nie uważamy, żeby ta wasza dziewuszka była zła. Ale zawsze czarownica, dobra czy zła, to spory kłopot. – Doprawdy? 85

Donnie kiwnął energicznie głową. – A jakże. W Beadletown mieszka jedna czarownica i nie da się z nią wytrzymać. – Amelia nie będzie wam przeszkadzała. – Łatwo powiedzieć. – Zawahał się. – Ale mówiąc szczerze, bez ogródek... – Proszę się nie krępować. – No to, szczerze mówiąc, nie jesteśmy pewni, czy ta wasza dziewuszka zna się na czarach, jak trzeba. A że to niebezpieczna rzecz, jak każdy wie, to byśmy woleli, żeby na nikogo uroków nie rzucała. – Zamilkł na chwilę. – Tylko przez ten czas, co tu będzie. Amelia pamiętała doskonale wesołe iskierki w oczach Fanny i jej usta, drżące od powstrzymywanego śmiechu. Kobieta musiała na chwilę odwrócić głowę, ale

gdy znów spojrzała na delegację, była całkowicie opanowana. – Możecie się nie obawiać. To mądra dziewczynka. – Może i tak, ale zawsze... – Donnie wymownie poruszył rudymi brwiami. Fanny skapitulowała. – Daję wam słowo, że nie będzie żadnych uroków. To im widocznie wystarczyło, gdyż nigdy więcej nie zawracali przybyszom głowy. Właściwie, mieszkańcy Little Firkin zdawali się nie dostrzegać ich

obecności. Dostarczano im, oczywiście, zamówione produkty i świadczono niezbędne usługi, ku zadowoleniu obu stron. Gdyby ojciec Amelii specjalnie wybrał to miasteczko ze względu na łagodny charakter tubylców, nie mógłby lepiej trafić. Mieszkańcy Little Firkin prowadzili osiadły tryb życia, a z usposobienia byli leniwi. I właśnie dlatego wszyscy, jak jeden mąż (czy też żona), spokojnie czekali, aż Amelia dorośnie i wyjedzie. Nie zrobili nic dla swojego miasta z własnej inicjatywy, woleli liczyć na pieniądze, które miały spaść im jak z nieba, gdy Amelia skończy dwadzieścia jeden lat. O Boże, ależ będzie szczęśliwa, kiedy wreszcie się stąd wyrwie, powtórzyła po raz setny. Niestety – jak tłumaczyła jej równie często Fanny – nic dobrego nie wynikło jeszcze z narzekania. W każdym razie z listów, którymi zasypywała swego opiekuna, lorda Colliera, rzeczywiście nic nie wynikło: zbywał ją pytaniami o jej

zdrowie i uprzejmie odmawiał spełnienia jej prośby. Nie. W ten sposób nic się nie da zrobić. Jej ojciec domagał się, by córka aż do pełnoletniości była strzeżona 86

przez dwadzieścia cztery godziny na dobę, czy to przez lorda Colliera (który nie ukrywał, że nie zamierza podjąć się tego obowiązku), czy przez mieszkańców Little Firkin, czy wreszcie przez męża. Męża. Amelia uśmiechnęła się. Wrócił jej dobry humor. – Panno Chase! Na dźwięk głosu lorda Haydena Amelia odwróciła się z wdziękiem. Nareszcie udało się jej spotkać z tym nieuchwytnym dżentelmenem. Hayden, z kapeluszem w ręku, wybiegł pędem z urzędu pocztowego. Gdy tylko znalazł się u boku Amelii, przejechał dłonią po swych złotych lokach i włożył kapelusz na głowę. – Jakże się pani miewa? – Dziękuję, doskonale. A pan, milordzie? – Znakomicie – zapewnił, uśmiechając się do niej. Potem rozejrzał się dokoła. – Naprawdę znakomicie. Czy pani Walcott jest tu razem z panią? – Ależ nie – odpowiedziała Amelia. – Fanny zapewne łowi ryby, jeździ na

rowerze, a może gra w golfa. Jest raczej samotniczką. – Nie pozostawiła chyba pani bez opieki? – Cóż, tak. No... może nie całkiem. Ploddy towarzyszył mi w drodze do miasteczka i ma wrócić ze mną do domu. Ale na razie jestem osobą samodzielną –

pochwaliła się. Zbyt późno przypomniała sobie, że młodym pannom z towarzystwa nie wypada przebywać poza domem bez opieki. Co za bzdura. Po raz pierwszy dotarło do Amelii, że życie w wielkim świecie może nie być spełnieniem jej marzeń. – Pana to gorszy? Wydawał się zaskoczony jej pytaniem. Czyżby popełniła kolejne faux-pas? – Nie powinno – oświadczyła, urażona jego milczeniem. – Któż miałby się mną opiekować, kiedy Fanny jest zajęta czymś innym? I cóż by to dało? Nie potrzebuję niańki, milordzie. Nie jestem małym dzieckiem. Nadal wpatrywał się w nią z rozchylonymi ustami. Czyżby była aż takim dziwolągiem? – Niechże pan coś powie, milordzie. Zamrugał i oprzytomniał. – Błagam o wybaczenie. Pani jest taka... Była przygotowana na to, że usłyszy „źle wychowana”, albo nawet coś

gorszego. 87

– ...Niezwykła! Amelia odprężyła się, a jej twarz zajaśniała szerokim uśmiechem. – Niezwykła? – O tak – potwierdził z przekonaniem. – Jak mogła pani pomyśleć, że ze mnie stary zrzęda? Nigdy bym się nie ośmielił krytykować młodej damy, na której tak bardzo chciałbym zrobić dobre wrażenie. On chciał zrobić na niej dobre wrażenie? Jakie to cudowne! – Naprawdę? Jego chłopięcy uśmiech stał się bardziej uwodzicielski, gdy Hayden popatrzył jej głęboko w oczy. – Naprawdę. Zarumieniła się. Podał jej ramię. – Pozwoli pani, że będę jej towarzyszył tam, dokąd się pani wybiera? Do licha! Co tu wymyślić? Mogliby udać się do gospody Donniego, ale bardzo wątpliwe, czy nawet tak wyrozumiałemu dżentelmenowi przypadłaby do gustu

panna, spędzająca wolne chwile w – co tu ukrywać – zwykłej karczmie. Potem, na szczęście, przypomniało się jej, że Johnston niedawno sprowadził do swojego zajazdu saturator z wodą sodową. Z pewnością „zajazd” brzmi trochę lepiej niż „karczma”, nawet jeśli w rzeczywistości nie było między nimi żadnej różnicy: nikt

nie zatrzymywał się na noc w owym zajeździe, chyba że od wielkiego dzwonu przybłąkał się tam jakiś podróżny. – Załatwiałam sprawunki i zachciało mi się pić. Nie ośmieliłabym się wejść sama do gospody. – Zerknęła na Haydena z ukosa, by przekonać się, jakie wrażenie zrobiła na nim demonstracja dziewiczej skromności. – Ale w pobliskim zajeździe jest od niedawna saturator z wodą sodową. Nie powiedziała nic więcej. Resztę mógł sobie sam dośpiewać. – Nie piła pani nigdy wody sodowej? – spytał. – Nie. – W takim razie musimy natychmiast naprawić to niedopatrzenie. Którędy do tego zajazdu? Ruchem głowy wskazała kierunek, wsparła się na ramieniu młodego lorda i wyruszyli, aby czym prędzej ugasić pragnienie Amelii. – Jeśli nie myślał pan o mnie nic niemiłego – spytała chytrze – to o czym

pan myślał? 88

– O tym, że jest pani nieustraszona. – Nieustraszona? – zdumiała się. – Ależ tak. Nieznany wróg czai się w ukryciu, a jednak nie okazuje pani żadnego lęku. Jak inaczej można określić taką postawę? Jest pani nieustraszona. – Przysunął się nieco bliżej. – Nie mogę powiedzieć, że aprobuję taką sytuację. Zbyt przeraża mnie myśl o pani – samotnej w tym mieście, bez nikogo, kto czuwałby nad panią. Przebiegł ją radosny dreszcz, ale wrodzona uczciwość kazała jej odpowiedzieć: – Doprawdy, milordzie, jestem pewna, że nie ma powodu do obaw. Może niezbyt mnie lubią w tym mieście, ale moje życie ma ogromne znaczenie dla jego przyszłości, i wszyscy w Little Firkin doskonale o tym wiedzą. – Co za niezwykła jasność myśli – zauważył z podziwem. – Niewiele spośród młodych dam, które znam, stać by było na takie rozumowanie. Wątpię nawet, czy pokusiłyby się o to. Prawie mnie pani przekonała. Zaczerwieniła się znowu. Był po prostu cudowny! –

Proszę, niech mi pan uwierzy. Nie chciałabym, żeby coś zakłóciło pański pobyt w Little Firkin. – Nie dopuszczę, by tak się stało – przysiągł. – I uroczyście ogłaszam, że dziś mamy wielkie święto.

– Cóż będziemy świętować? – spytała oczarowana Amelia. – Nasze spotkanie, oczywiście – odparł. I od tej chwili dzień stał się jeszcze piękniejszy.

11

W czwartek, kiedy to miał się odbyć proszony obiad, Fanny obudził łomot garnków i rondli, piskliwe jazgotanie młodej dziewczyny i wrzaski starszej kobiety. Między panną Oglethorpe a Violet doszło najwyraźniej do otwartej walki. Dzień rozpoczął się źle, lecz potem było, niestety, tylko gorzej. 89

Amelia nadal nie odzywała się do Fanny, odkąd dostała od niej burę za to, że poprzedniego dnia wymknęła się do Little Firkin i powróciła stamtąd dopiero po kilku godzinach, promieniejąc szczęściem. Fanny miała już wyruszyć na

poszukiwanie swej wychowanki, kiedy ujrzała Amelię i Ploddy'ego, wracających do domu. Gdy tylko zrównali się z nią, zmyła dziewczynie głowę jak się patrzy, choć wiedziała, że postępuje nierozsądnie. Amelia zawsze lubiła wałęsać się samotnie po miasteczku. Jak Fanny mogła temu zapobiec? Trzymać Amelię pod kluczem, dopóki nie odnajdzie się autor tego listu? A jeśli to nigdy nie nastąpi? List został napisany przed trzema tygodniami i od tej pory nie wydarzyło się nic szczególnego. Jednak podczas porannej toalety Fanny nieustannie widziała przed sobą siną z wściekłości twarz Oglethorpe'a. Czy to możliwe, by pastor całkiem stracił rozum? Mówiono, że w ciągu ostatnich kilku lat jego kazania stawały się coraz bardziej napastliwe i pełne nienawiści. Zresztą, wcale nie musiał zwariować, by stać się przyczyną wysłania tajemniczego listu; wystarczyło, by ktoś pomyłkowo uznał go za szaleńca. Może panna Oglethorpe po wysłuchaniu któregoś z ociekających jadem kazań brata doszła do wniosku, że oszalał, i napisała ów list? Nie tyle z troski o los Amelii, co z obawy, że straci, dobrze płatną posadę, jeśli jej brat zabije tę dziewczynę.

Do chwili, gdy Fanny zeszła na dół, niespokojne rozmyślania przyprawiły ją o ból głowy. Panna Oglethorpe czekała już na nią u podnóża schodów. Jej płaska twarz miała zdecydowanie wojowniczy wyraz. – Nie ma nic na obiad – obwieściła z silnym szkockim akcentem. – Ta flądra Violet nie zamknęła jak należy skrzyni z lodem i węgorz się zepsuł. –

Panno Oglethorpe – spytała Fanny – czy wysłała pani do lorda Colliera list, donosząc mu, że życie Amelii jest w niebezpieczeństwie? Wytrącona z równowagi tym niespodziewanym atakiem, panna Oglethorpe cofnęła się instynktownie. – Czemu miałabym zrobić coś równie głupiego? – Ktoś to zrobił. – Z pewnością nie ja. – Może się pani domyśla, kto by to mógł być? – spytała znów Fanny. Panna Oglethorpe zmierzyła ją zimnym spojrzeniem. 90

– Nie wiem i nie obchodzi mnie, kto to zrobił. Wszelkie kłopoty, jakie pani i ta dziewczyna ściągnęłyście na siebie, to nie moja sprawa – oświadczyła i uznała temat za wyczerpany. – Co będzie z obiadem? Fanny nie była pewna, czy może wierzyć tej kobiecie, ale zorientowała się, że zadawanie jej dalszych pytań byłoby stratą czasu. – No więc? –

Wyślę Violet do miasta po ładny kawałek wołowiny – zdecydowała Fanny. Panna Oglethorpe skrzyżowała ramiona na godnej huzara piersi. – Wołowiny? Nie ma mowy. Albo pani mi daje wolną rękę w kuchni, albo koniec z gotowaniem. Na obiad miała być ryba, więc przygotowałam już dodatki, które najlepiej do niej pasują. Nie będę teraz wszystkiego robić od nowa, dlatego że ten kocmołuch nie potrafi zamknąć skrzyni z lodem. Ostatecznie panna Oglethorpe odniosła zwycięstwo, a Fanny musiała udać się na ryby. Nawet jeśli nie miała ochoty łowić ich na obiad dla Greya Sheffielda, Fanny w gruncie rzeczy cieszyła się na myśl o porannym wędkowaniu w kryształowo czystych wodach pobliskiego jeziorka. Dziś jednak nie będzie miała czasu napawać się urokiem jego szafirowej głębi ani ćwiczyć precyzyjnego zarzucania odpowiedniej muszki na lustrzaną powierzchnię. Musi po prostu zepchnąć łódkę

Amelii do wody, odpłynąć jakieś sto stóp od brzegu, zarzucić haczyk i czekać, aż jakiś głupi szczupak się na to złapie. Nie ulegało wątpliwości, że tak będzie: w jeziorku roiło się od szczupaków. Fanny miała tylko nadzieję, że nie zajmie jej to zbyt wiele czasu. Przebrała się w ciemną spódnicę z serży i białą koszulową bluzkę, włożyła solidne buty, ukryła włosy pod miękkim kapeluszem, a potem wyruszyła nad jezioro. Na brzegu znalazła łódkę Amelii leżącą do góry dnem, jak zostawiono ją zapewne minionej jesieni, przymocowaną kłódką i łańcuchem do niewielkiego pomostu. Łódź była prezentem od Fanny na szesnaste urodziny Amelii.

Opiekunka chciała w ten sposób zachęcić dziewczynę do częstszych ćwiczeń fizycznych. Fanny uśmiechnęła się na to wspomnienie. Amelia pokochała swoją łódeczkę, ale znacznie częściej pozwalała, by fale unosiły ją, dokąd zechcą, niż energicznie brała się do wioseł. Fanny otworzyła kłódkę, odwróciła łódź, załadowała do niej swój sprzęt, w tym nową wędkę, i rozejrzała się dokoła. Poziom wody był niski, fale nie docierały 91

nawet do połowy pomostu. Będzie musiała, brodząc w wodzie, zepchnąć łódkę jak najdalej, żeby kil nie szorował po skalistym dnie. Jak widać nadal towarzyszył jej pech. Fanny westchnęła i pogodziła się z tym, że przemoczy nogi. Na szczęście, jej ubranie było bardziej praktyczne niż modne. Znalazłszy się w łodzi, powiosłowała na środek jeziora, gdzie podwodna półka skalna przyciągała niczym magnes duże ryby. Dotarcie do niej nie trwało długo, gdyż jezioro nie należało do wielkich. Fanny zakotwiczyła łódź i zarzuciła wędkę. Zauważyła przy tym z konsternacją, że porządnie zamoczyła spódnicę, wyciągnęła nogi z wody, która zebrała się na dnie łodzi, i oparła je o ławeczkę na wprost tej, na której siedziała. Łagodny wietrzyk marszczył szafirową taflę jeziora, z przeciwległego brzegu dolatywał zapach kwitnących śliw. Oślepiające słońce raziło Fanny w oczy. Zdjęła żakiet i rzuciła go na dziób łodzi, po czym położyła się na wznak, używając go jako poduszki. Owinęła sobie luźno linkę wokół palców i naciągnąwszy na czoło rondo kapelusza, przymknęła oczy. Wiosenne słońce piekło ją w policzki i prażyło przez batystową bluzkę.

Fanny ocknęła się nagle, gdy linka wędki wpiła się jej w palce. Usiadła prosto i nogi kobiety zanurzyły się w zimnej wodzie. Pospiesznie uniosła je do góry i zdumiała się.

Całe dno łódki znajdowało się pod wodą. Było jej znacznie więcej, niż mogłoby skapnąć z przemoczonej spódnicy. Popatrzyła za burtę. Jedynie kilka cali dzieliło ją od utonięcia. Łódź, co tu gadać, szła na dno. Fanny rozejrzała się za jakimś czerpakiem, ale nic podobnego nie dostrzegła. Nie czuła strachu, była na to zbyt dobrą pływaczką. Przede wszystkim ogarnęła ją złość, że straci łódkę, wędkę, a nawet przeznaczoną na obiad rybę. – Nie! – wrzasnęła i zerwała się na równe nogi. Woda zawirowała, dół spódnicy zafalował wokół łydek Fanny, a łódź – i tak już niezbyt stabilna – zachybotała się gwałtownie. Fanny siadła z powrotem, mamrocząc przekleństwa, które z pewnością zaszokowałyby Amelię, po czym zdjęła buty i pończochy. Sięgała właśnie do tyłu, by rozpiąć spódnicę, gdy z dziury w samym środku dna trysnęła fontanna wody. Łódka Amelii bezszelestnie szła na dno. 92

Zetknięcie z lodowatą wodą zaparło Fanny dech. Po raz pierwszy ogarnął ją lekki niepokój. Skierowała się w stronę brzegu. Fala wyrwała jej z ręki wędkę, a ta natychmiast zaczęła tonąć.

Fanny bez namysłu za nią zanurkowała. Dziesięć stóp pod wodą pochwyciła wędkę i usiłowała wypłynąć na powierzchnię, wierzgając rozpaczliwie nogami, które krępowała przemoczona spódnica. Niepokój przerodził się w trwogę. Owszem, była świetną pływaczką, ale nigdy nie pływała w tak lodowatej wodzie, a mokre ubranie ciążyło jej jak ołów. Wypuściła z ręki wędkę i uniosła ramiona, by wzbić się do góry. Szaleńczo wymachując nogami, zdołała wynurzyć się na powierzchnię, kaszląc i z trudem chwytając powietrze. Nagle poczuła, że coś chwytają w talii. Wrzasnęła, usiłując się wyrwać. – Nie szarp się – upomniał ją niski głos. Odwróciła raptownie głowę i spojrzała w piękne, niebieskozielone oczy Greya Sheffielda. Z wrażenia omal znów nie poszła na dno, ale mocno ją trzymał. – Nie... ja... – Usiłowała mu powiedzieć, że umie pływać, ale wargi jej zdrętwiały. – Nie staraj się płynąć. Trzymam cię mocno – burknął. Objął ramieniem jej klatkę piersiową i skierował się w stronę brzegu,

podtrzymując kobietę w ten sposób, że znajdowała się nad nim. Dotarcie do płycizny nie zajęło mu zbyt wiele czasu. Gdy już się tam znalazł, wyprostował się i bez trudu wyrwawszy Fanny z przejmująco zimnych objęć jeziora, zamknął ją w znacznie cieplejszym uścisku. Nie zastanawiając się nad

tym, co robi, przylgnęła do niego, obejmując go mocno za szyję, jakby chciała ukraść dla siebie trochę promieniującego z niego ciepła. Odkąd przestała być dzieckiem, nigdy nie szukała u nikogo oparcia. Ale Sheffield był taki silny a ona taka zziębnięta, tak bardzo potrzebowała pociechy. Zacisnęła powieki i upajała się poczuciem, że znajduje się pod czyjąś opieką. Jest bezpieczna. Niebawem, stanowczo za szybko, Sheffield przyklęknął i ostrożnie położył ją na ziemi. Ściągnął jej z głowy ociekający wodą kapelusz i troskliwie odgarnął z jej twarzy mokre włosy. Dotyk jego rąk był niewypowiedzianie łagodny, muśnięcie palców leciutkie jak przelotny pocałunek. 93

Fanny otworzyła oczy. Pochylał się nad nią, a jego ciemna głowa odcinała się wyraźnie od jasnego nieba. Na czarnych włosach lśniły krople wody. Nie widziała jego twarzy. – Jak się pani czuje? – spytał. – Znakomicie – odparła, szczękając zębami. – No, to wspaniale. Ja też uważam, że z tymi sinymi wargami i białą twarzą wygląda pani jak okaz zdrowia. Powiedział to cierpkim tonem, ale dosłyszała ulgę w jego głosie. Tak się jej przynajmniej zdawało.

Sięgnął po coś do tyłu, za siebie, a potem wyciągnął ramię, którym podtrzymywał Fanny, i otulił ją swoją marynarką. Była sucha i ciepła. Widać zdjął ją, zanim skoczył do wody – Już lepiej? – spytał. Skinęła głową, choć nadal drżała. – Dziękuję panu. Chyba nie zdołałabym dopłynąć do brzegu. Spódnica tak mi ciążyła... – Cóż – odparł burkliwym tonem. – Tego, czy by pani dopłynęła o własnych siłach, czy nie, już nigdy się nie dowiemy. A potem, nie pytając Fanny o pozwolenie, usiadł obok niej i przyciągnął ją do

siebie, tak że opierała się plecami o jego pierś, on zaś dotykał brodą jej głowy. Był to zdumiewająco naturalny odruch współczucia ze strony człowieka, którego prasa brukowa okrzyczała „bezlitosnym”. Jeszcze bardziej zdumiewające było to, że Fanny bez oporów przyjęła jego wsparcie. – No, już... – mamrotał, dotykając ustami jej włosów. – Wszystko w porządku. Otulił ją ciaśniej marynarką i dotknął swą szeroką dłonią policzka Fanny, nakłaniając ją, by złożyła głowę na jego piersi. Stanowiła ona takie cudowne, mocne oparcie, że Sheffield nie musiał Fanny długo namawiać. Choć był równie

mokry jak ona, nadal promieniowało z niego cudowne ciepło. Zebrał jej gęste włosy i wyżął z nich wodę. Fanny nie protestowała. Nie mogłaby wydusić słowa, gdyż zachowanie Greya dosłownie zapierało jej dech. Chyba jeszcze nigdy nie doświadczyła takiej niezwykłej, swobodnej intymności. Sięgnął do zewnętrznej kieszeni marynarki, wyjął jedwabną chustkę do nosa i z tą samą zniewalającą poufałością otarł jej twarz. t 94

– W porządku – mruknął. Z pewną obawą Fanny przysunęła się do niego jeszcze bliżej i poczuła ulgę, gdy nie wyczuła w nim napięcia. – A teraz proszę mi powiedzieć, co u diabła robiła pani w tej przeciekającej łajbie pośrodku zimnego jak lód jeziora? – spytał łagodnie, szukając czegoś po omacku, następnie zaś wkładając buty, które widocznie zrzucił, biegnąc jej na ratunek. Jego pytanie nie obraziło Fanny. Było jej tak wygodnie. Mogłaby pozostać tak na zawsze. – No cóż – zaczęła. – Właśnie... Zerwała się na równe nogi. – Co się stało? – spytał z niepokojem.

– Moja wędka! – odparła. – Moja nowiuteńka wędka, kołowrotek i cały mój sprzęt. Utonęły. Przepadły. I ryba też. – Jaka ryba? – Szczupak, którego złowiłam na dzisiejszy obiad. Położył swoje wielkie ręce na jej ramionach i łagodnie przyciągnął ją do siebie, mrucząc: – Spokojnie. Nic już na to nie poradzimy, a pani jest biała jak kreda i

trzęsie się jak galareta na kapitańskim stole. Nie próbowała się opierać. Miał słuszność: wędka, kołowrotek, ryba i łódka przepadły raz na zawsze. – A zatem, łowiła pani ryby na obiad – powiedział – i łódź się wywróciła. – Nie – odparła – musiała w niej być dziura. Opuściłam kotwicę, zarzuciłam wędkę i chyba zdrzemnęłam się na chwilę. Ocknęłam się, kiedy poczułam, że ryba ciągnie za linkę, i wtedy zobaczyłam, że w łodzi jest pełno wody. – A wcześniej nie zauważyła pani nic niepokojącego?

– Nie, ale nie korzystałyśmy z łodzi od zeszłej jesieni. Gdyby miała wypłynąć Amelia, na pewno sprawdziłabym najpierw, czy wszystko jest w porządku, nim pozwoliłabym jej... Nagle przyszła jej do głowy okropna myśl. Znowu wyrwała się z jego ramion. Tym razem jej nie powstrzymywał. 95

Odwróciła się do niego, nie uświadamiając sobie w pełni, że przy wstawaniu oparła rękę na jego udzie. Niebieskozielone oczy spoglądały na nią pytająco. – Amelia? – powtórzył. – Łódź należy do niej. Zmarszczył brwi. – Sądzi pani, że ktoś z rozmysłem uszkodził jej łódź, mając nadzieję, że właścicielka utonie? Fanny popatrzyła na niego bezradnie. – Amelia nosi znacznie bardziej wymyślne toalety niż ja – powiedziała, nie mogąc ukryć drżenia głosu. – W modnej spódnicy czy sukni nie miałaby swobody ruchów i poszłaby od razu na dno. Jego śniada twarz zszarzała.

– Bogu dzięki, że pani ubiera się w rozsądniejszy sposób. – Myśli pan, że to mógł być zamach na jej życie? – spytała. Gdyby wiedział, kim jest naprawdę, uważałby ją pewnie za swego wroga. Fanny jednak wiedziała, że jest dobry w swoim fachu, toteż ceniła sobie jego zdanie. Zmarszczka na czole Greya pogłębiła się, gdy rozważał jej pytanie. – Powiedziała pani, że w zwykłych okolicznościach sprawdziłaby pani stan

łodzi, zanim Amelia by do niej wsiadła. Zakładam, że równie dobrze dba pani o jej bezpieczeństwo pod każdym innym względem? Przytaknęła skinieniem głowy. – I wszyscy o tym wiedzą? Zaczerwieniła się. – Traktuję swoje obowiązki poważnie – przyznała. Czyżby lekki uśmiech przemknął po jego surowej twarzy? – I z tej łodzi nie korzystał nikt prócz Amelii i pani? – Czasami Ploddy. I podejrzewam, że Violet od czasu do czasu podkradała

klucz od kłódki na użytek swoich krewniaków. – Widząc jego zdumione spojrzenie wyjaśniła: – Violet zalicza się do naszej służby... w pewnym sensie. Puścił to dziwne sformułowanie mimo uszu. – Powiedziała pani, że podejrzewają o wykradanie klucza. Nie jest pani tego pewna? Fanny przypomniała sobie, że ma do czynienia z prawnikiem. 96

– Jestem pewna – przyznała. – W Little Firkin trudno utrzymać coś w tajemnicy. Wpatrywał się w nią przez dłuższą chwilę, w końcu odezwał się: – Nie sądzę, żeby to był zamach na czyjeś życie. Metoda jest zbyt niepewna, a wynik uzależniony od szczęśliwego zbiegu okoliczności. Łódka mogła zostać sprawdzona przed jej wykorzystaniem albo uwiązana tak, że unosiłaby się na wodzie i zatonęłaby pusta, na oczach wszystkich. Mógł wreszcie skorzystać z niej ktoś inny, a nie upatrzona ofiara. Ponadto mogłaby zatonąć zbyt wcześnie, zbyt blisko brzegu lub zanurzać się zbyt wolno, pozwalając ofierze wrócić na brzeg. Gdyby się pani nie zdrzemnęła, dostrzegłaby wodę w łodzi znacznie wcześniej i zdążyłaby dowiosłować do brzegu... – Uśmiech rozjaśnił jego surową twarz. – Razem ze szczupakiem. Odpowiedziała mu uśmiechem pełnym ciepła i wdzięczności. Widocznie

bardziej się niepokoiła tym listem, niż myślała. – Bardzo dziękuję, milordzie – powiedziała z całą szczerością. – Uspokoił mnie pan. – Miło mi, że się na coś przydałem – odparł. Zawahała się, potem jednak powiedziała: – Mam do pana prośbę. Czy moglibyśmy zachować całą sprawę w

tajemnicy? Nie chciałabym, żeby Amelia lękała się byle cienia i w każdym kącie widziała czających się morderców. Wystarczy już jedna taka osoba – dodała z ironią. Odwróciwszy głowę, zdumiała się bardzo, widząc na twarzy Greya uśmiech. – Nie wygląda mi pani na taką, która lęka się byle cienia. Westchnęła. – Kiedyś też tak uważałam, ale wyobraźnia wymknęła mi się widać spod kontroli. Myśl ta zaniepokoiła ją. Wystarczy jedna chwila niekontrolowanych emocji i nieszczęście gotowe. Zwierzęta zbiegną się tłumnie i przylgnie do niej sława zaklinacza dzikich bestii, Srokatego Kobziarza z Little Firkin*.

Szkocki odpowiednik bardzo znanej baśni o szczurołapie z zaczarowanym fletem, który wywabiał z domów zwierzęta i dzieci (przyp. tłum.). * 97

– Powiedziała pani, że traktuje poważnie swoje obowiązki względem panny Amelii. Ja jednak sądzę, że skłania panią do tego coś więcej niż poczucie odpowiedzialności – zauważył szczególnym tonem. Po cóż miałaby temu zaprzeczać? – Amelia jest mi tak bliska, jakbyśmy były rodziną. Kocham ją. – Nie ma pani nikogo innego? – Mam brata i siostrę, ale nie utrzymujemy ze sobą kontaktów. Oczekiwała, że Sheffield powie, iż bardzo mu przykro. To byłaby odpowiedź zgodna z wymogami dobrego wychowania. On jednak spytał tylko: – A pani rodzice? – Oboje nie żyją. – A rodzina pani męża? Czy tytuł „pani” jest tylko grzecznościowy? –

Nie. Naprawdę jestem wdową – odparła sztywno. – A mój mąż nie miał żadnej rodziny, o ile mi wiadomo. – Jak do tego doszło, że przyjęła pani posadę u pułkownika Chase'a? – Był niegdyś sąsiadem moich rodziców. – Doprawdy? Zadawał zbyt wiele pytań i czujność Fanny, na krótko uśpiona, znowu się obudziła.

– Tyle pytań, milordzie. Czy powinnam znaleźć sobie adwokata? – Starała się, by reprymenda zabrzmiała lekko i żartobliwie. – Nie mam pojęcia. Czyżby miała pani coś na sumieniu? – O, bez wątpienia mam wiele grzechów – odparła, raz jeszcze przywdziewając maskę beztroski. – Niech się więc pani modli, żebym ich nie odkrył – poradził jej. – Cóż, w takim razie nie odpowiem już na żadne pytania, aby pan nie odsłonił czasem mojej mrocznej przeszłości.

Była to ryzykowna gra, ale Fanny miała nadzieję, że w ten sposób uśpi jego czujność. Nie wiedziała tylko, czy jej się to udało. Odsunęła się od niego i dzięki temu po raz pierwszy mogła zobaczyć coś więcej niż twarz i barki Sheffielda. Mokra koszula przylgnęła do jego torsu, podkreślając potężną klatkę piersiową, płaski brzuch i muskularne ramiona. Pod wpływem wody cienkie płótno stało się niemal przezroczyste i pozwalało dostrzec śniadą skórę i czarne włoski, porastające pierś. 98

Fanny odwróciła wzrok; miała nadzieję, że jest w dalszym ciągu zbyt zmarznięta, by mogła się zaczerwienić. Sheffield pochylił się ku niej, opierając głowę na ręce. Ten ruch sprawił, że uwydatniły się mięśnie jego klatki piersiowej i ramion. Fascynujące. Nic dziwnego, że bez trudu wziął ją na ręce. Miała wrażenie, że cały składał się z muskułów, kości i ciemnej, spalonej słońcem skóry. Jak groźne, drapieżne zwierzę. Przecież tym właśnie jest, uprzytomniła sobie Fanny. Drapieżnikiem, który zwraca oczy na każdą zdobycz, na tyle nieostrożną, by przyciągnąć jego uwagę. Ptakiem, krążącym swobodnie nad Londynem i oczyszczającym miasto ze szkodników. Takich jak Alphonse. I ona. Wróciła jej natychmiast dawna ostrożność i zdrowy rozsądek. Kogo usiłowała zwieść? Ten człowiek to doświadczony śledczy i znakomity prawnik. Byłaby idiotką, myśląc, że zdoła go oszukać. Miała tylko jedną szansę uniknięcia pazurów lorda Sheffielda, polegającą na unikaniu wszelkich z nim kontaktów.

– Dobry Boże, drży pani jak listek. Musimy panią rozgrzać. Chwycił ją znów w objęcia. Tym razem czuła się niezręcznie. Była świadoma drgnienia każdego ścięgna i muskułu, stykającego się z jej ciałem, siły obejmującej ją ręki, unoszenia się i opadania klatki piersiowej przy każdym

oddechu. – Proszę mnie puścić. – Pod wpływem strachu z jej głosu znikło wszelkie ciepło. – Mogę już iść. – Bzdury. Nie ciąży mi pani bardziej niż zmoknięty kot. – Proszę mnie puścić – syknęła rozkazująco. – Nie jestem workiem z mąką, żeby mnie miętosić. Policzki mu pociemniały. Bez słowa postawił ją na ziemi i się odsunął. – Odeślę panu marynarkę przez kogoś ze służby, jak tylko wrócę do Quae Lamia. – Można się z tym wstrzymać do wieczora. Wydawał się zażenowany, zły i zaskoczony jej nagłym chłodem. Doskonale. Wiedziała, że tak jest lepiej. Mimo wszystko jednak była to dziwnie okazywana wdzięczność za to, że ocalił jej życie, że pocieszał ją i tulił. I sprawił, że

przypomniała sobie, jak to jest, gdy ma się opiekuna, nawet jeśli przywykła sama troszczyć się o wszystko. 99

– Jestem panu bardzo zobowiązana – powiedziała i aż się wzdrygnęła w duchu, takie to było sztywne i zdawkowe. – No, no – odparł. – Z trudem to pani przeszło przez gardło, prawda? Zaczerwieniła się i udała, że nie słyszy. Czy on nie mógł choć raz zachować się w ogólnie przyjęty sposób? Czemu się nie ukłonił i nie odszedł, jak zrobiłby to każdy inny? Powstrzymała cisnącą się jej na usta ripostę i odwróciła się od niego. Słysząc za plecami jego kroki, obejrzała się przez ramię. – Naprawdę, nie musi mi pan towarzyszyć. Quae Lamia znajduje się o ćwierć mili stąd, za tym sosnowym laskiem – powiedziała, ruchem głowy wskazując drzewa. – Nalegam, by pan się dłużej nie fatygował. Na takie dictum musiał ustąpić, ale nawet tego nie zrobił jak należy. – W porządku – odparł i skrzyżowawszy ręce na piersi, stanął jak wryty. – Chce pan tak stać i patrzeć na mnie? – spytała. – Jeśli i tego mi pani nie zabroni.

Chętnie by to zrobiła. A równocześnie pragnęła zostać razem z nim. Czuła, jak krew zaczyna kipieć jej w żyłach, jak ogarniają dobrze znany niepokój. Z sosnowego lasku dobiegło skrzeczenie kilku sójek. O Boże, one też to wyczuły. – Do widzenia, milordzie – rzuciła przez ramię i odeszła pospiesznie, aż do

bólu świadoma tego, że Sheffield nie odrywa od niej oczu. I tego, że jazgocze już co najmniej tuzin sójek!

12

Grey spoglądał za oddalającą się Fanny, która stanowczym krokiem zmierzała w stronę sosnowego lasku, by zniknąć w końcu wśród drzew. Dopiero wtedy się odwrócił. Chciała mu dyktować, dokąd ma iść i kogo wolno mu obserwować. Słońce i rześki wiatr od gór wysuszyły prawie jego koszulę, ale spodnie i skarpetki nadal były nieprzyjemnie mokre. I zimne. I diablo niewygodne. Ale zasłużył sobie na to 100

wszystko, zachowując się jak niedoświadczony, podniecony, nieokrzesany smarkacz. Na Boga, ta kobieta sprawiła, że się zaczerwienił! Nie zdarzyło mu się to od

szesnastego roku życia, kiedy dziwka podająca się za „ducha Kleopatry” wylądowała mu na kolanach i schwyciła za wiadomo co. W dotyku jej palców nie było, doprawdy, nic nieziemskiego. A teraz wystarczyło, by Fanny Walcott zasugerowała, że nie chce jej wypuścić z objęć, by on zaczerwienił się jak panienka. Rzeczywiście, nie miał ochoty jej puścić, psiakrew. Choć jego troskliwość z początku była całkiem niewinna, nie przedstawiała się już tak niewinnie w chwili, gdy Fanny zażądała kategorycznie, żeby ją puścił. Jego intencje były pierwotnie jak najbardziej szlachetne. Przechodził właśnie koło niewielkiego jeziorka, zmierzając do Little Firkin, by kontynuować swoje, pożal się Boże, śledztwo, gdy ujrzał łódkę, która pogrążała się w wodzie. Pomyślał, że zerwała się z cumy, i podszedł bliżej, chcąc zaoferować swą pomoc. Zjawił się na brzegu dokładnie w chwili, gdy Fanny skoczyła na równe nogi, po czym opadła na ławeczkę, a łódź zaczęła iść na dno. Grey zrzucił buty i marynarkę i znalazł się w wodzie, zanim zdał sobie sprawę z tego, co robi. Serce waliło mu jak oszalałe, gdy płynął, szepcząc bezgłośnie coś,

co podejrzanie przypominało modlitwę: „Nie! Nie! Błagam! Nie teraz, gdy ją wreszcie odnalazłem! Daj, bym zdążył na czas!” Kiedy zaś Fanny znikła pod wodą, a potem nagle wynurzyła się, pochwycił ją i przycisnął do siebie. Nic prócz śmierci nie byłoby w stanie mu jej wydrzeć. Jego fascynacja tą kobietą zmieniła się w coś poważniejszego, może nawet... niebezpiecznego. Nie pamiętał, kiedy po raz ostatni odczuwał podobne zagrożenie. Ale czym? Co mu groziło? Ta smukła, czarnowłosa diablica? Choć nieraz był związany z tą czy inną piękną, inteligentną kobietą,

żadna nie urzekła go do tego stopnia. Istniało tylko jedno sensowne wyjaśnienie: to niezwykłe okoliczności sprawiły, że on – najmniej ze wszystkich mężczyzn skłonny do fascynacji – uległ nagłemu zauroczeniu. Z pewnością tak było. To, że omal nie doszło do tragedii, zakłóciło jego równowagę emocjonalną. Zapewne zadziałał również czynnik biologiczny. Otóż i racjonalne wyjaśnienie. Lubił takie rozwiązania. Polegał na nich. Stanowiły podstawę jego życia. 101

Zadowolony z tego rozumowania, Grey wrócił do myśliwskiego domku Collierów. Bardzo wątpił, czy będzie w stanie wykryć, jakie niebezpieczeństwo grozi Amelii w Little Firkin. Ponieważ jednak obiecał, że dołoży wszelkich starań – a nie miał zwyczaju łamać danego słowa – postanowił udać się tam nazajutrz. Wszedł do domu kuchennymi drzwiami. Powitały go zdumione spojrzenia kucharki w średnim wieku oraz jej męża, którzy obierali jarzyny przy zlewie. Ta właśnie para, należąca do służby lorda Colliera, została wysłana tu wcześniej, by przygotować dopiero co odnowiony domek myśliwski na przybycie Greya i Haydena. – Twinnings, nieprawdaż? – spytał Grey służącego, skacząc na jednej nodze i usiłując ściągnąć but. – Tak jest, milordzie – odparł Twinnings, odkładając trzymaną w ręku marchew. – Czy mogę czymś służyć waszej lordowskiej mości?

– Jak najbardziej, Twinnings. – Grey stęknął, zmagając się z upartym butem. – Jesteście tu razem z panią Twinnings od kilku tygodni. Musieliście nawiązać kontakty z miejscową ludnością. – W bardzo ograniczonym zakresie – oświadczył Twinnings głosem bez wyrazu. – Jaki jest stosunek mieszkańców Little Firkin do panny Chase i... –

Ściągnął wreszcie but, który potoczył się po płytach kuchennej podłogi. – I pani Walcott? Twinnings, niech go Bóg błogosławi, był znacznie bystrzejszy od McGowana. Zrozumiał od razu, jakich informacji oczekuje Grey. – Znoszą ich pobyt w Little Firkin z rezygnacją. Ni mniej, ni więcej. – To nie tak, panie Twinnings – zaoponowała jego połowica. Nie chcąc być gorsza od męża, odwróciła się, przerywając obieranie kartofla. – Jest w tym jeszcze spora miarka rozgoryczenia, jeśli chodzi o pannę Chase, i czubata łyżka urazy do pani Walcott. A, kulinarne metafory. Grey od razu polubił tę niewiastę. –

Dlaczego pani tak sądzi? – spytał, mocując się z drugim butem. – Nie mają wątpliwości, że panna Chase to czarownica, i dlatego jest im nieswojo. Nie chodzi nawet o to, że czaruje, bo – jak powiadają – nigdy w tych stronach czarownic nie brakowało, ale o to, że muszą ją u siebie gościć. – Gościć? 102

Grey wręczył Twinningsowi swoje buty. – Jest jakaś różnica między tolerowaniem czarownicy żyjącej w okolicy, a goszczeniem jej, że tak się wyrażę, pod własnym dachem. I tutejsi ludzie uważają, że dali się wciągnąć w to zbyt mocno – wyjaśnił Twinnings, czekając cierpliwie, aż Grey zdejmie ociekające wodą skarpety. – Ale to praktyczni ludzie, a korzyści, na jakie liczą z racji tej gościny, są, zdaje się, pokaźne. Zrobił pauzę w nadziei, że lord wyjawi im jakieś szczegóły. Grey nie sprawił mu jednak tej przyjemności. – Ale sumienie trochę im dokucza – wtrąciła pani Twinnings. – Na tyle, żeby próbowali pozbyć się panny Chase? – Pozbyć się panny Chase? – wyjąkał zaszokowany Twinnings. Grey, który

w drodze powrotnej przemyślał sprawę, zaprzeczył ruchem ręki. – Niech cię wyobraźnia nie ponosi, Twinnings. Chciałem powiedzieć: wypłoszyć stąd pannę Chase. Takie wyjaśnienie wydawało się Greyowi znacznie rozsądniejsze niż pomysł z dybaniem na życie niewinnej dziewczyny. Choćby nawet czarownicy. Odezwała się pani Twinnings: – Chyba nie, milordzie. Po mojemu, tutejsi ludzie są zbyt leniwi, żeby zabić kurę znoszącą złote jajka. Czekają na nie od lat, a teraz, kiedy zostało już

niewiele czasu, nie chce mi się wierzyć, żeby ktoś aż tak cierpiał z powodu urażonej godności. – Urażona godność, też coś – obruszył się Twinnings. – Skąd mogłabyś wiedzieć, choćby tak było? – Znam ludzi – obstawała przy swoim jego żona. – A co pani sądzi o Fanny Walcott? – zagadnął Grey – Nigdy jej nie widziałam – odparła pani Twinnings, dodając, zanim mąż zdążył zabrać głos: – On też. Ale – ciągnęła dalej – z tego, co ludzie gadają, pani Walcott z nikim się nie zadaje, język ma jak brzytwa i nikomu nie da się nabrać. –

Na twarzy pani Twinnings odmalowała się aprobata. – Pewnie, jak się jest samotną kobietą na takim odludziu, i ma się cały dom na głowie, a wokół nic, tylko te zabobonne Szkoty, trudno sobie poradzić bez ostrego języka. – Coś jeszcze? Pani Twinnings wzruszyła ramionami. – Nie ma miękkiego serca: nie pozwoliła temu dziecku trzymać nawet psa. 103

– Jest niedobra dla panny Amelii? – Źle mnie pan zrozumiał, milordzie. Ona kocha tę dziewczynę, tylko jest już z natury taka, że nie bawi się w czułości. Z tego, co słyszałam, tej wiosny obie, panna Amelia i pani Walcott, pochorowały się. A choć z panią Walcott było jeszcze gorzej, przez dwie noce wstawała z łóżka, żeby się dziewuszką opiekować. I jak są zdrowe, to też zawsze dba, żeby panna Amelia miała wszystko, o czym dusza zamarzy. Wszystko, znaczy się, co można mieć za pieniądze. Ale żeby w domu było jakieś zwierzę, mowy nie ma. Nawet się jej nie dziwię. Moja siostra miała kiedyś ratlerka, to powiadam panu, obsikał cały dom... – Dość tego – przerwał Twinnings, który wrócił właśnie, rozłożywszy skarpety Greya przy kuchennym piecu. – Proszę jej wybaczyć, wasza lordowska

mość. Całkiem zapomniała, do kogo mówi. Ale Grey nawet nie zwrócił na to uwagi. Zaprzątało go nowe odkrycie. Dwie informacje powtarzały się w relacjach z różnych źródeł: Fanny Walcott była bardzo przywiązana do Amelii i ogromnie się przejęła, gdy dziewczyna zachorowała na wiosnę. Utwierdziło to Greya w przekonaniu, że Fanny istotnie była szczerze oddana podopiecznej. I choć logika podpowiadała mu, że zdarzają się przypadki wykorzystywania dla własnych celów nawet bliskiej osoby, był pewien, że Fanny

nigdy nie naraziłaby dziewczyny na niebezpieczeństwo. Nie zastanawiał się, skąd w nim ta pewność i czy ma ona jakieś racjonalne uzasadnienie. Wiedział, że tak jest, i już. Kiedy Amelia ciężko zachorowała, ich kompletne odosobnienie w Quae Lamia i brak fachowej pomocy medycznej musiały wzbudzić w Fanny poczucie zagrożenia. Może było ono tak silne, że skłoniło ją do napisania anonimowego listu do lorda Colliera, w nadziei, że dzięki temu Amelia opuści Little Firkin, nim wydarzy się coś jeszcze gorszego? Grey zastanowił się. Ta hipoteza pasowała do znanych mu faktów. Była logiczna. Zdawała się nawet potwierdzać jego zdumiewające przypuszczenie, że Fanny Walcott nie jest pozbawioną serca oszustką. Prawda, że w dalszym ciągu kłamała, ale motywy jej postępowania były szlachetne. Przypomniał mu się nagle wyraz twarzy Fanny, gdy błagała go, żeby ją uspokoił, żeby zapewnił, iż nikt rozmyślnie nie uszkodził łódki Amelii. Czy mogła być aż tak dobrą aktorką? Nie miał pojęcia.

104

Nie dowierzał własnemu rozsądkowi, gdy chodziło o tę kobietę. Czuł się z nią związany. Zbyt wiele wydarzyło się w przeszłości rzeczy, które dotyczyły ich obojga. Fanny budziła w nim mnóstwo uczuć, przeważnie sprzecznych ze sobą: dezaprobatę, współczucie, pragnienie walki, podniecenie, gwałtowny sprzeciw, nieoczekiwane poczucie wzajemnego zrozumienia. I pożądanie. Cokolwiek się tutaj działo, Grey czuł w kościach, że Fanny Walcott znajduje się w centrum tych wydarzeń. Ale co to było? Tylko ona to wiedziała. W rozgrywce z nią dysponował jedynym asem w rękawie: Fanny nadal nie miała pojęcia, że ją rozpoznał. Gdyby udało mu się ją sprowokować, może zdradziłaby się i ujawniła swoje zamiary. To była gra warta świeczki. – Coś jeszcze, milordzie? – Co... O co chodzi? – Grey podniósł wzrok i zorientował się, że Twinnings wyraźnie na coś czeka. – Czy mogę jeszcze czymś służyć waszej lordowskiej mości? – Nie, to by było... – Grey urwał nagle i spojrzał badawczo na Twinningsa. – Słucham, milordzie?

– Łowisz ryby, Twinnings? – spytał Grey.

13

Dwie godziny zajęło Haydenowi wybranie i włożenie na siebie stroju, który uznał za odpowiedni na spotkanie z aniołem. Sheffield poświęcił temu piętnaście minut. Nawiasem mówiąc, było to – jak zauważył Hayden – o dziesięć minut więcej niż zwykle. Bernard McGowan zajechał po nich swoim powozem i spod domku myśliwskiego lorda Colliera zawiózł ich do Quae Lamia. Po drodze minęli niewielkie jeziorko, z którego Grey tego ranka wyciągnął Fanny, potem zaś jechali chwilę pod górę. 105

Zatrzymali się w końcu przed dużym, kamiennym domem. Szeroki ganek ciągnął się wzdłuż ściany frontowej i zachodniej. Od wschodu dom mógł się poszczycić okrągłą wieżą krytą łupkowym dachem z kilkoma rozmieszczonymi nieregularne wykuszowymi oknami. Krótko mówiąc, był to dom w najmodniejszym stylu, podobny do wielu rezydencji, wzniesionych na eleganckich przedmieściach Londynu. Ten jednak wyglądał osobliwie na tle dzikiego, górskiego krajobrazu.

– To Quae Lamia – oznajmił McGowan, gdy wysiedli z powozu. – Piękna siedziba, nieprawdaż? Zdaje się, że w Ameryce mówią o takich domkach, że są „w stylu królowej Anny”. Zanim McGowan zdążył zastukać, masywne drzwi frontowe otworzyły się i stanął w nich zgarbiony stary służący, od którego wyraźnie zalatywało alkoholem. Gestem pełnym rezygnacji zaprosił gości do środka, odebrał od nich okrycia, po czym poprowadził ich przez obszerny hall, zastawiony stołami, posągami i mnóstwem przedmiotów niewiadomego użytku, do jeszcze większego i bardziej zagraconego salonu. – Ploddy był ordynansem pułkownika Chase'a – wyjaśnił Bernard, gdy stary sługa oddalił się niezbyt pewnym krokiem. – Biedaczysko, ciągnie go zanadto do kieliszka. Pani Walcott przeważnie udaje się dopilnować, aby był

trzeźwy. Wygląda jednak na to, że dziś jej się to nie udało. Hayden rozglądał się dokoła, wyraźnie zafascynowany. Pokój był przeładowany najróżniejszymi ozdobami i świecidełkami, przypominał srocze gniazdo. Poznawszy wczoraj – jakiż to był cudowny dzień – historię tego domu i jego mieszkańców, młodzieniec przekonał się ze zdumieniem, że dosłownie każda wolna powierzchnia w salonie zastawiona była pamiątkami z dalekich podróży, których z pewnością nie odbył żaden z domowników. Były więc gablotki z egzotycznymi motylami, szkice szlachetnych budowli greckich, orientalne, misternie rzeźbione w kości słoniowej statuetki, ręcznie kolorowane dagerotypy i

barwnie upierzone okazy wypchanego ptactwa. Niestety, większość z tych skarbów pokrywała warstwa kurzu. Hayden kichnął. Pokój domagał się gruntownego odkurzania i wołał wielkim głosem o zaprowadzenie w nim jakiegoś ładu. Stosy gazet i czasopism walczyły o miejsce na zarzuconych już książkami i wycinkami prasowymi stołach. Czemu przyszło mi do 106

głowy srocze gniazdo? To raczej skład materiałów łatwopalnych, poprawił się Hayden. Boże, miej ich w swojej opiece, jeśli wybuchnie tu pożar. – Witam panów. W drzwiach stanęła pani Walcott, z rękoma splecionymi pod biustem, ubrana w skromną perłowoszarą suknię z dyskretnym, obrzeżonym koronką, dekoltem. Zmierzyła gości spojrzeniem, jakim surowa nauczycielka powitałaby trójkę nowych uczniów, których wyprzedziła wątpliwa reputacja. Mogłaby być olśniewająca, pomyślał Hayden, gdyby – zamiast ironicznej miny – miała nieco łagodniejszy, bardziej kobiecy wyraz twarzy. Takie spojrzenie całkiem odbiera człowiekowi odwagę. Przypominało mu to kogoś... – Amelia zjawi się za chwilę. A tymczasem, czy mogę zaproponować panom coś do picia? Hayden już miał odpowiedzieć twierdząco, gdy rozległ się wyższy, bardziej kobiecy głos. –

Dobry wieczór panom. – Panno Chase... – Słowa uwięzły Haydenowi w gardle i zapadł w typowe dla śmiertelnie zakochanych milczenie. Miękkie wargi Amelii rozchyliły się, jakby miała coś powiedzieć, ale obdarzyła go tylko nieśmiałym, promiennym spojrzeniem.

Gdyby go o to spytano, Hayden nie potrafiłby opisać dokładnie, co Amelia miała na sobie tego wieczoru, w każdym razie było to coś jasnego i zwiewnego. Obłoczek połyskliwej koronki i tiulu, który szeleścił przy każdym jej ruchu i pozwalał dostrzec uroczą krągłość piersi, idealne nachylenie ramion i szczupłość talii. Wyglądała jak księżniczka z bajki. Młody lord patrzył na nią bez słowa. W Londynie, gdyby tak kompletnie zaniemówił, czułby się ostatnim niezdarą. Teraz jednak nie był w Londynie, ponadto nigdy dotąd nie stracił mowy na widok młodej panny. Zachwycała go zresztą nie tylko jej powierzchowność. Amelia urzekła go całą swą osobowością. Tak bardzo się różniła od wszystkich znanych mu młodych panien. Jej entuzjastyczny stosunek do... no cóż, chyba do wszystkiego, był wprost zaraźliwy. Ciekawość nowych przeżyć i umiejętność radowania się nimi udzieliły mu się od razu. Kiedy był w jej towarzystwie, nawet najbardziej powszednie sprawy wydawały się interesujące. I on sam czuł się interesujący. 107

Tak więc, zatraciwszy się całkiem w nieznanym mu dotąd zauroczeniu,

Hayden rozkoszował się widokiem Amelii. Delikatny rumieniec oblał jej szyję i policzki. Nie odwróciła jednak oczu. – Lordzie Hayden – wyszeptała zdławionym głosem. – Zgadza się, to lord Hayden. Ja jestem Grey Sheffield, a to Bernard McGowan. Zdążyliśmy się już poznać kilka dni temu, nieprawdaż? Zniecierpliwiony głos Greya przerwał subtelne porozumienie dusz. Po raz pierwszy Hayden odkrył, że zgadza się z niektórymi paniami domu, które – powiadomione przez mężów, że na liście zaproszonych gości znajduje się nazwisko Greysona Sheffielda – cicho życzyły temu grubianinowi wiecznego potępienia. Policzki Amelii stały się jeszcze czerwieńsze. – Tak, oczywiście. Proszę mi wybaczyć spóźnienie. – Nie musi się pani usprawiedliwiać – odparł Grey w przystępie wielkoduszności. – Każda debiutantka w Londynie uważa, że ma prawo do efektownego wejścia. Czemu pani nie miałaby korzystać z tego przywileju? – Greyson! – Hayden był wyraźnie oburzony. – O co chodzi? – spytał Grey, rozglądając się dokoła. – Czyżbym się mylił? Nie. Co mnie tak piorunujesz wzrokiem, Hayden? Nie wierzysz chyba, że żadna młoda dama w Londynie nie zna się na zegarku? Oczywiście, że nie. Panieńskie

spóźnienie jest zawsze obliczone na efekt. Nie ma w tym nic złego. Chcą się jak najlepiej zaprezentować, i tyle. Jowialność Greya wydała się Haydenowi podejrzana. Co, u diabła, jego wuj ma jeszcze w zanadrzu? – Jest to rodzaj reklamy, niezbędnej przy każdej sprzedaży, podobnie jak... – Grey wymachiwał ręką, starając się znaleźć najlepszy przykład. – Uciekło mi z głowy zabawne amerykańskie powiedzonko... O, już mam: Każdy wędrowny sprzedawca zapewnia, że jego specyfiki zawierają wężowy olej. To podobno pomaga na wszelkie choroby. Zawsze się przyda małe przedstawienie, żeby towar wydawał się bardziej atrakcyjny. – Amelia nie jest towarem – oświadczyła pani Walcott lodowatym tonem. Do tej pory stała bez ruchu i bez słowa, mierząc Greya ciemnymi oczyma. – Oczywiście, że jest – zaatakował ją z impetem Grey. Tylko na to czekał, domyślił się Hayden. Bardzo prawdopodobne, że z rozmysłem ją sprowokował, by osiągnąć taki właśnie skutek. Jego ruchy były niezwykle żywe, a spojrzenie o 108

wiele bardziej przenikliwe niż przed chwilą. – Podobnie jak każda młoda dama z towarzystwa. Nie bez powodu nazywają londyński sezon „matrymonialnym targowiskiem”.

Przez dłuższą chwilę nikt się nie odzywał. Amelia się zaczerwieniła, Bernard nerwowo przestępował z nogi na nogę, a Hayden wkrótce poszedł w jego ślady. Pani Walcott stała sztywna jak posąg. Nagle jednak podjęła decyzję i spadł jej z piersi ogromny ciężar. Odetchnęła głęboko i wyprostowała się dumnie. Jej lewa brew uniosła się do góry z wyraźną ironią. – Nazywają? Ma pan na myśli swoich rówieśników, milordzie. Cóż, obawiam się, że wyraża pan poglądy poprzedniego pokolenia. Ale w końcu to nic dziwnego, jest pan przecież... wujem lorda Haydena. A może bratem jego dziadka? Zaskoczony Hayden robił co mógł, by nie ryknąć śmiechem. Do licha, ależ mu dogadała! Ona tymczasem mówiła dalej, z przesadną wyrozumiałością: – Cóż, nie ma pan obowiązku dotrzymywać kroku młodszemu pokoleniu. Wielu ludzi w starszym wieku trzyma się kurczowo dawnych przekonań. Przypuszczam, że stanowi to dla nich pewną pociechę w świecie, który zmienia się w tak błyskawicznym tempie. Spojrzała na Greya z łagodnym współczuciem, dając wyraźnie do

zrozumienia, że zalicza go do tych nieprzystosowanych staruszków. Wielki Boże. Rozbawienie Haydena zmieniło się w podziw, zmieszany z lękiem. Ta dama do towarzystwa, w dodatku z najgłębszej prowincji, ośmieliła się właśnie potraktować jego wyrafinowanego, światowego, błyskotliwie inteligentnego wuja jak starego, zacofanego piernika.

– Ach, ty szelmo – szepnął z zachwytem Grey. – Ty niepoprawna szelmo. Co za tupet! Hayden skamieniał, zaszokowany grubiaństwem wuja. Nawet Grey nie pozwalał sobie dotąd na podobne wybryki. – Jak pan śmie odzywać się w taki sposób do mojej przyjaciółki? – Amelia ujęła się za Fanny, a usta jej drżały. Grey nie zwrócił na nią najmniejszej uwagi. Nie odrywał oczu od pani Walcott. – Greyson! – Hayden odzyskał głos. – Jesteśmy gośćmi tych oto dam. 109

– Damy – Grey wymówił to słowo z przesadnym namaszczeniem, nadal tocząc pojedynek na spojrzenia z panią Walcott – nie obrażają swoich gości, dając im do zrozumienia, że są żałosnymi, starymi mamutami. – A dżentelmeni nie nazywają młodych panien towarem! – odcięła się pani Walcott. Nie wyglądała na obrażoną. Była po prostu wściekła, tak jak Grey. Oboje byli niezwykle podnieceni. Zza okna dobiegł głos ujadającego psa.

Amelia przysunęła się bliżej do Haydena, jakby szukała schronienia przed nadchodzącą burzą. Doskonale rozumiał, co ją do tego skłoniło. Atmosfera była ciężka i przesycona zapowiedzią katastrofy. W każdej chwili mógł gruchnąć piorun z jasnego nieba i spalić ich na popiół... – Chyba jednak bym się czegoś napił – wymamrotał Bernard McGowan.

14

Grey podobnie jak reszta towarzystwa, odwrócił się do McGowana. Właściciel banku stał z pustym kieliszkiem w ręku obok karafki i uśmiechał się niepewnie. Grey całkiem zapomniał o obecności Bernarda, całkowicie pochłonięty słownym pojedynkiem z Fanny. To bezczelne stworzenie ośmieliło się go prowokować i wyobrażało sobie, że weźmie nad nim górę. Niech diabli porwą McGowana z jego pragnieniem, całkiem nie w porę. Przerwał im taką wspaniałą zabawę. Grey spojrzał z niesmakiem na bankiera, którego uspokajała skruszona Amelia. – Biedny pan McGowan – mówiła, kładąc mu rękę na ramieniu. – Za jakich okropnych barbarzyńców musi nas pan uważać! Proszę wybaczyć, że wprawiliśmy pana w zakłopotanie.

McGowan wzdrygnął się, bez wątpienia z tej racji, że użala się nad nim kobieta, w której widział – być może – towarzyszkę życia. 110

– Nie ma powodu, żeby mnie przepraszać, panno Chase. Najmniejszego powodu. Doprawdy... Od wygłaszania dalszych zapewnień tego rodzaju uratowało Bernarda nagłe pojawienie się dziewczyny o wyglądzie dziecka londyńskiej ulicy. To młodziutkie stworzenie o mizernej, umorusanej buzi, ubrane w źle dopasowany i niezbyt czysty strój pokojówki, wtargnęło z impetem do salonu. – Jedzenie czeka i stygnie – oznajmiła. – Ach. Dziękuję, Violet – odparła Fanny z niezmąconym spokojem. Służąca wyszła, bynajmniej nie bezszelestnie. – Może przejdziemy do jadalni? – zasugerowała Fanny i nie czekając na odpowiedź, wypłynęła majestatycznie z salonu. Z uśmiechem ulgi Bernard podał Amelii ramię i ruszył w ślad za Fanny. Haydenowi nie pozostawało nic innego, jak dołączyć do nich, w parze z Greysonem. – Wstyd mi, że muszę cię nazywać wujem – mruknął do niego Hayden.

– To nie nazywaj. Grey zupełnie wystarczy – odparł Sheffield. – Mówię poważnie. Wprawiłeś pannę Chase w zakłopotanie. Nie pozwolę... – Na litość boską, Hayden. – Grey zatrzymał się nagle i spojrzał na siostrzeńca ze zniecierpliwieniem, choć zazwyczaj był dla niego wyrozumiały. -

Jeśli chcesz mnie wyzwać za jakąś wyssaną z palca zniewagę, zrób to wreszcie. Ja, ma się rozumieć, nie przyjmę wyzwania i wszystko wróci do normy. Hayden uparcie milczał, a Grey przyglądał mu się z coraz większą irytacją. – Czyżby młodym damom w Londynie podobały się takie histeryczne reakcje? Jeśli tak, to zaczynam się poważnie lękać o przyszłość naszego narodu. – Bardzo mi przykro, jeśli moje próby oszczędzenia niewinnej istocie szoku z powodu twego karygodnego zachowania wydają ci się histeryczne – wycedził Hayden. Grey klepnął go po ramieniu. – Przeprosiny przyjęte, synu. – Mówiłem to z iro... –

Mimo wszystko – przerwał mu Grey – powinieneś spędzać mniej czasu w teatrze. Te wszystkie górnolotne tyrady pogłębiły w tobie niezdrową skłonność do dramatyzowania. Hayden wybełkotał: 111

– Nieznośny impertynent. – No, dotarliśmy do celu. Grey wepchnął siostrzeńca do jadalni i rozejrzał się z ciekawością dokoła. Humor wyraźnie mu się poprawił. Hayden spostrzegł, że – gdy Bernard usługiwał pani Walcott – Amelia na chwilę pozostała sama, pospieszył więc, by podać jej krzesło. Dziewczyna uśmiechnęła się do niego. – Dziękuję, milordzie. – Bardzo proszę. Byłbym zaszczycony, gdyby zechciała pani mówić mi po imieniu. Pokazała w uśmiechu dołeczki. – Już mi się to zdarzyło raz czy drugi. – Ale bez tytułowania. Hayden wystarczy – odparł z wesołym błyskiem w

oku. Boże, zlituj się, westchnął w duchu Grey, obserwując tę scenę. Chyba ja nie byłem nigdy takim żółtodziobem, takim rozpaczliwym durniem? Grey zapewnił sobie miejsce u boku Fanny. Pilno mu było znów podjąć rozmowę. Hayden usiadł obok Amelii, naprzeciw McGowana. – Cóż – odezwał się Grey, kiedy wszyscy zajęli miejsca. – Pomówmy o tym domniemanym zagrożeniu. Zakładam, że każdy z państwa rozważał w ciągu

ostatnich kilku dni najrozmaitsze możliwości. Któż zatem, według państwa, jest autorem tego listu? Choć przede wszystkim obserwował reakcję Fanny, nie mógł nie dostrzec zachowania Amelii. Dziewczynie zabrakło tchu i wyraźnie pobladła, zanim jeszcze zwróciła na niego wielkie, pełne wyrzutu oczy. Grey poczuł się niezręcznie, jakby skrzywdził bezbronnego kotka. – Taki piękny dziś wieczór, milordzie. Czy nie można odłożyć tej rozmowy na kiedy indziej? – spytała Amelia. – Ale spotkaliśmy się dziś właśnie po to... – Oczywiście, że można to odłożyć – oświadczył nieugiętym tonem Hayden, wypinając pierś i błyskając oczyma jak mitologiczny heros. – Zgodzisz się chyba ze mną, Grey?

– Cóż – burknął Grey, znalazłszy się między młotem a kowadłem, czyli pełnym wyrzutu spojrzeniem Amelii i nieskrywaną radością Fanny. – Chyba można. 112

Po podjęciu tej decyzji obiad – urozmaicony krótkimi występami Violet, która wnosząc kolejne półmiski bezceremonialnie stawiała je z trzaskiem na stole, przed samym nosem biesiadników – odbywał się w zaskakująco pogodnej atmosferze. Hayden i Amelia gawędzili, nawet bez przerwy na zaczerpnięcie oddechu. Podobnie było z Francescą i McGowanem, którzy przeważnie rozmawiali o grze w golfa, w której – jak się okazało – Fanny była mistrzynią. Tak samo, jak w jeździe na rowerze, w tenisie i łyżwiarstwie. Przeklęta Amazonka! Na szczęście jedzenie było smaczne. – Czy zna pani Londyn, pani Walcott? – Hayden oderwał się w końcu od Amelii na wystarczająco długo, by zadać to pytanie jej opiekunce. – O tak. Fanny mieszkała kiedyś w Londynie razem ze swoim mężem – pospiesznie odpowiedziała za nią Amelia. Grey zamienił się w słuch, niecierpliwie czekając na ciąg dalszy. Dobra nasza. Niech teraz Fanny spróbuje się wymigać od przesłuchania. Nie znajdzie już pretekstu w rodzaju przemoczonego ubrania, dzięki któremu zdołała mu się wymknąć.

– Doprawdy? – spytał z ożywieniem Hayden, uznawszy widać, że wszystko, o czym wspomni Amelia, jest niesłychanie interesujące. Amelia skinęła głową.

– Tak, kiedy była młoda. Na ustach Greya pojawił się ironiczny uśmieszek. – Młoda, powiada pani? – spytał od niechcenia, rzucając Fanny wiele mówiące spojrzenie. – Kiedy to było? – O, dawno temu – odparła Amelia, bez złej intencji, ale z przekonaniem zaliczając swą nieocenioną przyjaciółkę do grona zgrzybiałych staruszków, do których – zdaniem owej przyjaciółki – należał także lord Sheffield. Grey uniósł wymownie brwi. Fanny pochwyciła jego spojrzenie i zamiast spiorunować go wzrokiem, miała wyraźną ochotę parsknąć śmiechem. Nagłe poczucie doskonałego porozumienia poraziło Greya jak prąd elektryczny. Zawsze cenił ludzi, którzy potrafią śmiać się z samych siebie, toteż piękna kobieta, która umie bawić się własnym kosztem, stawała się dla niego jeszcze atrakcyjniejsza. W dodatku ciemne oczy tej piękności wyraźnie zapraszały go, by pośmiał się razem z nią. 113

Odwrócił wzrok, zły na siebie. Ta kobieta wcale nie była taka, jak sądził. Nie należała do typowych oszustów, czarujących banalną urodą i przymilnym zachowaniem, pozbawionych jednak poczucia humoru. Fanny nie starała się nikogo czarować – jej sposób bycia raczej narzucał rezerwę niż skłaniał do poufałości. Za to dowcip tej kobiety był ostry i celny jak miecz samuraja. Była doprawdy fascynującą istotą. Jedyną w swoim rodzaju. Na jakim nieszczęśniku tak sobie wyostrzyła język? Czy zmusiła ją do tego konieczność, jak sugerowała pani Twinnings, czy zawsze było to cechą jej charakteru? A może to nie była żadna cecha, tylko jedna z ról, do których należała też kreacja płochliwej sylfidy w salonie Alphonse'a Browna? Nagle zaduma Greya ustąpiła miejsca rozgoryczeniu. – Zanim jej mąż... odszedł – mówiła właśnie Amelia. – Odszedł? – burknął Grey. Jego zdenerwowanie wzrosło, gdy uświadomił sobie własną przesadną ciekawość – nie, swoją fascynację Fanny. To uczucie było nie tylko zniewagą dla pamięci ojca, ale i zaprzeczeniem logiki, którą tak wysoko cenił. – Dokądże się udał? – Tam, skąd nikt nie wraca – odparł z namaszczeniem Bernard. Grey popatrzył na niego. Znów zapomniał o obecności McGowana, taki był cichy i niepozorny.

