Dawn S. Kimber - That Which Destroys Me

1

THAT WHICH DESTROYS ME KIMBER S. DAWN

Tłumaczenie : Schilbergus Beta : Kika

Wszystkie tłumaczenia w całości należą do autorów książek jako ich prawa autorskie, tłumaczenie jest tylko i wyłącznie materiałem marketingowym służącym do promocji twórczości danego autora. Ponadto wszystkie tłumaczenia nie służą uzyskiwaniu korzyści materialnych, a co za tym idzie każda osoba, wykorzystująca treść tłumaczenia w celu innym niż marketingowym, łamie prawo.

2

„That Which Destroys Me” Kimber S. Dawn

Piękna, czarująca opowieść o miłości, szczęściu – Nagranie igły zgrzytają- cej po winylu. Ja tylko p**przę się z tobą. Miłość, szczęście i bajeczki… Taaa, one już tu nie mieszkają. Jedynymi rzeczami mieszkającymi między tymi cienkimi ścianami są Domi- nacja, uległość i pokręcona obsesja. Stella dostaje po dupie wciąż i wciąż przez całe życie… Chociaż jest za- krwawiona i poobijana, za każdym razem podnosi się, uśmiecha i kłania zanim pyta: – To wszystko, na co cię stać? Wesley utorował sobie drogę przez bogate życie z dwoma środkowymi palcami w górze. Waniliowy styl życia pozostawił go głodującym człowie- kiem. On wie, że nie może już zaspokoić swojego głodu Domina, nieco perwer- syjną, masochistyczną wanilią. Na swojej misji znalezienia idealnej uległej Wesley potyka się o złamane- go, pokiereszowanego anioła, aby się dowiedzieć, że kiedy pojawia się wahanie, ten mały anioł wie, jak walczyć. On chce być tym jedynym, który ją złamie… Ale pytaniem nie jest, kto ją złamie, pytaniem jest, kto ją zniszczy.

„Będziemy walczyć, aniołku. Będziemy walczyć mocno. Ale to będzie war- te każdego uderzenia poniżej pasa. Każdego nienawistnego lub złośliwego słowa, bo kiedy się kochamy, kiedy się pieprzymy, kiedy nasza pasja osią- ga natężenie tak cholernie silne, za każdym razem tłumi całe zło. Chcę ca-

3

łej twojej nienawiści, Stell… Tak bardzo jak chcę całej twojej miłości. Zrobimy to. I nie ma cholernej rzeczy, która może to powstrzymać, aniołku. Czy to jasne?" *** Bądź przygotowany, żeby oczekiwać NIEOCZEKIWANEGO*** ***To jest opowieść o wytrwałości starającej się przezwyciężyć grzechy, którzy inni wam zadali, to opowieść o miłości, która idzie źle i szaleńczej obsesji. Ta książka zawiera opisy przemocy, niepokojące sytuacje i bardzo mocny język. Ta książka przeznaczona jest dla DOJRZAŁYCH ODBIORCÓW, a NIE jest przeznaczona dla słabych duchem.

4

Rozdział 1 Zajebiście1 dobre życie

Wesley

Jezu Chryste, jej głos może skrobać w dół mojego kręgosłupa jak paznokcie po tablicy, ale jej usta są jak cholerny odkurzacz na moim fiucie. Nie, jeszcze lepiej jak Dyson. Ich slogan to „Nigdy nie traci ssania”, prawda? Niech mnie diabli, jeśli nie wypieprzę Cindy? Candy? Czyjekolwiek to gardło, minęło solidne dwadzieścia minut… i muszę powiedzieć, że nie straciła ssania. Przejeżdżam dłońmi po jej włosach szarpiąc, wypycham moje biodra mocniej zmuszając ją, żeby wzięła wszystko. Pomiędzy jej dławieniem, główka mojego fiuta wsuwa się między zaciśnięte mięśnie przenosząc mnie w dół jej gardła. Jestem gotowy, żeby skończyć to gówno. Jestem gotowy, żeby z całą szczerością wywalić ją z mojego penthouse`a. – Tak, suko. Kurwa, przełknij tego fiuta, jak grzeczna dziewczynka. Mmm hmm. – Klepię bok jej twarzy i zaciskam palce wokół jej podbródka podnosząc jej oczy do mnie. – Bądź grzeczną, małą, łykającą spermę dziwką. Nie waż się uronić ani kropli, słyszysz mnie? Głupia suka kiwa głową zanim pięścią chwytam tył jej włosów i pcham szybko w jej twarz tam, gdzie należy. Czuję jej odruch wymiotny wokół mojego fiuta i jej łzy docierające na moje uda tuż przed wystrzeleniem mojej spermy w dół jej gardła. 1 Z tego co widzę, nie jest to książka dla wrażliwych na wulgaryzmy. Bardzo często padają różne formy fuck, bitch czy shit. Jeśli komuś przeszkadza, niech nie czyta ;)

5

– Kuuurwa! Cóż… teraz gówno jest po prostu niezręczne. Chcę jej powiedzieć, żeby poszła, ale nie chcę być totalnym fiutem, zwłaszcza z moim nadal wyciągniętym i bez jej spełnienia. Wiecie, co mam na myśli? – O mój boże, Wes… Proszę, proszę kochanie powiedz mi, że mogę ssać cię dopóki znowu nie stwardniejesz, chciałabym cię ujeżdżać. Potrzebuję tego. TAK bardzo. Tablica, paznokcie… taaa, pieprzyć uprzejmość. – Nie, sorry słodkie cycki2, ale nadchodzi twój czas pójścia do łóżka, a moje łóżko nie ma czasu dla ciebie. – Wstaję i chowam swojego Johnsona zabezpieczając go za metalową bramą rozporka spodni khaki. Chwytam kobietę o imieniu na C i podnoszę z podłogi ignorując jej dziecinne dąsy, gdy prowadzę ją w stronę drzwi mojego apartamentu. – Ale Wesley… – Dobranoc Cindy i poważnie mam to na myśli, kiedy mówię, nie dzwoń do mnie kochanie, ja zadzwonię do ciebie. – Puszczam oczko zanim zatrzaskuję i blokuję drzwi. Słyszę zza drzwi jej stłumiony głos. – To jest kurwa Christy, ty dupku! Ups, hej przynajmniej pamiętałem, że zaczynało się na C. Po prysznicu i wzięciu piwa z lodówki, siadam na łóżku z laptopem i przechodzę przez wieczorne emaile. Zazwyczaj od poniedziałku do piątku jestem w biurze, jednak nigdy tak naprawdę nie mam dnia wolnego. Nie zrozumcie mnie źle, nie zapracowuje swojej dupy w żadnym znaczeniu, po prostu zawsze muszę być dostępny i niezwłocznie odpowiadać na emaile, smsy i inne gówna. 2 Sweet Tits to pozytywne określenie na kobietę, do której ma się sentyment, a nawet kocha :D

6

Po tym jak odpowiedziałem na najpilniejsze emaile i wylogowałem mojego laptopa, mój telefon dzwoni. – Tu Wesley. – Witam, panie Jacobs. Tu Rachel. Jak pana wieczór? – Chwytam kolejne piwo z lodówki i chichoczę na uprzejme oraz skromne zachowanie Rachel. – Mój wieczór był gówniany, Rach. Wiesz, że ta rzecz na komórce identyfikuje rozmówcę, więc nie ma potrzeby, żebyś przedstawiała się, kiedy ktoś odbiera. – Tak, sir. Zdaję sobie sprawę. I przepraszam, że ma pan niesatysfakcjonujący wieczór. To straszna szkoda. – O nie. Nie zrozum mnie źle, był satysfakcjonujący. Po prostu to do bani, kiedy one nie znikają natychmiast po. Jej słyszalne westchnienie jest czymś, co uznaję za zabawne. Jednak tłumię swój śmiech. – No dalej, Rach. Właśnie ostatniej nocy miałem cię na plecach na moim kuchennym stole, kochanie. Nie ma potrzeby, żebyś zachowywała się, jakbym to ja był tym gorszącym, teraz co tam? Prawie parskam piwem na czarny, marmurowy blat, kiedy odchrząkuje i wyparowuje z: – Panie Jacobs, proszę. Oboje jesteśmy profesjonalistami, z pewnością możemy się tak zachowywać i zachować nasze osobiste sprawy z dala od naszej działalności zawodowej. – Jeśli tego chcesz, słodkie cycki. Więc co dla mnie masz, Rach? – Opadam na moją skórzaną kanapę i relaksuję się z westchnieniem pogrążając w jej komforcie.

7

– Cóż, mam ponad dziesięć wiadomości od pana ojca, które pozostały bez odpowiedzi. On grozi mojemu zatrudnieniu, jeśli nie odpowie pan na jego jedenaście. Nie może pan po prostu złapać jakiś cholernych stażystów i wpakować ich do pokoju z ksero czy z pocztą, Wesley? Nie każ mi stracić mojej pracy przez to, proszę. – Victor nie może zrobić ci żadnej cholernej rzeczy albo twojemu zatrudnieniu, Rach. Nie pozwól mu związać twoich majtek 3, kochanie. To byłaby strata bardzo dobrego jedwabiu, naprawdę. Po prostu upewnij się, że w poniedziałkowy poranek na moim biurku będzie lista akceptowalnych stażystów, okej? – Tak, sir. I dziękuję panu za wspieranie mnie. Doceniam to bardzo, Wesley. – Zawsze, Rach. – Wciskam koniec i rzucam telefon na stolik zanim przebiegam dłońmi po włosach wzdychając. Naprawdę nie mam czasu, żeby po piętach deptał mi mały, pochlipujący stażysta. I jeśli miałbym KOGOKOLWIEK do udźwignięcia tego gówna, zrobiłbym to. Chciałbym umieścić ich w pokoju pocztowym, ale szczerze kiedy chodzi o cokolwiek, co jest produktem Wydawnictwa Jacobs, jeśli to nie ma pięciu gwiazdek… cóż, to zawsze jest pięć pieprzonych gwiazdek, więc nieważne. To jest po prostu idealna gówniana wisienka na moim nawet bardziej gównianym torcie. – Dzięki, stary. Nie możesz znieść, że prowadzę tego skurwysyna lepiej niż ty kiedykolwiek robiłeś, bo mam jaja, których ty nie masz. Dlaczego do diabła mówię na głos gówna do mojego starego? 3 Co oznacza nie daj mu się zastraszyć, wkurzyć itp. Zostawiłam tak ze względu na dalszą część zdania.

8

Pokonuję drogę do mojego głównej łazienki, odkręcam prysznic na maksymalne gorąco zanim kieruję się do mojej sypialni, nalewam pełną szklankę szkockiej i wychylam ją. Miałem naprawdę dobre intencje, żeby dzisiaj trzymać się tylko piwa, ale… nie wiem, jak bardzo, jeśli w ogóle, mogę znieść mojego starego wciąż próbującego kierować z daleka moim życiem. Po prostu nie mogę. Po wlaniu sobie kolejnej kryształowej szklanki szkockiej, wracam do łazienki ustawiając ją na granitowym blacie mocniej niż to konieczne. Rozbieram się i wchodzę do powodu, dla którego kupiłem tego penthause`a. Dwustronna kabina prysznicowa wielkości średniej amerykańskiej sypialni. Ponad 75 głowic prysznicowych… Hmm tak, mam to i penthause`a też. Tylko mówię. Jak tylko te piękne głowice prysznicowe zaczynają walić w moją skórę i łagodzić napięcie mięśni, odpływa migrena, którą spowodował głos tej Cindy, Candy czy kimkolwiek ona była. Moje mięśnie są tak rozluźnione, że ledwie mogę się szybko wyszorować i umyć włosy, zanim wydostaję się spod prysznica. Obwiązuję talię ręcznikiem, chwytam szkocką i opadam na łóżko bez rozlania kropli. Nie, to nie jest super praktykowany manewr, jestem po prostu tak zajebiście dobry. Cóż, to i że to jest cholernie bliskie nocnej rutyny. Nienawidzę brzmieć jak zepsuta, mała cipka, ale ostatnio coraz częściej przyłapuję się na zadawaniu sobie tego pytania, kiedy do kurwy moje życie stało się tak cholernie smutne? Nie rozumiem tej zagadki. Mam wszystkie dostępne, rzadkie samochody. Jestem właścicielem penthause`a w każdym większym mieście, 9

plus domów na czterech różnych plażach, jeden w górach Colorado i rancho w Wyoming, w którym byłem tylko raz, gdy podpisałem na nie papiery. Mam kobiety prześcigające się, żeby mieć szansę na ssanie mojego fiuta i mam więcej sukcesów niż wiem, co z nimi zrobić na każdym poziomie. Więc pytam: Kiedy i jak moje życie stało się tak cholernie smutne? Jedyny czas ekscytacji czy nawet szczęścia jest wtedy, gdy jestem w Chained, klubie BDSM, który jest jedynym powodem, dlaczego NYC stał się moim domem. To jest to, czego potrzebuję. Muszę zabrać dupę z powrotem do Chained. Znaleźć odpowiednią uległą. Bo te suki jak Candy czy Cindy… One bardzo przypominają jedzenie pieczonych chipsów, kiedy naprawdę chcesz cholernego, tłustego bekonowego cheeseburgera. Taa, jutro zadzwonię do Chained. To otrząśnie mnie z tego gównianego smrodu, w którym jestem.

10

Rozdział 2 Zajebiście gówniane życie

Stella

– Poważnie? Trina tu nie ma ani jednego pieprzonego stażu! Ani jednego! Ghhhhhh! Dlaczego? Cholera, ja tylko nie chcę zrobić tego etapu stażu w tym programie. Odmówię. Nie mogę już tego znieść. Moja głowa uderza w klawiaturę, gdy moja idealna, anielska siostra z innego ojca4 stawia kieliszek schłodzonego Moscato obok mojego laptopa. – Kochanie, posłuchaj mnie. Musisz się zamknąć. To jest to. Właśnie tutaj, Stell. Wszystko czego chcesz masz pod palcami. Teraz wskocz na tego pieprzonego byka i ujeżdżaj tę sukę. – Pochyla się i ciągnie za mój koński ogon, aż moja szyja wygina się pod dziwnym kątem i patrzy w moje oczy. – A potem. Ty. Skończysz. – Jej uśmiech jest tym, który ukradła od Szatana dla siebie. Wiem to. – Puść moje włosy, suko. – Trina całuje powietrze, a potem odwraca się w stronę kanapy w salonie. Chwytam ten idealny, piękny, przepyszny kieliszek wina i wypijam jednym duszkiem tę sukę. Po wypełnionym przyjemnością jęku i przesadzonym westchnieniu, odstawiam szkło i pytam ją przez ramię: – Masz wystarczająco butelek, żebyśmy obie się upiły, sis? – Nie, tylko jedną. Nawet nie wystarczy, żeby jedna z nas się upiła. 4 sister from another mister czyli przyjaciółka, którą traktuje się jak siostrę.

