Copeland Patty - Kocha, lubi, szanuje 09 - Wszystko o Ewie

Patty Copeland Wszystko o Ewie

1 Niecodziennie kobieta się dowiaduje o miłosnych podbojach narzeczonego, podsłuchując rozmowę w damskiej toalecie. Ewa Sutton spoglądała na lewą dłoń, na której jeszcze niedawno miała

s u

pierścionek zaręczynowy, wciąż roztrzęsiona po rozmowie z Ryszardem, swoim eksnarzeczonym. Opatuliwszy się szczelniej

o l a d n

sobolami, zapadła głębiej w fotel z tyłu limuzyny, skręcającej właśnie w Michigan Avenue.

Jak mogła popełnić taki straszny błąd?

Może była jedyną osobą, która nie miała pojęcia o miłosnych

a c

podbojach Ryszarda. Przyglądając się z uwagą siwej głowie

s

szofera, Ewa postanowiła niezwłocznie rozstrzygnąć tę kwestię. A najlepiej zapytać kogoś, kto ją znał całe życie. - Simms, dziś wieczorem zerwałam zaręczyny z Ryszardem. Ujrzała w wewnętrznym lusterku, że kierowca rzucił jej krótkie spojrzenie, ale było zbyt ciemno i siedziała za daleko, by móc odczytać wyraz jego twarzy. - Powiedz mi, co o nim sądziłeś? Tylko szczerze. Ewa ujrzała w lusterku błysk białych zębów, kiedy Simms się uśmiechnął.

Anula & pona

- No cóż, panienko, już dawno nie słyszałem równie dobrej wiadomości. Jak babcię kocham, panienko! Jego zadowolenie, zamiast podnieść Ewę na duchu, jeszcze bardziej ją przygnębiło. Simms wysadził ją przed drzwiami frontowymi. Początkowo słaby ból głowy przerodził się w silne łupanie, kiedy Ewa uświadomiła sobie, do jakiego stopnia Ryszard rozpanoszył się w jej życiu.

s u

Wystukała numer kodu alarmowego i weszła do domu. Kiedy

o l a d n

drzwi się za nią zamknęły, wreszcie poczuła się bezpieczna. Bezpieczna. Słowo to rozbrzmiewało w jej głowie, wywołującciąg myśli, ale łupanie w skroniach jeszcze się nasiliło. Masując czoło koniuszkami palców, wolno weszła po schodach do sypialni i

a c

opadła na łóżko, nie zapaliwszy światła.

Wkrótce usłyszała lekki szmer i dostrzegła cień Tilly, która

s

krzątała się po pokoju, przygotować jej posłanie. - Rozpieszczasz mnie - powiedziała Ewa do starszej kobiety, siadając prosto na łóżku. - Ale kocham cię za to. - Obie wiemy, moja duszko, że sprawia mi to przyjemność. Więc odpręż się i pozwól mi dokończyć. Simms już mi powiedział, że zerwała panienka zaręczyny, więc nie musi się panienka kłopotać, jak mnie o tym powiadomić. Ewa skończyła się rozbierać i nie wiedzieć czemu do oczu

Anula & pona

napłynęły jej łzy. Mrugając gwałtownie powiekami, włożyła szlafrok. Postanowiła, że się nie rozpłacze. Nigdy nie płakała. Wiedziała, że nie ma złamanego serca, tylko jest zła. Cholernie zła, że dała się wykorzystać. Kolejny raz. Zaczęła się odprężać, kiedy Tilly przystąpiła do zabiegu, który Ewa pamiętała jeszcze z czasów dzieciństwa. Gospodyni stosowała go przy silnych bólach głowy, wywołanych stresem.

s u

Masując jej skronie i nucąc cicho, w czarodziejski sposób rozprawiła się z dokuczliwą migreną.

o l a d n

Ewa przekręciła się na bok i złapała Tilly za rękę, kiedy kobieta zamierzała wyjść.

- Dziękuję, Tilly. Przede wszystkim za to, że jesteś ze mną. Ty i Simms.

a c

- A gdzie mielibyśmy oboje być? - Tilly przysiadła na skraju łóżka i, objąwszy Ewę, zaczęła głaskać ją po plecach. - Nie martw

s

się, moja duszko. I nie trać czasu, by rozpaczać po tym mężczyźnie - dodała surowo. - To nie był ktoś odpowiedni dla panienki. Chociaż Ewa ze wszystkich sił starała się nie rozpłakać, spod zaciśniętych powiek popłynęły łzy. - Tilly, co jest ze mną nie tak, że nikt nie może mnie pokochać dla mnie samej? Dlaczego zawsze jestem kochana, bo mam pieniądze? Tilly przygarnęła ją mocniej do siebie.

Anula & pona

- Gdzieś, kiedyś, gdy będziesz się tego najmniej spodziewała, moja duszko, jakiś mężczyzna o szczerym sercu i uczciwym spojrzeniu pozna się na tobie. I będzie mu obojętne, czy masz pieniądze. - Poklepała Ewę po ramieniu,pozwalając się jej wypłakać. - A na razie, moje dziecko, jedyne, co możesz zrobić, to pozostać sobą. Ewa wciągnęła w płuca charakterystyczny zapach świeżo

s u

zaoranej ziemi. Jechała drogą, która biegła wśród pól południowego Wisconsin. Gdy samochód znalazł się na szczycie wzgórza,

o l a d n

ujrzała przed sobą kolejną dolinę. Wieczorny półmrok gęstniał szybko, niepozwalając się rozkoszować przepięknym krajobrazem, który obejmowała we władanie wiosna.

Ewa zrezygnowała z równej jak stół, ale nudnej autostrady i

a c

wybrała starą, czteropasmową szosę, która wiodła przez pagórkowate okolice do samego serca Wisconsin. Upłynie jeszcze

s

godzina, nim Ewa dotrze do należącego do rodziny letniego domku, ukrytego nad brzegiem jeziora, ale czas przestał się liczyć. Uśmiechnęła się, przypomniawszy sobie zaskoczenie Tilly, gdy dziś rano podziękowała jej za rozsądną radę. Oczywiście po swojemu ulepszyła pomysł Tilly. Zrobi coś więcej, niż tylko będzie sobą; zostanie Eweliną Sutton, kobietą, nie kojarzącą się nikomu z bogactwem i wpływami, jak działo się to wtedy, gdy używała swego nazwiska rodowego.

Anula & pona

Silnik się Zakrztusił i Ewie uśmiech zamarł na ustach. - No, staruszku - powiedziała, klepnąwszy w deskę rozdzielczą. - Nie spraw mi zawodu! Ewa spojrzała na wskaźniki, ale nie zauważyła, by zaczęły migać jakieś lampki ostrzegawcze. Stopniowo się uspokoiła. Ciekawa była, co by pomyślał wujek Robb, gdyby się dowiedział, że zdecydowała się na kupno używanego samochodu. Jej też

s u

niezbyt przypadły do gustu nalepki na zderzakach, ale doszła do wniosku, że jeśli je mocno potrzeć, dadzą się usunąć.

o l a d n

Najważniejsze, że była zadowolona ze swojej decyzji. I że podjęła ją zupełnie samodzielnie.

Silnik znowu się Zakrztusił, aż szarpnęło samochodem, potem czknął jeszcze kilka razy i zgasł. Ewa zjechała na po-bocze.

a c

Wyłączyła reflektory, odczekała pełną minutę i przekręciła kluczyk w stacyjce. Silnik zacharczał, ale nie zaskoczył. Policzyła

s

do stu i spróbowała jeszcze raz. Nadaremnie. Wkoło panowały nieprzeniknione ciemności. Pamiętała, że minęła tablicę informacyjną, więc kilka kilometrów stąd musiał być wyjazd. W tylnym lusterku ujrzała jasne punkciki. Stawały się coraz większe. Ewa się modliła, by za kierownicą nadjeżdżającego pojazdu siedziała jakaś miła starsza pani. Samochód minął ją, nawet nie zwolniwszy. Najwyraźniej będzie musiała wysiąść i stanąć obok wozu, by zwrócić uwagę kierowców.

Anula & pona

Przez następne pięć minut widziała jedynie światła aut, jadących z przeciwnej strony. W nocnym powietrzu rozbrzmiewała serenada jakiegoś samotnego świerszcza. Ewa zaczęła chodzić energicznie wzdłuż pobocza, tam i z powrotem, przed stojącym samochodem i rozcierać ramiona, kiedy chłodne, wilgotne powietrze przeniknęło przez cienką, zamszową kurteczkę i wywołało na całym ciele gęsią skórkę.

s u

Akurat kiedy pomyślała, że lepiej będzie, jak ruszy przed siebie, w kierunku wyjazdu, dostrzegła błysk światła na wzgórzu w

o l a d n

oddali. Czekała, aż samochód pojawi się ponownie na kolejnym wzniesieniu, i żałowała, że nie ma chociażby latarki, by

zasygnalizować swoją obecność. Światła raziły ją w oczy coraz silniej. Teraz było jej już obojętne, czy wybawcą okaże się kobieta,

a c

czy mężczyzna, byleby w ogóle ktoś się zatrzymał. Reflektory nadjeżdżającego samochodu oślepiły Ewę, kiedy

s

stanęła na skraju szosy i zaczęła podskakiwać i wymachiwać rękami. Pisk opon świadczył, że jej wysiłki odniosły skutek. Kiedy pojazd ją mijał, hamując, Ewa zorientowała się, że to furgonetka. Kierowca wrzucił wsteczny bieg i cofnąwszy wóz, zatrzymał się za jej autem. Stała bez ruchu, jakby przygwożdżona do ziemi światłami reflektorów. Kierowca otworzył drzwiczki i wysiadł. Ewa najpierw ujrzała w smudze światła kowbojski but, a następnie sylwetkę rosłego mężczyzny w kapeluszu z szerokim

Anula & pona

rondem. Nie widziała żadnych szczegółów, kiedy szedł w jej stronę, bo oślepiały ją reflektory furgonetki; widziała tylko, że jest wysoki i barczysty. Bardzo wysoki i barczysty.- Dobry wieczór. Ewa aż podskoczyła na dźwięk niskiego głosu. Mężczyzna zatrzymał się obok przednich drzwi jej samochodu. - Jakieś kłopoty? - spytał. Czekał cierpliwie, podparłszy się pod boki. Ewa oblizała

s u

wargi i uznała za dobry znak, że mężczyzna nie podszedł zbyt blisko. Jednak na wszelki wypadek cofnęła się na pobocze, za

o l a d n

samochód. Natychmiast odniosła z tego korzyść, bo zobaczyła mężczyznę wyraźniej. Niewątpliwie był rosły, ale wcale nie wyglądał groźnie, o ile mogła stwierdzić na podstawie oświetlonego fragmentu twarzy. Nie zdołała odczytać miny

a c

nieznajomego, ponieważ wąsy rzucały cień na usta. Ciekawa była, jaki mają kształt, ale nagle przypomniała sobie, że raz na zawsze

s

wykreśliła mężczyzn ze swojego życia. - Wie pani, co się zepsuło? Kobieta znów podskoczyła na dźwięk jego głosu. Straciwszy cierpliwość, zaklął pod nosem i położył ręce na masce samochodu. - Proszę posłuchać. Nie ma pani powodu, żeby się mnie bać. Jedyne niebezpieczeństwo grozi pani ze strony mojego kiepskiego humoru, bo jestem zmęczony i głodny. Widocznie dotarło to do niej, bo wyraźnie się uspokoiła, a jej

Anula & pona

twarz stała się niemal ładna, kiedy kobieta powiedziała z ożywieniem: - Naprawdę? A wie pan, że ja też jestem głodna. Wyszła zza samochodu, ale w świetle reflektorów widział jedynie młodą, zmęczoną kobietę z aureolą jasnych włosów. Adam nie wiedział, czego się właściwie może spodziewać. Przeczytał kilka haseł na nalepkach, umieszczonych na zderzakach.

s u

Zaskoczył go niski, dystyngowany głos, który mu odpowiedział. - Nie wiem, co się stało - ciągnęła kobieta, zatrzymując się

o l a d n

przed nim. - Po prostu zgasł silnik.

Adam spojrzał na nią i zmarszczył czoło.

- Dlaczego wierzy pani nieznajomemu, że nie ma wobec pani złych zamiarów? - Kiedy spojrzała pytająco, ściągnął brwi. -

a c

Wiem, że sam panią zapewniłem, ale czy nie jest pani zbyt łatwowierna?

s

- Przyznaję, że nie potrafię tego racjonalnie wytłuma-czyć, ale jakoś wewnętrznie czuję, że mogę panu ufać. -Wzruszyła ramionami i uśmiechnęła się. - Poza tym, jeśli się pan przedstawi, przestanie być pan nieznajomym. Adam stwierdził, że jest zaintrygowany, nawet jeśli drażniła go jej naiwność. Używała takich słów, jak „racjonalnie", a na zderzakach miała nalepki z hasłami „Blondynki robią to lepiej!" i „Bankierzy robią to z wyrachowaniem". Przypomniał sobie, że

Anula & pona

dziś już raz zrobił z siebie idiotę i siłą woli poskromił ciekawość, by wyjaśnić ten oczywisty paradoks. - I na miłość boską, czemu niemal tańczyła pani na szosie, zamiast włączyć światła awaryjne? - Światła awaryjne? Jakie światła awaryjne? Adam jednym szarpnięciem otworzył drzwi i sięgnąwszy do tablicy rozdzielczej nacisnął guzik, uruchamiający obydwa migacze.

s u

Jej ciche i pełne zdumienia „Och!" wiele tłumaczyło.

o l a d n

Mężczyzna z trudem wcisnął się za kierownicę samochodu i tłumiąc w duchu okrzyk zniecierpliwienia, nacisnął dźwignię, umożliwiającą odsunięcie fotela do tyłu. Spróbował zapalić silnik, ale bez rezultatu. Tęsknie pomyślał o kolacji, ciekaw, jak długo

a c

będzie jeszcze zmuszony grać rolę dobrego Samarytanina. - Gdyby mógł mnie pan podrzucić do najbliższego wyjazdu,

s

na pewno znajdę warsztat i mechanika, gdzie naprawią mi samochód.

Adam przyjrzał się młodej kobiecie, która spoglądała na niego, wsparta jedną ręką o otwarte drzwi. - Proszę posłuchać, pani... - Urwał zirytowany. - Jak się pani nazywa? Przez chwilę sprawiała wrażenie zmieszanej, a potem powiedziała:

Anula & pona

- Ewelina Sutton. - A więc, panno Sutton, obawiam się, że jest pani zbytnią optymistką. W sobotę o tej porze nie znajdzie pani w Brighton nawet czynnej stacji benzynowej. - Wysiadł z samochodu i zatrzasnął drzwi. - A dalej, może w pobliżu następnego wyjazdu? - Niewykluczone, ale mało prawdopodobne. - Poły obcisłej

s u

kurtki dżinsowej się rozchyliły, kiedy Adam podparł się pod boki i spojrzał z uśmiechem na kobietę. - Domyś-lam się, że jest pani z

o l a d n

miasta, panno Sutton, ale teraz znalazła się pani na głuchej prowincji. Tutaj wszystko wcześnie zamykają. Poza tym, nawet gdyby nam się udało do kogoś dodzwonić z telefonu, który mam w samochodzie, musielibyśmy tu siedzieć i czekać ponad pół

a c

godziny, zanim ktoś by się pojawił. A, jak mawiał mój dziadek, brzuch już mi przyrósł do krzyża.

s

- Zapewniam pana... Przepraszam, ale nie przedstawił się pan.

- Adam Wagner. Doktor Adam Wagner. - Zapewniam pana, doktorze Wagner, że jeśli udałoby się nam... powiadomić kogoś z pańskiego telefonu, nie widzę przeszkód, bym nie miała zaczekać tu sama. Pan może spokojnie jechać do domu na kolację. Jeszcze zanim skończyła mówić, Adam przecząco pokręcił

Anula & pona

głową. - Wykluczone, żebym zostawił tu panią samą. Nawet zakładając, że dodzwonimy się do jakiegoś warsztatu. -Odwrócił się i skierował do furgonetki. - Doceniam pańską troskę, doktorze Wagner, ale... Zatrzymał się tak gwałtownie, że idąca tuż za nim Ewa wpadła na niego.

s u

- Do cholery, nie zamierzam spędzić bezsennej nocy na rozmyślaniach, czy nic się pani nie stało!

o l a d n

Ewa spojrzała na niego zmieszana.

- Pańska troska jest godna pochwały. Ale ciekawa jestem, doktorze Wagner, czy pańscy pacjenci nigdy nie mają zastrzeżeń do pana obcesowych manier?

a c

Wolno się rozchmurzył i wyszczerzył zęby w uśmiechu. - Nie zauważyłem.

s

- Prawdopodobnie śmiertelnie się pana boją. Uśmiechnął się szerzej.

- To kwestia indywidualnej oceny. Ewa wiedziała, że daje sobą manipulować, ale obejrzała się na swój samochód i westchnęła. Przede wszystkim przy pierwszej okazji musi się pozbyć nalepek. - Wiem, że nie wygląda najlepiej, ale należy do mnie. Szkoda mi go tu zostawić, nie chcę, żeby ktoś go rozebrał na części.

Anula & pona

- Tutaj, na takim pustkowiu? To mało prawdopodobne,ale nie zostawimy go. - Znów ruszył w kierunku furgonetki. - Nie tylko prowadzę praktykę lekarską. Mam również gospodarstwo rolne. To oznacza, że muszę być przygotowany prawie na wszystko, między innymi na konieczność holowania zepsutych maszyn rolniczych z pola do warsztatu. Opuścił tylną klapę, znalazł latarkę i ją włączył. Kiedy Ewa podeszła bliżej, skierował snop światła w dół.

s u

- Proszę uważać, żeby pani nie uderzyła nogą o hak ho-

o l a d n

lowniczy. - Zdjął metalową tabliczkę, przyczepioną z boku furgonetki, a potem wręczył Ewie latarkę. - Może mi pani

poświecić, kiedy będę to mocował do przedniego zderzaka pani samochodu?

a c

Po niespełna dziesięciu minutach doktor Wagner rzucił kapelusz na siedzenie, znajdujące się między nimi, i wyjechał z

s

pobocza na szosę. Byli w drodze. Dokąd? Ewa już go miała o to zapytać, kiedy wziął telefon komórkowy i nacisnął jakiś guzik. - Sudie, pomyślałem, że lepiej cię uprzedzę, że się trochę spóźnię. Zatrzymałem się, by pomóc pewnej pani, której zepsuł się samochód na szosie. Zostawimy jej wóz u Schneidera, a potem przyjedziemy na kolację. A propos, zostanie u nas na noc. - Doktorze Wagner... Rzucił Ewie krótkie spojrzenie i mówił dalej.

Anula & pona

- Owszem, to młoda dama, więc chyba tak będzie lepiej. Roześmiał się z uwagi, jaką zrobiła jego rozmówczyni, i dodał: - Do zobaczenia za jakieś dwadzieścia minut. - Doceniam pańską uprzejmość - powiedziała Ewa, kiedy się rozłączył - ale mogę przenocować w najbliższym motelu, gdyby był pan tak miły i mnie tam podrzucił.

s u

- Gdybym to zrobił, panno Sutton, nie wróciłbym do domu na kolację wcześniej niż za godzinę. Jak już powiedziałem, jesteśmy na głuchej...

o l a d n

- Wiem, na głuchej prowincji. - Ewa westchnęła. - Nie chciałam okazać się niewdzięczna. Po prostu przykro mi, że sprawiłam panu kłopot. - Spojrzała na twarz doktora Wagnera,

a c

oświetloną przez odbijające się światło reflektorów. Jak na kogoś, kto tak się martwił o swój pusty żołądek, był w wyjątkowo dobrym

s

nastroju. - To miło zestrony pańskiej żony, że się zgodziła, bym u was przenocowała.

- Nie jestem żonaty. - Nie? W takim razie z kim pan rozmawiał? - Sudie jest moją gospodynią. - Aha. - Ewa poczuła ulgę, że jeszcze ktoś będzie obecny w domu, i rozsiadła się wygodniej. Zarumieniła się, zawstydzona tym, jak odczytała dobry nastrój doktora Wagnera. Wprawdzie nie

Anula & pona

wyglądał na Sinobrodego, ale przypomniała sobie, jak błędnie oceniła Ryszarda. Coś ją skłoniło, by wyjaśnić sprawę do końca. Rozumiem, że Sudie mieszka razem z panem. - Nie. Ewa usiadła prosto, jakby połknęła kij, i niechcący strąciła kowbojski kapelusz. Gapiła się na mężczyznę, którego do niedawna uważała za swego wybawcę. - Chwileczkę...

s u

Szeroki uśmiech mężczyzny świadczył, że nieznajomy

o l a d n

świetnie się bawi jej kosztem. Zaczęła sobie gorączkowo

przypominać, co mówił do słuchawki. Założyła ręce i udając całkowite opanowanie, powiedziała tak słodko, jak tylko umiała: - Doktorze Wagner, może od razu mi pan wyjaśni, jak

a c

wyobraża sobie pan mój nocleg w pańskim domu? Zachichotał.

s

- Jak na dziewczynę z miasta, szybko pani chwyta. - Oderwał wzrok od drogi, by spojrzeć na Ewę, i powiedział z uśmiechem: Chyba powinienem panią przeprosić za to, że napędziłem pani takiego stracha, ale nie mogłem się powstrzymać, by nie skorzystać z tak świetnej okazji i nie dać pani nauczki na przyszłość. Jest pani cholernie łatwowierna. Włączył migacz i zwolnił. Ewa zachowała lodowate milczenie, kiedy furgonetka toczyła

Anula & pona

się wolno, nim się zatrzymała. Doktor Wagner ponownie włączył migacz i sprawdził, czy nic nie jedzie. Potem spojrzał na Ewę, nim przejechał przez skrzyżowanie. - No dobrze, przepraszam. - Wzruszył ramionami. -Zresztą, jeśli mam być szczery, prawdopodobnie musiałem się odegrać za to, co wydarzyło się wcześniej, i co nie ma nic wspólnego z pani osobą.Ewa wyjrzała przez okno i powiedziała nieco udobruchana:

s u

- Ma pan rację, doktorze Wagner. Rzeczywiście jestem zbyt łatwowierna. Ale - dodała z naciskiem - staram się to zmienić.

o l a d n

Kiedy się odwróciła, zobaczyła, że mężczyzna przygląda jej się uważnie. Obydwoje uśmiechnęli się przepraszająco.

- Skoro pani ma być moim gościem, proszę się do mnie zwracać po imieniu.

a c

Ujęta jego uśmiechem, odparła machinalnie: - Pod warunkiem, że pan będzie mi mówił „Ewa".

s

- W porządku. A więc, Ewo, aby cię uspokoić, Sudie zaproponowała, że zostanie na noc, kiedy się zorientowała, że przyjadę do domu z młodą kobietą. Ponieważ jest w takim wieku, że mogłaby być moją matką, przywiązuje większą wagę do konwenansów niż ja. Muszę jednak zaznaczyć, że bardziej się kierowała chęcią chronienia mojego dobrego imienia niż twojego. Słysząc jego rozbawiony ton, Ewa odwróciła głowę i dostrzegła kolejny uśmiech na jego twarzy.

Anula & pona

- No, tak. Pan doktor. Cóż - mruknęła kpiąco. - Przynajmniej jeśli o to chodzi, może być zupełnie spokojna. Adamowi wyraźnie zrzedła mina, co wyglądało przekomicznie, ale nim Ewa zdążyła to jakoś skomentować, furgonetka zwolniła i skręciła na plac przed słabo oświetlonym warsztatem samochodowym. Zatoczywszy szeroki łuk, Adam ustawił jej samochód obok innych pojazdów. Ściskając latarkę w dłoni, Ewa

s u

wysiadła, by pomóc przy odczepianiu swojego wozu.

Po kilku minutach Adam wrzucił tablicę ostrzegawczą do

o l a d n

furgonetki i powiedział Ewie, żeby zabrała z samochodu swoje rzeczy. Sam zaczął szukać kartki, na której mógłby napisać kilka słów wyjaśnienia.

- Postaw torby obok tylnej klapy. Wrzucę je do środka, jak

a c

skończę pisać wiadomość dla właściciela warsztatu. Jej jedyna walizka była stosunkowo lekka, ponieważ Ewa

s

zamierzała prowadzić prosty tryb życia w domku letniskowym. Postanowiła sama wstawić ją do furgonetki, traktując to jako jeszcze jeden element programu usamodzielniania się. Uniósłszy walizkę w górę z zamiarem prze-rzucenia jej przez podniesioną klapę, zbliżyła się do furgonetki. I naturalnie walnęła nogą w hak holowniczy. Walizka głośno spadła na tył furgonetki, zagłuszając okrzyk bólu. Ewa skuliła się i złapała za nogę w miejscu, którym uderzyła

Anula & pona

o wystający stalowy hak. Zacisnęła powieki, jęcząc cicho z bólu. Nie słyszała, kiedy pojawił się Adam, ale poczuła dłoń mężczyzny na ramieniu, gdy pochylił się nad nią. - Gdzie latarka? - spytał łagodnie. - Nie wiem. Upuściłam ją, kiedy... uderzyłam się w nogę. - W porządku, usiądź. Zaraz się tym zajmiemy. Słysząc, jak Adam szuka po omacku, otworzyła oczy. Po chwili mężczyzna powiedział:

s u

- Mam. - Zapalił latarkę i ponownie przykucnął obok Ewy. -

o l a d n

Potrzymaj - polecił. Skierowawszy snop światła na stłuczoną nogę, wcisnął jej latarkę do ręki.

Ewa zobaczyła ciemną plamę na spodniach z beżowej wełny i poczuła, jak coś ciepłego spływa jej wzdłuż łydki. Adam

a c

wyprostował nogę Ewy tak, że piętą opierała się na ziemi, i delikatnie podciągnął nogawkę spodni. Pod kolanem miała gulę, z

s

miejsca, gdzie była rozcięta skóra, płynęła krew. - Wygląda kiepsko, ale to nic poważnego, chociaż z pewnością boli jak cholera. - Adam spojrzał na Ewę, która przestała zagryzać dolną wargę. - Dobrze się czujesz? - Tak. Ale ze mnie gapa. - Nie przejmuj się. Pójdę po torbę i zrobię ci prowizoryczny opatrunek. W domu dokładnie obejrzę ranę, ale nie sądzę, żeby trzeba było zakładać szwy.

Anula & pona

Adam na chwilę zostawił Ewę samą. Wrócił z wielką czarną torbą, którą postawił obok niej. - Mam pomysł. Możesz skierować światło tam, na róg budynku? - Pokazał Ewie ręką, gdzie ma poświecić. Pogrzebawszy w kieszeni podszedł do czegoś, co, gdy Ewa zwróciła światło latarki w tamtym kierunku, okazało się automatem do produkcji lodu. Wrzucił kilka monet i wrócił z

s u

wielką plastikową torbą, którą położył na ziemi obok nogi Ewy. Wziął latarkę, by znaleźć coś w torbie lekarskiej, wyjął z niej kilka

o l a d n

paczuszek i położył je na chodniku. Potem oddał Ewie latarkę, a obok jej nogi postawił butelkę i odkręcił nakrętkę.Rozerwał opakowanie, wyjął płat gazy i obficie zwilżył płynem z butelki. - To jodyna. Będzie szczypało, ale musisz jakoś wytrzymać

a c

Ewa wstrzymała oddech, kiedy przemywał jej skaleczenie. Jodyna zostawiała na skórze pomarańczowobrązowe smugi. Poczuła miły

s

chłód, gdy powachlował ranę ręką. Rozerwał kolejne opakowanie gazy, złożył ją i polecił Ewie przytrzymać tampon nad raną, a sam wziął latarkę i znów zaczął grzebać w torbie. Kiedy oddał jej latarkę, pod brodą dyndała mu plastikowa rękawiczka, przytrzymywana zębami. Rozerwał torbę z lodem, wrzucił do rękawiczki parę garści kostek lodu, naciągnął koniec i zawiązał go w supeł. - Proszę, worek z lodem - powiedział Adam, szczerząc zęby

Anula & pona

w uśmiechu. Ostrożnie podniósł dłoń Ewy z bandaża, umieścił zaimprowizowany worek z lodem na opatrunku i znów położył na nim jej dłoń. Rozerwał jeszcze jedno opakowanie i zaczął wolno i delikatnie owijać gazą nogę powyżej i poniżej palców Ewy. - Dobra, możesz teraz zabrać rękę. - Skończył mocować worek z lodem na ranie i spojrzał na Ewę. - Trzymasz się jakoś?

s u

Zmusiła się do uśmiechu mimo pulsującego bólu w nodze. - Tak. I odwołuję to, co powiedziałam o twoich manierach.

o l a d n

Uśmiechnął się, ale powiedział jedynie: - Nie ruszaj się, a ja uprzątnę wszystko.

Zebrał porozrywane opakowania i wziąwszy torbę z lodem, odszedł kilka kroków. W chwilę później Ewa usłyszała, jak kostki

a c

lodu grzechoczą, wpadając do pojemnika na śmieci. Adam wrócił, zamknął torbę lekarską i zaniósł ją do furgonetki.

s

Przystanął przed Ewą i powiedział: - Wezmę cię za ręce i pomogę ci wstać. Przenieś ciężar całego ciała na prawą nogę. Potem zaniosę cię do furgonetki. Ewa pozwoliła sobie pomóc przy wstawaniu, ale kiedy już stała, powstrzymała go, kładąc mu dłoń na twardym jak stal torsie w rozpiętej kurtce dżinsowej. - Jestem pewna, że jakoś dokuśtykam i sama wsiądę do samochodu.Mogła sobie równie dobrze oszczędzić trudu. Zanim

Anula & pona

się zorientowała, Adam już trzymał ją na rękach. Kolejny mężczyzna, który wiedział lepiej od niej, co jest dla niej dobre. - Zapewniam cię, że sama dam sobie radę. - Nie wątpię, ale czemu masz to robić? Odpręż się. Jutro znów możesz być niezależną dziewczyną z miasta. A na razie słuchaj poleceń lekarza, czyli nic nie rób i pozwól, żeby inni ci pomogli.

s u

Gapiła się na niego zmieszana, w końcu westchnęła. Objęła go za ramię i przycisnęła rękę do czoła, nie chcąc, żeby widział, że

o l a d n

zagryza usta z bólu. Jej nos znalazł się zaledwie kilka centymetrów od rozpiętego kołnierzyka koszuli Adama i bijącego stamtąd przyjemnego zapachu mężczyzny, ostrej woni tytoniu i płynu do golenia.

a c

Kiedy już byli między pojazdami, pochylił głowę i spojrzał z uwagą, ponieważ nie chciał, żeby kobieta trąciła stłuczoną nogą o

s

bok furgonetki. Ewa wciągnęła głęboko męski zapach, kiedy musnął brodą jej usta, lekko drapiąc zarostem wilgotne wargi; miękkie wąsy połaskotały ją w nos. Przeszedł ją dreszcz, poczuła w środku falę ciepła. Była zdumiona, że potrafi reagować na fizyczną bliskość mężczyzny, szczególnie po tym, jak postąpił z nią Ryszard. Adam poczuł, że drobna dłoń zaciska się na jego ramieniu w tym samym momencie, kiedy sam trochę mocniej przytulił Ewę do

Anula & pona

siebie. Nieświadomie przystanął. Spojrzał na jej lekko rozchylone usta, znajdujące się tuż obok jego ust. Boże, są dni, kiedy wszystko idzie na opak. Dziś wieczorem pewna kobieta niemal rzuciła się na niego, a on przyjął to zupełnie obojętnie. Zatrzymał się obok drzwi od strony pasażera, ale musiał odchrząknąć, nim powiedział: - Tylko naciśnij klamkę. Uderzysz się w nogę, jeśli spró-

s u

bujesz otworzyć drzwi, więc przesunę je łokciem.

Wykonała polecenie, nie patrząc na niego. Jeśli trzymanie jej

o l a d n

w ramionach było słodką torturą, okazało się to niczym w

porównaniu z tym, co nastąpiło, kiedy sadzał Ewę w fotelu. Musiał przesunąć ręce pod nią, by się znalazła w odpowiedniej pozycji, i dopiero wówczas uniósł jej lewą nogę i oparł o deskę rozdzielczą.

a c

Adam z ulgą usiadł za kierownicą, zadowolony, że mo-że trzymać coś bardziej konkretnego niż miękkie, pachnące ciało

s

kobiety. Miękkie, pachnące, krągłe ciało kobiety, poprawił się. Ostrożnie wjechał na drogę i spojrzał na Ewę. - Dobrze się czujesz? - Tak. Zauważył, że nie patrzy na niego, i przeklął siebie w duchu. Była w wystarczająco trudnym położeniu i bez jego zalecanek. Chcąc odwrócić jej uwagę od bolącej nogi i przywrócić normalną atmosferę, spytał: - Kiedy ostatni raz szczepiłaś się przeciwko tężcowi? W

Anula & pona

końcu odwróciła głowę w jego stronę. - Z rok temu. Dokładnie na wiosnę. - To dobrze. Jeśli się okaże, że jednak trzeba założyć szwy, po kolacji zabiorę cię na pogotowie. - Nie możesz sam tego zrobić? No wiesz, dla zaoszczędzenia czasu i zachodu. Z chęcią ci zapłacę. Adam zwrócił głowę w jej stronę i zmarszczył czoło, a potem znów skupił uwagę na drodze.

s u

- Chyba mógłbym, ale lepiej, jak zrobi to zwykły lekarz.

o l a d n

- Czemu? Jaką masz specjalizację? –

Tak się składa, że specjalizuję się w leczeniu czworo-

nogów. –

a c

s

2

- Jesteś weterynarzem? Adam z rozbawieniem spojrzał na Ewę, która nie kryła oburzenia. - To wielce szanowane zajęcie. - Wiem, ale właśnie opatrzyłeś mi nogę i... - Skaleczenie to skaleczenie, nie ma różnicy, czy pacjent ma

Anula & pona

dwie nogi, czy cztery. - Tak, ale... Adam nie mógł się powstrzymać od chichotu. Zamilkła gwałtownie. Kiedy znów na nią spojrzał, przyglądała mu się podejrzliwie.- Co znowu? - spytała Ewa. Starając się powstrzymać śmiech, Adam oświadczył: - Masz znacznie zgrabniejszą nogę od wszystkich klaczy, z jakimi do tej pory miałem do czynienia.

s u

Zapanowała chwila milczenia. Adam spojrzał na Ewę akurat

o l a d n

wówczas, kiedy jej surową minę zastąpił uśmiech, którego nie potrafiła pohamować.

- Chyba powinnam być zachwycona - powiedziała. -Jeszcze nikt nigdy tak pochlebnie nie porównał mnie z klaczą.

a c

Adam wybuchnął głośnym śmiechem.

- Zawsze kiedyś musi być ten pierwszy raz.

s

- Mam dziwne obawy, doktorze Wagner, że moja miłość własna ucierpi, jeśli zbyt długo będę przebywała w pańskim towarzystwie.

- Mam na imię Adam - przypomniał jej, patrząc prosto przed siebie. Duma kobiety nie mogła ucierpieć więcej od jego własnej dumy. Nadal bolała go wcześniejsza uwaga Ewy. Obecność przyzwoitki wykluczała wszelką możliwość narażenia dobrego

Anula & pona

imienia - i to zarówno jej, jak jego. A zresztą! Ewa powiedziała to w taki sposób, jakby w ogóle nie dostrzegała w nim niczego interesującego, więc nawet nie ma co brać takiej ewentualności pod uwagę. Ewa nie była pewna, co się stało, ale jej wybawca wyraźnie stracił dobry humor. Prawdę mówiąc, jeśli sądzić po tym, co widziała w słabo oświetlonej szoferce furgonetki, był wyraźnie

s u

nieszczęśliwy. Może doszedł do wniosku, że lekceważąco wyraziła się o jego zajęciu? Oczywiście było to jak najdalsze od prawdy; jedynie się zdziwiła.

o l a d n

Nie zastanowiła się nawet, dlaczego w ogóle się przejmuje tym, co sobie pomyślał Adam. Postanowiła jakoś go udobruchać. - A więc jakie zwierzęta leczysz? Gospodarskie?

a c

- Wszystkie stworzenia duże i małe. Jestem jedynym weterynarzem w okolicy. Rano jeżdżę do rolników, by badać duże

s

zwierzęta, a po południu przyjmuję towarzyszące w swojej przychodni w mieście.

- Pieski i kotki też? Uśmiechnął się wyrozumiale.- Właśnie je nazywamy „zwierzętami towarzyszącymi". - Aha. - Niezrażona, powiedziała bez zastanowienia: -Nigdy bym nie pomyślała, że weterynarze pracują tak długo, szczególnie w soboty. - Uświadomiwszy sobie, że być może wyciąga zbyt daleko idące wnioski, pospiesznie dodała: - Przepraszam, właśnie

Anula & pona

mi przyszło do głowy, że być może wcale nie pracowałeś. - To było wezwanie do nagłego przypadku. Okazało się, że chodzi raczej o wizytę towarzyską. - Mówiąc to wzruszył ramionami, ale Ewa się zorientowała, że nie jest zadowolony z tego, co zaszło po południu, cokolwiek to było. Ponieważ wyraźnie nie miał ochoty o tym rozmawiać, zostawiła Adama z jego własnymi myślami. Wyjrzała przez

s u

boczne okno, kiedy zbliżali się do ostatnich zabudowań

miasteczka, przez które przejeżdżali. Latarnie oświetlały

o l a d n

skrzyżowanie, dalej panowały całkowite ciemności.

Prawie przejechali skrzyżowanie, nim dotarła do niej nazwa ulicy, którą przeczytała na mijanym znaku. Zachichotała. - Na litość boską, czemu ktoś nazwał tę ulicę Krwawym

a c

Zaułkiem?

- No cóż, przekonajmy się, czy pamiętam. - Adam ściągnął

s

brwi, by się skupić. - Wolałbym ci powiedzieć, że ma to związek ze strzelaniną w dziewiętnastym wieku, ale jeśli mam być szczery, została tak nazwana na cześć pewnej wielce poważanej rodziny. - W dziewiętnastym wieku? - Ewę aż zatkało ze zdumienia. Na Boga, ile lat liczy sobie to miasteczko? - Te okolice zostały zasiedlone mniej więcej w tym samym czasie, kiedy powstało Chicago, więc przypuszczam, że gdzieś na początku lat trzydziestych ubiegłego stulecia. - Rzucił jej uśmiech.

Anula & pona

- Jeśli wydaje ci się, że Krwawy Zaułek to dziwaczna nazwa, co powiesz na Aleję Żab? Ewa uśmiechnęła się. - W mojej dolinie jest nawet Uroczysko Duchów. - Masz na myśli dolinę, w której mieszkasz? Opowiedz mi o tym uroczysku. - Mieszkam w dolinie, ale zarazem jestem jej właścicielem. -

s u

Skwitował tę informację lekceważącym wzruszeniem ramion. Jeśli zaś chodzi o to, skąd się wzięła nazwa, w dolinie jest

o l a d n

trzęsawisko. W dawnych czasach ludzie wie-rzyli, że błędne ognie, które się niekiedy w tamtym miejscu pojawiają, to duchy. I stąd Uroczysko Duchów. Dziś naturalnie naukowcy wyjaśnili, że ulatnia się tam gaz błotny. I zniszczyli legendę.

a c

Ewa roześmiała się i przyznała mu rację. Ale będąc pod wrażeniem, spytała:

s

- Naprawdę jesteś właścicielem całej doliny? - Mniej więcej, a raczej powinienem powiedzieć, że należy do mnie prawie w całości. Wspólnie z bankiem dzielę tytuł własności do paru działek, poza tym jest jeszcze kilka, które należą do osób trzecich. - Ale właściwie czemu chcesz być właścicielem całej doliny? - Czasem sam zadaję sobie to pytanie. - Adam uśmiechnął się ponuro, patrząc na nią. - Kiedyś cała dolina należała do mojej

Anula & pona

rodziny. Mój praprapradziadek przyjechał tu i osiedlił się razem z żoną w 1830 roku. Dziadek musiał sprzedać część ziemi w latach Wielkiego Kryzysu, a ojciec... sprzedał jeszcze trochę przed śmiercią. Dziadek postawił sobie za cel życia odkupić to, co kiedyś do nas należało. Nim umarł w zeszłym roku, udało mu się odzyskać wszystko oprócz jednej działki, którą sam sprzedał, i trzech, sprzedanych przez mojego tatę. - Adam znów wzruszył

s u

ramionami w charakterystyczny sposób. - Ponieważ od dziesiątego roku życia wychowywał mnie dziadek, można powiedzieć, że

o l a d n

dorastałem ze świadomością, że dokończę jego dzieło.

Ewa miała tyle pytań, że aż nie wiedziała, od czego zacząć. Ale chociaż niewątpliwie, kiedy Adam mówił o dolinie, w jego głosie przebijała duma, doszukała się w nim również nutki żalu.

a c

Ciekawa była, ile ziemi sprzedał jego ojciec, i zastanawiała się, czy to przypadkiem nie drażliwy temat. Starając się być jak

s

najmniej niedyskretna, w końcu spytała: - Jak duża jest ta twoja dolina? - Ma około pięciu kilometrów długości i trzy i pół szerokości, ogółem jakieś tysiąc siedemset hektarów. Odkąd skręciliśmy z głównej drogi, jedziemy przez ziemie, należące do mnie. Dopiero teraz dotarło do Ewy, że jadą pod górę. Siedziała bez słowa, póki nie wjechali na szczyt wzniesienia, a potem westchnęła rozczarowana. Było zbyt ciemno, bycokolwiek

Anula & pona

zobaczyć oprócz świateł domu, znajdującego się w głębi doliny w pewnej odległości od drogi. Zaczęli zjeżdżać w dół, światła reflektorów przesuwały się po zagajnikach i czarnej pustce pól. Byli mniej więcej w połowie długości doliny, kiedy za zakrętem w świetle reflektorów wyrósł nagle dom. - Czyj to dom? - Należał do jednej z rodzin, od której mój dziadek wykupił

s u

ziemię. W dolinie rozrzuconych było kilka domów, ale większość z nich rozebraliśmy, by zaoszczędzić na podatkach.

o l a d n

Dalej jechali krętą drogą, wijącą się dnem doliny. Czasem Ewa widziała pola uprawne. Ciekawa była, jak Adam znajduje czas na zajmowanie się rolą, jeśli większość dnia pracuje jako weterynarz. W końcu spytała go o to.

a c

- Właśnie w tym sęk, że wiecznie cierpię na brak czasu. Ale mam zarządcę i kilku robotników rolnych. Prawdę mówiąc -

s

spojrzał na Ewę - Karol, zarządca, który czuwa nad wszystkimi naszymi polami i sadami, jest mężem Sudie. Też mieszkają w dolinie. Poza naszym jest jeszcze jedno gospodarstwo rolne, zamieszkane i normalnie funkcjonujące na ziemi, sprzedanej przez dziadka. Jedno pole uprawia osoba spoza doliny, a dwa leżą ugorem. Właściciel nie jest zainteresowany produkcją rolną. Naturalnie w głowie Ewy zrodziło się pytanie, czy te działki są może na sprzedaż. Ale nie zadała go. Albo Adama nie stać na

Anula & pona

odkupienie ziemi, albo po prostu właściciele nie chcą się jej wyzbyć. Tak czy inaczej, była pewna, że Adamowi nie daje spokoju myśl, że tereny te są poza jego zasięgiem. Zaczęli jechać pod górę niemal zaraz za ostrym zakrętem i kontynuowali mozolną wspinaczkę krętą drogą. Ewa obejrzała się ostrożnie za siebie, tak, żeby nie poruszyć nogą, i dostrzegła światła innego domu gdzieś w głębi doliny. Kiedy znaleźli się na

s u

szczycie wzniesienia, Adam skręcił z głównej drogi w podjazd, obsadzony krzakami. Spodziewała się ujrzeć wąski piętrowy dom,

o l a d n

przytulony do wielkiej stodoły. Tymczasem zobaczyła potężny budynek z kamienia, przed którym zaparkowano samochód osobowy i ciężarówkę. Zatrzymali się obok stojących pojazdów. Wyłączając silnik, Adam powiedział:- Mąż Sudie, Karol, też

a c

zje z nami. Nie ruszaj się, zaraz cię wyciągnę z samochodu. Zostawił kapelusz na siedzeniu.

s

Ewa poczuła łaskotanie w dołku. Nie była pewna, czy spowodowała je myśl, że Adam znów weźmie ją na ręce, czy też perspektywa spotkania z nieznanymi jej Sudie i Karolem. Ostrożnie wyciągnął ją z furgonetki. Aby przerwać panujące milczenie, Ewa spytała: - Czy Sudie codziennie gotuje ci obiady? - Nie. Zazwyczaj zostawia mi coś, co mogę sobie odgrzać, ale dziś przygotowywaliśmy pole pod orkę. Mając do wykarmienia

Anula & pona

taką armię ludzi, Sudie skorzystała z kuchni w moim domu. Jest większa niż u niej. Kiedy znaleźli się przed domem, drzwi otworzyły się gwałtownie. Mała, krąglutka kobieta o zaróżowionych policzkach gapiła się na nich ze zdumieniem. - Wielkie nieba! Co się stało? Cofnęła się, żeby przepuścić Adama, trzymającego Ewę na rękach.

s u

Przeszedł przez pralnię do przestronnej kuchni i posadził

o l a d n

Ewę przy stole, na którym leżały przygotowane dwa nakrycia. Starszy pan, niemal tak wysoki jak Adam i równie potężnie zbudowany, wstał na ich widok. Ale Ewa niewiele widziała poza mężczyzną, który ją wniósł do domu. Próbowała mu się dyskretnie

a c

przyjrzeć i zyskała kilka cennych informacji, kiedy Adam podnosił jej nogę i przysuwał krzesło, które miało posłużyć jako podnóżek.

s

Jego wielkie dłonie były delikatne, kiedy najpierw układał jej nogę, a potem przesuwał krzesło, całkowicie pochłonięty tym, by Ewie było jak najwygodniej. Po pierwsze, jak zauważyła Ewa, Adam był opalony, a ciemnoblond włosy na czubku głowy wypłowiały mu od słońca i przybrały kolor miodu. W ostrym świetle, padającym z lampy pod sufitem, połyskiwały złote kosmyki w jego wąsach. Włosy z tylu głowy opadały mu na kołnierzyk; były dłuższe niż u mężczyzn, z którymi miała do

Anula & pona

czynienia na co dzień w pracy. Kiedy Ewa poczuła, że ręce Adama, wciąż trzymające jej nogę, nagle znieruchomiały, przeniosła spojrzenie na twarz mężczyzny. Orzechowe oczy z domieszką ciemnej zieleni i złotego brązu przyglądały się jej badawczo.Zmarszczki w kącikach oczu zrobiły się głębsze i gdy wąsy Adama poruszyły się lekko, Ewa zrozumiała, że mężczyzna się uśmiecha.

s u

- Sądząc po waszym zachowaniu, można by pomyśleć, że nigdy się nie widzieliście na oczy.

o l a d n

Sudie zaśmiała się z własnych słów, ale zrobiła zdumioną minę, kiedy Adam powiedział:

- No cóż, rzeczywiście dopiero teraz możemy się sobie porządnie przyjrzeć, bo na dworze jest ciemno choć oko wykol. -

a c

Zmierzył Ewę od stóp do głów, nie kryjąc podziwu. - Sudie i Karolu, przedstawiam wam Ewę Sutton. Kiedy podjechaliśmy do

s

warsztatu, żeby zostawić jej samochód, zahaczyła nogą o hak holowniczy. Obejrzę ją jeszcze raz po kolacji. - Wskazał ręką kobietę i mężczyznę, kręcących się w pobliżu stołu. - Sudie i Karol Bergenowie. Karol schował głowę w ramiona, ale Sudie najwyraźniej występowała w roli rzecznika ich obojga. - Miło nam ciebie poznać, Ewo. Przykro mi tylko, że spotkała cię dziś wieczorem taka niemiła przygoda. - Stała obok

Anula & pona

Ewy, podparłszy się pod boki, i kiwała głową. - Nakarmimy cię, to może nie będziesz tak mizernie wyglądać. Adamie, idź się umyć, a ja dam Ewie wilgotny ręcznik. Sudie przegoniła go, a sama energicznie podbiegła do wielkiego, dwukomorowego zlewu, wyciągnęła kilka papierowych ręczników i zmoczyła je. Wróciła z ciepłymi, mokrymi ręcznikami, zanim Adam wyszedł z kuchni. Ewa wzięła je z

s u

wdzięcznością, rozbawiona szybkimi, zwinnymi ruchami kobiety. A więc wygląda „mizernie", pomyślała, nieświadomie naśladując

o l a d n

minę Sudie. Przypuszczalnie tak, w porównaniu z ogorzałymi od słońca twarzami pozostałych obecnych.

- My już naturalnie zjedliśmy - poinformowała ją Sudie, zapalając gaz - ale migiem przygotuję coś dla was. Karolu, możesz

a c

usiąść i nieco odsapnąć. Porozmawiam z nimi przez kilka minut, a potem pojadę z tobą do domu i wezmę rzeczy, które mi będą

s

potrzebne, żeby tu przenocować. Przynosiła na stół półmiski, uśmiechając się do Ewy, gdy ich spojrzenia się spotykały. Adam wrócił w chwili, kiedy stawiała na stole szklanki z mrożoną herbatą i pytała: - A więc skąd jesteś?- Z Chicago. . Ledwie to powiedziała, zorientowała się z miny Sudie, że powinna podać więcej szczegółów o sobie. Wielkie nieba! Co mogła dodać? Z całą pewnością nie

Anula & pona

chciała im powiedzieć o prawdziwej Ewie Sutton, a nie miała czasu, żeby się zastanowić, co będzie mówiła o nowej Ewie. Żeby nieco zyskać na czasie, pociągnęła łyk mrożonej herbaty. Sudie przechyliła głowę i zapytała: - Wybrałaś się w te strony w odwiedziny do kogoś? - Daj spokój, matka. - Karol położył dłoń na ramieniu Sudie. - To niegrzecznie zadręczać kogoś pytaniami.

s u

- Zadręczać? Czy ktoś tu kogoś zadręcza? Jeśli się nie zadaje pytań, skąd człowiek ma wiedzieć, że ktoś się nim interesuje?

o l a d n

Sudie znów spojrzała na Ewę.

Niemożliwością było obrazić się na kogoś, kto przypominał malutkiego, wścibskiego wróbelka. Ewa uśmiechnęła się lekko, by dać do zrozumienia, że nie ma nic przeciwko wypytywaniu, i

a c

powiedziała pierwsze, co jej przyszło do głowy.

- Wzięłam w pracy miesiąc urlopu. To przynajmniej było prawdą.

s

Adam przerwał im pytaniem: - Czy powinnaś do kogoś zadzwonić z wiadomością, że twój przyjazd trochę się opóźni? Jeśli tak, nie krępuj się i skorzystaj z telefonu. Ewa pokręciła głową. - Nie, ale dziękuję. Jestem pewna, że jutro udam się w dalszą drogę.

