Cook Claire - Facet z ogloszenia

Claire Cook

Facet z ogłoszeniu (Must love dogs) Przełożyła Joanna Piątek

Rozdział 1 Postanowiłam posłuchać rad rodziny i wyjść z ukrycia. – Na rozwodzie życie się nie kończy, Sarah – oświadczył uroczyście mój ojciec, który nigdy nie był rozwiedziony. – Im dłużej będziesz zwlekać, tym będzie ci trudniej – dorzuciła błyskotliwie moja siostra Carol, jakby w ogóle mogła cokolwiek o tym wiedzieć. Po miesiącach ignorowania ich uwag najbezpieczniejszym sposobem złożenia broni wydawały się ogłoszenia matrymonialne. W ten sposób uniknę wysiadywania w restauracji z kolegą kolegi jednego z moich braci, prawdopodobnie Michaela, ale nie można wykluczyć Johnny'ego ani Billyego juniora, i udawania, że dobrze się bawię na kolacji, której ze zdenerwowania nie mam ochoty nawet tknąć. A także męczących rozmów telefonicznych z nieznajomymi nasłanymi przez moją siostrę Christine. Potencjalny kandydat i ja spokojnie połączymy nasze drogi lub nie za pośrednictwem cierpliwego papieru. Uczciwy, niepoprawny romantyk, dżentelmen starej daty, poszukuje damy, która ceni wykwintną kuchnię, taniec i pozwoli na niespieszne dojrzewanie uczucia. Niepalący pięćdziesięcioparolatek, wdowiec; kocha psy, dzieci i długie przejażdżki rowerowe krętymi polnymi ścieżkami.

Od razu zwróciłam na nie uwagę. Konkurencja nie była zresztą zbyt silna. Zamiast ryzykownego geograficznego wyskoku do jednej z gazet bostońskich uznałam za o wiele bezpieczniejsze, łatwiejsze i prostsze ograniczenie się do osamotnionej strony ogłoszeń drobnych w naszym lokalnym tygodniku. Mniej więcej w połowie drogi między Bostonem a Cape Cod siedem miasteczek dopracowało się wspólnej gazety. Cztery kolumny Pani szuka Pana. Jedna czwarta kolumny Pan szuka Pani, dwa ogłoszenia pod Pani szuka Pani i cała reszta pod tytułem Pan szuka Pana. Nie miałam najmniejszej ochoty powiększać zniechęcająco długiej listy kobiet heteroseksualnych zamieszczających ogłoszenia matrymonialne, zainteresowałam się więc drugą kategorią. Można tam było znaleźć sporą porcję regularnych świrów, na przykład to: Poznam atrakcyjną panią od 160 do 175 cm, 54-61 kg, o łagodnym głosie, bez nałogów, niezależną finansowo – cel matrymonialny. Już widzę, jak adonis każe kandydatkom po kolei wchodzić na wagę, a następnie pokazać wyciągi bankowe i wpisuje je do kajeciku w celu przeprowadzenia bardziej wnikliwej selekcji. A wśród nich to. Urocze, czarujące, jakieś bliskie. Gdy doszłam do „pozwoli rozwijać się uczuciu", dałam się złapać. Przypomniało mi to, jak jestem samotna. Zakreśliłam je czerwonym długopisem, a później wyrwałam z gazety prostokącik o nierównych brzegach.

Poszłam z nim do komputera i wystukałam odpowiedź; szybko, żebym nie zdążyła się rozmyślić: Szanowny Panie, Brzmi to zbyt dobrze, by mogło być prawdziwe, ale mimo wszystko chętnie wypiję z Panem filiżankę kawy – w miejscu publicznym. Mam nieco ponad czterdzieści lat, kocham psy i dzieci, choć tak się składa, że nie posiadam ani jednego, ani drugiego. Umiarkowana optymistka Wysłałam list na adres skrzynki numer 308P w biurze County Connections, które obiecywało przekazać je adresatowi. Dołączyłam czek, dzięki któremu i mnie założą u siebie skrzynkę pocztową. Po kilku dniach otrzymałam odpowiedź. Droga Pani, Czułbym się zaszczycony, gdyby przyjęła Pani moje zaproszenie na kawę w „Morning Glories" w Marshbury w najbliższą sobotę o dziesiątej. Pozna mnie pani po herbacianej róży, którą zabiorę ze sobą. Oczekujący odpowiedzi Zaproszenie zostało napisane na grubym papierze koloru kości słoniowej, na maszynie do pisania, której litery O oraz E przypominały kropki czarnego tuszu. Kiedyś mieliśmy w domu starą maszynę – podobnie kaleczyła tekst. Odpisałam po prostu:

Jesteśmy umówieni. Do zobaczenia. Nikomu nie wspomniałam o tej prawie randce, nawet sobie nie pozwalając na zastanawianie się nad możliwymi jej konsekwencjami. Rozbudzanie w sobie nadziei nie miało po prostu sensu, a z kolei nie chciałam się też nastawiać na porażkę. W nocy z piątku na sobotę kilka razy się obudziłam, ale ogólnie nie było tak źle. Nie spędziłam długiej bezsennej nocy, przewracając się z boku na bok. W sobotni poranek przymierzyłam kilka kreacji, ostatecznie decydując się na żółty sweter i długą spódnicę w niemodny kwiecisty wzór. Przeczesałam palcami włosy, żeby się lekko nastroszyły, nałożyłam trochę tuszu na rzęsy i przed wyjściem jeszcze raz umyłam zęby. „Morning Glories" to od niedawna modna urocza mieszanka wszechobecnych zielonych pnączy, promieni słońca, które się przez nie przebijają, białych kratownic oraz okrągłych stolików na jednej nodze i niepasujących do nich metalowych krzeseł. Podają tu mocną kawę i przepyszne wypieki własnej roboty. Możesz siedzieć godzinami, a nikt z personelu nie spojrzy na ciebie krzywo. Kolejka kupujących na wynos dochodziła do samych drzwi, przez chwilę więc przeciskałam się do stolików. Szybko przeczesywałam wzrokiem salę z wszystkimi receptorami zmysłów na najwyższych obrotach, usiłując zlokalizować herbacianą różę na blacie stołu i jednocześnie nie zapomnieć wstępu, który przygotowałam sobie po drodze.

– Sarah, moje drogie dziecko. Cóż za urocza niespodzianka. Chodź tu zaraz i uściśnij swojego starego ojca. – Tata? A co ty tu robisz? – A to dopiero miłe powitanie. W dodatku jednej z moich ulubionych córek. – Skąd masz tę różę? – Zerwałem dziś rano w ogrodzie twojej matki, niech Bóg ma w opiece jej duszę. – Dla kogo? – Dla kobiety, z którą się umówiłem, kochanie. To naturalny bieg rzeczy, że twój ojciec będzie teraz umawiał się z kobietami, Sarry Każdego dnia czuję i słyszę, jak twoja święta matka daje mi swoje błogosławieństwo. – Więc, hm... zaplanowałeś spotkanie z tą kobietą tutaj? – Dokładnie, jeśli Bóg da. Gdzieś w zakamarkach mojego mózgu synapsy zaczęły kontaktować. – O Boże, tato, to ja jestem tą kobietą. Odpowiedziałam na twoje ogłoszenie. Odpowiedziałam na ogłoszenie matrymonialne własnego ojca. Czy z wszystkich ogłoszeń na świecie musiałam wybrać właśnie to? Ojciec spojrzał na mnie, nie rozumiejąc, a potem uniósł krzaczaste siwe brwi, wyrażając w ten sposób zaskoczenie. Przechylił głowę w bok, a oczy zwrócił ku niebu. W geście rezygnacji odwrócił ręce dłońmi do góry. – No proszę, mamy tu coś w sam raz dla lokalnej gazety. Kochanie, wszystko jest w jak najlepszym porządku. Nie ma

potrzeby rozdzierać szat. Proszę. To tylko dowodzi, że nauczyłem cię odróżniać prawdziwe brylanty od motłochu i hołoty. Udawanie, że wszystko jest w porządku, to stara tradycja naszej rodziny; czym prędzej wyrzuciłam z głowy wizję faceta z herbacianą różą w ręku, niebędącego moim ojcem. Powoli odetchnęłam, próbując ocenić głębokość rany w moim sercu. – Nie tylko, tato. Co powiesz na show Jerry'ego Springera? „Ojcowie, którzy umawiają się z córkami... " Jak myślisz? Niezłe, biorąc pod uwagę sam tylko kompleks Edypa... – Edypa, smedypa. Sarry, koteczku, oszczędź staremu ojcu tych mądrości, którymi karmią was na studiach – przyglądał mi się uważnie, mrużąc oczy pod krzaczastymi brwiami. – Wiesz, jesteś naprawdę urocza, słoneczko, ale pozwól sobie powiedzieć, że wyjątkowo nie do twarzy ci z tą nonszalancją. Przełknęłam łzy, które wydały mi się jedyną przeciwwagą nonszalancji, i zajęłam miejsce naprzeciw ojca. Podeszła kelnerka; nawet udało mi się jakoś zamówić kawę. – Zaraz, tato. Nie jesteś pięćdziesięcioparolatkiem. Masz sześćdziesiąt sześć. I kiedy siedziałeś ostatnio na rowerze? Nawet nie masz roweru. I nie cierpisz psów. – Skarbie, nie bądź małostkowa. Pomyśl o tym jak o poezji, dzięki której zaglądasz człowiekowi w duszę. No i cieszę się, Sarah, że wyszłaś z tych czterech ścian i umawiasz się na randki. Kevin, nawet w swoich najlepszych dniach, nie był ciebie wart, złotko.

– Odpowiedziałam na ogłoszenie matrymonialne własnego ojca. To nie jest randka. To chore. Ojciec przyglądał się urodziwej kelnerce, która właśnie pochylała się nad stolikiem obok. Nie odrywał od niej wzroku, gdy mówił, poklepując mnie po ręce. – Kochanie, następnym razem będzie lepiej, zobaczysz. Po prostu się nie poddawaj. Patrzyłam, jak poprawia siwe włosy, spadające na jasnobrązowe oczy. Facet też może wyciągnąć jakieś wnioski z... o rany!... randki z własną córką. – Tato, jestem egoistką, myślę tylko o sobie. A przecież ty też tutaj jesteś! Kompletny niewypał. Musi ci bardzo brakować mamy, co? Kelnerka spojrzała na ojca, wyprostowała się i uśmiechnęła. Gdy odeszła, odwrócił twarz do mnie. – Myślę o niej codziennie, w każdej chwili. I tak będzie już do końca mojego życia na tym padole. Ale nie martw się o mnie. Mam jeszcze spotkanie o czwartej. – O czwartej? To znaczy? Popołudniowa msza? – Nie, Sarry Mała lampka wina z inną uroczą damą. Która jednak nie dorasta ci nawet do pięt. Pomyślałam, że randka z bardzo bliskim krewnym musi być o wiele mniej traumatycznym przeżyciem, jeśli jest tylko jedną z dwóch umówionych jednego dnia. Przez chwilę rozważałam, czy zapamiętać to na przyszłość i wykorzystać we właściwym momencie, czy zdecydować się na głębokie i natychmiastowe wyparcie, uznając, że incydent w ogóle się nie przytrafił. Podniosłam do ust kubek z kawą. Ojciec obdarzył mnie pokrzepiającym uśmiechem.

Prawdopodobnie zawiódł nadgarstek. A może po prostu zapomniałam przełknąć. Ale gdy tata wyciągał ponad stołem dłoń z kilkoma papierowymi serwetkami, by wytrzeć z mojej brody parzącą kawę, wydało mi się prawie pewne, że ja po prostu jeszcze nie dorosłam.

Rozdział 2 Zostałam w łóżku do poniedziałkowego poranka, zdobywając się jedynie na wypady do łazienki oraz do lodówki. W którymś momencie, chyba w niedzielę wieczorem, wracając do bezpiecznej strefy łóżka z ostatnim już jogurtem, na progu sypialni poczułam okropny odór. Nie tyle zapach pokoju chorego, co zaduch pomieszczenia niewietrzonego przez kilka dni, zamieszkanego przez kobietę, której latka lecą, a życie umyka przez palce. Zadzwonił telefon, co w niedzielę wieczorem mogło oznaczać tylko któreś z rodzeństwa. Spojrzałam na aparat. Ciągle dzwonił. W połowie czwartego sygnału włączyła się sekretarka. – Cześć, tu Sara Hurlihy. Nie mogę teraz odebrać, jeśli chcesz, zostaw wiadomość. – Sarah, odbierz. To ja. Christine. Daj spokój, Sarah, rozmawiałam już z tatą. Czym prędzej chwyciłam słuchawkę i razem z nią weszłam pod kołdrę. – Boże, co on ci naopowiadał? – Że postanowiłaś skończyć z samotnością. Wreszcie, Sarah, to wspaniale. Najwyższy czas. – Dobra, dobra. Co jeszcze mówił? Christine jest o siedemnaście miesięcy ode mnie młodsza, szczęśliwie wyszła za mąż i ma dwoje wspaniałych dzieci; przez chwilę nie odzywałam się ani słowem. Ona też

milczała. W końcu nie wytrzymała i ryknęła histerycznym zaraźliwym i niesamowicie wkurzającym śmiechem. – Kto jeszcze wie, Christine? – Nikt. – Daj spokój. Carol na pewno wie. – Dlaczego niby Carol ma wiedzieć? Czy choć raz ja nie mogę dowiedzieć się o czymś wcześniej od niej? – Przecież wiesz, że to niemożliwe – Christine nie mogła pogodzić się z faktem, że wszelkie informacje na temat rodziny zawsze najpierw trafiały do Carol. Z tego, co mi wiadomo, pozycja Carol w naszym klanie to jedyna rzecz, której Christine nigdy nie udało się zdobyć, choć bardzo jej na tym zależało. – Naprawdę jesteś przemiła, dzięki, Sarah. – Christine, nie przesadzaj. No więc kto wie? – Niech ci będzie. Wszyscy. Oprócz Johnny'ego, bo ciągle siedzi w Toronto. Praca, praca, praca. Nie bądź taka i opowiedz mi wszystko. Wiesz, że ojciec zawsze coś pokręci. Poddałam się i zapoznałam Christine z sytuacją, nie pomijając żadnych szczegółów, mając absolutną pewność, że wszystko powtórzy rodzeństwu i ta historia na zawsze wpisana zostanie do repertuaru bez końca przytaczanych anegdot rodzinnych. Każda okazja będzie dobra, czy to Święto Dziękczynienia, czy upalny dzień na plaży. Raz zostanie ubarwiona tak, drugi raz inaczej, przerobiona i podrasowana powracać będzie w nieskończoność. Christine przerwała mi, gdy doszłam do momentu o mamie. – Stary cap – skomentowała. – Bajeruje jak mało kto. W końcu sam zaczyna wierzyć, że mama alfonsuje mu z nieba.

Zero poczucia winy; ani teraz, ani gdy żyła. Zawsze będzie widział rzeczy tak, jak chce, co do tego możemy być pewni. Przerwała. Słyszałam, że coś pije, i wyobraziłam ją sobie z nogami elegancko ułożonymi na tapczanie, zrelaksowaną, teraz, gdy dzieci przecież już śpią. – A zresztą nieważne. Słuchaj, Sarah, ale powiedz szczerze. W skali od jeden do dziesięciu, ile dałabyś tacie? Wydostanie się spod kołdry zajęło mi tyle czasu, że nie zdążyłam odłożyć słuchawki, zanim do moich uszu doleciał jej gromki śmiech. Gdybym nie pracowała, całkiem możliwe, że zostałabym w łóżku aż do czasu rozpoczęcia procesu gnilnego. Ponieważ jednak jest inaczej, rano wstałam, wzięłam prysznic i wciągnęłam na siebie dżinsową sukienkę do kolan, bez rękawów, a pod nią golf w kolorze awokado. Stanęłam przed lustrem wiszącym na drzwiach sypialni. Jakkolwiek niechętnie, musiałam jednak przyznać, że w przygaszonych zieleniach i żółciach nie było mi do twarzy. Od wczesnego dzieciństwa, lata przed tym, zanim pojawili się styliści, wizażyści i wiedza o „swoich kolorach'' stała się modna, mama ubierała mnie jako „zimę". Czerwień, biel i niebieski, które podkreślały jasną karnację, ciemne włosy i brązowe oczy. Uważałam, że wyglądam jak amerykańska flaga, i miałam za złe Christine, że ma orzechowe oczy i jasnobrązowe włosy, bo dostawały się jej ciemne zielenie mchów, brązy kory drzew i złociste żółcie słoneczników, które przypominały flagi bardziej egzotycznych krajów.

Zdałam sobie sprawę, że mama miała rację. Niestety, za niecałe osiem miesięcy skończę czterdzieści jeden lat, a wciąż nie potrafię się ubrać. Dlatego Christine ma dzieci i męża, a ja nie. Zdjęłam sukienkę, przebrałam się w świeżo wyprasowaną białą, bawełnianą bluzkę i z powrotem wciągnęłam na siebie sukienkę. Moja skóra przestała być żółta. Niesamowite. Nie, żeby miało to jakiekolwiek znaczenie. Właściwie nie tylko nie było nikogo, kto mógłby to zauważyć, ale w dodatku byłam już spóźniona. Dwanaście minut później z piskiem zahamowałam na parkingu przedszkola Bayberry Miałam jeszcze kilka sekund, ale już słyszałam, co powie szefowa, gdybym natknęła się na nią w holu po drodze do klasy , Wiesz, Sarah – stwierdziłaby Kate Stone – w takiej pracy jak nasza warto być na miejscu, zanim pojawią się dzieci". June, moja dwudziestodwuletnia asystentka, medytowała właśnie na środku dywanika. I pomyśleć, że sama ją wybrałam spośród rzeszy kandydatek. Ale w końcu komu przyszłoby do głowy zapytać: „Czy zamierza pani spędzać niezliczone minuty na medytacji, zamiast zeskrobywać w tym czasie plastelinę ze stołów?" Włączyłam światło i June przeciągnęła się z wdziękiem, a fala jej błyszczących złocistych włosów spłynęła na plecy. No właśnie, to mój następny zarzut wobec June: jest zbyt ładna. Instynkt samozachowawczy musiał chyba przejściowo mnie opuścić, skoro umknęło to mojej uwagi. – Dzień dobry, June – powiedziałam z werwą. – Witaj, Sarah. Słyszałam, że weekend przyniósł ci coś w rodzaju kazirodczej randki.

– A skąd ty o tym wiesz? – Niech się zastanowię. Aha, twój ojciec był na kolacji z sąsiadką najlepszej przyjaciółki mojej mamy w sobotę wieczorem. Próbowałam się doliczyć, ilu trzeba było ogniw w łańcuszku poczty pantoflowej, żeby wiadomość zatoczyła taki krąg. Rodzice zaczęli przyprowadzać do sali dzieci, chroniąc mnie tym samym przed myślami o przeprowadzce do innego miasta, tudzież o samobójstwie. Należało pochwalić nową fryzurkę Jacka Kapłana. Amanda McAlpine nie chciała za nic puścić szyi swojego ojca, co groziło mu uduszeniem i jako takie wymagało interwencji. Po weekendzie powrót do przedszkolnej rutyny bywał dla przedszkolaków trudny. Nasza umowa nakładała na June obowiązek witania dzieci, podczas gdy ja starałam się złapać rodziców, zanim zdążą się niepostrzeżenie oddalić. Szczególnie typy, które wpadają, podrzucają dzieci i biegną do swoich niecierpiących zwłoki zajęć. – Czy nie ma nic, o czym powinnyśmy wiedzieć? Kilka lat temu dostałam nauczkę, gdy Millie Meehan jak gdyby nigdy nic przyprowadziła małego Maxa, który wyglądał na nieco przygaszonego. Ożywił się trochę w czasie przerwy, śmiał się i biegał w kółko, by nagle zatrzymać się i powiedzieć po prostu „Au". Złapał się za krocze i stał tak nieruchomo z wytrzeszczonymi oczami. Wzięłam go na ręce i weszłam do środka, by zadzwonić do Millie; oczywiście, zapomniała nas poinformować, że poprzedniego dnia jej dziecko przeszło operację przepukliny.

– Mogłabym przysiąc, że mówiłam – szła w zaparte. – Jest pani pewna? A może jednak zapomniała pani o tym wspomnieć? Jenny Browning nie wyglądała zbyt dobrze, coś było nie tak. Jej matka, Bev Henley, miała na sobie drogi kostium, starała się więc nie dopuścić, by Jenny pogniotła go w trakcie pożegnalnego uścisku. – Podnieś mnie i przytul naprawdę – rozkazała Jenny. Bev podniosła ją, przytrzymała w bezpiecznej odległości kilkunastu centymetrów i pocałowała w czoło. Potem zręcznie odwróciła córkę jeszcze na rękach, tak że twarzą dziewczynka zwrócona była do mnie, i wyciągała ręce w moim kierunku, gdy mała zaczęła wymiotować. W ostrym zapachu, który nagle nas otoczył, wyróżniało się masło orzechowe, a ja poczułam, jak wilgotne ciepło atakuje moją bluzkę i spływa między piersi. Czytałam w oczach Bev, że uciekłaby natychmiast, gdyby tylko mogła, ale bez słowa wzięła córkę z powrotem, postawiła ją na podłodze i zaprowadziła do umywalki. June wytarła Jenny, po czym wysłała obydwie do domu. Otworzyłam drzwi sąsiedniej sali i trzymając się za nos, a drugą ręką jednocześnie wskazując brudną bluzkę, dałam im do zrozumienia, że biegnę do domu zmienić ubranie. Starając się nie zwymiotować, powiedziałam June, że wrócę najwyżej za czterdzieści minut. Spojrzała na mnie ze współczuciem. – Nie spiesz się. Aha, żebym nie zapomniała, miałam ci powiedzieć, byś przekazała ojcu, że sąsiadka przyjaciółki mojej matki bardzo miło wspomina ich wspólny wieczór.

Na popołudniowym zebraniu personelu usiadłam w bezpiecznej odległości od reszty nauczycieli. Wiem, że powinnam zmienić wszystko, co miałam na sobie. Przejrzałam pobieżnie stertę ubrań leżących na podłodze w sypialni, szukając spódnicy, którą można by uznać za wyprasowaną. Po chwili się poddałam, włożyłam golf awokado, w którym wcale nie wyglądałam lepiej niż rano. Wrzuciłam skalaną białą bluzkę do umywalki, natarłam ją mydłem Dove, dodałam wody i tak zostawiłam. Sukienka wydawała się nienaruszona, więc wciągnęłam ją na powrót. Cały dzień żałowałam tej decyzji. Otwierając okna w klasie, przekonałam samą siebie, że kwaśny zapach wymiocin pozostał po prostu w moich nozdrzach albo może w moim banku pamięci. Lorna, jedna z przedszkolanek zajmujących się integracją dzieci niepełnosprawnych, usiadła obok mnie. – O rany, fuj, czy to ty? – Najwyraźniej. – Rozumiem, miło się z tobą rozmawiało – wstała, trzymając się za nos, i cofnęła kilka kroków. – O, przy okazji, może miałabyś ochotę spotkać się dziś wieczorem? Mogłybyśmy się gdzieś wybrać. – Nie, dzięki. – Dlaczego nie? – Brak kasy, energii i motywacji. – Super. Przyjadę o wpół do siódmej. Kate Stone chrząknęła znacząco. Była właścicielką i założycielką przedszkola Bayberry i stała teraz w sali

konferencyjnej w pozie jak najbardziej oficjalnej. Wiszące kolczyki błyskały między jej niezbyt gęstymi brązowymi włosami, w których błyskały również dość widoczne pasma nieukrywanej siwizny Kate założyła przedszkole, gdy jej dziś już dorosłe dzieci były maluchami. Plotka głosi, że jedna z córek również została nauczycielką, ale wyjechała na drugi koniec kraju, by uniknąć wikłania się w rodzinny interes. Kate przypięła najpierw ogromny arkusz białego papieru do metalowego stojaka. Z kieszeni batikowej tuniki wyciągnęła czerwony pisak i zębami zdjęła nakrętkę. Wciąż używając zębów, założyła nakrętkę na jego drugą, niepiszącą stronę. – Odpowiedzi jednowyrazowe – oznajmiła. – Jaką nie powtarzalną cechę wnosisz do naszego zespołu? W ciągu lat przepracowanych tutaj po raz czwarty brałam udział w tym ćwiczeniu, miałam więc kilka odpowiedzi na podorędziu – oddanie, entuzjazm, pasja – i pozwoliłam sobie odpłynąć myślami aż do połowy następnego pytania. – No dobrze, idźmy dalej – mówiła Kate Stone, tym razem z niebieskim pisakiem w dłoni. – Pytanie brzmi: jak uczymy? Sarah, jeszcze się dziś nie odezwałaś. Jak uczymy? – Przykład. Uczymy, będąc wzorem do naśladowania. Patrzyłam, jak kiwając głową, Kate Stone zapisuje moje słowa wielkimi niebieskimi literami, i odleciałam ponownie. Pozostałam tak zawieszona między snem a jawą, aż znów usłyszałam swoje imię. – Jeszcze jedno: kontaktujcie się z Sarą, gdybyście chcieli poprowadzić jakieś zajęcia w naszym nowym pro gramie Popołudnie z Bayberry. Czterdzieści dolarów za godzinę,

wiek od przedszkola do trzeciej klasy, kursy ośmiotygodniowe, projekt do przygotowania na następny piątek. Program zajęć dodatkowych w Bayberry to było sprytne posunięcie. Tego typu kursy cieszyły się w Marshbury dużym powodzeniem; ludziom się podobało, że nawet po ukończeniu przedszkola dzieci mogły pograć w piłkę nożną czy zrobić sobie biżuterię. Zgłosiłam się jako koordynator całego programu nie dlatego, że byłam specjalnie zainteresowana, ale z powodów finansowych. Wraz z częścią domu należącą do Kevina spadła na mnie cała spłata hipoteki. Przez dwa lata przyglądałam się bez mrugnięcia okiem, jak moje oszczędności topnieją. Wiedziałam, że powinnam pomyśleć o współlokatorce, może jednej z koleżanek z pracy, najlepiej takiej, która rzadko bywa w domu. Ta dodatkowa praca ratowała mnie, przynajmniej na razie, od konieczności wpuszczania do domu obcych. W którymś momencie podczas okresu wytyczonego najpierw śmiercią mojej matki, a potem – mojego małżeństwa, ustalono, co przypominam sobie jedynie mgliście, że to ja zatrzymam dom. Ani Kevin, ani mój ojciec nie uznali za stosowne skonsultować tego ze mną. Pewnego dnia, kilka miesięcy po odejściu Kevina, do którego doszło kilka miesięcy po śmierci matki, zjawił się ojciec i wręczył mi czek. Zastanawiałam się, czy pieniądze pochodzą z polisy na życie mamy. Nie zapytałam. – Co to jest? – przyglądałam się czekowi z bezpiecznej odległości.

– Krzyżyk na drogę – odpowiedział ojciec. Wciąż z czekiem w ręku położył mi dłonie na ramionach i pocałował mnie w czoło. – Bóg cię kocha, skarbie. Kocha cię i ma cię w swojej opiece. – Tato, nie chcę twoich pieniędzy. – Niedługo i tak będą twoje. Nie każ mi umierać tylko po to, żebym mógł zatroszczyć się o moją małą dziewczynkę. Weź to, Sarah, z moim błogosławieństwem – uśmiechnął się dzielnie, jakby jedną nogą już stał w grobie. Zawsze podziwiałam sposób, w jaki potrafił dodawać lub odejmować sobie całe dziesięciolecia w zależności od tego, jak mu w danym momencie pasowało. W tamtej chwili wyglądał i zachowywał się bardziej jak dziadek niż ojciec. – Nie, naprawdę – wzbraniałam się. W końcu nawet specjalnie nie lubiłam tego domu. Trzy sypialnie, parterowy, z niskim dachem – kupiliśmy go z Kevinem na początek, mieliśmy zamiar wyremontować, sprzedać i przenieść się do czegoś lepszego. Zresztą Kevinowi to się właśnie udało. Przeniósł się do czegoś lepszego. Spróbowałam ponownie. – Tato, zatrzymaj pieniądze. Chyba sprzedam ten dom. Może nawet wprowadzę się na jakiś czas do ciebie. Ostatecznie oboje byliśmy teraz samotni. A istnieje taka piękna wieloletnia tradycja, wedle której samotne amerykańskie kobiety pochodzenia irlandzkiego sprawują opiekę nad posuniętymi w latach owdowiałymi ojcami, bez cienia egoizmu poświęcają własne życie, zaczynają szydełkować i zapraszać na obiad księdza.

Podniosłam wzrok. W utkwionych we mnie oczach ojca czaiło się przerażenie. – To akurat, kochanie, absolutnie nie wchodzi w grę. Poczułam ulgę, gdy w końcu zrzuciłam z siebie sukienkę. Włożyłam ją do umywalki razem z bluzką, zamieszałam nimi dookoła w wodzie i postanowiłam je tak zostawić do dnia, gdy będę miała więcej energii. Dopiero gdy weszłam pod prysznic, przypomniałam sobie o szamponie – zapomniałam kupić. Znowu zapomniałam. Odkręciłam nakrętkę butelki po Suave i próbowałam ustawić ją tak, by strumień wody o średnicy igły trafił prosto w otworek. Potem zatkałam butelkę palcem i mocno potrząsnęłam. W rezultacie szampon był rozwodniony i byle jaki, pasował jak ulał do całej reszty mojego życia. Gdy wychodziłam z łazienki, w dżinsach i podkoszulce, Lorna właśnie pukała do drzwi. – Przynajmniej już nie śmierdzisz – uśmiechnęła się, jak zawsze pogodna i optymistycznie nastawiona do życia. Lubiłam Lornę. Była jedyną osobą w pracy, która po odejściu Kevina nie zmieniła do mnie stosunku, jakby to był szczegół niegodny odnotowania. – Przepraszam za spóźnienie – powiedziała. – Mistrz Materaca miał małą awarię. Musiałam osuszyć łzy, ukoić, pocieszyć, teraz już wszystko dobrze, odpoczywa spokojnie z ukochanym pilotem w dłoni. Mistrz Materaca to mąż Lorny Nigdy nie ośmieliłam się zapytać o pochodzenie tej ksywki, ale z tego, co zdążyłam się zorientować, bardziej wiązała się z czasem spędzanym przed

telewizorem niż z amorami. Niemniej Lorna miała chyba bzika na jego punkcie. – Zdążymy jeszcze na jogę o siódmej. – A musimy? – Masz jakieś lepsze propozycje? Nie cierpię jogi. Nie cierpię grup kobiet albo z przewagą kobiet starających się zmienić coś na lepsze w swoim życiu – fizycznie czy duchowo. Nie cierpię się do nich uśmiechać, wymieniać z nimi porozumiewawczych spojrzeń i udawać, że czuję się jedną z nich. – Słuchaj, Lorna – zapytałam – a nie mogłybyśmy po prostu pójść po szampon?

Rozdział 3 Powinnam się była domyślić, że to pułapka. Przede wszystkim ojciec zaproponował mi wspólną wyprawę na Brennan Bake, a nigdy wcześniej tego nie robił. Po drugie, wspomniał, że ma dodatkowy wolny bilet, i zapytał, czy nie znam kogoś, kto chciałby się z nami zabrać. Kiedy odpowiedziałam przecząco, nie chcąc wystawiać na taką próbę żadnego z tych nielicznych przyjaciół, którzy mi pozostali, ojciec stwierdził, że nie szkodzi, już on coś wymyśli. Brennan Bake to impreza odbywająca się zawsze w drugą sobotę października. Zaczyna się w samo południe i trwa do zachodu słońca. Organizowana dla uczczenia pamięci najmłodszej córki Brennanów, która wiele lat temu zginęła w wypadku samochodowym tuż przed maturą, stawiała sobie za cel zbieranie funduszy na stypendia edukacyjne. Tak więc co roku ustawiano w Marshbury na Rocky Beach namiot w zielono-białe paski; pogoda zazwyczaj dopisywała, było w miarę ciepło, a słońce nie dawało się już tak we znaki jak przed miesiącem. Tylko raz w historii Brennan Bake musiało zostać przeniesione o półtora kilometra dalej, do American Legion Post, z powodu deszczu, ale wszystko się udało, bo homary, małże, zupa-krem z owoców morza oraz gorące kolby kukurydzy już od lat nie były przygotowywane na miejscu. Dostarczała je firma kateringowa Boston Clambake,

podobnie jak plastry arbuza i wielgachne okrągłe bochenki irlandzkiego chleba sodowego. Co rok ojciec zajmował się sprzedażą biletów i sam kupował wszystkie, które miał rozprowadzić, rozdając je wokół. – A teraz oklaski dla naszego drogiego Billyego Hurlihy i jego hojnej ręki – zwykł mawiać lider zespołu, który jednocześnie prowadził imprezę. Ojciec najpierw udawał skromnisia, po czym zmuszony przez sąsiadów wstawał z miejsca. Wtedy rodzice Lily, Jack i Noreen, zamykali go na długo w swoich objęciach, a gdy w końcu go uwalniali, ojciec ocierał łzy Wznoszono toast. – Za małą Lily Brennan, wieczne dziecko tej błogosławionej przez Boga społeczności, wieczne światło życia jej drogich rodziców. Przepełniona dobrocią i słodyczą, dziecina ta była prawdziwą ozdobą naszej bożej krainy. Niech jej pamięć żyje wiecznie. Ojcu nie dane było poznać Lily Brennan, ale to akurat nikomu nie przeszkadzało. Na scenie prezenter czekał, aż chwila ciszy dobiegnie końca, a ojciec podniesie głowę, którą wcześniej w tym pełnym powagi momencie uroczyście pochylił. Wtedy zabierał ojcu mikrofon, zaglądał do swoich notatek i zapowiadał coś w rodzaju: – Proszę państwa, pogratulujmy teraz Bobowi i Betty Reilly z okazji czterdziestej czwartej rocznicy ślubu. Bob, Betty, chciałbym, żebyście wstali i pokazali się nam, jeśli to możliwe.

W naszej rodzinie było samo przez się zrozumiałe, że skoro mieszkamy w Nowej Anglii, to albo uczestniczymy w Brennan Bake, albo musimy znaleźć sobie cholernie dobrą wymówkę. Nie miałam takiej, gdy więc ojciec podjechał, byłam gotowa. W samochodzie siedziało oprócz niego dwoje nieznanych mi ludzi. Kobieta na przednim siedzeniu miała na głowie płaski słomkowy kapelusz z okrągłym rondem i czerwoną wstążką, której dwa długie końce spadały jej na plecy. Wstążka idealnie pasowała do lamówki, którą wykończona była sukienka przypominająca strój marynarski. Kołnierz zaczynał się z przodu, tworząc dwa proste białe trójkąty, a następnie przechodził na plecach w ogromny kwadrat, który budził skojarzenie ze skądinąd sympatycznym marynarzem Popeye. Ojciec przedstawił ją jako Marlene. Ulżyło mi, gdy odwróciła się przodem do kierunku jazdy, bo dzięki temu przynajmniej nie musiałam oglądać jej kreacji. Młodszy brat Marlene miał na imię Mark; pewnie powinnam dziękować Bogu, że nie nosił marynarskiego stroju. Jedno spojrzenie wystarczyło, by dostrzec wąsko osadzone oczy i włosy wyrastające z nosa. – Badzomimiło – powiedział nosowym głosem. Od razu mi podpadł. Obrzuciłam spojrzeniem jego dopasowaną golfową koszulkę w paski i miękką wypukłość brzucha. Dżinsy wyglądały na nowe – na każdej nogawce równiutki kant. Miał ciemne skarpetki i błyszczące mokasyny z brązowej skóry oraz coś w rodzaju czapki, jaką noszą rybacy, wyruszając na połów. Mark przysunął się trochę bliżej w kierunku środka tylnego siedzenia. Rzuciłam mu piorunujące

spojrzenie. Odsunął się natychmiast. Zmarszczyłam brwi, dając ojcu zerkającemu w lusterko do zrozumienia, co o tym myślę. Puścił do mnie oko. – Nowy chłopak? – zapytała Christine. – Odwal się – całując ją w policzek, wycedziłam tak cicho, by nie usłyszały dzieci. Obeszłam wokół stolik, cmokając zdawkowo Michaela, Johnnyego, Carol oraz ich rodziny. Tylko Billyemu juniorowi udało się w tym roku wymigać od Brennan Bake. Miałam ochotę zatańczyć, złapałam więc czym prędzej rękę Seana, jednego z siostrzeńców. – Ja też – oznajmiła siostrzenica Maeve. – I ja – dołączyła się siostrzenica Sydney. Znaleźliśmy więc miejsce na piaszczystym gruncie, który służył za parkiet. „Irish Troubadours" grali składankę, która nieco zbijała z pantałyku, gdy się w nią wsłuchało: najpierw uśmiechnięte irlandzkie oczy, zaraz potem hymn piechoty morskiej i na dokładkę ciężka praca w porcie. Wszyscy trzymaliśmy się za ręce i tańczyliśmy w małym kółeczku. Marlene z bratem zostali przy swoim stoliku, za to ojciec dołączył do nas akurat na „The Unicorn". Wnuki, dokładnie pół tuzina, natychmiast go obskoczyły, z radością naśladując jego ruchy, gdy kłapał rękami niczym aligator paszczą i trzepał przedramionami, udając gęś z długą szyją. Kiedy doszli do drapania się pod pachami podczas śpiewania o szympansach, do kółka dołączyło cztery czy pięć kobiet. Dwie z nich miały na sobie zielone koszulki w odcieniu green kelly z napisem „Brennan Bake Babe".

Chociaż Carol zaczęła używać specjalnego komputerowego organizera i terminarza, wciąż trudno było nam dojść do ładu z wszystkimi urodzinami i wiekiem niektórych członków rodziny Ian i Trevor, środkowa parka Carol, urodzili się w odstępie dziesięciu miesięcy, zasługując w ten sposób na niechlubne miano irlandzkich bliźniąt. Byłam prawie pewna, że mieli jeden dziewięć, a drugi dziesięć lat. Trzymali się teraz razem na skraju parkietu, właściwie ani tańcząc, ani stojąc. Ich siostra Siobhan, od niedawna szesnastolatka, usiadła w pobliżu na rozkładanym krześle, a dwuletnia Maeve przyłączyła się do kółka, w którym rej wodzili dziadek i jej rówieśnica kuzynka Sydney. Brat Sydney, Sean, chyba trzylatek (choć niewykluczone, że skończył już cztery, co oznaczałoby, że zapomniałam o jego urodzinach), puścił moje ręce i przeniósł się w pobliże lana i Trevora. Dopasował krok do starszych kuzynów, naśladując ich ospałe ruchy. Jego uśmiech wyrażał bezgraniczny dla nich podziw. – Cześć, Sean – pozdrowił go Ian. – Mamy tu na scenie niezły chórek! – Niezi chójek – potwierdził Sean. Ian i Trevor głośno zachichotali. Próbowałam dojść do nich, zanim zrobi to Christine. – Wiesz – tym razem odezwał się Trevor – znam fajny rebus. – Fajny jebuś? – dopytywał się Sean, gdy jego matka i ja włączyłyśmy się do kręgu. – No co? To nie nasza wina! – bronił się Trevor.

– Zabiję ich za ciebie – zapewniłam Christine, chwytając chłopców za kark i prowadząc ich przed sobą. Byłam przekonana, że Christine już poleciała poinformować naszą siostrę Carol, jak nieokrzesane są jej dzieci. Zauważyłam, że Marlene i Mark wstają od stolika i kierują się w naszą stronę. – Przyjmijcie do wiadomości, że otrzymujecie surową reprymendę i naganę – powiedziałam – a następnym razem znęcajcie się nad kimś większym. O, może ten pan w śmiesznym kapeluszu się nada, właśnie idzie w naszą stronę. Czmychnęłam do toalety Zapach morskiego powietrza i wody tylko częściowo maskował odór moczu i mokrego cementu, nie zabawiłam tam więc tak długo, jak bym chciała. Gdy wróciłam, zaczynali właśnie grać lekką irlandzką gigę. Córki Michaela, Annie i Lainie, kończyły już wiązać swoje czarne skórzane baletki; za chwilę dołączyły do tańczących. Niektórzy mieli na nogach baletki, inni byli boso. Usiadłam obok Siobhan. – Nie tańczysz? – zapytałam. Siobhan była chlubą rodziny, jeśli chodzi o irlandzki taniec; nie opuściła żadnego festynu ani zawodów, gdy tylko nie były zbyt daleko i dało się dojechać samochodem. W ich domu, w pokoju na dole, Carol urządziła sanktuarium, które zapełniła trofeami i medalami córki. Siobhan bawiła się jednym z trzech kolczyków w swoim lewym uchu: – O, błaaagam – powiedziała. Przyglądałyśmy się, jak tancerze wykonują kolejne figury, kołyszą się, uderzają nogami, wykonują wykopy,

podskoki. Moje mięśnie wciąż znały kroki i wciąż rwały się do tańca. Lainie, podobnie jak jej siostra, miała na twarzy ogromny radosny uśmiech; przypomniałam sobie, że sama też zawsze o tym pamiętałam mimo pęcherzy na stopach i palenia w udach. Pamiętałam, jak tańczyłyśmy z Carol i Christine, tak jakby to było wczoraj. W dłoniach zaciskałyśmy monety, wtedy ręce odpowiednio się prezentowały, na spodach baletek naklejałyśmy kawałki taśmy samoprzylepnej, żeby się nie ślizgać. Budziłyśmy się rano z szyjami sztywnymi od spania na twardych plastikowych wałkach, a potem grzebieniem o rzadkich zębach wyczesywałyśmy jedna drugiej w drodze powrotnej lakier z pięknych loków, od nasady włosów w górę przez kolejne pasma po kawałeczku. Wciąż czułam ten ból, jakby ktoś znowu ciągnął mnie za włosy. – Do dziś mi tego brakuje. Głupio tak siedzieć, gdy inni tańczą, co? – zwróciłam się do Siobhan. – No. Kiedy tańce dobiegły końca, pojawiła się sześciolatka Bridget i zaśpiewała. Fatalnie. Zaczęła, co prawda, ostrożnie, ale gdy widownia do niej dołączyła, poczuła się, niestety, nazbyt pewnie i na całe gardło darła się „tu-ła-lu-ła-lu-ła". Rude pukle tańczyły wokół jej ramion, a wielkie zielone oczy wędrowały przez scenę w kierunku rodziców. Ojciec Bridget zaczął się kołysać z boku na bok. Bridget zareagowała na tę podpowiedz i jej ramiona posłusznie powtórzyły ruchy ojca. A potem facet z zespołu zaczął się mocować z Bridget, zamierzając odebrać jej mikrofon. Tak mnie to

zaabsorbowało, że nie zauważyłam Marka, który podkradł się do mnie niezauważenie. – Czymógłbymzatańczyćzmojąpartnerką? Oddzieliłam słowa na tyle, by zrozumieć ogólny sens jego wypowiedzi. – Nie, dziękuję. A tak przy okazji, nie jestem twoją partnerką. – Wtakimraziepieprzsię. – Nic z tego. Ale dzięki za radę – odwróciłam się do Siobhan. Po tym incydencie unikanie Marka nie sprawiało mi już żadnych trudności. Zostawiłam Siobhan i podeszłam do stolika, przy którym siedziało rodzeństwo. – Facet ma niezłe mokasyny – zauważył Michael. – Żeby tylko nie porysowały mu się w tym piachu. – Tak, zastanawiam się, jakie ryby łowi w tej czapce – powiedział Johnny. – Sushi? Odsunął brązowe kosmyki, które spadały mu na brązowe oczy; wyglądał jak młodszy klon ojca. – Rany, Sarah, w tej sytuacji ojciec pewnie ci się wyda je coraz bardziej pociągający. Cholera, nawet Johnny wiedział. – No już, chłopcy – zarządziła Carol – dajcie jej spokój. Zresztą widać wyraźnie, że z nich dwojga siostra jest większą miłośniczką oceanu. Mielibyście ochotę popływać pod jej banderą? Wszyscy spojrzeli na Marlene, która zdjęła kapelusz i tańcząc policzek przy policzku z naszym ojcem, jedną rękę trzymała przyciśniętą do jego pleców. Wstążki powiewały na

wietrze. Duże mosiężne sprzączki w kształcie kotwic zdobiły jej buty. Ciągle jeszcze śmialiśmy się, gdy zaczęli grać ostatni utwór tego wieczoru. Każdy, kto mógł jeszcze ustać o własnych siłach, powstał, słysząc nuty hymnu God, Bless America. Ludzie z nazwiskami Murphy, OBrien czy Callahan, połączeni węzłem małżeńskim z jakimś Smithem, Rosenem lub Angelo. Kilkanaście osób otarło łzy, płynące wartkim strumieniem po kilku godzinach picia rozwodnionego piwa. Moje oczy pozostałe suche; byłam całkowicie trzeźwa, choć gdy rozśpiewany tłum doszedł do: „home, my sweet home", zaczęłam żałować, że nie doceniam piw pośledniego gatunku. Od razu bym się spiła i byłoby po problemie; wprost idealne zakończenie tego dnia. Gdy umilkły ostatnie oklaski, zdałam się na rodzinę w kwestii odwiezienia mnie do domu.

Rozdział 4 Siobhan kręciła i kręciła kluczykiem w stacyjce. – Wiesz, wydaje mi się, że już zapalił – powiedziałam ostrożnie. Odczekałam kilka sekund i dodałam: – Więc chyba możesz zostawić już ten kluczyk. O, tak. Teraz do daj trochę gazu. No, może ciut mniej. O, świetnie. A te raz, no, noga na hamulec i przestaw na „drive". Super. Siobhan podciągnęła nogawkę nieco zbyt obszernych na dole dżinsów, tak by jej adidas nawiązał bezpośredni kontakt z pedałem hamulca. – Dobra jesteś, wiesz? O niebo lepsza od mamy. A ojciec w ogóle niech się schowa. – Dobra, dobra. Zwolnij trochę. Hamulcem. Nie, nie, wszystko w porządku, tylko następnym razem nie naciskaj tak mocno. Tak, trochę gazu, ale tylko trochę. O, tak. Dobrze. Usiłowałam przypomnieć sobie, jak wysoko plasuje się dodge caravan w rankingu bezpiecznych samochodów. Siobhan próbowała oczywiście dobrać się do mustanga swojego ojca, ale Carol i Dennis przenieśli fotelik Maeve, załadowali dzieci i odjechali z imprezy z głośnym Ti-tit, Titit, Ti-tit. – To kiedy dostałaś prawo jazdy? – Wczoraj. – O, to rzeczywiście niedawno. – No. Dzięki za prezent urodzinowy. Te bony to naprawdę świetny pomysł.

– Cieszę, się, że jesteś zadowolona – powiedziałam z ulgą. Nigdy nie umiałam kupować prezentów. A z Siobhan sprawa była dodatkowo utrudniona, bo tak szybko zmieniała upodobania. Same tylko włosy przypominały słoje na pniu drzewa. Błyszczące brązowe u samej nasady przechodziły jakieś dwa centymetry niżej w jasne pasemka Sun-In. Te z kolei pokrywały się częściowo z rezultatem odważnego eksperymentu z preparatem do rozjaśniania włosów Jolen Creme Bleach i wiśniowym napojem orzeźwiającym KoolAid, który to eksperyment Carol opisała mi przez telefon ze wszystkimi przerażającymi szczegółami. Rezultat sięgał dziś do policzka. No i wreszcie końce włosów Siobhan, niegdyś zdrowych i gęstych, rozdwoiły się i pokręciły gdzieś na wysokości ramion wskutek stosowania zbyt częstych zabiegów z pomocą niedrogich preparatów upiększających. Siobhan, siedząc za kierownicą samochodu ojca, jechała krętymi ulicami Marshbury Bardzo się starałam nie naciskać zbyt ostentacyjnie nieistniejącego po mojej stronie auta pedału hamulca, szczególnie na łukach. Gdy zdjęła jedną rękę z kierownicy, żeby poprawić kolczyk, siłą woli próbowałam sprowadzić jej ramię z powrotem na miejsce. Patrząc prosto przed siebie, za co byłam jej wdzięczna, zapytała: – No więc jak, masz już jakichś chłopaków? – Setki. A ty? – Podobnie. Milczałyśmy przez chwilę, mijając wypielęgnowane trawniki z widokiem na ocean. Mimochodem spojrzałam na prędkościomierz.

– Wydaje mi się, że obowiązuje tu ograniczenie do pięćdziesięciu kilometrów. – Ojciec zawsze jeździ tędy siedemdziesiątką – powiedziała Siobhan, zwalniając jednak. – Dlaczego właściwie Kevin cię zostawił? – Zostawił? – No. To znaczy, nie wiem, seks nie był już taki dobry? – Seks? – No właśnie, seks. Na przykład moi rodzice ciągle są obrzydliwi. Można by pomyśleć, że przez tyle czasu powinno im się to znudzić. Zatrzymałyśmy się gwałtownie na żółtym, po czym przejechałyśmy. – A Maeve praktycznie mogłaby być moim dzieckiem. Ale to cała mama. Najpierw rodzi jedno po drugim, a potem ma je gdzieś, gdy przestają być słodkimi koteczkami. Miałam nadzieję, że nie spodziewa się po mnie odpowiedzi. Przypomniałam sobie, żeby nigdy nie uczyć dzieci starszych niż przedszkolaki. Półtora kilometra przed swoim domem Siobhan, jak prawdziwy zawodowiec, włączyła kierunkowskaz, a potem zjechała na bok i zaparkowała. Odchylając się do tyłu, wyjęła papierosy zza paska spodni. Poczęstowała mnie. Pokręciłam przecząco głową. – Jak chcesz – powiedziała. – Przynajmniej ty i Kevin nie mieliście dzieci. Oczywiście, Siobhan tak naprawdę nie mogła odwieźć mnie do domu, bo jej prawo jazdy upoważniało ją do

prowadzenia samochodu tylko w obecności osoby dorosłej. Sama nie mogłaby, nie łamiąc przepisów, wrócić ode mnie do domu rodziców. To drobiazg, który mojej rodzinie zdarzało się zwykle przeoczyć, gdy w grę wchodziłam ja. Pojechałyśmy więc do domu Carol i Dennisa; Carol zastąpiła córkę. W końcu, gdy już objechałam miasto dookoła i dotarłam do własnego domu, Carol usiadła na mojej kanapie, położyła nogi na moim stoliku, zostawiając buty pod nim i sącząc australijskie Chardonnay, które przytargała ze sobą. – Jeszcze raz dzięki, że zaryzykowałaś przejażdżkę z naszym Mistrzem Kierownicy Mówiłam ci, że Dennis nazywa ją Jęzor Rozpruwacz; powinni ją zarejestrować jako zabójczą broń. – To dobre dziecko. – Dzięki, że mi przypomniałaś. Boże, czy ja też byłam taka w jej wieku? – Myślę, że po prostu lepiej się maskowałaś, tak żeby mama nie umyła ci zębów mydłem. Pamiętasz, jak zrobiła to Billyemu, kiedy nazwał ją nie teges? Do dziś nie wiem, czy chodziło o brak szacunku, czy naprawdę o orientację seksualną. – Po pierwsze, mama nigdy by nie przypuszczała, że może mieć na myśli coś innego. Tak czy siak, Siobhan w takiej sytuacji wezwałaby opiekę społeczną. Albo zatrudniła prawnika. Napiłam się wina i zapytałam Carol, bo ona zawsze wszystko wiedziała, czy Marlene to sąsiadka przyjaciółki matki June.

– Nie, nie, nie – poinformowała mnie Carol, bawiąc się kieliszkiem, tak że wino zaczęło wirować. – Marlene to była żona Jonasa Swifta. Wielki fundusz powierniczy. Hojna sponsorka Cambridge Symphony Orchestra. Fama głosi, że przeszła przez łóżka całej sekcji. – Próbowałam dopasować do siebie to, co usłyszałam, i obrazek zapamiętany z imprezy: Marlene bez kapelusza, który osłania biały warkocz francuski, przytulona do ojca. – Której sekcji? – zapytałam. – Mam wrażenie, że chodziło o sekcję instrumentów dętych. Blaszanych. Znów się zastanowiłam. – To mogłoby wyjaśnić kwestię butów. Ma słabość do mosiądzu. Carol zdjęła nogi ze stołu i pochyliła się do przodu, opierając łokcie na kolanach. – No, może zbiera trofea. Wiesz, buty ze sprzączką w kształcie saksofonu, kolczyki w kształcie tuby, spinki do włosów w kształcie trąbki. Taki zapis kolejnych etapów na drodze do celu, żeby niechcący nie pominąć żadnego z instrumentów. Rozmyślałam jeszcze chwilę. Spodobała mi się ta historia. Była o wiele ciekawsza niż ewentualność, że pieniądze nie zapewniają dobrego gustu i że Marlene zwyczajnie nie umiała się ubrać. Gdy się zastanawiałam, czy ubarwić to kilkoma szczegółami, czy zostawić tak, jak jest, pstryknęłam lekko palcem, uderzając paznokciem o kieliszek. Chciałam tylko zagrać delikatną nutkę, a jednak wywołałam

wielką falę, która przelała się przez kieliszek. Ponieważ jednak było to wino białe, a nie czerwone, wsiąkło w dżinsy – A brat? – zapytałam. – Jest prezesem Wilson Electronics. Forsy ma jak lodu. Podobno błyskotliwy. Chwilowo wolny. – Nawet wiem, dlaczego. Te włosy w nosie. Carol rzuciła mi spojrzenie starszej siostry W powietrzu wisiało małe kazanko; cała zesztywniałam w oczekiwaniu. – Sarah, Sarah, Sarah! Nikt nie jest doskonały, każdy ma jakieś słabe strony. Gdy się poznaliśmy, Dennis miał tyle woskowiny w uszach, że aż strach! Ale nie pozwoliłam, by to wpłynęło na moje uczucie. Odczekałam trochę i wtedy... – Kupiłaś mu waciki? – Wyobraź sobie, że nie. Napomknęłam mu o tym bardzo delikatnie, udając, że zauważam to po raz pierwszy. Chyba powiedziałam mu, że czuję ulgę, bo okazuje się, że nie jest jednak ideałem bez skazy. Obrzydliwe, pomyślałam. Dennis miał całe mnóstwo skaz. Przede wszystkim był dupkiem, ale chyba nie miało większego sensu informować o tym akurat Carol. Wypiłam jeszcze łyk wina i czekałam, aż przyjdzie mi do głowy jakiś temat. – Kevin godzinami siedział na klopie i czytał gazetę z gaciami opuszczonymi na podłogę. Drzwi zostawiał otwarte. – Oni wszyscy tak robią. Tego doprawdy nie wiedziałam. Ciekawe, czy wciąż bylibyśmy razem, gdybym wiedziała o tym wcześniej. – Nie było to zbyt seksowne. W końcu ilekroć się kochaliśmy, myślałam właśnie o tym. On na klopie. Aha, i

jesz cze o tym dźwięku, jaki wydawał, płucząc gardło. Coś takiego... Wychyliłam kieliszek z resztą wina, chcąc zademonstrować Carol, o czym mówię. Ale zakrztusiłam się, a ponieważ się jednocześnie śmiałam, odrobina wina wyciekła mi nosem. – No tak, nie to co ty: istna królowa angielska. Daj, przy niosę jeszcze. Gdy Carol napełniała w kuchni kieliszki, próbowałam wymyślić, dlaczego nam nie wyszło. Co było głównym powodem? Oprócz tego, że pieprzył się z inną. Nie wiem, na początku chyba za dużo czasu pochłaniało nam to, gdzie, kiedy i jak często uprawiać będziemy seks. Potem całe to planowanie ślubu, wesela. Dalej szukanie domu, znalezienie, urządzanie i wreszcie pokazywanie znajomym. Aż pewnego dnia, siedząc w kuchni, popatrzyliśmy na siebie przez stół i okazało się, że nie mamy sobie dosłownie nic do powiedzenia. Chyba wtedy właśnie nadszedł czas na dzieci. Rozmawialiśmy o tym trochę, ale Kevin nigdy nie był do końca gotów. Miałam trzydzieści pięć, trzydzieści sześć, potem trzydzieści siedem lat; wyglądało na to, że czas minął. Zaczynało być za późno. Zamiast na dzieci Kevin zdecydował się na Nicole. Nikki. Rozmowna jak cholera i dziesięć lat młodsza ode mnie. Dowiedziałam się o tym, potem odszedł, a teraz pewnie Kevinowi i Nikki urodzą się moje dzieci. Miałam nadzieję, że nigdy się o tym nie dowiem, choć przeczuwałam, że ta informacja dosięgnie mnie nieuchronnie. Ktoś zadzwoni i poinformuje, że kochali się bez zabezpieczenia.

„Bóg nie lubi wygadanych" – prawie słyszałam słowa mamy, choć nie potrafiłam sobie przypomnieć brzmienia jej głosu, nawet krótko po jej śmierci. I ten dystyngowany dźwięk, który wydawała, gdy chrupała płatki kukurydziane. Całe dzieciństwo próbowałam ją naśladować. „Bóg nie lubi brzydali" oraz „Bóg nie lubi przemądrzałych" – to także należało do jej stałego repertuaru. To powoływanie się na Boga nie miało nic wspólnego z religią. Chodziło o to, że informacja w takiej formie miała większą siłę przekonywania, stawiała wypowiadającego tę kwestię na pozycji autorytetu. Bóg nie lubi wygadanych. Wszyscy powtarzaliśmy to sobie nawzajem, ale tak naprawdę byliśmy dumni, że jesteśmy wygadani. Szlifowaliśmy język, aż lśnił; to była nasza tarcza herbowa. Gdy najlepszy kumpel pierwszego chłopaka Carol do niej zadzwonił, żeby z nią zerwać w jego imieniu (co zresztą było stosowne, bo również on zaproponował jej chodzenie w imieniu kumpla), ona skuliła się przy stoliku z telefonem pod schodami. Kręciliśmy się w pobliżu, wietrząc tragedię. Carol odłożyła słuchawkę, a widząc nas, przybrała obojętny wyraz twarzy. – To George Michael – powiedziała. – Uznali, że w „Wham" potrzebują dziewczyny. Zapraszają mnie. Czekaliśmy, aż pęknie. – Powiedziałam, że się zastanowię – dodała i pobiegła na górę. Jakby wezwana swoją odzywką sprzed lat, Carol weszła właśnie do pokoju z napełnionymi kieliszkami w dłoniach oraz ogłoszeniem ojca pod brodą.

– Carol, co to za myszkowanie w moich rzeczach? – No wiesz, było na lodówce pod jednym z tych tandetnych magnesów, które zastępują ci pamięć. – Faktycznie. Przeżycie było tak ciężkie, że zapomniałam o tym. Czekałam, aż Carol przeczyta je kilka razy. – Jest świetne. Nic dziwnego, że się z nim umówiłaś. – Nie z nim się umówiłam – zaczęłam, gdy zobaczyłam na jej twarzy szeroki uśmiech. Posłałam jej spojrzenie tak wredne jak zwykle, odkąd pamiętam. Nawet nie chciało się jej zrewanżować. – No dobra, Sarah, jaki jest plan działania? – Co masz na myśli? – zapytałam. Rozumiem, oczywiście, pojęcie planowania, nawet jak przez mgłę sobie przypominałam, że kiedyś sama miałam to w repertuarze. – Odpowiedziałaś na inne ogłoszenia? – Właśnie, niezły pomysł. Może mogłabym spotkać się z jakimś wujkiem? Wybij to sobie z głowy, koniec z odpowiadaniem na ogłoszenia. – W takim razie będziemy musiały jakieś zamieścić. Ale nie w tej gazetce. Wybierzemy się na podbój Bostonu. Dobrze ci zrobi poszerzenie horyzontów. No i w ten sposób to ty będziesz kontrolować sytuację. Zaczynałam się zastanawiać, czy Carol nie zamierza pójść za mnie na randkę. Ten pomysł mi się nawet spodobał. Mogłaby mnie zastępować, a ja posiedziałabym w domu, poczytała coś, na przykład 101 miejsc, gdzie ukryć się przed rodziną albo Wybierasz się do klasztoru? – wiek nie ma

znaczenia. Usiadłam wygodnie i pozwoliłam jej napisać ogłoszenie. – Przede wszystkim musimy stworzyć odpowiedni nastrój. To dzięki temu ogłoszenie taty podziałało. No i trzeba wpleść jakiś tekścik, żeby odsiać czubków. Myśl, Sarah. Co jest najlepszym wyznacznikiem człowieczeństwa? – Nie wiem, co? – Sarah, postaraj się trochę. No dobrze, czy się nie mówi, że dzieci i psy zawsze najlepiej wyczuwają, kto jest dobry, a kto tylko udaje? – Możliwe, to chyba „kocha dzieci i psy" przekonało mnie do ogłoszenia taty. – No właśnie. Z tym, że ty nie powinnaś raczej wspominać o dzieciach, bo możesz spłoszyć kandydatów Nie chcemy sprawiać wrażenia kobiety zdesperowanej. Musisz napisać tak, jakbyś mogła pozwolić sobie na kapryszenie i kręcenie nosem, niezależnie od tego, jak dalekie jest to od prawdy. Gdybym miała więcej motywacji, poczułabym się obrażona. Ale patrząc, jak Carol bazgrze na kartce, myślałam o tym, co powiedziała Siobhan. Czy to naprawdę dobrze, że nie mieliśmy z Kevinem dzieci? Gdybym nabyła je gdzieś po drodze, to zakładając, że i tak bym się rozwiodła, czy poniosłabym mniejszą porażkę? Przynajmniej miałabym dobrą wymówkę, żeby odłożyć całe to szukanie faceta. „Macierzyństwo", mogłabym powiedzieć tonem cierpiętnicy, „pochłania mnie bez reszty". A tak nie tylko nie miałam dzieci, ale sama czułam się dzieckiem i brakowało mi mamy Gdyby żyła, pomogłaby mi

rozpocząć nowe życie. Tęskniłam nawet za Kevinem. No, może nie za nim, ale za tym, co się z nim wiązało. Mąż, nawet jeśli z nim nie rozmawiałam, dawał mi jakiś status, pozycję, poczucie przynależności. Miałam swoje miejsce w świecie. Wiedziałam, co będę robić jutro, nawet jeśli nie było to szczególnie porywające. Czułam, jak wzrasta we mnie niepokój, podobnie jak słupek rtęci w termometrze. Postanowiłam zmienić temat i zastanowić się, jakiego psa wybrałabym, gdybym miała wystarczająco dużo energii, by zająć się chociażby czworonogiem, który z jakiegoś względu może mnie potrzebować. Carol skończyła, przepisała całość i na odchodnym wręczyła mi jeden egzemplarz. – Zadzwonię jutro i omówimy ewentualne zmiany – powiedziała. Posiedziałam w ciszy jeszcze kilka minut, po czym przeczytałam ogłoszenie. Czterdziestoletnia, rozwiedziona, całkowicie bezdzietna, szuka wyjątkowego mężczyzny. Inteligentnego, elokwentnego, z poczuciem humoru. Mile widziane ograniczenie do minimum lektury w toalecie. Musi kochać psy.