11

– Co do diabła? Ty pieprzony złośliwcu. To marnotrawstwo! – Wstaję i śpieszę się do kuchni, żeby zapełnić moją lampkę schłodzonym winem. Podnoszę wzrok uśmiechając się jak kot Cheshire do mojej najlepszej przyjaciółki przez wyspę oddzielającą nasz salon w lofcie od kuchni. Ona sztyletuje mnie wzrokiem. – Co? – Wiesz co – odkłada swojego Kindla na koniec stołu. – Dzisiaj ustąpię. Idź, weź wszystko. Jesteś wkurzona, jesteś zła. Teraz chodź, pozwólmy tej żałosnej imprezie się skończyć, żebyś mogła zaakceptować to, czego nie możesz zmienić i ruszyć dalej. Jestem cholernie blisko przełknięcia połowy zawartości mojej lampki. – Trina, nie chcę pracować dla tego dupka. On jest graczem. Jest pompatycznym fiutem, który myśli, że jest prezentem od Boga dla kobiet. Nie. – Potrząsam głową dla podkreślenia. – Nie. Chcę. – Dlaczego? Nie rozumiem tej części, Stella. Ze wszystkich ludzi ty możesz udźwignąć każdego i mam na myśli, każdego. To jest tylko jego reputacja, do diabła ty prawdopodobnie nigdy nawet nie zobaczysz drania! – Makaron jest gotowy, chcesz jeden czy dwa kawałki pieczywa czosnkowego, kochana? – mówię nakładając kupki na nasze talerze. – Ach, tylko pół. – Trina napełnia nasze lampki pozostałym winem, zanim ona i ja udajemy się do salonu, siadamy przy stoliku do kawy, żeby zjeść naszą kolację. To nasza norma. Żadna z nas nigdy nie rozumiała, jak ludzie mogą siedzieć na twardych krzesłach i jeść przy stole jadalnym. Dla nas to jest w połowie listy dwudziestu „Dlaczego kurwa ludzie to robią?” Znam Trinę od ponad pięciu lat, na pierwszym roku studiów natychmiast stałyśmy się przyjaciółkami. Jest moją czymś w rodzaju suki i ja

12

jestem jej czymś w rodzaju suki. Żadna z nas nie przyjmuje gówna od drugiej, ale w tym samym czasie nigdy się nie powstrzymujemy. Trina jest prawdziwą suką i szczerze kocham ją za to. Jedną z rzeczy, których się o mnie szybko nauczycie jest to, że nie znoszę fałszywych suk. Kolejnym powodem, dla którego zawsze uważam Trinę za moją siostrę jest to, że gdy zawsze staram się przekręcić jakieś gówno w mojej głowie, albo zwalić winę na siebie albo na kogoś innego i to jest bzdura, Trina stawia mnie do pionu. Ona to widzi i będę przeklęta, jeśli nie będzie jej zawsze na miejscu. Chciałabym powiedzieć, że pomagam jej mentalnie pokonać własne demony. Ale mam wrażenie, że gdyby to był konkurs przyjaźni, taaa…. Ona kopie moją pieprzoną dupę. – Stell, odpowiedz na pytanie. Co jest takiego w Jacobs Publishing House? Żyłaś w kompletnym i zupełnym piekle przez pierwsze szesnaście lat swojego życia, więc dlaczego nie możesz żyć przez rok pracując w prestiżowej firmie jako stażystka? Po przełknięciu jedzenia w ustach, biorę łyk wina. Ustawiając je na stole, podnoszę wzrok na moją przyjaciółkę. – Masz rację, T. Mogę to zrobić. Nic mi nie będzie. Podnosi makaron i rzuca nim w moją twarz. – Odpowiedz na pytanie! – Cholera! Po prostu… słuchaj, okej kurwa nie chcę o tym gadać. Miesiączka. Po prostu zostawmy to w spokoju. Pozostały makaron zeskrobuję do śmieci, opłukuję talerz w zlewie i ustawiam go w zmywarce.

13

– Nastaw zmywarkę na noc. Wskoczę pod prysznic. Mam jeszcze spotkania w pięciu firmach jutro rano zaczynając od ósmej. – Wzdycham szurając w poprzek parkietu w stronę mojej łazienki. Po prysznicu i zakończeniu mojej nocnej rutyny – mycia zębów, użycia nici dentystycznej, zastosowania kremu na noc – wskakuję do łóżka i zwijam się z Kindlem i tym gorącym jak diabli, a jednocześnie idealnie pokręconym sukinsynem o imieniu Twitch5. Kurwa tak, Twitch. Zaciśnij pasek wokół mojej szyi i pieprz mnie jakbyś był na mnie zły, kochanie. Wiem, że to poddawanie się maltretowaniu jest ekstremalnie dziwne przez to, że przecierpiałam tyle przez zastępczych ojców, braci i nawet dziwnych wujków, pomyślicie, że tym bardziej powinnam znaleźć miłego chłopaka. Takiego, który otworzy drzwi i przytuli mnie przed i po kochaniu się. Ale z całą szczerością, nawet nie mogę przebrnąć przez myśl o randce z małym, cipkowatym chłopcem. Nie to, że randkuję. Do diabła, jeśli moja błona dziewicza nie zostałaby przerwana przez mojego draniowatego ojca, potem przez drani, z którymi mieszkałam w rodzinie zastępczej 6… Prawdopodobnie nadal byłabym dziewicą… Nie, kogo ja oszukuję. Nadal byłabym dziewicą. Robię sobie dobrze z moimi Twitchami, Calebami i Jesse`ami Wardami… Dziękuję.

5 Tak, tak, tak :D Doskonale rozumiem, bo też go kocham. Raw to jedna z najlepszych książek, jakie przeczytałam w 2014 roku

6 Zajebiście podoba mi się jej postawa. Dzięki Ci Kimber za nieużalającą się bohaterkę. Oby tak dalej, bo kto mnie zna, wie, że nie lubię użalających się nad sobą pokrzywdzonych przez los mimoz.

14

Moje powieki robią się ciężkie gdzieś pomiędzy sceną nie– seksu i wreszcie się poddaję. Najpierw moje sny są zabawne, pełne Twitcha, jeśli chcecie. Ale stają się mroczne tuż przed wejściem w cykl REM. Krew. Krew jest wszędzie. Moczy moje dłonie, kolana. Jest wszędzie. Jestem przerażona. Jestem zmarznięta. Światła są wyłączone. Jest ciemno, ale nadal mogę zobaczyć jego sylwetkę w świetle księżyca padającego przez okno brudnej przyczepy. Jest zimno. Krew sączy się na moje spodnie. Jest wszędzie. Tak jak krzyki. Też są wszędzie. Zakrywam moje uszy, żeby je zatrzymać, ale krew na moich dłoniach rozmazuje się po bokach mojej głowy. Kiedy czuję krew kapiącą z boków mojej twarzy na moją szyję, moja wizja zamazuje się od łez. Dlaczego płaczę? Nie lubię tego mężczyzny. Nienawidzę go. Nie mogę przypomnieć sobie czasu, kiedy go nie nienawidziłam. Wszystko, co robi to krzywdzenie mnie. To wszystko, co kiedykolwiek zrobił odkąd pamiętam. Nigdy nie był miły jak tata mojej przyjaciółki Jill. Nie wiem, dlaczego moje łzy spadają. Nie wiem, kto wciąż krzyczy. Ale muszę je zatrzymać. Kiedy otwieram usta i krzyczę na nich, żeby przestali, zdaję sobie sprawę, że to ja krzyczę… To są moje krzyki…. Szarpię się rozbudzona, przesiąknięta zimnym potem od krzyków przedzierających się przez membrany pokrywające moje gardło i przełyk. Całe moje ciało drży, gdy zsuwam się z łóżka i zaczynam ciepłą kąpiel. Ściągam z siebie przemoczone ubrania. To natychmiast przywołuje retrospekcje do mojej świadomości. Gdy siedzę skulona w wannie z brodą na kolanach, moje oczy wpatrują się w starą, rdzawą plamę pod kranem. Oddech mojego ojca w moim uchu, jego ciężar na plecach, dźwięki jego chrząkania. Ból. Palący, bolesny ból rozdzierający dolną połowę 15

mojego ciała. Aż jego ciężar wreszcie odcina się od mojego tułowia i wszystkie kończyny drętwieją. Nie mogę tego uniknąć. Wspomnienia nadal uderzają w mój umysł. Przebijają się przez moją świadomość i jestem w stanie tylko siedzieć tutaj i gapić się w wodę kapiącą na tą pieprzoną rdzawą plamę. Tracę poczucie czasu. Tak cholernie bardzo chcę się pociąć. To sprawia, że gówna są jaśniejsze. Sprawia, że łatwiej się skupić. Skupić na gównach, na których muszę, na następnym kroku. Jak nie wiem… powiedzenie, wyłaź z tej pieprzonej wanny. Zmień przepocone prześcieradła. Nie cięłam się od prawie ośmiu lat. Nie czułam chęci lub potrzeby – przynajmniej nie tak silnej – od prawie pięciu lat. To musi być cała ta presja, pod którą jestem. Kurwa, nie chcę wracać na terapię. Naprawdę nie chcę rozmawiać o moich tłumionych wspomnieniach. Wszyscy terapeuci chcą rozmawiać o mnie zabijającej ojca w młodym wieku siedmiu lat, żeby powstrzymać go przed ponownym skrzywdzeniem mnie. – Kochanie? Wszystko w porządku? Myślałam, że słyszałam twoje krzyki. – Czuję skanujące ciemnobrązowe oczy Triny, przeszukujące moją odwróconą twarz, gdy nadal wpatruję się w cholerną rdzawą plamę. – Nadal jesteś w swoim sportowym biustonoszu i majtkach, Stella. – Ciągnie moją nadal spoczywającą na krawędzi wanny dłoń w swoją. – Twoje dłonie są zimne – widzę jej palce wycierające wodę z kącika mojego oka. – Woda jest lodowata, Stella, no chodź… – wyciąga mnie z wody, moje oczy nadal nie opuściły plamy, czuję ciepły ręcznik owijający się wokół mnie. – No dalej, sis, pozwól mi znaleźć ci jakieś ubrania… Śpisz ze mną, okej?

16

Gasi światła w łazience i ślepo podążam za nią z plamą skupioną w mojej głowie. Jakoś pamiętam ją osuszającą mnie, ubierającą w wielką, ciepłą bluzę z kapturem i spodnie do jogi, a potem otulającą mnie w jej ciepłym łóżku. Zasypiam nadal gapiąc się na tę pieprzoną rdzawą plamę wypaloną za powiekami moich oczu.

17

Rozdział 3 Rodziny są beznadziejne – nawet te bogate

Wesley

Gdy wysiadam z mojego Audi R8, chwytając teczkę i espresso ze Starbucksa, dziewiątka próbuje mnie wypieprzyć wzrokiem. Żartujesz sobie ze mnie, suko? Jest za wcześniej na to gówno. Nie – nie jestem poranną osobą, ani nie jestem poniedziałkową osobą. Tak – skończyłem z tymi sukami stale patrzących się na mnie, jakby składały seksualne obietnice, jak i były odpowiedzią na moje głęboko zakorzenione, pomieszane dezorientacje, na których skoncentrowane jest życie. Co ja kurwa powiedziałem? Nie patrzcie tak na mnie, do cholery. Jest pieprzony poniedziałkowy ranek. Kiedy wpadam do mojego biura, Rach prawie upuszcza butelkę z wodą, którą ma w połowie drogi do ust. – Rachel. – Kiwam, gdy zmierzam w stronę solidnych, podwójnych, mahoniowych drzwi, które prowadzą do mojego sanktuarium, siedziby, tronu, na którym zasiada król Wydawnictwa Jacobs House, skurwysyny. Rach depcze mi po piętach. – Panie Jacobs…

18

Obracam się i przesuwam, aż pochylam się nad nią jakby była ofiarą drapieżnika, nasze twarze są na odległość oddechu, kiedy szepczę: – Rach, jestem Wesley albo Wes. – Chwytam jej brodę między mój kciuk i palec wskazujący. Trzymam ją mocno i warczę – Mój fiut był w tej cipce, Rach. Od tego momentu straciłaś prawo do bycia miłą. Przestań zachowywać się tak cholernie cnotliwie, rozumiesz mnie? Moje spojrzenie ześlizguje się w dół jej twarzy i obserwuję jak jej szyja się porusza, gdy próbuje przełknąć… Ona też przełyka – tak na wypadek, jak byście się zastanawiali. Zdyszana i wytrącona z równowagi słowami wreszcie odpowiada: – Wes – odchrząka. – Wesley, pana ojciec, pan Jacobs jest w pana biurze, sir. Ech. Prawdopodobnie powinienem być zawstydzony, zwłaszcza po sposobie w jaki właśnie, cóż nieważne. Nie jestem. Jestem wkurzony! Nie na Rachel, na mojego pieprzonego ojca. Pana Jacobsa. Grymas na mojej twarzy nie jestem czymś, co mogę zamaskować, nawet gdybym chciał. Podchodzę do mojego biura i oto są – Victor i Josephine Jacobs – w jakiś sposób patrzą na mnie z góry, mimo że góruję nad nimi z moim 1,93 metra. Są ucieleśnieniem bogatych, pompatycznych pryków. Więc oto jestem, ale przynajmniej nie patrzę z góry na ludzi jak dupek. Jestem produktem niewierności mojego ojca. Moja macocha Josephine, miała prawie osiemnaście lat, gdy poślubiła mojego czterdziestopięcioletniego ojca. Pewnego dnia po czterdziestych szóstych urodzinach mojego ojca, taaa zgadliście – urodziłem się striptizerce– ukośnik– pani do towarzystwa, z którą mój ojciec miał ośmioletni romans podczas jego częstych podróży do Nowego Orleanu.

19

Teraz każdy, kto mnie zna, wie, że kocham moją ma. Jest zajebiście świetną kobietą. Nie winię jej za to, co musiała zrobić, żeby nakarmić swoich młodszych braci i siostry, podczas gdy rak zjadał jej własną matkę żywcem. Moje plany, żeby zostać gwiazdą footballu z dyplomem prawa i być w stanie zadbać o moją matkę finansowo pozwalając jej na życie w luksusie, zostały udaremnione przez kontuzję, przy której najpierw powiedzieli, że przeszkodzi mi w ponownym chodzeniu – a już na pewno w bieganiu. Odkąd pamiętam, trzymam się prostego faktu, że przebiegnięcie ośmiu kilometrów dziennie pozwala mi uspokoić moje demony, pomaga złagodzić nienawiść, którą zawsze muszę trzymać na wodzy i szczerze mówiąc to już nie działa. Po utracie stypendium z powodu kontuzji, mój ojciec zabrał mnie do Dallas i próbował zapisać mnie do kilku głupich szkół. Ale kiedy odchodzisz jako rozgrywający dla Uniwersytetu w Luizjanie(LSU), nie pasujesz do otoczenia – cóż nie do tego w każdym razie. Zgodziliśmy się na Uniwersytet A&M w Teksasie, gdzie rzuciłem się na każdą cipkę z bractwa studenckiego w promieniu stu dwudziestu kilometrów. To i moje studia, zajmowało mnie, aż obroniłem jako pierwszy w mojej grupie inżyniera z angielskiego, potem magistra z komunikacji. Z moim około siedemdziesięcioletnim ojcem, który skwapliwie przekazywał moc naszego prestiżu i wysoko ceniony rodzinny biznes wydawniczy – mnie, jego jedynemu żyjącemu spadkobiercy. W niespełna rok prawie każdego autora, którego reprezentował mój tata, przekazałem w bardzo zdolne ręce pracowników innych firm wydawniczych. Zachowałem dwóch autorów, których staruszek ukrywał w piwnicy. Jeden, bardzo nowatorski i stosujący wszystkie chwyty pisarz, po prostu 20

szczery, mający gdzieś to, czy lubiliście jego prace czy nie. Książki Scotta były nie z tego pieprzonego świata. Jego gówno było surowe. Było czyste. Było zajebiście realne. Zatrzymałem go. Druga była autorką erotyki, ale gówno Melanie było mroczniejsze niż książki Pięćdziesięciu Twarzy. Znowu surowy, naturalny, erotyczny talent. Melanie, Scott i ja spakowaliśmy cały pieprzony budynek w Dallas i przenieśliśmy się do NYC. Nasza trójka uderzyła na Madison Ave. Nasza trójka dostała się do piętnastki nowo–nadchodzącej erotyki czy nowatorskich twórców – nie słodkie, miasteczkowe bzdury, nie żyli długo i szczęśliwie. Pieprzyć to. Tego było multum. I chciałem, żeby Jacobs Publishing było jedyne w swoim rodzaju! To było prawie dziesięć lat temu. Teraz mam więcej niż dwustu autorów, każdy z nich myśli niestandardowo i nagina zasady świata pisarskiego. Siedemdziesiąt osiem procent z nich było w pewnym momencie na liście bestsellerów. Victor kiedyś był milionerem. Teraz jest pieprzonym miliarderem. Czy on i Josephine wydają te pieniądze, jakby nie było cholernego jutra? Kurwa. Tak. Czy aprobują kierunek, który przyjąłem dla ich wybitnej wydawniczej firmy, która była w rodzinie od ponad stu lat? Kurwa. Nie. – Tato – kiwam głową – Josephine… – Całuję jej blady policzek. – Postarzałaś się jak gówno, moja miłości7. Miło to wiedzieć. – Wesley – mój ojciec karci. – Nie mów do niej w ten sposób. Jesteśmy tutaj, żeby porozmawiać o interesach, nie sprzeczać się jak dzieci. Zatrzymaj swoje dziecinne zachowanie dla… 7 O kur… hehe. Kocham Wesa. Lubię takich zimnych, chamskich drani ;)

21

– Wypierdalajcie. – Patrzę się prosto w jego oczy. – Nie mamy żadnego cholernego interesu do przedyskutowania, stary. Masz ponad osiemdziesiąt lat. – Rzucam okiem na jego krocze, a potem na Josephine. – Mówiąc o gównie: – Josephine, czy on jest już w pampersie dla dorosłych? W podmuchu norek, diamentów i przekleństw ona szybko porusza się w stronę wyjścia z mojego biura. Zanim trzaskają drzwi, woła przez ramię: – Victor kochanie, będę w samochodzie. Odmawiam takiego traktowania przez syna jednej z twoich dziwek. Drzwi za nią trzaskają, a ja siadam za moim masywnym, mahoniowym biurkiem, łączę palce pod podbródkiem i wpatruję się w mojego ojca. Kiedy kończę z naszym konkursem na spojrzenia, szarpię głową w stronę podwójnych, drewnianych drzwi. – Wyjdź. Teraz. – Synu, pozyskanie stażysty jest moją ostatnią prośbą biznesową. JPH zawsze był doceniany przez Towarzystwo Akredytacji Stażystów Wydawniczych. Mój dziadek, twój dziadek i ja nie tylko sprawiliśmy, że TASW jest tak szanowaną organizacją, ale Wesley my ją budowaliśmy. Ważne jest, żeby przynajmniej to kontynuować, nawet jeśli wydajesz sprośności. Złowrogi śmiech huczy ode mnie na prosty kręgosłup mojego staruszka. Odpowiadam moim najbardziej protekcjonalnym tonem: – Sprośności, huh? Muszę powiedzieć, że peszy mnie to, jak możesz pozwolić sobie na szarmanckie wypowiadanie swoim pomarszczonym językiem słów jak akredytacja i respekt, a potem – TO – masz czelność splunąć słowem sprośny, na mnie?!

