Charlaine Harris 5z7 Z jasnego nieba

SPIS TREŚCI ROZDZIAŁ 1 ROZDZIAŁ 2 ROZDZIAŁ 3 ROZDZIAŁ 4 ROZDZIAŁ 5 ROZDZIAŁ 6 ROZDZIAŁ 7 ROZDZIAŁ 8 ROZDZIAŁ 9 ROZDZIAŁ 10 ROZDZIAŁ 11 PRZYPISY

Tytuł oryginału Dead Over Heels Copyright © 1996 by Charlaine Harris Shulz Copyright © for the Polish edition by Wydawnictwo Replika, 2014 Wszelkie prawa zastrzeżone Redakcja Karolina Borowiec Skład i łamanie Mateusz Czekała Przygotowanie wersji elektronicznej Maciej Drozdowski Korekta Joanna Pawłowska Projekt okładki Dorota Bylica Wydanie I ISBN:- 978-83-7674-322-6 Wydawnictwo Replika ul. Wierzbowa 8, 62-070 Zakrzewo tel./faks 061 868 25 37 [email protected] www.replika.eu

Dla mojego agenta, Joshui Bilmesa

Chciałabym podziękować Joan Hess za to, że gdy (przyznaję się) utknęłam, dała mi tylko jedną sugestię odnośnie do tej książki; a także Jackie Cranford za nadzwyczaj pouczający ranek, który spędziłyśmy razem. Jednak przede wszystkim chciałabym pochwalić albo potępić Deana Jamesa, który wymyślił tytuł tej książki, siedząc nad margaritą w Austin, w Teksasie.

ROZDZIAŁ

1

Mój ubrany w różowe bikini ochroniarz kosił właśnie ogród, kiedy z nieba spadł człowiek. Byłam akurat zajęta dopasowywaniem oparcia składanego fotela, który z niejakim trudem wytargałam na patio. Coś tam do mnie docierało, bo przez kilka sekund słyszałam buczenie samolotu, kiedy szarpałam się z oparciem, próbując ustawić je w taki sposób, żebym ani nie leżała płasko, ani nie siedziała sztywno wyprostowana, ale Angel miała walkmana na plastikowym pasku (dziwnie to wyglądało do bikini) i słuchawki, a terkot kosiarki zagłuszył jej niezwykłą natarczywość tego dźwięku. Nisko leci, pomyślałam z pewnym niepokojem. Uznałam jednak, że pilot po prostu zauważył Angel i uznał, że to jego szczęśliwy dzień. Dalej więc walczyłam z tym głupim fotelem, podczas gdy kostki lodu w mojej kawie topniały, a książka leżała bezużytecznie na małym stoliczku. Kiedy wreszcie udało mi się ustawić oparcie w pozycji zapewniającej jaką taką wygodę, spojrzałam w górę. W samą porę, by zobaczyć, jak z małego samolotu wypada coś dużego; coś, co wirowało w okropny sposób. Moje wnętrzności zorientowały się, że to jakaś katastrofa, na sekundę przed moim cywilizowanym ja (które co najwyżej było w stanie powiedzieć „he?”), i pogoniły mnie z patio i przez podwórze, by odepchnąć Angel, całe jej pięć stóp i jedenaście cali, od kosiarki i pod dąb. Zaraz potem rozległo się przyprawiające o mdłości łupnięcie. W ciszy, która potem nastała, słyszałam tylko oddalające się buczenie samolotu. — Co to było, do diabła? — sapnęła Angel. Słuchawki jej spadły, więc słyszała uderzenie. Praktycznie na niej siedziałam; musiało to wyglądać tak, jakby ratlerek bawił się z dogiem. Odwróciłam głowę, bojąc się tego, co zobaczę. Na szczęście wylądował twarzą w dół. Pomimo tego byłam bliska zwymiotowania na nasz świeżo skoszony trawnik, a Angel jeszcze bardziej. — Nie wiem, po co zbiłaś mnie z nóg — powiedziała głosem różniącym się znacznie od jej zwyczajowo płaskiego zaciągania z południowej Florydy. — Pewnie minąłby

mnie o jakieś trzynaście cali. Podnosiłyśmy się na nogi, poruszając ostrożnie. — Nie miałam ochoty kupować nowej kosiarki — odpowiedziałam przez zaciśnięte zęby. Gdzieś z tyłu głowy czułam coś jakby wdzięczność, że nasza należała do tych, które wyłączają się po puszczeniu rączki. Angel miała rację: sądząc po ubraniu i włosach, to był mężczyzna. Miał na sobie fioletowo-białą koszulę i brązowe spodnie, jednak już dłużej nie musiał się martwić kwestią mody. Spojrzałam na niego; na jego koszuli zobaczyłam odrobinę krwi. Wylądował z rozrzuconymi kończynami. Jedna z jego nóg spoczywała pod bardzo nieżywym kątem. I jeszcze to, jak skręcony był jego kark… Pospiesznie odwróciłam wzrok i zrobiłam kilka długich, głębokich wdechów. — Wbił się ze trzy cale w ziemię — zauważyła Angel wciąż drżącym głosem. Dziś wydawała się bardzo skupiona na wymiarach. Sparaliżowane nagłością i totalnością tej katastrofy, stałyśmy razem w cieniu dębu, gapiąc się na spoczywające w słońcu ciało. Żadna z nas nie zbliżyła się do niego. Na trawie i ziemi rozszerzała się plama. — I oczywiście panów dzisiaj nie ma — oznajmiłam z goryczą, à propos niczego. — Nigdy ich nie ma w domu, kiedy są potrzebni. Angel opadła szczęka i przez chwilę tylko gapiła się na mnie bez słowa. Potem zaniosła się śmiechem. Nie wiedziałam, że powiedziałam coś zabawnego. — Angel, naprawdę, powinnyśmy przestać gadać i coś z tym zrobić — oznajmiłam swoim najbardziej bibliotekarskim tonem. — Masz całkowitą rację — odparła Angel. — Posadźmy na nim tulipany. W przyszłym roku będą wyglądać wspaniale. — Już o wiele za późno na sadzenie tulipanów — zauważyłam. Potem, czując, że dzień już jest zmarnowany, pozbierałam się. — Musimy zadzwonić po szeryfa. — Och, w porządku. — Angel wydęła wargę jak sześciolatka, której ktoś popsuł zabawę, i śmiała się całą drogę do domu. Przez te dwa lata, czyli odkąd Angel była moim ochroniarzem, nie widziałam, żeby tak się śmiała. Godzinę później, kiedy Padgett Lanier siedział przy szklance mrożonej kawy, była już wystarczająco poważna. Lanier był człowiekiem, który w naszym hrabstwie miał chyba największe wpływy. Swój urząd, w takim czy innym zakresie, sprawował od dwudziestu lat. Jeśli ktokolwiek wiedział, gdzie pogrzebane są wszystkie ciała w Lawrenceton, to właśnie on. Z ciężką budową, przerzedzonymi jasnymi włosami i

niemal niewidzialnymi rzęsami, Lanier nie był najbardziej atrakcyjnym mężczyzną w moim ogrodzie, ale miał silną osobowość. Nagroda za „największą atrakcyjność” wędrowała do mojego (od dwóch lat) męża, Martina Bartella, wicedyrektora produkcji w Pan-Am Agra, największego pracodawcy w Lawrenceton. Martin jest weteranem z Wietnamu i mając czterdzieści siedem lat, jest ode mnie starszy o piętnaście. Regularnie ćwiczy hantlami i uprawia różne sporty wymagające rywalizacji jeden na jednego, więc fizycznie robi wrażenie, do tego ma tę porażającą kombinację białych włosów i czarnych brwi… oraz jasnobrązowe oczy. Mąż Angel, Shelby, który opierał się swobodnie o drzwi kuchenne, jest śniady i szpakowaty, z wąsem Fu Manchu i z dziobatymi policzkami. Odzywa się łagodnie, uprzejmie, i jest ekspertem w sztukach walki, tak samo jak Angel. Shelby i Martin są przyjaciółmi od bardzo dawna. W tamtej chwili Angel i ja byłyśmy jedynymi kobietami w ogrodzie. Na miejscu było już też trzech zastępców szeryfa, koroner, miejscowy lekarz, sam szeryf i nasi mężowie. W załodze ambulansu dwóch ludzi czekało, żeby zabrać „szczątki” do… gdziekolwiek zabiera się takie rzeczy. Lanier obrzucił mnie przeciągłym spojrzeniem, a do mnie dotarło, że mam na sobie szorty, bluzkę wiązaną na szyi i zaschnięty pot, a długie i poskręcane włosy zebrałam nieporządnie na czubku głowy. — Panno Roe, siedziała pani na słoneczku? — zapytał domyślnie. — Nie jest trochę jeszcze na to za wcześnie tej wiosny? „Roe” mówią do mnie przyjaciele, ale Laniera nigdy do nich nie zaliczałam. Po ślubie z Martinem zostałam przy własnym nazwisku, której to decyzji sama do końca jeszcze nie rozumiałam, skoro moje, odkąd tylko pamiętam, było powodem do kpin. Gdy przedstawiasz się jako „Aurora Teagarden”, słyszysz co najmniej chichot, jeśli nie śmiech. Padgett nie wiedział, czy ma się do mnie zwracać „panno Teagarden”, „pani Teagarden”, „pani Bartell”, czy może „panno/pani Teagarden-Bartell”, więc „panna Roe” była z jego strony kompromisem. Mój mąż obserwował to, co się działo przy kosiarce, stojąc w tej rozluźnionej pozie faceta, który codziennie wraca do domu i zastaje człowieka rozsmarowanego na swoim trawniku. Chcę przez to powiedzieć, że Martin wyglądał na spokojnego, ale nie spuszczał oka z policjantów i bardzo intensywnie myślał. Poznawałam to po tym, że jego usta tworzyły całkowicie prostą kreskę, ramiona miał skrzyżowane na piersi i przebierał palcami: jego Stan Namysłu. Odrobinę wyższy Shelby podszedł do niego i stanął tuż obok. Ręce wsadził w kieszenie jeansów, żeby pokazać, jaki to on jest

zrelaksowany. Z synchronizacją będącą niezawodnie wynikiem długiej znajomości, obaj mężczyźni odwrócili się i spojrzeli po sobie, a między nimi przemknęła jakaś cicha uwaga o spadłym z nieba trupie. Nie odpowiedziałam Lanierowi, a on czekał. — Cóż, kosiłyśmy trawnik na zmianę — odpowiedziałam. — A przy tym łatwo się zgrzać. Ja skosiłam od frontu, a Angel wzięła podwórko. Koszenie liczyłam jako swoje codzienne ćwiczenia; po takim wysiłku nie musiałam włączać tej głupiej kasety video i tańczyć przez telewizorem. Mieszkamy milę za miastem, pośród pól, i mamy bardzo duży trawnik od frontu, i równie rozległy z tyłu. Martin, słuchając, kręcił głową, jak zawsze, gdy przypominał sobie o mojej niechęci do (bardziej) wytężonego wysiłku fizycznego. Nadal jednak patrzył na ludzi kręcących się po naszym trawniku. — Sądzi pan, że uda się go rozpoznać, gdy go odwrócą? — zapytał znienacka szeryfa. — Nie mam pojęcia — przyznał Lanier. — Nigdy wcześniej nie mieliśmy nikogo wyrzuconego z samolotu. Tak się zastanawiam… Czy sądzicie, że to ciało wylądowało właśnie tutaj specjalnie? Teraz miał naszą niepodzielną uwagę — i wiedział o tym. Poczułam ukłucie zaniepokojenia. — Może jeszcze mrożonej kawy? — zaproponowałam. Spojrzał na swoją szklankę. — Nie, dziękuję, na razie mi wystarczy. Czy ten samolot kołował, zanim upadło ciało? Potwierdziłam. Lanier przesunął wzrok na Angel i zamarł w zachwycie. Było na co popatrzeć. — Pani Youngblood, powiedziała pani, że tego nie widziała? — Nie, szeryfie. Kosiłam trawę i miałam na uszach słuchawki. Angel, która założyła na siebie białą koszulkę, była obiektem mnóstwa ukradkowych zerknięć ze strony zastępców i obsługi karetki. Nie robiły one na niej żadnego wrażenia. Angel nie jest ładna, ale za to wysoka, bardzo umięśniona i szczupła, i złocista jak gepard. Nogi ma długie chyba na milę. — Panno Roe, widziała pani, jak spadał? — Tak. Ale nie widziałam, jak wypadał z samolotu; gdy spojrzałam w górę, już był w powietrzu. — Sądzi pani, że już nie żył? Nie zastanawiałam się nad tym.

— Tak — odpowiedziałam powoli. — Tak, myślę, że tak. Bo był… — musiałam zrobić głęboki wdech — bo był całkiem wiotki. Martin stanął za mną i położył mi ręce na ramionach. Padgett Lanier lekko potrząsnął swoją szklanką, żeby posłuchać, jak kostki lodu obijają się o jej ścianki. — Zastanawiam się, czy gdy już obrócimy go twarzą do góry, moglibyście wszyscy na niego zerknąć. — Zanim zdążyliśmy odpowiedzieć, uspokajająco uniósł rękę. — Wiem, wiem, to okropne prosić o coś takiego, zwłaszcza panie, ale musimy się dowiedzieć, czy gdziekolwiek i kiedykolwiek widzieliście już tego człowieka. Nigdy nie miałam na nic tak małej ochoty. Mąż ścisnął mi ramiona, dodając odwagi. — Szeryfie! Jesteśmy gotowi! — zawołał wyższy z zastępców, wyciągając dodatkową parę plastikowych rękawiczek. Lanier podniósł się z fotela i podszedł do ciała. To było coś, czego jednak nie chciałam oglądać, więc zakryłam twarz dłońmi. Usłyszałam dźwięki, których z całą pewnością nie pragnęłam łączyć z obrazem. — Nie musicie się fatygować, drogie panie! — zawołał Lanier. Głos miał bardzo niepewny. Zastanawiałam się, czy nie powinnam mu powiedzieć, gdzie jest łazienka. — Nie musicie się fatygować — powtórzył obniżonym głosem, ale ludzie na podwórzu byli tak cicho, że łatwo go było usłyszeć. — Sam go poznaję… chyba. W zdumieniu opuściłam ręce; kątem oka złapałam to, co podnoszono z trawnika, i pospiesznie podniosłam je z powrotem. — Kto to jest?! — zawołał Martin znad mojej głowy. — Detektyw sierżant Jack Burns z Departamentu Policji Lawrenceton. Padgett Lanier niewątpliwie miał niejakie wyczucie dramatyzmu. Po kilku okropnych minutach pakunek połamanych kości i zmiażdżonych organów, które stanowiły ciało Jacka Burnsa, wpakowano do worka i potem do karetki. Lanier, wyraźnie roztrzęsiony, ale wciąż zachowujący oficjalny wizerunek, powoli przeszedł na patio. Czułam się bardzo słabo, a twarz Angel przybrała interesujący odcień zieleni i pomyślałam, że znów może się pochorować. Martin i Shelby wyglądali jeszcze bardziej ponuro niż przedtem. — Kiedy po raz ostatni widziała pani Jacka Burnsa? — spytał mnie Lanier. — Mam wrażenie, że nigdy za sobą nie przepadaliście, zgadza się? — Nigdy nie pokłóciłam się z panem Burnsem — powiedziałam spokojnie. To była prawda. Jack Burns mnie nie lubił, co nie miało konkretnego podłoża, ale wynikało z ogólnego braku zaufania. — I nie widziałam go… chyba od lat. Co, jak dla mnie, było w porządku; bałam się Jacka i tego jego ślepego dążenia do

zaspokojenia własnego poczucia sprawiedliwości. Źle jest mieć wroga w policjancie. — A pani, pani Youngblood? — Kilka tygodni temu mieliśmy nieporozumienie — spokojnie wyznała Angel, choć kolor skóry ją zdradzał. Próbowałam nie okazać zaskoczenia. — A czego ono dotyczyło…? — Dał mi mandat za złamanie jakiegoś kompletnie idiotycznego przepisu miejskiego, który znalazł w kodeksie. — Dlaczego to zrobił? Angel położyła ręce na biodrach i mięśnie na jej ramionach zafalowały. — Wyszłam z banku i zobaczyłam, że wkłada mi mandat za wycieraczkę na przedniej szybie. Mieliśmy małą wymianę zdań, raczej ostrą. — Czy ktoś słyszał tę rozmowę? — Oczywiście — ze znużeniem potwierdziła Angel. — To było centrum miasta, piątek rano. Widziałam tego faceta, który pracuje z Roe w bibliotece, Perry’ego Allisona, i tę ładną, pulchną kobietę od Marcusa Hatfielda, tę z ciemnymi włosami, która ma córeczkę. — Carey Osland — uznał Lanier. — Pewnie tak, skoro tak pan mówi. — Nazwisko tej kobiety wydawało się Angel obojętne. Martin spojrzał na mnie, unosząc brew: wiedziałaś o tym? Niemal niezauważalnie pokręciłam głową. — Pani Youngblood, jak pani sądzi, dlaczego detektyw sierżant miałby wystawiać mandat za złe parkowanie? — Ponieważ sądził, że to samochód Roe — otwarcie odpowiedziała Angel. — Obie mamy niebieskie chevette. Mój jest w tym samym wieku, kupiłam używany. Więc chociaż mój jest w trochę innym odcieniu niebieskiego, to zasadniczo mamy takie same auta. — Rozmawiała pani z Jackiem Burnsem? — Raczej nie nazwałby pan tego rozmową — sucho stwierdziła Angel. — Wyglądał na zaskoczonego, gdy zobaczył, że to mój samochód, ale potem jakby uświadomił sobie, że mieszkam u Roe w mieszkaniu nad garażem, więc wlepienie mi mandatu jest prawie tak dobre, jakby to ona go dostała. I miał rację, pewnie byłam te siedem cali od krawężnika, a nie sześć. Ale nie byłam w dobrym nastroju. Jak na Angel to była cała przemowa; raczej nie należała do tych gadatliwych. Ale Padgett Lanier chciał wiedzieć więcej. — Więc się pokłóciliście? — indagował.

Angel westchnęła. — Zapytałam, dlaczego daje mi mandat, a on powiedział, że zaparkowałam za daleko od krawężnika, zapytał, co porabia Roe, czy ostatnio znalazła jakieś ciała, a ja mu powiedziałam, że ten mandat jest… ekhem, bzdurny, na co odparł, że w przepisach nadal figuruje przepis w sprawie publicznego przeklinania i spytał, czy chcę sprawdzić, czy karate pomoże mi się wydostać z celi więziennej. Lanier wpatrywał się w nią zafascynowany. — I co pani powiedziała? — Nic. — Nie odpowiedziała pani? — Nie było sensu. Postanowił sobie, że da mi ten mandat. Lanier wydawał się zakłopotany. Jeszcze przez chwilę patrzył na Angel, a potem zapytał Martina, czy ostatnio widział Jacka Burnsa. — Ostatni raz widziałem go dwa lata temu, mniej więcej wtedy, gdy poznałem swoją żonę — spokojnie odpowiedział Martin. Palcami ugniatał twarde mięśnie na moim karku. Odchyliłam głowę. — A pan, panie Youngblood? — Nigdy go nie spotkałem. — Nie był pan zły, że pańska żona dostała mandat? — Skoro parkuje się siedem cali od krawężnika, to trzeba się liczyć z konsekwencjami. Blada twarz Padgetta Laniera miała tendencję do łatwego pokrywania się rumieńcem. Teraz z pewnym niepokojem obserwowaliśmy, jak robi się czerwony niczym burak. Szeryf odprawił nas szorstko i przeniósł uwagę na podwórze, którego przeszukiwanie prowadzili jego ludzie. Chciałam ich błagać, żeby nie zadeptali mojego biednego, ledwo co zagospodarowanego ogrodu, ale uznałam, że to byłoby bezduszne. ◆ ◆ ◆ Po kilku kolejnych godzinach pojawiła się możliwość kolacji. Zadzwoniłam do mieszkania Youngbloodów, zapytać, czy Shelby i Angel chcieliby zjeść z nami, ale Angel odpowiedziała, że woli raczej poleżeć niż jeść, a Shelby nie chciał jej zostawiać. Zjedliśmy więc kotlety wieprzowe, smażone zielone pomidory (rzadki rarytas) i sałatkę waldorf, i upiekłam biszkopty, ale tak naprawdę tylko grzebaliśmy w jedzeniu. Martin milczał przez cały posiłek, co było niezwykłe. Normalnie zanim zajmiemy się własnymi wieczornymi sprawami, rozmawiamy przy stole. (Czasami są to wspólne

sprawy, ale to zazwyczaj później. Mniej więcej w porze snu). Po najeździe policji nasz dom wydawał się bardzo cichy. Tylu ludzi nie było tu od czasu ostatniego przyjęcia bożonarodzeniowego… — Roe, martwi mnie to — powiedział wreszcie Martin. Jego jasnobrązowe oczy skupiły się na mnie; Martin patrzy w oczy ludziom, z którymi rozmawia. To może być onieśmielające lub podniecające. — Wiem. Mnie oczywiście też. — Nie tylko to, że zabito Jacka Burnsa, ale też fakt, że został tu zrzucony. — Oczywiście — zgodziłam się znowu, nie rozumiejąc, do czego zmierza. — Jak zauważył szeryf Lanier, ludzie wiedzą, że za sobą nie przepadaliście. — Ale ja ponad wszelką wątpliwość byłam na ziemi, gdy wylądował. Więc nie mogłabym tego zrobić — powiedziałam lekceważąco. — A poza tym nie potrafię pilotować samolotu. — Coś tutaj nie pasuje. Martin, co dla niego nietypowe, miał problem ze sformułowaniem własnych myśli. Zazwyczaj przed ludźmi wyrażał się szybko i zdecydowanie. Nie chciałam znowu powiedzieć „oczywiście”, ale to właśnie pomyślałam. — Kiedy ostatnio z nim rozmawiałaś? — zapytał. — Dziś już szeryf mnie o to pytał. Z tego, co pamiętam, nie rozmawiałam z Jackiem od… dwóch i pół roku, od tej sprawy z domem Andertonów. Tak samo jak i ty. Tamtego dnia Martin i ja się poznaliśmy. Teraz mój mąż uśmiechnął się do mnie ciepło, ale krótko, żeby mi pokazać, że także dobrze zapamiętał ten dzień. — Jak sądzisz, czy dzisiejsza reakcja Angel była normalna? — zapytał znienacka. — Nie, w najmniejszym stopniu — odpowiedziałam zadowolona, że to on poruszył ten temat. — Nie wiem, co z nią nie tak. Angel nie jest osobą, którą ruszałyby nieprzyjemne widoki, i ma najmocniejszy żołądek ze wszystkich znanych mi ludzi. Ale z jakiegoś powodu to po prostu wywróciło ją na nice. Przypomniałam sobie, jak Jack Burns wirował w powietrzu i zrobiło mi się przykro, że użyłam akurat tego zwrotu. Odłożyłam serwetkę i odepchnęłam od siebie talerz. — Coś się z nią dzieje — zauważył Martin. — Widzę, że Shelby też się martwi. I przysiągłbym, że nie wiedział o tej historii z mandatem. — Mógłbyś dziś pozmywać? — Jasne. — Martin wydawał się zadowolony z tego, że może otrząsnąć się z mrocznych myśli. — Wychodzisz? Dziś wieczór Przyjaciół Biblioteki czy jakieś spotkanie kościelne? — Ani to, ani to — zaprzeczyłam. — Muszę złożyć kondolencje Bess Burns…

— Roe, myślisz, że to rozsądne? — Zawsze ją lubiłam, nawet jeśli nie przepadałam za nim. Poznałam Bess na spotkaniach Przyjaciół. Odkąd wróciłam do pracy w bibliotece na część etatu, poznałam wszystkich, którzy pracowali tam jako wolontariusze. A Bess Burns, emerytowana nauczycielka, była jedną z naszych najlepszych pracownic. Martin wciąż spoglądał na mnie z troską, ale pokiwał głową. — Pozmywam, pewnie — powiedział. — Nakarmiłaś już tego kota? — Zrobię to przed wyjściem — obiecałam. Związek Martina i Madeleine, grubej, starej kocicy, którą dostałam w spadku po przyjaciółce, był w najlepszym razie niepewny. Madeleine najchętniej układa się na masce mercedesa Martina, a Martin jest z tego samochodu bardzo dumny. Zainstalowaliśmy nawet drzwi do garażu i co wieczór sprawdzamy, czy są zamknięte, ale przedtem musimy szukać Madeleine. Pospiesznie poszłam na górę, w myślach wybierając strój odpowiedni na wizytę u wdowy. Nie czarny, nie byłam członkiem rodziny… granatowy. Moja nowa granatowa sukienka z białą lamówką. Właśnie kupiłam ją w Short’N’Sweet w Atlancie — w sklepie dla małych (mam cztery stopy jedenaście cali wzrostu) — i zanim przeciągnęłam ją przez głowę, napawałam się rozmiarem z metki, mniejszym niż ostatnio. Radosnym efektem życia ze świadomym stanu swego zdrowia i wagi ćwiczeń mężczyzną, takim jak Martin, i posiadania takiej wysportowanej towarzyszki jak Angel, była moja figura. Poszłam nawet do ulubionego salonu piękności mojej matki, Clip Casa, i poprosiłam Benitę, żeby zrobiła coś z moimi włosami. Zajęło to całe godziny, bo są grube, ciasno poskręcane i długie do połowy pleców, ale rezultat był tego wart. Ogólnie, szczęśliwa z Martinem i zabezpieczona finansowo, wyglądałam i czułam się lepiej niż kiedykolwiek w życiu. Po tym, jak wbiłam się w rajstopy — coś, na co nie pozwoliłabym Martinowi patrzeć — nasunęłam na stopy czółenka, a frywolnie podcieniowane włosy przykryłam beretem. W biegu nakarmiłam Madeleine, wyciągnęłam z lodówki coś do jedzenia i wyprowadziłam swojego chevette’a, samochód, którego Martin nie cierpiał prawie tak bardzo, jak śladów łap Madeleine. Chociaż mieszkaliśmy milę za miastem, z własnego podwórka prawie widziałam tył domu mojej matki, a dom Burnsów znajdował się o tylko jedną ulicę dalej na południe. Jednak ta jedna ulica robiła dużą różnicę; dom mojej matki na Plantation był przestronny, dwupiętrowy, i miał duży podjazd, podczas gdy Bess i Jack mieszkali

w znacznie skromniejszym domku z trzema sypialniami. Przed mieszkaniem Burnsów stały dwa samochody, a jednym z nich był znajomy niebieski lincoln continental. Spacer zająłby mojej matce może z pięć minut, ale nigdy nie pojawiłaby się nigdzie zaczerwieniona z wysiłku. O, właśnie szła w moim kierunku; w ręce trzymała miskę. Wysiadłam z samochodu i wyciągnęłam własne danie. — Co tam masz? — zapytałam. — Sałatkę makaronową. Tylko to miałam w domu. Moja matka, Aida Brattle Teagarden-Queensland, jest szczupłą kobietą o matowym głosie, w typie Lauren Bacall. Jest także bardzo cenioną agentką handlu nieruchomościami, a kilka lat temu wyszła za Johna Queenslanda, emerytowanego biznesmena. Od tego czasu kilkakrotnie została przyszywaną babcią. Gdy już minął szok, zaczęła się tym cieszyć. Zerknęłam przez folię do środka. — Wygląda nieźle. — Dzięki. Widzę, że ty przyniosłaś waldorfa… No to co, zadzwonisz do drzwi? Zrobiłam to, a po stosownie długiej chwili stanęły one otworem. Sąsiadka Burnsów z prawej, Marva Clerrick, miała na twarzy oficjalny uśmiech. Gdy nas poznała, zmienił się na mniej wymuszony. — Dobrze was widzieć! — wykrzyknęła teatralnym szeptem. — Są tu straszne dziwni ludzie i rozmawiają z Bess! Nie mam pojęcia, co się dzieje! Marva, wysportowana ekstrawertyczka i żona mojego szefa, Sama Clerricka, była jedną z najbardziej lubianych nauczycielek w liceum w Lawrenceton i dobrą przyjaciółką od niedawna emerytowanej Bess Burns. Rodzice nadali jej bardzo trafne imię. * Musieli mieć przeczucie, że Marva będzie w stanie gotować, w ciągu tygodnia nauczać angielskiego, a w niedziele w szkółce kościoła baptystów, wychować dwie bardzo udane córki i radzić sobie z humorzastym Samem. Latem, podczas urlopu, Marva uczyła pływania na miejscowym basenie i prowadziła zajęcia z szydełkowania w Peachtree Leisure Apartments. Skoro Marva była skonfundowana sytuacją, musiało dziać się coś naprawdę dziwnego. Oczywiście nas to zainteresowało. — Co się dzieje? — spytałam równie scenicznym szeptem. — Jest tam takich dwóch, których nigdy w tym mieście nie widziałam — syknęła Marva. — I żeby wypaść z samolotu! Jak coś takiego może się zdarzyć przez przypadek? Co Jack w ogóle robił w samolocie?

— Strasznie niechętnie o tym mówię, ale sądzę, że wypadając z tego samolotu, Jack już nie żył — powiedziałam z wahaniem. Nikt mi nie przykazał, żebym o tym nie wspominała, a jeśli matka dowiedziałaby się o tym z innego źródła, nigdy by mi nie wybaczyła. — Już nie żył? — powtórzyła teraz. Wraz z Marvą popatrzyły na mnie z identycznymi minami wyrażającymi niesmak, zafascynowanie i przerażenie. — Na pewno tak wyglądał — potwierdziłam, chcąc nie chcąc przypominając sobie kręcące się w powietrzu ciało. — Oczywiście samolot pilotował ktoś inny. — Rany, dziewczyno, nie chcesz chyba powiedzieć, że to widziałaś? — bez tchu zapytała Marva. Kiwnęłam głową, zaskoczona tą porażką plotkarskiego młyna. — Słyszałam, że to była ta młoda kobieta, która mieszka w waszym mieszkaniu, ta dziewczyna z mięśniami — ze wzburzeniem powiedziała Marva. — Och, obie byłyśmy w ogrodzie. — Widziałaś też samolot? — zapytała matka. Wzruszyłam ramionami. — To był taki mały, stary samolocik, czerwono-biały. Nie zauważyłam żadnych numerów. Trudno byłoby znaleźć kogoś, kto o samolotach wiedział mniej ode mnie. — Nie mogę w to uwierzyć. W naszym małym mieście! — zawołała Marva, zapominając o ściszeniu głosu. — Może to ktoś, kogo Jack wsadził do więzienia? Matka i ja jednocześnie wzruszyłyśmy ramionami i pokręciłyśmy głowami. — Cóż, same zobaczcie, jak wygląda sytuacja, i dajcie mi znać — powiedziała Marva. — Pilnuję tych drzwi od godziny, ale niedługo muszę iść do domu, mam chleb w piekarniku i nie wiem, czy Sissy będzie pamiętać, żeby po dziesięciu minutach wyjąć go z formy. — Gdzie jest Bess? — spytała moja matka wprost, zmęczona całym tym posykiwaniem przez drzwi. — Prosto przed siebie — odparła Marva, wskazując ruchem głowy głąb korytarza. — Dzieciaki jeszcze nie dotarły, ale rozmawiała z obojgiem przez telefon. Mają przed sobą długą jazdę. Przypomniałam sobie, że potomkowie Burnsów, Jack Junior i córka Romney, poszli do różnych ​college’ów, w różnych stanach. — Najpierw wsadzimy te miski do lodówki, a potem pójdziemy do niej — stanowczo oznajmiła Marvie moja matka.

Kuchnia Bess wyglądała tak, jak zazwyczaj moja: zasadniczo czysta, ale nieco zabałaganiona, z rachunkami wystającymi z pojemnika na listy na ścianie i otwartym pudełkiem herbaty w torebkach przy dzbanku. Kolejna sąsiadka dawała upust swojej chęci pomocy, wycierając blat. Uśmiechnęłyśmy się do siebie i w nieokreślony sposób skinęłyśmy głowami. Otworzyłam lodówkę, żeby schować sałatkę. Była częściowo zapełniona podobnymi daniami, owiniętym w folię jedzeniem, które ludzie przynieśli Bess Burns w tej ciężkiej chwili, aby pomóc jej nakarmić rodzinę, która z pewnością niedługo się pojawi. Do południa następnego dnia nie będzie miejsca na półkach. Niejasno uspokojone stosowną zawartością lodówki, ruszyłyśmy do saloniku na tyłach domu. Bess siedziała na kanapie, po bokach mając dwóch wielkich facetów. Nigdy wcześniej nie widziałam żadnego z nich. Mieli garnitury, krawaty i ponure miny, a gdy szczupła, rudowłosa wdowa ocierała twarz białą chusteczką, nie dawali jej żadnego pocieszenia. — Tak nam przykro — powiedziała matka tonem idealnie wyważonego współczucia, który jednak nie wywoływał kolejnych łez. — Dziękuję — powiedziała Bess. Z wyczerpania i szoku głos miała niemal całkowicie wyprany z wyrazu. Linie biegnące przez czoło i od nosa do ust wyglądały na głębsze, a ślady czerwonej szminki odcinały się ostro od bladej twarzy. — Doceniam, że przyszłyście — dodała z wielkim wysiłkiem. Pochyliłam się niezręcznie nad stolikiem kawowym, żeby ją uściskać. Bess nadal nosiła swoje ubrania nauczycielki, jeden z tych wygodnych, bawełnianych zestawów spodni i luźnej tuniki. Ta była niebieska z wielkim czerwonym jabłkiem z przodu. Wydawało się to niedorzecznie radosne. — Wiedzą już, dlaczego…? — zapytała matka, jakby miała oczywiste prawo do tego typu pytań. Bess już otworzyła usta, żeby odpowiedzieć, gdy blondyn po jej prawej stronie podniósł dłoń, żeby ją uciszyć. Popatrzył na nas przez okulary w szylkretowych oprawkach. — To nadal jest przedmiotem śledztwa — powiedział ciężko. Matka i ja wymieniłyśmy spojrzenia. Moja matka nie należy do osób, które dałyby się zahukać na własnym terytorium. — Jestem Aida Queensland, sąsiadka — oświadczyła zdecydowanie. — Zdaje się, że się nie znamy? — Jestem John Dryden, z Atlanty — udzielił odpowiedzi, która nic nam nie

mówiła. Nie lubię ludzi, którzy są nieuprzejmi dla mojej matki. — Wobec tego pan musi być Pope ** — powiedziałam do tego drugiego, który był ciemniejszy i młodszy. — Pope? — spojrzał na mnie z ciekawością. — Nie. Jestem Don O’Riley. Z Atlanty. Choć matka usiłowała spojrzeć na mnie z naganą, tak naprawdę powstrzymywała uśmiech. — Bess, może pójdziesz z nami do kuchni? — powiedziałam. — Pokażesz nam, co mamy przygotować do jedzenia dla ciebie i twoich przyjaciół. — Z pewnością nie byli przyjaciółmi, a kimkolwiek rzeczywiście byli, przygnębiali Bess jeszcze bardziej. — Jest bardzo późno i jestem pewna, że nic jeszcze nie jadłaś. — Nie, nie jadłam — powiedziała, sprawiając wrażenie, że z ulgą przyjmuje tak bezpośrednią rozmowę. Zanim jej dwaj „przyjaciele” zdołali ją zatrzymać, wstała i okrążyła stolik, żeby pójść z nami do kuchni. Sąsiadka, która tam była jeszcze chwilę temu, wyszła, zostawiając po sobie nieskazitelne blaty i poczucie dobrej woli. Bess stanęła i rozejrzała się tak, jakby nie poznawała własnych urządzeń. — Czy oni cię męczą? — zapytała moja matka. — Muszą, to ich praca — odparła Bess ze znużoną cierpliwością żony funkcjonariusza publicznego. — Nie powinnam nic mówić, ale Jack znał tożsamość… człowieka… który ukrywa się w tym miasteczku… Więcej nie mogę zdradzić. Zastanawiają się, czy to może mieć związek z jego zabójstwem. — Ach — powiedziała matka nader znacząco; to i tak było więcej, niż sama mogłabym wymyślić. Odwróciła się, żeby coś zrobić z talerzem spaghetti, który wyciągnęła z lodówki, i zobaczyłam, że ma przymknięte oczy, jakby zastanawiała się, w jaki sposób znalazła się w tej kuchni, gdzie wysłuchiwała jakże fascynujących, choć dziwacznych rewelacji. — Roe, widziałaś, jak spadał — Bess zwróciła się bezpośrednio do mnie. Wyczerpanie zniknęło, a jego miejsce zajęło okropne napięcie. — Czy spadając, nie żył, czy zginął na skutek uderzenia o ziemię? — Wydaje mi się, że z samolotu wypadł już martwy — powiedziałam, starając się nie rozpłakać w obliczu jej bólu; na policzkach nadal miała ślady łez. — Nie sądzę, żeby czuł cokolwiek albo nawet wiedział, że spada. — Dziękuję — powiedziała cicho.

— Ach, tu pani jest, pani Burns — ostro oznajmił ten blondyn, Dryden, jakby mógł mieć jakiekolwiek wątpliwości co do miejsca przebywania Bess. Do kieszeni na piersi chował właśnie okulary. Bez nich jego twarz wyglądała jeszcze bardziej… alarmująco. — Jest do pani telefon. Drogie panie, dziękuję, że odwiedziłyście panią Burns w chwili smutku. Żadna z nas nie słyszała dzwonka telefonu. — Przygotujemy tylko posiłek i pójdziemy — stanowczo odparła moja matka. — Bess, gdybyś nas potrzebowała, będziemy tutaj. — Wielkie dzięki — sucho powiedział John Dryden. I niech mnie diabli, ale został w kuchni obserwując, jak wyciągamy papierowe talerze (jakoś nie mogłyśmy sobie wyobrazić, żeby Dryden i O’Riley pomagali później zmywać) i podgrzewamy spaghetti w mikrofalówce. Przygotowałyśmy trzy talerze spaghetti, sałatki waldorf i casserole z zielonym groszkiem, i zastawiłyśmy stół najlepiej, jak się dało, biorąc pod uwagę to, że musiałyśmy szukać widelców, serwetek i szklanek. — Panie Dryden — powiedziała matka, gdy odprowadzał nas do drzwi, nie dając szansy pożegnania się z Bess — czy może nam pan powiedzieć, kiedy odbędzie się pogrzeb, i w którym domu pogrzebowym? Muszę wiedzieć, by przesłać kwiaty. — Nie wydaje mi się, żebyśmy w tej chwili byli w stanie udzielić takich informacji — ostrożnie odpowiedział Dryden. — Musi się odbyć sekcja. Czyli dla Bess Burns Dryden był obcym, nawet jeśli znał Jacka. Każdy mieszkaniec Lawrenceton wiedziałby, że od czasu, gdy Jerry Saylor z Domu Pogrzebowego Saylora rozwiódł się z siostrą Bess Burns, pochówki Burnsów odbywały się za pośrednictwem Domu Pogrzebowego Jasper. Ze sposobu, w jaki spojrzałyśmy z matką na siebie, Dryden zorientował się, że powiedział coś ważnego; można było zobaczyć, jak próbuje zrozumieć, co to takiego, i wreszcie się poddaje. — Zakładam, że data pogrzebu znajdzie się w nekrologu w jutrzejszej gazecie? — naciskała matka. Spojrzał na nią pustym wzrokiem. — Z całą pewnością — odparł. Nie uwierzyłyśmy mu ani przez sekundę. — Lepiej, żeby Jack Junior i Romney szybko dotarli do domu — mrocznie skonstatowała matka, wsuwając eleganckie nogi do swojego samochodu. Powoli ruszyłam w stronę domu, mając w głowie więcej pytań niż przed wyjazdem.

ROZDZIAŁ

2

— Myślę, że Dryden i Pope, to znaczy O’Riley, są jakimiś agentami federalnymi — powiedziałam Martinowi, gdy tego wieczoru naciągał na siebie spodnie od piżamy. Używał tylko spodni, chyba że noc była bardzo zimna, a w Lawrenceton nieczęsto się takie zdarzają. Nigdy nie udało mi się dowiedzieć, co robi z górami. Czasami to ja je nosiłam. — FBI albo CIA, albo policja stanowa. — Póki nie zainteresują się mną… — zaczął Martin. — Przecież jesteś już poza tym wszystkim. Śmierć Jacka nie może mieć z tobą nic wspólnego, nieważne, kto by to badał. Odkrycie drugiego życia Martina było najgorszą rzeczą, jaka kiedykolwiek na mnie spadła. Był urodzonym piratem. Przez jakiś czas jego zamiłowanie do niebezpieczeństwa było zaspokajane pracą dla tajnej firmy CIA, która wspierała wojnę. Po tym, jak podjął pracę dla Pan-Am Agra, znów do tego wrócił i zajął się tajnymi działaniami. Tylko jego całkowite wycofanie się z nielegalnego handlu bronią, który prowadził w czasie swoich całkowicie legalnych podróży do Ameryki Południowej, pozwoliło zaistnieć naszemu małżeństwu. Już pozbierałam się po tym, jak odkryłam, że nie powiedział mi o tym wszystkim, zanim się pobraliśmy, ale potrwało to jakiś czas. Przez kilka miesięcy separacja wydawała się całkiem realna. Nie lubiłam wracać myślami do tego czasu. Łączyli się z nim również Angel i Shelby, ale dałam radę patrzeć na nich raczej jak na przyjaciół i pracowników niż na ochroniarzy, przynajmniej przez większość czasu. W związku ze swoim nielegalnym handlem Martin miał paru wrogów i często przebywał poza miastem; zainstalowanie u nas Shelby’ego i Angel z jego punktu widzenia było mądrym środkiem ostrożności. Chociaż praca Shelby’ego w Pan-Am Agra początkowo była tylko przykrywką dla swojego prawdziwego zajęcia — ochraniania mnie — wyglądało na to, że teraz faktycznie robił tam karierę. Został liderem zespołu, a na horyzoncie majaczył kolejny awans. Wydawało się to najdziwniejszym efektem ubocznym tego wszystkiego. Siedziałam na brzegu naszego ogromnego łoża, na kolanach trzymając krzyżówkę, gdy dotarło do mnie, że Jack Burns, podobnie jak Martin, był twardym facetem z kilkoma wrogami.

Jack, który musiał być tuż po pięćdziesiątce, większość swojego czasu spędził na pracy w siłach policyjnych Lawrenceton, choć pamiętałam, że przez cztery lata pracował w policji w Atlancie. Od tego czasu nienawidził Atlanty i jeszcze bardziej niż inni mieszkańcy Lawrenceton nie był zadowolony z nieuchronnego połączenia naszej miejscowości z tą rozrastającą się metropolią. Jack nie znosił zmian i kochał sprawiedliwość, która nigdy nie była tak czysta, żeby był zadowolony. Prawie wcale nie przejmował się swoim wyglądem, poza strzyżeniem włosów i porannym goleniem; zawsze sprawiał wrażenie, jakby na ślepo sięgnął do szafy i naciągał na siebie pierwszą rzecz, jaka mu wpadła w ręce, a jego ubrania często kompletnie do siebie nie pasowały. — Ciekawe, jak się znalazł w tym samolocie — mruknęłam, odkładając krzyżówkę. — Coś mi majaczy, że kiedyś uczył się pilotować. Bess chyba mówiła, że uznał, iż może mu się to przydać w pracy. Martin mył zęby, ale mnie słyszał. Pojawił się w drzwiach łazienki i machnął ręką. Odpowie za chwilę. Usłyszałam bulgotanie i zaraz potem mój mąż wyszedł, ocierając usta ręcznikiem, który jakby po namyśle cisnął z powrotem do łazienki. Wylądował mniej więcej w okolicach suszarki. W wieszaniu ręczników Martin nie jest zbyt dobry. — Gdy cię dziś nie było — powiedział — dzwoniła Sally. Pytająco uniosłam brwi. Sally Allison była królową reporterów „Lawrenceton Sentinel”. — Z jakiegoś powodu chciała, żebyś wiedziała, że Jack Burns sam wynajął ten samolot z lotniska Starry Night, dziesięć mil od międzystanowej. — On go wynajął? Martin przytaknął. Z Sally była dobra przyjaciółka; wiedziała, że ten drobny fakt mnie zaintryguje. Zaczepiłam długopis o krzyżówkę i próbowałam sobie wyobrazić, jak ktoś zaciąga Jacka do maszyny, a potem go zabija i z niego wyrzuca; czy mogłaby to zrobić jedna osoba? Czy małe samoloty mają autopilota? Czy na lotnisku nie powinno być kogoś, kto nadzoruje przyloty i odloty? — Z tych paru słów, które powiedziała żona Burnsa, wynika, że znał tożsamość kogoś, kto ukrywa się w Lawrenceton w ramach programu ochrony świadków — zauważył Martin. — Więc dlaczego ten ktoś miałby zabijać Jacka? Martin spojrzał na mnie, unosząc brwi. Umknęło mi coś bardzo oczywistego.

