Colter Cara - Trzecia siostra

Cara Colter Trzecia siostra

PROLOG

Miracle Harbor, 15 lutego... Conine Parsons z przerażeniem zdała sobie sprawę, że jest na krawędzi załamania nerwowego. Obok niej siedziały dwie obce kobiety. Abigail Blakely i Brittany Patterson. Wi­ działa je po raz pierwszy w życiu, a jednak ich twarze były lustrzanym odbiciem jej własnej. Każde kolejne spojrzenie na te nieznane dotąd istoty groziło natychmiastową utratą kontroli nad emocjami. Trojaczki. Była jedną z trojaczek. Nie potrafiłaby zdefiniować swojego obecnego stanu. Nie wiedziała, czy odczuwa w tej chwili smutek, czy radość. A może raczej szok i panikę? Nieważne, teraz powinna skupić się na zasadzie numer jeden. Nigdy nie płakać. Nigdy. To była najważniejsza lekcja, jaką Corrine zapamiętała z pobytu w swojej pierwszej rodzinie zastępczej. Miała wte­ dy sześć lat, a jej ciotka Ella zachorowała. Corrine była prze­ rażoną i opuszczoną małą dziewczynką, dlatego prawie osza­ lała z radości, gdy znalazła bezpańskiego szczeniaka. Ukryła go pod gankiem i karmiła potajemnie zbieranymi resztkami

6

CARA COLTER

z kuchni. Już wkrótce pokochała go całym sercem. Stał się jej ulubionym, a właściwie jedynym towarzyszem zabaw. Do czasu, gdy zostali zdemaskowani. Domem, w którym mieszkała, rządziły twarde zasady - żadnych zwierząt. Bez względu na dziecięce łzy i prośby. Próbowała przekonać swoich opiekunów, jak ważna jest dla niej zabawa z tym małym i bezbronnym stworzeniem. Tylko że nikogo to nie obchodziło. Kolejną przykrą lekcją zapamiętaną z dzieciństwa była tortura pisania. Przez kilka dni odczuwała skurcz ręki od pisania nieskończoną ilość razy „nie kradnij", mimo że nigdy nie sprzeniewierzyła się temu przykazaniu. Natomiast rodzo­ na córka pani domu często „pożyczała" bez pytania ulubioną czerwoną kurtkę Corrine. Jedyną ładną rzecz, jaką Corinne wtedy miała. Gdy nieśmiało zaprotestowała, usłyszała w od­ powiedzi: „Powinnaś docenić fakt, że możesz się czymś podzielić z bliźnim. Po tym wszystkim, co dla ciebie zrobi­ liśmy." Przez jedenaście lat, począwszy od swoich szóstych uro­ dzin, Corrine mieszkała u siedmiu rodzin zastępczych. To na tyle długo, by jej łzy zdążyły zamienić się w kryształki lodu. Widziała ten lód w swoich oczach za każdym razem, gdy patrzyła w lustro. Nawet dziś, choć od czasu gdy pożegnała się ze swoją ostatnią rodziną zastępczą, minęło już dziesięć lat. W tej chwili siedziała w eleganckiej kancelarii, otoczona obcymi ludźmi. Wydawało jej się, że zastygłe w jej duszy odłamki lodu wystawiono na działanie miotacza ognia. Go­ rące i jakże upokarzające łzy piekły pod powiekami. Bała się, że za moment je zobaczą.

TRZECIA SIOSTRA

7

A wszystko przez te dwie obce kobiety. Obce, lecz wyglą­ dające jak jej lustrzane odbicia. Czy to nie dziwne, że nie zachowała na ich temat żadnego, nawet najdrobniejszego wspomnienia? Były jej siostrami. Czy nie marzyła kiedyś o tym? Wtedy, kiedy jeszcze po­ trafiła marzyć, kiedy była małą, samotną dziewczynką, z kil­ koma ubrankami w plastikowej siatce schowanej pod łóż­ kiem w kolejnym obcym domu. Jedynym lekarstwem, które pozwalało jej opanować lęk i zwalczyć niepokój, były marzenia. Wyobrażała sobie własną rodzinę. Najczęściej widziała obwieszoną bombkami choinkę i ułożone pod nią prezenty. Do jednego z nich przyczepiona była kartka z jej imieniem. Własne łóżko z pachnącą i miękką pościelą. Wokół krzątała się troskliwa i czuła mama. Roześmiany i przystojny tata podnosi córeczkę na rękach. Po domu biegają siostry, z któ­ rymi Corrine dzieli się lalkami, wstążkami do włosów i se­ kretami. Marzyła, że gdzieś na świecie jest ktoś, kto ją kocha. Corrie, daj spokój, upomniała się w duchu, siedząc teraz w tej eleganckiej kancelarii i czując pod powiekami łzy. Te kobiety są twoimi siostrami i wyglądają dokładnie tak jak ty, ale to jeszcze nic nie znaczy. Nie wiadomo, czy cię zaakcep­ tują i pokochają. Więzy krwi są oczywiście ważne, lecz nie gwarantują miłości. Kiedy jednak patrzyła w oczy swoich sióstr, dostrzegała w ich wzroku coś niezwykłego. Wydawało się, że dla żadnej z nich nie miało znaczenia, że Corrine jest nieodpowiednio ubrana. Prawdę mówiąc, rozmyślnie wybrała najbardziej wy-

8

CARA COLTER

tarte, stare dżinsy. Był to przejaw przekory i buntu. Drażnił ją drogi kredowy papier, na jakim pisano listy w tej kance­ larii. W oczach sióstr dostrzegła niezmierną czułość. Radość. Tak bardzo chciałaby w to uwierzyć. Tak bardzo bała się w to uwierzyć. Na kolanie jej spranych dżinsów było pęk­ nięcie. Corrine nerwowo bawiła się nitkami, bezwiednie po­ większając dziurę. Gdzieś z oddali dochodził do niej głos siwego prawnika. Jakaś obca osoba postanowiła hojnie obdarować wszystkie siostry. Nadzwyczaj hojnie. Abby otrzymała dom. Brittany dostała się piekarnia. Do kancelarii wszedł jakiś mężczyzna, po chwili zniknął. Corrine nie zwróciła uwagi na to, jak wyglądał. W następnej chwili usłyszała własne imię. Pięć akrów ziemi wraz ze stojącą na niej chatą. Na twarzach Abby i Brittany malowało się niedowierzanie pomieszane z niekła­ maną radością. Jednak Corrie w milczeniu zbierała siły, opancerzała się wewnętrznie. Wiedziała, że w tym wszystkim musi być jakiś haczyk. Zawsze jest jakiś haczyk. Nie myliła się. Hojny ofiarodawca dołączył dość dziwny warunek. Po to, by zatrzymać spadek, wszystkie siostry po­ winny zamieszkać w Miracle Harbor na okres co najmniej jednego roku. W mieście, które widziały dziś po raz pierwszy w życiu. W dodatku wszystkie trzy powinny w ciągu tego roku wyjść za mąż. Dobre sobie. Wyjść za mąż. Jednak gdyby zamieszkała w tym miasteczku, mogłaby

TRZECIA SIOSTRA

9

zbliżyć się do swoich sióstr. Mogłaby poznać je lepiej, zaprzyjaźnić się z nimi. Cóż, gdyby to wszystko było takie proste... Już zaczynała wierzyć w to, co zobaczyła we wzroku swoich sióstr. A co, jeśli rzeczywiście zostawi za sobą wszystko, porzuci dotychczasowe życie, a one nie docenią jej ofiary? Odczu­ wała paniczny strach, jak w koszmarnym śnie, w którym spada się w przepaść, coraz niżej i niżej. Nagle jednak zapo­ mniała o strachu. Abby, jej bliźniacza siostra, wyciągnęła do niej dłoń i mocno ścisnęła jej palce. Tak jakby domyślała się, co Cor­ rine w tej chwili czuje. Jakby rozumiała jej przerażenie i jed­ nocześnie znała sposób, jak mu przeciwdziałać. Dłoń Abby była miękka i delikatna, ale wyczuwało się w niej siłę. Kiedy Corrine spojrzała siostrze w oczy, podjęła decyzję. Zaryzykuje i zamieszka w Miracle Harbor. Rok to nie wieczność. Oczywiście nie przeprowadzi się tak od razu. Musi naj­ pierw załatwić kilka spraw. Ale przyjedzie tutaj najszybciej, jak to będzie możliwe.

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Trzy miesiące później... Jej własny dom. Corrine, z rękami w kieszeniach dżinsów, kołysała się na piętach, przyglądając się domowi. Mały, lecz solidnie wyglą­ dający budynek stał pod rozłożystym klonem. Jej nowa siedziba. I co z tego, że deski na ganku były trochę przegniłe, a da­ chówki dość szczelnie porośnięte dywanem mchu. Nie prze­ szkadzało jej, że okna aż lepiły się od brudu, ani to, że jeden stopień schodów zawalił się, a z komina odpadło kilka cegieł. Corrine westchnęła i poczuła, że jest szczęśliwa. Po raz pierwszy w życiu miała wreszcie coś własnego. Oczywiście, miała też jakieś ubrania i starego, lecz nieza­ wodnego dżipa. Ale w Minneapolis mieszkała zawsze w wy­ najętych mieszkaniach. Nie kupiła domu nawet po sukcesie rynkowym swojej książki, do której robiła także ilustracje. Jej bohaterką była Brandy, odważna i energiczna dziewczyn­ ka sierota, która nigdy się nie poddawała. Dlaczego właściwie nie kupiła domu? Bała się kusić los. Bała się uwierzyć, że opuścił ją pech, że jej także może przytrafić się coś dobrego. Postanowiła nie przywiązywać wagi do niczego poza pracą. Pisanie książek

TRZECIA SIOSTRA

11

stało się jej całym światem. Dlatego nawet teraz ten pierwszy przedsmak szczęścia zabarwiony był obawą. Owszem, na razie wszystko układało się po jej myśli, jednak z jej doświad­ czenia wynikało, że nic, co dobre, nie trwa wiecznie. - Ale, ale - powiedziała do siebie głośno - według Brit­ tany to miejsce dalekie jest od ideału. Brittany była zaszokowana na widok małej chatki, roz­ walającej się stajni i okalającego wybieg wypaczonego płotu. - Lepiej zamieszkaj z nami - zarządziła zaraz po przy­ jeździe Corrine. Corrie jednak zaprotestowała. Jej siostra tydzień wcześ­ niej wyszła za mąż. Jak przystało na młodą parę, Mitch i Brittany wciąż nie mogli utrzymać rąk z dala od siebie. Corrine za żadne skarby nie chciała przyglądać się z bliska ich radości i czułościom. Obie siostry Corrine były dowodem na to, że w Miracle Harbor, Przystani Cudów, naprawdę zda­ rzały się cuda. Ta myśl napawała ją przerażeniem. Nigdy nie płakać! - to zasada numer jeden. Zasada numer dwa - nie żywić nadziei. Nadzieja bowiem to najbardziej niebezpieczna i perfidna zasadzka. - Pomożemy ci tu posprzątać - dzielnie zaproponowała Abby, która zbladła na widok olbrzymich pajęczyn, zdobią­ cych malowniczo wnętrze chaty. Corrie była zdumiona, że obie jej siostry, tak samo jak ona, panicznie boją się pająków. Jednak nie przyjęła pomocy Abby i Brittany. Musiała doprowadzić chatę do porządku sama. Po to, by naprawdę poczuć się jej właścicielką. Wzięła głęboki oddech i rozejrzała się wokół siebie. Czekał ją ogrom pracy. Stajnia

12

CARA COLTER

była w opłakanym stanie. Może należało zacząć właśnie od niej? - Corrie - powiedziała głośno. - Marsz do chaty. Bo jeśli nie, to będziesz dziś spała pod gołym niebem. Przez chwilę zastanawiała się, gdzie będzie więcej pają­ ków: w środku czy na zewnątrz. Odetchnęła głęboko, jak przed skokiem na głęboką wodę, weszła ostrożnie na schody i popchnęła drzwi. Nie miała trudności z ich otworzeniem, chociaż trzeba przyznać, że skrzypnęły przeraźliwie. Wnętrze chaty było bardzo proste. Jeden duży pokój dzienny pełnił jednocześnie funkcję salonu, jadalni i kuchni. W części kuchennej stał rząd szafek, które zdecydowanie wymagały odświeżenia. Porcelanowy zlew był poznaczony rdzawymi zaciekami. Jednak lodówka i kuchenka wyglądały na zupełnie nowe. Bezpośrednio z aneksu kuchennego przechodziło się do sypialni, która podobnie jak mała łazienka, musiała zostać dobudowana dużo później. Samą chatę z pewnością zbudo­ wano co najmniej osiemdziesiąt lat temu, łazienka natomiast była nowoczesna, jasna i czysta. Corrie spodobały się surowe ściany pokoju dziennego i duże przeszklone drzwi. Wiedziała, że kiedy umyje szyby, będzie dużo światła. Zdecydowała, że tutaj właśnie rozłoży sztalugi. Stąd będzie miała widok na trawę, dziko rosnące kwiaty i drzewa przy stajni. Stąd będzie mogła spoglądać na swoją ziemię. Pojedynczy promień słońca przedostał się przez brudne szyby i zatańczył na podłodze. Corrine podeszła bliżej i sta­ nęła wewnątrz smugi światła. Na moment oddała się marze-

TRZECIA SIOSTRA

13

niom. Już wyobrażała sobie, jak urządzi to wnętrze. Kiedy doszła do wazonu z tulipanami, który stał na kuchennym stole, usłyszała nagle czyjś głos. - Jest tu kto? Odwróciła się, nie na żarty przestraszona. Instynktownie zaczęła rozglądać się za czymś, co mogłoby posłużyć jej do obrony. Wiedziała, że od najbliższych sąsiadów dzieli ją spo­ ra odległość. Nikt tutaj nie usłyszy jej wołania o pomoc. Nie miała żadnej broni, nie było nawet gdzie się schować. Już rozważała możliwości ucieczki, gdy przypomniała sobie, że przecież najęła firmę do przeprowadzki. To musiał być ktoś od nich. A zatem przywieziono jej skromny dobytek. Mężczyzna stanął w drzwiach. Przez chwilę w świetle słońca widziała tylko zarys jego sylwetki. Domyśliła się od razu, że nie jest to nikt z firmy transportowej, ale nagle przestała się bać. Nosił beżowy kowbojski kapelusz, białą koszulkę, wąskie dżinsy i skórzane buty. Był dobrze zbudowany. Nie spodziewała się, że w Oregonie też są kowboje. Choć właściwie niewiele wiedziała o tym stanie. Jedno było pewne - panował tu o wiele łagodniejszy klimat niż w Minnesocie. - Przepraszam, nie miałem zamiaru cię przestraszyć. - Nie przestraszyłeś mnie - odpowiedziała spokojnie. Mężczyzna powoli wyciągnął dłoń i postąpił krok do przodu. Corrie odruchowo się cofnęła. Wolno opuścił dłoń i zmrużył oczy. Postanowiła zastosować zasadę numer trzy - nigdy nie okazuj lęku. - Czym mogę służyć? - zapytała chłodno. Bardzo się starała, by jej głos brzmiał pewnie i dostatecznie wrogo.

14

CARA COLTER

- Jestem Matt Donahue - przedstawił się. - Najbliższy sąsiad. Z tej strony. - Wskazał ręką kierunek. Jeśli teraz oczekuje gorącego sąsiedzkiego powitania, to bardzo się przeliczył, pomyślała. Postanowiła okazać, że uważa go za intruza. Nie przedstawiła się. - Prawdę mówiąc, byłem zainteresowany kupnem tej zie­ mi. Aż tu nagle, zanim zdążyłem się wokół tego zakręcić... No cóż, ubiegłaś mnie. A więc nie pojawił się tutaj jako komitet powitalny. - Ziemia niestety nie jest na sprzedaż. Dziwne, dopiero co przyjechała, a już myślała o tej ziemi jak o własnej. - Jeszcze nawet nie zdążyłem nic zaproponować - po­ wiedział spokojnie. - A ja nie mam zamiaru słuchać żadnych propozycji. - Corrine nie chciała wdawać się w dodatkowe wyjaśnienia. W zasadzie nie miała jeszcze prawa do rozporządzania tą ziemią. Być może zresztą nigdy go nie nabędzie. Przynaj­ mniej dopóki nie wyjdzie za mąż. Jak mogła zapomnieć o tym niedorzecznym warunku i snuć marzenia o zapuszczeniu korzeni? Zbyt szybko poczu­ ła się tu jak u siebie. Przez chwilę żałowała, że nie jest podobna do swoich sióstr. Ani tak łagodna i delikatna jak Abby, ani tak szalona i atrakcyjna jak Brittany. Corrie wydawało się, że jej niegościnność zrazi intruza. On jednak stał wciąż w tym samym miejscu, uważnie jej się przyglądając. Zdecydowała więc, że odpłaci mu pięknym za nadobne. Niestety, popełniła błąd. Matt Donahue był pięknie zbudowanym mężczyzną, czego jako malarka nie mogła nie

TRZECIA SIOSTRA

15

zauważyć. Był też niezwykle przystojny. Dlaczego nie po­ zwoliła, by Brittany jakoś przyzwoicie ją uczesała? I dlacze­ go znowu jest w tych podartych dżinsach? Żachnęła się znie­ cierpliwiona. Co też chodzi jej po głowie? Miała nadzieję, że przynajmniej udało jej się zachować niewzruszony wyraz twarzy. Nagle Matt poruszył się, jakby usłyszał coś niepokojące­ go. Przechylił głowę i zaczął nasłuchiwać. - Spodziewasz się towarzystwa? - Firma transportowa - odpowiedziała Corrine. Dopiero teraz i ona usłyszała jakiś hałas. - Chyba przyjechali. W takim razie ja już się pożegnam. Corrine nie przedstawiła się jeszcze, zresztą nie miała zamiaru tego robić. Nie widziała powodu, dla którego mia­ łaby być miła dla swojego przystojnego sąsiada. Zwłaszcza takiego, który nadmiernie interesował się jej ziemią. Matt podniósł dłoń do kapelusza, musnął palcami jego rondo, po czym odwrócił się w stronę drzwi. - Przywieźli twoje zwierzęta. Moje... co? Corrine podbiegła do drzwi. Matt stał na najwyższym stopniu schodów i zmrużywszy oczy, przypa­ trywał się podejrzliwie starej, rozklekotanej ciężarówce pod­ jeżdżającej właśnie przed dom. - Ja nie mam zwierząt. Spojrzał na nią ukradkiem przez ramię. W pełnym świetle wyglądał jeszcze lepiej niż w półmroku chaty. Wydawał się większy, silniejszy i bardziej rzeczywisty. Ciemnobrązowe włosy, lekko skręcone na końcach, wymykały się spod kow­ bojskiego kapelusza i opadały na kark. Biały podkoszulek opinał umięśnioną klatkę piersiową. Krótkie rękawy odsła-

16

CARA COLTER

niały imponujące, mocno zarysowane bicepsy. Biel podko­ szulka pięknie kontrastowała z opaloną skórą. Conine wes­ tchnęła. Chyba zapędziła się w swoich obserwacjach za da­ leko. Zmieszana, spojrzała ponownie w jego oczy. Były ciemne, ale rozświetlone złotymi iskierkami. Dojrzała w nich też coś innego, co ją do głębi poruszyło. Wyraz bólu, tak jej znajomy, tak dobrze zadomowiony w jej własnym smutnym spojrzeniu. Tymczasem ciężarówka zatrzymała się przed gankiem. Matt przeskoczył zrujnowany stopień i podszedł do samo­ chodu. Kierowca wychylił się przez okno kabiny. - Corrine Parsons? - zapytał. Zarówno jego twarz, jak i sposób bycia zrobiły na Corrine nienajlepsze wrażenie. Matt Donahue spojrzał pytająco na swoją sąsiadkę, czekając na odpowiedź. Corrine skinęła głową. Nagle przestała mieć opory przed ujawnieniem mu swojej tożsamości. Co więcej, błagała w myślach, by teraz nie zostawiał jej samej. Kierow­ ca ciężarówki nie budził zaufania. Zauważyła ze zdziwie­ niem, że Matt Donahue musiał w jakiś sposób wyczuć jej niepokój, gdyż przejął kontrolę nad sytuacją. - Tak, to jest pani Parsons - zwrócił się do kierowcy. Nie była przyzwyczajona do tego, by ktoś ją ochraniał. Dlatego zupełnie nie wiedziała, jak powinna się teraz zacho­ wać. Nagle powietrze przeszył przeraźliwy dźwięk. Jakby ktoś przejechał gigantycznym paznokciem po tablicy. Corrie odskoczyła odruchowo do tyłu, Matt jednak spo­ kojnie obszedł ciężarówkę, wskoczył na przyczepę i zajrzał do środka. - A zatem trafiłem pod właściwy adres - powiedział kie­ rowca, otwierając drzwiczki i zeskakując na ziemię. - Jestem

TRZECIA SIOSTRA

17

Werner Grimes. Przywiozłem pani prawdziwą bestię, a wła­ ściwie największego osła, jakiego kiedykolwiek widziałem. Matt Donahue również zeskoczył na ziemię i obrzucił Corrie niechętnym spojrzeniem. - Mówiłaś zdaje się, że nie masz zwierząt? - Bo nie mam! Nie wiem, co to za osioł. - Ha! To ja pani powiem. To jest najbardziej uparty i groźny osioł w promieniu kilkudziesięciu kilometrów. Grimes obszedł wóz i zaczął otwierać klapę przyczepy. - Pomoże pan? - zapytał Matta. - Ona mówi, że osioł nie należy do niej. - Ja tu mam w papierach co innego. Kupiony i zapłacony. Ot, co. Kiedy mężczyźni dyskutowali, Corrine podeszła do cię­ żarówki. Wdrapała się na przyczepę, tak jak przedtem zrobił to Matt. Zajrzała do środka. Para brązowych, najsmutniejszych pod słońcem oczu odwzajemniła jej spojrzenie. Zwierzę strzygło uszami, zu­ pełnie jakby nie chciało uronić ani słowa z rozmowy sto­ jących obok mężczyzn. - Kłapouchy - szepnęła. Wetknęła palec pomiędzy listwy i poczuła dotknięcie wilgotnego, delikatnego nosa. - Uważaj! - krzyknął nagle kierowca i Corrine gwałtow­ nie się cofając, straciła na chwilę równowagę. - Ta bestia jest gorsza od grzechotnika! Może ci odgryźć rękę! Corrine popatrzyła na kierowcę z niedowierzaniem, mając świeżo w pamięci delikatne muśnięcie wilgotnego, miękkie­ go nosa „bestii". - Chyba zaszła jakaś pomyłka - powiedziała.

18

CARA COLTER

- Żadna pomyłka, podano mi prawidłowy adres i nazwi­ sko. Uwaga, trzeba go wyprowadzić. - Hej, ta pani nie życzy tu sobie żadnego osła. Ani ja. Wypasam niedaleko pełnokrwiste klacze wyścigowe i nie zamierzam prowadzić hodowli mułów! - No to musi pan wzmocnić ogrodzenie - stwierdził kie­ rowca. - Założę się, że z niego całkiem jurny samczyk. Matt spojrzał na rozwalające się ogrodzenie wybiegu przed domem Corrine. Nie miał zamiaru wysłuchiwać uwag o temperamencie osła ani chwili dłużej. - Za ile odwiezie pan to bydlę tam, skąd go pan wziął? Gdy Matt sięgnął do kieszeni spodni po portfel, Corrine pomyślała nie bez złości, że jej sąsiad za bardzo się tu sza­ rogęsi. - To nie taka łatwa sprawa. Namęczyłem się jak diabli. - Kierowca uśmiechnął się przebiegle. - Dobra, dobra. He? - Dwieście pięćdziesiąt? - Pytam poważnie. - Niech stracę, sto pięćdziesiąt i ani centa mniej. - Płacę pięćdziesiąt dolarów, a pan natychmiast znika, razem z tym osłem. Uparty, narowisty i niebezpieczny osioł. Mógł odgryźć jej rękę. I w dodatku zagrażał szlachetnym klaczom sąsiada. Pa­ skudny, jurny osioł. Ale miał takie jedwabiste, delikatne noz­ drza. A w jego oczach krył się niekłamany smutek. - Chwileczkę! - krzyknęła, gdy banknot już miał zmienić właściciela. - Biorę go. - Kogo? - Matt spojrzał na nią z niepokojem. - Mojego osła.

TRZECIA SIOSTRA

19

Matt Donahue podszedł do niej wielkimi krokami i spoj­ rzał jej prosto w oczy. Wyglądało na to, że naprawdę się zezłościł. - Wiesz, ile warte są moje źrebaki? Pokręciła przecząco głową. - Jedna z moich klaczy jest warta więcej niż całe twoje ranczo. Jedna klacz! Corrine nie lubiła takiego tonu. - Proszę go wyprowadzić - zwróciła się do kierowcy cię­ żarówki. - Już się robi. - Czy ty przynajmniej masz pojęcie o hodowli osłów? - zapytał nieco napastliwie Matt, - Nie - odpowiedziała butnie. - Ale założę się, że ten osioł jada trawę, a tego akurat tutaj nie brakuje. - Powinnaś natychmiast naprawić ogrodzenie, żeby ta bestia nie wałęsała się po okolicy. - Proszę wyprowadzić mojego osła - powtórzyła przez zaciśnięte zęby. Kierowca spojrzał na Matta, ten jednak nie miał zamiaru przykładać ręki do tego dzieła. Mężczyzna westchnął przej­ mująco, podszedł do przyczepy i zaczął otwierać klapę. Osioł zarżał przeraźliwie. - Spokojnie - sapnął mężczyzna. W jego głosie usłyszała obawę. Co ona najlepszego wy­ prawia? Kazała wypuścić osła, który wzbudza strach silnego mężczyzny. Oczywiste było, że zaszła jakaś potworna pomył­ ka. Co też ją podkusiło, żeby upierać się przy zatrzymaniu tak kłopotliwego zwierzaka? Przekora, będąca reakcją na autorytarną decyzję Matta?

20

CARA COLTER

A może raczej jakiś zły błysk we wzroku kierowcy? Wolała­ by nie zostawiać biednego zwierzęcia z tym facetem. Mniej­ sza o powody, podjęła już decyzję. Nagle usłyszeli odgłosy szarpaniny, urwane przekleństwo, a potem okrzyk bólu i towarzyszący mu głuchy odgłos upa­ dającego na ziemię ciała. Po platformie przyczepy zadudniły kopyta. Matt rzucił się do przodu w tym samym momencie, w któ­ rym osioł zeskoczył na ziemię. Zwierzak nie cieszył się swoją nieoczekiwaną wolnością zbyt długo. Matt uchwycił linę, którą jeszcze przed chwilą osioł był przywiązany do belki w przyczepie. Przez chwilę dał się ciągnąć po ziemi za pę­ dzącym zwierzęciem, szybko jednak odzyskał równowagę, stanął na nogi, zaparł się i osadził osła w miejscu. Zwierz kopał na wszystkie strony, usiłując zerwać się z liny. Matt nie ruszał się z miejsca. I nagle osioł się poddał. Corrine przyglądała się zwierzęciu. Nawet bez fachowej wiedzy można było stwierdzić, że życie, albo raczej poprzed­ ni właściciele, nie obchodzili się z nim zbyt łaskawie. Miał zmatowiałą sierść, gdzieniegdzie zupełnie wytartą. Był prze­ raźliwie chudy i można było policzyć mu żebra, a ogon i grzywa były żałośnie skołtunione i brudne. Grimes zdążył się już pozbierać. Szedł teraz w stronę osła z kijem w ręku. Corrine jęknęła z przerażenia. Matt usłyszał jej głos i obrócił się, dostrzegając w tym momencie nadcho­ dzącego Grimesa. - Tylko go dotknij, a ten kij wyląduje na twojej głowie! - rzucił ostrzegawczo. Grimes zatrzymał się i spojrzał na Matta ze zdziwieniem. - Biedne bydlę. Bity i niedożywiony, nieopatrzone kopy-

TRZECIA SIOSTRA

21

ta, zapadnięty brzuch! - W każdym słowie Marta pobrzmie­ wała wściekłość. Grimes zawrócił w stronę ciężarówki. - Nie moja sprawa. Nigdy do mnie nie należał - zawołał jeszcze przez ramię, wskakując do kabiny. - Zapłacili mi za przywiezienie, to go przywiozłem. Po kilku nieudanych próbach silnik wreszcie zapalił i cię­ żarówka wytoczyła się z podjazdu. Nie odwracając się do Corrine, Matt Donahue powiedział: - Najlepiej będzie go zastrzelić. Dla jego dobra. - Słucham? - Corrine wzdrygnęła się. - Jest niedożywiony i chory. - Matt mówił teraz do niej łagodnym głosem, jak do upartego dziecka. - Do tego nieułożony i narowisty. Zarówno dla niego, jak i dla ciebie bę­ dzie lepiej, jeśli... - Najwyraźniej inaczej pojmujemy dobro - rzuciła nie­ cierpliwie Corrine. Matt westchnął. Wiedział, że ma do czynienia z upartą miastową dziewczyną. Niepoprawna romantyczka, która nie miała pojęcia o hodowli zwierząt, a całą wiedzę na ich temat czerpała zapewne z kreskówek Disneya. - Wiesz przynajmniej, skąd on się tu wziął? - Nie. Matt westchnął przeciągle. - Gdzie w takim razie masz zamiar go umieścić? Tylko mi nie mów, że na wybiegu. Dopóki nie zreperujesz tego ogrodzenia, nawet nie chcę o tym słyszeć. Lojalnie uprze­ dzam, że jako właścicielka tego zwierzaka, jesteś odpowie­ dzialna za wyrządzone przez niego szkody. Za wszystko, co z jego strony grozi moim klaczom.