22

Naglę wstaję, co powoduje uderzenie mojego krzesła w podłogę i szklaną ścianę za mną, okrążam moje biurko i chwytam tego skurwiela za krawat. Szarpię go aż nasze twarze są centymetry od siebie. – Wypierdalaj z tego budynku, ty stary skurwielu. Potrzebowałeś spadkobiercy, który pokieruje tym biznesem. Cóż, oto jestem. Potrzebowałem, żebyś przynajmniej próbował zadbać o moją matkę, Kathy! Moja MATKĘ. A ty nigdy nie kiwnąłeś palcem, żeby nam pomóc, kiedy byłem dzieckiem. Cóż zgadnij co, role się odwróciły. Zajmę się moja matką. Ale zrobiłbym prawie wszystko, żeby zrujnować cię finansowo. Jednak, jeśli to zrobię, nie mógłbym zadbać o kobietę, która mnie wychowała. Wygładzam jego krawat zanim chwytam klapy jego marynarki. – Wszystko w porządku, tato? – uśmiecham się do niego lodowato. – D– dobrze. Wszystko w porządku – duka. – Dobrze – mówię, klepiąc jego ramię. – Tam są drzwi. Proszę zrób nam obu przysługę i wyjdź. Pięć minut po jego wyjściu, Rachel przychodzi z dzisiejszym grafikiem. Jednak ja wciąż jestem wkurzony. Obserwuję jej usta, gdy się poruszają i chęć do pieprzenia tych czerwonych nabrzmiałych warg nie jest tym, co ślizga się po moim umyśle. Moje oczy zjeżdżają na jej gardło. To, ta mała pieprzona szyja jest tym, czego chcę. Moje ręce owinięte wokół niej, duszące ją aż jej oczy wybałuszą się, a ona wbija pazury w skórę moich nadgarstków. Chained. Cholera. Nie zadzwoniłem! Muszę zadzwonić do Paula, żeby wiedział, że przychodzę. Niech coś dla mnie zarezerwuje. Zna mój gust. I to nie jest pieprzona wanilia. Chichoczę do moich myśli, ale są one przerwane przez Rachel – Sir? Lista stażystów? Tłumaczyłam, że wyszukałam dwudziestu najlepszych.

23

Szczerze mówiąc, mogę zobaczyć jedynie jednego, może dwóch kandydatów. – Wskazuje głową na listę na moim biurku, która do tej chwili przeszła niezauważona. Podrywam ją z westchnieniem i patrzę na nazwiska, ich stopnie i uczelnie, do których uczęszczali. – Która dwójka, Rach? – Cóż, Christopher Wells. Pochodzi z długiej linii bardzo szanowanych nazwisk. On jest „może”. I Jackson Brands, jego rodzina też obejmuje niesamowitą ilość znanych nazwisk. I jego magister jest z Oxfordu, więc… Podnoszę wzrok z nad listy nazwisk mrugając na nią tępo. – To znaczy przeszłam przez… sprawdziłam każde nazwisko na liście, Wes. Co? Przestań tak na mnie patrzeć! – Jej chichot natychmiast przypomina mi o głosie tej o imieniu na C, powodując, że moja głowa opada w tył zwisając nad oparciem mojego krzesła. Wpycham do oczu kciuk i palec wskazujący. Czy próbuję wyrwać swoje gałki oczne? Kurwa nie! Mój cholerny mózg? KURWA. TAK. Jęcząc z wyczerpania odsuwam moją dłoń od próby palcowej lobotomii i podnoszę ją, żeby się zamknęła. – Jezu Chryste, Rach. Przestań. Zamknij swoje usta. Zdajesz sobie sprawę, że z tym… – Wskazuję na listę. – …jestem zdolny sobie poradzić? Te małe cipki… – Patrzę w dół na wyróżnione nazwiska. – … Christopher i Jackson, nie są stażystami kalibru, jakiego szukam.

24

– Cóż, jak mówiłam, przeszłam przez każde nazwisko. I tych dwóch dżentelmenów – Zaczyna pokazywać cudzysłów palcami z tylko sobie wiadomych powodów – co prowadzi mój umysł z powrotem do owinięcia moich dłoni wokół jej gardła – jest niezwykle wykształconych, pochodzą z długiej linii najlepszych wydawców i redaktorów. Każdy z nich ma wyjątkowe referencje i nie byli notowani. Uśmiecham się na jej pewną siebie sukowatość, łączę opuszki palców obu dłoni i pochylam się w przód. – Rachel… Chcę takiego z najgorszą przeszłością, najdłuższą cholerną listą notowań, z rodziny, która nie ma nawet pojęcia, jak przeliterować publikowanie… Takiego, który jest z czołowej uczelni. To jest to, czego chcę. – Wskazuję na listę – I jeśli tutaj takiego nie ma, musisz zadzwonić do mojego taty i powiedzieć mu, żeby się pieprzył. Potem wyślij jemu i Josephine pieprzony koszyk owoców tylko z pokrytymi czekoladą bananami. Rozumiesz? Gdy wypada z mojego biura, prychając całkiem nieźle najsmutniejszą próbą przekleństw i gróźb, jaką kiedykolwiek słyszałem, moje oczy opadają do nazwisk na liście. Zamierzam znaleźć cholernego stażystę. I kiedy skończę, będzie niczym mniej niż cholernymi pięcioma gwiazdkami.

25

Rozdział 4 Rodziny są beznadziejne – zwłaszcza te biedne

Stella

– Cholera! – krzyczę, gdy szpilka mojego buta zostaje unieruchomiona w pokrywie od studzienki kanalizacyjnej. Zanim się orientuję jestem na tyłku przed Bogiem i wszystkimi, zakrwawione kolana, złamana szpilka i dokumenty stwierdzające, że wszystkie pięć firm już nie akceptują aplikacji. Gdybym była suką, zajebiście bym płakała. Przysięgam na Chrystusa, że tak. Ale nie jestem. Po zebraniu całego mojego gówna, pół idę, pół kuśtykam ostatnie cztery bloki do mojego i Triny mieszkania. Walczę ze schodami w jednej sześciocentymetrowej szpilce i jednej bez obcasa, ale bez obaw. Robię to! Otwieram nasze drzwi, pcham je biodrem i patrzę w górę znajdując Trinę czyszczącą gówno w kuchni. Rzucam kluczę i torebkę na stół w przedpokoju i pytam: – Co do diabła robisz, kochana? Pachniesz jakby wybielacz wysadził bombę w tym mieszkaniu. – O mój Boże! Co ci się stało!?! – Mknie z kuchni w moją stronę, a ja patrzę w dół na moje zakrwawione nogi i skopuje moje szpilki, cóż… nieważne, wiecie, co mam na myśli. – Na co to wygląda? Upadłam na tyłek. To się stało. – W moim głosie widoczne jest zmęczenie. 26

– Wyglądasz jakbyś próbowała wykąpać kota! – Jej śmiech brzmi bardziej jak rechot. – Twoimi pieprzonymi stopami! – Iiiiiii kontynuuje gdakanie. – Taa, myślę, że trochę tak. Wskoczę pod prysznic. Dzisiaj ssie jaja goryla8 – pieprzyć to – ssie jaja King Konga. Zostałam pokonana. A ja zajebiście gardzę porażką. Masz jakieś wino? – pytam zdzierając z siebie ubrania i kierując się pod prysznic. – Mam cztery butelki Riesling na uczczenie… Ale pieprzyć to, zamiast tego mamy imprezę porażki. I uczestniczę w niej tylko dlatego, że wiem, iż nie przepłakałaś ani jednego dnia w swoim życiu. – Kurwa tak! Pierwsze trzy butelki są moje! Żadnych negocjacji! – wołam w drodze do łazienki. Zanim zamykam drzwi słyszę jej żadnych negocjacji: – Okej, to jest cool. Bo przychodzą Bo i Eve! Przynoszą wino do świętowania też. Errr… Taniec z porażką, miałam na myśli. – Cholera! – Trzaskam drzwiami i odwracam się, żeby włączyć gorący prysznic. Bo i Eve są moim dwojgiem najlepszych przyjaciół. Trina poznała Bo, kiedy przeprowadził się do Nowego Jorku. Próbowali randkować, ale to nigdy tak naprawdę nie zaszło daleko. Absolutnie go uwielbiam. Jest najzabawniejszym, najmilszym mężczyzną, jakiego znam. A Eve? Eve jest najdziwniejszą pieprzoną nowojorską modelką, jaką kiedykolwiek poznaliście. Przede wszystkim Eve jest całkowicie i kompletnie miękka. Bez jaj. Wcale. Jest najbardziej niepewną cholerną królową piękności, jaką kiedykolwiek poznałam. Jednak jest prawdziwa jak cholera, a 8 Suks Money balls mówi się, jak coś idzie źle czyli Stell miała dzień do dupy ;)

27

ja łacham z tego. Eve i Bo poszli na jedną randkę, to wszystko. I nigdy nie spojrzeli w tył. Zajebiście piękna sprawa, prawda? *Żyg* Trina, Bo i Eve przez ostatnie cztery lata byli moją rodziną. Szczerze mówiąc, nie wiem, czy bez nich moje zdrowie psychiczne byłoby nienaruszone. Jednak nawet z nimi jako moją rodziną, nadal chcę tylko wziąć prysznic, wypić trzy butelki wina i kurwa odpłynąć. Jak mówiłam, jestem zmęczona. Jestem przegrana. Po prysznicu idę do salonu i natychmiast zostaję zbombardowana przez moją „rodzinę”. Eve podchodzi do mnie z kielichem Rieslinga w wyciągniętej dłoni i uśmiechem, który szybko przeradza się w grymas. – Sorry, Stell – szepcze. – Wszystko okej. – Chwytam wino i ustawiam na najbliżej powierzchni, zanim ściskam jej szyję. Kiedy się odchylam prawie mnie zabija, gdy wiedzę jej smutne, załzawione oczy. – Nie patrz TAK na mnie, Eve. Powiedziałam wszystko dobrze. Okej, kochanie? – Przytakuje, przez co jej łzy wypływają na policzki. Cholera, muszę się upić – Szybko.

***

– CHOLERA JASNA!!! – Przyciągam poduszkę na twarz. Kiedy wyczuwam szampon Triny, zdaję sobie sprawę, że jestem w jej łóżku. Nie mam pojęcia, jak kurwa trafiłam do łóżka. Wiem, kiedy wstałam po kolejną

28

lampkę wina ostatniej nocy i pokój nachylił się w bok, czego nie mogłam powstrzymać. Jestem pewna, że wylądowałam w pokoju Triny, bo nie mogłam iść dalej korytarzem. Zdarza się. * Wzruszenie ramion* Nawet najlepszym z nas. Właśnie przetoczyłam się, aż spadłam z łóżka uderzając w ściany i gówna na mojej drodze do łazienki. Po prysznicu i połknięciu większej ilości Motrinu, niż sugeruje butelka, idę do kuchni odpalić ekspres zanim przekraczam próg salonu i opadam na kanapę. Zauważam Bo i Eve w barłogu na podłodze i nie mogę powstrzymać śmiechu. – Co do diabła jest takie zabawne, Stell? – Bo pyta z podłogi. – Jesteśmy za starzy na to gówno. Wiecie to? – Odpowiadam nadal chichocząc. Gdy ekspres przestaje parzyć kawę, wzdycham zanim wstaję i wracam do kuchni. – Ty i Eve chcecie po kubku? – Nieee, chcę moje cholerne łóżko. Jakiekolwiek łóżko. Ta podłoga jest kurwa do bani. – Idź do mojego łóżka, głupku. Nawet nie zaszłam tak daleko ostatniej nocy. Hej, a swoją drogą gdzie jest T? – Praca. – Stara się obudzić Eve, ale kończy się to przeniesieniem jej. – Idziemy się położyć i próbować przespać tego cholernego kaca. Och i zanim T wyszła, powiedziała, że miałaś telefon. – Kiwa w stronę stolika przy sofie. – Wiadomość jest tam. On i Eve znikają w dole przedpokoju. 29

Robię kawę – czarną, jedna splenda. Po wzięciu łyka, niezmierne wdzięczne westchnienie opuszcza moje wargi. – Widzisz? Prysznic i kawa, to wszystko czego potrzebuję, żeby ten dzień zmienił się z gównianego na dobry – mówię do pokoju. Chwytam mojego laptopa i podrywam wiadomość ze stolika zanim zwijam się na kanapie. Biorąc kolejny łyk kawy moje oczy skanują wiadomość:

Stell – Sorry, suko, wiem, że masz diabelnego kaca. Ale dzwonił twój chłopak Wesley. Masz umówioną rozmowę o 10. Włóż szarą, skórzaną ołówkową spódniczkę i białą, jedwabną bluzkę bez rękawków. Czarne pieprz– mnie szpilki też. Jesteś dobrą dziewczynką. Spódniczka wystarczająco długa, żeby zakryć twoje obrażenia z kąpania kota stopami. Kocham cię, siostrzyczko. T. PS. Jego numer to 555– 2398. Jego recepcjonistka powiedziała, że kieruje bezpośrednio do jego biura. ;)

Musisz sobie ze mnie kurwa żartować! Jak? KURWA! – Drę wiadomość zanim wrzucam ją do śmieci i wpadam do sypialni Triny kierując się ku jej szafie. Wykopuję najstarszą, brzydką sukienkę mu– mu i kładę ją na biurku. Chwytam moje kosmetyki i siadam na podłodze przed lustrem ostrożnie nakładając makijaż. Moje ciemnobrązowe włosy spinam w górze w niechlujnym, seksownym koku i wyrywam włosy tworząc małe kosmyki włosów wokół mojej twarzy oraz na karku.