Anula & pona

- Cóż, jeśli o to chodzi... - Oparł łokieć na stole i machinalnie zaczął przesuwać kciukiem wzdłuż wąsów. Śledziła powolne ruchy jego palca, potem zamrugała powiekami, uświadomiwszy sobie, że wahanie Adama najwyraźniej źle wróży jej planom. Przypomniała sobie wcześniejszą uwagę Adama i cicho jęknęła. - Głucha prowincja, tak?

s u

- Tak. - Uśmiechnął się do Sudie i Karola. - Jak na

dziewczynę z miasta jest bardzo bystra. - Spoważniał, zwróciwszy

o l a d n

się ponownie do Ewy. - Obawiam się, żew niedziele warsztat jest nieczynny. Tutejsi ludzie dosłownie traktują słowa Pisma świętego.

- Przecież nie mogę narzucać ci się swoją...

a c

- Nie ma mowy o jakimkolwiek narzucaniu. - Ja też nie mam nic przeciwko temu, żeby spędzić tu kilka

s

nocy - dodała Sudie. - Miło będzie dla odmiany móc porozmawiać z kobietą. Poza tym - odwróciła się i uśmiechnęła figlarnie do siedzącego obok Karola - dobrze mu zrobi, jak trochę za mną zatęskni. Karol zaczerwienił się i wtulił głowę w ramiona, po chwili uśmiech rozjaśnił jego poważną twarz. Sudie odwróciła się znowu w stronę stołu i wykrzyknęła z niedowierzaniem: - Wielkie nieba! Stoję tu i plotę trzy po trzy, a jedzenie

Anula & pona

stygnie. Podaj mi talerze. Przed Ewą postawiono potężną porcję ragout. Kiedy dotarł do niej smakowity zapach parujących ziemniaków, marchewki, selerów, pomidorów i wołowiny, uświadomiła sobie, że jest głodna jak wilk. Grubo posmarowawszy sobie masłem kromkę chleba z mąki kukurydzianej, rzuciła się na jedzenie, a tymczasem Karol informował Adama, co się wydarzyło podczas jego nieobecności.

s u

Rozmowa o obsianiu nowego pola i wyjaśnienia Adama trwały do deseru. Potem wszyscy czworo zjedli po wielkiej porcji placka

o l a d n

jabłkowego i popijali go kawą.

Ciepło, panujące w kuchni, pełny żołądek i prawie bezsenna poprzednia noc sprawiły, że Ewę ogarnęła senność. Dosłownie podskoczyła, kiedy Sudie pstryknęła palcami.

a c

- W całym tym zamieszaniu prawie na śmierć bym zapomniała. Muszę znaleźć kogoś na miejsce Alicji Rasmussen na

s

jutrzejszy festyn. - Widząc zaskoczoną minę Adama, Sudie wyjaśniła: - Przecięła sobie rękę, biedactwo, kiedy dziś szykowała obiad. Trzeba było jej założyć szwy. Nie mam pojęcia, gdzie w ostatniej chwili znajdę plastyczkę. - Plastyczkę? - Ewa usiadła prosto na krześle, zupełnie rozbudzona. Gdyby w jakiś sposób mogła się odwdzięczyć tym ludziom za ich troskę... - Po co wam potrzebna plastyczka? - Jutro jest festyn z okazji rozpoczęcia zasiewów. Alicja

Anula & pona

zgłosiła się na ochotnika do malowania twarzyczek małych dzieci. No wiesz, tęcz i różnych słodkich rzeczy nabuziach dziewczynek, a pająków i innych szkaradzieństw na twarzach chłopców. Ewa uśmiechnęła się z ulgą. Z pewnością podoła takiemu wyzwaniu. Podczas spotkań z ludźmi od reklamy i promocji zawsze potrafiła naszkicować swoje pomysły, by je mogli potem dopracować z plastykiem z agencji.

s u

- Z radością ją zastąpię, jeśli mi pozwolicie. Tylko... - Mina jej trochę zrzedła. - Nie wiem, jak się dostanę tam, gdzie

o l a d n

powinnam być, skoro mój samochód jest niesprawny. Sudie zachichotała.

- Łatwo to rozwiązać. Wszyscy wybieramy się na festyn. Zadzwonię do Alicji i powiem jej, że jutro rano wstąpimy do niej

a c

po drodze po potrzebne materiały. I wielkie dzięki, uratowałaś nam życie.

s

Sudie wstała i zaczęła sprzątać ze stołu, kiedy Ewa powiedziała:

- To ja powinnam podziękować wam wszystkim. Nie wiem, co bym zrobiła, gdyby nie doktor Wagner. - Adam - przypomniał jej. Ewa chciała się poprawić na krześle i skrzywiła się, poruszywszy nogą. Sudie, zbierając filiżanki i spodeczki, zauważyła jej obolałą

Anula & pona

minę. - Jeśli jutro noga nadal ci będzie dokuczała, zgłaszam Karola na ochotnika do noszenia cię po terenie festynu. - To nie będzie potrzebne. - Adam z uśmiechem odchylił się na oparcie krzesła. - Już zdążyłem się przyzwyczaić do noszenia jej na rękach. Ja to zrobię. Ewa znów się poruszyła na krześle; speszyło ją rozbawione

s u

spojrzenie Sudie, która zmierzała do zlewu, by skończyć zmywanie naczyń.

o l a d n

Była wdzięczna za zmianę tematu rozmowy, kiedy Karol spytał:

- Co się stało Pędziwiatrowi, do którego wezwano cię dziś po południu?

a c

Adam spoważniał.

- Nic, czego nie wyleczyłoby porządne wygarbowanie skóry

s

Jane Hartwig przez ojca. - Widząc zaskoczoną minę Karola i ostrzegawcze pomrukiwanie, dobiegające znad zlewu, wyjaśnił: To dlatego jestem dziś tak późno. Janepowiedziała, że zostawiła Pędziwiatra na jednym z odległych pastwisk, bojąc się go ruszać. Powinno mi to dać coś do myślenia. Gdyby któremuś z cennych koni wyścigowych Emery'ego Hartwiga coś się stało, na pewno nie zostawiłby go na pastwisku. Po prostu nie zastanowiłem się. Znów podparł się łokciem na stole i zaczął przesuwać palcem wzdłuż

Anula & pona

wąsów, próbując zapanować nad gniewem. - No więc pojechaliśmy tam, tylko Jane i ja. Kiedy nie udało mi się stwierdzić, że z koniem cokolwiek jest nie w porządku, udała wielkie zdziwienie, że tak szybko wyzdrowiał. Gdy zacząłem ją naciskać, jakie były objawy, zaczęła się plątać w zeznaniach. - Westchnął. - Poniosły mnie nerwy. Nie zastanawiając się wiele, oświadczyłem Jane, że rozszyfrowałem jej

s u

mały podstęp. No i musiałem wrócić do domu na piechotę, bo Jane odjechała moją furgonetką.

o l a d n

Przez jakiś czas panowała cisza. Karol był wyraźnie strapiony. Po chwili Sudie położyła na ramionach Adama dłonie, wciąż ciepłe i wilgotne po zmywaniu statków.

- Adamie - zaczęła niepewnie. - Emery. Hartwig jest w tych

a c

stronach osobą wpływową. Wiem, że Jane to cierń w twoim boku, ale czy nie powinieneś...

s

- Nie, Sudie. Nie ma mowy, żebym płaszczył się przed tym człowiekiem. Czy przed jego córką. Jestem zmęczony Emerym i ludźmi jego pokroju, którzy próbują się szarogęsić, uważając, że bogactwo daje im prawo robić to, na co tylko mają ochotę. Zapadło niezręczne, pełne napięcia milczenie. Sudie ścisnęła ramię Adama. - Chodź, Karolu. Przyniesiesz mu torbę, żeby mógł się zająć nogą Ewy.

Anula & pona

Zostawiła Adama i po chwili rozległ się brzęk odkładanych na miejsce talerzy i sztućców. Adam utkwił wzrok, w jasnym punkcie, który błyszczał w świetle, rzucanym przez wiszący pod sufitem kuty żyrandol. Myśli krążyły mu wokół Hartwiga i jego rozpieszczonej córki. Przypomniał sobie jedno z powiedzonek dziadka: Czym skorupka za młodu nasiąknie, tym na starość trąci. Niemal parsknął. Czego

s u

się spodziewał, skoro ojciec Jane spełniał każdą zachciankę córki? Złościło go, że Hartwig nie ma więcej rozsądku, szczególnie jak na

o l a d n

osobę o takiej pozycji.Połyskująca mgiełka przed Adamem poruszyła się. Zamrugał powiekami, skupiając wzrok na jasnych, gładkich włosach Ewy, opadających na ramiona. Spojrzał na jej bladą twarz. Uwagę Adama zwróciła lekka zmarszczka, która

a c

przecięła gładkie czoło Ewy.

- Coś cię trapi. Proszę, powiedz co.

s

Ewa spuściła głowę tak, że włosy przesłoniły jej połowę twarzy. Tak długo się wahała, że zaczął wątpić, czy w ogóle mu odpowie, ale w końcu powiedziała: - Właśnie sobie uświadomiłam, że nic nie wiem o ludziach, których jutro spotkam. Właściwie nie wiem nic o tych okolicach. Może było zarozumiałością z mojej strony zaproponowanie mu pomocy. Może nie stanę na wysokości zadania. - Nie masz powodów do zmartwienia. Ci, których będziesz

Anula & pona

jutro zabawiać, liczą sobie poniżej dziesięciu lat. Będą szczęśliwi, że się w ogóle pojawisz. Ewa uniosła głowę, słuchając jego zapewnień, i Adam zorientował się, że trochę się odprężyła. Jednak nadal coś nie dawało jej spokoju, więc po chwili dodał: - W tych okolicach żyją farmerzy, a także ludzie, którzy mieszkają tu, ale dojeżdżają do pracy w Madison, Milwaukee i

s u

innych miastach. To zwyczajni ludzie, jakich można spotkać wszędzie. Nie będą się spodziewali Michała Anioła. -Uśmiechnął

o l a d n

się. - Zresztą Alicja też nie jest kimś wybitnym.

- A ludzie w rodzaju twojego pana Hartwiga?

- Pan Hartwig nie jest „mój". Nie chcę mieć z nim nic wspólnego.

a c

- Mam na myśli... Sudie powiedziała, że to wpływowa osoba w okolicy. Czym się zajmuje?

s

- Jest właścicielem sporej części ziemi w tych stronach, a także prezesem miejscowego banku. Adam nie mógł się powstrzymać, by lekko nie napiąć mięśni ramion, kiedy mówił o Hartwigu; nigdy go nie lubił. Ewa wpatrywała się w niego jasnymi, niebieskimi oczami i odnosił wrażenie, że potrafi czytać w jego myślach. Próbując ją uspokoić, ciągnął: - Jutro Hartwig będzie jedynie przypinał wstęgi koniom,

Anula & pona

które zwyciężą w wyścigach, a na koniec przekaże przedstawicielowi PFA czek na kwotę, uzyskaną ze sprzedaży podczas festynu.Twarz Ewy przypominała otwartą księgę. Ściągnęła brwi, najwyraźniej nie wiedząc, co oznacza użyty przez niego skrót. Ciągle zapominał, że ma do czynienia z dziewczyną z miasta. - Przyszli Farmerzy Ameryki - wyjaśnił.

s u

Karol wszedł akurat wtedy, kiedy Sudie skończyła sprzątać naczynia i stanęła obok Ewy. Postawił na stole przed Adamem

o l a d n

czarną torbę i objął Sudie ramieniem.

- Chcesz, żebym sam pojechał do domu i przywiózł ci potrzebne rzeczy?

- Nie, dziękuję. Mniej czasu zajmie, jeśli pojadę z tobą.

a c

Wrócę, zanim Adam i Ewa sko... - Urwała gwałtownie, na jej twarzy malowało się niedowierzanie, spoglądała to na Adama, to

s

na Ewę. Po chwili roześmiała się wesoło. - O rety! - powiedziała, klepiąc się w piersi. - A to ci dopiero! Adam i Ewa. - Znów wybuchnęła śmiechem, po chwili zawtórował jej Adam. Nawet pełen rezerwy Karol nie mógł się powstrzymać od chichotu. Ewa uśmiechnęła się lekko. Sudie nie mogła się opanować. Idąc do wyjścia, powtarzała rozbawiona: –

Adam i Ewa.

Anula & pona

3

–

Po wyjściu Sudie z Karolem Adam i Ewa przez dłuższą chwilę uśmiechali się do siebie, chociaż musieli się pilnować, żeby nie dopuścić do tego, by atmosfera stała się zbyt swobodna. Adam nie chciał, żeby Ewa poczuła się skrępowana.

s u

- Lepiej obejrzę ci nogę, nim ten prowizoryczny worek z lodem zacznie przeciekać - powiedział.

o l a d n

Nalał do miednicy ciepłej wody, wziął kilka papierowych ręczników, umieścił to wszystko na stole i postawił swoją torbę bliżej Ewy.

- Będę cię musiał trochę odsunąć, żeby mieć lepszy dostęp do

a c

stłuczonej nogi.

s

Adam przestawił krzesło, na którym siedziała Ewa, poczym sam usiadł na drugim. Grzebiąc w torbie, stojącej u jego stóp, w poszukiwaniu nożyczek, podziwiał zgrabną nogę Ewy, bo nogawkę spodni nadal miała podwiniętą nad kolanem. Może była filigranowa, ale miała wszystko, co potrzeba. Aby rozproszyć niepokój Ewy o stłuczoną nogę, odwijając bandaż zabawiał ją rozmową. - Ładnie z twojej strony, że zaproponowałaś pomoc w jutrzejszym festynie. Czy właśnie tym się zajmujesz? To znaczy,

Anula & pona

pracujesz jako artysta-plastyk? - Nie, chociaż chyba mogłabym nim być, gdyby mi pozwolono studiować to, na co miałam ochotę. - A więc co robisz? Poczekaj, niech zgadnę. - Adam uniósł wzrok, na chwilę zamarł bez ruchu, wpatrując się w niebieskie oczy Ewy. Przywodziły mu na myśl fioleto-woniebieskie lobelie, które tak lubiła jego babka. Z poważną miną oświadczył: -

s u

Prowadzisz firmę, która specjalizuje się w imporcie tropikalnych rybek, ponieważ jest olbrzymie zapotrzebowanie na egzotyczne

o l a d n

ryby, aby zapełnić obszerne akwaria japiszonów. - Kiedy Ewa zachichotała, zmarszczył czoło. - Nie? Hmmm.

Adam pamiętał biały prostokąt za tylną szybą jej samochodu. Prawidłowo się domyślił, że to wystąpienie o tablice rejestracyjne.

a c

Ponieważ Ewa kupiła używany samochód, widocznie nie miała zbyt dużo pieniędzy. Ciekaw był, gdzie pracuje, że mogła wziąć aż

s

miesiąc urlopu.

Usunął gumową rękawiczkę, wypełnioną teraz jedynie zimną wodą. Zwilżając przesiąkniętą krwią gazę, która pokrywała stłuczoną nogę Ewy, ciągnął swoje szalone domysły. - Ponieważ żyjemy w epoce pełnej emancypacji, może jesteś zdolną kobietą interesu, która zarabia masę pieniędzy i bije na głowę swych dyrektorów. Ewa napięła mięśnie, z czego Adam wywnioskował, że

Anula & pona

dotknął jakiegoś nerwu, ale nie przestał delikatnie usuwać opatrunku. Obracając nogę to w jedną, to w drugą stronę, by dobrze przyjrzeć się stłuczeniu, powiedział w końcu: - Nie zgadłem, co? Dobra, poddaję się. Powiedz, czym się zajmujesz. - Zapewniam cię, że niczym nadzwyczajnym - odparła swobodnie, chociaż wyczuwał lekkie napięcie w jej głosie. -

s u

Jestem tylko malutkim trybikiem w wielkiej firmie elek-tronicznej. W biurze pracuje kilkanaście osób, które równie dobrze jak ja

o l a d n

poradziłyby sobie z moimi obowiązkami. Znów sięgnąwszy do torby, Adam wyciągnął z niej butelkę jodyny i świeżą gazę. - Więc czemu nie mogłaś studiować sztuk pięknych, jak tego chciałaś?

a c

- Ponieważ mój ojciec życzył sobie, żebym była przygotowana do życia w prawdziwym świecie, jak to określał.

s

Adam otworzył butelkę z płynem dezynfekującym i spojrzał na Ewę.

- Domyślam się, że nie miał synów? Ewa energicznie zaprzeczyła, aż włosy zawirowały jej wokół głowy. - Cóż, przypuszczam, że nigdy nie zaszkodzi umieć zarobić na siebie. Oczywiście, ponieważ ojciec nie dał ci szansy, nie wiadomo, czy poradziłabyś sobie w życiu jako artystka. A może

Anula & pona

malujesz w wolnych chwilach? - Uniósł wzrok znad jej nogi. - Nie, zawsze brakuje mi czasu. - Szkoda. Nigdy dość piękna na świecie. Przez chwilę pracował w milczeniu, zastanawiając się, jak mógł na samym początku ich znajomości uznać Ewę za dziewczynę przeciętnej urody. W mocnym świetle nie ulegało wątpliwości, że Ewa Sutton jest cholernie ponętna, szczególnie wtedy, kiedy się uśmiecha. - Czy trzeba będzie założyć szwy?

o l a d n

s u

- Nie, użyję specjalnych klamerek, zapobiegających rozchodzeniu się brzegów rany. Oczywiście to oznacza, że nie wolno ci chodzić i będziesz musiała trzymać nogę w górze, przynajmniej do jutra włącznie.

a c

Adam ostrożnie naciągnął brzegi rozciętej skóry i nałożył pierwszy z kilku malutkich zacisków.

s

- Zostanie ci niewielka blizna. Minie trochę czasu, nim zblednie.

- Myślę, że moja próżna natura jakoś się z tym pogodzi. Kiedy skończył zakładać plastikowe klamerki w kształcie motylków, wstał i odstawił torbę lekarską. - Co powiesz na to, żebyśmy przeszli do salonu? Jest wystarczająco chłodno, by rozpalić w kominku, a kieliszek wina pomoże ci się odprężyć. - Odwrócił się, wyrzuciwszyzużyte

Anula & pona

bandaże, i dostrzegł jej uśmiech, gdy się pochylił, żeby ją wziąć na ręce i zanieść do sąsiedniego pomieszczenia. - Co cię tak rozbawiło? - Ty. - Ewa objęła go za szyję i pomyślała, że Adam musi mieć wspaniałą kondycję, skoro bez najmniejszego wysiłku potrafi ją wziąć na ręce. Kiedy niósł ją korytarzem, specjalnie starała się nadać swemu głosowi lekki i żartobliwy ton. - Początkowo dałam

s u

się nabrać na twoje... ludowe powiedzonka, ale stwierdziłam, że używasz ich jako parawanu.

o l a d n

Adam spojrzał na nią, uniósłszy brwi z miną... zażenowaną, że tak dobrze go rozszyfrowała.

- Nie wypieraj się - ciągnęła z uśmiechem. - Jeśli chcesz grać rolę wiejskiego doktora... przepraszam, wiejskiego weterynarza,

a c

musisz się pilnować, by ludzie się nie połapali, jak dobrze się orientujesz we wszystkich bieżących sprawach.

s

Posadził ją ostrożnie na jednej z dwóch kanap, które stały przed wielkim kamiennym kominkiem. - Przejrzałaś mnie na wylot, co? - Zdradziły cię te akwaria japiszonów. Uśmiechnął się do niej. Stał z rękami na szczupłych biodrach, chociaż biorąc pod uwagę potężną posturę Adama, „szczupły" było pojęciem względnym. Ewa przesunęła wzrokiem wzdłuż nogi, którą zgiął w kolanie - od uda aż do czubka buta.

Anula & pona

Obcasy kowbojskich butów mogły podwyższać Adama o trzy centymetry, ale i bez nich mierzył dobrze ponad metr osiemdziesiąt. Ewa odwróciła wzrok i zaczęła macać pomarańczowobrązowe smugi po jodynie na łydce, by się przekonać, czy wyschły. Odwinęła nogawkę spodni i położyła nogę na spłowiałym obiciu kanapy.

s u

Adam podszedł do starej szafki i wyciągnął z niej butelkę wina. Ewa rozejrzała się po obszernym pomieszczeniu. Kanapa,

o l a d n

większość mebli tapicerowanych i zasłony lekko spłowiały, ale ich stonowane rdzawo-złote kolory sprawiały, że pokój był jeszcze bardziej przytulny. Od dość dawna nie przeprowadzano w nim żadnych zmian, lecz meble najwyraźniej dużo kiedyś kosztowały i

a c

dobrze znosiły upływ czasu.

W panującej ciszy słychać było odgłos kroków Adama na

s

drewnianej podłodze, nim doszedł do miejsca, gdzie zaczynał się dywan. Adam wręczył Ewie ciężki, kryształowykieliszek, napełniony rubinowoczerwonym winem, a swój postawił na wielkim stoliku okolicznościowym, znajdującym się między kanapami. Bez słowa przyklęknął na jedno kolano przed kominkiem i podpalił szczapki, ułożone pod stosem drew. Wkrótce płomienie zlały się z łagodnym światłem lampy, tworząc czerwonawą poświatę.

Anula & pona

Adam wziął swój kieliszek i usiadł na kanapie naprzeciwko Ewy. Uniósłszy kieliszek w toaście bez słów, napił się trochę wytrawnego, lekko cierpkiego wina, a potem postawił sobie kieliszek na brzuchu i oparł się wygodnie na poduchach kanapy. - A więc co zamierzasz robić podczas miesiąca urlopu? - Nic specjalnego. - Obróciła kieliszek w dłoni, przyglądając się, jak blask płonących drew odbija się w rżniętym szkle. - Chcę

s u

odpocząć i spróbować się zastanowić, co zrobić z resztą swego życia.

o l a d n

- To wcale nie tak mało. Masz ochotę o tym porozmawiać? - Nie chciałam, żeby zabrzmiało to tak poważnie. - Ewa wzruszyła ramionami i zaczęła z uwagą przyglądać się swojemu kieliszkowi. - Rok temu umarł mój ojciec, a ponieważ właśnie

a c

zerwałam zaręczyny, chyba spróbuję znaleźć nowy cel w życiu. Przeniosła wzrok na ogień w kominku i ciągnęła: - Życie, jakie

s

zaplanował dla mnie ojciec, pozbawione jest... spełnienia. Nie przychodzi mi na myśl lepsze określenie. Brak mi poczucia spełnienia, jakiego się spodziewałam. - Uśmiechnęła się, spoglądając na Adama. - Więc postanowiłam dać sobie szansę i spróbować wybadać, co dałoby mi zadowolenie w życiu. Ucieszył się, że jest kobietą bez zobowiązań. - A gdzie zamierzasz się nad tym zastanawiać? - W domku nad jeziorem, jakąś godzinę jazdy stąd w

Anula & pona

kierunku na północ. Adam napił się więcej wina i uświadomił sobie, że chciałby zrobić wszystko co w jego mocy, by Ewa przez jakiś czas pozostała w tych stronach. Miał pewien pomysł, ale nie chciał się wydać Ewie zbyt natarczywy. - Coś ci powiem. Może jutro rozejrzałabyś się po okolicy? Może by ci się tu spodobało? Jeśli tak, mogłabyś się zatrzymać w

s u

domu mojego dziadka. To kawałek dalej. -Uśmiechem pokrywając zdenerwowanie, dodał: - Czemumasz płacić za wynajmowanie

o l a d n

domku, skoro tu możesz zamieszkać za darmo? Chyba że już wpłaciłaś zaliczkę. Ewa pokręciła głową i spojrzała na niego z rezerwą.

- To tylko propozycja. Nie musisz od razu podejmować

a c

decyzji. Zresztą - powiedział Adam, przypomniawszy sobie nagle nie wiemy, co się zepsuło w twoim samochodzie. Być może i tak

s

będziesz skazana na pobyt u nas przez kilka dni. Ewa uśmiechnęła się do niego, co sprawiło mu ogromną ulgę.

- Czy dom twojego dziadka jest mniejszy od tego? - O wiele mniejszy, więc nie będziesz się musiała martwić, że cały czas trzeba będzie sprzątać. Może spróbujesz malować? Oczywiście, jeśli masz ochotę. A gdybyś chciała popływać, na końcu doliny jest malutkie jeziorko.

Anula & pona

Napił się jeszcze trochę wina, szukając w myślach, czym jeszcze mógłby ją skusić do pozostania tutaj. - Jeździsz konno? Mogę ci wypożyczyć wierzchowca. - Tak, chociaż w ostatnich latach nie miałam na to zbyt wiele czasu. - Ewa przechyliła głowę i zamyśliła się. - A jak ty spędzasz wolny czas? Adam założył nogę na nogę i zakręcił kieliszkiem z winem.

s u

- Prawdopodobnie nie uwierzysz, ale kiedy znajdę chwilkę wolnego czasu, co nie zdarza się często, lubię popływać sobie łodzią.

o l a d n

- Po swoim jeziorku czy po jeziorze Michigan?

- Po jeziorze Michigan. Mam małą łajbę, którą mogę pokręcić się po jeziorze. - Wydawało się, że to mało prawdopodobne,

a c

ale i tak spytał: - A ty pływasz?

- Jeśli mam być szczera, wychowałam się na wodzie. Mój

s

ojciec ubóstwiał żeglarstwo. - Spojrzała na niego zaciekawiona. Jak to się stało, że farmer-weterynarz z głębi lądu odkrył uroki pływania?

- Jako nastolatek wygrałem w konkursie łódkę. Wykorzystywałem nasze jezioro do nauki pływania. - Masz jeszcze tę łódkę? - Tak. Trzymam ją w stodole dziadka. Może któregoś dnia wybierzemy się nią na przejażdżkę.

Anula & pona

Adam miał zamiar roztaczać przed nią kolejne wizje miłego spędzania czasu, kiedy od drzwi kuchennych dobiegło znajome szczekanie. Widząc przestraszoną minę Ewy, powiedział:- Nie masz się czego bać. To tylko Saba. Podniósł się, by wpuścić owczarka szkockiego. Gdy podszedł do drzwi garażu, Saba zaszczekała uradowana. Merdała ogonem, witając go.

s u

Adam znalazł kilka rzepów w sierści Saby i zaczął ją łajać: - Znów uganiałaś się za psami? O nie, zaczekaj. - Saba już

o l a d n

stała z nosem przy ziemi, gotowa wypaść z pralni, ale Adam sięgnął po szczotkę. - Musimy cię doprowadzić do porządku. Nie możesz się pokazać w takim stanie mojemu gościowi. Wyglądasz, jakbyś przeciskała się przez kolczaste zarośla. Stój spokojnie.

a c

Kiedy Adam ponownie wszedł do pokoju z Sabą u boku, zatrzymał się na chwilę, by nacieszyć się widokiem Ewy, która

s

siedziała na kanapie z głową wspartą na poduszce, z jasnymi włosami rozrzuconymi na oparciu. Nie było go w pokoju zaledwie pięć minut, a czul się, jakby wrócił do domu po długiej nieobecności. Obraz Ewy, czekającej na niego w tym pokoju pod koniec znojnego dnia, z kieliszkiem wina, przed kominkiem, na którym płonął ogień, przesłoniła mu inna wizja: jak leżą przed kominkiem, spleceni w namiętnym uścisku. Saba podbiegła do kanapy. Prawdopodobnie nie powinno go

Anula & pona

to zdziwić, sądząc po jego własnej reakcji sprzed minuty. Chociaż Saba na ogół nie zbliżała się do nieznajomych, najwyraźniej Ewa ujęła ją tak samo, jak jego. Zawsze twierdził, że zwierzęta potrafią lepiej się poznać na człowieku niż większość ludzi; cieszył się, że jego pierwsze wrażenie o Ewie zyskało potwierdzenie. Saba siedziała spokojnie, podając łapę, podczas gdy Adam zastanawiał się, czy udało mu się przekonać Ewę, by została tu na dłużej.

s u

Brak snu i ciepło, bijące od kominka, w połączeniu z winem i obfitą kolacją sprawiły, że Ewę ogarnęła senność i oczy same jej

o l a d n

się zamykały. W końcu zapadła w drzemkę. Usłyszała przez sen kroki wracającego Adama i skrobanie psich pazurów na podłodze. Powinna prosto usiąść; zrobi to za chwilę.

Poczuła, jak poduszki kanapy uginają się lekko i z trudem

a c

uniosła powieki. Prześliczny czarno-rudo-kremowy owczarek szkocki siedział przed nią, opierając się jedną łapą o kanapę. Suka

s

wabiła się Saba. Ewa usiadła prostoi uścisnęła wyciągniętą psią łapę. Jak tylko to zrobiła, Saba przysunęła się bliżej, wciskając długi, arystokratyczny pysk pod dłoń Ewy. - Och, jaka jesteś śliczna! Pogłaskała ją po kształtnym łbie. Saba wysunęła język, a Ewa się pochyliła, by objąć zwierzę. - Wygląda to jak wzajemna miłość od pierwszego wejrzenia powiedział Adam, uśmiechając się.

Anula & pona

- Jest prześliczna. - Ewa zanurzyła palce w długiej kremowej sierści na piersiach Saby. - Co... Saba zerwała się z cichym szczeknięciem i jak strzała przebiegła przez pokój. Adam znów odstawił kieliszek i wstając powiedział: - To z pewnością Sudie. Wniosę walizki, a ona przez ten czas może ci posłać łóżko. Widzę, że jesteś kompletnie wykończona.

s u

Saba siedziała przy niej, nawet kiedy Adam wrócił i wniósł na górę jej walizkę i torbę swojej gospodyni. Sudie zaproponowała

o l a d n

Ewie coś do zjedzenia przed snem.

- Nie wiem, gdzie bym to zmieściła - podziękowała Ewa, głaszcząc Sabę. - Dziękuję za wspaniałą kolację i przygotowanie łóżka.

a c

Wesoła kobietka machnęła ręką, a potem podparła się pod boki.

s

- No, ale to już szczyt wszystkiego. Jeszcze nigdy nie widziałam, żeby Saba tak do kogoś lgnęła, jak do ciebie. Oczywiście poza Adamem. Saba obrała sobie właśnie ten moment, by położyć łeb na kanapie obok nóg Ewy, patrząc na nią oczami pełnymi oddania i lekko merdając puszystym ogonem. - Wygląda na to, że zyskałaś przyjaciela na całe życie -powiedział Adam, stając obok kanapy. Usunął collie z drogi i

Anula & pona

pochylił się nad Ewą. - Pora do łóżka. Wziął Ewę na ręce, nim zdołała zaprotestować, potem jej uwagę odwróciło głośne szczekanie Saby, biegającej wokół nich. - Cicho! Uspokój się. Saba posłuchała polecenia, ale skamlała, obserwując ich. Kiedy Ewa objęła Adama za szyję, poczuła, jak poruszyły się jego twarde mięśnie, gdy odwrócił głowę, by nanią spojrzeć. Z bliska

s u

widziała trochę więcej niż jedynie złote kosmyki w tych

zniewalających wąsach. Przypomniała sobie ich jedwabistą

o l a d n

miękkość, gdy poprzednim razem Adam, trzymając ją w

ramionach, musnął nimi jej twarz, i na to wspomnienie głośno przełknęła ślinę.

- Zdaje się, że jest zazdrosna. - Adam spojrzał z rozba-

a c

wieniem na skamlącą Sabę. - Jeśli ktoś tu ma powody, by czuć się urażony, to ja. Ładny z ciebie strażnik domu, łasisz się do obcych.

s

Jesteś zmienna jak wszystkie kobiety, Saba. Saba tylko przechyliła łeb i zaskomlała. Wszyscy ruszyli po schodach: Adam z Ewą na rękach, tuż za nimi Saba, a na końcu chichocząca Sudie. Adam posadził Ewę na łóżku w bardzo przytulnym pokoju i próbował wyrzucić collie, ale Saba leżała na chodniczku i całkowicie ignorowała swego pana. Ewa się pochyliła i klepiąc sukę po łbie powiedziała: - Nie mam nic przeciwko temu, żeby tu została. Chyba że ty

Anula & pona

nie chcesz? - Spojrzała na Adama i dostrzegła rozbawienie na jego twarzy. - Nie, skądże znowu. - Odwrócił się od drzwi i dodał: Dopiero teraz zrozumiałem, że Saba była zazdrosna, ponieważ przestałaś zwracać na nią uwagę. Oto przykład, jak niektórzy potrafią kąsać rękę, która ich karmi! Drapiąc collie za uchem, Ewa odparła, śmiejąc się: - My, kobiety, musimy być solidarne. - Właśnie tego się obawiam.

o l a d n

s u

Sudie zachichotała, kiedy Adam z ponurą miną zamykał za sobą drzwi.

Starsza pani, znalazłszy w walizce nocną koszulę i podomkę Ewy, położyła je na łóżku. Kiedy Ewa się rozbierała, Sudie wyjęła

a c

z walizki resztę jej ubrań. Razem podreptały do łazienki. Sudie zaproponowała, by Ewa wsparła się na jej ramieniu. Saba pobiegła

s

za nimi. Gdy Ewa skończyła się szykować do snu i otworzyła drzwi łazienki, zobaczyła, że collie leży na progu i czeka na nią. - Obawiam się, że nie uda nam się jej od ciebie odpędzić powiedziała Sudie. - Pozwól, że ci pomogę. Ewa starała się nie kuleć, ale po kilku minutach stania noga zaczęła jej bardziej dokuczać. Sudie podbiegła do Ewy i podtrzymała ją, by nie musiała zbytnio obciążaćstłuczonej nogi idąc do łóżka. Ewa z wdzięcznością przyjęła pomoc Sudie przy

Anula & pona

układaniu się na materacu. Sudie wzięła jej spodnie i obejrzała rozdarcie na jednej z nogawek. - Nic już z nich nie będzie - powiedziała Ewa, opierając się o wypchane poduszki. - Wcale nie. W pralni usuną plamę krwi, a ponieważ spodnie są z wełny, mogą je wysłać do zacerowania. Jednak nie warto

s u

sobie zawracać głowy, jeśli były tanie. - Sudie uważnie przyjrzała się materiałowi. - Chociaż wygląda na to, że kosztowały dość sporo.

o l a d n

Ewa zebrała się na odwagę i powiedziała:

- Sudie, chciałam cię o coś zapytać, ale boję się, że uznasz mnie za osobę wścibską.

a c

Starsza kobieta skończyła oglądanie spodni i odwróciła się w stronę łóżka. Ewa poczuła, że się czerwieni, i była wdzięczna,

s

kiedy Sudie usiadła w nogach łóżka, uśmiechając się zachęcająco. - Z przyjemnością odpowiem na każde twoje pytanie. Nie krępuj się i pytaj.

Wciąż czując, jak palą ją policzki, Ewa powiedziała: - To naprawdę nie moja sprawa, ale zastanawiałam się nad tym panem Hartwigiem. Czy zrobił coś Adamowi, że spowodował taką wrogość, czy też Adam Z jakiegoś powodu nie lubi wszystkich bogatych ludzi?

Anula & pona

Sudie zamyśliła się. - Teraz Adam prawdopodobnie utożsamia bogactwo z takimi ludźmi jak Hartwig. I przypuszczam, że ma ku temu powody. Westchnęła. - Chociaż zastanawiałam się dziś wieczorem, czy nie ściągnie sobie kłopotów na głowę. Zazwyczaj jest wolny od uprzedzeń i skłonny do wybaczania, ale jak już powiedziałam, z Hartwigiem...

s u

Sudie wyraźnie się zafrasowała. Ale po chwili ożywiła się i przechyliła głowę.

o l a d n

- Nigdy byś nie zgadła, że są spokrewnieni, prawda? Ewa usiadła prosto. - Słucham?

- Przez małżeństwo. Matka Adama zmarła, jeszcze nim

a c

zaczął chodzić do szkoły, a Drew, jego ojciec, uznał, że dla dobra chłopca powinien się powtórnie ożenić. Wpadł w okosiostrze

s

Emery'ego i zanim się zorientował, już byli zaręczeni. Żeby się zanadto nie rozwodzić, Frances bardzo przypominała swą bratanicę Jane: była tak samo rozpieszczona. Nie minął miesiąc od jej ślubu z Drew, kiedy zaczęła narzekać: a to, że dom jest za mały, a to, że musi jeździć furgonetką i temu podobne głupstwa. A Emery jeszcze ją podjudzał. Naturalnie byli przyzwyczajeni do wszystkiego co najlepsze i nie widział powodu, czemu jego siostra nie miałaby nadal żyć tak, jak do tego przywykła. Przypuszczam,

Anula & pona

że ponieważ kiedyś Wagnerowie byli właścicielami całej doliny, wszyscy uważali, że są tak samo bogaci jak Hartwigowie. Sudie pokiwała głową. - A to była naturalnie nieprawda. Większość pieniędzy inwestowali z powrotem w gospodarstwo i sady, a kiedy tylko mogli, odkupywali ziemię, którą stary Ramsey, dziadek Adama, musiał sprzedać w czasie Wielkiego Kryzysu. A więc nikomu nie byli

s u

winni ani centa i mieli najnowocześniejsze gospodarstwo i maszyny rolnicze, kiedy Drew zaczął się zadłużać, by zaspokoić

o l a d n

wszystkie zachcianki Frances.

Rozglądając się po pokoju powiedziała:

- Zbudował dla niej ten wielki dom. - Teraz, kiedy spoważniała, snując smutną opowieść, Sudie nagle wydała się Ewie

a c

znacznie starsza. - Skończyło się na tym, że Drew zaciągnął pożyczkę pod zastaw ziemi, by sfinansować budowę domu, zakup

s

mebli i masy innych rzeczy, bez których, jak upierali się Frances i Emery, nie można być szczęśliwym. Niemal bojąc się zadać to pytanie, Ewa powiedziała: - I co się stało? Kiedy tu jechaliśmy dziś wieczorem, Adam mi powiedział, że kilka działek w dolinie należy do kogoś innego, więc... - Urwała, bo nagle doznała olśnienia. - O, nie! Właśnie powiązałam uwagę Adama o tym, że Hartwig jest prezesem banku i... Tylko mi nie mów, że chodzi o jego bank.

Anula & pona

- Żeby tylko to - powiedziała ponuro Sudie. - Wszedł na hipotekę, kiedy przyszedł termin spłaty pożyczki. - Ale dlaczego? - Ponieważ po tym, jak Frances zginęła w wypadku samochodowym, nie widział powodu, by dalej przedłużać termin spłaty kredytu. - Widocznie Ewa zrobiła oburzoną minę, bo Sudie wyciągnęła rękę i poklepała ją po nodze, przykrytej kołdrą. - Nie

s u

tylko Drew zginął w tym samymwypadku, ale był to początek serii nieszczęść. Tamtego lata jeden robotnik rolny uległ poważnemu

o l a d n

wypadkowi, a Ramsey odkrył, że Drew nie przedłużył polisy ubezpieczeniowej. Trzeba było zapłacić za dwie skomplikowane operacje, dzięki którym mężczyzna uniknął amputacji nogi. Potem nastąpiło kilka długich, mroźnych zim pod rząd i dwa lata suszy.

a c

Tego było już za wiele dla staruszka. Dodała ponurym głosem: - Ale najgorsze przyszło wtedy, gdy Emery sprzedał

s

wszystkie działki oprócz dwóch. Póki miał do nich tytuły własności, nadal były szanse na ich odkupienie. Emery nie interesuje się rolnictwem. Dla niego ziemia to tylko lokata kapitału. Ale gdy dostały się w ręce osób trzecich... cóż, po śmierci właściciela majątek mógł przypaść spadkobiercom i Wagnerowie mogliby nigdy nie mieć okazji odzyskania działek. I właśnie tak się stało z jednym z gospodarstw. Stoffelowie pochodzą z licznej rodziny i już dwa razy ziemię odziedziczyli krewni.

Anula & pona

Siedząc pochylona do przodu, obejmując nogi, zgięte w kolanach, Ewa powiedziała: - Założę się, że Hartwig jest właścicielem tych dwóch kawałków ziemi, leżących odłogiem, o których powiedział mi Adam. Mam rację? - Tak. Wprawdzie Adam złożył kilka ofert kupna działek, ale zdaje się, że Emery'emu się nie spieszy z ich sprzedażą.

s u

Ramseyowi i Adamowi udało się zaprzyjaźnić z innymi właścicielami i zaoferować żądaną cenę, kiedy działki wystawiano na

o l a d n

sprzedaż. Frankelowie, mieszkający w dolinie, są gotowi do spakowania manatków. Ich dzieci rozjechały się po całym kraju i jak wielu młodych nie interesują się rolnictwem. Więc można się nie obawiać, że będą robić trudności. Nawet Stoffelowie zgodzili

a c

się dać Adamowi prawo pierwokupu, gdyby kiedykolwiek zdecydowali się na sprzedaż ziemi. Tylko z Emerym są kłopoty.

s

Nie zgadza się na nic.

- Wydaje mi się, że ma bardzo nieprzyjemny charakter. - Ewa zmarszczyła nos. Miała nadzieję, że jutro się z nim nie spotka; nie była pewna, czy potrafi ukryć swoją niechęć. Tłumiąc ziewnięcie, powiedziała: - Dziękuję, że poświęciłaś mi tyle czasu, by to wszystko opowiedzieć.Sudie wstała, chichocząc. - Karol mówi, że potrafię zagadać człowieka na śmierć.

Anula & pona

Rozmowa z tobą sprawiła mi prawdziwą przyjemność, ale lepiej już sobie pójdę. - Wstała i wygładziła koniec łóżka, gdzie siedziała. - Jeszcze ci zdążę przed wyjazdem opowiedzieć o innych, których przypuszczalnie jutro spotkasz. A teraz prześpij się trochę. Po wyjściu Sudie Ewa zgasiła lampkę i wsunęła się pod kołdrę. Zmęczenie nie pozwoliło jej roztrząsać tego, co usłyszała

s u

od gospodyni. Zamknęła oczy, myśląc o pobycie w domu Adama. Adam. Adam i Ewa. Zachichotała w ciemnościach, przy-

o l a d n

pomniawszy sobie rozbawienie Sudie, wywołane połączeniem tych dwóch imion. Przestała się śmiać, kiedy sobie przypomniała własną reakcję, gdy Adam wziął ją na ręce po tym, jak stłukła sobie nogę. I drugi raz, tak niedawno. Czy mogła oszukiwać samą

a c

siebie, że to wino i ciepło, panujące w pokoju, sprawiły, że tak jej było dobrze w ramionach Adama? Czuła się tak... tak wspaniale.

s

Stwierdziła, że to chyba dobrze, iż Adam nie lubi bogatych ludzi. W jej życiu nie ma miejsca dla mężczyzn. Zresztą ma teraz ważniejsze sprawy na głowie.

4 Następnego ranka Ewa po przebudzeniu nie od razu się zorientowała, gdzie jest. Ale przypomniała sobie wszystko, nim poruszyła nogą. Usiadła na łóżku i z przyjemnością rozejrzała się

Anula & pona

po przytulnym pokoju. Promienie słońca wpadały przez szparę w zaciągniętych żaluzjach i rozświetlały spłowiałą tapetę. Zerknęła na podłogę przy łóżku, ale na chodniczku nie leżała Saba, zwinięta w kłębek. Ktoś ją wypuścił. - O, dobrze! - powiedziała Sudie, uchyliwszy drzwi. -Już się obudziłaś. Ewa się uśmiechnęła i odrzuciła kołdrę.- Czy jest bardzo

s u

późno? - Ostrożnie spuściła stłuczoną nogę na podłogę.

- Skądże znowu! - Sudie wpadła do pokoju z tacą, na której

o l a d n

stał malutki porcelanowy dzbanuszek. Rozchodził się z niego aromat świeżo zaparzonej kawy. Postawiła tacę na toaletce, mówiąc: - Ale nie chciałam, żebyś musiała się spieszyć. Pomóc ci? Oparłszy się o nocną szafkę, Ewa stanęła na zdrowej nodze.

a c

- Przekonajmy się, czy dam sobie radę sama. - Ale jak tylko zrobiła krok, poczuła ból. Pochyliła się i uniosła skraj koszuli

s

nocnej. Dziś noga wyglądała jeszcze gorzej niż wczoraj, jeśli to w ogóle możliwe. - Śliczne barwy błękitu i fioletu, nie uważasz? - Ani w połowie nie tak śliczne jak pozostałe kolory tęczy, które pojawią się wkrótce. - Sudie zachichotała. Przyglądała się Ewie, która po włożeniu podomki zrobiła kilka ostrożnych kroków w stronę drzwi. - Chcesz spróbować sama? Ewa skinęła głową. Ale kiedy wzięła szybki prysznic i wróciła do pokoju, z wdzięcznością przyjęła pomoc Sudie. Kobieta

Anula & pona

podłożyła jej poduszki pod plecy i pomogła wyciągnąć nogi na świeżo zasłanym łóżku. - Obawiałam się, że to może być ponad twoje siły, ale zawsze najlepiej pozwolić każdemu przekonać się osobiście. - Kiedy Ewa wzdychając usadowiła się na łóżku, Sudie podała jej tacę i nalała filiżankę kawy. - Jeśli sobie życzysz, masz tu cukier i śmietankę. Ponieważ jest dość chłodno, proponuję, byś włożyła spodnie,

s u

bluzkę i jakiś grubszy sweter, który mogłabyś później zdjąć, gdyby zrobiło się zbyt ciepło. Powiedz mi, w co chcesz się ubrać, to ci

o l a d n

wszystko przyniosę. Potem skończę sprzątać pozostałe pokoje. Zawołaj mnie, kiedy będziesz gotowa.

Ewa przypomniała sobie, co zapakowała do walizki. Poprosiła Sudie o przyniesienie ostatniej pary porządnych

a c

wełnianych spodni i podziękowała jej za pomoc. Nie wzięła ze sobą zbyt wielu eleganckich strojów, bo podczas pobytu w letnim

s

domku zamierzała się ubierać prosto. Popijała kawę, gdy Sudie wyjmowała ubrania, o które ją poprosiła, z pięknej komody z drewna wiśniowego. Przyglądając się należącej do kompletu toaletce w drugim końcu pokoju i takiejż nocnej szafce, stojącej przy łóżku, Ewa przy-pomniała sobie antyki, które widziała w całym domu. Nigdzie żadnych mebli fornirowanych. Macocha Adama mogła być rozpieszczona, ale miała wspaniały gust, chociaż trzeba przyznać, że lubiła się

Anula & pona

otaczać drogimi przedmiotami. Nawet ta pośrednia myśl o Adamie sprawiła, że Ewa znieruchomiała na chwilę, zdejmując podomkę. Czy już czuła to, co wczoraj wieczorem wydawało jej się, że czuje? Kręcąc głową, sięgnęła po bluzkę z niebieskiego marszczonego jedwabiu, która leżała w nogach łóżka. Jak na kogoś słynącego z trzeźwego umysłu, przez ostatnie dwadzieścia cztery godziny zachowywała się dość osobliwie.

s u

Ewa wciągnęła ciepłe skarpetki i szare spodnie, a następnie

o l a d n

włożyła gruby, wełniany sweter. Kuśtykając do toaletki,

przypomniała sobie, że dziś jest nowy dzień. Pewna, że nie spotka tu nikogo, kto by ją znał, była zdecydowana cieszyć się wolnością; przez najbliższy miesiąc zamierzała każdy dzień przeżyć w pełni.

a c

Żadnych planów, żadnych dalekosiężnych celów. I żadnych mężczyzn, nie wyłączając uczynnego pana doktora.

s

Wpatrując się w swoje blade odbicie w lustrze toaletki, Ewa pożałowała, że natura nie okazała się hojniejsza. Malując się doszła do wniosku, że ma za wysokie czoło, za długi nos i za szeroki podbródek, by można ją było uznać za prawdziwą piękność. Jedyne, co równoważyło braki urody, to wielkie niebieskie oczy oraz brwi i rzęsy znacznie ciemniejsze od włosów w kolorze pośrednim między ciemno- a jasnoblond. No i usta, świetnie pasujące do reszty twarzy, chociaż w głębi duszy uważała

Anula & pona

je za zbyt szerokie. Malowała się oszczędnie, ale z wprawą. Pociągając usta konturówką, pocieszyła się, że przynajmniej ma ładne zęby i zdrową cerę. Ewa przeciągnęła szczotką po włosach, wdzięczna, że się lekko kręcą, i pokuśtykała do szczytu schodów. Nie chcąc zawracać Sudie głowy, postanowiła zejść o własnych siłach. Ale okazało się, że łatwiej to powiedzieć niż

s u

zrobić. Nie pomogło nawet trzymanie się poręczy. Więc usiadła na najwyższym stopniu i spuściła się na niższy. W ten sposób dostała się na sam parter.

o l a d n

- Wielkie nieba! - wykrzyknęła Sudie, stając w

drzwiachkuchni; widocznie usłyszała nierówne kroki Ewy w holu. -Uparta z ciebie dziewczyna.

a c

- Jedynie głodna.

- Usiądź, zaraz podam ci śniadanie, a później wypiję z tobą

s

filiżankę kawy.

Ewa doszła do wniosku, że Sudie nie potrafi się nie krzątać. Gospodyni rzadko kiedy przysiadała, czy to wczoraj wieczorem, czy dziś rano. Teraz ubijała jajka na jajecznicę, wyjmowała z ciepłego piekarnika smażone ziemniaki, boczek i grzankę, na dwa razy zanosząc wszystko na stół. Ewa nie słyszała dziś rano niskich, męskich głosów, nie widziała też Karola ani Adama. Ponieważ na stole przygotowano

Anula & pona

tylko jedno nakrycie, spytała: - To wszystko dla mnie? A gdzie reszta towarzystwa? - Adam zostawił wiadomość, że przed świtem wezwano go do Jensenów. Niedawno ocieliła się im krowa. Widocznie coś z nią nie w porządku. A Karol objeżdża gospodarstwo, sprawdzając wszystko. Wkrótce powinien być. Jeśli Adam nie wróci na czas, poradzimy sobie bez niego.

s u

Ewa celowo zignorowała ukłucie, które poczuła, kiedy słuchała wyjaśnień Sudie, i skupiła się na treści jej słów.

o l a d n

Przysuwając sobie drugie krzesło, by położyć na nim nogę, stwierdziła, że nie ma pojęcia, jak wygląda życie weterynarza. Chociaż nigdy nie widziała żywej krowy, słuchając Sudie wyobraziła sobie łagodne stworzenie o wielkich wilgotnych

a c

oczach. Na myśl o tym, że zwierzę może cierpieć, zaniepokoiła się. - Czy umrze?

s

- Adam zrobi wszystko, by do tego nie dopuścić - powiedziała Sudie, siadając naprzeciwko Ewy. Bardziej uspokojona jej zachowaniem niż słowami, Ewa spytała: - Czy często jest wzywany w środku nocy? Sudie zachichotała. - Świt to niezupełnie środek nocy, ale czasem na wiosnę nie dają się Adamowi wyspać. Cieszę się, że jesteś głodna. -

Anula & pona

Uśmiechnęła się, widząc, że Ewa je z wyraźnym apetytem. - Jak na mój gust jesteś trochę za chuda. Może gdy zostaniesz u nas kilka dni, uda nam się ciebie trochę odkarmić. Ewa rzuciła okiem na krągłą figurę Sudie, ale nic nie powiedziała. Ważyła dokładnie tyle co za czasów studenckich, ale możliwe, że powinna trochę przytyć, bo niedawno skończyła trzydzieści lat. Jeśli będzie tak jadła, jak od przyjazdu tutaj wczoraj

s u

wieczorem, niewątpliwie przybędzie jej kilka kilogramów. Na razie postanowiła nie zaprzątać sobie tym głowy.

o l a d n

Gdy zaspokoiła pierwszy głód, poprosiła Sudie, by jej opowiedziała o wiosennym festynie i kogo prawdopodobnie na nim spotka.