Rozdział 5 Byłam zdania, że ze sposobu zachowania trzy-, czteroczy pięciolatka w trakcie zajęć grupowych można wywnioskować, jaki charakter będzie miał jako osobnik dorosły. June i ja siedziałyśmy razem z dziećmi jak zwykle w kółeczku na podłodze. Do wykładziny przylepiony został długi pasek różowej odblaskowej taśmy. Na nim rozkładałyśmy zielone, pomarańczowe i żółte kropki na oznaczenie miejsca każdego dziecka. We wrześniu, na początku roku szkolnego, gdy przedszkolaki po raz pierwszy miały zasiąść w kręgu, przed kropkami kładłyśmy tabliczki z ich imionami. Imię Brittany na przykład wypisałyśmy drukowanymi literami tuż obok obrazka z krówką, który wcześniej wybrała. Znalezienie miejsca nie było wcale takie łatwe. Najpierw należało odszukać krówkę, potem „przeczytać" imię, zlokalizować znajdującą się w pobliżu kropkę, by wreszcie z satysfakcją umieścić na niej pupę. Z dobrą grupą gdzieś w październiku tabliczki z imionami okazywały się zbędne, bo nawet najmłodsi potrafili zlokalizować swoje miejsce. Wtedy zaczynaliśmy nasze gry i zabawy w kręgu, marsze, tańce i ciuchcię wokół paska kolorowej taśmy Po zakończeniu takiej zabawy dzieci miały siadać na kropce, przy której się zatrzymały, i zwykle nie była to ich kropka. Niektóre przedszkolaki, widząc, że ktoś zajął ich miejsce, od razu rezygnowały, inne wybuchały

płaczem, a ten czy ów rzucał się na intruza z zaciśniętymi pięściami. Dziś zaczęliśmy od dzielenia się nowinami – kto dostał szczeniaka, a kto nowe buty. Gdy przyszła kolej na Austina Connora, ten jak zwykle miał dużo do powiedzenia. Kończył niedługo pięć lat, ale był nad wiek wygadany; przywodził na myśl papugę. Zdążył nas już powiadomić, że jego rodzice robią sobie przerwę w małżeństwie, jak się wyraził, bo tata jest niereformowalny Kilkoro dzieci spojrzało na niego z niejakim ożywieniem. Wtrąciłam się natychmiast, mówiąc, że nauczymy się dziś duńskiego tańca powitalnego. To jeden z moich ulubionych tańców ze starej kasety Kimbo Educational. Najpierw znaleźliśmy Danię na wielkim nadmuchiwanym globusie, podając go sobie z rak do rąk, by każdy zobaczył na własne oczy Dzieci poważnie kiwały głowami. Potem odnaleźliśmy USA i zmierzyliśmy odległość, trzymając szeroko rozciągnięte ramiona. Bardzo daleko, stwierdziliśmy zgodnie. Wstaliśmy, June wcisnęła „play", i zaczęliśmy pląsy. „W dłonie klaszcz, raz, dwa; głowa w dół, ukłoń się; przytup raz, przytup dwa, obrót, tra la la". Na razie nieźle. Potem na paluszkach i ruszamy w kółko. Zatrzymaliśmy się, gdy ucichła muzyka, i jeszcze jeden ukłon na koniec. – Spójrzcie w dół – powiedziałam wesoło – i usiądźcie na nowej kropce. Kilka okrągłych twarzyczek spojrzało na mnie z przerażeniem. „Oho, jak nic czeka nas terapia", zabawiłam się w jasnowidza. „Retencja analna, zaburzenia odżywiania,

nerwice natręctw, przesadny perfekcjonizm. Może próba kariery politycznej". Miejsce Austina było na pomarańczowej kropce znajdującej się najbliżej drzwi. Posiedział minutę na zielonej, dokładnie naprzeciw własnej, i westchnął. Szybko wstał, podszedł do Molly Greene, która siedziała teraz na pomarańczowej kropce. Bardzo grzecznie powiedział: – Przepraszam bardzo, ale twoja pochwa znajduje się na mojej kropce. Czy mogłabyś ją przenieść gdzie indziej? Później, gdy dzieci znalazły się poza zasięgiem słuchu, zapytałam June: – Ile lat miałaś, gdy po raz pierwszy użyłaś tego słowa? – Którego słowa? – Tego, które wypowiedział Austin. – A, pochwa. Nie wiem, chyba byłam w jego wieku. Czemu? – Pochwa – powiedziałam do kierownicy w drodze do domu. – Pochwa, pochwa, pochwa – spróbowałam trochę głębszym głosem. Chciałam się przekonać, czy z „penisem" pójdzie mi łatwiej. W naszym domu chłopcy nadawali swoim penisom przezwiska. Michael nazwał swojego Kaczorkiem. W wannie zwykł był z nim rozmawiać, a my z Carol podsłuchiwałyśmy pod drzwiami. Billy miał Hermana, a co Johnny – nie pamiętam. Dziewczynki sądziły zapewne, że nie mają co nazywać, a gdy rosły nam piersi, pewnie byłyśmy już za stare na takie gry słowne.

Jak tylko weszłam, wyjęłam z lodówki litrową butelkę wody mineralnej i przez dłuższą chwilę piłam. To jedna z tych małych grzesznych przyjemności, na które mogłam sobie pozwolić, mieszkając sama. Picie z butelki bez narażania bliźnich na niebezpieczeństwo przekazania im własnych zarazków. A druga korzyść – nie trzeba zasiadać do stołu podczas posiłku. Potem sprawdziłam wiadomości. Była tylko jedna, od Carol. Pomyślałam, żeby ją olać, ale wiedziałam, że i tak zadzwoni jeszcze raz. – O, Boże – zaczęła Carol, jak tylko się przyznałam, że to ja – posłuchaj tego: Promienna, uczuciowa, z temperamentem, bajecznie piękna na ciele i duchu szatynka o orzechowych oczach, naturalnie szczupła, 38/160/55, rozwiedziona, pozna wrażliwego, dojrzałego emocjonalnie mężczyznę z poczuciem humoru, ciekawego świata, twórczego, zmysłowego, ambitnego i niezwykle miłego. Kawalera, wdowca lub rozwiedzionego, wiek 33-48. – Okropne. – No, wszystkie są takie. Trzeba podszlifować to twoje. Żarcik o klopie nie wchodzi w grę, i tak żaden by go nie docenił. A ty musisz wypaść efektownie i światowo. – Może być. Słuchaj, muszę ugotować sobie coś do jedzenia, więc daj mi znać, jak będziesz potrzebować pomocy. – Sarah, to twoje ogłoszenie. Wykaż minimum zainteresowania.

– No dobra, co znaczy 38/160/55? – Wiek, wzrost i wagę. – Skąd wiadomo, że nie na odwrót? – Bo tak jest przyjęte. – Fascynujące. To takie światowe. Chcę teraz coś zjeść, pozwolisz? – Jezu, Sarah. Dobrze. Poprawię je trochę i zadzwonię do ciebie, żebyś mogła nagrać. – Nagrać? Nie wystarczy wysłać mailem? – Nie. Nagrywa się też przez telefon. Ukaże się w gazecie, ale można je także odsłuchać. Dostajesz skrzynkę poczty głosowej i każdy, kto chce się z tobą spotkać, zostawia w niej wiadomość. W ten sposób możesz sprawdzać odpowiedzi. I wiesz co? Pierwsze dziewiętnaście wyrazów jest gratis. – Cudownie. Muszę teraz coś zjeść, Carol. Na razie. Mam taką starą patelnię – mama pozwoliła mi ją wziąć do mojego pierwszego samodzielnego mieszkania. Jest mniej więcej połowy wielkości normalnej żeliwnej patelni, oliwiona i konserwowana, cały czas nadaje się do użytku. Otworzyłam zapiekankę z ziemniaków i wołowiny Za pomocą dwóch palców wypchnęłam na patelnię mięso i ziemniaki. Rozłożyłam je równo na dnie, aż przybrały doskonale okrągły kształt patelni. Idealny materiał na wesołą uśmiechniętą buźkę. Wyżłobiłam dwie dziury na oczy i narysowałam wielki uśmiech. Wypłukałam miskę po płatkach, które jadłam rano, osuszyłam ją, strzepując wodę, i wbiłam do niej trzy jajka. Dwa żółtka wyjęłam i wyrzuciłam, żebym nie czuła się winna

podczas jedzenia. Resztę roztrzepałam widelcem, dodałam pieprzu, liofilizowanego szczypiorku i wlałam do wyżłobionych oczu i buzi. Gdy obiad się pichcił, otworzyłam butelkę z piwem Sam Adams Oktoberfest i pociągnęłam łyk. Odbiło mi się, za co nie musiałam nikogo przepraszać. Podskoczyłam lekko, usiadłam na blacie. Machając nogami, uderzałam o drzwi szafki. Czarne podeszwy na pewno zostawią rysy na białych drzwiczkach. No to co? Sączyłam piwo, aż jajka się ścięły. Zaczęłam śpiewać do butelki Blues in the Night, choć wiedziałam, że wyglądam jak straceniec. – Sarah – powiedziałam do siebie głośno – ale z ciebie ofiara. Wzięłam jedyny chwytak do gorących naczyń, który zostawił mi Kevin. Powiedział, że je zabiera, bo i tak on przeważnie gotował. Jakby to, kto gotował, miało jakiekolwiek znaczenie po jego odejściu. Złapałam rączkę patelni przez materiał, wzięłam widelec do drugiej ręki i zjadłam całą uśmiechniętą buźkę, uśmiechnięte oczy i uśmiechnięte usta prosto z patelni. Carol zadzwoniła ponownie, gdy patelnia zamoczona spoczywała w zlewozmywaku, a ja oglądałam Brady Bunch na Nick at Night. – Załatwione – poinformowała. – Nawet ją za ciebie na grałam. I tak nikt nigdy nie mógł odróżnić naszych głosów przez telefon.

Alice, gosposia Bradych, miała właśnie zamiar palnąć dzieciakom kazanie na temat pilnowania własnego nosa. Oderwałam się na chwilę od ekranu. – Dzięki, że zapytałaś, Carol. Mam nadzieję, że nie wysilałaś się na jakieś specjalne seksowne brzmienie czy coś w tym rodzaju? I właściwie, co ostatecznie nagrałaś? – Mniej więcej to samo. – No tak, to wiele wyjaśnia. – Sarah, zaufaj mi. Jeśli coś zmieniłam, to na lepsze. Aha, żeby sprawdzić odpowiedzi, wykręć 1-800-555-3967. Numer twojej skrzynki to 991184, a hasło R-A-N-D-K-A. Właściwie to numer 726 352, ale łatwiej będzie ci zapamiętać RANDKA. Zresztą to dobry omen, mam nadzieję. Zignorowałam całą tę cukierkowatość, posłusznie zapisując dane. Carol znowu by mnie nękała, gdybym tego nie zrobiła. Wiedziałam, że powinnam zadać jej więcej pytań, zmusić do przeczytania ostatecznej wersji. I wiedziałam bardzo dobrze, że powinnam zadzwonić od razu i sama wysłuchać. Na pewnym poziomie, gdzieś bardzo głęboko, chciałam się dowiedzieć, co powiedziała. Czy brzmiało to tak, jakbym to była ja, czy uda nam się zainteresować jakiegoś ciekawego faceta? Zdawałam sobie sprawę, że gdyby to było ogłoszenie kogokolwiek innego, umierałabym z ciekawości. Ale ponieważ było moje, przedsięwzięcie wydawało się zbyt ryzykowne. Gdybym się za bardzo w to zaangażowała, mogłabym zacząć wyobrażać sobie jakieś życie oprócz tego, które spartaczyłam. A gdybym zaczęła mieć nadzieję na takie nowe życie, kompletnie bym się załamała, gdyby ona się nie

ziściła. Pamiętam nasze odwiedziny u dziadków ze strony ojca. Na tyłach ich trójkondygnacyjnego domu w Worcester wraz z braćmi i siostrami graliśmy zawsze w chowanego: chwile ciszy przerywane były ogłuszającymi wrzaskami, przeraźliwymi piskami i salwami szaleńczego śmiechu. Dziadek pojawiał się wtedy niespodziewanie w oknie na drugim piętrze, spoglądając w dół zza petunii, które babcia hodowała w skrzynkach na parapecie. Zawsze mówił to samo: „A z czego wy się, diabły wcielone, tam na dole tak cieszycie? Nie wiecie, że szczęście jest zarezerwowane na życie wieczne?" Obejrzałam do końca Brady Bunch i poszłam do łóżka, nie zaprzątając sobie głowy myciem zębów. – Jesteś chory? – powiedziałam do słuchawki mojego klasowego telefonu. – No tak, to nic przyjemnego. Przykro mi... Czy przypadkiem nie znasz kogoś, kto mógłby cię zastąpić? Wzięłam głęboki oddech. – Nie znasz ani jednego trenera? Nie macie jakiegoś zrzeszenia czy czegoś w tym rodzaju? W zeszłym tygodniu musiałam zastąpić instruktorkę z kursu wyrobu biżuterii. Dziewczyna studiuje sztukę użytkową i udało mi się ją namierzyć przez Carol. Twierdziła, że jest chora, ale zakomunikowała to takim ochrypłym głosem, że od razu wywęszyłam kłamstwo, oczywiście tylko w myślach. Pewnie była spóźniona z projektem albo szykowała się na rozbieraną randkę. Poprowadziłam więc te zajęcia sama; malowaliśmy makaron,

głównie grube rurki, kolorowymi temperami, a potem nawlekaliśmy na żyłkę, wykonując korale i bransolety – zgadza się, przyznaję, niezbyt ambitne przedsięwzięcie w porównaniu z koralikami z glinki rzeźbiarskiej, które robili tydzień wcześniej. Cholera, kogo ja znajdę na trzy godziny przed zajęciami? Wykręciłam numer Michaela, mojego brata. – Cześć, to ja, Sarah. Czy mógłbyś coś dla mnie zrobić, coś wielkiego? – Dzięki, jakoś leci. A co u ciebie? – Przepraszam cię, Michael. Posłuchaj, pamiętasz, mówiłam ci o tym programie zajęć popołudniowych, który koordynuję? Pilnie potrzebuję trenera piłki nożnej na dzisiejsze popołudnie. – Annie i Lainie grają dziś o trzeciej mecz. Ja sędziuję. – Kurczę. Nie mógłbyś wziąć jeszcze kilku graczy? – Hm, nie przejdzie. Przeciwnicy wysiudaliby nas z ligi za oszustwo. – Nie znasz kogoś, kto mógłby to zrobić? – Raczej nie. A może sama je poprowadzisz? Próbowałam wcześniej wymyślić piłkarski odpowiednik makaronowych naszyjników, ale nic nie przychodziło mi do głowy. – Nie znam się na tym, Michael. Co mam z nimi robić? – Macie słupki treningowe, takie w kształcie rożków? – Tak, kupiliśmy je na potrzeby kursu. – Więc daj dzieciakom po jednym i niech same wymyślają ćwiczenia.

– Lody, lody, pyszne, zdrowe, kto polizać chce, niech powie! Nie jestem pewna, w którym momencie i kto zaczął to oryginalne ćwiczenie z lodami, ale wszyscy natychmiast je podchwycili. I po chwili całe czternaście sztuk biegało z piłkami w pomarańczowych pachołkach odwróconych do góry nogami, udając, że to lodowe rożki. Bawili się wyśmienicie, postanowiłam więc przez chwilę im nie przerywać; zawsze to kilka minut do przodu. Próbowałam wymyślić jakiś przekonujący tekst o ogólnym rozwoju motorycznym i równowadze na wypadek, gdyby któryś rodzic pojawił się wcześniej. Kiedy dzieciaki zaczęły faktycznie lizać piłki zamiast tylko udawać, wiedziałam, że nadszedł czas na kolejne ćwiczenie. – Niech każdy weźmie swoją piłkę, a z pachołków zrobimy teraz wielkiego, pomarańczowego węża! – krzyknęłam. Kilkoro z nich przewróciło z niezadowoleniem oczami, ale mimo to wszyscy pomogli mi ułożyć na boisku pomarańczową falę. Ustawiłam grupę w rzędzie, tych przewracających oczami na początku, żeby mieli okazję zademonstrować ćwiczenie. Każdy po kolei ruszał z piłką, a potem przemykał z lewa na prawo i z powrotem, niezliczoną ilość razy wzdłuż długiej linii słupków. Byłam z siebie naprawdę dumna, gdy zza drzew, które dzieliły szkołę i boisko, wyłoniła się Kate Stone.

– Dobra robota, Sarah – powiedziała, pstryczkiem zrzucając z ramienia sosnową igłę – ale następnym razem, gdy nawali trener, pomiń może ćwiczenie z lodami. Michael podał mi Heinekena i oparł się o szafki w mojej kuchni. – Jak tam piłkarski debiut? – zapytał, po czym odchylił głowę, by pociągnąć spory łyk piwa. Spod czarnej kurtki firmy Adidas wystawała biała biurowa koszula. Otworzyłam butelkę, wypiłam trochę. – Dzięki. I dzięki, że wpadłeś. Było nieźle. Ale coś mi się wydaje, że ta robota da mi popalić. – To zrezygnuj. – No tak. Jako że jestem osobą niezależną finansowo... Michael był w połowie kolejnego łyku piwa. Otworzył szeroko oczy, dając mi do zrozumienia, że chce coś powiedzieć. Poczekałam, aż przełknie. – Masz kłopoty? Potrzebujesz pieniędzy? – Wszystko w porządku, nie przejmuj się. A w każdym razie będzie w porządku, jak tylko uzupełnię jedną mar nie płatną pracę drugą na tym samym poziomie. Michael wyglądał na zmęczonego. Postawił pustą butelkę i spojrzał na zegarek. – Może powinnaś pomyśleć o jakimś zupełnie innym zajęciu. No wiesz, bez męża, bez dzieci, bez zobowiązań... Praktycznie możesz pojechać, gdzie chcesz, robić, co chcesz – westchnął. – Nawet nie potrafię sobie tego wyobrazić.

Rozejrzałam się po kuchni. Na stole porozrzucane egzemplarze „Boston Globe" z ostatniego tygodnia, naczynia z całego dnia nie zapełniły nawet połowy zlewozmywaka. – Wierz mi, nie jest tak wesoło, jakby się mogło wydawać. – Pewnie tak. Lepiej już pójdę, bo Phoebe mnie zabije, jak nie odrobię z dziewczynkami lekcji. „Michael ma rację", pomyślałam, machając mu na pożegnanie, gdy wycofywał na podjeździe. Faktycznie mogłam zrobić wszystko, co chciałam. Spróbowałam coś wymyślić, tak dla przykładu, nic szczególnie ambitnego, żadnych tam życiowych zmian i skakania na głęboką wodę, raczej coś w stylu zamoczenia stóp. Przerzuciłam mój notes z telefonami i wystukałam numer Lorny. Odebrał Mistrz Materaca. Po drugim dzwonku. – Tak. – Dzień dobry, Sarah Hurlihy, z przedszkola. Czy zastałam Lornę? Nie odpowiedział. Czekałam, zastanawiając się, czy powinnam to wszystko powtórzyć. W końcu odezwała się Lorna. – Cześć, Sarah. Wszystko w porządku? – W porządku. Tak się tylko zastanawiałam, czy nie wybrałybyśmy się gdzieś razem? Nie ma pośpiechu, spokojnie, jutro, pojutrze, może w przyszłym tygodniu?

Rozdział 6 Mieszkam w Marshbury całe swoje życie i nawet nie wiedziałam, że mamy tu osiedle przyczep kempingowych. Ojciec jak zwykle był lepszy ode mnie. Nie tylko o nim wiedział, ale nawet umawiał się z kobietą, która tam mieszka. Miała na imię Dolly i nie wiadomo dlaczego pewnego dnia wszyscy jedliśmy u niej obiad. Zasadniczo ojciec nas w to wrobił. Christine, Carol, ich dzieci i ja pojawiliśmy się u niego o czwartej. Na niedzielny obiad. Kilkoro z nas robiło tak raz, dwa razy w miesiącu. W różnym składzie, jak wyszło. Czasami przywoziliśmy jedzenie, czasami coś zamawialiśmy. Jeśli ojca akurat nie było, zjadaliśmy sami. Tym razem, gdy tylko przyjechaliśmy, kazał nam pakować się z powrotem do samochodów. – Jedźcie za mną – komenderował. Jemu samemu udało się jakiś cudem zmieścić w całości za kierownicą mazdy miata, którą kupił w zeszłym roku. Wyjął stareńką parę skórzanych rękawiczek, poprawił włosy, przeglądając się w tylnym lusterku, i poczekał, aż siedząca obok niego Siobhan zapnie pasy. Wnuki, nawet te najstarsze, bardzo pilnowały swojej kolejki na przejażdżkę w jedynym fotelu pasażerskim samochodu dziadka. Nagle drzwi z obydwu stron otworzyły się ponownie. Siobhan i jej dziadek wysiedli i przeszli wokół pojazdu, zatrzymując się w połowie drogi, by paść sobie w ramiona.

– Wiem – odezwała się Carol – co jej teraz mówi: „Jezu Chryste, Najświętsza Panno i ty, święty Józefie, spójrzcie tylko, dziecko mojego dziecka za kierownicą. Niech Bóg ma cię w swojej opiece, skarbie. Teraz i zawsze. Amen". Carol wyciągnęła swoje pasy, potem odwróciła głowę, by sprawdzić, czy dzieci są zapięte. – Przekonamy się, kto będzie potrzebował małego błogosławieństwa, gdy Ołowiowa Stopa z ograniczonym prawem jazdy ruszy w trasę. Miata wycofała się z podjazdu i skręciła w lewo. Posłusznie pojechaliśmy za nią. Carol od razu się mnie uczepiła. – Sprawdzałaś pocztę głosową? – zapytała, jednocześnie sięgając ręką za siebie i łapiąc w locie lalkę, zanim Ian zdążył odbić podanie Trevora. Nie odrywając wzroku od drogi, Carol podała lalkę wrzeszczącej Maeve, która miała niezłą parę w płucach jak na dwulatkę; dodatkowo zdradzała upodobanie do dramatyzowania. Spojrzałam na nią współczująco, próbując zignorować pytanie Carol. – A gdzie Dennis? – Grają w golfa z Joe. Rewanż za mój wypad na zakupy z Christine w zeszłym tygodniu. No więc jak, dzwoniłaś? – Gdzie? – Dobra, Sarah, zrób to teraz. Od razu – wręczyła mi swoją komórkę. – Nie mam przy sobie numeru. Carol sięgnęła do torebki i podała mi starannie wydrukowaną karteczkę. No cóż, wygrała. Wystukałam 1-

800-555-3967 tak powoli, jak tylko umiałam. Nagrany głos poinstruował mnie, bym podała hasło. Zmieniłam RANDKĘ Carol na według mnie bardziej odpowiednie 726 352, po czym z ociąganiem je wprowadziłam. „Aby odsłuchać wiadomości, naciśnij jeden", usłyszałam. Chociaż wstukiwanie numeru jednocyfrowego powoli jest dość trudne, zrobiłam, co w mojej mocy. „Masz osiemnaście wiadomości. Aby odsłuchać wiadomości, wciśnij jeden. Aby zapisać wiadomości, wciśnij dwa. Aby skasować wiadomości, wciśnij trzy". Szybkie spojrzenie na Carol: siedziała z oczyma utkwionymi w przedniej szybie. Wcisnęłam trzy. – Na razie nic – powiedziałam słodkim głosem. – Wiedziałam. Jesteś tak autodestrukcyjna, że wprost trudno uwierzyć. Nawet nie potrafię sobie wyobrazić, co byś zrobiła beze mnie. Staliśmy na światłach gdzieś po zachodniej stronie miasta. Siobhan zwiększała obroty silnika miaty Carol ponownie sięgnęła do torebki i tym razem wręczyła mi kasetę. – Puść ją – zażądała, wskazując na magnetofon przed nami. – A dzieci? – No dobra, poczekaj. Chyba już dojeżdżamy. Gdzie on nas, do cholery, wywozi? Siobhan wystartowała z lekkim piskiem opon dokładnie w momencie, gdy światło zmieniło się na zielone. Podążyliśmy za nimi, skręcając niespodziewanie w lewo na parking za centrum handlowym, potem przejechaliśmy

„śpiącego policjanta" i kawałek drogą gruntową. Na tablicy widniał napis Kemping Pod Szepczącymi Sosnami. Cała nasza kawalkada się zatrzymała. Carol spojrzała na mnie, ja – na Carol. Przynajmniej zapomniała o ogłoszeniu. Po złożeniu pocałunku na czole Siobhan ojciec wytoczył się z mazdy i poczłapał przed siebie wprost do drzwi zielonobiałej przyczepy kempingowej. Carol pomogła Maeve wyjść z fotelika, podczas gdy Ian, Trevor i ja rozglądaliśmy się wokoło niepewnie. Kilkanaście przyczep, przy każdej wiata na samochód i kilka sosen wirginijskich stało po obu stronach wyżłobionej koleinami drogi, która biegła jeszcze kawałek dalej i zawracała. Parę czerwonych tabliczek z napisami OGRANICZENIE 20 oraz ZWOLNIJ dopełniało całości. Christine i jej dwoje dzieci wyszli z samochodu. – Puszki na kółkach – powiedziała Sydney nienaganną angielszczyzną. – Puśki na kujkach – powtórzył Sean. Christine uciszyła ich i popchnęła w naszym kierunku. – To przyczepy kempingowe – mówiła Carol. – W niektórych rejonach kraju mieszka w nich wielu ludzi. Dzieci kiwały w milczeniu głowami. Gdy drzwi się otworzyły, wszyscy spojrzeliśmy zaintrygowani. Naszym oczom ukazała się niska kobieta o pełnych kształtach, ubrana w obcisły, różowy kostium. Stając na palcach, położyła dłonie na policzkach ojca i pocałowała go w same usta. Trwało to chwilę, spojrzałam więc na zegarek i mierzyłam im czas sekundnikiem. – Dwanaście sekund – wyszeptałam. – A zaczęłam po czasie.

Ian i Trevor zachichotali głośno. Carol rzuciła mi spojrzenie, które mówiło: „Zachowuj się, Sarah". – Proszę, wejdźcie – powiedziała kobieta. – Tatuś wszystko mi o was opowiedział. Gęsiego ruszyliśmy powoli w stronę drzwi, rodzice zaganiali dzieci przed sobą. – Chodźcie, chodźcie i uściskajcie Dolly. Posłusznie wchodząc do środka, każdy po kolei z rezerwą ściskał Dolly. Mimo że starałam się ze wszystkich sił, po prostu nie mogłam oderwać od niej wzroku. Wyfryzowany kok różowawo-blond, delikatna linia szyi, a pod spodem regularna pani serdelek, którą ktoś w połowie związał paskiem. Ciszę przerwała Christine: – Ładnie urządziłaś sobie domek, Dolly. Gryzłam wewnętrzną stronę policzka, unikając kontaktu wzrokowego z Christine i Carol. Siobhan robiła wrażenie znudzonej. Sięgnęła ręką do ucha, by sprawdzić położenie kolczyków. Patrząc na meble w przyczepie, miałam wrażenie, że wyparły z niej całe powietrze. Wszystkie ciężkie i ciemne, między innymi kredens z zastawą i szafa, która nie gdyś służyła do przechowywania broni. Ustawione jedno przy drugim zajmowały całe pomieszczenie, jakby czekając na wniesienie z powrotem do domu. Wielkie organy, na których trochę nie w porę leżały nuty z kolędami, stały naprzeciw sofy w odległości zarezerwowanej zwykle dla stolików kawowych. Sofa pełniła więc funkcję ławy organowej. Bok

sofy opierał się o duży stół, taki jak zwykle w jadalni, teraz nakryty wykwintnie do niedzielnego obiadu. Stanęliśmy wszyscy w drzwiach do kuchni, zaglądając do środka. Zrobione na szydełku chwytaki do gorących naczyń z motywem Halloween wisiały na uchwytach wszystkich szafek z laminatu udającego drewno. W powietrzu unosił się jednak znajomy, kojący zapach pieczeni. – O – powiedziała Carol – piękne chwytaki. Gdzie je wypatrzyłaś? Wtedy ojciec otoczył Dolly ramieniem i przyciągnął do siebie. Jego dłoń zniknęła pod różowym materiałem jej bluzki. – Wszystko, co tu widzicie, Dolly zrobiła sama. Jest bardzo zdolna. – Nasza mama szyła nam ubrania, gdy byliśmy młodsi – wymknęło mi się, zanim zdążyłam się powstrzymać. Christine przewróciła oczami. – Tatuś opowiadał mi o waszej mamie, złotko. Rzuciłam mu wściekłe spojrzenie. Zdrajca. Jak śmiał opowiadać o mamie komuś nienależącemu do rodziny? Dolly odwróciła się i wszyscy odchyliliśmy się do tyłu w wąskim korytarzyku, wciągając brzuchy, by mogła przejść. Gdy mijała ojca, końcami palców musnęła sprzączkę jego paska. Ścisnęliśmy się przy wejściu do maleńkiej łazienki, której przesuwane drzwi znajdowały się w ścianie, by nie pozbawić nas jej widoku. Błyszcząca srebrno-czarna zasłonka prysznicowa nie pozwalała zobaczyć brodzika, a lustro w bogato zdobionej złotej ramie zajmowało prawie całą ścianę nad miniaturową umywalką, najmniejszą, jaką kiedykolwiek

widziałam. Trzy lalki wielkości Barbie w szydełkowanych, falbaniastych spódnicach, zasłaniających papier toaletowy, dotrzymywały sobie towarzystwa na zbiorniku z wodą. W ułamku sekundy Maeve rzuciła się naprzód i przytuliła jedną z lal. – Jak będziesz grzeczną dziewczynką, a tatuś twojej mamusi będzie grzecznym chłopczykiem dla Dolly, pewnego dnia zrobię ci też taką lalę, złotko – powiedziała Dolly, odbierając Maeve swoją własność. Spojrzeliśmy na ojca wyczekująco, licząc, że sprzeciwi się przekupstwu, ale pozostał niewzruszony. Dolly poprowadziła nas do zamkniętych drzwi. – Gdy zmarł mój trzeci mąż, uznałam, że dom jest po prostu za duży Dziesięć ogromnych pokoi i jedna maleńka Dolly, żeby je wypełnić. Przysunęła się do ojca i namiętnie go pocałowała. Zanim zauważyłam lana wskazującego mój zegarek, było już za późno. Pomiar znów nie byłby dokładny. Maeve uratowała nas od zwiedzania sypialni. – Dolly, dolly, dolly – darła się na cały regulator, mając na myśli lalkę i usiłując wyrwać się z mocnego uścisku Carol, by pobiec z powrotem do łazienki. – Czyż to nie urocze – zachwycała się Dolly. – Już zna moje imię. Siedziałyśmy z Carol w minivanie. Christine i Siobhan zabiją nas, bo zostawiłyśmy je same z wszystkimi dziećmi, ale o to postanowiłyśmy na razie się nie martwić. Maeve zwinęła się w kłębek w swoim foteliku. Ssała kciuk i nie

wypuszczając z drugiej ręki własnej lali, dochodziła do siebie po egoistycznym występie Dolly. Przekręcając kluczyk w stacyjce, Carol powiedziała: – Oddaj taśmę. Co uczyniłam, a ona od razu wcisnęła „play". „Aby odsłuchać wiadomości, wciśnij jeden". Carol musiała to zrobić, bo po chwili zaczęły się nagrane wiadomości: Piątek, 15 października, 18. 53. Cześć. Jestem naprawdę przystojny i, eee, jeśli chcesz się przekonać osobiście, dzwoń: 508-555-1221. Piątek, 15 października, 19. 48. Witam. Dzwonię w związku z ogłoszeniem w gazecie. Co dokładnie znaczy ponętna? Chodzi o pokaźny biust czy dużą nadwagę? Odpowiedzi proszę kierować na numer mojej skrzynki 998 865. Piątek, 15 października, 21. 52. Hau. Hau, hau. Też kocham psy i mam nieziemskie poczucie humoru. Pewnie już się domyśliłaś? Numer mojej skrzynki to 99 743. Piątek, 15 października, 23. 04. Dzień dobry. Mam na imię Simon. Zobaczyłem twoje ogłoszenie w „The Globe" i można powiedzieć, że wpadło mi w oko. Muszę przyznać, że nagrana prezentacja była równie interesująca...

Pochyliłam się, by wcisnąć „eject". – Jezu, Carol, to jakieś ofiary Co właściwie było w tym moim ogłoszeniu? Daj mi telefon. Wybrałam numer 800 i tak dalej, wstukałam hasło i usłyszałam swoje darmowe dziewiętnaście słów: Ponętna, zmysłowa, urzekająca czterdziestolatka z poczuciem humoru pozna wyjątkowego mężczyznę, by dzielić z nim rozgwieżdżone noce. Musi kochać psy. Powiedziałam Carol, że jestem przerażona jej ogłoszeniem i że nigdy więcej nie pozwolę jej mieszać się w moje życie. A tak w ogóle, jak ja wyglądam z tymi dokładnie odliczonymi dziewiętnastoma darmowymi słowami, co do jednego!? Taniocha. Ona na to, że technicznie rzecz ujmując, nie mogła mieszać się w moje życie, bo nie posiadam takowego. Odpowiedzi, twierdziła, nie były wcale takie beznadziejne, następne są o wiele lepsze, a kilka nawet obiecujących... Gdybym tylko cierpliwie wysłuchała ich do końca. A skoro już o tym mowa, to czy zdaję sobie sprawę, że jedną z moich głównych wad, oprócz bierności, jest niecierpliwość oraz odrzucanie rzeczy, które są dla mnie dobre, że nie wspomni już o zupełnym braku jakiejkolwiek wdzięczności? W tym momencie zdążyłyśmy już wyjść z samochodu, żeby nie obudzić Maeve. Mówiłyśmy równocześnie, przekrzykując się nawzajem w siostrzanym pojedynku na głosy. W tle pobrzmiewały niewyraźne dźwięki

przedobiedniego koncertu organowego dobiegające z przyczepy. Nagle obydwie podskoczyłyśmy na dźwięk nowego, trzeciego głosu: – Patrz, tato, to pani Sarah. Proszę pani, pani Saro, dlaczego krzyczy pani Pod Szepczącymi Sosnami? – był to głos dziecięcy, w dodatku wydał mi się znajomy. Odwróciłam się i zobaczyłam Austina Connora.

Rozdział 7 – Mój tata powiedział, że mam bardzo ładną panią – ogłosił Austin następnego dnia rano, gdy zasiedliśmy w kręgu. – Tak? – zapytałam. June zauważyła moje zmieszanie. Wyraz jej twarzy zmienił się nieznacznie, ukazując niewielką bruzdę między brwiami. Cała w pąsach skierowałam rozmowę na inne tory. – Kto chciałby opowiedzieć nam o czymś naprawdę fajnym, co zdarzyło się w czasie weekendu? – Przeszliśmy jeszcze trzy razy koło pani przyczepy, gdy była pani w środku z Zabójczą Dolly – kontynuował Austin. – Bardzo powoli. Umierałam z ciekawości, czy ojciec Austina powiedział o mnie coś jeszcze, ale byłam przecież profesjonalistką. Dałam mu nie więcej niż kilka sekund, gdyby sam zdecydował podzielić się tą informacją. Miałam nadzieję, że June zauważyła, jak swobodnie przeszłam do kolejnego punktu zajęć. – Kto umie powiedzieć „tinikling"? – zwróciłam się do dzieci. – Tinikling – odpowiedziały chórem. – Kto pamięta, co to takiego? – Taniec, taniec – zawołał Max Meehan. – Jaki taniec? – Taniec, taniec, połamaniec – zaczął zmieniać temat Jack Kapłan.

– Taniec, taniec łaskotaniec – zawtórowała mu Jenny Browning. – Łaskotaniec, łaskotaniec. Dzieci śmiały się histerycznie z tego doskonałego przedszkolnego żartu. Molly Greene pierwsza zaczęła łaskotać sąsiadów. W ciągu kilku sekund na podłodze mieliśmy kłębowisko rozchichotanych ciał. Dałam im kilka minut, by wyrzucili z siebie nadmiar energii, ale nie tyle, by komuś coś się stało. Tymczasem sama sięgnęłam po globus. Po chwili jedno po drugim odciągałyśmy dzieci z tej plątaniny i odsyłałyśmy na miejsca. Znalazłam na globusie Filipiny i posłałam go dalej. Zmierzyliśmy odległość do Danii, miejsca pochodzenia naszego ostatniego tańca, i do USA. Dzieci jak urzeczone wpatrywały się w globus, a ja puściłam taśmę i z szafki wyjęłam dwie tyczki, bez których taniec tinikling nie był wykonalny. Salę wypełniła muzyka filipińska, niezrozumiałe słowa oznaczały, że czas na pląsy. June i ja trzymałyśmy końce dwóch bambusowych palików, każdy długości stu osiemdziesięciu centymetrów. Klęcząc naprzeciw siebie, w powietrzu uderzyłyśmy palikami o siebie, wydobywając z nich głośny dźwięk. Potem odsunęłyśmy je od siebie i uderzyłyśmy o podłogę. I znów do góry, do siebie, od siebie, i na podłogę. – Raz, dwa, trzy, cztery – zanuciłyśmy rytmicznie, a dzieci się przyłączyły. Po chwili Amanda McAlpine zajęła moje miejsce. Przypomniałam June, żeby uważała na paliki, ustawiłam dzieci w rzędzie i każdemu po kolei pomogłam przetańczyć

między ruchomymi poprzeczkami, by następnie w obrotach wokół własnej osi posłać je na koniec kolejki. Przy swoim drugim podejściu Austin uznał, że teraz jego kolej zastąpić Amandę. Zanim zdążyłam cokolwiek zrobić, pochylił się, by odebrać jej tyczki, dokładnie w momencie, gdy Amanda podnosiła gruby bambus do góry. Z nosa Austina trysnęła krew. Amanda zaczęła krzyczeć. Austin zakrył nos, potem odsunął rękę i spojrzał na nią. Gdy June biegła po chusteczki i lateksowe rękawiczki, chłopiec zauważył spokojnie: – Dobry Boże, ale wytrysk! Czekając na powrót June, pozostałam w bezpiecznej odległości od Austina. Gdy dziecko się zrani, w naturalnym odruchu nauczyciel chce je utulić i pocieszyć, jednak w dzisiejszych czasach kontakt fizyczny w tego typu przypadkach możliwy jest tylko w rękawiczkach. – Kochanie, zatkaj sobie nosek paluszkami – instruowałam go, naśladując szkoleniowców z naszego corocznego wewnętrznego szkolenia „AIDS: postępowanie w przypadku krwotoku". Austin posłuchał, zaciskając pulchne paluszki na pękatym nosku. Po chwili oczy zaczęły wychodzić mu na wierzch. – Oddychaj, kochanie – ponagliłam go delikatnie. – Oddychaj ustami. Powoli zrobiłam wydech przez zaokrąglone usta. Nie wiedziałam, co zrobić z rękami, ciągle mi przeszkadzały. W końcu splotłam je, trzymając się za łokcie.

June wróciła w mgnieniu oka, najpierw rzucając Austinowi pudełko chusteczek, a następnie szybko nakładając rękawiczki na dłonie. – Wszystko będzie dobrze, Austin. To tylko niewielki krwotok z noska – powiedziała łagodnie, biorąc garść chusteczek i wycierając mu twarz. Strumyczki krwi zaczęły już zasychać na brodzie i szyi. Zanotowałam w pamięci, żeby powiedzieć ojcu, że koszulkę trzeba wyprać w zimnej wodzie. Jeśli wyjdzie z ojcem. Głos Austina, dochodzący spod warstwy chusteczek, był dość niewyraźny – Akurat, niewielki. Mnie nie nabierzesz. Wezwać pogotowie. I policję. Żądam adwokata. I... – rozejrzał się wokół w poszukiwaniu inspiracji. Jego oczy zerkały znad białego obłoku chusteczek, zatrzymując się na bambusowych palikach – powinniście kupić miękkie paliki. Wziął głęboki oddech i rozpłakał się. Oparłam się chęci nałożenia własnej pary rękawiczek z lateksu, żeby go przytulić. Zamiast tego wzięłam resztę dzieci do kącika z książkami. Usadowili się ciasno wokół mnie, a ja po raz n-ty wzięłam do ręki zaczytany egzemplarz książeczki Judith Viorst Alexander i okropny, wstrętny, brzydki i bardzo zły dzień. Jack Kapłan włożył kciuk do buzi, palcami drugiej ręki bawiąc się puklem brązowych, lśniących włosów Molly Greene. Molly trzymała za rękę Maxa Meehana, który z kolei drugą dłoń położył na moim kolanie. Amanda, zwinięta w kłębek, opierała się o mnie z drugiej strony i pomagała odwracać kartki. Byliśmy mniej więcej w połowie, gdy wrócił Austin – ani śladu krwi na pomiętej zapasowej podkoszulce. Max

przysunął się do Molly, robiąc mu miejsce obok mnie. W końcu mogłam go przytulić. – Już dobrze? – zapytałam. Pokiwał głową, chwilowo milcząc. Podczas gdy ja czytałam dalej, June zdezynfekowała wszystkie zabrudzone miejsca odpowiednim roztworem w sprayu. Gąbka, której użyła do ścierania, zostanie również włożona do plastikowej torby, razem z chusteczkami i rękawiczkami, a wszystko to będzie wyrzucone z zachowaniem wszelkich środków ostrożności. Skończyłam czytać i zamknęłam książkę. – To po prostu jeden z tych dni – powiedział Austin. – Alexander to rozumie. Ojciec Austina zjawił się ostatni. – Hej, smyku, co się stało? – Zaatakował mnie filipiński pal, tato. Ojciec podniósł go w górę w niedźwiedzim uścisku, potem odwrócił się do mnie. Miał ładne zielone oczy i długie rzęsy. – Austin zderzył się z bambusowym palikiem używanym w czasie filipińskiego tańca, który dziś ćwiczyliśmy – wyjaśniłam. – Miał mały krwotok z nosa, ale już wszystko w porządku. Koszulka powinna być wyprana w zimnej wodzie. Chyba że żona... – Dzięki. Jeśli mogę wybierać, to wolę koszulkę. Nie sądzę, by żona była zadowolona z pomysłu, by dać jej to do wyprania, niezależnie od temperatury wody.

Roześmiałam się. Nigdy wcześniej nie zauważyłam, jak nieciekawie brzmi mój śmiech; jest wysoki i nerwowy. To znaczy... – Żartowałem. Przepraszam. Wiem, co miała pani na myśli. I tak zrobię. Wypiorę ją w zimnej wodzie... jak tylko się zorientuję, która to pralka. Uśmiechnął się. Ja również. Uśmiech też miał ładny, szeroki i chłopięcy. Jeden z jego przednich zębów był lekko przekręcony, co dodawało mu dziecięcego uroku, jakby był zbyt młody na aparat. – No więc, pani Hurlihy. – Sarah. – Tak, wiem, że ma pani na imię Sarah. A jak ja się nazywam? – Pan Connor? – Bob. Właściwie wszyscy mówią mi Bobby, ale wszystkich też poprawiam, że na imię mi Bob, od trzeciej klasy podstawówki. Znów się roześmiałam, próbując osiągnąć głębszy i dźwięczniejszy ton. Bardzo chciałam powiedzieć coś błyskotliwego na temat jego imienia. Niestety, jedyne co przychodziło mi do głowy, to że jestem cięta na wszelakich Bobbych od czasów mojego pierwszego chłopaka, Boba Healeya. Bobby Healey był tak niegrzeczny, że siostry zakonne pałały do niego nienawiścią zgoła niechrześcijańską. On odwdzięczał im się dokładnie tym samym, za to szalał za mną. Uczyłam się na pamięć przykazań i wypluwałam je z siebie posłusznie, za co otrzymywałam różaniec i koronkowe

mantylki. A w tajemnicy podziwiałam Bobby'ego – był moim bohaterem, ponieważ miał odwagę nie zaprzątać sobie głowy tymi głupstwami. Najbardziej kochałam go w dniu, gdy rzucił przekleństwo na siostrę Marię Katarzynę, co było grzechem śmiertelnym i gwarantowało męki piekielne. Ponieważ u Św. Stefana nie mieli stołówki, lunch jadaliśmy w ławkach. Zrobione z drewna i pomalowane ciemną farbą, przymocowane były bezpiecznie do jeszcze ciemniejszej podłogi. W miejsca na atrament wciskaliśmy kartoniki z obrzydliwym letnim mlekiem, które sprzedawały siostry, a oprócz tego cukierki, żelki, gumy czy pastylki. Utrzymywały, że pieniądze idą na biednych, ale dzieciaki doskonale wiedziały, że kupują za to whisky i w weekendy popijają z księżmi. Pewnego razu podczas lunchu siostra Maria Katarzyna opuściła na moment salę. Gdy wróciła, z jej biurka zniknął kawałek czerwonej lukrecji. To Bobby ją ukradł, ugryzł trochę, a resztę dał mnie. Byłam zakochana, więc zjadłam. Siódme przykazanie to nie przelewki; siostra ustawiła nas wszystkich w szeregu, około czterdziestu pięciu pięcioklasistów. Każdy po kolei musiał uklęknąć przed krzyżem zdobiącym ścianę na przedzie klasy i przysiąc Bogu, że nie wziął lukrecji. Czterdzieścioro pięcioro dzieci przyklękło przed Jezusem i przysięgło, że nie ukradło tego kawałka cukru. Gdy nadeszła moja kolej, dzielnie skłamałam, nie chcąc narażać Bobbyego: nawet gdyby uwierzyła w moje wyznanie, domyśliłaby się, że miałam wspólnika. Byłam zbyt grzeczną dziewczynką, by zgrzeszyć z własnej inicjatywy Chwilowo

pokonana siostra Maria Katarzyna zdjęła ze ściany drewnianą dyscyplinę i przechodząc wzdłuż szeregu, każdego uderzała w siedzenie. Potem klękaliśmy przed Bogiem po raz wtóry Spojrzałam na Bobby'ego. Pokręcił głową i znów się nie przyznałam. Wyobrażałam sobie nas razem w czeluściach piekielnych; w jego towarzystwie ogień trawiący grzeszników nie wydawał mi się szczególnie przerażający. Nadeszła kolej Bobby'ego. – Siostra jest cholernie głupia, że ciągnie te brednie – powiedział, patrząc prosto w oczy siostrze Marii Katarzynie. Wszyscy zamarli, przestali nawet oddychać. Zaraz po tym zapomniano o lukrecji. Gdy siostra Maria Katarzyna odprowadzała Bobby'ego do matki przełożonej, zastanawiałam się, czy zobaczę go jeszcze na tej ziemi, czy spotkamy się dopiero na mękach piekielnych. Pojawił się na ostatniej lekcji. Gdy maszerował na swoje miejsce, w moich oczach było czyste uwielbienie. Ale on nie zwracał na mnie uwagi, bo zakochał się właśnie w Eileen Sullivan. Nie wiadomo czemu, winiłam za to siostry, jak gdyby o mnie właśnie rozmawiali w gabinecie przełożonej. „Sarah Hurlihy – mogła powiedzieć do Bobbyego przełożona zakonu – z pewnością stać pana na więcej, panie Healey". Ojciec Austina mówił coś, ale mi umknęło. Chłopiec podreptał na koniec sali, wziął pisak i zaczął rysować na białej tablicy. Przypominało to przyczepę Dolly. A może jego ojca. – Mieszkasz w przyczepie? – zapytałam nowego Bobbyego. Boba. – Wolę myśleć o niej jako o tymczasowym azylu.

Miał kręcone włosy jak syn, ale ciemniejsze, przeplatane twardymi nitkami siwizny, sportowe spodnie wypchane na kolanach, których wygląd nie wykluczał, że w nich spano, a do kompletu koszulę prosto z pralni, w kolorze lodów malinowych. Odpięty guzik przy szyi i rękawy podwinięte prawie do łokci odkrywały kręcone włoski na klatce piersiowej i przedramionach. Miałam nadzieję, że nie lustrowałam go zbyt ostentacyjnie, ale jakoś nigdy wcześniej nie zauważyłam, że jest taki przystojny. I miły. I potencjalnie wolny. Nareszcie. Nieznacznie się wyprostowałam i udałam, że poprawiam coś na wystawce jesiennych liści przypiętych pinezkami na tablicy ogłoszeń. – No więc, co Austin ci naopowiadał? – zapytał. Patrzył mi w oczy, jakbym miała zaraz powiedzieć coś interesującego. Próbowałam sprostać zadaniu. – O tobie? Że jesteś niereformowalny I że masz przerwę w małżeństwie. – Odnoszę wrażenie, że te konkretne sformułowania są autorstwa jego matki. Pewnie sporo się nasłuchasz. Nigdy się nie zastanawiałem, co dzieci opowiadają wychowawcom. Spojrzał w dół i znów prosto w moje oczy. – Jednym uchem wlatuje, drugim ucieka – zapewniłam. Opierałam się pokusie, żeby podejść bliżej i przekonać się, czym pachnie: mydłem, wodą kolońską czy po prostu sobą. To niesamowite, że następna część życia mogła sobie, jakby nigdy nic, stać dokładnie przed twoim nosem przez ten cały czas.

– No tak – uśmiechnął się. – A właśnie, skąd znasz naszą niecieszącą się najlepszą reputacją modliszkę Dolly? – Mój ojciec się z nią spotyka. Przy „spotyka" zaczęłam się rumienić. To oczywiste, że nie czułabym się swobodnie, umawiając się z Bobem Connorem, dopóki jego syn jest w mojej grupie i w ogóle w przedszkolu. Ale gdybyśmy zaczęli od przyjaźni, mogłaby się rozwijać powoli, krok po kroku, by przed wakacjami rozkwitnąć uczuciem. O wiele ciekawsza perspektywa niż ryzykowne ogłoszenia – nigdy nie wiesz, na kogo trafisz. – Ooo! Odważny człowiek. Odwrócił głowę, gdyż do klasy weszła June. Wyglądała wyjątkowo ponętnie z tym półprzytomnym sennym spojrzeniem. Musiała znaleźć jakieś nowe miejsce do medytacji. Uśmiechnęła się, mijając nas, i podeszła do Austina. Klęknęła przy nim, wzięła do ręki inny pisak i zaczęła rysować małe żółte kwiatki wokół przyczepy Jak tylko skończyła, Austin dorysowywał zielone łodygi i liście. Bob Connor i ja przyglądaliśmy się im. Staliśmy blisko siebie, nasze łokcie prawie się dotykały. W końcu odwrócił głowę i szepnął: – June to zjawisko, no nie? Uśmiechnęłam się i kiwnęłam głową – jak te psy maskotki z głowami na haczykach, które ludzie wożą w samochodach. Kładą je z przodu albo z tyłu, a one kiwają się w trakcie jazdy samochodem. Na każdym wyboju maleńkie skrawki wiary w siebie spływały mi do nóg i wyciekały przez palce stóp. Nie wiem jak, ale udało mi się pożegnać i rodziców, i dzieci, i nawet June oraz jej zjawiskowość.

Gdy klasa już opustoszała, usiadłam na jednym z małych krzesełek, automatycznie łapiąc się za biodra i uda, by sprawdzić, ile wylewa się poza krawędzie. Taki mały sygnał wczesnego ostrzegania, gdyby coś było nie tak. Ciekawe, że nigdy nie przyszło mi do głowy, by sprawdzać w drugą stronę. A może na przykład zaczęłam niknąć, kości się kurczą, jajeczka usychają... I wkrótce już nie tylko faceci tacy jak Bob Connor, ale wszyscy będą na mnie ćwiczyć kontakt wzrokowy, rozgrzewając się przed podejściem do kogoś młodszego, ładniejszego, weselszego – kogoś zjawiskowego. Nauczycielka swingu złamała nogę. Nie zapytałam, jak to się stało. Zgadza się, dzieci poniżej jedenastego roku życia i tak są za młode na swing, ale rodzicom bardzo spodobał się ten pomysł, a nauczycielka miała świetne referencje od kogoś z biura mojej siostry Christine. Wtedy na parkingu, gdy zostawiłyśmy ją w przyczepie Dolly, poczuła się opuszczona. – Nie mogę uwierzyć, że zostawiłyście mnie tam samą na tak długo – powiedziała. – Nie samą – próbowałam nas bronić. – Była Siobhan i tata, i dzieciaki. Carol musiała po prostu wyjść ze mną na moment, żeby pokierować moim życiem. – Właśnie o to mi chodzi. Dlaczego to Carol musi zawsze wszystkim kierować? Dlaczego ja nie mogę ci po móc wyjść na prostą? Dlatego właśnie zapytałam ją o nauczyciela tańca. I aż do przykrej sprawy złamanej nogi polecona nauczycielka się sprawdzała. Ustawiała połowę grupy twarzą na północ, drugą połowę na południe, żadnych wzmianek o płci, choć

osiemnaście z dwudziestu uczestników to dziewczynki. I wolno, wolno, szybko, szybko – wszyscy nauczyli się jakiejś wersji kroku, tańcząc po kolei przed każdą z czterech ścian, gdy z przenośnego magnetofonu grzmiało Just a Gigolo. Zwlokłam się na dół do gabinetu Kate Stone, zapytać o radę. – To jasne; zadzwonisz do wszystkich rodziców, proponując albo zajęcia na kolejnym kursie po powrocie prowadzącej, albo kontynuację na kursie z nowym nauczycielem. – Sęk w tym, że nie mogę znaleźć nauczyciela swingu. Zresztą, nie mogę znaleźć w ogóle żadnego nauczyciela tańca – starałam się wyciszyć ten akcent kompletnej bezradności w moim głosie. – Dzwoniłam już wszędzie. – W takim razie, Sarah, to jest właściwy moment, by wykorzystać własne twórcze podejście do rozwiązywania problemów. Wzięła do ręki rzeźbioną drewnianą szkatułkę i uniosła wieczko. – Otwórz się, Sarah. Wyjdź z pudełka i zobacz rzeczy w nowym świetle. A potem już tylko: szukajcie, a znajdziecie. I przejechała na swoim fotelu pod okno, by pociągnąć leciutko za sznurek dzwoneczków wietrznych. Przez chwilę słuchałyśmy delikatnych dźwięków mosiądzu. Kate zakończyła nasze spotkanie celną uwagą: – Wiesz, Sarah, gdybym sama chciała koordynować te zajęcia, nie zatrudniłabym ciebie.

Rozdział 8 Dzieci Bradych nie dopuszczały się nawzajem do telefonu. Doszło do tego, że pan Brady postanowił zainstalować w domu automat telefoniczny. Zapomniałam, że nie dokończyłam jeszcze swoich cheerios, i wypiłam łyk wina, które nalałam sobie do obiadu. Po winie mleko wydawało się lekko kwaśne. Odsunęłam płatki jak najdalej od siebie. Kolejny łyczek wina. Jeszcze jeden i w ustach nie pozostało ani śladu mleka. Ten odcinek nie był tak dobry jak wczorajszy, który poruszał problem wspólnej łazienki. Ale kim ja byłam, żeby krytykować? Przecież każdy z Bradych prowadził życie ciekawsze od mojego. Podniosłam pudełko z kasetą, otworzyłam i zamknęłam je kilka razy. Wyciągając kasetę, zobaczyłam napis: „Odpowiedzi na ogłoszenie", wykonany równiutko ręką Carol. Większość taśmy wciąż zwinięta była po lewej stronie, nieprzesłuchana. Tylko jedno, zdecydowałam. Posłucham tylko jednego: 18 października, 19. 38. Cześć, mam na imię John i jak się domyślasz, odsłuchałem twoje ogłoszenie. Niezwykle urocze – nic, tylko chwytać za smycz. Wybacz, to miał być żart. Nieważne. Ważna rzecz, jaką chcę ci powiedzieć, to że masz niesamowity głos. Właśnie, zanim zapomnę, podam ci mój numer, eee, 617-555-1412. Centrum Bostonu, Beacon Hill. No więc... Jesteś ponętna, zmysłowa i urzekająca. Myślę, że

mogłoby się nam udać. Tym bardziej, że ja jestem wielkim miłośnikiem psów. To nie znaczy, że jestem niesamowicie wielki, po prostu uwielbiam psy. W porządku, zacznę od tych podstawowych, banalnych informacji. Mam czterdzieści trzy lata i jestem do końca rozwiedziony, więc tym nie musisz się przejmować. Wzrost trochę powyżej metra osiemdziesiąt. Czasami słyszę od ludzi, że wyglądam jak, eee, Harrison Ford. Włosy raczej blond, brązowawe oczy, od jakiegoś czasu noszę druciane okulary zamiast szkieł kontaktowych. Co jeszcze? Najłatwiej zastać mnie wieczorem. Uwielbiam chińskie warcaby. I pizzę, z wszystkim oprócz anchois. Mam nadzieję, że wkrótce się spotkamy i odkryjemy, co oprócz miłości do psów nas łączy. Przesłuchałam ją jeszcze cztery razy i pod koniec recytowałam bezgłośnie z pamięci razem z nim. Wzięłam słuchawkę do ręki, zmieniłam zdanie i odłożyłam ją z powrotem. Wróciłam do telewizora. Właśnie dostarczono automat telefoniczny. Nawet jeśli nie był to najbardziej udany odcinek, to z Brady Bunch mogłam przynajmniej liczyć na happy end. – Pamiętasz, jak Johnny mówił o swoim penisie? – zapytałam Carol. – Mister Murphy – odparła. Ona naprawdę wiedziała wszystko. – Mama tak się tym martwiła, nie przypominasz sobie? Ciągle pytała, czy był jakiś prawdziwy pan Murphy i czy kiedykolwiek zrobił coś Johnny'emu. A Johnny odpowiadał: „Nie, jest tylko mój Mister Murphy". A gdy

upychaliśmy się wszyscy w samochodzie, jedno na drugim, wybierając się gdzieś, Johnny wołał nagle: „Mister Murphy chce iść do łazienki. I to już". Wszyscy się zaśmiewaliśmy i natychmiast mieliśmy kłopoty, bo Johnny wybuchał płaczem. – Czy to Johnny kiedyś lunatykował i nasikał do lodówki? – Nie, nie, nie. To był Michael – Carol spojrzała na Michaela, czekając na potwierdzenie. Orzechowe oczy i krzywy uśmiech Michael odziedziczył po rodzinie mamy. – Na pewno nie. To musiał być Billy Nigdy w życiu nie nasikałbym do lodówki. Po prostu to nie w moim stylu. – Chcesz powiedzieć, że Kaczorek nigdy nie nasikałby do lodówki? – zapytałam, czując przyjemny dreszcz, że stać mnie na tak celny strzał. Michael pochylił się i zaczął szeptać do ucha swojemu psu: – Nie słuchaj jej, Matko Tereso. Ma urojenia. Nie przypominam sobie, żebym kiedykolwiek mówił o nim Kaczorek. Była niedziela wieczorem, staliśmy w kuchni naszego rodzinnego domu. – Nie możesz nazywać jej ciągle Matką Teresą, musi mieć w końcu jakieś normalne imię – powiedziała Carol, pochylając się, by podrapać bernardyna za uszami. Sześciomiesięczny szczeniak położył się na grzbiecie na wyślizganym linoleum. Michael, Carol i ja przykucnęliśmy. – Matka Teresa to jest normalne imię. I niesie bardzo dobrą karmę.

Teraz szczeniak zajmował prawie całą podłogę w kuchni, cztery rozkraczone łapy, tylne w ruchu. Sześć dłoni zaczęło drapać psiaka po brzuszku. Z pyska potoczył się strumyk lepkiej śliny. – Przyda jej się każdy, nawet najmniejszy okruch dobrej karmy po tym incydencie z Dolly i jej boa – zauważyłam. Carol wstała, oderwała kawałek papierowego kuchennego ręcznika i chciała wytrzeć spływającą ślinę, ale papier w okamgnieniu znikł w pysku Matki Teresy. – Matko Tereso! Natychmiast to oddaj. Oddaj natychmiast. No już! Pies zaczął się dławić. Michael, siadając na kolanach, włożył dłonie pod suczkę, chcąc ją podnieść. Carol i ja szybko znalazłyśmy się z obu stron obok niego. – Raz, dwa, trzy – komenderował Michael i postawiliśmy szczeniaka na własnych łapach. Wciąż się dławiła, stanęłam więc za nią okrakiem i wykonałam bezbłędnie manewr Heimlicha. Kąt był nieco inny, ale sam mechanizm bardzo podobny jak w przypadku przedszkolaków. Zwitek lepkiego papieru wystrzelił z pyska i przeleciał przez kuchnię, lądując na drzwiach jednej z dolnych szafek. Pies wstrząsnął swoją jeszcze obwisłą zapasową skórą szczeniaka, po czym ponownie położył się na podłodze, rozkładając łapy. Michael i ja przyklęknęliśmy na powrót, by popieścić malucha. Carol usunęła z szafki wątpliwą ozdobę. – Podziękuj ładnie cioci Sarze.