30

Gdy kończę, zdaję sobie sprawę, jak wiele uwagi poświęciłam detalom. CHOLERA. Będę wyglądać zupełnie śmiesznie, jeśli spróbuję tę twarz i włosy wcisnąć w cholerną mu– mu. – Pieprzyć to. To jest to, Stella. To jest twoja ostatnia, cholerna szansa na staż. Włóż cholerne pieprz– mnie szpilki i spódnicę. Czy już wspomniałam, że gardzę porażką? Kiedy wchodzę do budynku Wydawnictwa Jacobs na Madison Ave., moja głowa jest wysoko, moje ramiona proste, a moje szpilki stukają do celu. Uśmiecham się do mężczyzny za biurkiem ochrony. Cicho pytam: – Cześć. Jestem Stella Reese. Mam spotkanie z panie Wesley`em Jacobsem. Na którym piętrze jest jego biuro? – Na ostatnim, proszę pani – siedemdziesiątym. – Uśmiecha się. Moja dłoń klepie biurko zanim kiwam głową i kieruję się ku windom. Jestem zagubiona w myślach toczących wojnę w mojej głowie, kiedy drzwi windy się otwierają, fizycznie odpychając moje myśli. Drgam, prostując kręgosłup zanim wychodzę z windy. – Cóż… I tak nie mam nic do stracenia. Proszę BOŻE. Wesley`u Jacobsie, nie pamiętaj mnie. Wchodzę do głównej siedziby Wydawnictwa Jacobs. Do diabła nie, nie jestem zdenerwowana. Jestem zajebiście przestraszona!

31

Rozdział 5 Kim ona, do diabła, jest?

Wesley

Skończyłem na przejęciu pieprzonej listy Rachel tak szybko, jak tylko zdałem sobie sprawę, że jawnie zignorowała cztery kobiety na niej. Tak, suko. Przejrzałem twoje gówno po pięciu minutach naszej drugiej rozmowy o tej stażowej bzdurze. Spędziłem ponad godzinę nad listą. Co było około pięćdziesięciu siedmiu minut dłużej niż potrzebowałem. Bo w pierwszych trzech minutach wiedziałem, że to Stella Jolie Reese – dziewczyna z magistrem z angielskiego z Columbii, która zdobyła stypendium i która też spędziła większość swojego życia na obijaniu się z domu zastępczego do domu zastępczego w każdym gównianym mieście rozproszonym po całej Luizjanie – ta dziewczyna… była moja. Nie było innej cholernej możliwości. Stella Reese. Będzie. Moja. Moją pieprzoną stażystką. Moją. Planuję wziąć tę małą rzecz i zamienić ją we wszystko. JEŚLI jest tak hardkorowa osobiście jak na papierze. I nie martwcie się… jestem w pełni przygotowany na srogi zawód. – Panie Wesley, pana dziesiąta jest tutaj. Przewracam oczami na przemądrzały głos Rachel zanim mówię jej:

32

–Przyślij pannę Stellę Reese, Rach. – Trzaskam telefonem na widełki zanim zerkam na zegar, żeby zanotować jej punktualność, potem wsuwam ramiona w moją marynarkę i siadam z powrotem za moim biurkiem. Podnoszę moje pióro i kontynuuję przechodzenie przez te kwartalne numery. I tak, tylko próbuję wyglądać na zajętego, do cholery. Ciche pukanie zajebiście mnie wkurza, powodując mój krzyk: – Wejść! Utrzymując moje oczy w dole, ale starając się obserwować ją kątem oka, jestem świadkiem jak ona otwiera nie jedno ale oba skrzydła drzwi i wchodzi do tego pieprzonego biura jakby była jego właścicielką. Bez zaproszenia nonszalancko zmierza do fotela przed moim biurkiem, zanim powoli siada. Zakłada nogę na nogę, pochyla się umieszczając na moim biurku teczkę i chrząka. – Panie Jacobs, witam. Jestem Stella Reese. Dziękuję bardzo za tę szansę. To jest… cóż… to jest, achhh… doceniam to. – Uśmiecha się do mnie promiennie nad moim biurkiem. Teraz w pewnym momencie odkładam pióro, złączam palce i zaczynam mierzyć małą pannę Reese od czubka jej głowy do talii – to wszystko jest widoczne z miejsca, gdzie siedzę. Mrużąc oczy na jej piwne, uśmiecham się nad moimi złączonymi palcami. Nie uwalniając jej wzroku, wyjaśniam: – Stello, miło, że doceniasz tę szansę. Teraz chcę, żebyś zdała sobie sprawę, że na liście stażystów Wydawnictwa Jacobs było ponad pięćdziesiąt osób. Po tym, jak moja sekretarka skończyła poszukiwania, nie byłaś jednym z finałowych nazwisk – na twoje szczęście nie ufam jej, a jeszcze bardziej podążam za moją intuicją.

33

Odchylam się do tyłu w moim fotelu i przebiegam oczami po jej drobnej figurze. Jest przynajmniej wyborną 10+. Moje paznokcie przesuwają jej teczkę w moją stronę. Kiedy jest wystarczająco blisko, patrzę w dół zanim podnoszę ją, żeby zablokować jej oczy moimi. – Szczerze mówiąc, jesteś jedynym stażystą, z którym mam rozmowę, Stella, co znaczy, że twoja obecność tutaj mówi mi, że chcesz stażu, który Jacobs oferuje. Czy mam rację? Dlaczego jej oczy się rozszerzają? – Nie… to znaczy. – Kręci głową zanim odchrząkuje – Tak, sir. Jacobs stało się moją ostatnią deską ratunku. Bez tego stażu będę zmuszona zrezygnować z mojego programu stażu. Taaak… Po sir, wszystko co słyszę to „wawawa” dźwięk jaki wydają rodzice Charlie`go Browna 9. Bełkot. Wystarczy trochę bełkotu wychodzącego z najmiększych, najseksowniejszych warg, na jakich zawiesiłem oko. Jestem w środku uroczystego przysięgania sobie, gdy ona przerywa moje myśli i wewnętrzne obietnice wypierzenia jej ust. Ona, kurwa, gwiżdże. Gwiżdże! Odwracam uwagę z jej ust, aby przyszpilić jej piwne oczy wciąż migające od topazu do perydotu. – Oczy tutaj, szefie. Kumasz? – Pokazuje je dłonią. Chwytam pliki, które Rachel spięła razem i trzaskam przed nią powodując jej drgnięcie. Podrywam pióro z biurka i układam je obok pliku. Ani razu moje oczu nie opuszczają jej.

9 Jakby ktoś był ciekawy to kreskówka, a dźwięk trąbki czy czegoś takiego i rzeczywiście brzmi jak wawawa ;) https://www.youtube.com/watch?v=ss2hULhXf04

34

– Zaparafuj na krótkich liniach. Podpisz na ostatniej stronie na długiej linii. – Uśmiecham się, zanim kiwam i odchylam się w moim krześle. Wiem, że nie mogę pieprzyć małej panny Reese. Cóż to znaczy mogę, ale nie będę. Odwracam nową kartkę. Zdaję sobie sprawę, że kobiety jak Stella i Rachel, a nawet ta dziewczyna, którą poznaliście wcześniej… Jak jej kurwa było na imię? Och racja, Casey, w każdym razie zaakceptowałem to, że takie kobiety są porównywalne do założenia plastra na ranę od kuli. I nie jestem pewien, dlaczego nadal próbuję wmusić sobie, że ta forma bliskości jest taka, jak związek powinien być. Zwłaszcza, kiedy patrzycie na każdy inny aspekt mojego życia… nie dopasowuję się do gówna. Próbują wmówić mi, żebym przestał naginać zasady. Więc z tego powodu nie będę pieprzył panny Stelli Reese. Ale Jezu pieprzony Chryste – chcę. Na szczęście skontaktuję się z Paulem i na ten weekend zaplanuję wizytę w Chained. Nie mogę się doczekać, żeby zamoczyć mojego fiuta. – Bez obaw, mam to gówno pod kontrolą. Piękne usta do wypieprzenia Stelli opuszczają zirytowane westchnienie, gdy jej głowa podnosi się znad podpisywanych papierów. Przesuwa folder przez całe moje biurko. – Okej. Wszystko zaparowane i podpisane. Ma pan dla mnie program lub harmonogram? Nie widziałam żadnej wzmianki o godzinach tygodniowo. Diabelski uśmieszek wije się na mojej twarzy. Pochylając się w moim fotelu, obniżam głos do najniższego, najbardziej przebiegłego tonu jaki posiadam.

35

– Jesteś, kurwa, moja, Stello Reese. Cała. Moja. Będziesz deptać mi po piętach od poniedziałku do piątku od siódmej do osiemnastej, będziesz łatwo dostępna dwadzieścia cztery godziny na dobę, siedem dni w tygodniu. Będziesz pracować bezpośrednio pode mną i tylko dla mnie, przez następne trzysta sześćdziesiąt pięć dni, a kiedy z tobą skończę, nie będziesz niczym mniej niż pięciogwiazdkową, zajebistą publicystką. Czy to jasne? Okej więc… Jak tylko pierwsze zdanie wypadło z moich ust, cała kontrola nad słowami, którą początkowo utrzymywałem zniknęła. I stąd, gdzie siedzę, Stella wydaje się blada jak duch, zlana potem i gryzie swoją cholerną dolną wargę. – Zadałem ci pytanie. Odpowiedz – mówię surowo. Przestaje rzuć wargę, jednak jej usta formują się w O sprawiając, że mój kutas nabrzmiewa tak mocno, że to prawie nie do zniesienia. – Zamknij te zajebiście piękne usta. Nie spodoba ci się to, co się stanie, jeśli tego nie zrobisz. Zamyka je i zaczyna wiercić się w swoim fotelu. Siedzę przy moim masywnym, mahoniowym biurku i z fascynacją obserwuję, jak rozciąga wokół pewność siebie, co uważam za dość zabawne. – Od poniedziałku do piątku, siódma do osiemnastej. Łapię. Być osiągalną dwadzieścia cztery na siedem. Łapię. Twoja? Nigdy. – Pochyla się nad moim biurkiem z nienawidzącym uśmieszkiem na jej twarzy. – Nie za milion pieprzonych lat. Twój pracownik? Tak, sir. Łapiesz? I jeśli kiedykolwiek, KIEDYKOLWIEK powiesz coś o moich ustach w takim kontekście, będę miała twój tyłek w sądzie za molestowanie seksualne szybciej, niż złączysz te pieprzone palce ponownie. Zrozumiano?

36

Wstaje z krzesła zanim wyrywa swoją teczkę z mojego biurka i ją otwiera. Po odłożeniu kawałka papieru na moim biurku, obraca się na pięcie i zmierza do wyjścia z mojego biura. Ale zanim może zamknąć drzwi, mam ostatnie pieprzone słowo, bo ja zawsze mam ostatnie słowo. To jest to, co kurwa robię. – Rachel ma twój nowy telefon służbowy. Upewnij się, żeby go od niej wziąć przed wyjściem. Dowidzenia, panno Reese. Długo po wyjściu panny Stelle z mojego biura, ja nadal tam siedzę gapiąc się na drzwi, przez które wyszła. Dziwne i mam na myśli dziwne jak pieprzone gówno zaczynające przemieszczać się w mojej piersi. A mój umysł? Kurwa, nawet nie pytajcie, gdzie ta cholerna rzecz zaszła. Bo nawet ja tego nie wiem. Jednak wiem trzy rzeczy. Pierwsza, lubię Stellę Reese – zajebiście bardzo. Dwa, nie mogłem wybrać lepszego stażysty do Wydawnictwa Jacobs. I trzy, te cholerne rezerwacje Paula, każda jedna lepiej niech wygląda dokładnie jak Stella Jolie Reese. Przesuwam palcami przez włosy i łapię je w pięść zanim ustawiam łokcie na biurku i gapię się na jej pieprzone parafki na formularzach. – Cholera! Co to było do cholery? Kim do diabła ona jest? – pytam dokumenty na moim biurku. Nie, nie ma odpowiedzi. – Cholera! Jaki kurwa dzisiaj dzień? Czwartek. Okej. Taaa – całkowicie mam to gówno pod kontrolą. Wszystko, co muszę zrobić to poczekać jeden dzień. Całkowicie mam to gówno pod kontrolą.

37

Rozdział 6 Kim do diabła on myśli, że jest?

Stella

Byłam TAK przygotowana na tę rozmowę kwalifikacyjną. Weszłam jak ta suka z wysoko podniesioną głową i prostymi ramionami. Gotowa! Dopóki nie zobaczyłam go po raz pierwszy, odkąd miałam trzynaście lat. Jestem prawie pewna, że byłam w stanie odstawić moje nonszalanckie nastawienie. Cóż dopóki nie powiedział mi, że zamknie moje… Jak on je nazwał? Zajebiście piękne usta? Taa, po tym wiedziałam, że muszę stamtąd wypierdalać. Całe to „moja, jesteś moja” gówno nie zaskoczyło mnie wcale. To klasyczny Wesley Jacobs. K– l– a– s– y– c– z– n– y. Wesley. Jacobs. Nie zmienił się wcale przez ostatnie czternaście lat. Więc, nie. Byłam w pełni przygotowana na te małe, brudne, gadki z podtekstem seksualnym. Cóż… zgaduję, że nadszedł mój czas na wyjaśnienie, dlaczego byłam tak uparcie nastawiona przeciwko robieniu mojego stażu w Wydawnictwie Jacobs. Nie jestem pewna, czy kiedykolwiek powiem Trinie, ale wy… Wy prawdopodobnie powinniście poznać tę ciekawostkę, aby w pełni zrozumieć co do diabła się dzieje, jak również w pełni zrozumieć moją reakcję na to wszystko. Byłam prawdopodobnie w okolicy czwartego domu zastępczego, kiedy wylądowałam w nowym. Mieszkali w małym miasteczku w północno– zachodniej Luizjanie. Byłam podekscytowana, kiedy po raz pierwszy

38

spotkałam rodzinę. Mieli własną córkę i dwóch innych adoptowanych chłopców. Dom był czysty, trochę mały i stary, ale wydawał się miły. Szybko się osiedliłam, ale nigdy tak naprawdę nie wydawałam się pasować. Najlepiej jak mogłam starałam się dopasować moją osobowość, ale to było niemożliwe. Moje karty nieśmiałości i cichości nie działały. Moja szorstka karta stań– w– swojej– obronie też nie działała. Kiedy kombinowałam z tymi dwoma, tasowałam i próbowałam grać, gówna stawały się jeszcze gorsze. Przyjaźń, która początkowo miałam nadzieję mogła stworzyć się między mną i Jessicą, ich córką, nigdy nie miała szansy. Powiedziała mi w ciągu pierwszych dwunastu godzin, żebym się do niej nie odzywała. Że nie byłyśmy siostrami i zaplanowała, że mój tyłek odejdzie zanim tydzień się skończy. Chłopcy byli ode mnie starsi, ale Sam starszy z nich wydawał się wziąć mnie pod swoje skrzydła. Jeśli on i jego przyjaciele szli na mecz baseballowy, zawsze pozwalał mi się wlec z nim. Jeśli wybierali się łowić na jezioro lub po prostu, żeby spędzić czas przy ognisku w nocy, też pozwalał mi przyjść. Skoncentrowałam się na Wesley`u Jacobsie, przyjacielu Sama, jak tylko po raz pierwszy zawiesiłam na nim wzrok. Był piękny. Nie obchodziło mnie, że mam tylko dwanaście lat. W mojej głowie byłam wystarczająco blisko trzynastki, więc jego siedemnaście było blisko w moim sfiksowanym umyśle. Naprawdę wierzyłam, że byłam w nim zakochana i że mogłam zmienić siebie na tyle, że w pewnym momencie on mógłby mnie zauważyć i pokochać tak jak ja jego. Jako produkt systemu opieki zastępczej, natychmiast się dostosowujesz – stajesz się kameleonem. Twoje przetrwanie zależy od zdolności do stania się czymkolwiek lub kimkolwiek inni oczekują, że

39

będziesz, a przy moim domu zastępczy numer cztery, naprawdę myślałam, że opanowałam tę umiejętność. Byłam w ogromnym błędzie. W maju skończyłam trzynaście lat. Gdy nadszedł środek lata prawie każdego dnia byłam w basenie. Słońce opaliło moją skórę na idealny, złoty kolor, a okres dojrzewania spowodował, że moje chłopięce biodra wypełniły się, a piersi urosły do miseczki B. Przed codziennym wyjściem na pływanie, zaplatałam francuski warkocz i pryskałam się mieszaniną rozjaśniacza i wody, żeby pomóc słońcu stworzyć naturalnie podkreślony wygląd. W czasie czwarto– lipcowego weekendu całkowicie zmieniłam się z bladoskórej, nijakiej dziewczyny z ciemnymi, prostymi włosami i chłopięcą figurą w początki atrakcyjnej, młodej kobiety. Uzbrojona w miniówkę, którą obcięłam do połowy uda(oryginalnie była wystarczająco długa, żeby sięgać do kostek) i biały gorsetowy top bez ramiączek, wsunęłam swoje stare, brzydkie, czarne japonki i wybiegłam przez tylne drzwi, żeby uniknąć bycia widzianą, kiedy Sam na mnie zatrąbił, żebym pośpieszyła tyłek. Jego reakcja na mój wybór ubrania była dokładnie taka, jak miałam nadzieję uzyskać od Wesley`a. Niestety, ta noc była tą, której straciłam nadzieję, że kiedykolwiek znajdę lub uwierzę w miłość. To tej nocy straciłam też jedynego przyjaciela, jakiego kiedykolwiek miałam, jak również ostatnią żyjącą część mojej duszy. Jak tylko dotarliśmy na plażę, skopałam moje brzydkie japonki i wyskoczyłam z ciężarówki Sama. Jak tylko moje palce zatonęły w piasku, przepłynęło przeze mnie podniecenie. Zanotujcie tę chwilę, bo to jest ostatni raz w moim dzieciństwie, kiedy takie zawroty głowy kiedykolwiek zawitały w moje już ponure życie.

