Cabot Meg - Nieposkromieni tom 2

Cabot Meg Meena Harper 02 Nieposkromieni

Meena Harper ma talent. Tyleże nikt nie umie się na nim poznać. Teraz wyleciała z hukiem z telewizji. Ale nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło: dostała nową pracę i została tajną bronią Gwardii Palatyńskiej, która zwalcza wampiry i demony. Kto jak kto, ale ona na pewno potrafi rozpoznać nieumarłego. I przewidzieć , kto i jak umrze. A poza tym miała już do czynienia z wampirem – i to nie byle jakim, bo z samym władcą wampirów. Nawet przysięgli sobie miłość. Więc jak to pogodzić z faktem, że teraz ma go wytropić? I że krew zaczyna jej szybciej krążyć w żyłach na widok seksownego kolegi z pracy – prawdziwego supermana i superpogromcy wampirów…

Rozdział 1 Piątek 17 września Meena Harper wiedziała o rzeczach, o których nie wiedział nikt inny... o rzeczach, o których nikt nie mógł wiedzieć. Jedną z nich był fakt, że mężczyzna, siedzący obok niej w samochodzie, umrze. Ale było też wiele rzeczy, których Meena Harper nie wiedziała. Na przykład, jak ma przekazać temu mężczyźnie informację, że grozi mu śmierć. - Meeno - powiedział, wpatrując się w jej profil. -Nie masz pojęcia, jak się cieszę, że cię widzę. To dziwna sprawa, że zadzwoniłaś. Właśnie o tobie myślałem. - Ja też się cieszę, że cię widzę - odrzekła Meena. To było kłamstwo. Nie cieszyła się, że go widzi. Jak miała mu to powiedzieć? Szczególnie kiedy wyglądał tak okropnie. I śmierdział okropnie. A może to śmierdziało wnętrze jego auta? Jakoś nie potrafiła określić, co to za zapach. - Ja też o tobie myślałam - kłamała dalej. - Dzięki, że się ze mną spotkałeś. Rozejrzała się po ciemnej, wąskiej uliczce. Miała wyrzuty sumienia, że opowiada mu te wszystkie kłamstwa, włącznie

z tym, że mieszka tutaj, i że on nie może wejść na górę, bo rodzice jej współlokatorki właśnie przyjechali z wizytą. - Na pewno nie chcesz iść na kawę? - spytała. - Tuż za rogiem jest knajpka. Byłoby o wiele przyjemniej, niż siedzieć w samochodzie. Szczególnie biorąc pod uwagę ten zapach. I nowinę, którą musiała mu przekazać. - Na pewno - odparł z uśmiechem. - Nie masz pojęcia, jak za tobą tęskniłem. To była nowość dla Meeny. Nie odzywał się do niej od ponad roku. Ich rozstanie było stosunkowo przyjazne, chociaż wtedy Meena przekonana była, że ma złamane serce. Prócz tego, że była medium, zarabiała na życie pisaniem scenariuszy dla opery mydlanej, którą zdjęto z anteny. On był dentystą specjalizującym się w licówkach, chciał się wyprowadzić na przedmieścia i założyć rodzinę. Oczywiście im nie wyszło. - Myślałam, że jesteś szczęśliwy z Brianną - powiedziała. - Masz swój nowy gabinet, i dziecko, i w ogóle. Co jeszcze pogarszało sprawę. Jak miała mu powiedzieć, że czeka go nieuchronna śmierć, kiedy miał tyle powodów, żeby żyć? Roześmiał się gorzko. - Brianna - rzucił. - Ona dla mnie nic nie znaczy. - Oczywiście że znaczy - odparła zaskoczona Meena. - Co ty mówisz? Zaczynała naprawdę się o niego martwić. David rzucił ją dla Brianny. Brianna była dla niego wszystkim. To musiał być guz mózgu. To samo, co o mało nie zabiło go ostatnim razem. Ale ona wyczuła to i ostrzegła go, i lekarze wykryli guz w porę, by uratować mu życie. Wielka szkoda, iż fakt, że Meena o tym wiedziała, przeraził go tak bardzo, że uciekł od niej prosto w ramiona pielęgniarki z sali pooperacyjnej.

Ale Meena nie miała pretensji. Odbudowała swoje życie. Prawda, to życie zniszczył na nowo Lucien Antonescu, mężczyzna, który nauczył ją, jak naprawdę boli złamane serce. Ale ostatnio udawało jej się o nim nie myśleć. Prawie wcale. Tyle że od jakiegoś czasu miewała koszmarne sny o Davidzie. W tych snach David był martwy. To nie tak, że widziała jego trupa. Widziała w snach jego przyszłość. I nie miał jej. Była tylko ciemność. Bo był martwy. Kiedy obudziła się po takim koszmarze trzeciego ranka z rzędu, bez tchu, zaduszona poczuciem, że osacza ją ciemność, wiedziała, że nie ma wyboru. Ze musi do niego zadzwonić. Ale wiedziała też, że nie może przekazać mu takiej nowiny przez telefon. Musieli się spotkać osobiście. David był zaskakująco chętny. Zaproponował, że wpadnie w drodze powrotnej do New Jersey po lunchu i jakimś dentystycznym spotkaniu, które miał w mieście. Meena nie była taka głupia, żeby podawać komukolwiek swój nowy adres - nawet byłym chłopakom, z którymi kiedyś mieszkała - więc automatycznie wyrecytowała fałszywy i wyszła Davidowi na spotkanie, kiedy podjechał na miejsce samochodem. Ale teraz zaczynała żałować, że umówiła się z nim sam na sam. Bo David zachowywał się naprawdę dziwacznie. Może guz mózgu się odnowił. I co to za zapach? - Ty - powiedział. - To ty zawsze byłaś moją miłością, Meeno. - Davidzie. - Meena była w lekkim szoku. - Rzuciłeś mnie dla Brianny. Powiedziałeś, że chcesz być z kimś, kto daje ludziom życie, a nie z kimś, kto przepowiada śmierć. Pamiętasz?

- Powinienem był zostać z tobą - odparł David. -Naprawdę. Pasowaliśmy do siebie o wiele lepiej niż ja i Brianna. Dlaczego z tobą nie zostałem, Meeno? Dlaczego? Byłaś taka magiczna ze swoją... magią. Wreszcie zrozumiała. Teraz wiedziała przynajmniej, skąd się bierze ten dziwny zapach. I to jej bardzo ułatwiło sprawę. - Okej - powiedziała, rozglądając się po podłodze samochodu za butelką. A może był zaprawiony jeszcze po lunchu? Ale, do licha, ile piją dentyści, kiedy spotykają się na mieście? - Pamiętasz, jak użyłaś na mnie swojej magii - ciągnął - i sprawiłaś, że wyzdrowiałem? Zrób to jeszcze raz. Błagam cię. - To tak nie działa - stwierdziła Meena, ciągle szukając butelki. - Nie mówię, że nie mogę ci pomóc. Bo chyba mogę. Ale będziesz musiał wyjść mi naprzeciw i powiedzieć, gdzie jest butelka. Zawsze pijałeś whisky, o ile dobrze pamiętam... W tej chwili rzucił się na nią, żeby ją pocałować. A ona znalazła whisky. Była w piersiówce, przyciśniętej do jej uda przez kieszeń jego spodni. No cóż, pomyślała Meena. To się zawsze tak kończy, kiedy próbuję kogoś ratować. Dlaczego ciągle to robię? A, no tak. Bo to moja praca. I całe szczęście, bo chyba nie zniosłaby poczucia winy, że kolejny człowiek zmarł na jej wachcie. To zdarzyło się już nieraz, szczególnie od kiedy spiknęła się z Lucienem Antonescu, który, niestety, okazał się jednym z demonów ściganych przez Gwardię Palatyńską - organizację, gdzie znalazła zatrudnienie, kiedy bezceremonialnie wykopano ją z serialu (jeszcze zanim został zdjęty). I to nie pierwszym z brzegu demonem. Władcą wszystkich demonów na świecie, księciem ciemności.

Jeśli chodzi o chłopaków, nie miała za wiele szczęścia. A że większość ludzi nie wierzyła jej, kiedy mówiła im, że niedługo umrą, w tej dziedzinie życia też nie miała zbyt wielu sukcesów. Nie wiedziała nawet, co kazało jej myśleć, że jej eks, David Delmonico, jest wart ratowania. Jak dla niej, świat nie poniósłby szczególnie wielkiej straty, gdyby David po prostu z niego zniknął. Hm, ale było jeszcze jego dziecko. Dziecko powinno mieć ojca. - Meeno - nie przestawał jęczeć David. Na całe szczęście jego usta odsunęły się od jej ust i były teraz przyssane do jèzyi. I chwała Bogu, bo jego oddech cuchnął jeszcze bardziej niż wnętrze auta. Tyle że teraz próbował wsunąć ręce pod głęboki dekolt jej sukienki... sukienki, którą sama obrębiła (no, może z niewielką pomocą Yaleny ze sklepu z odzieżą używaną, bo choć w nowej pracy Meena całkiem dobrze zarabiała, musiała kupić sobie całkowicie nową garderobę, kiedy wszystkie jej stare ciuchy zostały zniszczone przez bandę krewnych Luciena Antonescu, członków klanu Dracul). - Davidzie - powiedziała, dźgając go łokciem w bark. Ale nie za mocno, bo trochę było jej go żal. Przecież był umierający. - Nie o to mi chodziło, kiedy do ciebie zadzwoniłam. - Tak. - Wydał z siebie kolejny jęk. - Och, tak, właśnie o to. Moja piękna Meeno. Ależ byłem głupcem... - Davidzie. - Poderwała jego głowę, ciągnąc za włosy, i spojrzała mu w oczy. Czy raczej pijane szparki. - Cso? - wybełkotał. - Przykro mi, że masz kłopoty w życiu osobistym -ciągnęła. - Ale wybrałeś Briannę zamiast mnie, pamiętasz? A ja ułożyłam sobie życie.

- Ale. - Jego oczy odrobinę oprzytomniały. - Powiedziałaś przez telefon, że się z nikim nie spotykasz. Ciągle trzymała go za włosy. - Nie spotykam się. - Jak to miło z jego strony, że wytknął jej, że jest samotna. Jakby to była jej wina, że jej ostatni facet próbował puścić z dymem połowę Upper East Side. - Ale na jakiej podstawie sądzisz, że mogłabym mieć ochotę na romans z tobą? Pokiwał na nią palcem. - Pogódź się z tym, Meeno - powiedział. - Fakt, że jesteś sama, oznacza, że ciągle coś do mnie czujesz. - A może oznacza, że po tobie był ktoś, do kogo ciągle coś czuję. Taka możliwość nie przyszła ci do głowy? No tak, tak też myślałam. - Puściła jego głowę, by schylić się i wyjąć kluczyki ze stacyjki. Davidzie, jedź do domu. Wytrzeźwiej i wracaj na przedmieścia. Nie mogła mu powiedzieć. Nie w taki sposób. Nie teraz, kiedy był tak pijany i zachowywał się tak fatalnie. Po pierwsze, mógł tego nie pamiętać, kiedy już wytrzeźwieje. A po drugie, mógł źle przyjąć tę informację. Kto to wie, co mógłby zrobić? Może nawet skoczyłby z mostu George'a Washingtona. Poza tym zawsze istniała szansa - o czym Meena już się przekonała - że sprawy potoczą się dobrze. Przeznaczenie nie jest wyryte w kamieniu. Wystarczyło spojrzeć na Davida. Ostrzegła go już raz, że jest umierający, on zadbał o zdrowie i teraz był... No cóż, może David nie był najlepszym przykładem. Ale mogłaby podać wiele innych. Choćby taki Alaric Wulf, jeden z gwardzistów palatyńskich, z którymi pracowała. Praktycznie co dzień ostrzegała go przed jakimś nowym niebezpieczeństwem, w które się pakował, a ponieważ jej słuchał, nie umierał.

Wielka szkoda, że nie chciał jej słuchać w żadnej innej kwestii. - Doceń to, co masz, Davidzie - powiedziała Meena, zamiast ostrzegać go, że jego dni są policzone. Znów. - Bo masz bardzo wiele, a prawda jest taka... że może niedługo nie będziesz tego miał. - Ale - wymamrotał ze skołowaną miną - ja chcę ciebie. - Nie - odparła stanowczo Meena. - Rzucenie mnie dla Brianny było twoim najmądrzejszym posunięciem. Uwierz mi. Ty i ja nie byliśmy stworzeni dla siebie. A teraz możesz pojechać taksówką na stację Penn i wrócić pociągiem do swojego miłego, bezpiecznego domu w New Jersey. Kluczyki odeślę ci pocztą. - Zadyndała mu nimi przed twarzą. - Kiedyś mi za to podziękujesz, zobaczysz. Pewnie grubo później, kiedy już wytrzeźwieje, dowie się od niej, co go czeka i umówi się na kompleksowe badania. Zaczęła otwierać drzwi, żeby wysiąść z samochodu i wrócić do swojego nowego mieszkania, nowego życia -życia, od którego David, gdyby wiedział o nim cokolwiek, zwiałby w ułamku sekundy. Tego była pewna. Bo Meena Harper wiedziała o wielu rzeczach, o których nie wiedział jej były chłopak. Wiedziała nie tylko to, kiedy umrą ludzie, czy że demony i łowcy demonów nie są fikcją, ale i to, że każda istota na ziemi, czy to demon, czy nie demon, zdolna jest do czynienia dobra i zła. I że do przekroczenia granicy w jedną lub drugą stronę wystarczy najlżejsze pchnięcie. Wielka szkoda, że jej jasnowidzenia mówiły tylko, kiedy takie pchnięcie może być konieczne, czy też w którym kierunku... i że ostrzegały ją przed niebezpieczeństwem grożącym każdemu innemu, tylko nie jej. Ta informacja mogłaby jej się teraz bardzo przydać, bo kiedy zaczęła wysiadać z samochodu Davida, jego ręka

wystrzeliła błyskawicznie i uwięziła jej nadgarstek w żelaznym uścisku. Najgorsze było to, że nic nie mówił. Po prostu ściskał jej nadgarstek, patrząc na nią martwymi oczami. A potem otworzył usta, odsłaniając dwa spiczaste kły.

Rozdział 2 Reakcja Meeny była czysto instynktowna. Poderwała dłoń, w której wciąż trzymała kluczyki, i spróbowała wbić mu je w twarz. Ale David - wykazując się zdumiewającym refleksem, jak na kogoś tak pijanego - chwycił jej dłoń, zanim kluczyki w ogóle zbliżyły się do jego skóry. Po czym spokojnie uniósł jej ręce nad głowę, chwycił oba nadgarstki i jedną ręką przycisnął je do zagłówka. W następnej sekundzie pociągnął za dźwignię, składając oparcie fotela do tyłu; teraz Meena leżała w samochodzie niemal poziomo. Zanim się obejrzała, jej eks leżał na niej. Patrzyła na niego, targana mieszaniną uczuć: strachu, oburzenia, upokorzenia i zaskoczenia. Jak to się stało? I jak mogła być taka głupia? Jak mogła nie dostrzec, że te wszystkie sny o Davidzie były ostrzeżeniem, a nie przepowiednią? To nie był nawrót guza mózgu. David został przemieniony w wampira. Ale jak? I przez kogo? Gwardia Palatyńska, organizacja, w której Meena aktualnie była zatrudniona, przez ostatnie sześć miesięcy tropiła i unicestwiała wszelkie demoniczne życie na obszarze trzech stanów, z systema-

tyczną brutalnością, która sprawiała, że nawet Meenie -choć miała wszelkie powody, by nienawidzić demonów -było ich trochę żal. To nie miało prawa się dziać. A już z pewnością nie miało prawa przydarzyć się jej. Została przeszkolona, by umieć wystrzegać się dokładnie takich sytuacji. - David. - Stęknęła, próbując wyrwać nadgarstki z jego uścisku. Gdyby tylko sięgnęła do torebki, mogłaby wyjąć zastrugany kołek, który zawsze nosiła ze sobą, i wbić mu go w serce. Nagle przypomniała sobie, że nie zabrała nawet torebki. Wypadła z mieszkania tylko z komórką i kluczami w kieszeni lekkiego, wełnianego kardigana, który zarzuciła na siebie, wychodząc. Nie spodziewała się, że to spotkanie potrwa tak długo. Przecież chciała mu tylko powiedzieć, że jest umierający. Ale nie był umierający. Był już martwy. I dlatego nie mogła wyrwać rąk z jego chwytu. Bo jego palce naprawdę były jak z żelaza. - Kto ci to zrobił? - spytała gniewnie. - Jak to się stało? I czego chcesz? - A jak myślisz, czego chcę? - wybełkotał. Jego martwe oczy wciąż nie były otwarte do końca. Był znacznie cięższy od niej. Jego tułów przytłaczał ją martwym ciężarem. Dosłownie. I był strasznie silny. A jego oddech wciąż cuchnął. - Wiesz, dla kogo teraz pracuję? - wycedziła przez zęby. - Lepiej mnie puść, bo inaczej wpakujesz się w takie kłopoty, że nie masz pojęcia. - Nie - odparł wprost i opuścił głowę w stronę jej szyi. Jej sukienka była rozldoszowana i raczej krótka. Meena zastanawiała się nawet, czy nie przebrać się w coś bardziej konserwatywnego, biorąc pod uwagę powód spotkania, ale wróciła z pracy dość późno i nie miała na to czasu.

Teraz się z tego cieszyła. Mogła z łatwością poderwać kolano i kopnąć go tam, gdzie boli. Ale nie było to proste, kiedy na przeszkodzie stała jej deska rozdzielcza, nie wspominając już o ciężarze ciała Davida, który wbijał ją w siedzenie. Oddychanie też nie było łatwe, a nadgarstki miała ściśnięte tak mocno, że dłonie zdrętwiały jej z braku krążenia. Jej panika narastała. Nie tylko ze względu na kły, które nie przebiły jeszcze jej skóry, ale i na ten twardy przedmiot, który przyciskał się do niej przez spodnie Davida. To nie była tylko piersiówka. Już nie. Kiedy David wolną ręką zaczął się szamotać z rozporkiem, wola przetrwania wyparła z mózgu Meeny wszelkie racjonalne myśli. Wypełniła płuca cuchnącym powietrzem i wydała z siebie przeszywający wrzask; David, którego ucho było tuż przy jej ustach, poderwał głowę od jej szyi i zaklął. W tej chwili drzwi volvo Davida, od strony kierowcy, otworzyły się gwałtownie. A raczej zostały wyrwane z zawiasów. Sekundę później Davida już nie było. Wydawało się, że po prostu zniknął. W jednej chwili leżał tu, na niej. W następnej nie leżał. Zdezorientowana i osłupiała Meena nie podnosiła się przez chwilę. Próbowała złapać oddech, przywrócić krążenie w dłoniach i zrozumieć, co się właśnie wydarzyło. Czyżby to był sen? Ta jego część, kiedy próbowała postąpić jak należy i ratować Davida Delmonico, który ewidentnie wcale nie zasługiwał na ratowanie, a on okazał się wampirem? Ale nie. Bo kiedy odwróciła głowę, zobaczyła, że drzwiczki samochodu od strony kierowcy naprawdę zniknęły.

Na pustej ulicy panowała cisza, jeśli nie liczyć zwykłych odgłosów miasta... w oddali zawyła syrena. Meena słyszała samochody na głównej alei. Gdzieś niedaleko z otwartego okna płynęła muzyka. I nagle, nie wiadomo skąd, na maskę spadło ciało, aż całe auto zakołysało się jak wagonik karuzeli. Przednia szyba wgięła się do środka i popękała. Meena znów wrzasnęła; jej głos rozległ się echem w pustej ulicy. David leżał kompletnie nieruchomo, zupełnie jak trup. Nie miała pojęcia, co mu się stało - mógł zostać porwany przez latające małpy i zrzucony bez życia na maskę własnego samochodu, na której leżał teraz, nieruchomy i niewidzący, dopóki sprawca tego wszystkiego nie zapukał grzecznie w zamknięte okienko od jej strony. Wrzasnęła znów, bo w pierwszej chwili nie rozpoznała mężczyzny patrzącego na nią przez szybę. - Meena? - Jego ciemne oczy były pełne troski. -Wszystko dobrze? Był to Lucien Antonescu. Rozdział 3 Nic mi nie jest - odparła odruchowo. Odblokowała i otworzyła drzwiczki, po czym wysiadła z samochodu, trochę chwiejnie, ale z całą godnością, na jaką mogła się zdobyć. Lucien przytrzymał jej drzwi, bo był mężczyzną, który zawsze pamiętał, by przytrzymać otwarte drzwi przed kobietą.

Był też mężczyzną, który na oczach Meeny zdemolował kościół i o mało nie zabił jej samej i sporej liczby jej przyjaciół. Nie mogła nie brać tego pod uwagę. - Na pewno wszystko w porządku? - spytał grzecznie jeszcze raz. Szczerze mówiąc, miała wrażenie, że zaraz zemdleje, ale skłamała i powtórzyła: - Nic mi nie jest. - Chociaż nie do końca było to kłamstwo. Teraz, kiedy wysiadła już z samochodu, nocne powietrze, cudownie świeże po cuchnącym wnętrzu volva, mimo pojemników na śmieci stojących wzdłuż całej uliczki, ożywiło ją trochę. - Czy on - spojrzała przez ramię na Davida, który wciąż leżał rozciągnięty na masce własnego samochodu z nienaturalnie przekrzywioną głową. Szybko odwróciła wzrok.-Czy on... Lucien zmarszczył brwi. - Z technicznego punktu widzenia był martwy, zanim się zjawiłem. Ale nie, w tej chwili tylko dochodzi do siebie po skręceniu karku. Proszę. Krwawisz. Podał jej chusteczkę. Przestraszona Meena spojrzała w dół, po sobie. Przód jej sukienki zachlapany był krwią. - O Boże! - krzyknęła. - Gdzie...? Lucien kiwnął ręką w kierunku jej gardła. - On mnie ugryzł? - Poniewczasie przypomniała sobie, jak David przycisnął usta do jej szyi, i jaką ulgę poczuła, że nie musi już wąchać jego cuchnącego oddechu. - Ale ja nic nie czułam... Urwała. Przy innych okazjach, kiedy została ugryziona, też nic nie czuła. Ugryziona, dodajmy, przez mężczyznę stojącego obok niej. - Nie. Tego się nie czuje. - Było jasne, że Lucien też pamięta te okazje. Ale dyskretnie odwrócił od niej

oczy i spojrzał na Davida. - Kto to jest? Jakiś twój przyjaciel? Słowo „przyjaciel" wymówił z niesmakiem, choć taktownie starał się tego nie okazać. - To tylko gość, z którym kiedyś chodziłam - odparła. Przycisnęła chusteczkę do szyi, patrząc na Luciena i myśląc, że dokładnie to samo mogłaby powiedzieć o nim. Tyle że on byt w o wiele lepszej formie niż David. Zastraszająco wysoki i barczysty, z gęstymi, błyszczącymi włosami, w ciemnym garniturze Brioni i śnieżnobiałej koszuli był przystojny i zadbany jak zawsze. Jakby od ich ostatniego spotkania nie minął nawet jeden dzień. Tak naprawdę minęło sześć miesięcy. Sześć miesięcy, podczas których jej współpracownicy, a w szczególności Alaric Wulf, przeczesali każdy centymetr miasta i okolicznych gmin, szukając go bezskutecznie. A mimo to stał tu przed nią, jakby nigdy nie odszedł. - Miałam złe sny na jego temat - ciągnęła powoli Meena. Wciąż czuła się lekko ogłuszona. - Chciałam mu powiedzieć, że jest w niebezpieczeństwie... - Oczywiście że chciałaś - powiedział Lucien. Kąciki jego ust wygięły się lekko do góry, jakby coś go bawiło. -Domyślam się, że to on wybrał miejsce waszego spotkania? - Nie. Ja wybrałam. Ale... - Stała bezradnie, z nadgarstkami wciąż obolałymi od brutalnego uścisku Davida. - Jak to się mogło stać? - Najwidoczniej obracał się w innym towarzystwie niż w czasach, kiedy go znałaś - odparł Lucien. Przestał się uśmiechać. - Cóż, bardzo nieliczni ludzie potrafią się oprzeć, kiedy ktoś zaoferuje im nieśmiertelność. Wampi-ryzm to niezwykle kuszący i ekscytujący styl życia. Meena spojrzała w ziemię. Ona sama należała do tych „nielicznych ludzi", którzy oparli się, gdy zaproponowano

im ten kuszący i ekscytujący „styl życia". To dlatego ona i Lucien nie byli już razem. A w każdym razie byl to jeden z powodów. - Po prostu nie mogę uwierzyć, że on dał się w to wciągnąć - powiedziała. - Miał żonę. I dziecko. - No cóż, teraz nie ma już niczego - rzucił cierpko Lucien. - Z wyjątkiem nienasyconego apetytu na krew. No i na alkohol, najwyraźniej. Śmierdzi jak bimbrownia. - Zabrałam mu kluczyki. - Meena uniosła je do góry. -Myślałam, że uchronię go przed jazdą po pijanemu. Nie wiedziałam, że nic mu nie grozi, nawet jeśli wyjedzie na drogę w takim stanie. - Jak widzisz, coś mu jednak groziło - stwierdził Lucien. - Ale nie przez jazdę po pijanemu. Meena była przygnębiona, i to nie tylko z powodu Davida. Nie tak wyobrażała sobie kolejne spotkanie z Lucienem. A wyobrażała sobie to spotkanie więcej razy, niż miała ochotę przyznać. Wiedziała, że to źle, i to nie tylko dlatego, że ścigał go cały walczący z demonami świat - jego czarno-białymi zdjęciami były wytapetowane niemal wszystkie ściany kwatery głównej Gwardii Palatyńskiej; Meena mijała je codziennie, kiedy przychodziła do pracy, ale i z powodu całkiem innych snów, które miewała. Snów, które prześladowały ją od czasu rozstania z Lucienem i zaczęły się dużo wcześniej niż te o Davidzie. Właśnie te sny skłoniły ją do złożenia nietypowego zamówienia w pewnej ściśle tajnej bibliotece absolutnie niedostępnej dla urzędników jej szczebla - należącej do jej pracodawcy. Meena nie miała nawet stuprocentowej pewności, że to, czego szuka, tam jest. Ale jeśli było, mogło być kluczem do wszystkiego.

Jak na razie jedyną odpowiedzią był gromki, Brak Odpowiedzi. - Jak mogłam nie zauważyć od razu, że on już jest martwy? - spytała ponuro, patrząc na ciało Davida. Jeśli od tej pory tak to miało wyglądać, spokojnie mogła odejść ze służby. Już chyba lepiej by było dla niej, gdyby wróciła do pisania scenariuszy. Ale z drugiej strony, nikt z jej znajomych scenarzystów nie mógł znaleźć pracy, od kiedy na topie byty reality show. - Nie bądź dla siebie zbyt surowa - powiedział Lucien, znów się uśmiechając. - Jest świeżo przemieniony, ma najwyżej dzień czy dwa. 1 nie radzi sobie z tym najlepiej, sądząc po tym, ile wlewa w siebie alkoholu. I oczywiście gdyby wrócił do domu, zabiłby i dziecko, i jego matkę. Więc jednak ocaliłaś dzisiaj dwa istnienia. - To ty ocaliłeś dzisiaj dwa istnienia - powiedziała, spoglądając na niego. Koniecznie musiała powiedzieć o tym Alaricowi Wulfowi, który twierdził z całym przekonaniem, że Lucien to wcielenie zła. Ale czy ktoś zły byłby zainteresowany ratowaniem ludzi? - Trzy, jeśli doliczyć mnie. - Nie wydaje mi się - odparł chłodno Lucien. - On nie chciał cię zabić. - Machnął dłonią, wskazując jej gardło. -Czy mogłabyś...? Trochę mnie to... rozprasza. - Och. - Czerwieniąc się, przycisnęła chusteczkę do rany na szyi. - Wybacz. Pomyślała ponuro, że to raczej nie dodaje wiarygodności jej teorii, że Lucien nie jest taki jak inne wampiry. Najwyraźniej nie był odporny na widok krwi. Nawet jej krwi. - A mogę spytać - Lucien przeszedł nagle przez ulicę w stronę jakichś starych mebli zwalonych na kupę obok pojemników na śmieci przy czyimś ganku - dlaczego zgodziłaś się wsiąść do jego samochodu? Myślałem, że nauczyłaś się już być ostrożniejsza.

Meena obwiązała sobie szyję chusteczką. Zobaczyła, że Lucien przechylił na bok wyrzucone krzesło i mocno kopnął jedną z jego nóg. - Szczególnie... - Podniósł odłamany kawałek drewna i podał Meenie, po czym podszedł do Davida, który zaczął się budzić, mimo koszmarnie wykręconej szyi. - ...biorąc pod uwagę twoje nowe miejsce zatrudnienia. Czyżby cię nie przeszkolili? Oburzona Meena wysunęła podbródek. - Oczywiście że przeszkolili. Ale to było co innego. Ja go znam. - Znałaś - poprawił ją Lucien. - Chodziło mi o to, że jesteśmy starymi przyjaciółmi -ciągnęła Meena. - Kiedyś mieszkaliśmy razem. A mimo to byłam ostrożna. Nie powiedziałam mu, gdzie mieszkam. Zrobił cierpką minę. - Rzeczywiście. Dobrze strzeżesz tej informacji. Spojrzała na niego bystro. Co to miało znaczyć? Czyżby jej szukał, tak jak Gwardia Palatyńska szukała jego? No cóż, najwyraźniej ją znalazł. I to pewnie już jakiś czas temu. Była ciekawa, dlaczego czekał, aż ktoś ją zaatakuje, zanim zdecydował się z nią porozmawiać. - Po prostu nie przyszło mi do głowy - przyznała zniechęcona, kiedy David zaczął masować szyję i jęczeć -że ktoś, kogo kiedyś kochałam, może chcieć mnie zabić. - Ale przecież on nie chciał cię zabić - odparł Lucien. - Myślałem, że to zrozumiałaś. Co to opowiadałaś mi kiedyś o córce króla Troi? Oczy Meeny nagle wypełniły się łzami... nie z powodu jego wymówki, ale przez to, że pamiętał. Rozmawiali o tym kiedyś, w szczęśliwszych czasach. Meena była pewna, że już nigdy nie zazna takiego szczęścia. Chyba że jakimś cudem zdoła udowodnić wszystkim - łącznie z samym Lucie-nem - że on nie jest takim potworem, na jakiego wygląda.

- Że otrzymała dar jasnowidzenia - odparła, nie odrywając oczu od ziemi, w nadziei, że Lucien nie zauważy łez wzbierających jej pod powiekami. - A ponieważ nie odwzajemniła miłości boga, przemienił on jej dar w przekleństwo, tak, że nikt nie wierzył w jej przepowiednie, chociaż były trafne. - No cóż - powiedział Lucien. - W twoje przepowiednie ktoś wierzy. Oni - rzucił gorzko, wskazując podbródkiem Davida. - Jak wiesz, każdy demon, który napije się twojej krwi, na jakiś czas wchodzi w posiadanie twojego daru jasnowidzenia. Dla większości z nich to nieodparta pokusa. I najwyraźniej są skłonni nawet przemienić w wampiry twoich przyjaciół i członków rodziny, byle tylko wywabić cię z ukrycia. Kiedyś zaproponowałem ci, że cię przed tym ochronię, ale odmówiłaś. Meena otarła nadgarstkiem wilgotne oczy, urażona jego słowami. - Masz rację - mruknęła, patrząc na Davida, który wił się na masce samochodu, usiłując przekręcić głowę do normalnej pozycji. - Nie powinnam była się z nim spotykać. Nie powinnam była wychodzić z mieszkania w innym celu, niż żeby pójść do pracy. Dlaczego miałabym oczekiwać, że będę miała normalne życie, skoro jestem, kim jestem? Lucien spojrzał na nią ze skruszonym wyrazem twarzy. - Meeno - powiedział, najwyraźniej żałując swoich szorstkich słów - nie chodziło mi o to... - Nie - przerwała mu, wzruszając ramionami. - Taka jest prawda. Nie zgadza się tylko jedno. - W jej oczach nie było już łez, kiedy podniosła na niego spojrzenie. - Ty nie jesteś bogiem, Lucien. - Nie. - Skrzywił usta w bolesnym grymasie. - Wiem, że nie jestem. Gdybym był, to... Ale nie zdążył dokończyć, bo w tej chwili David, z głową ustawioną mniej więcej normalnie, usiadł i spojrzał na nich.

- A ty to kto? - spytał gniewnie Luciena. Niebo, do tej pory bezchmurne, pociemniało. Księżyc zniknął za warstwą burzowych chmur. Muzyka dobiegająca z pobliskiego okna już dawno umilkła. Zerwał się zimny wiatr, unosząc suche liście i porzucone reklamówki, szarpiąc włosy Meeny i brzeg jej sukienki. - Powinieneś mnie znać. - Głos Luciena był tak głęboki i władczy, że Meena poczuła jego rezonans we własnej piersi. I tak lodowaty, że jej ręce pokryły się gęsią skórką. - Jam jest bezbożny, władca wszystkich demonów po śmiertelnej stronie piekieł, zło w ludzkiej postaci. Jam jest mroczny książę, syn Viada Palownika, znanego również pod imieniem Draculi. Przy słowie „Draculi" kolejny podmuch wiatru przemknął uliczką, tym razem od drugiego końca, przeganiając liście i reklamówki w przeciwną stronę. Meena zadrżała i szczelniej otuliła się kardiganem, przytrzymując go na piersi. David jakby dopiero teraz ją zauważył. - A - stwierdził trochę mniej zaczepnym tonem. Zaczął się odchylać od Luciena, w stronę Meeny. Teraz pamiętam. Zdaje się, że wspominali mi o tobie. Ale mówili też, że nie żyjesz... - Jak widzisz - odparł Lucien, chwytając Davida za gors koszuli i przyciągając go bliżej - byli źle poinformowani. A teraz gadaj, kim są ci „oni"? David zerknął na Meenę. - Hej - rzucił do niej. - Nie pomożesz mi? Kawałkiem drewna, który dostała od Luciena, wskazała chusteczkę przewiązaną na swojej szyi. - Przepraszam - powiedziała. - Pamiętasz to? Ty mi to zrobiłeś. To, i parę innych rzeczy o których mogłabym wspomnieć, ale nie wspomnę. David, ku jej zaskoczeniu, wybuchnął płaczem. - Wybacz mi - wyszlochał. - Ja nie chciałem. Przysięgam, że nie chciałem. Nie mogłem się powstrzymać. Nie

wiem, co się ze mną ostatnio dzieje. Chyba jestem chory, czy coś. Meeno, możesz dotknąć mojego czoła? Zdaje się, że mam gorączkę. Meena uniosła brwi. - Hm. Jestem w zasadzie pewna, że to nie gorączka. Lucien nie zamierzał tolerować tego teatrzyku w wykonaniu Davida. Podniósł go z maski samochodu, trzymając za przód koszuli. - Gadaj, kto cię przemienił - rozkazał - i kto cię nasłał na tę dziewczynę, albo tym razem urwę ci głowę. - Nie wiem - upierał się David, szlochając. - Nie wiem, o czym mówisz. Proszę, postaw mnie na ziemi. Przepraszam za to, co zrobiłem Meenie. Mówiłem przecież, że nie mogłem się powstrzymać... Lucien ścisnął go za gardło, tłumiąc resztę jego słów. Choć oczywiście wampiry nie oddychają, dźwięki, jakie zaczął wydawać David, były nie do zniesienia dla Meeny. Było jasne, że strasznie cierpiał. - Lucien - powiedziała ze ściśniętym sercem. - Przestań. Robisz mu krzywdę. Przecież powiedział, że nic nie wie. - Kłamie - odparł obojętnie Lucien. Nawet na nią nie spojrzał. - To okrutny, podstępny demon. - Znam paru ludzi, którzy mogliby to samo powiedzieć o tobie - stwierdziła. - Jak mam ich przekonać, że są w błędzie i powinni dać ci drugą szansę, jeśli nie chcesz zrobić nic, by im udowodnić, że się mylą? Lucien posłał jej spłoszone spojrzenie przez ramię. - O czym ty mówisz? - Ja wiem, że w tobie jest dobro, Lucien I próbuję przekonać ludzi, z którymi pracuję, że mam rację. Ale ty bardzo mi to utrudniasz, kiedy tak torturujesz ludzi. Nawet tych, którzy być może sobie zasłużyli. Patrzył na nią, jakby zwariowała.

- Jak możesz mnie prosić, żebym mu okazał łaskę? Akurat ty? - spytał. - Po tym, co próbował ci zrobić? Jak możesz się nad nim litować? Przecież w nim nie ma już ani odrobiny człowieczeństwa. - Może w przypadku Davida to prawda - odparła Meena. - Ale nie wierzę, że z tobą jest tak samo. Jak mogę wierzyć po tym, co razem przeszliśmy? Ale jeśli ty sam w to wierzysz... - ciągnęła, sięgając do kieszeni - niech ci będzie. - Co ty robisz? - spytał z osłupiałą miną, kiedy wyjęła komórkę. - Wykonuję swoją pracę - powiedziała. Nie potrafiła wymyślić żadnego innego sposobu, by wreszcie otworzyć mu oczy. - Jesteś okrutnym, podstępnym demonem. On też. Więc dzwonię do Gwardii Palatyńskiej z raportem, że was widziałam. Ich oczy się spotkały, kiedy uniosła telefon do ucha. I przez moment wydawało jej się, że wszystko zniknęło... ciemna, pusta ulica, skomlący wampir, roztrzaskana przednia szyba, zdemolowany samochód. Wszystko. Byli tylko oni dwoje, tak jak kiedyś - zanim odkryła, że on jest wampirem, zanim on odkrył przekleństwo jej straszliwego daru - kiedy byli tacy zakochani, tacy pełni nadziei na przyszłość. Przyszłość, która rozpadła się na drobne kawałki, kiedy w progu mieszkania Meeny stanął Alaric Wulf z informacją o prawdziwej tożsamości Luciena. I w tej chwili - kiedy ona i Lucien byli zajęci sobą, kiedy tonęli nawzajem w swoich spojrzeniach David udowodnił, że naprawdę stracił wszelkie ślady człowieczeństwa, a demon w nim całkowicie przejął nad nim kontrolę. Rzucił się na Luciena i uderzył go tak mocno, że ten, zaskoczony, zatoczył się kilka kroków do tyłu, wypuszczając Davida z rąk.

Co dało Davidowi wystarczająco dużo czasu, nie żeby uciec, jak zapewne zrobiłby każdy inny demon, ale by rzucić się wprost na Meenę z twarzą wykrzywioną grymasem wściekłości i nienawiści, z rozdziawionymi ustami, gotowymi, by zatopić w jej gardle ostre jak brzytwa kły. Lucien skoczył za nim, ale było za późno. Na nieszczęście dla Davida. Bo tym razem Meena była gotowa na jego przyjęcie. Po prostu nadstawiła ostry kawałek nogi od krzesła, który dał jej Lucien. Dzięki rozpędowi Davida - i pewnemu chwytowi Meeny - kołek wbił się w środek jego piersi. Zdumiony wampir spojrzał w dół. - Meeno - rzucił lekko urażonym tonem. Po sekundzie już go nie było; eksplodował w chmurze kości i pyłu. Rozdział 4 Meena przez chwilę gapiła się w miejsce, gdzie jeszcze przed sekundą stał David. W końcu spojrzała na kołek, który trzymała w jednej ręce, i na komórkę w drugiej. Nie zdążyła wcisnąć „Połącz". Uniosła wzrok na Luciena. Stał kilka kroków od niej, z wyrazem twarzy, którego nie rozpoznawała... a przynajmniej nie pamiętała, by kiedykolwiek widziała go u niego. Co to było? Niepokój, z pewnością. Troska o nią, tak. Ale było coś jeszcze. Co takiego? Czyżby to był... ból? Ale to było niemożliwe. Przecież był księciem ciemności. Nie był zdolny do odczuwania bólu.

A w każdym razie to powtarzali jej wszyscy w Gwardii Palatyńskiej, w szczególności Alaric Wulf. - Nic ci nie jest? - spytał ją. - Przepraszam, zaskoczył mnie. Nie jestem... Nie powinienem był do tego dopuścić. Meena otworzyła usta, by odpowiedzieć... Ale zanim zdążyła się odezwać, dotarł do niej dźwięk -odgłos kroków - zbliżający się szybko gdzieś z tyłu. Ktoś nadchodził. Ale kto? Przecież nie wezwała odsieczy. A David nawet nie pisnął, kiedy eksplodował. Zmrużyła oczy i wpatrzyła się w ciemność. Część żarówek w latarniach była wypalona, duże połacie kwartału tonęły w ciemności. Nie wiedziała o tym, wybierając ten adres jako miejsce spotkania, i nie zauważyła tego, kiedy tu przyszła. Teraz zadawała sobie pytanie, czy ktoś, albo coś, wy-tłukł żarówki celowo, wiedząc, że ona się tu zjawi. - Meeno - rzucił Lucien niespokojnym tonem. On też usłyszał kroki. Nowa praca w Gwardii zwykle nie wymagała od Meeny podejmowania błyskawicznych decyzji. To był jej pierwszy raz w terenie, jako że uznawano ją za zbyt cennego pracownika, by dopuszczać ją w pobliże rzeczywistej aktywności demonów. Godziny pracy spędzała w murach głównej kwatery Gwardii i zajmowała się wyłącznie ustalaniem, kto z jej kolegów zetknie się ze śmiertelnym zagrożeniem podczas wykonywania misji. A kiedy w Ameryce Północnej demoniczna aktywność była niska, Meena po całych dniach gadała przez skype'a z zagranicznymi jednostkami... albo przeszukiwała dostępne w Internecie działy nieprawdopodobnie bogatej Biblioteca Apostólica Vaticana, do której miała nieograniczony dostęp jako pracowniczka Gwardii Palatyńskiej, militarnej jednostki watykańskiej. Oznaczało to,

że wolno jej było wchodzić nawet do tajnych archiwów watykańskich, niedostępnych dla ogółu. Miała tam szukać wszystkiego, co mogłoby pomóc Gwardii w wojnie z istotami paranormalnymi. Ale oczywiście szukała czegoś o wiele bardziej osobistego. I niedawno to znalazła, a przynajmniej tak jej się zdawało. Teraz, z sercem tłukącym się o żebra, zrozumiała, że musi działać szybko, bo inaczej cała jej ciężka praca ostatniego pół roku, a szczególnie ostatnich dwóch miesięcy, pójdzie na marne. Schowała więc komórkę z powrotem do kieszeni kardigana, razem z kluczykami Davida, które wrzuciła tu wcześniej. Potem odruchowo wypuściła kołek... Ale zanim zdążył uderzyć o chodnik, Lucien chwycił go w powietrzu i wsunął do kieszeni marynarki. - Chodźmy - powiedział, obejmując ją ramieniem i odwracając w stronę najbliższej ruchliwej ulicy. - Dlaczego... - Nagle zrozumiała. - Och, oczywiście -powiedziała. Było jej głupio. Zabijała już wcześniej wampiry, ale nigdy w taki sposób. - Dowody. Są na nim moje odciski palców. Ale nie ma ciała. Więc... Szła dalej, coraz bardziej spanikowana, bo kroki za nimi zdawały się przyspieszać. Kto to mógł być? Na pewno nie gwardziści, bo przecież po nich nie zadzwoniła... chociaż jej komórka miała wbudowany nadajnik GPS. Ale kto mógł ich zaalarmować? Nie policja, bo byłoby słychać syreny... - Wszystko jest w porządku - mówił Lucien. On też wydawał się zaniepokojony krokami. Widziała, że kilka razy obejrzał się za siebie. Był obdarzony siłą i mocami, które, zdaniem Gwardii Palatyńskiej, przekraczały moce jakiejkolwiek innej nadnaturalnej istoty. Ona sama widziała, jak robił rzeczy,

do których nie byłby zdolny żaden śmiertelnik, włącznie z przemianą w stworzenie dwanaście razy większe od normalnego człowieka. Ziejące ogniem. Ledwie kwadrans wcześniej wyrwał zamknięte drzwi volva kombi i cisnął dorosłego mężczyznę tak wysoko w powietrze, że ciało spadło na ziemię dopiero po kilkunastu sekundach. Ale może te wyczyny, plus cios z zaskoczenia, zadany przez Davida, kosztowały Luciena więcej, niż sądził, bo z jakiegoś powodu nie porwał jej i nie odleciał ani nie rozpłynął się w powietrzu, choć, jak wiedziała, potrafiłby zrobić i jedno, i drugie. Nawet nie przyspieszył kroku, choć była pewna, że tak samo jak i ona chciał się stąd wynieść jak najprędzej. Co się z nim działo? Sprawiał wrażenie niemal... - Nic ci nie jest? — spytała, obejmując go w pasie. — Oprzyj się na mnie. - Meeno - warknął. - Czuję się doskonale. - Oczywiście że tak - potwierdziła. - Oboje się czujemy. Nie wierzyła w ani jedno swoje słowo. Skręcili w lepiej oświetloną, o wiele bardziej ruchliwą ulicę. Były tu pary spacerujące z psami, na każdym rogu stały rodziny, czekające na zmianę świateł, by móc przejść na drugą stronę - wszyscy śpieszyli się na Festyn Świętego Januarego, który zaczął się właśnie w Małej Italii, kilka przecznic dalej. Wszyscy się śmiali, rozkoszowali się ciepłym, wrześniowym powietrzem. Nikt nie zwracał najmniejszej uwagi na mężczyznę obejmującego ramiona dziewczyny z białą chusteczką zawiązaną na szyi. Nikt nie zauważał, że ona obejmowała go w pasie pod marynarką, i że być może byli ścigani. - Ciągle są za nami? - spytał zwięźle Lucien. Meena obejrzała się przez ramię. - Nie widzę. Nie przyjrzałam im się dobrze. A ty?

Pokręcił głową. - To pewnie ci sami, którzy przemienili twojego przyjaciela, a potem nasłali go na ciebie. - W takim razie - powiedziała, rozglądając się po twarzach uśmiechniętych ludzi, świętujących pierwszą noc weekendu - wampiry. Trudno było uwierzyć, że w taki ładny, ciepły wieczór mogło istnieć coś tak złowrogiego. Ale przecież dopiero co zabiła jednego. I obejmowała w pasie drugiego. - Mogę ci powiedzieć tyle, że to nikt z mojego klanu - stwierdził. - Twoi koledzy z nowej pracy wykonali doskonałą robotę, unicestwiając ich niemal co do jednego. - Powiedziałeś Davidowi, że władasz wszystkimi demonami po tej stronie piekieł - mówiła Meena, ignorując jego sarkazm. - Więc jak którykolwiek z nich mógłby zrobić coś takiego bez twojej wiedzy? Ciemne oczy Luciena błysnęły groźnie. - Ostatnio byłem raczej... nieosiągalny - odparł. Był dziwnie oszczędny w słowach; Meena nie wiedziała, czy to dlatego, że poruszyła drażliwy temat, czy dlatego, że właśnie dotarli do skrzyżowania i czerwone światło kazało im czekać. Przed ich nosami przemknął z rykiem autobus, potem z tuzin taksówek, więc nie mogli przejść. Czuła napięcie ciała Luciena i widziała, że niespokojnie przepatruje tłum weekendowych imprezowiczów. Dostrzegła też - dopiero teraz - słabe, fioletowe sińce pod jego ciemnymi oczami, wyraźnie widoczne w o wiele jaśniejszych światłach głównej ulicy. Nie bardzo wiedziała, co to oznacza, kiedy wampir ma sińce pod oczami. Ten temat nie wypłynął jakoś ani razu podczas jej szkolenia w Gwardii Palatyńskiej. Zaczynała jednak podejrzewać, że mimo nieskazitelnego garnituru i błyszczących włosów Lucien nie spędził

miesięcy od ich ostatniego spotkania w jakimś wampirycznym ośrodku wypoczynkowym, relaksując się w cieniu na leżaku. Było jasne, że cierpiał w jakiś sposób. - Lucien, naprawdę dobrze się czujesz? - spytała go. -Chodzi mi o to, czy... jesteś chory, czy coś? Spojrzał na nią z góry, wyraźnie urażony tym pytaniem. - Mówiłem ci już - rzucił. - Nic mi nie jest. - Okej - odparła. - Po prostu wydajesz mi się jakiś inny, niż kiedyś... ale oczywiście nie ma w tym nic złego -dodała pospiesznie. - Jaka szkoda - powiedział. - Tak bardzo staram się być zły. Uśmiechnął się do niej. Meena natychmiast tego pożałowała. Bo uśmiech Luciena Antonescu robił z nią takie rzeczy, jakich nie powinien robić uśmiech wampira z dziewczyną, która właśnie wstąpiła do organizacji mającej za cel wytępienie jego gatunku. Ale wciąż jakaś część jego duszy pozostawała ludzka, a może nawet - co właśnie starała się udowodnić - lepsza niż ludzka. - Nie powinieneś żartować na ten temat - odparła, nerwowo odgarniając włosy z oczu. - Ja naprawdę wierzę w to, co mówiłam kiedyś. Moim zdaniem... W tej chwili ktoś - nastolatek, idący chodnikiem ramię w ramię z grupką kolegów, wpadł prosto na Meenę, jakby w ogóle jej nie widział. - Uff - stęknęła. Lucien opiekuńczym gestem przyciągnął ją do siebie. Chłopak obrócił się wokół własnej osi i wylądował na chodniku. - Co jest, do diabła? - zaklął dobrodusznie, kiedy przyjaciele zaczęli się z niego śmiać. Nic mu się nie stało; był tylko trochę nabuzowany piwem i skołowany.

- Strasznie mi przykro - powiedziała do niego Meena, choć właściwie to on wlazł prosto na nią. Chłopak nie odpowiedział, śmiał się tylko dalej, kiedy przyjaciele pomagali mu wstać, obrzucając go przezwiskami. Tymczasem Lucien odciągnął Meenę od grupki i szybko poprowadził dalej zatłoczonym chodnikiem. - To było dziwne - powiedziała Meena. - Zupełnie jakby mnie nie widział. - Bo nie widział - odparł Lucien. - Nie widział mnie? - Meena spojrzała na niego, osłupiała. - Co masz na myśli? Jak to mnie nie widział? - W tej chwili nikt nas nie widzi - wyjaśnił Lucien z obojętną miną. - To się nazywa urok. Obawiam się, że nie utrzymam go zbyt długo. Ale powinien potrwać, dopóki nie odprowadzę cię do mieszkania. Tam powinnaś być bezpieczna, zakładając, że zastosowałaś zwykłe środki chroniące przed nieproszonym najściem demona. Zapatrzyła się na niego, targana nagłymi, mieszanymi uczuciami. Szczególnie kiedy dotarło do niej, że skręcają w jej ulicę. - Lucien - powiedziała, zatrzymując się nagle jak wryta. - Skąd ty wiesz, gdzie mieszkam? Była taka ostrożna, opuszczając plebanię przy kościele Świętej Klary - gdzie wprowadziła się po tym, jak jego poddani zdemolowali jej poprzednie mieszkanie - kiedy tylko zorientowała się, że on zna miejsce jej pobytu. Zleciła, by całą korespondencję przesyłano jej na skrytkę pocztową, zlikwidowała stary numer komórkowy, członkostwo na siłowni, nawet kartę biblioteczną. Sprzedała stare mieszkanie i teraz mieszkała z bratem w nowym, wynajętym, gdzie nawet rachunek za kablówkę był na nazwisko właściciela. Jak mógł się dowiedzieć? Chociaż z drugiej strony... jak mógł się nie dowiedzieć?

Właściwie się nie bała. Na pewno nie tak bardzo, jak jeszcze parę minut temu. I na pewno nie o życie. Wystarczyło, żeby wcisnęła guzik w telefonie, a cała manhat-tańska jednostka Gwardii Palatyńskiej będzie tu w parę minut. Oczywiście do tego czasu ona mogłaby już nie żyć. Ale to nie śmierci bała się najbardziej. Już nie. - Meeno - powiedział. Uśmiech dawno zniknął. - To co mówiłaś, że wydaję ci się jakiś inny... Formułował słowa z wyraźnym wysiłkiem. I teraz rozpoznała wreszcie ten wyraz, którego przedtem nie potrafiła zidentyfikować w jego twarzy. To naprawdę był ból. Wyraźnie widoczny w cieniach pod jego zapadniętymi oczami. - I jak sądzę - dokończył - to jest część mojego problemu. Przekrzywiła głowę, nic nie rozumiejąc. - Co jest? Zrobił kolejny krok, ale tym razem niemal się potknął. Ale nie jak pijany, nie jak ten chłopak, którego widzieli kawałek dalej. Jego ciało ciążyło jej coraz bardziej. - To, że mimo wyboru dokonanego przez ciebie wiosną - odparł rwącym się szeptem - moje uczucia do ciebie się nie zmieniły. Wciąż kocham cię tak samo jak przedtem.

Rozdział 5 To była jedna wielka katastrofa. Meena w ciągu jednego wieczoru nie tylko zadźgała byłego chłopaka, który okazał się wampirem, ale na dodatek drugiego miała w łóżku.

Nie potrafiła sobie wyobrazić gorszego scenariusza -chyba że do mieszkania wszedłby jej brat, znalazł Luciena Antonescu i zadzwonił do Alarica Wulfa, który bez wątpienia przypuściłby zbrojny atak na mieszkanie, z użyciem świec dymnych i gazu łzawiącego. Ale dzwoniła już do Jona i dowiedziała się, że jak zwykle w piątek pracuje na wieczornej zmianie w kawiarni Beanery, gdzie znalazł pracę jako barman. Miał być w domu dopiero po jedenastej. Co dawało Meenie dokładnie godzinę na pozbycie się Luciena z mieszkania. Pytanie brzmiało, jak miała to zrobić? Nie miała pojęcia, co się z nim dzieje. Jego wyznanie, że ciągle ją kocha, z pewnością nie poprawiło sytuacji. Te słowa, miała wrażenie, osłabiły go jeszcze bardziej. Musiała podpierać go ramieniem, by mógł się dowlec do jej domu. Nie chciała wprowadzać go do środka. Ale wyglądał na tak chorego, że nie wiedziała, co innego mogłaby zrobić. Nie mogła zostawić go na dworze, chociaż sam ją o to prosił. Ale to nie wchodziło w grę. Już wcześniej przyznał, że w stanie takiego osłabienia nie zdoła długo utrzymać tego uroku, czy cokolwiek to było. A ona z pewnością nie zamierzała zostawić go tu samego w takim stanie, bezbronnego. Nie martwiła się już tylko o tych, którzy ich śledzili, ale o kogokolwiek, kto przypadkiem potknąłby się o niego. Na przykład Alaric Wulf. To prawda, że mieszkał w zupełnie innej dzielnicy, ale Meena wolała nie ryzykować. Na szczęście w jej budynku była winda, choć stara, tak mała, że ledwie mieściły się w niej dwie osoby i kosz z praniem, i tak powolna, że zwykle prościej było skorzystać ze schodów. Ale teraz Meena mogła oprzeć Luciena w ciasnej kabinie i bezpiecznie dowieźć na swoje piętro.

Dalej sprawa byta już bardziej skomplikowana. Tak się do nich przyzwyczaiła, że zupełnie zapomniała o wszelkich radykalnych środkach, których użyła, by zabezpieczyć mieszkanie przed wampirami. Nad wszystkimi drzwiami i oknami wisiały krucyfiksy. Ojciec Bernard, proboszcz parafii Świętej Klary, pobłogosławił pokoje, kiedy się wprowadziła, i skropił każdy kąt święconą wodą. Siostra Gertruda nabrała ostatnio zwyczaju wpadania ze świeczkami wotywnymi z obrazkami świętych. Lucien jęknął tuż za progiem. - Oj, nie jest tak źle - powiedziała Meena urażona. - To twoje zdanie - odparł. Prócz tego wszystkiego był jeszcze jej pies. Jeszcze zanim Meena dowiedziała się, że wampiry istnieją, była w posiadaniu sekretnej broni przeciwko nim. Bo jakimś cudem ze wszystkich schronisk Manhattanu udało jej się wybrać jedynego skundlonego szpica wybitnie wrażliwego na zapach nieumarłych. A może to pies wybrał ją. Tak czy inaczej, któreś wybrało któreś, może przeczuwając, co czeka ich w przyszłości. Jack Bauer - noszący to imię, bo poziom jego neurotyzmu przewyższało jedynie samozaparcie w zbawianiu świata przed wszelkim złem - wyskoczył z koszyka, ledwie Lucien przestąpił próg, podwinął wargi i zaczął warczeć, jakby w salonie, na jego oczach, rozgrywała się apokalipsa. Dlatego też Meena wyniosła go i zamknęła w łazience z miską wody i ulubioną zabawką do gryzienia. Pies natychmiast zaczął skomleć, zasmucony, że omija go cała zabawa. Kiedy wróciła do sypialni, gdzie Lucien schronił się przed gwałtowną mininapaścią, zobaczyła, że padł na jasnoniebieską kołdrę. Przedramieniem zakrywał oczy, osłaniając je przed czosnkiem wiszącym nad głową. Reszta ścian - również jasnoniebieska - była pusta, bo Meena, wiecznie zajęta, nie zebrała się jeszcze jakoś do urządze-

nia mieszkania; było w nim tylko to, co wstawił właściciel, czyli minimum potrzebnych sprzętów. Wzięła głęboki wdech i klapnęła na łóżko obok Lucie-na. Falbaniasta, czerwona spódnica jej sukienki, trochę podniszczona po bitwie z Davidem, wzdęła się i opadła na łóżko. - Lucien, musisz mi powiedzieć. Co się dzieje? - spytała. - Jesteś ranny? Mogę ci coś podać? To było głupie pytanie. Nie miała żadnych niepotrzebnych worków z krwią walających się po mieszkaniu. Ale nie miała też pojęcia, co innego mogłaby powiedzieć. - Nie wydaje mi się. - Opuścił rękę. Jego czarne oczy wbiły się w jej oczy i zdobył się na jeszcze jeden rozdzierający serce uśmiech. - Wystarczy mi, że znów jestem blisko ciebie. Na razie. Choć przyznaję, że w chwilach słabości zastanawiałem się, czy to aby rozsądne, kochać się w kobiecie, która postanowiła pracować dla organizacji nastawionej na wytępienie mojego ludu. Uwierz mi, gdybym mógł, wolałbym nie być zakochany. Meena nie mogła oddychać. Zapomniała już, jakie to uczucie, kiedy mężczyzna mówi kobiecie, że ją kocha. Och, oczywiście, faceci czasem dawali jej do zrozumienia, że chcieliby się z nią przespać. A czasami - jak z Davidem - wyglądało nawet na to, że ze związku może coś wyjść. Ale nigdy nie wyszło. Choćby z takim Alarikiem Wul-fem. Pocałował ją - i to dość namiętnie - raz. Ale wtedy był półprzytomny z upływu krwi. Od tamtej pory nie próbował jej więcej pocałować. Szczerze mówiąc, był bardzo nieprzystępny, nie licząc jednego razu, kiedy zaprosił ją na kolację. Do swojego mieszkania. Co było tak ewidentnym zaproszeniem na seks bez zobowiązań, że Meena poczuła się urażona. Myślała, że

znaczy dla niego odrobinę więcej niż to. To mógł dostać od dowolnej głupiej laski, poznanej w dowolnym nocnym klubie na Manhattanie. Jeśli nie zamierzał okazać w żaden sposób, że ona znaczy dla niego coś więcej, to ona nie zamierzała zawracać sobie nim głowy. Chociaż z drugiej strony, to był Alaric Wulf, który w zasadzie wychował się sam. I może nie wiedział, że to niewłaściwe. Więc zamiast posłać go do diabła, po prostu grzecznie mu odmówiła. Ale z Lucienem było zupełnie inaczej. Bo Lucien miał wszelkie miłosne sprawy dopracowane do perfekcji. To prawda, nie miał duszy. To prawda, był pięćsetletnim synem jednego z największych masowych morderców w historii, który zawarł pakt z szatanem, by zdobyć nieśmiertelność. No i musiał spożywać ludzką krew, żeby przeżyć. I to prawda, że ich cudowny związek błyskawicznie okazał się tragiczną katastrofą, bo on wciąż ją gryzł. A potem jego krewni próbowali robić to samo. A teraz wampiry z całego świata zdawały się traktować krew Meeny jak ulubiony odświeżający napój. Ale on nie przestał jej kochać. - Naprawdę nie wydaje mi się - zauważyła Meena, do której dotarło właśnie, że oświetlenie w pokoju jest o wiele za słabe (można je było nazwać wręcz romantycznym), bo nie miała lampy sufitowej, tylko lampkę przy łóżku - żeby to było odpowiednie miejsce i czas na takie rozmowy. -Choć tak naprawdę wcale nie chciała przestawać o tym rozmawiać. - Najwyraźniej coś ci dolega. Chyba powinieneś mi powiedzieć, o co chodzi, żebym mogła ci pomóc. Ale Lucien tylko pokręcił głową. - Mówiłem, że będę cię kochał do skończenia świata -powiedział. Kąciki tych jego nieodpartych ust wygięły się do góry. Ale to nie był uśmiech kogoś, kto uważa sytu-

ację za zabawną. Był raczej smutny... choć jednocześnie ubawiony. - A że mówi to ktoś, kto najprawdopodobniej będzie żył aż do skończenia świata, możesz zakładać, że mówi poważnie. Kocham cię od tamtej koszmarnej kolacji u mojego kuzyna. Potem poszliśmy do Metropolitan Muséum i pokazałaś mi swój ukochany obraz, portret Joanny d'Arc. Teraz, z tą fryzurą, jesteś do niej jeszcze bardziej podobna. Chociaż nie mam pewności, co to ma być za kolor... Odruchowo uniosła rękę i pociągnęła za kosmyk włosów. Jej przyjaciółka, Leisha, najlepiej opłacana stylistka w salonie GJN (Głowa Jak Nowa), dała jej zezwolenie na zapuszczenie dłuższych włosów pod warunkiem, że Leishy będzie wolno eksperymentować z farbami. Teraz Meena co miesiąc miała nowy kolor włosów. Ale mimo tych wszystkich zmian wciąż była tą samą osobą, jaką była w dniu, kiedy poznała Luciena. I nikt oprócz niej nie wierzył, że on mógłby równie łatwo wystąpić w całkiem innych barwach. Nikt, oprócz niej. Bo ona zawsze potrafiła dostrzec jego prawdziwe barwy. - Nie jesteś podobna do żadnej z kobiet, które znałem - mówił dalej, nie przestając patrzeć jej w oczy. - Myślałem wtedy, że żartujesz, ale ty chyba mówiłaś poważnie, że zamierzasz ratować rodzaj ludzki przed takimi kreaturami jak ja. I że nic ci w tym nie przeszkodzi. I nic nie przeszkodziło. Jesteś niesamowita. Wiesz to, prawda? Niesamowita? Ona, Meena, jest niesamowita? Nikt jeszcze nigdy nie nazwał jej niesamowitą. Odmieńcem, owszem. Dziwadłem, często. Wariatką, mnóstwo razy. Ale nigdy niesamowitą. Nie mogła uwierzyć, że Lucien w ogóle pamięta tę ich rozmowę w muzeum, przed portretem Joanny d'Arc... jej ulubionym obrazem, bo Joanna d'Arc, tak jak ona, miewała wizje przyszłości, w które

z początku nikt nie wierzył. Ale szybko przekonała wystarczająco wiele osób, by dostać się na audiencję u króla, a w końcu nawet dano jej własną armię. Mimo wszystko nie była to rozmowa, którą mógł zapamiętać ktoś, kto chodzi po ziemi od pięciuset lat. Przynajmniej takie miała wrażenie. Ale on zapamiętał. Lucien chyba zauważył, że jego wyznania odebrały jej mowę, i położył dłoń na jej dłoni. - Masz wszelkie powody, żeby mnie nienawidzić - powiedział. Wciąż uśmiechał się smutno do siebie. - Jak to trafnie zauważyłaś, kiedy pojawiłem się w twoim życiu, nie tylko naraziłem na niebezpieczeństwo ciebie i twoich bliskich. Ja je zniszczyłem. I jestem w pełni, do bólu świadom tego faktu. Najbardziej na świecie chciałbym móc to cofnąć... nawet bardziej, niż pragnąłbym przywrócić do życia wszystkich, których zamordowali mój ojciec i przyrodni brat, zanim ich wreszcie powstrzymano. Ale nie mogę. I ostatnia rzecz, jakiej chcę, to znów narazić cię na niebezpieczeństwo. Ale czuję, że już i tak to zrobiłem. Więc mogę tylko wykorzystać tę okazję i powiedzieć ci, co czuję... - Silne palce zacisnęły się na jej dłoni - ...i co zawsze czułem. Oczywiście nie oczekuję, że odwzajemnisz to uczucie, ani nie mam żadnej nadziei, że to cokolwiek zmieni. - Lucien... Gdyby mogła rzucić się w jego ramiona i zasypać go dzikimi pocałunkami tu i teraz, zrobiłaby to. Gdyby mogła, powiedziałaby „ja też cię kocham", zapomniałaby o całym tym wampirycznym obłędzie - o tym, że on jest martwy, a ona żywa, że ma rodzinę i przyjaciół, i oczywiście że polega na niej cały rodzaj ludzki. Gdyby mogła, zrobiłaby to. Ale nie mogła.

Bo biorąc pod uwagę jego osłabienie - i to, o czym ostatnio śniła - w tej chwili najważniejsze było, żeby przynajmniej jedno z nich nie straciło głowy. - Lucien - powtórzyła. - Pamiętasz, jak tamtej nocy w muzeum pokazałeś mi drzeworyt zamku, w którym się wychowałeś, i opowiedziałeś mi o swojej matce? Palce na jej dłoni rozluźniły się trochę. - Pamiętam - odparł z lekkim drgnieniem. - Ale Meeno, przypominanie mężczyźnie o matce w takiej chwili nie jest raczej dobrym pomysłem... Nie mogła powstrzymać szerokiego uśmiechu. - Przykro mi - powiedziała. - Ale nie mam wyjścia. Mówiłeś mi, że była pierwszą żoną twojego ojca, że była bardzo piękna i niewinna, i że bardzo ją kochał. Po jej śmierci ludzie szeptali, że mogła być aniołem... Teraz całkiem zabrał rękę. - A już z całą pewnością - dodał, podnosząc się i siadając na łóżku - to nie jest pora na rozmowy o aniołach. -Zerknął z kwaśną miną na okno przybite do ramy, nad którym wisiał największy ze wszystkich krucyfiksów. -Chociaż rozumiem, że w tym otoczeniu może być trudno ci się powstrzymać. - Lucien, musisz mnie wysłuchać - nalegała Meena. - Ciągle śni mi się pewien sen. Ten sam każdej nocy. I myślę, że jest o tobie i o twojej matce. Nie wiem, kto inny mógłby to być. Dzieje się w tym zamku z drzeworytu. Odszukałam w necie miejsce, gdzie się wychowałeś, zamek Poenari, i wygląda na to, że to ten sam. W moim śnie ta kobieta siedzi przy oknie z małym chłopcem i czyta książkę. Ten chłopiec wygląda dokładnie jak ty, i kobieta też. Ma długie czarne włosy i wielkie ciemne oczy, jest ubrana w niebieską suknię... - Nie rozumiem, dlaczego mi to opowiadasz - rzucił szorstko Lucien. - No więc, miewasz ten sen. I co z tego?

Myślałem, że twój dar polega na zaglądaniu w przyszłość, nie w przeszłość. - Bo tak jest - odparła Meena, lekko urażona jego nieprzyjemnym tonem. - A przynajmniej było. Zawsze widziałam tylko przyszłość. Ale ostatnio już nie wiem. Mój dar chyba się zmienia. Nabiera mocy, czy coś. Bo widzisz, Lucien, w tym śnie fragment książki, który czyta kobieta chłopcu, czyli tobie, jak sądzę, traktuje o dobru i złu. Nie wiem, jakim cudem ją rozumiem, bo mówi w języku, którego nigdy wcześniej nie słyszałam. Ale ją rozumiem. Mówi o tym, że nikt z nas nie jest całkowicie dobry ani całkowicie zły, i że wszystkie boskie stworzenia... wyraźnie podkreśla, że wszystkie... mają możliwość wyboru. Że zło nie może istnieć bez dobra, i że nawet niektóre anioły... Lucien zaczął się podnosić; było jasne, że chce się od niej jak najszybciej wynieść. Tyle że nie mógł, bo ta dziwna słabość na nowo zbiła go z nóg i kazała paść na łóżko. Osunął się na materac, przeklinając i ściskając czoło. - Lucien. - Meena przelazła przez łóżko na czworakach i położyła mu dłonie na ramionach. - Co? O co chodzi? Co się z tobą dzieje? - Nic - warknął z tak zaskakującą agresją, że opuściła ręce. Teraz wreszcie zaczęła się bać. Jego. Co takiego zrobiła? Co powiedziała? Myślała, że ucieszy się, kiedy usłyszy o jej śnie. To nie był smutny sen. Jej zdaniem był pełen nadziei... nawet jeśli nikt z Gwardii nie zgadzał się z nią, iż oznacza, że demony mogą być dobre. Ale przynajmniej, dowodziła - szczególnie Alaricowi Wulfowi, który do tego stopnia nie cierpiał jej wykładni snu, że niemal zawsze wychodził wściekły, ilekroć poruszyła ten temat - oznaczał, że cokolwiek zrobił jego

ojciec, Lucien Antonescu miał matkę, która go kochała i uczyła odróżniać dobro od zła... dopóki nie popełniła samobójstwa, rzucając się do rzeki, płynącej pod zamkiem Poenari... rzeki, która od tej pory stalą się znana jako Rzeka Księżniczki. Może to bolesne wspomnienie matki sprawiło, że Lucien przekręcił się nagle w stronę Meeny, chwycił ją za ramiona i brutalnie przyciągnął do siebie. Teraz nie było już w nim śladu słabości. Meena nie wiedziała, czym go tak zdenerwowała, ale przynajmniej znów nabrał sił. - Co? - krzyknęła, czując, jak łomocze jej serce. 0 co chodzi? Nie odezwał się słowem. Patrzył tylko na nią z góry, wbijając w nią spojrzenie czarnych oczu, pełne pragnienia, którego nie rozumiała. Przez chwilę w świetle lampy widziała, jak mięsień czy nerw drgał na jego policzku, tuż powyżej żuchwy. Wyglądał, jakby próbował utrzymać coś w ryzach i nie do końca mu się to udawało. Patrzyła na ten mięsień pełna lęku, obserwowała jego drganie i zastanawiała się, co tak bardzo chciał zrobić czy powiedzieć, i nie mógł się na to zdobyć. Zastanawiała się, czy nie powinna mu się wyrwać i pobiec po komórkę, którą zostawiła w sąsiednim pokoju. W następnej chwili opuścił usta na jej usta. I wszystko inne przestało się liczyć. Liczyła się tylko szorstkość jego wieczornego zarostu, jego ramiona, oplatające ją, tulące ją tak delikatnie, jakby się bał, że mógłby ją połamać, gdyby ścisnął ją tak mocno, jak by chciał... .. .A potem coraz większa niecierpliwość, kiedy pogłębił pocałunek, coraz większa gwałtowność, z jaką przycisnął ją do swojego martwego serca, kiedy zdał sobie sprawę, że ona nie rozpadnie się od jego dotyku. Uniosła ręce, by objąć go za szyję, chociaż miażdżył ją, przygniatał do siebie, a wargami i językiem wyczarowywał

w niej takie uczucia, jakich nie zaznała od... cóż, od ostatniego razu, kiedy trzymał ją w ramionach w taki sposób. Oczywiście to nie mogło trwać. Bo w następnej sekundzie przerwał pocałunek - dosłownie oderwał od niej twarz, akurat w chwili, kiedy pewne części jej ciała zaczęły mięknąć - i puścił ją tak gwałtownie, że oszołomiona otworzyła oczy i musiała podeprzeć się o materac, żeby nie upaść do tyłu, kiedy jego ramiona przestały ją podtrzymywać. Bo nagle zniknął. Była tak zaskoczona tym gwałtownym zakończeniem pocałunku, że chciała go zapytać, co wyprawia, i przyciągnąć jego usta z powrotem do swoich. Ale nagle zauważyła, że odskoczył od niej na ładnych kilka kroków i stał w najciemniejszym kącie pokoju, patrząc na nią z cienia, a jego oczy nie były już głębokimi jeziorami hebanu, ale bliźniaczymi punktami czerwieni. Takie czerwone oczy miewał tylko wtedy, kiedy był wyjątkowo wściekły. Albo wyjątkowo głodny. O Boże. Patrzyła na niego. Jakoś do tej pory nie przyszło jej do głowy zapytać, z czego ostatnio żył. Teraz, patrząc w te krwawoczerwone oczy, nie mogła myśleć o niczym innym. - Gwardia zamroziła wszystkie twoje konta - rzekła cicho. - Te, które zdołali powiązać z nazwiskiem używanym przeze mnie - odparł. Jego głos był jak płynny dym, sączący się z cienia i oplatający się wokół niej wrzącymi pasmami. - Mimo wszystko - ciągnęła roztrzęsiona Meena. Było jej zimno, jakby siedziała w lodowatej, gęstej mgle. - Pewnie trudno ci kupić ludzką krew, kiedy masz tak ograniczo-

ne środki. - Ścisnęła kołdrę, aż zbielały jej kostki palców, i czekała na jego odpowiedź. - Martwisz się, że za mało jadam, Meeno? - Usłyszała w jego tonie cień drwiny. - Czy może martwisz się, że morduję, by zdobyć posiłek? Pozwól, że uspokoję cię w obu kwestiach. - Usłyszała szelest materiału. Sięgał do kieszeni marynarki. - Proszę. - Rzucił coś na łóżko. Odruchowo sięgnęła po ten przedmiot. Było to prowizoryczny kołek, który Lucien dał jej wcześniej, i którym zabiła Davida. - Masz moje pozwolenie, żeby mnie zabić, jeśli jeszcze kiedykolwiek spróbuję cię ugryźć powiedział. - W każdym razie wbrew twojej woli. Mam nadzieję, że jest we mnie jeszcze dość mężczyzny, bym zdołał się powstrzymać przed zrobieniem ci krzywdy. Ale gdyby kiedykolwiek okazało się, że jest inaczej... cóż, dzisiaj bardzo dobitnie udowodniłaś, że umiesz się posłużyć tą bronią. Meena zagapiła się na nogę od krzesła. Musiała przełknąć ślinę, zanim odzyskała głos. - Lucien. Mówiłam ci sześć miesięcy temu: nie chcę cię skrzywdzić. Zawsze zrobię wszystko co w mojej mocy, żeby ci pomóc... nawet wbrew tobie samemu. Dlatego opowiedziałam ci o śnie. Chyba potrafię udowodnić... W tej chwili wyszedł z cienia. Jego oczy znów przybrały zwykłą barwę, ale na twarzy grały sprzeczne emocje. - Wiesz, czego od ciebie chcę, Meeno - mówił dalej chrapliwym głosem. - Kiedy tylko będziesz gotowa mi to dać... i przyznać, że ty też tego chcesz... odszukaj mnie. Nie będziesz musiała szukać długo. Będę w pobliżu. Zawsze byłem. To powiedziawszy, wyszedł z sypialni. Po sekundzie usłyszała trzask drzwi mieszkania.