–

A – powiedział Grey matowym głosem. – Tam. I zwrócił się do Fanny: – Niech pani nie traci nadziei. Wiem z najlepszych źródeł, że nawet jeśli ktoś nie jest w stanie wrócić na ten świat in corpore, może właśnie przepływa w pobliżu, niewidzialny dla naszych oczu. – Wskazał ręką na sufit. – Nie brak ludzi zapewniających, że chętnie pomogą nawiązać kontakt z drogimi nieobecnymi. Nie za darmo, oczywiście. Gdyby jednak pani chciała skontaktować się z nim bez pomocy profesjonalistów, z przyjemnością spróbuję pomóc. Jestem pewien, że ma pani w sobie dość wrażliwości, by eksperyment się powiódł. Ciemne oczy Fanny miotały iskry. – Jestem wdzięczna za pańską troskę, ale nie potrzebuję niczyich usług. – Dlaczegóż to? Czy nie tęskni pani za swoim mężem? – spytał niewinnie. – Grey! – odezwał się Hayden z przeciwległego końca stołu. Dramatycznym gestem odrzucił serwetkę i podniósł się z krzesła. – Niezmiernie mi przykro, pani Walcott. Proszę przyjąć moje najszczersze przeprosiny. 114

Fanny, która mierzyła Greya posępnym wzrokiem, obejrzała się ze zdziwieniem na jego siostrzeńca. –

Z jakiego powodu? – Z jakiego powodu? – powtórzył jak echo zbity z tropu Hayden. Grey niedbale przerzucił ramię przez oparcie krzesła i przyglądał się Haydenowi z niesmakiem. Fanny, rzecz jasna, nie żywi do niego urazy z powodu jakiejś tam słownej utarczki, myślał. Mógłby się założyć o roczną pensję, że przywykła do toczenia własnych bitew i nie znosi, by ktoś się wtrącał w jej sprawy. – Ależ... oczywiście... z powodu gruboskórności mojego wuja. I jego nietaktownych uwag... na temat pani bolesnej straty... – wydukał Hayden. Fanny lekceważąco machnęła ręką. – Lord Sheffield nie jest pierwszym gburem, z jakim miałam do czynienia, młody człowieku. I zapewne nie ostatnim. Grey popatrzył na nią z aprobatą. Wiedział, że się nie pomylił w jej ocenie. Zwróciła na niego swe czarne oczy i ciągnęła dalej. – A poza tym, z jakiej racji przeprasza pan za wuja? On z pewnością sam potrafi to zrobić. Jeśli sobie wyobraża, że wystarczy go zawstydzić, aby wymusić przeprosiny,

to grubo się myli. Hayden zrobił wielkie oczy, ale odetchnął głęboko i brnął dalej.

– Jest pani niezwykle wspaniałomyślna. Grey prychnął pogardliwie. Siostrzeniec spiorunował go wzrokiem, ale kontynuował: – Nie chciałbym jednak, żeby pani sądziła, iż nie dostrzegłem również jego wcześniejszego nietaktu... – Jakiego wcześniejszego nietaktu? – spytała z irytacją. – O czym pan mówi, milordzie? Hayden zamrugał. – Właśnie – wtrącił gniewnie Grey. – O czym ty, u diabła, bajdurzysz, Hayden? Młodzieniec spoglądał to na Fanny, to na Greya, a jego zmieszanie rosło. – Sądziłem, że zachowanie mojego wuja obraża panią. Widać... widać się myliłem – zakończył niezdarnie. 115

– Owszem, myliłeś się – powiedział Grey. – Gdybyś się tak nie przylepił do panny Chase i słuchał uważnie rozmowy przy stole nie wyskoczyłbyś z równie dziwacznym oświadczeniem. Pani Walcott i ja rozumiemy się doskonale. – Rzucił

jej wyzywające spojrzenie. – Chyba się nie mylę, madame? Uniosła głowę jeszcze wyżej i omal nie oślepiła go blaskiem swojego uśmiechu. – Istotnie, rozumiemy się, milordzie – odparła. – I to doskonale. Sekundy wlokły się, minęła długa jak wieczność minuta. Bernard McGowan poprawił się na krześle, Hayden wychylił resztkę wina z kieliszka, Amelia zaś z najwyższym skupieniem kroiła na maluteńkie cząstki leżący na jej talerzu plasterek wołowiny. Raz jeszcze Violet uratowała sytuację. – Deser będzie w bibliotece – obwieściła przez drzwi, nie zadając sobie trudu ich otwierania. – Pudding. – Wyśmienicie! Przepadam za puddingiem – oświadczyła z przesadnym entuzjazmem Amelia. – Ja też! – zawtórował jej Hayden. – Coś słodkiego dobrze zrobi nam wszystkim. Fanny odłożyła serwetkę, zamierzając wstać od stołu, ale Grey ją uprzedził: odsunął swoje krzesło od stołu z takim impetem, że omal go nie przewrócił i

zerwał się na równe nogi, żeby jej usłużyć. Przyjęła jego pomoc z iście królewską

godnością, szelma. Myślałby kto, że to prawdziwa królowa, a nie podrzędna oszustka. Zaraz jednak zapatrzył się na smukłą kolumnę jej szyi, lśniące, krucze włosy i śnieżną biel jej karnacji. Wszystko w niej było pierwszej jakości, absolutnie nic podrzędnego. Ktoś odkaszlnął i Grey wrócił do rzeczywistości. Psiakrew, znowu jej się udało! Te cholerne triki hipnotyczne. Rozejrzał się dokoła. Hayden i Amelia patrzyli na niego. – O co chodzi? – spytał z irytacją. – Czy człowiek nie może usłużyć damie, nie budząc sensacji? Nie wychowałem się w lesie, wyobraźcie sobie. Dopiero znacznie później tego wieczoru Grey uświadomił sobie, że nazwał Fanny Walcott damą. I to całkiem serio.

116

15

Mimo tak obiecującego początku, wieczór zmierza wielkimi krokami ku katastrofie, myślał Hayden, przechodząc do salonu za McGowanem i Amelią. Ten przeklęty Szkot wykorzystał chwilę, gdy osłupiałem na widok doskonałych manier wuja, i zaoferował swe ramię Amelii. Nie miała, oczywiście, innego wyjścia, jak tylko je przyjąć. I skąd u Greya te przejawy rycerskiego ducha? Przez cały obiad był na

przemian wściekły, rozbawiony i pełen pogardy, a ukoronowanie tego galimatiasu stanowił zryw niepodobnej do niego galanterii. Gdy znaleźli się w salonie, McGowan zapewnił sobie miejsce obok Amelii na otomanie i gawędził z nią z poufałością starego przyjaciela. Bardzo starego przyjaciela, pomyślał z zawiścią Hayden, przysuwając fotel jak najbliżej drugiego, wolnego jeszcze boku Amelii. Bankier musi być już dobrze po trzydziestce. Violet znów zmaterializowała się przed nimi. – Na pudding trzeba poczekać. Ja muszę pomóc Ploddy'emu wgramolić się do łóżka, bo nieźle wstawiony, a panna Oglethorpe powiada, że usługiwać nie

będzie – obwieściła, po czym znikła. Pani Walcott przyjęła wiadomość bez cienia zażenowania, ale z pewnym zniecierpliwieniem. – Ploddy będzie jutro do niczego – mruknęła pod nosem. – Ma pani oryginalną służbę – zauważył lekkim tonem Hayden. – Nie tak łatwo znaleźć służących. Zwłaszcza , takich, którzy zgodziliby się pracować w Quae Lamia – odparła. Zdjęła stertę gazet z fotela i usiadła. Tylko Grey pozostał w pozycji stojącej. Mówiąc ściślej, pochylał się nad panią Walcott, która albo tego nie dostrzegała, albo jej to nie przeszkadzało. –

Pułkownik Chase mógł skłonić mieszkańców Little Firkin – mówiła dalej – by zgodzili się mieszkać po sąsiedzku z czarownicą, oni jednak nie chcieli u niej służyć. Po cóż zresztą mieliby się trudzić, mogąc żyć wygodnie na kredyt? W jej głosie była wyraźna nuta goryczy. W obecności tej kobiety człowiek czuje się nieswojo, zdecydował Hayden. 117

– Próbowaliśmy sprowadzić służbę z Edynburga, ale nikt z tych, których przysłały nam agencje, nie wytrzymał w Quae Lamia dłużej niż miesiąc – wtrąciła Amelia. – Uciekli w popłochu, kiedy się dowiedzieli, że pracują dla czarownicy? – rzucił domyślnie Grey. – Nie. Uciekli, bo śmiertelnie się nudzili w Little Firkin. Prawdę mówiąc, wcale im się nie dziwię – odparła pani Walcott. – To miasteczko przoduje tylko pod jednym względem, a mianowicie ksenofobii. To zresztą nie tyle strach przed obcymi, co wyraz dezaprobaty. Rozmowa stawała się coraz mniej interesująca, przynajmniej dla Haydena. – To zdumiewające, jak świetnie radzicie sobie panie z tym staruszkiem i dziewczyną – powiedział z uśmiechem, zwracając się do Amelii. Zaróżowiła się prześlicznie.

– Mamy jeszcze pannę Oglethorpe – dodała zgodnie z prawdą. – Pannę Oglethorpe? – To siostra pastora – wyjaśniła Amelia. – Gotuje dla nas. – Little Firkin ma własnego pastora? – zdziwił się Hayden. – Ależ nie, to zbyt mała mieścina – wtrącił McGowan. – Proboszcz Oglethorpe mieszka we Flood-on-Blot, trzydzieści mil stąd. To najbliższe miasto,

w którym znajduje się kościół. – Jakim cudem udało się paniom przekonać siostrę pastora, by podjęła się pracy w Quae Lamia, choć nikt nie chciał tu służyć? – zaciekawił się Hayden. – To wyraźne działanie łaski boskiej – odparła pani Walcott i całkiem nieoczekiwanie uśmiechnęła się jak psotna dziewczynka. Co za szkoda, że częściej się tak nie uśmiecha, pomyślał Hayden i uświadomił sobie, że pani Walcott jest w gruncie rzeczy całkiem młoda. – Podejrzewam jednak, że i panna Oglethorpe miała w tej sprawie coś do powiedzenia – ciągnęła dalej. – Za pracę u nas dostaje wynagrodzenie, a spełnia

przy tym dobry uczynek: wnosi w nasze niegodne progi obietnicę zbawienia. Amelia uroczo zmarszczyła brwi. – Nie jesteśmy pewne, w jaki sposób to zbawienie ma do nas dotrzeć, ponieważ panna Oglethorpe rzadko się do nas odzywa. Nieraz się nad tym zastanawiamy razem z Fanny. 118

– Zanosi za nas modły przy obieraniu ziemniaków i uważa pewnie, że to wystarczy – orzekła pani Walcott. Hayden nie wiedział, czy powiedziała to żartem, czy serio, nie miał więc pojęcia, jak zareagować. McGowan był wyraźnie zażenowany, Amelia natomiast nie widziała w tej konwersacji nic niewłaściwego. Grey wydawał się szczerze ubawiony. – Pochwala pani taką sofistykę? – spytał panią Walcott. – Jak można nie pochwalać sofistyki, która ma na celu wyłącznie przekonanie samego siebie, że wszystko jest w jak najlepszym porządku? Po twarzy Greya przemknął cień. – Złudzenia szczęścia nie zapewnią – powiedział bez ogródek. –

Tylko ktoś, kto nigdy nie był rozczarowany rzeczywistością, może coś takiego powiedzieć – odcięła się pani Walcott. Tych dwoje znów toczy ze sobą tajemną wojnę, zauważył z niesmakiem Hayden. Doprawdy, wszystkie te niejasne aluzje i te niewidoczne prądy, przepływające między nimi, zaczynały już być męczące. Stokroć wolał, by wszystko było proste i miłe. Można się przez chwilę przekomarzać, ale po co aż takie gromy i błyskawice? Co gorsza, Amelia zaczęła już odczuwać przykre skutki kłótliwości tej pary. Kochane biedactwo, wydaje się taka zgnębiona. Doszedł do

wniosku, że musi ją jakoś ratować. – Proszę mi powiedzieć, pani Walcott – odezwał się z nieco sztuczną wesołością – czy, podobnie jak panna Oglethorpe, Violet przybyła do Quae Lamia jako wysłanniczka niebios? Pani Walcott spoglądała na niego przez chwilę, nie pojmując, o co Haydenowi chodzi. Potem uśmiechnęła się szeroko. – Wielkie nieba, skądże – odparła. – Violet to prawnuczka babci Beadle. – Babci Beadle? – Tej staruszki, z którą toczyłam wtedy spór na ulicy – przypomniała mu Amelia. –

Violet to szpieg wrogiego mocarstwa, mieszkający w ciągu dnia w Quae Lamia – wyjaśniła pani Walcott. – Została tu przysłana wyłącznie po to, by odkryć wszystkie nasze mroczne tajemnice. Kłopot polega na tym, że Violet niezbyt się nadaje na szpiega. Cały czas to kryła się w krzakach, by nas podglądać, to zwieszała się z dachu głową w dół, by podsłuchiwać, to znów wdrapywała się na 119

drzewa, by zajrzeć do wnętrza domu. Żyłyśmy w ciągłym strachu, że stanie jej się coś złego, a my będziemy musiały się nią opiekować do końca życia. – W panicznym strachu – przytaknęła energicznie Amelia. – Nie jest zbyt zwinna. – A jednak, bez względu na to, jak często ją przyłapywałyśmy, za żadne skarby nie chciała zaprzestać szpiegostwa i wrócić do domu. – Pani Walcott zamilkła na chwilę i zastanowiła się. – Chyba pod tym względem ona i panna Oglethorpe nie różnią się zbytnio od siebie. – Ostatecznie więc zatrudniłyśmy ją – zakończyła triumfalnie Amelia. – Zjawia się o pierwszym brzasku, a wraca do domu, kiedy ma już naprawdę dość szpiegowania – uzupełniła pani Walcott. – I sprzątania, jeśli zdołamy ją do niego zagonić. W sumie, wszystko ułożyło się całkiem nieźle. Grey przyglądał się mówiącej dziwnym wzrokiem.

– Doszła pani do wniosku, że zatrudnienie tego dziecka było jedynym wyjściem? Pani Walcott wzruszyła lekko ramionami. – Gdybyśmy tego nie zrobiły, stratowałaby nam wszystkie bratki, co do jednego. Violet odznacza się żelazną determinacją. Jest przeświadczona, że to tylko kwestia czasu i z pewnością, prędzej czy później, przyłapie nas na

uprawianiu Bóg wie jakich okultystycznych praktyk. – Myśli pani, że jej się to uda? – wycedził Hayden, starając się naśladować niewzruszoną postawę wuja. Pani Walcott zwróciła na młodzieńca swe czarne, nieugięte oczy. Uśmiechnęła się powoli, zagadkowo. Haydenowi dreszcz przebiegł po plecach. – O, nie jesteśmy aż tak nieostrożne – odpowiedziała. – Violet zwiałaby wówczas do Beadletown tak szybko, jak tylko pozwoliłyby jej chude nóżki, a my zostałybyśmy bez pokojówki. Nic z tego. Szanse na to, że jej się powiedzie, są znikome. Uśmiech zastygł na wargach Haydena. Z pewnością były to żarty... ale, jeśli słuch go nie zawodził, pani Walcott właśnie dała do zrozumienia, że gdyby Violet była bystrzejsza, mogłaby je zaskoczyć podczas jakichś... rytualnych praktyk. Obejrzał się na wuja, by ocenić jego reakcję. Twarz Greya pociemniała. Do licha! Posunęła się zbyt daleko. Grey nie mógł znieść osób, które udawały znawców wiedzy tajemnej. Nawet ci, którzy zajmowali się spirytyzmem dla rozrywki, budzili 120

w nim gniew i pogardę. Jeśli on, Hayden, zaraz czegoś nie zrobi, pani Walcott nadal będzie się przekomarzała z Greyem i może go sprowokować do skandalicznie ostrych wypowiedzi, a wówczas... Cóż, wówczas nie będzie już żadnych szans na spotykanie się z Amelią w atmosferze sprzyjającej pogłębianiu tej znajomości.

– Pani pozwoli, że wyjaśnię, czemu mój wuj tak się zmienił na twarzy – wypalił Hayden, zanim Greyowi mogłoby się wyrwać coś niewybaczalnego. – Nie widzi nic zabawnego w żartach dotyczących spraw nadprzyrodzonych. – Wydaje mi się, że dużo czasu spędza pan na przepraszaniu za swego wuja, milordzie – zauważyła pani Walcott, odwracając się w stronę Greya i mierząc go krytycznym wzrokiem, zupełnie jakby był kawałkiem wołowiny wątpliwej świeżości, którego ostatecznie postanowiła nie kupować. – Zawsze pan to robi? – Tak – szepnął Hayden, Amelia zaś w tej samej chwili jęknęła: – Fanny! Twoje maniery! – Ale nonsens – odparła pani Walcott tonem, który zdumiewająco przypominał Haydenowi sposób mówienia Greya. Po chwili jednak opanowała się. – No, dobrze. Proszę mi wybaczyć, lordzie Sheffield. Nie wiedziałam, że jest pan taki wrażliwy. Czyżby zachował pan jakieś niemiłe wspomnienia po zetknięciu z

Nieznanym? Grey odparł lodowatym tonem: – Nigdy nie zetknąłem się z Nieznanym, łaskawa pani. Zawsze dokładnie

wiem, z kim i z czym mam do czynienia. Prawdę mówiąc, słynę z tego, że potrafię się rozprawić z każdym oszustem, który podaje się za eksperta od zaświatów. Moim powołaniem jest oddawanie w ręce sprawiedliwości wszelkich naciągaczy i szarlatanów. Największą radość sprawia mi widok cierpienia tych, którzy unieszczęśliwiali innych swymi głupimi i okrutnymi sztuczkami. Niepotrzebnie się pani martwi, nie odczuwam z tego powodu niesmaku. Wręcz przeciwnie, rozkoszuję się ich upokorzeniem. Coraz gorzej! Grey mówił jak obłąkaniec, i to niezbyt miły obłąkaniec. Pani Walcott zapewne zmieni zdanie i zabroni dalszych kontaktów z Amelią komuś, kto jest bliskim krewnym Greysona Sheffielda. Trudno ją za to winić. Gdyby Amelia była pod opieką Haydena, on z pewnością również starannie dobierałby dla niej towarzystwo. A choć wszyscy starający się o rękę Amelii musieli, przynajmniej do 121

chwili uzyskania przez nią pełnoletniości, zyskać aprobatę jego ojca, pani Walcott miała prawo zabronić wstępu do Quae Lamia każdemu, kto wyda się jej nieodpowiedni. Amelia była przygnębiona, Grey uśmiechał się drapieżnie, a McGowan robił wrażenie chorego. Tylko pani Walcott wydawała się niewzruszona, choć ręce miała zaciśnięte tak mocno, że zbielały jej kostki. Bez pośpiechu zmierzyła Greya chłodnym spojrzeniem. – Rozumiem – powiedziała. –

Nie sądzę, by pani to rozumiała – wyrzucił z siebie zdesperowany Hayden. – Pasja demaskowania oszustów jest skutkiem dramatycznych przeżyć mojego wuja. Mówił coraz szybciej, świadom tego, że Grey uważa go w tej chwili za zdrajcę. Zawsze tak zazdrośnie strzegł swej prywatności. – Moja matka była jedynym dzieckiem z pierwszego małżeństwa mego dziadka. Po śmierci żony córka stała mu się podwójnie droga. Nawet później, gdy ożenił się powtórnie i dochował się trzech synów, moja matka pozostała jego ulubienicą. Nie tylko zresztą jego, ale i swoich przyrodnich braci, z których Grey był najmłodszy. Hayden ośmielił się zerknąć na wuja, który przybrał niedbałą pozę i

wysuwając nogi jak najdalej, wpatrywał się w czubki swoich butów. Hayden jednak dobrze wiedział, co kryje się pod tą pozorną nonszalancją. Wetknięte w kieszenie ręce Greya były zaciśnięte równie mocno, jak dłonie pani Walcott. – Miałem zaledwie rok, gdy matka zmarła, wydając na świat martwe dziecko, mojego brata. Sprawiło to ogromny ból całej rodzinie, ale nikt nie cierpiał tak, jak mój dziadek Nie mógł pogodzić się z utratą ich obu – swej ukochanej żony i jej córki. Rozpoczął więc szaleńczą pogoń, starając się za wszelką cenę zdobyć dowody na to, że jego córka żyje, co prawda w innym świecie, ale jest tam bezpieczna, szczęśliwa i czeka na niego. Wyraz twarzy pani Walcott nie uległ zmianie, ale Hayden miał wrażenie, że

dostrzegł w jej oczach jakiś błysk. – Grey miał zaledwie siedemnaście lat, kiedy zmarła moja matka. On najsilniej odczuł niewybaczalną krzywdę, jaką wyrządzono mojemu dziadkowi, kiedy wbrew swej woli, na rozkaz ojca, musiał uczestniczyć w seansach spirytystycznych. 122

– Dość tego, Hayden – odezwał się wreszcie Grey. Hayden zawahał się. Amelia spoglądała na niego z niezwykłą powagą, jej oczy lśniły od powstrzymywanych łez. Mówił więc dalej: – Dlatego właśnie Grey tak znienawidził to, co większość z nas uważa za niewinną rozrywkę. Nie tylko był świadkiem rozpaczy i poniżenia swojego ojca, ale także utraty niemal całego rodzinnego majątku, który rozgrabili spirytyści i oszukańcze media. – Jakie to straszne – wyszeptała Amelia. – Jakże panu współczuję, lordzie Sheffield. – Nie przejmuj się aż tak, drogie dziecko – wycedził Grey. – Po śmierci ojca zdołałem odzyskać większość dóbr. Zwrócił się do Haydena.

– Popatrz, co narobiłeś. Doprowadziłeś biedną pannę Chase do łez. – Jego spojrzenie padło na drugą z kobiet. – Dzięki Bogu, pani Walcott jest z twardszej gliny. To prawdziwa rzadkość w dzisiejszych czasach, dama pozbawiona sentymentów. – Dziękuję – odparła ze spokojem pani Walcott. – Przekonałam się, że lepiej pozostawić sentymenty tym, którzy mogą sobie pozwolić na taki luksus. – Chyba nie może się pani uskarżać na brak luksusów – zauważył Grey. –

Przysmaki od Harrodsa, najnowszy aparat fotograficzny od Eastmana, doskonałe wina, teleskop... Doprawdy, przytulne gniazdko. Nie mogłaby pani pozwolić sobie na jedną łezkę współczucia dla mnie? – Nawet pozłacana klatka pozostaje klatką. Hayden spojrzał na Amelię, żeby przekonać się, jak zareaguje ona na to stwierdzenie pani Walcott. Skinęła potakująco głową. Biedactwo! Bezbronne jagniątko! Jakie to musi być dla niej straszne. Koniecznie trzeba ją ratować. – Czyżby pani domagała się mojego współczucia? – spytał Grey pani Walcott. Wydawał się w najwyższym stopniu zdumiony. – Nie mógłby pan pozwolić sobie nawet na jedną łezkę współczucia? –

powtórzyła jego wcześniejsze słowa pani Walcott. Nie mówiła tego z widoczną ironią, ale też jej słowa nie brzmiały szczerze. Była doprawdy nieodgadniona kobietą. Zresztą, Hayden nawet nie próbował jej zrozumieć. – Obawiam się, że oboje nas czeka rozczarowanie – powiedział cicho Grey. 123

– Pan się z pewnością nie rozczaruje, gdy nie otrzyma tego, czego wcale się nie spodziewa. Spojrzenia ich oczu – jego błyszczących, niebieskozielonych i jej czarnych jak atrament – połączyły się. A niech to wszyscy diabli, pomyślał Hayden. Miał już tego dość. Jeśli Grey i pani Walcott chcą tracić cenny czas na bezsensowne, nazbyt wyrafinowane słowne pojedynki, mogą się obejść bez świadków. Podniósł się z fotela. – Panno Chase, zdaje się, że widok z tarasu jest wyjątkowo malowniczy. Widzę, że jest tam nawet teleskop. Czy byłaby pani łaskawa pokazać mi, jak się nim posługiwać? – Z największą przyjemnością – odparła Amelia. Zerwała się z miejsca i wsparła na ramieniu, które podał jej młodzieniec.

Nawet się nie obejrzała na panią Walcott, by spytać o pozwolenie. Hayden nie tracił czasu na rozważanie, czy postępuje właściwe. Wymknęli się z salonu.

16 – Myślę, że czas się pożegnać. Zostało mi jeszcze sporo rzeczy do rozpakowania po przyjeździe – zauważył McGowan z nieco sztuczną wesołością, nie odrywając oczu od dwojga młodych, stojących obok siebie na tarasie. Grey z niesmakiem zauważył oszołomienie na twarzy biednego durnia. Bankier najwidoczniej był przekonany, że tu, na zabitej deskami prowincji, jego zaloty będą z pewnością uwieńczone powodzeniem i nie starał się specjalnie zabiegać o względy panny. A teraz jej zainteresowanie zwróciło się ku innemu. – Musi pan już iść, Bernardzie? Bernardzie? – Miałam nadzieję pokazać panu pewne niezwykłe zjawisko na wieczornym niebie. Dostrzegłam je przez teleskop na tarasie, wyjdzie pan tam ze mną? 124

Do czego ta kobieta zmierza? Niemal mruczy i łasi się do McGowana jak kotka, a ten poczerwieniał na twarzy, jakby mu się oświadczyła. Skończony

dureń! Przecież chciała mu tylko pokazać jakąś gwiazdkę... Czyż nie? A może teraz, gdy Amelia była zajęta kimś innym, dostrzegła sposobność zagarnięcia McGowana dla siebie? Swoją drogą zdumiewające, że McGowan wolał niedoświadczoną dziewczynę, choćby nawet z dużym posagiem, od kobiety tak zagadkowej. Jeszcze bardziej zaskakujące było to, że kobieta taka jak Fanny mogła dostrzec w McGowanie potencjalnego... wszystko jedno kogo. Nie dorastał jej do pięt pod żadnym względem. – Bardzo jestem pani wdzięczny, Fanny, ale nie najlepiej się czuję. Może jutro? Jutro? Czy ten cholerny jegomość zamierza się wiecznie plątać jej pod nogami? – Jak najbardziej, Bernardzie. W jej uśmiechu było tyle serdecznego współczucia, którego bynajmniej nie okazywała, gdy Hayden opowiadał o ich rodzinie. Właśnie! Trzeba będzie zmyć smarkaczowi głowę za wyciąganie na światło dzienne rodzinnych tajemnic. Gdyby zwróciła wtedy na niego te swoje czarne diamenty i okazała choć odrobinę litości, byłby wściekły. Nie. Czułby się w najwyższym stopniu upokorzony.

A może wiedziała o jego ojcu? Domyślała się czegoś? I uznała, że pozorna obojętność najmniej go zaboli? Może to był z jej strony dowód całkowitego zrozumienia? Odrzucił tę nieprawdopodobną hipotezę. Zresztą, jakie to mogło mieć znaczenie?

– Cóż, jeśli pan musi już iść, to trudno – mówiła Fanny. – Zaraz zawołam lorda Haydena i wszyscy trzej –zaakcentowała – będziecie mogli się pożegnać. Ruszyła w stronę drzwi wiodących na taras, ale McGowan powstrzymał ją. – Ależ nie! Proszę nie psuć sobie wieczoru ze względu na mnie. Odeślę tu z powrotem mój powóz, by pani goście mogli z niego później skorzystać. – Nie, nie. Nie ma potrzeby – przerwała mu. – Bardzo proszę – nalegał McGowan, najpoważniej w świecie. – Nigdy bym sobie nie wybaczył, że pozbawiłem pannę Amelię miłej rozrywki. Tak rzadko ma okazję przebywać w towarzystwie młodych ludzi. Fanny żachnęła się, choć McGowan najwyraźniej nie uświadamiał sobie, że jego wypowiedź niedwuznacznie zabrała kobiecie przywilej zaliczania się do 125

„młodych ludzi”. Skończony bęcwał. Fanny z pewnością nie miała nawet trzydziestu lat. – Pańska wielkoduszność jest doprawdy godna podziwu – powiedziała Fanny znacznie chłodniejszym tonem. – A zatem, do jutra? Spojrzenie McGowana pomknęło raz jeszcze w stronę tarasu. –

O ile poczuję się lepiej – odparł. – Z pewnością będzie się pan czuł dość dobrze, by... – Na litość boską, niechże pani pozwoli temu biedakowi wrócić do domu – wtrącił się Grey. Oczy Fanny, jak ślepia rozzłoszczonej kocicy, zwęziły się w szparki. Nawet nie spojrzała na niego. Cóż, nie będzie chyba przez cały wieczór udawać, że go nie widzi. A może zamierzała wbić oczy w ścianę, skoro tylko McGowan się stąd wyniesie? . – Oczywiście – powiedziała. – Dobrej nocy, Bernardzie! McGowan nie potrzebował dalszej zachęty. Rzucił raz jeszcze tęsknym wzrokiem na taras, posłał Fanny mężny, choć nieco drżący uśmiech, skinął głową Greyowi i wyszedł z pokoju. Zachował się doprawdy dzielnie jak na człowieka, który nie potrafi ukryć swoich uczuć. Zdaniem Greya nie potrafił ani trochę. Po prostu niemożliwe, by Fanny interesowała się kimś takim. Fanny spoglądała za

odchodzącym. – Wygląda na całkiem porządnego chłopa – zauważył Grey. Nareszcie mogli wrócić do rozmowy. – Ale trochę zbyt usłużny. Gdybym to ja stanął oko w oko z rywalem, zabiegającym o względy mojej damy, nie usunąłbym się grzecznie z drogi... i niech się dzieje, co chce.

– Doprawdy? – Głos Fanny był zdumiewająco łagodny. Nadal wpatrywała się w drzwi, za którymi zniknął McGowan, jakby na coś czekała. – Nie współczuje mu pan? – Ani trochę. Ale jeśli pani mu współczuje, zawsze może podsunąć McGowanowi lubczyk lub skuteczny amulet – powiedział chytrze. – O ile, rzecz jasna, zna pani jakąś czarownicę, która ich dostarczy. Nie odpowiedziała. – Pani Walcott? Cisza. – Fanny? 126

Trzask drzwi frontowych, zamykających się za McGowanem, przełamał czar, trzymający Fanny na uwięzi. Ruszyła z impetem do ataku. Spódnice furkotały, długie pasma czarnych włosów wymykały się z porządnie upiętej fryzury. – Do licha, Sheffield – wybuchnęła. – Przestań się bawić w te niezręczne aluzje! Nie sądzisz chyba, że jesteś wyjątkowo subtelny z tymi swoimi kpinkami i drwinami? Jeszcze nigdy nie spotkałam nikogo równie gruboskórnego jak pan, słowo daję. – Cmoknęła karcąco. – Powinieneś się wstydzić, milordzie.

Grey spoglądał na nią z otwartymi ustami. Po raz pierwszy w jego dorosłym życiu odebrało mu mowę. Pozbierał się i po chwili stanął znów do walki. – Przyznaje więc pani, że jest Francescą Brown? – Tak, tak. To przecież jasne – odparła niecierpliwie. – Ale... – Nadal jeszcze nie mógł się odnaleźć. – Jeśli pani się zorientowała, że ją rozpoznałem, czemu nie przyznała się do tego wcześniej? – Dlatego że – odparła, wskazując ruchem ręki taras – Amelia nie ma pojęcia o mojej przeszłości. Nikt o tym nie wie.

– Uważa pan na pewno, że nasz dom jest okropny, a służba zdziwaczała. Amelia smutno potrząsnęła głową i światło, wpadające na taras przez otwarte drzwi salonu, muskało jej ogniste loki. – Ależ skąd – wyszeptał Hayden, urzeczony doskonałością jej profilu na liliowo-szafirowym tle zmierzchu. Roześmiała się, bynajmniej nie przekonana. – Z pewnością sądzi pan, że jestem nieokrzesana. Ani trochę nie wytworna, ani porywająca jak młode damy z Londynu! – Zerknęła na niego spod rzęs.

– Myślę, że jest pani urzekająca – szepnął Hayden. Był absolutnie szczery. Chwile, które spędzili razem wczoraj po południu, uznał za najwspanialsze w całym swym życiu. Amelia była taka radosna, słodka i pod każdym względem cudowna. Nie miała pojęcia o flircie, toteż wszystko, co powiedziała, brzmiało szczerze i naturalnie. Po całym zmanierowaniu i pretensjonalności londyńskiej socjety, Amelia była jak powiew świeżego powietrza. Hayden nie mógł znieść myśli o ponownym zamknięciu w stęchłych, ciasnych ramach „wielkiego świata”. Amelia zmarszczyła brwi. – Jestem pewna, że nie byłby pan taki zuchwały w rozmowie z żadną z londyńskich panien! 127

– Istotnie – przyznał. – Ale tylko dlatego, że wcale bym nie pragnął mówić im takich rzeczy. Szczerze mówiąc, nie czyniłem nigdy podobnych wyznań. Nikt mnie aż tak nie oczarował. Amelia wciągnęła powietrze. – Ależ, milordzie! – Powiedz, Amelio, że i ty czujesz to samo! Roześmiała się melodyjnie.

– Oczarował? A więc naprawdę jestem czarownicą. Chwycił ją za rękę, chociaż widać ich było wyraźnie przez otwarte francuskie okna. – Słusznie śmiejesz się ze mnie. Powiedziałem tak tylko dlatego, że boję się, jak byś zareagowała, gdybym wyjawił swe uczucia bez ogródek. – Czyżby były takie zatrważające? – spytała nieśmiało. – We mnie budzą lęk. – Dlaczego? – Bo gdybym przemówił otwarcie, powierzyłbym ci tajemnicę mojego serca. I byłbym zdany na twoją łaskę i niełaskę. – Uważasz, milordzie, że jestem bez serca i nie potrafiłabym uszanować twej tajemnicy? W takim razie lepiej, żebyś milczał. Ale może... nie myślisz o mnie

tak źle? Ona ze mną flirtuje, uświadomił sobie ze zdumieniem. Czyniła to jednak z takim wdziękiem. Pragnął pochwycić jej ręce i całować każdy palec z osobna, a potem wnętrze dłoni, przegub, coraz wyżej i wyżej...

– Nie mam wyboru – oświadczył. – Nie mogę milczeć!

– Przyznaje pani, że wkradła się pod fałszywym nazwiskiem do domu schorowanego wdowca i podstępnie skłoniła go, by powierzył jej opiekę nad swoim dzieckiem? – Rozczarowanie sprawiło, że głos Greya był jeszcze bardziej szorstki. – Nie – zaprzeczyła stanowczo Fanny. – Pułkownik Chase dobrze wiedział, kim jestem i co przeżyłam. Tylko Amelia nie wie o niczym. – Zmierzyła swego rozmówcę wyniosłym spojrzeniem. – Powiedziałam „tylko Amelia”? Pewnie już pan się cieszy, że przyłapał mnie na kłamstwie, bo wspomniałam przedtem, że nikt nie wie. Nie pozwoli jej odgrywać roli skrzywdzonej niewinności. 128

– Łatwo powiedzieć to czy owo – stwierdził. – Pułkownik Chase nie może potwierdzić pani słów, nieprawdaż? Chyba że wywoła pani jego ducha. To byłoby doprawdy interesujące. Może jeszcze zdoła pani namówić kilka aniołów, by trzepotały skrzydłami? To była pani popisowa sztuczka, chyba się nie mylę? Udało mu się wreszcie sprawić, by się zaczerwieniła. Nie sprawiło mu to – o dziwo – większej satysfakcji. Powiedział sobie jednak, że tego właśnie chciał: wytknąć jej jakieś krętactwo, a gdy wytrąci ją tym z równowagi, nacisnąć mocniej,

aż wyjawi swoje zamiary, czegokolwiek by one dotyczyły. Wiedział, że coś ukrywała. Jego instynkt nigdy jeszcze nie zawiódł go pod tym względem. A to, czy snuła plany powodowana chciwością, czy z innych pobudek, nie miało już znaczenia. Liczyło się jedynie to, że coś przed nim ukrywa, coś knuje, a jego zadaniem jest wykrywanie kłamstw i demaskowanie oszustów. – Powie pan Amelii? – spytała. Wpatrzone w niego czarne oczy były pełne bólu, ale patrzyły prosto, odważnie. – Czy jest jakiś powód, dla którego nie powinienem tego robić? Kiedy się wreszcie odezwała, mówiła głosem tak cichym, że musiał dobrze wytężyć słuch, by ją usłyszeć. – Nie chcę, by nabrała o mnie złego mniemania. To wyznanie było tak bolesne, a wyjaśnienie tak proste, że niemal jej

uwierzył. – A zresztą – ciągnęła dalej – po co jej mówić o tym? Moja przeszłość nie ma żadnego związku z moim obecnym życiem. Ani z tym listem. Ani z panem. Ani z lordem Haydenem czy lordem Collierem. – Podniosła głowę i spojrzała mu prosto w oczy. – Proszę. Rozsądek nakazywał mu zignorować jej prośbę. Grey słyszał mnóstwo podobnych błagań o litość. Bardzo niewiele z nich na nią zasługiwało.

– Utrzymuje pani, że po zdobyciu fortuny jako spirytystka w Londynie przybrała pani inne nazwisko, zmieniła tożsamość i ukrywała się na tym pustkowiu jako opiekunka domniemanej czarownicy? I nie wyjawiła pani nikomu swego prawdziwego nazwiska tylko dlatego, że nie chciała stracić sympatii i szacunku swej podopiecznej? – Tak! – potwierdziła gorąco. – A co według pana miałabym tu robić? – Nie jestem pewien. Może przygotowywać pannę Chase do roli swej następczyni w kręgach londyńskich spirytystów? 129

Fanny prychnęła pogardliwie. – Amelia nie ma żadnych nadprzyrodzonych zdolności. Nie udaje też, że je posiada, chyba że głupota miejscowej ludności sprowokuje ją do odegrania komedii. A poza tym, gdybym nawet chciała wykształcić swoją podopieczną na oszustkę, z jakiego powodu miałabym to czynić? Dla pieniędzy? – Zaśmiała się pogardliwie. – Amelia niebawem będzie bardzo bogata i bez takich sztuczek. Była to niewątpliwie prawda. Nie można było jednak wykluczyć innych możliwości. – Wobec tego być może zamierza pani przywłaszczyć sobie część jej

majątku? – Po co miałabym to robić? Z pewnością zapoznał się pan z treścią testamentu pułkownika Chase'a. O wszystkim innym jest pan dokładnie poinformowany – dodała sarkastycznym tonem. – Wie pan zatem, że zostanę sowicie wynagrodzona za oddane mu usługi. – O tak, sowicie – odwzajemnił się równym sarkazmem. – Pani mąż wyłudzał znacznie większe sumy od ludzi, których oszukiwał przez cztery lata waszej wspólnej działalności. To pani „wynagrodzenie” doprawdy nędznie się przedstawia w porównaniu z jego „zarobkami”. – Rozumiem. Powoduje mną nienasycona chciwość. Doskonale. Tylko

jakim sposobem, według pana, mogłabym wyciągnąć więcej pieniędzy z mego obecnego zajęcia? – Nie jestem pewien, ale ma to jakiś związek z koniecznością utrzymania panny Chase w nieświadomości co do pani dawnego życia. Wyraźnie pobladła. Grey przez chwilę czuł do siebie wstręt, zaraz jednak przypomniał sobie o wszystkich nieszczęśnikach, cynicznie wykorzystanych przez Brownów. Nie chciał, by Amelia powiększyła szeregi ich ofiar. A jednak powinien dać tej kobiecie możność usprawiedliwienia się, nawet jeśli wiedział, że usłyszy tylko sprytną bajeczkę. W tym oszuści byli zwykle najlepsi. On jednak zawsze

okazywał się jeszcze lepszy w ich demaskowaniu. – Jeśli pani nie ma nic na sumieniu, po co to fałszywe nazwisko? Po co to udawanie, że nigdy dotąd się nie zetknęliśmy? A to szukanie posady jak najdalej od Londynu, gdzie była pani niegdyś znana? Fanny rozejrzała się nerwowo po pokoju. Przez chwilę Grey myślał, że nie otrzyma odpowiedzi na swoje pytanie. Nagle jednak odwróciła się do niego. 130

– Nie może pan tego zrozumieć? Nie widzi pan? – Słowa zdawały się płynąć z głębi jej serca – pulsujące i pełne napięcia. Na dworze zaczęły ujadać psy. – Nie chciałam już być tamtą Francescą. Gdybym została w Londynie, zatrzymała dawne nazwisko, nie uwolniłabym się od ludzi takich jak pan. Od waszych podejrzeń. Waszych uprzedzeń. Waszych pretensji. Chciał coś odpowiedzieć, ale uciszyła go pałającym spojrzeniem. Jak ktokolwiek mógł uważać tę kobietę za zimną? Zionęła żywym ogniem. – Proszę mnie źle nie zrozumieć. Pan ma pełne prawo do rozgoryczenia. Ale to jeszcze nie znaczy, że ja muszę znosić z pokorą wszelkie pretensje. – Głos Fanny załamał się. Grey odruchowo zrobił krok w jej stronę, zanim się opamiętał. –

Dostrzegłam możliwość uwolnienia się od przeszłości – powiedziała. – Jeśli to ma być dowodem tchórzostwa, w takim razie jestem tchórzem. Czekała w kompletnym milczeniu, cicho oddychając. Jedynie gwałtowne falowanie koronki przy dekolcie świadczyło o silnym wzburzeniu. Grey pragnął jej wierzyć, podobnie jak jego ojciec, który ufał bezgranicznie oszustom tego pokroju. Grey nie był jednak taki jak on: łatwowierna ofiara, która aż się prosi, żeby ją wykorzystać. Ofiara cierpliwie znosząca... nie – ochoczo wyczekująca kolejnych tortur i upokorzeń, aż do chwili, gdy nie zostanie z niej już

nic, co można by zniszczyć. Grey nie przyjmował bezkrytycznie tego, co podszeptywało mu serce. Był z twardszej gliny niż jego ojciec. Twardszy od tych, którzy zniszczyli jego ojca. Okaże się twardszy i od niej. Opierał się w swych sądach wyłącznie na tym, czego dowiedział się o jej życiu, oraz na własnym doświadczeniu. Dzieje Fanny świadczyły niezbicie o tym, że była oszustką. A z doświadczenia wiedział, że wszyscy oszuści... oszukują, i tyle. Nie pójdzie w ślady ojca. Byłaby to zniewaga dla pamięci o nim... takim, jaki był przedtem. – Wybaczy pani, ale jakoś nie mogę w to uwierzyć. Zareagowała tak, jakby ją spoliczkował. Uniosła dumnie głowę. – Niewiele mnie obchodzi, czy pan wierzy, czy nie – odparła. – Proszę tylko nic nie mówić Amelii. Ona by tego nie zrozumiała.

Obstawała uparcie przy swoim. Grey zawahał się. Nie miał właściwie żadnego powodu, by odmówić. 131

– Nie wyjawię pani sekretu, chyba że okaże się to konieczne ze względu na dobro panny Chase. Odetchnęła głęboko, z wysiłkiem. – Dziękuję panu. – Nie ma za co – odparł szorstko. – I... niech się pani nie martwi. Słowa te wyrwały mu się same, ku zdumieniu ich obojga. Odwróciła wzrok, zmieszana. I nagle ujrzała coś, co sprawiło, że oczy się jej rozszerzyły. Zwróciła się pospiesznie do Greya: – Oto jedyna sprawa, która mnie w tej chwili martwi – powiedziała znanym mu już, oficjalnym tonem. – I chciałabym wiedzieć, co pan zamierza uczynić w tej materii? Wskazała młodą parę, niezbyt wyraźnie widoczną w zapadającym zmroku. Hayden właśnie – Grey pochylił się nieco do przodu i przyjrzał się uważnie – chwycił Amelię Chase za rękę. Fanny miała prawo do niezadowolenia, chłopak powinien zachowywać się bardziej powściągliwie. Ale Hayden był naiwny, jak

każdy młokos przekonany o swoim światowym wyrobieniu, a co więcej, aż rwał się do odegrania roli sir Galahada*. Do tego skłonni są wszyscy mężczyźni – nawet Grey sześć lat temu miał podobne ciągoty.

Nie sądził jednak, żeby to był powód do niepokoju. Hayden mógł sobie być młody i romantyczny, mógł marzyć o roli rycerza bez skazy, ale przetrwał już kilka londyńskich sezonów i jakoś zdołał uniknąć pułapek zastawianych przez debiutantki, pragnące za wszelką cenę złapać męża. Nie było to łatwe i Grey pochlebiał sobie, że jego światłe rady pomogły chłopcu wyjść cało z niebezpieczeństwa. Haydenowi może się wydawać, że zakochał się w Amelii, może jej prawić komplementy, ale z pewnością nie rozbudzi w niej próżnych nadziei deklaracjami miłości.

– Kocham cię! – wyznał Hayden głosem pełnym namiętności. – Kocham! Amelia nie zemdlała z wrażenia. Troszkę to rozczarowało Haydena, który już się cieszył na myśl, że pochwyci ją w ramiona... choćby tylko po to, by zanieść zemdloną do salonu.

* Sir Galahad – jeden z rycerzy Okrągłego Stołu, zdobywca świętego Graala (przyp. red.). 132

Zamiast tego Amelia przygryzła dolną wargę i zmierzyła go nieufnym wzrokiem.

– Naprawdę? – spytała. Jej słowa sprawiły, że poczuł się niezręcznie. Zazwyczaj, gdy człowiek wyznaje dziewczynie, że ją kocha, spodziewa się jakiejś zachęcającej odpowiedzi, a nie podejrzeń. Co prawda, Hayden nie miał zwyczaju mówić dziewczętom, że jest w nich zakochany. No, może raz czy drugi – nierozważnie, jak przekonał się już po fakcie – napomknął coś o miłości, ale wyłącznie przez grzeczność. Dziewczęta – jak Hayden wiedział z doświadczenia – bardzo pragnęły być kochane, toteż od czasu do czasu, tylko z dobrego serca, mógł szepnąć coś, co pomagało ich wyobraźni usłyszeć to, czego nie słyszały ich uszy. Ale jeśli chodzi o Amelię, Hayden po prostu nie mógłby udawać wobec niej uczuć gorętszych niż te, które nim targały. Nigdy by jej nie oszukał, chociaż to określenie było stanowczo zbyt surowe dla nieszkodliwych flirtów, z którymi skończył zresztą raz na zawsze. Jak najbardziej, najszczerzej i najgoręcej wierzył, że kocha Amelię, dlatego zabolało go, że ona mu nie uwierzyła. Dzięki temu jednak podjął ambitne wyzwanie: dowiedzie jej swojej miłości i skłoni ją, by odwzajemniła jego uczucie. – Naprawdę cię kocham! Uwierz mi, proszę... i błagam, daj mi nadzieję na twoją miłość. Jeśli nie teraz, to kiedyś w przyszłości. Powiedz, co mam uczynić, by

stać się ciebie godnym! – zażądał, choć miał niejakie trudności z głosem: powinien kipieć namiętnością, na jaką zasługiwały podobne wyznania, okoliczności zaś zmuszały Haydena do mówienia dyskretnym szeptem. –

Czy to możliwe, żebyś mnie kochał? Znamy się tak krótko – odpowiedziała. – Jak mogę ci wierzyć? Choć żyjemy na tym odludziu, Fanny zadbała o to, by mój umysł był jasny, a myśl swobodna. Znacznie bardziej, jak sądzę, niż u wielu panien, z którymi miałeś do czynienia. Dużo czytałam, na przykład o złotych młodzieńcach, którzy lubią igrać z uczuciami dziewcząt – dodała posępnym tonem. – Nie należę do takich młodzieńców. Nie igram z niczyimi uczuciami. Dostrzegł stalowy błysk w jej oku. Zauważyła widać lekkie wahanie w jego głosie. Co za dziewczyna! Pokochał ją jeszcze bardziej. Już zdążyła poznać go na wylot! Tylko ona zadecyduje o jego przyszłym losie i życiowym sukcesie. Był tego pewien. 133

– Nie igram z niczyimi uczuciami, przysięgam. A jeżeli w przeszłości zdarzyło się coś podobnego, nigdy się już nie powtórzy. Jeśli zaś chodzi o twoje uczucia... to jakże bym śmiał z nimi igrać? Jesteś inna od wszystkich kobiet, jakie w życiu spotkałem. Mam wrażenie, że znam cię od wieków. Jesteś inteligentna, naturalna, urocza, niezepsuta, elegancka... – Naprawdę uważasz, że jestem elegancka? – spytała. – Niezwykle!

Korzystając z nadarzającej się okazji, odciągnął ją jak najdalej od drzwi salonu. – Cóż to takiego? – spytał nieco głośniej. – Czy to może być kot, jak pani myśli? Sprytna dziewczyna pojęła w lot jego intencje. – Możliwe, kot albo lis. Przyjrzyjmy się z bliska, dobrze? – odpowiedziała bardzo wyraźnie. – Lepiej nie opuszczaj salonu, Fanny. – Zawołała przez ramię. – Chyba krążą tu w pobliżu lisy! Gdy skryli się w cieniu, Amelia podniosła wzrok na swego towarzysza. – Fanny nie lubi zwierząt – szepnęła. – Działają jej na nerwy. Haydena ani trochę nie obchodziło, co działa na nerwy pani Walcott. Był teraz sam na sam z Amelią, z dala od drzwi salonu. Nadal ściskał drobne

rączki dziewczyny. Wszelkie ślady podejrzliwości zniknęły z jej twarzy. – Powiedz, najdroższa, że kiedyś mnie pokochasz. – Nie mam odwagi. – Czemuż to? Miał nadzieję, że głos jego brzmi silnie i władczo. Obawiał się jednak, że

przypomina skargę nadąsanego dzieciaka. – Nic o mnie nie wiesz. – Ależ wiem! Jesteś sercem mego serca. Moja dusza jest połową twojej duszy. Czułem się niepełny, aż do dziś. Nie zdawałem sobie z tego sprawy, póki nie spojrzałem w twoje oczy i... – Ach, Haydenie, nic nie rozumiesz. Ja... ja chyba naprawdę jestem czarownicą.

134

17

Amelia niespokojnie splatała i rozplatała ręce. Hayden wyglądał mniej szykownie z rozdziawionymi ustami, choć trzeba uczciwie przyznać, że otworzył je już wcześniej, gdy rozpoczął swoją cudowną, romantyczną przemowę. Potem ich po prostu nie zamknął, zaskoczony słowami ukochanej. Należy również dodać, że ani się nie zaczął jąkać, ani wywracać oczami, ani nie uciekł w popłochu. Amelia uznała to oczywiście za dobry znak, zwłaszcza że sama była już zakochana w Haydenie po uszy. A ponieważ i on ją kochał – w co ani przez sekundę nie wątpiła po tym, jak wyrzekł się raz na zawsze wszelkich

innych flirtów – uznała, że byłoby wspaniale, gdyby się pobrali. Była przekonana, że będzie dla niego wprost idealną żoną. Najpierw jednak, mimo że istniały pewne rzeczy, których odsłaniać nie zamierzała, postanowiła opowiedzieć mu o tym wszystkim, co czyniło z niej istotę wyjątkową. Tak nakazywała zwykła uczciwość. Co prawda, Fanny upierała się, że powinna zapomnieć o swej odmienności; Amelia miała jednak inne zdanie w tej sprawie.

Dzięki temu, że różniła się od innych, czuła się kimś szczególnym. Jako dziecko w Indiach słynęła ze swych ognistych włosów i traktowano ją przez to jak talizman przynoszący szczęście. Bardzo jej się to podobało. Potem zaś, w Londynie, nigdy nie obawiała się spadających ze ścian obrazów ani przewracających się wazonów. Prawdę mówiąc, było to nawet ekscytujące. Doprawdy, nie miała innego wyjścia: musi opowiedzieć o tym Haydenowi. Zatajenie tego byłoby nieuczciwe. Zresztą, gdyby coś takiego go od niej odstraszyło, oznaczałoby to, że nie kochał prawdziwie. Lepiej przekonać się o tym teraz, gdy zawód będzie z pewnością wielkim, ale raczej nie śmiertelnym ciosem. Miała jednak nadzieję, że miłość Haydena okaże się niezłomną. Czekała z zapartym tchem. Gładkie czoło Haydena zmarszczyło się. Nieco zmieszany, przechylił głowę, popatrzył z powagą na Amelię, odchrząknął i poprosił: – Mogłabyś to powtórzyć jeszcze raz? Panna Chase wzięła głęboki oddech, mówiąc sobie, że nie ma się czego bać.

Miłość wszystko zwycięży. Nawet czary. Cokolwiek. 135

– Cóż... może nie jestem dosłownie czarownicą, ale mam pewne... cechy, których inne młode damy nie posiadają. – Bez wątpienia – przytaknął od razu. Westchnęła. Był cudowny! – Nie o to chodzi. Ja robię dziwne rzeczy albo raczej: wywieram na rzeczy dziwny wpływ. Puścił jej dłonie i założył ręce do tyłu. O Boże! Niedobry znak! – Na przykład? – Cóż, różne przedmioty czasem się poruszają, kiedy jestem w pobliżu, choć wcale ich nie dotykam. – Na widok jego miny pospiesznie dodała: – Ale coś takiego dawno się już nie zdarzyło. Prawdę mówiąc, od lat. Nadal nic nie mówił. – Milordzie? – spytała z niepokojem. – Haydenie? Powiedz coś, proszę. – Na co teraz wywierasz wpływ? – spytał.

– Na zwierzęta – odparła słabym głosem. – Ja... – Szukała w myśli odpowiedniego sformułowania, ale nie mogła go znaleźć, wyjaśniła więc jak umiała. – W ciągu ostatnich sześciu miesięcy, mniej więcej, nauczyłam się porozumiewać ze zwierzętami. Uśmiech Haydena znikł. Młodzieniec odetchnął jednak głęboko, odpędził

strach i nie mrugnąwszy nawet okiem, powiedział całkiem normalnie: – Jakie to niezwykłe. Co takiego mają ci do powiedzenia?

– No i co ma pan do powiedzenia na ten temat? – pytała natarczywie Fanny, spoglądając wojowniczo w stronę tarasu. – Proszę się uspokoić, madame – odparł Grey. – Podziwiają po prostu naturę. – Na litość boską! Z pewnością nie podziwiają natury. Migdalą się, ot co! – Migdalą? – powtórzył Grey takim tonem, jakby nie miał pojęcia, o co jej chodzi. – Głowę bym dała, że pozwalają sobie na różne figle-migle.

– I to ma być poprawna angielszczyzna? Nie potrafi pani wyrazić myśli bez użycia ordynarnego żargonu? 136

Wzięła się pod boki. Wyglądała imponująco. Zapomniała o chwili słabości i była znów gotowa do boju. Nigdy jeszcze nie spotkał równie odważnej kobiety. Niech to diabli! – Może to pan zrozumie – powiedziała dobitnie. – Pański siostrzeniec flirtuje z Amelią. – Cóż, tak. Wcale mu się nie dziwię. Młody, pełen temperamentu mężczyzna i ładna dziewczyna. To naturalne jak oddychanie. Szczęka omal jej nie opadła, ale mocno zacisnęła zęby. Jednym susem przebyła dzielącą ich przestrzeń. Spódnica zafalowała, a Grey miał okazję zobaczyć smukłe kostki i kształtne łydki, nim Fanny stanęła przed nim. Owionął go jej zapach, niepokojący, zapierający dech... Aha! To dlatego rozpraszała go do tego stopnia. Perfumy z domieszką opium w połączeniu z trikami hipnotycznymi nie pozwalały mu skupić się na sprawach istotnych, kiedy ta kobieta znajdowała się w pobliżu. Na przykład, nie był w stanie wykryć, co ona knuje, albo kto – jeśli w ogóle ktoś – zagraża pannie Chase. Nie pozwoli na to. Zwalczy bezsensowną fascynację tą kobietą. Zawsze kierował się rozsądkiem, ona zaś to mistrzyni iluzji i oszustwa. Nowa tożsamość

była zapewne kolejną maską tej olśniewającej wiedźmy. Co miał jednak z tym zrobić? Jak sobie poradzić?

Wszelkie oskarżenia, żądania czy protesty, z którymi Fanny zamierzała wystąpić, zamarły jej na ustach. Odchyliła głowę, by spojrzeć mu prosto w twarz. Jej oczy pełne były blasku, linia ust złagodniała, wargi rozchyliły się nieco przy wydechu. Grey poczuł leciutki zapach goździków. Mrugała oczami jak śpiący, który bezskutecznie usiłuje uwolnić się od sennego koszmaru. – Nie pozwolę – wyszeptała, bezwiednie wtórując jego myślom. Przez sekundę wierzył niemal, że w nich czytała. Zza okna dobiegł daleki, słodki trel słowika. – Na co pani nie pozwoli? – spytał Grey, starając się nie stracić panowania nad sobą. Dostrzegał wyraźnie puls, bijący szybko we wgłębieniu nad obojczykiem, niemal czuł aksamitną gładkość jej ciała, jedwabistość lśniących, kruczych, loków. – Na odrobinę flirtu? Niechże pani nie udaje świętoszki, pani Walcott. Pamiętam dokładnie interesujący negliż, w którym pani wystąpiła, w salonie swojego męża, nawet jeśli pani wolałaby o tym zapomnieć. 137

– Byłam osłonięta od stóp do głów – powiedziała Fanny, z trudem łapiąc oddech.

– Ale miała pani rozpuszczone włosy, madame – odparł stłumionym głosem. Odkąd ujrzał mokre włosy, opadające na jej plecy, dręczyło go pragnienie, by wziąć je w dłonie, by poczuć muśnięcia tych czarnych loków na całym swym ciele. Gniew Fanny przygasł, a na jej twarzy pojawił się wyraz oszołomienia. Do pierwszego słowika dołączyły następne. – Co takiego? – Proszę nie udawać niewiniątka. Pani starannie zaplanowane wejście miało odciągnąć uwagę mężczyzn od Browna, który trącał struny palcami bosej stopy. Któż by się gapił na tego wymoczka, gdy czarnowłosa piękność wabi swymi czarami, i to z taką skromną minką? – Ty łajdaku! – Jeśli mówienie prawdy to łajdactwo, przyznaję się do winy – odparował. W głębi duszy czuł się ostatnim łajdakiem, ale nie chciał okazać słabości. Gdyby Fanny poczuła, że ma nad nim przewagę, choćby przez chwilę, natychmiast by to wykorzystała. Znał mnóstwo szarlatanów, oszustów, wydrwigroszy. Śledził ich, demaskował,

wywabiał z mrocznych salonów, w których odbywały się seanse, na bezlitosne

światło dnia i publiczne potępienie. Zniszczył więcej szalbierzy, niż ta kobieta miała lat. Wszyscy byli tacy sami: pasożyty żerujące na rozpaczy i tragedii, wykorzystujące swoich bliźnich, gdy byli najbardziej bezbronni. Jej mąż należał do tej czeredy, wyblakły, zużyty pozer. Nawet budyń miał w sobie więcej krwi niż ten wymoczek. Ale ona...? Żywa, namiętna natura, domagająca się uwolnienia spod lodowej powłoki. Istna walkiria. – Proszę wyjść. – Słucham? – Czyżby pan był równie głuchy jak... – Ugryzła się w język i nie dokończyła. Jakiś pies na dworze zaczął warczeć. Kot odpowiedział mu wściekłym syczeniem. – Proszę. Nie. Rozkazuję panu stąd wyjść. Natychmiast. Dobry Boże. Wyrzuca go za drzwi. 138

Zdarzało się już Greyowi, że skądś wyleciał, ale nigdy z prywatnego domu. W każdym razie nie ostatnimi czasy. I z całą pewnością nie ośmielił się tego uczynić żaden oszust. – Czemu pan tak na mnie patrzy? Nie spodziewa się pan chyba, że będzie w tym domu mile widziany po tym wszystkim, co mi powiedział? – Zdumiało ją to

i rozśmieszyło. – Chyba naprawdę pan w to wierzył. Niesłychana bezczelność. Pospiesznie zdecydował się na atak zamiast obrony. Nie zamierzał dać za wygraną. Bitwa dopiero się zaczęła. – Wyrzuca mnie pani, by uniknąć wykrycia... – Wykrycia... czego? – Właśnie – odparł. – Po cóż to załamywanie rąk i robienie wielkich tragedii z – jak to pani określiła – migdalenia się? Panna Chase jest najwyraźniej spragniona męskiego uwielbienia, a jeśli zalecał się do niej tylko ten oferma McGowan, to śmiem twierdzić, że umizgi Haydena wyjdą jej na dobre. Ten bankier wyraźnie zalatuje klejem, tym od znaczków. – Też coś – oburzyła się Fanny. Pies za oknem zaczął ujadać z jeszcze większą zajadłością. – Pan McGowan nie jest ofermą i nie zalatuje żadnym klejem! To prawdziwy dżentelmen o doskonałych manierach. I bardzo elegancki. Nigdy by się nie zjawił na proszonym obiedzie w... – Zmierzyła go jadowitym spojrzeniem. –

W pomiętej koszuli i krzywo zawiązanym krawacie! Ręka Greya uniosła się odruchowo do krawata. Cofnął ją gwałtownie. – A poza tym Bernard McGowan nigdy by się nie ośmielił obrażać mnie tak jak pan – ciągnęła dalej.

Kolejna wzmianka Fanny o McGowanie sprawiła, że Greya zalała fala bezsensownej zazdrości. Absolutnie bezsensownej, ale niewątpliwej. I niepohamowanej. Odparował bez zastanowienia: – Niewątpliwie. Ja również nie powiedziałbym złego słowa o pani Walcott. Mówimy jednak o Francesce Brown, a to… Zamachnęła się, chcąc go spoliczkować. Grey nie poruszył się ani nie cofnął. Miał poczucie, że w pełni sobie na to zasłużył. I ani krzty satysfakcji z tego, że tak jej dopiekł. Jednak w ostatniej chwili Fanny powstrzymała się i spojrzała z przestrachem na własną rękę. Na dworze jeszcze jeden kundel przyłączył się do psiego koncertu. Widocznie w pobliżu musiał buszować jakiś lis. 139

– Nigdy panu tego nie wybaczę – wyszeptała Fanny z godnością, która każdego by zawstydziła. Na szczęście, Greya niełatwo było zawstydzić. – Tego, że ośmieliłem się wspomnieć o pani poprzedniej profesji? – Nie. Tego, że przez pana zapomniałam, iż jestem damą i omal się nie zniżyłam do pańskiego poziomu. – Wszystko byłoby dobrze, gdyby na tym skończyła. Niestety, nie zrobiła tego. - I tego, że obraził pan naszego najlepszego, naszego jedynego przyjaciela w Little Firkin, pana McGowana.

Czemu, do wszystkich diabłów, ciągle wspominała o tym McGowanie? – Czyżby pani naprawdę upatrzyła sobie tego milczka, tego, pożal się Boże, filatelistę? – spytał. – Nie ma pani już dość mięczaków? A może to z tego powodu nie życzy sobie pani, by Hayden flirtował z Amelią? Czyżby jej pani zazdrościła, że przeżyje coś, co pani nigdy nie przypadnie w udziale? Spodziewał się, że Fanny zacznie wypierać się gwałtownie wszelkiego zainteresowania McGowanem. Ona jednak zmrużyła tylko oczy. Miał już spytać ją, o czym tak rozmyśla, gdy wymamrotała: – Do diabła. Nie muszę być damą. I zamierzyła się na niego po raz drugi.

Gdyby Amelia oświadczyła, że jest przebranym krasnoludkiem, królową Syjamu lub amerykańskim rewolwerowcem, Hayden z pewnością by nie protestował. Nic więc dziwnego, że oświadczenie „może nie jestem dosłownie czarownicą, ale mam pewne cechy” wydało mu się stosunkowo niewielką przeszkodą na drodze jego miłości. Zresztą, Amelia zapewniła go, że kłopoty z poruszającymi się samoistnie przedmiotami zakończyły się dobrych kilka lat temu. Może to nie było nic poważnego, tylko jakieś dziwactwo, w dodatku przejściowe. Co się zaś tyczy rozmawiania ze zwierzętami, cóż... Hayden lubił zwierzęta. –

O, to nie jest właściwie rozmowa, tylko pewna więź między nimi a mną. Zawsze je lubiłam, ale teraz ta więź jest znacznie silniejsza. Ubiegłej jesieni zawróciłam zaprzęg koni, które omal nie stratowały mnie i Fanny. A poza tym... zauważyłeś te kruki nad Little Firkin? Kruki wydały się Haydenowi całkiem nieszkodliwe. Jeśli zaś idzie o powstrzymanie rozpędzonych koni, chyba każdy by temu przyklasnął. 140

– Czytasz im w myślach? – spytał. – Nie, skąd. Niczego nie słyszę ani nie widzę. Nawet nie czuję nic nadzwyczajnego. Po prostu zaobserwowałam, że zwierzęta na mnie reagują. – Zdumiewające! Pamiętasz jeszcze coś? – Od czasu do czasu, gdy jest mi bardzo smutno, na przykład po sprzeczce z Fanny, pojawia się lisica. Stoi pod moim oknem i skomli. – Niesamowite. Jesteś nadzwyczajna – stwierdził, obejmując Amelię gorącym spojrzeniem. Popatrzyła na niego tak, jakby właśnie przycwałował na białym rumaku pod zamek, w którym była uwięziona, i powalił potwora strzegącego fosy. Obdarzyła Haydena promiennym uśmiechem, jemu zaś gwałtownie zabiło serce.

– Jestem ci taka wdzięczna! – Jesteś mi wdzięczna? Za co? – Większość ludzi powiedziałaby: „Czysty przypadek”, „Masz bujną wyobraźnię” albo coś w tym rodzaju. Ale nie ty. Uwierzyłeś mi. Uwierzyłeś we mnie. – Oczywiście, że ci uwierzyłem. Tak postępują wszyscy zakochani: wierzą sobie nawzajem – odparł Hayden z całkowitą szczerością. – A poza tym, czemu miałabyś wymyślać podobne kłamstwa?

– O, to nie byłyby całkiem kłamstwa – powiedziała, rumieniąc się ślicznie. – Mógłbyś jednak uważać, że oszukuję samą siebie. – Po co miałabyś to robić? Jesteś, bez dwóch zdań, zrównoważoną, rozsądną dziewczyną. Najnormalniejszą w świecie. Nie należysz do panien, które wiecznie mają ataki nerwowe albo wymyślają niemądre historyjki, bo chcą się wydać bardziej interesujące. Możesz mi wierzyć, od razu bym to zauważył. Uśmiechnęła się nieśmiało. – Och, milor... Haydenie, ja chyba też cię kocham!

Hayden był zdezorientowany. Peany na cześć jej urody i miłosne wyznania wywołały u Amelii tylko lekkie rozbawienie. Kiedy jednak powiedział, że nie uważa jej za kłamczuchę, ujrzał na jej twarzy taki zachwyt, o jakim marzy każdy zakochany Zbiło go to nieco z tropu, ale nie był przecież nieopierzonym żółtodziobem. Szybko otrząsnął się z oszołomienia, gdy ujrzał, że Amelia unosi ku niemu swą urzekającą twarzyczkę. 141

Z zapałem wyciągnął ręce, by przytulić ją do siebie... zaraz jednak dotarło do niego, że to nie pierwsza lepsza dziewczyna, płocha kokietka z towarzystwa, przygoda na jeden bal. To była kobieta, którą kochał. Niemal ze czcią dotknął koronek, okrywających jej ramiona, uważając, by nawet nie musnąć gołą ręką jej ciała. Z takim samym szacunkiem przysunął się nieco bliżej, utrzymując wszakże należyty dystans między swoją klatką piersiową a jej miękką, mlecznobiałą... Nie, nie! Takie myśli były zgoła nieodpowiednie... na tym etapie znajomości. Pełen uwielbienia zbliżył twarz do jej twarzy i – najdelikatniej jak mógł – przycisnął usta do jej ust.