— Tak sobie myślę, że ten ktoś, kto go zabił, chciał poznać nowe nazwisko tej osoby. No tak. Powinnam była sama na to wpaść. — Ale jeśli to byli ludzie, przeciwko którym ten świadek zeznawał, to czy nie wiedzieliby, jak wygląda? — Może przeszedł operację plastyczną — powiedział Martin. — A może ci ludzie jedynie podejrzewają, kto ich zdradził. Jednak jego zaciekawienie tematem opadło. Gdy już zdecydował, że jesteśmy bezpieczni, niepowiązani, zaczął tracić zainteresowanie śmiercią Jacka Burnsa, ważne było może jedynie to, że mnie ona niepokoiła albo martwiła. — Martin, ale dlaczego na naszym podwórzu? Wcześniej cię to zastanawiało — podpuściłam go. — Podaj mi jakiś dobry powód. Zdjęłam okulary (tego dnia nosiłam te z niebieskimi oprawkami) i skrzyżowałam ręce na piersiach. Były mniej lub bardziej okryte kremową koronką topu od kompletu, który Martin podarował mi z okazji swoich urodzin. — Myślisz, że to nie był przypadek? — zapytał. — Tak… może. Nie chciałam nic mówić przy Padgetcie Lanierze, ale ten samolot krążył, jakby celował. Ciało można było wyrzucić na byle które pole dookoła. Leżałoby nie wiadomo jak długo, a samolotu nikt by nie znalazł. Zaryzykowali, że razem z Angel zobaczymy samolot, żeby zrzucić Jacka tutaj. — Pokazałam palcem w dół, jakby to nasze łóżko stanowiło cel. — To była groźba w stosunku do tego chronionego człowieka — spokojnie powiedział Martin. Wydawało się, że teraz poczuł się lepiej z implikacjami faktu, że Jack Burns skończył na naszym podwórzu. — Wiadomość: oto ciało człowieka, który cię znał, niedługo przyjdziemy po ciebie. — Możliwe. Ale dlaczego tutaj? — Chcieli, żeby ciało zostało znalezione jak najszybciej, a ich wiadomość trafiła do kogo trzeba. Zobaczyli miłe, duże podwórze, a na nim dwie kobiety, które z pewnością natychmiast zadzwonią po policję. Nie po raz pierwszy dotarło do mnie, jak bardzo zaczęłam polegać na autorytecie i decyzyjności Martina. Skoro powiedział, że nie mam się czym przejmować, chciałam to zaakceptować. Ponadto zauważyłam także coś, co powinnam była zauważyć wcześniej: mój mąż był wściekły. Opiekuńczy Martin nie życzył sobie, żeby jego żonę straszono spadającymi ciałami, zwłaszcza gdy uznał, że to ciało spadło w jej pobliżu specjalnie. Martin był nabuzowany jak wulkan przed erupcją. Szkoda, że nie mieliśmy kortu do squasha. To był jego ulubiony sposób na

spuszczanie pary. Jednakże miał też inny. — Martin, dziś naprawdę się przestraszyłam. Natychmiast zsunął się ze swojej strony łóżka i otoczył mnie ramionami. Wtuliłam głowę w zagłębienie jego szyi. Trzymał mnie ostrożnie, delikatnie. Wiedziałam, że taka ochrona to iluzja, ale iluzje czasami bywają okropnie uspokajające. Uniosłam twarz ku niemu i pocałowałam go. Gdy byłam pewna, że oboje myślimy o tym samym, wyłączyłam lampkę przy łóżku, wróciłam do niego i lekko ugryzłam w tę szyję. Idąc spać, byliśmy znacznie bardziej odprężeni. ◆ ◆ ◆ W artykule Sally Allison, który następnego dnia ukazał się w „Lawrenceton Sentinel”, nie było ani słowa o tych dwóch facetach z Atlanty. Martin zostawił na stole obok czystego kubka otwartą gazetę, czekającą na mnie; musiał jechać na spotkanie z szefami wydziałów przy wczesnym śniadaniu. Jack Burns, wieloletni członek sił policyjnych Lawrenceton, został zabity w poniedziałek wczesnym popołudniem. Jego ciało, wyrzucone z lecącego nisko samolotu, wylądowało mniej więcej o drugiej po południu na terenie posiadłości Aurory Teagarden i Martina Bartella, około milę za miastem, przy Mason Road. Nie wiadomo nic o tym, by Burns, urodzony w Lawrenceton, posiadał jakichkolwiek wrogów. Jego żona, była nauczycielka Bess Linton-Burns, nie potrafi wskazać motywu zamordowania jej męża. „Mogę tylko przypuszczać, że był to ktoś, kto został przez niego aresztowany, ktoś, kto chciał się zemścić”, powiedziała. „Przyczyny jego śmierci obecnie nie są znane”, skomentował szeryf Padgett Lanier. „Musimy poczekać na wyniki autopsji”. Lanier powiedział następnie, że biuro szeryfa bada, w jaki sposób ktoś mógł dostać się na pokład samolotu typu piper, wynajętego wczoraj przez Burnsa na lotnisku Starry Night, i zabić funkcjonariusza. Samolot został wczoraj odstawiony na lotnisko i nikt z obsługi tego maleńkiego

portu nie potrafi wskazać pilota. Zob. Nekrologi, str. 6. Mogłam sobie wyobrazić frustrację Sally, która nie miała na czym pracować. Gdy zadzwoniła do mnie poprzedniego wieczora, by podsunąć mi ów smakowity kąsek, wiadomość, że to sam Jack Burns wynajął samolot, który zawiózł go nad miejsce jego ostatecznego lądowania, być może szukała kolejnych szczegółów, by przedłużyć artykuł. Tekstowi towarzyszyło zdjęcie ponurych sanitariuszy, ładujących zakryte nosze do ambulansu. Widać było, że tobołek był nieco jakby płaski… przełknęłam ślinę i odsunęłam od siebie to wspomnienie. Spojrzałam na zegar. Ulgą było musieć znowu na niego patrzeć, mieć jakieś plany na dzień. Cztery tygodnie temu wróciłam na część etatu do pracy w bibliotece. Sam Clerrick zadzwonił do mnie ni z tego, ni z owego, i powiedział, że jego najstarsza bibliotekarka nagle oświadczyła: „Nie odstawię już na półkę ani jednej książki więcej. Nie poproszę już ani jednego dziecka, żeby było cicho. Nie mogę się dogadać z tą nową pomocnicą. Nie powiem już żadnemu czytelnikowi, gdzie jest dział Georgia”. Postawiony pod ścianą Sam zadzwonił do mnie, ponieważ już wcześniej dla niego pracowałam. Natychmiast zgodziłam się przyjąć tę posadę, a Sam zgodził się, bym pracowała na część etatu, przynajmniej podczas gdy będzie szukał kogoś, kto zechce pracować na pełen. Przez pięć dni w tygodniu pracowałam zatem od pierwszej do piątej, z jednym dniem wolnym, który zmieniał się co tydzień, bo w soboty biblioteka była czynna od dziewiątej do pierwszej. Nikt, łącznie ze mną, nie chciał pracować w każdą sobotę. Asystentka przychodziła na popołudnia, czasem razem z jakimś wolontariuszem. Wcześnie byłam gotowa do wyjścia. Równie dobrze mogłam już mieć za sobą nieuniknione wypytywanie ze strony moich współpracowników. To był piękny, wiosenny wtorek, z mnóstwem słońca i orzeźwiającą, chłodną bryzą. Angel siedziała na schodach prowadzących do mieszkania Young​bloodów, mieszczącego się nad garażem. Jej cera wyglądała na ziemistą. Przy jej karnacji oznaczało to, że była bardzo blada. — Co się dzieje? — nie pamiętałam, żeby Angel kiedykolwiek chorowała. — Nie wiem — odparła. — Od kilku dni czuję się okropnie. Nie chce mi się wychodzić z łóżka, nie chce mi się biegać. — Masz gorączkę? — Nie — odpowiedziała apatycznie. — Przynajmniej nie wydaje mi się. Nigdy nie mieliśmy termometru.

Próbowałam to sobie wyobrazić. — Próbowałaś dzisiaj biegać? — Taa. Przebiegłam może z pół mili i musiałam wrócić. Wciąż miała na sobie ubranie do biegania i obficie się pociła. — Dobrze, zabiorę cię do mojego lekarza. Mam jeszcze godzinę, zanim naprawdę będę musiała być w pracy — powiedziałam impulsywnie, bo bardzo nie podobała mi się myśl, że Angel miałaby jechać sama; była ewidentnie chora. — Nigdy nie byłam u lekarza, poza zakładaniem szwów na pogotowiu — oznajmiła Angel. — Zadzwonię do niego — powiedziałam, gdy już otrząsnęłam się z szoku. — Idź wziąć prysznic i się przebrać. Angel słabo pokiwała głową i podciągnęła się na barierce. Szła po schodach, gdy ja weszłam do domu, żeby zadzwonić do lekarza oraz do biblioteki. — Obiecuję, że odrobię dziś swoje godziny — powiedziałam Samowi. — Muszę tylko zawieźć przyjaciółkę do lekarza. Nie ma nikogo innego. — Posiadanie pracownika, który tak naprawdę nie potrzebuje pracy, ma swoje wady — podsumował Sam. — Czy to się będzie często zdarzało? — Nie — odpowiedziałam, lekko urażona, choć wiedziałam, że miał rację. — Jutro będę na czas. Tylko dziś nieco się spóźnię. Gdy wyszłam do swojego niebieskiego samochodu, Angel w białych spodniach i żółtym podkoszulku — choć mnie wydawało się za chłodno na podkoszulek — już siedziała na siedzeniu pasażera. Przypomniałam sobie, jak mocno się pociła po krótkiej przebieżce. Głowę opierała o okno. Niedyspozycja Angel martwiła mnie coraz bardziej. Nigdy nie widziałam jej w mniej niż stuprocentowej formie fizycznej, i zawsze jej zazdrościłam tej kondycji Superwoman — chociaż nie aż tak, aby codziennie pracować nad własną. Podczas krótkiej jazdy do miasta Angel była cicha i apatyczna. W poczekalni doktora Zelmana nie było aż tak tłoczno, jak się obawiałam. Dwie starsze pary; przypuszczalnie tylko jedna osoba z każdej z nich miała wejść do gabinetu. Ale, co dziwne, był tam blondwłosy Dryden, który kłócił się z Trinity, recepcjonistką doktora Zelmana. — Czy może pani z łaski swojej poinformować doktora, że jestem tu w sprawach oficjalnych? — mówił Dryden zirytowanym głosem. — Zrobiłam to — zimno odparła Trinity. Mogłabym wtedy dać Drydenowi dobrą radę: „Nigdy nie zrażaj do siebie recepcjonistki”. To pierwsza zasada tych wszystkich, którzy mają ograniczony dostęp

do lekarzy. — A czy zdaje sobie on sprawę z tego, że niedługo muszę wracać do Atlanty? — W rzeczy samej, zdaje sobie. — Twarz Trinity pod burzą ondulowanych, brązowo-szarych włosów stawała się coraz bardziej ponura. — Na pewno mu pani powiedziała? — Mówię doktorowi Zelmanowi wszystko. Jestem jego żoną. Skarcony Dryden wrócił na swoje miejsce. Wyglądało na to, że jedyne dwa wolne krzesła w poczekalni były obok niego. Po tym, jak wypełniłyśmy konieczne formularze „nowego pacjenta” i ubezpieczeniowe, wraz z Angel usadowiłyśmy się obok Drydena. Wierciłam się na krześle, nie mogąc sobie znaleźć wygodnej pozycji. Siedząc na standardowej wielkości meblach ledwie sięgam stopami podłogi, często więc muszę siadać z mocno złączonymi kolanami i palcami stóp opartymi o ziemię. Tego ranka miałam na sobie oliwkowe spodnie i błękitną bluzkę z rozpinanym kołnierzykiem. Włosy, rozpuszczone, bo spieszyłam się, żeby zawieźć Angel do lekarza, cały czas haczyły o guziki. Skoro Angel wyraźnie nie miała nastroju na pogawędkę, kiedy tylko udało mi się usadowić, otworzyłam książkę (zawsze mam jakąś w torebce) i wkrótce byłam pochłonięta wydarzeniami w Jesus Creek, w ​Tennessee. — Czy dziś nie ma pani innych okularów? — zapytał mnie męski głos. Uniosłam wzrok. Dryden wpatrywał się we mnie. — Mam kilka par — odpowiedziałam. Dziś założyłam te białe, żeby uczcić wiosnę. Jego jasne brwi uniosły się nieco nad ciężkimi, szylkretowymi oprawkami. — Kosztowne — zauważył. — Musi być panią żoną optometrysty. — Nie — sprostowałam. — Jestem bogata. To uciszyło go na jakiś czas, ale nie na długo. — Czy pani jest tą samą Aurorą Teagarden, na której podwórze spadło wczoraj tamto ciało? Nie, inną. W Lawrenceton jest nas kilka. — Tak. — I zeszłego wieczora w domu Burnsów niczego pani nie powiedziała? — A co miałam powiedzieć? — spytałam zdumiona. — „Jejku, pani Burns, widziałam ciało pani męża. Wyglądało, jakby ktoś obił je tłuczkiem do mięsa?”. Zapytała mnie, czy nie żył przed uderzeniem w ziemię, a ja jej powiedziałam, że tak sądzę. — Rozumiem. No wreszcie.

— Jednakże — ciągnął — musimy panią przesłuchać w tej sprawie. Zauważyłam terminologię. — Wobec tego będą panowie musieli zrobić to dziś po południu. Po odwiezieniu mojej przyjaciółki muszę iść do pracy. I wyprawić męża do Chicago. To ostatnie zdanie dodałam z czystej przewrotności, bo Martin, doświadczony podróżnik, zawsze pakował się sam i jechał na lotnisko samochodem firmowym, nie chcąc, aby jego mercedes stał na długoterminowym parkingu przy lotnisku, gdzie mógłby paść ofiarą złodziei lub wandali. Gdy Martin wyjeżdżał, musiałam za nim jedynie tęsknić. Ostatnio dużo za nim tęskniłam. Dryden zaproponował czwartą po południu w moim domu; zgodziłam się i ostentacyjnie wróciłam do lektury. Ale on nadal miał chęć pogadać. — Więc pani mąż jest menedżerem fabryki Pan-Am Agra? — Właśnie został wicedyrektorem do spraw produkcji. — Odwróciłam stronę. — Od dawna jesteście małżeństwem? O rany, naprawdę mało brakowało, bym zrobiła się nieuprzejma. Naprawdę. — Dwa lata — odpowiedziałam zwięźle. Wtedy, dzięki Bogu, Trinity zawołała Angel. — Roe, proszę, chodź ze mną — powiedziała cicho moja ochroniarka. Mocno zaskoczona, ale zadowolona, że ucieknę Drydenowi, wepchnęłam książkę do torebki i wstałam. Nowa pielęgniarka doktora Zelmana przejęła nas od Trinity i zaprowadziła do małego gabinetu o różowo-niebieskich ścianach i ze stołem, który ledwie mógłby udźwignąć Angel. Pielęgniarka wydawała się w dziwny sposób znajoma. Gdy wypytywała Angel o jej bóle, jednocześnie sprawdzając ciśnienie i temperaturę, uświadomiłam sobie, że była to Linda Erhardt, której dawno, dawno temu byłam druhną. Teraz już od lat była Lindą Pocock. Gdy odwróciła się od Angel, także mnie rozpoznała. — Pewnie słyszałaś, że się rozwiodłam i wróciłam do domu — powiedziała po zwyczajowych okrzykach i uściskach. — Przykro mi… Ale miło będzie znów cię widywać. — Tak, będzie zabawa. Oczywiście przywiozłam ze sobą dzieci, chodzą tu teraz do szkoły. — Och, zupełnie o nich zapomniałam. Masz dwie córki? — Tak, Carol i Macey. Linda wyjęła z ust Angel termometr i zerknęła na odczyt. Nie zmieniając wyrazu twarzy, zapisała wynik w karcie.

— Pani Youngblood, będzie się pani musiała rozebrać do badania — powiedziała dość głośno, jakby zwykłe milczenie Angel znaczyło, że brak jej raczej rozumu niż słów. — W rogu jest kabinka, proszę założyć któreś z tych wdzianek. Angel spojrzała na kabinkę, a potem na Lindę, i musiałam przyznać, że nie widziałam sposobu, w jaki Angel miałaby się przebrać na tej przestrzeni. Dała jednak radę, mamrocząc do siebie. Żeby nie siedzieć bezczynnie i jej nie słuchać, zerkając w lustro nad zlewem, przyczesałam włosy, ostrożnie przeciągając szczotką masę nastroszonych, brązowych fal, starając się nie zrywać końcówek przez zbyt szybkie wyciąganie szczotki. Poddałam się, gdy zaczęły mi się unosić wokół głowy, dzikie od elektryczności. Do tego czasu Angel ponownie usadowiła się na stole, z obowiązkowym ręcznikiem na kolanach, choć była wyraźnie nieszczęśliwa z powodu tej sytuacji i wcale niemało przestraszona. Doktor Zelman pojawił się dokładnie w chwili, gdy Angel miała właśnie coś powiedzieć. Nigdy tak po prostu nie wchodził do pokoju ani nigdy tak po prostu nie wychodził; wkraczał i oddalał się. Prawie nigdy nie zamykał za sobą drzwi, musiała to robić jego pielęgniarka albo przyjaciele. (Tym razem zrobiłam to ja). Teraz, w wieku nieco powyżej pięćdziesięciu lat, „Pinky” (Pincus) Zelman pracował w Lawrenceton od dwudziestu, pomijając krótką praktykę w Auguście, która zostawiła w nim niewytłumaczalną tęsknotę za czymś bardziej wiejskim. — Pani Youngblood! — zakrzyknął radośnie. — Rozumiem, że przez dwa lata była pani tak zdrowa, że nigdy się pani u mnie nie pojawiła! I bardzo dobrze! Co mogę dziś dla pani zrobić? — Doktor Zelman zauważył, że próbuję wyrażać dyskretną troskę i klepnął mnie w ramię tak mocno, że prawie upadłam. — Mała panna Teagarden! Ładniejsza niż zwykle! Uśmiechnęłam się niepewnie, a on odwrócił się do Angel. Angel spokojnie wyrecytowała swoje objawy: okazjonalne zmęczenie, okazjonalne mdłości, brak energii. Teraz doktor Zelman, cichy i uważny, zaczął ją badać od stóp do głów, łącznie z miednicą, czego Angel wyraźnie się nie spodziewała (ja też nie), i co ledwie zniosła. — Cóż, pani Youngblood — z namysłem powiedział doktor Zelman, sięgając po ołówek zaplątany w szpakowatych włosach (trzymał go za uchem) — naprawdę szkoda, że pani mąż nie przyszedł dziś z panią, bo mamy dużo do omówienia. Obie pobladłyśmy. Złapałam Angel za rękę. — Ponieważ, pani Youngblood, jak z pewnością się pani domyśliła, jest pani w ciąży. Westchnęłyśmy jednocześnie.

— Wiedziała pani o tym, prawda? Musiała pani zauważyć brak dwóch miesiączek. Jest pani co najmniej w dziesiątym tygodniu, może dalej. Oczywiście przy pani wspaniałym stanie fizycznym nic jeszcze nie widać. — Nie miesiączkuję regularnie — z osłupieniem powiedziała Angel. — Naprawdę nie zauważyłam, i nawet nie przyszło mi to do głowy, ponieważ mój mąż… miał wazektomię. Usiadłam nagle. Na szczęście trafiłam w krzesło. Choć raz doktor Zelman wyglądał na zaskoczonego. — Czy sprawdzał ostatnio, czy nasieniowody się nie udrożniły? — zapytał. — Sprawdzał? Miał je podwiązane! Dlaczego miałby…? — Angel chociaż raz mówiła głośno. — Dobrze jest, bardzo dobrze, od czasu do czasu to sprawdzić. Czasami przecięte nasieniowody się zrastają. Przykro mi, że przekazałem pani te wieści tak beztrosko, skoro wygląda na to, że pani i pani mąż nie planowaliście dzieci. Jednak… dziecko jest w drodze. I to mocno w drodze. Jest pani w doskonałej kondycji i tak szczupła, że jeszcze pewnie przez następny miesiąc lub dwa niczego nie będzie widać, zwłaszcza że to musi być pani pierwsza ciąża. Angel z niedowierzaniem kręciła głową. — Jeśli pani mąż zechce ze mną porozmawiać — łagodnie powiedział doktor Zelman — to mogę mu wyjaśnić, jak do tego doszło. — Jestem przekonana, że uzna, że sam wie — posępnie powiedziała Angel. — Ale ja nigdy w życiu… Potrząsnęła głową, nie kończąc zdania. ◆ ◆ ◆ Angel była w tak głębokim szoku, że musiałam pomóc jej się ubrać. Próbowałam nie paplać, skoro była przybita, ale byłam tak podekscytowana, że okazało się to niezwykle trudne. Dziecko. — Jak będę pracować? — zapytała Angel, ale nie brzmiało to tak, jakby naprawdę się tym przejmowała. — Pff, jako ochroniarz? Już nie potrzebuję ochroniarza, teraz, gdy Martin jest poza… tym wszystkim — powiedziałam uspokajająco. — Jeśli nadal chcesz mi pomagać przy domu, to coś wymyślimy. Może mogłabym opiekować się twoim dzieckiem? Trochę? Usłyszała w moim głosie tęsknotę.

— To powinno się przydarzyć tobie — zauważyła z bladym uśmiechem na cienkich wargach. — Och, Martin obawia się ze względu na swój wiek — wyrzuciłam z siebie i zaraz się zreflektowałam: Shelby Youngblood był w wieku Martina, miał czterdzieści siedem lat, a Angel dwadzieścia osiem, przy moich trzydziestu dwóch i pół. — W każdym razie — podjęłam dziarsko — powiesz mu, żeby zadzwonił do doktora Zelmana, dobrze? Może się trochę zdenerwować, skoro miał wazektomię i w ogóle. — Och, założę się, że tak będzie — powiedziała ponuro. Angel poszła do samochodu, zachowując osłupiałe milczenie. Upewniłam się, że jest w samochodzie, i pobiegłam po swoją torebkę, która została w poczekalni. Możecie sobie wyobrazić, jaka byłam podniecona i zdenerwowana; normalnie prędzej zostawiłabym swoje ramię niż torebkę. Wytłumaczyłam się Trinity Zelman, która machnięciem ręki kazała mi iść na tył, gdzie Linda czekała w drzwiach gabinetu z moją własnością w ręce. — Wiedziałam, że po nią wrócisz — powiedziała. — Zadzwoń do mnie niedługo! Pospieszenie ruszyła korytarzykiem do małego laboratorium, a ja odwróciłam się do wyjścia, w drodze do poczekalni mijając po jednej stronie gabinet, a po drugiej biuro doktora Zelmana. Drzwi były jak zwykle uchylone i ze środka usłyszałam przyjemny, pozbawiony akcentu głos pana Drydena. Wreszcie doczekał się swoich pięciu minut z doktorem. — Rozumiem, że wdowie zależy, bym z panem porozmawiał o stanie jej męża — mówił doktor Zelman bez szczególnego entuzjazmu. — Odpowiem więc na pańskie pytania. Zwolniłam. — Czy w pańskiej opinii Jack Burns był alkoholikiem? — bez ogródek zapytał Dryden. — Tak — odparł doktor Zelman. — Tylko przez ostatnie dwa lub trzy lata przyszedł do mnie kilkakrotnie z obrażeniami będącymi wynikiem picia. Kiedyś rozbił sobie głowę, upadając. Kiedy indziej uderzył samochodem w drzewo. Było jeszcze kilka podobnych przypadków. — Czy z tego, co wiedział pan o Jacku Burnsie, odniósł pan wrażenie, że jego zdolność osądu była zmniejszona? — Tak… — i wtedy straciłam wymówkę do zwlekania, choć bardzo jej pragnęłam, ponieważ z recepcji wyszła Trinity i z naręczem akt ruszyła do biura. ◆ ◆ ◆

Miałam do przemyślenia więcej rzeczy, niż ogarniał mój mózg. Podrzuciłam Angel do domu i obiecałam, że wracając z pracy, kupię jej w aptece witaminy dla kobiet w ciąży. Angel wyraźnie potrzebowała trochę czasu dla siebie i mogłam zrozumieć, z jakiego powodu. Powiedzenie swojemu czterdziestosiedmioletniemu mężowi po zabiegu wazektomii, że zostanie tatusiem, nie było kuszącą perspektywą. Chciałam porozmawiać o tej sytuacji z Martinem, ale oczywiście nie mogłam mu powiedzieć o ciąży Angel, dopóki sama nie poinformuje o niej własnego męża. Więc pewnie to całe szczęście, że musiałam jechać do pracy… Biblioteka Publiczna w Lawrenceton to duży, dwupiętrowy budynek z niską dobudówką na tyłach, gdzie mieszczą się biura. Ta dobudówka, postawiona głównie dzięki wpłacie od anonimowego darczyńcy, kilku innym donacjom i funduszom na rozwój społeczny, to najprzyjemniejsza część biblioteki i szkoda, że spędzałam tam tak mało czasu. Składa się z dużego pomieszczenia rekreacyjnego dla pracowników, z rzędem jasnych szafek na rzeczy osobiste, mikrofalówką, lodówką, stołem i krzesłami, i kuchenką; biura Sama Clerricka (z miejscem dla sekretarki, choć obecnie miał tylko wolontariuszkę na część etatu); i „salki konferencyjnej”, gdzie za darmo mogą się spotykać różne kluby, o ile zaplanują spotkania z wyprzedzeniem. I jest tam jeszcze miła łazienka dla pracowników. Pozostała część biblioteki, gdzie muszę spędzać większość swojego czasu pracy, to dosyć stary, skrzypiący budynek, z wykładziną, która przypomina zgniecione suche trawy z wdeptaną w nie musztardą, zwyczajowym rządkiem szarych, metalowych szafek, dużym wejściem i przyjemną klatką schodową, prowadzącą na drugie piętro, na którym znajduje się okalająca je galeria z katalogami i mnóstwem stolików oraz krzeseł dla dzieci odrabiających zadania domowe albo prowadzących badania genealogów. Obok znajduje się przestrzeń wygospodarowana przy pomocy regałów i tablic ogłoszeniowych, która przeznaczona jest na Pokój dla Dzieci. Pomimo kilku wad, wszędzie dookoła unosi się ten cudowny zapach książek i uspokajające, inteligentne poczucie przebywania w otoczeniu kolejnych generacji myśli. Mam biblioteki we krwi. Oczywiście jest kilka rzeczy, które muszę znosić, żeby pracować w tym wspaniałym miejscu, a jedna z nich zmierzała właśnie w moją stronę: Lillian Schmidt, której guziki i pasek były napięte do granic możliwości, z brwiami uniesionymi w minie „Ha! Mam cię!”. — Trochę późno dzisiaj, co? — wystrzeliła Lillian z grubej rury. — Owszem, niestety. Musiałam zawieźć przyjaciółkę do lekarza.

— Ciekawe, co by było, gdybyśmy wszyscy to zrobili? Pewnie biblioteka po prostu byłaby zamknięta! Odetchnęłam głęboko. — Jestem już wystarczająco spóźniona — powiedziałam z uśmiechem. — Przepraszam cię, Lillian, ale nie mam czasu, żeby stać i gadać. Wyciągnęłam mały kluczyk do swojej szafki, otworzyłam ją, wepchnęłam do środka torebkę i schowałam kluczyk do kieszeni spodni. Dwie minuty później miałam opowiadać bajki. Bibliotekarka, którą zastępowałam (przynajmniej tymczasowo), zajmowała się biblioteką dziecięcą. Może z dziesięcioro pełnych oczekiwania przedszkolaków siedziało już w półkolu, gdy zapadłam się w wielki fotel pośrodku. — Dzień dobry! — powiedziałam z taką radością, że wystarczyłaby do uniesienia balonu. — Dzień dobry! — grzecznym chórkiem odparły dzieci. To była grupa opieki dziennej z Pierwszego Kościoła Boga Stwórcy, razem z paroma innymi dzieciakami regularnie przychodzącymi na bajki. Mamy i opiekunowie siedzieli małą grupką w kącie, z minami świadczącymi o uldze związanej z faktem, że przynajmniej przez kilka minut ktoś inny będzie dźwigał ich ciężar. — Dzisiaj opowiem wam o złym dniu Aleksandra — oznajmiłam, ukradkiem zerkając na książkę, którą dzisiejsza wolontariuszka, moja przyjaciółka Lizanne Sewell, zostawiła obok fotela: Okropny, koszmarny, zły, paskudny dzień Aleksandra. Większość dzieci z nadzieją zwróciła się w moją stronę, choć kilkoro patrzyło wszędzie, tylko nie na mnie. — Założę się, że niektórzy z was od czasu do czasu miewają gorsze dni, prawda? Irene, co się dzieje, kiedy masz zły dzień? — zwróciłam się do dziewczynki z pięknym, dużym, łatwym do odczytania imieniem na plakietce. Irene odsunęła sprzed oczu zmierzwione, czarne kosmyki i zmięła brudną piąstką swoją koszulkę. — Gdy miałam kiepski dzień, mój tata zostawił moją mamę i wyjechałyśmy do Memphis — powiedziała. Zamknęłam oczy. Było dopiero dziesiąta rano. — Cóż, Irene, to był naprawdę kiepski dzień — powiedziałam, poważnie kiwając głową, żeby pokazać, że rozumiem wagę jej problemu. — Czy ktoś jeszcze miał kiedyś zły dzień? — Rozejrzałam się dookoła w nadziei, że nikt nie przebije Irene. — Kiedyś przewróciłem swoją miskę z płatkami — powiedział chłopczyk o skórze

koloru kawy. Próbowałam nie pokazać po sobie ulgi. Jego matka nie pilnowała się do tego stopnia. — To też był kiepski dzień — przyznałam. — A teraz pozwólcie, że opowiem wam o złym dniu Aleksandra… A jeśli będziecie siedzieć spokojnie, to będziecie mogli oglądać obrazki w książkach, gdy będę czytać. Gdzieś z boku Lizanne lekko kiwała głową i zaciskała wargi, żeby nie zacząć chichotać. Starając się więcej na nią nie patrzeć, zaczęłam czytać książkę, jedną z moich ulubionych. Reszta czasu przeznaczonego na bajki minęła bez zakłóceń, a większość dzieci wydawała się dobrze bawić, co nie zawsze się zdarza. Tylko jedno musiało iść do toalety i tylko dwoje szeptało do siebie, więc było całkiem nieźle. Irene chodziła do przedszkola, więc jej matki tu nie było i nie mogła mnie zganić za traumatyzowanie Irene tymi wstępnymi pytaniami. — Dla Irene byłoby lepiej, gdyby nie wrócił — mruknęła mi do ucha jedna z opiekunek, gdy zbierali się do powrotu do kościoła. — Pił jak wieprz. Przez głowę przemknęła mi myśl o Jacku Burnsie wjeżdżającym samochodem w drzewo, a potem zmusiłam się do powrotu do teraźniejszości. Dotarło do mnie, że ta kobieta chciała, żebym poczuła się lepiej. Uśmiechnęłam się i podziękowałam jej. — Do zobaczenia, dzieciaki! — zaświergotałam radośnie. Wszystkie maluchy uśmiechnęły się i pomachały, nawet te, które kompletnie mnie nie słuchały. Lizanne była gotowa, żeby pomóc zmienić tablicę ogłoszeń; w gruncie rzeczy to ona przygotowała większość materiałów. Z brystolu zrobiłyśmy motylki, ptaszki, rybki, książki, piłki baseballowe i inne symbole ciepłej pogody. Może obie byłyśmy przesadnie optymistyczne, wliczając do tego grona książki, ale letni program czytelniczy zawsze był jedną z najlepszych inicjatyw biblioteki, a Sam liczył, że zacznę go wcześnie reklamować. Kiedy już omówiłyśmy spotkanie z dziećmi, Lizanne i ja zaczęłyśmy zgodnie pracować, od czasu do czasu zaglądając do wstępnego szkicu, podając sobie pinezki, obramowania itd. Od czasu do czasu Lizanne przykładała dłoń do swojego wystającego brzucha; była w szóstym miesiącu i dziecko dużo się ruszało. Za każdym razem Lizanne uśmiechała się w odpowiedzi tym swoim pięknym, powolnym uśmiechem. — Czy Bubba wymyślił, co robić, jeśli dziecko urodzi się podczas sezonu obrad senatu stanowego? — zapytałam.

— Owszem, obmyślił przynajmniej z dziesięć opcji — powiedziała Lizanne. — Ale może urodzi się, zanim wznowią obrady. Bubba Sewell, mąż Lizanne, był kongresmenem i miejscowym prawnikiem, człowiekiem ambitnym oraz inteligentnym, i chyba raczej uczciwym. Lizanne była piękna, flegmatyczna, i w jakiś sposób zawsze potrafiła ułożyć wszystko tak, żeby jej pasowało. Nie mogłam się doczekać, żeby zobaczyć, jaki charakter będzie miało dziecko. Moja przyjaciółka wyszła, żeby zjeść lunch z teś​ciową, do której zdania co do zbliżających się narodzin dziecka podchodziła z dobrotliwą obojętnością, a ja pomogłam kilkorgu uczniom podstawówki znaleźć potrzebne książki. Przyszła matka dziewięciolatka chorującego na grypę żołądkową, żeby wypożyczyć jakieś tomy i filmy, by miał się czym zająć, a ja wybrałam jej kilka książek przyrodniczych z mnóstwem dużych obrazków żab i węży. O pierwszej, kiedy do pokoju dla dzieci przyszła asystentka, żeby zająć moje miejsce, mój żołądek zaburczał nieelegancko. Asystentką była tęga kobieta o orzechowej skórze, Beverly Rillington, która nie mogła mieć więcej niż dwadzieścia jeden lat. Czy była to kwestia rasy, wieku czy przychodu, Beverly i ja z trudem się dogadywałyśmy. Sam Clerrick ostrzegł mnie, że miała konflikty na tle personalnym również z poprzednią bibliotekarką dziecięcą. Jednak Beverly, zatrudniona w ramach umowy stażowej, była efektywna i solidna, i Sam nie miał zamiaru jej zwalniać. — Jak tam dzisiaj? — spytała. Patrzyła na mnie z góry w taki sposób, jakby tak naprawdę wcale nie chciała wiedzieć. Próbując przełamać lody, opowiedziałam jej o porannej godzinie bajek i wprawiającej w zakłopotanie odpowiedzi, którą usłyszałam od Irene. Beverly popatrzyła na mnie tak, jakbym powinna była wiedzieć wcześniej, że usłyszę więcej, niż bym chciała. Jeśli Beverly wprawiała mnie w zdenerwowanie i bałam się, że mogę dotknąć jednego z wielu drażliwych dla niej tematów, to z pewnością sam fakt, że byłam, kim byłam, był jak wymachiwanie jej przed oczami czerwoną flagą. Beverly nigdy nie mówiła o swoim domu ani nie odnosiła się do tego, co ja mówiłam. Nawiązanie z nią kontaktu było jednym z moich założeń na ten rok. („Za cholerę nie rozumiem, po co”, powiedział krótko Martin, gdy mu to oznajmiłam). Kiedy już pożegnałam się z Beverly i zaczęłam zbierać do domu, by zobaczyć się z mężem i porozmawiać z Drydenem, złapałam się na tym, że sama się nad tym zastanawiam. Jednak odpowiedź nasuwała się sama: Beverly w naturalny sposób dawała sobie

radę z dziećmi, jakimikolwiek dziećmi, co było talentem, którego mnie Bóg poskąpił. Beverly nigdy się nie spóźniała i zawsze kończyła swoje zajęcia punktualnie. A także (cóż za radość!) Lillian Schmidt bała się jej tak bardzo, że gdy Beverly była w pracy, jak ognia unikała części dla dzieci. O tak, byłam winna wdzięczność mojej pomocnicy z wielu powodów, i choćby dlatego zamierzałam pozbyć się z naszych relacji tej mrukliwości.

ROZDZIAŁ

3

Zapomniałam, że Martin zdecydował się pojechać na lotnisko prosto z pracy. Zostawił mercedesa przy fabryce; odbierze go po powrocie, za trzy dni. Władze Pan-Am Agra zaplanowały jedno z tych wydarzeń, które sprawiały, że Martin wewnętrznie się gotował: seminarium dotyczące napastowania seksualnego, jego rozpoznawania i unikania. Lecieli na nie do Chicago wszyscy menedżerowie, a ponieważ Martin z żadnym z nich zbytnio się nie przyjaźnił i nie znosił spotkań, którym nie przewodniczył, okazywał w najlepszym razie ponurą akceptację. Gdy do mnie zadzwonił, powiedzieć, że wyjeżdża na lotnisko, wciąż i wciąż przypominał mi, bym co wieczór włączała system alarmowy w domu. — Jak się miewa Angel? — zapytał na koniec. — Shelby mówił, że nie czuje się najlepiej. — Uhm. Porozmawiamy o tym, kiedy wrócisz. Nic je nie będzie. — Roe, powiedz mi… Czy czuje się dość dobrze, żeby w razie czego ci pomóc? Byłam jedyną bibliotekarką w Lawrenceton, a pewnie i w całej Georgii — być może nawet w całej Ameryce — która miała własnego ochroniarza. Pomyślałam o Angel siedzącej w poczekalni u lekarza dziś rano, oszołomionej i przerażonej, i o tym, że miałabym ją wezwać na pomoc. — Jasne, nic jej nie jest — mruknęłam uspokajająco. — Aha, przy okazji, no… Nie wiem w sumie, dla kogo pracują Dryden i O’Riley, nigdy nie powiedzieli… no, w każdym razie wpadłam na jednego dziś rano i powiedział, że po południu musi przyjść ze mną porozmawiać. Prawie się wygadałam, że spotkałam go u lekarza, do którego zabrałam Angel; a wtedy Martin z pewnością by zapytał, co powiedział lekarz, zaś ja nie chciałam okłamywać męża. — A dlaczego musi z tobą porozmawiać? — spytał Martin. — Szczerze mówiąc, nie jestem pewna. — Roe, niech Angel będzie w domu, gdy on przyjdzie. — Martin, ona nie czuje się dobrze. — Obiecaj. Martin prawie nigdy nie pociągał za ten sznurek, a honorowaliśmy go oboje.

— Okay. Jeśli nie będzie akurat wymiotować, to ją o to poproszę. — Dobrze — powiedział. — To co mam ci przywieźć z Chicago? Pomyślałam o wielkich sklepach, o nieskończonych możliwościach. Osobiście nie lubiłam mieć zbyt dużego wyboru. — Zrób mi niespodziankę — odparłam z uśmiechem, który mógł usłyszeć w moim głosie. Pożegnaliśmy się czule, a potem wrócił do swojego świata; świata pracy, który ledwie mogłam sobie wyobrazić. Przez chwilę kręciłam się po domu, sprzątając łazienkę na dole i zamiatając ganek, patio oraz schody, które prowadziły do zadaszonego przejścia łączącego garaż i drzwi kuchenne. Wreszcie zadzwoniłam do Angel. Powiedziała obowiązkowo, że stawi się przed czwartą, a ja przeprosiłam, że w taki dzień zawracam jej głowę. — Martin kazał mi obiecać — wyjaśniłam. — To moja praca — odparła Angel. — Poza tym nie chcę siedzieć tutaj i czekać na Shelby’ego. Odezwał się dzwonek do drzwi. — Na podjeździe stoi furgonetka z kwiaciarni — zauważyła Angel. Musiała rozmawiać przez telefon bezprzewodowy, wyglądając przez okno. — Idę na dół. Rozłączyła się bezceremonialnie, a ja podeszłam do drzwi frontowych i wyłączyłam system alarmowy. Gdy dzwonek zadzwonił po raz drugi, usłyszałam, jak Angel otwiera drzwi kuchenne. Zanim odsunęłam zasuwę, już stała za mną. — Przesyłka na ten adres — powiedział młody, czarny mężczyzna w niebieskim kombinezonie roboczym. Na kieszonce na piersi wyszyte było DeLane. W rękach trzymał wielki bukiet wiosennych kwiatów w wysokim, przejrzystym, szklanym wazonie. Był śliczny: żonkile, gipsówka, irysy, róże… — Dla kogo? — zapytałam. DeLane wyglądał na bardzo zakłopotanego. — Napisane jest tylko „Dla najpiękniejszej”. Chyba będą panie musiały same to rozstrzygnąć — dodał bardziej pogodnie. Zerknął na Angel i wiedziałam, która jego zdaniem była adresatką. — Kto złożył zamówienie? — ostro spytała moja przyjaciółka. — Dostaliśmy je z Call-a-Posy w Atlancie — odparł, wzruszając ramionami. — Nam też wydało się to dość dziwne, ale w tej kwiaciarni w Atlancie powiedzieli, że ktoś za to zapłacił. Pewnie niedługo ktoś do pań zadzwoni i powie, że to od niego. — Dzięki — gwałtownie zakończyła rozmowę Angel i wzięła od niego wazon.

Pożegnałam się i zamknęłam drzwi. Angel trzymała kwiaty, przyglądając im się uważnie. Postawiła je na niskim stoliku kawowym i przez szkło przyjrzała się łodyżkom; ostrożnie przegarnęła kwiaty długim palcem. — Nie lubię, jak coś przychodzi bez bileciku, zaadresowane „dla najpiękniejszej” — oznajmiła. — To przerażające. Prezenty bez podpisów sprawiają, że robię się bardzo podejrzliwa. Zastanawiałam się, czy to Martin mógł je przysłać, być może zatrzymując się w kwiaciarni po drodze na lotnisko. Nie wydawało mi się. Wiedział, że pod tym adresem mieszkają dwie kobiety, więc by się podpisał. Coś tu nie grało. To samo odnosiło się do Shelby’ego, który prędzej kupiłby Angel nowy strój do biegania albo worek bokserski niż wielki bukiet kwiatów. (Na Gwiazdkę kupił jej nową kaburę na broń). — Lustereczko, powiedz przecie, kto jest najpiękniejszy w świecie? — zacytowałam, próbując rozładować sytuację. — Chcesz je zabrać do domu, żeby Shelby był zazdrosny? A może to on je przysłał? Angel smutno pokręciła głową. — Sprawy są wystarczająco pokomplikowane, żebym jeszcze musiała odpowiadać na pytania dotyczące tych kwiatów. No i wiem doskonale, że to nie Shelby je przysłał. Nasza oficjalna jadalnia mieściła się między salonem a kuchnią, więc przeszłam przez sklepione, pozbawione drzwi wejście, żeby położyć na stole plastikową podkładkę. Angel weszła za mną, wciąż marszcząc brwi, i postawiła na niej wazon, zaraz potem wycierając ręce o spodnie, jakby chciała się pozbyć dotyku naczynia. Obie postałyśmy jeszcze trochę, gapiąc się na kwiaty, ale skoro nie odezwały się znienacka, żeby powiedzieć, kto je przysłał, ani nie wybuchły, ani nie zrobiły nic poza staniem i wyglądaniem jak kwiaty, szybko straciło to na atrakcyjności. Właśnie miałam zaproponować Angel, żebyśmy poszły pogapić się na wnętrze lodówki, gdy dzwonek odezwał się ponownie. — O rany, to już czwarta — powiedziałam, zerkając na swój zegarek. — To muszą być Dryden i O’Riley. — Spojrzałam na Angel. — Z nimi powinnam być bezpieczna. Uśmiechałam się, ale ona nie. — Powiedziałam, że zostanę. — Okay. Podeszłam do drzwi. Moje obcasy stukały lekko o wypastowaną, drewnianą podłogę. Był to dźwięk, który prawie zawsze poprawiał mi nastrój; mój dom miał obecnie sześćdziesiąt trzy lata, a my przywróciliśmy go do wspaniałego stanu. To był stary dom rodzinny, co prawda nie mój dom rodzinny, ale go kochałam.