Rozdział 6 Alaric Wulf nie miał dobrego dnia. Właściwie można było to powiedzieć o całym tygodniu. Pasmo nieszczęść zaczęło się, kiedy jego przełożony, Abraham Holtzman, wezwał go do gabinetu, mówiąc, że chce z nim coś przedyskutować w cztery oczy. - Już wiem - oznajmił Alaric, kiedy tylko wszedł. - Wiesz? - Zaskoczony Holtzman oderwał oczy od ekranu komputera. - Skąd? Alaric wzruszył ramionami. - Wygłupiasz się, prawda? Ona mi powiedziała. Mówi to każdemu, kto chce słuchać. Żałuj, że nie słyszałeś jej w kantynie przy lunchu. „A jeśli w Lucienie Antonescu i we wszystkich demonach jest dobro? A nasze zadanie nie polega na unicestwianiu ich, a na budzeniu w nich tego dobra?". Czuł, że jego imitacja Meeny Harper jest doskonała. Czasami przedrzeźniał ją, kiedy był sam. Nie celowo, co było dość zniechęcające. Po prostu nie mógł się pozbyć jej głosu z głowy. - Och. - Holtzman opuścił swoje rozczochrane szare brwi. - O to ci chodzi. - Tak, o to - odparł zirytowany Alaric. - A niby o co? Mam nadzieję, że zablokowałeś to zamówienie, które złożyła w Tajnych Archiwach. Brwi Holtzmana znów podjechały do góry. - Niczego takiego nie zrobiłem - odparł urażonym tonem. - Jeśli ktoś z mojego personelu prosi o materiały, które mogą się znajdować w bibliotece watykańskiej, choćby nawet w Tajnych Archiwach, i które pomogą nam lepiej zrozumieć naszych wrogów, to dlaczego miałbym w tym przeszkadzać?

- Nie mówisz poważnie. - Alaric ledwie wierzył własnym uszom. - Chyba nie sądzisz, że ten jej sen ma jakąkolwiek wartość poznawczą, co? - Nie wiem, czy nie ma - odparł Holtzman. -1 nie rozumiem, dlaczego ty uważasz, że jest bezwartościowy. Ale nieważne. Nie poprosiłem cię tu z powodu Meeny Harper. Zmarszczka na czole Alarica pogłębiła się. - Chcesz powiedzieć, że naprawdę wierzysz, że Lucien Antonescu, książę ciemności, namaszczony, syn Draculi, wymieniony w Gwardyjskim przewodniku po nieziemskich istotach jako ten, który wypełnia dzieło szatana na ziemi, może mieć wybór, czy służy dobru, czy złu? - Mówię tylko, że lubię być otwarty na wszystkie możliwości. - Kiedy Alaric żachnął się na te słowa, Holtzman uniósł rękę i powiedział: - Rozumiem, że funkcjonują wśród nas pewne przesądy dotyczące Antonescu, i mamy do tego prawo. Czasami trudno pozbyć się uprzedzeń, a fakt, że wielu z nas, łącznie z tobą, ciągle leczy się z ran otrzymanych w bitwie z nim i klanem Dracul zeszłej wiosny, z pewnością nie pomaga nam potraktować teorii Meeny z minimum dobrej woli. Ale ja jestem skłonny dać tej teorii szansę... jeśli Meena zdoła ją udowodnić, co stoi pod wielkim znakiem zapytania. A teraz chciałbym przejść do sprawy, dla której cię tu wezwałem, i która, powtarzam, nie ma nic wspólnego z Meeną Harper. Wiem, że ci się to nie spodoba, ale nie da się tego obejść. Z pewnością wiesz o wysiłkach Kościoła, by... Alaric natychmiast wyłączył uwagę i zagapił się na widok za oknami gabinetu Holtzmana - kiedyś gabinetu dyrektora szkoły - wychodzącymi na Mulberry Street. W chwili, kiedy usłyszał słowa „kościół" i „wysiłki", wiedział, że sprawa go znudzi, czegokolwiek by dotyczyła. Może nawet miało to coś wspólnego z nim, i pretensjami, że zabijał zbyt publicznie czy zbyt brutalnie.

Ale to też było nudne. Zamiast tego zaczął dumać o Meenie Harper i jej teorii. - To powiedział święty Tomasz - upierała się niemal codziennie w kantynie. - Nie ja. Wierzył, że nie istnieje faktyczne źródło zła ani nawet złe istoty, a wyłącznie brak dobra w niektórych istotach. - I dlatego - wytknął jej Alaric - my ciągle mamy pracę, i będziemy ją mieć jeszcze przez wiele lat. To zawsze wywoływało gromki wybuch śmiechu wśród jego kolegów gwardzistów. Ale wtedy Meena wyskakiwała z jakimś haselkiem w rodzaju: - Ogień, żeby istnieć, musi niszczyć paliwo; lew musi zabić osła, żeby przeżyć. A gdyby nie było złych uczynków, nie byłoby miejsca na cierpliwość i sprawiedliwość. To prawda, że bez zła nie mielibyśmy pracy. Ale może nasza praca powinna polegać na lepszej ochronie przed ogniem i na skuteczniejszym bronieniu osłów niż na wybijaniu wszystkich lwów. Żadne jej wywody nie zmniejszały niepokoju Alarica na myśl o książce, o którą Meena poprosiła w watykańskich Tajnych Archiwach. Książka ta, jak przysięgała, była książką z jej snu (marne szanse) i miała udowodnić prawdziwość jej teorii. Ledwie zagojone rany, które on i jego koledzy wynieśli z bitwy z Lucienem Antonescu i jego klanem, były jedynym dowodem, jakiego Alaric potrzebował, by wiedzieć, jak bardzo Meena się myli. A najlepszym dowodem była instynktowna pewność, którą mieli oni wszyscy od czasu pożaru w katedrze Świętego Jerzego, gdzie odbyła się bitwa. Taką pewność miał każdy gwardzista, a szczególnie ktoś, kto spędził w służbie tyle lat co Alaric. Brała się z czystego doświadczenia: Prawdziwe zło istnieje naprawdę i tylko czeka, by uderzyć.

To było jak cisza przed burzą. Czuli to wszyscy. I to przeczucie jeżyło im włosy na głowach. Może jeszcze nie widzieli czarnych chmur, może nie słyszeli grzmotów. Ale to nie znaczyło, że nic się nie szykuje. Może tym czymś nie był Lucien Antonescu. Meena przysięgała, że nie kontaktował się z nią od miesięcy. I nie było powodu, żeby jej nie wierzyć. Mimo licznych raportów o innych paranormalnych zjawiskach na obszarze trzech stanów - sukubach, wilkołakach i niezliczonych duchach - nie było żadnych doniesień o atakach członków jego klanu, Dracul. W ogóle nie notowano aktywności wampirów. Było to frustrujące, bo manhattańska jednostka została powołana właśnie po to, by wytropić i unicestwić księcia ciemności. Teoria zakładała, że jeśli go zabiją, wśród demonicznych bytów, którymi władał, upadnie morale. Tym samym staną się o wiele słabsze i łatwiejsze do pogromienia. Alaric sam nie wiedział, czy wierzy w tę teorię. Ale wiedział, że Antonescu musi być gdzieś blisko. Bo jaki facet - nawet półfacet, półbestia, jak ten krwiopijczy diabli syn, Antonescu - zniknąłby tak po prostu, kiedy w pobliżu była taka dziewczyna jak Meena? On, Alaric, ilekroć na nią spojrzał, czuł niemal magnetyczne przyciąganie. A przecież on nie postawił na jedną kartę pięciuset lat anonimowości, byle tylko z nią być, tak jak zrobił to Antonescu. Byłoby nielogiczne, gdyby wampir poddał się teraz, nawet jeśli ona go odrzuciła. Alaric wiedział, że Antonescu tylko gra na czas. Niestety, trochę zbyt skutecznie. Bo jemu też nie poszło z Meeną najlepiej. Nie tak spektakularnie źle jak wampirowi, choćby dlatego że, no cóż, Alaric nie był wampirem. A poza tym nigdy tak naprawdę nie chodził z Meeną.

Ale przynajmniej uważał ich za przyjaciół. Teraz nie był już pewien, czy ciągle nimi są. Wszystko zaczęło się chyba wtedy, kiedy (niedługo po wyjściu ze szpitala, gdzie leczył ranę, otrzymaną, gdy chronił Meenę przed pewną śmiercią w katedrze Świętego Jerzego), spytał ją, czy chciałaby z nim zjeść kolację. Spojrzała na niego tymi wielkimi ciemnymi oczami i spytała: - A dokąd pójdziemy? - Do mnie, oczywiście. Sam dla ciebie coś ugotuję -odpowiedział. Był doskonałym kucharzem. I dlaczego mieliby iść do jakiejś nadętej manhattań-skiej restauracji, gdzie na pewno któryś z gości by go zirytował - na przykład gadając za głośno przez komórkę, co najbardziej wkurzało Alarica - i sprowokował go do kłótni, skoro u siebie mógł ugotować coś równie dobrego i nikt by mu przy tym nie działał na nerwy? Natychmiast zrobiła nieufną minę. Nie miał pojęcia, dlaczego. - Naprawdę uważasz, że to dobry pomysł? - spytała. - A dlaczego to miałby być problem? - Był szczerze zdziwiony. - Może jednak powinniśmy poprzestać na kontaktach zawodowych - odparła, „zawodowo" klepiąc go w ramię. To miało miejsce wiele tygodni temu, a ona wciąż traktowała go, jakby był chory na dżumę i trąd jednocześnie. Nie rozumiał tego. Co takiego złego zrobił? Spytał o to Carolinę de Silvę, koleżankę z Gwardii, z którą Meena ostatnio się przyjaźniła; Carolina uśmiechnęła się tylko i powiedziała, że powinien był jednak iść do restauracji. Ta informacja doprowadziła go tylko do jeszcze większej furii. A teraz Meena nie mogła przestać gadać o swoim cholernym śnie.

Dlaczego on usłyszał „zostańmy przy kontaktach zawodowych", kiedy ten pozbawiony duszy nocny stwór zamieszkiwał jej sny? - Wulf! - szczeknął Holtzman. Nazwisko odbiło się echem od wysokiego sufitu. Nowa kwatera główna man-hattańskiej jednostki Gwardii Palatyńskiej jeszcze sześć miesięcy temu była katolicką szkolą podstawową. Gwałtowny spadek ilości chętnych - bo ludzie, których było stać na mieszkanie w tak modnej dzielnicy Manhattanu nie mieli dzieci, a jeśli już mieli, to z pewnością nie posyłali ich do katolickich szkół - i fatalny stan budynku spowodował, że władze kościelne zamknęły Szkołę Świętej Bernadetty bez najmniejszych protestów ze strony lokalnej społeczności; akurat w tym samym czasie Gwardia Palatyńska złożyła zapotrzebowanie na budynek mniej więcej tej wielkości w obrębie Nowego Jorku. Abraham Holtzman był zadowolony... dopóki nie przekroczył progu i nie ujrzał żałosnego stanu nowej siedziby i małych ławeczek wciąż jeszcze zawalających korytarze. Wywiezienie ich wszystkich trwało parę tygodni. Fontanna na dziedzińcu - z posągiem świętej Bernadetty klęczącej przed Dziewicą Maryją z Lourdes - wciąż nie działała. Okazało się, że była wyschnięta od niemal stu lat. - Co? - spytał Alaric, wyrwany z rozmyślań. - Mówiłem właśnie - warknął Holtzman - że jestem świadomy twoich wcześniejszych, ehm, zaszłości z ojcem Henrique Mauriciem z archidiecezji Sao Sebastiao w Rio de Janeiro w Brazylii, więc pomyślałam, że wspomnę ci prywatnie, zanim dowiesz się od kogoś innego, że Watykan jest pod wielkim wrażeniem jego osoby i dokonań w czasie zamieszek z udziałem Lamir w favelach, i że właśnie przenoszą go do Stanów... Alaric klapnął na krzesło najbliższe biurka Holtzma-na. Niestety, okazało się, że to jakieś sekretarskie krzesło

jeszcze z czasów II wojny światowej. Jęknęło z przerażenia, protestując pod ciężarem muskularnego ciała Alarica. Widocznie było przyzwyczajone do znacznie bardziej miękkich siedzeń zakonnic. - Powiedz mi, że żartujesz. - Alaric próbował zachować neutralny ton, ale nie udało mu się. - Szczerze mówiąc, Alaricu, nigdy nie rozumiałem, czemu tak nie lubisz tego człowieka. Ostatecznie ma na koncie prawie sto zabitych wampirów. A biorąc pod uwagę jego wiek i zawód, to doprawdy imponujące. Jest trochę młodszy od ciebie, zdaje się, ma ledwie trzydzieści trzy czy cztery lata, i jest księdzem, a nie wyszkolonym łowcą demonów. Trudno nie być pod wrażeniem. Alaric wpatrywał się w szefa. - Doprawdy? - spytał obojętnie. - Tak! - wykrzyknął Holtzman. - Doprawdy! Wiesz, że Lamir to najbardziej tajemniczy wampiryczny klan na świecie. Wiemy o nim bardzo niewiele, bo jest stosunkowo młody i pochodzi z serca Amazonii. Naprawdę, Alaricu, wiem, że ojciec Henrique nie jest twoim ulubieńcem, choć nigdy nie rozumiałem, co właściwie zaszło między wami podczas tego egzorcyzmu w Vidigal parę lat temu, ale czy nie mógłbyś mu dać drugiej szansy? - Nie - odparł Alaric, odchylając się ryzykownie do tyłu na mizernym krześle. Od niechcenia sięgnął po jakieś teczki leżące w nierozpakowanym pudle koło biurka szefa. Teczki miały nagłówek „Osoby zaginione". - Raczej nie mogę. - No cóż - rzucił cierpko Holtzman. - Lepiej się postaraj. Jutro wieczorem w Metropolitan Museum of Art odbędzie się gala otwarcia wystawy watykańskich skarbów i wezmą w niej udział wszyscy oficjele z archidiecezji, co oznacza, że będziemy zapewniać ochronę. Jako że ojciec Henrique został mianowany nowym proboszczem kate-

dry Świętego Jerzego, będzie tam honorowym gościem, i nie chcę, żebyś... Alaric był tak osłupiały, że spadłby z krzesła, gdyby z hukiem nie opuścił nóg na drewnianą podłogę, by odzyskać równowagę. Sterta teczek zsunęła się na deski. - Co? - wrzasnął. - Padre Caliente*? Tutaj? - Już cię prosiłem - powiedział zrozpaczony Holtzman - żebyś go tak nie nazywał. To duchowny, który przysiągł żyć w czystości. Nazywanie go Padre Caliente to nietakt i brak szacunku. A tak nawiasem mówiąc, to nawet nie jest po portugalsku. Pytałem Carolinę, która, jak może pamiętasz, pochodzi z Sao Paulo. Więc to przezwisko dowodzi tylko twojej ignorancji. I pozbieraj te teczki. - Nie potrzebujemy go tu - stwierdził Alaric. - Dlaczego przyjeżdża akurat tutaj? - Gdybyś usłyszał choć słowo z tego, co mówiłem, to wiedziałbyś, że ojciec Henrique nie został przydzielony do pracy tutaj, w naszej jednostce. Jest proboszczem katedry Świętego Jerzego, której renowacja jest już na ukończeniu... - Jasne - rzucił drwiąco Alaric. - Naprawdę sądzisz, że jestem taki głupi? - Nieporadnie układał teczki z powrotem na stosik. - Czy to miasto nie ma już własnych księży, którzy mogliby poświęcić nowy ołtarz? I co jest nie tak ze starym księdzem ze Świętego Jerzego? - Nie nadaje się do pełnienia obowiązków, biorąc pod uwagę, że dostał rozległego zawału i umarł, kiedy jego kościół został niemal doszczętnie spalony przez księcia ciemności. - Holtzman patrzył zniecierpliwiony na Ala-rica. - Byłeś wtedy w szpitalu, więc pewnie miałeś prawo o tym nie słyszeć, ale czy musisz być taki niewrażliwy? Czy noga tak bardzo co dokucza? O ile wiem, zakończyłeś * Padre Caliente (hiszp.) - Ojciec Gorący, ew. Namiętny (przyp. tłum.).

fizjoterapię z doskonałymi wynikami i jesteś jak nowy. Nie dokończyłeś tylko terapii z gwardyjskim psychiatrą, bo ciągle wychodzisz z sesji... Alaric wyprostował się i spojrzał na szefa ze złością. - Fiske chce mnie zwolnić, bo nie zaliczyłem ewalu-acji psychologicznej? - Nie wygłupiaj się, Alaric - powiedział Holtzman. -Doktor Fiske jest pod wrażeniem twoich postępów... kiedy już raczysz się pojawić. Musisz tylko pojawiać się częściej. - Wyciągnął rękę po teczki, które trzymał Alaric. - I mógłbyś przedyskutować z nim tę wrogość, jaką odczuwasz wobec ojca Henrique. Nie przyszło ci nigdy do głowy, że to może wynikać z zazdrości? Alaric przewrócił oczami, oddając teczki. - Tak, Abrahamie. To właśnie to. Jestem zazdrosny o pretensjonalnego bufona, tak zakochanego w sobie, że w ogóle nie przejmuje się faktem, iż jednym z wymagań jego zawodu jest wyrzeczenie się seksu. - Kościół spodziewa się niezłej prasy i niemałych darowizn po tej wystawie w muzeum - drwił Holtzman, ignorując nieokrzesaną uwagę Alarica. Zaczął schludnie układać teczki. - Dlatego tak bardzo się starali, żeby zbiegła się z Festynem Świętego Januarego, który jest chyba największym, najdłuższym i najbardziej lubianym festynem w Stanach. Jutrzejsze otwarcie w Metropolitan będzie jednym z najbardziej okrzyczanych wydarzeń towarzyskich w mieście. Przeniesienie Padre Cali... znaczy, ojca Henrique do Nowego Jorku na czas wystawy było celowym posunięciem naszych przełożonych... - Nie wątpię - mruknął Alaric. - Ojczulek z pewnością nie boi się kamer. - Ty możesz go sobie uważać za primadonnę - ciągnął Holtzman - ale zapewniam cię, że cała reszta z nas żywi dla niego najwyższy podziw i szacunek. I spodzie-

wam się, że będziesz się do niego odnosił w odpowiedni sposób. Nie będę dłużej tolerował twojego kompletnego braku poszanowania dla właściwych procedur. Jeśli masz z nim problem, będziesz musiał skorzystać z oficjalnych dróg. Nie waż się z niego drwić i upokarzać go. Ten zakaz obejmuje też głupie psikusy i fizyczne przejawy agresji. Zrozumiałeś? Alaric zignorował go. - Dlaczego mamy tyle zgłoszeń o zaginionych? Nikt mi o tym nie wspomniał. - A. - Holtzman wzruszył ramionami i odłożył teczki na bok. - Podobno jesienią zawsze wzrasta liczba zaginięć, szczególnie na Manhattanie. Kiedy Alaric wciąż patrzył na niego bez słowa, Holtzman rozwinął temat: - Jesień to rozpoczęcie nowego roku szkolnego. Zdarza się często, że młodzi ludzie rozpoczynający studia w tutejszych college'ach wylatują z nich i nie przyznają się rodzicom, bo wstydzą się słabych ocen, eksperymentów z narkotykami, własną seksualnością i czym tam jeszcze. Więc nie ma w tym nic podejrzanego. Nasz człowiek w Nowojorskim Departamencie Policji i tak przysłał te akta, bo w tym roku liczba zgłoszeń jest większa niż zwykle, ale nie znalazłem w nich niczego niezwykłego, więc zamierzam je odesłać... Alaric pochylił się do przodu, by na powrót zabrać szefowi stosik teczek, i zaczął je przeglądać. - Powiedziałem - rzucił z irytacją Holtzman - że nie znalazłem w nich niczego niezwykłego. Alaric burknął tylko, otworzywszy pierwszą teczkę, potem drugą, i rzucił je na biurko Holtzmana. - Tam nic nie ma, Wulf - powiedział znużonym tonem jego przełożony. - Wiesz, doktor Fiske jest pewien, że pod wieloma względami doszedłeś do siebie. Jesteś jednym

z najlepszych gwardzistów, masz na koncie imponującą liczbę wyeliminowanych wampirów, świetne wyniki w przesłuchaniach i tak dalej. Ale w jednej dziedzinie doktor nie zauważył żadnej poprawy, i muszę powiedzieć, że się z nim zgadzam. Twoje umiejętności interpersonalne są poniżej krytyki. Kolejna teczka klapnęła na biurko. - Ciągle nie pogodziłeś się z tym, co spotkało w Berlinie twojego partnera, który całkowicie doszedł już do siebie... - Nie licząc twarzy - burknął Alaric. Na biurku wylądowała kolejna teczka. - Ta twoja niechęć do ojca Henrique to jeszcze jeden przykład - powiedział Holtzman. - Co ten człowiek ci zrobił? Nic. No więc, spartaczył ten egzorcyzm. To był jego pierwszy raz. Był młody. Wiesz, co ja zrobiłem podczas mojego pierwszego egzorcyzmu? - Uciekłeś - powiedział Alaric. - Dokładnie tak - ciągnął Holtzman. - To naprawdę przerażające, po raz pierwszy patrzeć w twarz wcielonego zła. - Nie tak przerażające, jak patrzeć w twarz człowieka, który z własnej woli złożył ślub czystości. - To naprawdę fatalny nawyk - skomentował Holtzman - oczekiwać, że wszyscy dopasują się do twoich standardów moralnych. Alaric zagapił się na niego. Staruszek zaczynał chyba dziecinnieć... albo tyle razy oberwał w głowę podczas akcji, że nie wiedział już, co mówi. - Nie oczekuję, że Henrique Mauricio dopasuje się do moich standardów moralnych - powiedział. Chcę tylko, by przestał robić rzeczy, przez które mam ochotę zmienić jego twarz w krwawą miazgę. Niestety, ile razy go spotykam, jakoś mu się to nie udaje. - Rozumiem - odparł łaskawie Holtzman. - A biorąc pod uwagę, jak się wychowywałeś, czasami dziwię się na-

wet, że nie zmieniasz w krwawą miazgę większej liczby ludzi, których nie lubisz. Trochę to trwało, zanim wyperswadowałem ci takie zachowanie, kiedy zgarnąłem cię z ulicy jako nastolatka. Ale ciągle jakaś część ciebie wpada we wściekłość, kiedy inni nie podzielają twoich przekonań. Zdaje się, że dlatego jesteś taki zły na Meenę Harper. Alaric poderwał głowę. - Nie jestem zły na Meenę Harper. - To wierutne kłamstwo - powiedział Holtzman. - Bo niby dlaczego tak cię oburza jej teoria, która może być całkowicie słuszna? Wiesz, co sobie kiedyś pomyślałem? - Że ten budynek śmierdzi wymiocinami i pastą? Bo śmierdzi. - Skoro ją tak bardzo lubisz, powinieneś ją zaprosić na randkę. Alaric schylił się z powrotem nad teczkami. - Ja nie chodzę na randki. A poza tym, raz zaprosiłem ją na kolację. Odmówiła, mówiąc, że to by było niepro... - Jak to, nie chodzisz na randki? - spytał zirytowany Holtzman. - Wszyscy single chodzą na randki. I to oczywiste, że nie chciała przyjść na kolację do twojego mieszkania. Ja bym nie przyszedł. To jakby pająk zaprosił muchę, żeby wpadła mu w sieć. Naprawdę jesteś imbe... - Kolejna teczka wylądowała na biurku starszego pana. Holtzman poderwał ją i powiedział: - Przestaniesz wreszcie? Już ci mówiłem, że je przeglądałem. Nic w nich nie ma. Żadnych elementów wspólnych. - Owszem, są - odparł Alaric, odkładając następne dwie teczki. - Ci wszyscy ludzie są spoza miasta. - Co masz na myśli? - Holtzman miał coraz bardziej zirytowaną minę. - Wszystkie osoby z tych teczek były turystami spędzającymi w mieście wakacje - wyjaśnił Alaric. Te wszystkie zaginięcia zostały zgłoszone w rodzinnych miejscowościach

ofiar, choć wszyscy ci ludzie zniknęli na Manhattanie w ciągu ostatnich miesięcy. Powiedziałeś, że szukałeś elementu wspólnego. Znalazłem go dla ciebie. - Bardzo cię przepraszam - powiedział Holtzman, spoglądając na teczki porozkładane na biurku - ale chcesz zasugerować, że ktoś w mieście morduje turystów? - Na to wygląda - odparł Alaric. Przekartkował jedną z teczek. - Tu jest cała rodzina. O'Brianowie z Illinois, pięć osób. Ostatni raz widziani przez konsjerża w hotelu w śródmieściu, kiedy pytali, jak dojechać do M&M World. Nigdy się nie wymeldowali. Nikt nawet nie zwrócił na to uwagi; zauważono to dopiero, kiedy pan O'Brian nie pokazał się w pracy, a dzieci w szkole. Dopiero wtedy babcia skontaktowała się z policją w Illinois, a oni z kolei z obsługą hotelu, która zakładała, że rodzina po prostu ulotniła się bez płacenia. - Daj mi to. - Holtzman wyrwał mu teczkę. - To niemożliwe. Trąbiłyby o tym wszystkie lokalne media. Ktoś porywa turystów na Manhattanie? I to kiedy zaczyna się Festyn Świętego Januarego? - Nie ktoś - powiedział Alaric. - Coś. - Rzucił z hukiem resztę teczek. - Bo gdzie są te wszystkie ciała? Powinny zacząć się robić trochę przejrzałe... Holtzman zrobił minę, jakby go zemdliło, ale Alaric tylko się zamyślił. Nagle poweselał. - Wiem. Spytajmy jutro Padre Caliente na otwarciu wystawy skarbów watykańskich. On będzie wiedział, co robić. On wie wszystko. Holtzman miał już w dłoni słuchawkę telefonu. Wskazał drzwi. - Sio. Wynoś się z mojego gabinetu. Już. Alaric wyszedł z budynku i idąc ulicą, zaczął się zastanawiać nad nowiną przekazaną mu przez szefa na temat Henrique Mauricia, i nad jej implikacjami dla niego

samego i całej jednostki. Doszedł do wniosku, że nie są dobre. Firmowy psychiatra, doktor Fiske, zawsze zachęcał Alarica do wyobrażania sobie najgorszego scenariusza. To zdrowe, twierdził doktor. Podobno pesymiści żyją dłużej niż optymiści. - Bo rzeczywistość - lubił mawiać doktor - nigdy nie jest tak zła jak to, co zdołamy sobie wyobrazić. - No nie wiem, doktorze - powiedział Alaric podczas ostatniego spotkania. - Potrafi pan sobie wyobrazić coś gorszego niż sytuacja, kiedy okaże się, że demony mają wybór między dobrem a złem? - O tak - odparł wesoło doktor Fiske. - Jest całe mnóstwo gorszych rzeczy. Przecież wszystkie demony mogłyby wybrać dobro. Właśnie w tym momencie sesji Alaric wstał i wyszedł. Gdyby tego nie zrobił, pewnie wbiłby pięść w ścianę z suchego tynku. Albo w twarz doktora. Cały wieczór po spotkaniu z Abrahamem Holtzma-nem Alaric spędził na wyobrażaniu sobie najgorszego scenariusza, który mógłby wyniknąć z przeniesienia ojca Henrique na Manhattan. Skończyło się tym, że tłukł w worek treningowy do późnej nocy. Wykończony, wziął w końcu prysznic i poszedł spać, tylko po to, by torturowały go sny, w których Lucien Antonescu postanowił być dobry. W jednym z tych snów Antonescu leżał w jasnym słońcu na trawie w Central Parku, z głową na kolanach Meeny Harper... co było niemożliwe oczywiście, bo książę ciemności obróciłby się w proch, gdyby wyszedł na słońce. Meena się śmiała. A on całował jej włosy, które były długie i ciemne, i z jakiegoś powodu opadały mu na twarz. Alaric czuł wielką ulgę, kiedy komórka obudziła go wczesnym rankiem następnego dnia.

Przynajmniej dopóki nie odebrał i nie usłyszał głosu swojego szefa, który mówił: - Meena Harper ma kłopoty. W tej chwili coś zakłuło go w piersi. I wiedział, że to nie jest mięsień naciągnięty przez zbyt intensywny trening z workiem. Nie wyobrażał sobie, że mógłby usłyszeć coś gorszego, dopóki Holtzman nie powiedział: - New Jersey - i - ja prowadzę. Ale kiedy zobaczył Meenę Harper wysiadającą z taksówki przed komendą policji we Freewell w New Jersey, ubraną w jedną z tych swoich sukienek za ciasnych w staniku - tym razem czarną w małe różyczki - z rudymi włosami lśniącymi w porannym słońcu, zrozumiał, że wszystkie najgorsze scenariusze, które sobie wyobrażał, nie mogły się równać z tym koszmarem: Na szyi miała różową apaszkę.

Rozdział 7 Sobota 18 września Meenę obudził piskliwy dzwonek komórki. Spojrzała na zegarek przy łóżku. Była ledwie szósta rano; normalnie musiałaby wstawać dopiero za dwie godziny, bo miała niedaleko do pracy. Nikt nie dzwoniłby do niej tak wcześnie, chyba że stało się coś złego. Jak się okazało, stało się coś bardzo złego. Zrozumiała to w tej samej sekundzie, kiedy podniosła telefon i zobaczyła kierunkowy z New Jersey.

Od czasu, kiedy jej rodzice przeszli na emeryturę i wyjechali na Florydę, Meena nie znała już nikogo, kto mieszkałby w New Jersey. Puls jej zwolnił niemal do zera. - Kto to, do diabła? - spytał ze złością jej brat, który przyczłapał bez koszulki ze swojego pokoju i stanął w progu jej sypialni, mrugając zaspanymi oczami. Jack Bauer też wyskoczył z koszyka w kącie i teraz radośnie biegał dookoła jej łóżka, myśląc, że już pora wstawać. - To z pracy - skłamała Meena. - Możesz wyprowadzić Jacka? - Jeszcze czego - odparł Jonathan, ale bez złości. -Chodź, Jack - powiedział do psa i poszedł po buty i smycz. Meena odebrała. - Halo - powiedział żeński głos, znajomy, ale starszy i bardziej drżący, niż Meena go zapamiętała. Mówi Olivia Delmonico. Z kim rozmawiam? Meena spodziewała się, że prędzej czy później ktoś odezwie się do niej w sprawie Davida. Pewnie nawet kobieta. Ale nie ta. - Ehm - wyjąkała. Nie była gotowa. Wolałaby... - Halo? - powtórzyła pani Delmonico. - Jest tam kto? - Tak - odparła Meena. - Tak, pani Delmonico. To ja, Meena Harper. - Meena Harper? Pani Delmonico wypowiedziała te słowa z wyraźnym obrzydzeniem. Rodzice Davida nigdy nie lubili Meeny. Choć ani oni, ani David nie powiedzieli im tego wprost, zawsze czuła, że nie pochwalali faktu, że ich syn zamieszkał z nią zaraz po studiach, i to nie tylko dlatego, że nie uznawali wspólnego mieszkania przed ślubem, ale... No, po prostu nie lubili Meeny. Może uważali, że początkująca pisarka nie jest dość dobra dla ich ambitnego syna...

A może miało to coś wspólnego z faktem, że podczas pierwszej wspólnej kolacji - wydanej na cześć ukończenia przez Davida stomatologii - Meena wspomniała, że jak dla niej, pan Delmonico nie musi zamawiać wina, szczególnie biorąc pod uwagę jego „problemy z sercem". Okazało się, że nieustająca walka pana Delmonico z alkoholizmem była sekretem, który rodzice ukrywali przed Davidem całe życie. Do tego wieczoru, kiedy przez Meenę wszystko się wydało. Ups. - Hm - powiedziała pani Delmonico. - To jest... Nie wiem, co powiedzieć. Właśnie znalazłam twój numer w notesie kolo telefonu Davida. Nie wiedziałam, że ciągle jesteście... w kontakcie. - Och, o to chodzi. - Meena kombinowała błyskawicznie. - Bo widzi pani, niedawno wyprowadziłam się z naszego starego mieszkania i znalazłam jeszcze parę jego pudeł, więc skontaktowałam się z nim, żeby je sobie odebrał... - Ach, tak - odparła zimno pani Delmonico. - Oczywiście. Przepraszam za tę wczesną porę. Ale jestem w tej chwili u Davida i Brianny. Dzwonię pod wszystkie numery, jakie tu są, i próbuję znaleźć kogokolwiek, kto mógłby wiedzieć coś o Davidzie. Bo widzisz, on nie wrócił na noc do domu. - Naprawdę? - Meena starała się udawać zaskoczoną. - To dziwne. - Bardzo dziwne - przyznała pani Delmonico. - Zupełnie do niego niepodobne. - Po czym, głosem ociekającym źle ukrywaną niechęcią, spytała: - Ty pewnie nie wiesz, gdzie on jest, jak sądzę. Meenie stanął przed oczami obrazek pani Delmonico, siedzącej w perłach i kostiumie Chanel w nowoczesnym, czterosypialniowym domu Davida i Brianny, z aneksem

kuchennym w salonie, garażem na trzy auta i podgrzewanym basenem. Oczywiście Meena nigdy nie była w domu Davida we Freewell, na eleganckim przedmieściu jakąś godzinę jazdy od centrum. Ale mimo to potrafiła sobie w nim wyobrazić panią Delmonico. Sądząc z tonu głosu, pani Delmonico podejrzewała, że jej syn leży właśnie w łóżku obok Meeny, i że Meena go kryje. Może w jakimś równoległym wszechświecie - w którym nie istniałyby wampiry, a więc i Lucien Antonescu - to byłoby możliwe. Bo wtedy David nie zostałby ugryziony, a Meena mogłaby mieć na tyle mało szacunku dla siebie, że zaprosiłaby go do mieszkania. Bo nie wiedziałaby, że istnieje coś lepszego. Ale w tym wszechświecie? Nigdy. - Nie - powiedziała. - Nie wiem, gdzie jest David. To nie było kłamstwo. Nie wiedziała, gdzie jest David. Miała nadzieję, że w niebie, ale nie założyłaby się o to. - Och. No cóż. - W tonie pani Delmonico zabrzmiała nagle rezygnacja. - Po prostu nie wiem, co robić. Dzwoniłam już pod wszystkie numery z jego adresownika i nikt nic nie wie. Ten numer... to była moja ostatnia nadzieja. Jego komórka przełącza się od razu na pocztę głosową, to samo u Brianny. David junior płakał całą noc, nie mógł zasnąć. Nigdy nie spędził nocy bez matki i ojca, i dosłownie wpadł w histerię... Meena zerwała się do pozycji siedzącej. Jej serce, które do tej pory ledwie biło, zaczęło gnać jak szalone. - Zaraz - powiedziała. - Mówi pani, że żona Davida też zaginęła? - Tak. - Pani Delmonico teraz szlochała już na całego. Obrazek kobiety w perłach i kostiumie Chanel zniknął

z glowy Meeny. Teraz słyszała tylko głos zrozpaczonej babci. - Nikt jej nie widział, od kiedy wyszła kupić mleko w proszku. A to było wczoraj o szóstej wieczorem. Obdzwoniłam wszystkie szpitale, ale nie przywieziono nikogo, kto pasowałby do jej rysopisu... Meena zwiesiła nogi z łóżka. To było niemożliwe. Bo zabiła Davida. Zabiła go. Niemożliwe, żeby Brianna też zniknęła. Przecież uratowała Briannę. Uratowała ją wczoraj wieczorem. - Zwyczajnie nie wiem, co robić - paplała pani Del-monico roztrzęsionym głosem. - Przed chwilą dzwonił policjant z Nowego Jorku. Znaleziono samochód Davida niedaleko Małej Italii, dowód rejestracyjny ciągle był w środku. Po co David miałby tam pojechać? On nigdy nie jeździ do miasta. Może on i Brianna w ostatniej chwili postanowili pójść na Festyn Świętego Januarego? Ale dlaczego nie zadzwonili? - Pani Delmonico - powiedziała Meena; kompletnie zaschło jej w gardle. - Proszę mnie posłuchać. To bardzo ważne. Jest pani teraz w domu Davida? - Oczywiście - odparła pani Delmonico. - Ktoś musi siedzieć z Davidem juniorem. Mój mąż też tu jest. Rozmawia przez drugi telefon z kimś z policyjnego parkingu, próbuje się dowiedzieć, jak odzyskać samochód Davida... - Pani Delmonico. - Serce Meeny łomotało tak szybko, jakby dostała zastrzyk z adrenaliny. - Czy jest jakieś miejsce, gdzie mogłaby pani zabrać dziecko? Tylko na jakiś czas? - Hm, chyba mogłabym go zawieźć do mojej córki -odparła pani Delmonico, zdezorientowana. Siostra Davida mieszka ledwie parę kilometrów stąd. Ale co Naomi ma z tym wszystkim wspólnego? Już z nią rozmawiałam, nie miała żadnych wiadomości od Davida i Brianny...

- Sądzę, że byłoby najlepiej, gdybyście państwo spakowali parę rzeczy małego i zabrali go do Naomi. Natychmiast. - Ale ten policjant z Nowego Jorku powiedział, że najlepiej będzie siedzieć przy telefonie i czekać, aż David zadzwoni. Albo pojechać na posterunek we Freewell, jeśli chcemy zgłosić zaginięcie Davida i Brianny, co moim zdaniem było bardzo niegrzeczne z jego strony, skoro właśnie ze mną rozmawiał i mógłby przyjąć zgłoszenie. Ale powiedział, że musimy to zrobić w rejonie, w którym mieszkają. Meena wzięła głęboki, uspokajający oddech. Rozumiała teraz, że naprawdę jest przeklęta, tak jak Kasandra. Bo Kasandra - biedna, przeklęta Kasandra, która odrzuciła miłość boga - spiknęła się z Agamemnonem i skończyła zamordowana przez jego mściwą żonę, Klitajmestrę. - Pani Delmonico. - Usta Meeny zrobiły się suche jak Sahara. - A zgłosiła pani to zaginiecie? - No, nie - odparła pani Delmonico. - Ten policjant powiedział, że musimy to zrobić osobiście, a nie możemy tu zostawić dziecka samego... - No właśnie - przytaknęła Meena. - Proszę podrzucić małego do siostry Davida, a potem jak najszybciej pojechać na komendę policji we Freewell. Słyszy mnie pani, pani Delmonico? To bardzo ważne, żebyście państwo natychmiast zgłosili zaginięcie Davida. Pani Delmonico była coraz bardziej zdziwiona. - Ach tak. No cóż, policjant mi tego nie powiedział. Nie wiem, czy Naomi zgodzi się, żebyśmy zostawili u niej Davida juniora. Sama ma trojaczki. No ale w tych okolicznościach pewnie nie będzie miała nic przeciwko. Tylko nie wiem, co mamy zrobić z samochodem Davida. Wygląda na to, że policja robi jakieś trudności. Przeszukują go, czy coś... - Wie pani co - powiedziała Meena. - Może po prostu się z wami spotkam, dobrze? Na komendzie policji we Freewell. Może będę umiała pomóc.

Teraz pani Delmonico była bardziej niż zdziwiona. Była wręcz osłupiała. - Pomóc? Jak? - Mogę mieć pewne informacje - odparła Meena. -O Davidzie. Informacje, które przydadzą się policji. Dojazd zajmie mi trochę czasu, bo muszę wziąć prysznic, a potem złapać pociąg. Ale będę tam najpóźniej o dziewiątej. Spotkacie się tam ze mną, tak? Pani i mąż? I zostawicie dziecko u siostry Davida? - No cóż... - Pani Delmonico była kompletnie skołowana. - Chyba... tak. Dziękuję, Meeno. To bardzo... miło z twojej strony. Meena zapewniła ją, że to żaden kłopot, i rozłączyła się z poczuciem winy. Bo to wcale nie było miłe z jej strony. Po prostu nie miała wyboru. Była ostatnią osobą, która widziała Davida Delmonico żywego. Była też osobą, która próbowała ratować życie jego żony. I wyglądało na to, że jej się nie udało. Nie rozumiała, jakim cudem... może powinna była się bardziej skupić, zamiast całować się z facetem, który dał jej broń i pomógł zabić męża Brianny. Teraz martwiła się o życie rodziców Davida i jego dziecka. Bo kto to wiedział, gdzie jest teraz Brianna Delmonico? Ale Meena nie zamierzała ryzykować; mogło się przecież okazać, że Brianna wpadnie na śniadanko do swojego domu. Wiedziała, że czeka ją bardzo dużo pracy, jeśli chciała naprawić wszystkie błędy, jakie popełniła zeszłego wieczoru. Ale kiedy podjechała pod komendę, gdzie umówiła się z panią Delmonico, zrozumiała, że jej karmiczna kara będzie o wiele gorsza, niż się spodziewała.

Bo na schodach komendy czekał na nią ostatni człowiek na świecie, jakiego chciała teraz widzieć: Alaric Wulf. Rozdział 8 Co ty tu robisz? - spytała gniewnie. Podsunął jej kubek kawy. - Pomyślałem, że możesz tego potrzebować. Prawda była taka, że to on tego potrzebował. Szczególnie teraz, kiedy zobaczył apaszkę. - Dzwoniłam do Abrahama, nie do ciebie - odparła niegrzecznie. - Zauważyłem - powiedział. - Chcesz tę kawę, czy nie? Spojrzała na kubek. - Biała? Miała na nosie ciemne okulary, więc nie widział jej oczu. Ale sądząc po zachrypniętym głosie, płakała. - Chyba wiem już do tej pory, jaką pijesz kawę -oznajmił sztywno. Wzięła od niego kubek. - Dzięki - burknęła. W milczeniu stali przed komendą, popijając kawę i patrząc, jak dobrzy ludzie z Freewell mijają ich samochodami, jadąc do pracy... czy gdzie się tam wybierali w ten sobotni poranek. Budynek komendy był stosunkowo nowy, stał na trawiastej skarpie ładnie obsadzonej młodymi drzewkami. Ptaszki ślicznie śpiewały w gałęziach, nieświadome nieuchronnej tragedii. Alaric dumał, że gdyby stali przed

jakimś posterunkiem w centrum, policjanci wlekliby koło nich prostytuujących się transwestytów. A tutaj przekicała koło nich wiewiórka, zbierająca orzechy na zimę. - Powiesz mi, co się dzieje - spytał Alaric - czy mam zgadywać? - To nie to, co myślisz - powiedziała Meena. - Myślałem, że potrafisz odgadywać tylko, kiedy ktoś umrze, a nie, co myśli. - Nietrudno cię rozszyfrować, Alaric. To zabolało. - No cóż, tak się składa, że ciebie też nie. Kiedy ostatnio miałaś szyję obwiązaną apaszką, o mało nie straciłem nogi. Więc byłbym wdzięczny, gdybyś tym razem uprzedziła mnie odrobinę wcześniej, bo tak się składa, że lubię chodzić. Jej policzki przybrały niemal kolor apaszki. - No dobrze - przyznała, zdejmując okulary. Jej czarne oczy, choć starannie umalowane, wciąż były trochę zaczerwienione od płaczu. - Tak. Zostałam wczoraj ugryziona. Ale to nie był Lucien, Alaric. Nie tym razem, przysięgam. Poczuł, że chodnik chwieje mu się pod stopami. Nie rozumiał tego, bo mimo jego nalegań, że powinni jechać do Freewell jak najszybciej, Abraham zajechał swoją toyotą prius (Alaric nigdy nie zniżyłby się do jeżdżenia taką skorupą) do baru dla kierowców, upierając się, że śniadanie to najważniejszy posiłek dnia, i że potrzebują białka. Teraz Alaric był wdzięczny za to śniadanie, nawet jeśli rzekomy „McMuffin" leżał mu w żołądku jak kamień. - To niemożliwe - powiedział do Meeny. - Wampirów nie widziano w mieście, i w całych Stanach, od sześciu miesięcy. Zabiliśmy wszystkich Dracul. Przecież wiesz. Byłaś przy tym. - To nie był Dracul - odparła. Alaric pokręcił głową, nic nie rozumiejąc. - Ale nigdy nie wykryto żadnego innego klanu...

- No cóż - rzuciła Meena - w takim razie ktoś powinien zawiadomić Urząd Imigracyjny. Bo wczoraj miałam bliskie spotkanie bardzo zębatego stopnia z nielegalnym imigrantem. - Dlaczego zadzwoniłaś do nas dopiero rano? - spytał gniewnie Alaric. - Co się tak naprawdę dzieje, Meeno? Abraham nie chciał mi nic powiedzieć. Stwierdził, że ty mi powiesz. Jeśli uznasz za stosowne. - Nie wspomniał, jak bardzo go to rozzłościło. Niby co to miało znaczyć, jeśli Meena uzna za stosowne? I dlaczego Meena uznała za stosowne powiedzieć wszystko Holtzmanowi, a nie jemu? Przecież to on uratował jej życie w katedrze, a nie Holtzman. Czy to wszystko dlatego, że nie chciał wierzyć w jej teorię o Antonescu? Ale kto chciałby w nią wierzyć? To było szaleństwo. Demony są złe z definicji. Nie posiadają wolnej woli. Nie obchodziło go, co święty Tomasz z Akwinu napisał osiemset lat temu. - Słuchaj, jestem ci wdzięczna za kawę, ale czy możemy wejść do środka? - spytała Meena o wiele mniej upartym, za to bardziej znużonym tonem. - Nie mogłam złapać taksówki ze stacji kolejowej i jestem spóźniona, i na pewno wszyscy już na mnie czekają. - Abraham już jest w środku - wyjaśnił Alaric. - Powiedział wszystkim, że jest twoim adwokatem. Meena przewróciła oczami i wrzuciła kubek do kosza na śmieci. - Cudownie. Moim adwokatem. Teraz wygląda to tak, jakbym zrobiła coś złego. Kiedy mijała Alarica, kierując się do budynku, złapał ją za nadgarstek. - A zrobiłaś coś złego? - spytał, wbijając spojrzenie w jej oczy. Nie chciał o to pytać. Wiedział, że nie ma prawa i nie powinien.

Ale nie mógł się powstrzymać. Wolną ręką odgarnęła miedziane włosy z oczu. Z oczu, w których, jak zauważył, zaczynały wzbierać łzy. - To pewnie zależy od tego, z czyjego punktu widzenia się na to spojrzy. Z twojego? Nie. Z mojego? Tak. Tak, z całą pewnością zrobiłam coś złego. Alarica ogarnęła nagła fala czułości, którą pewnie by zignorował, gdyby chodziło o kogokolwiek innego. Próbował ją zignorować. Meena złamała wszystkie zasady Gwardii. Z drugiej strony on też złamał, w takim czy innym momencie. Ale to było co innego. Bo ona naraziła się na niebezpieczeństwo. No i nie zadzwoniła do niego. To zraniło jego uczucia, choć prędzej by umarł, niż się do tego przyznał, skoro ona chciała, żeby ich stosunki pozostały wyłącznie zawodowe. Ale teraz była roztrzęsiona i smutna. I zadzwoniła do Holtzmana. To on powinien być osobą, do której dzwoniła, kiedy była roztrzęsiona i smutna. Nie Holtzman. Jak mógł dopuścić, żeby wszystko się tak posypało? I jak mógł to teraz naprawić? Meena spojrzała znacząco na nadgarstek, który ściskał w dłoni. Puścił go natychmiast. Odwróciła się i ruszyła do budynku. Powinien pozwolić, żeby na tym się skończyło. Ale nie mógł. Więc objął ramieniem jej barki i uściskał ją. Niezgrabnie, dlatego że się tego nie spodziewała, ale i dlatego, że Alaric Wulf nie przywykł do obejmowania ludzi i był w tym dość kiepski. - Już dobrze - powiedział; miał nadzieję, że jego głos brzmi kojąco. Pogłaskał ją po włosach. Cienkie pasemka, trochę szorstkie od tego całego farbowania Leishy, były

gorące od słońca. - Cokolwiek się stało. Wszystko będzie dobrze. Meena jakby nagle zdała sobie sprawę, co on robi, i przestała mu się wyrywać. Ku swojemu zaskoczeniu poczuł, że rozluźniła się w jego ramionach. Coś ciepłego i mokrego dotknęło jego policzka i zrozumiał, osłupiały, że to jej łzy. - Nie sądzę, Alaricu - szepnęła. - Naprawdę nie sądzę. Nie tym razem. Nie wiedział, co robić. Tak się przyzwyczaił do chłodnego traktowania, że teraz, kiedy odsłoniła się przed nim i stopniała w jego ramionach, wpadł w lekką panikę. Niemal wolałby wrogie spojrzenia i sarkazm. To z pewnością byłoby lepsze niż łzy. Setki kobiet płakały przy nim i nigdy go to nie ruszało. Ale to było straszne. Ścisnął ją mocniej i rzucił nieporadnie: - Nie może być aż tak źle. - I miał ochotę sam się kopnąć. Owszem, mogło być aż tak źle. Przecież nic nie wiedział. Obok nich zatrzymał się radiowóz. Policjant z Freewell wysiadł zza kierownicy i obszedł samochód, by wyciągnąć z tylnego siedzenia zaskakująco wysoką i kolorową - jak na New Jersey - drag queen. - Kotku - powiedziała drag queen do Meeny, kiedy funkcjonariusz prowadził ją do budynku - zostaw mi kawałek tego ciacha. Zaraz wyjdę, to sobie odbiorę. Alaric spojrzał w niebiosa, dziękując im, że posłuchał rady Holtzmana i nie zabrał ze sobą miecza. - Chyba powinniśmy wejść do środka i poszukać Abrahama - szepnęła Meena cichym głosikiem, odsuwając się od niego. - Świetny pomysł - przyznał Alaric i ruszył przodem, żeby otworzyć jej drzwi. Nie rozumiał spojrzenia, które

postała mu Meena, kiedy to zrobił; był w nim jakby szok pomieszany z wdzięcznością i jeszcze coś, czego nie potrafił zidentyfikować. Ale nie poczuł się przez to lepiej. Rozdział 9 Meena, której Alaric deptał po piętach, weszła do nieskazitelnie czystej, wyposażonej w najnowsze nowinki techniczne komendy Departamentu Policji Freewell. Zastanawiała się, jakim cudem wszystkie głowy w poczekalni nie odwróciły się w jej stronę. Tak głośno łomotało jej serce. Miała wrażenie, że cały świat musi je słyszeć. Ale najwyraźniej słyszała je tylko ona. Ujrzała Abrahama Holtzmana, siedzącego w pokoju, do którego poprowadziła ich uprzejma recepcjonistka. Rozmawiał z zaspaną kobietą w beżowym kostiumie i z rodzicami Davida, którzy wyglądali dobre dziesięć lat starzej niż wtedy, gdy widziała ich po raz ostatni. Oczywiście, że wyglądali. Bo ich syn nie żył. Chociaż jeszcze tego nie wiedzieli. Meena przełknęła ślinę i spróbowała przywołać na twarz ciepły, powitalny uśmiech. Ale trudno było jej to zrobić, kiedy przez cały czas czuła za plecami Alarica Wulfa. Nie mogła zapomnieć wyrazu jego oczu, kiedy zobaczył na jej szyi apaszkę, która zakrywała paskudny siniak pozostały po ugryzieniu Davida. Myślała, że chluśnie jej w twarz kawą trzymaną w ręce. Doskonale wiedziała, kto jego zdaniem zostawił jej ten ślad po ugryzieniu, i w jakich okolicznościach.

Policzki jej zapłonęły, bo mylił się tylko częściowo. Była ciekawa, czy to zauważył. - A, jest i Meena Harper, z moim współpracownikiem, panem Wulfem. - Jego oczy były jak dwa lasery pod nawisem krzaczastych brwi, tak rozczochranych, że zdawały się świadczyć o roztrzepanym umyśle. Ale Meena wiedziała lepiej niż ktokolwiek, że umysł doktora Holtzmana jest uporządkowany jak mało który. A to oznaczało dla niej poważne kłopoty. Bo chociaż wreszcie spełniła swój obowiązek i zgłosiła „wampiryczny incydent" z wczorajszego wieczoru, zgłosiła tylko jeden z nich. Zamierzała utrzymać pojawienie się Luciena w tajemnicy jak długo się dało. Ale że miała do czynienia z Abrahamem Holtzmanem i Alarikiem Wulfem, którzy byli chyba najbardziej upartymi ludźmi - każdy na swój sposób - jakich znała, nie miała pojęcia, jak długo wytrwa. - Przepraszam za spóźnienie - powiedziała nerwowo, rozglądając się po sali. Wszystko wyglądało jak pokazywane w telewizji przesłuchania podejrzanych o morderstwo. Tyle że w pokoju komendy policji we Freewell nie było weneckich luster, a jedynie rząd okien wychodzących na ładny, zadbany trawnik przed budynkiem. Na stole leżało kilka zdjęć... zdjęć Davida i Brianny, które zapewne przynieśli ze sobą państwo Delmonico. Były to zrobione niedawno studyjne portrety, na których synek miał ledwie kilka miesięcy. Atrakcyjna para wyglądała na ekstatycznie szczęśliwą; promienne uśmiechy do aparatu, każdy włosek i ząb na swoim miejscu. David specjalizował się w licówkach. Zawsze chciał je założyć na odrobinę krzywe przednie zęby Meeny, ale kiedy wyjaśnił, że musiałby ciąć jej dziąsła, odrzuciła propozycję.

- Ciągle nie rozumiem - mówiła pani Delmonico płaczliwym głosem - dlaczego musiała przyprowadzić ze sobą tylu prawników, skoro podobno chciała się z nami spotkać tylko... - Jesteśmy tu wszyscy, żeby pomóc, pani Delmonico -przerwał jej Abraham uspokajającym tonem. Pani Harper, to jest śledcza Rogerson - wskazał zmęczoną kobietę, która sprawiała wrażenie, że wolałaby być gdziekolwiek indziej niż tutaj z nimi wszystkimi. Meena jej się nie dziwiła. - I oczywiście pamięta pani państwa Delmonico. Kiedy spojrzenia rodziców Davida spoczęły na niej, znękane i zdumione, Meena straciła całą kontrolę nad ustami. Jej uśmiech zniknął i zdołała tylko cicho mruknąć: witam, siadając na twardym, plastikowym krześle, które odsunął dla niej Abraham. Ledwie się powstrzymała, by nie wymamrotać „kondolencje z powodu straty syna". Bo oczywiście państwo Delmonico nie wiedzieli jeszcze, że stracili syna... a być może i synową. A ona z pewnością nie zamierzała być osobą, która im o tym powie. - No więc, pani Harper - odezwała się śledcza rzeczowym tonem. Zerknęła na Alarica, który, zamiast usiąść przy stole, przysiadł na parapecie, skąd mógł podziwiać widoki. W pewnej chwili wyjął komórkę, żeby sprawdzić SMS-y, z pozoru zupełnie niezainteresowany tym, co dzieje się w pokoju. Śledcza oderwała od niego wzrok i otworzyła notes leżący przed nią. - Z tego, co mówiła pani Delmonico, podobno może pani mieć jakieś informacje o jej synu, który nie wrócił wczoraj do domu. Co pani może nam o tym powiedzieć? Meena zerknęła na Abrahama. - Ehm - bąknęła. - Zdawało mi się... w telewizji zawsze przesłuchują podejrzanych w oddzielnych pokojach.

Śledcza Rogerson przyjrzała jej się bez uśmiechu, z długopisem zawieszonym nad notesem. - To nie jest telewizja, a pani nie jest o nic podejrzana, bo jak na razie nie popełniono żadnego przestępstwa. Chyba że to pani zdemolowała w nocy w centrum samochód pana Delmonico. - Cóż, to raczej nieprawdopodobne - wtrącił Abraham - biorąc pod uwagę drobną posturę mojej klientki i ogromną siłę, jakiej wymagało dokonanie takich uszkodzeń... Śledcza Rogerson zerknęła z ukosa na Abrahama. Uśmiechnął się do niej przyjaźnie. - To prawda - dodała pospiesznie Meena. - Nie miałam nic wspólnego z tym, co się stało z samochodem Davida. Wiedząc, że popełniła już jeden taktyczny błąd, Meena starała się przez cały czas patrzeć śledczej Rogerson prosto w oczy, żeby nie zostać posądzoną o kłamstwo. Wyczytała gdzieś, że po tym policja poznaje, czy mówi się prawdę. Opowiedziała, jak umówiła się z Davidem na spotkanie zeszłego wieczoru, bo chciała mu „oddać rzeczy", które znalazła, i że potem siedziała kilka chwil w jego zaparkowanym samochodzie, żeby „porozmawiać". Wtedy zauważyła, że David jest lekko nietrzeźwy. Jej zdaniem nie powinien był jechać do domu sam, i zgodził się z nią. Słysząc to, pani Delmonico gwałtownie wciągnęła powietrze, chociaż Meena przemilczała całą resztę - to, co David zrobił jej w samochodzie. Nie miała najmniejszego zamiaru o tym mówić... nigdy. A już na pewno nie przy pani Delmonico, która naprawdę miała na szyi perły, dokładnie tak jak Meena sobie wyobrażała. Słuchając Meeny, wykręcała je w palcach tak mocno, że opuszki zrobiły się sine. Meena bała się, że naszyjnik pęknie lada chwila. No i jeszcze ojciec Davida - bliski łez, z nosem bardziej czerwonym od popękanych naczynek (od picia, jak

podejrzewała Meena) niż kiedykolwiek. Byli już wystarczająco zdenerwowani jej wzmianką, że David był pijany, choć ujęła to bardzo oględnie. Nie miała zamiaru jeszcze pogarszać sytuacji, opowiadając, że ją zaatakował. Po pierwsze, nigdy by jej nie uwierzyli. A po drugie, sądząc z ich wyglądu, pewnie oboje dostaliby wylewu. Na dodatek, jako pracownica Gwardii Palatyńskiej -czyli tajnej watykańskiej organizacji polującej na demony - nie mogła wspomnieć o tym, że był wampirem. Przy cywilach nie wolno jej było nawet mówić o tym, że wampiry w ogóle istnieją. Więc choćby chciała, nie mogła wyjaśnić, że David nie tylko był pijany w sztok, ale na dodatek został wampirem i zaatakował ją. Ale oczywiście nie chciała. A przede wszystkim nie chciała wciągać w to wszystko Luciena. Nie dość, że to nie była jego wina przecież to ona zawaliła - to jeszcze ryzykował własną głową, kiedy wyszedł z ukrycia po tylu miesiącach, tylko po to, żeby ratować ją przed Davidem, choć najwyraźniej nie czuł się dobrze. A teraz jeszcze w sprawę został zaangażowany Ala-ric Wulf. Alaric Wulf, który najbardziej na świecie pragnął zobaczyć, jak Lucien Antonescu zmienia się w pył, przeszyty jego mieczem. Alaric był jednym z najlepszych gwardzistów i słyszał wiele historii ofiar, na których pasożytowały wampiry. Ofiary te, często zakochane w wampirach równie mocno, jak ona w Lucienie, nie wahały się kłamać, by chronić swoich oprawców. Ale z nią było inaczej. To nie Lucien zaatakował ją wczoraj wieczorem. I nie chciał się nią żywić. Kochał ją. Dlatego nie mogła go w to mieszać. Choć to on ją uratował, nikt z Gwardii Palatyńskiej - a szczególnie Alaric

nie zrozumiałby tego. To, co się stało, nie było w żadnym stopniu jego winą. Ale oni i tak obwinialiby Luciena. Gwardia, jak każda biurokratyczna instytucja, w pewnych sytuacjach była ślepa. Meena miała nadzieję, że jeśli po telefonie pani Del-monico zadzwoni bezpośrednio do Abrahama, a nie na główną linię alarmową, zdoła utrzymać sytuację choć z grubsza pod kontrolą. Wyjaśniła, że po prostu zawiadamia go o niefortunnym incydencie, który miał miejsce wieczorem, i z którym, być może, nie poradziła sobie tak dobrze, jak powinna, choć raczej nie ma żadnego powodu do zmartwienia. Absolutnie żadnego. No, może jeden malutki... Powinna była wiedzieć, sądząc po tym, z jakim niepokojem Abraham wypytywał ją przez telefon, że wciągnie w to Alarica. Alarica, który - kiedy przed komendą nie zdołała już pohamować łez wydawał się taki niepewny, co robić, ale mimo wszystko wziął ją w ramiona, solidny, wysoki i silny jak drzewo, którego nic nie zdoła ugiąć czy złamać. Nawet pachniał jakoś tak świeżo, chłodno i liściaście. Boże. Co jej w ogóle strzeliło do głowy, żeby zawiadamiać Gwardię? Nie wiedziała. Ale i tak by się dowiedzieli. Zawsze się dowiadywali. Kiedy Meena skończyła swoją zacinającą się relację, zerknęła nerwowo na notes śledczej Rogerson. Przypadkiem siedziała tak, że mogła w niego zajrzeć, choć była pewna, że śledcza o tym nie wie. Tym sposobem przekonała się, dość zaskoczona, że śledcza rysuje bardzo szczegółowy portret biedronki. Biedronka ubrana była w cylinder i ogoniasty frak. - Więc kiedy ostatni raz widziała pani Davida - powiedziała śledcza Rogerson znudzonym tonem - był lekko podpity i szedł w stronę Houston Street, żeby złapać taksówkę i pojechać na dworzec Penn?

- Tak - odparta Meena. Starała się mówić z przejęciem, ale bez przesady. - Muszę powiedzieć, że trochę martwię się o Briannę. Moja przyjaciółka Leisha pół roku temu urodziła dziecko i nigdy w życiu nie spędziłaby nocy poza domem, i to bez zawiadomienia kogokolwiek. Przyznaję, że nie znam Brianny zbyt dobrze, ale moim zdaniem to bardzo dziwne... Ale śledcza Rogerson już spuściła wzrok. Zaczęła rysować drugą biedronkę. - I nie wie pani, w jaki sposób samochód został uszkodzony? - Uszkodzony? - wtrącił się oburzony pan Delmoni-co. - Policjant, z którym rozmawiałem przez telefon, powiedział, że drzwi zostały dosłownie wyrwane z zawiasów i rzucone na chodnik, a przednia szyba jest roztrzaskana. Ja bym tego nie nazwał uszkodzeniem. To było nowiutkie volvo V50.1 zostało kompletnie zdemolowane. Śledcza Rogerson zerknęła na niego. - Tak - przyznała. - Ale radioodtwarzacz, dowód rejestracyjny i nawet dziecięcy fotelik wciąż były w środku. Z pańskiej porannej rozmowy z nowojorską policją wynika, że raczej nic nie zginęło. - Z wyjątkiem właściciela - wykrzyknęła pani Delmo-nico. Mąż wyciągnął rękę, by uścisnąć jej dłoń. - I jego żony! Ona też zaginęła. - Matka Davida sięgnęła po jedno ze zdjęć i uniosła do góry. - Co z nią? Czy o nią nikt się nie troszczy? - Troszczymy się, pani Delmonico - powiedziała śledcza Rogerson. Meena zauważyła, że policjantka dorysowuje drugiej biedronce ślubny welon. - Dlatego wszyscy tu jesteśmy. Na razie, najlepsze, co państwo możecie zrobić, to siedzieć przy telefonie. - Przy własnym telefonie - dodała Meena. Śledcza Rogerson spojrzała na nią. - Słucham?

- No bo - zająknęła się Meena - oni siedzą przy telefonie syna, w jego domu. - Otóż właśnie - wtrącił pospiesznie Abraham. - Jest mało prawdopodobne, że David zadzwoni do siebie. Więc państwo Delmonico powinni pojechać do własnego domu i siedzieć przy własnym telefonie. Śledcza Rogerson przeniosła wzrok z Meeny na Abrahama i z powrotem. Meena czuła na sobie spojrzenie Ala-rica, który wreszcie odkleił się od telefonu i gapił się na nią. Czyżby się domyślił? Pewnie tak. Cóż, kiedyś i tak by się to stało. Śledcza Rogerson wzruszyła ramionami i wróciła do swojego biedronkowego ślubu. - Tak - przyznała znudzonym tonem. - Oczywiście. Nikt zaginiony nie dzwoni sam do siebie. Pani Delmonico zrobiła oburzoną minę. - Ale wszystkie rzeczy Davida juniora są w jego domu! - Z przyjemnością pojedziemy z państwem do domu Davida - powiedziała Meena - i pomożemy przewieźć rzeczy dziecka do państwa. Tylko na jakiś czas. Państwo Delmonico kompletnie osłupieli na tę propozycję. Podobnie jak Alaric, który przestał się zajmować komórką. - Ehm - powiedział pan Delmonico - nie ma takiej potrzeby. Z pewnością poradzimy sobie sami... - Nie, nie - odparł stanowczo Abraham. - Z przyjemnością państwu pomożemy. - Hm. - Pan Delmonico wyraźnie byt pod wrażeniem. - Wasza firma rzeczywiście świadczy bardzo kompleksowe usługi. - Och, czy ty nie widzisz, co oni robią? - Głos pani Delmonico ciął jak bat. - Chcą, żebyśmy zapomnieli, że Meena zostawiła naszego syna, pijanego i bezbronnego w centrum Nowego Jorku na pastwę chuliganów!

Pan Delmonico spojrzał zaskoczony na Meenę. - Raczej nie o to nam chodzi - mruknęła Meena. -Chcę pomóc... - On pewnie leży zakrwawiony w jakiejś uliczce - wykrzyknęła pani Delmonico - bo ona go upiła i zostawiła, żeby złodzieje mogli go obrabować. To wszystko jej wina. - Biorąc pod uwagę, że to państwa syn pojawił się pijany na spotkaniu, na które umówił się z panną Harper - stwierdził Abraham rzeczowym tonem - a potem czynił jej niechciane seksualne awanse, może powinna pani jeszcze przemyśleć to oskarżenie. Państwo Delmonico natychmiast zaczęli pienić się z oburzenia. Długopis śledczej Rogerson znieruchomiał na stronie notesu. Alaric uniósł brwi. Ale Abraham Holtz-man wzniósł tylko oczy do sufitu. Meena miała ochotę ukryć głowę w dłoniach i zniknąć, ale nie mogła. Ten szczegół wyjawiła Abrahamowi w zaufaniu. Nie spodziewała się, że wyskoczy z tym w taki sposób przy rodzicach Davida. Ale pewnie jako jej „adwokat" nie miał wyjścia. - To... to oburzające! - wykrzyknęła pani Delmonico, bliska łez. - Mój syn nigdy w życiu nie zrobiłby czegoś... - Meeno - przerwał jej Abraham. - Wiem, że nie chcesz mówić niczego negatywnego o Davidzie przy jego rodzicach, bo nie chcesz ich zdenerwować. Ale to ważne, żebyś powiedziała prawdę, by śledcza Rogerson miała pełny obraz. - Ale ja powiedziałam prawdę - rzuciła pospiesznie Meena. Posłała Abrahamowi lodowate spojrzenie. - Czy między panią a Davidem zaszło coś, o czym nam pani nie mówi, panno Harper? - spytała zaciekawiona Rogerson. - Nie - odparła Meena. - Powiedziałam wam wszystko. - Hm, coś musi być na rzeczy - stwierdziła śledcza Rogerson. - Bo robi się pani czerwona jak burak.

Meena zdała sobie sprawę, że nie doceniła śledczej Rogerson. Nie rysowała tych biedronek z braku koncentracji. Rysowała je, bo bazgrolenie pozwalało jej się skoncentrować jeszcze bardziej. - No cóż, nie nazwałabym tego „czymś". - Meena nie odrywała oczu od zdjęcia pogodnej, uśmiechniętej twarzy Brianny leżącego na środku stołu. - David był trochę pijany, jak powiedziałam, i to prawda, przyznaję, próbował mnie pocałować, ale... przyzwyczajenie się do pewnych zmian w życiu po przyjściu dziecka na świat może być trudne dla niektórych par. - Ostatnie zdanie wypowiedziała z wielkim pośpiechem. - Moja przyjaciółka Leisha, o której wam mówiłam, i która urodziła dziecko, twierdzi, że między nią i jej mężem Adamem nie jest już tak samo, wiecie, chociaż to świetny gość i naprawdę oddany, zaangażowany ojciec. Znaczy, Leisha mówi, że nie byli ani razu na kolacji, od kiedy jest dziecko... Kiedy dotarło do niej, że wszyscy się na nią gapią, urwała nieporadnie. Dosłownie czuła, że jej twarz przybiera kolor apaszki, na którą Alaric gapił się z taką wrogością. - Oczywiście to nie tak - dodała - że David mówił coś takiego o Briannie. - Rozumiem więc - powiedziała śledcza Rogerson - że w tym momencie nie chce pani wnosić przeciwko Davi-dowi Delmonico oskarżenia o napaść seksualną? - Boże święty. - Pani Delmonico zakryła usta dłonią. Mąż objął ją pocieszycielskim gestem i przyciągnął do siebie. Choć nietypowo wysokie jak na tę porę roku temperatury były głównym tematem lokalnych wiadomości, klimatyzacja w komendzie policji we Freewell była wyłączona. W pokoju było ciepło. Czoła wszystkich obecnych błyszczały od potu. Ale Meenie było zimno, mimo swetra, który narzuciła na sukienkę bez rękawów.