Grey złapał Fanny za nadgarstek, nim zdążyła zadać mu cios. Straciła równowagę i poleciała do przodu, wykorzystując to, mężczyzna pochwycił ją, obrócił, objął ramieniem w talii i przyciągnął do siebie. Każdy szczegół jej postaci, wtulonej teraz w niego, budził w nim bolesne wprost pożądanie. Wyczuwał wszystkie miękkie wypukłości i urocze wgłębienia. Dotykał brodą jej lśniących włosów, łopatki Fanny przylegały do jego piersi, jędrne wzgórki pośladków

przygarnęły się ufnie do jego krocza. – Masz wyraźną skłonność do miętoszenia mnie, Sheffield – stwierdziła z przekąsem. Jednak głos jej się rwał, a chłodna wyniosłość stanowiła jedynie

cieniutką powłokę ochronną. – Puść mnie natychmiast. Nie miał najmniejszego zamiaru jej puścić. Już raz sterroryzowała go tym władczym tonem. Drugi raz jej się to nie uda. Obrócił ją znowu, nie wypuszczając z objęć. Jedną ręką objął za szyję, drugą uniósł jej głowę do góry. – Nie tym razem, Fanny – wymamrotał i jego wargi opadły zachłannie na jej usta. Na sekundę Fanny znieruchomiała, a potem zarzuciła mu ręce na szyję i odwzajemniła pocałunek. Jej usta otwarły się z rozkoszną uległością, całe ciało uniosło się ku niemu. Opadli razem na stojącą – na szczęście w pobliżu – kanapę. Grey jedną ręką zmiótł leżące na niej książki i czasopisma, tak że przefrunęły na drugi koniec pokoju, i nie przerywając pocałunku, ostrożnie ułożył Fanny na poduszkach. Przyklęknął obok i pochylił się nad nią. Drżała na całym ciele. Nie mogąc się powstrzymać, zanurzył palce w jej czarnych włosach. Na podłogę opadła kaskada szpilek, a gęste, lśniące loki 142

otoczyły swobodnie ramiona. Grey wydał gardłowy jęk i owinąwszy te jedwabiste pasma wokół swojej ręki, delikatnie odciągnął jej głowę do tyłu.

Oderwał się wreszcie od jej ust, a Fanny wydała cichy pomruk niezadowolenia, zanim jego wargi dotknęły jej gładkiej, wygiętej w łuk szyi. Całował ją przez zasłonę cieniutkiej koronki, aż delikatny materiał zwilgotniał. Fanny zabrakło na chwilę tchu, potem westchnęła, objęła go ramionami w pasie, a jej dłonie błądziły niespokojnie po plecach Greya. To zatrzymywały się na jego barkach, to sunęły w dół i przytulały go jeszcze mocniej, by zaraz puścić i znowu przygarnąć. Doprowadzała go do szaleństwa. Najwyraźniej nie uświadamiała sobie, co czyni ani do czego zmierza. Usta miała zamknięte, niemal surowe, i nagle otwierała je, wiedziona instynktem, a jej nieprzywykły do takich igraszek język urzekał go swym nieporadnym zapałem. Nie od razu dotarły do Greya głośne, przeciągłe wrzaski. Dochodziły niewątpliwie z zewnątrz, gdzie Hayden... Dobry Boże! Jeśli oni tu wejdą, reputacja Fanny raz na zawsze... Z najwyższym wysiłkiem oderwał się od jej ust, wstał i odsunął się od kanapy. Jego pierś gwałtownie wznosiła się i opadała, niczym miechy. Wpatrywali się w siebie, a ciszę w salonie mącił jedynie duet ich głośnych oddechów. Wargi Fanny były ciemnoróżowe, obrzmiałe od pocałunków. Maleńki strzępek oderwanej koronki zwisał przy dekolcie.

Grey widział, jak Fanny wraca świadomość, a jej zamglone oczy spoglądają coraz przytomniej. Uniosła się na łokciach, poczerwieniała i drżącymi palcami dotknęła swoich policzków. – Nie masz porządnej brzytwy?

Seria mrożących krew w żyłach wrzasków zmąciła wieczorną ciszę. – Co to było? – spytał Hayden gwałtownie się prostując. – Kot – odparła zirytowana Amelia. – A raczej mnóstwo kotów, zważywszy na hałas. – Koty? – zdumiał się Hayden. Wyglądał niezbyt przytomnie, ale prowadził konwersację z zachowaniem wszelkich manier. Uśmiechnęła się, nieco zażenowana. – No cóż... jest przecież wiosna. – Co? A prawda! – Hayden posłał jej łobuzerski uśmiech, a policzki Amelii poczerwieniały. Wyciągnął do niej ręce i... 143

– Hayden, odjeżdżamy! Wracaj natychmiast! – huknął z salonu lord Sheffield. Hayden obejrzał się przez ramię. Twarz mu spochmurniała. – Lepiej już idź -powiedziała Amelia, nie mogąc ukryć rozczarowania. –

Jestem dorosły i sam o sobie decyduję. – Oczywiście – przytaknęła. – Ale ja nie jestem jeszcze całkiem dorosła. Znajduję się pod opieką pani Walcott. Gdyby zabroniła ci wstępu do naszego domu – a może to uczynić, mój ojciec dał jej pełne prawo –nie miałabym innego wyjścia niż... Pozostawiła zdanie niedokończone. Mógł się jedynie domyślać, że byłaby zmuszona wymykać się z domu i spotykać z nim potajemnie. Oczywiście, gdyby do tego doszło, zrobiłaby to z pewnością. Nikt nie wyrzeka się miłości swojego życia z powodu jakichś tam niemądrych zakazów. Kochała jednak Fanny i wolałaby jej nie oszukiwać, chyba że byłoby to absolutnie konieczne. – Nie będziesz nalegał, bym uczyniła coś sprzecznego z moim sumieniem? – spytała, całkiem pewna jego odpowiedzi. Potrafiła jednak docenić oburzenie w jego głosie. – Oczywiście, że nie! Odejdę, ale wrócę tu jutro. Przysięgam.

– Będę na ciebie czekała. – Do chwili, gdy znów cię zobaczę, każda sekunda będzie mi się dłużyć jak wieczność. – Z wdziękiem przyklęknął na jedno kolano, ujął jej ręce w swoje i z

powagą spojrzał Amelii w oczy. – Nie będę w stanie niczego wziąć do ust. Mogę jedynie mieć nadzieję, że prześpię każdą godzinę naszej rozłąki, by nie zaznać męczarni... – Hayden, ty gałganie! Wracaj natychmiast! Amelia, choć podobały jej się zapewnienia Haydena o miłości, była – jak słusznie zauważył – rozsądną dziewczyną. Chwyciła go więc za ramię i skłoniła, by wstał i strzepnął kurz z kolana. – Lepiej już idź – szepnęła. A potem – ponieważ była nie tylko rozsądną, ale i zakochaną osiemnastolatką – wspięła się na palce i ucałowała go leciutko w usta. Natychmiast odwzajemnił się tym samym. Z przyjemnością zauważyła, że drugi pocałunek był jeszcze bardziej cudowny od pierwszego, co pozwalało żywić 144

uzasadnione nadzieje co do trzeciego, czwartego i wszystkich następnych pocałunków. Potem odsunęła go łagodnie i zachęcająco skinęła główką. – A więc do jutra. Dobranoc.

18

Następnego dnia obudziło Fanny walenie pięścią w drzwi jej sypialni. Znała dobrze ten odgłos. – O co chodzi, Violet? – Ten tam milord z tego domku, co go odnawiali, jest na dole i pyta o panią – krzyknęła dziewczyna przez zamknięte drzwi. – Mam mu powiedzieć, żeby poszedł w diabły? Fanny siadła wyprostowana na łóżku. – Co za milord? Który z nich? – Ten wielki, czarny. Grey tu był? Czego chciał? Przyszedł ją przeprosić, czy... Po co bawić się w zgadywanie? Grey zawsze był nieprzewidywalny. Nikt by się nie domyślił, co ten człowiek zrobi i dlaczego. – No? Nie będę tu sterczeć cały dzień! – Wejdź do pokoju. I nie wrzeszcz tak! – Ale tam! Mam w rękach stertę prania – odpowiedziała Violet. – No to jak, wyrzucić go na zbity pysk, czy nie? –

Nie! Powiedz, żeby zaczekał... – Nie w salonie. Wspomnienia ostatniego wieczoru były zbyt świeże. – W bibliotece! – Może być. Na korytarzu rozległ się odgłos ciężkich, oddalających się kroków. – Zaczekaj! – Czego jeszcze? – Czy pytał i o pannę Chase? 145

– Nie – warknęła Violet. – Puści mnie pani wreszcie? Fanny nie zawracała sobie głowy odpowiedzią. Spojrzała na zegar, stojący na gzymsie kominka. Ósma? Ten człowiek składa wizyty o ósmej rano? Za taką bezczelność powinien zapłacić długim czekaniem. A niech czeka, choćby cały ranek. Odrzuciła kołdrę i pospieszyła do szafy. W co się ubrać? Co na siebie włożyć? Coś, co wzbudzałoby szacunek. Ale i twarzowego. Jak najbardziej twarzowego! Fanny była roztrzęsiona i w pełni tego świadoma, co wcale nie ułatwiało sprawy. Czemu właściwie chciała ładnie wyglądać dla Greya Sheffielda? Nie ufał jej, myślał o niej jak najgorzej i podejrzewał ją o Bóg wie co...

Liliowa! Suknia z batystu w kolorze bladej lilii, z kawowym wzorkiem. Będzie w sam raz: kobieca, ale nie frywolna. Rzuciła suknię na fotel i podbiegła do toaletki, rozplatając po drodze włosy. Wczoraj wieczorem Sheffield zupełnie ją zaskoczył, chwytając w objęcia, jakby była lalką. Nie miała czasu się bronić. A potem nie miała już i chęci. Popatrzyła w lustro i ujrzała całkiem jej nieznaną istotę z błyszczącymi oczyma, różanymi policzkami i ustami obrzmiałymi od pocałunków. Ze zdumieniem dotknęła swego odbicia. Czyżby to była ona?

Miała wyraźne trudności z oddychaniem. Sheffield pozbawił ją zarówno tchu, jak i spokoju ducha. Przez niego straciła też pancerz obojętności, który systematycznie umacniała przez sześć ostatnich lat. Grey prowokował ją, straszył, bawił, podniecał... niekiedy nawet wzruszał. Wiedziała, kto przysłał rybę, która uratowała ich wczorajszy obiad. Z niewyjaśnionych przyczyn Grey zdobył się na rycerski gest, a ponieważ sam przyznawał, że nie jest dżentelmenem, ten postępek nie mógł być przejawem zwykłej galanterii, wpajanej dżentelmenom od kołyski. Ale czemu, do licha, zastanawia się nad tym? Energicznie wyszczotkowała włosy, po czym upięła je w luźny węzeł. Czyżby była jeszcze większą idiotką niż dotąd? W przypadku Alphonse'a miała na swoje usprawiedliwienie bardzo młody wiek, samotność i naiwność. No i Alphonse Brown wyglądał naprawdę pięknie: miał delikatne rysy, pełne wyrazu brązowe oczy, smukłą postać. Wszystko w nim wydawało się takie uduchowione.

146

W Greyu Sheffieldzie nikt nie dopatrzyłby się szlachetnego piękna ani uduchowienia. Pewny siebie, pełen pogardy, nieokrzesany kolos – istny Mars skazany na dożywotni pobyt na ziemi. Oczy Fanny same się przymknęły na wspomnienie chwili, gdy pochylony nad nią pastwił się nad jej ustami. Małżeństwo Fanny upływało w niemal całkowitym celibacie. Alphonse utrzymywał, że oboje mogą utracić swe nadprzyrodzone uzdolnienia na skutek zbyt częstego cielesnego obcowania. Cielesnego obcowania! Fanny szybko wstała. Pociągnęła za wstążeczki, podtrzymujące na ramionach nocną koszulę, która opadła na ziemię, tworząc u jej stóp kałużę delikatnego materiału. Nie wyobrażała sobie, by Grey Sheffield mógł kiedykolwiek użyć określenia „cielesne obcowanie”. Wyrazić się w sposób dosadny, nawet obraźliwy, mógł jak najbardziej. Jego język – podobnie jak on sam – był zaskakującą mieszaniną ogłady i szorstkości, obcesowości i wyrafinowania. O Boże, o czym ona myśli? Włożyła na siebie bieliznę. Grey był nieznośnym, źle wychowanym, aroganckim brutalem. Zdarzały się jednak chwile, gdy pod tą szorstką powłoką dostrzegała wrażliwość, ból, a nawet bezbronność, które za wszelką cenę starał się ukryć.

Rozumiała go dobrze. Jej życie wyglądało podobnie. Wiecznie trzymała swe uczucia na wodzy, nigdy nie pozwalała sobie na spontaniczną reakcję, unikała

jakże ludzkich wzlotów i upadków. Miała zawsze w pamięci swego brata Wesleya i swój gniew, który stał się przyczyną jego kalectwa. A jednak wczoraj, gdy kłócili się z Greyem ząb za ząb, a koty i psy, i wszystkie te przeklęte ptaszyska im wtórowały, nie wydarzyło się nic niepokojącego ani groźnego. Była teraz starsza. Doświadczenie, jakie zdobyła, będąc guwernantką Amelii, nauczyło Fanny, że dojrzewające dziewczęta to istoty skłonne do niezwykle gwałtownych emocji, porywcze i ulegające różnym wpływom. Być może jej niedojrzałe uczucia wymknęły się wówczas spod kontroli, i to one były przyczyną nieszczęścia, a nie głęboka więź, łącząca ją ze zwierzętami. Fanny nie przypuszczała, żeby kiedyś ogarnęła ją znowu podobna wściekłość. Nie miała wątpliwości, że jest zdolna do wielkich emocji, jednak umiała nad nimi panować. Jej wściekłość już nigdy nie będzie równie nagła, jednokierunkowa i nieubłagana. 147

Włożyła suknię przez głowę, starając się równocześnie przemyśleć swoje oczekiwania i zrozumieć niewątpliwą przyjemność, jaką odczuwała. Sheffield nie wierzył w nic, czego sam nie mógł zobaczyć, usłyszeć i wyjaśnić. Dla niego Fanny była po prostu kobietą: irytującą, pełną życia, czasem niepojętą, zuchwałą – o ile dobrze zrozumiała to, co mamrotał pod nosem, czekając na Haydena – ale całkowicie normalną. Ostatni zaś epitet, jakim się posłużył ubiegłego wieczoru, budził całkiem inne skojarzenia niż wyzwisko, którym niekiedy ją obrzucano. Nazwał ją urzekającą czarownicą. Z uśmiechem na ustach Fanny opuściła swoją sypialnię i pospieszyła na dół,

do biblioteki. U podnóża schodów przystanęła i policzyła do dwudziestu. Nie zamierzała stanąć przed nim zasapana. – Dzień dobry, milordzie – powiedziała, wchodząc. Był pochylony nad stołem i przyglądał się uważnie maleńkiej figurce. Nie wyprostował się ani nie odwrócił głowy. – Co to takiego? – spytał bez wstępów. Co za maniery. Westchnęła głośno, nie kryjąc swej dezaprobaty, potem zaś podeszła do niego, by zobaczyć, czemu przyglądał się z takim skupieniem. – To japońska netsuke. – Wygląda jak Donnie MacKee w pieluszkach.

Udało jej się powstrzymać śmiech. – O ile wiem, tego rodzaju sportowców nazywają zapaśnikami sumo. – Co on tu robi? – Słucham? – Po licha ci on? Jak...

Odwrócił się, spojrzał na nią i całkiem zapomniał, co chciał powiedzieć. Omiótł ją spojrzeniem od stóp do głów i przełknął ślinę. – Jak... Co dalej, milordzie? – spytała z leciutką zadyszką w głosie. Widocznie pokonała schody w szybszym tempie, niż sądziła. – Jak go znalazłaś? Przyglądała mu się przez chwilę. Włosy miał rozczochrane, lekko siwiejące na skroniach. Wydawał się... zakłopotany. – Zawsze zadajesz tyle pytań? – Zawsze – odparł. 148

– Zamówiłam ten drobiazg u handlarza antykami w Edynburgu i kazałam przysłać do Quae Lamia. Netsuke posłużyła do nawiązania rozmowy o Japonii i skłoniła Amelię do zainteresowania się historią tego kraju. Temu właśnie celowi służy większość przedmiotów, które można zobaczyć u nas w domu. Uznałam to za istotną część edukacji Amelii – wyjaśniła. – A teraz moja kolej. Dlaczego cię to interesuje? – Nigdy nie byłaś w Japonii. Panna Chase również. Żadna z was nie ma w

sobie ani kropli azjatyckiej krwi. – To żadna odpowiedź. – Jestem ciekaw wszystkiego, co was dotyczy. Zaskoczyło ją to. Czy chciał się dowiedzieć jak najwięcej o niej, czy o Amelii? Uśmiechnął się. Oczy mu się rozświetliły i Fanny uświadomiła sobie, że choć Grey nie odznacza się klasyczną urodą, jest niezmiernie pociągający, kiedy się tak uśmiecha. – O tobie, pani Walcott –odparł, najwyraźniej czytając jej w myślach. Nie wiedziała, jak zareagować. Czuła się zmieszana. Może zresztą właśnie o to mu chodziło? Nagle nawiedziło ją okropne podejrzenie: czyżby całował się z nią tylko po to, żeby zbić ją z tropu? Och! Odsunęła się od niego. Była aż nazbyt świadoma jego potężnej postaci, która

zdawała się wypełniać całą przestrzeń i ogrzewać powietrze swoim żarem. – Po co tu przyszedłeś? Uśmiech Greya zgasł, a jego miejsce zajęła konsternacja. – Z dwóch powodów. – Jakich?

– Po pierwsze, chodzi o to, że... że... – Czemu tak zwlekasz, Sheffield? – spytała, coraz bardziej zaciekawiona. – wykrztuś to wreszcie. Spojrzał na nią krzywo. – Nie próbuj mnie poganiać, Fanny Walcott. Sprawa, o której chcę z tobą porozmawiać, wymaga pewnej dyplomacji. Szukam najodpowiedniejszych słów. A więc zamierzał ją przeprosić. Musiała otworzyć usta ze zdumienia, bo zmarszczka na jego czole jeszcze się pogłębiła. – Nie patrz na mnie takim wzrokiem. Znam się na dyplomatycznych subtelnościach. Tylko mnie nie popędzaj, dobrze? 149

Widać było, że Grey jest wyraźnie spięty. Po kilku minutach oczekiwania, kiedy stało się jasne, że nic z tej dyplomacji nie będzie, Fanny postanowiła wziąć sprawy w swoje ręce. Zazwyczaj tak właśnie reagowała w podobnej sytuacji., . – Pozwól, że ci pomogę, Sheffield – powiedziała. – Przyszedłeś mnie przeprosić za twoje wczorajsze zachowanie, prawda? Stał nieruchomo i nie odrywał od niej wzroku. –

Nie martw się. Przyjmuję twoje przeprosiny. – Uśmiechnęła się życzliwie. To wyrwało go z osłupienia. – Co to, to nie! Ani myślę cię przepraszać za te pocałunki! Z jakiej racji miałbym to robić? Nie mam za co przepraszać. Podobało ci się tak samo, jak mnie! Nagła fala gorąca zalała jej piersi, szyję, a w końcu twarz. – Ach, ty łajdaku! Machnął ręką lekceważąco, a nawet z niesmakiem. – Powiedz mi prosto w oczy, że nie sprawiło ci to żadnej przyjemności. – Nie o to chodzi! – protestowała, czując, że traci grunt pod nogami. – A ja myślę, że o to – odparł. – Nie poprosiłeś, nie spytałeś... Wziąłeś mnie przemocą! Leniwy, pełen rozbawienia uśmiech rozświetlił jego ciemną, zuchwałą twarz.

– Zapewniam, moja droga pani Walcott, że nie wziąłem cię przemocą. Gdyby do tego doszło, nie stałabyś tu teraz, besztając mnie za to, że cię pocałowałem.

– Ciekawe, gdzie bym była? – spytała zadziornie, biorąc się pod boki. – Nadal w łóżku. Ze mną. Fanny jęknęła, bardziej z powodu cielesnych wizji, wyczarowanych tymi kilkoma słowami, niż z zażenowania, które powinna chyba odczuwać. W łóżku z Greyem, po całej nocy z nim, wypełnionej pieszczotami jego ust, jego rąk... Jęknęła po raz drugi. – Dobrze już, dobrze – wymamrotał. – Przyznaję, że za to należą ci się przeprosiny. Bardzo mi przykro. – No, myślę! – fuknęła Fanny z większym oburzeniem, niż czuła w rzeczywistości. – Sama mnie sprowokowałaś. – To nie jest wystarczające usprawiedliwienie – odparła. 150

– Racja – przytaknął i uśmiechnął się szeroko. – Byłby z ciebie dobry adwokat. Już miała mu odpowiedzieć uśmiechem, ale powstrzymała się.

– Tak sądzisz? Może zacznę studiować prawo, kiedy wreszcie opuścimy Little Firkin. Kto wie? Może spotkamy się kiedyś w sądzie po przeciwnych stronach? – Z przyjemnością bym zobaczył, jak przysięgasz, że będziesz mówić prawdę, całą prawdę i tylko prawdę, moja pani – odpowiedział, ogarniając leniwym spojrzeniem każdy jej ruch. – Ależ ja nie będę świadkiem – odparła. – Chcę wystąpić w roli adwokata. – Adwokatów również obowiązuje mówienie prawdy. Czyżbyś o tym nie wiedziała? Może lepiej zrezygnuj z tego rodzaju kariery. Poczuła, że się czerwieni. – A to czemu? Uważasz, że jestem z natury niezdolna do mówienia prawdy? Potrząsnął lekko głową. – Sam nie wiem, co o tobie myśleć. – Nagłym ruchem założył ręce do tyłu i zrobił krok w jej stronę. – To jest drugi powód, dla którego tu przyszedłem. – A, wracamy do punktu wyjścia? Dobrze. Powiedz mi, czemu się tu zjawiłeś.

Spojrzał na nią krzywo, ale odchrząknął i oświadczył: – Po pierwsze, chciałem cię zapewnić, że ani panna Chase, ani jej serduszko nie doznają żadnego uszczerbku w towarzystwie Haydena. – Co chcesz przez to powiedzieć? – Może i jest z niego kawał łobuza, ale nie zachowuje się podle w stosunku do porządnych młodych panien. Doskonale wie, że twoja podopieczna musi pozostać w Little Firkin przez ponad dwa lata, wobec czego nie ma mowy o żadnej trwalszej między nimi znajomości. Oczywiście, Hayden będzie dla niej miły, ale potraktuje to jako uroczą, przygodną znajomość. Jak najbardziej przelotną. – Ale on ją trzymał za rękę – protestowała Fanny, zdając sobie sprawę z bezsensowności swoich obiekcji. Grey odważył się na znacznie więcej niż wzięcie jej za rękę, a ona przecież nawet nie żywiła do niego przyjaznych uczuć. Tak ale ona nie miała osiemnastu lat. 151

– Ośmielę się powiedzieć, że taki sympatyczny flirt będzie dla niej przyjemny. A od tego przecież bardzo daleko do przysiąg dozgonnej miłości, prawda? Fanny niechętnie przyznała mu rację.

– Rzeczywiście, daleko. – Może. naprawdę przesadza? – Nie chcę, żeby cierpiała, Sheffield. – Nikt tego nie chce, z Haydenem włącznie. Ten chłopak nigdy by jej nie skrzywdził. Ręczę za to głową. Zapewnienie Greya sprawiło, że Fanny poczuła się lepiej. Nie było powodu zabraniać Amelii dalszej znajomości z dobrze wychowanym młodzieńcem. Mogły to być nawet pożyteczne wprawki przed jej towarzyskim debiutem. – Jeśli tak mówisz... – powiedziała. – Dobrze znasz tego chłopca, przyjmuję więc twoje zapewnienie. – Naprawdę go znam. Skinęła głową. – A teraz powiedz, jaki był drugi powód twojej wizyty? Przestąpił niepewnie z nogi na nogę i odetchnął głęboko. – Chciałem ci powiedzieć, że chyba zbyt pochopnie cię osądziłem. Zamrugała oczami. Czegoś takiego nie spodziewała się z pewnością.

– Przez cały wieczór szczegółowo analizowałem wszystko, co wiem o tobie, o

pułkowniku i jego córce. I o testamencie – ciągnął dalej Grey. – Choć rozpatrzyłem wszystko wyjątkowo wnikliwie, nie dostrzegłem ani śladu niecnych machinacji z twojej strony. Nic nie wskazuje na to, że wzbogacisz się na tym w jakiś inny sposób, niż zarabiając uczciwie, zgodnie z umową. Zwłaszcza że masz już za sobą sześć lat ciężkiej pracy. Jak widzisz, nie puściłem mimo uszu twojej wzmianki o złotej klatce. Przyglądał się jej z wyraźną, nieukrywaną satysfakcją. Fanny patrzyła na niego w osłupieniu. Czyżby ten bezczelny drań, oświadczając, że – jego zdaniem – nikogo nie oszukała, naprawdę uważał to za wyszukany komplement? – I co ty na to? Grey wyraźnie na coś czekał. Otrząsnęła się ze zdumienia. – Chcesz, żebym ci podziękowała? – Obejdzie się. 152

Był wprost nadzwyczajny. – Doskonale. – Cymbał! Spojrzała na niego z zagadkowym uśmiechem. – Ale co będzie, jeśli się pomyliłeś? Spojrzał jej w oczy. Twarz mu trochę – niemal niedostrzegalnie – złagodniała.

– Cóż, gotów jestem podjąć takie ryzyko – odparł. Odebrało to Fanny całą satysfakcję. Łajdak! Znów zbił ją z tropu. I to właśnie teraz, gdy zamierzała rozedrzeć go na strzępy. Psiakrew, mówił całkiem szczerze. Na myśl, że ten nieugięty, kierujący się jedynie logiką człowiek, był gotów dać jej kredyt zaufania, uwierzyć, że nie jest oszustką i naciągaczką, serce w niej stopniało. Czy on oszalał? A może to ona zgłupiała ze szczętem? Na pierwszy rzut oka jego decyzja nie wydawała się specjalnie godna uwagi. Ani zbyt pochlebna. A jednak była. Przecież Grey Sheffield nie wierzył dotąd nikomu i niczemu poza swoim rozsądkiem, podobnie jak ona ufała tylko sobie. Czas i doświadczenie długo kształtowały ich charaktery, a wyzwolenie z zakrzepłej formy było niezwykle trudnym i ryzykownym przedsięwzięciem. Krzyk przerażenia zamącił ciszę. Bez wątpienia, wrzeszczała Violet. Istniała pewna nadzieja, że to nic groźnego; potrafiła piszczeć, gdy nieoczekiwanie natknęła się na pająka. Tym razem jednak Fanny usłyszała w jej głosie prawdziwą trwogę.

– Przepraszam na chwilę – rzuciła do Sheffielda i wybiegła z pokoju. W drugim końcu zagraconego hallu ujrzała Violet, zwisającą bezwładnie z ręki Oglethorpe'a, który chwycił ją za kark. Twarz dziewczynki była szara jak popiół. Fanny zatrzymała się, zbierając siły. Nawet z tej odległości dostrzegła, że oczy pastora są przekrwione i nieprzytomne. Spojrzał na nią z nienawiścią.

Z drzwi na samym końcu hallu wynurzyła się panna Oglethorpe, wycierając ręce. Jej małe oczka biegały od służącej do brata, od brata do pracodawczyni. Fanny poczuła ulgę na widok kucharki. Pastor jej z pewnością nie posłucha, ale może posłucha siostry. – Panno Oglethorpe, proszę powiedzieć swemu bratu, żeby puścił Violet. Wychudzona twarz kobiety skrzywiła się w grymasie dezaprobaty, ale panna Oglethorpe nie powiedziała ani słowa. Pastor znów potrząsnął dziewczyną. Violet wydawała się bezwładna jak szmaciana lalka, co przeraziło Fanny. 153

– Ja cię nauczę, czarcie nasienie! – wydusił. – Proszę, panno Oglethorpe! – błagała Fanny. Starsza kobieta spojrzała na nią z tępym uporem. – To sługa boży. Jak mogłabym mu dyktować, co ma robić – powiedziała dobitnie. I z tymi słowy obróciła się na pięcie, jakby w obawie, że zostanie zmuszona do wykonania polecenia wbrew swej woli. – Panie Oglethorpe. Nie wiem, co Violet zrobiła, ale z pewnością tego żałuje. –

Co zrobiła? Powiem pani, co ten diabelski pomiot zrobił! – wybełkotał Oglethorpe. – Ona rzuciła na mnie klątwę! – Och, Violet! – Fanny nie miała wątpliwości, że duchowny mówi prawdę. Violet wiecznie kogoś przeklinała albo rzucała uroki. Fanny nie mogła tylko pojąć, czemu dziewczyna była tak głupia, by przekląć pastora, i to akurat w jego obecności. – Do wszystkich diabłów, co się tu dzieje? Coś ty za jeden i co wyrabiasz, do cholery? – rozległ się za nią głos Greya. – Puszczaj tę dziewczynę. Fanny natychmiast poczuła ogromną ulgę i wdzięczność. Oglethorpe raz tylko rzucił okiem na stojącego za nią olbrzyma i puścił Violet. Dziewczyna poleciała na ścianę i trzymając się jej, odsuwała się coraz dalej, od swego prześladowcy. Łzy spływały jej strumieniami po brudnej buzi.

– Przeproś pana Oglethorpe'a, Violet – przekonywała Fanny; pastor co prawda puścił dziewczynkę, ale nadal mógł jej zrobić coś złego. – Nie przeproszę! – Violet zdecydowanie potrząsnęła głową. – Włazi taki do naszej kuchni i plecie, że będę się smażyć w piekle z moją babcią, i z moimi braćmi i siostrami, i z krewniakami, a potem wygaduje, że wszystkie ludzie w tym domu są przeklęte! To ja mu na to: „Prosimy do towarzystwa!” I przeklęłam go jak się patrzy. I nie zdejmę klątwy!

Fanny wpatrywała się w nią i nie wiedziała, co począć. Violet pochlipywała, Oglethorpe się pienił, w końcu Grey wybuchnął śmiechem. – Dobry Boże, Fanny. Teraz już rozumiem, czemu zatrzymałaś u siebie tę smarkulę. Dobra robota, Violet! Twarz Oglethorpe'a przybrała niepokojącą, sinoczerwoną barwę. – Lepiej już idź, Oglethorpe, zanim ci wyrosną rogi albo diabelskie kopyta, albo... Jaką klątwę rzuciłaś na pastora, Violet? – spytał dociekliwie Grey. – Żeby mu w kiszkach cięgiem grało! – oznajmiła grobowym tonem. 154

– Dobry Boże – udał przerażenie Grey. – Zabieraj się stąd czym prędzej, bracie! Fanny nie wytrzymała. Roześmiała się... i nie mogła przestać. Pastor widząc, że stał się przedmiotem rubasznych żartów, dygotał z bezsilnego gniewu. – I lepiej tu nie wracaj, Oglethorpe – dodał Grey. Nadal się uśmiechał, ale w jego oczach ani w tonie głosu nie było ciepła. – Nie jesteś tu mile widziany.

– Chyba utknęła w tych krzakach! – zawołała Amelia do Haydena.

Chusteczka wysunęła się jej z rękawa, gdy dziewczyna odwzajemniała czuły, choć irytująco powściągliwy, uścisk kochanka. Swawolny wietrzyk poniósł cienką szmatkę ku rzece, leniwie płynącej w pobliżu, a Hayden, chcąc odzyskać własność Amelii, zanurkował w porastające skarpę chaszcze. Amelia cierpliwie czekała na powrót ukochanego. Był to najmilszy jej sercu zakątek – zielona plama aksamitnej trawy pod szmaragdowym baldachimem starych dębów. Puszysta trawa, światło przesiane przez liście, omszały głaz dosłownie zapraszał, żeby się o niego oprzeć. Amelia zawsze tu przychodziła, ilekroć chciała w spokoju oddać się zadumie lub... marzeniom. Była właśnie zajęta tym drugim, gdy od strony drogi doleciał do niej powitalny okrzyk Haydena. Podniosła głowę i ujrzała w niewielkiej odległości jego

wdzięczną sylwetkę na tle różowego, porannego nieba. Jego włosy lśniły jak płynne złoto, a on cały wyglądał tak, jakby przybył prosto z krainy marzeń. Zaraz po powitaniu Hayden wyjaśnił Amelii, że miał nadzieję zastać ją tutaj. Liczył na to, że ukochana – podobnie jak on – nie będzie mogła spać po cudownych wydarzeniach poprzedniego wieczoru. Kiedy spytała, skąd wiedział, że znajdzie ją właśnie tu, a nie w domu, uśmiechnął się – ach, ten dołeczek– i wyjaśnił, że przysłuchiwał się bardzo uważnie słowom Bernarda, który wspomniał o jej ulubionym zakątku w pobliżu zakrętu rzeki. W oczach migotały mu rozkoszne iskierki, kiedy opowiadał jej, że obejrzał pięć rzecznych zakrętów, nim trafił wreszcie na ten właściwy. Był taki romantyczny! – Panno Amelio! Hop, hop! Panno Amelio!

Usłyszawszy głos Bernarda McGowana, Amelia gwałtownie się odwróciła. Bernard zatrzymał powóz na poboczu drogi, wyskoczył z niego i zbiegł wielkimi krokami po skarpie, ku niej. Jego przystojna twarz była rozjaśniona uśmiechem. 155

Jest doprawdy bardzo przystojny, pomyślała Amelia. Jednak Bernard w żaden sposób nie poruszył jej serca. Oddała je komu innemu. – Dzień dobry, panie McGowan. Tak wcześnie pan dziś wstał? – zdziwiła się. – Istotnie – przytaknął. – Otrzymałem wczoraj wieczorną pocztą wiadomość, którą chciałem się jak najprędzej z panią podzielić. I z panią Walcott. – Naprawdę? – Przechyliła główkę na bok, marząc o tym, by Bernard podzielił się z nią nowiną i odjechał czym prędzej. Nagle uświadomiła sobie, że ona i Hayden przebywali w tym ustronnym zakątku sam na sam. Nie martwiła się o swoją reputację. Ostatecznie, obwołali ją tu czarownicą, cóż w porównaniu z tym znaczyła opinia wietrznicy? Zdawała sobie jednak sprawę, że Hayden znalazłby się w niezręcznej sytuacji. Mógł nawet, co gorsza, poczuć się zażenowany. – Naprawdę, Przedstawiciel Cechu Rzemiosł Artystycznych przybywa do Little Firkin w przyszłym tygodniu. Pan Edgar Rennie. Pamiętam, że zupełnie

panią oczarował, gdy zjawił się tu zeszłej jesieni. – Pan Rennie tu wraca? – zdumiała się Amelia. – Przysięgał przecież, że jego noga nie postanie nigdy więcej w Little Firkin po tym, jak mieszkańcy nie chcieli odsprzedać mu tego swojego błota.

Bernard się roześmiał. – Glinki, panno Chase – powiedział pobłażliwie. Hayden nigdy nie odnosił się do niej z wyższością. Przeważnie był pełen szacunku i podziwu. Amelia doszła do wniosku, że takie traktowanie odpowiada jej znacznie bardziej. – Nie odmówili mu zresztą sprzedaży glinki, tylko nie chcieli odstąpić swoich terenów nad rzeką. Pan Rennie nie zamierzał wywozić stąd surowca; transport by mu się nie opłacał. Chciał wybudować tu fabrykę – ciągnął dalej Bernard. – Pisze w liście, że sumienie ciągle go dręczy na myśl o najszlachetniejszej glince w Szkocji, która codziennie się marnuje, spłukiwana przez rzeczne fale. – Okropnie się pali do tej glinki, nieprawdaż? – zauważyła Amelia. – Jak wszyscy wizjonerzy – odparł Bernard. – W każdym razie pomyślałem sobie, że jego towarzystwo sprawiłoby pani przyjemność podczas skromnego

156

obiadku, który zamierzam wydać. Oczywiście mam nadzieję, że pani Walcott też na nim będzie. – Mam ją! – rozległ się głos Haydena i zaraz potem jego ręka uniosła się nad zielonym gąszczem, wymachując triumfalnie chusteczką Amelii. W chwilę później cała postać lorda Colliera wynurzyła się z krzaków. W jego włosach tkwiły liście i gałązki, kołnierzyk był przekrzywiony, a w tweedowej marynarce miał dziurę. Nawet z chusteczką w ręku wyglądał nieprawdopodobnie męsko. – Uparciuszka bawiła się ze mną w chowanego, ale ją dopadłem wśród lilii... O! Dzień dobry, panie McGowan. Hayden podszedł do Amelii i skłoniwszy się, teatralnym gestem podał jej chusteczkę. – Oto pani zguba. Amelia zachichotała i wzięła swą własność z wyciągniętej ku niej ręki. – Pięknie dziękuję. Dopiero wówczas Hayden zwrócił się ponownie do Bernarda. – Wybrał się pan na poranną przejażdżkę, panie McGowan? – spytał uprzejmie, bynajmniej niespeszony. Bernard spoglądał to na nią, to na Haydena, zaskoczony i wyraźnie spięty.

– Niezupełnie. Jechałem właśnie do Quae Lamia z zaproszeniem dla panny

Chase i pani Walcott i zdawało mi się, że dostrzegam pannę Chase. Nie miałem pojęcia, że pan jej towarzyszy. – Doprawdy? – spytał swobodnie Hayden. – W samej rzeczy. – Ach tak? Mężczyźni mierzyli się wzrokiem. – Cóż, panie McGowan – odezwała się Amelia, by przerwać milczenie. – Bardzo dziękuję za zaproszenie. Jestem pewna, że Fanny i ja skorzystamy z niego z przyjemnością. – Zerknęła na Haydena. – A może lord Sheffield i lord Hayden... – Pozostawiła zdanie niedopowiedziane. – Ależ oczywiście! – odparł Bernard, czerwieniąc się. Amelia wiedziała, że nie powinna tego robić, ale gotowa była złamać wszelkie reguły dobrego tonu, by spędzić jeszcze jeden wieczór z Haydenem. – Sądziłem, że nasi obecni goście odjadą przed początkiem przyszłego tygodnia. Byłem, zdaje się, w błędzie? 157

Hayden wzruszył ramionami, wsunął ręce do kieszeni kamizelki i przyjął niedbałą, lecz dostojną pozę. – Trudno powiedzieć. – Zatem śledztwo w sprawie anonimowego listu nie zostało uwieńczone sukcesem? – Nie – odparł Hayden. – Nie mamy pojęcia, kto to napisał; – Proszę, panie McGowan – odezwała się Amelia. – Postanowiliśmy z lordem Haydenem nie zakłócać miłej znajomości spekulacjami na temat bezsensownych i nieprzyjemnych spraw. – Wtrąciła się spiesznie do rozmowy, gdyż nie chciała dalszego rozprawiania o tym liście. To by jej zepsuło całą przyjemność. Bernard zamrugał oczami ze zdziwienia. – Ale celem podróży tych dżentelmenów… – Żadne „ale” – odparła stanowczo. – Chcemy po prostu cieszyć się życiem. Czyż nie tak, milordzie? Hayden rzucił jej gorące spojrzenie. – Jak mógłbym nie cieszyć się życiem, będąc przy pani?

19

Grey stał na brzegu rzeki, która wiła się zakolami po całej posiadłości jego szwagra. Ręce oparł na biodrach, rękawy koszuli podwinął aż do łokci. Zapomniał

już, jak wspaniałe było górskie powietrze w Szkocji. Rześki popołudniowy wietrzyk targał mu włosy. Grey uniósł twarz ku górze i wchłaniał ten wiosenny eliksir. U jego stóp leżała torba ze sprzętem, zawierająca wędki, przynęty, muchy, błystki... Dzień nadawał się idealnie do łowienia pstrągów. Cekiny słonecznego blasku migotały na powierzchni wody, a szmer wiosennych potoków spływających z gór stanowił znakomite tło dla godowych ptasich treli. W dali liliowe kontury gór odcinały się od czystego błękitu nieba, pulsujące życiem i nieulękłe. 158

Zupełnie jak Fanny Walcott. Podobały mu się, tak samo jak ona. Imponowała mu swą szorstkością, niezależnością, odwagą i zimną krwią w obliczu niebezpieczeństwa. Wczoraj oglądał to na własne oczy, gdy stawiła czoła temu idiocie, pastorowi. Widział, jak Fanny zbiera siły, nim stanie do walki z Oglethorpe'em, i doznał nagłego olśnienia: odgrywała w tej swojej niby-rodzinie z Quae Lamia rolę opiekuna, rycerza bez trwogi, po prostu dlatego, że nie było nikogo prócz niej, kto mógłby ich bronić. Grey poczuł wówczas, podobnie jak przed sześcioma laty, wewnętrzny nakaz chronienia jej, choć mógł być najwyżej karykaturą błędnego rycerza. Dał upust tym szlachetnym porywom w całkiem nieszkodliwy sposób, jako że pastor okazał się brutalem małego kalibru, łatwym do odstraszenia. A gdy Fanny roześmiała się z klątwy małej Violet... Cóż, jeszcze nigdy nie słyszał równie słodkich dźwięków. –

Nie do wiary, Grey. Czy ty nucisz? Sheffield aż podskoczył, gdy Hayden wyrósł nagle przed nim. – Czego chcesz? – Pytałem, czy to ty nuciłeś. – No i co z tego? Chłopak uniósł brew, słysząc ton wuja.

– Nic. Tylko nigdy dotąd nie słyszałem, żebyś nucił. – Bzdury. Od dawna mam taki zwyczaj. Ciągle coś sobie podśpiewuję – odparł Grey bez zająknienia, choć było to wierutne łgarstwo. Nie miał zamiaru spowiadać się, zwłaszcza przed kimś, kto dopiero wkraczał w wiek męski. – To ta sceneria – dodał od niechcenia, machnięciem ręki wskazując najbliższy szczyt. – wysoce inspirująca! Skoncentrował całą uwagę na torbie ze sprzętem. Jego palce nieuważnie badały jej zawartość, zatrzymując się na pudle pełnym przynęty. Słyszał, jak stojący za nim Hayden bierze głęboki oddech. – Grey – powiedział. – Zakochałem się w pannie Chase. –

Hm...? Jakiej użyć przynęty? Na początku sezonu wędkarskiego przydałoby się coś naprawdę prowokującego... – Powiedziałem, że jestem zakochany w pannie Chase. 159

...co by stanowiło prawdziwe wyzwanie. Coś, co nie tylko obudzi w rybie żarłoczność, ale i pragnienie walki. Zanucił inną melodyjkę z wodewilu. – I co ty na to? Rzecz w tym, że nie sama przynęta była najważniejsza. Już to rozumiał. Chodziło o to, w jaki sposób zostanie podsunięta. Podobnie jak w życiu, pokusę budziła właściwa oprawa. – No więc? – Ależ tak, słyszałem cię – odparł Grey zatrzaskując wieko pudła z przynętami. Ten chłopak nie zostawi go w spokoju, póki nie opowie mu dosłownie wszystkiego. Ach, ci młodzi... Nie potrafią oprzeć się pokusie powierzenia komuś swych sercowych rozterek. – Jesteś zakochany w pannie Chase. Dotarło to do mnie już za pierwszym razem. No cóż, znakomicie. – Chcesz powiedzieć, że to aprobujesz? – dopytywał się Hayden, robiąc

wielkie oczy. Po czym spiesznie zastrzegł: – Co nie znaczy, że potrzebuję twojej aprobaty. – Pewnie, że nie – zgodził się Grey, życząc chłopcu z całej duszy, by czym prędzej poszedł wzdychać pod okno wybranki. On sam miał ważniejsze sprawy do rozważenia, i bardzo zwinną rybkę do przywabienia. – Nie wydajesz się zaskoczony. – Bo nie jestem, ani trochę. Zrozumiałe, że zakochałeś się w tej dziewczynie. Każdy młody chłopak by się zakochał. Piękna księżniczka uwięziona w wieży – wiem, że jej dom trudno nazwać wieżą, ale rozumiesz chyba, do czego zmierzam – przez ojca nikczemnika, choć, prawdę mówiąc, nie nazwałbym pułkownika Chase'a nikczemnikiem, raczej pomyleńcem – zakończył wreszcie. – Doprawdy, byłbym zaskoczony, gdybyś się w niej nie zakochał.

Amelia maszerowała korytarzem w stronę pokoju śniadaniowego, skąd dobiegały dobrze jej znane świszczące odgłosy. Nie miała wątpliwości, że przy pierwszej nadarzającej się okazji Bernard opowie Fanny, iż spotkał ją i Haydena sam na sam nad brzegiem rzeki. Z pewnością uzna to za swój obowiązek. Musiała więc odpowiednio przygotować Fanny na tę wiadomość. A Fanny, jak to Fanny, wystrzegająca się wszelkich gwałtownych uczuć, nastawiona nieufnie do zawieranych bez namysłu przyjaźni, będzie się sprzeciwiać, ostrzegać, zamartwiać, denerwować... Może nawet odmówi

160

Haydenowi wstępu do Quae Lamia! Nie osłabi to, oczywiście, uczuć Amelii, nie przeszkodzi jej widywać się z ukochanym, ale zawsze rzuci pewien cień na jej miłość. Najwyższy czas, by Fanny zrezygnowała z roli opiekunki i mentorki, i stała się po prostu jej przyjaciółką. Zdaniem Amelii, były teraz dwiema dorosłymi kobietami, a nie nauczycielką i uczennicą. Podniesiona tymi rozważaniami na duchu, Amelia otworzyła drzwi do pokoju i ujrzała swoją mentorkę, która zapamiętale ćwiczyła wybijanie piłki golfowej. Fanny miała pochyloną głowę i wpatrywała się z natężeniem w nieistniejącą piłkę, nucąc coś pod nosem. – Fanny – oświadczyła Amelia stanowczo i bez wstępów – musimy porozmawiać. Fanny nawet na nią nie spojrzała. – Naprawdę musimy? – mruknęła. – Tak. O czwartkowym wieczorze. Fanny się zarumieniła. Z jakiego powodu Fanny się rumieni? Czyżby spostrzegła coś w trakcie tych niezapomnianych pięciu sekund – po całych godzinach rozważań Amelia doszła bowiem do wniosku, że trwało to dokładnie pięć sekund, ni mniej, ni więcej – kiedy usta Haydena dotknęły jej ust? Mój Boże, co za wstyd... Amelia poczuła, że

płoną jej policzki. – Bardzo mi przykro, jeśli cię zaszokowałam, Fanny – powiedziała. – Nie czuję jednak żadnych wyrzutów sumienia. I nic, co mogłabyś powiedzieć, nie sprawi, że pożałuję tych niezrównanych pięciu sekund. Były naprawdę cudowne, Fanny. Słowo daję. – Pięć sekund? – Fanny podniosła głowę i oderwała się od niewidzialnej piłki. – Jakie znowu pięć sekund? Ach! Fanny nie była więc świadkiem ich pocałunku. – To nieistotne. Mam ci do powiedzenia coś naprawdę ważnego! – Mów, proszę bardzo – odparła Fanny, wracając znów do przerwanego zajęcia. – Kocham lorda, Haydena Colliera. Fanny wywinęła kijem golfowym, ledwie musnąwszy puszysty orientalny dywan, i – podnosząc głowę – śledziła w skupieniu lot niewidzialnej piłki nad nieistniejącym trawnikiem. 161

–

Ach tak? Ustawiła kij golfowy tak, że główka dotykała dywanu, zmieniła pozycję i już miała zamachnąć się po raz kolejny, gdy Amelia zaprotestowała: – „Ach tak?” To wszystko, co masz do powiedzenia na ten temat? Czy mogłabyś nie wymachiwać tym kijem? To naprawdę poważna sprawa. Fanny wyprostowała się i oparła nonszalancko na swoim kiju, jak dandys na eleganckiej laseczce. – Z pewnością masz jakieś zdanie na ten temat – powiedziała z pretensją w głosie Amelia. Spodziewała się jakichś obiekcji ze strony Fanny, ostrzeżeń przed pospiesznie nawiązywanymi znajomościami, a nawet wątpliwości co do siły uczucia, które zrodziło się w ciągu jednego wieczoru. Gdyby zamieniły się rolami, Amelia z pewnością wytoczyłaby takie argumenty. – No cóż, Amelio – odparła łagodnie Fanny. – Jesteś młodą, zdrową kobietą. A on to bardzo przystojny młodzieniec i rola rycerza w lśniącej zbroi pasuje mu jak ulał, nieprawdaż? Pełen werwy młody człowiek, może trochę hulaka, jeśli się nie mylę... Gdybym była romantyczna z natury, może sama bym się w nim zadurzyła?

– Źle mnie zrozumiałeś, Grey. Ja nie zadurzyłem się w pannie Chase.

Kocham ją całym sercem – oświadczył z powagą Hayden. – Ale chyba – odparł bez pośpiechu Grey, unosząc brew i koncentrując wreszcie całą uwagę na osobie siostrzeńca – nie powiedziałeś jej o tym? – Oczywiście, że powiedziałem!

– Ciągle uważasz mnie za dziecko, ale bardzo się mylisz – powiedziała z mocą Amelia. – Kocham Haydena, a on kocha mnie. I gdyby zaproponował mi, żebym z nim uciekła, zdecydowałabym się na to w jednej chwili, choćbym miała przez to utracić prawo do spadku.

– Co takiego?!

162

20

Grey dobijał się do drzwi frontowych Quae Lamia. Stojący obok niego Hayden jaśniał szczęściem, niczym rozpraszająca mroki latarka górnika. Pochwycił właśnie spojrzenie wuja, który zdobył się na słaby uśmiech. Niech diabli wezmą

Colliera za to, że pozwolił mu zabrać chłopaka do Szkocji. Teraz będzie musiał bawić się w tatusia, a zupełnie się do tego nie nadawał. A poza tym był wściekły – na Fanny, na Haydena, na tę małą, a przede wszystkim na siebie. Uwierzył jak głupi, że Fanny Walcott, nawiązując znajomość z nim i z Haydenem, nie kierowała się żadnymi ukrytymi motywami. Ha! Uwierzył, że była po prostu serdeczną przyjaciółką tej pełnej życia dziewczyny, zaniepokojoną o jej serduszko. A tymczasem, gdy on bardzo starał się rozproszyć lęki Fanny, Amelia w najlepsze uwodziła Haydena. Fan z pewnością o tym wiedziała. Była już na nogach, gdy zjawił się rankiem w jej domu. Żadna kobieta nie jest w stanie ubrać się w ciągu dziesięciu minut. Oszukała go. wyprowadziła go w pole, a on poszedł za nią bez oporu, jak głupi szczeniak, w dodatku rozanielony żądny pochwał i łatwowierny.

Grey ponownie uderzył w ciężkie drzwi, które omal nie wyskoczyły z zawiasów. Hayden, na szczęście, był zbyt pogrążony w snach na jawie, by to zauważyć. Serduszko biednej Amelii było zagrożone? A co z biednym Haydenem? Chłopak całkiem stracił głowę dla tej dziewczyny. Gdyby Grey wiedział, że przyjdzie mu opiekować się siostrzeńcem, przeżywającym katusze pierwszej miłości, nigdy by go ze sobą nie zabierał. Ale któż przy zdrowych zmysłach mógłby przewidzieć, że na takim odludziu natkną się na atrakcyjną, pełną temperamentu dziewczynę, która zna najnowsze melodie i ubiera się w najmodniejsze paryskie fatałaszki? Inaczej mówiąc, na śmiertelnie groźną pułapkę dla młodzieńca o podobnych zainteresowaniach. Grey znowu walnął w drzwi i tym razem Hayden spojrzał na niego ze

zdumieniem. – Mam wrażenie, że ten ich majordomus, stary niezguła, ma kłopoty ze słuchem – wyjaśnił mu ze sztucznym spokojem wuj. Drzwi otworzyły się wreszcie i ukazała się w nich umorusana buzia Violet. 163

– To znowu pan? Kto widział przyłazić z wizytą skoro świt? Nie, żebym zapomniała, jak mnie pan obronił, ale nie ma nawet dziewiątej, do diaska. – O czym ona mówi? – zaciekawił się Hayden. – Kto ją tam wie? – odparł wymijająco Grey po czym zwrócił się do Violet: – Bądź tak dobra i zawiadom panią Walcott i pannę Chase, że tu jesteśmy. – To one na was czekają? – spytała podejrzliwie Violet. – Nie, ale z pewnością chętnie nas zobaczą – odparł Grey jowialnym tonem, który zadziwił jego samego. – Powtórz tylko pani Walcott, że jesteśmy! – Po co się tak drzeć? Sama widzę, że jesteście – burknęła dziewczyna. Zaczekajcie tutaj. – Zatrzasnęła im drzwi przed nosem, zostawiając gości na zewnątrz.

Grey nadal się uśmiechał, choć w środku już kipiał. Fanny musiała uznać przybycie Haydena do Little Firkin za pokusę nie do przezwyciężenia. Amelia Chase nie była, co prawda, skazana z góry na staropanieństwo, ale nie mogła liczyć na zrobienie dobrej partii. Jej dzieciństwo obfitowało w osobliwe wydarzenia, które wywołały istną burzę plotek o czarach, a w końcu przyczyniły się do nieoczekiwanego wyjazdu Chase'ów z Londynu. Cały okres dojrzewania Amelia spędziła na wygnaniu, w małej, ponurej, szkockiej mieścinie. Doprawdy, nie była wymarzonym materiałem na panią baronową.

Co prawda, nie brakowało jej urody ani majątku, lecz to nie rekompensowało w pełni wspomnianych mankamentów. W każdym razie, nie w najwyższych kręgach arystokracji, gdzie ambitna panna chciała zapewne znaleźć męża. Nikt nie wiedział lepiej od Fanny, czym jest wzgarda i odtrącenie przez londyńską elitę; poznała to na własnej skórze po ucieczce Alphonse'a. Potem jednak los za pośrednictwem Greya – zesłał im idealnego kandydata do ręki Amelii. Plan usidlenia go był zapewne dziełem Fanny. Grey nie podejrzewał dziewczyny o taką chytrość, by sama obmyśliła i wprowadziła w czyn całą intrygę. Collier nigdy by nie wyraził zgody na podobne małżeństwo. Był przecież świadkiem kompletnej degrengolady swojego teścia, zrujnowanego i upodlonego przez spirytystów, i czuł uzasadnioną awersję do wszelkich rzekomo nadprzyrodzonych zjawisk. Do tej pory Amelia z pewnością powiadomiła już swą opiekunkę, że zdołała nakłonić Haydena do miłosnych wyznań. Fanny jest z pewnością w siódmym niebie! Dobre i to, że postrzelony smarkacz formalnie się nie oświadczył.

164

– Przysięgam ci, że jeszcze nigdy tak się nie czułem. Jestem całkowicie odmieniony. – Ach, ta miłość! – burknął Grey. Na szczęście, znał swego siostrzeńca niemal równie dobrze, jak samego siebie. Najmniejszy objaw dezaprobaty i Hayden uprze się przy tym, czego mu zabroniono. Toteż po pierwszym mimowolnym odruchu irytacji Grey bardzo uważał, by nie okazywać sprzeciwu wobec zamiarów siostrzeńca. W rozmowie z Fanny Walcott zamierzał przyjąć zgoła odmienną postawę. – Byłeś kiedyś zakochany, Grey? Boże, zmiłuj się. Czyżby miał się zniżyć do wymiany pensjonarskich zwierzeń z siostrzeńcem? – O, przepraszam... to nie moja sprawa. – Hayden wycofał się pospiesznie, wykazując nadwrażliwość, tak charakterystyczną dla zakochanych. – Nie ma za co – odparł Grey. – Właśnie usiłowałem sobie przypomnieć. – W takim razie nigdy nie byłeś naprawdę zakochany – stwierdził Hayden z absolutnym przeświadczeniem wtajemniczonego. – Gdybyś był, nie musiałbyś

wytężać pamięci, by sobie to przypomnieć. – Czyżby? Dziękuję za informację. Drzwi znów się otworzyły i ponownie ukazała się w nich Violet.

– Możecie wejść. Żywo! Panie piją herbatę na tarasie. Pewnie i wy macie ochotę, no nie? – Co za miła propozycja, Violet – odparł Hayden i uśmiechnął się tak olśniewająco, że dziewczyna się rozpogodziła. Grey chwycił siostrzeńca za łokieć i pociągnął za sobą, zostawiając w tyle rozanieloną pokojówkę. Bez trudu przedzierał się przez zagracony hall i pokoje pełne tego, co poprzednio uznał za bzdurne cacka i niepotrzebne ozdóbki. Dziś dostrzegał w tym celowe działanie inteligentnego, dociekliwego umysłu, usiłującego sięgnąć jak najdalej poza mury swego więzienia i nawiązać kontakt ze światem. Grey zmarszczył brwi. Jakże inaczej niż więzieniem mógł nazwać miejsce, z którego nie można się wyrwać? Jakie okropne musi być podobne zamknięcie dla istoty o żywym umyśle, zwłaszcza że wie, jak bardzo – z dnia na dzień – zmienia się świat dzięki postępowi i coraz to nowym odkryciom, z których ona nie może korzystać. Musiał podziwiać wysiłki Fanny, mające na celu rozbudzenie umysłu 165

wychowanki i sprowadzenie do Little Firkin wszystkiego, co mogło zbliżyć je do współczesnego świata. Dobrze, dobrze... Ta kobieta ma swoje zalety, ale to nie usprawiedliwia jej prób złapania Haydena dla swej podopiecznej. Wyszli przez jedno z francuskich okien na wyłożony kamiennymi płytami taras, który znajdował się bezpośrednio pod balkonem pierwszego piętra. Grey rozejrzał się dokoła. Taras został równie starannie zaprojektowany, jak sceneria do seansu jakiegoś szarlatana. Było tu doprawdy bardzo ładnie. Na kamiennych płytach leżało mnóstwo płatków, które wiatr przywiał tu z kwitnących w pobliżu kasztanów. Wazy na obrzeżu tarasu pełne były pachnącego groszku i goździków. Stół z kutego żelaza ustawiono tak, żeby siedzący przy nim mieli dobry widok na rozciągającą się w dole łąkę. Koronkowy obrus falował w lekkich powiewach wiatru. Największa jednak ozdoba tego uroczego obrazka siedziała wdzięcznie i prosto na krzesełku z kutego żelaza i – zwrócona profilem do Greya – spokojnie popijała herbatę z porcelanowej filiżanki. Twarz jej ocieniało rondo największego kapelusza, jaki widział w życiu. Było to arcydzieło ze słomki, ozdobione pastelowymi wstążkami i bukiecikami barwnych kwiatów z jedwabiu. Kapelusz tkwił pod zawadiackim kątem na rozwichrzonych czarnych lokach,

najcudowniejszych, jakie Grey miał kiedykolwiek okazję podziwiać. Dodatkowy, zgoła nieoczekiwany urok stanowiła trzepocząca na wietrze wstążka, która opadała z szerokiego ronda, muskając policzek pięknej damy. Postać jej spowita była, od stóp do głów, w białe koronki. Była prześliczna,

niesłychanie kobieca, olśniewająca. Oczy Greya się zwęziły. Fanny przywdziała pełny rynsztunek bojowy. Trzeba się mieć na baczności. – Co ty właściwie masz na głowie? Wygląda to tak, jakbyś w szale splądrowała całą cieplarnię – zauważył, podchodząc do niej. Bez pośpiechu odwróciła się ku niemu i uniosła czarną, uskrzydloną brew. – A, lord Sheffield. – Jej spojrzenie prześlizgnęło się po nim bez większego zainteresowania. – Szarmancki jak zawsze – mruknęła cicho. – To, co mam na głowie, to kapelusz. Ostatni krzyk paryskiej mody. Nie oczekiwałam, oczywiście, że poznasz się na nim. 166

– W tym czymś – zrobił efektowną pauzę – jest ci wyjątkowo do twarzy. – Usiadł na krześle, zakładając nogę na nogę. – Doprawdy, urzekający widok. Zrobiła wielkie oczy, nieco zmieszana tym komplementem. Nie ona jedna. Grey też się zmieszał, tym bardziej że wcale nie zamierzał jej tego powiedzieć. Na pobliskim drzewie, obsypanym kwiatami, trzy ptaki zaczęły wywodzić trele, co dodało całej scenie jeszcze większego uroku. Grey opamiętał się. Nie przybył tu po to, by prawić tej kobiecie komplementy. – Pewnie się domyślasz, po co tu przyszedłem?

– Chciałeś podziękować za czwartkowy obiad? – spytała słodko. – Obawiam się, że nie otrzymałam od ciebie grzecznościowego liściku. Zamrugał oczami, zbity z tropu. – Nie? – zdziwiła się. – A zatem, jeśli to nie jest zwykła kurtuazyjna wizyta, co cię sprowadza? – Spójrz, Grey! – zawołał Hayden. – Panna Chase namalowała akwarelę. Grey odwrócił się do siostrzeńca. Całkiem zapomniał o obecności Haydena i Amelii. Młoda para stała w pewnej odległości od nich; Amelia miała skromną minkę, a Hayden triumfalnie wymachiwał niezbyt udanym malunkiem, przedstawiającym królika i jakiś różowy kwiatek. – Urocze, panno Chase – odpowiedział równie donośnie Grey, po czym,

nadal się uśmiechając, mruknął znacznie ciszej: – Jeśli sądzisz, że uda ci się wciągnąć mego siostrzeńca w pułapkę bez wyjścia... – Jesteś już prawdziwą artystką, Amelio! – wykrzyknęła radośnie Fanny, przerywając wywody Greya. – To najładniejszy goździk, jakiego kiedykolwiek namalowałaś. – To róża. Maluję wyłącznie róże.

– Prawda, róża. Teraz widzę to wyraźnie. A jeśli już mowa o twoim malowaniu, kochanie, czemu nie pokażesz przemiłemu lordowi Haydenowi swoich pozostałych akwarel? Leżą na stole. Młodzi posłusznie oddalili się we wskazanym kierunku. Hayden pochylał się ku Amelii i z uwagą słuchał jej wyjaśnień. Fanny obserwowała ich z wyrazem twarzy kochającej babuni, o ile istniały kochające babunie, będące zarazem porywającymi pięknościami o płomiennych oczach i figurze mogącej skusić świętego. Ptaki na drzewie wywodziły swe trele ze zdwojonym zapałem. 167

Kiedy tylko młoda para znalazła się poza zasięgiem głosu, Fanny odwróciła się do Greya. – Ja miałabym wciągać twojego siostrzeńca w pułapkę? – oburzyła się. – To ty zapewniałeś mnie, że chłopak zachowa się przyzwoicie. A on wyznaje miłość mojej podopiecznej! – Nie udawaj, że ci to nie na rękę. Od chwili naszego przyjazdu robiłaś, co mogłaś, żeby połączyć tę swoją podopieczną z moim siostrzeńcem. – Też coś! – żachnęła się. Jej czarne oczy miotały błyskawice. – Zapewniam cię, że bynajmniej sobie nie życzę, by Amelia poświęcała swoje widoki na

przyszłość dla tego ślicznego chłoptasia, tego obiboka! Grey spojrzał na nią ze zdumieniem. – Hayden nie jest żadnym obibokiem. – Ha! – odparowała. – Czyżby miał jakieś zajęcie, obrał sobie jakąś karierę? Czy zrobił w ogóle coś pożytecznego, zatroszczył się o kogoś prócz siebie? Niech diabli wezmą tę kobietę, miała trochę racji. Sprawiła, że poczuł się tak, jakby starał się zyskać aprobatę królowej dla bardzo wątpliwej sprawy, a monarchini nie chciała jej zaakceptować. A przecież to właśnie Fanny powinna się starać o aprobatę dla swych poczynań. – Jest jeszcze młody. – Bronił siostrzeńca, gdyż – prawdę mówiąc – Hayden

nie miał żadnych obowiązków, żadnego powołania ani nawet stałych zainteresowań, nie licząc fascynacji najnowszą modą. Nie marzył również o żadnej zaszczytnej karierze, przynajmniej Grey o tym nie wiedział. Mimo to wuj nie tracił nadziei, że chłopak – choć nie musi zarabiać na siebie – dojrzeje, znajdzie sobie jakiś cel w życiu i rozwiną się w nim zdrowe ambicje. Był jeszcze bardzo młody, co stanowiło poważną przeszkodę, gdyby zapragnął się żenić z tą czy z jakąś inną dziewczyną. Hayden nie dorósł jeszcze do małżeństwa. Grey uważał, że on sam dopiero co osiągnął ten stopień dojrzałości. Nie zamierzał zresztą wiązać się z nikim. A nuż by trafił na taką sekutnicę jak Fanny? Cóż by to było za życie? Co dzień

obserwować wojownicze błyski w głębi jej pozornie chłodnych oczu... Co noc rozniecać całkiem inne ognie... Ta kobieta wprawiała w kompletny chaos jego myśli i emocje. Odwrócił się, by jakoś je uporządkować, i spostrzegł dwa króliki, hasające na wiosennej łące. 168

Zwierzątka najwyraźniej czuliły się do siebie, jakby... Do licha! Króliki parzyły się po prostu, jak to króliki. Odwrócił wzrok. Psiakrew! Pod kasztanem inna para tych bydlaków brała się do tego samego. Czy wszędzie, gdzie tylko rzuci okiem, coś musi mu przypominać o jego samotnym kawalerskim stanie? – Jak myślisz, długo to jeszcze będzie trwało? – spytała Fanny. – Co? – Pytałam, jak długo lord Hayden zamierza wykorzystywać swą młodość jako pretekst do nieróbstwa? – Zmierzyła Greysona wzrokiem. – Coś mi się zdaje, że można korzystać z tej wymówki bez końca. Jej bezczelność zdumiała go. Żaden z jego znajomych, czy to z kręgów towarzyskich, czy zawodowych, nie ośmieliłby się odmówić znaczenia temu, co Grey robił. Do licha, nie ubiegał się o posadę u Fanny. Nie musiał się przed nią tłumaczyć. –

Ja mam zajęcie, madame, a pani doskonale o tym wie. – Ależ tak, przypominam sobie. Jest pan postrachem duchów. Nie, to niezbyt ścisłe: postrachem ludzi, którzy udają duchy. Jak mogłam zapomnieć, że świat tyle zawdzięcza pańskim wysiłkom. Doprawdy, pańskie nazwisko musi wprawiać przestępców w drżenie.

Znowu zbiła go z tropu. Ośmieliła się kpić z niego, sugerować, że jego misja życiowa jest czymś śmiesznym i bezsensownym. – Czy ktoś ci już powiedział, że jesteś najbardziej złośliwą kobietą pod słońcem? Nie, nie fatyguj się, znam już odpowiedź! – stwierdził. – Nikt ci tego nie wygarnął. Ale tylko dlatego, że nie widywałaś się z nikim przez – ileż to? Sześć? Siedem lat? W każdym razie z nikim, kto ośmieliłby się stawić ci czoła. Poczułaś się zbyt pewnie w roli pani na zamku. Zrobiłaś się zbyt ważna. Wiecznie zadzierasz nosa. – Nic podobnego. – Właśnie że tak – uciął zdecydowanie. Po czym mówił dalej, gładko, uprzejmie, takim tonem, jakby służył radą jakiejś żałosnej istocie, która i tak nie potrafi z tej rady skorzystać. Powinno to doprowadzić Fanny do szału. – Być może taka zjadliwość pozwala przetrwać w tutejszych warunkach, ale, moja droga, przed powrotem do eleganckiego towarzystwa, o ile do niego wrócisz, naucz się

169

lepiej panować nad językiem, bo skończy się na tym, że nikt cię nie zaprosi na obiad. – Och! – sapnęła z irytacją. Uśmiechnął się. Oburzenie widoczne na jej twarzy zastygło w zimny, pogardliwy uśmiech. Grey sprężył się i czekał, gotów do skoku. – Na szczęście moje kontakty towarzyskie i zaproszenia na obiad czy też ich brak to nie twoja sprawa. I nigdy nią nie będzie. Krew zaczęła się w nim burzyć. Jak ona śmie pouczać go, co jest, a co nie jest jego sprawą? Skoro tylko usłyszy, że Fanny osiedliła się w Londynie, Paryżu lub gdziekolwiek zechce zamieszkać po opuszczeniu Little Firkin, odnajdzie ją i zaprosi na obiad. Zmusi ją do zjedzenia z nim obiadu siłą, jeśli będzie to konieczne. Złapie ją, przerzuci przez ramię i pomaszeruje prosto do najbardziej eleganckiej restauracji w pobliżu. – Chcesz się założyć, kochanie? – spytał półgłosem i natychmiast pożałował tego pieszczotliwego określenia, aczkolwiek użył go, rzecz jasna, z ironią. Na szczęście, ptaki tak się darły na pobliskim kasztanie, że zagłuszyły jego słowa. – Możesz powtórzyć? – poprosiła Fanny, marszcząc brwi. – Nie słyszałam,

co powiedziałeś.