Nie włączyłam ponownie systemu alarmowego, więc Dryden wszedł łatwiej niż doręczyciel z kwiaciarni. Popatrzyłam za niego, ale O’Riley’ego nie było nigdzie widać. Odsunęłam się, żeby go wpuścić, ciesząc się, że Angel zdecydowała się zostać. W chwili, gdy Dryden ją zobaczył, kącik jego ust uniósł się, nadając jego twarzy enigmatyczny wyraz, którego nie potrafiłam rozszyfrować. To mogło być wszystko: od głębokiego zachwytu nad tak doskonałym okazem kobiety po irytację, że zaprosiłam jeszcze kogoś do udziału w naszej rozmowie. — Jest pan sam — zauważyłam, jako że nigdy nie bałam się mówić rzeczy oczywistych. — O’Riley prowadzi inne przesłuchanie — wyjaśnił, poprawiając szylkretowe okulary na nosie. Jakby ten gest był zaraźliwy niczym ziewanie podczas spotkania, ja również poprawiłam swoje i popatrzyliśmy na siebie poważnie. — Proszę usiąść — zaproponowałam. — To jest Angel Youngblood. W chwili upadku Jacka Burnsa ona także znajdowała się na podwórzu. — Dziękuję za oszczędzenie nam jeżdżenia — powiedział Dryden, a ja nadal nie potrafiłam odczytać jego miny. Musiał rozpoznać w Angel kobietę, z którą rano byłam u doktora Zelmana. Musiał czytać raporty policyjne i już wiedzieć o tym, że była obecna przy upadku Jacka Burnsa, jednak nie wydawał się tym zainteresowany. John Dryden wprawiał mnie w coraz większe zakłopotanie. Wreszcie usadowił się na kanapie, a Angel i ja przysiadłyśmy na fotelach naprzeciwko. Zbył moją propozycję kawy albo mrożonej herbaty, choć na dworze było ciepło, a w marynarce musiał się wręcz gotować. Pierwszy raz uważnie mu się przyjrzałam. Był duży, o kwadratowych ramionach i przysadzisty, ale nie gruby, nic a nic. Oczy za okularami miał niebieskie, a jeśli miał jakieś siwe włosy, to pośród jasnego blondu nie było ich widać. Oczywiście był bardzo krótko ostrzyżony, tak jak zawsze wierzyłam, że strzygą się agencji FBI — o ile był agentem FBI — a włosy układały mu się na głowie tak gładko, jakby były wypolerowane. Jedynym człowiekiem z tak jasnymi włosami, jakiego znałam, był detektyw Arthur Smith, mój dawny chłopak, obecnie żonaty i z dzieckiem. Ostatnio kiedy wpadłam na Arthura, w jego oczach zobaczyłam głód. Nagle zaczęłam się zastanawiać, czy to nie on przysłał te kwiaty. Zdaje się, że zgubiłam się w domniemaniach, bo do rzeczywistości gwałtownie przywróciło mnie odkaszlnięcie. Oboje, Angel i Dryden, czekali, żebym coś powiedziała.

Westchnęłam. — Przepraszam, zamyśliłam się. Może pan powtórzyć? — Czy umie pani pilotować samolot? Roześmiałam się na tę myśl. — Nie — odpowiedziałam, skoro tak wyraźnie chciał to usłyszeć. — Nigdy nawet nie byłam w kokpicie. — A pani, pani Youngblood? — Na Florydzie uczyłam się latać — odpowiedziała spokojnie. Zauważyłam, że Angel swoje długie palce trzyma na płaskim brzuchu. Wydawało mi się nieprawdopodobne, że w tak małej przestrzeni może znajdować się dziecko, niewidzialne dla nikogo wokół Angel. Co za niesamowita rzecz: nosić w sobie coś takiego; wszystko inne było tak przyziemne albo potencjalnie niebezpieczne, jak grypa, rak czy zapalenie wyrostka robaczkowego. Znowu odpływałam. — …pani nazwisko swojego instruktora? — Bunny Black. Był właścicielem takiej małej szkoły pilotażu, Daredevil… Ale musieliśmy się przeprowadzić i nie dokończyłam kursu. Dryden notował to wszystko, co było dość idiotyczne, skoro w chwili, gdy samolot był na niebie, Angel obiema nogami stała na ziemi. Powiedziałam grzecznie coś w tym rodzaju. Wzruszył ramionami i notował dalej. Jeśli w domu też byłby taki irytujący, to żona potraktowałaby go tłuczkiem do mięsa. Pochyliłam się lekko, żeby zerknąć na jego lewą rękę. Nie miał obrączki. Cóż, nie byłam zaskoczona. Nagle podniósł wzrok znad notatnika; spojrzenie niebieskich oczu było zaskakująco ostre. Patrzyliśmy na siebie przez, wydawałoby się, bardzo długi czas. Oparłam się w fotelu, mając dziwne poczucie, że właśnie nawiązałam kontakt z Marsem. Ponuro przerabialiśmy wczorajszy horror. Angel i ja nie byłyśmy w stanie dodać niczego do tego, co już powiedziałyśmy policji hrabstwa. Zaczęło mi być przykro, że nie mogę znienacka przypomnieć sobie jakiegoś niesamowitego faktu. „Właśnie sobie przypomniałam! W ręce miałam kamerę i chyba włączyłam ją właśnie wtedy, gdy pilot wychylił się z okna samolotu!” Założę się, że na takie słowa Dryden zmieniłby wyraz twarzy… Kurczę, znowu to robiłam. — Panno Teagarden, co do pani związku z Jackiem Burnsem… — mówił Dryden,

a ja bardzo szybko wróciłam do rzeczywistości. Nie mogłam się powstrzymać od spoglądania na Angel. Oczy jej się zwęziły, uważnie przypatrywała się Drydenowi, jakby wybierała miejsce, na które powinno spaść pierwsze uderzenie. — Trudno nazwać to związkiem — powiedziałam bez wyrazu. — Czy nieprawdą jest, że co najmniej dwa razy publicznie okazał pani wrogość? — Nie liczyłam — powiedziałam zgryźliwie i natychmiast tego pożałowałam. — Naprawdę, panie Dryden — i znienacka przypomniał mi się artykuł o pracy policji, który czytałam, a w którym roiło się od wyrażeń takich jak „prawdę mówiąc” i „szczerze”. — O ile dobrze sobie przypominam, nie rozmawiałam z Jackiem Burnsem od przeszło dwóch lat, nie sądzę więc, by można było mówić o jakimkolwiek związku. Jack Burns widział mnie w pobliżu zbyt wielu ciał, żeby nie nadwerężyło to jego policyjnej duszy. Czuł, że po prostu muszę być czemuś winna. Ale nie chciałam próbować tego tłumaczyć. I nie miałam ochoty. — Pani Youngblood, mieszka pani w tym apartamencie nad garażem? — Dryden wskazał długopisem na tenże garaż, który widać było wyraźnie przez południowe okna salonu. Angel potwierdziła. — Wynajmuje go pani od panny Teagarden? — Mieszkamy tam w zamian za pomaganie Roe i Martinowi. Angel wyglądała na całkowicie odprężoną, całkowicie otwartą. Prawie jakby jej tam wcale nie było. — Pomaganie? Angel leciutko uniosła brwi. — Pomagamy w ogrodzie, ja pomagam Roe w pracach domowych, robimy wszystkie te rzeczy, do których potrzeba dodatkowej osoby. Martin wiele podróżuje, a ma na względzie wygodę Roe. Chciałabym zobaczyć dzień, w którym poproszę Angel o pomoc w pracach domowych. Ale odpowiedź zgodna z prawdą — „jesteśmy ochroniarzami” — wymagałaby znacznie więcej wyjaśnień, niż którakolwiek z nas miałaby ochotę udzielić. — A ten związek pracowniczy istnieje od jak dawna? — Rany, co to może mieć wspólnego z zamordowaniem Jacka Burnsa? — zapytałam, nagle mając dosyć obecności Drydena w moim domu, zmęczona nudą tych niekończących się i niewygodnych pytań. Było mnóstwo rzeczy, które musiałam zrobić i które wolałabym robić zamiast tego. Mąż Angel za jakieś dziesięć minut będzie

w domu, a ona powinna się przygotować na trudny i ciężki wieczór. Wstałam. — Panie Dryden, nie chcę być niegrzeczna — chociaż pewnie byłam — ale zakładam, że ma pan do roboty lepsze rzeczy. Ja na pewno. My co najwyżej byłyśmy całkowicie przypadkowymi świadkami okropnego zdarzenia. Dryden, który zacisnął wargi z gniewu — przynajmniej wydawało mi się, że to gniew — schował notes i ołówek. — Mam nadzieję, że nie będzie potrzeby ponownie pań fatygować — powiedział dość spokojnie. Spojrzał ponad moim ramieniem przez wejście do jadalni. — Ładne kwiaty — dodał, nadal bez wyrazu. — Dziękuję za wizytę — oznajmiłam, mam nadzieję, uprzejmie. Gdy wyszedł, Angel popatrzyła na mnie, kręcąc głową. — Co? — spytałam wzburzona. — Gdy robisz coś takiego, to jakby ugryzł jamnik — wyjaśniła i poszła do drzwi kuchennych. — Nie zapomnij włączyć alarmu po moim wyjściu — dodała przez ramię. Patrzyłam na nią przez kuchenne okno, jak idzie przez zadaszony chodnik do garażu, wkracza na drewniane schody i otwiera kluczem drzwi. Posłusznie wcisnęłam właściwe cyfry na ściennym panelu i pomodliłam się za nią, Shelby’ego oraz dziecko. ◆ ◆ ◆ Tego wieczoru miałam kolejny z serii irytujących telefonów. Ostatnio dość często się powtarzały; pomyłki, których nikt nie wyjaśniał, pomimo usłyszenia niewłaściwego głosu w słuchawce. Przynajmniej można by powiedzieć „przepraszam, zły numer” albo „przepraszam za pomyłkę”. W końcu pozwoliłam, żeby telefon dzwonił tak długo, aż włączy się automatyczna sekretarka. Oczywiście więc jako następny zadzwonił Martin. Pozwoliłam, żeby sądził, że byłam za daleko od telefonu, aby odebrać po pierwszych trzech sygnałach; nie było sensu mówić mu o tych połączeniach. Tylko by się zmartwił, może zadzwonił do Youngbloodów i oni też zaczęliby się martwić. O kwiatach też mu nie powiedziałam. Nie powiedziałam mu o ciąży Angel. Opowiedziałam za to o spotkaniu z Drydenem. Gdy do Martina dotarło, że Dryden przyszedł sam, zrobił jedną z tych rzeczy, za które go kochałam; nie powiedział ani słowa o tym, że nalegał na obecność Angel. Ale gdy rozmawialiśmy, w jego głosie czuło się różnicę; była w nim stal, ta twardość na krawędziach, którą rzadko zdarzało

mi się słyszeć. Może taki właśnie był przez cały dzień w pracy i nie przynosił tego do domu; a może ten ton wywoływało niebezpieczeństwo, jakaś rzecz, która mogła stanowić zagrożenie dla niego i tych ludzi lub rzeczy, które ukochał. I nie można było oskarżyć go o paranoję, o to, że był zbyt ostrożny; nie przy rzeczach, które każdego dnia słyszało się w wiadomościach, nie po koszmarze, który widział w Wietnamie i Ameryce Centralnej. Byłoby z mojej strony skrajnym egocentryzmem sądzić, że nic z tego nie mogłoby mnie spotkać. Z daleka, z Chicago, miasta, w którym nigdy nie byłam, Martin powiedział, żebym kierowała się zdrowym rozsądkiem i, na miłość boską, pamiętała o włączeniu alarmu.

ROZDZIAŁ

4

W środku nocy na łóżko wskoczyła Madeleine. Kiedy się obudziłam, leżała zwinięta w duży, złoty kłębek. Madeleine była starszawą kocicą; gdy ją odziedziczyłam, miała już co najmniej sześć lat, a jej poprzednia właścicielka, Jane Engle, teraz nie żyła od około trzech. Madeleine wciąż dawała radę od czasu do czasu złapać jakąś mysz czy ptaka, ale czasami jej skoki nie były celne. Wydawało się też, że futerko na jej pyszczku zaczyna bieleć. Podczas dorocznej kontroli weterynarz dał jej wysokie noty, a biorąc pod uwagę to, że wszyscy w jego gabinecie z radością znaleźliby powód, aby ją uśpić, musiałam przyjąć jego werdykt jako szczery. Teraz drapałam kocicę między uszami, a ona mruczała jak zardzewiały motorek. Martin nie znosił, kiedy wskakiwała na łóżko, więc robiła to tylko wtedy, gdy go nie było; przed jego powrotem odkurzałam i prałam narzutę. Gdy palcami dotknęłam jej szyi, wyczułam coś dziwnego. Podniosłam się i pierwszy raz spojrzałam na Madeleine. Na jej karku, oprócz brązowej skórzanej obróżki, oprócz plakietek mówiących o szczepieniu przeciwko wściekliźnie i adresie, było coś jeszcze. Wstążka. Wyglądająca na nową, różowa, satynowa wstążka, zawiązana na precyzyjną, zuchwałą kokardę. Próbowałam wymyślić sensowny powód pojawienia się tej kokardy. To idiotyczne, że coś tak ładnego, jak różowa kokarda, mogło mnie przestraszyć. Spojrzałam na zegar. Youngbloodowie już będą na nogach. Wybrałam ich numer na telefonie stojącym przy łóżku. — Tak? — zapytał Shelby bez wyrazu. — Przepraszam, że dzwonię do was tak wcześnie… Ale jeśli ty lub Angel tego nie zrobiliście, a szczerze mówiąc, nie wiem, jak i po co mielibyście to robić, to ktoś złapał Madeleine i utrzymał ją na tyle długo, żeby zawiązać jej wstążkę na karku. — Jeszcze raz. — Ktoś. Złapał Madeleine. I zawiązał różową wstążkę. Na jej szyi. — Po jaką cholerę ktokolwiek miałby to robić? Przecież ten kot morduje spojrzeniem! — Czy Angel powiedziała ci o kwiatach? — Nie.

Potem sobie przypomniałam, że poprzedniego wieczoru mieli ważniejsze sprawy do omówienia. — Ktoś zamówił kwiaty, które wczoraj zostały dostarczone na ten adres. Na wizytówce nie było podpisu. — Powiedziałam Shelby’emu, co było napisane na bileciku. — Albo twoja żona, albo ja, któraś z nas ma tajemniczego wielbiciela. To niepokojące. — Zaraz przyjdę. — Po co? Popatrzeć na wstążkę? Co to da? Shelby milczał przez minutę. — Zabiorę dziś tego kota do weterynarza — powiedział. — Będzie musiał pobrać jej krew, żeby sprawdzić, czy dostała coś na uspokojenie. I chcę rzucić okiem na tę wstążkę. Musimy ją zachować na wypadek, gdyby trzeba było powiadomić policję. — Dobrze. Przetnę ją nożyczkami. — Będę po nią za dziesięć minut. Bardzo swobodnie, żeby nie zaalarmować Madeleine, wzięłam z toaletki nożyczki do paznokci. Znów zaczęłam delikatnie drapać ją między uszami, a ona wyciągnęła szyję i zamruczała. Potem podrapałam ją po czole, więc zamknęła oczy. Delikatnie, delikatnie wsunęłam cienkie ostrze nożyczek pod różową opaskę i równie delikatnie zamknęłam nożyczki. Oczywiście lekkie kliknięcie nożyczek i odczucie uwolnienia sprawiło, że Madeleine poderwała głowę i mnie ugryzła, po czym uciekła. Spodziewałam się tego; Madeleine nigdy nie wykazywała się tolerancją ani spokojem i przez większość czasu była raczej męczącym zwierzakiem. Po tym, jak sobie trochę poprzeklinałam i zdezynfekowałam ranę, założyłam na siebie szlafrok i z szafy na dole wyciągnęłam transporter. Właśnie wtedy do drzwi kuchennych zastukał Shelby. Wcisnęłam kod wyłączający alarm i wpuściłam go do środka. Shelby, taki wysoki, z dziobami na twarzy i posępny, potrafi być onieśmielający. Do Angel jakoś przywykłam, ale Shelby wciąż wprawiał mnie w lekki niepokój. Tego ranka było inaczej. — Roe, masz czas, żeby pogadać? — zapytał cicho. Spojrzałam na zegar. W bibliotece miałam być za godzinę. — Jasne — potwierdziłam. — Chcesz kawy? Pokręcił głową. — Roe — zaczął wprost, gdy robiłam kubek dla siebie — czy kiedykolwiek widziałaś tu kogoś, gdy mnie nie było? Z hukiem odstawiłam kubek, podeszłam do Shelby’ego Youngblooda i uderzyłam

go w twarz. Byłam tak wściekła, że przez moment nie mogłam wydobyć z siebie głosu. — Nigdy nawet nie waż się sugerować, że twoja żona nie była ci wierna! — niemal wykrzyknęłam. — Gdybyś był wczoraj u lekarza i widział, jaka była zdenerwowana, gdybyś widział, jaka była przerażona tym, że jej nie uwierzysz, nigdy nie powiedziałbyś niczego tak głupiego. A potem uświadomiłam sobie, że nie tylko Shelby mówił i robił głupie rzeczy. Właśnie spoliczkowałam kogoś, kto jednym ruchem mógł złamać mi kark. — Więc wierzysz w to, co powiedział lekarz? — spytał Shelby opanowanym, spokojnym głosem. — Oczywiście, że tak. Znasz Angel. Ty i ona jesteście jak męska i żeńska część tej samej rzeczy. — Ale ta żeńska część jest w ciąży, a męska miała wazektomię. — Więc idź i sprawdź — wyzwałam go. — Wolisz pójść do lekarza — tu zamilkłam na chwilę, starając się ubrać to w słowa — i oddać próbkę do pojemnika, czy raczej wierzyć, że żona cię zdradziła? — Jeśli tak na to spojrzeć… — powiedział i ku mojemu zdumieniu, uściskał mnie. Wtedy właśnie dowiedziałam się czegoś o kaprysach chemii. Kochałam Martina, a Shelby kochał Angel. Ale przez moment w mojej kuchni coś wyrwało się na wolność i nagle stałam się bardzo świadoma tego, że nie mam na sobie stanika. Uniosłam wzrok i zobaczyłam nagle pociemniałe oczy Shelby’ego, zanim elektryczność odwróciła swój bieg i się rozdzieliliśmy. Gdybyśmy tego nie zauważyli, byłoby jeszcze gorzej. — Lepiej więcej tego nie róbmy — jęknęłam słabo i poczułam, że mam ściśnięte gardło. Odwróciłam się i wzięłam łyk kawy. Mąż mojej przyjaciółki milczał. Znów spojrzałam na niego i zobaczyłam, że nadal stoi w tym samym miejscu, z lekko wyciągniętymi ramionami. — Shelby? — podjęłam zaniepokojona. Podskoczył. — Jasne — powiedział i sam przełknął ślinę. — Martin zabiłby ciebie, a Angel mnie, i mieliby rację. Znów otuliłam się płaszczem grzeczności. Nigdy nie chciałabym stać się jedną z tych osób, którymi skrycie pogardzałam; osób, które nie dotrzymywały obietnic. — Lepiej się pospieszmy — powiedziałam dziarsko. — Muszę jechać do pracy, a wiesz, ile czasu zajmuje złapanie Madeleine. ◆ ◆ ◆

Udekorowanie Madeleine okazało się dziwnym początkiem dziwnego dnia. Wszyscy pracownicy biblioteki wstali lewą nogą, nawet Sam Clerrick. Kiedy mój szef naskoczył na Lillian Schmidt za to, że dzień wcześniej odezwała się ostro do sponsora — słyszeliśmy jego głos przez ścianę, gdy upychaliśmy swoje rzeczy w szafkach — znacząco uniosłam brwi, spoglądając na Perry’ego Allisona. Wywrócił oczami, mówiąc bez słów „no i co poradzisz”. Perry, jedyne dziecko Sally Allison, już wcześniej pracował w bibliotece, jakieś trzy lata temu. Przytłaczające problemy emocjonalne i nadużywanie pewnych substancji sprawiły, że trafił do szpitala, a potem do ośrodka terapeutycznego w Atlancie, w którym odżył. Po długim namyśle i negocjacjach Sam zgodził się warunkowo przywrócić go do pracy. Wcześniej Perry mnie przerażał, ale teraz zaczynałam sądzić, że czas, który spędził w szpitalu i w tym domu, był czasem bardzo dobrze wykorzystanym. Perry, który był w moim wieku, wydawał się zrównoważony i dobrze panował nad sobą. Miał ciemne włosy, modnie ostrzyżone, krótsze na czubku, a dłuższe po bokach i z tyłu głowy, i brązowe oczy, jak jego matka, powiększone przez soczewki okularów w drucianej oprawce. Choć był raczej chudy, całkiem dobrze wyglądał w wykrochmalonych koszulach i jasnych, jedwabnych krawatach, które nosił jako strój służbowy. Gdy oboje zatrzasnęliśmy swoje szafki i próbowaliśmy nie wsłuchiwać się w zbyt oczywisty sposób w podniesiony głos Sama, uświadomiłam sobie, że z pewnymi zastrzeżeniami zaakceptowałam Perry’ego. Na początku trudno było pracować z kimś, kogo się kiedyś bałam; każdego dnia byłam spięta. Teraz czułam się przy nim prawie swobodna. — Kogo obraziła Lillian? — wyszeptałam. — Cile Vernon. Nie słyszałaś? Pokręciłam głową, nalewając sobie kawy z dzbanka. Dziś była kolej Lillian, żeby ją zaparzyć, a czego by nie miała na sumieniu, kawę robiła dobrą. — Cile chciała wypożyczyć jedną z książek Anne Rice, a Lillian jej powiedziała, że się jej nie spodoba, bo pełno tam czarów i seksu, a Cile na to, że ma sześćdziesiąt dwa lata i nikt nie będzie jej mówił, co ma czytać. — No co ty! — Aha. A potem poszła prosto do biura Sama i oświadczyła, że komentarze bibliotekarza odnośnie do wyborów czytelniczych są równoznaczne z cenzurą. — I Sam czekał tyle czasu, żeby porozmawiać z Lillian? — Wczoraj po południu, jak już poszłaś, musiał wyjść. Razem z Marvą poszli pomóc Bess Burns wybrać trumnę dla Jacka.

— Dzieci jeszcze nie przyjechały? — O, Jack Junior i Romney już wrócili, ale ponoć od razu ich wymiotło. Słyszałem, że są wściekli, że ktoś zabił Jacka, ale nieszczególnie przybici tym, że nie żyje. Podobno sporo pił. Pomyślałam o sentymencie, jaki czułam wobec Angel i jej ciąży, i uświadomiłam sobie, że dostrzegałam tylko jedną stronę medalu. Dzieci i rodzice nie zawsze mają pełne miłości, bliskie relacje. Tak jak w małżeństwach, rodzice i potomstwo nie zawsze do siebie pasują… Gdy poszłam do swojego biurka w części dla dzieci, usilnie sobie przypominałam, że urodzenie zdrowego dziecka nie oznacza, że będzie się żyć długo i szczęśliwie. Potem zobaczyłam moją pomocnicę Beverly i przypomniałam sobie, że dziś rano miałyśmy pracować razem; poczułam, że mój dzień robi się jeszcze gorszy. Przykleiłam na twarz miły uśmiech i usiadłam przy biurku. Beverly układała książki na półkach i mamrotała do siebie. To był jeden z najbardziej irytujących nawyków Beverly, zwłaszcza że miałam niemal całkowitą pewność, że mówi niepochlebne rzeczy o mnie, ale tak cicho, żebym nie mogła tego wyłapać. Pomimo tego, że wczoraj sama dla siebie wymieniłam jej zalety, czułam, że żołądek mi się ściska na myśl, że mam próbować dogadać się z tą kobietą. Miała w sobie jakąś wielką zadrę, a wszystko, o co się ją poprosiło, wszystko, co się mówiło lub robiło, przechodziło przez filtry jej urazy. Czując znajome ukłucie poczucia winy, powtarzałam sobie swoją uspokajającą mantrę: cieszę się, że mamy czarnych i białych czytelników, uważam, że czarne dzieci są równie słodkie, co białe, równie dobrze pracuje się z czarnymi bibliotekarzami, co z białymi. Oprócz Beverly Rillington. Nadal jednak bywały dni, gdy Beverly zajmowała się swoją pracą, a ja swoją, i miałam gorącą nadzieję na to, że to będzie jeden z nich. Ale nie był. Słyszałam, jak wózek na książki obija się o rogi, gdy przeprowadzała go od półki do półki. Mamrotanie było to cichsze, to głośniejsze, kiedy szła od wózka do półki i z powrotem. Oczywiście nie miałam pewności, ale tylko silniejsze niż zwykle poczucie, że to wyliczanie moich wad. Westchnęłam i wyjęłam z biurka swój terminarz. W kalendarzu miałam dwie prośby o spotkania z opowiadaniem bajek dla przedszkoli. WeeOnes pytało o termin, który był już zarezerwowany dla innej grupy; przejrzałam terminarz i wynotowałam dwa inne terminy, które mogłyby im pasować. Kid Kare Korner chcieli przyjść dziś po południu; byłoby to możliwe do zrealizowania, gdybym została dłużej albo gdyby

Beverly zechciała to zrobić. Znowu westchnęłam. Zaczęło mi to wchodzić w nawyk. Prawie wolałabym zostać po południu za darmo, niż prosić Beverly, żeby to zrobiła. Takie prośby głęboko ją obrażały, ale jeśli się jej nie poprosiło, też miała to człowiekowi za złe. Tchórzliwie odłożyłam tę decyzję na później i zaczęłam opracowywać listę sugerowanych książek, o którą poprosiła mnie jedna z nauczycielek w przedszkolu. Przejrzałam tę ułożoną przez poprzednią bibliotekarkę działu dziecięcego i odrzuciłam kilka pozycji, które zwyczajowo polecała; musiałam przeczesać półki. Miałam przed sobą stosik książek, które czytałam, i zdjęłam tę z samej góry, żeby trochę go zmniejszyć. — Niektórzy z nas muszą tu przychodzić i naprawdę pracować, a nie tylko siedzieć za cholernym biurkiem — dotarło do mnie mamrotanie, nadspodziewanie wyraźne. Zacisnęłam dłonie. Przeczytałam kolejną stronę. Gdyby miejsce dla dzieci było normalnym pomieszczeniem, a nie kątem na parterze, mogłabym zamknąć drzwi i uciąć sobie z Beverly pogawędkę. W obecnej sytuacji mogłam tylko ją ignorować i czekać, aż będę mogła pomówić z dziewczyną z dala od klientów. Nie było ich wielu, ale byli; widziałam Arthura Smitha czekającego niecierpliwie przy biurku, podczas gdy Lillian pakowała stertę filmów dla dzieci, przyszła też Sally, która teraz przyciszonym głosem rozmawiała z Perrym przy wodotrysku. Dość młody mężczyzna, którego nie znałam, przeglądał półkę z nowościami w pobliżu wejścia i przyszło mi do głowy, że stoi tam już od bardzo długiego czasu. Ku memu zaskoczeniu, w drzwiach frontowych pojawiła się Angel, ubrana w niebieskie jeansy i koszulkę w paski. Niosła torbę na zakupy od Marcusa Hatfielda oraz paczkę zapakowaną jak prezent. Nie przypominałam sobie, żeby Angel kiedykolwiek wcześniej przyszła do biblioteki. Teraz rozglądała się z ciekawością, obracając lekko głowę z boku na bok, jak wielki kot uważnie lustrujący nowe otoczenie. Zauważyła mnie i ruszyła w moją stronę dokładnie w chwili, gdy wulkan zwany Beverly Rillington eksplodował. — Czy chociaż jedna z nas tu pracuje? — nienawistnie spytała Beverly, zachodząc mnie od lewej strony. — Proszę? — Nie mogłam uwierzyć, że dobrze usłyszałam, ale jej postawa wyrażała jeszcze większą groźbę niż ton. Beverly była za blisko, pięści miała zaciśnięte, pochylała się, agresja aż z niej kipiała. Nigdy nie była miła, ale najwyraźniej znajdowała się pod wpływem stresu tak dużego, że straciła wszelki rozsądek. Bałam się, że jeśli wstanę, to Beverly naprawdę mnie uderzy, więc zostałam na

swoim krześle za niskim biurkiem, z otwartą książką w dłoni. Angel, która zbliżała się z boku do Beverly, cicho odłożyła torbę i pudło. Nagle zrozumiałam, że nie zniosłabym, żeby Angel musiała mnie bronić w bibliotece, na moim własnym terenie. — Beverly — powiedziałam bardzo cicho, świadoma tego, że Perry i Sally Allison spoglądają na nas z ciekawością. Właściwie to wszyscy na nas patrzyli. — Beverly, jesteś na mnie zła, ale nie wyciągajmy tego tutaj. Możemy iść do pomieszczenia służbowego albo do biura Sama. — Masz tylko robić to, co do ciebie należy — syknęła Beverly. — Siedzisz na tyłku i nie robisz nic, a ja odwalam całą robotę. Nie ma wielkiego sensu wdawać się w dyskusje z kimś, kto jest całkowicie przekonany, że ma rację. Zamiast szybko obmyślać strategię działania, złapałam się na tym, że nie po raz pierwszy zastanawiam się nad jej zdrowiem psychicznym. Ale musiałam jakoś rozładować tę sytuację; twarz Angel straciła wyraz; moja przyjaciółka koncentrowała się na Beverly jako na celu. Jeśli ta podejdzie do mnie choć o krok bliżej, Angel ją uderzy. I do czego to doprowadzi? — Może masz rację — przyznałam. — Może wykonujesz za dużą część pracy, a ja nie robię tego, co powinnam. Porozmawiajmy o tym z Samem. — Trzyma twoją stronę — powiedziała Beverly, ale w jej głosie nie było aż tyle tłumionej wściekłości, co wcześniej. — Zaraz do niego zadzwonię — odparłam, podniosłam słuchawkę i wybrałam właściwy numer. — Sam — zaczęłam energicznie, gdy podniósł słuchawkę — Beverly i ja mamy pewien problem, pracując razem. Beverly uważa, że robi za dużo. — Bo robi — z namysłem odparł Sam. Usłyszałam, jak jego krzesło zaskrzypiało, kiedy się oparł. — Skoro ten dział nie ma bibliotekarza na pełen etat, to ma więcej pracy. — Może lepiej spotkajmy się wszyscy i to omówmy — dodałam bardzo spokojnie. — W twoim biurze. — Roe, czy tam dzieje się coś złego? — Tak szybko, jak to możliwe — dokończyłam tak spokojnie, jakbym omawiała pryskanie róż przeciwko mszycom. — Dobrze, rozumiem. Okay, wobec tego dziś o pierwszej, gdy skończysz. — Świetnie. Przekażę. Mamy się spotkać w jego biurze o pierwszej — powiedziałam Beverly, bardzo delikatnie odkładając słuchawkę. Odczułam pewien rodzaj ulgi: jej postawa nie była już tak agresywna. Sally wróciła do rozmowy z synem, choć Perry nadal spoglądał na nas czujnie. Arthur przeglądał

nowe książki, mimo że odebrał już swoje zamówienie. Kilku innych klientów, którzy próbowali słuchać, nie okazując zainteresowania (prawdziwie południowa uprzejmość), z niejaką ulgą wrócili do swoich spraw. Beverly odwróciła się, zapewne po to, by wrócić do pracy, i zobaczyła Angel. — Czego się gapisz? — warknęła, przeciągając mocno. Kobiety wpatrywały się w siebie przez długą chwilę. Jednak nawet Beverly musiała dać za wygraną wobec Angel i z prychnięciem, które miało wyrazić pogardę i pomóc jej zachować twarz, wróciła do swojego wózka. Odłożyłam książkę na blat, a dłonie oparłam na kolanach, żeby ukryć ich drżenie. Oczy wypełniły mi się łzami. Takie sytuacje w miejscach publicznych są znacznie gorsze niż prywatnie, a jeśli cokolwiek stałoby się w bibliotece… Gdyby doszło do bójki między Angel i Beverly… w bibliotece! Och, nie znosiłam, gdy ktoś widział, jak płaczę. I oczywiście w szufladzie biurka nie było żadnych chusteczek. Dwa dni temu jedno z dzieci się rozpłakało i zużyło ostatnią, a ja zapomniałam uzupełnić zapas. Piekło i szatani. Przed moją twarzą pojawiła się dłoń trzymająca białą, bawełnianą chustkę. Dłoń upuściła chusteczkę na biurko, a ja wzięłam ją z wdzięcznością i przyłożyłam do mokrych oczu i nosa. — Dziękuję, Arthurze — powiedziałam tym nosowym głosem, który jest jedną z bardziej atrakcyjnych cech płaczu. — Nie ma za co — odparł. — Skąd wiedziałaś, że to ja? — Pamiętam twoje dłonie — rzuciłam bez namysłu. Kiedy dotarło do mnie, co powiedziałam, z przerażeniem uniosłam wzrok i zobaczyłam, że twarz Arthura z wolna pokrywa się czerwienią, jak zawsze wtedy, gdy… cóż, mieliśmy osobiste chwile. Jeśli dalej tak pójdzie, jutro zamknę się na strychu. To powinno być bezpieczne miejsce. Angel stała w dyskretnej odległości, patrząc na Beverly, która wróciła do rozkładania książek na półkach. Lillian, siedząca przy biurku obok wejścia, z żywą ciekawością gapiła się na mnie i na Arthura. Sally nie było, a Perry podlewał duży, paskudny kwiat w donicy (nie przepadam za kwiatami doniczkowymi), który stał przy drzwiach wejściowych. Arthur powoli wrócił do swojej normalnej barwy, zachrypniętym głosem wymamrotał „do widzenia” i poszedł. Woda z donicy z kwiatem przelała się na wielki podstawek pod nią. Lilian pochyliła się, żeby wyciągnąć książkę spod biurka i podać ją

temu młodemu mężczyźnie, a Angel wręczyła mi tę paczkę opakowaną jak prezent. To było tak, jakby ktoś zmienił kanał w telewizorze. Nagle wszystko wróciło do normalności. Incydent z Beverly mógłby się równie dobrze wcale nie wydarzyć. — To dla ciebie, za to, że zabrałaś mnie wczoraj do lekarza. I nie wiem, co powiedziałaś Shelby’emu, ale nagle się z tym pogodził. Co to za pinda? — Dziękuję za prezent. Shelby cię kocha. Beverly Rillington. — Co z nią? — Później ci powiem — odparłam cicho, mając nadzieję, że Beverly nie słucha. — Mogę od razu otworzyć prezent? Próbowałam przywołać na twarz uśmiech, który wyglądałby normalnie. — Jasne. Zgadnij, co mam w tej torbie na zakupy…? Angel była dziś w niezwykłym nastroju. Ogólnie uważałam ją za dokładnego, powolnego pracownika, dopóki nie znajdowała się na swoim zawodowym terenie, czyli w sztukach walki i ochronie. Wówczas była szybka i śmiercionośna. Teraz ta szybka, śmiercionośna kobieta kupiła mi złocistobrązową, jedwabną bluzkę, którą uznałam za cudowną. Powiedziałam jej to. — Wyglądała na taką, jaką byś nosiła — powiedziała wstydliwie. — Czy rozmiar pasuje? — Tak — odparłam z radością. — Angel, bardzo ci dziękuję! Mam nadzieję, że sobie też coś kupiłaś? Moja lokatorka wyglądała na dumną i zakłopotaną. Z torby na zakupy wyciągnęła niebiesko-białą koszulkę ciążową, białą ciążową bluzkę i czarny pulower. — Och, są śliczne. Był problem ze spodniami? — Pewnie — powiedziała, przysiadając na brzegu mojego biurka i chowając zakupy. — Jestem za wysoka do wszystkich spodni i czterech piątych sukienek, które mierzyłam. Ten pulower będzie musiał wystarczyć. — Potrzebujesz sukienki? — spytałam. Nigdy nie widziałam Angel w sukience. — Tak. Na pogrzeb — wyjaśniła. — Jacka Burnsa. Długą, szczupłą dłonią wykonała gest obrazujący to zdarzenie. — Kiedy? — W ciągu tygodnia. Do tego czasu odeślą ciało. — A ty się wybierasz? — Mam jakieś takie wrażenie, że powinnam — powiedziała Angel. — Ja też go znałam. Wiesz, oprócz tej historii z mandatem. Próbowałam nie wytrzeszczać oczu.

— Nie… Nie wiedziałam. — Zaczął wieczorami przychodzić do klubu sportowego, chodził na bieżni. Wiedział, że mieszkam z tobą. — Mówił o mnie? — Tak — powiedziała swobodnie, podnosząc torbę z zakupami. — Chyba miał bzika na twoim punkcie, Roe. Dobra, do zobaczenia. I wyszła, złocista, wysoka i szczupła, i po raz pierwszy, odkąd ją poznałam, promiennie szczęśliwa.

ROZDZIAŁ

5

Gdy następnego dnia poszłam do pracy, nie czułam się zbytnio radosna. Wczorajsza dyskusja z Samem potoczyła się zgodnie z moimi oczekiwaniami, Beverly twardo zaprzeczała, jakoby trudno się z nią pracowało, oskarżając mnie o wiele rzeczy i twierdząc, że gdyby miała moje wykształcenie, to teraz pracowałaby na moim stanowisku. To może i była prawda, jednak nie o tym mieliśmy rozmawiać. Nawet gdybym zgadzała się z tym założeniem, niczego by to nie zmieniło. Po męczących czterdziestu pięciu minutach, podczas których niczego nie udało się ustalić, a Sam siwiał na moich oczach, pojechałam do weterynarza odebrać Madeleine. Doktor Jamerson powiedział mi z wymuszoną pogodą, że pobrali jej próbkę krwi i wysłali ją do laboratorium, i że odpowiedzi spodziewają się w ciągu kilku dni, może tygodnia. Zapakowałam Madeleine do samochodu, nie mogąc się pozbyć silnego wrażenia, że i weterynarz, i jego pracownicy nie mieliby nic przeciwko, gdyby hipotetyczny prześladowca użył czegoś mocniejszego i bardziej szkodliwego albo chociaż zawiązał kokardę trochę ciaśniej. W sumie spodziewałam się, że doktor Jamerson od razu będzie znał odpowiedź na pytanie, czy ​Madeleine podano środek uspokajający, czy nie, i niewiedza oczywiście bardzo mnie drażniła. Kocica wrzeszczała przez całą drogę do domu, a złapałam się na tym, że myślę, by sprawić sobie psa, jakiegoś średniej wielkości głupka, który będzie przyjacielem wszystkich. Kundel z brązową, szorstką sierścią i czarnym pyskiem… Ale nagle w mojej głowie pojawił się obraz Jane Engle, która zostawiła mi Madeleine i mnóstwo pieniędzy, z miną pełną dezaprobaty. Dlatego właśnie przez tylne drzwi weszłam do biblioteki jakby pozbawiona ducha. Kiedy rano jechałam do miasta, Angel biegała. Uśmiechnęła się i pomachała do mnie. Uśmiechająca się Angel — i Angel z rosnącym brzuchem — była czymś, do czego będę dopiero musiała się przyzwyczaić. Wygładziłam swój pomarańczowy t-shirt oversize; miałam na sobie także pomarańczowe leginsy, a na przodzie koszulki widniało wielkie, złote słońce. Miałam nadzieję, że dzieci uznają ten strój za wesoły. Włosy spięłam z tyłu pomarańczowo-złotą klamrą, miałam też na sobie okulary w złotej oprawce. Olśniewający kolor, oto ja. — Kim była ta kobieta, która wczoraj do ciebie przyszła? — zapytał Perry, gdy

chowałam torebkę do szafki. Robił sobie w mikrofalówce gorącą czekoladę, którą pijał niezależnie od temperatury na zewnątrz; lubił słodycze, choć patrząc na to, jaki był chudy, trudno byłoby się tego domyślić. Proszę bardzo, pomyślałam kwaśno, rozświetlam całe wnętrze i jak zwykle pyta się mnie o… moją ochroniarkę. — Angel Youngblood. — Nie jest stąd. — Nie. Z Florydy. — Mężatka? No, no, no. — Bardzo — oznajmiłam stanowczo. — I ma czarny pas w karate, tak jak jej mąż. Perry nie wydawał się tym zaniepokojony. — Jest olśniewająca — stwierdził. — Po tym, jak chodzi, zgadłem, że to sportowiec. A kolor jej skóry jest niezwykły. — Tak, jest złota — odpowiedziałam, przekopując się przez szafkę w poszukiwaniu miętówek. Nieraz już rozmawiałam o Angel w taki sposób z mężczyznami (i niektórymi kobietami). — Myślałam, że jesteś dość blisko z Jenny Tankersley? — Och, spotykamy się — odparł swobodnie Perry, chociaż jego matka, Sally, powiedziała mi, że przymierzają się do zaręczyn. Z tego, co słyszałam o Jenny, nie byłaby zachwycona, słysząc, jak Perry wyraża się o niej tak nonszalancko. Przez kilka lat była żoną faceta, który prowadził firmę zajmującą się opryskami rolniczymi, a kiedy Jack Tankersley któregoś lata popełnił fatalny błąd, ustalając wysokość lotu samolotem, Jenny sprzedała firmę i bardzo dobrze radziła sobie na własną rękę. Pracowała z trzema pilotami, którzy kupili przedsiębiorstwo, zajmując się wszystkim, od odbierania telefonów, przez zamawianie dostaw, po wypisywanie rachunków, i od czasu do czasu sama latała, jak robiła to ze swoim mężem. Perry chyba trafił na silną kobietę. — To chyba właśnie o Angel wczoraj mówił Paul — powiedział Perry, mieszając swoją czekoladę plastikową łyżeczką. Stałam w niewygodnej pozycji, już prawie jedną nogą za drzwiami, czekając na zakończenie tej konwersacji, żebym mogła pójść do siebie, choć wzdragałam się na myśl o zobaczeniu Beverly. Za piętnaście minut miałam spotkanie z przedszkolakami i zostawiłam kartkę z prośbą do mojego wczorajszego wolontariusza, żeby wyciął dwadzieścia dwa wiosenne kwiaty, po jednym dla każdego dziecka, żeby wpisać na

nie ich imiona i wetknąć na końce półek z książkami. Na szczęście każde dziecko przyjdzie do biblioteki z rodzicem i razem sprawdzą książki. Musiałam wyciągnąć taśmę klejącą i policzyć kwiaty... — Spotkałeś się z byłym twojej matki? — zapytałam z lekkim zaskoczeniem. — Paul i ja zawsze się dogadywaliśmy. Jest dla mnie bardziej ojcem niż wujkiem. Zwłaszcza że ojca widziałem raptem kilka razy przez całe moje życie — ze zrozumiałą goryczą odparł Perry. Fakt, że ostatni eks Sally, Paul Allison, był bratem jej pierwszego eks, ojca Perry’ego, Steve’a, sprawiał, że ta sytuacja była nieco skomplikowana emocjonalnie. Cieszyłam się, że nie ma trzeciego brata Allisona, i byłam gotowa założyć się, że Sally także. — Jenny daje teraz lekcje latania — powiedział Perry, bardzo chcąc pogadać. — Ja się uczę, tak samo Paul i twój przyjaciel Arthur Smith… — To świetnie, Perry, i chętnie posłucham o tym później — przerwałam nieszczerze. — Muszę teraz zabrać się do pracy, zaraz przyjdzie grupa. Ale gdy udało mi się pozbyć wizji sił policyjnych Lawrenceton podczas patrolu lotniczego i zamiast na tym skupiłam się na wizji maluchów, które za jakieś dziesięć minut będą chciały indywidualnej uwagi, ze swojego biura wyszedł Sam. Podszedł do nas, wyraźnie bardzo zmartwiony. Sam niezbyt dobrze radzi sobie z ludźmi; świetnie zarządza rzeczami, ale nie personelem. Kilka lat temu uświadomił to sobie i za każdym razem, gdy musi powiedzieć coś, co kogoś zdenerwuje, bardzo to przeżywa. Właśnie dlatego nie spodziewałam się niczego okropnego; przypuszczalnie miał zamiar mi powiedzieć, że rada zdecydowała się zatrudnić bibliotekarkę dziecięcą na pełen etat i nie miałam już pracy. Myślałam o tym przez moment, zanim położył mi rękę na ramieniu. — W świetle naszej wczorajszej rozmowy — zaczął — nie wiem, jak to przyjmiesz, ale wczoraj wieczorem Beverly Rillington została pobita tak ciężko, że nie wiadomo, czy przeżyje. ◆ ◆ ◆ — Co takiego? — spytałam. — Jak? — Roe, usiądź, jesteś blada jak ściana — poradził Sam. Przyciągnął jedno z krzeseł, które były wsunięte pod okrągły stół. Perry usiadł obok mnie i zauważyłam, że on także pobladł. — Miesiąc temu matka Beverly, Selena, została potrącona przez pijanego kierowcę — podjął Sam. — Wciąż przebywa w szpitalu, w śpiączce. Beverly chodzi do niej co

wieczór. Gdy po wczorajszej wizycie u matki wysiadła z samochodu przed swoim domem, ktoś naskoczył na nią od tyłu i uderzył ją metalową rurką. Więcej niż raz. — O mój Boże — wyjąkałam tylko i potrząsnęłam głową. Co za okropna rzecz. — Sam, ty wiedziałeś o jej matce? Mnie Beverly nie powiedziała ani słowa i nagle sobie uzmysłowiłam, pod jaką musiała być presją. Czy to duma kazała jej milczeć? — Nie powiedziała tu nikomu — odparł Sam, kręcąc głową. — To było w gazecie — podpowiedział Perry. — To znaczy, o tym wypadku. Ale nie wiedziałem, że tą poszkodowaną kobietą była matka Beverly. — Więc… Czy Beverly… Bardzo z nią źle? — spytałam. — Kilka ran głowy — zwięźle odparł Sam. — Posłuchaj, muszę o tym powiedzieć pozostałym i posłać kwiaty do szpitala; Roe, nie masz dziś jakiejś grupy? Spojrzałam na zegarek i wypadłam przez drzwi. Pięć minut później z drżącym uśmiechem powitałam w drzwiach swoich przedszkolaków i miałam nadzieję, że dzieciaki nie zauważyły, że trzęsły mi się ręce, gdy każdemu z nich podawałam wesoły, papierowy kwiat. Po ich wyjściu pomagałam czytelnikom i nie miałam za dużo czasu na myślenie. Zastanawiałam się, czy ktoś miał jakiś żal do rodziny Beverly. Czy wypadek jej matki naprawdę był tylko wypadkiem? Albo czy ten atak na Beverly był zupełnie przypadkowy? Może to jakiś dzieciak albo ćpun połasił się na łatwy pieniądz? Żeby napaść na Beverly trzeba było być solidnie naćpanym, bo fizycznie była równie onieśmielająca, jak mentalnie. Kiedy usiadłam za swoim małym biurkiem, z dłońmi złożonymi na kolanach, wpatrując się niewidzącym wzrokiem w otaczające mnie półki z książkami, pożałowałam, że poprzedniego dnia miałyśmy tamto nieporozumienie — a gdy pomyślałam o tym ponownie, jeszcze bardziej żałowałam, że miało ono tylu świadków. I oczywiście kiedy poproszono mnie do telefonu, okazało się, że to Arthur Smith dzwoni z komendy policji. Dom Rillingtonów leżał w granicach miasta, więc atakiem na Beverly zajmowała się policja miejska. — Roe, zastanawiam się, czy po twoim wyjściu z pracy moglibyśmy porozmawiać o tym wczorajszym incydencie w bibliotece — zaczął Arthur. Zawsze mówił bez ogródek. W swoim czasie uważałam taką bezpośredniość za bardzo ekscytującą. — Okay — odparłam z wyraźnym brakiem entuzjazmu. — Mogłabyś po południu przyjść na posterunek? Koło drugiej? — Pewnie tak. Dlaczego na posterunek? — To po prostu wygodniejsze — powiedział.