- N-nie - wyjąkała. - Ależ skąd. I przykro mi, ale nie wiem nic więcej, co mogłoby wam pomóc go znaleźć. - Oczywiście że nie wie - powiedział Abraham surowym, prawniczym głosem. Naprawdę miał dyplom prawniczy. Teraz pakował do aktówki profesjonalnie wyglądające notesy, które przyniósł ze sobą. - Jest jasne, że to osobista sprawa syna państwa Delmonico i jego żony. To oczywiście bardzo niefortunne, ale jestem pewien, że oboje wrócą do domu, kiedy tylko rozwiążą swoje problemy. A tymczasem, jak powiedziała panna Harper, bardzo chętnie pomożemy państwu przewieźć rzeczy dziecka z... - Nie! - krzyknęła pani Delmonico. - Dość już zrobiliście! Jej mąż dodał spokojniejszym głosem: - Dziękujemy, ale moja żona chciała po prostu powiedzieć, że mamy w okolicy wystarczająco dużo krewnych, którzy nam pomogą. - W porządku - odparł Abraham. - Pani śledcza, jeśli moja klientka może jeszcze jakoś pomóc w dochodzeniu, proszę skontaktować się ze mną, a ja chętnie... Umilkł, kiedy matka Davida odwróciła się do Meeny; jej niebieskie oczy dosłownie kłapały powiekami jak dwie muchołówki. - Meeno Harper, jeśli wiesz, co się stało z moim synem - wysyczała - musisz powiedzieć. Wiem, że ty wiesz różne rzeczy. Kiedy Davidowi usunęli guz, powiedział mi, że wiedziałaś o nim, jeszcze zanim go wykryto. I wszyscy wiemy, że wiedziałaś o jego ojcu. Więc powiedz mi. Powiedz mi, co się stało z moim synem. Meena zdrętwiała. Nie dziwiła się tej kobiecie, że jej nienawidzi. Pani Delmonico nie wiedziała, że ona próbowała tylko pomóc Davidowi... który, jak się okazało, nie zasługiwał na jej pomoc.

Ale nie zasługiwał też na śmierć. Nie na taką śmierć. A jego biedna żona... Meena nie mogła nie spojrzeć na duże, błyszczące, studyjne zdjęcia leżące na stole. Brianna była taka ładna, taka szczęśliwa i pełna nadziei. - Przykro mi - powiedziała, unosząc wzrok na panią Delmonico. Łzy napłynęły jej do oczu. - Tak strasznie mi przykro... Nagle czyjeś silne dłonie chwyciły ją za ramiona. Ktoś zmuszał ją do wstania. Alaric. - Mam nadzieję, że państwa syn niedługo się znajdzie - powiedział Alaric swoim głębokim basem do państwa Delmonico, prowadząc Meenę do wyjścia. -1 synowa też. Do widzenia. Meena poczuła, że się trzęsie. Próbowała to ukryć. Trzymała ręce założone na piersi, kiedy wychodziła z budynku z Alarikiem i Abrahamem. Ale nie mogła ukryć płytkiego, urywanego oddechu. Wiedziała, że David nie znajdzie się ani niedługo, ani nigdy. Ale Brianna. Gdzie była Brianna? Ona mogła się zjawić niedługo... A kiedy się już zjawi, będzie głodna. Rozdział 10 No, nie poszło tak źle, jak się obawiałem - powiedział Abraham Holtzman, wsiadając za kierownicę i zapalając silnik.

- A ja skąd mam wiedzieć. - Alaric opuścił szybę w oknie pasażera, żeby móc wystawić łokieć. Meena już dawno zauważyła, że nie lubił być zamknięty w ciasnej przestrzeni, i jeszcze mu się pogorszyło od czasu, kiedy leżeli we dwójkę uwięzieni pod zwaloną ścianą w katedrze Świętego Jerzego. - Skoro nikt mi nic nie mówi. - Wulf. - Abraham spojrzał na niego zirytowany. -Pamiętasz rozmowę, którą odbyliśmy wczoraj w moim gabinecie, na temat twoich umiejętności interpersonalnych? Mamy dobre powody, by nie wtajemniczać cię w pewne sprawy - To po co w ogóle brałeś mnie ze sobą? - spytał Alaric. - Myślałem, że to oczywiste - odparł Abraham. - Potrzebuję cię, żebyś odeskortował Meenę do miasta. Najwyraźniej znów stała się popularna wśród naszych zębatych przyjaciół. - Uśmiechnął się do Meeny we wstecznym lusterku. - Nie martw się, moja droga. Alaric doskonale się tobą zaopiekuje. Na pewno pamiętasz, jak świetnie sobie poradził ostatnim razem. Meena załamała się do reszty. Ukryła drżące dłonie między kolanami. Będzie miała Alarica na głowie dwadzieścia cztery godziny na dobę? Och, po prostu cudownie. - Tak - powiedziała, udając entuzjazm. - Świetnie. I przepraszam, że nie trzymałam się zasad. Ale chyba nie ma potrzeby odrywać Alarica od zwykłych obowiązków. Jestem pewna, że ta napaść Davida na mnie to był oderwany incydent, zwykły wybryk... - Davida? - Alaric odwrócił się, na ile pozwalał mu pas bezpieczeństwa i wąskie siedzenie, by spojrzeć na Meenę szeroko otwartymi oczami. - To David cię ugryzł? - Tak - odparła Meena. - Oczywiście że to David mnie ugryzł. A co myślałeś? - Chociaż doskonale wiedziała, co myślał.

- Tylko tyle, że to trochę dziwny zbieg okoliczności -stwierdził Alaric - żeby dziewczyna miała dwóch chłopaków, którzy okazują się wampirami. - I kto to mówi - odgryzła się, wysuwając podbródek. - Nie myśl, że Carolina nie opowiedziała mi, jak to dałeś się podkusić temu sukubowi w Pradze. Podobno musieli cię dosłownie z niego ściągać... - Ta sytuacja - powiedział Alaric z chmurną miną -została mocno przerysowana. - Ehm - odparła Meena. - Nie wydaje mi się. Carolina pokazywała mi wideo... Alaric był wściekły. - To było prawie dziesięć lat temu - odwarknął. -A poza tym ten sukub nie był złem wcielonym, władcą wszystkiego, co... - Nie waż się wciągać w to Luciena - wypaliła Meena. - Dzieci - skarcił ich Abraham, zajęty prowadzeniem. -Proszę was. Alaricu, proszę, nie bądź tak surowy dla Meeny. Owszem, zaoszczędziłaby nam sporo kłopotu, gdyby po prostu zawiadomiła kwaterę główną wczoraj, kiedy to wszystko się wydarzyło. Miałem nadzieję, że uważa już Gwardię Palatyńską za swoją rodzinę i że jesteśmy w jej oczach ludźmi, do których może się zwracać w trudnych chwilach. Ale rozumiem też, że, biorąc pod uwagę osobistą naturę tego incydentu, miała prawo czuć się bezradna, i że było to dla niej ciężkie przeżycie, podobnie jak dla ciebie, kiedy coś podobnego przytrafiło się tobie. Zabić kogoś, z kim było się kiedyś tak blisko... no cóż, to koszmar, który przeżywa niewiele osób, i na który każdy z nas może zareagować inaczej... Alaric odwrócił się z powrotem do Meeny. Jego błękitne oczy były przenikliwe jak rentgen. - Zadźgałaś go? - spytał osłupiały. Meena zmrużyła oczy.

- Tak. - Tylko czekała, aż spyta, gdzie się podziała jej teoria, że lew musi polować, by przeżyć, i to nie znaczy, że mają prawo wybić wszystkie lwy. Nie spytał. Uniósł tylko brwi i stwierdził z podziwem: - Nieźle. - Odwrócił się z powrotem na fotelu i zagapił w okno. Ale zauważyła, że się uśmiecha. I załamała się jeszcze bardziej. - Jestem pewien, że to było dla ciebie przerażające doświadczenie, Meeno - powiedział Abraham kojącym tonem. - Nie możesz się obwiniać o to, co się stało, i mieć pretensji do siebie, że po wszystkim nie trzymałaś się procedur Gwardii. Z pewnością nie myślałaś jasno. Zakładam, że zamknęłaś się w samochodzie, żeby się przed nim schować? I on wyrwał drzwi, żeby się do ciebie dostać? Tak to było? Meena, która nie zastanawiała się do tej pory, jak wyjaśni sprawę wyrwanych drzwiczek, pochyliła głowę, żeby Abraham nie mógł widzieć wyrazu jej twarzy w lusterku. - Tak. - Była pewna, że nie zdołałaby okłamać Abrahama Holtzmana, patrząc mu w twarz. - To cud, że w ogóle zdołałaś dziś rano wstać z łóżka -powiedział Abraham z podziwem. Zaplanujemy ci kilka sesji terapeutycznych z doktorem Fiske, żebyś poradziła sobie ze stresem pourazowym. Rwącym się głosem odparła: - Nie zauważyłam, że jest martwy, dopóki nie zwalił się na mnie. A kiedy go dźgnęłam, pomyślałam... że już jest po wszystkim. Naprawdę chciałam to zgłosić, po prostu uznałam, że to może poczekać. Dopiero dzisiaj rano, kiedy zadzwoniła do mnie matka Davida, dowiedziałam się, że jego żona też zaginęła. Teraz wiem, że musiałam wyczuwać śmierć jego żony, a nie Davida... - Nie przejmuj się - rzucił lekkim tonem Abraham. -Większość świeżych wampirów, jeśli nie zapewni im się

pożywienia, wraca do domu w ciągu dwudziestu czterech do czterdziestu ośmiu godzin, od chwili gdy obudzą się w przemienionym ciele. Kiedy tylko zadzwoniłaś, kazałem zebrać ekipę eksterminacyjną i wysłać ją do domu Davida. Jedziemy się tam z nimi spotkać, póki państwo Delmonico są zajęci na komendzie. Przy odrobinie szczęścia sprawa żony będzie już załatwiona. Załatwiona. Meena wiedziała, co to oznacza. Łzy popłynęły jej po nosie. Nie wiedziała, co się z nią dzieje. Te jej płacze były bezcelowe. Uniosła rękę, żeby otrzeć oczy. - Jedziemy do domu Davida? - spytała. Abraham spojrzał na nią pytająco we wstecznym lusterku. - Chyba nie masz nic przeciwko, co? - Ależ skąd - odparła szybko. - W porządku. Nie było w porządku. Nie chciała widzieć, jak ekipa „załatwia sprawę" Brianny Delmonico. I z całą pewnością nie chciała widzieć domu, w którym mieszkał David Delmonico. I w którym zapewne był szczęśliwy, zanim go zadźgała. Chciała po prostu wrócić do siebie, położyć się do łóżka i zasnąć. Ale nie mogła zrobić nawet tego, bo wtedy śniłaby o Lucienie. - Świetnie - rzekł Abraham z uśmiechem. - Obydwoje chyba wiecie, co to oznacza, prawda? - To oznacza, że Dracul wrócili i wciąż chcą krwi Meeny - stwierdził ponuro Alaric. Meena żachnęła się, chcąc powiedzieć, że to wcale nie to oznacza, ale Abraham ją ubiegł. - Wręcz przeciwnie - stwierdził. - Cały ten atak trąci amatorszczyzną, jaką Dracul uznaliby za niegodną siebie, gdyby rzeczywiście wciąż byli w okolicy. A nie sądzę, żeby byli.

- No właśnie - powiedziała Meena. -1 chociaż wiem, że nigdy mi nie wierzyliście w tej sprawie, Dracul mieli zakaz mordowania ofiar, chyba że zamierzali kogoś przemienić w wampira. A David z całą pewnością chciał mnie zabić. - No nie wiem - rzucił sceptycznie Alaric. - Moim zdaniem przemiana byłego kochanka ofiary w wampira, by obudzić w niej fałszywe poczucie bezpieczeństwa, to dokładnie akcja w stylu klanu Dracul. - Ale atak na Meenę? - Abraham pokręcił głową. -Nie, nie. Pomyśl, jak straszną karę wymierzył książę swojemu klanowi, kiedy poprzednim razem ją skrzywdzili. To był naprawdę przerażający pokaz agresji. Tylko klan, który o tym nie słyszał, ryzykowałby, że znów obudzi w Lucienie Antonescu taki gniew... nie po tym, co zrobił własnym poddanym. - To prawda - przyznał Alaric. Meena zauważyła, że Alaric, który jak zwykle siedział z łokciem wywieszonym za okno, odwrócił boczne lusterko w taki sposób, by celowało w Meenę. I patrzył na jej szyję. Odwróciła wzrok. - Ale wygląda na to, że księcia nie ma w pobliżu -ciągnął Alaric. - Więc raczej nie może niczego nikomu wymierzać. - I właśnie dlatego ten incydent jest doprawdy fascynujący - powiedział Abraham, po czym, zerkając nerwowo na Meenę, dodał: - Ehm, oczywiście nie licząc tragicznego faktu, że młoda matka zaginęła i mogła zostać przemieniona w demona, i że przyjaciel Meeny poniósł śmierć. Ale to oznacza, że dawne terytorium Dracul, Amerykę Północną, może opanowywać całkiem nowy i całkiem inny klan. Oczywiście teoretycznie zakładaliśmy, że może do tego dojść, bo wytępienie Dracul tutaj i w Europie pozostawiło bogate, puste żerowisko, nic, tylko brać... Szczególnie że Luciena Antonescu chyba rzeczywiście nie ma w okolicy. To właściwie była tylko kwestia czasu, i pytanie brzmiało,

który klan się tu pojawi. Osobiście sądzę, że najbardziej prawdopodobny jest Aswang z Filipin... Alaric pokręcił głową. - Nie sądzę. Wiesz, że oni nie lubią zimna. - Ale ciągle mamy lato - odparł Abraham. - I nie możemy zapomnieć o wabiku w postaci borów Pine Barrens... Pine Barrens w stanie New Jersey - wyjaśnił, patrząc na Meenę w lusterku - od dawna były uważane za wrota piekieł, bo to do tych właśnie lasów uciekł Diabeł z New Jersey niedługo po swoich narodzinach. - Zaraz. - Meena, która urodziła się w New Jersey, nie wierzyła własnym uszom. - To Diabeł z New Jersey nie jest tylko maskotką drużyny hokejowej? On naprawdę istnieje? - Niestety - mruknął Alaric. - Istnieje - potwierdził Abraham. - Widzisz, złe istoty wydatkują ogromną ilość energii za każdym razem, kiedy popełniają któryś ze swoich podłych czynów, a potem muszą zaczerpnąć jej więcej z pewnych miejsc, które, jak się uważa, mają bezpośrednią łączność z piekłem. Diabeł z New Jersey jest jedną z takich istot. To tajemnicze, dwunożne i skrzydlate stworzenie, które, zgodnie z najbardziej popularną legendą, choć oczywiście nie udało nam się tego dowieść, było trzynastym dzieckiem niejakiej pani Leeds, słusznie rozgniewanej na pana Leedsa za to, że zapłodnił ją już wcześniej dwanaście razy. Podobno przy narodzinach w 1795 roku krzyknęła do akuszerki, że dziecko może sobie „iść do diabła". Otóż, nie poszło. Zamiast tego samo stało się diabłem, uciekło przez komin i schroniło się w borach Pine Barrens, gdzie żyło od tamtej pory, czyniąc z tych lasów, i z całego stanu New Jersey, dość atrakcyjne miejsce zebrań dla złych mocy... - Myślę, że powinniśmy zmienić temat - przerwał mu Alaric, który dostrzegł wyraz twarzy Meeny.

- Och - zreflektował się Abraham. - Tak. Przepraszam... Ale było już za późno. Mózg Meeny pracował jak szalony. Złe istoty czerpały energię z miejsc rzekomo połączonych bezpośrednio z piekłem? We wszystkich swoich lekturach na temat demonów Meena nigdy nie natrafiła na nic takiego. Ale to chyba było logiczne. Bo niby dlaczego Gwardia Palatyńska prosiła ojca Bernarda - a także rabinów i innych duchownych, z którymi współpracowali - by błogosławili domy, w których znaleziono paranormalne byty? Ale jeśli miejsca pełne czystego zła - wrota piekieł, takie jak dom Diabła z New Jersey - naprawdę istniały, to czy nie oznaczało to, logicznie rzecz biorąc, że istnieje też ich przeciwieństwo? Miejsca pełne dobra w czystej postaci? Otworzyła usta, żeby o to spytać, ale nagle zorientowała się, że Abraham znów mówi. - Kiedy Brianna Delmonico zostanie już zatrzymana i trafi na kwarantannę - wyjaśniał wydobędziemy od niej wszelkie informacje na temat osoby, która zainfekowała Davida, i oczywiście spróbujemy uzyskać wszelki materiał DNA, jaki się da, jako że znalezienie głównego pasożyta zawsze jest kluczem dla zahamowania nowej epidemii wampiryzmu... Zatrzymana? Na kwarantannie? To to się stanie z żoną Davida? Meena nigdy nie przepadała za Brianną - ostatecznie była to kobieta, dla której rzucił ją David. Niby za co Meena miałaby ją lubić? Ale nie życzyłaby tak strasznego losu nikomu, a już na pewno nie właścicielce tej miłej twarzy, która uśmiechała się do niej promiennie spośród jasnych loków na portretowym zdjęciu.

Więc kiedy samochód się zatrzymał i zmysłowy, kobiecy głos z deski rozdzielczej oznajmił „dotarłeś do celu", a Meena uniosła wzrok i zobaczyła dom, w którym mieszkał David Delmonico... ...przez chwilę nie mogła oddychać. Dom Davida i Brianny, z wielkim, zielonym trawnikiem, garażem na trzy auta i ze wspaniałymi schodami, prowadzącymi pod dwuskrzydłowe drzwi, wyglądał jak pałac. Albo country club. Brakowało tylko parkingowego. Ale nawet jeśli trzypokojowe mieszkanie, które dzieliła z bratem - druga sypialnia była raczej wnęką niż pokojem - było trochę ciasne, a zamiast trawnika mieli do dyspozycji tylko dach budynku, była szczęśliwa, że mieszka tam, a nie tu. - Uroczo - odezwał się Alaric z przedniego siedzenia. -Lubię od czasu do czasu wyrwać się z miasta. Człowiek zapomina, jak wygląda trawa, nieprawdaż? Meena przełknęła ślinę. Jak mogli tego nie widzieć? Czy naprawdę tylko ona to dostrzegała? W tym domu nie było życia. Nie było go od dawna. Nie było też dobra. Wyłącznie zło. Rozdział II Nie wchodzimy tam - oznajmiła Meena stanowczo. - Nie - odparł Alaric. - My nie wchodzimy. Ty i ja wracamy do miasta. Zostawiamy tylko Abrahama. - Co? - Meena chwyciła od tyłu zagłówek Abrahama, kiedy zaczął odpinać pas. - Nie idziesz tam, prawda?

- Oczywiście że idę - odpowiedział Abraham ze śmiechem. - Temperament Alarica, jak wiemy, nieszczególnie pasuje do zadań, w których obiekt ma być wzięty żywcem. A co? - Uśmiechnął się do Meeny. - Jest jakiś problem? - Tak - odparła Meena. Sece zaczęło jej łomotać. Nie potrafiła tylko określić, co jest główną przyczyną tego łomotania: myśl o pozostawieniu starszego człowieka, by polował na wampira w tak podejrzanym domu, czy perspektywa pozostania sam na sam w samochodzie z Ala-rikiem Wulfem. Tak jakby. Po prostu uważam, że skoro Alaric ma tak wielkie doświadczenie w terenie, byłoby bardziej sensowne, żeby to on... - Panno Harper - przerwał jej łagodnie Abraham. -Zajmuję się tym o wiele dłużej niż Alaric. Może na to nie wyglądam, ale potrafię sobie poradzić z plagą demonów. Ale wzrusza mnie pani troska. A teraz, Meeno, powiedz mi prawdę. Czy to jakiś oględny sposób na powiedzenie mi, że miałaś jedną ze swoich wizji? Meena odparła, czerwieniąc się: - Coś w tym rodzaju. Chodzi o to, że... wiem, że Brian-na wyglądała słodko na tych zdjęciach. Ale sam właśnie powiedziałeś, że New Jersey to wrota piekieł. A David wczoraj wieczorem był jak zupełnie obcy człowiek... - Oczywiście - rzekł uspokajająco Abraham. - Stracił swoje człowieczeństwo. Był bytem ciemności, pozbawionym duszy, niezdolnym do współczucia czy litości. Dobrze zrobiłaś, że skróciłaś jego cierpienia. Kiedy już przesłuchamy jego żonę i dowiemy się, z jakiego był klanu, mam nadzieję, że uda się choć po części wyjaśnić jego zachowanie. Meena z niepokojem przygryzła paznokieć kciuka. Wiedziała, że członkowie Gwardii mają wszystkie wampiry za stwory pozbawione duszy. I David rzeczywiście takim był. Nie miała co do tego wątpliwości.

Oczywiście nigdy nie miała takiego wrażenia przy Lu-cienie, który także - rzekomo - nie miał duszy. Jej dawni sąsiedzi, a jego kuzyni, państwo Antonescu, też nie byli tacy. Kiedyś nawet uratowali jej psa, Jacka Bauera, przed śmiercią z rąk tych samych rozszalałych wampirów z klanu Dracul, które zdemolowały jej mieszkanie. Alaric też o tym wiedział. Ale nie powiedział nic na ich obronę. Odpiął tylko pas bezpieczeństwa i wysiadł z samochodu. Teraz, kiedy wreszcie miał szansę usiąść za kierownicą, wyglądał na zrelaksowanego i zadowolonego, mimo że auto było hybrydą, a nie sportową maszyną, jakie wolał. - Doceniam, że się o mnie martwisz, Meeno - ciągnął Abraham. Podniósł aktówkę z podłogi za fotelem kierowcy i, otworzywszy ją, odsłonił skrytkę, z której wyjął pistolet, kilka niezwykle groźnie wyglądających kołków, fiolkę święconej wody i duży krucyfiks. Zaczął upychać to wszystko po kieszeniach garnituru. - Ale, choć może wydaję ci się staruszkiem, który zbyt wiele czasu spędza za biurkiem, zapewniam cię, że potrafię się zachować w obliczu zła. Może przypominasz sobie, że tamtej nocy u Świętego Jerzego unicestwiłem sporą garść członków klanu twojego byłego chłopaka. W porównaniu z tamtą bitwą ta mała wycieczka nie będzie szczególnie niebezpiecznym wyzwaniem. - No nie wiem - mruknęła Meena. Zerknęła niespokojnie na dom. - Mam zle przeczucia. - Ja też - powiedział Alaric, pochylając się do okienka samochodu. - Abraham będzie się bił z gospodynią domową z New Jersey, a w pobliżu nie ma ekipy z reality TV, która mogłaby to sfilmować. - To nie jest zabawne - odgryzła się Meena. - Moim zdaniem powinniśmy tu zostać i pomóc. A co będzie, jeśli pojawią się państwo Delmonico? Mogłabym...

Abraham otworzył drzwiczki auta. - Alaric musi dzisiaj być na otwarciu wystawy skarbów watykańskich w Metropolitan Museum, której to imprezy z pewnością nie chce przegapić... - Alaric przewrócił oczami, kiedy Abraham wysiadł z samochodu. -...a w świetle ostatnich wydarzeń byłoby lepiej, gdybyś poszła z nim, Meeno, bo muszę powiedzieć, iż trochę niepokoi mnie myśl, że mogłabyś zostać sama po tym, co się stało wczoraj wieczorem. Meena rzuciła szybko: - Doktorze Holtzman, chyba już udowodniłam, że doskonale potrafię sama się o siebie zatroszczyć. - Tak - przyznał Abraham. - Z pewnością udowodniłaś. Ale nie kuśmy losu. - Zadzwonił jego telefon. Abraham spojrzał na wyświetlacz i powiedział: - Ojej. Wygląda na to, że mieli jakieś opóźnienie, a potem trafili na korek. Ale powinni tu być za parę minut. - W takim razie chyba poczekam tutaj - zaczęła mówić Meena. Otworzyła tylne drzwiczki auta. - To chyba nie jest najlepszy pomysł, żebyś... Ale Alaric, który siedział już za kierownicą, odbił od krawężnika. - Poszukajcie w Pine Barrens tych turystów - zawołał do Abrahama. - Nigdy nic nie wiadomo. - Doskonały pomysł - odparł Abraham, machając im na pożegnanie. - Możesz wziąć ekipę i zająć się tym w poniedziałek. Na razie. - Do diabła - mruknął Alaric pod nosem i mocniej wdepnął gaz. - Nie cierpię Barrens. - Czekaj. - Meena ledwie zdążyła cofnąć nogę do samochodu i zamknąć drzwi, zanim Alaric odjechał. - Co się z tobą dzieje? Nie możemy go tu tak po prostu zostawić. Może zginąć. I jakich turystów? Przelazła z tylnego siedzenia na przednie. - Alaric, co się dzieje? Czego ty mi nie mówisz?

- O wiele mniej, niż ty nie mówisz mnie - wypalił. - Powiedziałam ci wszystko. - Meena odwróciła się na siedzeniu i patrzyła, jak Abraham idzie przez nienagannie wypielęgnowany trawnik Davida Delmonico, po czym znika za rogiem domu. Złe przeczucie na temat tej całej historii nasilało się. I nie chodziło o drobiazgi w rodzaju napaści Davida, głosu pani Delmonico w słuchawce telefonu czy widoku Alarica Wulfa, kiedy wysiadła z taksówki. Jeśli Abrahamowi stanie się coś złego przez to, że zostawiliśmy go u wrót piekieł, powiem wszystkim, że to twoja wina. - Moja wina. - Roześmiał się, ale w tym śmiechu nie było nawet cienia wesołości. - To mi się podoba. - Z całą pewnością nie moja - odparła Meena. - Próbowałam cię ostrzec... - Och, tak - powiedział Alaric. - Porozmawiajmy o tym. Porozmawiajmy, jaka byłaś otwarta i wylewna na temat całej tej sprawy. - Otóż byłam - rzuciła Meena, choć poczuła odrobinę wyrzutów sumienia. Tylko odrobinę. Nie mogła powiedzieć Alaricowi całej prawdy z oczywistych powodów. Ale udział Luciena w tej historii nie miał znaczenia. Była szczera, jeśli chodzi o wszystkie istotne kwestie. - O jakich turystach mówiliście? - O nie - powiedział. - Jeśli ty, po tym wszystkim co razem przeszliśmy, nie raczysz mi powiedzieć, co się naprawdę dzieje, to dlaczego ja mam powiedzieć tobie? Meena zagapiła się za okno z osłupiałym wyrazem twarzy, który nie był do końca udawany. - O czym ty mówisz? Przecież ci powiedziałam, co się naprawdę dzieje. Może Abraham miał rację i powinnam była wczoraj zadzwonić, ale... - Nie byłaś sama w tym samochodzie, kiedy zostały wyrwane drzwi - przerwał jej Alaric. Schował rękę do

kabiny i wcisnął guzik zamykający okno. To powiedziało Meenie, że jest śmiertelnie poważny. Nie cierpiał prowadzić z zamkniętymi oknami. - Nie mogłaś być, bo to absolutnie niemożliwe, żeby wampir wysiadł z samochodu, kiedy jego ofiara została w środku. Meena wbijała wzrok przed siebie, uparcie milcząc. Ale uczucie przerażenia, które narastało w niej, owinęło się wokół jej serca jak korzenie szczególnie szybko rosnącej i trującej rośliny. - Tak więc moim zdaniem na miejscu był ktoś trzeci - ciągnął Alaric. - Ktoś, czyje nazwisko najwyraźniej pominęłaś w swojej opowiastce. Ktoś, kto, jak to trafnie ujął Abraham, wymierzył niekiepską karę tym swoim poddanym, którzy ośmielili się ciebie skrzywdzić. Ktoś, kto posługiwał się wieloma nazwiskami przez pięćset lat, od kiedy działa, ale ostatnio nazywał się Lucien Antones... - Przestań! - Meena odwróciła się do niego gwałtownie. - Po prostu przestań. Skoro przez cały czas wiedziałeś, że on tam był, to dlaczego nie powiedziałeś? I to wciąż nie jest powód, żeby zostawiać Abrahama. Proszę cię, czy możemy tam wrócić? Naprawdę mam straszne przeczucie na temat jego i tamtego domu... - Na litość boską, Meena - powiedział Alaric. - Abraham potrafi się o siebie zatroszczyć. To o ciebie się martwię. I wiesz równie dobrze jak ja, że nie wypuszczę cię z tego samochodu, dopóki nie powiesz mi prawdy. Tym razem całej. Więc zacznij od początku. Bo ja mam cały dzień. Coś w jego głosie, w wyrazie jego twarzy przekonało ją, że Alaric mówi śmiertelnie poważnie. Wiedziała, że naprawdę nie wypuści jej z tego samochodu, dopóki nie powie mu wszystkiego, co chciał wiedzieć. Więc poddała się. To było bezcelowe. Wiedziała, że ją zmęczy, w taki czy inny sposób.

- Dobrze - poddała się. - David próbował mnie zabić. Lucien pojawił się znikąd... i mam szczęście, że się pojawił, bo uratował mi życie. Ale przysięgam, że wczoraj wieczorem widziałam go po raz pierwszy od wiosny... Kostki palców Alarica zbielały na kierownicy. - Do ciężkiej cholery, Meena - powiedział, nawet na nią nie patrząc. - Taka jest prawda, Alaricu - odparła. Tak bardzo chciała, żeby zrozumiał. - Przysięgam. I nie ugryzł mnie, i nie on przemienił Davida, i cokolwiek się dzieje we Freewell, jestem pewna, że Lucien nic o tym nie wie... - Jak to możliwe? - rzucił gniewnie Alaric. - Meeno, on jest księciem ciemności. Musi wiedzieć. Wie o wszystkim, co robi każdy demoniczny byt. To jego zadanie. Po to istnieje. - To nie jest tak, Alaricu - odparła. - Wiem, że tak powinno być, ale nie jest. Nie wiedział poprzednim razem, że jego własny brat... - Tak ci powiedział? - spytał Alaric. - Co jeszcze powiedział ci wczoraj wieczorem? Że jego miłość do ciebie wciąż płonie ogniem, który nigdy nie zgaśnie, i że każda chwila bez ciebie jest jak otwarta rana? To słowa, którymi karmił setki kobiet takich jak ty. To, że one wszystkie już nie żyją i nie został nikt, kto by je pamiętał, i to, że jego zdaniem twoja miłość go odkupiła, to jeszcze nie powód, żeby puścić mu płazem tamte morderstwa. Meena spojrzała na niego z wściekłością. - Tak się składa, że niczego takiego nie powiedział. -A w każdym razie nie tak kwieciście. - I nie musisz mi wstawiać swojej pogadanki. Nie jestem jedną z tych głupich nastolatek, w sprawie których musisz interweniować i przekonywać je, żeby przestały bezwolnie karmić swoich wampirycznych chłopaków i wróciły do domu, do rodziców. Ja pracuję w organizacji, która się tym zajmuje, pamiętasz? Pomagałam pisać ostatnią serię tych pogadanek.

- Więc dlaczego tak ochoczo wierzysz we wszystko, co on ci mówi? - spytał. - Zdajesz sobie sprawę, że on pije ludzką krew, żeby przeżyć, prawda? - Lucien już dawno temu wyrzekł się ludzkiej krwi. To znaczy, pije ją, ale nie od żywych ludzi. Tylko z banków krwi. - To ci wmawia? - zadrwił Alaric cynicznym, drwiącym głosem. - Urocza historyjka. I niby skąd bierze teraz tę krew, Meeno? Dział księgowy odnalazł i zamroził jego konta. Facet nie ma centa przy duszy. Ludzka krew na czarnym rynku nie jest tania. Czy mogłabyś chociaż raz w życiu użyć mózgu? Skąd bierze krew? Meena nie spała całą noc, zadając sobie to samo niepokojące pytanie. Jakim cudem Lucien, teraz, kiedy Gwardia Palatyńska z brutalną bezwzględnością odarła go nie tylko z ostatniej tożsamości, ale też z niemałej fortuny, kupuje krew, której potrzebuje do przeżycia? Jakim cudem radzi sobie bez pieniędzy i pozostaje wierny swojemu przyrzeczeniu, że już nigdy nie odbierze ludzkiego życia? Wczoraj czuła pod palcami materiał jego garnituru. Był miękki jak sierść na brzuszku Jacka Bauera. Wyglądało na to, że Lucien żyje ciałkiem nieźle. Ale nagle przypomniała sobie czerwony żar, który zapłonął w jego oczach po ich pocałunku; przypomniała sobie, jaki był słaby i chory. Może jednak nie żył tak dobrze. Starała się odepchnąć od siebie tę myśl. - Widocznie ktoś mu pomaga - powiedziała. Była to raczej nadzieja niż autentyczne przekonanie. Musi mieć przyjaciół... - Pomyślała o swoich dawnych sąsiadach, Mary Lou i Emilu Antonescu, kuzynach Luciena. Udało im się uciec podczas bitwy w katedrze Świętego Jerzego. Na pewno nie zostawiliby swojego księcia bez środków do życia...

- Wątpliwe - stwierdził Alaric. - Zabiliśmy wszystkich jego przyjaciół. A poznałaś tych gryzipiórków w księgowości? Oni potrafią zajrzeć pod każdy kamień, szukając funduszy, które mogą płynąć do nieumarłych. Najprawdopodobniej kradnie. To by było typowe dla jego gatunku. Meena gwałtownie chwyciła powietrze. - Dlaczego ty go tak nienawidzisz? - spytała. - Zawsze nazywasz go potworem bez duszy. A przecież tamtej nocy u Świętego Jerzego nie zabił cię, chociaż miał okazję. Wręcz cię ochronił. I ojca Bernarda, i siostrę Gertrudę, i mnie, i nawet tych strażaków, którzy przyszli nas odkopać. Zamiast nas wybił swoich. Czy tak postępuje potwór bez duszy? Kiedy wreszcie przyznasz, że nie każdy demon jest w stu procentach zły, tak jak nie każdy człowiek jest w stu procentach dobry? Kiedy, Ałaricu? Kiedy? Oderwał wzrok od drogi, żeby spojrzeć na nią. Jasny błękit jego oczu za każdym razem ją zaskakiwał. Czasem zdarzało się, że na nudnych zebraniach personelu ich oczy spotykały się z dwóch końców sali. Czasami unosił jasną brew - szczególnie kiedy mówił Abraham, wygłaszając jedną z tych swoich pedantycznych pogadanek -i musiała powstrzymywać śmiech, bo wyglądał jak psotny uczniak. W takich chwilach zawsze trudno jej było wierzyć, że bezlitośnie ściął głowę tylu krewnym Luciena. Ale widziała, jak to robił, i wiedziała, że ten psotny wyraz twarzy może w ułamku sekundy zmienić się w śmiertelną powagę. I taki był teraz, kiedy patrzyła na niego w samochodzie, w drodze powrotnej z Freewell. - Chyba wiem, jak twój chłopak utrzymywał się przy życiu od czasu, kiedy widzieliśmy go ostatnim razem. - Doprawdy? - W samochodzie było gorąco, bo klimatyzacja nie była włączona. Owiewał ich tylko ciepły

prąd powietrza z okna Alarica, które wreszcie otworzył; włosy Meeny i końce apaszki fruwały na wietrze. -Oświeć mnie. - Oświecę - powiedział. - Ale od razu cię ostrzegam, że ci się to nie spodoba. Kiedy skończę, pożałujesz, że ci powiedziałem. A pożałujesz dlatego, że w głębi duszy będziesz wiedziała, że to prawda. - Szczerze wątpię - odparła. - Ale proszę, i tak mi powiedz. Niestety, okazało się, że miał rację. Kiedy skończył mówić, naprawdę pożałowała, że to usłyszała. Rozdział 12 Przez cztery wieki, od kiedy Lucien Antonescu postawił stopę na wyspie, która stała się znana pod nazwą Manhattan, obserwował, jak ludzie próbują okiełznać strumień płynący środkiem ulicy nazwanej z czasem Piątą Aleją. Strumień - przez pierwotnych mieszańców wyspy, Indian Lenape, nazywany Mannette, i błędnie przemianowany przez późniejszych holenderskich osadników na Minettę - był prawdziwą zmorą miejskich planistów, choć nie mieli pojęcia, podobnie jak rzeczeni holenderscy osadnicy, co tak naprawdę oznacza słowo Mannette: Diabelska Woda. Choć strumień pełen był pstrągów, Lenape omijali go szerokim łukiem. Pierwsi osadnicy szybko odkryli, dlaczego i skąd rzeczka wzięła swoją dziwną nazwę. Po niedługim czasie i oni ją omijali. Bo choć obfitowała w ryby, koszt ich łowienia był zbyt wysoki, czego dowodem były

ciała dzieci, które wpadły do tej pozornie płytkiej wody i utonęły z niewiadomych przyczyn. Przez kilka wieków Lucien patrzył, jak ludzie próbują ograniczyć Minettę murami, potem przykryć ją ulicą, a w końcu zaczęli budować na niej domy. Potok, wypływający z podziemnego źródła na Wschodniej Dwudziestej ulicy, płynął pierwotnie przez środek Parku Washington Square, wił się przez West Village, po czym, przez Spring Street, uchodził do rzeki Hudson, która oddziela Manhattan od New Jersey... pokonując dystans mniej więcej dwudziestu siedmiu kwartałów, czyli czterech kilometrów. Żadne wysiłki, by zmusić strumień Minetta do pozostania pod ziemią nie zadziałały. Wystarczała porządna ulewa, by znów wezbrał. A wtedy... Chaos. Zalane piwnice. Podtopione tory metra. Strumień rwał ulicami miasta jak stworzenie, które wydostało się na wolność po latach niewoli. Choć ani kamienie, ani bruk nie zdołały opanować strumienia, pewien młody inżynier uparł się, że znalazł sposób na skierowanie nurtu wody do rur i wyprowadził go do fontanny zdobiącej dziedziniec katolickiej szkoły, którą ukończyła jego narzeczona, i która korzystała z hojnych dotacji rodziców dziewczyny. Jednak w dniu uroczystego poświęcenia fontanny rozpętała się niespodziewana burza. I kiedy narzeczona inżyniera schyliła się, by odkręcić wodę, strumień, zamiast łagodnie sączyć się ze stóp posągu Dziewicy Maryi - symbolizując cud, którego święta Bernadetta doświadczyła w Lourdes - buchnął z nich, wyrywając kawał rzeźby z brązu. Odłamek utkwił w czaszce dziewczyny, zabijając ją na miejscu. Przerażony inżynier uciekł z miasta, a rury prowadzące do strumienia zostały zacementowane, by już nigdy nie

dało się ich odkręcić. Posąg Dziewicy Maryi, pozbawiony stóp, stał dalej na szkolnym dziedzińcu, nad suchą fontanną, dając świadectwo szaleństwu człowieka, który sądził, że zdoła okiełznać naturę. W kolejnym stuleciu źródło - i przyczyna braku stóp Matki Boskiej - zostało zapomniane niemal przez wszystkich... ...z wyjątkiem właścicieli domów i przedsiębiorstw w okolicy, którzy zastanawiali się, dlaczego przy każdym deszczu mają zalane piwnice. I tępicieli gryzoni, którzy zauważali - ale taktownie zachowywali w tajemnicy -zwiększone zapotrzebowanie na pułapki na szczury w restauracjach leżących wzdłuż trasy podziemnego strumienia. I Luciena Antonescu. Bo choć strumień, znany niegdyś jako Diabelska Woda, przypominał sobie dni dawnej chwały tylko kiedy lało, w dalszym ciągu istniał pod ziemią, a jego nieustanne przypływy i odpływy wyrzeźbiły z czasem pod ulicami jaskinie dość duże, by dorosły mężczyzna mógł się w nich swobodnie poruszać. Te tajemnicze groty pod Greenwich Village zapewniały doskonałe schronienie wielu stworzeniom... szczególnie tym, które wolały ciemność od światła dnia. Ale zapewniały nie tylko to. Mało kto, nawet tępiciele gryzoni, zdawał sobie sprawę, że w tych ciemnych tunelach mieszkają nie tylko szczury. Żyły tu najróżniejsze istoty... w tym również takie, które trudno byłoby nazwać żywymi. Ponieważ tak niewiele osób pamiętało o istnieniu Mi-netty i znało opowieści o niej, żaden człowiek nie zapuszczał się do jaskiń wyrzeźbionych przez jej wody. Jaskinie te nie miały żadnego połączenia z rozległym, dobrze udokumentowanym labiryntem używanych i opuszczonych tuneli metra, systemem wodociągów, gazociągów i kanałów energetycznych, który rozciągał się pod Manhattanem.

Ich istnienie dawało się odczuć tylko podczas szczególnie gwałtownych burz. Lucien Antonescu, który często odwiedzał miasto od czasów gwarnej holenderskiej osady aż po początek dwudziestego wieku, kiedy to wydarzyła się tragedia z fontanną w Szkole Świętej Bernadetty, zawsze czuł dziwne, magnetyczne przyciąganie do strumienia Minette... .. .i to nie tylko dlatego, że jako istota zrodzona z mroku czerpał siłę z tego samego demonicznego źródła, ale też dlatego, że podziwia! upór tej wody, z jakim przeciwstawiała się ludzkim planom. Nigdy nie przyszło mu do głowy, że któregoś dnia i on, tak jak ów młody inżynier, może zapłacić za swoją arogancję. Bo czy i on nie myślał, że potrafi kontrolować naturę? Tyle że w przypadku Luciena natura przybrała postać kobiety, nie strumienia. Kobieta, którą wybrał, była równie wybuchowa i nieprzewidywalna jak źródło wypływające spod ziemi. I chociaż nie wybuchła i nie zabiła nikogo - wręcz przeciwnie, obdarzona mocą przewidywania nieuchronnej śmierci starała się jej zapobiegać - Meena ostatecznie odwróciła się od niego. A skutki były dla Luciena równie niszczące. To dlatego mieszkał teraz w jaskiniach wypłukanych przez strumień, mając nadzieję, że źródło da mu to, czego potrzebował najbardziej - skoro nie mógł mieć jej. Jeśli naprawdę przeznaczone mu było być księciem wszelkiego zła, chciał, by ta woda pomogła mu być naprawdę złym. A z tym jakoś zawsze miał problem. Ale starożytny zdrój, zwany Diabelską Wodą, który odebrał życie dzieci i pięknej narzeczonej inżyniera, z pewnością mógł ten problem rozwiązać. A że strumień przypadkiem płynął pod ulicami, przy których mieszkała i pracowała Meena, Lucien mógł nad

nią czuwać i chronić ją, nie zdradzając swojej obecności. Rozwiązanie rzeczywiście było doskonałe. Chociaż podczas ich spotkania ostatniej wiosny, tamtej strasznej nocy w jej mieszkaniu, dała mu jasno do zrozumienia, że absolutnie nie życzy sobie jego ochrony, zawsze było dla niego jasne, że ta ochrona jest jej niezbędna. Więc czuwał nad nią. i czekał. A wczoraj wieczorem, kiedy wreszcie go potrzebowała, był przy niej, tak jak jej obiecał... Choć nie wypadło to tak dobrze, jak miał nadzieję. Był wściekły na siebie, że okazał przy niej taką słabość. Źródło chyba nie działało. Ale nie odepchnęła go tak stanowczo, jak się spodziewał. Za to zrobiła mu coś. Nie wiedział dokładnie co -wzmianka o tym śnie i jego matce z pewnością nie pomogła - ale coś, co tylko pogorszyło sprawę. I teraz, kiedy powinien mieć nadzieję - bo wreszcie trzymał Meenę w ramionach, czuł bicie jej serca tuż przy miejscu, gdzie pięć wieków temu biło jego serce, i znów dostrzegł przebłysk szczęścia - czuł tylko miażdżące przerażenie. Dlaczego musiała opowiedzieć mu ten sen? I tę swoją teorię o aniołach? Dlaczego? Właśnie teraz, kiedy był już tak bisko - widział to. Był tego pewien. Strumień musiał zadziałać. Musiał. Nie na próżno nazywali go Diabelską Wodą. A kiedy wreszcie zadziała, on do niej wróci. Znów będzie silny. Sprowadzi ją do rzeczywistości. On, Lucien, jest księciem ciemności. Tak było, jest i będzie zawsze. A ona będzie musiała się z tym pogodzić. Nie będzie miała żadnego wyboru. Bo on jej go nie da.

Rozdział 13 W pierwszej chwili myślał, że śni. Tylko że wampiry nie śnią. Ale tylko w ten sposób mógł słyszeć głosy Emila i jego żony, Mary Lou, prowadzących rozmowę na jego temat i najwyraźniej nieświadomych, że Lucien ich doskonale słyszy... tylko nie widzi z jakiegoś powodu. - Co się z nim dzieje? - dopytywała się Mary Lou. -Dlaczego nie otwiera oczu? - To nic, Mary Lou - mówił Emil. - Absolutnie nic mu nie jest. Po prostu odpoczywa. - Ale dlaczego się nie budzi? Szczerze mówiąc, wygląda okropnie. Moim zdaniem jest chory. Myślisz, że cokolwiek jada? I dlaczego mieszka tutaj, kiedy mógłby rezydować w hotelu W, gdzie mają ponad pięćset kanałów i room service. Jeśli chodzi o tę bzdurę, że musi chronić Meenę Harper, to równie dobrze mógłby ją chronić z W. To nie ma żadnego sensu. - Mary Lou. - Emil był zirytowany. - Jestem głodny, skacowany po tych wszystkich martini w samolocie i naprawdę nie jestem w nastroju, żeby ci to jeszcze raz tłumaczyć. Książę, tak jak my, jest poszukiwany przez Gwardię Palatyńską. W Tokio, gdzie mieszkamy, nie ma jednostki Gwardii. Ale na Manhattanie jest. Nawet z nowym nazwiskiem i tożsamością jego książęca mość ogromnie ryzykowałby, że zostanie wykryty... - Emil. Nie jestem głupia. - Lucien poznawał po coraz wyraźniejszym południowym akcencie, że Mary Lou kończy się cierpliwość. - Żaden z tych argumentów nie wyjaśnia, dlaczego on mieszka w jaskini. Lucien z ogromnym wysiłkiem uniósł powieki. Nie zdziwił go widok kuzyna i kuzynki pochylonych nad nim,

leżącym na ciemnej, skórzanej sofie chesterfield, którą udało mu się przeszmuglować wraz z paroma innymi niezbędnymi rzeczami do tunelu wyrzeźbionego przez Manette z pomocą kilku słabych duchem (więc łatwych do omamienia) dostawców. Dopilnował, by ci ludzie zostali hojnie wynagrodzeni za swoje wysiłki, ale też by nie pamiętali, skąd wzięły się pieniądze - i gdzie podziały się meble, które dostarczyli. To, że nie zamordował ich i nie wypił ich krwi, prawdopodobnie było jego pierwszym błędem. Drugim najwyraźniej było dopuszczenie, by inne nocne stworzenia widziały go w tunelach. - Witam - powiedział, siadając. - Nie spodziewałem się was. Mary Lou - wystrojona w wysokie do połowy uda botki z fioletowego zamszu, na szpilkach, i w jakieś obszyte futerkiem poncho - wydała z siebie zduszony wrzask. Emil odskoczył, jakby ktoś dziabnął go elektrycznym pastuchem. - Bardzo przepraszamy, że zakłóciliśmy twój odpoczynek, panie - wykrzyknął skruszony i wystraszony. Wystraszony o życie. - Wyglądałeś... wyglądałeś jak... - Myśleliśmy, że umarłeś - wypaliła bez ogródek Mary Lou. - Tyle że nie żyjesz już od dawna, więc nie wiedzieliśmy, co się dzieje. Wyglądasz okropnie. Dlaczego mieszkasz w jaskini? Lucien oderwał wzrok od Mary Lou i spojrzał na jej męża, którego twarz w świetle pochodni na ścianach zrobiła się fioletowa ze wstydu. Lucienowi przyszło do głowy, że jego kuzynowi Emilowi los zaoszczędził przynajmniej jednej małżeńskiej zgryzoty: nie musiał się martwić, co żona mówi o nim za plecami. Zawsze mógł na nią liczyć, że powie mu to, co myśli, prosto w oczy. - To już nieważne, Mary Lou - rzucił szybko Emil, posyłając żonie wściekłe spojrzenie. Zwrócił się do Lu-

ciena: - Panie, wiesz, że nigdy nie pogwałciłbym twojej prywatności, gdyby nie wynikła pewna pilna sprawa, która moim zdaniem nie mogła czekać do naszej cotygodniowej rozmowy telefonicznej. Mam nadzieję, że się nie gniewasz. - Ależ skąd - skłamał łaskawie Lucien. Ale w środku gotował się ze złości. - Bardzo się cieszę, że was widzę. Podać wam coś do picia? Mieszkanie w jaskini ma tę dobrą stronę - powiedział do Mary Lou, wstając z sofy i podchodząc do stojaka z winem - że panuje tu idealna temperatura dla mojej kolekcji. - Proszę o wybaczenie, panie - powiedział przepraszająco mąż Mary Lou. Spojrzenie, które posłał żonie, przygwoździłoby ją do ściany, gdyby zwracała na niego uwagę, ale ona patrzyła tylko na Luciena. - Nie wiem, co usłyszałeś, ale Mary Lou chciała tylko... ona się tylko o ciebie martwi. Oboje się martwimy. I oczywiście jest jeszcze taka młoda. Jeszcze nie do końca rozumie pewne aspekty naszego stylu życia. - Mam ponad sto pięćdziesiąt lat - przerwała mu Mary Lou. - Wiem, że dla was wszystkich to jak pstryknięcie palcem, ale przecież nie urodziłam się wczoraj... - Panie - przerwał jej Emil - ona chce chyba powiedzieć, że... - Nie wkładaj mi własnych słów do ust, Emilu - powiedziała Mary Lou. - Po prostu to powiem. Bo ktoś musi. Książę, ja to doskonale rozumiem. Czasami, przyznaję, sama siebie obwiniam za wszystko, co się stało. Gdybym nie zaprosiła Meeny Harper na tę kolację, to nigdy byście się nie spotkali i cały ten koszmarny pasztet nigdy by się nie wydarzył... Zrobiła teatralną pauzę, jakby czekała, aż ktoś się wtrąci i powie: O nie, Mary Lou. To absolutnie nie była twoja wina.

Ale Lucien tylko uniósł brew, a Emil patrzył na żonę z taką miną, jakby miał ochotę chwycić ją za gardło i wydusić z niej życie. Niestety, takie działanie byłoby bezowocne, jako że Mary Lou umarła niedługo po wojnie secesyjnej, kiedy to poznała i - choć wydaje się to nieprawdopodobne - zakochała się w Emilu. Lucien zawsze podejrzewał, że jego kuzyn trochę przyspieszył jej zejście z tego świata, ale był zbyt taktowny, by poruszać ten temat. - Ale gdyby nie ja - ciągnęła Mary Lou odrobinę mniej pewnym tonem - to, drogi Lucienie, szedłbyś przez wieczność, nie wiedząc, czym jest prawdziwa miłość. I jak byś się wtedy czuł? - Zapewne znacznie lepiej niż przez ostatnich sześć miesięcy - odparł. - Och. - Mary Lou zrobiła zawiedzioną minę. - Mary Lou - powiedział Emil, wściekły jak mało kiedy. - Ja i jego książęca mość musimy omówić coś niezwykle ważnego i nie sądzę, żeby dla ciebie było to interesujące. Nie mówiłaś przypadkiem, że masz w planach jakieś zakupy? - Spojrzał na Luciena. - Przepraszam cię, panie. Naprawdę błagałem ją, żeby nie przyjeżdżała ze mną. Mary Lou opadła szczęka. - To wierutne kłamstwo - oznajmiła. - Błagałeś mnie, żebym jechała. Przecież wiesz, jak nie cierpisz jaskiń. -Zwróciła się z powrotem do Luciena. - Wracając do tematu, to bardzo mi przykro. Mogłam zabić tę Meenę. Naprawdę mogłam. Wiem, że strasznie namieszałam i teraz ty za to płacisz. Nie rozumiem, dlaczego wybrała pracę w Gwardii zamiast nieśmiertelności, i oczywiście bycia z mężczyzną, którego kocha. - Mary Lou - wycedził Emil przez zęby. Znacząco kiwnął głową w stronę korytarza, którym przyszli.

- Oj, bardzo przepraszam - powiedziała. - Emil twierdzi, że za dużo gadam. Ale ja chciałam tylko, żebyś wiedział, że pomogę, jak tylko będę umiała. Bo z całą pewnością wygląda na to, że potrzebujesz pomocy. - Schyliła się, żeby podnieść torebkę marki Birkin, po czym wstała. - Chyba lepiej już pójdę na te zakupy. - Rzeczywiście, tak będzie najlepiej - potaknął jej mąż. Mary Lou sztywnym krokiem wyszła z jaskini. Jej szpilki, kiedy już opuściły zabytkowe dywany, leżące na tych częściach podłogi, po których nie sączyła się woda, zastukały po kamiennej powierzchni. W końcu stukanie ucichło w oddali. Lucien wyjął korek z butelki wina, którą trzymał w dłoni. - Więc o czym to tak bardzo chciałeś ze mną porozmawiać, Emilu, że musiałeś aż przejechać pół świata? -spytał, nalewając wina. - Otóż... - zaczął Emil. Nagle jakoś stracił rozpęd, ale mówił dalej, z poczucia obowiązku, jak czynił to przez tyle wieków. - O tym, naturalnie, mój panie. - Powiódł ręką dookoła, wskazując jaskinię. Kącik ust Luciena wygiął się do góry. - Więc zgadzasz się z żoną, że podziemne łożysko rzeki to niegodne miejsce zamieszkania dla kogoś o mojej pozycji? - Nie chodzi tylko o to, że niegodne, Lucienie - powiedział Emil. - To szaleństwo. - Doprawdy? - Drugi kącik ust Luciena poszedł w ślady pierwszego. - Przecież jestem księciem ciemności. I wiesz równie dobrze jak ja, Emilu, że nigdy nie byłem dobry w swoim fachu. Od kiedy władam, nie zrobiłem nic, nie licząc wydawania edyktów, takich jak ten, który zezwala moim poddanym pić do woli ludzką krew, pod warunkiem, że nie będą zabijać ofiar. Nawet nie wiem, co porabiają inne klany, bo zawsze byłem zbyt zajęty nauczaniem

historii Europy Wschodniej na wieczorowych studiach w Bukareszcie. Co ze mnie za syn szatana? To, o czym mówiła przed chwilą twoja żona, ten cały „koszmarny pasztet" z ostatniej wiosny, kiedy to niemal wyginęliśmy do szczętu, a z nami wielu niewinnych ludzi, nie było jej winą. To była moja wina, Emilu. Moja. I to wszystko by się nie stało, gdybym pogodził się z dziedzictwem, jakie zostawił mi ojciec, zamiast z nim walczyć, jak to robiłem od tak dawna. Emil wybałuszył oczy. Był bardziej zaskoczony niż przerażony. - Chcesz powiedzieć... - Dokładnie tak - odparł Lucien. - Dlatego jestem tutaj. To źródło jest moją ostatnią nadzieją. Nie mam dość siły woli, żeby zrobić to samemu. Ale z pomocą Man-nette... - Ale ta woda cię zabija - wypalił Emil. - Raduję się twoją decyzją, by nareszcie przejść na ciemną stronę, bo wiem, że twoja dotychczasowa niechęć do zla narobiła ci wielu wrogów. Wrogów, którzy pragną skrzywdzić nas i ciebie. To uczyni cię silniejszym wodzem. Ale to źródło... nie wiem. Owszem, jesteś synem szatana na ziemi, a to źródło jest bezpośrednim łącznikiem z jego mocą, ale jakoś nie widzę, żebyś czerpał z niego siłę, której potrzebujesz. Moja żona może ujęła to zbyt obcesowo, ale rzeczywiście wyglądasz na bardzo chorego, mój panie. Jadałeś ostatnio? Ludzką krew? Lucien lekceważąco odwrócił się do niego plecami. - Oczywiście. - Więc nie rozumiem - powiedział Emil. - Może to dlatego, że mieszkasz ledwie parę przecznic od kwatery głównej Gwardii Palatyńskiej? I od Meeny Harper? Wybacz, że to mówię, panie, ale ona wydaje się mieć osłabiający wpływ na ciebie...

- To też zamierzam zmienić - odparł Lucien, lejąc wino. - Nie martw się. Mogę spytać, jak mnie odnalazłeś? - Och. - Emil z żałosną miną wziął kieliszek aromatycznego czerwonego wina, który podał mu książę. -Pewnie nikt ci nie powiedział. Oczywiście. Bo kto miał powiedzieć? - Czego mi nie powiedział? - Lucien rozsiadł się na sofie. - Dlaczego jesteś taki przerażony? Jestem na ciebie zły, ale cię nie zabiję. Nie dzisiaj. Złapałeś mnie w dobrym momencie. Choć rzeczywiście coś mnie lekko niepokoi. Emil wypił łyk wina. - Co takiego? - Ktoś przemienił jednego z przyjaciół Meeny. Zaatakował ją wczoraj wieczorem. A potem byliśmy śledzeni. Musimy się dowiedzieć, kto to był. Emil zakrztusił się. - To nie był nikt z naszych. Mogę cię zapewnić - powiedział, kiedy doszedł do siebie. - Naszych już nie ma. - Tak, wiem. - Lucien podał mu serwetkę. - Czyli kto zostaje? Emil pokręcił głową, ocierając kąciki ust. - Nie wiem. Po okolicy snuje się mnóstwo hołoty. W taki sposób dowiedziałem się o tym. - Machnął ręką, wskazując jaskinię. - Ktoś widział cię w tunelach. Przynajmniej takie chodzą plotki. Nie wierzyłem, że to może być prawda. Oczywiście wiedziałem, że jesteś w mieście, choć, jak pewnie pamiętasz, odradzałem ci to. Ale potem przypomniałem sobie, że lubiłeś stać przy tym strumieniu, obserwować postępy w jego regulacji, i pomyślałem: Nie, przecież nie mógłby. Ale zrobiłeś to. Panie. - Pokręcił głową. - Rozumiem motywy twojego działania. Naprawdę. I szanuję je. Ale musi być inny sposób. Inne miejsce, nie tak blisko Gwardii, i jej, w którym mógłbyś... Lucien pokręcił głową.

- Nie. To miejsce jest idealne. Ja to czuję, Emilu. Przyznaję, że miałem chwilowe pogorszenie. Wczoraj wieczorem, kiedy Meena została zaatakowana, musiałem... interweniować. To kosztowało mnie więcej, niż się spodziewałem. Od incydentu w katedrze nie jestem tak silny, jak kiedyś. Ale powoli dochodzę do siebie i niedługo, mam nadzieję... - Nie. - Emil sięgnął do kieszeni marynarki i wyjął broszurkę, którą podał Lucienowi. - Musisz opuścić to miejsce. Natychmiast. Lucien spojrzał na fioletowozłotą książeczkę, która reklamowała nową wystawę w Metropolitan Muséum of Art. - Skarby Watykanu: Podróż przez wiarę i sztukę. Co to ma wspólnego ze mną? - Wystawa prezentuje unikalne i zabytkowe obiekty związane z ewolucją Kościoła i papiestwa wyjaśnił Emil. - To jedna z największych kolekcji, jakie Watykan kiedykolwiek wypuścił na światowe tournée. Obejmuje ponad pięćset eksponatów, z których wiele do tej pory nie było wystawianych publicznie. Metropolitan to pierwszy przystanek wystawy. - Nie jest to raczej wystawa, którą pobiegnę oglądać -rzucił kwaśno Lucien. - Ale wciąż nie widzę, w jaki sposób miałaby mi zagrażać. - Lucienie, przejrzałem katalog. Jeden z eksponatów pochodzi z czasów twojego ojca, jeszcze przed jego śmiercią. Pierwszą śmiercią. To pewien iluminowany rękopis. Lucien zrobił zdziwioną minę. - I co? - To brewiarz z XV wieku. Podobno pochodzi z okolic zamku Poenari... i sądząc z opisu, był podarunkiem dla młodej księżniczki z okazji zaręczyn od kochającego narzeczonego. Lucien patrzył na niego przez całą minutę. Nie był pewien, czy dobrze usłyszał. Ostatnio spędził dużo czasu

pod ziemią, żyjąc w ciemności... wchłaniając ciemność, starając się zjednoczyć z ciemnością. A ciemność była znana z tego, że płata umysłowi figle. - Brewiarz mojej matki? - wychrypiał w końcu. - Jak to możliwe? Przecież zaginął, kiedy zostałem schwytany przez otomańskich Turków, zanim mój ojciec... - Głos uwiązł mu w gardle. Wspomnienie tego, co zrobił ojciec, nie tylko jemu, ale też Emilowi, było zbyt bolesne, by mógł o nim mówić. To ojciec Luciena uczynił ich tym, czym byli teraz. A potem wymordował, jak oceniali uczeni, dziesiątki tysięcy istnień ludzkich. Ale każdy, kto żył wtedy, wiedział, że ta liczba była tak naprawdę o wiele większa. Lucien przez pięćset lat przysięgał sobie, że nigdy nie stanie się taki jak ojciec. Ale niedawno zdał sobie sprawę, że upodobnienie się do ojca to jedyny sposób na zdobycie tego, czego pragnął. Emil zakaszlał. - Tak - powiedział. - Wspominam o tym tylko dlatego, że moim zdaniem... - I Watykan go miał? - Lucien był osłupiały. - Przez cały ten czas? - To były burzliwe czasy - rzucił Emil uspokajającym tonem. - Szczególnie po tym, jak twój ojciec... no cóż. -Umilkł taktownie. Lucien zerwał się na nogi i zaczął chodzić po dywanach. - Ta książka - powiedział. - Wczoraj Meena mówiła mi o niej. - Ale to oznacza... - Emil patrzył na niego ze zgrozą. - Panie, wiesz, co to oznacza. Skoro książka ma być tu wystawiana, to może znaczyć tylko, że Meena miała coś wspólnego z umieszczeniem jej w kolekcji. - Nie - odparł Lucien. - Jestem pewien, że nie miała. Powiedziała, że widziała ją we śnie.

Lucien zacisnął i otworzył pięści, ledwie świadom tego gestu. Niemal jedyne szczęśliwe wspomnienia, jakie miał z dzieciństwa, wiązały się z tą książką. Matka uczyła go z niej czytać. To dlatego sen Meeny tak go poruszył. Scena, którą opisała - ciemnowłosa kobieta siedząca przy oknie z małym chłopcem, odwracająca stronice iluminowanego manuskryptu - była niemal jak wyjęta prosto z jego mózgu. Był to jeden z obrazów, które miał nadzieję na zawsze zapomnieć dzięki Mannette, ponieważ podobnie jak świadomość, że Meena Harper istnieje, ale nigdy nie będzie z nim - tylko go dręczyły. Jak to możliwe, że coś takiego działo się teraz, kiedy był tak blisko? I dlaczego? Czy to było jakieś ostatnie kuszenie, jakaś próba, która miała wykazać, czy wreszcie jest godzien korony? Teraz miał już pewność, że właśnie tak jest. Bezprecedensowy pomysł Watykanu, by posłać w świat historyczne dokumenty i dzieła sztuki? Wystawa tych przedmiotów w mieście, gdzie przebywał? A w końcu... - Ten wczorajszy incydent - mruknął osłupiały - był zaaranżowany. Musiał być. Ktoś chciał się upewnić, że wypełznę z kryjówki, że ciągle jestem w pobliżu. A ona była przynętą. - Nie wiem, czy nadążam, panie - powiedział Emil. -Mówisz o pannie Harper? Lucien zignorował go. - Ale ona o tym nie wiedziała. Przysięgam, że nie wiedziała. Co za przeklęte, bezduszne dranie. - Panie - rzucił Emil. - Nie wiem, o kim mówisz. Kto jest przeklętym, bezdusznym draniem? - Tym razem nie my, Emilu. - Lucien pokręcił głową. -Możesz wierzyć albo nie. To nikt z naszych.

- No cóż - odparł Emil. - Zawsze wiedzieliśmy, że tacy są, panie. Dlatego przyleciałem, jak tylko o tym usłyszałem. Wiedziałem, że będziesz mnie potrzebował. Sugeruję, żebyś pozwolił mi się stąd zabrać jak najszybciej. To oczywiste, że moc tego miejsca, choć kiedyś może i była wielka, teraz nie jest już wystarczająca, by mierzyć się z mocą tego, co dzieje się w szeregach Gwardii Palatyńskiej. Mary Lou i ja znajdziemy ci jakieś inne schronienie... - Nie - odparł Lucien, kręcąc głową. - Nie ma potrzeby. Odejdę stąd. I tak planowałem kiedyś odejść. Ale dopiero kiedy będę gotów. - Posłał Emilowi stalowe spojrzenie. - I nie bez tego, co należy do mnie. Emil z westchnieniem odstawił kieliszek. - Panie, oni właśnie liczą na to, że zechcesz odzyskać książkę. Nie ma wątpliwości, że właśnie dlatego umieścili ją w kolekcji. To sprawka Watykanu. Dziś jest wielka gala otwarcia wystawy w Stanach. Będzie tam cała archidiecezja. I, jak podejrzewam, cała Gwardia Palatyńska. Będą na ciebie czekać. - I dlatego my - powiedział Lucien z czerwonym błyskiem rozpalającym się w oczach - będziemy gotowi. Rozdział 14 Jon uniósł okulary przeciwsłoneczne i przyjrzał się przedmiotowi ustawionemu na krawędzi dachu. - Widzisz jakąś różnicę? - spytał. - Moim zdaniem szczerzy się obleśnie - odparł jego przyjaciel Adam.

- Nie obchodzi mnie wyraz jego twarzy - powiedział Jon. - Pytam, czy umarł. - Hm. Biorąc pod uwagę, że nigdy nie żył, trochę trudno stwierdzić. Jon spochmurniał. Adam miał rację. Ogrodowy krasnal ustawiony na połączeniu między dachami budynków nie tylko nie wykazywał żadnych oznak postrzału, ale zdawał się wręcz mieć lekko drwiącą minę. Jon przetarł ręką szczecinę w miejscu, gdzie zapuszczał bokobrody; nie rosły tak szybko, jak miał nadzieję. W pracy, podczas swoich zmian za ladą w kawiarni Be-anery, miał mnóstwo czasu na myślenie - chyba że akurat wpadała Yalena, przed swoją pracą po sąsiedzku, w sklepie z używaną odzieżą, co zawsze go rozpraszało - i uznał, że z odpowiednim wyglądem będzie miał większą szansę na zatrudnienie w Gwardii Palatyńskiej. Alaric Wulf, na przykład, miał tę swoją blond urodę, z którą wyglądał jak Kapitan Ameryka. Jon wiedział, że nigdy nie osiągnie tak bohaterskiego wyglądu, ale mógł chyba podrasować swój osobisty styl, upodabniając się odrobinę do Wolverine'a. Spojrzał na Adama. Ten z kolei nigdy nie wyszedłby ponad poziom ciapowatego pomocnika superbohatera. To nie była jego wina. Po prostu urodził się do takiej roli. Jon czuł lekką ulgę, że to nie jego spotkał taki los. To by było już całkiem do bani. - Może to działa, tylko krasnale są odporne na promienie UV - podsunął Adam. Z całą pewnością ciapowaty pomocnik. - Krasnale są odporne na promienie UV - powiedział Jon. - Szczególnie te z gipsu. Już ci wyjaśniałem, że to czysto hipotetyczna sprawa. - W takim razie nie bardzo rozumiem, po co w ogóle strzelasz z tego do krasnala. - Adam klapnął na leżak

i schylił się po swoją córeczkę, Joanie, siedzącą w samochodowym foteliku, żeby wziąć ją na kolana. Niestety, małej się to nie spodobało. Zawyła tak głośno, że spłoszyła gołębie siedzące na pobliskim drucie. Zerwały się z furkotem w powietrze. Adam szybko zabrał ręce, mówiąc: - Przepraszam, zapomniałem. Jack Bauer, wyciągnięty w cieniu dziecięcego fotelika, uniósł głowę i spojrzał z irytacją na obu mężczyzn. Kiedy tylko Adam wyprostował się na leżaku, pies położył się z powrotem i uspokoił. Joanie przestała płakać i zaczęła gruchać z zadowoleniem. - O co jej chodziło? - spytał Jon. - O psa - odparł Adam z westchnieniem. - Mała ma świra na punkcie psów. A szczególnie tego psa. Nie wiem, dlaczego. - A - rzucił Jon. - Pewnie czuje się przy nim bezpieczna, bo on umie wywęszyć demony. Założę się, że przynajmniej częściowo wyssała z mlekiem matki strach przed wampirami. Adam znów westchnął. - Cudownie. Jakbym miał za mało problemów. Teraz mam dziecko, które uwielbia psy na wampiry, żonę, która tak się boi wampirów, że wyparła wszelkie wspomnienia na ich temat, i przyjaciela, który mówi tylko o nich. Czy moglibyśmy zmienić temat? - Spoko - odparł Jon. Rozsiadł się na leżaku koło Adama i sięgnął po zimne piwko do lodówki stojącej między nimi. Pomyślał, że w sumie jest świetnie. On, jego pies, jego kumpel - najlepszy kumpel - i córeczka kumpla relaksują się na dachu, słuchając odgłosów miasta na dole. Słyszał całkiem niedaleki pomruk Festynu Świętego Januarego, odbywającego się przy tej samej ulicy, mechaniczną muzyczkę diabelskiego młyna,

sprzedawców w budkach z jedzeniem zachwalających swój towar. Kiedy wiaterek zawiewal z odpowiedniego kierunku, czuł zapach smażonych patyczków mozzarelli i pieczoną wieprzowinę. Zycie było dobre. Poklepał leżący na jego kolanach przedmiot, który wyglądał jak suszarka do włosów, tyle że bardzo pękata i nieopływowa. - Mówię ci, chłopie, jeśli to zadziała, Leisha nie będzie musiała się już martwić. Ani ty, jako że pomagałeś mi przy projekcie. Przyszłość tej małej dziewuszki będzie zapewniona. - Mówiłem ci. Leisha nie pamięta, co się stało tamtej nocy u Świętego Jerzego - powiedział Adam - i wolę, żeby tak zostało. A ty naprawdę sądzisz, że zatrudni cię najbardziej elitarna jednostka do walki z demonami, tylko dlatego, że wynalazłeś pistolet, który zabija wampiry promieniami UV? - A dlaczego nie? - spytał Jon. - Ty nie wolałbyś strzelać do wampira z trzydziestu metrów, zamiast dźgać go kołkiem z trzydziestu centymetrów i zbliżać się do tych kłów? - Pewnie tak. - Adam wzruszył ramionami. - No właśnie - powiedział Jon. - Policja już używa spektroskopii do wykrywania dowodów, takich jak krew czy osad po chemikaliach do produkcji metamfetaminy. Ja tylko stosuję ją w nowatorski sposób. I podwoiłem ilość żarników UV w komorze lustrzanej, żeby wzmocnić i skupić promień. Powinno zadziałać. - Spojrzał na pistolet na kolanach. - Nie wiem, dlaczego nie działa. - To światło ultrafioletowe - stwierdził Adam. - Nie słoneczne. Skąd wiesz, że ultrafiolet w ogóle zabija wampiry? - Dzięki niemu rosną rośliny, nie? - rzucił ze złością Jon. - Jak myślisz, skąd wziąłem żarniki?

