Brown S. 1987 - Piekielna Misja

Sandra Brown Piekielna Misja Tytuł oryginału The Devil's Own Przekład Magdalena Jędrzejak

Rozdział 1

Mężczyzna był pijany, co czyniło go idealnym kandydatem. Kerry obserwowała go zza zasłony wilgotnego, ciężkiego powietrza, aż sinego od kurzu i papierosowego dymu. Nieznajomy kołysał się na barowym stołku, trzymając w rękach szklankę. Naczynie było wyszczerbione, a jego ciemnobursztynowa zawartość mętna; mężczyźnie najwyraźniej wcale to nie przeszkadzało, gdyż co chwila unosił szklankę do ust. Głowa opadała mu na pierś, łokciami opierał się o brudny kontuar. W lokalu roiło się od żołnierzy i kobiet, które zabawiały ich w pokojach na górze. Wiatraki leniwie obracały się pod sufitem, wprawiając gruby całun dymu w ledwie zauważalne drżenie. Mdlący zapach tanich perfum mieszał się ze smrodem potu. Zewsząd dobiegały śmiechy, lecz nastrój nie był wesoły - śmiały się jedynie usta żołnierzy, nie ich oczy. W sposobie, w jaki się bawili, było coś z desperacji. Relaksowali się tak, jak żyli: gwałtownie, nieomal brutalnie. Większość klienteli stanowili młodzi mężczyźni, twardzi, ponurzy faceci, którzy przywykli do wiecznego balansowania na granicy między życiem a śmiercią. Większość z nich nosiła wojskowe mundury. Jednak bez względu na to, czy byli to zwykli żołdacy, czy

najemnicy najróżniejszej maści, mieli taki sam wyraz oczu: czujny i podejrzliwy. Tę samą czujność widać było w ich uśmiechach. Mężczyzna, który wpadł w oko Kerry Bishop, nie stanowił wyjątku od reguły. Nie wyglądał na Latynosa, raczej na Amerykanina. Jego twarde, nabrzmiałe bicepsy rozpierały rękawy koszuli, które podwinął tak wysoko, iż mankiety wrzynały mu się w ciało. Włosy miał ciemne i potargane, dość długie; ciemnobrązowe kosmyki kładły się na kołnierzyku koszuli. Kiedy podniósł głowę, Kerry spostrzegła, że nieznajomy ma kilkudniowy zarost. Ucieszyła się, bo zarost utrudni ewentualną identyfikację. Choć może też wzbudzić pewne podejrzenia. El Presidente był wielkim zwolennikiem schludności i mało który z oficerów odważyłby się tak długo zwlekać z goleniem. Cóż, będzie musiała zaryzykować, nie ma innego wyjścia. Ten facet to najlepszy kandydat. Nie tylko jest najbardziej wstawiony, ale i wygląda na typka spod ciemnej gwiazdy, wygłodzonego, niechlujnego i absolutnie pozbawionego zasad. Kiedy wytrzeźwieje, łatwo da się przekupić. Najpierw jednak trzeba go stąd wywabić. Kto wie, kiedy kierowca wojskowej półciężarówki - ten, który beztrosko zostawił kluczyki w stacyjce - zorientuje się, że zniknęły, i zacznie ich szukać? Słyszała ich brzęk, gdy szła w kierunku pijanego mężczyzny. Uniknęła zderzenia z kilkoma parami szalejącymi w rytm ogłuszającej muzyki, zbyła kilka niewymyślnych zaczepek i starała się nie patrzeć na tych, którym tak się śpieszyło do amorów, że nie czekali, aż znajdą się w pokojach na górze. Spędziła w Montenegro prawie rok i już chyba nic nie byłoby jej w stanie zdziwić. Kraj pustoszyła krwawa wojna domowa, a wojny często sprowadzają ludzi do poziomu zwierząt. Mimo to zaczerwieniła się, gdy jej wzrok padł na kolejną parkę niecierpliwych kochanków. Zacisnęła zęby i podeszła do baru. Z bliska mężczyzna wydał jej się jeszcze bardziej przerażający. Nie tyle pił, ile raczej

wlewał w siebie alkohol. Nie pije dla przyjemności, pomyślała. Nie przyszedł tutaj, żeby się zabawić, raczej po to, by dać ujście złości. Może chce o czymś zapomnieć? Ktoś nie dotrzymał umowy? Oszukał go? Nie zapłacił za kontrakt? Kerry miała nadzieję, że w grę wchodził ten ostatni powód. Wtedy propozycja, jaką zamierzała złożyć, spotkałaby się z cieplejszym przyjęciem. Za pasem bojówek mężczyzna miał pistolet, przy udzie wielką maczetę. Na podłodze przy stołku leżały trzy płócienne torby. Były tak wypchane, że aż trzeszczały w szwach. Kerry wolała nawet nie myśleć, jaki arsenał mogą zawierać. To zapewne dlatego pije samotnie, przez nikogo nie niepokojony, choć w takich spelunach aż roi się od narwańców, gotowych bez większego powodu pociągnąć za spust. Jednak z tym człowiekiem nikt nie próbował nawiązać rozmowy, ani tym bardziej szukać z nim zwady. Pechowo dla Kerry, siedział na ostatnim stołku przy barze, najdalej od jedynego wyjścia z budynku, więc o dyskretnym wymknięciu się na dwór mogła od razu zapomnieć. Będzie musiała go holować przez całą salę. O ile zgodzi się z nią wyjść. Zrobiła głęboki wdech i usiadła na sąsiednim stołku, zerkając na profil nieznajomego. Nie dopatrzyła się w nim niczego, co świadczyłoby o łagodności, zdolności do odczuwania współczucia. - Seńor kupić mi drinka? - Serce biło jej jak oszalałe. Z wrażenia zaschło jej w gardle, lecz ułożyła usta w zmysłowy uśmiech i niepewnie nakryła dłonią jego duże, silne palce. W pierwszej chwili pomyślała, że jej nie usłyszał, bowiem wciąż wpatrywał się w zawartość swojej szklanki. Dopiero kiedy chciała powtórzyć pytanie, nieznacznie przekrzywił głowę i łypnął na jej dłoń. Jego własna była znacznie większa, szersza i o dłuższych palcach. Na nadgarstku miał zegarek - czarny, z dużym okrągłym cyferblatem pełnym mnóstwa mniejszych tarczek i

najróżniejszych gadżetów. Miała wrażenie, że minęła wieczność, nim mężczyzna oderwał wzrok od jej palców i powiódł nim w górę, po jej przedramieniu, ramieniu i szyi, by w końcu zawiesić wzrok na jej twarzy. Nie wyjmując z ust papierosa, patrzył na nią zza obłoczka sinego dymu. W domu długo ćwiczyła przed lustrem minę kobiet, które nagabywały mężczyzn w kantynie: półprzymknięte powieki, usta wilgotne i lekko rozchylone. No i ten uwodzicielski, przesycony erotyzmem uśmiech, który obiecywał prawdziwe cuda. Jednak zaledwie spojrzała mu w oczy, zapomniała o wystudiowanym uśmiechu, zapomniała o bożym świecie. Jej mocno uszminkowane usta rozchyliły się same, bez udziału woli, oddech uwiązł w krtani. Owszem, zatrzepotała rzęsami, lecz i to nie było grą, a bezwiedną reakcją. Spodziewała się brzydoty, twarzy zeszpeconej bliznami i szramami po walce, lecz ta, na którą patrzyła, była po prostu przystojna. Wąska, jasna blizna nad lewą brwią, jedyna, jaką wypatrzyła, wydała jej się raczej intrygująca niż brzydka. Rysy nie były naznaczone piętnem okrucieństwa, raczej zamyślenia. Usta okazały się nie wąskie i zacięte, lecz pełne i zmysłowe. Oczy nieznajomego nie były puste i pozbawione wyrazu jak oczy tych, którzy zbyt wiele razy oglądali czyjąś śmierć. Nawet przyćmione alkoholem płonęły wewnętrznym ogniem, który wytrącił ją z równowagi skuteczniej niż jego beznamiętne, obojętne spojrzenie. I wcale nie śmierdział potem: owszem, na jego złocistej skórze połyskiwały kropelki potu, ale Kerry czuła od niego jedynie nikły zapach mydła. Opanowała się i jakimś cudem wytrzymała to ołowiane spojrzenie. Potem uśmiechnęła się kusząco i ściskając jego dłoń, łamaną angielszczyzną powtórzyła prośbę o drinka. - Spadaj.

Zaskoczona drgnęła i omal nie zsunęła się ze stołka. Mężczyzna przestał na nią patrzyć. Gwałtownie zabrał rękę i zgasił papierosa w przepełnionej popielniczce. Kerry nie wiedziała, co myśleć. Jest aż taka nieatrakcyjna? Czyż najemnicy nie są jak zwierzęta? I czy nie dotyczy to przede wszystkim ich seksualnych apetytów? A kiedy ona oferuje mu swoje wdzięki, ten zbywa ją krótkim: „spadaj”. Widocznie wygląda gorzej, niż sądziła. Może rok w dżungli odebrał jej urodę? Wprawdzie zdążyła już zapomnieć, że istnieją takie luksusy jak odżywki do włosów, tusze do rzęs i kremy nawilżające, ale jak atrakcyjna musi być kobieta, by skusić kogoś, kto ponoć jest jurny jak buhaj? Z drugiej strony, jej ryzykowny plan ma szansę wypalić tylko wtedy, gdy ten człowiek dobrowolnie zgodzi się na współpracę. W przeciwnym razie jej misja skończy się fiaskiem. Rozejrzała się ukradkiem. Nie. Już za późno na szukanie kogoś innego. Kierowca wojskowego pikapa może w każdej chwili wpaść do kantyny i zarządzić rewizję. Albo przypomnieć sobie o zapasowych kluczykach. Kerry chciała zniknąć stąd jak najszybciej. Kradzież samochodu była równie ważna jak zwerbowanie tego człowieka, więc musi działać szybko. Zresztą ten przystojniak spełniał wszystkie jej oczekiwania: miał być pijany, pozbawiony skrupułów i niezadowolony z życia. - Proszę, seńor, tylko jednego drinka. Oparła dłoń na jego udzie tuż przy śmiercionośnej maczecie. Mężczyzna wymamrotał coś niezrozumiałe. - Que? - wyszeptała, pochylając się nad nim. - Nie mam czasu. - Por favor.

Kiedy znowu podniósł wzrok, zsunęła szal z głowy, a potem z ramion, by zademonstrować sukienkę, którą ukradł dla niej Joe, choć obiecywała sobie, że zrobi to tylko w ostateczności. Sukienka była spłowiała, materiał miejscami wytarty do osnowy od lat noszenia i prania na kamieniach, w czerwony kwiatowy wzór, krzykliwy i w złym guście. I o rozmiar za duża, skutkiem czego obszyte falbankami ramiączka ciągle jej. się zsuwały, a przy dekolcie materiał odstawał od ciała. Miała ochotę się zasłonić, ale cudem się powstrzymała. Czerwieniąc się ze wstydu, pozwoliła, by mężczyzna otaksował ją wzrokiem. Nie śpieszył się. Jego spojrzenie powoli powędrowało ku częściowo odsłoniętym piersiom, a potem na nieprzyzwoicie długi czas zatrzymało się u zbiegu jej ud. Gdy nieznajomy napatrzył się na jej kształtne nogi i ładne stopy w tandetnych sandałkach, burknął ochryple: - Okay, ale tylko jednego. Poczuła taką ulgę, że omal nie zemdlała. Uśmiechała się kokieteryjnie, gdy zamawiał dwa drinki i gdy barman raczył w końcu przynieść butelkę mocnego miejscowego trunku oraz dwie szklanki. Patrząc na nią lubieżnie, mężczyzna sięgnął do tylnej kieszeni spodni i wyciągnął z niej parę banknotów. Barman zgarnął je z kontuaru i zniknął. Mężczyzna z ironiczną miną zasalutował szklanką i duszkiem wychylił jej zawartość. Kerry sięgnęła po drugą. Starając się nie myśleć o tym, iż po poprzednim gościu naczynie nie zostało nawet opłukane, uniosła je do ust i upiła łyczek palącego płynu, który smakował jak przemysłowy środek dezynfekcyjny. Zmusiła się do przełknięcia tego świństwa i pomyślała, że gardło nie mogłoby bardziej boleć, gdyby połknęła garść pinezek. Oczy zaczęły jej łzawić. Jej towarzysz podejrzliwie zmrużył powieki. - Nie smakuje ci? To po co tu przyszłaś? - zdziwił się.

Udała, że nie rozumie pytania. Uśmiechnęła się i znowu położyła dłoń na jego ręce, przechylając głowę w taki sposób, aby włosy opadły jej na ramię. - Ja ciebie kochać. Mruknął coś obojętnie i zamknął oczy. Kerry przeraziła się, że gotów przestać zwracać na nią uwagę. - My iść? - zagruchała pośpiesznie. - Ja? Z tobą? Nie ma mowy. Nie mam czasu, nawet gdybym miał ochotę. Zwilżyła usta koniuszkiem języka i szepnęła namiętnie: - Por favor. Patrzył na nią mętnym wzrokiem, szczególnie koncentrując się na jej ustach. Potem zatrzymał wzrok na piersiach falujących pod materiałem taniej sukienki. W jego oczach widziała żądzę, lecz sama nie wiedziała, czy gratulować sobie, czy tylko się bać. Mężczyzna zaczął nieświadomie gładzić się po udzie, jak gdyby z trudem opierał się pokusie, by jej dotknąć. Chciała, żeby jej pragnął, lecz zarazem się tego bała. Raptem mężczyzna chwycił ją oburącz za kark. Zanim zdążyła jakkolwiek zareagować, przyciągnął ją do siebie. W następnej sekundzie stała między jego kolanami, przyciśnięta do gorącego, muskularnego torsu. Poczuła przy brzuchu coś twardego i próbowała sobie wmówić, że to tylko kolba pistoletu, ale sama w to nie wierzyła. Nie zdążyła nawet jęknąć, gdy nieomal zmiażdżył jej usta wargami. Całował ją gwałtownie, drapieżnie, orząc zarostem jej delikatną skórę. Miała ochotę go odepchnąć, ale wiedziała, że musi się opanować. Przecież udaje prostytutkę. Wzbudziłaby podejrzenia, gdyby nagle podniosła krzyk. Więc zachowywała się ulegle.

Aż zadrżała wstrząśnięta, gdy językiem utorował sobie drogę do jej ust i wniknął w nie głęboko, lubieżnie. Było w tym coś niesamowicie erotycznego. Bezwiednie mięła w dłoniach materiał jego koszuli. Mężczyzna objął ją w talii i nie przerywając pocałunku, coraz mocniej przyciągał ją do siebie, aż musiała wygiąć plecy w łuk. Nie mogła oddychać. Przycisnął usta do jej szyi, a Kerry usiłowała zogniskować wzrok na wiatraku, który leniwie wirował nad jej głową, lecz od tego jeszcze bardziej zakręciło jej się w głowie. Miała wrażenie, że wpadła w jakiś potężny wir, który ciągnie ją na dno, gdzie czai się tylko szaleństwo, ale nie była w stanie się bronić. Dłonie najemnika pełzły po jej ciele. Jedna bezwstydnie objęła pośladek, druga sięgnęła ku piersi. Gdy Kerry poddawała się tym szorstkim pieszczotom, usłyszała nagle jego szept - strumień sprośności, który sprawił, iż pożałowała, że zna angielski - po chwili mężczyzna, głaszcząc ją po szyi, wymamrotał: - Niech ci będzie, seńorita. To gdzie? Na górze? Chodźmy. Zachwiał się i musiała go podtrzymać, żeby się nie przewrócił. - Mi casa. - Do ciebie? - upewnił się bełkotliwie. - Si, si! - Z zapałem pokiwała głową. Szybko zgarnęła z podłogi jedną z trzech toreb, tak ciężką, iż omal nie zwichnęła sobie barku. Z wysiłkiem przewiesiła ją przez ramię. - Zostaw to, ja sam... - Nie! - Sięgnęła po drugą, wyrzucając z siebie potok hiszpańskich słów o złodziejach i niebezpieczeństwie, że broń trafi w ręce wroga. - Przessstań trajkotać, do cholery. Nisss nie rozumiem - wybełkotał. - Chsssszanić to. Zmieniłem zdanie. Nie mam czasu. - My szybko wrócić.

Gdy pomagała mu podnieść trzecią torbę, zapuścił żurawia w jej dekolt. Uśmiechając się uwodzicielsko, ujęła go pod ramię, ocierając się o niego piersiami, tak jak to podejrzała u tutejszych prostytutek. Chwiejnie ruszyli ku wyjściu. Mężczyzna szedł z pijacką ostrożnością, zataczając się, Kerry niosła jedną torbę, uginając się pod jej ciężarem, i równocześnie próbowała go podtrzymywać. On niósł dwie, ale bez widocznego wysiłku. Byli już przy drzwiach, gdy raptem do Kerry przyczepił się jakiś żołnierz. Złapał ją za rękę i po hiszpańsku złożył jej obsceniczną propozycję, ale Kerry tylko pokręciła głową i pieszczotliwie oparła palce na piersi swojego towarzysza. Żołdak najwyraźniej miał jeszcze coś do powiedzenia, jednak zmienił zdanie, zaledwie spojrzał na twarz mężczyzny, którego holowała ku wyjściu. Kerry pogratulowała sobie w duchu. Nie nagabywani już przez nikogo, wyszli na dwór. Zachłannie wciągała do płuc ciężkie, wilgotne powietrze; w porównaniu z duchotą panującą w kantynie wydało jej się zadziwiająco świeże i ożywcze. I od razu rozjaśniło jej w głowie. Praktycznie zaciągnęła go do wojskowej półciężarówki, która, jak stwierdziła z ulgą Kerry, wciąż stała w plamie głębokiego cienia pod migdałowcem. Oparła pijanego mężczyznę o bok japońskiego pikapa i otworzyła drzwi po stronie pasażera. Wepchnęła go do środka i szybko zatrzasnęła drzwi, bojąc się, by przypadkiem nie wypadł z auta. Torby ostrożnie ułożyła w skrzyni za kabiną, rozglądając się na boki, pewna, że zaraz usłyszy terkot karabinu maszynowego i poczuje, jak kule dziurawią jej ciało. Jak to w Montenegro: najpierw się strzela, a dopiero potem zadaje pytania. Na wierzch skrzyni narzuciła brezentową płachtę, by osłonić torby. Usiadła za

kierownicą. Jej towarzysz albo nie zauważył, że to wojskowy samochód, albo wcale go to nie obchodziło. Rzucił się na nią, zaledwie zamknęła drzwi. Najwyraźniej chłodniejsze powietrze i jemu pomogło nieco otrzeźwieć, bowiem pocałował ją jeszcze bardziej pożądliwie niż za pierwszym razem, a całował naprawdę wspaniale. Ulegle rozchyliła usta, czując na sobie jego dłonie. - Por favor - wyszeptała po chwili, odsuwając się poza ich zasięg. - So sie stało? - Mi casa. My jechać. Przekręciła kluczyk w stacyjce, usiłując ignorować fakt, że pasażer wciąż obcałowuje ją po szyi i skubie zębami płatek jej ucha. Wrzuciła wsteczny i wycofała pikapa sprzed kantyny. Spodziewała się krzyków i strzelaniny, lecz odprowadziły ją tylko śmiechy i głośna muzyka. Po namyśle włączyła przednie światła. Widok wojskowego samochodu pędzącego przez miasto bez świateł mógłby wydać się komuś podejrzany, pomijając fakt, jak niebezpieczna byłaby jazda w całkowitych ciemnościach tymi zniszczonymi, pełnymi kolein, gruzu i śmieci drogami. Gdy mrok nocy rozproszyły dwa snopy światła, pomyślała, że stolica przedstawia sobą opłakany widok. Przed rozpoczęciem swej misji przez wiele godzin głowiła się nad tym, jak wydostać się z miasta. Nikt nie przybywał tutaj ani stąd nie wyjeżdżał bez zgody wojskowych władz. Kerry przeprowadziła rekonesans i ostatecznie wybrała jeden z najruchliwszych punktów kontrolnych. Gdyby zdecydowała się na mniej uczęszczaną trasę, strażnicy mogliby okazać się bardziej skrupulatni, skłonni zatrzymać i przeszukać wojskowy pojazd prowadzony przez kobietę. W ruchliwszym miejscu powinno się skończyć na pobieżnej kontroli. W każdym

razie Kerry modliła się o to. Przebiegła w myślach cały plan i powtórzyła wyuczone kwestie. Aczkolwiek trudno było jej się skoncentrować. Nie trafił jej się agresywny pijus ani pijaczek-żartowniś. Trafił jej się pijak kochliwy. O ile akurat nie biadolił nad brakiem czasu, metodycznie obcałowywał ją po szyi i po dekolcie. Omal nie zjechała na pobocze, gdy poczuła, jak wpycha rękę pod jej sukienkę. Niemniej nie mogła przecież obsługiwać sprzęgła i gazu ze ściśniętymi kolanami, więc chcąc nie chcąc pozwoliła, by chwycił ją za dolną część uda i pieścił gładką skórę pod kolanem. Prawie przestała to zauważać, gdy ciepłe palce zaczęły znowu pełznąć po jej udzie. Ilekroć przesunęły się o kolejny centymetr, Kerry przeżywała kolejny wstrząs. Na ułamek sekundy zamknęła oczy, czując, jak jego palce zaciskają się mocniej, a skraj sukienki wędruje jeszcze wyżej. - Seńor, por favor. - Usiłowała przesunąć nogę, tak aby musiał zabrać rękę. Wymamrotał coś, co zabrzmiało jak: „trza mi kobiety”. Wiedząc, że od punktu kontrolnego dzieli ich zaledwie kilka przecznic, Kerry zjechała na pobocze i wrzuciła luz. - Proszę, se ń or, niech pan to założy. Wyjęła spod fotela wojskową kurtkę i czapkę. Nie zauważył, że nagle bieglej włada angielskim i straciła hiszpański akcent, ale coś go zaniepokoiło. Zrobił głupią minę i zamrugał oczami. - Hę? Narzuciła mu kurtkę na ramiona; była za mała, ale to nie miało znaczenia. Ważne, żeby strażnicy pomyśleli, że mają do czynienia z oficerem, by zobaczyli szarżę niechlujnie wyhaftowaną na rękawie. Założyła mężczyźnie czapkę i poprawiła ją, podczas gdy on usiłował zsunąć jej ramiączka sukienki. - Jak słowo daję - mruknęła z obrzydzeniem, poprawiając je energicznie.

A potem przypomniała sobie, że ma udawać prostytutkę. Dotknęła jego zarośniętego policzka i posłała mu uśmiech, który, jak miała nadzieję, obiecywał rozkoszną rozpustę, po czym oznajmiła po hiszpańsku, pełnym słodyczy, śpiewnym tonem, że uważa go za lubieżną świnię. Podjechała do punktu kontrolnego. Kerry była trzecia w kolejce. Kierowca pierwszego samochodu, cywilnego, wykłócał się o coś ze strażnikiem. I bardzo dobrze. Ucieszy się na widok wojskowego auta. - Sso się dzieje? Pijany amant uniósł głowę i zamrugał, usiłując wypatrzyć coś przez brudną przednią szybę, na której dokonały żywota tysiące owadów. Kerry poklepała go głowie, a gdy oparł ją na jej ramieniu, zagruchała półgłosem, żeby o nic się nie martwił i że są już prawie na miejscu. Podjechała do blokady na drodze. Strażnik, który wyglądał na nie więcej niż szesnaście lat, doskoczył do okna po stronie kierowcy i zaświecił Kerry latarką prosto w twarz. Uśmiechnęła się z przymusem. - Buenos noches. - Ściszyła głos do seksownego, ochrypłego szeptu. - Buenos noches - odparł młokos podejrzliwym tonem. - Co jest panu kapitanowi? Zacmokała z ubolewaniem. - Za dużo wypił, biedaczek. Taki dzielny żołnierz, a pokonała go butelka. - Dokąd go wieziesz? - Z dobroci serca postanowiłam zawieźć go do swojego domu. - Mrugnęła znacząco. Prosił, żebym zaopiekowała się nim tej nocy. Strażnik uśmiechnął się rubasznie. Zerknął na pasażera i upewniwszy się, że oficer śpi jak kłoda, spytał: - Warto sobie zawracać nim głowę? Nie wolałabyś prawdziwego mężczyzny?

Dość dosadnie pochwalił się rozmiarami skarbu, jaki nosi w spodniach, Kerry zaś westchnęła obłudnie i przysłoniła oczy rzęsami. - Żałuję, ale kapitan już mi zapłacił za tę noc. Może kiedy indziej. - Może... - chłopak zawiesił głos. - O ile mnie na ciebie stać. Kokieteryjnie poklepała go po ręce i udając gorzko zawiedzioną, pomachała mu na pożegnanie. Młody strażnik kazał koledze podnieść szlaban i mogła wreszcie ruszyć dalej. Ujechała ładnych kilka kilometrów, kurczowo ściskając kierownicę i zerkając to we wsteczne lusterko, to na krętą drogę przed sobą. Gdy stało się jasne, że nikt jej nie śledzi, zaczęła się trząść. Udało się! Objechała miasto i skręciła w dróżkę prowadzącą w głąb dżungli. Wkrótce korony drzew przesłoniły niebo i droga zmieniła się w liściasty tunel. Z każdym kilometrem droga stawała się coraz węższa i coraz bardziej wyboista. Głowa mężczyzny, oparta na jej ramieniu, ciążyła jej coraz dotkliwiej. Kilkakrotnie usiłowała go z siebie zepchnąć, lecz na próżno. W końcu Kerry dała sobie z tym spokój, wychodząc z założenia, że lepiej pozwolić mu spać, niż co chwila opędzać się od jego nachalnych zalotów. Kusiło ją, żeby zrobić krótki postój, lecz po namyśle zmieniła zdanie. Im dalej zdąży go dzisiaj wywieźć, tym łatwiej jej będzie jutro negocjować. Więc nie zatrzymywała się, choć głowa mężczyzny boleśnie uderzała ją w ramię, ilekroć samochód podskoczył na jakimś wyboju. Zaczęła ją morzyć senność. Monotonny widok świateł odbijających się od morza zieleni działał hipnotyzująco; omal nie minęła drogi, w którą miała skręcić. Widząc szczelinę w ścianie drzew, w ostatniej chwili odbiła kierownicą w lewo, a potem zahamowała i wyłączyła silnik.

Ptaki ukryte w koronach drzew zaprotestowały krzykliwie przeciwko tej nocnej wizycie, lecz po chwili znowu zapadły w sen. Cisza i nieprzeniknione ciemności zacisnęły się wokół pikapa niczym czarna aksamitna pięść. Kerry z westchnieniem zepchnęła z siebie mężczyznę i przeciągnęła się, próbując ulżyć obolałym plecom. Czuła bezmierną ulgę na myśl, iż pierwszy etap jej misji się powiódł. Pozostawało jedynie czekać, aż wstanie świt. Jednak najemnik miał najwyraźniej inne plany. Bez słowa porwał ją w ramiona. Drzemka musiała go ożywić, bowiem jego pocałunki wyraźnie nabrały wigoru. Muskając jej usta koniuszkiem języka, zaczął ściągać jej sukienkę z ramion, a potem wepchnął jej ręce za dekolt i złapał ją za piersi. - Nie! - Kerry zaparła się o jego ramiona i popchnęła z całych sił. Poleciał do tyłu i rąbnął głową o deskę rozdzielczą, a potem obrócił się i znieruchomiał. Zsunąłby się na podłogę, gdyby nie masywne ramiona, dzięki którym zaklinował się między deską rozdzielczą a fotelem. Nie poruszył się. Nie wydał żadnego dźwięku. Przerażona Kerry zakryła usta i czekała kilka strasznych, zapierających dech w piersi sekund, lecz on wciąż tkwił nieruchomo. - O Boże, zabiłam go. Otworzyła drzwi, włączając lampkę na podsufitce. Gdy wzrok Kerry przyzwyczaił się do tej nagłej powodzi światła, spojrzała na mężczyznę i niepewnie szturchnęła go ręką. Jęknął. Jej zgroza natychmiast ustąpiła miejsca obrzydzeniu. Nie umarł. Po prostu schlał się do nieprzytomności. Próbowała go podnieść, ciągnąc za kołnierz koszuli, lecz nie dała rady. Przyklękła

przy swoim fotelu i szarpała mężczyznę za ramiona, dopóki nie wgramolił się na siedzenie i wtulił się w kącik powstały między drzwiami a oparciem fotela. Głowa zwisała mu bezwładnie, policzkiem dotykał ramienia. Rano obudzi się z bólem karku. I dobrze mu tak. Każdy, kto chleje na umór, zasługuje na poranne przykrości. Skulony w rogu kabiny wyglądał znacznie mniej groźnie. Miał długie podwinięte rzęsy, dziwnie kontrastujące z męskością rysów. W ciepłym świetle lampki na jego ciemnobrązowych włosach jaśniały rdzawe refleksy, spod mocnej opalenizny na policzkach wyzierały piegi. Oddychał przez usta, zmysłowe, o wydatnej dolnej wardze. Nic dziwnego, że tak dobrze całuje, pomyślała i natychmiast zakazała sobie podobnych rozważań. Zaczęła się zastanawiać, jakiej reakcji powinna spodziewać się po nim rano. Może nie być zachwycony sposobem, w jaki planowała go zwerbować. Może wpaść w szał, budząc się na kompletnym odludziu, zanim Kerry zdąży skusić go perspektywą zarobku. Najemnicy słyną z wybuchowego charakteru. Spojrzała na maczetę. Bez namysłu rozpięła zatrzask i wysunęła długie ostrze, ciężkie jak kamień. Nieporadnie obróciła ją w dłoniach, omal nie raniąc się w udo, i wyrzuciła ją z samochodu. Został jeszcze pistolet. Przez kilka sekund wpatrywała się w metalowy przedmiot, czując dziwne ściskanie w żołądku. Powinna go rozbroić, tak byłoby najmądrzej, ale biorąc pod uwagę to, gdzie ów pistolet się znajduje... Nie pora się mazgaić! Po tym, co dzisiaj przeżyła, zbytnia wstydliwość byłaby po prostu śmieszna. Wyciągnęła rękę, ale stchórzyła. Zabrała ją i parę razy poruszyła palcami jak kasiarz

szykujący się do otwarcia sejfu. Sięgnęła po pistolet. Tym razem zdążyła objąć kolbę palcami i pociągnąć. I jeszcze raz, mocniej, ale broń nawet nie drgnęła. Zabrała rękę i przyjrzała się paskowi przy jego spodniach. Przymknęła oczy, nerwowo oblizała usta i dotknęła sprzączki. Ostrożnie zaczęła ją odpinać. Bez skutku. Wreszcie udało się jej. Rozległ się cichy szczęk. Najemnik westchnął głośno. Kerry znieruchomiała. Używając obu rąk, powoli, ostrożnie przeciągnęła koniec paska przez mosiężną sprzączkę. I od razu stanęła wobec kolejnej przeszkody. Dotknęła ciężkiego metalowego guzika jego spodni. Mężczyzna zachrapał przez sen i podciągnął pod siebie jedną nogę. Co kompletnie zmieniło całą sytuację. A pistolet na dobre utknął między ciałem a pasem. Ręce jej się spociły. Nie śmiała myśleć, jak by zareagował, gdyby nagle się obudził i przyłapał ją na majstrowaniu przy jego rozporku. Gdyby uznał, że chodzi jej o broń, najzwyczajniej by ją zastrzelił. A gdyby pomyślał, że... Wolała nawet o tym nie myśleć. Znowu dotknęła guzika. Tym razem nie cofnęła rąk, gdy zamruczał głośno. Drżącymi palcami przepchnęła guzik przez dziurkę w sztywnym materiale bojówek, chwyciła za kolbę pistoletu, pociągnęła... i znowu nic. Zaklęła szeptem. Przygryzając usta, mocno ujęła za suwak. Szarpnęła trzy razy, zanim się udało, za to suwak rozpiął się do samego końca. Nieoczekiwanie. Nagle. Puściła go, jak gdyby znienacka ją ugryzł, i wyszarpnęła pistolet. Mężczyzna znowu zachrapał i znowu się poruszył, ale się nie obudził. Kerry stała,

przyciskając pistolet do piersi jak bezcenny skarb. Gdy upewniła się, że pasażer wciąż smacznie śpi, cisnęła broń za okno. Jakiś ptak zaskrzeczał z wyrzutem, a potem znowu zapadła cisza. Kerry siedziała w absolutnych ciemnościach i rozmyślała. Może mimo wszystko źle wybrała, skoro tak łatwo go rozbroić. Z drugiej strony teraz jest pijany, a tam, dokąd pojadą, nie będzie miał dostępu do alkoholu. Tamtego natrętnego żołnierza uspokoił jednym spojrzeniem. Fizycznie wprost idealnie się nadaje: te twarde, wyrzeźbione mięśnie zdradzają człowieka silnego i wytrzymałego. Ponadto, jak zdążyła się zorientować, potrafił uparcie dążyć do celu. Gdyby nie uderzył się w głowę, zapewne wciąż musiałaby się od niego oganiać. Nie będzie więcej o nim myśleć. Wystarczy jej świadomość, że dobrze się spisała. Nie mogła wybrać lepiej. Nieco pocieszona oparła głowę o okno i zasnęła wsłuchana w miarowe pochrapywanie. Miała wrażenie, że zaledwie przymknęła oczy, a już budziła ją litania najgorszych możliwych wyzwisk. Coś poruszało się obok niej i miotało przekleństwami. Bestia budziła się do życia. Rozdział 2 Budziły się wszystkie zwierzęta w dżungli. Szeleściły liście, między którymi przemykały jaszczurki, ptaki szczebiotały, wciąż ukryte w koronach drzew. Z gałęzi na gałąź przeskakiwały rozwrzeszczane małpy. Jednak nawet ich donośne krzyki bladły wobec ryku w kabinie pikapa. Kerry przycisnęła się plecami do drzwi i patrzyła, jak najemnik budzi się w nastroju pasującym wypisz, wymaluj do ogra z bajek, którymi straszy się dzieci. Co więcej, z wyglądu

też trochę przypominał ogra z książkowej ilustracji, z posklejanymi włosami sterczącymi na wszystkie strony świata, z twarzą zarośniętą i wykrzywioną w grymasie wściekłości. Jęcząc i stękając, pochylił się, podparł łokciami o kolana i drżącymi rękami złapał się za głowę. Minęło kilka chwil, nim odważył się ją podnieść - widać było, że każdy ruch rozsadza mu czaszkę - i wlepić w Kerry przekrwione oczy. Bez słowa otworzył drzwi i wytoczył się z pikapa. Zaledwie dotknął stopami sprężystego jak gąbka kobierca z trawy i mchu, z jego ust wylał się kolejny potok przekleństw, dowodzących zaiste bujnej wyobraźni. Dżungla zaprotestowała krzykliwie, a mężczyzna znowu chwycił się za skronie; Kerry nie była pewna, czy próbuje podtrzymać sobie głowę, czy może ją urwać. Otworzyła drzwi po swojej stronie i rozejrzawszy się, czy w trawie nie ma węży, ostrożnie wysiadła z półciężarówki. Widziała leżącą na ziemi broń najemnika, ale nie wzięła jej; doszła do wniosku, że w obecnym stanie jest raczej niegroźny. Na palcach przeszła za samochodem i wyjrzała ostrożnie. Mężczyzna stał przy pikapie, oparty o karoserię pośladkami, na szeroko rozstawionych nogach, jak gdyby każdy ruch mógł grozić mu oderwaniem się od powierzchni ziemi. Był zgięty wpół i wciąż ściskał się za głowę. Kiedy usłyszał jej kroki - zapewne dla jego uszu brzmiały one niczym przemarsz wojsk - obejrzał się błyskawicznie. Kerry zamarła pod boleściwym spojrzeniem jego złocistobrązowych oczu. - Gdzie ja jestem? - wychrypiał głosem zdartym od papierosów i alkoholu. - W Montenegro - odparła wystraszona. - Jaki dzisiaj dzień? - Wtorek.

- A mój samolot...? Najwyraźniej miał problemy ze skupieniem na niej wzroku. Słońce było już nad drzewami i mężczyzna musiał mrużyć oczy. Nagle przeleciał nad nimi wyjątkowo hałaśliwy ptak; najemnik aż skulił się i zaklął pod nosem. - Samolot? - Samolot, samolot. Takie urządzenie do łatania. Widząc jej niespokojne spojrzenie, zaczął nerwowo i w sposób dość nieskoordynowany przeszukiwać kieszenie. W końcu z kieszeni na piersi wyciągnął bilet lotniczy i coś, co wyglądało jak oficjalna wiza wyjazdowa. Rząd Montenegro niechętnie wydawał wizy - tak rzadko, iż były warte więcej niż złoto. A za dobry falsyfikat trzeba było zapłacić fortunę. Mężczyzna pomachał dokumentami. - Wczoraj o dziesiątej wieczorem miałem być w samolocie. Kerry przełknęła ślinę. Będzie zły. Bała się jak diabli, ale z wymuszoną odwagą odwzajemniła jego spojrzenie. - Przykro mi. Odleciał bez ciebie. - Przez ciebie nie było mnie w tamtym samolocie? - spytał cicho, z wyraźną groźbą. - Przyjechałeś ze mną z własnej woli - odparła, cofając się o krok. - To twoje ostatnie chwile, kobieto. Ale zanim cię zamorduję, chciałbym się dowiedzieć, czemu mnie porwałaś. Pytam z ciekawości. - Byłeś pijany! - Czego z każdą chwilą żałuję coraz bardziej. - Skąd miałam wiedzieć, że masz w kieszeni bilet lotniczy? - Nie wspomniałem o tym? - Nie.

- Musiałem coś mówić. - Niestety. Nic nie powiedziałeś. Oczy mu się zwęziły. - Kłamiesz, ty dziwko! - Nie kłamię! - oburzyła się Kerry. - I nie jestem dziwką! Otaksował ją spojrzeniem, tym razem dość krytycznie. W dziennym świetle jej sukienka wyglądała jeszcze tandetniej. - Co, w Stanach interesy szły ci tak marnie, że postanowiłaś tutaj szukać klientów? Miała ochotę go spoliczkować. - Tylko udawałam prostytutkę, żeby wejść do kantyny i cię poderwać. - A niby co robią prostytutki? - Przestań mnie obrażać! - krzyknęła. Po chwili odezwała się spokojniej: - Potrzebuję twoich usług. Spojrzał na swoje rozpięte spodnie. - Chyba już z nich skorzystałaś. Kerry zrobiło się gorąco. Uciekła wzrokiem. Mężczyzna zaśmiał się pogardliwie. - Nic nie pamiętam. Chociaż dobra byłaś? - Aż się w niej zagotowało. - Jesteś obrzydliwy. - A ty ognista, oj, ognista. - Potarł brodę. - Aż zaczynam żałować, że nic nie pamiętam. - Bo niczego nie robiliśmy, ty durniu! - Nie? - Oczywiście, że nie. - Chciałaś tylko sobie popatrzeć? - Nie! - To czemu mam rozpięty rozporek? - Musiałam rozpiąć ci spodnie, żeby zabrać pistolet. Miałam czekać, aż mnie

zamordujesz? Zamyślił się. - Niewykluczone, że jeszcze to zrobię. I spokojnie dam sobie radę bez pistoletu czy maczety. Z łatwością zabiłbym cię gołymi rękami. Ale najpierw chcę usłyszeć, dlaczego nie dałaś mi wsiąść do samolotu. Pracujesz dla tutejszego rządu? - Oszalałeś?! Zaśmiał się, rozbawiony jej oburzoną miną. - Zapewne. Ale to byłoby w stylu tego tchórza El Presidente zatrudnić seksowną Amerykankę w roli szpiega. - Zgadzam się, to tchórz. Ale ja dla niego nie pracuję. - Czyli dla rebeliantów. Czym się zajmujesz, kradzieżą wiz? - Nie pracuję dla nikogo z Montenegro. - No to dla kogo? CIA schodzi na psy, jeśli przyjmuje takie podfruwajki. - Działam we własnym imieniu. I nie bój się, stać mnie na ciebie. Podaj swoją cenę. - Jaką znowu cenę? - Chcę cię zatrudnić. Określ swoje honorarium. - Kobieto, w całym IBM nie ma tyle kasy. - Zapłacę każdą sumę. - Nie słuchasz mnie. Koniec ze zleceniami w Montenegro. Chcę się wydostać z tej przeklętej dziury. - Zbliżał się do niej. - Dałaś plamę, moja pani. To był ostatni samolot. Lada chwila rząd wstrzyma międzynarodowy ruch powietrzny. Wiesz, co musiałem zrobić, żeby dostać tę wizę? Kerry wolała nie wiedzieć. - To ci się opłaci, przysięgam - powiedziała szybko. - Zgódź się, to pomogę ci się stąd

wydostać. - Jak? Kiedy? - W piątek. Trzy dni, a potem wracasz do domu z kieszeniami wypchanymi pieniędzmi. - Czemu akurat ja? Pomijając fakt, że byłem pijany, a pijaka łatwo oszukać. - Potrzebuję kogoś z twoim doświadczeniem. - Jest w kim wybierać. Nawet w kantynie kilku by się znalazło. - Ale ty wydałeś mi się... najbardziej odpowiedni. Jak stworzony do tego zadania. - A jakież to zadanie? - Trudne - odparła wykrętnie. - Potrzebuję kogoś, kto ma własną broń. Oraz, rzecz jasna, odwagę, by jej użyć, gdyby zaszła taka konieczność. - Broń? - Potrząsnął głową. - Czekaj no chwilę. Wzięłaś mnie za najemnika? Zdumiona Kerry patrzyła, jak jego twarz wykrzywiła się w parodii uśmiechu. Zachichotał ochryple, a po chwili śmiał się już na całe gardło, tak długo, że aż się rozkasłał. Kiedy się uspokoił, potarł czoło i powiódł dłońmi po zarośniętych policzkach, po czym oparł się o samochód, zwrócił twarz ku niebu i westchnął. - Co się stało? - spytała Kerry, tknięta złym przeczuciem. - Trafiłaś pod niewłaściwy adres, kotku. Nie jestem najemnikiem. Osłupiała. - Nie wierzę! Nazwałeś El Presidente tchórzem, a sam trzęsiesz portkami! - Żebyś wiedziała, do cholery. Jestem tchórzem! - krzyknął. - Myślę o własnym tyłku, zrozumiano? Nie strugam bohatera. Ale nie kłamałem: nie jestem najemnikiem. - A pistolet, maczeta? - Tylko idiota wybrałby się do dżungli bez czegoś do obrony przed zwierzętami. Tymi

czteronożnymi i tymi dwunożnymi. - Ruszył w jej stronę. - Kobieto, to strefa wojenna, jeszcze tego nie zauważyłaś? Nie wiem, w co ze mną pogrywasz, ale wracam do miasta błagać El Presidente o litość. Może mimo wszystko pozwoli mi wyjechać. - Popatrzył na jej długie, potargane włosy, na wyzywającą sukienkę. On lubi sprośne historyjki. Opowiem mu, jak jego śliczna młoda rodaczka zawróciła mi w głowie. To mu się spodoba. Chciał przejść obok niej, ale złapała go za rękaw. - Uwierz mi, to nie są żadne gierki - powiedziała. - Nie odejdziesz stąd. - Chcesz zobaczyć mój arsenał? Bardzo proszę. Ściągnął brezentową płachtę i wziął jedną z toreb. - Odsuń się - ostrzegł teatralnie. - A nuż wybuchnie. Zamaszyście rozpiął suwak torby, a Kerry z osłupieniem wpatrzyła się w jej zawartość. - To aparat fotograficzny. - Co ty powiesz? - odparł sarkastycznie, zapinając torbę i odkładając ją na miejsce. Ściślej biorąc, to nikon F3. - I w tamtych dwóch też są aparaty? - Nie tylko. Jeszcze obiektywy i rolki filmu. Jestem fotoreporterem. Dałbym ci wizytówkę, ale niestety niedawno zużyłem ostatnie na podpałkę. Kerry wpatrywała się w torby jak urzeczona. Była pewna, że zawierają amunicję i broń, co pomoże im bezpiecznie wydostać się z kraju. Przez kilka chwil stała nieruchomo, nie odrywając od nich wzroku, opłakując swoją pomyłkę i szukając jakiegoś wyjścia z sytuacji. Obejrzała się w chwili, gdy mężczyzna był zaledwie kilka kroków od ściany dżungli. - A ty dokąd?