- Zastanówmy się. Po pierwsze, poznasz Alicję Rasmus-sen,

a c

kiedy pojedziemy do niej po materiały. - Taksując ją wzrokiem, Sudie powiedziała: - Chyba jest mniej więcej w twoim wieku. To

s

wspaniała kobieta, chociaż moim zdaniem być może porwała się na zbyt wiele. Jak tylko otworzyła sklep, okazało się, że jest w ciąży. Więc ma teraz pełne ręce roboty, handlując, ucząc w szkole i opiekując się niemowlęciem. Fakt, że przecięła sobie rękę, bardzo pokrzyżuje jej plany, nawet jeśli ma do pomocy Gladys. - Kto to jest Gladys? - Gladys Kopfman pomaga Alicji w sklepie i pilnuje dziecka, kiedy Alicja uczy w szkole. Na festyn przyjdą wszyscy

Anula & pona

mieszkańcy miasteczka. Ludzie, których znamy od zawsze, i nasi przyjaciele. Connie Hummel jest dekoratorką wnętrz, jej mąż Jim prowadzi miejscową agencję ubezpieczeniową. Clarel Krpan pracuje jako księgowa. Jej mąż jest jakąś ważną fiszą w dużej firmie w Milwaukee. Otto Niehoff jest właścicielem miejscowego supermarketu. Jego żona Frieda należy do wszystkich organizacji społecznych w mieście, podobnie jak Caroline, żona Emery'ego

s u

Hartwi-ga. Wiecznie walczą między sobą o to, która z nich będzie przewodniczyła najważniejszym imprezom.

o l a d n

Ewa nie kryła swego rozbawienia, słuchając, jak gospodyni sypie nazwiskami niczym z rękawa i opisuje mieszkańców okolic. Przedstawiała ich bez cienia złośliwości; mieszkając w dolinie, mogła oceniać ludzi z miasta z pewnym dystansem. Ewa zrobiła

a c

uwagę na temat dużej liczby niemieckich nazwisk. - To dlatego, że pierwotnie w tej okolicy osiedlali się Niemcy

s

i Jankesi. Potem, aż do przełomu wieków, przybywali tu Norwegowie i liczni przedstawiciele innych europej-skich nacji. Teraz wszędzie wkoło rosną jak grzyby po deszczu nowe osiedla i ściągają ludzie z różnych stron. - Sudie westchnęła. - Jak wspomniałam wczoraj wieczorem, rodziny rozpierzchają się po świecie. Większość młodych wyjeżdża. Nie mogę powiedzieć, że mam im to za złe. Nawet spore gospodarstwo rolne nie zapewni dziś dostatniego utrzymania więcej niż jednej rodzinie. - Skrzywiła

Anula & pona

się. - Kiedy nie ma nikogo, kto by przejął gospodarkę, sprzedaje się ziemię i wyrastają na niej osiedla tanich domków. Ewa starała się znaleźć pozytywne strony niedobrego zjawiska. - Rozumiem, że takie zmiany wywołują niepokój, ale z pewnością nowe osiedla stwarzają też lepsze perspektywy dla istniejących sklepów czy punktów usługowych. Nie mówiąc już o szansie dla osób przedsiębiorczych. Sudie nie wydawała się przekonana.

o l a d n

s u

- Dla istniejących być może. Jednak nie dostrzegłam jeszcze żadnych oznak, by nowi mieszkańcy zamierzali coś zrobić dla lokalnej społeczności. Nie licząc oczywiście podatków na budowę nowej szkoły. Nigdy nie widziałam tylu dzieci!

a c

- To znaczy, że będę dzisiaj miała mnóstwo roboty. -Sudie uśmiechnęła się na te słowa, a Ewa poprosiła ją o papier i ołówek.

s

- Chcę zrobić listę motywów, które mogę malować na buziach dzieci, i jeśli zostanie mi trochę czasu, spróbuję niektóre pomysły naszkicować.

Sudie przyniosła papier i powiedziała: - Mamy mnóstwo czasu. Ponieważ dziś rano nie idziemy do kościoła, nie ma pośpiechu. - Och, przepraszam. Nie wiedziałam, że wam przeszkodziłam w waszych planach.

Anula & pona

- Nie masz się czym przejmować. Pastor z całą pewnością się tym nie zmartwi. - Sudie zaczęła sprzątać ze stołu. - Przywykł do tego, że wiosną niewielu parafian uczestniczy w nabożeństwie. Podobnie jak w porze żniw. Ewa zaczęła się przyzwyczajać do jej rzeczowego tonu i postanowiła się nie gryźć tym, że pokrzyżowała im plany. Zajęła się sporządzaniem listy.

s u

Adam wjechał do garażu i żwawo wysiadł z furgonetki. Już dawno nie cieszył się na nic tak jak dzisiaj. Ale aniprzez chwilę się

o l a d n

nie oszukiwał, że jego zainteresowanie wywołało coś innego niż osoba gościa. Jedyny problem, jaki przewidywał, to ten, że będzie musiał zanieść Ewę na teren festynu, a potem ją stamtąd zabrać. Ale poza tym prawdopodobnie nie będzie miał okazji być blisko

a c

niej. Musi tylko zadbać o to, by w ciągu dnia zrobiła sobie kilka przerw. I już jego w tym głowa, by spędziła ów czas z nim.

s

Po cichu wszedł do pralni i przez kilka chwil stał i przyglądał się Ewie. Zdaje się, że coś szkicowała. Nie widział nigdzie Sudie, natomiast obok krzesła Ewy leżała Saba. Był zdziwiony, kiedy o świcie Saba chciała pojechać z nim furgonetką, bo przypuszczał, że po krótkim, porannym spacerze będzie wolała wrócić do pokoju Ewy. Ale przyzwyczajenie to druga natura, a Saba towarzyszyła mu podczas rannych wizyt od szczenięcia.

Anula & pona

Gdy zatrzymał się obok domku dziadka, Saba zniknęła. Otworzył kluczem drzwi kuchenne starego domu, chociaż świetnie zdawał sobie sprawę z tego, że zbyteczne jest sprawdzanie, w jakim znajduje się stanie. Dokładnie wiedział, co ujrzy w środku. Jednak otworzył drzwi, wszedł do domu i rozejrzał się, próbując ocenić wszystko oczami Ewy. Trochę staroświecko, ale poza tym może być.

s u

Spojrzał na Ewę, kiedy poruszyła się na krześle. Ciekaw był, czy jest staroświecką dziewczyną. Miał nadzieję, że będzie miał

o l a d n

dosyć czasu, by się tego dowiedzieć. Ku swemu zmartwieniu stwierdził, że jej uwaga, rzucona wczoraj wieczorem, kiedy jechali do domu, nadal go boli. Czemu nie okazuje choćby najmniejszego zainteresowana jego osobą? Ostatecznie jest kobietą bez żadnych

a c

zobowiązań.

Zdejmując kurtkę dżinsową, Adam wszedł do kuchni.

s

- Przygotowujesz się do dzisiejszego zadania? Zdążył dojść do stołu, nim Ewa uniosła głowę i zamrugała powiekami na jego widok.

- Cześć. Przepraszam, że nie zareagowałam, jeśli coś do mnie mówiłeś. Tak mnie pochłania to, co robię, że mam skłonności do zapominania o całym świecie. - Niektórzy nazywają to umiejętnością koncentracji. - Mniejsza o nazwę. Dzięki temu potrafię bardzo dużo zrobić.

Anula & pona

- Lekko ściągnęła brwi. - Tyle tylko że teraz nic nie robię, Spojrzała na leżącą przed nią kartkę papieru i ołó-wek, który trzymała w dłoni, przekrzywił się, gdy zacisnęła na nim palce. Sprawiała wrażenie zdumionej tym, co ujrzała. Nawet stojąc po drugiej stronie stołu, Adam widział, co narysowała. Kilkoma śmiałymi liniami przedstawiła Sabę, leżącą na podłodze, a mnóstwem krótkich kreseczek zaznaczyła jej futro. - Mogę obejrzeć?

s u

- Ależ naturalnie. - Przesunęła kartkę po blacie stołu. -To

o l a d n

tylko pospieszny szkic, obawiam się, że nie najlepszy.

Adamowi wystarczyło krótkie spojrzenie, by nabrać pewności, że jego pierwsze wrażenie było słuszne. Następnie z uwagą przyjrzał się szkicom głowy Saby na górze kartki.

a c

- Oczywiście nie jestem znawcą, ale muszę przyznać, że rozpoznaję swojego psa. - Położył kartkę na stole i wskazał palcem

s

na rysunek. - Nie potrafię ci powiedzieć, ile razy widziałem u niej tę minę. Łeb kładzie na łapach i jakby spoglądała na mnie spod oka, pytając: „Kto, ja?" Zachowuje się tak zazwyczaj wtedy, kiedy ją za coś strofuję. Ewa się roześmiała. - To muszą być wyrzuty sumienia. Kiedy się pojawiła, spytałam ją, gdzie byliście, a ona zrobiła właśnie taką minę. Oboje spojrzeli na Sabę, która zaczęła merdać ogonem,

Anula & pona

widząc, że się nią interesują. Jeśli Ewie udało się uchwycić charakter Saby w tym, co nazwała pospiesznym szkicem, jaki osiągnęłaby efekt, gdyby miała więcej czasu na jego dopracowanie? Adam spojrzał na stół. - Czy mogę to zatrzymać? - spytał, wskazując ręką na rysunek. Ewa zarumieniła się lekko.

s u

- Ależ naturalnie, tylko... Jeśli dziś rano uda mi się kupić szkicownik, jak pojedziemy po potrzebne materiały, narysuję ci

o l a d n

lepszy. Jeszcze dziś wieczorem, gdyby się okazało, że samochód będzie jutro gotów do drogi. - Dziękuję.

Adamowi nie podobało się nieprzyjemne uczucie, które go

a c

ogarnęło, gdy słuchał, jak Ewa mówi o wyjeździe. Musi dziś znaleźć wolną chwilę na rozmowę ze Schneiderem, żeby się

s

przynajmniej dowiedzieć, co się zepsuło w samochodzie Ewy i ile czasu zajmie naprawa. Nie chciał ju-tro wieczorem wrócić z pracy do domu i stwierdzić, że Ewa wyjechała. - Sądząc po tym, jak się sprawy przedstawiają, dzieciaki czeka prawdziwa frajda. - Wskazał ręką na porozrzucane na stole kartki ze szkicami najpopularniejszych, dziecięcych motywów i znów spojrzał na Ewę. - Czy twój ojciec nie widział, jaka jesteś utalentowana?

Anula & pona

- To miło z twojej strony, że tak mówisz, ale... - Wcale nie staram się być uprzejmy. Jestem szczery. Widząc, że przez jej twarz przebiegł cień, taki sam jak wczoraj wieczorem, kiedy mówiła o swoim ojcu, Adam postanowił zmienić temat. Spojrzał na zegarek. - No, pora ruszać w drogę. Nie wiesz, gdzie poszła Sudie? - Jestem tutaj - zawołała gospodyni z korytarza i po chwili dobiegł ich z holu odgłos raźnych kroków.

s u

Adam czule ją objął, kiedy weszła do kuchni.

o l a d n

- Znów próbowałaś poprawiać naturę, co? Ja i Karol będziemy dziś towarzyszyli dwóm najpiękniejszym kobietom w okolicy.

Sudie, chociaż spojrzała na niego wyraźnie zadowolona,

a c

machnięciem ręki zbyła jego komplement, ale Ewie zrobiło się ciepło na sercu na dźwięk tych słów. Dopiero po chwili

s

przypomniała sobie o swoim wcześniejszym postanowieniu i wolno się podniosła z krzesła. Plecy zupełnie jej zesztywniały od długiego siedzenia. Kiedy stanęła, Adam spytał: - Jak noga? Ewa pomasowała pupę. - Poinformuję cię, kiedy ją znowu poczuję. Uśmiechnął się, gdy dotarł do niego sens jej słów.

Anula & pona

- Zaraz wracam. Pojawił się z grubą żółtą poduszką, kiedy Ewa zaczęła czuć w nogach kłucie tysiąca szpileczek. - Z tym będzie ci dziś wygodniej. Mogę cię nosić, ale jeśli chodzi o resztę, sama musisz sobie radzić. Adam podszedł do Ewy, by mogła się oprzeć na jego ramieniu, kiedy chorą nogę postawiła na podłodze. Wymamrotała

s u

podziękowanie, ujęta jego troskliwością, chociaż jednocześnie ostrzegła samą siebie, by nie dać się na to nabrać.

o l a d n

Kiedy Ewa kuśtykając zniknęła za drzwiami, Saba zaskomlała, nie zwracając uwagi na zapewnienia Adama, że wrócą. Zaprowadził Ewę do garażu i uparł się, by podsadzić ją do furgonetki. Nim obszedł samochód i wsiadł, Ewa zdążyła ułożyć

a c

nogę na tablicy rozdzielczej. Stwierdziła również, że jej wczorajsza reakcja na jego dotyk nie była złudzeniem, bo teraz

s

poczuła to samo!

Szukając czegoś, co by odwróciło jej uwagę od nasuwających się refleksji, Ewa spojrzała na Adama, kiedy wycofywał furgonetkę na podjeździe, by po chwili ruszyć za samochodem Sudie. - Jak krowa? - Kiedy wyjeżdżałem, była wciąż oszołomiona, ale stała o własnych siłach.

Anula & pona

- Nic jej nie będzie? - Gdy skinął twierdząco głową, spytała z ciekawości: - Co jej się stało? - Niski poziom wapnia we krwi. Mleczna gorączka. Często się zdarza u krów po ocieleniu się. Nie za dużo z tego rozumiała, ale nie było czasu na błyskawiczny kurs weterynarii. Ucieszona, że z krową wszystko będzie w porządku, powiedziała to Adamowi.

s u

- Aha, powinienem się domyślić. - Adam uśmiechnął się do Ewy. - Mam do czynienia z prawdziwą miłośniczką zwierząt.

o l a d n

Odruchowo odpowiedziała mu uśmiechem, ale jednocześnie pokręciła głową.

- Nie wiem, nigdy nie miałam żadnego zwierzątka. A dzikie oglądałam tylko w zoo.

a c

- Czy chcesz powiedzieć, że nigdy nie miałaś psa ani kota? Kiedy pokręciła głową, zrobił zdumioną minę, jakby wydawało mu

s

się to niemożliwe. - No cóż, może w dzieciństwie pozbawiona byłaś czegoś niezwykle cennego, ale znalazłaś się we właściwym miejscu... i masz przed sobą odpowiedniego człowieka, żeby to naprawić. Już wyjechali z doliny Adama i pędzili szosą. W oddali stado krów pasło się leniwie. Z tej odległości wszystkie miały nie więcej niż pięć centymetrów wysokości. - To chyba bardzo przyjemne uczucie potrafić zrobić coś

Anula & pona

takiego - powiedziała Ewa. - To znaczy co? - Ukoić ból, sprawić, by zwierzę znów się dobrze czuło. Na pewno daje to znacznie więcej zadowolenia niż na-pisanie kolejnego sprawozdania czy przygotowanie nowego preliminarza przychodów i rozchodów. - Masz rację. Pisanie sprawozdań i opracowywanie budżetu

s u

to dwie rzeczy, których bardzo nie lubię robić i zawsze je

odkładam na ostatnią chwilę. - Kiedy spojrzała na niego zdumiona,

o l a d n

Adam się roześmiał. - Nie chciałbym cię rozczarować, ale sprawozdania i kosztorysy stanowią nieodłączny element

działalności zarówno małych, jak i wielkich firm. Świadczę usługi weterynaryjne dla paru spółdzielni. Żeby w ogóle je pozyskać na

a c

swych klientów, musiałem przedstawić plan świadczeń i skalkulować, ile będę sobie za nie liczył. Teraz co miesiąc muszę

s

dołączać do rachunku sprawozdanie z działalności. - Skrzywił się. - Jak powiedziałem, niezbyt to lubię. Jeśli mam być szczery, zbliżanie się pierwszego dnia miesiąca wywołuje u mnie niepokój. W mojej pracy są również inne minusy, ale rozmowę o nich musimy odłożyć na kiedy indziej. Ewa uniosła głowę i zobaczyła, że wjechali do małego miasteczka, w którym wczoraj wieczorem zostawili jej samochód w warsztacie. Duże piętrowe domy z gankami stały na sporych,

Anula & pona

porośniętych drzewami parcelach. Kiedy zatrzymali się na światłach, Ewa odwróciła głowę i spojrzała w jedną i drugą stronę wąskiej uliczki. Oba końce dochodziły do przecznic. Nieopodal stał kościół, wokół niego zaparkowanych było kilka samochodów. Lekki wietrzyk przyniósł skądś świergot ptaków, poza tym nić nie zakłócało panującej ciszy. Ewa nie pamiętała, kiedy ostatni raz znalazła się w tak spokojnym miejscu. Adam wrzucił bieg i

s u

podjechał kawałek dalej do sklepu z artykułami dla plastyków. Znajdowało się w nim wszystko, co mogło im być po-

o l a d n

trzebne. Zaskoczyło to Ewę w równym stopniu, jak sama Alicja Rasmussen. Wcale nie była młodszą wersją Sudie, tylko

energiczną i całkiem szykowną kobietą. Miała długie ciemne włosy, ściągnięte po bokach i wielkie brązowe oczy.

a c

Ewa wyciągnęła rękę, by się przywitać, gdy zobaczyła, że Alicja ma zabandażowaną dłoń.

s

Młoda kobieta uśmiechnęła się ponuro, spoglądając na swoją rękę.

- Minie trochę czasu, nim się do tego przyzwyczaję. Wprost nie potrafię wyrazić, jaka jestem pani wdzięcznaza pomoc. Okropnie mi głupio, że sobie rozcięłam rękę. - Znam to uczucie - powiedziała Ewa. - Ale cóż, wypadki chodzą po ludziach. Ostatecznie nikt specjalnie nie zrobiłby sobie krzywdy, prawda?

Anula & pona

Brązowe oczy przyglądały się jej uważnie, kiedy Ewa się pochyliła i podciągnęła nogawkę spodni, pokazując stłuczoną nogę. Alicja uśmiechnęła się ironicznie na widok spuchniętej łydki. - Cóż, miło spotkać towarzysza niedoli. Jestem wobec tego podwójnie wdzięczna, że zaoferowała pani swoją pomoc. Odwróciła się i skierowała do lady. - Spadł mi też kamień z serca.

s u

- A czemuż to? - spytała Sudie, podążając za nimi, by zajrzeć do kartonu, pełnego materiałów.

o l a d n

- Dziś rano Gladys idąc do kościoła skręciła sobie nogę w kostce. Okazało się, że to zwichnięcie. Jak tylko jej mąż zadzwonił do mnie z wiadomością, że przynajmniej przez tydzień będzie chodziła o kulach, obchodziłam się z Karen jak z jajkiem, bojąc się

a c

ją upuścić. Ale ponieważ nieszczęścia chodzą parami, to znaczy że pani i Gladys wyczerpałyście listę, więc mogę spać spokojnie. -

s

Uśmiechnęła się szeroko, przyjaźnie do Ewy. - Karen to moja córeczka.

- Mój Boże! - Sudie nie kryła niepokoju. - Kto ci teraz pomoże w sklepie i przy Karen? - Dobre pytanie. Myślałam, żeby popytać dziś na festynie. Spróbuję znaleźć kogoś, kto zgodziłby się mi pomóc przez kilka tygodni. Nawet kiedy Gladys przestanie chodzić o kulach, nie powinna cały dzień sterczeć za ladą ani uganiać się za Karen.

Anula & pona

Muszę znaleźć kogoś na jej miejsce. Ale teraz - powiedziała energicznie - popatrzmy, co my tu mamy. Ewa, przeglądając katalog artykułów, nie mogła zapomnieć o kłopocie Alicji. W pierwszej chwili chciała zaproponować swoją pomoc. Ale powstrzymała się i nie wyrwała z ofertą. Ostatecznie miała się skupić na sobie i swoich zmartwieniach. Zresztą jej samochód prawdopodobnie najpóźniej jutro po południu zostanie

s u

naprawiony i będzie mogła ruszyć w dalszą drogę. Jednak kiedy słuchała Alicji, która opowiadała, jakie wzory chłopcy chcieli mieć

o l a d n

wymalowane na buziach w zeszłym roku, pobyt w domku na pustkowiu przestał się Ewie wydawać tak pociągający, jak jeszcze dwa dni temu.Alicja musiała wyczuć roztargnienie Ewy, ponieważ zakończyła wyjaśnienia dotyczące tego, czego się można spo-

a c

dziewać na festynie.

- Jakieś pytania?

s

- Mam jedno. Wprawdzie nie dotyczy ono festynu... Wiem, że sklep jest dziś nieczynny, ale czy w drodze wyjątku sprzeda mi pani szkicownik? Obiecałam Adamowi, że w zamian za gościnę narysuję mu portret Saby. - Proszę wziąć 'wszystko co pani potrzebne. Przynajmniej w ten sposób mogę się odwdzięczyć. - Bardzo dziękuję, ale to naprawdę zbyteczne... - Mam inne zdanie na ten temat. Pokażę pani, co tu mam.

Anula & pona

Proszę wybierać. Alicja nalegała, by Ewa oprócz papieru wzięła też węgiel do rysowania i gumkę. Ewa wypatrzyła kilka rzeczy, które chciałaby mieć, ale postanowiła wstrzymać się z ich zakupem do jutra. W przeciwnym razie Alicja prawdopodobnie spróbuje i te wcisnąć jej za darmo. Wstąpi po nieco artykułów dla plastyków, nim uda się do domku letniskowego. Przynajmniej będzie się miała czym

s u

zająć. Sudie zadała Alicji jakieś pytanie, ale Ewa dalej przeglądała stojący na ladzie koszyk z artykułami, które znajdowały się w

o l a d n

sprzedaży. Dorzuciła do materiałów, przeznaczonych na festyn, pojemnik opalizującej farby.

Kiedy pojawili się panowie, Alicja wręczyła Adamowi karton, mówiąc jednocześnie:

a c

- Karolu, obok drzwi stoi parę rzeczy. Może byś je załadował do samochodu? - Uśmiechnęła się do Ewy. - Kilka drobiazgów dla

s

uprzyjemnienia pracy podczas festynu. Parę minut później jechali dalej. Kiedy mijali kościół, który Ewa zauważyła już wcześniej, spytała: - A propos, dokąd właściwie się udajemy? - Na teren festynu. To już niedaleko. - Adam przyjrzał się jej uważnie, kiedy podziwiała pofałdowany krajobraz. Dziś sprawiała wrażenie bardziej odprężonej. - Nie przypuszczam, byś kiedykolwiek widziała rodeo?

Anula & pona

- Masz rację. Czy dziś będę miała okazję? Roześmiał się, widząc w jej ciemnoniebieskich oczach błysk zainteresowania. - Nie, ale pod koniec dnia odbędzie się pokaz hippicz-ny. Wprawdzie w porównaniu z rodeo to nic nadzwyczajnego, ale zawsze przyjemnie popatrzeć. - Bierzesz udział w rodeo?

s u

- Minęły lata, odkąd ostatni raz w nim uczestniczyłem. Zbyt wysoko cenię sobie własną skórę. Zresztą nigdy nie byłem w tym

o l a d n

specjalnie dobry, a trudno mocować się z chorą krową czy koniem, mając obandażowane żebra.

Nie mogąc opanować ciekawości, zapytał: - Co sądzisz o Alicji?

a c

- Sprawia wrażenie osoby zadowolonej z życia i z tego, co robi.

s

Adam zastanowił się nad jej odpowiedzią. Większość ludzi powiedziałaby coś zdawkowego, w rodzaju „Jest bardzo sympatyczna." Ale Ewa szczerze mówiła, co czuje. Z tego, co powiedziała wczoraj wieczorem, wywnioskował, że w swoich opiniach nawiązuje do własnego niewesołego położenia. Ile czasu minęło, odkąd wzbudziło jego zainteresowanie coś innego niż zwierzęta i prowadzenie gospodarstwa? - Od dawna ją znasz?

Anula & pona

- Alicję? - Kiedy Ewa skinęła głową, uśmiechnął się. Właściwie od kołyski. Prawdę mówiąc, gdy byłem nastolatkiem, nagle poprawił mi się wzrok i zadurzyłem się w niej. Jednak nie trwało to długo. Tamtego lata pokonała mnie w wyścigach w workach. Okazało się, że moja miłość własna nie mogła znieść takiego ciosu. - Więc Alicja poślubiła kogo innego.

s u

- Tak, mojego najlepszego przyjaciela. Myślę, że polubisz również Fiska.

o l a d n

- A ty? Byłeś kiedyś żonaty?

Czy to zwykła ciekawość? Czy też oznaka zainteresowania? - Nie. Wciąż jestem kawalerem.

Bez żadnych zobowiązań. A przynajmniej za takiego się

a c

uważał do wczorajszego wieczoru, kiedy uwaga pewnej dziewczyny z miasta okazała się wyzwaniem dla jego dumy.

s

5

Adam wytrwale zmierzał do celu wśród tłumu uczestników festynu, schodząc z drogi ścigającym się dzieciakom, ludziom, którzy przyszli tylko popatrzeć, i rozgorączkowanym kupującym, polującym na wyjątkowe okazje. Zapach hot dogów i hamburgerów, przyniesiony przez lekki wietrzyk, sprawił, że do ust napłynęła mu ślinka. Jeśli dobrze sobie wyliczył czas, Ewa

Anula & pona

powinna z wdzięcznością przyjąć jego zaproszenie na obiad. Niemal głośno jęknął na widok dzieciaków, tłoczących się wokół prowizorycznego stolika z kartonów, który zrobił dla niej razem z Karolem. Kolejka była dwa razy dłuższa niż godzinę temu, kiedy przyniósł Ewie coś do picia. Odwrócił się tak, by móc ją obserwować. Siedziała pod parasolem przeciwsłonecznym, o który zadbała Alicja. Trójka dzieciaków obstąpiła jej krzesło, a

s u

jeszcze troje napierało na nią, kiedy malowała buzię Jamie'emu McKenzie. Musiał jednak przyznać, że uważały na nogę Ewy.

o l a d n

Wyciągnęła ją i położyła na drugim krześle.

Na bieżąco komentowała, co robi, kiedy spod jej pędzla wyłaniał się nietoperz. Gdy Adam podszedł bliżej, usłyszał, że chłopcy krytykują jej dzieło. Ale Ewa się tym nie przejęła.

a c

Zanurzyła pędzel w słoiku z wodą, zmyła nim krzywą kreskę, a potem osuszyła buzię Jamie'ego papierowym ręcznikiem.

s

Umoczyła pędzel w farbie i dalej malowała czarne kontury. - Teraz dobrze - stwierdził Ted Remson, z aprobatą kiwając głową.

Skończywszy rysować, sięgnęła po drugi pędzel i zaczęła wypełniać kontury kolorem. - A więc, chłopcy, co zamierzacie robić, kiedy w przyszłym miesiącu skończy się szkoła? Jamie otworzył buzię, chcąc coś powiedzieć, ale gdyEwa

Anula & pona

podniosła pędzel, jedynie westchnął. Ted bez chwili wahania powiedział: - Przede wszystkim wybierzemy się na ryby. Adam uśmiechnął się na wspomnienie, jak uczył chłopców posługiwania się wędką. - Na jeziorku doktora Wagnera jest jedno takie miejsce, gdzie wspaniale biorą ryby. Pan doktor pozwala nam korzystać ze swojej lodzi. Jak jest nam za gorąco, wtedy pływamy.

s u

- Ja też wybieram się na ryby. - Młodsza siostra Ja-mie'ego,

o l a d n

stojąca obok Ewy, spojrzała na nią z bałwochwalczym zachwytem. Buzia dziewięcioletniej Melissy szybko się jednak zachmurzyła, kiedy Jamie wyrwał się Ewie, która przytrzymywała mu głowę, i oświadczył:

a c

- Nie ma mowy!

- A właśnie że tak! Mama powiedziała, że jestem wystar-

s

czająco duża, by w te wakacje chodzić z wami na ryby. Nim Jamie zdążył odpowiedzieć, Ewa opuściła pędzel i zmarszczyła brwi. Bez słowa posłuchał tej niemej uwagi, zadowalając się jedynie obrzuceniem siostry groźnym spojrzeniem. Unosząc pędzel Ewa spytała: - Jedziecie taki kawał do doliny doktora Wagnera, żeby łowić ryby? - Mieszkamy zaraz po drugiej stronie - wyjaśniła Melissa.

Anula & pona

- To wcale nie jest tak daleko - dodał Ted - bo możemy dojechać z miasta ścieżką rowerową. Ewa umoczyła pędzel w farbie innego koloru. - Myślałam, że może jeździcie tam na koniach. - Nie mamy konia - poinformował ją Ted. - Czasem doktor Wagner pozwala nam się przejechać na swoich koniach. - To bardzo ładnie z jego strony.

s u

- Tak, to równy gość. Jednak jest bardzo surowy, jeśli chodzi o opiekowanie się zwierzętami.

o l a d n

Adam zagryzł wargi, słysząc to oświadczenie.

- Każde z was ma jakieś ukochane zwierzątko?

Dzieci zasypały ją imionami i opisami swoich czworonożnych pupilków. Zanim Adam zorientował się, co się dzieje,

a c

Jamie wstał z krzesła i jego miejsce zajęła Melissa. Nie robiąc ani chwili przerwy, Ewa wymyła pędzel i za-częła rysować kontury

s

motyla, podczas gdy dzieci ciągnęły litanię imion swych zwierzątek. Jeszcze dwoje dzieci dołączyło do kolejki. Adam przecisnął się bliżej i z ulgą stwierdził, że na buziach dzieci, tłoczących się wokół Ewy, są już malunki. - Cześć! Ładnie wyglądacie! - Po obejrzeniu efektów pracy Ewy i ich ocenie, powiedział: - Co sądzicie o tym, by pozwolić pannie Sutton zjeść obiad? Nie usłyszał głośnych protestów, ale widział, że dzieciom

Anula & pona

wyraźnie zrzedły miny. - Chociaż panna Sutton bardzo lubi malować wam buzie - powiedział Adam - od czasu do czasu musi robić przerwy. - Pociągnąwszy Suzy Jefferson za mysie ogonki, dodał: -Chyba nie chcecie, żeby opadła nam z sił i nie mogła unieść w górę ręki z pędzlem, prawda? - Suzie, następna w kolejce, z przejęciem pokręciła głową, pozostałe dzieci zachichotały. Ewa wymyła pędzel i powiedziała:

s u

- Będziesz pierwsza, kiedy wrócę o... - Spojrzała na zegarek.

o l a d n

- Za godzinę - powiedział Adam, nie dając Ewie dokończyć. Powiedzcie mamom, żeby was tu przyprowadziły jeszcze raz o wpół do drugiej, dobrze?

- Ja jestem druga w kolejce - oświadczyła siostra Suzie.

a c

Rozległ się chór głosów.

- Niezły pomysł - przyznał Adam. - Odliczcie i zapamiętajcie

s

swój numer. Jeśli ktoś się spóźni, zostanie obsłużone następne dziecko w kolejności. Kiedy tu przyjdziecie, będziecie miały pierwszeństwo. Wszystko jasne? Odwrócił się od rozchodzących się dzieci i zobaczył zdumioną minę Ewy; akurat zmywała farbę z rąk. - Masz świetne podejście do dzieci. - Bo miałem wspaniałego nauczyciela. Mój dziadek zawsze traktował mnie jak dorosłego. - Podał Ewie rękę, by pomóc jej

Anula & pona

wstać, i odczekał chwilę, aż krew zaczęła jej krążyć w nogach. Zauważyłem, że sama też nieźle dawałaś sobie z nimi radę. Prawdę mówiąc wyglądała bardzo naturalnie, otoczona przez gromadkę dzieci. Zakręcając słoiki z farbami, zmarszczyła czoło. - Być może dlatego, że z prawdziwym zainteresowaniem słuchałam tego, co miały do powiedzenia.- Chcesz powiedzieć, że

s u

twoje metody wychowawcze nie są wynikiem lat praktykowania na dzieciach przyjaciółek? - Kiedy pokręciła głową, uśmiechnął się

o l a d n

i oświadczył: - Widzę, że w życiu dorosłym też zostałaś

pozbawiona wielu przyjemności. Ale nic nie szkodzi. Nie musisz się martwić, bo zachowujesz się naturalnie. - Ujął ją pod łokieć i skierował do namiotu z jedzeniem.

a c

Co chwila zatrzymywali ich znajomi Adama, którzy chcieli zamienić z nim kilka słów. Kiedy zaczepiono ich po raz czwarty i

s

zasypano Ewę gradem pytań, w końcu dotarło do niego, że główny magnes stanowiła śliczna dama u jego boku. Zorientował się, że wieść o Ewie się rozeszła, kiedy ujrzał swojego biurowego satrapę, zmierzającego w ich stronę. - Cześć, Marta. Jadłaś już? - Tak. Czemu pytasz? - Bo zostało nam tylko pięćdziesiąt minut, nim Ewa będzie musiała wrócić, żeby malować kolejne buzie, i nie może długo

Anula & pona

stać, bo ma stłuczoną nogę. Więc jeśli chcesz ją przesłuchać, musisz dołączyć do nas. - Przesłuchać, rzeczywiście! - Starsza kobieta groźnie spojrzała na Adama, ale po chwili przeniosła pełne niepokoju spojrzenie szarych oczu na Ewę i podeszła, by ją podtrzymać z drugiej strony. - Moje biedactwo! Czy wpadł na panią któryś z tych chuliganów?

s u

- Obawiam się, że sama jestem sobie winna.

Nim jego sekretarka, recepcjonistka i pomocnica przy

o l a d n

przytrzymywaniu zwierząt mogła zadać kolejne pytania, Adam powiedział:

- Ewa jest moim gościem. - Posadził Ewę na ławce i objął Martę za ramiona. - Marta Diehl, moja prawa ręka. Kieruje

a c

kliniką... i mną.

- Tylko wtedy, gdy mi pozwalasz - odparła zuchwale i

s

usiadła naprzeciwko Ewy.

Wiedząc, kiedy uznać się za pokonanego, Adam spytał Ewę, co chciałaby zjeść, powiedział Marcie, że kupi jej coś do picia, i oddalił się. Zakładał, że Marta wyciągnie z Ewy całą historię jej życia, ze wszystkimi szczegółami, w ciągu dziesięciu minut. Wcale się nie zdziwił, kiedy wróciwszy z jedzeniem zobaczył przy ich stoliku mnóstwo znajomych. Ewa posunę-ła się, żeby mu zrobić miejsce obok siebie. Siadając spojrzał po obecnych i

Anula & pona

powiedział: - Nie wiedziałem, że jestem tak popularny. - Puścił do Ewy perskie oko i dodał: - A może to ty próbujesz zapuszczać sieci na moich wodach? Rumieniec oblał jej policzki, kiedy Jim Hummel spytał Adama, odkąd to zaczął oszukiwać samego siebie. - Osobiście nigdy nie potrzebowałem pomocy, by znaleźć

s u

piękną kobietę. Może to potwierdzić obecna tu moja urocza żona. Connie cofnęła rękę, na której jej mąż złożył kilka po-

o l a d n

całunków, a potem ze śmiechem zwróciła się do Ewy:

- Jedyny sposób, by sobie z nimi poradzić, kiedy zachowują się jak pięcioletni chłopcy, to nie zwracać na nich uwagi. - Ale mówiąc to pochyliła się i cmoknęła Jima w kark.

a c

Z wyraźnym zainteresowaniem spytała:

- Czy miała pani okazję trochę się rozejrzeć, czy też te małe

s

potwory nie dały pani ani chwili wytchnienia? - Widząc zmarszczone czoło Marty i słysząc pełne dezaprobaty cmoknięcie starszej pani, dodała: - Wolno mi tak mówić, bo jednym z tych małych potworów jest mój syn. Ewa uśmiechnęła się do niej. - Nie miałam jednej wolnej chwilki. Kiedy tu szliśmy, widziałam kilka pięknych kołder. Może będę mogła przyjrzeć się im bliżej w drodze powrotnej.

Anula & pona

Claren, siedząca po drugiej stronie Ewy, spytała: - Czy coś szczególnie przypadło pani do gustu? Możemy to dla pani kupić, bo prawdopodobnie po obiedzie dzieciaki znów panią obiegną. Widziałam motyla, którego namalowała pani na buzi Melissy McKenzie. Jest śliczny. Te opalizujące farby są wspaniałe. - Dziękuję.

s u

Pochwała sprawiła Ewie przyjemność. Czuła się dziś rano młodziej, mogąc zająć się malowaniem dziecięcych buziaków.

o l a d n

Początkowo była niepewna, ale wkrótce pociągnięcia jej pędzla stały się szybsze, kiedy nabrała wiary, że potrafi sprostać

oczekiwaniom dzieci. To było cudowne uczucie - móc robić coś prostego dla samej przyjemności.

a c

Kiedy sobie uświadomiła, że Clarel wciąż się do niej uśmiecha, przypomniała sobie jej pytanie.- Dziękuję, ale właściwie

s

niczego nie potrzebuję. Nie potrzebna mi nawet kołdra, chociaż naprawdę była prześliczna.

Dan Krpan, siedzący obok żony, zauważył cierpko: - My też nie potrzebujemy połowy rzeczy, które kupiliśmy dziś rano. Ale jak przypomina mi Clarel, cały dochód ze sprzedaży pójdzie na zbożny cel. Zaczęli rozmawiać, co kto dziś ciekawego wypatrzył. Przysłuchując się im, Ewa stwierdziła, że Sudie bardzo dobrze

Anula & pona

potrafi ocenić charaktery ludzi. Zaskoczył ją tylko wiek tych osób; większość z nich stanowili rówieśnicy Adama. Wstawali od stołu, kiedy przystanęła obok nich Alicja z Karen na rękach. Dziewczynka natychmiast wyciągnęła rączki do Adama. Alicja pochwaliła Ewę za wspaniałe efekty pracy, tymczasem Ewa z roztargnieniem przyglądała się dziecku. Wcale nie wydało jej się niestosowne, że wysoki barczysty mężczyzna podrzuca na rękach niemowlaka.

s u

Kiedy podszedł mężczyzna, który mógł być tylko mężem

o l a d n

Alicji, i objął żonę ramieniem, Ewa uświadomiła sobie, że wszystkie pary nie bały się okazywać publicznie, co do siebie czują. Ona zawsze wystrzegała się wszelkiego manifestowania uczuć.

a c

Spoglądając na otaczające ją małżeństwa, pomyślała, że jeszcze nigdy nie spotkała tylu otwartych i serdecznych ludzi. Nie

s

mogła nie zadać sobie pytania, czy zachowywaliby się tak samo, gdyby wiedzieli, kim naprawdę jest; wiedziała, że reakcja Adama byłaby inna.

Gdy przedstawiono jej Fiska Rasmussena, odwróciła się, zamierzając wrócić do malowania dziecięcych twarzyczek, a wtedy Marta spytała Alicję, czy znalazła kogoś na miejsce chwilowo niesprawnej Gladys. - Jeszcze nie. Ale możesz mi pomóc, rozpytując w moim

Anula & pona

imieniu. Ewa zawahała się moment, oczami wyobraźni widząc niezmącony spokój, jaki miałaby w letnim domku. Potem na tę wizję nałożył się obraz dzisiejszych przedpołudniowych zajęć i już wiedziała, że po tygodniu spędzonym w samotności oszalałaby z nudów. - Alicjo, nie jestem pewna, czy spełniam warunki osoby, jakiej szukasz, ale chciałabym się zgłosić na

s u

ochotniczkę.Wiedziała, że postąpiła słusznie, kiedy ujrzała na twarzy młodej kobiety ulgę.

o l a d n

- Uratowałaś mi życie. Naprawdę, Karen nie sprawia żadnych kłopotów. Zaraz po obiedzie zasypia, więc tylko przez godzinę do mojego powrotu trzeba jej poświęcić więcej czasu.

a c

Ewa poczuła dziwne ściskanie w dołku. Zupełnie zapomniała, że Gladys nie tylko pomaga Alicji w prowadzeniu sklepu,

s

ale również opiekuje się dzieckiem. Ale czy to takie trudne? Jej dyplom magisterski świadczył, że jest wystarczająco inteligentna, by się nauczyć, jak zmieniać pieluszki niemowlęciu. Zresztą, jeśli nastolatki mogą pilnować dzieci, ona też sobie poradzi. - Nie ma sprawy. Alicja pochyliła się i uściskała ją. - Dzięki. Naprawdę spadł mi kamień z serca. Pod koniec dnia przyjdę, żeby pozbierać wszystkie materiały, które zostaną, byście

Anula & pona

razem Z Adamem nie musieli sobie już tym zaprzątać głowy. Wtedy porozmawiamy o szczegółach. Podając Karen ojcu, Adam rzucił Ewie aprobujące spojrzenie. Jego ciepły uśmiech rozproszył resztki obaw. Adam spojrzał na zegarek i powiedział: - Oho, zrobiło się późno. Wybaczcie nam, ale na Ewę już czeka kolejka dzieciaków. Reszta towarzystwa odprowadziła ich.

s u

- Cieszę się, że zostajesz, Ewo. Zajrzę jutro do ciebie.

o l a d n

- Ja też - dodała Clarel. - Spójrzcie, tu są kołdry. Może pokaż, która ci się podoba, to ci ją przyniosę. Jestem pewna, że dziewczyny nie będą miały nic przeciwko temu.

Ewa wróciła do pracy otoczona serdeczną atmosferą. Co rusz

a c

ktoś podchodził, by się przedstawić. Wśród nich był Roy Schneider, który obiecał, że z samego rana zajmie się jej

s

samochodem i poinformuje, co jest zepsute. Bardziej zaskoczyło ją to, że pojawiło się paru znajomych Adama. Przynosili coś do picia i zamieniali z nią kilka słów. Jedynym dysonansem było pewne wydarzenie, do którego doszło późnym popołudniem. Mianowicie Ewa w pewnej chwili się zorientowała, że ktoś ją obserwuje. Było to o tyle dziwne, że przecież ludzie przyglądali się jej przez cały dzień. Tym razem wyczuła dezaprobatę i uniosła wzrok znad nie-ukończonego

Anula & pona

malunku. Zauważyła, że jakaś młoda, szczupła, ciemnowłosa kobieta mierzy ją wzrokiem, zmarszczywszy czoło. Ewa nie przypominała sobie, by przedstawiono jej nieznajomą. Z pewnością zapamiętałaby ją, chociażby z uwagi na to, jak dziewczyna była ubrana. Nawet z daleka rzucało się w oczy, że nie musi się liczyć z pieniędzmi. Niezrażona, Ewa uśmiechnęła się lekko. Jej przyjazny gest

s u

spotkał się z jawną wrogością. Młoda kobieta odwróciła się i po chwili zniknęła w tłumie. Dziewczynka, której buzię Ewa

o l a d n

ozdabiała rysunkiem, poruszyła się niecierpliwie i Ewa,

wzruszywszy ramionami, zapomniała o tajemniczej młodej kobiecie.

Kiedy zwolniono ją z obowiązku malowania twarzy dzieci,

a c

Adam zabrał ją na wystawę zwierząt. Chciał Ewę tam zanieść, ale sprzeciwiła się mówiąc, że dobrze jej zrobi nieco ruchu.

s

Zaskoczona rozczarowaniem, jakie ujrzała na jego twarzy, zorientowała się, że troszczy się o nią nie tylko jako lekarz, ale również zwyczajnie, jak człowiek. Nic nie mogła na to poradzić, że odkryciu temu towarzyszyło uczucie satysfakcji. Nie mogła też zlekceważyć przyjemności, jaka stała się jej udziałem, gdy ujęła go pod ramię, albowiem nalegał, by się na nim wsparła. - Polecenie lekarza - powiedział. - Przecież nie jestem twoją pacjentką. Mam tylko dwie nogi.

Anula & pona

- Nie myśl, że tego nie zauważyłem. To miła odmiana. Wciąż się uśmiechał, kiedy w chwilę później znaleźli się przed długim niskim pawilonem. - Pozwól, że ci pokażę kilku swoich zadowolonych pacjentów. Ryk zwierząt zagłuszał gwar głosów, kiedy szli środkiem, mając po obu stronach boksy. Ewę rozczulił widok owieczek i

s u

różowych prosiaczków z malutkimi zakręconymi ogonkami. Weszli do następnego budynku, gdzie - jak powiedział Adam

o l a d n

- przebywało kilku jego byłych pacjentów. Ewa rzuciła okiem na potężne zwierzę w pierwszym boksie i cofnęła się o krok, kiedy na ich widok wysunęło łeb ponad niskim ogrodzeniem.- To jest krowa? Spojrzał na nią dziwnie.

a c

- Tak. A co ci się w niej nie podoba?

- Jest tak wielka, że można na niej jeździć jak na koniu!

s

Roześmiał się. Ewa przypomniała sobie krowy, które widziała wcześniej z daleka. Najwyraźniej z bliska wyglądały groźniej.

- Jeśli uważasz, że są duże, zaczekaj, aż zobaczysz byki. Pogłaskał dużą dłonią łeb krowy i poklepał ją czule. - Nie bój się, nic ci nie zrobi. Kiedy zwierzę odwróciło łeb w stronę Adama i niemal trąciło go pyskiem, Ewa poklepała je po szyi. Krowa przysunęła się bliżej

Anula & pona

do Adama i wcisnęła mu łeb pod pachę. Ewa uśmiechnęła się widząc, jak Adam działa na wszystkie istoty rodzaju żeńskiego. Dzięki jego wskazówkom Ewa nauczyła się, jak postępować wobec zwierząt i stwierdziła, że dobrze się wśród nich czuje. Było coś, co ją ujęło za serce w tych wielkich spokojnych krowach. - Te zwierzęta są dobrze traktowane i ufają ludziom. uśmiechnął się Adam. - Nie mają powodu, żeby zachowywać się

s u

inaczej. Póki nie zostaną przez kogoś skrzywdzone, będą się zachowywały jak wyrośnięte szczeniaki i cieszyły Z uwagi, jaką się im poświęca.

o l a d n

- Zupełnie jak ludzie - powiedziała Ewa bez zastanowienia. - Tak. - Objął ją ramieniem i zaprowadził w stronę wyjścia. Ale mówiąc między nami, stwierdziłem, że zwierzęta są uczciwsze

a c

od ludzi.

Ewa znów poczuła wyrzuty sumienia, że ukrywa swoją

s

prawdziwą tożsamość. Ale niepotrzebnie się przejmowała: przecież zabawi tu bardzo krótko. Zostawili boksy, pachnące sianem i skierowali się ku padokowi. Ewa, wracając myślami do minionego dnia, uświadomiła sobie, że dzięki Adamowi zaczęła bardziej wierzyć w siebie między innymi w to, że potrafi zdobyć przyjaźń tak miłego człowieka, jakim był Adam Wagner. Dwie godziny później zabrał ją do pobliskiego lokalu na

Anula & pona

kolację. Pierwszą osobą, którą Ewa ujrzała po przekroczeniu progu sali, była tajemnicza nieznajoma. Ewa nie miała pojęcia, co takiego mogła zrobić, że zraziła do siebiemłodą kobietę, która zmarszczyła czoło na jej widok, ale postanowiła nie zaprzątać sobie tym głowy. Kelnerka zaprowadziła ich do stolika w drugim końcu sali. Po zamówieniu potraw zaspokoili pragnienie piwem, zamówionym

s u

przez Adama. Zgodnie z przewidywaniami Sudie okazało się, że dzień był bardzo ciepły.

o l a d n

- A więc - spytał Adam, gładząc wąsy palcem - dlaczego nie praktykowałaś psychologii dziecięcej na pociechach swych przyjaciółek?

Zdążyła już zauważyć, że mieszkańcy Wisconsin nie wahają

a c

się pytać o to, co ich interesuje, i uśmiechnęła się. Potem, przypomniawszy sobie swoje nianie i opiekunki, bezradnie

s

wzruszyła ramionami.

- Byłam w pobliżu, ale... Ewa głęboko nabrała powietrza i postanowiła unikać niebezpiecznego tematu. Zastanowiła się nad tymi dawnymi czasami. W końcu, skubiąc etykietkę na butelce z piwem, powiedziała: - Oceniając rzecz całą z perspektywy czasu, przypuszczam, że powodem było to, że w inny sposób wyładowywałam energię.

Anula & pona

Poszłam do pracy zaraz po ukończeniu college'u i wkrótce ojciec zaczął mnie przekonywać, że powinnam kontynuować naukę. Spojrzała szybko na Adama i widząc jego zainteresowanie, ciągnęła: - Przez rok mu się sprzeciwiałam, ale w końcu, jak zwykle, zrobiłam to, czego chciał. Naturalnie nie zerwałam kontaktów ze swoimi koleżankami, ale wtedy, kiedy one rodziły dzieci, ja

s u

poświęcałam się studiom, starając się zdobyć jak najlepsze oceny. Po studiach znów zajęłam się pracą zawodową i jakoś nigdy nie

o l a d n

odnowiłam dawnych przyjaźni.

- I nigdy nie wyszłaś za mąż.

Ewa wzdrygnęła się i poczuła, jak robi się jej gorąco. - Nie - przyznała. Ku swemu zaskoczeniu powiedziała:

a c

-Znów z perspektywy czasu przypuszczam, że stało się tak dlatego, że wszystkie swoje wysiłki skupiałam na tym, by sprawiać

s

przyjemność ojcu. Nie zostawało mi zbyt dużo czasu na sprawy osobiste, chociaż moi nieliczni już wtedy prawdziwi przyjaciele starali się mnie wyswatać. - Po śmierci ojca zrezygnowała nawet z dawnych marzeń.Zmęczona analizowaniem własnej psychiki - a może bojąc się dalej zagłębiać na niepewny grunt - spytała: - A ty? Dlaczego nigdy się nie ożeniłeś? - Zapomniałaś o tych wszystkich hektarach, które chciałem odzyskać? Nie wiem, kiedy marzenie mojego dziadka stało się

Anula & pona

moim marzeniem i przyzwyczaiłem się myśleć tylko o jednym. Wzruszenie ramion świadczyło, że mu to nie przeszkadza. - A ponieważ nie pojawił się na horyzoncie nikt, kto zwróciłby moją uwagę, wkrótce stwierdziłem, że uczę obce dzieciaki, jak łowić ryby i jeździć konno. Uśmiechnął się lekceważąco, przysuwając do ust butelkę piwa.

s u

- Tak, już to słyszałam. - Przestała się uśmiechać, zaintrygowana. - Jak znajdujesz na wszystko czas? Gospodarstwo,

o l a d n

obowiązki weterynarza, prowadzenie praktyki, zajmowanie się cudzymi dziećmi?

- Sam nie wiem. To, co jest najważniejsze w danej chwili, spycha resztę na dalszy plan. Ale potem się okazuje, że wszystko

a c

jest zrobione.