- A - mruknął Adam. Mała przechyliła się i chwyciła pełne garstki sierści Jacka Bauera. Pies uniósł głowę zdziwiony, przekona! się, że to Joanie, ziewnął i z powrotem położył się spać. - Sorry. Zapomniałem. Od tych twoich wiecznie upalonych kumpli? - To są specjaliści od ogrodnictwa, Adam. I nie chodzą wiecznie upaleni. Świadczą usługi dla ludzi w potrzebie. Na przykład chorych na raka. - Kumam - odparł Adam. - Pamiętasz tych sąsiadów Meeny? - A, tak - potwierdził Adam. - Tych, którzy okazali się wampirami. - No. Nic im się nie działo, dopóki nie wystawiali się bezpośrednio na słońce. Okna mieli pokryte warstwą filtrującą UV. Mówię ci, że Superkołkownica będzie się sama sprzedawać. - Pewnie tak - rzucił Adam niezobowiązująco. - Myślę, że przed spotkaniem z WulfManem powinniśmy porozmawiać z Meeną, żeby nam znalazła jakiegoś prawdziwego wampira, na którym będzie to można przetestować. No wiesz. Lepiej się upewnić, że to naprawdę przemienia wampira w pył, zanim zaczniemy się przechwalać. Chyba nie chcemy wyjść na idiotów. - To nie byłby pierwszy raz - stwierdził Adam. - Prawda. Są tacy goście, którzy co sobotę przychodzą do Beanery... przysięgam, że to mogą być krwiopijcy. Zamawiają sobie kawę po amerykańsku i doją ją dosłownie godzinami, gapiąc się w laptopy. Nawet nie patrzą na Yalenę, kiedy wchodzi. Jak to możliwe? To nie jest normalne. Nawet geje gapią się na Yalenę. Adam spojrzał na zegarek. - To już ten moment, kiedy zaczynasz gadać o Yalenie? Bo Joanie i ja musimy odebrać Leishę z pracy i moglibyśmy wyjść wcześniej, jeśli nasze spotkanie na tym ma polegać.

Jon powiedział obrażony: - Nie robię tego. Za dużo gadam o Yalenie? Naprawdę to robię? - Robisz to - odparł Adam. Jon westchnął. - Gdyby udało mi się skłonić Gwardię, żeby poważnie potraktowała ten pistolet, i dostałbym prawdziwą pracę i zaczął zarabiać prawdziwe pieniądze, mógłbym wynająć własne mieszkanie i przestać żerować na siostrze. Wtedy Yalena może by się ze mną umówiła. - Jonathan - spytał Adam. - Chcesz mojej rady? - Powinienem strzelić do tych gości, tak? Kiedy znowu przyjdą do Beanery? Jeśli naprawdę są wampirami, to wybuchną. A jeśli nie są, to im nie zrobi żadnej krzywdy, tak jak krasnalowi. Więc nie popełnię żadnego przestępstwa. - Nie - odparł Adam. - Myślę, że powinieneś zaprosić Yalenę na randkę już teraz. Jej raczej nie obchodzi, że nie masz prawdziwej pracy i że mieszkasz z siostrą. To miła dziewczyna. Nie wiem, na co ty w ogóle czekasz. Życie jest krótkie. Popatrz na mnie i na Leishę. Nie mam pracy już od... ilu, prawie dwóch lat? Jon zastanowił się nad tym. - Tak. Mniej więcej. - I przez ten czas oboje o mało nie zginęliśmy z rąk morderczych wampirów, dzięki twojej siostrze. - Prawda - przyznał Jon. - Ale mamy to śliczne dziecko. - Adam wskazał ruchem głowy Joanie, która uśmiechała się promiennie i podtykała Jackowi Bauerowi swoją butelkę, którą ten lizał z wielkim entuzjazmem. - I nie mówię, że nie mamy problemów - ciągnął Adam. - Mamy. Na przykład taki, że nasze dziecko woli towarzystwo twojego psa niż istot ludzkich. Ale to nie jest najgorszy problem, jaki można mieć. A żeby to osiąg-

nąć, musiałem zrobić pierwszy krok i zaprosić Leishę na randkę. Więc przestań być takim pacanem i po prostu to zrób. Jon patrzył na niego z powątpiewaniem. - No nie wiem, stary - powiedział. Adam odstawił butelkę po piwie i wstał. - No cóż, zastanów się nad tym. A tymczasem my jedziemy do salonu po Leishę. Zobaczymy się niedługo. A, może lepiej zatkaj uszy. Podniósł fotelik z dzieckiem. Efekt był natychmiastowy: Joanie zaczęła wrzeszczeć tak głośno, że gołębie, które usadowiły się z powrotem na drutach, znów się poderwały. Jack Bauer położył uszy i zaskomlił. - Na razie - zawołał Adam, machając; ledwie było go słychać przez protesty córki, zabieranej od ukochanego psa. - Na razie - powiedział Jon, wstając, by odmachać koledze. Adam i Joanie zniknęli za drzwiami prowadzącymi na schody. Jon jeszcze przez kilka minut słyszał krzyki małej, aż wreszcie ucichły. - Przestań być takim pacanem i po prostu to zrób -powtórzył. Nagle odwrócił się na pięcie, chwycił Super-kołkownicę w dłoń i przyjął pozycję rewolwerowca. - Hasta la vista, wampirze - powiedział do krasnala. Pociągnął za spust. Rozdział 15 Meena wzięła głęboki wdech, otworzyła wszystkie trzy zamki w drzwiach i weszła do wynajętego mieszkania,

które dzieliła z bratem. Powitało ją entuzjastyczne szczekanie Jacka Bauera i zapach pizzy. - Gdzie byłaś? - spytał Jonathan. Siedział rozciągnięty na kanapie przed telewizorem i laptopem otwartym na stoliku; obok laptopa stal talerz z niedojedzonym kawałkiem pizzy. - W New Jersey - odparła Meena, przekręcając za sobą zamki. Wzięła jeszcze jeden głęboki oddech, aż wreszcie schyliła się i przywitała z psem, drapiąc go czule po uszach. - O Boże - jęknął Jon. Siorbnął napój z puszki, którą trzymał w dłoni, nie odrywając oczu od telewizora. Leciał jakiś mecz futbolowy. - W New Jersey? Dlaczego? - A dlatego - odparła Meena, prostując się i próbując zapanować nad głosem - że wczoraj wieczorem zabiłam Davida Delmonico. Jonathan zadławił się łykiem napoju, który akurat miał w ustach. Kropelki prysnęły na monitor komputera i dosięgły nawet panoramicznego telewizora. Ale Jon tego nie zauważył. Patrzył na Meenę z przerażeniem. - Co takiego? - Ktoś przemienił go w wampira - wyjaśniła Meena. Podeszła do kanapy, żeby wziąć pilota, i wyłączyła dźwięk w telewizorze. - Zaatakował mnie. Dźgnęłam go kołkiem. Ten telefon dzisiaj rano to była jego matka. Musiałam pojechać do New Jersey i porozmawiać z policją. Zostało trochę tej pizzy? Umieram z głodu. Jonathan nie przestawał się na nią gapić. Miała nadzieję, że nie zauważył, że płakała. Przeglądając się w lusterku w samochodzie, próbowała usunąć wszelkie ślady łez, zanim Alaric wysadził ją pod domem. Nie chodziło o to, że nie chciała, by brat wiedział, jak bardzo wytrąciły ją z równowagi wydarzenia ostatnich dwudziestu czterech godzin. Po prostu chciała go chronić. Nie chciała, żeby i on się zdenerwował. Byli sobie

bardzo bliscy... ostatecznie przetrwali jakoś razem dorastanie w domu swoich rodziców: pary, która okazała się zupełnie nieprzygotowana do wychowywania utalentowanych dzieci. Niezadowoleni i zażenowani z powodu córki, która wszystkim napotkanym osobom mówiła, w jaki sposób umrą, państwo Harper woleli wierzyć psychiatrze, który stwierdził, że problem sam minie, jeśli nie będą zwracać nań uwagi. Ale ponieważ Meena informowała przyjaciół i bliskich o nieuchronnym zgonie ze szczerej chęci zapobieżenia nieszczęściu, a nie po to, by zwrócić na siebie uwagę, brak wsparcia ze strony rodziców sprawił, że wyrosła na neurotyczną, wyobcowaną nastolatkę, która została - jak to się często zdarzało - neurotyczną, wyobcowaną pisarką. Skupienie całego pozytywnego wsparcia na wysportowanym, lubianym synu Jonathanie sprawiło, że wyrósł na dobrze przystosowanego, otwartego młodego człowieka... ...dopóki nie stracił pracy jako odnoszący sukcesy analityk finansowy. Państwo Harper uznali, że to również jest próba zwrócenia na siebie uwagi, której można zaradzić małą lekcją twardej miłości, i odwrócili się do niego plecami, sądząc, że syn szybciej stanie na nogi, jeśli będzie wiedział, że nie może polegać na rodzicach. Może i byłby to słuszny kurs, gdyby Jonathan stracił pracę przez narkotyki czy obijanie się w pracy. Ale on został zwolniony, jak miliony innych, z powodu recesji. Więc skończyło się na tym, że to Meena przyjęła do siebie starszego brata, kiedy wyrzucono go z mieszkania, a Jonathan próbował ratować Meenę przed wampirami z klanu Dracul, kiedy usiłowały wyssać jej krew do ostatniej kropli, bo też chciały przewidywać przyszłość.

Meena kochała brata i zrobiłaby dla niego wszystko, i wiedziała, że on odwzajemnia jej uczucia. Mieli tylko siebie nawzajem. Ale wiedziała też, że były sprawy, z którymi Jonathan nie potrafiłby sobie poradzić. To dlatego Gwardia Palatyń-ska zatrudniła ją, a nie jego, chociaż to on tak strasznie chciał dostać u nich posadę. A jego sytuacji nie poprawiał fakt, że czasem mówił pewne rzeczy bez zastanowienia, jak teraz, kiedy weszła do domu po powrocie z New Jersey: - Wiesz co, wcale się nie dziwię, że David Delmoni-co został zwampiony i próbował cię zabić. Sięgnął na podłogę i podniósł pudełko z pizzą; podał je Meenie, nie odrywając oczu od ekranu telewizora. - To był straszny dupek. Nie wiem, co ty w nim widziałaś. I dlaczego, do licha, chciał wszystkim zakładać licówki? Miał jakąś obsesję, czy co? Meena sięgnęła do pudełka i wzięła kawałek pizzy. Miała nadzieję, że Jonathan nie zauważył, jak bardzo trzęsą jej się ręce. Kiedy wreszcie się uspokoi? Pewnie nieprędko, po tym, co Alaric powiedział jej w samochodzie o zaginionych turystach. - Nie wiem - odpowiedziała. - Kiedy go poznałam, był całkiem kochany. - Jeśli przez „kochany" rozumiesz to, że miał datę ważności wypisaną na czole - stwierdził Jonathan. Nie do wiary, że to akurat ty go wykończyłaś. Czy on się nie hajtnął z jakąś pielęgniarką? Meena skrzywiła się z zębami wbitymi w pizzę. - Tak - powiedziała. - Z Brianną. Zaginęła. - Zaginęła? - Jonathan ożywił się. - No coś ty! David ją zabił? Meena rzuciła skórkę od pizzy do pudełka. - Wiesz co - zaczęła. Trudno jej było zapanować nad drżeniem głosu. - To był ciężki dzień i nie za bardzo mam

ochotę rozmawiać. Chcę tylko wziąć gorącą kąpiel, a potem muszę się przebrać, bo znowu wychodzę. - Słuchaj - powiedział Jonathan, zdejmując jej pudełko z kolan. - Jeśli chcesz, to mogę zadzwonić do Adama i Leishy i powiedzieć im, żeby przyszli trochę później. Żaden problem. Ale padną z wrażenia, kiedy usłyszą, że David nie żyje... Meena zagapiła się na niego. - Adam i Leisha przychodzą dzisiaj? O czym ty mówisz? - Święty January - wyjaśnił Jonathan, zdziwiony. -Nie pamiętasz? Leisha i Adam właśnie do nas jadą z małą, i idziemy na festyn. Adam w tej chwili odbiera Leishę z pracy i przywozi ją tutaj. Planowaliśmy to wyjście od jakichś dwóch miesięcy. Nie mów mi, że zapomniałaś. Meena wyciągnęła drżącą rękę, żeby pogłaskać Jacka Bauera, który wskoczył jej na kolana i nadstawił brzuszek. - Zapomniałam - rzuciła słabym głosem. - Meena. Jeśli chcesz powiedzieć, że to odwołujemy, to powiem ci jedno - warknął Jonathan ostrzegawczym tonem. - Adam siedział tu cały dzień i gadał, jak to nie może się doczekać. Oni nie wychodzili nigdzie razem od miesięcy. Dosłownie. Od miesięcy. - Jonathan. Musisz zadzwonić do Adama i powiedzieć mu, że nastąpiła zmiana planów. Powiedz, żeby wracali do domu, zamówili sobie chińszczyznę i obejrzeli film na VOD. - Do diabła, Meena - zaklął ze złością Jonathan, zrywając się z kanapy. - Mam do nich zadzwonić i powiedzieć, że nie możesz iść bo... co? Jesteś za bardzo zdenerwowana, bo zabiłaś byłego chłopaka? - Nie dlatego - odparła Meena ze złością. - Nie mogę iść, bo ktoś przemienia moich znajomych w wampiry i wypuszcza ich w miasto, i wczoraj jeden z nich próbował

mnie zabić. W tym momencie nie wiadomo, gdzie jest jego żona. Myślisz, że zaryzykuję życie Adama i Leishy, zapraszając ich tutaj i żeby poszli z nami na jakiś uliczny festyn? Tym bardziej, że w ten weekend mają tam być tysiące ludzi. I jeszcze mają zabrać dziecko? To szaleństwo. Wszystko może się zdarzyć. Oni w ogóle nie powinni teraz wychodzić na ulicę. Jonathan zrobił skruszoną minę. - Hm - powiedział. - Cóż, skoro ujmujesz to w taki sposób... to rzeczywiście, chyba byliby bezpieczniejsi w domu. Co jest z tobą nie tak, że ci wszyscy nieumarli faceci ciągle próbują cię zabić? - Nie wiem - odparła Meena ponuro, głaszcząc Jacka Bauera. - Mam specjalny dar. - Chyba tak. - Nagle Jonathan poweselał. - Hej, czy to znaczy, że Gwardia przyśle kogoś, żeby cię pilnował? Może Alarica? Meena westchnęła. Ledwie pół roku temu ona i jej brat zostali poinformowani - dosłownie na ostrzu miecza - że mroczne, nadnaturalne siły istnieją naprawdę, i że jej chłopak, Lucien Antonescu, rządzi nimi wszystkimi. Alaric Wulf, osobnik przysłany do nich z tą informacją, oznajmił, że nie ruszy się z jej mieszkania, dopóki Meena nie zdradzi miejsca pobytu Luciena. To wtedy w Jonathanie zrodziła się obsesja na punkcie Gwardii Palatyńskiej i męska fascynacja Alarikiem Wulfem. Meena wolałaby, żeby jej brat znalazł sobie dziewczynę i zafascynował się czymś innym. Ale wiedziała, że facetowi trudno jest zdobyć dziewczynę, kiedy pracuje jako barman i pomieszkuje w mikroskopijnej zapasowej sypialni w wynajętym mieszkaniu siostry w Małej Italii. Nawet jeśli obiektem jego westchnień była niedoszła aktorka z Europy Wschodniej, która ledwie pół roku temu była seksualną niewolnicą wampirycznego

klubu, a aktualnie pracowała jako szwaczka w kościelnym sklepie z odzieżą używaną. Ale Meena nie mogła mieć do brata pretensji za jego męską fascynację Alarikiem. Bo choć Alaric potrafił być czasami wkurzający, to chwilami - jak dzisiaj rano, przed komendą policji we Freewell, kiedy trzymał ją w ramionach, taki kochany, silny i wspierający, i sprawił, że poczuła się taka bezpieczna - bywał... cóż, wspaniały. Choć wiedziała, że nie dlatego Jonathan tak niecierpliwie czeka na jego odwiedziny. - Myślisz, że spojrzy na moją Superkołkownicę? -spytał. Meena zauważyła, że Jonathan trzyma w dłoni dziwaczny przedmiot. Była to jej suszarka do włosów. A jednak nie do końca. Jej suszarka była żółta. To coś było czarne. - Już prawie działa, serio - mówił Jonathan. Przycisnął spust. Ale kiedy to zrobił, nie rozległ się szum. I nie dmuchnęło powietrze. - Prawie. Jeszcze ma parę mankamentów. I właściwie nie miałem jak jej wypróbować. Szkoda, że nie miałaś jej przy sobie, kiedy zjawił się David. Byłby świetnym obiektem testów. Meena nie miała najbledszego pojęcia, o czym on mówi. Ale kochała swojego brata. - Na pewno - odparła z wahaniem. - Alaric na pewno ją obejrzy, kiedy przyjdzie. Pojechał tylko do siebie po parę rzeczy. Potem wpadnie tutaj, żeby je podrzucić i zabrać mnie. Musimy dzisiaj iść na jakąś oficjalną imprezę. Więc słuchaj, kiedy nas nie będzie, nie wolno ci wychodzić ani nikogo zapraszać. Nikogo. Masz swoje kołki, tak? I święconą wodę? Pozamykaj okna i nie otwieraj drzwi, dopóki nie wrócimy. Jonathan osłupiał. - Wychodzicie? Ale skoro wampiry atakują w mieście, to czy nie byłoby bezpieczniej, gdybyś...

- Do pracy - powiedziała Meena, podkreślając ostatnie słowo. - To jest impreza z pracy. Ochraniana przez Gwardię. Zgodziła się iść na to otwarcie wystawy nie dlatego, że Alaric to na niej wymusił (choć oczywiście próbował), ale dlatego, że według Abrahama jej obecność była istotna. A kiedy poznała teorię Alarica na temat tego, co dzieje się z zaginionymi turystami, czuła, że lepiej będzie się tam pojawić, choćby tylko po to, by dopilnować, żeby nie wspomniał o tym nikomu innemu. Lucien może i był po części potworem. Ale to jeszcze nie czyniło go bestią. Oczywiście jakaś mała część jej mózgu nie mogła zapomnieć widoku oczu Luciena wczoraj wieczorem, kiedy pocałował ją w sypialni. Wyglądały dość nieludzko. Ale to dowodziło tylko, że Lucien nie mógł być winny, jeśli tych turystów rzeczywiście pożerała jakaś demoniczna istota. Gdyby to był on, nie wyglądałby na tak wygłodniałego, prawda? A jeśli ktoś - albo coś - naprawdę krążyło po Manhattanie, pożerając turystów, to książę ciemności na pewno by o tym wiedział. Przecież był władcą demonów. Ale sądząc po tym, w jakim stanie był wczoraj Lucien, Meena nie była pewna, czy ostatnio kimkolwiek włada. Czy naprawdę wiedziałby, i czy by go to w ogóle obchodziło, kto jest odpowiedzialny za niepokojąco liczne zniknięcia ludzi na Manhattanie? Przecież nie wiedział, kto przemienił Davida. Meena martwiła się o Luciena bardziej niż kiedykolwiek, tym bardziej, że nawet nie chciał słuchać jej teorii na temat snu. Miała wrażenie, że poruszając ten temat, zadała mu wręcz fizyczny ból. A teraz, po tym, jak zaprosiła go do sypialni, nie mogła go już nie wpuścić. Coś jej mówiło, że dziś znów do niej przyjdzie.

I nie po to, żeby rozmawiać o snach. Oczywiście nie był to jedyny powód, dla którego tak potulnie zgodziła się na obecność Alarica. Kiedy w drodze z New Jersey oznajmił, że zamierza spędzić w jej mieszkaniu całą najbliższą przyszłość, wzruszyła tylko ramionami i powiedziała: - Nie ma potrzeby, ale okej. Niech ci będzie. Zgodziła się, bo nie chciała, żeby podejrzewał prawdę... że Lucien nie tylko wiedział już, gdzie ona mieszka, ale ostatniej nocy nawet zaprosiła go do środka. Złe duchy nie mogą wejść do domu, dopóki nie zostaną zaproszone. Teraz Lucien miał swobodny dostęp do jej mieszkania i mógł sobie wchodzić kiedy chciał, jeśli tylko będzie unikał krzyży i czosnku. Ale jeszcze bardziej przerażał ją fakt, że po ostatniej wizycie Luciena - kiedy jego oczy żarzyły się, jakby płonął w nim jakiś ogień - myśl, że Alaric będzie pod ręką, gdyby Lucien znów się zjawił, naprawdę ją uspokajała. Co się z nią działo? Zawsze ufała Lucienowi i wierzyła, że nigdy by jej nie skrzywdził. Wczoraj przysięgał, że wciąż ją kocha, a jego desperackie pocałunki przekonały ją, że mówił prawdę. Więc dlaczego uspokajała ją myśl o bliskości Alarica Wulfa - tego samego Alarica Wulfa, który chciał tylko jednego: śmierci Luciena? Nie wiedziała. I chyba nie chciała wiedzieć. I może dlatego kilka godzin później, kiedy rozpoznała pukanie do drzwi, na które umówiła się z Alarikiem, serce Meeny zabiło żywiej. Czuła się już niemal jak człowiek, po kąpieli, ubrana w obcisłą czarną sukienkę i całkiem nowe szpilki (chociaż z wyprzedaży). Nie rozumiała tego żywszego stukotu serca. Na pewno nie cieszyła się, że zobaczy Alarica. - Ja otworzę - powiedziała.

Kiedy tylko otworzyła drzwi i zobaczyła jego twarz, zrozumiała. Nie chodziło o jego strój. Wyglądał bardzo przystojnie w smokingu, z jasnymi włosami wilgotnymi po kąpieli. Alaric zawsze drobiazgowo dbał o strój i wygląd. Nie. Chodziło o jego oczy. Nie było w nich tej chłopięcej psoty, do której tak przywykła. Nie błyszczała w nich też ponura determinacja. Nie rozpoznawała ich wyrazu. - O co chodzi? - spytała, znów czując to szarpnięcie w piersi, tym razem jeszcze silniejsze. Co się stało? Lucien. Czy coś stało się Lucienowi? Już? Ale Alaric dopiero przyszedł. Czy Luci en był w korytarzu...? Spróbowała zajrzeć za szerokie ramiona Alarica. - Włącz wiadomości - powiedział ponuro. Dopiero wtedy rozpoznała to spojrzenie w jego oczach. Widziała je tylko raz: tamtej nocy u Świętego Jerzego, kiedy Lucien Antonescu o mało ich nie zabił. To był strach.

Rozdział 16 Alaric wszedł, rzucił na podłogę torbę podróżną, którą miał przewieszoną przez ramię, po czym zamknął za sobą drzwi na zamki. Meena zdążyła już wziąć pilota ze stolika. - O, cześć, Alaric. - Jonathan wyłonił się ze swojej wnęki, próbując udawać, że wizyta Alarica to dla niego wielka niespodzianka. Ale Meena widziała, że przebrał się z dresu w wyprasowaną koszulę i spodnie, które zwykle nosił do pracy.

Nie miał tego wieczoru zmiany, bo mieli przecież wyjść z Leishą i Adamem. I przypadkiem miał w ręce ten swój wynalazek. - Nie wiedziałem, że wpadniesz - powiedział. - Niezły smoking, stary. Wyglądasz jak Daniel Craig w Casino Royale. Alaric zignorował go. Klapnął na kanapę i wlepił oczy w telewizor. Chyba nawet nie zauważył, że Jack Bauer -który uważał go za jednego ze swoich ulubionych ludzi, od czasu, kiedy Alaric ryzykował dla niego życie, wiedząc, jak Meena go kocha - wskoczył na poręcz kanapy i radośnie dyszy mu do ucha. Meena włączyła kanał z całodobowymi lokalnymi wiadomościami. - A od jutra mieszkańcy naszego trójstanu będą mieli okazję obejrzeć jedną z najrzadszych i najcenniejszych kolekcji sztuki - mówił do kamery sympatyczny prezenter. - Nowa ekspozycja, Skarby Watykanu: Podróż przez wiarę i sztukę, aż do końca grudnia będzie gościć w Metropolitan Museum of Art. Nowy Jork to pierwszy przystanek amerykańskiego tournee wystawy. Nasza koleżanka, Genevieve Fox, jest dziś na pełnej gwiazd uroczystej gali otwarcia. Genevieve? Meena, która usiadła na kanapie koło Alarica, spojrzała na niego pytająco. - Czy to nie tam mamy być za pięć minut? Uciszył ją szorstko, wyjął jej pilota z dłoni i podgłośnił. - Cześć, Pat - powiedziała Genevieve. Stała na czerwonym dywanie przed muzeum, wystrojona w wieczorową suknię, mnóstwo złotej biżuterii i szeroki uśmiech. Wokół niej stało wielu innych reporterów, ale nikt nie był ubrany tak ładnie. - Jestem właśnie na otwarciu nowej wystawy, Skarby Watykanu: Podróż przez wiarę i sztukę. Wiele z jej eksponatów nigdy nie opuszczało Watykanu

i nie było wystawianych publicznie. I wierzcie mi, wręcz czuje się ten ładunek w powietrzu, kiedy ważni goście i darczyńcy przybywają tłumnie, by wziąć udział w tym bezprecedensowym wydarzeniu. - Och, skończcie już z tym - zirytowany Alaric warknął na telewizor. - To nie to chciałeś zobaczyć? - spytała Meena. - To będzie potem. Czekaj. - Ale Skarby Watykanu to nie tylko starożytne relikty, bogato zdobione kielichy mszalne i bezcenne dzieła wspaniałych artystów, jak Michał Anioł i Bernini - zapewniała Genevieve widzów. - Wystawa daje szansę wszystkim wiernym spotkać się ze swoją wiarą z bliska. Po południu miałam okazję porozmawiać z ojcem Henrique Mauriciem... - O nie - warknął Alaric. Z jękiem oparł głowę na pięściach. - ...który przyjechał do nas aż z archidiecezji Sao Sebastiao w Rio de Janeiro w Brazylii, by zostać proboszczem odnowionej katedry Świętego Jerzego... Na ekranie ukazało się inne ujęcie Genevieve, w ładnym dzierganym kostiumie, z rozpuszczonymi włosami i z ustami ułożonymi w inteligentny dziubek; podstawiała mikrofon pod twarz niezwykle przystojnego, ciemnowłosego księdza. Angielski ojca Henrique rwał się uroczo, jego egzotyczny akcent wręcz zapierał dech w piersi. - To bardzo poruszająca wystawa. Eksponaty przemawiają do serc i utwierdzają w wierze tych, którzy ją wyznają. Więc oglądając te przedmioty, podbudowujemy nasza duchowość. A to... - Jego oczy autentycznie napełniły się łzami; zbliżenie twarzy Genevieve pokazało, że i ona jest wyraźnie wzruszona słowami ojca Henrique. -Jak to się mówi po angielsku? A, to jest... jak kawałek Watykanu, przywieziony tutaj, dla nas, dla Nowego Jorku,

jak dar. Możecie przyjść tutaj i obejrzeć najwspanialsze, najbardziej poruszające dzieła w historii chrześcijaństwa. I obiecuję wam, że uzdrowią one wasze dusze. Realizator wrócił do ujęcia przed muzeum; wystrojona Genevieve znów miała oczy pełne łez. - Och, Pat, nie potrafię nawet wyrazić, jak wzruszyły mnie słowa ojca Henrique. Miał świętą rację. To wspaniały, niesamowity człowiek... - Niesamowity dupek! - krzyknął Alaric do ekranu. Jack Bauer zaszczekał z entuzjazmem, jakby się z nim zgadzał. - A to tylko jeden z przedstawicieli archidiecezji, którzy pojawią się tu dzisiaj, by okazać swoje wsparcie dla tej wystawy. Wszyscy mają nadzieję, że wielu naszych widzów odwiedzi wystawę i doświadczy tego unikalnego i wzruszającego spotkania ze sztuką. Masz głos, Pat. - Dzięki, Genevieve - powiedział Pat. - A my wracamy do wydarzenia, które śledzimy przez ostatnią godzinę, czyli niszczącego pożaru w jednym z domów we Freewell w New Jersey... Meena zachłysnęła się. Jonathan spytał: - Freewell? To nie tam... - Tak - odparł Alaric. Zrobił jeszcze głośniej. To była relacja, na którą czekał. - Na miejscu zdarzenia, we Freewell, jest Dee Dee Chow - powiedział Pat. - Dee Dee, co możesz nam powiedzieć? Meena ujrzała na ekranie reporterkę stojącą na znajomej ulicy, pełnej pojazdów policji, staży pożarnej i służb ratunkowych. Za kobietą widniał łagodny stok trawnika, który kiedyś był zielony. Teraz był czarny i wypalony, zaśmiecony żółtą policyjną taśmą. - Witaj, Pat - powiedziała Dee Dee. - Świadkowie twierdzą, że pożar wybuchł późnym popołudniem. Wtedy

to sąsiedzi, widząc dym wydobywający się spod drzwi garażu, zadzwonili pod numer alarmowy. Dezorientujący widok ze śmigłowca nic nie powiedział Meenie. - Ale mimo wysiłków straży pożarnej rozszalałego ognia nie udało się opanować, i szybko rozprzestrzenił się na cały dom - ciągnęła Dee Dee. Operator kamery poszerzył plan i Meena ujrzała złowrogie pomarańczowe płomienie strzelające z okien podmiejskiej posiadłości Davida Delmonico. - Abraham - szepnęła. Nie chciała mówić tego na głos. Po prostu jej się wymknęło. - Zaraz - powiedział Jonathan. - Abraham Holtzman? Był w tym domu? Co wyście właściwie robili w tym Freewell? Alaric nie odrywał oczu od ekranu. Nie mówił nic. - Choć dochodzenie jest jeszcze na zbyt wczesnym etapie, by móc spekulować na temat przyczyny pożaru - kontynuowała Dee Dee - przedstawiciele służb ratunkowych twierdzą, że wnosząc z ogromnej temperatury i szybkości rozprzestrzeniania się ognia, można podejrzewać użycie jakiegoś materiału łatwopalnego. Meena spojrzała na nieruchomą twarz Alarica. - Skąd o tym wiedziałeś? - spytała. - Ekipa jest cała i zdrowa? Abraham się odezwał? - Ćśś - syknął Alaric niecierpliwie. - Choć według strażaków w domu wciąż jeszcze jest zbyt niebezpiecznie, by można było rozpocząć poszukiwanie ludzkich szczątków - ciągnęła reporterka - sąsiedzi twierdzą, że w chwili wybuchu pożaru w domu raczej nikogo nie było... i jak na razie to chyba jedyna dobra wiadomość dla rodziny, która straciła dorobek życia. Na żywo z Freewell mówiła... Alaric wstał i wyłączył telewizor. Meena też poderwała się z kanapy.

- To co, wracamy do Freewell szukać Abrahama i reszty, tak? - Absolutnie nie wracamy do żadnego Freewell -oznajmił Alaric. - Zamierzam trzymać cię jak najdalej od Freewell i od całego New Jersey. Jedziemy do Metropolitan, a potem wracamy tutaj. - Co? - wykrzyknęła Meena. - Ale Abraham... Alaric podszedł i stanął kilka centymetrów od niej, by móc spojrzeć jej w oczy. Powstrzymała się, by nie zrobić kroku do tyłu. Nie chciała, żeby wiedział, jak bardzo wytrąca ją z równowagi jego fizyczna bliskość. Wysunęła podbródek i spojrzała mu prosto w twarz. - Wiem, że próbowałaś mnie ostrzec - powiedział cichym głosem, pozbawionym zwykłej pewności siebie i arogancji. - Nie chciałaś go tam zostawiać, ale ja nie słuchałem. Byłem zbyt uparty. Abraham mi o tym mówił. Powiedział, że to moja największa wada. Mówił, że uważam, że wszyscy powinni być tacy jak ja. Włącznie z tobą. Ale to nieprawda. Ja po prostu zawsze chcę mieć rację. I bardzo chciałbym mieć rację tym razem. Ale się myliłem. Abraham wyciągnął mnie z rynsztoka i był jedyną postacią w moim życiu, którą mógłbym nazwać ojcem. Ale teraz go nie ma, a ty żyjesz. I zrobię wszystko, co w mojej mocy, żeby tak zostało. Więc nie jedziemy do Freewell. Meena wpatrywała się w niego, kompletnie ogłuszona tą przemową. Alaric niemal nigdy nie przyznawał się do błędów i równie rzadko mówił o swoich uczuciach, chyba że narzekał na głód, gorąco czy na kogoś, kto za głośno rozmawiał w restauracji przez komórkę. Nie miała pojęcia, co odpowiedzieć, tym bardziej, że w jego twarzy widziała niemal chłopięcą bezbronność, która sprawiała, że miała ochotę objąć go i powiedzieć, że wszystko będzie dobrze. Ale widziała, że to byłoby niewłaściwe, szczególnie że jej brat stał tuż obok i zażenowany obserwował tę

wymianę zdań, a poza tym nie chciała kłamać. Od chwili, kiedy ujrzała Abrahama znikającego za rogiem domu Davida wiedziała, że już go więcej nie zobaczą. - To wszystko moja wina - powiedziała z oczami pełnymi łez. - Nie powinnam była spotykać się z Davidem. Gdybym się z nim nie spotkała, to wszystko by się... Alaric uniósł rękę i kciukiem otarł samotną łzę, która popłynęła jej po policzku. - Chciałaś tylko zrobić to, co uważałaś za słuszne. Nie wiedziałaś. Skąd mogłaś wiedzieć? - Jak mogłam nie wiedzieć? - spytała łamiącym się głosem. - Wiedzieć to moje zadanie. - No cóż - rzekł. - Teraz już żadne z nas nie może nic zrobić. Możemy tylko wykonywać swoją pracę. Ale Meena nie była pewna, czy będzie ją stać choćby na to. Miała wrażenie, że jej głowa jest jak magiczna kula, którą ktoś dał jej w prezencie, kiedy była dzieckiem, i którą potrząsała o wiele za często, by uzyskać jakąś wiedzę na swój temat, skoro o wszystkich innych i tak wiedziała wszystko. Odpowiedź niejasna, spróbuj jeszcze raz. - Alaricu - ciągnęła, sięgając po tę wielką, sękatą dłoń, która przed chwilą dotknęła jej twarzy. Posłuchaj mnie. Ta reporterka powiedziała, że w domu chyba nikogo nie było, kiedy wybuchł pożar. Więc może Abraham i reszta ekipy są bezpieczni. - To dlaczego się nie zgłosili? - spytał Alaric. - Wiesz, jaki jest Abraham. Carolina też była w tej ekipie. Abraham specjalnie o nią poprosił, bo jest świetna w terenie. Meena zbladła. Carolina de Silva. Jej jedyna przyjaciółka w pracy... nie licząc Alarica, o ile mogła go uważać za przyjaciela. Carolina była uznawana za jedną z najlepszych gwardzistek. Jeśli ona się nie zgłosiła, to znaczyło, że we Freewell naprawdę wydarzyła się katastrofa. Ale kiedy spróbowała wysondować tę część swojego mózgu, która mówiła jej, czy ludzie żyją, czy nie, i wyobra-

ziła sobie Abrahama i Carolinę, w odpowiedzi usłyszała tylko: Teraz lepiej ci nie mówić. Ale nie wiedziała, czy były to po prostu słowa, które rozpaczliwie chciała usłyszeć, czy rzeczywiście Abraham i Carolina byli zawieszeni między życiem a śmiercią. - Na komputerach w kwaterze głównej nie ma też żadnego śladu nadajnika GPS żadnego członków ekipy -dodał z goryczą Alaric. - Wiesz, że wszyscy mamy je w telefonach. Więc albo urządzenia stopiły się w ogniu, albo... Urwał bezradnie. Nie musiał mówić dalej. Meena doskonale wiedziała, o czym myśli. Ktoś je wyłączył. Skup się i spytaj jeszcze raz. - To nie wszystko - powiedział Alaric, wyciągając wolną ręką komórkę. - Jadąc tutaj, dostałem tego mejla z kwatery głównej: Z powodu niejasności dotyczących możliwych ataków demonicznych bytów, Watykan ogłasza ogólnoświatowy stan podwyższonej gotowości i prosi o zachowanie szczególnej ostrożności wszystkich członków personelu i ich rodziny. Przede wszystkim należy unikać wszelkich niepotrzebnych podróży do New Jersey, aż do odwołania. Jonathan, stojący w drugim końcu pokoju, gwizdnął. - Jezu. - Kto by pomyślał, że New Jersey to takie siedlisko zła? - Nie chodzi tylko o New Jersey - powiedział Alaric. Czytał dalej. - Dzisiejsza gala w muzeum również została uznana za zgromadzenie o dużym potencjale zapalnym. - Zaśmiał się gorzko. Wszyscy gwardziści stopnia alfa i wyższych mają się stawić przy wjeździe na parking podziemny muzeum w ciągu godziny. Wszyscy pozostali mają się zgłosić w kwaterze głównej. - Alaric wrzucił komórkę z powrotem do kieszeni smokingu. - A stamtąd pewnie zostaną posłani do Freewell, gdzie podzielą się na

grupy i zaczną szukać jakichkolwiek śladów po Holtzma-nie i reszcie ekipy eksterminacyjnej. - Muzeum? - Meena pokręciła głową. - Dlaczego wszystkich gwardzistów stopnia alfa posyłają do muzeum? - No właśnie - zawtórował jej Jonathan. - Bardziej się martwią o bandę bogatych sponsorów i biskupów niż o własnych pracowników? Alaric wzruszył ramionami. - Watykan nie co dzień ogłasza stan podwyższonej gotowości. Przez te dziesięć lat, od kiedy pracuję w Gwardii, nie zrobili tego ani razu. I jest raczej mało prawdopodobne, by zrobili to teraz dlatego, że żona jakiegoś dentysty z New Jersey podpaliła dom i grasuje po trójstanie. Mogę wam zagwarantować, że mają odrobinę większy problem niż Brianna Delmonico. Mam wrażenie, że spodziewają się na dzisiejszej gali niespodzianki w osobie bardzo sławnego gościa i dlatego uznali, że trzeba zaostrzyć środki bezpieczeństwa. - Naprawdę? - spytał podekscytowany Jonathan. -Kto? Burmistrz? - Niezupełnie - odparł Alaric, zerkając na krucyfiksy wiszące nad oknami salonu. Meena wydala zduszony okrzyk, kiedy do niej dotarło. - Nie - powiedziała. Rozdział 17 W drodze do Metropolitan Museum Meena gapiła się z ponurą miną za okno taksówki. Nie była w stanie zrobić nic innego.

Taka była wściekła. I Alaric to wiedział. - Rozchmurz się - rzucił ze swojego końca tylnej kanapy. - Na gali będzie dzisiaj arcybiskup. Możesz złożyć oficjalną prośbę o przeniesienie. Może do Irlandii. Jeśli przeniosą cię do Irlandii, na pewno nie będziesz musiała mnie już nigdy oglądać. Za dużo krasnoludków. A ja nie cierpię krasnoludków. Małe, pazerne dranie. - To nie jest zabawne - powiedziała Meena. Jej gniew zakipiał na nowo. - Nie wierzę, że im powiedziałeś, że widziałam się wczoraj z Lucienem. - Meeno. - Alaric spojrzał jej prosto w oczy. - Nie powiedziałem im. - Ta, jasne. Przez całą drogę z New Jersey nawijałeś tylko o tej swojej teorii, że to Lucien zabija turystów. Nie mów mi, że nie przez to ogłosili stan gotowości. Oczywiście że przez to, Alaric. Jeszcze w mieszkaniu, kiedy wydało się, że książę ciemności wrócił, Jonathan wykrzyknął: - Och, świetnie. Po prostu świetnie. Kiedy zamierzałaś mi powiedzieć? Czy muszę wszystkim przypominać, że kiedyś postrzeliłem tego gościa? Pewnie teraz siedzi ze swoimi poddanymi i knuje, jak się na mnie odegrać. O Boże. Muszę się położyć. - Zniknął w sypialni ze swoją Superkołkownicą. - Powiedziałam ci, że Lucien nie mógł popełnić tych wszystkich morderstw - mówiła Meena do Alarica, mimo wściekłości zniżając głos, żeby taksówkarz za grubym plastikowym ekranem oddzielającym tylną część kabiny od przedniej nie mógł jej usłyszeć. -1 dlaczego, na Boga, miałby się pojawiać na dzisiejszej gali? Wampiry źle się czują przy wszelkiego rodzaju symbolach religijnych, więc szczerze wątpię, że zechce oglądać watykańskie skarby, nie mówiąc już o krążeniu wśród kościelnych oficjeli. To

wszystko wymknęło się spod kontroli. Zmieniło się w jakieś polowanie na czarownice, jak w XVII wieku. Chcecie obwiniać Luciena o całe zło tego świata, a prawda jest taka... - Wiem. Już mi mówiłaś - przerwał jej Alaric. Jego też trudno by było nazwać spokojnym. - Jest słaby i anemiczny, i martwisz się o niego, i tak dalej, i tak dalej. Ale miał dość siły, żeby oderwać drzwi tego volva, co? Meena pokręciła głową. - Nic nie rozumiesz - powiedziała, opierając się o siedzenie. Znów zapatrzyła się gniewnie na samochody za oknem. - Po prostu nic nie rozumiesz. - Rozumiem - odparł Alaric - że przez ostatnich kilka miesięcy zaginęło ponad pięćdziesiąt osób, które przyjechały odwiedzić to miasto, z czego dziesięć z nich zniknęło w ciągu ostatnich dwóch tygodni, a media nie pisnęły o tym ani słowem, nie licząc drobnych wzmianek o jakiejś rodzinie tu czy tam, która nie wymeldowała się z hotelu po wizycie w Muzeum Figur Woskowych czy w strefie zero. Może ich zniknięcie w Nowym Jorku jest wielkim newsem w Wisconsin, czy skąd tam pochodzą, ale tutaj, ponieważ nie znaleziono ich ciał, nikogo to nie obchodzi, może z wyjątkiem mojego bezpośredniego przełożonego, który zaczął przyglądać się sprawie, kiedy tylko pokazałem mu cechy wspólne wszystkich tych przypadków. Ale teraz on też zaginął, co, szczerze mówiąc, jest trochę zbyt dużym zbiegiem okoliczności jak na mój gust. Meena odwróciła się do niego, zbyt przestraszona, by pamiętać, że jest na niego wściekła. - Co masz na myśli? - spytała. - Doskonale wiesz, co mam na myśli - odparował Alaric. - Mój przełożony zaginął razem ze swoją ekipą... a jednak z jakiegoś powodu moi pracodawcy uważają,

że ważniejsze jest skierowanie wszystkich najlepszych gwardzistów na jakąś galę w muzeum, zamiast w miejsce, gdzie zniknęli moi koledzy. Jeszcze nie zgłosiłem nikomu, że widziałaś Luciena, bo z mojego punktu widzenia nie mam komu tego zgłosić. Nie wiem, kto tu dowodzi pod nieobecność Abrahama, ale ktokolwiek to jest, to albo poprzestawiały mu się priorytety, albo wie coś, czego my nie wiemy. Meena zastanawiała się przez chwilę. - Hm - rzekła w końcu. - Jeśli tego nie zgłosiłeś, to cały ten alarm ogłoszony przez Watykan nie może mieć nic wspólnego z Lucienem. - Może i nie ma - odrzekł. - Ale na wszelki wypadek. -Wsunął rękę do kieszeni smokingu i wyjął małe, płaskie pudełeczko w znajomym odcieniu błękitu. - Proszę. Rzucił kasetkę na jej kolana. Na wieczku widniał czarny nadruk „Tiffany". - Alaric. - Meena poczerwieniała natychmiast. - Co to jest? - Coś, co powinienem był ci dać już dawno temu -powiedział. - Z pewnością potrzebujesz tego bardziej niż ktokolwiek inny, kogo znam. Mogłoby cię uchronić przed tym ostatnim ugryzieniem. Które ciągle widzę, tak nawiasem mówiąc. Nie wyszło ci najlepiej z tym korektorem. Wygłosiwszy tę absolutnie nieromantyczną uwagę -jeśli w ogóle ta chwila miała być romantyczna Alaric zajął się podziwianiem widoków za oknem. Meenie nie pozostało nic innego, jak otworzyć pudełeczko. W środku leżał zgrabny srebrny krzyżyk na wąskiej tasiemce z czarnej skóry. - Och - rzuciła miękkim głosem. Był idealny... dokładnie taki, jaki sama wybrałaby dla siebie, gdyby kiedykolwiek miała sobie pozwolić na tak ekstrawagancki zakup.

- Zrób to dla mnie - powiedział Alaric, odwracając się wreszcie, żeby na nią spojrzeć. - Załóż to i nie zdejmuj choćby nie wiem co. Zrobiła, o co prosił; palce jej drżały. - Dziękuję - wyszeptała. - Czy ty płaczesz? - spytał przerażony. - Nie - odparła, szamocząc się z zapięciem. Odwróciła twarz. - Płaczesz - rzucił oskarżycielsko. - Co się z tobą dzieje? - Nic - upierała się. - Ten krzyżyk jest po prostu... -Starała się znaleźć właściwe słowo. Ale nie było takiego. -Doskonały. Nikt nigdy nie dał mi czegoś tak doskonałego. - Daj to - polecił Alaric, wyraźnie zniecierpliwiony jej kłopotami z zapinką. - Odwróć się. - Zrobiła, jak prosił, i uniosła włosy. Poczuła jego palce na wrażliwej skórze karku. - Wampir dał ci torebkę wytknął jej. - To był Marc Jacobs - przypomniała mu. - O tej torebce marzyłaś - powiedział. - Wiem, że tego nie chciałaś. - Zapiął wreszcie naszyjnik i odsunął się. - Ale najwyraźniej tego potrzebujesz. - Dziękuję - powtórzyła. - Nie ma za co - odparł. - Meeno. Spojrzała na niego. Jego oczy były bardzo błyszczące. Choćby chciała, nie mogłaby oderwać od nich wzroku. - Tak? - Ja... kupiłem dom na Antigui. Wytrzeszczyła oczy. - Dzisiaj? W jego twarzy błysnęła irytacja. - Nie, nie dzisiaj. Kiedy miałbym dzisiaj czas, żeby kupić dom na Antigui? - Nie wiem - odparła Meena. Czuła się głupio. Tym bardziej, że ta informacja o kupnie domu na Antigui spra-

wiła, że zrobiło jej się smutno. Nigdy wcześniej o tym nie myślała, ale przecież było oczywiste, że misja Alarica w Nowym Jorku była tymczasowa. Musiała się kiedyś skończyć. - Nie bardzo wiem, co mam powiedzieć. Gratulacje? - Nie gratuluj mi, na Boga - żachnął się, coraz bardziej zirytowany. - Wiesz, dlaczego kupiłem dom na Antigui? Pokręciła głową, skołowana. - Bo Antigua to jedyna wyspa na Karaibach, którą nawiedzają częste susze - odparł. - Jest tak blisko równika. Słońce świeci codziennie, przez cały dzień. Zdarza się, że pada, ale bardzo rzadko. I wiesz, czego nigdy nie mieli na Antigui? Meena znów pokręciła głową. Alaric wskazał krzyżyk. - Wampirów - powiedział. - Wampirom się tam nie podoba. Za dużo słońca. Uśmiechnęła się, bo zrozumiała, że on żartuje. Chociaż, znając go, to wcale nie musiał być żart. - Czyli - powiedziała, wskazując krzyżyk. - dałeś mi to na pamiątkę? Kiedy wyjeżdżasz? Odwrócił się z powrotem do okna z ponurą miną. - Nie możesz się doczekać, żeby się mnie pozbyć, co? - zapytał. - Żeby zostać sam na sam z księciem? - Nie - odparła, urażona do żywego. Dlaczego, cokolwiek mu mówiła, zawsze było nie tak? - Nie to miałam na myśli. Wiesz, że nie o to mi chodziło. - Nie martw się - odgryzł się. - Nie wyjadę, dopóki będę tu miał niezałatwione sprawy. Nie podobało jej się to, co powiedział. - Alaricu. Spójrz na mnie. Spojrzał na nią. Ale tylko po to, by powiedzieć: - Spróbujmy poprzestać na kontaktach zawodowych, okej?

Rozdział 18 Meena Harper. To prawdziwa rozkosz poznać panią. Ojciec Henrique Mauricio wyglądał na żywo jeszcze lepiej niż w telewizji. Jego skóra wręcz promieniała zdrowiem, a zęby były perłowo białe, choć odrobinę krzywe, co dowodziło, że są jego własne. Alaric nie uważał się za eksperta w tej dziedzinie, ale jego zdaniem wystawa Skarby Watykanu ściągnęła do muzeum paru największych bufonów w Nowym Jorku, w tym ojca Henrique Mauricia. Większość z nich udawała, że interesuje się sztuką, choć tak naprawdę upijali się powoli, popisywali się ciuchami z najnowszych kolekcji i śmiali się nerwowo z tego, co Meena Harper mówiła na temat ich śmierci. Trzeba jej przyznać, że bardzo pogodnie znosiła fakt, iż ktoś dał gościom cynk na temat jej daru. Alaric na jej miejscu waliłby pięścią w twarz każdą osobę, która podchodziła i mówiła: Och, teraz ja, powróż mi! Ale Meena brała tę osobę za rękę i mówiła spokojnym głosem: - Jeśli masz zaplanowaną wycieczkę na narty, odwołałabym ją - albo - Masz przed sobą długie, długie życie -albo - Myślę, że powinieneś ograniczyć cholesterol. To zwykle przynosiło efekt w postaci okrzyku: - Och, to niesamowite! - albo zachwyconego chichotu, albo - Lekarz mówił mi to samo! Alaric zrozumiał, że niełatwo być Meeną Harper, szczególnie kiedy zaczęły się szepty i gapienie. W sali byli inni celebryci... starzejąca się gwiazda rocka, były burmistrz, sportowiec, który zamordował żonę i został zwolniony z powodu uchybień policji, choć ewidentnie był winny.

Ale ona była jedyną osobą wśród nich, która potrafiła zajrzeć w przyszłość i powiedzieć im, jak umrą. Nic dziwnego, że Padre Caliente tak się do niej przylepił. Oczywiście jako największy bufon spośród nich wszystkich - może z wyjątkiem Luciena Antonescu, choć, mimo podejrzeń Alarica, nie było go nigdzie widać - ojciec Henrique uniósł dłoń Meeny, żeby ją ucałować. - Tyle o pani słyszałem. - Mauricio rozpływał się w uśmiechu. Był to ten sam skromny uśmiech, którym wcześniej czarował Genevieve Fox z wiadomości. - Cieszę się, że nareszcie mieliśmy okazję się spotkać. - Mnie też bardzo miło poznać ojca - powiedziała Meena. - Podoba się ojcu Nowy Jork? - Och. - Ojciec Henrique spojrzał w niebo. - Nawet nie potrafię wyrazić, jak bardzo. Oczywiście tęsknię za moim ukochanym Rio, ale jak można nie pokochać Wielkiego Jabłka? Jak to mówią, to miasto chwyta za serce i nie puszcza. Alaric przewrócił oczami i zaczął się rozglądać za następną tacą z wędzonym łososiem. To było właściwie jedyne białko, jakie tu serwowali, a on umierał z głodu. Problem w tym, że wszyscy inni też, więc za każdym razem kiedy pojawiał się łosoś, goście rzucali się na tace jak sępy. - Tak - powiedziała jakaś kobieta, której Alaric nie znał, i której Meena poradziła trzymać się z daleka od łodzi. - To święta prawda. Dlatego zawsze uwielbiałam Nowy Jork. I dlatego to takie wspaniałe, że ta wystawa przyjechała najpierw tutaj. Alaric nie miał pojęcia, o czym mówi ta osoba. Nie miał nic przeciwko sztuce. Szczerze mówiąc podobały mu się nawet obrazy przedstawiające baseny pływackie i ocean. Przypominały mu jego nowy dom na plaży na An-tigui, o którym mówił Meenie, i w którym miał nadzieję zamieszkać na emeryturze... nie w najbliższym czasie, ale

kiedyś owszem. Będzie wiedział, kiedy przyjdzie odpowiednia pora. Miał dość zaoszczędzonych pieniędzy, żeby nie musieć pracować, i czasami - na przykład w takie dni jak dziś - miał ochotę spakować się i wsiąść w pierwszy samolot na Karaiby. Nie chciał skończyć jak Abraham, którego, był pewien, jego przełożeni nawet nie szukali na serio. Widział to w oczach Meeny. Z Abrahama nie zostało nic, czego warto byłoby szukać. Ale mogliby przynajmniej udawać, że się przejmują, a nie stać tu na tej imprezce i pić szampana, jakby nic się nie stało. Było już wystarczająco fatalne, że został tu ściągnięty i miał poznawać nadętych kościelnych oficjeli i sponsorów - szczególnie, że przez cały czas musiał udawać, że nie rozgląda się za największym i najbardziej niebezpiecznym bufonem, Lucienem Antonescu. A teraz jakiś nakręcony, prokościelny pismak zachęcał Meenę, żeby powiedziała, jak umrze Padre Caliente. Niewiarygodne. - Och, nie - protestowała Meena łagodnie, jak ze wszystkimi innymi. Alaric widział, że jest zmęczona. Ostatecznie mieli za sobą ciężki dzień. - Ojciec nie chce tego wiedzieć. - Ależ chcę, chcę - zapewniał ją padre. - Słyszałem o tym pani darze. I bardzo chcę się dowiedzieć, co szykuje dla mnie Ojciec Niebieski. Chłodnię na mięso w jakiejś zapadłej dziurze, westchnął z nadzieją Alaric, w której go niechcący zamkną, pomylą z hamburgerem i podadzą wygłodniałej drużynie skautów. Choć to byłaby dla niego za dobra śmierć. - Długie i zdrowe życie - odparła Meena ku ogromnemu rozczarowaniu Alarica. Padre Caliente rozpromienił się, gdy wszyscy dookoła zaczęli mu gratulować.

- No cóż - powiedział. - Nie mogę się doczekać, by podzielić się tą dobrą wieścią z moimi nowymi parafianami. Alaric nie wytrzymał dłużej. - Skoro mowa o parafianach - wypalił - odprawiałeś już po przyjeździe jakieś egzorcyzmy, padre? Ksiądz zdziwił się szczerze. - Przepraszam, nie rozumiem. Czy ten człowiek udawał, że nie pamięta kompletnej katastrofy w tamtym slumsie w Rio przed pięciu laty? Chyba żartował. Alaric nie widział w życiu, żeby ktoś tak szybko uciekał. - Egzorcyzmy - powtórzył. - Wypędzanie demonicznych bytów z osób, które zostały przez nie opętane. Odprawiał je ojciec od przyjazdu? - Ehm, nie. - Ojciec Henrique spojrzał niepewnie na ojca Bernarda, który jako jedyny, nie licząc siostry Gertrude, pozostał w pobliżu. - Przepraszam. A powinienem? Czy egzorcyzmy są częste w tym mieście? Myślałem, że ostatnio tego rodzaju aktywność nie była tu zbyt intensywna... Ojciec Bernard - dobry człowiek, który na oczach Alarica zadźgał dwa wampiry jednocześnie kandelabrem podczas bitwy w katedrze Świętego Jerzego - zlitował się nad młodszym księdzem. - Rzeczywiście, ostatnio są dość rzadkie. Nie bardzo wiem, o czym mówi Alaric. Ojciec Henrique spojrzał bystrzej na Alarica. - Alaric - powiedział. - Chyba nie... Alaric Wulf? Ależ, pamiętam pana! - Wyciągnął rękę. - Co u pana słychać? Kopę lat, stary przyjacielu! Alaric spiorunował go wzrokiem. Stary przyjacielu? Na miejscu ojca Henrique nie przyznawałby się tak ochoczo do tej „przyjaźni". I przepraszałby, a nie podawał rękę, cały zadowolony z siebie. Czyżby naprawdę nie rozpoznał Alarica?

A może wciąż tak się wstydził swojego tchórzliwego zachowania, że udawał, iż go nie poznaje (co było bardziej prawdopodobnym scenariuszem)? - Tak - odparł spokojnie Alaric. - Minęło parę lat. - Kto by pomyślał? - powiedział Padre Caliente, zadumany. - Tyle lat temu, w tym okropnym slumsie. A teraz jesteśmy tutaj, na tym wspaniałym przyjęciu, wśród tylu pięknych ludzi, w Nowym Jorku. Życie jest dziwne, co? Alaric wpatrywał się w niego, osłupiały. - Tak - powtórzył. - Życie jest dziwne. - Najdziwniejsze było, że nikt jeszcze nie wymierzył ojcu porządnego, zasłużonego kopa w siedzenie. - Co pan musiał sobie o mnie pomyśleć tamtej nocy! -Henrique spojrzał na Meenę, ojca Bernarda i siostrę Gertrude. - Wyobraźcie sobie mnie, bardzo młodego księdza, w mojej pierwszej parafii. I nagle dostaję telefon, że jedna z parafianek jest opętana... tak, naprawdę opętana przez złego ducha. Jestem przerażony. Słyszałem o takich rzeczach, oczywiście, ale widywałem je tylko w filmach. Nie miałem pojęcia, że to może dziać się naprawdę. - O! - powiedział ojciec Bernard - to się dzieje, jeszcze jak. Pamiętam jedno opętanie na Brooklyn Heights... - Daj mu skończyć, ojcze - rzekł Alaric. Był ciekaw, jak młodszy ksiądz usprawiedliwi swoje zachowanie. - Więc przychodzę do tego domu, czy raczej rudery, i widzę słodką dziewczynkę o twarzy aniołka. Unosi się pół metra nad łóżkiem, w takim jakby... kręgu światła. A z jej gardła wydobywają się głosy... Nigdy w życiu nie słyszałem takich głosów. - Padre Caliente zadrżał. - Boże, co one wygadywały. - Co mówiły te głosy? - spytała Meena z okrągłymi oczami. Ksiądz spojrzał na nią. - Och, nie chce pani wiedzieć, proszę mi wierzyć.

- Zapewne przeklinały - stwierdził ojciec Bernard tonem fachowca. Alaric wiedział, że to, co mówiła dziewczynka, było gorsze od przekleństw, ale zachował tę wiedzę dla siebie. - No więc - ciągnął ojciec Henrique - w chacie jest rodzina dziewczynki, wszyscy płaczą i błagają mnie o pomoc. Jest też ten człowiek. - Ojciec Henrique kiwnął głową w stronę Alarica. -1 mówi mi, żebym wyciągał święconą wodę i krucyfiks, i zaczął się modlić, i to szybko. Szybko! Ale ja byłem taki przerażony. Nigdy w życiu nie widziałem czegoś tak... tak... Ojciec Bernard poklepał młodszego duchownego po ramieniu. - Wiem. Czyste zło. Kiedy widzisz je pierwszy raz, zwiewasz albo wrastasz w ziemię. Albo walczysz, pomyślał Alaric. Czy tylko ja jeden na to wpadłem? Siostra Gertrude na przykład miała pod habitem dwie beretty i nigdy nie wahała się ich użyć. Ale jej nikt nie przydzielił parafii na Upper East Side. - Tak - przyznał ojciec Henrique, spoglądając z wdzięcznością na ojca Bernarda. - Rzuciłem wszystko, i... cóż, przyznaję ze wstydem, że uciekłem. Siostra Gertrude spojrzała na Alarica. - Oj, biedactwo - rzuciła niezbyt przekonującym tonem. - Naprawdę? - Tak - odparł ksiądz. - Od tamtej pory próbuję się zrehabilitować, walcząc z klanem Lamir w tym samym okręgu... - Lamir - powiedział ojciec Bernard. Był pod wrażeniem. - Słyszałem, że są dość uciążliwi. O ile wiem, południowoamerykańskie wampiry nie są podobne do reszty gatunku. Są bardzo agresywne. - Tak - potwierdził ojciec Henrique, kręcąc głową. - Bardzo się różnią od swoich europejskich kuzynów. Miejscowa

legenda mówi, że są potomkami noctilio leporinas, czyli rybaków nocnych, wielkich południowoamerykańskich nietoperzy. Zwierzęta te chwytają zdobycz, orząc pazurami powierzchnię rzek czy jezior, a potem pożerają jej mięso, a nie tylko wypijają krew. - Okropne - powiedziała siostra Gertrudę z dreszczem. - I myślę, że ojciec z nawiązką zrehabilitował się za ten egzorcyzm, jeśli zabił choć kilka z tych ohydnych stworzeń. - Kilka! - wykrzyknął ojciec Bernard. - Słyszałem, że wykończył ich setkę. - No cóż - rzucił skromnie ojciec Henrique. - Staram się. Nigdy nie wybaczę sobie, że zostawiłem Alarica samego z tą paskudną sprawą. - Zrobił krok w stronę Alarica, by chwycić go za rękę. Dziękuję, przyjacielu. Wreszcie mogę ci to powiedzieć. Dziękuję, że ocaliłeś tę biedną, bezbronną duszyczkę. - Nie ocaliłem jej - odparł Alaric. Trudno mu było zamaskować jad w głosie. - Potrzebowała skuteczniejszej pomocy, niż ja mogłem jej udzielić. Dlatego posłałem po miejscowego księdza. Kiedy ojciec uciekł, umarła. Nastąpiła chwila ciszy. Siostra Gertrudę przeżegnała się i mruknęła pod nosem: - Niech spoczywa w pokoju. Meena, z oczami pełnymi łez, powiedziała: - To takie smutne. Alaric spojrzał na nią, spłoszony. - Tylko nie zacznij teraz płakać - ostrzegł. - Co się z nią działo? Popłakiwała przez cały wieczór. Mógłby przysiąc, że płakała w taksówce, kiedy dał jej naszyjnik. - Idzie do nas arcybiskup. A z nim Genevieve Fox. - O Boże - mruknęła Meena i uniosła ręce, by otrzeć oczy, przy okazji rozmazując smugi tuszu na obu skroniach. Alaric zagapił się na nie, oczom nie wierząc.

Arcybiskup, który powoli wędrował przez salę, w końcu zatrzymał się przy nich. Podobnie jak ekipa telewizyjna, która szła za nim. - Ekscelencjo - przywitali go ojcowie Bernard i Henrique, dygając. Siostra Gertrude zrobiła to samo. Alaric nawet nie drgnął. Arcybiskup chyba tego nie zauważył. - A - rzucił, uśmiechając się do nich promiennie. -Tak się cieszę, że daliście radę przyjść. Najwyraźniej nie miał pojęcia, kim są, może z wyjątkiem ojca Henrique, w towarzystwie którego gawędził wcześniej z byłym burmistrzem, i Meeny, która zdążyła go już poinformować, że będzie żył długo i szczęśliwie. - Dziękuję, że dzielicie z nami ten wyjątkowy wieczór. - Ekscelencjo - powiedział ojciec Henrique, prostując się sprężyście - pozwolę sobie przedstawić Alarica Wulfa, mojego dobrego przyjaciela. Arcybiskup spojrzał na Alarica. - Pańskie nazwisko brzmi znajomo - stwierdził. I nagle jakby przypomniał sobie, dlaczego. - Ach, tak. Ale nie odważył się powiedzieć więcej z powodu kamer. Ostatecznie Gwardia Palatyńska była tajną organizacją. A może to, co słyszał o Alaricu, nie było szczególnie pochlebne. Jeśli chodzi o zabijanie demonów, reputacja Alarica była bez zarzutu. Reszta jego reputacji nie była już taka bez skazy. - Błogosławię was, moje dzieci - powiedział arcybiskup i nakreślił znak krzyża nad ich głowami. Kiedy tylko sobie poszedł, siostra Gertrude szepnęła: - Meeno, kochanie. - Wskazała jej oczy. Meena otworzyła torebkę i wyjęła puderniczkę. Kiedy tylko zobaczyła swoje odbicie w lusterku, powiedziała coś, czego absolutnie nie powinno się mówić przy duchownych osobach. Zreflektowała się i, przerażona, zakryła usta.

- Przepraszam - rzuciła ze skruszoną miną. - Oj, nic nie szkodzi - powiedziała siostra Gertrude z uśmiechem. - Słyszałam gorsze rzeczy. Pamiętaj, mieszkam w Village. Właśnie wybierałam się do toalety Idziesz ze mną? - Tak! - odparła Meena i poszła za zakonnicą, która ruszyła przodem. W tej chwili zaćwierkał telefon Alarica. Wyjął go z kieszeni i ze zdumieniem, i ulgą, zobaczył na wyświetlaczu numer i nazwisko Holtzmana. - Gdzieś ty się podziewał? - spytał gniewnie, uniósłszy komórkę do ucha. - Wszyscy myśleli, że nie żyjesz. Ale w słuchawce usłyszał tylko trzaski. - Holtzman? - Spojrzał dookoła. Pozostali goście popijali drinki i podjadali deficytowe przekąski, które udało im się dopaść. Nigdzie nie dostrzegł żadnego z gwardzistów, a w sali najwyraźniej był fatalny zasięg. Ruszył do najbliższych drzwi. - Holtzman? Jesteś tam? Kiedy pchnął drzwi wyjściowe, usłyszał kolejny wybuch trzasków, i w końcu głos szefa, mówiący: - Och, Bogu dzięki, ktoś wreszcie odebrał. Nie mogę się dodzwonić do nikogo w kwaterze głównej. Gdzie się wszyscy podziali? Ale nieważne, skoro ty jesteś. Mamy tu... katastrofa... - Holtzman. - Alaric stał w korytarzu przed salą wystawową z telefonem przyciśniętym do ucha. Przez te trzaski, slaby zasięg i pośpiech Holtzmana ledwie rozumiał, co mówi jego szef. - Gdzie jesteś? Znów trzaski. I w końcu: - ...Jersey. Miałeś rację. Miałeś rację ze wszystkim. Znaleźliśmy ciała. I jest o wiele gorzej, niż sobie potrafisz wyobrazić... - Jeszcze więcej trzasków. Alaric, choć ucieszony, że szef przyznawał mu w czymkolwiek rację, przede wszystkim bał się o bezpieczeństwo jego i reszty ekipy.

- Abraham, słyszysz mnie? Gdzie dokładnie w New Jersey jesteście? - Spytał Alaric z rozpaczą. - Nasi was tam szukają. Z jakiegoś powodu nie odbieramy sygnału waszych nadajników GPS. Abraham? Jesteś... - Och, nie - odparł Holtzman, nagle głośno i wyraźnie. - Oczywiście że nie odbieracie. To przez... W następnej chwili zakłócenia stały się tak silne, że zmieniły się w pisk, od którego Alaricowi o mało nie pękł bębenek. I wszystko ucichło. - Abraham - krzyknął Alaric do telefonu. - Abraham? Ale wszystko na nic. Połączenie się urwało. Alaric szybko wybrał numer kwatery głównej. O dziwo, choć odczekał dziesięć sygnałów, nikt nie odebrał. Niewiarygodne. Rozumiał, że wszyscy szukają jego szefa albo są na tym przyjęciu. Ale ktoś powinien przynajmniej siedzieć przy komputerach. Co się stało z jego firmą? Rozłączył się i wybrał inny numer, tym razem wydziału informatycznego głównego biura w Rzymie. Było obsadzone dwadzieścia cztery godziny na dobę, więc choć we Włoszech dopiero świtał dzień, wiedział, że ktoś odbierze. - Czego chcesz, Wulf? - spytał po włosku zrzędliwy żeński głos. - Lokalizacji nadajnika GPS Abrahama Holtzmana w Stanach - powiedział Alaric. - Zniknął. - Rozpoznał po głosie Johannę, genialną informatyczkę, która pomagała mu już przy paru wcześniejszych sprawach, czasami wbrew życzeniom swoich przełożonych. Ale rzadko wychodziła z biura, przez co czasem bywała nieprzyjemna. - Satelita nie może go znaleźć. A wiesz, że wasze telefony są wyposażone w niezniszczalne, ultranowoczesne i ultracienkie, działające w czasie rzeczywistym nadajniki GPS z czujnikiem ruchu, które co dziesięć sekund aktualizują waszą pozycję z dokładnością

do dwudziestu centymetrów. Więc jeśli satelita nie może znaleźć Abrahama, to może oznaczać tylko jedno. - Po czym, jakby przypominając sobie, że Abraham był szefem Alarica, dodała: - Przykro mi, Wulf. - Satelita się myli - powiedział Alaric, starając się zachować spokój. Nie było sensu wyładowywać swojej frustracji na Bogu ducha winnej Johannie. - Bo Holtz-man dzwonił do mnie ze swojej komórki niecałą minutę temu. Połączenie było fatalne, ale powiedział, że ciągle jest w New Jersey... - Co? - Głos Johanny był o wiele przytomniejszy. I bardziej zaniepokojony. I zły. - Ale to niemożliwe. Dane, które mam z satelity, mówią wyraźnie, że nie ma żadnego śladu po... - Nie obchodzi mnie, co mówią ci dane z satelity -przerwał jej Alaric. - Ja ci mówię, że Abraham przed chwilą do mnie dzwonił. Więc dowiedz się, skąd nawiązano połączenie, ustal położenie Holtzmana i jego ekipy a potem zawiadom grupę poszukiwawczą w New Jersey, gdzie mają go szukać. Wydostań ich stamtąd. Rozumiesz mnie? Usłyszał, że Johanna stuka w klawiaturę. - Jasne. To może potrwać kilka minut, ale... - Zrób, co trzeba. I do mnie też koniecznie zadzwoń, jak tylko będziesz miała jakieś informacje. - Oczywiście - odparła Johanna. - Alaric? - Co? - Co tam się u was dzieje? - szepnęła. - Czy to... no wiesz. On? Mroczny książę? - Nie jestem pewien - odparł Alaric. - Ale jak tylko się dowiem, dam ci znać. Rozłączył się. Co Holtzman miał na myśli, mówiąc, że znaleźli ciała? I że to jest o wiele straszniejsze, niż potrafił sobie wyobrazić?

Alaric miał dość bujną wyobraźnię. Nie potrafił sobie tylko wyobrazić, jakim cudem organizacji, dla której pracował, tak się poprzestawiała hierarchia ważności. Jak mogli najlepszych pracowników posłać na bankiet, kiedy zaginieni najwyraźniej ciągle żyli i ewidentnie byli w jakimś niebezpieczeństwie? I że w trakcie poszukiwań nikt nie dyżurował w miejscowej kwaterze głównej. Gotując się z wściekłości, wrócił do sali wystawowej, rozglądając się za kimś - kimkolwiek - z wyższych stanowisk Gwardii Palatyńskiej. Ale ujrzał tylko Genevieve Fox, którą prowadził w jego stronę ojciec Henrique. Za nimi dreptał fotograf. - Proszę - mówił Padre Caliente. - Panno Genevieve, chciałbym przedstawić pani mojego starego przyjaciela, Alarica Wulfa. Znamy się od moich pierwszych lat posługi w Rio. A teraz mieszka w Nowym Jorku. Jezu Chryste, pomyślał Alaric. Nie teraz. Ale nie wiedział, jak mógłby im się wymknąć, nie wychodząc na gbura. Poza tym w sali nie było nikogo znajomego, nie licząc arcybiskupa. - No proszę, Alaric Wulf - zamruczała Genevieve, wysuwając giętką jak wąż, wymanikiurowaną rękę. Zadzwoniły złote bransoletki na jej nadgarstku. Pachniała drogimi perfumami. - Jak to się stało, że jeszcze się nie znamy? - Nie wiem - powiedział Alaric. Jej palce były jak cienkie patyczki. Tyle że żywe. - A czym się zajmujesz? - spytała Genevieve. - Ochroną - rzucił Alaric. Spojrzał nad jej nagim, kościstym ramieniem i zobaczył siostrę Gertrude wychodzącą z damskiej toalety. Odnalazła go wzrokiem, puściła oczko i gestami wyjaśniła, że Meena ciągle jest w łazience i ma się dobrze. Więc przynajmniej z nią było w porządku. Postanowił, że da jej jeszcze parę minut na dojście do siebie.