- Odlać się - warknął. - Och. Cóż, przyznaję, że się pomyliłam, ale wciąż możemy się dogadać. - Odczep się ode mnie, kobieto. Dogadywać to ja się będę, ale z El Presidente. Uderzył się pięściami w uda. - Niech to szlag! Nie mogę uwierzyć, że okazałem się taki durny. Co mnie podkusiło, żeby z tobą wyjść? Dosypałaś mi czegoś do drinka? - Byłeś pijany, zanim do ciebie podeszłam. Skoro tak ci zależało na wyjeździe, to po co piłeś do nieprzytomności? - spytała gniewnie. - Świętowałem - odparł uszczypliwym tonem. - Nie mogłem się doczekać chwili, kiedy wyrwę się z tego zadupia. Tygodniami starałem się o miejsce w tym samolocie. Wiesz, co musiałem zrobić dla tej wizy? - Nie. - Musiałem sfotografować El Presidente z kochanką. - Akt? - spytała złośliwie. Spiorunował ją wzrokiem. - Portret, który zamierzam sprzedać do „Timesa”. O ile kiedykolwiek wrócę do Stanów. Co dzięki tobie wydaje się dość wątpliwe! - Gdybyś tylko posłuchał, powiedziałabym ci, po co mi najemnik i czemu zniżyłam się do takich metod, żeby cię zwerbować. - Aha. Tyle że ja nie jestem najemnikiem. - Ale wyglądasz jak najemnik. Jak myślisz, czemu cię wybrałam? - Boję się zgadywać. - Wyglądałeś mi na najbardziej cynicznego i niebezpiecznego. - Ja to mam szczęście. A teraz wybacz, ale... - Zamiast broni używasz kamery, ale jesteś ulepiony z tej samej gliny - przekonywała. - Sprzedajesz swoje usługi temu, kto skłonny jest najwięcej zapłacić. A ja jestem hojna,

panie... - O’Neal - podsunął sucho. - Line O’Neal. Skojarzyła od razu. Lincoln O’Neal, jeden z najbardziej cenionych fotoreporterów na świecie, który sławę zdobył podczas ewakuacji wojsk amerykańskich z Wietnamu i odtąd niestrudzenie utrwalał na kliszy najróżniejsze wojny, katastrofy i kataklizmy. Miał na koncie dwie Nagrody Pulitzera. Jego prace były pełne artyzmu, choć często nazbyt drastyczne dla osób o wrażliwych żołądkach. - Nazywam się Kerry Bishop. - Kobieto, nie obchodzi mnie, jak się nazywasz. O ile nie chcesz jeszcze raz zajrzeć mi do rozporka, radzę ci: więcej mnie nie zatrzymuj. Mimo to podreptała za nim. Drobiąc stopami w ażurowych sandałkach na szpilkach, dogoniła go i znowu złapała za rękaw. - Dziewięcioro sierot czeka, aż wywiozę je z kraju - oznajmiła jednym tchem. Współpracuję z amerykańską organizacją dobroczynną. Mam trzy dni na dowiezienie dzieci do granicy. W piątek przyleci po nas prywatny samolot. Jeśli nie będziemy tam o ustalonej godzinie, odleci bez nas. Potrzebuję kogoś, kto pomoże nam pokonać osiemdziesiąt kilometrów dżungli. - Życzę powodzenia. - Nie słyszałeś, co mówiłam? - spytała z niedowierzaniem. - Słyszałem każde twoje słowo. - Ale nic cię to nie obchodzi? - To nie moja sprawa. - Jesteś człowiekiem! Na pewno nie świętym, ale jednak człowiekiem! - A gadaj sobie, co chcesz. Jak to mówią, pies, który dużo szczęka...

- Och, niech cię diabli! Ciebie i twoje powiedzonka! - krzyknęła. - Mówimy o dzieciach! Zmienił się na twarzy i Kerry nagle przestała się dziwić, że wzięła go za najemnika: wydawał się zimny jak sopel lodu. Niewzruszony. - Kobieto, widziałem setki dzieciaków podziurawionych kulami. Głodujących, z brzuchami jak balony. Całych we wrzodach, zawszonych i czarnych od much. Krzyczących i patrzących na mordowanych rodziców. Czy to tragiczne? Oczywiście. Smutne? Jak najbardziej. Ale takich dzieci są miliony. Więc nie oczekuj, że padnę na kolana i zacznę szlochać nad niedolą twojej dziewiątki. Puściła go, jak gdyby jego gruboskórność była obrzydliwą, zakaźną chorobą. - Jesteś strasznym człowiekiem. - Owszem. Wreszcie się zgadzamy. Nie jestem dostatecznie uduchowiony, by brać pod skrzydła dziewięcioro dzieciaków, nawet gdyby okoliczności były bardziej sprzyjające. - Potraktuj to jak kolejne zlecenie. Zapłacę ci tyle, ile zapłaciłabym najemnikowi. Pokręcił głową. - To i tak mniej, niż zarobię na sprzedaży zdjęć. - Tylko trzy dni. W piątek twoje zdjęcia będą warte dokładnie tyle samo co dzisiaj. - Ale nie zamierzam do tego czasu nadstawiać tyłka. Moje cztery litery cenię niemal tak samo jak moje zdjęcia. Za długo siedzę w tej zasranej dżungli. Mam szósty zmysł, który właśnie mi podpowiada, że pora się stąd wynosić. - Popatrzył jej w oczy. - Nie wiem, kim jesteś i co, do cholery, robisz w takim miejscu, ale nic mi do tego. Kapujesz? Mam nadzieję, że ci się uda, ale na moją pomoc nie licz. Po chwili pochłonęła go dżungla. Kerry powoli wróciła do półciężarówki. W pewnej chwili jej wzrok padł na torby

leżące na skrzyni pikapa. Jak można upaść tak nisko, aby rolkę filmu cenić bardziej od życia osieroconego dziecka? Odbitkę od żywego człowieka? Fotograficzną kliszę... Klisza. Klisza. Klisza. Nagle oczy jej zabłysły. Niewiele myśląc, wdrapała się na skrzynię pikapa i rozpięła pierwszą torbę. Linc czuł się koszmarnie. Ilekroć rozdarło się jakieś ptaszysko, ból przeszywał mu czaszkę. Treść żołądka podchodziła mu do gardła i bał się, że zaraz zwymiotuje. Zęby miał lepkie, język jak kapeć i potwornie strzykało mu w karku. Chryste, chyba nawet włosy go bolały. Ostrożnie dotknął głowy i stwierdził, że to jednak nie włosy, lecz efektowny guz, który ze zdziwieniem wymacał na czaszce. Jednak najgorsza była ta Bishop. Jak jej tam? Carol? Carolyn? Za diabła nie mógł sobie przypomnieć. Za to doskonale pamiętał, dlaczego chciałby zobaczyć jej nazwisko na nagrobku, uprzednio udusiwszy ją gołymi rękami. Przez tę lafiryndę spóźnił się na samolot! Cholerna intrygantka. Co ona sobie wyobraża? Że przeciągnie dziewięcioro sierot przez dżunglę i radośnie wsiądzie do samolotu, który ponoć ma się pojawić? Jak w marnym filmie. W rzeczywistości raczej nierealne. Niewykonalne. Po prostu niemożliwe. W dodatku była przekonana, że on zgodzi się ze śpiewem na ustach. Bardzo śmieszne! Przecież każdy wie, że Linc O’Neal myśli tylko o sobie. Jest lubiany. Szanowany. Towarzyski. Ale wszyscy jego znajomi wiedzą, że kiedy robi się gorąco, nie warto prosić go o pomoc, bo pilnuje wyłącznie własnej skóry. Ślubował lojalność sobie i tylko sobie. Kiedy wrócił do pikapa, kobieta wdawała się znacznie spokojniejsza. Stała oparta o

karoserię i splatała włosy w warkocz grubości męskiego nadgarstka. A włosy miała przepiękne. Gdyby nie one, na pewno nie wyszedłby z nią z kantyny. Owszem, po sześciu tygodniach w Montenegro zatęsknił za kobiecym towarzystwem, ale był zbyt wybredny, by korzystać z usług prostytutki. Zwłaszcza wczoraj, kiedy nie mógł się doczekać, aby wsiąść do samolotu i znaleźć się jak najdalej stąd. Wstąpił do kantyny, by wprowadzić się w stan lekkiego odrętwienia, jaki osiąga się dzięki kilku szklaneczkom czegoś mocniejszego. Jednak nawet podła w smaku miejscowa gorzała nie była w stanie wymazać wspomnień koszmarów, jakich naoglądał się przez ostatnie półtora miesiąca. Więc pił dalej. Kiedy podeszła do niego kobieta o ciemnych, lśniących włosach, poczuł, że budzą się w nim dzikie instynkty. Dziewczyna była naprawdę ładna. I czysta. I taka drobna w tej swojej za dużej sukience. Z tymi ciemnymi włosami, w półmroku panującym w kantynie, wyglądała na miejscową. Dopiero w dziennym świetle zauważył, że jej oczy nie są brązowe, lecz ciemnoniebieskie. Cerę też miała zdecydowanie za jasną jak na Latynoskę. Ponadto jej twarz nie nosiła wyrachowanego, pełnego goryczy i zmęczenia wyrazu, jaki widywał u kobiet zmuszonych sprzedawać się za bochen chleba. One starzały się przedwcześnie, a ta dziewczyna wciąż jest młoda i świeża. - Skąd masz ten wóz? - Ukradłam - odparła bez wahania. - Stał przed kantyną. Kluczyki były w stacyjce. Potem przebrałam cię za oficera i... - Sprytnie. - Dzięki. - A potem przekroczyłaś punkt kontrolny udając, że jestem twoim klientem.

- Zgadza się. Chciał pokiwać głową i aż się skrzywił. - Musiałem porządnie o coś rąbnąć. - Och! Przepraszam cię za to, ale byłeś taki... - Mów, mów. - Uderzyłeś głową o deskę rozdzielczą. - Hm. Przyglądał jej się podejrzliwie, ale ostatecznie postanowił nie drążyć tematu, bo i po co? Ich znajomość właśnie się kończy, a ostatniej nocy nic się nie wydarzyło. Już był tego pewny: gdyby choć chwilę leżał między tymi smukłymi, kształtnymi udami rysującymi się pod cienkim materiałem sukienki, nie zapomniałby o tym, nawet gdyby wypił całe morze wódki. - Dobrze, że mamy samochód - powiedział w końcu. - Szybciej dostaniemy się do miasta. Zabierzesz się ze mną czy tutaj się pożegnamy? - Nie ma takiej potrzeby - odrzekła z wesołym uśmiechem. - Co proszę? - Nie wracamy do miasta. - Słuchaj - powiedział zniecierpliwiony - już ci mówiłem, że się nie zgadzam. Oddaj mi kluczyki i ruszam. - Nigdzie się pan nie wybiera, panie O’Neal. - Kluczyki. - Czekał z wyciągniętą ręką. - Klisze. - Hę? - zbaraniał. Podążył za jej wzrokiem i zobaczył walające się na trawie brązowe serpentyny filmu,

wyciągnięte z rolek i raz na zawsze pozbawione wartości przez zabójcze tropikalne słońce. Wydał taki odgłos, jak gdyby się dławił, a potem zawył z wściekłości. Doskoczył do kobiety i popchnął ją na maskę pikapa. - Powinienem cię zabić - wycedził, uciskając jej krtań przedramieniem. - Śmiało! - krzyknęła. - Jedno życie mniej, jedno więcej, co to dla ciebie za różnica, ty egoisto. - Te klisze to moja praca. Warta grube tysiące. - Zapłacę każdą sumę. - Przestań. - Powiedz, ile chcesz. - Nie chcę dla ciebie pracować, do cholery! - Bo musiałbyś przez chwilę myśleć nie tylko o sobie? - Zgadza się! - Ty też możesz na tym skorzystać, powiem ci jak, tylko mnie puść. To boli. Nagle dziewczyna znieruchomiała. Najwyraźniej całe to jej wiercenie i kręcenie się przypadło mu do gustu, bowiem poczuła, jak sztywnieje, wciśnięty między jej uda. Zarejestrował ten fakt w tej samej chwili, lecz zamiast się odsunąć, jeszcze wygodniej ułożył się między jej nogami i popatrzył na nią szyderczo. - Coś mi obiecywałaś, pamiętasz? - spytał aksamitnym tonem. - Może jednak skorzystam z twojej wczorajszej propozycji. - Nie odważysz się. Przeraziła się, widząc jego przeciągły uśmiech. - Przecież już ci tłumaczyłam, dlaczego wyprowadziłam cię z kantyny. - Wiem tylko, że cię całowałem, a kiedy się obudziłem, miałem rozpięte spodnie.

- Nic się nie wydarzyło. - Na razie - odparł z groźbą, lecz w końcu puścił ją i odsunął się o krok. - Najpierw interesy, potem przyjemności. Słucham, gdzie tu niby korzyść dla mnie? Masując obolałą szyję i patrząc na niego z niechęcią, powiedziała: - Temat do fotoreportażu. I świadomość, że pomogłeś dziewięciorgu osieroconym dzieciom. - Oraz przyczyniłem się do przeszmuglowania do Stanów Zjednoczonych dziewiątki nielegalnych imigrantów. - Mamy zgodę Urzędu Imigracyjnego - odparła spokojnie. - Dzieci trafią do amerykańskich rodzin adopcyjnych. Wszystko działoby się na pana oczach, panie O’Neal, przed pańskim obiektywem. To byłby ciekawy materiał, znacznie ciekawszy od tego, który masz w tych torbach. - Raczej miałem. - To prawda - przyznała ze skruchą. Przyglądali się sobie nieufnie. - Gdzie są te dzieciaki? - spytał w końcu. - Mniej więcej pięć kilometrów stąd, na północ. W bezpiecznej kryjówce. - Czemu akurat ta dziewiątka? - To moi uczniowie. Przed miesiącem spłonęła wioska, w której był sierociniec. Od tej pory mieszkaliśmy byle gdzie i cudem zdobywaliśmy jedzenie, czekając, aż ktoś nam załatwi transport z Montenegro do Stanów. - Kto się tego podjął? - Fundacja imienia Hendrena. Hal Hendren był misjonarzem. Niecałe dwa lata temu został zamordowany. Fundację założyła jego rodzina. - Naprawdę wierzysz, że ten samolot po was przyleci?

- Ja to wiem. - Skąd? - Dostałam wiadomość od kuriera. Parsknął śmiechem. - Który sprzedałby rodzoną siostrę za paczkę lucky strike’ów. Skoro o tym mowa, to muszę sobie zapalić - mruknął, wyciągając kieszeni paczkę, ale okazała się pusta. - Masz fajki? - Nie palę. - Jasne. - Westchnął zdegustowany. - Ufasz temu kurierowi? - W grupie są dwie jego siostry. Sam prosił, żebym je stąd zabrała. Jego ojciec został uznany za winnego zbrodni szpiegostwa i rozstrzelany. Matkę... też zamordowano. Linc stał, przygryzając usta. Spojrzał na prześwietlone klisze. Co się stało, to się nie odstanie. Pozostają dwa wyjścia. Może wrócić do stolicy i błagać o litość tego despotę, samozwańczego prezydenta. Nawet jeśli dostanie zgodę na wyjazd, wróci do domu z pustymi rękami. Druga możliwość wcale nie wydawała mu się lepsza: współpraca z tą Matą Hari od siedmiu boleści. - Musiałaś mnie od razu porywać? - A pomógłbyś mi, gdybym ślicznie cię o to poprosiła? - spytała ironicznie. - Nie sądzę. Jakoś nie wyobrażam sobie najemnika, który marzyłby o opiekowaniu się dziewiątką dzieci. - I bardzo słusznie. Najemnik wziąłby od ciebie zaliczkę, dałby się zaprowadzić do tamtej kryjówki, poderżnął gardła twoim sierotkom, ciebie zgwałcił i zamordował, a potem wrócił do domu z poczuciem, że odwalił kawał porządnej roboty.

Zbladła. - Nie brałam pod uwagę takiej możliwości. - Nie pomyślałaś o wielu rzeczach. O zapasach żywności, na przykład. I wody. - Miałam nadzieję, że ty... że ktoś inny pomyśli o wszystkich szczegółach. - O szczegółach? - żachnął się. - To podstawa, absolutne minimum. - Nie jestem wymagająca, panie O’Neal. Zniosę wszystko, byłe wydostać stąd te dzieci. - Wiele z nich może umrzeć. Jesteś na to przygotowana? - Jeśli tu zostaną, czeka je pewna śmierć. Jest twardsza, niż na to wygląda, pomyślał. - No to gdzie mamy czekać na ten samolot? Z jej twarzy biła radość. Bez słowa podbiegła do przewalonego pnia, który okazał się pusty w środku. Wyciągnęła z niego niewielki plecak i wróciła do pikapa, po czym rozłożyła mapę na masce. - Tutaj. - Wskazała punkt. - A tu jesteśmy w tej chwili. Linc wiele tygodni spędził z rebeliantami i doskonale wiedział, w jakich rejonach koncentrują się walki. Gdy spojrzał na pełną wyczekiwania twarz kobiety, jego oczy były złote i obojętne jak dwie bryłki bursztynu. - W środku dżungli, gdzie aż się roi od żołnierzy. - Wiem. - Więc czemu akurat tam? - Właśnie dlatego, że tyle tam patroli. Na tym odcinku mają najgorszy system radarowy, co daje nam większe szanse na to, że samolot nie zostanie wykryty. - To samobójstwo.

- Zdaję sobie z tego sprawę. Na wszelki wypadek odwrócił się do niej plecami. Nie chciał widzieć tych jej słodkich oczu, tej jej błagalnej minki. Już wiedział, jak szybko potrafi owinąć sobie mężczyznę wokół małego palca. Wczoraj wypił piekielnie dużo, jednak nie aż tyle, by zapomnieć, jak ją całował i pieścił - jak również o tym, że i jedno, i drugie ogromnie mu się podobało. Jasne, imponował mu jej tupet, lecz przede wszystkim pociągała go fizycznie. Chciał poczuć pod sobą jej ciepłe, uległe ciało. Chciał utonąć w burzy długich, jedwabistych włosów czarnych jak noc. Wiedział, że słono zapłaci za swoją słabość. - Pięćdziesiąt tysięcy dolarów. - Mówisz o swoim honorarium? - Płacisz, albo z umowy nici. - Zgoda. - Nie tak szybko. Po pierwsze, odtąd ja tu jestem szefem, zrozumiano? Żadnych dyskusji. Żadnego wykłócania się. Robisz, co mówię, i o nic nie pytasz - wyliczał, machając jej palcem przed nosem. - Prawie rok przeżyłam w dżungli - odparła wyniośle, mając ochotę mu tego palucha ukręcić. - W szkole z gromadką dzieciaków. A to trochę co innego niż przeprawa przez dżunglę. Jestem skłonny zaryzykować, ale pod warunkiem, że to ja o wszystkim decyduję. - Dobrze. - No to w drogę. Trzy dni to mało czasu. - Pojedziemy po dzieci i jakiś prowiant, jak tylko się przebiorę. - Wyjęła z plecaka parę spodni koloru khaki, bluzkę, skarpetki i buty z cholewami.

- Widzę, że o wszystkim pomyślałaś. Podała mu manierkę, a kiedy pił, czekała skrępowana, przyciskając do piersi czyste ubrania. - Mogę cię na chwilę przeprosić? Chcę się przebrać. Odsunął manierkę od ust i otarł je wierzchem dłoni, nie odrywając wzroku od twarzy Kerry. - Nie. Rozdział 3 - Nie? - Zgadza się. - No to zgadzasz się czy się nie zgadzasz? Bo już nic nie rozumiem. Lincoln O’Neal przyglądał jej się z arogancką miną. - Nigdzie się stąd nie ruszam. Kerry oniemiała. - Mam się przebrać na twoich oczach? - Zirytowała się, widząc, jak szczerzy zęby w drapieżnym uśmiechu. - Mniejsza z tym. Przebiorę się, jak dotrzemy do kryjówki. - Ponoć nie jesteś zbyt wymagająca. Obróciła się tak gwałtownie, iż omal nie uderzyła go w twarz warkoczem. Przestraszyła się, że jest gotowy w ostatniej chwili się wycofać. - W porządku. Mogę i tutaj. Odwróciła się do niego tyłem i próbowała rozpiąć sukienkę na plecach. - Pomogę ci. Stanął tuż za nią. Dużymi, silnymi dłońmi ujął za suwak i pociągnął w dół, bez cienia nieśmiałości czy nieporadności, jak gdyby robił to tysiące razy. - Dziękuję. Starała się nie okazać, jak działa na nią jego bliskość, lecz głos ją zdradził. Zawahała się, a potem zsunęła ramiączka sukienki, która opadła jej do bioder. Po chwili sukienka

sfrunęła na ziemię, a Kerry wyprostowała plecy. Została tylko w skąpych majteczkach i sandałkach z cienkich pasków. Słońce prażyło jej nagą skórę. Przesycone wilgocią powietrze oblepiło ją od stóp do głów. Dżungla ucichła raptem, jak gdyby wszystko, co żywe, z wrażenia wstrzymało oddech. Pośpiesznie wciągnęła dżinsy. Ręce drżały jej tak bardzo, że miała problem z zapięciem guzików. Potem założyła bluzkę z krótkimi rękawami, zapinając tylko dwa górne guziki, a długimi połami przewiązała się w talii. Wyciągnęła warkocz zza kołnierza i schyliła się po leżącą na ziemi sukienkę. I poczuła, że Linc łapie ją wpół. - Puść mnie - syknęła. - Ani mi się śni, kotecz... Urwał, gdy obróciła się i niespodzianie zobaczył lufę pistoletu wycelowaną w jego pierś. - Łączą nas interesy. Wyłącznie interesy. Tknij mnie jeszcze raz, to cię zabiję. - Wątpię - odparł pogodnie. - Mówię serio! - krzyknęła Kerry, nieomal szturchając go lufą. - Wczoraj musiałam tolerować twoje obrzydliwe umizgi, ale nigdy więcej nie próbuj mnie obmacywać! - Okay, okay. Uniósł dłonie w geście kapitulacji. Tak przynajmniej myślała Kerry dopóty, dopóki pistolet nie wyfrunął z jej z rąk i z hukiem obijając się o maskę pikapa, nie upadł na ziemię. Linc przyciskał jej rękę do boku, drugą boleśnie wykręcał za jej plecami. - Nigdy więcej nie groź mi bronią, rozumiesz? Rozumiesz? - Pociągnął mocniej, aż jej dłoń znalazła się na wysokości łopatek. - To boli - wydyszała.

- Mnie bolałoby bardziej, gdybyś niechcący nacisnęła na spust! - krzyknął. - Musiałabym wiedzieć, gdzie się ten spust znajduje - odparła wściekła. - Tym bardziej przestań robić takie głupie numery. - Przepraszam cię. Ja nie chciałam. - Oczy zapiekły ją od łez bólu i upokorzenia. Poluzował chwyt, ale jej nie puścił. - Idiotka. Powinienem ci skręcić kark. Zamiast tego... - Nie! - krzyknęła, kiedy zaczął się nad nią pochylać. Pocałował ją w usta. Miał cudowne wargi, twarde, a zarazem niesamowicie delikatne. Gdy poczuła pierwsze muśnięcie, znieruchomiała, lecz nie próbowała się bronić. Nie spieszył się. Gdy miał dość, uniósł głowę i patrzył, jak Kerry powoli otwiera oczy; źrenice miała rozszerzone. - Obrzydliwe, powiadasz? - Patrzył na nią ze złośliwym rozbawieniem. - Jakoś mi się nie wydaje, żeby moje pocałunki budziły w tobie obrzydzenie. Dotknął jej piersi i pieścił ją przez materiał koszuli. - Nie rób tak - jęknęła. - Czemu? - Nie chcę, żebyś to robił. - Chcesz - stwierdził zarozumiale. - Ta wyprawa może mimo wszystko okazać się całkiem interesująca. Dla nas obojga. Czemu nie miałaby być i przyjemna? - Proszę, nie rób tego. - Głos jej się załamał; cichy protest przerodził się w najprawdziwszy jęk rozkoszy. - Podoba ci się to - szeptał. - Nie. Wcale. - Ależ tak. - Delikatnie przygryzł płatek jej ucha. - Tylko udajesz szorstką i

niedostępną, ale kiedy cię dotknąć, eksplodujesz jak raca. Od razu to zauważyłem. - Byłeś pijany. Poszedłbyś z każdą. - Nieprawda. Byłem pijany, ale widziałem, że pod tym twoim chłodem płonie prawdziwy ogień. W dżungli człowiek długo nie pozostaje zimny, moja mała. Słońce rozgrzewa krew. - Przestań. - Niech ci będzie - mruknął, cofając dłonie z jej piersi. - Ale jeszcze będziesz błagała, żebym cię popieścił. Kerry momentalnie otrzeźwiała. - Żebyś się nie przeliczył. Pozwolił się odepchnąć, a potem, śmiejąc się, wsunął pistolet za pasek spodni. Widząc, gdzie akurat padł jej wzrok, uśmiechnął się bezczelnie. - Wsiadaj. Ja prowadzę. Buty założysz w samochodzie. O dziwo, wcale jej nie przeszkadzało, że całkowicie przejął kontrolę nad sytuacją. Przez blisko rok, odkąd przyleciała do Montenegro, nie tęskniła za męskim towarzystwem. W Stanach nikt na nią nie czekał. Tutaj też z nikim się nie spotykała. Nagłe pojawienie się Lincolna O’Neala w jej życiu było dla niej ogromnym szokiem. Obudził w niej dziwną tęsknotę, coś między podnieceniem a wstydem. Przerażał ją i fascynował. Ucieleśniał męskość w jej najpierwotniejszej formie. Jego zapach, słony smak jego skóry, szorstkość zarostu, matowa barwa jego głosu - wszystko ją w nim pociągało. Wzrost, budowa ciała i piękna muskulatura, po prostu wszystko. Niestety, miał parszywy charakter i był nader irytujący. Gdyby nie był ostatnią deską ratunku dla tych dzieci, już dawno uciekłaby przed nim do dżungli ze swoimi spuchniętymi

od pocałunków ustami i urażoną dumą. W jej życiu już był ktoś, dla kogo pieniądze liczyły się najbardziej - jej ojciec, który okazał się manipulantem i oszustem. Przynajmniej pan O’Neal się nie kryguje. Otwarcie przyznaje, że myśli tylko o sobie. Kiedy machlojki ojca wyszły na jaw, Kerry cierpiała, wstydząc się za niego i wciąż go kochając, lecz na nic się nie skarżyła. Lincoln O’Neal to już inna sprawa. Nie jest mu winna nic poza pięćdziesięcioma tysiącami dolarów. Jeśli coś jej się nie spodoba, nie omieszka mu o tym powiedzieć. Jednak przy całej swojej antypatii do niego cieszyła się, że O’Neal jest po ich stronie. Dzięki niemu ich nikłe szanse odrobinę wzrosły. - Zaraz dojedziemy do drewnianego mostu - odezwała się. - A za mostem, po lewej, będzie ścieżka. - W głąb dżungli? - spytał, nie zaszczycając jej spojrzeniem. - Tak. Dzieci są kilkaset metrów stąd. Roślinność zdawała się gęstnieć z każdym metrem. - Dalej nie da rady - mruknął. - Nie szkodzi. To już bardzo blisko. Kerry wysiadła i wbiegła między drzewa. Co chwilę zaczepiała o coś warkoczem, gałęzie drapały ją po twarzy i ramionach. - Może przydałaby się twoja maczeta? - spytała, gdy ją dogonił. - Maczeta zostawia ślad - odparł Linc. - Użyjemy jej tylko w ostateczności. Na razie lepiej się trochę pomęczyć. - Jasne, masz rację. Odzyskała humor, gdy Linc nie zauważył kryjówki, choć miał ją dosłownie przed nosem. Zatrzymała się i czując na sobie jego pytający wzrok, zawołała półgłosem:

- Joe! Joe, możecie wyjść! Linc drgnął, słysząc jakiś szmer po swojej lewej stronie. Gęstwina liści poruszyła się, a potem powstała w niej szczelina. Zza liści wielkich jak parasole wpatrywało się w niego dziewięcioro par brązowych oczu. Kurtyna zieleni pękła i wyłonił się zza niej wysoki, chudy chłopak. Ręce i nogi miał nieproporcjonalnie długie i wyglądałby na jakieś czternaście lat, gdyby nie twarz, która wydawała się ponad wiek dojrzała. Spojrzał na obcego mężczyznę niechętnym, podejrzliwym wzrokiem. - To Lincoln O’Neal - wyjaśniła Kerry. - On nam pomoże. Linc, to jest Joe, mój najstarszy podopieczny. - Cześć, Joe - odezwał się Linc, podając mu rękę, ale chłopak odwrócił się i powiedział coś po hiszpańsku. Z kryjówki zaczęły wychodzić pozostałe dzieci. Jedna ze starszych dziewczynek podała Kerry małego umorusanego berbecia, dziewczynkę, która ufnie, z miłością objęła Kerry za szyję. Kerry pocałowała dziecko w brudny policzek i przygładziła mu włoski. Dzieciaki stłoczyły się wokół niej, przekrzykując się jedno przez drugie, każde miało jej coś niezmiernie ważnego do powiedzenia. Linc, który opanował hiszpański w stopniu wystarczającym, aby nie umrzeć z głodu i nie trafić omyłkowo do damskiej toalety, wyłowił tylko jedno powtarzające się słowo. - Hermana? - Siostra - wyjaśniła z roztargnieniem Kerry, zajęta dzieckiem. - Czemu nazywają cię swoją...? Nagle krew odpłynęła mu z twarzy. Kerry zerknęła na niego i spytała niepewnie: - Przepraszam, nie dosłyszałam.

- Czemu mówią do ciebie per „siostro”? - Och, ja... Wyglądał, jak gdyby zbierało mu się na mdłości, i nagle wszystko zrozumiała. Siostra Kerry. Linc wziął ją za zakonnicę. Już chciała sprostować, lecz w ostatniej chwili zmieniła zdanie. Skromnie opuściła powieki. - Czy masz jeszcze jakieś pytania? Usłyszała, co wymamrotał pod nosem, i powiedziała z dezaprobatą: - Nie wzywaj imienia Pana Boga nadaremno. Przeprosił skruszony, a jej nagle zachciało się śmiać. - Przedstawić ci resztę dzieci? - Wszystkie są takie przyjazne jak Joe? - spytał cierpko. - Ja znam angielski - odezwał się chłopak, łypiąc na niego wilkiem. - Ale z twoimi manierami już gorzej, co? Kerry poprosiła chłopca, żeby rozpalił ognisko, a kiedy odszedł, rzucając Lincowi ostatnie nieżyczliwe spojrzenie, poprosiła gestem o ciszę. - Dzieci, to jest pan O’Neal. - Niech mówią do mnie po imieniu. Linc. Kiedy przetłumaczyła jego słowa, cała ósemka wpatrzyła się w niego niepewnie. Przedstawiała kolejno swoich podopiecznych, używając angielskich odpowiedników ich imion, od najstarszego do najmłodszego, i kończąc na Lisie. Z chłopcami witał się uściskiem dłoni, dziewczynkom kłaniał się w pas, Lisę połaskotał w nosek, uważając, by przypadkiem nie dotknąć Kerry. Następnie powiedział po hiszpańsku „cześć”, co z grubsza wyczerpywało jego znajomość tego języka, i zwrócił się do Kerry:

- Powiedz im, że będę się nimi opiekował, ale muszą mnie słuchać. Jeśli powiem, że ma być cisza, mają być cicho jak trusie. Żadnych spacerów, żadnego oddalania się od grupy, a niedługo będziemy w Stanach. - Gdy Kerry przetłumaczyła, a dzieci się rozpromieniły, dodał: - A jak będą grzeczne, to po przyjeździe zabiorę je do McDonalda. - To bardzo miło z twojej strony, ale one nie wiedzą, co to McDonald. Nie umiałyby sobie go wyobrazić, nawet gdybym spróbowała go opisać. - Och. - Patrzył na osiem drobnych, chudziutkich twarzy i poczuł, że w jego zobojętniałym sercu coś drgnęło. - Wymyślimy coś innego. Po posiłku - brejowatym ryżu z fasolą - zaczęli zwijać obozowisko. Kiedy dzieci miały wsiąść do samochodu, Linc sięgnął po aparat i zaczął pstrykać zdjęcia. - Siostro Kerry, gdyby siostra mogła... - Proszę, wystarczy samo „Kerry” - przerwała. - Zbierzesz dzieci? Chcę wam zrobić grupowe zdjęcie. Parę minut później dziesięcioosobowa grupa pozowała do fotografii, dzieci przejęte i roześmiane, Lisa ssąca kciuk oraz Joe, który uparł się, że nie spojrzy w obiektyw, i błądził zamyślonym wzrokiem po drzewach. Kerry uśmiechnęła się z przymusem. - No to w drogę - mruknął Linc, powiesił aparat na szyi i sięgnął po worek z puszkowaną żywnością. - Jesteś fotoreporterem, a robisz grupowe zdjęcia? - zdziwiła się Kerry. - To na wypadek, gdyby nie wszystkie przeżyły. Kerry zatrzymała się w pół kroku. - To realna możliwość? - Gdzieś ty podziała głowę? W chmurach? Jest wielu żołnierzy i rebeliantów, którzy zabiliby je i nawet nie mrugnęli okiem. Ot, dla czystej rozrywki. - Chcesz się wycofać - powiedziała oskarżycielsko.

Linc pochylił się nad nią groźnie. - Jasne, że chcę, do cholery. I gdybyś miała trochę oleju w głowie, w co zaczynam poważnie wątpić, ty też byś chciała. - Nie mogę. - Chodźże już, szkoda czasu. Dzieci usiadły na skrzyni pikapa, obłożone sprzętem fotograficznym i workami z jedzeniem. Kerry dołączyła do nich. - Przykro mi, że nie możesz jechać ze mną w kabinie - powiedział, patrząc, jak dziewczyna sadza sobie Lisę na kolanach. - Ale jeśli nas zatrzymają, wolę, żeby to Joe tłumaczył. - Zerknął na nią z ukosa. - W tym stroju wcale nie wyglądasz na, hm... - Tylko uprzedź mnie, jak tylko zauważysz patrol. Schowamy się pod brezentem. - Będzie wam potwornie gorąco. - Wiem. - Jeśli rzeczywiście natkniemy się na patrol, pilnuj, żeby dzieci siedziały cicho. - Już im to mówiłam. - To dobrze - odparł. - Macie wodę? - Tak. Masz mapę? - Wiem, gdzie to jest. Nie wiem tylko, czy zdołamy tam dotrzeć - odparł chłodno, usiadł za kierownicą i uruchomił silnik. Jazda w skrzyni pikapa była potwornie niewygodna, lecz Kerry starała się nadrabiać miną ze względu na dzieci. Rzucało nimi na wszystkie strony, gdyż amortyzatory pikapa nie radziły sobie z pełną wertepów drogą. Jedynym plusem był fakt, iż nieustanne kołysanie utrudniało zadanie moskitom i najróżniejszemu robactwu. Żar lał się z nieba, a kiedy wjeżdżali w cień i przestawało ich dręczyć bezlitosne

słońce, natychmiast oblepiało ich powietrze tak gęste od wilgoci, że można je było niemal kroić nożem. Dzieci wciąż skarżyły się na pragnienie, lecz Kerry racjonowała im wodę. Nie była pewna, kiedy nadarzy się okazja do uzupełnienia zapasów, ponadto im więcej będą pić, tym częściej będą domagać się postoju, a ona nie chciała o nic prosić Linca. Jechał dalej, choć słońce już dawno skryło się za koronami drzew, a w dżungli zapadł przedwczesny zmierzch. Gdy w całkowitych ciemnościach przejeżdżali przez opuszczoną wioskę, Linc dał Kerry znak, aby ukryła się z dziećmi pod brezentem. Dopiero gdy upewnił się, że w wiosce nie ma żywej duszy, ruszył dalej. Zatrzymał samochód na polance jakieś trzy kilometry od ostatnich zabudowań. - Przenocujemy tutaj. Kerry z wdzięcznością pozwoliła, by zestawił ją na ziemię. Oparła dłonie na biodrach i wyprostowała plecy, rozciągając obolałe mięśnie. Linc oderwał wzrok od jej piersi, na których mokra od potu bluzka opięła się nader efektownie. Chrząknął skrępowany. - Poradzicie sobie beze mnie? Chciałbym się rozejrzeć w tamtej wiosce. - Oczywiście. Możemy rozpalić ogień? - Tak, byle mały. Zabiorę ze sobą Joego. Masz. - Podał jej pistolet, zwrócony kolbą w jej stronę. Wzięła go i spojrzała na broń z obawą. - Już ci mówiłam, że nie umiem się tym posługiwać. - Po prostu zrób to samo, co dzisiaj rano, i naciśnij spust - mruknął, uśmiechając się krzywo. Po chwili on i Joe wtopili się w ciemność.

Wyznaczyła jedną ze starszych dziewczynek do opieki nad maluchami, a chłopców wysłała po drewno na opał. Zanim Linc wrócił, zdążyła rozpalić niewielkie ognisko. Chłopiec niósł koce, Linc zaś dwie wychudzone kury. - Idealne - pochwalił ognisko, a potem potrząsnął kurakami. - Najeść to się nie najemy, ale nic innego nie ma. - Otworzę parę puszek i zrobimy potrawkę z warzywami. Kiwnął głową i odszedł na bok oskubać i oczyścić zdobycz. Mimo iż dzieci przespały większą część podróży, były zbyt zmęczone, by odczuwać głód. Za namową Kerry zjadły po kilka łyżek i położyły się spać w pikapie. - Coś podejrzanego? - spytała ściszonym głosem, gdy siedzieli przy dogasającym ognisku. - Nie. Cisza, że aż dzwoni w uszach. To denerwujące. Wolałbym wiedzieć, gdzie są. - Kto? - Oni. - Uśmiechnął się szeroko. Kerry uciekła spojrzeniem od tego męskiego, pociągającego uśmiechu. - Zaskoczyłeś mnie. - Czym? - Byłeś cudowny dla tych dzieci. Dziękuję ci. - A ja tobie za aspirynę. Głowa przestała boleć, to i humor mi się poprawił. - Mówię poważnie. Doceniam życzliwość, jaką im okazujesz. - Zrobiłem w życiu wiele strasznych rzeczy, ale nigdy nie skrzywdziłem dziecka powiedział sucho, popijając kawę i rozprostowując długie, umięśnione nogi. - Opowiedz mi o nich - poprosił po chwili. - Mary? - Nigdy nie widziała swojego ojca. Zanim się urodziła, został oskarżony o

rozpowszechnianie ulotek propagandowych i stracony. Matkę uwięziono, oficjalnie zmarła z przyczyn naturalnych. - Mike? Gdy skończyła o nim opowiadać, dodała: - O Carmen i Carze już ci wspominałam, to siostry Juana, naszego kuriera. - A Lisa? - Mała iskiereczka. - Kerry się uśmiechnęła. - Kiedy jej matka miała zaledwie trzynaście lat, została zgwałcona. Urodziła Lisę i odebrała sobie życie. - A on? Podążyła za jego spojrzeniem ku Joemu, który siedział na skraju polany i wpatrywał się w nieprzeniknioną dżunglę. - Joe? To taka smutna historia. - Ile ma lat? - Piętnaście. - Opisała tragiczne losy jego rodziny. - Jest niezwykłe inteligentny, ale nieszczęścia go zmieniły. Stał się nieufny, wrogo nastawiony do ludzi. Gniewny. Nietowarzyski. - I zakochany w tobie po same uszy. - Co? - Spojrzała na Linca, jak gdyby brakowało mu piątej klepki. - Nie bądź śmieszny. To jeszcze dziecko! - Które musiało szybko dorosnąć. - Zakochany? We mnie? To niemożliwe! - Skądże. Wielu piętnastolatków już spało z... - urwał skrępowany. - Może i masz rację - przyznała Kerry, by przerwać niezręczną ciszę. - Wiesz, co zrobił z twoją sukienką? - spytał.

- Spalił ją. Widziałem, jak wrzuca ją do ogniska i wpatruje się w nią, dopóki nie został z niej popiół. - Przecież sam mi ją przyniósł. Wiedział, do czego będzie mi potrzebna. - Wie także, że dzięki niej mnie tu ściągnęłaś. Nienawidzi sam siebie za to, że przyczynił się do twojej hańby. - Ponosi cię wyobraźnia. - Nie. Jest wobec ciebie bardzo opiekuńczy. - Pierwsze słyszę. Przecież w tej chwili nic mi nie grozi. Przed czym chce mnie chronić? - Przede mną. W blasku ogniska jego oczy wydawały się złote. Był bez koszuli, w zielonym wojskowym podkoszulku. Skórę miał gładką i opaloną. Jego pierś ocieniały gęste, kędzierzawe włosy, które także nabrały złocistego połysku. Kerry odwróciła wzrok. Gdy w końcu się odezwał, głos miał ochrypły: - Czemu mi nie powiedziałaś? - Bo nie było o czym - odparła zgodnie z prawdą. - Śmiem być innego zdania, panno Bishop. - Patrzył na nią z napięciem i złością. Czemu pozwoliłaś, żebym cię pocałował? - Przecież prosiłam, żebyś przestał. - Niezbyt przekonująco. - Lepiej dać się pocałować, niż zamordować - odrzekła gniewnie. - Jakbyś nie wiedziała, że nic ci nie groziło. Wystarczyło powiedzieć słowo i dałbym ci spokój. - Rano być może, ale wczoraj?

- To zupełnie co innego. - Bo byłeś pijany? - Tak. Co miałem robić? Jak sądzisz, jak zachowuje się facet, który wychodzi z dziwką? - Nie mam zielonego pojęcia. - Owszem, masz. Zachowuje się dokładnie tak, jak ja wczoraj. Ta twoja sukienka, rozpuszczone włosy, seksowny uśmiech... Byłaś taka apetyczna, że nikt by się nie oparł. Nie miej do mnie pretensji. - Wszystko w porządku, siostro? Obejrzeli się równocześnie w kierunku Joego, który stał tuż za kręgiem światła. Zaciskał pięści i nie odrywał od Linca nienawistnego spojrzenia. - Tak, Joe - odparła Kerry. - Idź spać. Przed nami ciężki dzień. Chłopiec niechętnie wrócił do pikapa i wgramolił się do kabiny, w której miał spać on i Linc. Dorośli wpatrywali się w dogasający żar, w ciszy równie niebezpiecznej jak dżungla, która ich otaczała. - Czemu postanowiłaś zostać...? No wiesz? - Och. - Przyciągnęła kolana do piersi i oparła na nich podbródek. - Powodów było wiele. Jakoś tak wyszło. Ależ się wścieknie się, kiedy się dowie, że kłamała. Jednak dopóki nie znajdą się w Stanach, musi podtrzymywać fikcję, by ocalić się przed nim. I szczerze mówiąc, przed samą sobą. Musiała bowiem przyznać, że przy całej swojej oschłości i braku manier Linc bardzo ją pociągał. Lincoln O’Neal był ucieleśnieniem kobiecych marzeń o stuprocentowym samcu. Był męski, przystojny, prowadził barwne życie i niczego się nie bał.

Na pewno jest fantastycznym kochankiem. Szorstkim, może nieco prymitywnym, lecz jego bezczelność sama w sobie stanowiła pewien urok. Stanowił wyzwanie. Dzikus, którego nie zdołała oswoić żadna kobieta. Diabeł czekający na swoją świętą.