Na zmianę opowiadali o swojej młodości, przechwalali się

s

wyczynami na jeziorze i delikatnie sondowali najdalsze zakamarki własnych biografii. Ponieważ gwar na sali stawał się coraz większy, Ewa coraz niżej pochylała się nad stołem, by usłyszeć Adama. Byli tak pochłonięci rozmową, że minęło kilka chwil, nim się zorientowali, że obok stoi Fisk z rozbawioną miną. - Zostałem oddelegowany, by zaprosić was, żebyście się przyłączyli do nas na drinka - powiedział, wskazując stolik, przy którym siedzieli - skoro już skończyliście jeść.

Anula & pona

Ewa że zdumieniem spojrzała na swój talerz. Wcale nie pamiętała, żeby jadła, ale resztki pizzy świadczyły, że tak było. Nigdy nikt jej tak nie pociągał, nie zainteresował do tego stopnia, by zapomniała, kim jest, co robi i dlaczego. Adam Wagner wywierał na nią przedziwny wpływ. Wstali, by przejść do stolików, zestawionych przez jego przyjaciół. Ewa znów zobaczyła dziwną młodą kobietę, która za-

s u

chowywała się tym głośniej, im Adam był bliżej jej stolika. Jednak on był zupełnie nieświadom jej obecności, kiedy przedstawiał

o l a d n

Ewie tych spośród swoich przyjaciół, których nie miała okazji poznać wcześniej. W końcu, gdy znalazłasię obok Alicji, nachyliła się do niej i spytała ją o nieznajomą kobietę.

Alicja rzuciła pełne irytacji spojrzenie na głośno zacho-

a c

wujące się towarzystwo.

- No tak. Jane znów się popisuje, jak zwykle. Jane Har-twig wyjaśniła.

s

Grupka młodych ludzi wywoływała dezaprobatę prawie wszystkich gości w pizzerii, połączonej z piwiarnią. W pewnej chwili Jane wstała i oświadczyła, że znudziło jej się tu siedzieć. Oparła się o swego towarzysza i przesunęła palcami po jego ramieniu. Ale Ewa zauważyła spojrzenie, jakie Jane rzuciła w ich stronę spod opuszczonych powiek. Adam był ślepy na jej popisy, zajęty rozmową z jednym ze swych przyjaciół.

Anula & pona

Pojawiła się kelnerka, by przyjąć zamówienie na piwo, a kiedy Ewa ponownie uniosła wzrok, młode towarzystwo zniknęło. Chociaż dzień był słoneczny i ciepły, wieczorem temperatura wyraźnie się obniżyła, co stwierdzili, kiedy kilka godzin później żegnali się przed restauracją. Ewa poczuła chłód, nawet mimo lekkiego rauszu po wypitym piwie. Nie była abstynentką, ale zazwyczaj nie piła więcej niż

s u

jeden koktajl, ponieważ na ogół brała udział w spotkaniach służbowych. Dziś wieczorem nie musiała się pilnować i

o l a d n

pochłonięta toczącymi się wkoło dyskusjami na najróżniejsze tematy, nie zwracała uwagi, kiedy co i rusz ponownie napełniano jej szklankę.

- Polubiłam twoich znajomych - powiedziała Adamowi,

a c

kiedy pomógł jej wsiąść, a potem sam zajął miejsce za kierownicą. Zachichotał w półmroku, nim uruchomił silnik.

s

- Myślę, że dla każdego jest oczywiste, że oni ciebie też polubili.

Nadal ogarnięta lekkimi wyrzutami sumienia, że ich wszystkich oszukuje, powiedziała: - Cóż takiego jest w tym miasteczku? Nigdy nie spotkałam w jednym miejscu tylu miłych i uprzejmych ludzi co dziś. - Brighton to miasto jak każde inne. Na ogół mieszka-ją tu mili ludzie, chociaż niektórym przydałby się kurs dobrych manier.

Anula & pona

- Adam skręcił na szosę w ślad za kilkoma samochodami swych przyjaciół. - Ale jeśli mam być zupełnie szczery, to co wydarzyło się dziś, jest w dużym stopniu twoją zasługą. - Moją? - Ewa usiadła prosto i zamrugała powiekami, które zaczęły jej dziwnie ciążyć. - Większość z nich chciała ci okazać życzliwość za twój gest dobrej woli i ofertę pomocy Alicji. Jest tu bardzo lubiana. Tutaj się

s u

urodziła i wychowała, w ciągu lat zdobyła sobie mnóstwo

przyjaciół. Kiedy się okazało, że zostaniesz, by pomóc jej w

o l a d n

prowadzeniu sklepu, zdobyłaś sobie nawet najtwardsze serca. Rzucił jej uśmiech spod wąsów i Ewa stwierdziła, że odpowiada mu uśmiechem. - Oczywiście nie zaszkodziło to, że sama jesteś przyjaźnie nastawiona do ludzi.

a c

- Różnie o mnie mówiono, ale nie przypominam sobie, bym wcześniej słyszała o sobie taką opinię.

s

- Trzymaj się nas, a sprawimy, że uwierzysz w siebie, dziewczyno z miasta.

Adam zatrzymał się na skrzyżowaniu równorzędnym i spojrzał na Ewę. - Jeśli jeszcze tego nie mówiłem, cieszę się, że zostajesz. Myślę, że lepiej ci będzie tutaj, wśród przyjaciół, niż gdzieś tam samej. Kiedy ruszyli, dodał:

Anula & pona

- Chociaż dom mojego dziadka jest niedaleko, nie musisz się obawiać, że stale będziesz miała towarzystwo. Możesz widywać Sudie, Karola i mnie tak często albo tak rzadko, jak będziesz sobie życzyła. - Zachichotał cicho. -Muszę pamiętać, żeby napomknąć Sudie coś na ten temat, na wszelki wypadek. - Jaki jest dom twojego dziadka? - To zwykły stary, piętrowy wiejski dom. Nie martw się,

s u

będziesz miała wszelkie wygody. Prawdę mówiąc, na parterze jest sypialnia i łazienka, więc piętro może pozostać zamknięte. Poza

o l a d n

tym jest wszystko co potrzebne, pościel i naczynia. Meble są teraz przykryte pokrowcami, ale raz na trzy miesiące Sudie wietrzy i sprząta, więc możesz być spokojna. Poproszę, żeby Marta zadzwoniła jutro w sprawie podłączenia elektryczności i telefonu.-

a c

Doceniam twoją ofertę bezpłatnego korzystania z domu dziadka, ale lepiej się będę czuła, gdy pozwolisz mi zapłacić.

s

- Aha - powiedział Adam, przygotowany do dyskusji z Ewą. Warunki zostały już przedstawione i przyjęte. Żadnych zmian w trakcie obowiązywania umowy. Spojrzał na Ewę. Odwróciła głowę w jego stronę, w świetle reflektorów dostrzegł jej zaciśnięte w uporze usta. Wyczuł, że Ewa ma silną wolę, i nie chciał zostać ofiarą jej uporu. - Coś ci powiem. Jeśli ci to poprawi samopoczucie, będziesz płaciła za telefon i prąd. A od czasu do czasu możesz dorzucić

Anula & pona

domowy posiłek dla mnie. - Pomyślał o posiłku w ostatniej chwili, ale uświadomił sobie, że było to genialne posunięcie. Przynajmniej zagwarantuje sobie możliwość spotykania się z nią od czasu do czasu. - Zgoda? -spytał, odwracając się w jej stronę, by zobaczyć reakcję. - Wydawało mi się, że wspominałeś, iż Sudie dla ciebie gotuje. - Nie widział wyraźnie miny Ewy, ale jej glos był pełen wątpliwości.

s u

- Powiedziałem, że Sudie zazwyczaj zostawia mi coś do

o l a d n

podgrzania. W zależności od tego, co to jest i o której godzinie to jem, jest albo zjadliwe, albo smakuje jak podeszwa. Miło byłoby od czasu do czasu zjeść coś świeżo przyrządzonego. - Nie jestem najlepszą kucharką... - Urwała ze śmiechem,

a c

kiedy skręcał na podjazd. - Kogo ja oszukuję? Prawdopodobnie jestem najgorszą kucharką na świecie, ale mogę spróbować.

s

Przynajmniej to mogę zrobić w zamian za dach nad głową. Adam okrążył furgonetkę i otworzył drzwi od strony pasażera. Ponieważ wiedział, że od jutra nie będzie mógł nosić Ewy na rękach pod pretekstem, że nie wolno jej chodzić z powodu chorej nogi, porwał kobietę w ramiona. Poczuł ogromną satysfakcję, kiedy Ewa, lekko westchnąwszy, przytuliła się do niego. Kątem oka dostrzegł, że światła reflektorów furgonetki padły na lśniącą karoserię rzadko używanego sedana, samochodu

Anula & pona

jego macochy, utrzymywanego w idealnym stanie. - A propos, gdyby Schneider powiedział, że twój wózjest niesprawny, nie martw się o dojazdy. Możesz korzystać z tego. Jej stłumione „Dziękuję" dobiegło stamtąd, gdzie wtuliła głowę w jego piersi. Kiedy znaleźli się obok drzwi, Adam przystanął, spodziewając się, że Ewa je otworzy, ale ani się nie poruszyła,

s u

wtulona w jego ramiona. Zupełnie ją dziś wykończyli. Udało mu się uchylić drzwi kolanem. Wsunął but w szparę i spróbował

o l a d n

dosięgnąć klamki, nie uderzając w nic nogą Ewy. Z drugiej strony drzwi powitało ich szczekanie Saby.

- Cicho, Saba - zawołał, kiedy Ewa się poruszyła. - Przepraszam - wymamrotała i wyciągnęła rękę, żeby mu

a c

pomóc.

Saba zaczęła tańczyć wokół nich, poszczekując z radości.

s

Adam postawił Ewę na podłodze. W kuchni paliła się tylko lampka nad kuchenką, o czajnik stała oparta kartka. Przysunął Ewie krzesło mówiąc:

- Lepiej przywitaj się z nią, bo będzie hałasowała, aż obudzi Sudie. Odetchnął, kiedy Ewa usiadła na krześle i pochyliła się nad Sabą. Ale wciąż czuł w ramionach jej słodki ciężar, a co gorsza pamiętał, jak się do niego przytuliła. Przyćmione światło tylko

Anula & pona

pogłębiało atmosferę intymności i Adam pragnął, żeby tak było naprawdę. Ale musiał dać Ewie szansę odzyskania równowagi po zerwanych zaręczynach. Nie chciał zostać oskarżony o to, że wykorzystał kobietę w chwili słabości. Słysząc, jak Ewa ziewa, powiedział: - Pora do łóżka. Jakby to było czymś najbardziej naturalnym pod słońcem,

s u

wyciągnęła ręce i splotła je Adamowi na szyi, kiedy ją podniósł do góry. Wspinaczka po schodach była prawdziwą torturą. Ewa

o l a d n

czołem dotykała jego szyi, jej zapach wypełniał wszystkie jego zmysły. Przytulił ją mocniej, ale udało mu się zapanować nad sobą przypomnieniem, że Ewa jest gościem w jego domu. Śmieszna malutka lampka na toaletce rzucała przyćmione

a c

światło w sypialni. Posadził Ewę na łóżku. Wolno wysunął ręce spod jej pupy i położył je na materacu po obu jej bokach. Spojrzała

s

mu w oczy. Potrzeba przekonania się,jak smakują jej usta, zawładnęła nim równie silnie, jak pragnienie pozostawienia na nich swojego śladu. Z pewnością nie zaszkodzi, by odrobinę posmakować... jeśli będzie bardzo delikatny i bardzo ostrożny, żeby jej nie spłoszyć. Ewa spojrzała na niego spod ciężkich powiek. Zapragnął, by były ciężkie z pożądania. Już nie pamiętał, kiedy ostatni raz kobieta patrzyła na niego w taki sposób. Wolno uniósł jedną dłoń i

Anula & pona

ujął Ewę pod brodę. - Śpij smacznie, mała. Bardzo wolno przybliżył usta do jej ust i złożył na nich delikatny pocałunek. Ich wargi przywarły do siebie na moment, nim się cofnął. –

Śpij smacznie - powtórzył szeptem i wyszedł, kiedy

jeszcze miał dość siły, by to zrobić. –

6

o l a d n

s u

Nazajutrz rano Ewa nie wiedziała, kto jest więcej przejęty Sudie, Adam czy ona, kiedy weszli przez kuchenne drzwi do domu dziadka Adama.

Zrobiła kilka kroków i obróciła się o trzysta sześćdziesiąt

a c

stopni, spoglądając z zachwytem na pomieszczenie, skąpane w promieniach porannego słońca. W jednym końcu przestronnego

s

wnętrza, odpowiednika pokoju dziennego, połączonego z kuchnią, dominował kominek z polnych kamieni. Wypolerowane na wysoki połysk dębowe parkiety błyszczały, odbijając światło, które również rozświetlało niebiesko-złote meble, rozstawione wokół kominka. Długi, prostokątny stół z ośmioma krzesłami stał na środku pomieszczenia. I znów nie tego się spodziewała. - Jak tu ślicznie. Adam uśmiechnął się szerzej.

Anula & pona

- Jakieś dziesięć lat temu udało mi się namówić dziadka na remont domu. A ściślej mówiąc parteru, bo tylko na to przystał. Póki się upierał, żeby tu mieszkać, chciałem,żeby miał tu wszystkie wygody. - Przesunął palcami po lśniącym blacie starego dębowego stołu. - Wielkie nieba, Sudie - powiedziała Ewa, spoglądając na nieskazitelnie czyste powierzchnie mebli. - Nic nie zostawiłaś dla mnie do zrobienia?

s u

- Jedynie starłam kurze i wywietrzyłam pościel. Wystarczyło,

o l a d n

bo jakiś miesiąc temu przeprowadziłam tutaj generalne porządki. Sypialnia jest w głębi, obok niej łazienka.

Ten pokój też został powiększony. Adam wskazał na boazerię na jednej ścianie.

a c

- To część pierwotnego salonu. Dawną sypialnię przerobiliśmy na gabinet dziadka. Jest teraz pusty. Pomyślałem, że

s

możesz go wykorzystać w charakterze pracowni malarskiej. Pozwól, że ci pokażę.

Sudie podreptała za nimi i Ewa w duchu podziękowała jej za to. Nie wiedziała, czy jest już gotowa na rozmowę Z Adamem w cztery oczy. Jak w sypialni, jedna ściana pokoju była przeszklona, za nią rozpościerał się widok na dolinę. - Idealne warunki do malowania. Wzruszył ramionami.

Anula & pona

- Dom jest trochę staroświecki, armatura to właściwie zabytek. A na górze jest mnóstwo malutkich, zagraconych pokoi powiedział, znów wzruszając ramionami. Wrócili do głównego pomieszczenia. - Myślę, że twój dziadek był tu bardzo szczęśliwy. Wiem, że mnie też będzie tu dobrze - oświadczyła Ewa. Adam pokazał jej, jak nastawiać termostat i włączać piecyk.

s u

Chociaż dziś rano traktowała go z wyraźną rezerwą, teraz odwróciła się do niego, uśmiechając się szeroko.

o l a d n

- Miło z twojej strony, że poświęciłeś tyle czasu, by mi wszystko pokazać.

- Och, sama wiesz najlepiej, że chciałem tu być. - Jego spojrzenie było ciepłe, wywołało u niej przyspieszone bicie serca. -

a c

Ale mam jeszcze kilka wizyt. Lepiej, jak ruszę w drogę, jeśli chcę przed południem dotrzeć do przychodni. Później podrzucę cię do

s

Schneidera, jeśli twój samochód będzie gotów. Jeśli nie... wpadnę do ciebie.

Ewie zrobiło się smutno, kiedy Sudie i Adam zaczęli się zbierać do wyjścia. Odprowadziła ich do drzwi, tłumacząc so-bie, o ile bardziej samotnie czułaby się w domku wuja, i że właśnie tego jej potrzeba. Chcę nauczyć się żyć samodzielnie, bez Tilly czy Sudie, wyręczających ją we wszystkim. Po wczorajszym wieczorze sprawy się nieco skomplikowały i potrzebowała trochę

Anula & pona

czasu, by wszystko spokojnie przemyśleć. Adam ruszył dróżką, wyłożoną płytami chodnikowymi, ale po chwili się zatrzymał. - Stajnia - powiedział, wskazując głową na stary budynek na końcu ścieżki, między dwoma domami. - Zupełnie zapomniałem. Nie mam teraz czasu, ale dziś wieczorem ci ją pokażę, żebyś mogła sobie jeździć na koniu, kiedy tylko przyjdzie ci ochota. Pomachał jej i ruszył w kierunku swojego domu.

s u

- Gdybyś czegoś potrzebowała, zadzwoń - powiedziała

o l a d n

Sudie. - Albo wpadnij. Jeśli się nie odezwiesz, sama do ciebie przyjdę jutro albo pojutrze.

Saba jakiś czas szła za nimi, potem się odwróciła, jakby chciała zobaczyć, co zatrzymuje Ewę. Kiedy kobieta odwróciła się

a c

w kierunku drzwi, Saba zaskomlała, patrząc to na Ewę, to na Sudie i Adama. Szczeknęła głośno i usiadła, wyraźnie zdezorientowana,

s

za kim ma pójść.

Będąc już w połowie podjazdu, Adam się odwrócił i zawołał: - Saba, zostań! Suka obejrzała się na Ewę, potem wstała i podbiegła do niej. - Zostaw ją u nas, kiedy będziesz jechała do sklepu -krzyknął Adam i pomachał jej wesoło. Ewa zaczęła gładzić Sabę, zadowolona z jej towarzystwa. - Daj mi trochę czasu na rozpakowanie się, a potem wy-

Anula & pona

bierzemy się na spacer. Znowu ogarnęło ją podniecenie na myśl, że zacznie wszystko od początku. Pragnęła jak najszybciej poznać swój nowy dom i jego okolice. - No, chyba teraz będzie dobrze. Ewa spojrzała na pieluszkę jednorazową, którą właśnie założyła Karen. Może nie przylegała do pupci niemowlęcia tak

s u

zgrabnie jak mokra, którą wyrzuciła, ale ujdzie. Zanim zdążyła zapiąć śpioszki, dziecko przekręciło się, sięgając po zabawkę, i

o l a d n

rzepy przytrzymujące pieluszkę natych-miast puściły. Ewa ścisnęła je, ale jak tylko zabrała rękę, znów się rozczepiły.

- Wspaniale! Dlaczego nie chcą trzymać? - Westchnęła głęboko, aż Karen zamachała rączkami. - Nie wiem, skarbie.

a c

Wydawało mi się, że to takie łatwe, kiedy patrzyłam, jak to robi twoja mama.

s

Ujmując malutkie nóżki Karen palcami jednej ręki, jak podpatrzyła u Alicji, zabrała bezużyteczną pieluszkę i dostrzegła na niej plamę od wazeliny. Spojrzała na swoje ręce: były tłuste od wazeliny, którą posmarowała pupę Karen, by nie dopuścić do odparzenia skóry od pieluszki. Sięgnęła do pudełka z wilgotnymi chusteczkami, by wytrzeć ręce, i oświadczyła dziewczynce: - Widzisz? Mówiłam ci, że się nauczę. Jak mówi Adam:

Anula & pona

„Trzymaj się mnie, mała." Kiedy w końcu udało jej się zmienić pieluszkę, spojrzała na zegarek. - No, zajęło mi to tylko dwadzieścia minut. - Połaskotała bobasa w brzuszek i uśmiechnęła się. - Teraz już pójdzie łatwo. Podgrzała mieszankę dla Karen i usadowiła się, by ją nakarmić, kiedy dźwięk dzwonka u drzwi poinformował, że ktoś

s u

przyszedł. Trzymając niemowlę i butelkę, przeszła do sklepu. Dwie młode kobiety stały przed ścianą, na której wisiały obrazy do

o l a d n

sprzedaży. Jak wyjaśniła Alicja, przyjęła prace w komis.

- Jeśli będę mogła w czymś pomóc, proszę się nie krępować powiedziała Ewa zza lady.

Kobiety odwróciły się na dźwięk jej głosu i Ewa ze-

a c

sztywniała. Jane Hartwig, ubrana w lniany kostium i pantofle na szpilkach, obrzuciła ją chłodnym spojrzeniem, a po chwili znów

s

odwróciła się w stronę obrazów. Zupełnie jakby prowadziła z nią batalię. Ewa utwierdziła się w tym przekonaniu, kiedy dotarły do niej uwagi Jane.

- Nie, to okropne. - Przyjaciółka Jane wskazała na inny obraz. - Zbyt pospolite. Nie ma tu absolutnie nic godnego uwagi. Jane odwróciła głowę i zmierzyła Ewę od stóp do głów, taksującym spojrzeniem obrzucając zwykłą, koszulową bluzkę, niebieskie dżinsy i adidasy. - Nic godnego uwagi.

Anula & pona

Ewa w środku aż zawrzała z wściekłości, ale na ze-wnątrz udała całkowity spokój. Nawet mrugnięciem powieki nie okaże tej małej jędzy, że zrozumiała wyzwanie i przytyk wymierzony w nią. - Bardzo mi przykro, że nie znalazły panie nic, co by je zainteresowało - powiedziała słodko. - Zapraszamy ponownie. Specjalnie wycofała się na zaplecze. Gra przestaje sprawiać przyjemność, kiedy przeciwnik odmawia brania w niej udziału.

s u

Ale kosztowało ją to sporo wysiłku i kiedy opadła na bujany fotel, spostrzegła, że kolana jej drżą. Lecz właśnie wtedy usłyszała

o l a d n

trzask zamykanych drzwi frontowych i na jej ustach pojawił się cień uśmiechu.

Nie mogła zaprzeczyć, że czuje satysfakcję, iż zwycięsko wyszła z tej drobnej potyczki, ale zaczęła odczuwać niepokój. Czy

a c

Adam zdawał sobie z tego sprawę, czy też nie, Jane najwyraźniej zagięła na niego parol i była zdecydowana zastraszyć rywalkę.

s

Ewa miała mętlik w głowie, próbując rozstrzygnąć, co zrobić z faktem, że jest właścicielką firmy komputerowej, którą - czego była teraz pewna - nie chciała kierować. Co dokładnie chciała robić - to kolejne zagadnienie, drugie na liście. Daleko za nim widniało trzecie - co począć z dziecinną panną Hartwig. Gdyby istniał jakiś sposób ochrony jej przyjaciela Adama, a jednocześnie pokrzyżowania szyków Jane Hartwig, nie zawahałaby się przed wprowadzeniem go w życie. Jednak to wcale

Anula & pona

nie oznaczało, że odpowiadają jej zamiary, z jakimi wobec niej nosił się Adam. Ale ponieważ była tylko człowiekiem, Ewa czuła pokusę po jego wczorajszym pocałunku na dobranoc. Westchnęła, przypomniawszy sobie, jak żywo zareagowała na lekkie muśnięcie jego ust w porównaniu z reakcją, którą udało się wywołać w niej Ryszardowi po kilku miesiącach usilnych zabiegów. Niestety, to przypomniało jej uwagę, jaką rzucił

s u

Ryszard, rozstając się z nią: że jest oziębła i sama sobie winna, że zaczął się oglądać za innymi. Była teraz zadowolona, że podczas

o l a d n

ich dwumiesięcznych zaręczyn oparła się usilnym prośbom o skonsumowanie związku.

Nie żeby tak to sobie zaplanowała. Ryszard miał w sobie tyle słodyczy i okazywał tak anielską cierpliwość, że go-towa była

a c

zaryzykować ponownie. Miała nadzieję, że tym razem znajdzie szczęście. Ostatecznie minęło prawie dziesięć lat od czasów, kiedy

s

pierwszy raz zakochała się do szaleństwa. Niestety, Ryszardowi skończyła się cierpliwość z chwilą, kiedy oficjalnie się zaręczyli. Denerwowała się, że nie sprosta jego oczekiwaniom i ciągle była spięta. Początkowo żartował sobie z niej. Potem żarty przemieniły się w pochlebstwa, co tylko wzmogło jej niepokój. W końcu pogłębiająca się frustracja Ryszarda stopniowo zaczęła utrudniać Ewie podniecenie się. Doszło do tego, że zaczęła się wręcz bać fizycznego kontaktu podczas pocałunku.

Anula & pona

Dziwne, że z miejsca coś ją zaczęło pociągać w Adamie. A kiedy wczorajszego wieczoru ją pocałował, tak uległa czarowi chwili, że w myślach jak zwykle przeprowadziła zabawę w dwadzieścia pytań: czy powinna rozchylić usta, czy też nie; czy powinna go objąć; a co, jeśli Adam pragnie czegoś więcej niż tylko pocałunku? Prawdę mówiąc odczuwała taką przyjemność, że ogarnęło ją rozczarowanie, kiedy się od niej odsunął. Skąd taka

s u

reakcja, kiedy poprzednio jedyne, co czuła, to ciekawość? Może, gdyby Adam był jej pierwszą miłością...

o l a d n

Potem górę wziął rozsądek. Kogo próbuje oszukać? Adam może okazywać zainteresowanie Ewą Sutton, kobietą, której używany samochód zepsuł się na drodze, ale nie miała żadnej gwarancji, że spojrzałby na Ewę Sutton, właścicielkę Worldwide

a c

Electronics. Tak się tylko złożyło, że nie wiedział, że to jedna i ta sama osoba. Ewa miała dziwne przeczucie, że z chwilą gdy Adam

s

się o tym dowie, zaliczy ją do tej samej grupy co rozpieszczoną Jane Hartwig. A to by sprawiło jej ból. Ewa popchnęła wyładowany wózek sklepowy, kierując się do kolejnej alejki. Od ponad godziny krążyła po sali i jeszcze nie skończyła zakupów. Westchnęła. Nie wiedziała, że zakupy artykułów spożywczych pochłaniają tyle czasu; jak również tego, jakie są skomplikowane. Kupowanie paru artykułów podczas pobytów w letnim domku okazało się daleko niewystarczającym

Anula & pona

przygotowaniem. Zaczęła żałować, że pospiesznie obiecała przyrządzić Adamowi kilka posiłków.Po tym, jak dziś po południu świetnie dała sobie radę z Karen, nie wspominając już o spotkaniu z Jane, Ewa uznała, że szczęście jej sprzyja. Dużo czasu minęło od lekcji gospodarstwa domowego w szkole średniej; w college'u mieszkała w akademiku, posiłki jadała na stołówce; w domu gotowała dla niej Tilly, kiedy wyjątkowo nie jadła na mieście. Co

s u

z tego, że nie umiała gotować? Czy to aż tak skomplikowane? Po południu kupiła sobie książkę kucharską i przejrzała ją na

o l a d n

parkingu, starając się z grubsza zorientować, jakie produkty mogą jej być potrzebne. Różnorodność towarów w sklepie spożywczym zaskoczyła ją: czy potrzebuje zwykłą mąkę, czy z proszkiem do pieczenia, pszenną czy razową? A nawet gdy dany artykuł nie

a c

występował w kilku rodzajach, miała do czynienia z oszałamiającą liczbą marek. Wszystko to doprowadzało ją do szaleństwa.

s

- Cześć, Ewo! - Uniosła wzrok i zobaczyła Alicję, która szła w jej kierunku. - Mój Boże, wyglądasz zupełnie, jakbyś robiła zakupy dla całej armii. - Spiżarka jest pusta, więc zaczynam od zera. - Spojrzała na górę artykułów spożywczych i środków czystości w wózku. Chociaż zanim dotrę z tym wszystkim do domu i zanim to wszystko wyładuję, umrę z głodu. Może na dziś kupię coś do podgrzania w kuchence mikrofalowej, żeby sobie ułatwić życie.

Anula & pona

- Dobry pomysł. Zanim się rozstaniemy... Ewa zgodziła się spotkać z Connie, Clarel i Alicją jutro na obiedzie, dokończyła robić zakupy i trzydzieści minut później wyjeżdżała z parkingu. Kiedy jechała, robiło się coraz ciemniej i martwiła się, że zabłądzi. Przynajmniej samochód Adama był bardziej niezawodny od jej wozu. Pan Schneider poinformował ją, że filtr paliwa jest do wymiany. Musi zamówić nowy, a zanim go

s u

dostanie, minie parę dni. Znów była dłużniczką Adama, ponieważ potrzebowała samochodu, by móc jeździć do sklepu Alicji i wracać

o l a d n

wieczorem do siebie. Więc jeszcze dziś przed pójściem spać zacznie studiować książkę kucharską, by móc niebawem mu się odwdzięczyć.

Nim skręciła w drogę na szczycie wzniesienia, zrobiło się

a c

zupełnie ciemno. W domu Adama paliły się

światła.Prawdopodobnie jadł kolację. Była tak głodna, że zjadłaby

s

cokolwiek, nawet rozgotowane czy wysuszone na wiór. Stwierdziła, że w domku jest przynajmniej prąd, kiedy w końcu wymacała kontakt. Zanim wniosła do środka ostatnią torbę z zakupami, głowa pękała jej z bólu, a stłuczona noga pulsowała. Złamała sobie też paznokieć, a zawartość jednej z toreb wysypała się na ziemię. Była wykończona, nie wspominając już o tym, że umierała z głodu. Dopiero teraz uświadomiła sobie, jakim skarbem jest Tilly.

Anula & pona

Wiedziała, że jeśli usiądzie, nie będzie w stanie się podnieść, zaczęła więc grzebać w torbach, by znaleźć danie do odgrza-nia w mikrofalówce. Teraz zaspokoi nim tylko pierwszy głód, ale potem może sobie przyrządzić jeszcze mnóstwo rzeczy... gdyby tylko wiedziała, jak to zrobić w miarę szybko. - Nareszcie! - Wyciągnęła rozmoczony karton i spojrzała na niego, jakby miała w rękach pierwszą nagrodę w jakimś konkursie.

s u

Odsunęła na bok pozostałe kartony, puszki i torby z zakupami, szukając mikrofalówki. Gdzież ona może być? Zdesperowana

o l a d n

zestawiła wszystkie torby z zakupami na podłogę. Żołądek skręcił jej się z głodu, kiedy sobie uświadomiła, że w domu zwyczajnie nie ma kuchenki mikrofalowej. Odwróciła karton i przeczytała przepis przyrządzania dania w piekarniku. Czterdzieści minut w

a c

temperaturze dwustu stopni. Mogła tylko krzyczeć. Niewiele pomogło, ale poczuła się znacznie lepiej.

s

Adam zapukał do kuchennych drzwi domu dziadka drugi raz w ciągu dwóch godzin. Za pierwszym razem Ewy nie było jeszcze w domu, co go zaniepokoiło, bo prawie zapadł zmrok. Widział, jak później jechała, bo jej wyglądał, i ruszył do drzwi, ale gdy je otworzył, zatrzymał się na progu. Obiecał Ewie, że nikt nie będzie jej narzucał swojego towarzystwa, a tu - proszę - biegnie, by sprawdzić, jak sobie radzi, jakby miała szesnaście lat, a nie... ile tam miała.

Anula & pona

Saba szczeknęła na niego, kiedy tak stał z ręką na klamce. - Tak, rozumiem cię. Ja też chciałbym się z nią zobaczyć, ale myślę, że lepiej, jak trochę odczekamy. Dziś rano powiedział Ewie, że wpadnie wieczorem, żeby ją oprowadzić po stajni. Może w ten sposób chciała mugrzecznie dać do zrozumienia, że wczoraj za daleko się posunął. Do diabła, wiedział, że narzucił zbyt szybkie tempo, ale nie

s u

mógł dłużej wytrzymać, po prostu musiał popróbować smaku jej ust. Smakowały tak wybornie, jak się tego spodziewał; nawet lepiej.

o l a d n

Adam przemierzał pokój tam i z powrotem, aż w końcu uznał, że dał Ewie dość czasu. Otworzył energicznie drzwi, by znów się wrócić, kiedy sobie uświadomił, że zapomniał wziąć

a c

szarlotkę, którą Sudie upiekła dla Ewy.

Trzymał ją teraz przed sobą niczym pojednawczy dar, kiedy

s

Ewa ukazała się na progu.

- Witam na nowym miejscu. Sudie upiekła to dla ciebie. - Och, jedzenie! Cudownie! - Wzięła ciasto od Adama i odwracając się rzuciła mu przez ramię: - Proszę, wejdź. Znalazłam imbryk i zaparzyłam kawę. Możemy się napić do jabłecznika. Pogłaskała Sabę. Adam wszedł do środka i stanął jak wryty. Puszki i kartony stały w równiutkich rzędach na blatach szafek, jak również w szeregach na podłodze. Na stole leżała pusta

Anula & pona

aluminiowa tacka, na jej środku leżał ogryzek jabłka, niemi świadkowie tego, co jadła dziś na obiad. Żałował, że nie postąpił zgodnie z pierwszym odruchem i nie przyjechał do niej zaraz po tym, jak zobaczył światła jej samochodu. Podzieliłby się z nią swoją zapiekanką. Wyjmując filiżanki i spodeczki z szafki, Ewa zauważyła, że Adam przygląda się jej zakupom.

s u

- Początkowo zaczęłam je ustawiać gdzie popadnie, ale potem sobie uzmysłowiłam, że nie będę mogła niczego znaleźć.

o l a d n

Więc zaczęłam od początku, bardziej metodycznie. Ponieważ dwa razy zmieniałam zdanie, gdzie co umieścić, doszłam do wniosku, że lepiej wszystko najpierw pogrupować, zanim zacznę ustawiać zapasy w spiżarce.

a c

Zauważył szeregi puszek, warzywa, owoce i zupy. Potem zamrugał powiekami. To się nadawało do książki: poustawiała

s

wszystko nawet według alfabetu. - Widać, że sprawy organizacyjne masz w małym palcu. Gestem ręki zaprosiła go, by zajął miejsce przy stole. - Tilly zawsze powtarza, że jak już coś robić, to dobrze. - Tilly?- Jest dla mnie jak matka. - Ewa usiadła i rzuciła się na placek, podczas gdy Saba klapnęła u jej stóp. - Ummm. Nie masz pojęcia, jakie to smaczne. - Sudie jest dobrą kucharką. Nie było moim zamiarem

Anula & pona

umniejszanie jej zdolności, gdy rozmawialiśmy wczoraj wieczorem. Chodzi tylko o to, że zanim zabiorę się do jedzenia tego, co przygotuje, nie jest już tak świeże i apetyczne, że się tak wyrażę. Ewa zdążyła zjeść połowę swojej porcji, a Adam jeszcze nie napoczął swojej. Ledwo ugryzł pierwszy kęs, usłyszał, że Ewa się zakrztusiła. Uniósł głowę i zobaczył, jak odstawia filiżankę Z kawą, kaszląc i plując.

s u

- Dobrze się czujesz? Skinęła głową i skrzywiła się. - Okropieństwo!

o l a d n

Sięgnął po filiżankę, ale Ewa go powstrzymała.

- Uwierz mi, lepiej, żebyś tego nie próbował. - Wstała i zabrała filiżanki. - Nie wiem, co zrobiłam źle. Oczywiście to nie

a c

ekspres, do którego jestem przyzwyczajona, ale mimo wszystko... Fuj! - Wzdrygnęła się i wylała kawę do zlewu.

s

Adam rzucił okiem na kuchenkę, gdzie na palniku stał stary aluminiowy imbryk do kawy jego dziadka. - W ciągu tych wszystkich lat podarowałem dziadkowi trzy różne ekspresy do kawy. Zawsze w końcu wracał do ukochanego imbryka - powiedział. - Nigdy nie potrafiłem się nauczyć, jak długo należy gotować kawę w tym aluminiowym garnuszku. - Najwyraźniej ja też nie wiem. - Ewa usiadła i raz dwa skończyła jeść swoją porcję szarlotki. - Jest taka dobra, że chyba

Anula & pona

wezmę dokładkę. Zachichotał. - Muszę koniecznie powiedzieć o tym Sudie. - Przyglądał się Ewie, jak się pochyliła, by ukroić sobie drugą porcję. Miała cienie pod oczami, jej ruchy były powolne, jak u człowieka fizycznie wyczerpanego. - A więc jak minął pierwszy dzień? Na jej ustach pojawił się lekki uśmiech, który sprawił, że stały się jeszcze bardziej ponętne niż zwykle. - Ciekawie.

o l a d n

s u

Czekał cierpliwie, podczas gdy szybko pałaszowała dru-gą porcję szarlotki. Wkrótce zorientował się, że Ewa nie zamierza mu powiedzieć nic więcej. Najwyraźniej miała za sobą ciężki dzień, jeśli nawet była zbyt zmęczona, by mówić.

a c

- Wpadłem, żeby pokazać ci stajnię, ale sprawiasz wrażenie kompletnie wykończonej.

s

Uśmiechnęła się i skinęła głową, że to prawda. - Nie ma pośpiechu - powiedział, przesuwając palcem po wąsach. - Chciałem, żebyś mogła sobie jeździć wszędzie, gdzie tylko będziesz miała ochotę. Nic się nie zmieni, jeśli poczekamy parę dni, aż się rozlokujesz. Czy stoi coś na przeszkodzie, by wszystko to - wskazał na rzędy opakowań produktów spożywczych - nie mogło poczekać do jutra rana? - Nic a nic. Prawdę mówiąc, kiedy zapukałeś do drzwi,

Anula & pona

akurat się zastanawiałam, czy wziąć prysznic, czy rzucić się od razu na łóżko. Po zjedzeniu dwóch porcji szarlotki stwierdzam, że łóżko zdecydowanie zwyciężyło. Adam wstał i zebrał ze stołu talerzyki. - W takim razie zmykam. Wstawił naczynia do zlewu i odwrócił się akurat w chwili, kiedy Ewa podniosła się od stołu. Ze zdumieniem stwierdził, że

s u

ogarnęła go fala czułości. Miał ogromną ochotę wziąć Ewę na ręce i zanieść do łóżka. Ale bał się, że zapragnie czegoś więcej, gdy

o l a d n

Ewa znajdzie się w jego ramionach. Teraz, kiedy już wiedział, czego sobie odmawia, było mu jeszcze trudniej zachowywać się po rycersku.

Zawahał się, nim otworzył drzwi wyjściowe, i obejrzał się na

a c

Ewę. Miała tak jasną skórę, że dosłownie widział żyłki na jej skroniach. Nigdy nie spotkał nikogo tak pełnego sprzeczności:

s

wydawała się krucha, a zarazem jej podbródek znamionował upór i determinację; zapewne zawsze osiągała to, co sobie założyła. Sprawiała wrażenie naiwnej, jednak była na tyle bystra, by go rozszyfrować, kiedy zaczął zgrywać prostego chłopka-roztropka. Pozornie brakowało jej wiary w siebie, jednak była bardziej utalentowana jako artystka od Alicji. Kiedy sobie uświadomił, że Ewa wpatruje się w niego z zakłopotaniem, powiedział łagodnie:

Anula & pona

- Jesteś pełna sprzeczności, ot co. - Pochylił się i musnął ustami jej czoło. - Dobranoc. Ewa zamknęła drzwi, odwróciła się, oparła się o nie ple-cami i zacisnęła powieki. Nie ma co marzyć, by było inaczej, jednak gdyby... Otworzyła oczy i zobaczyła, że Saba siedzi i przygląda się jej, przechyliwszy łeb. - Ojej. Pospiesznie otworzyła drzwi i zawołała:

o l a d n

- Adamie, zapomniałeś o Sabie.

s u

Usłyszała jego kroki, jeszcze zanim się wyłonił z mroku. - Rzeczywiście. Coś ci powiem. Może niech zostanie na noc z tobą? Nie grozi ci tu żadne niebezpieczeństwo, ale będzie ci

a c

raźniej. Wypuść ją rano, przybiegnie do domu, żeby się najeść. Zastanawiając się, czym jeszcze będzie chciał się z nią

s

podzielić, Ewa skinęła głową. - Jeśli tak uważasz, z radością z nią zostanę. Znów zamknęła drzwi ze świadomością, że gdyby rzeczy inaczej się przedstawiały, gdyby była kimś innym, niż jest, cóż... świetnie wiedziała, co chciałaby dzielić z Adamem.

7 Ewę obudziło z głębokiego snu szczekanie Saby. Usiadła na

Anula & pona

łóżku i suka natychmiast ucichła, ale dalej chodziła tam i z powrotem wzdłuż łóżka, cały czas skamląc. Ewa odrzuciła koce i wstała. - O co chodzi, Saba? Collie jednym susem znalazła się przy drzwiach sypialni i przysiadła, czekając, żeby jej otworzyć. Gdyby chodziło o jakiegoś włóczęgę, pies nadal by szczekał. Ledwo Ewa o tym pomyślała,

s u

kiedy przez uchylone okno dobiegł ją warkot uruchamianego silnika. Gdy wyjrzała na dwór, zobaczyła, że ciemność nocy

o l a d n

właśnie zaczęła ustępować szarości świtu. W tej samej chwili, kiedy Saba jeszcze raz szczeknęła, Ewa doznała olśnienia. Widocznie Adama znowu wezwano do jakiegoś nagłego przypadku.

a c

- Chodzi o Adama? Tak, Saba?Saba szczeknęła i natychmiast zniknęła w głębi korytarza. Ewa poszła za nią. Kiedy zapaliła

s

światło w kuchni, zobaczyła, że Saba chodzi pod drzwiami. Przez chwilę się zastanawiała, czy Sabie uda się dogonić Adama. - No dobrze - powiedziała w końcu, otwierając drzwi. - Ale możesz powiedzieć swemu panu, że nie mam zbyt wielkiego mniemania o jego nowym systemie alarmowym. Wyszedłszy na dwór, Ewa stwierdziła, że wcale nie jest tak wcześnie, jak myślała. Zaczęła nasłuchiwać. Najpierw usłyszała, że silnik zaczął inaczej pracować. Widocznie Adam zwolnił.

Anula & pona

Potem dobiegło ją trzaśnięcie drzwi. Usatysfakcjonowana, zamierzała zgasić światło i wrócić do łóżka, ale stwierdziła, że właściwie nie chce się jej już spać. Była głodna. Wytłumaczyła sobie, że musi to mieć jakiś związek z czystym powietrzem, którym oddycha od dwóch dni, i postanowiła zjeść wczesne śniadanie. Miała ochotę na od-smażane ziemniaki i

s u

jajecznicę. Wygrzebała książkę kucharską. Ale po

kilkuminutowym studiowaniu przepisu zmarszczyła czoło.

o l a d n

- Ostudzić ziemniaki, ugotowane w mundurkach, obrać je i pokroić na kawałki. Świetnie!

Z przepisu nie tylko się nie dowiedziała, ile ziemniaków potrzebuje, doszła również do wniosku, że umrze z głodu, zanim

a c

będzie je mogła odsmażyć. Informacja, ile czasu trwa gotowanie, też stanowiła niespodziankę, która nie spodobała się jej żołądkowi.

s

Gderając pod nosem, umyła dziesięć ziemniaków, wsadziła je do piecyka i nastawiła minutnik, który kupiła wczoraj razem z nowym ekspresem do kawy. Odkroiła sobie dużą porcję placka kawowego, by zaspokoić pierwszy głód, i wzięła minutnik ze sobą do gabinetu, który urządziła zgodnie z sugestią Adama. Odkąd się tu wprowadziła, zdążyła skończyć dwa całkiem dobre szkice Saby i zupełnie niezłą akwarelę. Postanowiła przymierzyć się do portretu olejnego Saby,

Anula & pona

który chciała podarować Adamowi. Prawie trzy godziny później Ewa usłyszała warkot samochodu przed domem akurat, kiedy wpatrywała się w górę odsmażonych ziemniaków i jajecznicę, którą przygotowała. Z roztargnieniem podeszła do drzwi i przyglądała sięze zdumieniem, jak jej wuj wysiada ze swojego mercedesa. - Wujek Robb! - krzyknęła i wybiegła pospiesznie przed dom. - Czy coś się stało?

s u

- Nic a nic. - Zatrzymał się obok niej. - Jeśli nie liczyć tego,

o l a d n

że nie raczyłaś mnie poinformować o tym, co się wydarzyło. - Prosiłam Tilly, żeby ci powiedziała. A ponieważ tu jesteś, musiała to zrobić.

- Racja - zgodził się. - Ale adres i numer telefonu to chyba

a c

trochę za mało. - Ewa dosłyszała w jego głosie lekką irytację. Oznaczało to, że wuj nie zadowoli się kilkoma zdawkowymi

s

wyjaśnieniami. - A może przyszedłem nie w porę? Widząc, że nie ucieknie przed tym co nieuniknione, uśmiechnęła się.

- Skądże znowu. Prawdę mówiąc pojawiłeś się w samą porę. Wejdź, zjemy razem śniadanie. - Przytrzymała otwarte drzwi. - Czy bardziej ci się tu podoba niż w naszym letnim domu? spytał, kiedy skierowała się w stronę kuchenki. - Mam swoje powody. - Zajęła się nakładaniem potraw na

Anula & pona

półmiski. Kiedy uniosła wzrok, stwierdziła, że wujek Robb przygląda się jej zafascynowany. Wzięła dwa talerze oraz komplet sztućców i wręczyła mu. - Może nakryłbyś do stołu? Ja przez ten czas skończę robić grzanki. Jego krzaczaste brwi, które zawsze przywodziły Ewie na myśl tłuste owłosione gąsienice, uniosły się jeszcze wyżej. - Ależ naturalnie.

s u

Wuj Robb nie odezwał się już ani słowem, póki nie spróbował wszystkiego, łącznie z kawą.

o l a d n

- Moja droga, muszę ci pogratulować! Wszystko jest wyborne.

Ogarnęła ją fala miłego zadowolenia. - Dziękuję.

a c

- Ale skłamałbym, gdybym powiedział, że to dla mnie niespodzianka. Zawsze udawało ci się dobrze robić wszystko, do

s

czego się wzięłaś. - Spojrzała na niego, zaskoczona. - Łącznie z zaspokojeniem kaprysu ojca, by uzyskać tytuł magistra ekonomii i poznać wszystkie tajniki firmy. - Pociągnął jeszcze jeden łyk kawy. - Teraz trzeba tylko ustalić, jaki cel postawiłaś sobie obecnie.- Może skończmy jeść, póki wszystko jest gorące, a później spróbuję odpowiedzieć na twoje pytania. Wuj Ewy wzruszył szczupłymi ramionami, na które narzucony miał elegancki, sportowy płaszcz. Jadł jak ptaszek,

Anula & pona

natomiast Ewa pałaszowała, aż jej się uszy trzęsły. Kiedy w końcu odłożył nóż i widelec na talerz i jeszcze raz spojrzał na nią, uniósłszy brwi, Ewa postanowiła, że będzie z nim zupełnie szczera. - Czy bardzo by cię zdziwiło, gdybym oświadczyła, że straciłam ochotę na dalsze kierowanie firmą? Kąciki jego ust uniosły się lekko w uśmiechu.

s u

- Nic a nic, bo już od jakiegoś czasu zauważyłem twój brak zaangażowania, że się tak wyrażę.

o l a d n

Słysząc te słowa, Ewa nieco się odprężyła.

- W takim razie co zrobimy z firmą? Wiem, że z ulgą przyjąłeś decyzję zarządu, powierzającą mi prezesurę, ale czy teraz byłbyś skłonny przejąć moje obowiązki?

a c

- Moja droga, nigdy nie nadawałam się do zarządzania. Zostawiłem prowadzenie firmy najpierw twemu ojcu, potem tobie.

s

Nie. - Potrząsnął głową. Jego jasnopłowe włosy zaczynały siwieć. - Prezesura absolutnie mnie nie pociąga. Ewa podparła brodę na dłoni. - Zostają więc dwie możliwości. Ale sprzedaż firmie konkurencyjnej napawa mnie lękiem. Nie można wykluczyć, że nabywca na raty pozbędzie się naszej firmy, a pracownicy będą zmuszeni ustawić się w ogonku w urzędzie zatrudnienia. - Drugim wyjściem jest wykupienie firmy przez pra-

Anula & pona

cowników? Skinęła głową. - Jak twoim zdaniem zareagują? Wuj Robb zaczął się bawić swoją filiżanką. - Taka ewentualność była rozważana po śmierci twojego ojca. Kiedy walka zaczęła się na dobre, a nie wyłaniał się żaden zwycięzca, zarząd zgodził się na mianowanie ciebie prezesem

s u

zgodnie z życzeniem twego ojca. - Spojrzał na nią i dodał cierpko: - Zgadnij, kto zabiegał o to, żeby wybrano go prezesem?

o l a d n

Czemu jej to nie zaskoczyło? Ale świadomość, że słusznie się domyślała, czym kierował się Ryszard, pragnąc ją poślubić, nadal sprawiała jej ból.- Proszę, proszę. Mój były narzeczony nie zasypiał gruszek w popiele. - Zacisnęła usta. - Nie udało mu się

a c

uzyskać kontroli nad firmą w jeden sposób, spróbował inaczej. Spojrzała na wuja z oskarżycielską miną.

s

- Wujku Robbie, dlaczego, wiedząc o tym, nic nie powiedziałeś, kiedy ci oznajmiłam, że Ryszard zaproponował mi małżeństwo?

Poklepał ją po dłoni. - Z prostego powodu, moja droga. Udało mu się doprowadzić do tego, że otrząsnęłaś się po śmierci ojca. I - dodał, kiedy się skrzywiła - ponieważ zawsze byłaś bystrą dziewczyną. Pomyślałem sobie, że kiedy już znów będziesz potrafiła

Anula & pona

racjonalnie postępować, niewiele czasu ci zajmie odkrycie, na czym rzeczywiście zależy Ryszardowi. Ewa spuściła głowę, nie mając odwagi spojrzeć wujowi w oczy, gdy zadawala kolejne pytanie: - Wiedziałeś o jego... miłosnych podbojach? Wszyscy o tym wiedzieli? - Obawiam się, że Ryszard nigdy nie należał do osób

s u

dyskretnych. - Słysząc chichot, uniosła głowę. - Natomiast wszystkich zaskoczyło, że zerwałaś zaręczyny. Nie znając cię tak

o l a d n

dobrze, jak ja cię znam, chyba raczej się spodziewali, że będziesz robiła dobrą minę do złej gry. Jeśli mi wolno spytać, w jaki sposób wszystkiego się dowiedziałaś?

Na twarzy Ewy pojawił się uśmiech. Ze zdumieniem

a c

stwierdziła, że teraz potrafi się śmiać z tego wydarzenia. - Siedziałam zamknięta w toalecie, kiedy aktualna cher ami

s

omawiała ze swoją przyjaciółką jego umiejętności w łóżku. - Dość drastyczny sposób odkrycia prawdy. Przykro mi. - Może i drastyczny, ale przynajmniej wyrwał mnie z letargu. Zresztą od tygodni drżałam na myśl o swoich zaręczynach. Im Ryszard bardziej naciskał, bym wyznaczyła datę ślubu, tym większa ogarniała mnie panika. -Przynajmniej zarzut Ryszarda, jakoby ona była winna temu, że zaczął się oglądać za innymi kobietami, pozostał jej tajemnicą.