– Co to za wyjce? – wykręcił się pytaniem, przekrzykując ptasi harmider. – Chyba skowronki – odparła, spoglądając w osłupieniu na deszcz kwiatów osypujących się z gałęzi, na których tłoczyły się wydzierające się na całe gardło ptaki. – Co je opętało, u licha? – zdumiał się. Jak mogli w tych warunkach prowadzić rozmowę pełną subtelnych aluzji? Popatrzyła na drzewo, marszcząc brwi. – Doprawdy, nie mam pojęcia. Chwycił jabłko z misy na stole i cisnął nim w kasztan. Stado zerwało się do lotu, dzięki czemu powinni mieć względny spokój. Bardzo względny, gdyż ptaszyska przeniosły się tylko na sąsiednie drzewo. Amelia pomachała do nich z drugiego końca tarasu. – Wszystko w porządku, Fanny? Milordzie? – zawołała niespokojnie. – Jak najbardziej, moja droga – odpowiedziała jej równie donośnie Fanny. – Mamy tylko niewielki problem ze skowronkami. 170

– O, pozwólcie im śpiewać! Czują w sercu wiosnę i pragną wykrzyczeć swą radość! – zawołała Amelia i zarumieniła się. Grey przysunął się z krzesłem bliżej Fanny, by mogła go lepiej słyszeć. – Jeśli jesteś przeciwna dalszej znajomości tej pary – zauważył – czemu przemawiasz do nich tak słodko? – Mogłabym spytać cię o to samo, milordzie, i podejrzewam, że odpowiedziałbyś to, co ja – odparła. – Amelia jest romantyczką, a do tego potrafi być uparta i nieustępliwa, zwłaszcza gdy jej na coś nie pozwolę. Zabraniając jej spotkań z Haydenem, popchnęłabym ją tylko w jego ramiona. Miała słuszność, Hayden zareagowałby identycznie. – Może to i prawda, ale odpowiedziałabyś tak samo, gdybyś chciała odwrócić moje podejrzenia. – Boże, daj cierpliwość – mruknęła z niesmakiem. – Powiedz mi zatem, milordzie, czy w ogóle coś mogłoby sprawić, byś przestał mnie podejrzewać? Co przekonałoby cię o szczerości moich intencji? Nic, prawda? – Zacisnęła usta. – Tak właśnie myślałam. Doprawdy, mógłbyś się już domyślić, że wiem z grubsza, co o mnie sądzisz. Nie jestem kompletną idiotką. – wydawała się poirytowana. Może nawet urażona? – I w dalszym ciągu nie znalazłeś sobie porządnej brzytwy –

kontynuowała cierpkim tonem. – Nie mam ochoty dyskutować z kimś, kto nawet

się nie ogoli jak należy przed wizytą u damy. Mam oczywiście na myśli pannę Chase – zakończyła kąśliwie. – Niechże się pani tak tym nie przejmuje, madame. Moja nieogolona gęba i reszta mojej osoby nie będzie cię dłużej drażnić, gdy tylko znajdę jakiś sposób odciągnięcia Haydena od panny Chase... bez użycia fizycznej przemocy. Pobladła na te słowa. – Nie. Nie możesz stąd odejść – oświadczyła – póki nie wykryjesz, kto chce skrzywdzić Amelię. A więc znów wracamy do listu? Jaka szkoda. – Nalegam, żebyś jako przedstawiciel lorda Colliera albo stwierdził bez cienia wątpliwości, że Amelii nic nie grozi, albo zabrał ją stąd do domu jej opiekuna. – Gdzie przypadkiem mieszka także Hayden. – Mówił, że mieszka w Londynie. 171

–

I tak, i nie. Kiedy jego ojciec przebywa w kraju, Hayden przeważnie bawi w rodzinnym majątku. Fanny westchnęła z irytacją. – Nic mnie nie obchodzi, milordzie, czy Hayden mieszka w Londynie, Paryżu czy w Kalkucie. Leży mi na sercu jedynie dobro Amelii, za które i ty wziąłeś chwilową odpowiedzialność. Jako dżentelmen, o ile nadal chcesz za niego uchodzić, i człowiek honoru, a zakładam, że wiesz coś niecoś o honorze, masz obowiązek strzec Amelii. Nie zamierzam spekulować, ale żywię naiwną nadzieję, że będziesz osłaniać osobę powierzoną twej pieczy. Gdyby Fanny była mężczyzną, już wymieniliby kilka ciosów. Ponieważ jednak nie była, Grey z konieczności siedział tylko i nie mógł wyjść ze zdumienia. – Jesteś najbardziej bezczelna ze wszystkich znanych mi kobiet. – Doprawdy? Czyżby żadna inna nie ośmieliła się podać w wątpliwość, czy naprawdę jesteś dżentelmenem? – rzuciła wyzywająco. – Skądże znowu – odparł szczerze. – Kobiety bez przerwy mają co do tego wątpliwości. No, nareszcie: punkt dla niego. Niesamowite oczy Fanny stały się jeszcze większe i Grey przysiągłby, że kąciki jej ust lekko się uniosły. Odwróciła głowę, powstrzymując śmiech, ale zdążył usłyszeć parsknięcie.

– Wcale nie o to chodzi – ciągnął dalej – tylko o to wieczne dogadywanie, że nie potrafię się ogolić. Tym razem zaśmiała się otwarcie, a on odpowiedział szerokim uśmiechem, choć sam nie bardzo wiedział, czemu jej dobry humor sprawia mu tyle radości. Wpatrywał się w nią, otumaniony i zbity z tropu, usiłując dociec, dlaczego ta kobieta tak go zachwyca. Choć piękna, wielu mężczyznom z pewnością nie przypadłaby do gustu. Była zbyt uparta, szczera aż do bólu, despotyczna i kąśliwa. Nigdy nie będzie wygodną towarzyszką życia, pod żadnym względem. Mąż nigdy nie byłby pewny jej reakcji ani nie mógłby ignorować jej opinii. Nie zmusiłby jej do potulnego przytakiwania jego słowom, zwłaszcza gdyby była odmiennego zdania. Musiałby zawsze mieć się na baczności, dbać o sprawność swego umysłu i języka, dokonywać nieustannej rewizji swoich poglądów, żeby mieć pewność, iż sprostają jej wyzwaniom. Inaczej pokonałaby go z kretesem. Byłoby to niezwykle męczące. Byłoby to niezwykle podniecające. 172

– Masz trudny charakter, młoda damo. – Z ciebie też jest twardy orzech do zgryzienia. – Nie wspomniałaś, że i ja jestem młody.

– Rzeczywiście – przyznała. – Zależy ci na tym, żebym został w Little Firkin? Jej szyja i policzki przybrały barwę najdelikatniejszego różu. – Musisz tu zostać, póki nie wykryjesz potencjalnego mordercy, albo wywieźć Amelię w bezpieczne miejsce. Ona lekceważy sobie to zagrożenie. Prawdę mówiąc, chyba tylko ja traktuję całą sprawę poważnie. Ale traktuję ją naprawdę serio. Bardzo mi przykro, madame, szepnął w duchu, ale ta część naszej rozgrywki dobiegła końca. – Nie ma żadnego zagrożenia – powiedział, bacznie się jej przyglądając. – To ty napisałaś ten anonim. Fanny z uwagą skupiła wzrok na Greyu. – Spodziewałaś się, że Collier przyśle kogoś po dziewczynę i wasze wygnanie w Little Firkin dobiegnie końca. Nikt nie dybie na życie panny Chase i nigdy jej nic nie zagrażało, prawda? – spytał już łagodniejszym tonem. – Nie mam ci za złe tego podstępu, Fanny.

Cała krew odpłynęła jej z twarzy, gdy to mówił, ale nadal nie odrywała od niego oczu.

– To niedorzeczność. Biała jak ściana, w dalszym ciągu wpatrywała się w Greya, zanim jednak zdążył odpowiedzieć, jakiś ruch za jej plecami przyciągnął jego uwagę. Uniósł głowę i dostrzegł, że jedna z donic ustawionych na balustradzie znajdującego się piętro wyżej balkonu chwieje się niepokojąco nad samymi głowami Haydena i Amelii. Błyskawicznie skoczył w tamtą stronę i popchnął młodą parę jak najgłębiej pod balkon. Donica spadła z hukiem tuż za nimi. – Niech to diabli! – zaklął, gdy Amelia osunęła się w ramiona Haydena. Ponad jej ogniście rudą główką oczy młodzieńca, pociemniałe w szarej jak popiół twarzy, spotkały się z oczyma wuja. – Mogła zginąć – wyszeptał Hayden. 173

– Wiem – odparł Grey, wychodząc spod osłony balkonu. – Nie rozumiem, jak to draństwo mogło tak sobie stamtąd zlecieć. Zerknął w górę i zdążył dostrzec jakiś cień, poruszający się na balkonie nad ich głowami, i w tym momencie zauważył kolejną donicę, która leciała prosto na niego. Chciał uskoczyć, ale było już za późno. Poczuł przeszywający ból z boku głowy i upadł. Nim ogarnęła go ciemność, przez mózg przeleciała mu tylko jedna

myśl: chyba jednak Fanny nie napisała tego listu...

21

Serce Fanny zamarło, gdy druga donica uderzyła Sheffielda w głowę. W pierwszej chwili na jego twarzy odmalowało się tylko zdumienie, potem jednak runął na kamienne płyty. Fanny zaś, padłszy na kolana u jego boku, wpatrywała się z przerażeniem w ranę koło ucha, z której na ciemne włosy Greysona spływała krew, odbierając im połysk.

– O mój Boże, mój Boże... Błagam Cię, Boże – mamrotała, dotykając palcem jego szyi. Puls Greya bił mocno pod jego szorstką od zarostu skórą. Fanny przymknęła oczy. Poczuła taką ulgę, że ręka trzęsła się jej, gdy odgarniała mu włosy z czoła. Rzęsy Greya zatrzepotały. Oczy się otworzyły. – O Boże, Fan... ty płaczesz. Jakie to... wzruszające. – Wcale nie płaczę – oświadczyła Fanny, choć twarz Greya widziała niewyraźnie z powodu pełnych łez oczu. – Jak mógłbym pomóc? – z powagą spytał Hayden.

Fanny podniosła na niego wzrok. Hayden i Amelia stali za nią, jedno obok drugiego. Twarz młodzieńca była blada z niepokoju. Dłoń dziewczyny trzymał w mocnym uścisku. – Amelio, przynieś wodę i bandaże. – I whisky – wybełkotał Grey. 174

– Żadnej whisky! Wody. I pospiesz się, Amelio. Sprowadź tu Violet i Ploddy'ego. Musimy wnieść lorda Sheffielda do domu. – Oczywiście – przytaknęła Amelia, puściła rękę Haydena i wbiegła do wnętrza domu. – Obejrzę ten balkon – oświadczył Hayden, starając się nie patrzeć na Greya. – To nie mógł być zwykły wypadek. – Oczywiście, że to był nieszczęśliwy wypadek – odparła Fanny ostrzej, niż zamierzała. – Pewnie kot przewrócił donicę. Zauważyłam, że coś łaziło po balkonie. – Musiał to być cholernie wielki kot – wymamrotał Grey przez zaciśnięte

zęby. Strumyk krwi ściekał mu po policzku. – Mamy tu mnóstwo wielkich kotów. Dzikich. – A jeśli to nie był kot? – obstawał przy swoim Hayden, wpatrując się w balkon. – Amelia mogła zginąć. – A pański wuj nie? – warknęła Fanny. – Niewiele brakowało. – Właśnie. Zaraz się tam rozejrzę – odparł Hayden i odszedł. – Nie! – zaprotestował Grey, usiłując dźwignąć się na łokciach. Wywrócił jednak tylko oczami i opadł nieprzytomny w objęcia Fanny.

Fanny nie obchodziło, dokąd uda się Hayden. Zależało jej tylko na wodzie i bandażach, po które posłała Amelię, oraz na sprowadzeniu fachowej pomocy. Tylko na czyją pomoc mogła liczyć? W pobliżu nie było żadnego lekarza. Pozostawała jedynie znachorka, babcia Beadle. O, Grey na pewno by się ucieszył, gdyby ją wezwała. Ułożyła głowę rannego w bardziej dogodnej pozycji i pochyliła się, by dokładnie zbadać obrażenia. Głowa obficie krwawiła, a na tarasie zaczęła się tworzyć czerwona kałuża. Uniosła spódnicę i podwinąwszy kilkakrotnie jej brzeg, przycisnęła materiał do rany. Grey jęknął i poruszył się niespokojnie na jej

kolanach, aż się wzdrygnęła. Był taki wielki, szorstki, nietaktowny, zaniedbany, a mimo tego – niezwykle pociągający. Zupełnie jak wychudzony kocur, który panoszył się w powozowni: może już nie w pełnym rozkwicie młodości, ciągle jednak bardziej żywiołowy od innych samców, potężny i dominujący nad całą resztą. 175

Tak, Greyson Sheffield zdecydowanie należał do tych, którzy lubią dominować nad otoczeniem. A ona nigdy nie czuła się bardziej ożywiona niż w jego towarzystwie. To przez te ciągłe utarczki, doszła do wniosku. Miało to nawet sens: żeby przeżyć, trzeba wyczuwać przeciwnika całym ciałem, każdą komórką. I tak właśnie było w przypadku jej i Sheffielda. Nigdy umysł Fanny nie był bardziej ruchliwy, percepcja żywsza, zmysły tak wyostrzone, jak wówczas, gdy byli razem. Mogłaby przysiąc, że potrafi wyczuć obecność Greya samym tylko zmysłem powonienia. Miał dziwnie podniecający zapach, nieporównywalny z niczym. Nawet w tej chwili Fanny miała ochotę przysunąć się jeszcze bliżej i wychwycić wszelkie niuanse tej intrygującej kompozycji. Ale, rzecz jasna, dama nie obwąchuje nieprzytomnego mężczyzny. To byłoby w bardzo złym guście. Zapomniała o tej idiotycznej zachciance, przyglądając się rzęsom Greya i półkolistym cieniom, jakie rzucały na policzki. A także interesująco asymetrycznej linii jego nosa... Czy przypadkiem kiedyś go sobie nie złamał? Z nieruchomych ust znikł charakterystyczny, szyderczy grymas. Prawdę mówiąc, Grey wyglądał całkiem przystojnie.

Za to ona zachowywała się po prostu śmiesznie. Przecież myślał o niej jak najgorzej, podejrzewał ją o ukrywanie przed nim jakichś okropieństw I w pewnym

sensie miał rację: ukrywała swoją odmienność. To coś, co odróżniało ją od wszystkich innych ludzi. Przede wszystkim od niego. Jakaś pszczoła, wziąwszy przez pomyłkę plamę krwi na jej spódnicy za kwiat, podfrunęła bliżej, chcąc zbadać sytuację. Fanny nachyliła się, by odpędzić owada, i znów poczuła ten fascynujący zapach. Jej oczy same się przymknęły, a ona pochyliła się jeszcze niżej, wciągając głęboko powietrze. Jakiż to ciepły, męski zapach. Jak zapach może być ciepły? Albo męski? Męskość nie ma przecież nic wspólnego z zapachem. Zdumiewające. – Zdejmij kapelusz, Fan... zanim ci spadnie. Otworzyła szybko oczy. Grey przyglądał się jej – niezbyt przytomnie, ale z rozbawieniem. Jego niebieskozielone oczy lśniły łagodnie. – Przeżyłem donicę, wstyd byłoby zginąć od kapelusza. – Wszystko w porządku? – Nie – odparł, wpatrując się w nią przymrużonymi oczami. – Mam cholerny ból głowy, a słońce razi mnie w oczy. 176

Pochyliła się nad nim tak, by cień jej kapelusza padał mu na twarz. Grey poczuł wyraźną ulgę. – Jaki... miły gest... – Mam posłać po Bernarda? Co prawda nie jest lekarzem, ale ma dużą wiedzę. – Do diabła z nim – burknął Grey. Jakim cudem w jego głosie było tyle życia, choć jego skóra miała barwę wilgotnego popiołu? – Nic mi nie będzie. Obrywałem już gorzej... i nieraz jeszcze oberwę. – Święte słowa – powiedziała z rozmysłem. – Podejrzewam, że mnóstwo ludzi chciałoby ci porządnie przyłożyć. – Czasem próbują. – Uśmiechnął się, bardzo z siebie rad, co wydało się Fanny niezwykle ujmujące. – Zamknij oczy. Zamknął posłusznie; chyba nie miał innego wyjścia, gdyż źrenice znów uciekły mu do góry, zanim przesłoniły je rzęsy. Co za marnotrawstwo – obdarzyć Sheffielda takimi rzęsami. Równie czarne jak włosy, nad podziw gęste. Fanny z wahaniem odgarnęła mu kilka kosmyków z czoła. Nie poruszył się. Ośmielona, ostrożnie przeczesała palcami włosy na jego

zdrowej skroni.

Nigdy jeszcze przez tak długi czas nie tuliła i nie dotykała mężczyzny. Było to całkiem... podniecające. I co za nieoczekiwany kontrast: gęste, lśniące włosy Greya były – w odróżnieniu od jego ciepłej skóry – chłodne. Gdyby je porządnie przystrzyc, zyskałby bardzo na wyglądzie. A gdyby się jeszcze ogolił... Nadal bawiła się włosami Greya, kiedy wróciła Amelia, niosąc tacę z wodą i bandażami. Violet i Ploddy wlekli się smętnie za nią. Fanny z zażenowaniem cofnęła rękę. – Proszę, Fanny – Amelia postawiła tacę i wbiła wzrok w twarz Greya. – Czy on umarł? – Cóż znowu! – odparowała Fanny, zaszokowana tonem niezdrowej fascynacji w głosie Amelii. – Po prostu stracił przytomność. – I co z tym zrobić? – spytała Violet, wskazując ruchem głowy kałużę krwi obok Fanny. – Pewnie ja mam to wyczyścić, co? – Tak – potwierdziła Fanny spoglądając na głowę Greya. Krwawienie niemal ustało i przekonała się z ulgą, że rana nie była bardzo głęboka, choć 177

długa, z poszarpanymi brzegami. Wielka szkoda, będzie miał szramę. Choć kto

wie, może mu to nawet odpowiadało? Zanurzyła kawałek płótna w misce wody, przyniesionej przez Amelię, i ostrożnie przemyła ranę. Grey nadal był nieprzytomny, co ją trochę niepokoiło. Jak go ocucić, gdyby się sam nie ocknął? Nie miała pojęcia. Poczuła się taka bezsilna i niezaradna, że ogarnął ją gniew i strach. Podobnie czuła się podczas ostatniej zimy kiedy Amelia tak ciężko się rozchorowała. Skończyła przemywanie rany i zaaplikowała jodynę. Grey otworzył nagle oczy. – Jasna cholera! O! Uśmiechnęła się do niego i poczuła ogromną ulgę. Jego okrzyk zabrzmiał tak, jakby Grey znów był całkiem zdrowy. – Nie powinieneś kląć. – Jasna! Cholera! – powtórzył dobitnie. No, oczywiście. Nie zmienił się ani trochę. Zdjęła jego głowę ze swoich kolan i wyprostowała się. Usłyszawszy chór trwożnych jęków, rozejrzała się dokoła. Wszyscy wpatrywali się w nią z przerażeniem. Popatrzyła na swoją spódnicę i westchnęła z rezygnacją. Musiała przyznać, że na jej białej sukni jest mnóstwo krwawych plam. Amelia mrugała, jakby ktoś sypnął w nie piaskiem. Nawet twarz Ploddego zrobiła się zielona. Fanny nie miała cierpliwości do takich fanaberii.

– Jeśli któreś z was zemdleje, zapewniam, że zanim zacznę was cucić,

znajdziecie się na moich zakrwawionych kolanach – ostrzegła. Zarówno Violet, jak i Amelia z trudem przełknęły ślinę i wpatrywały się uporczywie w twarz Fanny, omijając wzrokiem jej suknię. Ploddy wycofał się na tyły i starał się być niedostrzegalny. – Daj spokój, Fan – odezwał się Grey. – Nie dziw się im. Wyglądasz jak zmora. Niejeden chirurg na polu bitwy jest mniej umazany krwią. – Hm... – mruknęła z powątpiewaniem. – Co za pożytek w krytycznej sytuacji z ludzi, którzy się boją paru kropel krwi? – Ja się nie najmowałam do takich sytuacji, dziękuję bardzo. – Violet pociągnęła nosem z godnością, którą niekiedy demonstrowała. – Czego się pani zachciewa? Chyba nie taszczyć tego chłopa w inne miejsce? Nie za to mi tu płacą, żebym dźwigała takie ciężary. – Nikt ci tu za nic nie płaci. Dostajesz wyżywienie i możesz nas podglądać, ile dusza zapragnie – przypomniała jej Fanny. 178

– Na pewno nie zamierzam się przedźwigać – stwierdziła z przekonaniem Violet. Spojrzenie Fanny pomknęło ku Ploddy'emu.

– Na mnie nie ma co liczyć – oświadczył Ploddy. – Ischias ostatnio dokucza mi jak diabli. A zresztą, stary ze mnie człowiek. Jak mam taszczyć chłopa takiego jak on? Waży swoje dobre dziewięćdziesiąt kilo. – Dokładnie osiemdziesiąt dwa – odezwał się Grey. – I nikt nie musi mnie taszczyć. Zanim Fanny zdołała go powstrzymać, przewrócił się na brzuch, podźwignął się na rękach i zdołał uklęknąć. – Na litość boską, Greyson! Połóż się natychmiast! – wykrzyknęła Fanny z przerażeniem. Ponieważ jej rozkaz nie odniósł – jak zresztą przewidywała – żadnego skutku, przykucnęła obok Greya i objąwszy go w pasie, pomogła mu wstać. Podparła go swoim ramieniem, starając się przejąć jak najwięcej ciężaru. Grey nie protestował, co – w połączeniu z rwącym się oddechem – upewniło ją, jak wiele kosztował go ten wysiłek. Czemu był taki piekielnie niezależny? Popatrzył jej prosto w oczy. – Dziękuję, Fan.

– Nie znalazłem nikogo na balkonie, ale w krzewach pod balkonem był jakiś wielki zwierzak. – Zasapany Hayden stanął u podnóża schodów,

prowadzących na balkon. Spojrzenie młodzieńca prześlizgnęło się po postaci wuja, zatrzymało na twarzy Fanny, przesunęło na jej suknię... i nagle zastygł w bezruchu. – Wielki Boże – wybełkotał. – To wszystko... – Urwał, przełknął głośno ślinę i dokończył z wyraźnym trudem. – To krew Greya? Fanny nie musiała się trudzić z odpowiedzią. Hayden leżał już bez przytomności.

179

22

Amelia oderwała wzrok od Haydena, którego głowa spoczywała na jej kolanach, i spojrzała na Fanny. – Musisz zmienić suknię, zanim Hayden się ocknie – powiedziała. – On jest znacznie wrażliwszy niż reszta trzody. Fanny, która nadal podtrzymywała lorda Sheffielda, spojrzała na nią z ukosa. – Mogę zrozumieć, że pod wpływem młodzieńczych sentymentów niektóre

osoby wydają się nam wyjątkowe – odparła. – Ale wypraszam sobie wszelkie porównania ze zwierzętami. Nie zapominaj się, Amelio. I nie widzę powodu, dla którego miałabym się przebierać, nim udzielę pomocy lordowi Sheffieldowi. Takim tonem Fanny przemawiała do Amelii dawno temu, gdy jej podopieczna była jeszcze niedorosłą dziewczynką. Nic więc dziwnego, że Amelia poczerwieniała teraz z gniewu. Nie była już dzieckiem. Ceniła sobie zawsze zdanie Fanny i szukała u niej rady, uznając ją za osobę znacznie mądrzejszą i znającą świat. W rzeczywistości jednak Fanny nie miała znów tak wielu lat. A ponieważ obie przebywały równie długo w Little Firkin, jej znajomość świata była w gruncie

rzeczy dość ograniczona. Amelia spoglądała na swą opiekunkę ze słodko-gorzkim uczuciem osoby decydującej się na nieodwołalny krok – przekroczenie granicy pomiędzy dzieciństwem a dorosłością. Trudno podjąć walkę z kimś, kogo się kochało, i uświadomić sobie, że nie jest to wzór cnót wszelakich, jak dawniej wierzyliśmy. Tym razem jednak Amelia dała Fanny wyraźnie do zrozumienia, że czuje się jej równa i nie zawaha się pójść własną drogą. Oczywiście tylko wtedy, gdy będzie to zarazem droga Haydena. – Proszę cię jedynie o to, żebyś dla dobra Haydena zdjęła tę suknię, nim odzyska przytomność. Fanny się zawahała. – I nie spoglądaj na niego w ten sposób – mówiła dalej Amelia, prostując

się dumnie. – Jestem pewna, że wiele godnych szacunku, cywilizowanych osób przeraziłoby się twoim obecnym wyglądem. Te krwawe plamy to nie jakaś tam kropelka sosu. 180

Mimo woli rzuciła oskarżycielskie spojrzenie na lorda Sheffielda, którego krwawiąca rana spowodowała tyle kłopotu. Grey nadal opierał się ciężko na Fanny. Obojgu widać nie zależało na przerwaniu tej niezręcznej sytuacji. Fanny była zbyt uparta, a lorda Sheffielda najwyraźniej bawiło stawianie innych w kłopotliwym położeniu. Fanny zaś jeszcze go w tym utwierdzała: prędzej ugięłaby się aż do ziemi pod jego ciężarem, niż przyznałaby, że jej niewygodnie. Amelia czuła, że jest niewdzięczna: lord Sheffield ocalił ją wszak przed spadającą donicą. Jednakże bezmyślność, z jaką pokrwawił suknię Fanny, która z kolei stała się przyczyną omdlenia Haydena, była niewybaczalna. W dodatku, gdy Hayden się ocknie, poczuje się zapewne słabeuszem, choć wcale nim nie był! Na Amelii ogromne wrażenie zrobiła bohaterska postawa ukochanego, który popędził na balkon, by zmagać się z niewidzialnym wrogiem. A poza tym, mnóstwo najbardziej wartościowych ludzi nie może znieść widoku krwi. Prawdę mówiąc, Amelia żałowała, że do nich nie należy: świadczyło to przecież o niezwykłej wrażliwości. – Proszę cię, Fan. Zostanę tu z Haydenem... i lordem Sheffieldem, oczywiście. –

Najlepiej zrób, co mówi – poradził jej Grey. – Nie uspokoi się, póki nie dopnie swego. Zbyt długo była pod twoim wpływem. Możesz mieć pretensje tylko

do siebie. – No dobrze. – Fanny ustąpiła. – Violet, przysuń krzesło. Ploddy, pomożesz mi posadzić na nim lorda Sheffielda. Violet z okropnym zgrzytem i łoskotem ciągnęła krzesło z kutego żelaza po kamiennych płytach. – Zrobione – oświadczyła zasapana. – Skoczę teraz po taczki, to zawieziemy go... – Nie dam się załadować na taczki, jak jakaś ogromniasta kapusta czy rzepa. Albo nawet dynia – oświadczył lord Sheffield, nie starając się wcale uwolnić Fanny od swego ciężaru. Violet skrzywiła się pogardliwie i podsunęła mu od tyłu krzesło. – Nie wozimy na taczkach żadnych dyń, tylko gnój. Na chwilę wszystkim odebrało mowę. Nikt nawet nie drgnął. A potem Fanny wybuchnęła śmiechem. Amelia spojrzała na nią z przerażeniem. Lord Sheffield miał ranę głowy i w każdej chwili mógł znowu stracić przytomność, Hayden 181

jeszcze jej nie odzyskał, a pokryta krwawymi plamami Fanny zanosi się od śmiechu! Spojrzawszy na rozbawioną twarz kobiety, lord Sheffield zawtórował jej. Tego jednak było za wiele jak na jego siły. Ponownie wywrócił oczami i zawisł bezwładnie w ramionach Fanny, co definitywnie położyło kres jej wesołości. Ploddy objął zemdlonego w pasie i razem z Fanny posadzili go jakoś na krześle. – Mocno oberwał po głowie – wtrąciła Violet, biorąc się pod boki. – Lepiej niech się już dziś nigdzie nie wybiera. Jutro też powinien poleżeć w łóżku. – Znasz się na leczeniu? – spytała Fanny z wyraźnym zainteresowaniem. Violet prychnęła pogardliwie. – Jestem prawnuczką babci Beadle czy nie? Jasne, że się znam. Każda porządna czarownica zna się na leczeniu. Pani nie? – Nie – odparła Fanny. – Ale nie jestem czarownicą. – No to ona powinna wiedzieć. – Violet ruchem głowy wskazała Amelię. – Ona też nie jest czarownicą. Violet znów prychnęła – doprawdy, upodobała sobie ten sposób udzielania odpowiedzi. Hayden tymczasem najwyraźniej wracał do przytomności. – Zrób to, Fanny – przekonywała ją Amelia – zanim Hayden cię zobaczy i

będziemy znów miały dwóch nieprzytomnych mężczyzn na tarasie. – No cóż, jeśli tak stawiasz sprawę – odparła Fanny. – Rzeczywiście, wydaje

się to lekką przesadą, nawet w siedzibie czarownic. Bez dalszych komentarzy zestawiła nakrycie do herbaty na podłogę tarasu, ściągnęła ze stołu koronkowy obrus i owinęła się nim starannie w pasie. Można było co prawda dostrzec czerwone plamy przez siateczkę koronki, ale nie były już tak wyraźnie widoczne. – Gotowe. To musi na razie wystarczyć. Obiecuję, że przebiorę się zaraz po opatrzeniu naszych poszkodowanych. Ocuć swojego chłopca, Amelio, żeby nam pomógł wprowadzić lorda Sheffielda do domu. – Trzeba mu chlusnąć wody na głowę – podsunęła Violet. – Dać mu do powąchania kocie siuśki, to się obejdzie bez moczenia ubrań – radził Ploddy. – Skąd ci weznę kocich siuśków, stary grzybie? – Violet obruszyła się. – Pani Walcott nie zniosłaby czegoś takiego koło domu, a co dopiero w środku. Oblać go wodą, mówię! Ciepło jest, wyschnie raz dwa. 182

– Nie! – sprzeciwiła się kategorycznie Amelia. – Żadnego oblewania wodą ani kocim paskudztwem. – Wcale nie mówiłem, żeby go tym oblewać – gderał Ploddy. – A to nie żadne paskudztwo, tylko sole trzeźwiące, że się tak wyrażę. – Dość już tego – ucięła sprawę Fanny. – Amelio, obudź go albo sama to zrobię. Dziewczyna pochyliła się nad Haydenem i delikatnie dmuchnęła mu w twarz. – Milordzie... Haydenie, obudź się, proszę. Słyszała, jak Ploddy wydaje jakieś niesmaczne pomruki, a Violet mamrocze: – Naleję wody do garnka, na wszelki wypadek. – Obudź się, Haydenie – szepnęła Amelia. – Już tu nie ma tej okropnej krwawej damy. Doleciał do niej trzepot skrzydeł i podniósłszy wzrok, ujrzała ptaka – pulchnego skalnego gołąbka, zdaje się – lądującego na kamiennych płytach tarasu, gdzieś w połowie drogi pomiędzy nią a Fanny. Ptak ciekawie przekrzywił główkę. Śliczny. – Spójrz – powiedziała do Haydena. – Nawet gołąbek przyleciał, żeby

zobaczyć, co ci się stało. – To ty, Amelio? – odezwał się Hayden, otwierając oczy.

Był taki przystojny, taki doskonały. Wzięła go za rękę i mocno ją uścisnęła. Nic jej nie obchodziło, że ktoś na nich patrzy. Do licha z konwenansami. Kochała go. – Co się stało? Och! – Wstał z pewnym trudem, krew nabiegła mu do twarzy. – Czuję się taki upokorzony. Ale już od dzieciństwa... Na nieszczęście, wstając, znów spojrzał na Fanny. Jego wzrok padł mimo woli na czerwono-biały wzór na jej spódnicy. Hayden zachwiał się, a następnie powoli, z wyjątkową gracją, osunął się znów na ziemię. – Och, na litość... – wymamrotała Fanny, potrząsając głową. Rozejrzała się dokoła i zobaczyła Violet, spoglądającą z wyraźną nadzieją na karafkę z wodą. – Violet, leć po taczki.

183

23

–

Co za cudowny dzień – westchnął Hayden, przyciskając mocniej do siebie ramię Amelii. Spacerowali po ścieżce, biegnącej przez środek małego warzywnego ogródka na tyłach domu. – Oprócz tej chwili, gdy omal nie spadła na ciebie ta donica! – dodał pospiesznie i oprzytomniał nieco. Gdyby stało się coś Amelii... nie mógł nawet o tym myśleć. Bogu dzięki, wszystko wskazywało na to, że był to po prostu nieszczęśliwy wypadek. Hayden nie tylko pospiesznie zbadał otoczenie domu, ale i wziął na spytki Ploddy'ego, Violet i pannę Oglethorpe. Żadne z nich, a znajdowali się w różnych częściach domu, nie dostrzegło nikogo obcego. Amelia nie wydawała się ani trochę przestraszona, ani nawet zaniepokojona. Dzielna dziewczyna. – Tak – odparła teraz. – Wyjątkowo niemiłe wydarzenie. Mimo to dzień jest naprawdę cudowny – Cholera, ale boli! – dał się słyszeć donośny męski głos z okna na piętrze.

– Wielka szkoda, że lord Sheffield tak ucierpiał – poprawiła się Amelia ze skruchą. – Oczywiście – przytaknął Hayden, starając się wyglądać na

przygnębionego, żeby Amelia nie uznała go za potwora bez serca. Wszyscy jednak– włącznie z jego wujem – byli zgodni co do tego, że Grey, choć paskudnie oberwał po głowie, nie doznał żadnych trwałych obrażeń. Dzień czy dwa poleży w łóżku i będzie zdrów jak ryba. Hayden zaś miał tymczasem doskonały pretekst, by nie odstępować swej ukochanej Amelii. Doprawdy, wspaniały dzień. Nad ich głowami przemykały tuziny jaskółek, wyczyniając zapierające dech w piersi akrobacje. Bury kot, wielkości niedużego psa, chudy, wyliniały, pozbawiony niemal całkowicie jednego ucha, wygrzewał się na słońcu, leżąc na ścieżce tuż przed nimi. – Podejrzewam, że to z jego winy Greyowi tak dokucza ból głowy – zauważył Hayden. 184

– Założę się, że masz rację – odparła Amelia. – To kocur z powozowni. Zazwyczaj trzyma się z dala od balkonu, bo Fanny przegania go stamtąd. To właśnie musiało się wydarzyć: wielki, stary kot zapuścił się tam, gdzie go nie prosili, a potem coś go nagle spłoszyło. Kot skoczył, zderzył się z donicą i... Całkiem zadowalające wyjaśnienie. – Naprawdę masz automobil? – spytała Amelia. –

Oczywiście. Milord Phaeton – wyjaśnił z dumą Hayden. – Z pewnością spodobałaby ci się taka przejażdżka. – Raz jechaliśmy automobilem z moim ojcem, kiedy mieszkaliśmy w Londynie, zanim... – Cień smutku przyćmił jej promienny nastrój. – Zanim przeprowadziliśmy się tutaj. – Podobało ci się? – Bardzo! I tyle przy tym było hałasu! – roześmiała się. – Muszę dodać pozycję „dreszczyk emocji” do listy rzeczy, które sprawiają ci przyjemność – powiedział Hayden, spoglądając jej w oczy. – Zapisujesz sobie, co sprawia mi przyjemność? – Oczywiście. – Nie wierzę ci. Gdzież ona jest, ta twoja lista? – spytała zaczepnie. Popatrzył na jej śliczną, zwróconą ku niemu twarzyczkę i ogarnęła go nagła

pokusa, by znów ją pocałować. Musiał jednak zadowolić się uściśnięciem rączki, która spoczywała w zagłębieniu jego ramienia. Mężczyzna nie powinien naprzykrzać się kobiecie, którą kocha. Wolną ręką dotknął swojej piersi.

– Mam ją tu. W moim sercu. Amelia spuściła główkę, uroczo zażenowana. Chciał się z nią podroczyć, ale oparł się i tej pokusie. Poszli dalej. Po chwili Amelia spytała: – Czy widziałeś Makbeta? Skinął głową. – Z Ellen Terry w roli Lady Makbet. – Och! – zachwyciła się. – Wieżę Eiffla też pewnie widziałeś? – Owszem, nadarzyła się okazja. – Jaka ona jest? – Twarz Amelii promieniała, tak była przejęta i zachwycona. – Co pomyślałeś na jej widok? Prawdę mówiąc, w owej historycznej chwili Hayden niewiele myślał o dziele Eiffel'a. Był zbyt zaabsorbowany wdziękami zalotnej Francuzeczki, która mu 185

towarzyszyła. Tego jednak nie mógł przecież zdradzić Amelii. Co też powinien był pomyśleć w takim momencie? Oczywiście, ta ogromna konstrukcja musiała zrobić na nim niezwykłe wrażenie... O, właśnie! –

Pomyślałem, że to największe osiągnięcie inżynierii od czasów, gdy wzniesiono piramidy. Amelia skinęła głową, jakby sama doszła do identycznego wniosku. Nic dziwnego – byli tak cudownie zestrojeni ze sobą. – Oglądałam ilustracje i czytałam na ten temat. Ale to nie to samo, co ujrzeć na własne oczy, prawda? – Z pewnością niebawem ją ujrzysz. Przekonasz się – zapewniał Amelię Hayden. Chciał jej powiedzieć znacznie więcej, ale nie miał jeszcze do tego prawa. Musiał przedtem porozumieć się z... Cóż, wyglądało na to, że powinien zwrócić się do własnego ojca o pozwolenie ubiegania się o rękę Amelii. Jak to dobrze się składa! Cierpiał jednak, nie mogąc od razu poprosić jej, by za niego wyszła. Ale ponieważ chodziło o Amelię, postanowił uczynić to według wszelkich obowiązujących reguł. Te zaś nakazywały zwrócić się najpierw do opiekuna panny, nim zada jej to pytanie. Amelia zasługiwała na takie względy.

Uśmiechnął się na samą myśl o tym. Który z jego kompanów uwierzyłby, że właśnie on – Hayden Collier – będzie przywiązywał taką wagę do konwenansów? – Wiem, że kiedyś zobaczę wieżę Eiffla – odpowiedziała Amelia dziwnym tonem, po czym nagle zmieniła temat. – Jak myślisz, czy twój ojciec w takich

okolicznościach poprosi mnie, bym zamieszkała pod jego dachem? – Nie wiem – odparł. – Musimy zaczekać do jego powrotu. W każdym razie ja będę go do tego gorąco namawiał. Uśmiechnęła się do niego tak ciepło, że serce omal mu nie wyskoczyło z piersi. – Bardzo bym tego chciała – wyznała. Uśmiechnął się na widok jej zmarszczonego czółka. Biedne jagniątko! Nie powinna się zamartwiać, czy jego ojciec zaprosi ją do swego domu. Wstąpi w te progi razem z nim, Haydenem, jako jego żona. – Zwiedziłeś już taki kawał świata, a ja widziałam tak mało... – Mówiła to jakoś niepewnie, jakby miała wątpliwości, czy naprawdę do siebie pasują. 186

Nie mógł na to pozwolić. – Tak, ale ty wiesz, co to czary – przypomniał jej. Mówił to z całą szczerością, co najlepiej świadczyło o stanie jego uczuć. – A ja nie mam o nich pojęcia. – Właśnie że masz – odparła i odwracając się, popatrzyła na niego z powagą. – Wieża Eiffla, automobile – to są prawdziwe cuda. Dzięki takim właśnie

czarom zmienia się świat, a nie dlatego, że jakieś tam obrazki spadną ze ściany. – Amelia mówiła z coraz większym ożywieniem. – Wiesz, że dzięki tak zwanym promieniom Roentgena można zobaczyć wewnętrzną budowę żywego ludzkiego ciała bez rozcinania go? – Zaczerwieniła się. – O, przepraszam, z pewnością o tym wiesz. Jesteś au courant z wszystkimi tymi nowinkami. O Boże... Nigdy nie słyszał o promieniach żadnego Roentgena. – Cóż... – Nigdy by jej nie okłamał, ale próbował jakoś się wykręcić. – Właściwie po co ktoś miałby się przypatrywać czemuś podobnemu? Takie podglądanie wydaje się troszkę w złym stylu, nieprawdaż? Zmarszczyła brwi. – Może i tak – powiedziała. Na szczęście, porzuciła ten wątek, gdy znów natknęli się na wielkiego, starego kocura. Amelia pochyliła się nad nim i szepnęła coś pieszczotliwie.

– Czy nie powinnaś być ostrożniejsza, Amelio? – spytał Hayden z niepokojem. – Wygląda na dzikiego kota. Amelia się uśmiechnęła. – Pewnie jest dziki, ale to mnie wcale nie przeraża. – Dlaczego?

– Jak ci już mówiłam, zwierzęta lgną do mnie. Nigdy by mnie nie skrzywdziły. Łączy nas silna więź. – Masz z pewnością mnóstwo ulubieńców w domu – zauważył. – Nie mam ani jednego – odpowiedziała ze smutkiem. – Fanny... Nie można powiedzieć, że jest ich wrogiem, ale nie znosi, gdy są w pobliżu. Mówi, że przyprawiają to o kichanie. Z sypialni na górze dobiegły odgłosy ożywionej dyskusji. Kot nadstawił jedyne całe ucho i zaczął głośno mruczeć. Z cienistych grządek jaskrawozielonej sałaty wynurzył się jeż, a tuż za nim drugi. Ten drugi zaraz dogonił pierwszego, nieco mniejszego jeża i właśnie... O, do licha! 187

Hayden pospiesznie chwycił Amelię za łokieć i zawróciwszy raptownie, skierował się razem z nią w stronę domu. Amelia chyba nie zorientowała się, że coś jest nie w porządku. Hayden obejrzał się przez ramię. Kto by pomyślał, że z jeży takie jurne małe byczki. – Widziałeś kinematograf? – spytała Amelia. Hayden z ulgą skinął głową. Wreszcie zaczęli temat, na którym znał się najlepiej: wszelkie rodzaje rozrywki. –

Jak najbardziej. Widziałem te ruchome obrazki. Są ostatnio niezwykle modne. Spojrzała na niego jak na bóstwo, które zstąpiło z wyżyn Olimpu, by wyjawić sekrety nieśmiertelnych. – Czy piłeś napój zwany coca-colą? Jeździłeś podziemną kolejką elektryczną w Londynie? Mieszkałeś w hotelu Waldorf-Astoria w Nowym Jorku? Hayden roześmiał się, widząc przejęcie na jej twarzy. Była tak niezwykle urocza, taka naturalna, spontaniczna, taka ciekawa wszystkiego... taka niedoświadczona. Zmarszczył brwi. Mogła być niedoświadczona, ale z pewnością była bardziej oczytana niż on. Nic dziwnego, czym innym można się zająć na tym odludziu, jeśli się nie łowi ryb ani nie poluje. – Nie, nie i nie.

Zatrzymała się i spojrzała na niego ze zdziwieniem. – Dlaczego nie? Gdybym była na twoim miejscu i miała takie możliwości, wykorzystałabym je, żeby doświadczyć wszystkiego, co świat ma nam do zaoferowania. – Powiedziała to bez nagany, ale z pewnym rozczarowaniem. Hayden nie był przyzwyczajony do krytyki. Przeważnie go chwalono. Tylko właściwie za co? Zastanowił się. Za jego wesołość, uprzejmość, ale przede wszystkim za elegancki wygląd. No tak... nie było to bez znaczenia, ale nie byłby chyba zachwycony, gdyby najbardziej ceniono w nim modny krój płaszcza. Amelia

zasługiwała na to, co miał w sobie najlepszego. Pod każdym względem. Tak, poczyta sobie o tych promieniach Roentgena. Tylko do czego właściwie mogłyby służyć? – Do badania pacjentów – wybuchnął nagle, ku zdumieniu Amelii. – Co takiego? – Promienie Roentgena mogłyby służyć do badania, na przykład złamanych kości. 188

– Och, jakiś ty mądry, Haydenie – powiedziała, pełna najwyższego podziwu. Był bardzo z siebie zadowolony. Zawsze interesowała go medycyna. Może warto by mieć takie hobby? Albo nawet zająć się tym poważniej? Od strony naukowej, oczywiście, gdyż praktyka nie wchodzi raczej w grę. Musieliby go cucić za każdym razem, gdyby jakiś zakrwawiony biedak wpadł do jego gabinetu. Zastanowi się jeszcze nad tym, ale trochę później. W tej chwili pragnął jedynie cieszyć się towarzystwem Amelii.

24

Co za okropny dzień, myślał posępnie Grey, wyglądając przez okno, za którym fruwała chmara jerzyków, to pojawiając się w jego polu widzenia, to znów znikając. Nie tylko zwykła donica ścięła go z nóg i uczyniła niezdolnym do poruszania się o własnych siłach, ale w dodatku zemdlał jak panienka. Kiedy wreszcie przyszedł do siebie, odkrył, że załadowano go na – co tu ukrywać –

cuchnące taczki, a Violet i Ploddy wiozą go do spółki przez wielki hall. Jego żądania, by zatrzymali się natychmiast, były kompletnie ignorowane do chwili, gdy dotarli do podnóża schodów. W tym momencie stało się oczywiste, nawet dla wyjątkowo upartej i obdarzonej żelazną wolą Junony, która nadzorowała ten oryginalny transport, że dalej nie da się w ten sposób wieźć nieszczęsnego jeńca. Z pomocą Ploddy'ego Grey wydostał się z trudem z taczek, które zdołano jakoś wciągnąć po schodach w pierwszej kolejności. Potem zaś, pod twardym i bezlitosnym wzrokiem wspomnianej Junony, Grey wdrapał się – krok po kroku – na siedemnaście stromych stopni, po czym zwalił się znów bez przytomności na taczki. Teraz zaś leżał w nieskazitelnie czystej pościeli, ze świeżym bandażem na zbolałej głowie, całkowicie bezbronny w szponach tej groźnej syreny. Własna bezradność doprowadzała go do szału. Budziło to w nim zbyt wiele wspomnień dawnych kłótni z ojcem, gdy jako dorastający chłopak, pełen bezsilnego gniewu, 189

towarzyszył mu w wędrówkach od jednej do drugiej śmierdzącej spelunki

spirytystów. Niedolę Greya zwiększało jeszcze poczucie, że jest teraz zależny od Fanny. A jej – jak na złość – nigdzie nie było. Niech ją wszyscy diabli! Czy nie miała żadnych ludzkich uczuć? Powinna tu być i napawać się swoim zwycięstwem, a nie włóczyć się licho wie gdzie. On na jej miejscu byłby tu z pewnością. Uśmiechałby się do pokonanego wroga, odgarniałby mu włosy z czoła, dotykał policzka chłodnymi paluszkami – i szydził z jego porażki. Gdzież ona się podziewa, do cholery? Nie miała jeszcze dość czasu, by nasycić się swoim triumfem. Przecież ta donica mogła równie dobrze spowodować śmierć Amelii Chase. A jeśli ktoś zrzucił tę skorupę umyślnie... to Fanny miała słuszność, do pioruna! A jego psim obowiązkiem było ustalić, kto zagrażał tej dziewczynie, jeśli ktoś w ogóle jej zagrażał. Cholernie trudno mu będzie spełnić ten obowiązek, leżąc w łóżku. Był taki pewny, że to Fanny napisała list, który sprowadził go do Little Firkin... To wydawało się całkiem logiczne: usiłowała wyrwać się z więzienia, nie opuszczając przy tym swej podopiecznej. Jeśli jednak donica nie spadła sama, to cała jego teoria była diabła warta, Amelia zaś znajdowała się w poważnym niebezpieczeństwie. Komu jednak mogło

zależeć na zabiciu tej dziewczyny? Ból w głowie Greya stawał się coraz silniejszy. Lekkie stukanie do drzwi przerwało mu rozmyślania. Podciągnął się wyżej na poduszkach, nim zaprosił Fanny, by weszła. To musiała być ona, wszyscy inni omijali go, jak mogli. Rzeczywiście, to była Fanny. Przyjrzała mu się bacznie, po czym odwróciła się

do kogoś stojącego za nią i dała tej osobie znak, by podeszła bliżej. Do pokoju wkroczyła wiedźma. Doprawdy, nie było określenia lepiej pasującego do tej drobnej, zasuszonej babiny w niezwykłym, powłóczystym stroju, który wyglądał tak, jakby owinęła się w diabli wiedzą ile starych obrusów, wydała się Greyowi dziwnie znajoma. Prawda, była to starucha, która walczyła z Amelią Chase na zaklęcia. Stara wiedźma wkroczyła triumfalnie do pokoju, siejąc po drodze okruchy chleba i kłaczki kociej sierści, wyglądała jak najwyższa kapłanka jakiegoś barbarzyńskiego bóstwa, która dowiedziała się nagle, że ma tu niebawem zostać dokonany rytualny mord. Violet szła krok w krok za nią. 190

– To babcia Beadle – oznajmiła Fanny bez dalszych wstępów. – Przyszła tu, by obejrzeć twoją ranę. Oniemiały Grey wpatrywał się w Fanny. Była taka zamknięta w sobie, nieubłagana. Babcia Beadle uśmiechnęła się z afektacją. – Wezwałaś tę czarownicę, żeby zbadała moją ranę – powtórzył, chcąc się upewnić, że słuch go nie omylił. – Mimo że znasz moje poglądy na czary, nekromancję, spirytyzm i resztę tych oszukańczych sztuczek? Mogłabyś mi równie dobrze zaaplikować wężowy tłuszcz, ulubiony lek wędrownych szarlatanów.

– Kto by leczył tym paskudztwem pęknięcie czaszki? – Babcia żachnęła się z wyraźnym obrzydzeniem. – Nie potrzebuję jej pomocy – Grey nadal zwracał się wyłącznie do Fanny. – Nie po raz pierwszy dostałem po łbie i straciłem przytomność. Wiem coś niecoś o objawach wstrząsu mózgu. – Jesteś teraz pacjentem. Siedź cicho – odparła zimno Fanny, splatając ręce pod biustem jak doświadczona nauczycielka, besztająca niesfornego ucznia. – A babcia Beadle jest utalentowaną herbalistką. – Nie ważcie się przezywać babci! – zaperzyła się Violet.

– Daj spokój, dziewuszko – zmitygowała ją stara. – Sama sobie poradzę. – Herbalistka to po prostu kobieta, która zna się na roślinach i przyrządza z nich okłady i maści – wyjaśniła dziewczynie Fanny. Violet prychnęła pogardliwie. – Każda porządna wiedźma się na tym zna. – Są jeszcze różne nalewki i napoje – uzupełniła z powagą babcia, widać w

obawie, by nie pomniejszono zasług doświadczonej czarownicy. – I o nich nie można zapominać. Na maściach i okładach świat się nie kończy. – Prawda, nalewki i napoje. – Fanny potulnie przyjęła upomnienie. – Ta baba mnie otruje – protestował Grey. W głowie tak mu dudniło, jakby sam Thor walił w nią swoim młotem. – Może i tak. – Fanny nie wydawała się zbyt przejęta taką ewentualnością. – A może coś poradzi na twój ból. – Potrzeba mi wrzątku – oświadczyła babcia, zwracając się do Fanny. 191

Ta z kolei zwróciła się do Ploddy'ego, który całkiem bez potrzeby stał w drzwiach. – Powiedz pannie Oglethorpe, żeby nam przyniosła wrzącej wody w imbryku – poleciła. – Nic z tego – oświadczył z namaszczeniem wierny sługa. – Panna Oglethorpe zabrała się i wyszła, jak tylko ta stara wiedźma przestąpiła nasz próg. Powiedziała na odchodnym, że jedna czarownica to dość, dwóch nie zniesie. I że powiadomi o wszystkim pastora. Wróci, jak tylko jedna z czarownic się stąd

wyniesie. Jej wszystko jedno która, tak mówiła, ale mam pani powtórzyć, że młoda nie jest może aż tak zatwardziała w grzechu jak stara. Opanowanie Fanny miało, zdaje się, pewne granice. Uniosła oczy do sufitu, mamrocząc: – Zlitujcie się, wszyscy święci... – Nie całkiem tak powiedziała, proszę pani – poprawił ją Ploddy. Widząc minę Fanny, Grey roześmiał się. Zabolało go jak cholera i chichot przeszedł w jęk. – Przynieś nam wrzątku, Ploddy. Stary sługa wyniósł się pospiesznie. Najwyraźniej część oficjalna wizyty dobiegła końca, gdyż babcia zatarła

dziarsko ręce, jakby brała się do roboty. Podeszła do łóżka i pochyliła się nad rannym. Śmierdziało od niej cebulą i kotami. Jej małe oczka, prawie niewidoczne pod obwisłymi powiekami, stały się jeszcze mniejsze, gdy zmrużyła je, wpatrując się w mężczyznę. Zanim zdołał temu zapobiec, wyciągnęła rękę i szponiastymi palcami rozwarła z całej siły prawe oko Greya. Równocześnie drugą ręką chwyciła pacjenta za podbródek i unieruchomiła jego głowę tak, że ostre światło padało wprost na to nieszczęsne oko. Przysunęła swoją głowę jeszcze bliżej, uważnie lustrując pacjenta. –

Spójrz w prawo – zażądała. To zakrawało na koszmarny żart. Bez względu na to, czy Grey uważał się za dżentelmena, czy nie, takie badanie przez miejscową czarownicę uwłaczało jego godności. W dodatku ostre światło przenikało do wnętrza czaszki. – Moja dobra kobieto... – W prawo, mówię, wielgachny gamoniu! – Babcia przywołała go do porządku i dla podkreślenia wagi swych słów wyrżnęła go łokciem w żebra. 192

– Auu! Spojrzał w prawo. – Teraz w lewo. Popatrzył w lewo i dostrzegł Fanny, obserwującą tę scenę z iście monarszą obojętnością. – Do góry, potem na dół. – Na litość... – Do góry i na dół, mówię ci!

Posłuchał, acz bardzo niechętnie. Stara mruknęła coś, wypuściła jego głowę ze swoich szponów i pomarszczonymi, ostro zakończonymi palcami zaczęła obmacywać ranę. Zniósł to z niezwykłym stoicyzmem, nie odrywając oczu od Fanny. Jeszcze mu zapłaci za to upokorzenie. Zakończywszy wreszcie badanie, stara dama zwróciła się do swojej wnuczki: – Violet, przynieś mi parę kocanek, trochę złocienia i janowca, i przygarść ziela świętego Józefa! Dziewczynka ochoczo wybiegła spełnić jej polecenie. Babcia znów zmrużyła oczy, zaczęła coś mamrotać i obmacywać ranę. – Mam nadzieję, że jesteś zadowolona – odezwał się Grey do Fanny swym

najbardziej lodowatym tonem. Nie zrobiło to jednak na niej większego wrażenia. Prawdę mówiąc, podobnie było z babcią, a nawet z tą smarkatą Violet. Właściwie nikt w całym tym przeklętym domu, nawet jego własny siostrzeniec, nie przejmował się humorami Greya. A był naprawdę zły. Po prostu wściekły. Nienawidził, gdy jakaś bzdurna słabość przykuwała go do łóżka. Fanny gotowa pomyśleć, że taki z niego słabeusz, jak z tego wymoczka Alphonse'a, albo z zimnego jak ryba McGowana. Żaden z nich nie dorastał do pięt tej ognistej istocie. A to, że nie przejmowała się wcale jego humorami, uszczypliwymi słowami ani gniewnym tonem, utwierdzało go w najgorszych podejrzeniach: uznała

najwidoczniej, że nie ma się kim przejmować. Cholera jasna! Fanny nawet mu nie odpowiedziała, tylko odwróciła się, by wyjść z pokoju. – Gdzie ci tak pilno, do wszystkich diabłów?! Obejrzała się przez ramię. 193

– Jak będziesz krzyczał, głowa cię jeszcze bardziej rozboli. Idę po swój koszyk do szycia. – Po co? – Z rany nadal sączy się krew. Jeśli ci jej nie zaszyję, będziesz miał paskudną bliznę. Dobry Boże, ta kobieta zamierza podziurawić go jak sito. Czyżby jej sadyzm nie miał granic? Najpierw napuściła na niego czarownicę, a teraz chce go dźgać igłą! – Zapewniam, madame, że jedna blizna mniej czy więcej nie ma dla mnie znaczenia. – Bardzo w to wątpię – powiedziała sucho i zanim mógł zaprotestować, ciągnęła dalej: – Podejrzewam, że bardzo byś chciał dorobić się wielkiej,

paskudnej szramy. Ale ponieważ jesteś w moim domu i pod moją opieką, musisz być mi posłuszny, bo ja wcale sobie nie życzę, żebyś był oszpecony. – Próżności, twe imię kobieta. – Grey posępnie sparafrazował Szekspira. – Czemuż by nie? Jest to równie dobry wykręt, jak każdy inny, gdy ktoś wypytuje, dlaczego mi na tym zależy – odparła, po czym wyszła, mijając się w drzwiach z Violet. Dziewczyna wbiegła zdyszana, z pełnym fartuszkiem zielska. Ploddy kroczył

za nią bardziej statecznie, niosąc porcelanowy imbryk, z którego dziobka wydobywał się strumień pary. – Masz, babciu. Starucha skinęła głową i pogrzebawszy w brudnej aksamitnej sakwie, przytroczonej sznurkiem do pasa, wyciągnęła niewielki moździerz i tłuczek. Nucąc coś pod nosem, obejrzała dokładnie zioła, które podała jej Violet. Zerwała kilka liści, wrzuciła je do moździerza i zaczęła ucierać na papkę. Grey obserwował jej poczynania, starając się zapomnieć o straszliwym bólu głowy. – Naprawdę wierzysz w swoją nadprzyrodzoną moc? – spytał po chwili. – A jakże – odparła z pewnym roztargnieniem, po czym zwróciła się do

służącego: – Postaw ten imbryk, Ploddy, i wynoś się, zanim cię zmienię w ropuchę! Nikt na tym nie straci. Cięgiem się migasz od roboty. Ploddy nie potrzebował dalszej zachęty, by wziąć nogi za pas. 194

– Naprawdę wierzysz, że możesz rzucać uroki, poszczuć na kogoś złe moce... albo przyrządzić napój miłosny? – No pewnie – przytaknęła babcia. – Napój miłosny będzie cię kosztował funta. Trochę to drogo, ale skutek murowany. – Nie, nie – pospiesznie zaprzeczył Grey. – Źle mnie zrozumiałaś. Wcale nie potrzebuję czegoś takiego. – Bez tego nigdy jej sobie nie zjednasz. Nie jesteś aż taki śliczny – stwierdziła babcia ze spokojem., – Nie zjednam? Wcale nie chcę jej sobie zjednywać – zaprotestował Grey, a potem, żeby stara baba nie sądziła, że myślał o Fanny, dodał: – Zresztą, nie mam pojęcia, o kim mówisz. – Ach, te chłopy – mruknęła babcia. – Jak ci się znudzi ta zabawa w ciuciubabkę, a samotność dokuczy, możesz mi przesłać słówko przez Violet. Ale

będzie kosztowało funta. Zdjęła pokrywkę z imbryczka i wrzuciła do niego szarozieloną zawartość moździerza. Uniósł się obłok słodko pachnącej pary. Po chwili babcia nalała na spodek trochę niezbyt apetycznie wyglądających ziółek i podała Greyowi. – Wypij połowę od razu, a resztę za parę minut, jak jeszcze lepiej naciągnie.

– Czuję się już całkiem... – Pij – rozkazała, podchodząc coraz bliżej i wyciągając szponiastą rękę. Wypił. Na szczęście smakowało lepiej, niż wyglądało. Oddał jej do połowy opróżniony spodek i opadł na poduszki. – Chodź no tu, dziewuszko. – Babcia pstryknęła palcami. Violet podbiegła natychmiast, ciągnąc niewielkie krzesło. Kręcąc chudym kuperkiem, babcia ułożyła jak należy swe liczne spódnice i usadowiła się jak kwoka wysiadująca kurczęta. – Lepiej ci? O dziwo, Grey rzeczywiście poczuł się trochę lepiej. Głowa nadal go bolała, ale ból był mniej ostry i wydawał się dziwnie odległy. Właściwie, cały czuł się też lżejszy.

– Z czego ten napar? – spytał. – Myślisz, że ci powiem? – fuknęła. – Wielu próbowało się dowiedzieć, ale żadnemu nie zdradziłam swoich sekretów. 195

– Nie jestem żadnym przystojniakiem – obruszył się. Zmierzyła go krytycznym spojrzeniem. – Święta prawda. Grey roześmiał się. I znów gorzko tego pożałował.

25

Kiedy Grey przestał jęczeć, nie wywoławszy ani jednej łezki współczucia w podobnych do rodzynek oczach babci Beadle (coś stanowczo było nie w porządku z kobietami w tym mieście: wszystkie zdawały się wyprane z jakże stosownej dla niewiast cnoty – miłości bliźniego), opadł znów na poduszki. Na szczęście, ból nie trwał długo, a poza tym Greyowi przyszło na myśl, że w babci Beadle znajdzie nieocenione źródło informacji, a ściślej rzecz biorąc – idealnego świadka, którego weźmie zaraz w krzyżowy ogień pytań.

– Czy to ty, kobieto, zrzuciłaś donicę z balkonu?

Na twarzy babci odmalowało się zdumienie. – Rozum ci odjęło, czy co? – oburzyła się. – Po co bym miała robić coś tak głupiego? – Słyszałem, że chcesz być jedyną czarownicą w okolicy – odparł Grey. – A, pewnie – przyznała. – I będę, jak Amelia Chase się stąd wyniesie. – I właśnie dlatego można podejrzewać, że chcąc przyspieszyć ten dzień, zrzuciłaś donicę na tę biedną dziewczynę. – No, no – mruknęła babcia i tak długo wpatrywała się w przestrzeń, iż Gray nabrał przekonania, że dopiero w tej chwili przyszła jej do głowy myśl o zamordowaniu Amelii, a babcia uznała, że można by kiedyś ten pomysł wykorzystać. Potem jednak westchnęła i potrząsnęła głową. – Co to, to nie. Tylko by mi to utrudniło życie. – Zlękłaś się więzienia? – zaryzykował Grey. – Ha! Takiej wiedźmy jak ja nie zamkniesz w żadnym więzieniu – obruszyła

się. – A kłopoty bym miała, bo sąsiedzi byliby chyba na mnie źli za to, że zabiłam 196

kurę, która jak raz miała im znieść złote jajko, jeśli rozumiesz, co mam na myśli. Dużo ludzi żyje tu wygodnie na rachunek bogactwa, co im przypadnie po pułkowniku. Pewnie, że mogłabym przekabacić całe Little Firkin na moją stronę, jakbym się uparła – przyznała babcia – ale nie to jedno miasto mam na głowie. Roboty z tym co niemiara. A jeszcze by mi przyszło szukać do zaklęć wąsów lisa albinosa, po jednym na każdego z Little Firkin. – Zerknęła na Greya, czy docenił,

ile trudności piętrzy się na jej drodze. – Wyobrażam sobie. Grey pokiwał mądrze głową. Ten cholerny eliksir naprawdę działał. Prawie już nie czuł bólu głowy. Tylko wargi jakoś mu zdrętwiały... Babcia westchnęła ze znużeniem. – Założenie własnego królestwa to dla czarownicy niełatwa sprawa. Skinął głową ze zrozumieniem. Nie miał dotąd pojęcia, jak kłopotliwe mogło być władanie duszami. Kto by pomyślał, że życie ambitnej czarownicy i kariera polityka są tak do siebie podobne? – Może znasz kogoś, kto chciałby skrzywdzić pannę Chase? – Nie słyszałeś, co ci mówiłam? Włos jej tu z głowy nie spadnie. Ja też jej nie skrzywdzę. Co mi po takim królestwie, gdzie wszyscy poddani mają tylko długi?

Trudno byłoby odeprzeć ten logiczny argument. Z czysto praktycznych względów nikt w Little Firkin nie życzył Amelii śmierci, o czym zresztą Grey już wiedział. A to znaczyło, że donica musiała spaść sama... albo że morderca kierował się względami czysto osobistymi. Grey nie zdawał sobie sprawy, że wypowiada swoje myśli na głos, póki babcia nie odpowiedziała.

– Pewnie jakieś kocisko wlazło na balkon – orzekła. – Mamy tu wielgaśne burasy! A pannę Chase nie tylko pieniądze jej tatusia chronią od śmierci. Nikt z nas nic do niej nie ma. Obie z panią Walcott trzymają się razem, nie wchodzą nikomu w drogę. Tylko McGowan się z nimi spotyka, no i pastor. A i ten przyłazi tu, bo mu biskup przykazał. To było naprawdę interesujące! – Ale siostra pastora pracuje tutaj, nieprawdaż? – Jest tu za kucharkę – odparła babcia i podała mu filiżankę ziołowej herbatki. 197

Nie odmówił. – Pastorowi pewnie się nie podoba, że jego siostra mieszka w Quae Lamia? – Jemu w tym domu nic się nie podoba. A panny Chase boi się jak ognia, no i przez to znieść jej nie może – odparła bez ogródek. – A tak między nami, ta jego siostra to ani chybi też wiedźma. Próbowałeś jej puddingu? – spytała chytrze. – Owszem. Przepyszny. Babcia przytaknęła z tajemniczą miną.

– Całkiem nie z tej ziemi, co? – Widzę, że macie w okolicy urodzaj na czarownice. Jest jeszcze jakaś? – Wypił łyk babcinego naparu. Staruszka zastanowiła się przez chwilę. – Nie. To by były wszystkie. Przez jakiś czas myślałam, że pani Walcott to jedna z nas, ale Vi nic nie wypatrzyła. Ja też nie. Grey zakrztusił się herbatką. Babcia zerwała się na równe nogi i walnęła go w plecy tak mocno, że aż dziki ból przeszył mu czaszkę. – Uważaj, chłopaku. – Pani Walcott? – wykrztusił. Babcia opadła znów na fotel. – Nadawałaby się na czarownicę, jak nikt. Jeszcze nigdy nie widziałam,

żeby ktoś tak do tego pasował jak Fanny Walcott. Gdyby tylko wiedziała. – A skąd ci przyszło do głowy, że ktoś chce zabić pannę Chase? – Babcia wróciła nagle do poprzedniego tematu.

– Ktoś powiadomił o tym lorda Colliera, ale list nie był podpisany. Głośno plasnęła w dłonie, jakby je chciała otrzepać. – No, to już jest coś! W Little Firkin nie znajdziesz nawet pół tuzina takich, co by wiedzieli, gdzie znaleźć lorda Colliera. – Małe oczka babci zmrużyły się. – A co powiesz o McGowanie? On by wiedział, gdzie napisać. Widzi mi się, że to jego robota. Grey potrząsnął głową. – McGowan był w Edynburgu na spotkaniu tych nudziarzy, co zbierają znaczki, za pierwszym razem, gdy ktoś próbował zabić pannę Chase. I na statku pośrodku oceanu, kiedy był drugi zamach na jej życie. – O, wielka szkoda. 198

– Nie lubisz tego bankiera, babciu? – Nie podoba mi się, jak się obchodzi z psami – stwierdziła. – Ale teraz znowu nic nie wiemy, chyba że kto wierzy w gadanie starego pułkownika Chase'a. Ten to się wiecznie zamartwiał wrogami, co mieli grozić jego córce. Był z niej wtedy jeszcze dzieciak. Ale kto by tam zwlekał aż sześć lat z tym, co sobie

postanowił? Grey wpatrywał się w staruszkę. Czuł, że to, co mówi babcia Beadle, jest ogromnie ważne, ale nie wiedział, czemu tak jest i o co właściwie chodzi. Po ziołowej herbatce mąciło mu się w głowie. Coś tam błyskało na granicy świadomości, było niemal uchwytne... a potem znów się chowało. Babcia pochyliła się ku niemu i podetknęła mu pod nos spodek. – Dopij to – powiedziała życzliwym tonem. Nie musiała mu tego powtarzać. To był doprawdy cudowny lek. Uspokajał go, łagodził ból, choć sprawiał, że Grey czuł się jakoś dziwnie, jakby unosił się w powietrzu. Nie było w tym nic złego, mógł sobie polatać, niestety, coś go dręczyło, psuło mu przyjemność. Co to takiego? A, prawda! Gdzie, u diabła, była Fanny? – Dobrze cię tu traktują? – spytała nagle babcia. – Owszem, nie najgorzej – odparł z roztargnieniem. – Nie ciebie pytam. – Babcia ruchem głowy wskazała swoją wnuczkę. –

Rozmawiam z Vi. Takich jak ty zawsze traktują, jak trzeba. Tylko ludzie tacy jak my muszą się dobijać o swoje. No, no. Stara dama była nie tylko lekarzem i politykiem, ale i filozofem. – No to jak, Vi? – dopytywała się babcia.