Podniecający. Linc dłubał patykiem w żarze. W jego minie, w jego ochrypłym głosie wyczuwała frustrację. - Jak mogłaś mi to zrobić? - Byłam zdesperowana. - Byłaś cholernie przekonująca. - Zrobiłam, co musiałam. Przez chwilę wpatrywali się w siebie ponad płomieniami. Oboje rozpamiętywali pierwsze muśnięcie warg, pierwsze spotkanie ust, jego dłoń na jej piersi, obietnicę czegoś, co nie miało nastąpić. Linc uciekł wzrokiem. - Może jednak minęłaś się z powołaniem? - spytał przekornie. - Grałaś swoją rolę po prostu genialnie. Ale też co miałaś zrobić? Musiałaś mnie jakoś zachęcić, pokazać trochę ciała, pocałować... - Przestań! - Dopóki nie zaślepiła mnie żądza i nie poszedłem za tobą jak cielę. - Owszem, okłamałam cię! Oszukałam! Ale dla tych dzieci zrobiłabym wszystko! krzyknęła. - Wspomnij o mnie w swoich modłach, siostro Kerry - powiedział gardłowo. - Dzisiaj piekielnie mi tego potrzeba. Wstał i wytrząsnął fusy do ogniska. Gdy rozżarzone węgle zasyczały, a ku niebu wzniosła się chmura dymu, pomyślał, że piekłem jest nie móc dotknąć tej kobiety. Rozdział 4 Wyrośli jak spod ziemi. Zarośla po obu stronach drogi zaszeleściły i nagle pikap był

otoczony przez bandę rebeliantów. Samochodem szarpnęło, lecz w końcu, z piskiem opon, Linc zdołał zahamować na żwirowej drodze. Dzieci krzyczały, krzyczała Kerry, tuląc do piersi małą Lisę. Gdy opadł kurz, wokół nich panował absolutny bezruch, jak na fotografii. Nikt się nie poruszył. Nawet ptaki umilkły, ukryte w swoich kryjówkach. Rebelianci mierzyli do przerażonych pasażerów pikapa z M-16 i uzi. Wszyscy bez wyjątku byli młodzi, o posępnych twarzach. Niektórym jeszcze nie sypnął się wąs, lecz nawet i oni wyglądali na takich, co nie boją się zabijać ani ginąć. Musieli od dawna ukrywać się w dżungli. Tam, gdzie kończyły się zrobione dla kamuflażu plamy błota, zaczynały się plamy brudu, potu i krwi. Byli chudzi, żylaści i nieustępliwi, a w ich spojrzeniach czaiła się groźba. Linc wiedział, co oznacza ta mina. Zdradzała ludzi, którzy przywykli do mordowania, którym śmierć zdążyła spowszednieć. Życie - cudze czy własne - miało dla nich niewielką wartość. Wiedział też, że struganie bohatera skończyłoby się tragicznie; pikap zostałby ostrzelany, a ich zwłoki szybko pochłonęłaby żarłoczna dżungla. Obie ręce trzymał na kierownicy, tak aby było je widać. - Kerry, zostań, gdzie jesteś! - zawołał. - Uprzedź ich, że chcę wysiąść z auta. Posępne milczenie rebeliantów uznał za zgodę i powoli zdjął lewą rękę z kierownicy. Kilku rebeliantów zareagowało odruchowo, pociągając za spust. - Nie, nie! - krzyknęła Kerry i zaczęła gorączkowo tłumaczyć po hiszpańsku, że on tylko chce porozmawiać. Linc ostrożnie otworzył drzwi i wysiadł. Z rękami w górze powoli odsuwał się od pikapa.

Jeden z żołdaków doskoczył do niego, wyrwał mu pistolet zza pasa i warknął coś, wskazując maczetę. Linc oddał ją bez szemrania. - Wieziemy te dzieci do miasteczka przy granicy - powiedział głośno i wyraźnie gdzie czeka na nich jedzenie i dach nad głową. To sieroty. Nie jesteśmy waszymi wrogami. Pozwólcie nam... Urwał, uderzony na odlew w usta. Cios był tak mocny, że Linc aż się obrócił. Jeszcze dobrze nie spojrzał na napastnika, zaciskając pięści i szczerząc zęby w dzikim grymasie, gdy dostał kolbą karabinu prosto w żołądek. Runął na ziemię. Z jego wargi zaczęła sączyć się krew. Kerry wyskoczyła z samochodu i podbiegła do Linca, który leżał, obejmując poobijane żebra. - Por favor, seńor! - powiedziała błagalnie. - Kazałem ci zostać w samochodzie - rozzłościł się Linc, podnosząc się z trudem. - Żeby cię pobili na śmierć? - szepnęła gniewnie i spojrzała na mężczyznę z karabinem. Insygnia na berecie zdradzały dowódcę grupy. - Pan O’Neal mówi prawdę powiedziała po hiszpańsku. - Przewozimy te dzieci w bezpieczniejsze miejsce. - Ten samochód należy do El Presidente. - Splunął na ziemię u jej stóp. - Zgadza się. Ukradłam go jego ludziom. Inny żołnierz wywlókł Joego z kabiny, przeszukał ją i triumfalnie podał dowódcy wojskową czapkę i kurtkę. Dowódca rzucił je Kerry. - Ich właściciel zostawił je w samochodzie, a sam poszedł do kantyny zabawić się z kobietami - wyjaśniła. - Co się dzieje? - spytał Linc, stając przy niej. Kiedy wyjaśniała, o co pytał dowódca, Lisa wybuchła płaczem. Kilkoro starszych

dzieci też popłakiwało ze strachu. Dowódca rebeliantów był podenerwowany, niespokojnie rozglądał się po drodze; bał się snajperów. Rzucił jakiś rozkaz. Jeden z jego ludzi usiadł za kierownicą, każąc Joemu dołączyć do reszty dzieci. - Co jest grane? - zaniepokoił się Linc. - Zabierają nas do swojego obozu. - Po co? - Chcą się zastanowić, co z nami zrobić. Po chwili, szturchani karabinami w plecy, ruszyli przed siebie. Kerry patrzyła z rozpaczą, jak pikap oddala się, uwożąc przerażone, zapłakane dzieci. Szli przez dżunglę. Rebelianci poruszali się bezszelestnie i tak ostrożnie, iż idąc, nie rozkołysali nawet jednego liścia. Linc chciał coś powiedzieć, ale któryś z żołnierzy rzucił mu gniewne ostrzeżenie. Maszerował więc w milczeniu, ze złością zaciskając usta. Do obozu dotarli w tym samym momencie co pikap. Kerry pozwolono zająć się młodszymi dziećmi. Joe i Linc stali przy samochodzie, trzymani na muszce przez zarośniętego żołnierza. Torby ze sprzętem fotograficznym leżały na ziemi, rozbebeszone i przeszukane, każdy wyjęty z nich przedmiot rozłożony na części i dokładnie obejrzany. - Niech zabiorą łapy od moich aparatów - syknął Linc. Kerry uciszyła go wzrokiem. - Pan O’Neal jest fotografem - zwróciła się do dowódcy. - Sprzedaje swoje zdjęcia do różnych czasopism. - Spojrzała na Linca. - Masz polaroida? - Mam, ale używam go tylko do pomiarów. Udała, że nie zauważa, jak dowódca rebeliantów błądzi po jej ciele lubieżnym wzrokiem. - Może pan O’Neal sfotografuje pana z pańskimi ludźmi?

Pomysł najwyraźniej przypadł rebeliantom do gustu. Zaczęli rechotać i poszturchiwać się karabinami. Dowódca ryknął, aby się zamknęli, i nastrój wesołości skończył się równie nagle, jak się rozpoczął. - Zechcesz mi wyjaśnić, o co właściwie chodzi? - odezwał się Linc zdławionym ze złości głosem. - Zrobisz kilka zdjęć i pojedziemy dalej. Linc spojrzał na posępnych mężczyzn z karabinami. - Jasne. Zrobię im śliczną fotkę, a dopiero potem nas zastrzelą. - To wymyśl coś lepszego! - odszepnęła z irytacją. - Niech ci będzie. Powiedz mu, żeby ustawił ludzi w szereg. I niech odwoła swojego cerbera - odparł, piorunując wzrokiem młodzika, który trzymał lufę M-16 zaledwie kilka centymetrów od jego brzucha. - Muszę pójść po aparat. Przekazała jego słowa dowódcy, który wydawał się znacznie mniej zachwycony wizją sesji fotograficznej niż jego ludzie. - Pan O’Neal jest sławny - przekonywała. - Dostał wiele nagród. Dzięki niemu wasze zdjęcia pojawią się w gazetach na całym świecie. Wszyscy będą podziwiać wasze męstwo i oddanie sprawie. Kiedy dowódca się nieco uśmiechnął, pozostali zaczęli szczerzyć zęby i poszturchiwać się karabinami. - Idź po aparat - zwróciła się do Linca. - Zacznij od polaroidu, żeby od razu zobaczyli efekt. Z ogromną satysfakcją Linc odepchnął rebelianta, który mierzył do niego z karabinu. Pochylił się nad torbą i klnąc półgłosem, zaczął otrzepywać cenny sprzęt z ziemi.

Dopiero gdy Kerry ustawiała żołnierzy, dotarło do niego, że te zdjęcia mogą nie tylko ocalić im życie, ale też okazać się całkiem zyskowne. Po chwili rebelianci stali upozowani do zdjęcia, uśmiechając się szeroko i prezentując uzi takim gestem, jakim wędkarz mógłby demonstrować rekordowo dużą rybę. - Gotowe - odezwała się Kerry. - Jak dzieci? - spytał Linc, patrząc w wizjer i gestem przywołując żołnierzy, aby stanęli bliżej. - Dobrze. - Powiedz im, żeby się nie ruszali. Pstryknęła migawka i aparat wypluł gotowe zdjęcie. Kerry wzięła je i spytała: - Zrobisz jeszcze jedno? - Jasne. Po niedługim czasie zaniosła dowódcy kilka polaroidowych odbitek. Żołnierze stłoczyli się wokół nich, wpatrzeni w coraz wyraźniej rysujący się obraz. Znowu zaczęły się śmiechy i rubaszne żarty. Podczas gdy zdjęcia wędrowały z rąk do rąk, Linc zrobił serię zdjęć potężnym nikonem. Fotografował żołnierzy, młodych chłopaków, których rówieśnicy właśnie kończyli szkoły i z identyczną dumą pozowali do zdjęć w strojach bejsbolistów albo z piłką do kosza. Kontrast między ich młodymi, roześmianymi twarzami a karabinami i pasami z amunicją na biodrach był tym, czego szukał. Zawsze myślał o swoich zdjęciach jak o reportażu bez słów. - A teraz wynośmy się stąd, póki są w dobrych humorach - odezwał się półgłosem. Poczaruj trochę. Jesteś w tym dobra. Kerry nie zastanawiała się, czy to komplement, czy przytyk. Wiedziała, że liczy się każda godzina. Pozostało im niewiele czasu. Mają tylko dwa dni na dotarcie do granicy.

Podeszła do żołnierzy i taktownie zwróciła na siebie uwagę dowódcy. - Możemy już jechać? Zrobiło się cicho jak makiem zasiał. Wszyscy wpatrzyli się w dowódcę. Kerry wiedziała, że nie zrobiłby niczego, co naraziłoby go na utratę twarzy, i postanowiła to wykorzystać. - Walczycie o wolność, ale chyba nie z bezbronnymi dziećmi i kobietami, jak ci tchórze, którzy ślepo słuchają El Presidente? Nie, wy jesteście prawdziwymi żołnierzami. Nie skrzywdzicie niewinnych sierot. Wierzę w to, bo przecież wy też macie dzieci, rodzeństwo. Skinęła w stronę półciężarówki. - To mogliby być wasi synowie, wasze córki, wasze siostry czy bracia. Pozwólcie mi wywieźć te dzieci w bezpieczniejsze miejsce, daleko, gdzie nie ma wojny. Kerry miała wrażenie, iż w ciemnych, nieprzeniknionych oczach dowódcy pojawia się błysk współczucia. Po chwili dowódca przeniósł wzrok na Linca i jego twarz znowu stała się zimna i wroga. - Jesteś jego kobietą? - spytał. - Ja... - urwała, zerkając na Linca. - Co powiedział? - spytał Linc, któremu mina dowódcy z każdą chwilą nie podobała się coraz bardziej. - Spytał, czy jestem twoją kobietą - odparła zawstydzona. - Zaprzecz. - Po co? Skoro woli tak myśleć... - Wykorzysta cię, żeby mnie złamać. Powiedz mu, że nic nas nie łączy, do cholery! Obróciła się w stronę dowódcy. - Nie - odparła. - Nie jestem jego kobietą. Przyglądał się jej z zimnym

wyrachowaniem. Usta rozciągnęły mu się w uśmiechu, który rósł i rósł, dopóki mężczyzna nie wybuchnął rubasznym śmiechem. Wkrótce cała banda rechotała jak z najlepszego dowcipu. - Możecie jechać - oznajmił po hiszpańsku dowódca. Podziękowała ledwie słyszalnie, wlepiając wzrok w ziemię. - Ale najpierw twój mężczyzna zrobi mi zdjęcie. - On nie jest moim mężczyzną - powtórzyła uparcie. - Kłamiesz. - Kiedy to prawda! On... nic dla mnie nie znaczy. Płacę mu, żeby pomógł mi bezpiecznie przewieźć dzieci. - Ach, skoro tak, to nie będzie miał nic przeciwko temu, żebym zrobił sobie z tobą śliczne zdjęcie. - Ze mną? - spytała zaskoczona, wpatrując się w niego z lękiem. Uśmiechał się szyderczo. - Co się znowu dzieje, do cholery? - zdenerwował się Linc, kiedy żołnierze zaczęli śmiać się i wiwatować. Obróciła się powoli. - Chce, żebyś zrobił mu zdjęcie. - Zrobię, tylko wyjdź mi z kadru. - Ale to ma być zdjęcie ze mną. - Powiedz mu, żeby poszedł do diabła - wycedził. Uśmiechnęła się z wdzięcznością. Dumnie wyprostowała stanęła przodem do dowódcy, który wpatrywał się w Linca z nienawiścią, i chciała przetłumaczyć mu jego odpowiedź, lecz mężczyzna nagle chwycił ją wpół i przyciągnął do siebie.

- Puszczaj mnie! - krzyknęła, a kilku żołnierzy natychmiast uniosło karabiny do strzału. - Nie będzie żadnego wspólnego zdjęcia. - Właśnie skazałaś swojego mężczyznę na śmierć. Nie wiadomo kiedy przy Lincu i Joem wyrosło dwóch żołnierzy. Pozostali rozproszyli się po polanie, wciąż jednak mierzyli z karabinów do mężczyzny i nastolatka, na których twarzach malował się ten sam wyraz bezsilnej wściekłości. Dowódca rebeliantów zaśmiał się paskudnie i objął szyję Kerry długimi, zgrubiałymi palcami. - Proszę mnie puścić! - krzyknęła, lecz on tylko mocniej przyciągnął ją do siebie i spytał śpiewnie: - Coś ty taka uparta, gringo! Nie odmawiaj sobie przyjemności. Joe nie wytrzymał: puścił się biegiem w jej stronę. Ktoś podstawił mu nogę i chłopak runął na ziemię jak długi. Rebelianci wybuchnęli śmiechem, a ten, który wykazał się takim refleksem, przystawił lufę karabinu automatycznego do potylicy chłopca. - Boże! - przeraziła się Kerry. - Powiedz mu, że jesteś zakonnicą - syknął Lincoln. - Nie czytujesz gazet? Racja, pomyślał z rozpaczą. W tych stronach sutanna czy habit już nikogo nie chronią przed okrutną śmiercią. Przywódca bandy złapał Kerry za warkocz i owinął go sobie wokół nadgarstka. - Ty bydlaku! Linc rzucił się w jej stronę. Natychmiast oberwał w brzuch kolbą karabinu, jęknął głucho i padł na ziemię, lecz po chwili zaczął się podnosić. - Linc, nie! - zdążyła krzyknąć Kerry. Dowódca rebeliantów wyciągnął broń z kabury

i wycelował niedbale. - Nie! Nie! Błagam! - powtarzała z rozpaczą, uwieszona jego ramienia. - To twój mężczyzna? - Tak! - zawołała, patrząc w jego ciemnobrązowe oczy. - Jest moim mężczyzną! Proszę, oszczędź go! Zadowolony schował pistolet i mruknął coś szorstko. Kerry podbiegła do Linca i pomogła mu wstać. - Pośpiesz się. Mówi, że możemy jechać. Kuląc się i trzymając się za brzuch, spojrzał z nienawiścią na przywódcę bandy. Najchętniej zmazałby mu z gęby ten parszywy uśmieszek pięściami, ale nie miał wyjścia. Pośpiesznie spakował klisze i aparaty, podczas gdy Kerry zapędziła dzieci do pikapa. Odepchnęła młodego mężczyznę, który trzymał Joego na muszce, i pomogła chłopcu wstać. Joe spojrzał na dowódcę rebeliantów dokładnie takim samym wzrokiem, jak przed chwilą Linc. - Błagam cię, Joe, wsiadaj do samochodu - jęknęła Kerry. - Nic mi się nie stało, wciąż żyjemy. Uciekajmy stąd. Wdrapała się na skrzynię pikapa i przygarnęła do siebie młodsze dzieci. Na prośbę Linca spytała jeszcze o pistolet i maczetę. - Przekaż swojemu mężczyźnie, żeby wsiadł do samochodu i zamknął drzwi. Gdy Linc niechętnie posłuchał, dowódca położył maczetę na ziemi niedaleko od Kerry. - Myśli, że jestem głupi? Nie oddam mu pistoletu. Kerry przetłumaczyła jego odpowiedź Lincowi, który włączył silnik i wyprowadził wóz z polany. Trzymając się krętej ścieżki przez dżunglę, szybko wrócili na drogę. Tam Lincoln zahamował i wysiadł z pikapa.

- Wiem, że będzie wam piekielnie gorąco, ale nakryję was tą płachtą. Nie możemy więcej ryzykować. Zanim nakrył brezentem skulone dzieci, spojrzał na Kerry przenikliwie. - Zranił cię? - Nie - odparła cicho, uciekając przed jego wzrokiem. Nakrył ją płachtą, a po chwili usłyszała trzaśnięcie drzwi. Półciężarówka pojechała dalej. - I jak myślisz? - szepnęła Kerry. - Dom wygląda na opustoszały. Ukryci w dżungli, od kilku minut obserwowali zrujnowaną rezydencję na skraju plantacji trzciny cukrowej. Nikogo nie zauważyli. - Cudownie byłoby spędzić noc pod dachem - westchnęła. Linc przyjrzał się jej ukradkiem. Gdy w morzu zieleni wypatrzył dach opuszczonego budynku, zatrzymał pikapa i ściągnął ze skrzyni brezentową płachtę. Kerry i dzieci wyglądali jak zwiędły bukiet kwiatów. Część dzieci spała, wtulona w Kerry, ona zaś czuwała, skulona w niewygodnej pozie, ale nie powiedziała słowa skargi. Jej wytrzymałość wydawała się nieskończona. Jednak teraz, gdy na nią patrzył, jej oczy i wyraz ust zdradzały zmęczenie. - Zostań tutaj. Pójdziemy z Joem na zwiady. Wrócili po dziesięciu minutach. - Wygląda na to, że od dawna nikt tam nie mieszka. Powinniśmy być w miarę bezpieczni. Zawieźć was pod sam dom czy się przejdziecie? - spytał, siadając za kierownicą. - Dość się nasiedzieliśmy w samochodzie. Pójdziemy pieszo. Poprowadziła dzieci rozległym dziedzińcem. Swego czasu musiała to być piękna posiadłość, teraz jednak, podobnie jak cały ten niewielki kraj Ameryki Łacińskiej, nosiła ślady wojennych spustoszeń. Pokryte sztukateriami ściany były obdrapane i podziurawione

kulami. Winorośl rozrosła się na potęgę i zdziczała. Zdusiła rośliny rosnące pod szeroką werandą, która chyliła się ku ziemi, od lat nie konserwowana. W większości okien brakowało szyb. Z drzwi wejściowych została sama framuga. Niemniej duże pokoje pozwalały ukryć się przed palącym słońcem i nęciły cudownym chłodem. W kuchni nie było ani prądu, ani gazu, Linc zaś stanowczo sprzeciwił się pomysłowi rozpalenia ogniska, tak więc na kolację zjedli trochę zimnej fasoli z puszki i po parę plastrów mielonki. Rury były przerdzewiałe, ale woda, która się z nich polała, była czysta. Kerry obmyła dzieciom twarze i ręce i położyła je spać w jednym z wielkich pokojów. Linc obserwował ją ze swojego stanowiska obserwacyjnego przy jednym z frontowych okien. Cierpliwie czekała, aż jej podopieczni skończą się modlić, a potem opowiadała o cudach, jakie czekają na nich w Stanach. Księżyc świecił wysoko nad drzewami, rzucając na jej włosy srebrną poświatę. Zaraz po wejściu do domu Kerry rozplotła warkocz i palcami przeczesała włosy; teraz długie pasma opadały jej na plecy i ramiona niczym połyskliwy, czarny jedwabny szal. Wzięła Lisę na kolana i ucałowała ją w czubek głowy, a potem, kołysząc ją łagodnie, zaśpiewała małej kołysankę. Linc miał piekielną ochotę na papierosa - na cokolwiek, co odwróciłoby jego uwagę od dziewczyny. Wiedział, gdzie Kerry się znajduje, nawet kiedy na nią nie patrzył. I niech go diabli, aż skręcało go z zazdrości, że to nie jego głowa spoczywa teraz na jej piersiach. Jak nic pójdzie do piekła. I w pełni zasłużenie, bo znowu chciał jej dotknąć, choć z innych powodów niż poprzednim razem. Pieścić ją nie po to, aby sprawić przyjemność sobie, lecz po to, aby to jej było przyjemnie. Nie chciał jej upokorzonej i płaczącej. Nie chciał jej milczącej i skamieniałej ze wstrętu. Chciał, by tęskniła za jego pieszczotami i jęczała z

rozkoszy w jego ramionach. Boże, co się z nim dzieje? Po prostu za długo nie był z kobietą, i tyle. Z drugiej strony, nigdy dotąd nie wariował na punkcie jednej konkretnej osoby. Pierwszy raz w życiu nie był w stanie zapanować nad myślami o seksie, co było nader kłopotliwe. Wystarczyło, by Kerry podała mu kubek z wodą albo podniosła na niego te swoje szafirowe oczy, a nie mógł zapanować nad buzującym w nim pragnieniem. Ciało go zdradzało. Był wściekły na siebie, że w zakonnicy widzi zmysłową kobietę, i musiał tę złość jakoś rozładować. Kopnąć jakiegoś psa, gdyby akurat mu się nawinął, skaleczyć się o wystający gwóźdź i móc sobie pokląć, na czym świat stoi, dać ujście frustracji. Z braku takich możliwości całą swoją furię skierował przeciwko kobiecie, przez którą czuł się i zachowywał jak ostatni głupiec. - Śpią - powiedziała cicho Kerry, podchodząc do okna. Linc siedział na parapecie. Kerry wydawała się nieświadoma jego podłego humoru i całkowicie pochłonięta nieskażonym pięknem nocy. Odetchnęła głęboko, nie zdając sobie sprawy, że jej piersi unoszą się i mocniej napierają na materiał koszuli, dręcząc siedzącego obok mężczyznę. Nie zdołałby oderwać od nich oczu, nawet gdyby tylko to mogło ocalić jego duszę przed potępieniem. - Czemu od razu mu nie powiedziałaś, że jesteś zakonnicą? Spojrzała na niego spokojnie. - Nie sądziłam, by to cokolwiek zmieniało. Zeskoczył z parapetu. - Kiedy obłapiało cię to bydlę, zbytnio nie protestowałaś. Sprawiało ci to przyjemność? Nie, oczywiście byłaś skłonna poświęcić się dla dobra tych dzieci.

- Żebyś wiedział! - Nie rozśmieszaj mnie. - Nie dziwię się, że tego nie rozumiesz. Nigdy nikogo nie kochałeś, myślisz wyłącznie o sobie, ty egoisto! Złapał ją za ramiona i przyciągnął do siebie. W tej samej chwili z ciemności bezszelestnie wyłonił się Joe. W świetle księżyca widać było jego błyszczące oczy, wlepione w Linca. Płonęła w nich nienawiść. Linc zaklął, puścił Kerry i odwrócił się wściekły. - Pójdę się rozejrzeć. Zostańcie tutaj. Odszedł, wymachując maczetą. Kerry odprowadziła go spojrzeniem, dopóki nie zniknął za drzewami. Widząc zmartwioną minę Joego, położyła mu rękę na ramieniu i uśmiechnęła się blado. - Nic mi nie jest. Nie martw się. On jest szorstki, ale to dobry człowiek. Chłopak nie wyglądał na przekonanego. Kerry też nie do końca wierzyła we własne zapewnienia. - Przejdę się i zaraz wrócę. - Ale on mówił, żebyśmy się stąd nie ruszali. - Wiem, ale muszę odetchnąć świeżym powietrzem. Nie odejdę daleko. Popilnuj dzieci, dobrze? Przemknęła przez ciemny dom. Nie chcąc wpaść na Linca, wyszła na dwór przez osłonięty taras na tyłach budynku. Kamienna posadzka popękała, w szczelinach rosła trawa. Jaki los spotkał właścicieli tego domu? Może kiedyś ich poznała, dawno temu, w innym życiu. Może siedziała w tym pięknym białym salonie, ubrana w drogą suknię, i jadła eleganckie kanapeczki? Odsunęła od siebie te niepokojące myśli i przespacerowała się porośniętą chwastami

ścieżką. Wieczór był cudownie chłodny. Przeszła przez zaniedbany ogród i ruszyła dalej. Jej uwagę nagle zwrócił szmer wody. Była taka zamyślona, że omal nie wpadła do strumienia, zanim go zauważyła. Poczuła się jak ktoś, kto przypadkiem natknął się na bezcenny skarb. W świetle księżyca woda wydawała się musować jak szampan. Zawahała się tylko na chwilę, a potem zsunęła się po kamienistym brzegu i rozsznurowała buty. Moment później stała po kolana w spienionej chłodnej wodzie. Uczucie było tak przyjemne, że szybko wróciła na skalisty brzeg i zdjęła spodnie. Gdy znowu weszła do wody, miała na sobie tylko majteczki i bluzkę. Zanurzyła się w tej stworzonej przez naturę bąbelkowej kąpieli. Szemrząca woda obmyła jej rozgrzaną od słońca skórę, szorstką i słoną od zaschniętego potu. Wartki prąd masował ją tysiącem palców, usuwając z mięśni zmęczenie i napięcie. Potem zanurzyła głowę, by woda opłukała jej skórę i zmyła z włosów kurz podróży. Kąpiel byłaby cudowna, gdyby nie przypomniały jej się słowa Linca. Jak mógł pomyśleć, że pochlebiała jej uwaga tego żołdaka? Jego dotyk budził w niej obrzydzenie. Linca z początku bała się nie mniej niż rebeliantów, lecz kiedy jej dotykał, kiedy ją całował, nie czuła wstrętu. Zdenerwowanie i podniecenie owszem, ale nie obrzydzenie. I gdyby chciał ją pocałować jeszcze raz... Nie dokończyła tej myśli. Poczuła, że ktoś łapie ją od tyłu i wyciąga z wody. Zanim zdążyła krzyknąć, czyjeś palce zacisnęły się na jej ustach. Rozdział 5 Walczyła jak dzika kotka. Wgryzła się w dłoń napastnika tuż powyżej nadgarstka i w nagrodę usłyszała jęk bólu. Jednak gdy spróbowała oderwać ją od swoich ust, ta przycisnęła się do nich z miażdżącą siłą.

Kerry mogła jedynie wydawać zdławione jęki. Kopnęła, celując w golenie mężczyzny, szamotała się i wyrywała, drapała paznokciami, wiła się jak piskorz, lecz napastnik był nieporównanie silniejszy. Ściskał ją ramionami tak mocno, iż niemal słyszała trzask swoich żeber. - Cii! Na litość boską, uspokój się. Omal nie zemdlała z ulgi, słysząc głos Linca. Wprawdzie była wściekła, że ją tak wystraszył, lecz dziękowała Bogu, że to on ją ciągnie w głąb dżungli, a nie ktoś obcy. - Mm... Mm... Mm... - Cii! - syknął jej do ucha. Nagle zarejestrowała inne, nowe dźwięki. Rozbrzmiewały przerażająco blisko. Schrypnięte męskie śmiechy. Śpiewne, melodyjne hiszpańskie słowa, okraszone przekleństwami. Grzechot pokrywek o aluminiowe garnki i szczęk broni. Ktoś rozbija obóz. Linc stopniowo zmniejszał nacisk dłoni. Gdy ją zabrał, usta miała bezkrwiste i odrętwiałe. Szepnęła bezgłośnie: - Wojsko czy rebelianci? - Nie wiem. Nie czekałem, aż się przedstawią. - Gdzie rozbijają obóz? - Przed rezydencją. Oczy jej się rozszerzyły. Obróciła się w kierunku posiadłości i chciała biec, ale Linc ją zatrzymał. - Puść mnie! - Zwariowałaś?

- A dzieci?! - Są bezpieczne. Linc uparcie ciągnął ją w głąb zarośli. - Schowaj się. Odchylił zasłonę pnączy, grubych i tak gęsto porośniętych liśćmi, że wyglądały jak zielona welurowa kurtyna. Ponaglił Kerry niecierpliwym gestem. - A dzieci...?! - Już ci mówiłem, że nic im nie grozi. Widząc, że Kerry nie zamierza ustąpić, popchnął ją nieoczekiwanie. Kolana się pod nią ugięły i zanim się obejrzała, już siedziała na gęstym poszyciu. Zanim zdążyła się podnieść, popchnął ją drugi raz, opierając ręce na jej ramieniu. Wylądowała na boku i przeturlała się po liściach, a Linc błyskawicznie wpełzł za nią i opuścił zasłonę pnączy. Przycisnął się do niej całym ciałem. - A teraz nie ruszaj się i nic nie mów - szepnął jej do ucha. - Nawet nie piśnij. Chciała zaprotestować, gdy nagle objął ją ramieniem. Zrobił to odruchowo, po prostu szybciej usłyszał ten dźwięk i wiedział, co on oznacza: ktoś przedzierał się przez dżunglę, mieląc w ustach hiszpańskie przekleństwa. Stopy w wojskowych buciorach niebezpiecznie zbliżyły się do kryjówki. Ich właściciel przeszedł tak blisko, że czubkiem maczety roztrącił wielkie liście, które ich osłaniały. Kerry wstrzymała oddech. Linc także przestał oddychać. Żołnierz zaczął się oddalać, lecz oni wciąż czekali w napięciu, wciąż czuli, jak ziemia drży od jego ciężkich kroków. I tak jak się tego spodziewali, po chwili zawrócił i raz jeszcze przeszedł obok ich kryjówki. Zatrzymał się na moment tuż przy ścianie pnączy. Kerry usłyszała szelest maczety wsuwanej do skórzanego pokrowca, potem cichy trzask zapalanej zapałki i po chwili popłynął ku nim dym o przenikliwym zapachu.

Marihuana - najwyraźniej żołnierza tak zmęczyło grabienie i mordowanie, iż postanowił zafundować sobie chwilę relaksu. Linc przycisnął twarz do karku Kerry, owiewając go oddechem, i znowu znieruchomiał. Zadrżała, lecz wcale nie dlatego, że mokre ubranie wciąż kleiło się jej do ciała. To był dreszcz czystego przerażenia. A jeśli zostaną zauważeni? I co z dziećmi? Naprawdę są bezpieczne, czy Linc ją okłamał, aby nie przeszkadzała mu ratować własnej skóry? Nie, nie okłamałby jej. A może? Przecież sam mówił, że myśli tylko o sobie. Na szczęście żołnierz szybko skończył palić. Musiał widocznie zgasić skręta, bowiem słodka, mdląca woń nagle się rozwiała. Usłyszeli szelest materiału, gdy chował skręta do kieszeni, a potem cichy, rytmiczny chlupot wody w manierce, podskakującej mu przy biodrze w rytm kroków. Po chwili zapadła cisza. Linc przezornie odczekał całe pięć minut, dopiero wtedy puścił Kerry i uniósł głowę. Przez pewien czas oboje oddychali tylko, ciesząc się, że mogą napełnić obolałe płuca powietrzem. - Co on tam mamrotał? - spytał szeptem Linc. - Narzekał, że sierżant akurat jego wysłał na zwiad. - Wiedzą o nas? - Nie. - To dobrze. Nic ci nie jest? Była śmiertelnie przerażona, lecz powiedziała tylko: - Nie. Co z dziećmi? - Są bezpieczne. Chyba. Aż się obejrzała. - Jak to, „chyba”?

- Ciii... Nie denerwuj się. Ukryłem je, zanim poszedłem cię szukać. - Widząc jej podejrzliwą minę, dodał urażony: - Przysięgam. Kerry zawstydziła się. Może Linc O’Neal to łajdak, ale nawet on nie poświęciłby dzieci, by ocalić własną skórę. - Co się stało? Zaczął opowiadać ledwie słyszalnym szeptem: - Usłyszałem ciężarówki, kiedy wyszedłem się rozejrzeć. Pomyślałem, że skoro my uznaliśmy dom za dobre miejsce na rozbicie obozowiska, oni mogą dojść do tego samego wniosku. Pobiegłem do środka, zobaczyłem, że gdzieś cię poniosło, i zagoniłem dzieciaki do piwniczki pod kuchnią. - Nie wiedziałam, że tam jest jakaś piwniczka. - Oby żołnierze też nie wiedzieli - odparł posępnie. - Kazałem Joemu pilnować całej reszty i postraszyłem, że osobiście wykastruję go maczetą, jeśli bodaj wytknie nos z piwnicy, zanim wrócę. Oczywiście wykłócał się ze mną do upadłego, bo też chciał cię szukać. - Nie powinnam była wychodzić. - A może warto było się nad tym zastanowić, zanim wyszłaś, panno Bishop? - Mówił cicho, lecz głos miał lodowaty. Miała na końcu języka kilka uszczypliwych odpowiedzi, lecz dała sobie spokój. - Dzieci bardzo się bały? - Tak. Ale je uspokoiłem, zrobiłem z tego jedną wielką zabawę w chowanego. Mają wodę. Obiecałem, że jeśli będą cicho, to po przyjeździe do Stanów kupię im prezent. Powiedziałem, żeby się przespały, a jak się obudzą, to już przy nich będziesz. - Myślisz, że cokolwiek zrozumiały? - Zrozumieć zrozumiały na pewno, bo Joe im wszystko przetłumaczył, mam tylko

nadzieję, że posłuchają. - Niespokojnym tonem dodał: - Wolę nie myśleć, co by się stało, gdyby wpadły w łapy tych morderców. Kerry pomyślała o dowódcy rebeliantów, o jego brutalnych, lubieżnych dotknięciach, i poczuła, że robi jej się niedobrze. - To ci sami, którzy nas dzisiaj zatrzymali? - Nie wiem. Ale nawet jeśli nie dokładnie tamci, to tacy sami, bez względu na to, po której stronie walczą. Uznałem, że najmądrzej będzie nie wchodzić im w drogę. - I słusznie. Co z pikapem? - Na szczęście zdążyłem go ukryć w zaroślach. Przez moment leżała nieruchomo, starając się nie myśleć o tym, że nogi Linca przylgnęły ściśle do jej nóg. - Czemu mnie nie posłuchałaś? Kazałem wam nie ruszać się z domu. - Musiałam zaczerpnąć świeżego powietrza - odparła zirytowana. - Mało brakowało, a mogłabyś sobie oddychać dziurami po kulach! - rzucił gniewnym szeptem. - Mogliśmy zginąć. Mam nadzieję, że miło się kąpało. - Bardzo. Szkoda tylko, że tak krótko. - Nagle zaczęła podnosić się z ziemi. - Linc, moje ubrania... - Schowałem je za bananowcem. Trzymajmy kciuki, żeby żołnierze ich nie znaleźli. - Dlaczego ich nie zabrałeś? - Na litość boską, kobieto - zirytował się - mam tylko dwie ręce! Nie mogłem równocześnie zbierać twoich ciuchów, wyciągać cię z wody i pilnować, żebyś się nie darła. Więc je schowałem. Jasne? Gdyby zamiast mnie znaleźli cię żołnierze, już dawno nie miałabyś nawet tego, co masz na sobie. Możesz mnie uważać za ostatniego drania, ale uwierz mi: jestem o niebo lepszy od nich. Kerry wolałaby, aby darował sobie takie uwagi, tym bardziej, że miała na sobie

naprawdę niewiele, a on leżał niebezpiecznie blisko. Jak długo jeszcze będą musieli ukrywać się w chaszczach, nie mogąc się poruszyć ani odezwać głośniej niż szeptem? Nieustannie czuwając? Z drugiej strony ryzykiem byłoby szukać innej kryjówki. Dopóki trwa noc, dżungla jest idealnym schronieniem, pomyślała i zaczęła się denerwować na myśl o najbliższych godzinach. Nie bała się ciasnoty ani zimna, lecz tego, jak działa na nią bliskość Linca. Czuła się przy nim bezpieczna, lgnęła do jego silnego, umięśnionego ciała. Potrzebowała jego ciepła. - Cokolwiek tam pichcą, pachnie jak marzenie - odezwała się po chwili. - Nawet nie mów o jedzeniu. - W brzuchu zaburczało mu tak głośno, aż się obejrzała. Pewnie to jakaś iguana... albo i coś gorszego - mruknął, licząc na to, że oboje stracą apetyt. - Nie strasz mnie - wyszeptała i aż się zatrzęsła. - Od razu sobie wyobrażam, jak mnie obłażą najróżniejsze oślizgłe paskudztwa. - A ty się nie wierć. - Zacisnął zęby; minimalna zmiana pozycji spowodowała, iż pośladki Kerry idealnie wpasowały się między jego brzuch i uda. I ocierały się o niego w nader zajmujący sposób. - Staram się - westchnęła - ale mam dreszcze. - Zimno ci? - Trochę - przyznała. Za dnia dżungla była jak sauna, duszna i parna. Jednak teraz leżeli na wilgotnej ziemi, ukryci pod gąszczem liści, którego nawet w południe nie przenikało słońce, gdzie było po prostu zimno. Kerry była taka zmarznięta, że szczękała zębami. - Lepiej ściągnij te mokre ciuchy. Mijały sekundy, a oni wciąż leżeli, napięci i nieruchomi, jak wtedy gdy przechodził obok nich tamten żołnierz. Kerry chciała zaprotestować, ale znowu dostała dreszczy. Męczyły

ją nieznośne myśli. Miałaby leżeć w ramionach Lincolna O’Neala prawie naga? W samych majtkach? - Nie mam zamiaru - odparła sztywno. Westchnął z irytacją. - Oddam ci swoją koszulę. Przemyślała wszystko jeszcze raz i doszła do wniosku, że jednak to fatalny moment, żeby się przeziębić. - No dobrze - zgodziła się niechętnie. - Tylko jak, skoro tu nie ma miejsca? - Najpierw ja. Wepchnął dłoń między jej plecy a swoją pierś i rozpiął kilka guzików koszuli. Uważając, aby nie rozkołysać ani jednego liścia, usiadł i zaczął poruszać ramionami, dopóki koszula się z nich nie zsunęła, a rękawy nie zatrzymały się na wysokości nadgarstków. Linc aż się przy tym zasapał. Kiedy zdołał oswobodzić ręce, dyszał ciężko. - Masz. - Westchnął. - Teraz ty. Kerry cieszyła się, że ciemności ukryją jej nagość. Zacisnęła usta i na sekundę zamknęła oczy, a potem rozpięła pierwszy guzik, i następny. Poszło jak z płatka. Kłopoty zaczęły się dopiero wtedy, gdy usiłowała odlepić od skóry mokry materiał. - Spróbuj usiąść - poradził Linc dziwnie ochrypłym głosem. Ostrożnie uniosła plecy i oparła ciężar ciała na łokciu. Następnie, unosząc i opuszczając ramię, usiłowała pozbyć się mokrej koszuli. - Poczekaj, pomogę ci. Poczuła, jak ciepła dłoń opiera się na jej ramieniu i delikatnie zsuwa z niego koszulę. Rękaw utknął na łokciu. Linc szarpnął mocniej, kostkami palców trącając jej pierś. Oboje zastygli w bezruchu. - Przepraszam - mruknął.

Kerry milczała zażenowana. W gardle ją ściskało i nie była w stanie wykrztusić słowa. Linc zdołał w końcu zsunąć rękaw na tyle, że zdołała wyszarpnąć z niego dłoń. Od tego opierania się na jednej ręce rozbolały ją mięśnie, więc z ulgą opadła na bok i westchnęła. Nagle zrobiło jej się jeszcze zimniej. - Dasz sobie radę z drugim rękawem? - spytał Linc, odlepiwszy jej koszulę z pleców. - Chyba tak. Przewróciła się na plecy i zabrała za drugi rękaw. Zaledwie ściągnęła go z ręki, szybko przewróciła się na bok. Wprawdzie było zbyt ciemno, aby Linc mógł zobaczyć jej piersi, lecz oboje wiedzieli, że jest półnaga. I to wystarczyło. Więc gdy okrył ją swoją koszulą, otuliła się nią pośpiesznie. Poczuła zarazem ulgę i podniecenie: koszula była ciepła i pachniała jego ciałem. Ten zapach odurzał Kerry, uderzał jej do głowy jak wino. Pomyślała, że to prawie tak samo, jak gdyby ją obejmował. - Lepiej? Skinęła głową. Jej gęste włosy wciąż były aż ciężkie od wody, więc zgarnęła je ręką i zwinęła pod głową. Teraz, gdy kark i plecy miała odsłonięte, czuła każdy oddech Linca. Nie musiała na niego patrzeć, aby wiedzieć, jak wygląda: zielony wojskowy podkoszulek bez rękawów, głęboko wycięty pod szyją, odsłaniający imponujący, porośnięty włosami tors. - Cała się trzęsiesz. - Objął ją ramieniem i przyciągnął do siebie. Zamknęła oczy, lecz obraz jego ramion, pięknie wyrzeźbionych mięśni, na których niebieściły się cieniutkie wstążeczki żył, nie zniknął. Widziała go bez koszuli rano, kiedy się myl. Gdy ochlapywał wodą głowę i pierś, jej wzrok przykuła właśnie piękna, wyważona muskulatura. Coraz bardziej żałowała, że przyglądała mu się tak uważnie. Muskuły, które

podziwiała rano, teraz przyciskały się do jej ciała; czuła, jak grają. Jak gdyby Linc był nie mniej zdenerwowany niż ona. Wtedy słońce kładło się na jego włosach, wydobywając z nich rdzawe błyski, złociło skórę, której ciepło czuła tuż przy swojej. Czuła dotyk jego ramion. Widziała wcześniej, że na nich też miał piegi, podobnie jak na policzkach. - Zimno ci w nogi? - Nie licząc na szczerą odpowiedź, powiódł dłonią po jej udzie. Miała gęsią skórkę. - Nakryję je moją nogą, tylko się nie denerwuj. Zachciało jej się śmiać. „Nie denerwuj się”, dobre sobie. To jak powiedzieć komuś: „Nie oglądaj się, ale czy to aby nie książę Karol i lady Diana stoją tam przy drzwiach?”. Albo jakby dentysta, sięgając po wiertło, oznajmił: „Może trochę boleć, ale proszę się tym nie przejmować”. Oczywiście, że się zdenerwowała. Kiedy nacisnął udem jej biodro, do jej pośladków przycisnęło się coś twardego i gorącego, wyraźnie wyczuwalnego nawet przez szorstki materiał wojskowych spodni. - Ty nie zmarzłeś? - spytała cienkim, piskliwym głosem. - Nie, ale ja mam na sobie spodnie, a ty tylko... Stop. Ani słowa więcej, O’Neal. Żadnemu z nich nie trzeba przypominać, że Kerry ma na sobie tylko skąpe, prześwitujące majteczki. Lepiej skierować rozmowę na inne tematy - książki, filmy, politykę, pogodę, cokolwiek. - Mam przy sobie manierkę. Chcesz trochę wody? - Nie - odparła pośpiesznie; wolała, żeby się nie ruszał. Ilekroć bowiem się ruszył, czuła go. Aż nazbyt wyraźnie. I ciągle przypominała sobie moment, gdy wyjmowała mu pistolet zza paska. Wtedy mogła się tylko domyślać, jak wygląda jego ciało, teraz czuła je tuż przy swoim.