40

Ponurość już odwracała kartki mojego życia, jak domino, które pochylało się i prowadziło do początków mojej bezdomności i prawdziwej wiedzy, że życie z tym jest absolutnie niczym. Skierowałam się w stronę beczki z piwem, kiedy zobaczyłam Wesley`a trzymającego czerwony kubek z piwem. Nigdy wcześniej nie piłam, ale co do diabła? Chciałam zachowywać się tak dorośle jak wyglądałam. Po przeczekaniu piątki ludzi przede mną podeszłam uśmiechając się do Wesa, czekając i łapiąc każde jego słowo oraz ruch ciała. Nigdy nawet nie zerknął w moją stronę. Jego pięść pompowała beczkę napełniającą kubek. Potem wręczył mi go chwytając tyłek jakiejś cizi, która przechodziła. Jakoś udało mi się odgonić łzy i przełknąć bryłę w moim gardle, potem podkuliłam ogon i odeszłam. Smutne, nie? Wiem. Szczerze mówiąc nic nie zostawiło głębszej rany niż bycie tak potraktowanym przez osobę, na punkcie której masz obsesję i pragniesz jej od miesięcy – aż to w końcu wychodzi na jaw. Tylko, że nie wyszło. Przez pięć godzin mojego życia całkowicie wierzyłam, że to gówniane nieporozumienie. Wypijając ponad trzy kubki piwa, wiedziałam, że mój tyłek musi siedzieć dokładnie tam: na kłodzie w pobliżu ogniska, które Wes ustawił. Taa. Przeszedł obok mnie przeciągając kłody i osuszając je z trawy zanim usiadł na nich pół metra ode mnie i rozpalał pieprzony ogień. Nigdy nie spojrzał w moją stronę, ani jeden cholerny raz. Większość gości imprezy wyszło lub zawędrowało kilkaset kroków dalej w okoliczne lasy na macanki, gdy ja siedziałam i gapiłam się w ogień dopóki nic nie zostało. Nie byłam naiwna, bycie molestowaną przez trzy pierwsze lata mojego życia, a potem gwałconą wielokrotnie przez ojca jak i dwóch innych 41

zastępczych ojców… wiedziałam, co do diabła się działo. Ja tylko nigdy, cóż poza Wesley`em, właściwie nie chciałam praktykować żadnych pieszczot czy macanek, a już tym bardziej iść dalej. Usłyszałam jakieś krzyki dochodzące z lasu po mojej lewej, ale wzruszyłam ramionami i nadal pchałam w żar kij, który znalazłam i spędzałam z nim czas przez ostatnie dwie godziny. Byłam nieco zszokowana, kiedy Sam i Courtney wyszli z lasu. Dyskretnie schyliłam głowę i obserwowałam spod włosów, jak ona cofnęła się i go spoliczkowała. Chichocząc zbyt cicho, żeby ktokolwiek usłyszał, wróciłam do szturchania węgla i spalonego drewna. Kilka minut później Sam potykał się w moją stronę. – Stell, chodź. Czas iść. – Dzięki Bogu! Sorry, ale ta impreza jest zajebiście do dupy. – Wstałam otrzepując piasek z mojego tyłka i zaczęłam iść za Samem na parking. Kiedy byliśmy wystarczająco blisko ciężarówki Sama, zdałam sobie sprawę, że Wes zaparkował w poprzek przed Samem. Kiedy zobaczyłam go stojącego na niepewnych nogach, zaczynającego rozpinać swój pasek i wyciągającego rzeczy, zarumieniłam się z zawstydzenia i poruszyłam ustami: – Dzięki ci, Jezu. Uśmieszek wkradł się na moją twarz, ale szybko zniknął, kiedy usłyszałam kobiecy głos mruczący, zanim Wes jej powiedział: – Do diabła tak, ty mała dziwko. Kurwa, ssij tego grubego fiuta. – Jego ręce zagłębiły się w jej długich blond warkoczach zanim szarpnął jej twarz do swojego krocza, a jego głowa odchyliła się do tyłu. – Ssij dopóki się nie spuszczę albo wypuszczę swój ładunek w twoje pieprzone oczy. Słyszysz mnie, dziwko?

42

Powiedzenie, nieporozumieniem.

że

byłam

zniesmaczona,

było

paskudnym

Byłam tak przytłoczona wstrętem, a mój umysł całkowicie został skonsumowany nienawiścią do tego pieprzonego dupka, którego ustawiłam na piedestale i czciłam przez ostatnie osiem miesięcy, że nie zdałam sobie sprawy, że to działo się, kiedy Sam opuścił w dół klapę bagażnika swojego samochodu. Szczerze mówiąc nie wiedziałam dopóki nie przyszpilił mnie, odchylił mojej spódnicy na mój tyłek i poczułam metal jego ciężarówki ocierający moje ciało i raniąc do krwi kości biodrowe. Krzyczałam tak głośno jak mogłam. Wołałam o pomoc piskliwymi słowami: – Wes, proszę! Pomóż mi Wes, proszę kurwa POMÓŻ MI 10! – Łzy pokonały drogę z mojej duszy, chwytając w szpony gardło i przecinając noc z niczym innym niż jęki i pomruki jako odpowiedzi na moje błagania. Kiedy Sam wepchnął moje majtki w moje usta, zakneblowana walczyłam o oddech wokół duszącego materiału. I niejasno gdzieś między moim szlochem i łzami, pamiętałam – zawsze pamiętam – jak mój najlepszy przyjaciel, mój jedyny przyjaciel, mój brat wpychał siebie z jednej dziurki do drugiej, musiałam słuchać jak Wesley Jacobs osiągał orgazm. Dźwięk był tak niepokojący, że spowodował uniesienie każdej kropli piwa, którą spożyłam tej nocy. I po tym jak straciłam zawartość mojego żołądka, topiłam się w nim.

10 Dobra pisałam, że go uwielbiam? Zmieniłam zdanie :/ No chyba, że był tak najebany, ale żeby nie słyszeć krzyków kilka metrów dalej? Oj Wes…

43

To dlatego… Chcieliście wiedzieć, dlaczego byłam tak cholernie nastawiona przeciwko pracowaniu dla niego? Kurwa to dlatego. I nigdy kurwa nie pytajcie ponownie. Sam rzucił mój pozbawiony życia tyłek na tył jego ciężarówki i zabrał swoją dupę.

***

Obudziłam się dzień później w szpitalu – całkowicie zszokowana. Szczerze mówiąc nie rozumiałam, dlaczego wciąż żyłam. Kręciłam się przy wejściu do nieba z jakąś kobietą, która twierdziła, że była moją mamą i starszą kobietą wciąż przepraszającą za jej „kawał gówna” syna. Więc tak, byłam zdezorientowana, kiedy obudziłam się w szpitalnym łóżku. Ale nie zbyt zdezorientowana, żeby wiedzieć, że muszę uciekać, jeśli nadal chcę żyć. Pamiętacie te głębokie rany i gryzący ból, o którym wam wspomniałam wcześniej, kiedy Wes zignorował moje istnienie? Tak, okazuje się, że nie miałam pieprzonego pojęcia, czym ból naprawdę był… Dziesięć tygodni później, po życiu na ulicach i schylaniem się przed każdym radiowozem czy podejrzanie wyglądającym dorosłym, upadłam na pieprzoną twarz na chodniku, sparaliżowana przez tak palący ból, że po tych WSZYSTKICH gównach, przez które przeszłam, przeżyłam, zostałam pozbawiona przytomności przez TEN ból… rzucił mnie na cholerne kolana. Ból ciąży pozamacicznej skręcający i rozrywający twój jajowód, rzuca cię na kolana.

44

Rzuca cię na twoja pieprzoną twarz. Tak łatwo zbywa cię dzięki komuś, kogo oglądałeś przez miesiące. Komuś, kto konsumował twoją każdą myśl jak i marzenia. To trudne do opisania, jak gryzący ból czujesz, kiedy robisz WSZYSTKO, aby tylko przyciągnąć jego uwagę w czasoprzestrzeni.

45

Rozdział 7 Przekonać kobietę do podporządkowania się

Wesley

Od chwili, w której Stella opuściła moje biuro, mój bezwartościowy umysł nie robił absolutnie nic poza myśleniem o niej – wyobrażając sobie ją w każdej pieprzonej, seksualnej pozycji – na kolanach, pochyloną nad moim biurkiem, siedzącą dumnie na moim fiucie i ujeżdżającą mnie do królestwa wytrysku11. Żadne z tego nie jest tak popieprzone, jak to kiedy stałem w kuchni wychylając szklaneczki szkockiej i podniosłem wzrok, żeby zobaczyć jej mały, seksowny tyłeczek w niczym poza moją koszulą, którą rozpinała, kiedy szła w moją stronę z uśmieszkiem na twarzy. Rozmyła się jak kamfora, gdy wyciągnąłem rękę, żeby poczuć jej skórę, kiedy była wystarczająco blisko, żeby ją dotknąć. Gówno jest popieprzone, prawda? Gówniany dzień, gówniana noc i kolejny gówniany dzień później ściągam moją marynarkę oraz krawat pozostawiając je w R8 zanim wchodzę przez podwójne drzwi Chained, rozpinając kilka pierwszych guzików koszuli po drodze do klubu. Natychmiast przez moje żyły przepływa pieprzona euforia i zajebiście to uwielbiam. To jest dokładnie to, czego potrzebuję. Czuję się żywy po raz pierwszy od… Cóż cholera, odkąd ostatni raz tu byłem. 11 kingdom cum określenie na bardzo mocny wytrysk.

46

Zobaczycie, jeśli będę się starał unikać bestii zamkniętej we mnie ponownie. Nie zobaczycie. Bo kurwa skończyłem zaprzeczać samemu sobie. Skończone. Rozglądam się po głównym piętrze, gdy zmierzam w stronę baru. Ściany pokryte są czarną satyną z łańcuchami umieszczonymi co stopę w suficie i spotykającymi się na środku, gdzie wisi kryształowy żyrandol. Po całym obszarze klubu rozrzucone są czarne i kremowe skórzane fotele przy niskich stolikach z kilkoma świeczkami. I dlatego, że byłem tak zajebiście zniecierpliwiony, żeby się tu dostać, wywalić Stelle z mojego systemu, jestem jednym z może pierwszych dwunastu osób w ten wczesny piątkowy wieczór. Zamawiam szkocką i rozpinam mankiety koszuli, zanim podwijam ją w górę przedramion. Kiwam głową, kiedy barman ślizga do mnie kryształ ze szkocką. – Wes, co tam człowieku? Długi czas. Cholera! Nie znam imienia tego kolesia. Joe? Jon! To Jon, tak myślę… – Taaa, trochę minęło. Jest już Paul? – pytam zanim popijam mojego drinka. – Pozwól mi sprawdzić dla ciebie. – Kieruje się do telefonu na drugim końcu baru i mówi do kogoś zanim do mnie wraca. Unoszę moją pustą szklankę zanim on może się odezwać. – Hej, chłopie. Zmieszasz mi kolejnego, tak? – Wes, to są maksymalnie dwa drinki. – Patrzy na zegarek, a następnie na mnie i pyta – Jestem pewien, że chcesz wychylić oba przed dziewiątą? 47

Moje brwi strzelają w górę. – Co ja kurwa powiedziałem? – W porządku, człowieku. To twoja decyzja. Paul jest w drodze na dół. O cholera tak. Pocieram o siebie dłońmi jak dziecko w sklepie ze słodyczami zanim odwracam się twarzą do klubu. – Trzymaj, człowieku. – Taa – mówię chwytając szklaneczkę i zwracając się ku tłumowi. Na szczęście okazało się kilku więcej członków. Kobiety w ich biznesowych garsonkach z mężczyznami klęczącymi u ich stóp. Mężczyźni w ich biznesowych garniturach z kobietami klęczącymi u ich stóp. Jest tu kilku ekstrawaganckich Dominów wkładających pelerynę i gówno… Taaa, nie mają uległej klęczącej u ich stóp. Chichoczę na moje wewnętrzne rozmyślenia, kiedy podchodzi do mnie Paul. – Wes. Jak się masz przyjacielu? – Potrząsamy dłońmi i uśmiecham się patrząc na klub. – Idzie dobrze, Paul. Ty? –Szarpię głową wskazując na klub. – Jak widzę, interes idzie dobrze. Miejsce wygląda świetnie. Moje oczy skanują obszar zauważając ostatnie remonty. I dochodzi do zgrzytu, gdy lądują na Stelli Jolie Reese.