Michael wtulił głowę w sierść w okolicach jej karku. Oczy suki się zaszkliły, patrzyła z miłością. Czarne łatki na białym futrze wokół nosa wyglądały jak namalowane piegi. – To już drugie twoje przewinienie dzisiejszego dnia, szczeniaku – zrugałam Matkę Teresę. – Wprost nie do wiary, że zdołała poszarpać Dolly to boa. Nagle patrzę, a z pyska wystają jej różowe pióra. Najlepsze jest to, że gdyby nie chłopcy i ich śmichy-chichy, Dolly nic by nie zauważyła. Wybuchnęliśmy śmiechem, przypominając sobie minę Dolly. – Michael – zapytała Carol – dlaczego Phoebe nie przyszła? Michael wzruszył ramionami. – Została w domu, bo chciała poczytać książkę. Chyba nie zależy jej teraz specjalnie na spotkaniach z naszą rodziną. Mówi, że opowiadamy za dużo starych historii i ona czuje się zepchnięta na margines. – Kevin też tak mówił – odezwałam się. Carol spojrzała na mnie krzywo. – Ale to przecież o niczym nie świadczy – dodałam szybko. Wszyscy wiedzieliśmy, że małżeństwo Michaela przechodzi kryzys, ale choć szeptanie o tym po kątach za jego plecami było w porządku, nie należało absolutnie poruszać tego tematu wprost. Zastanawiałam się, czy wszystkie rodziny tak się zachowują. I wolałam nie myśleć, czego nie mówili przy mnie o Kevinie. Tata otworzył drzwi, tak by wsadzić w nie głowę. Spojrzał surowo na Matkę Teresę.

– Mój czworonożny przyjacielu, wdepnąłeś po uszy w gówno. Trzymał w ręku plastikową torbę, z której błyskały różowe piórka. Matka Teresa w jednej chwili stanęła na łapach. Michael złapał ją za obrożę. – Michael, uszczęśliwisz mnie, jeśli znajdziesz jakiś sposób, by zastąpić to egzemplarzem pierwotnej długości. Michael wyciągnął rękę. – Dobrze, tato. Przepraszam, naprawdę mi przykro. To jeszcze szczeniak. Matka Teresa rzuciła się przed siebie. Byłam jednak szybsza, w lot łapiąc torbę i ratując tym samym boa przed całkowitym unicestwieniem. Carol jak zwykle miała gotowy plan. – Świetnie, Sarah. Mogłabyś poszukać nowego boa dla Dolly Weź to stare ze sobą na wzór, a potem je wyrzuć. Dam ci listę sklepów. I może przy okazji kup sobie jakąś ładną bieliznę, skoro już tam będziesz. Tak na wszelki wypadek. Ojciec pokiwał głową, jakby uważał, że to wspaniały pomysł, a przecież spotykał się z kobietą, która na niedzielny obiad zakładała boa z różowych piór. Gdzieś w domu rozległ się głośny huk. – Słyszę wyraźnie, że moje fantastyczne wnuki zeszły na manowce i wymagają interwencji osoby dorosłej. Ja muszę odwieźć Dolly do domu – poruszył swoimi krzaczastymi brwiami. – Nie czekajcie na mnie. Rozmawialiśmy jeszcze długo po tym, jak miata odjechała, w końcu wyłączyliśmy niektóre światła i zamknęliśmy drzwi. Zapakowaliśmy dzieci i Matkę Teresę

do samochodów, którymi dojadą do domów. Właśnie miałam ruszać sama, gdy Michael podszedł do mojej hondy Opuściłam szybę. – Hej – powiedziałam. – Wszystko w porządku? Palcem wskazującym pocierał skórę po okiem. – U mnie tak, sprawdzam tylko, czy u ciebie też. Może czegoś potrzebujesz? – Nie, daję sobie radę. Ale dzięki. – Spotykasz się z kimś? No wiesz? – nawet w tych ciemnościach wyglądał na zażenowanego. Pewnie tak jak ja. – Słuchaj, nie ma sprawy, jeśli nie chcesz o tym rozmawiać. – Nie o to chodzi, Michael. Po prostu nie za bardzo jest o czym. Za nami w samochodzie Michaela Annie lub Lainie zaczęła migać światłami. Matka Teresa zaszczekała. – Może powinnaś się bardziej postarać. Pomachał w kierunku dzieci, w odpowiedzi na co światła zaczęły migać z większą częstotliwością. Czułam się trochę jak na dyskotece. – Wiem, że to niełatwe, ale, Sarah, masz szansę zacząć zupełnie nowe życie. Zdajesz sobie z tego sprawę? Po prostu musisz przestać się ukrywać i poznać kogoś. – Jasne, akurat. Kto by mnie chciał? – Sarah, daj spokój. Wielu facetów chciałoby się z tobą umówić. Jesteś inteligentna, masz poczucie humoru. Jesteś nawet dość ładna, pod warunkiem że trochę o siebie zadbasz. Przez całe życie moi bracia mi dokuczali, wyśmiewając moje ubrania, pokazując palcami pryszcze, lekceważąc moich

chłopaków. Słysząc, co powiedział Michael, prawie się rozpłakałam. – Dobrze, Michael – powiedziałam, nie ośmielając się spojrzeć mu w oczy – Spróbuję. Rozebrałam się, zostając tylko w bieliźnie. Zszarzały bawełniany biustonosz i nylonowe majtki pamiętające lepsze dni. Przebierając wśród sterty na podłodze wnękowej szafy, znalazłam srebrne włoskie klapki, których nigdy nie założyłam. Moje jedyne buty bez pięty Nie licząc dwóch par zdrowotnych klapków na płaskiej podeszwie. W drodze do kuchni starałam się nie stawiać nóg jak ostatnia łamaga. Kiedy je kupowałam, wydawało mi się, że będę się w nich czuła wytworna i atrakcyjna, na przykład jak, czy ja wiem, Sophia Loren czy Lollobrygida, ale przy każdej przymiarce przed lustrem, patrząc na własne stopy, wybuchałam tylko śmiechem. Mniej więcej po roku dałam sobie spokój. Sięgnęłam do szafki pod zlewozmywakiem; z tyłu stał środek dezynfekujący w sprayu. Z plastikowej torby wytrząsnęłam boa. Spadło na podłogę jak umierający różowy flaming. Spryskałam je dokładnie z góry, potem końcem pojemnika odwróciłam, by spryskać drugą stronę. Nie byłam całkiem pewna, czy chodziło mi o pozbycie się śliny Matki Teresy, czy raczej tego, co moi siostrzeńcy kwitują zdaniem: „Dolly jest głupia i ma wszy". Boa było teraz nieco wilgotne i zmatowiałe; mokre pióra nie falowały i nie wibrowały niepokojąco. Włożyłam je do suszarki i wcisnęłam przycisk „delikatne", a potem „start".

Czekając, aż cykl delikatny dobiegnie końca, sprawdziłam wiadomości na sekretarce. Nic. Nawet Carol nie zadzwoniła. Suszarka zdziałała cuda. Owinęłam sobie boa wokół ramion: ciepły zmysłowy dotyk puszystych piór. Trzymając końce w dłoniach, przeskakiwałam jak przez skakankę wzdłuż kuchni. Nie lada wyczyn w tych seksownych klapkach. Gdy stanęłam, w powietrzu wirowało kilka skrawków różowego puchu. Zbliżyłam ręce do siebie, pozwoliłam, by boa opadło na plecy, i zatańczyłam shimmy. Dorzuciłam krok z wymachem, raz, i krok, i wymach, raz i dwa. Dalej niski i długi obrót bioder wokół własnej osi i wyrzut w przód, raz, raz, i raz, i dwa. Na dziś wystarczy, zdecydowałam. Weszłam do sypialni, zapaliłam świeczkę, przyciemniłam światło. Magnetofon stał na nocnym stoliku. Włączyłam wiadomość Johna, wyrecytowałam ją razem z nim, przechadzając się po pokoju: – „Cześć, mam na imię John i jak się domyślasz, odsłuchałem twoje ogłoszenie... Masz niesamowity głos". Dużo wody upłynęło, odkąd ostatni raz mężczyzna powiedział mi komplement. Choć praktycznie ten należał się Carol, w końcu to ona się nagrała. Nie szkodzi, postanowiłam go przyjąć. Owinęłam boa kilka razy wokół szyi, położyłam się wygodnie na łóżku, układając nogi bardzo uwodzicielsko. Spojrzałam na stopy w klapkach. Przyszło mi do głowy, żeby pomalować paznokcie. – „Masz niesamowity głos" – powtórzyłam jeszcze raz. A potem podniosłam słuchawkę. I zadzwoniłam do niego.

Rozdział 9 Wymyśliłam, że wypożyczenie Matki Teresy załatwię z Phoebe, żoną Michaela. Wtedy szansa przecieku informacji będzie mniejsza. Phoebe była jedynaczką i nigdy nie rozwijała umiejętności obgadywania rodzeństwa. Włożyłam czarne dżinsy, które prezentowały się nie najgorzej, zarówno na stojąco, jak i na siedząco, oraz mięciutki czerwony polar z wielkimi kieszeniami, żebym nie musiała myśleć, co zrobić z kluczami. Moje włosy miały dobry dzień, układały się tak, jak powinny: w małe, błyszczące loczki, a nie w pierzastą szopę. Byłam im za to wdzięczna. Czułam się, jakby wszystko było możliwe. To było coś więcej niż po prostu spotkanie z mężczyzną. Czułam radość. Postawiłam na życie. Uznałam, że mam przed sobą przyszłość. Złapałam wiatr w żagle. No, tu może trochę przesadziłam, może jeszcze nie wiatr, ale jednak zefirek. – Michael cię na to namówił? – zapytała Phoebe, usiłując przypiąć smycz w odcieniu ostrego różu do takiej samej obroży. Jak tylko jej się udało, Matka Teresa złapała drugi koniec smyczy w pysk i ruszyła do drzwi. – Trzymaj ją! Boże, ten pies doprowadzi mnie do szału. Właśnie, skoro już o tym wspomniała, Phoebe wyglądała trochę jak obłąkana. Proste blond włosy nie bardzo wiedziały, w którą stronę się zwrócić, a jasnoniebieskie oczy też robiły wrażenie zagubionych. – Nie, to mój własny pomysł. Pomyślałam, że przyda ci się mała przerwa w obowiązkach. Wzięłabym też dzieci, ale

potrzebuję trochę ruchu, wybieramy się z Matką Teresą na bardzo długi spacer. Może nawet kilka godzin. Wynagrodzę to Annie i Lainie następnym razem. – Nie ma sprawy I tak muszą odrobić lekcje. Zresztą, dzieci to pestka w porównaniu z tą tutaj, Jej Świątobliwością. Matka Teresa popatrzyła na Phoebe z uwielbieniem, potem oparła się o jej udo. Phoebe cofnęła się szybko kilka kroków, zatrzymując się na ścianie. Zapięłam psa na przednim siedzeniu mojej hondy civic. Chyba jej się podobało, patrzyła na drogę, zaczęła też z widoczną przyjemnością ślinić moje pasy bezpieczeństwa. Miło było mieć towarzystwo. Dwudziestominutowa przejażdżka do placu zabaw dla szczeniaków dobiegła końca, zanim się obejrzałam. Weszłyśmy przez bramę z siatki, na której widniała tabliczka WITAMY W SZCZENIĘCYM RAJU. Usiadłam na zielonej ławce. Matka Teresa wskoczyła na nią, sadowiąc się tuż obok mnie. Odpięłam smycz. – Idź, kochanie, pobaw się z innymi – dałam jej kuksańca. – No już, nie bądź taka nieśmiała. Położyła mi głowę na kolanach i rozglądała się uważnie wkoło. Ja też się rozejrzałam. Za kimś, kto przypomina Harrisona Forda. Może nawet szukałam kapelusza Indiany, tego z drugiej części filmu, Indiana Jones i świątynia zagłady. Śmiałek archeolog na tropie legendarnego świętego Graala i okrutna sekta, która uprowadza tysiące dzieci, by zamienić je w niewolników. Byłabym lepszą partnerką niż ta wiecznie

stękająca Kate Capshaw. Poradziłabym sobie z każdą sceną i nawet by mi do głowy nie przyszło prosić o dublerkę. Jakiś facet opierał się o betonowy tunel, spoglądając w moją stronę. Właściwie to ukradkiem przyglądał się moim piersiom. Podążyłam za jego wzrokiem – może Matka Teresa zostawiła tam rzucającą się w oczy ślinianą broszkę? Nie. Podniosłam głowę. Nie był to Harrison Ford. To nie mógł być on. Całkiem, całkiem, owszem, ale na pewno nie miał metra osiemdziesięciu. Raczej jakieś sto siedemdziesiąt trzy, góra sto siedemdziesiąt pięć centymetrów. Chociaż z tej odległości mógł wydawać się niższy. Próbowałam przypomnieć sobie, co jeszcze mówił. Druciane okulary, zgadza się, z tym że bardziej przypominał Michaela J. Foxa niż Harrisona Forda. Miał jasną karnację i włosy z połyskiem, ale określenie ich mianem „raczej blond" to przesada, „płowy" by pasował. Szukałam innych śladów Harrisona – kpiącego uśmiechu, pewnego siebie rozkołysanego kroku, ruchu ramion, tego wewnętrznego płomienia, intensywności. Nic. Rozejrzałam się dookoła w poszukiwaniu odpowiedniejszych kandydatów. Było tam dwóch po prostu fantastycznych facetów, ale niestety, nie odrywali do siebie wzroku. Ich terier Jack Russel brykał w pobliżu. Dalej kilka zestawów z serii mama-dziecko-labrador i miły starszy pan ze swoim beagle. Cały klub. Matka Teresa zeskoczyła z ławki. – Grzeczna dziewczynka – powiedziałam, dodając jej odwagi.

Poczekała, aż podrapię ją za jednym i drugim uchem, i poczłapała w stronę tunelu, zatrzymując się przy każdej parze stóp, żeby je obwąchać. Gdy była już metr, może półtora od tunelu, jak pocisk wyleciał z niego yorkshire terrier: niewielka, rozszczekana, trójkolorowa wełniana trąba powietrzna. Matka Teresa stanęła jak wryta – tylko pupa i ogon poruszały się rytmicznie, nie tracąc nadziei na zabawę. York wyhamował tuż przed nosem Matki Teresy. I zaczął szczekać jeszcze głośniej. I o oktawę wyżej. Nie wiem, jak się to podobało Matce Teresie, ale mnie ujadanie zaczęło działać na nerwy. – Clementine, siad! – rzucił komendę facet, który nie był Harrisonem Fordem. Matka Teresa usiadła. York ujadał dalej, podskakując przy tym na tylnych łapach. Matka Teresa przywarła do ziemi z łebkiem między przednimi łapami. Clementine wycofała się o kilka skoków, ale ciągle szczekała. – Niezła suka – zauważył facet. – Słucham? – Pani pies. To suczka, prawda? I to wystawowa, tak przynajmniej wygląda. – O, myślałam, że mówi pan o swoim psie. „To dopiero suka", dodałam w myślach. Nie załapał. – Zgadza się, Clementine to suczka. Podwójna złota medalistka, w Eukanuba Classic dwa lata temu i w Newport w zeszłym roku. A pani? Zaczynała mnie boleć głowa. – Czy jest jakiś sposób, żeby przestała?

– Jasne. Odwrócił się do psa i powiedział surowo: – Clementine, siad. Clementine szczekała dalej. Zrobił krok do przodu. Zaczęła szczekać jeszcze głośniej. Wyciągnął rękę. Ugryzła go. – Jezu. O co ci, do cholery, chodzi? Potrząsając dłonią, odwrócił się do mnie i nawet zdobył na uśmiech. – Przepraszam, zabolało. I to bardzo. – Przegryzła skórę? – zapytałam. Sprawdził. – Nie, chyba nie. Czy mogłaby pani przez chwilę jej popilnować? Pójdę po klatkę podróżną, to powinno rozwiązać problem. Nie odpowiedziałam, nie podjęłam więc żadnego zobowiązania, uznałam zatem, że możemy razem z Matką Teresą ulotnić się w każdej chwili, gdyby Clementine zaczęła robić trudności. Przestała szczekać, ale pozostała w pełnej gotowości do ataku. Gdyby jej właściciel miał choć krztynę rozumu, wskoczyłby do samochodu i odjechał w siną dal. On jednak przybiegł w te pędy z klatką. Na szczęście Clementine szybko dała się skusić psim smakołykiem, po czym bez zwłoki została odniesiona do samochodu. – John Anderson – powiedział, wyciągając dłoń, gdy wrócił po raz drugi. Upewniłam się, że nie widać krwi, zanim podałam mu swoją. Zza szyby samochodu dobiegał nas słaby odgłos szczekania Clementine.

– Sarah Hurlihy. A może należało użyć pseudonimu. Ciekawe, czy on to zrobił. – No tak. Usiadł na zielonej ławce i poklepał miejsce obok siebie. Matka Teresa wskoczyła. Ja usiadłam po jej drugiej stronie. – No tak. Kto ci powiedział, że wyglądasz, jak Harrison Ford? – Ta sama osoba, która powiedziała tobie, że jesteś ponętna. Nasze oczy się spotkały. „Co za palant", pomyślałam. Nie chodzi o to, że kiedykolwiek uważałam się za kobietę szczególnie „ponętną", ale czy ktoś go pytał o zdanie? – O rany, dzięki – odpowiedziałam w końcu, zastanawiając się, czy jeszcze za wcześnie, żeby wstać i się pożegnać. – Przepraszam, źle mnie zrozumiałaś. Zazwyczaj ponętna nie jest odbierane zbyt pozytywnie, plasuje się gdzieś bliżej grubej. Rubensowskie kształty są jeszcze gorsze, eufemizm na określenie chorobliwej otyłości. Waga proporcjonalna do wzrostu – to kolejne określenie z tej serii. W każdym razie następnym razem powinnaś po prostu powiedzieć: atrakcyjna. Albo: mam wspaniałe ciało. Tylko nie mów: wysportowana sylwetka, bo to brzmi jak „płaska jak decha". – Jeśli nie podobało ci się moje ogłoszenie, po co w ogóle zadzwoniłeś? – Nie powiedziałem, że mi się nie podobało. Zastanówmy się. Muszę przyznać, że dałem się złapać na „wyjątkowego mężczyznę, by dzielić z nim rozgwieżdżone noce". Dość

banalne, niemniej ta perspektywa wydała mi się bardzo miła. I jeszcze „urzekająca"; to był strzał w dziesiątkę. – Stokrotne dzięki. Wyglądasz na prawdziwego eksperta – czułam się trochę, jakbym grała w tenisa i nie była zdecydowana, czy chcę wygrać, czy przegrać. Właściwie to byłam prawie pewna, że chcę przegrać. – Wiesz, John, prawda jest taka, że nawet nie ja napisałam to ogłoszenie. To moja siostra. Uważam, że „rozgwieżdżone" noce są po prostu okropne. Ale powiem jej, że ci się podobały. Pokiwał głową. – A co ciebie przyciągnęło w moim? Harrison Ford? – Tak, przykro mi. Dlaczego to napisałeś? To znaczy... taką obietnicą można złamać komuś serce. Rozbudzasz oczekiwania, a potem dajesz obuchem w łeb. – Pomyślałem sobie, że może takie porównanie odzwierciedli moją miłość do przygód i nieustraszonego ducha. Teraz przesadził w drugą stronę. Chyba zaczęłam odczuwać coś w rodzaju współczucia dla niego. Nie wiedziałam, czy nie było na to za późno, ale postanowiłam potraktować go łagodniej. – Hm. Podobało mi się też, że lubisz psy. Ale pomysł, żeby spotkać się na spacerze z psami, nie był udany. – Wiem, przepraszam. Ale ja naprawdę lubię psy. Twój to prawdziwe cudo. – Ona też nie jest moja. Pożyczyłam ją od brata.

Drapałam Matkę Teresę za lewym uchem, a John głaskał ją po grzbiecie. To było nawet miłe, jak rozmowa przez psią ścianę. Myślałam, co by tu jeszcze powiedzieć. – Jak długo masz Clementine? – Nie jest moja. Dzięki Bogu. Pożyczyłem ją od sąsiadki, miłej, starszej pani. Pełne imię brzmi Darling Clementine. – Chyba nie pomogła ci wywrzeć wrażenia, o jakie chodziło. Zapadał zmrok. Niebiesko-różowe smugi pozostały tylko nisko nad horyzontem, wyżej była już coraz większa przestrzeń ponurej szarości. Mój nastrój jakby dostosował się do zapadającego zmroku. – Wiem, wiem. Miałem dostać charta od innego znajomego, ale nie wypaliło. – Chart to by było coś. Szkoda. – Przeczytałem artykuł o wystawach psów, żeby zrobić na tobie wrażenie. Stąd ta suka na początek. Mam też w zanadrzu coś o punktacji, ale jakoś nie było okazji tego wykorzystać. – Może teraz, jeśli, oczywiście, chcesz. I tak nie miałam nic lepszego do roboty, a prawdziwy Harrison na pewno już zaplanował dzisiejszy wieczór. – Nie, w porządku. Może następnym razem się uda. – To znaczy podczas spotkania z kimś innym? Wykonał ruch, jakby po tych słowach nie pozostało mu nic innego, tylko odejść. A ja nagle przestałam być pewna, czy tego właśnie chcę. Roześmiał się, a wokół oczu pojawiły się maleńkie zmarszczki.

– Od pierwszej chwili masz na twarzy wymalowane rozczarowanie. – Przepraszam cię – powiedziałam. – Nie bierz tego do siebie. Chyba za bardzo nastawiłam się na Harrisona – schowałam się za Matką Teresą, żeby nie zobaczył moich purpurowych policzków. – Wszystkie emocje tak otwarcie obnosisz? Dotknęłam ręką policzka, poczułam się głupio i odsunęłam rękę. – Czy ja wiem? Ostatnio nie jestem pewna, czy potrafię jeszcze cokolwiek czuć, a cóż dopiero dawać temu wyraz. – O, to zabrzmiało poważnie. Może to właściwy moment, by trochę ponarzekać, wylać swoje żale, porozczulać się nad sobą, jak myślisz? – Ty pierwszy. Doszedł mnie stłumiony odgłos szczekającej Clementine. – Wszystko z nią w porządku? – Cholera. Nie mam nawet wody. Lepiej zawiozę ją do domu, póki jeszcze oddycha. Słuchaj, Sarah, może mógłbym do ciebie zadzwonić albo wpaść. No wiesz, spróbowalibyśmy jeszcze raz, już bez psów. Spojrzałam na niego. Za drucianymi oprawkami zauważyłam interesujące oczy koloru toffi, jak karmel w czekoladowym batoniku albo sierść lwa. – Okay – odpowiedziałam, trochę niespodziewanie dla siebie samej. „Właściwie czemu nie?", pomyślałam, gdy on biegł do Clementine, która teraz po prostu skamlała z rozpaczy. Jeśli nawet się w sobie nie zakochamy, to może zostaniemy

przyjaciółmi. Cóż złego, że poznam bliżej jeszcze jedną ludzką istotę, poszerzę krąg przyjaciół, powiększę nieco mój mały światek? Obserwowałam, jak otwiera drzwi samochodu i pochyla się, zaglądając do środka. Zdawałam sobie sprawę, że nie była to jakaś głęboka refleksja, ale nie mogłam nic na to poradzić: przyszło mi do głowy, że John Anderson był na swój sposób atrakcyjnym facetem. Przynajmniej z lekkiego oddalenia. Bez przeszkód odwiozłam Matkę Teresę do domu. Phoebe zaprosiła mnie na kolację. Annie i Lainie nakrywały do stołu, podczas gdy Michael porcjował schab. Czułabym się lepiej, gdybym mogła im pomóc, ale Phoebe nalegała, żebyśmy pogadały w salonie. – Siobhan uczy irlandzkiego stępa w Bayberry? Super. Czy dałoby się zapisać nasze dziewczynki? Byłoby ekstra, gdyby poćwiczyły dodatkowo. Podniosła do góry palec, dając mi znak, żebym poczekała, i krzyknęła w stronę kuchni: – Michael, czy mógłbyś odwozić dziewczynki do Bayberry w czwartki po szkole?! Michael wystawił głowę przez drzwi jadalni. Wyglądał na zmęczonego. – Phoebe – zaczął. – Nie mogę ciągle zwalniać się z pracy Ledwie wyrywam się na treningi. Wiem, że to nie mój interes, ale nie rozumiałam, dlaczego właściwie Phoebe nigdy nie mogła wyjść z pracy wcześniej.

– Misiaczku, a jak cię ładnie poproszę – powiedziała Phoebe głosem rozkosznej małej dziewczynki; poczułam się zażenowana, że siedzę obok niej w tym samym pokoju. – Mogę zjechać trochę z trasy w drodze po Siobhan – zaproponowałam, licząc, że dzięki temu przestanie się tak zachowywać. – Potem je odwiozę. Nie ma sprawy – Dzięki, Sarah – powiedział Michael. Odwrócił się, nie patrząc na Phoebe. Przy stole wszyscy żartowaliśmy i śmialiśmy się, ale zauważyłam, że Michael i Phoebe zwracali się wyłącznie do Annie, Lainie albo do mnie, nigdy do siebie. To mi przypomniało Kevina i mnie, i te rozliczne stoły, do których zasiadaliśmy z rodziną i przyjaciółmi, udając, że wszystko w porządku. Nie mogłam się doczekać, kiedy będzie można wreszcie wstać. Michael odprowadził mnie do samochodu. – Dzięki jeszcze raz, Sarah, że wzięłaś na spacer Matkę Teresę. I że będziesz zabierać dziewczynki. – Michael, jak ty się czujesz? – Dobrze, nie martw się. Jestem tylko trochę przemęczony. Pogadamy następnym razem, dobrze? Gdy wróciłam do domu, na sekretarce była wiadomość od Johna Andersona. „Cześć, Sarah. To ja, John. Anderson. Chciałem ci tylko powiedzieć, że naprawdę miło spędziłem ten czas i że Clementine przeżyła. I że jesteś ponętna, choć nie dokładnie tak, jak mówiłem. Właśnie. W drodze do domu przyszło mi do głowy kilka pomysłów na naszą drugą randkę albo pierwszą randkę tylko we dwoje, zależy, jak chcesz na to spojrzeć. Na co miałabyś ochotę? Spacer brzegiem Charles

River i mały piknik? Dobry szampan, pyszne kanapki? Albo raczej Gospel Brunch w „House of Blues"? To w Cambridge. Możemy też popłynąć promem na jedną z wysp Boston Harbor. Byłaś tam kiedyś? No nie, znów się rozgadałem, jak zawsze. Tak luźno się zastanawiałem nad co ciekawszymi możliwościami, gdybyś zdecydowała się dać mi jeszcze jedną szansę. Jeśli nie, nie ma sprawy, i, eee, mam nadzieję, że znajdziesz to, czego szukasz. Ale liczę, że się odezwiesz". Podniosłam słuchawkę, żeby do niego dzwonić, naprawdę. Miałam ją już w ręce i byłam gotowa porozmawiać. Może przypomniałam sobie, że nie był Harrisonem, a może zabrakło mi odwagi. Ale najprawdopodobniej pomyślałam o tych wszystkich rzeczach, które mogłyby pójść nie tak. I o tych wszystkich, które ciągle szły nie tak, w którą stronę się nie obróciłam. Michael i Phoebe. Kevin i ja.

Rozdział 10 Byłam na najlepszej drodze, by znaleźć się w pracy przed dziećmi, gdy zadzwoniła Carol. – No więc jak było? Opowiadaj. – Czy nigdy nie uda mi się zrobić ci niespodzianki? Skąd wiesz? – Phoebe. Dzwoniłam do niej, a ona powiedziała, że właśnie wyszłaś i że wzięłaś Matkę Teresę. Reszty się domyśliłam. Ani mi się śniło zaprzeczać, radar Carol jest niezawodny. Po latach niepraktykowania katolicyzmu to jedyny cud, w który wciąż wierzyłam. – Nie mam ochoty o tym rozmawiać, dobrze? I muszę już iść, bo się spóźnię do pracy. – Co to znaczy, że nie masz ochoty rozmawiać? Nie spodobałaś się mu? – Dzięki za wiarę we mnie. Nie wiem, czy potrafisz to sobie wyobrazić, ale to on nie sprostał moim kryteriom. W ogóle nie był taki jak w ogłoszeniu. – No to co? Sarah, zastanów się, gdyby byli tacy jak w ogłoszeniach, nie musieliby ich zamieszczać. Dałaś mu chociaż szansę? – Dałam. Tak mi się wydaje. Ale to żaden grom z jasnego nieba, nic w tym rodzaju. – A co to ma do rzeczy? Wiele bardzo udanych związków zaczyna się powoli. Na przykład ja znałam Dennisa parę miesięcy zanim cokolwiek poczułam.

No właśnie, nic dodać, nic ująć, miałam ochotę powiedzieć. – Słuchaj, Carol, naprawdę muszę lecieć. Spóźnię się, rozumiesz? Aha, przyjadę po Siobhan jutro o wpół do czwartej. – Dzięki. Mam nadzieję, że wiesz, w co się pakujesz. – Poradzi sobie, przecież umie tańczyć. Co niby mogłaby zrobić? – Chcesz listę? Nieważne, nie uprzedzajmy faktów. Pogadam z nią później. O, prawie bym zapomniała. Tata chce, żebyś się pospieszyła z tym boa. Mówi, że Dolly zaczyna się niecierpliwić. I może mogłabyś zawieźć jej do przyczepy Dziś byłoby w sam raz, tak powiedział. Chociaż byłam odwrócona tyłem, poczułam, że Bob Connor wraz z Austinem podeszli do drzwi klasy. Wzięłam szybko z półki kilka drewnianych klocków, tak żeby wyglądać na zajętą, gdy będę je odkładać na miejsce. Byłam zadowolona, że mam na sobie dosyć przyzwoity czarny sweter i spódnicę. Tak na wypadek, gdyby zauważył mnie na swojej drodze do zjawiska imieniem June. Cały czas koncentrowałam się na klockach z małymi drewnianymi dzieciaczkami sadzącymi drewniane roślinki w drewnianym ogródku. – Hej – powiedział z odległości około dwóch centymetrów ode mnie. Wzdrygnęłam się, a klocki wraz ze mną – rozsypały się po podłodze. Bob się roześmiał i oboje równocześnie przykucnęliśmy, by je pozbierać. Nie

wiedziałam, że na poziomie podłogi bliskość drugiej osoby wydaje się bardziej intymna. Wstałam. – Nie przejmuj się, pozbieram je później – uspokoiłam go, dokładnie wygładzając spódnicę. Bob pozbierał jednak klocki do końca. Jego kręcone włosy wciąż były wilgotne po porannym prysznicu. Wyprostował się i podał mi zabawki. Uśmiechnął się, ukazując swój krzywy ząb, a kiedy jego ręce musnęły moje dłonie, starałam się tego nie zauważyć. – To chyba nauczy mnie mówić grzecznie „dzień dobry" mojej ulubionej pani. – O – powiedziałam – June jest tam. Zaśmiał się. Był tak blisko, że czułam jego pastę do zębów. – Miałem na myśli tę drugą ulubioną panią. Która, jeśli mogę zauważyć, wygląda przepięknie tego ranka. – Dziękuję, ale chyba czas już trochę popracować. Odwróciłam się i udałam na drugi koniec sali. Kątem oka widziałam, jak Bob przytulił Austina na pożegnanie i swobodnie pomachał June – jakby nigdy nic, jakby w ogóle nie zauważał, jakie z niej zjawisko – i wyszedł. Zawołałam dzieci, usiedliśmy w kręgu. Razem z June przesunęłyśmy wcześniej stoliki, żeby zrobić więcej miejsca. Czo-czo-czaki cieszyły się wśród przedszkolaków niegasnącym powodzeniem. Po prostu hit. Zabawę znalazłam wieki temu w książce pod tytułem W przedszkolach świata. Zasadniczo jest to afrykańska wersja kaczka-kaczka-gęś, od tego więc wyszliśmy.

– Kaczka... kaczka... kaczka... – zaczęłam, delikatnie kładąc rękę na głowie każdego dziecka po kolei, przechadzając się dookoła bardzo wolno. Molly Greene była tak podekscytowana, że nie mogąc się doczekać, wystrzeliła do góry, zanim zdążyłam dotknąć jej głowy. Poczekałam cierpliwie, aż usiadła. Molly to jedna z tych dziewczynek, które przychodzą do przedszkola ufryzowane i w pełnej gali; dopiero w miarę upływu godzin, stają się po prostu sobą. Molly w pierwszej kolejności pozbywała się kokardek z rypsu, które zdobiły włosy uczesane w wymyślne warkocze i koki. Ani mnie, ani June nigdy nie udało się przyłapać jej na gorącym uczynku, za to znajdowałyśmy potem jedną kokardę przy akwarium, a drugą na poduszce w kąciku z książkami. Wskazówki zegara się przesuwały i Molly zrzucała sweterek z perłowymi guzikami, zdejmowała buty. Jej rajstopy zaczynały się rozciągać i wypychać na kolanach, w końcu wybrzuszenie z kolan wędrowało w dół, aż ostatecznie dobrych parę centymetrów pustych nogawek powiewało swobodnie z przodu każdej z jej stóp. – Kaczka... kaczka... kaczka... – kontynuowałam. Gdy do szłam do June, dotykając jej jedwabistych włosów blond, powiedziałam: – Gęś! Zastanowiłam się przez moment, jakiej używa odżywki. Całkiem możliwe, że Bob Connor wcale nie miał romantycznych zamiarów w stosunku do niej i że jego uwaga na temat zjawiska miała po prostu podtrzymać rozmowę. Podobnie jak zwykło się zauważać, patrząc na dziecko: „Czyż nie jest urocze?" Istniało również niewielkie

prawdopodobieństwo, że Bob Connor zawędrował dziś do naszej klasy, żeby porozmawiać ze mną. June wstała powoli i z wdziękiem, jak zwykle, tak jak ćwiczyłyśmy wcześniej. Gdy mnie goniła, biegłam tak wolno i wdzięcznie, jak tylko umiałam, dookoła kręgu. Dobiegłam do miejsca June, zanim ta zdążyła mnie złapać, i szybko usiadłam. Dzieci klaskały, wyrażając uznanie. Teoretycznie, jeśli nauczyciel pokazuje dzieciom, jak bezpiecznie poruszać się w czasie zabawy, dzieci powinny go naśladować. W praktyce czasami to działa, a czasami nie. Dziś był dobry dzień. Wszystko szło jak po maśle: June goniła Maxa Meehana, który ścigał Jacka Kapłana, który pędził za Molly Greene. Zanim Molly zaczęła chodzić w kółko, położyłam dłonie na jej ramionach. – Potraficie powiedzieć: Benin? – zapytałam dzieci. – Be-nin. – W kraju o nazwie Benin, który leży w Afryce, jest bardzo dużo kurczaków, a kiedy dzieci z Beninu przywołują kurczaki, mówią: czo-czo-czaki. Potraficie to powtórzyć? – Czu-czu-czaki! To niesamowite, ale zdarza się w każdej grupie. Zmieniają po prostu „czo" na „czu", i już. Uznałam, że benińskie dzieci i tak się nie dowiedzą. Nie ma sensu się upierać. – Czu... czu... czu... – zaczęła Molly Greene. Przeszła Amandę McAlpine, June i Jenny Browning. Gdy doszła do Austina, zapiszczała:

– Czaki! – i rzuciła się pędem dookoła. Stanęła na miejscu Austina na jednej nodze, machając rękami jak kurczak. Austin wciąż biegł, bardzo, bardzo powoli. Wyglądał jak wyjęty z jednej z tych scen na plaży w Rydwanach ognia. Gdy dotykał podłogi najpierw piętą, a potem palcami lewej stopy, jednocześnie kręcąc prawym ramieniem jak lokomotywa, uśmiechnął się do June. – Patrz na mnie, June. Jak mi idzie? To ja biegnę najwolniej, prawda? June odpowiedziała mu uśmiechem. – Czu... – powiedział Austin, dotykając mojej głowy. – June zjadła wczoraj kolację ze mną i z moim tatą. Było chińskie jedzenie, a specjalnie dla mnie dodatkowo paluszki z kurczaka. – Czu... – powiedział jeszcze raz, dotykając Jacka Kapłana. – June przeczytała mi książkę na dobranoc. Zatrzymał się z ręką wciąż na głowie Jacka. Wziął głęboki oddech: – Pozwoliła mi wybrać. Chciałem czwartą część Harry'ego Pottera, ale powiedziała, że w takim razie tylko jeden rozdział. A potem i tak przeczytała mi dwa. – Austin – upomniałam go. – June, mogłabyś przyjść do mnie – zaproponowała Jenny Browning. – Mam bardzo duży dom. – Nie, do mnie. – Do mnie, do mnie! Tymczasem dłonie June, oparte na kolanach, zwrócone były w górę, palce środkowe i kciuki dotykały się.

Uśmiechała się niewyraźnie. Uniosłam brwi, chcąc jej dać do zrozumienia, że wprawdzie w Bayberry nie zapisano nigdzie czarno na białym, że zabrania się wychowawcom spotkań z nawet-jeszcze-nierozwiedzionymi rodzicami dzieci tu uczęszczających, to nie był to najszczęśliwszy pomysł, chociażby z tego powodu. Będąc w Victoria's Secret, zawsze czuję się jak oszust. Ilekroć biorę do ręki obszyty satyną wieszak, żeby lepiej się przyjrzeć jedwabno-koronkowej haleczce na ramiączkach, czekam, że zaraz włączy się jakiś alarm, oślepi mnie snop światła z reflektora, a cały sklep pełen eleganckich kobiet wskaże mnie, wołając: „Aha! Akurat!" Dziś nie było najgorzej. W rogu zauważyłam starszego mężczyznę, który mówił coś cicho do siebie, oglądając staniki. Ekspedientki też wydawały się zajęte przekładaniem rzeczy z jednej półki na znajdującą się w pobliżu, bardzo podobną do pierwszej, drugą półkę. Na pewno miały jakiś dobry powód. Ja natomiast miałam w planie zakupić coś dla siebie, a potem, już przy kasie, wspomnieć o boa z piór, tak od niechcenia. Opowiadanie o Dolly i ojcu było zupełnie zbędne. Co mnie to obchodziło, że ktoś zupełnie obcy mógłby pomyśleć, że kupuję różowe boa z piór dla siebie? Starszy facet poszedł na drugi koniec, zostałam więc z przodu. Wybieranie bielizny mnie zniechęcało. Satynowe czy koronkowe, z fiszbinami czy bez, każdy możliwy kolor, żeby dopasować do reszty ubrania, ale jeśli nie miałaś na sobie reszty ubrania, jakie to miało znaczenie? A tak naprawdę

oddawanie się zakupom bielizny w takim miejscu oznaczało dla mnie po prostu obnoszenie się z nadzieją. Poszłam w stronę bawełny Frotowe szlafroki, które piją wodę jak gąbka, nocne koszule niewzbudzające popłochu, flanelowe spodenki piżamowe. I wtedy to zobaczyłam – kalesonki plus koszulka, piżama, dres, bo ja wiem? Szare bawełniane spodnie i do kompletu rozpinana góra z maleńkimi zatrzaskami. Na szarym tle granatowe sylwetki baraszkujących psów nieokreślonej rasy. Chciałam być już w domu, żeby się w to przebrać. Znalazłam górę i dół rozmiar M i postanowiłam rozważyć, czy powinnam kupić bieliznę wygodną, czy naprawdę wygodną. Odłożyłam emki i poszukałam rozmiarów L, które zaniosłam do kasy. – Przepraszam, czy dostanę u państwa różowe boa z piór? Kobieta spojrzała na mój zakup, który właśnie składała i pakowała w bibułkę. Uśmiechnęła się. – Nie zamierzam ich nosić razem. Właściwie boa nie jest nawet dla mnie. Znów uśmiech. Niełatwy do odczytania. Dyskretnie opuściłam oczy, by sprawdzić, czy ma implanty. – Niestety, nie. Może spróbuje pani w Boa-Boa naprzeciwko Searsa. Miałam szczęście. Ani śladu Dolly i jej forda fiesty. Zatrzymałam się przed tablicą „Pod Szepczącymi Sosnami", nie wyłączając silnika, wzięłam torbę z logo Boa-Boa i na palcach podbiegłam do drzwi przyczepy w paski. Na wysokości wzroku wisiał wieniec z liści winorośli, udekorowany maleńkimi plastikowymi indykami.

Przekręciłam klamkę pierwszych drzwi, żeby wetknąć boa do środka. – Proszę, proszę, pani Hurlihy we własnej osobie. Cóż panią do nas sprowadza? Bob Connor bez Austina, w starych spodniach od dresu i nowych adidasach, najwyraźniej wracał do swojego azylu po zdrowej porcji joggingu. Zaróżowione policzki, ciężki oddech. Rozczochrany, przyjazny, chłopięco przystojny Po jednej stronie głowy włosy mu się kręciły, a po drugiej były jakby przyklepane i postawione do góry, prawdopodobnie mała drzemka przed bieganiem. Próbowałam go nie obserwować, ale w tym świetle jego oczy miały fantastycznie zielony kolor. Wyobraziłam sobie June, jak zwykle olśniewającą i zjawiskową, w niemożliwie krótkich spodenkach biegnącą obok niego. Zadziałało natychmiast. Zatrzasnęłam torbę z boa między podwójnymi drzwiami przyczepy Jego oczy powędrowały na drzwi. – Boa-Boa? – Boa-Boa. – Często tam zaglądasz? – Słuchaj, zawsze miło jest pogawędzić z którymś z rodziców moich podopiecznych, ale przepraszam cię, trochę się spieszę. Na razie. Pozdrów Austina. – Sama możesz to zrobić, jeśli chcesz. Zjawi się za jakieś dziesięć minut. Mógłbym poczęstować cię piwem. Albo nauczysz mnie robić kawę. – Dzięki, Austin mógłby się pogubić, widząc, jak ojciec zabawia więcej niż jedną z jego przedszkolanek w tym samym tygodniu.

– Aha! Chodzi o June, tak? – Bingo. – Właściwie miałem nadzieję, że uda mi się z tobą o tym porozmawiać. – Może poruszysz tę sprawę na następnym zebraniu rodziców? – uśmiechnęłam się słodko, niesamowicie dumna, że pierwszy raz w życiu udało mi się rzucić na odchodnym naprawdę niezły tekst. Uważając, żeby się nie potknąć, bo szkoda byłoby zmarnować efekt, spokojnym krokiem zaczęłam oddalać się w stronę swojej hondy Gdy odwróciłam głowę, by mu pomachać, wciąż tam stał z szerokim uśmiechem na twarzy.

Rozdział 11 Siobhan prowadziła moją hondę, Annie i Lainie siedziały bezpiecznie zapięte na tylnym siedzeniu. Na mnie spoczywała odpowiedzialność za powodzenie akcji. – Dobra robota, Siobhan. Byłaś naprawdę fantastyczna, dzieci cię polubiły I dzięki, że się nie wygadałaś. Zapomniałam ci powiedzieć, ale mam pewne obawy, że moja szefowa uznałaby zatrudnianie krewnych za brak profesjonalizmu. – Wredne babsko. – Po prostu poważnie traktuje pracę. – Jasne. Jako kierowca Siobhan poczyniła znaczne postępy. Jechała pewniej, lepiej panując nad wozem, i na zakrętach nie zjeżdżała już na pas dla jadących w przeciwnym kierunku, gdy tylko był wolny. A jeszcze ostatnio notorycznie się jej to przytrafiało. Odetchnęłam jednak dopiero, gdy dziewczynki wysiadły. Nie byłam pewna, czy Michael albo Phoebe nie wściekną się, że pozwalam Siobhan siadać za kierownicą, gdy w środku są ich dzieci. Na szczęście nikt nie wyszedł do drzwi, a gdy tylko Annie i Lainie znalazły się w domu, nas już nie było. Podjechałyśmy do domu Carol jednocześnie z nią. Właśnie parkowała na podjeździe, Ian i Trevor pierwsi wyskoczyli z minivana, pomachali nam i z wrzaskiem pobiegli do domu. Carol zaczęła wypinać z fotelika Maeve. Zastanawiałam się, skąd teraz, po czterdziestce, brała na to

wszystko energię. Posadziła sobie Maeve na biodrze i uśmiechnęła się. Mimo że była trzy lata ode mnie starsza, wyglądała o dziesięć lat młodziej, niż ja się czułam. – No i jak poszło? – zwróciła się do Siobhan. Siobhan otwarła bagażnik, wysiadła i przeszła do tyłu po swoją torbę. Ja przeszłam z drugiej strony, wyciągając ramiona do Maeve, która jednak pokręciła głową i wtuliła twarz w ramię Carol. – Dobrze – odpowiedziała w końcu Siobhan. – Ma wrodzony talent – odezwałam się. – Dzieci za nią szaleją. Na twarzy Siobhan malowało się niewzruszone znudzenie. – Wspaniale, kochanie. Rzeczywiście, masz podejście do dzieci. Wiedziałam, że sobie poradzisz – Carol przechyliła głowę, czekając, aż córka na nią spojrzy. Siobhan jednak całą uwagę skupiła na skręcaniu pasków swojej torby. – No więc – kontynuowała Carol – dostrzegłaś jakiś talent, Siobhan? Potencjalny zawodnik albo zawodniczka? – Rebecca Lowenstein wygląda obiecująco. Carol się uśmiechnęła. – Ciekawe nazwisko dla tancerza irlandzkiego stepu. Siobhan rzuciła matce spojrzenie pełne nienawiści, o jaką bym jej nie podejrzewała. – O, Boże, jesteś taką rasistką, że po prostu nie da się tego słuchać. Wciąż z Maeve na rękach, Carol zaczęła się lekko kołysać, do tyłu, do przodu, w ten charakterystyczny dla

wszystkich matek sposób. A potem powiedziała bardzo, bardzo cicho: – Siobhan, nigdy więcej nie mów do mnie takim to nem. Obrażona Siobhan poszła do domu. Chwila milczenia wydawała mi się właściwa. Pierwsza odezwała się Carol. – Zaproszenie na bar miewa do niejakiego Dermota OToole mogłoby być zabawne, prawda? – Hm, wiem, o co ci chodziło. Ale nie pamiętasz już, jak to jest w jej wieku? Ciągle mam w głowie ten obrazek, jak dziadek zatrzymuje samochód tylko po to, by wskazać na ulicy faceta i powiedzieć, że jest czarny jak pikowy as. I tatę, jak obgaduje ciotkę Norę, że wychodzi za makaroniarza. Na pewno gadali tak latami, ale jak ich wtedy usłyszałam, byłam w szoku. Może taka już dola nastolatków, że pomagają rodzicom w ewolucji na wyższy poziom? Maeve wierciła się już w ramionach matki, najwyraźniej chciała pomarudzić. – Nie zaczynaj – ostrzegła Carol. Lorna siedziała w mojej kuchni. – A więc mamy zajęcia taneczne w „Knights of Columbus", degustację win u OBriena albo możemy wykorzystać bony prezentowe i zrobić sobie darmowy manikiur w Salonie Wenus. – Prezenty od wdzięcznych rodziców? – zapytałam z uśmiechem. – Żebyś wiedziała. W naszej branży to jedyna dodatkowa korzyść, na jaką możemy liczyć. Podejrzewam, że rodzice kupują je z poczucia winy, że ich landrover kosztuje więcej

niż roczna pensja wychowawcy dzieci. Raz nawet dostałam na urodziny bon na masaż (pełna godzina, wyobraź sobie!) od matki Lucy Wheelright. Lorna wyprostowała plecy. – Coś wspaniałego. Z miejsca pozbyłabym się Mistrza Materaca, gdybym mogła pozwolić sobie na to codziennie. Nawet w naszych najgorszych dniach nigdy nie pozwoliłam sobie tak żartować z Kevina. I co mi z tego? Rozważyłam propozycje Lorny. – To może manikiur? – zapytałam. – Trzeba się wcześniej umawiać? Postanowiłam przypomnieć sobie później, gdzie położyłam moje własne bony prezentowe, i zobaczyć, czy nie są przeterminowane, a jeśli nie, to podzielić się nimi z Lorną. – Przekonamy się. Nigdy nie czuję się swobodnie, gdy inni robią coś za mnie. W restauracji na przykład zawsze składam talerze za kelnerkę i zbieram z obrusa zbłąkane okruszki. W Akademii Paznokcia usiadłam przy stoliku pokrytym falbaniastą serwetą naprzeciw manikiurzystki Azjatki, która się nie uśmiechała. Wskazała ręką i posłusznie włożyłam palce do dwóch udających kryształ miseczek z mydlaną wodą. Przyglądałam się jej, próbując odgadnąć, z jakiego kraju pochodzi, i myśląc, że może dałaby się namówić i nauczyła mnie jakiejś zabawy zapamiętanej z dzieciństwa. Czekałam, aż podniesie wzrok. Nic z tego. Odchrząknęłam. – Eee, przepraszam, skąd pani pochodzi? – Z Plymouth.

– Chodziło mi o to, z jakiego kraju? Złapała moją prawą dłoń. Podskoczyłam. – Stany Zjednoczone Ameryki – patrzyła na rękę z taką złością, jakby to ona zadała jej pytanie. – Jaki kolor? Zajęło mi chwilę, zanim się zorientowałam, że ma na myśli paznokcie. – O, jak pani uważa – odpowiedziałam, chcąc zrekompensować jej zadawanie idiotycznych pytań. – Pani ręce, nie moje. Przy stoliku obok Lorna i jej manikiurzystka zaśmiewały się w najlepsze, jakby znały się od lat. – No dobrze, poproszę ten – wskazałam niezbyt od ważny odcień różu. Gdy prawa ręka była gotowa, włączyła niewielki zielony wiatraczek i stuknęła paznokciem w stół, sygnalizując, że powinnam położyć tam dłoń. Wykonałam polecenie. Skończyła malowanie lewej dłoni i przesunęła wiatrak, dając do zrozumienia prawej, że teraz na nią kolej. – Dobre paznokcie – oznajmiła, marszcząc brwi. – Kobiety dużo płacić, żeby mieć takie paznokcie. Rzadko się zdarzać. Gumowe rękawice do mycia, dobry krem, przyjść co tydzień. Albo co dwa. Pani wybór. Podniosła moją prawą dłoń, odwróciła i patrzyła przez chwilę. – Krótka linia życia. Ojciec zmrużył oczy, wpatrując się w telewizor. – No, wreszcie jakaś przystojna kobieta.

– Pani Brady? – przebierałam placami, podziwiając wczorajszy manikiur. – Nie, ciemnowłosa z firankami. – Tato, to Alice. Jest gosposią. – Sarah, wszyscy musimy jakoś zarabiać na życie, nieprawdaż? A ty, kochanie, nie byłaś wychowana na snoba w żadnej mierze, postaci czy formie. Twoja matka nigdy się nie wywyższała. Oboje popijaliśmy małymi łyczkami zupę pomidorową z puszki, podgrzaną i przelaną do kubków. Siedzieliśmy w moim salonie. Na stoliku tuż obok naszych nóg leżała otwarta paczka minikrakersów. Każde z nas wkruszyło wcześniej garść tego przysmaku do swojej zupy, wkładając je między dłonie i pocierając. Okruszki pozostały na stole. Alice wyjaśniała właśnie pani Brady, że nie może zostać wieczorem z dziećmi, bo musi dostarczyć oliwkowe zazdrostki, które uszyła dla Sama. Sam to jej nowy chłopak, a państwo Brady popierali ten związek. – Ale gdybyś miał wybór, tato, to znaczy, gdyby pani Brady nie była mężatką, nie wolałbyś jej od Alice? – Nie. – Dlaczego? – Przez te wszystkie lata nauczyłem się tego i owego o kobietach, Sarah, i mówię ci z pełnym przekonaniem, że właściwy wybór to zawsze ciemne włosy Blondynki są za nerwowe. Wiewiórcze. – Wiewiórcze? A to co niby znaczy? – Jak to, co znaczy: wiewiórcze? Wyjrzyj, Sarry, przez okno, moje słonko, i poobserwuj. Przyjrzyj się tym małym

gryzoniom, szczurkom w futerkach. Rozgorączkowane biegają w kółko tam i z powrotem, zaczynają coś i nigdy nie kończą. To właśnie znaczy wiewiórcze. Jeszcze raz spojrzałam na panią Brady Wydała mi się spokojna. Obydwoje z panem Brady się zgodzili, że nie przystoi stać na drodze do szczęścia Alice i Sama i pozbawiać ich tej randki. Sprawa zaczęła się komplikować. Marcia i Greg oznajmili, że są już za duzi na nianię. Właściwie oznajmił to Greg, ale Marcia poparła go w całej rozciągłości. Wypiłam kolejny łyk zupy. Ojciec również, oplatając obydwie dłonie wokół kubka dokładnie tak jak ja. Rozmoczone krakersy były pyszne. – Przepraszam, że nie mogę zaproponować ci czegoś odpowiedniejszego na kolację, tato, ale nie spodziewałam się gości. – A ja się nie spodziewałem, że wystąpię w roli gościa. To był impuls wynikający z konieczności. Wyciągnął z kieszeni pomiętą chusteczkę i otarł usta. Powinnam pamiętać o serwetkach. – To znaczy? – Przez nieuwagę zaplanowałem dziś dwie kolacje jednocześnie. Uznałem, że najlepiej odwołać obydwie, żeby uniknąć niepotrzebnie złamanych serc. A potem na wszelki wypadek postanowiłem zniknąć z pola widzenia. – Ho, ho, ho! Oszukujesz Dolly? – Zastosowanie pojęcia oszustwa jest w tej sytuacji całkowicie bezzasadne.

– Ciekawe, dlaczego mam wrażenie, że Dolly nie zgodziłaby się z tobą w tym względzie? Pan i pani Brady siedzieli w eleganckiej restauracji, po kolei wymykając się do telefonu, żeby sprawdzić, co u dzieci. Ciągle jakoś nie mogłam dostrzec wiewiórczości. – Czy Dolly jest wiewiórcza, tato? – Dolly jest najmniej wiewiórczą kobietą, jaką znam. Przeczesywał dłonią swoje gęste siwe włosy Wyglądał jak kocur w trakcie poobiedniej toalety. – Czy właśnie to cię w niej pociąga? Intrygowało mnie, co w takiej małej różowiutkiej kobietce jak Dolly może pociągać takiego przystojnego faceta jak mój ojciec. – Sarah, moje dziecko, przyczyna, dla której jedna istota ludzka pociąga drugą, pozostaje wciąż jedną z największych zagadek tego świata. Jak tylko ojciec wyszedł, podniosłam słuchawkę. Od jakiegoś czasu robiłam to regularnie. Podnosiłam ją, trzymałam przez chwilę, w końcu odkładałam z powrotem. Budowanie nowego życia to był cudowny pomysł i przynajmniej teoretycznie byłam do niego w pełni przekonana. W praktyce jednak się okazało, że owszem, niby chciałam nowego życia i potrafiłam wyobrazić sobie siebie w tym nowym życiu, ale trudność właściwie nie do pokonania sprawiało mi połączenie tych wszystkich punktów między jednym a drugim. „Małymi kroczkami, byle do przodu", upominałam się, żałując, że nie miałam dość wytrwałości, by przebrnąć w

całości choć przez jeden z tych podręczników samopomocy, które Carol nieustannie mi podtykała. Wzięłam głęboki oddech i wybrałam numer Johna Andersona. Nawet nie podziękowałam mu za spotkanie ani za jego późniejszy telefon. – Allo, allo? – powiedział po odebraniu telefonu i prawie zaczęłam żałować tego impulsu. Mimo to postanowiłam brnąć dalej. – John. Cześć. Mówi Sarah Hurlihy Pamiętasz mnie? – Przyjaciółka Matki Teresy? – No tak. Eee, dzwonię, bo chciałam ci podziękować za naszą, no, powiedzmy, randkę. – Masz na myśli naszą, no, powiedzmy, randkę sprzed trzech tygodni? – Trzy tygodnie? Rany, jak ten czas leci. Po co ja właściwie zadzwoniłam? – No więc, jak się miewasz od tego czasu? – W porządku, dzięki. A co u ciebie? Rozumiem, że nie odpowiadała ci żadna z moich propozycji drugiego spotkania. – Nie, wcale... To znaczy, owszem, wszystkie mi odpowiadały Dzięki. – Ale? – Mówiąc prawdę, wiele razy chciałam do ciebie zadzwonić, ale jakoś ciągle mi nie wychodziło. Ostatnio wszystko wydaje mi się trudne. Nawet wstawanie co rano jest jak dodatkowe pół etatu. – Może lepiej pomyśleć o tym jak o hobby? – I ty tak właśnie robisz?

– Ja akurat staram się ostatnio nie myśleć zbyt wiele. Prawdę mówiąc, mam inne hobby i przyłapałaś mnie właśnie na tym. Anagramy. – Anagramy? Które to? – Przestawiasz litery w słowie i tworzysz inne słowo. Zazwyczaj robię to z nazwiskami. Facet był albo cokolwiek dziwny, albo na swój sposób interesujący. Może jedno i drugie. – Daj jakiś przykład. – No to wybieraj: Madonna czy Szekspir? To pewnie test. Przypuszczalnie da się ocenić człowieka na podstawie preferencji ikon kulturowych. – Oczywiście, Szekspir. – William Szekspir to na przykład... szpilki w marsie albo perski lis z lwami. – Żartujesz. Serio? – Zapisz, wykreśl kolejne litery, sama się przekonasz. – Fajne. A Madonna? – Madonna Louise Ciccone. „A, nuci co nieco nad losem". – O, pasuje. A ja? – Czekaj, daj mi minutkę... Sarah Hurlihy.. hm, trudna sprawa. Masz jakieś drugie imię? – Anabel. – Już lepiej. „Hi, ha, lala herbu sarny". – Fajne! – Hej, pamiętaj, że to nie ja cię tak ochrzciłem. – Fakt. A ponieważ i tak nie cierpię swojego imienia, więc się nie obrażę. Sarah... takie bez wyrazu.

– Mnie twoje imię wydaje się piękne. – Dzięki. Właściwie nigdy nie przepadałam za gadaniem godzinami przez telefon, ale dziś było tak jakoś miło. Tylko dźwięk. Brak bodźców wzrokowych, zapachowych i dotykowych, którymi musiałabym się przejmować. W każdej chwili mogłam odłożyć słuchawkę i zostać sama, bezpieczna, u siebie. Zwinęłam się w kłębek na brzegu łóżka, czekając, aż John coś powie. – Jak chciałabyś mieć na imię w takim razie? – Hm... mając dwanaście lat chciałam być Heidi. Próbowałam nadać sobie to imię na bierzmowaniu, ale zakonnice się nie zgodziły, bo nie ma takiej świętej. – Heidi Hurlihy. Może lepiej, że zdałaś się na wolę opatrzności. – Potem była Juliet. Wiem, też pretensjonalnie. A ty? Nigdy nie chciałeś mieć na imię inaczej? – Uważasz, że John Anderson nie jest wystarczająco oryginalne? – Jego głos był delikatny i głęboki, pobrzmiewała w nim nutka przekory. – Wiesz co – powiedziałam, zapominając odpowiedzieć na jego pytanie – ty też masz niesamowity głos. „To właściwie nie jest randka w ścisłym znaczeniu tego słowa", wmawiałam sobie. Po prostu mała kawa w kawiarni Starbucks na Boylston, bo wspomniałam Johnowi, że będę w Bostonie na jednodniowym szkoleniu dla nauczycieli. Okazało się, że jego biuro mieści się przy tej samej ulicy, co budynek, w którym miałam zajęcia.