Coraz mniej mi się to podobało, ale myśl, czy potrzebuję prawnika, zakrawała na paranoję. Ale, tak czy inaczej: dlaczego to Arthur do mnie dzwonił? To jego żona, Lynn Liggett-Smith, była jedynym śledczym kryminalnym w siłach Lawrenceton; inni detektywi bywali do niej przydzielani, ale… Dlaczego Arthur? Zaczęłam się zastanawiać, czy nie powinnam zadzwonić do Martina do Chicago i zapytać go o radę. Potem zaczęłam się zastanawiać, czy powinnam zatelefonować do matki; nie wydawało się złym pomysłem powiedzieć jej, dokąd się wybieram. Ponieważ matka prowadziła dobrze prosperującą firmę obrotu nieruchomościami, linia była oczywiście zajęta. Uznałam więc, że po prostu wpadnę do niej po drodze na posterunek. Biuro mojej matki, mieszczące się w starym domu i urządzone w spokojny, elegancki sposób, zawsze sprawiało, że czułam się nie na miejscu. Kiedyś miałam nadzieję, że zajmę się nieruchomościami, zaczęłam się nawet uczyć, żeby zdobyć licencję, ale w końcu musiałam przyznać, że moje jedyne zainteresowania tą dziedziną ograniczyły się do momentu kupna czegoś własnego. Gdy zaczęły się pojawiać takie terminy jak „równoważność”, „kredytobiorca” i „zastaw hipoteczny”, mózg mi się zagotował. Patrząc na kontrolowaną i celową bieganinę w Select Realty, czułam jednak ukłucie żalu. Przerażająco perfekcyjna recepcjonistka mojej matki, Patty Cloud, awansowała na kierowniczkę biura, a potem na agentkę. Teraz recepcję kontrolowała jej zastępczyni, Debbie Lincoln. Debbie również się rozwinęła z raczej powolnej, cichej dziewczyny z warkoczykami i dziecięcym tłuszczykiem do zrzucenia, w szczupłą, zaokrągloną tam, gdzie trzeba, modnie ubraną kobietę, która stała się firmową specjalistką od komputerów. W trakcie tej przemiany Debbie nauczyła się paru sztuczek i straciła nieco swego naturalnego uroku. Ponadto nabyła pewności siebie i pozbyła niepewności w kontaktach z ludźmi starszymi od niej samej. Gdy weszłam, spojrzała na mnie z uśmiechem „widzę cię, ale jestem w środku roboty” i pomachała palcami o purpurowych paznokciach, ramieniem przytrzymując słuchawkę telefonu, segregując i spinając razem wydruki komputerowe. — Mhm. Tak, pani Kaplan, będzie na miejscu o trzeciej. Nie, proszę pani, nie musi pani przygotowywać niczego szczególnego. Jedynie rozejrzy się po domu i powie, ile według niej może pani za niego zażądać… Nie, proszę pani, to do niczego nie zobowiązuje… Nie, może pani zadzwonić do tylu agencji, do ilu pani chce, ale mamy nadzieję, że zdecyduje się pani na nas… Tak jest, o trzeciej. Debbie rozłączyła się i odetchnęła. — Trudno? — spytałam.

— Rany, sama wiesz — odparła Debbie, potrząsając głową. — Prawie mam nadzieję, że ta kobieta nie zdecyduje się na nas. Dogadywanie się z nią jest niemal bardziej męczące, niż to wszystko warte. Twoja mama właśnie jest na prezentacji domu, więc jeśli chcesz się z nią zobaczyć, będziesz musiała trochę poczekać. — Do licha — zaklęłam. Zastanowiłam się, czy zostawić jakiś liścik. — Debbie, znasz Beverly Rillingoton? — spytałam nieoczekiwanie. — Och, czy to nie straszne, to, co się stało? — Debbie zszyła ostatni plik papierów i wrzuciła go do koszyka Eileen Norris, który już był do połowy wypełniony wiadomościami. Debbie podążyła za moim wzrokiem. — Eileen nie może się przyzwyczaić, żeby tu zaglądać, wracając do budynku — wyjaśniła. — Więc zbiera się tego coraz więcej. W sumie nie znam Beverly za dobrze, chodzi do innego kościoła — dodała — ale zawsze była naprawdę trudną osobą, prawdziwą samotnicą. Wiesz, urodziła dziecko, gdy miała tylko czternaście lat… A potem, gdy dziecko miało jakiś roczek, zadławiło się szklaną kulką czy czymś takim, i zmarło. Beverly bardzo to przeżyła. Próbowałam sobie wyobrazić, jak to by było: być w ciąży, mając czternaście lat. Próbowałam sobie wyobrazić śmierć mojego dziecka. Odkryłam, że nie jestem w stanie. — Chyba zostawię matce kartkę — powiedziałam i poszłam do jej biura. Oczywiście było największe i matka urządziła je w chłodnej, eleganckiej szarości, z punktami głębokiej czerwieni tu i ówdzie, by ulżyć oczom. Na jej biurku panował idealny porządek, choć pokrywały je rozmaite dokumenty, i wiedziałam, że notatniki są na wierzchu w górnej szufladzie po prawej… i że wszystkie ołówki będą zatemperowane… i że ułamię końcówkę rysika pierwszego, bo będzie bardzo ostry, a ja przycisnę go za mocno. Przeszedłszy przez ten mały rytuał, musiałam już tylko ułożyć wiadomość w taki sposób, żeby wiedziała, że jestem na posterunku na prośbę jednego z detektywów i by nie wypadła ze swojego biura niczym na czele kawalerii. Może po prostu nie istniał sposób, żeby to tak sformułować, uznałam po kilku sekundach siedzenia nad kartką. Po kilku falstartach napisałam: Mamo, jadę na posterunek, żeby opowiedzieć o swojej pracy z Beverly Rillington. Zeszłej nocy została ranna. Zadzwoń do mnie o czwartej. Wyrazy miłości, Roe. To będzie musiało wystarczyć. Wiedziałam, że jeśli o czwartej nie będzie mnie w domu, to przypuści szturm na wieżę i mnie uwolni. Samochód, obok którego zaparkowałam pod posterunkiem/małym sądem/biurem szeryfa stanowego/więzieniem (znanym lokalnie jako „Spacolec”, od Sperling County

Law Enforcement Complex) wydawał się dość znajomy i po sekundzie rozpoznałam w nim auto Angel, to, któremu Jack Burns wystawił mandat. Potem przypomniałam sobie, że moja przyjaciółka mówiła, że wybiera się na pogrzeb, ponieważ ćwiczyli razem; te dwie historie wydawały się wzajemnie wykluczać. Dumałam nad tym przez minutę, gdy szłam przez rozgrzany parking do podwójnych szklanych drzwi prowadzących do Spacolca. To wszystko nadal nie miało sensu, kiedy zobaczyłam Arthura, czekającego na mnie tuż przed biurkiem dla interesantów. Przez trzy lata małżeństwa z Lynn trochę się zmienił. Nie utył ani nie dostał zmarszczek; ojcostwo nie posrebrzyło jego mocno kręconych włosów, choć były one tak jasne, że siwizna, gdy się pojawi, będzie bardzo trudna do zauważenia. Być może zmienił się sposób, w jaki się nosił, jego ogólna postawa; wydawał się twardszy, bardziej gniewny, mniej cierpliwy. I to wszystko było tak wyraźne, że dziwiłam się, iż nie zauważyłam tego wcześniej. Arthur, który gawędził z oficerem dyżurnym, odwrócił się, słysząc syk pneumatycznych drzwi. Spojrzał na mnie i jego twarz się zmieniła. Poczułam się szalenie niekomfortowo. Nie byłam przyzwyczajona do tego, że jestem obiektem nieodwzajemnionego pożądania. Angel (którą właśnie zobaczyłam przez kołyszące się drewniane drzwi na lewo od recepcji, szła w moją stronę) musiała doświadczać czegoś takiego od wczesnej młodości. Będę musiała ją zapytać, jak się z tym czuje. W tej chwili wyglądała na wycieńczoną, a jej krok nie był tak pewny, jak zazwyczaj. — Dobrze się czujesz? — spytałam z niepokojem. Kiwnęła głową, ale jakby na odczepnego. — Jadę do domu trochę poleżeć — powiedziała. — Chyba nigdy w życiu nie byłam taka zmęczona. I jestem głodna. Naprawdę potwornie głodna. — Potrzebujesz pomocy? — Nieee. Shelby za godzinę będzie w domu. — Nie odezwała się bezpośrednio do Arthura, ale jej następne słowa były wyraźnie przeznaczone dla niego. — Jeśli nie wrócisz do tego czasu, zadzwonię do Bubby. Bubba Sewell był moim prawnikiem. — Do zobaczenia — powiedziałam. Przeszła przez szklane drzwi i wyszła na parking. Patrzyłam, jak podchodzi do samochodu, otwiera go, przeciąga się dla rozluźnienia. Pomimo znużenia każdy jej ruch był oszczędny i kontrolowany. — Chodźmy, Roe — powiedział Arthur, przywracając mnie do niemiłej

rzeczywistości. Przytrzymywał drewniane drzwi, kiwając głową do kobiety w mundurze, która siedziała przy biurku za kuloodporną szybą, i gestem wskazał mi drogę. Gdy przeszłam przez drzwi, położył mi dłoń na plecach, żeby mnie poprowadzić, kontrolującym gestem, którego wyjątkowo nie lubiłam. Zwyczajny dotyk specjalnie mi nie przeszkadza. Zesztywniałam lekko, ale jakoś to zniosłam. Kiedy dotarło do mnie, że toleruję to tylko dlatego, że kiedyś był moim facetem, ruszyłam do przodu odrobinę szybciej, zostawiając go za sobą, a ręka opadła mu do boku. Arthur wskazał dłonią własną klitkę i wprowadził mnie do środka. Pokazał krzesło, jedyne poza tym, które stało za biurkiem, i wymamrotał coś, że za chwilę wraca. Potem zniknął, zostawiając mnie samą. Rozejrzałam się po jego „biurze”. Przypominało to wizytę w jakimś komisie samochodowym, gdzie każdy sprzedawca wprowadza cię do małego pomieszczenia podzielonego na boksy i tam pokazuje wyliczenia nagryzmolone na kartkach. Można było poznać, że Arthur tam pracuje; stało tam w ramce zdjęcie małej Lorny, choć żadnego przedstawiającego Lynn. Nie było jednak bałaganu, na biurku brakowało aż nazbyt wielu materiałów biurowych: żadnej taśmy klejącej, notesu, zszywacza. Stały za to tacki na stelażu i wyszczerbiony świąteczny kubek, w którym znajdowały się ołówki i długopisy. I to wszystko. Jeśli chodzi o biuro Arthura, wyczerpałam wszelkie detale nadające się do opisu. Potem zauważyłam, że chociaż każda ścianka działowa pomieszczenia zrobiona była z beżowego metalu i wyklejona czymś, co wyglądało jak dywan, w każdym panelu znajdowało się pleksiglasowe okno. Spoglądałam na rząd podobnych klitek. Lynn była dwa boksy dalej, pochylona nad jakąś robotą papierkową. Uniosła głowę w momencie, w którym nadal patrzyłam na nią z ciekawością. Rzuciła mi nieodgadnione spojrzenie i znacząco opuściła wzrok. O ile początkowo czułam się tu nieco nieswojo, to teraz natychmiast zrobiło mi się bardzo nieprzyjemnie. Czy zostałam tu sprowadzona w ramach jakiejś potyczki małżeńskiej między Lynn a Arthurem? Arthur pojawił się dokładnie w chwili, gdy zaczęłam myśleć nad wyjściem. Niósł dwa kubki z kawą, jedną ze śmietanką i cukrem, a drugą czarną. Czarną postawił przede mną. — Pamiętam, że taką lubisz — powiedział. Z jego tonu niczego nie mogłam wyczytać. Podziękowałam mu i upiłam łyk. Była obrzydliwa. Ostrożnie odstawiłam kubek. — Dlaczego tutaj jestem?

— Ponieważ wczoraj publicznie pokłóciłaś się z Beverly Rillington. Ponieważ zeszłej nocy została zaatakowana i skradziono jej torebkę. Kiedy usłyszałem, że przy tej kłótni obecna była pani Youngblood, do niej również zadzwoniłem. Faron Henske właśnie skończył ją przesłuchiwać. Więc dlatego tą sprawą zajmował się specjalista od kradzieży. Traktowali napaść na Beverly jak napad rabunkowy z pobiciem. — A dlaczego nie mogłeś mnie po prostu przepytać u mnie w domu albo przez telefon, albo w bibliotece? — Bo to jest właściwe po temu miejsce — powiedział ów bardzo samczy, twardy policjant. Leciutko uniosłam brwi. Poprawiłam na nosie złote okulary. — No to pytaj. Przeszliśmy więc na nowo przez pożałowania godną scenę w bibliotece: rosnącą wściekłość Beverly, nadejście Angel, małe starcie między Angel i Beverly, stopniowe wyciszenie kryzysu. — Sądziłaś, że Beverly może użyć siły? — cicho zapytał Arthur. Siedział oparty na krześle, a jego spojrzenie było skupione na mnie w sposób, który kiedyś uważałam za pochlebiający i podniecający. — Tak, przyszło mi to do głowy. — Cieszyłaś się, że była tam twoja ochroniarka, żeby się tym zająć? Poczułam, jak oczy otwierają mi się szeroko, a ramiona sztywnieją. Arthur wydawał się zadowolony z takiej odpowiedzi bez słów. — Roe, myślałaś, że się nie zorientujemy? Kiedy znalazła się rodzina Juliusów, sprawdziliśmy twoich przyjaciół Youngbloodów. Shelby Youngblood i twój mąż mają niezłą wspólną przeszłość, prawda? — Martin i Shelby przyjaźnią się od czasów Wietnamu. — A do tego prowadzili później pewne ciemne interesy, zgadza się? — Arthur, do czego zmierzasz? Wiesz, że Martina poprzedniej nocy nie było w mieście. Sugerujesz, że jedno z Youngbloodów zaatakowało Beverly Rillington, bo naskoczyła na mnie w bibliotece? — W Chicago mają telefony. Do tej pory Arthur niedbale opierał się o krzesło. Teraz zrezygnował z tej rozluźnionej pozycji i pochylił się w moją stronę, nadal się we mnie wpatrując. — Mówisz więc, że mój mąż był tak zdenerwowany moją sprzeczką z Beverly, przy wielu świadkach, że kazał Youngbloodom ją pobić…? — Tego nie powiedziałem. Ale to dość dziwny zbieg okoliczności, że po dekadzie

dręczenia ludzi Beverly Rillington zostaje pobita niemal ze skutkiem śmiertelnym tuż po kłótni z tobą i twoją ochroną. Ostatnim dwóm słowom towarzyszył bardzo nieprzyjemny wyraz twarzy. Zaczęłam dochodzić do wniosku, że posuwa się za daleko. — Z pewnością nie sugerujesz, że ja to zrobiłam — powiedziałam racjonalnie, choć daleka byłam od logicznego myślenia. — Mam wrażenie, że Beverly ma nade mną kilka cali i kilka funtów przewagi. — Nie — odparł Arthur, nie spuszczając ze mnie wzroku. — Ty nie. Ale ktoś, komu na tobie zależy. Zaczęłam mówić „A co z kimś, komu zależy na Angel?” — bo dla mnie wyglądało na to, że Angel również została publicznie obrażona, a jeśli teoria, że to incydent w bibliotece sprowokował ten atak, miała choć odrobinę sensu, to Angel mogła być powodem pobicia znacznie bardziej niż ja; Angel nie dało się zapomnieć — jednak powiedzenie tego na głos byłoby jednoznaczne z wytknięciem palcem Shelby’ego, przynajmniej w obecnym stanie umysłu Arthura. — Okay. Czyli jesteś pewien, że to nie ja napadłam na Beverly. Czyli… dlaczego siedzę tutaj i jestem przesłuchiwana, skoro mi mówisz, że jesteś pewien, że tego nie zrobiłam? Nie dając mu szansy na odpowiedź, wzięłam torebkę i wyszłam. Plecy miałam napięte; spodziewałam się, że mnie zawoła, ale tego nie zrobił. Jak większość moich wielkich gestów, ten został zrujnowany przez sytuację, na którą natknęłam się na parkingu. Zamiast wślizgnąć się do samochodu i odjechać, rozpryskując żwir, musiałam się zmierzyć jeszcze z dwojgiem wściekłych ludzi. Angel stała przed swoim samochodem, z twarzą bez wyrazu, ale ciałem napiętym. Obok niej, rozmawiając przez radio, stał detektyw Paul Allison, który choć raz wyglądał na wzburzonego. Na masce samochodu Angel niczym rozbebeszony worek ze śmieciami leżała podniszczona torebka ze sztucznej skóry, otwarta i pokazująca zbiór niezbędnych kobiecie do życia rzeczy: grzebień, portfel, chusteczki, pogniecione listy zakupów, paczkę miętówek. Rozpoznałam ją. To była torebka Beverly, z całą pewnością właśnie ta, która została skradziona podczas wczorajszego ataku.

ROZDZIAŁ

6

— To twój samochód? — zapytał ostro Paul Allison, odwieszając radio na miejsce w samochodzie, brązowym fordzie stojącym obok auta Angel. Chwilę potrwało, zanim sobie uświadomiłam, że mówił do mnie. — Nie — odpowiedziałam. — Mój jest ten. Pokazałam. Znałam Paula, o ile można tak powiedzieć, od lat; w ogóle się nie zmienił; miał pięć stóp i dziesięć cali wzrostu, był szczupły, miał jasnoniebieskie oczy i cienkie, jasne włosy, które strzygł krótko po bokach i zaczesywał do tyłu. Paul był po czterdziestce. Miał ostry nos i kwadratową szczękę, wąskie usta oraz jasną karnację. Jeśli było się cywilem, trzeba było znać go jakiś czas, żeby w ogóle go zarejestrować; jego wygląd był tak nijaki. Ale od czasów, gdy spotykałam się z Arthurem, wiedziałam, że Paul nie był popularny pośród kolegów z pracy, którzy uważali, że jest skryty, samowolny i pozbawiony uroku. Paul nie pił ani nie palił i ledwie tolerował tych, którzy to robili; nie polował, nie oglądał footballu, nawet nie kupował świerszczyków. Krótkie małżeństwo z Sally było jego jedynym. Najwyraźniej jego życiem były siły policyjne, tak jak w przypadku jego byłego szefa, Jacka Burnsa. — Mówiłam, że to moje auto — powiedziała Angel, ledwie zachowując cierpliwość. Ponieważ przypatrywałam się Paulowi, widziałam, jak przez jego twarz niczym fala przechodzi wściekłość. Był tak zły, że dziwiłam się, że jeszcze nie ma broni w rękach i nie każe Angel położyć się na ziemi. — Paul! — powiedziałam ostro. Zamrugał i spojrzał na mnie. Stanęłam tuż obok Angel. Z bardzo dziwną miną popatrzył na nią, potem na mnie, i znów na nią. Bycie ocenianym i poczucie, że ocena nie jest zbyt pochlebna, nigdy nie są przyjemnym doświadczeniem, nawet jeśli ocenia cię ktoś, na czyjej opinii ci nie zależy. Westchnęłam. — Możesz wyjaśnić, co tu robi ta torebka? — spytałam. Chyba już można było się odezwać; twarz Paula wróciła do normalnej barwy, a wzrok miał znów spokojny i rozsądny.

— Właśnie miałem zapytać tę kobietę o to samo — powiedział znacznie spokojniejszym głosem. — Jestem Angel Youngblood — odezwała się równie chłodnym tonem. — Wyszłam z komendy i poszłam do sklepu, a gdy wróciłam, ta torebka leżała na masce mojego samochodu. Ruchem głowy wskazała Shop-So-Kwik, mieszczący się jakieś trzydzieści stóp od komendy. W prawej ręce trzymała niewielką torbę, którą pomachała. Paul pokazał ją gestem, a Angel ją otworzyła. W środku była niewielka paczka chrupek, cola light i gigantyczne ciasteczko zapakowane w celofan. — Jestem głodna — wyjaśniła cierpko. Nigdy nie widziałam, żeby Angel jadła coś takiego; pyszne zapychacze… ale zapychacze. — Więc kiedy pani wróciła, to ta torebka leżała tu w takim stanie? — zapytał Paul. Jego głos wrócił do normy, choć ton miał nieco kwaśny. — Nie, otworzyłam ją, żeby sprawdzić, do kogo należy — odparła logicznie myśląca Angel. — Najpierw rozejrzałam się po parkingu za kobietą, która mogła ją tu położyć, ale gdy nikogo nie zauważyłam, zajrzałam do środka. Właśnie miałam otworzyć portfel, gdy pan wyskoczył ze swojego samochodu. Paul wyciągnął z kieszeni na piersi ołówek, obrócił leżącą na masce torebkę i wyjął portfel. Końcówką ołówka podważył zatrzask i otworzył go. Spojrzeliśmy na prawo jazdy. Zdjęcie przedstawiało Beverly Rillington. Rozpoznałam tę torebkę, nie byłam więc zaskoczona. Ale Angel zrobiła nagły wdech, ekwiwalent okrzyku dla tych z nas, którzy nie wybrali sobie ciągłego niebezpieczeństwa jako sposobu na życie. — Może lepiej wejdźmy do środka i porozmawiajmy — powiedział Paul, i to raczej nie była sugestia. — Nie. Jeśli nie wrócę do domu i nie zadzwonię do matki, to wpadnie tu z kawalerią, a nie było sensu robić większego zamieszania. — Co? — Paul miał kompletnie zdumioną minę, jakby nie do końca rozumiał, co miałam na myśli, odmawiając. — Gdy tu przyjechałam i zaparkowałam obok samochodu Angel, tej torebki na nim nie było. Kiedy Angel przeszła koło mojego auta, torebki Beverly tam nie było. A już kompletnie bez sensu byłoby dla którejkolwiek z nas wyciąganie jej akurat w tym miejscu; równie dobrze same mogłybyśmy nałożyć sobie kajdanki! Rany, jesteśmy pod komendą policji w Lawrenceton, może wyciągniemy obciążający dowód i położymy go

na masce? Wąskie usta Paula wygięły się w niechętnym uśmiechu. Pierwszy raz uchwyciłam przebłysk tego, co widziała w nim Sally. — Okay, Roe. Ale skoro ani ty, ani pani Youngblood nie położyłyście tej torebki na samochodzie pani Youngblood, to kto to zrobił? I dlaczego? Angel spojrzała na mnie i poczułam, że tym pustym spojrzeniem chce mi coś przekazać. Dostrzegła jednak, jak w moim mózgu formuje się myśl i pokręciła głową. Ten drobny gest był równie czytelny, jakby położyła mi dłoń na ustach. — Nie jesteśmy detektywami — powiedziałam, patrząc na Paula. Angel odpakowała ciastko z folii i zaczęła jeść. Ponieważ miała pełne usta, wzruszyła ramionami. Choć Paul jeszcze się trochę ciskał, w końcu zahaczył ołówek o pasek od torebki i zaniósł ją na komendę. Angel skończyła ciastko i otworzyła chrupki oraz colę. — Ktoś ci coś daje do zrozumienia — stwierdziłam. — Skąd takie przypuszczenie? — spytała Angel między chrupkami. — Te kwiaty, wysłane, żeby narobić ci kłopotów z mężem. Wstążka na kociej szyi, żebyś wiedziała, że nie jesteś bezpieczna. Pobicie Beverly Rillington po tym, jak ścięłyście się w bibliotece. Torebka na masce twojego samochodu. — I to jest w tym najdziwniejsze — powiedziała Angel. Spojrzała na mnie znacząco, a ja nie potrafiłam odczytać tego spojrzenia. — Kurczę, wszystko to jest dziwne! — powiedziałam zbita z tropu. — Chodzi ci o to, że tę torebkę ktoś zostawił tak otwarcie? Całą resztę można było zrobić po ciemku albo na odległość, że tak powiem. Angel odwróciła wzrok i wreszcie pokiwała głową. Musiałam się powstrzymywać, by nie poprosić, żeby mi wyjaśniła całe to swoje enigmatyczne zachowanie. Znałyśmy się od dwóch lat, przez ten czas byłyśmy sąsiadkami i chyba zaprzyjaźniłyśmy się na tyle, na ile to możliwe, biorąc pod uwagę fakt, że była moją pracownicą i bardzo różniłyśmy się charakterami. Znałam Angel przynajmniej na tyle, żeby wiedzieć, że powie mi, o czym myślała, gdy będzie gotowa, i ani chwilę wcześniej. Ze spojrzenia, którym mnie obrzuciła, mogłam wnioskować, że uznała, że jestem tak tępa, jak ona według mnie skryta. Zbite z tropu i wzajemnie poirytowane wsiadłyśmy do swoich samochodów i pojechałyśmy do domu. Angel przez całą drogę drobiazgowo przestrzegała ograniczenia prędkości. Jechałam za nią, prowadząc automatycznie. Stan mojego umysłu można było opisać tylko jako zagubiony. Nie mogłam nic poradzić na to, że przypomniałam sobie długą nieobecność

Arthura, zanim wrócił z kawą. Czy to on położył torebkę na masce samochodu Angel, podczas gdy ona była w sklepie? Jeśli pomysł zdyskredytowania Angel i być może pośrednio jej męża, a także mojego, miał w jakiś sposób sprawić, że zacznę cieplej o nim myśleć, to Arthur nie tylko się mylił, ale chyba miał też poważne zaburzenia. Weszłam powoli do domu, w samą porę, żeby usłyszeć dzwonek telefonu. Przeszłam szybko przez hol, minęłam schody i podeszłam do drugich drzwi po prawej, prowadzących do naszego pokoju telewizyjnego/biblioteki. — Co znowu? — spytała moja matka tym swoim chłodnym głosem. Jednak słyszałam w jej tonie niepokój i irytację, dwa uczucia, które wydawały się dominować w jej stosunku do mnie. Spojrzałam na zegar stojący na biurku; oczywiście wskazywał czwartą. — W porządku. Właśnie wróciłam ze Spacolca. — Uważam, że ciąganie cię tam jest oburzające. Powinni byli przyjechać do ciebie albo porozmawiać z tobą w tym nowym skrzydle biblioteki, które ufundowałaś. — Mamo! — Nikt nie miał wiedzieć o tym, że zasponsorowałam nowe pomieszczenia dla pracowników. — Skąd o tym wiesz? — Mam swoje sposoby — powiedziała spokojnie, bez śladu humoru. — No to nikomu nie mów — poprosiłam żarliwie. Gdyby ktoś się o tym dowiedział, byłoby mi bardzo trudno nadal pracować w bibliotece; nie było to logiczne, ale tak się sprawy miały. — Auroro, czy ta kobieta naprawdę jest w takim złym stanie? — Moja matka była opanowana, nawet jeśli ja nie byłam. — Sam mówił, że może umrzeć. — Okropne. A skoro tego samego dnia się pokłóciłyście… Wiem, jak musisz się czuć. Owszem, wiedziała. To była łagodniejsza wersja kłótni z małżonkiem, który następnie wsiadł do auta i miał wypadek. To właśnie się zdarzyło, gdy moja matka nadal była z ojcem, gdy ja miałam dwanaście lat. Odszedł niedługo po tym, w gorsecie ortopedycznym i w ogóle. Jeszcze przez chwilę rozmawiałyśmy o Beverly Rillington, a potem matka spytała, z którym policjantem dziś rozmawiałam. Obawiałam się tego pytania. — Z Arthurem — odparłam niechętnie. Przysięgam, że usłyszałam syk na linii. Moja matka nigdy nie wybaczyła Arthurowi tego, że spotykał się ze mną, a potem rzucił mnie, żeby się ożenić z Lynn Liggett, która podczas wesela była w zaawansowanej ciąży. (Cóż, to z pewnością nie był mój

ulubiony Epizod z Życia Roe, ale przebolałam go i wreszcie machnęłam na to ręką.) Pod pewnymi względami moja matka była bardzo… matczyna; każdy, przez którego cierpiałam, na wieczność lądował na jej czarnej liście. — Roe, trzymaj się z dala od tego człowieka — ostrzegła głosem To Moje Ostatnie Słowo. — Jest w separacji z żoną. W zeszłym tygodniu Patty pokazywała mu dom w okolicy, w której kiedyś mieszkałaś, i wprowadził się do niego sam. Chyba nie chcesz sprawiać wrażenia, jakbyś się nim przejmowała? — Mam nadzieję, że znów się zejdą — zadeklarowałam gorąco. Moje podejrzenia, że Arthur wezwał mnie na komendę po to, żeby podrażnić Lynn, były słuszne. Złość już mi minęła i teraz byłam zwyczajnie rozczarowana, że Arthur zrobił coś tak niskiego. Nigdy nie znałam go od tej strony i nie chciałam wierzyć, że ona zawsze tam była. Gdy podgrzałam w mikrofalówce niskotłuszczowy posiłek, który kupiłam właśnie z myślą o takim wieczorze, uświadomiłam sobie, że w sumie to nie czekam zbyt niecierpliwie na wieczorny telefon od Martina. Trudno będzie wyjaśnić to, co mi się dziś przydarzyło, a jeszcze trudniej (w sumie to było niemożliwe) zrobić to w taki sposób, żeby na nikogo się nie rozgniewał. To zaś byłaby bezsilna złość, skoro był za daleko, żeby cokolwiek zrobić. Poza tym nie chciałam, żeby się martwił przez to, że Madeleine miała na szyi wstążkę. Ale nie lubię kłamać i nie jestem w tym dobra. Na szczęście dla mnie, kiedy zadzwonił, było już późno. Poszedł na kolację z innymi dyrektorami i trochę wypili. Martin pija niewiele, bo pogardza ludźmi, którzy tracą kontrolę nad sobą; mogłam jednak powiedzieć, że osiągnął swój limit. Przez telefon był śpiący i sentymentalny, i łatwo było go przekonać, że opowiem mu wszystko, gdy wróci do domu. ◆ ◆ ◆ Tej nocy wierciłam się i kręciłam, cierpiąc na niezwykły dla mnie napad bezsenności. Nie mogłam dojść do tego, co było powodem niepokoju, który nie pozwalał mi zasnąć. System alarmowy był włączony, wiedziałam więc, że nikt nie mógłby się włamać; mocno jednak wiało i padało, i słyszałam, jak wiatr zawodzi na rogu domu. Przysypiałam, ale niedługo potem obudziłam się z poczuciem, że przeoczyłam coś istotnego, coś, czemu powinnam była poświęcić więcej uwagi. Za każdym razem, kiedy się budziłam, znajdowałam sobie nowe zmartwienie, ciążę Angel i jej wpływ na ich małżeństwo, dziwaczne kwestie wstążki i torebki, widok

Jacka Burnsa lecącego, lecącego… Angel i Shelby będą potrzebowali większego mieszkania, nie mogą mieszkać z dzieckiem w kawalerce… Wstałam i poszłam do łazienki. Zeszłam na dół i napiłam się wody, rozwiązałam krzyżówkę, skończyłam książkę, którą zaczęłam czytać w poczekalni u doktora Zelmana. O czwartej trzydzieści się poddałam. Owinęłam się granatowym szlafrokiem, który matka kupiła mi na gwiazdkę, nałożyłam kapcie i zeszłam na dół, oficjalnie rozpocząć dzień. Daleko było do godziny, w której automatycznie włączał się ekspres do kawy; włączyłam go sama i usłyszałam uspokajający syk podgrzewanej wody. Może przywieźli już gazetę? Poranna kawa nie mogła się obejść bez gazety. Było strasznie wcześnie; uświadomiłam sobie, że w sumie nie mam bladego pojęcia, o której pisma z Atlanty i Lawrenceton lądują na naszym podjeździe. Ciasno zawiązałam pasek szlafroka i wyszłam na ganek. Nadal mżyło, a powietrze było rześkie. Sięgnęłam po parasol i inteligentnie otworzyłam go, zanim przeszłam przez drzwi. Oczywiście w nich utknął, a ja nieskoordynowanie ciągnęłam, pchałam i klęłam, żeby go wyciągnąć. Wyjście na dwór o tak dziwacznej godzinie w łagodny, chłodny deszcz to mała przygoda. Potrzebowałam też latarki, ale szarpanina z parasolem wprawiła mnie w tak zły nastrój, że nie chciało mi się po nią wracać. Z tyłu było mocne światło z czujnikiem ruchu, ale od frontu nie; poza zasięgiem lampy palącej się na ganku podjazd tonął w ciemnościach. Zeszłam po schodach. Rok temu kazaliśmy wylać podjazd, więc teraz przynajmniej nie zapadałam się w żwir, ale po asfalcie płynęły strugi wody i moje kapcie zaczęły przemakać. Podeszłam do miejsca, gdzie zwykle ląduje gazeta z Atlanty; była tam, zapakowana w plastik. Czując, że moje poświęcenie zostało nagrodzone, wsadziłam ją pod pachę, a ręką uniosłam skraj szlafroka. Odwróciłam się, żeby wrócić do domu z miłym przeczuciem, że kawa już będzie gotowa, i świadomością, że w zamrażarce mam roladki cynamonowe, które mogę wrzucić do mikrofalówki. Miejscowa gazeta będzie musiała poczekać do rana. Idąc z podjazdu na schody, koncentrowałam się raczej na patrzeniu pod nogi, jednak na brzegu mojej świadomości coś zaświtało. Gdy wychodziłam z domu, światło miałam za sobą, ale teraz, wracając, dostrzegłam kilka rzeczy, których nie zauważyłam wcześniej; jedną z nich była roślina tam, gdzie dzień wcześniej nic nie rosło. Zastygłam na siódmym stopniu. Przechyliłam głowę i zaczęłam się wpatrywać w mrok, próbując zrozumieć, co widzę. Duża, ciemna kupa, dokładnie naprzeciwko… jeśli pójdę to sprawdzić, kapcie kompletnie mi przemokną. Przestąpiłam z nogi na

nogę, patrząc beznadziejnie na niewyraźny i nieruchomy kształt, i zrozumiałam, że już po moich kapciach. Energicznie weszłam na mokrą trawę, ściskając gazetę i parasol. Sekundę później upuściłam jedno i drugie. Ciemnym kształtem na moim trawniku był Shelby Youngblood. Był nieprzytomny, leżał na boku, ubrany w ciemny płaszcz przeciwdeszczowy z kapturem. Gdy zdjęłam mu go z twarzy, zobaczyłam, że jest wypełniony krwią. Idiotycznie marnowałam czas, próbując osłonić ranę parasolem. Wreszcie dotarło do mnie, że zachowuję się kompletnie głupio. Pobiegłam do domu i zadzwoniłam po karetkę. Gdy już wyjaśniłam spokojnemu głosowi po drugiej stronie, jaki mam problem i gdzie jestem, rozłączyłam się i wybrałam numer Angel. Z jakiegoś powodu bałam się, że ona także jest ranna. Ale odebrała i odezwała się zwyczajnie schrypniętym głosem osoby, która została wyrwana ze snu o godzinie czwartej czterdzieści pięć. — Wyjdź na dwór, szybko — wyrzuciłam z siebie. — Shelby jest ranny, wezwałam już karetkę. W uchu mi zahuczało, gdy Angel rzuciła słuchawkę. Trzasnęłam własną i wybiegłam z powrotem na zewnątrz, z łomoczącym sercem i płonącymi płucami. Na szczęście dzwoniąc do Angel, z prawej szuflady biurka Martina wyciągnęłam latarkę. Przykucnęłam obok Shelby’ego, w deszczu, który oczywiście teraz zaczął lać strugami. Nikt, kogo w nocy oświetli się latarką, nie wygląda zbyt korzystnie, ale uznałam, że Shelby ma wyjątkowo kiepskie kolory. Trzymałam nad nim parasol i zastanawiałam się, czy jest coś, co mogę zrobić. No, mogłam sprawdzić, czy nadal żyje. Wsunęłam mu dłoń pod połę płaszcza, odkrywając, że nie ma na sobie koszuli, i położyłam mu dłoń na piersi. Poruszała się słabo, ale Shelby oddychał, a w tej chwili tylko to mnie interesowało. Tak bardzo byłam skoncentrowana, że nie usłyszałam, jak nadeszła Angel. Nagle przyklęknęła przy drugim boku swojego męża. Była boso i w koszuli nocnej, na którą naciągnęła koszulkę Shelby’ego. Włosy zwisały jej swobodnie wokół wąskiej twarzy. — Oddycha? — spytała ostro. — Tak. — Wezwałaś pogotowie? — Tak. — Dawno temu? — Pięć minut — uznałam. — Są po tej stronie miasta, więc będą tu lada chwila.

Faktycznie; w dole drogi prowadzącej do miasta zobaczyłam mrugające czerwone światło. Próbowałam się modlić, ale deszcz przyklejał mi włosy do czaszki i spływał po karku, a Shelby wydawał się tak bliski opuszczenia nas, że mogłam tylko myślami poganiać ambulans i mieć nadzieję, że w tę chłodną, wiosenną noc dyżur ma najlepsza obsada karetki w Lawrenceton. Kiedy młoda para sanitariuszy pakowała Shelby’ego do karetki, miałam przebłysk rozsądku. Pobiegłam do domu, otworzyłam szafę i wyciągnęłam prążkowany płaszcz przeciwdeszczowy Martina. Biegnąc po schodach ganku, krzyknęłam do Angel, która właśnie miała wejść do ambulansu. Zobaczyłam na jej twarzy wyraz irytacji, ale dotarło do niej, że potrzebuje jakiegoś innego ubrania poza tym, które miała na sobie, więc odwróciła się tyłem do mnie i wyciągnęła lekko ramiona na boki, a ja nasunęłam płaszcz na jej mokre ramiona i koszulę nocną tak szybko, jak mogłam. Z wyciem syreny karetka odjechała, a ja wreszcie mogłam wejść do środka. Byłam kompletnie przemoczona i chociaż poranek nie był szczególnie zimny, przemarzłam na kość. Rozebrałam się tuż za drzwiami, żeby nie nanieść na drewnianą podłogę jeszcze więcej wody — widziałam mokre ślady swoich stóp po poprzednich wejściach i wyjściach — i pognałam na górę, żeby wziąć gorący prysznic i zmyć z siebie błoto oraz deszcz. Ubrałam się w rekordowym tempie, włączywszy w łazience lampę grzewczą; suszyłam też głowę, ale przy takiej masie włosów tak grubych, jak moje, trwałoby to za długo, więc pojechałam do szpitala z wilgotnymi puklami, które wiły mi się wokół twarzy jak serpentyny. Chwilę potrwało, zanim przy pomocy zapasowego klucza weszłam do mieszkania Youngbloodów i zabrałam trochę ubrań dla Angel. Strasznie dziwnie było przeglądać jej rzeczy i wrzucać je do plastikowej torby z Wal-Martu. W ostatniej chwili dorzuciłam buty, szczoteczkę do zębów i szczotkę do włosów. Angel, ze zaciśniętymi rękami i blada na twarzy, siedziała w poczekalni izby przyjęć małego szpitala w Lawrenceton. W pierwszej chwili mnie nie poznała. — Co ci powiedzieli? — zapytałam. — Ach… że ma wstrząs mózgu, paskudny. Musi tu zostać przez kilka dni. Głos miała pozbawiony wyrazu, głuchy. — Wydobrzeje? — Zobaczymy, gdy się ocknie. — Dobrze, Angel, posłuchaj… Czy ty mnie słuchasz? — Tak. Słucham. Wyglądała żałośnie. Była kompletnie przemoczona. Płaszcz Martina wciągnęła na mokre ubranie, więc na razie było jej dosyć ciepło; jednak podszewka płaszcza

zaczynała przemakać. Jej jasne włosy zwisały kosmykami na plecach, a stopy miała gołe i pokryte błotem i trawą. Bierność jej silnego ciała była tak przygnębiająca, że musiałam się zmusić do wykrzesania z siebie energii. — Przywiozłam ci ubranie i buty, szczoteczkę do zębów oraz szczotkę do włosów. Shelby już leży w sali? — Nie, wciąż jest na izbie. Przywieźli przenośny rentgen, a ponieważ jestem w ciąży, musiałam wyjść. Nie chcieli mi nawet dać płaszcza ochronnego, tylko po prostu kazali wyjść. — Cóż. Dowiemy się, w którym pokoju go umieścili, pójdziesz tam i weźmiesz prysznic. Do tego czasu otworzą kafeterię i przejdziemy się coś zjeść. Angel zamrugała. Wydawała się nieco bardziej przytomna. — Chyba tak — powiedziała z wahaniem. — Ale nikt z nim nie zostanie. — Nie musisz go doglądać, zrobią to za ciebie. Nic mu nie będzie — powiedziałam uspokajająco. — Dobrze, idę znaleźć kogoś kompetentnego i wszystkim się zajmę. „Ktoś kompetentny” ucieszył się na mój widok, bo nie zdołał wyciągnąć z Angel niczego poza nazwiskiem i datą urodzenia Shelby’ego. Podałam recepcjonistce numer jego ubezpieczenia grupowego, był taki sam jak Martina, skoro obu ich obejmowało ubezpieczenie z Pan-Am Agra. Podałam jej też adres i nazwisko żony, wszystko poza numerem ubezpieczenia społecznego, i obiecałam, że Angel przypomni go sobie po śniadaniu. Dzięki połączeniu uprzejmości i uporu udało mi się dowiedzieć, w którym pokoju zostanie umieszczony Shelby, i zabrałam tam Angel, zwalczywszy impuls każący mi samej zajrzeć do przyjaciela mojego męża. Po piętnastu minutach spędzonych w łazience, po gorącym prysznicu i w czystym ubraniu Angel była nową kobietą, a po tym, jak porozmawiałyśmy po drodze do kafeterii, gdzie opróżniła talerz kaszy, kiełbasek i tostów, wydawała się już zdecydowanie bliższa normalności. Siedziałyśmy tam jeszcze, Angel z kolejną szklanką soku pomarańczowego, a ja z trzecią kawą, gdy znalazł nas zastępca szeryfa. Był to młody człowiek, którego nie znałam, ubrany w nowiutki mundur. Sprawiał wrażenie jednocześnie zatroskanego i nieufnego. Przedstawił się jako Jimmy Henske. — Czy ma pan krewnego w policji? — zapytałam. — Tak, proszę pani, wujka, Farona. Zna go pani? — Owszem. Arthur powiedział mi, że to on poprzedniego dnia przesłuchiwał Angel. Faron był jego starym, dobrym kumplem, z ciężkim południowym akcentem i niewzruszonym stosunkiem do kobiet w siłach policyjnych oraz czarnych, którzy mieli władzę i

pieniądze. Był przy tym człowiekiem uprzejmym i troskliwym, który nie miał pojęcia o własnej stronniczości i przysiągłby na rodzinną Biblię, że był sprawiedliwy wobec wszystkich. Jimmy wdał się w rodzinę. Jej członkowie (kobiety także) byli wysocy, szczupli i rudawi, mieli garbate nosy i duże dłonie oraz stopy. Jimmy starał się skupić na rozmowie ze mną, ale wciąż zerkał na Angel. Westchnęłam, próbując zrobić to po cichu. — Panno Teagarden, jak rozumiem, znalazła pani pana Youngblooda na swoim podwórzu? — Oderwał wzrok od Angel, żeby zacząć przesłuchanie. Powiedziałam mu, co się wydarzyło, że w nocy nie słyszałam żadnych hałasów (choć przy tym wietrze i deszczu byłoby dziwne, gdybym coś usłyszała) i wyjaśniłam, że mojego męża nie ma w mieście. Jimmy Henske natychmiast się ożywił; gdyby był psem tropiącym, właśnie zacząłby węszyć. Wyraźnie się zastanawiał, czy to Angel uderzyła Shelby’ego, bo ten przekradał się do mnie. Albo może (i tu spojrzał na mnie) ja to zrobiłam, gdy zaczął mi czynić awanse? Zrobiłam, co mogłam, żeby rozwiać te podejrzenia, mówiąc, że gdy Martin wyjeżdża, Shelby czasem patroluje podwórze i że musiał to robić, bo dzień wcześniej miał miejsce incydent ze wstążką na szyi Madeleine. Całe szczęście, że Shelby zabrał Madeleine do doktora Jamesona, pomyślałam, kiedy opowiadałam o tym zastępcy szeryfa; mieliśmy potwierdzenie na to, że podejrzewamy, iż ktoś przebywał na moim terenie. Jimmy nie wiedział, co miałby zrobić z bandziorem, który zakradł się do ogrodu, żeby zawiązać Madeleine wstążkę na szyi i szczerze mówiąc, ja też nie wiedziałam; cieszyła mnie jednak myśl, że rozwiązanie tej kwestii to raczej jego problem, nie mój. Po tym, jak wyraźnie zakłopotany zastępca szeryfa wyszedł z małym notesem pełnym nieczytelnych gryzmołów, przyszła pielęgniarka, żeby nam powiedzieć, że Shelby jest w pokoju i że odzyskał przytomność. Angel poderwała się błyskawicznie, a ja odniosłam nasze tace na miejsce i podążyłam za nią wolniejszym krokiem. Potrzebowała czasu sam na sam z Shelbym, a ja musiałam zadzwonić do Pan-Am Agra i powiedzieć szefowi produkcji, że od dziś przez kilka dni będzie musiał się obejść bez kierownika załogi. Zajęłam się tym obowiązkiem, zastanowiłam, czy powinnam odebrać wypłatę Shelby’ego, i drgnęłam, gdy sanitariusz spojrzał na mnie z zaciekawieniem. Stałam przy automacie telefonicznym w holu, z ręką wciąż na słuchawce, gapiąc się niewidzącym wzrokiem w otwór na monety. Kiedy opadł mi poziom adrenaliny, zrobiłam się strasznie śpiąca. Spojrzałam na zegarek. Była ósma.