48

– Co ona tu KURWA robi? – Zbyt późno zadaję sobie sprawę, że zadałem pytanie głośno. Oczy Paula podążają za moimi i lądują na dwóch kobietach i facecie, którzy przyszli ze Stellą. – Och, to Eve Arrsa, jest tu, żeby zrobić fotki dla Jacques Boudoir. – Popija ze swojej szklanki Burbon. –Myślę, że Eve była na rozkładówce w bieliźnie. Nie jestem pewien. – Naprawdę, Paul? Więc po prostu pozwolisz wanilii krążyć wokół uprzywilejowanej grupy ludzi żyjących tym stylem życia, bez powodu uderzając na rozkładówkę bielizny? – wzdycham odkładając mojego drinka. – Och nie. – Paul kręci głową zanim odpowiada: – Oni nie wyjdą poza główny obszar przy barze. – Co dopuszcza ich tutaj? To znaczy – cholera – przeklinam. Chcę, żeby Stella stąd wyszła. Nie ma żadnego interesu być w takim klubie. To całe pieprzone gówno jest absolutnie absurdalne! I niech to, jeśli Jon miał pieprzoną rację. Nie powinienem był tak wcześniej zużyć moje dwa drinki. KURWA! – Jesteś gotowy spotkać uległe? – Wyciąga ramię w geście „w tę stronę”. Moje oczy strzelają do miejsca, gdzie Stella i jej przyjaciele modele śmieją się i mają swój pieprzony dobry czas. – Hej! Brunetka nigdzie nie idzie. Kurwa rozumiesz mnie, Paul? – żądam, gdy wskazuję w kierunku Stelli. – Ona nie jest członkiem, Wes. Nie ma znaczenia, co do diabła mówisz. Oni nie wiedzą nawet, gdzie są inne obszary w tym budynku. Tym bardziej nie pozwolę im dotrzeć na te obszary. Rozumiesz? 49

– Chryste dzięki, okej, chodźmy zobaczyć, co masz w kolejce dla mnie. – Wstaję od baru i kieruję się w stronę, którą wskazał wcześniej. Jesteśmy w windzie kierując się na 13 piętro, kiedy on odzywa się ponownie: – Mam dwie uległe blondynki i brunetkę, które szukają Domina. Wszystkie trzy są takie jak ty, są stosunkowo nowymi członkami Chained i mają takie sam styl życia jak ty. – Cholera. Tylko jedna brunetka? – pytam, gdy drzwi windy otwierają się. Paul zatrzymuje się tuż za drzwiami. – Wesley, kolor ich włosów nie ma żadnego znaczenia. Wiesz to. Więc zanim sięgniesz po uległą sugerując się tylko kolorem jej włosów, musisz naprostować sobie w głowie. Teraz. Wyczerpane westchnienie wymyka mi się w tym samym czasie, gdy przewracam oczami. – Tak, Paul. Jestem tego w pełni świadomy. Po prostu chciałbym jeszcze kilka uległych brunetek do wyboru, to wszystko. Zwęża na mnie oczy zanim otwiera drzwi i wskazuje mi wejście. Po wejściu do małego obszaru spotkań Paul zamyka drzwi pozostawiając mnie z trzema uległymi. Wszystkie trzy są nagie z włosami upiętymi w kok u podstawy ich szyj. Wszystkie trzy klęczą idealnie z dłońmi do góry opartymi na ich rozchylonych udach. Wszystkie trzy twarzami skierowanymi w dół, plecami pochylonymi przypominają coś, co Michał Anioł mógł wyrzeźbić. Najpierw podchodzę do brunetki. Co? Nie patrzcie tak na mnie. Chcę znaleźć cholerną brunetkę, okej? 50

Moja dłoń wsuwa się pod jej brodę przechylając jej twarz, aż jej oczy spotykają moje. Niech to. Ciemnobrązowe. Uśmiechając się do niej pytam: – Jak ci na imię? Cicho odpowiada: – Heather. Kiwam głową i macham na nią ręką, żeby wstała, zanim wypowiadam polecenie: – Heather wstań. Usiądźmy tam. – Wskazuję na sofę i niski stolik. – Chcę dowiedzieć się czegoś o tobie. A ty mi powiesz. Zrozumiano? – Tak, sir. – Szybko wstaje, żeby podążyć za mną do sofy. Wskazuję, żeby usiadła. – Możesz usiąść. Odpręż się. Tylko porozmawiamy, poznamy się wzajemnie. Po tym jak oboje siadamy na kanapie, zaczynam: – Jestem Wesley Jacobs. Z natury jestem dominujący i przez ponad dziesięć lat byłem poza tym stylem życia. Jednak planuję znaleźć uległą, która szuka tych samych rzeczy co ja od związku i czekania w pobliżu. Zmęczyłem się zaspokajaniem moich potrzeb wanilią i szczerze mówiąc, jestem wygłodniały. Na teraz to wszystko, więc powiedz mi trochę o sobie. Jej oczy pozostały na kolanach wpatrując się w jej dłonie. – Cóż, mam dwadzieścia trzy lata, uczęszczam na jakieś kursy na studium, żeby uzyskać licencję na bycie higienistką dentystyczną.

51

Moje opuszki palców odchylają jej brodę, podnosząc jej oczy do moich. – Kiedy do mnie mówisz, patrz na mnie. Nie mogę zobaczyć, czy mówisz prawdę bez wyczytania jej z twoich oczu. Kontynuuj. – Kiwam ponaglając, żeby skończyła. Jej wiercenie się już działa mi na nerwy. Kontynuuje opowiedzenie mi historii swojego życia. Ale nie słyszę ani słowa. Wszystko o czym mogę myśleć jest Stella w tej zajebistej czerwonej sukience. Opina każdą krzywiznę, jakby została stworzona tylko na jej małe, piękne ciało. Wszystkie te długie, brązowe, kręcone włosy zwisające do jej pasa. Kurwa. Heather nie zadziała. Patrzę na dwie pozostałe uległe, nieporuszony ich idealną uległą postawą. Nie. Krwawe. Kurwa. Piekło. I wtedy to mnie uderza. Paul mógłby przyprowadzić dla mnie cholerny harem uległych, ale jeśli jedna z nich nie jest Stellą Jolie Reese, one nie zadziałają. Muszę dostać się do głowy małej panny Reese… Dowiedzieć się, czy ta dziewczyna ma chociaż jedną uległą kość w jej ciele. I pieprzony Boże dopomóż mi, jeśli nie ma. Pieprzony Boże dopomóż mi, jeśli ma.

52

Rozdział 8 Przeciwstawiać się Dominowi

Stella

Czy ktoś może mi powiedzieć, dlaczego DO DIABŁA jestem w znanym klubie BDSM? Jestem tak cholernie zdenerwowana, że trudno mi usiedzieć w miejscu. Plus ta cholerna sukienka wciąż podjeżdża w górę i jeśli opuszczę ją choć trochę w dół moje cycki wypadną na górze. Nie mogę uwierzyć, że pozwoliłam Eve i Trinie namówić mnie na to gówno. Chodźmy do baru BDSM i zobaczmy, jak się bawią, powiedziały. Taa sorry, przestanę. Kiedy zdobywam uwagę barmana uśmiecham się. – Hej. Echh… Czy mogę kolejną lampkę białego Zin?– Kiwa głową na moją rękę. – Och, chcesz zobaczyć moje pieczątki? – Wyciągam dłoń i uśmiecham się ponownie. – Nie jestem pewna dlaczego je dostałam, ale lepiej niech to gówno zmyje się przed poniedziałkiem. – Pieczątki, liczba mnoga. Maksymalnie dwa drinki, kochanie. Sorry. Miałaś swoje dwa. – Odwraca się i odchodzi, a ja próbuję go zatrzymać. – Maksymalnie dwa pieprzone drinki? Jaki, kurwa, bar ma maksimum dwa drinki? – Tylko potrząsa głową i kontynuuje poruszanie się w stronę drugiego końca baru. – Poważnie? Żartujesz sobie ze mnie, ty dupku?! To bar!

53

– Bar, gdzie Domini przychodzą znaleźć uległe. Bar, gdzie Domini przyprowadzają swoje uległe. Nikt nie chce pijanego Domina, dla którego to gówno zajdzie za daleko. I nikt nie potrzebuje pijanej uległej, która zapomni bezpiecznego słowa – głos Wesley`a jest jak ciemna czekolada pokrywająca grzech, jego słowa są jak jedwab przesuwający się po jego języku. Natychmiast jestem przemoczona między udami. Do diabła nie, nie mam majtek. Kto do diabła wkłada jeszcze majtki? A racja… Mądre suki. CHOLERA! Zastanawiam się, czy mogę grać głuchą – udawać, że nie wiem, iż mówi do mnie. Ale kiedy jego duża, ciepła dłoń okrąża moje ramię i delikatnie ściska – cóż, nawet ja wiem, że dreszcz przechodzący przez każdą cząstkę mojego ciała jest wyraźnie widoczny. Zanim mogę się odwrócić jego wargi pocierają moje ucho, a on cicho mówi: – Widziałem to, panno Reese. Odwracam twarz do niego zanim mogę pojąć sens języka mojego ciała. – Dlaczego to mnie nie dziwi, Wesley`u Jacobsie? Oczywiście ty zauważasz rzeczy, których nie możesz. Przebiega nosem od tyłu mojego ucha na kark, wkładając swoją twarz w moje włosy, zanim wdycha głęboko i szepcze: – Nie wiem, co to, kurwa, znaczy. Szczerze mówiąc, nie obchodzi mnie to. – Jego uścisk na moim ramieniu zacieśnia się, a on przyciąga moje plecy przed swoją masywną klatkę piersiową i tułowie. Natychmiast zdaję sobie sprawę z jego masywnej erekcji. Nie mogę zatrzymać uśmiechu na mojej twarzy, nawet jeśli chcę. – Chodź ze mną, Stella. Mamy wiele do omówienia, kochanie.

54

Gdybym była mądra i miała w sobie więcej wina, zrobiłabym dokładnie to, co powinnam – powiedziałabym, żeby się pieprzył. Ale miałam tylko dwie lampki wina i najwyraźniej nie jestem tak zajebiście mądra, jak myślałam. Przytakuję, macham na pożegnanie do moich przyjaciół i podążam za Wesley`em pieprzonym Jacobsem poza obszar baru BDSM. Taaa… Jak bardzo lubicie te ciasteczka? Wyglądają słodko. Pieprzyć to, zgaduję, że zobaczymy, prawda? Gdy jesteśmy przy jego czarnym, sportowym samochodzie – nie mam pojęcia, czy to Hyundai czy Jaguar – on otwiera drzwi pasażera dla mnie i przesuwa rzeczy z fotela na tył samochodu zanim odsuwa się na bok. – Moje miejsce? – pyta, jak wsuwam się na najbardziej miękki pieprzony skórzany fotel, na jakim mój tyłek kiedykolwiek miał zaszczyt siedzieć. Kiwam głową zanim on zatrzaskuje drzwi i szybko okrąża maskę samochodu na stronę kierowcy. Kiedy jedziemy kawałek w ciszy, czuję się zobowiązana do odezwania, żeby wyjaśnić pewne gówno zanim dostaniemy się do jego domu. – Wesley, jadę do twojego mieszkania tylko na drinka, może dwa. Jeśli chcesz porozmawiać o stażu byłoby świetnie, jestem podekscytowana. Byłam… Hmm zdenerwowana tym – cóż, nadal jestem zdenerwowana, ale… Jego śmiech ucina moją wycieczkę. – Nie mówiłem o stażu, kiedy powiedziałem, że mamy gówno do obgadania. Tak, dwa drinki. Może trzy. To co mam do powiedzenia… Cóż, oboje będziemy potrzebować więcej niż dwa małe drinki zaserwowane w Chained. 55

Staram się przełknąć, a to okazuje się głośnym bulgotem. Cholera! – Och, okej. Może trzy. Jaki jest dokładnie temat, który chcesz przedyskutować? Jego śmiech powoduje gęsią skórkę na mojej skórze. – Po pierwszym drinku, okej? – Co? Musisz dać mi kolejnego drinka zanim nawet powiesz mi temat? – szydzę gorsząco. – Do diabła tak. – Potrząsa głową z diabelskim uśmieszkiem tańczącym na jego twarzy. Kilka chwil później włącza kierunkowskaz zanim wjeżdża do podziemnego parkingu przy pieprzonej Park Ave. Nie mogę na to nic poradzić. Moja szczęka opada na moje cholerne kolana. – Musisz wybrać odebrać coś od Hermesa? – pytam rozglądając się wkoło i śmiejąc się, ale nie będąc rozbawioną WCALE. – Co? – Patrzy na mniej, jakbym postradała rozum. – Hermes? Cholera nie. Po pierwsze jest 22:30, a w szafie mam jedynie pieprzone rzeczy od Armani`ego. – Och… – ciągnę za moją sukienkę. Kurwa tak! Cholerne dziewczynki wylewają się znowu. – Moja sukienka pochodzi z Saksa. Cóż, stojak wyprzedaży w Saksie. Teraz jego usta opadają otwarte. – Saks? – Potem zarozumiały drań porusza ustami na „Wow”. – Tak, pieprzony Saks, dlaczego?

56

– Ja tylko… nie wiem. To wygląda jakby zostało zrobione dla ciebie. To wszystko. – Wzrusza ramionami i parkuje. Zanim mój umysł może zarejestrować, co ja do diabła tutaj robię – z nim – on otwiera moje drzwi i wyciąga mnie za rękę z auta. Kiedy zmierzamy na… cholera, nie wiem – trzysta siedemdziesiąte piąte piętro12? Najwyższe piętro, oczywiście – drzwi windy ujawniają jego „dom”. Jeśli tak to można nazwać. Wchodzimy głównym wejściem i przechodzimy po marmurowej podłodze wielkiego przedpokoju, gdzie on zostawia klucze, portfel i komórkę na długim stole. Kiedy patrzę w głąb przedpokoju i widzę biały, pluszowy dywan, skopuję moje szpilki, co powoduje, że Wes patrzy przez ramię w dół na moje stopy zanim się śmieje. – Co? – pytam zmieszana, ale bardziej zakłopotana moją odruchową reakcją. Kto skopuje swoje buty, gdy widzi biały pieprzony dywan? Cóż, jeśli wy nie, albo jesteście dupkami albo wasze buty są kurwa nowiusieńkie. – Nic. – Jego dłoń chwyta moją i ciągnie mnie do przodu. – Twoje stopy są słodkie jak gówno, to wszystko. Co pijesz? Pozwalam mu przeciągnąć się przez salon, jadalnię, aż do części wypoczynkowej z barem. Tak. Pełnym barem. Butelki alkoholu pną się w górę – wszystko jest dostępne. Przeciąga stołek barowy – znowu, tak. Stołek barowy. Powiedziałam wszystko jest dostępne – sadzam mój tyłek na stołku tak wytwornie jak to możliwe.

12 Nie wiem, czy to błąd w tekście czy Stella szydzi, w każdym razie niemożliwe, że budynek miał 375 pięter, bo najwyższy nowojorski budynek ma coś koło 100.

57

– Panno Reese? Czego. Chciałabyś. Się. Napić? – Och, wina. – Uśmiecham się do niego za barem i obserwuję, jak jego brwi wędrują w górę. – Jakieś szczególne wino czy mogę po prostu chwycić starą skrzynkę Franzii13 z tyłu mojej kuchenne spiżarni? Wykrzywiam twarz na wspomnienie Franzii. – Biały Zin, Riesling lub Moscato. Lubię słodkie wina. – To da się zrobić. – Kiwa głową nalewając sobie szkocką po tym jak wręcza mi kieliszek Rieslinga. Dosłownie wysysa swoją szklaneczkę szkockiej – w mniej niż trzech łykach – przysięgam na Boga. To z kolei powoduje, że moja nerwowość wraca i naśladuję go wychylając moją lampkę wina. Kiedy znowu patrzę na Wesa, ma na twarzy ten cholerny uśmiech, o którym marzyłam w dzieciństwie, by kierował się prosto na mnie. – Pieprzony Boże, Stella. Jesteś taka piękna. – Jego brwi się marszczą, zanim patrzy w dół na swoje puste szkło. – Dziękuję? – Pochylam głowę zawstydzona sposobem, w jaki zakończyłam moje zdanie pytajnikiem. Co do diabła jest ze mną nie tak? On jest tylko mężczyzną. Jest człowiekiem. Nie jest Bogiem, obowiązkowo musi brać prysznic, golić się i myć zęby, jak każdy inny w celu utrzymania dobrego stanu zdrowia… i atrakcyjności. Kurwa, jest też atrakcyjny. 13 Tanie wino w kartonach.