Było mało prawdopodobne, że Lucien Antonescu - jeśli w ogóle gdzieś tu był - zaatakuje ją w damskiej toalecie. A poza tym siostra Gertrude była uzbrojona po zęby. - Ochroną - powtórzyła Genevieve. - Wiesz co, chyba mnie przydałaby się ochrona. - Tak - odparł Alaric, taksując ją wzrokiem. - Nie wątpię. Genevieve odrzuciła głowę i roześmiała się. - Jesteś niegrzeczny. - Nie - powiedział Alaric. - Nie jestem. Nie dzisiaj. -„Niegrzeczny" było to ostatnie słowo, jakiego użyłby do opisania tego, jak się teraz czuł. Zirytowany, być może. Sfrustrowany, z całą pewnością. Może nawet wściekły. Ale nie niegrzeczny. Genevieve przestała się śmiać. - Oj - powiedziała. - Ależ z ciebie ponurak. - A ja myślałem, że jesteś poważną reporterką. -Jego mózg zaczął pracować na maksymalnych obrotach. Telewizja. Dziennikarka. Zaginieni turyści. - A nie im-prezowiczką. - No cóż, pewnie nigdy się nie przekonasz, co? -odparła Genevieve, puszczając do niego oczko. Spojrzała na swojego fotografa. - Chodź, Manny. Miejmy to z głowy. Stanęła między Alarikiem a ojcem Henrique, błyskawicznie przyjmując pozę modelki, uśmiechając się olśniewająco i wciągając brzuch. Alaric nie miał pojęcia, dlaczego tak szczupła kobieta uważa za konieczne wciągnąć brzuch, który i tak był całkiem płaski. Ale cóż, jej praca polegała na wyglądaniu dobrze w telewizji. W której relacjonowała newsy. - Uśmiech, chłopcy - powiedziała. - To zdjęcie na stronę internetową.

Zaczęły błyskać flesze. Alaric oślepł na moment, ale Genevieve i ojciec Henrique wydawali się niewzruszeni, może dlatego, że tak często pozowali do zdjęć. - Proszę mi jedno przysłać mejlem - powiedział ojciec Henrique. - Alaric Wulf i ja jesteśmy starymi przyjaciółmi. Bardzo chciałbym mieć zdjęcie na pamiątkę tego wieczoru. - Oczywiście - zapewniła go Genevieve, puszczając ich obu. - Manny, weź dane od księdza. Spojrzała na Alarica. - A ty? Bardzo chcesz zapamiętać ten wieczór? - Raczej niekoniecznie - odparł. Uśmiechnęła się i wetknęła wizytówkę do kieszonki na piersi jego smokingu. - A co mogłabym zrobić, żebyś zmienił zdanie? Pomyślał o telefonie od Holtzmana. Nigdy przedtem nie słyszał w głosie szefa takiej paniki, a przecież bywali w przeszłości w różnych trudnych sytuacjach. „Miałeś rację", powiedział Holtzman. „Miałeś rację we wszystkim. I to jest o wiele gorsze, niż sobie potrafisz wyobrazić". - Szczerze mówiąc - powiedział Alaric do Genevieve - chyba jest coś, co mogłabyś zrobić. - No proszę - odparła z uśmiechem. - Może jednak oboje znajdziemy na tej imprezie coś godnego zapamiętania. Rozdział 19 Meena oparła czoło o boczną ściankę kabiny. Poczuła pod skórą chłodną stal. Nie chciało jej się już płakać. Ale nie chciało jej się też wychodzić z kabiny. Wiedziała, że jeśli wyjdzie, będzie musiała wrócić w ten tłum,

a naprawdę nie miała na to ochoty. Wciąż nie mogła zrozumieć, dlaczego została zaproszona na ten bankiet - bo przecież nie jako nawiedzona maskotka Gwardii Palatyń-skiej. Dlaczego znalazła się na liście gości imprezy, którą Genevieve Fox nazwała w telewizji „pełnym gwiazd towarzyskim wydarzeniem roku"? Ściskała już rękę ulubionej rockowej gwiazdy Jonathana, byłego burmistrza Nowego Jorku i oczywiście sportowca, który zamordował żonę. To, że rozpłakała się przy nich wszystkich, nie poprawiało jej samopoczucia. Chociaż i tak nikt nie zauważył. Mimo wszystko nie miała ochoty tam wracać. Nie miała już siły przepowiadać przyszłości. Nawet jeśli tak naprawdę wcale tego nie robiła. Okłamała połowę z tych ludzi, którzy poprosili o wróżbę. Ktoś zapukał w drzwi jej kabiny. - Meena? - Była to siostra Gertrude. - Dobrze się czujesz, kochana? - Tak - odparta Meena. - Wszystko w porządku. Pewnie nie powinna okłamywać zakonnicy. Ale to było tylko małe kłamstewko. - No dobrze - powiedziała siostra Gertrude. - To ja poczekam na zewnątrz. - Okej - rzuciła Meena. - Zaraz wyjdę. - Nie spiesz się - uspokoiła ją zakonnica. Meena usłyszała stukot jej pantofli na marmurowej posadzce. Po kilku sekundach w łazience zapanowała cisza. Była sama. Odetchnęła z ulgą i sięgnęła do szyi, by dotknąć nowego dodatku do swojej garderoby. Przez cały wieczór wisiał na jej szyi i ciążył jak kowadło. „Spróbujmy poprzestać na kontaktach zawodowych", powiedział Alaric w taksówce. Obwiodła palcami gładki kontur krzyżyka, zastanawiając się, dlaczego w ogóle Alaric jej go dał, skoro tak jej nie cierpiał.

Pewnie nie chciał sobie zawracać głowy papierkową robotą, która spadłaby na niego, gdyby Meena zginęła, będąc pod jego ochroną. Była głupia, że do tej pory nie pomyślała o noszeniu krzyżyka. Choć prawdę mówiąc, wydawało jej się to dość naiwną techniką samoobrony. Przypomniała sobie opowieść ojca Henrique o tym, jak poznali się z Alarikiem. Alaric najwyraźniej wierzył, że gdyby ksiądz nie uciekł, we dwóch zdołaliby pomóc tej biednej dziewczynce. Może jednak pradawne symbole miały jakąś moc. Naszyjnik z pewnością nie mógł zaszkodzić. Znów usłyszała pukanie do drzwi. - Chwileczkę - powiedziała. - Zaraz wychodzę... Nie mogła siedzieć w toalecie w nieskończoność. Prędzej czy później musiała stawić czoło rzeczywistości. Podniosła się i otworzyła drzwi. I stanęła twarzą w twarz z Mary Lou Antonescu. Rozdział 20 Meena. Co u ciebie, kotku? Mary Lou wyciągnęła ręce, żeby przyjaźnie uściskać ją na powitanie... i znieruchomiała, widząc krzyżyk na jej szyi. - O! - powiedziała; jej uśmiech zwiądł odrobinę. -Jaki... ładny. - Mary Lou. - Meena szybko rozejrzała się po łazience. Wyglądało na to, że wszystkie kabiny są puste.

Ale to nic nie znaczyło. Siostra Gertrudę mogła wrócić w każdej chwili. - Czyś ty zwariowała? - szepnęła Meena. - Tu się roi od gwardzistów stopnia alfa. Jeśli ktokolwiek cię rozpozna, zadźgają cię kołkiem. - Och, kotku - powiedziała Mary Lou. - Mówisz o tej zakonnicy, która była tu z tobą przed chwilą? Nie martw się. Zastosowałam malutkie, staromodne pranie mózgu i posłałam ją do kuchni. Będzie tam godzinami szukać wędzonego łososia. Meena gapiła się na wysoką, elegancką blondynkę. Mary Lou ubrana była w ciemnobrązową, wieczorową suknię z cieniutkiego materiału, spływającego od wysadzanej klejnotami obroży na szyi aż po parę louboutinów na niebotycznych obcasach. Wargi miała umalowane jaskrawą, czerwoną szminką. Dokładnie tak samo Meena wyobrażała sobie sławną kobietę-szpiega, Matę Hari. - Mary Lou - powtórzyła zrozpaczona, a zarazem dziwnie wzruszona. - Co ty tu robisz? - Mam ci przekazać wiadomość - odparła Mary Lou. Machnęła upierścienioną dłonią. - Od Luciena, jak się zapewne domyślasz. Wiesz, że on za tobą szaleje. - Chyba muszę usiąść - jęknęła Meena słabym głosem. - Oj. - Mary Lou rozejrzała się dookoła. - O, no proszę, tam jest kanapa. Miło wiedzieć, że za wszystkie te datki, które Emil i ja przekazywaliśmy przez lata na ten przybytek, kupili coś pożytecznego. Bo ile można mieć w jednym muzeum obrazów cierpiących świętych? Chodź, siadaj. Meena klapnęła na kanapę. Była pokryta plastikiem i najwyraźniej przeznaczona dla karmiących matek, ale to nie miało znaczenia. - Gdzie jest Lucien? - spytała. - Bo przecież chyba nie tutaj, w muzeum? Proszę, powiedz, że nie.

- Oczywiście że tu jest. - Mary Lou wciąż stała, podziwiając swoje odbicie w lustrach. - Powiedział, że spotka się z tobą w twoim ulubionym miejscu. Nie mam pojęcia, co to znaczy, i nie pytałam. Jestem wścibska, ale nie aż tak. Założyłam, że to jakiś wasz mały sekret. Meena doskonale wiedziała, jakie miejsce Lucien ma na myśli. Nie odwiedzała portretu świętej Joanny od kiedy widziała go ostatni raz - tamtej nocy, kiedy Lucien oznajmił, że ma specjalne przywileje w Metropolitan i przemycił ją do środka po godzinach zwiedzania. Oczywiście były to takie same przywileje, jakie miały wszystkie wampiry, kiedy nadużywały swoich mocy - telepatii, zmieniania się w mgłę, a w przypadku Luciena również latania. Widok Joanny d'Arc był teraz dla Meeny zbyt bolesny, choć wciąż był to jej ulubiony obraz. - Mary Lou. Musisz mu powiedzieć, żeby stąd poszedł. Watykan ogłosił ogólnoświatowy alarm i Alaric uważa, że to przez niego, jakby jakimś cudem wiedzieli, że się tu zjawi. Gwardziści są wszędzie i tylko czekają, żeby się pokazał. Schwytają go. - Łamiącym się głosem dodała: - Zabiją go. Mary Lou przestała malować sobie oczy i spojrzała na odbicie Meeny w lustrze. - Kotku - powiedziała. - To jest książę. Nikt go nie złapie, a już na pewno nie zabije. Ale na twoim miejscu zdjęłabym to coś z szyi, zanim pójdziesz się z nim spotkać. Nie żeby miał coś przeciwko osobom wierzącym. Tyle że nie za bardzo ci w tym do twarzy. Meena dotknęła krzyżyka, który dał jej Alaric. Metal był rozgrzany od skóry. - Mary Lou. - Jej oczy znów napełniły się łzami. - Ja mówię poważnie. To jest szaleństwo. A poza tym pilnuje

mnie Alaric. Jak mam wyjść z przyjęcia i spotkać się z Lucienem na innym piętrze? Przecież Alaric zauważy, że mnie nie ma. - Och, kotku - rzuciła Mary Lou. - Myślisz, że nie pomyślałam o odwróceniu jego uwagi? Zaufaj mi trochę. Potrafię być bardzo zajmująca, kiedy chcę. - Lucien cię o to prosił? - Meena pokręciła głową. -To jest po prostu... Mary Lou, możesz zginąć. Jak Lucien może być tak samolubny? - Samolubny? - zdziwiła się Mary Lou. - Nie sądzę, żeby to było samolubstwo. Mówiłam ci, że za tobą szaleje. Chce się z tobą zobaczyć, a tak się składa, że jesteś tutaj. Jeśli uważasz, że proszenie mnie o pomoc to samolubstwo, to cóż, może tak i jest, ale jak się tak zastanowić, to ja jestem winna całej tej sytuacji, co mu już zresztą powiedziałam. Przecież to ja was sobie przedstawiłam... - Ale ja myślę, że to coś więcej - przerwała jej Meena. - Nie chodzi tylko o to, że za mną szaleje. Mary Lou, martwię się o niego. Mam wrażenie, że dzieje się z nim coś złego. Próbowałam go o to wypytać wczoraj wieczorem, ale nie chciał nic powiedzieć. - Ach. - Mary Lou urwała, by nałożyć błyszczyk na usta. - To. Meena wpatrywała się w nią. - Wiesz, o czym mówię? - O, doskonale wiem, o czym mówisz. Ale powodzenia, jeśli chcesz go skłonić, żeby cokolwiek powiedział. Męczyłam ich o to cały dzień, i jego, i Emila. No bo dlaczego książę ciemności mieszka w jaskini? Tylko tyle chciałam wiedzieć. Ale czy któryś mi wyjaśnił? A skąd. - W jaskini? - Meena była więcej niż zdziwiona. Była w szoku. - Lucien mieszka w jaskini? - Żebyś wiedziała. Ale czy ktoś mi powiedział, dlaczego? A gdzieżby. Mężczyźni nigdy nie chcą rozmawiać. Chyba

że o sobie. Wtedy mogą gadać, gadać i gadać przez calutki dzień. Potrafią być tacy dziecinni, prawda? Myślą, że wszystko kręci się wokół nich. Wiesz, co na przykład myśli Lucien? Meena podeszła do umywalki i stanęła obok Mary Lou. - Co? - Że ta wystawa jest z jego powodu - odparła Mary Lou. - Uwierzysz? Cała wystawa. Podobno Watykan urządzi! ja tylko po to, żeby go tu zwabić i schwytać. Meena wpatrywała się w odbicie Mary Lou w lustrze. - O czym ty mówisz? - Emil mówi, że tu jest jakaś stara książka, która należała do matki Luciena. I oczywiście Lucien musi ją odzyskać. Zabij mnie, nie wiem, po co. Poszłam nawet na nią zerknąć. Leży na takim małym postumencie. Pewnie ją nawet mijałaś. Ja też ją z początku minęłam. Jest malutka. Spytałam Emila, czy Lucien nie może sobie po prostu kupić porządnej Biblii Gutenberga, skoro bardzo chce mieć religijną książkę, choć nie mam pojęcia, do czego mu potrzebna. Po co zadawać sobie tyle trudu? Ale nie, to musi być ta książka, bo należała do jego mamy. Wiesz, jacy są mężczyźni, jeśli chodzi o matki. Nawet nie chce mi się zaczynać o matce Emila. Całe szczęście, że umarła, zanim ja się w ogóle urodziłam. A z matką Luciena jest jeszcze gorzej, wiesz, bo... - ...popełniła samobójstwo - mruknęła Meena. Nagle poczuła się tak, jakby ktoś wylał jej za kołnierz bardzo zimnego drinka, co autentycznie spotykało ją ze sporą częstotliwością, kiedy była nastolatką i niepopularnym gościem na imprezach, z powodu swoich ponurych ostrzeżeń przed prowadzeniem po pijanemu... ostrzeżeń, które zwykle się sprawdzały. - Och, wiem, słyszałam - powiedziała Mary Lou. - Czy to nie okropne? Wyskoczyła z okna zamku, kiedy usłyszała, że Turcy atakują. No cóż, gdybym ja usłyszała, że jacyś

Turcy atakują, też pewnie skoczyłabym z okna, bo muszę ci powiedzieć, że w tamtych czasach robili bardzo niemiłe rzeczy kobietom wziętym do niewoli. Emil opowiedział mi parę historii... uwierz mi, nie chcesz tego wiedzieć. Ale Lucien nigdy nie pogodził się do końca ze śmiercią matki. Wygląda na to, że jego ojciec też nie. Emil mówi, że matka Luciena była księżniczką i bardzo wyjątkową damą. Ludzie mówili nawet, że była... - ...aniołem - dokończyła za nią Meena, siadając z powrotem. To była jej wina. Wyłącznie jej wina. Bo jeśli to była prawda - a musiała być - to kto złożył zamówienie w Biblioteca Apostólica Vaticana na tę książkę i w ogóle zwrócił ich uwagę, że mają ją w swoich zbiorach? Ona. Boże. A teraz Lucien był tutaj, żeby odzyskać książkę swojej matki. Ale był też Alaric... i wszyscy gwardziści stopnia alfa. - Tak! - Mary Lou była bardzo zadowolona, że Meena jest tak obeznana z tematem. - Aniołem! Choć oczywiście nie dosłownie, bo to niemożliwe. Bo po pierwsze anioły nie istnieją. A po drugie, jak anioł mógłby być żoną Dra-culi? Nie mówiąc już o urodzeniu mu syna. Ale podobno była najmilszą, najsłodszą istotą na świecie. Dlatego ojciec Luciena, Vlad Tepes, kompletnie sfiksował, kiedy się dowiedział o jej śmierci, i został Vladem Palownikiem -Mary Lou narysowała cudzysłów w powietrzu. - Ale jeszcze było mu mało, więc sprzedał duszę diabłu, żeby móc żyć wiecznie i stać się... ta da! Draculą. Meena oparła głowę na dłoniach, ale głos Mary Lou brzęczał dalej. - ...a potem przekazał tytuł Lucienowi... choć, jeśli chcesz znać moje zdanie, Lucien nigdy nie był szczegól-

nie zapalony do tej roli. Myślę, że wolałby sobie siedzieć i czytać ten brewiarz. To była jedyna pamiątka, jaka mu została po mamie, ale zdaje się, że wpadła w ręce wroga, kiedy zamek Poenari wreszcie uległ Turkom. Lucien myślał, że książka przepadła na zawsze. A tu proszę. Okazało się, że Watykan miał ją przez te wszystkie lata. A teraz jest tu, w Nowym Jorku, i Luciena aż ręce świerzbią, żeby ją odzyskać, a przy okazji ciebie... Meena? Meena! Gdzie ty się podziałaś? Rozdział 21 Przedtem Meena była zbyt zajęta własnym złym samopoczuciem, żeby podziwiać wystawę. Wszystko zlewało jej się w jedną plamę. Teraz ruszyła prosto do postumentu, który opisała jej Mary Lou. Nie chciała wierzyć, że to książka, którą widywała w snach... ta, o której mówiła Lucienowi i wszystkim, którzy chcieli słuchać. To nie mogła być ta sama książka, którą zamówiła w Biblioteca Apostólica Vaticana, sądząc, że opis brewiarz rumuńskiego pochodzenia, połowa XIV wieku - mniej więcej się zgadza, chociaż nieliczne ilustracje zamieszczone na stronie internetowej tylko z grubsza przypominały obrazy, które widziała we śnie. Ale jeśli to była ta książka, to znaczyło... Nie chciała myśleć, co to znaczyło. Po prostu musiała zobaczyć sama. Musiała mieć pewność, zanim zrobi albo powie coś pochopnego.

Manuskrypt - dość niewielki, tak jak powiedziała Mary Lou - stał podparty w szklanym sześcianie. Jedna z przepięknie ilustrowanych stronic była oddzielona od pozostałych i podświetlona od tyłu, przez co pałała wręcz nieziemskim blaskiem. Meena wiedziała ze swoich badań, że to dlatego, iż prawdziwe złoto zostało rozpuszczone w płynie i nałożone cieniutkimi płatkami na welin - bo z niego zostały wykonane stronice manuskryptu - wokół pięknej ilustracji, przedstawiającej młodą ciemnowłosą kobietę w długiej, niebieskiej szacie, z barankiem w ramionach. Meena patrzyła na kobietę okoloną lśniącym, złotym szlakiem, udekorowanym wymyślnymi rysunkami motyli i kwiatów, cudnie pokolorowanymi czerwienią, żółcią, zielenią, błękitem i bielą. Wyczytała, że farby te zostały wykonane z użyciem ołowiu, siarczku rtęci, arsenu i lapis lazuli, dzięki czemu uzyskały tak żywe i trwałe barwy. Nie był to obrazek, który widziała we śnie - ten, na który patrzyli kobieta i chłopiec. Ale z pewnością było w nim coś, co pobudziło jej pamięć... - Śliczne, nieprawdaż? Meena podskoczyła jak oparzona. Kiedy spojrzała przez szklaną gablotkę, przekonała się, że to tylko ojciec Henrique. On też podziwiał manuskrypt. - Ehm - powiedziała - tak. Rozejrzała się dookoła. Goście bankietu wciąż bawili się w najlepsze, chociaż robiło się późno. W drugim końcu sali widziała Alarica, pogrążonego w rozmowie z reporterką nowojorskiego kanału informacyjnego, Genevieve Fox. Jeszcze nie zauważył, że Meena wyszła z toalety. - Nie wiem o tych księgach tyle, ile powinienem -mówił skromnie ojciec Henrique - ale czytałem kiedyś, że jeśli były prezentem ślubnym, tak jak ta, rzekomo poda-

rowana właścicielce przez narzeczonego, artysta umieszczał gdzieś we wnętrzu portret przyszłej panny młodej. A że ten brewiarz należał podobno do pięknej księżniczki, podejrzewam, że ta kobieta na ilustracji to właśnie ona. Wskazał obrazek dziewczyny trzymającej baranka. - Nie ma aureoli, widzi pani? - ciągnął ksiądz. - Więc to nie jest Matka Boska ani żadna święta. I jest bardzo pięknie i bogato ubrana. Meena spojrzała na kobietę na ilustracji. Czy to była matka Luciena? Portret jego ojca, który widziała kiedyś w tym samym muzeum, byt do niego zupełnie niepodobny. Ale im uważniej przyglądała się portretowi młodej dziewczyny na iluminacji, tym większe widziała podobieństwo do kobiety ze snu... i do Luciena. Nie chodziło tylko o długie, ciemne włosy, o ciemną cerę czy smukłą postać. W jej oczach była łagodność, którą rozpoznawała, i swoisty humor - i dobroć - w zarysie małych ust, których nie pomyliłaby z żadnymi innymi. I chyba nie widziała tego tylko dlatego, że chciała to zobaczyć. Wcale nie chciała. Bo jeśli to była książka z jej snu, ta, którą zamówiła z katalogu, to fakt, że Watykan wystawił ją tutaj, zamiast przysłać jej, choć prosiła, mógł oznaczać tylko... No cóż, dokładnie to, co sugerował Lucien, a nawet Alaric. Że ta wystawa naprawdę miała tylko jeden cel: wywabić księcia ciemności z kryjówki, by Gwardia Palatyńska mogła go schwytać. Musiała powiedzieć o tym Alaricowi. Było dokładnie tak, jak od początku podejrzewał. Ale nie mogła. Bo nie mogła narażać Luciena na jeszcze większe niebezpieczeństwo.

Poza tym Alaric był całkowicie pochłonięty rozmową z Genevieve Fox. Czy raczej Genevieve była całkowicie pochłonięta rozmową z nim. Wyjęła nawet coś z torebki, i... Boże święty. To był BlackBerry. Genevieve Fox zapisywała numer Alarica Wulfa w swoim BlackBerry. Wulf. Fox. Szczerze mówiąc, stanowili całkiem ładną parę. Oboje byli tacy wysocy i jasnowłosi. Meena była ciekawa, dlaczego na tę myśl jej wnętrzności skręciły się konwulsyjnie. Jednakże nie miała czasu się nad tym zastanawiać. Musiała iść ostrzec Luciena, i to tak, by Alaric nie zauważył, że wyszła z sali. W sumie mogłaby wykorzystać do własnych celów tę jego rozmowę z Genevieve Fox. Ale najpierw musiała się pozbyć ojca Henrique, który ciągle mówił. - Te książeczki były niezwykle popularne w XV wieku - wyjaśniał - a ich zawartość była jednakowa. Wyjątki z ewangelii, godzinki o krzyżu świętym, siedem psalmów pokutnych, kalendarz świąt kościelnych i różne inne nabożne teksty. Lecz ta jest poniekąd wyjątkowa. Są w niej również znaki zodiaku i fazy księżyca. - To bardzo interesujące - mruknęła Meena. Nie mogła zaprzeczyć. Im dłużej patrzyła na książkę, tym mocniej była przekonana, że kobieta z obrazka to kobieta z jej snu... kobieta, która wolała utopić się w rzece zwanej teraz Rzeką Księżniczki niż dać się pojmać wrogom swojego męża. Tym sposobem doprowadziła Viada Tepesa do szału rozpaczy i przemieniła go we Viada Palownika. To była kobieta, która stworzyła Draculę i wydała na świat jego syna, Luciena. A ponieważ Meena ściągnęła talią uwagę na jej brewiarz, ta sama kobieta - choć nie ze swojej winy wkrótce przyczyni się do schwytania i ostatecznej śmierci tegoż syna.

Musiała iść. Musiała ostrzec Luciena, żeby uciekał z tego muzeum jak najszybciej... - Proszę mi wybaczyć - powiedział ojciec Henrique. Przestraszył ją, dotykając jej ramienia. Jego uśmiech zniknął. Na jego twarzy malowała się łagodna troska. - Ale pani chyba nie najlepiej się czuje. Mogę pani coś przynieść? Może kieliszek wina? Albo wody? - Nic... nic mi nie jest - odparła Meena. Czy tylko jej się zdawało, czy jego angielski znacznie się poprawił od poprzedniej rozmowy? - Właśnie sobie przypomniałam, że muszę zadzwonić. Więc jeśli ojciec wybaczy... - Mam nadzieję, że pani się nie obrazi, że to powiem -nie dawał za wygraną ojciec Henrique - ale pani wygląda mi na osobę nieszczęśliwą. I nie dziwię się pani. Ja też chyba nie umiałbym być szczęśliwy, gdybym wiedział, jaka śmierć czeka wszystkich dookoła. - Ja staram się zapobiegać tej śmierci - odparła Meena automatycznie. Musiała wydostać się z tej sali, zanim Alaric skończy rozmawiać z Genevieve Fox. - Przyszłość żadnego człowieka nie jest pewna. Zależy od dokonywanych wyborów. Lubię myśleć, że z moją pomocą ludzie mogą dokonywać lepszych. Staram się zapobiegać katastrofom. A teraz, za pozwoleniem... Ojciec Henrique poważnie kiwnął głową. - Właśnie do tego służyły dewocjonalia takie jak ta książka. - Wskazał brewiarz. - Miały pomagać swoim właścicielkom dokonywać lepszych wyborów i trzymać się właściwej drogi. W czasach, kiedy to powstało, książek było bardzo niewiele. Większość ludzi przeżywała całe życie, nie umiejąc czytać, nie posiadając ani nawet nie widząc książki na oczy. Było bardzo niewielu oświeconych, jak pani i ja, którzy wskazywali nieoświeconym drogę prawdy. W tamtych czasach bardzo łatwo było zboczyć w mrok. A teraz... - Spojrzał przez salę na Genevieve Fox

i westchnął. - Ludzie szukają oświecenia u takich kobiet jak ona. No cóż. Co możemy zrobić, jeśli nie starać się dalej, jak to pani mówi? Wpatrywała się w niego, zdziwiona. Co on mógł wiedzieć o zbaczaniu w mrok? Przecież uciekł od mroku tamtego dnia, kiedy miał odprawić egzorcyzm z Alari-kiem. Sam się do tego przyznał. Cóż, może teraz dzielnie z nim walczył. Ale na pewno nie miał pojęcia, co to jest prawdziwy mrok, jeśli porównywał z nim Genevieve Fox. - Gotowa? - spytał głęboki głos. Meena obróciła się, przestraszona, i zobaczyła obok siebie Alarica. Skąd on się wziął? Kiedy zerkała na niego ostatnim razem, był po drugiej stronie sali... i wyglądało na to, że jeszcze chwilę tam zabawi. - Ehm... - Meena nie wierzyła we własnego pecha. Jak miała się teraz wyrwać? - Jeszcze nie całkiem... Urwała. Przez salę szła w ich stronę Mary Lou. - Co? - spytał niecierpliwie Alaric. Wyglądał na zirytowanego; nie wiedziała, czy przez nią, czy przez ojca Henrique, który wciąż stał przy nich, ale to nie miało znaczenia. Mary Lou szła prosto na nich z szerokim uśmiechem na rubinowych wargach. - Jeśli potrzebujesz wrócić do łazienki, zanim wyjdziemy, to po prostu powiedz. Poczekam. Zdążyłem się przyzwyczaić. Spędziłaś w tej toalecie pół życia. - Ale... - Meena wybałuszyła oczy, kiedy Mary Lou wyciągnęła ręce, chwyciła Alarica za ramiona i odwróciła przodem do siebie. - Alaric - powiedziała radośnie. - Kochanie, tu jesteś. Stęskniłam się za tobą. Tak dawno się nie widzieliśmy. I pocałowała go prosto w usta.

Rozdział 22 Meena od dawna podejrzewała, że Alaric ma słabość do Mary Lou Antonescu. Ale nigdy nie znała powodu tej słabości, dopóki nie zobaczyła, jak Mary Lou całuje. Kobieta była jak przemysłowy odkurzacz. Kiedy tylko Mary Lou puściła Alarica, podniósł się alarm: - Wampir! Meena nie wiedziała, kto krzyknął to pierwszy. Na pewno nie Alaric. Był oszołomiony, ale w przyjemny sposób. Prawdę mówiąc, kiedy Mary Lou oderwała od niego twarz, Alaric - który, jak opowiedziała jej Carolina, potrafił kiedyś wydać rozkaz spryskania z samolotu święconą wodą całego pola pełnego nastolatków, bawiących się na festiwalu gotyckich zespołów; to był czysty fart, że członkowie zespołu będącego akurat na scenie okazali się wampirami, a ich fani nie ponieśli żadnej szkody, nie licząc oblania wodą - mruknął tylko: - O, hej. Jak się miewasz? I był jedyną osobą w sali - nie licząc Meeny, Genevieve Fox i sportowca żonobójcy - która nie wyciągnęła broni, kiedy tylko rozległ się okrzyk. - Wampir! W tym momencie Mary Lou wykonała salto do tyłu, przewracając postument z brewiarzem matki Luciena. Książka upadła na dywan, na oko nie ponosząc żadnej szkody. Mary Lou porwała ją i wetknęła do eleganckiej torebki w kształcie pagody. Po czym, puszczając oczko do Alarica, pognała do drzwi, z których przez cały wieczór wyłaniali się kelnerzy z tacami łososia.

Większość gości i ochroniarzy pognała za nią, łącznie z ojcem Henrique i Alarikiem, który krzyknął do Meeny: - Nie ruszaj się stąd - i zniknął. Tym sposobem Meena bez większego kłopotu mogła się wymknąć przez główne drzwi, niezauważona. Ruszyła korytarzami muzeum, aż dotarła do windy. Wcisnęła guzik, a kiedy drzwi się rozsunęły, wsiadła do niej. Wjechała na piętro, na którym, jak mówiła Mary Lou, miał czekać na nią Lucien. Nie wiedziała, co mu powie, kiedy go zobaczy - oprócz tego, że musi stąd odejść. Tym razem na zawsze. Choćby całował ją w nieskończoność, ona nie zmieni zdania. Musiał pójść swoją drogą, a ona swoją, i oboje musieli już zawsze trzymać się od siebie z daleka, zacząć od początku, dokonać innych wyborów. Może gdyby zamknęła oczy i modliła się wystarczająco żarliwie, to kiedy drzwi windy się otworzą, zadziała jakaś magia i wszystko będzie dobrze. Dlaczego nie? Przecież tak długo nie wiedziała, że po świecie chodzą wampiry i demony. Dlaczego nie miałoby się okazać, że istnieje również magia? Ale drzwi otworzyły się, ukazując galerię, jak zawsze. Meena ujrzała portret świętej Joanny, który tak dobrze znała, patrzącej z uniesieniem w przestrzeń, w wieśniaczych szatach, i słuchającej świętych, którzy szeptali jej do ucha, że jest przeznaczona do wielkich rzeczy. Ujrzała też Luciena Antonescu, stojącego przed obrazem, czekającego na nią. I uderzyła ją fala pożądania, tak potężna, że omal nie zbiła jej z nóg. - Meeno - powiedział. Jego głos lekko drżał. Jego oczy, takie ciemne, takie błyszczące, były identyczne jak oczy kobiety, którą widziała w brewiarzu jego matki na dole. - Wiedziałem, że przyjdziesz.

Miał na sobie grafitowy sweter z jakiegoś miękkiego materiału, który opinał każdą wypukłość jego muskularnej piersi, z rękawami swobodnie podciągniętymi do łokci, odsłaniającymi gładką skórę przedramion. I patrzył na nią tymi czarnymi oczami pełnymi miłości. Miłości do niej. Zamknęła oczy. Nie. Nie było żadnej magii. I to nie był sen. To się działo naprawdę. Nie mogła cofnąć czasu ani naprawić krzywd, które ich związek wyrządził tylu innym osobom. Mogła zrobić tylko to, co robiła zawsze, jak powiedziała ojcu Henrique: postarać się zapobiec katastrofie. Ale wiedziała, że nie zdoła tego zrobić, jeśli on jej dotknie. Gdyby jej dotknął, straciłaby panowanie nad sobą, tak jak zawsze. Wcisnęła guzik „dół" i skuliła się w głębi windy; czuła, że musi zachować między sobą a Lucienem Antonescu jak największy dystans. Kiedy drzwi się zamykały, powiedziała: - Przepraszam, Lucien. To była pomyłka. To pułapka. Oni na ciebie czekają. Muszę iść. Ale on miał inne zdanie. Jego ręce, tak szybkie, że zmieniły się w zamazane smugi, wystrzeliły w szparę zamykających się drzwi. Po sekundzie jego wielkie dłonie trzymały ją już za ramiona i ciągnęły do galerii... ...i do niego, aż zderzyła się z jego twardą jak skała, muskularną piersią. Teraz to ona była w pułapce. Usłyszała, jak winda zamyka się za nią z brzdęknięciem. Ten dźwięk równie dobrze mógł oznaczać koniec racjonalnego świata. Uniosła głowę, by spojrzeć na niego znękanym wzrokiem, i zobaczyła twarz pełną bólu, te ciemne oczy, w których kłębiła się burza uczuć, te usta, tak wrażliwe, zacięte w tak ponury wyraz.

- Meeno - wychrypiał. - Co ty wyprawiasz? - Lucien - odparła, zadyszana jak po biegu. - Musisz mnie posłuchać. Tu nie jest bezpiecznie... Ale nie dał jej skończyć. Jego usta zaczęły opadać, by zmiażdżyć jej wargi, i wiedziała - było to tak nieuchronne, tak rozczarowujące, a zarazem ekscytujące - że kiedy tylko ich usta się spotkają, ona nie zdoła mu się już oprzeć. Nie chciała mu się opierać. Była bezsilna w jego objęciach. Zamknęła oczy, głowa opadła jej bezwładnie do tyłu, opierając się o jego silne przedramię. Ale... mijały sekundy, a jego usta nie dotknęły jej ust. Zamiast tego... Nic. Kiedy otworzyła oczy, by sprawdzić, co się dzieje, zobaczyła, że on patrzy na nią ze zdziwieniem. I to nie na jej usta, ani w oczy, ale na jej szyję. Dostrzegła też - a przynajmniej zdawało jej się - błysk czerwieni w jego źrenicach. - Co to jest? - spytał, przeciągając palcem po czarnej tasiemce, przytrzymującej na miejscu srebrny krzyżyk podarowany jej przez Alarica. Wróciła do przytomności tak szybko, jakby ktoś dał jej w twarz. Co ona wyprawia? - Lucien - powiedziała, zdejmując ręce z jego szyi, którą wcześniej objęła odruchowo. Serce jej łomotało, szybko i mocno. - N-nie możesz tu zostać. To zbyt niebezpieczne. Oni ścigają już Mary Lou. Musisz stąd... Wciąż nie odrywał spojrzenia od krzyżyka. W słabym świetle antywłamaniowych lamp - jedynego oświetlenia galerii, nie licząc lampek podświetlających obrazy - nie widziała dobrze. Ale zdawało jej się, że ciągle dostrzega w jego oczach ten czerwony żar. Bardzo słaby. - Skąd to wzięłaś? - spytał znów, pociągając za naszyjnik. Nie zbliżał palców do srebrnego krzyżyka. - Mój

klan zniszczył całą twoją biżuterię. To droga błyskotka. Nigdy wcześniej nie widziałem, żebyś to nosiła. - Pięknie - powiedziała. - Chcesz powiedzieć, że mnie szpiegowałeś? Lucien nie uśmiechnął się. - Nie szpiegowałem - odparł. - Czuwałem nad tobą. Powiedziałem ci, że będę to robił. Niby skąd wiedziałem o tym wczorajszym ataku na ciebie? I nigdy nie widziałem, żebyś to no... Zakryła mu usta dłonią. Nie chciała, żeby opowiadał, jak dobrze zna jej garderobę, bo obserwował ją, od kiedy ze sobą zerwali. A już z całą pewnością nie chciała, żeby pytał o naszyjnik. Ten temat wywoływał u niej stanowczo zbyt silne bicie serca, a była pewna, że stojąc tak blisko niej, Lucien poczuje to przez cienką, obcisłą sukienkę. - Skup się na tym, co ważne - powiedziała. - Książka twojej matki jest na tej wystawie i ja też uważam, że to nie jest zbieg okoliczności. - Starała się mówić stanowczym, spokojnym tonem. Tyle że nie czuła się stanowcza. Ani szczególnie spokojna. Ale musiała sprawiać takie wrażenie. Dla dobra ich obojga. - Tym bardziej, że to jest książka z moich snów, ta, o której próbowałam ci wczoraj opowiedzieć. To ta sama książka, którą parę miesięcy temu zamówiłam z biblioteki watykańskiej. A to oznacza, że dzieje się tu coś naprawdę strasznego... oprócz tych zwykłych demonicznych straszności, które zawsze dzieją się wokół ciebie. Najpierw David został przemieniony w wampira, a teraz mój szef, który poszedł szukać żony Davida, zaginął nie wiadomo gdzie. Razem z mnóstwem innych ludzi. A jednak od miesięcy nie widziano tu żadnego wampira. I nie ma ciał. Gdzie są wszystkie ciała? Lucien oderwał jej dłoń od swoich ust... ale nie wypuścił jej nadgarstka z żelaznego uścisku.

- Muszę być z tobą szczery - powiedział, wpatrując się w jej twarz. - Nie za bardzo podoba mi się ten naszyjnik. Czułbym się o wiele lepiej, gdybyś go zdjęła. - No cóż, ja też muszę być z tobą szczera - odparła, wyrywając nadgarstek z jego dłoni. - Noszę ten naszyjnik tylko dlatego, że przedstawiciele twojego gatunku bez przerwy próbują mnie gryźć. Więc za pozwoleniem, zatrzymam go. - Ja tu jestem - powiedział Lucien. - Więc już nie potrzebujesz naszyjnika do ochrony. Jego głos przybrał grzmiący tembr, jak zawsze, kiedy ktoś mu się sprzeciwiał. A czerwony, ostrzegawczy blask, który wcześniej ledwie widziała w jego oczach, był teraz bardzo wyraźny. - Lucien. - Meena zaczęła się szamotać, próbując się wyrwać z jego objęć. - Co się z tobą dzieje? Puść mnie. - On ci to dał, prawda? - Lucien tylko chwycił ją mocniej. - Alaric Wulf. Wypowiedział to nazwisko, jakby było przekleństwem. Jego źrenice były jak bliźniacze ogniki. Serce Meeny ścisnęło się. Ale teraz bała się o Alarica, nie o siebie. - Nie - skłamała, wciąż szarpiąc się w jego ramionach. - Dlaczego miałby mi dawać prezenty? Jesteśmy tylko kolegami z pracy. - Bo jest w tobie zakochany - stwierdził Lucien. -I ty też najwyraźniej coś do niego czujesz, bo inaczej byś nie kłamała. - Nic do niego nie czuję - odparła. - To znaczy, przyjaźnimy się, ale... - To coś więcej niż przyjaźń - upierał się Lucien. -W tej chwili boisz się o niego. Czuję, jak wali ci serce... - Bo za mocno mnie ściskasz - rzuciła. - Dosłownie odcinasz mi krążenie. I byłabym ci bardzo wdzięczna,

gdybyś mnie puścił, żebyśmy mogli przedyskutować tę sprawę jak dwójka racjonalnie myślących ludzi. Puścił ją. Ale tylko po to, by chwycić jej twarz w dłonie równie zaborczo, jak przed chwilą trzymał jej nadgarstek. - Meeno. - Jego głos był chrapliwy, zupełnie jak nie jego własny. Ochrypły i drżący. - Ty ciągle nie rozumiesz. Nie jestem w stanie myśleć racjonalnie, kiedy chodzi o ciebie. I nie jestem człowiekiem. Już nie. - Lucien. - Dotknęła jego policzka, zdjęta nagłym współczuciem. - Oczywiście że jesteś. Przynajmniej po części. Nie widzisz tego? Ja nie rozumiem tego do końca, ale myślę, że właśnie o tym mówił mój sen, i to próbowałam ci powiedzieć. Że ciągle masz wybór... - Nie. - Opuścił dłonie na jej barki. Widziała, że próbuje się pohamować, ale ten wysiłek dużo go kosztuje. -Nie mam. I właśnie to próbuję powiedzieć tobie. Stałem się czymś lepszym niż istota ludzka. Odjęła dłoń od jego twarzy. - Lucien - powtórzyła przerażona. - Chyba nie mówisz poważnie. - Dlaczego nie? - spytał gniewnie. - Co jest takiego wspaniałego w ludziach? Sama to powiedziałaś. Instytucja, dla której pracujesz, i która, przypomnę, składa się z ludzi, oszukała cię i wykorzystała. I to nie tylko dzisiaj, ale i wczoraj. Zamrugała skołowana. - Jak? O czym ty...? - Myślisz, że to przypadek, że ktoś taki jak David, ktoś, kogo nigdy byś nie podejrzewała, został przemieniony w wampira? Oczywiście że nie. Ale kto ma dostęp do tak intymnych informacji o tobie? Jakiś przypadkowy wampiryczny klan? Nie wydaje mi się. - Co... - Była w szoku. - Chcesz powiedzieć, że twoim zdaniem Watykan...

- Nie wiedzieli, że ta książka ma ze mną cokolwiek wspólnego, dopóki o nią nie poprosiłaś, Meeno. Wystawili ją, i ciebie, na przynętę, żeby mnie tu zwabić i zamordować. Najpierw David, żeby wyciągnąć mnie z ukrycia. Potem książka, żebym się ujawnił. To są żądni władzy, pełni nienawiści ludzie. Znam ich od pięciuset lat i nic się nie zmieniło przez ten czas. Zobacz, co są skłonni zrobić własnym pracownikom, żeby tylko mnie dopaść. Zobacz, co zrobili tobie. - Przyciągnął ją bliżej... choć cały czas pilnował się, by nie zbliżać się do krzyżyka. - Zostaw ich. Chodź ze mną. Mary Lou ma książkę, pewnie już czeka na mnie z Emilem. Brakuje tylko ciebie. Możemy odejść w tej chwili. I nigdy nie wrócimy. Ze mną będziesz bezpieczna. - Ale... - Nie była w stanie myśleć. Była wykończona fizycznie i kompletnie skołowana. Wszystko, co mówił, miało sens... Co tylko pogarszało sprawę. - Ale, nie rozumiesz, Lucienie? - spytała. - Jeśli to, co mówisz, jest prawdą, to ja nie mogę odejść. Muszę tu zostać. - Dlaczego? - potrząsnął nią. - Bo kto ich ma powstrzymać, jeśli nie ja? - spytała z prostotą. Spojrzała za jego plecy, na obraz, który zawsze tak kochała. Dłonie Luciena zacisnęły się mocniej na jej ramionach. - Ucz się na jej błędach - powiedział groźnie. - Jej pracodawca sprzedał ją wrogowi za dziesięć tysięcy franków. Została stracona jako zdrajczyni i heretyczka. Przez Kościół. Meena pokręciła głową. Nie wiedziała, co się dzieje z Lucienem i przez co przechodził, od kiedy się rozstali. Musiało to być coś strasznego, bo nie wyglądał na szczęśliwego. Wiedziała, że nie myśli tego, co mówi. Nie mógł tak myśleć. To nie był mężczyzna, w którym się zakochała...

.. .ani chłopiec, którego co noc widywała w snach, którego życie było przepełnione miłością i światłem. Jak ten chłopiec mógł się stać kimś tak przepełnionym ciemnością? - Nie - powiedziała, kręcąc głową. - Nie rozumiesz, Lucienie? Jeśli to, co mówisz o Davidzie, jest prawdą, to tym bardziej muszę tu zostać, żeby coś takiego nie spotkało nikogo innego. Położyła dłoń na jego policzku. - I nie wierzę ci - ciągnęła - kiedy mówisz, że stałeś się kimś lepszym niż człowiek. Znam cię i wiem, że część ciebie, ta najlepsza i najważniejsza część, pozostała ludzka... jeśli człowieczeństwo oznacza dobro. I tę część ciebie kocham. Nie próbuj się tego wypierać, Lucienie. Bo uważam, że właśnie taki jest przekaz mojego snu. Wypieranie się tego czyniło cię takim... - Jakim? - spytał ze złością. Jego oczy błyszczały złowrogo. Przełknęła ślinę. Chciała powiedzieć, że jej zdaniem to właśnie czyniło go takim chorym wczoraj wieczorem. Ale teraz nie wyglądał na chorego. Więc musiała się mylić. - Nieważne. Naprawdę uważam, że powinieneś już iść. Chroń siebie. Nie mnie. Oni nie chcą mnie, tylko ciebie. To twoja obecność tutaj naraża mnie na niebezpieczeństwo. Jeśli mnie naprawdę kochasz i naprawdę chcesz mnie chronić, to idź sobie. I nie mówię tego tylko dlatego, że cię kocham i chcę, żebyś był bezpieczny. Mówię to, bo wiem, że to prawda. Wiem, że jeśli zostaniesz, to się źle skończy dla nas obojga. Wiem to. Bo wiedziała. Wiedziała to, tak jak wiedziała, że nie powinni byli zostawiać Abrahama we Freewell. Tak jak wiedziała od pierwszego dnia znajomości, że David umrze młodo. Tak jak wiedziała, ilekroć spoglądała na portret Joanny d'Arc, że coś równie niedobrego spotka ją samą. I teraz to się działo.

Bo Lucien, zamiast ją puścić, objął ją jeszcze mocniej. Jego oczy płonęły jasnym, cynobrowym płomieniem. Nagle schylił się i wziął ją na ręce. - Lucien - rzuciła spanikowana. - Czekaj... co ty robisz? Nie. Nie rób... Poczuła, że jego stopy odrywają się od podłogi i wrzasnęła, przerażona, zarzucając mu ręce na szyję, kiedy zaczął się unosić prosto do świetlika nad ich głowami. W tej chwili brzdęknęły otwierane drzwi windy i do galerii wszedł Alaric Wulf. - Meena - powiedział. - Przecież kazałem ci zostać na miejscu. Po czym wyciągnął miecz z pochwy przypiętej na plecach pod marynarką smokingu. Rozdział 23 Lucien mógł po prostu zignorować Alarica Wulfa, który pędził na niego z wyciągniętym mieczem. Jeszcze kawałeczek i dotarłby do świetlika, przez który zamierzał się przebić na dach, osłaniając Meenę własnym ciałem przed odłamkami szkła. Ale miecz był wyzwaniem, któremu nie potrafił się oprzeć, szczególnie po krzyżyku. Meena nie przyznała się, że to Alaric Wulf dał jej naszyjnik. Ale Lucien nie wiedział, kto inny mógłby to być. Bo na pewno nie kupiła go sobie sama. A solidny, nowoczesny design błyszczącego srebrnego krzyżyka wręcz krzyczał, że to wybór łowcy wampirów niemieckiego pochodzenia.

- Złaź tutaj - zawołał do niego Wulf - i walcz jak mężczyzna. Czy może tak długo już polegałeś na swoich demonicznych sztuczkach, że zapomniałeś, co znaczy słowo „mężczyzna"? Lucien opadł z powrotem na podłogę. Od miesięcy nie czuł się tak silny. Nie wiedział, czy sprawia to bliskość Meeny, czy Mannette. Może wody strumienia wreszcie zaczynały wpływać na niego tak, jak miał nadzieję. Tak czy inaczej czuł się niezwyciężony, jakby nic i nikt na ziemi nie mogło go powstrzymać przed zdobyciem tego, czego pragnął. Nie tym razem. I na pewno nie Alaric Wulf. - Już raz cię oszczędziłem, Wulf - powiedział ostrzegawczym tonem. - Nie nadużywaj mojej dobrej woli. Wulf uniósł brwi. - Mówisz o tym razie, kiedy zawaliłeś na mnie budynek, a potem go podpaliłeś? Bo mnie to raczej nie wyglądało na oszczędzanie czegokolwiek. A przed śmiercią uratowała mnie opaska uciskowa, którą założyła mi twoja dziewczyna, żebym się nie wykrwawił. - Nie nazywaj mnie tak - powiedziała Meena, tłukąc pięściami pierś Luciena, by uwolnić się z jego ramion. Ale równie dobrze mogła tłuc w ścianę. - Jak? - spytał Wulf. - Jego dziewczyną? Przecież widzę, że całkiem dobrze się dogadujecie. Lucien wzruszył ramionami. - Masz rację - przyznał. - Powinienem był cię zabić. Ale teraz jestem gotów naprawić ten błąd. - Świetnie. Więc może puść ją i zajmij się mną? - Bardzo bym chciał - Lucien skrzywił się, kiedy Meena przypiekła go naszyjnikiem, choć raczej nie celowo; chyba nawet o tym nie wiedziała. Gdyby wiedziała, na pewno przypaliłaby go mocniej. Mimo to wciąż trzymał ją jedną ręką w talii. - Ale obawiam się, że jestem w tej chwili trochę zajęty.

Wulf opuścił miecz. - Serio? Meena, słyszysz to? To jest mężczyzna, którego sobie wybrałaś. Używa cię jak tarczy. - Nieprawda - stęknęła Meena. - Dźgnęła Luciena łokciem w gardło, ale bez skutku. - Po prostu wie, że ucieknę, jak tylko mnie puści. Lucien nie skomentował tej uwagi; patrzył tylko na Wulfa. - Zdajesz sobie sprawę, że w waszej organizacji działa ktoś, kto był skłonny poświęcić jej życie, żeby tylko mnie dopaść? - powiedział. - O czym on mówi? - spytał Wulf Meenę. - To prawda - przyznała Meena. - Ten manuskrypt, który ukradła Mary Lou, to książka z mojego snu. Należała do matki Luciena. Ktoś podłożył ją tutaj, żeby go wywabić i złapać. - Ojej, to całe szczęście, że się nie udało - odparł drwiąco Wulf. Lucien patrzył na niego z niesmakiem. Coraz bardziej żałował, że go nie zabił, kiedy miał okazję. - Meena mówi, że popełniono jakieś morderstwa. Żadne z nich nie jest moim dziełem. Robi to ktoś inny i stara się zrzucić na mnie winę, żeby idioci tacy jak ty w to wierzyli. - Och, tak - powiedział Wulf; jego głos ociekał sarkazmem. - Jesteś prawdziwym niewiniątkiem. I teraz z pewnością na takiego wyglądasz. Najbardziej niewinni biorą zakładników. - Już raz ją wykorzystali, próbując mnie dopaść -warknął Lucien coraz bardziej wściekły. - Przyszło ci kiedykolwiek do głowy, że teraz posługują się tobą? Wulf na nowo uniósł miecz. - Nie obchodzi mnie to - powiedział. - Obchodzi mnie tylko twoja śmierć.

Lucien uśmiechnął się do siebie. Wulf bardzo mu ułatwiał tę sprawę. Było możliwe, że Meena ma rację. Może naprawdę zostało w nim coś z człowieka. I może to człowieczeństwo kazało mu oszczędzić Wulfa ostatnim razem. Ale to nie miało znaczenia. Ten okruch człowieczeństwa wkrótce zniknie, jeśli Mannette zadziała jak należy. A za minutę zniknie i Wulf. A Meena nawet nie będzie mogła się na niego gniewać, bo zawsze będzie mógł powiedzieć, że tylko się bronił. Wulf przed chwilą zagroził mu śmiercią. - Dobrze - powiedział. - Skoro tak bardzo chcesz mnie zabić, to z radością dam ci szansę. - Więcej niż z radością. Z prawdziwą rozkoszą. - Co? Meena była przerażona. Lucien wypuścił ją, żeby móc bronić się przed Wulfem... tak nagle, że zachwiała się i padła na kolana. Podniosła się szybko i stanęła między nimi dwoma, z jaskrawymi rumieńcami na policzkach, z płonącymi oczami. - Nie - oznajmiła. Głos jej się trząsł. - Nie. Nikt nikogo nie zabije. Dość tego. Razem wymyślimy wyjście z tej sytuacji, bez zabijania, jak rozsądni ludzie. Lucien prawie się uśmiechnął. Ona ciągłe nie rozumiała, kim teraz był... czym się stał. Nie rozumiał też Wulf, bo nie prosiłby się tak ochoczo o tę walkę. - Meena - rzucił niecierpliwie Alaric. - Zejdź nam z drogi. - Nie - powtórzyła. - Dość tego zabijania. Słyszycie mnie? Tak nie można. Koniec z zabijaniem. W tym momencie świetlik eksplodował nad ich głowami. Lucien natychmiast zorientował się, co się dzieje, i był wściekły na siebie, że znów pozwolił, by zdekoncentrowała

go ludzka słabość - zazdrość o Wulfa. Gdyby go po prostu zignorował, można było uniknąć tego wszystkiego. Teraz z dziury ziejącej w suficie zjeżdżali na linach ludzie odziani na czarno. Odłamki szkła i metalu sypały się na podłogę, fragmenty świetlika zaplątywały się w coś, co wyglądało jak wielka stalowa pajęczyna. Lucien skoczył błyskawicznie, by osłonić Meenę przed odłamkami, ale nie był dość szybki. Kolejni ludzie, również w czerni, niektórzy uzbrojeni w kusze, nadbiegli z dwóch końców galerii i odciągnęli ją. To samo zrobili z Wulfem; Alaric szamotał się z nimi i próbował ciąć mieczem linki sieci, których mógł dosięgnąć. Było jasne, że Alaric Wulf nie wiedział o pułapce. Gdyby Lucien nie był tak wściekły, obśmiałby się z widoku gwardzisty próbującego siekać mieczem potężną stalową sieć. Ale miał pilniejsze sprawy. Sieć została wystrzelona prosto w niego i nakryła go całkowicie. Wykonana była z grubych srebrnych ogniw. Srebro paliło go o wiele dotkliwiej niż zwykle, i dopiero po chwili zrozumiał, dlaczego. Woda święcona. Zamoczyli srebrny łańcuch w święconej wodzie. - Brać go - usłyszał czyjś krzyk. Wydało mu się, że głos brzmi znajomo. - Przytrzymać go na ziemi! Zanim zdążył się przekonać, czy rozpozna również twarz krzyczącego, coś ostrego przebiło mu skórę. Spojrzał w dół i zobaczył strzałkę. Strzałkę ze środkiem usypiającym. Gdyby nie przeszywający ból zadawany mu przez srebro i święconą wodę, pewnie by się uśmiechnął. Zabawne, że myśleli, iż zdołają go ogłuszyć czymś takim. Miał stuprocentową pewność, że Alaric Wulf nie dowodził tą operacją. On nigdy nie użyłby tak głupiej broni przeciwko wampirowi. A szczególnie przeciwko synowi Draculi.

Pomyślał, czy nie pozwolić im się pojmać, żeby zobaczyć, kto stoi za tym prymitywnym, amatorskim zamachem na jego życie. Ale nagle usłyszał dźwięk, który kazał mu zapomnieć o wszystkim innym: krzyk Meeny Harper. I zrozumiał, że jest potrzebny gdzie indziej. Więc przeobraził się w mgłę, przesączył dziurami między srebrnymi łańcuchami i uniósł do świetlika, by ulecieć w nocne niebo. Rozdział 24 Na widok Luciena uciekającego przez świetlik ludzie trzymający Meenę zaczęli się miotać jak w gorączce. Ale ona sama czuła ogromną ulgę, choć była wściekła na Luciena za to, co próbował jej zrobić. Bardzo dobrze, że uciekł; Gwardii Palatyńskiej należała się nauczka. Jak mogli być tak głupi, żeby próbować go schwytać w sieć, choćby nawet srebrną? Nigdy by do tego nie doszło, gdyby operacją dowodził Abraham. Ale kiedy odwróciła się, żeby poinformować o tym ludzi, którzy ją skuli - i których kopnęła już parę razy, bo jakim prawem zakuli ją w kajdanki? - osłupiała, widząc, że to ojciec Henrique. - Bardzo przepraszam - powiedział, mając chyba na myśli kajdanki. - Z radością to pani zdejmę, jak tylko powie nam pani, dokąd on uciekł. Był bez swojej białej komży. Miał pod nią taki sam obcisły, czarny uniform jak reszta ekipy, z małym złotym emblematem na prawej piersi, przedstawiającym rycerza

na koniu, zabijającego smoka: świętego Jerzego, patrona Gwardii Palatyńskiej. Meena była tak wściekła, że spróbowała wymierzyć mu jeszcze jednego kopniaka. Ale powstrzymała ją jakaś gwardzistka, której nigdy wcześniej nie widziała. Ojciec Henrique z żalem pokręcił głową. - Nie zachowuje się pani jak profesjonalistka, za jaką panią uważałem - powiedział. - Ale jeśli pani tak woli, to proszę bardzo. - Wzruszył ramionami i machnął ręką. Gwardzistka zaczęła popychać Meenę do windy. - Ach tak - rzuciła drwiąco Meena, mijając księdza. -A ojciec niby jest takim świetnym fachowcem. Myślałam, że ściągnięto tu ojca do prowadzenia parafii świętego Jerzego, ale najwyraźniej chodziło o to, że jest ojciec ekspertem od Lamir. Tyle że Lucien to nie Lamir. Nie wiedział ojciec, że umie się zamienić w mgłę? Bo wszyscy tutaj to wiedzą. Ku jej zaskoczeniu ojciec Henrique wsiadł z nią do windy i kiwnął na gwardzistkę, każąc jej wyjść. Kobieta zniknęła. Kiedy drzwi znów się zasunęły, Meena została z nim sam na sam w windzie. Patrzyła na niego niespokojnie, zastanawiając się, w co się wpakowała. - Pani chyba nie rozumie powagi sytuacji, Meeno -powiedział, wciskając guzik „dół". - Schwytanie Luciena Antonescu jest niezwykle ważne. Teraz jego angielski byt o wiele lepszy niż podczas wywiadu z Genevieve Fox czy rozmowy z ojcem Bernardem i siostrą Gertrude... którzy zresztą nie brali udziału w tej operacji. - Myśli ojciec, że tego nie wiem? - spytała. - Ale nie wydaje mi się, żeby zakuwanie mnie w kajdanki miało w czymkolwiek pomóc. Ojciec Henrique pochylił się nad nią. Był sporo wyższy od niej.

- Niech pani nie udaje, że się z nim nie zadawała -powiedział. - Widziała się pani z nim wczoraj wieczorem. To po części przez panią doszło do tej sytuacji. Z tego, co wiem, to pani śniła o tej książce i złożyła na nią zamówienie. Domyślam się, że nawet powiedziała mu pani o niej. A teraz on ją ma. Nawet pani sobie nie wyobraża, co pani narobiła. Wyzwoliła w nim pani moc, której istnienia nawet w sobie nie podejrzewał. Teraz będzie niepowstrzymany. Meena spojrzała na niego wstrząśnięta. - Ja... ja nie wiem, o czym ojciec mówi. Nie to było w moim śnie. Absolutnie nie to było w moim śnie. - Już pani mówiłem - ciągnął - że to nie jest zwykła księga religijna. A teraz, kiedy wpadła w jego ręce, nie sposób przewidzieć, co on zrobi. Więc jeśli pani wie, gdzie on jest, to lepiej niech nam pani powie, bo inaczej będzie pani osobiście odpowiedzialna za ruinę wszystkiego, co osiągnęliśmy z tak wielkim trudem. Drzwi windy rozsunęły się. Ojciec Henrique wziął Meenę za rękę. - Ale oczywiście - dodał, prowadząc ją korytarzem w stronę tylnego wyjścia, gdzie czekała grupa gwardzistów - wszystko zależy od pani. W tej chwili usłyszała wołanie Alarica: - Meena, niczego nie mów temu draniowi! - ale jego głos stłumiły zatrzaśnięte drzwiczki samochodu. Wepchnęli go do czekającej furgonetki, która natychmiast odjechała. Kolejna furgonetka czekała z zapalonym silnikiem... na Meenę, jak się okazało. Serce Meeny zaczęło łomotać ze strachu. Nie miała pojęcia, o czym mówi ojciec Henrique ani co się z nią stanie. Przecież to była Gwardia Palatyńska, tajna jednostka watykańska. Nikt nawet nie wiedział o jej istnieniu. Nagle dotarło do niej, że mogą z nią zrobić, co chcą, i nikt nie poniesie za to odpowiedzialności.

Tak naprawdę nie wierzyła w to, co mówił jej Lucien: że to jej pracodawcy nasłali na nią Davida. To był absurd. Gwardia Palatyńska nie trzymała w niewoli wampirów, żeby zakażać niewinnych cywilów a potem napuszczać ich na ludzką populację, by wywabić z kryjówki poszukiwanego numer jeden... Prawda? - P-przykro mi - wyjąkała, spoglądając na ojca Henrique. - Ale naprawdę nie wiem, gdzie jest Lucien. To nie do końca było prawdą. Mary Lou mówiła coś o jakiejś jaskini. Ale Meena nie miała zamiaru dzielić się tą informacją. Nie tylko przez to, co krzyknął do niej Alaric. Ale dlatego, że w głębi serca nie wierzyła temu księdzu. Twarz ojca Henrique stwardniała. - Rozumiem - powiedział. - Czy mogę udzielić pani rady? Proszę ostrożniej dobierać sobie chłopaków, panno Harper. Wygląda na to, że jakoś marnie kończą. I nie chciałbym powiedzieć kiedyś tego samego o Alaricu Wulfie. Meena zamrugała. Czy on właśnie zagroził Alaricowi? Nie była do końca pewna, jako że po sekundzie uśmiechnął się do niej równie uroczo, jak uśmiechał się do Genevieve Fox w telewizji. - Zobaczymy się w kwaterze głównej - powiedział. I odszedł, a ją, zszokowaną, zaciągnięto do czekającej furgonetki. Była prawie pewna, że zawiozą ją prosto nad rzekę, żeby ją zastrzelić, a potem wrzucić - razem z Alarikiem -do czarnej wody. Ale oczywiście nie zrobili tego. Zabrali ją do kwatery głównej Gwardii Palatyńskiej w Szkole Świętej Bernadetty, co powinno ją uspokoić, ale nie uspokoiło. Nie widziała furgonetki, do której wepchnięto Alarica, nie słyszała też jego głosu w korytarzu. Po tym, co powiedział o nim oj-

ciec Henrique, miała bardzo złe przeczucia. Nie wiedziała, czy Lucien miał rację i w szeregach Gwardii istniał jakiś spisek, ale było jasne, że Alaric i ojciec Henrique raczej się nie kochają. A wyglądało na to, że ojciec Henrique dostał sporą władzę w Gwardii. Nie żeby uważała, że nadużywał tej władzy... ale co miał na myśli, mówiąc, że nie chce, by coś złego spotkało Alarica? Czy chodziło mu o to, że Alaricowi grozi jakieś niebezpieczeństwo, jeśli Meena nie pomoże im znaleźć Luciena? Musiało chodzić o to. Bo wszyscy widzieli, że Lucien zamierzał skrzywdzić Alarica (ale tylko dlatego, że Alaric starał się pomóc jej). Przecież ten ksiądz nie mógł sugerować, że sam zamierza zrobić Alaricowi coś złego. Bo kiedy Meena wyobraziła sobie Alarica, nie odniosła wrażenia, że jest w jakimś niebezpieczeństwie... przynajmniej nie w śmiertelnym. Ale nie miała pojęcia, gdzie teraz był. Ją zamknięto w dawnym gabinecie szkolnej pielęgniarki, najwyraźniej używanym kiedyś do izolowania chorych zakaźnie dzieci od reszty uczniów. Nie było stąd żadnego wyjścia. I żadnego wejścia, gdyby ktokolwiek przypadkiem chciał ją ratować. Oprócz drzwi, oczywiście. A te były zamknięte na klucz. Ale najwyraźniej nikt nie zamierzał jej ratować, bo mijały godziny, a gałka drzwi nie drgnęła ani razu. Budynek był oczywiście równie starannie zabezpieczony przed demonami jak mieszkanie Meeny, więc Lucien nie mógł się tu dostać, choćby chciał. Co, musiała przyznać, odrobinę ją uspokajało po tym, jak zachowywał się w muzeum. Choć bardzo go żałowała, kiedy widziała, jak jego skóra dymi od święconej wody, wciąż nie mogła uwierzyć w to, co próbował jej zrobić. Zachowywał się jak ktoś zupełnie obcy. Co on sobie wyobrażał, żeby ją porywać?

Meena miała mnóstwo czasu na rozmyślania, jako że siedziała bezczynnie w tym gabinecie ładnych parę godzin. Zdjęli jej kajdanki, ale zabrali komórkę. W końcu, wyczerpana, musiała zasnąć na stole zabiegowym, bo w pewnej chwili ocknęła się, potrząsana za ramię. - Nie! - krzyknęła. - Nie wiem! Przysięgam, że nie wiem, gdzie on jest! - To bardzo niefortunne - powiedział ojciec Henrique, przyciągając sobie krzesło do stołu. - Miałem nadzieję, że pani przemyślała sobie naszą rozmowę i zmieniła zdanie. Meena, mrugając półprzytomnie, pokręciła głową. - Nie - odparła. -1 nie ma ojciec prawa mnie tutaj trzymać. Żądam, żeby mnie wypuszczono. Gdzie jest Alaric? - Tak się składa - mówił ojciec Henrique - że mam wszelkie prawo tu panią trzymać. Ukrywa pani istotne informacje, niezbędne do ścigania najbardziej poszukiwanego przestępcy świata... może nawet w całej historii świata. Ale nie przyszedłem się tu z panią kłócić. Może pani wierzyć lub nie, ale naprawdę jestem po pani stronie. - Nie wierzę - stwierdziła Meena. - Gdyby ojciec był po mojej stronie, nie zamknąłby mnie ojciec w tym pokoju. - To dla pani własnego bezpieczeństwa - wyjaśnił ojciec Henrique. - Zdaje sobie pani sprawę, że Lucien Antonescu zamierzał przemienić panią tej nocy? Meena spojrzała na niego ze złością. - On nigdy by tego nie zrobił. - Choć przecież kiedyś już chciał. Ale przedyskutowali to i obiecał, że już nigdy nie będzie próbował. Czyżby zmienił zdanie? Nie chciała w to wierzyć. A nawet gdyby tak było, to skąd ojciec Henrique mógł to wiedzieć? - Nie bez mojej zgody. - Właśnie to usiłuję pani wyjaśnić - ciągnął ksiądz. -On ma teraz książkę. I wszystko wygląda inaczej. On jest inny. Mając tę książkę, Lucien Antonescu stanie się niezwyciężony. W porównaniu z ojcem... hm, to jak porów-

nywać dziecko z szarżującym bykiem. Ta książka uczyni go najpotężniejszą istotą, jaką znał świat. Być może... wszechpotężną. Meena gapiła się na niego. W książce, którą widywała w snach, nie było absolutnie nic złego. Podobnie jak w książce, którą widziała w muzeum. Choć rzeczywiście widziała wyraźną zmianę w Lu-cienie. Ale ta zmiana nastąpiła, zanim dostał książkę w ręce. - Nie rozumiem, o czym ojciec mówi - powiedziała w końcu. - Myślałam, że Lucien już wcześniej był wszechpotężny. Czy nie to oznacza tytuł „książę ciemności"? O ile potężniejszy, i o ile gorszy może się jeszcze stać? Ojciec Henrique pokręcił głową. - Na pewno pani słyszała jakie okropieństwa zafundował jego ojciec swoim własnym poddanym. Dziesiątki tysięcy mężczyzn, kobiet i dzieci nabitych żywcem na pale, i to tylko po to, by zastraszyć wrogów. O tym mówię. Meena, zmęczona i zdezorientowana, nie była w stanie połączyć tego wszystkiego z obrazem Luciena, który miała w głowie i w sercu. To było niemożliwe. - Skoro pozwolenie, by Lucien wszedł w posiadanie tej książki, może spowodować coś takiego powiedziała - to dlaczego, na litość boską, Watykan w ogóle wypuścił ją z Rzymu? Twarz ojca Henrique spochmurniała jeszcze bardziej. - Nie wszyscy wierzą równie mocno jak ja, że ta mata książeczka może mieć taką władzę nad panem ciemności. Owszem, uwierzyli, że on zechce ją mieć, bo należała do jego matki, i byli skłonni użyć jej jako przynęty, żeby go wywabić... ale nigdy nie zdawali sobie sprawy z możliwych konsekwencji. Wiem, że pani wierzy, Meeno. Widzę

to w pani twarzy. Inaczej by pani o niej nie śniła. Pani wie, jaką moc ma nad nim ten brewiarz... i wierzy pani. I może pani powstrzymać to, co nastąpi, mówiąc nam, gdzie on jest. - Ojciec Henrique popatrzył na nią ze smutkiem. - Proszę mi uwierzyć, Meeno, wiem, jakie bolesne może być wybranie słusznej drogi, i jak łatwa może się wydawać niewłaściwa. Ale nauczyłem się przez lata, że wyższe dobro jest ważniejsze niż nasze własne egoistyczne pragnienia. I jeśli pani naprawdę chce mu pomóc, powie mi pani, gdzie go mam szukać. Meena westchnęła. - Ma ojciec rację. Ojciec Henrique poweselał. - Naprawdę? - W sprawie książki - wyjaśniła. - Wierzę, że jest ważniejsza, niż ktokolwiek zdaje sobie sprawę. Ale myli się ojciec co do Luciena. On nie jest zły. Ojciec Henrique załamał się. - Panno Harper - zaczął. - Ja w niego wierzę. Nawet jeśli nikt inny nie wierzy - powiedziała Meena - on postąpi właściwie. Ale dość o tym. Gdzie jest Alaric? Ojciec Henrique spojrzał na nią z góry z tak wściekłym wyrazem twarzy, jakiego Meena nigdy nie widziała u człowieka, który poświęcił życie służbie innym. I potrzebował długiej chwili, nim uspokoił się wystarczająco, by powiedzieć tylko: - Dobranoc, panno Harper. Po czym wyszedł z pokoju, zamykając za sobą drzwi na klucz. Meena, choć szczerze nie cierpiała ojca Henrique, trochę go żałowała. Najwyraźniej został zmuszony do pełnienia obowiązków, do których nie miał kwalifikacji i do których zwyczajnie się nie nadawał. Była ciekawa, kto go

polecił na to stanowisko, i czy ów decydent zostanie za to zwolniony. Z pewnością na to zasługiwał. A jednak niedługo po wschodzie słońca drzwi otworzyły się i do pokoju wszedł doktor Fiske, terapeuta Ala-rica, oznajmiając z przepraszającym uśmiechem, że pod nieobecność Abrahama Holtzmana został tymczasowo wyznaczony na stanowisko szefa kadr. Nie przyszedł jej torturować ani zabić, ani nawet wypytywać, gdzie jest Lucien. Zamiast tego przyniósł jej list. List z wypowiedzeniem stosunku pracy. Meena została zwolniona. Doktor Fiske starannie odczytał jej wypowiedzenie, by mieć pewność, że je zrozumiała, i poprosił o podpis na potwierdzeniu. Wreszcie oddał jej torebkę i telefon i powiedział, że czeka na nią samochód, który odwiezie ją do domu. Meena, oszołomiona, zeskoczyła ze stołu zabiegowego. To w pewnym sensie było gorsze niż tortury bo takie zwykłe i przyziemne po wszystkim, co sobie wyobrażała. Wylali ją? Doktor Fiske nie był niemiły. Szczerze mówiąc, był pełen zrozumienia i współczucia. Wyjaśnił jednak, że Meena złamała bodajże wszystkie zasady zawarte w broszurze Polityka kadrowa Gwardii Palatyńskiej, z czego wiele w przeciągu ostatnich czterdziestu ośmiu godzin. Było więc bardzo mało prawdopodobne, ze względu na wagę, zakres i zasięg szkód, jakie wyrządziły jej działania - to zdanie było podkreślone w wypowiedzeniu - by pozwolono jej jeszcze kiedykolwiek pracować na rzecz Watykanu, nawet gdyby złożyła odwołanie. Więc jej usługi nie były już mile widziane. Kiedy Meena spytała, gdzie jest Alaric, doktor Fiske spojrzał na zegarek i odparł:

- O ile wiem, właśnie leci prywatnym samolotem do Rzymu. Meena spodziewała się, że może usłyszeć różne rzeczy, ale na taką odpowiedź nie była przygotowana. - Do Rzymu? - Głos jej się załamał z niedowierzania. - No cóż - powiedział doktor Fiske, trochę zaskoczony jej reakcją. - To nie była najłatwiejsza decyzja administracyjna, oczywiście. Mieliśmy do wyboru przenieść go albo zwolnić ze służby. A że jest niezmiernie cennym członkiem naszej organizacji, optowałem za przeniesieniem. Wydało mi się to najbardziej sensownym posunięciem. Meena pokręciła głową. To, co miało sens dla doktora Fiske, nie miało sensu dla niej. - I Alaric się zgodził? Kiedy Lucien Antonescu jest w posiadaniu książki, która rzekomo może go uczynić najpotężniejszym demonem w historii świata? Dopiero teraz doktor Fiske zrobił odrobinę niepewną minę. - No cóż, ja się na tym nie znam. Pracuję w administracji. Ale powiedziano mi, że pokornie poddał się... - Powiedziano panu? - Alarmowe dzwonki w głowie Meeny darły się tak głośno, że przez chwilę brała je za wykrywacze dymu w budynku. - Nie rozmawiał pan z nim osobiście? - Panno Harper - zaczął doktor Fiske. Spojrzał na nią znad oprawek okularów do czytania. - Jak pani sama stwierdziła, ścigamy właśnie najpotężniejszego demona świata. Musiałem zastąpić zaginionego kolegę, który, muszę podkreślić, nie zostawił na swoim biurku modelowego porządku. Ale byłem psychoterapeutą Alarica Wulfa od prawie sześciu miesięcy i mogę chyba stwierdzić, że Alaric pozwolił, by emocje zanadto wpływały na jego procesy decyzyjne. I działo się to już od jakiegoś czasu. Od kiedy poznał panią, dokładnie rzecz biorąc.