W Bostonie wszystko wydawało się bardziej eleganckie i w lepszym gatunku. Było coś podniecającego w takim wyjeździe z przedmieścia, gdzie całe życie można spędzić w dresie. Kobiety na ulicy wyglądały świeżo i szykownie, większość w czerni, jak gdyby ich życie było zbyt poważne, by zniżać się do czegoś tak banalnego jak kolorowe ciuchy. Przyszłam wcześniej i usiadłam na jednym z wysokich taboretów przy oknie, żałując, że rano, gdy się ubierałam, nie pomyślałam o czerni. W prostej śliwkowej sukience, która w domu wydawała mi się idealna, teraz czułam, że zbyt rzucam się w oczy, odstawałam od reszty jak cyrkówka. Miejsce, które wybrałam, miało świetny widok, ale nigdy nie wiedziałam, czy na stołku barowym należy siadać normalnie, czy tylko opierać się o niego niedbale. Wypróbowałam obydwie techniki i żadna mi nie pasowała, podeszłam więc do stolika, przy którym stały dwa niższe, mniej kłopotliwe krzesła. Nikt nie zwracał na mnie uwagi. Prawie wszyscy czym prędzej czmychali z kawą na wynos, a te nieliczne osoby, które siadały, natychmiast chowały nos w gazecie. Kobieta naprzeciw, w pięknie skrojonym kostiumie i butach, które przypuszczalnie pochłonęłyby moją miesięczną pensję, wyciągnęła kalendarz w drogiej czarnej skórzanej oprawce z drogiej czarnej skórzanej torby i uważnie studiowała plan dnia. Ciekawe, jaką pracę musiałabym wykonywać, żeby zasiadać codziennie w Starbucks ubrana w ten sposób. Przyszło mi do głowy, że w przedszkolu dzień jeszcze się nawet nie zaczął. Ciekawe, jak dzieci poradzą sobie beze mnie. Miałam nadzieję, że moja zastępczyni zapamiętała

wszystkie wskazówki i że razem z June poprowadzą zajęcia zgodnie z planem, który im zostawiłam. Dla przedszkolaków konsekwencja to fundament. Miałam też nadzieję, że June będzie wiedziała, co zrobić, gdyby któreś dziecko narzekało, że mnie nie ma. I miałam nadzieję, że wszyscy będą za mną tęsknić. John Anderson pojawił się przy stoliku z dwoma kubkami kawy Nawet nie zauważyłam go w kolejce. – Cześć, Sarah. Pięknie wyglądasz. – Cześć, John. Dziękuję – nieufnie spojrzałam na sukienkę, potem znów na Johna. On też, jak wszyscy wokół, wyglądał bardzo elegancko w klasycznym biznesowym zestawie z czarną skórzaną kurtką i szarym jedwabnym krawatem, który przywodził mi na myśl stare, wypolerowane srebro. – Biała z cukrem? – Tak. To znaczy nie. Biała bez cukru. Sama pójdę. – Proszę. Pozwól, że ja to zrobię. Zaraz wracam. Postawił swój kubek i oddalił się z moim. Jeszcze raz mu się przyjrzałam. Nie odbiegał wyglądem od pozostałych facetów w Starbucks. Każdy z nich był zadbany, solidny, mniej więcej przystojny, mniej więcej w formie. Jakby wszyscy mieli w terminarzu ważne spotkania i różne inne sprawy do załatwienia oraz fitness club, w którym ćwiczą, gdy już je wszystkie załatwią. Jak to się stało, że byłam tu umówiona z Johnem Andersonem? Czy to możliwe, że przypadkowo natknął się na nie do końca moje ogłoszenie i po prostu na nie odpowiedział? A ja akurat do niego oddzwoniłam? A jeśli

nagrał wiadomości w skrzynkach setek albo tysięcy kobiet, a tylko ja jedna odpowiedziałam? John podał mi kawę. – Dzięki – powiedziałam. – Nie mogę długo zostać. Zrobił dziwną minę i spojrzał po sobie krytycznie. – O co chodzi? Krawat? Uśmiechnęłam się. – Nie, krawat jest w porządku. – Na pewno? Mam jeszcze z sześć w samochodzie, gdyby ten ci się nie podobał. – Dlaczego uważasz, że coś jest nie tak? – naprawdę chciałam wiedzieć. Może mogłabym wtedy wykombinować, dlaczego ja zawsze uważałam, że to ze mną jest coś nie tak. – Dobre pytanie. Może to po prostu naturalne pierwsze założenie. Z kolei zachodzi prawdopodobieństwo, że to te wszystkie lata wysłuchiwania mojej byłej. – Oho, znów użalamy się nad sobą? – Cóż, jeśli chodzi o moje żale, to dziś na pewno nie starczy nam na nie czasu – uśmiechnął się do mnie, a ja do niego. – Same tylko złe nawyki mogłyby zająć dni. Albo nawet tygodnie. Oparł łokieć na stoliku, głowę wspierając na dłoni. – Aż tak źle? – spojrzałam na niego ze współczuciem. – No dobrze, podaj przykład. Wypiłam łyk kawy i przemknęło mi przez myśl, że ludzie stojący w kolejce brali nas za parę. John rozejrzał się uważnie na boki, potem pochylił nad stolikiem i zniżył głos do szeptu:

– Prawdopodobnie nie uwierzysz, ale oskarżano mnie, że jestem, ni mniej, ni więcej, tylko palantem. – Nie! Ty? O, rany, chyba nie chodziłeś po domu w kapeluszu Indiany Jonesa? – Obawiam się, że tak. I w dodatku w białych skarpetkach. Zachichotałam. Nie potrafiłabym powiedzieć, co to było, ale John Anderson w jakimś sensie faktycznie zasługiwał na to miano. Hm... palant. Kujon. Mógł jeździć fantastyczną bryką, czesać się u najmodniejszego fryzjera i nosić stylową, zrobioną na starą, skórzaną kurtkę. Wciąż jednak pozostawał tym chłopaczkiem, który siedział koło mnie na zajęciach z matmy (poziom rozszerzony), a z kieszonki koszuli wystawały mu ołówki automatyczne. I durzył się we mnie. Wtedy, w liceum, nie chciałabym mieć z nim nic wspólnego, trochę dlatego, że skoro mnie lubił, to jednak coś musiało być z nim nie tak. Ale również dlatego, że jeśli to kujon, to ja byłabym dziewczyną kujona, co właściwie na jedno wychodziło. Po tych wszystkich latach gdzieś po drodze zmieniły się chyba zasady. Nie byłam całkiem pewna, ale wydawało mi się, że to, co pozostało w nim z kujona, dziś dodawało mu tylko uroku. Przez resztę dnia, podczas gdy starałam skupić się na „umiejętności czytania i pisania w wieku przedszkolnym", moje myśli ciągle wracały do Johna Andersona. Wyobrażałam go sobie w domu, jak pałęta się w kapeluszu Indy'ego i białych skarpetkach. Następnie wyobrażałam sobie, jak pałęta się w kapeluszu Indy ego i białych skarpetkach i w niczym więcej.

Rozejrzałam się wokół. Po tylu godzinach wszyscy dosłownie leżeli na wyściełanych krzesłach sali konferencyjnej. Ciekawe, czy zauważyli, że uśmiecham się do siebie bez żadnego wyraźnego powodu.

Rozdział 12 Michael, Matka Teresa i ja jechaliśmy na spacer. Fakt, że wtedy pożyczyłam psa, sprowokował Michaela, by mnie zaprosić. – To jedno z naszych ulubionych miejsc. Często tam chodzimy. Odkąd dorośliśmy i wyprowadziliśmy się z domu, dziewczyny pozostawały ze sobą w kontakcie; przynajmniej raz do dwóch razy w tygodniu rozmawiałyśmy z Carol i Christine. Z chłopcami było inaczej. Nie wiem, może byli w bliższych kontaktach z rodzinami żon, ale pozostawało wrażenie, że Johnny wciąż jest w rozjazdach, a Billy junior, chociaż był tylko rok starszy od Carol, zachowywał się, jakby należał do innego pokolenia. Ostatni raz, gdy pojawił się na niedzielnym obiedzie u ojca, miał na sobie czarny rozpinany sweter i planował emeryturę. – Do czasu, gdy spocznę w ziemi, nie waż się poruszać tego tematu, młody człowieku – powiedział ojciec. – Najlepsza rada, jaką mogę ci dać, brzmi: nie popędzaj natury, ona sama wie, co robić. Byłam zadowolona, że mam jakieś zajęcie, a jeszcze bardziej cieszyło mnie, że mogę pobyć trochę z Michaelem. Wysiedliśmy z jego toyoty 4runner; Michael otworzył tylne drzwi, żeby wypuścić Matkę Teresę. MIEJSKIE POLE GOLFOWE MARSHBURY – głosiła tablica informacyjna na skraju parkingu. Poniżej wisiała mniejsza tabliczka z napisem: PO SEZONIE NIECZYNNE.

Michael włożył kluczyki do kieszeni dżinsów. Obydwoje w adidasach żwawo ruszyliśmy wybrukowaną drogą wijącą się wzdłuż toru gry. Michael się zatrzymał, by odpiąć smycz Matki Teresy, która z kolei pogalopowała naprzód. Przy stawie zeszliśmy z drogi, stąpając wśród traw i żółtych kwiatów po miękkiej, piaszczystej glebie, w której zapadały się nasze buty. – Co tu było, zanim powstało pole golfowe? – zapyta łam Michaela. Zatrzymał się, bo zauważył piłkę pod niewielkim cedrem. Schylił się po nią. – Niezła – pochwalił, wkładając ją do kieszeni – praktycznie nowa. Nie pamiętasz? To była piaskownia. Zakradaliśmy się od tyłu, od Edgewater Road, jechaliśmy aż do zakazu, a potem imprezka i kąpiel na golasa. To tutaj – wskazał na uroczy staw, dopracowany przez architekta krajobrazu. – Kurczę. To ten staw z wózkami z supermarketu i częściami samochodowymi na dnie? Podobno można było tu złapać polio, jeśli zamoczyłeś choćby mały palec. I to taką odmianę, przeciw której nie ma szczepionki. – Chyba w to nie wierzyłaś? – Oczywiście, że wierzyłam. – Chłopcy bajerowali po prostu dziewczyny, żeby posiedzieć w krzakach zamiast się kąpać. Zaśmiałam się, choć mnie akurat ani jeden chłopak nie próbował zwabić w to miejsce, gdy byłam w liceum. Zauważyłam piłkę, która utknęła między białymi konarami

brzozy, stanęłam na palcach, by jej dosięgnąć, i podałam Michaelowi. – Tej nie mogę zabrać. To tutejsza piłka – rzucił ją w stronę toru gry. Matka Teresa ruszyła w pogoń. – Co znaczy tutejsza? – Że należy do ośrodka. Do użytku na terenie treningowym. Ma cienki, czerwony pasek. Matka Teresa trzymała w pysku piłeczkę treningową. Szarpnęła głową w tył i podrzuciła ją w powietrze. Gdy upadła, doskakiwała do niej kilkakrotnie, wykonując rytualny taniec pierwotnych podczas zabijania ofiary; widać nie wyszła jeszcze z tego stadium cywilizacyjnego. Po chwili piłka znów znikła w jej pysku. Przytruchtała do Michaela, upuszczając zdobycz u jego stóp. – Grzeczna dziewczynka – pochwalił ją Michael. Pod niósł piłkę, włożył do kieszeni i poklepał Matkę Teresę po głowie. – Odłożę ją, jak nie będzie patrzeć – usprawiedliwił się. Doszliśmy do kolejnej brukowanej alei, były tam dwa drogowskazy Jeden kierował na strome wzgórze, informując 9. DOŁEK, a drugi, skierowany przeciwnie, głosił PEB-BLE BEACH 5123 KM. Ruszyliśmy pod górkę. Podejście było tak ostre, że przed oczami miałam obrazek wózka golfowego, który wywija salta, spadając w dół. Przestaliśmy rozmawiać, koncentrując się wyłącznie na poszukiwaniu piłek. Wymagało to szczególnej techniki przeczesywania okolicy wzrokiem bez rozpoznawania innych szczegółów oprócz piłeczki golfowej. Tło było więc nieco rozmyte, a piłeczka ukazywała się

niespodziewanie spomiędzy opadłych liści czy wśród gęstych zarośli. Kieszenie pęczniały. – Naprawdę fajna zabawa – powiedziałam. – Jak szukanie jajek wielkanocnych. Co z nimi potem robisz? Zabierasz wiosną na pole i grasz? – Nie gram w golfa. Trzymam je w garażu, w wiadrach. – Po co? – Nie wiem. Po prostu lubię je mieć. Phoebe mówi, że to chore. Stwierdziła, że albo powinienem się ich pozbyć co do jednej, albo udać się po pomoc do specjalisty – uśmiechnął się smutno. – Myślisz, że mają jakiś program terapeutyczny dla kolekcjonerów piłeczek golfowych? – Na pewno. Dlaczego Phoebe to denerwuje? – Według mnie to kolejna rzecz, której we mnie nie lubi. – Przestań, Michael. Phoebe za tobą szaleje. – Akurat. Przez ostatnie pięć lat nie udało mi się zrobić ani jednej rzeczy, która by ją zadowoliła. – Próbowałeś zabrać ją tutaj? – No jasne. Myślałem, że będzie romantycznie. Ale jej się nie podobało, bo uznała, że piłki interesują mnie bardziej niż ona. Zdobyliśmy szczyt. Prawie w całości zajmował go niewielki green. Jedynie niska poręcz oparta o kilka słupków dzieliła go od urwistej przepaści, choć ogrodzenie wyglądało raczej na takie, które zdolne jest schwycić cię za łydki i pomóc przekoziołkować w dół niż uchronić od upadku. Widok zapierał dech w piersiach – prawie całe Marshbury jak na dłoni i ocean aż po horyzont.

– Czy to Old Smokey? – zapytałam, wskazując ogromne wzgórze, z którego jako dzieci zjeżdżaliśmy na sankach. – Dokładnie. Super, nie? Gdybym musiał wybrać jedno miejsce, w którym miałbym zostać na zawsze, to byłoby to. Dwóch mężczyzn stało nad czymś, co, jak zgadywałam, było dziewiątym dołkiem. Obydwaj mieli na sobie kangurki z kapturem i kieszeń z przodu wypchaną piłkami. Wyglądali trochę na bezdomnych i trochę, jakby ubierali się u J. Crew Jeden z nich trzymał stary kij, może do wpuszczania piłki do dołka, a może to był putter, a może driver, natomiast dwie piłeczki spoczywały w odległości około połowy metra od dołka. Dwie otwarte puszki z piwem czekały spokojnie w pobliżu. – Są przedstawicielami jednej z niewielu pozostałych jeszcze na świecie lokalnych subkultur – szepnął Michael. – Antropolodzy obserwują tych ludzi w nadziei, że to przybliży ich do rozwiązania zagadki sensu życia. Matka Teresa, wykazując się zaskakującą u psa tej wielkości szybkością, porwała jedną z piłeczek, podrzucając ją w górę. Wylądowała na puszce z piwem, która przewróciła się, wydając bulgoczące dźwięki. – Jezu! – ryknął jeden z mężczyzn. – To twoje piwo – zareagował drugi. – Ale twoja piłka, mądralo. Michael schylił się i postawił puszkę. – Cholera, przepraszam, chłopcy. – Zasada numer jeden – pouczył ten większy – nigdy nie przepraszaj za to, co robi twój pies. – Potem odwrócił się do

mnie i opierając się na zardzewiałym kiju, spytał ponuro, wskazując Michaela: – Rozlał moje piwo? – Nie – uśmiechnęłam się nerwowo. Zaczynało się ściemniać. – No to ma cholerne szczęście – najnormalniej zaryczał. Następnie, trzymając poziomo swój kij, każdy koniec w jednej dłoni, przeskoczył przez niego do przodu i do tyłu. Zakończył czymś w rodzaju krótkiego pokazu stepu. – Sarah, poznaj Mitcha – powiedział Michael. – Mitch, to moja siostra Sarah. Gdy podawałam rękę Mitchowi, ten mniejszy sięgnął do kieszeni, wyciągając trzy piłeczki, i zaczął żonglować z iście cyrkową zręcznością. – Ach, piłeczki, piłeczki golfowe – mówił, ściągając czapkę z daszkiem, by łapać do niej po kolei piłki. – Nigdy nie masz ich dosyć. Michael potrząsnął głową. – To moja siostra, Sarah, Jeff. Żadnych głupich numerów Gdy wyciągałam dłoń w stronę Jeffa, dobiegł nas od głos silnika mozolnie wspinającego się na stromym pod jeździe do dziewiątego dołka. Golden retriever i airedale terrier przemknęły obok nas, za nimi Matka Teresa. Michael złapał mnie za rękę. – Uciekamy! – krzyknął. Pobiegłam. Siedzieliśmy z Michaelem w toyocie, ciężko dysząc. – Myślałem, że masz lepszą kondycję – powiedział. – Tak się przestraszyłam, że zapomniałam o oddychaniu.

Roześmieliśmy się. Z tyłu słyszeliśmy sapanie Matki Teresy. – Co by się stało, gdyby nas złapali? – Mandat, siedemdziesiąt dolarów. – I to wszystko? – Siedem dych to sporo kasy. – A nie aresztowaliby nas za nielegalne wkroczenie na pole golfowe? To nie była policja? – Nie. Facet od psów. Ludzie, którzy przychodzą na spacer albo pobiegać, zgłaszają czasem, że pies nie jest na smyczy i nie mogą spokojnie ćwiczyć. Dupki. Odwrócił głowę do tyłu. – Prawda, kochanie? – Uważam, że nie powinieneś uczyć jej takich słów, Michael – znów zaczęłam się śmiać. – Naprawdę było super. Dobrze, że miałeś latarkę. Nie mogę uwierzyć, że tak szybko się ściemniło. I podobali mi się twoi znajomi, przynajmniej przez ten krótki czas, który spędziliśmy razem. Mieszkają w pobliżu? – Nie mam pojęcia. Nawet nie znam ich nazwisk. Nie rozmawiamy o takich rzeczach. – A o czym? – Ile znaleźliśmy piłek, jakie stosujemy techniki, czy trafiliśmy na jakichś dupków. Przepraszam – zwrócił się do Matki Teresy. – Kiedyś Jeffowi, to ten żongler, wydawało się, że widział parę kojotów. – Cieszę się, że masz znajomych, Michael. Rozmawiasz czasami z Billym juniorem albo Johnnym? – Tylko gdy spotkamy się akurat u ojca.

Michael zapalił silnik. – Jezu, już tak późno? Phoebe mnie zabije. Przez chwilę jechaliśmy w ciszy i zdałam sobie sprawę, że część mnie nienawidzi Phoebe za to, że nie potrafi docenić mojego brata. Michael był słodki i zabawny, a ona miała szczęście, że się jej trafił. I gdyby kiedykolwiek powiedziała przy mnie jedno złe słowo o nim, udusiłabym ją za niego. Gdy zatrzymał się na moim podjeździe, zadałam mu pytanie: – Myślisz, że między dwojgiem ludzi da się wszystko naprawić, czy tylko ustalają, co zdołają wytrzymać i godzą się na to? – Chcesz wesołą czy smutną odpowiedź? – Nie wiem. Zaskocz mnie. – Dobrze, chciałbym wierzyć, że można dojść do punktu, w którym potrafimy zobaczyć obydwie strony medalu. No wiesz, czasami Phoebe ma rację. Nie jestem jakimś ósmym cudem świata i parę rzeczy mi umyka. Przesunął dźwignię na „park". – Ale z drugiej strony można spojrzeć na to tak: oprócz tych kilku wad, jestem właściwie całkiem fajnym facetem, którego dobrze mieć w pobliżu. Oparłam się plecami o szybę i spojrzałam na Michaela. – No więc co będzie? – Hm, nie mogę mówić za Phoebe, ale wiem, że ja nigdzie się nie wybieram. Będę próbować. Nie potrafię sobie nawet wyobrazić, że mógłbym odejść. Jak można powiedzieć coś takiego dzieciom? I w ogóle wszystkim? Odeszłabyś od Kevina? To znaczy, gdyby...

– Gdyby on nie zostawił mnie pierwszy? Nie, raczej nie. Uznałam, że takie życie wybrałam, i muszę przeżyć je najlepiej, jak się da. Czasem nie jestem nawet pewna, czy zasługuję na nowe życie. Przecież tamto spaprałam, no wiesz. Może to była moja jedyna szansa? – Skąd nam się bierze to negatywne nastawienie, co? – zastanawiał się Michael. – Zakonnice? – No tak, pasują jak ulał. Zwalmy winę na nie. Trzymając dłonie na kierownicy rozprostował ręce i ramio na, jednocześnie ziewając. W odpowiedzi ja też ziewnęłam. – Ale poważnie, Sarah. Masz teraz spore szanse. Naprawdę. Spotykasz się już z kimś? Będę cię nękać tak długo, aż odpowiesz: tak. – Chyba tak. – Co znaczy chyba? Odpowiedź ma brzmieć „tak" albo „nie". Albo próbujesz kogoś poznać, albo nie. – Niekoniecznie. Możesz też próbować próbować kogoś poznać. W radio śpiewała Crystal Gale. Michael zrobił głośniej... – Wiesz, kiedyś myślałem, że ona śpiewa o pączkach? „Pączki zasmucają moje oczy". – A nie jest tak? Nie wiem, Michael. Czasami mam wrażenie, że nie znam kilku podstawowych zasad. Słuchaliśmy przez chwilę, włączając się do refrenu z wersją Michaela, aż piosenka się skończyła. – Znasz ten kawałek Creedance Clearwater, w którym śpiewa: „... zły księżyc wschodzi"?

– To jest super, uwielbiam to – powiedział Michael. – Wyobraź sobie, zawsze myślałam, że słowa brzmią: „zwycięży chodnik". – Faktycznie, to mi niezbyt przemawia do wyobraźni. – Michael, a jeśli powiem sobie: w porządku, jestem gotowa, chcę nowego, cudownego związku, a potem nigdy do tego nie dojdzie? – No i co z tego? Wtedy wracasz na pole numer jeden. Na którym i tak teraz jesteś.

Rozdział 13 – Allo, allo. – Jak mam rozmawiać z facetem, który w ten sposób odbiera telefon? – W jaki sposób? – Głupkowaty. – Tak to brzmi? A ja myślałem, że to po prostu zabawne, bo kojarzy się z lubianym i zabawnym serialem. – Chciałbyś być podobny do jego bohaterów? – Bardzo śmieszne. No i co z tego, że John Anderson miał swoje dziwactwa? Każdy coś ma. Przynajmniej nie rżał ani nie parskał, kiedy się śmiał, albo ja jeszcze tego nie doświadczyłam. I fajnie się z nim gadało. Właśnie zdałam sobie sprawę, że czeka, aż coś powiem. – Hm – powiedziałam. – Wiesz, zastanawiałam się nad naszą drugą randką, tak jak obiecałam. Przepraszam, że to tak długo trwało. – W porządku. W końcu udało mi się oderwać od krążenia wokół telefonu i prawdę mówiąc, kilka razy wyszedłem. Udałem się nawet na wieczorek zapoznawczy dla singli. Poczułam, że tracę cały zapał do rozmowy. – O, świetnie – powiedziałam. – Super. Powinnam była zadzwonić wcześniej. A ja co? Nie mogłam się zdecydować przez parę tygodni, rzucając się jak ryba w sieci. Czy naprawdę go lubię? Czy dalej będę mu się

podobała, gdy pozna mnie lepiej? A jeśli tak, to jaki ma problem, bo przecież coś musi z nim być nie tak? A ze mną? Czy każdy mój związek skończy się tak jak moje małżeństwo? Czy zanudzę go na śmierć? – Kolega mnie zaciągnął. Wcale nie miałem na to ochoty. Jedna banda świrów. Zaśmiałam się, mając nadzieję, że zabrzmi to naturalnie. Nie byłam pewna, czy czuję się tak fatalnie, bo polubiłam go bardziej, niż mi się wydawało, czy dlatego, że tak świetnie radził sobie beze mnie. – Opowiedz, jak było? – Okropnie. Spotkanie odbyło się u pewnej wiekowej damy w Cambridge. Była chyba starsza od mojej matki. Na pewno znasz ten typ. Wielki dom, fortuna tak stara, że nawet trudno się domyślić jej istnienia. Tweedowe spódnice do gumowców po kolana. – Albo naszyjnik z pereł do sznurowanych butów. – Właśnie. No więc wysłała zaproszenia do wszystkich znajomych bez pary, rozpiętość wieku z grubsza od kołyski po grób, prosząc, by przyprowadzili samotnych znajomych, którymi sami nie są zainteresowani. Jakby pokręcona wersja Opowieści wigilijnej: Duch Przeszłości Singla, Duch Teraźniejszości Singla, Duch Przyszłości Singla. No wiesz, pełne spektrum samotności. I wierz mi, nie był to miły widok. Próbowałam stanąć twarzą w twarz z faktem, że prawdopodobnie powinnam go poprosić, by następnym razem wziął mnie ze sobą. Teraz, gdy postanowił radzić sobie beze mnie, cóż innego mi pozostało? – No i co robiliście? – pytałam dalej.

– Piliśmy niezłe wino. Jedliśmy takie sobie przekąski. Sondowaliśmy się nawzajem. Potem gospodyni zaprosiła nas do kółeczka i kazała opowiedzieć o sobie i o tym, czego szukamy w życiu. Nie uwierzyłabyś, co opowiadali. – No co? – mimo że nieuchronnie spodziewałam się z tego powodu depresji, byłam ciekawa. – Pierwszych dwoje po prostu narzekało na swoich byłych. – I kto to mówi? – wymknęło mi się nieopatrznie. Na szczęście w słuchawce usłyszałam śmiech. – Narzekam na żonę, naprawdę? – Właściwie gdy o tym wspominasz... ale dokończ opowieść. – Dzięki za tę uwagę. Popracuję nad tym. No dobra, następna osoba mówiła o wewnętrznym rozdarciu na podłożu seksualnym, kolejna o rozdarciu na podłożu geograficznym. – Że niby co? – No wiesz, czy na przykład nie byłaby szczęśliwsza, mieszkając na Zachodnim Wybrzeżu. – Aha, rozumiem. – Później (to jest mocne, uważaj!) wstała pewna pani i powiedziała, że kilka lat temu doszła do wniosku, że z jej małżeństwem koniec. Więc wdała się w romans, ale wtedy nagle seks z mężem wydał jej się tak fantastyczny, jak nigdy wcześniej, a z tym drugim też było całkiem fajnie; i choć trochę się pokomplikowało, to jakoś udawało jej się to wszystko pogodzić. No i wtedy właśnie ten drugi miał dość czekania, kiedy odejdzie od męża, więc znalazł sobie inną. Ale wcześniej zdążył poinformować męża o romansie żony.

Mąż ją zostawił. I jak powiedziała, opłakuje ich obu, ale ma nadzieję pokonać ten ból, zwyciężyć i odnaleźć się w nowym związku. – Nieźle. – No. Nie czekałem na swoją kolejkę. Udałem, że idę do toalety, i zmyłem się stamtąd. – Nie dziwię się wcale. Tak byłam zajęta przeżywaniem ulgi, że nie usłyszałam pukania do drzwi. – Słuchaj, John, ktoś się do mnie dobija. – Sarah, jeśli chcesz skończyć tę rozmowę, to po prostu powiedz. – Nie, naprawdę ktoś puka. Możesz chwilę poczekać? Zobaczę tylko, kto to. Nikt mnie nigdy nie odwiedza o tej porze. – Dobrze. Tylko nie otwieraj od razu. Najpierw sprawdź. Przez wizjer nie było nic widać. Znów pukanie, głośne i natarczywe. Stanęłam na palcach i spojrzałam w dół. Z tej perspektywy moim oczom ukazała się skóra głowy Dolly prześwitująca między włosami. Widok był nieoczekiwany i dość dramatyczny. – Boże, to dziewczyna mojego ojca – wyszeptałam do telefonu. – Chcesz zadzwonić później? Prawdopodobnie nie zdołałabym uniknąć otworzenia drzwi. Mogłam wyobrazić sobie Dolly, jak dobija się dalej do poranku. Może o to chodziło ojcu, gdy mówił, że nie jest wiewiórcza.

– Nie, poczekaj. Udam, że to ważny telefon, i pozbędę się jej. – No nie wiem, chyba nie powinnaś tak kłamać. Powiedział to przez ściśnięte gardło. – O, Boże, przepraszam. Nie chciałam, żeby to tak za brzmiało. Poczekaj sekundkę, dobrze? Otworzyłam drzwi i cofnęłam się szybko o kilka kroków – Cześć, Dolly. Znalazłaś swoje boa? – Gdzie on jest? Założyła dziś długi, fioletowo-różowy pikowany płaszcz. Pomyślałam, że na wyższej osobie to mogłaby być kurtka. Silnik forda fiesty warczał groźnie na podjeździe. Miałam nadzieję, że w związku z tym nie zamierza długo zostać. – Gdzie jest kto? – Ten niewart funta kłaków łajdak nad łajdakami, twój rodzony ojciec. Gdzie on jest? – Tata? – Nie przymilaj się, moja panno. Oczywiście, że „tata". A któżby inny? Postanowiłam, że potem opowiem Johnowi, jak bardzo Dolly przypominała w tej chwili Clementine, yorka, którego pożyczył, i że miałam ochotę zapaść się pod podłogę i schować głowę między łapy, dokładnie tak, jak zrobiła wtedy Matka Teresa. – Nie mam pojęcia, gdzie jest ojciec. Byłaś u niego w domu? Ze słuchawki w mojej dłoni dobiegł stłumiony głos. – To on? – Dolly wyrwała mi telefon z ręki.

– Billy Hurlihy, ty nikczemny, niewierny draniu! – przerwała i słuchała przez chwilę. – A skąd niby miałam wiedzieć? Będzie musiała zadzwonić do pana później, mamy tu teraz pilniejsze sprawy. Dolly wcisnęła odpowiedni przycisk. Jej oczy były jak dwie kostki lodu. Podała mi telefon. – Znajdź go. Natychmiast. Dolly poszła zgasić silnik, a ja w tym czasie dzwoniłam do ojca. Prawie go widziałam, jak rozparty wygodnie w fotelu, który wszyscy nazywamy fotelem taty, spogląda na dzwoniący aparat i ani drgnie. Włączyła się sekretarka. Frank Sinatra zanucił coś o jakichś żalach, o których nie warto wspominać. Muzyka ucichła i odezwał się mój ojciec, głosem bardziej przypominającym Deana Martina niż Franka. – Co słychać, kotku? Billy Boy jest akurat poza domem, więc nie strzęp niepotrzebnie języczka. Po prostu nagraj wiadomość, a na pewno zajmę się nią później. Sygnał był długi i głośny. – Cześć, tato, tu Sarah. Jest wpół do ósmej wieczorem, piątek, i Dolly jest tutaj. U mnie w domu. I, eee, chce, żebym cię odnalazła. Więc podnieś słuchawkę, tato. Uderzyłam niespodziewanie w bardzo wysokie tony. Odchrząknęłam, zanim zaczęłam ponownie. – Tato, nie wygłupiaj się, odbierz. Zmusiłam się do spojrzenia na Dolly, która znów stała ze mną twarzą w twarz. – Ma mocny sen. Zawsze trudno go było dobudzić.

– Tere-fere kuku. Posłuchaj mnie uważnie. Powiedz za raz swojemu łobuzowi ojczulkowi, szumowinie, że Dolly zostaje tu, gdzie jest, dopóki tatusiek jej stąd nie zabierze. Zrozumiano? Prychnęła lekko przez zaciśnięte usta, po czym zdjęła płaszczyk i przewiesiła go przez oparcie mojej kanapy. Groźnie splotła ramiona na swoich piersiach przypominających dwie rakiety i skinęła na mnie, że mam mówić dalej. – Eee, tato, Dolly mówi, że planuje u mnie zostać, do póki po nią nie przyjdziesz. Tato, jeśli mnie słyszysz, od bierz ten telefon! Czekałam. „To ostatnia jego dziewczyna, którą zgodziłam się poznać", poprzysięgłam sobie w duchu. – Dolly – powiedziałam – może zrobimy tak: ja będę próbowała go złapać, a ty tymczasem mogłabyś do niego pojechać. Jeśli faktycznie go nie będzie, zawsze możesz wrócić. Zrobię herbatę – próbowałam uśmiechnąć się przekonująco. Gdyby tylko udało mi się ją stąd wyprosić, mogłabym się zamknąć na cztery spusty i wyłączyć wszystkie światła. A potem pójść do swojego pokoju, wejść pod kołdrę i zostać tam do końca życia. Mam wrażenie, że wcale by mi tego wszystkiego tak bardzo nie brakowało. – Mam dla ciebie wiadomość, moja panno. Otóż, do wiedz się, że Dolly nie ugania się za mężczyznami. Absolutnie i bez wyjątku. Nigdzie się stąd nie ruszam, dopóki tatuś po mnie nie przyjedzie. Żadnych jeżeli, oraz czy ale. Obeszła kanapę i usiadła na niej.

Wciąż jeszcze trzymałam słuchawkę przy uchu, chociaż sekretarka ojca już dawno zasygnalizowała koniec mojej wiadomości. Czekała mnie trudna decyzja, co dalej. Wzięłam głęboki oddech, odłożyłam słuchawkę i pomyślałam: „Sarah, jesteś już dorosła". – Dolly, przykro mi, ale nie możesz tutaj zostać. Mówię serio. To mój dom, i chcę, żebyś natychmiast go opuściła – spodziewałam się, że coś powie, a nawet wstanie. – Wcześnie się kładę, a to był długi tydzień. Dolly? Teraz ja przeszłam dookoła kanapy i spojrzałam jej prosto w oczy. Dolly odparowała moje spojrzenie. – Ależ nie przeszkadzaj sobie, idź spać, nawet od razu. Te podkrążone oczy wcale nie dodają ci uroku. Tatuś i ja zamkniemy drzwi, gdy będziemy wychodzić. Nie poddawałam się. – Nie, Dolly, mówię poważnie – Żałosne. Próbowałam wy krzesać z siebie coś więcej. – Nie możesz tu na niego czekać – udało mi się powstrzymać i nie przeprosiłam jej za to. Spokojnym ruchem Dolly sięgnęła do swojej torebki, która przypominała mały wiklinowy koszyk piknikowy. Na wieku znajdowała się owalna ozdoba z kości słoniowej, na której było napisane: DOLLY. Podniosła wieko i włożyła rękę do środka. Nie zdziwiłabym się, gdyby wyciągnęła pistolet, takie miniaturowe cudeńko wysadzane perłami, które służyło jednocześnie jako zapalniczka. Czułam nawet, że serce mocniej zaczyna mi bić w oczekiwaniu na to. Dolly jednak wyciągnęła plastikowy przezroczysty woreczek.

Patrzyłam, jak wytrzepuje ze środka coś w rodzaju kapturka przeciwdeszczowego, ale wykonanego z białej siateczki, a nie z plastiku. Udrapowała to coś na swojej fryzurze, a pod brodą zawiązała zawadiacką kokardę. – Też powinnaś sprawić sobie coś takiego. Pomoże ci zachować fryzurę przez cały tydzień. Kiwnęłam głową. Mimowolnie sięgnęłam ręką, by poprawić włosy. Tymczasem Dolly zdjęła buty, a także pończochowe podkolanówki, i rozprostowała palce stóp. Następnie wstrząsnęła dwie z moich kanapowych poduszek, zdjęła swój pikowany płaszczyk z oparcia i okryła się nim jak kołderką. – No dalej, możesz iść spać, mną się nie przejmuj. Dolly sobie poradzi. Zorientowałam się, że konfrontacja nie będzie tu skutecznym rozwiązaniem. Postanowiłam więc spróbować innej strategii: będę potulna i uległa – tego akurat nie muszę udawać – i zaskoczę ją w najmniej spodziewanym momencie. Na palcach udałam się do kuchni, wyjęłam z lodówki resztki wina, wzięłam słuchawkę. Dalej się skradając, poszłam do swojego pokoju i zamknęłam drzwi na klucz.

Rozdział 14 – Carol – szeptałam do słuchawki, gdy automatyczna sekretarka poprosiła mnie o pozostawienie wiadomości. – Odbierz, jeśli tam jesteś. No, Carol, mam tu awarię. Odczekałam minutę, potem delikatnie się rozłączyłam. Spróbowałam zadzwonić do Christine. Cztery dzwonki i głos z taśmy. – Christine – wołałam szeptem. – To ja, Sarah. Odbierz, słyszysz? Super. Wszystko się zgadza. Przecież cała reszta świata piątkowe wieczory spędza po prostu poza domem. Michael odebrał po drugim dzwonku. – Matka Teresa! Zostaw to, słyszysz! To nie zabawka! Phoebe, możesz ją wziąć na chwilę, to odbiorę? Phoebe... Halo. – Michael, tu Sarah. – Masz coś z gardłem? Słabo cię słyszę. – Mówię szeptem. Jest u mnie Dolly W drugim pokoju. – Kto? – Dolly. Dziewczyna taty. Chce go namierzyć, a on nie odbiera telefonu. Więc Dolly twierdzi, że nie zejdzie z mojej kanapy, dopóki tata po nią nie przyjedzie. – Koszmar. Wygląda na to, że ktoś zaplanował ten wieczór za ciebie. – Michael! Musisz mi pomóc. Jedź po tatę i przywieź go tutaj – siedziałam na skraju łóżka i mówiłam najciszej, jak umiałam.

– Jezu, Sarah, jestem wykończony. – Michael, proszę cię, Wiesz, że jesteś moim najukochańszym bratem. – Akurat. Ostatni raz dałem się na to nabrać, jak miałem sześć lat, potem odkryłem, że na to samo łapiesz Billy'ego juniora i Johnny'ego. – Michael urwał. Czekałam bez słowa. – No dobra. I tak muszę wyjść z Matką Teresą. Na dźwięk tego imienia w tle usłyszałam szczekanie. – Cii. Boże, lepiej pójdę od razu, zanim obudzi dzieci. Nie reflektowałabyś może na lekko zużytego psa? Odstąpię na bardzo korzystnych warunkach. Słuchaj, wyprowadzę ją, a potem pojadę do taty. Może spróbuj tymczasem grzecznie wyprosić Doiły? – Że też nie pomyślałam o tym wcześniej – szepnęłam sarkastycznie, ale Michael już odłożył. Wcisnęłam off, zastanowiłam się przez chwilę i ponownie wybrałam numer ojca. Gdy Frank zaczął wyśpiewywać swoje żale, dołączyłam kilka własnych skarg. Pogodna piosenka Sinatry zaczęła mnie wkurzać. A ojciec nakazujący nagrać wiadomość rozjuszył mnie jeszcze bardziej. Spróbowałam kolejny raz, szeptem. – Tato, Dolly leży na kanapie, a ja jestem w sypialni. Jeśli teraz odbierzesz, ona się o tym nie dowie. Więc, proszę cię, podnieś słuchawkę! Słyszysz, tato? Zabieraj ją z mojego domu. I to już. Chciałam mu powiedzieć, że Michael po niego jedzie, ale ostatecznie postanowiłam, że lepiej nie dawać mu cynku. I wtedy mnie oświeciło: a jeśli ojca faktycznie nie ma w domu? Rozważałam to przez minutę. Jeśli uciekł z inną?

Zastanawiałam się, jak długo osoba tak całkowicie niewiewiórcza jak Dolly mogła pozostać na mojej kanapie i czy to na mnie spadnie obowiązek jej żywienia. W pewnym sensie nawet ją podziwiałam, ale z bezpiecznej odległości. Może mogłabym udawać, że Dolly daje mi lekcje asertywności. Sięgnęłam po wino. Spostrzegłam, że zapomniałam o kieliszku. Rozejrzałam się wokół, czy jakiś się nie zabłąkał. Niestety. Wyciągnęłam korek i pociągnęłam spory łyk z butelki. Nawet w towarzystwie wina nie bardzo miałam się czym zająć. Próbowałam zadzwonić do Johna, ale nie odbierał. Chyba nie pomyślał, że celowo się rozłączyłam. Telewizor był w pokoju razem z Dolly. Książka, którą czytałam, została w kuchni, a nie chciałam ryzykować, że ją obudzę, wychodząc z sypialni. Próbowałam zastanowić się nad swoim dalszym losem. Wiedziałam na pewno, że nie chcę reszty życia spędzić samotnie w domu, w którym jedynym towarzystwem, jakie zdarzyło mi się mieć od wieków oprócz Bradych, była nieźle rąbnięta przyjaciółka ojca. Cała reszta jawiła się raczej mgliście. Tyle czasu już zaciskam powieki, starając się nic nie czuć i powtarzając sobie, że nie jest przecież tak źle, i w końcu zapomniałam, że można zachowywać się inaczej. Sama myśl, że muszę się otworzyć i znów zacząć czuć, była zbyt bolesna, a nie potrafiłam wymyślić sensownego sposobu, który pozwoliłby mi to jakoś zgrabnie obejść. Może powinnam zmienić podejście, potraktować randki jak przygodę. Spojrzałam na magnetofon. Kaseta nagrana przez Carol wciąż tam tkwiła. Pozwoliłam temu spostrzeżeniu pozostać

ze mną kilka minut. Pomyślałam o Johnie Andersonie; ciekawe, czy już planował kolejny wieczorek dla samotnych. Ciekawe też, czy gdyby pozostał tym razem do końca, szybko znalazłby kogoś innego. Nie byłam pewna, jak czuję się z tą myślą. Czy powinnam zrobić podobnie, zaliczyć kilka innych randek? Napiłam się wina. Tylko ciut, na wypadek, gdyby musiało mi wystarczyć na całą noc. Jeszcze przez chwilę przyglądałam się magnetofonowi. Dobra. Jedna wiadomość, postanowiłam. 26 października, 22. 27. Prawie miesiąc temu, facet może być dziś żonaty. Eee, mam na imię George. Czterdzieści cztery lata. Metr siedemdziesiąt osiem, brązowe oczy, brązowe włosy. Nie palę. Rozwiedziony ojciec dwojga wspaniałych pociech. Nie wspominałaś o dzieciach, ale mam nadzieję, że cię to nie odstraszy. To naprawdę dobre dzieciaki i mieszkają ze mną w Hanover. Mam wyższe wykształcenie, niezłą pracę i przyzwoitą kondycję. Gdybyś chciała zadzwonić, kierunkowy 781-555-8236. Najlepiej po ósmej, gdy dzieci już śpią. Zegarek wskazywał dziesięć po dziewiątej. A co tam. Oczywiście, z moim szczęściem nawet George'a z Hanover nie było w domu. Ładny mi ojciec. Zanim zdążyłam się zastanowić, jak żałośnie i desperacko to zabrzmi, nagrałam się. – Cześć, mam na imię Sarah. Odpowiedziałeś na moje ogłoszenie jakiś miesiąc temu. Jest piątkowy wieczór i nie

ma cię w domu, więc pewnie moje nie było jedynym, na które odpowiedziałeś. Ale gdyby przez przypadek dzisiejsza randka nie wypaliła, podaję mój numer: 781-555-7773. Mam zamiar posiedzieć dziś dłużej. Pomyślałam, że skoro w piątkowy wieczór siedzę sama zamknięta we własnej sypialni, wysłuchanie tylko jednej odpowiedzi na zamieszczone ogłoszenie nie różni się tak bardzo od jedzenia chipsów. No dobrze, jeszcze tylko jedno, naprawdę ostatnie, postanowiłam. 19 października, 19. 19. Jeszcze wcześniejsze niż George'a. Cześć. Mam na imię Maxwell i czterdzieści dziewięć lat na karku. Wiem, że to twoja górna granica, ale zapewniam, że jestem elegancki, dystyngowany i niezależny finansowo. Ludzie mówią, że przypominam nieco Ernesta Hemingwaya, częściowo, jak sądzę, z powodu siwych włosów i brody, ale również dlatego, że kocham przygodę. Co ciekawe, numer mojej skrzynki jest o jeden wyższy od twojego – 185. Mój to 991 185, a twój 991 184. Kismet? Karma? Przeznaczenie? Los? Zadzwoń na 508-555-3030 i przekonajmy się. Nie zdziwiłam się ani trochę, gdy usłyszałam automatyczną sekretarkę. Jakże by inaczej? – Cześć, Maxwell, jak tam twoje podobieństwo do Ernesta, ciągle na chodzie? Odczekałam dobrą chwilę. – Lepiej uważaj, żeby ci nie uciekło! – szybko odłoży łam słuchawkę i na całe gardło zaczęłam śmiać się w po duszkę.

Nie mogłam powstrzymać łez. Czyżby to wszystko było tak cholernie zabawne, czy zbyt wiele czasu spędzam z dziećmi? Nie tak dawno Austin Connor opowie dział ten stary kawał w przedszkolu w wersji klasycznej: „Czy twoja lodówka chodzi?" Wszystkie dzieci się śmiały. Dzieci zawsze wiedzą, kiedy się śmiać. Może zamiast umawiania się na randki, powinnam dorabiać w weekendy jako niania. Wspomnienie Austina przywiodło mi na myśl jego ojca. Poczułam znajome, delikatne szarpnięcie w piersi. Wyobraziłam go sobie w świeżo wyprasowanej koszuli, z niesfornymi lokami na głowie i krzywym zębem odsłoniętym w uśmiechu. Pod wpływem impulsu zadzwoniłam do biura numerów. Spojrzałam na zegar. Dwudziesta pierwsza czterdzieści pięć. Postanowiłam mimo to zadzwonić. Gdy odebrał, od razu zaczęłam: – Przepraszam, że przeszkadzam ci o tej porze, ale nie orientujesz się może, czy wszyscy trzej mężowie Dolly nie żyją, a jeśli tak, to czy zmarli śmiercią naturalną? – Kto mówi? – głos brzmiał, jakbym go obudziła. A może zajmował się w łóżku zupełnie czym innym. Tak dawno nie słyszałam męskiego głosu w łóżku, że trudno mi było to ocenić. – O, Boże, przepraszam. Mówi pani Sara, to znaczy Sara Hurlihy Mam tu pewien problem, taki mały kryzys. Dotyczy jednej z twoich sąsiadek. – Dolly?

– Właśnie, Dolly. Nie potrafię jej przekonać, żeby opuściła mój dom, i pomyślałam, że może od ciebie się czegoś dowiem. Czy ona jest niebezpieczna? – Opowiedz mi tę historię. Zwinęłam się więc w kłębek na moim niezaścielonym łóżku, wyciągając kołdrę z kłębowiska poplątanych koców, by przykryć nią nogi, a potem szeptem opowiedziałam Bobowi Connorowi, co się wydarzyło. Gdy skończyłam, powiedział: – Plotka głosi, że wszyscy trzej mężowie Dolly pochowani są gdzieś na kempingu. – To nie było śmieszne. – Masz rację, przepraszam. Niech pomyślę, co ja mógłbym zrobić? Może przyjadę do ciebie i przekonam ją, żeby wróciła do domu? – Jak? – Mógłbym jej powiedzieć, że mamy zebranie komitetu mieszkańców. Co prawda, jest nieco późno i nie założyliśmy jeszcze żadnego komitetu, ale kto wie, może dałaby się nabrać... Albo po prostu dotrzymam ci towarzystwa, dopóki nie wróci twój ojciec. – Dobrze – zgodziłam się, choć wiedziałam, że pakuję się w kłopoty. Bob Connor był rodzicem przedszkolaka z mojej grupy. Zdążył już zetrzeć na miazgę moją mocno nadwątloną wiarę w siebie, i to jedną rzuconą mimochodem uwagą o innej kobiecie. Ale było w nim coś... coś takiego... że po prostu nie mogłam się oprzeć.

– Pozwól mi opowiedzieć o June, proszę cię – powiedział Bob Connor. – Ilekroć próbuję, ty zmieniasz temat. Siedzieliśmy na kanapie. Dolly przeniosła się do kuchni, aby przyrządzić sobie jajecznicę z moich jaj. – Twoje życie osobiste to twoja sprawa, nic mi do tego. – Cóż za niezwykłe spostrzeżenie, jeśli wziąć pod uwagę, że mówisz do faceta, który siedzi na twojej kanapie w piątek o wpół do jedenastej wieczorem. I to za twoim przyzwoleniem. Choć muszę przyznać, mamy tu obok niezłą przyzwoitkę. – W ogóle mnie nie obchodzi, co tam wyrabiacie we dwójkę, więc z łaski swojej bądźcie uprzejmi wykreślić mnie z listy przyzwoitek! – zawołała z kuchni Dolly – Jestem tu wyłącznie z jednego powodu. Muszę dopilnować, by ten podstępny obłudnik, twój ojczulek, wiedział, że nie dam się nabrać na jego krętactwa. Dzień, w którym Dolly da się zbajerować jakiemuś Billowi Hurlihy będzie ostatnim dniem... Czekaliśmy cierpliwie, aż dokończy. Ale ona pozwoliła, by zdanie zawisło w powietrzu. Bob i ja spojrzeliśmy na siebie, zastanawiając się, co mówić, skoro już wiedzieliśmy, że Dolly podsłuchuje. – Hm, jak sądzisz – zaczął głośno Bob. – Patrioci mają szansę wygrać? Zapach dobiegający z kuchni informował, że jajecznica jest gotowa. Słychać było powtarzający się stuk widelca o talerz. – Jesteś głodny? – szepnęłam.

Spojrzał mi w oczy i skinął głową twierdząco, a ja znów poczułam leciutki wstrząs. Tego było już po prostu za wiele jak na kobietę w moim stanie. Próbowałam przypomnieć sobie seks. Przebiegłam myślami o dwa samotne lata wstecz, do czasów, gdy byłam jeszcze z Kevinem. I musiałam przyznać, że najlepszy seks w ciągu kilku ostatnich lat naszego małżeństwa miałam z rączką prysznica ustawioną na strumień pulsujący, gdy Kevin wyjechał gdzieś w delegację. Na wannie ustawiłam świece i puściłam łagodną muzykę klasyczną. Zawsze było super. Dokładnie wiedziałam, czego mi trzeba. – Zjesz wszystkie jajka, Dolly?! – krzyknął Bob w stronę kuchni. – Jeśli coś zostanie, możecie się poczęstować, w końcu to wolny kraj. Ale jeśli sądzicie, że będę wam usługiwać, to grubo się mylicie. Zachichotałam. Bob wziął do ręki poduszkę i żartobliwie przysłonił mi nią usta. Udało mu się przekręcić mnie lekko w bok, po czym zaczął na mnie napierać. Wyrwałam mu poduszkę, dostał nią po głowie, a ja poderwałam się z kanapy. – Umieram z głodu, a ty? – byłam zadowolona, że prze brałam się przed jego przyjściem. Idealnie sprane dżinsy i jasnoniebieski sweter z dekoltem w karo. Wiedziałam, że wyglądam dobrze. Nie tak dobrze jak June, ale dobrze. Przez moment się zastanawiałam, czy chcę usłyszeć o June, czy wolałabym nie. Wyciągnął do mnie rękę. – Pomożesz mi?

Podałam mu rękę, a potem, zanim zdążył ją chwycić, odsunęłam z powrotem. – Akurat. Naprawdę myślałeś, że dam się nabrać na coś takiego? – Słuuucham? Rozszerzył swoje wielkie zielone oczy, przechylając głowę na bok. Naprawdę miał w twarzy coś chłopięcego. Z czasem pewnie się zestarzeje, ale na razie był niezmiernie pociągający.

Rozdział 15 Carol nigdy nie puka. Nie mówi też „cześć" ani „co słychać". Przechodzi do rzeczy, gdy tylko przekroczy mój próg, jakby miała zamiar dokończyć to, co rozpoczęła ostatnim razem. – Sarah, chyba nie zapomniałaś zawieźć Dolly jej boa? – zapytała, nie wydając się w najmniejszym stopniu zaskoczona widokiem Dolly w mojej kuchni. Wszyscy troje spojrzeliśmy na nią znad jajecznicy. Carol i Bob zmierzyli się wzrokiem. Moja siostra przywitała Dolly najkrótszym i najbardziej zdawkowym z uścisków, po czym wyciągnęła dłoń w stronę Boba. – Witam, jestem Carol, siostra Sary. Pan musi być jednym z synów Dolly? – Raczej ubiegam się o względy pani siostry – powiedział Bob. – Oprócz tego Dolly musiałaby mnie urodzić, sama będąc jeszcze w pieluszkach. Gdyby to było to pierwsze. Obydwie z Dolly posłałyśmy mu promienny uśmiech. Miał talent. Zdecydowanie. Wciąż trzymał jej dłoń. – Bob Connor, bardzo mi miło. – Odpowiedziałeś na ogłoszenie Sary? Cholera. Carol zamierzała wszystko zepsuć. – Jakie ogłoszenie? Wpatrywałam się w Carol, ale jej zdolności telepatyczne okazały się bardzo ograniczone. – Nic takiego – powiedziałam do Boba. – Chciałam po zbyć się kilku starych rzeczy.

Po czym zwróciłam się do Carol. – Bob to ojciec jednego z moich podopiecznych. Tym razem twarz Carol wyrażała więcej zdziwienia, niż to było konieczne. Obdarzyła Boba serdecznym uśmiechem. – Nie widziałaś się dzisiaj z ojcem, Carol? – zapytałam mimochodem. – Dolly czeka tu na niego. – Nie, niestety – odpowiedziała jakby nigdy nic Carol. – Wpadłam tylko na chwilę, chciałam zobaczyć, co u ciebie. Dobrze znów cię widzieć, Dolly Cieszę się, że się poznaliśmy, Bob. Będziemy musieli wybrać się gdzieś razem w najbliższym czasie. Eee, Sarah, chciałabym ci coś pokazać. To zajmie najwyżej minutkę, przyrzekam – odwróciła się i wyszła z kuchni. – Dolly – idąc za Carol, słyszałam głos Boba. – Przepraszam, ale muszę cię o to zapytać. Nosisz ten czepek na głowie na wypadek, gdyby spadł deszcz, a dach nie był szczelny? Czy po prostu dlatego, że jest ci w nim tak cholernie do twarzy? Carol pociągnęła mnie do sypialni. Założyła sięgające do policzka włosy za uszy i kilka razy pokiwała głową. – Słuchaj, Michael razem z tym głupim psem jeżdżą po okolicy w poszukiwaniu taty. Christine jest w domu, dzwoniąc na każdy numer z jego notesu. Długość tej listy przerosła moje najśmielsze oczekiwania. A ty? Jak się trzy masz? Aha, właśnie... – wskazała w kierunku kuchni. – Gratulacje. Carol promieniała. Odkąd pamiętam, rozkwitała zawsze podczas kryzysu, jeśli tylko mogła dowodzić akcją ratunkową.

– Kurczę, Carol, naprawdę jesteś dobra. Może spróbujesz przekonać Dolly, by wyszła z tobą? – Ani mi się śni. Jest twoja aż do zlokalizowania taty. Nigdzie się nie ruszaj, będziemy w kontakcie. – Ale chyba nic mu się nie stało, co? Jak myślisz, Carol? – A ty? Spojrzałyśmy na siebie. – Nieee – odpowiedziałyśmy razem, przypominając sobie jego niezliczone eskapady. Carol wyszła tak samo nagle, jak się pojawiła. Gdy wróciłam do kuchni, Dolly zmywała naczynia, a Bob je wycierał. Spodobało mi się to, naprawdę. Kilka minut później wszyscy wzdrygnęliśmy się, słysząc pukanie. Dolly rzuciła gąbkę do zlewozmywaka. – Już ja go przywitam. Bob złapał ją za nadgarstek. – To dom Sary, Dolly Ona powinna otworzyć. Wolną ręką poklepała go po policzku i przeszła dalej. – Uważaj lepiej, moja panno, bo Dolly może ci sprzątnąć tego chłoptasia sprzed nosa. Gdy tylko zniknęła z pola widzenia, Bob zakrył usta ścierką do wycierania naczyń, a w szeroko otwartych oczach pojawiło się przerażenie. – No nie wiem. Wydaje mi się, że ty i Dolly moglibyście stworzyć niezapomnianą parę. Ponadto starsza kobieta i młodszy mężczyzna to dziś bardzo trendy Jeśli chcesz, mogę zostawić was na chwilę samych. – Tylko tak dalej, pani Hurlihy, a nikt inny, tylko pani zostanie tu sama z Dolly.

– Błagam, tylko nie to. Uśmiechnęliśmy się oboje. I nagle z sąsiedniego pomieszczenia dobiegł mnie głos Johna Andersona. – Przepraszam, czy tu mieszka Sarah Hurlihy? – John Anderson zwracał się do Dolly. – I owszem. Wchodź, kochasiu, i rozgość się. Pozwól Dolly zabrać swój płaszcz. Podniosła głos. – Mamy towarzystwo. Rodzaju męskiego. – John – powiedziałam, gdy w końcu udało mi się ruszyć w kierunku drzwi. – Co ty tu robisz? – Martwiłem się. Najpierw ktoś – rzucił szybkie spojrzenie na Dolly – odłożył słuchawkę. Czekałem i czekałem, aż oddzwonisz. W końcu sam zadzwoniłem, kilka razy, ale ciągle było zajęte. Pomyślałem, że może źle odłoży łaś... Wiem, że to może wydawać się głupie, Sarah, ale martwiłem się o ciebie. Miał na twarzy taki miły uśmiech. Nie ulegało dla mnie wątpliwości, że przećwiczył całą kwestię w drodze z Bostonu. „Około godziny jazdy", pomyślałam. – Ale jak mnie znalazłeś? – Przyjechałem do Marshbury, znalazłem książkę telefoniczną, a jak już miałem adres, zapytałem o drogę na stacji benzynowej. Bob zrobił „wejście", wynurzając się z kuchni. Wciąż trzymał ścierkę, którą wycierał wcześniej naczynia.

– Zapytałeś o drogę? A ja myślałem, że prawdziwi mężczyźni tego nie robią. Jak to jest? – zademonstrował szeroki uśmiech i stanął tak blisko mnie, że bliżej już się nie dało. Czekałam tylko, aż obsika mnie wokoło, znacząc teren. Zamiast tego jednak objął mnie jednym ramieniem, drugą rękę wyciągając do Johna. – Bob Connor. – O, przepraszam cię, Sarah. Nie miałem pojęcia, że... – John zaczerwienił się po czubki uszu. Nic nie mówiąc, podał Bobowi rękę. Bob potrząsnął nią aż nazbyt energicznie, najwyraźniej świetnie się bawił. Zrobiłam krok do przodu, wyzwalając się z jednorękiego uścisku Boba, podeszłam do Johna i pocałowałam go w policzek. Na czole poczułam delikatne muśnięcie jego jasnobrązowych włosów Były miękkie i jedwabiste, lekko wilgotne. Przed wyjazdem musiał wziąć szybki prysznic. W dżinsach i oliwkowym swetrze wyglądał przystojniej, niż go pamiętałam. Światło z zewnątrz odbijało się w jego oczach, które teraz wydawały się prawie złote. Zauważyłam, że dolną wargę ma lekko spierzchniętą, co mnie wzruszyło. – John, dzięki, że przyjechałeś. To naprawdę miłe z twojej strony. Eee, wejdź dalej. – Nie. Nie. Skoro wszystko w porządku, to wracam. Nie przypuszczałem, że masz tu całą imprezę. Pogadamy innym razem, dobrze? – Naprawdę, John. Proszę cię. Wejdź. John trzymał klamkę, stojąc w drzwiach, jedną nogą w środku, jedną na zewnątrz. Dolly wychyliła się za drzwi, tuż obok niego, lustrując ulicę w poszukiwaniu śladów ojca.

– Posłuchaj, cukiereczku – powiedziała do Johna, prostując się ponownie. – Decyduj się. Wchodzisz albo wy chodzisz. Nie możemy w nieskończoność ogrzewać całej ulicy. Bob Connor i John Anderson siedzieli na dwóch przeciwległych końcach mojej kanapy. Wyobraziłam ich sobie jako ingrediencje, z których powstałby facet doskonały. Nie za słodki i nie za ostry, nie za szorstki i nie za gładki, niezbyt niebezpieczny, ale też nie do końca pewny. Potem wyobraziłam sobie, jak każdy zostaje przecięty wzdłuż i połączony z połówką drugiego. Całkowite nieporozumienie, uznałam, nie licząc już kłopotów z ubraniami. Dolly tymczasem manewrowała między stolikiem a nogami Boba, sadowiąc się ostatecznie na środku kanapy między Bobem a Johnem. Rozwiązała kokardę pod brodą, zdjęła nakrycie głowy i pociągnęła za obydwa końce, by złożyć to cudo jak wachlarz. Potem złożyła czepek na pół i powtórzyła ten ruch jeszcze dwa razy. Następnie wsunęła go do plastikowego woreczka, a woreczek do piknikowego koszyka. Śledziliśmy każdy jej ruch, jakby miało nas to doprowadzić do rozmowy. – Zaraz wracam – powiedziałam, uciekając do kuchni. Rozejrzałam się za czymś, co mogłoby ujść za poczęstunek, i jednocześnie w sposób uzasadniony opóźnić mój powrót do salonu. Odkopałam gdzieś kartonik z kilkoma saszetkami kakao, które było lekko skamieniałe. Jakoś je rozkruszyłam, zginając torebki wtę i wewtę.

Znalazłam cztery kubki, po czym skonstatowałam, że gdyby zjawiła się piąta osoba, musielibyśmy się jakoś nimi podzielić. Albo użyć filiżanek i spodeczków z serwisu weselnego. Wytrząsając z kubków ewentualne okruszki, przeczytałam na nich: ULUBIONY NAUCZYCIEL, KOCHAMY NASZA PANIĄ, UCZMY SIĘ ŻYCIA W POKOJU oraz WIRGINIA – KRAINA MIŁOŚCI. Wytarłam kurz z tacy, którą znalazłam wetkniętą między piec a szafkę. Nazywaliśmy ją z Kevinem naszą śniadaniową tacą do łóżka. – Makao – mówiła właśnie Dolly, gdy stawiałam tacę na środku stołu. Usiadłam na podłodze, naprzeciwko kanapy. Bob zlustrował wzrokiem kubki, odłożył karty i podniósł ten z KRAINĄ MIŁOŚCI. Wypił łyk, a potem udając, że dopiero zauważył napis, rozszerzył oczy, w przesadny sposób wyrażając rzekome zdumienie. – To chyba znak – wymówił bezgłośnie. Odłożył kubek, złożył dłonie na sercu i zaczął nimi pompować w górę, w dół, w górę, w dół. W odpowiedzi przewróciłam oczami, mając nadzieję, że John tego nie zauważył. – Grasz, Sarah? – zapytał John. Nie potrafiłam odczytać z wyrazu jego twarzy, co myśli. – Pewnie – odparłam. Ta gra nie wymagała specjalnego skupienia, odpłynęłam więc. Bob znów podniósł do ust swój kubek, a ja zaczęłam się zastanawiać, dlaczego go właściwie zostawiłam. Był pamiątką z wycieczki do Virginia Beach. Cztery lata temu? Pięć? W każdym razie był to lipiec, gorący i lepki nawet w nadmorskim Marshbury, zanim więc przedarliśmy się przez

labirynt znaków i strzałek prowadzących do lotniska Logan, byliśmy gotowi nawzajem się pozabijać. To Kevin wybrał Virginia Beach. Rok wcześniej była moja kolej i spędziliśmy wakacje na małej wysepce u wybrzeży Karoliny Północnej. Jechaliśmy wynajętym samochodem z maleńkiego lotniska Wilmington, mijając szopy kryte papą i rzędy krzewów tytoniowych. – Urocze, prawda? – powiedziałam do niego. – Mam nadzieję, że będzie lepiej – odpowiedział mój mąż. W końcu wąską drogą na grobli wjechaliśmy do mini-raju o nazwie Ocean Isle. Odnaleźliśmy moją rodzinę w wielkim domu na odludziu, na samym końcu białej piaszczystej plaży Dwa piętra, dwa tarasy, altana z jacuzzi. Byli wszyscy – rodzeństwo w komplecie wraz z żonami, mężami oraz wszystkimi siostrzeńcami, siostrzenicami, bratankami i bratanicami. Mama jeszcze żyła, chorowała już tak długo, że uśpiło to naszą czujność i uwierzyliśmy, że zawsze z nami będzie. Tata zachowywał się wzorowo, zadowolony grał z dziećmi i wnukami w pokera albo w monopol, chodził do portu i wracał z taką ilością krewetek, jakiej nigdy nie udało nam się zjeść. Tylko Kevin nie mógł sobie znaleźć miejsca. – Jak daleko jest do Myrtle Beach? – pytał. – Może zorganizujemy małą wycieczkę? Kto ma ochotę na przejażdżkę? Nikt nie miał i Kevin tak naprawdę nigdy nie wybaczył tego ani mnie, ani mojej rodzinie.