22

CARA COLTER

- W stajni są boksy. - W porządku. Na razie niech tam stoi. A jutro przyjadę zająć się ogrodzeniem. - Sama się nim zajmę. - Dobre sobie. W tym momencie osioł zdecydował się przypomnieć im o sobie i odsłaniając zęby, natarł na Matta. Matt uskoczył zręcznie i pociągnął go za sobą w stronę stajni. Corrine nie­ pewnie ruszyła za nimi. - Nie podchodź zbyt blisko, a już nigdy od tyłu. Może porządnie kopnąć. Zachowując więc bezpieczną odległość, weszła z waha­ niem do stajni. - Mam nadzieję, że ta buda na niego nie runie - powie­ działa z ciężkim sercem, obserwując, jak Matt zmaga się z zardzewiałym skoblem. Wprowadził wreszcie zwierzę do boksu i zamknął bramkę. - Masz jakąś paszę dla niego? Zastanowiła się. Paszę. Przydałaby się jakaś wskazówka. Czy nie wystarczy pójść i nazbierać dla niego trawy? Matt Donahue czytał w jej myślach. - Nie wiesz nawet, co on je, prawda? - W jego głosie brzmiało nieskrywane zniecierpliwienie. - Ale się dowiem. Wiem, gdzie jest biblioteka miejska. - Tak, to zdecydowanie łatwiejsze, niż zapytać kogoś, kto się na tym zna - nie powstrzymał się od ironii. Przez chwilę duma walczyła w niej z rozsądkiem. - W porządku. Co jedzą osły? - Dopóki nie będziesz mogła wypuścić go na trawę, bę­ dzie potrzebował siana. A jeśli masz zamiar trochę go doży-

TRZECIA SIOSTRA

23

wić, przydałby się też owies. Prawdę mówiąc, wolałbym jednak, żeby nie nabrał sił zbyt szybko. Dopóki jest słaby, nie pomyśli o amorach - dodał, marszcząc brwi. - W porządku, w takim razie zdobędę jutro trochę siana i owsa. Osioł nagle wydał przeraźliwy ryk, od którego zadrżały ściany. Corrie przestraszyła się, że stajnia rzeczywiście goto­ wa się na niego zawalić. - Woda przydałaby się już teraz. Musisz go napoić, tylko nie wchodź do jego boksu, słyszysz mnie? Ponieważ osioł właśnie w tym momencie zaczął nacierać na bramkę, Corrine zdecydowała, że to nie pora na kłótnie z sąsiadem, nawet jeśli nie przypadł jej do gustu jego auto­ rytarny ton. Skinęła sztywno głową. - Przywiozę ci siano i owies na kilka dni. - Spojrzał na zegarek. - Postaram się być tutaj pomiędzy ósmą i dziewiątą. Wiele dałaby za to, by móc odrzucić jego pomoc. Podzię­ kować wyniośle i oznajmić, że poradzi sobie sama. Prawda była jednak inna. Jej nowy osioł nie mógł się najeść jej dumą. Bała się, że jeśli jak najszybciej go nie nakarmi, to biedne zwierzę padnie. Poza tym oprócz Matta nie znała tutaj niko­ go, kto mógłby cokolwiek wiedzieć o zwierzętach. Jej siostry znały się na hodowli tak samo jak ona, a ich mężowie, prawnik i były policjant, też raczej nie rokowali wielkich nadziei. - Jakoś się odwdzięczę - powiedziała. - Mniejsza o to - stwierdził, po czym kiwnął głową na pożegnanie, wyminął ją i już go nie było. Corrine, gdy została w stajni sama, zbliżyła się ostrożnie do boksu i wyciągnęła dłoń w nadziei, że osioł jeszcze raz

24

CARA COLTER

dotknie nozdrzami jej palców, utwierdzając ją w przekona­ niu, że postąpiła słusznie. Osioł jednak tylko wywrócił oczami i wcisnął się w naj­ dalszy kąt pomieszczenia. - Wiem, co czujesz - powiedziała do niego, uśmiechając się smutno. Mimo wszystko, pomyślała, postąpiłam słusznie.

ROZDZIAŁ DRUGI

- Znowu jest pan spóźniony. Panie Donahue, informowa­ łam już pana przecież, że pobieramy karną opłatę za każde spóźnienie. - Tak, tak, proszę to dopisać do mojego rachunku. A te­ raz, czy mogłaby pani zawołać mojego siostrzeńca? To irytujące babsko groziło mu palcem! Nie działało na nią nawet jego lodowate spojrzenie. Westchnął. - Czy może pani zawołać chłopca? - powtórzył. Mieszczuchy nigdy nie zrozumieją pewnych rzeczy. Kla­ cze się źrebią, źrebaki podczas treningu nagle wpadają w szał. Ktoś przywozi osła. Czasem po prostu nie da się wszystkiego rzucić i jechać do miasta, dlatego że przedszkole kończy pracę. Bywały dni, szczególnie wiosną, gdy źrebiły się klacze i Matt sypiał nie więcej niż dwie, trzy godziny. Wtedy marzył o regularnej pracy, którą mógłby kończyć o wpół do szóstej. Albo nawet o szóstej trzydzieści, nawet dziesiątej trzydzieści lub przynajmniej o północy. Z drugiej strony wiedział, że ceną za taki uporządkowany tryb życia musiałaby być utrata wolności. Matt nigdy do nikogo nie zwracał się jak podwład­ ny do zwierzchnika. Przypuszczał, że nie potrafiłby. - Robbie! - zawołał wreszcie. Pani Beatle najwyraźniej nie miała zamiaru skracać dziś swojej pogadanki na temat

26

CARA COLTER

punktualności. Zupełnie jak gdyby był małym chłopcem, który coś zbroił, a nie silnym mężczyzną, ujarzmiającym na co dzień siły natury. Co za pechowy dzień! Kolejna uparta kobieta? Co prawda pani Beatle nijak nie mogła równać się z jego nową sąsiadką. Pani Beatle była duża jak dwudrzwiowa lodówka i całkiem siwa, a jego nowa sąsiadka... Tak, już dawno żadna kobieta nie przykuła do tego stopnia jego uwagi jak ta drobna, deli­ katna dziewczyna. Jakżeż ona się przestraszyła, kiedy wszedł do jej domu! Wyglądała zupełnie jak spłoszona sarna. Wszedł bez ostrze­ żenia, bo nie miał pojęcia, że ta opuszczona chata została zasiedlona. Od kilku pokoleń ten skrawek ziemi należał do jego rodziny, dlatego stale wydawało mu się, że chata jest jego własnością. A raczej była, dopóki jej nie sprzedał. Później czuł się winny, że pozbył się kawałka rodzinnego dziedzictwa. Pewnie dlatego tak bardzo chciał tę ziemię od­ kupić. Zatrzeć pamięć o złych dniach. W pierwszej chwili w półmroku panującym w chacie jego nowa sąsiadka wydała mu się nastolatką. Miała na sobie ciasne dżinsy i za duży podkoszulek. Włosy, jasne jak pło­ mień świecy, nosiła zebrane w kucyk, jak cheerleaderki tań­ czące w przerwach meczów koszykówki w Miracle Harbor. Z tą różnicą, że one zawsze miały przyklejony do twarzy nieco irytujący, promienny uśmiech. A Corrine Parsons, w tej pierwszej chwili, zanim zdążyła się opanować, miała w oczach śmiertelne przerażenie. Matt przeczuwał, że nie on był bezpośrednią przyczyną jej przerażenia. Nawet jeśli rzeczywiście przestraszył ją swo­ im nagłym wtargnięciem. Jej lęk skrywał się gdzieś dużo

TRZECIA SIOSTRA

27

głębiej. Zastanawiał się, co mogło być jego powodem. Trzeba powiedzieć, że Matt Donahue był specjalistą w dziedzinie lęku. Widywał różne jego oznaki niemal co dzień. Płochliwe dwulatki, narowiste źrebaki, konie, na których inni położyli krzyżyk. W przeszłości, kiedy pracował więcej nad trenin­ giem niż hodowlą koni, specjalizował się właśnie w takich „trudnych" sztukach. Coś pociągało go w tych przestraszo­ nych stworzeniach. Zdarzało się, że koń czuł lęk tylko i wyłącznie dlatego, że nie rozumiał, czego się od niego oczekuje. Czasem miał po prostu nerwową naturę. Czasem jednak lęk został mu za­ szczepiony. Za każdym razem praca ze zwierzęciem, którego zaufanie do człowieka zostało zniszczone, okazywała się trudnym i rozdzierającym doświadczeniem. Osioł Conine Parsons był klasycznym przykładem. To nie było złośliwe zwierzę. To było zwierzę śmiertelnie zalęknio­ ne. Z poczuciem bezsilnej złości Matt przypomniał sobie, w jakim stanie biedne stworzenie zostało przywiezione do Corrine. Wiedział jednak, że takie zwierzęta są też najbar­ dziej niebezpieczne. Ponieważ są przekonane, że w każdej chwili muszą walczyć o przetrwanie. Wszelkie próby zmiany ich nastawienia są skazane na niepowodzenie. Poczuł bolesne ukłucie na myśl, że w oczach dziewczyny ujrzał podobny lęk. Był pewien, że Corrine Parsons nie była z natury taka gburowata, jak nie przymierzając pani Beatle. Tymczasem ta zdążyła już przejść do drugiego punktu swojej lekcji. Pouczała go teraz, że powinien być przykładem dla chłopca, którego wychowuje. Doszedł do wniosku, że Corri­ ne Parsons jest przekonana, że życie zmuszają do ustawicz­ nej walki.

28

CARA COLTER

Nie było w jej oczach złości. Miała łagodne spojrzenie, które przywodziło mu na myśl krokusy przed domem, posa­ dzone przez jego siostrę jakiś milion lat temu. - Krokus to znak nadziei - powiedziała wtedy Marianne. Wtedy, kiedy jeszcze była z nimi. Jeśli w zwierzęciu taki lęk jest niebezpieczny, to co do­ piero w kobiecie. I jeśli zwierzę potrafi złamać ci serce, to co dopiero... Matt wiedział, że jego serce zostało już wystarczająco poturbowane. Nie mógł podejmować ryzyka. Najbezpiecz­ niej będzie trzymać się od Conine Parsons z daleka. Poza tym, ona była z miasta. Miała to wypisane na twarzy. Być może wytrzyma w tej chacie latem i jesienią, ale gdy tylko nadejdą chłodniejsze dni, wiatr znad oceanu przyniesie lodowaty i wilgotny podmuch, będzie musiała się poddać. Jej podjazd zamieni się w bagno, a żeby ogrzać chatę, będzie musiała nauczyć się rąbać drwa. To zdecydowanie wystarczy. Być może da za wygraną nawet wcześniej. Powiedzmy, że jakiś skunks zadomowi się pod deskami podłogi. Nieraz tak się zdarzało. A nieruchomości wykazują zadziwiającą tendencję zniż­ kową, jeśli zagnieżdżą się w nich przykre zapachy. Odkupi wtedy chatę wraz z ziemią za bezcen. Niestety, zdążył już zauważyć frapujące linie jej zgrabnej figurki i miękkość jej warg. Niestety, zdążył już nawet po­ czuć delikatne ukłucie tego czegoś, co potrafiło złamać naj­ twardszego faceta. Pragnienie. Trzymać się od niej z daleka. Absolutnie musiał trzymać się od niej z daleka.

TRZECIA SIOSTRA

29

Tylko jak, skoro już wmieszał się w aferę z osłem? Może gdyby zgodziła się poddać osła kastracji, udałoby się uniknąć pracy przy naprawie ogrodzenia? Sądząc jednak po jej reakcji na sugestię zastrzelenia osła, jej zgoda na kastrację także nie wydawała się zbyt prawdo­ podobna. Usłyszał drobne kroki Robbiego, zanim jeszcze go zoba­ czył. Chłopiec, dudniąc bosymi stopami po wykafelkowanej podłodze, wziął ostry zakręt i zatrzymał się gwałtownie. Matt uśmiechnął się szeroko. Robbie, jego siostrzeniec, miał pięć lat. Falujące włosy koloru złotych kolb kukurydzy i ogromne oczy jak szafiry. Był tak podobny do swojej mamy, że Matt, patrząc na niego, czuł czasem, jak tęsknota chwyta go za gardło. Ogarniał go wtedy głęboki smutek, który, wydawało się, nigdy go już nie opuści. Jak dwudziestosiedmioletnia kobieta mogła umrzeć na raka? Samotna matka małego chłopca? Marianne, siostra Matta i matka Robbiego, umierała tak strasznie wycieńczona chorobą, że opłakującym ją bliskim jej śmierć wydała się wielkim miłosierdziem. Matt potrząsnął głową. To nie czas ani miejsce na takie rozważania. Nie chciał, by jego złość i żal udzielały się siostrzeńcowi. Opadł na kolana i otworzył szeroko ramiona. Robbie z prędkością kuli armatniej rzucił się w jego objęcia, a Matt udał, że został ogłuszony. Przez chwilę, pod karcącym okiem pani Beatle, tarzali się obaj po podłodze. - Czy Robbie jutro pojawi się u nas, panie Donahue? - zapytała cierpko pani Beatle, kiedy już obaj podnieśli się z podłogi i otrzepali.

30

CARA COLTER

Robbie ścisnął mocno dłoń Matta. Wszyscy twierdzili, że przedszkole jest dla chłopca dobre. Że jego wychowanie nie powinno ograniczać się do stajni i wybiegu dla koni. Że asystowanie przy operacjach weterynaryjnych niekoniecznie wychodzi malcowi na zdrowie. I że powinien poznać inne dzieci, nauczyć się bawić z nimi, oglądać Ulicę Sezamkowa. Że jego życie powinno być ustabilizowane. Matt pomyślał z nadzieją, że może kiedyś nadejdzie dzień, w którym zdoła odebrać swojego siostrzeńca o wymaganej godzinie. Tym­ czasem pozostawała kwestia dnia jutrzejszego. Widząc bła­ galne spojrzenie chłopca, zdecydował, że jako kochający wujek nie powinien go narażać na spotkanie z tą ponurą kobietą przez dwa dni z rzędu. - Nie, pani Beatle. Jutro mamy inne plany. Wyszli na zalany słońcem świat. - Ciociu, jestem głodny. „Ciociu"! Żadne przekonywania, groźby ani prośby nie były w stanie tego zmienić. Dla Robbiego Matt był od za­ wsze „ciocią", a nie wujkiem. W takim małym miasteczku nie obyło się oczywiście bez złośliwych komentarzy i plotek, ale Matt nie wiedział, jak rozwiązać ten problem. Robbie był zawsze głodny. Matt zastanowił się, co zdro­ wego kryje lodówka w ich kawalerskim domu, w którym zamieszkał z chłopcem po śmierci siostry. Chipsy i tubka topionego sera. Tak, to chyba nie jest zdrowa żywność. Ko­ łatała mu się po głowie myśl, że dzieci powinny jeść coś zielonego. - Masz ochotę na hamburgera? - zapytał. Do hamburge­ rów zawsze wkładają liść sałaty. Robbie przytaknął rozanielony.

TRZECIA SIOSTRA

31

Może powinien zamówić też sałatkę, prawdopodobnie ża­ den z nich jej nie tknie, ale za to pozbędzie się choć częścio­ wo wyrzutów sumienia. Ciekawe, czy ona zna się na zdrowym odżywianiu? Matt skarcił się zaraz za takie dywagacje, na szczęście nie miał na nie zbyt wiele czasu. Kiedy tylko zjedli, zabrał chłopca do domu, nakarmili konie, a potem załadował na wóz siano oraz owies. Corrine siedziała na schodach przed domem, zajadając chipsy z paczki. Wszystkie jej meble były rozłożone na gan­ ku wokół niej. Matt spojrzał groźnie na chłopca i surowo mu przykazał: - Zostaniesz tutaj. Nie zajmie mi to więcej niż dwie minuty. Nie chciał, by w obecności tej dziewczyny Robbie tytu­ łował go „ciocią". Corrine wstała, żeby się przywitać. Poruszała się zgrabnie jak sarna. Jak to możliwe, że ktoś ma śliczne krągłości, a jed­ nocześnie jest taki wiotki i smukły? - Kolacja? - zapytał, wskazując na paczkę chipsów. Ja­ koś trzeba zagadać, zanim zrzuci siano w stodole i ucieknie, gdzie pieprz rośnie. Corrine wydęła wargi. - Muszę najpierw posprzątać w środku, żeby wstawić swoje graty - powiedziała. Robbie, posłuszny wyłącznie wtedy, gdy mu to odpowia­ dało, wydostał się z kabiny ciężarówki i podszedł wprost do Corrine. Przez chwilę przyglądał się jej badawczo. - Jestem Robbie - obwieścił w końcu. - Cześć, Robbie - odpowiedziała. Matt z zadowoleniem

32

CARA COLTER

zauważył, że nie popadła w zwyczajny w takich razach rytuał zachwytów nad dzieckiem. Robbie też tego nie lubił. - Jestem Corrine. Możesz mi mówić Come. - To mój siostrzeniec - wyjaśnił Matt i dodał, kładąc na­ cisk na ostatnie słowo. - Jestem jego wujkiem. - Miała to być wskazówka dla chłopca. Corrine spojrzała na niego zdziwiona. Robbie tymczasem prowadził dalej konwersację. - Ile masz lat, Corrie? - Dwadzieścia siedem - odparła bez wahania. - A ja pięć - powiedział Robbie. - Przywiozłem siano i owies dla osła na kilka następnych dni - wtrącił się Matt. Nie chciał przedłużać tej rozmowy. - Przy okazji, powinnaś go odrobaczyć i opatrzyć jego ko­ pyta. - Osła? - Oczy Robbiego zrobiły się nagle okrągłe jak spodki. Pół miliona dolarów zaklętych w końskich ciałach, a mały jakoś nigdy nie wykazywał nimi nadmiernego zainteresowa­ nia. A tu nagle na samą wzmiankę o jakimś ośle reaguje, jakby usłyszał, że za chwilę wylądują na trawniku rycerze Jedi. - Pani Parsons ma osła - wyjaśnił niechętnie. - Ja uwielbiam osły! - Od kiedy? - rzucił Matt, odwracając się do Corrine. Bał się, że sytuacja wymknie mu się spod kontroli. - Mógłbym to zrobić, ale prawdopodobnie będziesz wolała wezwać we­ terynarza. W każdym razie im szybciej, tym lepiej. - Jak szybko? Nie mógłby przez chwilę po prostu odpo­ cząć po tylu przejściach?

TRZECIA SIOSTRA

33

No proszę, gburowata panna Parsons miała swoje słabo­ ści. Miała słabość do swojego osła po przejściach. - Dam ci telefon do dobrego weterynarza. - Wolał jednak nie wspominać o cenach za usługi tego typu. Miał przecież swój ukryty cel. - Przy okazji mogłabyś kazać go wykastro­ wać. - Wykastrować? - Jej ton nie wróżył nic dobrego. Prawdę mówiąc, czyż nie tego się spodziewał? - Tak byłoby dla niego najlepiej - powiedział z powagą człowieka znającego się na rzeczy. - Już coś takiego słyszałam. Ktoś mówił o strzelaniu. - To tylko złagodziłoby jego charakter. - Podobnie jak śmierć. - I moje klacze byłyby przy okazji bezpieczne. Matt był trochę poirytowany, a i w oczach Corrine poja­ wiły się niebezpieczne błyski. - Wiedziałam, że o to chodzi. - Co to znaczy wykastrować? - przerwał im nagle zacie­ kawiony Robbie. Corrine zrobiła znaczącą minę i przez chwilę Matt, zupeł­ nie irracjonalnie, pomyślał, że ta dwójka spiskuje przeciwko niemu. - W domu ci wyjaśnię. - A nie teraz? - Nie. Mały był zdumiony. Matt rzadko kiedy używał wobec niego tak ostrego tonu. - A mogę pójść zobaczyć osła? Ciociu, proszę. No i stało się. - Ciociu? - powtórzyła zdumiona Corrine.

34

CARA COLTER

Matt westchnął. Przynajmniej nie musi się dłużej obawiać, że sekret się wyda. - To długa historia, a ja nie jestem w nastroju, żeby teraz o tym opowiadać. Może po prostu zrzucę siano, mały przed­ stawi się osłu, a potem znikniemy stąd tak szybko, jak się pojawiliśmy? - W porządku. - To wskakuj do wozu. Nie ruszyła się. - Chcesz się nauczyć karmić to zwierzę? Spojrzała na niego niechętnie, po czym podeszła do cię­ żarówki. Nie weszła do kabiny, tylko wskoczyła na przycze­ pę. Miał ochotę krzyknąć, że nie gryzie nieznanych panienek. Ku jego rozczarowaniu, mały zdrajca Robbie podążył za nią. We wstecznym lusterku dojrzał, jak Corrie poprawia ko­ szulkę i włosy. Co to, u licha, znaczy? - Mam nadzieję, że nic - powiedział do siebie głośno. Podjechał tyłem do stajni i obszedł ciężarówkę. Corrie już zmagała się z belą siana. Bez widocznych rezultatów. Prawie czterdzieści kilogramów. Kolejna próba podniesienia, ma­ ksymalne naprężenie mięśni, bela drgnęła i przesunęła się o parę centymetrów. Matt wspiął się na przyczepę, wyminął ostrożnie dziew­ czynę i zarzucił sobie pozostałe dwie bele na ramiona. Uda­ jąc, że zupełnie nie zwraca na nią uwagi, zszedł z nimi na ziemię i zniknął w stodole. Popisujesz się, warknął na siebie w duchu. I po co? Kiedy spojrzał za siebie, ostatnia bela leżała już na ziemi i Corrie wraz z Robbiem mozolnie przepychali ją w stronę otwartych drzwi stajni.

TRZECIA SIOSTRA

35

Wyciągnął nóż z kieszeni i rozciął sznurek na jednej z bel. Corrie podeszła i zaczęła się przyglądać. Po wysiłku jej piersi ładnie falowały pod koszulką. - Widzisz, jak rozbija się belę? - Cierpliwie wyjaśnił jej, jak nakładać paszę i czym grozi nieodpowiedni sposób kar­ mienia. Tak, teraz mówił jak rozsądny mężczyzna. Jak mężczyzna, który jest o lata świetlne od najbliższego falującego biustu. Kiedy pierwsza porcja siana znalazła się w boksie osła, ten podziękował im, strzygąc uszami i nacierając na boczną ściankę. Robbie zapatrzył się w niego, zupełnie jakby stał przed jakimś nieziemskim zjawiskiem, pięknym i egzotycznym. Corrie także robiła maślane oczy do swego źle wychowanego osła. Matt pokręcił głową z niesmakiem. - Ciociu - zaczął Robbie rozmarzonym głosem, przytu­ lony do jego ramienia, kiedy kilka minut później szli w stronę ciężarówki. - Odwiedzimy go niedługo, prawda? Intonacja wskazywała, że chłopiec nie przyjmie odmowy do wiadomości. Matt został po prostu poinformowany przez siostrzeńca o ich następnej wizycie w stajni Corrine. - A twoja klacz? Już nie wystarczy? - spytał z przeką­ sem. - Możesz na niej jeździć, pogłaskać, przytulić się. - Nie lubię Cupie Doll - bez wahania odpowiedział Rob­ bie. - Ona źle patrzy. Cupie Doll była wyścigową klaczą, którą Matt w końcu wycofał z gonitw. Niechętnie, bo zdobywała nagrody. Jednak zasłużyła już sobie na emeryturę. W jednym jednak Robbie miał rację. Cupie Doll była słodka i przymilna tylko wtedy, gdy była źrebna, kiedy jednak nie nosiła źrebaka, zamieniała

36

CARA COLTER

się w inne zwierzę. Jako koń wierzchowy była skarbem. Ła­ godna i posłuszna, idealny wierzchowiec dla dziecka. Jednak od jakiegoś czasu w jej oczach czaiło się niezadowolenie. Matt musiał przyznać, że Robbie całkiem nieźle potrafi ob­ serwować konie, skoro udało mu się zauważyć coś takiego. - A ten dzikus nie patrzy źle? - On nie. Mogę znowu go odwiedzić? Ciociu, proszę! Po raz pierwszy od sześciu miesięcy Robbie wykazał czymś tak ogromne zainteresowanie. Obydwaj zresztą od śmierci Marianne nie potrafili się z niczego cieszyć. Co było takiego w tym ośle, że chłopak od razu dał się zauroczyć? Może wszyscy w ich rodzinie mieli we krwi sympatię do przestraszonych stworzeń? Cokolwiek to było, Matt wiedział, że nie będzie miał serca gasić w chłopcu takiego entuzjazmu. - Przyjedziemy tu znowu za kilka dni. - Siana wystarczy na co najmniej tydzień, ale Matt pomyślał, że musi i tak przyjechać, by zająć się ogrodzeniem. - Super. - Robbie był zadowolony z wyniku pertraktacji. Ziewnął przeciągle. - Ona też jest fajna. I ma takie kolorowe oczy. - Hm. Matt wolał się nie przyznawać, że zdążył już wcześniej porównać jej oczy do krokusów. Nie po raz pierwszy życie wymykało mu się spod kontroli. Najgorsze jednak było to, że za każdym razem, gdy tak się działo, należało się spodzie­ wać złego zakończenia. Corrine przyglądała się odjeżdżającej sprzed stajni cięża­ rówce. Dopiero gdy znikli z pola widzenia, odetchnęła głę-

TRZECIA SIOSTRA

37

boko. Dlaczego natura tak ukształtowała kobiety, że na widok demonstracji męskiej siły stawały się jeszcze słabsze? Czy to sprawiedliwe? Kiedy Matt z łatwością uniósł dwie bele siana, podczas gdy ona z największym trudem przesunęła o kilka centymetrów jedną, najpierw poczuła złość. Ale pod cienką warstewką złości kiełkowało już coś zupełnie innego. Pragnienie? Corrine, zganiła sarną siebie, po raz ostatni sprawdzając, czy osioł ma wszystko, co potrzeba. Nie wolno ci się podda­ wać własnej słabości! Następne pół godziny spędziła na robieniu porządków, i w końcu wyczerpana wciągnęła do środka ostatnie meble i materac. Położyła się, licząc na szybki sen. Nie nadchodził. Nie była w stanie utrzymać na wodzy myśli, krążących wo­ kół jej nowego sąsiada. Widziała oczyma wyobraźni napięte muskuły na jego ramionach i szyi. Matt miał przy tym coś tak łagodnego, wręcz czułego w oczach i miły zapach. Dość! Ten łagodny człowiek najpierw sugerował morderstwo, a po­ tem kastrację, zasłaniając się dobrem biednego zwierzęcia! Natychmiast przypomniał jej się jednak wyraz twarzy Matta, gdy Robbie nazwał go „ciocią". Parsknęła śmiechem. Ten wielki i silny mężczyzna - ciocią. Myśli Corrine powędro­ wały w stronę Robbiego. Prawda była taka, że pomimo dość dużego sukcesu jej książki o Brandy, Corrine nie miała żadnego doświadczenia w bezpośrednich kontaktach z dziećmi. Dlatego też nigdy nie zgadzała się na wieczory autorskie. Nie chciała czytać swojej książki dzieciom. Nie potrafiła. Dzieci były zbyt delikatne i otwarte. Zbyt szybko chciały wierzyć i kochać. Wymagały od niej czegoś, czego nie była w stanie im dać.

38

CARA COLTER

Westchnęła. W stajni zarżał osioł. Corrine wzdrygnęła się. Pozwoliła dziś temu siłaczowi opiekować się sobą. Od chwili przyjazdu osła, Matt przejął kontrolę nad jej działaniem. Niedobrze. Musi mu pokazać, że jest w stanie świetnie sama o siebie zadbać. Dla jej własnego dobra musi się trzymać od tego przemądrzałego osiłka z da­ leka. Sama sobie poradzi. Nie potrzebuje niczyjej pomocy. Wiedziała z doświadczenia, że tak jest najbezpieczniej.

ROZDZIAŁ TRZECI

Przez całe sześć dni udało mu się odwlekać sąsiedzką wizytę. Pasza dla osła i cierpliwość Robbiego wyczerpały się mniej więcej w tym samym czasie. A może wcale nie powinien był odwlekać tego spotkania? Przecież gdyby odwiedzał ją częściej, tej dziewczynie o niewyparzonym języku na pewno udałoby się zajść mu za skórę na tyle, by teraz nie musiał się męczyć, wspominając jej niezwykłe oczy! Albo jej usta. No właśnie. Kiedy ostatni raz całował kobietę? Z pewnością zbyt dawno. To dlatego tak głupio się zacho­ wuje i traci zimną krew. Matt zmarszczył brwi. Ostatni pocałunek - to musiała być Barbara. Ich drogi się rozeszły, kiedy zdiagnozowano choro­ bę Marianne. To rzeczywiście szmat czasu. Miał prawo być teraz nadmiernie pobudliwy. Zdecydował, że najlepiej będzie pojechać tam wcześnie rano. A w ogóle dobrze byłoby, gdyby zdążył naprawić to ogrodzenie, zanim Corrine wstanie. - Robbie, ty możesz iść do osła, a ja pójdę sprawdzić, czy nasza sąsiadka wstała. Tylko pod żadnym pozorem nie wolno ci wchodzić do niego do boksu. Zrozumiano? Robbie skinął głową. - Dobrze, ciociu.

40

CARA COLTER

Matt westchnął z rezygnacją i wspiął się na schody. Zanim jednak dotarł na ganek, dobiegło go urywane staccato ude­ rzeń młotka. Obrócił się i zmrużył oczy, patrząc pod słońce. Przy ogrodzeniu, pośród wysokich traw, poruszała się jaskrawa plama. Corrine Parsons we własnej osobie, naprawiająca ogrodzenie. Powinien dać spokój, nie ranić jej dumy, niepotrzebnie nie narażać się na złośliwości i wracać czym prędzej do domu. Coś go jednak powstrzymało. Współczucie? Pamięć o smut­ ku w jej oczach? Czy swoją siostrę potrafiłby zostawić przy takiej pracy? Dlaczego wydaje mu się, że Marianne go obserwuje? No dobrze, westchnął. Przecież nie uciekam. Podszedł do ogrodzenia i spojrzał uważnie. Przeraził się. Wyglądało na to, że Corrine przez całe sześć dni męczyła się nad popsuciem tego, co jeszcze było dobre. Deski, nie dość że przybite nie po tej stronie, co trzeba, zupełnie nie trzymały się linii prostej. Jego niepokój wzbu­ dził na dodatek pewien szczegół. Podważył jedną z desek palcami, i tak jak podejrzewał, odpadła bez najmniejszego problemu. Ta dziewczyna nawet nie wiedziała, jakich gwoździ powinna użyć! Dobre ogrodzenie, które ma utrzymać na miejscu silnego osła, musi być odpowiednio wykonane. Wrócił więc do cię­ żarówki i wyciągnął swój roboczy skórzany fartuch oraz skrzynkę z narzędziami. Poczuł się jak gladiator wkraczający na arenę. Zajrzał do stajni. Robbie, stojąc na odwróconej do góry dnem beczce, przemawiał do osła. Osioł nie zwracał na niego uwagi.