To stwierdzenie nie uciszyło alarmu w głowie Meeny. - Ale ja nie sądzę, żeby Alaric... Fiske położył dłoń na jej ramieniu i dodał łagodnie: - Nawet pani nie może zaprzeczyć, że między panią a Alarikiem wytworzyła się niezdrowa współzależność, która doprowadziła już do śmierci kilku naszych kolegów. Dobrze wam zrobi, jeśli oboje nabierzecie trochę dystansu i perspektywy. To dlatego Alaric zgodził się na przeniesienie i jedzie do Rzymu, a pani została zwolniona. I proszę nie zadawać mi więcej pytań na jego temat, bo nie chciałbym wyjawiać poufnych informacji o pacjencie... Słowa „doprowadziła już do śmierci kilku naszych kolegów" naprawę zabolały. Oczywiście Meena nie wierzyła, że doprowadziła do śmierci Abrahama i Caroliny i reszty ekipy wysłanej do Freewell. Wciąż nie wiedziała, gdzie oni są ani dlaczego nie wrócili. Ale kiedy wyobrażała sobie ich twarze, była prawie pewna, że żyją. Ale to przez nią pojechali do Freewell. To przez nią zaginęli. I przez nią zaginęła Brianna Delmonico. Co do Davida... cóż, rzeczywiście była bezpośrednią przyczyną jego śmierci. To przez nią został przemieniony w wampira. Wiedziała to i była gotowa się z tym pogodzić. Podobnie jak ze zwolnieniem z Gwardii Palatyńskiej. Nie mogła się pogodzić tylko z jedną rzeczą. O której doktor Fiske najwyraźniej nie wiedział. - No już, już - łagodził doktor, widząc wyraz jej twarzy i błędnie go interpretując. - Wiem, że w tej chwili to wygląda na koniec świata. Ale za parę dni poczuje się pani lepiej. Słońce już wzeszło i może pani bezpiecznie jechać. Czeka na panią samochód. Do widzenia. Meeno. Odrętwiała wzięła wypowiedzenie, które podał jej doktor Fiske. Wyszła z gabinetu pielęgniarki, pokonała

pusty korytarz i stanęła, mrugając w porannym blasku słońca, na schodach kwatery głównej Gwardii Palatyńskiej, koło fontanny ze świętą Bernadettą klęczącą przed Madonną bez stóp. Ponieważ ledwie wstał dzień, dookoła nie było nikogo, nie licząc samochodu, który, jak powiedział doktor Fiske, czekał za arkadami na końcu dziedzińca. Meena gapiła się nań bolącymi oczami, z suchymi ustami. Co to powiedział Alaric w taksówce w drodze do muzeum, odpowiadając jej na pytanie, kiedy wybiera się na Antiguę? Ach, tak: „Nie wyjadę, dopóki będę tu miał niezałatwione sprawy". Alaric Wulf nie wsiadł na pokład prywatnego samolotu do Rzymu. Nie zrobiłby tego bez pożegnania. I nie zrobiłby tego, dopóki Lucien Antonescu żyje. Alaric miał w Nowym Jorku zbyt wiele niezałatwionych spraw, żeby tak po prostu wyjechać do Rzymu. Meena wiedziała, że doktor Fiske nie kłamał. Naprawdę wierzył w to, co mówił. A to oznaczało, że ktoś okłamał doktora Fiske. Kiedy tak stała na schodach Szkoły Świętej Bernadetty w blasku wczesnego poranka, niewyspana, wyczerpana emocjonalnie, nareszcie zaczęła do niej docierać beznadzieja jej sytuacji... i świadomość, że teraz jest w tym sama. Wszystko zależało od niej. Zrozumiała, że będzie musiała sama się z tym uporać. Ale nie miała nic przeciwko temu. Mogła to zrobić. Miała taką nadzieję. Przemknęła się obok czekającego samochodu - kierowca w środku był tak pochłonięty poranną gazetą, że nawet nie uniósł głowy - i poszła do domu.

Rozdział 25 Niedziela 19 września Jon patrzył gniewnie na trzech gości, którzy przyszli do Beanery i zajęli stolik pod płaskim telewizorem, wiszącym na ceglanej ścianie w kącie. Wydawało im się, że mogą wziąć najtańszą pozycję w menu - kawę po amerykańsku - a potem okupować godzinami cały stolik tylko dlatego, że mają nowe laptopy i gapią się w ich monitory. Nie zapłacili nawet za potwornie drogi dostęp do Wi-Fi. Widział, że mają karty do netu szerokopasmowego. Mogliby przynajmniej zamówić po babeczce. Nie rozumiał też, co ich tak fascynuje w telewizji. Nawet nie był włączony dźwięk. Telewizor ustawiony był na kanał z całodobowymi lokalnymi wiadomościami, przy czym upierał się właściciel kawiarni, czyli Kościół katolicki, a konkretnie parafia Świętej Klary (choć nie wszystkim było wiadomo, że to kościelna kawiarnia). Jon wolałby przełączyć na ESPN albo nawet informacje biznesowe, ale raz spróbował i ojciec Bernard -który akurat zajrzał przez witrynę, wracając do kościoła ze sklepu z używaną odzieżą po sąsiedzku - o mało nie dostał zawału. Nie warto było ryzykować. Jon potrzebował tej roboty, nawet jeśli dano mu ją z litości. Szczególnie teraz, jako że nie udało mu się pokazać Alaricowi Superkołkownicy. Jon nie wiedział, co się stało. Meena wróciła do domu z tej imprezy, na którą poszła z Alarikiem, o Bóg wie której - Jon podejrzewał, że już po wschodzie słońca. Kiedy zajrzał do jej pokoju przed wyjściem do pracy, zobaczył, że zasnęła. Padła do łóżka całkowicie ubrana.

I nigdzie nie było śladu po Alaricu. Dziwne. Może ta akcja z Lucienem Antonescu to był jakiś fałszywy alarm, czy co. A to oznaczało, że będzie musiał zrobić to sam. I nawet wiedział, jak: Użyje Superkołkownicy na jednego z wampirów siedzących przy stoliku przed telewizorem. Oczywiście wiedział, że to będzie ryzykowne, bo jeśli Superkołkownica nie zadziała - jeśli tylko przypali wampira, a nie przemieni go w pył - będzie miał na głowie ekstremalnie wściekłego demona... i jego dwóch kolegów. Mimo to Jon nie mógł pozbyć się z myśli wczorajszych słów Adama - że musi zrobić pierwszy krok, zrobić cokolwiek. Inaczej zawsze będzie miał te same głupie problemy: lekkie uzależnienie od gier komputerowych, brak pracy, wiszenie na siostrze, a nigdy problemy, jakie chciał mieć, czyli takie, jakie miał Adam: żonę, dziecko, hipotekę. To były normalne problemy faceta w jego wieku. Właściwe problemy. Jon zrobiłby wszystko dla takich problemów. Więc dzisiaj przyniósł pistolet do pracy. Teraz wystarczyło tylko znaleźć wampira do zastrzelenia. I oto trzy wampiry siedziały sobie przed nim. Problem rozwiązany. Oczywiście było możliwe, że ci faceci wcale nie są wampirami. Bo jak się tak zastanowić, to jakim cudem w ogóle przyszli do kawiarni i nie spaliło ich słońce w ten pogodny dzień? Nie wyglądali też szczególnie wampirowato w spodniach khaki i koszulkach polo z postawionymi kołnierzykami. On sam by tak wyglądał, gdyby nie opuściło go szczęście... ot, goście z posadami w branży inwestycyjnej, którzy dostali wolny ranek, kiedy ich żony siedziały z dzieciakami na spotkaniu Poczytaj mi mamo w małej księgarni przy tej samej ulicy. Kiedy tylko żony przyjdą tutaj, oni spakują

swoje laptopy do drogich wózków swoich dzieci i pójdą spacerkiem na Festyn Świętego Januarego, gdzie zjedzą sobie kawałek pizzy i cannoli, a potem wrócą taksówką do swoich apartamentowców z portierem w Tribeca, czy gdzie tam mieszkają. A co mu tam. Nie zostawili napiwku. Jeśli nie są wampirami, wiązka ultrafioletu nie zrobi im krzywdy. A jeśli są... puf! Uniósł pistolet. Jeden maty krok dla niego, wielki krok dla pogromców wampirów na całym świecie... - Dzień dobry, Jon. Po drugiej stronie lady stała Yalena, świeża i śliczna, jak zawsze. - Ehm... cz-cześć - wyjąkał, czerwieniąc się. Natychmiast opuścił Superkołkownicę. Nawet nie słyszał, jak drzwi się otwierają. Naprawdę tracił kontakt z rzeczywistością, skoro nie zauważył, że do kawiarni weszła najpiękniejsza dziewczyna na świecie. - Widzę, że też ci wetknęli poranną niedzielną zmianę - powiedziała Yalena, posyłając mu ten swój niesamowity uśmiech, który rozświetlił całe wnętrze jak słońce. - Wcisnęli - poprawił ją automatycznie Jon. Oczywiście nie przeszkadzało mu, że Yalena czasem myli słowa. To była jedna z jej najbardziej uroczych cech. Miał nadzieję, że nigdy nie nauczy się poprawnie mówić po angielsku. - Tak, rzeczywiście. Co u ciebie? Podać ci to, co zwykle? Cappuccino? - Tak, dzięki, byłoby świetnie. - Yalena dźwignęła gigantyczną torebkę na kontuar. - Rzeczywiście. Wcisnęli. Ciągle to zapominam. Miesza mi się wtykać i wciskać... Co ty tam masz? Suszarkę do włosów? Przynosisz takie coś do pracy? Jon pospiesznie upchnął Superkołkownicę do kieszeni fartucha.

- Nie, nie - powiedział. - To nic takiego. Mały wynalazek, nad którym pracuję. Dla, ehm, Gwardii Palatyńskiej. Ledwie te słowa wyszły z jego ust, pożałował ich. - Och. - Yalena rozpromieniła się. - Ty też u nich pracujesz? Jak twoja siostra? Jon żałował, że nie ugryzł się w język. Co go naszło? Teraz Yalena pomyśli, że jest zatrudniony w Gwardii Palatyńskiej, chociaż nie był. Przynajmniej dopóki nie zabije tych gości przy stoliku, którzy, jak stwierdził po zastanowieniu, z całą pewnością nie byli wampirami. Wampiry nie stawiałyby kołnierzyków. Wampiry w ogóle nie nosiłyby koszulek polo. A przynajmniej on nigdy nie widział wampira w polo. - No, tak na boku - mruknął. - To coś w rodzaju tajnego projektu. - Och, tajny projekt! - ucieszyła się Yalena. - To ekscytujące! - Zaczęła wyciągać portfel, ale Jon machnął ręką. - Daj spokój, nie wygłupiaj się - powiedział. - Przecież wiesz, że ja stawiam. A raczej szef. No wiesz. Ten u góry. -Zwrócił oczy do nieba. - Nie sądzę, żeby miał coś przeciwko. - Oj, Jonathan - rzuciła ze śmiechem. Uwielbiał, jak wymawiała jego imię. Nikt inny nie wymawiał go w taki sposób. Jakby było wyjątkowe. - Jesteś taki kochany. Kiedy wiosną było ze mną tak źle... no wiesz, kiedy miałam zły czas, tylko ty jeden umiałeś mnie rozśmieszyć. Nie wiem, co bym bez ciebie zrobiła przez te wszystkie miesiące. -Kiedy podał jej cappuccino, ich dłonie się spotkały i Yalena przedłużyła ten dotyk. - Tak się cieszę, że cię poznałam. - Och - rzucił; jego serce zabiło szybciej. To jest to, pomyślał. To, o czym mówił Adam... jego szansa, żeby zrobić pierwszy krok. Może jednak nie potrzebował Super kółko wnicy. Yalena powiedziała, że nie wie, co by zrobiła bez niego. Uważała, że jest kochany. Rozśmieszał ją. Cieszyła się, że go zna!

A jej dłoń wciąż dotykała jego dłoni, kiedy oboje trzymali kubek. Miał wrażenie, że serce eksploduje mu w piersi z radości... i z nerwów. Zrób to, powiedział sobie w duchu. - Ja czuję to samo, Yaleno - powiedział. - Wiesz co, pomyślałem sobie, że może po pracy moglibyśmy razem wyskoczyć na festyn, może coś zjeść... - Koleś. Różowy Kołnierzyk wstał i podszedł do lady. - Możesz włączyć dźwięk? - Wskazał telewizor. Jon nigdy w życiu nie miał takiej ochoty zamordować kogoś. Szczególnie że Yalena wzięła swoją kawę i postawiła na blacie, przerywając kontakt między nimi. - Niestety nie - powiedział. - Dlatego są włączone napisy. Dźwięk przeszkadza klientom, którzy przychodzą tutaj spędzić spokojną przerwę w pracy. Różowy Kołnierzyk rozejrzał się po kawiarni. - Jacy klienci? My jesteśmy jedyni. I chcemy tego posłuchać. To ważne informacje. - Odwrócił się do kolegów. - Mam rację? Jeden z jego kumpli - jego polo miała kolor limonkowy - uniósł wzrok od monitora laptopa. - Lej na niego, stary. Znalazłem przekaz na żywo na stronie wiadomości. - Ha. Wsadź sobie swój telewizor, barmanie - powiedział Różowy Kołnierzyk i włączył dźwięk w laptopie. Jon ze swojego miejsca słyszał tylko ciche brzęczenie. Co za dupki. Jon nie mógł myśleć o niczym innym. Owszem, wampiry gryzły cię w szyję i wysysały ci krew. Ale przynajmniej nie upokarzały cię w taki sposób na oczach dziewczyny, którą kochasz. Po prostu cię zabijały. - Okej, Jon - mówiła Yalena. - To ja już...

- Hej, kochani. Nagle przy barze obok Yaleny pojawiła się jego siostra, Meena, w ciemnych okularach, prastarym T-shircie i jeszcze starszych dżinsach, z bluzą z kapturem przewiązaną w pasie. Na szyi miała jakiś dziwny naszyjnik, którego Jon nie widział nigdy wcześniej, ale większa część chowała się pod koszulką, więc nie widział, co to jest. Nie miał też pojęcia, czy była świadkiem ten niemiłej scenki między nim i trzema klientami, a jeśli była, to czy w ogóle to zarejestrowała. Bo Yalena chyba nie zauważyła; odwróciła się teraz do Meeny i uściskała ją, zachwycona. - Och, cześć, Meena! - wykrzyknęła. - Strasznie dawno cię nie widziałam! Co u ciebie? - Cześć - powiedziała Meena, odwzajemniając uścisk. -Jak się miewasz? Wyglądasz świetnie, jak zwykle. - Oj, dziękuję - odparła Yalena. - Ty też. Yalena mówiła to chyba tylko dlatego, że chciała być miła, bo Meena nie wyglądała świetnie. Wyglądała, jakby przed chwilą wypełzła z łóżka, włożyła na siebie pierwsze ciuchy, jakie jej wpadły w rękę, i przyszła tutaj. Możliwe, że nawet nie wzięła prysznica, ale Jon nie miał pewności. Miała ze sobą psa. Nie powinien wpuszczać tu ludzi z psami. Na drzwiach był zakaz wprowadzania zwierząt. Czy wszyscy, którzy tu dzisiaj przychodzili, zamierzali bezczelnie łamać zasady? - No nie, nie wyglądam świetnie, Yaleno - odrzekła Meena ze śmiechem. - Dzięki, że jesteś taka miła. Miałam fatalną noc. A skoro o tym mowa, Jon, to czy mogłabym porozmawiać z tobą na osobności? I mogę dostać dużą białą kawę i taką wielką babeczkę z jagodami? Jon miał ochotę powiedzieć, że babeczki się skończyły, żeby Meena sobie poszła i jeszcze na parę minut zostawiła go z Yaleną, ale niestety, babeczka leżała tuż przed jej nosem w szklanej ladzie.

A był praktycznie pewien, że Yalena, która była świadkiem upokarzającej sceny z Kołnierzykowym Trio, już nigdy nie da mu szansy. A na dodatek Meena powiedziała, że chce z nim porozmawiać. Na osobności. Cudownie. Teraz Yalena sobie pójdzie. Nigdy nie było fajnie mieć za siostrę Pannę Śmierć, ale myślał, że się do tego przyzwyczaił i zawsze traktował to z pogodą. Do dziś. - Jasne - powiedział i schylił się, żeby wyjąć babeczkę i przygotować kawę dla Meeny. - Ja i tak muszę już otwierać sklep - stwierdziła Yalena, uśmiechając się do nich. - Więc na razie. Jeszcze raz wielkie dzięki, Jonathan. I bardzo chętnie pójdę z tobą wieczorem na festyn. Wpadnę tu do ciebie, kiedy skończę pracować. Pa pa! Jon, z kubkiem Meeny w dłoni, odmruknął: „Pa". - Był jak ogłuszony. Nie mógł uwierzyć we własne szczęście. Tak. To nie do wiary, ale powiedziała tak. Wszystko będzie dobrze. Wszystko będzie doskonale. Patrzył oszołomiony, jak Yalena mija stolik, przy którym siedzi Kołnierzykowe Trio, i znika za drzwiami. To się działo. Zrobił pierwszy krok. I ona się zgodziła! Przy stoliku przed telewizorem trzej goście w koszulkach polo zaczęli chichotać, kiedy tylko Yalena wyszła z kawiarni. Jon nie zamierzał pozwolić, żeby zepsuli mu nastrój. - Jon - powiedziała Meena. - Posłuchaj. Wiem, że jesteś dobry w komputerach. Zastanawiałam się, czy mógłbyś... Chichotanie za jej plecami nie milkło. - Przepraszam - powiedział Jon, podnosząc głos. Huknął kawą Meeny o blat. Nie wychlapała się, bo założył wieczko.

- Jon - rzuciła ostrzegawczo Meena, oglądając się szybko na trzech palantów. Podsunęła okulary do góry i Jon zobaczył, że chociaż umalowała oczy, wciąż były podpuchnięte i zaczerwienione. I nie sądził, żeby były takie z braku snu. - Odpuść. Mamy teraz na głowie ważniejsze sprawy... - Nie - powiedział do niej. - Wiesz co, Meena? Odpuszczałem już za długo. Mam dość odpuszczania. - Do trzech kretynów zawołał: - Hej, panowie. Co was tak bawi? - Ty - odparł Różowy Kołnierzyk z drwiącym uśmieszkiem. - Naprawdę? - Jon czuł Superkołkownicę w kieszeni fartucha. Jej ciężar, i fakt, że Yalena zgodziła się z nim umówić, dodawał mu pewności siebie. - A to czemu? - Jon - powtórzyła Meena. - Serio. Stało się coś złego. Bardzo złego. Nie mamy czasu na... - Myślisz - powiedział Różowy Kołnierzyk - że masz szanse u takiej laski? - Ruchem głowy wskazał drzwi. Miał na myśli Yalenę. Limonkowy Kołnierzyk zrobił zadumaną minę. - Może i ma - zadrwił. - Jeśli dostanie dzisiaj więcej napiwków, niż my mu daliśmy. To wywołało u jego kolegów tak potężny wybuch śmiechu, że musieli chwycić się stolika, żeby się nie poprzewracać. Jon spojrzał osłupiały na Meenę. - Słyszałaś, co on powiedział? - spytał. - Tak - odparła. Jej spojrzenie padło na płaski ekran nad głową tych facetów. - Możesz zrobić głośniej? - Oni właśnie zasugerowali, że Yalena umówi się ze mną, tylko jeśli jej zapłacę - wyjaśnił Jon, przekonany, że go nie zrozumiała. - Myślą, że Yalena jest prostytutką.

- Jon - rzuciła Meena, wciąż wlepiając oczy w ekran telewizora. - Mówię serio. Nie masz pojęcia, co się dzieje. Włącz dźwięk. - Za chwilkę - odparł Jon. - Najpierw muszę coś załatwić. Wyjął z kieszeni fartucha Superkołkownicę, wyszedł zza kontuaru, podszedł do stolika przy którym siedziało trzech dupków i spytał: - Co ty powiedziałeś o mojej dziewczynie? - Ehm. - Różowy Kołnierzyk oderwał wzrok od komputera. - Czy to jest suszarka do włosów? - To nie jest suszarka - odparł Jon. - Przywitaj się z Superkołkownicą. I poczuj, jak pali. Pociągnął za spust. Niebieska dioda, w którą wyposażył urządzenie - bo czuł, że jego demonstracja przed Adamem nie była odpowiednio imponująca - włączyła się i rzuciła solidną, jasną plamę światła na pierś Różowego Kołnierzyka. Ale Różowemu Kołnierzykowi nic się nie stało, nie licząc zirytowanej miny, która pojawiła się na jego twarzy. - Koleś - powiedział. - Przestań zawracać gitarę i dolej mi kawy, okej? - Podstawił mu kubek. - A co do twojej dziewczyny, mówię serio. Lepiej, żebyś jej dzisiaj nie zabierał na festyn. Po mieście grasuje jakiś seryjny morderca i wykańcza turystów. Dziewczynę z takim akcentem lepiej trzymać w domu, dopóki nie złapią sprawcy. Chociaż pewnie wyświadczyłby ci przysługę... ona i tak leci na ciebie tylko dlatego, że chce zieloną kartę. To wywołało kolejny wybuch śmiechu u jego kolegów. Jon opuścił Superkołkownicę i kopniakiem przewrócił stolik.

Rozdział 26 Meena zamknęła na klucz drzwi kawiarni i przekręciła tabliczkę „Zapraszamy" na „Zamknięte". To chyba nie byłby najlepszy pomysł, żeby jej brat obsługiwał gości w takim stanie. Ledwie zdołała przekonać mężczyzn, którym wywrócił stolik, żeby nie wzywali policji. Musiała im powiedzieć, że Jona nękają efekty uboczne po lekach na alergię. Jeden z mężczyzn, którego laptop ucierpiał najbardziej - było tylko małe wgniecenie, ciągle pracował jak należy - groził, że skontaktuje się z menadżerem. Meena niemal żałowała, że naprawdę nie są wampirami. Cała sprawa byłaby o wiele prostsza, gdyby mogła ich zwyczajnie zadźgać. Ale nie byli, niestety. - Zwolnili cię - powiedział Jon z kanapy, na którą klapnął z kawą nalaną przez Meenę. - Owszem. - Meena usiadła przy stoliku, zdjęła wieczko ze swojej kawy i wpiła łyk. Oczywiście teraz kawa była już letnia. Ale miała to gdzieś. Jack Bauer zajął pozycję pod jej krzesłem i spoglądał w górę z nadzieją, czekając na ewentualne okruszki babeczki, choć Meena dała mu śniadanie jeszcze w domu. - I przenieśli Alarica - dodał Jon. - Do Rzymu. - Tak mi powiedzieli. - Kęsy babeczki osiadały jej w żołądku jak kamienie. Ale przynajmniej było to jedzenie. Potrzebowała jedzenia. Potrzebowała normalności. Choć przewidywała, że nie będzie jej to dane w najbliższym czasie.

- Nic nie rozumiem. Przecież wy jesteście ci dobrzy -powiedział Jon. - Szczerze mówiąc, już nie wiem, kto jest dobry. -Meena sięgnęła do tylnej kieszeni dżinsów, wyjęła zmięte wypowiedzenie i rzuciła je Jonowi na kolana. - Zaraz - zauważył Jon, kiedy już rozłożył kartkę i przeczytał zawartość. - Tu jest napisane, że to ostateczne ostrzeżenie, że jeśli nie poprawisz natychmiast i trwale swojego stosunku do obowiązków, umowa z tobą zostanie rozwiązana. Ale nie było pierwszego ostrzeżenia. A mówisz, że i tak cię zwolnili. - Wiem. - Oczy ją piekły, kiedy patrzyła za okno na wszystkich tych szczęśliwych, beztroskich ludzi, zmierzających na uliczny festyn. Była ciekawa, ile osób czuje się tak jak ona... jakby ich życie się skończyło i chodzą po świecie jak zombie. Raczej nikt, o ile mogła stwierdzić. Wszyscy się uśmiechali, cieszyli się na czekającą ich zabawę. Było jasne, że niewiele z tych osób widziało materiał Genevieve Fox o nagłym wzroście liczby zaginięć w mieście... i to samych turystów. A jednak, mówiła Genevieve, z jakiegoś powodu nie zawiadomiono mediów o tych wszytkich ludziach. Czyżby burmistrz nie chciał ostrzegać przed groźnym seryjnym mordercą w chwili, kiedy miasto miało maksymalne wpływy z turystyki? Biuro burmistrza wydało już oświadczenie, w którym zapewniało, że nie ma żadnych powodów do niepokoju. Nie było żadnych zmian w procedurach przekazywania raportów o zaginionych osobach do mediów... władze martwiły się tylko, że z powodu zwiększonej liczby takich doniesień ludność może się z czasem „uniewrażliwić". Biuro burmistrza i policja wiedziały o wszystkich przypadkach wymienionych przez Genevieve i pracowały nad nimi.

To oświadczenie jednak nie do końca współgrało z wywiadami, które kolegom Genevieve udało się przeprowadzić z rodzinami zaginionych. I choć nigdzie nie padło nazwisko Alarica, Genevieve twierdziła, że „informator blisko współpracujący z Nowojorskim Departamentem Policji" ma poważne wątpliwości, czy sprawa jest traktowana przez kogokolwiek z należytą uwagą. - Ale jak ma to pomóc dziesięcioletniej Kayleigh Anderson - pytała Genevieve, patrząc w ekran - która chciałaby wiedzieć, dlaczego jej dziewiętnastoletni brat Jeff nie wrócił do domu w Fairfield w Connecticut, choć wybrał się tylko z przyjaciółmi na rajd po manhattańskich klubach w zeszłą sobotę? - Proszę - zaszlochała Kayleigh do kamery, ściskając zdjęcie młodego człowieka w gotyckich ciuchach. - Niech ktoś znajdzie mojego brata. - Jezu Chryste, Meena - powiedział Jon, ściszając dźwięk w telewizorze. - Co się właściwie dzieje? - Nie wiem - przyznała. Podniosła torebkę na kolana. - Właśnie dlatego potrzebuję twojej pomocy. Wiem, że świetnie radzisz sobie z komputerami. - Z obszernej torebki, w której i tak nosiła już portfel, lakier do włosów, żel antybakteryjny i całą masę kosmetyków, notesów, długopisów, kołków i fiolek z wodą święconą, wyciągnęła laptop Jona. - Chcę, żebyś włamał się do serwera Gwardii Palatyńskiej i znalazł Alarica. - Co? - wykrzyknął osłupiały Jon. - Przecież powiedziałaś, że przenieśli go do Rzymu! - Ktoś chce, żebym w to wierzyła - odparła Meena. -I już wiem, jak będą próbowali to usprawiedliwić. Genevieve Fox mówiła w wiadomościach o tych wszystkich zaginionych ludziach. A ja widziałam wczoraj, jak Alaric z nią rozmawiał. To jest jego teoria, że coś zjada tych wszystkich turystów i ktoś to tuszuje...

Meena z trudem wydobywała z siebie słowa. Wczoraj podejrzewała, że Alaric podrywał Genevieve Fox i vice versa. Teraz, kiedy zobaczyła materiał w wiadomościach -i był to główny temat na wszystkich kanałach informacyjnych; kazała Jonowi sprawdzić - wiedziała, o czym naprawdę rozmawiali. Dotknęła naszyjnika, który dał jej Alaric, i którego, zgodnie z jego zaleceniem, nie zdjęła nawet pod prysznicem. Podejrzewała, że Alaric, gdziekolwiek teraz był, żałował, że jej go dał. Ona by żałowała na jego miejscu. Była idiotką. - Czekaj - powiedział Jon. - Dlaczego uważasz, że nie pojechał naprawdę do Rzymu? Spojrzała na niego z pogardą. - Jasne, Jon - rzuciła. - Alaric po prostu pojechał do Rzymu. Nie żegnając się z nami. Kiedy ciągle nie odnaleziono Abrahama. Kiedy jakiś psychopatyczny morderca grasuje po mieście i zabija turystów. Kiedy Lucien wymknął się z pułapki. To naprawdę w stylu Alarica Wulfa. Jon kiwnął głową. - Okej. Tak, masz rację. Alaric nie pojechał do Rzymu. Ale Meena, z całym moim talentem, a jestem bardzo utalentowany, nie dam rady włamać się do serwera tajnej watykańskiej organizacji ścigającej demony i... co mam właściwie zrobić? - Wszyscy mamy telefony z nadajnikami GPS - wyjaśniła Meena, unosząc swój. - Dzwoniłam na jego komórkę kilkadziesiąt razy, ale włącza się poczta głosowa. Zostawiam wiadomości, ale nie oddzwonił. Zablokowali mi wszystkie hasła, więc nie mogę się zalogować do systemu, a kiedy dzwonię do kogokolwiek z kwatery głównej, czy tu, czy w Rzymie, nie mogę się połączyć. Myślę, że mnie

blokują. Jon, ja wiem, że Alaric nie wyjechał z miasta. Jest tu gdzieś i ma kłopoty. Musisz się dowiedzieć, gdzie naprawdę jest, żebyśmy mogli go uratować. - Podsunęła mu laptop na stoliku. Musisz mi pomóc. - A, jasne - odparł Jon z drwiną w głosie. - Żaden problem. Już się za to biorę. - Przechylił się nad stolikiem, wziął jej komórkę zamiast laptopa, i obejrzał uważnie. -Meena, to jest drogi sprzęt. Skoro zadali sobie tyle trudu, żeby zablokować ci hasła i nie dopuścić cię do systemu komputerowego, to dlaczego pozwolili ci zatrzymać ten telefon? - Czy to nie oczywiste? - spytała, wzruszając ramionami. - Używają go, żeby mnie śledzić. - Ciebie? - Pokręcił głową. - Ale po co? Niby dokąd miałabyś pójść według nich? - Nie jest ważne, dokąd ja pójdę - odparła - tylko kto, według nich, przyjdzie do mnie. Jon popatrzył na nią. - O Boże. Wykorzystują cię, żeby znaleźć Luciena. Ich naprawdę nie obchodzi, co się z tobą stanie. - Nie - przyznała, wyjmując telefon z jego dłoni i wpuszczając go do kubka z kawą. - Pomożesz mi, czy nie? Jon miał oczy jak spodki. - Ale Meena... czy ty zdajesz sobie sprawę, co mówisz? I z kim zadzierasz? - Masz lepszy pomysł? - spytała. - Hm - powiedział Jon - uciekać? - Wziął swój laptop i wstał z kanapy. - Wypożyczmy samochód i wynośmy się stąd. Jeśli wyjedziemy teraz i nie będziemy przestrzegać ograniczeń prędkości, przed nocą będziemy w Georgii. - Jon - westchnęła Meena. - Jestem pewna, że i Lucien, i Gwardia Palatyńska znajdą nas w Georgii. A poza tym co z Alarikiem?

- Ach. - Jon oklapł. - No tak. Oboje podskoczyli, gdy ktoś zapukał nagle głośno w przeszklone drzwi Beanery. Jack Bauer, który pogodził się już, że z babeczki Meeny nie spadną żadne okruchy, zerwał się spod krzesła i zaczął szczekać. - Jezu! - krzyknął przestraszony Jon. Okazało się, że to tylko trzej goście z postawionymi kołnierzykami, którym przewróci! stolik. Meena uspokoiła się... dopóki nie zobaczyła, że są w towarzystwie policjantów. Jeden z mundurowych wskazał gałkę drzwi i krzyknął: - Otwierać! Już. Meena spojrzała na policjantów, potem na brata. - Jest tu jakieś tylne wyjście? - spytała. - Ehm, tak - odparł. - Ale prowadzi tylko do zaułka, w którym wszystkie sklepy gromadzą śmieci aż do dnia przyjazdu śmieciarki. Dość obrzydliwe miejsce. - A da się do niego wejść z ulicy? - spytała. - Nie. Tylko tędy. Zaraz... czy ty naprawdę sugerujesz to, co myślę? Przecież nie możemy tak po prostu... - Możesz tu sobie zostać, jeśli chcesz - powiedziała, biorąc torebkę i smycz Jacka Bauera. - Ja idę szukać Alarica. Rozdział 27 Biorąc pod uwagę, w jakim kierunku zmierzało ostatnio jej życie, Meena nie powinna była się zdziwić, że gdy tylko wyszła tylnymi drzwiami z Beanery, została zaatakowana przez wampira.

To prawda, był biały dzień. Ale o tej porze do zaułka nie zaglądało słońce, bo z obu stron ocieniały go wysokie budynki. Odwróciła się tylko na sekundę, żeby popatrzeć, jak jej brat zamyka za sobą drzwi na klucz. Minęło mniej niż dwanaście godzin, od kiedy została zwolniona przez Gwardię, a już zapomniała o zasadzie numer jeden: nigdy nie odwracaj się plecami. Życie uratował jej Jack Bauer. Zaczął warczeć i szarpać się na smyczy. Kiedy Meena odwróciła się, żeby sprawdzić, co się dzieje z psem, zauważyła kątem oka błyskawiczny ruch. Wydało jej się, że coś mignęło za pojemnikiem na śmieci stojącym kilka kroków dalej. Nie potrafiła potem stwierdzić, co kazało jej się schylić... jej dar czy zwykły instynkt. Ale schyliła się, ostrzegając Jona krzykiem. I tym sposobem Brianna Delmonico - która skoczyła na nią z rozdziawionymi ustami - grzmotnęła o tylne drzwi Beanery, nie trafiając w Meenę, swój główny cel, ale za to niemal miażdżąc Jona ciężarem rozpędzonego ciała. - Jezu Chryste - krzyknął Jon, upuszczając klucze. Brianna nie wyglądała, jakby ostatnie czterdzieści osiem godzin przesiedziała na spotkaniu Poczytaj mi mamo w lokalnej księgarni. Miała na sobie welurowy dresik, który może kiedyś byt różowy, ale teraz poplamiony był - przynajmniej z przodu jasnoczerwoną krwią. I chyba nie byta to jej krew. Brianna oderwała głowę od drzwi i błyskawicznie obróciła ją ku Meenie, całkowicie ignorując Jona. Zasyczała, odsłaniając zakrwawione kły. Najwyraźniej używanie nitki dentystycznej nie było już priorytetem w rodzinie Delmonico. - Wynoś się stąd - krzyknęła do brata Meena, przypadając do bruku. - Uciekaj!

Jon nie wahał się. Przecisnął się obok Brianny i skoczył w zaułek, szamocząc się z czymś w kieszeni fartucha. - O Boże - usłyszała go Meena kilka sekund później. 0 Boże... chyba zwymiotuję. Meena nie miała czasu zajmować się problemami Jona. Była zajęta Brianną, która znów się na nią rzuciła. I tym razem Meena nie mogła się schylić, bo kucała już na ziemi. Nie miała dokąd uciec. Stęknęła, kiedy ciało większej kobiety uderzyło w nią, swoim impetem zapierając jej dech. Wampiry były silne z natury, ale Brianna za życia musiała spędzać dużo czasu na siłowni, bo choć przed niecałym rokiem urodziła dziecko, jej mięśnie były twarde jak stal. Meena pożałowała tych wszystkich wieczorów, kiedy wolała bibliotekę Gwardii Palatyńskiej od siłowni. Na szczęście Jack Bauer, który nie miał zamiaru uchylać się przed tą bitwą, rzucił się na Briannę Delmonico i wściekle zaatakował jej kostki nad sportowymi butami. Brianna wydała gardłowe, bolesne stęknięcie. Ale nawet ostre ząbki Jacka Bauera zatopione w jej ciele nie powstrzymały jej przed próbami zatopienia własnych kłów w ciele Meeny. - Jon - krzyknęła Meena, ściskając za gardło kobietę, z którą dzieliła chłopaka. - Mógłbyś mi trochę pomóc. - Czekaj - usłyszała jego słowa. Po których nastąpił wymiotny odgłos. Czy on naprawdę rzygał? Nagle, kiedy dwucentymetrowe siekacze miały już zagłębić się w te same dziurki, które na szyi Meeny zrobił mąż Brianny, wampirzyca odwróciła twarz z wyrazem głębokiego obrzydzenia. Dopiero widząc, na co patrzy Brianna, Meena zrozumiała, co było przyczyną: krzyżyk Ałarica. Przez chwilę leżały nieruchomo - Meena oddychając ciężko, Brianna... cóż, Brianna nie oddychała, syczała tylko, wściekła i pełna obrzydzenia.

Tyle czasu wystarczyło Jonowi, by dojść do siebie -cokolwiek mu było - chwycić Briannę za jasne włosy, oderwać ją od Meeny i przewrócić na plecy. Zanim wampirzyca zorientowała się, co jest grane, Jon stał nad nią, z jedną nogą na jej piersi i z Superkołkownicą wycelowaną w jej twarz. Meena leżała nieruchomo na bruku, chwytając potężne hausty powietrza, wdzięczna, że ktoś wreszcie uwolnił ją od ciężaru Brianny. Spojrzała w wąski pasek błękitnego nieba, widoczny między wysokimi budynkami, po którym płynęło kilka białych, puchatych chmurek. Chmurki wyglądały dokładnie jak te, które widziała na niebie za oknem zamku ze swojego snu o Lucienie i jego matce. Były tak spokojne, tak kojące. Miała ochotę leżeć tu w nieskończoność, podziwiając widok. Nagle Jack Bauer przytruchtał do niej, liznął ją w policzek i wrócił do Brianny, żeby jeszcze trochę na nią powarczeć. - No dobra - mówił Jon do wampirzycy. - Widziałem, co zrobiłaś z tamtym gościem. Jeśli myślisz, że pozwolę ci zrobić coś takiego mojej siostrze... Brianna poderwała się, klapiąc szczękami. Jon przycisnął spust suszarki. Na głowie Brianny pojawiła się kropka niebieskiego światła. Wampirzyca natychmiast zaczęła wrzeszczeć z bólu i padła z powrotem na ziemię, wijąc się i ściskając głowę. Z jej przypalonych włosów uniosła się smużka dymu. - Jon! - krzyknęła zdumiona Meena, siadając. - Jasna cholera - rzucił Jon z osłupieniem, patrząc na Superkołkownicę. - To działa. To naprawdę działa. - Jon! - krzyknęła Meena jeszcze raz, tym razem dlatego, że Brianna znów poderwała się z ziemi. Ale tym razem celowała zębami w dłoń trzymającą Superkołkownicę. Jon znowu przycisnął spust, trafiając Briannę niebieskim światełkiem w pierś. Kobieta zaczęła się wić i cofać

jak krab, aż oparta się plecami o ścianę przeciwległego budynku. Nie miała pojęcia, co ją trafiło. - Jon - powtórzyła Meena, zbierając się z ziemi. - Co to jest? - Pistolet na promienie UV - odparł. - Ja go wynalazłem. No, powiedzmy wprowadziłem poprawki do pistoletu podobnego projektu, którego policja używa przy badaniu miejsca zbrodni... Widząc, że Jon się rozproszył, Brianna spróbowała się wymknąć. Ale Jon był od niej szybszy. Wycelował niebieskim światełkiem w jej gardło, aż pisnęła i z powrotem cofnęła się pod ścianę, rozglądając się gorączkowo za jakąś drogą ucieczki. Nie było żadnej. Była w pułapce. - Jak widzisz - ciągnął Jon, zwracając się do Meeny -jest dosyć skuteczny. Meena była pod wrażeniem. - Spytaj ją, skąd się wzięła ta krew na jej dresie. Meena cały czas czuła, że Alaricowi, Abrahamowi i Carolinie nic nie jest... ale widok takiej ilości krwi wytrącał ją z równowagi. Była pewna, że ta kobieta zrobiła krzywdę komuś z jej znajomych. Czuła to. - Jeśli skrzywdziłaś kogoś z moich przyjaciół - rzuciła do Brianny, choć ściskały jej się wnętrzności to powiem bratu, żeby cię podpalił tym czymś. Brianna wbiła w nią jadowite spojrzenie. - Zawsze cię nienawidziłam - powiedziała. - Ucieszyłam się, kiedy mnie posłali, żebym cię zabiła. - Rozwal ją - rzuciła Meena do Jona. - Byle szybko. Nie mamy za wiele czasu. Tamci gliniarze wyglądali na rozzłoszczonych. - Wiem, skąd wzięła się przynajmniej część tej krwi -odparł Jon. - Zajrzyj za tamten pojemnik. Meena z wahaniem podeszła do śmietnika, zajrzała zań...

...i natychmiast zrozumiała, dlaczego Jon wcześniej wymiotował. Znaleźli jednego z zaginionych turystów Alarica. A przynajmniej to, co z niego zostało. Brakowało mu sporego kawałka szyi. Teraz było jasne, skąd wzięła się krew na dresie Brianny. Sądząc z zaskoczonej twarzy mężczyzny, śmierć dopadła go nagle... i zdaniem Meeny powinien być za to wdzięczny. Pamiętała ugryzienie Davida; nawet nie wiedziała, że została ugryziona, dopóki Lucien nie pokazał jej, że krwawi. W ich kłach musiała być jakaś substancja znieczulająca. Meena zastanawiała się, czy ten człowiek wracał właśnie z obchodu stoisk z jedzeniem na Festynie Świętego Januarego. Pewnie chciał tylko zwiedzić okolicę i trochę przetrawić posiłek - ostatni, jak się okazało - kiedy zaatakowała go Brianna. Meenie zrobiło się niedobrze. - Co z ciebie za wampir? - wypytywał Jon Briannę, wciąż grożąc jej Superkołkownicą. - Powinnaś pić krew, a nie wygryzać w ludziach wielkie dziury. Coś ci się pomyliło. Meena odwróciła się od ciała. Coś zaczęło jej świtać. Wampir, który pożera ludzkie mięso... gdzie ona to już słyszała? - Kto cię przysłał? - wypytywał Jon. - Kto cię przemienił? Brianna tylko warczała na niego, niemal równie wściekle jak Jack Bauer na nią. Ale była zapędzona w kozi róg i nie mogła uciec. - Czekaj - powiedziała Meena, klękając koło brata. -Ja spróbuję. Jon opiekuńczo zagrodził jej drogę ręką. - Nie za blisko - rzucił ostrzegawczo, lekko unosząc Superkołkownicę.

- W porządku. - Meena spojrzała Briannie prosto w oczy. - Brianna, przykro mi, że cię to spotkało. To wszystko moja wina. Wiem. I strasznie, strasznie cię przepraszam. Jon spojrzał na nią, jakby jej odbiło. - Przepraszasz? - krzyknął zdziwiony. - Za co? Jej mąż próbował cię zabić. I ona też. Dopiero co zabiła tego gościa! - Wiem - odparła Meena. - Ale to wszystko by się nie stało, gdyby nie ja. A poza tym... - Jezu Chryste - przerwał jej Jon. - Nie ty to wszystko zaczęłaś. A zresztą, ona ci ukradła chłopaka, pamiętasz? Meena spojrzała na niego gniewnie. - Nie ukradła go. Sam odszedł. I dasz mi skończyć, z łaski swojej? To, że została przemieniona w wampira, nie oznacza jeszcze, że straciła całe człowieczeństwo. Mogło w niej zostać coś z dawnej Brianny i próbuje się przebić na zewnątrz. Myślę, że to chciał mi powiedzieć mój sen o Lucienie. Spojrzała na Briannę. - W jej przypadku to też może być prawda. Brianna spojrzała jej prosto w oczy, obnażyła kły i za-syczała. - No właśnie - powiedział Jon. - Nigdy nie widziałem, żeby Lucien tak robił. Może tylko ten jeden raz, kiedy próbował nas wszystkich spalić. - Wycelował Superkołkownicę w głowę Brianny. - Gadaj, kto cię przemienił, bo przysięgam, że wypalę ci w czaszce dziurę wielkości ćwierćdolarówki... Ale zanim zdążył spełnić swoją groźbę, tylne drzwi sklepu z używaną odzieżą otworzyły się z hukiem i w zaułku pojawiała się Yalena. - Jon? - zawołała, rozglądając się. - Jon, jesteś tu? Jacyś policjanci chcą... W tej chwili kilka rzeczy stało się jednocześnie.

Yalena zauważyła trupa za śmietnikiem i wrzasnęła. Jon zauważył Yalenę i tak go to rozproszyło, że rozluźnił chwyt na Superkołkownicy. A Brianna zauważyła, że rozluźnił nieco chwyt. Skoczyła na niego i zatopiła kły w jego barku. Rozdział 28 Alarica Wulfa nie było w Rzymie. Nie za bardzo wiedział, gdzie jest, kiedy odzyskał przytomność i uniósł głowę. Ale powoli rozpoznał otoczenie. Był już kiedyś w tym pomieszczeniu, chociaż tylko raz, kiedy po raz pierwszy oglądali budynek. Nie rozumiał tylko, dlaczego teraz jest właśnie tutaj... i dlaczego zwisa za nadgarstki, uwiązany do grubej rury pod sufitem. Nie potrafił też określić, jak długo już tu jest, jako że zabrali mu wszystkie rzeczy: zegarek, komórkę, pas, miecz, buty, skarpetki i z jakiegoś powodu nawet koszulę; zapewne bali się, że mógłby wykorzystać to wszystko do ucieczki bądź też jako śmiercionośną broń. Alaric uznał, że to interesujące, bo jego gołe stopy, i oczywiście gołe ręce, gdyby tylko zdołał je uwolnić, były wystarczająco śmiercionośną bronią. Ktoś najwyraźniej się go bał. I ten ktoś miał rację. Alaric nie wiedział, dlaczego został uderzony w głowę, a potem powieszony w kotłowni Szkoły Świętej Bernadetty. Domyślał się, że nikt w Gwardii nie byt szczególnie zadowolony z jego rozmowy z Genevieve Fox o zaginionych turystach.

Ale spodziewał się co najwyżej pisemnej nagany. Może okresu próbnego. To była chyba lekka przesada. Ostatnie, co pamiętał, to jak wyciągano go z furgonetki, która przywiozła go z Metropolitan. Był mocno wzburzony obrotem wydarzeń w muzeum, i chyba miał do tego prawo - przynajmniej we własnym mniemaniu. Skąd w ogóle wziął się ten oddział umundurowanych idiotów pod dowództwem Henrique Mauricia? I dlaczego, u diabła, próbowali schwytać Luciena An-tonescu w sieć akurat w chwili, kiedy on już miał uciąć mu głowę? Cała ta akcja była toporna i źle przeprowadzona. I Alaric miał szczery zamiar powiedzieć to każdemu, kto by zechciał słuchać... choć jego priorytetem było powiedzenie im o telefonie od Abrahama. Musieli się dowiedzieć, że ekipa żyje i jest w niebezpieczeństwie. Ktoś powinien się skontaktować z Johanną i sprawdzić, jak jej idzie namierzanie przez satelitę, a potem wysłać ludzi na rekonesans w miejsce, gdzie byli Holtzman i reszta... Ledwie te słowa wyszły z jego ust, dostał cios w tył głowy. Potem była już tylko ciemność. I obudził się w tym godnym pożałowania stanie. Najwidoczniej trafił w czuły punkt. Ktoś - i chyba się domyślał, kto - nie chciał, by Alaric mówił o telefonie od Holtzmana. Najwyraźniej nie powinien był odebrać tego telefonu i to przez to był w tej chwili w tym miejscu. Interesujące. Ale też irytujące. Bo jak mógł pomóc Holtzmanowi, skoro znalazł się w takim położeniu? Grawitacja już dawno odciągnęła krew z jego dłoni i ramion, i stracił w nich czucie. Był spragniony, a głowa bolała go od uderzenia, które go ogłuszyło. Bywał już związany w ten sposób, oczywiście, ale nigdy przez własnego pracodawcę... a wiedział, że to jego pracodawca, bo więzy na jego nadgarstkach były to miękkie,

skórzane pasy, jakich Gwardia używała na krnąbrnych osobników, którzy nie chcieli zdradzić miejsca pobytu swoich wampirycznych kochanków. Nie zostawiały śladów na skórze, nawet gdy więzień się szamotał, ale były niezwykle mocne i nie sposób było się z nich uwolnić... .. .chyba że ktoś używał ich tak często jak Alaric i znał ich słabe punkty. Musiał się stąd wydostać jak najszybciej. Martwiła go nie tylko sytuacja Holtzmana i reszty ekipy w New Jersey. Martwił się też o Meenę. Słyszał, w jaki sposób Caliente rozmawiał z nią przed muzeum. Jeśli jego powiesili za ręce w kotłowni - i to tylko dlatego, że mu nie ufali i nie lubili go - to co robili z nią, żeby wydobyć od niej miejsce pobytu Luciena Antonescu? Alaric to wiedział. Wiedział doskonale. Wiedział też, że musi to powstrzymać, bo wczoraj wieczorem w muzeum spojrzał w oczy Antonescu i - mimo zapewnień Meeny, że jest inaczej - zobaczył w nich wyłącznie demona. Oczywiście istniała możliwość, że Meena miała rację i kiedyś Lucien Antonescu nie był do końca potworem. Ale on wiedział, że teraz już tak nie jest. Meena widziała tylko to, co chciała widzieć. Alaric zamierzał skupić się na ratowaniu ludzi wartych ratowania - Meeny i reszty swoich przyjaciół. Więc zabrał się do pracy. Rozdział 29 Meena porwała pistolet, który Jon upuścił, kiedy Brianna wpadła na niego z impetem. Wycelowała i wcisnęła spust.

Nie wiedząc, jak działa Superkołkownica, nie miała pojęcia, czego się spodziewać. Z pewnością nie spodziewała się, że z piersi Brianny buchnie dym. A stało się tak dlatego, że przytrzymała spust. Brianna natychmiast odskoczyła od Jona i wrzasnęła. Yalena, która zbiegła ze schodków na tyłach sklepu z używaną odzieżą, też wrzasnęła. Jack Bauer rozszczekał się jak wściekły. W następnej chwili Brianna pognała zaułkiem w stronę piwnicznego okienka budynku naprzeciwko sklepu. Okienko było wytłuczone i kiedyś zabite dyktą, ale najwyraźniej ktoś wykopał - albo rozdrapał - zabezpieczenie, torując sobie drogę. Brianna zanurkowała w otwór i zniknęła w ciemności, umykając przed bezlitosnym światłem Superkołkownicy. - Jon! - Yalena opadła na ziemię koło brata Meeny. -Nic ci nie jest? O nie! Meena odwróciła się od okienka, za którym zniknęła Brianna, i spojrzała w dół. Jon siedział na bruku, przyciskając dłoń do ramienia. - Wszystko w porządku - zapewnił je. - Nic mi nie jest. Patrzcie, to tylko zadrapanie. Jon nie miał pojęcia, bo nie widział swojej rany. Krew zaczęła już zabarwiać na czerwono jego biały barmański fartuch. - No już - powiedział. Zaczął wstawać. - Idziemy. Nie możemy jej pozwolić uciec. - Nie, Jon - krzyknęła Yalena. Pociągnęła go z powrotem na ziemię. - Jesteś ranny! - Nic mi nie jest - powtarzał Jon. Widocznie nie czuł rany z powodu znieczulającego działania kłów Brianny. -Naprawdę, wszystko dobrze. Meena przypomniała sobie o bluzie, którą miała zawiązaną w pasie. Zdjęła ją i podała Yalenie. - Trzymaj - powiedziała. - Użyj tego.

Yalena chwyciła bluzę i przycisnęła bawełniany materiał do rany Jona, usiłując zatamować krwawienie. W tej chwili z tylnych drzwi sklepu wyszli dwaj policjanci. Przez sekundę czy dwie stali bez ruchu, gapiąc się i starając ogarnąć sytuację. W końcu Yalena spojrzała na nich i krzyknęła: - Nie widzicie, że został napadnięty? Wezwijcie karetkę! Jeden z funkcjonariuszy oprzytomniał, wyciągnął krótkofalówkę i zaczął mamrotać do niej naglącym tonem. Drugi zeskoczył ze schodków, by pomóc Yalenie uciskać ranę. - Co się tu stało? - zapytał. Spojrzał na trupa za śmietnikiem, a potem znów na ranę Jona. - Kto tam leży? - Wyszliśmy przed chwilą i znaleźliśmy go w takim stanie - wyjaśniła Meena. Upchnęła Superkolkownicę do torebki. - I tego mordercę, o którym mówią w wiadomościach. To musiał być on. Widocznie mu przeszkodziliśmy. Więc zaatakował mojego brata. Ugryzł go. - Jezusie, Mario i Józefie - mamrotał wstrząśnięty policjant. Sięgnął po swoje walkie-talkie. Widzieliście, dokąd uciekł? - Tak - Meena pokiwała głową. - Tam. - Wskazał przeciwny kierunek niż ten, w którym uciekła Brianna. Funkcjonariusz zaczął szybko mówić do krótkofalówki. Meena spojrzała nad ciałem brata na Yalenę. Oczy dziewczyny były przerażone, wielkie jak spodki. - Posłuchaj mnie, Yaleno - powiedziała Meena cichym, poważnym głosem. - Chcę, żebyś pojechała z Jonem do szpitala. Nie zostawiaj go ani na chwilę. Jeśli ktoś cię zapyta, jesteś z rodziny. Powiedz, że jesteś jego siostrą. Cokolwiek będzie konieczne. Yalena kiwnęła głową. - Dobrze. - Ona nie jest moją siostrą - wtrącił się Jon, chichocząc. - Chcę ją pocałować. A to by było fuj.

Było jasne, że mąci mu się w głowie od utraty krwi. - Zamknij się, Jon - burknęła Meena. Znów zwróciła się do Yaleny. - Zawiadom siostrę Gertrudę i ojca Bernarda. Nikogo innego. Tylko im możemy ufać. Oczy Yaleny były coraz większe, ale pokiwała głową. - Widziałam ich oboje dzisiaj rano. Mówili, że wczoraj w muzeum było jakoś... dziwnie. - To dobry znak - stwierdziła Meena. - Powiedz im, że nie mogę znaleźć Alarica. - Powiedz Alaricowi o Superkołkownicy - wtrącił Jon. - To będzie przełom w eksterminacji wampirów. Meena położyła mu palec na ustach. - Zadzwoń też do Adama Weinberga - ciągnęła, podając Yalenie smycz Jacka Bauera. - To przyjaciel Jona. Znajdziesz numer w jego telefonie. Przyjedzie po Jacka. Wcześniej Yalena wyglądała na przestraszoną. Teraz była przerażona. - Zaraz - powiedziała. - Jacka? Jacka Bauera? Nie zabierasz go? Ale... przecież wszędzie go zabierasz. - Nie tam, dokąd idę - odparła Meena. - To zbyt niebezpieczne. - Zaczęła wstawać. - Meena. - Yalena chwyciła ją za nadgarstek. - Dokąd ty idziesz? Meena spojrzała na okienko, przez które wskoczyła Brianna. - Wykonywać swoją pracę. Rozdział 30 Kiedyś, szukając informacji do jednego z wątków, który chciała polecić producentom Nienasyconych - opery

mydlanej, dla której pisała scenariusze - Meena wyczytała, że pod Nowym Jorkiem są liczne jaskinie, tunele i piwnice, zbudowane tak dawno, że nikt o nich nawet nie pamięta. To cud, że cale miasto nie zapadło się jeszcze pod ziemię. Biorąc pod uwagę, że stało na aktywnym uskoku tektonicznym, była szansa, że kiedyś się zapadnie. Kiedy wślizgnęła się przez okienko, przez które parę minut wcześniej uciekła Brianna - policjanci byli zajęci trzema mężczyznami, którzy wcześniej tak się wkurzyli na Jona, i którzy teraz weszli w zaułek, ciekawi czemu wszystko tak długo trwa, i natychmiast zemdliło ich na widok jego rany i trupa za śmietnikiem - zrozumiała, że jest właśnie w jednej z takich piwnic. Korytarz zdawał się ciągnąć przez cały kwartał, podparty stalowymi słupami tu i ówdzie i poprzegradzany siatkowymi boksami pełnymi gratów mieszkańców domów na górze. Było to idealne miejsce na gniazdo dla wampira, jako że światło dzienne wpadało tu jedynie przez nieliczne, przeważnie zabite deskami okienka na poziomie ulicy. Choć było ciemno, nietrudno było podążać drogą, którą wybrała Brianna. Superkołkownica przypiekła ją na tyle mocno, że po wampirzycy pozostał w powietrzu lekki zapach spalenizny. Mimo to Meena szybko się zgubiła w ogromnym, ciemnym labiryncie podziemi. Słyszała - a nawet czuła - pomruk metra gdzieś niedaleko, ale nie miała pojęcia, pod jaką znajduje się ulicą ani nawet pod jakim budynkiem. Dostała gęsiej skórki i nic nie mogła na to poradzić, bo zostawiła bluzę Jonowi. Z łomoczącym sercem wyjęła Superkołkownicę, zaczynając kwestionować własne zdrowe zmysły. Co ona wyprawiała? Nawet gdyby znalazła Briannę, to co mogła zrobić? Przesłuchać ją? Choćby Brianna znała odpowiedzi na jej pytania - kto i dlaczego przemienił ją i Davida -

Meena pewnie musiałaby ją torturować, żeby je wydobyć. A w końcu i tak musiałaby ją zabić. A nie była pewna, czy dałaby radę torturować i zabić w ten weekend kolejną osobę z rodziny Delmonico, nawet tak zdziczałą jak Brianna. Dlaczego to wszystko musiało się tak zagmatwać? -dumała, skręcając za szczególnie ciemny róg. Nie tak wyobrażała sobie pracę w Gwardii Palatyńskiej. Myślała, że będzie ratować ludziom życie i starać się, żeby świat był lepszy. A zamiast tego ludzie, których uważała za przyjaciół, okazywali się wrogami, a ci, których kochała, albo przez nią cierpieli, albo znikali. I miała wrażenie, że nic co robi czy mówi nie odnosi właściwego skutku. Było wręcz odwrotnie niż w jej śnie; inaczej niż ciemnowłosa kobieta tłumaczyła swojemu synkowi. Może to i prawda, że wszystkie boże stworzenia mają możliwość wyboru między dobrem i złem, ale jak na razie Meena nie spotkała zbyt wielu, które wybrałyby dobro... Chwilami żałowała, że nie może mieć normalnego, nudnego życia, jakiego pragnęli dla niej rodzice takiego jak ci wszyscy ludzie, których słyszała teraz nad sobą, bawiący się na ulicznym festynie. Oni nie miewali proroczych snów (które ostatecznie okazywały się nie tak znów prorocze). Ich nikt nie wyrzucał z pracy (dwa razy) przez to, że gość, z którym zaczęli się spotykać, okazał się księciem ciemności. Im nikt nie demolował mieszkań, nie terroryzował przyjaciół i rodziny, nie rujnował życia. Oni nie musieli się ukrywać z powodu złego doboru obiektów miłości. Ale z drugiej strony oni nie potrafili przewidywać, w jaki sposób umrą poznani przez nich ludzie... co byłoby

chyba trochę bardziej przydatną umiejętnością, gdyby dotyczyło również jej. Bo kiedy przekradła się za szczególnie ciemny róg, nagle ogarnęła ją pewność, że wchodzi w pułapkę. Niemal czuła na sobie czyjeś oczy... i to uczucie było aż nazbyt znajome. Co mogło oznaczać tylko jedno. Kiedy poczuła gwałtowny prąd powietrza z prawej strony, zimniejszy niż mroźny wiatr, nie musiała nawet odwracać się, żeby spojrzeć. Wiedziała, kto to taki. - Lucien - zaczęła - nawet nie próbuj... Powinna była spojrzeć. Ostatnią rzeczą, jaką zobaczyła, zanim coś uderzyło ją z impetem najpierw w pierś, a potem w głowę, i zanim ogarnęła ją czerń, była zakrwawiona twarz Brianny Delmonico, lecąca na nią z wyszczerzonymi kłami.

Rozdział 31 Meena nie wiedziała już, co jest gorsze: fakt, że ścigała żonę swojego eks uzbrojona w suszarkę do włosów, pod ulicami Manhattanu, czy też to, że kiedy otworzyła oczy, odzyskując przytomność po ogłuszającym ciosie tejże żony, okazało się, że uratował ją inny eks. Uznała, że chyba jednak to drugie. - Lucien - usłyszała swój głos, który zupełnie nie brzmiał jak jej własny. - Co się stało? - To moja wina - powiedział, nie odrywając od niej wzroku. - Ale teraz jesteś już bezpieczna.

Spróbowała usiąść, ale padła z powrotem na coś miękkiego, kiedy uderzyła ją fala bólu. - Ćśś - powiedział Lucien, przyciskając do jej czoła chłodną szmatkę. - Uderzyłaś głową o cement, kiedy ta kobieta na ciebie skoczyła. Ale nie martw się. Już nikogo nie skrzywdzi. Meena wolała nie pytać. Tym razem udało jej się usiąść bez bólu... .. .ale kiedy przyjrzała się otoczeniu, o mało znów nie straciła przytomności. Tym razem z szoku. Nie wierzyła własnym oczom. Była w jaskini. W ja-ski-ni. Z Lucienem. Myślała, że tajne podziemne schrony multimilionerów istnieją tylko w powieściach. Ale wyglądało na to, że Lucien stworzył sobie własny, wprost pod ulicami Dolnego Manhattanu, i umeblował go tak, jak mógłby to zrobić tylko pięćsetletni wampir z Europy. Wszystko było z czarnej skóry albo zabytkowe, z wyjątkiem samego Luciena, który patrzył na nią z troską, kiedy tak leżała wyciągnięta na kanapie, która była jednocześnie z czarnej skóry i zabytkowa... a przynajmniej wykonana tak, by wyglądać na zabytek. Gdyby w tej chwili wszedł lokaj i zaproponował jej herbatę, nie zdziwiłaby się. - Co to za miejsce? - spytała, zerkając nieufnie na Luciena. Lepiej, żeby ciągle byli na Manhattanie - a sądziła, że są, bo gdzieś w oddali wciąż słyszała słaby pomruk metra - bo jak nie, to... Spanikowana rozejrzała się za Superkolkownicą. Uspokoiła się trochę, widząc, że pistolet sterczy z jej torebki, która stała kolo kanapy, na kamiennej podłodze, schodzącej łagodnie w stronę dziwacznej wodnej dekoracji... jakiegoś brązowego, ledwie ciurkającego strumyka.

- Jaka podejrzliwa - powiedział Lucien z szerokim uśmiechem, zauważając jej gorączkowe poszukiwania torebki. Oczywiście nie wiedział, co w niej jest. Pewnie myślał, że to zwykła suszarka. - Naprawdę, Lucien, po tym, co próbowałeś mi zrobić wczoraj wieczorem chyba mam prawo być podejrzliwa -odparła Meena zmęczonym głosem. Siedział na skórzanej pufie koło kanapy. Był nieprzyzwoicie przystojny, jak zawsze. Wszelkie oparzenia, jakich pewnie doznał podczas wczorajszego incydentu, już się zagoiły. Jedną z jego supermocy była umiejętność natychmiastowego samoleczenia. Za to Meenie tak huczało w głowie, że ledwie słyszała cokolwiek innego. Daleki odgłos ruchu ulicznego, dobiegający z góry, jeszcze bardziej odległe buczenie metra, a nawet ciurkot wody w strumieniu ledwie przebijały się przez łomot jej własnego pulsu. - Meeno - powiedział Lucien na pół błagalnym, na pół skruszonym tonem. - Przecież wiesz, że zrobiłem to tylko z mi... - Nie - ucięła stanowczo. - Nie ma żadnego usprawiedliwienia. To nie jest XV wiek, a ja nie jestem jakąś sułtańską córką, którą możesz porwać i uwieźć w zachodzące słońce. Przecież wiesz, że tak nie wolno. Jak mogłeś? Wyciągnął ręce, jakby chciał ją wziąć w ramiona... Ale zanim zdążył jej dotknąć, wyszarpnęła Superkoł-kownicę z torebki i, trzymając ją oburącz, wycelowała w środek jego piersi. - Mówię serio - oznajmiła. Ręce może jej się i trzęsły, ale głos nie. - Nie rób tego. Opuścił ręce. Patrzył na nią zdumiony... ale ostrożny. - Meeno - powiedział. - Co to jest? - Nazywa się Superkołkownica - wyjaśniła. - Wynalazł ją mój brat. Widzisz ten guzik? - Wskazała czerwony przycisk u góry pistoletu.

- Widzę - odparł, wciąż zdziwiony... ale i lekko rozbawiony, sądząc po wygiętych do góry kącikach ust. - Jeśli się świeci - poinformowała go Meena - to znaczy, że w cel właśnie jest wystrzeliwany promień UV. A jeśli tym celem jest akurat wampir, to znaczy, że będzie bolało. Bardzo. Wiem, bo użyłam tego na Briannie. I nie była zachwycona. To wypaliło w niej dziurę. W ten sposób znalazłam ją tu, na dole. Szłam za zapachem przypalonego wampira. - Moim zdaniem - odparł Lucien z cierpkim uśmiechem - to ona znalazła ciebie. Ale nie będę się z tobą kłócił, skoro trzymasz mnie na muszce. Naprawdę tak bardzo mnie nienawidzisz, Meeno, że wypaliłabyś we mnie dziurę? - Ja tylko... martwię się o ciebie - powiedziała. - Próbowałeś mnie porwać. Pokazałeś, że nie można ci ufać. Nie sposób przewidzieć, co jeszcze możesz zrobić. Nie jesteś już tym, kim byłeś, kiedy się w tobie zakochałam. Widzę... że się zmieniłeś. Rozłożył szeroko ręce, bardzo przekonująco udając wcielenie niewinności. - Ciągle cię kocham. Pod tym względem się nie zmieniłem. Przyznaję, że wczoraj być może zbłądziłem. Przedwczoraj też ewidentnie nie byłem sobą. I pokornie proszę cię o wybaczenie. Ale teraz jestem o wiele lepszy, Meeno. I to ty mi w tym pomogłaś. Przyglądała mu się z powątpiewaniem. - Niby jak to zrobiłam? Nie słuchasz niczego, co do ciebie mówię. - Czuję się silny - rzekł; jego ciemne oczy błyszczały w ogniu pochodni na ścianie. - Silniejszy niż kiedykolwiek przedtem. Polegałem na Mannette, żeby dokonała tej przemiany za mnie, ale nie zdawałem sobie sprawy, że to niemożliwe, dopóki brakowało tak istotnej części mnie samego. Tą częścią byłaś ty, Meeno. Kiedy znów

pojawiłaś się w moim życiu, wszystkie elementy wskoczyły na swoje miejsce. Meena wpatrywała się w niego, skołowana. - Jakiej przemiany? Co to jest Mannette? - Mannette to inna nazwa strumienia Minetta - wyjaśnił Lucien, wskazując ruchem głowy wodę, która sączyła się między dywanami na podłodze. - Pierwotni mieszkańcy tej wyspy przypisywali mu wielką moc, ale późniejsi osadnicy zmusili go do zejścia pod ziemię... bardzo podobnie, jak nasz rodzaj od zawsze zmuszony był do ukrywania się... - Wiem, co to jest strumień Minetta - ucięła Meena. Przypominała sobie, że czytała coś o nim, szukając informacji o podziemiach Nowego Jorku. - Ale co masz na myśli, mówiąc „nasz" rodzaj? Twój rodzaj lubi zjadać mój rodzaj. - Meeno. - Wyciągnął rękę, jakby chciał pogłaskać ją po włosach, ale zobaczył, że ona wciąż celuje w niego z Superkołkownicy i zrezygnował. - Mówię o tych, którzy są inni. Doskonale wiesz, że gdybyś urodziła się w innym stuleciu, zostałabyś spalona na stosie, zasypana kamieniami aż do uduszenia albo utopiona za swoją zdolność przepowiadania przyszłości. - Bycie medium - powiedziała Meena - to nie to samo co bycie nieśmiertelnym, który żywi się ludzką krwią. -Rozejrzała się po jaskini i zadrżała. - Co w ogóle znaczy słowo Mannette? Możesz sobie tu wstawiać dowolną ilość eleganckich mebli, Lucien, ale to miejsce nigdy nie będzie zbyt przytulne. Nie mogę uwierzyć, że tu zamieszkałeś. - Byłem blisko ciebie - odparł Lucien z tym swoim uśmiechem, który roztapiał jej serce. - A poza tym to święte miejsce. - Uśmiech zniknął. - Więc tym bardziej obraża mnie fakt, że ciągle celujesz do mnie z tego czegoś. Mogłem zrobić z tobą, co chciałem, kiedy byłaś nie-

przytomna. Nawet przemienić cię w wampirzycę. Ale nie zrobiłem tego. Więc dlaczego nie możesz mi ufać? Meena tylko zmrużyła powieki, uszom nie wierząc. - Nie mogłeś mnie przemienić w wampirzycę - powiedziała. - Żeby przemienić się w wampira człowiek musi zostać ugryziony trzy razy, a potem napić się wampirzej krwi. Nie mogłeś mnie zmusić do wypicia twojej krwi, kiedy byłam nieprzytomna. Więc nie dostajesz za to punktu. Poza tym dodała - potrzebuję od ciebie paru przysług. A że raczej nie będziesz nimi zachwycony, pewnie będę musiała przypalić cię parę razy, żeby cię zmotywować. - Nic na świecie nie uszczęśliwi mnie bardziej niż możliwość wyświadczenia ci przysługi - oznajmił Lucien. - Świetnie - odparła, wzruszając ramionami. - Znajdź Alarica Wulfa. Uniósł brwi, zaskoczony... ale nie rozgniewał się. Nie takiej reakcji się spodziewała, więc powtórzyła: - Może źle usłyszałeś. Powiedziałam, że chcę... - Och, nie - odparł. - Usłyszałem cię. I rozumiem, co powiedziałaś. Mam dla ciebie znaleźć Alarica Wulfa. - Nie odbiera telefonu - wyjaśniła. - A to znaczy, że coś się musiało stać. On zawsze odbiera. Powiedzieli mi, że odesłali go do Rzymu, ale oboje doskonale wiemy, że nigdy by na to nie pozwolił. Właśnie wybierałam się do jego mieszkania, kiedy napadła na mnie Brianna. Mam nadzieję, że tam będzie, ale... - Nie - rzucił Lucien tonem osoby dobrze poinformowanej. - Nie ma go tam. Meena poczuła na plecach zimny dreszcz, który nie miał nic wspólnego z temperaturą w jaskini. - Co to znaczy, nie ma go tam? - spytała. - Skąd to wiesz? Byłeś tam? - Nie musiałem - odparł Lucien. - Wiem, że go tam nie ma. Ja też go szukam.