Dziewczyna wzruszyła ramionami. – Całkiem przyzwoicie, tylko ciągle mi podtykają coś do sprzątania. Mydła tu wychodzi więcej do szorowania podłóg przez jeden tydzień, niż w całym Beadletown do prania w ciągu roku. Babcia i Violet wymieniły identyczne spojrzenia, wyrażające pobłażanie i zdumienie. – Ale ty się nie daj, dziewczyno. Nic, co warte fortuny, łatwo nie przyjdzie. Uchwyciwszy się mocno poręczy fotela, babcia wyprostowała się. Violet pospieszyła natychmiast do jej boku, niczym troskliwy dworzanin, towarzyszący starej królowej. Ręka w rękę obie poczłapały do drzwi. – Już idziesz? – spytał Grey. 199

Tak mu się dobrze z nią rozmawiało. – Mnie z tobą też, chłopaku – odpowiedziała na jego myśli babcia i mrugnęła. Następnie zwróciła się do Violet: – Zostań tu i pilnuj, żeby nie wstawał, bo przewróci się jak ścięte drzewo. Daj mu popić jeszcze parę razy tego naparu. Nie będzie się po nim zrywał na nogi. Do rana powinien być zdrów jak ryba. Ale ma leżeć plackiem, a nie się włóczyć. No, to idę. Violet zamknęła za nią drzwi. Grey próbował usiąść, ale nie udało mu się i

opadł na wznak. No i dobrze. Violet spoglądała nań podejrzliwie. – Głowa znowu krwawi, niech się pan nie wygłupia. Już raz musiałam pana dziś dźwigać, wystarczy. – Ależ, Violet – oświadczył Grey z wystudiowaną godnością. – Ani rusz nie mógłbym wstać z tego łóżka, tak jak nie mógłbym skłonić Fanny Walcott, żeby do niego weszła. Co go, u licha, skłoniło do wypowiedzenia tych słów? Cokolwiek to było, Violet uznała je za kompletne bzdury. Nie poprawiło to Greyowi humoru. – No i dobrze – odparła, sadowiąc się w opuszczonym przez babcię fotelu i krzyżując ramiona na chudej piersi. – Jeśli tak ci się nie podoba praca w Quae Lamia, czemu stąd nie odejdziesz? – spytał Grey.

– Odejdę, jak tylko odkryję ich sekrety. – Sekrety? Jakie sekrety? – wszystko stawało się coraz bardziej zagmatwane. Czy Fanny miała jakieś sekrety? A, prawda, oczywiście. I to on był jedynym wtajemniczonym. Ale Fanny tylko posłużyła się nim, żeby Amelia mogła... Jak to się mówi? A, usidlić. Żeby Amelia mogła usidlić Haydena.

– Sekretne zaklęcia i czary panny Chase – powiedziała Violet, przyciągając w ten sposób jego rozproszoną uwagę. Biedne dziecko. Biedne, otumanione dziecko. A najsmutniejsze było to, że dziewczyna wydawała się całkiem bystra! Schludna nie była, z pewnością, ale jej wrodzona bystrość przy niewielkiej pomocy mogłaby się może rozwinąć w inteligencję? Poczuł nagły impuls, nakazujący mu wyświadczyć tej małej prawdziwą przysługę. – Jakie znów czary? Violet przewróciła oczami w odruchu zniecierpliwienia. – No, jej czary. 200

– Wiem, wiem, dziewuszko. Ale jakie konkretnie czary cię interesują? – Wszystkie – odparła Violet. – Chcesz się dowiedzieć, jak lata na miotle? – To ona lata na miotle? – wyszeptała Violet, robiąc wielkie oczy. –

Ty powinnaś lepiej o tym wiedzieć niż ja. Dopiero co poznałem tę pannę, a ty mieszkasz tu... – W czerwcu będzie dwa lata. – No właśnie! I co, lata na miotle? – Nie – musiała przyznać Violet. – W takim razie potrafi wywołać trąbę powietrzną albo oberwanie chmury? Buzia Violet skrzywiła się. Dziewczynka potrząsnęła głową. – Nie przypominam sobie. – Ale już z pewnością potrafi zwarzyć mleko krowom od sąsiadów – powiedział z niesmakiem. – Nie – zaprotestowała głośno. – Panna Chase nigdy by czegoś takiego nie zrobiła. – Nie mogłaby tego zrobić, Violet – poprawił ją Grey. – Nie mogłaby po prostu dlatego, że nie ma żadnych czarów. Nie ma nic poza naszym zwykłym światem. Poza tym, co postrzegamy naszymi pięcioma zmysłami.

Po raz pierwszy w swoim dorosłym życiu poczuł odrobinę smutku, gdy wygłaszał tę dobrze sobie znaną kwestię. Co go tak odmieniło? A, prawda – herbatka babci Beadle. – Cała reszta to tanie sztuczki i oszustwa, którymi magik stara się ogłupić łatwowiernych widzów. – Nie rozumiem, o czym pan gada, panie Sheffield, ale co wiem, to wiem. A jedno wiem na pewno, że czary są. I to mocne. I na pana miejscu nie zadzierałabym z nimi takim głupim gadaniem. Z czarami nawet taki kawał chłopa jak pan nie wygra. No cóż, starał sieją oświecić. Nie wyszło. Zamknął oczy. – Wygląda na to, że w tym stanie z nikim by nie wygrał – dotarł do jego uszu głos Fanny.

201

26

Słysząc głos Fanny, Grey otworzył oczy. – Wypraszam sobie głupie żarty moim kosztem – powiedział. – Wślizgnęłaś

się niepostrzeżenie do pokoju i wykorzystujesz teraz zdobytą podstępem przewagę. – Wrodzoną inteligencję i dowcip trudno chyba nazwać „zdobytą podstępem przewagą”, milordzie – powiedziała Fanny, próbując ukryć niepokój, jaki wzbudził w niej jego widok. Źrenice miał tak rozszerzone, że niebieskozielone tęczówki wydawały się tylko błyszczącym obramowaniem czarnych studzien. Wielkie nieba, pomyślała przestraszona. Co też babcia mu zaaplikowała? Ze sposobu, w jaki demaskował czary i tych, którzy je uprawiali, Fanny spodziewała się, że prędzej ujrzy Greya stojącego na katedrze, nie zaś zastanie go bezwładnie leżącego w łóżku, z głową na poduszkach. Spoglądał na nią leniwie, dziwnie zmysłowym wzrokiem, który sprawiał, że Fanny poczuła mrowienie warg, pamiętających tamten pocałunek. Cóż za dziwactwa. Nie powinna pozwalać sobie na fantazje na temat

Greysona Sheffielda. Gdy usłyszała, jak pouczał Violet, poczuła ogromne rozczarowanie i – co gorsza – rozpacz. Miała wrażenie, że stoi na skraju przepaści, podczas gdy na jej drugim, coraz to odleglejszym brzegu, oddala się od niej coś bezcennego, niepowtarzalnego, a zionącą między nimi otchłań wypełnia roztopiona lawa. Fanny zamrugała oczyma, by odpędzić tę niepokojącą wizję. Były to skutki życia na odludziu i braku wszelkich kontaktów ze światem zewnętrznym, z wyjątkiem książek, czasopism i wizyt Bernarda McGowana. Nic dziwnego, że traci głowę.

Powinna raczej myśleć o tym, jak przyspieszyć wyzdrowienie Greya, a nie snuć fantazje na jego temat. Jednak nie mogła zapomnieć o tym, jak dobrze jej było w jego ramionach, ani o tym, jak niesamowicie, wprost śmiesznie, wydawał się jej atrakcyjny. Stał się przedmiotem jej marzeń, znacznie bardziej podniecających niż te koszmary o przepaściach i rzekach roztopionej lawy. Na szczęście, były to twory jej imaginacji, coś niezwykle osobistego, więc Grey nigdy się nie dowie, jak bardzo pragnęła poczuć jego ciało na swoim i... 202

– Do licha! Czy wszystkie ptaki w Szkocji są tak strasznie wrzaskliwe? – odezwał się Grey. – A może to kot dobrał się do jakiegoś gniazda w pobliżu? Fanny wróciła do rzeczywistości. O Boże, co ona zrobiła najlepszego? Podbiegła do okna. Oto co zrobiła: mnóstwo jerzyków przesłoniło niebo trzepoczącą, wrzaskliwą chmurą. – Nie widzę nic szczególnego – odparła. Odstawiła na chwilę koszyk, który miała przewieszony przez rękę, i przymknęła okiennice. Na koniec odwróciła się z uśmiechem do Greya. – Jak się czujesz? – Dziwnie. Ale raczej dobrze – odpowiedział. – Zupełnie inaczej niż zwykle. Całkiem miło. Pewnie to skutki ziołowej herbaty. Wilgotne spojrzenie jego turkusowych oczu spływało po niej jak gorący syrop, zatrzymując się dłużej na jej ustach, piersiach, biodrach i nogach. Oględziny te

były bardzo śmiałe, nawet jak na Greya. Czegoś jednak brakowało w jego leniwym spojrzeniu: niecierpliwości i żywiołowości, które kojarzyły się Fanny z tym mężczyzną. Odczuwała teraz ich brak. A także ognia i zapamiętania, i szorstkiej otwartości, i... Do licha! Nadawała się tylko do domu obłąkanych! – Może powinieneś wobec tego częściej pijać tę herbatkę? – zasugerowała. . – Chyba nie. Owszem, to całkiem miłe, ale podobnie można określić szklankę ciepłego mleka przed snem. Gdybyśmy przez cały czas czuli się tak

przyjemnie, szybko stalibyśmy się tym znudzeni, nie uważasz? – spytał z całą powagą. – Bardzo wątpię – skłamała i pospiesznie mówiła dalej, żeby nie poddał jej szczegółowemu przesłuchaniu. – Jak się teraz czujesz? Już nie boli? – Głowa nadal boli, ale to taki... odległy ból. Jakby bolało kogoś innego, nie mnie. I wiesz co? Ty też jesteś bardzo miła, ale ani trochę nie nudna. Muszę sobie przemyśleć, co naprawdę oznacza słowo „miły”. Fanny doszła do wniosku, że jest nie tylko dziwna, ale wręcz żałosna: jej serce roztrzepotało się z powodu niezbyt wyszukanego komplementu. – Czemu nie mówisz mi „Grey”? – szepnął. – Na tarasie tak mówiłaś. –

Naprawdę? – Położyła koszyk na jego łóżku. – Jak teraz wyglądam, według ciebie? – spytał Grey. Przechyliła głowę, przypatrując mu się uważnie. Był niesłychanie męski i rozleniwiony, zupełnie jak ten wielki kocur w ogrodzie. Bardzo z siebie 203

zadowolony, niebezpieczny, podejrzany typ – w pełni świadomy wrażenia, jakie wywiera na samicach. Zwłaszcza tych głupich. – Prócz rozszerzonych źrenic i niepokojącej tendencji do błądzenia każdym okiem w inną stronę, wyglądasz zupełnie dobrze. Twarz odzyskała kolor. – Wzięła go za nadgarstek. – Tętno nie jest przyspieszone. Krwawienie prawie ustało. Nie na długo, oczywiście. Z pewnością zaczniesz znów krwawić, gdy tylko zabiorę się do zszywania rany. – Są w Ameryce takie jaszczurki, wiesz? – zagadnął. – Które zszywają rany? – spytała, otwierając koszyk. Uśmiechnął się szeroko. – Nie. Ich oczy koncentrują się oddzielnie, każde na czym innym. – Chyba nie mówiłam nic o koncentrowaniu się.

Wybrała najcieńszą z igieł, które według niej nadawały się do zszywania ran, i zaczęła szukać zapałek. Znalazła je i zapaliła jedną, pocierając o wierzch pudełka. – Ale ja się właśnie koncentruję – odparł nieco obrażony. – Widzę cię całkiem wyraźnie. Pozbyłaś się tego kwiecistego kapelusza i zmieniłaś twarzową toaletę z białej koronki na coś, co jest ciemne, ponure i zasłania wszystko. – To się nazywa spódnica – odcięła się, zezując lekko, gdy przesuwała igłę nad płomykiem.

– W każdym razie nie jest to aż tak ładne, jak tamto koronkowe cudo. Upuściła rozżarzoną igłę na białą chusteczkę i – nie starając się nawet ukryć uśmiechu – wybrała nić z surowego jedwabiu. To, czym babcia Beadle uraczyła Greya, sprawiło, że stał się mniej powściągliwy w swych komentarzach. Gdyby nie wpojono jej surowych zasad moralnych, mogłaby tę okoliczność wykorzystać. – A więc uważasz, że jestem ładna? – spytała od niechcenia. – Uważam, że tamta sukienka była ładna – powiedział, a dobry nastrój zaczął opuszczać Fanny. – Masz w sobie zbyt wiele życia i oryginalności, by można cię określić takim oklepanym słowem. Hayden z pewnością powiedziałby, że jesteś „oszałamiająca”. Ani rusz nie mogła nawlec igły.

– Dajże spokój, Fanny! Dobrze wiesz, jaka jesteś piękna! – Owszem – odparła. – Ale nie byłam pewna, czy ty zdajesz sobie z tego sprawę. Znów uśmiechnął się od ucha do ucha. 204

– Dobry Boże, mógłbym cię naprawdę polubić. Nawet więcej, ale... – szepnął. – Ale co? – spytała bez namysłu i z zapartym tchem czekała na odpowiedź. Spoważniał nagle. – Ale wiem przecież, że jesteś zawodową oszustką. Jak mógłbym o tym zapomnieć? Wykonując swój zawód, widziałem straszliwe szkody, jakie wyrządzali łatwowiernym głupcom tacy jak ty. A teraz widzę, że sam chciałbym poddać się tym oszukańczym sztuczkom i może nawet oklaskiwać cię. Nie można ci się oprzeć, psiakrew. – Uśmiechnął się smutno. – Tylko że ja nie należę do łatwowiernych głupców. A ty coś ukrywasz przede mną. Jakiś sekret. Gotów bym się założyć, choćby o własne życie, że mam rację. Tak, dałbym głowę, ale nie ser... – Urwał i zamaskował kaszlem ostatnie słowo. – Ale nic więcej! Nie potrafię zapomnieć, kim jesteś, kim byłaś, ani o tym, że przyczyniłaś się do tego, kim się

stałem. Jak mógłbym uwierzyć w to, co do ciebie czuję, jeśli nie mam do ciebie zaufania? – Mówił tak, jakby się usprawiedliwiał. Ach tak... chodziło o jej sekret. O to, co rozdzielało ich, jak góra nie do przebycia albo bezdenna przepaść. To, co zawsze odgradzało ją od reszty świata, zanim ukryła się w Little Firkin. Grey domyślał się tego, wyczuwał to. Ale nie uwierzyłby jej nawet wówczas, gdyby mu wyjawiła prawdę.

Nic w świecie nie przekonałoby Greya Sheffielda, że istnieją tajemnice, których nikt nigdy nie zgłębi. Fanny nie zamierzała wcale ich zgłębiać. Miała dość ludzi gapiących się na nią, gdy była dzieckiem. Rozumiała aż za dobrze obawę, z jaką świat odnosił się do „odmieńców”, i znała poczucie wyobcowania, które nieodmiennie towarzyszyło osobom wyjątkowym. Lepiej być oszustem niż dziwolągiem. – Wiem, że coś ukrywasz, Fanny. Tylko nie mogę się domyślić, co to takiego – mówił dalej Grey. Czemu dostrzegał tak wyraźnie to, co zdołała ukryć nawet przed Amelią? – Babcia Beadle powiedziała mi, że w Little Firkin znajdzie się najwyżej sześć osób, które wiedziałyby, jak zaadresować list, żeby dotarł do lorda Colliera – dodał. – Naprawdę? –

Naprawdę. I mam wrażenie, że jesteś jedną z nich. – Na chwilę mgła przyćmiewająca jego cudowne, niebieskozielone oczy rozwiała się, odsłaniając 205

blask żywej inteligencji. – Pytam cię bez ogródek, Fanny, i liczę na to, że mi odpowiesz szczerze: czy to ty wysłałaś list z wiadomością, że ktoś chce zabić Amelię? Spojrzała mu prosto w oczy; jej serce biło na alarm. Brwi Greya zbiegły się ze sobą, ale nie z gniewu. – Fanny? – szepnął. – Nie. Nie zrobiłam tego. – Podniosła nieco głos i obróciła się do Violet. – Sprowadź tu Ploddy'ego. Musi przytrzymać lorda Sheffielda, kiedy będę mu zszywać ranę. Zmiana tematu odniosła skutek zgodny z oczekiwaniami Fanny. – Nikt mnie nie musi trzymać, madame – ujął się honorem Grey. – To doskonale. Gratuluję odwagi. – Stanęła obok łóżka. Powłoczka, poplamiona krwią, nadawała się tylko do wyrzucenia. Podobnie było z koszulą Greya. Ale marynarkę udałoby się może uratować. – Violet, pomóż mi zdjąć lordowi Sheffieldowi marynarkę. Twarz Greya zmieniła się w lodowatą maskę. Próbował unieść się na łokciu,

ale jęknął i opadł znów na łóżko. Mięśnie jego dolnej szczęki naprężyły się. Musiał być wściekły. Jego reakcja mogła się wydawać przesadna. Nikt przecież nie miałby za złe

człowiekowi, który tak mocno oberwał po głowie, całkiem zrozumiałego osłabienia. Chyba tylko ktoś, kto był niegdyś bezsilny i nienawidził tego uczucia. Fanny domyśliła się, co było przyczyną awersji Greya do wszelkiej słabości. Musiał mieć dokładnie taką samą minę dwadzieścia parę lat temu, gdy ojciec ciągał go ze sobą z jednego seansu spirytystycznego na drugi, by chłopak mógł się skontaktować z ukochaną siostrą. Stary lord Sheffield w najlepszej wierze tracił rodzinny majątek i ściągał na siebie hańbę, a niedorosły syn patrzył na to, bezradny i wściekły, nie mogąc niczemu zapobiec. Spojrzenie Fanny złagodniało. Odwróciła głowę, by tego nie zauważył. Grey nie życzył sobie litości. Przekonała się o tym tamtego wieczoru, gdy Hayden opowiadał im o nieszczęściach, jakie w przeszłości spotkały jego wuja, a ona starała się nie okazywać współczucia, za co Grey – wbrew samemu sobie – poczuł do niej wdzięczność. – Mowy nie ma! – oświadczyła z oślim uporem Violet, przerywając pełną napięcia ciszę. – Jestem porządną dziewczyną i mam swoje zasady. Nikt mnie nie 206

zmusi do rozbierania jakiegoś chłopa, lorda czy nie lorda. Niech pani zawoła pannę Amelię.

– Violet – perswadowała jej Fanny, usiłując zachować cierpliwość. – Nie proszę cię przecież, żebyś... – Ani słowa więcej! – skrzeczała Violet. – Nie zrobię czegoś takiego, za nic. – Poproś chociaż Ploddy'ego... – Ploddy tak samo się boi krwi, jak lord Hayden. Pewnie jeszcze rzyga po tym, jak taszczyliśmy tu lorda Sheffielda. Musiał odejść z wojska razem z pułkownikiem, bo nikt inny go nie chciał za ordynansa. Musi sobie pani radzić sama. – Bądźże rozsądna, Violet. – Jestem rozsądna. Pani nie pilno wydać się znowu za mąż, chyba że za tego McGowana, choć jego, po mojemu, trudniej będzie złapać, niż księcia Walii. Ale ja chcę sobie znaleźć chłopa. Muszę dbać o swoją reputację. Fanny poczuła, że gorąco uderza jej do głowy. – Dość tego, Violet! Ale Violet jeszcze nie skończyła. – Każę Ploddy'emu znaleźć jakieś czyste koszule dla milorda i koniec. Pani

jest wdową i widziała już gołego chłopa. Niech go pani sama rozbiera.

Wypowiedziawszy te słowa, Violet zadarła nosa i opuściła pokój.

27

Fanny nie miała pojęcia, czemu osłupiała do tego stopnia. Violet zachowała się zgodnie ze swym charakterem: była kłótliwa, nieposłuszna i nie do zniesienia. Z tyłu, za plecami Fanny, Grey śmiał się głośno. Odwróciła się do niego. Przesadna wstydliwość Violet przynajmniej poprawiła mu humor. – Czarownica, która okazała się politykiem bardziej wnikliwym niż niejeden członek parlamentu, i kuchenne popychadło, przywiązujące do konwenansów 207

równie wielką wagę jak królowa Wiktoria. Prowadzisz całkiem interesujący dom – stwierdził. – Niczego nie prowadzę – burknęła Fanny, wpatrując się w niego z drżeniem i starając się nie okazywać tego po sobie. Tylko ona została, żeby przebrać i umyć Sheffielda, zszyć jego ranę i na koniec wyprosić go z Quae Lamia. Grey, sądząc z rozbawienia, którego nawet nie ukrywał, zdawał sobie z tego sprawę.

– Nie przeszkadzają mi te krwawe plamy na koszuli, Fan – powiedział łagodnie – ani to, że będę miał bliznę. Słowo daję. Gdyby zachowywał się wyzywająco, kpił sobie z niej albo umyślnie ją prowokował, z czystym sumieniem zostawiłaby go w przesiąkniętej krwią koszuli. Ale delikatność jego postępowania wytrąciła jej broń z ręki. Nie mogła mu odpłacić fałszywą skromnością za życzliwość. Widziała już nagiego mężczyznę... tyle że daleko mu było do Greya. – Nie bądź śmieszny. – Podeszła bliżej i postawiła na łóżku obok niego tacę z wodą, bandażami i przyborami do szycia. – Najpierw zszyję ci tę ranę. Odwinęła bandaż, który miał na głowie, i najlepiej jak umiała obmyła ranę z krwi. Grey nawet się nie wzdrygnął. Nawet jego oddech nie stał się szybszy. Dzięki Bogu za babcię Beadle i jej specyfiki. Następnie Fanny ostrożnie przystrzygła

czarne, lekko siwiejące włosy nad uchem, gdyż częściowo zasłaniały długą na cztery cale ranę. – To będzie szczypało. – Założę się, że nie bardziej, niż twój zjadliwy języczek – odparł Grey. Otworzyła butelkę jodyny i wylała ją na płótno, po czym ostrożnie zdezynfekowała ranę. Grey w dalszym ciągu zachowywał stoicki spokój. Fanny odetchnęła głęboko, wzięła do ręki igłę i nawlekła ją. Odetchnęła raz jeszcze i

stanęła z tyłu, za Greyem. Nigdy nie zszywała jeszcze rany. Może nie było to wcale konieczne? Nadzieja znikła, gdy ponownie przyjrzała się obrażeniu. Jeśli nie zszyje brzegów, rana będzie się otwierała z byle powodu. – Byłem już łatany – powiedział spokojnie. – Pamiętaj, trzeba związać każdy ścieg osobno. I daję ci słowo, będzie to cięższa próba dla ciebie niż dla mnie. To nieoczekiwane wsparcie z jego strony złagodziło nieco napięcie Fanny. – Dziękuję, Grey. 208

– Nie ma za co, Fan. Znowu nazwał ją „Fan”. Podobało jej się to zdrobnienie, a jeszcze bardziej sposób, w jaki je wymawiał. Palcami lewej ręki ścisnęła ranę z obu stron w taki sposób, żeby brzegi się schodziły. Potem zaś zagryzła mocno wargę i wbiła igłę w jego skórę. Ta jednak stawiała opór. Ani rusz nie mogła jej przebić na wylot. Spróbowała raz jeszcze – w dalszym ciągu bez powodzenia. Łzy napłynęły jej do oczu. To było okropne! Znacznie gorsze od tego, czego się spodziewała. Jak Grey mógł siedzieć tak spokojnie? – Twarda, co? – zagadnął lekkim tonem.

– Co takiego? – Skóra. To niezwykły materiał: sam się regeneruje, nie przepuszcza wody, jest elastyczny i wytrzymały. Mówił wyłącznie po to, by oderwać ją od niemiłych myśli. Zorientowała się, że chciał ją po prostu pocieszyć. – Rzeczywiście. Pchnęła igłę z całej siły – i udało się. Wyciągnęła ją z drugiej strony, związała nitkę na supełek i odcięła koniec. Musiała odłożyć na chwilę igłę i zamknąć oczy. Dzięki Bogu za to, że stała z tyłu, za Greyem. Przynajmniej nie widział, jak się

trzęsła. – Omal nie zemdlałem, kiedy zszywano mnie po raz pierwszy – wyznał. Niech go wszyscy diabli! Czytał w jej myślach. – Kłamiesz – odpowiedziała. – Cóż, tak, masz rację. Chciałem ci dodać otuchy. Ostatecznie łatasz moją skórę i wolałbym, żebyś to zrobiła jak należy. Znowu wzięła do ręki igłę i zacisnąwszy zęby, wykonała następny szew. To już dwa. Pokój zaczął wirować wokół niej. Nie była aż tak dumna, by nie zwrócić się o

pomoc. – Mów coś do mnie, proszę. – Ale co? – Co chcesz. Proszę. – Dlaczego wyszłaś za niego? – Za kogo? – Za Browna. 209

Mógł spytać o mnóstwo rzeczy, ale takiego pytania się nie spodziewała. – Bo powiedział, że mnie kocha. Czekała na jakąś zjadliwą uwagę. Nie usłyszała żadnej. Zamiast z niej drwić, milczał tak długo, że zdążyła wykonać kolejny szew. Potem mruknął: – No tak, pewnie... Musiałaś być wtedy bardzo młoda. – Miałam szesnaście lat.

– Twoi rodzice wyrazili zgodę na to małżeństwo? – Nie. Oczywiście, że nie. Uciekliśmy. Alphonse nie należał do młodych mężczyzn, których z radością przyjmuje się do rodziny, by szczycić się takim zięciem. A mojej rodzinie dumy nie brakowało. – Czemu więc wyszłaś za kogoś takiego? – No cóż... – Znowu odcięła nić. – Nie uświadamiałam sobie, że Alphonse nie jest dobrym materiałem na towarzysza życia. Córki dżentelmenów na ogół nie szukają mężów, którzy przynieśliby hańbę rodzinie. Mocniej naciągnęła skórę na kości policzkowej Greya. – Wiedziałam, oczywiście, że Alphonse nie ma takiego wykształcenia ani takich dobrych manier, jak ja. Myślałam jednak, że jest po prostu trochę odmienny od reszty ludzi, zapewne niezrozumiany i niedoceniany. – Jak ja, dodała w duchu. – Nie znałam zresztą nikogo bardziej interesującego. Nie

bywałam w wielkim świecie. Zawsze mieszkałam na wsi, póki nie spotkałam Alphonse'a. Nigdy dotąd nie rozmawiała z nikim na ten temat. Dziwiła się samej sobie, że teraz, w takich okolicznościach zwierza się właśnie temu mężczyźnie. I że czyni to tak swobodnie, tak naturalnie, jakby zawsze dzielili się swoimi myślami, bez

obawy przed krytyką czy potępieniem. – Czy wiedziałaś od samego początku, że on zamierza oszukiwać ludzi tymi spirytystycznymi bredniami? – Oczywiście, że nie – obruszyła się, zakładając następny szew. – Chyba żadna dziewczyna nie ucieka z domu, marząc o karierze oszustki. – Niebawem jednak przekonałaś się, kim on był, i mimo wszystko zgodziłaś się uczestniczyć w jego oszustwach? – Czy to ma być pytanie? Myślałam, że sam wiesz wszystko najlepiej. 210

Nie odpowiedział, ale – prawdę mówiąc – nie musiał. Fanny nie zamierzała milczeć. Słowa, tak długo powstrzymywane, sekrety, ukryte tak głęboko, wyjaśnienia, których nigdy od niej nie żądano, polały się rwącym strumieniem. – Wiedziałam, że to wszystko opiera się na oszustwie, że to są bzdury i kłamstwa. Wiedziałam prawie od samego początku. – Czemu więc mu w tym pomagałaś? Dla pieniędzy? Dla rozgłosu? Były to najbardziej oczywiste motywy, ale nie w jej przypadku. –

Zgodziłam się grać tę komedię, bo myślałam, że Alphonse sam w to wierzy. Nie chciałam, żeby się rozczarował. – Czekała, aż Grey da wyraz swojemu niedowierzaniu lub otwarcie zwątpi w jej słowa. Po raz kolejny jednak wytrącił jej broń z ręki. – Musiałaś go bardzo kochać. – Kochałam nie Alphonse'a, tylko człowieka, za jakiego go uważałam. – Mogła dodać: pokochałam go za to, że i on kochał mnie – taką, jaką byłam. Tylko że to również okazało się kłamstwem. – Musiałaś przecież zorientować się, że oszukuje innych. – Grey nie dawał jej spokoju. – Musiałaś zadawać sobie pytanie, jaki cel mają te wszystkie sztuczki ze skrzypcami i z głosami z zaświatów, jeśli on naprawdę wierzy w swe nadprzyrodzone zdolności.

– Początkowo sądziłam, że dopuścił się niewinnych kłamstw dla szerzenia niezaprzeczalnej prawdy, w którą święcie wierzył. A poza tym, kto jak kto, ale ty powinieneś wiedzieć, w co potrafi uwierzyć człowiek, gdy bardzo mu na tym zależy Grey zamilkł. Dopiero po dłuższej chwili spytał: – Wiedziałaś przecież, że sama nie posiadasz żadnych niezwykłych zdolności?

Fanny zawahała się. Tak bardzo pragnęła wyznać mu, że naprawdę posiada zdolności przekraczające zwykłą ludzką miarę. To jednak byłoby równoznaczne z zaufaniem temu człowiekowi jeszcze bardziej niż dotąd, wtajemniczeniem go w to, kim i czym była w istocie. Tylko raz okazała podobną ufność Alphonse'owi – i czym się to skończyło? Nie chciała powtarzać tego samego błędu. – Każdy człowiek jest zdolny do okłamywania samego siebie, jeśli bardzo mu na czymś zależy – odpowiedziała w końcu. – Ale... 211

– Gotowe. – Przerwała mu, odcinając nitkę po wykonaniu ostatniego szwu, po czym odsunęła się, by obejrzeć swe dzieło. Zauważyła, że rana już nie krwawi. Dostrzegła także wiele innych, mniejszych blizn na jego twarzy: białawą półokrągłą szramę na skroni, tuż obok oka, wypukłą błyszczącą pręgę na podbródku, i coś przypominającego zamazane znaki runiczne nad jedną z ciemnych brwi. Jakim sposobem syn markiza zdobył tyle blizn – i to każdą z innej okazji, sądząc z ich wyglądu? Ale jakie to w końcu miało znaczenie? Przecież to nie jej sprawa. Ją powinno obchodzić tylko to, kiedy zjawi się czysta koszula. O ile znała Ploddy'ego, trzeba będzie jeszcze poczekać. Nie mogła jednak pozwolić, by Grey leżał w zakrwawionym ubraniu.

– No to teraz – odezwała się ze sztucznym ożywieniem – doprowadzimy cię do porządku, zgoda? – Mówisz zupełnie jak niania, zabierająca się do zmiany pieluszek – stwierdził sucho. – Oprzyj mnie tylko o poduszki, a resztą zajmę się sam. – Nie gadaj głupstw. Pozwól, że ci pomogę. – Pochyliła się nad nim, zamierzając podłożyć rękę pod jego barki, i cofnęła się raptownie, gdy ich ciała się zetknęły. – Stało się coś?

– Nie, nic – wymamrotała, pochylając się znowu i podkładając rękę pod jego plecy. Był niezwykle barczysty, ciężki i niemal buchał ogniem. A bijący od niego, trudny do określenia zapach sprawił, że mnóstwo pełnych żaru wizji przemknęło przez jej myśli. – Czy ty naprawdę masz zamiar mnie podnieść? – spytał Grey. – Bo jeśli tak, to powinnaś przedtem solidnie potrenować. Jesteś słaba jak kocię. Jego słowa przełamały pętający ją czar. Podciągnęła energicznie Greya do pozycji siedzącej, wkładając w to więcej siły niż potrzeba, i nakryła ręcznikiem poduszkę za jego plecami. Może i była słaba, ale tylko na umyśle. W rękach miała

dość siły. Chwyciła nożyczki. – Chcesz pociąć na mnie koszulę? – I tak nadaje się jedynie na szmaty. Niewielka strata, a będzie łatwiej. Nie czekając na jego pozwolenie, wetknęła ostrza nożyczek pod kołnierz koszuli i rozpoczęła dzieło zniszczenia, odciągając lepiący się do ciała materiał. 212

Starannie unikała podnoszenia wzroku, doskonale świadoma tego, że niezwykłe, niebieskozielone oczy Greya zwrócone są na nią. Na skórze poczuła dreszcze, a ręce i nogi miała dziwnie miękkie. Po prostu śmieszne. Spełniała przecież tylko dobry uczynek. Jeśli będzie miała oczy spuszczone, a wzrok utkwiony w nożyczkach, nie zaś w widocznym coraz wyraźniej muskularnym torsie, będzie to niezaprzeczalnie dzieło miłosierdzia. Grey nie wyrzekł ani słowa. W końcu Fanny skończyła pracę i wyciągnęła spod niego kawałki zniszczonej koszuli. Zrobione. Nie było aż tak strasznie, wyprostowała się i uśmiechnęła zwycięsko, lecz jedno spojrzenie na mężczyznę – do tej pory pozwalała sobie tylko na ukradkowe zerknięcia kątem oka – poraziło ją jak potężne uderzenie kijem do krykieta. Nie mogła oddychać. Kiedyś przyrównała Greya do Aresa, greckiego boga wojny. Nie zdawała sobie wówczas sprawy, że to jedynie połowa prawdy. Ciało, które objawiło jej się teraz w całej wspaniałości, było wykute na kowadle czasu, zahartowane, nieraz przekuwane i ponownie kształtowane – aż stało się twardsze od stali. Nie było to

ciało smukłego młodzieńca. Muskularne, bez krztyny zbędnego tłuszczu, składało się wyłącznie z pokrytych skórą ścięgien i mięśni, które kurczyły się i napinały przy każdym oddechu. Ramiona rozłożyste, bicepsy imponujące nawet w stanie spoczynku, brzuch twardy i płaski. Jedwabiste czarne włoski, porastające pierś,

niżej zbiegały się w grubą, czarną linię, znikającą pod paskiem spodni. – W niczym nie przypominasz Alphonse'a – wykrztusiła. – Ani trochę. Grey, który bez powodzenia usiłował dosięgnąć miski z wodą, podniósł wzrok i prychnął pogardliwie. – No, myślę. Chyba że pracował przy układaniu szyn, nim zabrał się do rozmów z duchami. – Pracowałeś przy budowie kolei żelaznej? – spytała z najwyższym zdumieniem. v Roześmiał się. – Nie, niezupełnie. Chociaż, patrząc na to z perspektywy czasu, układanie szyn mogło być mądrzejszym wyborem. – Nie rozumiem. Jego uśmiech nieco przygasł. –

Byłem bokserem. – Bokserem? 213

– Walczyłem zawodowo na pięści. – Na pięści? – zdumiała się. Przypomniał jej się cios, jaki Grey wymierzył Alphonse'owi. Nic dziwnego, że pokonał go bez wysiłku. I całe zachowanie Greya, to zaskakujące połączenie cech dżentelmena i zwykłego zabijaki, było teraz zupełnie zrozumiałe. – Ale... dlaczego? – Dla pieniędzy. – Widząc jej zdumienie, mówił dalej: – Nie można zdobyć wielkiej fortuny na bokserskim ringu, ale można uciułać wystarczającą sumkę. Jeśli się wygrywa. – Wystarczającą na co? – Na opłacenie studiów. – Ale... – Dajże spokój, Fanny. Hayden opowiadał wam przecież o tym – tłumaczył

Grey z niepokojącą łagodnością. – Mój ojciec stracił rodzinny majątek, usiłując nawiązać kontakt ze światem duchów, by odnaleźć moją zmarłą przyrodnią siostrę. Fanny odwróciła wzrok. Poczuła przypływ dobrze jej znanego poczucia winy, połączonego ze wstrętem do samej siebie. Ile równie nieszczęśliwych rodzin padło ofiarą sztuczek jej i Alphonse'a? Początkowo wszystko wydawało się jej niewinnym podstępem. Zdołała nawet

oszukać samą siebie frazesami o „niesieniu pociechy okrytym żałobą”. Potem dotarło do niej, w jaką rozpacz wpadali ludzie, uświadamiając sobie, że ich nadzieje były ułudą. Podobną ułudą okazały się jej oczekiwania dotyczące małżeństwa z Alphonse'em. – Z kim walczyłeś? – Z woźnicami, robotnikami portowymi, kowalami. Z każdym, kto rzucał mi wyzwanie, a ja miałem wrażenie, że zdołam go pokonać. – Uniósł znów ramiona i muskuły napięły się. – Za godziwą zapłatę, oczywiście. – To okropne – wykrzyknęła, mierząc wzrokiem jego mocną, sprężystą postać. Szukała śladów dawnych obrażeń i odnajdywała je – to w zgrubieniu jednego z żeber, to znów w gwiaździstym splocie blizn poniżej obojczyka. Grey zaśmiał się. –

Całkiem się z tobą zgadzam. Musiałem być szalony. Ale skończyłem z tym raz na zawsze, kiedy tylko mogłem sobie na to pozwolić. – Gdy zdobyłeś już wystarczający majątek? – spytała. 214

– Niezupełnie – przyznał. – Zdołałem dopaść mężczyznę, który przede wszystkim był odpowiedzialny za ruinę finansową mojego ojca. Zaciągnąłem go przed sąd. Dorobił się całkiem pokaźnej fortuny, odzyskałem więc większość rodzinnego majątku. Skinęła głową i zaczęła obmywać zaschniętą krew z jego szerokich ramion i szyi, potem skoncentrowała się na górnej części jego torsu. To jednak okazało się olbrzymim błędem. Czuła wyraźnie, jak nieujarzmiona witalność Greya dociera do niej, przenika przez ręcznik do jej dłoni, poruszających się na jego potężnym ciele. Czuła wznoszenie się i opadanie klatki piersiowej Greya, a także przyspieszony rytm jego serca. Fanny miała wrażenie, że głaszcze lwa, spokojnego i pozornie uległego, ale przepełnionego energią i w każdej chwili gotowego do skoku. Jej ruchy stały się wolniejsze, a obojętne początkowo dotknięcia przypominały niemal pieszczotę. Muśnięte jej dłonią mięśnie brzucha Greya prężyły się jak stalowe sprężyny, a Fanny czuła, że ogarnia ją zawrót głowy. Nareszcie skończone. Chciała cofnąć się, ale zauważyła, że przeoczyła strużkę krwi, spływającą po jego żebrach w stronę kości biodrowej. Z trudem przełknęła

ślinę. Ostrożnie i starannie zmywała krew. Oddech Greya, tak równy i spokojny, gdy zszywała mu ranę, stał się teraz ciężki i urywany. Zadrżał. Jej usta były

suche. Fanny zafascynował widok twardniejących brodawek i napiętego ciała Greya, okrywającego się gęsią skórką. Starała się ignorować gwałtowne przyspieszenie jego tętna, skurcz mięśni klatki piersiowej, nagłe uwypuklenie się bicepsów i jeszcze jedną wypukłość, w dole, poniżej paska spodni. Udawała, że kompletnie tego nie dostrzega. – Nie masz chyba naprawdę chętki na McGowana, co? – Głos Greya przypominał mruczenie zadowolonego kota, ale była w nim także chrapliwa nuta drwiny. McGowan? Któż to taki? Fanny usiłowała zebrać rozproszone myśli. – Powiedz to. – Co? – Że nie masz wcale chętki na McGowana. – W jego głosie słychać było ogromną satysfakcję. I czemuż by nie miał triumfować? Gapiła się na niego jak wygłodzony kot na miskę śmietanki. Spróbowała odzyskać choć odrobinę godności. 215

– Co takiego? Oczywiście, że nie mam wcale chętki na McGowana. Któż by w ten sposób myślał o jakimś mężczyźnie? Chętkę można mieć najwyżej na lody – oświadczyła. – Jeśli zaś idzie o mężczyzn, to można ewentualnie pogłębić z nimi znajomość... O! Złapał ją za nadgarstek, przerywając ostatecznie ścieranie krwi, i skłonił Fanny do położenia dłoni na jego brzuchu. Uniosła głowę i spojrzała na niego. Znowu uśmiechnął się do niej, tym razem z łagodnym rozbawieniem. Delikatność, z jaką trzymał ją za rękę, ponownie wytrąciła ją z równowagi. Był niewątpliwie podstępnym przeciwnikiem. – Jak to się dzieje, że kobieta, która była podobno mężatką, tak mało wie o męskich zachciankach? – Nieprawda! – odcięła się, urażona. – To, że określam pewne sprawy mniej obcesowo niż ty, nie oznacza wcale, że nic o nich nie wiem. Zaśmiał się, zdjął rękę Fanny ze swego brzucha i przesunął jej dłonią po całym swoim ciele. Musiała przy tym pochylić się nad nim. Zaskoczona, spojrzała w jego niebieskozielone oczy. – Doskonale. W takim razie pogłębiajmy naszą znajomość – szepnął i drugą ręką objął jej głowę od tyłu. Fanny mogła mu się wyrwać. Był przecież osłabiony na skutek utraty krwi i

odurzony ziołami babci Beadle. Zresztą, nie próbował nawet przygarnąć jej do siebie, tylko subtelnie ją kusił. Jego palce, uwolniwszy włosy Fanny od szpilek, masowały delikatnie skórę jej głowy, wabiąc dziewczynę coraz bliżej i bliżej... Czuła na policzkach i powiekach jego oddech, ciepły i mile pachnący. Usta Greya dotykały jej ust przelotną pieszczotą, od której mrowiły ją wargi, – O... Omal nie upadła, ale Grey pochwycił ją, przytulił do siebie i zręcznie obrócił na bok, tak że wznosił się teraz nad nią, a jego usta błądziły po jej skroni, policzkach, brodzie, szyi, by znów – bez pośpiechu, ale uparcie – wędrować dalej, zmierzając do płytkiego zagłębienia nad obojczykiem. Końcem języka zakreślił wewnątrz niego krąg, przyprawiając Fanny o zawrót głowy niesłychaną intymnością tej pieszczoty. – O! Znaczył wilgotnymi, palącymi pocałunkami swą drogę powrotną w górę jej szyi, aż dotknął kącika jej ust. Fanny zastygła na moment, ale on z coraz większą 216

pewnością siebie przytrzymał ją i leniwie muskając językiem jej zamknięte usta, skłonił ją do otwarcia ich i zezwolenia mu na dokładne poznanie ich wnętrza. Wolną ręką sunął wzdłuż jej ramienia, do talii i z powrotem, muskając przy tym delikatnie pierś. Pod skromną, białą bluzką sutki Fanny prężyły się, wyraźnie domagając się uwagi, a jej plecy wygięły się w łuk.

Poddała mu się całkowicie i bez wahania. W jednej sekundzie wzdychała w jego ramionach jak wysuszona ziemia, spragniona wiosennego deszczu, by już w następnej objąć go z całej siły za szyję, dzięki czemu ich pocałunek stał się jeszcze bardziej zachłanny, a języki splątały się ze sobą. – Dobry Boże, Fanny – wymamrotał ochryple, obejmując jej twarz obiema rękami i pozbywając się hamulców, które sam sobie nałożył. – Jesteś... Trzask! Okiennica uderzyła z impetem o wewnętrzną ścianę. Zaskoczony Grey wyprostował się nagle, po czym odgrodził Fanny całym swym ciałem, od okna. Zerknęła mu przez ramię i ujrzała na parapecie wielką, ciemną sylwetkę kota, odcinającą się od jasnego nieba. Był to kocur z powozowni. Z głuchym odgłosem, jakby wielka bryła ciasta opadła na mąkę, kocisko skoczyło na podłogę, po czym bezszelestnie ruszyło w ich stronę, wydając jedynie groźny, gardłowy pomruk. – Na litość boską! Cóż to takiego, u diabła? – zdumiał się Grey.

– To kot z powozowni – odparła Fanny, przyglądając się zwierzakowi ze zdumieniem i z fascynacją. Kot był dziki. Nigdy nie wchodził do wnętrza domu. Nigdy! – Co on tu robi? –

Nie mam pojęcia. To drapieżne kocisko. Nigdy jeszcze nie próbował wedrzeć się do– środka! – Niewytłumaczalne pojawienie się tego stworzenia przyprawiło Fanny o dreszcz niepokoju. Grey usiadł wyprostowany i zwiesił nogi z łóżka, a Fanny ześlizgnęła się po przeciwnej stronie. Kot bez pośpiechu zmierzał w ich stronę. Jego spojrzenie, niemal hipnotyczne, było na nich całkowicie skupione. – Fanny? – Amelia i Hayden pojawili się na progu. – Co się tu dzieje? – Zamknijcie drzwi, nie wchodźcie tutaj – ostrzegł Grey. – Wtargnął tu dziki kot. Amelia rozejrzała się po pokoju i dostrzegła kota, który zatrzymał się i zmierzył wzrokiem nowo przybyłych. Jej twarz rozpromienił szeroki uśmiech. 217

– To kot z powozowni. Nie zrobi nam nic złego. – Wbiegła do pokoju i chciała już przykucnąć obok wielkiego kociska, lecz idący za nią Hayden powstrzymał dziewczynę, chwytając ją mocno za łokieć. – Nie podchodź, Amelio – zawołała Fanny, podbiegając. – To niebezpieczne. Amelia roześmiała się. – Wszystko w porządku. Ten stary kocurek ma do mnie wyraźną słabość,

prawda, milordzie? Żadne zwierzę nigdy by mi nie wyrządziło krzywdy. Pamiętasz te rozpędzone konie Donniego MacKee? Albo to, jak tydzień temu, na herbatce u pana McGowana, Cezar pozwolił, żebym go pogłaskała? Dobry Boże, ta dziewczyna wmówiła sobie, że ma władzę nad zwierzętami. Cezar tylko dlatego pozwolił się dotknąć, ponieważ Fanny jak urzeczona wsłuchiwała się w słodkie dźwięki muzyki skrzypcowej, zarejestrowane na fonografie, który Bernard przywiózł z Edynburga. – To prawda. – Hayden potwierdził, z nieszczęśliwą miną, słowa Amelii. – To przeklęte kocisko omal pozwoliło jej się pogłaskać się w ogrodzie. – Panno Chase – ostrzegł ją Grey – niech pani będzie ostrożna. Ten zwierzak groźnie pomrukuje. Amelia Znowu się roześmiała. – Nic podobnego! On mruczy z zadowolenia.

Nie mogąc w to uwierzyć, Fanny nadstawiła ucha. Wielkie nieba, Amelia miała słuszność. Niskie, donośne mruczenie brzmiało nieco chrapliwie, wyrażało jednak niewątpliwą satysfakcję. Co się tu dzieje? Spojrzała na Amelię. Dziewczyna uśmiechnęła się, pewna siebie i wyraźnie z siebie zadowolona. Była przekonana, że to ona oczarowała kota. – Mruczy czy nie, bez wątpienia ma mnóstwo pcheł i Bóg wie, czego

jeszcze. W tym domu nie potrzeba zapchlonego kota – oświadczyła kategorycznie Fanny. Chwyciła leżący na łóżku pled i z zapałem torreadora zaczęła nim wymachiwać przed kocim nosem. Zaskoczony kocur cofnął się. – Wynoś się! – wyganiała go Fanny, nadal wymachując pledem. – Fanny, mogę po prostu... – Nie, Amelio. Nic nie możesz. To dziki kot, a nie domowy pieszczoszek. Nie wmawiaj sobie głupstw – poradziła jej opiekunka i raz jeszcze machnęła groźnie pledem. 218

Kot pojął wreszcie, że nie jest tu mile widziany. Nastroszył swe wystrzępione futerko i obrzuciwszy ich ostatnim groźnym spojrzeniem, wyskoczył przez okno i znikł. Z westchnieniem ulgi Fanny odwróciła się w samą porę, by spostrzec, że Grey ciężko opada na łóżko. Nagi do pasa, poznaczony śladami dawnych walk i pożądliwy jak stary kocur. I nadal równie groźny, zwłaszcza dla niej. A ja, podobnie jak Amelia, myślała Fanny, pospiesznie okrywając pledem prowokacyjnie męską postać Greya, nie powinnam sobie pozwalać na niebezpieczne złudzenia.

28

Grey spojrzał z pretensją na Fanny, gdy dyskretnie doprowadziła do porządku swe bujne, czarne włosy. Potem, nie zaszczyciwszy go ani jednym spojrzeniem, zabrała tacę i pospiesznie opuściła pokój. Zatrzymała się na

korytarzu tylko po to, by przywołać Violet i obarczyć ją kolejnym poleceniem. Potem znikła na dobre. Tchórz. Grey wpatrywał się posępnie w sufit, podczas gdy czuwający u jego boku Hayden i Amelia wdali się znów w rozmowę, odkrywając – ku obopólnej radości – po raz nie wiedzieć który, że mają identyczne upodobania. Przepadali więc za operetkami Gilberta i Sullivana, powieściami sensacyjnymi, długimi spacerami w mgliste poranki, za galaretką z pigwy, grą w badmintona i za psami, zwłaszcza terierami. Przerywali od czasu do czasu potok tych bredni i zapadało milczenie, w trakcie którego – jak podejrzewał Grey – para młodych idiotów patrzyła sobie z upojeniem w oczy. Równie inteligentne jak u wołu, zdzielonego w łeb toporem. Boże, ależ ci młodzi zakochani byli nudni. Tracili cenny czas, wychwalając nawzajem swoje fatalne gusta, kiedy mogli, cóż, pokosztować siebie troszkę. Ciało Greya zareagowało natychmiast na tę myśl; poruszył się niespokojnie pod przykryciem. Kłopot polegał na tym, że zamiast zobojętnieć z czasem na wdzięki Fanny, z każdą godziną stawał się na nie coraz wrażliwszy. 219

Jego skóra tęskniła za dotykiem jej ręki; robiło mu się gorąco na sam dźwięk jej głosu; wibrował niczym kamerton, ilekroć weszła do pokoju. Niestety, nie tylko pięć jego zmysłów reagowało na jej obecność, ale także każda część jego ciała. Wystarczyło jedno spojrzenie Fan, zapach jej włosów, płukanych w wodzie lawendowej, widok promieni słońca, ślizgających się po jej skórze – i już był podniecony jak uczniak, podglądający przez dziurkę od klucza. Pocałował Fanny wyłącznie po to, by oszczędzić jej zażenowania. Jej ręka, błądząc po jego brzuchu, zapuściła się zbyt nisko, i tylko ów pocałunek mógł odwrócić uwagę kobiety od pewnej części męskiego ciała, która nagle stała się aż nazbyt widoczna. Zaledwie jednak dotknął ust Fan, wszystkie szlachetne pobudki znikły pod lawiną pożądania. Do wszystkich diabłów! Jakie znów szlachetne pobudki? W jego urzeczeniu Fanny Walcott nie było nic szlachetnego. Ani teraz, ani nigdy. Po prostu jej pragnął – namiętnie, gwałtownie, grzesznie, rozpustnie i... nieustannie. Chyba powinien być wdzięczny temu cholernemu kotu, że wtargnął do pokoju w chwili, gdy miał już ulec sztuczkom Fanny... Co mu się roi? Jakie znów sztuczki? Prędzej Hayden włożyłby skarpetki nie do pary, niż ta kobieta uwiodłaby z rozmysłem kogokolwiek. W ciągu kilku dni, które minęły od jego przyjazdu, Fanny dała mu do zrozumienia, że jest

ordynusem, zacofańcem i starym piernikiem; usiłowała go wyrzucić ze swego domu, a w końcu nazwała jego siostrzeńca nierobem. A jak przy tym wspaniale wyglądała... Trudno jednak to wszystko nazwać poczynaniami uwodzicielki, starającej się usidlić mężczyznę.

Uwierzył także w to, co opowiedziała mu o małżeństwie z Alphonse'em Brownem i o swym udziale w jego oszukańczych praktykach. Wiedział, że to z jego strony kretyńska naiwność i fatalnie umiejscowione zaufanie, poleganie na uczuciach, zamiast na faktach. Jednak, odkąd przybył do Little Firkin, fakty przestały mieć dla niego podstawowe znaczenie. Poza tym Fanny udzieliła mu odpowiedzi na pytania, które dręczyły go od lat: jeśli nie była młodą damą, na jaką wyglądała, gdzie nauczyła się tak znakomicie ją udawać? Jeśli zaś była damą, jak mogła zostać żoną takiego nędznego pozera jak Brown? Wyjaśnienie Fanny brzmiało całkiem szczerze. Najlepsi kłamcy jednak często robią wrażenie absolutnie prawdomównych. Grey zaś był wystarczająco uczciwy, by przyznać się – sam przed sobą – do tego, 220

że chciał, by jej opowieść okazała się prawdziwa. Rzecz w tym, czy chciał w nią uwierzyć za wszelką cenę? Poruszył się niespokojnie. Potrafił całymi dniami zadręczać się podobnym głupstwem, a cóż to dawało? Nie było sposobu stwierdzenia z całą pewnością, czy Fanny kłamała, mówiła prawdę, czy spiskowała w jakimś sobie tylko wiadomym celu, czy też po prostu była taka, na jaką wyglądała... Czyli właściwie jaka? – A niech to szlag! – Och, milordzie, pan jęknął! Gorzej się pan czuje? Psiakrew, jego pomruk bezsilnego gniewu zwrócił uwagę Amelii.

– Czuję się doskonale. – Tak mi wstyd! Zapomnieliśmy na chwilę o pańskich cierpieniach – kajała się dziewczyna. Odwróciła się i przycisnęła złożone ręce do piersi w bolesnym geście samooskarżenia. Ciekawe, od kiedy to, do cholery, ona i Hayden mówią o sobie per „my”? – Wcale nie jęczałem, tylko mamrotałem coś pod nosem. Może byście tak wyszli stąd i zostawili mnie w spokoju, żebym sobie pospał? – Nie ma mowy – zaprotestowała Amelia. – Fanny kazała nam przysiąc, że nie opuścimy pana aż do jej powrotu. – Iście kobieca bezczelność. Bardzo lubię być sam. Znacznie bardziej,

prawdę mówiąc, niż przebywać w towarzystwie, ponieważ lepiej wypoczywam wtedy, kiedy jest cicho. – Przykro mi, wuju – odparł Hayden. – Będziemy cicho, jak myszy pod miotłą. I rzeczywiście byli cicho. Przeważnie stali w nogach łóżka, to spoglądając ze współczuciem na niego i potrząsając smutno głowami, to znów wpatrując się jedno drugiemu w oczy z tęsknym uwielbieniem.

Gdyby Greyowi nadal nie kręciło się w głowie, zerwałby się z łóżka i chwycił tego szczeniaka za starannie podgolony kark. Wytrzymał jednak mniej więcej dziesięć minut i właśnie miał im dać do zrozumienia, może nawet tubalnym głosem i z użyciem siły fizycznej, że jego cierpliwość już się wyczerpała, gdy nagle z korytarza dobiegł męski głos: – Panno Chase! Amelio! W drzwiach pojawił się Bernard McGowan, zaczerwieniony i z rozwichrzonymi włosami. 221

– Violet powiedziała, żebym wszedł na górę. Wspomniała o jakimś nieszczęśliwym wypadku. – Dostrzegł wreszcie Amelię. – Dzięki Ci, Boże! Już myślałem... Obawiałem się, że ktoś może być ranny. Biedaczysko. Amelia nie widziała nikogo oprócz Haydena i – w pewnym, znacznie mniejszym stopniu jego – Greya, wyłącznie ze względu na bliskie pokrewieństwo z ukochanym. – Lord Sheffield ryzykował życiem, by nas ocalić. Zobaczył, że jedna z donic na balkonie chwieje się i zaraz spadnie na taras... i ukrył nas w bezpiecznym miejscu – wyjaśniła Amelia. – Nigdzie was nie ukrywałem. Wepchnąłem tylko jak najgłębiej pod balkon

– sprostował – i to wszystko. – Ale sam doznał obrażeń, ratując nam życie – obstawała przy swoim Amelia, ignorując protesty Greya. W tej chwili przypominała mu do złudzenia Fanny. Kto wie, może jednak, mimo wszystko, polubi tę dziewczynę? – Doznałem, ale nie w trakcie ratowania kogokolwiek – wyjaśniał Grey – tylko potem. Patrzyłem na miejsce, skąd spadła pierwsza donica, i wtedy uderzyła mnie następna. Oberwanie po łbie kwiatkiem w doniczce to nie temat heroicznych poematów, panno Chase.

– Lord Sheffield jest niezwykle skromny – nie dawała za wygraną Amelia. Usłyszawszy to, Hayden, zaskoczony absolutnym brakiem intuicji u swej ukochanej, otwierał już usta, by wyprowadzić ją z błędu. Dostrzegłszy jednak uparcie zaciśnięte szczęki swojego bóstwa, najwyraźniej zmienił zamiar. – Niezwykle skromny – powtórzył za nią. – Bardzo przepraszam, Bernardzie, że nie przywitałam się z panem i nie wyjaśniłam wszystkiego jak należy – Fanny weszła do pokoju. Jej twarz jaśniała czułym uśmiechem. – Violet uważa, zdaje się, że lord Sheffield urządza tu przyjęcie, zamiast leżeć i wracać do zdrowia.

Dwadzieścia minut temu ta kobieta leżała na plecach w jego łóżku, oddając mu pocałunki. Z zapałem! Na pewno nie wyobraził sobie tego ani nie wyolbrzymił spontaniczności jej reakcji. Czemu więc, do wszystkich diabłów, Fanny spogląda teraz tak czule na McGowana? Może sądzi, że lepiej stąpać po bezpieczniejszym gruncie? A któż mógłby być mniej niebezpieczny niż McGowan? Ha! Niech próbuje. 222

– Doprawdy nie ma za co przepraszać, łaskawa pani – odparł Bernard, podchodząc do Fanny i ujmując rękę, którą wyciągnęła do niego. Spojrzał jej ciepło w oczy. – Obawiam się, że nie traciłem czasu na zadawanie pytań, tylko od razu tu przybiegłem. Co za skończony dureń, myślał Grey, nie wierząc własnym oczom. Ten anemiczny sztywniak, ten ponurak, ten nędzny filatelista zamierzał najwyraźniej ożenić się z posażną panną, a potem zabawiać z wdówką. – Jest pan doprawdy zbyt dobry, Bernardzie. – Ulżyło mi niesłychanie, że nikt nie ucierpiał. – Ja ucierpiałem – przypomniał z naciskiem Grey. Fanny kompletnie go zignorowała. Bernard uniósł pytająco brew. Bardzo cienką, niegodną mężczyzny.

– Życiu lorda Sheffielda nic nie zagraża – oświadczyła Fanny. Bernard uśmiechnął się. – Jeśli tylko mógłbym coś dla pana zrobić, sir, z radością to uczynię. To przestań zwracać się do mnie „sir”, jakbym był twoim dziadkiem, ty żałosna imitacjo mężczyzny. – Nie, nie, McGowan – powiedział głośno. – Może pan spokojnie wrócić do swego żółtego przygarbionego wielbłąda, czy jak mu tam. Nie musiał pan

fatygować się aż tutaj. Jestem w dobrych rękach. – Obrzucił Fanny leniwym, władczym spojrzeniem prawowitego posiadacza. – Pod wyjątkowo czułą opieką. Czekał na reakcję rywala, napawając się w duchu swoim triumfem i nie przejmując się ani trochę tym, że był to niegodny chwyt. Ale Bernard, tępy kretyn, uśmiechał się tylko radośnie. Amelia i Hayden zdążyli już schronić się do swego małego, niedostępnego dla innych światka i zapomnieli o wszystkim, prócz nich dwojga. Jego bezczelna insynuacja dotarła jedynie do Fanny. Oczy jej się rozszerzyły, a usta rozchyliły, natychmiast jednak mocno je zacisnęła. – No cóż... W każdym razie proszę mnie powiadomić, gdybym mógł w czymkolwiek służyć pomocą – raz jeszcze zadeklarował Bernard. Grey miał ochotę odpowiedzieć mu w sposób jeszcze bardziej prowokacyjny, ale miażdżące spojrzenie Fanny sprawiło, że zmienił zdanie. W końcu zależało mu

na pozbyciu się McGowana, a nie na tym, by to jemu rozkazano wyjść. – Niezwykle pan uprzejmy – mruknął. Zdołał nawet się uśmiechnąć. 223

Teraz, gdy McGowan przekonał się, że jego posażna panna miała się dobrze, a urocza wdówka nadal żywiła dlań ciepłe uczucia, Bernard widocznie postanowił jeszcze się tu pokręcić. Na prośbę Fanny (czy ta kobieta nie pojmuje, że on, Grey, jest wyczerpany i nie życzy sobie towarzystwa?) bankier rozsiadł się w fotelu i założył nogę na nogę. – Powiada pan, że spadła donica? – spytał z wielkim przejęciem. – Tak – odparł Grey. – Ustawiona na balustradzie balkonu? – Tak. – Wynoś się wreszcie! – Przecież te donice muszą być ciężkie. Jak to się mogło stać? – Nie mamy pojęcia. – Hayden otrząsnął się na chwilę z zauroczenia; na jego twarzy malowała się poważna troska. – Zapewne był to po prostu nieszczęśliwy wypadek. Brak dowodów na to, by mogło to być coś więcej.

– Kot strącił donicę – orzekł autorytatywnym tonem Grey. Od chwili, gdy ten kosmaty potwór wtargnął w najmniej odpowiednim momencie do sypialni, przypuszczenie Greya co do winowajcy zmieniło się w pewność. Amelia zerknęła na Sheffielda z pewnym zdziwieniem. – To tylko twoje przypuszczenie, milordzie – uściśliła Fanny. Bernard spojrzał na Fanny, potem na Greya.

– Nie bardzo rozumiem. – Pani Walcott uważa, że ktoś mógł to zrobić umyślnie – wyjaśnił Grey. – Doprawdy? – spytał Bernard z niepokojem. – Nie sądziłem, że ktoś potraktuje ten list poważnie. – Ktoś jednak go napisał – stwierdził Grey. – Ale co chciał przez to osiągnąć? Pytanie to nadal pozostaje bez odpowiedzi. – Czy mogła to być babcia Beadle? – spytała Amelia, wyraźnie zdenerwowana. Grey uspokoił ją. –

Babcia sama trafnie zwróciła uwagę na fakt, że nie miałaby pojęcia, dokąd wysłać taki list. – To nie babcia. Po co by miała ciskać donicami? Rzuciłaby urok na pannę Amelię i po krzyku – stwierdziła Violet, wkraczając do pokoju z tacą z serwisem do herbaty. – To może pastor? – podsunęła niecierpliwie Amelia. 224

– E, tam! Nie ma za grosz ikry – odparła stanowczo Violet, stawiając tacę na stole.' – Krótko i treściwie, Violet – pochwalił ją Grey. – W takim razie któż to mógł napisać? – dopytywała się Amelia. Fanny z niepokojem obserwowała swą podopieczną. Grey zapragnął ją pocieszyć. – Każdy, kto zna dziwaczne postanowienia testamentu pułkownika Chase'a: pierwszy lepszy prawnik, bankier, przyjaciel czy znajomy Colliera. Mój szwagier słynie z gadulstwa i mógł opowiedzieć o tym byle komu. Całkiem możliwe, że autor tego listu chciał zaszkodzić Collierowi, a nie pani. Gdyby komuś

zależało na zakłóceniu aktualnych poczynań mojego szwagra, mógłby odwołać się do jego poczucia obowiązku, zmuszając go do zaniechania wszystkiego i wyjazdu do Little Firkin. Jednakże Collier, zamiast wyruszyć tam osobiście, wysłał mnie. Autor tego podstępu zawiódł się sromotnie... – Grey urwał i zastanowił się. – Kiedy przyjeżdża następny pociąg do Little Firkin? – Jutro – odparła z ociąganiem Fanny. Grey spojrzał na siostrzeńca. – Powinniśmy zabrać się nim, gdy będzie odjeżdżał. Im dłużej o tym myślę, tym bardziej jestem przekonany, że ktoś próbował twojemu ojcu pokrzyżować

plany. A ponieważ twój papa wiecznie podróżuje w rozmaitych interesach, chodziło zapewne o udaremnienie któregoś z nich. Autorzy nieudanego spisku mogą zmienić swoje plany. Kto wie, czy nie głowią się nad tym właśnie teraz? Jeśli czym prędzej dołączymy do twojego ojca na kontynencie, może uda się nam stwierdzić, kto uknuł ten spisek i o co naprawdę mu chodziło. Pozostając tutaj, nie dojdziemy do niczego. Uniósł się na poduszkach. – Szykuj się do drogi, Hayden. Ze względu na twojego ojca musimy jak najszybciej odgadnąć, czemu miał służyć ten list. – Nie możesz wyjechać – zaprotestowała Fanny zdławionym głosem. – Twoja głowa. Kto wie, czy nie doznałeś wstrząsu mózgu. –

Z pewnością nie – odparł Grey. – Miałem już wstrząs mózgu i dobrze znam objawy. – Mimo wszystko, nie możesz wyjechać – upierała się Fanny. – Nawet jeśli to kot strącił donicę, nie zrobiłeś dotąd nic, by zorientować się, komu w Little Firkin mogło zależeć na śmierci Amelii. 225

Grey był zaskoczony jej gwałtownością. – Jak już mówiłem... – Wiem, co mówiłeś – przerwała mu Fanny – ale twoje teorie opierają się wyłącznie na domysłach. Tutejsza ludność to banda przesądnych wałkoni. Kto wie, jakie głupie myśli przychodzą im do głowy? Nie zadałeś żadnych pytań nikomu z mieszkańców Little Firkin. Zakładasz jedynie, że ktoś wymyślił całą tę intrygę, chcąc zdyskredytować lub narazić na straty lorda Colliera. Nie masz żadnych podstaw do takich przypuszczeń. Można by pomyśleć, że ktoś twojej profesji powinien opierać się na faktach, a nie zadowalać wątpliwymi teoriami. Był to mocny cios. Grey zawsze szczycił się tym, że przywiązuje ogromną wagę do faktów. Temu właśnie zawdzięczał większość swych sukcesów w demaskowaniu spirytystów. Jednak jeszcze ważniejsze było dla niego to, że Fanny nadal boi się o Amelię. Nie mógł pozostawić jej samej w takim stanie. –

Czy wystarczy ci, że spędzę tu jeszcze jeden dzień i przesłucham mieszkańców miasta? – Tak – odparła sztywno. – Tylko jeden dzień. Jeśli niczego tu nie wykryję, nie mogę marnować więcej czasu. Trzeba będzie szukać innych motywów wysłania tego listu. Mam również zobowiązania wobec mojego szwagra. – Czuł, że niczego tu nie odkryje. Im

dłużej się nad tym zastanawiał, tym bardziej był pewny, że list do Colliera miał go jedynie wyprowadzić w pole. – Jeszcze jeden dzień – powtórzył. – A potem Hayden i ja musimy stąd wyjechać. Popatrzył na swego siostrzeńca. Hayden posępnie kiwnął głową. Mógł nie być z tego rad, ale rozumiał, że jego obowiązki wobec ojca są ważniejsze od zauroczenia rudowłosą pięknością. – Dziękuję – szepnęła Amelia z taką ulgą, że Grey poczuł, iż złość całkiem go opuszcza. – Nie chcę przerywać państwu dyskusji, ale jestem przekonany, że lord Sheffield ma słuszność. Po prostu nikt nie mógłby pani źle życzyć, panno Chase – odezwał się Bernard ze swego fotela, w którym siedział dotąd bez słowa,

przysłuchując się rozmowie. – To doprawdy nie do pomyślenia. Spojrzenie, którym obrzucił Amelię, pełne było czułej tęsknoty. Amelia nie zauważyła tego. Zbyt była zajęta posyłaniem podobnych dowodów miłości 226

Haydenowi, który odwzajemniał je z nawiązką. Fanny też miała swój udział w tej paradzie wymownych spojrzeń: na jej zaróżowionej twarzy odbijała się czuła troska, ilekroć spoglądała na Bernarda. Czy ci ludzie wstydu nie mają? Bernard zwrócił się do Greya: – Fatalnie się składa, że musi pan zostać jeszcze jeden dzień. – A to dlaczego? – spytał nieco opryskliwie Grey. – Wybieram się jutro do Edynburga i chętnie bym odbył podróż w towarzystwie. Bernard wyjeżdża? Greyowi od razu poprawił się humor. – Przecież dopiero co pan wrócił – powiedziała z wyrzutem Fanny. – Wiem, ale dostałem dziś telegram z wiadomością, że znaczek, na którym od dawna mi zależy, został wystawiony na sprzedaż w Edynburgu. Nie wątpię, że uznacie to państwo za niepoważne, ale nie mogę pominąć takiej okazji. Ten osioł nawet sobie nie wyobraża, za jakiego durnia go uważam. Jakiż

mężczyzna z krwi i kości dla głupiego znaczka pozostawiłby piękną kobietę, która najwyraźniej pragnie jego towarzystwa? Do licha, ależ był zazdrosny. Tak, był zazdrosny, zaborczy, zachłanny. Chciał, by znów zajmowała się tylko nim. Chciał, aby to na niego spoglądała tymi niesamowitymi czarnymi oczami. Chciał wreszcie, żeby McGowan wyniósł się na dobre. Grey był przerażony własnymi myślami. – Będzie nam pana brakowało – powiedziała Fanny. Wydawała się szczerze zmartwiona. – Ale życzę panu powodzenia. – Bardzo dziękuję – odparł Bernard. Wstał, nie skosztowawszy nawet herbaty. – Lepiej już pójdę. – Spojrzał na Amelię, ale szybko odwrócił wzrok. – Życzę panu rychłego powrotu do zdrowia, lordzie Sheffield. Żegnam, lordzie Hayden. – Skłonił się lekko. – Moje uszanowanie, panno Chase. – Do widzenia – mruknął Grey. Nareszcie. Fanny wyszła z pokoju zaraz za McGowanem. Grey spoglądał za nią. Każdy mięsień jego ciała był napięty. Stary jak świat instynkt nakazywał mu zerwać się z łóżka, pobiec za nią, przerzucić ją sobie przez ramię i wyjaśnić jej niezwłocznie (zapewne przy pomocy pomruków i warknięć), że McGowan może jej złożyć wizytę, ale musi liczyć się z obiciem tych pięknych rysów twarzy. Znów ogarnęło go przerażenie. Zrozumiał, że się zakochał. 227

Fanny odprowadziła Bernarda do drzwi frontowych i zwróciła się do niego, gdy sięgał już do klamki. – Bernardzie, pańska przyjaźń bardzo wiele znaczyła dla Amelii i dla mnie przez te wszystkie lata. Spojrzał na nią z lekkim zdziwieniem. – Bardzo dziękuję. Ja także cenię sobie naszą przyjaźń, naprawdę. Mam nadzieję, że wie pani o tym. – Wiem. – Powiedziała to pani takim tonem, jakby to było pożegnanie, pani Walcott. Fanny. Było tak rzeczywiście. Chodziło jednak o rozstanie nie z nią, tylko z Amelią. Dziewczyna poznała smak prawdziwej młodzieńczej miłości. Bernard McGowan, ze swą przyjemną powierzchownością, statecznym zachowaniem i pełną godności postawą nigdy by już jej nie zadowolił. Fanny przymknęła oczy i zadrżała. Biedna Amelia. Daremnie próbowała uchronić ją od złamanego serca, ale dziewczyna wyraźnie postanowiła kusić los. Lord Collier mógł zgodzić się na tytuł oficjalnego opiekuna panny, posądzanej o jakieś cechy nadprzyrodzone, lecz z pewnością nie przyjmie jej do swego domu w innym charakterze.