TRZECIA SIOSTRA

41

- Idę naprawiać płot, chcesz mi pomóc? - Zazwyczaj taka propozycja działała jak zaklęcie. Jednak nie dzisiaj. - Nie, dzięki. Zostanę tutaj. Matt poczuł maleńką igiełkę zazdrości. Po raz pierwszy mały nie chciał mu pomagać. Wolał towarzystwo jakiegoś zabiedzonego osła! Od początku to zwierzę mu się nie po­ dobało. Kręcąc z niedowierzaniem głową, Matt wyszedł przed stajnię. Podszedł do ogrodzenia, umyślnie robiąc trochę hałasu, żeby znowu jej nie przestraszyć. I żeby zdążyła zro­ bić swoją popisową marsową minę. - Dzień dobry - przywitał się. Corrine była zajęta przybijaniem kolejnej deski. Dopiero po dłuższej chwili przestała stukać. Spojrzała na niego, jakby dopiero teraz go zauważyła. - Dam sobie radę z tym płotem, dzięki za pomoc. - Ude­ rzyła młotkiem. Niecelnie. Spojrzała na Matta z ukosa, żeby sprawdzić, czy zauważył. Wiedział, że w takim momencie nie powinien się uśmiechać. - To całkiem dobry płot - powiedział, rozglądając się. - Zbudowałem go, gdy miałem szesnaście lat. Wytrzymał spory szmat czasu. Matt udawał, że nie widzi jej niecelnych uderzeń. Posta­ nowił też nie komentować jej doboru narzędzi. Corrine uży­ wała młotka - zabawki. Marianne też kiedyś miała taki. Przy­ bijała nim obrazki do ściany. - Deski są w całkiem dobrym stanie - starał się podtrzy­ mywać rozmowę. Bach, bach, bach. Przytrzymał koniec deski, tak żeby Corinne było wygod-

42

CARA COLTER

nie przybijać. Spojrzała pytająco, ale tym razem trafiła w główkę gwoździa. - Zazwyczaj przy tego rodzaju ogrodzeniach deski wzmacniające przybija się od wewnątrz. Znieruchomiała, odwróciła się i spojrzała mu w oczy. Robbie miał rację. Jej oczy były niebieskie z zielonymi i brą­ zowymi cętkami. - Widzisz, kiedy od wewnątrz na ogrodzenie naciera jakieś zwierzę - przycisnął do desek swój młotek - te des­ ki muszą wytrzymać jego ciężar. - Pod naciskiem jego młotka dopiero co przybita deska odpadła od słupka. - Wi­ dzisz, co się dzieje? Jeśli jednak przybijesz ją z tej strony, wytrzyma. - Dzięki za lekcję - powiedziała bez cienia wdzięczności w głosie. - Przydałoby się też użyć większych gwoździ. Najlepsze są trzycalowe. Jakie masz? - Takie, jakie były pod ręką. Nie mam pojęcia, jak się nazywają. - Większym młotkiem też szybciej się pracuje. - Dobrze, dobrze. Zła strona, złe gwoździe, zły młotek. Czy jest coś, co zrobiłam dobrze? - Prawdę mówiąc, nie. Przez chwilę wyglądała, jakby miała zamiar rzucić młot­ kiem. W niego. - Jeśli chcesz, mogę to poprawić. Mam trochę czasu. To nie potrwa zbyt długo. Mogłabyś się w tym czasie zająć czymś innym. - Na przykład przygotować herbatkę i ciasteczka? - za­ pytała ironicznie.

TRZECIA SIOSTRA

43

- Panienko, ja się po prostu znam się na tej robocie. Całe życie niczym innym się nie zajmuję. Nie miałem zamia­ ru cię obrazić. Zależy mi jedynie na bezpieczeństwie moich klaczy. - Tak, pamiętam, odpowiadam za wykroczenia mojego osła. - To jak, przyjmujesz moją pomoc? Nie czekał na odpowiedź. Sięgnął do kieszeni fartucha i podał Corinne kilka dużych gwoździ. - Uważaj z nimi. Lepiej, żeby nie wbiły się zwierzęciu w kopyto. Corrine z nagłym przestrachem obejrzała się za siebie. Nie pomyślała o tym wcześniej, a przecież tam, gdzie przeszła, wszędzie musiały leżeć porozrzucane gwoździe. Trzeba je koniecznie znaleźć. - Robbie jest w stajni. Rozmawia z osłem. Mam nadzie­ ję, że ci to nie przeszkadza? - Podniósł z ziemi deskę. Przytrzymasz jej koniec? - Robię z tym osłem postępy - powiedziała nagle Cor­ rine, bez protestu wykonując to, o co poprosił. - Jakie postępy? - On się mnie już nie boi. To ci dopiero! Prawdziwy sukces! Czas na szampana, pomyślał złośliwie. - To dobrze - powiedział na głos. Pochylił się, zmrużył jedno oko i przyjrzał się krawędziom desek. - Podnieś swój koniec. Dobrze, teraz możesz przybić. - Zajmujesz się Robbiem, kiedy jego mama jest w pracy? Corrine Parsons starała się prowadzić dialog! Jej pytanie jednak zbiło go z tropu. Żył w małym miasteczku, gdzie

44

CARA COLTER

wszyscy o wszystkim wiedzieli. Nie musiał nikomu niczego wyjaśniać. - Moja siostra nie żyje - powiedział spokojnie. Nie chciał się wdawać w szczegółowe wyjaśnienia. Coś jednak po­ pchnęło go do dalszych zwierzeń. - Rak piersi. Miała niecałe dwadzieścia siedem lat. - Matt, to straszne. Tak mi przykro, naprawdę nic nie wiedziałam. Kiedy zerknął na nią, patrzyła na niego para ogromnych, błyszczących oczu. W tej chwili zrozumiał, że Corrine Par­ sons należy do tych osób, które wszystko przeżywają bardzo głęboko. Musiała wznieść wokół siebie mur niedostępności, żeby chronić się przed własnymi uczuciami. - Kiedy to się stało? - zapytała, gryząc prawie do krwi dolną wargę. Podeszła do niego i położyła delikatnie dłoń na jego ramieniu. Teraz i Matt poczuł w sercu zamęt. Miał ogromną ochotę o wszystkim jej opowiedzieć. Choć raz podzielić się z kimś swoim bólem. Corrine szybko odsunęła się od niego. Była zażenowana. Zawstydził ją własny gest, który sprawił, że Matt poczuł się bezbronny. - Pół roku temu. - Jak Robbie to znosi? - zapytała szeptem. - Zazwyczaj bardzo dzielnie. Dobrze, że nie zapytała, jak on sobie z tym radzi. Matt w milczeniu zabrał się z powrotem do pracy. Corrine starała się mu pomagać. Razem w szybkim tempie uporali się z kil­ koma deskami. - A jego ojciec? - zapytała po chwili.

TRZECIA SIOSTRA

45

- Moja siostra nigdy nie powiedziała nam, kim on był - odpowiedział szczerze. - A ty? Dlaczego przyjechałaś do Miracle Harbor? I skąd jesteś? - Mam tu rodzinę. A jestem z Minnesoty. Jej ton świadczył o tym, że nie lubi i nie chce odpowiadać na osobiste pytania. Matt zdecydował się jednak zadać jesz­ cze jedno. - A co masz zamiar tu robić? - Na początek dać schronienie bezdomnemu osiołkowi - zażartowała, ucinając dalsze pytania. Taka rozmowa nie miała sensu, jednak trzydzieści lat ży­ cia powinno go już było nauczyć, że nie wszystko, co dotyczy kobiet, ma sens. Matt schował swój młotek do kieszeni fartucha. - Idę sprawdzić, co z Robbiem - powiedział. Mały nadal tkwił w tym samym miejscu. I wciąż był po­ grążony w rozmowie z osłem, który drzemał w najlepsze, stojąc na trzech nogach, z jednym uchem położonym po so­ bie, a drugim skierowanym w stronę chłopca. Robbie jeszcze nie zauważył Matta. - I moja mama tak ładnie pachniała, jak gorące ciasteczka albo świeża pościel. Takie zapachy dawno już nie gościły w życiu chłopca, pomyślał ze smutkiem Matt. Robbie nigdy z nim nie rozma­ wiał o Marianne. Dlaczego? Może widział ból w oczach wuj­ ka? Matt cierpiał na sam dźwięk jej imienia. Być może Matt nieświadomie zamykał chłopcu usta, kiedy ten próbował mó­ wić o swoich tęsknotach? A może mówienie do osła było po prostu bezpieczniejsze. Osioł przecież nie odpowie. Ma po prostu długie uszy i za-

46

CARA COLTER

mknięte oczy. Rzeczywiście wygląda tak, jakby słuchał bar­ dzo uważnie. - Cześć - odezwał się Matt cicho. Robbie odwrócił się do niego uśmiechnięty. - On jest super! Osioł natychmiast postarał się to udowodnić, strzygąc uszami i obnażając wszystkie żółte zęby. - Widzę, że łebski z niego gość. Ale może chcesz mi pomóc przy tym płocie? Robbie znowu spojrzał na osła. - Muszę mu jeszcze coś opowiedzieć, coś ważnego. Przyjdę później. - W ciężarówce jest woda gazowana. - Dobra. Matt sam poszedł po wodę, po namyśle wziął drugą bu­ telkę dla Corrine. - Masz ochotę na przerwę? - zapytał. Słońce stało coraz wyżej i zaczynało się robić upalnie. Na czole Corrine perliły się kropelki potu. - Myślę, że poradzę sobie z resztą. Już wiem, jak trzeba to robić - powiedziała. - Widzę. Tylko Robbiego na razie nie da się oderwać od twojego osła. Jest zakochany po uszy i chce dokończyć roz­ mowę. I tak muszę na niego poczekać. Corrine spojrzała na butelkę z wodą, po czym bez słowa odwróciła się i zabrała z powrotem do pracy. Gwóźdź skrzy­ wił się pod kątem prostym. Matt zdjął kapsel z butelki. Cor­ rine zrezygnowana odłożyła młotek na ziemię i przyjęła na­ pój. Matt pomyślał, że pewnie później będzie miała trudności z odnalezieniem narzędzia.

TRZECIA SIOSTRA

47

Podszedł więc i wyprostował skrzywiony gwóźdź, przy­ łożył do deski we właściwym miejscu i przybił jednym cel­ nym uderzeniem. Corrine pociągnęła kolejny łyk orzeźwiającej wody. Jesz­ cze dziś rano była taka pewna siebie, tak zdecydowana nie przyjmować niczyjej pomocy. A szczególnie nie chciała an­ gażować się w nic osobistego. A tymczasem nie dość, że pozwala temu kowbojowi na­ prawiać cholerne ogrodzenie, to jeszcze pije przywiezioną przez niego wodę. Jak mogła jednak nie zmienić swojego podejścia, słysząc historię Robbiego? Corrine zawsze miała słabość do sierot. Sama przecież była jedną z nich. Książka o Brandy okazała się sukcesem właśnie dlatego, że autorka tak dobrze potrafiła zrozumieć opuszczone dziecięce serce. Doskonale wiedziała, co czuje Robbie. Była też prawie pewna, że wie, jakie uczucia ukrywa jego wujek, zgrywający się na twardego i szorstkiego macho. Matt miał bardzo wy­ raziste oczy. Szczególnie, gdy patrzył na swojego siostrzeńca. Corrine mogłaby się założyć, że ten umięśniony osiłek ma serce gołębia i potrafi naprawdę kochać. Śmierć siostry mu­ siała go boleśnie dotknąć. Dlatego nie mogła być już dla niego nieuprzejma ani mrukliwa. Co prawda nie była gburowata z natury, jedynie większości osób tak się wydawało. Chociaż jej siostry miały inne zdanie. Czasem Corrine miała wrażenie, że siostry znają ją lepiej niż ona sama. Wiedziała, że powinna teraz jak najszybciej uporać się z tym ogrodzeniem i na zawsze pożegnać się ze swoim

48

CARA COLTER

uprzejmym sąsiadem i jego ślicznym, osieroconym sio­ strzeńcem. Tak będzie najlepiej dla wszystkich. Czuła się słaba, gdy Matt był w pobliżu. Nie powinna wystawiać się na takie ryzyko. Dopiła wodę i zaczęła rozglądać się w poszukiwaniu młotka. Wysoka trawa była jednak świetną kryjówką. Kilka minut spędziła na czworakach, czując na plecach rozbawiony wzrok Matta. Miała dziwne przeczucie, że on wie, gdzie położyła młotek, ale jej nie powie. Kiedy wreszcie go znalazła, jej świeżo nabyta sympatia do Matta zdążyła wyparować. Niech sobie jej siostry wierzą w swoje cuda i miłość od pierwszego wejrzenia, ona jest zdecydowanie bardziej cy­ niczna. A raczej realistyczna. Z całej siły uderzyła młot­ kiem w duży gwóźdź, oczywiście chybiając. Cały ciężar młotka i jej złości spadł na kciuk. Usłyszała słaby chrzęst miażdżonej kości. Przez ułamek sekundy nic nie czuła i łu­ dziła się jeszcze, że może Matt nic nie zauważy. Po chwili jednak poczuła falę bólu. Bezwiednie wypsnął jej się cichy okrzyk. Obejmując drugą dłonią nadgarstek, osunęła się na kolana i przycisnęła obie ręce do brzucha, usiłując powstrzy­ mać ból. Matt już klęczał przy niej. - Co się stało? Pokaż rękę. Delikatnie rozluźnił jej zaciśniętą dłoń, uwolnił nadgars­ tek i przyjrzał się kciukowi. Był silny, stanowczy i spokojny. Dotyk jego dłoni uspo­ kajał. Nigdy by nie zgadła, że w tej górze mięśni może kryć się tyle delikatności i czułości. Zamyśliła się. Jeśli ciągle stać ją na uszczypliwość, to znaczy, że nie jest z nią tak źle.

TRZECIA SIOSTRA

49

W następnej chwili przypomniała sobie jednak, że ma prze­ cież tyle pracy. Powinna skończyć następną książkę i porząd­ ki w chacie. Trzeba też zadbać o osła. Zaczęła ogarniać ją panika, przez którą przedarł się jego spokojny głos. - Twój kciuk raczej nie powinien tak wyglądać. - Nic mi nie będzie - powiedziała słabo. Kiwnął głową ze zrozumieniem. - Też tak myślę. Zawołam tylko Robbiego, osiołek pew­ nie będzie musiał poczekać na zakończenie opowieści. Wi­ zyta w szpitalu nie zaszkodzi. - Nie jadę do szpitala. Matt podniósł brew. - A kto mówi o tobie? Skoro ty nie chcesz, to zabiorę tam osła. Ty jesteś niedysponowana, więc zawiozę go na zabieg i wtedy żadne z nas już nie będzie musiało więcej martwić się tym płotem. Świetnie, pomyślała. - Nie jestem niedysponowana. - Sama chciała wierzyć w to, co mówi. - Wygląda na to, że tą ręką już nie przybijesz żadnego gwoździa. - Mogę wbijać drugą. Matt szczerze się roześmiał. Ta dziewczyna potrafiła być całkiem zabawna. - Dasz radę iść sama czy mam cię zanieść? - Przecież uderzyłam się w rękę, nie w nogę! - Dzięki za informację, kończyny mi się czasem mylą. Corrine postąpiła parę kroków, idąc tuż przy nim, jednak ból, rozchodzący się falami, sięgnął już żołądka. Zatrzymała

50

CARA COLTER

się na moment i wzięła głęboki oddech. Matt ocenił sytuację jednym spojrzeniem i bez namysłu wziął Corinne na ręce. Teraz już nie protestowała. W pierwszej chwili napięła mięś­ nie, przerażona, ale za moment, pokonana bólem, rozluźniła się i wtuliła w jego opiekuńcze ramiona. Pozwoliła, by się nią zaopiekował. To było całkiem miłe uczucie. Ktoś się nią opiekował. I wtedy właśnie złamała zasadę numer jeden. Rozpłakała się.

ROZDZIAŁ CZWARTY

Robbiego nie było w stajni. Corrine już nie płakała, ale była bardzo blada. Matt wiedział, że dziewczyna walczy z bólem. Rozumiał, że nie jest jej łatwo się rozluźnić. Zastanawiał się nad skomplikowaną naturą swej sąsiadki. Zachowywała się zazwyczaj jak dzikuska, a teraz, kiedy trzy­ mał ją w ramionach, okazała się taka delikatna i miękka. I lekka. Zupełnie nie czuł, że dźwiga jakiś ciężar. - Robbie! - zawołał niecierpliwie. Nie czas teraz na za­ bawy w chowanego. Zaniepokoił się, że zostawił chłopca bez opieki na tak długo, ale właśnie w tej chwili głowa małego wychyliła się z drzwi chaty Corrine. Matt spojrzał szybko na Corrine, żeby sprawdzić, czy się nie zdenerwowała, ale ona zdawała się w ogóle nie zwracać na to uwagi. Robbie biegł w ich stronę, szeroko uśmiechnięty, i dopie­ ro gdy dostrzegł, że coś z Corrie jest nie tak, zatrzymał się raptownie w miejscu. - Co się stało? - zapytał przestraszonym głosem. - To tylko stłuczenie - uspokoił go Matt. - Ale musimy pojechać do szpitala. Wskakuj do ciężarówki. I na litość bo­ ską, co ty robiłeś w jej domu? - Nic się nie stało, nie mam nic przeciwko - szepnęła słabo Corrie.

52

CARA COLTER

- Ale ja mam! - rzucił Matt. - Nie mogę mu pozwolić, żeby nieproszony wchodził do cudzych domów. - Musiałem iść do łazienki - tłumaczył się Robbie. Matt przytrzymał Corrie jedną ręką, a dragą otworzył drzwiczki. Ułożył ją delikatnie na środkowym siedzeniu. Przez chwilę musiał pochylić się tak, że znaleźli się bardzo blisko siebie. Omal nie dotknął jej ust. Wycofał się tak szyb­ ko, że uderzył głową w dach kabiny. Robbie zwinnie wskoczył na swoje miejsce obok Corrine. Kiedy ruszyli, Matt zauważył, że chłopiec podniósł się i szep­ nął Corrine coś na ucho. Co to za tajemnice? Nie miał zielo­ nego pojęcia, o co mogło chodzić, ale zauważył, że Corrine najpierw wyglądała na zaszokowaną, a potem rozluźniła się i ułożyła wygodnie na siedzeniu między nimi. Wnętrze ka­ biny nie było zbyt wielkie, siedząc w trójkę, dotykali się ramionami. Robbie oparł głowę na ramieniu dziewczy­ ny. Corrine nieśmiało pogładziła go po złotej czuprynce. Na jej twarzy zagościł wyraz czułości, jaki Matt obserwował u niej po raz pierwszy. Pomyślał, że ona naprawdę jest piękna. W niecałe dziesięć minut byli na miejscu. Szpital leżał na skraju miasta, skąd rozciągał się widok na ocean. Znał go aż nazbyt dobrze, ale dziś wszystko wygłądało inaczej. Było jakby jaśniej, weselej. Na szczęście izba przyjęć była pusta i pielęgniarka z ochotą zajęła się nową pacjentką. Corrine, zanim znikła w czeluściach szpitalnych koryta­ rzy, poprosiła Matta, by zadzwonił do jej sióstr. Podała mu numery. Potem zabrano ją na prześwietlenie. Kiedy zadzwonił do Abby i Brittany, usłyszał dwa różne

TRZECIA SIOSTRA

53

akcenty, lecz ich głosy były bez wątpienia podobne do głosu Corrine. Po mniej więcej pół godzinie oderwał się od lektury ga­ zety, widząc, że do szpitala wchodzi Corrine. Coś było jednak nie tak. Corrine, którą zabrano na prześwietlenie, miała na sobie żółtą koszulę i wytarte dżinsy, a Corrine, która właśnie weszła, wyglądała, jakby przybiegła z pokazu mody. Poczuł się jeszcze bardziej zdezorientowany, gdy w drzwiach wej­ ściowych zobaczył kolejną Corrine. Robbie wpatrywał się w dwie dziewczyny z najszczer­ szym zdumieniem. - Ona jest potrójna - szepnął. Kobiety podeszły do Matta, który z trudem podniósł się z niewygodnego krzesełka. - To pan jest sąsiadem Corrie? Pan do nas dzwonił? Pro­ szę powiedzieć, co się właściwie stało? - Najefektowniej ubrana trojaczka zadała kilka pytań naraz. Matt zauważył, że była energiczna i pewna swej urody. Za to druga siostra miała w sobie jakiś spokój, którego rów­ nież próżno by szukać u Corrine. Jak trzy kobiety mogły być do siebie tak łudząco podobne i jednocześnie tak różne? - Naprawialiśmy ogrodzenie i uderzyła się młotkiem. Prawdopodobnie złamała sobie kciuk. - Naprawialiście ogrodzenie - zastanowiła się energiczna siostra. Sprawa kciuka jakoś nie wzbudziła jej głębszego zainteresowania. Posłała siostrze znaczące spojrzenie. Gdy Matt zastanawiał się, co to wszystko znaczy, siostra Corrine wyciągnęła do niego dłoń. - Jestem Brittany, a to Abby. Wymienili uścisk dłoni i Matt nie mógł się powstrzymać

54

CARA COLTER

od kolejnych obserwacji. Podczas pierwszego spotkania Corrine była tak nieufna, że w ogóle nie chciała podać mu ręki. Robbie bardzo nie lubił być pomijany, zdecydował więc, że najwyższy czas upomnieć się o swoją porcję uwagi. Stanął przed Mattem i przedstawił się. Brittany popełniła błąd ta­ ktyczny i zaczęła roztkliwiać się nad „ślicznym chłopczy­ kiem". Kiedy mały, niezadowolony z tego, zmarszczył nos, Abby uśmiechnęła się do niego. - Nasza jest najlepsza - zawyrokował Robbie, odwraca­ jąc się do Matta. Pomaszerował w stronę kosza z zabawkami, stojącego w rogu pomieszczenia, i zaczął go systematycznie przeszukiwać. Matt poczuł, że czerwienieją mu uszy. Mały potrafił cza­ sem powiedzieć coś kłopotliwego. - Gdzie ona jest? - zapytała Abby. - Czy wszystko z nią w porządku? - Zdaje się, że trochę cierpi, ale jak mówię, to tylko uraz kciuka. Daleko od serca. - Matt znowu poczuł, jak jego uszy robią się gorące. - Przepraszam, to taki slang koniarzy. Zna­ czy, że nie ma zagrożenia życia. - Koniarzy? - zapytała Brittany. - Prowadzę stadninę wyścigowych klaczy. A Conine po­ winna być za tymi drzwiami. Zaprowadzono ją tam jakieś pół godziny temu. Na pewno ucieszy się na wasz widok. Brittany podeszła do drzwi. Abby wskazała jej napis: PROSZĘ NIE WCHODZIĆ BEZ WEZWANIA, lecz Britta­ ny tylko wzruszyła ramionami. - Idziesz? Abby uśmiechnęła się zrezygnowana i podążyła potulnie za siostrą.

TRZECIA SIOSTRA

55

Dobry Boże, zadumał się Matt, trzy identyczne siostry. Nie uwierzyłby, gdyby nie zobaczył. Nagle przyszło mu do głowy, że skoro już pojawiła się jej rodzina, to mógłby spo­ kojnie wrócić do domu. Hm, może jednak powinien zostać, żeby zobaczyć, jak rozwinie się sytuacja? Na tyle uprzejmo­ ści chyba może się zdobyć? Zdążył przejrzeć kilka starych numerów „Readers Digest", zanim siostry ponownie znalazły się obok niego. - Corrine już niedługo wyjdzie - poinformowała go ra­ dośnie Brittany. - Ja niestety otrzymałam nagły telefon i mu­ szę wracać do pracy. Abby także musi jechać do dziecka. Mogłybyśmy liczyć na to, że odwieziecie ją do domu? Obok Matta nagle zmaterializował się niezawodny w ta­ kich razach Robbie. - Pewnie, że odwieziemy Corrine. Jesteśmy sąsiadami. Ona jest nasza. Brittany zrobiła uradowaną minę, nawet Abby roześmiała się wesoło. Brittany nie marnowała czasu. Popchnęła siostrę w stronę drzwi. Matt podejrzewał, że wcale nie było żadnych nagłych telefonów i że jeszcze moment, a Abby zapropono­ wałaby, że sama odwiezie siostrę do domu. Brittany coś knuła. Czyżby próbowała ich swatać? Kiedy siostry już znikły, pojawiła się Corrine. Jej prawa ręka, od łokcia aż po kciuk, tkwiła w gipsie. Corrine zaczęła się nerwowo rozglądać po korytarzu. - Gdzie Abby i Brittany? - zapytała. - Coś im wypadło, poprosiły mnie, żebym cię odwiózł do domu. Corrine zmarszczyła brwi. Domyśliła się intrygi Brittany i zaczerwieniła się na samą myśl, że i Matt zauważył, że są

56

CARA COLTER

swatani. Musi zrobić wszystko, by nie pomyślał, że to za jej zgodą. Corrine nie miała ochoty na żadne gierki. - No cóż, w takiej sytuacji nie mam chyba wyboru mruknęła cicho i dodała sztywno: - Będę ci zobowiązana. W drodze powrotnej usiadła z brzegu, przesuwając na środkowe miejsce Robbiego. Nie chciała siedzieć ramię w ra­ mię z Mattem. - Muszę przyznać, w pierwszej chwili na widok twoich sióstr myślałem, że majaczę... Corrine uśmiechnęła się ledwo dostrzegalnie. - Czułam się podobnie, kiedy sama je zobaczyłam po raz pierwszy. - Jak to: zobaczyłaś po raz pierwszy? - zapytał. - Nie wychowałyśmy się razem. Rozdzielono nas w dzie­ ciństwie. To by wyjaśniało fakt, że każda z nich miała inny akcent. Spojrzał na nią kątem oka. Corrine była blada, być może działały leki przeciwbólowe, być może jednak to rozmowa o dzieciństwie sprawiała jej ból. Pomyślał, że nie powinien pytać. Nie mógł się jednak powstrzymać. - Dlaczego? - Jeszcze nie wiemy. Staramy się dotrzeć do prawdy. Mieszka w Miracle Harbor pewna starsza pani, Angela Pondergrove, która jakoś jest wmieszana w całą sprawę. Tyle że nagle gdzieś wyjechała i nie mogłyśmy zadać jej żadnych pytań. Próbujemy na różne sposoby. Mąż Abby jest byłym policjantem i też pomaga nam szukać informacji. - I coś już wiecie? - Nasi rodzice zginęli w wypadku samochodowym, kie­ dy miałyśmy po trzy lata. Ja zamieszkałam u siostry mojej

TRZECIA SIOSTRA

57

matki. Na początku. Ale nie wiadomo, dlaczego zostałyśmy rozdzielone. Corrine urwała. Milczeli przez chwilę. - Kiedy w takim razie spotkałaś swoje siostry? - Kilka miesięcy temu. Tutaj. Zapadła cisza, zakłócana jedynie szumem silnika. Matt rozumiał, że nie powinien pytać więcej, jeśli jego śliczna sąsiadka sama nie odczuwa potrzeby opowiadania. Podejrze­ wał, że przydałaby jej się chwila zwierzeń, ale jeszcze nie była na to gotowa. Zresztą nie jego rolą było ich wysłuchi­ wanie. On miał ją tylko odwieźć do domu. Kropka. No, musi skończyć naprawę płotu. Kropka. - Moja mama też umarła - powiedział cicho Robbie. Corrine nie odpowiedziała, ale Matt zauważył, że otoczyła chłopca ramieniem i przycisnęła go lekko do siebie. Pozostali tak przez całe siedem minut, jakie zabrała im jeszcze droga do domu. - Fajnie, że jesteście trzy - odezwał się ponownie Rob­ bie. - Ale ty i tak jesteś najlepsza. Spojrzała na niego z niekłamanym zdumieniem. Matt na widok jej miny poczuł, że serce mu się kraje. Bez cienia wątpliwości mógł stwierdzić, że nigdy w życiu nie czuła się wybrana. Nigdy nie była tą „naj". Zachowywała się jak małe, dotkliwie poranione stworze­ nie. Tak dotkliwie, że nie wiadomo, ile sil by trzeba, by ją oswoić i ugłaskać. Nie jemu porywać się na to zadanie. On musi zadbać o swoje poturbowane serce. Planował, że odwiezie ją pod dom i zaraz wrócą z Robbiem do siebie. Jakoś jednak nie mógł tak po prostu się odwrócić i odjechać. Może powinien jej w czymś pomóc?

58

CARA COLTER

- Dzięki, ale nie musisz mnie odprowadzać - fuknęła niezbyt zapraszającym tonem. - Wiem, panienko, ośmielę się jednak to uczynić - odpo­ wiedział. Corrine wyglądała jak nastroszony ptaszek. Robbie zdążył już wysiąść i wejść do domu. Jedna wizyta w jej łazience sprawiła, że czuł się tu jak u siebie. Rzeczy, które wcześniej zalegały na ganku, teraz były upchnięte wewnątrz chaty, ale w większości jeszcze nie roz­ pakowane. Zauważył opartą o ścianę ramę łóżka i owinięty folią materac. Poczuł ucisk w gardle. - Czy ty w ogóle masz gdzie spać? - Jest sofa, wszystko w porządku. Nie zdążyłam się jesz­ cze rozpakować - powiedziała. - Chyba za dużo czasu spę­ dzałam z osłem. - dodała, uśmiechając się z zakłopotaniem. - My z ciocią złożymy twoje łóżko. Nic się nie martw. Siadaj tutaj. - Robbie pociągnął Corrine na sofę. - Przyniosę ci wodę. Mamy w bagażniku. Matt skrzywił się, ale nie przypomniał mu, że jest wuj­ kiem, nie ciocią. Corrine natomiast wyglądała, jakby miała zamiar stanow­ czo sprzeciwić się takiemu obrotowi spraw, w końcu jednak posłusznie usiadła. - Dziękuję bardzo. - A może jesteś głodna? - kontynuował Robbie. - Bo ja jestem. Potrafię zrobić kanapkę z masłem orzechowym i dże­ mem. Masz masło i dżem? - O, to akurat rozpakowałam. - Corrine uśmiechnęła się słabo. - Uwielbiam masło orzechowe. No tak, tym zdaniem zdobyła dozgonną miłość Robbiego.