Anula & pona

Wuj Robb cały się rozpromienił. - Widzisz, miałem rację. Niedyskrecja Ryszarda tylko przyspieszyła bieg wypadków.- Czy będzie stwarzał jakieś trudności, jeśli zdecydujemy się na sprzedaż firmy pracownikom? Uśmiech starszego pana świadczył, że chociaż na zewnątrz jest człowiekiem ustępliwym, potrafi być uparty. - Mamy zdecydowaną przewagę, albowiem od czasu wa-

s u

szych zaręczyn stał się zanadto apodyktyczny. Moim zdaniem nabrał zbytniej pewności siebie. Nie przejmuj się Ryszardem.

o l a d n

- Martwi mnie tylko jedno. Nie mogę pozbyć się uczucia, że cię zawiodłam.

- Moja droga, już wiele lat temu uświadomiłem sobie, że prędzej czy później stracimy firmę. Nigdy nie miałem na jej

a c

punkcie obsesji, tak jak twój ojciec. Cieszę się, że dla ciebie to też nie tragedia. - Spojrzał na nią spod krzaczastych brwi. - A teraz

s

może byś mi powiedziała, jakie masz zamiary na przyszłość. - Prawdę mówiąc w większym czy mniejszym stopniu padłam ofiarą zbiegów okoliczności. - Ewa opowiedziała o samochodzie i o tym, jak Adam jej pomógł na szosie. -Uznałam, że zachowałabym się samolubnie, gdybym nie zaproponowała pomocy w sytuacji, gdy zamierzałam w domku jedynie bezczynnie siedzieć. Odkrycie, że nie nadaję się do zarządzania firmą, to jedno. Muszę sobie znaleźć jakieś zajęcie. Poza tym - uśmiechnęła

Anula & pona

się lekko - dobrze wpływa na moje samopoczucie fakt, że tutejsi ludzie zaakceptowali mnie taką, jaka jestem. Nikt niczego ode mnie nie chce. - Z wyjątkiem Adama. Ale nie zamierzała informować o tym swego wuja. Zdumiało ją, gdy zmarszczył czoło. - Czy dobrze zrozumiałem, że nikt nic tu o tobie nie wie? Kiedy potwierdziła skinięciem głowy, jeszcze bardziej się zasępił.

s u

- Nigdy nie podobała mi się ta część twojego planu, łącznie z kupnem używanego samochodu.

o l a d n

Ewa wstała i zaczęła sprzątać ze stołu.

- Chciałam się tylko przekonać, jak ludzie mnie potraktują, nie wiedząc o moim majątku.

Poszedł za nią do kuchni i dolał kawy do filiżanek, kiedy

a c

Ewa płukała naczynia.

- Wydaje mi się, że chodzi tu o coś więcej niż tylko o ze-

s

rwane zaręczyny. Chcesz o tym porozmawiać?Zakręciła kran i powiedziała po dłuższej chwili milczenia: - Tamtego wieczoru, kiedy zerwałam zaręczyny z Ryszardem, uświadomiłam sobie, jak bardzo jestem samotna. - Spojrzała wujowi Robbowi prosto w oczy. - Nie miałam żadnej przyjaciółki od serca, której mogłabym się zwierzyć, nikogo, kto by się nade mną użalił. Westchnęła.

Anula & pona

- To moja wina - przyznała - że dopuściłam do takiej sytuacji, a potem pozwoliłam, żeby Ryszard decydował o moim życiu. Stwierdziłam, że otaczają mnie ludzie, których interesuje wyłącznie to, co mogę dla nich zrobić, ale mówiąc szczerze nie mogę zrzucić całej winy na niego. . Wuj Robb wziął filiżanki z kawą i skinął w stronę stołu. - Wiem, że od dawna nie żyłaś tak, jak tego pragnęłaś.

s u

Prawdopodobnie odkąd zgodziłaś się pójść na studia.

Zaczęło się to jeszcze dawniej, lecz Ewa odpędziła bolesne

o l a d n

wspomnienia sprzed ukończenia college'u.

- Ale, moja droga, jak można budować nowe znajomości na kłamstwie?

- Nie zabawię tu dłużej niż kilka tygodni.

a c

- Teraz tak mówisz. Jednak przekonałem się, że życie potrafi nam płatać figle.

s

- Jeśli się boisz, że mogę zechcieć się tu związać z kimś na stałe, możesz być spokojny. Mogę cię zapewnić, wujku, że przypuszczalnie nigdy nie wyjdę za mąż. - To było bardziej niż prawdopodobne. Bez względu na to jak bardzo Ewa pragnęła, by stało się inaczej, w tej jednej kwestii nie miała złudzeń. - Muszę jedynie zadecydować, czym chciałabym się zająć w przyszłości. Praca musi wystarczyć. - Chcę, żebyś miała od życia coś więcej.

Anula & pona

Ewa nastawiła się na dalsze wypytywanie, ale po kilku minutach wuj tylko westchnął. - Twój ojciec powinien był ponownie się ożenić po śmierci twojej matki. Kiedy mnie zabraknie, nie będziesz miała nikogo. Zostaniesz na stare lata zupełnie sama. Ale - powiedział wstając - zawsze wierzyłem w twój rozsądek. Dlaczego teraz miałbym zacząć wątpić? - Uśmiechnął się do niej. Odprowadź mnie do wyjścia.

s u

Ewa wstała i wuj otoczył ją ramieniem. Właśnie wtedy

o l a d n

dobiegł ją sprzed domu warkot silnika samochodu. Wi-docznie dziś miała podejmować gości. Ale kiedy wyszli, zobaczyła, że Adam wycofuje swoją furgonetkę. Najwyraźniej postanowił jej nie przeszkadzać, kiedy zobaczył przed domem czyjeś auto.

a c

- Adamie, zaczekaj! - Odwróciła się do swego wuja i powiedziała: - Poznaj właściciela tego domu.

s

Uniósł brwi, kiedy furgonetka wjechała z powrotem na podjazd. Twarz Adama pod kowbojskim kapeluszem wyglądała jak wykuta w kamieniu, kiedy wysiadł, a tuż za nim wyskoczyła Saba. Gdy wuj Robb uśmiechnął się szeroko na widok owczarka szkockiego, Ewa poczuła ściskanie w żołądku. - Nie wyciągaj fałszywych wniosków - wymamrotała cicho, ale wiedziała, że już nabrał błędnego przekonania, dlaczego tu została.

Anula & pona

Adam nie miał pojęcia, że potrafi być zazdrosny, póki nie poczuł dziwnego ukłucia na widok starszego pana, obejmującego ramieniem Ewę. Poczuł ogromną ulgę, gdy się dowiedział, że wytworny pan jest jej wujem. Ściskając mu dłoń, rzeczywiście dostrzegł lekkie podobieństwo. - Przepraszam, nie chciałem przeszkadzać. - Ależ wcale pan nie przeszkadza - odparł Robb Sutton. -

s u

Właśnie wychodziłem, ale cieszę się, że mam okazję osobiście podziękować panu za pomoc, okazaną Ewie, kiedy zepsuł się jej samochód.

o l a d n

- Każdy na moim miejscu zrobiłby to samo, sir. Mężczyzna uniósł krzaczaste brwi.

- Sir? Chyba nikt tak się do mnie nie zwracał, odkąd

a c

skończyłem służyć w marynarce. - Przewiercił Adama wzrokiem. Myślę, że jest tu znacznie bezpieczniej niż w Chicago. I ludzie są

s

lepiej wychowani.

Znów uścisnął dłoń Adama. - Cieszę się, że pana poznałem. I pańskiego psa. Teraz przynajmniej będę spokojny o Ewę. Wiem, że to staroświeckie, ale tylko ją jedną mam. Spojrzał na nią z ukosa, wzruszając ramionami, jakby przepraszająco. Ewa miała dziwną minę, póki nie usłyszała ostatnich słów swego wuja, po których rzuciła mu się na szyję.

Anula & pona

- Lepiej tutaj niż samotnie w jakimś domku na pustkowiu, sir. - Całkowicie się z panem zgadzam. - Wuj Robb poca-łował Ewę w policzek i powiedział: - Skontaktuję się z tobą, kiedy dowiem się czegoś nowego, moja droga. A na razie nie działaj pochopnie. Spoglądając na mercedesa, który wycofywał się na szosę, Adam ze zdumieniem stwierdził, że nie czuje zwykłej niechęci na

s u

widok oznak bogactwa. Owszem, właściciel samochodu był wujem Ewy, ale przede wszystkim liczyły się żelazny uścisk dłoni

o l a d n

Robba Suttona i jego przenikliwe spojrzenie, które dużo mu powiedziały o tym, co się kryje pod warstwą ogłady i dobrego wychowania. Polubił go... i jego śmieszne brwi. Uśmiechnął się do Ewy i powiedział:

a c

- Wpadłem, bo chciałem przeprosić, że Saba obudziła cię tak wcześnie. Nie pomyślałem o tym, kiedy doszedłem do wniosku, że

s

powinna nocować u ciebie.

Ewa zmarszczyła nos.

- Nie mogę powiedzieć, że spodobała mi się pobudka o świcie, ale dzięki temu zdążyłam zrobić masę rzeczy. -Spojrzała na niego błyszczącymi oczami. - Czy masz ochotę na śniadanie? - Nawet nie będę próbował udawać, że nie. - Adam uśmiechnął się. - Od rana nie miałem nic w ustach i wprost umieram z głodu.

Anula & pona

- Mogę ci nawet zaproponować filiżankę przyzwoitej kawy powiedziała, prowadząc go do środka. Saba biegła za nimi. Usmażenie jajecznicy zajmie tylko parę minut. Natychmiast zauważył drogi, importowany ekspres do kawy, kiedy otworzył szafkę, by wziąć kubek. Prezent od wuja; widocznie stać go na takie drogie upominki. Po chwili zauważył, że Ewa wyrzuca pół patelni jajecznicy do pojemnika na śmieci. - Twój wujek nie był głodny?

s u

- Zawsze mało jada, ale nie w tym rzecz. Nadal się uczę

o l a d n

gotować. Największe problemy mam z ustaleniem ilości

produktów, jeśli nie jest to wyraźnie podane w przepisie.

Kiedy włączyła palnik pod drugą patelnią i uniosła pokrywkę, zrozumiał, co miała na myśli. Było tam dość od-

a c

smażanych ziemniaków, by wykarmić całą rodzinę lub mężczyznę głodnego jak wilk.

s

- No cóż, mogę ci pomóc w ich zjedzeniu, a może jesz-cze trochę ci zostanie na jutro rano. Jak z pewnością wiesz, łatwiej byłoby je odgrzać, gdybyś miała kuchenkę mikrofalową. Zresztą jak większość potraw. - Naprawdę? Może w takim razie kupię ją sobie. Kiedy Ewa smażyła dla niego jajecznicę, Adam robił dla siebie grzankę i zastanawiał się nad jej uwagą o gotowaniu. Stwierdził, że bardzo mu odpowiada wspólne krzątanie się w

Anula & pona

kuchni. Kiedy wpadła na niego, pochyliwszy się, by sprawdzić wielkość płomienia, odwrócił się i przytrzymał ją. Przytrzymywał ją znacznie dłużej, niż musiał, znajdując w tym prawdziwą przyjemność. Przyjrzał się jej uważnie. Miała na sobie dżinsy i bluzę, wymazaną farbami. - Założę się, że zgadnę, czym zajmowałaś się dziś rano -powiedział.

s u

Uniosła głowę i spojrzała na niego; w jednej dłoni wciąż

o l a d n

trzymała łopatkę, a drugą wspierała się lekko na jego ramieniu. Kiedy ich spojrzenia się spotkały, znieruchomiała i czas jakby zatrzymał się w miejscu. Musiał zmobilizować całą silę woli, by nie przygarnąć Ewy do siebie i jeszcze raz spróbować smaku tych

a c

cudownych ust.

Tłumacząc sobie, że o wiele szybciej zostanie wynagro-

s

dzony, jeśli nie będzie teraz nalegał, Adam opuścił ręce i odwróciwszy się, głęboko zaczerpnął powietrza. Chwycił talerz z grzankami i zaniósł go na stół, by trochę ochłonąć. Dobiegł go roztargniony głos Ewy. - Przepraszam, straciłam wątek. Co mówiłeś? Pocieszając się świadomością, że filigranowa dziewczyna z miasta też musiała coś poczuć, Adam spojrzał przez ramię. - Sądząc po plamach na twojej bluzie, zaryzykuję twier-

Anula & pona

dzenie, że dziś rano malowałaś. - Tak - powiedziała Ewa, wracając do smażenia jajecznicy. Eksperymentowałam. Tak dawno nie posługiwałam się akwarelami i farbami olejnymi, że miałam wrażenie, iż zaczynam wszystko od początku. Adam wyraźnie widział, jak się odprężyła, mówiąc o farbach, rodzajach papieru i pędzlach, podczas gdy on jadł.

s u

- Wnioskuję z tego, że podoba ci się praca w sklepie Alicji. - Tak. Nie pamiętam, kiedy ostatni raz tak świetnie się

o l a d n

bawiłam, a do tego dostaję jeszcze za to pieniądze. Posta-nowiłam przeznaczyć swoją pierwszą pensję na otwarcie rachunku w miejscowym banku, bo jestem zmęczona koniecznością proszenia ją o poręczenie za mnie za każdym razem, kiedy coś kupuję.

a c

Roześmiał się, gdy zmarszczyła nos, podobnie, jak dwa dni temu. Nie przypominał sobie, by to zrobiła wtedy, kiedy ją ujrzał

s

po raz pierwszy. Widocznie odprężyła się do takiego stopnia, że przestała się mieć na baczności i stała się bardziej naturalna. - Ponieważ jest tylko jeden bank, nie masz specjalnego wyboru. - To mi przypomniało, że chciałam cię o coś spytać. Wczoraj byłam na obiedzie z Alicją, Clarel i Connie. Mówiły o trudnościach, jakie mają niektórzy z uzyskaniem kredytu bankowego na rozpoczęcie nowej działalności gospodarczej. -

Anula & pona

Była wyraźnie zdumiona. - Dlaczego Har-twig stwarza kłopoty? Nie zależy mu na rozwoju miasta? Adam odstawił swoją filiżankę z kawą. - Myślę, że zasadniczą sprawą jest to, że gdzieś w latach siedemdziesiątych przestał nadążać za zmianami, jakie zachodzą na świecie. Mieliśmy swoje kłopoty, ale nie będę złośliwy, kiedy powiem, że Hartwig nie wpadł na żaden oryginalny pomysł, odkąd zacząłem się interesować tymi sprawami.

s u

Wstał, zebrał naczynia ze stołu i zaniósł je do zlewu.

o l a d n

- Ale nie mówmy więcej o Hartwigu. Zapowiada się śliczny dzień, mam klacz imieniem Fortuna, którą chciałbym ci pokazać. Masz ochotę na konną przejażdżkę?

Uśmiech, który zaczynał kochać, rozjaśnił jej twarz.

a c

- Daj mi minutkę, żebym mogła się przebrać. W sobotni ranek Ewa siedziała w ciepłych promieniach

s

słońca nad jeziorem w dolinie Adama, szkicując twarze trójki dzieci, których buzie malowała podczas festynu. Jamie McKenzie i Ted Remson wyglądali jak doświadczeni wędkarze ze swymi bambusowymi wędkami, w przeciwieństwie do Melissy McKenzie. Nie potrafiła wystarczająco długo trzymać haczyka w wodzie, by cokolwiek złapać. Jak do tej pory, zdobyła się jedynie na pięć minut czekania bez ruchu, potem podrywała wędkę, by zwrócić uwagę ryb. Nieuchronnie jej żyłka zaczepiała o

Anula & pona

coś, czegonie było widać, przy okazji gubiąc przynętę. Równie nieuchronnie Skrzat, jamnik McKenziech, zaczynał głośno szczekać. Jeden z chłopców wyplątywał żyłkę dziewczynki, w końcu obaj mieli tego dosyć i przenieśli się trochę dalej, by móc w spokoju łowić ryby. Ewa zrobiła szereg szkiców dzieci i psa, przysłuchując się dziecięcej paplaninie. Adam zaproponował im przejażdżkę konno,

s u

a one poprosiły go również o lekcje hippiki. Słysząc szczekanie podnieconego Skrzata, znów zaczęła się zastanawiać, kiedy Adam

o l a d n

znajdował na wszystko czas.

Nagle szczekanie Skrzata przemieniło się w bolesny skowyt. Ewa uniosła wzrok i zobaczyła, że żyła wędki Melissy biegnie od końca wędziska do tylu głowy psa. Zerwała się i dobiegła do

a c

Skrzata jednocześnie z Melissą.

Łkając, dziewczynka tłumaczyła:

s

- To był wypadek... - Skrzat zlizał jej łzy. - Naprawdę, panno Sutton... żyłka poleciała... i zaczepiła o łeb Skrzata. - Saba też polizała buzię dziewczynki. Ewa starała się pocieszać Melissę, kiedy nadbiegli chłopcy. Ted przytrzymał głowę psa, a Jamie przyjrzał się haczykowi na ryby, który zaczepił o futro na karku psa. Ewa spytała: - Dasz radę go wyciągnąć?

Anula & pona

- Przebił skórę na wylot. Nie wiem... - Dobra. Macie nóż? Cała trójka spojrzała na nią, opalona buzia Jamie'ego lekko zbladła. - Chyba nie potrafię... - Utniemy żyłkę nad haczykiem i zabierzemy psa do doktora Wagnera, żeby usunął haczyk.

s u

Dzięki Bogu, że przyjechała nad jezioro samochodem, a nie konno, bo zamierzała wybrać się na przejażdżkę później, razem z

o l a d n

Adamem. Jamie wyciągnął nóż, przeciął żyłkę i wziął skamlącego psa na ręce. Ewa objęła Melissę ramieniem i powiedziała dzieciom, by wsiadły do jej samochodu.

Szybko dotarli do malowniczo położonej kliniki. Ewa ma-

a c

chinalnie notowała szczegóły, parkując wóz. Kiedy weszli do przychodni Adama, niemal natychmiast pojawiła się Marta.

s

- Pani przywiozła dzieci, panno Sutton? - spytała, na próżno rozglądając się za ich rodzicami.Ewa wyjaśniła, co się stało, i Marta otworzyła drzwi, znajdujące się za nią. - Proszę tędy. - Poprowadziła ich krótkim korytarzykiem, po obu stronach którego było kilkoro zamkniętych drzwi, i otworzywszy jedne z nich, dała im znak, by weszli do środka. Połóżcie psa na stole. Pan doktor zaraz do was przyjdzie. Saba usiadła obok Ewy i ani drgnęła, kiedy Ewa próbowała

Anula & pona

uspokoić Melissę. Widząc zaniepokojone miny chłopców, zapewniła ich, że doktor Wagner już będzie wiedział, co należy zrobić. Miała tylko nadzieję, że nie będą musieli długo czekać. Na szczęście dla Ewy Adam otworzył drzwi i wpadł do środka, nim minęło pięć minut. Natychmiast się uspokoiła. Uśmiechnął się do nich i powitał Skrzata, delikatnie głaszcząc psa swymi wielkimi dłońmi. Potem podrapał jamnika za uchem i

s u

przyjrzał się haczykowi tak, że pies nawet się nie zorientował. - To nie potrwa długo. Nic mu nie będzie - powiedział

o l a d n

dzieciom. Sięgnął do szafki i położył jakieś narzędzie na pobliskiej tacy. Napełniając strzykawkę, spojrzał na Ewę. -Dasz radę przytrzymać mu łeb, czy mam zawołać Martę?

Melissa spojrzała na nią zapłakanymi oczami i Ewa głośno

a c

przełknęła ślinę.

- Powiedz mi tylko, co mam robić.

s

Przytrzymała głowę Skrzata, a chłopcy na wszelki wypadek trzymali mu łapy. Melissa przyglądała się, po policzkach płynęły jej ciurkiem łzy. Adam szybko uciął zagięty koniec haczyka, wyjął go i przemył ranę. Kiedy pies zaskomlał, Ewa, spoglądając spod rzęs na Adama, powiedziała do jamnika: - Wiem, co czujesz. Adam uśmiechnął się pod wąsem i wstrzyknął psu anty-

Anula & pona

biotyk. Włożył do papierowej torebki kilka tabletek, wręczył ją Jamie'emu i wyjaśnił, jak należy je podawać. Dał Melissie kilka ciasteczek dla psów i powiedział jej, żeby postarała się, by jamnik przez pięć minut poleżał spokojnie na stole. Potem skinął na Ewę i wyszli razem z gabinetu. Saba ruszyła za nią. Jak tylko drzwi się za nimi zamknęły, Ewa z niepokojem spojrzała na Adama.- Czy jest coś, o czym nie chciałeś mówić przy dzieciach?

s u

- Nie - powiedział, ujmując ją za rękę. - Ale myślę, że przyda

o l a d n

im się kilka minut, żeby się uspokoiły. Pomyślałem sobie, że skoro już tu jesteś, oprowadzę cię po moim królestwie.

Odetchnęła z ulgą, idąc z nim w dół korytarza. - Ale mnie przestraszyłeś. A wciąż jeszcze nie ochłonęłam po

a c

tym, że zachowywałam się jak... jak rodzic. Chyba nie potrafiłabym powiedzieć Melissie, że psu grozi jakieś

s

niebezpieczeństwo.

- Świetnie się spisałaś - pochwalił ją, otaczając ramieniem. Już ci to mówiłem, zachowujesz się naturalnie. Ale chcę, żebyś wiedziała, że nigdy nie okłamuję właścicieli moich pacjentów. Szczerość to najlepsza metoda. W ten sposób unika się rozbudzania niepotrzebnych nadziei i na dłuższą metę tak jest lepiej dla wszystkich. Ewa rozkoszowała się dotykiem jego dłoni na swoim ra-

Anula & pona

mieniu, znajomym zapachem płynu po goleniu i białego, sztywnego od krochmalu fartucha. Aż nagle przeszedł ją zimny dreszcz. Ostatnie słowa Adama zapadły jej głęboko w pamięć. Przystanęli przed drzwiami z tabliczką SALA ZABIEGOWA. Adam spojrzał figlarnie na Ewę. –

Sprawiasz na mnie wrażenie osoby prostolinijnej. Nie

uważasz, że uczciwość jest najlepszą metodą postępowania? –

8

o l a d n

s u

W niedzielny ranek, podczas malowania portretu Saby, Ewie nie dawała spokoju myśl, że oszukała Adama. Właściwie nie tyle go okłamała, tłumaczyła sobie, ile nie powiedziała mu o sobie wielu rzeczy. Słowa wujka o tym, że nie można zbudować niczego

a c

trwałego na kłamstwie, uporczywie kołatały jej się po głowie i od nowa zaczęła się zadręczać. Bijąc się tak z myślami, nagle

s

stwierdziła, że za pół godziny przyjdzie Adam. Spojrzała na siebie, żeby się upewnić, czy może się komuśpokazać w takim stanie. I przypomniała sobie o praniu, które wstawiła wcześniej, bo już się jej skończyły czyste rzeczy. Musi sobie coś dokupić z odzieży. Otworzyła drzwi do piwnicy i ruszyła w dół po schodach. Ale w połowie nagle przystanęła na widok piany, wydobywającej się z pralki. - Do licha!

Anula & pona

Ewa stała i gapiła się na mydliny. Co znowu zrobiła nie tak, jak należy? Aby nie ubrudzić ostatnich czystych rzeczy, jakie jej zostały, zdjęła buty, dżinsy i bluzkę, i rzuciła je na schody. Złapała plastikowe wiadro, przeszła przez mydliny i otworzyła drzwiczki pralki. W środku było jeszcze więcej piany. Jęknęła na myśl, że będzie musiała drugi raz wszystko prać. Zatrzasnęła drzwiczki i

s u

ustawiając programator zastanawiała się, czy może wybrać tylko funkcję płukania. Wstrzymując oddech przekręciła programator i

o l a d n

uruchomiła pralkę. Widok wody, wlewającej się do bębna, trochę ją podniósł na duchu.

Przez następne dziesięć minut zbierała kubłem pianę i wylewała ją do zlewu, następnie odkręcała kran z wodą, by

a c

mydliny spłynęły, i znów nabierała kolejne wiadro piany. Znalazła stos starych ręczników, którymi mogła wycierać podłogę, i kiedy

s

pralka się wyłączyła, stanęła i spojrzała z uśmiechem na wilgotną i czystą podłogę - nigdzie nie było ani śladu mydlin. Zaczęła wyciągać bieliznę z pralki i wrzucać do suszarki. Zauważyła parę niebieskich majteczek. Wzruszywszy ramionami, wsadziła do suszarki dżinsy i znów sięgnęła do bębna pralki. Kiedy ujrzała kolejną parę niebieskich majteczek, a potem niebieski stanik, zaplątany w dżinsy, w pierwszej chwili nie zrozumiała, co się stało. Cała biała bielizna zrobiła się niebieska.

Anula & pona

Ponieważ miała tak niewiele rzeczy do uprania, wsadziła wszystko na raz do pralki. Westchnęła; kolejna nauczka. Słysząc szczekanie Saby pod drzwiami kuchni, Ewa pospiesznie wrzuciła resztę mokrego prania do suszarki, zatrzasnęła drzwiczki i nastawiła programator. Potem popędziła na górę, żeby się ubrać, nie chcąc, by Adam zobaczył ją w bieliźnie. Nim się ubrała, włożyła buty i wbiegła po schodach, już czekał pod

s u

drzwiami.- Wszystko gotowe - powiedziała, przygładzając włosy, które dziś rano, przed ich przejażdżką konną, związała w koński ogon.

o l a d n

Adam przez chwilę widział Ewę w negliżu i głośno przełknął ślinę, próbując odpędzić obrazy półnagich nimf. Powiedział to, co mu pierwsze przyszło do głowy:

a c

- Z tak związanymi włosami i z zaróżowionymi policzkami wyglądasz, jakbyś miała szesnaście lat. Co robiłaś?

s

Rumieńce na jej policzkach zrobiły się bardziej czerwone. - Och, tylko trochę sprzątałam. Jeśli kobiety tak wyglądają po domowych porządkach, dużo tracił w życiu. Kiedy szedł z Ewą do furgonetki, uderzyła go pewna myśl. - Ile właściwie masz lat... jeśli można wiedzieć? Roześmiała się, wsiadając do samochodu. - Uwierz mi, że czuję się mile zaskoczona. Ale w tym roku

Anula & pona

obchodziłam trzydzieste urodziny. - Świetnie się trzymasz jak na tak podeszły wiek. - To wszystko zasługa tutejszego powietrza. Codziennie czuję, jak mi ubywa kilka lat. - Mógł tylko przyklasnąć jej entuzjazmowi; rzeczywiście duchem zdawała się młodsza, niż kiedy tu przyjechała. Może ostatecznie nie będzie musiał tak długo czekać, pomyślał, gdy powiedziała: -A więc dokąd udamy się po wiktuały na nasz piknik?

s u

- Do „Eleganckiego Farmera" - odparł, a na widok jej

o l a d n

uśmiechu dodał: - Wiem, że „Elegancki Farmer" brzmi jak sprzeczność, ale myślę, że będziesz mile zaskoczona.

Kiedy skręcili na olbrzymi parking, Adam musiał poczekać na swoją kolejkę, nim mógł zaparkować. Zaraz obok głównego

a c

wejścia znajdowała się szkółka, oferująca kolorowe byliny, rośliny jednoroczne i krzewy. Ponieważ była niedziela, do tego dobrze

s

znanego miejsca ściągnęli ludzie z okolicy, jak również miejscowi. Dlatego Adama zdumiało, że nim zrobili dziesięć kroków, ktoś pozdrowił Ewę. Uśmiechnęła się i pomachała ręką. Rozradowanym wzrokiem wodziła po tłoczących się ludziach, tablicach informacyjnych, straganach z melonami i barwnych roślinach ze szkółki. Nikt, nawet aktorka - którą Ewa przecież nie była - nie mógłby udawać tak szczerego zainteresowania tym, co go otacza. Kiedy zauważył, że Ewa rozgląda się na wszystkie

Anula & pona

strony, spytał, czego szuka.- Niedaleko wejścia była tablica z listą deserów truskawkowych, ale nigdzie nie widzę truskawek. - Są po drugiej stronie drogi - powiedział, wskazując ręką. Tam gdzie pola. Ludzie mogą sami zrywać owoce albo kupić, ile chcą. - Odwrócił się i skinął w kierunku małej przyczepy, przed którą był placyk, osłonięty barwną markizą. - Podają również z pół tuzina deserów, które są wprost boskie. Spróbujemy, nim stąd wyjedziemy. - Deser przed obiadem? Uśmiechnął się.

o l a d n

s u

- Obawiam się, że dojrzałe truskawki nie najlepiej zniosłyby transport w skórzanej torbie przy siodle. Chodź -powiedział, ciągnąc Ewę za sobą. - Wybierzemy sobie coś na obiad. Stanęli na końcu kolejki i niebawem mogli się wmieszać w

a c

tłum ludzi, krążących wolno po sklepie. Adam z przyjemnością spoglądał na minę Ewy, kiedy oglądała towar. „Elegancki Farmer"

s

oferował wszystko - od pamiątek dla turystów po artykuły delikatesowe. Nie umknęło też jego uwadze, że obydwoje pozdrawiano po imieniu, kiedy wybierali wędliny, sery i musztardę. Gdy czekali na zważenie owoców, powiedział: - Znasz masę osób jak na kogoś, kto mieszka tu tak krótko. Ewa dorzuciła do koszyka z wspólnymi zakupami kilka kiści winogron o błyszczącej skórce.

Anula & pona

- No cóż, Alicja prowadzi coś więcej niż sklep z artykułami dla plastyków. Ludzie przychodzą po najróżniejsze wyroby artystyczne. Lubisz melony? - Wskazała opakowanie pokrojonych melonów kasaba i kantalupów. Kiedy skinął głową, włożyła owoce do koszyka, który trzymał. - Poza tym po pracy trochę chodzę po sklepach. Ludzie są tak mili, że zajęło mi cały tydzień odwiedzenie głównych sklepów w mieście. - Coś sobie przypomniałam - rzuciła

s u

przez ramię. - Pamiętasz ten ogródek skalny na tyłach domu twojego dziadka?

o l a d n

- Kiedyś był to ogródek ziołowy mojej babci. Dziadek pielęgnował go cale lata, ale w końcu pozwolił, by zarósł.

- Wspomniała o nim pani Thompson, kiedy się dowiedziała, gdzie mieszkam. Powiedziałam jej, że nie odróżniam koperku

a c

ogrodowego od chwastów. Zaproponowała,że przyjdzie jutro rano, by pomóc mi go uporządkować. Czy masz coś przeciwko temu?

s

- Nic a nic. Jak poznałaś babcię Thompson? - Zapomniałeś, że na festynie kupiłam kołdrę od jej wnuczki? Wczoraj przypadkiem ją spotkałam. Znaczy się Glorię. Potem pani Thompson wstąpiła do sklepu, żeby mnie poznać. To zdumiewające, ile ona wie. Im lepiej poznaję, jak żyją tu ludzie, tym bardziej nie mogę się nadziwić. - Ewa zmarszczyła czoło, kiedy przesunęli się do przodu, czekając w kolejce do kasy. - Nie chodzi mi tylko o różnice między małym a dużym miastem.

Anula & pona

Przypuszczam, że podobnie, jak tu, jest na przedmieściach i w sąsiedztwie wielkich miast. Ale dojeżdżając z przedmieść Chicago do pracy nigdy nie poznałam dobrze ani jednego, ani drugiego. Nigdy nie miałam na to czasu. - Może właśnie tego ci brak. Czasu. Nie ulega wątpliwości, że tempo życia jest wolniejsze na wsi niż w mieście. - Hmmm.

s u

Kiedy wyszli ze sklepu, miał ją zapytać, gdzie jej się bardziej podoba, ale zatrzymał ich jakiś farmer. Adam przedstawił Ewie

o l a d n

Arna Arnmunsona i jego rodzinę, a potem wysłuchał opisu niektórych objawów, zaobserwowanych przez Arnmunsona u jego krowy. Ale nie pochłonęło go to aż tak, by jednocześnie nie przysłuchiwać się, jak Ewa rozmawia z żoną i dziećmi farmera.

a c

Nie uszło jego uwadze, że rozruszała dwójkę nieśmiałych nastolatków, rozśmieszyła młodszą dziewczynkę i skłoniła żonę

s

farmera do powiedzenia więcej niż pięciu słów. Miała w sobie coś, co ją odróżniało od innych kobiet, które znal, a na co reagował każdy, z kim się zetknęła. Zaintrygowała go śliczna dziewczyna o jasnym, bezpośrednim spojrzeniu, naiwnie darząca obcych zaufaniem. Brak zainteresowania z jej strony stanowił policzek dla jego męskiej próżności, więc za wszelką cenę chciał wywrzeć na niej wrażenie. Uderzyło go, że pragnął w jakiś sposób zatrzymać Ewę przy sobie,

Anula & pona

by jej pokazać, ile jest wart. A jednak z chwilą, gdy mu się to udało, zwolnił tempo. Potem przypomniał sam sobie, że po prostu zachowuje się jak dżentelmen, dając jej czas, by doszła do siebie po zerwanych zaręczynach. Ale w jakim celu?Nie chodziło o to, że mógł dać wszystko komuś takiemu jak ona. Wciąż miał do odzyskania kilka gospodarstw, nim mógłby zacząć się zastanawiać poważnie nad trwałym związkiem z jakąś kobietą. A Ewa z całą

s u

pewnością nie była jeszcze gotowa. Tak go zaskoczyły te wnioski, że niemal nie zauważył zdziwionego spojrzenia Arna.

o l a d n

Kiedy odpowiedział na pytania mężczyzny, farmer dyskretnie próbował mu wcisnąć pieniądze, ale Adam ich nie przyjął. - Może wspólnie ubijemy interes?

- Masz coś konkretnego na myśli?

a c

- Kilka osób pytało mnie o możliwość zaopiekowania się ich końmi w miesiącach letnich. Karol i moi chłopcy już i tak mają

s

dosyć roboty. Może twoi synowie mogliby rano doglądać koni w stajni i nadzorować przejażdżki w siodle? Między Bogiem a prawdą, jest dosyć dzieciaków, mających bzika na punkcie koni, by uruchomić szkółkę jeździecką. - Myślę, że to niegłupi pomysł. - Świetnie. Zadzwonię do ciebie. Wydawało się rzeczą, najnaturalniejszą pod słońcem objęcie Ewy ramieniem, kiedy przeprowadzał ją na drugą stronę szosy. A

Anula & pona

gdy usiedli na snopkach siana w cieniu markizy, okazało się, że Ewa równie pilnie przysłuchiwała się jego rozmowie, co on - jej. - Jeśli wolno spytać - powiedziała po zjedzeniu kilku kawałków placka z truskawkami - jaki wspólny interes masz na myśli? Adam przełknął lody, które akurat miał w ustach, i zsunął kapelusz na tył głowy.

s u

- Och, Arna ostatnio spotkała seria niepowodzeń. Ponieważ cierpi na brak gotówki, a mnie potrzebny jest ktoś do pomocy w

o l a d n

stajni, uznałem, że to najprostszy sposób uregulowania przez niego rachunku za usługi weterynaryjne.

- Czemu odnoszę wrażenie, że nie pierwszy raz zaproponowałeś coś takiego?

a c

Spojrzał na jej słodki uśmiech i nagle stwierdził, że mógłby się z nią podzielić kilkoma sprawami, które do tej pory trzymał w

s

tajemnicy przed wszystkimi. Tak cholernie łatwo się z nią rozmawiało.

- Czasem chciałbym, żeby wróciły czasy handlu wymiennego. Wtedy wszyscy mniej więcej byli równi. Ale -westchnął - to niemożliwe. Dziś, jeśli ktoś chce rozkręcić interes, gospodarstwo albo mleczarnię, tak jak Arn, musi się zwrócić do człowieka, który dysponuje gotówką. To wygodne, ale zarazem ryzykowne rozwiązanie. Czasem trzeba zrezygnować z marzeń z

Anula & pona

uwagi na brak pieniędzy, które wszystkim rządzą. - Czy mówiąc „człowiek, który dysponuje gotówką", masz na myśli bankiera? - Kiedy skinął głową, łyżeczka, którą trzymała, zawisła w połowie drogi do jej ponętnych ust. - A mówiąc „bankier" masz na myśli Hartwiga, prawda? - Tak. - Odsunął na bok swój pusty talerzyk. - Nie zrozum mnie źle. Bank to interes i wiem, że obowiązują w nim określone

s u

reguły postępowania, ale Hartwig zawsze daje trochę gorsze warunki niż inni. - Adam umilkł rozdrażniony, jak zwykle czując,

o l a d n

że na myśl o postępowaniu Eme-ry'ego skacze mu ciśnienie. - W takim razie dlaczego nie zwrócą się do innego banku? Po chwili zmarszczone czoło Ewy wygładziło się, kiedy powiedziała: - Ach, bo już mają hipotekę w tym banku i łatwiej

a c

jest...

- Tak. Został najbogatszym człowiekiem w okręgu. Stać go

s

na to, żeby zrezygnować z funta mięsa tych biedaków, którzy naprawdę muszą ciężko harować na życie, ale nigdy tego nie robi. Nigdy nie daje im chwili wytchnienia. Nie mogę mu wybaczyć tego niepotrzebnego upokarzania ludzi. Ewa wiedziała, że Adam myśli o swoim ojcu i dziadku. Szczególnie o dziadku. Dowiedziała się, że Ramsey Wagner stracił zdrowie, pracując za trzech, żeby spłacić długi. O ile lat krócej żył on i inni przez chciwość Hartwiga?

Anula & pona

- A co powiesz na swego rodzaju spółdzielnię, udzielającą wsparcia finansowego? - spytała. - Czy ktoś pomyślał o czymś takim? - Rozważano taki pomysł. - Poprawił kapelusz i wstał. - Niestety, żeby coś takiego stworzyć, należy dysponować rezerwą w gotówce, a mieliśmy zbyt wiele lat suszy i innych klęsk. Wszyscy ledwo wiążą koniec z końcem. Potrzebujemy parę dobrych lat lub... -Lub?

o l a d n

s u

Spojrzał na nią i uśmiechnął się ironicznie.- Lub dobrej wróżki. Chodź. Zapomnijmy o pieniądzach i innych przykrych sprawach.

Chociaż Ewa, dosiadająca Fortuny, z przyjemnością jechała

a c

za Adamem przez uprawiane lub leżące odłogiem pola i sady, skąpane w płatkach kwiatów, nie mogła zapomnieć o rozmowie z Adamem.

s

Pieniądze. Stwierdziła, że bardzo wielu tutejszych ludzi miało kłopoty finansowe, ale się nie skarżyło. Zwyczajnie żyli, wdzięczni za to, co im daje łaskawy los, i dzielnie zmagali się z trudnościami. Kiedy ostatni raz miała czas, by wyliczyć wszystkie dobrodziejstwa, doznane od losu, by uświadomić sobie, że jej życie miało również swoje plusy? Szczególnie tutaj. Coraz bardziej

Anula & pona

wierzyła w swoje talenty artystyczne, poznała nowych przyjaciół, którzy ją zaakceptowali, co było takie miłe, nabierała coraz większej wprawy jako opiekunka córeczki Alicji, roztkliwiało ją oddanie Saby, a Adam... Co otrzymała od Adama? Właśnie w tej chwili obejrzał się na nią przez ramię, by sprawdzić, czy za nim nadąża. Jechali przez zieloną dolinę. Ujrzała

s u

jego oczy, błyszczące z zadowolenia, że dotrzymuje mu kroku. Rozciągnął usta w tak jej już teraz dobrze znanym uśmiechu,

o l a d n

poprawił kapelusz i pognał przed siebie. Włosy opadały mu na kołnierzyk koszuli.

Nagle dotarło do niej, że po raz pierwszy od czasów studenckich ma przyjaciela. Stosunki, jakie między nimi panowały,

a c

jedyne, jakich istnienie dopuszczała, diametralnie się różniły od tych, jakie łączyły ją z byłym chłopakiem, narzeczonym czy

s

współpracownikami. Godzinka, jaką codziennie Adam przeznaczał na wspólne przejażdżki konno, stanowiła dla Ewy nie tylko tak potrzebną porcję ćwiczeń fizycznych po wielu godzinach, spędzonych na szkicowaniu czy malowaniu, ale również okazję do podzielenia się z nim refleksjami i uwagami o ludziach, których poznała. Adam zwolnił, zbliżywszy się do szeregu drzew, rosnących przed nimi, Ewa zrównała się z nim. Z tyłu przybiegła Saba,

Anula & pona

najwyraźniej straciwszy zainteresowanie zwierzęciem, które goniła. Konie zwolniły bieg do truchtu, a potem do stępa, kiedy wjechali do lasu, porastającego zbocze.Natychmiast zrobiło się chłodniej. Ewa roześmiała się z rozbawieniem. - Myślałam, że nigdy nie będę się skarżyła, że jest mi za gorąco, ale muszę uczciwie przyznać, że ten cień jest wspaniały. - Jeśli uważasz, że jest tu przyjemnie, poczekaj, aż zobaczysz niespodziankę, którą dla ciebie przygotowałem.

s u

- Słucham? - Przypomniała sobie do połowy wyładowane

o l a d n

torby przy siodłach, do których nie pozwolił jej zajrzeć. Spojrzała na niego wyczekująco.

Pochylił się i prztyknął ją lekko palcem w nos. - Jeśli ci powiem, nie będzie niespodzianki.

a c

Nie pamiętała, kiedy ostatni raz ktokolwiek się z nią przekomarzał. Uśmiechając się radośnie, obejrzała się za siebie,

s

czując jednocześnie, że zbocze stało się bardziej strome. Byli wyżej, niż sądziła.

- Czy musimy wyjechać z doliny, żeby obejrzeć tę niespodziankę? - Nie. - Adam skinął głową w prawo. - Ten stok przechodzi w przełęcz Glacier, ale zostaniemy po tej stronie. Został nam już tylko kawałek drogi. Las stał się bardziej gęsty, Adam objął przewodnictwo, jadąc

Anula & pona

między drzewami ścieżką, której Ewa nie dostrzegała. Usłyszała plusk wody, a po chwili ujrzała mały strumyk. Adam zmienił kierunek i dalej wspinał się po zboczu wzgórza wzdłuż potoku. W końcu się zatrzymał. Dopiero kiedy zrównała się z nim, ujrzała małą, skąpaną w słońcu polankę, rozciągającą się przed nimi. Za nią leżała dolina Adama. Z tego miejsca widać było, jak ziemia wznosi się i opada, tworząc niewielkie pagórki.

s u

Tylko stąd widać było wszystkie kolory na raz: jasną zieleń

o l a d n

łąk, głębsze odcienie zieleni rosnących wkoło drzew, brąz świeżo zaoranych pól, a skrawek błękitu na końcu doliny wskazywał, gdzie znajduje się jeziorko. Ciemna czerwień wielkich stodół stanowiła barwny akcent kolorystyczny.

a c

- Ślicznie tu - powiedziała Ewa.

- Tak. - Mówiąc to Adam objął wzrokiem całą swoją dolinę. -

s

O każdej porze roku jest tu inaczej, ale zawsze widok zapiera dech w piersiach. Kiedy mój akumulator wymaga doładowania, przyjeżdżam tu i dziękuję swoim przodkom. Błogosławię ich wszystkich.- Czy to miejsce zawsze wyglądało tak, jak teraz? - A gdzież tam! - powiedział Adam. Zsiadł z konia i przytrzymał klacz, by Ewa mogła do niego dołączyć. -Kiedy pojawili się tutaj moi przodkowie z zamiarem osiedlenia się, nadal rósł tu dziewiczy las. Gustaw Wagner i jego brat już byli w

Anula & pona

Chicago, kiedy te tereny stały się znane jako Terytorium Wisconsin. Uwiązał konie tak, żeby mogły sobie skubać trawę. - Mieszkali tu dwa łata, gdy powstały niektóre z okolicznych miast. - Znowu stanął obok Ewy. Czuł jej delikatny zapach i pragnął porwać ją w ramiona. Ale nie zrobił tego, tylko ciągnął: W dolinie było wszystko, czego chcieli, drzewa, rzeczki, jezioro,

s u

mnóstwo zwierzyny i przyjaźnie nastawieni Indianie.

- A skoro już mowa o strumieniach... - Wziął ją pod ramię i

o l a d n

obrócił tyłem do doliny. - Pozwól, że ci pokażę moją niespodziankę.

Zaprowadził ją z powrotem do lasu, w którym szemrała woda. Ale zamiast strumyka zobaczyła źródełko, tryskające z

a c

ziemi, wokół którego powstał niewielki staw, teraz otoczony omszałymi kamieniami.

s

Przyklęknęła na jego skraju i nabrała wody w dłonie. Saba zlizywała skapujące krople, a potem podbiegła do strumienia, by się napić.

- Zimna jak lód. - Znalazł je Gustaw. Obłożył kamieniami zbiornik i początek strumienia, żeby woda nie wymyła ziemi. Kilka rzeczek zasila jezioro. - Zanurzył rękę po łokieć w ocienionej wodzie. Kiedy się wyprostował, ujrzała w jego dłoni ociekającą wodą ciemnozieloną

Anula & pona

butelkę. - Umieściłem ją tutaj wczoraj, więc do obiadu będziemy się mogli napić schło-dzonego wina. Chodź. Adam pomógł Ewie wstać, potem wręczył jej zimną butelkę, a sam odwiązał torby od siodła. Saba znów coś wywęszyła i zniknęła wśród drzew. Idąc za Adamem na skraj polanki, Ewa rozejrzała się wkoło i dostrzegła błysk metalowych sztachet między drzewami i krzakami. Kiedy się odwróciła, chcąc o nie zapytać, właśnie wyciągał koc z jednej z toreb.

s u

Rozłożyli go wspólnie, a potem Ewa spytała:- Co to za ogrodzenie?

o l a d n

- Wokół cmentarzyka rodzinnego. Pokażę ci go, jak zjemy. Gdy sięgnął po torbę, zobaczyła obok niej dwa kieliszki do wina. Sudie założyła się ze mną, że się stłuką, nawet owinięte kocem.

a c

Po raz pierwszy pomyślała o kobietach w życiu Adama i poczuła ukłucie zazdrości, że wcześniej mógł tu przyprowadzać

s

inne swoje znajome.

- Sprawiasz wrażenie, jakbyś nie pierwszy raz to robił. - Mylisz się. Ale zawsze kiedyś jest pierwszy raz. Może wyjmij nasze produkty, a ja przez ten czas otworzę wino? Wyglądał na tak zadowolonego z siebie, że nie mogła powstrzymać uśmiechu, gdy odpakowywała wspólne zakupy. - Wcześniej wspomniałeś o przyjaźnie nastawionych Indianach. Do jakiego plemienia należeli?

Anula & pona

- Potawotomy. Siuksowie zostali już wyparci do Mississippi. Chociaż przyjaźnie nastawieni, Potawatomy byli ciekawscy i kręcili się w pobliżu. Moja prababcia zostawiła dziennik, w którym opisywała, jak żebrali o jedzenie i ubranie. Bardziej niebezpieczne były niedźwiedzie i wilki. - Niedźwiedzie? - Ewa lękliwie obejrzała się przez ramię na las.

s u

- Nie bój się, dziewczyno z miasta. Już dawno się stąd wyniosły - powiedział, wręczając jej kieliszek. - Za co wypijemy?

o l a d n

- Za przodków i nowy początek.

- Bardzo a propos. - Trącił się z nią kieliszkiem. Ewa pociągnęła łyk zimnego cierpkiego, białego wina. - A więc jak ci idzie? Mam na myśli nowy początek.

a c

- Lepiej niż się spodziewałam. To, że mój samochód zepsuł się akurat tutaj, jest największym fartem, jaki mi się trafił w życiu.

s

Nie pamiętam, kiedy tak dobrze spędzałam czas. - Ja też nie. - Zanim zdążyła pomyśleć, jak zgrabnie kontynuować rozmowę, powiedział: - Myślisz, że spodobało ci się tu wystarczająco, by zabawić nieco dłużej? –

Cóż, zostały mi jeszcze trzy tygodnie urlopu. - Kiedy

sobie uświadomiła, jak szybko minął jej tydzień, urwała, a nóż, którym rozsmarowywała musztardę na kanapkach, zawisł w powietrzu. - Właśnie sobie przypomniałam starepowiedzenie:

Anula & pona

„W miłym towarzystwie czas szybko upływa." Przykro mi będzie stąd wyjeżdżać. - Więc czemu miałabyś to robić? –

9 Ewa, zaskoczona, spojrzała na Adama. Wyciągnął się na kocu, rozdzielało ich jedzenie, ale leżał pod takim kątem, że ich głowy znalazły się tuż obok siebie. Zdjął kapelusz i promienie

s u

słońca, przeświecające przez gałęzie drzew, padały na jego jasne włosy. Uderzyło ją, że Adam ma niezwykle poważną minę. Nie

o l a d n

uśmiechał się pod wąsem, oczekując od niej żartobliwej odpowiedzi. Ewa oblizała usta.

- Mam tylko miesiąc urlopu.

a c

- A potem co?

- Wracam... wracam do siebie.

s

- Dlaczego? Co tam na ciebie czeka poza pracą? - Kiedy gapiła się na niego bez słowa, powiedział: - Pierwszego wieczoru niemal otwarcie przyznałaś, że przestałaś lubić swoje dotychczasowe zajęcie. Nie pokazałaś mi żadnych swoich obrazów, ale wiem, że malujesz. Odkąd zobaczyłem twój pierwszy rysunek, nie mam wątpliwości, że jesteś w tym dobra. Powinnaś spróbować rozwinąć swój talent. Nigdzie nie znajdziesz lepszych warunków niż tutaj.

Anula & pona

Na dźwięk tych słów wzruszenie ścisnęło jej gardło. Adam był pierwszą osobą, która dostrzegła w niej wrodzony talent. I lubił ją za to, kim była. Nie dla jej pieniędzy, nie za to, co mogła załatwić, ponieważ nie znał tamtej Ewy Sutton. - Co proponujesz? - Moim zdaniem powinnaś zastanowić się nad przenosinami do Brighton na stałe. Możesz dalej mieszkać w domu mojego

s u

dziadka i zajmować się malarstwem. Jeśli tylko zechcesz, masz zapewnioną pracę jeszcze na kilka miesięcy, może na dłużej,

o l a d n

sądząc z tego, co mówi Alicja. Jesteśmy przyjaciółmi. Przyjaciele powinni sobie nawzajem pomagać.Może nie będzie musiała rozstać się z Adamem - i resztą tutejszych przyjaciół. Uśmiechnęła się.

a c

- Czy to oznacza, że się zgadzasz?

Kiedy podniosła głowę, napotkała pełne życzliwości

s

spojrzenie. Zasługiwał na szczerość. - Tak, przynajmniej częściowo. Musiała zagwarantować sobie niezależność, zabezpieczyć się przed ewentualnością, że Adam zainteresuje się bliżej jej osobą. Miała tylko nadzieję, że nie zauważy ile już dla niej znaczy. - Mogę dalej mieszkać w domu twojego dziadka pod warunkiem, że będę ci płaciła czynsz. Wiesz, że mnie na to stać. - Może i stać cię, dziewczyno z miasta, ale wykluczone, byś

Anula & pona

miała zmieniać raz ustalone warunki. Umówiliśmy się, zapomniałaś? Masz regulować rachunki za prąd i od czasu do czasu zaprosić mnie na domowy posiłek. - Na jego twarzy pojawił się uśmiech, który sprawił, że poczuła łaskotanie w żołądku. - I nie mam nic przeciwko temu, jeśli zechcesz się wywiązać z drugiego punktu naszej umowy. - Och, naturalnie. - Po chwili namysłu śmiało zapropo-

s u

nowała: - Może za dwa dni? Muszę ustalić menu, zrobić zakupy... - Proszę bardzo.

o l a d n

- Jest jeszcze jedna rzecz.