Propozycją urlopu w Virginia Beach Kevin chciał mi dołożyć. Pokazać, co to są prawdziwe wakacje. Jak się to robi. Jak nie spędza się czasu z moją rodziną. Zatrzymaliśmy się w średniej klasy hotelu tuż przy promenadzie. Ogólnodostępna plaża była hałaśliwa i zatłoczona. Kevin wynajął deskę surfingową i usiłował nie spalić na słońcu skóry, podczas gdy ja czytałam pod obstrzałem przenośnych radiomagnetofonów. Grywaliśmy w uderzająco do siebie podobne gry: minigolfa na minipolach o nazwach „Zatopiony statek", „Dookoła świata" i „Tropikalna laguna". W końcu, ponieważ Kevin odmówił, sama pojechałam do Assateague Island zobaczyć dzikie kucyki. Następnego dnia wybrałam się do Newport News odwiedzić Muzeum Morza. Zakupiłam miniaturową gondolę i chińskiego sampana, żeby pokazać dzieciakom. Pod koniec tygodnia nasze małżeństwo weszło w zupełnie nową fazę. Staliśmy się dla siebie uprzejmi. Rozmawialiśmy tylko wtedy, gdy było to absolutnie konieczne. – Sarah, twoja kolej. – O, przepraszam. Zupełnie odpłynęłam. Nie byłam nawet pewna, kto to powiedział. Może nie posiadam zbyt wielu cech twardziela, ale potrafię za to całkowicie się wyłączyć w niezręcznej sytuacji. Spojrzałam w karty. Położyłam na stole trójkę... Zadzwonił telefon. Obydwie z Dolly się poderwałyśmy. Ona była bliżej stolika z aparatem, a ja w tym momencie miałam już dość wyciągania ojca z kłopotów. Pozwoliłam jej więc odebrać. Uśmiechnęłam się uspokajająco do Johna. Tyle samo czasu poświęciłam Bobowi.

– No więc – powiedziałam. – Makao – odrzekł John. Dolly zawołała z przedpokoju: – Telefon do Sary Hurlihy! Jeszcze jeden kochaś! Dziewczyno, ależ ty masz dziś powodzenie!

Rozdział 16 – Nie powinienem dzwonić tak późno. Przepraszam, myślałem, że mieszkasz sama. Co to jest, pensjonat? O, Boże. To musiał być George z Hanover. Albo co gorsza, Ernest Hemingway zamówił usługę identyfikacji numeru. Tego nie wzięłam pod uwagę. – Kto mówi? – opadłam na krzesło z prostym oparciem stojące przy małym stoliku w holu. – Mam na imię George. Dzwoniłaś do mnie wcześniej. Odniosłem wrażenie, że nie czujesz się najlepiej i mówiłaś, że posiedzisz dłużej, więc... – Sarah, kochanie... – Bob pochylał się nad moim ramieniem, mówiąc wprost do słuchawki. – Czy szampan już wyszedł, czy mamy w lodówce jeszcze jedną butelkę? Szturchnęłam go. Mocno. Głośno cmoknął powietrze przed sobą. – Kto to był? – Nikt. Słuchaj, mam tu w tej chwili małe zamieszanie. Mogę oddzwonić do ciebie jutro? Zanim zdążyłam usłyszeć odpowiedź Georgea, Matka Teresa wpadła przez drzwi, oblizała mi twarz i porwała słuchawkę do pyska. – Nie wolno! Oddaj! Już! – powiedział Michael, wchodząc za nią. – Grzeczna dziewczynka, tak, oddaj, bardzo ładnie – powiedziałam do psa.

– Matka Teresa – odezwał się John, wychodząc z salonu z wyciągniętymi ramionami. – Pamiętasz mnie? Gdy dostałam słuchawkę z powrotem do rąk i papierowym ręcznikiem wytarłam z niej ślinę, po Georgeu z Hanover został tylko ciągły sygnał. I wtedy w drzwiach stanął ojciec. Miał na sobie starą marynarkę w szkocką kratę, a pod spodem wyjściową koszulę i eleganckie spodnie. Dla mnie było to jak błyskawiczna zmiana kostiumu za kulisami. Próbowałam przypomnieć sobie, w czym był u mnie wcześniej tego wieczoru. Jakiś dres i adidasy? – Dolly, aniele mój, cóż zawiniły ci te Bogu ducha winne dzieci? – wciąż stał w drzwiach, czyli zdawał sobie sprawę, że nie pójdzie tak gładko. W tej chwili Dolly miała całą kanapę dla siebie. – Jeśli myślisz, że jakiś anioł ci tu pomoże, to się grubo mylisz, ty dwulicowy żigolaku od siedmiu boleści. Michael, Bob, John, Matka Teresa i ja, można powiedzieć, czailiśmy się za kanapą, nie chcąc przegapić przedstawienia, ale też nie mając zamiaru ściągać na siebie uwagi Dolly. – Ależ, Dolly, skarbie! Skąd w takiej filigranowej ślicznej osóbce jak ty tyle gniewu? Przecież już jestem, przyjechałem specjalnie z Michaelem, żebyś mogła mnie odwieźć do domu. Pewnie padasz z nóg, a i ja również nie miałbym nic przeciwko małej drzemce – ojciec przesłał jej swój najbardziej czarujący uśmiech i wyciągnął rękę, nie ruszając się ani na krok z progu.

– Pudło. Cały wieczór przesiedziałam na kanapie, nie mając kompletnie nic do roboty. Oprócz odpoczynku. Przypuszczam, że pan nie może tego o sobie powiedzieć, panie Hurlihy, mam rację? Ojciec postąpił kilka kroków w stronę Dolly. – Nie ma jak zazdrosna kobieta, by mężczyzna poczuł się pożądany. – Zostań, gdzie jesteś, ani kroku dalej. Ojciec jej nie posłuchał. – Czy ktoś ci już mówił, że im bardziej się złościsz, tym jesteś piękniejsza? – Nie dam się już złapać na twoje gładkie słówka. Jestem uodporniona. Dolly wzięła ze stolika torebkę, wstała i podała mu swój płaszcz. Pomógł jej go włożyć. Pochylił się, by pocałować różowy czubek jej głowy. – I oszczędź sobie trudu. Nie ma takiej rzeczy na świecie, którą mógłbyś powiedzieć, bym dała się przekonać, że nie łajdaczyłeś się dziś z jakąś zdzirą. Ojciec objął Dolly ramieniem, poprowadził ją do drzwi, a potem, już je zamykając, odwrócił się przez ramię. Poruszył porozumiewawczo brwiami i puścił do nas oko. Wszyscy skupiliśmy się na Matce Teresie. Tylko Bob pozostawał z dala i jej nie drapał. – Dzięki, Michael. Gdzie znalazłeś tatę? – zapytałam ze swojego stanowiska przy prawym uchu psa. – Nie znalazłem go. Po prostu wrócił do domu. Powiedziałem, co jest grane, i wskoczyliśmy do samochodu.

– Więc gdzie był? – Nie wypowiedział się na ten temat. Wcześniej czy później Carol to z niego wyciągnie. Matka Teresa dostrzegła brak zainteresowania ze strony Boba i zaczęła go poszturchiwać nosem. Odsunął się nieznacznie, chowając ręce za siebie. – Całkiem spory pies. Nikt nie odpowiedział. – Nie jestem miłośnikiem czworonogów – dodał. – Psy zawsze wiedzą, kto je lubi – odezwał się John. – Grzeczna dziewczynka, grzeczna Matka Teresa. Przykląkł, głaszcząc ją z jeszcze większym zapałem. – Masz zamiar ją wystawiać? – zapytał Michaela. – Czytałem trochę o wystawach. – Moja żona najchętniej by ją wystawiła, o tak. Za drzwi. Na zawsze. Michael wzruszył ramionami. Dziś na jego twarzy nie było śladu tego uśmieszku, z którym był tak podobny do mamy. – Co mi przypomina... właśnie, Sarah, czy jest jakaś szansa, żeby Matka Teresa została u ciebie do niedzieli? Phoebe i ja potrzebujemy chwili wytchnienia. I to bardzo. – Jasne. Chcesz, żebym pojechała z tobą po jej rzeczy? – trudno mi było wyobrazić sobie wyjście Johna i Boba. Najłatwiej byłoby oddalić się na ten moment w bezpieczne miejsce. – Właściwie mam wszystko w samochodzie. Mówiąc szczerze, liczyłem na ciebie. Dzięki. Przyniosę je.

– Pomóc ci? – zaproponował John. – Czy Matka Teresa śpi w kojcu? Michael chwilę mu się przypatrywał. – Pewnie. Używamy takiej małej przyczepki kempingowej. John poczuł się urażony. Michael to zauważył. – Przepraszam cię. Nie, śpi mniej więcej tam, gdzie jej się akurat spodoba. No dobra, to idę po to jedzenie, miskę i zabawki. I drugą smycz, na wypadek, gdyby pierwszą zjadła. Matka Teresa żuła swoją wypchaną świnkę, która kwiczała przy każdym ugryzieniu. Ziewnęłam głośno. – No dobrze, dzięki wszystkim. Pogadamy dłużej innym razem. Michael kierował się do drzwi. Ani Bob, ani John się nie ruszyli. Michael był mi winny przysługę i zrozumiał to. – No dobra, chłopaki, na trzy wszyscy wychodzimy. – Zadzwonię jutro, Sarah – Bob przesłał mi całusa od drzwi i wyszedł za Michaelem. John się wahał. Wszedł z powrotem. Pocałowałam go w policzek. – Dzięki, przyjechałeś taki kawał drogi – powiedziałam. Bob stał w drzwiach. – Nie grasz fair – zwrócił się do Johna. – Nie słyszałeś, co powiedział starszy brat? Wychodzimy wszyscy razem. Gdy w końcu zostałyśmy same z Matką Teresą, napełniłam miskę wodą i postawiłam na podłodze w kuchni. Przy łóżku zrobiłam jej z koca legowisko. Poszłam do

łazienki, umyłam twarz, zęby. Postanowiłam nawet nałożyć krem nawilżający. Zastanawiałam się, co też myśli sobie George z Hanover. I czy zadzwonię do niego jeszcze raz. Już bardzo dawno nie miałam tyle rzeczy, nad którymi mogłabym się wieczorem zastanawiać, i muszę przyznać, że dobrze się z tym czułam. Gdy wróciłam do sypialni, Matka Teresa leżała w moim łóżku z łbem na jednej z poduszek. Stanęłam nad nią, włożyłam ręce w jej futro i przesunęłam ją dalej. – Nie ma mowy – powiedziałam. – To moja strona.

Rozdział 17 Wstałyśmy z Matką Teresą dość późno i po ogromnym śniadaniu poszłyśmy na długi spacer plażą. Wzięłam piłeczkę tenisową i rzucałam ją jak najdalej ponad nierówną powierzchnią piasku. Pamiętałam, jak Michael i Billy junior zawsze mi mówili: „Musisz ćwiczyć, bo inaczej zawsze będziesz rzucać jak dziewczyna". Ćwiczyłam, a jednak ciągle rzucałam jak dziewczyna. Nigdy do końca nie opanowałam tego zamaszystego ruchu nadgarstkiem. Matce Teresie chyba to nie przeszkadzało. Ruszała w pogoń za piłką, jakby każdy rzut był pierwszy. Czasami przynosiła ją z powrotem, czasami mnie pozwalała przejąć pałeczkę. W drodze powrotnej zatrzymałyśmy się w Surfside Variety na wodę mineralną. Uczyłam ją pić z butelki. Ma wrodzony talent. Od powrotu zasadniczo siedziałyśmy przy telefonie. Około drugiej zadzwoniła Phoebe. – Sarah, wielkie dzięki, że zgodziłaś się wziąć psa. Zostaniesz na obiedzie, gdy ją jutro przywieziesz? „Dziękuję – miałam ochotę powiedzieć – naprawdę bym chciała. Ale zakochałam się bez pamięci i teraz każdą minutę muszę spędzać z... A oprócz tego zacznij traktować mojego brata tak, jak na to zasługuje, albo pożałujesz". – Dzięki, Phoebe. Mam coś przynieść? – John Anderson. – O rany, nie powiedziałeś „allo, allo"

– To jeden z tych nawyków, których staram się pozbyć. – Chyba trochę mi go brakuje. Nie zareagował. Poczekałam jeszcze chwilę. – Eee, dzwonię, żeby ci podziękować za wczoraj. To było naprawdę miłe, że przyjechałeś aż tutaj. Doceniam to. – Nie ma sprawy. Zrobiłem to z przyjemnością. Myślałam, że zacznie normalną pogawędkę w swoim stylu. Ale nie zaczął. – Masz jakieś nowe anagramy? – zapytałam. – Niestety. – Matka Teresa zostaje ze mną przez weekend. – Tak, wiem o tym. – Jest super. Spacerowałyśmy dziś po plaży Teraz kręcimy się po domu. – No tak. – Jesteś na mnie zły? – zapytałam żałośnie. – Wiesz, jeśli mam być szczery, nie wyglądałaś wczoraj na szczególnie osamotnioną. – To był... to był zupełny przypadek, takie chwilowe zawirowanie. Wiesz, Bob Connor mieszka na tym samym kempingu co Dolly, a facet, który dzwonił, odpowiedział kiedyś na moje ogłoszenie i zadzwoniłam do niego, bo byłam zamknięta w pokoju i nie mogłam wyjść, a Michael to mój brat... Dlaczego brzmiało to tak, jakbym się broniła przed wyrzutami? I dlaczego właściwie musiałam się tłumaczyć Johnowi Andersonowi?

– Słuchaj, Sarah, nie musisz się tłumaczyć. Ale może powinnaś to sobie przemyśleć. W każdym razie dzięki za telefon... Wiesz, za pół godziny muszę być na mieście. Odłożyłam bez słowa. „Ale może powinnaś to sobie przemyśleć", powtórzyłam w myślach słowa Johna. Wybrałam numer Boba Connora. Telefon dzwonił i dzwonił. Bez odpowiedzi. I bez sekretarki, a więc bez okazji do dylematu, czy zostawić wiadomość, czy nie. Zadzwoniłam do ojca, kombinując, że mogłabym opieprzyć go za wczoraj i w ten sposób zmitrężyć trochę czasu: „Billy Boy jest poza domem... " Rozłączyłam się. Kolej na Lornę. Też jej nie było. Sprawdziłam, czy moja automatyczna sekretarka jest na pewno włączona. Wcisnęłam play, chociaż widziałam wyraźnie, że lampka nie miga. Nic. Wyszłam sprawdzić skrzynkę pocztową. Zaproszenie, bym zmieniła życie, zmieniając kartę kredytową. Nie wiem dlaczego, ale byłam dziwnie przekonana, że to nie wystarczy. – Zaczynamy być nudne – powiedziałam do Matki Teresy. – Przecież nie możemy reszty życia spędzić w oczekiwaniu na telefon od jakiegoś faceta. Nie wydała się mieć odmiennego zdania, wskoczyłyśmy więc z powrotem do auta i spokojnie ruszyłyśmy w kierunku autostrady Southeast Expressway. – Dokąd by tu pojechać, masz jakieś propozycje? – za pytałam. „Co powiesz na Szczenięcy Raj?", wyobraziłam sobie jej odpowiedź. Wyszło na to, że nie tylko gadam do psa, mówię również za niego. Uznałam, że to najmniejszy z moich problemów. – Świetny pomysł. Tak zrobimy.

Większość liści leżała już pod drzewami. Szeleściły wokół naszych kostek, gdy spacerkiem okrążałyśmy park po zewnętrznej stronie płotu, żeby się zorientować, co i jak. Wielki pies doskoczył do ogrodzenia z siatki i oparł o nie przednie łapy, chcąc lepiej się przyjrzeć Matce Teresie. – Daj spokój, stać cię na więcej – szepnęłam. Półgłosem, tak żeby tylko Matka Teresa mogła mnie słyszeć, zaczęłam śpiewać starą piosenkę o zwykłym kundlu. Matka Teresa obrzuciła mnie spojrzeniem, którego nie powstydziłaby się sama Carol. – Tak, wiem, Elvis zrobiłby to lepiej – przyznałam. – Strasznie fałszuję. Otwarłam bramkę, puszczając Matkę Teresę przodem. Zrobiła kółeczko wokół moich nóg. – Dobrze, dobrze. Ja pierwsza. Ale pamiętaj, że nie możesz całe życie puszczać innych przodem. Usiadłyśmy na naszej znajomej zielonej ławce. Jeśli chodzi o ludzi, nie było w czym wybierać; z psami było zaledwie odrobinę lepiej. Przynajmniej one nie były jedynie połówką pary. Jakiś kundel się zbliżył, żeby poniuchać. Jego właściciele, kobieta i mężczyzna ubrani w przyprawiające o mdłości identyczne bluzy z napisem „Boston College", zawołali go z drugiej strony niewielkiego pasa wysypanego wiórami. Siedziałyśmy potem kilka minut, obserwując maleńką, puszystą kuleczkę – szczeniaka cocker-spaniela, tarzającego się z rozkoszą wśród liści. Małe ich kawałeczki przyczepiały mu się do sierści. Za chwilę dobrnął do nas, brodząc w liściach, fantastyczny wodołaz; miał błyszczące czarne futro i merdał

ogonem. Po kilku minutach namysłu Matka Teresa pobiegła za nim w stronę wielkiego czerwonego tunelu z plastiku. – Nie rób niczego, czego ja bym nie zrobiła – przestrzegałam ją szeptem. Zaśmiałam się odrobinę za głośno. „A więc to się nazywa desperacja", pomyślałam. Siedzisz sama, zupełnie sama, na parkowej ławeczce i rzucasz prostackie, niewybredne uwagi do psa, który nawet nie jest twój. Patrzyłam, jak atrakcyjny mężczyzna pochyla się i mówi coś do wodołaza. Odczekałam moment; oczywiście po chwili zza zakrętu wyłoniła się jeszcze atrakcyjniejsza kobieta, wyciągając do niego ramiona. – Czy to George? – Przepraszam, a kto pyta? – Eee, Sarah. Dzwoniłeś do mnie wczoraj. – A, tak. – Posłuchaj, George. Przepraszam za wczoraj. Chodzi o to, że tak naprawdę bardzo rzadko mam towarzystwo. Mieszkam sama, przynajmniej od rozwodu, ale wczoraj wieczorem pojawiła się nagle dziewczyna mojego ojca i nie chciała sobie pójść, a potem jeszcze, eee, inni ludzie. Wydaje mi się, że mogłeś odnieść zupełnie mylne wrażenie na mój temat. Przerwałam, bo nie byłam pewna, czy wciąż jest na linii. – George? – Tak. – No więc, w jakim wieku są twoje pociechy? Uwielbiam dzieci.

– Wiesz co, po świecie plącze się mnóstwo szaleńców, i chciałbym wierzyć, że do nich nie należysz, ale czy moglibyśmy na razie nie rozmawiać o moich dzieciach? – No dobrze, pozwolę ci założyć boa, ale obiecaj, że go nie zjesz. Owinęłam dwa razy oryginalne różowe pióra Dolly wokół szyi Matki Teresy, a końce zatknęłam tak, żeby jej nie kusiły. – Teraz poszukamy czegoś dla mnie. Dojrzałam w szafie i założyłam srebrne klapki. Rozglądałam się za czymś, co by do nich pasowało. Uznałam, że ostatecznie może być długi zrobiony na drutach szal, jasnoszary z białymi płatkami śniegu. – Wiem, że mieszam pory roku, ale pasuje kolorystycznie. Szal był chyba wełniany, bo drapał mnie w miejscach, w których dotykał skóry. Podciągnęłam wyżej koszulkę, tak by choć częściowo osłaniała szyję. Zapaliłam świece, choć za oknem nie było jeszcze całkiem ciemno. Położyłam się na łóżku, zamknęłam oczy i wyciągnęłam rękę, by włączyć magnetofon. Musiałam jedno otworzyć, bo nie mogłam namierzyć właściwego przycisku. – No to zaczynamy – poinformowałam Matkę Teresę. – Wybierzmy zwycięzcę: 28 października, 7. 33. Prawie pięć tygodni temu. Dzień dobry. Mam na imię Lennie. Jestem trochę zdenerwowany, bo... To dopiero szóste ogłoszenie, na które odpowiadam. Poprzednie pięć nie... Nie było... Nie

zaiskrzyło... Chemia, no wiesz... Nic z tego. Dlatego gdybyś chciała zadzwonić, bardzo się ucieszę. Przechodzę ostatnio niewielką depresję. Byłoby miło mieć kogoś, z kim można porozmawiać. Mój numer 617-555-1812. Dzięki. Podrapałam Matkę Teresę w jej obecnie ulubione miejsce tuż nad nosem. – Wiem, powinnam być lepszym człowiekiem, ale nic na to nie poradzę, że ledwie wystarcza mi sił na własną depresję. 17 października, 20. 41. No cześć, mam na imię Ben, lat czterdzieści pięć. Wysportowany, przystojny, w doskonałej kondycji. Niebieskie oczy, zdrowa cera, wzrost metr siedemdziesiąt, plus minus osiemdziesiąt pięć kilogramów. Uwielbiam psy. W kręgu moich zainteresowań są także wina i zioła. Sam uprawiam kiełki, przeważnie lucernę. Jestem wykształcony, mam na koncie kilka sukcesów, myślę, że naprawdę mogłabyś mnie polubić. Więc zadzwoń: 978-555-9658. Matka Teresa ziewnęła, a potem beknęła głośno. – Masz rację – zgodziłam się z nią. – Nie jesteśmy jesz cze, ani ty, ani ja, tak zdesperowane. Wcisnęłam off. Założyłam dłonie za głowę i opadłam z powrotem na poduszkę. Matka Teresa pochyliła się nade mną, polizała mi twarz, znów ziewnęła, by w końcu włożyć łeb między łapy na drugiej poduszce. Zmusiłam się do przyjęcia pozycji siedzącej, podniosłam słuchawkę raz jeszcze. Wybrałam numer Boba. Wyobraziłam

sobie, jak żartujemy, że zapomniał zadzwonić. „Coś z wami jest nie tak – mogłabym powiedzieć, gdybym uważała, że to zabawne – ilekroć obiecujecie zadzwonić, nigdy tego nie robicie. O co w tym chodzi?" Po trzecim dzwonku usłyszałam Austina. Zawahałam się. Mam go zapytać o tatę? Najprawdopodobniej w poniedziałek opowie wszystko w przedszkolu. – Kto dzwoni, Austin? – odezwał się kobiecy głos. – Halo? – ten sam głos usłyszałam w telefonie. Nie odezwałam się. Po drugim „halo" byłam pewna, że to June. Delikatnie odłożyłam słuchawkę. Znów opadłam na łóżko, usiłując zsynchronizować oddech z Matką Teresą. Leżałyśmy tak przez chwilę, ja robiłam jeden głęboki wdech i wydech, a w tym samym czasie Matka Teresa powtarzała całą operację cztery razy. Jeszcze dwadzieścia cztery godziny temu miałam tyle nadziei, a teraz czuję się zawiedziona. Okazało się, że powrót na pole numer jeden nie zajął mi zbyt wiele czasu. Może to moja wina, bo za bardzo mi zależy. – Przez całe życie – powiedziałam do psa – rodzina powtarzała mi, bym nie robiła sobie zbyt wiele nadziei, bo zapeszę. Nie mogę ścierpieć, że mają rację.

Rozdział 18 W poniedziałek rano o mały włos nie zapomniałam o umówionym spotkaniu z Kate Stone. Kiedy sobie przypomniałam w połowie trzeciego łyku kawy, było już za późno na śniadanie. Mój żołądek grał regularnego marsza, gdy siedząc w jej gabinecie, obserwowałam, jak pogryza drobinki babeczki z jagodami, które odłamywała jedną po drugiej między kolejnymi zdaniami. Z trudnością przychodziło mi skoncentrować się na tym, co mówiła. – Podsumujmy. Taniec irlandzki zostaje. Swing wznowimy, jeśli lekarz uzna, że instruktorka może wrócić do pracy na czas. Z nowych rzeczy dołożysz Zajęcia Sportowe i Małego Kucharza. Wytarła ręce w serwetkę i na górze nowego arkusza, jednego z tych, które wykorzystywała podczas zebrań z pracownikami, napisała na czerwono: Oferta zimowa. – Przedstawimy to na dzisiejszym zebraniu i zobaczymy, czy ktoś się zgłosi. Jeśli nie, sama będziesz musiała wymyślić, skąd wziąć instruktorów Zgoda? – Zgoda – odpowiedziałam. Po drodze do klasy zajrzałam do sali Lorny. – Masz coś do jedzenia? – spytałam błagalnie. Otworzyła torebkę i rzuciła mi snickersa. – Bóg zapłać – podziękowałam, odpakowując batonik i odgryzając jedną trzecią. – A właśnie, dotarło do mnie w końcu, że dzwoniłaś. Kilka dni po fakcie, czyli w momencie, gdy Mistrz Materaca

sobie przypomniał. Chyba myśli, że jeśli nie przekaże mi wiadomości, będę częściej bywać w domu albo co? – uśmiechnęła się, jakby powiedziała coś niezwykle zabawnego. – Naprawdę myślisz, że tak robi? – Prawdopodobnie. – Nie wkurza cię to? – A niby dlaczego? – Splotła ręce i westchnęła teatralnie: – On mnie kocha, naprawdę mnie kocha. Sally Field nie powiedziałaby tego lepiej. Potem wzięła z biurka swój terminarz. – No to wybierzmy jakiś dzień, zanim zacznie się świąteczna bieganina. – Byłabym wdzięczna, pani Hurlihy – mówiła Patrice Greene – gdyby poświęciła pani trochę czasu na nauczenie dzieci szacunku dla ubrania. – Opaska Molly gdzieś się zawieruszyła, a pani Greene z pewnością wybuliła na nią sporą sumkę. – Molly gubi się trochę, bo w domu przywiązujemy do tego wagę, a w przedszkolu dzieje się wręcz przeciwnie. Nie chciałam wpędzać Molly w kłopoty, skarżąc matce, że jak tylko ona sama opuszcza przedszkole, dziecko zaczyna rozrzucać modne dodatki, gdzie popadnie. Chciałam natomiast powiedzieć pani Greene, że Molly jest wesołym, beztroskim dzieckiem, i spytać, czy nie zauważyła, że krępuje ją tymi wszystkimi rzeczami? Ośmieliłam się na ostrożny kroczek w kierunku tych niebezpiecznych głębin. – Wydaje mi się, że Molly lubi czuć się swobodnie.

Pani Greene zlustrowała mój strój, zestaw spodnie i żakiet, który rozpoczął dzień jako, nazwijmy to, wyprasowany niezbyt dokładnie, a obecnie był po prostu wymięty Bardzo go lubię, bo jest wygodny i ma głęboki cynamonowy kolor. – Tak jak my wszyscy, nieprawdaż? – wzruszyła ramionami, oceniając, że ktoś, kto późną jesienią nosi cienkie bawełniane kostiumy, nie zdoła nigdy zrozumieć, o czym ona mówi. – Hej, co słychać – podskoczyłam na głos Boba Connora. Szybko się opanowałam i sprawdziłam, czy pani Greene już ze mną skończyła. Jak najbardziej. Próbowała teraz dojść do ładu z rajtuzami córki. Opadły i przekręciły się tak, że krok znajdował się dosłownie tuż nad jej kolanami. Życzyłam jej w duchu powodzenia. – Austin, tata przyszedł – zawołałam, chociaż chłopiec, z wesołym uśmiechem, który odziedziczył po ojcu, już do nas szedł. Zaczęłam się wycofywać z nadzieją, że wygląda to, jakby czekały mnie pilne obowiązki. – Sarah, poczekaj. Słyszałem, że Dolly przygotowuje dla was obiad na Święto Dziękczynienia – powiedział Bob. – Co? – Wczoraj pomagałem jej zataszczyć ptaszysko do przy czepy. Niezła sztuka. Czternaście i pół kilograma, tak chyba powiedziała. Dlaczego o wszystkim zawsze dowiaduję się ostatnia? Przecież to niemożliwe, żebyśmy mieli spędzić Święto Dziękczynienia w przyczepie Dolly. Ciekawe, skąd Bob o

tym wie. W każdym razie na pewno nie dam mu satysfakcji i nie zapytam. – Dlaczego sądzisz, że spędzam święto z rodziną? – A nie spędzasz? Zawahałam się. – Nie. – Więc dokąd się wybierasz? Czułam wyraźnie napięcie, które pojawiło się w karku i schodziło teraz w dół, do ramion. – Nie widzę żadnego powodu, dla którego mogłoby cię to interesować. Przypłynęła June, niemal przytulając się do Boba, i poczęstowała nas tym swoim półprzytomnym uśmiechem. – June, robaczku – pozdrowił ją Bob – jak leci? – Wspaniała robota, Siobhan. Wiem, że się powtarzam, ale jesteś faktycznie doskonałą nauczycielką. I dzieci naprawdę cię lubią. A teraz już się zamknę. Oparłam głowę o zagłówek fotela pasażera w mojej hondzie civic. Siobhan tylko nieznacznie przekroczyła dozwoloną prędkość. I ani razu nie zatrzymała się już na papierosa od naszej pierwszej wspólnej przejażdżki. Fantastyczny dzieciak. Wzrok miała utkwiony w drodze, ręce na kierownicy, na dziesiątej i czwartej. – Ciociu, czy mogłabym zamieszkać z tobą? – Och, Vonny – Nie mówiłam tak do niej, odkąd skończyła cztery lata. – Kochanie. Rodzice nigdy by się na to nie zgodzili. Za bardzo by im ciebie brakowało.

– Akurat. Pytałam wczoraj mamę. – No i? – Mam zacytować? Powiedziała: „Drzwi są tam". – Poczuła się urażona. Nie myślała tak naprawdę. Przynajmniej taką miałam nadzieję. Bardzo kochałam Siobhan, ale wystarczająco trudno było mi budować nowe życie bez szesnastolatki jako współlokatorki. – Wiesz, gdy nadchodzą święta, wszyscy reagujemy bardziej emocjonalnie. Postaraj się jakoś przetrzymać ten okres, a potem życie wróci do normy. Rodzice i ich nastoletnie dzieci nigdy nie potrafią się porozumieć, tak to już jest. – Nieważne. Wjechała na podjazd, przestawiła dźwignię na „park" i rozpłakała się. Objęłam ją, a ona położyła mi głowę na ramieniu. – Ułoży się, zobaczysz – zapewniałam. – Ale jeśli będzie gorzej, dzwoń natychmiast. Gdy zatelefonowała Carol, byłam przekonana, że chce porozmawiać o Siobhan, ale nawet nie wymieniła jej imienia; postanowiłam również o niej nie wspominać. Byłam zresztą zbyt zaabsorbowana próbą zrozumienia, co ona właściwie plecie. – Co? Chyba żartujesz. Przecież to śmieszne. – Zasadniczo chodzi o to, że tata i tak nigdy się nie zmieni. No więc co w tym złego, że będziemy go kryli? Żeby mógł załatwić to z Dolly delikatnie?

– Czemu właściwie nie może się jej pozbyć przed świętami? – Próbował, ale ona podobno kupiła już indyka. Akurat przypadkowo wiedziałam, że to prawda. – No dobra, żeby nie było niedomówień. Więc mamy zająć czymś Dolly u nas w domu, żeby tata mógł zjeść wcześniej świąteczny obiad z inną kobietą? – A co, wolałabyś spędzić święta u niej w przyczepie? – Carol, dlaczego udajesz, że nie mamy wyboru? Dlaczego nie możemy powiedzieć ojcu, żeby wreszcie wydoroślał? Dlaczego nie możemy mieć własnych planów? Widziałam już Dolly w naszej kuchni, jak dotyka rzeczy mamy Carol, Christine, Billy, Michael, Johnny – każde z drugą połówką w otoczeniu dzieci. Nawet Dolly miałaby parę, gdy wreszcie pojawi się ojciec. Pędziłam w stronę kolejnych świąt sama i chciałam wysiąść z tego pociągu. – Carol, na mnie nie licz w tym roku. Wymyślę sobie coś innego. – Jasne, jasne. Na przykład co? Jedyna rzecz, jaką udało mi się w tym tygodniu zrobić z niedzielną gazetą, było przeniesienie jej sprzed domu na stolik w salonie. Właśnie skończyłam quesadillę, którą zrobiłam sobie na obiad – duży krok naprzód na polu kulinarnym. Dopiłam wino, odstawiając talerz i kieliszek na drugi koniec stołu, by otworzyć gazetę. Nie bardzo wiedziałam, czego szukam, ale zaczęłam od wycieczek, bo pierwsze wpadły mi w oko. Korzystne ceny biletów do Europy Może mogłabym wyjechać w środę po

pracy i wrócić w niedzielę wieczorem. Usiadłabym sobie przy stoliku przed kawiarnią gdzieś w Paryżu, sącząc coś francuskiego, i zapewne czułabym się trochę mniej samotna, nie rozumiejąc, o czym ludzie dokoła rozmawiają. Podszedłby kelner. Nie zawodowy kelner, ale kelner w drodze do sławy. Zrobił kilka niezależnych artystycznych filmów i zbiera na wyjazd do Ameryki po swoją wielką szansę. Poznanie mnie byłoby dla niego znakiem. Miałby ciemne oczy i był dość przystojny Bardzo dobry angielski. Musiałby być młodszy, bo spodziewanie się wielkiej szansy w moim wieku to żałosne. Kogo ja chciałam nabrać? Nawet nie miałam paszportu. Jak mogłabym wybrać się do Paryża w dwa dni? Przerzuciłam strony i po raz kolejny skończyłam na ogłoszeniach drobnych. Poszukiwana kobieta wyznania mojżeszowego w celu poważnego związku lub jako przyjmująca spermę dawcy. Samotny wyznania mojżeszowego, chciałby założyć rodzinę, ale w dzisiejszych czasach trzeba być praktycznym. Twoja orientacja seksualna nie ma znaczenia, jeśli jesteś zdrowa, potrafisz być dobrą matką i wychowasz dziecko w wierze mojżeszowej. Najwidoczniej nie byłam jedyną osobą na świecie, która nie wie, czego chce. Hm... zastanówmy się, chcę poważnego związku czy chcę poznać dawcę spermy? Przerzucając dalej, natrafiłam na informacje o południowym Bostonie. Zycie nocne (nie za wiele). Muzea.

Wykłady i spotkania z pisarzami. Znalazłam je pod nagłówkiem Wydarzenia specjalne. Kościół parafialny w Falmouth organizuje świąteczny obiad dla wszystkich potrzebujących mieszkańców Cape Cod. Poszukujemy ochotników do pomocy przy wydawaniu posiłków. First Parish Church, droga nr 3 do drogi nr 28c, Falmouth. Godz. 12. 00-16. 00.

Rozdział 19 Jechałam w kierunku Cape Cod. Na przednią szybę mojej hondy spadały drobinki śniegu. Wcześniej, telefonując do kościoła, sprawdziłam, że to unitarianie. Dziwne, ale choć od lat nie praktykuję, wchodząc do kościoła protestanckiego, od razu czuję się katoliczką. Za mało u nich wstawania, siadania i klękania. Brakuje mi naczyń ze święconą wodą, konieczności przyklękania w wielu miejscach, znaków krzyża, które należy wykonać, witraży i księdza przy ołtarzu udającego, że łyczek wina to jeden z obowiązków wynikających z umowy o pracę. Gdy dorastaliśmy, siostry wmawiały nam, że pójdziemy prosto do piekła, jeśli kiedykolwiek przekroczymy próg kościoła protestanckiego. I tak się zdarzy, że umrzemy, zanim zdążymy się z tego wyspowiadać. Nigdy nawet nie wspomniały o istnieniu innych wyznań. Anna Doherty zapytała pewnego dnia, czy można mieć kolegę protestanta: Siostra Angelina powiedziała, że tak, ale pod warunkiem, że nie chodzisz z nim do kościoła i zawsze zmieniasz temat, jeśli chce cię namówić na zmianę religii. – A można przyprowadzić go do naszego kościoła, siostro? – zapytała Anna. – Zdecydowanie nie jest to wskazane. Zasadniczo protestanci nie znajdują się w stanie łaski. Ruch nie był duży aż do wyjazdu na Cranberry Crossing w Kingston. Spojrzałam w prawo na cedrowe moczary rozciągające się wzdłuż autostrady Jak scena z horroru.

Sękate powyginane gałęzie wystające z mętnej wody sięgającej mniej więcej do kolan. Jako dzieci zawsze, gdy pędziliśmy tędy do Old Silver Beach albo Plymoth Plantation, staraliśmy się przyuważyć potwory, które je zamieszkiwały. – Patrzcie! – krzyczał ojciec. – Widzę go! – wskazywał za siebie, a samochód zaczynał skręcać. Wtedy mama wydawała stłumiony okrzyk i łapała za kierownicę. – Gdzie, tato? – tak bardzo chcieliśmy je zobaczyć. – Musicie ćwiczyć refleks – odpowiadał. Potem dociskał gaz do dechy, aż mama musiała go upomnieć. – Billy w tej chwili masz zwolnić. Psujesz nam całą wycieczkę. Zwalniał. – Tak lepiej – mawiała wtedy ona, a tata znów przyspieszał. Wszyscy wybuchaliśmy śmiechem, włącznie z mamą. Znaliśmy ten scenariusz na pamięć. Sala parafialna została pomalowana na biało, tak jak kościół i większość budynków w mieście. Na zewnątrz znajdował się duży, niedawno wybrukowany parking. Nie szukałam miejsca bliżej kościoła, przeciwnie, zaparkowałam na drugim końcu placu. Falmouth położone jest bardziej na południe, w powietrzu czuło się raczej jesień niż zimę, czapkę i rękawiczki zostawiłam więc w samochodzie. Zamknęłam hondę i weszłam do budynku. – Pani na obiad? – zapytał mężczyzna przy wejściu.

– Eee, nie – spojrzałam po sobie, sprawdzając, czy to, co założyłam, wskazywało, że jestem potrzebującą mieszkanką Cape Cod. – Zapewne przyszła nam pani pomóc. Witamy, wszystko już gotowe. Oto kolejka ochotników. Płaszcz najlepiej zostawić tutaj. Potem proszę przejść na koniec i ustawić się w kolejce. Szukając końca, zauważyłam czworo Japończyków, trzy kobiety i mężczyznę, przy jedynym zajętym stoliku. Dziesięć innych okrągłych stołów nakrytych ciemnozielonymi obrusami, z bukietami chryzantem w wazonach, wyglądało świeżo i zachęcająco. – Tak, przychodzę tu co roku – mówiła jedna z Japonek do wysokiej blondynki, która dolewała jej wody z dzbanka. – Miły zwyczaj. Dobre jedzenie. Na szczęście kolejka przesunęła się o metr do przodu; gdyby nie to, za chwilę zrobiłaby się podwójna. Stałam na palcach, starając się nie stracić z oczu drzwi, przez które weszłam. Miałam wrażenie, że sterczę w długim rzędzie osób mających powitać gości na przyjęciu weselnym. Na razie goście nie przybywali. Siwowłosy mężczyzna przede mną się odwrócił. – I co pani na to? Czterdzieści osób, a trzydzieści sześć z nich to pomocnicy. – Naprawdę? No więc co mamy robić? – Chyba czekać na swoją kolej. – Może później przyjdzie więcej ludzi? – Może tak, a może nie.

Nie przyszło. Wszyscy czekaliśmy. Ludzie przy bufecie mieszali w wielkich garnkach z nierdzewnej stali, a reszta, przestępując z nogi na nogę, posuwała się z prędkością około metra na dwadzieścia minut, bo z taką częstotliwością pojawiali się kolejni goście, wyjąwszy tych, którzy rwali się do pomocy Kilka rodzin z dziećmi. Zjedli szybko i wyszli. Parę starszych osób dowiezionych przez miejscową firmę taksówkową, która zaoferowała darmowe przejazdy. – Jennifer, kochanie, cóż za zapachy. Uśmiechała się do mnie starsza kobieta. Nałożyła tego dnia ciężką złotą biżuterię oraz szminkę, którą jednak przeważnie nie udało się jej trafić w usta. Mężczyzna w czapce z nadrukiem Towne Taxi podtrzymywał ją za łokieć. – Proszę dać mi znać, gdy będzie pani gotowa do wyjścia, pani Wallace. Pani Wallace nie zwracała na niego uwagi i chwyciła mnie za ramię. – Jennifer, pięknie wyglądasz. Gdzie chłopcy? Trzeba zasiąść do obiadu, zanim wystygnie. Bardziej byłam przejęta tym, żeby nie wpychać się przed innych, niż faktem, że obca kobieta nazywa mnie Jennifer. Ludzie przede mną odwracali głowy by się nam przyjrzeć. – Przepraszam, pani Wallace – powiedziałam tak, żeby wszyscy usłyszeli. – Ale to jeszcze nie moja kolej. – Nonsens, Jennifer. Po prostu ich zawołaj. Gospodyni zawsze woła gości do stołu. Czyż nie pięknie nakryty? Rzeczywiście, stół wyglądał pięknie. Pomogłam pani Wallace usiąść i przesunęłam wazon, zastanawiając się, czy powinnam pożyczyć skądś jakichś chłopców. Uśmiechnęłam

się do niej. Ona też posłała mi pokrzepiający uśmiech; podeszłam do baru. Chciałam nawet poprosić, aby oprócz dwóch porcji indyka, nadzienia i puree ziemniaczanego facet nakładający jedzenie dał mi jakąś radę. „Przepraszam – mogłabym powiedzieć – siedzę z kobietą, która bierze mnie za Jennifer. Powinnam utrzymywać ją w tym błędnym przekonaniu czy raczej zdusić je w zarodku?" Ci za barem wydawali się jednak bardziej zainteresowani talerzami i ich zawartością niż psychiczną kondycją gości, którym je podawano. Podziękowałam grzecznie i wróciłam do stolika. Pani Wallace rozwiązała za mnie problem chłopców. – Czyż to nie urocze, że dzieci po prostu nie mogą wytrzymać przy stole, ledwie skończą jeść? A Timmy, jak on uwielbia, gdy wszyscy skupiają się w jego pokoju. – Uhm... – odrzekłam. Wyobraziłam sobie, że te wyimaginowane dzieci skupiają się w ciszy i na przykład medytują... Obserwowałam, jak pani Wallace z pomocą widelca układa groszek dookoła talerza. Przypominało to naszyjnik z zielonych pereł. Też miałam ochotę tak zrobić. Następnie jeden po drugim zaczęła wyciskać swoje groszki ze skórki. Nie mogłam powstrzymać grymasu przy każdej eksplozji. Zielona miazga wylatywała jak z procy, uderzając w ziemniaki po drugiej stronie talerza. Dotąd nie wzięła niczego do ust. Gdy już przyzwyczaiłam się do jej skaczących groszków, zaczęłam własny posiłek. Dawałam dobry przykład, podnosząc widelec z porcją dania wprost do ust zamiast artystycznie układać je po talerzu. W dzieciństwie

z naszego świątecznego obiadu budowaliśmy igloo. Zaczynało się od kopca z ziemniaków, który potem pokrywaliśmy starannie kawałkami pokrojonego indyka. Cała budowla oblewana była równiutko, kropla za kroplą, sosem. Na koniec wykrawaliśmy drzwi i okna. Groszki układaliśmy inaczej niż pani Wallace, robiliśmy z nich kopczyk przed drzwiami igloo. To były nasze kule śnieżne na wypadek ataku. Rodzice bawili się razem z nami. Oceniali nasze dzieła, przyznając każdemu nagrodę w jakiejś kategorii. „Najlepszy dom w śnieżycy" albo „Pierwszy do zjedzenia". A zanim zaczęliśmy faktycznie wcinać, ojciec ogłaszał imię głównego zwycięzcy. Podnosił wtedy kieliszek z winem. Wiedzieliśmy, że czas wznieść nasze szklanki z mlekiem. – Zanim zakończymy nasze dzisiejsze świętowanie i objemy się jak szaleni – mawiał, robiąc pauzę na salwę śmiechu – chciałbym ogłosić, kto zdobył nagrodę żony doskonałej, najpiękniejszej z pięknych, miłości mojego życia. A otrzymuje ją Marjorie Hurlihy najlepsza, psiakrew, żona, jaką miałem w tym roku. – Jest jedyną żoną, jaką miałeś w tym roku! – wołaliśmy. – Do kaduka, rzeczywiście! Pani Wallace położyła widelec i nóż na talerzu, krzyżując je jak małe miecze. – Powiedz mi teraz, czy Laurence wciąż tkwi w tym zawieszeniu? Nie wiedziałam, czy powinnam się odnieść do męża Jennifer, czy do jej mechanika. – Chyba tak – powiedziałam.

Pokręciła głową i poprawiła bransoletki. Kiedyś musiała mieć piękne ręce. Palce wciąż były długie i wąskie, ale jednocześnie powyginane i obrzmiałe w stawach, a nie, jak zapewne dawniej, wysmukłe i eleganckie. Ciekawe, czy w ogóle może zdjąć pierścionki. – Dałaś mu aż nadto czasu, żeby zrozumiał w końcu, co go świerzbi. Najwyższa pora, żeby poszukał sobie pracy. Zaufaj mi, Jennifer. Mężczyzna, żeby być mężczyzną, musi pracować. – Świerzbi? – No tak. Żeby znalazł sens swojego istnienia, raison d'etre, pasję, która pomoże mu stawić czoło własnemu sumieniu. Nikt z nas nie żyje wiecznie, prawda? Miał już dość czasu. Gdy w ciszy spokojnie kończyłyśmy każda swój kawałek dyniowego ciasta, rozmyślałam nad jej oceną mojego rzekomego męża. Człowiek z Towne Taxi podszedł do stolika. Przyszło mi do głowy, by zaproponować pani Wallace, że odwiozę ją do domu, ale chyba wolałabym go nie oglądać. Już teraz byłam wystarczająco samotna. Nie chciałam się dowiadywać, że któregoś dnia może być jeszcze gorzej. – Musimy iść, pani Wallace – powiedział taksówkarz. – Obiecałem pani córce, że przywiozę panią na deser nie później niż o czwartej. – Ma pani tu córkę? – zapytałam. Nie bardzo to rozumiałam, ale poczułam się oszukana. – Oczywiście. Przecież wiesz. Ma na imię Jennifer, tak jak ty.

– Dlaczego nie je pani obiadu z nią? – Angielskie perliczki. – Słucham? – Ona się spodziewa, że będę z nią jadła jakieś angielskie perliczki. W Święto Dziękczynienia. Wyobrażasz sobie, Jennifer?

Rozdział 20 Nie tylko jako dziecku, ale i w dorosłym życiu droga powrotna zawsze wydawała mi się krótsza. Przeleciałam przez Bourne Bridge i przez rondo na północ drogą numer trzy; Gdy będąc jeszcze dziećmi, wracaliśmy do domu z rodzicami, ojciec zawsze trzymał między udami piwo. Naragansett albo Schlitz, zawsze duże, zawsze w puszce. Gdy skończył pić, podawał puszkę do tyłu. Wszystko, co miało związek z ojcem, było takie magiczne, że biliśmy się nawet o to, kto włoży pustą puszkę do papierowej torby plączącej się między naszymi nogami. – Jeszcze jeden martwy żołnierz – mawialiśmy. Szczęśliwcem był ten, komu trafiało się otwarcie kolejnej puszki. Myśląc o tym, wciąż czułam na palcu opór metalowego krążka, gdy ciągnęłam go w górę. Najpierw puszka lekko strzelała, a potem, kiedy nacięta blaszka odrywała się wzdłuż zarysowanej granicy, słychać było musowanie pienistego płynu. W tamtych czasach krążek pozostawał w ręku otwierającego, nosiłam go więc dumnie na palcu – zdobił, czasami kalecząc, moje dłonie. Nikt z nas za nic nie odmówiłby sobie tego jednego małego łyczka, do którego uprawniony był Otwierający Puszkę przed podaniem jej ojcu. Chociaż w smaku było obrzydliwe, to jednak bardzo zagraniczne i zarazem bardzo swojskie, niesamowicie dorosłe i w ogóle – klasa. – Pycha – powtarzaliśmy nieodmiennie. – Dokładnie według zaleceń lekarza.

– Nie możecie po prostu objeść dookoła tych różowych części? – głos Dolly przebijał się przez warkot elektrycznego noża do mięsa. – W żadnym wypadku – powiedziała z mocą Carol. – To zaproszenie dla salmonelli. – Mogę prosić jeszcze jedną bułkę? – zapytało jedno z dzieci. Chyba Trevor, a może Ian. Odkręciłam kurek w kuchni, napełniłam szklankę wodą i wypiłam. Zastanawiałam się, czy popchnąć wahadłowe drzwi prowadzące do jadalni, czy raczej czym prędzej wymknąć się niepostrzeżenie i pojechać do domu. Miałam zamiar zajrzeć tylko, czy z Siobhan wszystko w porządku. Czułam się trochę winna, że odmówiłam jej kąta u siebie. Ulżyłoby mi, gdybym się przekonała, że nie wybrała się w nieznane i pozostała bezpieczna, znowu lekko znudzona, na łonie rodziny przy świątecznym stole. – Z tej strony nie jest tak źle – mówił pełen dobrych chęci ojciec. Wyciągał swój elektryczny nóż tylko trzy razy w roku, czyli w Święto Dziękczynienia, na Boże Narodzenie i Wielkanoc, i nieodmiennie fakt ten wprawiał go w dobry nastrój. Słyszałam, jak zwiększa obroty silniczka, i wyobraziłam sobie jego wielką dłoń na złotej rękojeści. – Po prostu nie możemy jeść surowego mięsa – oznajmiła Carol. – A nie moglibyśmy włożyć go do mikrofalówki? – zapytał Michael. – Wysuszy się. – No to co? Mamy sos.

– Jestem głodny. – Ta też. – Cóż, następnym razem będziecie musieli sami po starać się o indyka. Dolly przeniesie się tam, gdzie potrafią ją docenić. – No już, już, spokojnie. Nie wszystko naraz. Częstuj cie się resztą jedzenia, a ja zajmę się ptaszkiem. Decyzję o zmyciu się stamtąd podjęłam o ułamek sekundy za późno i ojciec przyłapał mnie, gdy wszedł do kuchni. – Cześć, tato. – Sarry, kochanie, przyszłaś w samą porę. A nawet odrobinkę wcześniej. Chodź, uściskaj mnie zaraz i pomóż wymyślić, jak nakarmić rodzinę. Dolly była tuż za nim. – To koniec. Mam dość. Dolly chce natychmiast pojechać do domu. I niech ci się nie wydaje, że możesz mnie od tego odwieść, panie Bajerancie Billy Hurlihy. – Dolly, słonko. W tył zwrot i maszeruj mi zaraz z powrotem do jadalni, posadź swoją słodką pupcię na krześle, a ja w mig wracam z ptakiem. Sarah, może pójdziesz razem z Dolly. Dolly miała dziś błyszczące czarne spodnie i różowy sweter z długim włosem, ozdobiony tu i ówdzie świecidełkami z kryształu górskiego. Założyła ręce pod biustem i zauważyłam, że dwa klejnoty wylądowały dokładnie na sutkach jej piersi. Trzy razy tupnęła małą stopką w starte linoleum.

– Zabierz. Mnie. Do domu. – Dolly, kochanie. Mamy Dzień Dziękczynienia i wszyscy, jak tu jesteśmy, chcielibyśmy spędzić go razem. To rzecz święta dla każdej rodziny. Więc siedź cicho i nie ruszaj się aż do deseru. Ojciec załadował indyka do mikrofalówki. Zmrużył oczy, wpatrując się w panel kuchenki, po czym nacisnął kilka guzików. – Jak sobie chcesz. Jeśli tak właśnie stawiasz sprawę, Dolly pójdzie do domu piechotą – wzięła swój płaszcz z kuchennego krzesła. Zarzuciła go sobie na ramiona, gromiąc ojca wzrokiem. Ojciec przechylił głowę w prawo, potem w lewo, potrząsnął nią kilka razy. Odgarnął palcami pasmo włosów, które zawsze spadało mu na oczy. – Sarah – powiedział cicho. – Czy mogłabyś odwieźć Dolly do domu? Bardzo cię proszę. Wycofałam hondę z podjazdu. To koniec, wystarczy. Miałam dość. Opieka nad bernardynem brata, żeby jego rodzina mogła odespać zarwane noce, albo nawet perspektywa pojawienia się na moim progu szesnastoletniej siostrzenicy z walizką – to jedna sprawa. Ale wrabianie mnie w odwożenie do domu nieznośnej kochanicy ojca, żeby on mógł dopiec indyka, o, to już zupełnie inna sprawa. W dodatku już drugi raz muszę ją niańczyć. Wyobraziłam sobie, jak zawracam, pewnym krokiem wchodzę do domu i rzucam im wszystkim w twarz litanię moich skarg i zażaleń. Choć dobrze wiedziałam, że któreś z nich, najpewniej Carol,

wyjedzie z czymś w rodzaju: „Sarah, za ten nadludzki wysiłek zdecydowanie należy ci się pomnik. Jak to się stało, że dotąd nikt o tym nie pomyślał?" Tak byłam pochłonięta tą urojoną tyradą, że głos Dolly, dobiegający z siedzenia obok, mnie zaskoczył. – Nie myśl sobie, że Dolly da się namówić na powrót. Oszczędź sobie fatygi. Gdy Dolly podejmie decyzję, jest ona nieodwołalna. I możesz powtórzyć swojemu wygada nemu ojczulkowi, że tak właśnie powiedziałam. Bez słowa dodałam gazu. – Aha, powiedz mu też, że nie jest jedyny na świecie. Wiele jeszcze rybek pływa w tym głębokim niebieskim oceanie. Dolly nigdy nie miała problemów z nawiązywaniem znajomości z przedstawicielami płci odmiennej. Kilka razy odetchnęłam głębiej, próbując przypomnieć sobie, jak June wyglądała podczas medytacji. Żałowałam, że nie poprosiłam jej wcześniej o jakieś wskazówki. – No właśnie, a propos, ty też nie jesteś pierwszej młodości – ciągnęła Dolly, gdy podjeżdżałam pod jej przyczepę. – Lepiej się pospiesz, dzieweczko, bo sprzątną ci ich wszystkich sprzed nosa. – Miłego dnia – powiedziałam, gdy gramoliła się z samochodu. Naprawdę wcale jej tego nie życzyłam, ale uznałam, że to nie kłamstwo, bo przecież był już wieczór. Gdy podeszła do przyczepy, włączył się reflektor i zauważyłam, że wieniec z indykami zastąpiony został bardziej aktualnym. Czerwono-zielone pomalowane sprayem sosnowe szyszki otaczały plastikowego renifera ze świecącym czerwonym nosem. Przypuszczalnie Rudolf.

Wychowano mnie tak, że jeśli nie potrafiłam znaleźć w drugiej osobie choć jednej rzeczy, za którą dałoby się ją polubić, to winić za to należało mój ciasny umysł i zimne serce. Ale nawet samooskarżenia nie pomogły, nie znosiłam Dolly. Jedyne, co mi przyszło do głowy, to że im częściej ojciec ją przyprowadzał, tym lepiej dogadywała się rodzina, jednocząc się przeciw wspólnemu wrogowi. Zdawałam sobie sprawę, jakie to głupie, ale przed odjazdem dwa razy przejechałam kemping w kółko w nadziei, że natknę się na Boba Connora. Za drugim razem zatrzymałam się w pobliżu jego przyczepy, wyłączyłam światła i gapiłam się w puste ciemne okna. Poczułam się jak w liceum. Jakbym znów miała do wykonania zadanie – wtedy nazywałyśmy to misją. Polegała ona na śledzeniu chłopaka, w którym jedna z nas była zakochana. Robiłyśmy przejażdżki pod jego dom albo do miejsca pracy. Najważniejsze, żeby nie dać się zauważyć; chodziło wyłącznie o zebranie informacji. Czy starzy po południu są w domu? Czy mają na ścianie kosz? Czy fucha po szkole kończy się o wpół do ósmej? Zaplanowanie samego podejścia mogło zabrać całe miesiące. Z perspektywy czasu najlepsza z tego wszystkiego była misja. Serce biło mi jak dwadzieścia lat temu. Znów poczułam jednocześnie strach, że mnie złapią, i przyjemny dreszczyk z powodu naruszenia prywatnej przestrzeni tych zwyczajnych chłopców, którzy w naszych marzeniach stawali się kimś więcej. Teraz, tak jak wtedy, popychały mnie do tego nuda, samotność i tęsknota. I fakt, że akurat znalazłam się w pobliżu.

W lusterku wstecznym pojawiły się światła. Schyliłam się i czekałam. Światła pozostały w lusterku. Nasłuchiwałam. Drzwi się otworzyły i zamknęły. Dlaczego nie gasną światła? Udawałam, że szukam czegoś na podłodze samochodu. Głośne pukanie w szybę przestraszyło mnie tak, że aż podskoczyłam, uderzając głową w kierownicę. Zaklęłam cicho. – Cóż za miła niespodzianka – Bob Connor poruszał ustami z drugiej strony drzwi. – Cześć – powiedziałam, spuszczając szybę. – Właśnie odwiozłam Dolly do domu na prośbę ojca. I zbieram się z powrotem. – Z wyłączonymi światłami? – Są wyłączone? Rany, dzięki, nawet nie zauważyłam. – Zanim ruszysz, przydałoby się też zapalić silnik. Bob Connor uśmiechnął się szeroko.

Rozdział 21 „Po co się zgodziłam?", myślałam w duchu, gdy Bob jedną ręką przekręcał klucz, a drugą balansował tak, by nie upuścić żadnego z kilku owiniętych folią pakunków, które niósł. Czułam wyraźny zapach ciasta dyniowego i chyba jabłka. – Proszę bardzo, najpierw panie. Przy drzwiach pojawił się młody czarny psiak, szczekając radośnie. Brzmiało to jak piskliwa imitacja głosu psa, który dopiero z niego wyrośnie. Zatrzymał się jakiś metr od nas, merdając nie tylko zawiniętym do góry ogonem, ale całym siedzeniem. – Szczeniak – powiedziałam. – Nie wiedziałam, że masz psa – przyklękłam, żeby go poklepać, a on polizał mnie w rękę. Mordkę miał całą pomarszczoną. – Zaraz, przecież mówiłeś, że nie lubisz psów. – Bo nie lubię. Ale szaleję za szczeniakami. – A jak dorośnie? – Nie dopuszczę do tego. Zastanowiłam się chwilę. – No tak, dotąd chyba ci się udawało. – Ależ, pani Hurlihy, cóż za cięty dowcip. Jeszcze jakieś wycieczki osobiste pod moim adresem, zanim przejdziemy dalej? – Nie, ale mam pytanie dotyczące szczeniaka. A raczej, wyrażajmy się precyzyjnie, tego drugiego szczeniaka. Co to za rasa?

– Z dużym prawdopodobieństwem kundelek. A konkretnie kundelka, Zmarszczka. – Bob zbliżył twarz do pyska suczki i podrapał ją za uszami. Trzymał teraz głowę bardzo blisko mojej dłoni. Wierzchem palców prawie czułam jego loki, miękkie ciemnobrązowe pasma, i te siwe, sztywniejsze. – Prawda, Zmarszczko? I obydwoje udamy, że nie słyszeliśmy uwagi Sary o tym drugim szczeniaku, dobrze? Spojrzał na mnie i uśmiechnął się. Nie byłam pewna, czy chciałam być tak blisko, ale bałam się, że jak wstanę, strzeli mi w kolanach. – Matka to shar-pei. Ojciec się pojawił, zrobił, co miał zrobić, i zniknął. Drań. Państwo ściga go o alimenty. Roześmiałam się, wciąż pozostając w kucki i poklepując psa. – I bardzo dobrze. Mam nadzieję, że go dostaną. Według mnie wygląda jak czarny pomarszczony labrador. Od tego bym zaczęła. Przesłuchanie wszystkich przystojnych labradorów w okolicy. Skąd ją masz? – To pies June. Odsunęłam rękę. Szczeniak podążył za nią, obchodząc mnie z boku, i znów zaczął ją lizać. – Jakie to miłe. – Odwdzięczam się za pilnowanie Austina. Bardzo mi pomogła kilka razy. – Wyobrażam sobie – wstając, zakaszlałam, żeby zagłuszyć strzelające kolana. Zmarszczka rozciągnęła się przy moich stopach i zaczęła ssać czubek buta.