TRZECIA SIOSTRA

59

- To idę najpierw po wodę. - Świetnie. Drzwi zatrzasnęły się za chłopcem. - Niesamowite, że pięcioletni maluch myśli o takich rze­ czach - powiedziała Corrine. - On niestety wie za dużo o opiece nad chorymi. Corrine westchnęła ze współczuciem. - Złożę twoje łóżko. - Matt wolał nie kontynuować tej rozmowy. - A potem się nas już pozbędziesz. Ale oczywiście w życiu nie zawsze wszystko idzie zgod­ nie z oczekiwaniami. Kiedy po kilkunastu minutach łóżko było już gotowe, przyszło mu do głowy, że za pomocą jednej ręki nie będzie jej łatwo go posłać. Otworzył kilka pakunków złożonych w sypialni w poszukiwaniu pościeli. Po chwili znalazł. Nie zdziwił się bardzo, gdy zobaczył, że jej pościel nie pochodziła z eleganckich katalogów. Nie była kolorowa ani wzorzysta. Pierwsze określenie, jakie mu przyszło do głowy, to „zgrzebna". Byłaby całkiem na miejscu w kosza­ rach, pomyślał trochę rozczarowany. A przecież do niej pa­ sowałoby tyle kolorów. Kiedy skończył, zastał Corrine i Robbiego w kuchni, po­ chylonych nad kanapkami z masłem orzechowym. Robbie zaprosił go do udziału w uczcie i po chwili wahania Matt uległ pokusie. Całkiem miło było siedzieć na skrzynkach i zajadać się kanapkami, popijając je wodą mineralną. Dopiero później dostrzegł pod oknem rozłożone sztalugi. Na płótnie widniała twarz zamyślonej dziewczyny. Rysunek cechowała prostota, jednak Matt miał wrażenie, że pomimo to, a może właśnie dzięki tej prostocie, obraz zyskuje nie­ zwykłą siłę wyrazu. Miał też niejasne uczucie, że skądś zna

60

CARA COLTER

twarz dziewczyny uwiecznionej na płótnie. Odrzucił jednak tę myśl jako niemożliwą. Kiedy w milczeniu zajadał swoją kanapkę, Robbie pod­ suwał kolejne propozycje imienia dla osła. Fred. Harvey. Orzechowa Głowa. Ostatnia propozycja rozśmieszyła Corrine. - Orzechowa Głowa? - A nie ma głowy podobnej do orzeszka ziemnego? Mały jest spostrzegawczy, pomyślał Matt. Sam miał kilka propozycji imion dla ich ulubieńca, jednak zamiast się nimi podzielić, wstał i zwrócił się do Robbiego. - Posprzątałeś po sobie w kuchni? - Czysto jest - skłamał z miną absolutnego niewiniątka Robbie. Matt wszedł do kuchni i zabrał się za porządki. Z pokoju dobiegał go głos Robbiego, lecz po chwili zaległa cisza. Kiedy wszedł do salonu, zastał ich obydwoje, przytulonych ramię do ramienia, śpiących w najlepsze na sofie. Niesamo­ wite. Robbie nigdy tak łatwo nie obdarzał zaufaniem obcych. Szczególnie po śmierci matki. Co było takiego w ich nieprzy­ stępnej sąsiadce, co przełamało zwykłe opory chłopca? Westchnął i podniósł go delikatnie. Z Robbiem na ręku zajrzał jeszcze do jej sypialni, zdjął ze świeżo pościelonego łóżka koc i przykrył nim Corrine. Śpiąca była taka bezbronna i niewinna. Jak dziecko. Matt wiedział, że jeszcze tu wróci. Znajdzie sobie wymówkę, jakieś ogrodzenie do naprawy albo czyjś złamany kciuk. Corrine obudziła się zdrętwiała i obolała. Miała wrażenie, że paskudnie opuchł jej język. Poruszyła się i jęknęła, gdy

TRZECIA SIOSTRA

61

fala bólu rozeszła się od dłoni aż po ramię. Spojrzała ze złością na gips i zauważyła, że śpi na sofie, przykryta kocem. Musiała zasnąć, gdy oni jeszcze tu byli! To wszystko przez te środki przeciwbólowe. Powoli przypominała sobie wypadki tego dnia. Naprawę płotu, zmiażdżony kciuk, Matta niosącego ją w ramionach do ciężarówki. Do tego te błyski uczucia w jego oczach, za każdym razem, gdy spoglądał na swego siostrzeńca. No i nie mogła zaprzeczyć, że robiła na niej wrażenie jego siła, jego bardzo męska uroda. Było w tym mężczyźnie coś staroświec­ kiego. Napełniał ją uczuciem zaufania. Z jej wiarą w ludzi zazwyczaj wcale nie było tak łatwo. Jedynie swoje siostry obdarzyła kredytem bezwarunkowego zaufania. Jak się okazuje - niesłusznie. Zupełnie niesłusznie, gdyż wpadły na chwilę do szpitala po to tylko, by zaraz zostawić ją na łasce sąsiada. - Wspaniały mężczyzna - szepnęła jej do ucha Britta­ ny zamiast powitania. Nie zapytała nawet, jak się czuje i czy bardzo cierpi! Tak, Brittany można było zaufać w każdej kwestii, wy­ jąwszy sprawy damsko-męskie. Pamiętała jeszcze tą okropną książkę, którą obie z Abby dostały od siostry, kiedy dowie­ działy się o warunku przejęcia swoich spadków. „Jak znaleźć idealnego partnera". To było oczywiście na długo, zanim Brittany sama zakosztowała słodkiego nektaru miłości. Teraz pozbyła się cynizmu i stała się nieuleczalną optymistką. Prag­ nęła zarazić swoim romantycznym entuzjazmem wszystkich w promieniu wielu kilometrów. A szczególnie swoją jedyną niezamężną siostrę. - Pani Pondergrove zamówiła kolejną suknię ślubną. -

62

CARA COLTER

szepnęła konspiracyjnie jeszcze w szpitalu, puszczając do niej oko. Jakby to miało z nią cokolwiek wspólnego. - Przecież mówiłaś, że nie ma jej w mieście. - Nie ma, ale przysłała Abby wzór skądś z Wyomingu. Biedny Jordan. Jemu też nie powiedziała, gdzie jest. Jordan był świeżo upieczonym teściem Brittany. Według niej ten dystyngowany starszy pan w obecności Angeli Pondergrove zamieniał się w zakochanego młodzieńca. Brittany wypadek przy naprawie ogrodzenia dla osła po­ strzegała jako początek romansu Corrie z przystojnym i opiekuńczym sąsiadem. - A ten chłopczyk, jaki śliczny! - roztkliwiła się na mo­ ment, po czym nagle spoważniała. - Corrie, Matt nie jest chyba żonaty? Corrine spojrzała na nią, trochę rozzłoszczona. - Właśnie, że jest - burknęła, mając nadzieję, że zakoń­ czy tym nieszczęsne dywagacje siostry. Jednak Brittany nie dało się tak łatwo zepchnąć z raz obranej drogi. Spojrzała siostrze głęboko w oczy i oświad­ czyła, że najlepiej zapyta o to bezpośrednio Matta. Corrine poddała się. Tylko tego brakowało, żeby dowie­ dział się, że dyskutowały o jego stanie cywilnym! - Dobrze już, dobrze. Nie jest żonaty. Robbie jest siost­ rzeńcem. Jego matka, a siostra Matta, nie żyje. Abby zareagowała z właściwą sobie wrażliwością, jednak Brittany ta informacja nie powstrzymała od dalszych pytań. Gdzie dokładnie mieszka, kiedy się poznali, czy często się widują. Osioł został nazwany „darem niebios", a koniecz­ ność naprawy ogrodzenia „szczęśliwym zrządzeniem losu"! Kiedy Brittany zaczęła nerwowo zerkać na zegarek, Cor-

TRZECIA SIOSTRA

63

rine domyśliła się, że siostry coś knują. Ale nie podejrzewała, że zostawią ją samą w szpitalu! Nawet jeśli jej sąsiad był osobą godną zaufania, to czyż należało jego zaufania nadużywać w ten sposób? Poczuła dziwny ucisk w piersi. Przypomniało jej się, jaki opiekuńczy był mały Robbie podczas ich szpitalnej eskapady i po powrocie do domu. W szpitalu obwieścił, że ona „jest najlepsza z nich trzech", a wcześniej, kiedy jechali do szpitala, na ucho szepnął jej coś zupełnie niesamowitego. „Czekałem na ciebie. Modliłem się, żebyś do nas przyjechała". Jak to możliwe? Jak mały chłopiec mógł wymyślić coś takiego? Co się ze mną dzieje? - zapytywała się w myślach. Naj­ pierw osioł po przejściach, a teraz jeszcze osierocony mały chłopiec. Nie potrafię dać miłości żadnemu z nich, więc nie ma co o tym nawet myśleć. Odrzuciła koc i wstała. Lekko chwiejnym krokiem prze­ szła do kuchni i jedną ręką zaczęła szukać wśród kartonów czegoś do jedzenia. Po chwili znalazła puszkę fasolki, którą udało jej się po długich zmaganiach otworzyć. Zjadła fasolkę na zimno. Niezależność nie zawsze smakuje najlepiej.

ROZDZIAŁ PIĄTY

Zadzwonił telefon. Corrine szybko podniosła słuchawkę. - Nie przeszkadzam przypadkiem? - z nadzieją w głosie odezwała się Brittany. - Tak, Brittany, właśnie jemy kolację przy świecach syknęła do słuchawki Corrine. - Fantastycznie. Zaraz się rozłączam, powiedz tylko, co podałaś? - Fasolka na zimno z puszki dla mnie. Marchew i owies dla niego. - Och, Corrine, myślałam, że Matt tam jest! - No cóż, muszę cię rozczarować, Matta raczej tu nie ma, ale osioł jest całkiem niezłym kompanem. - Corrine, czy mi się wydaje, czy naprawdę jesteś na mnie zła? - Nie wydaje ci się. - Ale za co? - Za co? Uciekłaś, zostawiając mnie z nim, kiedy potrze­ bowałam pomocy! - Ja tylko myślałam, że to jest ten idealny mężczyzna dla ciebie. - Nie ma idealnych mężczyzn! - Ojej, Abby też w to nie wierzyła, a zobacz, co jej się przytrafiło!

TRZECIA SIOSTRA

65

- Ale ja nie jestem taka jak Abby. Ani jak ty. Poza tym życie nie pisze happy endów. - Dla ciebie napisze. A jeśli nie, to obiecuję, że mu w tym pomogę. - Nie pomożesz! - No dobrze, nie złość się tak strasznie. Masz może ocho­ tę na pączki i miłe towarzystwo? Właśnie zamierzałyśmy zrobić wraz z Abby nalot na twoją chatę i pomóc przy roz­ pakowywaniu rzeczy. Nieopatrznie przyznała się siostrom w szpitalu, że jest jeszcze nie rozpakowana. - Potrafię sama zrobić porządek. - Oczywiście, że potrafisz, siostrzyczko. Potrafisz też pewnie przejechać pustynię na wielbłądzie. Ale czy musisz to robić akurat teraz? Poza tym, Abby ma już gotowe firanki dla ciebie. Corrine zaniemówiła. Czy kiedykolwiek ktoś poświęcił jej tyle czasu? Abby przywiozła nie tylko firanki. Na półmisku owinię­ tym folią aluminiową leżała pieczeń wołowa, ziemniaki puree i bukiet warzyw. - Fasolka z puszki. - Abby cmoknęła z niesmakiem na widok do połowy opróżnionej puszki na stole. Brittany za to przywiozła danie na wynos z chińskiej re­ stauracji. - Nie mogłyśmy przecież pozwolić, żebyś siedziała tu na tych paczkach, jedząc zimną fasolkę z puszki. Wpadłabyś jeszcze w melancholię. Siostry z zapałem zabrały się do pracy. W niedługim cza­ sie wnętrze było zupełnie odmienione. Jasnożółte firanki

66

CARA COLTER

w oknach ożywiły pokój. Na stole pojawił się dobrany kolo­ rystycznie obrus, a w wejściu do sypialni zawisła zasłonka. Corrine mając tylko jedną rękę sprawną, pomogła niewiele, prawdę mówiąc, plątała się raczej siostrom pod nogami, ale nie wywołała tym najmniejszej uwagi z ich strony. Ani razu nie usłyszała, że mogłaby się odsunąć albo zrobić coś lepiej. A na zakończenie Abby i Brittany zabrały się za podziwianie jej obrazów. Kiedy skończyły, Brittany zaparzyła herbatę. Corrine miała wrażenie, że nigdy ich nie rozdzielono. Czuła się, jakby znała je całe życie, i nawet jeśli jej pobyt w Miracle Harbor nie potrwa wiecznie, zachowa w pamięci te chwile szczęścia, kiedy we trójkę, rozłożone w jej salonie, popijały herbatę i rozmawiały o wszystkim i niczym. Zaży­ wała ich śmiechu jak słonecznej kąpieli. Czuła, jak pokłady lodu topnieją w jej sercu pod wpływem ich ciepła. - Abby, mów, jaka jest ta nowa suknia ślubna - zażyczyła sobie w pewnej chwili Brittany. - Corrine, wiesz o tym, że pierwszą suknię ślubną, którą zamówiła Angela Pondergrove, otrzymała później Abby z okazji ślubu, druga dostała się mnie, a teraz Angela zamówiła trzecią. Bez wątpienia z my­ ślą o tobie. - Nic z tego. Nie mam zamiaru wkładać na siebie żadnej sukni ślubnej. Nie wyjdę za mąż dlatego tylko, że postawiono mi taki warunek. - Nigdy? - Tego nie powiedziałam, ale nie pozwolę nikomu sobą manipulować. - Ja wcale nie miałam wrażenia, że jestem manipulowana - zaoponowała Abby.

TRZECIA SIOSTRA

67

- Ani ja - zawtórowała jej Brittany. - No cóż, ja bym się tak czuła - powiedziała stanowczo Corrine. - Szkoda - westchnęła Brittany. - W takim razie nie ma chyba sensu rozmawiać o tej nowej sukience? - Raczej nie. - Tym razem Corrine zgodziła się z siostrą. - Tylko że to właściwie nie jest sukienka - wtrąciła się Abby. - Tym razem Angela Pondergrove zamówiła zupełnie niesamowity kostium. Wszystko ze śnieżnobiałego jedwabiu. Góra jest pięknie wykrojona bez ramion, a do niej szerokie spodnie. - Spodnium też byś nie włożyła? - przekornie zapytała Brittany. Corrine spojrzała groźnie na siostrę. Brittany, zupełnie tym niewzruszona, rzuciła w nią poduszką. - A tak przy okazji, czy przysyłając ci wzór sukni, dała znać, co się z nią dzieje? I gdzie jest? - zapytała Brittany. - Mitch mówi, że jego ojciec dostanie zawału, jeśli Angela w najbliższym czasie nie da znać, gdzie jest. Czy to nie jest romantyczne? W ich wieku? - Mam nadzieję, że wszystko u niej w porządku. - Abby także była zatroskana. - Z krótkiego listu, jaki przysłała ra­ zem ze wzorem, nic nie wynikało. Shane próbuje cały czas ustalić, dokąd wyjechała. Twierdzi, że do Minnesoty. Ale to właściwie nic pewnego. Corrine zamyśliła się. Czego Angela Pondergrove mogła szukać w Minnesocie? Czy był to przypadek, czy też wyjazd Angeli miał z nią jakiś związek? Z ich trójki jedynie Corrine wychowała się w Minnesocie. Czy Angela czasem nie pró­ buje grzebać w jej przeszłości? Sama wolała nie wspominać

68

CARA COLTER

swojej tułaczki po wielu zastępczych rodzinach. Poza tym zdarzyło jej się raz wejść w kolizję z prawem. Wiele lat temu, kiedy była jeszcze niepełnoletnia. Tego jednak, co wówczas przeszła, nie da się zapomnieć. Gdyby Angela chciała teraz to rozgrzebywać... I jak na taką wiadomość zareagowałyby jej siostry? A jej sąsiad? Kiedy po paru godzinach Brittany stwierdziła, że musi wracać do domu, Corrine poczuła prawdziwy smutek. Abby, widząc to, została chwilę dłużej, jednak ona także musiała w końcu jechać do siebie. - Corrine, bardzo chciałabym zostać tu z tobą - powie­ działa. - Tak mi tu dobrze. Corrine zakręciła się w oku łza. Nikt nigdy do niej tak nie mówił! Abby objęła ją mocno. Następnego dnia rano Corrine znalazła na progu paczkę z ciągle gorącą kawą i pączkiem. Na kubku widniała naz­ wa cukierni należącej do Brittany. Bardzo miły początek dnia. Następnego ranka paczka znowu czekała na nią na progu. I kolejnego również. Wieczorem zadzwoniła do Brittany. - Jak można tak marnować benzynę? Jedziesz taki kawał z miasta i nawet do mnie nie zapukasz? - Nie wiem, o czym mówisz, siostrzyczko. - Brittany by­ ła szczerze zaskoczona. - Kawa i pączek? Może to Abby robi ci niespodzianki? Abby jednak była równie zdziwiona. Pozostawał tylko jeden podejrzany. Zaniemówiła.

TRZECIA SIOSTRA

69

- Corrie, mogłabym mieć do ciebie małą prośbę? - zapy­ tała Abby. - Cokolwiek. - Corrine szczerze pragnęła móc coś zrobić dla swoich sióstr. - To taki mały eksperyment. Chciałabym, żebyś na jeden dzień uwierzyła, że mogą ci się przydarzać dobre rzeczy. - Abby, nie wygłupiaj się, co za dziecinada. - Przecież obiecałaś. Zrobisz to dla mnie? Tylko na jeden dzień. Corrine uśmiechnęła się rozbrojona. - Niech ci będzie. No to kiedy? - Na przykład jutro. Powoli odłożyła słuchawkę i pomyślała, że w jej poko­ ju zrobiło się nagle bardzo pusto. Zarzuciła na ramiona sweter i wyszła na chłodne, wieczorne powietrze. Sama nie wiedziała, kiedy znalazła się pod stajnią. Matt Donahue przy­ woził jej co rano śniadanie z miasta. Jechał tak daleko, właś­ nie dla niej. Kiedy weszła do stajni, osioł podniósł głowę i spojrzał na Corrie z sympatią. Tak jej się przynajmniej wy­ dało. - Cześć - przywitała się. Nie odpowiedział, ale nie miała mu tego za złe. Nie mogła z nim pogadać jak z siostrami, ale mogła mu za to wszystko opowiedzieć. - Wiesz, że nigdy bym nie włożyła jakiejś sukienki z fal­ bankami? Zaśmiała się cicho z samej siebie. Osioł przestał przeżuwać siano i przyglądał się jej bardzo uważnie. - Na co mi mąż? - kontynuowała. - Widzisz, miałam

70

CARA COLTER

takie dzieciństwo, że boję się pewnych rzeczy. Stałych związ­ ków, poświęcenia. Może także mężczyzn. Osioł mruknął coś niewyraźnie. - Nie mówię o tobie, oczywiście. Mówię o zakładaniu rodziny. Nie mam żadnych wzorów, nie potrafiłabym dbać o nikogo. Pomyślała nagle, że troski o kogoś innego niż ona sama może nauczyć ją właśnie jej mądre zwierzę. Czy ktoś, kto przysłał go tutaj, to właśnie miał na celu? Osioł przyczłapał do ścianki boksu, gdzie stała Corrine. - Ale gdyby kiedyś się zdarzył jakiś ślub, to w jedwab­ nym kostiumie ze spodniami mogłabym chyba wystąpić. Jak myślisz? Osioł pokiwał głową. - Wiesz co, gdyby ci trochę podciąć grzywę i wyszczotkować, całkiem nieźle byś się prezentował. Kłapouchy zastrzygł uszami. Corrine wyciągnęła dłoń w jego stronę i osioł podstawił łeb do pogłaskania. Prychnął z zadowoleniem. Ale z nas para, pomyślała z rezygnacją Corrine. I jaka romantyczna. Upewniła się, że podopieczny ma wystarczającą ilość wody, dosypała mu jeszcze trochę owsa i wyszła ze stajni. Pilnowała się, żeby mu nie życzyć kolorowych snów. Rano obudził ją stukot młotka. Otworzyła jedno oko, spoj­ rzała na zegarek i naciągnęła kołdrę na oczy. Co robić? Przy­ pomniało jej się, że dziś ma być dzień dobrych zdarzeń. Zdała sobie sprawę, że nie jest sama. Spojrzała spod rąbka kołdry. W kącie pokoju stał Robbie, który najwyraźniej cze­ kał, aż ona się obudzi.

TRZECIA SIOSTRA

71

- Dzień dobry! Ja tylko chciałem iść do osła. - Czy w mojej sypialni jest osioł? - zapytała. Robbie zaśmiał się, po czym podszedł bliżej i wskoczył na jej łóżko. - Przywieźliśmy kawę i pączki. Mam ci przynieść? Corrine zamknęła oczy. Znowu ktoś o nią dbał. Matt Do­ nahue się o nią troszczył. O nią! Może los rzeczywiście czasem się odmienia? Może dobre rzeczy rzeczywiście się zdarzają? - To co, przynieść? - Wiesz co, ty idź przywitać się z osłem, a ja tymczasem się ubiorę i przyjdę z kawą do was, dobrze? - Bo ja ugryzłem twojego pączka. Tylko kawałeczek, chciałem spróbować, bo mój miał inny smak. Nie mów nic cioci, bo będzie zły. - Będę milczeć jak grób. Kiedy po chwili za Robbiem zamknęły się drzwi chaty, Corrine szybko wstała i podeszła do szafy. Co my tu mamy oprócz dżinsów? Hm. Czerwony kostium z tuniką, w którym była na spotkaniu w wydawnictwie. Niezbyt dobry wybór, jak na kawę w staj­ ni. Mimo to zdjęła z wieszaka tunikę bez rękawów. Włożyła ją do najnowszej pary dżinsów. Po dłuższej chwili spędzonej przed lustrem zdecydowała zostawić włosy rozpuszczone. Taka fryzura troche ją odmładzała. Tego ranka sama sobie wydawała się inną osobą. W jej oczach błyskały iskierki nadziei. Wyszła przed dom. Dzień był piękny. Jej kawa w plasti­ kowym kubku z przykrywką czekała na nią na ganku. Wciąż

72

CARA COLTER

jeszcze była gorąca. Czekoladowy pączek leżał na tacce obok. Rzeczywiście, był całkiem mocno nadgryziony. Z kawą i pączkiem weszła do stajni. Patrzyła, jak osioł ufnie podchodzi do chłopca i podtyka pod jego dłoń łeb do pogłaskania. Nie poruszyła się. W końcu osioł wrócił w dru­ gi kąt boksu, a Robbie odwrócił się do niej promiennie uśmiechnięty. - Opowiedziałem mu swoje sekrety - przyznał się. - Ja też - uśmiechnęła się Corrine. - Nie wiedziałem, że dorośli mają sekrety - zdziwił się. - O, i to jeszcze jakie. Sekrety zbiera się przez całe życie. - Hm. Chodźmy poszukać cioci. - Chodźmy. Matt stał wśród wysokiej trawy. W porannym upale zdjął podkoszulek. Miał wspaniale rzeźbione ciało. Dusza artysty w niej cieszyła się jego widokiem. Dusza kobiety zadrżała. Jak to się stało, że przez tyle lat obywała się bez takich wzruszeń? Bez nagłych dreszczy, bez pożądania? Poczuła się bezbronna. Przez moment chciała uciec. Ale Matt w tej właśnie chwili obejrzał się i dostrzegł ich. Robbie wysforował się przed nią i podbiegł do wujka. Matt chwycił go na ręce i podniósł wysoko, zataczając z chłopcem w po­ wietrzu szeroki krąg. Rozległ się głośny śmiech połączony z radosnymi piskami Robbiego. Kiedy podeszła do nich, Matt postawił chichoczącego Robbiego na ziemi. - Cześć. Może też chcesz zrobić samolot? Corrine zaśmiała się. Poczuła się częścią całości. Częścią ich trójki. - Dzięki za kawę i pączki przez ostatnie dni.

TRZECIA SIOSTRA

73

Pochylił nagle głowę, jakby się trochę zmieszał. On - nie­ śmiały? - Cała przyjemność po mojej stronie. - To jak, znajdziesz dla mnie jakieś zajęcie? - To zależy. Można ci powierzyć coś skomplikowanego? - Wątpię, ale... - W takim razie możesz mi przytrzymać gwoździe. Corrine wymownie spojrzała w niebo, wzywając je na pomoc wobec tak jawnego lekceważenia. A potem chwyciła woreczek z gwoździami. Robbie gonił motyle i hasał dooko­ ła nich, ścigając się z wiatrem, a oni stopniowo przesuwali się wzdłuż ogrodzenia. - Berek! - Robbie nagle klepnął ją w ramię. Matt uśmiechnął się do niej. Potraktowała ten uśmiech jak zaproszenie do zabawy. - Ty gonisz! - klepnęła Matta w ramię i zerwała się ze śmiechem do biegu. Matt pomału odłożył pas z narzędziami i pobiegł za nią. Corrine, śmiejąc się, z trudem łapała oddech. Obejrzała się za siebie. - O nie, on jest za szybki! Matt złapał Robbiego. - Berek! Nowe zasady: każdy powyżej metra dwadzie­ ścia ucieka na jednej nodze! - Ale ja mam sprawną tylko jedną rękę! Matt zdążył już uciec na sporą odległość, skacząc na jed­ nej nodze. Robbie wybrał łatwiejszą zdobycz. - Berek! I nie możesz klepnąć tego, kto cię złapał! - Zawsze stwarzacie sobie nowe reguły, kiedy tylko wam wygodnie? - Corrine pospieszyła za Mattem.

74

CARA COLTER

W tym wyścigu nie miała najmniejszych szans. Bawił się z nią w kotka i myszkę. Zwalniał tak, że prawie go dogania­ ła, a kiedy była już na wyciągnięcie ręki, zrywał się ponow­ nie. Albo nagle zmieniał kierunek. W pewnej chwili zatrzy­ mał się tak gwałtownie, że Corrine wpadła mu na plecy. Obrócił się do niej ze skrzyżowanymi na piersiach rękami. - Złapałaś mnie - powiedział. - I co teraz ze mną zro­ bisz? Już nie mogę się doczekać... Wiedziała, że to jest zaproszenie. Patrzył na nią, na jej twarz, oczy, usta. Tylko dzisiaj, pomyślała. Trwa dzień dobrych zdarzeń. I nagle zrobiła coś, czego nie zrobiłaby poprzedniego dnia, ani żadnego innego. Wspięła się na palce i pocałowała go w policzek. Kiedy zobaczyła jego zaszokowaną minę, roześmiała się i zaczęła biec. Nie uciekła jednak zbyt daleko, gdy złapał ją w pasie, zatrzymał i obrócił ku sobie. - Nie wolno łapać tego, kto cię złapał! - poinformowała go. - Nie mam wcale zamiaru dalej cię gonić - powiedział i zbliżył usta do jej ust. Jego pocałunek miał smak czułości i siły. Był zdecydowanie niewinny, ale Corrine i tak się prze­ straszyła. - Prawie cię nie znam - szepnęła, odsuwając się. - Wiem, ale to akurat możemy łatwo nadrobić. - Hej! - zawołał do nich Robbie. - Ja też tu jestem! - Nie wiem, czy powinniśmy. Matt się uśmiechnął. - Ja też nie wiem. - Może lepiej wrócę do domu. - Może lepiej pojedziesz z nami na lunch.

TRZECIA SIOSTRA

75

- Bar „U Walta"? - zapytał z nadzieją w głosie Robbie. Corrine wiedziała, że nie powinna. Że kusi los. Ale to przecież miał być dobry dzień. - Dają tam hamburgery? - Najlepsze! - zawyrokował Robbie, chwytając ją za rękę swą małą, spoconą dłonią. - No to na hamburgery! - zawołała bojowo. No i stało się. Pocałował ją. Miał na to ochotę, od kiedy ją zobaczył dziś rano. Była taka odmieniona. Miała rozpuszczone włosy, co odczytał jako symbol wolności. A kiedy usłyszał jej śmiech, zrozumiał, że przemiana sięgała głębiej. Czy zdobył jej zaufanie, przywożąc kawę? Wystarczył taki drobiazg, żeby zniknął mur broniący do niej dostępu? Od razu dostrzegł też, że ona mu się przygląda i że sprawia jej to przyjemność. Musiał uważać na siebie, bo gdyby po­ zwolił sobie patrzeć na nią tyle, ile sam chciał, to byłoby z nimi źle. A kiedy klepnęła go w ramię i zaczęła uciekać, wiedział od razu, że nie grają w berka. Dla niego od początku było to igranie z ogniem. Dziś Corrine miała w oczach światło i radość, jakich jesz­ cze u niej nie widział. - Właściwie moglibyśmy zostać tutaj - powiedziała Cor­ rine, kiedy szli już w stronę ciężarówki. - Przecież ja mogę coś ugotować. - Nie - zaoponował nieśmiało Robbie. - Nie lubię fasol­ ki z puszki. Corrine zaczerwieniła się, jakby mały wydał jej sekret. - Mam nie tylko fasolkę - próbowała się bronić.

76

CARA COLTER

- Lepiej jedźmy do miasta. Dała mu kuksańca. - Niech będzie. Uwielbiam hamburgery. - Ja też! - ucieszył się Robbie. Usadowili się w ciężarówce, Corrine na środkowym sie­ dzeniu. Czuła ramię Matta przy swoim ramieniu. - Wiecie co, pierwszy raz w życiu grałam dziś w berka - powiedziała, kiedy ruszyli. Robbie spojrzał na nią zdziwiony. - Naprawdę? - Naprawdę. Matt był tak samo zdumiony jak Robbie, wiedział jednak, że nie powinien o nic pytać. Być może nadejdzie chwila, kiedy sama zechce mu opowiedzieć o wszystkim. Nie mógł jednak znieść, że tak radosna dziś Corrine nagle posmutniała. - A co z osiołkiem? Jak go nazwiesz? Może zrobimy głosowanie? - Musimy mieć więcej propozycji - powiedziała. Przez całą drogę Matt i Robbie prześcigali się więc w wy­ myślaniu imion. Sama Corrine nie zgłosiła jednak ani jednej propozycji. Nagle Matt zrozumiał, że nadanie osłu imienia było znacznie ważniejsze, niż mu się dotychczas wydawało. Było równoznaczne z przywiązaniem się do tego zwierzęcia, z wzięciem za nie odpowiedzialności, z osiedleniem się. Mo­ że z wiarą w coś. Kto wie. Pod wpływem impulsu chwycił jej dłoń i ścisnął w swo­ jej. Tylko przez chwilę. Corrine spojrzała na niego w zdumieniu. Miała wrażenie, że on czyta w jej myślach. Lunch udał się znakomicie. Corrine okazała się niezłym

TRZECIA SIOSTRA

77

obżartuchem - pochłonęła dwa hamburgery i popiła je cze­ koladowym koktajlem. Uśmiali się przy tym zdrowo. A po­ tem wrócili do domu. Corrine nie skorzystała z zaproszenia, żeby do nich zajrzeć. Rozumiał to. Następnego popołudnia skończył naprawę płotu. Kiedy wbił ostatni gwóźdź i starannie pochował narzędzia, zapukał do drzwi. W jej oczach nie było wczorajszej radości ani nieskrępowania, ale nie była też tak niedostępna jak jeszcze kilka dni temu. - Skończyłem. I pomyślałem, że może chciałabyś go wy­ puścić? Widział, jak bardzo się ucieszyła. Widział również, że lepiej nie wspominać ich wczorajszego pocałunku. Chwilę później, z wielką pompą, odbyła się ceremonia wypuszczenia osła na wybieg. Robbie zachęcał go głośnymi okrzykami, kiedy Corrine otwierała drzwi boksu. Kłapouchy nieśmiało wyszedł na światło słoneczne. - Zobaczcie, jaki jest szczęśliwy - zaświergotała Corrine. Matt nie mógł oderwać wzroku od jej roześmianych oczu, ale w końcu spojrzał na osła. W jego przebiegłych oczach nie dostrzegł jednak radości. Zwierzę poruszyło chrapami, potrząsnęło łbem i nagle rzuciło się do przodu. - Jaki on piękny - zachwyciła się właścicielka. Matt jednak nie podzielał jej zauroczenia. Coś było nie tak. Zwierzęta pierwszy raz wypuszczane na wybieg zazwy­ czaj zachowują się dużo ostrożniej. Najpierw sprawdzają swoje nowe terytorium. Ten osioł natomiast pędził, jakby coś w niego wstąpiło. I Matt oczywiście się nie mylił. Przy końcu ogrodzenia, osioł dał szaleńczego susa i z łatwością prze-

78

CARA COLTER

sadził płot, jakby całe życie nie robił nic innego, tylko poko­ nywał wysokie przeszkody. - Uaaau! On się nadaje na olimpiadę! - wykrzyknął za­ chwycony Robbie. - Mój osioł - jęknęła Conine. - Moje klacze - westchnął Matt. Życie po raz kolejny wymykało się spod kontroli. Matt nie miał jednak zwyczaju tak łatwo się poddawać. Rzucił się do swojej ciężarówki.