To już był długi dzień. Z drżeniem serca uświadomiłam sobie, że muszę iść do pracy. Skoro Beverly była w szpitalu, to, bym się pokazała, było szczególnie ważne. Zastanawiałam się, jak ona się czuje… Cóż, byłam we właściwym miejscu, żeby się dowiedzieć. Podeszłam do dyżurki i zapytałam o Beverly oraz jej matkę, Selenę. Pielęgniarka, młoda kobieta, której nigdy wcześniej nie widziałam, odpowiedziała mi krótko, że obie, matka i córka, zmarły tej nocy. Usiadłam w poczekalni z magazynem na kolanach, mając nadzieję, że nikt nie będzie chciał ze mną rozmawiać; czułam się chora. Kiedy mózg znowu zaczął mi funkcjonować, było mi prawie przykro. Wszystkie moje myśli były nieprzyjemne. Czy to naprawdę mógł być przypadek, że Beverly Rillington, która publicznie groziła Angel, oraz Shelby, mąż Angel, w jednym tygodniu trafili pobici do szpitala? Wreszcie poszłam do pokoju Shelby’ego i delikatnie zapukałam do drzwi. Angel wyjrzała na korytarz. — Co z nim? — wyszeptałam. — Wejdź. Shelby wyglądał okropnie. Spał, ale Angel oznajmiła mi ściszonym głosem, że lekarz powiedział, że nie wolno mu spać za długo. Musiał być budzony co jakiś czas. Był ku temu jakiś konkretny powód, ale mój przeciążony system go nie zarejestrował. — Roe, nie widział, kto to zrobił, nie pamięta niczego od wczorajszej kolacji. Nie pamięta, że się ubrał i założył płaszcz ani dlaczego uznał, że powinien wyjść na zewnątrz… Wpatrywałam się w Shelby’ego, podczas gdy Angel mówiła. Była gadatliwa — skutek odczutej ulgi. Wiedziała już, że Shelby na pewno z tego wyjdzie. Twarz mężczyzny była pokryta zarostem, co już widywałam, ale skóra pod spodem była niepokojąco szara. Włosy widoczne spod bandaża były sztywne i matowe od krwi. Na prawym ramieniu miał ogromnego, ciemnego siniaka, o którym Angel sądziła, że powstał na skutek walki. Shelby, chroniąc głowę, przyjął na to ramię uderzenie, ale za drugim razem się nie udało. Miał również złamane jedno żebro. Gdy upadł, ktoś go kopnął. Nie musiałam patrzeć na Angel, żeby wiedzieć, że jeśli znajdzie tego kogoś, kto to zrobił Shelby’emu, to go zabije. Po chwili moja sąsiadka zamilkła. Stała, patrząc na Shelby’ego, jakby jej wzrok mógł go do niej przywiązać, jakby życie nie mogło go opuścić, kiedy przy nim była. Miałam wiele do przemyślenia. Dlaczego Shelby nie usłyszał zbliżającego się

napastnika? Od lat był ochroniarzem. Był twardy, szybki i bezwzględny. Czy dźwięki wiatru i deszczu tak przytępiły mu zmysły, że atak nastąpił całkowicie niespodziewanie? A może odwrócił się do kogoś, kogo znał, kogo nie uważał za wroga?

ROZDZIAŁ

7

Normalnie gdy Martin wracał z podróży służbowej, miałam mu do opowiedzenia coś w rodzaju historyjek o tym, że jakiś dzieciak zwymiotował na książkę o misiach albo co mi powiedział hydraulik, kiedy przyjechał naprawić grzałkę do wody. Tego popołudnia, kiedy wszedł do domu, nie wiedziałam, od czego zacząć. Jak się okazało, Martin zatrzymał się w Pan-Am Agra, wiedział już więc, że Shelby znalazł się w szpitalu. Po pierwszych pełnych niepokoju pytaniach usiadł, by mnie wysłuchać z tą absolutną koncentracją, która sprawiała, że był tak dobrym dyrektorem wykonawczym. Wiadomość o ciąży Angel, zszokowała go chyba równie mocno, jak to, że Shelby został zaatakowany w naszym ogrodzie. A kiedy powiedziałam mu o wstążce na szyi Madeleine i śmierci Beverly oraz Seleny Rillington, wstał i zaczął chodzić po kuchni. Ciągle padało; patrzyłam, jak krople deszczu uderzają o duże okno nad stołem, przy którym zazwyczaj jadaliśmy, okno wychodzące na garaż i stopnie do mieszkania nad nim, a także na piękne, różowe azalie, teraz niewidoczne w mroku. Krople uderzały przypadkowo, ale spływały po szybie z monotonną regularnością. Deszcz wzmacniał moje poczucie bycia chronioną przed niebezpieczeństwem na zewnątrz. Martin przeszedł przez jadalnię, wyszedł do salonu, wrócił. Okrążył stół i znowu wpadł do kuchni, gdzie zatrzymał się przy oknie i popatrzył w ciemność. — Kto przysłał te kwiaty? — zapytał nagle, a ja zajrzałam do jadalni. Nadal stały w wazonie na stole. Kilka pąków przywiędło, a na lśniący blat spadła jedna czy dwie gałązki gipsówki. Wydawało się, że te kwiaty dostarczono już dawno temu i zupełnie o nich zapomniałam. Teraz, gdy dodałam to do mojej listy wydarzeń, Martin spojrzał na mnie ostro, jakby mówił „i nie powiedziałaś mi o tym wszystkim przez telefon?”. Martin często przypominał mi rzymskiego żołnierza z Nowego Testamentu, tego, który powiedział Jezusowi, że kiedy mówi „idźcie”, ludzie idą, a kiedy mówi „przyjdźcie”, ludzie pędzą. Teraz mój mąż wyraźnie próbował zdecydować, co może zrobić z całą tą sytuacją i był zły, dostrzegając, że nie może zrobić nic. — Jak myślisz, czy ten miejscowy szpitalik jest dobrym miejscem dla Shelby’ego, czy dostanie tu możliwie najlepszą opiekę? Mógłbym załatwić przewiezienie go karetką do

Atlanty. Wobec możliwości jakiegoś działania Martin wyglądał prawie na szczęśliwego. — Nie sądzę, żeby była taka potrzeba — odpowiedziałam łagodnie. — Poza tym tutejsi lekarze doskonale zdają sobie sprawę z tego, że szpitale miejskie mają rzeczy, których nie ma w Lawrenceton, i bez wahania odesłaliby go do miasta, gdyby uznali, że sytuacja tego wymaga. Poza tym, wiesz — dodałam jeszcze łagodniej — to decyzja Angel, nie twoja. Przypomniawszy sobie o ciąży Angel, Martin wypowiedział słowa, których się obawiałam. — Lubię Angel tak samo jak ty, ale nie sądzisz, że trochę trudno uwierzyć w jej ciążę, skoro Shelby miał wazektomię? Pracowała z Jackiem Burnsem i wybiera się na jego pogrzeb, ale pokłóciła się z nim publicznie, gdy dał jej mandat. I w ogóle nie zareagowała, gdy zginął. Nie chciałbym posunąć się za daleko, ale czy to jakoś do siebie nie pasuje? — Shelby mnie pytał, czy widziałam tu kogoś, gdy jego nie było — oznajmiłam spokojnie. — I co mu odpowiedziałaś? — Martin odwrócił się do mnie. Ręce wepchnął w kieszenie, żeby je uspokoić. — Dałam mu w twarz. Patrzyłam wprost na Martina, blokując podszyte poczuciem winy wspomnienie uścisku Shelby’ego, żeby nie mógł nic wyczytać z mojej twarzy. Martin spojrzał na mnie, unosząc brwi z zaskoczeniem. — I… co zrobił? — spytał słabo. — Uwierzył, że jest ojcem dziecka Angel. Martin powoli wciągnął powietrze, odetchnął i uśmiechnął się. — Okay. Czyli się przebada? — Będzie musiał, jeśli nie chcą mieć więcej dzieci. — Nie mogę uwierzyć w to, że stary Shelby zostanie ojcem — nieobecnym tonem powiedział Martin, kręcąc głową. Zagryzłam wargę i popatrzyłam w dół, żeby nie zobaczył łez, które napłynęły mi do oczu. Nagle z kieszeni koszuli wyciągnął swoje okulary do czytania (używał ich od niedawna) i podszedł do wiszącego na ścianie telefonu. Wybrał numer i czekał. Na twarzy miał minę informującą wszystkich dokoła, że działa: zaciśnięte wargi, ostre spojrzenie, zniecierpliwiona postawa. Pomyślałam, że to całkiem seksowne, zwłaszcza że zmienił minę, gdy zwrócił się do mnie. — Numer pokoju? — zapytał krótko.

Odpowiedziałam, oparłam podbródek na dłoni i patrzyłam na mojego męża, w czasie gdy rozmawiał z Angel, a potem z Shelbym. — Wciąż jest zamroczony — poinformował mnie, kiedy już odłożył słuchawkę. — Ale lepiej z nim. Angel mówi, że chcą go zatrzymać jeszcze jeden dzień na obserwacji, a potem będzie mógł wrócić do domu, pod warunkiem, że przez kilka dni nie będzie chodził do pracy. Martin wyraźnie poczuł się lepiej, skoro coś zrobił, nawet jeśli było to tylko wybranie numeru telefonu. Popatrzyłam na zegarek i ku swojemu zaskoczeniu stwierdziłam, że jest już prawie jedenasta. Prawie całą poprzednią noc byłam na nogach, i od tego czasu miałam sporo nerwów. Powrót Martina do domu dał mi zastrzyk energii, ale nagle poczułam się potwornie zmęczona. — Muszę się położyć — powiedziałam i sama usłyszałam znużenie w swoim głosie. — Oczywiście, kochanie — natychmiast odpowiedział Martin. — Przecież ty w ogóle nie spałaś. — Otoczył mnie swoim ciężkim ramieniem i ruszyliśmy na górę. — Dam ci twój prezent rano — zamruczał. — Okay. — Faktycznie jesteś zmęczona. — Rano nie będę — wymamrotałam, mając nadzieję, że brzmię obiecująco. — Dobrze, że jesteś w domu. Zdjęłam z siebie ubrania, które tak pospiesznie nakładałam tyle godzin temu, i z poczuciem ulgi naciągnęłam na siebie koszulę nocną, uświadamiając sobie, że kompletnie nie pamiętam, co dziś robiłam w pracy, choć do niej poszłam i chyba funkcjonowałam w miarę normalnie. Umyłam zęby i twarz, bo bez tego nie potrafię pójść do łóżka, i ledwie świadoma tego, że Martin się rozpakowuje, zapadłam w sen. ◆ ◆ ◆ Zanim rano otworzyłam oczy, próbowałam sobie uświadomić, jaki dziś jest dzień. Zawsze następuje taki radosny moment, gdy to wreszcie sobota i nie muszę iść nigdzie, gdzie nie chcę. To chyba jeden z powodów, dla których chciałam wrócić do pracy; inaczej każdy dzień jest jak sobota i ta mała chwila szczęścia znika. Otworzyłam oczy i spojrzałam na budzik. Dziewiąta dwadzieścia. Ponieważ to było absolutnie niemożliwe, znowu zamknęłam oczy i wtuliłam się w poduszkę. Jednak w pokoju było jasno i czułam pustkę po drugiej stronie łóżka. Niechętnie znów otworzyłam oczy i przesunęłam się bliżej budzika. Nadal była dziewiąta dwadzieścia. Od lat nie spałam do tak późna.

Przez jakieś dziesięć minut kontemplowałam nowość tego, że o tak późnej godzinie byłam w łóżku. Czułam się zbyt rozbudzona, żeby znowu zapaść w sen. Z dołu nie słychać było żadnych poruszeń, wiedziałam więc, że Martin wyszedł. Często w weekendy wybywał na kilka godzin do pracy, zwłaszcza gdy jakiś czas nie było go w mieście; a może pojechał do klubu sportowego pograć w squasha? Pójście na dół w koszuli nocnej o tej porze wydało mi się jakby nieco obskurne, najpierw więc wzięłam prysznic i nałożyłam swoje ulubione sobotnie jeansy oraz zieloną koszulkę. Żeby odpokutować lenistwo, zniosłam naręcze brudnych ubrań i nastawiłam pranie, zanim nawet napiłam się kawy. Martin zrobił pełen dzbanek i zostawił go dla mnie, razem z czystym kubkiem czekającym zapraszająco obok ekspresu. A na środku stołu kuchennego zostawił paczkę, obwiązaną niebieską wstążką. Najpierw wypiłam kawę i przeczytałam miejscową gazetę, żeby przedłużyć sobie przyjemność czekania na otwarcie prezentu. Jednak gazeta nieco przytłumiła moje zadowolenie; atak na Shelby’ego znalazł się na pierwszej stronie, co szczególnie nie dziwiło, zaskoczyło mnie jednak to, że w artykule była mowa również o incydencie ze wstążką i zwłokach Jacka Burnsa lądujących w moim ogrodzie, połączone w sposób, który mnie zaniepokoił. Byłam pewna, że Jack Burns zginął, ponieważ znał tożsamość tego kogoś, kto ukrywał się w Lawrenceton w ramach programu ochrony świadków. Nie pojmowałam, jak to się miało do nieznanego wielbiciela Angel. Artykuł połączył te historie, sugerując, że mój dom promieniował złem i w sposób oczywisty wymagał egzorcyzmów. Nie zdziwiłam się, widząc pod tekstem nieznane mi nazwisko; Sally nie napisałaby artykułu w taki sposób. Próbowałam odzyskać zrelaksowany nastrój, czytając sprawozdanie ze spotkania Garden Club; zawsze były one niezłe. Moja stara znajoma, pani Lyndower (Neecy) Dawson wprowadziła zamęt, proponując, by pomnik ofiar wojennych obok budynku sądu obsadzić bluszczem, zamiast co roku sadzić tam kwiaty, czym zajmował się klub. Czytając ostrożną polemikę między członkami Garden Clubu, można by przypuścić, że wynikła z tego dyskusja wywołała nieporozumienie, które potrwa co najmniej rok, a przez ten czas Neecy zapomni, że to ona wystąpiła z propozycją. Albo zdobędzie wielką nagrodę Garden in the Sky, jeśli jej sugestia przejdzie. Moją uwagę przyciągnął białopomarańczowy błysk na zewnątrz i zobaczyłam, że Madeleine, której przez ostatnie dwa dni nie poświęcałam dużo uwagi, wreszcie wróciła do swojego paskudnego usposobienia. Czaiła się na wróbla skaczącego po trawniku. Podziwiałam u kotów koncentrację; jako dziecko nigdy nie miałam zwierzaka, więc obserwowanie Madeleine było dla mnie nauką… Choć czasami

czułam, że mogłabym się bez niej obejść. Jednakże gdy Madeleine podejmowała się polowania, proces ten robił wrażenie — intensywność jej skupienia, ostrożne podejście… Czy ptaki widzą kolory? Zastanowiłam się. Czy to pomarańczowe paski na sierści Madeleine, czy też jej rozmiar zwróciły uwagę ptaka; wróbel odleciał. Madeleine usiadła i spojrzała za nim nienawistnie, po czym zawzięcie zaczęła czyścić pazury. Przypomniałam sobie o swoich obowiązkach i nakarmiłam ją; przybiegła na złamanie karku, gdy usłyszała, że wołam ją na jedzenie. Potem pozwoliłam sobie na przyjemność otwarcia prezentu. Był ciężki; zastanawiałam się, w jaki sposób Martin wniósł go do samolotu. Zsunęłam wstążkę i odłożyłam ją na bok, po czym rozerwałam papier. Pudełko było proste, z grubej brązowej tektury, nie z tej delikatnej, w którą pakuje się ubrania. Nie biżuteria, nie ubrania… hmmm. Książki. Siedem kryminałów moich ulubionych autorów. Z każdej wystawała zakładka z chicagowskiej księgarni, i otworzyłam pierwszą, autorstwa Sharyn McCrumb, na zaznaczonej stronie. Każda była opatrzona autografem. Nie tylko autografem, ale i dedykacją. Uszczęśliwiona, przejrzałam każdy tom, nie mogąc się doczekać godzin czytania, i starałam się obmyślić jakieś szczególne miejsce, w którym postawię mój prezent. Wciąż się uśmiechałam, gdy zadzwonił telefon. Gdy odebrałam, po drugiej stronie panowała cisza. To nie była taka pusta cisza, jak wtedy, gdy ta druga osoba uświadomi sobie, że to nie do ciebie chciała zadzwonić i się rozłączy — to była cisza ciężka, oddychająca. Uśmiech spłynął mi z twarzy i poczułam ciarki na plecach. — Halo? — powiedziałam znowu, wbrew wszystkiemu mając nadzieję, że ten ktoś się odezwie. I ktoś się odezwał. — Jesteś sama? — spytał męski głos. I połączenie zostało przerwane. Próbowałam uspokoić oddech, przypominając sobie, że każdy od czasu do czasu odbiera dziwne albo obsceniczne telefony (w ludzkiej naturze leży desperacka potrzeba komunikacji, choćby i na niskim poziomie), i że nie powinno mnie to jakoś szczególnie denerwować. Ale dziś czułam się tak bardzo sama; Martina nie było, a mieszkanie nad garażem stało puste. Telefon znowu zadzwonił, a ja podskoczyłam. Popatrzyłam na niego, zastanawiając się, czy odebrać. Przeszłam przez hol do gabinetu i poczekałam, aż włączy się automatyczna sekretarka. To Martin nagrał wiadomość, a jego głos sprawił, że

poczułam się lepiej. Gdy nagranie się skończyło, głos zostawiający wiadomość także brzmiał uspokajająco. — Sally! — przerwałam nagranie i podniosłam słuchawkę. — Co u ciebie? — Zastanawiałam się, czy miałabyś czas na małą przejażdżkę ze mną — powiedziała Sally. — Nie wiem, czy ten twój mąż jest w mieście, czy nie. — W mieście jest, ale w domu w tej chwili go nie ma, więc jestem wolna — odparłam, czując ulgę, że mam pretekst, aby wyjść z domu, nie przyznając się, że robię to ze strachu. — Dokąd chcesz jechać? — Na to lotnisko, gdzie Jack Burns brał lekcje pilotażu, to, gdzie wynajął ten samolot na swoją ostatnią lekcję, że tak to ujmę. Potrzeba mi jeszcze jednej osoby… Mam pewien plan… A ponieważ nie rozmawiałyśmy od stu lat, pomyślałam, że można by połączyć przyjemne z pożytecznym. Skoro tak to przedstawiała, jak mogłam się nie zgodzić? — Mam podjechać do redakcji? — Właśnie tam jestem. Byłoby świetnie. — Okay. Daj mi kilka minut i zaraz jadę. Zadzwoniłam do szpitala, zapytać Angel, czy czegoś pilnie potrzebuje. Powiedziała mi, że Shelby czuje się znacznie lepiej, ale nadal nie pamięta niczego związanego z atakiem. Sama też brzmiała o wiele znośniej. Poprzedniej nocy przybiegła do domu, żeby się przebrać i powiedziała mi, że jeśli Shelby’emu nadal będzie się poprawiać, to po południu wpadnie się także przespać. Potem zadzwoniłam do Martina. Kiedy był w fabryce, nie odbierał telefonów. Zostawiłam wiadomość w klubie sportowym onieśmielająco opływowej dziewczynie, która odebrała telefon, potwierdziłam swoją wizytę na solarium i poprosiłam, żeby zerknęła na listę klientów. Wydawała się uszczęśliwiona tym, że miała powód, żeby podejść do Martina. Pobiegłam na górę, obejrzałam się w lustrze i uznałam, że w sumie wyglądam wystarczająco dobrze, żeby spotkać się z Sally. Szybko przeczesałam włosy, związałam je na karku zieloną gumką, pasującą do koszulki, i wyczyściłam moje niedzielne okulary, te wielkie, z oprawkami w biało-fioletowe plamy. Sally zakrztusiła się, gdy je zobaczyła. — Boże wszechmogący, Roe, skąd je wytrzasnęłaś? Wyglądasz jak klaun. Zgarniała z fotela pasażera w swoim samochodzie papiery i opakowania po jedzeniu na wynos. Nie ma to jak szczerzy przyjaciele. — To moje niedzielne okulary — oświadczyłam z godnością, zamykając swój

samochód i podchodząc do starej, poobijanej toyoty Sally. Parking, z którego korzystali pracownicy gazety, był pusty, nie licząc naszych samochodów i cadillaca w rogu, w którym rozpoznałam własność Macona Turnera, właściciela i wydawcy „Lawrenceton Sentinel”. — Czyli w niedziele masz wariacki nastrój? Beztroski i rozrywkowy? Głos Sally został jakby stłumiony, gdy pochylała się z tyłu. Otworzyła worek i wrzucała do niego posortowane śmieci. Wyobraziłam sobie, że na przednim siedzeniu, pomiędzy notatkami, opakowaniami i kartonami, Sally ma drzewo. — Przepraszam za to — powiedziała, kiedy wreszcie wyłoniła się z auta i wsadziła worek do bagażnika. — Robię to albo z konieczności, albo wcale, a spotkanie z tobą stworzyło konieczność. Sally miała na sobie miękkie spodnie, co rzadko się zdarzało w ciągu tygodnia, ale jej brązowe loki i nieskazitelny makijaż były niezmienne. Przez te lata, gdy się — z przerwami — przyjaźniłyśmy, niewiele się zmieniła. Miała cudowny, choć krótki epizod gotowania, tak samo spróbowała małżeństwa, a teraz znowu była singielką na diecie z burgerów i gotowych dań, nie tyjąc ani funta ani nie dostając zmarszczek. Jedyną rzeczą, która sprawiała, że Sally wyglądała na swój wiek (przypuszczałam, że jest tuż po pięćdziesiątce) był jej syn, Perry. Patrzyłam, jak Sally odhacza w głowie kolejne punkty, kiwając lekko głową przy każdej pozycji. Potem wślizgnęła się za kierownicę. — Wsiadasz? — spytała. Niedługo później mknęłyśmy międzystanową, ponieważ Sally uważała, że ograniczenie prędkości to tylko sugestia. Przekonanie to opierało się na fakcie, że Sally znała po imieniu każdego policjanta, który patrolował te okolice. Dziś jednak nikt nas nie zatrzymał i dotarłyśmy do lotniska Starry Night, wymieniwszy tylko podstawowe plotki. Zjechałyśmy z międzystanowej ledwie pięć minut na wschód za Lawrenceton i przejechałyśmy kilka mil drogą stanową, mijając po drodze jakieś siedem milionów sosen. Sally skręciła na drogę, która ledwie zasługiwała na tę nazwę. Kiedyś została wylana asfaltem, ale to było dawno temu. Ta tak zwana droga kończyła się na lotnisku o romantycznej nazwie Starry Night. Starry Night było marginesowym biznesem. Małe lotnisko zostało ukryte w lesie przed widokiem z autostrady za pasmem sosen i zboczem. Miało tylko dwa pasy startowe i nawet dla moich oczu laika było jasne, że nadają się one tylko dla małych samolotów. Bardzo małych samolotów. Parking też był mały i wysypany żwirem, otoczony tablicami z widokiem krajobrazów. Do biura wielkości może połowy parteru

mojego domu prowadził betonowy chodnik. Ten pomalowany na zielono, cementowy budyneczek wszystkie ściany miał przeszklone. Choć okna były zaopatrzone w zasłony, to teraz wszystkie one były rozsunięte. Jeśli nie zeszło się z chodnika, żeby pójść do biura, dochodziło się do hangarów. Były dwa. Z biura widok byłby tylko na kilka stóp w ich głąb. Chociaż oba hangary były w użytku — w pierwszym dostrzegłam chyba trzy małe samoloty, a w drugim dwa większe — nie widziałam tam żadnych ludzi. Nic się nie poruszało. Znowu się rozejrzałam. — Zaraz, czekaj chwilę — powiedziałam. Sally, która wcale się nie poruszyła, spojrzała na mnie z lekkim uśmiechem. — Zastanawiasz się, w jaki sposób morderca wsadził ciało Jacka do samolotu? — zapytała. Potwierdziłam. Przeniesienie ciała do samolotu tuż pod oknami biura zakrawałoby na bezczelność, nieważne, jak opuszczone wydawało się to miejsce. — Popatrz — zwróciła moją uwagę, pokazując przez okno wozu na wąską, żwirową drogę, wystarczającą dla jednego samochodu, wychodzącą z parkingu i wspinającą się na wzgórze, które wznosiło się za hangarami. — A co ze śladami? — spytałam. — Przez trzy tygodnie, zanim zabito Jacka, nie padał tu deszcz — powiedziała. — Ziemia poza parkingiem była twarda jak skała, więc jeśli były tu jakieś ślady, to za dużo z nich nie odczytali. Teraz jednak popadało i to już zupełnie inna sprawa. Zamiast wysiąść z samochodu i iść do biura, czego się spodziewałam, Sally odwróciła się do mnie. — I właśnie dlatego cię tu przywiozłam. Usłyszałam, jak w moim mózgu odzywa się dzwonek. — No to słucham — powiedziałam, a ostrożność w moim głosie sprawiła, że Sally skrzywiła się z irytacją. — Cóż, Dan Edgar, ten dzieciak, który napisał artykuł o ataku na Shelby’ego, był zbyt leniwy, żeby zwlec się dziś z łóżka i mi pomóc, a pozostali reporterzy albo wyjechali, albo chorują. — Więc naturalnie pomyślałaś o mnie. — Uniosłam brew, ale ta wymowna mina przypuszczalnie była niewidoczna pod moimi wielkimi okularami. — Tak — potwierdziła Sally bez śladu ironii. — Właściwie to tak. Jesteś mała, jesteś szybka, a gdy twojego męża nie ma, znudzona. — No cóż — powiedziałam, byle coś powiedzieć. — W każdym razie to nie potrwa długo. Chcesz pobawić się w tropiciela czy

dywersję? — W jakie kłopoty mogę się wpakować? — Och, prawie żadne. Wszystko wezmę na siebie. Znowu spróbowałam unieść brew. — Och, dobrze, może mała awantura, nic takiego, żeby trafić do aresztu. Zdecydowałam się na rolę tropiciela. Uznałam, że mam już tak dużo kłopotów, że jeszcze trochę nie zrobi różnicy. — Okay — zaczęła Sally. — Oto, co musisz zrobić. Gdy byłam tutaj w sprawie Jacka Burnsa, oczywiście zapytałam właściciela, takiego starszego gościa, nazywa się Stanford Foley, jak to możliwe, że Jack i ktoś jeszcze wzięli samolot i nikt tego nie zauważył. Powiedział, że to niemożliwe, że był tutaj przez cały czas. Policja nie wie, jak to ugryźć, i ja też nie. — W artykule napisałaś, że Jack sam wynajął samolot. — Zgadza się, napisałam, ale za bardzo polegałam na Foleyu. Okazało się, że Jack zarezerwował ten termin i samolot, ale nie wydaje mi się, żeby Foley w ogóle go widział. Sądzę, że ktoś tu Jacka przywiózł już martwego, policja mi powiedziała, że z całą pewnością nie został zabity w samolocie i że jego morderca załadował go do tej maszyny. Samochód Jacka stał na parkingu pod komendą i wszystko było z nim w porządku, więc nie przyjechał tu sam i nie został zabity we własnym aucie. — No to co mam robić? — Kiedy ja tam pójdę porozmawiać z Foleyem, ty wślizgnij się do hangaru i wsiądź do samolotu. Maszyna, którą widziałaś tamtego dnia, ta, z której wyrzucono ciało, może tam być. To jedna z tych, które Foley wypożycza każdemu, kto chce. Jack latał nią kilka razy. Dostanie się do samolotu nie wydawało się szczególnie trudne. — Zgodnie z twoją teorią zabójca wsadził ciało Jacka do samochodu i podjechał pod hangar — zauważyłam, pewna, że to jeszcze nie wszystko. — Tak, zgadza się. Właściwie do tego właśnie jesteś mi potrzebna: żeby zapakować ciało do samolotu. Tylko po to, żeby udowodnić, że można to zrobić… A pan Foley nie będzie o niczym wiedział. Chcę, żebyś moim samochodem podjechała na tyły pierwszego hangaru, to w nim znajdował się samolot zarezerwowany przez Jacka, i zaciągnęła ten worek z mojego bagażnika do środka. Chcę, żebyś wsadziła go do samolotu i sama do niego wsiadła. Nie potrafisz pilotować, co? Byłoby super, gdybyś mogła naprawdę go wyprowadzić bez jego wiedzy. — Powinnaś była poprosić Perry’ego, przecież bierze lekcje — przypomniałam jej, a ona skrzywiła się, jakby ugryzła cytrynę.

— Perry by tego nie zrobił, zaraz wymyśliłby coś, czym musi się pilnie zająć — odparła Sally. — Nie wiem, czy bardziej uczy się latać samolotem, czy przelatywać Jenny Tankersley. Nie chciałam trafić na tak drażliwy temat. — Dobra, po prostu wyciągnij worek z bagażnika, w dół wzgórza i do samolotu — przypomniała Sally. To zaczynało się robić coraz trudniejsze. — Jak ciężki jest ten worek? — spytałam, próbując kupić sobie trochę czasu. — Och. Raczej ciężki, to w końcu ma być ciało. — A jeśli ktoś przyjdzie? — Wtedy po prostu powiemy, co robimy! Sally wydawała się uważać, że to wszystko załatwi. Ja nie byłam tego taka pewna. — Okay — powiedziałam, słysząc powątpiewanie we własnym głosie. — Dobrze — radośnie odparła Sally, zabierając swoją torebkę i notatnik. — Spotkamy się z powrotem tutaj. Masz dziesięć minut, w porządku? A celem jest nie dopuścić do tego, żeby Foley cię zobaczył. Ani nikt inny. Sally sprawiła, że wydawało się to swego rodzaju zabawą, może makabryczną wersją chowanego. Kiedy weszła do biura i — oby — zaczęła intensywną konwersację ze Stanfordem Foleyem, wyjechałam jej starą toyotą z parkingu w górę wąskiej, żwirowej drogi. Samochód dygotał, gdy prowadziłam go po wybojach, a mój żołądek zaczął się dopasowywać do jego ruchów. Do pierwszego hangaru dotarłam momentalnie. Zaparkowałam i wysiadłam, w dłoni trzymając wielki pęk kluczy Sally. Nikt nie wybiegł z hangaru ani z biura, żeby zapytać, co robię. Jeśli mocno wytężyłam wzrok, przez jedno z tylnych okien biura mogłam dojrzeć głowę Sally. Czas na fazę drugą. Otworzyłam bagażnik i z niechęcią popatrzyłam na jego zawartość. Gdy Sally mówiła „worek”, pomyślałam o worku na śmieci wypełnionym praniem albo chwastami z ogródka. To, co Sally miała w bagażniku, okazało się workiem treningowym, który pożyczyła sobie z czyjegoś garażu. Łańcuch do powieszenia sprzętu wciąż był przyczepiony do trzech metalowych kółek. — O żesz w mordę — powiedziałam gorąco. W kontekście mojego położenia z całą pewnością w niczym to nie pomogło, ale naprawdę poczułam się lepiej. — Okay — wymruczałam, starając się zebrać odwagę i siłę. — Okay, to jazda. Mamrocząc dalsze zachęty oraz wytężając wszystkie siły, wyciągnęłam ten worek z bagażnika. Gdyby nie łańcuchy, mały eksperyment Sally zakończyłby się w tym punkcie.

Jedynym sposobem, żebym przeniosła worek, który według mnie ważył jakieś siedemdziesiąt funtów, w dół zbocza, było turlanie go. Z workiem się to sprawdzi, choć jego podróż w dół wzgórza będzie raczej niekontrolowana, ale z ciałem Jacka by się nie udało. Złapałam więc za łańcuchy, bo w sumie Jacka można było złapać pod pachami, i potargałam worek w dół, pod koniec czując, że ramiona kompletnie mi omdlały. Byłam przekonana, że Sally będzie mi za to sporo winna. W połowie zbocza coś do mnie dotarło: nigdy bym tego nie zrobiła, gdybym była singielką, ze względu na wstyd, że ktoś mógłby mnie zobaczyć i zadawać pytania. Ale teraz, gdy byłam żoną Martina, nie przejmowałam się tak bardzo. Ufał mi i pozwalał robić, co chciałam, nawet jeśli to było niewiarygodnie głupie, tak jak popychanie worka treningowego w dół wzgórza za bardzo mało znanym małym lotniskiem w północno-wschodniej Georgii. Potem pod stopami poczułam beton i zrozumiałam, że udało mi się dotrzeć do hangaru. Pośrodku ściany znajdowały się ogromne, szeroko otwarte drzwi. Pan Foley nie przejmował się kwestiami bezpieczeństwa, pomimo tego, co stało się tydzień wcześniej. Zanim podjęłam próbę wepchnięcia worka do środka, rozejrzałam się. Hangar, który wydawał się bardzo przestronny, był pełen cieni. Samolot stojący najbliżej tylnych drzwi był zielony, stały tam także dwa małe, czerwono-białe, oba z logo Piper, z których każdy mógł być tym, z którego tak bezceremonialnie zrzucono Jacka Burnsa do mojego ogrodu. Choć na betonowej podłodze widniały ślady, w hangarze panował zaskakujący porządek, co się panu Foleyowi chwaliło. Na boku były półki, w narożniku niewielka kanciapa i metalowe pojemniki ze szmatami oraz rzeczami, których nie potrafiłam rozpoznać. Cóż, czysta podłoga to jedna rzecz. Pociągnęłam worek, który zdążyłam już szczerze znienawidzić, po ziemi do najbliższego samolotu. Ku memu zdziwieniu nie był zamknięty. Zajrzałam do maleńkiej kabiny zaciekawiona, choć wiedziałam, że powinnam się spieszyć. Nigdy nie widziałam wnętrza tak małego samolotu. Nie potrafiłam sobie wyobrazić, jak jedna osoba mogła jednocześnie pilotować maszynę i wyrzucić ciało, ale teraz, gdy zobaczyłam tę kabinę, stało się jasne, że to byłoby łatwe. Pilot mógł się pochylić nad ciałem spoczywającym na siedzeniu pasażera, otworzyć drzwi i porządnie popchnąć; i po wszystkim. Przeszły mnie ciarki, kiedy na miejscu pasażera oczami wyobraźni zobaczyłam Jacka i dotarło do mnie, że to naprawdę miało miejsce. Nagle pustka hangaru stała się raczej przerażająca niż uspokajająca. Chciałam się już stamtąd zabierać. Co taka miła dziewczyna jak ja robi w takim miejscu? Z energią

zrodzoną z czystej złości dźwignęłam worek do pozycji pionowej, przykucnęłam, objęłam go i uniosłam. Prawie udało mi się go wpakować na siedzenie pasażera, ale mój wzrost stwarzał problem. Morderca Jacka także musiał się solidnie męczyć, chyba że był przynajmniej o stopę wyższy ode mnie — oczywiście mnóstwo osób było. Rozejrzałam się rozpaczliwie. Pod ścianą złożone były drewniane palety. Podbiegłam po jedną, postawiłam na niej worek, stanęłam na niej sama i teraz zdołałam wepchnąć ten ciężar na siedzenie pasażera; dziwnie przechylił się na stronę pilota. Ale był w samolocie, zgodnie z wytycznymi Sally. Odniosłam paletę, wytarłam worek, żeby usunąć swoje odciski palców (zastanawiając się jednocześnie, dlaczego uznałam to za konieczne), wrzuciłam szmatę z powrotem do metalowego pojemnika i wyniosłam się z hangaru. Musiałam wrócić do miejsca, gdzie znajdowała się droga prowadząca na parking. Tam wykręciłam samochodem Sally na dół. Gdy już odstawiłam auto na miejsce, spojrzałam na zegarek. Dziesięć minut, a przez większą część tego czasu zajęta byłam wyciąganiem worka z bagażnika i wpychaniem go do samolotu. Czułam się, jakbym przebiegła maraton. Zamknęłam oczy, zsunęłam się na siedzeniu pasażera i zastanawiałam, czy mogę się przespać. Nie, już szła Sally w towarzystwie starszego mężczyzny o burzy szpakowatych włosów, ubranego w pomarańczowy kombinezon, który wyglądał na nim całkiem nieźle. Na szyi miał słuchawki; szare nauszniki wyglądały jak pąki na końcach metalowego łuku. Kablem były połączone z małym walkmanem przypiętym do jego paska. Podobnego zestawu często używała Angel, gdy zajmowała się pracami ogrodowymi. Sally się uśmiechała, Stanford Foley się uśmiechał i zastanowiłam się, czy nie jestem świadkiem początku Czegoś Dobrego. Wysoki, straszy mężczyzna zauważył mnie i powiedział coś do Sally, coś w rodzaju „dlaczego pani przyjaciółka nie weszła do środka?” — widziałam to pytanie na jego twarzy. Sally odpowiedziała coś z konspiracyjnym uśmiechem i zaczął się śmiać. Uznałam, że dług, który Sally miała wobec mnie, właśnie urósł. Powiedziała jeszcze kilka słów, a potem zeszła z chodnika i wsunęła się do samochodu. Stanford Foley obserwował ją z uszczęśliwioną miną. Podałam Sally kluczyki, a ona odpaliła silnik pod czujnym spojrzeniem swojego nowego absztyfikanta. W końcu przestała się uśmiechać i machać, i wreszcie zawróciła samochód. — Kiedy ty i Stanford gdzieś wychodzicie? — spytałam kwaśnym głosem. — Och, Roe — powiedziała z lekką urazą — czy choć przez chwilę nie mogę się cieszyć męskim towarzystwem?

— Nie, gdy ja zrywam sobie dla ciebie mięśnie — odparłam całkiem serio. — Wobec tego opowiedz mi o tym. Ile czasu to zajęło? Nie mogłam uwierzyć, gdy wyjrzałam przez okno, a samochód był już na miejscu. Sally potrafiła być taktowna, jeśli chciała, i widziała, że tym razem to konieczne. Dałam jej możliwie długi opis mojego wysiłku, co nie było łatwe, biorąc pod uwagę, że trwało to raptem dziesięć minut. — Jak ci poszło z panem Foleyem? Poza oczywistymi rzeczami. — To naprawdę uroczy facet. Wiedziałaś, że mieszka w połowie tamtego budynku? Wydaje mi się, że granica między pracą a życiem prywatnym nieco mu się zatarła. — Widziałam, że miał słuchawki. — To chyba jego główna przyjemność: słuchanie muzyki z walkmana. Lubi country and western. — Głośno puszcza muzykę? — Miałam wrażenie, że tak. — A słyszał w ogóle, że stanęłaś samochodem na parkingu? — Nie. — Spojrzał chociaż na parking i spytał, jak trafiłaś na to lotnisko? — Nie. Kiedy zapukałam do drzwi, był w części mieszkalnej. Miał słuchawki i śpiewał z taśmą. Całą wieczność trwało, zanim mnie usłyszał. I przez cały czas, kiedy tam byłam, ani razu nie spojrzał przez okno. — Wobec tego spokojnie mógł przeoczyć samochód czy furgonetkę z Jackiem w środku. Sally przytaknęła, skupiona na powrocie na międzystanową. — Skąd wie, że to Jack zarezerwował samolot? — spytałam. — Jack zadzwonił. Powiedział, żeby zabukować mu samolot na dziesiątą rano w poniedziałek. Spytał, czy ktoś jeszcze robił rezerwację na ten termin, bo chciałby dłużej polatać piperem. — Więc Foley powiedział mu, że nie ma innych rezerwacji. — Zgadza się. — A skąd pan Foley ma pewność, że to Jack dzwonił? Sally spojrzała na mnie uważnie. — No bo ten, kto dzwonił, powiedział, że… Och. — Właśnie. Kto powiedział, że to był Jack? Może to zabójca zrobił tę rezerwację? Musiał wiedzieć tylko tyle, że Jack korzystał z tego lotniska. — Chcesz powiedzieć, że to było zaplanowane. — A dlaczego nie?