– June to dobra dusza, ktoś, z kim można pogadać. Czasami robi się tu bardzo samotnie – rozejrzał się po pokoju, a ja podążyłam za jego wzrokiem. Osamotniona sofa była jedynym większym meblem w zasięgu wzroku. Udrapowano na niej stary zielony nylonowy śpiwór, spod którego po obu stronach wyzierały wytarte oparcia. Strategicznie umieszczone agrafki utrzymywały śpiwór na miejscu. – Byłeś harcerzem? – Tak, skąd wiesz? – Moi bracia mieli takie same śpiwory. Naprzeciwko kanapy stały dwa składane krzesła ogrodowe. Plecione paski, brązowe i pomarańczowe mocowane na metalowych rurkach. Do jednego z krzeseł przywiązano sznur na bieliznę. Drugi koniec znalazłam na zakurzonym wiatraku z plastikowymi skrzydełkami imitującymi wiklinę. Klamerki przytrzymywały wiszące skarpety, podkoszulki i slipy „Bokserki", odnotowałam. – Nienawidzę chodzić do pralni – oznajmił Bob. – Na prawdę tego nie lubię. Podniósł Zmarszczkę, przytrzymując ją w ramionach jak niemowlę. – Rozgość się. Przyniosę jakieś piwo. Wybrałam krzesło, które nie miało powiązań z jego bielizną. Gdybym była w krótkich spodenkach, na udach pozostałby wzorek. Dobrze więc, że to akurat jesień i miałam na sobie długą spódnicę. Przez drzwi widziałam kuchenkę – bliźniaczkę tej u Dolly.

– Nie mogę długo zostać – poinformowałam Boba, gdy sięgał do lodówki. Wręczył mi Sama Adamsa. Postanowiłam nie komentować podobnych upodobań piwnych. Wychyliłam łyk. Nie mogłam wymyślić, co by tu powiedzieć. Może Sam Adams to nie był taki zły pomysł. Znów rozejrzałam się po pokoju. Potem zlustrowałam Boba. Jasnoniebieska koszula wetknięta w bawełniane spodnie, podwinięte rękawy, poluzowany krawat. Jego awersja do pralni samoobsługowych najwidoczniej nie przenosiła się na pralnie chemiczne. – Co właściwie robisz zawodowo? – zapytałam, bo jakoś nie mogłam sobie przypomnieć. – Próbuję dokończyć doktorat. – Z czego? – Historia. Wojna secesyjna. Coś, co matka Austina pieszczotliwie nazywa przedłużeniem zabawy żołnierzykami. Tego tematu postanowiłam nie podejmować. – A z czego żyjesz? – Uczę historii w każdym college'u, który zatrudni mnie na stanowisku adiunkta. A gdy jestem rzeczywiście spłukany, wypływam z bratem łodzią na połów homarów. – Twoja żona, to znaczy matka Austina, pracuje chyba w banku? – Dzieli życie między zarabianie więcej niż ja i napominanie mnie, żebym wydoroślał. – O! – Słuchaj, Sarah. Jeśli chodzi o tę historię z June, to tak naprawdę nie ma żadnej historii.

Przybrałam obojętny wyraz twarzy, sięgnęłam w dół, by poklepać Zmarszczkę. Wciśnięta między moje kostki obserwowała Boba, podczas gdy ja przypatrywałam się jej. – No dobra, mieliśmy jedną randkę. Postawiłam piwo na poplamione linoleum i wzięłam Zmarszczkę na kolana. Stanęła na tylnych łapach, żeby polizać mnie po twarzy. – Ale do niczego nie doszło. Właściwie to trochę się jej boję. Jest jakby z innej planety. Nie umiałem z nią normalnie rozmawiać. No i praktycznie to jeszcze dziecko. Choć trzeba przyznać, niezła laska. Boże, te włosy. Wszystko przez te włosy. Ale teraz jesteśmy przyjaciółmi, za to między Austinem i June narodziła się wzajemna miłość. Przechylił się w moją stronę, żeby poklepać Zmarszczkę. Jego ręka musnęła moją. – Super się z tobą rozmawia, Sarah. Naprawdę. Trudno mi było zebrać myśli, będąc tak blisko niego. Musiałam się na chwilę stamtąd wydostać. – Przepraszam cię – powiedziałam, przekazując mu szczeniaka. – Czy mogę skorzystać z toalety? Łazienka w przyczepie Boba Connora wyposażona była w pękniętą porcelanową umywalkę z paskiem kremu do golenia po wewnętrznej stronie. Dwie tubki pasty stały niepewnie na krawędzi. Najprawdopodobniej ta o smaku balonowej gumy do żucia należała do Austina. Kubek z krokodylem dawał schronienie dwóm szczotkom do zębów, jednej małej, drugiej dużej, a pojemnik z mydłem antybakteryjnym w płynie zajmował resztę miejsca na umywalce.

Odkręciłam wodę i spojrzałam na swoje odbicie w niewielkim lustrze szafki łazienkowej Boba. Powinno się przyjąć ustawę, że mężczyzna, który chce poderwać kobietę, nie może w rozmowie z nią pod żadnym pozorem i w żadnych okolicznościach nazwać innej kobiety niezłą laską. Szukałam w swoim odbiciu znamion niezłej laski. Powtórzyłam w myślach słowa Boba: „Choć, trzeba przyznać, niezła laska. Boże, te włosy". Nigdy przecież nie uważałam, że wyglądam jak June. Uważałam tylko, że posiadam inne, równie cenne zalety, na przykład błyskotliwy umysł i nietuzinkowe poczucie humoru. Ładne brązowe oczy. Ciemne błyszczące włosy prawie bez siwych dodatków. Fryzjerki zawsze mi mówiły, że mam wspaniałe włosy. No, może nie jak na niezłą laskę przystało, ale jednak wspaniałe. Bob Connor to palant, a ja mam wspaniałe włosy. Gdy wreszcie to ustaliłam, opuściłam łazienkę. Wzięłam znów Zmarszczkę, żeby zająć czymś ręce, i stałam tak, trzymając szczeniaka i drapiąc go za uszami. Bob dopadł mnie w dwóch krokach. Położył swoje dłonie na moich. Zmarszczka dyndała między nami. – Sarah, próbuję ci powiedzieć, że dokonałem niewłaściwego wyboru. To ty mi się podobałaś. Potem June od wróciła moją uwagę. Ale teraz jestem z powrotem. Uwolniłam dłonie, zostawiając Bobowi Zmarszczkę. – Dlaczego uważasz, że jestem do wzięcia? – zapyta łam. Miałam zamiar powiedzieć to lekko i zalotnie, ale wyszło raczej płasko. „Koniecznie poćwicz flirt towarzyski", usłyszałam w głowie głos Carol, jakby ukryta za moim

lewym ramieniem dawała mi wskazówki techniczne. I wytykała popełnione błędy. – Sarah, nie wygłupiaj się. Jestem teraz twój. Cały, tak jak tu stoję – przeszywał mnie wzrokiem. Zostać? Uciekać? Czułam, jak serce wariuje i zaczyna jakiś oszalały taniec w zawrotnym tempie, nierytmicznie wtrącając dodatkowe uderzenia. Szczęśliwym trafem właśnie ten moment Bob wybrał, by postawić na ziemi Zmarszczkę. Pozwoliło mi to jeśli nawet nie całkowicie odzyskać równowagę, to przynajmniej wycofać się o kilka kroków. – Wiesz, Bob – powiedziałam z bezpieczniejszej odległości. – Myślę, że to nie najlepszy pomysł. Austin jest w mojej grupie. – Będziemy dyskretni. Skrócił dystans między nami i położył dłoń na moim podbródku. – No dobrze, tylko jeden mały całus, a potem mi przy rzekniesz, że się zastanowisz. Było to nieco więcej niż mały całus, ale i tak mu przyrzekłam. Powtarzałam sobie, że Lorna na pewno potrafi mi dobrze doradzić. Siedziałyśmy we dwójkę w Harboraew, popijając szampana. Nie było żadnej szczególnej okazji; uznałyśmy po prostu, że dobrze pasuje do pierożków ravioli z nadzieniem z homara. Było wyjątkowo świątecznie w porównaniu z moim dość osobliwym Świętem Dziękczynienia. Nie pamiętam już, kiedy ostatnio nie zjadłam świątecznego obiadu z rodziną, ale

może dzięki spotkaniu z panią Wallace też spróbuję zrozumieć, co mnie świerzbi. Pomyślałam o Bobie Connorze i podniosłam do ust kieliszek szampana. Wykorzystywałyśmy w tej chwili jeden z moich bonów prezentowych, a Lorna uważała, że z psychologicznego punktu widzenia bardzo ważne jest, żeby robić to rozrzutnie i z fantazją. – Może nie „rozrzutnie"? – zapytała przy kolejnym łyku Moet&Chandon. – Lepiej chyba brzmi „lekkomyślnie i z fantazją". W każdym razie chodzi o to, że trzeba je po prostu roztrwonić. Porozkoszować się odrobiną luksusu, bo zasadniczo na to zasługujemy. Nie wspomniałam Lornie o trzech innych bonach, które wyrzuciłam, gdyż ich terminy wygasły. Głupio byłoby się przyznawać, że nie mogłam wykrzesać z siebie nawet tyle energii, by pójść do restauracji na już zapłaconą kolację. – Dzięki, Lorna, że zgodziłaś się przyjść. Mistrz Materaca nie miał nic przeciw temu? – W każdym razie nie dał po sobie poznać. Mamrotał coś, że odgrzeje sobie resztki indyka. A teraz, wracając do sedna, mów zaraz, cóż takiego się stało, że ruszyłaś tyłek i wyszłaś z domu? Nie dlatego – dodała, moszcząc się wygodnie na miękkiej kanapie – żebym była niezadowolona. – Właśnie się zastanawiałam... Czy myślisz, że to nieprofesjonalne umówić się z kimś, kto... jest związany z przedszkolem? – O ho, ho, to mi się podoba. Opowiadaj! Lorna zacierała niecierpliwie ręce.

– Dobrze, ale nie będę operować konkretami. No wiesz, żadnych nazwisk i tak dalej, w porządku? – przez całą drogę z domu myślałam nad tą kwestią. Lorna energicznie pokręciła głową. – Absolutnie nie, w żadnym wypadku się nie zgadzam. Chcę poznać każdy najobrzydliwszy, najbardziej nieprzyzwoity szczegół. I wierz mi, nie jest to niezdrowe zainteresowanie z mojej strony, to tylko jedyny sposób, bym mogła służyć ci sensowną i praktyczną radą na przyzwoitym poziomie – Lorna przerwała, by poczęstować się kolejną porcją ravioli i popić szampanem. Wzięłam głęboki oddech. – No dobra. To jeden z rodziców. – Och, co za ulga! Obawiałam się już, że w grę wchodzi jeden z przedszkolaków. No, Sarah, mów wreszcie. Zachichotałam, jakbym była w podstawówce. Wypiłam łyk szampana. – Bob Connor – powiedziałam ściszonym głosem. – Aha, wiem. Kręcone włosy, typ flirciarza, gadatliwy dzieciak? Znów zachichotałam. Ravioli były wyśmienite, szczególnie sos imbirowy. – Chyba można go tak opisać. – Jest rozwiedziony? – W separacji. – Jaka jest jego żona? Musiałaś z nią rozmawiać na początku roku.

– Wydaje się miła, chyba. Ładna, kasztanowe włosy Ubrana jak kobieta sukcesu. Ma jakąś poważną posadę w jednym z bostońskich banków. – Odniosłaś wrażenie, że coś jeszcze między nimi iskrzy? – Nie wiem. Był wtedy Bob, jego odseparowana żona, June, ja. Siedzieliśmy wszyscy na przedszkolnych krzesełkach i rozmawialiśmy o Austinie. Trudno powiedzieć, czyje iskrzenie było czyje. Przede wszystkim miałam nadzieję, że nie zaczną się bić się o to, które jest lepszym rodzicem. – Bingo. To tylko jeden z kilku potencjalnych problemów. Rodzice tuż przed rozwodem znani są z tego, że starają się o względy nauczycieli... wybacz, to przypadkowa gra słów, kierując się ciemnymi pobudkami. – Lorna znów napiła się szampana. – Chcą na przykład, żeby Bogu ducha winna, niczego niepodejrzewająca wychowawczyni przyznała, jakimi to dobrymi są rodzicami albo że to drugie niemal zapomina odebrać własne dziecko z przedszkola. I zanim się obejrzysz, naprawdę Bogu ducha winna, niczego niepodejrzewająca przedszkolanka zaciągnięta zostaje do sądu, by złożyć zeznanie i tak dalej, i tak dalej... Oczywiście, istnieje też szansa, że rodzice się pogodzą albo że matka uzna za stosowne poinformować Kate Stone o popołudniowych rozrywkach swojego męża z Bogu ducha winną, niczego niepodejrzewająca wychowawczynią ich syna, nawet sam Austin mógłby... Dopiłam szampana i ukryłam twarz w dłoniach. – Możesz nie kończyć – wymamrotałam. – To był głupi pomysł. Przyjmijmy, że nigdy tego nie powiedziałam.

– Nie mówię, że masz o nim zapomnieć. Po prostu bądź ostrożna. Rozerwij się trochę, ale nie stawiaj wszystkiego na kartę Boba Connora. Gdy wróciłam z restauracji, Michael siedział na jednym ze stopni schodów mojego domu. Matka Teresa rozłożyła się wygodnie na niższym stopniu, okrywając swoim puszystym ciałem jego stopy Michael jednak i tak cały się trząsł. – Od kiedy to, kurwa, zamykasz drzwi na klucz? – zapytał. – Michael, zawsze sam na mnie krzyczysz, że tego nie robię. Ominęłam ich i pochyliłam się do zamka. – No więc kiedy, do kurwy nędzy, zaczęłaś mnie słuchać? – Kawy? – zaproponowałam. Michael nigdy nie mówił „kurwa", jeśli nie był pijany. – Masz jakieś piwo? – Niestety, nie. Podeszłam wprost do ekspresu, włożyłam nowy filtr i nie poskąpiłam lavazzy rosso. Michael usiadł na krześle z założonymi rękami. Nie siedział dokładnie na środku, ale na razie nie groził mu chyba upadek. Jego orzechowe oczy błyszczały. – Jezu, Sarah, co ja mam, kurwa, zrobić? – zapytał. Po policzku spłynęła mu łza. Matka Teresa podniosła się ze swojego miejsca na linoleum tuż przy jego nodze. Polizała go po twarzy. – Ty głupie psisko – powiedział, chowając twarz w jej futrze.

Czekałam, aż kawa się zaparzy W naszej rodzinie nie było zwyczaju przytulania płaczącego, szczególnie jeśli był to któryś z chłopców. Należało zostawić go w spokoju, aż się pozbiera. Gdy Michael się wyprostował i wytarł oczy rękawem, podałam mu kubek z kawą. – Chcesz pogadać? – Nie. Może innym razem. – W porządku – poczekałam, czy nie zmieni zdania. – A co u ciebie? – Michael wymawiał dokładnie każde słowo. Uśmiechnęłam się do niego. Cokolwiek się wydarzyło, to na pewno wina Phoebe. – Prawdę mówiąc, byłam dziś na kolacji. – Z facetem? – Nie, z koleżanką z pracy Ale prosiłam ją o radę w sprawie faceta. Druga opinia od Michaela nie mogła mi przecież zaszkodzić. Z odrobiną szczęścia jutro nie będzie pamiętał tej rozmowy. Michael częściowo się wyprostował. Matka Teresa trącała jego dłoń, dopraszając się pieszczoty. – Radę? Czemu nie zapytałaś o radę mnie? No dalej, strzelaj. Co takiego, kurwa, chcesz wiedzieć? – Pamiętasz ten wieczór, kiedy była u mnie Doiły? Pamiętasz Boba, tego faceta z kręconymi włosami? Jego syn jest u mnie w grupie. – Co z nim? – Hm... – pożałowałam, że nie trzymałam gęby na kłódkę. Bez sensu rozmawiać o tym z własnym bratem. – No więc on

się rozwodzi, i tak się zastanawiam, czy powinnam się z nim umówić. – W życiu, kurwa, nie! – Michael, nawet go nie znasz. – Znam ten typ. Na początku wygląda na porządnego, ale z trampka nie zrobisz lakierka. – Skąd to wytrzasnąłeś? – zapytałam. Głowa Michaela zwisała bezwładnie, a całe ciało nieznacznie przeważało w lewo. Złapałam go za ramiona i doprowadziłam do poziomu. Zaczynało mi świtać, że to może być bardzo krótka rozmowa. – Nie żartuję, Sarah. Trzymaj się od niego z daleka. Nie można na nim, kurwa, polegać. Spieprzy ci życie, kurwa, i nawet nie zauważy I tak zawsze będzie myślał tylko o dzieciach. – Bob Connor ma tylko jedno dziecko. Oprócz tego bardziej prawdopodobne mi się wydaje, że będzie myślał tylko o sobie. – O, nie, nie, facet, który zostawia żonę, po pierwsze, nigdy nie wybaczy sobie, że skrzywdził dzieci. Już miałam zamiar go oświecić, że w języku psychologii nazywa się to projekcją, ale zasnął. Tyle na temat działania kofeiny Wyjęłam mu z ręki kubek i siedziałam, zastanawiając się, czy poświęcenie Michaela dla Annie i Lainie pomoże mu w jakiś sposób dogadać się z Phoebe. Tak właśnie zostaliśmy wychowani, w naszym świecie nikt nie miał wątpliwości, że najważniejsza jest rodzina. Kochałam Michaela za to, że wciąż tak myśli, i wiedziałam, że gdzieś głęboko w duszy ja byłam podobna.

Podniosłam słuchawkę i zadzwoniłam do Phoebe. Powiedziałam jej, że Michael jest u mnie. – Świetnie – ona na to. – Zatrzymaj go sobie.

Rozdział 22 Ponieważ zarówno Lorna, jak i Michael niekoniecznie skakali z radości na wieść o mojej randce z Bobem Connorem, uznałam, że nie zaszkodzi rozważyć inne możliwości. Co nie znaczy, że go skreśliłam. Byłam właśnie w trakcie pierwszej porannej kawy tego dnia, planując kampanię, gdy zadzwonił George z Hanover. Żona zabrała dzieci na weekend. Nie oddzwonił wcześniej, jak powiedział, bo uwielbia spędzać z dziećmi jak najwięcej czasu, kiedy są w domu. George chciał wiedzieć, czy wspominał, że dzieci mieszkają z nim. Już wcześniej każdego z dotychczasowych kandydatów wprowadziłam do kartoteki. Ich odpowiedzi i dane spisane na kartkach trzymałam na podkładce z klipsem. Wzięłam ją teraz do ręki i odszukałam stronę George'a, przekładając ją na wierzch. Narysowałam czerwoną chorągiewkę i pokolorowałam ją. – Tak, George, wydaje mi się, że wspominałeś. Podniosłam jego stronę i przebiegłam wzrokiem listę pytań, którą zaczęłam opracowywać. – Może powiedz mi, George, czego szukasz? – W sensie towarzyskim? – Właśnie. – Wiesz, gdy jestem z dziećmi, w ogóle o tym nie my ślę, ale gdy ich nie ma, robi się tak cholernie pusto. Było by miło mieć kogoś koło siebie. Pójść na kolację. Do kina. Przy chorągiewce dorysowałam gwiazdkę.

– Jaka kuchnia ci odpowiada? – Prawie każda, włoska, azjatycka, domowe obiadki u mamy. Dodałam jeszcze dwie gwiazdki. – A twoje dzieci? Co one lubią? – To znaczy? – Co lubią jeść twoje dzieci? – Dlaczego pytasz? – Tak sobie myślę, że jeśli kiedyś wybralibyśmy się na kolację razem, George, byłoby miło zabrać dzieci tam, gdzie lubią bywać. I jeszcze kilka czerwonych chorągiewek. – Moje dzieci sporo przeszły i wolałbym ich w to nie mieszać. – Więc szukasz towarzystwa na czas, gdy dzieci są z żoną? – Tak. Dokładnie. Świetnie się z tobą rozmawia, Sarah. – Jak często je zabiera? – Jeden weekend w miesiącu. Plus urodziny i święta. Zaczęłam łączyć moje chorągiewki niczym flagi powiewające na stacjach benzynowych i przed salonami samochodowymi. – A więc zasadniczo rozmawiamy o kolacji i (lub) kinie i (lub)... czym tam jeszcze... podczas jednego weekendu w miesiącu. Bez zobowiązań. Mam rację, prawda, George, o to ci chodzi? – Tak, po prostu rozumiesz mnie idealnie. Boże, Sarah, jesteś fantastyczna. Może spotkamy się teraz? Od razu? Masz czas czy jesteś zajęta?

– Wiesz, George, kłopot w tym, że szukam kogoś, kto mógłby poświęcić mi krztynę więcej czasu. Ale dzięki za telefon. Mam nadzieję, że znajdziesz miłość życia na ćwierć etatu. Odłożyłam. To było dobre. Wiedziałam już, że powinnam trzymać się z dala od George'a z Hanover. Może odkrycie, czego chcę, polega w jakiejś mierze na skonstatowaniu, czego nie chcę. Może jeszcze była dla mnie nadzieja. Na stole spoczywała sterta gazet z całego tygodnia. No, „sterta" to zbyt wiele powiedziane. Nie przeszkadzał mi tego rodzaju bałagan. Przechodziłam obok rosnącego stosu dzień w dzień, zupełnie go nie zauważając, aż w pewnym momencie zatrzymywałam na nim wzrok, zdziwiona, skąd to się tu wzięło. Zanotowałam w pamięci, że muszę znaleźć raczej faceta wyluzowanego niż pedanta. Albo takiego, który lubi sprzątać. Wyciągnęłam z gazet strony z ofertami matrymonialnymi i rozłożyłam je na podłodze, by mieć wszystkie przed oczami. Potem wzięłam moją kartotekę, długopis, nożyczki i klej w sztyfcie. Usiadłam po turecku w samym środku i raz jeszcze rozpoczęłam poszukiwania. Bardzo romantyczny gentleman z Południa, tydzień w miesiącu spędzający w Massachusetts, pozna drobną, żywiołową, opiekuńczą panią stanu wolnego w wieku 25-45 lat. Cel: dobra zabawa/ romans. Hm... Nawet gdybym dodała tydzień z tym facetem i weekend z Georgeem z Hanover, wciąż jeszcze miałabym

zbyt wiele czasu wolnego. Nie wspomnę już, że romantyczny południowiec wygląda mi na żonatego. Dodatkowo przymiotniki „drobną" i „żywiołową" kojarzą mi się bardziej z terierem niż z kobietą. Mogłabym poprosić Johna, żeby umówił go z Clementine. Jeśli John jeszcze zadzwoni. Czterdziestopięcioletni Karaib, szczery, namiętny, pełen życia i animuszu, wesoły kompan, pozna Kobietę o obfitych kształtach; kolor skóry bez znaczenia, moralność ważna. No tak, przynajmniej nie musiałabym stosować diety. Animusz nasunął mi na myśl poranne sobotnie kreskówki i mogłam wyobrazić sobie wyłącznie randkę ze Strusiem Pędziwiatrem albo Kaczorem Duffy. Za to moja moralność była bez zarzutu. Spodobało mi się, że słowo „kobieta" wyróżnił wielką literą, ale mógł to być przecież błąd drukarski. Wzięłam do ręki pióro i nieco grubszym krzyżykiem wykreśliłam szczerego Karaiba. Położyłam się na plecach z nogami zgiętymi w kolanach i zrobiłam dwadzieścia pięć brzuszków, aby mieć pewność, że zachowam mięśnie do czasu poznania kogoś, dla kogo warto je będzie jeszcze mieć. Udałam się do kuchni w poszukiwaniu czekolady. Tylko jeden mały kawałeczek. W końcu to przecież święta. Ostatni batonik lodowego Marsa w tajemniczy sposób znikł. Wróciłam do pokoju niepocieszona. Moja głębia cię zaskoczy. Przystojny profesor, rozwiedziony, lat czterdzieści osiem, zielonooki szatyn,

namiętny i z wyobraźnią, w dobrej kondycji, z poczuciem humoru; analityczny umysł, elokwentny i z zasadami, erudyta o złożonej osobowości, pozna długonogą intelektualistkę z głęboką duszą. Bibliofil. Zawsze lepiej niż pedofil, uznałam. Skąd się biorą wszyscy ci faceci? Wydaje im się, że są zabawni? Czy byli kiedyś zwyczajnymi mężami pochrapującymi w fotelach przed włączonym telewizorem? Muszę zapytać Carol. Ona będzie wiedziała. Poszłam znów do kuchni, nalałam sobie szklankę mleka, które o wiele lepiej smakowałoby z czekoladą, i wypiłam je w drodze do pokoju. Niepoprawny romantyk, dżentelmen starej daty, pozna damę, która ceni wykwintną kuchnię, taniec oraz niespieszne dojrzewanie uczucia. Samotny wdowiec w dojrzałym wieku marzy o drugiej młodości. „Tata", pomyślałam; to niesamowite, że znów na niego trafiam. Przynajmniej zrezygnował z miłości do psów i długich rowerowych przejażdżek krętymi ścieżkami. Każda kobieta mogłaby trafić na kogoś o wiele gorszego pod wieloma względami niż mój ojciec. Oczywiście pod warunkiem, że nie jest jego córką. Gdy odezwał się telefon, tak byłam pochłonięta ogłoszeniami, że o mały włos nie zdążyłabym odebrać. Byłam z siebie dumna, bo zwróciłam uwagę na ironię sytuacji. Oto ja przeczesuję ogłoszenia w poszukiwaniu igły

w stogu siana, czyli miłego, przystojnego, czarującego, normalnego faceta z poczuciem humoru, a w tej samej chwili, jak wtedy, gdy ekran telewizora w starych filmach dzieli się na pół, najprawdziwszy facet mający przynajmniej kilka z wymienionych cech do mnie dzwoni. To był John Anderson. Byłam tak szczęśliwa, słysząc jego głos, że od razu zaprosiłam go na kolację, ani przez chwilę się nie zastanawiając, czy to ma być randka, czy prawie randka i czy był jeszcze na mnie zły za „wieczór z Dolly", jak to nazywałam w myślach. Zaproponowałam nawet, że coś przyrządzę, mając nadzieję, że pamiętam, jak się to robi. John powiedział, że po drodze kupi rybę i wino. Podziękowałam mu i odłożyłam słuchawkę. Należało teraz tylko ogarnąć dom, wskoczyć pod prysznic, włożyć coś na siebie i pobiec do sklepu po wszystko oprócz ryby i wina. Spojrzałam na kuchenny zegar. Niecałe trzy godziny. Otworzyłam drzwi. Carol i John, moja siostra oraz gość zaproszony na kolację stojący obok siebie jak para sprawili, że ich wspólne przyjście na moment mnie zdeprymowało. John trzymał jedną brązową papierową torbę pod pachą, a drugą w dłoni. Carol niosła talerz owinięty folią. Resztki świątecznego indyka. Oczywiście pierwsza odezwała się Carol. – Wiem, powinnam cię uprzedzić, że wpadnę, ale zapomniałaś wziąć to od taty z lodówki. – Uśmiechnęła się do Johna. – Cześć. Jestem Carol – po czym wciąż z uśmiechem na twarzy zwróciła się znów do mnie: – Znajdziesz chwilę?

Wzięłam od niej talerz, przedstawiłam jej Johna. W czasie wieczoru z Dolly musiałam o tym chyba zapomnieć. Weszliśmy wszyscy do środka, John położył zakupy na stole. – Dzięki, Carol. Może pogadamy jednak innym razem? Carol ani drgnęła. Jej niegasnące zainteresowanie moim życiem uczuciowym zaczynało wymykać się spod kontroli. – No więc, co macie dzisiaj w planie? – zapytała Johna i zaraz potem odwróciła się do mnie. – Gdzie ty właściwie spędziłaś Święto Dziękczynienia? Można by pomyśleć, że skoro już postanowiła siedzieć tu i patrzeć nam na ręce, to mogłaby chociaż nie zadawać pytań. Zaczerwieniłam się, przypominając sobie pocałunek Boba, i starając się wymyślić, co właściwie robi obok mnie John. Niestawianie na kartę Boba Connora okazało się bardziej skomplikowane, niż kiedykolwiek przypuszczałam. – Słuchaj, Carol, dopiero wróciłam do domu. Byłam zmęczona. A teraz zamierzam przygotować kolację dla mojego znajomego Johna. Jeśli potrzebujesz jeszcze jakichś informacji, może prześlesz mi listę pytań faksem? – Ciekawe, od kiedy masz faks? Żegnając się, wyciągnęła do Johna rękę. – Aluzję zrozumiałam. Miło było cię poznać. Choć tak krótko. John przytrzymał jej dłoń. – A może jednak zostaniesz na chwilę? Napijemy się wina... – Nie, nie, nie. Nie chcę wam przeszkadzać – cofając się do drzwi, lustrowała go uważnie, a ja byłam zadowolona, że tak świetnie się prezentuje. Dżinsy leżały na nim jak ulał, do

tego ładny sweter pod ciemnozielonym polarem. Chyba był świeżo ogolony, a gęste włosy miał dobrze obcięte i czarująco zmierzwione. Gdy się uśmiechał do Carol, widziałam wyraźnie, jak bardzo mu zależy, żeby go polubiła. – Dzięki za indyka, Carol – chciałam jakoś przyspieszyć bieg wydarzeń. – Jeśli Sarah zamierza gotować, lepiej miejcie go w odwodzie – powiedziała do Johna na odchodnym. Czekaliśmy, aż zagotuje się woda na pilaw. Miecznik macerował się w marynacie. Sączyliśmy wino. Patrzyłam mu w oczy, a on opowiadał, jakim był nastolatkiem. Najlepsze w Johnie były jego oczy; za każdym razem przybierały inny odcień jasnego brązu. Zauważyłam to, gdy pochylaliśmy się do siebie, siedząc na przeciwległych krańcach kuchennego stołu; w sposobie, w jaki wymawiał moje imię, było coś takiego, że byłam gotowa nawet je polubić. – Byłem bystry i byłem kujonem; podczas moich prób zbliżenia się do dziewczyny, wszystkie uciekały z piskiem w przeciwnym kierunku. – Biedactwo. Kiedy to się zmieniło? – Hm... Gdy wszedłem w świat biznesu, okazało się, że bystre kujony pod wieloma względami radzą sobie lepiej niż inni. Co do dziewczyn uciekających w przeciwnym kierunku, na tę zmianę chyba wciąż jeszcze czekam. Czasami mi się wydaje, że składam się z dwóch zupełnie różnych osób. W pracy jestem w pełni dojrzały, obowiązkowy, pracowity, ufam we własne siły – Wyciągnął rękę i delikatnie położył ją na mojej. – Wręcz ideał.

Cofnął dłoń, skrzyżował ręce na piersiach i uśmiechnęliśmy się do siebie. – Ale przez resztę czasu czuję się, jakbym ciągle był w ósmej klasie, siedział w kółku na podłodze i grał w butelkę, podczas gdy wszystkie dziewczyny modlą się, żeby nie wypadło na mnie. – O rany, to dokładnie tak jak ja. Ale mnie nawet nie zapraszali na imprezy, na których grało się w butelkę. John nalał trochę wina do swojego kieliszka, a resztę wlał do mojego. – Może przydałaby się nam terapia. Położył butelkę na stole między nami. – Mały powrót do przeszłości. Na początek moglibyśmy zagrać w butelkę, potem przejść na wyższy poziom, do rozbieranego pokera. Patrzyliśmy na siebie. John Anderson zaczynał mi się coraz bardziej podobać. – Można grać w butelkę we dwójkę? – W ten sposób zwiększymy nasze szanse. – Do kroćset, a więc to tutaj się zaszyłaś, no proszę, proszę – odezwał się mój ojciec, stając w drzwiach. Wtargnął do kuchni jak strażak do pożaru. – Jezu, tato. Przestraszyłeś mnie. Ja tu mieszkam, zapomniałeś? Szybko postawiłam butelkę, posyłając Johnowi spojrzenie, które, miałam nadzieję, mówiło: . Wybacz". – Nie da się ukryć, Sarah, nie da się ukryć. Aż trudno uwierzyć, że moja mała dziewczynka tak już wyrosła, by zamieszkać we własnym domu, ale to prawda. No tak, a twój

biedny stary ojciec chciał się jedynie upewnić, że indyk dotarł tu w jednym kawałku. – Tak, tato. Dotarł. Dzięki. Carol niedawno wyszła. Ojciec obwąchiwał powietrze wokół siebie, próbując rozpoznać zapach. – No, no, co się tu szykuje, gołąbeczko? I potraktuj moje pytanie dosłownie. Jakimś sposobem nie zauważył siedzącego przy stole Johna. – Tato, to jest John Anderson. Właśnie mieliśmy zamiar zjeść kolację. – Billy Hurlihy – przywitał się mój ojciec, podając rękę Johnowi, który wstał. – Nie dosłyszałem imienia. – John – John z werwą potrząsnął dłonią ojca. – Bardzo mi miło, panie Hurlihy. – Słucham? – ojciec puścił dłoń Johna i przyłożył sobie rękę do ucha. – John – powtórzył John nieco głośniej. – Tato... – wtrąciłam, wyłączając palnik pod garnkiem z wodą. – Jak? – John! – Że jak? – ojciec darł się jak zdziecinniały staruszek, głosem własnego dziadka. – PIERRE! – odkrzyknął John. Ojciec usiadł przy stole. – Może być – orzekł. – A teraz, synku, rozejrzyj się, proszę, czy nie znalazłaby się gdzieś jeszcze jedna buteleczka tego wykwintnego winka. Z chęcią skosztowałbym łyczek.

Zanim ojciec wyszedł, miecznik zdążył się podwójnie zamarynować. Ani słówkiem nie wspomniał o pozostaniu na kolacji, miał więc z pewnością inne plany Jeszcze raz postawiłam wodę na ryż, włączyłam grill na rybę, wyjęłam z lodówki cedzak z umytymi wcześniej warzywami na sałatkę. – Przepraszam cię za to wszystko – powiedziałam do Johna. – Twój tata ma charakterek. Właśnie miałam go uświadomić, jak oględnie to ujął, gdy usłyszeliśmy pukanie. Michael przynajmniej nie wparował jak pozostali bez pukania. Poczekał, aż otworzę drzwi. – To dla ciebie – powiedział, wręczając mi bukiet opakowany w celofan. – Przepraszam za wczoraj. – Mój brat, Michael – przedstawiłam go, na wypadek, gdyby kwiaty zbiły Johna z tropu. – Poznaliśmy się już. Cześć, Michael. John Anderson. John jeszcze raz wstał i uścisnęli sobie dłonie. Zauważyłam, że Michael był z lekka wczorajszy, ale przynajmniej się ogolił i nie wyglądał już jak zbity pies. – Dzięki za kwiaty, Michael. Naprawdę nie musiałeś. Gdybym miała zgadywać, powiedziałabym, że kompozycja pochodzi z supermarketu i najprawdopodobniej nosi miano jesiennego bukietu. Chryzantemy na długaśnych łodygach z plastikowym rogiem obfitości jako dekoracją. – Nie ma sprawy. I tak kupowałem dla Phoebe. – Zrób coś dla mnie i przynieś tu ten drugi bukiet, dobrze?

Michael pobiegł do samochodu i zrobił to, o co go poprosiłam, bo taki właśnie jest. Rozpakowałam obydwie wiązanki, wyrzuciłam celofan i dekoracyjne dodatki, skróciłam łodygi, żeby dłużej wytrzymały w wazonie. Znalazłam gdzieś kawałek żółtej satynowej wstążki, związałam wszystkie kwiaty w jeden imponujący bukiet. Wręczyłam go Michaelowi. – No, z tym przynajmniej zarobisz kilka punktów. – Jesteś pewna? Dzięki, Sarah. I dzięki za wczoraj. Aha, i nie martw się o Phoebe i o mnie, wszystko znów będzie cacy – powiedział to tak, jakby rzeczywiście w to wierzył. Mechanizm wyparcia. Tak łatwo to zauważyć u innych. Przeważnie nie wiedziałam, o co kłócili się Michael i jego żona, ale gdy tylko udało mi się usłyszeć jakiś fragment ich rozmowy, była to jakaś zupełnie banalna sprawa, na przykład szło o to, że Michael pozwolił dziewczynkom zbyt długo oglądać telewizję. I godzili się równie szybko, jak kłócili, jednak z mojej perspektywy trudno było nie zauważyć, że następna kłótnia wisiała w powietrzu i że taki właśnie był teraz rytm ich życia. – Moja siostra nigdy by tego dla mnie nie zrobiła – powiedział John po wyjściu Michaela. – To było naprawdę miłe, że oddałaś swoje kwiaty jego żonie. – Suka – wymamrotałam pod nosem. – Słucham? – Nie, nic. Po prostu nie mam pojęcia, o co jej chodzi. To mi łamie serce. Michael przecież dwoi się i troi, żeby sprostać jej wymaganiom.

– Może w tym właśnie tkwi problem. Syndrom wycieraczki. Przerabiałem to: zrobię, co tylko zechcesz – pokręcił głową. – No tak, ja chyba też, ale trudno mi się z tym pogodzić. Wyglądało na to, że John przejął stery, jeśli chodzi o przygotowanie kolacji. Mieszankę ryżowo-warzywną wsypał już do wrzącej wody, a teraz przekładał rybę na wyłożoną folią na tackę do pieczenia. Czuł się dość swobodnie w mojej kuchni. Nie byłam pewna, co o tym myśleć. Pomysł zagrania z nim w butelkę chyba bardziej mi się podobał. Napiłam się wina i patrzyłam, jak wyciera moją drewnianą miskę na sałatę. Przerzucił ręcznik przez ramię, jakby miał zamiar wziąć zaraz dziecko w ramiona i czekać, aż mu się odbije. Ten gest był tak znajomy i codzienny, że od razu przyszedł mi na myśl Kevin i tysiące godzin, bolesnych i wciąż żywych w moich wspomnieniach, które spędziłam przez te lata, siedząc jak teraz przy stole w milczeniu, podczas gdy on gotował. Nie wiem, jak do tej pory mogłam tego nie zauważyć. Przecież już raz to przerabiałam, wszystko było aż do bólu znajome. Jeśli zwiążę się z Johnem, to jest tylko kwestią czasu, kiedy wyląduję dokładnie tam, gdzie wcześniej z Kevinem. Nie upłynie wiele wody, a już będziemy siedzieć co wieczór razem przy tym samym stole z tą samą zimną obojętnością w oczach. Nie, nie chcę tego powtarzać. Na zmianę chwaliliśmy kolację, ale dla mnie cały wieczór stracił urok. Czułam się tak, jakbym nalała sobie coli z butelki otwartej znacznie wcześniej i po jednym łyku stwierdziła, że bąbelki dawno uleciały.

– Przepraszam cię – powiedziałam w końcu. – Za co? – Za wszystko. Za moją rodzinę. Że jemy tak późno. Za to, że już prawie zima. Za efekt cieplarniany. Uśmiechnął się. – Ja nie narzekam, bardzo miło spędziłem ten czas. Twoja rodzina jest o wiele ciekawsza od mojej. Rodzice jedzą przed telewizorem, oglądając ulubione programy i wypytując się nawzajem o przebieg wydarzeń. Z siostrą prawie się nie widuję. Wstałam i zaczęłam sprzątać ze stołu. John także wstał. – Pomogę ci – zaproponował, podchodząc do pieca i podnosząc garnek po ryżu. – Nie, zostaw. Przynajmniej będę miała jakieś zajęcie. – Czy to znaczy, że nie zagramy w butelkę? – na twarzy Johna zobaczyłam wyraźnie resztki nieśmiałości rozczarowanego nastolatka. Chyba zbyt długo się zastanawiałam. Zrobiłam kawę, wypiliśmy ją i John od razu zaczął się zbierać. Przy drzwiach pocałowaliśmy się niepewnie. Pozostaliśmy przez chwilę przytuleni; on pierwszy zwolnił uścisk. Sama nie wiedziałam, jak się z tym czuję. Bolał mnie brzuch, ale to pewnie efekt moich zdolności kulinarnych.

Rozdział 23 Przewracałam się z boku na bok. Tysiąc razy układałam poduszkę, próbując nadać jej kształt, który utuli mnie do snu. Wykopywałam kołdrę i znów naciągałam ją na siebie. Przynajmniej ze dwadzieścia razy spojrzałam na zegarek z radiem, nieodmiennie zaskoczona, że cyferki tak wolno się zmieniają. W końcu o 3.12 zwlokłam się z łóżka, obciągnęłam podkoszulek, który w tym czasie podwinął mi się aż pod pachy, i założyłam pomięte spodnie od flanelowej piżamy leżące na podłodze. Podłoga była zimna, przekopałam więc szafę w poszukiwaniu kapci. Nie znalazłam nic lepszego niż srebrne klapki. Przeszłam w nich niezdarnie przez przedpokój i włączyłam światło w naszej byłej sypialni. Jako gabinet pokój wydawał się zdecydowanie weselszy niż przez ostatnie lata swojej kariery małżeńskiej sypialni. Półki, które wcześniej zapełniliśmy tylko częściowo wybranymi przedmiotami, jak jego trofea z pola golfowego czy bibeloty przywożone z wakacji, teraz uginały się pod rzeczami potrzebnymi mi do pracy. Jak prawie wszyscy nauczyciele miałam więcej książek, gier i materiałów, przeważnie kupionych za własne pieniądze, niż mogłabym pomieścić w klasie. Łóżka nie było, Bogu dzięki. Gdy się okazało, że Kevin też go nie chce, zadzwoniłam do Czerwonego Krzyża i przyjechali je zabrać. Jedyne tu meble to teraz wielki wygodny fotel i biurko z komputerem. Plakat z kwiatem lotosu, który wkrótce zabiorę do przedszkola, żeby

zmienić trochę wystrój sali, sprawiał, że ze ścian wiało prymitywną pogodą ducha. Próbowałam przypomnieć sobie dobre dni z Kevinem. Dziwne, jak trudno mi było coś wymyślić. Wiem, że takie były, ale bolesne wspomnienia chyba przyćmiły te szczęśliwe, i były zbyt ciężkie, żeby je usunąć. Zapamiętałam to, że nasze małżeństwo nie było ani miłe, ani szczęśliwe. Nie śmieliśmy się, nie rozmawialiśmy zbyt wiele, stopniowo traciliśmy kontakt ze znajomymi. Nie mieliśmy dzieci, nie mieliśmy zwierzaków, nie mieliśmy niczego, wokół czego małżeństwo mogłoby się kręcić. Patrząc z perspektywy, myślę, że częściowo była to wina Kevina, a częściowo moja. Co do moich oczekiwań przed wyjściem za mąż, no cóż, fakt, że ktoś w końcu mnie chciał, przyniósł mi taką ulgę, że specjalnie się nad tym nie zastanawiałam. Głównie starałam się nie robić zbyt wiele zamieszania. Sięgnęłam po wielki rulon papieru, który zakupiłam na potrzeby przedszkola. Raz, kilka lat temu, wycięłam prostokąt długości mojej największej tablicy ogłoszeniowej i zapełniłam arkusz rysunkami flag całego świata. Innym razem wycięłam prostokąty wielkości dzieci, dla każdego jeden. Potem wszyscy po kolei kładli się na podłodze na papierze, a ja kreśliłam ich kontury; pozwoliłam im dorysować własne ubrania i twarze. Gdy portrety były gotowe, wycięłam postacie i taśmą przylepiliśmy je do ścian wokół całej sali. Wszystkie trzymały się za ręce. Papierowe lale, tak je nazwaliśmy. Rozwinęłam rolkę, odcięłam arkusz kilkanaście centymetrów wyższy ode mnie. Odsunęłam chodnik, żeby nie

przeszkadzał, i rozłożyłam papier na gołej podłodze. Otworzyłam szufladę biurka i wyciągnęłam pisaki. Wybrałam ładny odcień opalonej skóry. Wykonałam zarys męskiej sylwetki od tyłu, by móc narysować zgrabny tyłek. Ramiona szerokie, ale bez przesady. Wąski tors i niewielkie wybrzuszenie tuż nad biodrem, żeby bardziej przypominał żywego człowieka. Łydki zaokrąglone, jakby ćwiczył, ale nie obsesyjnie. Potem brązowy pisak na włosy. Nieco dłuższe z tyłu, bo lekko łysiał na czubku. Dodałam trochę żółtego, srebrnego i czarnego, kolor włosów i tak nie miał dla mnie znaczenia. Zacisnęłam powieki. Gdy otworzyłam oczy, zobaczyłam, że oprócz zgrabnego tyłeczka cała reszta to – wypisz, wymaluj – Kevin. Odszukałam nożyczki i starannie go wycięłam. Potem wzięłam go pod ręce, przyciągając do siebie. Głowa opadała mu do tyłu; lekko ją zagięłam, by dotykała czubka mojej. Tańczyliśmy w naszej dawnej sypialni jak niegdyś. W dawnych czasach po tańcach się kochaliśmy. Wyłącznie sprawdzone pozycje, wolne i romantyczne. Diana Krall śpiewała I've Got You Under My Skin albo Eva Cassidy Cheek to Cheek. Łzy spływały mi po twarzy i po papierowym Kevinie. Pisak prawdopodobnie się rozpuści i narobi szkód. Mimo to tańczyłam dalej, opłakując małżeństwo, które pożarło całe lata mojego życia i tak naprawdę nigdy nie pozwoliło mi pofrunąć aż do nieba. Gdy skończyłam tańczyć, spaliłam papierowego Kevina w kominku. Płomienie zaczęły lizać krawędzie cienkiego

papieru i w ciągu kilku sekund została z niego tylko garstka popiołu. Wróciłam do łóżka i zasnęłam jak dziecko. Obudziłam się gotowa rozpocząć nowe życie. Pewnie powinnam się inaczej ubrać, ale nie mogłam czekać ani sekundy dłużej. Wskoczyłam pod prysznic, wciągnęłam dżinsy, które postanowiłam uprać, jak tylko je dziś ściągnę. Do tego golf i stara zielona bluza. Zgięta wpół potrząsałam głową, kierując strumień suszarki mniej więcej w stronę włosów. Wyszłam z łazienki bez spojrzenia w lustro. Idąc do drzwi, złapałam w locie garść cheerios i banknot dziesięciodolarowy. Postanowiłam przejść się na piechotę do „Morning Glories". Około trzech kilometrów. Zjem babeczkę z jagodami i napiję się kawy oraz skorzystam z toalety Potem wrócę. Jeśli chodzi o dalszą część dnia, nie miałam jeszcze wykrystalizowanego planu. Przyspieszyłam kroku, energicznie wymachując rękami i wyciągając nogi, dopóki nie poczułam, że żyję. W niedzielny poranek po Święcie Dziękczynienia niewiele samochodów wyjechało na drogi Marshbury Natomiast przyjezdne pojazdy stały poupychane przed domami, obok których maszerowałam – nieomylny znak weekendowych odwiedzin dorosłych dzieci u rodziców. Tu i ówdzie przed drzwiami lub w okiennych skrzynkach pyszniły się jeszcze złote i bordowe chryzantemy. Do końca tygodnia nie zostanie po nich śladu; zastąpią je zielone sosny, świerki i bukszpan. A Marshbury rozbłyśnie tysiącami choinkowych lampek, w większości białych – klasyka i elegancja.

Mężczyzna o zupełnie przeciętnym wyglądzie wręczał smycz siwowłosej kobiecie z kubkiem kawy w ręce. Gdy podeszłam bliżej, stwierdziłam, że wygląda nieco lepiej niż zupełnie przeciętnie. Wielki wąsaty uśmiech i ramiona drwala. Z uniesionym do góry kciukiem za coś dziękował. Zmarszczka, szczeniak June, którego spotkałam u Boba Connora, znajdowała się na drugim końcu smyczy Co oznaczałoby, że facet to nowy chłopak June. Ale mam szczęście. Tak czy siak, postanowiłam się zatrzymać. Uśmiechnęłam się do kobiety i pochyliłam, by pogłaskać Zmarszczkę. I zrozumiałam, że to wcale nie Zmarszczka. Szczenię było większe, raczej labrador niż shar-pei. – Jak się wabi? – zapytałam kobietę. – Och, to nie mój pies. Pilnuję go, bo poprosił mnie o to pewien klient. Chyba Fifek. Albo Felek. Zaraz, jak on powiedział? Tak jakoś dziwnie. – Wypiła łyk kawy. Szczeniak rozciągnął się i zaczął lizać miejsce na chodniku, na które komuś coś upadło. – Miły człowiek. Powiedział, że mieszka tu niedaleko. Nie chciał zostawiać psa samego, by nie poczuł się samotny. „By nie poczuł się samotny", powtórzyłam w myślach. Tylko miły i wrażliwy facet może się martwić o to, że szczeniak poczuje się samotny. – Brzmi nieźle. Nie wspomniał przypadkiem, czy jest żonaty? Kobieta się roześmiała. Ja się zarumieniłam.

– Nie, kochanie, niestety Ale mogę go zapytać, gdy znowu przyjdzie, jeśli chcesz. Szukasz chłopaka? O Boże. Co ja sobie wyobrażam? Doszło do mnie, że włosy najprawdopodobniej sterczą mi we wszystkie strony, na bluzie mam tłuste plamy, a zielony to zdecydowanie nie mój kolor. Nie pomalowałam nawet rzęs, a ta miła starsza pani powie być może jedynemu normalnemu facetowi w Marshbury, że szukam chłopaka. Ale wtedy to zadziwiające, w mojej głowie pojawił się genialny plan. Prawdziwy, z takich, które zwykle miewa Carol. A może nawet lepszy. Przede wszystkim jednak należało uciec, zanim zobaczy mnie w tym stanie.

Rozdział 24 Skręciłam na tyły „Morning Glories", poczekałam, aż teren będzie czysty. Byłam niezadowolona, że ominęła mnie babeczka i kawa, ale może uda mi się wrócić tu później, jeśli facet nie mieszka zbyt daleko. Z bezpiecznej odległości śledziłam psa i jego właściciela, mając nadzieję, że nie ostrzeżono ich przed niechlujną kobietą polującą na chłopaka. W połowie drogi między „Morning Glories" a moim domem weszli do starego białego budynku w stylu wiktoriańskim, który wyglądał, jakby został podzielony na dwa mieszkania. Dwie skrzynki pocztowe przy drodze, podjazd po każdej stronie; po jego – tylko jeden samochód. Żadnych śladów kobiecej ręki – dekoracji na drzwiach, żony oczekującej na progu, by powitać go pocałunkiem, podczas gdy on wykonywałby trele jak Ricky Ricardo do Lucy: „Kochanie, wróciłem!" Postanowiłam darować sobie śniadanie w „Morning Glories". Za mało czasu. Resztę drogi do domu odbyłam truchtem, w kuchni wykonałam kilka skłonów do kolan, opierając raz lewą, raz prawą stopę o szafki. Wyjęłam książkę telefoniczną, by znaleźć numer. Podniosłam słuchawkę. – Cześć, June. Co słychać? To ja, Sarah. Dzwonię, żeby zapytać, jak spędziłaś Święto Dziękczynienia. Po drugiej stronie grobowa cisza. – June. Tu Sarah. Ciągle nic.

– Hurlihy. – Sarah, czy coś się stało? – Nie. Nic. Wiesz, spotkałam przypadkiem twoją suczkę Zmarszczkę. Gdy Bob Connor się nią opiekował. Jest śliczna. – Dzięki. – Powinnaś kiedyś przynieść ją do przedszkola. Dzieciaki oszaleją. – Och. To dlatego dzwonisz, teraz rozumiem. Nie ma sprawy Tylko powiedz, kiedy. Przez minutę zastanawiałam się, jak dojść do sedna. – Bardzo bym chciała wziąć Zmarszczkę na spacer któregoś dnia, gdybyś się zgodziła. Uwielbiam szczeniaki. – Oczywiście. – Czy może to być na przykład dzisiaj? June mieszkała z rodzicami. Otworzyła mi jej matka. Na pewno była kilka lat starsza ode mnie, ale nie wyglądała na to. Wydało mi się niesprawiedliwe, że nie tylko June wyglądała tak, jak wyglądała, ale prawdopodobnie miała jeszcze dziesiątki lat takiej formy przed sobą. – Dzień dobry, jestem Sarah Hurlihy Przyszłam do June – szukałam w jej twarzy oznak, że June nieraz się na mnie skarżyła. Uśmiechnęła się, nie dając nic po sobie poznać. June pojawiła się w starym szarym swetrze i czarnych rajstopach. Sweter był powyciągany, bezkształtny i zmechacony Wyglądała zachwycająco. Zmarszczka ukazała się w drzwiach tuż za nią, z wywiniętym do góry ogonem, merdając w radosnym podnieceniu. Źle oceniła odległość i zaliczyła zderzenie czołowe ze ścianą.

– Och – obie z June powiedziałyśmy jednocześnie. Przykucnęłam i pozwoliłam psiakowi okryć moją twarz pocałunkami. – Dzięki, Sarah. Jestem... no cóż, trochę zaskoczona. Myślałam zawsze, że raczej za mną nie przepadasz. – Przepraszam cię, June. Ostatnio jestem chyba przepracowana. – Nagle poczułam, że pieką mnie policzki. Od jakiegoś czasu dość często mi się to przydarzało. Nigdy tak naprawdę nie chciałam zranić uczuć June. Chyba sądziłam, że jak się tak wygląda, to nic nie może człowieka dotknąć. – Oczywiście, że cię lubię, June. Zasadniczo była to prawda. Po prostu lubiłabym ją jeszcze bardziej, gdyby była ciut mniej zjawiskowa. – I przepraszam, jeśli z mojego zachowania wywnioskowałaś co innego. – Daj spokój, Sarah. W porządku. Mam pójść z wami? Jasne, na pewno by się udało. Przechodzimy sobie koło domu zupełnie przeciętnie wyglądającego faceta z June – i jakie ja mam szanse? – Właściwie to miałam zamiar trochę cię odciążyć. Wiem, że młode psy potrafią dać w kość. Oczy June już zaczęły zachodzić mgłą. Zanim zdążę usadowić Zmarszczkę w hondzie, zapadnie w głęboką medytację. – Jesteś pewna? – Oczywiście. Następnym razem wybierzemy się we trójkę. A przy okazji, skąd wzięłaś Zmarszczkę? – Ze schroniska w Marshbury. Dlaczego pytasz? – Po prostu się zastanawiałam.

– Coś takiego. Czy ja widzę podwójnie? Jak się wabi? – Zmarszczka. A twój? – Fałdek. Oboje się roześmialiśmy, nasze oczy się spotkały i żadne nie odwróciło wzroku. – Żartujesz – powiedział, patrząc na mnie, nie na szczeniaki. – Co za zbieg okoliczności, prawda? Gdyby tylko wiedział, że Zmarszczka i ja niemal zapuściłyśmy już korzenie na chodniku pod jego domem, czekając prawie godzinę, żeby pomóc losowi. – Skąd ją wzięłaś? – Ze schroniska w Marshbury. – Ty też? Ja mam stamtąd Fałdka. Cóż za zdumiewająco mały świat. Och, przepraszam, jestem Ray Santia. Dobrze powyżej metra osiemdziesiąt, ładna sylwetka. Błyszczące brązowe oczy, tego samego koloru proste, długie włosy i wąs, pod którym częściowo skrywał uśmiech. Bez brody, ale ostatnio raczej nie golił reszty twarzy; widok jego pokrytych zarostem policzków oraz szorstkiej flanelowej koszuli spowodował, że miałam ochotę dotknąć obydwu tych powierzchni. Uświadomiłam sobie, że czeka, aż coś powiem, i poczułam nagle, że znów płoną mi policzki; to trzeci już rumieniec tego dnia. – Bardzo mi miło. Sarah Hurlihy. Wyciągnął dłoń. Podałam mu swoją i podobał mi się ten uścisk, swobodny i przyjazny. Pierwsza rozluźniłam uchwyt, żeby nie pomyślał, że jestem z typu bluszczowatych.

Wmawiałam sobie, że to nic takiego przedstawiać psiaka June jak własnego. Gdy już zwiążę swój los z Rayem Santią, na pewno się przyznam, że Zmarszczka była znajomej. Znajomej, którą przerosły obowiązki psiego rodzica i którą musiałam ratować. I to nie raz. Nie raz i nie dwa, żeby była jasność. Szczeniaki tarzały się w trawie przed domem Raya Santii. Były do siebie tak podobne, nie tylko z wyglądu, ale i sposobu zachowania, że nie dało się powiedzieć, gdzie kończył się Fałdek, a zaczynała Zmarszczka. Trochę zazdrościłam im tempa, z jakim weszły w tak zażyłe stosunki. – Miałabyś ochotę na filiżankę kawy, Sarah? – Bardzo chętnie. Odprowadzę tylko Zmarszczkę do domu i spotkamy się... gdzie? O trzeciej po południu choinkowe lampki migotały już urokliwie na zimozielonych roślinach posadzonych w skrzynkach okiennych przed „Morning Glories", a gdy popchnęłam ciężkie drzwi, odezwały się stare jak świat dzwonki do sań powieszone na pasku z brązowej popękanej skóry. Już na progu uderzył mnie korzenny zapach wypieków. Święta były tak deprymująco piękne. Ray Santia siedział przy stoliku, rozmawiając z moim ojcem. – Tato – powiedziałam, stając naprzeciw niego po drugiej stronie okrągłego stolika na jednej nóżce. – Tato – powtórzyłam, nie mogąc się powstrzymać i wyraźnie akcentując obydwie sylaby – Co ty tu robisz?

Ukradkiem zerknęłam na Raya. Rzeczywiście był tak przystojny, jak wydawał mi się rano. Wyglądał jak starzejący się z lekka Marlboro Man: ciemne włosy, wąsy, sprane dżinsy, flanelowa koszula. – Sarah, kochanie, córeczko moja. Cóż za przemiła niespodzianka, nieprawdaż? – Ojciec poprawił włosy, zwracając się do Raya: – Co to ci mówiłem, synu? Że moja mała dziewczynka jest śliczna czy że moja mała dziewczynka jest śliczna? Nie istnieje na tej Bożej ziemi ani jeden po wód, dla którego ktoś mógłby jej nie chcieć. Pogroził poważnie Rayowi palcem wskazującym. – Ostrzegam cię jednak, młodzieńcze, musisz być szybki. Wydaje mi się, że masz konkurencję... – Tato! Ray wstał i wyciągnął rękę. – Cześć, Sarah, miło cię znów widzieć. Żeby nie być gorszym, mój ojciec też się podniósł. Uściskałam go dość niechętnie, wywracając oczami do Raya ponad jego ramieniem. – Już, tato. Do widzenia. Zrobiłeś swoje i wystarczy. Ojciec usiadł. – Właśnie opowiadałem twojemu nowemu znajomemu, jak w konkursie cheerleaderek doszłaś aż do samych finałów. – To była Christine, tato. – Spojrzałam na Raya. – Przykro mi, jest mężatką. Ray się roześmiał. Miły, bezpośredni śmiech, cały świat mógł go usłyszeć. W liceum ten chłopak nawet by na mnie nie spojrzał.

– Gotowe, Billy Boy. Jedna zapiekanka z kurczaka domowej roboty, przyrządzona ze szczególną czułością i troską własnoręcznie przeze mnie. Kelnerka, niewiele starsza ode mnie, stanęła zdecydowanie zbyt blisko ojca, kładąc przed nim na stole papierową torbę. To był mały stolik, i bez tego cały zastawiony. Sięgnęła w dół, przygładziła niesforny kosmyk jego włosów. Oparłam się pokusie ukrycia twarzy w dłoniach. Do czasu, gdy w końcu zdecydował się wyjść, byłam gotowa spakować rzeczy i wynieść się do innego stanu. – Co za charakter – powiedział Ray, przerywając ciszę, która zapanowała nagle po wyjściu ojca. – Hm... Ileż setek razy już to słyszałam. – Wszystko w porządku? Daj spokój, nie powiedział mi nic takiego. Tyle tylko, że Kevin nie był ciebie wart nawet w swoich najlepszych dniach. – Cudownie. Kelnerka przyniosła kawę. Od rana właściwie miałam ochotę na babeczkę z jagodami, ale na pewno nie zamierzałam zamawiać pierwsza nic do jedzenia. Ray wypił łyk ze swojej filiżanki i rozejrzał się po „Morning Glories", sprawdzając wystrój albo obecnych na sali. Czekałam. – A więc – powiedział ostatecznie, odwracając się do mnie. – A więc – powtórzyłam. – Może opowiesz mi teraz trochę o sobie?