Biedny Bernard. Będzie musiał zrezygnować ze swych niespiesznych, upartych i – szczerze mówiąc – niezbyt oryginalnych zalotów. Byłby przyzwoitym mężem. Mógł zapewnić żonie spokojne życie i troskliwą opiekę. Były to jednak przymioty dojrzałego już mężczyzny. Co prawda, znała jeszcze starszych od niego, których uczucia – gdyby kogoś nimi obdarzyli – nie byłyby wcale takie wyważone i niezmienne. Ja też jestem biedna, pożałowała siebie Fanny. Ani rusz nie mogę wybić sobie z głowy mężczyzny, który uważa mnie za coś niewiele lepszego od kieszonkowca. Był taki niecierpliwy, despotyczny, źle wychowany, a równocześnie wrażliwy, błyskotliwie inteligentny, czuły i dobry. Rozbudził w niej na nowo całą skrywaną namiętność. – To nie pożegnanie, Bernardzie. Chcę po prostu, żeby pan wiedział, jak bardzo obie cenimy wszystko, co pan dla nas zrobił. Na jej przyjazne spojrzenie odpowiedział lekkim zdziwieniem. – Tak, wiem. Wiedziałem zresztą o tym już dawniej. 228

Zrozumiała wówczas, że nie wyjeżdżał po żadne znaczki. Bernard wolał opuścić, Little Firkin, niż narazić się na ból, będąc świadkiem tego, jak inny zajmuje przy Amelii miejsce, które on chciał dla siebie. Ujął jej dłoń i uśmiechnął się blado.

– Tak będzie lepiej. On jest znacznie bliższy jej wiekiem i usposobieniem. Tak mi się przynajmniej zdaje. – Nie wiadomo, czy coś wyniknie z tej znajomości – powiedziała najłagodniej jak mogła. – Prawdę mówiąc, bardzo w to wątpię. – No, tak. Ale sądzi pani również, że i z moich planów nic nie wyniknie, prawda? Fanny nie zaprzeczyła, a mężczyzna skinął głową. – Okazywałem jej za mało zainteresowania. Zbyt późno zacząłem się zalecać. Zawsze będę żywił dla Amelii... panny Chase najwyższe poważanie. Życzę jej wyłącznie szczęścia. – Wiem – powiedziała miękko Fanny. – Dziękuję pani – odparł i wyszedł.

– A więc pojutrze wyjeżdżasz – powiedziała Amelia. Serce jej z pewnością pęknie! Wiedziała, że tak będzie.

–

Powrócę, jak tylko... – Hayden urwał i popatrzył na nią z nieszczęśliwą miną. – Najszybciej jak zdołam. I będę pisał codziennie. Parsknęła niewesołym śmiechem i odwróciła głowę. Hayden wyjedzie, a to oczarowanie, które teraz odczuwał, powoli osłabnie, a w końcu zniknie. Cóż jednak mogła zrobić? Nie chciała przyprawić go o zażenowanie, domagając się przysiąg, których jeszcze nie był gotów złożyć. A jednak o tym właśnie marzyła. Pragnęła, żeby ją uspokoił. Chciała, żeby z nią został. – Będę czekała na twoje listy – odparła, próbując się uśmiechnąć. – Kocham cię – szepnął gorąco. Duma powinna powstrzymać Amelię od podobnego wyznania, ale nie nauczono jej fałszywej skromności. Trzeba będzie porozmawiać z Fanny o tej luce w mojej edukacji, pomyślała, czując, że wzbiera w niej histeryczny śmiech. – Ja też cię kocham.

229

29

Tego samego dnia, późnym wieczorem, Grey leżał w gościnnym łóżku z Iliadą,

którą wprawdzie otworzył, lecz wcale nie czytał. Światło lampy wyczarowywało na suficie cienie. Za oknem istny chór nocnych stworzeń ujadał, jazgotał, wywodził trele i skrzeczał. Mimo tego hałasu Grey powinien już spać. Kolejna dawka specyfiku babci Beadle miała podziałać zdecydowanie odprężająco albo wręcz pozbawić go przytomności. On jednak nie czuł się ani trochę odprężony, tylko cholernie zdenerwowany. Świadomość, że zakochał się w Fanny Walcott, odbierała mu sen. Kiedy nazwał już swe uczucie, nie próbował przeczyć oczywistej prawdzie. Nade wszystko nienawidził oszukaństwa, a więc także okłamywania samego siebie. Dostrzegł subtelną ironię w fakcie, że zakochał się właśnie on, który dawno temu udowodnił, że wszelka miłość to oszukiwanie samego siebie. Matka zachwyca się odrażającym noworodkiem. Jakiś dureń jest oczarowany śmiechem kochanki, przypominającym w istocie ryk osła. Żona wsłuchuje się nabożnie w

każde słowo męża kretyna. Piękna, inteligentna kobieta oddaję swe serce i rękę sepleniącemu, zramolałemu, blademu głupkowi, pozującemu na geniusza. Nie da się zaprzeczyć, że miłość drwi sobie w żywe oczy z prawdy. Ponadto często bywa siłą destrukcyjną. Z całą pewnością to ona zniszczyła jego ojca. Nawet szczere uczucie, jakie żywił do swoich trzech synów, w pełni przez nich odwzajemnione, nie zdołało go ocalić, gdy rozpaczał po stracie Johanny. Jeśli jednak ktoś zakochany był w pełni świadomy grożących mu zasadzek, strzegł bacznie swej niezależności i starał się przebić przez mgłę zauroczenia, nie musiał rozkładać rąk ani wyrzekać się rozumu. Nadal władał przecież wszystkimi zmysłami i nie postradał władz umysłowych, tylko serce. Szczerze mówiąc, nie

było powodu, by ktokolwiek – włącznie z Fanny – miał się dowiedzieć o jego nieszczęsnej przypadłości. Wynikało z tego jasno, że pozostawało mu tylko jedno wyjście: podkulić ogon i uciekać w te pędy. Jedynie głupiec naraża się na oczywiste niebezpieczeństwo. A Fanny Walcott była dlań prawdziwym polem minowym. Wiedział, że coś przed nim 230

ukrywa; podejrzewał, że coś knuje, ale nic go to nie obchodziło. Każdego dnia budził się z nadzieją na kolejne spotkanie z nią i ćwiczył sobie kwestie, którymi może wzbudzić w niej współczucie, wprawić ją w zdumienie, rozbawić, skłonić do zastanowienia, a choćby i do gniewu. Cokolwiek, byle przyciągnąć jej uwagę. Było to wręcz niesmaczne, a on sam całkowicie niepoczytalny. Nie chciał się z nią rozstać i dlatego właśnie koniecznie powinien to uczynić. Widział w tym jedyne rozsądne, logiczne wyjście. Grey wpatrywał się w wypełniającą pokój księżycową poświatę i żałował z całego serca, że jest rozsądnym, logicznie myślącym człowiekiem.

Ta sama księżycowa poświata wyczyniała cuda z pokojem Fanny, ścierając wszelkie barwy dnia i zastępując je paletą nocnych odcieni: srebrem, kobaltem, czernią i stalowym błękitem. Umysł kobiety znajdował się w stanie dziwnego zawieszenia pomiędzy snem a jawą. Nawiedziły ją fantazje, którym nigdy dotąd nie pozwalała wynurzyć się na powierzchnię, wyrazić się w przelotnych wizjach czy też w wypowiadanych najcichszym szeptem słowach. Tutaj jednak – między dwoma światami – Fanny

czuła się bezpieczna. Uwolniona od tego wszystkiego, czego ją nauczono lub czego sama dowiedziała się z doświadczenia, była teraz po prostu sobą. I czuła się

samotna. O, miała oczywiście towarzystwo Amelii i McGowana, Violet, a nawet, w pewnym sensie, babci Beadle. Zawsze jednak, w mniejszym lub w większym stopniu, skrywana przez nią tajemnica zmuszała Fanny do trzymania się na uboczu, z dala od innych. Jedynie w ramionach Greysona Sheffielda miała poczucie pełnego zrozumienia i duchowego powinowactwa. Doskonale rozumiała Greya: jego gryzącą ironię, która stanowiła osłonę dla zbyt wrażliwego serca; ból, który ukształtował go ostatecznie; dążenie do sprawiedliwości, które stało się jego siłą przewodnią... I to, jak bardzo czuł się samotny. Wiedziała, że za maską ironii, wewnątrz potężnego ciała, kryje się prawdziwy Grey: człowiek równie rozpaczliwie jak ona spragniony bezpośredniego kontaktu. I miłości. Grey wkrótce odjedzie, a ona może już nigdy w życiu nie zazna uczucia przynależności i przeświadczenia, że znalazła przeznaczone jej losem miejsce w jego ramionach. Może nigdy więcej nie zazna idealnego zespolenia? 231

Nie była dziewicą ani niedoświadczonym dziewczątkiem, lecz dojrzałą kobietą, wdową. Nie musiała obawiać się o swoją reputację. Jeśli teraz się nie zdecyduje i nie wykorzysta chwili, zawsze będzie tego żałowała. Otworzyła oczy. Nie. Tym razem nie.

Drzwi jego pokoju otworzyły się i Grey poczuł na swej piersi podmuch świeżego powietrza. Pomyślał, że to pewnie sen albo halucynacja, skutek uboczny czarnoksięskiego leku. Jak inaczej można by wyjaśnić to, że z cienia wynurzyła się Fanny, osrebrzona światłem księżyca? Nie mogło być żadnego innego wytłumaczenia. Wobec tego postanowił nasycić się tą iluzją, nakarmić nią swój zgłodniały wzrok. Lekki powiew sprawił, że cieniutka nocna koszula przylgnęła do smukłego ciała Fanny, pozwalając dostrzec jędrność pełnych piersi, wdzięczne wcięcie w talii, krągłość bioder i ciemny trójkąt u zbiegu szczupłych ud... – Grey? Zamarł ze zdumienia. To nie był sen. Dobry Boże, czy ta kobieta nie zdawała sobie sprawy z tego, jak na niego działa, co się z nim dzieje na jej widok? Co ona tu robi? Podeszła bliżej. Pojedynczy promień księżyca osrebrzył jej profil, musnął

wysokie kości policzkowe srebrnawym błękitem, rzucił plamkę światła na pełną dolną wargę. Włosy Fanny, opadające luźno na jej plecy i ramiona, unosiły się lekko, gdy zbliżała się do niego. Usiłowała w ciemności dostrzec łóżko, na którym leżał, nieświadoma grożącego jej niebezpieczeństwa. Niemądra dziewczyna. Była jak nieostrożna księżniczka z bajki, która zapuszcza się do jaskini potwora, zaintrygowana jakimś dziwnym odgłosem. – Nie śpisz?

– Nie. Zmusił się, by jej nie dotykać, choć Fanny stała już nad nim i wpatrywała się w niego tymi czarnymi, niezgłębionymi oczyma. Długi lok osunął się jej z ramienia i musnął napięte mięśnie jego piersi. Wsparła się jednym kolanem o łóżko i pochyliła nad Greyem. Włosy Fan opadły na nagi tors mężczyzny, a jej dłoń przesunęła się leciutko po jego twarzy. – Byłam taka samotna. 232

– Ja też – szepnął. Uniósł wreszcie ręce i wplątał palce we włosy Fanny, przyciągając jej usta do swoich ust.

30

W odpowiedzi Fanny objęła go za szyję. Grey przyciągnął ją do siebie, unosząc głowę z poduszki. Jego usta były gorące i natarczywe. Oddawała mu pocałunki równie żarliwie, a jej palce wpijały się w ramiona Greya, wprawiając jego ciało w drżenie. Opadł na łóżko, przerywając pocałunek, ale rękoma, ciągle zanurzonymi we włosach Fanny, znów przyciągnął ją do siebie. Fanny objęła go nogami, tuliła się

do jego piersi, wyginała plecy w łuk, odrzuciła głowę do tyłu. Wydawała się taka bezbronna. Grey znaczył gorącymi pocałunkami ścieżkę na jej szyi, do obojczyków i niżej. Fan wygięła się jeszcze bardziej, zapraszając go, otwierając się przed nim. Wodził rozchylonymi ustami po cieniutkiej nocnej koszuli, która była całym jej

okryciem, aż wreszcie jego wargi, wilgotne i rozpalone, zamknęły się na jej sutku. Pieścił go językiem, pozostawiając wilgotne plamy na okrywającej Fanny tkaninie i szarpiąc tę przeszkodę zębami. W końcu, z pomrukiem zniecierpliwienia, pociągnął za dekolt koszulki, odsłaniając piersi Fanny. Głośno westchnęła, gdy drżącymi palcami wodził po jej obnażonym ciele. Jego wargi zacisnęły się, zdecydowanie, choć z czułością, na nabrzmiałym sutku. Fanny również zadrżała, wsparła się o jego brzuch i wygięła do tyłu swe ciało. Z jej ust wyrwał się cichy jęk, gdy niespokojnie poruszyła biodrami. Grey mruknął z rozkoszy i przewrócił ją na plecy. Wznosił się teraz nad nią, wsparty na łokciach. Pochylając głowę, okrywał setką drobniutkich pocałunków jej szyję i piersi, przygniatając Fanny swoim ciężarem. Szeptał gorące słowa, podkreślając każdy miłosny epitet, każde ledwie dosłyszalne pieszczotliwe słówko, każdy okrzyk podziwu i każde miłosne zaklęcie długimi, namiętnymi, wilgotnymi pocałunkami. 233

– Proszę – powtarzała błagalnie, unosząc biodra ku twardej wypukłości, od której odgradzał ją pled i jej własna koszula. – Proszę.

Grey jednym szarpnięciem pozbył się rozdzielającego ich pledu. Jego ręce sunęły wzdłuż ciała kobiety, a palce odnalazły skraj jej nocnej koszuli i podciągnęły ją aż po uda. Próbował zdjąć ją z Fanny przez głowę, ale wstążeczki i perłowe guziczki trzymały mocno. W końcu, z pomrukiem irytacji, rozdarł materiał z przodu, na samym środku. Zręcznie wsunął w rozcięcie ręce i wodził nimi po bokach Fanny aż do bioder, a potem sięgnął do tyłu, obejmując jej pośladki. Jego palce wślizgnęły się w rowek między nimi i zapuściły się jeszcze niżej. – Nie, proszę. Tak, tak, jeszcze. Proszę. Grey nie był w stanie wydobyć głosu. Nie mógł odpowiedzieć na rozpaczliwą prośbę, ani na błagalne spojrzenie jej oczu. Delikatnie rozchylił więc jej nogi i musnął czułe miejsce. Fanny zadrżała. Na jej twarzy odmalowało się nieopisane zdumienie. Podnieciło go to bardziej niż wszystko, czego doznał w całym swym życiu. A potem uświadomił sobie prawdę: Fanny nigdy dotąd nie doświadczyła prawdziwej rozkoszy. Nie zaznała ani razu tej niewiarygodnej przemiany bólu we wszechogarniającą przyjemność. Niech piekło pochłonie Browna. Egoistyczny

bydlak. Grey bezlitośnie ujarzmił własne pragnienia, ignorując bolesne pulsowanie w lędźwiach. Nie będzie się spieszył. Nie będzie żałował czasu. Postara się, żeby rozkosz trwała dla niej jak najdłużej. Fan była tak przerażająco bezbronna, wystawiona na ciosy. Odchyliła głowę

do tyłu, a jej włosy opadły jak jedwabista, czarna kurtyna. Powieki miała półprzymknięte, wargi rozchylone, jej oddech pachniał leciutko goździkami. Światło księżyca padało na uniesione piersi. Sutki były ciemne i wilgotne. Grey miał wrażenie, że zaraz umrze, tak bardzo jej pragnął. Zanurzył palec głębiej. Fanny otworzyła szeroko oczy, chwytając go za umięśnione ramię. – Zaufaj mi – szepnął. Spostrzegł, że niepokój i napięcie powoli ustępują. Poruszał ręką, pieszcząc i drażniąc Fan, ona zaś nadal wpatrywała się w niego swymi czarnymi, niezgłębionymi oczyma, choć oddech jej się rwał, a serce biło jak szalone. 234

W końcu, gdy Fanny drżała, spragniona ostatecznego spełnienia, a on cierpiał jak na mękach, wsunął się w nią jednym, niespiesznym ruchem. Fan poruszyła się, on zaś zacisnął zęby i powieki, by nie ulec pokusie. – Nie ruszaj się. Nie zdołam... Leż spokojnie. Przestała się ruszać, on zaś z wdzięcznością wsparł się czołem o jej czoło i oddychał z trudem. Świadomość, że Fanny otacza go ze wszystkich stron, była zbyt intensywna. Czuł się, jakby jakaś rozpalona pięść zgniatała go w uścisku. Chyba umrze z pożądania. W takim razie umrze, ale najpierw da jej rozkosz. Obrócił Fanny i posadził ją na sobie, nadal głęboko w nią wnikając. Drżała nieporadnie, niepewna, co powinna robić. Czuł, jak wzbiera mu w piersi pełen

czułości śmiech. Łagodnie, ale stanowczo pokierował nią tak, aby usiadła na nim wyprostowana. Objął rękoma jej biodra i zanurzył się w nią jeszcze głębiej. Oczy Fanny rozszerzyły się ze zdumienia. Powtórzył to jeszcze raz. Zdumienie Fanny przeszło w zachwyt, a następnie w zapał. Ona też zaczęła się poruszać, niezręcznie, lecz uroczo, unosiła biodra, a jej pełne piersi kołysały się przy każdym ruchu. Czuł, że jest bliski spełnienia, o wiele za wcześnie – przecież jeszcze jej nie zaspokoił. Gdy Fan zaczęła żałośnie jęczeć, zauważył, że poprzedni entuzjazm przeszedł we

frustrację. Widać Brown dręczył niegdyś żonę, dając jej przedsmak rozkoszy, potem zaś pozostawiając niezaspokojoną. Tej nocy tak nie będzie. Grey objął mocno Fanny i uniósł do góry, ucząc ją, jak dostosować się do rytmu. Unosił ją i opuszczał, pokazując, jak role mężczyzny i kobiety uzupełniają się nawzajem w tym niezrównanym tańcu. Ręce Fanny zaciskały się i rozluźniały rytmicznie na jego ramionach, czarne włosy opadły jej na plecy i muskały mu biodra i uda. Z jej rozchylonych ust wydobył się szloch. Jego ruchy były mocniejsze i szybsze. Szczęki miał zaciśnięte, panował nad sobą z najwyższym trudem. A potem Fan cudownie uwolniła swą rozkosz. Krzyknęła, jej paznokcie wbiły się w skórę Greya. Kiedy szybowała na najwyższej fali uniesienia, przyciągnął ją do siebie i trzymał mocno, wyczuwając każdy dreszcz, który nią wstrząsał. Grey wpatrywał się w noc za oknem. Na granatowym niebie cały legion nietoperzy wirował – niczym czarne confetti – na tle białej tarczy księżyca. Budzące dreszcz pohukiwanie sów rozchodziło się echem w górzystej okolicy. 235

On jednak nie widział tego i nie słyszał. Cały jego świat skurczył się do tej jednej cudownej chwili, skoncentrował się na tej jednej kobiecie, tak doskonałej w swej niedoskonałości. I wówczas Fan wybuchnęła płaczem. Zarzuciła Greyowi ręce za szyję, przywarła do niego – i płakała jak małe dziecko. – O Boże. Przysięgam, że starałem się... Fanny? Proszę. Sprawiłem ci ból?

Zaczęła się śmiać, a potem bez końca płakała i śmiała się jednocześnie. – Wszystko w porządku. Nie wiem, co mnie napadło. Tylko to było... takie piękne, takie wzruszające. Przepraszam – pochlipywała. Piękne? Fan płakała, dlatego że ich miłość była piękna? Niewiarygodne. A jednak nigdy jeszcze nie słyszał równie szczerego wyznania. I nigdy nie zgadzał się z nikim tak kompletnie. Milczał przez dłuższą chwilę, pozwalając Fanny, by oblewała go łzami, i delikatnie głaszcząc ją po plecach. Stopniowo jej płacz cichł i nagle – ni stąd, ni zowąd – Fanny wyrwała się z jego uścisku i gwałtownie odsunęła, kurczowo ściskając prześcieradło, którym usiłowała się osłonić. – O co chodzi? – spytał, nie mogąc pojąć, czym ją do siebie zraził. Nocna koszula Fanny była w strzępach, chciała więc owinąć się prześcieradłem, ale nie mogła wyciągnąć jego drugiego końca spod Greya.

– Ty... ty wcale nie... dokończyłeś. – Policzki jej pałały. Nie miał pojęcia, co na to odpowiedzieć, potwierdził więc słabym głosem: – Tak. – Nie traktuj mnie z góry. Nie chcę twego miłosierdzia. –

Miłosierdzia? – powtórzył, zupełnie zdezorientowany. – O czym ty do diabła mówisz, Fan? – Litujesz się nade mną. Nie zaprzeczaj. – Boże święty, Fanny. – W głosie Greya zabrzmiał gniew. – Jesteś wdową, a nigdy dotąd nie zaznałaś prawdziwej rozkoszy. Tylko skończony sadysta by ci nie współczuł! – Ach tak? Zerwała się z łóżka i uciekłaby, ale Grey okazał się szybszy. Chwycił ją za ramię i pociągnął– tak, że wylądowała znowu obok niego, wyrywała mu się, próbowała zsunąć się z drugiej strony, ale trzymał mocno jej nadgarstki i całkiem ją unieruchomił. 236

– Puszczaj! –krzyknęła. Potrząsnął głową; ciemne kosmyki opadły mu na czoło, niebieskozielone oczy płonęły. – Nie puszczę, póki nie odzyskasz rozumu. Nie masz prawa złościć się na mnie za to, że zrobiło mi się ciebie żal. –

Nie? – odparowała, z trudnością chwytając dech. – I to ty mówisz? Ty, który wolałbyś, żeby cię oblano wrzącą smołą, niż żeby okazywano ci litość? Poczucie winy i bezsilny gniew sprawiły, że rysy twarzy Greya stwardniały. Fanny zauważyła to. – Może nie mam racji? – To wcale nie to samo. – Właśnie że to samo. Zareagowałbyś identycznie, gdybym to ja... – Z najwyższym trudem zmusiła się do wypowiedzenia tego. –Gdybym to ja wyświadczyła ci takie dobrodziejstwo. Dobrodziejstwo? Fanny myślała, że jego zachowanie było spowodowane litością? Wstrząsnęła fundamentami jego świata i sądziła, że on bawi się w dobroczyńcę? Wybuchnął śmiechem, takie to było absurdalne. Fanny odwróciła gwałtownie głowę, a on popatrzył na jej twarz, szyję, piersi falujące ze wzburzenia, i przestał

się śmiać. – Ja tu sobie gratuluję wyjątkowej wrażliwości, a ty, moja pani, uważasz za brak zainteresowania to, co było aktem heroicznego wyrzeczenia. – Znów się roześmiał i puścił jedną rękę Fanny, by objąć ją ramieniem. – O, nie zamierzam pozostawić cię w błędzie co do mojego „braku zainteresowania”.

Pochylił głowę i żartobliwie ugryzł Fanny w ramię, wgniatając ją niemal w materac. Nie miała za grosz fałszywej skromności. Bez żadnego oporu objęła go za szyję. Całował jej podbródek, szyję, aż dotarł do jej piersi, wywołując rozkoszne dreszcze w całym ciele Fanny. Bez ceremonii wsunął ręce pod jej pośladki, uniósł biodra, rozchylił kolanem nogi i ulokował się pomiędzy nimi. Drżała z pożądania, Grey nadal ją pieścił. Szorstko ugniatał jej pośladki i miażdżył usta pocałunkami. Ciężko dysząc, zmusił Fanny, by wsunęła dłoń między ich splecione ciała. 237

– Dotknij mnie – powiedział – i dopiero potem oceniaj, czy jestem zainteresowany, czy nie. Trzymał ją mocno i zmusił, by wzięła jego męskość do ręki. Syknął, kiedy dłoń Fanny przesunęła się po nim w przelotnej pieszczocie. Cofnął się raptownie. – Gdyby moje zainteresowanie wzrosło choć odrobinę, madame, eksplodowałbym w twojej ręce. I rozsunąwszy jej kolana, wtargnął w nią głęboko. Głowa opadła mu na ramię Fanny. Słyszała jego rwący się oddech tuż przy swoim uchu. Przywarła do niego, objęła go mocno nogami. – Proszę – szepnął.

– Tak. Co tylko chcesz. Jeszcze. Poruszał się wewnątrz niej, natarczywy i rozgorączkowany. Jego serce biło jak szalone tuż przy jej sercu. Fanny wygięła się w łuk, on zaś podniósł głowę i patrząc jej prosto w oczy, śledząc każdy jej ruch, zlizywał krople potu z jej skroni i delikatnie chwytał zębami jej skórę. Zdawał się pochłonięty tym bez reszty. Rozkosz krążyła w jego żyłach, nie pozwalała zebrać myśli. Wzbierała w nim, by wynieść go na niedosiężne szczyty. Fanny przymknęła oczy, ale Grey zaprotestował. – Patrz na mnie. Spójrz, co się ze mną dzieje. Z twego powodu.

Wpatrywała się więc w niego swymi niezrównanie pięknymi oczyma. Grey również nie odrywał od niej wzroku, nawet wówczas, gdy cały drżał, a Fanny znów osiągnęła spełnienie. Nawet w chwili, gdy przycisnął ją do siebie, wnikając w nią po raz ostatni. Ani wówczas, gdy sam rozpłynął się w nieskończoności. A kiedy było już po wszystkim, przytulił Fanny, obsypując ją delikatnymi pocałunkami. – Ależ z ciebie głuptas, Fan – szepnął. – Jak mogłaś tego nie dostrzec? Nawet ta stara czarownica o tym wie. – O czym? – spytała bez tchu. –

O tym, że wystarczy ci kiwnąć palcem, a masz mnie u swoich stóp.

W tym samym czasie, gdy Grey wyznał Fanny, jaką ma nad nim władzę, Violet wybierała się na czaty. Wymknęła się z Quae Lamia tylnymi drzwiami i zmierzała w stronę tarasu, skąd dwa razy w tygodniu wypatrywała czegoś nadzwyczajnego. Nie miała zresztą wielkich nadziei. Prawdę mówiąc, niemal 238

pogodziła się z myślą, że nigdy nie przyłapie Amelii Chase na żadnych czarodziejskich sztuczkach. Ta dziewczyna pilnowała się jak mało kto, co wzmagało niechętny szacunek, jakim Violet ją darzyła, ale odbierało małemu szpiegowi nadzieję na pozyskanie szczególnych względów babci. Jednak Violet nie brakowało wytrwałości. Dobrze wiedziała też, że obowiązek to obowiązek, toteż stawała na czatach, gdy przyszła na to pora. Okrążyła dom i nagle stanęła jak wryta. Przed nią, na kamiennych płytach – tam, gdzie taras stykał się z łąką – jarzyły się w ciemności setki oczu, wpatrzonych w okna drugiego piętra. Były to koty, całe tuziny, przypominające czarne cienie. Innych stworzeń też nie brakowało, sądząc z rozmaitych kształtów i rozmiarów świecących oczek. Były myszy, łasice, lisy, króliki i jeże. Wszystkie trwały nieporuszenie na skraju tarasu, jedno przy drugim, wpatrując się w dom. Violet wstrzymała oddech. Naturalni wrogowie leżeli spokojnie jeden obok drugiego w mrokach nocy, rozświetlonych błękitną poświatą księżyca. Co to mogło znaczyć? Gdy Violet stała, przyglądając się zwierzętom, uświadomiła sobie

coś jeszcze: noc tętniła jakimś niskim zaśpiewem, pierwotnym, pięknym i hipnotyzującym. Dziewczyna otworzyła szeroko usta, gdy zrozumiała, co to za odgłos:

wszystkie zgromadzone zwierzęta, a przynajmniej te, które były do tego zdolne, mruczały. Wciągnęła powietrze w płuca i cicho gwizdnęła. Szeroki uśmiech rozjaśnił jej chudą, brudną buzię. Czekajcie, niech babcia o tym usłyszy.

31

Doprawdy była to bardzo niezręczna sytuacja. Następnego poranka Fanny maszerowała drogą, prowadzącą do miasteczka, wymachując kijem golfowym niczym kosą i ścinając bezmyślnie wrzosy, które 239

bujnie porastały pobocze. Pamiętała jak przez mgłę, że wzięła ten kij do ręki i widać nie odłożyła go z powrotem, zapewne przez roztargnienie, zanim uciekła z domu przed południowym posiłkiem. Była pewna, że Grey czuje się dość dobrze, by zejść na dół i coś zjeść. Poprzedniej nocy dowiódł niezbicie, że nie jest niedołężnym inwalidą. Bynajmniej. Fanny wiedziała, że taka ucieczka nie najlepiej o niej świadczy, nie

powodowało nią jednak tchórzostwo czy chęć ukrycia tego, co zrobiła. Uciekła w popłochu, bo sytuacja naprawdę była krępująca. Ubiegłej nocy czuła się taka pewna siebie i... Greya. Była przekonana, że oboje rozumieją się nawzajem. Ale z nastaniem nowego dnia pojawiły się wątpliwości. Żadne z nich nie mówiło wyraźnie o swoich uczuciach. Nie było w tym nic dziwnego. Oboje, drażliwi i zamknięci w sobie, obawiali się wszelkich emocji. Pragnęła wierzyć, że Grey kocha ją tak, jak ona jego – ale czy nie były to tylko pobożne życzenia? Co prawda, nie wyraził niczego słowami, istnieją wszakże inne sposoby okazywania uczuć. Ponadto zawsze odnosił się do niej podejrzliwie i były to dobrze umotywowane podejrzenia: istotnie ukrywała coś przed nim i nadal zamierzała to robić. Wszystko było bardzo krępujące, niewygodne i zagmatwane. Powinna dobrze to przemyśleć.

Fanny westchnęła i przestała wywijać kijem do golfa, który spoczął w końcu u jej stóp na zakurzonej drodze. Rozejrzała się dokoła i ze zdumieniem zdała sobie sprawę, że stoi na początku podjazdu, wiodącego do domu Bernarda McGowana. Zauważyła, że żelazna brama została zamknięta i zabezpieczona łańcuchem. Bernard z pewnością pozostawił Cezara i Brutusa w domu, na straży znaczków. Babcia Beadle zjawi się tam później, by podrzucić pod drzwi frontowe kawał mięsa. Stara czarownica była jedyną osobą, której obecność biedne psiska tolerowały. Jedyną oprócz Fanny Raz jeszcze powiodła dokoła wzrokiem. To miejsce nadawało się do

przemyśleń równie dobrze, jak każde inne. Dwa głazy, broniące wstępu na podjazd Bernarda, były płaskie u góry i nagrzane słońcem. Wdrapała się na jeden z nich i znów groźnie zamachnęła się kijem golfowym, jakby chciała ściąć oset, rosnący u podnóża głazu. 240

Czy powinna wrócić do Quae Lamia i wyznać szczerze Greyowi swe uczucia? Może nadal będzie się upierał, że ma przed nim jakieś sekrety i coś knuje lub ukrywa? Pewnie, że tak. Nienawiść do wszelkiego kłamstwa i żądza poznania, prawdy leżały przecież w jego naturze. Wiedział już, że Fanny coś ukrywa. Jak długo będą blisko siebie, Grey nie uspokoi się, póki nie odsłoni jej tajemnicy. Co oznacza, po prostu, że powinna trzymać się od niego jak najdalej. Zawahała się i zmarszczyła czoło, po raz pierwszy od sześciu lat rozważając coś, co było przecież nie do pomyślenia: może by mu jednak powiedzieć? Jej instynkt samozachowawczy zaprotestował gwałtownie. Z takich zwierzeń nie mogło wyniknąć nic dobrego. Gotów pomyśleć, że okłamuje go dla jakichś niecnych celów, albo – co byłoby niewiele lepsze – że zwariowała. Lub też – i to byłoby najgorsze – mógł jej uwierzyć. Jakby ją wówczas potraktował? Odpowiedź była prosta: zupełnie tak samo jak każdy, komu by wyznała prawdę. Uznałby ją za wybryk natury, niebezpiecznego dziwoląga. Nawet rodzice, kochający przecież Fanny, nie wyzbyli się w stosunku do niej wewnętrznej rezerwy, która pojawia się wówczas, gdy mamy do czynienia z czymś odbiegającym od normy. Może powinna do niego napisać? Do licha, chciałaby mieć więcej doświadczenia, jeśli chodzi o mężczyzn, była jedynie przez cztery lata żoną

pozbawionego skrupułów oszusta. Nie najlepsza podstawa do budowania relacji z

płcią przeciwną. Słysząc gwizd parowozu, Fanny uniosła głowę i spojrzała w stronę miasteczka. Dom Bernarda był położony wyżej, niż zbudowane w dolinie Little Firkin, i oddalony od miasteczka mniej więcej o milę. Kręte uliczki rozchodziły się na wszystkie strony od rynku, przypominając z daleka nitki prującej się koronki. Na obrzeżach miasta bocznica kolejowa kończyła się peronem towarowym, gdzie dokonywano załadunku. Na peronie, obok kufrów, ułożonych jeden na drugim, dostrzegła samotną postać. Bernard, oczywiście. Nie tylko ja biorę nogi za pas, pomyślała Fanny. Obserwowała pociąg, który zwolnił i zatrzymał się. Konduktor wyskoczył i opuścił schodki wiodące do jedynego wagonu pasażerskiego. Podbiegł następnie do bagaży Bernarda, wziął jego kufer na ramię i dał pasażerowi znak, by pierwszy wsiadł do wagonu. Na końcu pociągu inny pracownik kolei uporał się szybko z wyładowaniem kilku drewnianych skrzyń, po czym znikł we wnętrzu wagonu. Rozległ się gwizd, 241

koła zaskrzypiały, pociąg ruszył w drogę. I po wszystkim. Tak łatwo było opuścić Little Firkin. Wściekłe ujadanie psów, dobiegające z domu McGowana, sprawiło, że Fanny znowu się odwróciła. Od strony miasteczka zmierzał ku niej drogą Grey Sheffield, bez kapelusza i kołnierzyka, z rękawami koszuli podwiniętymi do łokci i

marynarką przewieszoną przez ramię. Słysząc ujadanie, Grey podniósł oczy i ujrzał Fanny. Stanął jak wryty. Przez długą, krępującą chwilę – Fanny wcześniej przewidziała, że będzie to krępujące – spoglądali na siebie, a psy szczekały jak szalone. Grey wcale nie wyglądał na kogoś, kto poprzedniego dnia doznał urazu głowy, stracił przytomność i brał silne leki. Włosy miał odgarnięte niedbale do tyłu, spodnie pokryte kurzem. Wyglądał na mężczyznę pełnego wigoru. Ogarnęła ją nagła fala pożądania, tak silna, że Fanny musiała zacisnąć mocno ręce na omszałym głazie, by nie zeskoczyć i nie rzucić się Greyowi w ramiona. Spytała jednak tylko napastliwym tonem: – Co ma znaczyć to włóczenie się po okolicy? Dźwięk jej głosu wyrwał go z dziwnego odrętwienia. Spojrzał w jej stronę z groźnym wyrazem twarzy. Ale Fanny nie obawiała się jego min. Nie robiły już na niej najmniejszego wrażenia. Były to po prostu ochronne maski, które

przywdziewał w obawie, że ktoś zorientuje się, jaki w rzeczywistości jest wrażliwy. – Udałem się do miasta – odparł, zatrzymując się na wprost kamienia, na którym siedziała Fanny. – I zadawałem tam pytania. Czy nie na tym właśnie ci zależało? – Powinieneś być nadal w Quae Lamia. W łóżku. Skoro tylko wyrwały jej się te słowa, twarz Fanny oblała się gorącym

rumieńcem. Spodziewała się, że Grey pozwoli sobie na jakąś niestosowną uwagę. On jednak poczerwieniał pod opalenizną równie mocno jak ona. To była doprawdy niezręczna sytuacja. Wielka szkoda, że Fanny mimo to zauważyła na piersi Greya czarne włoski, widoczne w wycięciu koszuli, ciemny meszek, pokrywający jego przedramiona, a także długie, wyraźnie rysujące się ścięgna i muskuły, silne nadgarstki i smukłe palce. Nie, nie i jeszcze raz nie. Nie będzie się tak zadręczać. Podniosła wzrok, przysięgając sobie nie podziwiać nigdy więcej ramion Greya Sheffielda, ale wpadła 242

prosto w pułapkę jego spojrzenia. Te olśniewające oczy koloru morskiej wody, obrzeżone gęstymi, czarnymi rzęsami, urzekły ją swoim pięknem, a żar, który w nich widziała, podsycał ogień w jej krwi. Usłyszała, jak jej kij golfowy spada ze stukiem na ziemię, a zaraz potem poczuła, że ona sama zsuwa się z głazu, przyciągana nieprzepartą siłą. I wówczas otoczyły ją ramiona Greya. Pochwycił ją, gdy spadała, i z całej siły przyciągnął do siebie, a jego rozchylone wargi spadły na jej usta. Wprost pożerał ją gorącymi, wilgotnymi pocałunkami. Jego język rozzuchwalił się niemożliwie i badał jedwabiste wnętrze jej ust, ręce Greya błądziły jak szalone po całym ciele Fanny. Na koniec schwycił ją za pośladki i podniósł do góry, przygarniając jeszcze bardziej do siebie. Postąpił o krok i oparł Fanny plecami o głaz. Z ustami na jej ustach szeptał płomienne słowa, ona zaś wczepiła się palcami w jego gęste włosy, przyciągając kochanka do siebie. Pragnęła znacznie więcej: wtopić się w niego, zatracić się w

nim. Jej rozsądek całkiem wyparował pod wpływem tego szaleństwa zmysłów. Nie mogła złapać tchu, tuliła się bezradnie do Greya, nie wiedząc, jak powiedzieć mu bez słów, że pragnie poczuć go znów w sobie. I nie wyobraża sobie życia bez niego. Zaklął pod nosem, chwycił ją za kolano, chcąc, aby Fanny objęła nogami jego biodra. Usiłowała tego dokonać, przeklinając swoją spódnicę... Trzask rozdzieranego materiału zabrzmiał w ciszy jak nagłe uderzenie gromu,

i wywarł równie silne wrażenie. Grey przestał ją całować. Znieruchomiał, z wargami nadal przylegającymi do jej warg, podtrzymując jedną ręką pośladek Fanny, podczas gdy druga zatrzymała się na zapięciu jego spodni. Z trudem oderwał usta od jej ust, na krótką chwilę oparł się czołem o czoło Fan. Jego pierś unosiła się i opadała jak po ogromnym wysiłku. Powieki miał zaciśnięte, wreszcie pozwolił, by Fanny wysunęła się z jego objęć i stanęła na ziemi. Wróciło jej nagle poczucie czasu, miejsca i przyzwoitości. A jednak jakaś jej cząstka nadal pragnęła zawołać: Do diabła z tym wszystkim. Chciała wspiąć się znowu na mocne, muskularne, niezaprzeczalnie męskie ciało Greya. Nie zrobiła tego, oczywiście. Cofnęła się o krok i zaczęła poprawiać włosy i bluzkę. Gdy podniosła wzrok na Greya, spostrzegła, że zachowuje się podobnie jak ona. Usiłował rozluźnić nieistniejący kołnierzyk i odchrząkiwał, jakby miał zaraz wygłosić mowę. Pochwycił spojrzenie Fanny. W tym samym momencie oboje wymamrotali: 243

– Przepraszam. Grey uśmiechnął się i zażenowanie Fanny znikło pod niesłychanie czułym spojrzeniem jego oczu. – Nie powinienem był tego robić – powiedział Greyson. Roześmiała się, spłoniona jak pensjonarka. – A ja przez cały czas byłam przekonana, że to moja wina. – Wcale tak nie uważam. – Ale ja tak. – Jak myślisz, zaczniemy się o to sprzeczać? – Ta perspektywa bynajmniej go nie zasmuciła. Oczy mu rozbłysły. – A masz ochotę? – Zatrzepotała rzęsami. Wielkie nieba, flirtujemy ze sobą, uświadomiła sobie Fanny ze zdumieniem. Co ona najlepszego robi? Przecież dopiero co przekonała swoje biedne, głupie serce, że dalsza znajomość z Greyem nie ma sensu. A jednak są tu razem i rozpoczęli właśnie jakiś dziwaczny taniec godowy, odpowiedni w sam raz dla jeży czy jakichś innych, równie kolczastych stworzeń. Ta myśl sprawiła, że Fanny smutno się uśmiechnęła. Grey odruchowo zrobił krok w jej stronę. Powstrzymał

się. – Bardziej niż sobie możesz wyobrazić, ale to nieodpowiedni czas i miejsce.

Poczuła rozczarowanie. – Oczywiście. Czy odkryłeś w Little Firkin coś związanego z grożącym Amelii niebezpieczeństwem? Usiłowała odzyskać swą godność, ale nie mogła. Serce jej śpiewało zbyt głośno: „Jeśli to nie czas i miejsce, to znaczy, że gdzie indziej trafi się jakiś odpowiedni czas i miejsce”. – Nie. Widziałem się z McGowanem, zanim wyjechał, ale nie miał nic nowego do dodania. Potem wymaglowałem z pół tuzina osób... – Uśmiechnął, się dość kwaśno. – A później jeszcze drugie pół tuzina, żeby cię zadowolić. Nikt nic nie wie o żadnym liście. Większość nie wie nawet, że lord Collier jest baronem, a tym bardziej nie zna jego adresu. Potwierdza to moją pierwotną hipotezę, że wysłał ten list ktoś, kto chciał przeszkodzić memu szwagrowi w interesach, jakie miał załatwić na kontynencie. – Rozumiem. 244

I rzeczywiście rozumiała. Grey i Hayden odjadą następnym pociągiem,

pojutrze o świcie. Nic już nie zostało do powiedzenia. Czego się zresztą spodziewała? Serce ją bolało, jakby je rozdzierano na strzępy, obraz jej oczu był zamazany. Odwróciła głowę, by Grey nie dostrzegł łez, które poleją się lada chwila. I wtedy właśnie Cezar zaczął wyć, wtórując jej rozpaczliwym myślom. Brutus przyłączył się do niego, zawodząc rozpaczliwie. Och, nie. Nie teraz. Otarła oczy grzbietem ręki. Zmuszała się do tego, by zdławić w sobie czucie, uspokoić kłębiące się w niej emocje. Bez skutku. W jej sercu szalał istny huragan niepokoju, namiętności, przerażenia i... Musi odejść, uciec od Greya, zanim inne psy przyłączą się do tego żałobnego chóru. Grey spojrzał w stronę domu McGowana. – Biedne zwierzaki – mruknął. – Tak – potwierdziła szeptem. Czuła już, jak przez mgłę, że ogarnięte współczuciem stworzenia zmierzają ku niej, jak metalowe opiłki do magnesu. Grey westchnął. – Mam nadzieję, że McGowan zostawił im jedzenie. Jego słowa miały zapełnić pustkę, jaka wytworzyła się pomiędzy nimi. Ale

przepaść roztaczająca się przed nią była zbyt wielka, by cokolwiek mogło ją zapełnić.

– Tak. – Myślisz, że tęsknią za nim i dlatego tak wyją? – Nie. Wyją, bo wiedzą, że serce mi pęka.

32

Grey czuł, że coś umknęło jego uwadze, był tego pewien. I to coś ważnego. Nie mógł tylko uzmysłowić sobie, co to takiego. Psy wyły, jakby przeczuwały nadejście 245

końca czasów. Oczy Fanny były rozszerzone jak ogromne, czarne jeziora. Spoglądała na niego z nieodgadnionym wyrazem twarzy. – Muszę już iść – powiedziała. Wydawała się wzburzona, zdenerwowana. Czuł się podobnie. – Nie odchodź – usłyszał własny szept. Popatrzyła mu prosto w twarz. Wydawała się zaskoczona. Co on wyprawiał? O czym myślał? O niczym nie myślał, po prostu czuł – a to zawsze było

ryzykowne. Ale, do diabła, miał już dość tłumienia własnych emocji. Nie mógł ich dłużej w sobie dusić. Nie zamierzał nawet próbować. Chciał wierzyć Fanny. Ufać zarówno jej, jak własnym uczuciom i myślom. – Nic nie rozumiesz, Grey. Roześmiał się. – Masz słuszność. – Naprawdę. – Naprawdę – przytaknął. – Proszę cię. – Czego tylko sobie życzysz! – I na jak długo chcesz, dopowiedział w myślach. – Bardzo mi to utrudniasz.

– Tak. Wiem. Potwór ze mnie. – Było tak istotnie. Nie ulegało wątpliwości, że Fanny chce odejść, i to jak najszybciej. Wierciła się, rozglądała niespokojnie na wszystkie strony. – Nie nauczono mnie sztuki udawania.

Nie były to najlepiej dobrane słowa. Twarz Fanny pobladła. – Do licha – poprawił się spiesznie. – Wybacz, Fanny. Musisz mi uwierzyć, że nie był to umyślny przytyk. Na jej twarzy zajaśniał drżący uśmiech. Zabawne, jak bardzo go to uradowało. – Z pewnością nie wyrafinowany. Ta cecha ciebie nie dotyczy, Grey. – Wiem. Nie wracajmy już do przeszłości, dobrze? Bardzo przepraszam, że osądzałem cię, nic właściwie nie wiedząc o tobie. Spoważniała. – Teraz też nie wiesz o mnie wszystkiego. Grey zadrżał, z trudem powstrzymując się od pochwycenia jej w ramiona. Dość już tego na jeden dzień! 246

– Wiem wystarczająco dużo. Musisz mi uwierzyć. Po jej twarzy przemknęło zdumienie i czułość. – Wierzę ci – szepnęła. Uśmiechnął się.

– To dobrze. – Tak bym ci chciała powiedzieć... Coś huknęło. Wystrzał z broni palnej zagłuszył jej dalsze słowa. Grey odwrócił się natychmiast w stronę, skąd dobiegł dźwięk. W stronę Quae Lamia. – Co to było? – spytał Grey. – Nie mam pojęcia – odparła Fanny, marszcząc czoło i spoglądając na drogę. – Kłusownicy? – Nie. – Potrząsnęła głową. – W Little Firkin nie ma kłusowników. Góry stoją otworem dla każdego, kto chciałby zapolować. Greyowi przebiegł po plecach dreszcz strachu. – Musimy wracać. Fanny nie odpowiedziała. Biegła już w stronę Quae Lamia.

Dotarli tam dziesięć minut później i zastali w salonie pozbawionego tchu

Haydena, trzymającego w ramionach półprzytomną Amelię, którą wstrząsały dreszcze. Na podłodze za nimi, pod rozbitym oknem, leżało mnóstwo odłamków szkła. – Ktoś do niej strzelał! – wykrztusił Hayden. Gardło miał zaciśnięte z przerażenia i z gniewu. – Skąd padł strzał? – spytał Grey, podchodząc do okna i wyglądając przez nie. – Zauważyłeś kogoś? – Nie. Dopiero co tu przybiegłem – odparł Hayden. – Chciałem spytać o twoje zdrowie. Byłem jakieś pół mili stąd, gdy usłyszałem wystrzał. Pędziłem tak szybko, jak tylko mogłem... i zastałem Amelię skuloną w kącie. Dziewczyna zaczęła szlochać. Ramiona Haydena zacisnęły się wokół niej z jeszcze większą siłą. – Bogu dzięki, że nie jest ranna. – Głos młodzieńca drżał; odpowiedziało mu rozpaczliwe łkanie dziewczyny. 247

Niech piekło pochłonie podłego tchórza, który strzelił i zwiał, myślał Grey w bezsilnym gniewie, wyglądając przez wybite okno, nie zdołał zobaczyć nic, oprócz odłamków szkła na tarasie pod nimi. –

Gdzie jest Violet? I Ploddy? Hayden potrząsnął głową. – Nie mam pojęcia. Nie widziałem żadnego z nich. – Nie. – Fanny zaprotestowała niezwykle gwałtownie. – Nie macie prawa ich podejrzewać. Nie pozwolę na to. – Oddychała ciężko, twarz miała białą jak papier, a oczy pełne udręki. Nie ruszyła się jednak od drzwi. Stała sztywno wyprostowana. – Powiedz nam, gdzie oni są, Amelio. W jej głosie brzmiała błagalna nuta. Grey dobrze ją rozumiał: to byli jej domownicy, jej rodzina. Fanny byłaby zrozpaczona, gdyby któreś z nich pragnęło śmierci Amelii. Dziewczyna podniosła w końcu głowę, spoczywającą dotąd na piersi Haydena, i spojrzała na swą opiekunkę. Oczy miała rozszerzone, pełne bólu i strachu. – Violet poszła do babci Beadle, którą złapały bóle żołądka. A Bernard poprosił Ploddy'ego, żeby odwiózł go na pociąg i zabrał bagaże. Nie wrócił jeszcze z Little Firkin. Było to alibi łatwe do sprawdzenia. Zbyt łatwe. Grey w duchu skreślił tych

dwoje z listy podejrzanych. Słowa Amelii sprawiły, że napięcie opuściło Fanny. Weszła do pokoju, wyciągnęła ręce do wychowanki, a jej oczy zapełniły się łzami. Amelia wydała zdławiony okrzyk i wyrwawszy się z objęć Haydena, rzuciła się w ramiona Fanny.

Ta objęła ją czule i przylgnęła policzkiem do jej ogniście rudych włosów. Oczy miała zamknięte, łzy spływały spod powiek. Grey przysiągł sobie na wszystkie świętości, że odnajdzie winowajcę. Pomyśleć tylko, że omal nie opuścił tych kobiet w chwili, gdy groziło im takie niebezpieczeństwo. Co by się stało, gdyby wyjechał poprzedniego dnia? Jak mógł się pomylić do tego stopnia? I kto by zapłacił za jego pomyłkę? Amelia? Fanny? – Skąd padł strzał? – spytał ponownie. Hayden, nie odrywając oczu od Amelii, gniewnie potrząsnął głową. – Nie wiem. Z bliska. Tuż obok domu. Grey przytaknął ruchem głowy. – Musiał podejść bardzo blisko, jeśli chciał trafić do celu – zauważył. 248

– Dlaczego tak sądzisz? – spytała cicho Fanny. Otworzyła oczy, ale nadal gładziła Amelię po włosach. – To był strzał z broni krótkiej, nie z karabinu czy muszkietu. Ręka Fanny znieruchomiała. – Ach tak.

– Wątpię, czy w Little Firkin znajdziemy wiele pistoletów czy rewolwerów. Powinniśmy bez trudu dowiedzieć się, kto posiada taką broń lub ma do niej dostęp – stwierdził Grey. Amelia uniosła głowę, spoczywającą na ramieniu Fanny. – Chyba że ktoś zdobył ją dopiero co i bez rozgłosu – powiedziała cicho. Znakomicie. Dziewczyna już się uspokoiła. Grey zawsze podejrzewał, że Amelia ma bystry, logiczny umysł. Dobrze wiedzieć, że potrafi z niego korzystać. – To prawda. Ale mamy przynajmniej jakiś punkt zaczepienia. – Musimy zawiadomić policję – oświadczył Hayden. – Natychmiast. To już nie są teoretyczne rozważania. Życie Amelii jest w niebezpieczeństwie. – Och! Przypomniawszy sobie o tym, Amelia znów mocno przylgnęła do Fanny. Na przystojnej twarzy Haydena odmalował się ból. Chłopak wyglądał tak, jakby miał ochotę wyrwać natychmiast Amelię z ramion opiekunki i zamknąć

ukochaną we własnych objęciach. – Oczywiście – przytaknął Grey. Nie miał zwyczaju siedzieć bezczynnie i czekać, aż kto inny rozwiąże zagadkę. – Ale może to trochę potrwać, zanim tu

dotrą z Fort George. W tym czasie postaram się wywęszyć to i owo. Może w ten sposób pomogę w śledztwie. Amelia znów uzmysłowiła sobie powagę sytuacji. Zadrżała ze strachu. – Przysięgam, Amelio, że nic ci się nie stanie – zapewnił ją Hayden, podchodząc bliżej i wyciągając nieśmiało rękę do dziewczyny. – Amelio – szepnęła Fanny, starając się łagodnie wyzwolić z objęć wychowanki. – Lord Hayden cierpi katusze. Ta uwaga wydała się Greyowi dość osobliwa, ale wywarła wrażenie na Amelii. Dziewczyna nie trzymała się już kurczowo opiekunki, która uwolniwszy się delikatnie z jej uścisku, ujęła obie ręce wychowanki i czule je ucałowała. I nagle zastygła w bezruchu. Trwało to krótką chwilę, ale nie uszło uwagi Greya. Fanny odwróciła Amelię twarzą do Haydena i odsunęła się nieco. 249

Dziewczyna raz tylko spojrzała na zbolałą twarz młodzieńca i znów zaczęła szlochać. Hayden chciał ją objąć, ona jednak potrząsnęła głową, cofnęła się i ukryła twarz w dłoniach. Grey, którego bezbrzeżne współczucie zaczęło się już wyczerpywać, poczuł, że ogarnia go zniecierpliwienie. Nie wyobrażał sobie, by Fanny mogła się podobnie zachowywać, i był już, szczerze mówiąc, nieco znużony. – Jest całkiem wyczerpana. – Fanny łagodnie tłumaczyła Haydenowi, który

wyglądał tak, jakby otrzymał cios prosto w serce. Opiekuńczym gestem objęła wychowankę. – Chodź, kochanie. Powinnaś się położyć. – Tak, oczywiście – przytaknął Hayden. – Nie pomyślałem o tym. Zza zasłony rąk dobiegło łkanie Amelii. Grey zmarszczył brwi. Paskudne podejrzenie przemknęło mu przez głowę. Nie, to niemożliwe. Hayden zbladł, słysząc płacz ukochanej. – Powinieneś rozpocząć swe dochodzenie – zauważyła Fanny. Łzy jej obeschły i w pięknych oczach pozostał tylko dziwny chłód. – Tak – odparł Grey i zmarszczka na jego czole pogłębiła się. – Zajmę się tym. Fanny nadal obejmowała dziewczynę, stanowczo prowadząc ją ku drzwiom.

Grey spoglądał za nimi z pewnym niepokojem. Do Amelii dopiero co strzelano, w domu nie było służby, a jednak Fanny nie poprosiła ani Haydena, ani jego, by zostali z nimi dla bezpieczeństwa. Czemu tak postąpiła? Z jakiego powodu chciała pozostać w domu sama z Amelią?

33

Płacz wstrząsał całym ciałem Amelii. Nigdy jeszcze nie była tak przestraszona, taka nieszczęśliwa. Przylgnęła do Fanny, ale gdy tylko weszły do sypialni i drzwi zamknęły się za nimi, Fanny wypuściła ją z objęć i odsunęła się. 250

– Na litość boską, Amelio, umyj wreszcie ręce – poleciła jej szorstkim szeptem. Amelia wpatrywała się w nią, zaskoczona. – Co?... Jak?... O co ci chodzi? Fanny rzuciła jej gniewne, zniecierpliwione spojrzenie i przekręciła klucz w zamku. – Cuchniesz prochem. – Jakim prochem? – Strzelniczym – odparła sucho Fanny. Amelia po omacku dotarła do łóżka i przysiadła na jego brzegu. Fanny wiedziała. – Dziękuj Bogu, że biedny lord Hayden tak się niepokoił o ciebie, że nie poczuł tego zapachu – ciągnęła dalej Fanny, odwrócona tyłem do Amelii. – A jeśli

nawet, nie wyciągnął z tego żadnych wniosków. Biedny chłopak nie miał pojęcia, czemu nie życzysz sobie, żeby cię pocieszał. Fanny wiedziała. I o pistolecie, i zapewne o tym, że to Amelia napisała list...I w ogóle o wszystkim. – Och, Fanny, tak mi przykro! – zawołała z płaczem, wstając i wyciągając do niej ręce.

– Ciszej! – upomniała ją Fanny. Nie podeszła do Amelii. Stała pod drzwiami i nadsłuchiwała. Amelia nigdy jeszcze nie widziała u swej opiekunki takiego wyrazu twarzy. Fanny wydawała się nie tylko zdenerwowana, ale wręcz udręczona. W jej spojrzeniu nie było ani odrobiny ciepła. To niemożliwe, żeby przestała ją kochać. Amelia polegała na niej we wszystkim. Nie była jeszcze tak dojrzała i samodzielna, jak sądziła. Potrzebowała Fanny. – Zrozum, Fanny, proszę cię! Musiałam to zrobić. Byłam zdesperowana! Lód w spojrzeniu Fanny topniał pod gorącym potokiem łez Amelii. Z westchnieniem rezygnacji opiekunka podeszła do łóżka i usiadła obok dziewczyny. – Czemu nie powiedziałaś mi o tym? –

Wiedziałam, że to ci się nie spodoba. – Amelia zachłysnęła się łzami. – I że powstrzymasz mnie od tego. Nie uznajesz oszustwa, choćby pomogło w dotarciu do celu. Jesteś... jesteś zbyt uczciwa! 251

– Przestań – bolesny protest wyrwał się mimo woli z ust Fanny. Odwróciła się, a na jej twarzy malowało się cierpienie. – Och, Amelio. – Byłam bardzo ostrożna – tłumaczyła Amelia. – Z wyjątkiem tego wystrzału, ale to dlatego, że musiałam improwizować na poczekaniu. Nie rozumiesz? On już miał wyjechać i trzeba go było w jakiś sposób zatrzymać! Słyszałaś, co mówił lord Sheffield, Fanny? Był pewny, że ktoś chciał przeszkodzić lordowi Collierowi w interesach, czy też powiedział coś podobnego, równie głupiego. Święcie w to wierząc, powiedziałby mojemu opiekunowi, że nic mi nie grozi. I w końcu lord Collier nigdy by mnie nie zaprosił do Londynu. A Hayden całkiem by o mnie zapomniał! – Rozumiem, że to cię skłoniło do wystrzelenia z pistoletu ojca. Ale czemu w ogóle wysłałaś ten list? I jak zdołałaś strącić donicę z balkonu? Och, Amelio. – Fanny zbladła. – Grey mógł zostać zabity. – Nie strąciłam żadnej donicy. Widać naprawdę zrobił to kot. Przysięgam. Nigdy bym w taki sposób nie naraziła czyjegoś życia.

Fanny zmierzyła ją surowym wzrokiem. – A ten list? Po co go wysłałaś? I to właśnie teraz, tak nagle? –

Nagle? – zawołała Amelia, dotknięta do żywego. – Ładne mi nagle. Tkwimy w Little Firkin sześć lat z okładem, Fanny. Spędziłam tu jedną trzecią

mojego życia! – Bezsilny gniew i poczucie krzywdy z powodu uwięzienia na odludziu odezwały się w niej z całą siłą. – Zostałam skazana na wygnanie i nikt mnie nie zapytał, co o tym sądzę. Po prostu, musiałam tu tkwić... podczas gdy cały świat mknie naprzód z zawrotną szybkością. Mogłam tylko mieć nadzieję, że może kiedyś zdołam go dogonić. –

Powinnaś była powiedzieć mi, że tak cię to męczy – perswadowała Fanny. –

Mówiłam. Powtarzałam ci to w kółko, a ty odpowiadałaś ciągle to samo: „Nie ma sensu wiecznie się tym gryźć, musimy pogodzić się z tym, czego nie da się zmienić, użalanie się nad sobą nic nie pomoże...” – Zwiesiła głowę i zakryła twarz rękami. –

Kochane biedactwo... – Fanny nareszcie okazała współczucie, którego Amelia tak potrzebowała. Wyjawiwszy w końcu swe tak długo skrywane sekrety, dziewczyna pozbyła się ciężkiego brzemienia. Co za ulga. 252

–

Nie sądziłam, że to się tak zagmatwa – pożaliła się. – Pisałam do lorda Colliera chyba z pół tuzina razy, błagając go, by pozwolił nam zamieszkać razem z nim w Londynie... ale wiecznie odmawiał. Bardzo grzecznie, oczywiście. – Pociągnęła noskiem. – Tyle podróżuje w interesach i w sprawach wagi państwowej, że nie byłoby to możliwe. Pomyślałam jednak, że gdyby sytuacja okazała się naprawdę groźna, lord Collier byłby zmuszony do działania i wezwałby nas do Londynu. Do głowy mi nie przyszło, że przyśle tu kogoś innego dla zbadania sprawy. Ale nawet to nie miało znaczenia, odkąd... – Amelia nieśmiało pochyliła główkę. – Odkąd poznałam lorda Haydena. Ach, Fanny, jak ja go kocham. Nie mogę go utracić. Nie przeżyję tego! Musiałam więc wymyślić coś, żeby lord Sheffield pozostał dłużej w Little Firkin. Fanny potrząsnęła głową. – Nie musiałaś posuwać się aż tak daleko. Jeśli lord Hayden czuje do ciebie to samo, co ty do niego, wróci z pewnością. A jeśli nie wróci, to znaczy, że wzięłaś swoje marzenia za prawdę, a wówczas lepiej, żebyś przekonała się o tym

jak najszybciej. Jakieś bolesne wspomnienie sprawiło, że oczy jej pociemniały. – Z pewnością wróci! – zapewniła ją Amelia. – Powiedział, że mnie kocha. – Ale nie prosił cię o rękę – zauważyła rozsądnie Fanny.

– Nie prosił – przyznała Amelia, prostując się dumnie. – Musi widocznie mieć jakiś powód, dla którego jeszcze tego nie uczynił. Ale poprosi! On mnie kocha, Fanny. Wiem, że mnie kocha. – W takim razie powinnaś mu zaufać i cierpliwie czekać – stwierdziła stanowczo Fanny. Amelia odwróciła się. Na jej czole zarysowała się zmarszczka. Fanny nie okazała zbyt wiele zrozumienia. Co prawda, nie mogła sobie wyobrazić Fan aż tak zakochanej, by zrobiła wszystko dla ocalenia swej miłości. – Może i powinnam – przyznała – ale lord Sheffield uparł się, że musi wyjechać, i zamierzał zabrać Haydena ze sobą, więc byłam w rozpaczy. Improwizowałam. Zapewne nie obmyśliłam wszystkiego w najdrobniejszych szczegółach, ale co się stało, to się nie odstanie. Fanny nie zdradź mnie przed Haydenem. Przysięgnij. –

Ależ, Amelio – odparła zniecierpliwiona Fanny. – Jeśli ja przejrzałam twój podstęp, to lord Sheffield lada chwila też się wszystkiego domyśli. 253

– Nie. – Amelia potrząsnęła energicznie głową. – Nawet mu do głowy nie przyszło sprawdzić, czy moje ręce pachną prochem. On nie ma powodu podejrzewać mnie o cokolwiek. Niczego się nie domyśli. – Amelio, twój podstęp wcale nie był taki sprytny. Fanny z pewnością nie miała racji! – Skąd wiesz? Czyżbyś była specjalistką od podstępów? – spytała wyzywająco Amelia. Fanny wytrzymała jej spojrzenie. – Owszem, znam się na tym. – Nie wyjaśniła dokładniej swych zagadkowych słów, tylko westchnęła. – Przyjrzyj się faktom, Amelio, a przekonasz się, że jesteś jedyną osobą, która mogła zrobić coś podobnego. Po pierwsze, należysz do bardzo nielicznej grupki osób, które wiedzą, jak zaadresować list, by dotarł bezpośrednio do lorda Colliera. Po drugie, wczoraj, gdy kot strącił donicę, nie wpadłaś w popłoch i nie zlękłaś się o swoje życie. Nawet nie próbowałaś udawać strachu. A w dodatku pozbyłaś się służby tuż przed kolejną próbą zamachu na ciebie – mówiła dalej z bezlitosną logiką. – Poza tym, co

najistotniejsze, w Little Firkin nie ma nikogo, kto by skorzystał na twojej śmierci. Tylko ty chcesz koniecznie się stąd wynieść, takim czy innym sposobem. No i ja, oczywiście. – Fanny przymknęła oczy. – Jestem pewna, że Sheffield zaczyna to

sobie uświadamiać, o ile nie uświadomił sobie do tej pory. Na samą myśl o chłodnej, zamkniętej w sobie Fanny, podejmującej takie ryzyko z jakiegokolwiek powodu, na ustach Amelii pojawił się uśmiech. – Nikt z pewnością nie podejrzewałby ciebie, Fan – zapewniła przyjaciółkę. W odpowiedzi Fanny uśmiechnęła się blado. – I co ja teraz mam zrobić? – szepnęła Amelia, zwiesiwszy głowę. – Chyba mogłabyś na początek wyznać lordowi Haydenowi prawdę. Amelia poderwała się gwałtownie. – Co takiego? Nie! Co właściwie masz na myśli? – On cierpi katusze, Amelio. Żyje w nieustannym strachu, że coś ci się stanie, a nie ma pojęcia, z której strony padnie cios. To prawdziwe tortury. Wiem coś o tym – powiedziała. – Czułam się jak na mękach, gdy zastanawiałam się, czy naprawdę ktoś chce cię zabić, zanim jeszcze to wszystko się wydarzyło. Ale tego, co Hayden przeżywa w tej chwili, nie potrafię sobie nawet wyobrazić. 254

Amelia ukryła twarz w dłoniach, zbyt zawstydzona, by spojrzeć Fanny w oczy. Próbowała uspokoić swą opiekunkę. Robiła wszystko, żeby ją przekonać, iż nie należy tej groźby traktować poważnie. Wiedziała jednak, że Fanny mimo to się przejmuje. A jeśli chodzi o ukochanego, okazała się taką egoistką. Była uszczęśliwiona, że Hayden potraktował ją tak poważnie... i nie myślała wcale o bólu, na jaki narażała innych. – Pan McGowan, lord Sheffield, a nawet Violet. Wszyscy byli bardzo przejęci – powiedziała Fanny. – Wiem. I tak mi wstyd. Nie jestem dobrym człowiekiem, Fan. – Ależ jesteś dobra, tylko bardzo młoda. I nieraz bezmyślna. Rozumiem cię. Wiem, jak łatwo przymknąć oczy na cierpienie, które się samemu spowodowało. Ale co teraz? Jak chcesz wszystko naprawić? – Nie mogę mu powiedzieć! Nie jestem taka dzielna jak ty. Fanny wzdrygnęła się. – Kiedyś mu to wyjawię. Przyrzekam. – Amelio, nie możesz budować przyszłości na kłamstwie. Poczucie winy i desperacja sprawiły, że Amelia stała się kąśliwa.