Jak długo jeszcze będzie ciągnąć się ta noc? Godziny. A jeśli żołnierze nie zwiną obozowiska o świcie? Pomyślała, że nie wytrzyma takiego napięcia. Musi coś zrobić, by atmosfera zelżała. - Opowiedz mi o sobie, Linc. Nie kuś licha, kobieto, pomyślał. Co ma jej powiedzieć? Że każdym nerwem odczuwa jej bliskość, że pragnie jej wprost nieprzyzwoicie, że chciałby poznawać jej ciało wszystkimi zmysłami, dotykiem, węchem, smakiem? Że burzy w nim krew? Gdy usłyszał tamte ciężarówki, pobiegł do rezydencji, ile sił w nogach, i wpadł do wielkiego salonu, wołając, aby obudziła dzieci, zgarnęła śpiwory i biegła do kuchni. Zbaraniał, kiedy Joe wyjaśnił, że gdzieś poszła. Przeklinał ją w duchu, uspokajającym tonem przemawiając do dzieci i ukrywając je w ciemnej, zawilgłej piwniczce pod podłogą. Zamknął właz i zastawił go szafką, przez cały czas przeklinając upartą kobietę, która zrobiła sobie spacerek po dżungli, w której, aż roi się od rebeliantów. Jedynie strach o jej życie kazał mu zapomnieć o wściekłości i pobiec jej szukać. Przypomniał sobie o strumieniu, który zauważył, gdy poszedł rozejrzeć się wokół zrujnowanej rezydencji. Woda wyglądała tak kusząco, że wskoczył do niej na chwilę. Modląc się, by intuicja go nie zawiodła, pośpieszył wąską ścieżką, którą niemal całkowicie zarosły jakieś pnącza. Gdy zobaczył Kerry pluskającą się w wodzie, ogarnęła go zarazem ulga i mordercze myśli. Błyskawicznie wrzucił jej ubrania w zarośla i wyciągnął ją z wody. To, co zobaczył, gdy stała w wodzie, na zawsze wryło mu się w mózg. Jej nagość była pełna erotyzmu, jej piersi kształtne i krągłe, sutki sterczące i różowe. Teraz też o nich myślał:

o pięknych, nagich piersiach, które ukrywała pod jego koszulą, i marzył, by ich dotknąć, by objąć je palcami. Gdy przez chwilę leżała na plecach, wystarczyłoby, aby pochylił głowę i mógłby... Chryste, być tak blisko i nie móc jej dotknąć, było męką! Już wiedział, że jej pośladki są jędrne i zgrabne, po prostu śliczne, apetyczne i piekielnie seksowne. A teraz ten śliczny krąglutki tyłeczek opiera się dokładnie tam, gdzie powinien. Na samą myśl omal nie jęknął. Starał się zapomnieć, jak w świetle księżyca wyglądają jej włosy, jak chłodna srebrzysta poświata sprawia, że jej oczy stają się tajemnicze i niebieskie jak dwa szafiry. O jej ustach bał się nawet myśleć, lecz mimo to wciąż czuł ich smak. A już na pewno nie powinien myśleć o jej gładkim, kuszącym karku, który zaledwie centymetry dzieliły od jego warg. Powinni zająć myśli czymś innym. Czymkolwiek. Zapomnieć o sytuacji, która dla obojga jest równie krępująca, choć z całkiem innych powodów. - Co chciałabyś wiedzieć? - spytał. - Gdzie dorastałeś? - W Saint Louis. - W nieciekawej okolicy? - spytała domyślnie. - Miałeś ciężkie dzieciństwo? - Kobieto! - Prychnął. - Nawet sobie nie wyobrażasz. - A twoi rodzice? - Oboje nie żyją. Wychowywał mnie mój stary, matka zmarła, kiedy byłem dzieckiem. - Nie masz rodzeństwa? - Nie. I chwała Bogu. - Czemu tak mówisz? - I bez tego było wystarczająco ciężko. Ojciec pracował w browarze, wracał późno, więc po szkole robiłem, co chciałem. Nie mógł przeboleć, że od śmierci mamy miał mnie na

karku. Jego ambicje kończyły się na zarobieniu pieniędzy na czynsz i na whisky. Ostatnie, czego chciał, to dodatkowa gęba do wykarmienia. Wyprowadziłem się z domu, kiedy miałem naście lat. Zanim zmarł, widziałem go może ze dwa razy. - Na co umarł.? - Na zawał. Któregoś wieczoru grał w kręgle ze starymi kumplami. Zasłabł, a po chwili już nie żył. Pochowali go przy mojej matce. Ja wtedy byłem w Azji. O wszystkim dowiedziałem się z listu. Kerry milczała chwilę. - Kiedy zainteresowałeś się fotografiką? - W szkole średniej. Oblałem jakiś przedmiot, już nie pamiętam jaki, i przenieśli mnie do klasy dziennikarskiej, która redagowała szkolną gazetkę. Dali mi aparat i za karę mianowali mnie szkolnym fotografem. - Zaśmiał się cicho. - Chcieli mnie ukarać, a oddali mi przysługę. Złapałem bakcyla, zanim skończył się rok szkolny. - Gdzie studiowałeś? Zaniósł się ochrypłym, cierpkim śmiechem. - Kambodża, Wietnam, Afryka, Daleki Wschód. Magisterkę robiłem na Wzgórzach Golan, w Bejrucie, w Belfaście i w obozach dla uchodźców w Biafrze i Etiopii. - Rozumiem. - Poważnie w to wątpię - odparł z goryczą. Kerry nie wiedziała, co go tak rozzłościło: ona, wspomnienie o ojcu, który go nie kochał, brak studiów, a może wszystko po trosze. - A ty? - odezwał się po pewnym czasie. - Jakie miałaś dzieciństwo? - Bajkowe. - Kerry uśmiechnęła się na wspomnienie szczęśliwych lat, zanim szczęście prysło jak piękny sen i zaczął się koszmar. - Oczywiście chodziłaś do szkółki parafialnej?

- Tak. - Niech zgadnę. Miałaś niebieski fartuszek i białą bluzkę. Włosy splecione w warkoczyki, tak ciasno, że łzy napływały ci do oczu. Białe podkolanówki i czarne półbuty. I zawsze czyste ręce i czystą buzię. Zaśmiała się miękko. - Niesamowite. Jakbym się widziała. - I oprócz łaciny i tak dalej uczyłaś się, jak zachowywać się w towarzystwie. Przytaknęła, myśląc o wszystkich salonach, do których zabierali ją rodzice. Godzinami słuchała nudnych rozmów, które nastolatkę zakochaną w Rolling Stonesach obchodziły tyle co zeszłoroczny śnieg. Niemniej nie musiała się zastanawiać, jakie sztućce wybiera się do danej potrawy, i zawsze uprzejmie dziękowała gospodarzom za przemiły wieczór. Linc nosił klucze na szyi, a ona miała papeterię z własnymi inicjałami. - Zgadłeś - odparła. - Praca mojego ojca wiązała się z częstymi podróżami. Możliwe, że się kiedyś minęliśmy, nawet o tym nie wiedząc. Znowu się śmiał, zupełnie bez humoru. - Kochanie, nawet sobie nie wyobrażasz, gdzie bywałem. - Nie mów do mnie tak, jakbym nie znała życia. - Chyba nawet Calineczka lepiej znała życie niż ty, siostro Kerry. Nie widziała jego twarzy, lecz wyobrażała sobie pogardliwy uśmieszek, jaki towarzyszył tym słowom. A potem pomyślała, że z jego perspektywy idylliczne dzieciństwo Kerry i jej nieznajomość świata istotnie mogły wydawać się śmieszne. Więc milczała. Najwyraźniej on doszedł do podobnego wniosku i także przestał się odzywać. Ułożył się wygodniej, wciąż do niej przytulony. Jakimś cudem zdołali zapaść w sen.

Kerry obudziła się nagle. Bolały ją wszystkie mięśnie, dygotała. - Co to? - Cii... - Zakrył jej usta ręką. - To tylko deszcz. Olbrzymie krople uderzały o liście i rozbryzgiwały się głośno; brzmiało to zupełnie tak, jak gdyby mali chłopcy ostrzeliwali ich kryjówkę pistoletami na kulki. - Chryste... - jęknęła Kerry, ukrywając głowę w ramionach. - Coś okropnego. Mimo iż rozłożyste liście w pewnym stopniu osłaniały ich przed ulewą, to wciąż skapywała z nich woda. Kerry miała zesztywniałe mięśnie. Marzyła o tym, by się przeciągnąć i przywrócić krążenie w kończynach. - Nie wytrzymam tu dłużej. Muszę stąd wyjść. - Nie - uciął. - Tylko na minutkę. Rozprostować nogi. - A przy okazji przemoknąć do suchej nitki. Kiedy wrócisz, będziesz się czuła jeszcze gorzej. Nie, Kerry. - Moglibyśmy zakraść się do domu - rzuciła z nadzieją. - Aha. - Nikt nas nie zauważy. Moglibyśmy wejść od kuchni i schować się w piwniczce, razem z dziećmi. - Pewnie już śpią. Zresztą jest przy nich Joe. - Nikt by nas nie zauważył. - Za duże ryzyko. Na pewno wystawili straż. - Nie chcę tu dłużej tkwić! - A ja nie chcę dostać kulki w łeb! Ty chyba też nie marzysz o gwałcie zbiorowym! -

Słysząc jej zdławiony okrzyk, dodał: - Ucisz się wreszcie. Nie ruszymy się stąd, dopóki nie uznam tego za stosowne. Wokół narastał ryk ulewy. To już było istne oberwanie chmury. Kerry zaczęło się robić duszno. - Jak długo jeszcze? - spytała. - Nie wiem. - Do świtu? - Oby. - Która jest godzina? - Chyba jakoś koło czwartej. - Ja tyle nie wytrzymam, Linc. - Głos jej drżał. - Naprawdę nie dam rady. - Musisz. - Nie mogę. Proszę, pozwól mi wstać. - Nie. - Proszę. - Nie, Kerry. - Tylko na chwilę. Muszę... - Obróć się. - Słucham? - Obróć się twarzą do mnie. Zmiana pozycji powinna pomóc. Ból mięśni nie pozostawił jej wyboru. Przewróciła się na plecy, potem na drugi bok, z twarzą tuż przy twarzy Linca. Objął ją w talii i ułożył się tak, że nogi Kerry znalazły się między jego udami. Oparła dłonie na jego piersi, twarz ukryła we wgłębieniu między jego szyją a ramieniem i grzała się

w cieple jego ciała, czując się bezpieczna. Nawet nie zauważyła, kiedy nawałnica ucichła. Kerry nie potrafiła ocenić, jak długo leżeli w tej pozycji, wiele godzin czy zaledwie kilka minut, w końcu jednak zdała sobie sprawę, że deszcz przestał padać i nastała ogłuszająca cisza. Drgnęła i zapewne odsunęłaby się od Linca, gdyby było gdzie. - Przepraszam - szepnęła. - Nie ma sprawy. - Wpadłam w panikę. Może mam klaustrofobię. - Jesteś wystraszona, zziębnięta i zmęczona. Podobnie jak ja. Ale na razie o wygodniejszym schronieniu możemy tylko pomarzyć. Jego głos brzmiał dziwnie, ale nie musiała pytać dlaczego. Jej własny także był dziwnie drżący. Czuła na twarzy oddech Linca, czuła dotyk jego palców, gdy pieszczotliwie przegarniał jej włosy, czuła ciepło bijące od jego ciała i rozpalające jej skórę. - Czemu to zrobiłaś, Kerry? - Co? - Czemu zostałaś zakonnicą? To zupełnie do ciebie nie pasuje. Coraz bardziej żałowała swojego kłamstwa. Pomijając kilka gorzkich kłótni, zachowywał się wobec niej bez zarzutu i czuła, że jest mu winna prawdę. No, przynajmniej jej część. Mimo to grała na zwłokę. - Dlaczego uważasz, że to do mnie nie pasuje? Linc miał mętlik w głowie. Kerry była taka kobieca, taka piękna, młoda i ponętna. Słodki ciężar piersi opartych o jego tors, uległość, z jaką rozchylała usta pod naporem jego warg, wszystko to nie pasowało do czarnego habitu i rygorów klasztornego życia. Dostatecznie dobrze znał życie, by wiedzieć, że pierwsze wrażenie zaskakująco często

okazuje się trafne. I dałby głowę, że w ocenie Kerry także się nie pomylił. - Nie wyglądasz jak zakonnica. - Przecież zakonnice wyglądają całkiem normalnie. - I wszystkie noszą skąpe figi? Zaczerwieniła się gwałtownie. - Ja... Tak się składa, że lubię elegancką bieliznę. To nie grzech. Podobają mi się ładne rzeczy, bo jestem kobietą. O tym akurat nie musiała mu przypominać. Czuł to każdą komórką swojego ciała. - Po prostu nie robisz wrażenia świętej. - Objął ją mocniej, czując, że aż zesztywniała z urazy. - Nie twierdzę, że jesteś rozpustnicą, po prostu... Ech, do diabła. - Szukał słów. - A co z dziećmi, na przykład? Nigdy nie chciałaś ich mieć? - Chciałam - odparła oględnie. - Z kimś konkretnym? - Owszem - odparła miękko. Zastanawiała się, czy Linc czuje, jak mocno bije jej serce. Odpowiedziała mu szczerze, nie dodała tylko, że ten ktoś to on. Rozpamiętywała moment, gdy ją pocałował. Moment, gdy czuła na sobie jego dłonie, pieszczotliwe i władcze zarazem, gdy ocierał się o nią zmysłowo. Seks z takim mężczyzną musi być rajem. - Miałaś ochotę się z nim kochać? Skinęła głową, czubkiem nosa trącając jego pierś. - Wyobrażałaś sobie, jakie to uczucie? Przygryzła usta, by powstrzymać tęskne westchnienie. - Naturalnie. - Mężczyzna może dać kobiecie dużo przyjemności, o ile wie, co robi - mówił, bawiąc się jej włosami. - Przyjemności, o jakiej nawet nie śniłaś.

Topniała w jego ramionach. Ciekawe, kiedy on to zauważy, pomyślała półprzytomnie. - Nie jesteś ciekawa, jak to jest? - Jestem. - Skoro tak - mówił ochryple - to czy nie będziesz się czuła oszukana, nie mogąc nigdy tego doświadczyć? Przez moment wstrzymywała oddech, potem powiedziała jednym tchem: - Jeszcze nie złożyłam ślubów. Drgnął. - Co...? - Powiedziałam, że... - Słyszałem, co mówiłaś. Ale jak mam to rozumieć? Najchętniej tu i teraz wyznałaby mu prawdę, a za sekundę już by się kochali. Co do tego nie miała najmniejszych wątpliwości. Czuła, jak przyciska się do niej, podekscytowany i rozpalony. Ona także była półprzytomna z żądzy. Jaką rozkoszą byłoby... Nie. Musi pamiętać o dziewięciorgu sierotach, których los znalazł się w jej rękach. Gdyby zostali kochankami, wszystko niepotrzebnie by się skomplikowało. Kiedy ich misja zostanie zakończona i bezpiecznie wylądują w Stanach, ich romans przysporzyłby jej tylko cierpienia, a dla niego stał się przelotnym wspomnieniem. Nie umiałaby kochać się z kimś tylko dla sportu, a doskonale wiedziała, że dla niego to nie byłby akt miłości, lecz rozrywka. Nie wątpiła, że kiedy mówił o mężczyźnie, który potrafi dać przyjemność kobiecie, miał na myśli siebie. I tylko tyle mogliby z tego mieć. Ulotną przyjemność, za którą zapłaciłaby gorzkimi łzami. - Powiedzmy, że wciąż się zastanawiam, jak pokierować swoim życiem - odparła w końcu i mówiła szczerze; nie wybiegała w przyszłość dalej niż do momentu, gdy wraz z dziećmi szczęśliwie dotrą do Stanów.

Westchnął przeciągle i było zupełnie tak, jak gdyby wraz z tym westchnieniem uchodziło z niego napięcie. Uszanował jej nieme życzenie, a ona poczuła się jeszcze bardziej winna. Leżała nieruchomo w jego ramionach, lecz w sposobie, w jaki ją obejmował, zaszła wyczuwalna zmiana. Niebawem przez gąszcz liści zaczęło się przesączać szare światło świtu. Od obozu dobiegały odgłosy porannej krzątaniny. Po chwili napłynął ku nim zapach kawy. Kilka razy słyszeli, jak ktoś idzie przez dżunglę, jednak nie tak blisko jak tamten żołnierz. W końcu usłyszeli warkot uruchamianych silników. Linc odczekał dobry kwadrans, nim uniósł zasłonę pnączy i wypełzł z kryjówki. - Nie ruszaj się stąd. Kerry posłuchała. Prawdę mówiąc, cieszyła się, że przez tych kilka chwil może być sama. Założyła własną koszulę, nadal wilgotną, i próbowała przeczesać palcami skołtunione włosy. Wciąż z nimi walczyła, gdy ściana zieleni rozstąpiła się i stanął przed nią Linc. - Już możesz wyjść. Pojechali. Rozdział 6 Kerry usiadła na brzegu rzeki. Była załamana, ręce jej mdlały. Miała wrażenie, że najmłodsza z dziewczynek, Lisa, przez noc podwoiła wagę. Kerry nie była w stanie jej nieść ani chwili dłużej, bała się, że ją upuści. Posadziła dziecko obok siebie. - I co teraz? Nie doczekała się odpowiedzi. Mijały kolejne minuty. Nawet dzieci ucichły, jak gdyby zdawały sobie sprawę, że problem jest poważny, być może nie do rozwiązania. Osłaniając oczy daszkiem z dłoni, zerknęła na stojącego obok mężczyznę. Ręce miał oparte na biodrach, postukiwał butem, był skrzywiony, a jego oczy ciskały błyskawice, więc nietrudno było zgadnąć, w jakim jest humorze. Z ruchu jego warg

wyczytała wulgarne przekleństwo, którego nie śmiał wypowiedzieć przy dzieciach. Dyplomatycznie odczekała kilka chwil, potem spróbowała jeszcze raz: - Linc? Obejrzał się na nią, wściekły. - Skąd mam wiedzieć, co teraz, do cholery? Jestem fotografem, nie cudotwórcą! Natychmiast pożałował swojego wybuchu. To nie wina Kerry, że wskutek nocnej ulewy rzeka wylała, zmywając drewniany most, którym zamierzali się przeprawić. I nie jej wina, że od rana jest w takim parszywym nastroju. Ona jest tego powodem, ale winić jej za to nie sposób. Odkąd pomógł jej wyjść z kryjówki, w której spędzili noc, szukał tylko ujścia dla swojej frustracji. - Lepiej to załóż. - Gniewnie rzucił jej ubrania, które odszukał za bananowcem. Nie komentując jego zachowania, szybko założyła spodnie. Linc przyglądał się temu, niezdolny oderwać spojrzenia od jej pięknych długich nóg, tak bardzo działających mu na wyobraźnię. Przypomniał sobie, jak leżeli objęci, i aż ścisnęło go w dołku. Po powrocie do rezydencji zastali dzieciaki nie w piwniczce, lecz w kuchni. - Joe, mieliście tam siedzieć, dopóki po was nie przyjdę! - ryknął Linc. - Słyszałem, jak żołnierze odjeżdżali - odparował chłopak. - Wiedziałem, że już bezpiecznie. - Co ty tam wiesz, ty gów... - Linc! - zawołała Kerry. - Przestań na niego krzyczeć. Straszysz dzieci. Zaklął pod nosem i już szedł w kierunku wyjścia. - Zbierajcie się. Ruszamy za pięć minut. Na szczęście pikap wciąż był tam, gdzie pośpiesznie ukrył go poprzedniego dnia. Linc rzucił się z maczetą na pnącza, którymi go zasłonił.

- Dzieci są głodne! - zawołała Kerry przez moskitierę w drzwiach, gdy stanął na trawniku przed rezydencją i ryknął, żeby wsiadali. Jak burza wpadł do kuchni, gdzie dziewiątka dzieci pożywiała się skromnym posiłkiem złożonym z suchego chleba i bananów. Starały się nie patrzeć na dorosłego, wyczuwając jego humor, lecz i tak wiedział, że osiem par oczu co chwila zerka w jego stronę. Tylko Joe śledził go wyzywającym, pełni niechęci wzrokiem. Mała Lisa wyślizgnęła się z ramion Kerry i podeszła do Linca, ściskając w piąstce suchą skórkę od chleba. Wpatrzona w niego prosząco, pociągnęła go za nogawkę od spodni, aby zwrócić na siebie jego uwagę. Gdy na nią spojrzał, bez słowa podała mu chleb. Jej ciemne, błyszczące oczy mówiły wszystko. Linc przykucnął przy niej, wziął skórkę i zjadł ją szybko. - Muchas gracias - mruknął, delikatnie szturchając ją w bródkę. Lisa uśmiechnęła się promiennie, a potem nagle zawstydzona schowała się za Kerry. Minęło sporo czasu, zanim przestało go ściskać w gardle. - Jedziemy - powiedział z podejrzaną chrypką i patrzył, jak dzieci gramolą się na skrzynię pikapa, a potem odciągnął Kerry na bok. - Odwołaj swojego ochroniarza. - Co ty pleciesz? - Powiedz Joemu, że ostatniej nocy nie nastawałem na twoją cześć. Boję się od niego na chwilę odwrócić, żeby nie wbił mi noża w plecy. - Nie bądź śmieszny. - Powiedz mu to! - Dobrze! Następny raz Kerry odezwała się do niego dopiero nad rzeką, gdy okazało się, że po moście zostało tylko wspomnienie.

Odpowiedział opryskliwie, lecz ona także była na skraju cierpliwości. - Właśnie za to ci płacę, O’Neal! Za nowe pomysły! Improwizuj! - Cóż, może trzeba było dokładniej sprawdzić moje referencje, zanim mnie zatrudniłaś, do cholery! Kerry doszła do identycznego wniosku, więc tylko zacisnęła usta i wpatrzyła się w wartki prąd rzeki. Czy ona zawsze musi go doprowadzić do szału, i to przy dzieciach? myślał gniewnie Linc. Teraz patrzą na niego, jak gdyby był Kubą Rozpruwaczem i Mojżeszem w jednej osobie; boją się go, a zarazem oczekują cudu. Westchnął z rozdrażnieniem. - Daj mi minutę, okay? - Przegarnął włosy palcami. Most, który znalazł na mapie, okazał się niezbyt solidny; po nocnej ulewie wezbrana rzeka zniosła drewnianą konstrukcję. Koniec drogi ginął w kłębiącej się, mętnej wodzie. Młodsze dzieci święcie wierzyły w jego możliwości, Joe wydawał się czerpać z tej sytuacji złośliwą satysfakcję i kpiący uśmieszek nie schodził mu z twarzy. Kerry zaś ewidentnie czekała, by coś wymyślił. W końcu za coś mu płaci. I wygląda na to, że będzie musiał ciężko zapracować na każdego centa. Przygryzając usta, przyglądał się rzece. Po chwili wrócił do pikapa, opróżnił skrzynię i podszedł do Kerry. - Musimy porozmawiać. Wstała, otrzepała spodnie i zakazawszy dzieciom zbliżać się do rzeki, podążyła za Lincolnem. - I co teraz? - powtórzyła, gdy oddalili się od dzieci. - Mam pomysł, tylko proszę, wysłuchaj mnie do końca, zanim cokolwiek powiesz. -

Zawiesił na niej to swoje złociste spojrzenie. - Każemy dzieciakom wsiadać i zawracamy. Zdamy się na łaskę pierwszego oddziału, na jaki się natkniemy. Milczał, spodziewając się wybuchu histerii. Nie doczekał się go, więc odważył się mówić dalej: - Wszystko jedno, czy to będą ludzie El Presidente, czy rebelianci. Wytłumaczymy im, że to bezbronne dzieci, sieroty, że jeśli nam pomogą, cały świat się dowie, jacy są szlachetni. - Oparł dłonie na jej ramionach. - Kerry, dzieciaki są głodne, a my nie mamy ich czym nakarmić. Kończy nam się woda, a nie mam pojęcia, skąd ją wziąć. Nie mam żadnego pomysłu, jak moglibyśmy w miarę bezpiecznie przeprawić się przez rzekę. Kończy nam się paliwo. Nawet jeśli dotrzemy do granicy, to jaką mamy pewność, że ten cały Hendren rzeczywiście po nas przyleci? - spytał cierpko. - Słuchaj, to, co robisz, jest naprawdę szlachetne. I szczerze cię podziwiam. Ale sam plan nie jest zbyt realistyczny ani przemyślany. Chyba sama to przyznasz. - Uśmiechnął się zachęcająco. - I co ty na to? Kerry westchnęła ciężko, nie odrywając od niego spojrzenia. Potem oznajmiła spokojnym, pozbawionym emocji głosem: - Powiem ci tak: jeśli natychmiast nie zabierzesz tych łap, kopnę cię w krocze. Uśmiech spełzł mu z twarzy. Zbladł i szybko opuścił ręce. Uszła zaledwie kilka metrów, gdy nagle poczuła szarpnięcie i zatrzymała się w pół kroku. - Chwileczkę, do ciężkiej cholery! - krzyknął, obracając ją energicznie. - Czy ty mnie nie słuchasz? Usiłowała się uwolnić, lecz na próżno. - Słyszałam całą twoją żałosną przemowę, ty tchórzu. - Czyli upierasz się przy przeprawie przez rzekę?

- Tak! Bo stamtąd jest tylko kilka kilometrów do granicy. - Kilka, ale co z tego, skoro to nieprzebyta dżungla? - Obiecałam tym dzieciom, że dowiozę je do Stanów, gdzie czekają na nie ich nowe rodziny, i zamierzam słowa dotrzymać. Z tobą czy bez ciebie, panie O’Neal. - Jej palec wskazujący znalazł się nagle na wysokości twarzy Linca. - Jeśli nas zostawisz, to nie dostaniesz złamanego centa, a przecież oboje wiemy, że dla ciebie liczą się tylko pieniądze. - Ale nie zamierzam dla nich zginąć. - Cóż. Możesz zachować i życie, i pieniądze, ale będziesz miał na to większą szansę, jeśli mimo wszystko przeprawimy się przez rzekę, zamiast pchać się w łapy rebeliantów. Już się nie boisz, że ciebie zastrzelą, a mnie zgwałcą? - Większość z nich, bez względu na to, po której stronie walczą, to katolicy. A ty jesteś zakonnicą. Powinni dać ci spokój. - Ty jakoś nie dałeś! Twarz mu skamieniała. Brutalnie przyciągnął Kerry do siebie. - Nigdy nie zapomniałem, że jesteś zakonnicą. Mam ci pokazać, co by się stało, gdybym zapomniał? - wycedził. Przestraszyła się. Nie śmiała dłużej patrzyć w te gniewne, roziskrzone oczy, więc opuściła wzrok. - Przepraszam - wyszeptała bezgłośnie. Odsunął ją szorstko, lecz już bez złości. Wciąż ściskając ją za ramiona, zaczął mówić ochrypłym z podniecenia głosem: - Odkąd się dowiedziałem, nie próbowałem cię tknąć, ale to nie znaczy, że o tym nie myślałem. Inni na pewno nie mieliby skrupułów. Powoli podniosła wzrok. - Tym bardziej nie rozumiem, dlaczego wysyłasz nas do rebeliantów.

Puścił ją wolno, z ociąganiem. - Chciałem się przekonać, jak zareagujesz. Spojrzała na niego ze zgrozą. - Chcesz powiedzieć, że nie mówiłeś serio? - Zgadza się. Po prostu byłem ciekaw twojej reakcji. Zawsze warto wiedzieć, z kim ma się do czynienia. Odsunęła się, zaciskając pięści, jak gdyby chciała go uderzyć. Oczy jej się zwęziły. - Ty sukinsynu! Lincowi zadrgały usta, a potem ryknął śmiechem. Śmiał się tak głośno, że wokół nich rozkrzyczały się zaniepokojone ptaki i małpy ukryte w koronach drzew. - Święta racja, siostro Kerry. Jestem sukinsynem. A będę jeszcze gorszy. Znienawidzicie mnie, ale przynajmniej będziecie mieli jakąś szansę. Zanim zdążyła powiedzieć, jak nim gardzi, Linc ruszył w stronę pikapa. Chcąc nie chcąc podążyła za nim. Dzieci były przegrzane, spragnione i ledwie żywe ze zmęczenia, więc nie miała im za złe, że ciągle marudziły i dopytywały się, czy to jeszcze daleko. Cierpliwie odpowiadała, że coraz bliżej, ukradkiem zerkając na Linca, który wyjął z samochodu gruby sznur i obwiązywał nim pień drzewa. Po chwili drugim końcem przewiązał się w pasie i ostrożnie wszedł do mętnej wody. - Co ty wyprawiasz? - zawołała, zrywając się na równe nogi. - Lepiej przypilnuj dzieci. Zapadła martwa cisza. Wszyscy patrzyli w napięciu, jak Linc oddala się od brzegu, walcząc z silnym prądem. Miał za sobą połowę drogi, gdy woda stała się zbyt głęboka, by mógł wyczuć stopami dno. Zaczął płynąć. Co chwilę znikał pod powierzchnią i za każdym razem Kerry splatała dłonie i czekała ze wstrzymanym tchem, aż jego głowa wyłoni się z mętnej kipieli.

Woda targała jego ubraniem. W końcu dotarł na drugą stronę i zaczął pełznąć po namokłym jak gąbka brzegu. Po chwili ukląkł na trawie, zwiesił głowę i dyszał ciężko. Gdy oddech mu się wyrównał, wstał i poszedł przywiązać linę do drzewa. Szarpnął kilka razy i uspokojony wrócił na brzeg. Trzymając się liny, ruszył z powrotem. Taka przeprawa była łatwiejsza niż wpław, jednak wciąż wyczerpująca. Musiał długo odpoczywać, nim zdołał się odezwać. - Kapujecie, o co chodzi? - spytał pochylony, opierając dłonie na kolanach. Podniósł głowę i spojrzał na Kerry. Mokre włosy oblepiały mu głowę, kilka kosmyków przylgnęło do czoła, nawet rzęsy mu się pozlepiały. Kerry miała ochotę go pogłaskać, dotknąć tych szorstkich od zarostu policzków. Aż zacisnęła dłonie i poczuła, jak paznokcie boleśnie wbijają się w ciało. - Kapuję, ale co z pikapem? - Zostanie tutaj. Dalej pójdziemy pieszo. - Ale... - Umilkła. W końcu sama upierała się przy przeprawie przez rzekę. - Dobrze. Co mam robić? - Weź Lisę. Ja pomogę Mary. Joe - skinął w kierunku najstarszego chłopca - ty pomożesz Mike’owi. Obawiam się, że my dwaj będziemy musieli zrobić po kilka rundek. Nastolatek przytaknął. - Ja też mogę pomóc - odezwała się Kerry, ale Linc pokręcił głową. - Zostaniesz z dziećmi na brzegu. Wierz mi, to nie zabawa. Uprzedź je, jak to ma wyglądać. I na litość boską, każ im się mocno trzymać. Gdy tłumaczyła jego słowa, mówiła o walce z żywiołem, jak gdyby to była wielka wspaniała przygoda, a równocześnie podkreślała, że woda bywa zdradziecka i dzieci mają się z całych sił trzymać dorosłego, który będzie je niósł.

- Są gotowe - oznajmiła, kucając, by Lisa mogła złapać ją za szyję i opleść ją nogami w talii. - Dzielna dziewczynka - pochwalił Lisę Linc, mierzwiąc jej włosy. Uśmiechnęła się promiennie. On także się uśmiechnął i poklepał ją po pleckach. Kerry patrzyła na niego, zdumiona łagodnym wyrazem jego twarzy. Zerknął na nią i przez chwilę wpatrywali się sobie w oczy, a potem Linc kucnął i poczekał, aż Mary usadowi mu się na plecach. - Masz papiery? - upewnił się. - Mam. Schowałam w kieszeni koszuli i zapięłam na guzik. - W porządku, no to ruszamy. - Pierwszy wszedł do niespokojnej wody. Kerry ruszyła za nim. Nasłuchała się okropnych historii o faunie rzek w tym regionie, lecz teraz wolała nawet o tym nie myśleć. Starała się nie reagować, gdy jakieś niewidoczne, oślizgłe stworzenia uderzały o jej łydki i uda, gdy szukała pewnego oparcia dla stóp w grząskim mulistym dnie. Szeptem uspokajała rozszlochaną Lisę, lecz sama potrzebowała otuchy równie mocno jak dziewczynka. Sznur zrobił się śliski i coraz trudniej było nie wypuścić go z rąk. Gdyby nie to, że zależało od tego życie jej i dziecka, już dawno by go puściła. Nie pokonała nawet połowy drogi, gdy zaczęły jej krwawić dłonie. A potem dała krok w nicość. Silny nurt podciął jej nogi i pomyślała ze zgrozą, że już nigdy nie wynurzy się nad powierzchnię. W końcu zdołała się jakoś podciągnąć i podtrzymać nad wodą główkę dziecka. Masy wody wdarły się do jej nosa, wypełniły usta, zalały oczy. Była oślepiona, nie mogła złapać oddechu, jednak uparcie brnęła w stronę brzegu. Po kilku minutach, które trwały wieczność, silne dłonie ujęły ją pod pachami i wyciągnęły z wody. Z Lisą na plecach upadła twarzą na miękki, ciepły, mulisty brzeg i

krztusząc się, łapała powietrze. Wszystkie mięśnie drżały jej z wysiłku, lecz gdy Linc zdjął z niej Lisę, dźwignęła się na kolana i podpierając się rękami, usiadła na ziemi. Linc trzymał Lisę na rękach, a ona tuliła buzię do jego szyi, uczepiona drobnymi rączkami jego mokrego podkoszulka. Głaskał ją po plecach, całował w skroń, kołysał ją delikatnie i szeptał, jaka jest dzielna i żeby już się nie bała; nie rozumiała słów, ale słyszała ciepło w jego głosie i to wystarczyło. Kerry czuła zazdrość. Chciała, by ją ktoś przytulił. Ukołysał. Pocałował. Pocieszył. - Dobrze się spisałaś - powiedział. Słysząc tę powściągliwą pochwałę, Kerry uśmiechnęła się drżąco. Linc cmoknął Lisę w policzek i oddał ją Kerry. Usłyszała za sobą szloch, obejrzała się i zawołała do siebie dwie dziewczynki oraz Mike’a. Gdy stali, mokrzy i kurczowo objęci, przedstawiali sobą żałosny widok, jednak najważniejsze, że wciąż żyli. - Zostawię ci ją. - Linc rzucił maczetę na ziemię, a potem spojrzał na Joego. Wszystko okay? - Oczywiście - odparł wyniośle chłopak. - To wracamy. Kerry nie wiedziała, skąd biorą siłę, by znowu wejść w wartki nurt. Głowa sama jej opadała. Linc i Joe przeprawiali się jeszcze trzykrotnie, dopóki wszyscy bezpiecznie nie znaleźli się na drugim brzegu. Ostatnim razem Joe holował jedną ze starszych dziewczynek, a Linc niósł dwa plecaki, w których mieściły się całe ich skromne zapasy. Ze łzami w oczach patrzyła, jak w mętnej wodzie znikają torby ze sprzętem fotograficznym; Linc wyrzucił je, najpierw jednak urwał kawałek wyściółki ze sztucznego tworzywa i owinął nim pudełeczka z filmami. Ogarnęły ją wyrzuty sumienia. Od początku bezwstydnie manipulowała tym

człowiekiem. Gdyby nie ona, bezpiecznie wróciłby do Stanów. A potem popatrzyła na pełne nadziei twarze wokół siebie i już wiedziała, że drugi raz postąpiłaby identycznie, nie cofnęłaby się przed niczym, byle zapewnić tym dzieciom lepszą przyszłość. Kerry spodziewała się, że gdy Linc dotrze na brzeg, padnie na ziemię z wycieńczenia. Jednak on niemalże do niej podbiegł. - Szybko, Kerry! Bierz dzieci i chowajcie się za drzewami. Na ziemię i cicho! - Co się stało? - spytała niespokojnie. - Chyba będziemy mieli towarzystwo. Pośpiesz się! Joe, powiedz im, żeby zamknęły dzioby. Chować się, ale już! Upewnił się, że nie zostawili śladów, które mogłyby ich zdradzić, odciął linę od pnia i skoczył w zarośla. Położył się płasko na brzuchu, tuż przy Kerry, i wpatrywał się w drugi brzeg rzeki. Oddychał szybko i ciężko. - Jesteś zmordowany - szepnęła. - Aha. Nie odrywał spojrzenia od porzuconego pikapa, którego Kerry szczerze nie znosiła, lecz który nagle wydał jej się oazą bezpieczeństwa. - Sądzisz, że ktoś nas śledzi? - Śledzi to chyba za dużo powiedziane. Ale ewidentnie za nami jedzie. Słyszałem ich. - Kogo? - Nie wiem. Wiem za to, że za chwilę zobaczą wojskowego pikapa należącego do El Presidente i przeciętą linę. - Jeśli to wojskowi, to zaczną się zastawiać, co się stało z ich kolegami, i zaczną ich szukać - powiedziała z namysłem. - A jeśli to rebelianci...

- Zgadłaś - powiedział ponuro. - Cii... Już ich widać. Przekaż dzieciom, żeby nie ważyły się nawet drgnąć. Gdy bezgłośnie przekazywały sobie to polecenie, z dżungli wyłonił się pierwszy dżip, a za nim kilka następnych. - Cholerni rebelianci - mruknął Linc. Z terenówki wysiadło kilku mężczyzn. Trzymali gotowe do strzału karabiny. Ostrożnie podeszli do pikapa, jak gdyby się bali, że to zasadzka. Kiedy upewnili się, że nic im nie grozi, zaczęli przeszukiwać auto. - Poznajesz kogoś? - Nie. Poczekaj. - Kerry nasłuchiwała, lecz docierały do niej jedynie strzępy rozmowy. - Zastanawiają się, dlaczego ktoś porzucił pikapa nad rzeką, zamiast po prostu zawrócić. Nie są pewni, czy ktokolwiek mógłby się przedostać na drugi brzeg po takim sznureczku. - Tylko głupiec by tego próbował - przyznał Linc. Kerry zerknęła na niego, on na nią i równocześnie się uśmiechnęli. Na drugim brzegu któryś z rebeliantów uniósł do oczu lornetkę. - Nie ruszaj się - syknął Linc. Mężczyzna przez chwilę patrzył, potem coś powiedział. - Zauważył nasze ślady w mule - odezwała się Kerry. - Tłumaczy reszcie, że jest nas dziesięć albo dwanaście osób. - Cholera jasna. - Mówi, że... Och! - Urwała na widok grupy rebeliantów, którzy dołączyli do tych przy pikapie. - Co się stało? - Ten w głębi, po lewej... - No?

- To Juan. Nasz kurier. Siostry, Carmen i Cara, także go poznały. Jedna wyszeptała jego imię i zaczęła podnosić się z ziemi. - Nie! - Słysząc ton Linca, dziewczynka znieruchomiała. - Powiedz jej, żeby została tam, gdzie jest, i ani słowa. Kerry przetłumaczyła jego słowa na hiszpański, znacznie łagodniejszym tonem. Carmen odpowiedziała coś cicho i z wielkim przejęciem. - Co ona mówi? - Że jej brat nas nie zdradzi - odparła Kerry. Linc wcale nie był tego taki pewny. Wpatrywał się w rebeliantów, którzy konferowali nad czymś, odpoczywając, kopcąc papierosy i załatwiając się gdzie popadnie. Co pewien czas któryś wskazywał drugi brzeg, inny zwinął linę i oglądał ją skrupulatnie. Gdy szarpnął, by sprawdzić, czy jest mocna, pękła mu w rękach. Kerry podniosła na Linca przerażone oczy, ale tylko wzruszył ramionami. - Mówiłem ci już. Tylko głupiec powierzyłby życie kawałkowi marnego sznurka. Część rebeliantów rozmawiała, część rozsiadła się na ziemi i drzemała, oparta plecami o dżipy. Jedynie Juan wciąż zerkał dyskretnie w kierunku zarośli, w których chowała się jedenastoosobowa grupa. Minęło niemal pół godziny, nim mężczyzna, który wyglądał na dowódcę, rozkazał pozostałym wsiadać do samochodów. - Co ustalili? - spytał Linc. - Spróbują pojechać inną trasą, przez most w dole rzeki. Wiedział, że coś przemilczała; wyraźnie unikała jego wzroku. Ujął jej twarz dużą, silną dłonią, tak że Kerry musiała na niego spojrzeć. - A potem wrócą nas szukać - powiedziała w końcu.

Zmełł w ustach przekleństwo. - Tego się obawiałem. No dobra, ruszamy. - Jeszcze raz upewnił się, że dżipy faktycznie odjechały, po czym kazał dzieciom ustawić się jedno za drugim; on szedł pierwszy, Joe ostatni, a Kerry trzymała się bliżej środka i pilnowała, by nikt nie zboczył ze szlaku, który Linc wycinał maczetą. - Uprzedź dzieci, że będziemy szli bardzo szybko. Postoje będziemy robić, kiedy będzie to absolutnie konieczne. I niech nie rozmawiają między sobą. - Gdy Kerry przetłumaczyła jego słowa, ciemnowłosa gromadka spojrzała na niego z takim strachem, że trochę złagodniał. - I powiedz im, że jestem bardzo dumny z moich małych żołnierzy. Kerry zmiękła jak wosk. Przetłumaczyła, co powiedział, i podziękowała mu uśmiechem. Przewiązał się w pasie rękawami kurtki i osłonił sobie głowę bandaną, aby pot nie zalewał mu oczu. Ruszyli przez dżunglę. Maczeta Linca wycinała przejście w jednolitej ścianie zieleni. Kerry szła wpatrzona w jego plecy. Podziwiała, jak grają mu mięśnie, gdy ciął zarośla olbrzymią maczetą. Poruszał się tak rytmicznie, że szła za nim jak w transie. Gdyby nie to, nie znalazłaby w sobie dość siły, by iść dalej. Bolało ją całe ciało. Marzyła o odpoczynku, o wodzie, która ugasiłaby jej pragnienie, o jedzeniu, które napełniłoby jej pusty żołądek. Poczuła, że jeszcze krok i najzwyczajniej zemdleje, gdy nagle Linc zatrzymał się i oznajmił, że robią postój. Tuląc Lisę, która usnęła w jej ramionach, ciężko usiadła na ziemi. Dzieci zrobiły to samo - usiadły tam, gdzie stały. - Joe, przejdź się z manierką, ale pamiętaj, że mamy mało wody. - Nastolatek milcząco wykonał polecenie, a Linc spojrzał na Kerry. - Długo ją niesiesz? Uklęknął przy niej i podał jej własną manierkę. Kerry najpierw przytknęła ją do ust Lisy, a dopiero potem sama się napiła.