58

Pozwalam moim oczom zmierzyć go. Moje palce świerzbią, żeby przebiec przez jego krótkie ciemnobrązowe włosy. Moje oczy mogłyby przez godziny patrzeć w jego świecące zielone. Jego szerokie ramiona powodują, że mój umysł zastanawia się, jak to byłoby znajdować się pod nim, otoczona przez nie. A jego twarz? Cholercia jasna. Jest tak piękna, nawet teraz bez zmarszczek od śmiechu otaczających jego oczy i w obu policzkach, gdzie jego dołeczki się ukrywają. – Muszę z tobą o czymś porozmawiać. Zanim zareagujesz… – Oczy Wesa pozostają na moich, gdy okrąża bar i robi nam kolejne drinki, nigdy nie przerywając mowy. – …chcę, żebyś mnie wysłuchała. Nie chcę, żebyś się odzywała dopóki nie skończę. Czy to jasne? – Przytakuję zbyt bojąc się powiedzieć tak na wypadek, gdyby miał na myśli moment, w którym słowa opuściły jego usta. – Dobrze. Mam nadzieję, że to rozumiesz i dotarło do ciebie, dlaczego byłem dzisiaj w Chained. Tak było? Znowu kiwam na tak i utrzymuję kontakt wzrokowy. – Dobrze. Więc rozumiesz, że jestem Dominem. Jestem dominujący w każdym aspekcie mojego życia, włączając w to może życie seksualne. W ciągu ostatniego roku randkowałem – cóż, nie tyle randkowałem, bardziej pieprzyłem – dokładnie wanilia. W moim umyśle, jeśli one były wystarczająco perwersyjne, żeby pozwolić mi na całkowita kontrolę, pozwolić mi na odegranie moich fantazji, pozwolić mi na nakarmienie sadysty we mnie, nie było powodu do odwiedzania Chained czy szukać długoterminowej relacji Domin/uległa. Przeszedłem setki wanilii i szczerze mówiąc, Stello, jestem nadal zajebiście głodnym człowiekiem. Rozumiesz? Ponownie po prostu kiwam głową. Dłoń trzymająca jego szklankę szkockiej zatrzymuje się po drodze do jego ust i on wskazuje palcem na mnie.

59

– Ciebie, panno Reese. Chcę ciebie. – Nieco zafascynowana obserwuję, jak jego usta dotykają szklanki przed napiciem się drinka. Moje oczy podążają za jego dłonią, gdy odkłada drinka w dół. Kiedy odchrząka szybko patrzę mu w oczy. – Więc. Oto jak to będzie działało. Chcę cię sprawdzić. Chcę cię nagiąć. Chcę cię naciskać. Bardziej niż kiedykolwiek byłaś naciskana. Nie tylko na profesjonalnym i osobistym poziomie, ale też seksualnym. Moje pytanie brzmi: czy myślisz, że możesz mnie udźwignąć? Całego mnie? Wszędzie. Chcę być wewnątrz twojego umysłu, twojej duszy, chcę podrapać tak zajebiście daleko twoją powierzchnię, że będziesz obdarta ze skóry, obnażona tylko dla mnie. – Podnosi swojego drinka i przerywa zanim bierze łyk, utrzymując swoje oczy na moich ponad krawędzią jego krystalicznej szklanki. Odstawia swoją szklaneczkę i idzie dopóki nie stoi dokładnie przede mną. Używając swojego uda rozchyla moje nogi zanim wślizguje biodra pomiędzy moje otwarte uda powodując, że moja sukienka podjeżdża w górę tak wysoko, że odpowiedź na pytanie czy mam na sobie majtki czy nie, jest wyraźnie widoczna. Jego wielkie dłonie obejmują moją twarz zanim odchylają ją, aż nasze usta są centymetry od siebie. Jego zielone oczy wwiercają się w moje, gdy deklaruje: – Skonsumuję cię, pożrę cię – umysł, ciało i duszę… Będziesz tak we mnie zatracona, że będę jedyną rzeczą, którą widzisz, czujesz, słyszysz, smakujesz i wyczujesz. Zamierzam cię kurwa zrujnować, Stella, więc pytam – jesteś gotowa? Przebiega przeze mnie lęk, a każde słowo wypadające z jego ust sprawia, że jestem bardziej nerwowa przez co to znacznie trudniej mi się skoncentrować. – Wesley, ja nie – cóż, przede wszystkim nie jestem uległą. – Moje oczy strzelają wokół pokoju oceniając szpicruty i krzyże, o których czytałam 60

w książkach. Jednak moje oczy mogą zobaczyć jedynie tyle z jego wielkimi dłońmi nadal trzymającymi moją twarz. Jego oczy nadal patrzą się w moje, cierpliwie czekając na odpowiedź. – Stella, czy ty kiedykolwiek rozważałaś możliwość, że jesteś? – Jego dłonie obejmujące moją twarz zaczynają wędrować w dół mojej szyi, pocierając swoją drogę przez moją klatkę piersiową, gdy przesuwają się nad szczytem moich piersi. Jego wielkie, zrogowaciałe dłonie wślizgują się pod jedwab mojej sukienki, aż docierają do miejsca, gdzie jest podciągnięta. Miga we mnie pięknym, przebiegłym uśmiechem i prawie błagam. Wszystkie obietnice, które złożył chwilę temu wirują przez mój umysł. Z gardła ucieka mi jęk, a moja głowa odchyla się do tyłu, gdy jego ręka wślizguje się między moje uda, aż przesuwa się po mojej zmoczonej, nabrzmiałej cipce i zatapia we mnie długi, zręczny palec. Wyciąga i zatapia dwa palce kręcąc nimi, gdy jego kciuk okrąża moją łechtaczkę. – Święty. Kurwa. Omójboże – skomlę od razu na progu błagania. – Mmmm – jego nos wącha moje ucho zanim zatapia zęby w płatku. –Zajebiście mokra, mała cipka chce mnie, prawda panno Reese? – Cholera. Wow. Jasna cholera – bełkoczę. Czuję, że to już zaczyna wciągać, gdy światła migają przed moimi oczami. Miałam jedynie orgazmy sama z sobą. Nigdy nie przyszedł do mnie tak szybko. NIGDY. Jego palce i kciuk zwiększają tempo i nacisk. Jego zachrypnięte słowa wypływają z jego ust, gdy te pocierają małżowinę mojego ucha. – To nie była odpowiedź na moje pytanie, panno Reese. Teraz pozwoliłaś obu moim pytaniom przejść bez odpowiedzi. Jestem tam, jestem na skraju przepaści i rzucam się w nią, odpuszczając gotowa na bycie wciągniętą. 61

Nagle jego dłoń znika, wyrywając mnie znad krawędzi. Mrugam na niego zdezorientowana obserwując jak cofa się ode mnie. Podnosi swoją dłoń do ust, a jego oczy pozostają na moich, gdy powoli zaczyna oblizywać swoje palce wokół tego cholernie pięknego przebiegłego uśmiechu. – Mmmm jeśli boskość kiedykolwiek miała smak, to zdecydowanie kurwa będzie to. Kontynuuje odsuwanie się ode mnie za bar, aż dociera do wielkiego, ciemnobrązowego skórzanego fotela. Siada i opiera łokcie na poręczach fotela. Jego oczy zwężają się na mnie i łączy palce zanim kontynuuje: – Ta mała, ciasna cipka zaciskająca się mocno wokół moich palców… Teraz chcesz, żebym wyjaśnił, dlaczego nie pozwoliłem ci dojść, panno Reese? Mój umysł ciągle jest w mgle ekstazy, moje widzenie jest tak niewyraźne, że ledwie mogę go zobaczyć, do diabła ledwie jestem w stanie zrozumieć jego słowa, więc chwilę zajmuje mi pojęcie ich sensu. Kiedy go pojmuję, mgła się zaciera a moje widzenie zamazuje, ale nie z ekstazy, zamazuje czerwienią od gniewu. Do cholery, czemu właśnie pozwoliłam sobie na poddanie się? – Czekaj – Co? Co do diabła właśnie się stało? Nie – Co, do diabła, jest z tobą nie tak? Nagle wstaję ze stołka barowego i zanim mogę szarpnąć sukienkę w dół, moje pieprzone kolana uginają się i jestem na cholernej podłodze. Wesley natychmiast się tam znajduje i mi pomaga. Cóż, to nie było żenujące ani nic. – Wiesz, co do diabła jest ze mną nie tak, panno Reese. Właśnie to wyjaśniłem. To może nie było bardzo jasne, ale wyjaśniłem.

62

Moje drżące dłonie zakładają włosy za uszy. Kiedy uspokajam się wystarczająco i jestem w stanie mówić, prycham w niego słowami: – Wesley, nie wiesz ani jednej cholernej rzeczy o mnie. Nie masz pojęcia, z czego składało się pierwsze siedemnaście lat mojego życia, co musiałam zrobić, żeby dotrzeć tu, gdzie jestem dzisiaj. Nie jestem uległą czy czymkolwiek. Jestem pieprzonym wojownikiem. Bo musiałam walczyć jak diabli, żeby zdobyć wszystko, co zdobyłam i wszystko co mam. Szybko odwracam się do wyjścia, ale zanim wychodzę z obszaru baru, odwracam się i zwężam na niego oczy zanim wyrzucam moje pożegnalne słowa – Nie możesz być uległą czy zajrzeć w ten styl życia, nie kiedy jedyne doświadczenia seksualne, których doświadczyłeś od malucha były gwałty i molestowania przez ojca, potem przybranego ojca, potem przybranego brata. To, to jest twoja cholerna odpowiedź, Wesley. Dobranoc. Zatrzaskuję drzwi i potykam się do drzwi windy z jego penthaus`a.

63

Rozdział 9 Pieprzone odpowiedzi

Wesley

Huh. Cóż, to nigdy wcześniej się nie zdarzyło. Jestem skołowany. Taa, brakuje mi słów. Nigdy nie zostałem ustawiony na miejscu i nigdy nie zostałem trafiony podkręconą piłką. Oniemiały siadam w fotelu i pozwalam słowom w kółko przebiegać przez mój umysł. Staram się przekonać siebie, że przesłyszałem się co do tego, co powiedziała przed wyjściem. Z pewnością nie usłyszałem jej właściwie? Prawda? …jedyne doświadczenia seksualne, których doświadczyłeś od malucha były gwałty i molestowania przez ojca, potem przybranego ojca, potem przybranego brata. – Jezu pieprzony Chryste. – Pochylam się do przodu opierając łokcie na kolanach zanim pocieram twarz dłońmi. – Ona to, kurwa, powiedziała. – Mogę jedynie kręcić głową w zdumieniu. Jestem na siebie wkurzony za rzuceniem w nią całym moim gównem. Jestem na siebie wkurzony za szczere myślenie, że mogłem namówić ją albo zmusić do bycia moją uległą. Kipię wkurzony na siebie za myślenie, że miałem jakiekolwiek prawo do położenia na niej palca, a tym bardziej w niej. – Jestem takim pieprzonym dupkiem! Sukinsynem! – Wyskakuję z mojego skórzanego fotela i wypadam jak burza z pokoju.

64

Zanim orientuję się, co robię, jestem w biurze i dzwonię do Derricka, najlepszego prywatnego detektywa w NYC, który jest odpowiedzialny za każdy aspekt mojego życia, w którym powinienem zadzwonić na policję, ale tego nie zrobiłem. Odbiera zanim siadam za biurkiem, orając włosy dłońmi. – Mów. – Derrick, potrzebuję pewnych informacji przed poniedziałkowym porankiem. – Okej, znasz dodatkowe opłaty za przyspieszone informacje. Nazwisko? – Stella Jolie Reese. Teczka, którą mam ledwie ociera się o powierzchnię. Od siódmego roku życia domy zastępcze w całej Luizjanie. Nie mam nazw wszystkich miast – a moja sekretarka mogła znaleźć tylko dwa domy zastępcze – ale nie ma wzmianki o innych. – Chcesz wszystko? Czy może szukasz odpowiedzi o określonym czasie? – Kurwa wszystko, człowieku. Byłoby świetnie. – W porządku. Będę miał dla ciebie wszystko do niedzielnego wieczoru, Wes. Po rozłączeniu się siedzę w moim biurze i gapię się przez godziny w całkowitą nicość. Mój umysł wciąż rozpamiętuje w kółko, gdy jej słowa przebiegają pętlę w moim umyśle. „Nie masz pojęcia, z czego składało się pierwsze siedemnaście lat mojego życia, co musiałam zrobić, żeby dotrzeć tu, gdzie jestem dzisiaj. Nie jestem uległą czy czymkolwiek. Jestem pieprzonym wojownikiem. Bo

65

musiałam walczyć jak diabli, żeby zdobyć wszystko, co zdobyłam i wszystko co mam.” „Nie możesz być uległą czy zajrzeć w ten styl życia, nie kiedy jedyne doświadczenia seksualne, których doświadczyłeś od malucha były gwałty i molestowania przez ojca, potem przybranego ojca, potem przybranego brata. To, to jest twoja cholerna podpowiedź, Wesley.” W swoich rękach trzymam wojownika. Zniszczonego, uszkodzonego, małego wojownika. Kiedy zdobędę moje odpowiedzi, zmodyfikuję fortel. Tylko dlatego, że przegrałem tę małą bitwę, nie znaczy, że zamierzam ustąpić. Muszę ponownie obrać taktykę. Potem będę walczyć ze złamanym wojownikiem. I kurwa wygram.

***

W niedzielną noc pliki od Derricka są przefaksowane. Gówno, które widzę pieprzone gówno w tych plikach jest bardzo bliskie spowodowania, że szkocka, którą spożyłem zwróci się ponownie.

Stella Jolie Reese Ur. 10 maja 1988

66

Kobieta Biała Wzrost: 170cm Ostatnia udokumentowana waga: 61kg Kolor włosów: Brązowe Kolor oczu: Piwne Stan cywilny: Panna Matka: Nieznana Ojciec: Friedrick Reese znaleziony zamordowany w wieku 31 lat. Policyjne pliki wskazują, że siedmioletnia córka (Stella Reese) była jedynym świadkiem. Wszystkie dowody wskazują, że dziecko popełniło zabójstwo w celu uniknięcia wykorzystywania seksualnego przez ojca. Zarzuty nigdy nie zostały złożone i dziecko zostało umieszczone na terapii. Pomoc Społeczna umieściła dziecko w systemie opieki zastępczej. Inni żyjący krewni: Żaden Podczas testu natychmiast po wypadku, dokumentacja medyczna stwierdza następującą ocenę: Na prześwietleniu ponad sześć połamanych kości, które nie zostały nastawione. (Patrz poniżej): Oba obojczyki, żuchwa, szczęka, lewa kość udowa, prawa kość ramienna. Notatki pielęgniarek wskazują również na wiele otarć, skaleczeń i stłuczeń. Niektóre z nich pojawiły się niedawno, jak również zaleczyło się. Także udokumentowano i sfotografowano: Liczne blizny po ugryzieniach pokrywające pacjentkę od szyi do kolan, większość z nich znajdowała się na przednich udach, genitaliach i odbycie. 67

Były znaczące blizny, a ze względu na świeże zaczerwienione, obrzęknięte rany świadczyły o wielokrotnym wykorzystywaniu seksualnym. Podczas pobierania seksualnych próbek do oceny został użyty wziernik. Przy szyjce macicy zauważono wyciek płynu, który oznakowano i dodano do dowodów. Podczas badania wziernikiem zaaplikowano niebieski barwnik w spary`u, który ujawnił małe rany nie będące do wykrycia gołym okiem. Przeczesano włosy łonowe, zebrano pojedyncze kosmyki, które oznakowano i wpisano do zestawu dowodów. Wszystkie ubrania pacjentki usunięto i weszły do zestawu próbek. Zastępczy rodzice: 1) Pani i Pan Blake Sims (1996– 97) Pine Bluff, LA Dziecko zostało przyjęte na Ostry Dyżur w Pine Bluff w 1997: Dokumentacja: Pacjentka została przywieziona na IP na noszach po znalezieniu przez uczniów (9l Stella Reese) w szkolnej łazience, nieprzytomnej z powodu obfitego krwawienia wokół pacjentki. Po dokonaniu oceny usunięto tampon i odnotowano czwarty stopień waginalnych i analnych ran świadczących o bardzo ciężkich seksualnych nadużyciach i gwałtach. Pacjentce zrobiono transfuzję 230 ml krwi w celu wtoczeniu krwinek czerwonych, co dodano do protokołu. Konsultowano się z Pomocą Społeczną. Pacjentkę wypisano po trzech tygodniach do Child Protection Services stanu Luizjana. Zarzuty wobec pani i pana Blake Sims złożono w Prokuraturze Okręgowej w Pine Bluff. Zarzuty na panią Sims wycofano ze względu na brak dowodów. Pan Sims został oskarżony o gwałt na nieletniej. Odbył karę pięciu lat w Stanowym Zakładzie Karnym w Luizjanie.