– No cóż, chyba musiałbym przyznać, że jestem nie spełnionym wielkim sportowcem. Miałem kiedyś potencjał, ale... – ze smutkiem wpatrywał się w kawę. Podchwyciłam temat. – A konkretnie? – Hokej. W pewnym momencie wszyscy byli pewni, że będę grał zawodowo. – I co się stało? – W ostatniej klasie liceum dostałem kilka propozycji z college'ów. Nic wielkiego, końcówka Pierwszej Dywizji. Rodzice uważali, że jeśli poczekam jeszcze rok, wszyscy będą się o mnie zabijali. Poszedłem na ten rok do prywatnego liceum. A po roku wcale nie byłem lepszy, za to wszyscy o mnie zapomnieli z kretesem. Więc grałem w miernej drużynie w miernym collegeu. – Kiedy to było? – zapytałam delikatnie, podejrzewając, że dla niego fakt, czy byłam cheerleaderką, czy nie, z górą dwadzieścia lat temu, może akurat mieć znaczenie. Utkwił we mnie brązowe oczy, wokół których rysowały się głębokie zmarszczki – oznaka częstego przebywania na powietrzu. Zapominając, że w ogóle zadałam pytanie, jak zaczarowana wpatrywałam się w jego rysy – Tak, wiem, Sarah. Wiem, co chcesz powiedzieć. Zapomnijmy o tym, to już przeszłość. Tak właśnie pomyślałaś, prawda? Ale nie chodzi tylko o hokej. Tak samo postąpiłem z całym moim życiem. Dwa razy byłem zaręczony Nawet trzy właściwie, ale raz tylko przez miesiąc. Tak czy siak, wszystkie moje narzeczone były wspaniałymi dziewczynami, kobietami... – Przekręcił wokół nadgarstka zegarek, ale cały czas patrzył na

mnie. – Po prostu nie stanąłem na wysokości zadania. Ciągle myślałem, że jutro spotkam kogoś lepszego. No wiesz, oto stoję przed ołtarzem, a obok kościoła przechodzi kobieta doskonała. I co wtedy? – Kawy? – przerwała mu kelnerka i nie czekając na odpowiedź, uzupełniła nasze filiżanki. – Przepraszam, nie miałem zamiaru zanudzać cię historią własnego życia – powiedział Ray. Od razu zrobiło mi się głupio, że nie słuchałam uważniej. Ale ta jego twarz... Nie mogłam od niej oderwać oczu i skupić się na czym innym. Mam nadzieję, że nie umknęło mi nic ważnego. – Po prostu poczułem do ciebie zaufanie, Sarah. – Dzięki, z kolei ciebie dobrze się słucha. To znaczy... niezupełnie tak miało wyjść. Rozmawialiśmy jeszcze nad drugą kawą, a potem Ray odprowadził mnie do samochodu. Gdy tak staliśmy na opuszczonym parkingu wśród mieniących się choinkowych światełek, pocałował mnie. Mógł to być pocałunek niosący obietnicę kolejnych pocałunków. Albo taki, żeby nie wyjść z wprawy, gdyby pojawiła się wreszcie kobieta doskonała. – Zadzwonię do ciebie – powiedział, przytrzymując drzwi samochodu, kiedy wsiadałam.

Rozdział 25 – Tata spotyka się z Marlene? To ta z Brennan Bake, tak? W marynarskim kostiumie? – Tak. Pozwoliłaś jej bratu wyśliznąć się ci z rąk. – Był odpychający. – Ale bogaty. I wolny. Chciałam odwrócić uwagę Carol od bogatego brata: – Jak to właściwie było z tym kostiumem? Myślisz, że go wypożyczyła czy po prostu leżał w szafie od wieków? – Myślę, że to skąpa jankeska, która nie wyrzuca rzeczy ot, tak sobie, chyba że mają dziury Nawet jeśli stać ją na urządzanie przyjęć obsługiwanych przez firmę kateringową dwa razy w miesiącu. Pewnie pomyślała, że kreacja jest w sam raz na dziwaczną irlandzką balangę. Musiałam się powstrzymywać, żeby nie zacząć przechwalać się przed Carol swoimi kontaktami towarzyskimi mimo zdecydowanego odrzucenia brata Marlene, który zresztą, podobnie jak jego siostra, nie potrafił się ubrać, jeśli dobrze pamiętałam. By nie powiedzieć jej, że jeśli wszystko pójdzie dobrze i rzeczywiście do mnie zadzwoni, umówię się na randkę z Rayem Santią. Spotkanie z Bobem Connorem również wchodziło w grę, chociaż nie odezwał się od czasu, gdy powiedział, żebym się zastanowiła. Może wiedział, że wolno myślę. No i skoro mowa o wolnym myśleniu, był jeszcze John. Na razie szczegóły naszej kolacji schowałam w jakimś zakamarku umysłu w nadziei, że gdy je wyciągnę, znów nabiorą więcej sensu. W każdym razie

ostatnią rzeczą, której w tym momencie potrzebowałam, było mieszanie się Carol w coś, co faktycznie miało szansę stać się rzeczywistym życiem towarzyskim. Tym razem skierowałam rozmowę z powrotem na tatę. – Więc kiedy Marlene ponownie pojawiła się na scenie? – Nie wydaje mi się, by kiedykolwiek z niej schodziła. Mam wrażenie, że tata widuje się z nią przez cały czas. Carol zaczynała przygotowywać obiad, dochodziło mnie trzaskanie garnków, a jej głos to cichł, to znów rozbrzmiewał głośniej. – Dolly o tym wie? – Bądź poważna, przecież on jest przytomny, no nie? – Czy ty wiesz, co on w niej widzi? – Oczywiście. Mężczyźni tacy jak tata czują się bezpiecznie z kobietami takimi jak Dolly, które trzymają ich krótko i nigdy nie spuszczają z oka. Może być czarującym łobuzem, bo wie, że go złapie, zanim zdąży wpakować się w prawdziwe tarapaty. – No, no! A Marlene? – Ona z kolei daje mu pewnie sznur dość długi, żeby spokojnie mógł się na nim powiesić. No wiesz, z taką wolnością mógłby nerwowo nie wytrzymać, bo co zrobi, jeśli dla odmiany będzie musiał stanąć na własnych nogach? – A mama? Śledziła każdy jego ruch? – Tak, chyba tak. Tylko dyskretniej. Na dłuższą metę nie mógł sobie pozwolić na zbyt wiele, bo nie uszłoby mu to na sucho. – Ale mama i tata się kochali, prawda, Carol? – Tak – odpowiedziała. – Kochali się.

– To dobrze. To znaczy. , ja zawsze tak myślałam. No dobra, wytłumacz mi to jeszcze raz. Co to za zaproszenie, którego nie wolno nie przyjąć? Dzięki Bogu za telefony bezprzewodowe. Włożyłam go między głowę a bark, żeby móc w tym czasie podnieść kilka razy ciężarki. Skoro już spotykam się z facetami, trochę mięśni nie zaszkodzi. Położyłam się, trzymając dwuipółkilogramowe ciężarki przy klatce piersiowej, i wykonałam kilka brzuszków. Telefon potoczył się po podłodze. Carol była zbyt zajęta wyjaśnianiem mi sprawy, żeby cokolwiek zauważyć. – To prywatny świąteczny występ Cambridge Symphony Orchestra – ciągnęła, gdy udało mi się odłożyć ciężarki na podłogę i z powrotem przyłożyć słuchawkę do ucha. – Dla sponsorów i zaproszonych gości. Marlene wykupiła balkon. Powiedziała tacie, żeby zabrał całą rodzinę i tylu znajomych, ilu zechce. Więc tata wynajął autokar. – Autokar? – No tak, znasz go przecież. Marlene nie pozwoliła mu zapłacić za bilety, musiał więc pokazać, że nie jest gorszy i też ma gest. – Dlaczego nie limuzynę? – Nie zmieścilibyśmy się. Tata chce, żeby wszyscy jechali razem. Zastanawiał się nad zwykłym autobusem, ale uznał autokar za wyjście bardziej luksusowe. Są toalety i po drodze można oglądać filmy Zamówił wersję z jedzeniem, zaserwują nam więc piwo, wino i przekąski.

Chyba nie miało sensu przypominać komukolwiek, że z Marshbury do Cambridge jest zaledwie godzina jazdy samochodem, z korkami może półtorej. Wzięłam znów ciężarki i zaczęłam wypychać, tym razem ćwicząc mięśnie trój głowę. Próbowałam zdecydować, czy autokarowa wycieczka z rodziną do filharmonii może być przyjemna. I czy nie jest jeszcze za wcześnie na zaproszenie Raya Santii. Oraz gdyby to nie wypaliło, czy powinnam brać pod uwagę Boba Connora. Dzieci zadowolone siedziały w kręgu, a ja byłam w świetnym nastroju. Odnotowałam wczoraj dzień pełen sukcesów: poznałam Raya Santię, zaaranżowałam z nim kawę, której następstwem był wieczorny telefon z zaproszeniem na kolację. Gdy odłożyłam słuchawkę, pomyślałam nawet, żeby zadzwonić do Boba Connora, by się upewnić, że nie stawiam wszystkiego na Raya Santię. Uznałam jednak, że chwilowo wystarczy mi wrażeń i powinnam zostawić coś na Zapas. Zawsze taka byłam. Gdy moi bracia i siostry dawno już zapomnieli, że w ogóle były jakieś wielkanocne czekoladowe jaja i słodycze zdobyte w czasie Haloween, ja Po kilkutygodniowym obżeraniu się nimi wciąż jeszcze miałam mały zapasik na czarną godzinę. Odnalazłam teraz na globusie USA, przytrzymałam go na wysokości ramion i wolno zataczałam łuk z lewej do prawej. – Nic nie widzę! – krzyknęła Brittany, wstając. – Zobaczysz za chwilę – zapewnił ją Max Meehan. Uśmiechnęłam się do niego i odwróciłam głowę w stronę Brittany, by spojrzeniem nakłonić ją do zajęcia miejsca.

– Dziś nauczymy się zabawy, która pochodzi z Australii – ogłosiłam. I wręczyłam globus June, aby udowodnić zarówno sobie, jak i jej, że naprawdę ją lubię. – Najpierw znajdziemy Australię. Czekałam; tymczasem June w popłochu starała się ją zlokalizować. – Na dole, June – naprowadził ją Austin. – Cicho, nie podpowiadaj – szepnęła Molly Greene. Molly dziś właśnie rozpoczęła sezon zimowy i pojawiła się w przedszkolu w białym futerku z mufką. Zdjęła płaszczyk, ale stanowczo odmówiła rozstania się z mufką, która zawieszona była na białej zamszowej tasiemce. Od samego rana wypełniała ją pracowicie przedmiotami różnego autoramentu. Znalazły się w niej czarna opaska na włosy z koralikami, kilka kredek świecowych, złote bransoletki. Teraz właśnie ściągała lakierki i próbowała je wepchnąć do środka. Udawałam, że tego nie widzę. – Mam! – June uniosła globus w obu dłoniach, strząsając z twarzy wraz z włosami wyraz rozpierającej ją dumy. Molly i Amanda McAlpine powtórzyły jej gest, choć włosy spadły Molly z powrotem na oczy, a Amandy i tak były zbyt krótkie, żeby coś z tego wyszło. Uśmiechnęłam się do June z pobłażaniem, bez najmniejszej aluzji co do czasu, który jej to zajęło. – Australia to kontynent, na którym mieszka wiele zwierząt. Koala... Ręka Molly wystrzeliła do góry. – Ja mam misia koalę! – zawołała.

Teraz rękę podniosła Jenny. – Ale nie prawdziwego. – Właśnie że prawdziwego. Wyskoczył Austin. – Tak naprawdę – zaczął – koala nie są niedźwiedziami. Molly wciąż wymachiwała ręką w powietrzu: – Mój jest niedźwiedziem. – Tak naprawdę – nie ustępował Austin – koala to torbacze. – Zamknij się, Austin, i przestań się wymądrzać. Zrobiłam znak pokoju, palce rozstawione w kształcie litery Y, nasz wspólny sygnał, że koniec rozmów i kłótni. – W Australii żyją także kangury, kukabury, psy dingo i emu. Dzieci zaczęły chichotać. Przyspieszyłam. – Ale każde z was widziało prawdopodobnie najważniejsze australijskie zwierzę. Owce. Dostarczają one Australijczykom wełny – Jak zdejmują wełnę z owiec? – Za pomocą specjalnych nożyc. To przypomina strzyżenie włosów – odpowiedziałam. – Boli je to? – Nie – zapewniłam. – Skąd pani wie? Pomyślałam, że to dobre pytanie. Wstałam, podeszłam do szafy, wróciłam z dwoma koszami na bieliznę, dwiema piłkami plażowymi, które miały przyczepione uszy, i dwiema rakietkami do ping-ponga. – Będziecie teraz psami pasterskimi – oznajmiłam wszystkim. – A to będą owce – podniosłam piłki. – To

zagrody – wskazałam kosze. – Waszym zadaniem jest zagnać owce do zagrody za pomocą rakietek. – Mamy je bić? – zapytał Jack Kapłan. – Nie, tylko udajemy, że je zbijemy, gdyby nie chciały wchodzić – odpowiedział mu Austin. Będę musiała jeszcze raz przeanalizować tę zabawę, ale na razie chciałam ją jak najszybciej zakończyć i przejść do drugiego śniadania. Ustawiłyśmy z June dzieci w dwóch rzędach i pozwoliłyśmy im kolejno zaganiać owce do zagrody Byłam wdzięczna June, że nie wspomniała ani słowem na temat niedociągnięć nowej gry, i zaprosiłam ją na koncert z moją rodziną. Powiedziałam nawet, że jeśli chce, może kogoś zabrać. – To takie miłe z twojej strony, Sarah. Dziękuję, oczy wiście, że przyjdę. Co prawda nie mam teraz chłopaka, ale coś wymyślę. Jadłam tuńczyka wprost z puszki z logo „dolphin-safe". Czyste białe mięso najwyższego gatunku, prawdziwy delikates. Wcześniej odlałam nadmiar wody do zlewu, polałam rybę butelkowanym sokiem z cytryny, wymieszałam całość i znów odlałam nadmiar płynu. Na papierową tackę nałożyłam porcyjkę majonezu, złapałam plastikowy widelec. Znalazłam papierowe ręczniki, oderwałam dwa kwadraty, wetknęłam je pod talerz. Udało mi się wziąć szklankę mleka w tę samą rękę, w której trzymałam puszkę z tuńczykiem. Zaniosłam jedzenie do pokoju. Starannie wszystko ułożyłam, tak by na samym środku stolika zostawić miejsce na stopy. Włączyłam telewizor.

Doskonałe wyczucie czasu, na ekranie błyskają jeszcze zdjęcia z czołówki przedstawiające bohaterów, podczas gdy w tle śpiewają, jak stali się członkami bandy Bradych. Nadziałam na widelec kawałek tuńczyka, zanurzyłam go w majonezie. Sok cytrynowy dodawał mu smaku, nie był aż taki rybny. Jan Brady zazdrościła swojej starszej siostrze, bo Marcia miała wielu chłopaków. No tak, któż mógłby zrozumieć ją lepiej niż ja. Tylko w moim przypadku było jeszcze gorzej. Gdy byłam w wieku Jan, nawet moja młodsza siostra miała już chłopaków. Christine była tak eterycznie kobieca, jak ja – niezdarna i kanciasta; nikt nie mógł się jej oprzeć, a mnie i owszem, każdy. Była dwa lata za mną, jeśli chodzi o szkołę, i całe wieki świetlne przede mną, jeśli chodzi o randki. Złapałam kolejny kawałek tuńczyka, obficie polałam go majonezem. Jan Brady nie mogła dłużej tego znieść. Patrzyłam, jak wymyśla nieistniejącego chłopaka, George'a Glassa. Potem poprosiła w biurze numerów, by sprawdzili ich aparat – wtedy biuro numerów oddzwoniło, a ona udawała, że to George telefonuje do niej. Szło jej to całkiem nieźle. Szkoda, że ja na coś takiego nie wpadłam. Pamiętam, co było najgorsze: chłopcy przychodzili do mnie, by pogadać o Christine. Podchodzili po matmie czy angielskim albo w szatni. Nieważne, ile razy się to zdarzyło; zawsze czułam leciutkie trzepotanie serca, gdy zbliżał się fajny chłopak, na przykład Timmy Stack albo Jackie Gordon. Miałam nadzieję, że chodziło o mnie. Mogło tak być, prawda? A potem ten kop, który czułam kilkanaście centymetrów poniżej mostka w brzuchu: „Czy Christine

umówiła się z kimś na dyskotekę? Jak myślisz, zgodziłaby się pójść ze mną?" – Cześć, George. Jasne, mogę porozmawiać. Cieszę się, że dzwonisz, George. Biedna Jan Brady. Znów dźgnęłam tuńczyka, współczując Jan, rozumiejąc jej rozdzierającą serce próbę wymyślenia choć cienia romansu, którego Marcia nie mogłaby dotknąć. Oczy zaszły mi łzami, olałam więc tuńczyka i napiłam się mleka, żeby odwrócić własną uwagę. O, nie! Pani Brady postanowiła zaprosić George'a na urodziny Jan, żeby jej zrobić niespodziankę. Reszta dzieciaków zgadza się go wytropić. Boże, czy oni muszą się do wszystkiego wtrącać? Nie mogą jej po prostu zostawić w spokoju? Gdy Christine zauważyła, że randki to nie moja specjalność i że zostałam w tyle, postanowiła mi pomóc, oferując egzemplarze, których sama chciała się pozbyć, czyli tak zwanych chłopców do rzeczy. Tych, którzy nie sprostali jej wysokim wymaganiom. Potem przyłączyła się starsza siostra Carol. Powiedzmy, że zadzwonił jakiś chłopak; zawsze miałam ochotę zapytać, która z moich sióstr go przysłała. – Co jest grane? Nie ma żadnego Georgea w klasie Jan. – Nie ma żadnego George'a w szkole. – Żaden George nie mieszka w okolicy. No oczywiście, ponieważ Brady Bunch to rodzina Bradych, w niecałe pół godziny dochodzą do prawdy Dlaczego Jan nie może znaleźć prawdziwego chłopaka? Siadają razem, by rozwiązać problem. Postanawiają przeprowadzić małe śledztwo, popytać tu i ówdzie. Wkrótce

się okazuje, że chłopcy lubią Jan, ale uważają ją za fajnego kumpla. Kumpelka. Tak więc pani Brady ubiera córkę w jasnoniebieską sukienkę z obniżoną talią oraz białą kokardą z satyny Białą wstążkę z tej samej satyny wplata w jej długie blond włosy Piękna dziewczyna z tej Jan, zauważają chłopcy z sąsiedztwa i w końcu się w niej zakochują. Westchnęłam, spoglądając na swoje stare spodnie od dresu z wypchanymi kolanami. Już niedługo. Wkrótce w moim bogatym życiu towarzyskim trudno będzie o chwilę, kiedy będę mogła posiedzieć sama w takim stroju jak dziś. Bardzo prawdopodobne, że nawet nie starczy mi czasu, by obejrzeć Brady Bunch.

Rozdział 26 Zapowiadał się ważny dzień, umyłam więc włosy aż dwa razy. Zamiast spłukać odżywkę zaraz po nałożeniu, jak to zwykle robię, zostawiłam ją na włosach tak długo, by uzyskać efekt. Wykorzystałam ten czas na ogolenie nóg. Gdy byłam mężatką, goliłam nogi regularnie. Muszę przyznać, że tego akurat mi nie brakuje. Rano obudziłam się w wyśmienitym humorze. To było coś więcej niż tylko perspektywa randki. Nie mogłam się doczekać wyjścia z domu, już chciałam zobaczyć moje dzieci w klasie. Zakręciłam wodę, wyszłam z kabiny, owinęłam włosy w ręcznik. Wycierałam się drugim ręcznikiem, myśląc jednocześnie, czy to trwała zmiana mojego nastawienia do życia, czy raczej czasowe odchylenie od normy. A może los był tak przewrotny, że dzień specjalnie zaczynał się dobrze, by zaraz potem mi przywalić. Trudno powiedzieć. Na całe ciało zaaplikowałam sobie grubą warstwę balsamu nawilżającego. Czekając, aż wchłonie się w skórę, patrzyłam na własne odbicie w dużym lustrze po wewnętrznej stronie drzwi łazienkowych. Wyglądałam w tym kremie jak bałwan. Najwyraźniej nie da się tak prosto nadrobić braku systematycznego nawilżania. Zebrałam nadmiar ręcznikiem, sprawdziłam jeszcze raz. Nie jest źle. To znaczy nie jest wspaniale, ale też nie najgorzej. Talia ciągle prezentowała się przyzwoicie, odwrotnie niż u moich sióstr po licznych ciążach. Piersi nie były już tak zalotne jak dwadzieścia lat temu, ale też całkiem do rzeczy.

– Niezła z ciebie laska, Sarah – powiedziałam do swojego odbicia. – A jeśli to ci nie wystarczy, zawsze masz na podorędziu błyskotliwe poczucie humoru. Pogratulowałam sobie, że doszłam do drugiej randki z Rayem Santią. Cokolwiek włożę, musi przetrwać cały wtorek w przedszkolu, ponieważ dziś właśnie odbywały się ostatnie zajęcia z wyrobu biżuterii i nie będę miała czasu wpaść do domu, by się przebrać. Zostawiłam obydwa ręczniki na podłodze w łazience i szybko przeszłam do sypialni. Znalazłam wygodną czarną marynarkę i spodnie do pary, w których mogłam się w pracy schylać; założyłam do tego czarną bluzkę. Nuda. Dorwałam różowy szyfonowy szal, żeby ożywić całość, najpierw jednak musiałam przegryźć plastikowe żyłki, którymi przyczepiono do ubrań metki. Szal wisiał w szafie nieużywany od przeszło roku. Sięgnęłam jeszcze raz i wyciągnęłam równie dziewiczy czarny kostium, upstrzony błyszczącymi refleksami czerwieni i zielonego oraz złotymi plamkami. Przed kolacją z Rayem zmienię szal. Widziałam to w telewizji – zmieniamy dodatek i oto nowa kreacja. Austin przyszedł do klasy, kurczowo trzymając w obu dłoniach mysz, zabawkę. Miałam mu właśnie przypomnieć, że domowe zabawki spędzają dzień w plecaku, ale mnie uprzedził. – Topo Grigio to mój nowy przyjaciel. Jeszcze się nie zaaklimatyzował. Czy może zostać ze mną, dopóki nie przestanie się bać? Boli go brzuch.

– Czy to nie jest przypadkiem Topo Gigio? – zapytałam, grając na zwłokę, żeby się zastanowić. Trudno mi się było dziś skupić. Nie miałam pewności, czy dam radę negocjować z Austinem, a wyczuwałam, że inne dzieci czekają, jak zareaguję. – Nie, Topo Gigio był w Pinokiu. To jest Topo Grigio. – Topo Gigio nie był z Pinokia. Był małą włoską myszką w The Ed Sullivan Show. Pozostał w mojej pamięci żywy od czasu sobotnich wieczorów z dzieciństwa. Kochałam Topo Gigio i co tydzień próbowałam odkryć, czy jest magiczny, czy mechaniczny Może uda mi się dojrzeć kluczyk wystający mu z tyłu albo sznurki przyczepione do rąk i nóg, wędrujące w górę na zaśnieżonym ekranie telewizora. Uwielbiałam brzuchomówcę Wencesa i jego gadające pudło. To były czasy! Zwinięta w kłębek leżałam obok rodziców, braci i sióstr. Nie zabrakło nigdy cotygodniowej porcji prażonej kukurydzy i rozpuszczalnej oranżady w tabletkach Fizzies o smaku ziołowym. – No to kto w takim razie był w Pinokiu7. – Austin aż się zmarszczył, jakby starał się wrócić pamięcią o dziesiątki lat wstecz, do czasów sporo sprzed swoich narodzin. – Geppetto? – zaryzykowałam, a zaraz potem pomyślałam, że Gadający Świerszcz lepiej by pasował. – Czy oni są jakoś spokrewnieni? – zapytała June. Od czasu, gdy zaczęłam być dla niej miła, częściej się odzywała w trakcie zajęć. – Kto? – Oni wszyscy.

– Nie, głupia – Austin przytulił myszkę do serca. – Ale dwóch z nich to myszy. Coś trzeba zrobić. Jeszcze raz przyjrzałam się myszy Austina, była zrobiona na szydełku z ciemnoszarej włóczki, wykończona na biało. Ogon długą spiralą opadał w dół. Ciekawe, czy to wymaga specjalnego ściegu, czy robi się to na końcu. Może trzeba spryskać ogon skrobią i nawinąć na ołówek aż do wyschnięcia? Mama by to wiedziała. – Austin, czy chciałbyś nam opowiedzieć o swojej myszy? Austin rozpromienił się w uśmiechu. – No pewnie. Patrzcie. Topo Grigio ma pod spodem coś do czyszczenia toalety. Chcecie zobaczyć? Podniósł górną połowę myszy, odkrywając biały cylinderek. Pochylił się i położył go na podłodze przede mną. Z dziurek na górze wydobyła się chmura pyłu, wzbiła w powietrze, by następnie opaść jako biały osad na moich czarnych spodniach. Chciałam to zetrzeć. Rozmazało się. Dolly, przyszło mi do głowy. – Dolly dała mi Topo Grigio, bo mój tata wysłuchał wszystkich historii o jej chłopakach. Dolly powiedziała, że lubi dawać prezenty dużym i silnym mężczyznom, takim jak my. I możemy jej wszystko powiedzieć, nie musimy się martwić, bo ona na pewno nie puści farby – Austin nie zamierzał przestać. – Dolly powiedziała, że wiele tacie zawdzięcza, bo poradził jej, jak podejść tego kombinatora Billy'ego Hurlihy – zrobił przerwę na oddech. – Pani Saro Hurlihy? – Tak?

– Czy wy jesteście jakoś spokrewnieni? Zanim dania pojawiły się na stole, wiedziałam już, że Ray Santia ma piękne dłonie. Najpierw lekko dotknął mojego przedramienia na parkingu przed „Oceaną". Gdy szliśmy w kierunku restauracji, trzymałam przed sobą torebkę, by zakrywała białą smugę na prawym udzie. Próbowałam zmyć proszek Topo Grigio, ale to tylko aktywowało wybielacz. Będę musiała zadzwonić do Carol, może ona znajdzie sposób na uratowanie moich spodni. Następnie poczułam lekki dotyk jego dłoni w okolicach pleców, gdy drugą ręką otwierał przede mną drzwi restauracji. I śmiało położył dłoń na moim ramieniu w drodze do stolika. Potem poczułam najdelikatniejsze muśnięcie na obojczyku, gdy pomagał mi zdjąć kurtkę. Już było po mnie. Ray Santia znów miał na sobie flanelę, tym razem inną. Szkocka krata, głęboka czerwień, prawdopodobnie wełna. Byłam ciekawa, czy drapie wokół szyi, czy może wszyto w kołnierzyk pasek delikatnego śliskiego materiału. Kelnerka była śliczna, ale Ray zdawał się tego nie zauważać. Cały czas patrzył mi w oczy, gdy postawiła przede mną łososia, a przed nim łupacza. Uśmiechnęliśmy się do siebie i wymieniliśmy talerze. – O, przepraszam – spłoszyła się kelnerka. Nie zwróciliśmy na nią uwagi. – Łady szal. – Dziękuję.

Spojrzałam w dół, zobaczyłam różowy szyfon i zdałam sobie sprawę, że zapomniałam go zmienić po pracy Oto kreacja! – Bardzo dobrze ci w różu. Ray pocierał dłonią zarost na prawym policzku. Wyobraziłam sobie, że czuję go pod opuszkami palców, a potem na swoich policzkach. – Dziękuję. Dopiero teraz zwróciłam uwagę, że jego wąsy podwijały się do dołu. Nie przepadałam za wąsami, ale u Raya mi się podobały. Podczas rozmowy starałam się nie spłoszyć, ilekroć mnie dotykał, a robił to często. Delikatne muśnięcia mojej dłoni, silna dłoń na przedramieniu. Udało mi się nie zapomnieć, że jestem przedszkolanką, i nawet mu o tym powiedziałam; poczęstowałam go kilkoma uroczymi opowiastkami z cyklu „satyra w krótkich spodenkach". Do jego zainteresowań softballem i koszykówką dodałam moje czytanie oraz długie spacery. Na wieść o jego bracie opowiedziałam o pięciorgu rodzeństwa. Jego rodzice, oboje żyjący w bezpiecznej odległości gdzieś na Środkowym Zachodzie, doprowadzili nas do mojego ojca, czającego się prawdopodobnie przed restauracją, by jeszcze raz przypomnieć Rayowi, jaka to ze mnie wspaniała partnerka. Gdy zapadało milczenie, ćwiczyłam uśmiech. W przerwach udało mi się nie zamoczyć różowego szala w sosie tatarskim, co jak wiedziałam doskonale, zniszczyłoby cały efekt. Kolano Raya, które przez cały ten czas pozostawało w

stałym i dość intensywnym kontakcie z moim, nie ułatwiało mi wcale zadania. Odłożyłam starannie nóż i widelec na talerz, splotłam dłonie, opierając się o krawędź stołu i kolejny raz posyłając mu uśmiech. Ray wyciągnął ręce i położył je na moich. – Co ty na to, żeby od razu załatwić sprawę seksu i wtedy spokojnie zająć się naszym związkiem? – Okay – zgodziłam się, a przynajmniej myślę, że to byłam ja. Pamiętałam, jak mama ciągle nas poprawiała. Mówiła: „ja" to znaczy „ja". Gdy dorastaliśmy, strofowała nas najczęściej, słysząc, jak odbieramy telefony. – Czy rozmawiam z Sarah (albo Christine, albo Michaelem)? – Tak, z nią (z nim) – odpowiadaliśmy. – To ja! – biadoliła matka, ilekroć to słyszała. – To ja! Wprowadzacie w błąd rozmówcę! Ray zmiótł z talerza resztę swojego dania i znów ponad stołem wziął mnie za ręce. Zamówił dwa razy espresso bez konsultacji ze mną. Świetnie, będę w pełni świadomą, odpowiedzialną za swoje czyny osobą dojrzałą. Dlaczego właściwie się zgodziłam? Zastanawiałam się nad tym, jadąc za Rayem do jego domu. Płatki śniegu migotały w świetle reflektorów, ale nie było ich aż tyle, żeby spowodować odwołanie czegokolwiek z powodu obfitych opadów. „Uwaga, podajemy komunikat. Z powodu bardzo złych warunków pogodowych wszelki seks jest zabroniony do odwołania".

Starałam się nie myśleć. Potem próbowałam pomyśleć. W obydwu przypadkach z podobnym efektem. No dobra, może przesadzam, ale czułam, jakbym rozpoczynała jakiś maraton seksu. Na razie nic właściwie się nie dzieje, ale czyż nie tak właśnie wszystko się zaczyna? Miłe złego początki... Pewnie skończę w jakimś przedpołudniowym programie telewizyjnym, opowiadając, jak uzależniłam się od seksu. A wszystko zaczęło się bardzo niewinnie, przy tym bym się upierała. Zaparkowałam hondę w odpowiedniej odległości od toyoty Raya. Z zamętu w mojej głowie wyłoniło się kilka istotnych pytań i kołowało w okolicach mózgu. Przede wszystkim jedno: co ja, do cholery, wyrabiam? Kilka następnych zaatakowało, wcale nie mniej natarczywie, w tej samej sekundzie. Czy dorośli ludzie często idą do łóżka na pierwszej randce? Czy w moim wieku można zostać dziwką, czy też obowiązują jakieś limity wiekowe? Do domu Raya szłam najwolniej, jak tylko mogłam. – Fałdek! – Co takiego? Nawet nie słyszałam skamlania dochodzącego zza drzwi łazienki. Dłonie Raya działały na mnie magicznie. Nie pozostawałam mu dłużna, moje wędrowały wzdłuż jego pleców, wielkich ramion i w dół po pokaźnych bicepsach. Była to wełna, tak jak się spodziewałam; poczułam, jak szorstki materiał drapie mi ręce. Zaczęliśmy od długiego pocałunku zaraz za drzwiami, następny był już w pierwszym pomieszczeniu, czyli w kuchni. Wtedy Ray uniósł mnie i

posadził na szafce tylko po to, by wypróbować pocałunek pod nowym kątem. Chwycił mnie prawie jak Tarzan, ale ponieważ powstrzymał się od bicia pięściami w pierś, uznałam, że było to nawet ujmujące. W środku pocałunku nagle przerwał i zaczął nasłuchiwać: – Fałdek. Muszę go wyprowadzić. Nie ruszaj się stąd. Siedziałam więc na szafce kuchennej, rozciągając stopy, żeby się czymś zająć, podczas gdy Ray udał się na odsiecz psu. – Jak mogłem o tobie zapomnieć, mały przyjacielu – nucił półgłosem, przechodząc obok. Nawet na mnie nie spojrzał. Siedziałam w kuchni porzucona, ponieważ on wyszedł odsikać Fałdka. Może obaj sikali, ramię w ramię, taka męska przyjaźń. Przyszło mi do głowy, by zeskoczyć, ale Ray mógłby postanowić podnieść mnie raz jeszcze. Nie, to wydało mi się zbędne. W końcu Ray i Fałdek znów przeszli obok mnie i znów gdzieś zniknęli. Czekałam, nasłuchując odgłosu otwieranych i zamykanych drzwi, który stopniowo się nasilał, by wreszcie przejść w trzaskanie drzwiczkami kilku szafek. – Pewnie nie masz prezerwatywy? – dobiegł mnie głos Raya gdzieś z głębi domu. Ześliznęłam się z blatu i na palcach pobiegłam do drzwi. W swoim łazienkowym lustrze oglądałam szorstką czerwoną plamkę na podbródku. Poparzenie brodą, tak nazywaliśmy to z Kevinem w czasach, gdy jeszcze zaprzątał sobie głowę całowaniem mnie, ale nie zawsze chciało mu się przedtem ogolić.

Otworzyłam szafkę. Żadnych prezerwatyw. Kevin mawiał zawsze, że to jakby brać prysznic w płaszczu przeciwdeszczowym. Gdy dowiedziałam się o Nikki, przeżyłam horror również z tego powodu – z pewnością z nią też ich nie używał. W ogóle nie obchodziło go moje bezpieczeństwo. I ta wściekłość, którą czułam, czekając na wyniki badania krwi. A potem dziwny krótki przebłysk rozczarowania, kiedy się okazało, że jest negatywny i nie jestem śmiertelnie chora, co mogłabym rzucić mu w twarz wraz z jego niewiernością. Usłyszałam dzwonek telefonu. Dobiegał z miejsca, w którym zostawiłam bezprzewodową słuchawkę. Potem drugi i trzeci. Przy czwartym włączyła się sekretarka. Mój kapturek domaciczny leżał na półce w tym miejscu, w którym go odłożyłam po ostatnim użyciu. Trzymając pudełko w dłoni, drugą je otworzyłam. Jak zawsze ostrożnie podniosłam okrągły kawałek gumy i spojrzałam pod światło, żeby sprawdzić, czy nie ma dziurki, która przepuściłaby niepoprawną spermę. Maleńkie szpileczki światła przebijały na moją stronę, tworząc cały gwiazdozbiór. Gdyby się za bardzo nie czepiać, można by go uznać za Wielką Niedźwiedzicę. Pomyślałam wreszcie, że to pukanie do drzwi chyba nigdy nie ucichnie. Gdyby Siobhan nie przeszła dookoła domu pod okno mojej sypialni, najbliżej łóżka, i nie krzyknęła: „Ciociu Saro!", nigdy w życiu nie uwierzyłabym, że mógł to być ktoś inny niż Ray Santia.

Włączyłam nocną lampkę. Ściągając z łóżka kołdrę, owinęłam się nią niczym Superman swoją peleryną, by wyjść na spotkanie siostrzenicy. Stała w kuchennych drzwiach bez czapki, drżąc cała, a oczy miała zapuchnięte. Kosmyki jej różnokolorowych włosów przylepione były do twarzy Miała na sobie starą wełnianą kurtkę z dwoma rzędami guzików. Przez ramię przerzuciła szkolny plecak, w ręce trzymała uchwyt ogromnej walizy; gdy wciągnęła ją po trzech stopniach schodów, waliza dalej już sama wtoczyła się do domu. Usiadłyśmy na kanapie, ją też otuliłam kołdrą. – Co się stało? – Rodzice są wredni. – Masz szesnaście lat. Tak myśli każdy w twoim wieku. – Okryłam jej kołdrą nogi, bo dygotała z zimna. – Napijesz się gorącej czekolady? – zaproponowałam, mając nadzieję, że jest gdzieś w szafce. – Nie, dzięki. – No dobrze, o co poszło? – Nie chcą się zgodzić, żebym przekłuła sobie pępek. Możesz w to uwierzyć? Zasadniczo mogłam, ale wydało mi się, że powiedzenie tego siostrzenicy w zaistniałych okolicznościach nie byłoby konstruktywne. – No wiesz, masz już sporo innych dziur. – Też mi coś! Uszy ma przekłute każdy A oprócz tego to jedyna rzecz, jaką chcę dostać pod choinkę. Jeden marny prezent i nawet tego nie mogą mi dać. Więc powiedziałam im, że zrobię to na wiosnę, jak pojedziemy z klasą do

Hiszpanii, bo tam nie trzeba mieć osiemnastu lat. W tamtym roku dużo dziewczyn tak zrobiło. – Przerwała, oddychając nierówno. – I teraz nie chcą mnie puścić do Hiszpanii. To nie było na moją głowę, i wiedziałam o tym. Namówiłam Siobhan, żeby się położyła, a jutro pomyślimy, co dalej. Przyniosłam jej dodatkową poduszkę z sypialni, znalazłam czyste prześcieradło, rozłożyłam je na kanapie i zostawiłam jej kołdrę. Zapytałam, czy ma odrobione lekcje, dowiedziałam się, o której musi być w szkole. Posłałam ją do łazienki, upewniwszy się przedtem, że ma własną szczoteczkę do zębów. Od razu zadzwoniłam do Carol. Z sypialni. Odebrała po pierwszym dzwonku. – Chciałam ci powiedzieć – szeptałam – że Siobhan jest u mnie. – Jasne, że jest – odparła Carol. – Sama ją tam zawiozłam. A myślałaś, że jak się u ciebie znalazła? Próbowałam zasnąć, ale nie mogłam. Nie chciałam zbudzić Siobhan i na palcach przekradłam się do kuchni. Wyciszyłam telefon, żebym nie musiała się tłumaczyć, dlaczego nie odbieram. Ciekawe, ile razy Ray Santia zadzwonił. I ile czasu muszę nie odbierać, żeby przestał. Stałam tam, a światełko na aparacie mrugało do mnie niecierpliwie. Odwróciłam się tyłem i otworzyłam lodówkę. Nalałam mleka do mojej ulubionej szklanki z Flintstone'ami po galaretce i podskoczyłam, żeby usiąść na szafce. Zaczerwieniłam się i zeskoczyłam. Cudownie, nigdy już nie usiądę na blacie w kuchni, żeby nie przypomnieć sobie, jak

zrobiłam z siebie idiotkę w domu Raya Santii. O jedną przyjemność w życiu mniej. O, Boże. No dobra, wypiję mleko, to właśnie zrobię. Dodatkowa porcja wapnia ukoi moje nerwy, pozwoli mi wrócić do komfortowego stanu wyparcia. Zerknęłam przez ramię na telefon. Gdybym grała teraz w jednym z tych starych westernów, po prostu wypaliłabym z pistoletu prosto w migającą diodę. Napiłam się jeszcze trochę mleka i wcisnęłam przycisk kasowania wiadomości. O, dużo lepiej, może teraz wreszcie sobie pójdzie.

Rozdział 27

Odwiozłam Siobhan do szkoły, obiecałam, że odbiorę ją po lekcjach, i zadzwoniłam do Christine. – Znasz przecież Carol – tłumaczyłam. – Jeśli spróbuję ją pouczać, co powinna zrobić, postąpi akurat odwrotnie. A przecież to nic takiego, żaden trwały tatuaż czy coś w tym guście. Jak Siobhan z tego wyrośnie, po prostu wyjmie kolczyk. – To może załatwcie to z Siobhan, a później zajmiemy się Carol i Dennisem. – Szczególnie podoba mi się to „my". Już słyszę, jak im nadajesz, że to był wyłącznie mój pomysł. Oprócz tego Siobhan twierdzi, że jeśli ktoś jest niepełnoletni, to rodzice muszą się zgodzić na przekłucie mu czegokolwiek. Jeśli nazwiska się nie zgadzają, trzeba okazać świadectwo urodzenia. – Może ukradniesz jej jeszcze raz prawo jazdy? – zachichotała Christine, przypominając sobie słynne wydarzenie z kronik rodziny Hurlihy. Tyle lat minęło, a ja ciągle nie potrafiłam się z tego śmiać. W całym moim dość uczciwym życiu raz jeden pobłądziłam. Pewnego dnia, zaraz po przyjeździe z college'u na ferie zimowe, pożyczyłam sobie prawo jazdy Carol, żeby móc iść do klubu z nieco starszymi znajomymi, ponieważ nie miałam jeszcze dwudziestu jeden lat. Carol od razu zauważyła brak dokumentu i postanowiła nawet załatwić wtórnik. W zakamarkach mojego mózgu

zakiełkowała może wtedy myśl, że dobrze byłoby sobie je zostawić, ale jednocześnie wcale nie zrezygnowałam z zamiaru podrzucenia go pod koniec tygodnia do jej portfela. Nie byłam szczególnie zdenerwowana, czekając w kolejce, by w końcu bramkarz na podstawie prawa jazdy Carol wpuścił mnie do „High Tide". Byłyśmy bardzo podobne. Znałam numer ubezpieczenia, datę urodzenia i wyćwiczyłam szybkie recytowanie. Bramkarz był milusi: blondyn, muskularny, z inteligentnym wyrazem twarzy. Przyszło mi do głowy, że praca na bramce to pewnie epizod w jego życiu, a nie szczyt kariery. – Jesteś pewna, że nazywasz się Carol Hurlihy? – zapytał. Nie przejęłam się zbytnio. – Tak – odpowiedziałam. Przetestował mnie wtę i wewtę z informacji na plastikowym dokumencie; zdałam śpiewająco. Kolejka za mną się wydłużała. – Jesteś całkowicie pewna, że nazywasz się Carol Hurlihy? – zapytał ponownie, przyglądając się mojej twarzy. Byłam bardziej rozeźlona niż zdenerwowana. – Jestem – odparłam. – To ciekawe, bo wyglądasz całkiem inaczej niż na naszej wczorajszej randce. Bramkarzem był, rzecz jasna, Dennis i czasami wydaje mi się, że poślubił Carol tylko po to, by móc mnie dręczyć tysiące razy przez te wszystkie lata, zagadując na dzień dobry: „Czy mogę zobaczyć pani dokument tożsamości?" Zaśmiałam się krótko, żeby Christine nie poznała po mnie, jak bardzo mi wstyd mimo upływu lat.

– Nie martw się – powiedziała. – Zadzwonię do Carol i zobaczę, co da się zrobić. W przeddzień Święta Dziękczynienia robiliśmy w przedszkolu hawajskie spódniczki. Z zielonego kartonu wycięliśmy paski w rozmiarach talii, kładąc je na podłodze. Dalej w ruch poszedł zszywacz. Kolejne paski z tego samego papieru przypięliśmy do paska głównego pod kątem prostym i w równych odstępach. Tak powstały spódniczki. Potem wyciągnęliśmy farby i każde z dzieci ozdobiło kartonową rolkę po papierowych ręcznikach. Nawet te najbardziej zapaćkane zdołały wyschnąć podczas długiego świątecznego weekendu. A teraz, dzień po ucieczce z domu Raya Santii i po tym, jak Siobhan zjawiła się nieoczekiwanie pod oknem mojej sypialni, nadszedł czas, by wykorzystać przygotowane rekwizyty. Dzieci stały w kółku, a my z June, uzbrojone w zszywacze, zakładałyśmy im spódniczki. Zaczęłyśmy obok siebie, dopasowując je, spinając i przesuwając się w przeciwne strony dookoła kręgu. Gdy nadeszła kolej Jacka Kapłana, chłopiec stwierdził: – Ja na pewno nie założę spódnicy. – Jak sobie życzysz – powiedziałam, przechodząc do Molly Greene i zakładając jej spódniczkę na długą do kostek aksamitną sukienkę. – No dobrze, założę – zmienił zdanie Jack, stając za Molly. Dzieciaki musiały podciągnąć spódnice praktycznie pod pachy, żeby usiąść na podłodze. Rozdałyśmy z June starannie

podpisane rolki po papierowych ręcznikach, wcześniej nacinając frędzelki na jednym ich końcu Powiedziałam im, że nazywają się puili. – Powtórzcie za mną: pu-i-li – starałam się mówić z moją nauczycielską dykcją, co muszę przyznać, przychodziło mi tego dnia z niejakim trudem. – Płili – powtórzyły dzieci jednym głosem. Zadzwonił klasowy telefon. Skinęłam na June, żeby ode brała. Odwróciłam się z powrotem do dzieci. – Hawaje to kraina, która składa się z wielu wysp, dlatego hawajskie tańce często mają związek z wodą. – Sarah, do ciebie – odezwała się June teatralnym szeptem z drugiego końca sali. – Dowiedz się, o co chodzi – odpowiedziałam równie teatralnym szeptem, nie bez sarkazmu. – To... – koniec wypowiedzi June nie dotarł do mnie. – Kto? – Jakiś facet – powiedział Austin. – June mówi, że to facet. – Jak się nazywa? – chciała wiedzieć Amanda McAlpine. – Załatw to – syknęłam do June. Przestałam zaciskać zęby, by uśmiechnąć się do dzieci, po czym przeszłam do dalszej części programu. – A teraz powtórzcie hej-ej-ii-aa. – Hej-ej-ii-aa – powtórzyły, dokładnie naśladując mój głos. Starałam się nie irytować z powodu tego, że June nadal rozmawiała przez telefon.

– Hej-ej-ii-aa to bardzo stary hawajski taniec, w którym przedstawiano czynności wykonywane podczas połowu ryb. Wszyscy płyną w kanoe i łowią za pomocą harpunów. – Czy to rybki boli? – dopytywała się Jenny Browning. June się śmiała i odrzucała z wdziękiem swoje bujne włosy To jednak nie wyprowadziło mnie z równowagi. Zachowałam profesjonalny spokój. – Musisz wiedzieć, Jenny, że w wielu kulturach ludzie muszą łowić ryby, żeby nie umrzeć z głodu. – Nie mogą zjeść kanapki? – pytał Jack Kapłan. – Ja umiem zrobić kanapkę. Jeśli June za dwie minuty nie skończy, to ją uduszę. Postanowiłam zignorować pytanie Jacka i mówić dalej. W końcu dlaczego nauczyciele muszą odwalać całą czarną robotę? Czy to nie rodzice powinni wyjaśniać dzieciom niektóre rzeczy? – No dobrze, słuchajcie wszyscy Trzymamy puili w tej ręce, a drugą podnosimy dłonią do góry Pokazałam dzieciom, jak osłaniać oczy, wzburzać wodę i całą resztę. Powtarzali za mną kolejne kroki, przypominali mi kolorowo upierzone papużki. Gdy skończyliśmy, położyłam płytę na gramofonie. Był to porysowany egzemplarz Tańców świata, nagrany tak dawno, że nie było nawet wersji na kasecie. Zdążyliśmy przetańczyć całość dwa razy, zanim June odłożyła w końcu słuchawkę. Kiedy już moja asystentka, tym razem sama, rozdała dzieciom drugie śniadanie, przysiadła się do mnie. – To był Ray Santia. On jest naprawdę fajny – ciągle jeszcze mówiła szeptem. – Nie może doczekać się kolejnego

spotkania z tobą – przerwała, przyglądając mi się uważnie. – Masz naprawdę szczęście. Ja jakoś nie mogę ostatnio spotkać fajnego faceta. Sarah? Wymyślałam właśnie odpowiedź, gdy June dodała: – Wiesz że Ray Santia ma szczeniaka z tego samego miotu co Zmarszczka? Spojrzałam na nią bez słowa. Nie było absolutnie żadnego powodu przyznawać się do czegokolwiek. – Ale coś mu się pomieszało. Myślał chyba, że ty też masz takiego!? Siedziałyśmy razem z Siobhan w poczekalni Studio Igły, wciśnięte między zestaw mama plus syn z prawej oraz drużynę mama i córa z lewej strony. Wyglądali zaskakująco schludnie, równie dobrze mogliby na przykład spędzić to popołudnie u Gapa; w tym dniu wybrali akurat poczekalnię salonu piercingu. Dzieciaki były mniej więcej w wieku Siobhan, czyli brakowało im jeszcze ciut, żeby mogły przyjść tu same. Ja byłam w wieku zbliżonym do ich matek, co działało na mnie dość przygnębiająco. Tym razem nie ukradłam Carol prawa jazdy. Sama mi je wypożyczyła, gdy poniewczasie zrozumiała, że przekłuty pępek to nie jest wystarczający powód do konfliktu z córką. W sumie było to o wiele lepsze niż tatuaż czy starszy chłopak, a nawet przekłuwanie pępka poza krajem podczas szkolnej wycieczki – kto mógł wiedzieć, czy z zachowaniem higieny. Carol zdecydowała, że będzie to mój prezent pod choinkę dla Siobhan, bo w ten sposób ona zachowa resztki rodzicielskiej godności.

Siobhan podeszła do gabloty obejrzeć kolczyki, a ja w tym czasie postanowiłam się rozejrzeć, czy jest tu czysto. STUDIO IGŁY, głosiła tabliczka nad kasą, DZWON 1-800KOLCZYK. Na ścianie po jednej stronie wisiało przekłute ceramiczne ucho nienaturalnej wielkości. Naprzeciw długi pionowy rząd plakatów informacyjnych podpisanych kolejno: GENITALIA, BRODAWKA SUTKOWA, PĘPEK, JĘZYK. Wstrząsnęłam się z lekka. Na biurku otwarta książka leżała okładką do góry; przeczytałam tytuł: Podstawy anatomii i fizjologii. Ciekawe, czy ktoś tutaj rzeczywiście do niej zaglądał, czy to jedynie rekwizyt. – No więc powiedz mi w końcu – zwróciłam się do Siobhan, gdy znów usiadła – tak zupełnie serio... dlaczego to robisz? Wskazała na plakat. Zobaczyłam smukłą sylwetkę wysportowanej kobiety w bikini z maleńkim, seksownym kolczykiem połyskującym w doskonałym pępku. – Spójrz na nią – powiedziała. – Super, nie? Miałam pewne trudności ze zrozumieniem Adriana, właściciela Studia Igły, zapewne z powodu trzech kolczyków tkwiących w jego języku, ale generalnie wydał mi się bardzo miłym człowiekiem. Podał nam obu formularze, wyjaśniając, że wszystko jest wysterylizowane chemicznie i (lub) w autoklawie. Słysząc, jak wymawia słowo „sprzęt" (brzmiało to „sszęt"), poczułam się dość nieswojo, ale może tylko wylazła ze mnie nauczycielka. Podczas gdy kopiował prawo jazdy Carol i tymczasowe Siobhan, sfałszowałam na formularzu podpis siostry, potwierdzając, że niniejszym

wyrażam zgodę na przekłucie przez niżej podpisaną wymienionej wyżej części ciała i tym samym zwalniam wszelkie inne osoby od odpowiedzialności prawnej. – Czy mogłabym dostać jeszcze jeden taki formularz? – powiedziałam, niespodziewanie także dla siebie. – Decyduje się pani? – zapytał Adrian. – O, rany, cio... to znaczy, mamo! Naprawdę? – zdziwiła się Siobhan. – Nic nowego, ciągle to się zdarza – uspokoił ją Adrian. – Która z was pierwsza? – Wiek przed urodą, starsi mają pierwszeństwo – zadecydowałam. Nikt nie protestował. Okład z betadyny na pępku, zimny i lekko łaskoczący, nie był wcale nieprzyjemny. Leżałyśmy z Siobhan obok siebie na specjalnych fotelach wyłożonych pomarańczowym winylem. Miałam nadzieję, że zamknęła oczy i nie stchórzy, gdy nadejdzie jej kolej. Czułam się odważna, bezwstydna, cudownie szalona i trochę więcej niż odrobinę seksowna. Pomyślałam, że przekłuty pępek może być czymś w rodzaju symbolu mojego nowego otwarcia na życie, i to na wielu płaszczyznach. Prawdopodobnie jest to pierwsza całkowicie spontaniczna moja decyzja. Uniosłam trochę powieki, żeby przyjrzeć się skórze pod podwiniętą do góry bluzą. Czterdziestka to nie żaden wiek, jeśli ktoś trzyma się tak dobrze jak ja. Jestem przekonana, że niejedna kobieta zamieniłaby się ze mną bez chwili namysłu. Szybko zamknęłam oczy, gdyż nad moim pępkiem Adrian założył zacisk. Nie bolało za bardzo; znów

otworzyłam oczy, tylko trochę, nie chcąc uronić nic z tej chwili, jak z żadnej zresztą. Zycie jest cholernie krótkie. Zerknęłam, jak trzyma się Siobhan. Adrian pochylił się nade mną i poczułam nagle niesamowicie piekący ból, pieprzony piekący ból, do którego natychmiast dołączyły mdłości. Zobaczyłam, jak Adrian wpycha w mój brzuch coś, co przypominało szpikulec do szaszłyków. Podczas wyciągania igły i niekończącego się bolesnego zakładania kolczyka otworzyłam oczy jeszcze tylko raz. Mój pępek zamienił się w niewielki dołek pełen krwi. „Przestań – miałam ochotę powiedzieć – błagam, przestańcie, ja wcale nie jestem taka odważna". Pół godziny później pochylała się nade mną Siobhan, uciskając mój pępek przez sterylną gazę, by szybciej zatamować krwotok. Druga jej ręka manewrowała małym lusterkiem, w którym z podziwem oglądała własny z kolczykiem. Obok w poczekalni Adrian wertował zapewne gorączkowo podręcznik medyczny w poszukiwaniu haseł „krzepnięcie" oraz „krew". , Wraz z wiekiem – napisano w księdze, przynajmniej tak sobie wyobrażałam – mamy coraz większe trudności z krzepliwością krwi". Zanim zdołałam wyjść o własnych siłach, Siobhan zdążyła zadzwonić do matki, by ją uprzedzić, że trochę się spóźnimy Odrobiła też połowę zadania domowego. – Jesteś super, ciociu – orzekła, gdy z bólem się nachyliłam, by zająć miejsce obok kierowcy mojego własnego samochodu. Przytrzymywałam na ranie okład z lodu. – Nie mogę się doczekać, kiedy wszystkim o tym opowiem.

Rozdział 28 Wyjaśniałam właśnie June, dlaczego w najbliższym czasie będę potrzebowała krzesła podczas zajęć w kręgu. Nie zniosę po prostu palącego bólu, gdy siadam czy siedzę na podłodze. – Nie martw się – mówiła do mnie June. – To tylko pierwsze kilka dni, – Pocieszające, dzięki – odpowiedziałam, myśląc, że może w końcu będziemy miały z June wspólny temat. – Czy ty też masz kolczyk w pępku? Położyła dłoń na swoim brzuchu, który, nie miałam wątpliwości, spokojnie mógłby stanąć w szranki z wspaniałościami z plakatu w Studio Igły. – Kilka moich koleżanek ma. Ja jestem za wielkim tchórzem. Nigdy bym się na to nie zdobyła. Wiesz, Sarah, jesteś niesamowita. Często myślę, że chciałabym być podobna do ciebie. Spojrzałam na June, jej szeroko rozstawione senne oczy i welon długich jedwabistych włosów. Wyglądała jak lalka z mojego dzieciństwa, jedna z tych „porządnych" lalek, z którą można było wychodzić z domu tylko z okazji specjalnych. – A jaka ja jestem twoim zdaniem? – zapytałam. – No, jesteś silna i jesteś... świetnym wychowawcą, wiesz, czego chcesz i... jakby to powiedzieć... nie boisz się po to sięgać. – Kurczę, June, dziękuję – powiedziałam. – To naprawdę bardzo miłe.

Może jednak nie doceniałam inteligencji June. Odsunęłam luźny sweter, który miałam na sobie, dalej od ciała i przejechałam lodowym okładem dookoła pępka. Pomyślałam, że zostawię go jeszcze przez chwilę, a potem odłożę do naszej małej klasowej lodówki i przygotuję się na powitanie dzieci. – No, no, no – od drzwi usłyszałam głos Boba Connora. – Co my tu mamy? – Cześć, Bobby – pozdrowiła go June, gdy Austin przebiegał obok nas w kierunku akwarium, by nakarmić rybki. – Sara przekłuła sobie pępek. Super, nie? – Czyżby mały kryzysik wieku średniego, pani Hurlihy? Może wybierzemy się gdzieś razem i porozmawiamy o tym? Dziś nosił koszulę w odcieniu żurawiny Nie wiedziałam, co lepsze: czy stać tak z ręką pod swetrem, czy najnormalniej w świecie wyjąć lodowy okład. Nie spuszczał ze mnie swoich zielonych oczu. – Gdy już opuchlizna zejdzie, rzecz jasna. W myślach odtworzyłam i jeszcze raz przesłuchałam opinię June o mnie. – Wie pan co, panie Connor – powiedziałam stanowczo. – Będzie pan musiał trochę się wysilić i wystąpić z dużo ciekawszą propozycją. Zagotowałam rondel wody, z tyłu w szafce znalazłam paczkę makaronu z sosem serowym. Powąchałam mleko; od razu je wyrzuciłam, ale mój żołądek i tak zdążył zaprotestować. Musiałam zwalczyć silny odruch wymiotny. Sprawdziłam, czy mam masło. Niestety. Wrzuciłam muszelki

do gotującej się wody, zyskując tym sposobem sześć do ośmiu minut na wymyślenie pozostałych składników obiadu. Jak natchniony kucharz rozwiązałam problem dwie minuty przed czasem. Poczekałam, aż makaron będzie w sam raz, odcedziłam go, zeskrobałam z powrotem do rondla, posypałam sproszkowanym serem, który był w paczce. Potem wykopałam łyżką studzienkę w samym środku, wlałam pół szklanki białego wina i energicznie zamieszałam. Po drodze do pokoju wpakowałam sobie do ust sporą porcyjkę mojego nowego dzieła. Mniam, mniam, pychotka. I w dodatku z niską zawartością tłuszczu. Może wyślę przepis, żeby producent zamieścił go na opakowaniu. Makaron z sosem serowo-winnym a la Sarah. Położyłam sobie na kolanach poduszkę, żeby podtrzymywała okład z lodu, pozostawiając mi dwie wolne ręce, i usadowiłam się najwygodniej, jak mogłam w tych okolicznościach. Dobiegał już połowy kolejny odcinek Brady Bunch. – Chodź, Tygrys. Tylko tobie jeszcze na mnie zależy – mówił Bobby Brady do psa. – Tylko ty mnie jeszcze kochasz. Położyłam nogi na stole, wzięłam do ust kolejną porcję makaronu. Oczy Bobbyego zaszły łzami. – Już ja im pokażę – powiedział. – Ani myślę zostawać w miejscu, w którym nikt mnie nie chce. Ucieknę. Tak właśnie zrobię. Ucieknę. Rozważyłam to rozwiązanie w mojej sytuacji. Najpierw musiałabym zorganizować psa. Prawdopodobnie Michael skakałby z radości, gdybym oznajmiła, że wezmę Matkę Teresę. Zaczęłabym zupełnie nowe życie, gdzieś daleko,

gdzie nikogo nie znam. Może ostatecznie zdecydowałabym się na Paryż, znalazłabym tam jakąś amerykańską szkołę do czasu opanowania języka. Może nawet byłby tam ten kelner z moich wcześniejszych wyobrażeń, wciąż czekając na swoją wielką szansę. Nonsens, w moim wieku ucieczka nie byłaby wcale dramatyczna. I w życiu nie znalazłabym pracy w czasie roku szkolnego, szczególnie jako nauczyciel bez referencji. No i rodzina od razu by mnie znalazła. Cholera, denerwowało mnie, że nie mogłam tego dopasować do mojej sytuacji. Choć Bobby Brady był zachwycający. Dzieci. To kolejny powód, dla którego nie mogłabym uciec, moje przedszkolaki też były słodkie. Z kolei czasami najsłodsze dzieciaki miewają najkoszmarniejszych rodziców. Kiedy Patrice Greene przyszła dziś odebrać Molly, otaksowała surowym spojrzeniem hawajską spódniczkę, którą córka miała na sobie, choć inni rodzice powitali to oczywiście „ochami" i „achami". Potem zwróciła się do mnie: – Naprawdę, pani Hurlihy, w końcu mamy Boże Narodzenie. Dzieci więcej by zyskały, gdyby nie abstrahowała pani od rzeczywistości i jakoś tematycznie łączyła zajęcia z porami roku. No tak. Jaki sens miałoby tłumaczenie jej, że dzieci bombardowane są świętami ze wszystkich stron, i właśnie dlatego już dawno zadecydowałam, że nasze klasowe święta będą inne. Po co w ogóle próbować imponować osobie pokroju Patrice Greene i przekonywać ją, że nawet jeśli w innych dziedzinach jestem beznadziejnie niekompetentna, to naprawdę bardzo kocham swoją pracę i wiem doskonale, co

robię z dziećmi i dlaczego. Przynajmniej przez większość czasu. Usłyszałam pukanie do drzwi. Byłam właśnie w trakcie mycia zębów. Carol. Na pewno wpadła po drodze, żeby się upewnić, czy wystarczy mi lodu. Gdy rozmawiałam z nią wcześniej, jeszcze raz mi dziękowała i powiedziała, że Siobhan jest całkowicie odmieniona, śmieje się i żartuje. Nawet sama z siebie nakryła do stołu. Nieprawdopodobne! Otworzyłam drzwi, nie przerywając szczotkowania. Stał za nimi Ray Santia. – Cześć – powiedział, gdy ja wierzchem dłoni wycierałam pastę z kącików ust. – Przepraszam, że cię nachodzę. Ale zostawiłem wcześniej około dziesięciu wiadomości. – Nie ma sprawy – skłamałam. Miałam na sobie szare grube spodnie od dresu; nikt od lat już takich nie nosi. I kapcie z Kubusiem Puchatkiem, które dostałam od dzieci na gwiazdkę w zeszłym roku. Większość mojej twarzy pokryta była oślizłym kremem nawilżającym z retinolem A. I jakbym wciąż nie wyrosła z okresu dojrzewania, na prawym policzku miałam jedną białą kropkę clearsilu, na czole zaś drugą. Zacisnęłam powieki, licząc na to, że Ray zniknie. – Mogę wejść? – Jasne. – W takim razie będziesz musiała otworzyć drzwi ciut szerzej.