Meena z zaskoczenia o mato nie nacisnęła spustu Superkołkownicy. Dotarło do niej, że właśnie dlatego ludzie nie powinni posiadać broni palnej - przynajmniej ludzie tacy jak ona. Ze względu na tendencję do strzelania z niej przypadkiem. Zdjęła palec ze spustu. - Dlaczego? - spytała. - Ta sieć ze święconą wodą to nie był jego pomysł, Lucien. Ani to wczorajsze otwarcie wystawy. On nie miał z tym nic wspólnego. I nigdy nie próbowałby cię wywabić z kryjówki, przemieniając moich przyjaciół w wampiry i wypuszczając ich, żeby grasowali wśród cywilów. Więc dlaczego, na Boga, szukasz Alarica? - Bo jestem przekonany, że ma coś, co należy do mnie - odparł Lucien tonem równie zimnym, jak powietrze w jaskini. - Coś, co bardzo chcę mieć. Więc choć dobrze wiesz, jaką mam o nim opinię, tak się składa, że bardzo mi zależy na jego bezpieczeństwie. I szukam go przez cały dzień. Dlatego nie byłem przy tobie, kiedy mnie potrzebowałaś. Mary Lou i Emil też go szukają. Więc nie musisz dłużej mierzyć we mnie z tego pistoletu, Meeno. Jestem gotów połączyć z tobą siły i znaleźć go. A właściwie już znalazłem. Meena pokręciła głową. Myśli jej się mąciły i była przekonana, że przyczyną jest uderzenie w głowę. - Ale... co twojego może mieć Alaric? - W tej chwili to nie jest ważne - odparł Lucien. Położył dłoń na lufie Superkołkownicy. - Ale chciałbym zwrócić twoją uwagę na coś, co jest ważne. - Co takiego? - spytała. - Ze usiłujesz użyć siły, żeby mnie do czegoś zmusić -powiedział tym swoim niskim, hipnotycznym i kojącym głosem. - Czyli robisz to samo, co ja próbowałem wczoraj zrobić z tobą, i co cię tak oburzyło. Zamrugała. Miał rację. Potraktowała go tak samo, jak on ją wczorajszego wieczoru. A właściwie jeszcze gorzej,

bo jego skłoniła do tego desperacja, samotność i, jak zakładała - bo sam wciąż upierał się, że tak jest miłość. Zachowywała się jakby... zresztą, sama już nie wiedziała. - Och, Lucien - powiedziała, zwieszając ramiona. -Tak mi przykro. - I słusznie - odparł, delikatnie wyjmując Superkoł-kownicę z jej rąk. Patrzyła, jak odkłada ją na dalszy koniec kanapy, poza jej zasięgiem; musiałaby przeleźć przez niego, gdyby chciała się do niej dostać. - Wiele można o tobie powiedzieć, Meeno - ciągnął -ale na pewno nie to, że jesteś twardą kryminalistką. Jeśli czegoś ode mnie chcesz, sugerowałbym inną formę perswazji. I zanim się obejrzała, wziął ją w ramiona. Chciałaby myśleć, że to uraz głowy spowodował, że nie zrobiła nic, by uwolnić się z jego objęć. Zapewne doznała wstrząsu mózgu. Bez prześwietlenia czy tomografii trudno było stwierdzić. Ale prawda była taka, że jego twarda pierś, jego silne ramiona, zaciskające się wokół niej, a nawet jego zapach były tak znajome, tak pożądane. Przez parę oszałamiających sekund czuła się tak, jakby nie minął nawet dzień od ich pierwszego spotkania, jakby wszystko wracało na miejsce, jakby... jakby nikt nie doznał krzywdy, nie zostały wypowiedziane wszystkie kłamstwa, nie wydarzyła się żadna z tych strasznych rzeczy... Ale to oczywiście nie była rzeczywistość. Rzeczywistością była śmierć ludzi. Wielu ludzi. Rzeczywistością był ból, na jaki Lucien naraził ją, jej przyjaciół i rodzinę. Rzeczywistością był fakt, że w chwili, kiedy jego wargi miały dotknąć jej warg, powietrze wypełnił zapach spalenizny.

Rozdział 32 Lucien odsunął się, klnąc siarczyście, i spojrzał w dół, na trójkąt skóry odsłonięty przez rozpięty kołnierzyk koszuli. Na jego ciele, wypalony jak piętno, widniał zarys krzyżyka, który wciąż miała na szyi. Meena krzyknęła... ale nie tak głośno, jak Lucien. - Prosiłem cię chyba, żebyś zdjęła tę przeklętą błyskotkę - rzucił ze złością. - Uratował mi życie - mruknęła, wciąż gapiąc się na jego przypaloną skórę. Szczerze mówiąc, krzyżyk uratował jej życie już parę razy. - Nie chciałem ci zrobić krzywdy - powiedział Lucien. - Przecież wiesz, że nigdy bym cię nie skrzywdził. Zdejmuj to. - Nie chcę - odparła. - A wcześniejsze doświadczenia wskazują na coś innego. Spojrzał na nią z wyrzutem. Oparzenie na jego piersi zaczynało się już goić na jej oczach. Rany, którą zadała jego sercu, nie dało się tak łatwo wygoić. - To nie fair - powiedział. - Ja chcę tylko tego, co dla ciebie najlepsze. Chcę cię chronić. Nikt inny tego nie robi. Widziałaś co się stało dzisiaj, kiedy mnie nie było... Jej głos łamał się z niedowierzania. - Lucien, ty mnie chyba nie usłyszałeś. Mój brat jest w szpitalu. Nie wiem, gdzie jest mój szef i Alaric. Wyrzucono mnie z pracy. I to wszystko przez ciebie. A kiedy ty urządzałeś sobie to małe, przytulne... cokolwiek to jest tu, na dole, wampiry grasowały po mieście i pożerały ludzi w całości, z krwią, skórą, kośćmi i... - To niemożliwe - uciął krótko Lucien. - Wampiry nie jedzą ciał. To robią tylko zombie.

- Nie, Lucienie - odparła. - To nie jest niemożliwe. Bo widziałam to na własne oczy. Brianna, ta wampirzyca, którą zabiłeś, wyrwała kawał ciała mojemu bratu, i to chwilę po przekąsce z jakiegoś biednego turysty, którego złapała i zawlokła za śmietnik. - Meena zwiesiła nogi z kanapy. - A ten nowy gość w Gwardii, ojciec Henrique Mauricio, który próbował cię złapać wczoraj wieczorem, opowiadał mi o gatunku wampirów z Ameryki Południowej, Lamir. Podobno pochodzą od jakichś nadrzecznych nietoperzy, które zjadają mięso upolowanych ryb. - Lamir - mruknął ponuro Lucien, wpatrując się w strumyk płynący środkiem jego salonu. - Wiem o nich. - Wiesz o nich? - Meenie drżał głos. - Lucien, podobno jesteś księciem ciemności, synem szatana. Nie powinieneś być odrobinę bardziej zaangażowany w te sprawy? - Zdaję sobie sprawę - oznajmił Lucien zimnym głosem, wciąż patrząc na strumień - że w przeszłości nie zawsze wykazywałem pełne zaangażowanie w swoje obowiązki. I za to kazano mi cierpieć. - Co to ma niby znaczyć? - Meena, choć nie czuła się w stu procentach pewnie na nogach, zdołała wstać z kanapy i podeszła do Luciena. Z bliska poczuła, że strumień Minetta ma stęchły zapach, jak coś, co zbyt długo stało zabutelkowane. Szybko cofnęła się o krok od ciemnej wody, która o mało nie dotknęła czubka jej tenisówki. - Jak to, cierpiałeś? Jak to nie wykazywałeś pełnego zaangażowania? Przesunął mroczne spojrzenie na nią. - A jak myślisz, Meeno? - spytał z gorzką drwiną w glosie. - Jak według ciebie cierpiałem? Otwórz oczy. Pytasz, dlaczego wybrałem sobie to miejsce na schronienie? Nie wybrałem sobie... ja muszę tu mieszkać, jeśli chcę na tyle odbudować swoją siłę, żeby wrogowie nie zniszczyli mnie podczas następnej bitwy. A jak nie wykazywałem

zaangażowania? Jaki wampiryczny władca zakazuje swoim poddanym zabijać? Jaki mroczny książę nie zna i nie chce znać imion tych, którzy mu służą, a do tego zakochuje się w śmiertelniczce, która jest przekonana, że zesłano ją na tę ziemię, by ratować ją przed takimi jak on? - Lucien - powiedziała Meena niespokojnie, odsuwając się o kolejny krok od niego... i mętnego, brązowego strumienia. Chciałaby móc podejść, pocieszyć go w jakiś sposób. Ale ból i gniew w jego głosie - i paskudny zapach bijący od wody - zdawały się ją ostrzegać, żeby trzymała się z daleka. - Nie wiedziałaś tego - ciągnął Lucien. Wpatrywał się w brudny strumień, który zaczął wzbierać. To nie było tylko przywidzenie Meeny. Ledwie centymetr czy dwa, ale z całą pewnością. I z całą pewnością gulgotał z większym wigorem. - Bo skąd mogłaś wiedzieć? Ale właśnie taki powinien być książę ciemności, Meeno. Taki pakt zawarł mój ojciec... że w zamian za własną duszę stanie się synem Lucyfera na ziemi. A kiedy gwardziści zabili mojego ojca, tytuł przeszedł na mnie. To prawda, że miałem problem z zaakceptowaniem go, szczególne kiedy poznałem ciebie. Odwrócił głowę i żarliwe spojrzenie jego czarnych oczu padło na nią. Meena chciała cofnąć się jeszcze o krok, ale zmusiła się do zostania na miejscu. - Ale teraz zacząłem sobie zdawać sprawę, że przez cały czas miałem w zasięgu ręki rozwiązanie moich problemów. - Gniew zniknął z głosu Luciena, i zdołał się nawet uśmiechnąć... choć niezbyt przekonująco. - I jest nim akceptacja mojego przeznaczenia, a nie walka z nim. Czy nie o tym mówią w tych wszystkich telewizyjnych talk-show? Zaakceptuj to, kim jesteś, a inni też cię zaakceptują? Znajdź coś, co robisz najlepiej, i rób to, a reszta sama się jakoś ułoży? Meena pokręciła głową. Nie podobało jej się to. Ani trochę. Śmierdziało równie paskudnie jak strumień.

- Lucien - powtórzyła. - Nie, to nie o to chodzi. Nie, jeśli ma oznaczać, że ktoś dobry czyni zło. Czy to dlatego tak bardzo chciałeś odzyskać książkę swojej matki? Lucien spojrzał na nią bystro. - A co ma z tym wspólnego książka mojej matki? - Ojciec Henrique twierdzi, że posiadanie brewiarza twojej matki uczyni cię wszechpotężnym. Nie wiedziała, czy powinna była zdradzać mu tę informację, biorąc pod uwagę to wszystko, co przed chwilą powiedział. Z drugiej strony jej przeczucia na temat książki ze snu były wręcz odwrotne niż przeczucia ojca Henrique. Była pewna, że w brewiarzu nie ma nic strasznego, i że ktoś, kto zesłał jej ten sen, chciał właśnie, by pokazała książkę Lucienowi. Bardzo chciałaby wiedzieć, co myślał sam Lucien... i chciała zobaczyć książkę na własne oczy, by móc potwierdzić swoje przekonania. - On twierdzi, że to nie jest zwykły modlitewnik -ciągnęła więc - i jeśli dostaniesz ją w ręce, będzie koniec świata. Lucien wyglądał na zaskoczonego. - Kto tak twierdzi? - Ojciec Henrique - odparła. - Ksiądz, który próbował cię schwytać w sieć, a potem kazał mnie zwolnić. Mnie też się to wydawało bez sensu. Bo gdyby rzeczywiście istniało coś takiego, Watykan nie byłby taki głupi, żeby wypuszczać to z Rzymu. Oczywiście, jeśli wiedzą, co to jest. Lucien zmarszczył czarne brwi. - Oczywiście że nie - przyznał. Ale jego spojrzenie powędrowało nagle w dal. - Masz całkowitą rację. Meena zaczęła odnosić wrażenie, że tylko pogorszyła sytuację. Co takiego było w tej książce, że tak niepokoiła wszystkich oprócz niej?

- Więc to nie jest prawda? To o książce? On po prostu zmyślał, żeby wydobyć ode mnie, gdzie jesteś? - Oczywiście - przyznał Lucien, spoglądając na nią z uśmiechem, który nie odbijał się w oczach. - W tej książce nie ma niczego takiego. Jak mogłoby być? Kiedy ojciec kazał ją wykonać dla mojej matki, był zakochany. Był szczęśliwy. Spodziewał się wielu lat szczęśliwego pożycia. Nie miał pojęcia, co go czeka... co czeka matkę... i mnie. Odwrócił od niej oczy. Meena podążyła za nimi wzrokiem i przekonała się, że on znów patrzy na strumień. Czytała, że Minetta Lane została nazwana właśnie po tej rzeczce, która płynęła kiedyś środkiem Piątej Alei, aż do Spring Street. Strumień został zabudowany z powodu jego tendencji do podtapiania miejscowych domów. Czasem nawet zabijał ludzi. Kiedyś podobno zapewniał wodę dla fontanny na dziedzińcu Szkoły Świętej Bernadetty, która została wyłączona z powodu strasznego wypadku prawie sto lat temu. Wyglądało na to, że ze strumienia została tylko ta brązowa strużka. Meenie wydawało się dziwne, że Luciena tak ciągnie do tej wody. Coś ją niepokoiło. Mannette. Była pewna, że już gdzieś słyszała albo czytała to słowo. - Więc może po prostu - powiedziała, starając się trzymać tematu - powinniśmy obejrzeć tę książkę. Bo jest możliwe, że po śmierci twojej matki ojciec coś z nią zrobił... zmienił ją w jakiś sposób, dodał jakiś okultystyczny element. I że część duchownych, jak ojciec Henrique, wie o tym, a inni nie. I dlatego znalazła się na wystawie. O ile się zorientowałam, Kościół katolicki to jedna wielka biurokracja, jak każde inne przedsiębiorstwo. - i niesprawiedliwie zwalnia ludzi, jak każde inne przedsiębiorstwo, pomyślała, ale nie dodała na głos. - To fizycznie niemożliwe, żeby każdy pracownik znał wszystkie szczegóły... Więc gdzie jest?

Lucien drgnął, słysząc to pytanie. - Gdzie jest co? - Książka twojej matki - wyjaśniła cierpliwie Meena. Choć cierpliwości akurat zaczynało jej brakować. Była coraz bardziej przestraszona. Nieustanne ciurkanie wody sprawiało, że miała ochotę wrzeszczeć. - Sam bardzo chciałbym to wiedzieć - odparł Lucien. -1 dlatego muszę znaleźć twojego przyjaciela, Alarica Wulfa. - Alarica? - Meena pokręciła głową. Poczuła nagle supeł między łopatkami. - Skąd Alaric miałby wiedzieć, gdzie jest twoja książka? Mary Lou ją ukradła. Widziałam ją. Wszyscy za nią popędzili. - Owszem - przytaknął Lucien. - Wszyscy popędzili za Mary Lou. Ale tylko jeden człowiek ją dogonił i wyrwał jej torebkę, zanim uciekła. A w torebce był brewiarz mojej matki. Meena wpatrywała się w Luciena z narastającą zgrozą. Pamiętała torebkę Mary Lou. Miała kształt pagody. - Chcesz powiedzieć... - Ledwie była w stanie wydobyć z siebie głos. - Tak - odparł. - Twój przyjaciel Alaric. - Stówo „przyjaciel" wymówił, jakby to było przekleństwo. - Alaric nie miał torebki, kiedy zostaliśmy aresztowani - powiedziała, przypominając sobie chwilę, kiedy widziała go przy furgonetkach. - To prawda - przyznał Lucien. - Nie miał. Emil znalazł później torebkę swojej żony, kiedy wrócił do muzeum, mając nadzieję, że jakimś cudem po prostu zgubiła się w całym tym zamieszaniu. I rzeczywiście. Znalazła się upchnięta do kosza na śmieci w męskiej toalecie. Pusta. - Ale to by znaczyło, że Alaric musiał mieć książkę przy sobie. Albo że ukrył ją gdzieś w muzeum...

- Dokładnie tak. - Lucien był tak rozgniewany, że oczy zaczynały mu świecić na czerwono. Meenie mogło się wydawać, ale ciurkanie strumienia znów zaczęło przybierać na sile. - Emil szukał jej w muzeum przez cały dzień. Nie znalazł nic. A Mary Lou od wczorajszego wieczoru obserwuje kwaterę główną Gwardii. Mówi, że widziała, jak wciągnęli Alarica Wulfa do środka chwilę po tym, jak przywieźli ciebie. Ale jak na razie nie widziała, żeby wychodził. Meena patrzyła na niego, czując, jak serce podchodzi jej do gardła. - Alaric ciągle tam jest - powiedziała. Rozdział 33 Ostatecznie Alaric nie musiał przegryzać więzów krępujących jego nadgarstki, choć obawiał się, że nie będzie miał innego wyjścia. Udało mu się rozpiąć klamry zębami, aczkolwiek trochę to trwało, a sposób, w jaki musiał wygiąć ciało, nie miał w sobie ani krztyny gracji. Kiedy już padł na podłogę, musiał trochę odpocząć, żeby odzyskać siły. Był potwornie zmęczony, odwodniony, głodny, a przede wszystkim wściekły. Jego pracodawcy naprawdę partaczyli robotę. A jeśli tak samo ułatwiali ucieczkę wampirom i innym demonom? Kiedy już odzyskał czucie w rękach i nogach, obejrzał kotłownię. Niewiele w niej znalazł, choć napił się do syta z zardzewiałego kranu, który odkrył w kącie. Potem zaczął się zastanawiać, co dalej. Nie miał telefonu ani choćby dostępu do niego, nie miał butów, skarpetek, koszuli i paska. Nie miał broni,

a wiedział, że drzwi do kotłowni są nie tylko zamknięte na klucz, ale pewnie też strzeżone. W pomieszczeniu nie było okien ani żadnych innych wyjść, z wyjątkiem niewielkich, zamkniętych drzwiczek, które odkrył za przemysłowym bojlerem wielkości wagonu towarowego. Na drzwiczkach napisane było „Tylko dla personelu". Naprawdę nie miał innego wyjścia; musiał je wybić kopniakami. Owszem, mógł też czekać, podwieszony jak nietoperz do rur pod sufitem, aż ktoś wejdzie przez główne drzwi, spaść im na głowy i mieć nadzieję, że dzięki elementowi zaskoczenia uda mu się ich pokonać i uciec. Ale był praktycznie pewien, że spodziewają się po nim takiego ruchu i będą wchodzić do jego więzienia tylko w dużych, dobrze uzbrojonych grupach. Naprawdę największe szanse dawały mu drzwiczki „Tylko dla personelu". Nawet jeśli prowadziły tylko do rozdzielni elektrycznej, to może udałoby mu się poprzełączać kable wewnętrznej sieci telefonicznej i zadzwonić do Johanny. Z rozmysłem nie planował, co zrobi potem. Jako ktoś, kto przez wiele lat życia nie wiedział, skąd weźmie następny posiłek, Alaric nauczył się, że lepiej nie planować ze zbyt dużym wyprzedzeniem. Krok za krokiem. Najpierw musiał wyjść z kotłowni. Wykopał małe zamknięte drzwiczki. Za nimi znalazł kolejne pomieszczenie, znacznie mniejsze niż kotłownia i o wiele lepiej nadające się dla ludzi. Była tu przemysłowa wykładzina, jarzeniówki, prycza, a nawet biurko z komputerem. Przy biurku siedział człowiek, którego Alaric natychmiast rozpoznał. - O - powiedział Abraham Holtzman, niezbyt zaskoczony jego widokiem. - Cześć. Mnie się nie udało otworzyć

tych drzwiczek. Byłem ciekaw, czemu się nie odzywasz. I, na litość boską, gdzie masz koszulę? Rozdział 34 Freewell to była katastrofa - wyjaśnił Holtzman. - Żona tego człowieka była w domu. Nigdy nie widziałem czegoś takiego. A można by sądzić, że widziałem już wszelkie formy zła na tym świecie. Ale kiedy wyskoczyła na nas z pralni... - zadrżał. - To było straszne. - Abraham. - Choć Alaric ucieszył się, że widzi szefa i przyjaciela całego i zdrowego, zaczynał żałować, że go znalazł. Głowa jeszcze go bolała, a Holtzman najwyraźniej potrzebował jeszcze czasu na przetrawienie tego, co go spotkało. Alaric nie potrzebował. On potrzebował tylko skupić się na tym, jak ich wszystkich stąd wydostać. - Rzuciła się Carolinie do gardła - ciągnął Holtzman. -I pewnie by ją dopadła, gdyby Patrick nie wszedł jej w drogę. Patrick Chen, ten technik, znałeś go? - spytał Holtzman. - Bardzo rzetelny. Jest świetnym analitykiem... a raczej był. - Jak to, był? - spytał Alaric. - Ta kobieta po prostu... - Holtzman pokręcił głową ze znękaną miną. - Zaatakowała go. Krew i mózg były dosłownie wszędzie. A potem... Alaric, przysięgam, że to prawda, zjadła to. Nie tylko wypiła krew. Zjadła wszystko. Alaric gapił się na szefa. Zemdliło go. Nie znał Patricka Chena. Ale czuł, że już nic go nie zaskoczy.

- Gdzie jest teraz Carolina? - spytał. - I pozostali? - Ach - powiedział Holtzman, wskazując ścianę ruchem głowy. - Carolina jest obok. Santiago i Morioka dalej w korytarzu. Zostaliśmy dyscyplinarnie zawieszeni za nieskuteczną analizę krytycznych danych, uwierzysz? Możemy się porozumiewać przez mejle - wskazał głową komputer na biurku. - Ale nie pozwalają nam na żadną komunikację ze światem zewnętrznym ze względu na trwające śledztwo w sprawie porażki we Freewell. Morioka uważa, że zdołałby się przebić przez ich firewalla, ale ja mam pewne wątpliwości. - Jacy oni? - spytał gniewnie Alaric, przyciskając policzek do drzwi. - Jeśli nasłuchujesz strażników, to niepotrzebnie -zapewnił go Holtzman. - Uwierz mi, nie zawracali sobie tym głowy. Twierdzą, że nie jesteśmy więźniami. A jednak drzwi są zamknięte. Sprężynowy zatrzask. I panel elektroniczny. Niemożliwy do obejścia. - Pokręcił głową. - Wierz mi, próbowałem. Zmienili wszystkie kody dostępu... - Nieskuteczna analiza krytycznych danych, tere-fere -rzucił Alaric. Wskazał ruchem głowy komputer na biurku Holtzmana. - Toto ma dostęp do Internetu? Holtzman spojrzał na komputer. - Nie. Przecież ci mówię. To tylko do wewnętrznej komunikacji... - A co z Meeną Harper? - spytał Alaric. - Możesz się z nią skontaktować? - Alaric - powiedział Holtzman. - Tłumaczę ci, że zabezpieczyli komputery w taki sposób, że możemy się porozumiewać tylko między sobą, rzekomo po to, żeby pracować nad wspólną linią obrony. To jedno z naszych pracowniczych praw... Co ty robisz? Alaric zaczął przeszukiwać szuflady biurka; wyciągał każdą z nich i wysypywał zawartość na podłogę.

- Och, Alaricu - westchnął Holtzman. - Robisz tylko niepotrzebny bałagan. Nie ma tu niczego, czym mógłbyś otworzyć drzwi. Nawet zawiasy są po drugiej stronie. - Może znajdę coś, co ty przeoczyłeś - powiedział Alaric. - Ale mów dalej. Czy ktokolwiek coś zrobił, kiedy Chen był pożerany? - Oczywiście - odparł Holtzman, przerażony sugestią, że siedzieli bezczynnie, kiedy wampir konsumował ich kolegę. - Carolina wyjęła ten swój sztylet, wiesz, ten trzydziestocentymetrowy. Ale zanim zdążyła się zamachnąć, wampirzyca uciekła. Wyskoczyła prosto przez szybę w oknie. Oczywiście porwała kaszmirową narzutę z kanapy, żeby choć trochę osłonić się przed słońcem. I nie musiała biec daleko, żeby dotrzeć do cienia. Tył domu wychodzi na zachodni brzeg Pine Barrens. Alaric uniósł brwi. - Barrens? To tam byliście, kiedy do mnie dzwoniłeś? Holtzman skinął głową. - Tak. Ruszyliśmy w pościg, chociaż nie byliśmy wyposażeni do przemieszczania się po zalesionych równinach. Jak wiesz, tam jest ponad czterdzieści tysięcy hektarów borów sosnowych, miejscami bardzo gęstych... a sygnał komórkowy jest, szczerze mówiąc, żaden. Tam prawie nie ma przekaźników. Wiele razy próbowaliśmy wzywać wsparcie i nie mogliśmy się dodzwonić, aż wreszcie złapałem ciebie. To było już po tym - twarz Holtzmana poszarzała odrobinę bardziej w świetle jarzeniówek. - Po tym, jak to znaleźliśmy, oczywiście. Alaric uniósł głowę znad sterty spinaczy i żółtych karteczek, którą usypał na podłodze. - Co znaleźliście? - spytał. Patrząc na wyraz twarzy Holtzmana, nie był pewien, czy chce wiedzieć. - Jego gniazdo - wyjaśnił Abraham. - Było w najciemniejszej gęstwinie lasu, jaką w życiu widziałem. To było

coś w rodzaju bagna. Nie wiem, czy ktokolwiek... z ludzi, znaczy... kiedyś tam był. W każdym razie na pewno nie ostatnio... i nie jako żywy. Brianna Delmonico doprowadziła nas prosto do niego, jakby ciągnął ją tam jakiś sygnał naprowadzający. Wiesz, że zawsze wierzyłem, że na ziemi istnieją miejsca pełne czystego zła, tak jak i miejsca pełne czystego dobra. No więc, Alaricu, to jest jedno z takich miejsc. Tuż nad wodą. Powietrze cuchnęło śmiercią i rozkładem. I on tam był, przykucnięty koło gniazda, ze złożonymi skrzydłami, i obgryzał coś. - Kto? - spytał Alaric z zimnym dreszczem. Chociaż już wiedział. - Diabeł - odparł Holtzman. - Dokładnie taki, jak w opowieściach tych wszystkich ludzi, którzy donosili, że go widzieli... dwunogi, skrzydlaty, z końską głową. Był bardzo zaskoczony naszym widokiem. I rozczarowany, że nie przynieśliśmy darów. - Darów? - Tak - rzekł Holtzman. - Wygląda na to, że jeśli już ktoś go odwiedzał, zawsze przynosił pożywienie. Wokół gniazda były kości. Całe sterty kości. - Kości? - powtórzył Alaric. W trakcie swojej kariery słyszał o różnych dziwnych rzeczach. Ale nigdy o czymś takim. - Tak. Ludzkie kości. Zdaje się, że znaleźliśmy twoich zaginionych turystów, Alaricu. Alaric wpatrywał się w niego, zszokowany. - To w taki sposób pozbywali się szczątków? Przy pomocy Diabła z New Jersey? - Na to wygląda - powiedział Holtzman. - Sprytne, jak się tak zastanowić. Jeden demon używa drugiego, żeby tuszować swoje zbrodnie. Alaric wybrałby raczej słowo „diaboliczne", nie „sprytne".

- I co zrobiliście? - spytał. Holtzman zamrugał, zdziwiony tym pytaniem. - Oczywiście zaatakowaliśmy go wszystkim, co mieliśmy - odparł. - Święcona woda, kołki, miecze. Carolina kopnęła go parę razy w głowę. Morioka miał glocka załadowanego srebrnymi kulami. Strzelił mu w serce. To wreszcie zadziałało. Diabeł zaskrzeczał parę razy, i tyle. Obrócił się w popiół. Całkiem satysfakcjonująca eksterminacja. - Nieźle - powiedział Alaric z podziwem. - Też tak myślałem - stwierdził Holtzman. - O dziwo, ojciec Henrique nie wyglądał na zadowolonego, kiedy się zjawił... Alaric pomyślał, że od tego wiszenia za ręce dostał zakrzepu, który przedostał się do jego mózgu i spowodował udar. W każdym razie tak się poczuł, kiedy usłyszał słowa „ojciec Henrique". - Co? - niemal krzyknął. - Owszem - potwierdził Holtzman. - Mnie też z początku wydało się to dziwne. I wiedziałem, że tak zareagujesz, kiedy ci o tym powiem, bo przecież sam cię zapewniałem, że został tu przysłany tylko jako proboszcz, a nie członek naszej jednostki. Ale wygląda na to, że jest inaczej. Dostał bezprecedensową władzę, o ile się zorientowałem... Alaric przełknął cisnący mu się na usta strumień malowniczych przekleństw, żeby Holtzman mógł dokończyć. - ...i dowodzi jakimś nowym wewnętrznym wydziałem, o którym nigdy nie słyszałem - ciągnął Holtzman. -On i jego ekipa wyglądali na mocno zdenerwowanych z powodu tego stwora. Oskarżył nas nawet o nadmierną brutalność. Widocznie chciał go wziąć żywcem. A helikopter spłoszył wampirzycę, która oczywiście wciąż była...

- Przylecieli helikopterem? - Alaric nie wierzył własnym uszom. - A tak - potwierdził Holtzman. - Mnie też to zaskoczyło. Zupełnie niepotrzebne koszty. Ostatecznie nie byliśmy w śmiertelnym niebezpieczeństwie. Rozumiałbym, gdybyśmy byli atakowani, ale nie byliśmy. Potem ojciec Henrique polecił swojej ekipie natychmiastową likwidację szczątków, tak jak zrobili to z domem we Freewell, żeby ukryć to, co spotkało biednego Patricka. Nie dałoby się wyjaśnić takiej jatki lokalnym władzom. A w Barrens często zdarzają się pożary lasów. Ojciec Henrique stwierdził, że w suchym lecie nikogo to nie zdziwi. Alaric usłyszał już dość. - Czy nie wziął pod uwagę, że jeśli te ciała to rzeczywiście zaginieni turyści, to trzeba przeprowadzić analizę DNA, żeby ich zidentyfikować i powiadomić rodziny o ich śmierci? Rozumiem, że musimy ukrywać przed opinią publiczną istnienie nadnaturalnych istot, by uniknąć ogólnoświatowej paniki. Ale ci ludzie mieli rodziny, Abraham. Holtzman wyglądał na znużonego. Klapnął na pryczę. Była schludnie zaścielona, pod kancik, jak w wojsku. Abraham Holtzman nigdy nie miał żony. Uważał, że byłoby nie fair wymagać od kobiety, żeby zamartwiała się w domu, kiedy on będzie walczył z wampirami. Całe życie poświęcił służbie. I spotkało go coś takiego. W świetle jarzeniówek był wymizerowany i blady. - Myślisz, że o tym nie wspomnieliśmy, Alaricu? -spytał. - Właśnie wtedy zaczęło się robić trochę... nerwowo. Wszyscy byliśmy wytrąceni z równowagi. Spędziliśmy w Barrens prawie dwanaście godzin, straciliśmy członka ekipy, i to w tak straszny sposób. Owszem, zabiliśmy diabła. Ale nagle zjawia się Henrique swoim helikopterem, wampirzyca ucieka, a on oznajmia, że zamierza puścić

wszystko z dymem. Wtedy Carolina... wiesz, jaka ona jest. Mieli drobną wymianę zdań w ich rodzimym języku, więc nie jestem pewien, o czym mówili. Carolina uważa, że ojciec Henrique próbuje coś przed nami ukryć. Nie sądzę, żeby to była miła rozmowa. - Na pewno nie - mruknął Alaric. - Znał Carolinę de Silvę. Była oddana swojej pracy w Gwardii i była doskonałym fachowcem. Musiała przejrzeć tego bufona w sekundę. - I co było potem? Holtzman zrobił trochę głupią minę. - Ojciec Henrique powiedział, że możemy przedyskutować tę sprawę tutaj, podczas odprawy. Ale nie było odprawy. Prosto z helikoptera zostaliśmy odeskortowani do tych pokojów, gdzie dostałem naganę za niewłaściwy nadzór nad moimi ludźmi, a doktor Fiske zawiesił nas wszystkich w obowiązkach na okres próbny. I powiem ci, Alaricu, zaczynam się martwić, że Carolina może mieć rację. Alaric zacisnął szczęki, wpatrując się niewidzącym wzrokiem w bałagan, który zrobił na podłodze. Teraz, kiedy już znalazł Holtzmana, dowiedział się o Mauriciu i wydarzeniach w Pine Barrens, zrozumiał, że wszystko jest inaczej. Wszystko się zmieniło. Nie mógł uciec i zostawić tu kolegów. Nie pozwalał mu na to kodeks honorowy Gwardii. Musiał ich wydostać. Inaczej zostaną zlikwidowani, tak jak dowody pozostawione w Freewell i Barrens, schludnie i skutecznie. Wiedzieli za dużo, by tamci mogli ich zostawić przy życiu. I przychodził mu na myśl tylko jeden powód, dla którego nie pozbyto się ich od razu... a tym powodem była Meena Harper. Gdyby komuś z nich stało się coś złego, Meena by o tym wiedziała. Alaric widział wyraz twarzy Maurica, kiedy jego sieć nie zdołała uwięzić Antonescu. Paniczny strach. Henrique

Mauricio potrzebował uśmiercić Luciena Antonescu - albo skutecznie go zamknąć. Ale kluczem do odnalezienia go była Meena Harper. Mauricio mógł próbować zastraszyć Meenę, ale nie ośmieliłby się zrobić niczego, co naprawdę by ją wkurzyło... jeszcze nie. Ona była królową pszczół, a Antonescu miodem. Mauricio zamieszał kijem w ulu, ale nie był jeszcze gotów go rozwalić. Alaric nie miał takich obiekcji. - Możesz się komunikować z Caroliną i pozostałymi? - spytał szefa. Czy raczej byłego szefa. - Tak - odparł Holtzman. - Już ci to mówiłem. Alaric uśmiechnął się. - Więc chcę, żebyś im przesłał wiadomość. Holtzman zrobił zdziwioną minę, ale wstał i podszedł do klawiatury. - Okej - rzucił, zaczynając pisać. - Co to za wiadomość? - Napisz im - powiedział Alaric: - Uważajcie, bo będzie gorąco. Rozdział 35 Emil dosiadł się do stolika Luciena przy wielkiej frontowej witrynie pretensjonalnej, pseudoeuropejskiej kawiarni. - Wygląda na to, że jest bezpiecznie - powiedział. - Doskonale - odparł Lucien. - Paskudna pogoda - zauważył Emil. - Prawda? - zgodził się Lucien. Ale nie wyglądał na niezadowolonego z tego faktu.

Trudno było powiedzieć to samo o przechodniach, uciekających tłumnie z niemal pustego terenu Festynu Świętego Januarego. Skuleni pod parasolami kupionymi naprędce od ulicznych sprzedawców wracali do domów, mokrzy i zniechęceni. Prognozy zapowiadały słoneczny dzień z ledwie dziesięcioprocentową szansą wystąpienia opadów. Nad ich głowami złowrogo zahuczał grzmot. Prognozy najwyraźniej się myliły. - Ale trochę kusimy los, nie sądzisz, panie? - Emil wskazał ruchem głowy budynek po drugiej stronie ulicy. - Wystarczy, żeby ktokolwiek z nich wyszedł na ulicę, i zauważy cię z łatwością. Wiedzą, jak wyglądasz. Lucien zamieszał posłodzoną kawę. W kawiarni podawali prawdziwy cukier w kostkach, co jemu wydawało się urocze, choć wiedział, że wszyscy uważają kostki za niehigieniczne, bo nie są sprzedawane w oddzielnych papierkach. - Oni wiedzą, że się zjawię - odparł Lucien. - W tej bitwie nie zależy mi na elemencie zaskoczenia. Emil uniósł brwi. - Jak twojemu ojcu w Targoviste? - Dokładnie tak jak mojemu ojcu w Targoviste - potwierdził Lucien. - Tyle że ja nie będę nikogo wbijał na pal. A przynajmniej - urwał z filiżanką w połowie drogi do ust i kiwnął na mocno wytatuowaną kelnerkę, żeby przyniosła jeszcze jedną kawę dla jego kuzyna - nie członków mojego własnego dworu, tylko po to, żeby ściągnąć uwagę wrogów. Siedzenie w kawiarni naprzeciwko ich siedziby wystarczy. Na razie. Emil odetchnął z ulgą. - Dobrze wiedzieć, panie - powiedział. Kelnerka podeszła z filiżanką kawy dla Emila. Podziękował jej grzecznie, podziwiając przy okazji wyta-

tuowane rękawy z kolczastych róż, wspinających się po jej obu ramionach, po czym, kiedy poszła odebrać należność od gości przy sąsiednim stoliku, wlał do kawy śmietankę i wrzucił dwie kostki cukru. Goście rozchodzili się. Niebo na dworze ciemniało coraz bardziej i wszyscy chcieli wrócić do domów, zanim burza rozpęta się na dobre... ...a sądząc ze spojrzeń rzucanych Lucienowi, bali się nie tylko burzy zbierającej się nad miastem. - Jeśli mogę spytać, panie - powiedział Emil, upiwszy łyczek kawy - kiedy zamierzamy wykonać pierwszy ruch? - Będziesz wiedział, kiedy nadejdzie właściwy moment - odparł Lucien. - Zawsze byłeś niezłym strategiem. - No cóż - zaczął Emil, ale nagle urwał, zdumiony. Bo w tej chwili z zaplecza kawiarni wyłoniła się jego żona, z odświeżoną szminką, w czarnym berecie nasadzonym skośnie na gładkiego boba. Musiała być w damskiej toalecie, gdzie przebrała się w swoją wersję stroju bitewnego: trencz w lamparcie cętki i czarne, lakierowane botki na szpilkach. - Witaj, kochanie - powiedziała, po czym cmoknęła go w policzek i usiadła przy stoliku. - Fuj, jesteś cały mokry. Lucien, ten deszcz to przesada. Nie możesz go wyłączyć? - Pasuje do mojego nastroju - odparł Lucien. Zwrócił się do Emila. - Co mówiłeś? - A-ale. - Emil był osłupiały. - Co ona tu robi? - Och, nie udawaj głupiego, kochanie - powiedziała Mary Lou. - Jestem tu od rana i patroluję teren. Przecież wiesz. Przebrałam się tylko w coś bardziej rzucającego się w oczy, żeby mnie zapamiętali. - Ale ona nie może być tutaj teraz - zaprotestował Emil do Luciena. - Przecież wchodzimy do środka. To zbyt niebezpieczne.

- Chyba dla nich. - Mary Lou oparła podbródek na dłoniach i zapatrzyła się przez szybę na szkołę po drugiej stronie ulicy. - Wiem. Mnie też ich żal. Biedne owieczki. - Nie chcę wyjść na piętnastowiecznego szowinistę -rzucił żałośnie Emil - ale czy bitwa księcia ciemności z Gwardią Palatyńską, na terenie tejże Gwardii, to naprawdę miejsce dla kobiety? - Cóż, książę widocznie uważa, że tak, skoro zabrał ze sobą ją - odparła Mary Lou, wskazując Meenę, która stała przy barze i rozmawiała z kimś przez kawiarniany automat. Emil wybałuszył oczy. - Co ona tu robi? - wyjąkał. Odwrócił się do księcia z osłupiałą miną. - Proszę o wybaczenie, panie, ale ona jest jedną z nich. I śmiertelniczką. - Już niedługo - rzucił Lucien i spokojnie wypił łyk kawy. - Och. - Emil zamknął usta i nerwowo spojrzał na żonę. Mary Lou taktownie wbiła oczy w stolik. Lucien wyjrzał przez okno, udając, że nie zauważa ich zażenowania. Wiedział, że przyzwyczają się do nowej sytuacji... podobnie jak Meena. To prawda, z początku może będzie zdenerwowana, ale szybko się przekona, że to było najlepsze wyjście. Szczególnie że do wyboru miała tylko śmierć. Nie myliła się, mówiąc, że aby przemienić ją w wampirzycę musiałby ugryźć ją po raz trzeci, a potem zmusić do wypicia jego krwi. Ale był jeszcze jeden sposób. Gdyby umarła, mógł przywrócić ją do życia jako jedną z nich. To samo zrobił z nim jego ojciec, i on, jako książę ciemności, miał moc czynić to samo z innymi. Oczywiście, przez chwilę będzie nieszczęśliwa, tak jak on był. Ale tak naprawdę broniła się przed zostaniem

wampirzycą tylko dlatego, że jeszcze tego nie doświadczyła. Ludzie zawsze bali się nieznanego. Byli też słabi fizycznie i łatwi do manipulowania. Dlatego byli tak łatwym celem dla szarlatanów, którzy obiecywali im najróżniejsze sposoby na odkupienie, przeważnie za pieniądze. Dlatego musiał ratować Meenę... przed nią samą. Ponieważ poświęciła się głupiej działalności, która mogła skończyć się tylko bólem serca i nieszczęściem, tak jak w przypadku wielu ludzi przed nią. Próbował ją ostrzec -i ona sama mówiła o bezsensie swojej misji, wspominając nieraz, co spotkało Joannę d'Arc - ale ona nie słuchała. Więc czuł, że ma wszelkie prawo zrobić to, co zamierzał zrobić. W tym planie była tylko jedna przewidywalna zagwozdka: otóż Meena uparła się, że razem z nim będzie „ratować" Alarica. Oczywiście on nie miał najmniejszego zamiaru „ratować" Alarica. Problem polegał na tym, że kiedy już wydostanie książkę od Wulfa, będzie musiał go zamordować, tak żeby Meena tego nie widziała. Jasne, że w najbliższej przyszłości Meena będzie miała o wiele poważniejsze zmartwienia niż śmierć Alarica. Ale Lucien wierzył, że ze swoim dobrym sercem szybko mu wybaczy swoją własną śmierć. Nagła ulewa zaczęła siec szeroką witrynę, na chwilę przesłaniając widok na dziedziniec po drugiej stronie ulicy. Emil kiwnął głową, wskazując Meenę. - Z kim ona rozmawia? - chciał wiedzieć. - Z nimi? - Oczywiście że nie - odparł Lucien. - Z bratem. - Żegna się - powiedziała Mary Lou. - Jakie to słodkie. Emil zrobił zażenowaną minę.

- Mary Lou - powiedział. - Proszę cię. Użyj głowy. Jak może się żegnać? Przecież nie wie, że się dokądkolwiek wybiera. Mary Lou zmarszczyła brwi. - A, no tak. Ale i tak uważam, że to słodkie. I romantyczne - dodała, uśmiechając się do Luciena. - Ja nie uważam - burknął Emil. - Panie, jako twój najbliższy, i, muszę dodać, jedyny doradca, oznajmiam z całą mocą, że nie podobają mi się nasze szanse w tej walce. Alaric Wulf to brutal. - I za to go lubię - mruknęła Mary Lou. Lucien i jej mąż spojrzeli na nią, zszokowani. - A skąd ty wiesz, jaki jest Alaric Wulf? - spytał Emil. - Znikąd - odparła szybko Mary Lou. - Gdzie się podziewa ta kelnerka? Prosiłam ją o latte wieki temu Ściągnęła kelnerkę wzrokiem i pomachała do niej. Kelnerka, która sprawiała wrażenie, że chętnie by się ich pozbyła jak najszybciej, postawiła przed Mary Lou dużą latte. Mary Lou posłała jej olśniewający uśmiech. - Bardzo dziękuję, przemiła z pani osóbka. - Przyniosę państwu rachunek, kiedy tylko państwo skończą - powiedziała kelnerka, zerkając niespokojnie na Luciena, i oddaliła się szybko. Niebo na dworze pociemniało jeszcze bardziej, chociaż deszcz trochę zelżał. W niektórych oknach pobliskich domów zaczęły się zapalać światła. Tłum przerzedzał się, aż na ulicy nie pozostał prawie nikt. Nawet taksówki jakby zniknęły w tajemniczy sposób, jak zawsze, kiedy padało. W tej chwili Meena, która wreszcie skończyła rozmawiać, podeszła do nich. Oczy jej błyszczały, na wysokich kościach policzkowych miała mocne rumieńce. - Przepraszam za to - powiedziała do nich. - Jon jest nafaszerowany lekami przeciwbólowymi i dość trudno się z nim rozmawia. Zatrzymają go jeszcze na noc. Ale czu-

je się całkiem dobrze, biorąc pod uwagę, co przeszedł. -Spojrzała na Emila. - O, witaj. Nie widziałam cię od... ehm, od dawna. - Pocałowała go w policzek i zajęła puste krzesło między nim a Lucienem. Emil zaczerwienił się. - Witaj - powiedział. Lucien zauważył, że Meena jest zdenerwowana. Ale przecież wierzyła, że za chwilę przypuszczą szturm na jej byłe miejsce pracy, żeby ratować człowieka, którego - jak zaczynał podejrzewać kochała. Więc nic dziwnego, że była trochę nerwowa. Przecież nie mogła podejrzewać niczego innego. Wiele razy podkreślała, że potrafi przewidzieć tylko śmierć innych ludzi, nie swoją własną. - Przepraszam, kochana, ale możesz mi powtórzyć, co to się stało twojemu bratu? - spytała Mary Lou. - Jakiś wypadek w kuchni? - Meena uważa, że został zaatakowany przez Lamir -wyjaśnił Lucien. - O nie - zaprotestowała Mary Lou. - Tylko nie oni. Spotkaliśmy paru Lamir, kiedy byliśmy ostatnim razem w Rio, pamiętasz Emil? Paskudne stwory. A Brazylijczycy to taki miły, kochający naród. Mam na myśli ludzi, oczywiście. Nigdy nie zrozumiem, czym zasłużyli sobie na takie okropne wampiry. Nie wiedziałam, że one już tu dotarły. Wielka szkoda. Nowy Jork jest skazany na zagładę. - Dlaczego? - spytała zaniepokojona Meena. - No cóż - ciągnęła Mary Lou. - Tych Lamir była w Rio cała masa, nikt z nimi nie walczył. - Zauważyła nerwowe spojrzenie męża na Luciena i dodała: - Panie, ty nigdy nie pozwalałeś klanowi Dracul zabijać i pilnowałeś, żeby nasza populacja nie rozrosła się zanadto. Ale Lamir nie byli twoimi poddanymi. Nikt nie narzucał im żadnych zasad, a Gwardii Palatyńskiej praktycznie tam nie było...

- Ojciec Henrique jest stamtąd i twierdzi, że zadźgał ich ponad setkę - powiedziała Meena. - Ale najwidoczniej kłamał, jak w każdej innej sprawie. Mary Lou uniosła brwi i mówiła dalej. - Nawet wtedy nie potrafiłam sobie wyobrazić, jak te wampiry zdołają się utrzymać. Zabijały większość żywicieli, zanim populacja zdążyła się odnowić. W końcu ekosystem musiał się załamać. Więc nie dziwi mnie, że wreszcie postanowiły przenieść się tutaj. Szczerze mówiąc, jestem zaskoczona, że to trwało tak długo. Lamir pożerają ciała, wiesz. - Skrzywiła się z niesmakiem. Odrażający nawyk. Meena zachłysnęła się z przerażenia. - O nie - wykrztusiła. Spojrzała na Luciena. - Ci wszyscy zaginieni turyści... Alaric miał rację. Lucien spojrzał na nią. Była mocno wzburzona. Pomyślał, że jeśli jeszcze raz usłyszy imię Alarica, to złapie stolik i wyrzuci go przez witrynę. - Poczekali, aż nas nie będzie, i zaczęli się tu panoszyć - stwierdził Emil. - Co chyba jest logiczne. Nie jest logiczne tyko to, że pojawili się tutaj jednocześnie z przeniesieniem tego księdza do Nowego Jorku. Skoro zabijał Lamir w takich ilościach, jak twierdzi, to dlaczego postanowili się osiedlić w miejscu, gdzie on aktualnie mieszka? Nie powinni się go bać? - Nie, jeśli to on zaplanował tę wczorajszą zasadzkę na mnie - powiedział Lucien. - Bo jeśli tak, to jest niedorzecznym głupcem, który nigdy nikogo nie zabił. - Hm. - Meena mrugnęła parę razy. - Więc myślisz, że kłamał w sprawie tego pogromu Lamir? Bo Alaric tak uważa. Dotknęła naszyjnika, który wcześniej przypalił go niemal do kości. Choć nigdy nie potwierdziła wprost, że dostała go od Alarica Wulfa, za każdym razem, kiedy wypowiadała jego imię, sięgała do srebrnego talizmanu.

Powinien był ją zabić, kiedy miał okazję. Kiedy leżała nieprzytomna dziś po południu. Wtedy mógłby zwalić jej śmierć na Briannę Delmonico i odegrać szlachetnego dżentelmena, który przywrócił ją do życia. Mógł też zerwać jej z szyi naszyjnik, zanim by ją ożywił, a potem powiedzieć jej, że zgubił się w tunelach podczas szamotaniny. Ale był głupi; za bardzo się przejmował, że zrobiła sobie krzywdę przy upadku, żeby pomyśleć o tym wszystkim. Teraz nie tylko ciągle żyła, ale też ciągle miała na szyi krzyżyk. Czasami zastanawiał się, czy jego przeobrażenie aby na pewno było całkowite. W tej chwili rozległ się grzmot, o wiele głośniejszy niż poprzedni. Tylko że to nie był grzmot burzy, bo nie poprzedziła go błyskawica. I był tak potężny, że cały budynek - i zapewne każdy inny budynek w okolicy - zatrząsł się. Lucien chwycił Meenę za rękę i przytrzymał stolik, żeby filiżanki z niego nie pospadały. - Co to było? - krzyknęła. Wystarczyło odwrócić głowę, żeby mieć odpowiedź. Gęsty, biały dym zaczął wypływać z okien Szkoły Świętej Bernadetty, wybitych siłą wybuchu. - Co się stało? - krzyczała kelnerka, łapiąc słuchawkę, żeby zadzwonić pod numer alarmowy. - Co to mogło być? Lucien wiedział. Lucien dokładnie wiedział, co było przyczyną. Za odpowiedź wystarczyły dwa słowa. Alaric Wulf.

Rozdział 36 Dym. Każdy wie, że najlepszym sposobem na wytępienie wszelkich plag - pszczół, mrówek, termitów, demonstrantów, żuli, wojennych zbrodniarzy, pożerających ciała wampirów i innych niemiłych typów - jest wywołanie u nich dyskomfortu, który zmusi towarzystwo do wyjścia na otwartą przestrzeń, gdzie będzie można zająć się nimi jak należy. Najprostszą metodą było wykurzenie ich. Nikt nie jest w stanie długo znosić gorąca, oparów i dymu... chyba że nie oddycha tlenem, oczywiście. Zwykle nie ma dymu bez ognia. A Alaric nie widział jeszcze stworzenia, żywego czy martwego, które nie ruszy się z miejsca, gdy grozi mu ogień. W budynku wyposażonym w bojler tak stary i źle utrzymany, jak ten w nowej kwaterze Gwardii Pałatyńskiej, dość łatwo było wywołać zamieszanie, na jakie liczył Alaric. Nawet we wrześniu, kiedy ogrzewanie było wyłączone. W system rur i tak tłoczona była gorąca woda. Ludzie odkręcali ją w szatniach, żeby wziąć prysznic, i w łazienkach, żeby umyć ręce, i w kantynie, gdzie była potrzebna do gotowania i mycia naczyń. A to oznaczało, że do wywołania eksplozji, która zatrzęsła Spring Street, wystarczyło odłączyć główny zawór i przekierować przepływ wody do zaworu bezpieczeństwa. Alaric upewnił się, że wszelkie zabezpieczenia bojlera są wyłączone, po czym zakręcił główny zawór odpływowy i zamknął obieg powrotny. I choć owinął stopę skórzanymi pasami, i tak mocno ją poranił, odrywając kopniakami jeden z zaworów; musiał to zrobić na wypadek, gdyby ktoś znający się na rze-

czy przypadkiem był w niedzielę w budynku i próbował naprawić uszkodzone urządzenie. Martwił się tylko, że może niechcący wysadzić siebie i swoich przyjaciół, choć wiedział, że bojler z niemałym wyprzedzeniem ostrzeże przed wybuchem. To cholerstwo było wielkie jak dostawcza ciężarówka. Nie mogło się poddać bez walki. Dwadzieścia. Dziewiętnaście. Osiemnaście. Bojler wydał z siebie serię jęków, niczym yeti podczas rui. Alaric był pewien, że są słyszalne - i odczuwalne -w całym budynku. W kącie pomieszczenia znalazł małe krzesełko, postawił je na środku i usiadł, starając się nie obciążać poranionej nogi. Założył ręce za głowę i zaczął rozmyślać, co zjadłby na śniadanie, choć był pewien, że zbliżała się raczej pora kolacji. Jajecznicę. I bekon. Prawdziwy bekon, nie tę podróbkę z indyka, na którą zwykle sobie pozwalał. Siedemnaście. Szesnaście. Bojler wydał dźwięk przypominający wystrzał z pistoletu. Alaric usłyszał, że ktoś przekręca zamek w drzwiach kotłowni. Drzwi otworzyły się gwałtownie. Na osiatkowanych, stalowych schodkach prowadzących do pomieszczenia stanął Padre Caliente we własnej osobie. Oczywiście padre nie przyszedł sam. Był na to zbyt wielkim tchórzem. Nie, otaczało go kilku mężczyzn w czerni, których Alaric widział już podczas tej katastrofy wczoraj wieczorem, kiedy to próbowali ująć Antonescu. W dłoniach mieli kusze - te same kusze z aluminiowym łożem (i optycznym celownikiem), które zdaniem Holtzma-na były za drogie i zbyt nieporęczne do użytku w mieście, by manhattańska jednostka mogła sobie na nie pozwolić.

Mauricio odziany byt w powłóczystą, księżą szatę, białą z zielonozłotymi lamówkami. Wyglądał w niej bardzo przystojnie i szacownie. Alaric był ciekaw, czy przyszedł prosto ze mszy, czy też z kolejnego wywiadu dla telewizji. Padre Caliente spojrzał w dół na Alarica, jak papież spogląda na wiernych zebranych pod Watykanem w niedzielny poranek. - Co ty wykombinowałeś, Wulf? - spytał zmęczonym głosem. Alaric zrobił minę niewiniątka. - Ja? Ja nic nie wykombinowałem - powiedział. - To na pewno drobiazg. Ale na wszelki wypadek zarządziłbym ewakuację budynku. Z tymi starymi urządzeniami nigdy nic nie wiadomo. - Rozumiem - odparł Mauricio, demaskując jego blef. - Jakie to szczęście, że to się stało właśnie dzisiaj. Widocznie Ojciec Niebieski chciał mi oszczędzić grzechu, bo już miałem rozkazać tym ludziom, żeby rozłupali ci czaszkę strzałą z kuszy. Alaric odchylił się na krześle, opierając ranną stopę na kolanie drugiej nogi. Mauricio najwyraźniej postanowił przestać udawać. Nawet jego akcent zniknął prawie całkiem. - Więc dlaczego jeszcze tego nie zrobiłeś? - spytał. Mauricio spojrzał na niego ze złością. - Jeszcze jedno słowo - ostrzegł - a zrobię to. - Nie zrobisz - odparł Alaric. - I wiem, dlaczego. Wiem też, dlaczego nie odważyłeś się zabić Holtzmana i członków jego ekipy w Barrens. Gdybyś tknął chociaż włos na naszych głowach, gdybyś chociaż o tym pomyślał, Meena Harper by o tym wiedziała. I sprowadziłaby tutaj jego. A to byłby twój najgorszy koszmar, zgadza się? Bo panicznie boisz się Luciena Antonescu. Mauricio odwrócił oczy od Alarica i spojrzał na gwardzistów, stojących w obu końcach galeryjki.

Ale, tak jak podejrzewał Alaric, nie kazał im strzelać. - To najbardziej idiotyczna rzecz, jaką słyszałem w życiu - odparł Mauricio z drwiącym uśmieszkiem. - Chcę znaleźć Luciena Antonescu bardziej niż ktokolwiek inny. Dlatego kazałem zwolnić Meenę Harper ze służby w Gwardii Palatyńskiej. Śledzimy jej telefon komórkowy od chwili, kiedy stąd wyszła. Mam nadzieję, że doprowadzi nas prosto do niego, a kiedy już się to stanie, zrobimy to, czego wy nie byliście w stanie dokonać przez te wszystkie miesiące. Unicestwimy go. - Doprawdy - rzucił Alaric, unosząc brew. - Właśnie to próbowałem zrobić, kiedy mi przeszkodziłeś ze swoimi fikuśnymi siatkami i ciasnymi kombinezonami, i doprowadziłeś do takiej spektakularnej klapy. Ale teraz to nieważne. Nie mówię, że to źle, bać się księcia ciemności, bo ostatecznie on jest panem mroku. Mówię tylko, że nie potrzebujesz tych wszystkich cudów. Wystarczy zwykły miecz w serce. Więc gdzie jest Meena? Mauricio zrobił trochę głupią minę. - No cóż - powiedział - chwilowo mamy drobne kłopoty z satelitą... - Rozumiem. Nie chcę cię całkiem załamywać, ale nie wpadłeś na to, że ona mogła przejrzeć twój plan i wyrzucić komórkę? I że właśnie się tu wybiera z Lucienem Antonescu? Mauricio spłoszył się na tę myśl stanowczo za bardzo jak na człowieka otoczonego przez uzbrojonych gwardzistów. - Niby po co mieliby się tu wybierać? - Hm, po pierwsze - zaczął wyjaśniać Alaric - domyślam się, że Antonescu chce odzyskać swoją książkę. A do tej pory pewnie domyślili się już, gdzie jestem. Meena jest jasnowidzką. - Wzruszył ramionami. - No wiesz. Jej satelita się nie psuje. Chyba że zakłócają ją wrota piekieł.

Mauricio był zdziwiony, ale ciągle nie nadążał za Ala-rikiem. - I co? - spytał. - Wciąż nie rozumiem... - No cóż - powiedział Alaric. - To ja wiem, gdzie jest książka. Mauricio był zaskoczony. Bardziej niż zaskoczony. Był osłupiały. Kurczowo chwycił poręcz galeryjki. Alaric zauważył, że zbielały mu kostki palców. - T-to niemożliwe - wyjąkał Mauricio. - Książkę ma Antonescu. Uciekł z nią wczoraj wieczorem. Byłeś tam. Widziałeś, jak ucieka. - Owszem, uciekł wczoraj wieczorem - przyznał Alaric. - Ale bez książki. Ja ją mam. I ukryłem ją. Ale nie powiem ci, gdzie jest, dopóki nie wypuścisz moich przyjaciół. I naprawdę - dodał, kiedy bojler wydał kolejny jęk - powinieneś pomyśleć o ewakuacji budynku. Widziałem już takie rzeczy. Pokręcił głową. - To nie jest ładny widok. Wszędzie kawały tynku i zwęglonych ciał. I naprawdę nie będzie dobrze wyglądało w wiadomościach, że dałeś nam spłonąć, kiedy tutaj dowodzisz. Mauricio zerknął na bojler, który zadrżał jak rodząca słonica. Alaric widział, że mężczyźni koło niego wymieniają nerwowe spojrzenia. Piętnaście. Czternaście. Trzynaście. - Jeśli kłamiesz w sprawie książki - ostrzegł go Mauricio - to cię zabiję, nie oglądając się na Meenę Harper. Idźcie po niego - powiedział do dwóch gwardzistów. Do reszty rzucił: - A wy po tamtych. A potem poszukajcie zarządcy budynku. Ktoś na pewno umie to naprawić. - Doskonalą decyzja - powiedział Alaric, choć oczywiście wiedział, że już za późno na wszelkie naprawy. Wstał posłusznie, kiedy gwardziści stanęli obok niego, i nie protestował, kiedy chwycili go za ręce i brutalnie popchnęli w stronę wyjścia. Noga bolała go potwornie

i potrzebował pomocy, żeby wejść na schody. Oczywiście w korytarzu to będzie już zupełnie inna sprawa. Planował dorwać w ręce jedną z tych kusz... - Już od jakiegoś czasu ledwo zipał - powiedział o bojlerze. - Powinni go byli wymienić dawno temu. Ale na pewno słyszałeś o cięciach budżetowych. Dwanaście. Jedenaście. Dziesięć. - Nie mam czasu na tę dyskusję - rzucił zrzędliwie Mauricio. - Arcybiskup cały dzień suszy mi głowę przez to, co się wczoraj stało. Jest wściekły, że Antonescu uciekł. - Wyobrażam sobie - powiedział Alaric. Był już w połowie schodów. Słyszał szczęk otwieranych drzwi w korytarzu i zirytowany głos Caroliny, pytającej: „Dlaczego? Dlaczego nas ewakuują? Co się dzieje?" Alaric miał nadzieję, że Holtzman przesłał jego wiadomość. Wiedział, że kiedy bojler wybuchnie, najprawdopodobniej rozwali ścianę za sobą... tę przylegającą do celi Holtzmana. I pewnie też następną. - Ale powinien się ucieszyć, że przynajmniej książka jest bezpieczna. - Nie obejdzie go to - odparł Mauricio. - W ogóle nie chciał mnie słuchać, kiedy mówiłem, jaka jest ważna. Próbowałem mu też wyjaśnić, że sieć nie zadziała. Ale widział tę sztuczkę w jakimś programie telewizyjnym. Właśnie na tym polega problem z tymi starcami. Nie słuchają nikogo młodszego od siebie. Kiedy wbiją sobie coś do głowy, wydaje im się, że muszą mieć rację. Alaric był już na górze schodów. Musiał się mocno opierać na ramionach gwardzistów, ale dał radę. Dopóki nie miał pewności, że Holtzman i reszta opuścili budynek, zamierzał udawać, że jest po stronie Mauricia. Chociaż, szczerze mówiąc, sam już nie był pewien, po czyjej jest stronie. Dziewięć. Osiem. Siedem.

- Święta racja - powiedział. - A co oni mogą wiedzieć na jakikolwiek temat? Nigdy nie byli w terenie. Większość z nich w życiu nie widziała wampira na oczy. Gdyby któryś z tych krwiopijców podszedł do nich i pokazał kły, pewnie by go pobłogosławili i myśleli, że jest uleczony. Mauricio spojrzał na niego z rozbawieniem. - Otóż właśnie - zgodził się. - Kompletnie stracili kontakt z rzeczywistością. Najwyższa pora na nowy zarząd. Nową gwardię. - Całkowicie się z tobą zgadzam - powiedział Ala-ric. - Tylko jak mamy się do tego zabrać? - Szczerze mówiąc - odparł Mauricio - pracuję nad tym już od jakiegoś czasu. A odpowiedź brzmi: od wewnątrz. To naprawdę jedyny sposób. - Od wewnątrz, powiadasz? - Teraz, będąc już w korytarzu, Alaric widział, jak wyprowadzają Holtzmana. Na nieszczęście Holtzman również zauważył jego. - Alaric? - rzucił zdziwiony. - Ojciec Henrique? Co się dzieje? Mogę jakoś pomóc? Ojciec Henrique machnął do niego uspokajająco. - Wszystko jest w porządku, doktorze Holtzman -zawołał. - To tylko bojler się zepsuł. - Bojler? - Holtzman otworzył szeroko oczy, patrząc na Alarica. - O nie... Drzwi prowadzące z klatki schodowej na parter zatrzasnęły się, odcinając jego głos. Sześć. Pięć. Cztery. Ksiądz mówił dalej. - Kiedy już uda nam się infiltrować kościół od wewnątrz, skończą się wszystkie nasze kłopoty. - Tak? - spytał Alaric. Spojrzał po twarzach gwardzistów. Nie rozpoznawał żadnego z nich. Kim oni byli? Skąd się wzięli? Myślał, że zna wszystkich w Gwardii. Owszem, zawsze byli jacyś nowi rekruci, ale organizacja nie była taka znów wielka.

- Jak na przykład ta katastrofalna akcja wczoraj wieczorem - ciągnął Mauricio. Puls Alarica zaczął przyspieszać. Nie wiedział, czy to z braku pożywienia, z bólu czy przez oczekiwanie na to, co się za chwilę wydarzy. Bo z całą pewnością nie ze strachu. Jego celem było wykurzenie pasożytów. Te pożerające ciała wampiry musiały tu gdzieś być. Podobnie jak Lucien Antonescu. Był tego pewien. Problem stanowiła Meena. Dlaczego jej intuicja działała tylko w odniesieniu do innych ludzi? Dlaczego zawsze pojawiała się dokładnie w najgorszym momencie i w najniebezpieczniejszym miejscu? - Zawsze było bardzo ważne, żeby mroczny książę nie dostał tego brewiarza w ręce - powiedział Mauricio. -Próbowałem to powiedzieć arcybiskupowi. Ta książka połączy Luciena Antonescu z mocami poza jego kontrolą... poza czyjąkolwiek kontrolą. - W takim razie to było dość głupie - stwierdził Alaric - wystawiać ją w muzeum, w mieście, gdzie on aktualnie bawi. - To kolejna decyzja - wyjaśniał Mauricio - która nie zapadłaby, gdybym to ja dowodził. I którą próbuję naprawić od chwili, kiedy o niej usłyszałem. - Naprawdę? - spytał Alaric. Gardło miał suche jak pieprz, mimo całej tej zardzewiałej wody, której się napił. Mauricio dotarł już prawie do drzwi na główną klatkę schodową. - Oczywiście, kiedy wyjaśniłem sytuację kilku ważnym osobom - mówił - dostałem pozwolenie na wszelkie działania, które były konieczne, żeby odzyskać kontrolę. - Właśnie chciałem cię o to spytać - powiedział Alaric. - Bo mnie się wydaje, że aby odzyskać tę kontrolę, przemieniłeś byłego chłopaka Meeny Harper w wampira.

- Tak - odparł Mauricio, szczerząc się do niego radośnie. - Dokładnie to zrobiłem. Ale nie tylko byłego chłopaka Meeny Harper. Dopiero w tej chwili Alaric zauważył zęby ojca Henrique. A raczej jego kły. Trzy. Dwa. Jeden. Buum. Rozdział 37 Meena wbiegła po schodach i otworzyła drzwi budynku, który kiedyś był katolicką Szkołą Podstawową Świętej Bernadetty. Gęsta chmura białego dymu uderzyła ją w twarz. Cofnęła się, kaszląc. - Meeno. - Lucien stanął za nią. Chwycił ją za ramiona i pociągnął w dół ze schodów. - Stój. - Nie - powiedziała, próbując mu się wyrwać. - Wszystko w porządku. Nic mi nie jest. - Nieprawda. - Sprowadził ją z powrotem na dziedziniec, do zepsutej fontanny, gdzie dym nie był tak gęsty. - Nie jest w porządku. Nie możesz tam wejść. Nie możesz oddychać. - Ale... - zaczęła. Łzy od gryzącego dymu zaczęły już płynąć po jej twarzy, ale otarła je nadgarstkiem. - Alaric... Twarz Luciena stężała. Meena widziała, że niepokoi się równie mocno jak ona. Ale tylko o los swojej książki. - My pójdziemy - oznajmiła Mary Lou, wyciągając ręce, by dodać Meenie otuchy uściskiem. Znajdziemy go, kotku. Nie martw się. Nam dym nie szkodzi.

- Ale ogień szkodzi - przypomniał jej mąż, wskazując kilka okien na poziomie sutereny budynku. Dym, który zaczął się z nich wydobywać, był czarniejszy niż gdzie indziej, co było pewną oznaką ognia. - Och - powiedziała Mary Lou. - To nie wygląda dobrze. - Co takiego może tam być - zastanawiała się Meena - że spowodowało tak potężny wybuch? - Nie wiem - stwierdziła Mary Lou. - Może bojler? O Boże. - Bojler - powtórzyła słabo Meena. - Był strasznie stary. Cały budynek jest stary. Zamknęli szkołę, bo nie był bezpieczny dla dzieci. Abraham powiedział, że w budżecie nie ma pieniędzy na remont, ale... Zaczynała gadać od rzeczy. Lucien objął ją ramieniem i zaprowadził pod arkady, które osłaniały ich od upartej mżawki, która znów zaczęła padać. - Meeno. - Chwycił ją za oba ramiona. - Spójrz na mnie. Jestem pewien, że bojler nie wybuchł przypadkiem. Rozumiesz mnie? Ten wybuch to nie był wypadek. Potrzebowała dobrych dziesięciu sekund, żeby dotarło do niej, co znaczą jego słowa. A kiedy dotarło, odwróciła się i znów rzuciła w stronę drzwi. Tym razem Lucien nie musiał jej powstrzymywać przed wejściem do budynku. Zrobiły to same drzwi, otwierając się gwałtownie. Zaczęła się z nich wylewać rzeka ludzi, którzy zupełnie nie zauważali trójki wampirów ani zapłakanej, przerażonej dziewczyny na dziedzińcu. Byli zbyt zajęci ucieczką z płonącego budynku... Meena stała u stóp schodów, pełna niespokojnej nadziei. Deszcz zaczynał jej przyklejać włosy do głowy; jej torebka ze sztucznej skóry pociemniała od wilgoci. Ludzie mijali ją, a ona przepatrywała tłum, szukając znajomej twarzy - kogoś, kogo mogłaby zapytać o Alarica.

Ale nie rozpoznawała nikogo. - Kim są ci ludzie? - wypaliła w końcu. Lucien stanął obok niej i zarzucił jej na ramiona swój płaszcz, by choć trochę osłonić ją od deszczu. - O czym ty mówisz? - spytał. - Ja... - Meena rozglądała się dookoła. Jej spojrzenie wróciło do otwartych drzwi budynku, które ktoś podparł, żeby łatwiej wypuścić dym i resztę ludzi. Supeł, który czuła między łopatkami, był twardszy niż kiedykolwiek. - Ja nie mam pojęcia, kim są ci wszyscy ludzie - powiedziała do Luciena. - W życiu ich nie widziałam. - Panie. - Emil przystanął koło nich. - Za pozwoleniem... chyba nie jest rozsądnie stać w tym miejscu. Jesteś najbardziej poszukiwanym wampirem w historii Gwardii Palatyńskiej, a to jest ich główna kwatera na Manhattanie... - Nie sądzę, żeby to był problem - powiedziała Mary Lou. - Patrzcie. Na dziedziniec zaczęli wbiegać inni ludzie - pracownicy okolicznych sklepów i kawiarń, z butelkami wody i parasolkami, i nieliczni maruderzy, którzy wciąż snuli się po ulicach mimo pogody. Wszyscy chcieli pomóc, jak tylko umieli. Meena słyszała w oddali wycie syren. Ale jakoś się nie zbliżały. - Ulice są zalane - krzyknęła do wszystkich kelnerka z kawiarni. Przyciskała do ucha komórkę. Było jasne, że rozmawia z dyspozytorką numeru alarmowego. - Wozy ratownicze nie mogą się przedostać. Mówią coś o zbyt silnych opadach w zbyt krótkim czasie... i o jakimś podziemnym strumieniu. Nie wiem, o czym ona mówi. Nigdy nie słyszałam o żadnym strumieniu pod ziemią. Skonsternowana Meena spojrzała na Luciena. - Minetta - powiedziała. On tylko odwrócił wzrok.