- Nie wiem. Od jakiegoś czasu. Padała z nóg. - Ja ją poniosę. - Nie możesz jej nieść i równocześnie torować nam drogi. - Zgarnęła włosy ręką i uniosła je znad karku, zdziwiona, że aż dotąd nie pojmowała, jakim luksusem jest posiadanie grzebienia. - Nie mogę pozwolić, żebyś mi tu zasłabła. Nie masz chyba okresu czy czegoś w tym rodzaju? Spojrzała na niego zaskoczona, puszczając włosy, które rozsypały się jej na ramionach. Pokręciła głową. - Nie. - Hm, to dobrze. Napij się wody. Po chwili oddała mu manierkę i powiedziała ciszej: - Przykro mi, że musiałeś wyrzucić swój sprzęt. - Ech. Mnie też. Mój biedny nikon, tyle ze mną przeszedł - odparł, ale się uśmiechał. - Mówię poważnie. Przykro mi. - Zawsze można kupić nowy. - Ale tego, co było na filmach, już nie. - Mam nadzieję, że pudełka są wodoszczelne. Nie powinno nic im się stać, a przynajmniej będę miał o czym opowiadać po powrocie do domu. - Podniósł się z klęczek. Nie kłóć się ze mną i daj mi Lisę. I tak daleko nie ujdziemy, niedługo zrobi się ciemno. Podał jej rękę i pomógł wstać. Wziął Lisę na plecy, ułożył tak, aby było jej wygodnie, i wrócił na początek grupy. Kerry była niebezpiecznie bliska łez. Nie robiły na niej wrażenia brzęczące insekty, jaszczurki przebiegające tuż obok jej

stóp, ciężkie, parne powietrze późnego popołudnia, wrzaski małp przeskakujących z gałęzi na gałąź i zawodzenia ptaków. Skupiła się na tym, by wciąż podążać za przewodnikiem, choć

czuła się tak, jak gdyby miała zaraz paść na ziemię i więcej się nie podnieść. Słońce już dawno zdążyło zajść, a dżungla stała się mroczna i groźna, zanim Linc wreszcie zarządził postój. Natknął się na płytki strumień, zasilany przez niewielki wodospad, który spływał między dwoma głazami ledwie widocznymi pod gmatwaniną pnączy. Postawił Lisę na ziemi i rozprostował obolałe plecy. Dzieci były zbyt zmęczone, by się skarżyć. Część zasnęła, zanim Kerry zdążyła do nich podejść z manierką. Żywność już się skończyła, zresztą i tak wszyscy byli zbyt zmęczeni, by myśleć o jedzeniu. Kerry marzyła, by ściągnąć buty i pomoczyć stopy w strumyku, lecz wiedziała, że to niedobry pomysł. Stopy jej obrzękły i miałaby problem z ponownym założeniem butów. A gdyby zostali zaatakowani, po prostu nie miałaby na to czasu. Linc krążył wokół nich, rozglądając się niespokojnie. W końcu usiadł przy niej. Widząc jego ściągnięte brwi, spytała: - Są blisko? - Depczą nam po piętach. Czuję dym z ogniska. Najwyraźniej oni nie uważają nas za zagrożenie. - Wylał na ziemię kilka kropli wody z manierki i ugniatał palcami powstałą maź. Pilnuj, żeby dzieci nie hałasowały. Jeśli usłyszycie, że ktoś się zbliża, schowajcie się. Strach ścisnął ją za gardło. - A ty? - Podkradnę się do ich obozu. - Zwariowałeś?! - Bez wątpienia. W przeciwnym razie nie byłoby mnie tutaj. - Uśmiechnął się kwaśno. Kerry nie zdobyłaby się na uśmiech, nawet gdyby od tego zależało jej życie. Linc zawołał Joego.

- Pójdziesz ze mną? - Si. Kerry patrzyła przerażonym wzrokiem, jak obaj metodycznie przygotowują się do wyprawy. - Po co chcesz tam iść? - Ukraść broń. - Po co? Dotąd nie mieliśmy broni, a patrz, jak daleko zaszliśmy - powiedziała łzawo. W ciemnościach nie mógł widzieć jej twarzy, lecz jej drżący głos zdradzał, co czuła. - Kerry - przemówił łagodnie. - Naprawdę wierzysz, że w samym środku wojny domowej którakolwiek ze stron pozwoli amerykańskiemu samolotowi wylądować, poczekać, aż wejdziemy na pokład tanecznym krokiem, a potem odlecieć, ot, tak? - Pstryknął palcami. O ile samolot w ogóle przyleci, o ile zdążymy na czas, to rozpęta się strzelanina. Nie porwę się na dwie armie z jedną maczetą. Myśl o strzelaninie napełniła ją jeszcze większym przerażeniem, lecz musiała przyznać mu rację. Ci ludzie nie pomachają im na pożegnanie, gdy będą wsiadać do samolotu. Czemu wcześniej o tym nie pomyślała? Co z nimi będzie? Z tymi maluchami, z Joem, z Lincolnem? Jej upór naraził ich wszystkich na śmiertelne niebezpieczeństwo. Zakryła usta dłonią, dławiąc szloch. - Co ja najlepszego zrobiłam... Linc przyciągnął ją do siebie i objął. - Nie możesz mi się rozsypać. - Kołysał ją jak dziecko, szepcząc jej do ucha. - Byłaś niesamowicie dzielna. Kto wie, może jeszcze wszystko skończy się dobrze. Chciała, by tulił ją w nieskończoność, lecz Linc po chwili puścił ją i podał jej maczetę, ciężką jak kamień. Potem odsunął się, a ona wyciągnęła ręce, lecz objęła już tylko pustkę.

- Linc! Znowu wyłonił się z ciemności. - Tak? Chciała rzucić mu się na szyję i błagać, by nie zostawiał jej samej. Chciała opleść się wokół niego jak powój i nie pozwolić mu odejść, już nigdy. Pragnęła, by ukrył ją w ramionach, ochronił przed tysiącem niebezpieczeństw, jakie czaiły się w dżungli. By pocałował ją ten jeden, ostatni raz. Przygryzła usta, by przestały drżeć, i powiedziała ledwie słyszalnie: - Proszę, uważaj na siebie. Linc miał twarz posmarowaną błotem, co czyniło go niemal niewidocznym w ciemnościach. Kerry nie wiedziałaby nawet, że stoi tuż przy niej, gdyby nie czuła na skórze ciepła jego oddechu. Wiedziała, że Linc pragnie ją objąć równie rozpaczliwie, jak ona pragnie znaleźć się w jego ramionach, że wcale nie chce jej zostawiać. Jednak nawet jej nie dotknął. - Będę uważał - powiedział tylko. Dopiero po kilku sekundach zdała sobie sprawę, że on i Joe na powrót wtopili się w czarną ścianę dżungli. Została sama z ośmiorgiem dzieci. Rozdział 7 Linc z Joem wrócili niewiele przed świtem. Kerry drzemała. Widząc ich, całych i zdrowych, poczuła taką ulgę, że dopiero po jakimś czasie zobaczyła, jacy są przygnębieni. Ich przygarbione plecy świadczyły, iż misja zakończyła się niepowodzeniem. Bez słowa podeszli do strumienia i czerpiąc dłońmi wodę, pili i zmywali z twarzy kamuflaże z błota. W końcu Linc odwrócił się i wpatrzył się w Kerry posępnym wzrokiem. - Co się stało? - spytała.

- Wracamy z pustymi rękoma - odparł ściszonym głosem. - Nie zdołaliśmy się nawet do nich zbliżyć. Strażnicy byli cholernie czujni. Przez całą noc krążyliśmy wokół obozu z nadzieją, że może ktoś przyśnie na warcie, ale gdzie tam. Oparł się o drzewo, a potem usiadł, szorując plecami po pniu. - U was coś się działo? - spytał, zamykając oczy. - Nie. Dzieci spały. Kilkoro budziło się z głodu, ale ukołysałam je i jakoś znowu pozasypiały. Wzorem Linca Joe usiadł oparty o pień i też zamknął oczy. Po ostatniej wyprawie w głąb dżungli poczuł się jak mężczyzna i pomimo swojej niechęci do Linca, zaczął go darzyć dużym podziwem. Kerry dotknęła jego kolana, a kiedy chłopak otworzył oczy, uśmiechnęła się, jak gdyby chciała powiedzieć: „Jestem z ciebie dumna”. Joe odwzajemnił uśmiech. Kerry wróciła do Linca. - Ile mamy do granicy? - spytała, siadając na ziemi. - Kilometr, może półtora. - To spokojnie zdążymy. Zgodnie z planem mieli czekać na samolot o dwunastej w południe. Liczyli, że gdy z nieba będzie lać się żar, straż graniczna zrobi sobie sjestę. Była taka szansa. - Szkoda tylko, że nie wiadomo, co się wydarzy, kiedy już dotrzemy na miejsce powiedział z ciężkim westchnieniem. - Nawet gdybyśmy nie dali rady wsiąść do samolotu, zawsze możemy przekroczyć granicę. - A co potem? - spytał niecierpliwie Linc, podnosząc na nią zaczerwienione oczy. - Po drugiej stronie jest dokładnie to samo co tu. - Zakreślił półkolisty gest ręką. - Nic, tylko dżungla. Bóg wie, jak daleko jesteśmy od najbliższej ludzkiej osady. A sąsiednie państwa nie

potrzebują uchodźców, mają dość własnych problemów. Ludzie będą niegościnni, jeśli nie wręcz wrodzy. Gdybyśmy nawet zdołali wybłagać dla tych dzieci azyl polityczny, to co mielibyśmy robić do czasu, zanim go dostaną? Co im damy jeść? Skąd weźmiemy wodę? I gdzie znajdziemy schronienie? Jego pesymizm zaczął działać Kerry na nerwy. - To coś wymyśl... - zaczęła. - Ciii! Joe zerwał się na nogi i nasłuchiwał, przekrzywiając głowę. Chwilę później rzucił dorosłym ostrzegawcze spojrzenie i bezszelestnie zapadł się w dżunglę. Kerry chciała go zatrzymać, ale Linc chwycił ją za nadgarstek i szarpnął, tak iż musiała znowu usiąść. Kerry chciała coś powiedzieć, lecz on tylko ostrzegawczo pokręcił głową. Czekali całe wieki, lecz dżungla wciąż pozostawała czarna i nieruchoma. Linc omiatał zarośla przenikliwym spojrzeniem. Kerry czuła się niepotrzebna. Bezużyteczna. Modliła się, by nie obudziło się żadne z dzieci i by nic nie zakłóciło ciszy. Niecałą minutę później Joe wyłonił się z gęstwiny drzew. Tuż za nim szedł żołnierz rebelianckiej armii. Kerry rozpoznała go natychmiast i pobiegła w jego stronę. - Hola, Juan - szepnęła. - Hermana. - Skłonił się z szacunkiem. Linc zbliżył się do nich, nieco spokojniejszy; już rozpoznał młodego mężczyznę, właściwie chłopca, którego Kerry pokazywała mu wczoraj nad rzeką. Miał jakieś szesnaście lat, poza tym wyglądał jak każdy inny żołnierz. Jego twarz nie zdążyła wprawdzie zmienić się w kamienną maskę, lecz już nabrała wyrazu czujności, jak gdyby wszędzie mogła czaić się śmierć. Przez chwilę półgłosem rozmawiał z Kerry. Widząc, jak nieufnie Juan spogląda na Linca, Kerry szybko wyjaśniła jego rolę w przedsięwzięciu.

- Juan przyniósł nam broń - powiedziała w końcu. - Niewiele tego, ale tylko to mógł wynieść cichaczem z obozu. Kurier podał jeden karabin maszynowy Lincowi, drugi wręczył Joemu. Linc sprawdził, czy oba są sprawne. - Pierwsza klasa. Amunicja? - Gdy chłopak podał mu zapas nabojów, podziękował i spojrzał na Kerry. - Spytaj go, co wiedzą o nas jego kamraci. - Mówi, że nic - odparła, gdy wysłuchała odpowiedzi Juana. - Widzieli pikapa i myśleli, że to jacyś maruderzy, albo wręcz dezerterzy, którzy chcą do nich dołączyć. Ale na wszelki wypadek wolą to sprawdzić. - Cholera. - Linc przygryzł usta. - Spytaj go, co zrobiłby z nami jego dowódca. Puściłby nas wolno? Juan słuchał, a potem gwałtownie pokręcił głową i powiedział coś pośpiesznie. Kerry przetłumaczyła: - Mówi, że raczej by nas nie zabili, ale na pewno spróbowaliby przechwycić samolot. Mówi, że nasza jedyna szansa to jak najszybciej znaleźć się na pokładzie. Spróbuje odciągnąć oddział od lądowiska. - Czy zdaje sobie sprawę, że jeśli spróbują nas zatrzymać, poleje się krew? Kerry posłuchała odpowiedzi Juana i uśmiechnęła się smutno. - Mówi, że niektórzy zasługują na śmierć. Linc podał mu rękę, a młody mężczyzna uścisnął ją uroczyście. - Dzięki za pomoc, kolego. - Kerry nie musiała tłumaczyć tych słów. Zaproponowała, żeby Juan pożegnał się z siostrami. Cicho podszedł do śpiących dziewczynek i przez chwilę patrzył na nie, a twarz mu złagodniała. Gestem poprosił Kerry, aby ich nie budziła.

Szepnął coś, blady, z oczami pełnymi łez, skinął głową i po chwili na powrót pochłonęła go dżungla. - Co powiedział? Kerry otarła mokre oczy. - Nie chce, żeby ostatnim wspomnieniem jego sióstr był smutek rozstania. Zdaje sobie sprawę, że więcej się nie zobaczą. Jeśli nie dostaną od niego wiadomości, niech pociechę czerpią z tego, że umarł szczęśliwy, wiedząc, że one są w Ameryce, bezpieczne i wolne. Przez dłuższy czas stali w milczeniu. Ciszę przerwał głos Linca. - Umiesz się z tym obchodzić? - Wskazał uzi, którego Joe ściskał w rękach, lecz ten bezradnie pokręcił głową. Gdy Linc uczył go obsługi broni, Kerry budziła dzieci, prosząc, by zachowywały się jak najciszej. Dała im wody i obiecała, że w samolocie dostaną jakiś posiłek. Była pewna, że Jenny i Cage o tym pomyśleli. Gdy zebrali swój mizerny dobytek, rozpoczął się ostatni etap podróży ku granicy. Kerry nalegała, by Linc pozwolił jej nieść Lisę, a sam wziął karabin i maczetę. Dochodziła jedenasta, gdy wreszcie dotarli na skraj dżungli. Granica okazała się pasem gołej ziemi, wyrównanej przez buldożery, aby poprawić widoczność i ułatwić zadanie straży granicznej. Pas miał szerokość boiska do piłki nożnej, dalej znowu zaczynała się ściana zieleni. - O tam, widzisz? Tam ma wylądować - odezwała się Kerry, wskazując miejsce na otwartej przestrzeni. - Widzisz tę starą wieżę strażniczą? Tam będzie kołował i tam się zatrzyma. Linc zmrużył oczy. - No dobrze, podejdźmy jak najbliżej. Powiedz dzieciom, żeby szły zwartą grupą, daleko od linii drzew.

- Coś zauważyłeś? - Nie, ale mam przeczucie, że nie my jedni chowamy się dzisiaj w dżungli. Chodźmy już. Przedzierali się, ukryci w zaroślach, wzdłuż granicy. Kiedy stanęli na wysokości wieży strażniczej, Linc oznajmił: - Tu będziemy czekać. - Spojrzał na zegarek. - Samolot powinien zaraz tu być. Siedzieli na trawie. Czekali. - Piętnaście minut - mruknął, zerkając na tarczę zegarka. - O ile będzie. - Jak Cage mówi, że będzie, to będzie - odparła z wielkim przekonaniem Kerry. - A kto to właściwie jest, ten cały Cage? - spytał, sztyletując ją wzrokiem. - Teksańczyk. Brat Hala Hendrena, tego, o którym już ci opowiadałam, którego rozstrzelali żołnierze El Presidente. - Gdyby go nie znała, pomyślałaby, że jest zazdrosny. Mąż mojej serdecznej przyjaciółki. Patrzył jej w oczy, jak gdyby jej nie dowierzał. - A kim był dla ciebie, zanim ożenił się z twoją serdeczną przyjaciółką? - Nikim! Nawet go nie znałam. Najpierw poznałam Jenny, udzielała się w fundacji. Wpatrzył się w przestrzeń. Milczał, ale jego twarz się rozpogodziła. - Możesz nieść Lisę? - spytał. - Oczywiście. - Nawet gdybyś musiała biec? - Poradzę sobie. - W porządku. Ja będę was osłaniał. Joe tu poczeka, dopóki reszta dzieciaków nie znajdzie się w samolocie. - Czemu? - spytała niespokojnie.

- Na wypadek, gdyby ktoś zaczął strzelać. - Och. - Wrócę po niego, kiedy wszyscy, włącznie z tobą, będą już samolocie. I poniesie największe ryzyko, pomyślała. Masywna sylwetka czyni go łatwym celem, a drogę zamierza pokonać kilkakrotnie. - Trzymaj - mruknął szorstko. Wpatrzyła się w zawiniątko, które złożył na jej dłoniach. - Po co mi to dajesz? - spytała blada jak śmierć. - Jeśli coś mi się stanie, to przynajmniej one ocaleją. - Przecież to nowe klisze. - Nie. Owinąłem rolki celofanem, żeby wyglądały na nowe, ale na tych filmach są moje zdjęcia. Zrobiłem to na wypadek, gdyby... gdyby ktoś znalazł je przy tobie. - Nie chcę ich, Linc. Może... - Słuchaj, jeśli panom w mundurach mimo wszystko opłacą się godziny na strzelnicy, po prostu dopilnuj, żeby te zdjęcia zostały wywołane i opublikowane. - Nie mów tak! Wyjął z kieszeni bandankę i zawiązał ją Kerry na szyi. - Czy rycerze nie wręczali damie swojego serca małego podarku, zanim wyruszyli w bój? - Przestań - prosiła zapłakana. - Nie znoszę, kiedy tak mówisz, nie chcę o tym rozmawiać. Zresztą było odwrotnie. A ja nie jestem damą twojego serca. Zaśmiał się miękko. - Jesteś, jesteś. Och, przyznaję, że kiedy ocknąłem się wtedy rano i usłyszałem, jaki masz plan, miałem ochotę udusić cię gołymi rękami. - Z jego twarzy zniknął wyraz

rozbawienia. - Ale naprawdę cię podziwiam, Kerry. Byłaś taka dzielna. Później mogę nie mieć okazji, żeby ci to powiedzieć, więc... - Dość! Powiesz mi, co tylko będziesz chciał, ale w Teksasie. - Kerry - mówił łagodnie, nie chcąc, by straciła odwagę akurat teraz. - Nie mam zamiaru umierać w Montenegro. Nie chcę pośmiertnie dostać trzeciego Pulitzera. Zawsze uważałem, że to żaden honor dostać nagrodę, będąc nieboszczykiem - zażartował. - A poza tym wciąż jesteś mi winna pięćdziesiąt tysiączków. Błysnął w uśmiechu pięknymi zębami, które na jego opalonej, zarośniętej twarzy wydawały się oślepiająco białe. - Jeśli przeżyjesz, a ja nie, uczcij moją pamięć papierosem i jedną czy dwiema szklaneczkami czystej whisky. - Jaką wolisz, burbona czy szkocką? - spytała. - Nie jestem wybredny. - Jeszcze jakieś ostatnie życzenie? - Tak. Nie składaj ślubów. - Przyciągnął jej twarz do swojej. - A co mi tam, najwyżej umrę jako trochę większy grzesznik. I pocałował ją. Mocno, gorąco, pocałował ją w usta. Rozchyliła je i poczuła, jak Linc wnika w nie głęboko. Nagłość tego pocałunku, zaborczość, jaką się w nim czuło, pozbawiła ją sił. Uchwyciła się jego podkoszulka i odchyliła głowę. Twarz miał szorstką od zarostu, lecz niemal tego nie zauważała, zafascynowana aksamitnymi dotknięciami jego języka. Czuła w sobie wielką, ziejącą pustkę i wiedziała, że tylko on może ją zapełnić. Pragnęła go tak, jak tylko kobieta może pragnąć mężczyzny. Bezwiednie przylgnęła do niego i zarzuciła mu ręce na szyję.

Jej reakcja rozpaliła Linca jeszcze bardziej; pogłębił pocałunek. Oparł dużą, ciepłą dłoń na jej plecach i przyciągnął ją do siebie. Pocałunek stawał się coraz namiętny, aż nagle Linc jęknął głucho i oderwał się od niej. Przez chwilę wpatrywał się w jej zdziwione oczy, potem zawisł spojrzeniem na czerwonych, obrzmiałych i wilgotnych ustach. - Chryste Panie! - jęknął zdyszany. - Co ty ze mną wyprawiasz, Kerry? Nieświadomie przesunęła po ustach koniuszkiem języka. Aż jęknął. - Jakaś ty słodka. - Pocałował ją znowu. - Przysięgam ci, że gdybyśmy tylko mieli trochę czasu... - szeptał, składając na jej ustach kolejny pocałunek. - Obejrzałbym cię całą, calutką. Pieściłbym twoje piersi. - Dotknął ich, a Kerry aż jęknęła. - Całowałbym cię, kochałbym się z tobą, nawet gdybym miał za to iść do piekła. Pragnęła go, ale to było coś więcej. Kochała go. I gdyby, uchowaj Boże, coś mu się stało, umarłby, nic o jej uczuciach nie wiedząc. - Linc, muszę ci coś... - Cii! - Zaczął nasłuchiwać. - Posłuchaj mnie. - Nie teraz, cisza! Odepchnął ją, wstał i wyciągnął szyję, wypatrując czegoś ponad koronami drzew. Gestem jeszcze raz nakazał Kerry milczenie. Po kilku sekundach ona także to usłyszała: warkot silników. - Później o tym porozmawiamy, kochanie, to nie jest dobry moment. Uprzedź dzieci. Działał szybko, sprawnie i z zadziwiającym spokojem. - Joe, na pozycję! - Już się robi - odparł Joe, ustawiając się na swoim stanowisku za drzewem. Samolot nie zatoczył koła nad przecinką. Od razu zszedł do lądowania. Dzieci kręciły się, niespokojne i podekscytowane na myśl o zbliżającej się podróży. Nie spuszczały z oczu

samolotu, Linc zaś nieustannie lustrował wzrokiem dżunglę. Po nienagannym lądowaniu samolot zaczął wytracać prędkość i zatrzymał się dokładnie przed starą wieżą strażniczą. - Ruszaj. - Linc popchnął Kerry lekko. Przyciskając do piersi Lisę, niepewnie zrobiła kilka kroków. - Biegiem! - ryknął Linc. Pobiegła ile sił w nogach, pośpieszając dzieci. Wiedziała, że Linc jest tuż za nimi, słyszała, jak jego ciężkie buty dudnią o ziemię. Gdy byli w połowie drogi, huknęły pierwsze strzały. Kerry zatrzymała się jak wryta, dzieci zaczęły krzyczeć. - Nie zatrzymuj się! - krzyknął Linc. - Biegnij! Okręcił się na pięcie i zaczął ostrzeliwać niewidocznego wroga. Odpowiedziała mu kolejna kanonada. Wyglądało to tak, jak gdyby drzewa pluły ognikami niewiele większymi od płomienia zapalniczki, jednak ziemia wokół jego stóp nagle była zryta kulami. Linc posłał ku dżungli kolejną serię i pobiegł za Kerry i dziećmi, niemalże dobiegającymi już do samolotu. Dzieci krzyczały, lecz cudem żadne nie było ranne. Właz był już otwarty. Linc obejrzał się: wydawało się, że dżungla nagle ożyła, wszędzie roiło się od rebeliantów strzelających do nich ogniem ciągłym. Najwyraźniej plan Juana się nie powiódł. Linc miał tylko nadzieję, że chłopak jeszcze żyje. Kątem oka zobaczył, jak Joe wyskakuje zza drzewa i zaczyna strzelać. Podziurawił dziesiątki liści i zmusił kilku żołnierzy do panicznej ucieczki, zanim znowu ukrył się za omszałym pniem. - Dzielny dzieciak - mruknął Linc. Gdy obejrzał się przez ramię, ktoś wciągał dzieci na pokład. Biegnąc tyłem i strzelając na chybił trafił, zbliżył się do samolotu.

Nagle spostrzegł, że ze ściany dżungli po drugiej stronie granicy zaczęły wyłaniać się dżipy pełne uzbrojonych ludzi. Najwyraźniej straż sąsiedniego państwa postanowiła sprawdzić, co się dzieje. Oficer jadący w pierwszej terenówce uniósł do ust megafon i krzyknął coś do Linca. Linc nie zrozumiał ani słowa, lecz potrafił sobie wyobrazić, jaki rozkaz towarzyszy strzałom ostrzegawczym. - Cholera! Teraz byli już ostrzeliwani z obu stron. Jedno z dzieci potknęło się i upadło. Linc podbiegł do wystraszonego chłopca, porwał go na ręce i, zgięty wpół, podbiegł do samolotu. - Mike? Co z nim? Trafili go? - zawołała Kerry, przekrzykując ryk silników i huk strzałów. - Chyba się tylko przewrócił. Wsiadaj do tego przeklętego pudła, Kerry! Gdy Lisa znalazła się na pokładzie, Linc wepchnął Mike’a prosto w ręce wyciągające się z samolotu; przerażony malec płakał rozpaczliwie, lecz pomimo strumieni łez, które zostawiały dwie jaśniejsze smugi na jego umorusanej drobnej twarzy, bezpiecznie znalazł się na pokładzie. Z dziewięcioosobowej grupy sierot już tylko Joe został w dżungli. Wciąż ostrzeliwał rebeliantów, zmuszając ich do pozostania w ukryciu, lecz Linc wiedział, że chłopakowi zaraz skończy się amunicja. - Wsiadaj! - powtórzył, patrząc na Kerry. - A ty i Joe? - Na litość boską, nie kłóć się ze mną w takim momencie! Mężczyzna, który klęczał przy włazie, najwyraźniej był tego samego zdania. Chwycił Kerry pod pachy i chwilę później była już na pokładzie. - Gdyby coś mi się stało, zmiatajcie stąd! - zawołał Linc do milczącego blondyna.

- Nie! - krzyknęła Kerry. Linc spojrzał jej prosto w oczy, a potem odwrócił się i puścił się biegiem ku linii drzew, nie przestając strzelać. - Co on wyprawia? - zdumiał się Cage Hendren. - Czemu nie wsiadł? - Wraca po chłopca, który nas osłaniał. Cage pokiwał głową, patrząc, jak Linc biegnie zygzakiem w stronę dżungli. Nie znał człowieka, ale pomyślał, że jest albo bardzo odważny, albo nieskończenie głupi. - Cage, musimy startować! - zawołał pilot zza otwartych drzwi kokpitu. - Nie - błagała Kerry, czepiając się rękawa jasnowłosego mężczyzny. - Ten samolot nigdzie bez nich nie poleci. - Poczekaj jeszcze chwilę! - odkrzyknął do pilota Cage. - Któryś z tych szaleńców gotów nas trafić. Albo ci drudzy, w dżipach... - Jeszcze pół minuty - prosił Cage, choć w duchu przyznawał pilotowi rację. Będziemy mieli jeszcze dwóch pasażerów. Kerry krzyknęła, widząc, jak Linc nagle pada na ziemię. - Nic mu nie jest - uspokoił ją Cage. - To tylko unik, żeby trudniej im było trafić. Linc krzyknął, żeby Joe biegł do samolotu, a on będzie go osłaniać. Joe popędził przed siebie, strzelając na wszystkie strony. Był zaledwie parę kroków od Linca, gdy nagle noga się pod nim ugięła i runął na ziemię jak długi. - Nie! - zaszlochała Kerry. Wyskoczyłaby z samolotu, gdyby Cage nie przytrzymał jej za ramiona. W tym samym momencie nad ich głowami świsnęły kule. Nikogo nie raniły, jednak Cage był coraz bardziej niespokojny. Ci dwaj wydawali się skłonni oddać życie za przerażoną grupkę kulącą się w samolocie. Czy ma prawo narażać przerażonych pasażerów, próbując

ocalić jeszcze dwa życia? Patrzył, jak mężczyzna podpełza do chłopaka leżącego z twarzą w ziemi. - Żyją - powiedział cicho do Kerry. - Boże, nie pozwól im zginąć - szeptała zapłakana. - Cage, oni zaraz zatarasują dżipami mój prowizoryczny pas startowy! - wrzasnął pilot. - Kerry, musimy startować - odezwał się Cage. - Nie. Nie możemy ich zostawić. - Wszyscy możemy zginąć, jeśli... - Nie, nie! - Wyrywała się. - Róbcie, co chcecie, tylko mnie wypuśćcie. - Przecież wiesz, że nie mogę cię puścić. Myśl o tych dzieciach. Jesteś im potrzebna. Szlochała histerycznie, patrząc, jak Linc zaczyna wstawać. Złapał Joego za ramię i dźwignął go z ziemi, lecz chłopak nie był w stanie ustać; lewa noga zwisała bezwładnie. Linc przerzucił sobie rękę chłopaka przez kark i zaczął z wysiłkiem holować go w stronę samolotu. Wokół nich świtały kule. Z ziemi wznosiły się małe obłoczki pyłu. Węsząc zwycięstwo, banda rebeliantów wybiegła z zarośli na przecinkę. Wciąż strzelali. Coraz celniej. - Kerry! - Nie, Cage! Niech on się nie waży startować! - Ale... Osłoniła usta rękami i zawołała: - Linc! Linc! Pośpiesz się! Lincowi właśnie skończyła się amunicja. Zaklął szpetnie i rzucił na ziemię bezużyteczny karabin. Płynnym ruchem zgarnął Joego na ręce, tak jak łapie się małe dziecko,

i zaczął biec w stronę samolotu. - Jeszcze kilka kroków! - krzyknęła Kerry. - Zacznij kołować - zawołał do pilota Cage, wychylił się z samolotu i czekał z wyciągniętą ręką. Kerry zobaczyła grymas bólu na twarzy Linca, zanim na jego koszuli wykwitła szkarłatna plama. Zdążyła ochrypnąć i mogła tylko otworzyć usta w niemym krzyku. Jednak Linc wciąż biegł. Usta miał wykrzywione z wysiłku. Zatoczył się i ostatnim heroicznym wysiłkiem podał Joego Cage’owi. Cage chwycił chłopaka za koszulę i wciągnął na pokład. Mimo bólu i wycieńczenia Joe zdołał samodzielnie odpełznąć na bok. Samolot zaczął się rozpędzać i Linc musiał biec jeszcze szybciej. - Daj rękę - krzyknął Cage. Linc potknął się i tylko cudem uratował się przed upadkiem. Zmobilizował resztkę energii i uczepił się dłoni mężczyzny. W tym samym momencie nogi się pod nim ugięły. Samolot wlókł go przez wiele metrów, zanim Cage z pomocą roztrzęsionej Kerry zdołali wciągnąć go na pokład. Linc przeturlał się na plecy i leżał, ciężko dysząc. Cage zatrzasnął właz i ryknął do pilota: - Zabieraj nas stąd! - Zrozumiano! Jednak niebezpieczeństwo jeszcze nie minęło. Samolot kołował pod ostrzałem ze wszystkich stron, zanim wreszcie oderwał się od ziemi, tuż przed maskami dżipów, którymi rebelianci usiłowali zastawić drogę. Dzieci kuliły się do siebie. Łzy już obeschły, lecz w szeroko otwartych oczach malował się strach związany z pierwszą podróżą samolotem. Wszystkie wpatrywały, się w

wysokiego, jasnowłosego norteamericano, który znał ich język i uśmiechał się tak życzliwie. Kerry drżącymi rękami rozpinała Lincowi koszulę na piersi. - O Jezu. Gdzie cię trafili? Bardzo boli? - Nic mi nie jest. - Z wysiłkiem rozchylił powieki. - Zajmij się Joem. Doczołgała się do chłopca; twarz miał szarą jak popiół, usta zbielały mu z bólu. Cage odsunął ją na bok i zrobił chłopakowi zastrzyk w ramię. - Środek przeciwbólowy - wyjaśnił. - Nie sądziłam, że umiesz robić zastrzyki. - Ja też nie - odparł kwaśno. - Wczoraj zaliczyłem ekspresowy kurs u znajomego lekarza. Rozciął nogawkę i zaczął oglądać paskudną ranę od kuli na udzie chłopaka. - Kości udowej chyba nie strzaskała, ale mięsień jest poszarpany. Kerry zrobiło się słabo. - Wyjdzie z tego? - Powinien. - Cage uśmiechnął się i uścisnął jej rękę. - Spróbuję oczyścić ranę i pilnować, żeby mu było wygodnie. Jak będziemy niedaleko lotniska, pilot skontaktuje się z Jenny, żeby karetka już na nas czekała. I jeszcze jedno - dodał z uśmiechem, który od lat siał spustoszenie w sercach kobiet mieszkających w zachodnim Teksasie. - Cieszę się, że cię widzę. - Nie udałoby się nam, gdyby nie Linc - odparła. - Kto? - ożywił się Cage. - Linc. Lincoln O’Neal. - Żartujesz! - wykrzyknął Cage. - Ten fotograf^ - Ktoś mnie woła? - Linc otworzył oczy i usiłował nieco się podnieść, a potem obaj

mężczyźni uśmiechnęli się do siebie jak starzy znajomi. - Witaj na pokładzie. Miło mi cię poznać. - Dzięki za pomoc - odparł Linc, gdy ściskali sobie ręce. Potem spojrzał na Kerry, a ona na niego, i Cage nagle poczuł się jak piąte koło u wozu. - Ja, hm... sprawdzę, co z dzieciakami. Kerry, nie powinnaś zobaczyć, co z tą jego raną? Tu masz apteczkę - dodał i dyplomatycznie zostawił ich samych. - Coś ty próbowała udowodnić, do diabła? - spytał gniewnie Linc. - Mówiłem, żebyście startowali bez nas, gdyby coś się stało. Powinienem sprać cię pasem po tyłku, że mnie nie posłuchałaś. Kerry otarła łzy. Ogarnęła ją furia. - Najmocniej przepraszam. Nie czekałam na ciebie, tylko na Joego. Boli cię czy nie? - To zwykłe draśnięcie. Wystarczy nakleić plaster i się zagoi - mruknął, zerkając na swoje krwawiące ramię. - Cage może ci zrobić zastrzyk przeciwbólowy. - Nie ma mowy. Nie cierpię igieł. Przez chwilę piorunowali się wzrokiem. Najpierw jej usta zadrgały, potem jemu, i chwilę później wybuchnęli śmiechem, ku szczeremu zaskoczeniu pozostałych pasażerów. - Udało się nam! - zawołał radośnie Linc. - Naprawdę się nam udało! Jesteś już prawie w domu, Kerry! - W domu - powtórzyła nabożnym szeptem. A potem przestała się śmiać. Przylgnęła do okrwawionej piersi Linca i obejmując go ostrożnie, rozpłakała się z ulgi. Rozdział 8 Jenny Hendren przezornie zadbała o prowiant: były kanapki z masłem orzechowym, pomarańcze i jabłka, a nawet domowej roboty ciastka z kawałkami czekolady. Serowe

przekąski i puszkowane napoje chłodziły się w turystycznej lodówce. Zaledwie dzieci nasyciły głód, większość usnęła na siedząco. Mimo iż z wnętrza cessny usunięto wszystkie siedzenia, i tak było w niej dość ciasno. - Co z Joem? - odezwała się Kerry. Cage klęczał przy chłopcu, poprawiając prowizoryczny opatrunek. - Wciąż jest nieprzytomny. - Cieszę się, że miałeś tę strzykawkę pod ręką. - Ja też. Piekielnie by cierpiał. Jak nasz drugi pacjent? - Kłótliwy i uparty jak osioł. Chce z tobą pogadać. Cage podszedł do Linca, który siedział oparty plecami o ścianę kabiny. Wyglądał zupełnie tak jak wtedy, gdy Kerry go poznała: brudny, nieogolony, w podartym i zakrwawionym ubraniu. Włosy opadały mu na czoło i ciągle je odgarniał. - Podobno chciałeś ze mną porozmawiać. - Cage usiadł obok niego. - Mówiłeś coś o swojej żonie. Że pilot ma wezwać ją przez radio, zanim wylądujemy? - Cage potwierdził skinieniem. - Myślisz, że mogłaby kupić dla mnie aparat fotograficzny? - Linc musiał wyrzucić swój sprzęt, kiedy przeprawialiśmy się przez rzekę - wyjaśniła Kerry. - Cudem uratowaliśmy same filmy. Cage aż pokiwał głową. - Słyszę, że przeżyliście niezłą przygodę. - To prawda. - Kerry zerknęła na Linca. - Widzisz, kiedy dojechaliśmy do rzeki... Cage rozłożył ręce. - Umieram z ciekawości, co tam wyczynialiście, ale nie ja jeden. Może teraz sobie odpocznijcie, a opowiecie, kiedy będziemy już wszyscy razem? - Uśmiechnął się do Kerry, która popatrzyła na niego z wdzięcznością. - Jaki to ma być aparat, Linc?

- Masz coś do pisania? - Podyktował markę i nazwę modelu. - Zobaczę, co się da zrobić - odparł Cage i ruszył do kokpitu. - Miły gość - zauważył Linc, odprowadzając go wzrokiem. - Nie zawsze, jeśli wierzyć plotkom - odrzekła ze śmiechem Kerry. - Tak? Zaciekawiłaś mnie. - Opowiadałam ci, jak poznałam Jenny, w fundacji. Była zaręczona z Halem Hendrenem. - Z bratem Cage’a? - Tak. - Z tym misjonarzem, który trafił przed pluton egzekucyjny? - Zgadza się. Linc westchnął ciężko. - Albo czegoś nie rozumiem, albo to wyjątkowo skomplikowana historia. - To jest dość zagmatwane. Jenny dobrze znała obu braci. Wiesz, razem się wychowywali. Państwo Hendrenowie przygarnęli ją po śmierci jej rodziców. - I stali się jedną wielką, szczęśliwą rodzinką? - Tak. Linc uniósł brwi. - A potem Jenny wyszła za ich syna? Trochę to dziwne, nie uważasz? - Nie ma w tym nic dziwnego. To bardzo porządna rodzina. Ojciec Cage’a jest pastorem. - Syn pastora, hę? Nic dziwnego, że Cage od razu przypadł mi do gustu. Widać, że to rozrywkowy facet. - Był aż za bardzo rozrywkowy, ale zmienił się, kiedy zakochał się w Jenny.

Linc uśmiechnął się z rozmarzeniem. - Nie mogę się doczekać, kiedy ją poznam. Kerry parsknęła śmiechem. - I słusznie, choć nie z tych powodów, które zapewne chodzą ci po głowie. To prawdziwa dama. Ona i Cage, były kobieciarz pierwszej wody, są bardzo sobie oddani. Mają dziecko, małego synka, a Jenny jest w drugiej ciąży. Założę się, że tylko dlatego nie przyleciała po nas z mężem. - Cóż, gdyby przyleciała, nie wiem, gdzie moglibyśmy ją posadzić. Uwaga Linca przypomniała jej o ciasnocie panującej na pokładzie cessny. Siedzieli tak blisko, iż Kerry opierała się kolanem o jego udo. Przesunęła je dyskretnie, by go nie dotykać. Oboje myśleli o chwili, gdy się całowali. Są pocałunki, o których szybko się zapomina, i takie, o których nie zapomina się nigdy. To był pocałunek pełen prawdziwego pożądania, chciwy, zapamiętały i zmysłowy. Myśląc o nim, Kerry drżała, a Linc żałował gorzko, że nie ma na sobie znacznie luźniejszych spodni. - Bardzo ci dokucza? - spytała ochrypłym szeptem. Rzucił jej spłoszone spojrzenie; poczuł się tak, jak gdyby czytała w jego myślach, albo - nie daj Boże - spostrzegła, co się z nim dzieje. Potem zdał sobie sprawę, że Kerry patrzy na jego ramię, a nie znacznie niżej. - To nic - odparł z wymuszonym spokojem. Spojrzała na plamy krwi na jego podkoszulku i zrobiło jej się słabo. Mógł zginąć. Zaryzykował dla nich własnym życiem. Nigdy nie zdoła mu odpłacić za jego poświęcenie. Zdawała sobie z tego sprawę, lecz musiała coś powiedzieć, jakoś mu podziękować. - Linc? Zdążył dojść do wniosku, że jeśli jeszcze chwilę na nią popatrzy, to na pokładzie

cessny dojdzie do scen gorszących, więc oparł głowę o ścianę samolotu i zamknął oczy. Słysząc swoje imię wypowiedziane z taką troską, czując, jak na jego ramieniu opiera się delikatna, chłodna dłoń, powoli rozchylił powieki i spojrzał na dziewczynę. - Hm? - To, co dla nas zrobiłeś... - Urwała i opuściła wzrok. - Chcę ci za wszystko podziękować. Ja... Ja... - Nie przychodziło jej do głowy nic, co nie zabrzmiałoby jak wyznanie miłości, więc dokończyła niezręcznie: - Przy pierwszej okazji wypiszę ci czek na te pięćdziesiąt tysięcy. Przez kilka chwil siedział w całkowitym bezruchu, lecz był to spokój przed burzą. Gwałtownie wyszarpnął ramię spod jej palców. Chciał jej wykrzyczeć prosto w twarz, żeby zatrzymała sobie te przeklęte pieniądze. Pieniądze! Myślała, że tylko tyle dla niego znaczy? - Idź do diabła. - Co? - Słyszałaś, co powiedziałem. - Ale ja nie rozumiem... - Żebyś wiedziała, kobieto. Ty nic nie rozumiesz. - Dlaczego na mnie warczysz? Chciałam ci tylko podziękować. - Kerry także zaczęła odczuwać złość; Linc to nieczuły brutal, barbarzyńca, którego nie sposób zrozumieć i dla którego nie sposób być miłym. - Już to zrobiłaś. A teraz daj mi spokój. - Z przyjemnością. - Chciała się odsunąć, lecz zauważyła krople świeżej krwi przesiąkającej przez opatrunek. - Znowu krwawisz. Obojętnie spojrzał na swoje ramię. - Nic mi nie będzie.

- Poczekaj, zmienię ci... - zaczęła, wyjmując z apteczki świeżą gazę, ale chwycił ją za nadgarstek, zanim zdążyła go dotknąć. - Już mówiłem, że nic mi nie jest. Daj mi święty spokój, dobrze? Jak byłaś łaskawa przypomnieć, łączą nas wyłącznie interesy. Opatrywania ran nie było w umowie. - Ściszył głos. - Ani całowania. Czemu pozwoliłaś, żebym cię pocałował? Czemu odwzajemniłaś pocałunek? Myślałaś, że tego nie zauważyłem? Cóż, niepotrzebnie się męczyłaś. I bez tego biegłbym równie szybko i wystrzelał tyle samo kuł. Kerry zrobiła się blada jak płótno. - To było podłe. - Być może. Ale z pewnością nie aż tak podłe, jak porywanie kogoś pod pretekstem, że czeka go noc jego życia. - Pogardliwie skrzywił usta. - Jesteśmy kwita, siostro Kerry. Wykonałem usługę, którą miałem wykonać. Jak tylko mi zapłacisz, znikam. Pstryknę kilka fotek, jak dzieciaki stawiają pierwsze kroki na amerykańskiej ziemi, i spływam. Zapomnę o tej idiotycznej historii, jak gdyby nigdy się nie wydarzyła. I powiem szczerze, nie mogę się tego doczekać. Kerry wyszarpnęła rękę i spojrzała na niego z jawną niechęcią. „Idiotyczna historia”. W tym określeniu zawarł swój stosunek do dziewięciorga osieroconych dzieci, do koszmaru, jaki przeżyły, i do niej. Rozczarowanie było bolesne, lecz przecież nie pierwsze. To boli, ale od tego się nie umiera - żyje się dalej i wyciąga wnioski. Odsunęła się od Lincolna O’Neala najdalej, jak pozwoliła ciasnota w samolocie, ułożyła się w miarę wygodnie i próbowała zasnąć. Otworzyła oczy, gdy poczuła, że ktoś delikatnie trąca ją w ramię. - Lądujemy za kwadrans, Kerry. Może chciałabyś obudzić dzieci? - spytał Cage. - Co z Joem?