Uniósł pytająco jasne brwi w chwili, kiedy sobie uświadomiła, że nie ma zielonego pojęcia, jak powstrzymać go przed wkroczeniem w jej życie, gdyby zamierzał z nią romansować.

a c

Sięgnął po winogrona i przyglądał się jej, wkładając jagody do ust, ust, które zdolne były do dokonywania takich cudów.

s

- Hmm... - Nie wiedziała, jak to ująć. Wzięła głęboki oddech i powiedziała: - Chciałam, żebyś wiedział, że... że fakt, iż wynajmujesz mi dom, wcale nie oznacza... Chodzi o to, żebyś sobie nie pomyślał... Wyciągnął rękę i wyjął z jej bezwładnej dłoni nóż do musztardy. Zanim się zorientowała, co się dzieje, stwierdziła, że leży z głową przy głowie Adama. Ujął jej dłonie w swoje wielkie, twarde od pracy ręce.

Anula & pona

- Chodzi ci o to, dziewczyno z miasta, że chcesz mnieostrzec na swój delikatny sposób. - W jego oczach widziała tylko rozbawienie, które się powiększyło, gdy, zakłopotana, zaczerwieniła się. - Akceptuję twoje warunki. Mogła tylko gapić się na niego bez słowa, bo ze zdumienia odebrało jej mowę. - Obiecuję, że będę się zachowywał jak dżentelmen, jadł

s u

twoje smaczne potrawy i cieszył się twoim uroczym towarzystwem nie wykorzystując sytuacji. - Na jego opalonej twarzy pojawił się

o l a d n

cień. - Daj mi znać, gdyby ktoś sprawiał ci jakieś kłopoty. Czuję się za ciebie w pewien sposób odpowiedzialny i w ogóle - dodał, kiedy w końcu otworzyła usta, by zaprotestować. - A dla przypieczętowania naszej umowy...

a c

Bez uprzedzenia zbliżył usta do jej ust. Jego wargi były gorące, wąsy przyjemnie łaskotały, wzmagając podniecenie, które

s

zalało ją gwałtowną falą. Zanadto jej się to podobało, by zaprotestować. Kiedy w końcu ją puścił, Ewa dokonała niezwykłego odkrycia: że zyskała przyjaciela i obrońcę. Po raz pierwszy w życiu poczuła, że jest naprawdę bogata. Na tę myśl odezwały się dawne wyrzuty sumienia. Pieniądze. Ale jeśli był jej przyjacielem, z pewnością informacja o tym, że jest kobietą bogatą, nie powinna niczego zmienić w ich wzajemnych stosunkach. Odsunęła się, by móc obserwować

Anula & pona

reakcję Adama na jej słowa. - Pamiętasz, kiedy ci mówiłam, że właściwie nic o mnie nie wiesz? No więc... - Uważam - powiedział, cmokając ją w usta - że będziemy teraz mieli mnóstwo czasu, by nadrobić te zaległości. To, do czego potrafił doprowadzić swoimi pocałunkami, było rozkoszne. Nigdy żaden pocałunek nie sprawił jej takiej przyjemności.

s u

Kiedy skończył ją całować, Ewa znów spróbowała wrócić do tematu. - Ale...

o l a d n

- Jeśli to ci poprawi samopoczucie, wykorzystamy najbliższe trzy tygodnie na uzupełnienie większych luk. Taki był pierwotny

a c

termin twojego wyjazdu. - Podkreślił każde słowo krótkim, lekkim pocałunkiem w brodę i szyję. -Obiecuję, że wysłucham z

s

zainteresowaniem.

Uwaga Ewy skupiła się na rosnącym podnieceniu, które wywołał, przesuwając ustami wzdłuż jej szyi. Wargi mężczyzny uwodziły, a wąsy tworzyły kontrapunkt swoją miękkością. Aż ją przechodził dreszcz, gdy czuła twarde zęby Adama na swojej wrażliwej na dotyk skórze, jedwabistość jego włosów, opadających na sztywny kołnierzyk koszuli, kiedy objęła go za szyję, silę, bijącą od jego potężnej sylwetki i delikatność, z jaką ją

Anula & pona

pieścił. Ewę zaskoczyło, że się podnieciła. Wszystko narodziło się gdzieś głęboko w środku i narastało niczym... Saba szczeknęła tuż nad jej uchem, po chwili wcisnęła nos między ich twarze i zaczęła je lizać. Adam zaklął i próbował odpędzić sukę, starając się jednocześnie nie dopuścić, by podrapała pazurami Ewę. Saba najwyraźniej uznała to za nową, świetną zabawę i szczeknęła

s u

głośniej. Kiedy zagrodził jej drogę kolanem, skoczyła mu na plecy. Nachylił się nad Ewą, by ją osłonić, i krzyknął na Sabę. Im

o l a d n

bardziej starał się bronić Ewę przed Sabą, tym suka stawała się bardziej natrętna.

Kiedy Ewa poczuła, że coś ją ciągnie za włosy, pomyślała, że to Adam... póki sobie nie uświadomiła, że Adam ma obie ręce

a c

zajęte. Znów poczuła szarpnięcie i usłyszała pisk Saby tuż przy swoim uchu. Nie mogła powstrzymać się od śmiechu.

s

Gdy Adam poczuł, że Ewa cała się trzęsie, szybko się odsunął, wyraźnie zaniepokojony. Saba skoczyła i zaczęła go lizać. Jednocześnie usłyszał przy swoim uchu cudowny śmiech. Saba dotknęła szyi Adama zimnym nosem i zaskomlała, nim odsunęła go łbem, by polizać Ewę. Znów rozległ się śmiech. Widząc, że Ewie nic nie grozi, Adam zaczął dostrzegać komizm sytuacji i też zachichotał. Jej wesołość okazała się zaraźliwa. - Adamie, jedzenie! Zabierz ją stąd!

Anula & pona

- Saba... do nogi! Próbując złapać oddech, uklęknął. Saba siedziała obok niego, ale wciąż spoglądała na nich, zaciekawiona. Adam spojrzał na Ewę, wygiętą nad kocem, osłaniającą ciałem ich prowiant. Mało się nie udławił, próbując pohamować śmiech; bał się, że Saba znów zacznie skakać. Wstał i wołając Sabę do nogi, zaprowadził ją tam, gdzie pasły się konie.

s u

- Saba, zostań!Wrócił na koc i pomógł Ewie zrobić porządek.

o l a d n

Na szczęście zniszczeniu uległo tylko kilka kawałków owoców i wylało się wino z kieliszków. Ich spojrzenia się spotkały. Obydwoje zachichotali.

Wyglądała tak czarująco, uśmiechając się do niego, że się

a c

pochylił, by skraść jej jeszcze jednego całusa. Kiedy ich usta niemal się zetknęły, znów usłyszeli znajome skomlenie i obejrzeli

s

się za siebie. Saba czołgała się na brzuchu. Znajdowała się jakieś pół metra od nich.

Nazajutrz, gdy wrócili z przejażdżki konnej do domu, gospodyni Adama właśnie szykowała się do odjazdu. Adam został przy koniach, by je rozsiodłać, a Ewa ruszyła w stronę domu. Była w polowie drogi między stajnią a domem, kiedy Sudie zawołała do niej. - Witaj, Ewo! Miło spędziliście czas?

Anula & pona

- Bardzo! Tyle jest tu rzeczy do oglądania. - A dziś Adam zachowywał się bardzo przyzwoicie. Jeszcze sama nie wiedziała, czy była mu za to wdzięczna, czy też czuła się odrobinę zawiedziona. - Przez ostatnie dwa dni Adam pokazał mi pola, sady owocowe, jezioro i moczary, cmentarz rodzinny i kilka źródełek, tryskających w lesie. - Powinnam wiedzieć, że chłopak będzie się chwalił swoją doliną. Jeśli ma jakąś słabość, jest nią ta ziemia.

s u

- Ma prawo być dumny - powiedziała Ewa, wchodząc do

o l a d n

kuchni. - To wspaniałe dziedzictwo. Napijesz się mrożonej herbaty? - Wyjęła z lodówki dzbanek z herbatą, nim spytała: - Czy przyszłaś w jakiejś konkretnej sprawie?

Ewa nalała herbaty, czując się nieswojo pod badawczym

a c

spojrzeniem Sudie. Kiedy podała jej szklankę herbaty, pomyślała, że gospodyni Adama zachowuje się tak, jakby się czegoś domyślała.

s

- Kiedy się tu znalazłam, zapomniałam, po co przyszłam, chociaż zamierzałam i tak do ciebie wstąpić - odparła Sudie. - Ale nim znów zacznę mówić o czym innym, był do ciebie telefon. Dzwoniący powiedział, że jest twoim wujkiem. Zadzwonił do domu Adama, kiedy nie udało mu się złapać cię tutaj. - Wujek Robb?- Tak się przedstawił - powiedziała Sudie, rozkładając kartkę, wyjętą z kieszeni fartucha, którego nigdy nie

Anula & pona

zdejmowała. - Robb Sutton. Prosił, żeby ci powtórzyć, że pomysł z fundacją jest możliwy do realizacji. - Wręczyła Ewie kartkę. - To wspaniała wiadomość. - Ewa dzwoniła wcześniej do wujka z pytaniem, czy można stworzyć jakąś fundację, finansującą nowe przedsięwzięcia, i jeśli tak - by przystąpił do załatwiania niezbędnych formalności. - Czy chciał, żebym oddzwoniła? - Nie, powiedział, że za dzień, dwa sam do ciebie zadzwoni. Jeśli wolno zapytać, co to za fundacja?

s u

Ewa zaproponowała, by usiadły sobie wygodnie przed

o l a d n

kominkiem, i powiedziała Sudie, że słyszała o trudnościach kobiet z miasteczka z uzyskaniem pożyczek.

- Pomyślałam o fundacji, która specjalizowałaby się w finansowaniu drobnych przedsięwzięć, i poprosiłam wujka, żeby

a c

dowiedział się szczegółów, jak występować o kredyt i temu podobne.

s

Za tym „i temu podobne" kryło się bardzo wiele, ale Ewa chciała, żeby fundacja pozostała anonimowa i żeby nie kojarzyła się z jej osobą.

- I bardzo dobrze! Trochę przytrzemy Emery'emu nosa, prawda? Ewa uśmiechnęła się. - Mam taką nadzieję. Myślę, że już wystarczająco długo dyktuje swoje warunki. - Wypiła łyk mrożonej herbaty i przyszedł

Anula & pona

jej do głowy jeszcze jeden pomysł. - Sudie, czy nie zjadłabyś z nami jutro obiadu? Znając tu wszystkich, może podsunęłabyś nam jakieś pomysły, na które nie wpadłyśmy. Na razie to tylko nieśmiałe przymiarki. - Rozumiem. Zrobię wszystko, by uprzykrzyć Emery'emu życie. Wystroję się jutro jak na odpust. Sudie spostrzegła, że Ewa się zasępiła i spytała, co się stało.

s u

- Właśnie sobie przypomniałam, że muszę się wybrać na zakupy. Wzięłam niewiele rzeczy. Ciągle piorę, ale i tak stale mi brakuje czystych ubrań.

o l a d n

Sudie pstryknęła palcami.

- Właśnie o tym zapomniałam ci wczoraj powiedzieć. -Przechyliła głowę i dodała: - Chociaż jeśli już robiłaś pra-nie,

a c

prawdopodobnie sama się przekonałaś, że ta stara pralka jest chimeryczna.

s

- Jeśli chcesz przez to powiedzieć, że to nie wyłącznie moja wina, że piwnica pełna była piany, jestem ci bardzo wdzięczna. Na czym polega tajemnica? - Chodź, pokażę ci. Ale dotarły tylko do drzwi do piwnicy, kiedy wszedł Adam. - Och, Adamie - powiedziała Sudie, klepiąc się po kieszeni fartucha. - Prawie zapomniałam, że odebrałam wiadomość i dla ciebie, kiedy wpadłam, by zostawić ci coś na kolację. Langley ma

Anula & pona

jakiś kłopot i prosi, żebyś do niego zadzwonił. Adam westchnął. - Czuję, że będę miał zajęte całe popołudnie. Mogę skorzystać z telefonu? - spytał, odwracając się do Ewy. Czekała z Sudie, póki Adam nie skończy rozmawiać. Z tego, co usłyszała, wynikało, że Adam musi pojechać na farmę Langleya. Chociaż było jej przykro, wytłumaczyła sobie, że może

s u

to i lepiej. Sprawy nabrały większego tempa, niż się spodziewała. Wprawdzie nie będzie powtórki wczorajszego odcinka, jednak

o l a d n

przyłapała Adama na tym, że kilka razy się jej przyglądał. W obecności Sudie, która bacznie wszystko obserwowała, Adam pożegnał się szybko i wyszedł, a Ewa udała się za Sudie do piwnicy, by poznać zawiłości obsługi pralki i suszarki.

a c

Nazajutrz rano Ewa weszła do sklepu Alicji, niosąc akwarelę Saby.

s

- Och, jest prześliczna - powiedziała Alicja. - Szkoda, że nie wiedziałam, jaka jesteś utalentowana. Co jeszcze namalowałaś? - Zaczęłam portret olejny Saby, a mój szkicownik jest już w połowie zapełniony. Alicja kazała go sobie przynieść z samochodu. Ewa stała, Przestępując z nogi na nogę, podczas gdy przyjaciółka oglądała szkice. Kiedy przewracała kartki, Ewa widziała z rosnącym zadowoleniem, że w miarę nabierania wprawy jej rysunki stawały

Anula & pona

się coraz lepsze. Alicja przyjrzała się serii szkiców dzieci, wykonanych podczas ostatniego weekendu, i westchnęła. - Na podstawie tego, co tu widzę, mogę powiedzieć, żebędziesz dobra w pejzażach, ale moim zdaniem twoją najmocniejszą stroną staną się portrety. - Nigdy się tego nie uczyłam. Alicja uśmiechnęła się. - Uważam, że nie musisz. Spójrz - powiedziała, wskazując na

s u

rysunek Melissy, na którym dziewczynka zakładała przynętę na haczyk. - Posłużyłaś się tylko kilkoma kreskami, ale i tak można

o l a d n

się zorientować, kto to jest. Z innymi jest identycznie. - Wróciła do pierwszego rysunku Saby i przyłożyła go do ukończonej

akwarelki. - Rozumiesz, co mam na myśli? Jeśli ktoś jest tak utalentowany, nie musi studiować. Może od razu malować.

a c

- Namalowałam obrazek dla Alex. Mogłabyś mnie nauczyć, jak go oprawić?

s

- Naturalnie. To nic trudnego, jest tylko czasochłonne. -Wzięła obrazek i skierowała się na tyły sklepu. - Pokażę ci teraz, jak się robi passe-partout. Możesz poćwiczyć na kilku ścinkach kartonu. Po szkole możemy się wziąć za oprawianie. Pracowały wspólnie przez kilka minut, kiedy Alicja powiedziała: - Czy pozwolisz mi oprawić kilka swoich rysunków i wywiesić od frontu?

Anula & pona

Ewa uniosła głowę, przerywając naukę ścinania ukośnie obramienia z tekturki. - Tak, ale po co? - Bo jak rodzice dzieciaków zobaczą, co potrafisz - Alicja uśmiechnęła się - prawdopodobnie zamówią u ciebie portrety swych pociech. Ze zdumienia aż odjęło jej mowę. Próbowała poskromić narastające podniecenie.

s u

- Myślisz, że jestem aż tak dobra? Alicja wybuchnęła śmiechem i objęła ją.

o l a d n

- Wiem, że jesteś aż tak dobra. Chodź - powiedziała, biorąc Karen na ręce. - Pora iść na obiad. Zaczekaj, aż wszystkim o tym powiem.

a c

Piętnaście minut później Alicja uniosła kieliszek, by wychylić toast.

s

- Za naszą artystkę, specjalistkę od portretów. Ewa głośno przełknęła ślinę, kiedy Sudie, Connie i Cla-rel uniosły kieliszki w toaście. Żeby ukryć zdenerwowanie, roześmiała się głośno. - Czy zbytnio się nie pospieszyłyście z tym toastem? - Darujmy sobie fałszywą skromność - oświadczyła Connie. Skoro Alicja mówi, że jesteś utalentowana, mnie to wystarczy. Ewa rozejrzała się po restauracji Wickmana. Stary, zbu-

Anula & pona

dowany z kamienia budynek, wypełniony po brzegi robotnikami budowlanymi i pracownikami telefonów, popijającymi swoje pizze piwem, a także właścicielami sklepów, pochylonymi nad jedzonymi naprędce kanapkami, aż trząsł się od gwaru głosów. Sudie powiodła wzrokiem za Ewą i powiedziała: - Miasto nie tylko przetrwa. Jeszcze się rozwinie. - A propos rozwoju. - Connie zwróciła się do Ewy. -Sudie

s u

coś wspomniała o jakiejś fundacji, rozdającej pieniądze tym, którzy chcą założyć nowy interes. Co to takiego? Ewa się roześmiała.

o l a d n

- Ściśle mówiąc fundacja nie rozdaje pieniędzy, ale ułatwia ludziom przedsiębiorczym założenie firmy. - Udzieliła im tych samych informacji, co wcześniej Sudie, i wyraziła nadzieję, że w

a c

ten sposób można będzie pomóc żonom kilku farmerów, których losem Adam tak się martwił.

s

Spojrzała na twarze kobiet, które stały się jej przyjaciółkami. - Poprosiłam Sudie, by do nas dołączyła, żebyśmy wymieniły się naszą wiedzą o tym, jakiego rodzaju przedsiębiorstwa mogłyby wchodzić w rachubę. Przypomnijcie sobie, czym ludzie byli zainteresowani. Kiedy zaczęły się zastanawiać, szybko sporządziły listę sześciu nazwisk i rodzaju działalności. Wprawdzie Connie pracowała w Milwaukee, jednak w ciągu ostatniego roku zdobyła

Anula & pona

garstkę klientek w miejscu zamieszkania. Uważała, że przynajmniej niektóre z nich chętnie zaczęłyby działać na własny rachunek. - Chwileczkę - powiedziała. - Wiem z doświadczenia, jak trudno założyć nową firmę od podstaw. Podobnie jak Clarel. Powinnyśmy zebrać te kobiety razem i porozmawiać z nimi, powiedzieć im, co je czeka.

s u

- Osoby, zakładające firmę, powinny mieć księgowegoi prawnika, a także plan działania. W przeciwnym razie ryzyko

o l a d n

niepowodzenia jest większe - zauważyła Clarel. Connie z zamyśleniem pokiwała głową.

- Jedną z moich tutejszych klientek jest Marilyn Grant, prawniczka. W zeszłym roku zrezygnowała z pracy, bo urodziła

a c

dziecko. Zastanawiam się, czy nie byłaby zainteresowana przyłączeniem się do naszej akcji?

s

- Ja mogę udzielać rad w zakresie marketingu i sporządzania planów ekonomicznych - zaoferowała się Ewa. Nim skończyły jeść obiad, ich entuzjazm i podniecenie wzrosły. Sudie zaproponowała, że skontaktuje się z kobietami, które wyrażały zainteresowanie utworzeniem firmy, a Alicja udostępniła swój sklep na miejsce spotkań. - Rety, jak późno - powiedziała. - Muszę lecieć. - Zanim pójdziesz - Sudie położyła jej dłoń na ramieniu -

Anula & pona

chcę cię prosić o radę. Zbliżają się trzydzieste piąte urodziny Adama. Jak sądzisz, czy udałoby nam się zorganizować przyjęcieniespodziankę? Alicja uśmiechnęła się szeroko. - Uważam, że to nasz obowiązek, ponieważ do spółki z Fiskiem kilka lat temu urządził takie przyjęcie na moje trzydzieste urodziny. We trójkę coś wymyślimy.

s u

Rzuciła Ewie konspiracyjny uśmiech, ucałowała swoją córeczkę na pożegnanie i pobiegła.

o l a d n

Ewa zaczerwieniła się widząc, że automatycznie jest włączana do wszystkiego, co ma związek z Adamem, ale

odczuwała również wdzięczność. Żadna z tych osób nigdy nie traktowała jej jak kogoś obcego.

a c

Sudie odprowadziła ją do sklepu, pchając wózek z Karen. - Zastanawiałem się nad czymś. Czy ta fundacja pomaga

s

tylko kobietom?

- Chyba nie. A czemu pytasz? - Ciekawa jestem, czy można w jakiś sposób pomóc Frankowi jako architektowi krajobrazu. - Myślałam, że jest budowlańcem. - Został do tego zmuszony, kiedy wiele lat temu jego rodzice stracili gospodarstwo, ale ten chłopak kocha ziemię niemal równie mocno jak Adam. - Sudie spojrzała z zaintrygowaniem na Ewę. -

Anula & pona

Myślałam, że Adam pokazał ci całą dolinę. Nie widziałaś szkółki?Szkółki? Ach, tak. Pokazywał mi jakiś teren, nawadniany wodą ze źródełka, które tryska ze wzgórza. Czy to masz na myśli? Sudie pokręciła głową. - Powinnam była wiedzieć, że ten chłopak nie będzie się przechwalał. Adam wydzierżawił kawałek gruntu, żeby Fisk mógł uprawiać krzewy i drzewka, bo nie było go stać na kupno ziemi,

s u

kiedy Alicja oszczędzała każdy grosz na swój sklep. Od pięciu lat zajmuje się architekturą krajobrazu i chciałby się poświęcić

o l a d n

wyłącznie temu zajęciu. Wydaje mi się, że w sytuacji, gdy buduje się tyle nowych domów, a właściciele niektórych już zostali jego klientami, to całkiem niegłupie. Widziałaś efekty jego pracy. Co o nich myślisz?

a c

- Widziałam efekty jego pracy? Gdzie?

- Cóż, chociażby wokół domu Adama. I jego kliniki. Po-

s

nieważ Adam nie chce brać pieniędzy za dzierżawę ziemi, Fisk wymógł na nim, że zaprojektuje mu otoczenie domu i kliniki. Wszystko w mieście co wygląda, jakby powstało niedawno, to prawdopodobnie jego dzieło. - Alicja ani słowem o tym nie wspomniała. Podobnie jak Adam. Może mieć swoje słabości, jak na przykład niechęć do ludzi majętnych, ale nie stoi z założonymi rękami i nie użala się nad swoim losem ani nie lituje się nad

Anula & pona

innymi, którzy potrzebują pomocy. Stara się jakoś rozwiązywać problemy. Ona też musi dołożyć więcej starań, by skutecznie pomagać ludziom. - Sudie - powiedziała, czując narastające podniecenie -możesz poprosić Fiska, żeby zadzwonił do mnie do sklepu? Skoro już działa, powinien z łatwością przedstawić jakieś cyfry i projekt biznesplanu, który zadowoliłby fundację. -Już się o to postara. Chcę im jakoś pomóc. To tacy mili ludzie.

s u

- Dobrze. Niech Alicja pomoże nam zorganizować przyjęcie-

o l a d n

niespodziankę dla Adama, a przy okazji my postaramy się zrobić niespodziankę jej samej.

Zapytana, gdzie odbędzie się przyjęcie, Sudie powiedziała: - Zazwyczaj w pobliżu domu Ramseya. Ale Adam spędza

a c

tam ostatnio tyle czasu, że nie wiem, czy uda nam się coś zrobić niepostrzeżenie.Widząc Ewy rumieniec, Sudie uśmiechnęła się i

s

poklepała ją po ramieniu.

- Nie miałam zamiaru ci dokuczać. Jeśli o mnie chodzi, chciałabym, żeby Adam znalazł sobie kogoś, przy kim by się ustatkował. - Och, to wcale nie jest tak, jak myślisz! Chodzi mi o to, że jesteśmy z Adamem tylko przyjaciółmi. - Dlaczego? Nie lubisz go? - Lubię, i to bardzo. Ale...

Anula & pona

–

Hmmm. - Sudie przyglądała się Ewie, która otwierała

drzwi do sklepu i przekręcała wywieszkę w oknie. - Naturalnie postąpisz tak, jak uważasz za stosowne, ale na twoim miejscu zaufałabym intuicji. –

10 Ewa spojrzała na zegarek i zaklęła pod nosem. Zapomniała

s u

nastawić minutnik, kiedy wsadziła do piecyka biszkopt, żeby się zrumienił. Przez chwilę zastanawiała się, czy dobrze zrobiła,

o l a d n

zapraszając Adama dziś wieczorem na kolację. Menu jej pomysłu piersi kurczaka w sosie śmieta-nowo-grzybowo-estragonowym, suflet ze szparagów, sałata i ulubione ciasto Adama - teoretycznie wydawało się proste. Ale jak się przekonała na własnej skórze,

a c

gotowanie wcale nie było takie łatwe.

Szybko dodała zupę ze szparagów, już połączoną z roz-

s

puszczonym serem, do ubitych na suflet żółtek. Odstawiła rondel na bok, włożyła kuchenne rękawice i wyciągnęła z piecyka biszkopt. Jęknęła, gdy stwierdziła, że jest bardziej niż lekko zrumieniony, co, jak usłyszała od Sudie, było warunkiem udanego wypieku. No cóż, kiedy nałoży na ciasto truskawki i rabarbar, nikt niczego nie zauważy. Tak czy inaczej ciasto musi trochę rozmoknąć od owoców. Odstawiwszy biszkopt do wystudzenia, Ewa jeszcze raz

Anula & pona

przeczytała przepis, który dostała od Tilly, i wróciła do mieszania sufletu. Zachichotała, kiedy sobie przypomnia-ła zdumienie Tilly, że Ewa nie tylko sama gotuje, ale nawet przygotowuje cały obiad. Po przełożeniu masy sufle-towej do żaroodpornego naczynia zrobiła wokół niego kołnierz z papieru i ostrożnie wsunęła do piecyka. Adam przyjdzie za godzinę, będzie miała czas, żeby usmażyć piersi kurczaka, a on wymiesza składniki sałatki, które

s u

już przygotowała. Jeszcze tylko należało dokończyć biszkopt z owocami i zrobić sos śmietanowy.

o l a d n

Niestety, zbytnio zrumienione ciasto sprawiało jej kłopoty i musiała je kilka razy zawijać. Była zlana potem, nim w końcu uznała efekt swojej pracy za zadowalający i wsunęła roladę do piekarnika na górze. Następnie przyrządziła sos śmietanowy, do

a c

podgrzania w ostatniej chwili. Miała czas, żeby sprzątnąć w kuchni i wziąć krótki prysznic przed przybyciem Adama.

s

Jak można się było spodziewać, ledwie znów weszła do kuchni, usłyszała, że Adam przyjechał. Drgnęła słysząc długie, przeciągłe gwizdnięcie. Odwróciła się i ujrzała Adama na progu. Uśmiechnął się z wyraźnym zadowoleniem na widok Ewy w jedynej letniej sukience, jaką wzięła ze sobą. - Wiesz, że pierwszy raz widzę cię nie w spodniach? Warto było czekać - oświadczył, stawiając na blacie szafki torbę. Objął Ewę i nachylił głowę.

Anula & pona

Wstrząs, jaki poczuła na widok Adama, był niczym w porównaniu z dreszczem, który ją przebiegł, gdy pocałował ją długo i namiętnie. Postanowiła nie zwracać mu uwagi na dość swobodne traktowanie przez niego pojęcia przyjaźni. W końcu Adam puścił Ewę i cofnął się. - O! Warto było czekać - powiedziała, powtarzając jego słowa. - Karą za kpiny jest kolejny pocałunek.

s u

Znów poczuła na swoich ustach jego usta i uświadomiła

o l a d n

sobie, że ogarnia ją fala ciepła. Kiedy Adam przytulił ją mocniej, początkowo niewyraźne skamlenie stało się głośniejsze. Uniósł głowę na odgłos szczekania i zwrócił się w stronę drzwi, wciąż trzymając Ewę w ramionach. Teraz, kiedy Sabie w końcu udało się

a c

przypomnieć o swoim istnieniu, podrapała w drzwi i znów zaskomlała.

s

- Chyba zacznę ją zostawiać w domu - zagroził Adam. Ewa wyswobodziła się z jego objęć i poszła otworzyć drzwi.- Nie potrafisz być taki okrutny. Coś niewyraźnie wymamrotał pod nosem. Może rzeczywiście lepiej tego nie robić. Mając obok siebie Sabę przynajmniej pamiętał, żeby nie narzucać zbyt szybkiego tempa. Jego mocne postanowienia szybko słabły w obecności Ewy. - Chyba masz rację.

Anula & pona

Z torby, którą przyniósł ze sobą, wyjął butelkę wina i otworzył szufladę, szukając korkociągu. - Coś ładnie pachnie - powiedział, kiedy Ewa wysunęła inną szufladę i wyjęła z niej fartuch. - Żadnego zaglądania do garnków - ostrzegła. - Bo zepsujesz niespodziankę. Zauważył dwa kieliszki na szafce i nalał do nich zimne białe

s u

wino. Kiedy podawał Ewie kieliszek, nie krył rozczarowania, widząc ją w jednym z fartuchów Sudie, szczelnie okrywającym całą postać.

o l a d n

- Za niespodzianki - powiedział, trącając się z nią kieliszkiem.

Ewa wyjęła z lodówki przygotowane składniki surówki. -

a c

Czy mógłbyś to wymieszać, kiedy ja będę smażyła piersi kurczaka? - Gdy skinął głową, dodała: - Chociaż bardzo lubię, jak

s

mnie zabawiasz, czy byłbyś tak dobry i wstrzymał się, póki obiad nie znajdzie się na stole? Tilly powiedziała, że najważniejsze jest właściwe rozplanowanie czynności. Kiedy w końcu odwróciła się w stronę kuchenki, ku swemu przerażeniu stwierdziła, że sos śmietanowy gotuje się na pełnym gazie. No cóż, nie wolno jej tracić nadziei, że wszystko będzie dobrze. Trzy minuty później zaterkotał minutnik.

Anula & pona

- Cholera - powiedziała, sięgając po rękawice kuchenne. Kurczak jeszcze niegotowy. - Kilka minut nie zrobi zbyt wielkiej różnicy. Otworzyła drzwi piekarnika, wyjęła naczynie do zapiekania i ostrożnie postawiła je na palniku, by suflet nie wystygł. - Nie jestem tego taka pewna, jeśli chodzi o suflet. - Wydawało mi się, że mówiłaś, że nie umiesz gotować.

s u

- Każdy głupi potrafi coś przyrządzić według przepisu. Przewróciwszy kurczaka na drugą stronę, Ewa zdjęła pa-

o l a d n

pierowy kołnierz z naczynia z sufletem. Udało się! Suflet wyrósł na kilkanaście centymetrów i równomiernie się zrumie-nił. Potem zauważyła rondelek. Jej wspaniały sos śmietanowy miał teraz na wierzchu warstewkę masła. Próbowała wymieszać sos, ale i tak

a c

przypominał białą masę z żółtymi żyłkami. Stojąc na gazie zgęstniał; może wystarczy, jak doda do niego odrobinę mleka.

s

Patrząc na zegarek, żeby sprawdzić, ile jeszcze czasu potrzeba, by kurczak był gotowy, sięgnęła po mleko, wdzięczna, że Adam jest tak pochłonięty doprawianiem sałaty, że nie zwraca uwagi na to, co robi Ewa. Chociaż energicznie mieszała masę, masło nie znikało. Może jeśli podgrzeje sos jeszcze raz, tym razem na wolnym ogniu, znów stanie się gładki. Ewa mieszała sos, zaglądając do kurczaka, ale jak tylko przestała mieszać, na wierzchu znów pojawiła się warstewka

Anula & pona

masła. Mało tego, teraz sos wyglądał jeszcze gorzej niż przedtem. Kiedy rozprowadziła go mlekiem, nie udało się rozetrzeć wszystkich grudek. Zaczęły ją szczypać oczy, chociaż próbowała sobie tłumaczyć, że to śmieszne rozpaczać z powodu nieudanego sosu śmietanowego. Zaniosła suflet na stół i postawiła go z dumą obok wazonu z kwiatami, które kupiła w sklepie, kiedy robiła inne zakupy.

s u

Nałożyła na talerze piersi kurczaka, zamieszała sos i polała nim mięso. Może na talerzu sos nie będzie wyglądał tak źle jak w

o l a d n

rondelku. Talerz, na którym sos był prawie bez grudek, postawiła tam, gdzie miał usiąść Adam.

Stawiając miskę z sałatą, wciągnął głęboko powietrze. - Mniam, mniam! Wygląda i pachnie wspaniale. Nie tylko

a c

potrafisz gotować. Umiesz również przyrządzać różne frykasy. Trącili się kieliszkami. Adam nachylił się do Ewy i kiedy

s

poczuł na swych ustach jej gorące wargi, z wyraźną przyjemnością zaczął je smakować.

- Hmmm, wydaje mi się, że już wiesz, co szczególnie przypadło mi do gustu. Roześmiała się radośnie. - Podoba mi się w tobie między innymi to, że potrafisz mnie rozśmieszyć. Ujął jej dłoń i przesunął po niej palcem.

Anula & pona

- W takim razie powinienem karmić cię obficie żartami, prawda? - Nie wypuszczając jej ręki spojrzał poważnie na Ewę. Zostałaś stworzona do tego, żeby się śmiaći rozkoszować szczęściem, ale odnoszę wrażenie, że jednego i drugiego nie miałaś zbyt dużo w swoim dotychczasowym życiu. Zobaczę, co mi się uda zrobić, by to naprawić. - Dziękuję - powiedziała, czując, że do oczu napływają jej

s u

łzy. - A teraz zabierajmy się do jedzenia, nim suflet opadnie. Ukroiła sporą porcję i nałożyła mu na talerz. Ponieważ Adam

o l a d n

umierał z głodu, szybko sięgnął po widelec.

- Hmmm - powiedział, pałaszując z apetytem suflet.

-Smakuje wybornie. - Ale kiedy spróbował ukroić mięso, nóż nie wszedł tak, jak powinien. Z trudem udało mu się odkroić kawałek

a c

piersi kurczaka i już miał go unieść do ust, kiedy zobaczył, że różowy sok zabarwił biały sos. -Wybacz, że pytam, ale czy jesteś

s

pewna, że smażyłaś kurczaka wystarczająco długo? Spojrzała na niego oczami okrągłymi ze zdumienia. - Tak. Sześć minut z każdej strony, tak jak powiedziała Tilly. A co, coś nie tak? Żeby się upewnić, Adam znów odkroił kawałek mięsa. Tym razem nóż natrafił na kość. - Czy w przepisie nie była przypadkiem mowa o piersiach kurczaka bez kości?

Anula & pona

Ewa zbladła. - O, nie! Na śmierć o tym zapomniałam. - Wzięła nóż i próbowała ukroić mięso. - Czy to taka wielka różnica przy gotowaniu? - Kiedy ona też musiała z całej siły nacisnąć nóż, by odkroić kawałek mięsa, mruknęła: - Chyba tak. Ewa gapiła się na swój talerz i różowy sok, wypływający z kurczaka. Policzki zaczęły ją palić rumieńcem i nie mogła

s u

powstrzymać łez, które napłynęły jej do oczu, sprawiając, że wszystko stało się zamazane.

o l a d n

- Nie ma powodu do zmartwienia. - Głos mężczyzny doszedł ją mimo szumu w uszach, wywołanego wstydem. - Wrzucimy kurczaka z powrotem na patelnię i potrzymamy suflet w cieple. Adam zabrał ich talerze, włączył piekarnik i położył mięso z

a c

powrotem na patelni. Wstawiwszy sałatę do lodówki, wrócił po suflet.

s

- W piekarniku na dole, tak? Ewa skinęła głową, nie patrząc na Adama.Kiedy znów podszedł do stołu, wziął Ewy kieliszek z winem, wsunął w jej dłoń i zaprowadził ją na kanapę. Ale gdy zobaczył ślady łez na policzkach Ewy, nie usiadł obok niej, jak zamierzał, tylko posadził ją sobie na kolanach. Odgarnął Ewie włosy z twarzy, by zobaczyć jej minę. - To tylko niewielkie opóźnienie.

Anula & pona

- Nie próbuj być dla mnie miły - powiedziała przez ściśnięte gardło. - Bo się zaraz przez ciebie rozpłaczę. Poczuł lekki, kwiatowy zapach i zaczął ją całować w szyję. - Przecież powiedziałem: to tylko niewielkie opóźnienie. Zresztą sądzę, że z pożytkiem wykorzystam ten czas. Przesunął ustami wzdłuż jej szyi i brody, nim Ewa się od niego odsunęła.

s u

- Nic nie rozumiesz. Czuję się jak skończona idiotka. -Miała żałosną minę. - Byłam taka pewna siebie, że potrafię coś

o l a d n

przyrządzić zgodnie z przepisem. - Ejże, spójrz no na mnie.

Kiedy go posłuchała, w spojrzeniu Adama było tyle czułości, że niemal zaparło jej dech. Aż skuliła palce u nóg. Nie wiedząc, co

a c

robi, przytuliła się do niego. Ich usta się zetknęły, Saba zaczęła szczekać, ale nie zwracali na nią uwagi. Po minucie przestali się

s

całować, ale ich usta nadal były blisko, dotykali się czołami. - Jeśli ci tego ostatnio nie mówiłem, jesteś wspaniałą kobietą, wszechstronnie utalentowaną. Z małą pomocą Sudie nauczysz się też gotować. - Och, Adamie! Nie jestem pewna, czy potrafię się nauczyć cokolwiek dobrze robić. Uśmiechnął się pod wąsem. - W takim razie będę cię musiał przekonać na swój sposób.

Anula & pona

Wczoraj byłaś całkiem pojętną uczennicą. Zaczerwieniła się, ale nim zdołał wykorzystać sposobną chwilę, usłyszał, jak mięso skwierczy na patelni. - Oho! - Pospieszył do kuchni, mówiąc: - Prawie spaliłem nasz obiad. - Przewrócił kurczaka na drugą stronę, zmniejszył płomień pod patelnią, a potem wziął ze stołu butelkę z winem. Kiedy dolewał wina, zauważył na stoliku okolicznościowym

s u

kolorową paczuszkę. - Co to takiego? - spytał, wręczając Ewie kieliszek.Zmusiła się do uśmiechu, biorąc pakuneczek i podała mu. - To dla ciebie.

o l a d n

Uśmiechnął się szeroko i rozerwał papier. Mocniej ścisnął ramkę, kiedy zobaczył akwarelę. Rozpoznał znajomy wyraz pyska Saby, taki sam, jaki widział na jednym ze szkiców Ewy.

a c

Namalowała to dla niego; nie zapomniała i nie szczędziła trudu, by podarować mu coś, co sprawi mu największą radość.

s

- Z niczego nie ucieszyłbym się bardziej. Adam pocałował ją krótko i znów spojrzał na akwarel-kę. Próbował bezstronnie ocenić dzieło Ewy. Naturalnie było to niewykonalne zadanie, ale nawet taki ignorant jak on widział, że obrazek jest dobry. Wręcz wspaniały. - Jesteś geniuszem - powiedział, odkładając obrazek na bok i znów wziął Ewę w ramiona. - Dziękuję ci, że rozumiesz, ile to dla mnie znaczy.

Anula & pona

Zanurzył twarz w jej pachnących włosach. Ich zapach zawsze przywodził mu na myśl skąpane w słońcu łąki, pełne polnych kwiatów. Odsunął się, chcąc przesunąć ustami wzdłuż twarzy Ewy, i zastanawiał się, czy... Zwalczył pokusę i znów ukrył twarz w jej włosach, wciągając ich zapach. Po minucie przywiódł mu na myśl coś, co się pali. Ledwo ta myśl zaświtała mu w głowie, kiedy odepchnął

s u

Ewę, zerwał się na równe nogi i odwrócił w kierunku kuchni. Ciemny dym kłębił się pod sufitem nad kuchenką. Adam

o l a d n

przeskoczył przez oparcie kanapy.

- O nie! - Ewa uniosła dłoń do ust.

Nim znalazła się w kuchni, Adam zdążył wyłączyć gaz pod mięsem. Ale to nie kurczak się spalił. Ewa wpatrywała się w górny

a c

piekarnik i jedną ręką zasłoniła usta, przy-pomniawszy sobie o cieście.

s

- Otwórz okno! - polecił Adam, sięgając do drzwiczek piecyka.

Nim otworzyła okno nad kuchennym zlewozmywakiem, odwrócił się, trzymając w rękach, na które włożył rękawice kuchenne, roladę. Spowijała go chmura dymu. Ciemny sok wydobywał się spod ciasta i kapał na podłogę. - Włóż go do zlewu - powiedziała Ewa, odsuwając się na bok.

Anula & pona

Z piekarnika wciąż wydobywał się czarny dym. Przenio-sła wzrok z otwartego piekarnika na parujący placek w zlewie. Wierzch był ciemny, ale nie spalony. - Nie rozumiem. Skąd ten dym? Adam wziął metalową łopatkę i przesunął nią po dnie piekarnika. Kiedy ją wyjął, błyszczący metal pokrywała czarna masa.

s u

- Sok z owoców - powiedział krótko, stukając łopatką o brzeg porcelanowego zlewu. Odwrócił się do piekarnika i zdrapał trochę więcej mazi.

o l a d n

Kiedy znów podszedł do zlewu, Ewa otworzyła drzwiczki dolnego piekarnika i wyjęła oklapnięty suflet. Postawiła go na kuchence i wpatrywała się w smętne resztki ich kolacji.

a c

Zakalcowaty suflet, zbytnio zrumieniony kurczak, sos grzybowoestragonowy, który wyglądał jak pasta do podłogi, i ciasto, spalone na brzegach.

s

Adam spojrzał na Ewę. Pochylił się i otworzył drzwiczki lodówki.

- No cóż, mamy jeszcze sałatę. Cień uśmiechu pojawił się na jej ślicznej buzi. Uśmiechnął się z ulgą. Po chwili usłyszał chichot. Zamknąwszy drzwi lodówki, przygarnął Ewę do siebie. - Zapraszam cię na obiad. - Upewnił się, czy wyłączone są

Anula & pona

wszystkie palniki, i lekko ją popchnął w kierunku drzwi. - Pomyśl tylko, cóż to będzie kiedyś za wspaniała historia, którą będziesz mogła opowiadać swoim dzieciom. Ewa pospieszyła ku wyjściu z zatłoczonego centrum handlowego pod Milwaukee. Szukała baru szybkiej obsługi, bo za niespełna godzinę musiała wrócić, żeby Alicja nie spóźniła się do szkoły. Wypatrzyła bar i skierowała się ku niemu.

s u

Stojąc w kolejce jeszcze raz zastanowiła się nad odkryciem, którego właśnie dokonała w przymierzalni sklepu odzieżowego.

o l a d n

Kiedy już zaczęła wkładać na siebie to, co teraz uważała za swój typowy strój - dżinsy, koszulę i tenisówki - z jedną nogą w nogawce spodni, zawahała się. Chwiejąc się na jednej nodze, spojrzała na swoje odbicie w lustrze.

a c

Przeniosła wzrok na ubrania, które przed chwilą przymierzała, i uświadomiła sobie, że prawdopodobnie ubiera się tak,

s

żeby czuć się bardziej przynależna do świata Adama. Powziąwszy nagle decyzję, zdjęła dżinsy i sięgnęła powieszak, na którym wisiał śliczny garnitur z jedwabiu w kolorze cynamonu. Poprawiając pasek torebki, który zsuwał się ze śliskiego materiału, Ewa podeszła do lady, na której wyłożone były nadziewane rogaliki. Kiedy patrzyła na uwijające się kelnerki w restauracji, znajdującej się w głębi, jej uwagę zwróciła czyjaś znajoma twarz. Zobaczyła młodą kobietę, która w zeszłym

Anula & pona

tygodniu razem z Jane Hartwig przyszła do sklepu. A naprzeciwko niej, tyłem do Ewy, siedziała sama Jane. Dzieliło je niespełna kilka metrów. Ewa szybko odwróciła głowę. Jak na złość kolejka przesuwała się bardzo wolno. W końcu Ewa mogła wreszcie zamówić bułkę z szynką i serem oraz colę. Czekając na resztę, była świadkiem sceny, która wywołała w niej uczucie deja vu. Wzięła pieniądze, zebrała swoje pakunki i uciekła.

s u

W drodze powrotnej nagle sobie uświadomiła, czemu

o l a d n

obrazek w centrum handlowym wydał jej się znajomy. Coś podobnego spotkało ją po zerwaniu z chłopakiem z college'u. Policzki znów oblał jej rumieniec, kiedy sobie przypomniała swoje własne zakłopotanie, gdy jej przyjaciółka uciekła z uczelnianej

a c

stołówki. Ewa przeżywała szok, wywołany zerwaniem z ukochanym, a Daphne próbowała jej pomóc odzyskać równowagę

s

ducha. Lecz Ewa zbyt cierpiała, by skorzystać z dobrych rad przyjaciółki.

Skręciła na szosę, zastanawiając się nad podobieństwami między Jane i sobą. Różne myśli kłębiły się jej w głowie, po przyjeździe próbowała niektóre z nich uporządkować wspólnie z Alicją. Relacjonując jej wydarzenie, powiedziała: - Naturalnie Jane ma matkę, ale z tego, co powiedziała Sudie,

Anula & pona

pani Hartwig większość czasu pochłania kierowanie rozmaitymi komitetami. Nie znam Emery'ego Hartwi-ga, lecz o ile się mogłam zorientować, raczej nie jest kumplem dla swojej córki. Jej położenie przypomina mi trochę moje własne życie. Alicja zrobiła życzliwą minę, wkładając potrzebne rzeczy do teczki. - Ładnie z twojej strony, że próbujesz się wczuć w położenie

s u

Jane, ale jesteś od niej zupełnie inna. Wątpię, by ona kiedykolwiek w życiu pomyślała o kimś poza sobą.- Czy tego nie rozumiesz?

o l a d n

Współczuję jej, stara się zwrócić na siebie uwagę obojga rodziców, ale w zamian za swoje wysiłki otrzymuje bardzo niewiele. Niespodziewana myśl sprawiła, że Ewa zmarszczyła czoło. - Rodzinę Hartwiga i Adama wiąże wątła nić. Może to jeden

a c

z powodów, dlaczego Jane coś w nim pociąga. Albo może tak było na początku, a jej młode serce ujęła zwykła życzliwość i

s

uprzejmość Adama. Lecz niechęć Adama do rodziny Hartwigów i upór, z jakim Jane usiłowała go zdobyć, sprawiły, że się zmieniła w kogoś innego.

- Muszę już lecieć, ale obiecaj, że jeszcze do tego wrócimy. Ewa skinęła głową. Alicja wzięła teczkę, ucałowała córeczkę w główkę i pobiegła, machając jej ręką na pożegnanie. Po chwili zniknęła za drzwiami. Każda myśl o Adamie wywoływała u Ewy wspomnienia

Anula & pona

niezwykłej reakcji na jego uwodzicielskie pocałunki. Karen gruchała i z ożywieniem wymachiwała rączkami. - Tak, skarbie, ja też uważam, że to coś cudownego. I zanim zapomnę, lepiej zadzwonię do Sudie i porozmawiam z nią o lekcjach gotowania. Karen coś zaczęła do niej mówić. –

No cóż, to tylko kwestia rezygnacji z dumy.

–

11

o l a d n

s u

Po blisko trzech tygodniach codziennych przejażdżek konno z Ewą Adam uważał je teraz za najważniejszy punkt dnia.

Odwiedzili różne miejsca, ale nadal najbardziej lubił polankę, z której rozciągał się widok na całą dolinę. Dziś też tam się z Ewą

a c

wybrał. Adama rozpierała duma, że jest właścicielem tego kawałka ziemi.

s

Przyglądał się Ewie, pakującej resztki wczesnej kolacji, która składała się z pieczonego kurczaka na zimno, przyrządzonego przez Sudie, sałatki makaronowej Ewy i upieczonych przez nią ciasteczek czekoladowych. Ewa od jakiegoś czasu pobierała lekcje gotowania u jego gospodynii musiała być pojętną uczennicą, bo ciasteczka smakowały wybornie. Wyglądała cudownie, kiedy krzątała się na kocu. Włosy miała splecione w - jak to nazwała - francuski warkocz, z którego

Anula & pona

wysuwały się niesforne kosmyki. Wspólne przejażdżki sprawiły między innymi, że skóra Ewy nabrała ciepłego, miodowego koloru. Na nosie wyskoczyło jej nawet kilka piegów. - Chodź no do mnie - powiedział, łapiąc ją za rękę. Znaleźli się niemal twarzą w twarz. - Obiecywałem sobie, że nie będę przyspieszał biegu wypadków, że dam ci czas. Ale - pochylił głowę, przysuwając swoje usta do jej rozkosznych ust - myślę, że

s u

powinnaś wiedzieć, że nie zamierzam pozwolić ci zniknąć z mojego życia tak łatwo, jak niespodziewanie się w nim pojawiłaś.

o l a d n

Adam stwierdził, że jego słowa wywarły na Ewie wielkie wrażenie, bo jej oczy zrobiły się okrągłe ze zdumienia. - Co cię tak dziwi?

- Przecież... przecież właściwie nic o mnie nie wiesz...

a c

- Wprost przeciwnie. - Ujął ją pod brodę, jeszcze bliżej przysuwając jej twarz. - Jesteś cudowna i w środku, i na zewnątrz.

s

Wszystko, co robisz, świadczy, jakim jesteś człowiekiem. Starałaś się zastąpić ojcu syna, którego nigdy nie miał. Stwierdziłaś, że nie lubisz pracy, którą wykonujesz, więc postanowiłaś sprawdzić, jakiego rodzaju zajęcie by ci odpowiadało. Nie zaczęłaś się użalać nad sobą po zerwanych zaręczynach. A propos, to twój eksnarzeczony okazał się wielkim głupcem, ale nie narzekam, bo jego strata to mój zysk. Na czym skończyliśmy? Aha. Jesteś pełna współczucia i zrozumienia dla innych. Masz talent. Daj mi jeszcze

Anula & pona

tydzień, a z pewnością coś dorzucę do tej listy. Lecz najważniejsze jest to, że jesteś uosobieniem moich snów o idealnej kobiecie. Nadal wyglądała na kompletnie ogłuszoną, więc nachylił się i musnął ustami jej wargi. Pragnął wziąć ją w ramiona i przekonać o swojej miłości, ale powstrzymał się. W tej chwili ważniejsze było, co ona czuje do niego. Kilka razy zamrugała szybko powiekami.

s u

- Chcesz powiedzieć, że... że mnie kochasz?