Przez minutę żadna z nas się nie odzywała; z obrzydzeniem graniczącym z mdłościami trawiłyśmy wizję mordercy działającego z taką troską, być może widującego Jacka często w czasie pomiędzy tym telefonem a upadkiem. — Cóż — powiedziała Sally, otrząsając się i zjeżdżając, żeby wyprzedzić pickupa, który z pewnością przekroczył ograniczenie prędkości — będę musiała jeszcze o tym pomyśleć. Później. Hej, słyszałam, że twoja przyjaciółka Angel jest w ciąży! — Tak, dowiedziała się kilka dni temu. — To cudownie! Shelby Youngblood jest dość stary, żeby pierwszy raz zostać ojcem, co? — Jest w tym samym wieku, co Martin. — No to lepiej się z Martinem streszczajcie. Rodząc Perry’ego, byłam tak młoda, że kiedy widzę, jak późno teraz kobiety mają dzieci, to mnie to śmieszy. Wiem, że twoja matka chciałaby mieć własnego wnuka, jej mąż ma ich troje, zgadza się? — Bardzo lubi wnuczęta Johna. Odwróciłam się do okna i wpatrywałam w komisy samochodowe oraz fast foody, które zaczynały się pokazywać przy drodze bliżej Lawrenceton. — Więc może sprawisz sobie własne? Nadal miałam twarz odwróconą do okna. — Sally, ja nie mogę mieć dzieci. Pełna zgrozy cisza. — Roe, tak mi przykro — Gdy stanęłyśmy na światłach, Sally poklepała mnie po ręce, a ja stłumiłam chęć, żeby ją trzepnąć. — Na pewno badałaś się u specjalistów. Wciąż jednak miała pytanie w głosie. — Tak. Nie owuluję i mam zniekształconą macicę. No to powiedziałam. — Roe, nie wiem, co powiedzieć… Poza tym, że mi przykro. — Tylko tyle można zrobić — odparłam, próbując powstrzymać łzy. — Od jak dawna wiesz? — Od kilku miesięcy. — Jak zareagował Martin? Zrobiłam głęboki wdech, starając się nie rozkleić. To była za świeża rana, żeby móc jej dotknąć bez bólu. — Martin i tak nie był pewien, czy chce mieć jeszcze dzieci. Wiesz, że ma dorosłego syna, Barretta. Zaczynanie od początku niezbyt mu się uśmiechało. Do Sally chyba w końcu dotarło, że nie chcę o tym rozmawiać. — Cóż, w ramach podziękowania zabiorę cię na lunch. A potem będę musiała

odwieźć ten worek. Może Beef’N More? Na parkingu pod „Sentinelem” stanęła tuż przy moim samochodzie. Siedziałam z zamkniętymi oczami, czekając, aż rozpęta się burza. Poczułam, jak Sally się przesuwa, żeby na mnie spojrzeć. — Co jest? — zapytała ostro. — Hm, Sally… ten worek nadal jest w samolocie. — Co? — Nic nie mówiłaś o tym, żeby go zapakować z powrotem do auta — powiedziałam defensywnie. Czułam jednak, jak unoszą mi się kąciki ust i próbowałam się nie roześmiać. — Nie waż się uśmiechać! To był worek Dana Edgara! Pożyczył mi go bardzo niechętnie… chcesz powiedzieć, że nadal jest w samolocie? — Nie mogła w to uwierzyć. — Mhm. Nie mogłam się dłużej powstrzymywać i parsknęłam śmiechem. Po chwili gapienia się na mnie z otwartymi ustami Sally też zaczęła chichotać. — W którym? — wydusiła, ocierając oczy wierzchem dłoni. — Jednym z tych małych, biało-czerownych. — O rany. O nie… Jak ja go zabiorę z powrotem? Jak ja to wytłumaczę Stanfordowi? — Moja droga Sally — oznajmiłam, wysiadając z samochodu — to jest twój problem. Nasz lunch, jak sądzę, odwołany? Kiedy wyjeżdżałam z parkingu, Sally wciąż z irytacją kręciła głową, ale trochę się uśmiechała. ◆ ◆ ◆ Gdy wróciłam do domu, Martin był w składziku na tyłach garażu. Rzeczywiście gościł w klubie sportowym; nadal miał na sobie ciuchy treningowe. Ponieważ był cały spocony i pachniał stosownie do tego, mój uścisk był może nieco pospieszny. — Pomyślałem, że dokończę koszenie trawy — wyjaśnił. — Ty i Angel nie zdołałyście tego zrobić w zeszłym tygodniu, a ogród wygląda… osobliwie. Faktycznie tak wyglądał. Wyszłam na chodnik prowadzący z ogrodu do garażu i spojrzałam na niego pierwszy raz, odkąd Jack Burns ponownie pojawił się w moim życiu. Martin już coś niecoś zrobił; zobaczyłam, że wyrównał zagłębienie w murawie. Można było dostrzec wykoszone pasmo trawy w miejscu, gdzie Angel zostawiła

kosiarkę po tym, jak ją odepchnęłam. Wzdrygnęłam się i ucieszyłam, że Martin woła mnie z irytacją. Odkrył, że zbiornik paliwa w kosiarce był prawie pusty, więc musiałam pojechać z powrotem do miasta i przywieźć trochę benzyny. Kiedy wróciłam, zobaczyłam, że Martin wyciągnął podkaszarkę i zaczął przycinać trawę na brzegach trawnika i wokół stopni wiodących na ganek. Ostrze podkaszarki się zablokowało i pracował nad nim z ponurą zawziętością. — Za bardzo przywykliśmy do obecności Shelby’ego i Angel — powiedział po kilku cichych, pełnych napięcia minutach walki z maszyną. Obserwowałam jego pracę, tworząc, mam nadzieję, klimat zachęty, ale wyglądałam pretekstu, żeby uciec do domu. Widziałam, że Martin bliski jest utraty panowania nad sobą, co było rzadkim i paskudnym przypadkiem. — Może ja się tym zajmę? — zapytałam pomocnie. Martin powiedział mi jasno, że do końca życia nie chce już oglądać ani dotykać podkaszarki. Uznałam, że woli kosić. — Cóż, wobec tego przygotuję lunch — zaproponowałam, próbując wymyślić coś niezwykłego, co mogłabym szybko wyprodukować. — Tylko coś lekkiego — zastrzegł Martin, nalewając benzyny do zbiornika kosiarki. Robił to z takim samym skupieniem, jak wszystko inne. — Pamiętasz, mamy dziś ten bankiet Pan-Am Agra. — Och, jasne — powiedziałam, próbując nie brzmieć na tak przybitą, jaka byłam na samą myśl. Wadą bycia żoną Martina był obowiązek uczestniczenia w tylu kolacjach. Musieliśmy bywać na bankietach wydawanych w prywatnych domach przez oficjeli fabryki, musieliśmy bywać na dorocznych kolacjach zarządu tego czy tamtego (oczywiście Martin zasiadał w wielu zarządach), musieliśmy bywać na kolacjach dobroczynnych… lista ciągnęła się bez końca. A skoro Martin był zastępcą dyrektora Pan-Am Agra, najważniejszym miejscowym kierownikiem, to po mnie oczekiwano, że będę, że tak powiem, pierwszą damą. Jestem uprzejma z natury i mam nieskazitelne maniery przy stole. Moja matka dobrze mnie wychowała. I lubię nosić ładne ubrania i przyciągać uwagę, bo jestem istotą ludzką. Ale nieustające poczucie bycia obserwowanym, niepokój, że mogłabym przynieść Martinowi wstyd, oraz cała ta powtarzalna nuda tych wydarzeń szybko stłumiły mój entuzjazm. Poszłam do kuchni zrobić sałatkę owocową i zajrzałam do kalendarza. Tak,

zapisałam w nim kolację oraz wizytę u Benity w Clip Casa, żeby ułożyła mi włosy, i musiałam tam być za dwadzieścia dwie minuty. Energicznie posiekałam owoce, zostawiłam bałagan w kuchni i krzyknęłam do Martina przez tylne drzwi, że wychodzę. Po tym, jak wyciągnął podkaszarkę, zostawił otwarte drzwi do garażu, a Madeleine jak zawsze skorzystała z sytuacji i zostawiła na mercedesie Martina odciski łap. Powiedziałam jej kolejny raz, że jest głupia, szmatą starłam ślady, wyrzuciłam kota z garażu, wyprowadziłam swój samochód i włączyłam automatyczne zamykanie drzwi, podczas gdy Madeleine nadal dąsała się na schodach do mieszkania Youngbloodów. Gdy wpadłam do środka, Benita kręciła na palcu swoje pomarańczowe włosy. Spóźniłam się cztery minuty, co w sobotę stanowiło grzech. Byłam jednak wystarczająco skruszona, żeby wrócił jej dobry humor, a widywała mnie tak rzadko, że miała do zrelacjonowania całą masę rodzinnych wydarzeń. Atmosfera salonu piękności była kojąca i moje mięśnie, napięte po walce z workiem treningowym, zaczęły się rozluźniać. Zapach kosmetyków, pastelowy wystrój, szczebiot Benity i szum suszarki sprawiły, że poczułam się śpiąca i zadowolona. Benita uznała, że trzeba mi podciąć końcówki; zajęła się tym i zaczęła długi proces układania masy moich włosów. Musiałam tylko od czasu do czasu mówić „Naprawdę?” i „No tak”. Przejrzałam jakiś magazyn, jak zwykle zaskoczona i lekko zniesmaczona tym, co najwyraźniej interesowało inne kobiety — a przynajmniej co powinno je interesować według wydawców — i zastanawiałam się, w co się dziś ubiorę. Do Clip Casa przyszło kilka innych kobiet związanych z Pan-Am Agra, wyszykować się na bankiet, i byłam miła dla wszystkich, ale nie miałam ochoty na pogawędki i nie zainicjowałam żadnej rozmowy. Gdy wyszłam z salonu, było późne popołudnie. Uważnie rozejrzałam się po ogrodzie i zobaczyłam, że został skoszony. Z wyraźną ulgą przeszłam przez drzwi kuchenne i zastałam kuchnię całkowicie wysprzątaną. Poszłam holem do gabinetu i ujrzałam Martina owiniętego w złocistobrązowy szlafrok frotte, oglądającego wiadomości. Wyłączył telewizor, by dać mi całusa i obejść, żeby ocenić włosy. Benita zaczesała je do tyłu, zaplotła i zwinęła w węzeł na karku. — Wyglądasz wspaniale — zamruczał Martin, zbliżając się od tyłu, żeby pocałować mnie w szyję. Zadrżałam z przyjemności i oboje spojrzeliśmy na zegar na biurku. — Będziesz uważał na moją fryzurę? — zapytałam stanowczo. — Na ile się da — odpowiedział Martin, nadal całując moją szyję. — No to… kto pierwszy na górze! — zakomenderowałam. O rany. Złapał mnie.

ROZDZIAŁ

8

Musieliśmy pojechać tam wcześniej, żeby się zdążyć przywitać, ale znaleźliśmy czas na wizytę w szpitalu. Shelby spodziewał się, że następnego dnia go wypiszą, a Martin, dobrze przyjrzawszy się Angel, obiecał pomóc. Wyraźnie czuła się źle i była wyczerpana po spaniu na nierównym materacu zapewnianym przez szpital. Shelby z wyraźną irytacją powiedział, że bez przerwy namawiał ją, żeby pojechała się przespać do domu. W szpitalu był już Jimmy Henske, żeby znów przepytać Shelby’ego, ale ten nadal nie potrafił sobie przypomnieć, dlaczego w środku ciemnej, deszczowej nocy kręcił się po ogrodzie, co mógł widzieć, kto mógł go uderzyć. Pokój Shelby’ego był przyjemnie zagracony prezentami od ludzi, z którymi pracował: książkami, magazynami sportowymi, koszem z owocami i mnóstwem kartek z życzeniami powrotu do zdrowia, które piętrzyły się na szerokim parapecie. Gdy Martin i ja niedorzecznie skomplikowaną trasą zmierzaliśmy do wyjścia ze szpitala (zastanawiałam się, czy architekt przed przystąpieniem do kreślenia planów budynku czytał książkę o angielskich labiryntach) w stronę zatłoczonego parkingu, zauważyłam, że znowu doświadczam tego lęku, co wcześniej, jakby Youngbloodowie, związani z nami pracą i przyjaźnią, opuszczali nas na dobre. Kiedy wjechaliśmy na parking pod domem kultury, nie byłam w nastroju na przyjęcie. Martin wyłączył silnik i siedzieliśmy, patrząc na betonowo-szklany budynek oraz świeżo pomalowany parking z drzewami posadzonymi w równych odległościach na obrzeżach. Westchnęliśmy jednocześnie. — Przejdziemy przez to — dziarsko oświadczył Martin. — Wiem. — Ale usłyszałam skargę w swoim głosie i dodałam: — Przynajmniej dziś wieczorem wyglądamy olśniewająco! I cieszę się, że zobaczę tylu ludzi, których widuję tylko na imprezach Pan-Am Agra. Martin nie znosił kolejki do przywitań, więc ustawiliśmy się tuż przy wejściu; każdy, kto miał na to ochotę, mógł potrząsnąć dłonią Martina albo uściskać mnie, albo ukłonić się nam sztywno. Uznałam, że przez wieczór będę panią Bartell, bo ciągłe poprawianie na „Teagarden” byłoby nużące. Ze względu na tę doroczną okazję Pan-Am Agra wynajęła cały nowo wybudowany

dom kultury; znajdowało się tu ogromne pomieszczenie, które można było wykorzystać do wielu celów. Tego wieczoru wyglądało świątecznie, z wielkimi jajami wielkanocnymi, wstęgami i balonami, które przełamywały ogólnie oficjalną atmosferę. Na środku stało gołe drzewo w donicy, przystrojone plastikowymi jajkami, z których każde miało w środku skrawek papieru z nazwą nagrody. Już mnie poinformowano, że zostałam wyznaczona do ich dystrybucji i z rezygnacją obserwowałam, jak szklana misa przy wejściu wypełnia się kolejnymi karteczkami z nagryzmolonymi na nich nazwiskami, kiedy pracownicy Pan-Am Agry przyklejali sobie ręcznie wypisane wizytówki i ruszali do środka. To miała być elegancka okazja, ale jak zawsze obecni byli też ludzie ubrani w niebieskie jeansy albo legginsy. Moja matka nie mogłaby na to patrzeć. Cieszyłam się, że założyłam raczej prostą, kremowo-złotą sukienkę koktajlową. Miałam buty na obcasie, których żywiołowo nienawidziłam i za każdym razem, gdy przez nie cierpiałam, powtarzałam sobie, że w ten sposób odwdzięczam się Martinowi za te wszystkie okazje, kiedy przyjmował, że działam po swojemu, i pozwalał, bym robiła wszystko, co mnie uszczęśliwia. Zerknęłam na swojego męża, otoczonego mężczyznami w garniturach, którzy śmiali się, trzymając kieliszki z bezalkoholowymi napojami (Pan-Am Agra nie popierała picia oraz jednoczesnego prowadzenia samochodu) i od czasu do czasu spoglądali nad stołami, gdzie usadowiły się już ich żony. Martin był całkowicie swobodny, prowadził konwersację z humorem i naturalną lekkością. Ja nie radziłam sobie tak dobrze. Zaczynało mnie nużyć, że tyle kobiet mówiło mi w tylu słowach, jakie mam szczęście, posiadając tak przystojnego męża. Gdybyśmy z Martinem byli w tym samym wieku, nie komentowałyby tego w żaden sposób; nie do końca rozumiałam, dlaczego różnica wieku dawała im prawo do mówienia wprost. Mogłabym się założyć, że żaden z mężczyzn nie komplementował przed Martinem moich dużych cycków. Od czasu do czasu przychodziło mi porozmawiać z kimś, kogo naprawdę lubiłam, jak z sekretarką Martina, panią Sands, szczupłą czterdziestopięciolatką z ufarbowanymi na czarno włosami i poczuciem humoru. Dziś patrzyłam na panią Sands z podziwem. Miała na sobie czerwono-złoty sweter z cekinami, luźne czerwone spodnie i złote sandały na trzycalowych obcasach, w których wydawała się jeszcze wyższa. W porównaniu z nimi moje skromne obcasiki wyglądały statecznie. Pani Sands, dla przyjaciół (ale nie dla mnie) Marnie, przywitała się ze mną z taką godnością, jak jeden potentat wita się z drugim o odrobinę wyższym statusie. Jakkolwiek byłam żoną sułtana, jej maniery sugerowały, że ona jest wielkim wezyrem,

tym, kto trzyma prawdziwą władzę. Właściwie miała wiele racji. Nie miałam powodu, by jej nie ufać; Martin powiedział, że jest świetną sekretarką, doskonale wyczuwającą, kiedy pozwolić, by personel fabryki miał do niego dostęp, a kiedy mu nie przeszkadzać, i jak go zlokalizować w dowolnej chwili. — Skarbie — powiedziała pani Sands — muszę z panią porozmawiać. Rozejrzała się dookoła; w tej chwili byłyśmy nieco odseparowane. Popatrzyłam na nią z zaskoczeniem i ciekawością; zazwyczaj wymieniałyśmy jedynie komplementy i zdawkowe uwagi. — Proszę bardzo — powiedziałam. — Cóż, wiem, że pan Bartell to człowiek, który poradzi sobie z każdą sytuacją, to jeden z powodów, dla których lubię z nim pracować, ale pani jest jego żoną, a dzieje się coś, o czym chyba powinna pani wiedzieć. Pani Sands uniosła głowę, a jej czarne włosy przesunęły się nieco, jak luźny hełm. Była mocno opalona, a zmarszczki wokół ciemnobrązowych oczu wyglądały, jakby były wyżłobione dłutem. — Słucham — wymruczałam zachęcająco. — Zna pani Bettinę Anderson? — Tak. Kiedyś byliśmy u Billa i Bettiny na kolacji. Och, i zostawiła mi kilka wiadomości na sekretarce, ale zapomniałam oddzwonić — przypomniałam sobie z poczuciem winy. Ta kolacja u Andersonów była pierwszą, w której uczestniczyliśmy jako małżeństwo; i był to też pierwszy wieczór, podczas którego uświadomiłam sobie, że moja przyszłość pełna będzie takich niechcianych, ale obowiązkowych wizyt. Bill Anderson, menedżer bezpieczeństwa zakładu, został Martinowi polecony przez jednego z jego zwierzchników. Andersonowie w Lawrenceton przebywali od trzech lat. Bettina, tęga, miedzianowłosa kobieta koło czterdziestki, była najbardziej nijaką żoną, jaką kiedykolwiek poznałam. — Chyba od kilku miesięcy nie widziałam żadnego z Andersonów — powiedziałam, kulawo świadoma tego, że pani Sands czeka, bym powiedziała coś więcej. — Cóż, mam wrażenie, że zagięła parol na pana Bartella. Nie mogę uwierzyć, że próbowała do pani dzwonić! Szczęka mi opadła. — Bettina Anderson, żona Billa, szefa wydziału bezpieczeństwa — wyjąkałam. Ton miałam niezbyt pytający, bo po prostu nie mogłam uwierzyć własnym uszom.

— Tak jest, ja też nie mogę w to uwierzyć — powiedziała pani Sands, jednocześnie odpowiadając i na mój ton, i na słowa. Popatrzyłam na swoje buty z białej skórki, ze złotą nakładką nad palcami. Przygryzłam wargę, żeby powstrzymać chichot. — Pan Bartell z takimi sytuacjami zwykle radzi sobie sam, z pewnością nie potrzebuje przy tym pomocy — ciągnęła pani Sands i ochota do śmiechu gwałtownie mi przeszła. Zaczęłam się zastanawiać, z iloma takimi „sytuacjami” Martin poradził sobie bez mojej wiedzy. Zdawałam sobie sprawę, jak trudno byłoby mu o tym mówić. „Kotku, spławiłem kolejną wielbicielkę”. — Ale tym razem ta kobieta zachowuje się tak dziwacznie i jej mąż też — powiedziała pani Sands z dezaprobatą. „Dziwaczny” było jednym z najgorszych epitetów w słowniku pani Sands i nie używała go lekko. — Jak to: dziwacznie? — spytałam, wzrokiem wracając do butów. Ta rozmowa wprawiała mnie w zakłopotanie, ale była fascynująca. — Bill pojawia się w momentach, gdy tak naprawdę nie musi się spotkać z panem Bartellem — dla pani Sands mój mąż był jedynym „panem” w Pan-Am Agra. — Kręci się dookoła, aż pan Bartell się go nie pozbędzie; wie pani, jak sprawnie potrafi to zrobić. Pokiwałam głową. Istotnie wiedziałam. — A Bettina? — przynagliłam. — Skarbie, ta kobieta do niego wydzwania i przyszła do biura! Oczywiście powiedziałam jej, że nie ma go w mieście. — Ojej — powiedziałam nieadekwatnie. — Cóż, teraz, gdy pani wie, poczułam się lepiej — podsumowała pani Sands. — Do zobaczenia, panno Teagarden. Pani Sands zawsze zwracała się do mnie właściwym nazwiskiem, ale towarzyszyło temu ostre spojrzenie. Przez to, że zachowałam panieńskie, w jej oczach wiele straciłam, ale starała się mi to wybaczyć, bo wydawałam się odpowiednią żoną dla pana Bartella. Uścisnęła moje ramię i odeszła, żeby dołączyć do grupy swoich przyjaciół, którzy zerkali w naszą stronę. Zanim w ogóle miałam szansę, żeby dojść do siebie po tej znaczącej rozmowie, zanim zdążyłam wzrokiem dać znać Martinowi, że chciałabym z nim porozmawiać, w drzwiach stanęli Andersonowie. Bill oczywiście miał na sobie garnitur, a Bettina bardzo ładną zieloną sukienkę. Gdy nieśmiało stanęła przede mną, byłam w stanie szczerze ją komplementować. Uśmiechnęła się niepewnie. Zauważyłam, że w dłoniach

skręca pasek torebki. Wypowiadałam właśnie wszystkie te grzecznościowe banały, kiedy nagle przerwała mi gwałtownie. — Mogłybyśmy dzisiaj porozmawiać? Nie zajmę ci dużo czasu. Przepraszam, że nagabuję cię o to tutaj, ale nie odpowiadałaś na moje telefony. Oczywiście — uniosła rękę, żeby powstrzymać moją odpowiedź — rozumiem, ostatnio miałaś o czym myśleć. Jednakże… muszę dziś z tobą porozmawiać. Mówiła ściszonym, naglącym głosem, zerkając na naszych mężów, co z pewnością pozwalało się zorientować, że zachowuje się zagadkowo. W takim tłumie ludzi ktoś na pewno patrzył akurat na nas, więc starałam się utrzymać neutralny wyraz twarzy. — Oczywiście — powiedziałam tak uspokajająco, jak mogłam, nie popadając w protekcjonalny ton. — Może od razu? — Nie, ludzie patrzą, i trzeba już siadać. Więc ona również miała to uczucie bycia pod obserwacją. — Okropnie tu tłoczno — zauważyłam. — Może zjemy lunch w poniedziałek? Jeśli byłam w stanie przejść przez ten wieczór, to z pewnością podołam publicznemu spotkaniu z Bettiną Anderson. — To za późno, nie mogę czekać tak długo — powiedziała mi Bettina. W jej głosie zabrzmiała nuta desperacji, której nie mogłam zignorować. — W porządku. Podejdź pod koniec kolacji do naszego stolika i znajdziemy jakieś spokojne miejsce. A potem musiałam przybrać swój uprzejmy uśmiech, bo w moją stronę zmierzała (ku mej niechęci) Deena Jakaśtam, która pracowała w spedycji. Deena wbiła się w odpowiednie na taką okazję obcisłe jeansy i musiałam przyznać, że ślicznie je wypełnia, miałam jednak wątpliwości, czy będzie w stanie ugiąć kolana i biodra na tyle, żeby usiąść na krześle. Chętnie zobaczyłabym film, w jaki sposób zakłada te jeansy. — Cześć, Roe! — zaskrzeczała, jakby była moją bliską znajomą i przyciągnęła swojego partnera, żeby pokazać, że go ma. Ku memu zdumieniu okazał się nim cichy Paul Allison. — Cześć, Roe — powiedział w ten swój spokojny sposób. — Na pewno znasz Deenę Cotton. Chyba za długo wpatrywałam się zafascynowana w dolną połowę Deeny — patrzyła na mnie nerwowo. — Jak tam ostatnio dostawy, Deena? — wymamrotałam, udowadniając, że ją rozpoznałam i wiem, gdzie pracuje.

— W porządku, jak zawsze mnóstwo pracy. Na szczęście! Deena zachichotała przenikliwie, co kazało mi się zastanowić, jak daleko Paul się posunie, odreagowując Sally, która nigdy w życiu nie wydała z siebie takiego dźwięku. Jak się okazało, całkiem daleko, bo gdy rozmawialiśmy, zdecydowanym ruchem położył rękę na jej tyłku, a ona wyglądała raczej na zadowoloną niż zirytowaną. Spróbowałam sobie wyobrazić, jak w wybuchu namiętności wydobywa się z tych ciuchów; właśnie w chwili, gdy uznałam, że Paul musiałby stanąć u stóp łóżka i ciągnąć za nogawki, podczas gdy ona trzymałaby się zagłówka, dotarło do mnie, że Deena zrobiła się czerwona, a Paul patrzył na mnie uważnie, czekając na moją odpowiedź. — Mam nadzieję, że będziecie się dziś dobrze bawić — powiedziałam energicznie. Spojrzałam w dół, żeby ukryć swoją irytację, i jednym palcem poprawiłam okulary w drucianej oprawce, żeby mieć pretekst do odwrócenia wzroku. — Perry — powiedziałam nad ramieniem Paula. — Miło cię widzieć. Ku memu zaskoczeniu były pasierb Paula wszedł tuż za nim, w towarzystwie kobiety, która musiała być tą niezwykłą Jenny Tankersley. Paul i Deena odeszli, a ja starałam się nie spojrzeć na jej tyłek. — To na lotnisku Jenny ląduje samolot dyrektora Pan-Am Agra, gdy tu przylatuje — wyjaśnił Perry. — To drugi rok, jak jest zapraszana na ten bankiet. Nie pamiętałam jej z ostatniej takiej kolacji, ale może po prostu nie podeszła, żeby się ze mną zapoznać. Byłam pewna, że gdybym ją poznała, teraz nie miałabym problemu, żeby ją rozpoznać. Jenny była tego samego wzrostu co Perry, miała olśniewająco piękne, białe zęby, które często pokazywała w uśmiechu drapieżnika. Włosy miała obcięte bardzo krótko. Miały odcień brązu, który dobrze kontrastował z jej ciężką, złotą biżuterią i pomarańczową sukienką. Wiele słyszałam o tej kobiecie i chętnie bym z nią porozmawiała, ale teraz nie było czasu, żeby poznawać się lepiej. Powiedziałam kilka uprzejmych słówek, na które zamiast Perry’ego odpowiadała Jenny, a potem oboje odeszli, by usiąść z Paulem i Deeną Cotton. Zauważyłam, że Deena jakoś zdołała usiąść, ale siedziała sztywno wyprostowana. Oceniłam ilość przybywających — teraz to była strużka — oraz siedzących pracowników — zdecydowana większość — i wiedziałam, że nadszedł czas, by bankiet oficjalnie się rozpoczął. Martin, jak zwykle w odpowiednim czasie, spojrzał na mnie i rozejrzeliśmy się w poszukiwaniu wolnych miejsc; pierwszych dwóch obok siebie, jakie znajdziemy. Podczas dorocznego bankietu Martin i ja mieliśmy stanowić normalną część ekipy, co skutkowało tym, że jacyś pracownicy fabryki musieli być bardzo spięci, przez cały wieczór siedząc koło szefa.

Zauważyłam stolik jakieś piętnaście jardów dalej, a gdy ruszyliśmy w tamtym kierunku, dostrzegłam jasne, kręcone włosy, które uznałam za znajome. Kiedy obejrzałam się zdumiona, moje podejrzenia się potwierdziły; to był Arthur Smith z jakąś kobietą, która mogła być najwyżej tuż po dwudziestce, z włosami związanymi w kucyk. Popatrzyłam mu prosto w oczy, które były skupione na mnie, wyraziłam spojrzeniem nieco gniewu i odwróciłam się do męża. Oczywiście Martin tego nie przeoczył. — A ten co tu, u diabła, robi? — mruknął z miłym uśmiechem. Martin i Arthur żywiołowo się nie znosili. — Są z Lynn w separacji. — Więc spotyka się z kobietą o połowę młodszą od siebie? Mądrze się nie odezwałam. Nie wydawało mi się, żeby ta kobieta była aż tak młoda, ale była może z piętnaście lat młodsza od Arthura, który miał trzydzieści cztery. Nie sądziłam, żeby to był dobry moment, by przypominać Martinowi, że sam miał piętnaście lat więcej ode mnie. — Czy Lynn i Arthur zamierzają się rozwieść? — spytał Martin, odsuwając mi krzesło i kłaniając się innym siedzącym przy stole, którzy prezentowali interesującą różnorodność reakcji na obecność szefa i jego żony. — Mam nadzieję, że nie, ze względu na ich córeczkę — powiedziałam. — No i to byłby jego drugi rozwód. W tej chwili musieliśmy porzucić naszą rozmowę i zająć się obowiązkami towarzyskimi. Martin znał nazwisko każdego robotnika przy naszym stoliku, a ich współmałżonków poznał z ochotą. Ja nie miałam tego daru, ale bardzo się starałam, mam nadzieję, że w niezbyt widoczny sposób, dopasować do jego swobody i łatwości prowadzenia rozmowy. Za każdym razem, gdy musiałam iść na jakąś imprezę tego typu, modliłam się żarliwie, żebym pomyślała przynajmniej raz, zanim się odezwę, a w miarę możliwości dwa razy. Nie chciałam stanowić pożywki dla żadnych anegdot. Dyskutowałam o problemach systemu szkolnictwa z matką trojga dzieci, o szyciu z inną kobietą, a z kolejną o uprawie róż. Powoli brnęłam przez ten wieczór, skubiąc tylko grillowanego kurczaka i sałatkę, ale wypełniając swoje korporacyjne obowiązki. Gdy człowiek z kadr, który przy takich okazjach pełnił rolę mistrza ceremonii, wstał, żeby powiedzieć kilka żartów i przedstawić Martina, odetchnęłam z cichą ulgą. Martin znalazł się w tych okolicznościach z kilkoma dobrze dobranymi słowami o rosnącej produkcji, swoich celach na bieżący rok i dumie z tego, że pracuje z grupą

takich wspaniałych ludzi. Powiedział, jak bardzo Georgia zapadła mu w serce, wskazując przy tym, że ożenił się z prawdziwym kwiatem tego stanu; a potem zakończył zgrabnie, ku zadowoleniu tych, których trzeba było zadowolić. Cały czas patrzyłam na Martina, a z ust nie schodził mi pobłażliwy uśmiech, jednak bardziej byłam zainteresowana wyszukiwaniem kątem oka znanych twarzy w tłumie. Paul patrzył na Martina, ale tak, jakby go nie widział. Było oczywiste, że myślami krążył daleko stąd. Perry w ogóle nie zwracał na niego uwagi; jeśli się nie myliłam, to razem z Jenny robili coś pod obrusem. A Arthur zaniedbał swoją młodą partnerkę i wpatrywał się w Martina tak, jakby ten ubliżał jego przodkom. Marnie Sands słuchała, żeby mieć pewność, że będzie z szefa dumna, a Andersonowie szeptali niespokojnie między sobą. Martin dał mi sygnał, mówiąc o losowaniu nagród, w całości ufundowanych przez miejscowe firmy, którym patronowała Pan-Am Agra. W tym roku do rozdania było dziesięć nagród i musiałam sięgnąć do misy, wyciągnąć karteczkę z nazwiskiem i wyszukać osobę, która na jego dźwięk wyglądała na uszczęśliwioną. Potem pociągałam za sznurek przyczepiony do którejś z wielkich pisanek wiszących na drzewie i podawałam ją zwycięzcy, który miał otworzyć jajko i pokazać wszystkim jego zawartość tak, by każdy mógł ją podziwiać. Miło było dawać ludziom rzeczy, które ich uszczęśliwiały, zwłaszcza gdy nie wiązało się to z osobistymi wydatkami; ta część wieczoru była dla mnie przyjemna, jakkolwiek odcyfrowywanie bazgrołów na kartkach bywało problematyczne. Tak się zdarzyło, że jeden ze szczęśliwców siedział przy stoliku Arthura i kiedy wyczytałam jego nazwisko, zauważyłam, że Arthur gapi się na mnie, jakby nic nie zjadł, a ja była pieczoną piersią z kurczaka. Bardzo żałowałam, że nie mam przy sobie pistoletu na wodę. Wreszcie wieczór zaczął się zbliżać do oficjalnego końca. Pary, z którymi siedzieliśmy, pożegnały się ceremonialnie, Martin przeprosił i poszedł pogratulować człowiekowi z kadr organizacji imprezy, a ja po raz pierwszy od długiego czasu zostałam sama. Pod stołem ukradkiem otworzyłam puderniczkę, żeby sprawdzić, jak wyglądam; odkryłam płatek złuszczonej skóry, który musiał tam być od godziny, i zajęłam się tym małym problemem. Znalazłam czystą serwetkę i przetarłam okulary, zastanawiając się, jak długo Martin będzie rozmawiał i czy mam pęcherze na stopach. I w tej chwili już nie byłam sama. Zgodnie z danym słowem pojawiła się Bettina Anderson, która w kwestii wyglądu wypadła jeszcze gorzej ode mnie — na spódnicy swojej zielonej sukienki miała wyraźną, tłustą plamę. Była tak samo spięta, jak wcześniej.

Było mi jej żal i starałam się zachować ostrożność. — Auroro, musisz mi pomóc — powiedziała żarliwie. Z ciężkich ust zeszła jej większość szminki i potrzebowała pudru. Chwyciła mnie za ramię, a ja zacisnęłam zęby, żeby wytrzymać ten kontakt. — Powiedz, co się stało — powiedziałam spokojnie. — Jack Burns zmarł na twoim podwórku. Czy powiedział coś przed śmiercią? Znowu Jack Burns. Próbowałam nie widzieć, jak spadał. Jego pogrzeb był jutro i skóra mi cierpła na tę myśl. — Nie — powiedziałam ostrożnie. — Bettino, jestem pewna, że w chwili upadku już nie żył. Nie mógł niczego powiedzieć. — Nie wyglądała na przekonaną. Nie wytrzymałam. — A tak w ogóle, to co cię to obchodzi? — Tak się boję — powiedziała. W to uwierzyłam; mogłam wyczuć jej strach. — Wiedział o nas — powiedziała. Przez jedną przerażającą chwilę sądziłam, że miała na myśli to, że Jack Burns wiedział o romansie między nią a moim mężem. Potem się otrząsnęłam i poskładałam kilka rzeczy. — Czy to twój mąż jest w programie ochrony świadków…? — Cśśś! Cśśś! Rozejrzałam się dookoła. W promieniu dziesięciu stóp nie było nikogo. — Jak się o tym dowiedziałaś? — To była tylko plotka… — Boże, ktoś gada! — Czyli naprawdę chodzi o Billa? — Nie o Billa! O mnie! — Co…? — Prowadziłam księgowość w jednej z firm należących do Johnny’ego Marconiego. — Wow. Spojrzałam na tę zwyczajną kobietę, która pomogła pogrążyć okrutnego człowieka zamieszanego we wszelką możliwą działalność przestępczą, człowieka, który był wielokrotnym mordercą. — Czy Jack przed śmiercią powiedział im, kim jesteśmy, gdzie jesteśmy? Wpatrywała się we mnie, jakby siłą woli chciała mnie skłonić do poznania odpowiedzi. — Nie wiem — odparłam, żałując, że nic więcej nie mogę jej powiedzieć. — Dryden nie może się dowiedzieć, nikt nie może się dowiedzieć, a my siedzimy co

noc i czekamy, kiedy przyjdą. — Pan Dryden z pewnością widział raport z sekcji — powiedziałam. — Czy wynikało z niego, że Jack przed śmiercią był torturowany? — Nie. Ale pewne rzeczy mogły zostać zamaskowane przez upadek — powiedziała. — I mogli mu zagrozić nożem czy czymś, nawet go nie używając, zanim go zabili. Głowiłam się nad czymś uspokajającym, co mogłabym powiedzieć tej kobiecie. — Gdyby Jack im powiedział, to już by przyszli — było najlepszym, co zdołałam wymyślić. Próbowałam sobie wyobrazić zabójcę mafii, jak z Chicago jedzie do Lawrenceton w Georgii i zadaje pytania w Shop-So-Kwik. Wzdrygnęłam się. — Czy twój mąż pracował w Pan-Am Agra w Chicago? — zapytałam. Patrzyła na mnie przez moment. — Nie, ale miał podobne stanowisko w podobnej firmie i był zaznajomiony ze sprawami Pan-Am Agra, i wiedział, że mają zakład tutaj oraz kolejny w Arkansas. Jeden i drugi by się nadawał, ale tak się złożyło, że tu potrzebowali szefa bezpieczeństwa, więc udało się to zorganizować. Nikt tutaj nie wiedział, kim jesteśmy, poza Jackiem Burnsem. A przynajmniej tak sądziliśmy. To wszystko było niesamowicie interesujące… Uświadomiłam sobie, że nasi mężowie czekają na nas, prowadząc niepewną rozmowę. Jeżeli Bill Anderson chciał porozmawiać z Martinem na ten sam temat, co jego żona ze mną, to teraz nie było tego widać. Martin zobaczył, że na niego patrzę, i poruszył ręką z zegarkiem, co było jego sygnałem, że naprawdę chce już iść. — Żałuję, że nie mogę powiedzieć ci niczego więcej — powiedziałam szczerze. — Dryden nie uważa, żeby coś nam groziło. Ale jutro wyjeżdżamy na wakacje i ktoś będzie uważał na wszystkich, którzy zadawaliby jakieś pytania. Wrócimy. Nie chciałabym się przeprowadzać, ale być może będziemy musieli. Wiesz — dodała, podnosząc się — jeśli komuś o tym powiesz, możemy zginąć. Próbowałam porozmawiać z twoim mężem, ale on chyba wie, że mamy swoje tajemnice, bo nie chciał się ze mną spotkać prywatnie, a Bill nie był w stanie się zdecydować, czy rozmowa z Martinem to dobry, czy zły pomysł. Wymyślił, że wszystko, co wiesz, przekażesz mężowi, a on lepiej zna Martina, a ja spotkałam się z tobą tylko raz, w naszym domu. Teraz o nas wiesz, a nasze życie należy do ciebie. Musiałam zapytać, czy coś wiesz, coś widziałaś. Musimy wiedzieć. Po prostu musimy. I bez dalszej zwłoki powoli odeszła, przysadzista, drżąca o swoje życie ruda kobieta, którą uważałam za nudną i nijaką Bettinę Anderson. Położyła dłoń na ramieniu męża, coś powiedziała do niego cicho, a Bill uścisnął rękę Martina i odwrócił się do wyjścia.

Zastanawiałam się, jak brzmi jej prawdziwe imię. Zastanawiałam się, jakie były odczucia jej męża co do ukrywania się wraz z żoną. Zastanawiałam się, czy mają w Chicago dorosłe dzieci, co tym dzieciom powiedziano. — O co w tym wszystkim chodziło? — zapytał Martin. Tak się zamyśliłam, że nie zauważyłam, kiedy do mnie podszedł, i aż podskoczyłam. — Od tygodnia zadają mi dziwne pytania — mówił dalej — i chcą się ze mną spotkać na osobności, nie mówiąc dlaczego. Odkąd chłopcy z Chicago narzucili mi Billa, czułem w tych Andersonach coś dziwnego, i nie chcę mieć nic wspólnego z ich kłopotami, jakie by nie były… po moich własnych problemach z rządem. Spojrzeliśmy na siebie; wtedy już o tym nie rozmawialiśmy. — Myślałam, że może jej się podobasz — wyznałam. — Ja też się tym martwiłem — przyznał. — Chociaż nie miałem takiego odczucia… Ale ta cała tajemniczość! No to co, powiesz mi? — Nie wiem — powiedziałam skonsternowana. — Nie wiem, czy mogę. Przez te dwa lata bycia razem nigdy niczego przed Martinem nie ukrywałam, ale nie mogłam też zignorować błagania Bettiny, bym zachowała dyskrecję. — Czy mogę to przemyśleć? — spytałam Martina. — Jasne. I tak często mam uczucie, że o prywatnym życiu moich pracowników wiem więcej, niż bym chciał. Ale z układu jego ramion mogłam wyczytać, że poczuł się urażony. Gdy zbliżyliśmy się do wyjścia (Martin po drodze żegnał się z ludźmi, którzy chcieli jeszcze wymienić kilka słów) stanęliśmy twarzą w twarz z Arthurem oraz jego partnerką z kucykiem. Martin nieco mocniej ścisnął moją dłoń. — Witaj, Sue — rzucił. — Jak się miewasz? — Dobrze, panie Bartell — odpowiedziała z pewnością siebie. — Czy zna pan Arthura Smitha? Cisza trwała tak długo, że nawet młodziutka Sue nie mogła jej zignorować. — Rozumiem, że tak — wyjąkała nerwowo, gdy wreszcie dotarło do niej, że coś się dzieje. Martin i ja sztywno ukłoniliśmy się Arthurowi. — Dobrej nocy, Sue — powiedział Martin. Do zobaczenia jutro w Ag Products. Mój mąż otworzył przede mną drzwi i wyszłam na chłodne, wieczorne powietrze. Martin zaraz pojawił się obok i wziął mnie za rękę. Usłyszałam, jak drzwi się zamknęły, a potem znów otworzyły przed młodą Sue i Arthurem. Weszliśmy w grupkę ludzi, których piękny wieczór skłonił do pogawędek na chodniku; Perry i Jenny Tankersley, Paul i Deena Cotton, Marnie Sands (która chyba

szukała czegoś w torebce). Bill i Bettina Anderson zostali zatrzymani przez jednego z szefów wydziałów, łysiejącego, brzuchatego Jesse Prentissa, który przedstawiał swoją żonę Vernę. I dokładnie w tej chwili rozpętało się piekło, pod postacią szybkiego i przerażonego burego kota, który wpadł na parking poznaczony plamami światła i ciemności, kota zawzięcie ściganego przez wielkiego, kudłatego psa, który wlókł za sobą kawałek zerwanej linki, przywiązanej do obroży. Tu i ówdzie rozległy się śmiechy, okrzyki ostrzegające tych, którzy nie zauważyli przyczyny zamieszania, pojawiło się kilka niemrawych prób wołania psa albo łapania linki. Rozsiani po parkingu ludzie zbili się w luźną grupę. Po chwili zwierzęta zniknęły, kontynuując swoją gonitwę między domami na sąsiedniej ulicy. Wciąż było wyraźnie słychać ujadanie psa. Tak jak wszyscy, wzrokiem śledziłam kota, który wskoczył na samochód zaparkowany na dalekim, ciemnym końcu parkingu pod domem kultury. Nieuważnie słuchałam komentarzy i żartów odnośnie do tego zdarzenia, które przelatywały przez mały tłumek, głowiąc się nad tym, czy w samochodzie, na który wskoczył uciekający kot, naprawdę widziałam blond głowę. Oho. Z pewnością znów widziałam jasne włosy, a światło jednej z latarni odbiło się w okularach. Proszę, proszę. I kogóż to wypatrzyłam czającego się na parkingu, jeśli nie pana Drydena? Agenta Drydena? Szeryfa Drydena? Nawet jego podopieczni mówili o nim tylko „Dryden”. Czy czekał, żeby się przekonać, czy ktoś pojedzie za Andersonami? A może to nas obserwował? W ciągu tych kilku sekund od ucieczki zwierząt byłam tak pogrążona w myślach, że nagły ciężar na plecach całkowicie mnie zaskoczył. Usłyszałam krzyk kobiety. Moja ręka wysunęła się z luźnego uchwytu Martina. Ku swemu zakłopotaniu stwierdziłam, że do ziemi przygina mnie ciepły ciężar, którego nie jestem w stanie utrzymać, chociaż próbowałam złapać równowagę i go odepchnąć. Usłyszałam kolejny krzyk (pomyślałam: to nie ja), głęboki jęk, a potem przekleństwo, wszystko w ciągu tych kilku sekund, podczas których nieubłagany, niewytłumaczalny balast ściągał mnie na chodnik. Wyciągnęłam ręce, żeby złagodzić upadek, ale i tak nie zdołałam uchronić policzka przed uderzeniem o ziemię. Po długiej, długiej chwili, gdy leżałam pod tym przerażającym brzemieniem, ciężar został uniesiony. Na twarzy poczułam coś mokrego; otworzyłam oczy. Zobaczyłam, że pół cala od mojego nosa po ziemi płynie krew.

Pośród kakofonii głosów rozróżniłam Paula Allisona, wzywającego do zachowania spokoju, i słyszałam, jak jakaś kobieta ciągle woła o pomoc — Bettina Anderson, pomyślałam. — Na trzy — usłyszałam Martina i wokół mnie zaszurały stopy. — Raz, dwa, trzy! — powiedział i przygniatający mnie balast zniknął. Uderzenie sprawiło, że straciłam oddech i gorączkowo walczyłam o powietrze, co oczywiście nie bardzo się udawało. Zobaczyłam jakieś kolana na chodniku obok mnie. — Nie ruszaj się — powiedział Martin z napięciem. — Kochanie, złamałaś sobie coś? Jesteś ranna? Wciąż walcząc o oddech, nie byłam w stanie odpowiedzieć. — Wezwijcie karetkę! — wykrzyknął męski głos; Jesse Prentiss, pomyślałam. — Hej! Perry! Na lewo od szklanych drzwi w biurze kierownika jest telefon! Biegnące stopy, lekkie; Perry posłusznie pobiegł do budynku. Biegnące stopy, ciężkie. — Kto jest ranny? — zapytał chrapliwie Dryden. Miałam więc rację; stał na końcu parkingu. — Ludzie, cofnąć się, policja jest w drodze — głośno powiedział Paul Allison swoim oficjalnym, policyjnym głosem. — Wezwałem ich przez radio. Cofnąć się, wszyscy, chyba że ktoś jest ratownikiem medycznym. — Ja jestem — odezwała się Jenny Tankersley. Czułam, jak Martin dłońmi przesuwa mi po ciele. — Więc chodź tutaj — warknął. — Roe jest ranna? — zszokowanym głosem spytał Paul Allison. — Upadła, nic jej nie jest — powiedział Dryden. Raczej na wyrost, pomyślałam. — Ale ten człowiek tutaj naprawdę krwawi. — Roe jest zakrwawiona — z napięciem wskazał Paul. I wtedy złapałam oddech. Od tygodni nie czułam niczego tak cudownego, jak ten łyk powietrza. — Nic mi nie jest — wykaszlałam. — Martin, pomóż mi. To chyba nie jest moja krew. Zdołałam się podeprzeć na rękach i uklęknąć, a potem Martin mnie podniósł, gorączkowo sprawdzając moją głowę i szyję, żeby zorientować się, gdzie zostałam zraniona. Teraz znaleźliśmy się trochę z boku całego rejwachu, który koncentrował się wokół kogoś leżącego na ziemi. Ta dziewczyna z kucykiem, Sue, łkała histerycznie przy jednej z latarni.