ROZDZIAŁ SZÓSTY

Robbie leżał na sofie, pogrążony w głębokim śnie. Corrine przykryła go kocem. Zauważyła, że mały ssie kciuk. Była pewna, że sam nigdy-by się do tego nie przyznał. Z roz­ rzewnieniem pomyślała, jaki jest jeszcze mały i bezbronny. I jak delikatnym darem było zaufanie, jakim ją obdarzył. Wiedziała, że zaufał jej bezwarunkowo od momentu, kiedy jadąc do szpitala, wspiął się na siedzeniu i pochylił nad jej uchem. „Czekałem na ciebie. Modliłem się, żebyś do nas przy­ jechała". Nie mogła uwierzyć, by ktokolwiek kiedykolwiek mógł modlić się o jej przyjazd, czekać właśnie na nią. Ale musiała przyznać, że od kiedy w jej życiu pojawił się Matt Donahue, czuła się inaczej. Coś w niej drgnęło, wydawało jej się, że dojrzewa. Tylko do czego? Jeżeli sama nie wiedziała do końca, kim jest, to skąd mógł wiedzieć pięciolatek? I dlaczego wydawało jej się czasem, że prawdziwą siebie odkrywa, patrząc w źrenice Matta Donahue? Od kiedy Matt pognał w pościg za jej osłem, minęło wiele godzin. Teraz było już po dziesiątej wieczorem. Obawiała się, że to może znaczyć jedynie, że jej osioł wciąż hasa wesoło na wolności.

80

CARA COLTER

Zadzwonił telefon. Kiedy podniosła słuchawkę, zamiast głosu Matta usłyszała Abby. - No i jak, próbowałaś wczoraj naszego eksperymentu? - zapytała siostra. - Próbowałam - przyznała Corrine. - No i? - No i dzień był bardzo przyjemny - powiedziała. To zdanie nie oddawało całej prawdy. Corrine wróciła myślą do tamtej porannej kawy, wspólnej naprawy płotu, zabawy w berka i jazdy we trójkę ciężarówką. A potem górę zjedzo­ nych hamburgerów. Było tak cudownie, że aż się przestraszyła. Poczuła, że musi trochę zwolnić, wycofać się. Zdawała sobie sprawę z tego, jak bardzo jest nieprzygotowana na zmiany. Dosko­ nałe wiedziała, że nie potrafi dać Mattowi tyle, ile on od niej wydaje się oczekiwać. On z pewnością chciał, żeby była kimś innym, niż jest. Kimś więcej, niż jest. Niestety jej próba wycofania się nie powiodła się najlepiej. W tej chwili w jej chacie spał siostrzeniec Matta. W pewnym sensie było to takie zwyczajne. Normalne. Mogła poczuć się, jakby zaglądała przez dziurkę od klucza w życie innych, zwykłych ludzi. Przypomniała sobie jego usta. Ich pocałunek raczej nie należał do całkiem zwyczajnych. Ale był czysty i delikatny. Wręcz przyjacielski. Budził nadzieję. - To może masz ochotę spróbować jeszcze przez jeden dzień? - zapytała Abby. - Oj, Abby, wydaje mi się, że moje szczęście nieco się odwróciło. - Corrine starała się nadać głosowi obojętny ton. - Dzisiaj mój osioł przeskoczył przez ogrodzenie i pognał,

TRZECIA SIOSTRA

81

gdzie pieprz rośnie. Matt pojechał go łapać. Boję się, że będę miała kłopoty, jeśli ten kłapouchy Don Juan dopadnie raso­ wych klaczy Matta. - Corrine, czasem na pozór złe rzeczy okazują się całkiem pozytywne. Nie zapominaj o tym. Musisz tylko wierzyć, że los ci sprzyja. Abby łatwo było wierzyć w dobry los. Może i dom, w którym się wychowała, nie był idealny, ale przynajmniej był prawdziwym domem. Podczas wesela Abby mogła się przekonać, że jej przybrana matka, Judy, darzy ją prawdziwą miłością. Nawet jeśli Judy chciała kontrolować życie swojej córki, robiła to jedynie z myślą o jej szczęściu. - Abby, moją matką chrzestną nie jest dobra wróżka, jak w przypadku Kopciuszka. Nie będzie karocy z dyni ani in­ nych czarów. Nie zmienię się w moim wieku. Abby się zaśmiała. - Obiecaj jednak, jeszcze tylko jeden dzień, dobrze? Czy to może ci w jakikolwiek sposób zaszkodzić? - Ale z ciebie uparta sztuka, Abby. Niech będzie, jeszcze jeden dzień. Zupełnie jakby ta obietnica miała pomóc siostrze, nie jej samej. - Powiedz to. Corrine zaczerpnęła powietrza. - Przez jeszcze jeden dzień postaram się wierzyć, że los mi sprzyja. - Grzeczna dziewczynka. Kocham cię, siostrzyczko. Kocham cię, siostrzyczko - trzy proste słowa, które nada­ wały inny sens jej światu. Jej światu, do niedawna zupełnie pozbawionemu jakiegokolwiek sensu.

82

CARA COLTER

Corrine jednak przynajmniej znała wartość słów. Wiedzia­ ła, że nie można ich rzucać na wiatr. A tak wielu ludzi ich nadużywa. Mimo że wyznanie miłości to najważniejsze sło­ wa, jakie istnieją w ludzkim języku. Odłożyła słuchawkę i skulona na krawędzi sofy smako­ wała jeszcze ostatnie słowa Abby. Tym razem wiedziała, że dławiące uczucie w piersi nie jest spowodowane bólem ra­ mienia uwięzionego w gipsie ani środkami przeciwbólowy­ mi. Tak zasnęła. Obudził ją nagły odgłos kół na podjeździe przed chatą. Zerwała się na równe nogi, przez chwilę czując się nieco zdezorientowana. Przyczesała dłonią włosy i poprawiła bluz­ kę. Matt cicho zapukał do drzwi i Corrine pokuśtykała, żeby mu otworzyć. Żałowała, że nie zdążyła zajrzeć wcześniej do łazienki. Trudno. Matt spędził całe popołudnie i wieczór ści­ gając jej osła, ale nie dostrzegła w jego twarzy oznak zde­ nerwowania. - Obudziłem cię - powiedział przepraszająco. Pod­ niósł dłoń w skórzanej rękawiczce, jakby miał ochotę po­ gładzić jej policzek, zrezygnował jednak w pół gestu. Przepraszam, nie chciałem, żebyś pomyślała, że zapomnia­ łem o Robbiem. - Jak mogłabym pomyśleć, że o nim zapomniałeś? - Widać, że nie znasz pani Beatle. Szczęściara z ciebie - uśmiechnął się. Matt był brudny i zmęczony. Z jego oczu z łatwością można było wyczytać wiele godzin pracy i wysiłku. A jednak wciąż był najbardziej atrakcyjnym mężczyzną, jakiego znała. Jak on to robił? Pachniał końmi, skórą i deszczem. A przede wszystkim pachniał mężczyzną.

TRZECIA SIOSTRA

83

- Chciałem najpierw do ciebie zadzwonić, ale nie było w pobliżu telefonu. Corrine zorientowała się, że stoją wciąż w drzwiach, cof­ nęła się więc, przepuszczając go do środka. - Wiadomo, co z osłem? - zapytała. Na dworze wiał tak silny wiatr, że musiała użyć sporo siły, by zamknąć drzwi. Kiedy odwróciła się do Matta, zauważyła, że na policzku miał ciemną smugę, a jeden rękaw skórzanej kurtki był rozdarty. - Raz już miałem go na linie. Niesamowita bestia. Ciąg­ nął mnie kilkanaście metrów po ziemi, aż w końcu wy­ rżnąłem w drzewo. - Matt, strasznie mi głupio. Wzruszył ramionami. - Lecę do domu po coś do jedzenia, a potem wyruszam znowu na poszukiwania. Chciałem jedynie sprawdzić, czy z wami wszystko w porządku, i czy Robbie może tu jeszcze chwilę pobyć. Skoro nie mogę znaleźć osła, muszę się naj­ pierw zająć spędzeniem klaczy. - Teraz w nocy? Podczas burzy? - Corrine spojrzała na zegarek i ze zdumieniem odkryła, że już prawie północ. Może zaczekasz do rana? - Niektóre z nich właśnie mają ruję. Jeśli się nie pospie­ szę, może się to dla mnie źle skończyć. No tak, pewne rzeczy trzeba załatwiać bez względu na czas czy pogodę. Dla niego nie miały znaczenia zawodzenia wiatru ani zaciekła ulewa. Należał do tych mężczyzn, którzy po prostu i bez narzekania spełniają swoje obowiązki. Nigdy nie przyszłoby mu do głowy poddawać się. Bez namysłu stawał twarzą w twarz z przeciwnościami. Tylko na takich

84

CARA COLTER

ludzi można liczyć. Wiadomo, że wykonają to, co do nich należy. - Mówi się, że trzeba uważać, wybierając imię dla zwie­ rzęcia. W zmęczonych oczach Matta tliły się iskry rozbawienia. - Co masz na myśli? - Na przykład, lepiej nie nazywać konia Urwisem, bo najczęściej stanie na wysokości zadania i okaże się godny swojego imienia. - Ale mój osioł ciągle jeszcze jest bezimienny. - Całe szczęście. Nie chciałbym na przykład, żeby okazał się Don Kichotem. Przez chwilę rozważała, o co mu chodzi, po czym wy­ buchła śmiechem. - Chyba chodziło ci o Don Juana - powiedziała, śmiejąc się jak nastolatka. Matt wcale się nie przejął. - Chyba masz rację - przyznał się do błędu. Corrine zauważyła, że to bardzo cenna zaleta, umiejętność przyznania się do błędu. - Słuchaj, siadaj przy stole. Zaraz skombinuję coś do jedzenia. - Tylko błagam, nie fasolkę z puszki. Musiałbym chyba naprawdę umierać z głodu. - Matt znowu się śmiał. Mężczyźni absolutnie nie powinni mieć dołków w policz­ kach. A przynajmniej Matt powinien dostać oficjalny zakaz ich posiadania. Corrine na widok jego uśmiechu serce zaczę­ ło bić jak oszalałe. Matt zdjął kurtkę, rozejrzał się i powiesił ją na haku na drzwiach. Podobnie kapelusz. Wyglądał teraz jak mężczy-

TRZECIA SIOSTRA

85

zna wracający do domu. Poczuła kolejny dziwny ucisk w piersi. - Czasem przyrządzam coś nie z puszki. Co powiesz na grzankę z serem i zupę? - Brzmi świetnie. Matt spojrzał na śpiącego na sofie Robbiego. Jego twarz złagodniała. - Nie będziesz miała nic przeciwko, jeśli skorzystam z ła­ zienki? - Jest tam. Po chwili dobiegły ją odgłosy mycia, nucenie i pogwiz­ dywanie. Odgłosy męskiej toalety. Dlaczego ją to tak rozpra­ sza? Jedynie długie lata spędzone w celibacie mogą tłuma­ czyć jej wyolbrzymione reakcje. Kiedy zamknęła oczy, pod powiekami pojawiał się jego obraz. Posągowego mężczyzny, pochylonego nad umywalką. Kiedy Matt w końcu wyszedł z łazienki, wyglądał, jakby włożył pod kran całą głowę. Miał mokre włosy, a strużki wody spływające mu po karku wsiąkały w koszulkę. Corrine zaczerwieniła się i odwróciła czym prędzej głowę. Świadomość jego spojrzenia na plecach jakoś nie pomagała skupić się na przygotowywaniu posiłku. Z trudem udało jej się zrobić jedną grzankę. Położyła ją na talerzu. Zrezygno­ wała z przygotowywania kolejnej, choć domyślała się, że głodny mężczyzna pochłonąłby pewnie co najmniej trzy. Zu­ pa niestety zdążyła wykipieć. Matt pomyślał, że Corrine bardzo ładnie wygląda, kiedy jest zaspana. Podobała mu się w wymiętej bluzce, z ledwo przyczesanymi włosami i z sennością w oczach. Nie był co

86

CARA COLTER

prawda ekspertem w tych sprawach, ale gotów był się zało­ żyć, że nie każda urodziwa kobieta wyglądała tak atrakcyjnie, zbudzona nagłe w środku nocy. Właściwie powinien być na nią wściekły, w końcu to za jej osłem bezskutecznie ganiał cały dzień i pół nocy, zmagając się z narastającym wiatrem i ciemnością. Ale powrót z tego chłodu i mroku do jej ciepłej chaty był bardziej niż przyjemny. Ciepło pomału i leniwie rozchodziło się po całym ciele. Poczuł się błogo. Być może sprawił to zapach jej żółtych ręczników w łazience? Albo może wazon z polnymi kwiatami na stole w salonie? Jednym z powodów jego błogiego samopoczucia mógł też być wyraz jej oczu, kiedy wyszedł z łazienki. Kobietom powinno się zabronić czerwienić. A przynajmniej takim kobietom jak ona. Jednego mógł być pewien, że to nie smak grzanki go oczarował. Przypalone pieczywo i nieroztopiony ser. No cóż, sam pewnie zrobiłby to lepiej. Jednak jej potknięcia kulinarne rozczuliły go. Widział, że ona stara się, jak może. Do tego ma jedną rękę unieruchomioną w gipsie. Starała się dla niego. Matt zastanawiał się, kiedy ostatnio ktoś zrobił coś dla niego. Nie mógł sobie przypomnieć. Pomyślał, że on i Corrine w krótkim czasie przebyli cał­ kiem spory dystans. Dwoje ludzi zupełnie od siebie różnych. Podobnych jedynie w tym, że oboje mieli bolesną i trudną przeszłość. Jeśli posiedzi tu zbyt długo, to będzie mu trudno się po­ wstrzymać od pocałowania jej. Był zmęczony, osłabiony i wciąż głodny. Przypalona zupa z puszki i przypalona grzanka nie zaspokoiły jego apetytu. Przydałaby mu się też filiżanka gorącej i mocnej kawy, a nie pachnąca ziółkami

TRZECIA SIOSTRA

87

leciutka herbata, jaką mu podała Corrine. Lecz podobało mu się, że Corrine najwyraźniej nie wie, jak zadbać o mężczy­ znę, Z drugiej strony jednak wiedział, że jest to światło ostrzegawcze. Wiedział, że gdyby powtórnie ją pocałował, między nimi zaczęłoby się już coś poważnego, Kiedy prze­ chodziła obok niego, by odstawić czajnik z ognia, zapragnął chwycić ją za rękę, posadzić sobie na kolanach i przycisnąć usta do jej ust. Zerwał się z miejsca. Pusty talerz spadł, za nim spadł też wazon z kwiatkami i na podłodze zrobiła się spora kałuża. Matt zaklął mimo woli, i natychmiast pożało­ wał. Wyraz oczu Corrine dobitnie świadczył o tym, że nie powinien w jej obecności używać tak szorstkiego języka. Oboje znaleźli się na kolanach, zbierając skorupy rozbitego wazonu i talerza, podnosząc rozsypane kwiaty. W pewnej chwili omal nie zderzyli się głowami. Corrine usiadła na piętach, Matt także. Patrzył na nią. Na jej włosy w nieładzie, na bluzkę falującą w rytm oddechu, na jej bardzo niebieskie oczy, i wiedział, że to, od czego próbował uciec, zrywając się tak nagle od stołu, i tak musiało się wydarzyć. Ich głowy bezwiednie pochyliły się ku sobie, jakby powodowane nie­ wyjaśnioną siłą przyciągania, na którą zupełnie nie mieli wpływu. Byli sobie przeznaczeni. Od początku. Od jej przy­ jazdu tutaj, od pojawienia się narowistego osła, od momentu, kiedy zmiażdżyła sobie kciuk. Już omal dotykał jej czoła. - Co się rozbiło? Na dźwięk zaspanego głosu Robbiego wkraczającego do kuchni odskoczyli od siebie jak oparzeni. Corrine wsta­ ła natychmiast i wytarła dłonie o dżinsy. Znowu się zaczer­ wieniła.

88

CARA COLTER

- Stłukłem niestety talerz i wazon. Robbie stał w drzwiach i kiwał się sennie. Miał przy­ mknięte oczy. - Znalazłeś mojego osiołka? Mojego osiołka! Dobre sobie. - Jeszcze nie. Zaraz jadę dalej go szukać. Nie wchodź tutaj, bo skaleczysz sobie nogę. - Mogę dziś nocować u Corrie? Tu jest tak fajnie. A więc i Robbie to wyczuwał. Tę ciepłą atmosferę jej domu. Czyste ręczniki i świeże kwiaty. Marianne była w tym świetna. Do tej pory nie zdawał sobie sprawy, że nie tylko on, ale i Robbie tęskni za kobiecą dłonią w domu. Być może Robbie nawet bardziej. Kiedyś był zaręczony z dziewczyną z Portlandu. Z wyż­ szych sfer Portlandu. Była wyrafinowana i skomplikowana za nich oboje. Ona także lubiła kwiaty, i w jej mieszkaniu, w wazonach z dmuchanego szkla, zawsze były artystycznie ułożone białe róże. W łazience zaś leżały równiuteńko po­ składane białe i puszyste ręczniki. Ich nieskazitelna biel przejmowała go lękiem, bał się, że mógłby je zabrudzić i przez to zawsze wycierał ręce w dżinsy. Wnętrze było urzą­ dzone zgodnie z najnowszymi trendami, zdjęcie jej mieszka­ nia mogłoby się znaleźć w jednym z kolorowych magazy­ nów, jakie przegląda się, żeby zabić czas w kolejce do leka­ rza. W takich kolejkach Matt spędził całkiem sporo czasu. Zbyt wiele, prawdę mówiąc. Nie lubił tych pism. Jego tak zwana narzeczona zostawiła go bez większych sentymentów, kiedy zdiagnozowano Marianne, i wiadomo już było, że Matta nie stać na romantyczny i lekki związek rodem z „Love Story".

TRZECIA SIOSTRA

89

Jak kiedykolwiek mogło mu przyjść do głowy, że ona nadaje się na żonę hodowcy koni? Obecnie nie mógł tego pojąć. Ona udawała, że ma klasę, podczas gdy brakowało jej najważniejszych cech - siły charakteru i odwagi. Corrine za to - Matt mógłby przysiąc - miała prawdziwą klasę. Tylko prawdopodobnie zupełnie nie zdawała sobie z tego sprawy. Polne kwiaty w bezpretensjonalnym wazonie przemawia­ ły do niego znacznie silniej niż wyszukana, lecz sztuczna elegancja. - Ja to posprzątam - powiedziała. - Ty jedź, tak będzie lepiej. - Dobrze. Dzięki za kolację - udało mu się użyć właści­ wego słowa. Nie chciał, by poczuła się urażona. Podszedł do Robbiego, pogłaskał go po głowie i przycis­ nął do piersi. - Przyjadę po ciebie rano. - A przywieziesz pączka na śniadanie? - zapytał Robbie. - Przecież ja zrobię ci śniadanie - zaprotestowała od razu Corrine. Matt zdawał sobie sprawę, że pączki na śniadanie nie są najzdrowsze dla małych chłopców, ale nie był pewien, czy spożywanie posiłków przygotowanych przez Corrine nie jest jeszcze bardziej ryzykowne. - Zajmę się śniadaniem. Cmoknął Robbiego w pulchny, miękki policzek i jeszcze raz zmierzwi! mu włosy. Wrócił do domu, osiodłał kolejnego konia i ruszył w mrok. Nocna jazda podczas takiej pogody i zagonienie

90

CARA COLTER

klaczy wraz ze źrebiętami z pastwiska na wybieg wymagały sporo samozaparcia. Matt mógłby spać spokojnie, gdyby je­ go ogrodzenia były wyższe. Na to jednak nie mógł już nic poradzić. Będzie musiał spać czujnie, cały czas nasłuchując, co się dzieje wokół. Włączył światło w stajni i wprowadził konia do otwartego boksu. Rozsiodłał go, zdjął uzdę i założył mu kantar. Górna część tylnych wrót stajni uderzała o ścianę. Musiał w pośpie­ chu zostawić je otwarte. Po tamtej stronie stajni znajdował się boks Cupie Doll. Doszedł go stamtąd dziwny odgłos. Zatrzymał się. Cisza. Po chwili znów to samo. Poszedł po szczotkę i zgrzebło. W tym momencie jed­ nak nie miał już wątpliwości, że coś z Cupie Doll jest nie tak. Podbiegł do jej boksu i nie mógł uwierzyć własnym oczom. Cupie Doll stała spokojnie, żując siano, a za nią majaczyło długie, ośle ucho. Rozsądek podpowiadał mu, że to zupełnie niemożliwe. Osioł musiałby najpierw przesadzić niższą część wrót stajni, a potem jeszcze pokonać ścianę boksu. Możliwe jednak czy nie, osioł najwyraźniej świetnie czuł się w boksie Cupie Doll, a i ona nie miała nic przeciwko jego obecności. Godzinę później zakochane zwierzęta znalazły się w osobnych boksach. Nie było to łatwe zadanie. W końcu jednak osioł został zamknięty w okratowanym boksie, zu­ pełnie jak w więzieniu. Matt miał nadzieję, że takie zabez­ pieczenie wystarczy. Dopiero wtedy mógł tak naprawdę odetchnąć. Kiedy wreszcie znalazł się w swojej sypialni, poczuł, że zupełnie opadł z sił. Miał nadzieję, że przynajmniej zaśnie

TRZECIA SIOSTRA

91

bez problemów i zbędnych myśli o sąsiadce. Niektórych praw natury jednak człowiek nie jest w stanie kontrolować. Byli dziś tak blisko. I w jej oczach mógł wyczytać taką samą tęsknotę, jaką sam odczuwał. Spij, upomniał się w myśli. Wtedy jednak dobiegły go głosy ze stajni. Cupie Doll i osioł romansowali ze sobą przez kraty boksu. Jeszcze przez jakiś czas słyszał ich smutne, miłosne ballady.

ROZDZIAŁ SIÓDMY

Corrine obudziła się w niezwykłym nastroju. Lekkości i radości. Zupełnie jakby promienie słońca przenikające do jej sypialni przeniknęły także do jej serca. Spojrzała na ze­ garek. Szósta trzydzieści rano. A wcale nie czuła się śpiąca. Nie odczuwała też zwyczajnej w takich razach ochoty, by naciągnąć kołdrę głęboko na oczy i pospać jeszcze choć chwilkę. Miała za to nieprzepartą chęć wyjść na dwór i przy­ witać słońce. Podeszła ostrożnie na palcach do Robbiego, śpiącego na sofie. Podniosła koc, który zrzucił na podłogę i otuliła go nim szczelnie. Potem podeszła do drzwi i wyszła na zewnątrz. Bosymi stopami stanęła na chłodnych i szorstkich deskach ganku. Śpiewały ptaki. Promienie słońca lśniły w kroplach rosy na trawie i schodach. Corrine wzięła głęboki oddech i wyciągnęła do góry ra­ miona. - Dzisiaj - powiedziała głośno - mogą wydarzyć się tyl­ ko dobre rzeczy! Dzisiaj los jest łaskawy! Roześmiała się. Poczuła, że trochę zmarzły jej stopy, we­ szła więc do domu i włożyła tenisówki. Wróciła na ganek i usiadła na najwyższym stopniu schodów. Powietrze było świeże po deszczu.

TRZECIA SIOSTRA

93

Nagle usłyszała szum silnika i przez chwilę miała ochotę pobiec do domu, żeby się przebrać. Coś ją jednak powstrzy­ mało. Zdecydowała, że lepiej będzie, jeśli pozostanie na miejscu, chociaż miała na sobie flanelową koszulę nocną, którą trudno byłoby określić jako seksowną. Sięgała jej do kostek i była zebrana w skromne mankieciki na nadgarst­ kach. Żadnych koronek. Jedynie wzór w żółte motylki. Dla­ czego ją kupiła? Bo była praktyczna i nigdy w niej nie ma­ rzła. Poza tym, wychodząc na ganek, nie przypuszczała, że tak wcześnie rano ktoś ją odwiedzi. Dziś jednak nie będzie się przejmować konwenansami. Czuła się wolna i dzika. Pełna życia. Zauważyła za ciężarówką przyczepę. Kiedy Matt zatrzy­ mał się przed domem, z przyczepy dobiegł ją znajomy głos. A więc Matt złapał uciekiniera. - Przywiozłem zbiega - powiedział, wysiadając z cięża­ rówki. - Widzę. Obydwoje czuli się skrępowani, a jednocześnie nie potra­ fili oderwać od siebie oczu. W końcu Matt dotknął palcami ronda kapelusza, okręcił się na pięcie i podszedł do przyczepy. Skrzypnęły zawiasy opuszczanej klapy. - Ciężko było go zapędzić do wozu? - zapytała, zagląda­ jąc mu przez ramię do środka. - Nie bardzo. - Tamten facet, który go przywiózł, twierdził, że zabrało mu to godzinę - przypomniała sobie. - No cóż. - Poklepał osła po zadzie i wyciągnął rękę, pilnując, żeby Corrie nie stanęła na drodze zwierzęcia.

94

CARA COLTER

Osioł cicho i pokornie wyszedł z przyczepy i spokojnie im się teraz przyglądał. Po chwili ziewnął szeroko i potrząs­ nął łbem. - To nie mój osioł - zaniepokoiła się Corrine. - Myślisz, że wczoraj więcej osłów hasało na wolności? - Ale on jakoś dziwnie się zachowuje. - Corrine wyciąg­ nęła dłoń i dotknęła grzbietu osła. Natychmiast nadstawił do pieszczot łopatkę. - No cóż. - Czemu to powtarzasz? - Bo nie bardzo wiem, jak by tu delikatnie powiedzieć, co tak naprawdę odmieniło charakter twojego kochanego zwierzątka. Jej ręka głaszcząca osła znieruchomiała. Spojrzała na Matta. Zagryzła dolną wargę. O rany, jeśli teraz wybuchnie śmie­ chem, on jeszcze ją zabije. A jeśli się zaczerwieni, to sama się zabije. Poczuła ogarniającą ją falę gorąca. Wiedziała, że zarumie­ niła się od karku aż do koniuszków uszu. - Tak, tak. Powinnaś się wstydzić - powiedział, widząc, co się z nią dzieje. - Twój osioł jest o-brzy-dli-wy. - Zabiorę go do stajni - zaproponowała, przejmując od niego linę. - Ale nie będę miała z nim kłopotów? Matt cmoknął pogardliwie. - O, teraz powinien być już spokojny. Po wielu godzinach rzewnych nawoływań. Spędził noc na przemyśleniach w aresz­ cie - dodał. - Czy on... - Oczywiście, że tak. Teraz tylko czas pokaże, ile szkód zdążył wyrządzić.

TRZECIA SIOSTRA

95

- Strasznie mi przykro. - Gdyby rzeczywiście było ci przykro, to byś się tak nie śmiała. Parsknęła mimo woli. - Ale to nie znaczy, że nie jest mi przykro! Matt machnął ręką. - Zabierz go lepiej z moich oczu. Ja pójdę zająć się śnia­ daniem. Corrine posłusznie obróciła się w kierunku stajni. - I jeszcze jedno, panno Parsons. - Słucham, panie Donahue? - Kiedy promienie słońca przenikają przez ten materiał, tak jak teraz, normalny mężczyzna nie może już ręczyć za czystość swoich myśli. Corrine znieruchomiała. W pierwszym odruchu chciała schować się za osłem, potem podniosła z ziemi grudkę i cis­ nęła w Matta. Odskoczył z głośnym śmiechem, zawrócił, za­ brał z ciężarówki papierową torbę i dwoma skokami wbiegł na schody. Nie obejrzał się na nią ani razu. Corrine była czerwona jak mak. Zaprowadziła posłusznie osła na jego miejsce i pozostała w stajni, dopóki nie poczuła, że jej policzki wróciły do normalnej temperatury i odzyskały swoje zwykłe kolory. Po cichu wśliznęła się do chaty, w nadziei, że Matt jej nie zauważy, ale on był czujny. Obrócił się i puścił do niej oko. Corrine rzuciła się biegiem do swojej sypialni. Kiedy opadła za nią zasłonka, usłyszała jego śmiech. Po raz kolejny mu­ siała odczekać, aż serce przestanie jej bić w szalonym tempie. Kiedy nieco później weszła do salonu, miała gładko zacze­ sane włosy i bluzkę zapiętą na ostatni guzik. Nie pozostało

96

CARA COLTER

w niej nic z tej frywolnej kobiety, która biega po obejściu w przezroczystej nocnej koszuli. W całym domu roznosił się niebiański zapach smażonego bekonu i kawy. - Nie smakowała ci moja kolacja? - zapytała. Matt stał do niej tyłem, zajęty przygotowaniami. - Szczerze i uczciwie? Nie. - Przecież nie była taka zła. - Nie wiesz, bo sama nawet nie skosztowałaś. - Nie byłam głodna! - Twoje zdolności kulinarne, a raczej ich brak są zadzi­ wiające. Już rozumiem, dlaczego jesteś taka chuda. Chuda! Nie zabrzmiało to jak komplement, ale w jego oczach wyczytała co innego. Czytała w nich to, co pragnęła wyczytać. - Matt - zaczęła miękko. - Masz zamiar mnie dziś poca­ łować, prawda? Odwrócił się na chwilę do niej, po czym znowu spojrzał na kuchenkę. Na patelni skwierczał bekon. Wprawnym ru­ chem jednej ręki wbił jajko, potem następne. Powinna była kazać mu samemu przygotować sobie wczoraj kanapkę. - Masz rację - powiedział w końcu. - Mam taki za­ miar, nie przeczę. - To może pocałujesz mnie teraz i będziemy mieli to z głowy? - szepnęła. - Będziemy mieli z głowy? Wykazuje pani z gruntu złe podejście do sprawy. - Och, wiem, ale to napięcie mnie dobija. Czuję, że zaraz się rozpadnę. Wciąż stał do niej tyłem.