- Widocznie niezbyt dobrze mi się to udało, skoro pytasz.

o l a d n

- Ale... nie sądzisz, że zanadto się pospieszyłeś z deklaracją swoich uczuć?- To ty tak uważasz. - Spojrzał w prześliczne, niebieskie oczy Ewy, w których odbijało się jej zmieszanie, i poprosił: - Może teraz ty mi powiesz, co czujesz?

a c

Ewa na chwilę zacisnęła powieki, próbując pokonać mur, który wznosiła wokół siebie w ciągu wielu lat.

s

- Niełatwo mi to wyznać, ale myślę, że odczuwam między innymi ulgę. Ulgę, ponieważ... och, ponieważ dostrzegałam... że coś nas wiąże, obopólne zainteresowanie, jeśli wolisz. - No, teraz sprawy zmierzają we właściwym kierunku. Uśmiechnął się. - A więc coś cię we mnie pociąga, tak? -Pocałował ją w czubek nosa. - Chociaż muszę przyznać, że świetnie się z tym maskowałaś. - To dlatego, że zastanawiałam się również nad swoją

Anula & pona

moralnością. Czy przyzwoita kobieta zrywa zaręczyny i natychmiast zaczyna się interesować innym mężczyzną? - Na twoim miejscu pozostałbym przy uldze - powiedział, wciąż się uśmiechając. - Te drobne wyrzuty sumienia to tylko poczucie winy, że jesteś szczęśliwa, chociaż konwenanse wymagają, żebyś czuła się okropnie. Ewa nie mogła się powstrzymać od uśmiechu, słuchając jego wywodu. Jednak równocześnie pokręciła głową.

s u

- Słuchaj - powiedział, ujmując dłoń Ewy. Zaczął się bawić

o l a d n

jej palcami. - Wykonałem kilka ćwiczeń umysłowych i

spróbowałem się wczuć w twoje położenie. - Jego uśmiech stał się przebiegły. - Zauważ, że okazałem się też wystarczająco bystry, by się zorientować, że zainteresowanie jest obopólne.

a c

- Nie uważasz, że jesteś zarozumiały?

- Nie, jedynie spostrzegawczy. A przy tym nie tracę nadziei. -

s

Adam uniósł jej dłoń i przesunął nią po swoim policzku, nim musnął ją ustami. - Gdybyś czegoś do mnie nie czuła, nie miałabyś powodu, by codziennie jeździć ze mną konno. Albo interesowałaś się mną, albo kochasz mojego psa i konie. Uśmiechnęła się, słuchając tych banialuków. Uświadomiła sobie, że talent Adama do rozśmieszania to coś, co najbardziej jej się w nim podoba. - Jeśli chcesz mi wyznać miłość, nie krępuj się. Możesz to

Anula & pona

zrobić w każdej chwili. Przyjemna mgiełka, która spowijała Ewę, zaczęła sięrozpraszać. Poczuł, jak kobieta napina wszystkie mięśnie. - Och, Adamie... - Wiedziała, że bardzo go lubi, ale czy to jest miłość? Czy jeszcze może ufać swoim umiejętnościom oceny ludzi? Ta myśl sprawiła, że zmarszczyła czoło i powiedziała: Odsuwając żarty na bok, czy nie dostrzegasz mojego dylematu?

s u

Wszystko wydarzyło się tak szybko. W tej chwili nie jestem... nie jestem niczego pewna.

o l a d n

- Nie myśl, że ciebie nie rozumiem - zastrzegł się, gładząc jej dłoń. - Jak powiedziałem, zbytnio się z tym pospieszyłem. Zamierzałem zaczekać, dać ci trochę czasu, żebyś doszła do siebie po tamtym, ale nie wiem czemu, nie mogłem dłużej wytrzymać.

a c

Uśmiechnął się jak mały chłopiec, a Ewa zapragnęła, żeby znów ją pocałował.

s

- Przez swoją niewyparzoną gębę tylko ściągam sobie kłopoty na głowę.

Nietrudno było jej w to uwierzyć. Każdy mężczyzna, który całował tak świetnie jak on, ściągnąłby sobie kłopoty na głowę. - Jeśli się jeszcze nie zorientowałaś, zdarza mi się najpierw mówić, a dopiero potem myśleć. - W takim razie czemu nie przestaniesz gadać i nie pocałujesz mnie?

Anula & pona

- Zawsze z radością spełniam życzenia pań. - Jak powiedział, tak i zrobił. Kilka minut później Ewa, gdy w końcu udało jej się zaczerpnąć tchu, spytała: - Kiedy się zorientowałeś? Nie była już oszołomiona, tylko rozpromieniona. - Jeśli mam być szczery, prawdopodobnie o wiele wcześniej,

s u

niż się do tego przyznałem sam przed sobą. Przypuszczalnie zaraz po tym, jak cię wziąłem na ręce, kiedy stłukłaś sobie nogę. Każdy

o l a d n

mężczyzna w moim wieku ma już wyrobione zdanie o tym, jaka kobieta da mu szczęście. Jesteś mniejsza od mojego ideału, ale wierz mi, niczego ci nie brakuje. - Uśmiechnął się. - A co najważniejsze, masz serce. Jak powiedziałem: niezwykła w środku

a c

i na zewnątrz.

- Tak się składa, że ja ciebie też uważam za wyjątkowego

s

mężczyznę - powiedziała, prostując się, by dosięgnąć jego ust. Adam dosłyszał „ale" w tonie jej głosu i jak zapewniałEwę, naprawdę wszystko rozumiał. Więc postanowił ją o tym przekonać. - Pozwól, że ujmę to tak. Mam dosyć pewności za nas oboje, ale nie zamierzam cię doprowadzać siłą do ołtarza. Pozwolę abyś najpierw oswoiła się z tą myślą. Przesunął palcem po jej wardze. Niełatwo być dżentelmenem

Anula & pona

przy tak ponętnej kobiecie. Miał nadzieję, że Ewie nie zajmie zbyt wiele czasu zrozumienie, że są dla siebie stworzeni. Na razie mógł się rozkoszować jej wspaniałymi ustami. Działał zbyt szybko jak na gust Ewy, ale nim zdołała odpowiedzieć coś sensownego na to, co usłyszała, poczuła na ustach dotyk jego warg. Znów zalała ją fala ciepła. Kiedyś Ewa przypuszczała, że tak

s u

będzie czuła się z Ryszardem: że zupełnie straci głowę i w sposób naturalny jedno będzie następowało po drugim. Nie musiała się

o l a d n

przy Adamie zastanawiać, w którą stronę przechylić głowę ani czy nie za szybko obsypuje pieszczotami jego twarz i przesuwa koniuszkami palców po tych cudownych wąsach. Nie musiała się bać, że będzie jej nieprzyjemnie, kiedy poczuje, jak Adam wsuwa

a c

jej język do ust. Nie musiała myśleć o oddychaniu, bo jej organizm sam się o to troszczył, pozwalając jej skupiać się na dotyku jego

s

języka, warg, dłoni.

Adam, odsunąwszy się od Ewy, głęboko nabrał powietrza i zamknął oczy.

- Powinno się mnie zastrzelić za takie wykorzystywanie ciebie, ale... - Zaklął. - To już drugi raz. Mogę jedynie obiecać, że spróbuję się zachowywać jak dżentelmen, chociaż nie przyjdzie mi to łatwo. Skupił się na tym, by znów równo oddychać, jak również na

Anula & pona

tym, by zapanować nad swym ciałem, płonącym z pożądania. Musi przede wszystkim mieć wzgląd na uczucia Ewy. Mógł wiedzieć, że nic nie stoi na przeszkodzie, by zostali kochankami, ale Ewa najwyraźniej musiała jeszcze do tego dojrzeć wewnętrznie. A kiedy już tak się stanie, spodziewał się, że spłonie z miłości, jeśli rzeczywiście chodzi tu o... W pewnej chwili dotarło do niego, że Ewa leży dziwnie

s u

nieruchomo. Przewrócił się na bok i spojrzał na nią, na jej

ściągniętą twarz, nieszczęśliwą minę.- Co się stało? - spytał,

o l a d n

wyciągając do Ewy rękę. - Czemu jesteś taka smutna?

- Nie musisz udawać, żeby oszczędzić mi przykrości. -Czy nie zawsze tak było w jej przypadku? Jak tylko myślała, że złapała Pana Boga za nogi, budziła się ze snu. - Zapewniam cię, że jestem

a c

przyzwyczajona do takiej reakcji.

Próbowała wstać, ale Adam zwyczajnie pochylił się bardziej

s

i przygwoździł ją do koca. Patrzył na nią i kręcił głową. - Nie rozumiem. Coś musiało umknąć mojej uwadze. Ewa poczuła w piersiach przytłaczający ciężar. Ale jego powodem nie było to, że Adam się na niej położył, a rozczarowanie, że kolejny mężczyzna odkrył, że jest oziębła. Jak dawniej, na ratunek przyszła jej duma. Ewa przezwyciężyła zakłopotanie, które ją ogarnęło pod czujnym spojrzeniem oczu Adama.

Anula & pona

- Wiem, że moja... moja reakcja pozostawia wiele do życzenia. - Ujrzała rozbawienie na jego twarzy i ogarnął ją gniew. Już dwaj mężczyźni mi to powiedzieli, więc... - Hola! Nagle stwierdziła, że siedzi prosto i gapi się kompletnie zaskoczona. Po chwili uścisk dłoni Adama zelżał. Przesunął dłonie na jej ramiona, a jednocześnie na twarz z tymi zabójczo

s u

podniecającymi wąsami powrócił uśmiech. Minutę temu chciała go spoliczkować!

o l a d n

- Skarbie, ktoś sobie z ciebie zakpił. Mogę cię zapewnić, że nie ma nic niewłaściwego w twojej reakcji. - Roześmiał się szeroko. - Jeśli mam być szczery, powstrzymałem się jedynie dlatego, że trochę za bardzo mi się to podobało.

a c

Ewa, gdyby mogła, odepchnęłaby go nawet mimo to, że chciała mu wierzyć. Ale dalej przesuwał dłońmi wzdłuż jej

s

ramion, a w końcu objął ją i mocno przytulił do siebie. - Jeśli chcesz - powiedział, ich usta niemal się stykały -z największą przyjemnością zademonstruję ci to jeszcze raz. - Nie czekał na pozwolenie. Przez kilka chwil opierała się jego ustom, ale obejmował ją i przytulał do siebie coraz mocniej. Sama nie wiedziała, jak to się stało, że osunęła się na kolana, czując, jak Adam napiera na nią całym ciałem. Przesunął ręce niżej, objął ją za pośladki i uniósł je

Anula & pona

w górę, aż ich biodra się zetknęły. Z cichym westchnieniem skapitulowała.Jej uległość była tak słodka, a jego potrzeba udowodnienia Ewie, że się myli, tak wielka, że upłynęło kilka minut, nim Adam zdobył się na to, by wypuścić ją z objęć. Ale nadal przesuwał ustami po delikatnej skórze szyi Ewy. Lecz gdy dotarło do niego z całą ostrością, że jego usta chcą się zapuścić dalej, przycisnął głowę Ewy do swych piersi i oparł brodę na jej pachnących lokach.

s u

- Jeśli taki dowód ci jeszcze nie wystarcza - powiedział

o l a d n

drżącym głosem - to uważam, że muszę cię uczciwie ostrzec, że podczas następnej próby obnażę coś więcej niż tylko swoją duszę. Chociaż słyszała tuż przy uchu głośne bicie serca Adama, jednak dotarły do niej jego słowa. Uśmiechnęła się. Czuła, że krew

a c

w jej żyłach krąży równie szybko, jak w jego, rozgrzewając ją, ale jednocześnie Ewę uspokajała świadomość, że jest w stanie tak na

s

niego działać. A jego słowa wywołały przyjemne uczucie. Odsunęła się od Adama i roześmiała się krótko. - Jak to? Przed Bogiem i wszystkimi stworzeniami? Uśmiechnął się do niej. - Przypuszczam, że Pan Bóg nie miałby nic przeciwko temu, ale jeśli tak bardzo ci to przeszkadza, odeślę Sabę do domu, a koniom zawiążę oczy. Splótłszy ręce na jej plecach, odchylił się i przyglądał się, jak

Anula & pona

Ewa chichocze niczym podlotek. Śmiech dobrze jej robił. Miał moc uzdrawiającą. Jego mała dziewczyna z miasta była taka poważna, kiedy ją ujrzał po raz pierwszy. - Cieszę się, że teraz widzisz wszystko we właściwym świetle i potrafisz się z tego śmiać. Ale jaki jeszcze idiota poza twoim byłym narzeczonym był na tyle głupi, by nie zdawać sobie sprawy z tego, co za skarb wpadł mu w ręce?

s u

Objęła Adama za szyję i przyciągnęła do siebie jego głowę. Kiedy ich usta się spotkały, znów owładnęło nimi znajome

o l a d n

podniecenie, ale Adam starał się niczego od Ewy nie żądać, tylko umacniać jej wiarę w siebie.

Ich usta zetknęły się i Ewa poczuła falę pożądania, zanim jego wargi skłoniły ją delikatnie do uległości. Nigdy wcześniej nie

a c

zdawała sobie sprawy z tego, że mowa pocałunków może być taka poruszająca. Już wiedziała, że zdolna jest wzniecić między nimi

s

pożar. A teraz się dowiedzia-ła, że poza sprawianiem obopólnej radości potrafi jeszcze wywołać poczucie zadowolenia, jak również budzić wiarę i stanowić obietnicę miłości. Kiedy tym razem oderwał usta od jej ust, nie otworzyła oczu i stała nieruchomo, rozkoszując się tym, co czuła. - A niech mnie. Robisz to po mistrzowsku. - Chciałem ci zwrócić uwagę, że nie robię tego sam. -Adam przytulił ją do serca. - I myślę, że właśnie w tym tkwi moja

Anula & pona

tajemnica. Do tanga potrzeba dwojga, jak to się mówi. Dlaczego pozwoliłaś komuś wmówić sobie, że wina leży po twojej stronie? - Dopiero teraz zaczynam sobie uświadamiać, że była to nieprawda. - Ewa wyswobodziła się z jego objęć i usiadła obok Adama na kocu. - Nigdy z nikim nie chodziłam na poważnie, dopiero na ostatnim roku nauki w college'u. Okazało się, że nie odwzajemniał moich uczuć w równym stopniu. Nie omieszkał mi

s u

powiedzieć, że moje letnie reakcje uniemożliwiają mu w pełni zaprezentowanie, na co go stać. W sposób dość bolesny

o l a d n

przekonałam się, że bardziej go interesowało to, w jaki sposób mój tata i wuj mogliby mu pomóc ustawić się w życiu.

Spojrzawszy na Adama zauważyła, że zmarszczył brwi, ale nie przerwał jej ani nie próbował prawić frazesów, za co była mu

a c

wdzięczna.

- To doświadczenie, niestety, jeszcze pogłębiło moje

s

przeświadczenie, że mam niewiele do zaoferowania. Oglądając się za siebie, widzę, że mój niepokój sprawił, iż z upływem lat zaczęłam mieć jeszcze większe zahamowania. Adam ujął jej dłonie i uniósł je do swych ust. - Powściągliwa, zgoda. Ale w żadnym wypadku mająca zahamowania. - Znów ucałował jej ręce i poprosił: - Mów dalej. - Ryszard, w większym czy mniejszym stopniu, wślizgnął się do mojego życia kuchennymi drzwiami. - Widząc jego pytające

Anula & pona

spojrzenie, wyjaśniła: - Był protegowanym mojego ojca, więc przyzwyczaiłam się do tego, że kręci się w pobliżu. Kiedy umarł mój ojciec, Ryszard pomógł mi się otrząsnąć. Spędzaliśmy wspólnie tyle czasu, że kiedy zaproponował, byśmy się pobrali, wydawało mi się to czymś najzupełniej naturalnym. Czułam się z nim dobrze, ufałam mu... Zmarszczyła nos i skrzywiła się.- To był oczywiście błąd.

s u

Ale jeszcze zanim sobie to uświadomiłam, zaczęły mnie ogarniać wątpliwości. Ryszard stracił swoją dawną cierpliwość do mojej...

o l a d n

zdaje się, że nazwałeś to powściągliwością. Im bardziej naciskał, tym ogarniała mnie większa panika.

Przez kilka chwil siedziała bez ruchu, ich ręce pozostawały splecione.

a c

- Więc przepędziłaś go do wszystkich diabłów - odezwał się cicho Adam.

s

Westchnęła.

- Niestety nie. Zanim zebrałam się na odwagę, by z nim zerwać, stwierdziłam, że interesuje się mną, kierując się podobnymi pobudkami, jak mój ukochany z czasów studiów. Ponura mina Ewy powiedziała Adamowi dobitniej niż słowa, że Ewa zaczęła się już otrząsać z szoku, wywołanego zerwaniem zaręczyn. Ale jeśli kiedyś znalazłby się twarzą w twarz z Ryszardem, odpłaciłby mu za cierpienia, na jakie naraził Ewę, w

Anula & pona

taki sposób, który byłby zrozumiały dla tego łobuza. Spojrzała na niego niepewnie. - Chcesz znać szczegóły? - Nie - oświadczył, ponownie biorąc ją w ramiona. -Wystarczy, że pomyślę, jak musiał cię zranić, a już skacze mi ciśnienie. Ewa mu nie powiedziała, że niepotrzebnie aż tak żarliwie

s u

stara się ukoić jej cierpienia; zbyt jej się to podobało, by

protestować. Zdziwiła się, widząc jego poważną minę, kiedy w końcu odsunął się od niej.

o l a d n

- Kiedy kilka tygodni temu poznałem twojego wujka, odniosłem wrażenie, że jest człowiekiem majętnym. To, co powiedziałaś, tylko utwierdziło mnie w moim przekonaniu. Ale

a c

chcę, żebyś wiedziała, że możesz spać spokojnie, jeśli chodzi o sprawy materialne. To nie będzie nic nadzwyczajnego, ale będąc

s

właścicielem farmy i pracując w klinice, mogę zarobić na dostatnie życie dla nas obojga. Zrozum, że kocham ciebie, ciebie, z twoim cudownym sercem i wspaniałym talentem, bez względu na to, czy masz bogatego wujka, czy też nie. –

Och, Adamie... - Te słowa tak bardzo ją wzruszyły, że do

oczu napłynęły jej łzy sprawiając, że twarz mężczyzny sięzamazała. Teraz nadeszła pora, żeby mu powiedzieć wszystko o prawdziwej Ewie, i zamierzała to zrobić. Naprawdę. Ale

Anula & pona

scałował jej łzy i powiedział, że porozmawiają później; musieli skorzystać z okazji, iż Saba gdzieś pobiegła. Wkrótce Ewa w ogóle straciła zdolność logicznego myślenia. –

12 Ewa ponownie poklepała poduszkę kanapy, ale w końcu się poddała. Wszystko zostało już wysprzątane i poukładane. I to dwa

s u

razy. Adam powinien się pojawić lada chwila i pomóc jej

dokończyć obiad, który zaczęła przygotowywać wcześniej z Sudie.

o l a d n

Wiedziona natchnieniem, wzięła butelkę schłodzonego wina i otworzyła ją. Nalała wino do dwóch kieliszków. Nadal szukała sposobu, w jaki najlepiej opowiedzieć wszystko o sobie Adamowi i zastanawiała się nad swoją przeszłością.

a c

Ale gdy kilka minut później otworzył drzwi, wciąż jeszcze nie znalazła odpowiednich słów.

s

Stanął za nią i wtuliwszy głowę w jej włosy, wciągnął nosem powietrze.

- Hmmmm, mój ulubiony zapach. - Masz na myśli mnie czy wino? - Ty głuptasie. - Pocałował ją w kark. - Zauważyłaś chyba, że nie rzuciłem się w pierwszej kolejności na wino. Odwróciła się przodem do niego i przywitawszy się z nim, jak należy, wręczyła mu kieliszek, wzięła swój i skierowała się w

Anula & pona

stronę kanapy. - Za chwilę weźmiemy się do roboty, ale najpierw chciałam... - Najpierw - przerwał jej - wzniesiemy toast. - Zbliżył swój kieliszek do jej kieliszka. - Za co dziś wypijemy? - Za nowy początek. - Gardło miała ściśnięte i ledwo zdołała przełknąć odrobinę wina. Odstawiła kieliszek i powiedziała: - Ten toast był bardziej na miejscu, niż przypuszczasz.

s u

- Ejże! - Odstawił kieliszek i ujął ją pod brodę. - Skądtaka poważna mina? Myślałem, że już ci wszystko wyjaśniłem. Nie

o l a d n

masz się co przejmować posiłkami, które dla nas przyrządzasz. Nie jestem ani wybredny, ani - dodał z uśmiechem - nie boję się być królikiem doświadczalnym. Ewa próbowała się uśmiechnąć. - Nie chodzi o posiłki. - Jego wielka dłoń była taka ciepła i

a c

dawała takie poczucie bezpieczeństwa. Czerpała z niej siłę. Położyła na niej swoją rękę. - Chodzi o nas. A właściwie o mnie.

s

Uśmiech zniknął z twarzy Adama. Mężczyzna przyglądał się z niepokojem. Wielkie nieba, to będzie trudniejsze, niż myślała. Zaczęła mówić szybko: - Nie miałam okazji wyjaśnić ci tego wczoraj, ale nie chciałabym, żebyś dalej żył w błędnym przeświadczeniu. A raczej wydaje mi się, że nabrałeś błędnego przeświadczenia i chciałabym wszystko wyjaśnić. Zacisnęła rękę na jego dłoni, kiedy starannie dobrane słowa

Anula & pona

uleciały jej z pamięci. Widząc jego zmarszczone czoło, zaczęła pospiesznie wyjaśniać. - Widzisz, jestem... jestem właścicielką niewielkiej firmy elektronicznej, a ściślej biorąc należy ona do mojej rodziny. Wiem, jaki jest twój stosunek do ludzi pokroju Har-twiga i nie chciałabym, żebyś sobie pomyślał, że mój wuj i ja jesteśmy do niego podobni. Chciałam...

s u

- Dobry Boże! - Adam ścisnął mocniej jej rękę i pocałował Ewę szybko, namiętnie. - Jakbym nie wiedział, że jesteś inna. -

o l a d n

Ujął ją pod brodę. - Nigdy więcej nie zachowuj się w ten sposób. Okropnie mnie wystraszyłaś. Myślałem, że zamierzasz mi powiedzieć, że się rozmyśliłaś i nie zostaniesz w Brighton, tylko wracasz do Chicago.

a c

Jej niepokój przemienił się w troskę, kiedy pieszczotliwie pogładziła go po twarzy.

s

- Ależ nie.

Nie dał jej powiedzieć nic więcej, tylko przycisnął ją z całych sił do siebie i żarliwie pocałował w usta. Tak go przestraszyła, że serce waliło mu jak oszalałe. Wolno się uspokajał. Kiedy się całowali, usłyszał skomlenie Saby i niechętnie puścił Ewę, nie chcąc, by suka się na nich rzuciła. Ewa nadal miała lekko niepewną minę. - To znaczy, że ci to nie przeszkadza?- Nie - powiedział,

Anula & pona

obejmując ją i przyciągając do siebie. - Już ci powiedziałem. Jeśli twój wuj chce ci dać trochę pieniędzy, jego sprawa. Ale to nie ma nic wspólnego z nami. Możesz je wydać na siebie, nawet rozdać, jest mi obojętne, co z nimi zrobisz. Adam, trzymając Ewę w objęciach, przesunął palcami po jej piersiach. Poczuła przyjemne mrowienie w całym ciele. Twarde muskuły ramion mężczyzny napięły się pod jej palcami, odwróciła

s u

głowę, by pocałować jego tors przez materiał koszuli. Otworzyła oczy, zamierzając pocałować go w szyję - i ujrzała łeb Saby,

o l a d n

spoczywający na poduszce kanapy tuż obok nich. Saba przyglądała się jej z uwagą.

- Nie chciałabym cię martwić - powiedziała Ewa, starając się uwolnić z objęć Adama - ale mamy towarzystwo.

a c

Adam przesunął dłońmi wzdłuż jej ciała i odwrócił się. Jęknął i wsparł głowę na jej ramieniu.

s

- O nie! Znowu.

- Tak, znowu - powiedziała Ewa, zanosząc się śmiechem. Będziemy mieli co opowiadać naszym dzieciom. Dwa dni później Ewa niezgrabnie przytrzymywała uzdę, próbując osiodłać podenerwowanego konia. Fortuna prychała i podrzucała głową, więc musiała przerwać i uspokoić klacz, nim spróbowała ponownie. Ciekawa była, co wywołało aż taki gniew Adama.

Anula & pona

Ledwo wróciła do domu po lekcji gotowania u Sudie, odezwał się telefon. Dzwoniła gospodyni Adama. Sudie, zazwyczaj opanowana, była tak zdenerwowana, że Ewa w pierwszej chwili nie zrozumiała, co kobieta mówi. Marta Diehl zatelefonowała do Sudie, bo Adam nie wrócił do kliniki po złożeniu wizyty Emery'emu w banku, chociaż zapewniał, że jeszcze się pojawi. Natomiast widziała go „jak pędzi swoją furgonetką z taką miną, jakby go ukąsił giez".

s u

Sudie niecierpliwie go wyglądała. I rzeczywiście, „kilka

o l a d n

minut temu przemknął obok domu, jakby go gonił sam diabeł". Emery plus Adam równało się kłopotom przez duże K. Ponieważ nie był z Ewą i nie wrócił do domu, oznaczało to, że postanowił samotnie udać się na przejażdżkę konną, by ochłonąć z gniewu.

a c

Czy Ewa mogłaby pojechać za nim, żeby się upewnić, czy ten wariat nie skręcił sobie karku?Furgonetka Adama zaparkowana

s

była przed stajnią, ale nim Ewa tam dotarła, Adam zdążył już gdzieś pognać na koniu. Jej niepokój się wzmógł, kiedy ujrzała obok swojego siodła siodło Adama. Pojechał oklep, co tylko potwierdziło obawy Sudie, że wydarzyło się coś poważnego. Po osiodłaniu Fortuny Ewa, wciąż mając na sobie jeden z nowych, jedwabnych kostiumów, dosiadła konia. Wydawało jej się, że wie, gdzie szukać Adama; miała tylko nadzieję, że jej przypuszczenia są słuszne.

Anula & pona

Ani razu nie dostrzegła go w oddali, kiedy jechała przez sady i pola uprawne, kierując się ku najbardziej odległej części doliny. W końcu skręciła w stronę wzgórza i zaczęła się wspinać po jego zboczu. Jedwab okazał się śliski, ale ściskając boki konia kolanami i jedną ręką przytrzymując się siodła, Ewa jakoś się w nim utrzymywała. W końcu usłyszała szmer wody i ściągnęła wodze, by pojechać wzdłuż strumienia.

s u

Serce mocniej jej zabiło, kiedy dostrzegła polankę i

stwierdziła, że nikogo na niej nie ma. Potem spośród drzew

o l a d n

dobiegło parsknięcie konia i Fortuna pobiegła do swojego

towarzysza. Skarb był przywiązany do kołka tak, by mógł skubać trawę, ale gdzie się podział Adam? Ewa przywiązała swoją klacz i przypomniała sobie cmentarzyk rodzinny.

a c

Zobaczyła Adama, kiedy szła między drzewami. Przysiadł na piętach przed nagrobkiem Ramseya. Zgarbiony, ze spuszczoną

s

głową, wyglądał jak ktoś, kto poniósł klęskę. Ewa przystanęła przy furtce z kutego żelaza, niepewna, czy powinna mu przeszkadzać w takiej chwili. Ale na widok cierpienia mężczyzny ścisnęło się jej serce. Nawet jeśli Adam ją odepchnie, przynajmniej spróbuje mu pomóc. Wślizgnęła się przez otwartą furtkę i bezszelestnie podeszła do Adama. - Adamie?

Anula & pona

Nie powiedział ani słowa, ale po chwili wyciągnął do niej rękę. Chwyciła ją i uklękła w trawie. Wystarczyło jej krótkie spojrzenie, by dostrzec, że na twarzy Adama, ukrytej pod rondem kapelusza kowbojskiego, maluje się bezdenny smutek. Przeniosła wzrok na nagrobek Ramseya, nie chcąc być zbyt natrętna. Najnowszy i największy nagrobek na rodzinnym cmentarzyku zwieńczony był marmurową płytą pamiątkową.Ewa nie

s u

mogła powstrzymać uśmiechu, kolejny raz czytając wykuty w kamieniu napis:

o l a d n

Nie faraon, nie książę ani żebrak,

Ale dobry człowiek i ojciec, wspaniały dziadek.

Adam poruszył się. Podniósł głowę i spojrzał na nagrobek. - Jego marzenie się nie spełni. Ale Bóg mi świadkiem, że nie

a c

sądzę, by nawet on chciał, bym odzyskał całą dolinę na warunkach, postawionych przez Emery'ego.

s

- Co się stało?

- Emery wystąpił z propozycją, której jego zdaniem nie mogłem odrzucić. Chciał przehandlować ziemię, którą zawsze pragnąłem odzyskać. Oświadczył, że mi ją odda, jeśli się zgodzę na ogłoszenie moich zaręczyn z Jane. - Adam zachowywał się, jakby nie usłyszał, że Ewie aż zaparło dech ze zdumienia. - W tej chwili bardzo mi żal Jane. Jest rozpuszczoną pannicą, ale nie zasłużyła sobie na coś takiego. Powiedziałem Emery'emu, że gdy

Anula & pona

usłyszę na mieście najmniejszą aluzję, dotyczącą jego propozycji, pojawię się u niego ze szpicrutą. Westchnął znużony. - Czuję się, jakbym zawiódł dziadka, ale nie wiem, co w tej sytuacji mógłbym jeszcze zrobić. Ewę bolało serce, kiedy widziała udrękę na twarzy Adama. Wyobrażała sobie, jak musi się czuć jej przyjaciel. Miał odwagę

s u

zrezygnować z marzenia swego życia. Czy ją byłoby stać na coś takiego? Przełknęła głośno ślinę, ale nie zdobyła się na takie

o l a d n

poświęcenie. Nieszczęśliwa, powiedziała:

- Chciałabym móc ci powiedzieć, żebyś machnął na wszystko ręką i zrobił to, co powinieneś zrobić. Ale nie potrafię. Nie jestem taka szlachetna i nie umiem z ciebie zrezygnować.

a c

Uśmiechnął się do niej czule.

- Dzięki Bogu - powiedział schrypniętym głosem - bo

s

znaczysz dla mnie więcej niż ta dolina. Zarzuciła mu ręce na szyję. - Och, Adamie! Stracił równowagę i przewrócił się, pociągając Ewę za sobą. Przez chwilę twarz kobiety znajdowała się tuż nad jego twarzą, jej włosy jaśniały niczym aureola, podświetlone przez promienie słoneczne, a niebieskie oczy, pełne łez,błyszczały. Emery może sobie zatrzymać ziemię; mając Ewę u swego boku, był

Anula & pona

najbogatszym człowiekiem na świecie. Dlaczego potrzebował aż tyle czasu, by sobie uświadomić, że jego uczucia do tej dziewczyny z miasta to coś więcej niż zwykłe pożądanie? Kochał ją tak bardzo, że aż sprawiało mu to fizyczny ból. Gładząc palcami złote kosmyki, przyciągnął ją do siebie i zatopił się w jej słodkich ustach. Uległość Ewy sprawiła, że obudziło się w nim pożądanie.

s u

Przestał głaskać ją po włosach, jego dłonie przesuwały się po krągłościach kobiecych bioder i pośladków, cienki materiał

o l a d n

ułatwiał mu poznawanie jej kształtów.

Przewrócił się na bok, kiedy poczuł, że nie może zapanować nad sobą. Ustami musnął delikatną żyłkę na jej skroni. - Jaki miękki - powiedział, a potem uzmysłowił sobie, że

a c

materiał pod jego dłońmi przypomina gładką skórę Ewy. Odsunął się i przyjrzał się jej uważnie. Cicho gwizdnął na widok ciepłych

s

brązów i żółci na zielonym tle. Cały czas gładził ręką materiał na biodrach Ewy, czując ciepło, bijące od jej młodego, jędrnego ciała. - Co to za tkanina? Jest prawie tak miękka w dotyku, jak twoja skóra. - Zamsz jedwabny. - Jedwab, tak? - Uśmiechnął się. - Zdaje się, że moje fantazje przed chwilą zyskały nowy wymiar. - Podniósł się. -Chodź, właśnie sobie uświadomiłem, że nie ma z nami naszej przyzwoitki,

Anula & pona

a w tym stroju wyglądasz niezwykłe pociągająco. Sięgnął po kapelusz, włożył go na głowę i po raz ostatni spojrzał na grób dziadka. Chociaż sprawy przybrały niepomyślny obrót, wiedział, że Ramsey pochwaliłby jego decyzję. A tylko to się liczyło. Adam zaprowadził Ewę z powrotem na polankę, gdzie usiedli obok siebie na kępie koniczyny. Zdjął kapelusz i podał jej

s u

butelkę z winem, które pozostało po ich ostatnim pikniku. - Czy przez przyzwoitkę rozumiesz Sabę?

o l a d n

- Zgadłaś za pierwszym razem. - Spojrzał na nią z uśmiechem. - Czy już ci mówiłem, że jesteś bardzo rozgarnięta jak na dziewczynę z miasta?

- Masz rację, jestem rozgarnięta. Wystarczająco, by stać na

a c

czele firmy rodzinnej. Ale dopiero kiedy tu przyjecha-łam, zaczęłam wykorzystywać swoją inteligencję we właściwy sposób.

s

Przygarnął ją jeszcze bliżej. - Pani prezes, co?

Przytuliła się do niego, czując się przy nim tak bardzo bezpiecznie. Była zadowolona z siebie, że jeszcze raz się odważyła komuś zaufać. Nie przyszło jej to łatwo, ale okazało się, że warto było zaryzykować. - Mój ojciec się mylił. Utrzymywał, że kierując firmą należy zachować dystans, ale zawsze czułam się bardzo samotna, kiedy

Anula & pona

postępowałam zgodnie z tą zasadą. Muszę być z natury osobą towarzyską, ponieważ stwierdziłam, że sprawia mi ogromną przyjemność bycie sobą i angażowanie się w sprawy innych ludzi. - Nic dziwnego, że dawniej byłaś taka nieszczęśliwa. -Przesunął ustami wzdłuż jej szyi i twarzy aż do skroni, wywołując w niej dreszcz. - Pamiętasz, jak ci mówiłem, że jesteś stworzona do tego, żeby się śmiać i rozkoszować szczęściem? Lepiej, gdy ma

s u

się kogoś, z kim można się tym dzielić. Cieszę się, że wybrałaś akurat mnie.

o l a d n

- O ile dobrze pamiętam, ty dokonałeś wyboru.

- Możemy się o to sprzeczać przez najbliższe pięćdziesiąt lat. Przesunął ustami wzdłuż jej brody.

Odwróciła głowę w stronę jego spragnionych ust, potem cała

a c

obróciła się w jego ramionach. Poczuła w środku znajome ciepło, kiedy przyciągnął ją do siebie i położył w trawie.

s

Adam wyczuł, że miejsce jej zwykłej uległości zajęło podniecenie. Kiedy chciał się odsunąć, Ewa splotła mu ręce na karku.

- Zapomniałeś, że nie ma przyzwoitki? Uważam, że to idealna okazja, żeby się oddać tradycyjnym pieszczotom. Serce zaczęło mu szybciej bić, ale bezwzględnie zdusił w sobie pożądanie. - Do pewnego stopnia. Ale muszę ci powiedzieć -oświadczył

Anula & pona

z uśmiechem - że jestem zwolennikiem tradycyjnej nocy poślubnej. - Zachichotał, widząc, jak Ewa się zapłoniła. - Poza tym, twój wuj w większym czy mniejszym stopniu powierzył cię mojej opiece i uważam, że to zaszczyt chronić cię... nawet przed samym sobą.Rumieniec na policzkach Ewy pogłębił się, ale wytrzymała jego wzrok. Na jej ustach pojawił się ten cudny uśmiech Madonny, kiedy rękami mierzwiła mu włosy na karku.

s u

- Popraw mnie, jeśli się mylę, ale powiedziałeś, że masz uczciwe zamiary.

o l a d n

- Lepiej w to uwierz, dziewczyno z miasta. - Po chwili dodał szorstkim tonem: - Kluczowym słowem jest tu „uczciwe". - Wszystko co powiesz, Adamie.

Jego delikatne ręce stały się narzędziem tortur, kiedy gładził

a c

nimi Ewę, rozniecając w niej ogień, w którym niemal spalała się na popiół. Chciała być jeszcze bliżej Adama. Przesunęła wargami

s

wzdłuż jego szyi do płytkiego zagłębienia w miejscu, gdzie się zaczynała. Jednocześnie poczuła i usłyszała jęk, wydobywający się z jego ust.

Adam znieruchomiał, gdy wodziła dłońmi po jego torsie, pieszcząc każdą wypukłość i zagłębienie. Starał się zapanować nad sobą, gdy zaczęła go całować. - Moja kolej - powiedział, przesuwając ręką wzdłuż jej bluzki, po miękkim, jedwabnym zamszu, okrywającym aksamitną

Anula & pona

skórę. Rozsunął materiał, by odkryć pod spodem jeszcze jeden rąbek jedwabiu. Zachwycał się ciałem Ewy i mówił jej, jaka jest piękna. Ewa zaczerpnęła głęboko powietrza, gdy jego usta dotknęły cienkiego jedwabiu, który ich oddzielał. Dotyk jego warg sprawiał, że czuła jakby ukłucia tysięcy igiełek w miejscu zakończeń nerwów. Wygięła się, gdy jego usta odnalazły brodawkę. Aż jej

s u

odebrało dech, kiedy poczuła w środku gwałtowne szarpnięcie, niezwykłą reakcję organizmu, jaką potrafił wywołać w niej tylko

o l a d n

Adam. Ależ miała szczęście, że go spotkała.

Niestety, Adam przestał smakować jej słodkie ciało i odsunął się odrobinkę. Leżała ślicznie zarumieniona od jego pieszczot. - Rety, skarbie, jeszcze chwila, a wybuchnę jak petarda w

a c

święto Czwartego Lipca.

Ewa otworzyła oczy, kiedy odzyskała oddech. Leżeli na

s

skraju skąpanej w słońcu polany, wokół unosił się zapach rozgniecionej koniczyny. Stopniowo szum w uszach ustał i usłyszała śpiew ptaków i szmer liści.Przesunęła dłońmi po muskularnych ramionach Adama i powiedziała mu prosto do ucha: - Twoja dolina jest naszym Edenem. - Halo! Wuj Robb zachichotał. - Uspokój się, wszystko w porządku. Znalazłem adwokata z

Anula & pona

Wisconsin, gotowego zająć się kupnem, Poinstruowałem go, żeby skontaktował się z miejscowym biurem obrotu nieruchomościami, a potem z bankiem, w poszukiwaniu odpowiedniej „ziemi rolniczej". - Kim postanowiłeś się posłużyć jako nabywcą? - Ponieważ nie chciałaś, żeby pojawiło się nasze nazwisko, Simms nas zastąpi. Ale Hartwig nigdy się z nim nie spotka.

s u

Przesyłam jego pełnomocnictwa adwokatowi, który zajmie się wszystkimi formalnościami. - Dziękuję ci, wujku.

o l a d n

- Nie ma za co. Dam ci znać, kiedy wszystko zostanie podpisane i tytuł własności będzie mógł być przeniesiony na ciebie. Potem wyślę dokumenty do podpisu.

a c

- Wszystko wspaniale. Mam tylko jedno zastrzeżenie. Chcę, żeby tytuł własności ziemi przeszedł na Adama Wagnera.

s

- Na Adama, powiadasz? Czy stało się jeszcze coś, o czym powinienem wiedzieć?

- Jeszcze nie, wujku. Chcę dać akt własności Adamowi w dniu jego urodzin, za tydzień od dziś. Myślisz, że może z tym być jakiś kłopot? - Powinno się udać, ale w razie jakichś komplikacji dam ci znać. A propos, masz już jakiś pomysł, jak chciałabyś nazwać fundację, którą zakładamy?

Anula & pona

Cały czas myśląc o Adamie i jego dolinie, powiedziała: - Eden. Fundacja Eden. - Moim zdaniem bardzo ładnie. Przyślij mi plany działalności i inne szczegóły, jak wcześniej uzgodniliśmy, to przystąpimy do dzieła. Ewa jeszcze raz mu podziękowała i się rozłączyła. Fundacja Eden. To wszystko, co mogła zrobić, by zostać dobrą wróżką, o

s u

której wspomniał kiedyś Adam. Miała nadzieję, że to

wystarczy.Słysząc warkot silnika wyjrzała przez okno w kuchni.

o l a d n

Adam właśnie skręcał furgonetką na podjazd. Podeszła do drzwi i obserwowała, jak kroczy z dumnie podniesioną głową. Kiedy ją zauważył, oczy mu rozbłysły, a usta rozciągnęły się w uśmiechu. - Witaj, ślicznotko.

a c

Otworzył drzwi i porwał ją w ramiona, unosząc w górę. Bijące od niego ciepło sprawiło, że poczuła się kochana i

s

bezpieczna. Ale było to inne bezpieczeństwo od tego, którego doświadczała, kiedy wybrała sobie na partnera Ryszarda. Tamto niezwiązane było z żadnym prawdziwym uczuciem; kierowała się rozsądkiem. Teraz sama myśl o Adamie sprawiała, że w środku rodziła się jakaś błogość i Ewa wiedziała, że naprawdę szczęśliwa może być tylko z tym mężczyzną. Odchyliła głowę do tyłu i kiedy musnął ustami jej policzek, poczuła świeży zapach mydła i płynu po goleniu.

Anula & pona

Adam, czując, jak z miejsca ogarnia go podniecenie na widok Ewy, która dziś miała na sobie szorty, rozkoszował się jej reakcją. Znów się zastanowił nad tym, jaki z niego szczęściarz, że znalazł kogoś tak słodkiego, utalentowanego i pociągającego zarazem. Podniecenie sprawiło, że dżinsy zaczęły go dziwnie uwierać. Zaklął pod nosem, że zostało mu jeszcze kilka wizyt u chorych zwierząt. Przestał całować słodkie niczym miód usta Ewy i musnął wargami jej skronie.

s u

- Hmmm. Podoba mi się sposób, w jaki mnie witasz. Palcami

o l a d n

pieszczotliwie dotykała karku mężczyzny, nim

zatopiła dłonie w jego włosach, opadających na kołnierzyk koszuli. W odpowiedzi puls zaczął mu szybciej bić, ale ponieważ pamiętał o czekających go wizytach, zmusił się, by postawić Ewę z

a c

powrotem na podłogę.

- Pachniesz, jakbyś dopiero co wyszedł spod prysznica

s

-powiedziała Ewa.

- Masz rację. Podczas ostatniej wizyty tak się ubrudziłem, że nie mogłem znieść samego siebie. - Ponieważ zrobiło się ciepło, Ewa miała na sobie bluzkę bez rękawów i Adam nie mógł się powstrzymać, by nie przesunąć dłońmi wzdłuż jedwabistej skóry jej ramion. - Zanim znów stracę głowę, wiedz, że przyszedłem tutaj w konkretnym celu. - Masz na myśli coś innego niż pocałowanie mnie na dzień

Anula & pona

dobry?- Tak, chociaż to, o czym mówisz, jest bardzo przyjemne. Znów ją pocałował, tym razem lekko. - W przychodni w pracach biurowych pomaga mi jedna licealistka. Ale teraz przygotowuje się do egzaminów końcowych. Jak myślisz, mogłabyś od czasu do czasu po skończeniu pracy u Alicji wpaść do przychodni? - Naturalnie, ale na czym konkretnie miałaby polegać moja pomoc? - Objęła go rękami w pasie i odchyliła się do tyłu, by na niego spojrzeć.

s u

Z przyjemnością patrzył na śliczną, ożywioną twarz, ale Ewa,

o l a d n

dotykając szczególnie wrażliwej części jego ciała, wystawiała go na okrutne tortury.

- Mogłabyś odbierać telefony i przyjmować zapisy. Bardzo byś mi pomogła.

a c

- Nie ma sprawy. Czy będziesz miał coś przeciwko temu, jeśli skorzystam z twojej maszyny do pisania albo komputera w twoim biurze?

s

Pokręcił głową, rozkoszując się widokiem jej buzi, rozjaśnionej uśmiechem. - Nie. A do czego ci to potrzebne? - Och, muszę zebrać kilka informacji marketingowych w związku z pomysłem, nad jakim pracujemy w kilka osób. - Dziś przed południem nie dam rady wrócić, żebyśmy mogli pojeździć konno. Jestem zbyt zajęty. Poza tym robi się gorąco.

Anula & pona

Może wybralibyśmy się nad jezioro, by popływać, jak wrócę z kliniki? Co ty na to? - Ummm, wspaniały pomysł. - Wspięła się na palce, by pocałować Adama w usta. Adam też uważał, że to świetny pomysł, szczególnie kiedy sobie uświadomił, że Ewa będzie miała na sobie kostium kąpielowy, odsłaniający jeszcze więcej jej ponętnego ciała.

s u

W okolicy rozeszła się wiadomość, że Emery Hartwig wystawił ziemię w dolinie, której był właścicielem, na sprzedaż,

o l a d n

nie dając Adamowi szansy pierwokupu. Kiedy później zaczęły krążyć pogłoski, że znalazł się jakiś nabywca, wszyscy nie kryli swej niechęci do bankiera. Ewa martwiła się, że Jane będzie traktowana równie nieżyczliwie jak jej ojciec, ale nie wiedziała, w

a c

jaki sposób mogłaby temu zapobiec.

Jej życie było wypełnione po brzegi, była tak zajęta, żeledwie

s

miała czas myśleć. Jej umiejętności jako malarki-portrecistki, czy chodziło o szkice ołówkiem, czy o akwarele bądź obrazy olejne, stały się „prawdziwą sensacją" według określenia Sudie. Zwłaszcza kiedy ludzie zobaczyli portrety Saby i ukochanych zwierząt kilkorga dzieci, namalowane w przychodni. Nagle Ewa została zasypana prośbami o portrety zwierząt, a także dzieci i osób dorosłych. Obawiała się, że nie nadąży z realizacją zamówień.

Anula & pona

- Ile zamierzasz liczyć za obraz? - spytała rozbawiona Alicja, słysząc obawy przyjaciółki. - Jeszcze się nad tym nie zastanawiałam. W przychodni Adama rozdawała szkice zwierząt dzieciom, by w ten sposób odwrócić ich uwagę od cierpień czworonożnych pupilków. I stwierdziła, że jej półki zapełniają się słoikami z przetworami owocowymi i warzywnymi oraz z miodem, które otrzymywała w podzięce.

s u

- Nie wiem - powtórzyła. - Chyba będę liczyła kilka dolarów

o l a d n

za szkice i trochę więcej za akwarele i obrazy olejne. Tyle, żeby zwróciły mi się koszty materiałów. - Nie możesz tak zrobić.

Ewa, słysząc ton głosu Alicji, uniosła głowę znad obrazu,

a c

który akurat oprawiała.

- Dlaczego? Co w tym złego?

s

- Po pierwsze, jeśli będziesz praktycznie rzecz biorąc rozdawała swoje obrazy, ludzie nie będą ich cenić. Poza tym, ustalając takie niskie ceny, zostaniesz zasypana zamówieniami. Będziesz miała jeszcze mniej czasu dla siebie. - Nie potrzebuję pieniędzy. Alicja, z miną zarówno rozbawioną, jak zirytowaną, podparła się pod boki. - Ty może nie, ale pomyśl o innych artystach, których

Anula & pona

reprezentuję - powiedziała, wskazując ręką na ściany sklepu. - Jak ci się wydaje, jak wpłynie to na sprzedaż ich obrazów, jeśli ty swoje prace będziesz niemal rozdawała? - Mój Boże! Chcę jedynie malować, a nie na tym zarabiać. - Mam proste rozwiązanie Alicja uśmiechnęła się - zatrudnij mnie jako swojego agenta i zostaw wszystko mnie. Ewa z największą radością przystała na propozycję Alicji.

s u

Zainteresowanie jej obrazami było ogromne. Szybko obarczyła Sudie zadaniem koordynowania prac, dotyczą-cych pomocy

o l a d n

kobietom w uruchamianiu własnych firm. Sama miała dość roboty, zajmując się sklepem, kliniką, próbując znaleźć czas na

malowanie, nie mówiąc już o spotkaniach z Adamem, gdy podjęła się jeszcze sporządzania planów marketingowych. Musieli

a c

przełożyć randkę w związku z tym, że było tyle innych pilnych spraw.

s

Dowiedziawszy się tamtego dnia przy obiedzie o kilku nowych pomysłach na działalność gospodarczą, Ewa zanotowała sobie w myślach, że powinna zadzwonić do wujka. Wyglądało na to, że czeka ich tyle pracy, że same nie zdołają wszystkiemu podołać. Postanowiły zaprosić kogoś z firmy obrotu nieruchomościami, żeby pomógł w znalezieniu lokalizacji dla każdego, zainteresowanego rozpoczęciem własnej działalności gospodarczej. Mniejsze firmy mogły dzielić jeden lokal.

Anula & pona

- Dobry pomysł - powiedziała Sudie. - A co powiecie na poświęcenie odrobiny uwagi przygotowaniom do przyjęcia urodzinowego Adama? Nie uzgodniłyśmy jeszcze żadnych konkretów, tylko mówiłyśmy niezobowiązująco. A czas mija. - Jego urodziny przypadają za tydzień od tego piątku, prawda? Sudie skinęła głową. Ewa uświadomiła sobie, że to akurat

s u

dzień, w którym pierwotnie zamierzała wrócić do domu. Tyle się wydarzyło w tak krótkim czasie.

o l a d n

- Dobra, ile osób zamierzacie zaprosić? Sudie uniosła wzrok, licząc w pamięci. - Około setki.

- Około setki! - Ewa spojrzała na nią. - Myślałam, że dwa-

a c

dzieścia kilka. Nic dziwnego, że zaczynasz wpadać w popłoch. - Adam się tu urodził i spędził całe życie. Wiele osób byłoby

s

zawiedzionych, gdyby nie zostały zaproszone. - Alicja, Clarel i Connie potwierdziły to skinieniem głowy. - Prawdę mówiąc, na wszelki wypadek powinniśmy być przygotowani, że pojawi się przynajmniej pięćdziesiąt osób więcej. Ewa nalegała, żeby jej powierzyć zorganizowanie przyjęcia, ponieważ korzystała z darmowej gościny u Adama. Ich oczy zrobiły się okrągłe ze zdumienia, kiedy wspomniała o zamówieniu gotowych potraw, namiotów, zaangażowaniu zespołu muzycznego,

Anula & pona

zadbaniu o oświetlenie i miej-sce do tańca, zatrudnieniu barmanów i kelnerów. Zgodziły się jednak, że to niezbędne, ponieważ jednocześnie miały na głowie spotkania, związane z działalnością fundacji. Ewa odetchnęła z ulgą. Właśnie wtedy, kiedy wydawało jej się, że jej miejsce jest naprawdę tutaj, musiała powiedzieć coś, czego zaraz pożałowała. Powinna jednak była wiedzieć, że nie

s u

pójdzie jej tak łatwo. Pchając Karen w wózku z powrotem do sklepu, przyłapała Alicję, jak kilka razy przygląda się jej uważnie.

o l a d n

W końcu przyjaciółka powiedziała:

- Wprawdzie to nie moja sprawa, ale ciekawa jestem, skąd tyle wiesz o rzeczach związanych z fundacją i organizacją przyjęć? Ewa nie miała nic przeciwko poinformowaniu Adama o tym,

a c

że jej rodzina jest bogata, ale pilnowała się, by nie napomknąć o tym ani słówkiem innym, szczególnie że nie chciała, by kojarzono

s

jej osobę z Fundacją Eden. Ale niektóre szczegóły tak czy inaczej musiały wyjść na jaw; może nadeszła pora, by coś niecoś o sobie powiedzieć.