Ale ofiary wybuchu u świętej Bernadetty zupełnie się tym nie przejmowały. Ludzie z budynku gromadzili się na dziedzińcu, niektórzy pod arkadami, niektórzy w ulewnym deszczu, ale nie brali parasoli, które podtykali im mieszkańcy, nie wyciągali komórek, żeby zadzwonić do bliskich. Po prosto stali tak... i czekali. - Nikt nie kaszle - powiedziała Mary Lou spiętym głosem. - Nawet im oczy nie łzawią. Serce Meeny ścisnęło się panicznie. Mary Lou miała rację. - Myślałem, że ta szkoła została zamknięta - usłyszała, jak właściciel delikatesów z naprzeciwka mamrocze do swojego syna, który pomógł mu przynieść pudło parasoli i butelek z wodą. - Słyszałem, że budynek wykupiła jakaś nowa firma internetowa - odparł syn. -1 chyba tak jest. Popatrz na nich. To była prawda, pomyślała Meena. Wszyscy, którzy wyszli z budynku, byli szczupli, ubrani na czarno i strasznie bladzi... Boże, pomyślała. Co tu się stało? Co się stało z Gwardią Palatyńską? Kto to zrobił? I gdzie jest Alaric? Nagle usłyszała kaszel. Nigdy w życiu tak się nie cieszyła z kaszlu. Odwróciła się... i wydała z siebie radosny pisk. - Carolina! Wysoka, ciemnowłosa kobieta, która właśnie wypadła przez otwarte drzwi, odwróciła się, słysząc swoje imię, i wyciągnęła ręce na widok Meeny pędzącej w jej stronę. Uściskały się. - Myślałam, że nie żyjesz - wykrzyknęła Meena. - Nie - odparła Carolina. - Byłam tylko w New Jersey. - A co z Abrahamem? - spytała Meena. - Gdzie jest Alaric? Alaricowi nic nie jest? - Abraham jest cały i zdrowy - odparła Carolina. -Powinien być tuż za mną. Alaric też.

Meenie spadł z serca kamień, którego istnienia nawet nie podejrzewała. Ból między łopatkami też zniknął. - Nic mu nie jest? - Czuła się niemal jak pijana. -Alaric żyje? Gdzie on jest? Carolina obejrzała się przez ramię. - Nie wiem. Obydwaj byli... o, jest Abraham. Abraham, wyglądający na wiele starszego niż w rzeczywistości, ukazał się w drzwiach, pokryty sadzą, targany gwałtownym kaszlem. Meena i Carolina podbiegły do szefa. Właściciel delikatesów i jego syn pospieszyli do niego z wodą i parasolem. - Co? - Abraham byl zdezorientowany. - O rety, rzeczywiście, pada. Dziękuję. Meena, witaj. Woda? Nie, nie, nie potrzebuję wody, nic mi nie jest. Atak kaszlu, który dopadł go w następnej chwili, zaprzeczył jego słowom, i mimo protestów wmuszono w niego wodę. We czwórkę pomogli mu dotrzeć do najbliższej ławki, na której odpoczywał chwilę, próbując złapać dech, aż nagle wybałuszył oczy, dostrzegając coś za lewym ramieniem Meeny. Uniósł drżący palec, otwierając usta. - Co jest, do diabła? - powiedziała Carolina, kiedy już odwróciła się, by sprawdzić, co go tak przestraszyło. Jej twarz stężała w takim samym wyrazie zgrozy. - Jezu Chryste! - Wręcz przeciwnie - rzucił sucho Lucien. Carolina odruchowo zaczęła szukać czegoś u pasa... aż przypomniała sobie, że zabrano jej broń. Jęknęła. - Nie zawracałbym sobie głowy - ciągnął Lucien. - To nie mną powinniście się w tej chwili martwić. - Przepraszam pana - powiedział właściciel delikatesów do Luciena. - Potrzebuje pan parasola? - Nie w tej chwili - odparł Lucien. - Ja wezmę jeden - zgłosiła się Mary Lou. Syn właściciela delikatesów podał jej jasnoczerwoną, malutką parasolkę. Mary Lou wyraźnie się ucieszyła.

- Nie lubię, jak mokną mi włosy I pasuje mi do szminki - poinformowała przepraszająco męża, unosząc parasolkę. - Ten mężczyzna - wydusił w końcu Abraham - to wcielenie diabła na ziemi. Wysłannik szatana. - Gdyby Lucien przyszedł was zabić, to nie sądzisz, że już by to zrobił? - szepnęła Meena, pochylając się do jego ucha. - Poza tym mamy w tej chwili o wiele większe problemy niż on. Ci wszyscy ludzie to wampiry. - Wskazała mężczyzn i kobiety w czerni, stojących na dziedzińcu; wydawało się, że czekają na rozkazy. - Gwardia Pala-tyńska została całkowicie zinfiltrowana. Może nie tylko Gwardia. Może cały Kościół. - To... to niemożliwe - jęknął Abraham. Carolina zacisnęła usta. - Nie, to nie jest niemożliwe - odparowała. - Przez cały czas usiłowałam ci to wytłumaczyć, Abrahamie. To Mauricio. To on! - Nagle spojrzała na Meenę z przestrachem. -Alaric! On ciągle tam jest. Z Mauriciem! Meena odwróciła się na pięcie. Drzwi do budynku stały puste. Wydostawał się z nich już tylko dym. Meena popatrzyła niespokojnie na Luciena. - Musimy tam wejść - powiedziała. - Musimy mu pomóc. Nic nie widzi. Nie może oddychać... - Ja pójdę - odparł Lucien i pocałował Meenę w czoło. - Wszystkim się zajmę. - Ruszył w stronę schodów. - Nie wiem, czy to najlepszy pomysł - powiedział Abraham. - Och, moi kochani. - Na dziedzińcu pojawiła się siostra Gertrudę; z dłonią przyciśniętą do piersi próbowała złapać oddech, przeciskając się między przemoczonymi ludźmi stojącymi przed budynkiem. Za nią podążał ojciec Bernard. - Przyszliśmy tak szybko, jak się dało. Ulice są jak rzeki, musieliśmy brodzić. Ale twój brat powiedział,

że możecie mieć kłopoty. 1 wygląda na to, że miał rację. Spóźniliśmy się? Meena spojrzała na Luciena, który wspinał się po stopniach do budynku z ponurą, zdeterminowaną twarzą. - Dam wam znać - powiedziała i popędziła za nim. Rozdział 38 Alaric wiedział, że eksplozja pogrąży ich w ciemnościach. Że ten cały dym oślepi wszystkich... a w każdym razie istoty ludzkie. Więc zapamiętał, gdzie stoi każdy z gwardzistów. Tym sposobem, kiedy nastąpił wybuch i zrobiło się kompletnie ciemno, szybko ich rozbroił. On się tego spodziewał. Oni nie. Nagle miał dwie kusze z aluminiowym łożem, a oni nie mieli żadnej. Jego sytuacja była teraz o wiele lepsza niż przed paroma sekundami. Oczywiście miał też uszy, w których dzwoniło od huku, płuca, które szybko wypełniały się drażniącym dymem, i oczy, które nic nie widziały. Wampiry, z którymi utknął w korytarzu, nie miały żadnego z tych problemów. Więc to był zdecydowany minus. Z drugiej strony, doskonale znał rozkład budynku, nawet w ciemności, bo spędził mnóstwo czasu, żaląc się Abrahamowi Holtzmanowi na jego mankamenty. Więc kiedy tylko zabezpieczył kusze, wykonał szybki przewrót przez bark (który pozwolił mu oszczędzić ranną nogę) i wydostał się przez drzwi na główne schody, gdzie, jak miał nadzieję, powietrze było trochę czystsze.

I było. Niestety, gwardziści nie przyjęli najlepiej faktu, że skonfiskował im kusze, i pobiegli za nim, Pozbycie się ich nie trwało długo, choć Alaric został ugryziony parę razy. Było to dość niefortunne, ale trudne do uniknięcia przy tak słabej widoczności. Stracił też kilka strzał. Na szczęście zdołał zabrać kołczan jednemu z przeciwników, chwytając go w ciemności za krocze. Było to nieprzyjemne doświadczenie dla nich obu, ale mówi się trudno. Jeszcze bardziej nieprzyjemnie zrobiło się, kiedy usłyszał, że drzwi na klatkę schodową otworzyły się z hukiem i Henrique Mauricio krzyknął „Wulf!" głosem bardzo podobnym do tego, jaki wydobywał się z tamtej dziewczynki, której ciało zostało przejęte przez demona owej nocy, kiedy się poznali. Alaric szybko załadował kuszę, co nie było takie proste, kiedy nie zna się broni i kuca na ciemnym, zadymionym półpiętrze z obolałą nogą. Szczególnie że rozpraszał go dźwięk syren i kroki ludzi zbiegających po schodach piętro wyżej. Drzwi na ulicę widocznie zostały otwarte. Dym, który teraz miał się którędy wydostawać, wysysany ciągiem powietrza płynął klatką schodową i gęstniał coraz bardziej. - Wiem, że tam jesteś, Wulf - zawołał Mauricio w górę schodów. - Lepiej poddaj się od razu. - A może lepiej ucieknę - odparł Alaric. - Jak ty podczas tamtego egzorcyzmu w Vidigal. Mauricio roześmiał się. - To nie był mój najlepszy moment, przyznaję - powiedział. - Chrzty, komunie, msze... to stosunkowo łatwo jest udawać. Ale wypędzenie mrocznej bestii z duszy dziecka? Jak miałbym to zrobić... zwłaszcza, że mroczna bestia jest moim panem? W jednej chwili zdemaskowałbyś mnie jako oszusta. Nie miałem wyboru, musiałem uciec.

- To byt zły wybór - odparł Ałaric. -1 tak cię zdemaskowałem jako oszusta. - Wiem. Powinienem był cię zabić tamtej nocy. - To ja powinienem był zabić ciebie. - Najwyraźniej. Ale teraz jesteśmy tutaj. Wiesz, że nie musi tak być. Bycie członkiem mojej drużyny ma swoje dobre strony. Mógłbyś mieć bardzo przyjemne życie, gdybyś zechciał... - Proszę, tylko nie mów mi o watykańskim złocie, którym zamierzasz mnie obsypać - przerwał mu Alaric znużonym tonem. - Ja już i tak bardzo dobrze stoję finansowo, a ty jesteś nie na czasie. Watykan od lat jedzie na długach. - Nie całkiem to miałem na myśli - powiedział Mauricio. - Chodzi mi o to, że w tej chwili cierpisz. Słyszę to w twoim głosie. Jesteś zmęczony i na pewno osłabiony przez ten dym w płucach. Wyobraź sobie, że mógłbyś już nigdy nie czuć słabości czy bólu. Wyobraź sobie, że już nigdy nie miałbyś potrzeby spać, nigdy byś się nie zestarzał i miałbyś nadludzką siłę. Pomyśl, jakie przydatne byłoby to wszystko w walce z wrogami. - Ty jesteś moim wrogiem - przypomniał mu Alaric. - Czy aby? - spytał Mauricio. - Pozwoliłem sobie zajrzeć w twoją personalną teczkę, Alaricu, i chyba wiem, kto jest twoim prawdziwym wrogiem. I to nie jestem ja ani żaden inny wampir. Jest nim twój ojciec, prawda, Alaricu? Człowiek, który porzucił cię w dzieciństwie. Czy twoja przemiana w wampira nie sprawiłaby, że zemsta, którą z pewnością planujesz, byłaby tym wspanialsza? - Och, do cholery ciężkiej - rzucił Alaric, teraz już naprawdę wkurzony. - Czy nikt tego nie kuma? Ja nie lubię wampirów. Wstał i strzelił. Przez ten dym nawet nie wiedział, w co celuje.

Ale uważnie słuchał głosu Mauricia i widział czerwony blask oczu wampira. Kusza była samopowtarzalna, wystrzeliwała kilka strzał jedną po drugiej. Miał nadzieję, że przynajmniej jedna z nich dosięgła celu. Nagle zobaczył, że z dymu wyłania się stopa i ląduje na schodku najbliżej niego. Wycofał się odruchowo. I cofał się dalej, kiedy okazało się, że mglista postać, która mu się ukazała, została trafiona przez wszystkie jego strzały... co do jednej, i wszystkie sterczały z miejsca, gdzie powinno być serce Henrique Mauricia. A jednak on wciąż żył. I wciąż zbliżał się do Alarica z uśmieszkiem na ustach. - Muszę ci to przyznać, Wulf - powiedział. - Niełatwo się poddajesz. Podoba mi się to w tobie. Dlatego byłbyś tak cennym nabytkiem dla mojej drużyny. - Jak... - wyjąkał osłupiały Alaric. - Jak to możliwe? Powinieneś paść trupem. Wszystkie strzały trafiły cię w serce. - Wiem - odparł Mauricio, wzruszając ramionami. -Ale mnie może zabić tylko jedna rzecz. I ty jej nie odkryłeś. A teraz porozmawiajmy o tym, gdzie schowałeś książkę. Rozdział 39 Nie wiem, czy to najlepszy pomysł. Słowa Abrahama rozbrzmiewały echem w głowie Meeny. Jeszcze zanim je usłyszała, sama to wiedziała. Nie mogła ufać Lucienowi. Wiedziała, że część jej zawsze będzie go kochać, ale wiedziała też, że już nigdy nie zdoła mu zaufać... i na pewno nie w sprawie tak ważnej

dla niej jak życie Alarica. Szczególnie teraz, kiedy Lucien bez przerwy mówił o Mannette. W tym strumieniu było coś, co wywoływało w niej wręcz odwrotne uczucia niż sen o Lucienie i jego matce. Popędziła więc za nim po schodach, choć wszyscy krzyczeli za nią, żeby się zatrzymała. Ale to nie miało znaczenia. Po pierwsze dlatego, że w pośpiechu zapomniała torebki z kołkami, wodą święconą i Superkołkownicą. Zostawiła ją na ławce koło Abrahama. A po drugie dlatego, że Lucien nie zdążył wejść do budynku. W progu pojawili się Alaric i ojciec Henrique; tworzyli tale dziwaczną grupę, jaldej Meena chyba nigdy nie widziała. Alaric był bez koszuli i boso, na plecach miał przewieszoną kuszę, drugą trzymał w rękach. Ojciec Henrique, w powiewnej kościelnej szacie, która kiedyś była biała, usiłował mu tę kuszę wyrwać. Tak jak Abraham, obaj byli pokryci sadzą i kurzem. I chyba żaden z nich nie zauważył, że stoją w drzwiach i są obserwowani. Meena znieruchomiała i krzyknęła cicho. Nie tylko dlatego, że z serca ojca Henrique sterczały cztery strzały, ale też dlatego, że ksiądz warczał, a kły sterczące z jego dziąseł były doskonale widoczne nawet z daleka. Nie tylko Meena była w szoku, że ojciec Henrique jest wampirem, którego nie są w stanie zabić nawet kołki w sercu. Usłyszała, jak właściciel delikatesów upuszcza pudło z wodą i parasolkami... a przecież on nawet nie znał księdza. Odgłos padającego na ziemię pudła lekko przestraszył Alarica, który wyglądał jak człowiek u kresu wytrzymałości. Odwrócił głowę, zdumiony widokiem ich wszystkich, stojących przed budynkiem... a zwłaszcza Meeny. Ich oczy spotkały się na sekundę. I w tych lodowato błękitnych oczach Meena ujrzała cały ból, całe cierpienie i samotność, które przeżywał przez ostatnią dobę... ale też nadzieję i radość, że ją tu widzi. I to był jej błąd.

Bo Alaric, śmiertelnie zmęczony, pozwolił, żeby jej spojrzenie rozproszyło go i na ułamek sekundy rozluźnił chwyt na kuszy. A ojciec Henrique wyrwał mu broń, obrócił się i wycelował ją... W głowę Meeny. Na dziedzińcu zapadła martwa cisza. Nie było słychać nic prócz szumu deszczu. Umilkły nawet syreny w oddali. Przez okoliczne ulice nie był w stanie przejechać żaden samochód, więc w mieście choć ten jeden raz zrobiło się cicho. I może dlatego głos Luciena zabrzmiał jak huk gromu. - Wypuść ją natychmiast - rozkazał - albo zginiesz. Alaric, który poleciał do tyłu na futrynę drzwi jakby nie był w stanie utrzymać się na nogach - pokręcił głową. Wyglądał na pokonanego, zgaszonego i tak rozgoryczonego, jakim Meena nigdy go nie widziała. Serce ścisnęło jej się ze współczucia. - Nie da się go zabić - oznajmił. - Uwierz mi, już próbowałem. - E tam - powiedziała siostra Gertrude i błyskawicznie wyciągnęła spod habitu swoje dwie bliźniacze beret-ty. - Jeszcze nie spotkałam krwiopijcy, który nie obróciłby się w pył po spotkaniu z moimi srebrnymi ślicznotkami. Wampiry stojące dookoła zaczęły się cofać, zerkając nieufnie na pistolety i na zakonnicę. - Siostro, nie - rzucił ostrzegawczo Alaric. - Możesz trafić Meenę. Zakonnica zrobiła urażoną minę. - Tak się składa, zdobyłam pierwsze miejsce na zeszłorocznych mistrzostwach seniorów w strzelectwie. - Kule nie mogą mnie zabić - poinformował ich głośno ojciec Henrique. - Podobnie jak kołki, zanurzanie w święconej wodzie, światło słoneczne, krzyże czy ogień. Panie, wiem, jak to może wyglądać, ale przysięgam, nie

mam najmniejszego zamiaru skrzywdzić tej dziewczyny... jeśli tylko mnie wysłuchasz. Zrobiłem to wszystko tylko dlatego, że chciałem służyć tobie. - Jakoś trudno mi w to uwierzyć - powiedział Lucien, wymieniając spojrzenia z Emilem. - Ale puść ją, to porozmawiamy. - Z przyjemnością, panie - rzekł ojciec Henrique, ale nie wykonał żadnego ruchu, wskazującego, że chce puścić Meenę. - Doskonale zdaję sobie sprawę, jak to wygląda, ale jeśli myślisz o tej sieci i święconej wodzie, to zapewniam cię, panie, to nie był mój pomysł, tylko arcybiskupa. Uznali, że Gwardia Palatyńska robi za mało, żeby cię wywabić, i stwierdzili, że pora wziąć sprawy we własne ręce... Meena nawet ze swojego miejsca usłyszała gwałtowny wdech Abrahama, urażonego do żywego tym oskarżeniem pod adresem jego jednostki. - Kiedy usłyszałem o ich planie - ciągnął ojciec Henrique - oczywiście stanowczo mu się sprzeciwiałem. Ale ci starcy nie chcieli słuchać. Więc w końcu zaproponowałem, że sam będę to nadzorował, bo wiedziałem, że pomogę jego książęcej mości, dbając, by ich metody były nieskuteczne... - Więc zaraziłeś mojego byłego chłopaka i nasłałeś go, żeby mnie zabił? - spytała Meena, uszom nie wierząc. - To była jedna z tych metod, które miały być nieskuteczne? - To była kolejna propozycja arcybiskupa - odparł ojciec Henrique urażony. -1 chociaż nie miałem wyjścia i musiałem wykonać polecenie, postarałem się, żeby jego książęca mość nie został schwytany. Przykro mi, że odniosła pani rany. I że żona rzeczonego dżentelmena została przemieniona i wymknęła nam się z rąk. To była niefortunna pomyłka... - Pomyłka? - Abraham nie wytrzymał ani sekundy dłużej. - Mamy uwierzyć, że arcybiskup przez pomyłkę usankcjonował nasłanie na Meenę wampira? Czy te ciała, które znaleźliśmy w Barrens, to też była pomyłka? Ojciec Henrique tylko się uśmiechnął.

- O to będzie pan musiał spytać swoich przełożonych -powiedział. - Ja tylko wykonywałem ich rozkazy, starając się jednocześnie nie robić niczego, co naraziłoby mojego własnego przełożonego... Skłonił się lekko Lucienowi. - Jakie ciała? - mruknęła Meena. Alaric odparł zmęczonym głosem: - Tych zaginionych turystów. Wywoził je do Pine Barrens. Tam są wrota piekieł. I tam był Abraham z ekipą... to dlatego nie mogłaś ich wyczuć. Wrota piekieł to martwe strefy. Nie istnieje tam nic prócz zła. Meena przypomniała sobie, jak Abraham opisywał jej wrota piekieł w samochodzie; to było ledwie wczoraj, choć miała wrażenie, że tysiąc lat temu. - Nie proszę o żadną nagrodę, panie - powiedział ojciec Henrique do Luciena. - Nie zrobiłem niczego niezwykłego... wykorzystałem tylko nadarzającą się okazję. Jeśli dobrze się sprawiłem, to tyko dzięki twojej inspiracji. Najlepszym sposobem na pokonanie wroga jest infiltracja jego szeregów, a potem zyskiwanie coraz wyższej pozycji, by powoli zastępować jego ludzi własnymi. Meena z dreszczem spojrzała na dziedziniec pełen gwardzistów, których nie rozpoznawała. Patrzyli na ojca Henrique z niezłomnym oddaniem. Lucien cały czas miał rację: za ataki na nią był odpowiedzialny jej własny pracodawca. Demonom mogła wybaczyć... tak jakby. Nic nie mogły poradzić na swoją naturę. Ale ludziom, którzy do tego dopuścili, na ślepo awansując ojca Henrique, chociaż przez cały czas był wampirem? Jak to się mogło stać? Jakim cudem nikt - oprócz Alarica, który nie cierpiał go od zawsze - tego nie zauważył? Lucien odezwał się wreszcie. Jego głos nie brzmiał już jak grom. - Dobrze się spisałeś - powiedział do ojca Henrique. -Oddaj mi dziewczynę i wróć do swoich... zajęć.

- Co? - Meena nie wierzyła własnym uszom. I nie ona jedna. Usłyszała pełen oburzenia pomruk, który rozszedł się po dziedzińcu - oczywiście tylko wśród ludzi. - Dziękuję, panie - odparł ojciec Henrique, znów się kłaniając. Promieniał zadowoleniem. Wiedziałem, że to pochwalisz, kiedy już poznasz prawdę. - To jakaś bzdura! - wypaliła Carolina, stojąca koło Abrahama. Kilka wampirów zrobiło krok w jej stronę, ale Carolina znalazła fiolki ze święconą wodą w torebce Meeny i teraz groźnie trzymała je nad głową. Siostra Gertrude mierzyła ze swoich pistoletów, a Abraham znalazł Super-kołkownicę i szybko odkrył, co się dzieje po naciśnięciu spustu. Utrzymywali wampiry na dystans... ale jak długo mogło to potrwać, kiedy Meena i Lucien sobie pójdą, a im skończy się amunicja? - Lucien - powiedziała Meena, niespokojnie przyglądając się jego mokrej od deszczu twarzy i szukając jakichś oznak, że nie mówił poważnie. Lucien nie mógł pozwolić, żeby temu... stworowi uszło na sucho to, co zrobił. Ale kiedy Lucien pochylił się nad schodkami i wyciągnął do niej rękę, nie zobaczyła niczego, co świadczyłoby, że blefuje. - Chodź, Meeno - powiedział, niecierpliwie kiwając ręką. - Ale - rzekła cicho - on ich zabije. Zabije ich wszystkich. Głos Luciena był jak stal. - Meeno. Oni byli gotowi pozwolić ci umrzeć. Poświęcisz życie dla ratowania takich ludzi? Nie wydaje mi się. Chodźmy. Meena spojrzała na Alarica. Osunął się po futrynie, nie będąc w stanie dłużej stać. Siedział oparty plecami o drzwi i za wszelką cenę starał się zachować przytomność. Udało mu się zebrać dość siły, żeby unieść głowę i powiedzieć:

- Meeno. Po prostu idź. - Słyszałaś go - powiedział ojciec Henrique. Jego brązowe oczy patrzyły w jej oczy z wyrazem, którego nie potrafiła odczytać. Podobną minę miał podczas telewizyjnych wywiadów, udzielanych Genevieve Fox. Po chwili zrozumiała, co to za wyraz. Triumf. Wiedział, że wygrał. - On chce, żebyś poszła - dodał z uśmiechem. - Nie - odparła Meena, kręcąc głową. - Nie. - Meeno. - Głos Luciena strzelił jak bat. - Chodź tu do mnie. W tej chwili. Stała jak przyrośnięta do miejsca. Dlaczego ojciec Henrique myślał, że wygrał? I co takiego zmieniło Luciena w przeciwieństwo człowieka, w którym się zakochała? W kogoś przyciąganego przez ciemność, zamiast przez światło, w kogoś, kto mieszkał pod ulicami w jaskiniach wypłukanych przez zapomniany strumień? Nagle przypomniała sobie to coś, co nie dawało jej spokoju w związku z Mannette... ciekawostkę, którą wyczytała dawno temu, zbierając materiał: Kiedy holenderscy koloniści osiedlili się na Manhattanie w latach dwudziestych XVII wieku, dowiedzieli się od miejscowych Indian o małym strumyku, którzy Lena-pe nazywali Mannette. W tłumaczeniu: Diabelska Woda. Były miejsca, jak powiedział Abraham, które przyciągały istoty o złej naturze, bo podobno miały bezpośrednią łączność z piekłem. Meena odwróciła się do Luciena. Po jej twarzy płynęły łzy. - To dlatego przez cały ten czas mieszkałeś przy strumieniu Minetta? - spytała rwącym się głosem. Czerpałeś energię od swojego pana, żeby móc zrobić to mnie... i moim przyjaciołom? Kiedy zobaczyła wściekłość na jego twarzy, zrozumiała, że ma rację. Jej rozpaczliwa nadzieja, że jego zachowanie

ma jakieś inne wyjaśnienie - cokolwiek, byle nie to, co podejrzewała - była tylko tym i niczym więcej: rozpaczliwą nadzieją. W mgnieniu oka znalazł się na schodach i chwycił ją za ramię tak mocno, że palce zagłębiły się w jej skórę. Nie obchodziło go już, że w jej czaszkę jest wycelowana kusza. Dlaczego miałby się przejmować, że zadaje jej ból? - Meeno - powiedział głosem równie brutalnym jak jego uścisk. - Idziemy. Dość tego. Doskonale wiedziała, czego ma dość. Nie tylko tej rozmowy, ale jej wysiłków, by przeciągnąć go na swoją stronę... na stronę człowieczeństwa. Mieszkający w nim demon zwyciężył i wreszcie przejął kontrolę. Lucien pozwolił mu przejąć kontrolę, karmił go i poił wodami Mannette. Teraz nie mogła już do niego przemówić w żaden sposób, bo koncepcje dobra i zła - a nawet życia i śmierci - już nic dla niego nie znaczyły. Było mu wszystko jedno, byle tylko dostał to, czego chciał. Przerażona jak nigdy w życiu spojrzała na Alarica, tak zmaltretowanego i wykończonego, że wyglądał, jakby się poddał... ...ale w tej samej chwili, kiedy Lucien odciągnął ją od ojca Henrique, Alaric uniósł głowę. Kiedy ich oczy się spotkały, w jej mózgu rozbłysnął obraz, tak wyraźny, jakby Alaric wepchnął go tam fizycznie - A co z książką? - wypaliła. Dłonie ojca Henrique, które wcześniej opuściły kuszę, poderwały ją z powrotem. Palce Luciena zacisnęły się na ramieniu Meeny. - Jaką książką? - spytał ojciec Henrique, wyraźnie zdenerwowany. - Z książką Luciena - wyjaśniła Meena. - Tą, która zostawiła mu matka. - Spojrzała na Luciena. - Nie chcesz jej mieć?

Wyraz twarzy Luciena zmienił się. Wcześniej był wściekły i skoncentrowany na jednym celu: odzyskaniu Meeny. Teraz jakby się zamyślił. Nad ich głowami zahuczał grzmot. Niektórzy z ludzi, którzy stali na dziedzińcu, odwrócili się i próbowali odejść, ale Lamir szybko odcięli im drogę. - Oczywiście. - Ojciec Henrique uśmiechnął się słabo do Luciena. - Bardzo cię za to przepraszam, panie. To był jeden ze spisków, jakie uknuli, żeby cię schwytać. Ale ja... - Czy ojciec mi nie mówił, że ta książka za żadne skarby nie może wpaść w ręce Luciena? - spytała niewinnie Meena. - Bo uczyni go wszechpotężnym? Oczy ojca Henrique powiększyły się ze strachu. - Mówiłem - przyznał - ale tylko dlatego, by być przekonującym w roli... - Gdzie jest ta książka? - warknął Lucien. Napięcie w jego głosie nie było jedynym sygnałem, że zaczyna tracić cierpliwość. Błyskawice i coraz gwałtowniejszy wiatr też mówiły swoje. - To wie tylko Alaric Wulf - rzucił szybko ojciec Henrique. - A on nie powie. Zdaje się, że ją zniszczył. Meena poczuła, że ziemia drży, i rozejrzała się, zdezorientowana, bo nie słyszała żadnego wybuchu. Dopiero po chwili zorientowała się, że tym razem to nie bojler. Była to sprawka Mannette. Lucien był coraz bardziej rozgniewany i jego gniew dawał się wyczuć pod ich stopami. Prawdopodobnie był odczuwalny w promieniu wielu kilometrów i wzięty przez geologów za niewielkie trzęsienie ziemi, choć tak naprawdę był... pomrukiem wrót piekieł. - Och, na Boga - powiedziała siostra Gertrude, kiedy już otrząsnęła się ze strachu. - Alaric jej nie zniszczył. Dał ją mnie, wczoraj w muzeum. Wpadł na mnie, kiedy szukał Meeny. Kazał mi mieć ją cały czas przy sobie i nikomu nie dawać.

Wampiry zgromadzone wokół niej cofnęły się, kiedy spod habitu wyjęła niewielki manuskrypt w twardej, wysadzanej klejnotami oprawie. Bez wystawowego oświetlenia, w mroku burzy, nie wyglądał już jak mistyczny, religijny artefakt, a raczej jak bardzo stara, bardzo krucha książka. Ale kiedy spojrzenie Luciena padło na brewiarz, cała jego twarz się zmieniła. Zniknęło z niej napięcie, a czerwony blask, który Meena ostatnio tak często widziała w jego oczach, przygasł. - Chciałbym ją zobaczyć - powiedział głosem zupełnie nieprzypominającym grzmotu. Siostra Gertrude nerwowo przeszła przez tłum wampirów i wspięła się po schodach. Spojrzała przeciągle na Ala-rica, który zużył chyba resztki energii, przesyłając Meenie telepatyczny obraz książki, bo siedział teraz z głową opuszczoną na pierś; wyglądał na nieprzytomnego. - Chcę, żebyś wiedział, że ją przeczytałam - powiedziała siostra Gertrude, podając książkę Lucienowi. Nie potrafiła ukryć dezaprobaty, która wręcz od niej buchała... Meena wiedziała, że nie chodzi jej o książkę, a o Luciena i ojca Henrique. - Mam dyplom z łaciny. Lucien, po sekundzie wahania, wyciągnął rękę i wziął od niej brewiarz. W chwili, kiedy jego palce dotknęły bogatej oprawy, przestało padać. - To cudowna książka - powiedziała siostra Gertrude. Lucien już ją otworzył i zaczął odwracać stronice; patrzył na nie zafascynowany. Meena spojrzała w górę. Chmury zaczęły się przerzedzać. Siostra Gertrude, schodząc ze stopni, odwróciła się nagle. - I może zechcesz zwrócić szczególną uwagę na stronicę siedemdziesiątą czwartą...

W tej chwili ojciec Henrique pchnął Meenę na bok, wycelował z kuszy w siostrę Gertrude i wystrzelił. Rozdział 40 Strzał zabiłby ją na miejscu, gdyby nie dwie rzeczy. Po pierwsze, Carolina zobaczyła, co się święci, i skoczywszy na siostrę Gertrude, zepchnęła ją z bezpośredniego toru czterech strzał, wypuszczonych jedna po drugiej z samopowtarzalnej kuszy. Zamiast trafić prosto w wielkie, szczodre serce zakonnicy, trafiły ją w ramię. A po drugie Meena z całej siły walnęła ojca Henrique łokciem w splot słoneczny. Ksiądz stracił równowagę, ale nie puścił Meeny. Kiedy oboje chwiali się na schodach, strzał poszedł trochę w bok. - Siostro! - ojciec Bernard ukląkł u boku rannej zakonnicy. - Żyje siostra? - Proszę ich nie dotykać - ostrzegł Abraham, kiedy syn właściciela delikatesów odruchowo chciał zrobić to, co zrobiłby każdy: wyciągnąć strzały. - Wykrwawi się. Potrzebujemy karetki. - Samochody służb ratowniczych nie mogą się tu przedostać - przypomniał im Morioka. - Widziałeś to? - spytała Meena Luciena, odwracając się do niego. - Próbowała ci pomóc, a on do niej strzelił. W tej książce jest coś, czego on nie chce ci pokazać. Dlatego nie możemy tak po prostu stąd odejść. Emil, który podbiegł, by podnieść kuszę upuszczoną przez ojca Henrique po ciosie Meeny, chyba się z nią zgadzał.

- Panie - powiedział, patrząc w górę na księdza niemal o głowę wyższego niż on. - Proszę o wybaczenie, ale ta... kreatura wydaje mi się jakaś znajoma. - Nie, nie, mylicie się - rzucił pospiesznie ojciec Henrique. - Myślałem, że zakonnica sięga po broń. Chciałem tylko obronić jego książęcą mość. - Nie - odparł Lucien. Powoli, niemal nabożnie odwracał stronice manuskryptu. - Emil ma rację. Z bliska wydajesz się jakby znajomy. Skąd cię znam? Nie licząc wczorajszego wieczoru w muzeum. - Nie znasz mnie - zapewnił go szybko ojciec Henrique. - Pochodzę z Ameryki Południowej, Nigdy nie byłem w tej części świata. - Wiem, że to zabrzmi nieprawdopodobnie - powiedział Emil. - Ale on mi się jakoś kojarzy z twoim ojcem, panie. - Ależ skąd - rzucił ojciec Henrique z nerwowym śmiechem. - Choć oczywiście dziękuję za komplement... Lucien przestał odwracać stronice. Najwidoczniej znalazł stronę siedemdziesiątą czwartą. I wpatrywał się w nią. Meena ze swojego miejsca widziała piękną, kolorową iluminację, przedstawiającą dziwnie znajomego mężczyznę trzymającego w ramionach coś, co wyglądało na ziemię. Nad nim widniało przedstawienie nieba z postacią anioła. Pod nim piekło i Lucyfer. Wzdłuż boku obrazka napisano coś ozdobnym charakterem, w języku, którego Meena nie potrafiła rozszyfrować, szczególnie do góry nogami. Ale nagle zdała sobie sprawę, że wie, co tam jest napisane, bo wiele razy słyszała te słowa odczytywane na głos. Była to ilustracja z jej snu... ta, na którą patrzyli Lucien i jego matka, siedząc przy oknie. Lucien najwyraźniej też ją rozpoznał... ale z innego powodu. Poderwał głowę i spojrzał na ojca Henrique. - To byłeś ty - powiedział. W jego źrenicach znów zapłonął żar.

- Co? - Oczy ojca Henrique zrobiły się wielkie z udawanego zdumienia... i ze strachu. - Nie, nie, panie. Nie wiem, o czym... - To jesteś ty. - Lucien uniósł książkę. Teraz, po raz pierwszy widząc wyraźnie ilustrację (we śnie mogła na nią zerknąć tylko przelotnie), Meena przekonała się, że Lucien ma rację. Obrazek przedstawiał ojca Henrique. Podobieństwo było niezaprzeczalne: ciemne, kręcone włosy, ciemne oczy i mocny, klasyczny podbródek. Nawet długie, księże szaty były takie same. Jedyna różnica była taka, że wtedy ojciec Henrique nosił tonsurę: wygolony, okrągły placek na środku głowy. - Pamiętam - powiedział Lucien; nagle znów zaczął przypominać mężczyznę, którego kiedyś pokochała, a nie tego, którym był od paru dni. - Teraz cię pamiętam. Byłeś księdzem w zamku Poenari. Ojciec Henric. Ty odprawiałeś wszystkie msze. Udzielałeś mi pierwszej komunii. Chrzciłeś mnie. Uczyłeś mnie katechizmu z tej książki. Ojciec Henric zdał sobie chyba sprawę, że wpadł... i uznał, że warto spróbować innej taktyki. - No więc, tak - powiedział służalczym tonem. - Tak, panie, to ja. Jestem zaszczycony, że pamiętasz. Myślałem, że nie warto o tym wspominać, bo to było tak dawno, a ty od tamtej pory stałeś się tak wielką osobistością, kiedy ja... - Ameryka Południowa? - Lucien znów spojrzał na książkę. - Co robiłeś przez ten cały czas w Ameryce Południowej? - Och - odparł ojciec Henric - to co zwykle. Odprawiałem msze. Udzielałem pierwszej komunii. Uczyłem katechizmu. Chrzciłem... - Jak to możliwe? - spytał osłupiały Emil. - Już sama woda święcona... Ojciec Henric uśmiechnął się. - Kiedy ksiądz przywołuje ciemne moce na życzenie swojego parafianina - powiedział - tak jak ja dla twojego

ojca, panie, po śmierci twojej matki, ponosi ogromne ryzyko. W tamtych czasach wszystko wyglądało zupełnie inaczej niż dziś. Mogłem zostać ekskomunikowany albo jeszcze gorzej. Więc słusznym było, że zostałem nagrodzony. Zasługiwałem przynajmniej na nieśmiertelność, ale sam mroczny książę postanowił odwdzięczyć mi się czymś więcej. Jestem całkowicie odporny na wszystkie środki, które zabijają większość demonów... światło, kołki, krzyże... By udowodnić swoje słowa, ksiądz położył dłoń na naszyjniku Meeny. Po kilku sekundach uniósł ją do góry. Nie było na niej śladu oparzenia. - Widzicie? - Wzruszył ramionami. - To był dar twojego ojca dla mnie, panie, za przysługę, którą mu wyświadczyłem. Twój ojciec był niezwykłym człowiekiem i ogromnie kochał twoją matkę. Była wyjątkową kobietą. A kiedy odeszła... cóż, sam wiesz, że się zmienił. Był... - Szalony - rzucił szorstko Lucien. - Zaniepokojony - poprawił go Henric. - O przyszłość twoją i twojego brata, niech spoczywa w pokoju. Chciał mieć pewność, że wszyscy będziecie żyli wiecznie. Śmierć twojej matki była dla niego tak bolesna, że nie mógł znieść myśli, iż mógłby stracić któregoś z was. Więc poprosił mnie, bym znalazł sposób na zapewnienie wam nieśmiertelności. Więc... - Ksiądz wzruszył ramionami -znalazłem. To ja dałem ci dar wiecznego życia. I nie musisz mi za to dziękować. Tym razem nie było żadnego wstrząsu wywołanego przez Mannette. Żadnego grzmotu. Żadnej błyskawicy. Lucien nie odpowiedział ani słowem na oświadczenie ojca Henrica. Rozluźnił tylko palce, aż brewiarz jego matki - który trzymał przy piersi - upadł na bruk dziedzińca. Wylądował w kałuży. Meena zobaczyła, jak brudna woda chlapnęła na złocone stronice.

I ten drobny gest sprawił, że wiedziała. Ta wiedza wybuchła w niej z taką jasnością, jakby matka Luciena we własnej osobie wróciła do życia i szepnęła jej to do ucha. I nie tylko wiedziała, ale też rozumiała - nie tylko dlaczego Lucien szukał bliskości Mannette, ale też jaki koszmar, jaki ból musiał przeżywać przez pięć wieków, kiedy patrzył, jak jego ojciec torturuje i zabija setki tysięcy ludzi, i nie mógł zrobić nic, by go powstrzymać... .. .bo on także został dotknięty tym samym niezaspokojonym głodem krwi, i zabił - albo ponosił odpowiedzialność za śmierć - równie wielu ludzi. Ale w odróżnieniu od ojca i przyrodniego brata nigdy nie zrezygnował z duszy. Nie do końca. Nie mógł. Bo to było fizycznie niemożliwe. - Twój ojciec był ogromnie zadowolony z mojego daru, panie - ciągnął dumnie ojciec Henric. -1 chcę, byś wiedział, że byłem przy nim do samego końca. Kiedy uciekłem przed tymi palatyńskimi diabłami w Londynie, zaraz po tym, jak go zamordowali, nigdy nie przestałem o tobie myśleć, panie. Uciekłem przed nimi tak daleko, jak się dało, do południowoamerykańskiej dżungli, i tam odkryłem Lamir. Od razu zacząłem budować armię, z którą chciałem wrócić do ciebie i pomóc ci pomścić jego śmierć. Nie mogłem stać bezczynnie, wiedząc, że straciłeś ukochaną matkę, a potem ojca i przyrodniego brata. To było nie w porządku, że byłeś taki bezradny, ścigany jak zwierzę. Coś trzeba było zrobić. Dlatego tu jestem. - On kłamie. Nowy głos rozległ się na dziedzińcu, całkiem blisko Meeny. Odwróciła się, zdumiona, i ujrzała Alarica, stojącego parę kroków od niej, z kuszą w dłoniach. Przeładował ją i teraz mierzył z niej w Henrica, choć doskonale wiedział, że ksiądz nie boi się strzał. Widocznie kierowała nim siła nawyku.

- Nie jest niezniszczalny - rzucił Alaric do Luciena. -Powiedział mi w środku, że jest jeden sposób, żeby go zabić. - To on kłamie, panie - powiedział szybko Henric. -Nie widzisz tego? Oni wszyscy kłamią, bo nie rozumieją piękna tego, czym jesteśmy. - Nie ma nic pięknego w tym, czym jesteście - wypaliła ze złością Meena. - Niby co? - Wskazała siostrę Gertrudę, która leżała na ziemi, otoczona przez Lamir, chciwie węszącymi w powietrzu, przyciąganymi zapachem jej krwi. Tylko Abraham z Superkołkownicą, Carolina, Morioka, Santiago i ojciec Bernard trzymali ich na dystans przy pomocy kołków i fiolek święconej wody, które znaleźli w jej torebce. - Sytuacja wymyka się spod kontroli, panie - rzucił nerwowo Emil. - Muszę się z nim zgodzić - dodała Mary Lou. Lucien oderwał od nich spojrzenie i znów popatrzył na Henrica, ale zdawał się nie widzieć nikogo z nich. - Nie wtrącajcie się - zwrócił się do nich. - To nie dotyczy was. - Owszem, dotyczy - sprzeciwiła się Meena. - Dotyczy nas wszystkich. - Schyliła się, żeby podnieść brewiarz z kałuży. Wyglądało na to, że nie doznał większej szkody. Zapomniała, że stronice są wykonane z welinu, czyli chemicznie wyprawianej skóry, więc w zasadzie wodoodporne. Było prawdopodobne, że jeśli się je wysuszy, nic im nie będzie. - Ojciec Henric popełnił tylko jeden dobry uczynek -powiedziała Meena. - I nie wiedział wtedy, do czego on może doprowadzić. Kiedy tylko się zorientował, robił wszystko, co w swojej mocy, żeby ukrywać przed tobą tę książkę, bo to jedyna rzecz, która może go zniszczyć. Tylko dlatego jest tutaj. Zgadza się, ojcze? - Proszę, panie, nie słuchaj jej - powiedział ojciec Henric. - Przecież ona jest człowiekiem. To oni próbują nas unicestwić, i dlaczego? Nie mamy wpływu na to, kim

jesteśmy. Dlaczego mamy być ścigani i prześladowani, dlaczego mamy umierać z głodu, skoro robimy tylko to, do czego stworzyła nas natura? - Natura? - spytała Meena z ponurym śmiechem. -A co ma natura wspólnego z tym, co zrobiłeś z Lucienem? Z demonami, które przywołałeś tamtej nocy, kiedy zmieniłeś jego ojca w to, czym się stał? Czy to nie było wbrew prawom natury? - Jego ojciec był moim księciem - odgryzł się ojciec Henric. - Zrobiłem, o co prosił. - A nie służyłeś też księciu, który stał nad nim? -spytała gniewnie Meena. - Czy nie powinieneś najpierw jego spytać o zdanie? - Zrobiłem to - odparł Henric, spoglądając na nią triumfalnie. - A! - powiedziała Meena, otwierając książkę na stronicy ze swojego snu. - Masz na myśli tego księcia? -Wskazała wizerunek Lucyfera. Uśmiech Henrica trochę zbladł. - Owszem. - On nie jest księciem - wyjaśniła Meena. - Jak doskonale wiesz, to upadły anioł. A kim jest matka Luciena? - K-księżniczką - wyjąkał Henric. Ale w jego oczach Meena widziała przerażenie. - Nie - odparł Lucien, kręcąc głową. - Była aniołem. Meena odwróciła się do niego. Oczami pełnymi łez spojrzała w jego oczy, które na powrót przybrały swoją zwykłą, ciemnobrązową barwę. - Tak, Lucienie - powiedziała, trzymając przed nim otwarty brewiarz. - To dlatego próbował ukrywać przed tobą tę książkę. Bo zdawał sobie sprawę, że tylko ona może ci przypomnieć nauki twojej matki. Ty, i właśnie ty, naprawdę masz wybór. Możesz wybrać dobro... bo jesteś dobry. Więc choćbyś z całych sił starał się być diabelskim synem, jesteś też synem anioła.

Widziała, że wreszcie zrozumiał. I nie tylko zrozumiał, ale wiedział to zawsze; ta wiedza była tuż pod powierzchnią, jak strumień Minetta. Trzeba było tylko ją uwolnić. Lucien oderwał wzrok od złotych stronic książki i spojrzał w oczy Meeny. - Meeno - powiedział zdumiony i zachwycony. Uśmiechnęła się do niego. - Nie musisz dziękować - powiedziała. Jak przez mgłę usłyszała za plecami czyjeś słowa: - Dawaj to. - Ostrzegawczy krzyk Emila dobiegł ją jak z wielkiej dali. Nagle została brutalnie porwana od Luciena i ojciec Henric przystawił do jej piersi kuszę, którą zabrał Emilowi . Upuściła książkę Luciena z powrotem w błoto. - Myśleliście, że to książka może mnie zniszczyć? -warknął na nich ojciec Henric. - Nie. To on. Tylko on. Meena spojrzała Lucienowi w oczy. Wydawał się równie zdezorientowany jak ona. Tyle że łoże kuszy nie jemu siniaczyło skórę na mostku, więc pewnie nie był równie przestraszony. A może i był. W jego oczach nie było śladu czerwieni. Zrobiły się czarne jak noc. - Teraz wiesz - powiedział ojciec Henric, ciągnąc Meenę w stronę arkad, stanowiących wyjście z dziedzińca. - Więc sugeruję, żebyś się trzymał z daleka, panie, albo strzelę tej dziewczynie w serce. Zrozumiałeś mnie? - Chyba tak - odparł Lucien. - Teraz już wszystko rozumiem. - Ani na chwilę nie oderwał wzroku od oczu Meeny. - I dobrze - rzucił Henric. - Więcej mnie nie zobaczysz. - Nie jestem tego taki pewny - powiedział Lucien. -Wulf? Alaric stał na środku dziedzińca z kuszą wycelowaną w głowę ojca Henrica, choć wiedział, że ta broń nie może mu zagrozić.

- Czego? - Wiem, że nigdy za mną nie przepadałeś - ciągnął Lucien spokojnym głosem. Alaric nawet na niego nie spojrzał. - Owszem - przyznał. - I nie masz żadnego powodu, żeby mi ufać. - Zgadza się. - Ale wiem, że zależy ci na Meenie Harper - powiedział Lucien. - I zrobiłbyś dla niej wszystko. - To też się zgadza - odparł Alaric, wciąż nie odrywając wzroku od ojca Henrica, który nerwowo strzelał oczami to na jednego, to na drugiego. - W takim razie - powiedział Lucien - chyba wiesz, czego od ciebie chcę. - Choć zrobiłbym to z wielką przyjemnością - stwierdził Alaric - to się nie uda. Jego kusza jest za blisko. Nie zdążę strzelić. I tak ją zabije. A szczerze mówiąc, żaden z was, dranie, nie jest tego wart. - Przestańcie - wrzasnął ojciec Henric, jeszcze mocniej przyciskając kuszę do piersi Meeny. - O czymkolwiek rozmawiacie, przestańcie w tej chwili! Ale rozmowa nie była już konieczna. Meena wiedziała, czego Lucien chciał od Alarica... i czego Alaric, o cudzie, odmawiał. Rozumiała też, co miał na myśli ojciec Henric, mówiąc, że tylko Lucien może go zniszczyć. I co ona sama będzie musiała zrobić. Nie chciała, żeby tak się to skończyło. To nie powinno się tak skończyć. Ale wiedziała też, że to jedyny możliwy koniec, z powodu wyborów dokonanych przez całe mnóstwo innych ludzi... których większość umarła na długo przed jej narodzinami. Była ciekawa, czy Joanna d'Arc czuła się tak samo, kiedy podpalano stos, na który po wiernej służbie królowi

i ojczyźnie została skazana za herezję. Przecież mówiła tylko prawdę, i za nią została spalona. Podejrzewała, że Joanna czuła dokładnie to samo co ona, kiedy uniosła nogę i z całej siły wbiła obcas w goleń ojca Henrica, zmuszając go, by pociągnął za spust. Że to wszystko jest nie fair. Rozdział 41 Lucien nie myślał. Nie zdawał sobie nawet sprawy, że się rusza. Po tym, co zrobiła Meena, mógł tylko rzucić się przed siebie z prędkością, o którą się nie podejrzewał - tak szybko, że wszyscy dookoła widzieli tylko smugę ruchu. Odepchnął Meenę na bok, i to on, zamiast niej, przyjął te cztery strzały w serce. Był zaskoczony, że nic nie czuje. Myślał, że będzie bolało. To lepiej, pomyślał, że wszystko kończy się w ten sposób. Gdy tylko Meena pokazała mu książkę książkę, którą tak dobrze pamiętał z czasów, kiedy był szczęśliwy - zrozumiał, że tak będzie najlepiej. Kiedy mu to wyjaśniła, wszystko zaczęło układać się w logiczną całość, po raz pierwszy od... cóż, od wieków. A kiedy Meena pozwoliła się zastrzelić, doskonale wiedział, co musi zrobić. Poświęcenie życia dla Meeny było niczym. Żałował tylko, że nie mieli więcej czasu dla siebie, że nie mógł przeprosić za wszystkie krzywdy, które jej wyrządził. Meena przeturlała się na bok, cała i zdrowa, i spojrzała na niego. Jej włosy jakimś cudem przybrały naturalny kasztanowy kolor, taki, jak przy ich pierwszym spotkaniu. Były długie, powiewały na lekkim wietrze.

Niebo nad ich głowami było błękitne, pełne białych, puchatych obłoczków. To było cudowne, bo od pięciuset lat nie mógł sobie poleżeć pod błękitnym niebem. Zaczerpnął głęboko powietrza. Tego też nie robił od setek lat. Wspaniałe uczucie. - Lucien - powiedziała ze łzami w oczach. - Tak mi przykro. Nie wiedział, za co go przeprasza. Przecież to on ją skrzywdził, tyle razy. - To ja przepraszam - powiedział, i uniósł rękę, by odsunąć z jej policzka kilka kosmyków włosów. - Ty jeden mogłeś go zabić. Ale tylko umierając. To niesprawiedliwe. - Sprawiedliwe - zapewnił ją. - To on był stwórcą zła, któremu oddał się mój ojciec, i tylko dobro mogło je pokonać. Wiedział o tym... i ty wiedziałaś. Musiałem poświęcić życie, by zniszczyć jego. Nie chcę, żebyś cierpiała. Może kiedyś chciałem, ale to już przeszłość. - Lucien patrzył na nią. Była taka piękna. Nie rozumiał, jakim sposobem mogą jeszcze rozmawiać. Powinien był obrócić się w proch. - Wiem - powiedziała. - Dokonałeś właściwego wyboru, Lucien. Dziękuję. - Pochyliła głowę, żeby go pocałować. Śpiewały ptaszki. Było doskonale. Był szczęśliwy. Rozdział 42 Meena, nie! Alaric nie rozumiał, co się dzieje. Lucien Antonescu poprosił, żeby go zastrzelił, a Alaric odmówił, bo istniało za duże ryzyko, że Meena przez to zginie.

A potem Meena zwariowała i chciała dać się zabić. Choć Alaric próbował dopaść Mauricia, by go powstrzymać, wiedział, że to na nic. Meena była już praktycznie martwa. Jak próbował wyjaśnić Lucienowi Anto-nescu, nikt - w każdym razie żaden człowiek - nie mógł przeżyć bezpośredniego trafienia w pierś czterema ostrymi kołkami, wystrzelonymi z automatycznej kuszy z tak bliskiej odległości. Tylko że... Meena przeżyła. Bo Lucien Antonescu dopadł jej pierwszy. Poruszał się tak szybko, że rozmazał mu się przed oczami. I jakimś cudem sam zdołał się wcisnąć między strzały a ciało Meeny. Co było fizycznie niemożliwe, biorąc pod uwagę, jak szybko się poruszały i z jak bliska Mauricio je wystrzelił. Jak przez mgłę usłyszał krzyk Henrica: - Nie! Ksiądz krzyknął dlatego, że gdy strzały weszły w ciało Antonescu, nastąpił oślepiający, biały błysk. Światło zdawało się promieniować z niego i szybko rozprzestrzeniało się dookoła. Przypominało to nagrania z wybuchów bomb atomowych, które Alaric kiedyś oglądał. Światło rozszerzało się i rozszerzało bez końca. Ale nie robiło krzywdy ludziom... tylko demonom. Kiedy zniknęło, zostały z nich tylko kupki pyłu. Alaric - który był już w powietrzu, kiedy zauważył, że Lucien Antonescu też rzucił się do Meeny wylądował właśnie w czymś takim: w kupce pyłu, która pozostała w miejscu, gdzie powinien być Antonescu. Ale nie było go; była tylko Meena, z twarzą zalaną łzami. Alaric nic z tego nie rozumiał. Nie rozumiał też, dlaczego w następnej chwili wyschnięta, stara fontanna, która nie wypluła z siebie ani

kropelki, przynajmniej za pamięci Alarica, ożyła nagle, wyrzucając z siebie czyste, krystaliczne strumienie wody i zalewając nią wszystko... zupełnie jak w Lourdes, kiedy wydarzył się cud. Alaric nie zastanawiał się nad tymi niezwykłymi wydarzeniami. Chwycił tylko Meenę w ramiona, a woda z fontanny spływała po nich, zmywając pył. Przygarnął ją do piersi i też się rozpłakał. I nie obchodziło go nawet, czy ktoś to zauważył. Rozdział 43 Sobota 2 października Chcieli ją zatrudnić z powrotem. Proponowali jej dwa razy większą pensję i premię na dodatek. Meena powiedziała, że musi się zastanowić. - A nad czym się tu zastanawiać? - spytał Jon. Siedział na kanapie w salonie i jadł pizzę. - Moglibyśmy wynająć większe mieszkanie. Z dwiema łazienkami. I balkonem. I widokiem. - Zamierzasz się dorzucić do czynszu? - spytała Meena. - Teraz, kiedy wreszcie jestem wypłacalny - powiedział Jon - owszem. Obsadzona nowym personelem Gwardia Palatyńska (Abraham Holtzman został mianowany wicedyrektorem, który to awans dał mu ogromną władzę administracyjną) była pod wielkim wrażeniem Superkołkownicy. Przyjęli i Jona, i Adama do wydziału projektowego manhattańskiej

jednostki. Leisha zaczynała powoli godzić się z faktem, że demony jednak istnieją. Rodzina zaczęła odwiedzać schroniska dla zwierząt i szukać psa, którego mała polubiłaby równie mocno jak Jacka Bauera. - Moglibyśmy wreszcie pracować razem - powiedział Jon z pełnymi ustami. - Moim zdaniem to by było super. - Tak - odparła Meena, oparta o futrynę w drzwiach swojej sypialni. - Ale nie wiem. Chyba potrzebuję więcej czasu. - Posłuchaj. - Jon odłożył kawałek pizzy i spojrzał na nią z powagą. - Ciągle jesteś wystraszona. Rozumiem to. Ja też jestem. - Wskazał swoje ramię owinięte bandażem. - Nawet nie założyli mi na to szwów, z obawy przed infekcją. Na szczęście teraz Yalena zmienia mi opatrunki. - Zrobił rozmarzoną minę. - Właśnie tu jedzie. - Okej - powiedziała Meena. Sięgnęła po smycz Jacka Bauera. - Muszę się przejść. Pogadamy później. - W porządku - rzucił Jon. - Pod warunkiem, że unikasz tylko zmiany opatrunku, a nie... no wiesz. Czego innego. Schyliła się, żeby przypiąć smycz do szelek Jacka Bauera... co nie było takie proste, bo pies tańczył wokół niej, ucieszony perspektywą spaceru. Ledwie zdołała go unieruchomić. - Niby co masz na myśli? - spytała. - Meeno - Jon zamknął pudełko z pizzą. - Wszystko jest w porządku. Ja rozumiem, że unikasz tematu. I nikt nie będzie cię wysyłał na konsultacje psychologiczne, dopóki doktor Fiske jest zawieszony za bratanie się z bandą wampirów. Ale nie muszę być psychiatrą z dyplomem, żeby ci powiedzieć, że już jest dobrze. Jego już nie ma. Możesz żyć dalej. Możesz nawet, nie wiem, zadzwonić do Alarica. Nie stanie się nic złego. Spojrzała w stronę sypialni.

- Jakoś trudno mi uwierzyć, że jego już tak całkiem nie ma. Jon wiedział, o co jej chodzi. - Okej. Przyznaję, że trudno w to uwierzyć. Ale pomyśl o tym w ten sposób: nie straciłaś kochanka-wampira. Zyskałaś anioła stróża. - Ehm - bąknęła Meena - dzięki. To bardzo pocieszające. Ale nigdy nie słyszałam o aniele stróżu, który zostawia na ścianie swojej dziewczyny obraz za pół miliona dolarów, ukradziony z Metropolitan Museum of Art. Jon wzruszył ramionami. - To twój ulubiony obraz. Myślę, że Lucien chciał ci w ten sposób dać znać, że wszystko u niego dobrze. I że dziękuje. I że powinnaś wrócić do pracy. - A nie pomyślałeś - powiedziała Meena z irytacją -że nie odpowiedziałam im jeszcze, czy wracam do pracy, bo naprawdę nie jestem pewna, czy tego chcę? I nie życzę sobie, żeby starszy brat, ani rzekomy anioł stróż, mówili mi, co mam robić. Może ja naprawdę chcę się wypisać z tego fachu. Jon wzruszył ramionami. - Alaric Wulf mówi to samo. Ale ja w to nie wierzę. - Tak - powiedziała. - Bo ciebie nikt nie powiesił na rurze na dwadzieścia cztery godziny. - Masz rację - rzucił Jon. - Naprawdę potrzebujesz się przejść. A wracając, kup mleko. - Wyciągnął się na kanapie. - Skończyło się nam. Meena spojrzała na niego ze złością, wzięła Jacka Bauera i wyszła. Ani przez chwilę nie żałowała tego, co zrobiła. To nie tak. Musiała to zrobić. Nie było innego sposobu. Ale za każdym razem kiedy zamykała oczy, widziała oczy Luciena, patrzące na nią przez tę sekundę, zanim zniknął.

W jego spojrzeniu nie było wymówki ani goryczy. Prawdę mówiąc, miała wrażenie, że rozumiał, dlaczego to zrobiła. Więc dlaczego nie potrafiła podjąć decyzji, czy wrócić do pracy w Gwardii Palatyńskiej? Może naprawdę przez ten obraz wiszący w jej pokoju. Była w szoku, kiedy wróciła do domu po tamtym długim dniu, pokryta prochami Luciena, i zobaczyła obraz na ścianie. Natychmiast zrozumiała, jak się tam znalazł. Owszem, mogli to zrobić Mary Lou i Emil, ale wątpiła w to. Zniknęli, kiedy tylko zniknął Lucien... choć nie zamienili się w proch. Widziała ich, jak zlani wodą z fontanny świętej Bernadetty wymykają się ulicą. Wrócili do Tokio, czy gdzie tam mieli nadzieję urządzić sobie życie. Widocznie w ich sercach nie było wystarczająco dużo zła, by zostali unicestwieni razem z resztą demonów, które Lucien zniszczył tego dnia. Ale Meena wciąż nie miała poczucia, że ta historia jest ostatecznie zamknięta. Policja nigdy nie odkryła prawdziwego powodu zniknięć turystów, a pożar w Pine Barrens zniszczył i wrota piekieł, i wszelkie próbki DNA, które mogłyby im pomóc wyjaśnić tę zagadkę. Może to dlatego Meena nie zgodziła się wrócić na dawną posadę. Wydawało jej się, że to trochę nie fair. Abraham, Carolina i pozostali nie mogli się doczekać, by wrócić do pracy w tym nowym świecie, na pozór oczyszczonym z demonów... z wyjątkiem tych bardziej ludzkich, jak doktor Fiske i wszyscy ci arcybiskupi, których wsypał ojciec Henric. Meena po prosu nie wiedziała, czy jeszcze da radę. To było trochę tak jak z brewiarzem matki Luciena, który podniosła z błota i dała Abrahamowi na przechowanie. Wysechł, i dał się ładnie doczyścić.

Ale Meena wiedziała, że patrząc na jego stronice, już zawsze będzie miała poczucie, że zostały zbrukane. Tak jak portret Joanny d'Arc, wiszący w jej sypialni, i jak Gwardia Palatyńska. Wciąż podziwiała i szanowała to wszystko. A to po prostu nie było już to samo. Nie powinna była się zdziwić, kiedy w końcu wylądowała pod apartamentowcem Alarica. Nie widziała się z nim od dnia wybuchu. Powiedziano jej, że zranił się w nogę i wziął wolne, żeby dojść do siebie. Poza tym nie wiedziała niczego. Jon pewnie miał rację. Powinna była wykonać pierwszy krok i zadzwonić. Przecież próbował ratować jej życie. Ale nie miała ochoty rozmawiać o tamtym dniu. Teraz, stojąc przed jego apartamentowcem - oczywiście jednym z najdroższych w dzielnicy, bo Alaric lubił wygodę - uznała, że jest gotowa. Mogła go przynajmniej spytać, dlaczego on sam nie zdecydował jeszcze, czy wraca do pracy w Gwardii. Ale kiedy Alaric wpuścił ją do budynku, a potem otworzyły się wielkie, stalowe drzwi jego mieszkania - odsuwały się na bok, jak w wagonie towarowym - i zobaczyła go na własne oczy, natychmiast ogarnęły ją wątpliwości. Jak zawsze, był uderzająco wysoki i muskularny. Ale w sportowej marynarce, czarnej koszulce i dżinsach, z włosami lekko rozczochranymi na czubku głowy, jakby właśnie wyszedł spod prysznica, wyglądał, jakby się gdzieś wybierał. Serce ścisnęło jej się w piersi. Randka, pomyślała. On idzie na randkę. - Och - powiedziała. - Wybacz. Po prostu byłam w okolicy, i... Otworzył szeroko drzwi, jakby spodziewał się jej wizyty. - W samą porę - skwitował. - Samochód na lotnisko będzie za godzinę.

- Na lotnisko? - Minęła go z wahaniem i weszła do jego loftu; Jack Bauer dreptał za nią radośnie, machając ogonem i nadstawiając uszu. Nie wyczuwał żadnych wampirów. - Dokąd się wybierasz? - Na Antiguę - odparł Alaric. Zamknął drzwi. - Do mojego domu na plaży. Mówiłem ci o nim. - Ach tak - powiedziała Meena. Jego dom na Antigui. Oczywiście. Minęły niecałe dwa tygodnie od dnia, kiedy we dwójkę wykryli spisek, mający na celu zakażenie wampiryzmem całego Kościoła katolickiego. Teraz Lucien Antonescu nie żył, a Alaric jechał na wakacje do swojego domu na Antigui. Jasne. Czemu nie? Nigdy nie była w jego mieszkaniu, choć kiedyś zaprosił ją na kolację. Odmówiła, bo Alaric Wulf pocałował ją -choć majaczył wtedy z bólu i nie pamiętał tego faktu -a jej się to trochę za bardzo spodobało. Ale była w bliskich stosunkach z wampirem, którego Alaric chciał zabić, a poza tym pracowali razem i nie wiedziała, czy to dobry pomysł, żeby się z nim wiązać. Dotarło do niej, że te wszystkie przeszkody zniknęły. Teraz on wyjeżdżał na Antiguę. Pewnie z Genevieve Fox. No cóż, ona miała anioła stróża, który wieszał jej na ścianach obrazy z Metropolitan Museum of Art. Więc byli kwita. - Gdybym wiedział, że przyjdziesz - rzucił Alaric zza granitowej wyspy, oddzielającej salon od kuchni - kupiłbym jakieś wino. A tak, nic nie mam. Tylko wodę. - Okej - powiedziała. - Woda będzie w sam raz. Loft Alarica był piękny; miał wysokie sufity i okna z widokiem na rzekę, chromowaną armaturę, podłogi z polerowanego drewna i drogie - ale chyba wygodne -nowoczesne meble, które wyglądały jak wyjęte prosto z jakiegoś luksusowego małego hotelu.

Meena, która przystanęła na środku salonu, przeraziła się, widząc, że Jack Bauer już się rozgościł, wskakując na jeden z wielkich, kinowych foteli. - Jack - rzuciła. - Złaź. - Niech sobie siedzi - powiedział łagodnie Alaric. - To są wygodne fotele. - Podał Meenie szklankę wody z lodem. - A gdzie twoja walizka? - spytał. Meena pokręciła głową, skołowana. - Jaka walizka? - Nie przeszkadza mi, jeśli chcesz jechać na Antiguę tylko z tym, co masz na sobie - powiedział, obrzucając wzrokiem jej kardigan, czarną sukienkę i czółenka. - Ale większość kobiet zabiera w podróż coś więcej niż tylko torebkę i psa. - O. - Klapnęła na niebieską, zamszową kanapę. Nogi odmówiły jej posłuszeństwa. - Więc to ja jadę z tobą na Antiguę? - A kto? - zdziwił się. - Myślałem, że to ustaliliśmy. Kiedy dałem ci to. - Wskazał naszyjnik, który miała na szyi. - Alaric - powiedziała. - Nigdy nie ustalaliśmy, że jadę z tobą na Antiguę. Usiadł na kanapie obok niej. - To co tu robisz? - spytał. - I nie próbuj udawać, że nie wiedziałaś, że za godzinę wyjeżdżam na Antiguę. - Nie wiedziałam - odparła Meena. - Niby skąd miałam wiedzieć? - Bo jesteś jasnowidzką - powiedział. - Ile razy mam ci to powtarzać? Ty wiesz wszystko. Patrzyła na niego, mrugając. - Nie wiem wszystkiego. - Jej oczy napełniły się łzami. - Gdybym wiedziała wszystko, to czy w ogóle wpakowałabym się w taką sytuację? I nie mam pojęcia, dlaczego zakładasz, że rzucę wszystko i polecę z tobą na Antiguę. Nie wiem nawet, po co tu przyszłam. Nie wiem, dlaczego nie zadzwoniłeś do mnie przez dwa tygodnie. A najgorsze

jest to... najgorsze jest to, że jeśli rzeczywiście pojadę z tobą na Antiguę, to chyba nie będę chciała wrócić. Będę chciała zostać tam na zawsze. - Płakała tak mocno, że w ogóle go nie widziała. Przyjście tutaj to był wielki błąd. Żegnaj. Zerwała się na nogi i uciekłaby z mieszkania, gdyby widziała dokąd idzie, i gdyby on nie pociągnął jej z powrotem na kanapę, w swoje ramiona. Nie pocałował jej tak jak tamtej nocy u świętego Jerzego. Zupełnie nie tak. To był inny pocałunek, zaborczy, który obnażał przed nią jego duszę, a zarazem przywłaszczał ją sobie. Czuła żar buchający z jego ciała, gwałtowne bicie jego serca przy swoim, czuła jego oddech, równie płytki i przyspieszony jak jej własny. Już od bardzo dawna nie czuła tego wszystkiego podczas pocałunku. To było takie podniecające. Szczególnie kiedy pochylił głowę, żeby pocałować ją jeszcze raz, tym razem w szyję. Miała wrażenie, że jej serce eksploduje ze szczęścia. - A jednak wiesz - szepnął miękko. - Znasz wszystkie odpowiedzi. Chcę, żebyś została ze mną na zawsze. Wiesz, że cię kocham. I dlatego lecisz ze mną na Antiguę. Dlatego tu przyszłaś. Wiesz to wszystko. Przyznaj się. Spojrzała w jego błękitne oczy w kolorze nieba, w kolorze Morza Karaibskiego. I uśmiechnęła się. Bo zrozumiała, że on ma rację. Wiedziała. Wiedziała przez cały czas, jeszcze zanim jego usta znów spoczęły na jej ustach, żeby jej to wszystko jeszcze raz, dokładnie przypomnieć, zanim pojadą na lotnisko.

Od Autorki Nieposkromieni to czysta fikcja, ale wiele szczegółów powieści opartych jest na faktach i wydarzeniach historycznych. Strumień Minetta to prawdziwy ciek wodny w dolnej części Nowego Jorku, ale niewiele osób wie o jego istnieniu; co najwyżej tyle, że od czasu do czasu podtapia piwnice w Greenwich Village. Nazwa nadana mu przez pierwotnych mieszkańców wyspy Manhattan, Indian Lenape, brzmiała Mannet-te, co można przetłumaczyć jako Diabelska Woda. Strumień został zabudowany i skierowany do kilku fontann, z których jedna znajduje się w holu akademika Uniwersytetu Nowojorskiego, gdzie kiedyś pracowałam, przy Wahington Square West 33. Fontannę zdobi posąg bożka Pana. Jest nieczynna od dziesięcioleci. O strumieniu Minetta możecie przeczytać więcej pod adresem http://www.nycgovparks.org. Gwardia Palatyńska była autentyczną formacją militarną Watykanu, stworzoną w roku 1850 dla obrony Rzymu przed obcymi najeźdźcami. Dziś większość encyklopedii i wyszukiwarek internetowych podaje, iż Gwardia Palatyńska została rozwiązana. Legenda głosi, że pierwsza żona Viada Palownika rzuciła się z okna zamku Poenari do rzeki zwanej dziś Raul Doamnei, czy też Rzeką Księżniczki; ponoć wolała popełnić samobójstwo, niż zginąć z rąk atakujących otomańskich żołnierzy.

To jedyna znana wzmianka o pierwszym małżeństwie Viada Tepesa, nie licząc pogłosek, że jego żona była niezwykle dobrą i piękną, niemal „anielską" istotą. Po jej śmierci Vlad Palownik zaczął dopuszczać się swoich licznych potwornych zbrodni, aż w końcu stał się inspiracją dla Draculi Brama Stokera. Wiele osób, i na wiele sposobów, pomogło mi przy pisaniu tej książki. Nie byłabym w stanie wymienić ich wszystkich, ale jestem ogromnie wdzięczna za ich wsparcie. Szczególnie gorąco dziękuję Beth Ader, Nancy Bender, Jennifer Brown, Barbarze Cabot, Carrie Feron, Michèle Jaffe, Laurze Langlie, Ann Larson, Janey Lee, Rachel Vail, Tessie Woodward i Benjaminowi Egnatzowi. I oczywiście bardzo serdecznie dziękuję wszystkim moim wspaniałym czytelnikom! Nie dokonałabym tego bez Was. Meg Cabot