TRZECIA SIOSTRA

97

- Nie teraz - powiedział. Miała ochotę natychmiast wybiec z domu i utopić się choćby w misce z wodą. - Widzisz, tego nie można przyspieszać. Najpierw trzeba sobie popatrzeć w oczy i trochę potrzymać się za ręce. - Aha. - I w promieniu kilku metrów nie powinien znajdować się żaden pięcioletni skrzat, gotów przeszkodzić w najbar­ dziej nieodpowiednim momencie. - Hm. - Tak więc najlepiej będzie, jeśli zjemy teraz śniadanie, potem zawieziemy Robbiego do przedszkola, a później spę­ dzimy cały dzień tylko we dwoje. - Aha. - Musisz popracować nad swoim słownictwem. W alfa­ becie mamy mnóstwo liter, lecz ty większość z nich od dłuż­ szej chwili całkowicie ignorujesz. - Co? Matt roześmiał się głośno. - Jakie lubisz jajka sadzone? Czekaj, niech zgadnę. - Pa­ trzył na nią, marszcząc brwi, jakby chciał odczytać jej myśli. - Z lekko ściętym żółtkiem. - Skąd wiesz? - Nie wiem, ale takie mi wychodzą najsmaczniejsze. Uśmiechnął się. - No to mam szczęście. - Corrine rzadko kiedy była tak bardzo pewna tego, co mówi. - A więc - powiedział, stawiając przed nią talerz - co chciałabyś dziś robić? - Nie mam zielonego pojęcia. - Wydawało jej się, że już

98

CARA COLTER

wcześniej ustalili, że będą patrzeć sobie w oczy i trzymać się za ręce. Nie wystarczy? - Może zrobimy coś, czego żadne z nas jeszcze w życiu nie robiło? - Tylko nie jazda na oklep! - krzyknęła ze zgrozą. - W porządku. Dla mnie nie różniłoby się to od zwykłego dnia pracy. - Ja nigdy jeszcze nie pływałam w oceanie. - Przykro mi, nie noszę spodenek. - Słucham? - No cóż, jak się tyle chodzi w dżinsach, ma się koszmar­ nie blade nogi. To mój słaby punkt. Corrine roześmiała się rozbawiona. - Może wesołe miasteczko? - Byłem milion razy. - Wiem! - powiedziała nagle. - Latawce. Moglibyśmy pójść na plażę puszczać latawce. Widziałam, że całkiem spo­ ro osób tutaj się nimi bawi. - Świetny pomysł. Tylko jemu nic nie mów. - Matt wska­ zał na drepczącego w stronę kuchni Robbiego. - Inaczej nie będzie chciał iść do przedszkola. - Ale może powinniśmy... - Nie. Krótko i stanowczo, pomyślała Corrie. - Mój osioł wrócił? -zapytał sennie Robbie. - Tak jest. - Wiedziałem, że go znajdziesz. Jaki dzisiaj dzień? - Czwartek. - Zawieziesz mnie do przedszkola? Nick zawsze przy­ chodzi w czwartki.

TRZECIA SIOSTRA

99

- W porządku. - Matt wymownie poruszył brwiami. Jeśli nalegasz. - Ja posprzątam - powiedziała Corrine. - Jesteś świet­ nym kucharzem. - Z jajkami sobie radzę. I kawę też potrafię zaparzyć. - Matt spojrzał tęsknym wzrokiem na sofę. - Skoro będziesz teraz zmywać, to może ja się położę na chwilę, dobrze? Matt nie pospał wiele tej nocy. A nie chciał być dziś zmęczony i marudny. - Proszę bardzo. Możesz się wyciągnąć na moim łóżku, jeśli wolisz. - Sofa zupełnie wystarczy. - Matt wolał nie ryzykować. Kto wie, jakie myśli by się przyplątały. Wyciągnął się na sofie. Za oknami śpiewały ptaki, Robbie o czymś opowiadał Corrine. Spadł talerz. Chyba jest przy­ zwyczajona do nietrwałości zastawy. Ze stajni rozległo się smętne ryczenie osła. Teraz jakoś mu nie przeszkadzało. Zamknął oczy. Tylko na minutę, po prostu się wyciągnie. Obudził się nagle. Wokół panowała kompletna cisza. Miał wrażenie, że nie jest u siebie. Chciał spojrzeć na budzik przy swoim łóżku i obracając się gwałtownie, spadł z sofy. Świat­ ło słońca powiedziało mu, że już prawie południe. Wstał, otrzepał się, przeciągnął i wreszcie znalazł zegar. Była jedenasta. - Corrie? - Tutaj jestem. Wyszedł na ganek.

100

CARA COLTER

Corrine stała przy rozłożonych sztalugach. Na płótnie po­ znał tę samą dziewczęcą twarz, którą widział już pierwszego dnia. Smukłą, natchnioną, ale i silną. Przypominała trochę elfa. Skąd mógł ją znać? Nie mógł. Corrine nie miała na ręce gipsu. - Jesteś pewna, że lekarz by na to pozwolił? - Przecież nie uganiam się za osłem, tylko maluję. - A co zrobiłaś z naszym skrzatem? - Zawiozłam do przedszkola. - Przepraszam cię. Najpierw obiecuję wspaniały dzień, a potem idę spać. - Nie martw się. To też było po raz pierwszy, a więc pasuje do konwencji dnia. - Uśmiechnęła się. - Zresztą cał­ kiem mi się to podobało. - Co? - Że śpisz sobie tutaj spokojnie, kiedy ja maluję. - Widzę, że nie jesteś bardzo wymagająca na randkach. Spojrzała na niego. - Ja się nie umawiam na randki. - W Minnesocie nie spotykałaś się z nikim? - Nigdy. - No co ty, żartujesz sobie ze mnie? - Matt, ja się boję ludzi. Jeśli kogoś zaczynam lubić, odruchowo odpycham go jak najdalej. - Chcesz powiedzieć, że mnie nie lubisz? Zaśmiała się. - Nie, to raczej znaczy, że już się tak nie boję. W każdym razie nie ciebie. Chciał zapytać, skąd bierze się jej lęk przed ludźmi, ale zdecydował, że lepiej będzie, jeśli jeszcze poczeka. Sama

TRZECIA SIOSTRA

101

kiedyś mu opowie. Kiedy już zupełnie mu zaufa. Jeszcze tydzień temu włożyłby taką możliwość między bajki. Po raz kolejny zamyślił się nad przeznaczeniem. Może on od początku ją rozpoznał, może byli sobie pisani, tylko zajęło mu trochę czasu, zanim to naprawdę zrozumiał? Miał bowiem wrażenie, że zna ją od dawna, czuł się przy niej swobodnie i beztrosko. Patrzył jej w oczy i wiedział, że patrzy w oczy przyjaciela. - Nigdy nie zrobię niczego, co mogłoby cię wystraszyć, Corrine. - Ja się boję prawie wszystkiego. - Uśmiechnęła się. Dlatego muszę być oschła i nieprzyjemna. - Nigdy nie wydawałaś mi się taka. - Wiem. Dojrzałeś we mnie coś, czego nikt przed tobą nie dojrzał. - Chyba trzeba być ślepym, żeby nie zauważyć, jaka jesteś delikatna. W jej oczach dostrzegł dwie narastające łzy. Wiedział, że teraz musi się troszkę wycofać. Zupełnie jak z młodym, prze­ straszonym koniem. Nie wszystko naraz. - Poza tym, nie boisz się puszczać latawców. Uśmiechnęła się. - Masz rację. Matt czuł, że żyje. Że chce żyć. Od śmierci Marianne nie odczuwał takiej radości. Corrine chyba nigdy jej nie poznała. Nagle zrozumiał, że to właśnie dlatego musieli się spotkać. Nie po to, by kraść sobie pocałunki. To spotkanie nie było tylko dla niego. Mieli pomóc sobie nawzajem, nauczyć się czerpać z życia radość i nie bać się żyć. - Chodźmy. Musimy kupić latawce - powiedział.

102

CARA COLTER

Corrine podeszła do niego, a Matt otoczył ją ramieniem. Oparła głowę o jego pierś. Uśmiechnął się. I wydawało mu się, że ten uśmiech już go nie opuści. Całe życie ciężko pracował. Praca była jego życiem. Nie pamiętał, czy kiedykolwiek pozwolił sobie na chwile zabawy i zapomnienia. Nawet w szkole, kiedy jego rówieśnicy sza­ leli, on dźwigał brzemię odpowiedzialności. Jego rodzina właśnie rozwijała działalność i harówce nie było końca. Matt nigdy zresztą nie miał nic przeciwko pracy. Praca nie budziła jego wątpliwości. Na niego przypadała jakaś część, i on po prostu wypełniał to, co do niego należało. Marianne była inna. Wolny duch. Przy pierwszej okazji uciekła z domu i przyłączyła się do jakiejś grupy hippisów. Potem opowiadała bratu o swoich zwariowanych przygo­ dach, o pływaniu nocą nago w oceanie. Wszystko to dla Matta było albo głupstwem, albo szaleństwem. Musiał jednak przyznać, że trochę jej zazdrościł. Nie miał wątpliwości, że ona czerpała z życia pełnymi garściami. A kiedy dorosła, zaczęła nawet na siebie zarabiać, robiąc dalej to, co lubiła. Malowała naczynia. Miała prawdziwy talent i ludzie poznali się na tym. Później jednak zaszła w ciążę. W tym czasie Matt był już całkiem nieźle ustawiony. Odkupił ranczo od rodziców, któ­ rzy przenieśli się na starość do Arizony, gdzie klimat był bardziej suchy. Marianne załamała się. Nigdy nie powiedziała, kim był oj­ ciec jej dziecka. Wyparowała z niej radość. Kiedy teraz patrzył wstecz, rozumiał, że tak naprawdę już wtedy zaczęła umierać. Ale podobałby się jej jego dzisiejszy plan. Starszy i po­ ważny brat puszczający latawce na plaży.

TRZECIA SIOSTRA

103

Po drodze opowiedział o wszystkim Corrine. A kiedy skończył, zatrzymali się przed wejściem do sklepu z lataw­ cami, tuż przy plaży. Corrine spojrzała na niego. - W takim razie zadedykujmy jej ten dzień, dobrze? - Zgoda - powiedział. Uparła się, że zapłaci za swój latawiec. - Inaczej nie mogłabym wybrać tego, który naprawdę mi się spodoba - stwierdziła szczerze. - A tak mogę sobie kupić nawet najdroższy i nie będę miała absolutnie żadnych wyrzu­ tów sumienia. - Przecież nie musiałabyś mieć wyrzutów sumienia. - Gdybyś ty zapłacił, miałabym. W końcu wybrała ogromny latawiec. Mattowi zawsze wy­ dawało się, że latawiec powinien mieć kształt rombu i mały ogon. Latawiec, który wybrała Corrine, miał kształt półokręgu, był zrobiony z nylonu i ciągnął się za nim kolorowy i bardzo długi ogon. - Trzeba będzie prawdziwego huraganu, żeby to polecia­ ło - zauważył. - Nie dziś. Dzisiaj wszystko jest możliwe - uśmiechnęła się do niego. Po chwili byli już na plaży. Mieszkał na wybrzeżu całe życie, a na palcach obu rąk mógł policzyć swoje pobyty nad oceanem. Corrine zdjęła adidasy i zatopiła stopy w piasku. Matt zaczął odpinać swoje wysokie buty, a kiedy się z ni­ mi wreszcie uporał, Corrine była już daleko, rozkładając na piasku ogon swojego latawca. Zaczęła biec. Powietrze stało w miejscu, nie było najlżej­ szego podmuchu. No, może jedynie ten, który wywołała

104

CARA COLTER

sama Corrine. Wyglądała na szczęśliwą, gdy tak biegła, ciąg­ nąc za sobą po piasku kolorowy ogon. Puszczanie takiego latawca wymagało jednak więcej siły, niż oczekiwała. Pobiegł jej na pomoc. Zdawało się, że kiedy tylko Matt dotknął latawca, zerwał się wiatr. Corrine przy­ trzymała go,, a Matt pobiegł z linką. Latawiec złapał wiatr i poszybował w górę. Corrine biegła w jego stronę wzdłuż plaży. Miała podwinięte do kolan spodnie, sweter zawiązała sobie dookoła talii. Wyglądała jak rozradowane dziecko. Przekazał jej linkę i przyglądał się, jak biegnie dalej, jak bawi się w najlepsze. - Jak on wygląda? - zawołała do niego. - Jak smok? Jemu z niczym się ten skomplikowany kształt nie koja­ rzył. Ale był dla niego symbolem. Nadziei. Podbiegł i stanął za nią. Otoczył ją ramionami, a Corrine wciąż bawiła się latawcem, popuszczała linkę, kontrolowała jego lot. Wiatr miał słony posmak. Matt nigdy nie czuł się tak dobrze w obecności kobiety. Dotknął podbródka Conine i obrócił jej twarz ku sobie. Wreszcie nadszedł ten właściwy moment. Pocałował ją, moc­ no i prawdziwie. Nie tak jak wtedy, podczas zabawy w berka. Teraz pocałunek miał w sobie cały ładunek jego tęsknot i uczucia. Zagarniał ją dla siebie. Corrine oplotła jego szyję ramionami i przylgnęła do nie­ go, oddając mu pocałunek. - Hej, wasz latawiec ucieka! - usłyszeli nagle za sobą głos jakiegoś dziecka.

TRZECIA SIOSTRA

105

Co tam latawiec - pomyślał Matt, ale Corrine zerwała się ze śmiechem i pobiegła ratować swojego nylonowego smo­ ka. Całą wieczność zajęło jej zwinięcie linki. W końcu jed­ nak wróciła, położyła złożony latawiec na piasku i spojrzała Mattowi w oczy. - Na czym to skończyliśmy? - Na tym. - Chwycił ją w ramiona i po raz drugi w tym dniu przycisnął wargi do jej ust.

ROZDZIAŁ ÓSMY

Corrine poddała się jego silnym ramionom. Wtuliła się w Matta, czując całą sobą bijące od niego ciepło. Jego ramio­ na i tors były twarde, jakby wyrzeźbione w brązie. Nigdy jeszcze nie czuła się taka drobna i delikatna, ani taka kobieca. Pocałował ją znowu. Już bez uprzedniego trzymania za ręce i patrzenia w oczy. W jego pocałunku zawarła się teraz niekłamana i nieokiełznana pasja. Za nimi szumiały fale rozbijające się o pobliskie skały i wyrzucające w niebo kaskady morskiej piany. Corrine odpowiedziała na pocałunek. Przylgnęła ustami do jego niecierpliwych ust. Cieszył ją ich smak, siła i jedno­ cześnie miękkość. Miała wrażenie, że całe życie czekała na ten moment. Czuła, jak znika próżnia, jak wypełniają się w niej boleśnie dotąd puste miejsca. Znikało przeświadcze­ nie, że cuda przydarzają się wyłącznie innym. Jeszcze pamiętała, że znajdują się na publicznej plaży, wśród ludzi, ale nawet gdyby chciała, nie potrafiłaby się już tym przejmować. Nigdy nie zaznała takich chwil jako nasto­ latka. Straciła jakby całą epokę. Teraz miała okazję wszystko nadrobić. Stopniowo uzmysławiała sobie, że nie tylko usta pragną jego dotyku. Budziła się w niej gorącokrwista kobieta. Jej dłonie, palce chciały biec, dotykać jego rzeźbionych mięśni,

TRZECIA SIOSTRA

107

włosów na torsie, ramion. Pragnęła, by jego usta dotknęły nie tylko jej ust, ale i oczu, czoła, szyi. - Jedźmy do domu - wyszeptała mu do ucha. Odsunął twarz, by móc się jej dobrze przyjrzeć. - Jesteś tego pewna? Skinęła głową. Czuła nieznośną suchość w gardle i drże­ nie serca. Matt przygarnął ją mocno i pocałował w czubek nosa. Potem pozbierał z ziemi porzucone latawce. Szli przez plażę, trzymając się za ręce. Corrine znowu czuła się jak część całości. Tym razem było to inne uczucie od tego, którego doświadczała w towarzystwie swoich sióstr. One tworzyły rodzinę. Z Mattem tworzyła teraz parę. Tyle razy przyglądała się zakochanym parom, spacerują­ cym z dłonią w dłoni. Tyle razy odwracała wzrok, udając, że nie patrzy. Ale jej spojrzenia nikomu nie mogły przeszka­ dzać. Zakochani przecież widzą tylko siebie. A Corrine zawsze stała z boku. Nigdy nie była częścią takiej całości. Dopiero teraz, zupełnie niespodziewanie, znalazła się wewnątrz zaklętego kręgu. Otoczona ramieniem Matta jak murem. Zatopiona w jego spojrzeniu, które mówiło, że bardzo jej pragnie. To na ciebie czekałem - zdawała się czytać w jego źrenicach. Przedziwnym zrządzeniem losu nagle odnalazła to, za czym nieświadomie przez tyle lat tęskniła. Albo to coś właś­ nie odnalazło ją. Zatrzymali się i usiedli na piasku obok swoich butów. Matt podniósł jej stopę i delikatnie otrzepał. Ten mały gest zelektryzował ją, w pierwszej chwili miała ochotę odsko-

108

CARA COLTER

czyć, wyrwać swoją stopę. Jego dotyk był nawet bardziej zmysłowy niż poprzednie pocałunki. Matt spojrzał na nią i uśmiechnął się zawadiacko. Zaczął powoli masować spód jej stopy. Nie spuszczał przy tym oczu z twarzy Corrie. Musiała w końcu wyrwać mu stopę. W przeciwnym razie zaczęłaby mruczeć z zadowolenia jak kotka. I on dobrze o tym wiedział! Chcąc zamaskować rumieniec, spuściła głowę i szybko wciągnęła skarpetki. Ogarniała ją coraz gorętsza fala, z każdą chwilą narastało w niej napięcie. Chciała jak najszybciej znaleźć się w domu, z nim, zapomnieć się w jego ramionach i pocałunkach. Matt pomógł jej wstać. Jego oczy także były pociemniałe z pożądania. Zdążyli właśnie dojść do ciężarówki Matta, gdy Corrine zauważyła kątem oka zbliżającą się w ich stronę kolorową plamę. - Corrie! Odwróciła się i zobaczyła biegnącą do nich Brittany. - Dzwonię do ciebie cały dzień. Gdzie byłaś? - wyrzuciła z siebie Brittany, łapiąc z trudem oddech po biegu. Na szczęście dla Corrine, siostra nie czekała na jej od­ powiedź. Co Corrie miała powiedzieć? Że całowała się na plaży z Mattem? - Angela Pondergrove uległa wypadkowi. Angela Pondergrove, która znała ich matkę i która mogła udzielić odpowiedzi na kilka najważniejszych dla sióstr pytań. Angela, która miała zwyczaj rozdawania ślubnych kreacji. - Jest w Minnesocie. Ponoć jest z nią źle. Biedny Jordan odchodzi od zmysłów. Mitch z kolei zamartwia się o niego.

TRZECIA SIOSTRA

109

- W Minnesocie? - zapytała Come. - Mitch zarezerwował bilety. Na dzisiaj. Wychodziłam z siebie, żeby się do ciebie dodzwonić. Potem zdecydowałam się pojechać, a ponieważ twój samochód stał przed domem, to dzwoniłam i dzwoniłam. - Ale do czego ja jestem potrzebna? - zapytała Corrine. - To znaczy, bardzo mi przykro, że miała wypadek i że ojciec Mitcha źle to znosi, ale co to ma wspólnego ze mną? - Angela prosiła nas o przyjazd. Chce nam opowiedzieć o naszej matce. Corrine pomyślała, że Brittany jest naprawdę bardzo prze­ jęta, skoro do tej pory nie zauważyła, że u boku siostry stoi mężczyzna. - Samolot odlatuje za godzinę - powiedziała Brittany. - Nie zdążę się przygotować. Corrine czuła, że jej świat się rozpada. Jak zwykle, kiedy czegoś chciała, odbierano jej to w ostatniej chwili. - Corrine, mamy te same wymiary, wreszcie będę mogła ubrać cię w coś, co sama wybiorę. Brittany nagle dostrzegła, że nie są same. - Och, cześć Matt - przywitała się wreszcie. Matt kiwnął głową, cały czas jednak patrzył na Corrine. - Musisz jechać - powiedział i pochylił się do niej. - Pa­ miętaj, że czekam tu na twój powrót. Corrine jednak nie była tego taka pewna. Czuła niewypowiedziany lęk, jak gdyby jej życie po raz kolejny płatało jej okrutnego figla. Dopiero co zdążyła przy­ zwyczaić się do tego miejsca i ludzi, właśnie miała uwierzyć, że może zacząć tutaj wszystko od nowa, gdy palec losu po raz kolejny postanowił pchnąć ją w przepaść. Zbyt wiele

110

CARA COLTER

domów zastępczych było w jej życiu, by wierzyć, że są miej­ sca, do których się wraca. Popełniła błąd. Uwierzyła. Zaufała. Miała nadzieję. Dlaczego, na litość boską, Angela pojechała do Minneso­ ty? Akurat w miejsce, które Corrine zostawiła za sobą? Mog­ ło być tylko jedno wyjaśnienie. Bo właśnie tam wszystko się zaczęło. Zginęła kobieta, a jej trzy córki zostały rozproszone po całym kraju. Angela Pondergrove chciała się dowiedzieć, dlaczego tak się stało. Podobnie jak trzy siostry. Corrine musiała poznać swoją historię. Od jej przeszłości mogła zależeć cała jej przyszłość. Gdyby Matt zechciał jej w tej drodze towarzyszyć... Ale nie wypadało go o to poprosić. Był przecież Robbie i ranczo. Nie mógł wszystkiego tak zostawić i lecieć nagle do Minne­ soty. Poza tym ledwo ją znał. Ta myśl prawie ją przeraziła. A przecież takie były fakty - prawie się nie znali. Nawet jeśli dziś wydawało się, że są sobie bliscy, że cze­ kali na siebie całe życie, że było im pisane właśnie tu i teraz się spotkać - to wszystko było tylko grą emocji, niczym więcej. Matt pochylił się i pocałował ją w usta. Widział, co się dzieje z Corrine. On także przeżył w życiu swoją porcję rozczarowań i upadków. Wydawało się jednak, że znosił je lepiej. Całując ją teraz w obecności siostry, jakby publicznie przyznawał się do ich związku. Dodawał jej odwagi. Chciał ją przekonać, że wszystko będzie dobrze. I część jego spo­ koju udzieliła się Corrine.

TRZECIA SIOSTRA

111

- Słuchajcie, to okropne, że muszę wam przerwać, ale jeśli się nie pospieszymy, ucieknie nam samolot! Odstąpili od siebie. Corrine podniosła rękę w geście po­ żegnania, ale Matt chwycił jej dłoń, uniósł do ust i ucałował. Conine poczuła łzy pod powiekami. Brittany złapała ją za łokieć i pociągnęła w drugą stronę. Corrine jednak jeszcze przez długą chwilę odwracała się, spoglądając na Matta, dopóki nie odjechał. - Widzę, że sytuacja mocno się rozwinęła - skomentowa­ ła jej zachowanie Brittany. - Nie chcę o tym rozmawiać - ucięła krótko Corrine. Matt ruszył z miejsca. Dłonie drżały mu na kierownicy. Sam nie mógł uwierzyć w to, co zrobił. Zachował się jak nastolatek. Szczególnie na plaży, ale tego akurat nie żałował. Żałował jednej rzeczy. Że z nią nie poleciał. Że nie pomógł jej stawić czoła temu, co ją czekało w Minnesocie. Widział, jak panicznie zareagowała na wieść, że musi tam natychmiast pojechać. Ile by dał, by wypędzić z jej oczu ten strach! Tylko jak tego dokonać? Nie mógł rzucić nagle wszystkie­ go - swoich obowiązków, Robbiego. Nawet jej osioł był teraz na jego głowie. Zresztą po chwili przyznał, że może dobrze się stało. Po­ suwali się zdecydowanie zbyt szybko. Potrzebował czasu na przemyślenia. Był zmęczony i niewyspany, łatwo mógł po­ pełnić jakiś błąd. Czy to, co dziś czuł, było tylko zwykłym pożądaniem? Wiedział, że nie. Ta świadomość sprawiała mu radość. Przeczuwał, że to, co zaczynało między nimi kiełkować, może znaczyć o wiele, wiele więcej.

112

CARA COLTER

Może to była nawet miłość? Jak to jednak możliwe? Znał Corrie zaledwie od kilku tygodni. Z drugiej strony, Barbarę znał kilka lat, a nie czuł tego wszystkiego, co teraz. Robbiego także pokochał od chwili, w której chłopiec pojawił się na świecie. Miłością głęboką i oddaną. Człowiek może żyć wiele lat i nie zrozumieć tajemnicy miłości. Matt jednak wiedział, co czuje. Pragnął być z nią. Chciał o niej wiedzieć wszystko. Chro­ nić ją. Uczynić szczęśliwą. Być tym, kto usunie z jej oczu strach. Słyszeć jej śmiech i słuchając go, zestarzeć się u jej boku. Całować jej dłonie i masować stopy. Chciał, by my ufała. By nosiła jego dzieci. Gładziła go po głowie, gdy będzie zmęczony i przygnębiony. I by zabrała go tam, gdzie jeszcze nigdy nie "był. Życie to nie tylko praca i obowiązki. Nie tylko ranczo. Nie tylko majątek. Pragnął być kimś więcej, chciał czegoś więcej. Czuł, że właśnie nadeszła jego szansa. Spojrzał na zegarek i zaśmiał się. Pani Beatle znowu bę­ dzie wściekła i palnie mu kazanie. Dziś jednak nie wydawało się to takie frustrujące. Na tle szpitalnego łóżka Angela Pondergrove wydała się Corrine maleńka i drobna. Corrie stanęła za siostrami. Przy­ tłaczało ją to miejsce. Pani Pondergrove otworzyła oczy. Ku swojemu zdumie­ niu Corrine zauważyła, że jakiś żywy blask w oczach starszej

TRZECIA SIOSTRA

113

pani przywodził na myśl raczej młodość niż zaawansowany wiek. - Dziewczęta moje - powiedziała cicho. - Jak miło z wa­ szej strony, że jesteście. Bardzo was przepraszam. Zupełnie nie tak to planowałam. Chciałam wam wszystko powiedzieć dopiero po ślubie Corrine, ale wynikła taka nagła sytuacja. Lekarze co prawda twierdzą, że wyjdę z tego, mam jednak inne zdanie na ten temat. Po ślubie Corrine? - Corrine nie wierzyła własnym uszom. Ona przecież nie wychodzi za mąż! - Angela, proszę, nie mów takich rzeczy - poprosił Jor­ dan Hamilton, biorąc ją za rękę. - Masz wyzdrowieć, i to szybko. Słyszysz mnie? - Och, Jordan. - Angela uśmiechnęła się. - Oboje jeste­ śmy zbyt starzy na figle. Chyba nie mam już siły, by wrócić do domu, a co dopiero mówić o romansach. - Skoro miałaś wystarczająco dużo energii, by przejechać pół kontynentu, to nie wmawiaj mi, proszę, że nie stać cię na romans. - Nie wolno ci na mnie tak krzyczeć. Szczególnie nie przy dziewczętach. Przecież przyjechały tu, żeby wysłuchać, co mam im do powiedzenia. Jordan odwrócił się do nich. Abby i Corrine stały w milczeniu. To Brittany, jak zwyk­ le, odezwała się pierwsza. - Oczywiście, że tak. Najpierw częstuje nas pani tą nie­ samowitą wieścią, że znała pani naszą matkę, a potem znika. Ładnie to tak? Dlaczego wyjechała pani tak nagle? - Moje dziecko. Będziesz mi musiała wybaczyć znacznie

skan i przerobienie anula43

114

CARA COLTER

więcej niż ten drobiazg. Weźcie sobie krzesła i siądźcie tu koło mnie. Obawiam się, że zajmie mi to chwilę. - Tylko się nie przemęczaj - przypomniał Jordan. Spoj­ rzał na Abby, najwyraźniej licząc na jej pomoc w tym wzglę­ dzie. - Jeśli ona poczuje się gorzej... - Obiecuję, proszę się nie martwić - powiedziała miękko Abby i odprowadziła go wzrokiem. Potem przysunęła swoje krzesło bliżej łóżka Angeli i ujęła jej dłoń w swoje dłonie. Corrine zachwycił ten prosty i serdeczny gest, na który sama nie potrafiłaby się zdobyć. - Angela, nie złamiesz mu serca, prawda? - zapytała Abby. - Dziecinko, mam już tyle na sumieniu, że więcej nie udźwignę. - Czy pani stan jest naprawdę tak poważny? - zapytała Brittany. - Tak sądzę. Jest mi bardzo ciężko. Nie wiem, jak zrzucić z siebie to brzemię. Trzy siostry siedziały w milczeniu. Angela Pondergrove zaczęła mówić. - Po raz ostatni byłam tutaj dwadzieścia cztery lata temu. Zimą. Corrine, ty wiesz, jakie tutaj są zimy. - Aż za dobrze - potwierdziła Corrie. - Ja wtedy nie wiedziałam. Towarzyszyłam mężowi pod­ czas jednego z jego służbowych wyjazdów. Mąż uwielbiał prowadzić. A ja uwielbiałam być z nim. Przy nim czułam się najszczęśliwsza. Wiem, co potrafi miłość. Jak zmienia ludzi, jak nadaje im rozpędu, jak upiększa ich życie. Wiem, bo sama tego doświadczyłam. To już dziewięć lat, jak odszedł mój drogi Alfred. Zostawił mi fortunę. Oszczędzał ją dla nas na

TRZECIA SIOSTRA

115

czas emerytury. Mieliśmy popłynąć dookoła świata. Do Gre­ cji, na Karaiby. Chciał mi podarować coś specjalnego. Głup­ tas, jakby nie wiedział, że dla mnie specjalny był każdy spędzony z nim dzień. Radzę zawsze moim przyjaciołom, żeby nie oszczędzali pieniędzy na starość. Trzeba wydać je wtedy, kiedy jest po temu okazja. Inaczej może być za późno. Głos Angeli chwilami cichł, chwilami dobiegał ich jakby z dużej odległości. - Nic dziwnego, że Mitch zarzuca mi, że się wtrącam w nie swoje sprawy - uśmiechnęła się do Brittany. - Jakoś nie potrafię interesować się wyłącznie swoimi. Ale z wami życie po prostu mnie związało. Tamtego dnia burza śnieżna pojawiła się zupełnie bez ostrzeżenia. Nigdy wcześniej nie widziałam nic takiego. W jednej chwili niebo było kryszta­ łowo czyste, a w następnej ogromna biała chmura, która wi­ siała nad horyzontem, znalazła się tuż nad nami. Horyzont zniknął. Widoczność spadla niemal do zera. Wydawało się, że poruszamy się w mleku. Nie widzieliśmy, dokąd jedziemy, ale baliśmy się zatrzymać, żeby ktoś inny nie wpadł na nas. Mijaliśmy samochody w rowie, samochody przewrócone na dach, przewróconą na bok ciężarówkę. Jezdnia zamieniła się w lodowe koleiny. Widziałam, w jakim stresie był Alfred. Jego dłonie zaciśnięte na kierownicy zrobiły się białe. Starał się usilnie zobaczyć coś przed sobą, twarz miał prawie przy­ lepioną do przedniej szyby. Nagle krzyknął. Zauważyłam, że niebezpiecznie blisko przed nami jest inny samochód. Angela umilkła na chwilę. - Starość płata figle. Pamiętam najdrobniejsze szczegóły wydarzeń tamtego dnia. Pamiętam, co miałam na sobie, jaką koszulę miał Alfred, nawet zapach odświeżacza do powietrza

116

CARA COLTER

w naszym samochodzie. Nie mogę sobie za to przypomnieć, co jadłam dzisiaj na lunch. Ponownie umilkła i przez chwilę oddychała z trudem. - Na dziś wystarczy, nie wolno się tak przemęczać - za­ rządziła Abby, głaszcząc jej dłoń. - To męczy mnie już od dwudziestu czterech lat. Zamie­ niło się w końcu w obsesję. Ulży mi, jeśli wreszcie to z siebie wyrzucę. Siostry wymieniły zaniepokojone spojrzenia. - Nagle wpadliśmy w poślizg. Jakimś cudem nie zderzy­ liśmy się z jadącym przed nami Samochodem, omijając go bezpiecznym łukiem. Trzymałam się kurczowo fotela, a przed moimi oczami rozegrała się straszna scena. Najpierw, jak na filmie w zwolnionym tempie, zobaczyłam niebieski samochód osobowy, niewielki, jakich używają młode rodzi­ ny. Jadąca tuż przed nim ciężarówka z dużą przyczepą nagle zjechała w bok. Wciąż mam przed oczami napis „Śmierć insektom" i olbrzymi rysunek czarnego pająka o długich, kosmatych nogach i czerwonych oczach. Plastyczna wizja przeraziła Corrine. Poczuła się słabo. - Dziecko, dobrze się czujesz? - zapytała Angela. Corrine potrząsnęła w milczeniu głową. Brittany i Abby przysunęły do niej swe krzesła, objęły ją. Miała zimne dłonie. - Ja to pamiętam - szepnęła Corrie. - Pamiętam ten ry­ sunek. To dlatego tak boimy się pająków. Angela skinęła głową, po jej policzku potoczyła się łza. - Tak dziecko, to właśnie dlatego. Brittany wstała. - Przyniosę kawy. Wszyscy mają ochotę? Pani Pondergrove?