— Po prostu upadł — powtarzała w kółko — po prostu puścił moje ramię i upadł. — To nie moja krew — zapewniłam Martina. Tym razem do niego dotarło. — Uderzyłam policzkiem o chodnik — powiedziałam. Odetchnęłam głęboko. — Mam poobdzierane dłonie i kolana od upadku. Poza tym nic mi nie jest. Jak to się stało, że się przewróciłam? — Coś się stało Arthurowi Smithowi — powoli odparł Martin, nie spuszczając wzroku z mojej twarzy. — Był tuż za tobą. Bez żadnego ostrzeżenia zaczął się przewracać, upadł na ciebie i przygniótł do ziemi. — Miał atak serca? — Nie, krew. — Został postrzelony? Jak to możliwe? — Karetka już jedzie — odparł Martin. — Może się dowiemy. Jenny Tankersley zajęła się Arthurem, rozdzierając jego koszulę, żeby znaleźć źródło krwawienia, i sprawdzała tętno. Z karetki wyskoczyli ratownicy. — Ranny w ramię — rzuciła w ich stronę, odsuwając się. Nikt nie mówił do samego Arthura, chociaż widziałam, że miał otwarte oczy i ogarniał, co się wokół niego dzieje. Wyglądał na równie oszołomionego, co ja. Ale gdy skupił wzrok na pierwszym człowieku, który wysiadł z karetki, chyba zdołał się pozbierać. — Murray — powiedział wyraźnie — ktoś dźgnął mnie nożem w ramię. ◆ ◆ ◆ Przez tłumek przeleciał szum. Martin otoczył mnie ramieniem, a ja oparłam się o jego pierś. Poczułam nagłą wdzięczność za to, że w momencie ataku na Arthura trzymał mnie za rękę, więc nikt nie mógł powiedzieć, że miał z tym coś wspólnego. Nie, żeby mógł zrobić coś takiego, ale inni ludzie, wiedząc o ich wzajemnej niechęci, mogliby wyciągnąć daleko idące wnioski. Potem dotarło do mnie coś, o czym musieli już pomyśleć wszyscy zgromadzeni. Jeśli Arthur został zaatakowany nożem, a nie postrzelony, to napastnikiem musiał być ktoś z niewielkiej grupy na chodniku. Gdy ambulans z Arthurem odjechał, Prentissowie zaproponowali Sue, że odwiozą ją do domu. — Obawiam się, że wszyscy będziemy musieli zostać tu przez jakiś czas — spokojnie powiedział Paul. Jakby dla potwierdzenia jego słów na parking wjechały dwa radiowozy, a po krótkiej chwili kolejne dwa. Zraniono policjanta, a był to drugi funkcjonariusz, który został zaatakowany w ciągu tego tygodnia. Zanim wieczór się skończył, zobaczyłam wszystkich tutejszych

mundurowych wchodzących i wychodzących z domu kultury. Zostaliśmy przeszukani, każdy z nas, nawet ja, co nie miało najmniejszego sensu, jak kilkakrotnie zaznaczył Martin. — Martin, to nic — uspokajałam go ze znużeniem, gdy wraz z policjantką szłam do osobnego pomieszczenia. Na szczęście nie była to Lynn Liggett-Smith. — Chcę mieć to wreszcie za sobą i jechać do domu. Więc powlokłam się z małą, wieczorową torebką pod pachą, żeby poddać przeszukaniu ją i siebie. U nikogo z grupy nie znaleziono noża ani innego podejrzanego przedmiotu. To było tak, jakby narzędzie spadło z nieba, dźgnęło Arthura w ramię, a potem uniosło się z powrotem na niewidzialnym sznurku.

ROZDZIAŁ

9

Rano obudziłam się w ciepłym łóżku, z Martinem nadal śpiącym obok. Ściany domu chłostał deszcz. Zerknęłam na budzik stojący na moim stoliku nocnym; dopiero siódma trzydzieści. Mnóstwo czasu, żeby wyszykować się na dziewiątą trzydzieści do kościoła. Przekręciłam się, żeby się przycisnąć do Martina. Mój mąż szybko się budzi. Gdy tylko usłyszałam, że jego oddech się zmienił, odwrócił się i otoczył mnie ramieniem. — Martin, co do wczorajszej nocy… — powiedziałam głosem wciąż ciężkim od snu. — Nie teraz — wyszeptał, a jego dłonie zaczęły się przesuwać. — Mmm — wymruczałam na to i przez dobrych kilka minut nie powiedziałam nic więcej. Właściwie nie wydusiłam z siebie ani jednego sensownego słowa, aż do chwili, gdy Martin wyszedł spod prysznica, który wcześniej zwolniłam. Gdy wkładałam w beżową spódnicę beżowo-czarną, jedwabną bluzkę, spojrzałam na niego pożądliwie. Uniósł dłoń w proteście, co sprawiło, że ręcznik opadł mu nieprzystojnie. — Nawet o tym nie myśl — oświadczył. — Pamiętaj o moim zaawansowanym wieku. Roześmiałam się i zaczęłam czesać włosy. — Jestem pewna, że mogłabym przezwyciężyć tę twoją słabość — powiedziałam. — Ale nie chcę się spóźnić do kościoła. Oczywiście mamy jeszcze całe popołudnie… — Więc nie idziesz na pogrzeb? — A niech to. — Odłożyłam szczotkę i wykrzywiłam się do lustra. — Szkoda, że mi przypomniałeś. Pewnie mogłabym wymyślić jakąś wymówkę, ale naprawdę powinnam iść. W końcu spadł na nasze podwórze. Mam wrażenie, że to mnie do czegoś obliguje. — Wy, południowcy, macie wyjątkowo dziwne podejście do powinności — zauważył Martin. Nieczęsto wygłaszał takie zdania, więc mu wybaczyłam. — Wiem, że musisz jechać po Shelby’ego, więc nie pójdziesz do kościoła — powiedziałam ostrożnie. — Myślisz, że udałoby ci się wrócić na pogrzeb? Chcesz w ogóle iść? — Muszę na chwilę zajrzeć do fabryki — powiedział, wciągając lewą skarpetkę —

zwłaszcza, że nie było mnie przez parę dni. Próbowałam nie okazać rozczarowania. Martin w większość weekendów czuł, że powinien pójść do pracy. — Postaram się nie siedzieć za długo — kontynuował. Spojrzałam z rezygnacją na swoje odbicie i zaczęłam grzebać w szufladzie toaletki w poszukiwaniu szminki. Ale nie chowałam pościeli; nadal miałam słabą nadzieję, że później się okaże, że to byłaby strata wysiłku. Właściwie zadowalałam się tym, że czytając, przebywaliśmy w tym samym pokoju. Choć nasze życie seksualne kwitło, tak właściwie poza łóżkiem nie spędzaliśmy ze sobą zbyt dużo czasu. Zajrzałam do szafy, wyciągnęłam czarne czółenka i wsunęłam je na gołe stopy. — Bez pończoch? — zapytał Martin, zapinając niebieskie jeansy. Sięgnął do szuflady i wyciągnął t-shirt. Rzadko ubierał się tak swobodnie. — Gdybyś nie zauważył, po wczorajszym upadku na chodnik mam podrapane całe kolana. I są raczej podrażnione. — Och, kotku, sprawiłem ci ból? Wcześniej? — Jeśli nawet, to nie zauważyłam! Ale teraz, gdy już oprzytomniałam, to wyraźnie czuję, że się przewróciłam. Wyciągnęłam nogę i spojrzałam na nią. — Może będąc w szpitalu, zajrzę sprawdzić, jak się miewa Arthur Smith — zaproponował Martin z wyraźnym brakiem entuzjazmu. — Dobrze by było, choćby ze względu na pozory — powiedziałam. — Dzięki Bogu, że trzymałeś mnie za rękę, kiedy to się stało… cokolwiek jemu się stało. Martin stanął za mną i pocałował mnie w pewne konkretne miejsce na szyi, co zawsze odbierało mi oddech. — Niektórzy mężczyźni, z którymi się spotykałaś, zupełnie mi nie wadzą. Ale Arthur tak, nie dlatego, że myślę, że coś do niego czujesz, ale dlatego, że on wciąż coś czuje do ciebie. Zawsze patrzy na mnie w taki sposób: „ja ją miałem pierwszy, wiem wszystko o pieprzyku na jej plecach”, takie tam. A gdy zdecydowali się z Lynn na separację, to co robi? Pakuje ci się prosto przed oczy i patrzy na ciebie tak, jakby był malarzem, a ty Moną Lisą. — I dostaje nożem — podsumowałam, żeby wykazać, że dla Arthura ten wieczór nie skończył się dobrze, ile by się nie gapił. Wytarłam swoje prostokątne okulary w czarnych oprawkach, które prawie zawsze zakładałam do kościoła, bo wyglądałam w nich poważnie. Spojrzałam w lustro, żeby skontrolować makijaż, i uznałam, że jestem zdecydowanie zbyt blada. Może w tym roku, pierwszy raz odkąd byłam nastolatką, spróbuję złapać trochę opalenizny? Jeśli

będę uważać, to może słońce nie zaszkodzi mojej skórze za bardzo. — Wiesz co, Martin, chyba rozgryzłam, co ma do tego wszystkiego Arthur — powiedziałam, wyciągając z pudełka chusteczkę, żeby odcisnąć szminkę. — Co? — zapytał mój mąż, pochylony nad sznurowadłami. — Co rozgryzłaś? — Tę całą przemoc. — I jaką masz teorię? — Martin oparł łokcie na kolanach i słuchał. — Myślę, że to z powodu Angel. Martin był zdumiony. — Jak do tego doszłaś? — Pomyślmy — zaczęłam, unosząc palce. — Ciało Jacka Burnsa spadło nam do ogrodu, gdy ona kosiła trawnik. Martin przytaknął ostrożnie. — Potem Beverly była dla Angel niemiła w bibliotece, i została zaatakowana. Zaginałam kolejne palce, a Martin przytakiwał. — Potem na samochodzie Angel znaleziono torebkę Beverly. — I co to oznacza? — Ktokolwiek to zrobił, mówił Angel: „zobacz, co dla ciebie zrobiłem!”. Jak ciało Jacka spadające do ogrodu. Jak Madeleine. Martin uniósł brwi, jakby mówił: „Wyjaśnij”. — Któregoś dnia obserwowałam, jak Madeleine poluje i myślałam sobie, jakie to obrzydliwe: musieć sprzątać jej ofiary z wycieraczki. Potem uświadomiłam sobie, że to jej prezenty dla mnie, jakby mówiła: „jestem użytecznym kotem. Widzisz, co zrobiłam?”. Martin sprawiał wrażenie nieco oszołomionego moim przejściem do psychologii kotów. — Czyli Jack był prezentem. Jak martwa mysz. „Widzisz, co dla ciebie zrobiłem? Dał ci mandat za parkowanie, więc proszę, oto on, dostarczony pod twoje drzwi”. — Myślisz, że ktoś kocha się w Angel i okazuje jej to przez robienie krzywdy ludziom, którzy ją denerwują? — Martin uniósł brwi; okaz sceptycyzmu. — W tym jest jakaś perwersyjna logika — oświadczyłam stanowczo. — I torebka tej biednej Beverly położona na masce samochodu Angel. Żeby podkreślić fakt, że ten atak był… w obronie honoru Angel. — Czyli Shelby dostał w głowę dlatego, że jest jej mężem? — Właśnie. — To dlaczego nie został zabity? — Może dlatego, że włączyłam światło na dole?

Martin powoli kiwnął głową; nie dlatego, że był zachwycony moją teorią, ale żeby pokazać, że bierze ją pod rozwagę. — Ale co z Arthurem? — zapytał. — To nie pasuje. Nie wydaje mi się, żeby Angel, odkąd tu mieszka, wymieniła z nim choćby dwa słowa. — I tu się mylisz — powiedziałam zadowolona z siebie, bo wiedziałam już, jak go dopasować. — Pamiętasz, to Arthur wezwał ją na posterunek, zanim mnie przesłuchał. — Więc ten hipotetyczny wielbiciel uznał, że zafundował jej ciężkie przejścia? — Tak myślę. Właściwie przesłuchiwał ją Faron Henske, nie Arthur. — Angel — wolno i z powątpiewaniem powiedział Martin. — No nie wiem, Roe. Angel raczej nie jest ucieleśnieniem marzeń. — Nie twoich marzeń. Ale widziałam, jak faceci się ślinią, gdy idzie ulicą — odparłam. — To pewnie dlatego, że jest taka silna i smukła. — Hmm… to ciekawa teoria… Ani przez moment w nią nie wierzył. — No i — dodałam po chwili namysłu — założę się, że policja też na to nie wpadła, bo patrzą na to jak na ataki na dwóch policjantów. Na Beverly i Shelby’ego mógł napaść jakiś menel. — Roe, policja może mieć rację. — No… może. Ale uważam, że to ja ją mam. Nie mogę jedynie zrozumieć — dodałam, wsuwając we włosy beżowo-złotą spinkę, żeby utrzymać ich fale z dala od swojej twarzy — dlaczego policja nie znalazła tego noża, którym ugodzono Arthura. — Na pewno przeszukali nas bardzo starannie — sucho odparł Martin. — Perry Allison miał scyzoryk, ale był zupełnie czysty. Nie sądzę, żeby podejrzewali, że tak głęboką ranę można zadać scyzorykiem. — Na nikim nie było krwi… Jednocześnie pokręciliśmy głowami nad tajemniczymi okolicznościami ataku nożem na detektywa Arthura Smitha. Martin dał mi całusa i pojechał do szpitala, a ja skończyłam szykować się do kościoła. Gdy po drodze do drzwi nastawiłam pranie, uświadomiłam sobie, że to był nasz najlepszy poranek od… dość dawna; nawet nie chciałam myśleć, od kiedy. Przez kilka ostatnich miesięcy Martin więcej podróżował, dłużej siedział w biurze i nigdy nie spędzał więcej niż jednego dnia bez pójścia do fabryki. Poza pracą dużo czasu zabierały mu klub sportowy i spotkania zarządów oraz grup, które prosiły go o uczestnictwo — Społeczne Towarzystwo Charytatywne, rotarianie i tak dalej; pożerały

mu czas w porze lunchu i wieczory. Przez coraz więcej czasu byłam zdana na siebie albo na towarzystwo Angel oraz jej męża, z którymi nie miałam wiele wspólnego, jakkolwiek oboje lubiłam. Kiedy zdjęłam kluczyki do samochodu z haczyka przy drzwiach kuchennych, uświadomiłam sobie, że od jakichś trzech miesięcy, pomijając okazje związane z funkcjami społecznymi, Martin i ja nigdzie nie wychodziliśmy wieczorami. Nie takie życie powinna wieść młoda żona przystojnego, starszego, bogatego człowieka, zgadza się? Powinien spędzać wieczory pokazując się ze mną na mieście, tak? Kilka razy słyszałam za plecami to głupie określenie „żona-trofeum” i uważałam je za obraźliwe i absurdalne. Oczywiście, byłam sporo młodsza od Martina i byłam jego drugą żoną; nie byłam jednak jakąś ponętną lalunią, która wyszła za niego dla pieniędzy i bezpieczeństwa. Gdy Martin chciał udowodnić, że jest samcem alfa, raczej wyzywał kogoś na mecz ​squasha, a nie kazał mi zakładać krótkich spódniczek. Dla kogoś z zewnątrz mogło to wyglądać tak, jakby w jakimś stopniu stracił zainteresowanie mną. Że od naszego miesiąca miodowego minęło tyle czasu, że byłam dla niego tylko gosposią i okazjonalną towarzyszką. Że wróciłam do pracy dlatego, że jako gospodyni domowa nudziłam się i czułam niespełnienie. Albo że moje życie małżeńskie było sterylne, bo dowiedziałam się, że ja taka jestem. Cóż, z całą pewnością udało mi się zepsuć sobie poranek, i to całkowicie samodzielnie. Szarpnęłam drzwi garażu i wyprowadziłam swój skromny samochód, przez całą drogę do Świętego Jakuba powstrzymując łzy i słuchając muzyki country. Na parkingu pod świątynią znalazłam się dokładnie o dziewiątej trzydzieści. Aubrey, nasz pastor, z którym niegdyś byłam prawie zaręczona, o jedenastej odprawiał nabożeństwo w sąsiednim miasteczku, więc tutaj zaczynał wcześnie. Oczy nadal miałam zaczerwienione, ale raz jeszcze się przypudrowałam, żeby wyglądać możliwie. Usłyszałam organy, więc wepchnęłam chusteczkę oraz puderniczkę z powrotem do torebki i wysiadłam z auta. Gdy zatrzasnęłam za sobą drzwi i ruszyłam w stronę kościoła, do moich uszu dobiegło jeszcze jedno trzaśnięcie drzwiami; uznałam, że ktoś spóźnił się jeszcze bardziej ode mnie. Stojąc na tyłach kościoła, wypatrzyłam znajomą głowę ze starannie ułożonymi i ufarbowanymi na brązowo włosami. Moja matka oraz John Queensland zajmowali swoją zwykłą ławkę przed ołtarzem (od jakichś dwóch lat John miał problemy ze słuchem). Aubrey i dwóch ministrantów stali już za chórem, aby podejść do ołtarza. Aubrey i ja wymieniliśmy szybkie uśmiechy, gdy przysiadałam w ławce z tyłu, która

przypadkiem była pusta. Ledwie zsunęłam się na klęcznik, krzywiąc z powodu obolałych kolan, gdy uświadomiłam sobie, że ktoś klęka obok mnie. Skończyłam swoją spóźnioną modlitwę, podniosłam się, chwyciłam śpiewnik i próbowałam odnaleźć się w pieśni, którą kongregacja śpiewała, gdy procesja sunęła nawą. Nagle śpiewnik poruszył się przede mną i otworzył na właściwej stronie. Przyjęłam go automatycznie i spojrzałam w górę. Patrzył na mnie Dryden. Twarz miał nieprzeniknioną, a wyraz oczu za ciężkimi okularami nie do odczytania. Spojrzeliśmy na siebie przeciągle, z jego strony badawczo, z mojej dość pusto, bo nie miałam pojęcia, dlaczego Dryden był w moim kościele, żonglując modlitewnikiem i śpiewnikiem episkopalnym. Nie popełnił błędu i nie próbował nawiązać fałszywego porozumienia nad jednym śpiewnikiem; z półeczki wziął drugi i ze sporym entuzjazmem przyłączył się do śpiewu. Czy ten człowiek był wszędzie? Nie mogłam się ruszyć, żeby się na niego nie natknąć. — Dziś rano wsadziłem Andersonów do samolotu — wyszeptał, gdy przygotowywaliśmy się do pierwszego czytania. Szorstko skinęłam głową, patrząc przed siebie. Nie miałam pojęcia, dlaczego mi o tym mówił. — Powiedziała, żeby panią pozdrowić i że jest wdzięczna, że ją pani wysłuchała. Rzuciłam mu miażdżące spojrzenie, które rezerwowałam dla rozrabiających w bibliotece nastolatków. Najwyraźniej całkiem nieźle podziałało też na Drydena, bo przez resztę nabożeństwa nic nie mówił, dzięki czemu miałam odrobinę tak potrzebnego spokoju. Zastanawiałam się, czy pójdzie za mną do komunii, ale został w ławce. Gdy po ostatnim „Amen” podnieśliśmy się z klęcznika, znów się odezwał. — Oni nie wrócą. Po tym wczorajszym incydencie ona za bardzo się boi. Kiwnęłam głową, przyjmując to do wiadomości. Ludzie gawędzili wszędzie dookoła i jak dotąd nie przyciągaliśmy szczególnej uwagi. Wsadziłam torebkę pod ramię i otworzyłam usta, żeby się stanowczo pożegnać. — Podoba mi się pani — powiedział niespodziewanie. Zastanawiałam się, czy było widać, jak z uszu buchnęła mi para. Zrobiłam głęboki wdech, żeby opanować swój temperament. — Nie obchodzi mnie to — powiedziałam niskim, martwym głosem, doprowadzona do absolutnie szczerego chamstwa. Byłam wściekła, ale także przerażona, że zaraz podejdzie do nas jakiś ciekawski wierny i będę musiała go

przedstawić. Na szczęście reszta zgromadzonych stała w kolejce, by uścisnąć dłoń Aubreya, niecierpliwiąc się i chcąc wyjść na piękne słońce, pojechać do domu, przygotować niedzielny obiad. Nasza wymiana zdań ginęła więc w ogólnym szumie. Moja matka rozmawiała z Patty Cloud. Ta okropna Patty wyglądała idealnie stosownie, jak zawsze. Całkowitym zbiegiem okoliczności Patty zaczęła uczęszczać do Świętego Jakuba niedługo po tym, jak matka wyszła za Johna Queenslanda, który był bardzo wierzący. Mąż mojej matki wdał się w rozmowę z jednym ze swoich kolegów od golfa, więc w tej chwili byłam bezpieczna; ale w każdym momencie moja rodzicielka mogła się rozejrzeć, a później do mnie zadzwonić i zasypać pytaniami o to, dlaczego siedziałam w jednej ławce z jednym z tych nieprzyjemnych ludzi, których spotkała w domu Bess Burns, i co mi mówił. — Zabrałem dla pani ten worek bokserski z samolotu. — To właśnie mówił. Zatkało mnie. — Skąd pan wiedział? — zdołałam w końcu zapytać. — Obserwowałem. Przez lornetkę. Ze szczytu tego klifu pomiędzy lotniskiem a drogą. To ta pani znajoma reporterka wymyśliła ten eksperyment, co? Tak się składa, że sądzimy, że ma rację; przypuszczalnie właśnie tak Jack Burns znalazł się w pani ogrodzie. Pilot takiego małego samolotu musiałby tylko się pochylić, otworzyć drzwi od strony pasażera i przechylić maszynę. — Obserwował pan — powiedziałam, nie wierząc własnym uszom. Przypomniałam sobie, jak szarpałam się z tym workiem, żeby zejść ze wzgórza, jak się umęczyłam, żeby wciągnąć go do hangaru i wsadzić do samolotu, ile klęłam i jak się spociłam. — Tak. To była moja praca, przynajmniej dopóki moi szefowie nie uznali, że Jack trafił akurat do pani ogrodu przypadkowo. Potem wycofali O’Riley’ego, a mnie przesunęli do pilnowania Andersonów. Wolałem jednak raczej obserwować panią; nigdy nie wiem, co pani zrobi. Targanie tego worka ze wzgórza było trudną pracą. — To dlaczego, do diabła ciężkiego, mi pan nie pomógł? Tyle tylko wymyśliłam, po czym obróciłam się na pięcie i pomaszerowałam w dół nawy, żeby jako ostatnia uścisnąć dłoń Aubreya. Wyglądał na zaskoczonego moją miną, która musiała być interesująca. Pożegnałam się szorstko i szybko poszłam do samochodu, modląc się, żeby matka nie czekała na mnie na parkingu. Kocham ją, ale dziś nie miałam ochoty z nią rozmawiać. Dryden w jakiś sposób znalazł się przy swoim aucie szybciej niż ja, i gdy otwierałam

drzwi, on już wyjeżdżał. W samochodzie było nieprzyjemnie gorąco i wilgotno; przez minutę czy dwie stałam przy otwartych drzwiach i czekałam, żeby się trochę przewietrzyło. Potrzebowałam czasu dla siebie. Byłam oszołomiona i roztrzęsiona rewelacjami Drydena. Myśl, że byłam obserwowana i nic o tym nie wiedziałam, sprawiła, że przechodziły mnie ciarki i czułam wściekłość. Dryden musiał być dobry; mogłam jeszcze uwierzyć, że sama go nigdy nie zauważyłam, ale że Sally niczego nie podejrzewała? Ale w sumie… dlaczego miałaby coś podejrzewać? Szybko zastanowiłam się, czy Dryden pasowałby do roli stukniętego wielbiciela Angel. Po krótkim namyśle, choć bardzo niechętnie, musiałam go odrzucić. Dryden poznał Angel dopiero wtedy, gdy przyjechał do mojego domu, żeby mnie „przesłuchać”. Przynajmniej o ile było mi wiadomo. Przeszłość Angel była dla mnie w dużej mierze nieznanym terytorium. Niechętnie mówiła o sobie. Wiedziałam, że dorastała na Florydzie, że poznała Shelby’ego, kiedy ten składał jej rodzinie kondolencje. Shelby w Wietnamie przyjaźnił się nie tylko z Martinem, ale także z bratem Angel, Jimmym Dellem, który był od niej znacznie starszy. Dell spotkał się ze swoim Stwórcą już po wojnie i daleko do Wietnamu, w górach Ameryki Centralnej. Shelby odczekał kilka lat, żeby Angel dorosła, a potem się z nią ożenił. Z tego, co widziałam, byli ze sobą szczęśliwi. Nawet ten dzień czy dwa, gdy Shelby wątpił w to, czy ciąża Angel jest jego dziełem, nie zniszczyły ich związku. Może gdzieś, kiedyś spotkała Drydena. Może w dniu, gdy ich sobie przedstawiłam, oboje sprytnie grali… Ale po co mieliby to robić? Och, to wszystko było takie zagmatwane! Spojrzałam na zegarek. Martin miał mnóstwo czasu, żeby spakować rekonwalescenta i przywieźć oboje Youngbloodów do domu. Pogrzeb miał być o drugiej. Przekręciłam kluczyk w stacyjce i ruszyłam. Po wyjeździe z parkingu automatycznie skręciłam w stronę domu, ale po przejechaniu przecznicy uświadomiłam sobie, że naprawdę nie mam ochoty z nikim się widzieć. Może chciałam się chwilę podąsać; może trochę poużalać nad sobą. Czasami wynurzałam się ze swojego życia i spoglądałam na nie ze zdumieniem, irytacją i pewną dawką konsternacji. Powinnam była skończyć w domu, tak jak moja matka, wyjść za kogoś takiego jak Charlie Gorman, doskonale miłego chłopca, z

którym spotykałam się w liceum. Charlie zawsze był wiceprzewodniczącym klasy; był w poczcie sztandarowym; tyle tylko, że nie należał do przystojnych. Byłby dobrym ojcem dla, powiedzmy, dwóch dziewczynek; odkąd skończył college, dobrze sobie radził w branży komputerowej. Gdybym wyszła za Charliego, nigdy nie poznawałabym nikogo, kto zginąłby w wyniku morderstwa; nigdy nie zobaczyłabym zwłok. Jeździlibyśmy do Disneylandu (marzyłam) i na biwaki… No, może trochę się zapędziłam. Nadal jednak nie miałam ochoty spotykać się z nikim, tylko przez chwilę. Pojechałam tam, gdzie jeździłam często, kiedy starałam się unikać towarzystwa ludzi: na cmentarz. Zawsze parkowałam koło grobu mojej prababci. Wąska, wysypana żwirem alejka wewnątrz cmentarnego ogrodzenia biegnie po ósemce, żeby było gdzie parkować podczas pogrzebów i by ułatwić dostęp do mogił. Moja prababcia jest jedną z niewielu osób pochowanych pomiędzy zakręcającą drogą a płotem. Pochodziła z rodziny farmerów; może chciała być blisko okolicznych pól. Shady Rest to stary cmentarz, założony przez związek białych parafii Lawrenceton. Obecnie segregacja po śmierci jest znacznie ostrzejsza niż za życia. Cmentarz ciemnoskórych, Mount Zion, leży na południowym skraju miasta, podczas gdy Shady Rest na zachodzie. Shady Rest to bardzo zwyczajna nekropolia, tradycyjna, bez tych wpuszczonych w ziemię tabliczek. Najwcześniejsze nagrobki datują się na około dwadzieścia lat przez wojną domową, gdy Lawrenceton było już czymś więcej niż malutką osadą. Rosną tutaj dęby i inne drzewa; krótko przystrzyżona trawa pokrywa łagodnie falującą ziemię. Niskie, żelazne płotki z małymi bramami otaczają niektóre ze starszych grobowców rodzinnych. Cała nekropolia ogrodzona jest wysokim, fikuśnym, metalowym płotem; w głównym wejściu jednak nie ma bramy, choć dwa tylne je mają i zazwyczaj są zamknięte na klucz, chyba że odbywa się pogrzeb. Na Shady Rest nigdy nie było aktów wandalizmu, choć z pewnością kiedyś do nich dojdzie. Od czasu do czasu ktoś funduje cementową ławkę, by można było przysiąść przy jednej z dwóch wąskich alejek krzyżujących się między grobami, choć nie przypominam sobie, żebym kiedykolwiek widziała, żeby siedział na nich ktoś poza mną. Zwykle kiedy już przywitam się z prababcią, idę usiąść koło pana Early’ego Lawrence’a. Naturalnie to od jego nazwiska nazwano miasto i zasłużył sobie na to; był z niego bardzo przedsiębiorczy człowiek. Choć jego potomkowie nie lubili o tym mówić, to właśnie Early zdobył ogromne pieniądze, które pomnożył po wojnie. Nawet dziś żaden z Lawrenców nie należy do biedaków. Early Tombstone Lawrence miał wspaniały nagrobek, wysokości jakichś dziesięciu

stóp, zwieńczony kamiennym aniołem z błagalnie wyciągniętymi rękami — być może prosił przechodniów o litość nad Earlym? Przypominał, żeby skosić trawę? Nigdy do końca nie rozumiałam tego proszącego gestu i często zastanawiałam się nad nim, gdy coś mnie zdenerwowało albo zaniepokoiło. Po porannej ulewie grunt był grząski. Wyciągnęłam stary ręcznik, który woziłam w bagażniku, bo ławka wyglądała na mokrą. Ruszyłam na swoje ulubione miejsce, rozpostarłam kwiecisty ręcznik i z westchnieniem usiadłam. Z aprobatą stwierdziłam, że blisko centrum cmentarza, nad dziurą czekającą na ciało Jacka Burnsa, stanął zielony namiot z logo Domu Pogrzebowego Jaspersa. Krzesła dla członków rodziny były rozłożone i przykryte zielonymi pokrowcami. Wzgórek ziemi z tyłu namiotu został dyskretnie zakryty sztuczną trawą. Sztuczna zieleń lśniła kroplami wody. Podeszłam bliżej, żeby się przyjrzeć, i zobaczyłam, że urządzenie do opuszczania trumny było już na miejscu, a nad grobem rozciągała się zielona siatka, czekająca, aby przyjąć ciężar. Zastanawiałam się, która dźwignia powoduje opuszczenie siatki z trumną, ale na pewno nie miałam zamiaru eksperymentować. Czyste zaciekawienie mechanizmem zatrzymało mnie tam na kilka chwil, dopóki nie przypomniałam sobie, że w tej dziurze spocznie ciało człowieka, którego znałam, i zawstydzona pospiesznie wróciłam do Early’ego Lawrence’a. Spojrzałam w górę na anioła, ponownie studiując jego spokojną twarz w poszukiwaniu wskazówki co do intencji jego gestu. Zastanawiałam się, kto go wyrzeźbił; czy wyrabiał je hurtowo, czy rzeźbił na zamówienie? Widać było, że z przyjemnością dłubał skrzydła… były pełne i piękne, tak pierzaste, jak tylko pierzasty mógł być kamień. Myślałam o tym, co zawsze — co by powiedzieli ci wszyscy zmarli mieszkańcy Lawrenceton, gdyby teraz zobaczyli miasto, spojrzeli na horyzont i zobaczyli przybliżającą się, wdzierającą tu Atlantę? Co moja babcia ze strony matki, którą pamiętałam jak przez mgłę (leżała obok prababci, ale nie przy ścieżce), powiedziałaby o sukcesach swojej córki i specyficznym życiu wnuczki? Nie jesteśmy płodną rodziną; byłam jedynym dzieckiem jedynaczki, i według specjalistów nie mogłam mieć nawet tego jednego dziecka, które miały moja babka i matka. Wiedziałam o tym od dwóch miesięcy, ale wciąż czasami płakałam na samą myśl. Musiałam się pozbierać. Zaczęłam liczyć oddechy, powoli i spokojnie; wdech, wydech, raz, dwa, trzy, cztery… użalanie się nad sobą to narkotyk. Nie wolno mi się uzależnić. Użalanie się nad sobą jest jak czekolada; z wiekiem możesz pozwolić sobie tylko na odrobinę.

Usłyszałam rudzika, potem drozda. Pośród kwitnących krzewów i kilku wczesnych, wiosennych lilii, posadzonych przy grobach, uwijały się pszczoły. Tu i tam widać było doniczkę z uschniętymi kwiatami, ale ogólnie ludzie dbali o swoich zmarłych. Tak spokojnie… Z rozmysłem zdjęłam zegarek i wsadziłam go do torebki. Po chwili łzy wyschły i przestałam skupiać się na swoich zmartwieniach, pozwalając myślom odpłynąć swobodnie. To było tak, jakby niezliczone ceremonie religijne przesyciły tę ziemię nie udręką, ale spokojnym oderwaniem, myślami o nieskończoności. Od czasu do czasu widziałam przemykający samochód; Shady Rest leżał niebezpiecznie blisko jednego z nowych osiedli mieszkaniowych. Kiedy się wreszcie podniosłam, odzyskałam spokój, a przynajmniej panowanie nad sobą. Naprawdę nie chciałabym dostać Charliego Gormana na tacy. ◆ ◆ ◆ Wracałam do samochodu, nie spiesząc się i czytając napisy na nagrobkach, i wtedy zaczęłam intensywnie myśleć. Uznałam, że nie zadawałam właściwych pytań. Pytałam dlaczego działy się te dziwaczne rzeczy i kto mógł je zrobić, ale nie w jaki sposób. Byłam przekonana, że wszystkie wydarzenia ostatnich kilku tygodni były ze sobą powiązane: morderstwa Jacka Burnsa i Beverly Rillington, zabójcze ataki na Shelby’ego i Arthura Smitha. Jack Burns został wyrzucony z samolotu, więc ten ktoś musiał umieć pilotować. Jack został zabity ciosem w głowę (wczoraj doniosła o tym miejscowa gazeta), tak samo Beverly Rillington, więc oprawca był silny i nie bał się przemocy. Skoro zabójca (dla wygody założyłam, że to mężczyzna) w jakiś sposób podkradł się do Shelby’ego, który nadal nie pamiętał ataku, to albo był to ktoś, kogo Shelby znał, kogo nie miał powodu się bać, albo potrafił się skradać. A jeśli atak nożem na Arthura w środku tłumu mógł być jakąś wskazówką, to ta osoba robiła się skrajnie nierozważna. To musiał być impuls; broń przypuszczalnie stanowił zwykły nóż kieszonkowy, jeśli zasłyszane przeze mnie plotki były prawdziwe. Czyli ktoś w grupie wokół Arthura poczuł przypływ furii tak nagły i niszczący, że zaryzykował, byle tylko go zranić. I jakoś, gdzieś pozbył się broni tak, że policjanci nie zdołali jej odnaleźć. Czy można było połknąć nóż kieszonkowy? — zastanawiałam się idiotycznie. Wszyscy zostaliśmy przeszukani. Gdzie, u diabła, mógłby być? Kluczowe pytanie: w jaki sposób. W jaki sposób udało się go ukryć? To była zagadka tego rodzaju, który skłaniał mnie to pospiesznego szukania

odpowiedzi w każdym czytanym przeze mnie kryminale. Nigdy nie próbowałam domyślić się sama, gdy wiedziałam, że pisarz umieścił rozwiązanie stronę czy dwie dalej. Ale teraz nie mogłam zajrzeć na koniec książki… Opuściłam szybę w samochodzie i pozwoliłam, by chłodny powiew potargał mi włosy. Spojrzałam na zielony namiot nad grobem Jacka Burnsa. Na jego tle odegrałam sobie zakończenie przyjęcia. Martin i ja wyszliśmy przez drzwi. Wziął mnie za rękę. Za nami byli Arthur i jego partnerka. Pamiętam, jaka byłam zirytowana przez Arthura; jak się we mnie wpatrywał. Przypomniawszy sobie to uczucie, poczułam dreszcze, jednak zignorowałam je wielkim wysiłkiem woli. Wróciłam do wspomnień. Chłodny, słodki wieczór. Parking. Mała grupa ludzi na chodniku. Ciche głosy wymieniające uprzejmości. Jesse Prentiss przedstawiający swoją żonę Vernę, przysadzistą, sześćdziesięcioletnią kobietę z wąskimi ustami i mocną trwałą, podenerwowanym Andersonom, którzy bardzo chcieli już iść. Perry pytający Jenny Tankersley, czy wpadnie do niego na drinka… Paul z ręką w kieszeni, wyciągający kluczyki do samochodu, jego partnerka stojąca z rękami skrzyżowanymi na piersiach; pewnie miała kłopoty z krążeniem, bo te obcisłe jeansy działały jak opaska uciskowa. Kto jeszcze? Marnie Sands grzebiąca w torebce, wyglądająca na zdenerwowaną. Pamiętam, że pomyślałam, że nie mogła znaleźć kluczyków. Ruszyliśmy w prawo, z twarzami zwróconymi w stronę parkingu, mając zamiar podejść do mercedesa Martina. Pies i kot wprowadziły zamieszanie konieczne, by napastnik się zdecydował; spróbuje dopaść Arthura… Myśl o tym, jak wielka musiała być wściekłość kogoś, kto naraził się na takie ryzyko, sprawiła, że zadrżałam. Potem, oczywiście, mój upadek na chodnik. Dotknęłam swojej posiniaczonej twarzy; na prawej skroni miałam niebieskiego sińca, a na policzku małe zadrapanie. To było wyjątkowe szczęście. Zamieszanie, krzyki, jęki i przekleństwa Arthura. Martin pomagający mi się podnieść, próbujący się dowiedzieć, czy jestem ranna. Jesse Prentiss, niespodziewanie stanowczy, każący Perry’emu pobiec do środka i wezwać karetkę… dźwięk kroków oddalającego się Perry’ego. Odgłos biegnących stóp od i do naszej grupy; Dryden przybiegł, a Perry odbiegł. Paul Allison powiedział, za późno, że już wezwał karetkę ze swojego samochodu; zanim to oznajmił, Perry był już w budynku. Perry miał doskonałą okazję, żeby pozbyć się noża. Okay, a co z Drydenem? Jego obecność na parkingu była możliwa do

wytłumaczenia; pilnował Andersonów. Ale czy w jakiś sposób mógł wyrzucić nóż? Nie, zdecydowałam niechętnie. Arthur stał twarzą do samochodu Drydena, a został zraniony w ramię od tyłu. Partnerka Arthura, ta mała panna z kucykiem? Nie. To i tak było mało prawdopodobne, ale została przeszukana. Tak samo Deena Cotton, która nie miała przy sobie torebki, a gdyby w kieszeni tych jeansów miała komara, można by policzyć jego nogi. Jesse i Verna Prentissowie stali za daleko, żeby dosięgnąć Arthura, jakiego by nie mieli zasięgu ramion, a ja wyobraźni. Martin i ja trzymaliśmy się za ręce i byliśmy przed Arthurem. Marnie Sands była na właściwej pozycji i rękę miała schowaną w swojej wielkiej torbie… ale jak przeszłaby przeszukanie? Paul obserwował nas przez cały czas do przyjazdu jego kolegów, oprócz… tak, było kilka sekund, gdy przyklęknął przy Arthurze i przytrzymywał jego głowę; patrzył w dół, na rannego kolegę. Czyli była taka chwila. Ale kiedy wychodziłam z domu kultury, widziałam, jak policjanci przeszukują miejsce, w którym Arthur został zraniony. Gdyby nóż tam był — a musiałby zostać ukryty w pośpiechu — to by go znaleźli. Nie. Perry w jakiś sposób pozbył się noża po drodze do budynku. To musiał być Perry. Pomyślałam o swojej przyjaciółce Sally, o tym, jaka była radosna tego dnia, gdy wiozłyśmy worek treningowy na lotnisko. Przeszła już tak dużo z Perrym, jego walkę z depresją i ucieczkę w narkotyki; wizja Jenny Tankersley jako synowej musiała w tym kontekście wyglądać jak bułka z masłem. Nie dało się jednak ukryć, że Perry najbardziej pasował na kogoś, kto mógłby się dopuścić tych wszystkich okropnych rzeczy. Patrzył na Angel z głodem w oczach; miał możliwość ukrycia noża. Jednak to nie był żaden dowód, potrzebny, żeby go aresztować. Odpaliłam samochód i powoli ruszyłam z cmentarza, nie mając bladego pojęcia, dokąd jadę. Było południe, czas na lunch. W naszym miejscowym grillu kupiłam kanapkę i zjadłam ją, siedząc w aucie, czym normalnie pogardzałam. Może powinnam zadzwonić do Martina. Pomyślałam o tym, po czym przypomniałam sobie, jak poprzedniego dnia go szukałam, i uznałam dziecinnie, że dobrze mu zrobi, jeśli przez chwilę to on się pozastanawia, gdzie jestem. Ale to były powierzchowne myśli, pomysły, które co najwyżej przelatywały mi przez głowę. Miałam to uczucie, którego się doznaje, kiedy wszyscy dookoła, słysząc dowcip, zaczynają ryczeć ze śmiechu, a ty siedzisz i nerwowo czekasz na puentę, żeby zrozumieć, o co chodzi. Przede mną było coś wielkiego i oczywistego, a ja nie mogłam tego uchwycić. Zupełnie jakbym miała dziurę w okularach. W tym miejscu byłam

ślepa, choć wszystko dookoła widziałam wyraźnie.

ROZDZIAŁ

10

Zaskoczyłam samą siebie, jadąc do szpitala i pytając o możliwość zobaczenia się z Arthurem. — Przed jego pokojem siedzi policjantka, będzie pani musiała ją zapytać o zgodę — poinformowała tęga, starsza wolontariuszka na recepcji. Poczłapałam więc przez nieprzyjemnie znajome korytarze, myśląc, że jeśli tak dalej pójdzie, to nauczę się planu piętra i rozgryzę kryjącą się w nim logikę. Arthur był w pokoju na końcu korytarza, więc wszystkich gości widać było z daleka. Policjantka w niebieskim mundurze wyglądała na krzepką i twardą. Na małej plakietce widniało C. Turlock. Nie wydawało się to obiecującym nazwiskiem. Z całą pewnością oficer Turlock miała ambicję być najostrzejszym psem, jaki kiedykolwiek bronił rannego towarzysza, i uznała mnie za wysoce podejrzaną. Biorąc pod uwagę, że głowę miałam na wysokości jej łokcia i zaproponowałam, że zostawię jej swoją torebkę, nie rozumiałam, dlaczego jest tak podejrzliwa — sądziła, że w okularach mam ukryte ostrze? Gdyby sam Arthur nie zawołał do C. Turlock, żeby się przekonać, co to za zamieszanie, musiałabym się poddać; ale kiedy dowiedział się, kto czeka przy drzwiach, kazał jej mnie wpuścić. Arthur miał na sobie jedną z tych okropnych szpitalnych koszul. Widziałam bandaż na jego ramieniu tam, gdzie materiał zsunął się na bok. Detektyw Smith sprawiał wrażenie, jakby go bolało; i przypomniałam sobie, że rana po nożu, nawet małym, to bardzo nieprzyjemne doświadczenie. Stanęłam obok, popatrzyłam nań i zaczęłam się zastanawiać, co powiedzieć. Spoglądał prosto na mnie. — Dobra… Czy to Perry to zrobił i potem wrzucił nóż do pojemnika na śmieci? — spytałam wreszcie. Po twarzy Arthura przemknęły najrozmaitsze uczucia. Najpierw wyglądał na oszołomionego, potem przerażonego, aż wreszcie zaczął się śmiać. To był głośny, serdeczny śmiech i C. Turlock wsadziła głowę do środka, żeby zobaczyć, co jest takie zabawne. Arthur zrobił królewski gest prawą ręką i głośno zatrzasnęła drzwi. Ta sama prawa ręka poruszyła się znowu i złapała moją, przyciągając mnie bliżej

łóżka. Patrzyłam spokojnie w te bladoniebieskie oczy, które kiedyś sprawiały, że nogi miałam jak z waty. — Nigdy nie powinienem był cię zostawić i żenić się z Lynn — oświadczył Arthur. — Owszem, powinieneś — odparłam stanowczo. — I powinieneś teraz do niej wrócić, jeżeli cię zechce. — Nie mógłbym cię jakoś oderwać od tego podejrzanego sukinsyna, za którego wyszłaś? — Ton Arthura był lekki, ale mówił poważnie. Przez głowę przemknęły mi wszystkie problemy, jakie mieliśmy z Martinem. Wzruszyłam ramionami. — Musiałbyś użyć łomu — odpowiedziałam. — Nie sadzę, żeby to był Perry — powiedział po chwili, puszczając moją rękę. — Dlaczego? — Faron Henske osobiście przeszukał wszystkie śmietniki po drodze do biura, z którego Perry zadzwonił po policję — wyjaśnił Arthur. — Zajrzał do studzienek. Rozebrał zlew. Faron nie jest może jak petarda, ale poszukiwania prowadzi bardzo starannie. A w budynku nadal byli ludzie od sprzątania oraz paru gości, którzy zostali pogadać albo pozdejmować dekoracje, i mówią, że Perry nie zatrzymywał się po drodze do telefonu. — A biuro zostało przeszukane. — Tak. Oczywiście. Arthur oparł się o poduszkę; tylko raz widziałam, żeby wyglądał tak źle: gdy opiekowałam się nim podczas grypy. — Naprawdę mi przykro, że zostałeś ranny — wydusiłam z siebie. — Naprawdę mi przykro, że na ciebie upadłem — odpowiedział grzecznie. — Sprowadziłem cię do parteru, jak powiedział Paul. Oczywiście dzięki temu dla mnie ten upadek był lżejszy — w głosie słychać było gorycz. — Zrobiłem ci krzywdę? Brzmiał, jakby miał nadzieję, że tak. — Tylko kilka siniaków i zadrapań. Odsunęłam włosy, żeby pokazać mu guza i siniec na czole. — Następnym razem postaram się upaść na kogoś większego i raczej na jej przód niż tył — powiedział, siląc się na sprośność. — Lynn jest ode mnie większa. — Roe… — Okay, przepraszam. Nie wiem, co się stało z twoim małżeństwem… Ale nie jestem wyjściem awaryjnym. Zawsze miałam o tobie dobre wspomnienia i nie chcę, żeby to się zmieniło.