Chłopak jęczał. Oczy miał zamknięte i tylko niespokojnie rzucał głową. - Zaczyna odzyskiwać przytomność, ale nic więcej mu nie dam. Musi poczekać na lekarza. - Cage... - Złapała go za rękaw. - Nie poradzę sobie z tłumem dziennikarzy. Dzieci są wystraszone. Wszyscy jesteśmy zmęczeni i brudni. Mógłbyś to jakoś załatwić? Pomasował się po karku. - Media na pewno się wami zainteresują, Kerry. Chociażby tylko ze względu na... - Wiem - przerwała szybko, świadoma, że Linc może słyszeć ich rozmowę. - Ale chyba sam rozumiesz, dlaczego wołałabym, żeby obyło się bez rozgłosu. Przez wzgląd na siebie i na dzieci, nie wspominając o rodzicach adopcyjnych. - Rozumiem, ale nie jestem przekonany, czy media będą równie taktowne. Dziennikarze od kilku dni koczują w La Bota i czekają na wasze przybycie. - Widząc jej zrozpaczoną minę, pocieszającym gestem oparł dłoń na jej ramieniu. - Jeśli nie chcesz udzielać wywiadów ani narażać dzieci na kolejny stres, oto co zrobimy. Wezwę przez radio szeryfa i poproszę, żeby obstawił lądowisko kordonem swoich ludzi. - Dziękuję ci, Cage. Jesteś aniołem. Dzieci już nie spały; rozszczebiotane wyglądały przez okna. Kerry śmiała się, gdy nie mogły się nadziwić pustynnemu teksańskiemu krajobrazowi, który w niczym nie przypominał dżungli. Doświadczony pilot znowu pokazał klasę. Gdy wylądowali i samolot wreszcie się zatrzymał, w pierwszej kolejności zajęli się przeniesieniem Joego. Cage zeskoczył na ziemię i zamienił kilka zdań z lekarzem. Linc także wysiadł z awionetki i szukał wzrokiem ciężarnej kobiety z aparatem fotograficznym. Nie sposób jej było nie zauważyć. Kerry miała rację: Jenny Hendren

wyglądała na damę w każdym calu, od błyszczących brązowych włosów, po noski eleganckich pantofli. - Pani Hendren? - Pan O’Neal? Uśmiechnęli się do siebie, po czym kobieta podała mu aparat. - Nikon F3 z filmem Tri-X. Wysłałam po niego Gary’ego aż do Amarillo. Musieliśmy trochę podzwonić, zanim znaleźliśmy sklep, gdzie go mieli. - Przepraszam za wszystkie kłopoty. - Oby się tylko nadawał - odparła z niepokojem. - Jeśli chodzi o aparaty, to wiem tylko, który koniec przyłożyć do oka. Linc nie znał żadnego Gary’ego, ale piekielnie się cieszył, że znowu trzyma w rękach aparat fotograficzny. - Jest idealny, dzięki. Później się z panią rozliczę. Kiwnął głową i machinalnie włożył do aparatu rolkę filmu. Spojrzał w wizjer akurat w chwili, gdy ratownicy wnosili Joego do karetki. Ruszył w tamtą stronę. Chłopak miał otwarte oczy; ucieszył się, widząc w tłumie obcych twarzy jedną dobrze znaną. - Trzymaj się, kolego - powiedział Linc i po raz pierwszy, odkąd się poznali, Joe się do niego uśmiechnął; Linc uwiecznił ten blady uśmiech na kliszy. Lekarz usiadł przy noszach i chciał już zamknąć drzwi karetki, gdy zauważył opatrunek na ramieniu Linca. - Ktoś to powinien obejrzeć. - Później. Linc skierował obiektyw ku cessnie i Kerry uspokajającej dzieci. - Wszystko wyda wam się dziwne i obce, ale nie bójcie się - mówiła. - Tym państwu

bardzo na was zależy. - Zostawisz nas? - dopytywał się Mike. - Nie. Będę z wami, dopóki nie poczujecie się pewniej. Gotowi? To idziemy. Pomogła im wysiąść. Potem Cage i Jenny doprowadzili żałośnie wyglądającą grupkę do vana. Kerry udawała, że nie widzi Linca, który krążył wokół niej z aparatem. Usiłowała także zignorować uczucie zazdrości, gdy zobaczyła, jak Cage chwyta żonę w ramiona i czule ją całuje. Ich wzajemna miłość była jak małe prywatne słońce, które świeciło tylko dla tych dwojga. Gdy dzieci wsiadły do vana, Kerry i Jenny uściskały się na powitanie. - A jednak marzenia się spełniają - odezwała się Kerry. - Dziękuję wam za wszystko. Byliście cudowni. - Cicho już. Musisz odpocząć i coś zjeść. Później będzie czas na rozmowy. Cage? - zwróciła się do męża. - Może usiądziesz z panem O’Nealem z tyłu, a ją poprowadzę? - Hm. Przepraszam, pani Hendren, ale podjadę do najbliższego hotelu jakąś taksówką i... Cage i Jenny parsknęli śmiechem. - W naszym małym miasteczku jest tylko jedna taksówka - wyjaśnił Cage. - Gdybyś teraz zadzwonił, miałbyś szczęście, gdyby przyjechała pojutrze. A hotelu po prostu nie ma. Co najwyżej kilka moteli. - Poza tym - podchwyciła Jenny - nie pozwolę się panu pożegnać, dopóki za wszystko panu nie podziękujemy. Proszę wsiadać, zanim pomdlejemy z tego upału. I na tym stanęło. Linc usiadł z tyłu obok Cage’a. Lisa z niepewną minką wyciągnęła

do niego drobne ramionka. Wziął ją na kolana i ruszyli w kierunku domu Hendrenów. - Powiedziałam dziennikarzom, że jeśli dzisiaj dadzą ci spokój, przygotujesz oświadczenie. Oczywiście jak już odpoczniesz. - Dzięki, Jenny. - Oczywiście zostaniesz u nas - dodała Jenny. - A co z dziećmi? - Wypożyczyliśmy przyczepy. Stoją na ranczo - odparł Cage. - I wynajęliśmy pielęgniarki, żeby urząd imigracyjny się nie czepiał. Kompletowanie dokumentów i wypełnienie formularzy adopcyjnych potrwa kilka dni. Wszystkie dzieci będą pod dobrą opieką, dopóki nie odbiorą ich nowe rodziny. - Cage rozejrzał się. - Które z nich to te siostry? Kerry wskazała Carmen i Carę. Cage uśmiechnął się do nich i powiedział po hiszpańsku, że ich nowi rodzice już na nie czekają. Dziewczynki tuliły się do siebie przestraszone i nie odrywały wzroku od Kerry i od Linca. Linc uniósł kciuk do góry i mrugnął teatralnie. Zaczęły chichotać. Kerry bardzo podobał się dom Hendrenów i zawsze zachwycała się ich rozległą posiadłością. Linc też rzucił jakiś komplement. - Dzięki - odezwała się Jenny. - Cage wziął się za remont tuż po naszym ślubie. Dużo się nad nim napracowaliśmy, ale po prostu uwielbiam ten dom. Cage był niegdyś poszukiwaczem ropy i mógł poszczycić się odnalezieniem kilku bogatych źródeł. Jednak kiedy ceny nierafinowanej ropy naftowej zaczęły spadać, szybko wyczuł dekoniunkturę i poszukał sobie nowych zajęć, od handlu nieruchomościami po hodowlę bydła. Miał też stajnię i hodował konie rasy American quarter horse. Kiedy zmieniła się sytuacja ekonomiczna w kraju, nie odniósł większych strat. Żyli z żoną relatywnie skromnie z wyboru, a nie z konieczności.

Przy stajni stały trzy duże przyczepy. Zanim jeszcze van się zatrzymał, z jednej wyskoczyła półprzytomna z przejęcia kobieta. Tuż za nią biegł jakiś mężczyzna. - To Roxy - wyjaśniła Jenny, wskazując kobietę. - Pisałaś o niej - przypomniała sobie Kerry. Roxy Fleming, biuściasta i hałaśliwa, dosłownie rzuciłaby się na nich i zaczęła wszystkich obściskiwać, gdyby mąż - sympatyczny, pogodny człowiek imieniem Gary - nie złapał jej za bluzkę i nie zatrzymał. Gdy Cage i Jenny przedstawiali ich gościom, Roxy uprzejmie, acz z roztargnieniem skinęła głową, szukając wzrokiem dzieci. - Które to Cara i Carmen? - Głos jej się łamał. Gdy Kerry wskazała dziewczynki, kobieta wyciągnęła do nich ramiona i zamarła. Zapadła pełna napięcia cisza, a potem siostry niepewnie oddzieliły się od reszty grupy i powoli, malutkimi kroczkami zbliżyły się do Roxy i pozwoliły się objąć. Linc dyskretnie fotografował tę scenę. Wiedział, że najlepsze będzie zdjęcie Kerry Bishop, osoby, dzięki której stał się ten cud. Słońce przeglądało się w jej łzach, sprawiając, że lśniły jak diamenty. Kerry schodziła po schodach, nie rozumiejąc, czemu jest taka zdenerwowana; nogi dosłownie się pod nią uginały. Może dlatego, że tak długo nie miała na sobie sukienki. No, nie licząc tamtej koszmarnej, wyzywającej kiecki. Może serce tłucze jej w piersi tak mocno, bo to pierwszy raz, kiedy Linc zobaczy ją z czystymi włosami, miękkimi i błyszczącymi od odżywki, świeżo wykąpaną, bez brudu za wypolerowanymi paznokciami. Czuła się tak, jak gdyby od ich ucieczki z Montenegro minęły całe wieki, choć przecież byli tam jeszcze dzisiaj rano. Przez resztę dnia pomagała dzieciom zadomowić się w ich tymczasowych kwaterach; nie mogły się nadziwić „luksusom”, jakie ofiarowały

przyczepy. Wszystkie dzieci pomyślnie przeszły badania, Kerry zaś zawczasu - gdy plan wywiezienia dziewięciorga sierot do Stanów dopiero się krystalizował - zadbała, by miały komplet wymaganych szczepień. Flemingowie i rodzice Cage’a - Bob i Sarah Hendrenowie - wzięli się do pracy. Z ich pomocą ósemka podopiecznych została wykąpana, umyta i przebrana w nowiuteńkie ubrania, jakie sprezentował fundacji jeden ze sklepikarzy z La Bota. Dzięki parafianom stoły i blaty kuchenne uginały się od smakołyków. Dzieci zjadły swoje pierwsze dwa pełne posiłki w życiu. Roxy nie mogła się powstrzymać przed ciągłym obejmowaniem i dotykaniem swoich adoptowanych córek. Czesała je tyle razy, że Gary, który wcale nie był o wiele lepszy, oznajmił jej, że jeśli nie przestanie, to za chwilę obie dziewuszki będą łyse. Kerry mogła tylko trzymać kciuki, by reszta dzieci trafiła do podobnych domów. Na prośbę Kerry Cage zawiózł ją do szpitala. Joe, który już był po operacji, poznał ją, choć był zamroczony po narkozie. Lekarz zapewnił, że nie doszło do żadnych trwałych obrażeń i za jakiś czas noga będzie jak nowa. Gdy wróciła, Jenny przygotowała dla niej gorącą kąpiel. Kerry bez słowa protestu zdjęła z siebie brudne, przepocone ubranie, które nosiła już chyba czwarty dzień z rzędu. Dopiero gdy rozwiązywała bandanę, którą Linc zawiązał jej na szyi, zadrżały jej palce. Uprała ją w umywalce i powiesiła do wyschnięcia. O ile Linc nie poprosi o jej zwrot, zatrzyma ją na pamiątkę swojej krótkiej, lecz wielkiej i platonicznej miłości. Chciała go olśnić, choć ten jeden raz. Zeszła na dół. Z salonu napływały odgłosy rozmowy. Z duszą na ramieniu podeszła do zwieńczonego łukiem wejścia i zrobiła krok ku ciepłemu światłu świec. Zawahała się w progu. Jenny zauważyła ją pierwsza.

- Jesteś nareszcie. - No, no! - Cage zagwizdał z uznaniem. - Odrobina mydła i wody potrafi zdziałać cuda. Linc milczał. Zamarł z puszką piwa uniesioną w pół drogi do ust. Puszka została w tej pozycji przez kilka chwil, zanim wreszcie się napił. Kerry usiadła przy stole naprzeciwko niego. - To bardzo miło z twojej strony, Jenny. - Z uśmiechem przyglądała się kwiatom na kominku, połyskliwym świecznikom ze szczerego srebra, porcelanowej zastawie, kryształom i srebrnym sztućcom. - Uznałam, że zasługujecie na spokojną, miłą kolację w przyjemnym otoczeniu, tym bardziej że lunch jedliśmy w biegu. Relaksujcie się i bawcie się dobrze. Dzieci już śpią. - Obym tylko nie palnęła jakiejś gafy - westchnęła Kerry, gładząc srebrny widelec. Tyle czasu spędziłam w dżungli, że już nie pamiętam, jak się posługiwać sztućcami. - Wszystko ci się przypomni. - Jenny uśmiechnęła się łagodnie. - A jeśli nawet nie, to i tak nie będziemy mieli ci tego za złe. - Cage podał jej talerz. Jadamy z naszym synkiem, a raczej wolałabyś nie wiedzieć, jak Trent się zachowuje przy stole. - To kapitalny dzieciak - odezwał się Linc. - Dzięki niemu reszta dzieci od razu poczuła się jak w domu. - Aha - przytaknął uprzejmie Cage. - Nauczył ich, na przykład, jak rzucać się na porcję domowych lodów. - A właśnie, gdzie wasza pociecha? - spytała ze śmiechem Kerry. - Śpi jak aniołek - odparła ze zmęczeniem Jenny. - Błagam, jedzcie cicho. Kerry zdumiała się słysząc, jak dźwięczny i aksamitny może być śmiech Linca, o ile

nie pobrzmiewa w nim cynizm. Najwyraźniej Cage, który był podobnej budowy, pożyczył mu dżinsy i koszulę. Linc był świeżo wykąpany, włosy miał czyste i uczesane, chociaż pewnie przydałoby się je trochę skrócić. Twarz miał gładko ogoloną. Bez zarostu wyglądał jeszcze bardziej męsko. Pod koszulą widać było zarys opatrunku. Podczas kolacji ich rozmowy obracały się wokół przyszłości dziewiątki sierot. - Rozdałem dziennikarzom kopie twojego oświadczenia. - Jesteś aniołem, Cage. - Opowiemy ci o chętnych do adopcji, ale o tym jutro. - Jeszcze raz dziękuję. Jestem taka zmęczona, że nie wiem, czy cokolwiek by do mnie dotarło - wyznała Kerry. - Na pewno skrupulatnie prześwietliłeś wszystkich kandydatów. Inne pary też są takie cudowne jak Flemingowie? - Roxy i Gary są naszymi przyjaciółmi, więc pewnie jesteśmy stronniczy. Ale sądzę, że pozostali też będą superrodzicami. Zapadła cisza. Jenny uśmiechnęła się do Linca. - Nawet mi się nie śniło, że będę gościć u siebie taką sławę. - Gdzie ta sława? - ożywi ł się, komicznie rozglądając się na boki. Hendrenowie wciągali go do rozmowy, dopóki nie zaczął ich zabawiać opowieściami o przygodach, jakie przeżył jako fotoreporter. Powściągliwie mówił o niebezpieczeństwach, z jakimi często się stykał, i nieco przejaskrawiał śmieszne anegdoty. - Ale - zwierzył się, odmawiając zjedzenia trzeciej porcji szarlotki - najbardziej najadłem się strachu ostatnim razem, w Montenegro. Hendrenowie oraz Flemingowie znali już tę historię; Linc i Kerry opowiedzieli ją po południu. - Nie chciałabym tam wrócić. - Kerry aż się wzdrygnęła.

- My też nie chcieliśmy, ale nie mieliśmy wyjścia - mruknął Cage. - Mówisz o sobie i Jenny? - zdziwił się Linc. - Byliście wcześniej w Montenegro? Kiedy? - Po śmierci mojego brata. - Przepraszam. - Nie ma za co. Musieliśmy zidentyfikować ciało Hala i przewieźć go do kraju. Uścisnął dłoń żony. - To było dla nas obojga bardzo przykre doświadczenie. - Wpatrzył się w przestrzeń. - Chociaż trzeba przyznać, że gdyby nie wojna, Montenegro byłoby rajem na ziemi. - Nie opowiadaliście, jak doszło do tego, że stworzyliście zespół - zauważyła Jenny. Linc, jak Kerry wciągnęła cię do naszego projektu? Kerry podskoczyła jak porażona prądem. Spojrzała na Linca, który siedział z zadowoloną miną. Może i zmył z siebie cały brud, może wyglądał lepiej niż kiedykolwiek, lecz w głębi duszy wciąż był zepsuty. Pozostał cwanym i wyrachowanym ulicznikiem, który nigdy nikogo nie oszczędził. - Sądzę, że to Kerry powinna wam o tym opowiedzieć - odparł, myśląc: o ile wystarczy jej tupetu. Nie zlękła się wyzwania, jakie widziała w jego oczach. - Zwerbowałam go - powiedziała, a gdy parsknął ironicznie, spojrzała na niego ze złością. - No dobrze, ja... ja... - Upiłam go i wykorzystałam - dokończył wesoło Linc. Kerry zerwała się z krzesła. - Nie możesz raz w życiu być miły? On też skoczył na równe nogi. - Miły? Miły?! Porwałaś mnie, kobieto. Z rozmysłem zniszczyłaś miesiąc mojej

ciężkiej pracy. Nie dałaś mi wsiąść do samolotu, który zabrałby mnie z tej przeklętej dziury. Przez ciebie wpadłem w łapy przyjemniaczków, którzy dla rozrywki podrzynają komuś gardło. Ścigali mnie, strzelali do mnie, omal się nie utopiłem, a ty chcesz, żebym był miły? Oskarżycielsko wskazując ją palcem, mówił do gospodarzy: - Ubrała się jak dziwka i wywabiła mnie z tawerny. Oto jak mnie „zwerbowała”. Poszedłem z nią, bo marzył mi się numerek, a ona... Och, przepraszam cię, Jenny. - W porządku - wymamrotała Jenny. - Zapomniał napomknąć, że był pijany jak bela - zakpiła Kerry. - I nie tyle zwabiłam go, ile raczej wywlokłam, bo sam nie ustałby na nogach. - I to cię usprawiedliwia? - krzyknął Linc. - Wzięłam go za najemnika - wyjaśniła Kerry dwójce zafascynowanych słuchaczy. Inaczej: on jest najemnikiem. Trzeba mu płacić za czas i fatygę. Zanim zaczniecie obwieszać go orderami za wybitne zasługi, może powinniście się dowiedzieć, że niczego nie zrobił z dobroci serca. Obiecałam mu pięćdziesiąt tysięcy dolarów, by nie zadenuncjował mnie i dzieci El Presidente. - Nie dlatego zażądałem pieniędzy i cholernie dobrze o tym wiesz. - Linc pochylił się nad stołem. - To rekompensata za klisze, które zniszczyłaś. Mniej więcej tyle bym na nich zarobił. Ale to o niebo za mało, by wynagrodzić mi cztery dni w twoim towarzystwie. - Rzucił serwetkę. - Cage, czy byłby to wielki kłopot, gdybym poprosił, żebyś zawiózł mnie do miasta? - Chyba nie wychodzisz? - Jenny także zerwała się od stołu. - Przykro mi, ale tak, Jenny. - Linc bardzo ją polubił; była pełna wdzięku, miła i bezpośrednia, a także delikatna, kobieca i zrównoważona, co czyniło ją przeciwieństwem

Kerry Bishop. - Chociaż doceniam waszą gościnność. - Nie ma mowy - oznajmiła stanowczo Jenny. - Nigdzie cię nie puszczę. Nie teraz. Pozostała trójka umilkła zaskoczona jej wybuchem. Zakłopotana dodała pośpiesznie: - Masz zdjęcia, którymi chciałeś udokumentować całą wyprawę, zgadza się? - Owszem - odparł z wahaniem Linc. - Zakładam też, że skoro Kerry nie udziela wywiadów, da ci wyłączne prawa do reportażu. Zgadza się, Kerry? - No, tak. - Cóż, to jeszcze nie koniec tej historii - orzekła Jenny. - Nie chcesz sfotografować dzieci z nowymi rodzicami? A ty, Kerry, chyba nie wyjedziesz, nie wiedząc, jak się czuje Joe? Linc zastanawiał się. Co do jednego Jenny miała rację: reportaż byłby lepszy, gdyby doprowadził go do końca. Zdążył już zadzwonić do kilku gazet i redakcje licytowały się nawzajem, by to do nich trafił taki sensacyjny materiał. A wyłączne prawa do niego po prostu mu się należą, czy Kerry chce mu ich łaskawie udzielić, czy nie. Jednak nie sądził, by wytrzymał z nią jeszcze jedną godzinę pod tym dachem. Zgwałciłby ją chyba albo udusił gołymi rękami. - Sam nie wiem - odparł wymijająco. - Może wynajmę pokój na mieście i... - Auu! Wszyscy spojrzeli na Jenny, która objęła dłońmi brzuch, jak gdyby bała się o jego bezcenną zawartość. Rozdział 9 - Jenny! - Cage pierwszy doskoczył do żony i położył dłonie na jej obrzmiałym

brzuchu. - Czy to... czy to już? Coś cię boli? Przez chwilę oddychała spazmatycznie, po czym odparła: - To tylko skurcz. Tak mi się przynajmniej zdaje. - Jesteś pewna? - Siadaj, Jenny. - Kerry przysunęła przyjaciółce krzesło. - Nic mi nie jest, naprawdę. W poprzedniej ciąży też tak miałam. - A ja tak samo dostawałem zawału. Wezwać lekarza? - dopytywał się Cage. Jenny wzięła go za rękę. - Nie trzeba. Nie przejmujcie się mną. Przepraszam, że napędziłam wam stracha. Pół godziny później Kerry zaprowadziła ją do jej sypialni na piętrze. Temat ewentualnego wyjazdu Linca upadł. Nawet on sam nie myślał o nim, dopóki nie wyszedł na ganek i dopóki kilka minut później nie dołączył do niego Cage. - Naprawdę powinienem już się zbierać. Moja obecność jest dodatkowym obciążeniem dla Jenny. - Nawet nie chcemy o tym słyszeć. Możesz zostać u nas tak długo, jak tylko chcesz, o ile nie masz nic przeciwko spaniu na pojedynczym łóżku w pokoju Trenta, a uprzedzam, że on chrapie. - Wierz mi, to będzie przyjemna odmiana po „luksusach”, w jakich ostatnio sypiałem odparł, uśmiechając się, a potem uśmiech zszedł mu z twarzy, bo przypomniał sobie noc przespaną na gołej ziemi pod przykryciem z pnączy i z Kerry w ramionach. To słodko-gorzkie wspomnienie przyprawiało go o mętlik w głowie. - To twoja corvette’a? - spytał, by zająć myśli czymkolwiek innym. Powoli podeszli do otwartego garażu, w którym stało wiele różnych samochodów, między nimi zaś corvette’a stingray z 63 roku, która ściągnęła wzrok Linca. Przyjrzał się autu

i zagwizdał przeciągle. - W idealnym stanie. Od dawna masz to cacuszko? - Od kilku lat - odparł Cage. - Kiedy ją kupowałem, to był zwykły gruchot. Musiałem zapłacić za renowację. Jutro możemy się przejechać. Wbija cię w fotel, zanim wrzucisz czwórkę. Jedną z moich wad jest to, że mam ciężką nogę i jeżdżę za szybko. Linc sięgnął do kieszeni na piersi i wyjął paczkę papierosów. - Chcesz? - Marzę o papierosie, ale obiecałem Jenny, że więcej nie tknę tego świństwa. To gawędzili, to milczeli, lecz nawet kiedy zapadała cisza, nie czuli skrępowania. Nie musieli silić się na rozmowę; zostały już zrobione pierwsze kroki do autentycznej przyjaźni opartej na szczerej sympatii i świadomości, że po trosze obaj mają diabła za skórą. - Wracając do tych pięćdziesięciu kawałków... - Nie chcę tej przeklętej forsy. - Tak przypuszczałem. I natychmiast przestał drążyć temat. - Wyglądacie na bardzo szczęśliwych, ty i Jenny - zauważył Linc, choć rozmowa ze szczęśliwym żonkosiem była dla niego nowością i czuł się nieco niezręcznie. Cage jednak nawet się nie zawahał. - Bo jesteśmy szczęśliwi. - Farciarze. Nie znam zbyt wielu udanych małżeństw. - Ja też nie. I nieustannie się staram, aby nasze takie było. Jenny wiele poświęciła, żeby za mnie wyjść. - Ty rzuciłeś palenie i rozróby, tyle już wiem. A ona z czego zrezygnowała? - Ze zdrowego rozsądku - odparł Cage z kwaśnym uśmiechem. Zachichotali obaj, a

potem Cage potrząsnął głową z udawanym smutkiem. - Musiałem się z nią ożenić, żeby ją mieć, zresztą sam wiesz, jak to jest. Dla kobiety zrobimy rzeczy, o których wcześniej nawet nie chcielibyśmy słyszeć. Linc smętnie przyznał mu rację, myśląc o Kerry. - Lepiej pójdę sprawdzić, co z Jenny - dodał Cage. - Pal sobie spokojnie. Do zobaczenia rano. - Jeszcze raz dzięki za wszystko. Uścisnęli sobie ręce i po chwili Linc został sam. Zamyślony dopalał papierosa. Polubił Hendrenów i trochę im zazdrościł więzi, jaka ich łączyła. Nigdy nie czuł się związany z żadnym człowiekiem, ani z przyjaciółmi, ani nawet z rodzicami. Po prostu z nikim. Wcześniej, przy kolacji, widział rozkochane spojrzenia, jakie między sobą wymieniali. I za każdym razem czuł ukłucie zazdrości, iż żadna kobieta nie patrzy na niego takim wzrokiem jak Jenny na swojego męża. Może jednak coś traci, może coś go w życiu omija? Co się z nim dzieje, do diabła? Ma swoją karierę. Ma fantastyczny zawód, który wiąże się z podróżami po świecie, lukratywny i przynoszący mu powszechne uznanie. Kobiety lgną do niego jak pszczoły do miodu, bo pociągają je jego pieniądze, jego sława i reputacja dobrego kochanka. On dawał im drogie prezenty, możliwość poznania wpływowych ludzi i przyjemność, której szukały. Interesowało go tylko jedno, a kiedy już nasycił się seksem, więcej o nich nie myślał. Dla niego były tylko ciałami. Epizodami. Czymś bez znaczenia, lecz na pewno nie kobietami z krwi i kości, jak Jenny Hendren, jak... Zaklął pod nosem i zakazał sobie rozmyślania o Kerry. Usiłował wymazać jej obraz z pamięci, lecz to już mu się nie udało. Tak pięknie wyglądała przy kolacji, tak... kobieco.

Spodziewał się, że zobaczy ją w habicie. A ona pokazała się w sukni z jakiegoś cienkiego materiału, który zdawał się obejmować jej drobne ciało. Suknia szeleściła, ilekroć Kerry się obróciła, materiał opinał się na jej piersiach, jak gdyby chciała się pochwalić ich kształtem. Jej włosy lśniły w blasku świec, usta, muśnięte błyszczykiem, wyglądały jak dojrzałe, soczyste maliny. Wciąż czuł ich smak. Linc aż jęknął z żądzy, której nie mógł zaspokoić, nie narażając swojej duszy na potępienie. Nie mógł ugasić pożądania, które płonęło mu we krwi. Mógł się tylko piekielnie starać, by samo zgasło. Było cicho jak makiem zasiał. Kerry stała przy oknie i wpatrywała się w pozbawiony zieleni krajobraz, zastanawiając się, dlaczego nie może zasnąć, choć całe jej ciało rozpaczliwie domaga się snu. Ostatecznie doszła do wniosku, że po roku w Montenegro brakuje jej nocnych odgłosów dżungli. Czuła się odsłonięta; gdyby nie sylweta płaskowyżu, która rysowała się na tle nieba, pejzaż byłby zupełnie monotonny. Ani skupiska drzew, ani pnączy, ani zarośli. I ta cisza, od której aż dzwoni w uszach. A potem usłyszała jakiś dźwięk. Bardzo cichy. Jakby piśniecie. Spojrzała w dół i zobaczyła jakiś cień: ktoś przemknął przez otwartą bramę i stanął przy basenie. Linc. Patrzyła, jak schyla się i gasi papierosa w donicy. Wyglądał jak człowiek opętany ciągle unosił ręce do twarzy, pocierał oczy wierzchem dłoni. Miała wrażenie, że klął pod nosem, lecz przekleństwa były takie obsceniczne, iż miała nadzieję, że tylko się przesłyszała. Schylił się i ściągnął buty z cholewami, własność Cage’a; buciory, w których chodził w Montenegro, były tak zniszczone i oblepione błotem, że Hendrenowie prosili, by wyrzucił

je razem z ubraniem. Linc zaczął rozpinać guziki u koszuli. Ściągnął ją szybko i rzucił na leżak, a Kerry wpatrzyła się w opatrunek bielejący na jego ramieniu. Rozpiął sprzączkę paska, ale sam pasek zostawił w szlufkach spodni. Metalowa klamra zagrzechotała cicho, gdy rozpinał pierwszy guzik. Kerry zakryła usta dłonią, by stłumić tęskne westchnienie; już wiedziała, co Linc zamierza zrobić. Noc była ciemna. Cienki sierp księżyca wisiał nisko na niebie, rzucając bardzo mało światła. Było ciepło; lekki wiatr, który czasem się zrywał, był równie gorący i suchy jak jałowe ziemie, nad którymi hulał. Wymarzona noc, aby wykąpać się nago w basenie. Kerry wstrzymała oddech. Dotknęła ręką szyi, jak gdyby chciała się upewnić, czy wyczuje puls, gdyż wszystko w niej zamarło, znieruchomiało. Jak zahipnotyzowana wodziła wzrokiem za jego dłonią, zmagającą się z kolejnymi guzikami. Nie widziała jego palców, lecz śledziła ruchy jego ramion i łokci, gdy mordował się z zapięciem kowbojskich spodni. A potem wsunął kciuki w dwie szlufki i zepchnął dżinsy z bioder. Gdy były przy kolanach, puścił je i dalej same zsunęły się ku ziemi. Dał krok do przodu. Kerry upewniła się co do jednej kwestii: to Jenny wybiera mężowi bieliznę. Noszone nisko na biodrach, obcisłe slipy to właśnie to, w czym miło kobiecie obejrzeć zgrabnego mężczyznę. Jasny materiał pięknie kontrastował z jego opalonym, umięśnionym ciałem i z atramentową czernią nieba. Krew zaczęła jej szybciej krążyć w żyłach. Patrzyła, jak Linc unosi dłonie na wysokość pasa. Wsunął kciuki pod gumkę slipów, a potem... Wyprostował się wspaniały, męski i majestatyczny w swojej nagości. Prawdziwy

samiec, dumny i piękny - tak piękny, że patrzenie na niego sprawiało jej ból. Widok jego nagiego ciała przeszywał jej serce. Kerry opadła na kolana i bez cienia wstydu pożerała go wzrokiem. Fascynowały ją włosy na jego ciele, tworzące osobliwą konstelację cieni na ogorzałej skórze. Najciemniejsze skupisko zaczynało się u zbiegu ud. Odwrócił się i ujrzała idealnie symetryczne, pięknie umięśnione plecy. Szerokie barki, wąskie biodra, kręgosłup prosty jak kolumna. Napięte pośladki. Chodził kołyszącym krokiem, który ją zachwycał i rozpalał. Uda miał smukłe. Łydki twarde i krągłe jak jabłka. Zanim się na niego napatrzyła, wskoczył do wody, gładko, niemalże bezdźwięcznie. Przepłynął cały basen pod wodą, wyłonił się nad powierzchnię, a potem na chwilę zniknął w cieniu pod trampoliną, nim zrobił nawrót i ruszył w przeciwnym kierunku. Poruszał się zwinnie jak węgorz, a ona wpatrywała się w niego, niezdolna oderwać wzroku od ramion wynurzających się z wody i osrebrzonych bladym światłem księżyca. Bolało ją całe ciało. Skóra zdawała się płonąć. Piersi ogarnęło rozkoszne mrowienie. Objęła je palcami, chcąc powstrzymać tę cudowną reakcję, lecz dotyk własnych rąk nie przyniósł jej ulgi. Przeciwnie, tylko jeszcze bardziej ją rozpalił. Ilekroć cieniutka batystowa koszula muskała jej sutki, przebiegały ją dreszcze pożądania. W końcu Linc dopłynął do końca basenu. Oparł dłonie o wyłożony terakotą rant i napinając mięśnie ramion, podciągnął się, podparł kolanem i wyskoczył z wody. Potrząsnął głową i oburącz odgarnął włosy do tyłu. Minęło kilka sekund, nim opuścił ręce i zaczął strzepywać z ramion i nóg połyskliwe krople wody. Kerry aż jęknęła, czując falę gorąca, gdy sięgnął dłonią ku klatce piersiowej i brzuchowi. Zanim opuścił rękę niżej, kurczowo zacisnęła powieki. Kiedy znowu otworzyła oczy, zakładał slipki. Poprawił je, elastyczna taśma z cichym

prztyknięciem objęła go w pasie. Kerry zaschło w ustach, nie mogła przełknąć śliny. Linc zgarnął z ziemi resztę ubrań, potem ruszył w kierunku tylnego wejścia do domu i po chwili zniknął Kerry z oczu. Nie poruszyła się. Tkwiła przy oknie, dopóki nie usłyszała jego kroków. Potem dwukrotnie, cicho, szczęknęły drzwi pokoju Trenta. Nogi się pod nią uginały. Była tak słaba i rozgorączkowana, że ledwie dowlokła się do łóżka. Kołdrę zrzuciła na podłogę; nie zniosłaby, gdyby cokolwiek dotykało jej skóry. Czuła się chora, lecz nie wiedziała, co jej dolega. Tropikalna gorączka? A może po prostu pragnie mężczyzny, którego kocha? Linc przypadkiem natknął się na intymną scenkę. Przeprosił i natychmiast się wycofał, lecz Cage i Jenny zawołali, żeby się nie wygłupiał. Siedzieli przy stole. Cage trzymał dłoń na brzuchu żony, oboje uśmiechali się promiennie. - Śmiało. Chodź, chodź. - Nie chciałem wam przeszkadzać. - Poczuł się nietaktowny i gruboskórny. - W niczym nie przeszkadzasz - zapewnił Cage. - Cage lubi czuć, jak dziecko się rusza. - A ty jak sądzisz, będzie baletnica czy futbolista? Linc uśmiechnął się krzywo. - Moglibyście całą moją wiedzę o dzieciach upchnąć do naparstka i jeszcze zostałoby dużo wolnego miejsca. Cage podsunął mu filiżankę kawy i zaczął szykować śniadanie. - Czyli nie masz dzieci? - podchwyciła Jenny. Cage chrząknął głośno, żona zaś spojrzała na niego z niewinną minką.

- Hm, nie. Nawet nie byłem żonaty - odparł z roztargnieniem Linc. - Aha. - Jenny uśmiechnęła się pod nosem i udała, że nie zauważa pełnego wyrzutu spojrzenia męża, który właśnie stawiał przed Lincolnem talerz z jajecznicą. - Wcinaj. - A wy? - Jesteśmy już po śniadaniu - odparła Jenny. - Tylko ja jestem takim śpiochem? Wszyscy inni już wstali? Imię Kerry nie padło. Linc nie chciał pierwszy o niej mówić, ale nie wytrzymał: - Jak poznaliście Kerry? - Nigdy ci nie opowiadała? - zdziwił się Cage. - Przyszła do naszej fundacji. Proces jej ojca zmienił się w prawdziwy koszmar i chciała wyjechać, więc... - Moment! Jaki proces? Cage i Jenny popatrzyli na siebie. - Kerry jest córką Wootena Bishopa - powiedział w końcu Cage. - Wootena Bishopa? - Linc odsunął od siebie talerz. - Tego Wootena Bishopa? A niech mnie! Że też nie skojarzyłem. Coś tam nawet słyszałem o jego córce, ale byłem w Afryce, kiedy sprawa się wydała. Mało kto nie słyszał o rodzinie Bishopów. Po długiej i błyskotliwej karierze w korpusie dyplomatycznym, ambasadora Bishopa wezwano do kraju, gdy pojawiły się zarzuty, iż czerpał korzyści finansowe z niestabilnej sytuacji politycznej w Montenegro. Informacji, do których miał dostęp jako dyplomata, używał do wyłudzania pieniędzy. Kiedy tajemnica się wydała, wszystkie stacje telewizyjne non stop trąbiły o jego podejrzanych interesach. Niewiele później stanął przed senatem, odbyło się nieprzyjemne,

aczkolwiek nader interesujące przesłuchanie, a wkrótce po nim wytoczono mu proces kryminalny. Zaledwie miesiąc po wyroku skazującym zmarł na zawał w więzieniu federalnym. - Pytałem Kerry o jej dzieciństwo - odezwał się ochrypłym głosem Linc. - Mówiła, że było jak w bajce. - Bo takie było - odparła Jenny. - Przed tamtą sprawą. - Kerry wiedziała o jego malwersacjach? - Podejrzewała coś, ale nie chciała w to wierzyć - odparł Cage. - Była zdruzgotana, gdy okazało się, że to wszystko prawda. Opowiadała nam, że w jej życiu był taki okres, kiedy szczerze ojca nienawidziła. Potem budził w niej już tylko litość. Jej wyjazd do Montenegro miał być w pewnym sensie rekompensatą za krzywdy, jakie wyrządził jej ojciec. - Czy ona zwariowała? - krzyknął Linc, waląc pięścią w stół. - Linc. - Jenny delikatnie dotknęła jego przedramienia. - Tłumaczyliśmy jej, że to niebezpieczne, ale ona chciała pomóc tamtym dzieciom, chciała je uczyć. - Córka ambasadora zwykłą nauczycielką? Chyba ma dobre wykształcenie? - Skończyła Sorbonę. - Nic nie rozumiem. - Linc zmarszczył czoło. - To bez sensu. - Co jest bez sensu, Linc? - Żeby taka kobieta jak Kerry, młoda, piękna, wykształcona, została zakonnicą. Jasne, jej ojciec dał się przyłapać na gorącym uczynku, był okropny skandal, ale... Co się stało? Hendrenowie osłupieli. - Zakonnicą...? Rozdział 10

Cage pierwszy otrząsnął się z szoku. - Skąd ci to przyszło do głowy? - A to nieprawda? - wychrypiał Linc. Jenny wzruszyła ramionami. - No pewnie! - A może kiedyś myślała o wstąpieniu do zakonu? - dopytywał się Linc. - Pierwsze słyszę. Linc tak energicznie zerwał się z krzesła, że wylądowało na ziemi. Hendrenowie, wciąż zdumieni jego niedorzecznymi przypuszczeniami, siedzieli w milczeniu, patrząc, jak Linc wypada z kuchni i biegnie po schodach, przeskakując po dwa stopnie. Gdyby drzwi gościnnej sypialni nie były zrobione z solidnego, wytrzymałego drewna, rozprysłyby się chyba w drobny mak, gdy popchnął je dłonią, aż z hukiem oparły się o ścianę. Wpadł do środka. Łóżko było posłane. Sypialnia okazała się pusta. Kątem oka złowi ł jakieś poruszenie przy oknie z widokiem na patio i basen, lecz okazało się, że to tylko cienkie zasłony falują, ilekroć zawieje łagodny, południowy poranny wiatr. Linc okręcił się na pięcie i zbiegł na dół. Po chwili wbiegł do kuchni i nieomal krzyknął: - Gdzie ona jest?! - Pojechała na przejażdżkę - odparł spokojnie Cage. Linc cudem zapanował nad wybuchowym irlandzkim usposobieniem. Wpatrywał się w Cage’a, zaciskając pięści, zgrzytając zębami, i czekał. - Napiliśmy się razem kawy, potem spytała, czy nie pożyczyłbym jej na trochę któregoś z moich koni. Pomogłem jej go osiodłać i odjechała w tamtym kierunku. - Cage niedbale wskazał kierunek.

Linc przez chwilę wpatrywał się w prerię. - Kiedy to było? Cage, którego wściekłość Linca ogromnie bawiła, przypatrywał mu się przez dłuższy czas, nim w końcu odparł: - Och, czy ja wiem? Może z półtorej godziny temu. - Mogę pożyczyć twojego pikapa? - spytał Linc. Cage miał cały park maszynowy, lecz tylko pikap nie wyglądał jak przed chwilą wyprowadzony z salonu. - Jasne - odparł lekko Cage i rzucił mu kluczyki. - Dzięki! Odległość między domem a garażem Linc pokonał długimi, zamaszystymi krokami i wskoczył do samochodu. Jenny patrzyła przez okno, jak Linc z hukiem zatrzaskuje drzwi i usiłuje uruchomić oporny silnik. Sekundę później odjechał, wzniecając wielki tuman kurzu. - Cage, źle zrobiłeś, że dałeś mu kluczyki. Zachowuje się jak furiat. - Wcale mu się nie dziwię. Też byłbym wściekły. - Ale... - Nic im nie będzie. Pocałują się na zgodę i będzie dobrze. Linc wciskał do deski pedał gazu, nie myśląc o amorach, lecz o morderstwie. Klął na czym świat stoi. Jak mógł być taki głupi! Z niejednego pieca jadał chleb. Nie był naiwnym młokosem, nie mającym pojęcia o kobiecych sztuczkach. Czemu jej piękna twarz przesłoniła mu fakt, że to wyrachowana manipulantka, która cynicznie kłamie? Pikap podskakiwał na wyboistej ścieżce biegnącej środkiem pastwiska. Linc nie znał

rancza, lecz podejrzewał, że Kerry będzie trzymała się blisko drogi. Przeczucie okazało się trafne. Po dwudziestu minutach telepania się po wertepach zobaczył spokojną taflę wkopanego w ziemię zbiornika na wodę dla bydła. Strome brzegi porośnięte były mimozami o pierzastych liściach i skąpane w cieniu. Wiosenna trawa, jeszcze nie spalona słońcem, była zielona i soczysta. Skubał ją piękny, błyszczący koń, przywiązany do jednego z drzewek. Słysząc ryk silnika, Kerry, która leżała na kocu w cieniu drzew, podparła głowę ręką, drugą zaś osłoniła oczy. W pierwszej chwili pomyślała, że to Cage. Jednak to nie Cage, a Linc zbiegał już po stromym zboczu. Przystanął przy niej, przydeptując butem skraj koca. Kiedy spojrzała w jego bursztynowe oczy, aż jęknęła. - Ty kłamliwa dziwko. Nawet nie próbowała udawać, że nie wie, o co mu chodzi. - Nie denerwuj się, Linc - powiedziała zdławionym głosem, wyciągając ręce w obronnym geście. - Posłuchaj mnie, zanim... Uklęknął na kocu i potrząsnął ją za ramiona. - Zanim wyciągnę pasek i zacisnę go na twojej szyi? Krew uciekła jej z twarzy. - Nie odważysz się! - Odważę i nawet powieka mi nie drgnie! Ale najpierw mi się wytłumacz, do cholery! - Nie okłamałam cię! - Usiłowała się wyrwać, lecz im bardziej się szamotała, tym mocniej ją ściskał. - Wcale nie mówiłam, że jestem zakonnicą! - Mam rozumieć, że mi się to tylko przyśniło, kotku? - spytał zjadliwie. - Dzieci mówiły do mnie „siostro”, a resztę sam sobie dośpiewałeś. Przyciągnął ją do siebie takim gwałtownym gestem, że aż zadzwoniła zębami.