TRZECIA SIOSTRA

117

Abby potrząsnęła głową, a Angela Pondergrove wydawa­ ła się pogrążona w myślach. Znowu była na oblodzonej szo­ sie, dwadzieścia cztery lata temu. Brittany wróciła z dwoma kubkami gorącej kawy. Corrine poczuła, jak kubek rozgrzewa jej lodowate dłonie. - Lepiej się czujesz, Corrie? - zapytała Angela, a Corrine tylko skinęła na potwierdzenie. Nie ufała jeszcze swojemu głosowi. - Zobaczyłam twarz mężczyzny za kierownicą niebie­ skiego samochodu. Był taki młody i przystojny. W jego oczach dostrzegłam determinację, nie strach. Ale on niewiele mógł już zrobić. Samochód uderzył w bok przyczepy. - An­ gela mówiła szeptem. - Został doszczętnie zniszczony. My znaleźliśmy się przed ciężarówką. Alfredowi w końcu udało się zjechać na pobocze, a przynajmniej wydawało nam się, że już nie jesteśmy na drodze. Wyskoczył z samochodu i po­ biegł w tamtą stronę. Wiedziałam, że pobiegł do niebieskiego samochodu. Ja byłam tak przerażona, że zanim udało mi się poruszyć, przez chwilę siedziałam jak skamieniała, modląc się, żeby to był tylko sen. Potem pobiegłam za mężem. Męż­ czyzna, który prowadził samochód, już nie żył. Nigdy wcześ­ niej nie zetknęłam się ze śmiercią, ale w takiej chwili nie ma się niestety wątpliwości. A później ujrzałam kobietę. Leżała na śniegu, jak kolorowe zjawisko z innego świata. Usłysza­ łam jej płacz i nagle przestałam się bać. Podbiegłam do niej. Zobaczyłam, że drży z zimna i zarzuciłam na nią swój płaszcz. Sama nie czułam chłodu. Wokół nas panował zgiełk i chaos, przejeżdżały samochody, starające się utrzymać na oblodzonej powierzchni drogi. Niestety nie słyszeliśmy żad­ nych syren. Istniały niewielkie szanse, że pojawi się ambu-

118

CARA COLTER

lans. W samym środku tego chaosu byłyśmy nagle tylko my dwie. Boże, jaka ona była piękna. Miała włosy koloru złota i niesamowite oczy. Dopóki was nie zobaczyłam, nigdy i ni­ gdzie więcej nie widziałam takich oczu. Wiedziałam, że ko­ bieta umiera. Obie o tym wiedziałyśmy. Śmierć czaiła się w jej oczach, unosiła się w powietrzu wokół nas. Corrine spojrzała na siostry. Płakały. - Poczułam, że moim obowiązkiem jest pozwolić jej odejść tak, aby jak najmniej cierpiała. Moim zadaniem jest trzymać ją za ręce, głaskać jej włosy i słuchać. Dać jej w tych ostatnich chwilach ukojenie i spokój. Tak więc słuchałam jej słów. 1 złożyłam obietnicę, która ją uspokoiła. Kiedy ją za­ pewniłam, że spełnię jej prośbę, uśmiechnęła się. Miała na­ prawdę przepiękny uśmiech. Do dziś pamiętam, jak sięgnął wprost do mego serca. Ścisnęła moją dłoń, i już jej nie było. Wtedy usłyszałam płacz dzieci.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

Angela opadła na poduszki. - Tyle na dziś wystarczy - powiedziała stanowczo Abby. - Na resztę możemy poczekać do jutra. - Ale ja muszę opowiedzieć wam wszystko. Szczególnie o obietnicy, którą złożyłam waszej matce. Obietnicy, której nie dotrzymałam. Której nie mogłam dotrzymać. - To może zaczekać do jutra - powiedziała Abby. Brittany wyszła z sali po Jordana, a kiedy wrócili razem, ten dystyngowany, wysoki mężczyzna o srebrnych włosach przypadł do Angeli i bez wahania usiadł obok niej na łóżku, biorąc ją w objęcia. Corrine spostrzegła, że z twarzy starszej pani znika szalone napięcie, że rozjaśnia się jakby od środka. Angela dotknęła dłoni Jordana. W tej chwili nie myśleli już o siostrach. Ich widok przywołał bolesne wspomnienia... Tego dnia siostry miały zatrzymać się w hotelu niedaleko szpitala. Po rozmowie z Angela, Abby i Brittany zdecydowa­ ły się pójść na kolację, ale Conine nie chciała im towarzy­ szyć. Kiedy tylko drzwi jej pokoju zamknęły się za siostrami, zeszła do recepcji i wynajęła samochód. Zostawiła krótki list z informacją, że wybrała się na przejażdżkę. Nie był to najmądrzejszy pomysł, jechać z Minneapolis do St. Cloud i wracać do wszystkich trudnych i bolesnych

120

CARA COLTER

wspomnień. Mały dom ciotki Elli zrobił na niej ponure wra­ żenie, podobnie jak domy zastępcze, niemi świadkowie jej bolesnego dzieciństwa. Nie chciała z nikim rozmawiać, przy­ glądała się tylko miejscom i budynkom. Już po powrocie do Minneapolis pojechała jeszcze zobaczyć blok, w którym wy­ najmowała mieszkanie. Doszła do wniosku, że jej życie za­ wsze było puste i niepełne. Jakby Minnesota nie zaoferowała jej nic prócz ran. Ran, które zaczęły się goić po wyjeździe stąd. Ran, które teraz się odnowiły. Wiara, zaszczepiona w niej przez Abby, że los i dla niej może odmienić się na lepsze, została podkopana. Nigdy wcześniej nic dobrego jej nie spotkało. Przyjazd tutaj uświa­ domił jej w jakiej rzeczywistości się porusza. Miała wraże­ nie, że z gorącego źródła została wrzucona wprost do głębo­ kiego, lodowatego jeziora. - Gdzie byłaś? - zapytały z niepokojem siostry, kiedy wreszcie wróciła do hotelu. Uśmiechnęła się, jakby nic nie zaszło. - Musiałam coś sprawdzić - powiedziała, nie wdając się w szczegóły. Rankiem następnego dnia udały się wszystkie ponownie do szpitala. Angela wyglądała znacznie lepiej. Poprosiła je, by przy niej usiadły i podjęła przerwaną poprzedniego dnia opowieść. - Czuję się dziś znacznie lepiej, a wy, czy jesteście goto­ we jeszcze i mnie słuchać? Conine, w przeciwieństwie do sióstr, nie była tego taka pewna. Z wahaniem skinęła głową. - Wasza matka miała na imię Belle. Abby, bardzo się ucieszyłam, że kiedy zagościła w twoim życiu wielka radość

TRZECIA SIOSTRA

121

i miłość, kiedy pojawiła się na świecie twoja córeczka, nada­ łaś jej imię swojej matki. Znałam ją tak krótko, ale wiem, jaka była. Pełna radości i miłości. Najpierw mówiła o Allanie, swoim mężu. Chyba nie wie­ działa jeszcze, że on nie żyje, a ja wolałam jej o tym nie wspominać. Opowiadała mi o ich miłości. Poznali się i po­ kochali tak szybko, że nikt nie chciał uwierzyć, że ich zwią­ zek może przetrwać, oni jednak byli dla siebie stworzeni. Nie sądzicie, kochane moje, że to coś znaczy, że i wasze związki rodziły się błyskawicznie? Abby i Brittany zgodziły się, w milczeniu kiwając głowa­ mi, Corrine nie poruszyła się. - A potem zaczęła mówić o was. O swoich trzech uro­ czych córeczkach. Nazwali was zgodnie z kolejnością, w ja­ kiej przyszłyście na świat. Abigail, Brittany i Corrine. Opo­ wiadała, ile radości wniosłyście w ich życie, kiedy już prawie pogodzili się z myślą, że nie mogą mieć dzieci. Byłyście dla nich darem niebios, prawdziwym cudem. Nie potrafiła zaakceptować faktu, że nie będzie mogła patrzeć, jak dorastacie, że nie będzie mogła wtedy przy was być. Wyobrażała sobie wasz pierwszy dzień w szkole, bale maturalne, wasze śluby. Martwiła się, kto nauczy was kochać. Corrine poczuła, że za moment się rozpłacze. Miała ochotę ukryć twarz w dłoniach. Od wczoraj jednak znowu obowią­ zywały zasady. A pierwsza z nich głosiła - nigdy nie płakać. Poczuła na plecach dłoń Abby. - Wasi rodzice nie pochodzili z dużych rodzin, tylko Bel­ le miała siostrę - nie pamiętam w tej chwili jej imienia. - Ella. Ciotka Ella Bigelow - podpowiedziała Corrine. - No właśnie. Belle bardzo martwiła się, że siostra nie

122

CARA COLTER

będzie potrafiła zająć się jej dziećmi. Kochała ją, ale twier­ dziła, że Ella jest rozchwiana emocjonalnie. Bała się, że nigdy nie będzie w stanie dać wam tego, co uważała za największy i najważniejszy dar w życiu - dom pełen miłości, ciepła, całusów na dobranoc i dzień dobry, spacerów w de­ szczu i poplamionych ubranek, które nie są problemem. Dla­ tego chciała, bym obiecała jej, że dopilnuję, żeby nie zabrak­ nie w waszym życiu miłości. To dziwne, ale pamiętam każde jej słowo, słyszę jej głos, jakby wciąż do mnie mówiła. Z każdą chwilą wydawała się coraz bardziej nerwowa i przerażona, coraz tmdniej było jej się pogodzić z tym, że będzie was wychowywać Ella. Pamiętam, z jaką siłą ścisnęła moją dłoń - to był jej ostatni wysiłek. Musiałam złożyć tę obietnicę. Angela Pondergrove płakała. Twarze Abby i Brittany rów­ nież były mokre od łez. Jedynie Corrine siedziała nieporuszona, z kamienną twarzą. Zamknęła się w sobie. - Nie dotrzymałam mojej obietnicy - kontynuowała ury­ wanym głosem Angela. - Nie wiedziałam jak. Nie potrafi­ łam. Nie byłam krewną. W szpitalu nie chciano mi nawet udzielić żadnych informacji. Wieczorem owego dnia dowie­ działam się z telewizyjnych informacji, że wszystkie przeży­ łyście. Nie miałam żadnego prawa wpływać na dalszy rozwój wypadków. Kiedy tylko poprawiła się pogoda, kontynuowaliśmy na­ szą podróż. Alfred musiał dotrzeć na konferencję do Ontario, pojechaliśmy dalej. Wiedziałam jednak, że nigdy nie uwolnię się od wspo­ mnienia tamtego dnia, oblodzonej szosy i pięknej kobiety,

TRZECIA SIOSTRA

123

która umarła na moich rękach. Wciąż się zastanawiałam, co z wami dalej się działo. Alfred, świeć Panie nad jego duszą, widział, ile bólu kosztuje mnie to wspomnienie i chciał, bym o tym jak najszybciej zapomniała. Ale kiedy zmarł, zostawiając mi fortunę, pomyślałam, że może nadszedł czas na spełnienie mojej dawnej obietnicy. Wynajęłam prywatnego detektywa, żeby was odszukał. Wie­ ści, jakie mi przyniósł, przeraziły mnie. Dowiedziałam się, że was rozdzielono. Corrine, ciebie pierwszą wypisano ze szpitala. Miałaś tyl­ ko kilka siniaków i zadrapań. I ciebie zabrała ciotka Ella. Nie mogę jej winić. Wasza matka wiedziała, że Ella nie jest zbyt silną osobą. W takim stopniu, w jakim to było możliwe, usta­ liłam, że wychowywanie trzyletniego dziecka przerastało jej możliwości. W szpitalu pielęgniarka Judy Blakely opiekowała się Abby. Byłaś w krytycznym stanie. Ona przywróciła cię życiu i pokochała. Nie chciała się z tobą rozstawać. Corrine była u Elli już od dwóch miesięcy, gdy Judy przyszła z nią poroz­ mawiać o Abby. Ella zdawała już sobie sprawę z tego, że ledwo radzi sobie z jedną dziewczynką. Sama myśl o drugim i trzecim dziecku musiała być dla niej przerażająca. Myślę, że poczuła dużą ulgę, gdy usłyszała propozycję Judy. Abby została zaadoptowana. Wszystko odbyło się z udziałem prawnika, który chyba miał swój udział w następnej adopcji. Mam pewne podstawy do podejrzeń, że przy okazji adopcji Brittany przez państwa Pattersonów z Kalifornii dostała mu się jakaś spora suma. - Wiedziałam! - wykrzyknęła Brittany, - Ale skoro ciocia Ella nie radziła sobie nawet ze mną,

124

CARA COLTER

dlaczego i mnie nie oddała do adopcji? - zapytała cicho Corrine. Zła była na siebie za to, że po tylu latach jeszcze się tym wszystkim przejmuje, za to, że musi walczyć ciągle ze łzami, za to, że jest taka słaba. - Tego nigdy się nie dowiemy, Ella Bigelow zmarła szes­ naście lat temu. - W takim razie Corrine miała wtedy dopiero jedenaście lat. Co dalej się z nią działo? - O tym może wam opowiedzieć jedynie sama Corrine, jeśli będzie chciała. Corrine nie chciała. Wolała też nie patrzeć w wypełnione współczuciem oczy sióstr. - Kiedy miałam sześć łat, ciotka Ella zaczęła z coraz większą częstotliwością bywać w sanatoriach i szpitalach. Psychiatrycznych. Kiedy ona udawała się na kurację, mnie oddawano do rodzin zastępczych. Ani Abby, ani Brittany nie zdawały sobie sprawy, że ich spojrzenia w tej chwili ranią Corrine do głębi. Nabierała przeświadczenia, że pewne rejony ludzkich uczuć po prostu nie są jej pisane. Dorosła bez nich i za późno już cokolwiek zmieniać. Nie potrafi być kimś innym, niż jest. Popełniła błąd, kiedy uwierzyła, że wszystko jeszcze jest możliwe. I nie powinna nikogo obarczać bagażem swoich doświadczeń. Ani Matta, ani tym bardziej Robbiego. Zdecydowanie lepiej im będzie bez niej. - A po jej śmierci? Dlaczego wtedy nie zostałaś adopto­ wana? - zapytała Abby, ocierając wierzchem dłoni uparcie płynące po policzkach łzy. - Nie było chętnych - szepnęła Corrine. - Nie mogę uwierzyć, że moja matka, że Judy mi to

TRZECIA SIOSTRA

125

zrobiła. - W głosie Abby zabrzmiała pomieszana ze łzami prawdziwa wściekłość. Coś zupełnie nieprawdopodobnego u tej łagodnej istoty. - Przecież ona wiedziała. Jak mogła nie powiedzieć mi o siostrach? Jak mogła pozwolić na rozdzie­ lenie? Przecież potrzebowałyśmy się nawzajem. Corrine nas potrzebowała! Corrine czuła, jak rośnie w niej lodowy mur. Miała ochotę krzyknąć w odpowiedzi: Nie, nie potrzebowałam was! Nie potrzebowałam nikogo! - Judy Blakely miała swoje problemy - powiedziała ci­ cho Angela Pondergrove. - Sytuacja rodzinna zmusiła ją do przeprowadzki do Chicago. A wasza ciotka Ella była raczej trudną osobą. Przypuszczam, że niezbyt chętnie podtrzymy­ wała kontakt z Judy, może nawet skutecznie ją zniechęciła. - A czy moi rodzice wiedzieli? - wtrąciła się Brittany. - O to musiałabyś ich zapytać. Tymczasem pozwólcie mi skończyć moją opowieść. Wiecie już, że wynajęłam prywat­ nego detektywa, żeby was odnalazł. Chciałam pozbyć się wyrzutów sumienia. Miałam nadzieję dowiedzieć się, że wszystkie szczęśliwie poukładałyście sobie życie i że nicze­ go wam nie brakuje. Że macie już swoje rodziny. Niestety, koszmar tamtego dnia odcisnął swoje piętno na waszych losach. Abby była samotną matką, Brittany miała problemy z dorośnięciem. I mała Corrine... Nie! - krzyknęła bezgłośnie Corrine. Tylko nie użalaj się nade mną! - To ja was obdarowałam. Abby potrzebne było bezpie­ czeństwo. Brittany musiała nauczyć się odpowiedzialności. A czego ty potrzebowałaś, Corrine? - To pani przysłała osła - domyśliła się Corrie. Czyżby

126

CARA COLTER

Matt i Robbie byłi także wpisani w plany Angeli? Przecież oni zaczęli znaczyć dla niej dużo, dużo więcej niż osioł! Myśl o tym przeraziła ją. Boże, jak Angela to wszystko zgrabnie wymyśliła. Niby przypadkiem w domu, który odziedziczyła Abby, mieszka Shane. A Mitch jest przecież przybranym sy­ nem Jordana! I chata w sąsiedztwie przystojnego kowboja... - Dodałam warunek o zamążpójściu, ponieważ sama, ja­ ko mężatka, zaznałam wiele szczęścia. Wasza matka również. Wydawało mi się, że klucz do waszego szczęścia leży właśnie w udanym związku. A wszystkie próbowałyście od tego uciekać. Całe życie ktoś podejmował za Corrine decyzje. Mówił jej, co jest dla niej najlepsze. Nigdy nie pozwolono jej doko­ nywać wyborów na własną rękę. Nawet tym razem ktoś celowo popchnął ją w ramiona Matta Donahue. Tylko dlaczego on je dla niej otworzył? Czy rzeczywiście był nią zainteresowany? Może to właśnie był największy żart ze wszystkich? Przecież Matt chciał odkupić tę ziemię! Jak mogła zapomnieć o tym drobnym fakcie? I jak daleko mógł się posunąć, aby odzyskać ziemię? Wiedziała, że ją oszukano. Jakże łatwo dała się zwieść! Głupia, stara kobieta zabawiła się jej życiem. - Kiedy powiedziałam wam, dziewczęta, że znałam wa­ szą matkę - mówiła Angela cicho - pamiętacie, tuż przed weselem Brittany, zaczęłam mieć wątpliwości, czy słusznie postąpiłam. To znaczy, wydawało mi się, że owoce mojego działania są dobre, ale nagle uzmysłowiłam sobie, że próbuję odgrywać rolę Boga i poczułam się głupio i niepewnie. Po­ trzebowałam trochę czasu na przemyślenia, wyjechałam więc z miasta. I jakoś tak się stało, że musiałam wrócić na miejsce

TRZECIA SIOSTRA

127

wypadku, na tamtą drogę. Znalazłam grób waszej matki. Codziennie zanosiłam jej świeże kwiaty, przynosiło mi to pewną ulgę. Próbowałam z nią rozmawiać, opowiadałam jej o moim życiu i wątpliwościach. Właśnie kiedy wracałam z cmentarza, uległam wypadkowi. I poczułam, że muszę jak najszybciej opowiedzieć wam o wszystkim, zanim zamknę oczy. - Nikt tu nie będzie umierał - powiedziała Abby stanowczo. Corrine miała wrażenie, że przygląda się im wszystkim z bardzo, bardzo daleka. Przedziwne uczucie widzieć coś, co wcale nie dzieje się naprawdę. Ostatnie kilka tygodni jej życia układało się według sce­ nariusza, który ktoś dla niej napisał. A teraz jeszcze jej siostry dowiedziały się, że nikt nigdy jej nie kochał. Nikt nigdy jej nie chciał. Wiedziała, co stanie się dalej. Zaczną jej się baczniej przyglądać i odkryją wreszcie jej prawdziwą naturę. Zro­ zumieją, że jest niekomunikatywna, zamknięta w sobie i mrukliwa. Że nie jest dobrym kompanem. Miłą osobą, taką jak one. Zresztą Matt także prędzej czy później to dojrzy. Nie może już dłużej kontynuować tej maskarady, nie jest wcale pogodna i wesoła. Nie miała nic do zaoferowania tym ludziom. I nie powinna ranić nikogo, ani swoich sióstr, ani Matta, ani Robbiego, ani nawet starej Angeli Pondergrove. Pomyślała z patosem, że zostanie jej przynajmniej uparty, stary osioł. Kłapouch nigdy nie będzie oczekiwał od niej więcej niż codziennej porcji paszy i trochę czułości od czasu do czasu.

128

CARA COLTER

Wiedziała już, co musi zrobić. Zabierze osła i wyjedzie stamtąd. Gdzieś, gdzie jeszcze nie była. Gdzieś, gdzie nikt jej nie będzie znał ani oczekiwał. Gdzie nie będzie musiała grać wesołej i pogodnej osoby. Corrine podniosła się z krzesła, przerywając siostrom wciąż pogrążonym w rozmowie z Angela. - Nie czuję się najlepiej - powiedziała. - Wracam do ho­ telu. - Odwiozę cię - zaproponowała Abby, wstając natych­ miast z miejsca. Przez moment Corrine cieszyła się tą chwilą. Jej siostra jeszcze myślała o niej, jeszcze o nią dbała. Nawet w tej ostat­ niej minucie. - Dziękuję, ale chyba muszę się przejść. Pobyt na po­ wietrzu dobrze mi zrobi. Abby już miała ją objąć, gdy Corrine szybko się wycofała z pokoju. Taka porcja czułości mogła ją znowu osłabić. To wszystko było dla niej zbyt trudne. Miłość była zbyt trudna. Wymagała zbyt wielu poświęceń. Corrine rzuciła się do ucieczki. - Jak to: wyjechała? - zapytał Matt, usiłując odgonić resztki snu. Od kiedy Corrine poleciała do Minneapolis, tylko . przez chwilę udało mu się zmrużyć oczy. W dodatku jej osioł oszalał z tęsknoty i ryczał tak, że słychać było aż w mia­ steczku. Dziś wieczorem Matt poddał się. Zapakował na przyczepę Cupie Doll i zawiózł do Corrine. Razem z Robbiem wypuścili ją na nowo zreperowany wybieg. Potem wpuścili tam również osła. A niech tam. Cupie Doll i tak jest już niepłodna.

TRZECIA SIOSTRA

129

Słyszał co prawda od weterynarza, że nasienie osła jest silniejsze niż końskie. Na stare lata uczył się nowych rzeczy. Nagle przestało mu zależeć na wielu wcześniej ważnych sprawach. Wraz z Robbiem przyglądali się, jak szczęśliwe zwierzęta hasają po wybiegu, ani przez chwilę nie próbując sforsować ogrodzenia. Siostra Corrine po drugiej stronie słuchawki płakała. Matt wreszcie się ocknął. - Nie ma Corrine? Słuchał jej teraz uważnie, w końcu odłożył słuchawkę. Wpatrywał się w ścianę. Powinien był posłuchać swojego instynktu. Powinien był pojechać tam z nią. To oczywiste, że Corrine się nie zgubiła. Miała dwadzie­ ścia siedem lat i przebywała w mieście, w którym się wycho­ wała. Po prostu nie chciała zostać odnaleziona. Brittany poprosiła go, by zadzwonił do nich, jeśli tylko czegoś się dowie. Zapisał numery telefonów obu sióstr, choć nie spodziewał się, że Corrine da jakiś znak życia. Rozumiał, co ona teraz musi czuć. Brittany nie opowiedziała mu wszystkiego, ale wystarcza­ jąco dużo. Niezrównoważona ciotka. Zastępcze rodziny, bez szansy adopcji. Zawsze nadchodził decydujący moment. Krytyczna chwi­ la, w której przerażone stworzenie musi dokonać wyboru. Przyjść do ciebie... albo uciec. Corrine zdecydowała. Matt miał jednak przeczucie. Dziewczyna wróci tutaj po osła.

130

CARA COLTER

Usiadł na brzegu łóżka i zaczął wciągać dżinsy. Wszedł do sypialni Robbiego i ostrożnie, by go nie zbu­ dzić, podniósł otulonego w koce chłopca. Robbie trzymał w ręku książkę. Kiedy upadła na podłogę, obudził się. - Brandy, ja chcę Brandy! Matt przystanął i podniósł książkę z podłogi. Mały pra­ wie co wieczór upierał się, by mu ją czytać. Rysunek na okładce był bardzo podobny do obrazu, który widział u Corrine. - Daj mi ją. - Spij, Robbie. Musimy jechać do Corrine. - Wróciła? - zapytał nieco przytomniej chłopiec. - Jeszcze nie. - A wiesz, kim ona jest naprawdę? - wyszeptał mu na ucho mały. - Chyba wiem. - Ona jest Brandy - powiedział poważnie Robbie, po czym złapał swoją książkę i przycisnął ją mocno, uważając, by już jej nie upuścić. - Modliłem się, żeby przyjechała. - Dlaczego? - zapytał Matt. - Bo ona wie, jak to boli. - Dlaczego mi tego nie powiedziałeś? - Bo mama kazała mi się tobą opiekować. A ja nie wie­ działem jak. Dlatego modliłem się, żeby przyjechała Brandy. Ona wie wszystko. Matt nagle zaczynał rozumieć. Chłopiec był niezmiernie przywiązany do tej książki. Jej bohaterką była mała osierocona dziewczynka, która z wszel­ kich trudności i opałów wychodziła obronną ręką. Matt zmarszczył brwi. Tę książkę dostał od kogoś w prezencie.

TRZECIA SIOSTRA

131

Tak, wetknęła mu ją w dłoń drobna starsza pani podczas pogrzebu Marianne. Domyślał się, że znała jego siostrę. Bę­ dzie musiał zapytać bliźniaczek, jak wygląda Angela Pondergrove. Robbie wtulił się wygodniej w jego ramiona. Matt zaniósł go do ciężarówki. Bał się, że się spóźnią, ale kiedy zatrzymali się przed jej domem, zobaczył, że Cupie Doll wraz z osłem spokojnie stoją na wybiegu. Wniósł Robbiego na ganek. Drzwi jej chaty były zamknię­ te, nie miał jednak problemu z zamkiem. Poczuł jedynie małe wyrzuty sumienia. Ułożył Robbiego na sofie. Kiedy się upewnił, że chłopiec śpi spokojnie, wyjął książkę z jego dłoni. „Brandy" - napisana i zilustrowana przez Corrine Par­ sons. Nie było zdjęcia autorki. A przecież, teraz widział to dokładnie, Corrine była na każdej stronie tej książeczki. W każdym zdaniu odkrywa­ ła tajemnice swego poranionego serca. W każdym zdaniu jednak udowadniała też, jakie dzielne i nieugięte potrafi być jej poranione serce. Mart, głęboko wzruszony, pogrążył się w dobrze znanej lekturze. Po jakimś czasie bezwiednie oparł głowę o poduszkę i twardo usnął. Obudził go dopiero trzask drzwiczek samochodu. - Jest tu kto? - W jej głosie znowu był strach, zupełnie jak pierwszego dnia, kiedy pojawił się nieoczekiwanie w tym domu. Czy nie widziała jego ciężarówki? - Ja jestem - zawołał miękko. - Jesteśmy z Robbiem w salonie, Corrine. Zabłysło światło. Musiał osłonić oczy dłonią.

132

CARA COLTER

- Co tu robisz? - zapytała wrogo. - Wydawało mi się, że musimy o czymś porozmawiać. - Nie wiem, o czym. Możesz zatrzymać tę ziemię. I nie musisz żenić się ze mną, żeby ją dostać. - Nie rozumiem. - Nie szkodzi. A na razie będę wdzięczna, jeśli opuścisz mój dom. Żadnych gwałtownych ruchów. Łagodnie i miękko. - Dzwoniła twoja siostra. Martwią się o ciebie. - Niepotrzebnie. - Dlaczego, Corrine? - Nikt już nie musi się o mnie martwić. Podeszła do szafy i wyjęła z niej swoją dużą walizkę. Zaczęła wrzucać do niej rzeczy. - Wyjeżdżasz gdzieś? - Tak. - Dokąd? - Tam, gdzie ciebie nie będzie. - Czego się tak boisz? Znieruchomiała i spojrzała na niego wyniośle. - Niczego się nie boję. - Boisz się. Wszystkiego. Większość ludzi boi się śmier­ ci. Ale nie ty. Wiesz, czego ty się boisz? Życia. - Gdzie mogę wynająć przyczepę? Oczywiście, nie pomylił się. Jednak przyjechała po niego. Po to brzydkie, nieułożone i niewdzięczne zwierzę. Matt po­ myślał, że jest jeszcze nadzieja. - Po co ci przyczepa? - Nie musisz wiedzieć wszystkiego. - Corrine, dokąd chcesz jechać? - zapytał miękko.

TRZECIA SIOSTRA

133

Robbie poruszył się przez sen. - Gdzieś, gdzie nikt mnie nie zna. - To nic nie da. Możesz jechać, gdzie chcesz, ale i tak nie uciekniesz przed samą sobą. Gdyby wzrok mógł zabijać... Na szczęście dla Matta, nie mógł. - Poza tym i tak nie możesz nigdzie jechać. - Niby dlaczego? - Bo twój osioł dobrał się do mojej klaczy. I będzie miał sprawę o ojcostwo. Corrine wyglądała na bardzo zmęczoną. Miała za sobą długą drogę i długą walkę o kontrolę nad szarpiącymi nią emocjami. Matt chciał podejść do niej, objąć ją mocno i po­ wiedzieć, że tutaj jest bezpieczna. Że on nigdy nie zrobi jej krzywdy. Wiedział jednak, że takich rzeczy nie wystarczy komuś powiedzieć. Ona musi sama zdecydować, czy warto mu za­ ufać. Gdyby miał chociaż parę dni na przekonanie jej. Gdyby zechciała opowiedzieć mu, co zdarzyło się w Minneapolis. Gdyby zechciała dać mu szansę. Podszedł do sofy i ułożył się obok Robbiego. - Co robisz? - Muszę mieć pewność, że nie uciekniesz, zanim nie usta­ limy, co z twoim osłem. - Możesz mi zaufać. - No cóż, ty także mogłabyś mi zaufać, ale jakoś nie masz zamiaru tego zrobić. Podniósł z podłogi swój kapelusz i nakrył nim twarz. - Wypadałoby przynajmniej zadzwonić do twoich sióstr i powiedzieć im, że jesteś cała i zdrowa.