Nieświadomie użyła niemal tych samych słów co w rozmowie z Adamem. - Od lat organizuję przyjęcia gwiazdkowe i coroczne pikniki. - A więc to stąd twoje doświadczenie z dziedziny marketingu, o którym wspomniałaś?

Anula & pona

- Tak. Prawdę mówiąc, jestem prezesem. - Kiedy Alicja zamrugała oczami na tę wiadomość, dodała: - Ale mam nadzieję, że już niedługo. Razem z wujkiem staramy się zorganizować sprzedaż firmy pracownikom. - No i dzięki Bogu! Już zaczęłam się martwić, że ty i Adam będziecie małżeństwem na odległość. Ewa się uśmiechnęła na te słowa i kiedy Alicja otwierała zamek w drzwiach, powiedziała:

s u

- A propos, nie mam nic przeciwko temu, żebyś wspomniała

o l a d n

innym o tym, że jestem prezesem. No wiesz, Sudie, Clarel i Connie. Nie chcę tylko robić z tego wielkiej sensacji. Alicja zrobiła minę.

- Jakbyś robiła sensację z czegokolwiek.

a c

Kilka dni później Ewa gapiła się na Adama skonsternowana, żałując, że brak mu choć odrobiny jej powściągliwo-ści. Nawet

s

Alicja skrytykowała ją za przyjęcie zamówienia na obraz olejny konia czystej krwi, należącego do Emery'ego Hartwiga, Kaskadera. Natomiast Adam niemal dostał apopleksji. - Nie jestem pewna, czy to rozumiesz - powiedziała, próbując spojrzeć mu w twarz, bo uparcie odwracał głowę. Wyglądało na to, że lato w końcu nadeszło, więc wybierali się na konne przejażdżki wczesnym rankiem, jeśli Adam nie miał żadnych pilnych wezwań. Ponieważ było bardzo ciepło, w drodze

Anula & pona

powrotnej prowadzili konie, żeby dać im wypocząć i żeby mogły się napić wody w jeziorze. Nie wiedząc, co jeszcze może zrobić, Ewa stanęła przed Adamem, chociaż oznaczało to, że musiała wejść do płytkiej wody. - Nie maluję obrazu dla Emery'ego Hartwiga. Poprosiła mnie o to Jane, bo chce podarować ojcu obraz w prezencie. Robię to dla

s u

niej - powtórzyła, ponieważ Adam w dalszym ciągu miał

zmarszczone brwi i zaciśnięte usta. W końcu położyła mu dłoń na

o l a d n

ramieniu. - Słyszałeś, co powiedziałam? Spojrzał na nią ze złością.

- Co za różnica, dla kogo to robisz? Rezultat będzie taki sam. Ewa położyła mu głowę na ramieniu. Jak tak zazwyczaj

a c

rozsądny człowiek mógł być tak zaślepiony, gdy chodziło o Emery'ego Hartwiga? Westchnęła, ponieważ bardzo dobrze znała

s

odpowiedź. Wiele wycierpiał przez ojca Jane, może nawet jego dziadek żył kilka lat krócej z powodu nieprzejednania Emery'ego. Ewa nie wiedziała, jak mu wytłumaczyć, że wyczuwa jakieś pokrewieństwo dusz miedzy sobą a Jane. - Adamie, sam powiedziałeś, że szkoda ci Jane, i... - Tak, ale to nie znaczy, że się do niej łaszę, by lepiej się poczuła. –

Nie staram się jej przypodobać - powiedziała ostrym to-

Anula & pona

nem Ewa, zabierając dłoń z jego ramienia. Uświadomiwszy sobie, że nic nie da, jeśli obydwoje dadzą się ponieść nerwom, wzięła głęboki oddech. - Słuchaj, może zrozumiesz, kiedy ci to wytłumaczę w ten sposób. - Opowiedziała mu o podobieństwach między jej życiem a życiem Jane. - Uważam, że jest okazja, by wyciągnąć do niej pomocną dłoń. Może to ostatni dzwonek, nim stanie się nieugięta i nieczuła jak jej ojciec.- Już

s u

taka jest. Tylko ty jeszcze tego nie dostrzegasz. -Szarpnął za wodze i odciągnął Skarba od wody. Wkładając skórzane

o l a d n

rzemienie na łeb konia, obejrzał się na Ewę, która wciąż stała w wodzie. - Rób, jak chcesz. Tylko nie spodziewaj się, że to pochwalę. - Powiedziawszy to dosiadł wierzchowca i odjechał. –

a c

s

13

Ponieważ to Adam zostawił ją samą nad jeziorem, Ewa była ciekawa, czy już ochłonął, kiedy tamtego popołudnia pojawiła się w jego klinice. Zastała Adama i Martę, pochylonych nad stołem, na którym leżał chory kot. - Cześć - powiedziała opierając się o framugę drzwi. -Chciałam cię tylko poinformować, że już jestem. Adam udał, że jej nie widzi, zamiast powitać ją słowami „Witaj, ślicznotko!" jak to miał w zwyczaju. Wyczuwając, że coś

Anula & pona

jest nie tak, Marta zmarszczyła czoło i spojrzała najpierw na niego, a potem na Ewę. Widocznie wciąż się gniewał. Uśmiechnęła się do Marty i zamknęła za sobą drzwi. Przez całe popołudnie Ewa starała się nie wchodzić Adamowi w drogę. Siedziała za biurkiem, odbierała telefony i wymyślała różne chwyty marketingowe dla firm, które miały powstać w Brighton. Ostatnie spotkanie, poświęcone nowym

s u

przedsięwzięciom w mieście, okazało się wielkim sukcesem. Duża była w tym zasługa wujka Robba, który idąc za radą Ewy,

o l a d n

zatrudnił poleconą przez Connie panią adwokat, by zajęła się sprawami fundacji. Prawniczka z kolei oświadczyła Sudie, że fundacja chce ją zatrudnić jako koordynatorkę. Było to genialne posunięcie, ponieważ Sudie wiedziała wszystko o wszystkich,

a c

nawet o nowych mieszkańcach miasta, i prawdopodobnie będzie znała słabe strony kandydatek na kobiety interesu. Może pracować

s

w niepełnym wymiarze czasu, póki się nie okaże, że jest za dużo obowiązków, jak na niepełny etat. Wtedy Sudie będzie musiała zadecydować, czy odpowiada jejtakie zajęcie w pełnym wymiarze godzin. Przypomniawszy sobie o tym, Ewa westchnęła. Jeśli Adam będzie nadal w takim humorze jak teraz, może mieć do niej pretensje, jeśli straci gospodynię. Pod koniec dnia pracy Marta weszła na paluszkach do sekretariatu i spytała szeptem:

Anula & pona

- Czy coś zaszło niedobrego między tobą i Adamem? Ewa wzięła torebkę, zgarnęła papierzyska i powiedziała lekko, czym zaskoczyła samą siebie: - To tylko zwykła sprzeczka zakochanych. Wszystko będzie dobrze. Przynajmniej miała taką nadzieję. Jadąc do Hartwigów, doszła do wniosku, że słusznie postępuje. Jeśli jej się nie uda,

s u

trudno; będzie wiedziała, że przynajmniej próbowała.

Stwierdziwszy, że Adam zbyt łatwo zrezygnował z wyciągnięcia

o l a d n

pomocnej dłoni do Jane, postanowiła zarazem, że nie pozwoli, by nią dyrygował. Skończyła z uleganiem mężczyznom. Jeśli między nią i Adamem stosunki mają się dobrze układać, musi mieć możliwość robienia tego, co uważa za właściwe. Tak jak i on.

a c

Ale Adam czekał na nią, kiedy wróciła do domu tamtego wieczoru. Pocałował ją i wymamrotał słowa przeprosin.

s

- Mówiłem ci, że przez swoją porywczość często mam kłopoty. Wszystko, co w jakikolwiek sposób wiąże się z Emerym, działa na mnie jak płachta na byka. Zupełnie tracę rozum. Plotę, co mi ślina na język przyniesie. Nie pamiętam połowy z tego, co powiedziałem dziś rano. Kocham cię i bardzo mi przykro. Powiedz, że mi wybaczasz, głupiemu. Udało się im całkowicie zaskoczyć Adama przyjęciem urodzinowym. Oszołomiony, patrzył na Ewę, uśmiechniętą

Anula & pona

szeroko, z błyszczącymi oczami. Podniósł ją i zakręcił nią w powietrzu, nim ją pocałował. Zdołał jedynie powiedzieć „Dziękuję", nim otoczyli go przyjaciele. Kilka godzin później Adam pociągnął Ewę za sobą między stolikami na parkiet dla tancerzy. Kelnerzy, kwiaty i migotanie lampionów, przymocowanych do masztów namiotów, nadal wywoływały uśmiech na jego twarzy, kiedy wziął Ewę w

s u

ramiona.- Gdy postanowisz komuś zrobić niespodziankę, naprawdę nie szczędzisz trudów.

o l a d n

- Chciałam, żeby ten dzień był dla ciebie wyjątkowy. Pochylił głowę i musnął ją ustami w ucho.

- Ty jesteś kimś wyjątkowym i to mi wystarcza. Tak na niego spojrzała, że zapragnął, by wszyscy nagle

a c

zniknęli. Znowu pomyślał o pierścionku, schowanym w kieszeni marynarki, który zamierzał jej ofiarować podczas kolacji. Miał

s

ochotę zrobić to natychmiast. Ale potem ktoś na nich wpadł i Adam zrezygnował z tego zamiaru. Za dużo tu było ludzi; poczeka, aż zostaną sam na sam. Chociaż Ewa dobrze się bawiła, dla niej ten wieczór też był za długi. Goście zaczęli się rozchodzić koło północy, ale było po pierwszej, nim barmani i kelnerzy wszystko uprzątnęli po przyjęciu. Już dużo wcześniej zdjęła szpilki i rąbek jej jedwabnej

Anula & pona

spódnicy ciągnął się po pokrytej rosą trawie, kiedy oboje szli w kierunku domu. Zamknął drzwi i przekręcił klucz w zamku. - Nareszcie. - Poluzował krawat i ściągnął marynarkę, a potem zaprowadził Ewę przed kominek. Opadł na kanapę, a ona usiadła mu na kolanach. Jak dobrze było w końcu móc usiąść. Za dużo wina i szampana, za dużo tańców w szpilkach, od których się

s u

odzwyczaiła. - Teraz ja mam niespodziankę dla ciebie - szepnął, muskając ustami jej skroń.

o l a d n

- Świetnie! Ubóstwiam niespodzianki.

Odchylił się na oparcie, trzymając w palcach pierścionek z brylantem.

- Minął zaledwie miesiąc, odkąd się poznaliśmy. Nie myśl

a c

sobie jednak, że próbuję cię poganiać. Po prostu doszedłem do wniosku, że nadeszła odpowiednia chwila.

s

- Och, Adamie! Jest prześliczny! Wyciągnęła lewą dłoń, by mógł jej wsunąć pierścionek na palec. Wpatrywała się w brylant, przepełniona miłością do mężczyzny, dzięki któremu jej życie tak całkowicie się odmieniło. Zarzuciła mu ramiona na szyję. - Rozumiem, że to oznacza, że wyjdziesz za mnie? - Jak najbardziej - zdołała powiedzieć, nim usta obojga złączyły się w pocałunku. Gdy w końcu przestał ją obejmować,

Anula & pona

przypomniała sobie o niespodziance. - Moja kolej - po-wiedziała, oswobadzając się z jego uścisku, by otworzyć szufladę stolika do kawy. Wsunęła mu w dłoń dużą podłużną kopertę. - Obraz olejny to był drobny upominek, który ci wręczyłam, gdy dziś wieczorem wszyscy cię obdarowywali, ale to jest mój prawdziwy prezent urodzinowy dla ciebie. - Już dostałem najlepszy prezent, o jakim może marzyć mężczyzna. Ciebie. Pokazała na kopertę. - Otwórz.

o l a d n

s u

Rozerwał ją i wyciągnął kilka kartek dużego formatu. Uśmiechał się do niej, kiedy rozkładał je i rozprostowywał. Widziała, jak kilka razy zamrugał powiekami, patrząc na stronice,

a c

pokryte pismem maszynowym. Rysy mu stężały, gdy zaczął czytać tekst. Nim doszedł do końca strony, uśmiech zastąpiła chmurna mina.

s

- Co to jest, u diabła? - spytał, siadając prosto. Ale Ewa już wcześniej się zorientowała, że znajduje się nad krawędzią przepaści. Wstała. - To... to akt własności ziemi - wyjąkała. - Dwóch działek, należących do Emery'ego Hartwiga. - Widzę - wycedził przez zęby i wstał. Znaleźli się twarzą w twarz. - Chcę wiedzieć, skąd to masz i dlaczego widnieje tu moje

Anula & pona

nazwisko. Przestąpiła z nogi na nogę, zrozpaczona, że opacznie zrozumiał jej intencje. - Kupiłam... kupiłam ziemię przez podstawioną osobę, żeby Hartwig nie wiedział, że ostatecznym nabywcą będziesz ty. Potarła czoło drżącą ręką. - Nie rozumiem. To prezent ode mnie dla ciebie. Dlaczego tak cię to rozgniewało, Adamie?

s u

Jeśli to w ogóle możliwe, jeszcze mocniej zacisnął usta. Upuścił kartki. Rozsypały się na wszystkie strony. Adam zacisnął węzeł krawata.

o l a d n

- Skoro jesteś taka tępa, w takim razie chyba będę ci to musiał powiedzieć wyraźnie. Wepchnąłem ofertę Emery'emu do gardła. Co mam zrobić z twoją?

a c

- On próbował cię przekupić. To jest prezent! - Czy mogłabyś mi wytłumaczyć różnicę? Wynik jest taki

s

sam. Obydwoje mnie poniżyliście! Aż jej zaparło dech od tych słów, przepełnionych jadem.Potrząsnęła głową, daremnie próbując rozproszyć mgłę, która ją spowijała, i starając się coś zrozumieć z tego qui pro quo. Musiała zacisnąć powieki oczy i po omacku dojść do kanapy, bo poczuła silne zawroty głowy. Gdy opadła na poduszki, otworzyła oczy, by z bólem stwierdzić, że Adam wciąż ma zawziętą minę. Widziała na jego twarzy głęboką niechęć, niemal - wzdrygnęła się

Anula & pona

- nienawiść. - Widzę, że trudno ci to zrozumieć. Chociaż wiedziałaś, co czuję do Hartwiga, i tak to zrobiłaś. - To nie sprawa między tobą i Hartwigiem. Chodzi o nas. On nie ma z tym nic wspólnego. - Chciałbym wiedzieć, jak to wszystko załatwiłaś, skoro prawo własności należało do niego. Co zrobiłaś - spytał,

s u

pochylając się nad stolikiem do kawy - pożyczyłaś pieniądze od swojego wujka? Świetnie! Zrobiłaś z siebie żebraczkę, by

o l a d n

pozbawić mnie honoru. - Podbiegł do kominka i oparł się rękoma o kamienną ścianę.

Ewa opuściła nogi na podłogę, ale nic to nie pomogło, nadal czuła zawroty głowy.

a c

- Czekaj, czegoś nie rozumiem. Czemu miałabym pożyczać pieniądze od swojego wujka?

s

- A skąd je wzięłaś?

- Przecież ci mówiłam. Jesteśmy właścicielami... - Tak, wiem. Małej firmy elektronicznej. - Spojrzał na nią gniewnie. - Jeździsz używanym samochodem, twój wujek musi ci kupować wymyślny ekspres do kawy i chcesz, żebym uwierzył, że masz dość pieniędzy, by kupić ziemię od Hartwiga? Nie rozśmieszaj mnie. - Ekspres do kawy? - Całkowicie zdezorientowana, Ewa

Anula & pona

przytknęła dłonie do skroni, w których czuła pulsujący ból, i oparła łokcie na kolanach, by przytrzymać głowę. -Nic nie rozumiem! Chwileczkę! - poleciła, kiedy otworzył usta, by coś powiedzieć. Pozwól mi zebrać myśli. Masując skronie, zaczęła analizować oskarżenia Adama. Ponieważ nic to nie dało, próbowała uporządkować myśli, wypowiadając je na głos.

s u

- Mój wujek nie kupił mi ekspresu do kawy. Sama go sobie kupiłam. A zdecydowałam się na używany samochód, ponieważ...

o l a d n

ponieważ miałam dosyć ludzi, którzy próbowali mnie

wykorzystywać tylko dlatego, że wiedzieli, iż mampieniądze. Chciałam się przekonać, czy będę traktowana inaczej, jeśli nikt nie będzie wiedział, jaka jestem bogata.

a c

- Bogata? - Adam zmarszczył czoło. - Teraz ja nie rozumiem. - Po chwili zesztywniał i znów obrzucił ją groźnym spojrzeniem.

s

Przez moment zachowywał się jak zwykle, ale potem stwierdziła, że ma przed sobą kogoś... kogoś zupełnie obcego. Spytał ją lodowatym tonem: - Jak się nazywa twoja firma? Wszystko zaczynało się układać w pełny obraz. Nigdy nie wymieniła nazwy swojej firmy, a on mylnie zrozumiał jej wcześniejsze wyjaśnienia. - Worldwide - powiedziała, pełna najgorszych obaw. -Próbowałam ci powiedzieć...

Anula & pona

- Worldwide! - wyrzucił z siebie. - Nazywasz Worldwide małą firmą elektroniczną? Jezu! Ciekaw jestem, jak określasz General Electric. - General Electric to konglomerat. W porównaniu z nim Worldwide jest małą firmą. To miałam na myśli. - Skąd, do diabła, miałem o tym wiedzieć? Uważałem, że chodziło ci o coś w rodzaju niewielkiego rodzinnego interesu. Nie bawię się w rozważania semantyczne jak ty.

s u

Do pulsującego bólu głowy doszły dreszcze. Ewa zwinęła się

o l a d n

w kłębek, powalona atakiem migreny, i zapytała cicho: - A więc co teraz zrobimy?

- Co zrobimy? - Roześmiał się. - Jak mogę wierzyć tobie i twoim słowom? Cała nasza znajomość została zbudowana na

a c

kłamstwie.

Dotknięta do żywego, gwałtownie uniosła głowę i się

s

skrzywiła, czując znajomy, tępy ból. - Nigdy cię nie okłamałam. - Cóż, proszę mi wybaczyć, ale nie wierzę pani, panno Sutton. Nie wiem, w co wierzyć, kiedy ktoś ukryje przed człowiekiem drobne kilka milionów dolarów! A może miliardów? - Złapał marynarkę i wsunął jedną rękę do rękawa. - Milionów - wymamrotała pod nosem. Nawet jeśli to setki milionów. A potem spytała głośniej: - Dokąd idziesz?

Anula & pona

- Zalać się w trupa - rzucił przez ramię. - Żeby zapomnieć, że dziś wieczorem poprosiłem cię, byś została moją żoną! - Zaczekaj! Wstała, próbując zdjąć śliczny pierścionek. Nic nie wi-działa przez łzy, które jej napłynęły do oczu, ale jakoś zdołała ściągnąć pierścionek z palca. W chwilę potem usłyszała trzaśnięcie drzwiami.

s u

Ewa obudziła się i usiadła na kanapie. Po kilku sekundach jęknęła, przypomniawszy sobie wszystko. Głowa wciąż ją bolała.

o l a d n

Usnęła z płaczem. A łzy bynajmniej nie pomagają na migrenę. Z trudem otworzyła Zapuchnięte powieki i potykając się poszła do kuchni, by zgasić światło. Wolno rozejrzała się po oświetlonym pokoju w głębi domu. Przy każdym poruszeniu

a c

głową czuła ostre ukłucie. Ledwo widziała na oczy. Odwróciła się starając się raczej poruszać całym ciałem niż

s

oczami, podeszła do zlewu i odkręciła kurek z zimną wodą. Zmoczyła ściereczkę i przyłożyła ją do pulsującego czoła, nadal oszołomiona reakcją Adama na jej prezent i tym, że ją odtrącił. Nie wiedziała, jak długo tak stała, ale tylko jedna wyraźna myśl zrodziła się w jej głowie, ta sama, co tuż przed zaśnięciem. Musi natychmiast stąd wyjechać. Nie będzie to łatwe, bo prawie nic nie widziała. Trudno; musi sobie jakoś poradzić. Jedynym miejscem, do którego mogła się udać, był domek letniskowy. Jeśli

Anula & pona

nie zdoła tam dotrzeć, przynajmniej musi stąd uciec jak najdalej. Przeszła po omacku do sypialni. Kiedy dotarła do garderoby, pamiętała, żeby raczej przykucnąć niż się schylić po walizkę. Na czoło wystąpiły jej kropelki potu, ale przynajmniej nie miała obezwładniających ataków bólu, ód których traciła na krótko przytomność. Ewa opróżniła zawartość szuflad, po prostu odwracając je do

s u

góry dnem. Zebrała ubrania, wiszące w szafie i upchnęła je w torbie, ale potem nie mogła jej zamknąć. Usiadła na łóżku, po kolei

o l a d n

wszystko zdejmowała z wieszaków i składała, nie patrząc, co robi. To co nie zmieściło się do walizki, zostawiła.

Wzięła staroświecki budzik, stojący przy łóżku, przysunęła go do samych oczu i spojrzała na cyfry. Kilka minut po czwartej.

a c

To dobrze. Nie będzie ruchu; mniejsze prawdopodobieństwo, że spowoduje wypadek.

s

Przeszła przez dom i otworzyła drzwi. Boże, błagam, że-by kluczyki były w stacyjce, w przeciwnym razie nigdy nie uda mi się w tym stanie ich znaleźć. Niewyraźnie sobie przypomniała, że zostawiła je w stacyjce po przyjeździe do domu, bo zaraz pobiegła, by wziąć prysznic i się przebrać, a potem zabrać Adama na przyjęcie. Jechała, kierując się wyłącznie intuicją, póki nie dotarła do szosy z żółtą linią, rozdzielającą pasy ruchu. Starała się jej trzy-

Anula & pona

mać. Kiedy samochody, nadjeżdżające z naprzeciwka, oślepiały ją, mrużyła oczy. Ale ból głowy narastał, w końcu niemal przestała cokolwiek widzieć. Wydawało jej się, że ma przed sobą domy, więc zjechała na pobocze, żeby się przespać. Obudził ją przeciągły ryk klaksonu ciężarówki; tylko coś tak wielkiego mogło zrobić tyle hałasu. Kiedy uniosła powieki, poraziło ją ostre światło słoneczne. Płonne okazały się jej nadzieje,

s u

że ból głowy się zmniejszył. Poszukała w skrytce okularów przeciwsłonecznych, chociaż wiedziała, że niewiele pomogą.

o l a d n

Prawie się nie zatrzymując dla sprawdzenia, czy coś nie nadjeżdża, włączyła się do ruchu. Spojrzała na zegarek przy pierwszym ataku nudności, wywołanym migreną, ale nie widziała, która godzina. Odniosła wrażenie, że zegar na tablicy rozdzielczej

a c

pokazuje jedenastą. Zacisnęła zęby i jechała dalej, starając się nie zwracać uwagi na bolesne skurcze żołądka.

s

Jakoś zdołała odczytać napisy na drogowskazach i po niespełna półgodzinie ku własnemu zdumieniu zatrzymała się przed znajomym domkiem. Wiedziała, że dobrze trafiła, bo kiedy otworzyła drzwi samochodu, pojawił się Simms i pomógł jej wysiąść. - Wybacz, Simms, ale obawiam się, że za chwilę zwymiotuję. - Poznaję objawy, panienko. Proszę się wesprzeć na moim ramieniu.

Anula & pona

A potem zapadła w niepamięć. Adam najpierw usłyszał głuchy odgłos ciężkiego stąpania, a potem przenikliwe gwizdnięcie, które niemal rozsadziło mu głowę. Stąpanie stało się głośniejsze i wywoływało wibracje w środku czaszki. - Wielkie nieba! - Głos był znajomy. Ktoś nim potrząsnął, ale Adam nie miał ochoty się obu-dzić,

s u

by zobaczyć, któż to taki. Odnosił wrażenie, że stało się coś strasznego.

o l a d n

- Adamie, słyszysz mnie?

Z trudem udało mu się wyartykułować słowa i spytać o godzinę. - Jest dziewiąta.

a c

- Dobrze. Porozmawiamy rano.

Od straszliwego ryku śmiechu niemal popękały mu bębenki

s

w uszach. Próbował schować głowę pod kołdrę, ale jego ręce napotykały tylko powietrze. - Mam dla ciebie niedobrą wiadomość, chłopcze. Już jest rano. Słyszał teraz wyraźnie głos Sudie, ale zajęło mu kilka chwil, by znaczenie wypowiedzianych przez nią słów dotarło do niego poprzez gąszcz splątanych zakończeń nerwów, a potem by nabrały jakiegoś sensu. Kiedy tak się stało, zerwał się... a przynajmniej

Anula & pona

próbował się zerwać. - Jaki dziś dzień? - Sobota. Próbował zaprzeczyć. Może to tylko zły sen. - Nie. - Owszem, tak. Wczoraj wieczorem, w piątek, było twoje przyjęcie urodzinowe, nie pamiętasz? Jak tylko usłyszał słowo „przyjęcie", wszystko sobie

s u

przypomniał. Łącznie z piątą szkocką, którą próbował w siebie wlać, żeby się upić i zapomnieć. Do diabła, nawet nie lubił

o l a d n

szkockiej, ale była to jedyna pełna butelka, jaką znalazł w domu. Spróbował usiąść. I natychmiast tego pożałował. Ale coś, co powiedziała Sudie...

- Powiedziałaś, że która godzina?

a c

- Dziewiąta. Chcesz, żebym zadzwoniła do kliniki i sprawdziła, czy Marta przynajmniej ją otworzyła?

s

- Tak. - Starał się oddychać głęboko, mając nadzieję, że w ten sposób poskromi wyraźnie buntujący się żołądek. I zaparz kawy. Dużo kawy. Proszę. Sudie przystanęła w drzwiach. - Czy Ewa jest w takim samym stanie jak ty? - Nie wiem. Dałby w tej chwili wszystko, by cofnąć czas, by jeszcze raz przeżyć tamten wieczór, wyrzucając z niego ów mo-ment, kiedy

Anula & pona

Ewa wręczyła mu tę przeklętą kopertę. Powlókł się do łazienki, żeby wziąć prysznic. Wypił filiżankę kawy, ale wolał nie ryzykować kolejnej. Kiedy się rozejrzał za swoim kapeluszem, Sudie powiedziała: - Lepiej zadzwonię do Ewy, żeby sprawdzić... - Nie! - Słowo to wyrwało się Adamowi, nim zdążył pomyśleć. Ale kiedy ujrzał zdumienie, malujące się na twarzy

s u

gospodyni, dodał: - Wstąpię do niej po drodze. - I pospieszył do wyjścia.

o l a d n

Lecz ostatnie słowo należało do Sudie.

- Nie wiem, czemu się tak spieszysz, jakby się paliło. O ile nic się nie zmieniło, wszyscy w mieście słyszeli o przyjęciu. Nikt się nie spodziewa, że będziesz dziś w zwykłej formie.

a c

Wspaniale, po prostu wspaniale, myślał, uruchamiając silnik. Teraz będzie się musiał pokazać Ewie w takim stanie, ponieważ

s

Sudie będzie wyglądała przez okno, żeby się upewnić, czy do niej pojechał.

Skręcił na podjazd, starając się sobie przypomnieć, jak stały sprawy, kiedy się rozstali wczoraj wieczorem. Jedyną rzeczą, którą wyraźnie pamiętał, był jego własny gniew na Ewę za to, co zrobiła. Znając swoją Zapalczywość, kiedy coś dotyczyło Emery'ego, prawdopodobnie powiedział mnóstwo rzeczy, których nie powinien mówić. No cóż, nie może siedzieć w furgonetce przez

Anula & pona

cały dzień. Lepiej spojrzeć prawdzie w oczy. Wysiadł z samochodu, przeklinając słońce, które go oślepiało, kiedy szedł do domu. Otworzył drzwi zewnętrzne i zauważył, że wewnętrzne były lekko uchylone. Zapukał, krzywiąc się, bo najlżejszy dźwięk drażnił mu uszy. - Ewo! Ponieważ nie doczekał się odpowiedzi, pchnął drzwi i znów

s u

zawołał jej imię. Przez chwilę stał niezdecydowany, nim wszedł do środka. Musi jedynie, powtarzał sobie, idąc do sypialni, wyjaśnić

o l a d n

Ewie, dlaczego tu jest, i wspomnieć coś o konieczności spotkania się wieczorem i porozmawiania o wszystkim. Miał nadzieję, że do tego czasu będzie już zdolny do poważnej rozmowy. Kiedy przekroczył próg sypialni, pierwsze, co zobaczył, to

a c

szuflady komody na łóżku, a potem otwartą, pustą sza-fę. Nie wierząc własnym oczom, stał obok łóżka i gapił się na puste

s

szuflady i stos poskładanych ubrań. Dokąd wyjechała? I dlaczego? Zostawiła część ubrań; to oznaczało, że kiedyś będzie musiała po nie wrócić. Jak w malignie wyszedł na korytarz i skierował się do pracowni Ewy. Trochę się uspokoił, 'widząc, że nic się tu nie zmieniło: niedokończony obraz wisiał na sztalugach, a tubki farby leżały porozrzucane na pobliskim stoliku. Kilka ukończonych płócien stało pod jedną ścianą. To też świadczyło, że

Anula & pona

Ewa wróci. Pomyślał, że może nie zauważył jakiejś wiadomości, którą mogła zostawić w kuchni, wrócił tam, ale nie znalazł nic, co by tłumaczyło, dlaczego Ewa wyjechała i dokąd się udała. Zrobił kilka kroków i znalazł się obok kanapy. Na stoliku do kawy i podłodze leżały porozrzucane kartki aktu własności ziemi. Kiedy podnosił ostatnią stronę, coś błyszczącego zwróciło jego uwagę.

s u

Promień światła sprawił, że brylant roziskrzył się, gdy Adam podnosił pierścionek zaręczynowy, który dał Ewie.

o l a d n

14

Wczesnym popołudniem Adam był już zmęczony powtarzaniem, że nie wie, gdzie jest Ewa, i wprost się nie mógł

a c

doczekać, kiedy wreszcie będzie mógł uciec do pracy na farmie.

s

Przynajmniej tam nie będzie co rusz natykał się na kogoś, kto pragnął się czegoś dowiedzieć o Ewie. Kiedy otworzyły się drzwi jego gabinetu, nawet nie podniósł głowy. - Zamknijmy klinikę, Marto! Dzięki Bogu, że to nie był ciężki dzień. Jeśli masz wrażenie, że głowa ci... - Dziękuję, ale z moją głową wszystko w porządku. -Adam drgnął na dźwięk głosu Jane. - Chociaż Ewa była na tyle miła, by mnie zaprosić na twoje przyjęcie urodzinowe.

Anula & pona

Niemal jęknął na myśl, że będzie się teraz musiał niązajmować, ale po chwili spostrzegł, że patrzy na niego przyjaźnie. Wstał i próbował być kordialny. - Jane, czym mogę ci służyć? - Cóż, myślę, że nawzajem możemy sobie pomóc. - Po raz pierwszy w swym życiu stwierdził, że Jane brakuje zwykłego tupetu, kiedy szybko odwróciła wzrok. - Zamierzam otworzyć

s u

wypożyczalnię koni do jazdy wierzchem na kawałku ziemi, należącej do Arnmunsonów, i... i chciałabym wiedzieć, czy

o l a d n

zechcesz mi służyć pomocą weterynaryjną. - Mówiąc to, spojrzała na Adama, który przybrał niemal buntowniczą minę.

Adam pokręcił głową, pewien, że coś źle usłyszał. - Przepraszam, mam dziś kłopoty ze skupieniem uwagi.

a c

Powiedziałaś, że na ziemi Arna?

- Właściwie należy teraz do mnie, bo namówiłam go, żeby mi

s

sprzedał kilka arów pod budowę stajni. Wciąż jeszcze negocjuję szczegóły, dotyczące tras przejażdżek konnych. - Ale czemu zadajesz sobie tyle trudu, skoro twój tata... - To nie ma nic wspólnego z moim ojcem. - Spostrzegł rumieniec na jej opalonej twarzy. - Dzięki Ewie zrozumiałam, że mogę zrobić to samodzielnie, skoro nie pozwala mi zbliżać się do swoich koni. - Dzięki Ewie!

Anula & pona

Jane po raz pierwszy się uśmiechnęła. - Jest naprawdę kimś wyjątkowym, prawda? I do tego miała rację. Czuję, że mogę sama coś osiągnąć, a ponieważ kocham konie, to zrozumiałe, że pomyślałam o otwarciu szkółki jeździeckiej. - Przez chwilę sprawiała wrażenie niepewnej siebie, a potem spytała: - No więc jak? Zapomnisz o tym, co się kiedyś wydarzyło, i będziesz weterynarzem moich koni? Adam, rozbawiony, skinął głową.

s u

- Moje gratulacje - powiedział, ściskając jej dłoń. - Uważam, że to świetny pomysł.

o l a d n

Odprowadził Jane do wyjścia, zdumiony jej przemianą i nie mogąc się nadziwić, jak Ewa do tego doprowadziła. Ostatnia uwaga Jane jeszcze bardziej go zbiła z tropu.

a c

- Cieszę się, że mogłam to osiągnąć bez niczyjej pomocy. Bardzo ładnie ze strony Ewy, że mi powiedziała o Fundacji Eden.

s

Powtórz jej, że nigdy tego nie zapomnę. Pomachała mu na pożegnanie i pobiegła, nim zdążył spy-tać, o jaką fundację chodzi. Adam stał w palących promieniach słońca i spoglądał za Jane. Jedna uporczywa myśl kołatała mu się po głowie: Ewa miała rację, jeśli chodzi o Jane. Był uparty jak osioł i mylił się. Zdaje się, że nie o wszystkim wiedział. Ogarnęły go wątpliwości. Wątpliwości i pytania zaczęły się mnożyć, kiedy jego

Anula & pona

przyjaciel Fisk zatrzymał się równo z nim na znaku „stop" jedną przecznicę od kliniki. - Hej, Adamie - krzyknął, opuściwszy szybę w oknie. -Powiedz Ewie, że dziś rano dostałem wiadomość od Fundacji Eden. Przyznali mi kredyt. - Uśmiechając się szeroko, przyjaciel pomachał mu na pożegnanie, kiedy kierowca samochodu, stojącego za nim, nacisnął klakson. Znowu Fundacja Eden. Co u diabła?

s u

Adam pojechał do domu i zwrócił się z tym pytaniem do

o l a d n

Sudie, mając nadzieję, że ona mu wyjaśni, co się za tym wszystkim kryje.

Gospodyni gapiła się na niego, podparłszy się pod boki. - Czy to znaczy, że Ewa nigdy nie wspomniała ci ani

a c

słówkiem o fundacji i o tym, czym się zajmujemy? - Nie, ale wiem, że czymś się zajmowała w biurze. Zdawało

s

mi się, że coś wspomniała o planach marketingowych, ale co to ma wspólnego z tą tajemniczą Fundacją Eden? - Hmmm. A wydawało mi się, że nie macie przed sobą żadnych tajemnic, skoro gruchacie jak dwa gołąbki. - Sudie - ostrzegł ją, nie będąc w nastroju do żartów ani przekomarzania się. - No już dobrze, nie złość się. Ale czemu sam jej nie zapytasz?

Anula & pona

- Zrobiłbym tak, gdybym wiedział, gdzie jest. - Czując, że nie ma innego wyjścia, Adam powiedział o wyjeździe Ewy. - Miałem nadzieję, że do tego czasu zadzwoni do kogoś z nas i wszystko wyjaśni. Sudie pokiwała głową. Potem zmarszczyła czoło i powiedziała: - Szkoda, że wcześniej o niczym nie wiedziałam. To wszystko pozbawione jest sensu.

s u

- Dziś wszystko pozbawione jest sensu, ale co konkretnie masz na myśli?

o l a d n

- Rano, jakieś pól godziny po twoim wyjściu z domu,pojawił się kierowca Ewy, pytając, czy wiem, gdzie ją może znaleźć. - Jej szofer!

a c

- Tak - powiedziała z uśmiechem. - Tak się przedstawił. Skierowałam go do miasta, do sklepu Alicji. Myślałam, że tam ją zastanie.

s

Adam usiadł i potarł skronie. - Przez cały dzień ludzie wydzwaniali do mnie, szukając Ewy. Co ona ma wspólnego z tą Fundacją Eden? Sudie wyjaśniła, że wujek Ewy skontaktował je z fundacją i co udało im się dzięki temu osiągnąć. - Ewa okazała wielką pomoc, wyjaśniając zainteresowanym osobom, jak mają poprawić plany swojej działalności, ale to nie

Anula & pona

wszystko, co zrobiła. Znalazła punkt sprzedaży, który zachwycił się kołdrami babci Thompson. Upłynniwszy dwadzieścia sztuk, jej wnuczka Gloria nie musi się już martwić o pieniądze na studia. Tym bardziej że Ewa jej poradziła, by wystąpiła o stypendium. Alicja też zyskała - dodała Sudie z nie mniejszym entuzjazmem. Wszyscy ci nowi mieszkańcy okazali tyle zainteresowania sztuką, że Ewa przekonała Alicję do zorganizowania specjalistycznego

s u

kursu. Nawet znalazły rzeźbiarza. Alicja jest bardzo przejęta. Ja też odkryłam nowe możliwości życiowe - powiedziała, uśmiechając się szeroko.

o l a d n

Do listy osób, którym pomogła Ewa, Adam dodał w myślach imiona Jane i Fiska. Potem jęknął i ukrył twarz w dłoniach. Saba poruszyła się obok jego krzesła i zaskomlała. Adam

a c

machinalnie poklepał ją, mówiąc:

- O Boże! Co ja najlepszego zrobiłem?

s

Ewa obudziła się. Chociaż panował półmrok, rozpoznała swoją sypialnię w domu w Lake Forest. Westchnęła i zamknęła oczy. Ale po chwili znów uniosła powieki. Coś było nie w porządku. - No, moja duszko, w końcu się obudziłaś? Głos Tilly dobiegł skądś, gdzie nie sięgał wzrok Ewy. Wyciągnęła rękę, by ująć jej dłoń, i przycisnęła ją do policzka. - Tilly, tak się cieszę, że jestem w domu.

Anula & pona

- Lepiej się już czujesz, duszko?- Chyba tak. - Przeniosła wzrok na Tilly, która siedziała na skraju jej łóżka; nie towarzyszył temu ból. - Co się stało, czy miałam kolejny atak migreny? - Tak. Czy coś pamiętasz? Po chwili zastanowienia Ewa podniosła lewą rękę i spojrzała na nią. Nie zobaczyła na palcu pierścionka. - Niestety tak. Jechałam do domku letniskowego, ale nie

s u

przypominam sobie, jak tam dotarłam. - Znów spojrzała na Tilly. I nie wiem dlaczego, ale wydaje mi się, że widziałam tam Simmsa. Tilly zachichotała.

o l a d n

- Przez ciebie omal nie dostał zawału, gdy wczoraj zemdlałaś.

- Wczoraj! - Ewa ścisnęła rękę Tilly. - Jaki dziś dzień? Tilly

a c

odgarnęła włosy z twarzy Ewy.

- Nie wolno ci się przemęczać. Odpowiem na twoje pytanie,

s

ale musisz mi obiecać, że zachowasz spokój. - Kiedy uścisk Ewy osłabł, powiedziała: - Mamy niedzielę. Wczoraj wieczorem odbyłam bardzo przyjemną rozmowę z pewną panią o imieniu Sudie. Twój wujek uważał, że powinnam zadzwonić i wyjaśnić, że musiałaś nagle wrócić do domu, bo bardzo cię potrzebował. - Czy jest tu wujek Robb? - W tej chwili nie, ale przyjdzie później. Nie mogę się opędzić przed tym człowiekiem.

Anula & pona

Ewa uśmiechnęła się, słysząc te udawane utyskiwania; Tilly niemal tak samo przepadała za wujkiem Robbem, jak Ewa. Ich niezachwiana miłość trochę ukoiła obolałą duszę i stanowiła coś, czego można się było uczepić. Przypomniała sobie o tym ponownie w niedzielny wieczór, kiedy Simms wręczył jej szkicownik, który zabrał z samochodu razem z walizką Ewy. Uśmiechnął się i powiedział, że podobają

s u

mu się nalepki na zderzakach jej auta. Uświadomiła sobie, że tak się do nich przyzwyczaiła, że zapomniała je usunąć.

o l a d n

Kartkując później szkicownik, pokazała Tilly rysunki, objaśniając, kogo przedstawiają. Póki nie dotarła do ostatniego. Zupełnie zapomniała, że narysowała Adama z pamięci, w kapeluszu kowbojskim nasuniętym na czoło i z tym przeklętym,

a c

nieodpartym uśmiechem pod wąsem.- No, no, no! - wykrzyknęła Tilly. - Kto to?

s

Kiedy Ewa opowiedziała o swoim wybawcy, Tilly oświadczyła:

- Nie byłam przekonana do tej doliny i tych wszystkich ludzi, o których mówiłaś. Ale mając u swego boku kogoś takiego, duszko, warto dać się skazać na pracę do końca życia w komunikacji publicznej. - Muszę ci coś wyjawić, Tilly. Tam u nich nawet nie ma komunikacji publicznej.

Anula & pona

Nie żeby miało to jakiekolwiek znaczenie. Nie liczyło się nic tak długo, póki miała miłość Adama. Przy nim u swego boku mogłaby nawet chodzić codziennie do biura. Ale dzięki wujkowi nie będzie to konieczne. Jeśli Ewa miała jeszcze jakiekolwiek wątpliwości co do stylu życia, jaki by jej najbardziej odpowiadał, sprawa została definitywnie rozstrzygnięta podczas dwóch następnych dni, kiedy

s u

zamykała resztę służbowych spraw, skrzętnie przy tym unikając Ryszarda. Zaczęła się nawet zastanawiać, czy słusznie postąpiła,

o l a d n

uciekając. Pomogła Jane się usamodzielnić. Dlaczego nie spróbować pomóc sobie?

Warto było walczyć o Adama. Musi się tylko zastanowić, czy jest jakiś sposób, by mu uświadomić, jaki jest uparty, jeśli chodzi o

a c

Hartwigów. Zastanawiała się nad tym podczas spotkania zarządu, na którym dzięki wcześniejszym zabiegom jej wuja udało się

s

przegłosować wykup firmy przez pracowników. Podczas spotkania Ewa starała się nie patrzeć na Ryszarda, a zaraz potem uciekła do swojego gabinetu, by opróżnić biurko. Była niemal wolna. Znalazła pusty karton i zaczęła go zapełniać, próbując jednocześnie ułożyć sobie w myślach, co powiedzieć Adamowi. Kiedy dziesięć minut później otworzyły się drzwi jej gabinetu, była akurat pochylona nad dolną szufladą biurka.

Anula & pona

- To chyba wszystko, Jean. Kiedy skończysz pakować moje książki, zadzwoń do Simmsa, żeby zabrał kartony. Zamknęła szufladę i zauważyła tuż obok swego biurka lśniący, ścięty czubek buta z brązowej skóry. Wolno uniosła głowę, nie mając nawet odwagi łudzić się nadzieją. Miał na głowie kapelusz kowbojski, jak zwykle nasunięty na czoło. Spoglądał na nią spod ronda swymi orzechowymi ocza-mi, na jego ustach błąkał

s u

się ten sam zabójczy uśmiech, na widok którego serce szybciej zaczynało jej bić.

o l a d n

- Adam! - wyrwało się jej i lekko westchnęła. - Witaj, ślicznotko!

Po chwili znalazła się w jego objęciach. Tak mocno ją przytulił, że aż jej zabrakło tchu. Odepchnęła go, by zaczerpnąć

a c

powietrza i móc spojrzeć mu prosto w twarz. - Co ty tu robisz?

s

Adam zwolnił uścisk i rozkoszował się widokiem uśmiechniętej buzi Ewy. Przynajmniej ucieszyła się na jego widok; bał się, że nie będzie chciała z nim rozmawiać. Właściwie miała do tego pełne prawo. - Przyszedłem cię przeprosić i zdać się na twoją łaskę. Jeśli potrafisz mi przebaczyć te okropne rzeczy, które z pewnością wygadywałem, chciałbym cię zabrać do domu. - Och, Adamie! Dziś rano doszłam do wniosku, że po-

Anula & pona

pełniłam błąd, wyjeżdżając tak bez słowa. Zamierzałam się z tobą spotkać i... Nie pozwolił jej powiedzieć nic więcej. Zmierzali w tym samym kierunku, a to najważniejsze. Pochylił głowę i zaczął ją całować bardziej zachłannie, niż wydawało mu się to możliwe. Obsypując pocałunkami twarz Ewy, mówił: - Czuję się jak skończony idiota, że zwątpiłem w twoje

s u

intencje. Czy potrafisz mi to wybaczyć? Jestem upartym osłem, który nie zasługuje na szczęście, jakie go spotkało.

o l a d n

Ewa przerwała jego niezborne tłumaczenia, zamykając mu usta pocałunkiem. Ulga i radość sprawiły, że czuła się, jak w siódmym niebie. Przesuwała palcami po miękkich włosach Adama, opadających na kołnierzyk koszuli, i nie cofnęła ręki,

a c

kiedy uniósł głowę. Została jeszcze tylko jedna przeszkoda do pokonania.

s

- Adamie - powiedziała, starając się zwrócić jego uwagę, bo ustami nadal przesuwał wzdłuż jej szyi. Mocno wparła się w jego ramiona, aż w końcu spojrzał na nią. -Jest jeszcze jedna rzecz. Chcę, żebyś zobaczył, iż reagując w ten sposób na Hartwiga, pozwalasz mu wygrać. Jakbyś nadal tkwił w stanie emocjonalnym, w jakim byłeś, kiedy zrobił swoją pierwszą brudną sztuczkę. - Zawsze twierdziłem, że jesteś bystra, dziewczyno z miasta. - Pocałował czubek jej nosa, pragnąc zrobić o wiele wię-cej, ale

Anula & pona

wiedział, że najpierw musi uspokoić Ewę w tej tak istotnej kwestii. - Prawie do takiego samego wniosku doszedłem w niedzielę, kiedy mój umysł znów zaczął funkcjonować. Uświadomiłem sobie, że wierzgam jak koń na wszystko, co ma jakikolwiek związek z Emerym. To utrudnia mi logiczne postępowanie i niemal kosztowało mnie utratę największego skarbu, jaki istnieje na świecie.

s u

Tym razem jego pocałunek był delikatny, bo próbował ją uspokoić. Odsunął usta na tyle, by powiedzieć:

o l a d n

- Muszę zwalczyć to nastawienie, żeby móc racjonalnie postępować z Emerym. Wiem, że mnie na to stać. Czy dasz mi jeszcze jedną szansę?

Oczy jej błyszczały, gdy spytała:

a c

- Czy to oznacza, że z powrotem dostanę mój pierścionek zaręczynowy?

s

Wypuścił ją z objęć i sięgnął do kieszeni. - Wziąłem go na wypadek, gdyby mi się poszczęściło... drugi raz. - Wsunął jej pierścionek na palec, mówiąc: -Tym razem pozostanie tu na zawsze. Pocałował ją żarliwie i Ewa poddała się cudownemu uczuciu, które potrafił w niej wywołać tylko Adam. Przyciskając ją rękami do siebie, oddychając nierówno, szepnął:

Anula & pona

- Lepiej, jak stąd wyjdziemy, zanim wywołamy szok u twojej sekretarki. Uśmiechając się, oswobodziła się z jego objęć. - Zgadzam się z tobą. Chodźmy. Jean miała lekko zmieszaną minę, kiedy Ewa otworzyła drzwi swojego gabinetu. Po chwili zobaczyła rozpromienionego wujka Robba w wejściu.

s u

- Coś mi mówi, że uknuto tu spisek - powiedziała, padając mu w ramiona.

o l a d n

- Musiałem coś zrobić, żeby go przekonać, by poczekał do dziś - powiedział wuj Robb. - Był zdecydowany porwać cię wczoraj, póki mu nie wyjaśniłem, jak ważne jest dzisiejsze spotkanie zarządu. - Uścisnął dłoń Adama. - Rozumiem, że nie

a c

planujecie długiego okresu narzeczeństwa.

- Nie, proszę pana, pobierzemy się, jak tylko załatwimy

s

wszystkie formalności.Po opuszczeniu gabinetu Ewa stwierdziła, że muszą wysłuchać gratulacji innych, do których dotarła nowina, i którzy zebrali się w holu. Nawet nie wiedziała, że ma w Worldwide tylu przyjaciół. W końcu udało im się dotrzeć do windy. Nacisnęła guzik, gdy usłyszała za sobą zimny glos, na dźwięk którego znieruchomiała. - Ewo!

Anula & pona

Odwróciła się i ujrzała przed sobą Ryszarda. Tak się bała tej chwili. Spojrzał na Adama z kpiącą miną. Na jego ustach pojawił się szyderczy uśmiech, kiedy mierzył Adama od stóp do głów. - No cóż, wreszcie wiem, cóż takiego znalazłaś w Wisconsin, co pochłaniało ci tyle czasu. Muszę stwierdzić, że jestem zaskoczony. Myślałem, że masz lepszy gust. Adam zmarszczył brwi. Ewa próbowała rozładować atmosferę.

s u

- Ryszardzie, zrezygnowałeś z prawa wypowiadania się na

o l a d n

temat mojego zachowania przez swoje własne postępowanie. Nasze zaręczyny uległy zerwaniu na długo wcześniej, nim zwróciłam ci pierścionek - Pociągnęła Adama za rękę, próbując nakłonić go, by wsiadł z nią do windy. - Chodźmy.

a c

Zdjął jej dłoń ze swego ramienia.

- Chwileczkę. - Odwrócił się do Ryszarda i obrzucił go

s

zimnym wzrokiem. - Mam coś dla pana - powiedział, robiąc krok do przodu.

Bez ostrzeżenia zamachnął się ręką i jego pięść wylądowała na brodzie Ryszarda. Wkoło zapanowała grobowa cisza, kiedy Ryszard zatoczył się i upadł na dywan. Po chwili uniósł drżącą dłoń do twarzy, a Adam, stojąc nad nim i rozcierając rękę, powiedział: - Obiecałem sobie, że to zrobię, jeśli kiedyś nadarzy się

Anula & pona

okazja. Ma pan szczęście, że jestem dżentelmenem. W przeciwnym razie zrobiłbym Z pana miazgę. Włożył kapelusz na głowę i odwrócił się w stronę Ewy. Zanim się zorientowała, co Adam zamierza zrobić, wziął ją na ręce. Z uśmiechem, który tak kochała, powiedział: - Zabieram cię z powrotem do naszej doliny, bo tam jest twoje miejsce.

o l a d n

KONIEC

s

a c

Anula & pona

s u