- Dlaczego nie sprostowałaś? Pytam się ciebie o coś! - ryknął. - Musiałam się jakoś przed tobą bronić. - Nie pochlebiaj sobie. Nie jesteś aż taka ponętna. - Wiedziałam, co sobie wyobrażasz - odparła gniewnie. - Nie próbuj zaprzeczać. Sądziłeś, że przeprawa przez dżunglę będzie miłą rozrywką, a ja uprzyjemnię ci noce. - Ja Tarzan, ty Jane - zaszydził. - To nie jest śmieszne. Całowałeś mnie, zmusiłeś, żebym przebrała się przy tobie! - Jak gdybym mógł zobaczyć coś, czego sama mi nie pokazałaś wtedy w kantynie! wrzasnął. - I mów, co chcesz, ale kiedy cię całowałem, byłaś w siódmym niebie! - Nic podobnego! - Wiem swoje, do cholery - odparł, jakby nieco spokojniej. Milczała chwilę, oddychając głęboko. - Zastanawiałam się, jak uniknąć niechcianych awansów z twojej strony, a dzieci nieświadomie podsunęły mi ten pomysł z zakonnicą. - Dlaczego nazywały cię siostrą? - Zaraz po moim przyjeździe do Montenegro zaczęły do mnie mówić „mamo”, a ja już myślałam o tym, jak ściągnąć je do Stanów. Uznałam, że łatwiej zadomowią się w nowych rodzinach, jeśli będę dla nich kimś w rodzaju starszej siostry. Nie miej do mnie pretensji za własną pomyłkę. - Mam do ciebie pretensję, że zrobiłaś ze mnie idiotę! - Przecież nie chciałam cię oszukać. - Nie? - Nie. - Ejże, panno Kerry Bishop, nieodrodna córko jednego z największych oszustów

naszych czasów. Mam uwierzyć, że nie było ci trochę przyjemnie, że jestem marionetką w twoich rękach? Czyżby skłonność do manipulowania innymi nie była dziedziczna? Kerry zrobiła się śmiertelnie blada. - Próbowałam powiedzieć ci prawdę. - Zabawne, jakoś sobie tego nie przypominam - zakpił. - Tuż zanim przyleciał po nas samolot. Naprawdę chciałam... - Ale tego nie zrobiłaś. Czemu? Były dziesiątki okazji. - Bo wiedziałam, jak zareagujesz. Wściekniesz się i zmieszasz mnie z błotem. - Usta jej zadrżały. - Nie zamierzałam tak długo ciągnąć tej maskarady, przysięgam. Przepraszam cię, Linc. Naprawdę mi przykro. - Za późno na przeprosiny. - Zrozum, nie miałam wyboru. Nie chciałam narażać dzieci na... - Sądzisz, że znowu dam się nabrać i uwierzę w twoje wzniosłe uczucia? - spytał, zanosząc się niewesołym śmiechem. - Nie ma mowy, skarbie. Chcę cię upokorzyć. Chcę, żebyś czuła się tak, jak ja czułem się przez ciebie. Tylko to da mi jakąś satysfakcję. - Co... co chcesz zrobić? - To, co obiecałem ci rano drugiego dnia naszej znajomości - powiedział aksamitnym głosem. Chciała krzyknąć, lecz nie zdążyła, bowiem popchnął ją na koc i naparł całym ciężarem. Ręce miała przyciśnięte do ciała i nie mogła się bronić, gdy oburącz przytrzymał jej twarz i pochylił się nad jej ustami. Zaciskała wargi, lecz on poddał je rozkosznym torturom. Muskał je czubkiem języka, zakreślał ich kontur, dopóki jej niespokojny, płytki oddech nie przerodził się w westchnienie rozkoszy. W końcu, bez jakiegokolwiek przymusu z jego strony, rozchyliła usta.

- Grzeczna dziewczynka - wyszeptał. Całował ją długo, zmysłowo, nieomal tęsknie. Przechylał głowę, całując jej pełne wargi pod coraz to innym kątem, językiem

plądrując wnętrze jej ust. Chciała wykrzesać z siebie nienawiść do niego, lecz nie była w stanie. Czuła tylko rozkosz. Dotknięcia jego języka rozpalały ją coraz bardziej i chciała, aby całował ją wszędzie, po całym ciele. Zastanowiła się mgliście, czy dotyk jego nagiej skóry byłby równie fascynujący, i nie mogła się doczekać, kiedy się o tym przekona. Chciała gardzić nim i jego zrodzonymi z nienawiści pocałunkami. Broniła się przed falą ciepła, które ogarniało jej ciało, usiłowała zgasić w sobie podniecenie, które upajało ją jak strumień wina tak złocistego jak jego oczy, nie czuć gorąca jego ciała, parzącego jej uda, brzuch i piersi. Nie do końca jej się to udało, lecz chociaż miała ochotę przeciągnąć się i zamruczeć niczym głaskana kotka, znieruchomiała w jego ramionach. - Nie bądź taka - wyszeptał ochryple, czując, jak jej mięśnie tężeją. Całował ją po policzku, patrząc na jej piękną jasną skórę, teraz zarumienioną od słońca i wiatru, lecz szybko zakazał sobie takich zachwytów. Zabronił sobie wszelkiej czułości. - Nie przestanę, dopóki nie będziesz mnie błagać o więcej. Nie przedłużaj tego niepotrzebnie, Kerry. - Idź do diabła! Zacmokał z ubolewaniem. - Takie słowa w ustach zakonnicy? - Przestań. - Miało to zabrzmieć groźnie, lecz w jej głosie nie było przekonania. A Linc doskonale zdawał sobie sprawę, co się z nią dzieje. Znał się na kobietach. Często liczyło się nie to, co mówiły, lecz sposób, w jaki to robiły. Drżący głos Kerry mówił zaś znacznie więcej niż jej ciche, słabe protesty. - Miło ci? - wyszeptał, delikatnie przygryzając zębami jej ucho. - Nie. Parsknął śmiechem.

- Kłamczuszka. Jest ci przyjemnie, i to bardzo. Całował jej ucho, trącał je czubkiem nosa, obwodził jego kontur językiem. Miotała się pod nim, lecz trudno było stwierdzić, czy wciąż próbuje się wyrwać, czy też chce uwolnić ręce, by móc go objąć. Czuła na skórze jego ciepły oddech. Znowu sięgnął ku jej ustom i tym razem znacznie krócej czekał, nim je rozchyliła. Zanim podniósł głowę, pomyślała, że słyszy jego zdławiony jęk. - Czujesz to? - spytał ledwie słyszalnie. W pierwszej chwili pomyślała, że mówi o tym, co się z nią dzieje, o fizycznej tęsknocie za jego ciałem. Potem poczuła, że do jej brzucha przyciska się coś twardego i gorącego, i kurczowo zacisnęła powieki. Usłyszała jego gardłowy, szyderczy śmiech. - Widzę, że tak - stwierdził zimno. - I chyba już wiesz, jak się wtedy czułem. Pragnąłem cię tak, że przez ciebie nie mogłem spać na brzuchu. Kiedy przedzieraliśmy się przez dżunglę, znosiłem nie tylko upał, zmęczenie i głód, ale i żądzę. Wstydziłem się tego, bo czułem się, jak gdybym chciał zgwałcić świętą. - Jego głos był łagodny jak najdroższa brandy, lecz słowa zostawiały niesmak niczym tania whisky. - Ale ty nie jesteś święta. Wsunął dłoń między ich przyciśnięte do siebie ciała. Gdy Kerry pojęła, co zamierza zrobić, zesztywniała ze zgrozy. - Nie! - krzyknęła. - Och, Kerry, zaskakujesz mnie. Nie jesteś ciekawa, jak bardzo mnie podniecasz? Złapał ją za rękę i przyciągnął ją do siebie. Mocno, stanowczo. - Nie! Uciszył ją oschłym, mocnym pocałunkiem. Gdy próbował przyciągnąć do siebie jej rękę, przez głowę Kerry przemknęły tysiące

myśli. Pozostała jedna: chcę go dotknąć, chce odkrywać jego ciało. Szybko straciła wolę walki. Nim jej palce posłusznie przylgnęły do gorącego ciała, zdążyła pomyśleć, że wreszcie zaspokoi ciekawość. Linc wydał dziwny zwierzęcy skowyt. Uniósł twarz i szorstko odepchnął jej rękę. Oddech miał przyśpieszony i chrapliwy. - O nie, Kerry. - Zabrzmiało to jak warknięcie. - Tak łatwo się nie wyłgasz. Tym razem nie pomogą ci żadne sztuczki. Podniosła na niego zdziwione ciemnoniebieskie oczy, lecz nawet na nią nie spojrzał. Przyglądał się guzikom na jej bluzce. Nonszalanckim gestem rozpiął pierwszy od góry. - Mgliście pamiętam, co tam chowasz. Cycuszki masz małe, ale ładniutkie. Uśmiechnął się arogancko. Policzki jej płonęły, gdy rozpinał pozostałe guziki. Bezceremonialnie rozchylił jej bluzkę i spojrzał na cienki koronkowy stanik, który niewiele pozostawiał wyobraźni. Oczy mu pociemniały. Wyraz jego twarzy zmienił się nagle i Kerry pomyślała, że może jednak w ostatniej chwili Linc się opamięta, lecz sekundę później na jego usta wrócił zimny, cyniczny uśmieszek. - Rozepnij go - rozkazał. - Nie ma mowy. - Skoro wolisz, żebym go po prostu zerwał - mruknął, wyciągając rękę. - Jesteś podły. - Rozepnij stanik. Przygryzając usta, rozpięła metalową sprzączkę. Linc mruknął „dzięki” złośliwym tonem, ściągnął z niej stanik i wpatrzył się w jej nagie piersi. Jego spojrzenie paliło jej skórę niczym ogień.

Upokorzona zamknęła oczy. - Miałem rację. Malutkie, ale całkiem ładne. Trzepnęła go po rękach, a on złapał ją za nadgarstki i unieruchomił. Wolną ręką ujął jej pierś od dołu i uniósł lekko. Trącił kciukiem jej sutek i uśmiechnął się z satysfakcją. - Po prostu cudo - powiedział ochryple. - Obejrzałem, dotknąłem, a teraz pocałuję. Gdy musnął jej pierś językiem, bezwiednie wygięła plecy w łuk. - Nie, nie - powtarzała, obracając głowę na boki. - Naprawdę chcesz, żebym przestał? - spytał, owiewając jej sutek oddechem. Zaprzeczyła jękliwie i aż przygryzła usta, aby nie krzyknąć z rozkoszy, gdy zmysłowo, drapieżnie całował jej pierś, a potem zajął się drugą. - Puść mnie już - poprosiła szeptem. - Już? To dopiero początek. - Błagam cię - jęknęła cicho. Przestał całować jej piersi, uniósł głowę. - Mam przestać czy całować dalej? - Przestań. Nienawidzę, kiedy to robisz. Nienawidzę cię. - Nie wątpię, że mnie nienawidzisz, ale to, co robię, bardzo ci się podoba. Przesunął się i zaczął ją całować po brzuchu. Kerry przestała myśleć. Liczyły się tylko usta wędrujące po jej rozpalonej skórze. Uniosła się nieco, by mógł z niej ściągnąć spodnie. Ucałował jedno krągłe biodro, potem drugie, potem zaś, przez cieniutki materiał majteczek, najintymniejsze miejsce na jej ciele. Zanurzyła dłonie w jego włosach. - Już wiesz, o czym myślałem, kiedy spałaś w moich ramionach - szeptał ledwie słyszalnie. - O twoich piersiach. O twoich udach.

Zanim się obejrzała, była już naga, a on wpatrywał się w nią roziskrzonymi oczami. Pomyślała, że powinna obawiać się tego drapieżnego spojrzenia, lecz sprawiało jej dziką przyjemność. Gdy musnął ciemny trójkąt u zbiegu jej ud, bezwiednie rozchyliła nogi. A potem ją pocałował. Powtarzała jego imię i krzyczała z rozkoszy. - Powiedz, że mnie pragniesz - zażądał. Pragnął jej tak, że żadna siła na tym świecie nie powstrzymałaby go od kochania się z nią, tu i teraz. I nagle zemsta straciła swój smak. Nie chciał jej brać upokorzonej, nieszczęśliwej. Chciał, żeby kochała się z nim radośnie i z własnej woli. Jednak zawsze musiał o wszystko walczyć, o szacunek, o każdy strzęp uczucia, i już nie umiał o nic prosić. - Powiedz, że mnie pragniesz - powtórzył chrapliwie. Panował nad sobą resztką sił. - Pragnę cię - wyszeptała. Nie mógł już dłużej czekać. Wreszcie była jego, a jego ochrypły krzyk jeszcze długo odbijał się od bezkresnego nieba. Trzy ruchy wystarczyły, by przetoczył się przez niego orgazm. Potem ukrył twarz w jej włosach i znieruchomiał. Długo nie był w stanie się ruszyć. W końcu zsunął się z niej i unikając jej spojrzenia, nieporadnie okrył ją kocem i położył się obok niej. Milczał wpatrzony w pierzaste liście mimozy i przeklinał się w duchu. Jeszcze przed chwilą Kerry była dziewicą. - Czemu mi nie powiedziałaś? - spytał w końcu. - A uwierzyłbyś mi? - Nie - przyznał z westchnieniem. Usiadł i wlepił wzrok w ziemię. Gdy w końcu odważył się spojrzeć na Kerry, łzy lały

się jej po policzkach. Patrzyła na niego, lecz jej oczy były kompletnie pozbawione wyrazu. Już nie lśniły jak szafiry. Straciły cały blask. - Odwiozę cię - mruknął, kiedy się ubrała. - Koń może biec przy samochodzie. Podróż powrotna była przeciwieństwem niedawnej szaleńczej jazdy. W końcu dotarli na miejsce. Linc wprowadził pikapa do garażu i wyłączył silnik. Przez chwilę milczeli oboje, potem spytał: - Wszystko w porządku? - Tak. - Mogę coś dla ciebie zrobić? Kerry wpatrzyła się w swoje dłonie. „Mógłbyś powiedzieć, że mnie kochasz”. - Nie - szepnęła, walcząc ze łzami. Nie czekając, aż otworzy jej drzwi, wysiadła i odwiązała konia. Bez słowa odprowadzili zwierzę do stajni i zawrócili w kierunku domu Hendrenów. Zastali wszystkich na dworze. Oprócz rozmarudzonego Trenta, który siedział na kolanach u matki, wszystkie dzieci szalały w basenie. Cage leżał na leżaku i przyglądał im się melancholijnie. Flemingowie siedzieli przy stoliku i bez humoru sączyli swoje drinki. Sarah Hendren stała przy obsypanym kwiatami krzewie różanym. Obcinała róże i kładła je do koszyka, który trzymał jej mąż. Słowem na tarasie panował nastrój iście grobowy. Cage tylko spojrzał na Linca i Kerry, mówiąc: - Mamy kłopoty. Rozdział 11 Kerry z wysiłkiem otrząsnęła się z rozpaczy czarnej i lepkiej jak bagno. - Co się stało? - spytała, siadając na pierwszym wolnym krześle. - Mój Boże, Joe...? - Nie chodzi o niego - uspokoiła ją Roxy. - Jest bardzo przygnębiony, ale fizycznie

czuje się całkiem dobrze. Lekarz poradził, żebyśmy po południu zabrali go ze szpitala. Szybciej dojdzie do siebie, jeśli nie będzie się czuł odizolowany od reszty dzieci. - Przeniosę się do hotelu - odezwał się Linc. - Nie będę wam zajmował miejsca. Jenny spojrzała na niego z wyrzutem. - Sądziłam, że wczoraj wszystko ustaliliśmy. Nie puścimy cię, Linc. Zresztą dla Joego będzie lepiej, jeśli zostaniesz. - Może to i racja - powiedziała Kerry niepewnie. - Zresztą chodzi tylko o dzień czy dwa. Potem odbiorą go jego nowi rodzice. Gary chrząknął, jego żona poruszyła się niespokojnie. Cage i Jenny mieli dziwne miny. - I tu leży problem? - domyśliła się Kerry. - Co się stało? Para, która chciała go adoptować, boi się, że po tym postrzale może być niepełnosprawny? Przecież wystarczy porozmawiać z lekarzem. - Prawdę mówiąc, Kerry - zaczął z ociąganiem Cage - to nie było żadnych chętnych. Wpatrzyła się w niego osłupiała. - Co?! - krzyknęła. - Miałam sprowadzić tutaj te dzieci pod jednym warunkiem: że w Stanach będzie na nich czekał nowy dom. - To prawda. - Jenny spojrzała na nią zatroskanym wzrokiem. - Taki stawiałaś warunek i właśnie dlatego o niczym ci nie powiedzieliśmy. Uznaliśmy, że byłoby nieludzkie zostawić Joego w Montenegro. - Problemem jest jego wiek - tłumaczył łagodnie Cage. - Wielu potencjalnych kandydatów uważa, że Joe jest za duży, aby wrosnąć w nową rodzinę. - Rozumiem. Spojrzała na zegar, nie mogąc uwierzyć, że jeszcze nie ma nawet dwunastej w

południe. Czuła się tak, jak gdyby od chwili, gdy wstała z łóżka, minęło tysiąc lat. Wystarczająco ciężko było żyć ze świadomością, że kocha kogoś, kto jej uczuć nie odwzajemnia, ze wspomnieniem koszmaru, w jaki zmieniło się coś, co powinno być spełnieniem marzeń, a teraz jeszcze to. Biedny Joe. - Nie możemy go odesłać do Montenegro! - oznajmiła kategorycznie. - Nikt nie ma takiego zamiaru - zapewnił Cage. - Będziemy o niego walczyć. Kerry uśmiechnęła się blado. - Dziękuję wam. Jesteście kochani. - Chciała wstać, lecz Cage zatrzymał ją gestem. - Obawiam się, że to jeszcze nie wszystko - powiedział poważnym tonem. Ciężko opadła na krzesło i przygotowywała się na kolejny cios. - Rano dzwoniło małżeństwo, które interesowało się Lisą - zaczął. - I co? Miała poczucie, że ziemia nagle usuwa jej się spod stóp. - Wygląda na to, że doczekają się własnego dziecka. Kerry stanęły łzy w oczach. Tylko nie Lisa. Mała dziewczynka szczególnie zapadła Kerry w serce, być może dlatego, że jako najmłodsza najbardziej potrzebowała jej opieki. - Tak marzyli o dziecku, a nie wystarczy im miłości dla dwojga? - spytała głucho. - Nie w tym rzecz - westchnęła Jenny. - Ta kobieta jest po kilku poronieniach. Bardzo się boją o tę ciążę. Lekarz kazał jej leżeć i nie ruszać się z łóżka. Nie mogłaby zajmować się drugim dzieckiem. Linc zaklął szpetnie. Cage spojrzał na niego i mruknął: - Sam bym lepiej tego nie ujął. - Rozumiem - przyznała z przygnębieniem Kerry. - To rzeczywiście problem.

- Oni też bardzo to przeżyli. Tak bardzo czekali na Lisę. - Cholera, my byśmy ją wzięli, ale trójka dzieci... - odezwała się Roxy. - Teraz to jeszcze pół biedy, ale potem trzeba będzie pomyśleć o college’u dla Carmen i Cary. Kerry odszukała wzrokiem Lisę baraszkującą w brodziku; mała chlapała wodą na wszystkie strony i aż piszczała z radości. - To takie dobre dziecko. I takie miłe. Ktoś ją na pewno pokocha. - Jestem o tym przekonany - zapewnił Cage. - Już nad tym pracujemy. Oczywiście do czasu, kiedy będzie jakiś odzew, trzeba będzie... - Cage! - warknęła Jenny. - Dokończ - poprosił Linc. Cage wzruszył ramionami. - Trzeba będzie oddać ją pod opiekę urzędu imigracyjnego. Kerry zmartwiała. - Nie ma mowy! - Zanim do tego dojdzie, znajdziemy dla niej nową rodzinę. Ja to po prostu wiem oznajmiła z mocą Jenny i sadzając synka mężowi na kolanach, podniosła się z krzesła. Kerry, może wybierzemy się do miasta po jakieś ciuchy dla ciebie? Cage popilnuje małego. - A reszta dzieci? - My ich przypilnujemy - zaoferowała się Roxy. - Gary ma urlop, więc oboje jesteśmy do waszej dyspozycji. - No idź. - Roxy szturchnęła Kerry ze szczerą sympatią. - Zasłużyłaś na trochę przyjemności. Kerry wzięła prysznic, ubrała się i z ociąganiem wróciła na taras. Cage i Linc bawili się z dzieciakami w basenie. Cage podrzucał synka wysoko w powietrze i łapał go tuż nad powierzchnią wody. Linc bawił się z Lisą. Wzrok znowu zaszklił jej się od łez. Linc wydawał się taki szczęśliwy, oczy mu się

śmiały. Nagle, zupełnie jak gdyby poczuł na sobie jej spojrzenie, popatrzył prosto na nią. Kerry zrobiło się gorąco ze wstydu i pomyślała, że teraz jej ciało nie kryje dla niego żadnych tajemnic. Wciąż pamiętała dotyk jego ust, jego intymne pieszczoty, i zastanawiała się, czy on już zrozumiał, że dla niej to była miłość. Lisa zauważyła ją i wyciągnęła do niej drobne ramionka. Linc zbliżył się do brzegu basenu, a Kerry przyklęknęła i ucałowała dziewczynkę w zaróżowiony, mokry policzek. - Cześć, kochanie. - Cześć - odpowiedział Linc i oboje spojrzeli na siebie zaskoczeni. Czas na chwilę stanął w miejscu. Potem Kerry zerwała się z ziemi i nie oglądając się za siebie, pobiegła do czekającej przy samochodzie Jenny. Kupiła kilka kompletów ubrań i mnóstwo kosmetyków. - Co za luksus - westchnęła Kerry, zaglądając do jednej z reklamówek, gdy wracały na ranczo. - Czuję się, jakbym wygrała w totka. Balsam do ciała, odżywka do włosów, lakier do paznokci. Odzwyczaiłam się od tego. - Może powinnaś wziąć tydzień wolnego? Pójść do kosmetyczki? Trochę się porozpieszczać. - Nie mam na to czasu. Za to pracy aż za dużo. Jenny spojrzała na nią z przerażeniem w oczach. - Chyba nie zamierzasz wracać do Montenegro? - Pewnie że nie, życie mi jeszcze nie obrzydło. Ale w kraju też jest dużo do zrobienia. Zbiórki pieniędzy na żywność i leki... - Umilkła i wpatrzyła się w surowy krajobraz. - Kerry, nie możesz wiecznie pokutować za winy swojego ojca. Zacznij w końcu żyć własnym życiem.

- Wiem, że masz rację - przyznała z westchnieniem Kerry. - Przepraszam cię za rano. Byliśmy z Cage’em niedyskretni. - Nie myśl o tym - odparła Kerry, siląc się na spokój. - Wcześniej czy później Linc i tak wszystkiego by się dowiedział. - Naprawdę mi przykro. Byliśmy przekonani, że wie o tobie znacznie więcej, a kiedy wyjechał z tą zakonu... - Urwała. - Nie chcę być wścibska, ale muszę spytać. Czemu nagadałaś mu takich bzdur? Kerry szukała właściwych słów. - Musiałam coś zrobić, żeby wyciągnąć go z baru. - Więc udawałaś prostytutkę. - Zgadza się. Zachowywałam się... raczej swobodnie. - Uciekła spojrzeniem. - A Linc był dość natarczywy i... - Nie mógł utrzymać rąk przy sobie? - Otóż to. Co byś zrobiła na moim miejscu? - Nie mam pojęcia, ale pomysł z zakonnicą był genialny - odparła Jenny, uśmiechając się do przyjaciółki. - Chociaż Lincolnowi nie przypadł do gustu. Kiedy wychodził cię szukać, był... nieco wzburzony. - Oględnie powiedziane. - Ochłonął, zanim cię odnalazł? - Nie. Jenny taktownie zarzuciła temat. Cokolwiek wydarzyło się na prerii, odmieniło i Kerry, i Linca. Wrócili przygnębieni, nie patrzyli na siebie, a gdy przypadkiem się potrącili, odskakiwali jak oparzeni. - Linc powiedział, że jestem taka sama jak ojciec. I pewnie ma rację. Manipulowałam

nim - mówiła Kerry beznamiętnie, a łzy płynęły po jej policzkach. - Nawet nie wiesz, jak ci zazdroszczę tego, co jest między tobą a Cage’em. To prawdziwa miłość. Jenny nikomu się nie zwierzała, lecz dla przyjaciółki postanowiła zrobić wyjątek. - Nic, co cenne, łatwo nie przychodzi - powiedziała z westchnieniem. - Zanim Hal wyjechał do Montenegro, przyszedł w nocy do mojej sypialni. Kochał się ze mną. To był mój pierwszy raz. - Głos jej się załamał. - Tyle że to nie był Hal, tylko Cage, o czym dowiedziałam się znacznie później. Kiedy zorientowałam się, że jestem w ciąży... - Byłaś przekonana, że to dziecko Hala? - Tak. Minęło wiele miesięcy, zanim Cage zdobył się na odwagę i przyznał się, że wtedy, tamtej nocy, to on był u mnie. - Jak zareagowałaś? - Byłam w szoku. - Wyobrażam sobie. - Zwymyślałam go i kazałam mu raz na zawsze zniknąć z mojego życia. A potem Hal zginął. Dopiero ta tragedia zbliżyła nas do siebie. - Uścisnęła dłoń Kerry. - Linc jest trochę podobny do mojego męża. Obaj są uparci. Porywczy. Zdolni do przemocy. Kiedy miałam naście lat, nie lubiłam być blisko Cage’a, bo się go po prostu bałam. A potem przyszedł taki dzień, kiedy zrozumiałam, że to, co najbardziej mnie w nim przeraża, równocześnie najbardziej mnie w nim pociąga. - Jenny rzuciła przyjaciółce ukradkowe spojrzenie. - Zawsze byłam przy nim taka roztrzęsiona, że zaczęłam go unikać. Nie mogłam sobie poradzić z tym, jak na mnie działa. - Milczała chwilę, potem popatrzyła Kerry prosto w oczy. - Kochasz Linca? Kerry opuściła wzrok, szlochając z rozpaczą. - Tak - wyszeptała. - Kocham go. Ale nic z tego nie będzie.

- Swego czasu tak samo myślałam o sobie i Cage’u. Uwierz mi, im trudniej nam odnaleźć miłość, tym jest ona cenniejsza. Hendrenowie chcieli, aby dzieci jak najszybciej zaaklimatyzowały się w Stanach. Zaczęli od wieczornego grillowania na dworze i hot dogów, potem przeszli do wspólnego oglądania kreskówek Disneya. Mali Montegrańczycy byli w siódmym niebie. W przerwach między seansami objadali się lodami i domowym ciastem. Mimo iż oficjalnie na teren rancza nie wypuszczano nikogo z zewnątrz, w domu w iście czarodziejski sposób rosły stosy odzieży, jedzenia i zabawek. Kiedy młodsze dzieci pobiegły do kuchni po dokładkę lodów, Joe, który przez tych kilka godzin zdążył zapomnieć o szpitalu, pokuśtykał w stronę Kerry, podpierając się kulą. - A ty, siostro Kerry? - Lubię lody, ale wolę poczekać, aż będzie mniejsza kolejka - zaśmiała się, patrząc na rozkrzyczaną gromadkę oblegającą Roxy. - Jak twoja noga? - Boli, ale da się wytrzymać. - Nie miałam okazji, żeby ci powiedzieć, jak bardzo jestem z ciebie dumna. W Montenegro wykazałeś się wielką odwagą. Gdyby nie ty, Linc nigdy by sobie nie poradził. - Wrócił po mnie. - Joe wlepił wzrok w podłogę. - Może powinieneś mu za to podziękować? - zasugerowała łagodnie Kerry. - Już to zrobił. Obejrzała się i aż wstrzymała oddech. Najwyraźniej Linc także zdążył wybrać się na zakupy, bowiem miał na sobie nowiutkie przecierane dżinsy, opinające się na udach, i białą bawełnianą koszulę z mnóstwem kieszonek. Podwinięte rękawy odsłaniały opalone, twarde bicepsy. Pachniał wodą kolońską, której woń kojarzyła jej się z deszczem i wiatrem. Włosy miał nieco krótsze, ledwie trącające sztywny kołnierzyk.

Linc podszedł do chłopca i oparł dłoń na jego ramieniu. - Podziękował, chociaż mu tłumaczyłem, że jesteśmy kwita. Jest prawdziwym mężczyzną. Przynosi dumę swojej ojczyźnie. Joe aż pokraśniał. - Ale teraz moją ojczyzną są Stany Zjednoczone. Nikt nie miał sumienia tłumaczyć chłopcu, iż wciąż grozi mu ekstradycja do Montenegro. Linc szybko zmienił temat. - Cage ci opowiadał, jaką Joe ma genialną rękę do koni? - zwrócił się do Kerry. - Co najmniej sto razy - odparła. - Joe, nie mówiłeś, że znasz się na koniach. - Bo sam o tym nie wiedziałem! - Chłopak puszył się jak paw, lecz nagle spoważniał i spojrzał na Linca. - Kiedy zobaczyłem cię po raz pierwszy, pomyślałem, że chcesz skrzywdzić siostrę Kerry. Przepraszam, że cię nie lubiłem. Dzięki tobie jesteśmy wolni. - Joe, Joe! - Rozpędzony Trent wyhamował w ostatniej chwili. Odkąd Joe przekroczył próg tego domu, synek Hendrenów chodził za nim jak cień, a Joe zachowywał się wobec niego jak ojciec albo starszy brat. Malec z przejęciem wskazywał ekran telewizora, na którym właśnie rozpoczynały się przygody Piotrusia Pana. Joe uśmiechnął się wstydliwie i wzruszywszy ramionami, pokuśtykał za Trentem przed telewizor. - Niby już mężczyzna, a wciąż dziecko - powiedziała cicho Kerry, odprowadzając ich wzrokiem. - Joe to mądry chłopak. I miał rację. Zraniłem cię, tak jak się tego obawiał. Uciekła wzrokiem. Milczała. - Trzeba mi było powiedzieć, że z nikim nie spałaś. Nie byłbym taki... - Jaki? - Szorstki. - Och, o tym mówisz. Nic się takiego nie stało. - Przynajmniej fizycznie. Na jej ciele

nie zostawił żadnych śladów, lecz złamał jej serce. - Psiakrew, to nie tak miało być! Nie chciałem cię skrzywdzić. Nie miałem pojęcia, że jesteś... Chciałem przestać, jak tylko poczułem... - Nie odrywał spojrzenia od jej ust. - Ale nie byłem w stanie. Chciał ją objąć, ale nie śmiał. I znowu ogarnęła go złość. - Skąd miałem wiedzieć, że w tym wieku jeszcze możesz być dziewicą? - Tak wyszło. Moja matka zmarła, kiedy miałam szesnaście lat. Potem albo bywałam z ojcem na salonach, albo bawiłam jego gości. A kiedy wydała się tamta sprawa... - Próbowałaś nie dopuścić, żeby twój stary trafił do więzienia. - Nie! - krzyknęła. - Próbowałam nie dopuścić, żeby popełnił samobójstwo! - Nie wiedziałem. - Słusznie. Ty nic o mnie nie wiesz. - A czyja to wina? Czemu zawsze udajesz kogoś, kim nie jesteś? Raz dziwka, raz zakonnica. Swoją drogą jako dziwka jesteś bardziej przekonująca! - Jak śmiesz?! - Te włosy, te czerwone usta, to wyzywające spojrzenie. Ta wydekoltowana sukienka. Zamiast robić cyrk, nie mogłaś po prostu powiedzieć, kim był twój ojciec? - Mój ojciec miał w Montenegro wielu wrogów. Gdyby się wydało, że jestem jego córką, długo bym nie pożyła. - Po co się w ogóle pchałaś do Montenegro? Jak na kogoś po Sorbonie nie jesteś zbyt bystra. Mogłaś zginąć! - Jakoś żyję! - Ale chyba nie chcesz żyć! Nie przestaniesz się narażać, dopóki nie odkupisz grzechów swojego tatusia?

Kerry zesztywniała. - Co ty możesz o mnie wiedzieć? Ty, który urodziłeś się w slumsach. Ty, który myślisz tylko o sobie. - Przynajmniej do tego, co mam, doszedłem uczciwą pracą. - Och! Ty... - Przepraszam, że wam przerwę. - Cage obserwował ich z rozbawieniem. - Pięknie na siebie krzyczycie, ale mam wspaniałe nowiny! - Co się stało, Cage? - odezwała się Kerry. - Chodźmy do pozostałych. Mój ojciec chce coś ogłosić. Na ich widok pastor Hendren uśmiechnął się szeroko. - Mamy dla was niespodziankę. Podjęliśmy z żoną decyzję, dzięki której nasze życie stanie się znacznie szczęśliwsze. - Nieznacznie obrócił głowę. - Joe, czy zgodziłbyś się u nas zamieszkać? Gdy Bob Hendren zadał Joemu to pytanie, zaczęło się istne pandemonium. W pierwszej chwili chłopak nie zrozumiał, o co chodzi. Zaledwie dotarło do niego, że pastorostwo chcą go przygarnąć, na jego twarzy wykwitł promienny uśmiech. Kiwał głową i powtarzał: - Si! Si! Gdy Kerry wytłumaczyła reszcie dzieci, że Joe właśnie znalazł dom, stłoczyły się wokół niego, krzycząc z radości. Późnym wieczorem Kerry poszła porozmawiać z rodzicami Cage’a. - Nie umiem wyrazić, jak cieszy mnie państwa decyzja. - Chcieliśmy w ten sposób uczcić pamięć Hala. Joe zostanie u nas przez tych kilka lat, dopóki nie pójdzie do college’u. Do tego czasu postaramy się, aby nadrobił zaległości i nie

odstawał od rówieśników. - Widzisz, Kerry - odezwała się Sarah - w naszym domu zrobiło się pusto, kiedy Cage się wyprowadził, a Hal wyruszył do Montenegro. Zostaliśmy tylko we dwoje. Dobrze będzie mieć w domu młodego człowieka. Joe łatwo wrośnie w naszą rodzinę. Trent już go uwielbia. Podoba mu się ranczo, lubi konie, a tutaj będzie to wszystko miał. Wszystko idealnie się ułożyło. Jeden problem rozwiązał się sam, pomyślała Kerry, gdy godzinę później wyglądała przez okno sypialni, po czym zaciągnęła zasłony. Może jutro Lisa będzie miała tyle samo szczęścia. Tak ślicznie wyglądała w tej swojej bawełnianej nocnej koszulce w groszki, jak mała laleczka. I tak garnęła się do niej, gdy Kerry przyszła uściskać ją na dobranoc i utulić do snu. Ściągnęła kapę z łóżka i znieruchomiała, słysząc ciężkie kroki na schodach. Wiedziała, kto to. Podbiegła do drzwi i otworzyła je na oścież. Linc spojrzał na nią zdziwiony. - Coś się stało? Zaprzeczyła. Spojrzała na jego opalony tors, widoczny zza rozpiętej koszuli, na gęstwinę włosów porastającą pierś i schodzącą ku dołowi. Dżinsy opierały mu się nisko na biodrach, był boso. Włosy miał potargane. Stała w progu, niezdolna oderwać od niego wzroku. - Nie chciałem cię obudzić. Zszedłem na dół na papierosa i... - Nie przepraszaj - powiedziała ledwie słyszalnie. - To ja... ja jestem ci winna przeprosiny. - Ze zdziwieniem uniósł brwi, więc brnęła dalej: - Po tym, co zrobiłeś dla nas w Montenegro, nie miałam prawa mówić, że myślisz tylko o sobie. Wybacz mi. Kiedy odważyła się na niego spojrzeć, błądził wzrokiem po jej ciele, ledwie okrytym

cieniutką nocną koszulą. Światło lampy sprawiało, iż delikatny materiał stał się niemal przezroczysty. - Cieszę się, że to powiedziałaś - odparł ochrypłym szeptem. - Bo ja też jestem ci coś winny. - Przecież już mnie przeprosiłeś za to, co stało się rano. - Nie myślałem o przeprosinach. - A o czym? - O czymś znacznie przyjemniejszym - odrzekł, wchodząc do jej sypialni. Rozdział 12 Drzwi zamknęły się za nim z cichym szczęknięciem. - Przyjemniejszym? - powtórzyła. - Tak. O małej rekompensacie za mój poranny pośpiech. Za mój egoizm. Chcę ci to wynagrodzić. - To znaczy, chcesz...? Linc zbliżał się do niej powoli. - Czytasz mi w myślach. - Chwycił ją za ramiona i przyciągnął do siebie. - Nie - zaprotestowała słabo. - Dlaczego? - Nawet mnie nie lubisz. Wzruszył ramionami. - Nie jesteś taka zła. - Ciągle się ze mną kłócisz. - Dla zabicia nudy i zachowania formy. - Wiecznie mi wytykasz, że cię okłamałam. - Ale podziwiam, jak sprytnie.

- Dla mnie zawsze będziesz kimś w rodzaju najemnika, który zamiast karabinu nosi aparat, ale... - Ale cię pociągam? Wpatrywała się w jego opaloną, przystojną twarz. Zapomniała o zdrowym rozsądku, wsłuchana w swoje ciało. A ono budziło się i wielkim głosem domagało swoich praw. Usiłowała sobie przypomnieć, dlaczego kochanie się z nim to kiepski pomysł, lecz jej ciało pamiętało co innego: dotyk jego rąk, jego głos, smak jego ust. Skapitulowała i oparła mu dłonie na torsie. - Tak. - Czy ten jeden jedyny raz nie moglibyśmy zapomnieć o wszystkim, co nas dzieli, i zająć się tym, co nas łączy? - To nieodpowiedzialne. - Chyba zasłużyliśmy na odrobinę nieodpowiedzialności, nie uważasz? - Błądził spojrzeniem po jej twarzy, po jej włosach. - Po wszystkim, co przeszliśmy? - Może i tak. - Czuła pod palcami ciepło skóry, szorstkość włosów porastających umięśniony tors; chciała przytulić do niego twarz, dotknąć go ustami. - Przestań myśleć, dlaczego nie powinniśmy tego robić - wyszeptał żarliwie. - Myśl o tym. Delikatnie uniósł jej twarz i mocno, niecierpliwie pocałował ją w usta. Świat wokół niej zawirował. Zatraciła się w cieple jego ust, w namiętności i tęsknocie, jakimi przesycone były jego pocałunki. Kiedy na nią spojrzał, przytuliła twarz do jego piersi i słuchała serca, które biło równie szybko jak jej własne. - Dobrze się całujesz - szepnął z ustami w jej włosach.

- Pochlebca. - Nie. Mówię serio. - Naprawdę? - Naprawdę. Bardzo dobrze. Cholernie dobrze. Zanim zdążyła odpowiedzieć, przywarł wargami do jej ust. Nie mogła nawet jęknąć z rozkoszy, gdyż równocześnie wniknął językiem w ich gorące wnętrze. Całował ją żarliwie, z namiętnością, która była tak wielka, jak jej własna. Splotła dłonie na jego karku i przylgnęła do niego. Jęknęli oboje, gdy naparła piersiami na jego muskularny tors. Zanurzyła dłonie w jego włosach i niecierpliwie wspięła się na palce. Linc znowu jęknął, przygarnął ją do siebie jeszcze mocniej. Z żalem oderwał się od jej ust i przesunął ręce ku jej talii, zachwycony smukłością jej ciała, a ona gładziła go po ramionach, po szyi, po twarzy. Kiedy spojrzała na niego nieśmiało, zrobił coś, co niemal mu się nie zdarzało: uśmiechnął się. Uśmiech też miał ładny. - Tak? - spytał, gdy mu o tym powiedziała, i roześmiał się. - Tak. Szkoda, że tak rzadko go oglądam. Na mój widok od razu marszczysz czoło. - Bo na twój widok od razu myślę o jednym. Wolała zmienić temat. - Masz piękne zęby. Nosiłeś aparat? - Chyba żartujesz. - Ja nosiłam. - Założę się, że słodko to wyglądało. - Pocałował ją w czubek nosa, potem w usta; ten drugi pocałunek sprawił, że zadrżała. - Zimno ci? - Nie. - Zaśmiała się, myśląc, jak bardzo się pomylił. - Ani trochę.

Oczy mu lśniły. Były jak gwiazdy na atramentowym niebie nad dżunglą i Kerry utonęła w nich, zapomniała o bożym świecie. - Może gorąco? - Tak. Powiódł dłonią po jej płaskim brzuchu, niżej i niżej. - Cała jesteś gorąca. Potem chwycił ją za ramiona, przygarnął do siebie, kołysał. - Nie tak - wyszeptał gardłowo, trącając nosem jej szyję, całując ją. - Znasz taką piosenkę „I wanna kiss you all over”? Właśnie tak chcę. Chcę cię całą całować. Nagle odsunął ją od siebie, a gdy otworzyła oczy, powiedział cicho: - Zostałem z tobą w tej przeklętej dżungli, bo cię pragnąłem. Jestem zwykłym tchórzem. - Nigdy w to nie uwierzę. Uśmiechnął się krzywo. - Akurat trafiłaś na mój dobry tydzień. - Potrząsnął głową. - Jedyne, co nie pozwoliło mi zwiać, to nadzieja, że jakimś cudem wylądujesz w moim łóżku. - Mnie nie oszukasz, Lincoln. Inni mogą się nabrać na ten twój cynizm, ale ja nie. Zostałeś, bo chciałeś, żeby te dzieci były bezpieczne. Westchnął teatralnie. - Ale ciągle fantazjowanie na twój temat niczego mi nie ułatwiało. - A myślałeś o mnie? - spytała, nieświadomie przybierając kokieteryjną pozę. - Ciągle. Bez przerwy. Non stop. Wodził opuszkami palców po jej szyi, krągłych piersiach, zaledwie muskając jej skórę. Dłonie, które potrafiły tak delikatnie obchodzić się z aparatem, były przyjemnie szorstkie i zmysłowe.

Delikatnie zbliżył jej piersi do siebie i patrzył, jak ich kształt uwidacznia się pod cienkim jak pajęczyna materiałem koszuli. Na jasnym materiale malowały się dwa ciemne cienie jej sutków. - Fascynowały mnie twoje piersi. Sposób, w jaki się poruszały, gdy szłaś. Miałem wrażenie, że ciągle chodzisz w mokrych ubraniach. Po tamtej nocnej kąpieli w strumieniu. Po przeprawie przez rzekę. Przez wilgoć w powietrzu. Zawsze było widać te dwa cudeńka. Potarł kciukami jej sterczące sutki. - Byłem nimi oczarowany. Chciałem móc ich dotknąć, móc je całować. Ucałował jej pierś; cienki materiał przylgnął do niej, uwidaczniając różowy kolor sutka. - Śliczności. - A mówiłeś, że małe - zaśmiała się. - Małe, ale prześliczne. Nagle spoważniała. - Chcę na ciebie patrzeć. Zdejmij koszulę. Bez słowa ściągnął ją przez głowę, a potem wyprostował się i uśmiechnął. Serce się jej ścisnęło, gdy zobaczyła ślad po kuli, lecz nie chciała myśleć o niczym, co smutne. Chciała się z nim kochać. Ostrożnie, badawczo oparła dłonie na jego piersi. Leciutko błądziła palcami po gęstych włosach porastających jego tors, przeczesywała je opuszkami; układały się w kształt wachlarza, a potem zbiegały w pas biegnący przez środek brzucha. Powiodła rękami po jego bokach, a gdy dotarła do pasa, znowu rozpoczęła niespieszną wędrówkę ku górze, opuszkami badając kształt muskularnej klatki piersiowej, zarys żeber. Nagle Linc odsunął ją od siebie i powiedział ochryple:

- Jesteś jak narkotyk, Kerry. Pocałował ją. Przez chwilę napawał się jedwabistym ciepłem jej ust, a potem wziął ją za rękę i podprowadził do fotela przy oknie. - Zdejmij koszulkę - powiedział, siadając i patrząc na nią. Serce biło jej jak oszalałe, lecz tym razem nie ze wstydu. Chciała go rozpalić, dowieść i jemu, i sobie, że ma nad nim władzę. Jej oczy stały się pełne tajemnic, senne i uwodzicielskie. Stojąc plecami do Linca, powoli sięgnęła ku cienkim ramiączkom nocnej koszuli. Wystarczyło lekkie muśnięcie, aby zsunęły się z ramion. Potem opuściła ręce i pozwoliła, by koszula sfrunęła na podłogę. Czuła na sobie jego spojrzenie; paliło jej skórę. Wiedziała, że Linc nie odrywa wzroku od jej nagich pleców, wąskiej talii i krągłych bioder. Podoba mu się? Zauważył dołeczki u dołu jej pleców? Uważa, że są ładne? Seksowne? Fascynujące? Podoba mu się kształt jej pośladków? Czy jej uda nie wyglądają grubo? Obróciła się wolno. - Rozpuść włosy. Nie na takie słowa czekała, lecz jego zdławiony, ochrypły głos powiedział jej wszystko, co chciała wiedzieć. Przełożyła gruby warkocz tak, iż końcem oparł się o jej nagą pierś, i zaczęła go rozplatać. Gdy kaskada lśniących włosów spłynęła jej na ramię, poprosił szeptem: - Przeczesz je palcami. Odgarnęła włosy z twarzy i zebrała je nad karkiem, a potem przegarnęła palcami ciężkie pasma. Opuściła dłonie, pozwalając, by włosy miękko opadły jej na ramiona. Linc ciężko oddychał.