134

CARA COLTER

Nie odpowiedziała. Po dłuższej chwili usłyszał, że weszła do swojej sypialni. Nie zdawał sobie sprawy, że wstrzymywał oddech przez cały czas, kiedy przechodziła przez salon. Nie miał żadnej gwarancji, że nie wyjedzie pod osłoną nocy. Być może jednak chciała zostać. Gdzieś w głębi serca. Skoro powstrzymał ją tak błahy argument. Przez długi czas leżał, nasłuchując. Zastanawiał się, jak znalazł się w takiej sytuacji. Prawda była gorzka. Zanim zachorowała jego siostra, był po prostu wielkim egoistą, który nawet nie zdawał sobie z tego sprawy. Nie marnował czasu ani energii na zastana­ wianie się nad potrzebami innych. Miał swoje konie i swoje interesy. Już wtedy co prawda miał skłonność do zalęknio­ nych zwierząt, ale niewiele z tego wynikało. Zajmował się ciężko doświadczonymi zwierzętami wy­ łącznie dla własnej satysfakcji. Odnosił sukcesy tam, gdzie nikt inny nie mógł sobie poradzić. Pomyślał, że może jednak pasowali do siebie z Barba­ rą. Obydwoje skupieni wyłącznie na sobie. Żadne z nich nie odczuwało potrzeby zmieniania siebie lub świata na lepsze. I wtedy zachorowała jego siostra. Często zadawane pytania - Dlaczego ona? Dlaczego ja? Dlaczego ten mały chłopiec? Dlaczego? - pozostawały bez odpowiedzi. Zrozumiał, że odpowiedzi na nie nigdy nie uzyska. Dziś poczuł, że poznał choć część prawdy. Ból, który wówczas dane mu było przeżyć, wzmocnił go. Był teraz w stanie zro-

TRZECIA SIOSTRA

135

zumieć, co czuje inna zraniona osoba. Potrafił wyciągnąć do niej dłoń. Śmierć siostry i nagle zrzucona na niego odpowiedzial­ ność za małego siostrzeńca nauczyły go czegoś, czego wcześ­ niej nie umiał - dawać zamiast brać. Teraz miał szansę ofiarować coś Corrine. Musi jej jednak pozwolić dokonać wyboru. Nie będzie jej do niczego zmuszał. Miał nadzieję, że nie wszystko jeszcze stracone.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

Matt obudził się z ostrym bólem karku. Ta sofa nie była zaprojektowana do spania. Przynajmniej nie dla osób powy­ żej stu dwudziestu centymetrów wzrostu. Spojrzał w bok i zmarszczył brwi. Miejsce, gdzie spał Robbie, było puste, a jego koc zrzucony na podłogę. - Robbie? Matt usiadł, nasłuchując. Nic. Żadnego trzaskania drzwia­ mi ani odgłosu wody w łazience. Podniósł koc. Naprawdę zaczął się denerwować, kiedy zauważył, że znikła również ukochana książka chłopca. Na palcach obszedł całą chatę. Zajrzał nawet przez zasłonkę do sypialni Corrine. Podniosła się na łokciu i spojrzała na niego. W jej zaspanych oczach nie było wczorajszej wrogości. - Szukam Robbiego. W tym momencie zauważył, że frontowe drzwi są uchy­ lone. To niemożliwe, pomyślał. Naczelna zasada, której Robbie przestrzegał od czasu, gdy zamieszkali razem, brzmiała: nigdy nie wychodź z domu sam, bez pozwolenia. Rano ani wieczorem. Zasada wprowadzona pewnego dnia, kiedy Mart obudził się z podobnym do dzisiejszego niepo­ kojem.

TRZECIA SIOSTRA

137

Otworzył drzwi i wyszedł na ganek. - Robbie? - zawołał. - Robbie, gdzie jesteś? Odpowiedziała mu jedynie cisza. Conine wyszła za nim na ganek, otulona szczelnie szlaf­ rokiem. Zupełnie inna dziewczyna od tej, która zaledwie kilka dni temu siedziała na stopniach jedynie w nocnej ko­ szuli i tenisówkach. - Co się stało? - Robbie zniknął. - Może jest w stajni? Spojrzeli oboje z nadzieją w stronę stajni i Matt przypo­ mniał sobie, że przecież wczoraj wypuścili osła na wybieg, razem z Cupie Doll. Widział tam klacz, ale po ośle nie było ani śladu. Zaklął cicho pod nosem. - Co? - Mam wrażenie, że zabrał osła i powędrował w siną dal. - Ale dlaczego? Po co? - Musiał obudzić się wczoraj wieczorem, kiedy rozma­ wialiśmy. Corrine zbladła. - Chcesz powiedzieć, że przejął się moim wyjazdem? To niemożliwe - szepnęła. - Rzeczywiście, niemożliwe. Chłopak zdążył się już przyzwyczaić, że traci wszystko, na czym mu zależy - odpo­ wiedział gniewnie Matt. Pożałował natychmiast swego tonu, jego słowa wyraźnie zraniły Corrine. - Wam będzie lepiej beze mnie - powiedziała cicho. - Niby dlaczego?

138

CARA COLTER

- Bo ja... - zaczęła. Niełatwo było jej skończyć to zda­ nie. - Bo mnie nie da się kochać. - Jeśli nikomu na to nie pozwolisz. - Matt, ale ja to wiem - powiedziała zniżonym głosem. - Zmieniałam rodziny zastępcze, odkąd skończyłam sześć lat. Moja własna ciotka nie mogła mnie znieść. - Wydaje ci się, że wiesz, ale naprawdę nie rozumiesz niczego - odpowiedział jej. W jego głosie brzmiała hamowa­ na złość. - Byłam też kiedyś aresztowana. Widział w jej oczach wstyd i strach. Nagle wszystkie jej mroczne tajemnice zostały wyrzucone na światło dzienne. W końcu mu powiedziała. - Za co? - Miałam wtedy szesnaście lat. Przywłaszczyłam sobie parę cudzych rzeczy. - Na litość boską! - krzyknął. - Zawsze musisz robić z igły widły? Przedstawiać rzeczy w sto razy gorszym świet­ le, niż to warte? Łatwiej ci potem użalać się nad sobą? Corrine! Ja też kiedyś spędziłem noc w areszcie. Miałem wtedy siedemnaście lat i byłem kompletnie pijany. Ale to było daw­ no temu. Przez lata, które od tego czasu minęły, jakoś zdoła­ łem sobie to przebaczyć. - Nie rozumiesz mnie. - Właśnie, że rozumiem. - Nie mogę być częścią twojej przyszłości. Ani Robbiego. Nie wiedziałabym jak. - Świetnie, ale może sama mu to wyjaśnisz, kiedy go znajdziemy, co? - Wszedł do chaty i zaczął wkładać buty. Nie patrząc na nią, powiedział:

TRZECIA SIOSTRA

139

- To nie jest twoja wina. - Powiedz mi tylko, co mam teraz zrobić. - Nie mógł daleko odejść. To tylko mały chłopczyk. Spróbujemy go poszukać. Wyszli razem, nawołując, zaglądając w zakamarki. W po­ bliżu jednak nie było ani Robbiego, ani osła. Mały musiał w takim razie wstać dużo wcześniej, niż Matt przypuszczał. Nie jest łatwo ukryć osła. Matt był też ciekaw, jak Robbiemu udało się przekonać kłapoucha, żeby opuścił swoją wybrankę. - A skąd wzięła się tu twoja klacz? - zapytała Corrine ze zdziwieniem. - Przywiozłem ją. Nie mogłem już słuchać jego smutne­ go nawoływania. - Wpuściłeś ją tutaj razem z moim osłem? Wydawało mi się, że... - Nie dokończyła zdania. Tej dziewczynie wydawało się, że jego konie i ziemia znaczyły dla niego wszystko. Więcej niż ona. Wyciągnął dłoń i dotknął jej ramienia. - Niektóre rzeczy po prostu muszą się wydarzyć. Nie można wtedy przeszkadzać losowi. Corrine odsunęła się wprawdzie od jego dłoni, ale widział wyraźnie, że jej odruchy obronne słabną. Że przez warstwę obcości przebija już jej zwykła siła i piękno. Przez chwilę milczała. Miała doświadczenie w radzeniu sobie w kryzysowych sytuacjach. Czy kiedykolwiek nadej­ dzie taki dzień, w którym pozna prawdę o sobie? Jej trudne dzieciństwo tak wiele ją nauczyło. Dzięki temu wszystkiemu, co przeszła, stała się twórcza, miała wielką siłę woli i rzadko spotykaną wrażliwość.

140

CARA

COLTER

- Chyba idziemy złym tropem. Lepiej będzie wrócić do chaty, spróbuję tam poszukać jakichś znaków. W kurzu drogi przed wybiegiem widniały ślady bez wąt­ pienia należące do Robbiego i osła. - Poszli drogą. Musimy wziąć samochód. Gdzie go, do licha, poniosło? Corrine bez protestów wskoczyła do ciężarówki. Ruszyli. Siedzieli obok siebie. Poprosił ją, by pojechała z nim. Nie, właściwie założył, że to zrobi. Chciał, by tak zrobiła. Zastanawiał się, czy ona zawsze wszystko tak wyolbrzy­ mia. Dlaczego chce użalać się nad sobą? I dlaczego, z powo­ du dawno minionych spraw, chce przekreślić swoje szanse na szczęście? Nagle coś zauważył, zwolnił i zatrzymał wóz. Wyskoczył z kabiny i pochylił się nad drogą. Dotknął ziemi palcami, powąchał grudkę i wpatrzył się w dal. Zachowywał się zu­ pełnie jak tropiciel z filmów o Dzikim Zachodzie. Ile osób jeszcze posiadało taką umiejętność? Matt Donahue nie nale­ żał do swoich czasów. Bardziej pasował do minionej epoki, kiedy życie toczyło się wolniej, a mężczyźni byli silni, twar­ dzi i uczciwi. - Idzie w stronę miasta - powiedział, wsiadając do cię­ żarówki. Był teraz wyraźnie zaniepokojony. Corrine poczuła się winna. To przez nią Robbie uciekł. - Corrine, nie myśl, że to przez ciebie. Drgnęła i spojrzała na niego, ale Matt był skupiony na drodze. Prowadził powoli, rozglądając się uważnie na wszystkie strony. „Nie myśl, że to przez ciebie".

TRZECIA SIOSTRA

141

Nie chciał, by się obwiniała o ucieczkę Robbiego. Corrine nagle jednak zrozumiała coś daleko ważniejszego. Że zawsze była straszną egocentryczką. Że zawsze odnosiła wszystko do siebie. Zrozumiała, że miłość to coś innego. Miłość to zdolność do patrzenia przez pryzmat innych, a także umiejętność dawania oraz rezygnacji z własnego, je­ dynie słusznego punktu widzenia. Może życie rzeczywiście było takie proste, jak mówiła Abby? Ale czy to możliwe? Czy można tak po prostu zostawić za sobą przeszłość? Uwierzyć, że los się odmieni? Przecież się nie odmienił! Robbie zniknął. Abby twierdziła, że czasem złe na pozór rzeczy okazują się całkiem pozytywne. Jednak gdyby Robbie nie zniknął tak nagle, nie zmarnowałaby ani chwili tego ranka. Już by jej tu nie było. Planowała przecież uciec od niepokoju i bólu, jaki rodził się w niej, kiedy przebywała w ich obecności. Jak światło w tunelu pojawiła się myśl, że Robbie jej potrzebuje. Nikt przedtem nie potrzebował Corrine. Spojrzała ukradkiem na Matta. On także jej potrzebował. Był wprawdzie dużym, bardzo silnym i świetnie zorgani­ zowanym mężczyzną, ale umierał z samotności. Potrzebował czyjejś bliskości, uśmiechu, ciepła. On także musiał się prze­ konać, że życie nie odbiera wszystkiego, co dało. Wiedziała, że stracił siostrę. Nie mógł stracić teraz siostrzeńca.

14 2

CARA COLTER

Ani jej. Przysunęła się bliżej do niego, tak że dotknęli się ramio­ nami. Spojrzał na nią i w jego oczach pojawił się nieśmiały uśmiech. - Witaj w domu - szepnął. - Matt - powiedziała, uśmiechając się przez łzy. - Tam! Rzeczywiście, w pewnej odległości przed nimi majaczyły dwie sylwetki. Drobnego chłopca i jego kłapouchego towa­ rzysza. Osioł posłusznie dreptał za swym małym przewodni­ kiem. Kiedy Robbie usłyszał warkot silnika, nie oglądając się za siebie, zszedł na lewą stronę drogi. Matt zatrzymał się tuż koło niego. Corrine dopiero teraz zauważyła, że mały dźwigał jej walizkę. Dobrze, że nie zdą­ żyła zbyt wiele do niej wrzucić. - Podwieźć cię? Robbie miał policzki mokre od łez. Pokręcił głową, wciąż nie chcąc na nich spojrzeć. - Opuszczasz dom? - zapytał Mart. Mały pokiwał tylko głową. - Mogę się przyłączyć? - pytał dalej Matt. - Nie mam po co wracać bez ciebie. To już nie byłby dom. Robbie zastanowił się przez chwilę. Nie spodziewał się takiego obrotu sprawy. Spojrzał na wujka nieufnie i zauważył Corrine w samochodzie. - Ja też mogę się przyłączyć? - zapytała, wychylając się przez okno. - Widzę, że zabrałeś moją walizkę. - Wiedziałem, że bez niej nie wyjedziesz. I bez osła. - No to skoro już wszystko, na czym mi najbardziej zależy, znalazło się na tej drodze, mogę wysiąść. Idę z tobą, Robbie.

TRZECIA SIOSTRA

143

Jaki dziwny zbieg okoliczności. Dwadzieścia cztery lata temu na pewnej drodze w Minnesocie straciła wszystko. Matkę, ojca, siostry. Dziś, na innej drodze, tysiące kilometrów stamtąd, zna­ lazła coś innego, na czym jej zależało. Matt wysiadł ze stojącego na poboczu samochodu i podał jej dłoń. Potem spojrzał w oczy, długo i głęboko. Corrine pochyliła się ku niemu. Matt objął ją ramieniem i pocałował w czoło. Stali tak przez dłuższą chwilę w milczeniu, mocno przytuleni. Później pobiegli za Robbiem. Matt przejął osła, a drugą rękę podał chłopcu. Corrine chwyciła walizkę i drugą dłoń chłopca. Przez kilka minut zgodnie maszerowali lekko wznoszącą się drogą. Robbie przyjrzał się najpierw Mattowi, potem Corrine. - Dokąd idziemy? - zapytał w końcu. - Ty decydujesz - odpowiedział Matt. - Czy Corrine wyjeżdża? - zapytał chłopiec. - Nie. Postanowiłam zostać tu na dłużej. - Mam kanapkę z masłem orzechowym. Mogę się z wami podzielić. - Corrine, jesteś głodna? - zapytał Matt. - Umieram z głodu. Doszli do szczytu wzgórza. Rozpościerał się z niego wi­ dok na całe Miracle Harbor - Przystań Cudów. Domy miasta wyglądały stąd jak pudełka od zapałek. Poza miastem roz­ ciągał się bezkresny błękit oceanu. Usiedli w wysokiej trawie na poboczu. Matt uwiązał osła do słupka ogrodzenia, a Robbie otworzył walizkę. Wyciągnął

144

CARA COLTER

ze środka zgniecioną kanapkę i zaczął starannie dzielić ją na cztery części. Wczoraj Corrie przestała mieć nadzieję na cokolwiek do­ brego w swoim życiu. Ale czy to, co właśnie przeżywała, nie było spełnieniem marzeń? Tylko uczucia tak naprawdę się liczą. To, że siedzi teraz w trawie z ludźmi, których kocha, i dzieli się z nimi chlebem, jest prawdziwym cudem. Czy mogłaby prosić los o coś więcej? - Cztery? - zapytał Matt. - A osioł? - Chyba nadeszła wreszcie pora, by nadać mu imię - po­ wiedziała Corrine. - Nazwę go Mądralą. - O! Podoba mi się - zatwierdził imię swojego ulubieńca Robbie. Corrine spojrzała na Mądralę, który przyglądał im się ką­ tem oka. Tak, to imię pasowało do niego. On przecież także miał swój niebagatelny wkład w to, że nauczyła się martwić nie tylko o siebie. Że wreszcie nauczyła się kochać innych. - Wznieśmy toast - zaproponował Matt. Podnieśli do góry swoje kanapki. - Za Mądralę, Corrie, Robbiego i Matta! - powiedział Matt poważnie. Potem zjedli swoje kanapki. Robbie zjadł także porcję Mądrali, gdy ten jasno dał do zrozumienia, że woli trawę. - Słyszałem wczoraj wieczorem waszą rozmowę. Uda­ wałem, że śpię, ale wszystko słyszałem - powiedział Robbie, wyrywając długą trawkę. Włożył ją pomiędzy kciuki i pró­ bował zagwizdać. Bezskutecznie. - Conine powiedziała, że wyjeżdża. Poczekałem, aż zaśniesz, cio... wujku, a potem poszedłem po Mądralę.

TRZECIA SIOSTRA

145

Matt też wyrwał duże źdźbło trawy. Po chwili rozległ się przenikliwy gwizd. - Widzę, że wreszcie zostałem wujkiem? - Bo teraz już będę miał ciocię. - Co ty powiesz? - Corrine będzie moją ciocią. - Hej, skrzacie! Odbierasz mi chyba moją kwestię! - po­ wiedział Matt, robiąc groźną minę. - Brandy też uciekła. I poskutkowało. To i ja się zdecy­ dowałem. Corrine siedziała z nogami skrzyżowanymi po turecku. Przyciągnęła Robbiego do siebie. - Brandy nie istnieje tak naprawdę, wiesz? - Właśnie, że istnieje! - powiedzieli równocześnie Matt i Robbie. - Co? - To przecież ty! - krzyknął Robbie. - Ty jesteś Brandy - powtórzył za nim Matt. - Nie wie­ działaś o tym? Brandy. Dzielna, pełna pomysłów, współczucia i siły. Brandy potrafiąca kochać. Corrine teraz już też miała pewność, że to potrafi. - Ciociu, płaczesz? - zapytał Robbie. Potrząsnęła głową, niezdolna wykrztusić ani jednego sło­ wa. Matt objął ją swym mocnym ramieniem i przygarnął do siebie. Byli teraz rodziną. Siedzieli sobie w wysokiej trawie i czuli się szczęśliwi. - Jesteś smutna? - zapytał Robbie, dotykając jej mokrego policzka.

146

CARA COLTER

- Nie - odparła, spoglądając na Matta. - Jestem bardzo szczęśliwa. Robbie wstał. - Dorośli są pokręceni. A Mądrala chce wracać do domu. Chyba tęskni za Cupie Doll. - Pójdę z wami. - Corrine także się podniosła. - Matt pojedzie ciężarówką. - Co tam ciężarówka. Idę z wami. Wrócę po nią później. - Matt uniósł Robbiego i posadził go sobie na ramionach. Corrine odwiązała osła, Matt objął ją w talii. Jeszcze kilka dni temu największym szczęściem wy­ dawało jej się bycie częścią pary. Teraz dane jej było uczest­ niczyć w jeszcze większej radości. Tworzyli trzyosobową rodzinę. Poczuła, że kłapouchy trąca ją nosem, jakby czegoś się dopominając. - Dobrze, dobrze - powiedziała na głos. - Jest nas czworo. Już z domu zadzwoniła do sióstr, a potem spędzili cały dzień razem, siedząc na ganku, grając z Robbiem w różne dziecięce gry, rozmawiając. Kiedy byli we dwoje, opowiada­ ła Mattowi o swoim dzieciństwie, o psie, którego nie pozwo­ lono jej zatrzymać, o jedynej ładnej kurtce, którą była zmu­ szona się podzielić, i o tym, jak za karę musiała kiedyś prze­ pisywać tysiąc razy jedno zdanie w zeszycie. Z każdą opowiedzianą historią czuła się coraz bardziej wolna. Ze zdumieniem i radością odkrywała też, że Matt wcale nie przestawał jej kochać. Im więcej o niej wiedział, tym czulszym spojrzeniem ją ogarniał i tym lżejsza i szczęś­ liwsza się czuła.

TRZECIA SIOSTRA

147

- Musimy niestety wracać do domu, obowiązki czekają - zdecydował w końcu Matt. I tak opóźniał tę chwilę, ile się dało. Corrine jednak nie wyobrażała sobie, że zostanie dziś sama. - Przyjedź do nas na kolację - zaproponował. Uśmiechnęła się. To było jak końcowy egzamin. Dotych­ czas wszystko działo się na jej terytorium, było niejako pod jej kontrolą. - Dobrze. Chociaż mieszkali tak blisko siebie, nigdy wcześniej u niego nie była. Dom Matta stał na wzgórzu, jej u podnóża. Było tu pięknie. Białe ogrodzenie, długa biała stajnia, klacze z brykającymi źrebiętami na pastwiskach o bujnej trawie. Kiedy wysiadła ze swojego dżipa, obejrzała się za siebie. Rozciągał się stąd widok na całe Miracle Harbor. Matt i Rob­ bie mieszkali w dużym wiejskim domu. Był pomalowany również na biało, okna zaś zdobiły zielone okiennice, a sze­ roki ganek otaczał dom z trzech stron. Ten stary budynek był świadkiem narodzin i śmierci kilku pokoleń rodziny Dona­ hue. W cieniu olbrzymich klonów bawiło się kilka pokoleń dzieci. Był jak symbol trwałości rodziny. Zastukała do drzwi. - Otwarte! - krzyknął. Odetchnęła i pchnęła drzwi. Skąd te nerwy? Przecież to tylko Matt i Robbie. Stanęła w przedpokoju, zaglądając do salonu. Matt wy­ szedł z kuchni, przez ramię miał przewieszoną ścierkę. - Piękne te krokusy przed domem - powiedziała. - Nie wyobrażam sobie ciebie sadzącego kwiaty.

148

CARA COLTER

- Bo to nie ja. Marianne je posadziła. Twierdziła, że są symbolem nadziei. Dom Marta i Robbiego pachniał prawdziwym domem. Na podłodze leżały zabawki, półki uginały się od książek, na stoliku w salonie ktoś zostawił otwarte czasopismo. W tym domu można było wszystkiego dotykać, sprzęty służyły do­ mownikom, a nie abstrakcyjnym zamierzeniom estetycz­ nym. Corrine oddychała głęboko, chłonąc tę prawdziwie do­ mową atmosferę, której pozbawione były jej dzieciństwo i młodość. Na nakrytym dla dwojga stole w kuchni stały zapalone świece. - A gdzie Robbie? - zapytała. - Zabrała go do siebie twoja siostra. - Abby? - Prawdę mówiąc, nie. Brittany. Wzięła do siebie też twoją siostrzenicę, Belle. - Dobrze, że przynajmniej Mitch tam jest. - Ona też tak powiedziała. Oboje cicho zaśmiali się na myśl o Brittany i dzieciach. - Kazała ci powiedzieć, że Angela Pondergrove wczoraj wyglądała już dużo lepiej. Jordanowi pozwolono nocować przy niej, ponoć nawet dostawiono w jej pokoju łóżko dla niego. Corrine uśmiechnęła się. Przed przyjazdem tutaj zadzwo­ niła do Angeli i sama mogła się przekonać, że jej głos brzmiał lekko i radośnie. Podziękowała jej za prezent, który Angela przechowała dla niej przez dwadzieścia cztery lata. I za dotrzymanie obiet­ nicy złożonej ich matce.

TRZECIA SIOSTRA

149

Zanim się jednak rozłączyła, usłyszała jeszcze w tle głos Jordana i towarzyszący mu śmiech Angeli. Ten pogodny śmiech był dowodem, że cud miłości może trwać przez całe życie, że nie da się wyznaczyć mu granic wiekowych, ani żadnych innych. - Proszę - powiedział Matt, podchodząc i wręczając jej dużą paczkę. - Co to jest? - zapytała zdziwiona. - To dla ciebie. - Dla mnie? - Do prezentów jeszcze nie była przyzwy­ czajona. - Nie otworzysz? Ostrożnie podważyła wieczko paczki. Uśmiechnęła się, widząc, że to, co znajduje się w środku, jest dosyć niezdarnie zawinięte w papier. Wewnątrz znalazła pościel. Najpiękniej­ szą, jaką kiedykolwiek widziała. Biały len z delikatnym kwiatowym deseniem wzdłuż brzegów. Przez chwilę nie wie­ działa, co o tym myśleć. - Czyżbyśmy mieli zamiar kontynuować dziś to, co za­ częliśmy na plaży? - Panienko, za kogo mnie panienka uważa? Spojrzała na niego jeszcze bardziej zdezorientowana. - To twój pierwszy prezent ślubny. Ode mnie. - Ślubny? - A jakże. A do tego czasu musimy jakoś wytrzymać. Wszystko będzie zgodnie z tradycją. Corrine przyłożyła policzek do śnieżnobiałej pościeli i po­ wąchała ją. Cudowny zapach. Jej staromodny mężczyzna miał zamiar dochować staro­ modnych zwyczajów.

150

CARA COLTER

- Możesz sobie trochę popłakać - powiedział, krzywiąc się śmiesznie. Zauważył, że Corrie stara się ukryć łzy, zata­ piając twarz w pościeli. Podszedł do niej od tyłu i pogładził kciukiem po karku. - No to złożyłem tę nieludzką obietnicę. Wyjdziesz za mnie, Corrine? Powiedz, proszę, że tak. Stał przy niej mężczyzna, który mógł mieć cały świat, a zachowywał się tak, jakby to ona była dla niego najwięk­ szym darem. Obróciła się do niego, wspięła na palce, poca­ łowała w policzek i dotknęła wargami jego ucha. - Tak - odpowiedziała. Zaśmiał się radośnie. Corrine zmrużyła oczy, kiedy cało­ wał jej kark. - Kiedy? - zapytała cicho. - Najszybciej, jak to tylko możliwe! Abby powiedziała, że wykorzysta nieobecność Belle i będzie szyła całą noc. - Powiedziałeś moim siostrom? - Wcale nie musiałem. Same doskonale wiedziały. Brit­ tany tylko na mnie spojrzała, kiedy zawiozłem tam Robbiego, i pobiegła zaraz do telefonu. Nie muszę dodawać, że dzwo­ niła do Abby. Jej siostry wiedziały o wszystkim. Jej siostry, które po­ znały się na niej szybciej niż ona sama. Siostry, które obda­ rzyły ją bezwarunkową miłością. Zupełnie tak jak ten człowiek. - Pocałuj mnie - poprosiła. - O nie, moja pani - odparł, udając, że musi przed nią uciekać. Zaczęła gonić go ze śmiechem, który wydobywał się z najgłębszych zakamarków jej duszy. W końcu zmęczeni

TRZECIA SIOSTRA

151

przewrócili się oboje na podłogę i Matt objął ją ciasno, Corrine, przytulona do niego i szczęśliwa, ujrzała w jego oczach swoją przyszłość. Pożegnała się na zawsze z zasadami, które rządziły jej dotychczasowym życiem. I przywitała się z zupełnie nowym światem.

EPILOG

- Jeszcze nie zaczęli grać, a ja już się mażę. - Brittany pociągnęła nosem, spoglądając przez ramię na wejście do kościoła. - Czyż ona nie wygląda przepięknie w bieli? - O tak - przytaknęła Abby rozmarzonym głosem. - Przepięknie uszyłaś ten kostium. Spodnie są po prostu rewelacyjne. Mitch, gdybyśmy powtórzyli nasz ślub, mogła­ bym też wystąpić w tym spodnium. - No tak, dwa miesiące po ślubie, a moja żona marzy już o kolejnym - Mitch zrobił minę ciężko doświadczonego przez los człowieka, ale w jego oczach, gdy spoglądał na Brittany, czaił się uśmiech. - Patrzcie - szepnęła Abby, ocierając z policzka łzę. Rozległy się pierwsze tony pieśni. Robbie, wystrojony w czarny garniturek, prowadząc pod rękę prześlicznie ubraną Belle, wkroczył w alejkę pomiędzy ławkami. Belle nieco się plątały nóżki w kaskadzie koronek i falbanek, pracowicie udrapowanych przez zdolną mamę, ale dzielny pięciolatek z powagą prowadził swoją damę wzdłuż ławek. Corrine zagryzła wargi. W takiej chwili lepiej nie pozwo­ lić płynąć łzom. Nawet jeśli to łzy wzruszenia. Pochyliła się do Brittany i Abby. - Mówiłam wam, że spodziewamy się potomstwa?

TRZECIA SIOSTRA

153

- Co? Obie siostry jednocześnie jak na komendę odwróciły się do Corrine i Matta. - Będziemy mieli małego muła - oznajmiła radośnie Corrie. - Następnej wiosny. Dziecko Cupie Doll i Mądrali. - Matt - syknęła Brittany. - Pilnuj swojej żony. To nie miejsce na dyskusje o oślich potomkach! - Uczynię, co w mej mocy - parsknął Matt. Corrine spojrzała na niego z uśmiechem. Odkrywała przy nim swoją kolejną nieznaną dotąd cechę - lubiła płatać figle. Matt puścił do niej oko. Wiedziała, że bardzo mu się to w niej podoba. Z bocznej kaplicy wyszła Angela Pondergrove, wpatrzona w mężczyznę, który czekał na nią u stóp ołtarza. Zbliżyła się do niego lekkim krokiem. W białym jedwabnym spodnium Angela wyglądała wprost przepięknie. Był to ten sam ko­ stium, który zamówiła jeszcze z Minnesoty, z myślą o Cor­ rine. Właśnie podczas cichego ślubu Corrine i Matta, Angela i Jordan ogłosili swoje zaręczyny. - Jeszcze chwilę temu wydawało mi się, że jestem umie­ rająca - powiedziała im wtedy. - Ale od kiedy zrzuciłam z serca ten straszny kamień i opowiedziałam wam o moim spotkaniu z waszą matką, z każdym dniem czułam się lepiej. A kiedy zadzwoniła Corrine i podziękowała za przechowa­ nie daru waszej matki przez dwadzieścia cztery lata... Wtedy na nowo odżyłam. Los naprawdę szczodrze mnie obdarował. Najpierw Alfred, a teraz Jordan. To wam zawdzięczam od­ wagę, by przyjąć tę drugą miłość. Dziedzictwo miłości jest najcenniejsze ze wszystkich. Czuję, że przez cały ten czas prowadziła mnie Belle, wasza matka.

154

CARA COLTER

Corrine poczuła się zaszczycona, gdy starsza pani zapytała ją, czy mogłaby od niej pożyczyć ślubny strój. Coś pożyczo­ nego przynosi ponoć szczęście. Matt otarł łzy z policzka swojej żony. Uśmiechnęli się do siebie. Nie potrzebowali słów. Obydwoje tak samo wierzyli1 w nieskończoną i nieprzemijającą moc miłości.

KONIEC