– Skąd wiesz? Od kiedy tak dobrze się znasz na romantycznych uczuciach? – Wyraz twarzy Fanny sprawił, że dziewczyna natychmiast pożałowała

tych słów. – Przepraszam, Fanny. Ale muszę najpierw upewnić się co do uczuć Haydena. – A kiedy uzyskasz pewność, że cię kocha? Za tydzień? Za rok? Może za dziesięć lat? – Nie wiem! – W takim razie po prostu mu zaufaj. Fanny niczego nie rozumiała. Skąd zresztą miałaby wiedzieć o takich sprawach? Tak krótko była mężatką... I nigdy nie zakochała się naprawdę. Nie miała pojęcia, ile gotowa jest znieść kobieta, byle tylko nie rozstawać się z ukochanym. Chwyciła Fanny za rękę i ścisnęła ją mocno. – Tu idzie o moje życie – oświadczyła dramatycznie. – Daj słowo, że nic mu nie powiesz. – Popełniasz błąd. –

To mój błąd. 255

– Nie zdołam cię przekonać? – spytała Fanny ze smutkiem. – Nie. Daj słowo. Fanny wyswobodziła rękę z uścisku i westchnęła z niepokojeni. – Dobrze już, dobrze. Daję słowo. – Pomożesz mi? – dopytywała się żałośnie Amelia. Fanny uniosła wzrok w stronę sufitu, jakby szukała tam natchnienia. – Spróbuję – mruknęła w końcu. Amelia poczuła taką ulgę, że aż się popłakała. – Dziękuję, Fanny! Tak ci dziękuję! wszystko dobrze się skończy, zobaczysz... Wyjdę za mąż za Haydena i wyniosę się stąd... To znaczy, obie się stąd wydostaniemy. I wszystkim nam życie ułoży się jak najlepiej. Fanny obrzuciła ją poważnym spojrzeniem. – Wszystkim, Amelio? To niemożliwe.

Grey wyszedł na taras, by rozejrzeć się za łuskami. Uznał, że najpewniej stąd właśnie strzelano. Po łusce można poznać, jakiej broni użyto, dzięki czemu łatwiej będzie trafić do jej właściciela. Namówił Haydena, żeby mu towarzyszył. Chłopak był w fatalnym stanie. Dręczyło go, że zjawił się zbyt późno na miejscu przestępstwa. Czuł się nic nie wart, zarówno jako wielbiciel, jak i

opiekun. Nie było sensu tłumaczyć mu, że gdyby zjawił się wcześniej, morderca mógłby odłożyć swój zamiar na kiedy indziej, albo – co gorsza – zastrzelić ich oboje. Hayden po prostu nie słyszał, co się do niego mówi. Ciągle spoglądał zbolałym wzrokiem na dom. – Nie życzyła sobie ode mnie pociechy. Ma mi za złe, że nie było mnie tu, gdy powinienem jej bronić. – Brednie. Ale Grey równie dobrze mógłby nic nie mówić. – Powinienem tu być – zadręczał się Hayden. – Wiedziałem, że to poważna sprawa, że należy zachować czujność. – Spojrzał z irytacją na Greya. – Mignął mi ktoś na balkonie, ale dałem się przekonać, że nikogo tam nie było. O, próba przerzucenia części winy na rozmówcę. Grey nie miał tego siostrzeńcowi za złe. Jeśli chłopak poczuje się dzięki temu lepiej, niech nawet zwali na niego całą winę. Grey nie był zresztą wcale pewny, czy rzeczywiście nie zasługuje na potępienie. Trafił mu się prawdopodobny winowajca – kot, więc

256

zamiast skoncentrować się na niewidzialnym prześladowcy Amelii, skupił uwagę na tej drugiej, wygodniejszej ewentualności. – Powinienem był ciebie posłuchać – przyznał. – Owszem, powinieneś – odparł dobitnie Hayden. – Następnym razem będę się kierował jedynie własnym instynktem. – To zawsze najlepsze rozwiązanie – wymamrotał Grey, słuchając go jednym uchem. Na tarasie było mniej więcej tyle samo potłuczonego szkła, co pod oknem salonu. Grey spojrzał w górę. Z rozrzutu odłamków na kamiennych płytach nie można było wywnioskować, z której strony padł strzał. Dziwne. Grey przeszedł na koniec tarasu, uważnie oglądając ziemię za kamiennymi płytami w poszukiwaniu śladu stopy, łuski, czegokolwiek, co pozwoliłoby zidentyfikować winowajcę. – Co zrobiłaś z pistoletem? – doleciał do nich głos z któregoś z otwartych okien nad nimi. Głos był kobiecy, surowy i karcący. Jej głos. Fanny. Grey poczuł, że w płucach zabrakło mu nagle powietrza. O czym ona mówi? –

Tam go z pewnością odnajdzie. Musisz pozbyć się broni. Wrzuć ją do rzeki.

Nie, Fanny! Proszę cię. Nie. Zacisnął powieki i usiłował wymyślić okoliczności, w jakich jej słowa mogły mieć całkiem niewinne znaczenie. – W porządku. Co jeszcze? – usłyszał znów jej głos. Zadała pytanie takim tonem, jakby mówiła do siebie. – Musimy stworzyć fikcyjnego winowajcę. Przekonującego. Jakiś szaleniec? Nie. Lepiej ktoś z przeszłości. Dawny znajomy twego ojca. Powiedzmy, z Indii. Nie mogło być żadnego innego wyjaśnienia. Zawsze podejrzewał, że to Fanny napisała ten list. Dobrze sobie radził z przesłuchiwaniem świadków i od razu wiedział, że coś ukrywała. Kiedy jednak oskarżył ją o to, a Fanny – patrząc mu prosto w oczy – przysięgła, że tego nie zrobiła, uwierzył jej. – Nie, nie, i jeszcze raz nie – mówiła teraz. – Sheffield nigdy w to nie uwierzy. Muszę wymyślić coś innego. Zamilkła. 257

Mówiła to z całą powagą, niezwykle rzeczowo. Kobieta, która wyraża się w ten sposób, jest z pewnością kompetentna, inteligentna – i godna pożądania,

wszystko w najwyższym stopniu. Taka kobieta potrafi nawet rozkochać w sobie gburowatego cynika bez cienia ogłady. I wystawić go na pośmiewisko. Właśnie jej się to udało. Nic dziwnego, w gruncie rzeczy. Co by nie mówić, był synem swojego ojca. Łatwowiernym, romantycznym i żałośnie śmiesznym jak on. – Przepraszam. Mówiłam ci, że musiałam improwizować – dał się słyszeć głos Amelii, zrozpaczony i płaczliwy. – To był jedyny sposób, jaki mi przyszedł do głowy, żeby go przekonać, że naprawdę coś mi grozi. I że muszą zabrać mnie ze sobą. Lord Sheffield sam powiedział, że gdyby zdarzyło się coś okropnego, musiałby to zrobić. – Chwilka ciszy. – Chciałam powiedzieć: zabrać nas ze sobą. Zabrać je ze sobą. A więc to było głównym celem. Powinien poczuć się lepiej po tym wyznaniu. Przynajmniej przyczyny działania Fanny nie były na wskroś egoistyczne. Nie poczuł się jednak ani trochę lepiej. Nie szło jednak o motywy i pobudki, szlachetne czy nie, ani o to, czy Fanny kłamała ze względu na siebie, czy dla dobra kogoś innego. Chodziło o jego serce. Uwierzył jej, a ona go okłamała. Jak mógłby w przyszłości znów jej zaufać? Co z tego, że wyjaśnienia Fanny byłyby rozsądne, a motywy altruistyczne? Następnym

razem mogą okazać się mniej czyste i szlachetne, a potem całkiem odrażające i podłe. Skąd mógł mieć pewność, że tak nie będzie? Przez całe życie demaskował oszustów i ujawniał matactwa, trzymając się kurczowo prawdy. Ona jedna była przedmiotem jego czci, na niej zawsze mógł polegać. Jedyny punkt, niezmienny i wyraźny na wiecznie zmieniającym się,

zamglonym horyzoncie. Jego busola na wzburzonym morzu. Tylko prawda, i nic więcej. – To się nie może udać. – Właśnie że może – oświadczyła Amelia. – Hayden mnie kocha. Nigdy nie wyjedzie beze mnie. – Grey? Odwrócił się. Siostrzeniec stał kilka kroków od niego, z twarzą zwróconą ku otwartemu oknu. – Co ona miała na myśli? – spytał Hayden głosem, jakiego Grey nigdy dotąd u niego nie słyszał. 258

Nie ulegało jednak wątpliwości, że wszystko było dla niego aż nazbyt jasne. Wyraz twarzy siostrzeńca sprawił, że Grey stracił resztę współczucia, jakie jeszcze mógł żywić do Amelii. Bez względu na to, jak dalece Amelia Chase żałowała, że uczestniczy w knowaniach Fanny, nic nie było dla niej wystarczającym usprawiedliwieniem.

34

– To musi być jakaś pomyłka – zapewniał wuja Hayden. – Nie. – Ona nie mogłaby tego zrobić. – Była pod wpływem... tej drugiej. – Nie mogę w to uwierzyć. – Nie ty jeden zostałeś oszukany. – Jeśli ona to zrobiła.

– Zrobiła. Obie to zrobiły. – Jeśli to zrobiła, musi być jakieś wytłumaczenie. – Wszystko jest całkiem proste. Z początku ja stanowiłem dla niej szansę wydostania się stąd, a kiedy ten plan zawiódł, ty stałeś się jej nadzieją na wyzwolenie. Nie zaszkodziło i to, że dziedziczysz tytuł barona.

– Nie. – Hayden potrząsał głową, najpierw bez pośpiechu, potem gorączkowo. – Nie mogę w to uwierzyć. Ona mnie kocha. – Nie ty jeden zostałeś oszukany. Ciągnęło się tak przez pół godziny. Hayden krążył tam i z powrotem po ścieżce prowadzącej do Quae Lamia. Wuj nie był w stanie przekonać go, by wrócili do domu. Choć Hayden starał się jak mógł, nie zdołał w żaden inny sposób wyjaśnić słów Amelii, które usłyszał na własne uszy. Grey zapewniał, że nie może być innego wytłumaczenia i że zarówno on sam, jak jego siostrzeniec byli przedmiotem sprytnej manipulacji. 259

– Powinniśmy stąd odejść – powtarzał Grey. – Nie mamy tu nic do roboty. Usiadł na trawie obok podjazdu, opierając się plecami o stary, omszały dąb. Ręce złożył na kolanach. Nie miał triumfującej miny jak dawniej, ilekroć wykrył czyjeś paskudne machinacje, wyglądał posępnie, jak doświadczony w bojach rzymski centurion, dumający o swej ostatniej bitwie. Bruzdy na jego twarzy, zgarbione plecy, a nawet ciemne kręgi pod świetlistymi oczami sprawiały, że jeszcze bardziej niż zwykle wyglądał na zabijakę, starego wygę nie do pokonania. A jednak, zamiast stanąć do walki, Grey uparcie przekonywał siostrzeńca, by stąd odeszli, bez konfrontacji z kobietą, która omal

nie wywiodła go całkiem w pole. Hayden przestał krążyć po podjeździe i zacisnął mocno powieki. Czuł ból nie do zniesienia. Amelia go oszukała. Jej postać pojawiała się przed jego zamkniętymi oczami jak urocza, dręcząca zjawa: kokieteryjne minki, lśniące rude włosy, śliczne oczy, zgrabna figurka... Omamiła go naturalnością, niezwykłym oczytaniem, zaraźliwym zapałem, chęcią poznania wszystkiego, co jemu już spowszedniało, a wreszcie swym śmiechem i słodyczą... Czy to możliwe, by Amelia go oszukiwała? Po prostu nie mógł w to uwierzyć. Z dzikim pomrukiem wzniósł ku niebu zaciśniętą pięść i odwrócił się

raptownie, by stanąć twarzą w twarz z Greyem. – Nie wyjdę stąd, póki się z nią nie rozmówię. Przynajmniej tyle jest mi winna. I ty jesteś mi to winien. – Ja? – Grey był zdziwiony. – Tak, ty. Ściągnąłeś mnie tutaj. – Wiedział, że jest niesprawiedliwy w stosunku do wuja, ale nic go to nie obchodziło. Miał prawo być niesprawiedliwy. – Gdybym tu nie przyjechał, serce by mi teraz nie pękało. Cały mój świat nie zawaliłby się... – Zrobił króciutką pauzę. – O ile naprawdę się zawalił. – No cóż... – Grey odetchnął głęboko, zmusił się do wstania z ziemi i

otrzepał spodnie. – Jeśli musisz się z nią rozmówić, to trudno. – Muszę.

Amelia leżała na brzuchu w trawie nad rzeką, do której wrzuciła pistolet. Płakała. Uciekła do swego ulubionego zakątka, łudząc się, że znajdzie tu spokój. Nie znalazła. 260

Była tchórzem i kłamczuchą. Z rozmysłem naraziła Haydena na cierpienie, ponieważ kochał ją szczerze, głęboko, a kiedy kogoś się kocha, nie można znieść myśli, że grozi mu niebezpieczeństwo. Albo cierpienie. Skubała rękami młodą, wiosenną trawę. Jeśli kocha Haydena, nie powinna sprawiać mu bólu. A jednak sprawiła. Jak długo pozostawi go jeszcze w przekonaniu, że grozi jej niebezpieczeństwo? Tydzień? Miesiąc? Rok? Czy nie o to właśnie pytała ją Fanny? Nawet jeśli nikt nie odkryje jej oszustwa i pobiorą się z Haydenem, ile czasu upłynie, zanim życie w kłamstwie tak ją zmęczy, że wyrwie się jej jakieś niebaczne słowo? Ukrywała swój sekret zaledwie od dwóch miesięcy, czy coś koło tego, a już była wykończona. Gdyby tylko znalazła jakiś prosty sposób wyplątania się z tego... Znieruchomiała. Istniał przecież taki sposób: mogła po prostu wszystko mu wyznać. Fanny miała chyba rację, Jeśli Hayden naprawdę ją kocha – a tak przecież było – wybaczy jej na pewno, bez względu na to, kiedy wyzna mu prawdę, dziś czy za rok. A jeżeli nie? No cóż, w takim razie Fanny też miała rację: jeśli

Hayden nie wybaczy, to nigdy nie kochał jej naprawdę. Amelii przypomniało się, co powiedział tamtego wieczoru na tarasie, kiedy po raz pierwszy wyznał jej miłość. Opisywała mu więź, łączącą ją ze zwierzętami, a gdy uwierzył we wszystko, co ją zdumiało, spojrzał na nią czule i powiedział: „Tak

postępują wszyscy zakochani: wierzą sobie nawzajem”. Nie może pozwolić, by Hayden dłużej się zadręczał. Zebrała wszystkie siły, wstała i już miała ruszyć w drogę, gdy nagle jakaś muszka wpadła jej do oka. Amelia potknęła się i upadła. Zsuwając się ze skarpy, usłyszała głośny trzask łamiącej się gałęzi. Zatrzymała się i pozbyła z oka natrętnego owada. Znów coś trzasnęło. Amelia zamarła. To nie był odgłos łamanej gałęzi. Nie na darmo wychowała się na dalekiej, brytyjskiej placówce w Indiach. Od razu rozpoznała strzał z karabinu. Serce rozszalało się w jej piersi, gdy zwrócił jej uwagę nagły błysk na górskim stoku. Ktoś do niej strzelał.

Grey otworzył frontowe drzwi, nie kłopocząc się pukaniem, i przepuścił Haydena przodem. Violet ani panny Oglethorpe w dalszym ciągu nie było. Co się zaś tyczy Ploddy'ego, Grey zauważył go, jak znikał w powozowni z dużą butelką whisky. Wiele czasu upłynie, nim się stamtąd wynurzy. 261

Drzwi wejściowe nie były zamknięte. Gdyby były, Grey nie cofnąłby się przed ich wyłamaniem. W obecnej chwili zrobiłby to z prawdziwą przyjemnością. Ale nie

musiał. Panował nad sobą ze względu na Haydena: nie chciał dawać biednemu chłopakowi złego przykładu. Nie można tak od razu wybijać drzwi, nawet jeśli się wpadło jak śliwka w kompot. Nic nie pomagało. Ani lekceważenie sytuacji, ani ośmieszanie własnych uczuć za pomocą wyświechtanych powiedzonek nie ułatwiło sprawy. Nie chciał zresztą niczego zniszczyć. Niczego, prócz wspomnień o niej. Te pragnął zatrzeć raz na zawsze. Nieprawda. Pragnął zachować w pamięci każdy najdrobniejszy szczegół: zarys jej brwi, gardłowy śmiech, wdzięczne ruchy rąk, atramentową czerń włosów... – Nikogo tu nie ma – stwierdził Hayden. – Właśnie że jest. – Grey nie zastanawiał się nad tym, skąd to wie. Był pewien. Prosto z hallu skierował się do salonu. Było tu pusto. Wiatr, wpadający przez otwarte francuskie okna, porwał część papierów z zagraconych stołów i porozrzucał po podłodze. Zasłony falowały. Powietrze było chłodne. – Fanny, gdzie się ukrywasz? – zawołał Grey. – Wszystko się wydało, moja droga. – Tu jestem.

W jej głosie nie było wahania. Nie próbowała też uciec. Wydawała się zmęczona i zrezygnowana. Idąc za jej głosem, Grey – z Haydenem u boku –

wyszedł na taras. Ich oczy spotkały się. Wyglądała na nieprawdopodobnie znużoną. Pochylone ramiona, przyćmiony wzrok. Uśmiechnęła się smutno. Wiedziała już, że wszystko przepadło. – Bardzo mi przykro – powiedziała. – Mnie też – odparł. – Gdzie jest Amelia? – spytał natarczywie Hayden. Fanny niechętnie odwróciła się do niego. Hayden był uosobieniem młodzieńczego oburzenia. Łaknął konfrontacji, której Grey wyraźnie sobie nie życzył. – Wyszła z domu. – Dokąd ją pani wysłała? Co jej kazała zrobić? 262

Aż się cofnęła, tyle jadu było w jego głosie. Grey natychmiast zareagował, wysuwając się do przodu, jakby chciał ich rozdzielić. – Wszystko w porządku – uspokoiła go Fanny, unosząc rękę. Popatrzyła na Haydena. – Nigdzie jej nie wysyłałam, wyszła z własnej woli. Nie mam pojęcia,

gdzie jest. – Tak czy inaczej, wyjeżdżamy jutro rano – odezwał się Grey. – Rozumiem. – Tylko tyle? – zaatakował ją Hayden, drżąc z oburzenia. – To wszystko, co ma pani do powiedzenia? Zmierzyła go posępnym spojrzeniem. – A jak powinnam według pana odpowiedzieć, milordzie? Widzę przecież wyraźnie, że odkryliście... – Zawahała się. Oczy Greya zwęziły się. Starannie dobiera słowa, pomyślał. Nic dziwnego. Kłamać należy z wyczuciem. – Odkryliście, że list z prośbą o pomoc pochodził od Amelii – mówiła dalej Fanny – i nic jej nie zagraża. Cóż zostało więcej do powiedzenia? – Wyjaśnienie wszystkiego! Hayden niemal rzucił się na Fanny. Krew nabiegła mu do twarzy. Grey chwycił chłopaka i odciągnął go do tyłu.

– Na litość boską, Hayden – warknął, potrząsając siostrzeńcem. – Nie

zapominaj się. – Muszę się dowiedzieć, dlaczego to zrobiła – odparł Hayden z rozpaczą. – Chcę poznać prawdę, o ile ta kobieta jest zdolna do mówienia prawdy. Cała krew odpłynęła jej z twarzy. – Jak zmusiła Amelię do oszukania mnie? Fanny zacisnęła mocno dłonie, splecione pod biustem i odpowiedziała zdumiewająco spokojnym tonem: – Amelia jest bardzo młoda, milordzie. I chce za wszelką cenę wyjechać z Little Firkin. – To pani chce koniecznie wyrwać się stąd i nie przebiera w środkach. Słyszałem, co mówiłyście. Posłużenie się mną było tylko jedną z ewentualności. – Nie – zaprzeczyła. – Nie... 263

– Tak! – Cały ból Haydena wyraził się w tym jednym, krótkim słowie. – Amelia powiedziała, że skoro Grey postanowił wyjechać, musiała coś wymyślić, żebyśmy zabrali także i ją. –

Źle pan zrozumiał jej słowa. Grey puścił Haydena, ale pozostał w pobliżu. Chłopak wyglądał tak, jakby zaraz miał wybuchnąć płaczem... albo popełnić morderstwo. Jedno wydawało się równie prawdopodobne jak drugie. Nigdy nie mieli się dowiedzieć, co by w Haydenie przeważyło, gdyż w tym właśnie momencie wpadła na taras Amelia. Rude włosy powiewały za nią jak proporzec. Nie mogła złapać tchu, oczy miała rozszerzone strachem, suknię poplamioną trawą. – Bernard McGowan przed chwilą usiłował mnie zabić!

35

Amelia obróciła się dokoła, wpatrując się badawczo w kamienne twarze wokół siebie. Czemu nikt nie zareagował? Nie odezwał się? – Nie słyszycie? Bernard McGowan przed chwilą do mnie strzelał. Dwukrotnie. Mógł mnie zabić! – Ach, Amelio – szepnęła Fanny. Nie! Och, nie! Wiedzieli. Twarz Haydena mówiła to wyraźnie. Amelia zwróciła się więc do Fanny.

– Przyrzekłaś, że im nie powiesz! – Nie musiała nic mówić – warknął Hayden, zanim Fanny zdążyła coś powiedzieć. W jego głosie słychać było gniew. – Sami słyszeliśmy, jak spiskujecie. – Ależ, Haydenie, wcale nie spiskujemy! – Wyciągnęła do niego rękę. Odskoczył jak oparzony. Jej początkowe obawy przerodziły się w paniczny strach. – Posłuchaj, proszę! Potrzebuję cię, Haydenie. Bernard McGowan strzelał do mnie! Hayden prychnął z niesmakiem i odwrócił się do niej plecami. Musi zmusić ich do tego, by jej uwierzyli. 264

– Byłam nad rzeką, a kiedy chciałam odejść, potknęłam się. W tej samej chwili usłyszałam strzał, ale myślałam, że to gałąź się złamała. I wówczas rozległ się drugi strzał. Dostrzegłam błysk lufy i... – Daj spokój, Amelio – powiedziała Fanny. – To się na nic nie zda. – Ależ to prawda – ściszyła głos do szeptu. – Dwa strzały, jeden po drugim. Jestem pewna, że to Bernard, bo... – Przestań! – wybuchnął Hayden.

Amelia wpatrywała się w profil ukochanego, chcąc go zmusić, by spojrzał na nią i przekonał się, że mówiła prawdę. Nie spojrzał. Zamknął oczy. Zapewne jej widok był dla niego równie odrażający, jak dźwięk jej głosu. – Proszę cię, przestań. Myślałem, że jeśli będziesz miała okazję wyjaśnić wszystko sama, powiesz mi prawdę. Ale ty tego nie chcesz. Nie potrafisz. Powstrzymała łkanie. – Przecież to, co mówię, jest prawdą. – McGowan wyjechał dziś rano z Little Firkin – wtrącił lord Sheffield. – Widziałem, jak wsiadł do wagonu i zaraz potem pociąg ruszył. Amelia niczego już nie pojmowała. Nie mogła się przecież mylić. – To niemożliwe. On tu jest, mówię wam! Widocznie musiał wysiąść z

pociągu. Wiedziała, że brzmi to rozpaczliwie; jakby chciała się ratować za wszelką cenę. I tak właśnie się czuła. – Czemu Bernard miałby strzelać do ciebie, Amelio? – spytała Fanny. – Nie wiem.

O Boże. Nawet Fanny jej nie wierzyła. A jeśli straciła zaufanie Fan, to wszystko przepadło. Nie pozostał jej już nikt i nic. To moja wina, pomyślała, spoglądając na otaczające ją twarze; zamknięte w sobie i zgnębione. Do tego doprowadziła swymi pomysłami, kłamstwami i... – Gra skończona, Amelio – stwierdziła Fanny. – Chyba że zechcesz powiedzieć prawdę – dodał zimno Hayden. Spoglądał teraz na nią. Oczy miał gniewne, usta zaciśnięte. – To właśnie jest prawda! – Nie pogarszaj sprawy, i tak jest wystarczająco bolesna – szepnęła Fanny. – Tak. Nie! 265

Odwróciła się i potykając się, wbiegła do domu.

Lord Hayden Collier leżał z rękoma skrzyżowanymi pod głową, wpatrzony w zaciek na suficie, dokładnie nad jego łóżkiem. Przez całą noc plama ta przybierała coraz to inne kształty. Raz przypominała anioła, to znów demona albo syrenę, ale każda z tych wizji zmieniała się w twarz Amelii z wyrazem takiej rozterki, jaka malowała się na niej, zanim dziewczyna wybiegła wczoraj z tarasu w Quae Lamia.

Hayden wyciągnął ręce spod głowy, zacisnął pięści i walnął nimi w materac. Z prawej i z lewej. Powtarzał to niejednokrotnie tej nocy. Równie często pił whisky stanowczo zbyt dużo. Albo wpatrywał się bezmyślnie w książkę, nie odwracając stron. Musiał jakoś przetrwać kilka następnych godzin. O świcie obaj z Greyem wyjadą stąd. Właściciel gospody, Donnie MacKee, zgodził się podwieźć ich do Flood-on-Blot, miejscowości oddalonej od Little Firkin o trzydzieści pięć mil. Pociąg pocztowy miał tam przybyć po południu. Grey był pewien, że za odpowiednio wysoką sumę kierownik pociągu zgodzi się przyjąć dwóch pasażerów. Niewiele rozmawiali z Greyem podczas okropnej zimnej kolacji. W głowie Haydena tkwił uparcie obraz Amelii. Myśl o tym, że opuścił ją, zamiast zaoferować

jej pomoc i ulżyć w cierpieniu, sprawiała, że czuł się jeszcze bardziej nieszczęśliwy. Kompletnie zdezorientowany, zasugerował wujowi, że nie ma potrzeby aż tak spieszyć się z wyjazdem. Wyjaśnił Greyowi, że nie jest do tego stopnia wyczerpany, żeby nie mógł spędzić jeszcze jednego dnia w tej samej miejscowości, co Amelia i pani Walcott. Grey rzucił mu nieodgadnione spojrzenie i stwierdził: – Wobec tego jesteś silniejszym mężczyzną ode mnie. Wyjeżdżamy jutro. Hayden nie miał pojęcia, o co wujowi chodzi, ale nic nie mogło odwieść Greya od tej decyzji. Wobec tego bagaże zostały spakowane i czekały już w hallu. Twinningsowie po ich wyjeździe mieli wysprzątać i zamknąć domek myśliwski, a

potem udać się w ślad za nimi w drogę powrotną. Wkrótce wszystko będzie wyglądało tak, jakby w ogóle się tu nie zatrzymywali. Pozostaną tylko blizny po ranach, które nigdy całkiem się nie zagoją 266

Hayden odgarnął włosy z czoła. Amelia wydawała się taka przerażona... I uparcie powtarzała, że Bernard McGowan do niej strzelał. Musi być wyjątkowo dobrą aktorką. Ale jeśli wcale nią nie jest? Jeśli mówiła prawdę? Jęknął głośno. Zdrowy rozsądek walczył w nim z głosem serca i żadne z nich nie zamierzało ustąpić. Zerwał się z łóżka. Po prostu nie mógł wyjechać z Little Firkin, nie rozmówiwszy się z Amelią po raz ostatni. I nic go nie obchodziło, że jest teraz czwarta rano. Zamierzali wyjechać powozikiem MacKee o ósmej, żeby zdążyć do Flood-onBlot na czas i załatwić sobie miejsca w wagonie pocztowym. Nie było więc chwili do stracenia. Hayden dotarł do Quae Lamia i spróbował otworzyć drzwi frontowe, przypomniawszy sobie, jak Grey wczoraj po prostu wszedł bez stukania. Teraz jednak drzwi były zamknięte. Okrążył więc dom i dotarł do tarasu. Przystanął tam i przyglądał się oknom starając się dociec, które z nich należy do pokoju Amelii. Wszystkie okna na drugim piętrze były – z uwagi na niezwykłe ciepło – otwarte. Z wyjątkiem jednego. W taką pogodną, wiosenną noc nikt nie zamyka okien w sypialni, chyba że

obawia się czegoś złego. Jakiegoś niebezpieczeństwa. To musiała być sypialnia

Amelii. Hayden zebrał garść żwiru, rozsypanego między kamiennymi płytami. Wycelował starannie, cisnął żwirem w zamknięte okno i czekał. Bez rezultatu. Zebrał znów garstkę i ponownie rzucił nim w okno. Czekał przez chwilę i miał już spróbować szczęścia po raz trzeci, gdy usłyszał głos Amelii. – Kto tam? Jej głos dotarł do niego nie zza zamkniętego okna, lecz z wnętrza innego ciemnego pokoju, położonego niżej. – To ja, Hayden. Blada twarzyczka pojawiła się na sekundę w oknie i równie szybko zniknęła. – Nie powinieneś był tu przychodzić. To niebezpieczne. On może czaić się gdzieś w pobliżu. – Jej głos był cichy i pełen niepokoju. – Muszę z tobą pomówić. – Wracaj do domu. To niebezpieczne. – Nie odejdę, póki nie porozmawiamy – powtórzył z uporem Hayden. 267

Zaległa długa cisza. – Mógłbyś wspiąć się na balkon? On może obserwować wejście od frontu. – Dobrze. – Otworzę drzwi balkonowe, ale bądź ostrożny, na litość boską. Nie tracąc czasu, Hayden wspiął się po gęstych pnączach, którymi były oplecione kolumny, podtrzymujące balkon. Następnie przeskoczył przez balustradę. Musiał chwilę zaczekać. W końcu spostrzegł, że Amelia przemyka ostrożnie pod ścianami. Nie stanęła w drzwiach balkonowych, tylko z boku, po czym odsunęła zasuwkę. Hayden wszedł do wnętrza. Oczy Amelii wydawały się ogromne w pobladłej twarzy. Rozplecione włosy opadały na ramiona. Nie była w nocnym stroju, nadal miała na sobie tę samą suknię, którą nosiła wczoraj po południu. Przez sekundę żadne z nich się nie poruszyło. Potem Hayden pochwycił ukochaną w ramiona, przytulił mocno i przycisnął usta do jej jedwabistych włosów. – Tak się bałam – szepnęła łamiącym się głosem. – Nie bój się. Jestem tutaj. Przy mnie będziesz bezpieczna. –

Uważasz mnie za kłamczuchę. – Nie.

– Nie wierzysz mi. – Wierzę. Mówił to zupełnie szczerze. W walce z rozsądkiem serce odniosło zdecydowane zwycięstwo. Nieważne, co Amelia zrobiła, jakie grzechy popełniła, jak dalece prawdopodobna była opowiedziana przez nią historia. Wierzył jej, bo go o to prosiła. Bo ją kochał. – Ale ja naprawdę cię okłamałam. Płakała cichutko, mocząc mu koszulę i tuląc się do jego piersi. – Wiem – odparł. – Ale to pani Walcott skłoniła cię do tego. Amelia odsunęła się od niego i spojrzała nań z niedowierzaniem, marszcząc brwi. – Fanny? Ona o niczym nie miała pojęcia. Amelia miałaby być wyłącznie odpowiedzialna? Jak to możliwe? Była przecież tylko młodziutką dziewczyną. Hayden starał się znaleźć kogoś, na kogo mógłby przerzucić brzemię winy, spoczywającej na delikatnych barkach jego ukochanej.

268

– Ale całe to planowanie, te machinacje... Musiała cię jakoś zainspirować. Jego sugestia nie odniosła zamierzonego skutku. Amelia wyprostowała się dumnie, a z jej cudownych oczu posypały się iskry. – Myślisz, że nie jestem wystarczająco inteligentna? Że nie mam dość rozumu na takie... machinacje? – Skądże znowu. Masz zdolności do wszystkiego, nawet do snucia niegodnych intryg. Tylko... jesteś na to zbyt szlachetna. Hayden miał wrażenie, że całkiem zręcznie ubrał swą myśl w słowa. Amelia jednak była innego zdania. – Wcale nie. Zaskoczony Hayden otworzył szeroko usta, Amelia zaś – na widok jego osłupienia – poczuła się nieco zbita z tropu. – A właściwie, o jakie intrygi mnie posądzasz? – spytała. Była to wysoce niezręczna sytuacja. Hayden zaczerwienił się i był rad, że po ciemku tego nie widać. – No, wiesz, o te zakusy... na mnie.

– Na ciebie? – Amelia nie mogła go zrozumieć. – No, tak. Na mój tytuł, majątek, nazwisko... Jedno uderzenie serca. Tyle czasu zajęło Amelii zrozumienie sensu jego słów.

I wówczas nastąpiła gwałtowna replika: – Myślisz, że chciałam cię złapać na męża? – To takie... niesmaczne określenie. Zaparło jej dech. – Więc naprawdę mnie o to podejrzewasz! – zagrzmiała oskarżycielskim tonem. – Cicho, cicho. – Chwycił ją za ramię, przyciągnął do siebie. Tak uroczo się dąsała. – Obudzisz cały dom! – Nie ma tu kogo budzić. Violet nadal jest u babci Beadle, Ploddy pewnie odsypia swoje pijaństwo w powozowni, panna Oglethorpe udała się do swego brata, pokój Fanny znajduje się po drugiej stronie domu, a ty... – Nareszcie przerwała, by zaczerpnąć tchu. – Ty jesteś największym zarozumialcem w świecie. Mimo swego oburzenia, nie próbowała odsunąć się od Haydena. Postanowił

uznać to za dobry znak i przyjąć na siebie każdą winę, jaką by chciała go 269

obarczyć. Najwidoczniej wszystko źle zrozumiałem. To przez Greya, pomyślał z urazą. Jednak, ogólnie rzecz biorąc, był zachwycony. – A przynajmniej mam nadzieję, że tak jest, bo gdyby wszyscy młodzieńcy z wielkiego świata byli tacy, to już chyba lepiej, mimo wszystko, nie wyjeżdżać z Little Firkin. Chciałam je opuścić wcale nie po to, żeby wyjść za ciebie. – Spojrzała na niego z lekkim obrzydzeniem. – Też pomysł! Nawet jeszcze cię nie znałam. – Cóż... Myśleliśmy, że pierwotnie chciałaś się po prostu wyrwać z tej dziury, ale odkąd się poznaliśmy, zmieniłaś plany. – Bo nie można ci się oprzeć? – spytała, a oczy płonęły jej z oburzenia. – Nic podobnego. Gdybym jednak się oświadczył, mogłabyś odjechać stąd razem ze mną. Skrzywiła się, jakby wzięła do ust coś obrzydliwego i namyślała się, czy wypluć to, czy nie. Potem jej napięcie trochę opadło i pociągnęła tylko noskiem. – O, doprawdy? Westchnął z ulgą. –

To był niezwykle inteligentny plan. – Rzeczywiście – przytaknęła i od razu poweselała. – Pomysł przyszedł mi do głowy wkrótce po tym, jak pochorowałyśmy się z Fanny i jak wpadłam do rzeki. Fanny powiedziała, że gdyby się wydarzyło coś jeszcze, zaczęłaby

podejrzewać, że ktoś dybie na nasze życie. – Bardzo sprytny pomysł – powtórzył z podziwem Hayden. – Masz słuszność. – Uśmiech Amelii nieco przybladł. – Myślę jednak, że nie powinnam była cię okłamywać. Chciałam tylko opuścić wreszcie to miejsce, póki jestem jeszcze młoda. – Rozumiem. – Jednak sprawy od razu przybrały zły obrót i nikt – prócz Fanny – nie potraktował serio zagrożenia. A potem lord Sheffield postanowił stąd wyjechać... – Zwiesiła głowę. – Nie mogłam znieść myśli, że o mnie zapomnisz. I wobec tego strzeliłam w okno z pistoletu mojego ojca i zaczęłam krzyczeć. – Nigdy bym o tobie nie zapomniał – zapewnił. – Przecież cię kocham. Od razu podniosła głowę. –

A ja ciebie. Powinnam była zawierzyć naszej miłości, jak radziła Fanny. – Fanny? 270

– Domyśliła się wszystkiego po tym, jak wystrzeliłam z pistoletu ojca. Wyczuła na moich rękach zapach prochu. Fanny była taka przygnębiona! Ale zmusiłam ją do przyrzeczenia, że nic ci nie powie. Taka byłam nieszczęśliwa, Haydenie... Poszłam nad rzekę, żeby pozbyć się pistoletu, ale nie mogłam przestać płakać i myśleć o tym, że Fanny miała słuszność. Jeśli cię kocham, powinnam wyznać ci prawdę. A ty, jeśli mnie kochasz, wybaczysz mi. – Nie mam ci nic do wybaczenia – odparł Hayden stanowczo. – Jesteś dziewczyną o żywej wyobraźni, bardzo pomysłową, która znalazła się w sytuacji nie do zniesienia, ale ma dość inteligencji i odwagi, by jakoś temu zaradzić – powiedział całkiem szczerze. Na Boga, ona naprawdę będzie mu zawsze podporą i natchnieniem. Padł na kolana przed Amelią, wprawiając ją w zdumienie. – Musisz za mnie wyjść. Błagam, zostań moją żoną. Moje życie będzie puste i bez znaczenia, jeśli nie staniesz u mego boku. Zerknęła na niego nieśmiało; na jej policzku pojawił się dołeczek. –

Oczywiście, że wyjdę za ciebie! Czekałam tylko, żebyś mi to zaproponował. – Chciałem zachować wszelkie formy i najpierw poprosić o pozwolenie mego ojca.

– Dlaczego? – Bo tak wypada. Roześmiała się. Cóż za słodkie, subtelne dźwięki. – Och, Haydenie, obawiam się, że nic nie wiem o tylu ważnych sprawach. Pomyśl tylko, jakie zamieszanie spowodowałam. Próbowałam intrygować, kłamałam, udawałam, że ktoś... Urwała nagle. – Co się stało? – O Bernardzie McGowanie nie kłamałam. On naprawdę usiłował mnie zabić. Popatrzyli na siebie i żadne z nich nie odwróciło oczu. – Skąd wiesz, że to McGowan strzelał do ciebie?

Skinęła głową, doceniając wnikliwość pytania. – Słyszałam takie właśnie strzały niemal codziennie przez pierwszych dziesięć lat mojego życia. Dobrze zapamiętałam odgłosy wydawane przez broń 271

palną różnego typu. I wiem, jak szybko można ją powtórnie załadować. Ten człowiek w ciągu zaledwie paru sekund oddał do mnie dwa strzały z szybkostrzelnego karabinu. Tylko z tego rodzaju broni, przeznaczonej na użytek wojska, można strzelać dosłownie raz po raz. Niemal każdy w Little Firkin, kto korzysta z broni palnej, używa jednostrzałowej strzelby, ładowanej od tyłu i przekazywanej z ojca na syna. wątpię, by ktoś ze stałych mieszkańców miasta miał karabin. – I jeszcze jedno – powiedziała cicho. – Szybkostrzelnymi karabinami posługują się przede wszystkim strzelcy wyborowi. Bernard służył w Indiach w tym właśnie charakterze. I ma taki karabin. Obie z Fanny widziałyśmy u niego tę broń. Boże, co za kobieta! – Pakuj się. Musimy jak najprędzej zabrać cię stąd. Potem obudzimy Greya, zawiadomimy policję i... – Lord Sheffield nie zgodzi się, bym wam towarzyszyła. Nie uwierzy mi.

Pomyśli, że to kolejny podstęp z mojej strony. Nie ma do mnie zaufania, a ciebie po prostu uzna za... otumanionego. Miała słuszność. – Z pewnością zmieni zdanie, jeśli opowiesz mu o wszystkim.

– Czemu miałby mi wtedy uwierzyć? Przecież i to mogłam sobie wymyślić. – Popatrzyła na niego ze smutkiem. – Obawiam się, że przez swoje kłamstwa straciłam wszelką nadzieję na pomoc ze strony lorda Sheffielda. Musiałabym udowodnić mu, iż McGowan maczał w tym palce. – A pani Walcott? Ona ci chyba uwierzy? – W końcu może uwierzy. Czuje się teraz boleśnie zawiedziona. Gdybyś ją ujrzał, Haydenie. Ma taki pusty wzrok, jej twarz jest pozbawiona życia... – Opłakany stan przyjaciółki niewątpliwie zrobił na Amelii wielkie wrażenie. – Próbowałam pomówić z nią wczoraj, ale nie wyszła ze swego pokoju. Odpowiedziała tylko: „Nie teraz, Amelio. Nie gniewam się, ale nie teraz”. A poza tym – dodała jeszcze – Fanny nie ma prawa podjąć decyzji co do mojego wyjazdu. Tylko mój oficjalny opiekun i jego przedstawiciel, lord Sheffield, mogą o tym zadecydować. – Trzeba więc znaleźć dowody, żeby go przekonać, iż musimy zabrać cię ze

sobą – oświadczył Hayden z determinacją. 272

– Ale jak? – Wybiorę się do domu McGowana. Jeśli udawał, że wyjeżdża z Little Firkin, nie mógł wrócić do domu z obawy, że ktoś go tam zobaczy. Może jednak pozostawił jakieś dowody, coś, co wyjaśniłoby, czemu chce cię... – Zabić. – Zabić – powtórzył z powagą Hayden. Skinęła głową. – W takim razie – idziemy tam. Odetchnął głęboko. Spodziewał się takiej reakcji ze strony Amelii. – Nie możesz iść ze mną. Zaczekaj na mnie tutaj. – Nie ma mowy – zaprotestowała. – Nie możesz nawet myśleć o czymś podobnym – odparł, coraz bardziej zdenerwowany.

– To po prostu śmieszne – odpowiedziała. – Jak mógłbyś dostać się tam beze mnie? Zapomniałeś o Cezarze i Brutusie? Prawdę mówiąc, Hayden całkiem zapomniał o tych potwornych psiskach. – A, prawda... – Właśnie. Jestem ci potrzebna! Cezar i Brutus z pewnością nie wyrządzą

mi krzywdy.

– Jest wielka różnica między wyliniałym kotem a dwoma psami ludojadami! – protestował Hayden. Amelia spojrzała mu w oczy, absolutnie pewna swego. – Ależ, Haydenie. Widziałeś mnie z tym kocurem z powozowni. Widziałeś kruki, krążące nad miasteczkiem. Nawet nasze konie uważano za zwierzęta nie do ujarzmienia, póki Fanny nie sprowadziła ich do Quae Lamia. Uwierz we mnie, Haydenie. Zaufaj mi. Już jej ufał, i to całym sercem.

273

36

Świt zajaśniał na horyzoncie zaledwie jednym bladym pasmem światła, gdy przybyli do domu Bernarda. Zgodnie z przewidywaniami Haydena – był doprawdy genialny – w całym budynku panowały ciemności i wydawał się całkiem pusty. Ktoś jednak z pewnością zjawi się w końcu, by nakarmić Cezara i Brutusa. Jeśli

nie babcia Beadle, która żywiła niepojętą – i nieodwzajemnioną – sympatię do tych zwierząt, to ktoś inny. Musieli więc jak najszybciej uwinąć się ze swymi poszukiwaniami. Wystarczy im w zupełności jeden dowód. Najlepszy byłby karabin. Ciągle jeszcze pachniałby spalonym prochem po niedawnych strzałach. A jeśli nie karabin, to być może znajdzie się w bibliotece lub w korespondencji Bernarda coś, co wyjaśni, czemu zależało mu na śmierci Amelii. Jej samej nadal wydawało się to niewiarygodne. Kilka dni temu wiązała swe dziewczęce marzenia z osobą przystojnego bankiera. A teraz on chciał ją zabić. – Zabezpieczona łańcuchem i kłódką – szepnął Hayden, który dotarł już do bramy.

– Mam klucz – uspokoiła go Amelia. – Bernard pouczył nas dokładnie, jak ocalić kolekcję znaczków, gdyby pod jego nieobecność wybuchł pożar. Omal się nie roześmiała. To brzmiało tak absurdalnie! Czy drogi, stateczny, zwariowany na punkcie swoich znaczków Bernard mógł naprawdę życzyć jej śmierci? Otworzyła bramę i wślizgnęła się do środka. Hayden tuż za nią. – Będę miał oko na te potwory, Amelio. Gdyby któryś z nich choćby tylko zrobił groźną minę, natychmiast wybiegniesz z domu – rzucił rozkazującym tonem. –

Tak jest, milordzie. – To nie żarty, Amelio. Choć nie zaprzeczam istnieniu... pewnej więzi między tobą a światem zwierzęcym, nie jestem wcale pewny, czy to dotyczy wszystkich stworzeń. – Wszystkich – odparła Amelia z wielką pewnością siebie. Po chwili stali przy frontowych drzwiach i zaglądali przez nieosłonięte okiennicami okna do obszernego hallu, pozbawionego wszelkich mebli i ozdób. Na 274

jego przeciwległym końcu czekały, sprężone do skoku, wielkie, czarne sylwetki z opuszczonymi łbami i zjeżoną sierścią. Psy już ich wyczuły. – Miałeś słuszność, Bernarda tu nie ma – zauważyła Amelia z podnieceniem, po czym wyjaśniła: – Bernard nigdy nie wpuszcza psów do domu, kiedy sam w nim przebywa. Myślę, że trochę się ich boi. – No cóż, ja też bym się bał – mruknął Hayden, nie odrywając oczu od olbrzymich zwierzaków, drepczących niespokojnie na drugim końcu hallu. Amelia musiała tylko zwabić psy do jednego z mniejszych, rzadko używanych pokojów i zamknąć je tam. Potem będą już mogli zająć się bez przeszkód swoimi poszukiwaniami. –

Brutus! Cezar! – zawołała przez drzwi. Psy znieruchomiały. Brutus, ten większy, pochylił łeb, spoglądając w stronę, skąd dobiegał głos. – Nie denerwuj się, psinko. To ja, Amelia! Nacisnęła klamkę i drzwi otwarły się bezszelestnie. – McGowan nie zamyka drzwi wejściowych? Amelia odwróciła się do swego towarzysza. – Bernard pewnego razu wyjaśnił mi, że zamki są raczej barierą psychologiczną niż realną przeszkodą dla włamywacza, a psy spełniają obie

funkcje. – Ach tak? – Zaczekaj tu. – Wślizgnęła się do hallu i zamknęła za sobą drzwi. Psy nadal stały bez ruchu. Cezar zaczął głośno węszyć i Amelia – mimo wszystko – poczuła się niepewnie. Potem z miejsca, gdzie znajdowały się psy, dotarło do niej głuche warczenie. Psy wyczuły widać jej niepokój. Nic innego. Powinna się opanować, żeby jej zdenerwowanie nie udzieliło się zwierzętom. Wyprostowała się i uśmiechnęła. –

No, no, pieski. Co ma znaczyć to powarkiwanie? – powiedziała cicho, zbliżając do nich. Brutus opuścił łeb. Cezar pokazał zęby i w niepewnym świetle przedświtu Amelia dostrzegła błysk przerażająco ostrych kłów. – Wracaj, Amelio – doleciał do niej głos Haydena. – Natychmiast! Widocznie otworzył drzwi. Nic dziwnego, że oba psy zachowywały się tak agresywnie. 275

– Zamknij drzwi – powiedziała, nie odrywając wzroku od psów. Zaczęły skradać się ku niej. Światło odbijało się w ich czarnych oczach, które zdawały się płonąć. – Jeszcze cię zaatakują. – Amelio! – Zaufaj mi. Usłyszała trzask zamykanych drzwi. Poczuła ulgę, kolana się pod nią ugięły Bez pośpiechu wypuściła powietrze z płuc i uśmiechnęła się drżącymi wargami. – No, już sobie poszedł. – Zrobiła jeszcze jeden krok i wyciągnęła rękę. – Chodźcie teraz ze mną. Wejdziemy razem do... W jednej chwili psy były na drugim końcu hallu, a w następnym pędziły

prosto na nią, kłapiąc zębami i warcząc. Długie nitki śliny zwisały z otwartych pysków, pazury stukały o deski podłogi. Niemożliwe! Nie mogły przecież rzucić się na nią! Zwierzęta ją kochały... Odwróciła się nieporadnie, zdumiona i przerażona. Za późno! Czuła już ich wilgotny, gorący oddech. Podniosła ręce, by osłonić twarz... i w tej właśnie chwili została odepchnięta na bok. Upadła jak długa na podłogę i ujrzała, że Hayden zagradza drogę pędzącym psom. Ściągnął marynarkę i owinął ją sobie wokół ramienia. Szczęki Brutusa zacisnęły się na nim. Cezar, biegnąc w sukurs swemu towarzyszowi, poślizgnął

się nagle, wywinął koziołka w powietrzu i upadł ciężko na ziemię. – A pójdziesz! – wrzasnął Hayden, sprawną ręką opędzając się przed psem, który szarpał jego drugie ramię. – Amelio, wyjdź... Au! Brutus zdołał przez warstwy materiału dobrać się do ciała Haydena. Chłopak z hałasem zwalił się na kolana i potoczył po ziemi. Lewą ręką ściskał Brutusa za gardło. Kłapiący pysk znajdował się w odległości kilku zaledwie cali od jego twarzy. – Hayden! – krzyknęła przeraźliwie Amelia. – Hayden! – Brutus! Cezar! Spokój! Władczy męski głos zabrzmiał jak trzaśniecie bicza. Oba psy zamarły w bezruchu. Głowa Brutusa przekrzywiła się w mocnym uścisku Haydena. Pies

skomlał i starał się oswobodzić, zapierając się tylnymi nogami. Cezar przypadł brzuchem do ziemi i oddalił się, znikając w mroku. Na schodach ukazał się Bernard McGowan. Jego twarz była nieruchoma i pozornie pełna troski. W ręku trzymał szybkostrzelny karabin. 276

– Dobry Boże – mruknął. Jego spojrzenie powędrowało w stronę Haydena, który siedział oparty plecami o ścianę, z podartą marynarką owiniętą wokół zakrwawionej ręki. – Ile krwi. Nie można tego tak zostawić. Żadnych dowodów rzeczowych w moim domu. Widzę, że będę musiał zrobić tu porządek. Hayden oddychał z trudem. Jego pierś gwałtownie wznosiła się i opadała, włosy miał zmierzwione, twarz lśniącą od potu. Amelia bez namysłu podbiegła i uklękła przy nim. Hayden przyciągnął ją do siebie zdrowym ramieniem. – Twoja ręka, Haydenie! – Nie jest z nią tak źle, jak się wydaje. – Uśmiechnął się blado. – W każdym razie mam taką nadzieję. Obrócił się i próbował wstać, krzywiąc się z bólu, powstrzymał go jednak głos Bernarda. – Nie zmuszajcie mnie państwo do tego, żebym was zastrzelił. Hayden obrzucił wściekłym spojrzeniem człowieka, który miał ich w swojej

mocy. – Myśleliśmy, że pan wyjechał. – Istotnie, powinienem być teraz daleko stąd – przytaknął uprzejmie Bernard. – Ale upadek panny Chase w całkiem nieodpowiedniej chwili sprawił, że musiałem pozostać dłużej w Little Firkin. Choć, prawdę mówiąc, za drugim razem

spudłowałem haniebnie. Stanowczo, wyszedłem z wprawy. A teraz znalazłem się w sytuacji nie do pozazdroszczenia i muszę na poczekaniu obmyślać nowy plan. Przypominało to zwyczajne zrzędzenie, jakby był bibliotekarzem i znalazł plamy z herbaty na obwolucie książki. Budziło to w Amelii tym większe przerażenie. – Czemu tak się pan zachowuje, Bernardzie? – szepnęła. – Myślałam, że mnie pan lubi. Byłam pewna, że jesteśmy przyjaciółmi. – Ależ lubię. I jesteśmy przyjaciółmi, – wydawał się zdziwiony. – Ale, jak pani Walcott była łaskawa zauważyć, nasza przyjaźń nie miała nigdy szans na to, by rozwinąć się w coś więcej. Nawet gdyby ten młody człowiek nie wkroczył w pani życie. Nieszczęśliwym dla pani zbiegiem okoliczności, coś innego wtargnęło również w moje życie. – Co takiego?

– Żółty kulawy dwugarbny wielbłąd. Ani Amelia, ani Hayden nie zrozumieli, co chciał przez to powiedzieć. 277

– To znaczek pocztowy – wyjaśnił Bernard protekcjonalnym tonem. – Niezwykle cenny. Znaczek, który stanie się najdroższym skarbem w mojej kolekcji. Ukoronowaniem dzieła mojego życia. – Czy nie jest pan trochę za młody, by zakończyć dzieło swojego życia? – spytał Hayden z odrobiną zgryźliwej ironii, tak charakterystycznej dla jego wuja. – Nie. – Kiedy ów znaczek pojawił się na scenie? – spytał Hayden. Próbuje zyskać na czasie, zorientowała się Amelia. – O, wiele miesięcy temu. Tak to już bywa ze znaczkami. Najpierw zaczyna być o nich głośno, potem ma się okazję je zobaczyć. Następnie dowiadujemy się, kto i ile gotów jest za nie zapłacić. Może się to ciągnąć całymi miesiącami. Niekiedy nawet latami. Myślałem, że będę miał dość czasu na zalecanie się do panny Chase i zapewnienie sobie przychylności jej opiekuna, a w końcu uda mi się zdobyć ten skarb. – Nie miał na myśli Amelii. – Potem jednak... Cóż, jestem

realistą. Zauważyłem, jak sprawy stoją. Zacząłem więc snuć inne plany. Szczęśliwie się złożyło, panno Chase, że przygotowała pani dla mnie grunt, wspominając o dwóch nieudanych zamachach na pani życie, których żadnym sposobem nie można było przypisać mnie. Za pierwszym razem znajdowałem się w Nowym Jorku, za drugim na statku, pośrodku Oceanu Atlantyckiego.

Amelia zapomniała o strachu. Nie pojmowała, jak ten człowiek mógł się do tego stopnia zmienić! Był taki różny od Bernarda, którego znała. Taki zimny, wyrachowany... Nadal jednak miał nienaganne maniery. – Ale jakim sposobem mógłby pan odnieść korzyść z mojej śmierci, Bernardzie? – spytała. – Za sprawą Cechu Rzemiosł Artystycznych – wyjaśnił cierpliwie. – Zapłacą sowicie za teren, na którym zbudowano Little Firkin. Nie wyniesie to aż tyle, ile mógłbym sobie zapewnić dzięki pani dziedzictwu, ale – przy zaciągnięciu jednej czy drugiej pożyczki – powinno mi wystarczyć na zakup dwugarbnego kulawego wielbłąda. – Jak to? Przecież nie jest pan właścicielem... – zaczęła, potrząsając głową, zbita z tropu. Nagle jednak wszystko stało się dla niej jasne. – Jeśli mieszkańcy Little Firkin nie oddadzą panu pieniędzy, które od pana pożyczyli na poczet spadku, przejmie pan ich nieruchomości. 278

– O, oni już tkwią po uszy w długach. Zdecydowana większość mieszkańców Little Firkin żyje na kredyt. Specjalnie go dla nich przedłużyłem. Jakiś czas po pani śmierci – nie od razu, oczywiście – zażądam zwrotu pożyczonych kwot. A ponieważ nie będą mogli zwrócić, ich domy i parcele, na których zostały wybudowane, staną się moją własnością. – Czemu nie zażąda pan, żeby oddali te pieniądze już teraz? – spytał Hayden. Pot perlił mu się na czole, jednak zdołał zachować spokój i rozsądek. Bernard wzruszył ramionami. – Teraz, póki jeszcze mogą liczyć na spadek po pułkowniku, znalazłoby się dość chętnych do przejęcia ich długów. Gdy jednak zniknie wszelka nadzieja na te sto tysięcy, nikt im nie pospieszy z pomocą. A ja mam prawo do ich ziemi, bo stanowi ona zabezpieczenie zwrotu pożyczek. Rozumiecie teraz? – Ależ to potrwa długie miesiące. – Specjalista od wyrobów ceramicznych już mi proponował pokaźną pożyczkę w zamian za udziały w hipotekach, jakie posiadam. – Bernard znów się uśmiechnął, tym razem niemal przepraszająco. – No, do dzieła. Wstańcie oboje. Amelię znowu ogarnął strach. –

Co pan chce z nami zrobić? Nie może pan nas zabić, tak po prostu. Ludzie zaczną nas szukać.

– Nie od razu – odparł Bernard, – Zwłaszcza że zamierzam, skoro tylko stąd wyjdę, wysłać depeszę do lorda Sheffielda. W pańskim imieniu, milordzie. Z wiadomością, że pan i panna Chase postanowiliście razem uciec. – Grey nie uwierzy w coś podobnego. – O, chyba uwierzy. Zwłaszcza że, biedaczysko, szuka byle pretekstu, żeby stąd wyjechać. – Cóż to ma znaczyć? Czemu miałby tego chcieć? – spytała Amelia, raczej po to, by zyskać na czasie, niż ze zwykłej ciekawości. Dobrze wiedziała, czemu lord Sheffield pragnął się stąd wyrwać: nie znosił kłamców, takich jak ona. Bernard skrzywił się, bacznie przypatrując się Amelii, jakby starał się odgadnąć, czy tylko udaje nieświadomość. – Z powodu pani Walcott – odpowiedział w końcu. Jego odpowiedź całkiem zbiła Amelię z tropu. Sheffield mógł czuć wstręt do niej, ale dlaczego miałby nienawidzić Fanny? 279

– Jak to, z powodu Fanny? – Nie może znieść jej bliskości. – A to dlaczego? – Co też pan mówi? – zdumiał się Hayden. Bernard był wyraźnie zaskoczony. – Czyżbyście, doprawdy, oboje tego nie wiedzieli? Jak to możliwe? – Potrząsnął głową z ubolewaniem. – Cóż za bezmiar egocentryzmu u młodej zakochanej pary. – westchnął. – Lord Sheffield kocha panią Walcott – wyjaśnił z przesadną cierpliwością. – Jednak jego rozsądek i charakter zmagają się z tym uczuciem i z pewnością nie pozwolą, by ono zwyciężyło. Sam ostatnio doświadczyłem czegoś podobnego – napomknął skromnie – mam więc dla Sheffielda wiele współczucia. Ale w moim przypadku zdecydowanie zwyciężyło serce. Znowu mówił o tym swoim znaczku. Śmiał porównać coś takiego z miłością Sheffielda. Miłością Sheffielda? Świat z każdą chwilą stawał się bardziej niezrozumiały. – Ale dość już tych pogawędek – oświadczył Bernard. – Muszę zrobić to i

owo, przygotować wszystko, jak należy. Później, kiedy się ściemni, przejdziemy się wszyscy razem do Quae Lamia i złożymy wizytę uroczej pani Walcott. Do tej pory

pozostaniecie tutaj, jako moi goście. Zamierza zabić również Fanny, pomyślała Amelia. Wie, że ona nigdy nie uwierzy, iż uciekłam od niej bez słowa pożegnania. Nie da się również nabrać na żaden „nieszczęśliwy wypadek”. Nie po tym wszystkim, co się wydarzyło. Fanny, Hayden – wszyscy, których kochała, mieli umrzeć i powodu jej kłamstw. I jakiegoś tam znaczka. Wybuchnęła śmiechem. Bernard zrobił groźną minę. – No, no, żadnych histerii – ostrzegł. Uniosła dumnie głowę. – Nie zrobię panu tej przyjemności – odparła. – Rozśmieszyło mnie tylko, że taki pan niemądry: zabijać ludzi dla jakiegoś tam znaczka. Skinął głową, z bolesnym wyrazem twarzy. – Zgadzam się z panią w zupełności – powiedział. – Sam powtarzałem sobie dokładnie to samo. „To śmieszne, Bernardzie! Czyś ty rozum stracił?” Ale potem pomyślałem o pustym miejscu w gablocie, pomiędzy czerwonym i niebieskim 280

wielbłądem, i nic innego nie miało już znaczenia. – Wzruszył ramionami. –

Wejdźcie teraz do tamtego pomieszczenia. Wskazał karabinem niewielki przedpokój, pozbawiony mebli, podobnie jak większa część domu Bernarda. – A gdyby zamarzyła się wam ucieczka... – dodał i pstryknął palcami. Psy, które dotąd czaiły się w mroku, pojawiły się nagle; w ich potężnej piersi wzbierał groźny pomruk. – Pamiętajcie lepiej, że Cezar i Brutus czuwają pod drzwiami. Amelia bez słowa objęła Haydena w pasie i pomogła mu wejść do pokoju. Z tyłu za nimi dwa wielkie psy groźnie powarkiwały.

37

– Gdzie Hayden i Amelia? – spytał Grey. Stał z kapeluszem w ręku na ganku i napawał się widokiem Fanny tak, jak człowiek umierający z pragnienia upaja się czystą, ożywczą wodą.

Chociaż nie było w niej nic czystego ani ożywczego. Doskonale panująca nad sobą kobieta sprzed kilku dni znikła. Fanny była – podobnie jak on – całkiem wyczerpana, każdy to widział od razu. Ciemne kręgi pod oczami odbijały się rażąco od jasnej cery. Włosy opadały czarną chmurą na ramiona, zgarbione ze zmęczenia. Skóra przybrała szarawy odcień, z oczu wyzierał strach. –

Fanny – powtórzył łagodniej. – Gdzie oni są? – Gdzie są? – Była wyraźnie zdezorientowana. – Amelia jest nadal w swojej sypialni. Ja... Co to ma znaczyć? Czemu pytasz o nich oboje? – Ścisnęła nasadę nosa, jakby miała trudności z koncentracją. Grey bez słowa podał jej depeszę. Fanny pochyliła się nad niewielką kartką, odgarniając równocześnie do tyłu włosy. Ileż było gracji w tym nieświadomym geście. Mimo niespożytej energii i pewności siebie, pozostało w niej nadal coś z sylfidy, leśnej boginki, uosobienia kruchości i ulotnego wdzięku, choć wszelkie inne cechy Fanny zdawały się temu przeczyć. Podniosła oczy znad depeszy. 281

– Piszą tu, że uciekli razem. – Tak – odparł, reagując raczej na ton jej głosu niż na słowa. – Ja też nie mogę w to uwierzyć. Choćby nawet Hayden nie dbał o to, że ojciec może go wydziedziczyć, z pewnością zbyt mu zależy na Amelii, by kompromitować ją taką ucieczką. Przypuszczam, że ukrywają się gdzieś w pobliżu, czekając, aż wyjadę, by zaraz potem wyjść z ukrycia. Zakładam także, że wiesz, gdzie oni są. Fanny poczerwieniała. – Nie. Nic o tym nie wiem. Ale zamierzam się dowiedzieć!

Odwróciła się. Jej loki zakołysały się lekko, jej krok odzyskał dawną sprężystość, gdy ruszyła korytarzem. Grey udał się za nią, przeciskając się między meblami, wspinając się po schodach, przedzierając się raz jeszcze przez zagracony korytarz, aż dotarli do zamkniętych drzwi. Fanny zaczęła się do nich dobijać. Kiedy nikt nie odpowiadał, otworzyła je i weszła. W sypialni nie było nikogo. Okna zamknięte, zasłony zaciągnięte, w łóżku najwyraźniej nikt tej nocy nie spał. Fanny ogarnęła pokój spojrzeniem pełnym niepokoju. – Nie mam pojęcia, gdzie oni są. Przysięgam. Grey nie wiedział, co o tym sądzić. Na jego myśli zbyt mocno wpływały emocje, by mógł zaufać rozsądkowi. Jakaś cząstka jego ja pragnęła uwierzyć w to, że Fanny jest naprawdę zaskoczona i zaniepokojona widokiem pustego pokoju.

Jednak cyniczny głos w jego mózgu ostrzegał, że była to tylko znakomicie wyreżyserowana komedia, mająca przekonać go o prawdomówności Fanny. Prawdomówności... wszystko zawsze sprowadzało się do tego jednego. Do prawdy. – Mało mnie to obchodzi, wiesz czy nie wiesz – dotarł do Greya jego własny głos. – Nie mam najmniejszego zamiaru wtrącać się do intryg, które knujesz. Cokolwiek by to było, jestem pewien, że Hayden też maczał w tym palce. Jeśli woli tu zostać, niech zostaje. Jest dorosły Co się zaś tyczy reszty, nie obchodzi mnie ani trochę. – Było to kłamstwo. Wierutne kłamstwo. – Przekaż mojemu siostrzeńcowi, że życzę mu szczęścia. Już miał się odwrócić i odejść, ale powstrzymał go głos Fanny.

– Zaczekaj. Nie ma w tym żadnych intryg – zapewniła. – A przynajmniej ja o niczym nie wiem. – Czyżbyś chciała powiedzieć, że McGowan rzeczywiście strzelał wczoraj do Amelii? – spytał drwiąco. 282

– Nie. Wiem, że Amelia wyssała sobie z palca poprzednie zamachy na jej życie, i to ona napisała list do lorda Colliera. – Zmarszczyła brwi. – Nie przypuszczam też, by McGowan zrobił coś złego. Ale byłam taka pewna, że Amelia skończyła z kłamstwami, zanim wyskoczyła z tym nowym oskarżeniem... – Nic mnie nie obchodzi, czy orientujesz się w ich planach, czy nie. Jeśli Hayden jest na tyle głupi, żeby decydować się na ucieczkę z Amelią, a ona jeszcze głupsza, by zgodzić się na jego propozycję, to niech sobie uciekają, szczęśliwej drogi. Zresztą, kto wie? – dodał. – Gdybym był młodszy i mniej znał świat, nie zapoznał się z tyloma niewybaczalnymi oszustwami... Kto wie, czy będąc na miejscu Haydena nie postąpiłbym tak samo jak on? Miał na myśli ją, Fanny. Ich oboje. Dobrze o tym wiedziała. Poznał to po jej oczach. – Naprawdę? – szepnęła.

W jego głosie, początkowo tak szorstkim, pojawiła się nutka żalu. – Tak. Z pewnością tak. – Ale to już zamierzchła przeszłość – powiedziała, przyglądając mu się badawczo. Grey chciał zaprzeczyć. Powiedział jednak tylko: – Nie jesteś już tym zmęczona, Fanny? Mnie tak znużyło wieczne

zastanawianie się nad tym, co jest, a co nie jest prawdą. – Nie okłamałam cię. Ani razu, odkąd się tu zjawiłeś. Ogarnęło go takie rozczarowanie, że wybuchnął: – Na litość boską, Fanny... – Nie – przerwała mu stanowczo. – Ani razu cię nie okłamałam. Ten list i cała reszta to wyłącznie pomysł Amelii. Sama dopiero co się o tym dowiedziałam. W żadnej innej sprawie również cię nie okłamałam. – Wytrzymała jego spojrzenie. – Nie mogę ci wszystkiego wytłumaczyć. Są rzeczy, o których ci nie powiedziałam. Mam swoje sekrety, ale nie skłamałam ani razu. Odwrócił się od niej. Jego rozum i serce zmagały się ze sobą. Obiema rękami odgarnął włosy ze skroni i przymknął oczy, usiłując się skoncentrować.