Nagle chwycił ją w talii, przyciągnął do siebie i przycisnął usta do jej nagiego brzucha. Całował miejsce przy miejscu, opasując ją ramionami. Gdy objął dłońmi jej krągłe pośladki, bała się, że zemdleje. Wydała dziwne jękliwe westchnienie, a on zerwał się z fotela i przygarnął ją mocniej. Pieszcząc ją i słuchając, jak powtarza jego imię, szepnął: - Nigdy cię więcej nie zranię, Kerry. Przysięgam. Rozebrał się, całując ją gorączkowo, a potem delikatnie oparł jej udo o swoje biodra. Odchyliła się do tyłu, wyginając plecy w łuk, by szczelniej do niego przylgnąć, i czekała. Jednak Linc się nie śpieszył. Wciąż ją pieścił. Jego palce wyczyniały prawdziwe czary. Dygotała jak w gorączce, orała paznokciami jego ramiona, lecz nie dał jej odpocząć. Gdy uwiesiła się na nim ciężko, półprzytomna z rozkoszy, bez tchu, zaniósł ją do łóżka. Powieki same jej opadały, lecz nie zamknęła oczu. Chciała na niego patrzeć. - Jesteś piękny - szepnęła. - Kto? Ja? - Aż uniósł brwi. Uśmiechnęła się. - Tak, ty. Ale... nie zapominajmy o tobie. Oparła dłonie na jego udach i przesuwała je coraz wyżej, aż jęknął głośno i przestał nad sobą panować. Nie czekał już ani sekundy dłużej. Poczuła eksplozję gorąca głęboko w swoim wnętrzu i uniosła biodra. Starał się nie śpieszyć. Całował ją, smakował jej skórę, lecz silnej woli nie starczyło mu na długo. Po chwili oboje zatracili się w gorączkowym pośpiechu. Jenny z wysiłkiem uniosła się do pozycji siedzącej. - Słyszałeś to, Cage? - Aha - wymamrotał z ustami wciśniętymi w poduszkę. - Lepiej pójdę sprawdzić... Złapał ją za skraj koszuli.

- Ani mi się waż. - Ale... - Linc jest u Kerry. - Opadła na łóżko. - Jak myślisz, zaprosiła go? - Skąd mam wiedzieć, do cholery? To ich sprawa. Śpij. - Myślisz, że dalej jest na nią wściekły? - Jenny. - Zabrzmiało to jak ostrzeżenie. - A może... - Jenny, na litość boską! - szepnął gniewnie. - Przecież chciałaś, żeby byli razem, no to są. Bądź cicho i daj spać mnie i dziecku. - Dziecko wcale nie śpi - mruknęła Jenny. - Mała dokazuje w najlepsze. - Chodź, przytul się do mnie. - Przygarnął ją do siebie i powiedział cicho: - Wiesz co? W pewnym sensie mu zazdroszczę. - Jak można mówić takie rzeczy swojej grubej, ciężarnej żonie! - A co, zazdrosna? - Aż jęknął, gdy łokciem szturchnęła go w żebra. - Powiedziałem „w pewnym sensie”. Zazdroszczę mu tego, że dopiero zaczynają, ale w życiu bym się z nimi nie zamienił. - Ja też nie. - Zaciągnąć cię do łóżka było równie trudno, jak namówić, żebyś za mnie wyszła. Oczywiście nic co cenne, łatwo nie przychodzi. - To samo powiedziałam dzisiaj Kerry. - Dziecko śpi? - spytał trochę później. - Aha, ale mama nie śpi. - Jenny spojrzała na męża. - Pocałuj mnie, Cage. Po prostu mnie pocałuj. - Śpisz?

Kerry westchnęła przeciągle. - Jestem nieżywa. Linc podparł się łokciem i delikatnie dmuchnął na jej pierś; jej sutek natychmiast zareagował. - Wcale nie. Z wysiłkiem otworzyła oczy i spojrzała na niego sennie. Leżała na plecach, on ułożył się na brzuchu, podparty łokciami, i wpatrywał się w nią zachwyconym wzrokiem. - Pewnie okropnie wyglądam? - Masz włosy w seksownym nieładzie. - Pocałował ją lekko. - Nie ma dla kobiety bardziej twarzowej fryzury. - Szowinista. - W dżungli nie obchodziło cię, jak wyglądasz. Skąd ta zmiana? - W dżungli z tobą nie sypiałam. - Raz ze mną spałaś. Pamiętasz noc pod gołym niebem? - Wtedy nie byłeś moim kochankiem. - Pamiętasz tamtą noc? - powtórzył, zmuszając ją, by na niego spojrzała. - Gdyby mężczyzna mógł umrzeć z podniecenia, rano obudziłabyś się obok moich zwłok. - Gdy się roześmiała, gniewnie ściągnął brwi. - Ja wcale nie żartuję. - Ze mną było to samo. - Ładna jesteś - powiedział po chwili. - Nigdy mi tego nie mówiłeś. - Rzadko prawię komplementy. - Niełatwo ci się do kogoś zbliżyć, co, Linc? - spytała, odgarniając mu włosy z czoła. - Niełatwo. - Oparł dłoń na jej policzku i kciukiem pogłaskał ją po ustach. - Dzisiaj

jesteś mi bliska. Nie psujmy tego. Tak wiele chciała mu powiedzieć. Jej serce przepełniała miłość, ale milczała. Uniosła się, podparła na łokciu i pocałowała Linca w czoło. - Jak miło - zamruczał. - Co jest takie miłe? - Kiedy łaskoczesz mnie włosami. Nie mogła mu wyznać miłości, lecz chciała mu ją okazać. Zaczęła całować go po ramionach, a kiedy jęknął podniecony, usiadła po turecku i pochyliła się nad jego plecami. Zaczęła od barków, potem wzdłuż linii kręgosłupa, zaledwie muskając ustami jego ciało, wodząc po nim włosami. Potem nakryła dłonią jego twardy, umięśniony pośladek i ścisnęła go lekko. Widząc zdumioną minę Linca, zachichotała. - Nie mogłam się powstrzymać. Uśmiechnął się zadowolony. - Kerry? - Hm? - Wyprostowała się i zamarła; przewrócił się na plecy. Patrzył na nią tęsknie i trudno było nie domyślić się, co mu się marzy, lecz powiedział tylko: - Nie musisz, jeśli nie masz ochoty. Uśmiechnęła się i pochyliła głowę. Zaczęła od gładkiej skóry ud, kierując się coraz wyżej. Owiewała ją oddechem, a potem składała na niej kolejny pocałunek. Miękko wyszeptał jej imię, gdy koniuszkiem języka trąciła jego pępek. Całowała jego ciało bez wstydu, z miłością. Wciągnął ją na siebie. Oczy szeroko jej się rozwarły, gdy siadała na nim i obejmowała go udami. Trzymał ją za biodra, a kiedy zaczęła się poruszać, sięgnął ustami ku jej piersiom. Zamknęła oczy. Czuła go w sobie i chciała tylko, aby został tam na zawsze, by już nigdy jej nie opuścił. Niewiele później leżeli na zmiętym prześcieradle, objęci i spleceni uściskiem. Linc

pierwszy oprzytomniał, lecz nie wypuścił jej z ramion. - Kerry, Kerry. - W jego głosie brzmiały tęsknota, czułość i dziwny smutek. Jednak ona słuchała tylko bicia jego serca. Rozdział 13 Marzył o papierosie. Mógłby przy niej zapalić, ale bał się, że dym ją obudzi. Mógłby przejść do innej części domu albo na dwór, lecz jeszcze nie chciał się z nią rozstawać. Źle się stało, że w ogóle do niej przyszedł. Trzeba było przyjąć jej przeprosiny, może uścisnąć jej rękę na zgodę, ewentualnie cmoknąć ją w policzek na dobranoc, a potem wiać do swojego pokoju i zamknąć drzwi na klucz. Wtedy nie musiałby jej znowu zranić. Zniknąłby z jej życia, jak gdyby nigdy go w nim nie było. Pomijając wydarzenia dzisiejszego ranka. Zaklął w duchu. Nie ma się co oszukiwać: minie wiele czasu, nim zapomni o Kerry. Ciągle o niej myślał. O jej uśmiechu. O głosie. Oczach. Włosach. Ciele. Nigdy nie miał cudowniejszej kochanki, w żadnym innym kraju, na innym kontynencie. Kochanie się z nią to było coś więcej niż tylko seks. Kerry budziła w nim uczucia, które bal się nazwać. Przez chwilę z uśmiechem przyglądał się śpiącej dziewczynie. Leżała częściowo odkryta. Popatrzył na jej długą, kształtną nogę i przypomniał sobie, jak całował ją po udzie, dopóki nie zrobił na nim malinki. Kiedy zaczęła protestować, spytał groźnie, komu oprócz niego zamierza pokazywać nogi, a ona roześmiała się i zarzuciła mu

ręce na szyję. - Zazdrosny? - spytała. A on ze zdumieniem zdał sobie sprawę, że trafiła w dziesiątkę. Na samą myśl o tym, iż inny mężczyzna mógłby ją mieć, zęby mu się zaciskały z wściekłości. Wczoraj taka zmysłowa, a teraz śpi niewinnie jak dziecko, z włosami rozrzuconymi na poduszce, a jej usta wciąż są zaróżowione od jego pocałunków. Ciemne, gęste rzęsy rzucały cień na jej blade policzki. Spod odrzuconej lekko kołdry różowiła się jej śliczna, krągła pierś. Ile razy całował ją tej nocy? Z jękiem oderwał od niej wzrok i wpatrzył się w okno. Świtało; krajobraz skąpany był w ciepłym brzasku. Szare, wyblakłe niebo rozjarzyło się nagle odcieniami czerwieni i złota. Jednak nawet piękno świtu nie poprawiło Lincowi humoru. Musi dzisiaj wyjechać. Zwlekanie z tą decyzją byłoby czystą głupotą. Nie mógłby przebywać z Kerry pod jednym dachem i przestać jej pragnąć. Już wcześniej postanowił sprzedać materiał z Montenegro jednej ze znanych gazet. Zaśpiewał taką cenę, iż przez dłuższy czas nie będzie musiał martwić się o finanse. Może ruszać w drogę. O dziwo, wcale nie miał na to ochoty. Dotąd im więcej podróżował, tym trudniej mu było usiedzieć w miejscu. Potrafił w jednej chwili wrzucić aparaty do plecaka i wsiąść w najbliższy samolot. Co z nim jest, do cholery? Proste. Nie chce się z nią rozstawać, ale jaki ma wybór? Co może jej zaoferować? Zagraconą, zakurzoną kawalerkę na Manhattanie, do której wpadał raz na miesiąc czy dwa, by wybrać pocztę ze skrzynki? Z łazienką pełniącą funkcję ciemni i z salonem, w którym magazynował odczynniki? Nie miał samochodu. Stołował się na mieście, śniadań w ogóle nie

jadał. Z kuchennych sprzętów miał jedynie pustą lodówkę i ekspres do kawy. Korzystał tylko z niego i z kostkarki do lodu. Nawet gdyby miał luksusowy apartament na ostatnim piętrze wieżowca przy Park Avenue, nie mógłby poprosić takiej kobiety jak Kerry Bishop, by dzieliła z nim życie. Wychowała go ulica. Nie miał wykształcenia. Brakowało mu ogłady. Ona przywykła do innego życia i innych ludzi. Zna więcej języków, niż on potrafi wymienić. Jest układna, wykształcona, z innego świata. Poznanie jej było najwspanialszą rzeczą, jaka go w życiu spotkała, i po prostu sobie z tym nie radził. Westchnął i podszedł do łóżka. Życie bez niej już zawsze będzie szare. Kerry była jak iskierka, która wnosiła trochę światła w jego zimny, samotny świat. Linc oparł dłoń o ścianę i pochylił się nad wezgłowiem łóżka. Kusiło go, by pocałować ją jeszcze jeden, ostatni raz, ale nie chciał jej budzić. Leciutko dotknął jej ust koniuszkami palców. Boże, jaka ona piękna. Podniecająca. Serce mu pękało, gdy pomyślał, że więcej jej nie zobaczy. Chciał powiedzieć coś, czego nie mówił od bardzo dawna. - Kocham cię - szepnął. Jej powieki poruszyły się i zaczęła się budzić. Przeciągnęła się błogo, a kiedy się poruszyła, kołdra zsunęła jej się z piersi. Kosztowało go to mnóstwo wysiłku, lecz zdołał przybrać obojętny wyraz twarzy. Gdy Kerry otworzyła oczy, zobaczyła nad sobą jego pachę; z psotną miną wyciągnęła rękę, żeby go połaskotać. Odsunął się i odwrócił plecami.

- Jeszcze jest wcześnie - powiedział. - Nie musisz wstawać. - Ale chcę, skoro ty już nie śpisz. Chyba że dasz się namówić i wrócisz do łóżka? Zerknął na nią, zakładając koszulę. Jej nieomal granatowe, błyszczące oczy były jak zaproszenie. Siedziała na łóżku, naga od pasa w górę. Piersi miała odsłonięte, włosy rozsypały jej się na ramionach. Wyglądała jak marzenie. Pragnął jej tak, że z trudem dopiął spodnie. - Nie. Idę zapalić. - Zapal tutaj. Pokręcił głową. Słyszał niepokój w jej glosie i nie śmiał na nią spojrzeć. - Napiłbym się kawy. Myślisz, że Jenny i Cage mieliby mi za złe, gdybym włączył ekspres? - Na pewno nie. Linc złowił jej odbicie w lustrze nad toaletką i wiedział, że Kerry śledzi każdy jego ruch. Na jej twarzy malowało się zdziwienie. Bez wątpienia spodziewała się czułości, a on nawet nie pocałował jej na dzień dobry. Nie ufał sobie na tyle, by ją pocałować. Gdyby wziął ją w ramiona, już nigdy by jej nie puścił. - Do zobaczenia na dole. - Przeklinając w duchu, podszedł do drzwi. - Linc? Nakryła się kołdrą. Próbowała się uśmiechnąć. - Skąd ten pośpiech? - Mam dużo roboty. Sfotografuję spotkanie dzieci z nowymi rodzicami i spadam stąd. - Nie mógł znieść jej zdruzgotanej miny, więc odwrócił się i szybko otworzył drzwi. Zobaczymy się na dole. Zamknął za sobą drzwi i nogi się pod nim ugięły. Zdziwiłby się, gdyby teraz zobaczył

swoje odbicie w lustrze; wyglądał jak upiór. Zaciskał zęby, żeby nie zacząć krzyczeć. A potem, klnąc na swoje parszywe życie i głupi los, zbiegł na parter. Odkręciła kran do oporu i stała pod prysznicem w strugach wody. To nie był sen. Na swoim ciele wciąż widziała ślady tej szalonej nocy. A nawet gdyby nie został po niej żaden fizyczny ślad, żadna siła nie wymazałaby tego wspomnienia z jej pamięci. Linc kochał się z nią. I to nie był tylko seks. To była miłość. Był niewiarygodnie czuły. Odgadywał jej pragnienia i zachcianki. Kochał się z nią tak zmysłowo, jak gdyby znał jej najskrytsze seksualne fantazje i tej jednej nocy postanowił je wszystkie spełnić. A rano obudziła się przy kimś zimnym i wrogim, po prostu obcym. Nie było jak wtedy na polanie, gdy dowiedział się, że przez nią spóźnił się na samolot, lecz znacznie gorzej. Wtedy czuła w nim gniew, dzisiaj tylko obojętność. Zanim ubrała się i zeszła na dół, zdążyła sobie wmówić, iż dziwny poranny humor Linca to efekt głodu nikotyny i kofeiny, i że jak tylko sobie zapali i napije się kawy, znowu będzie taki jak wczoraj, czuły, namiętny. Może po prostu nie lubi wcześnie wstawać i rano ma zły humor. Istniała inna możliwość, lecz Kerry nie chciała nawet o niej myśleć. Niemożliwe, żeby ta jedna noc to było wszystko, na czym mu zależało. Zaledwie weszła do kuchni, zrozumiała. Nadzieja prysła. Linc ledwie na nią spojrzał, a w jego bursztynowych oczach nie doszukała się ani krzty ciepła. Powściągliwie skinął głową i dalej w milczeniu sączył kawę. - Dzieńdoberek! - zaszczebiotała Jenny, karmiąc Trenta płatkami. - Cage, nalej Kerry soku. - Wystarczy mi kawa.

- Co byś zjadła? - spytała Jenny, odsuwając szklankę poza zasięg rączek dziecka i wycierając mu buzię. - Nic, dzięki. - Kerry nawet nie podniosła głowy. A czego oczekiwała? Wyznań miłości przy kuchennym stole? Obiecywał tylko przyjemność i obietnicy dotrzymał. - Wyglądasz zjawiskowo - zauważyła Jenny. - Właśnie chciałem to samo powiedzieć - podchwycił Cage. - Nowa sukienka? - Tak, dzięki. - Miała na sobie żółtą jak słońce, prostą płócienną sukienkę. - Po ciuchach w stylu safari wszystko wygląda dobrze. - Siliła się na wesołość, lecz nie wypadła zbyt przekonująco. - Jak dzieciaki? Gotowe? - Przed chwilą u nich byłem - odparł Cage. - W przyczepach panuje stan kontrolowanego chaosu, ale dzielnie się pakują. - Co nowego w sprawie Lisy? - Na razie nic, niestety. Linc zgrzytliwie odsunął krzesło od stołu. Nie odezwał się, odkąd Kerry weszła do kuchni. - Obiecałem Joemu, że zniosę go na dół. Lepiej pójdę sprawdzić, czy nie trzeba mu pomóc - mruknął i już go nie było. - Idź umyć łapki, Trent. - Jenny postawiła synka na ziemi, choć Cage piorunował ją wzrokiem. - Kerry, dolej sobie kawy. Cage, pomożesz mi? Nie mogę dosięgnąć jednej rzeczy w pralni. Zaledwie małżeństwo przeszło do pomieszczenia za kuchnią, Jenny ściszyła głos: - Jesteś pewny, że to Linc wczoraj był u Kerry? - Tak.

- O której wyszedł? - A ty kto, matka przełożona? - Został u niej na noc? - szepnęła. - Tak mi się zdaje, ale to nie nasza sprawa. - Co ich dzisiaj ugryzło? - Każdy miewa czasem mniej udaną noc. - Ty jakoś nie - odparła, a on uśmiechnął się i pocałował ją w kark. - Cage, przestań. Martwię się o nich. - Jenny. - Delikatnie ścisnął żonę za ramiona. - Wiem, że powtarzam się jak zdarta płyta, ale powiem jeszcze raz to samo. To nie jest twoja sprawa. - Ale oni się kochają. Ja to wiem! - Lepiej się ze mną pokochaj, a ich zostaw w spokoju. - Och, jesteś niemożliwy! - Wracajmy już. Zanosi się na ciężki dzień. Zmierzchało, gdy Hendrenowie, Kerry oraz Linc mogli wreszcie usiąść na ganku przed domem i trochę odpocząć po męczącym dniu. Piknik, który miał pomóc sierotom i ich nowym rodzinom przełamać pierwsze lody, okazał się trafionym pomysłem. Pary, które przyjechały po dzieci, okazały się takie, jak Kerry mogła sobie tylko wymarzyć. Zapłakana pomachała im na pożegnanie, spokojna, że każde z dzieci będzie wzrastać w domu pełnym miłości. Roxy i Gary zabrali do domu swoje dwie córki. Pastor Hendren z żoną i z Joem pożegnali się niewiele później. Chłopak przełykał łzy, Linc kurczowo zaciskał usta, lecz tylko uścisnęli sobie dłonie i ślubowali często do siebie pisać. Kerry patrzyła na nich ze ściśniętym sercem.

Spojrzała na Trenta, który bawił się z Lisą na trawniku przed domem. Lisa nie sprawiała wrażenia nieszczęśliwej. Prawdę mówiąc, to nawet nie spytała o swoją nową rodzinę. - Zostało trochę pieczystego. - Jenny ze zmęczeniem machnęła ręką w stronę domu. Jak ktoś jest głodny, to proszę bardzo. - Głodny nie jestem - odezwał się jej mąż - ale piwa bym się napił. Linc? - Powinienem powoli ruszać na lotnisko. Był gotowy do wyjazdu. Ubrania kupione w La Bota leżały, schludnie poskładane, w nowej torbie podróżnej, nowe aparaty z dodatkowymi obiektywami spoczywały w specjalnych pokrowcach. Musiał tylko zapakować bagaże do samochodu i mógł ruszać. Wieczorem doleciałby do Dallas, a stamtąd do Nowego Jorku. Kerry dowiedziała się o jego planach podróżnych od Jenny. Serce jej pękało, lecz zachowywała się tak obojętnie, jak on od rana. Utrwalił jej obraz na zdjęciach, lecz nie w swoim sercu. Za kilka tygodni nie będzie o niej pamiętał. Stanie się kolejnym karbem na jego pasku, jednym z wielu imion na długiej liście podbojów Lincolna O’Neala. Niech ta męka się skończy! Kiedy zostanie sama, wypłacze się do poduszki. - Chyba zdążysz wypić jedno piwko - odezwał się Cage. - Zgoda. Ale tylko jedno. - Przyniosę. - Jenny dźwignęła się z fotela. - I tak muszę iść do łazienki. Zrobiła zaledwie kilka kroków, nagle chwyciła się za brzuch i krzyknęła przenikliwie: - Och! Cage zerwał się na równe nogi. - Co się dzieje? Znowu te przeklęte skurcze? - Nie.

- Niestrawność? Mówiłem, żebyś nie przesadzała z tym mięsem. On sypie tyle pieprzu, że... - To nie jest niestrawność. - Jenny uśmiechnęła się promiennie. - To dziecko. - Dziecko? - powtórzy! niezbyt inteligentnie Cage. - Dziecko. Taki mały człowieczek, jeszcze niedorosły. - O Chryste! O cholera! - Cage chwycił ją za rękę. - Skąd wiesz? Boli cię? Kiedy... Urwał nagle i podejrzliwie zmrużył oczy. - Jesteś pewna, że to już? Jenny roześmiała się szczerze, zdając sobie sprawę, iż jej mąż podejrzewał fałszywy alarm, obliczony na zatrzymanie Linca. - Tak, jestem pewna. - Ale to trzy tygodnie za wcześnie. - Może według kalendarza. Dziecko uznało, że już pora. Jeśli nie chcesz, żebym rodziła twoją córkę na ganku, lepiej biegnij na górę po moją walizkę. Jest w... - Wiem, gdzie jest. O cholera, to naprawdę już. Jenny, usiądziesz ty wreszcie?! ryknął Cage, rzucając się w stronę domu. - Dzwonić do szpitala? Do twojego lekarza? Co ile masz skurcze? Co mam robić? - Najpierw się uspokój. Potem leć po tę walizkę, tak jak cię prosiłam. Kerry, zadzwonisz do lekarza? Numer jest na kartce przyczepionej do korkowej tablicy przy telefonie w kuchni. Linc, zajmiesz się Trentem? Lisa właśnie nakarmiła go jakimś żuczkiem mówiła spokojnie Jenny. Usiadła na ganku i patrzyła rozbawiona, jak troje dorosłych biega w tę i z powrotem, potykając się i wpadając na siebie, usiłując na wyścigi spełnić jej życzenia. Cage zapomniał o dobrych manierach i wrócił do słownictwa, jakiego nauczył się od wiertników, którzy na salonach raczej nie bywali. Trent chrupał chrabąszcza z wyraźnym

ukontentowaniem i aż zawył z żalu, gdy Linc, który pozieleniał na twarzy i minę miał co najmniej niewyraźną, wyciągnął mu żuka z buzi. Kerry zachowywała się relatywnie najspokojniej. I to ją Jenny trzymała za rękę, gdy we troje wwozili ją na porodówkę na szpitalnym wózku. - Wszystko będzie dobrze. Ja to wiem. - Uśmiechnęła się, patrząc na Kerry znacząco. Hendrenowie zaplanowali poród rodzinny, więc na ich gości spadł obowiązek zajęcia się Trentem i poinformowania o wszystkim przyszłych dziadków. Cage co pewien czas wpadał do poczekalni i obwieszczał, że dziecko jeszcze się nie urodziło. - Jak Jenny sobie radzi? - spytała Kerry. - Jest cudowna. Boże, jest po prostu cudowna. Gdy pobiegł do żony, Kerry i Linc uśmiechali się wzruszeni. Jednak zaledwie spojrzeli na siebie, przestali się uśmiechać. Kerry odwróciła się i zajęła dwójką maluchów. Kiedy obejrzały już wszystkie książki z obrazkami, posnęły na sofie. Kerry i Linc kilkakrotnie proponowali, że odwiozą dzieci do domu, ale Cage za każdym razem upierał się, że jego syn powinien być na miejscu. - Jenny chce, żeby Trent był tutaj, kiedy dziecko się urodzi. Żeby czuł, że w tym wszystkim uczestniczy od samego początku. - Aż dziwne, jak mocno śpią mimo szpitalnego hałasu - odezwała się Kerry, głaszcząc Lisę po główce. - Aha. - Linc nawet na nią nie spojrzał. - Jakie ma widoki na adopcję? - Pracujemy nad tym. - Byle tylko urząd imigracyjny się do was nie przyczepił. Kerry rozcierała ramiona, jak gdyby nagle zmarzła. - Chyba nie odesłaliby dziecka do kraju, w którym trwa wojna? - Uśmiechnęła się, patrząc na śpiącą dziewczynkę, po czym przeniosła wzrok na Linca. - Chcę jeszcze raz za

wszystko ci podziękować. Wzruszył ramionami. - Nie, muszę to powiedzieć - upierała się. - Bez ciebie nigdy by się nam nie udało. I zanim zapomnę... - Wyjęła z torebki wypisany wcześniej czek i podała go Lincowi. Łypnął okiem na czek i wyrwał go jej z palców tak gwałtownym ruchem, że aż się przestraszyła. Nie patrząc na kwotę, gniewnie przedarł czek na pół. - Czemu to zrobiłeś? Miała nadzieję, że kiedy spłaci swój dług, łatwiej jej będzie pogodzić się z myślą, że to już koniec. Dopóki ma wobec Linca jakieś zobowiązania, on wciąż jest częścią jej życia. - To nie były pieniądze mojego ojca, tylko ze spadku, jaki dostałam po mamie. - Nie obchodzi mnie, skąd je wzięłaś. - No to dlaczego podarłeś czek? - Jesteśmy kwita, okay? - odparł oschle. Zbladła. - Och, rozumiem. Już odebrałeś zapłatę za swoje usługi. - Głos jej się łamał. - Powiedz mi, Linc, ostatnia noc warta była pięćdziesięciu tysięcy dolarów? Rozwścieczony zerwał się z krzesła. - To dziewczynka! Aż podskoczyli i spojrzeli na Cage’a, który oznajmił rozanielony: - Waży dwa kilo dziewięćset trzydzieści gramów i jest przepiękna! Doskonała. Jenny czuje się dobrze. Nie było żadnych powikłań. Możecie obejrzeć małą, jak tylko lekarze skończą. - Gdy serdecznie mu pogratulowali, uklęknął przy synku i szepnął: - Hej, Trent, masz małą siostrzyczkę. Cage uparł się, żeby Kerry pierwsza odwiedziła matkę i dziecko. Pielęgniarka wprowadziła ją na oddział. Po chwili zobaczyła Jenny, tulącą do piersi maleństwo ubrane w

czapeczkę i owinięte puszystym różowym kocykiem. - Zdążyłam zapomnieć, jakie to cudowne uczucie dostać na ręce takiego małego szkraba - powiedziała sennie Jenny, wpatrzona w zaczerwienioną, pomarszczoną twarz noworodka jak w ósmy cud świata. Wzruszona Kerry słuchała monologu, w którym nieustannie przewijały się imiona męża, syna i Aimee, jak państwo Hendren postanowili dać na imię córeczce. To jest miłość, pomyślała Kerry. Cieszyła się szczęściem przyjaciół, lecz równocześnie czuła w sercu ukłucie zazdrości. Więź między Jenny a jej mężem i dziećmi uzmysławiała jej, jak puste jest jej własne życie. Wróciła do poczekalni, gdzie Cage trzymał na rękach śpiącego synka i opowiadał po hiszpańsku małej Lisie, jak wygląda jego córeczka. Mała siedziała u Linca na kolanach, ufna i bezpieczna. I właśnie wtedy Kerry olśniło. Rozdział 14 - Kto by się tego spodziewał? - mówił Cage, wcale nie spodziewając się, że pasażer wpatrzony w przednią szybę lincolna coś odpowie. - Kiedy Kerry oznajmiła, że chce adoptować Lisę, mało nie padłem z wrażenia. Odkąd ruszyli w kierunku lotniska, Linc nie był zbyt rozmowny. - Jak sądzisz, czemu Kerry nagle postanowiła porwać się na samotne macierzyństwo? - zagadnął go Cage. - Skąd mam wiedzieć, do cholery? - wybuchnął Linc. - A kto ją tam wie? To wariatka! Cage zachichotał. - Przez grzeczność nie zaprzeczę. - Kątem oka znowu zerknął na Linca. - Jest postrzelona, ale interesująca, nie uważasz? Taka nieprzewidywalna.

Linc aż sapnął ze złości. - Nieprzewidywalna? Chyba raczej nienormalna. Raz udaje dziwkę, raz zakonnicę. Twoim zdaniem to normalne? Ta kobieta najpierw coś robi, a potem myśli. - Wycelował w Cage’a palec wskazujący. - I pewnego pięknego dnia słono za to zapłaci. Cage ukrył uśmiech. Wiedział, że Kerry już zaczęła płacić za swoją beztroskę, bowiem zakochać się w takim człowieku jak Linc O’Neal to prawdziwy pech. Wiedział to, bo sam był do niego podobny. Zwłaszcza w tej chwili. Obaj wyglądali na zmęczonych. Obaj byli nieogoleni. Oczy mieli czerwone. I wciąż mieli na sobie wczorajsze ciuchy. Gdy wrócili ze szpitala, było już rano i Linc musiał się śpieszyć na samolot. Wprawdzie upierał się, że na lotnisko może spokojnie pojechać okazją albo taksówką, aby Cage mógł pozostać przy żonie, jednak Hendren także potrafił być uparty. Zresztą i tak była pora obchodu i Jenny nie mogła przyjmować gości. Podrzucił do domu Kerry z dziećmi, a potem ruszyli na lotnisko. Pożegnanie z Kerry było krótkie i uprzejme. I ona, i Linc wyraźnie starali się na siebie nie patrzeć. Cage uważał, że i jednemu, i drugiemu należy się porządny kopniak w cztery litery. Może to by ich trochę otrzeźwiło. - Nie wiem, jak ona sobie poradzi. Zwłaszcza w tej sytuacji. Linc przestał silić się na obojętność. - Jak to? - spytał normalnym tonem. - Po pierwsze, ta cala adopcja. Kerry jest niezamężna. Urząd imigracyjny wyraźnie zaznaczył, że dzieci mają trafić do pełnych rodzin, żeby koszt ich utrzymania nie spadł na podatników. Nie sądzę, żeby samotna kobieta kwalifikowała się jako „pełna rodzina”. - Wiele osób adoptuje dzieci, choć nie żyje w stałych związkach.

- Zgadza się, ale formalności trwają dłużej. A, jak doskonale wiesz, Lisa nie ma tyle czasu. - Przecież nie odeślą czteroletniej sieroty do Montenegro - odparł Linc. - Miejmy nadzieję. - Cage uśmiechnął się wesołkowato. - A nawet jeśli, to znając charakter Kerry, najpewniej wróciłaby z małą do Montenegro, zanim urząd imigracyjny postanowiłby ją odesłać. - Musiałaby zwariować, żeby wracać do tego piekła! - Moim zdaniem jest do tego zdolna. Jak już coś sobie postanowi, to koniec. Wygląda na kruchą i delikatną, ale jest uparta jak osioł. Wierz mi, wiem, co mówię. Linc przypalił papierosa drżącymi rękami, a potem bez przyjemności zaciągnął się dymem. - Pod tym względem do złudzenia przypomina moją małżonkę - dodał smętnie Cage. - Jenny nie wygląda mi na upartą - odparł z roztargnieniem Linc. - Pozory mylą - zaśmiał się Cage. - Sam nie wiem, jakim cudem zdołałem ją namówić, żeby za mnie wyszła. Była sama, spodziewała się dziecka, ja błagałem ją o rękę, a ona tylko „nie” i „nie”. Linc wytrzeszczył oczy. - Jenny była w ciąży, kiedy się pobieraliście? - Tak, ale Trent jest moim synem. - Cage wyraźnie poczuł się dotknięty. - Hej - Linc rozłożył ręce - ja niczego nie sugeruję. Po prostu się zdziwiłem. Nie wiem, ale jakoś mi to do Jenny nie pasuje. - I masz rację. Kiedyś, kiedy będziemy mieli więcej czasu, opowiem ci całą tę nieprzyjemną i niezbyt dla mnie pochlebną historię. Linc milczał posępnie.

- Najważniejsze, że wszystko dobrze się skończyło - powiedział w końcu. - Ale mało brakowało... - Licznik wskazywał sto czterdzieści pięć kilometrów na godzinę, lecz Cage niedbale opierał o kierownicę nadgarstek lewej ręki, a prawą położył na oparciu sąsiedniego fotela. - Zanim poznałem Jenny, sypiałem z kim popadnie. Zawsze bardzo się pilnowałem; wiesz, jak to jest. Założę się, że też nigdzie się nie ruszasz bez paczki prezerwatyw w kieszeni. - Cage uśmiechnął się jak do współspiskowca. Linc odpowiedział bladym uśmiechem. - Nigdy nie zdarzyła mi się przykra niespodzianka - dodał cierpko Cage. - Można powiedzieć, że zawsze miałem farta. Tylko raz nie pomyślałem o zabezpieczeniu: będąc z kobietą, której pragnąłem od zawsze. Z Jenny. Kto wie? - Wzruszył ramionami. - Może podświadomie chciałem, żeby zaszła ze mną w ciążę, bo wtedy musiałaby za mnie wyjść. Linc siedział sztywno wyprostowany, jak gdyby spodziewał się, że może wylecieć z fotela jak z katapulty, wpatrywał się przed siebie niewidzącym wzrokiem i dłońmi pocierał uda. - Zawracaj. - Hę? - Powiedziałem: zawracaj. - Przecież twój samolot odlatuje za... - Chrzanić samolot! - warknął Linc. - Zawieź mnie na ranczo. Masywny, długi lincoln zawrócił, wzniecając fontanny żwiru, potem Cage wcisnął gaz do dechy. Podróż powrotna minęła piorunem, jednak dla Linca trwała całą wieczność. Że też o tym nie pomyślał! Jasne, miał prezerwatywy, kiedy wychodził z kantyny w towarzystwie „prostytutki”,

ale przepadły razem z jego sprzętem fotograficznym. A gdy gonił za Kerry pikapem, był zbyt wściekły, żeby myśleć o takich sprawach. Cage zatrzymał samochód przy chodniku. - Jeśli nie jestem ci potrzebny, to chyba pojadę do szpitala. - Jasne! - przytaknął nieprzytomnie Linc, który był już w pół drogi do domu. Cage zachichotał i wycofał auto z podjazdu. Linc wpadł do holu i rzucił bagaże na ziemię. Zamiast odczekać chwilę, nim jego wzrok przyzwyczai się do półmroku, popędził dalej, potykając się o meble. Kiedy stwierdził, że na dole jej nie ma, pognał na górę, przesadzając po dwa stopnie. W sypialni gościnnej też jej nie zastał. Biegnąc do pokoju Trenta, był już porządnie zirytowany. Gdzie ona jest, na litość boską! Popchnął drzwi, aż huknęły o ścianę, i zobaczył Kerry. Zdążyła przebrać się w dżinsy i bawełniany bezrękawnik. Była boso, włosy miała rozpuszczone. Siedziała na dużym łóżku przy śpiącej Lisie i płakała. Na drugim chrapał Trent. Przez chwilę tylko patrzyli na siebie. Potem Kerry zerwała się na równe nogi. - Śmiertelnie mnie wystraszyłeś! - wyszeptała wściekła. - Musiałeś wpadać z takim hukiem? Wzięłam cię za włamywacza! Doskoczył do niej, chwycił ją za rękę i wyciągnął na korytarz. - Poradziłabyś sobie. Najwyżej wmówiłabyś mu, że masz czarny pas w karate powiedział ze złością. - Bardzo śmieszne. Puszczaj mnie. - Wyrwała rękę. - Dopiero co uśpiłam dzieci. Ze zmęczenia i przejęcia nie mogły zasnąć, a ty wpadasz do pokoju jak szarżujący byk i... Chwileczkę. Nie powinieneś aby właśnie lecieć do Dallas? Co ty tu robisz? - Chcę się oświadczyć. Kerry osłupiała.

- Oświadczyć? Ale co? - Oświadczyć się, poprosić o rękę. A o co mężczyzna zwykle prosi kobietę? - O najróżniejsze rzeczy. Małżeństwo to chyba ostatnia z nich. - Cóż, ale właśnie to proponuję. Małżeństwo - odparł zirytowany. - Dlaczego? - Bo mimo wszystko jestem odpowiedzialnym człowiekiem. Cage coś mi uświadomił. - Niby co? - Nie pomyśleliśmy o tym, żebyś się jakoś zabezpieczyła - oznajmił, kiwając głową, jak gdyby spodziewał się, że Kerry zemdleje z wrażenia. - Nie myślałaś o konsekwencjach, przyznaj się. Zawahała się, lecz on tego nie zauważył. Przez ułamek sekundy korciło ją, żeby nie wyprowadzać go z błędu, jednak rano obiecała sobie, że raz na zawsze kończy z niedomówieniami. Równocześnie dotarło do niej, że Linc oświadcza się jej wyłącznie z poczucia obowiązku, i wpadła w furię. - Tak się składa, że pomyślałam. - Z przyjemnością patrzyła, jak opuszcza go ta irytująca pewność siebie. - Ponad rok temu, przed powrotem do Montenegro, zaczęłam brać tabletki antykoncepcyjne. Różnie bywa. Gwałtu czasem nie można uniknąć, ale ciąży owszem. Nie musi się pan martwić, panie O’Neal. Może się pan czuć zwolniony z wszelkich zobowiązań. A teraz proszę wybaczyć, ale jestem zmęczona. Odwróciła się i chciała wrócić do pokoju, lecz chwycił ją za pasek spodni. - O co znowu chodzi? - fuknęła. - Jest jeszcze jeden powód. - Zmieniam się w słuch. - Kerry niecierpliwie postukiwała stopą. Linc miał ją ochotę udusić, ale powiedział grzecznie:

- Chodzi o Lisę. Naprawdę sądzisz, że pozwolą ci ją adoptować? - Owszem. - A ja nie jestem o tym przekonany - podchwycił, wyczuwając jej wahanie. - Podobnie jak Jenny i Cage, sam o tym napomknął w samochodzie. - Zrobię, co tylko w ludzkiej mocy, żeby była ze mną. - Mimo to masz niewielkie szanse. - To wywiozę ją ze Stanów, do Meksyku, gdziekolwiek. - Och, po prostu rewelacja. Fantastyczne życie dla dzieciaka, bez poczucia bezpieczeństwa, bez ojczyzny. - Nie oddam jej! - zawołała Kerry. - Ja ją kocham. - Ja też! Zapadła cisza. - Naprawdę? - spytała miękko Kerry. - Aż mnie skręcało, kiedy rano się z nią żegnałem. Widziałaś, jak obejmowała mnie za szyję? Nie chciała mnie puścić. - Płakała po twoim wyjeździe. - Widzisz? - podchwycił wzruszony. - Ona też mnie kocha. - Mógłbyś sam wystąpić o zgodę na adopcję - powiedziała, opuszczając wzrok. - Miałbym takie same problemy jak ty. Może nawet więcej, bo jestem mężczyzną. Większe szanse mielibyśmy jako para. Dla Lisy też byłoby to najlepsze. Potrzebuje dwojga rodziców. Coś o tym wiem. Kerry najchętniej rzuciłaby mu się na szyję, ucałowała te szorstkie od zarostu policzki, ale powiedziała spokojnie: - To wciąż nie powód do ślubu.

Odwrócił się i wepchnął ręce do kieszeni. Gdy znowu na nią spojrzał, wydał jej się bezbronny jak nigdy dotąd. - Nie. Ja... hm... nie byłem zbytnio zachwycony, rozstając się z tobą. Potrafisz być naprawdę wkurzająca, ale... I tak cię pragnę. - Tylko pragniesz? - Aha. - Rozumiem - odparła z rozpaczą. - No i... - Tak? - Wpatrzyła się w niego z napięciem. - No i... ja... - Wykrztuś to wreszcie. Przeganiał włosy palcami i westchnął ciężko. - Cage mnie uprzedzał, że potrafisz być cholernie uparta. Koniecznie muszę to powiedzieć? - Zaklął gniewnie, potem rozłożył ramiona i oznajmił: - Kocham cię. Zadowolona? - Zadowolona! - Rzuciła mu się na szyję i pocałowała go mocno. - Bałam się, że nigdy tego nie powiesz. - Kocham cię, Kerry. Bóg mi świadkiem. - Kocham cię, kocham cię, kocham! - powtarzała szczęśliwa. - Będę okropnym mężem, mówię poważnie. Paskudnym. Nieokrzesanym. - Cudownym. Zdolnym. Dzielnym. Całując ją zapalczywie i szepcząc czułe słówka, uniósł ją z ziemi, a ona objęła go udami w pasie. Gdy znowu na nią spojrzał, w jego oczach lśniły łzy. - Nie mam zbyt wiele... - zaczął, ale uciszyła go, opierając palec na jego ustach.

- Trzeba było zatrzymać tych pięćdziesiąt tysięcy. Byłbyś bogatszy. - Bardzo zabawne. - Ucałował jej palce. - Mówię poważnie, Kerry. Pieniędzy mi nie brakuje, dobrze zarabiam od lat, ale moje mieszkanie wygląda tak, że uciekłabyś z krzykiem. - Mam piękny dom w Charlotte, w północnej Karolinie. - Nic mi nie mówiłaś. - Bo nigdy nie pytałeś. Jest naprawdę piękny. I tobie, i Lisie na pewno się w nim spodoba. - Masz też skończone studia. - Ale nigdy nie dostałam Nagrody Pulitzera, a ty aż dwie! - Wiesz, jak zarabiam na życie. Ciągle wyjeżdżam, a ty ciągle będziesz sama. - Wykluczone. - Potrząsnęła głową. - Jeśli sądzisz, że puszczę cię samego w świat pełny pięknych kobiet, to grubo się mylisz. - Chyba nie proponujesz wspólnych wyjazdów? - Jak najbardziej. - A Lisa? - Pojedzie z nami. Obie będziemy ci pomagać. - Jak? - A ile znasz języków? - Niemal już opanowałem angielski - zażartował. - Cóż, ja znam cztery, a jako tako dogadam się w trzech następnych. - No tak, ale przecież Lisa powinna chodzić do szkoły... - Linc, już próbujesz się wykręcać? - Nie. Po prostu chcę ci uświadomić, w co się pakujesz. - Jestem tego świadoma. Posłuchaj, pokochaliśmy się w prawdziwym piekle. Teraz

może być tylko lepiej. Uśmiechnął się i roześmiał szczerze. - Masz rację. - Wszystko się ułoży, tylko się zgódź. - Skarbie, kiedy jesteś tak blisko, nie potrafiłbym ci niczego odmówić. - Przesunął ją nieco wyżej. - A wiesz, że gdyby nie te ciuchy, moglibyśmy... - Właśnie o tym myślałam - odparła, ocierając się do niego. Zaniósł ją do sypialni. Zaledwie drzwi się za nimi zamknęły, zaczęli zdzierać się z siebie ubrania. Potem Linc wciągnął ją do kabiny prysznicowej. Stali w strumieniach wody, całując się i pieszcząc. Potem mydlili się wzajemnie i ocierali o siebie, nadzy i śliscy. W końcu Linc obrócił ją, tak aby stanęła przodem do niego, i przywarł do niej; uda miała takie gładkie i gorące, że aż wstrzymał oddech. Wciąż była mokra, gdy kładł ją na łóżku i pochylał się nad nią. - Będziemy się kłócić - uprzedził. - Nieustannie. - To ci nie przeszkadza? - Linc - wyszeptała, wyciągając ramiona. - Jeszcze się nie nauczyłeś, że warto przejść przez piekło... - Aby dotrzeć do bram raju - dokończył, czytając jej w myślach.