— Prosto z mostu, Roe. — Nie dało się inaczej — odparłam. — Kocham cię. Nagle wyglądał na wrażliwego, stęsknionego dwudziestolatka. — Kochasz to, co pamiętasz. Ale przez ostatnie trzy czy cztery miesiące, gdy byliśmy razem, dymałeś na boku Lynn. Powiedziałabym więc, że twoja miłość nie jest na wyłączność. — Jasne, dobijaj mnie jeszcze, gdy nie mogę się bronić. — Tylko w takiej chwili mnie wysłuchasz. Kąciki jego ust wykrzywiły się w uśmiechu. — Okay, okay. Teraz ty posłuchaj — znowu sięgnął po moją dłoń. — Uważaj na siebie, Roe. Wiem, że kochasz Bartella, ale skoro już powiedziałaś mi, co sądzisz o moim małżeństwie, powiem ci, co ja sądzę o twoim. O rany, nie chciałam tego słuchać. — Roe, to nie jest facet z twojej ligi. Jest twardy i bezwzględny. Znacznie starszy. Nigdy nie będzie cię traktował jak kogoś równego sobie. To wydawał się bardzo dziwny zarzut wobec Martina i spojrzałam na Arthura z niejakim zaskoczeniem. Być może się przestraszyłam, że Arthur powie mi, że obserwował mojego męża i że on… ma kochankę. Albo że był zaangażowany w jakąś działalność przestępczą. Arthur byłby zachwycony, gdyby przyłapał go na czymś takim i zadbałby o to, żebym się dowiedziała, bo odkąd poznałam Martina, ostrzegał mnie, że nie powinnam za niego wychodzić. Skoro Arthur go nie przyłapał, to znaczy, że Martin tego nie robił, uświadomiłam sobie nagle. Nie miałam pojęcia, jak bardzo się martwiłam, dopóki rozlewająca się po mym ciele ulga nie napełniła mnie radością. — Nie wiem, czy uważa mnie za kogoś równego — powiedziałam. — Tak bardzo się różnimy, że słowo „równy” chyba nie może tu mieć zastosowania. Ale pozwala mi być sobą i nigdy nie próbuje mnie zmienić, i bardzo się sobą cieszymy. Patrzyliśmy na siebie spokojnie. Pomyślałam o tym, jaka się czułam zraniona podczas ślubu Arthura i Lynn, jaka zdradzona. Teraz wydawało się to dziwne, jakby to ktoś inny przeżywał te emocje i mi o nich opowiedział. — Do widzenia, Arthurze. Mam nadzieję, że niedługo cię stąd wypuszczą. — Na razie, Roe. Dzięki za wizytę. Wiem, że jesteś ciekawa, co się stało. Powiem Paulowi, żeby cię informował. Zastanowiłam się, czy nie powinnam się czuć zakłopotana, i odpuściłam sobie. — Dzięki. Trzymaj się — powiedziałam i podeszłam do drzwi. — Pani oficer —

skłoniłam się stróżującej funkcjonariuszce. Odkłoniła się z urazą. Chyba nie zyskałam przyjaciółki. Rzut oka na zegarek uzmysłowił mi, że już prawie czas na pogrzeb. W jednej z pachnących chemią szpitalnych łazienek przyczesałam włosy i przypudrowałam nos, a potem pojechałam do Kościoła Baptystów Western Hill. Western Hill to zdecydowanie najładniejszy kościół w Lawrenceton, mieście wielu świątyń. Usadowił się na szczycie łagodnego wzgórza w północno-zachodniej części miasta, gdzie znajduje się większość nowszych osiedli. Świątynia spogląda na Lawrenceton, spokojna, o białej wieży. Wzgórze jest zagospodarowane w całości, z kwiatami, zaroślami i wypielęgnowaną trawą. W rywalizacji z Baptystami z Antiochii, gdzie znajduje się kryty basen pływacki, Western zbiera punkty za parking, który otacza budynek z trzech stron; w Western nie ma problemu z miejscem dla samochodu. To też bez wątpienia najlepsze miejsce na pogrzeb, choć kiedy Bess Burns przystępowała do tego kościoła lata temu, na pewno nie przyszło jej to do głowy. Przed masywnymi, frontowymi wrotami Western, na półkolistym podjeździe, który prowadził przez wzgórze wdzięcznym łukiem, stał zaparkowany długi, czarny karawan. Ten podjazd używany był wyłącznie podczas ceremonii; normalnie do Western prowadziły tylne drzwi prosto z tego cudownego parkingu. Skorzystałam z jednego z mniejszych wejść i przeszłam korytarzem do głównego pomieszczenia. Było wysokie na dwa piętra, a ściany i sufit lśniły oślepiającą bielą, tworząc wrażenie nieba. Przez wysokie, łukowate okna wpadały promienie słońca, oświetlając dramatycznie ciemnoszarą trumnę Jacka, zwieńczoną wielką wiązanką białych gladioli, spoczywającą u stóp ołtarza. Jack Burns był chowany w piękny dzień. Ponieważ weszłam drzwiami przy ołtarzu, musiałam przejść na tyły kościoła; idąc, spojrzałam na rząd osób, które miały ponieść trumnę, siedzących w ławce z przodu po lewej. Znałam ich wszystkich; to byli koledzy Jacka — Paul Allison, Faron Henske, szef policji Tom Nash Vernon, szeryf Padgett Lanier, oraz (ku memu zdumieniu) Lynn Liggett-Smith oraz syn zmarłego, Jack Junior. Ruszyłam szybciej, nie chcąc patrzeć w oczy nikomu z tej ławki, zwłaszcza Lynn. Kościół szybko się wypełniał, więc przysiadłam na pierwszym wolnym miejscu, jakie zauważyłam, kłaniając się Samowi i Marvie Clerrickom w ławce z tyłu. Byłam bliżej przodu kościoła, niż lubię, ale nie chciałam siadać na jednym ze składanych krzesełek, które rozstawiono z tyłu nawy. Przysiadłam, próbując wepchnąć torebkę pod ławkę, zaczęłam opadać na kolana i w samą porę przypomniałam sobie, że w tym kościele nie

było klęczników. — Prawie znowu uderzyłaś o ziemię, co? — zamruczał głos przy moim uchu. Poczułam przebłysk czystej wściekłości, bo pomyślałam, że to Dryden. Czy zamierzał mnie zaczepiać w każdym kościele, do którego poszłam? Ale w ławce obok mnie usiadł Martin, wyglądający doskonale w stonowanym garniturze. Wzięłam go za rękę i ścisnęłam ją, czując, jak idiotycznie wali mi serce. Tak bardzo się cieszyłam, że go widzę, że niewiele brakowało, bym się rozpłakała, co na tak wczesnym etapie uroczystości zostałoby zauważone. — Jednak przyszedłeś — wyszeptałam, wiedząc, że to oczywistość, ale i tak chcąc ją wypowiedzieć. Spojrzał na mnie spod oka i jego usta wykrzywiły się w lekkim uśmiechu. — Tęskniłem za tobą — powiedział. Potem organy zmieniły ton, na przedzie kościoła pojawił się mistrz ceremonii z domu pogrzebowego, dając sygnał, że przybyła rodzina, a gdy zgromadzeni się podnieśli, wzdłuż ławy przeszły Bess Burns i jej córka. Bess, ubrana w czerń, wyglądała, jakby przez ostatnich kilka dni straciła dziesięć funtów, a okrągła twarz Romney była pozbawiona makijażu i zalana łzami. Dobrze znałam Romney od czasów, gdy była nastolatką, co wcale nie miało miejsca tak niedawno, kiedy to trzy lub cztery razy w tygodniu przychodziła do biblioteki. Zaszokowało mnie, jak dorośle wyglądała. Stanowczo zdusiłam moje myśli na rzecz bardziej stosownych do okazji; jakikolwiek Stwórca na niego czekał, Jack Burns, spoczywający w tej trumnie, stał już przed Jego obliczem. Dla tego detektywa nie było więcej zagadek. Zastanawiałam się, czy funkcjonariusze siedzący w pierwszej ławce o tym pomyśleli. Widziałam ich twarze, kiedy spojrzeli w prawo, na pastora stającego za pulpitem. Paul wyglądał blado i stanowczo, Faron Henske poważnie, a Lynn Liggett-Smith miała twarz bez wyrazu. Nie spodziewałam się zobaczyć kobiety niosącej trumnę, ale usłyszałam, jak Marva syknęła do Sama, że Jack wyznaczył Lynn Liggett w swoim testamencie. Arthur również miał służyć, ale nie mógł ze względu na ranę; Paul go zastąpił. Trumna była zamknięta. Mogłam sobie wyobrazić, że technikom nie udało się zrekonstruować Jacka, opuszczono więc część poświęconą na oglądanie zmarłego i rytuał toczył się dalej, aż wszyscy wsiedliśmy do samochodów i pojechaliśmy na Shady Rest. Chociaż parking pod cmentarzem był ciasny, wzięłam swój samochód, a Martin swój; nie chciałam zostawiać mojego chevette’a pod Western Hill, bo nie było to po drodze do domu.

Staliśmy w słońcu, zapadając się w mokrej ziemi, a krótka ceremonia na cmentarzu dobiegała końca. Celebranci złożyli kwiaty na trumnie, tak samo pastor. Szczupły przedstawiciel domu pogrzebowego, którego nigdy wcześniej nie widziałam, pochylił się nad Bess i coś wymamrotał, a ona ocknęła się z zamyślenia, pokiwała głową i wstała. Pogrzeb oficjalnie się skończył. Większość jego uczestników natychmiast wyszła, aby wrócić do swoich normalnych niedzielnych czynności. Romney Burns kręciła się dookoła, witając z ludźmi, których rozpoznała, podczas gdy jej matka rozmawiała cicho z pastorem. Przedstawiłam Romney Martinowi i rozmawialiśmy sztywno o tym dniu i nabożeństwie. Romney sprawiała wrażenie otępiałej, błądzącej myślami gdzieś daleko; było mi jej żal. Jack Junior stał sam, zwrócony twarzą do pobliskiego pola, paląc papierosa, z wyraźnie wściekłą miną; pomyślałam, że należałoby się trzymać od niego z daleka, bo wyraźnie był w bardzo złym nastroju. Jednak nie wszyscy to zauważyli. Faron Henske, nieświadomy stanu Jacka, uspokajającym gestem położył swoją wielką, brązową rękę na jego ramieniu. Jack ją strącił, cisnął papierosa i nagle stracił panowanie nad sobą. Ci z nas, którzy patrzyli w jego stronę, zobaczyli, jak wybucha, i skrzywili się. Pastor wyjeżdżał właśnie przez główną bramę. Szkoda, że nie został kilka chwil dłużej. — To jeden z was to zrobił! — wrzasnął Jack. Ci, którzy nie widzieli, co się stało, zamarli w pół słowa; a biedny Faron wyglądał na przerażonego tą burzą z piorunami. — Nie odwróciłby się plecami do kogoś, kogo nie znał! To jeden z was to zrobił! Martin miał ponury i zacięty wyraz twarzy. Blond​włosy mistrz ceremonii, stojący bliżej tej dwójki, zastanawiał się, czy interweniować; uznał, że nie, i z pewnością miał rację. Jedyna osoba, która mogła rozładować tę sytuację, spowita czernią Bess, podeszła do syna, otoczyła go ramionami i mówiła mu coś cicho do ucha. Oczy miała suche. Romney, okrągła i jasna jak jej ojciec, stała kilka stóp dalej, bojąc się do nich podejść. W miarę jak na to wszystko patrzyliśmy, napięcie wydawało się opuszczać Jacka i kilkoro pozostałych ludzi rozproszyło się między swoimi samochodami, starając się nie sprawiać wrażenia, jakby się spieszyli. Gdy Martin i ja się odwróciliśmy, Jack płakał. Spojrzałam przez ramię i zobaczyłam, że Bess, Romney oraz jej brat idą do samochodu Jacka i odjeżdżają. Spojrzałam w bok na mojego męża. Jeśli jest coś, czego Martin nie znosi bardziej niż

wylewających swoje emocje obcych, to jeszcze tego nie odkryłam; to jeden z powodów, dla których do kina chodzę z Sally albo Angel. Usta miał zaciśnięte, spojrzenie utkwione w jakimś punkcie przed sobą. Wyglądał, jakby chciał powiedzieć „wielkie dzięki, Roe”, ale starał się powstrzymać. — Przepraszam — powiedziałam z niejaką uszczypliwością w głosie — za to, że chciałam, żebyś przyszedł. W końcu nie mogłam przepraszać za zachowanie Jacka… Spojrzałam na Martina ostrożnie, żeby się przekonać, w jakim był nastroju. — Ile lat mieszkańcy Lawrenceton będą wspominać tę scenę? — zapytał. Odprężyłam się. — Och, do końca świata. Myślisz, że Jack Junior ma rację? — Tak — po sekundzie odpowiedział Martin. — Myślę, że tak. Pomyślałam o twarzach wokół grobu, wszystkich znanych, znajomych. Zadrżałam w jasnym słońcu, a Martin objął mnie ramieniem. — Mam wrażenie — powiedział, patrząc przed siebie — że ostatnio nie nadajemy na tych samych falach. To była równie dobra chwila na rozmowę, jak każda inna. Pierwsza żona Martina powiedziała mi kiedyś, że Martin nie jest człowiekiem, który rozmawiałby o problemach, i czułam, że mój mąż bardzo się stara, pewnie bardziej, niż mogłam przypuszczać. — Dużo pracuję, a kiedy pomyślałem o tym, wracając z Chicago, uświadomiłem sobie, że ostatnio nie spędzamy ze sobą za dużo czasu. Szło prawie za dobrze. — Postaram się więcej bywać w domu — powiedział Martin krótko, ale nie bez wysiłku. — Chyba nie byłem zadowolony, że wróciłaś do pracy, nic mi o tym nie mówiąc. Na twarz mojego męża padł cień kołyszącej się na wietrze gałęzi dębu. — Być może — powiedziałam bardzo ostrożnie — powinniśmy więcej ze sobą rozmawiać. Popatrzyliśmy na siebie niepewnie i sztywno, jak stworzenia z dwóch różnych planet, które zasadniczo wykazują się dobrą wolą, ale nie mówią tym samym językiem, żeby to wyjaśnić. Po długiej chwili Martin pokiwał głową na zgodę i znów ruszyliśmy w stronę jego samochodu. Gdy doszliśmy do mercedesa, błyszczącego bielą na tle zielonej murawy, mój mąż obrócił mnie twarzą do siebie i ku memu zaskoczeniu oparł o samochód i pocałował gwałtownie.

— Cóż — powiedziałam, gdy już odzyskałam oddech — to było cudowne, ale czy nie sądzisz, że dobrze byłoby to odłożyć, aż wrócimy do domu? — Wszyscy już pojechali — bez tchu powiedział Martin i zobaczyłam, że to była prawda, przynajmniej w większej części. Po drugiej stronie cmentarza, koło granatowego chryslera Paula, grupa celebrantów (oprócz Jacka Juniora) trwała pogrążona w rozmowie i przypomniałam sobie, że wszyscy byli oficerami policji i mieli do rozwiązania sprawy morderstw. Obsługa z domu pogrzebowego przystąpiła do pracy zaraz po zniknięciu wdowy. Trumna była w ziemi, podnośnik został spakowany, a mistrz ceremonii i jeszcze jakiś człowiek przerzucali łopatami ziemię na miejsce, podczas gdy trzeci mężczyzna ładował krzesła do vana. Na podstawie wcześniejszych doświadczeń wiedziałam, że niedługo ziemia zniknie, na niej znajdą się kwiaty, a sztuczna trawa zostanie zabrana. Namiot postoi jeszcze dzień lub dwa. Potem także zniknie; na cmentarzu znów zapanuje spokój. — Do zobaczenia w domu — powiedziałam do Martina i pogładziłam go dłonią po policzku. Kiedy prowadziłam swojego chevette’a żwirową drogą prowadzącą do głównej bramy cmentarza, minęłam samochód Paula. Z grupki, która była tu jeszcze przed chwilą, zostali tylko on i Lynn; uniosłam rękę, gdy przejeżdżałam obok nich, a Lynn odpowiedziała, pochylając głowę, ale nie przerwała rozmowy z Paulem. Bladość i ostre rysy Paula nigdy dotąd nie były tak wyraźne. Pomyślałam, że coś go gnębi. Jedną rękę miał wyciągniętą, opartą o dach samochodu, i wydawało się, że tylko dzięki temu trzyma się na nogach. Nie uśmiechnął się do mnie ani mi nie pomachał, ale przeszył mnie spojrzeniem, które przyszpiliło mnie jak motyla. Ulżyło mi, kiedy go minęłam i ruszyłam do domu; nie potrafiłam sobie wyobrazić, o czym mógł dyskutować z Lynn, a co wprawiło go w takie zdenerwowanie. Spojrzałam raz w lusterko wsteczne i zobaczyłam, że samochód Lynn znika za bramą cmentarza i w przeciwieństwie do mnie, skręca w lewo. Być może Lynn również doszła do wniosku, że Arthura zaatakował Perry, były pasierb Paula, a obecnie jego przyjaciel. To by pasowało do posępnego wyrazu kościstej twarzy Paula. Pomyślałam o tym, jaki zdenerwowany był poprzedniej nocy, gdy Arthur dostał nożem; rozmyślałam o zaskakującym wyborze jego towarzyszki, kobiety bez gustu i smaku, tak różniącej się od Sally. A jednak była to kobieta, którą na moich oczach łapał za tyłek. Znowu poczułam to ukłucie niepokoju. To nie było podobne do Paula, prawda? Paul zawsze był spokojny, opanowany i… konserwatywny.

Jednak poprzedniego wieczoru z pewnością stracił swój spokój. Jego głos, gdy powiedział Jessemu, że już wezwał policję, z pewnością był nierówny. Zahamowałam i zjechałam na pobocze. Na szczęście była tam zatoczka; na szczęście nikt za mną nie jechał. Wezwał policję ze swojego samochodu. Był jeszcze ktoś, kto mógł ukryć nóż. Paul. Detektyw, który nas pilnował do czasu przybycia posiłków. Ale dlaczego? Zakryłam twarz dłonią, żeby się skoncentrować. Dlaczego Paul dźgnął nożem Arthura? Nigdy specjalnie się nie lubili, ale pracowali całe lata, nie wadząc sobie szczególnie. Co się tak nagle mogło stać…? Ostatnio Arthur rozstał się z Lynn. I co? I Arthur na bankiecie Pan-Am Agra pojawił się ze zdecydowanie nieodpowiednią partnerką, podobnie zresztą jak Paul. Ale Arthur przez całą imprezę gapił się na mnie. Mój mąż z pewnością to zauważył, a jeśli on, to z pewnością także inni… dlaczego Paul miałby atakować Arhura? Przez to, że Arthur mnie pragnął? To po prostu nie miało sensu. Owszem, miało, ale trudno mi było przyznać się do tego przed samą sobą, bo to wydawało się takie dziwaczne, takie idiotyczne. Cały czas miałam to pod nosem, ale tego nie widziałam, bo nie postrzegałam siebie jako kobiety takiego rodzaju. Angel cały czas to podejrzewała; pamiętałam spojrzenie, jakim mnie obrzuciła tego dnia, gdy Paul położył torebkę Beverly Rillington na jej samochodzie, myląc go z moim. Paul zaatakował Arthura, bo ten „spotykał się” ze mną przez długi czas i znowu otwarcie mnie pragnął. Paul zaatakował Beverly Rillington, ponieważ Beverly napadła na mnie publicznie, na oczach Perry’ego — który potem opowiedział o tym swojemu byłemu ojczymowi, wujowi, przyjacielowi. Torebka Beverly była dowodem zemsty Paula na osobie, która mnie obraziła. Paul uderzył Shelby’ego w głowę, ponieważ Shelby patrolował moje podwórze, podczas gdy Paul chciał… Włamać się? Pogapić się w moje okno? Śpiewać serenady i grać na mandolinie? Klepnęłam się w policzek, żeby nie stracić koncentracji, żeby oderwać się od myśli, od których było mi niedobrze. Oparłam dłonie na kierownicy. Okropnie drżały. Roe, myśl! Jack Burns, mój wróg od dawna, człowiek, który publicznie źle się o mnie wyrażał, człowiek, którego Paul musiał oglądać codziennie, bo ten był jego szefem. Pierwsza śmierć.

Tak się zafiksowałam na tym, jaka wspaniała jest Angel, że nie byłam w stanie odczytać bardzo wyraźnej wiadomości. Jack Burns, wyrzucony z samolotu na łeb na szyję, żeby wylądował w moim ogrodzie. Trofeum. Widzisz, co dla ciebie zrobiłem? O mój Boże. A ja zostawiłam Martina na cmentarzu razem z Paulem. Na oczach tego opętanego obsesją człowieka Martin pocałował mnie tak, że włosy stanęły mi dęba.

ROZDZIAŁ

11

Wykonałam najbardziej widowiskowy manewr zawracania, jaki kiedykolwiek widziały drogi hrabstwa Spalding. Jechałam tak szybko, jak tylko się odważyłam, i modliłam żarliwie, by właśnie tego dnia lokalna policja urządziła na tej bocznej drodze kontrolę prędkości. Oczywiście tak się nie stało. Muszę myśleć, powiedziałam sobie gorączkowo. Nie mogłam tam tak po prostu pojechać i wszystkiego naprawić. Gdy dotarłam do cmentarza, zwolniłam. Gwałtownie skręciłam z drogi i wjechałam w rów, i nie przejmowałam się, czy samochód zostanie tam, aż się rozpadnie. Byłam na miejscu. Jakby moja wariacka metoda parkowania była całkowicie bezgłośna, wysiadłam cicho i bardzo ostrożnie zamknęłam drzwi. Moje auto wpadło do rowu nieco powyżej południowo-wschodniego narożnika prostokątnego cmentarza. Główna brama znajdowała się na środku długiej ściany wschodniej, dwie dodatkowe były po zachodniej, wychodziły na drogę gruntową, która prowadziła wzdłuż ogrodzenia i wracała do drogi otaczającej to miejsce od wschodu. Z tego narożnika widok miałam zasłonięty przez drzewa, ale dostrzegłam błysk lśniącej bieli w pobliżu północnej części cmentarza, gdzie pochowano Jacka; mercedes Martina. Cała drżałam. Zmusiłam swój mózg do pracy, do planowania. Główna brama na wschodzie była zbyt wyeksponowana, widoczna z prawie każdego miejsca nekropolii. Przekradłam się więc wzdłuż ogrodzenia, przez wysokie zarośla, i starałam się nie myśleć. Ponieważ kościół i pogrzeb należały do nielicznych okazji, gdy ubierałam się tak, jak dziś rano, moje ubranie i buty nie bardzo się nadawały do czołgania w rowach i przekradania przez cmentarze. Jedwab beżowej spódnicy czepiał się wszystkiego, co mijałam, niskie obcasy czółenek zapadały się w mokrej ziemi, a w rozpuszczonych włosach znalazła się niezła kolekcja liści i gałązek. Dotarłam do ścieżki w południowo-zachodnim narożniku i ruszyłam nią, kuląc się podczas prób biegu, co było jedną z najtrudniejszych rzeczy, jakich kiedykolwiek próbowałam.

Mniej więcej co trzy jardy zatrzymywałam się, żeby się rozejrzeć i ponasłuchiwać; nie słyszałam niczego, nie widziałam niczego, i przeklinałam drzewa oraz krzewy, które dziś rano uważałam za takie piękne. Dotarłam do pierwszej bocznej bramy. Byłam mocno na widoku, chociaż jeżeli Martin i Paul nadal tkwili w pobliżu grobu Jacka, to pomiędzy nami znajdowało się kilka wysokich krzaków i nagrobków. Opadłam jednak na brzuch i zaczęłam się czołgać. Dotarłam do dogodnego punktu obserwacyjnego za jednym z niewielu grobowców w Lawrenceton i wyjrzałam zza niego. Serce mi zamarło. Samochód Paula faktycznie nadal stał równolegle do zachodniego ogrodzenia; widziałam tylko tył namiotu osłaniającego grób Jacka, ale karawan i pracownicy zakładu pogrzebowego już pojechali. Podpełzłam bliżej, chwytając się granitu grobowca. Potwierdziło się to, co już podejrzewałam — nie było innych samochodów. Tylko Paul i Martin, sami. I ja. Potem ich zobaczyłam. Martin stał lewym bokiem do mnie, z plecami przy grubym pniu dębu i był kilka razy bledszy niż w chwili, gdy go zostawiłam. Na twarzy miał bruzdy, które dotąd widziałam tylko raz. Właśnie tak musiał wyglądać na wojnie, pomyślałam przelotnie. Paul stał zwrócony do mnie prawą stroną, plecami do swojego samochodu, w dłoni trzymał broń. Mówił do Martina; chociaż go nie słyszałam, to widziałam, jak poruszają się jego usta, a z tego, jak Martin kręcił głową, wiedziałam, że go słucha. Żadnej broni. Nie miałam broni. Nie mogłam podbiec i go powalić; pomiędzy grobowcem, a miejscem, w którym stał, nie było dostatecznej osłony. Czy by mnie zastrzelił? Może nie; może. W końcu miał mnie kochać. Ale co, jeśliby strzelił, a to nie dałoby Martinowi wystarczająco dużo czasu, żeby go złapał? Żadne z nas nie byłoby bezpieczne. Musiałam wyeliminować Paula. I, na Boga, chciałam to zrobić. Jednak nie miałam niczego poza swoimi rękami i nie sądziłam, żeby to wystarczyło, aby na długo go powstrzymać. A jeśli nóż nadal był w samochodzie? Ta myśl wybuchła mi w głowie niczym najpiękniejszy fajerwerk. Po chwili dotarło do mnie, że to był głupi pomysł, ale nadal jedyny. Kiedy zaczęłam

podchodzić do jego samochodu, tuż poza polem widzenia Paula, uzmysłowiłam sobie, jakie to było głupie. Ale zastanowiłam się przez sekundę: podczas przeszukiwania domu kultury musiał go tam zostawić. Przypuszczalnie musiał go tam zostawić, gdy dziś rano był na komisariacie; i musiał go tam zostawić na czas pogrzebu, bo nie mógłby go wyciągnąć podczas nabożeństwa i na cmentarzu. Zatem cała nasza nadzieja była w tym, że poprzedniej nocy Paul Allison był zbyt zmęczony, żeby wyciągnąć nóż i posprzątać miejsce jego ukrycia. Zaparkował po południowej stronie małego podjazdu, więc musiałam wślizgnąć się na miejsce pasażera i modliłam się, żeby drzwi nie były zamknięte. Bałam się spojrzeć w stronę Paula i Martina, bałam się zobaczyć, że Martin został postrzelony, bałam się, że jeśli mnie zauważy, to jego twarz się zmieni, a Paul się odwróci i mnie zobaczy. Słyszałam głos Paula i podeszłam bliżej, ale nie wsłuchiwałam się w to, co mówił. Wreszcie dotarłam do punktu, w którym nie miałam już osłony, a drogę blokowały nagrobki i drzewa, i musiałam przejść przez ścieżkę, która tworzyła ósemkę na cmentarzu, w okolicach jej pętli. Zdjęłam buty, żeby nie zaskrzypiały na żwirze, i starałam się iść tak lekko, żeby nie narobić hałasu. Zaryzykowałam spojrzenie; byłam tak blisko, że prawie za plecami Paula. Wzrok Martina skupiony był na nim. Nie wiedziałam, czy mnie zauważył, czy nie. Musiałam zaryzykować. Odetchnęłam i wyszłam na otwartą przestrzeń. Zrobiłam krok po żwirze, potem kolejny, a potem weszłam znów na miękką trawę i podeszłam szybko do drzwi pasażera. Spojrzałam przez okno. Byłam tak zdesperowana, że nie mogłam skupić wzroku. Drzwi nie były zamknięte. Chwała Bogu, pomyślałam; chwyciłam klamkę. Znowu musiałam spojrzeć i skoncentrowałam się na plecach Paula, próbując nie widzieć Martina ponad jego ramieniem. Pomogło to, że Paul był o kilka cali wyższy. Nie chciałam zobaczyć twarzy Martina, widzieć, jak odbija się na niej świadomość mojej obecności. Nie chciałam, żeby wiedział, że tu jestem. Nacisnęłam klamkę. Dla mnie zabrzmiało to jak eksplozja, ale wiedziałam, że dźwięk był cichy. Wstrzymałam oddech, ostrożnie otwierając drzwi samochodu, czekając, czy Paul obróci się w moją stronę. Nie zrobił tego. Nadal mówił. Odetchnęłam ostrożnie. Z ulgi i braku tlenu miałam lekką głowę. Delikatnie otworzyłam drzwi tak powoli, że złapał mnie skurcz w palcach i puściłam klamkę. Rozprostowałam palce. Przebierałam nimi przez chwilę, żeby przywrócić krążenie.

Znów przyklęknęłam, a moje kolana zaprotestowały. Strupy straciłam już dawno, w rowie; do listy rzeczy, które poplamiły moją spódnicę, mogłam dodać krew. Ale to nie ja zrobiłam malutki ślad krwi na niebieskiej tapicerce siedzenia. Dało się ją zauważyć tylko wtedy, gdy w ogóle myślało się o płynach ustrojowych. Może przykrył ją małym notatnikiem, który teraz leżał trochę z boku; może przesunął notatnik, gdy wysiadał z wozu. Tęsknie spojrzałam na policyjne radio; nie miałam jednak bladego pojęcia, jak się nim posługiwać i byłam śmiertelnie przerażona, że ktoś wywoła Paula, podczas gdy ja kucałam przy jego samochodzie. Szybko zerknęłam nad przednim siedzeniem. Jeśli nóż był w aucie, to właśnie gdzieś tam. Najszybciej i najłatwiej byłoby go schować w szparze między siedziskiem a oparciem. Wsunęłam tam dłoń. Poczułam coś lepkiego. Twardy kształt. Nóż wciąż tam był. Ostrożnie zbadałam go palcami; nie chciałam złapać za ostrze. Chwyciłam narzędzie i je wyciągnęłam. Do moich palców przywarła stara, ciemna krew; to właśnie było to coś lepkiego, co poczułam. Gapiłam się na nóż, żałując, że nie mam czasu, żeby go wyczyścić. Niewielkie ostrze i rękojeść pokrywała zaschnięta krew. Paul wbił go w Arthura tak mocno, jak mógł. To był tylko mały, brązowy nóż kieszonkowy z poręcznymi dodatkami. Niestety dla mnie użyteczne było tylko ostrze. Wstałam. Trzymałam nóż ostrzem do góry; w każdym kryminale, jaki przeczytałam, pisano, że właśnie tak się to robi. Powinnam spróbować wsadzić mu go między żebra, przypomniałam sobie. Obeszłam samochód i stanęłam może ze dwanaście stóp od Paula. Byłam dziwnie niezdecydowana. Czy powinnam się podkraść i go dźgnąć? Czy należało pobiec z krzykiem przez trawę? Jednak charakter tej przestrzeni, kamienie nagrobne, donice z kwiatami i grób dziecka, rozdzierająco udekorowany maleńką rękawicą baseballową, wykluczał podejście z krzykiem. Zaczęłam więc po cichu skradać się po trawie, nie ośmielając się spojrzeć na Martina, koncentrując się na punkcie nisko na plecach Paula, gdzie powinnam wbić nóż. Byłam boso i nie robiłam prawie żadnego hałasu, a Paul ciągle mówił. — Nigdy jej nie ceniłeś, jak na to zasługuje, nie możesz zaoferować jej oddania, jakiego potrzebuje — mówił Martinowi. — Ciągle wyjeżdżasz z miasta i zostawiasz ją samą. Mąż powinien przebywać z żoną. Zostawiać ją z wynajętymi pomocnikami, sam

teraz widzisz, że to nie zdało egzaminu! I pozwalasz, żeby ludzie ją krzywdzili. Gdybyś naprawdę kochał Aurorę, nie pozwoliłbyś, żeby ktoś ją krzywdził! Byłam całkowicie zdecydowana zabić tego człowieka i ocalić życie Martinowi, ale teraz, gdy byłam blisko, uświadomiłam sobie, że mimo wszystko powinnam była zrobić to z rozpędu. To podkradanie się, to planowanie, sprawiało, że byłam chora na duszy. Czułam, jak na czoło występuje mi pot. Dłonie mi drżały. Byłam już jard za plecami Paula i zarejestrowałam fakt, że po pogrzebie zdjął marynarkę — jedna warstwa mniej do przebicia. To było znacznie trudniejsze, niż kiedykolwiek sobie wyobrażałam. Przygryzłam dolną wargę i zrobiłam ostatni krok. Lewą rękę uniosłam, żeby chwycić go za ramię, podczas gdy prawą cofnęłam i wbiłam nóż. Paul wydał okropny dźwięk, a jego koszula zaczęła się robić czerwona. Puściłam nóż i odskoczyłam, by nie stać na drodze jego upadku. — Przejdź tak, żebym cię widział, albo go zastrzelę — powiedział. Miałam ochotę zwymiotować. Zrobiłam to. Dźgnęłam nożem człowieka, którego znałam. A on stał, nie padał, nie został pokonany. Zrobiłam, co kazał, chociaż nogi drżały mi tak bardzo, że nie sądziłam, że mi się uda. Nóż, znacznie cięższy od strony rękojeści niż ostrza, wyślizgnął się i spadł na ziemię. Wydałam okropny odgłos, ale nie tak okropny, jak ten, gdy nóż dotknął ziemi. Po raz pierwszy napotkałam spojrzenie Martina. Twarz miał pustą. Równie dobrze mogłaby być wyciosana z kamienia. Twarz Paula była bardziej otwarta. Wywnętrzał się przed Martinem i jeszcze nie postawił tamy emocjom. Był zrozpaczony, kiedy zobaczył, że to ja byłam napastnikiem. — Och, Auroro, jak mogłaś to zrobić?! — wykrzyknął ze zdumieniem. Byłam tak roztrzęsiona, że prawie zaczęłam przepraszać. — Musisz oszczędzić Martina — powiedziałam, mając nadzieję, że podda się mojej żarliwości. — Auroro, popatrz — łagodnie odparł Paul. — Widzisz to łoże z kwiatów, jakie dla ciebie przygotowałem? To „łoże z kwiatów” składało się z wiązanek pogrzebowych rozłożonych schludnie na świeżo przekopanej ziemi. — Zabiję go i legniemy na łożu z kwiatów. Zasługujesz na coś tak pięknego, tak kruchego. Sama jesteś tak piękna i krucha. Bezradnie pokręciłam głową, nie wiedząc, co powiedzieć. Paul był szalony, ale nie

na tyle, żeby nie mógł funkcjonować w pracy. Nie sądziłam, żeby udało mi się go oszukać, skoro większa część jego pracy polegała właśnie na tropieniu kłamstw. — Paul, pójdę z tobą, jeśli zostawisz Martina — obiecałam. Upływ krwi zmalał, ale nie ustał. Czułam się tak, jakby rozszarpał mnie pies, i rozwlókł po trawie kawałki ciała. Poczułam, że zaczynają mi płynąć łzy. Może mi się nie udać uratować mojego męża ani siebie. Miałam jeszcze jedną szansę. Wyciągnęłam ręce do Paula Allisona i podeszłam odrobinę bliżej. — Paul, posłuchaj, ty… tak bardzo przepraszam — i zaczęłam płakać szalenie rozpaczliwie, ale nie zakryłam twarzy, nie opuściłam rąk. — Kotku, musisz zostać tam, gdzie jesteś — powiedział Paul. Głos mu się łamał. — Proszę, nie płacz. — Nie — zaoponowałam i nadal zbliżałam się powoli, cal po calu, aż otoczyłam Paula ramionami, przytrzymując jego ręce. Złożyłam mu głowę na piersi; jakie to było dziwne uczucie, przytulać się do kogoś zbudowanego zupełnie inaczej niż Martin; wyższego, szczuplejszego, mniej umięśnionego! Czułam, jak pod moim policzkiem bije serce Paula. Wbiłam nóż w ciało tego człowieka. Jego krew zasychała na moim lewym ramieniu i dłoni. I poczułam, jak jego wyciągnięta ręka opada do boku, ręka, w której trzymał broń. Usłyszałam stuknięcie, gdy upadła na trawę. Poczułam, jak otacza mnie ramionami, przyciągając mnie do siebie po raz pierwszy i ostatni. Zanurzył twarz w moich włosach. — Cudownie — wymamrotał, a Martin kolbą pistoletu uderzył go w głowę. ◆ ◆ ◆ Przeżyliśmy ciężkie chwile, zanim nam uwierzono, nawet po tym, jak Lynn powiedziała pozostałym glinom, że Paul, pod wpływem emocjonalnej presji związanej z pogrzebem, wyznał jej tego dnia, po ceremonii pochówku, że jest we mnie „głęboko zaangażowany”. Powiedział jej również kilka zarzutów, które miał wobec Martina: że Martina często nie było, że pozwalał szargać moje imię. Delikatnie rzecz ujmując, Lynn była mocno sceptyczna i powątpiewała w fantazje Paula. A znała mnie wystarczająco dobrze, żeby wiedzieć, że jego rewelacje tym właśnie były. Nie była jednak zachwycona, zeznając przeciwko koledze. Żaden policjant nie był zadowolony, dowiadując się, że jeden z nich zamordował innego oficera, jedną kobietę-cywila i że zaatakował mężczyznę-oficera i mężczyznę-cywila. A Paul odzyskał zdolność bardziej racjonalnego myślenia i zaprzeczył wszystkiemu

poza tym, że faktycznie się we mnie zadurzył, co nie było taką niespodzianką. Oznajmił, że Martin i ja zaatakowaliśmy go bez powodu, że źle zrozumiałam pewne rzeczy, które mi powiedział, i że Martin potem wyszarpnął broń z kabury Paula i go nią uderzył. To nie była za dobra linia obrony, nieważne, jak bardzo policja chciała w nią uwierzyć. No i na poduszkach siedzenia w samochodzie Paula były ślady krwi Arthura. Znajdowały się także na rękojeści noża, nie zdołała ich spłukać krew samego Paula. Potem Jenny Tankersley, ta twarda pilotka, przyjechała i powiedziała Lynn, że widziała, jak Paul ćwiczył ostre przechyły jednym z tych małych samolotów i że zauważyła coś dziwnego: podczas lotu otwierał drzwi pasażera, a potem robił przechył, żeby je zamknąć. ◆ ◆ ◆ — Wiedziałam, że to chodziło o ciebie — oznajmiła Angel pewnego dnia, dnia, w którym Paul wreszcie przyznał się do zamordowania Jacka. — Wiedziałaś? — zapytałam. — No jasne. — Myślałaś, że chodziło o mnie, ale ja wiedziałam, że o ciebie. Po prostu nie przyszło ci to do głowy. — Wydajesz się lepszą kandydatką na obiekt obsesyjnej miłości niż ja — oświadczyłam sztywno. — To nie twoja wina — odparła, osłaniając oczy przed słońcem. Leżałyśmy w kostiumach kąpielowych na tarasie, popijając zimne napoje. Bardzo chciałam poczuć się tak beztrosko, jak wskazywałby na to ten piękny dzień i nasze leniwe zajęcie. Na niebie nie było żadnej chmurki. Błyszczałam od olejku, jakbym miała się usmażyć. Od lat nie próbowałam się opalać, unikając słońca jak zarazy. I oto proszę. Angel leżała na plecach, a ja ukradkiem spojrzałam na jej brzuch. Był wyraźnie wypukły. — To nie jest moja wina — podkreśliła. Zamknęłam oczy i poczułam, że się czerwienię. — Roe, musisz się z tym pogodzić albo zwariujesz. Kobiety w ciąży są wszędzie. Pokiwałam głową. Miałam nadzieję, że patrzyła. — Wiesz, że kiedy dziecko się urodzi, Shelby i ja będziemy musieli się przeprowadzić… — Wyobrażam sobie — odpowiedziałam cicho. Odwróciłam się na brzuch i oparłam głowę na przedramionach.

— Właściwie to jeszcze wcześniej. Mama powiedziała mi, że po porodzie będę zbyt zajęta, żeby się przenosić. — Więc rozglądacie się za domem? — Nie. Chciałabym, żebyś ze mną pojechała. Uniosłam się na łokciach i popatrzyłam na nią. — To miejsce znalazł nam Shelby. Ja chcę znaleźć następne — wyjaśniła, jakby każda para funkcjonowała w taki sposób. — Ale nigdy nie kupowałam domu, nie wiem, o co pytać, a ty tak. Pojedziesz ze mną? — Pewnie. — Cieszyłam się, że mam ciemne okulary. Właściwie mogłam zadzwonić do matki i to ona mogłaby się tym zająć. Będą potrzebować co najmniej trzech pokoi; może będą mieli jeszcze jedno dziecko… albo mama Angel przyjedzie im pomóc… i będą chcieli mieć ogród, żeby maleństwo miało się gdzie bawić. Pomyślałam o dochodach Shelby’ego i przebiegłam w myśli okolice Lawrenceton, na które będą mogli sobie pozwolić. — Chciałabyś mieć basen? — zapytałam. Zobaczyłam, jak wargi Angel wyginają się w powolnym, tak nieczęstym uśmiechu. — Jasne — powiedziała. — Musimy jakoś ćwiczyć. Na jej nogi padł cień. — Martin! — wykrzyknęłam ze zdumieniem. — Wcześnie wróciłeś. — Powiedziałem im, że nie jestem niezbędny na tym zebraniu. Mogą mnie o wszystko zapytać przez telefon — wyjaśnił, odstawiając skórzaną aktówkę na taras i poluzowując krawat, co zawsze wydawało mi się bardzo seksowne. Ostatnio nie czułam się seksowna i nie byłam w stanie wrócić na cmentarz. Miałam przeczucie, że już nigdy nie usiądę tam spokojnie. — Spaliłam się na skwarkę, a lekarz powiedział, żebym się nie przegrzewała — nagle oświadczyła Angel. Zabrała swój ręcznik oraz krem i pomaszerowała do swojego mieszkania. Słyszałam, jak wchodzi po schodach, a kilka sekund później, jak po nich schodzi. — Muszę jechać po zakupy! — zawołała. To było trochę dziwne. Otworzyłam oczy. Martin zdjął swoją odprasowaną koszulę, buty i skarpetki, i właśnie zdejmował spodnie. — Dobry Boże! — wykrzyknęłam. — Nie, to tylko ja — powiedział. — Dałeś Angel jakiś sygnał? — Tak, taki.

Martin wskazał na miejsce, w którym leżała Angel, a potem na garaż, i zrobił gest prowadzenia samochodu. — Co? Dlaczego? — Ponieważ chcę się z tobą kochać na tarasie, teraz zaraz, i nie chcę, żeby Angel patrzyła — wyjaśnił Martin. — Och. — Bo ostatnio nie bardzo miałaś na to ochotę i pomyślałem, że może egzotyczna lokalizacja może… pobudzić twoje zainteresowanie — ciągnął Martin, pobudzając moje zainteresowanie przed obliczem Boga i błękitem nieba. — Martin! Nie rób tego! — Dlaczego nie? — No… nie wiem… — Więc może porobię tak jeszcze trochę? — Aaaaach… okay. — A potem może mógłbym się trochę przysunąć… — Och. Mmmmm. A potem? — Pomyślałem, że mogłabyś mi pokazać, jak nakładasz ten olejek… — A potem? — Roe, mogę być za stary na „potem”! — Och, nie ty — powiedziałam z przekonaniem. I miałam rację.

PRZYPISY

* W języku angielskim słowo marvel, bliskie imieniu bohaterki, oznacza ‘cud, dziw’. ** John Dryden, Alexander Pope — angielscy poeci doby Oświecenia, często zestawiani i porównywani.