Utrzymywała, że nie napisała listu do Colliera. Czyżby zrobiła to Amelia? A jednak Fanny nie zaprzeczyła, gdy Hayden oskarżył ją, że zmusiła dziewczynę do wzięcia udziału w intrydze, którą opracowała. Co prawda, Fanny również nie potwierdziła jego zarzutów. Czyżby osłaniała Amelię? Czemu nie uczyniła tego 283

teraz? Grey w nic dotąd nie pragnął uwierzyć tak gorąco, jak teraz w prawdomówność Fanny. Zrozumiał wreszcie potęgę ojcowskiej manii, jego obsesji. Pojął, że można czegoś pragnąć do tego stopnia, by utracić rozum i stać się nieuleczalnym głupcem. I, dobry Boże, z radością oddałby wszystko, byle zostać takim głupcem – dla niej. Obdarzyć ją bezbrzeżnym zaufaniem, oddać jej całe swe serce. On jednak tego nie potrafił. Zbyt wiele lat spędził na poszukiwaniu prawdy, ukrytej za zasłoną tak drogich ludzkiemu sercu kłamstw. Nie miał ufnej natury. Żądał dowodów. – Odpowiesz mi na jedno pytanie? – Czuł, że serce podchodzi mu do gardła. Nie zawahała się. – Owszem, jeśli nie zawiodę przy tym czyjegoś zaufania. – Nie sądzę, byś musiała. –

W takim razie odpowiem ci. – Zabrzmiało to jak przysięga. – W Londynie, w Mayfair, sześć lat temu – powiedział. – Jak ci się udało wytworzyć szum tak zwanych „anielskich skrzydeł”, podczas seansów... – Urwał, nie mogąc się zmusić do wypowiedzenia słów „twojego męża”. – Podczas seansów Browna? Co takiego muskało tylu zebranych po włosach i policzkach?

Fanny wyraźnie zadrżała, przestraszona tym pytaniem, i zamknęła oczy. Kiedy je otworzyła, były pełne smutku. Przez długą chwilę wpatrywała się w Greya i jej spojrzenie błądziło po jego twarzy z wyrazem rezygnacji. Takim wzrokiem mógłby spoglądać ktoś, kto wyrusza w podróż i wie, że już z niej nie wróci. – Fanny? Westchnęła. Uniosła ręce w przelotnym, przepraszającym geście. Uśmiechnęła się bez przekonania. – To były nietoperze – odpowiedziała. – Mieszkały w kominie. Popatrzył na nią z rozczarowaniem. – Nie można wytresować nietoperzy. – Tak – potwierdziła szeptem. – Nie można. – Wobec tego, jak...? – Pozwolił, by niedokończone pytanie zawisło między

nimi. Fanny uniosła rękę w błagalnym geście, popatrzyła na nią i pozwoliła jej opaść. Roześmiała się, potem śmiech przeszedł w cichy płacz. 284

– Jak to określić? – wymamrotała. – Jak mam to ująć, żebyś zdołał zaakceptować prawdę... i mnie? – O czym ty mówisz, Fanny? – dopytywał się, poruszony do głębi. – O czarach. – O czarach? – zdumiał się. Nie mógł uwierzyć, że Fanny powiedziała coś podobnego. Spodziewał się, że zaraz to wyjaśni, roześmieje się, wywróci oczami. Nie zrobiła nic podobnego. – O czarach... – powtórzył raz jeszcze. – Chcesz powiedzieć, że wyczarowałaś nietoperze? – Wyczarowałam? Nie. Po prostu wzywałam je do siebie. One... jakoś to wyczuwały. Jej oczy biegały po pokoju. Może szukała ucieczki, a może natchnienia? Nie miał pojęcia. Była bliska łez.

– Nie tylko nietoperze – mówiła dalej. – Mogę przywołać każde zwierzę. Jeśli ogarnia mnie jakieś gwałtowne uczucie, jeśli bardzo mi na czymś zależy, one reagują. To rodzaj jakiejś... duchowej więzi. – Dobry Boże – mruknął. Łza spłynęła jej po policzku. Spoglądał na nią bezradnie. Nie mógł pojąć, czemu opowiada mu takie

bzdury. – Dlaczego to robisz, Fanny? Czemu prowokujesz mnie w taki sposób? Wiesz przecież, że nie znoszę takich sztuczek. Czy chcesz mnie ukarać za to, że cię kocham? – Nie. – Gwałtownie potrząsnęła głową. Grey nie przestawał mówić. Serce mu pękało. – Czy to dlatego, że uważasz wszelkie dalsze kontakty między nami za niemożliwe? Chcesz mi odebrać resztkę nadziei? O to chodzi? – Straszne podejrzenie wkradło się do jego mózgu. – A może robisz to... z litości? Jeśli tak, to wyzbądź się jej, błagam. – Nie! – Głos Fanny był zdławiony i ochrypły. – Mówię to, bo cię kocham.

Bo prosiłeś, żebym ci powiedziała prawdę, a ja przyrzekłam, że to zrobię. Westchnął głęboko, ze znużeniem. Jakiekolwiek były jej motywy, najwyraźniej nie zamierzała ich wyjawić. – A zatem posiadasz nadprzyrodzone zdolności? Taki wyjątkowy dar? 285

– Dar? – Jej śmiech zabolał go. – Chcesz powiedzieć „wyjątkowe przekleństwo”. Z tym się zgodzę. – Łączy cię specjalna więź ze zwierzętami? – Tak. – Przywołałaś do salonu Browna nietoperze, mieszkające w kominie, żeby udawały anielskie skrzydła? – Tak. – Skinęła głową, w jej czarnych oczach pojawił się błysk ożywienia. – Więc przywołaj je teraz. Odskoczyła gwałtownie, jakby ją poprosił, żeby go zastrzeliła. – Nie mogę tego zrobić.

– Jasne, że nie możesz! – Nic nie rozumiesz! – zawołała z bólem. – Nigdy nie uprawiałam takich sztuczek, tylko przez tych kilka lat z Alphonse'em, i nigdy nie doszłam w tym do doskonałości. Mogłam przywołać nietoperze, ale chyba jedynie dlatego, że znajdowały się tak blisko. Musiałam skoncentrować wszystkie siły, by je zatrzymać choć przez chwilę. Ilekroć moje skupienie słabło, wracały natychmiast do komina. – Bardzo dogodny układ. – Błagam cię, Grey. Nie prosiłam o ten dar. Nie szukałam takich

kontaktów: Nie pragnę tego, a przez ostatnich sześć lat usiłuję zdusić w sobie te skłonności. To nie jest tak, jak z gwizdnięciem na psa. – Zdarza się to tylko wtedy, gdy jesteś czymś bardzo przejęta? – Tak, tak! – W takim razie wielka szkoda, że teraz nie możesz wykrzesać z siebie ani odrobiny uczucia – powiedział, spoglądając na nią ze smutkiem. Przez chwilę wpatrywała się w niego, potem odchyliła głowę do tyłu, zacisnęła

powieki. Na jej twarzy odmalował się ból. – To nie działa w ten sposób – szepnęła. Zrobił krok w jej stronę. Nie mógł się powstrzymać. Taka smutna i taka śliczna. Była uosobieniem wszystkiego, co kiedykolwiek kochał i utracił. Nieważne, czy wierzyła w tę bajeczkę, którą mu opowiedziała, czy też próbowała go oszukać. Tak czy owak, była kwintesencją wszystkiego, w co nie wierzył, i wszystkiego, z czym walczył przez całe życie. 286

Żałował, że nie czuje gniewu. Ale nie czuł. Podobne emocje budził w nim ojciec: Grey chciał nim gardzić i nie był w stanie. Po prostu nie umiał żywić pogardy dla kogoś, kogo kochał. To była słabość, niebezpieczna słabość. Starał się chronić samego siebie, ukrywał więc ją pod maską cynizmu i szyderstwa. Znakomicie mu się to udawało. Póki nie spotkał Fanny. Jakim był pyszałkiem, sądząc, że sam zadecyduje o tym, w kim się zakocha i kiedy to nastąpi. Ta kobieta poruszyła jego wyobraźnię, wtargnęła do jego snów i stała się cząstką jego życia, niwecząc całą jego pewność siebie i spokój ducha, doprowadzając do absurdu wszystkie jego przemyślenia, sprawiając, że cały jego świat legł w gruzach. – Kocham cię, Fanny – powiedział, czule odgarniając lok czarnych włosów, który przylgnął do wilgotnego policzka. Zadrżała. – Ale nie zaprę się własnego „ja”.

Nawet dla ciebie. Nie ma żadnych czarów, są tylko oszuści. A wśród nich ty, najdroższa, jesteś niewątpliwie perłą bez ceny. Urzekłaś mnie raz na zawsze. Chyba nigdy już nie uwolnię się od tego czaru. – Próbował się uśmiechnąć. Nie zdołał. – Czary naprawdę istnieją, Grey. Wybacz mi, ale taka jest prawda. – Cicho, cicho... – Czule objął jej twarz obiema rękami i zbliżył usta do jej

ust. Całował ją delikatnie, słodko, bez końca. A gdy wreszcie przestał, oparł się czołem o jej czoło i pozostał tak, dopóki nie wstrząsnął nim dreszcz. Zmusił się do tego, by odstąpić o krok i oderwać dłonie od jej wilgotnych policzków. Po raz ostatni czule wodził palcami po jej delikatnej twarzy. – Powiedz Haydenowi... – Przełknął ślinę, odwrócił wzrok. – Powiedz Haydenowi, że będę na niego czekał do popołudnia, ale przed świtem muszę być we Flood-on-Blot. Nie mogę tu zostać. Po prostu nie mogę. Jeśli jednak on postanowi tutaj zostać, powiedz mu... – Odkaszlnął. – Powiedz Haydenowi, żeby mocno trzymał się swoich złudzeń. Są więcej warte, niż rzeczywistość. Żegnaj, Fanny. Odszedł i nie obejrzał się ani razu.

287

38

No i tyle masz ze swojej szczerości, pomyślała Fanny i zaczęła śmiać się i płakać na przemian. Potknęła się o stos książek leżących obok stołu i ukryła twarz w dłoniach. Kolejny atak płaczu wstrząsnął nią do głębi. Grey odszedł. Ucałował ją na pożegnanie i musiała hamować się ze wszystkich sił, by nie przywrzeć do niego rozpaczliwie i nie błagać, żeby został. Dzięki Bogu, zdołała nad sobą zapanować. I tak już uważał ją za szaloną, a może nawet za obłąkaną, obsesyjnie przywiązaną do swoich złudzeń. Wkrótce Donnie MacKee odwiezie go swoim powozem do Flood-on-Blot, a ona już nigdy więcej nie zobaczy Greya. W geście rozpaczy odrzuciła głowę do tyłu. Gdzieś wysoko, na zboczu góry, zaczęła skowyczeć lisica. Kucyk Amelii miotał się niespokojnie w swoim boksie. Chmara szpaków wylądowała na parapecie, a ptaki skrzeczały zapamiętale. – No tak – wymamrotała przez łzy. – Teraz się zjawiacie. Czemu nie dziesięć minut wcześniej?

Ale cóż by to dało, choćby nawet przyleciały wcześniej? Dla Greya byłyby tylko zwykłą chmarą ptaków. Doszedłby pewnie do wniosku, że kucyka użądliła pszczoła, a skargi lisicy to jej wiosenny zew miłosny. I tyle. Był nieuleczalnym sceptykiem. Znowu zaczęła szlochać.

Powinna z tym skończyć. Nic jej to nie da. Musi w końcu do czegoś dojść, coś osiągnąć. Tylko po co? Dlaczego? Potrząsnęła głową. Jak na jeden dzień zdziałała aż za dużo: utraciła ukochanego mężczyznę. I Amelię... Wzięła się w garść. Amelia. Gdzie była Amelia? I Hayden! Podobnie jak Grey nie wierzyła ani przez chwilę, że wyjechali gdzieś razem. Muszą być w pobliżu, zadowoleni, że Grey odjechał, zamiast naciskać w dalszym ciągu na Haydena, żeby mu towarzyszył, albo wściekać się na swego siostrzeńca za jego głupotę, ponieważ zaufał kłamliwej, podstępnej pannicy. Ach, ta młodość. Pragnienia serc nie spełniają się tak łatwo. Niewątpliwie młodych czekałyby przeszkody, przede wszystkim ze strony ojca Haydena, gdyby Grey powiadomił go o oszustwach Amelii. Znacznie lepiej dla tej 288

pary byłoby, gdyby Hayden odjechał razem z wujem. Przynajmniej mógłby wstawić się za Amelią do swego ojca. Fanny podniosła się i otarła łzy Jeśli skoncentruje się na chwili obecnej, okrutne widma przeszłości i czcze marzenia o cudownej przyszłości nie będą miały do niej dostępu, a z czasem nauczy się żyć z bólem w sercu. Musi odnaleźć Amelię i Haydena i przekonać tego chłopca, że lepiej przysłuży się swej ukochanej, opuszczając Little Firkin, niż tu pozostając. Dobrze byłoby znaleźć do pomocy kogoś, kto miałby na nich oko, ale Violet doglądała babci Beadle, która w dalszym ciągu była chora. Panna Oglethorpe nadal przebywała we Flood-on-Blot, składając bratu comiesięczne sprawozdanie z pożałowania godnych zajść w Quae Lamia, a Ploddy... Gdzie był Ploddy?

Fanny nie widziała go od wczorajszego popołudnia, kiedy odstawił powóz na miejsce. Zmarszczyła brwi i ruszyła w stronę kuchni, wołając służącego. Nie otrzymała żadnej odpowiedzi. Weszła więc tylnymi schodami na górę, do pomieszczeń dla służby. W pokoju Ploddy'ego panował wzorowy porządek, jak przystało na byłego ordynansa. W łóżku nikt nie spał. Czyżby tej nocy nikt oprócz niej nie spał w Quae Lamia? Niepokój nie opuszczał Fanny, gdy zeszła na parter. – Ploddy! – wołała, zaglądając do różnych pokojów i wysuwając głowę za

okno. Żadnej odpowiedzi. Czasami, gdy Ploddy przebrał miarę w piciu, chował się w powozowni, na stryszku z sianem. Jednak służący od dawna nie miewał nawrotów pijaństwa. Od czasu do czasu wychylał kieliszeczek, ale od wielu miesięcy nie spił się do nieprzytomności. Co najmniej od tygodnia nie tknął w ogóle alkoholu. Fanny znalazła schowaną butelkę whisky i wylała jej zawartość do ustępu. Potem zaś odbyła poważną rozmowę z Donniem MacKee, grożąc mu, że odwiedzi jego gospodę z kijem golfowym w ręku, jeśli szynkarz sprzeda Ploddy'emu choćby jedną butelkę whisky. Jednak nie było już gdzie szukać zguby. Fanny skierowała się do powozowni. Wielki, stary, dziki kocur powitał ją spojrzeniem pełnym urazy. – Wiem, wiem – przyznała niedbałym tonem. – Machnęłam ci raz czy drugi pledem przed nosem. Ale nic ci się nie stało, prawda?

Kot wyzbył się urazy i podszedłszy do Fanny, zaczął ocierać się o jej nogi. Wzięła to wielkie stworzenie na ręce i wtuliła twarz w jego nadal gęste, choć nieco 289

wystrzępione futro. Tutaj, w bezpiecznym wnętrzu powozowni, nie musiała się obawiać, że ktoś ją przyłapie na ściskaniu dzikiego zwierzaka. Podeszło kilka kotek, znacznie drobniejszej budowy, należących do haremu kocura. Pomiaukując, dopraszały się uwagi Fanny. Odstawiła wielkie kocisko na ziemię i pogłaskała delikatnie kocie damy po wygiętych w łuk grzbietach. Potem odszukała linkę, za pomocą której można się było dostać na stryszek. Ciągnęła z całej siły, aż wreszcie klapa w suficie otworzyła się, a drabina zjechała na dół. Fanny zostawiła koty w spokoju, wspięła się po szczeblach na samą górę i zajrzała na strych. Na sianie, rozciągnięty na plecach, leżał Ploddy. Opróżniona do połowy, starannie zakorkowana butelka whisky wypadła mu widać z rąk i leżała z szyjką oskarżycielsko wycelowaną w winowajcę. – Och, Ploddy. – Fanny podkasała spódnicę i weszła na poddasze. Stała nad pijakiem, a on cicho pochrapywał. Trąciła go noskiem trzewika. – Wstawaj, Ploddy. Stęknął i odwrócił się do niej tyłem. Strużka śliny pociekła mu po brodzie. –

Wstawaj, mówię! – Pchnęła Ploddy'ego stopą i przewróciła z powrotem na plecy.

– Au! – Mężczyzna jęknął i otworzył w końcu oczy, które miały kolor żurawinowej galaretki. Jego wargi były spękane, a język, którym je oblizywał, wyschnięty i obłożony białym nalotem. Sięgnął odruchowo po butelkę whisky. Fanny kopnęła ją zręcznie poza zasięg jego ręki. – To moje – zaprotestował Ploddy. – Zarobiłem usz...siwie! – Zarobiłeś, powiadasz? Fanny przysięgła sobie, że wypatroszy szynkarza, kiedy go tylko dopadnie. Ciekawe, jak Ploddy „zapracował” na tę butelkę? Zamiatając podłogę w gospodzie? – Pan McGowan mi to dał – wymamrotał z urazą Ploddy. Ten drań był w dalszym ciągu pijany. – Prawdziwy z niego pan! Może nie? McGowan? Fanny skrzywiła się. Bernard dobrze wiedział, że Ploddy'ego ciągnie do kieliszka. Był świadkiem zmagań starego człowieka, który usiłował zachować trzeźwość. Widział, jak wszyscy gorliwie mu w tym pomagają. On sam zresztą też. Ploddy z pewnością skłamał, chcąc obronić swoich kompanów. 290

–

Jesteś pewien, że to nie MacKee dał ci whisky? Albo jeden z jego kolesiów? – Gzie tam – rzucił Ploddy drwiącym tonem. Usiłował podnieść się na łokciach, bez powodzenia. Poddał się wreszcie i znów klapnął na plecy. – Zlękli się baby! Ani jennego chłopa z jajami! – Machnął ręką, odpędzając Fanny. – Wynoś się... A sio! Oczy same mu się zamknęły, usta otworzyły – i po chwili znowu chrapał. Nie było sensu budzić go po raz drugi. Minie dobrych kilka godzin, zanim oprzytomnieje na tyle, by zejść po drabinie. Fanny podniosła butelkę whisky i już miała wylać jej zawartość przez okno, gdy zwróciła uwagę na etykietkę. Nie znała się specjalnie na trunkach, ale zorientowała się, że ta whisky pochodzi z Niziny Środkowoszkockiej. Nie wyobrażała sobie, by ktoś z mieszkańców Little Firkin przywoził trunki z tak odległych stron. Z wyjątkiem Bernarda McGowana. Czemu Bernard dał Ploddy'emu tę butelkę whisky? Kiedy raz zadała sobie to pytanie, nie dawało jej spokoju. Upuściła butelkę i zeszła po drabinie. Jej myśli gnały jak szalone. Wszystko wskazywało na to, że Bernard chciał spoić Ploddy'ego. Czy chciał się w ten sposób upewnić, że stary w niczym mu nie

przeszkodzi? Fanny stała przed powozownią, a cały zastęp gnieżdżących się w stodole jaskółek szczebiotał z podnieceniem, wyczyniając akrobacje w powietrzu nad jej

głową. Gdzie każdy z nich znajdował się wczoraj, zaraz po odjeździe pociągu Bernarda? Hayden i Grey kłócili się z nią. Violet była w drodze do Beadletown. Panny Oglethorpe także nie było w Little Firkin, a Amelia udała się nad rzekę, gdzie – jak twierdziła – ktoś dwukrotnie do niej strzelał. Ten ktoś dobrze znał jej zwyczaje i wiedział, że często przychodzi tam sama. Zupełnie jak Bernard McGowan. Niepokój przyprawił Fanny o skurcze żołądka. Czemu Bernard miałby zabijać Amelię? To nie miało sensu. Przecież się do niej zalecał. Tak, ale Bernard wiedział, że Sheffield zamierza opuścić Little Firkin. I widział, jak Amelia zareagowała na tę nowinę. Nie trzeba wielkiej wyobraźni, żeby wydedukować, iż po takim rozczarowaniu dziewczyna ze złamanym sercem 291

ucieknie do ulubionego zakątka, by popłakać w samotności. Idealne miejsce na zasadzkę. Fanny mogła tu nadal stać i głowić się, czemu Bernard miałby popełnić taki czyn. Mogła też, zakładając z góry najgorsze, przystąpić do działania. Postanowiła działać. Rozejrzała się dokoła i od razu uświadomiła sobie, że przede wszystkim musi odnaleźć Greya... Ale Grey odszedł. Zniknęli też Hayden i Amelia. Gdzież oni byli? Fanny ogarnęła panika. Wyobraźnia podsuwała jej najbardziej makabryczne rozwiązania. Czyżby Bernard... Niemożliwe. Wiedziałaby przecież, gdyby Amelii coś się stało. Z pewnością by wiedziała. Uczepiła się desperacko tej myśli. Amelia i

Hayden musieli gdzieś być, trzeba ich po prostu znaleźć. Dokąd się mogli udać? Ścisnęła mocno skronie, usiłując się skupić i zastanowić, co by sama zrobiła na miejscu Amelii. Ktoś do niej strzelał, a ona była przekonana, że to Bernard. Kiedy jednak powiadomiła o tym, co się wydarzyło, swoją najlepszą przyjaciółkę i swoich opiekunów, nikt jej nie uwierzył. Fanny zamknęła się w swoim pokoju, pozostawiając Amelię samą, przerażoną i bezbronną. Może później zjawił się Hayden i uwierzył w szczerość Amelii, w co Fanny powinna była wierzyć od samego początku. Co zrobili potem? Dokąd się udali?

Z pewnością postanowili zdobyć jakiś dowód złych zamiarów Bernarda. I udali się do jego domu. Ależ to czyste szaleństwo! Domu Bernarda strzegły dwa groźne psy... Fanny wciągnęła powietrze w płuca. Amelia była przekonana, że psy nie wyrządzą jej krzywdy, gdyż łączy ją niezwykła więź ze wszystkimi zwierzętami, dzikimi i oswojonymi. Nie było czasu na szukanie pomocy. Fanny nie miała zresztą do kogo się udać. Nikt by jej nie uwierzył. Przeszył ją gwałtowny dreszcz. Ruszyła podjazdem – najpierw szybkim krokiem, potem truchtem, wreszcie nieprzytomnym biegiem, zadzierając wysoko spódnice. Jeśli coś się stało Amelii, jeśli te straszne psy ją zaatakowały, była to wina Fanny. Tak jej zależało na tym, żeby stać się taką jak wszyscy, że nie zadbała należycie o to, by wybić swej wychowance z głowy złudzenia co do rzekomej więzi łączącej ją ze zwierzętami.

292

Fanny pędziła, nie czując nawet, jak palą ją płuca, kłuje w boku, a ostre kamyki kaleczą stopy przez cienkie podeszwy z delikatnej skórki. Nie zwróciła uwagi na to, że lecą za nią dziesiątki kruków, formując się powoli w wydłużony czworobok, falujący na niebie niczym czarny proporzec. W rowach zaś króliki miotały się w szaleńczym popłochu, łasice przemykały nerwowo w poszyciu na skraju lasu, a lisy niespokojnie biegały wśród sosen i dębów. Dotarła do siedziby Bernarda i od razu rzuciła się jej w oczy otwarta brama. Z szaleńczo bijącym sercem Fanny biegła po podjeździe do samego domu. Chwyciła za klamkę, nacisnęła ją i z całej siły naparła ramieniem na drzwi frontowe. Otworzyły się bez oporu. Ledwie trzymając się na nogach, Fanny weszła do głównego hallu. Pierwszą rzeczą, jaka rzuciła się jej w oczy, była plama krwi. Na podłodze, tuż przy ścianie. Krew Amelii? Jakieś niepokojące dźwięki dotarły do jej uszu. Odwróciła się natychmiast. To były psy, Cezar i Brutus. Czaiły się pod schodami i zwiesiwszy wielkie łby, głośno sapały. Zaschnięta krew była wyraźnie widoczna na sierści Brutusa, na jego szyi i barku. – Nie – jęknęła Fanny. Brutus zaskomlał w odpowiedzi. Nie winiła go za to, co się stało. Pies był po prostu morderczym narzędziem,

ukształtowanym przez potwora znacznie bardziej przerażającego niż on. Miał być

żywą bronią. – Nie – powtórzyła znów Fanny i podniosła głowę. – Amelio! – Fanny! Słysząc głos swej wychowanki, Fanny odwróciła się błyskawicznie. Płacząc z ulgi i z radości, pobiegła przez hall do drzwi, zza których dochodził głos Amelii. – Tutaj! Hayden jest ranny! Fanny chwyciła za klamkę, ale drzwi były zamknięte na klucz. Rozejrzała się za czymś, czym można by je otworzyć. W tym domu jednak było pusto jak w klasztornej celi. Bernard wydawał pieniądze wyłącznie na znaczki oraz na swą garderobę. W jego domu prawie nie było mebli. – Muszę znaleźć klucze! – zawołała Fanny. – Nie wiesz przypadkiem, gdzie są schowane? 293

– Nie mam pojęcia! – odparła Amelia. – Może w pokoju ze znaczkami? Stoi tam jakieś biurko. Ale bądź ostrożna. Psy są groźne, a Bernard znajduje się w pobliżu. – Gdzie?

– Właśnie tu, łaskawa pani – odparł Bernard McGowan.

39

– Boże drogi – westchnął Bernard McGowan, wchodząc przez otwarte drzwi frontowe. – Czy za żadną cenę nie można dziś dostać porządnego psa obronnego? Fanny zamarła, utkwiwszy spojrzenie w Bernardzie. Nie odrywała oczu od Bernarda. Za jej plecami oba psy wynurzyły się z mrocznej kryjówki pod schodami i ciężko dysząc, usiłowały podejść do niej tak, by nie zwrócić na siebie uwagi. Przez sekundę zastanawiała się, czy mogłaby jakimś sposobem poszczuć je na Bernarda. Była to jednak płonna nadzieja. Zwierzęta nie podlegały jej woli,

tylko reagowały na emocje. W dodatku dominującym w niej uczuciem był teraz strach. Odpowiadając – niczym kamertony – na jej emocjonalne wibracje, psy zaczęły dygotać i oblizywać się nerwowo. – Brutus! Cezar! Do nogi! Fanny drgnęła na dźwięk ostrego, zjadliwego głosu Bernarda. Nigdy dotąd nie słyszała, by mówił takim tonem. Cezar zaskomlał, ale się nie ruszył. – Najlepiej zastrzelić te podłe bydlaki – mruknął Bernard i wówczas Fanny

spostrzegła, że miał w ręku karabin. Jej strach nasilił się, a gdy McGowan uniósł broń, poczuła śmiertelną trwogę. – Niech pan ich nie zabija! – zawołała przerażona. Zupełnie jakby opuściła flagę na wyścigach w Ascot, psy puściły się pędem, przemknęły obok niej i wypadły frontowymi drzwiami, mijając błyskawicznie swojego pana, który odwrócił się i spoglądał w osłupieniu, jak znikają na końcu podjazdu. Broń nadal miał uniesioną do strzału. 294

– Jak dopadnę te parszywce, odeślę ich ścierwa hodowcy i zażądam odszkodowania – zagroził. – Wystraszył je pan – tłumaczyła Fanny, starając się mówić pojednawczym tonem. – Bały się, że pan je zastrzeli. – Skąd pani wie? – spytał zaczepnie. – Zresztą, jakie to ma znaczenie. Popatrzył na nią z pobłażaniem. – Muszę przyznać, Fanny, że nie spodziewałem się pani wizyty. Czyżby lord Sheffield zapomniał powiadomić panią, że jej wychowanka uciekła razem z jego siostrzeńcem? Stanowczo, brak mu ogłady, choć z pewnością otrzymał staranne wychowanie.

Fanny nic nie odpowiedziała. Wzruszył ramionami. – Nie sprawi to zresztą żadnej różnicy. Koniec będzie taki sam. – Jaki koniec? – spytała. – Obawiam się, że pani. I lorda Haydena. Jak również panny Chase. Wszystkich trojga. – Wydawał się zasmucony i nieco zakłopotany. – Zdecydowanie bym wolał, żeby zginęła tylko jedna osoba. Zależało mi na tym, naprawdę. – Usiłował pan zabić Amelię. – Ale tylko pannę Chase – zastrzegł się. – Nie jestem mordercą. To znaczy...

właściwie jestem. A raczej będę. – Nie musi pan nim być – powiedziała łagodnie Fanny. Bała się uczynić jakiś fałszywy krok. Mogła jedynie zachęcić Bernarda do mówienia, by zyskać nieco na czasie. I żywić nadzieję, że szaleństwo, które go ogarnęło, przeminie, a oni wszyscy wyjdą z tego cało. Znała Bernarda od lat. Był ich przyjacielem. Jedną z nielicznych osób, na których miłe towarzystwo mogła liczyć. Nie był mordercą. –

Ależ tak – zapewnił ją. – Muszę. Próbowałem znaleźć inny sposób zdobycia żółtego dwugarbnego wielbłąda. Poświęciłem na te rozważania mnóstwo czasu. Ale nie ma innego wyjścia. – W takim razie może by zrezygnować z tego... wielbłąda? Jej słowa wyraźnie go rozczarowały – Nie! Jest pani w błędzie. Ja muszę go mieć – zapewnił ją. – Pani Walcott... Fanny! Czy pani wie, czym jest gwałtowna namiętność? Myśli Fanny pomknęły do Greya. 295

– Wiem. – W takim razie pani mnie rozumie. Kiedy zawładnie nami takie uczucie, nie odpowiadamy za swoje czyny. – Nie, Bernardzie – zaprzeczyła, spokojnie. – Rozsądek i człowieczeństwo powinny zatriumfować nad namiętnością, a nie odwrotnie. Bernard poczerwieniał. Jego wargi zacisnęły się. – Myślałem, że u pani znajdę zrozumienie. –

Rozumiem, Bernardzie. Pozwól nam odejść. Żółty wielbłąd może zaczekać. – Żółty dwugarbny kulawy wielbłąd! Jeden cent! – Słowa te wytrysnęły z ust Bernarda wraz ze strużką śliny. Fanny pojęła, że nie będzie cudownego ocalenia. Nie ma mowy o przekonaniu Bernarda, by wrócił do swego dawnego „ja”. Zaszedł zbyt daleko. Fanny nie wiedziała, kiedy jego umysł ostatecznie uległ tej obsesji, ale musiało to nastąpić wiele tygodni, może nawet miesięcy temu. – Jakim sposobem morderstwo umożliwi panu zdobycie tego znaczka? Ruszył ku niej przez hall, twarz miał wykrzywioną, lufa karabinu podskakiwała przy każdym stąpnięciu. Fanny cofnęła się, a wówczas chwycił ją za ramię i zaciągnął przed drzwi pokoju, w którym uwięził Amelię. Wsadził klucz do

zamka, przekręcił i otworzył drzwi kopniakiem, po czym wepchnął Fanny do środka. – Niech pani ich zapyta! – odparł, zatrzaskując za nią drzwi.

– Ale czemu więzi nas tutaj, zamiast po prostu zabić? – spytała Fanny. Znajdowali się w tym pustym pokoju od dawna, chyba od wielu godzin. Światło, wpadające przez witrażowe okno, miało w sobie coraz mniej ciepła, w

miarę jak dzień zbliżał się ku końcowi. Amelia opatrzyła ramię Haydena najlepiej jak umiała, po cichu jednak zwierzyła się Fanny, że rana jest głęboka i że nie znalazła nic, czym mogłaby ją oczyścić. Obawiała się infekcji. Fanny nie miała odwagi uświadomić jej, że Hayden prawdopodobnie nie dożyje chwili, gdy mogłoby się wdać zakażenie. Żadne z nich nie pożyje długo. – Bo chce najpierw przenieść nas w inne miejsce – odpowiedział w końcu na jej pytanie Hayden. 296

Poruszył zranioną ręką i skrzywił się z bólu. Wszyscy przycupnęli obok siebie pod ścianą. Hayden zdrowym ramieniem obejmował Amelię, Fanny usiadła po drugiej stronie przyjaciółki. Widząc pytające spojrzenie Fanny, młodzieniec wyjaśnił: – Nie chce, by znaleziono tu nasze ciała. – Powiedział wam to? Hayden posępnie skinął głową. – Jakże by mógł wyjaśnić obecność zwłok dwóch sąsiadek i syna barona Colliera w swoim domu? W żaden sposób. Fanny oparła głowę na uniesionych kolanach i starała się wymyślić coś, co by

udaremniło zbrodnicze plany Bernarda. – Jak myślicie, dokąd nas zabierze? – spytała, nie spodziewając się konkretnej odpowiedzi. – Chce nas zabrać do Quae Lamia i podpalić dom. Z nami w środku. Głowa Fanny uniosła się gwałtownie. – I to wam też powiedział? Hayden ponownie przytaknął. – Stwierdził, że to miejsce aż się prosi o pożar. Wszystkie te papierzyska, książki, czasopisma, pudła i pudełka, wszelkie

rupiecie, zgromadzone w ciągu sześciu lat... Bernard miał rację: wystarczy jedna iskra, by całe Quae Lamia zamieniło się w wielką pochodnię. – Słyszałam, że spłonąć żywcem... to straszliwa śmierć – szepnęła Amelia. – Odmówimy udania się tam. Będzie musiał mnie pierwszego zastrzelić – oświadczył Hayden głosem pełnym determinacji. – Nic z tego – odparła ponuro Fanny. – On wyładuje swą złość na Amelii. Myślisz, Haydenie, że zniesiesz widok okrutnych mąk, jakim ją podda? Z

pewnością nie – dodała już łagodniejszym tonem. – Będziemy musieli ulec i robić to, co Bernard każe. – A więc jesteśmy zgubieni – odezwała się Amelia. Fanny nie odpowiedziała. Znów oparła się czołem o podniesione kolana. Usłyszała szept Amelii: – Psy. – Co z nimi? – mruknęła. – Może uda mi się poszczuć je na Bernarda. Może zdołam. 297

O, Boże! Jeszcze i to? Chociaż, czemu by nie? Zrzucić ciężar z serca przed końcem życia – czy nie o tym marzą wszyscy grzesznicy? – Nie zdołasz skłonić ich do niczego, Amelio – odparła stanowczo. Amelii jednak spodobał się ten pomysł. Odsunęła się od ściany i obróciła twarzą do Fanny i Haydena. – Wiem, że wcześniej nie udało mi się nawiązać z nimi kontaktu, ale nie byłam należycie przygotowana. Jeśli skoncentruję się całkowicie, może zdołam je zachęcić...

– Nie zdołasz ich do niczego zachęcić, Amelio. Nigdy nie byłaś w stanie tego zrobić. – Mylisz się – odparła. – Rozpędzone konie Donniego MacKee, mój kucyk, kruki, wszystkie te stworzenia reagowały na moją obecność... – One reagowały na moją obecność – przerwała jej Fanny. Choć powiedziała to cicho, jej słowa wstrząsnęły Amelią. Przez chwilę nikt się nie odzywał. Fanny czuła na sobie spojrzenie Haydena, ale sama nie odrywała oczu od Amelii. Po twarzy dziewczyny przemknęło mnóstwo różnorodnych uczuć. Opadła na kolana. – Nie wierzę. Przecież ty nawet nie lubisz zwierząt. Mówiła jednak bez większego przekonania. Fanny niemal widziała, jak Amelii

staje przed oczyma każde ze wspomnianych wydarzeń. Jak dziewczyna usiłuje sobie przypomnieć, czy Fanny istotnie znajdowała się zawsze w pobliżu, i przekonuje się, że było tak za każdym razem. – Bardzo mi przykro – powiedziała cicho Fanny. – Przykro ci? – powtórzyła Amelia z trudnym do odczytania wyrazem twarzy. – Pozwoliłaś mi łudzić się, że jestem kimś niezwykłym, a tymczasem to ty

byłaś zawsze ta nadzwyczajna. – Nadzwyczajna? – Usta Fanny wykrzywił gorzki grymas. – Nie ma nic nadzwyczajnego w tym, że jest się dziwolągiem. Wiesz, co to oznacza, Amelio? Zawsze czujesz się odmienna od reszty. Stoisz z boku. Tłumaczyłam ci, że nie jesteś czarownicą. Usiłowałam cię przekonać, że nie ma w tobie nic niezwykłego – poza tym, że krążą na twój temat bzdurne plotki. Nigdy nie traktowałam cię jak odmieńca, bo nim nie byłaś – mówiła Fanny. – Czy ty nic nie rozumiesz? Ja chciałam być niezwykła. 298

– Sama nie wiesz, co dla ciebie dobre. Jesteś bardzo młoda. Nie przekonałaś się jeszcze, jaki świat bywa okrutny. Amelia nie chciała jej słuchać. – Powinnaś była mi powiedzieć – upierała się. – Powinnaś mi zaufać. – Ależ ufam ci – odparła Fanny, przyjmując wszystkie wyrzuty jako zasłużoną karę. Uniosła rękę w błagalnym geście. – Od jak dawna sięga moja pamięć, różniłam się od innych – powiedziała. – I nikt z tych, których kochałam, nie był taki jak ja. Ty także. A wszyscy, którzy przekonali się o mojej odmienności, odsuwali się ode mnie, w ten czy inny sposób.

Amelia nadal mierzyła ją zimnym wzrokiem. – Zawsze się dziwiłaś, czemu nie opowiadam o swojej przeszłości ani o swoim mężu. Teraz ci to wyjaśnię. Moja rodzina mieszkała w hrabstwie Surrey. Byłam jeszcze malutka, gdy zauważono więź łączącą mnie ze zwierzętami. Z początku wszyscy byli tym zachwyceni. Aż do dnia, gdy rozgniewałam się na swego brata. Byłam taka zła, że... No cóż, wszystkie psy w naszym majątku... – O Boże, jak trudno o tym mówić. – Psy wpadły we wściekłość. Zaatakowały i okaleczyły mojego brata. Nigdy mi tego nie wybaczył. Od tamtej pory żyłam w nieustannym lęku. Obawiałam się wszelkich gwałtownych uczuć, póki nie poznałam mego przyszłego męża.

Amelia wpatrywała się w nią szeroko otwartymi oczyma. Hayden również. Fanny ciągnęła opowieść. – Alphonse nie był oficerem, jak twierdziłam, tylko spirytystą. A w dodatku oszustem. Dotarły do niego pogłoski o wpływie, jaki miałam na zwierzęta. Postanowił mnie zdobyć, zanim jeszcze się spotkaliśmy. Wtedy, oczywiście, nie miałam o tym pojęcia. Mówił mi, że jestem nadzwyczajna, wyróżniona „niebiańskim darem”. Poprosił, bym wykorzystała swe umiejętności dla wzbogacenia jego seansów. Zgodziłam się na to, ponieważ okazywał mi zrozumienie i zapewniał, że kocha mnie taką, jaką jestem. Obiecał, że pomoże mi lepiej posługiwać się tym darem i wykorzystać go dla dobra innych. – To wyznanie okazało się znacznie trudniejsze, niż Fanny przewidywała. Co prawda, nigdy nie

przypuszczała, że zwierzy się komuś z tego wszystkiego. – Rzecz w tym, że to, co Alphonse mówił, wcale nie było prawdą. Gdy uciekł za granicę, przesłał mi wiadomość przez swoją kochankę, że nie uważa się już za mojego męża i że dreszcz go zawsze przechodził, kiedy miał ze mną do czynienia, bo jestem 299

nienormalna. Jego własne słowa. – Odwróciła wzrok od Amelii. – Mój ukochany mąż, któremu oddałam się ciałem i duszą, wcale mnie nie pragnął. Chciał tylko, żebym mu pomagała w oszukiwaniu innych ludzi. Fanny zebrała wszystkie siły i opanowała się. Taka spowiedź może i była dobra dla duszy, ale w tej chwili czuła się po prostu zbrukana. – Sześć lat temu, w Londynie, Grey Sheffield zdemaskował mojego męża i mnie jako oszustów. Alphonse uciekł z kraju i wkrótce potem zginął w wypadku kolejowym. Mnie nie zabrał ze sobą, tylko zostawił w Anglii. – Grey znał panią dawniej? Czy rozpoznał po tylu latach? – dopytywał się Hayden. – Tak. – Fanny skinęła głową. – Podejrzewał, że i tu knuję jakieś oszukańcze intrygi. A teraz jest przekonany, że go okłamałam. Albo że straciłam rozum. – Odetchnęła głęboko, z wysiłkiem. – Właśnie dlatego o niczym ci nie mówiłam, Amelio. Nie chciałam już nigdy mieć do czynienia z moim „niebiańskim darem”. Pragnęłam tylko jednego: stać się normalna. Nie różnić się od innych.

Tutaj, gdy mieszkałyśmy razem w Little Firkin, przez jakiś czas mi się to udawało – powiedziała z taką godnością, na jaką mogła się zdobyć. – Dla mnie twoja odmienność nie miałaby znaczenia – usłyszała szept Amelii.

Fanny podniosła głowę i napotkała spojrzenie dziewczyny. Uwierzyła swej przyjaciółce. Uśmiechnęła się i wyciągnęła rękę, by pogładzić ją po policzku. – Wiem. Ale dla mnie miała znaczenie. – Cóż za urocza pogawędka. – Odwrócili się na dźwięk głosu Bernarda. Fanny nie słyszała, jak wszedł. Stał pośrodku pokoju i mierzył do nich z karabinu. – Ale już czas ruszać w drogę.

40

Donnie MacKee miał naprawdę szykowny powozik, z wyściełanymi siedzeniami i wysokim oparciem. Koła też były dobrze naoliwione. Lubił nim 300

jeździć, tak jak lubił pogaduszki z pasażerami. A najbardziej ze wszystkiego przypadła mu do gustu okrągła sumka, którą dostał od Greya za wieczorną

przejażdżkę do Flood-on-Blot. Grey prawie nie dostrzegał obecności Donniego. Na zachodzie słońce kryło się już za zboczem góry i rzucało różowoliliową poświatę na jej ośnieżony szczyt. Na wschodzie ciemność – niczym mgła – coraz bardziej przesłaniała górzysty krajobraz. Grey nie doceniał tych uroków natury. Wzrok miał wbity w jeden punkt, a wszystkie jego myśli koncentrowały się na osobie Fanny. Doszedł do wniosku, że wierzyła święcie w nadprzyrodzoną więź, łączącą ją ze zwierzętami. Ale on musiałby chyba zwariować, gdyby podzielał jej złudzenia tylko dlatego, że ją kochał. Miłość nie powinna odzierać człowieka z uczciwości ani z rozsądku. Tak, w idealnym świecie miłość i prawda kroczą zapewne ręka w rękę, ale Grey dobrze wiedział, jak to w rzeczywistości wygląda. Miłość nie gwarantowała niczego, a już z pewnością nie zapewniała szczęśliwego zakończenia. Najlepszym tego dowodem był jego ojciec, który kochał swoją żonę i córkę, potem utracił obydwie, a na koniec sam zatracił się całkowicie w szaleńczych próbach nawiązania kontaktu ze zmarłymi.

– Prrr! Popatrz pan na to! Bez większego zainteresowania Grey spojrzał na coś, co wskazywał mu MacKee. Z tyłu za nimi, kotłująca się chmura czarnych skrzydeł wznosiła się, niczym mroczna kolumna, nad Little Firkin. –

Nigdym jeszcze nie widział tylu kruków na niebie. Musi ich być z tysiąc. Ciekawe, co to takiego? – Pewnie jakiś omen – podsunął Grey ironicznym tonem, lecz z pewnym znużeniem. Donnie przyłożył wskazujący palec do nosa i mądrze pokiwał głową. – A, pewnie. To omen, ani chybi. Grey uśmiechnął się drwiąco, spoglądając na czarną chmurę. Można by sądzić, że to Fanny skłoniła ptaki, by wzbiły się aż pod niebo. Czy nie utrzymywała, że zwierzęta reagują na jej emocje? Gdyby tak było, te ptaszyska stanowiłyby niezbity dowód niezwykłego emocjonalnego wstrząsu. 301

Równie niezwykła byłaby jego łatwowierność, by nie rzec – głupota, gdyby zaakceptował tę teorię. Z natury i z wyboru Grey był człowiekiem wiedzy, a nie wiary. Ale nigdy dotąd, gdy powtarzał to swoje credo, nie odczuwał tak ogromnej pustki. – Co o tym myślisz, milordzie? – spytał Donnie, znów zatrzymując konie. – Myślę, że zbierają się do odlotu – odparł Grey. – Jedźmy dalej.

Nie chcąc ryzykować, że ktoś go zobaczy, jak prowadzi Bóg wie dokąd Amelię,

Haydena i Fanny pod groźbą karabinu, Bernard wiódł ich na przełaj po zboczu góry, trzymając się miejsc gęsto zadrzewionych i jarów, powstałych podczas wiosennego topnienia śniegów. Ponadto, aby zapewnić sobie uległość jeńców, ustawił Amelię na końcu pochodu i celował z karabinu między jej łopatki. Opasał się zwojem sznura, którego przeznaczenia Fanny wolała się nie domyślać. Nad nimi kłębiła się na niebie chmara kruków, powiększająca się z każdą chwilą. Wrzosy i trawa wokół nich poruszały się i szeleściły pod nogami mnóstwa niewielkich stworzonek. Nic jednak nie zakłócało ich marszu. Fanny nie oczekiwała od losu żadnych radosnych niespodzianek, ale zarówno Hayden, jak i Amelia, wyraźnie się czegoś spodziewali. Coraz to spoglądali na nią, a na ich twarzach malowała się to rozpacz, to znów niecierpliwe pytanie.

– Nie jestem ich władczynią – nie wytrzymała w końcu Fanny. – Nie znam ich języka. Nie potrafię nimi kierować. Są po prostu niespokojne i wystraszone. Kiedy nastąpił ten wybuch, Bernard zatrzymał się nagle. – O czym pani mówi, pani Walcott? Kogo ma pani na myśli? – Zwierzęta! – Amelia obróciła się, rozglądając się wokoło. – Czy pan nie ma oczu, Bernardzie? Niczego pan nie zauważył? Otaczają nas tłumy żywych stworzeń. To orszak Fanny, dowód jej nadprzyrodzonych mocy! Po raz pierwszy w tym dniu Bernard wydawał się naprawdę zaskoczony. Jego spojrzenie poszybowało w górę i przez krótką chwilę Fanny miała nadzieję, że

podstęp Amelii osiągnie zamierzony skutek. Bernard zaniepokoi się do tego stopnia jej czarnoksięskim kunsztem, że puści ich wolno, a przynajmniej będzie się z nimi lepiej obchodził. Jednak złudzenie to trwało niezwykle krótko. – Dobry Boże, naprawdę wierzycie w czary? – Potrząsnął głową, zdumiony i rozczarowany ich głupotą. – Co za brednie. Nigdy bym was o coś podobnego nie posądzał. 302

Jednak rozczarowanie Bernarda miało równie krótki żywot, jak nadzieje Fanny. – Wszystko niebawem się skończy – mruknął i trącił Amelię lufą karabinu. Hayden dostrzegł to, posiniał na twarzy i omal nie rzucił się na Bernarda. – Spokojnie, milordzie, jeśli chce pan, by ostatnie chwile panny Chase nie były zbyt bolesne. Hayden opanował się. Z najwyższym trudem. Chłopak przeżywał ciężkie chwile, rozdarty między żądzą walki a lękiem o bezpieczeństwo Amelii. Jeśli jednak Bernard nadal będzie go tak prowokował, Fanny nie miała wątpliwości, że młodzieniec zginie, i to wkrótce. Dotarli wreszcie do Quae Lamia. Raz jeszcze Fanny ujrzała, jak światełko nadziei gaśnie w oczach Amelii, gdy stało się jasne, że w domu nie ma nikogo. Weszli do środka kuchennymi drzwiami. Bernard rozglądał się na wszystkie

strony. – Czy wy w ogóle coś wyrzucacie? – spytał po chwili z uśmiechem. Najwyraźniej nie oczekiwał odpowiedzi. Kazał im wejść do salonu. – Pan pierwszy, milordzie. Panno Chase, będzie pani łaskawa mocno przywiązać lorda Haydena do krzesła? – Odciął kawał sznura i rzucił go dziewczynie. – Jak najmocniej. Sam sprawdzę.

Amelia bez sprzeciwu wykonała polecenie. Zgodnie z zapowiedzią, Bernard sprawdził więzy i odkrył, że luźno związała nadgarstki młodzieńca, dając mu możliwość oswobodzenia rąk. Bez wahania Bernard uderzył Haydena w twarz kolbą karabinu. Z nosa trysnęła krew. Amelia krzyknęła przeraźliwie i chciała podbiec do ukochanego, ale Bernard złapał ją za ramię i odciągnął do tyłu. Fanny usiłowała wymknąć się dyskretnie. Bernard zauważył to i wycelował w nią lufę karabinu. – To niesłychane! – wrzasnął. – Cóż wy sobie myślicie, że mnie to sprawia przyjemność?! Nie mogę tego znieść, rozumiecie?! Z całej siły pchnął Amelię na Haydena, któremu głowa opadła na piersi. – A teraz zwiąż go porządnie, bo jeszcze raz złamię mu nos! Trzęsącymi się rękoma Amelia wykonała polecenie. Płacz dławił ją przez cały czas, gdy krępowała Haydena. Bernard znów sprawdził więzy.

– Dobrze – pochwalił. – Bardzo dobrze. A teraz obie panie ze mną, na górę! Do tej pory Hayden zdążył odzyskać przytomność. 303

– Co chcesz zrobić, McGowan? Dokąd się z nimi wybierasz? – krzyknął, szarpiąc swe więzy. – No, no, młody człowieku – odparł Bernard zimnym, pełnym urazy głosem. – Nie mam żadnych niestosownych zamiarów, zapewniam cię. Jeśli jednak chcemy, by uwierzono, że panna Chase i pani Walcott zginęły podczas pożaru, nie mogą pozostać przecież w salonie, skąd z pewnością próbowałyby wybiec, nieprawdaż? Powinny leżeć w łóżkach. Co się zaś tyczy pana, milordzie – ciągnął dalej takim tonem, jakby wyświadczał mu wielki zaszczyt – wszyscy pomyślą, że zjawił się pan zbyt późno, by je uratować i zginął w desperackiej próbie ocalenia im życia. Zostanie pan bohaterem. Zrobił pauzę, jakby oczekiwał, że Hayden mu podziękuje. – Możecie się pożegnać, panno Chase. Amelia wpatrywała się w Bernarda. Opuściła ją cała wola walki. Stała roztrzęsiona, z rękoma skrzyżowanymi na piersi. Jej skóra miała upiorny, szarawy odcień. Fanny czuła, że musi coś zrobić, coś powiedzieć, wypowiedziała więc to, co

było jej ostatnią nadzieją, do której przylgnęła całym sercem. To jedno ratowało ją od szaleństwa i trwogi. – Słuchaj, Bernardzie. – Uświadamiała sobie, jak słaby i drżący jest jej

głos. – Musisz mnie wysłuchać. Jeśli zrobisz nam krzywdę, Grey dowie się o tym. Spali twój dom i wszystkie twoje znaczki. A potem znajdzie cię i zabije. Na wzmiankę o znaczkach Bernard zamarł. Jego brwi zbiegły się nad nosem. – Grey? Co za Grey? Czyżby lord Sheffield? – Roześmiał się. – Moja droga pani Walcott, lord Sheffield jest teraz o wiele mil stąd. Zaczekałem do chwili, gdy ujrzałem na własne oczy, jak Donnie MacKee wywozi go poza granice Little Firkin. Dopiero potem wróciłem i zabrałem się do was. Ostatnia nadzieja Fanny znikła jak gołąb w cylindrze iluzjonisty. – Nie przyszło ci do głowy, że Donnie MacKee może zawrócić? – rozległ się od drzwi głos Greya Sheffielda.

304

41

Bernard odwrócił się błyskawicznie i strzelił. Tym razem nie chybił. Kula trafiła Greya z takim impetem, że obrócił się wokół własnej osi, i wpadł z powrotem do hallu. – Grey! – krzyknęła przeraźliwie Fanny, gdy Bernard wystrzelił ponownie. Kula utkwiła we framudze drzwi; posypały się drzazgi. Bernard cofnął się w głąb pokoju. Pochwycił Fanny i powlókł ją ze sobą, wykorzystując jako osłonę. Ogarnęło ją poczucie deja vu: służyła już kiedyś za tarczę tchórzowi, którego dopadł Grey. Amelia podbiegła do Haydena i w szalonym pośpiechu usiłowała rozplatać krępujące go więzy. Bernard nie zwracał na nich uwagi. Wlepił wzrok w drzwi. Spod maski pozornej siły wyzierał paniczny strach. – Lordzie Sheffield, niech pan tu natychmiast wraca, bo zastrzelę panią Walcott. – Nie słyszałeś, co powiedziała, McGowan? – odparł Grey mocnym i pełnym ironii głosem. – Jeśli wyrządzisz jej krzywdę, udam się natychmiast do twego

domu i zniszczę wszystkie znaczki, co do jednego. Potem wrócę tu i zabiję cię. – Nie zniszczysz ich – wykrztusił przerażony Bernard. – Zrobię to z całą pewnością. Właściwie, już wychodzę, chyba że

natychmiast się poddasz. Będziesz widział stąd, jak się palą. – Nie! – wrzasnął Bernard. Jego czoło pokrywały krople potu. Żyły na szyi wyszły mu na wierzch, oczy zakrywała czerwona mgiełka. – Nie możesz tego zrobić – szlochał. – Nie możesz.. – To ją puść. – Nie! – W takim razie, do widzenia. Fanny czekała z zapartym tchem. Usłyszała wyraźnie oddalające się kroki, a potem odgłos otwieranych i zamykanych drzwi. Bernard odepchnął ją od siebie. Upadła na ziemię, a on podbiegł do okna, zdarł zasłonę i otworzył je. Wychylił się z karabinem w ręku. – Zabiję go! Zabiję go! – mamrotał jak w gorączce. – Gdzie on jest? Gdzie? – Tutaj. – Grey znów stanął w drzwiach. 305

Zdumiony Bernard odskoczył od okna i wystrzelił na oślep. Grey ruszył ku niemu z żądzą mordu w oczach. Bernard strzelił raz jeszcze, ale był zbyt roztrzęsiony. Ręce drżały mu tak mocno, że kula nie trafiła do celu. Znowu

nacisnął spust, ale rozległ się tylko cichy trzask: w komorze nie było już nabojów. – Wstyd, poruczniku McGowan – szydził Grey. – Zmarnować sześć kul. Jesteś skończony. Z dzikim pomrukiem Bernard wywinął bronią, chcąc uderzyć wroga w głowę. Grey jednak z cichym stęknięciem przechwycił kolbę w powietrzu. Oczy Bernarda rozszerzyły się ze zdumienia. – Nikt nie będzie groził Fanny – oświadczył Grey i po raz drugi w ciągu ostatnich sześciu lat uderzył przeciwnika tak, że ten wyleciał przez okno.

Hayden podniósł się z trudem na nogi. Czuł idiotyczny zawrót głowy, właśnie teraz, gdy niebezpieczeństwo już minęło, a on zobaczył, jak wiele krwi znajduje się na podłodze, na jego koszuli i na sukni Amelii. Opadł znów na krzesło, klnąc w duchu. Na szczęście, Amelia nie widziała nic śmiesznego w jego niezbyt bohaterskim zachowaniu. Płakała, dotykając ostrożnie jego obolałej twarzy, a potem zapewniała go – także z płaczem – że złamany nos to nic wielkiego, jeśli zostanie w

porę zręcznie nastawiony. Grey radził sobie znacznie lepiej. Kula McGowana trafiła go w biceps, ale spowodowała jedynie powierzchowną ranę, którą Fanny opatrzyła z posępną miną, ale bez komentarzy. Następnie Grey związał nieprzytomnego McGowana i pozostawił go leżącego na trawniku przed domem. Czekali teraz na Donniego

MacKee. Pozostał on na drugim końcu podjazdu i miał wkroczyć do akcji dopiero na znak dany przez Greya, ściśle według instrukcji, gdyż – szczerze mówiąc – Grey obawiał się, że okrąglutki oberżysta będzie raczej przeszkodą niż pomocą w ogniu walki. Następnie MacKee miał zaciągnąć McGowana do piwnicy w swojej gospodzie i przetrzymać go tam aż do przybycia policji. – Ale jak to zrobiłeś, Grey? Wszyscy słyszeliśmy, że odchodzisz i zamykasz za sobą drzwi – zdumiewał się Hayden, który poczuł się już nieco lepiej. Troskliwe starania i słodkie gruchanie ukochanej sprawiały mu wyraźną przyjemność. – To był Ploddy – domyśliła się pani Walcott. Grey uśmiechnął się do niej, pełen podziwu dla jej bystrości. 306

– Ploddy? – zdziwił się Hayden. – Tak – potwierdził Grey. – Znalazłem go w pobliżu, kiedy tu przybyłem. Zastanawiał się, czy w pojedynkę skoczyć wam na ratunek, czy nie ma szans. Skoczyłby oczywiście sam, gdybym się nie zjawił, wspaniały z niego staruszek. Razem ze mną wszedł do domu i przez cały czas stał tuż za mną. Jak tylko powiedziałem, że wychodzę, wyszedł. Bernard dał się nabrać i... Grey wzruszył ramionami. –

Ploddy bohaterem – powiedziała z niedowierzaniem Amelia. – Gdzież on się teraz podziewa? – Pilnuje McGowana. Myślę, że coraz lepiej się czuje w roli herosa. Spojrzenie Greya pomknęło ku pani Walcott, która – o dziwo – siedziała cicho. Hayden obserwował tych dwoje, starając się dociec, czy jest coś z prawdy w twierdzeniu Bernarda, że Grey i Fanny mają się ku sobie. Nie przypuszczał, żeby tak było. Oboje są zbyt pewni siebie, zbyt zimni i wyniośli, by zaznać takiej miłości, jaka połączyła jego i Amelię. Dość jednak o tym. Przyciągnął ukochaną do siebie.

Grey wpatrywał się w Fan, swoje serce, swoją jedyną, gorącą miłość. A gdy wstała i wyszła, ruszył za nią. Znalazł ją na tarasie. Spoglądała na tonącą w

mroku łąkę. Musiała słyszeć jego kroki, ale się nie odwróciła. Uniosła oczy ku nocnemu niebu, które usiane było migoczącymi gwiazdami. – To Bernard zepchnął donicę – powiedziała. – Tak przypuszczam. – Przypuszczałeś, że strącił ją kot. Słyszał śmiech w jej głosie. –

Owszem, z początku – przyznał. Odwróciła się wreszcie do niego i dostrzegł błysk perłowych ząbków. – Czemu wróciłeś? – Czary – odparł. – Rzuciłaś na mnie zaklęcie i musiałem cię szukać, odnaleźć i pozostać u twego boku. Ta historia bardzo przypomina bajkę, nie uważasz? Roześmiała się. Jaki pełny, głęboki ton. – Przecież nie wierzysz w czary. 307

Podszedł bliżej i – niech to licho – wyraźnie usłyszał, jak słowiki w pobliżu zaczęły wywodzić słodkie trele. – Jesteś tego pewna? – Tak. – Spoważniała trochę. – Ale powinieneś uwierzyć. Nie potrafię być inna niż jestem, Grey! Wpatrywał się w jej twarz i czuł, że zakochuje się w niej na nowo. – Fan, nie bardzo wiem, czym sam jestem, ale nie mam żadnych wątpliwości, kim ty jesteś: wyjątkowo irytującą, bezczelną, zjadliwą i... urzekającą

kobietą, którą kocham szaleńczo, płomiennie, jak ostatni głupiec. I nie chcę, żebyś się zmieniła, ani na jotę. Nigdy. Zajrzała mu głęboko w oczy i to, co w nich dostrzegła, sprawiło, że jej oczy wypełniły się łzami. Nie pozwoliła sobie jednak na płacz. Niech Grey wierzy, że daje jej wyłącznie radość. – Doprawdy, ani na jotę? – spytała. – Cóż – przyznał – może z wyjątkiem tej twojej absurdalnej obsesji na punkcie idealnie ogolonych mężczyzn... A potem przyciągnął ją do siebie i zaczął całować, żarliwie i z całej siły. Ona zaś nie wypomniała mu, że nie potrafi posługiwać się brzytwą. Ani razu.

42

Londyn, rok później Lord Grey Sheffield dopijał właśnie drugą filiżankę kawy, czytając z zainteresowaniem barwny opis ożywionej aktywności na polu nadprzyrodzonych zjawisk, gdy na gazetę padł jakiś wielki, kolisty cień. Przypominało to do złudzenia zaćmienie słońca. Grey podniósł oczy znad gazety i pospiesznie zerwał się z krzesła, by

naprawić mimowolny nietakt. 308

– Dobry Boże, Fanny – powiedział po chwili, siadając z powrotem na krześle. – Prześcignęłaś samą siebie. Z całą pewnością żadna inna mieszkanka Londynu nie potrafi z taką zimną krwią dźwigać na głowie przyozdobionego blatu stołu. Jego żona, wystrojona w ekstrawagancki kapelusz i suknię z białej koronki, która opinała jej kształty jak druga skóra, uśmiechnęła się. – Więc podoba ci się? – Bóg raczy wiedzieć czemu, ale mi się podoba. – Ponieważ jest szykowny – odparła, przekładając małą futrzaną kulkę z jednego ramienia na drugie. – A ty, choć uparcie odmawiasz poświęcenia choćby chwili czasu własnej powierzchowności, chcąc nie chcąc, doceniasz moją elegancję. – Hm... – odparł Grey i jego spojrzenie padło na białawy kłębuszek. – Czy to jeszcze jeden pies? – Ależ skąd. Zapowiedziałeś przecież, że nie mogę sprowadzać więcej psów.

– Tylko dlatego, że ich wycie po nocach doprowadziło do niepotrzebnych kłótni z sąsiadami. Co to jest w takim razie? – Królik. Bardzo spokojny. Wypuszczę go do ogrodu. – Nie mamy już ogrodu. Twoje potwory całkiem go zdewastowały

– Wcale nie są moje. – Wiem. Ja też się stale zarzekam, że nie mam z nimi nic wspólnego. Roześmiała się, pochyliła i postawiła królika na podłodze. – Wczoraj otrzymałam kolejny list od Amelii. Zwiedzają teraz Brazylię. – Ile miesięcy potrwa jeszcze ich podróż poślubna? – zainteresował się Grey. – Nie miej im tego za złe. Amelia, tak bardzo była ciekawa świata, a Hayden jest uszczęśliwiony, mogąc pokazać jej to wszystko. Fanny stanęła za mężem i oparła się o jego ramię. Wiedziała, że nie był w stanie skupić się, kiedy to robiła. –

Co czytasz? – spytała niewinnie, dmuchając mu prosto w ucho ciepłym oddechem. – To artykuł o człowieku, który utrzymuje, że potrafi przenosić przedmioty siłą woli. – Myślisz, że to prawda? 309

– Bardzo wątpię. – Ale nie jest to całkiem wykluczone? – Nie jest wykluczone – zgodził się. – Choć większość z tego, co skłonni jesteśmy uważać za cuda lub czary, to po prostu zagadki, których ludzkość jeszcze nie rozwiązała. – A ja czym jestem? Cudem czy nierozwiązaną zagadką? – szepnęła mu do ucha. Odwrócił się i spojrzał jej prosto w oczy. Znowu, jak zawsze, czas się zatrzymał, serce w nim zamarło, a chwila stała się nieskończonością, gdy zatonął w jej spojrzeniu. –

Nie wiem – mruknął. – Nadal pracuję nad tym problemem. Objęła go ramieniem i wślizgnęła mu się na kolana. – Jak myślisz, dużo ci to jeszcze zajmie czasu? – Całe życie – odparł, sadzając ją głębiej i wdychając zapach jej włosów. – Jesteś wyjątkowo zapalonym badaczem – pochwaliła go i westchnęła, gdy jego usta zaczęły wędrować po jej policzku i szyi, aż do miejsca, gdzie styka się z ramieniem. Kiedy zaś w drodze powrotnej obwiódł językiem kontur jej ucha, przeszedł ją dreszcz. – O, jestem absolutnie zdeterminowany wybić się w tej specjalności –

oświadczył, obracając ją twarzą ku sobie. – Może i ja zdołam wykazać się pewnymi zdolnościami? – zauważyła z błyskiem podniecenia w oczach. – Chcesz, bym coś dla ciebie wyczarowała? – Ale tylko dla mnie. Zarzuciła mu ręce na szyję i przyciągnęła go do siebie. Jego usta otwarły się żarłocznie na spotkanie jej ust. Nigdy nie miał dość całowania Fanny ani nie mógł oprzeć się namiętności, która wybuchała między nimi tak spontanicznie. Kiedy wreszcie dał żonie możność złapania oddechu, w jej oczach pojawiły się

szelmowskie błyski. – Tak, oczywiście – szepnęła, przyciągając go znów do siebie. – Wyraźnie czuję, jak coś się budzi do życia...

Był to wyjątkowo piękny, wiosenny dzień w Little Firkin. Samo południe. Blask słońca odbijał się na powierzchni rzeki, która przepływała beztrosko wzdłuż 310

granic miasta. Wietrzyk igrał z proporczykami na słupach, wytyczających teren przyszłej fabryki wyrobów ceramicznych. Mieszkańcy Little Firkin opierali się o płoty na tyłach domów, żeby sobie pogawędzić i nacieszyć się słonecznym ciepłem. Sklepikarze zamiatali drewniany chodnik przed swymi oknami wystawowymi. Dzieciaki kopały jakąś puszkę na ulicy przed bankiem Donniego MacKee, dawniej należącym do McGowana. Kwiat młodzieży męskiej z Little Firkin prezentował z dumą swoje muskuły przy wyładowywaniu budulca na peronie towarowym kolei żelaznej, popisując się przed grupką młodych dam, które udawały, że w ogóle tego nie dostrzegają. Kiedy jednak kapryśny wietrzyk zbudził się do życia w jednej z bocznych uliczek, wzbijając chmurę pyłu, uschłych liści i papierków po cukierkach, a głos – uderzająco podobny do wrzasku duszonego kota – rozbrzmiał gromkim echem w centrum miasta, każdy rzucał to, czym się właśnie zajmował, i spieszył na główną ulicę Little Firkin. Stara wiedźma, z twarzą jak zwiędłe jabłko, ukazała się na skraju miasta w

tumanie kurzu. Wystrzępione, różnobarwne spódnice trzepotały wokół jej nóg. Po obu stronach sędziwej damy – grzecznie przy nodze, choć z najeżoną sierścią – kroczyły dwa ogromne psiska, szczerząc groźnie kły. Starucha uniosła nad głową sękaty kij i wykrzyknęła:

– Czy się tu kto odważy odmówić mi prawa do Little Firkin? Całe miasteczko odwróciło – rzec by można – swoją zbiorową głowę, szukając śmiałka, który podjąłby wyzwanie starej damy. Ta rozejrzała się gniewnie to tu, to tam, po czym, zadowolona, odłożyła kij, sięgnęła do aksamitnej torby, zwisającej u pasa, i wyciągnęła dwa smakowite widać kąski, które wetknęła w paszcze wyraźnie na to czekających potworów. Rozległo się głośne mlaskanie i oba psie ogony poszły w ruch. – Dobre pieski – mruknęła stara kobieta i odwróciwszy się, pokuśtykała z powrotem środkiem głównej ulicy, a za nią jej dwaj – nie tak już groźnie wyglądający – czworonożni towarzysze. W tej samej chwili jegomość w średnim wieku, przedstawiciel Cechu Rzemiosł Artystycznych, opuścił uniesioną zasłonę w oknie banku, przez które obserwował, co się działo na ulicy. – Na wszystkie świętości, co to było? – spytał ze zdumieniem okrąglutkiego bankiera, który siedział na wprost niego za biurkiem.

311

– To babcia Beadle – odparł Donnie MacKee. – Nasza czarownica.