Gwałtownie się odwróciłam, czując od razu przeszywający ból w brzuchu. Otworzyłam jakoś drzwi, odpychając je piętą, i ruszyłam prosto do łazienki. – Zaraz wracam! – krzyknęłam w jego stronę. Chwyciłam mokrą myjkę i starłam krem, zrzucając jednocześnie kapcie. Jedną ręką nakładałam tusz na rzęsy, drugą usiłowałam osuszyć twarz wilgotnym ręcznikiem. – Czuj się jak u siebie! – ryknęłam z przedpokoju, przebiegając do sypialni. Zamknęłam się na klucz; a nuż Ray potraktuje to zbyt dosłownie? Wskoczyłam w leżące od kilku dni na podłodze luźne spodnie, naciągnęłam je delikatnie na pępek, złapałam podkoszulek z nadzieją, że był o oczko lepszy od tego, w którym spałam, ale nie robił przy okazji wrażenia, że bardzo się staram. Ray stał oparty o szafkę w kuchni. – Nie musiałaś się przebierać z mojego powodu. – Nie przebrałam się z twojego powodu. To prawda. Zrobiłam to dla siebie. Żebym nie musiała myśleć, jak okropnie jego zdaniem wyglądam. – W porządku. W każdym razie wyglądasz świetnie. No właśnie, na czym to skończyliśmy, zanim zniknęłaś mi nagle z oczu tamtego wieczoru? Ray się uśmiechnął. W ostrym świetle mojej kuchni uśmiech wyglądał na arogancki, wcale nie tak daleki od szyderstwa. Zauważyłam, że zdjął buty, co wydało mi się wręcz bezczelne, zważywszy że prawie się nie znaliśmy. Włosy też miał jakieś dziwne... może przyklapnęły pod czapką i próbował je nastroszyć.

– Chodźmy do pokoju, tam porozmawiamy – powiedziałam. – Twoje życzenie jest dla mnie rozkazem. Kevin mówił tak w dobrych czasach naszego małżeństwa. Zawsze mnie to irytowało. Przecież naprawdę nigdy tak nie myślał. Ray usiadł obok mnie na kanapie, rękę położył na oparciu; zaledwie centymetry dzieliły ją od moich ramion. Gdybym odchyliła głowę, dotknęłabym jej. Nie zmieniłam pozycji. – A gdzie jest twój pies? – zapytał. – Śpi? – Wiesz... – zaczęłam. Zsunął rękę na moje ramię Wzdrygnęłam się nieznacznie, ale wystarczyło, żeby pępek znów dał o sobie znać. – Au! – zawołałam i poczułam łzy w oczach. – Wszystko w porządku? – Ray odsunął się trochę, jakby się obawiając, że może coś złapać. – Miałam mały zabieg – wyjaśniłam. – O, przepraszam – patrzył na mnie, czekając na dodatkowe wyjaśnienia. – Chcesz, żebym sobie poszedł? – Właściwie, Ray, jest kilka rzeczy, które chcę ci powiedzieć. Nie mam psa. Rozmawiałeś z June, przedszkolanką, z którą pracuję. To był jej pies. A tak na marginesie, bardzo się jej spodobałeś. I gdybyś miał ochotę do niej zadzwonić albo się z nią spotkać, to nie ma sprawy. Ray zastanawiał się przez minutę. – Jaka ona jest? – June to niezła laska – powiedziałam.

Usłyszałam dochodzące z kuchni trzaskanie szuflada mi, po czym dał się słyszeć charakterystyczny głos Carol. – Jezu, Sarah, ale bajzel. Nic nie można znaleźć. – Przepraszam, że go wypłoszyłam. W życiu bym nie wparowała, gdybym wiedziała, że masz tu faceta. Na podjeździe nie było samochodu, ale nie przyszło mi do głowy, że mógł zaparkować na ulicy – To bez znaczenia. Już oboje wiemy, że nie pasujemy do siebie. – Dlaczego? Jest żonaty? – Nie. – Więc w czym problem? Carol siedziała teraz na miejscu Raya. Stopy położyła na moim stole, tuż obok butelki Merlota, którą przyniosła. Wzięłam korkociąg i pochyliłam się nad winem, uważając, by się nie urazić, a Carol mieszała moje wyśmienite danie z winem. – Jest jakieś rzadkie; co z tym zrobiłaś? – Skosztuj. – Mhm... dobre. Gdy Carol jadła, napełniłam dwa kieliszki Merlotem. Zastanawiałam się, czy powinnam ją uprzedzić, że miesza wino czerwone z białym. Uznałam, że nie mam ochoty wysłuchiwać wykładu na temat mojego nieustabilizowanego trybu życia i tłumaczenia, że jeśli nie chcę podejmować żadnych zobowiązań, powinnam przynajmniej robić normalne zakupy. – No więc co poszło nie tak? Minutę zajęło mi uzmysłowienie sobie, że mówi o Rayu, a nie o makaronie. Wypiłam łyk wina, myśląc o tym.

– Czy ja wiem? Poszliśmy razem na kolację i w jednej chwili było naprawdę super, a za moment szukał prezerwatywy, a ja sobie przypomniałam, że nic o tym facecie nie wiem. – Na przykład nie wiesz, z kim był? – Nie. To znaczy, właściwie tak. Chyba zawsze się nad tym zastanawiam. Ale chodzi mi raczej o to, że nie znam jego drugiego imienia ani ulubionego koloru. – Sarah, Sarah, Sarah! – Wiem, że to brzmi idiotycznie. Carol odstawiła pustą miskę, podałam jej więc kieliszek. Podłożyła pod plecy jasiek, przesunęła się do brzegu kanapy i położyła nogi na środkowej poduszce. Jej skarpetki pachniały wilgotną wełną. – Dennis i ja nie mogliśmy kiedyś znaleźć prezerwatywy Przerwała. Uśmiechnęła się. Czekałam, niespecjalnie mając ochotę wysłuchiwać kondomowych opowieści Carol, ale wiedziałam, że nic jej nie powstrzyma. – Chcesz wiedzieć, czego użyliśmy? – Nie, dzięki. – Plastikowej folii do żywności. Wyplułam wino z powrotem do kieliszka. – Boże, Carol! Wielkie dzięki za ten jakże barwny szczegół. Nie cierpiałam Dennisa i bez wyobrażenia sobie jego penisa w przezroczystej folii. Postanowiłam jak najszybciej doprowadzić opowieść do końca. – No i jak się sprawdziła?

– Niezbyt. Siobhan urodziła się dziewięć miesięcy i pięć dni później. Jeszcze raz spróbowałam sięgnąć po wino. – Myślisz, że przez te lata jakość się poprawiła? Mocniej przylega, mniej przecieków? – No. I produkują ją w kilku kolorach. Najlepiej chyba byłoby mu w różowej. – Powtarzacie to czasami ze względów sentymentalnych? – Coś ty, Dennis nie widziałby w tym nic zabawnego. Czasami bywa takim dupkiem. Zaraz, zaraz. Dałam sobie czas na przyswojenie tej informacji. Więc Carol jednak wiedziała, że Dennis jest dupkiem. Dokładnie przemyślałam następne pytanie. – Więc wiesz o tym, jakim dupkiem potrafi być Dennis? No cóż, nie twierdzę, że jest taki przez cały czas... – Sarah, Sarah, Sarah! Przecież jestem jego żoną zaledwie dwadzieścia lat! – A zatem jakie ma plusy? – Czy ja wiem? Dzieci są super, nawet Siobhan czasami. Jest dobrym ojcem. Kocham go. I ciągle jeszcze potrafi mnie rozśmieszyć. – Kevin nigdy mnie nie rozśmieszył. – Może lekko przesadziłam, ale czułam, że generalnie jest to prawda. – I właściwie nigdy mnie nie słuchał. Wiedziałam, że udawał. Zawsze powtarzał moje ostatnie słowa. Carol wychyliła kieliszek i zadumała się. – Jeśli na przykład ty powiedziałaś: „Och, Kevin, masz taki seksowny tyłeczek", on mówił: „Taki seksowny tyłeczek... "?

– Właśnie. Albo gdy powiedziałam: „Chcę cię mieć w plastikowej folii do żywności", to on... – Folii do żywności – ryknęłyśmy razem. Pokładałyśmy się ze śmiechu. Śmiech był histerycznospazmatyczny, taki, przy którym po chwili zaczyna boleć brzuch, nawet jeśli właśnie nie przekłułaś sobie pępka.

Rozdział 29 Gdy odprowadzałam Carol do drzwi, jak burza wpadła do środka Matka Teresa. Jeśli tak dalej pójdzie, muszę chyba zamontować drzwi obrotowe. Michael wpadł tuż za nią. – Matko Tereso, siad! – próbował ją poskromić. Matka Teresa kilka razy okrążyła truchtem kuchnię i podążyła do przedpokoju, zapewne w poszukiwaniu bardziej soczystej trawy. Michael rzucił się za nią. – Zostaw ją – powiedziałam. – Nic jej się nie stanie. Wzruszył ramionami. Postał chwilę na kuchennej wycieraczce, czekając, aż spłynie z niego śnieg. – Kurczę, Michael, dzwoniłeś do mnie? Chwilowo nie odbieram telefonu. Odwinęłam ręcznik i włożyłam okład do zamrażalnika. Pewnie przyzwyczaiłam się do bólu, bo w tej chwili w ogóle nie odczuwałam w brzuchu pulsowania. – Nie. Michael wszedł, usiadł na krześle, potarł twarz dłońmi. – Wiesz już, że przekłułam sobie pępek? – Nie, jakoś mi to umknęło. Chyba wraz z najświeższymi wiadomościami – znów wzruszył ramionami. – Phoebe nas wyrzuciła. Obydwoje. Mam nadzieję, że nas przygarniesz chociaż na chwilę. Dopóki nie wymyślę, co dalej. – No jasne, Michael.

– Absolutnie nie ma o tym mowy! – Carol znów zdjęła buty, przeszła dookoła i usiadła naprzeciw Michaela. – Nie bądź idiotą. Za chwilę Boże Narodzenie. Wróć do domu, przeproś Phoebe, nawet gdybyś miał być nieszczery Powiedz, że ją kochasz, że kochasz dzieci i tak dalej. Psa możesz tu zostawić. Michael wyglądał, jakby za chwilę miał się rozpłakać. – Mam już dość tej wiecznej walki o każdy drobiazg. Gdyby nie dziewczynki... – Więc przestań walczyć – powiedziała Carol. – A jeśli Phoebe znów zacznie, nie daj się sprowokować. – Próbowałem. Ale ona mówi, że ją ignoruję, jak tak właśnie robię. Nie byłam do końca pewna, jak to powiedzieć: – Nie rozumiem, Michael. Ty i Phoebe... W czym tkwi wasz problem? Michael spuścił głowę na kolana, drapiąc się po niej wszystkimi dziesięcioma palcami. – Dobre pytanie – zauważył. Wyprostował się i pocierał teraz dłońmi uda do kolan i z powrotem. – Jesteśmy całkowicie różni. Ja lubię posiedzieć w domu. Ona chciałaby częściej wychodzić. Uważa, że dzieciom potrzebna jest dyscyplina. A ja sądzę, że powinny się dobrze bawić, tak jak my Nie wiem, teraz brzmi to banalnie, ale jestem wykończony. – No tak – odezwała się Carol. – Ale żadnego z tych problemów nie rozwiążesz, wprowadzając się tutaj.

Podałam Michaelowi piwo i w tym samym momencie pojawił się ojciec. W mojej rodzinie już tak jest: gdy zjawia się jedno, to jest tylko kwestią czasu, kiedy pojawią się pozostali. Jakby obowiązywało w rodzinie jakieś prawo synchronizacji. Widząc ojca, nawet się nie zdziwiłam. Gdyby tylko mi na to pozwolił, zapytałabym, dlaczego przychodzi dopiero teraz. Ale oczywiście ojciec musiał powiedzieć swoje: – Mam nieodparte wrażenie, że moja własna rodzina bawi się tu w najlepsze, podczas gdy mnie nie zaproszono. – No pewnie – powiedział Michael. – Właściwie kończymy bankiet. – Pociągnął jeszcze łyk. – Jak leci, tato? – A, dziękuję, Mickey, synku. Nie mogę powiedzieć, żebym miał powody do narzekania. Wręcz przeciwnie. Wracałem do siebie i zauważyłem wasze samochody przed domem Sarry Przyglądał się przez chwilę, jak Michael topi smutek w długim łyku piwa. – A cóż to za kamień leży ci na sercu? Michael podniósł się i wylał resztkę piwa do zlewu. Podszedł do taty. Udało mu się jednocześnie go uścisnąć i podać mu dłoń. – Nic takiego, tato. Muszę lecieć. Wpadłem, bo dawno nie widziałem się z Sarah. Włożyłam buty ojca i wyszłam z Michaelem, żeby zabrać z samochodu rzeczy Matki Teresy. – Michael, wiesz, że zawsze jesteś przeze mnie mile widziany Musimy tylko ukrywać cię przed Carol. Uśmiechnął się smutno.

– Dzięki, ale Carol ma rację, że na wiele się to nie zda. Chyba jednak muszę spróbować porozmawiać z Phoebe. Tak naprawdę serio. Boże, jak ja tego nie cierpię! Nigdy nie byłem w tym zbyt dobry. – Może to rodzinne. Wiesz, Michael, czego najbardziej żałuję, jak myślę o moim małżeństwie z Kevinem? – Wzięłam głęboki oddech. Na śniegu, który pokrywał maskę jego samochodu, narysowałam palcem falistą linię. – Kiedy zaczęliśmy się od siebie oddalać, to myślę, przynajmniej dziś, że... że powinnam się trochę bardziej postarać. Michael obładował mnie psim jedzeniem, miskami, zabawkami i obiecał, że pokaże się jutro. Potem cmoknął mnie w czubek głowy i wykrztusił: „Dzięki!" Głowa Matki Teresy spoczywała na moich kolanach. Siedziałyśmy na podłodze naprzeciw ojca i Carol, którzy zajmowali całą kanapę po drugiej stronie stołu. – Jesteś dobrą kucharką, Sarah. Wszystkie moje dziewczynki są dobrymi kucharkami, dzięki ci, Panie! Kończył właśnie mój makaron, który bez wątpienia okazał się hitem. – No więc, o czym to rozmawiały moje dzieci, gdy przy szedł ich stary ojciec? Zostawiłam Carol pole do popisu. Wlewała właśnie resztę Merlota do kieliszka ojca, gdy nachylając się ponad Matką Teresą, napełniałam nasze szklanki wodą. – Wiesz przecież, tato. Życie, miłość, dlaczego ludzie są razem i dlaczego przestają być razem... Ojciec pokiwał głową.

– Rozumiem. No cóż, skłamałbym, gdybym powiedział, że nigdy nie zdarzyło mi się zastanawiać nad tą kwestią. Zadawałem sobie pytanie, jak taka święta kobieta, którą bez wątpienia była wasza matka, mogła pokochać takiego lekkoducha i szaławiłę... – Szalała za tobą, tato. Wszyscy o tym wiemy – powiedziałam. Spojrzałam na Carol, szukając u niej poparcia. Uśmiechała się nieznacznie z nieobecnym wyrazem twarzy; prawdopodobnie przeżywała ciągle jeszcze swoje kondomowe przygody – Gdybym miał wskazać tylko jedną rzecz, to musiał bym przyznać, że przez całe życie, zawsze i bez żadnego wyjątku, chciałem poznać jej zdanie na każdy temat. To była magia, cud. Nie mogłem doczekać się powrotu do domu, żeby opowiedzieć jej jakąś zwariowaną historię. Cały dzień zbierałem anegdoty, żeby wieczorem ją nimi oszołomić, oczarować. Nawet dziś, gdy coś się wydarzy, myślę o tym, jak jej o wszystkim opowiem. Otarł coś, co naprawdę mogło być łzą; pociągnął łyk wina. Carol westchnęła ciężko. Podrapałam Matkę Teresę na uszami. Ojciec ciągnął dalej: – Nigdy me przestałem rozmawiać z waszą matką robię to co wieczór. Dziś opowiem jej, ile radości przyniósł mi czas spędzony z naszymi dwiema dziewczynkami Ze Carol wciąż ma te swoje ogromne oczy, a Christine prześliczny uśmiech. – Sarah, tato. Sarah. – Chciałem się tylko upewnić, czy nie przysnęłaś kotku. – Podniósł srogo brwi. – Ale słówkiem nie pisnę o tej

niedorzecznej historii z pępkiem. Nie chcę, żeby sobie pomyślała, ze pozwalam naszym dziewczynkom zamienić się w jakieś bezwstydne latawice. Zadzwonił Bob Connor, oznajmiając, że ma dla mnie dużo ciekawszą propozycję. Przyjechał po mnie w sobotę wczesnym wieczorem, dojechaliśmy do autostrady i skierowaliśmy się na południe. – Nie wygłupiaj się, powiedz, Co wymyśliłeś – błagałam, choć to, ze nie miałam pojęcia, dokąd jedziemy, wprost nieprawdopodobnie mnie podniecało. Jednocześnie odczuwałam pewną ulgę, że wyjeżdżamy z miasta, bo byłoby mi nieswojo, gdyby ktoś zobaczył mnie w towarzystwie ojca jednego z moich przedszkolaków Najwidoczniej jednak nie aż tak nieswojo, żeby sobie to w ogóle odpuścić. – Za żadne skarby świata! Element zaskoczenia to część mojej strategii, pani Hurlihy. Na Cape Cod, gdy jechaliśmy przez rondo, studiowałam jego profil; na chwilę tylko oderwałam wzrok, by podziwiać widoki po obu stronach Sagamore Bridge, po czym wróciłam do lustrowania Boba. – Hm... – powiedziałam, prawdopodobnie licząc na to ze usłyszę w odpowiedzi komplement. – Mam nadzieję, że jestem przynajmniej odpowiednio ubrana. – To bez znaczenia. We wszystkim wyglądasz doskonale. Z niepokojem spojrzałam na swój strój. – Chcesz powiedzieć, że jestem źle ubrana? Brałam pod uwagę kolację, włożyłam więc czarną spódnicę, rajstopy i jasnofioletową górę.

– Nie, Sarah. Chcę powiedzieć, że wyglądałabyś wprost olśniewająco, cokolwiek byś założyła. Oderwał wzrok od drogi i zlustrował mnie od stóp do głów. – Teraz chodziło o schlebianie i obsypywanie cię komplementami. Kolejny element mojej strategii. – O jakąż to strategię chodzi, panie Connor? Czy to także tajemnica? – Żadna tajemnica. Jestem absolutnie zdecydowany cię zbałamucić. To już postanowione. „Sama raczej nie wybrałabym tego typu restauracji", pomyślałam, patrząc na Boba Connora ponad migocącymi płomykami świec. Motyw safari wydawał się co najmniej przesadzony – tyle zwierząt na tak małej powierzchni. Stolik wyglądał, jakby zrobiono go ze słoniowej stopy, na której położono okrągły kawałek szkła. Bałam się zapytać, czy podstawa jest prawdziwa. Siedzieliśmy z Bobem na zbyt mocno wypchanych poduchach, pewnie dlatego, że stolik był bardzo niski. – Egzotycznie, co? – teraz Bob domagał się komplementów. – A to dopiero początek naszej drogi przez dzikie ostępy. Podniósł kieliszek z krwawoczerwonym winem i stuknął w mój z białym. – Za nas – powiedział. – Za nas – powtórzyłam, chcąc się przekonać, jak to zabrzmi.

Przygotowałam się na to, że podadzą nam strusie i bizony, ale w menu znalazłam bardziej tradycyjne potrawy, na przykład spaghetti primavera oraz zapiekane owoce morza. Szukałam czegoś, co nie pływa w serowym sosie, i ostatecznie zdecydowałam się na miecznika z rusztu. Bob zamówił stek z owocami morza. – Odmiana, jak powiadają – skomentował – nadaje życiu smak. W czasie kolacji poświęcał mi bez reszty uwagę. Czarował, uwodził, prawił słodkie komplementy. Wygrzewałam się w ogniu tych pochlebstw, pławiłam w luksusie okazywanych mi względów. Przy kawie sięgnął ponad stołem i przytrzymał moją dłoń. – To nie koniec niespodzianki – oznajmił. – Chyba to przeczuwałam. – Zarezerwowałem apartament Afrodyty. – Czy ta nazwa ma być jakoś związana z safari? – A czy ma to jakieś znaczenie? Przebudzenie w okrągłym łóżku nieco mnie oszołomiło. Nie pomogła mi koncentracja wzroku, przedzierającego się przez półprzezroczystą mgiełkę moskitiery, na stojącej w drugim końcu pokoju wielkiej wannie jacuzzi w kształcie serca, która nie pieniła się już perliście, ale mimo wszystko była imponująca. Znajdowałam kilka prawdopodobnych powodów, które sprawiły, że wylądowałam w tym właśnie miejscu. Może na przykład umierałam z ciekawości, jak wygląda taki pokój. Albo rezygnując z przespania się z Rayem, byłam statystycznie i hormonalnie bardziej gotowa

przespać się z facetem w ogóle. Bob był słodki i zabawny; podobał mi się. No i upłynęło tyle czasu, odkąd z kimkolwiek spałam. Oprócz Matki Teresy, oczywiście. A kiedy już znalazłam się na górze, nie mogłam tak po prostu powiedzieć: „Kurczę, super", a potem odwrócić się na pięcie i jakby nigdy nic – wyjść. Był szampan w kubełku w zebrę, samotna czerwona róża na wannie z jacuzzi i paczuszka prezerwatyw leżąca najzwyczajniej w świecie na poduszce. Bob objął mnie i pocałował. Prowadził mnie tyłem, trochę jak w tańcu, w stronę wanny. Odkręcił wodę, która zaczęła wlewać się mocnym strumieniem, a później powoli mnie rozbierał. Jeszcze przez chwilę się całowaliśmy i ja z kolei pomagałam mu się wyśliznąć z ubrania; razem udało nam się wejść do kąpieli bez przerywania pocałunku. Seks z Bobem Connorem okazał się znacznie przyjemniejszy niż kolacja w restauracji safari. Chociaż były pewne zbieżności. Teraz, rankiem, leżałam zwinięta w kłębek tuż obok niego w okrągłym łóżku, wodząc delikatnie palcami po jego skórze, i rozmyślałam, że cokolwiek z tego wyniknie w pracy, było warto. Jeszcze jak. Mogłabym przyzwyczaić się do sypiania z Bobem Connorem. Przekręcił się na drugi bok i jęknął: – Jezu, która godzina? – Po dziewiątej. Położyłam moją nogę na jedną z jego nóg. – Cholera! Uwolnił kończynę, wyłuskując ją spod mojej. Usiadł, przeciągnął się, zsunął z krawędzi okrągłego łóżka i

przeszedł pod siatką. Nago wszedł do toalety, zostawiając uchylone drzwi, i po chwili usłyszałam, jak sika, długo i głośno. Po czym runęła jak wodospad woda z prysznica. Przyszło mi na myśl, żeby dołączyć do niego, zaskoczyć go w kabinie, ale nie chciałam wydać się nachalna. Zamiast tego wstałam, obniżyłam dźwignię, pozwalając części wody wypłynąć z wanny, i odkręciłam kran. Na palcach podeszłam do łazienki, zajrzałam do środka, złapałam szybko myjkę, ręcznik i opakowaną kostkę mydła z umywalki. Schylając się nad ogromnym sercem, umyłam się i wypłukałam kilka razy usta, wypluwając wodę z powrotem do wanny. Potem wytarłam się i założyłam wczorajsze ciuchy. Czarne rajstopy były wypchane na kolanach i zwisały dokładnie tak, jak pod koniec dnia u Molly Greene. Wreszcie Bob wyszedł z łazienki z ręcznikiem wokół bioder. Szeroko rozciągnął ramiona i ziewnął. – Boże, przydałaby się szczotka do zębów – stwierdził. – Gotowa? – zapytał. Bez wątpienia chodziło mu o to, że nie jestem już naga. Byłam gotowa nie tylko do drogi, ale również do odbycia z nim w przyspieszonym tempie tandetnego porannego stosunku. – Świetnie – kontynuował, ponieważ nic nie odpowiedziałam. – Daj mi minutę. Odwrócił się tyłem, odwinął ręcznik, a ja patrzyłam, jak się ubiera, i miałam wrażenie, że oglądam to z bardzo, bardzo daleka. Po drodze kupiliśmy po kawie i precle. Bob gaworzył wesoło o tym, jak bardzo rozbudowała się ta część Cape Cod, że zima nadchodzi wielkimi krokami i ani się obejrzymy, a

spadnie śnieg, i że umówił się z kolegami na mecz Patriotów. Gdy zajechaliśmy pod mój dom, odprowadził mnie do drzwi i pocałował. – Naprawdę było uroczo – powiedział. – Zadzwonię. Wymyłam zęby, a potem wzięłam długi gorący prysznic; spływająca w dół woda mogła być lekko słona od łez. Ubrałam stare powyciągane we wszystkie strony łachy i sprawdziłam wiadomości na automatycznej sekretarce. Nic. To przecież jasne, że w chwili, kiedy raz w życiu przydałaby mi się rodzina, kiedy choć przez chwilę nie chciałabym o niczym myśleć, oni akurat o mnie zapomnieli. Zadzwoniłam do Michaela. – Masz ochotę na spacer albo coś w tym rodzaju? – Fantastyczne wyczucie czasu. Właśnie wybieramy się z Matką Teresą w teren. Przyjedziemy po ciebie. Matka Teresa musiała ustąpić mi miejsca i przesiąść się do tyłu, ale chyba nie miała mi tego specjalnie za złe. Umościła się wygodnie, wciskając łeb między fotele toyoty Michaela i opierając głowę na moim ramieniu; trącała mnie nosem w szyję. Ta czuła pieszczota niemal znów doprowadziła mnie do łez. – Wszystko w porządku, Sarah? Nie wyglądasz dziś zbyt dobrze. Zatrzymaliśmy się na parkingu przy polu golfowym. Michael położył już rękę na klamce, ale odwrócił się i obrzucił mnie tak zatroskanym spojrzeniem, że natychmiast otworzyłam drzwi i wysiadłam.

– Wszystko w porządku. Po prostu nieudana randka. A właśnie, Michael, miałeś rację – uśmiechnęłam się i zrobi łam kilka niepewnych kroków w stronę pola golfowego. – Nie zrobisz z trampka lakierka – powiedziałam bełkotliwie, choć nie miałam zamiaru naśladować jego głosu tamtego wieczoru. Nawet pijany Michael rozumiał, że Bob był tylko trampkiem. – Dzięki, siostrzyczko. A więc chodzi o Boba jak-mutam? – schylił się po dwie piłeczki częściowo przykryte liśćmi. Podał mi jedną z nich. – Przykro mi, że miałem rację co do niego. Chcesz o tym pogadać? – Z bratem? Chyba nie. Rzuciłam piłkę Matce Teresie. Ruszyła z kopyta. – No dobra, w każdym razie daj znać, gdybyś zmieniła zdanie i postanowiła mu skopać tyłek albo co. – Nie warto. Zmieńmy lepiej temat. Jak tam wasze stosunki z Phoebe? – Chodzimy na terapię. – Coś ty! Opowiadasz o swoich uczuciach komuś obcemu? „W ogóle komukolwiek?", pomyślałam, ale nie powie działam tego głośno. – W każdym razie próbuję. Chwilowo, stawiając jeden krok do przodu, robię trzy czwarte kroku w tył. Ale muszę. To nie jest w porządku w stosunku do Annie i Lainie, że ciągle się kłócimy. Z tobą i Kevinem było inaczej. Mogłaś po prostu odejść. – Ale ja chciałam mieć z Kevinem dzieci.

Nie mogłam uwierzyć, że rzeczywiście powiedziałam to głośno. Matka Teresa tarzała się w wysokiej trawie z wyraźną przyjemnością. – Co ona robi? – Próbuje nasiąknąć jakimś obrzydliwym zapachem martwego zwierzęcia albo zjełczałego masła. Czuję, że kąpiel będzie dziś nieodzowna. Pochylił się i uderzył rękami o uda. – Do nogi, maleńka. No już. Matka Teresa go zignorowała. – Przecież możesz mieć jeszcze dzieci. Chyba się nie mylę, możesz, prawda? Roześmiałam się. – Tak, w każdym razie mam jeszcze jakieś pięć do dziesięciu minut. Ale jakie mam szanse w tym czasie? Zresztą i tak cały dzień przebywam z dziećmi Zrównaliśmy się z Matką Teresą. Michael założył jej smycz i pociągnął za sobą. Niechętnie powlokła się za nami Odprowadził psa na bezpieczną odległość i znów puścił ją wolno. – Wiesz, czasami odnoszę wrażenie, że jedyna rzecz, jaka mi się udała, to dzieci. Z Phoebe zbyt wiele nas różni. To, kim jesteśmy, czego chcemy.. Nigdy nie zdawałem sobie sprawy, jakie to ogromnie ważne. Myślałem, że wy starczy kogoś pokochać, a wszystko samo się ułoży. – Wiesz co – powiedziałam do Johna Andersona, gdy odebrał telefon – nie mogę ci obiecać, że nie będę ciągle wszystkiego psuła ani że moja rodzina się kiedykolwiek zmieni, przeciwnie, stać ich na coś o wiele gorszego niż to

czego doświadczyłeś na własnej skórze. Jedyna sfera, w której kiedykolwiek byłam dobra, to moja praca z dziećmi; naprawdę bardzo żałuję, że nie zagraliśmy wtedy w butelkę. Mozę gdybyśmy to zrobili, nie popełniłabym kilku głupich błędów, których dziś żałuję. – Przepraszam, kto mówi? – Robisz mnie w konia, tak? John się roześmiał. I nagle się ucieszyłam, że zdecydowałam się jednak zadzwonić. – Oczywiście, że tak. Doskonale wiem, że to ty – powiedział. – Sarah. – Jaka Sarah? – zapytałam, zbita jednak z pantałyku. – Sarah Hurlihy – odparł. Podobał mi się sposób, w jaki wymawiał moje imię. I moje nazwisko – tak pewnie, jakby nawet potrafił je przeliterować, gdyby mu kazano.

Rozdział 30 Autokar był wielki. Wysoki, długi, elegancki i lśniący zajmował prawie połowę naszego okrągłego podjazdu. Z dachu wyrastał niczym odwrócony grzyb talerz anteny satelitarnej. Na wyświetlaczu przedniej szyby migały czerwone i zielone litery, tworząc napis: WESOŁYCH ŚWIĄT ŻYCZY RODZINA HURLIHY. Ojciec witał gości na progu. Miał na głowie czapę świętego Mikołaja, a jakże, oraz czerwone szelki podtrzymujące eleganckie spodnie, które odbijały od śnieżnobiałej koszuli. Gdy ucałowałam go na powitanie, wyczułam kilka kropel Old Spicea za dużo. – Świetnie wyglądasz, tato. – I ty, kochanie, wyglądasz dziś jak marzenie. Moi bracia i siostry zgromadzili się wokół ojca; wszystkich po kolei uściskałam. Podszedł do nas śliczny rudzielec w smokingu ze srebrną tacą i stosem kanapek koktajlowych. – Pasta z łososia? – zaproponowało rudowłose zjawisko. – Cóż za delikatesy, tato – powiedziałam, chrupiąc krakersa z łososiem. – Mniam, niebo w gębie! – Całe życie wam powtarzałem, że gdy Billy Hurlihy coś organizuje, to na pewno będzie to porządna impreza. Rodzeństwo Hurlihy wymieniło między sobą szybkie spojrzenia. Uśmiechnęliśmy się na wspomnienie, ile też razy słyszeliśmy już tę kwestię.

– I wszystko w cenie autobusu. Niezły chwyt: wyładowują cały kram, obsługują cię w domu, ładują wszystko z powrotem, a potem umilasz sobie podróż, podjadając i popijając, zanim dojedziesz do celu. Ojciec pociągnął łyczek szampana. – Sarah, koniecznie powinnaś rozejrzeć się za facetem z faszerowanymi jajami. Nie darowałabyś sobie, gdy byś nie spróbowała. Czekałam. Nie trwało to długo. – Gdzie się podział ten facet z faszerowanymi jajami? – zaczął mój brat Johnny, wkładając mi w dłoń kieliszek szampana z tacy, którą właśnie przenosił kelner. – Trzeba go odnaleźć dla Sarah. – Bardzo śmieszne – stwierdziłam z kwaśną miną. – Tak, tak, Sarah – dodała Christine. – Dopiero gdy znajdziesz faceta z faszerowanymi jajami, poczujesz, że naprawdę żyjesz. – Ja też uważam to za absolutnie konieczne – odezwała się Carol. – Faszerowane jaja, rzecz jasna. – Słuchajcie, kochani, dorośnijcie w końcu – powiedziałam zirytowana. – Co to w ogóle ma znaczyć? – O, Boże, jest gorzej, niż sądziliśmy – Michael zwrócił się do Billyego i obydwaj unieśli brwi w udawanym przerażeniu. – Ona nie ma pojęcia o faszerowanych jajach! Tata pokręcił głową. – No dobrze, dobrze, już koniec. Wystarczy tych bzdur pod moim dachem. I chcę, żebyście pamiętali: dopóki wasz ojciec żyje i ma się dobrze, dopóty żadne z was nie jest za stare, by umyć mu zęby mydłem.

W holu niczym w galerii wisiały wzdłuż schodów dziesiątki rodzinnych zdjęć. Fotografia ślubna rodziców w sepii – ojciec otacza mamę ramieniem niczym płaszczem, na twarzach mają radosne uśmiechy. Kolorowe zdjęcie całej naszej szóstki na tych samych schodach: trzy dziewczynki siedzą razem na stopniu w identycznych plisowanych spódniczkach i białych bluzkach z okrągłymi kołnierzykami, trzej chłopcy dwa stopnie wyżej, każdy w takiej samej marynarce i krawacie, z kolanami wbitymi w nasze plecy. Przesunęłam dłonią po zaokrąglonej mahoniowej poręczy Drewno było gładkie, wyślizgane przez nasze ręce w trakcie codziennych wędrówek do góry i na dół, a także dzięki sporadycznym dzikim zjazdom, kiedy rodzice akurat byli zajęci czymś innym. Przyjrzałam się tym zdjęciom. Sześć sztuk na okoliczność ukończenia liceum w długim nierównym rządku. Fotki z wielu świąt Bożego Narodzenia. I Wielkanocy Z okazji przyjęć urodzinowych. I wakacji. Poświęciłam trochę czasu każdemu zdjęciu, każdej twarzy, by doszukać się w ich oczach podpowiedzi. Spłoszył mnie dźwięk kuchennych drzwi, które ktoś właśnie otworzył. W towarzystwie ślicznego rudzielca pojawił się facet z faszerowanymi jajami; całowali się i jednocześnie nieśli swoje tace. Byłam persona non grata w moim rodzinnym domu. – O, dzień dobry – powiedział rudzielec, uśmiechając się bez odrobiny zażenowania. Na jej tacy z gracją stały eleganckie szampanki.

– Jemioła – wyjaśnił ten drugi, czerwieniejąc. Wyciągnął w moim kierunku tacę. – Nie, dziękuję – ja też się zarumieniłam. Przez minutę wszyscy troje wpatrywaliśmy się w fotografie. – Gdzie pani jest na tym zdjęciu? – zapytała rudzielec. – Tutaj – wskazałam palcem. Miło było raz, dla odmiany, wiedzieć, gdzie jestem. Usiadłam z tyłu w pustym autobusie. Osiem małych telewizorków w zielono-szarych obudowach, które pasowały do tapicerki, zwisało z sufitu w dwóch rzędach. Na ekranie bezdźwięcznie leciało Wspaniałe życie, gdy tymczasem z wszystkich głośników dolatywał głos Franka Sinatry: „Chestnuts roasting on an open fire... " Siobhan wchodziła po schodkach autobusu. Przeszła między siedzeniami do połowy i zatrzymała się, by spod kusego sweterka pokazać mi kolczyk. – Super – powiedziałam. – Zaprosiłaś kogoś ciekawego? – Co najmniej pół tuzina. A ty? – Podobnie – odpowiedziała z uśmiechem, w którym nie dopatrzyłam się ani śladu fochów nastolatki. Wsunęła się na siedzenie naprzeciw mnie. Teraz weszli Ian i Trevor. W ogóle nas nie zauważyli, zatrzymując się przed drzwiami toalety. – Kłamiesz – powiedział oskarżycielsko Trevor. – Właśnie, że tak samo. A gdzie niby miałoby spaść? – Wcale nie.

– Mówię ci, że tak. Dobra, idź się wysikać, a ja wyjdę i powiem ci, jak wyleci na ulicę. – Akurat, na pewno. Jak jesteś tak głupi, to sam idź – rzucił wyzwanie Trevor. Siobhan przewróciła oczami. Weszła Lorna, a za nią przysadzisty, ciemnowłosy mężczyzna wyglądający na kompletnego gbura. – Lorna – powitałam ją. – Cieszę się, że jesteście. Poznaj moją siostrzenicę Siobhan. Siobhan, to moja koleżanka z pracy Lorna; musiałaś ją spotkać w Bayberry. A to jej mąż, Mi... – Jim – zareagowała natychmiast Lorna, obejmując męża w pasie. – Czy to toaleta? – spytał Mistrz Materaca na przywitanie. Przechodząc obok, wydał z siebie coś, co przypominało, powiedzmy, odchrząknięcie. Patrzyłyśmy, jak znika za zielono-szarą tapicerką, którą obito również drzwi. – Gdy wróci, przekonacie się, że to równy facet – oznajmiła Lorna. Do autobusu weszła teraz June, a tuż za nią Ray Santia. Skurczyłam się w fotelu. Minusem życia w tak małym miasteczku jak Marshbury jest to, że przeszłość nigdy nie odejdzie tak daleko, by pozwolić ci zapomnieć o błędach. June i Ray zatrzymali się w połowie przejścia i zaczęli szeptać do siebie jak konspiratorzy, porównując zdjęcia Zmarszczki i Fałdka. Spowodowało to niewielki zator; w końcu June usiadła. To samo natychmiast zrobił Ray Nawet nie rozejrzał się wokół, żeby mi skinąć głową na powitanie. Między wchodzącymi przeciskał się Austin.

– Proszę pani! Pani Saro! – wołał. – Mój tata i ja pędziliśmy całą drogę i przekroczyliśmy dozwoloną prędkość. To zbrodnia czy wykroczenie? Gdy doszedł do miejsca June, nagle się zatrzymał. June i Ray odwrócili się i w końcu mnie dostrzegli. Uśmiechnęłam się i pomachałam; nie chciałam sprawiać wrażenia, że się ukrywam. Spojrzałam ponad nimi. Autobus był prawie pełny Ojciec siedział na przedzie, nadal w czerwonej czapce, gotowy do roli pilota. Rozmawiał żywo gestykulując z Bobem Connorem. Jak widać, cała moja przeszłość zamierzała wsiąść do tego autobusu. Bob Connor spoglądał na zegarek. Ojciec powiedział coś do kelnerki, ta skinęła głową. Ostatnia chromowa lodówka turystyczna została wniesiona na pokład. Usłyszeliśmy warkot silnika. Carol stała z przodu, wymachując moim porządnym wełnianym płaszczem tam i z powrotem. – Co ty byś beze mnie zrobiła?! – wołała na cały auto bus. – O, jest John – ucieszyła się. Przekazała płaszcz Johnowi Andersonowi, który właśnie się przeciskał obok. Mieli bardzo skoordynowane ruchy, jakby wyreżyserowane. To pewnie moja wyobraźnia, ale nagle wszyscy obecni zaczęli patrzeć, jak John kroczy środkiem autobusu. Miał na sobie cudny płaszcz z wielbłądziej wełny, a pod spodem czarny garnitur. Biała koszula, czerwony krawat. – Cześć – powiedział, gdy do mnie dotarł. – Czy to miejsce jest zajęte?

– Tak, jest zajęte. Przesunęłam się, posyłając mu uśmiech. Oboje się uśmiechaliśmy. – Przepraszam za spóźnienie. Ruch był większy niż przypuszczałem. Pewnie powinienem wyjść wcześniej, ale nie mogłem oderwać się od Get Smart na Nickelodeon. – Oglądasz Nickelodeon? – No, może nie wszystko. Jestem dość wybredny Ale Get Smart to majstersztyk. Nawet jeśli Max jest patałachem, to robi, co do niego należy, a razem z agentem 99 tworzą wspaniały duet. I gadżety są ciągle na czasie. Zastanawiałem się nawet, czy telefon w bucie mógłby robić za komórkę. Sama wiesz, jak trudno znaleźć bezpieczne miejsce na komórkę. Tak... chyba znowu mnie poniosło. Przepraszam, Sarah! Wyciągnął ręce i za chwilę trzymał w nich moje dłonie. Oczy mu błyszczały. – Nie martw się – powiedział. – Wziąłem ze sobą butelkę. Uśmiechnęłam się. – Ja też mam. Na wypadek, gdybyś zapomniał. Bob Connor nachylił się nad nami. – Idź, Austin, ja poczekam. Uśmiechnął się i podał Johnowi rękę. – Dzieci i łazienki; co tu dużo gadać. Musi zobaczyć, co się stanie, gdy spuści wodę. – Miło znów cię widzieć – powiedział John. – Nie nabierzesz mistrza – odparł Bob. Zerknęłam na Boba, jego potargane loki, nieprawdopodobnie zielone oczy i krzywy ząb, ciemnoszarą

marynarkę oraz jasnoróżową koszulę. Nie czuł się ani odrobinę skrępowany. Właściwie tak to wyglądało, że skoro już się ze mną przespał, przestałam w ogóle istnieć. Jedna mniej na liście kobiet, z którymi jeszcze nie spał. Dziwne, ale wcale mnie to nie zmartwiło. Spojrzałam mu prosto w oczy. – Jedno pytanie, Bob. Co właściwie tu robisz? – Och, razem z Austinem wpadliśmy dziś na Dolly koło przyczepy. Powiedziała, że dzwoniła do twojego ojca i że odebrał ktoś z firmy kateringowej; jednym słowem, wybierała się właśnie zabić niewartego funta kłaków Billy'ego Hurlihy. – I ty ją powstrzymałeś? – Nie powstrzymałem. Przekonałem ją tylko, żeby zmieniła kreację na coś odpowiedniejszego, co podkreśli jej doskonałą figurę i mleczną karnację. My z Austinem też się trochę odświeżyliśmy – przerwał, ściągnął z ramienia nieistniejący kłaczek – wskoczyliśmy z powrotem do samochodu i przyjechaliśmy czym prędzej tutaj, żeby ostrzec twojego tatę. No i zostaliśmy zaproszeni na tę imprezkę. – Proszę pani! – wołał Austin, gdy już wyszedł z toalety – Wiedziała pani, że na koncert pojedziemy autokarem? Założę się, że Max Meehan i Molly Greene nigdy nie jechali takim fajnym autokarem. Ale niech się pani nie martwi, nikomu nie powiem, że nim jechałem. Słowo. Może pani absolutnie i zdecydowanie mi zaufać. Obiecuję, będę milczał.

Rozdział 31 Dokładnie w momencie, gdy autokar ruszał z podjazdu, usłyszeliśmy pisk hamulców. Odsłoniłam zasłonkę w oknie, które dzieliłam z Johnem Andersonem, i rozpoznałam forda fiestę. Parkował go tuż obok nas. – Aha, jest i Dolly. Nachyliłam się nad Johnem, żeby zobaczyć, co u ojca. Odsunął swoją zasłonkę na szerokość źrenicy i przez zmrużone oczy oceniał sytuację. – Mam zatrzymać autokar? – zapytał kierowca. – Nie, młody człowieku, przeciwnie. Gaz do dechy Im szybciej, tym lepiej, tyle ci powiem. Klakson Dolly trąbił nieprzerwanie. Ojciec, wpół stojąc, podniósł głos: – No, panie kierowco, dajemy po garach! Ale już! Obejrzał się na nas wszystkich, uśmiechnął uspokajająco, przeczesał ręką włosy. Kierowca zazgrzytał biegami, wcisnął gaz. Rozległ się głuchy odgłos i poczuliśmy delikatne kołysanie autokaru. Jeszcze kilka dźwięków klaksonu, kolejne szarpnięcie; tym razem towarzyszył mu lekko metaliczny chrzęst. – Wydaje mi się, że Dolly też chciałaby z nami pojechać, tato – powiedział Austin. – Zatrzymać autokar – zarządził niepotrzebnie mój ojciec. Wszystkie zasłonki były odsłonięte, a pasażerowie, którzy odkryli, że z ich strony nic nie widać, pospieszyli na drugą stronę. „Dobrze, że to nie łódź", przyszło mi do głowy ni

stąd, ni zowąd. Obserwowaliśmy, jak Dolly cofa, o włos unikając zderzenia z ogromnym rododendronem, którego liście pozwijał mróz. Wykręciła na podjazd i zatrzymała samochód, blokując nasze tylne drzwi. Następnie wysiadła i dokładnie zamknęła swój samochód. – Dlaczego musiała pani we mnie wjechać? – pytał kierowca poprzez syk sprężonego powietrza towarzyszący otwieraniu się drzwi. – Bez nerwów, kochaniutki. Po to właśnie Bóg stworzył ubezpieczenia. Ojciec dzielnie wstał na jej powitanie. – Dolly, skarbie, zaplanowałem ten wyjazd przed wiekami, zanim się w ogóle poznaliśmy. – W takim razie, jak sądzę, miałeś aż nadto czasu, żeby go odwołać, nieprawdaż, Panie Kłamliwy, Oszukańczy Łobuzie Billy Hurlihy? Bob Connor wstał ze swojego miejsca i odważnie ruszył w stronę Dolly. – Dolly, a więc zdążyłaś! – Nie podlizuj się, szujo. A jeśli można zapytać, co ty tu w ogóle robisz? – Austin i ja postanowiliśmy przyjechać, gdybyś potrzebowała wsparcia – zatrzymał się w bezpiecznej odległości. – Dolly, te kolory zostały chyba stworzone z myślą o tobie! – Zrobił jeszcze jeden krok. – Daj sobie spokój z tym podstarzałym jegomościem, szkoda czasu! Chodź, usiądź z nami. Mieliśmy nadzieję, że pojawi się jeszcze jedna piękna kobieta.

Dolly oparła ręce na biodrach, podnosząc głowę do góry, by spojrzeć ojcu w twarz: – No to się doigrałeś! – Odwróciła się do Boba Connora i złapała go pod ramię. – Chodźmy, Bobby Dolly chce po znać twoich znajomych. Carol wychyliła się ze swojego siedzenia przed nami. Ponieważ jednak nie widziała nas dostatecznie dobrze, wstała i podeszła. – Wiedziałam – powiedziała. – Wiedziałam, że wy dwoje będziecie w końcu razem. Ukryłam twarz w dłoniach. – Błagam, zrób coś, żeby przestała mówić – poprosiłam. Nasza kolejna randka odbędzie się na pewno co najmniej piętnaście kilometrów od rodziny. – Jak to, Carol? – zapytał John. Chyba mu się to podobało. Dostał ode mnie kuksańca. – No wiesz, i tak coś przeczuwałam, ale kiedy zobaczyłam twoją stronę w kartotece, zrozumiałam, że jesteś faworytem. – Carol, zamknij się! I to natychmiast! Powiedzenie, że się zaczerwieniłam, nawet w połowie nie oddaje stanu faktycznego. – Dobrze – zgodziła się. Położyła dłoń na ramieniu Johna. – Porozmawiamy potem. Spojrzeliśmy na siebie z Johnem. – Myślisz, że gdybym wyskoczyła teraz z tego okna, śmierć nastąpiłaby natychmiast, czy byłaby długa i bolesna, tak samo jak ten moment? – zapytałam.

– Sarah, spokojnie – wyciągnął rękę i położył dłoń na moim nadgarstku. – Nie przejmuj się. Będę udawał, że nie usłyszałem o istnieniu żadnej kartoteki. – Przesunął dłoń, biorąc mnie za rękę. – Tylko najpierw powiedz mi jak najkrócej, jakie punkty były najważniejsze na mojej stronie. Marlene powitała nas przy wejściu na pierwszy balkon. Tym razem założyła czarną aksamitną sukienkę, a spod niej wystawał golf w szkocką kratę. Na prawej piersi broszka w kształcie tuby, z której sterczały gałązki ostrokrzewu. Jej brat Mark obejmował ramieniem wysoką kobietę, podejrzanie podobną do blondynki z plakatu w Studio Igły. – Miłoznówcięwidzieć – powiedział do mnie. – To ta kobieta z Cambridge od wieczorków dla samotnych – powiedział spokojnie John, gdy sączyliśmy na stojąco szampana. Zaśmiałam się. – Marlene? Marlene to kobieta od wieczorków dla samotnych? – Muszę ci powiedzieć tylko jedną rzecz i nie licz na nic więcej – zwróciłam się do Carol w marmurowej łazience kilka minut później. – Marlene organizuje w Cambridge wieczorki dla samotnych. Poprawiłam szminkę w lustrze i czekałam, aż moje odkrycie dotrze do świadomości Carol. – Wiem o tym. A gdzie, jak sądzisz, był tata w Święto Dziękczynienia?

– Jezu, Carol! Czy ja nigdy nie mogę się dowiedzieć czegoś przed tobą? Ojciec poszedł na wieczorek dla samotnych? – No tak... – Rozumiem, że dziś mamy wieczorek dla samotnych w specjalnym symfonicznym wydaniu? Carol się roześmiała, poprawiła koronkowy kołnierz długiej aksamitnej sukienki. – Sarah, Sarah, Sarah! Czy ty choć raz nie możesz się po prostu odprężyć? – Cześć. Phoebe weszła do łazienki chwilę po wyjściu Carol. Z nosem przy lustrze nakładałam właśnie szminkę z takim skupieniem i uwagą jak dziecko, które koloruje obrazek według numerków. Kobiety potrafiące zlokalizować swoje usta bez pomocy lustra zawsze wzbudzały mój podziw. Phoebe – to jasne! – wyjęła szminkę i nałożyła ją, przyglądając się jednocześnie wykonanemu z kryształu i mosiądzu kinkietowi. – Sarah – powiedziała, patrząc w moje odbicie w lustrze – Michael na pewno opowiedział ci o mnie mnóstwo strasznych rzeczy. Ale chcę, żebyś wiedziała... – Michael nigdy nie powiedział o tobie złego słowa. – Phoebe spojrzała na mnie, jakby się zastanawiała, czy może w to uwierzyć. – Serio. Mówi mi jedynie, jak bardzo cię kocha. A oprócz tego rozmawiam z Michaełem o tobie równie często jak z tobą o nim.

Phoebe włożyła szminkę do maleńkiej czarnej torebki z cekinami. – Jestem zaskoczona. Byłam pewna, że wszyscy siedzicie sobie razem i plotkujecie na mój temat. Dlatego wasza rodzina doprowadza mnie zawsze do szału. Może nie powinnam tego mówić, ale czuję się tak, jakbym znów była w szkole, a ci, którzy się naprawdę liczą, w ogóle mnie nie zauważają. Nigdy w życiu nie lubiłam Phoebe tak jak w tej chwili. Pochyliłam się i uścisnęłam ją. – Ja czuję się podobnie, odkąd się urodziłam – powie działam – jeśli to cię pocieszy. The First Noel to głównie smyczki; miałam wrażenie, że znalazłam się w niebie. John Anderson wziął mnie za rękę. The Holly and the Ivy przeszły w Cichą noc, która ustąpiła miejsca It Came Upon a Midnight Clear. Przede mną Phoebe oparła głowę na ramieniu Michaela. Ojciec szepnął coś do Marlene, po czym, lawirując między fotelami, udał się w stronę toalety Bob Connor nie zdołał powstrzymać Dolly; udała się w ślad za nim. Z tyłu dobiegł mnie ściszony głos Carol. – Kto pójdzie za nimi? Nie było chętnych. Podczas oklasków dla Feliz Navidad John Anderson szepnął mi do ucha: – Może jednak się rozejrzę. Upewnię się, czy wszystko gra.

Gdy tylko oddalił się na tyle, by nie słyszeć, Carol znów się do mnie nachyliła: – To może być coś poważnego, już stara się wkupić w łaski rodziny I ma jaja, jeśli ośmiela się ingerować w sprawę Dolly. Odpłynęłam zachwycona Czajkowskim i jego Tańcem Wieszczki Cukrowej z Dziadka do orzechów, która płynnie przeszła w jazzującą wersję autorstwa Duke a Ellingtona Sugar Rum Cherry. Tacie będzie przykro, że tego nie słyszał. Przysiadła się do mnie Marlene. – Bardzo dziękuję za zaproszenie – wyszeptałam, a mój głos brzmiał niczym głos dobrze wychowanej siedmiolatki. Ciekawe, czy Marlene mierzyła czas nieobecności ojca, i czy powinnam wymyślić dla niego jakąś wymówkę. Marlene uśmiechnęła się z wyższością. – To była dla mnie przyjemność. Uważam, że Billy ma wspaniałą rodzinę. Może wszyscy przyszlibyście któregoś dnia na kolację? Dobrze wiedziałam, komu należy się rewizyta. – A może ty dasz się zaprosić do nas na niedzielny obiad? – powiedziałam, próbując przekonać i siebie, i ją, że jestem szczera. – Bardzo chętnie – Marlene bawiła się mosiężną broszką. – Tylko dajcie mi znać, kiedy Dolly zniknie z pola widzenia. – Więc wiesz o Dolly? – szepnęła z tyłu Carol, przybliżając głowę do naszych. – Oczywiście, że wiem o Dolly Choć przyznaję, że dziś po raz pierwszy miałam okazję poznać ją osobiście. Wasz

ojciec, skoro już o tym mówimy, jest ze wszech miar wart zamieszania, które wywołuje. – To krętacz. Dolly nazywa to, co on robi, krętactwami. – Tak, wyobrażam sobie, że tak to właśnie nazywa – Marlene włożyła zbłąkany kosmyk włosów do warkocza. Wyszłam do foyer, kierując się od razu w stronę Johna Andersona. Czaił się między gwiazdami betlejemskimi za grupką cherubinów, szpiegując Dolly i ojca. – Jakieś dobre wieści? – spytałam szeptem. Stanęłam na palcach, żeby dojrzeć coś ponad jego ramieniem. Obie ręce Dolly ciasno obejmowały ojca w pasie, szyja wyginała się do tyłu w łuku, patrzyła mu prosto w oczy. Ojciec pochylił głowę i uniósł swoje krzaczaste brwi, wyrażając uczucia, których wolałabym nigdy nie poznać. – Jakąś minutę temu po sążnistym świątecznym buziaku Dolly spojrzała twojemu ojcu w oczy i powiedziała: „Mój bohaterze, zabierz mnie do nieba". – Niezły tekst. Muszę go zapamiętać. – Mam nadzieję. Uśmiechnęliśmy się do siebie. John cofnął się o krok i objął mnie w pasie. Sięgnął do kieszeni i wyciągnął małe, opakowane elegancko pudełeczko. – Proszę, to dla ciebie. Wesołych świąt, Sarah. Otworzyłam je powoli, ściągając najpierw złotą wstążkę, a potem przecinając paznokciem taśmę klejącą, żeby nie podrzeć papieru. Na miękkiej podkładce lśnił złoty kolczyk do pępka, na którym skrzyły się dwa maleńkie kamyczki. Zaczerwieniłam się.

– Dziękuję – powiedziałam. – Jest piękny. Pocałowałam go w policzek. – Skąd, że pozwolę sobie zapytać, wiedziałeś? – Carol dzwoniła do mnie, żeby się upewnić, czy zostałem zaproszony. Mój numer musiał być w twojej kartotece. – Super. – W każdym razie porozmawialiśmy przez chwilę. – I nagle ni stąd, ni zowąd weszliście na temat mojego pępka? Czy jest coś, czego jeszcze o mnie nie wiesz? – Chodzi ci o to, że Kevin nie był ciebie wart? Nawet w swoich najlepszych dniach? – Nieważne. Zmieńmy temat. Oboje znów się uśmiechnęliśmy John objął mnie i poszliśmy w stronę balkonu. – Wiesz co? – zapytał. – Co? – Chciałem się ciebie poradzić, zanim podejmę ostateczną decyzję, ale jestem prawie pewien, że zdecyduję się na szczeniaka. – Szczeniaka? Jakiego? – No wiesz, Clementine zrobiła niespodziankę sąsiadom i urodziła w zeszłym tygodniu cztery szczeniaki. Jej nadmierne podniecenie wówczas było pewnie częściowo wynikiem ciąży. Jesteśmy prawie pewni, że to mieszańce yorka i charta. Długie i chude z wielkimi nosami i pokręconą, trochę niechlujną sierścią. Miałem nadzieję, że po możesz mi wybrać. A może lepiej wziąć dwa zamiast jednego. Nie czułyby się wtedy samotne.

Mimowolnie gdzieś pod sercem poczułam nadzieję. John się zatrzymał i odwrócił do mnie. Pocałowaliśmy się. Słodki pocałunek obiecywał coś więcej. Już bardzo, bardzo dawno nie byłam tak przerażająco bliska optymizmu. Nie chciałam wszystkiego zapeszyć zbyt wielkimi oczekiwaniami. – Wiesz – powiedziałam. – Prawdopodobnie to nie wypali. – Ze szczeniakami? – Nie, z nami. – No cóż, nawet jeśli to prawda, uważam, że powinniśmy odłożyć nasze obawy na półkę i niech sobie tam pozostaną tak długo, jak to tylko możliwe. – Okay – zgodziłam się, a przynajmniej myślę, że to byłam ja.

Podziękowania Ponieważ Facet z ogłoszenia przechodzi od Vikinga, z czwartego piętra biurowca Penguin Group (USA) do NAL, na piąte piętro tegoż budynku, mam ochotę wstać i odśpiewać tę piosenkę z dawnych czasów – o nawiązywaniu nowych przyjaźni i zachowaniu starych, la, la, la, la, i tak dalej. Chyba jednak zostawię ją sobie pod prysznic, a teraz zwyczajnie podziękuję wszystkim cudownym ludziom, którzy dotąd pojawili się w moim życiu dzięki tej książce. Ogromne dzięki dla Lisy Bankhoff, mojej agentki extraordinaire, na którą zawsze mogę liczyć, i która wie dokładnie, czego potrzebuję, jeszcze zanim sama to sobie uświadomię. Patrickowi Priceowi, dzięki któremu w drodze do Lisy niezawodnie czeka mnie rozrywkowy przerywnik. Pameli Dorman, redaktorce, o jakiej każdy marzy. Tak wiele się od niej nauczyłam i cieszę się, że znów będziemy pracowały razem przy kolejnej książce. Moja współpraca z całym fantastycznym zespołem Vikinga od samego początku była niesamowitym przeżyciem, a jednocześnie wspaniałą zabawą. Alfabetyczne dziękuję z głębi mojego serca dla Paula Buckleya, Leigh Butler, Carolyn Coleburn, Cypria Dionese, Clare Feraro, Judi Kloos, Karla Kruegera, Ann Mah, Amity Murray, Roseanne Serra, Nancy Sheppard, June Shiroishi, Glenna Timoty i Marii Wong. Podziękowania dla wszystkich nie wymienionych pracowników wydawnictwa, którzy służyli mi pomocą, oraz dla Honi Werner za cudowny

projekt okładki. Wydanie książki wymaga całego sztabu ludzi. Jake, Garet i Kaden bawią się prawie tak dobrze jak ja i dziękuję im za radość, jaką wnieśli w ten kolejny rozdział. A szczególne podziękowania dla mojego rodzeństwa, dzięki wam – Danny (Claire) Cathy Mary Susie Jimmy Tricia i Kevin – oraz Galdys oraz wszystkie kombinacje rodzinne Cooków, Jacobuccich, Callahanów, Gbsonów, Muirów, Jasonów, Rossów, Hansellów, Markenów, Eganów, Ridenów, BenSretich, Chenów, Harriganów, Lehmanów, Hardych i Johnsonów. Kuzyn Bill Bombard otrzymuje nagrodę za najczęstsze spośród całej rodziny uczestnictwo w spotkaniach z autorem – dzięki! Dayle Dickinson okazała się więcej niż godna miana najlepszej przyjaciółki, wraz z Maeve Medwed, Kenem Harveyem i Kitem Wardem, dawała mi otuchę i wsparcie. Na zawsze pozostanę wdzięczna za ogromne wsparcie, jakie otrzymałam ze strony sprzedawców, bibliotekarzy i mediów. Miejscowy pisarz nie mógłby trafić lepiej niż południowe wybrzeże Massachusetts. I dziękuję bajecznym .. sprzedawcom z Nowej Anglii, jak również nowym przyjaciołom poznanym w północnym Michigan, Chicago, Milwaukee, Minneapolis/St. Paul oraz Denver... za to, że stoicie za Facetem i za mną. Podziękowania dla wszystkich czytelników. Bez Was nie miałabym pracy. Piąte piętro, bardzo proszę – Ellen Edwards od samego początku była mądrym i pełnym entuzjazmu współwydawcą, i bardzo cieszę się na dalszą współpracę z nią, a także z

Leslie Gelbman, Klarą Welsh, Claire Zion i wszystkimi w NAL.