68

2) Pani i Pan Jonathan Temple (1997 – 1999) Alexandia, LA Podczas sesji terapeutycznej między dzieckiem, Stella Reese, Opiekunem Pomocy Społecznej i licencjonowanym psychiatrą w 1999, pacjentka, 11l Stella Reese przyznała do bycia wielokrotnie molestowaną przez pana Jonathana Temple. Zarzuty wobec panu Jonatanowi Temple zostały złożone w Prokuraturze Okręgowej w Alexandrii. Pan Temple odbył karę trzech lat w Stanowym Zakładzie Karnym w Luizjanie. 3) Pani i pan George Long(1999) Ruston, LA Podczas sesji terapeutycznej między dzieckiem, Stella Reese, Opiekunem Pomocy Społecznej i licencjonowanym psychiatrą w 1999, pacjentka, 11l Stella Reese przyznała się do myśli samobójczych. Kiedy poproszono o zwerbalizowanie powodów takiego zachowania, pacjentka natychmiast zaczęła wykazywać objawy Zespołu Stresu Pourazowego. Pacjentka została odebrana z rezydencji państwa Long i z powrotem umieszczona w CPS do czasu, aż dostępna będzie rodzina zastępcza. 4) Pani i Pan Joseph Smith(2000 – 2001) Shreveport, LA Miejsce pobytu Stelli Reese pozostawało nieznane od 4 lipca 2001 do 3 stycznia 2004. W 2004 16l Stella Reese została znaleziona mieszkając w opuszczonym w domu na ulicy Texas. Według dokumentacji 16l Stella Reese przyznała się do mieszkania w opuszczonym domu jak również do przesypiania

69

niektórych nocy w bibliotece jej szkoły średniej, do której uczestniczyła bez wiedzy Stanu Luizjana. Pomoc Społeczna złożyła wniosek o wydanie nakazu do pobrania następujących medycznych plików: 5 lipca 2001 – Czas 00:18 Telefon 911: – Hej, jest tu przy Jeziorze Cross jakaś nieprzytomna laska – w tle nieznany kobiecy głos – Steve, ona nie oddycha! Powiedz im, że oka kurwa nie oddycha! Męski rozmówca – Hmm… moja dziewczyna mówi, że ona nie oddycha. Zostałbym, ale nie mogę się spóźnić na moją godzinę policyjną. Dyspozytor 911 – Proszę pana, musi pan zostać tam, gdzie jest. Czy pan albo pana przyjaciółka znacie resuscytację krążeniowo– oddechową? Zakończenie rozmowy telefonicznej. 5 lipca 2001 – Czas: 00:20 Rejestry medyczne/ Notatki Lekarzy/ Notatki Pielęgniarek: Dr Cole – Notka dyktowana na temat pacjentki obecnie nazywanej Jane Doe(wiek nieznany): Pacjentka dostarczona karetką pogotowia. Przy przyjęciu stan niestabilny ze słabym i znikającym pulsem. Dokumentacja pogotowia stwierdza, że pacjentkę reanimowano przez RKO i defibrylacje. Po ustabilizowaniu pacjentki lekarz oszacował duszenie i rany szarpane pierwszego oraz drugiego stopnia w okolicach pochwy i odbytu odpowiadające gwałtowi i/lub wykorzystywaniu seksualnemu. Zranienia zszyto chromowym szwem 2.0. Pacjentka pozostaje stabilna. Będzie nadal monitorowana. Pacjentka podpisała chęć wyjścia na własne żądanie mniej niż dziewiętnaście godzin po przyjęciu. Przed podpisaniem pacjentka odmówiła pobrania próbek gwałtu.

70

Pacjentka napisała nazwisko i podpis: Stella Reese Rejestry medyczne/Notatki Lekarza/Notatki Pielęgniarek z 30 sierpnia 2001: Pacjentka przyjęta na ostry dyżur z objawami hipowolemii spowodowanej przez ciążę pozamaciczną usuniętą bez leczenia i powodującą rozerwanie lewego jajowodu i krwotoku. Nazwisko pacjenta: Jane Doe. Ur: Nieznany Alergie: Nieznane Laboratoryjne wyniki wskazują, że pacjentka ma grupę krwi AB+. Panel narkotykowy negatywny. Wszystkie bakterie w tym choroby weneryczne były negatywne. Pacjentkę przygotowano do laparoskopii. Procedura powiodła się bez incydentów. Pacjentka pozostaje stabilna. Kontynuować monitorowanie. Przed podpisaniem przed pacjentkę wyjścia na własne żądanie, pacjentka odmówiła pobrania próbek gwałtu. (Pacjentka podpisała wyjście na własne życzenie po przebudzenia, czujna i zorientowana – 50 munut po narkozie.) Pacjentka podpisała się nazwiskiem i podpisem: Stella Reese Nie mogę kurwa więcej czytać14. Sam Smith był jednym z moich kumpli. Kurwa wychodziłem z nim tego lata. To było lato przed pójściem na Uniwersytet w Luizjanie. O mój pieprzony BOŻE! 14 Witaj w klubie Wes, ja nie mogłam tego tłumaczyć :/

71

Wszystkie wspomnienia zaczynają migać przez mój umysł. Ona na wędkowaniu na jeziorze z nami. Ona skandująca na meczach baseballowych, imprezy – Imprezy. Byłem… JA PIERDOLĘ! Skanuję znowu datę i czytam medyczne notki. Byłem na tej imprezie. Obsługiwałem beczkę na tej imprezie. Jezu Chryste! Pamiętam, że zastanawiałem się, dlaczego Sam przyprowadził swoją małą siostrę. Odchylam się w moim fotelu i pozwalam moim oczom ponownie odczytać plik, aż jest prawie trzecia nad ranem. Chcę wiedzieć, kto kurwa zrobił to gówno Stelli. Każdy jeden skurwysyn, który położył na niej palec, chcę ich krwi moczącej moje dłonie. Jestem zajebiście dumny z mojego małego wojownika, a niech to. Nie ma żadnego powodu, żeby była tak piękną osobą jaką jest dzisiaj wewnątrz i na zewnątrz. Żadnego pieprzonego powodu. Magister z Kolumbii? Co do diabła – Kto tak robi? Kto przechodzi z miejsca, gdzie ona była do tego, gdzie jest? I wiem bez cienia wątpliwości, że jej dzieciństwo jest tym, co przeszkodziło jej w dostaniu się do innych programów. I jestem cholernie zadowolony. Teraz mam swoje odpowiedzi, jestem w pełni przygotowany do zajebistego wykorzystania tej szansy, którą dostałem. Być może muszę ją uwieść, oczarować i zajebiście walczyć całą cholerną drogę. Ale Stella Reese będzie moja. W każdy możliwy sposób.

72

Rozdział 10 Pieprzone pytania

Stella

– Trina? – pytam w drodze do kuchni. – Nie kłam kurwa i zatrzymaj swoje oczy na moich, żebym mogła powiedzieć, czy to robisz czy nie. Czy ten strój w jakikolwiek sposób mówi seksy, pieprz mnie, jestem słaba albo przekraczam granice? Mruga na mnie. – Cóż? – chwytam moją kawę w termo– kubku i biorę łyk gorącego nieba. Patrzę na Trinę przez bar… Taaa, ona nadal kurwa mruga na mnie. – Powiedz to, suko. Po odchrząknięciu mówi: – Wyglądasz jak profesjonalna, praktyczna, pewna siebie i bardzo zdolna, seksowna bestia – To oznacza dobry orgazm! – Wybucha śmiechem, a ja przewracam na nią oczami, gdy idę do drzwi. – Życz mi szczęścia. Zdobędę trochę wina w drodze do domu, sis. Kocham cię! – wołam przed wyjściem. Zanim docieram do Wydawnictwa Jacobs na Madison Avenue, jestem kłębkiem nerwów! Chciałabym móc się uspokoić i przestać się wiercić. Po raz siódmy wycieram dłonie w czarną, ołówkową spódnicę i prostuję dopasowaną marynarkę. Jestem w połowie naciągania mojego kucyka, kiedy drzwi windy się otwierają.

73

Głowa wysoko, suko. Masz to i wiesz o tym, teraz to pokaż. Zaszłaś tak daleko tylko dzięki sobie. I po dzisiejszym dniu masz tylko trzysta sześćdziesiąt cztery dni do przejścia. Wkraczam do biur WJH dokładnie tak, jak ostatni raz, gdy tu byłam. PIERWSZORZĘDNA. SUKA. Uśmiecham się do ładnej recepcjonistki i obserwuję jak tuż przed moimi oczami zmienia się z ładnej na brzydką zdzirę. – Cześć Rachel. Czy Wesley jest w swoim biurze? Zdzira uśmiecha się szyderczo i odpowiada przesłodzonym głosem: – Nie masz na myśli pana Jacobsa? – Mój uśmiech nigdy się nie znika, gdy słowa „Pieprz się, dziwko, nie pozwól mi dorwać cię w alejce” przemykają przez mój umysł. – Powiedział, żeby nazywać go Wesley. – Kieruję się w stronę podwójnych drzwi jego gabinetu. – Jest 6:45, nie oczekuje cię, panno Reese. Nadal uśmiechnięta wołam przez ramię: – Tak, oczekuje, Rachel. Nie udawaj głupiej, to nie wygląda na tobie dobrze. Moje dłonie spotykają gładkie, ciemne, mahoniowe drzwi zanim je otwierają. Wes podnosi wzrok znad teczki przed nim i zatrzaskuje ją szybko odkładając. – Panno Reese, wygląda pani absolutnie oszałamiająco tego poranka. A pani punktualność… – Rzuca okiem na swój zegarek, a potem jego uśmiechnięte oczy osadzają się na moich. – …doceniam to ogromnie. –

74

Uśmiech ślizgający się po jego twarzy sprawia, że moje kolana słabną i rumienię się, gdy myśli o tym, do czego doszło między nami innej nocy, toczą się przez mój umysł. – Cóż, więc powinnam być w stanie łatwo utrzymywać pana zadowolonego. Jeśli jest jedna rzecz, którą jestem to punktualność. Moja skóra ochładza się na jego głęboki chichot. Ale zajebiście mnie zawstydza to, że moje sutki twardnieją. Wiem, że jeśli spojrzałby w dół, nie tylko by zauważył, ale też skomentował. Jestem w trakcie modlenia się, żeby trzymał swoje oczy na moich, kiedy odpowiada głębokim, naładowanym seksem głosem: – Stello, wiesz już, czego chcę, co daje mi przyjemność. A ty i ja oboje wiemy, że nigdy nie byłaś jedyną rzeczą, ani razu w swoim całym cholernym życiu. Cholera! Nadal jestem bombardowana małym pożegnalnym odsłonięciem przed wypadnięciem jak burza z jego domu. – Taa, hmm… jeśli chodzi o to, co powiedziałam w piątek. Proszę nie myśl o tym, a jeszcze lepiej po prostu nawet o tym nie pamiętaj. To tak jakby wyleciało, zanim mogłam znaleźć mój filtr. Byłam wkurzona i szczerze mówiąc byłam małym bałaganem po tym, jak my… po tym, jak ty, cóż no wiesz. – Moja twarz błaga go, żeby nie wyciągał tego. – Całkowicie zrozumiałe. I nie pomyślałem o tym ani razu dopóki o tym nie wspomniałaś. – Uśmiecha się znowu, zanim kiwa na krzesło przed jego masywnym biurkiem. – Usiądź, za moment z Rachel przebrniemy przez twój plan na dzisiaj. Och. Jupi! Fan– kurwa– stycznie! Wystarczy wspomnienie o Rachel, a muszę tłumić odruch wymiotny.

75

– Idealnie – mówię wesoło próbując usadowić się wygodnie na tę nadchodzącą wspaniałą sesję tortur. – Jeśli mogę, chciałbym przeprosić za sposób, w jaki się zachowałem. Z całą szczerością, to było – gówniane, nawet nie mogę powiedzieć, że minął długi czas. Nie pamiętam ani jednego razu, kiedy pragnąłem czegoś tak mocno jak ciebie. Jednak jestem pewien, że to jest nieważne. Jego ciemnozielone oczy wwiercają się w moje, a trzepoczące motyle budzą do życia moje wnętrzności. Ale to jego następne słowa wręcz zmieniają moje zdanie. – Chyba że… byłabyś gotowa iść ze mną na kolację w najbliższą sobotę. Tylko kolacja. – Tylko kolacja? – On przytakuje. Oczywiście suka decyduje się przerwać nam w tym momencie. Rachel wchodzi do gabinetu i wręcza Wesowi terminarz. – Proszę, Wes. – Wciąż stoi bezpośrednio obok niego, jej oczy skanują papier w jej dłoni. – Okej, zaczniemy o dziewiątej z nieznanym autorem, który chce się z tobą spotkać, potem mamy spotkanie z… Wes wyciąga przed nią rękę. – Rachel, stop. Zanim będziesz kontynuować ujadanie na temat tego gówna, które mogę jasno przeczytać, idź i zrób pannie Reese kopię terminarza. Ona i ja przejdziemy przez to. Ty tylko odbieraj telefon. Chciałbym powiedzieć, że uznaję te zmiany twojego zachowania za zabawne, jeśli powód nie byłby tak oczywisty. Wow. Suka właśnie została upokorzona.

76

Żeby usunąć uśmiech z mojej twarzy, muszę ugryźć się w język, aż metaliczny smak wypełnia moje usta. Mój profesjonalny, sukowaty wygląd nie chwieje się. Dzięki Bogu. – Ale Wes. My zawsze przechodzimy przez terminarz rano. I nie rozumi… – Rachel mam bezpośrednio pod sobą stażystkę, która w każdej pojedynczej minucie musi uczyć się detali o WJH. Nie mogę robić tego z tobą paradującą wkoło, jakbyś była cholernym wiceprezesem. Potrzebuję cię do robienia tego, do czego cię zatrudniłem i za co ci płacę. Bądź sekretarką. Poza tym tu jest ścisk i nie pozwolę, żeby panna Reese albo jej edukacja zgubiła się w tłumie. Ona jest moim priorytetem numer jeden. Zrozumiano? Wypada jak burza z biura mrucząc na wydechu: – Tak, sir. Po zamknięciu się za nią drzwi, słowa uciekają z moich ust: – Cóż. Zdecydowanie ją wkurzasz. – Pieprzyć ją. – Uśmiecha się. – Kolacja, Stella. Rozmawialiśmy o kolacji. – Achh… Jasne. To tylko kolacja. Lubię jeść. Brzmi dobrze. Jego śmiech jest tak seksowny i tak cholernie złowieszczy w tym samym czasie, że niemal zakochuję się w tym skurwielu – znowu. – Racja. Tylko kolacja. Powtarzaj to sobie.

***

77

Mój pierwszy tydzień wydawał się przelecieć. Zawsze szybko się uczyłam, a odkąd sięgam pamięcią czytanie i pisanie stało się moją obsesją, więc rzucenie się w każdy aspekt Wydawnictwa Jacobs House jest dla mnie ekstremalnie łatwe. Chłonę każdy pojedynczy detal, który Wesley mówi podczas uczenia mnie, każdy kawałek informacji, którą mi podaje jest jak perła mądrości, którą pielęgnuję. Absolutnie pławię się w jego komplementach i słownych pochwałach na temat mojej zdolności do przystosowania się i chęci do nauki. Ubolewam, że relacja Rachel i moja pozostaje w sytuacji patowej. Wiem… to łamie też moje serce na kawałki. Jest piątek, a Wes i ja jesteśmy dwiema jedynymi duszami pozostałymi w całym budynku. Zbliża się dziewiąta w nocy, ale nie mam nic przeciwko. Mogłabym słuchać tylko jego mówiącego o swoich autorach i redaktorach, aspektach marketingu wydawniczego – o wszystkim. Mogłabym tylko słuchać go, jak wyjaśnia to mnie, wydłużając sylaby, co przypomina mi o mleku czekoladowym wymieszanym z Burbonem. Nie pytajcie mnie dlaczego mój umysł używa tej kombinacji smaków… Wiecie cholernie dobrze, że wasze usta mokną myśląc o tym. Entuzjazm Wesa i miłość, do tego, co zrobił ze swoją firmą są tak oczywiste, że praktycznie promieniują z porów jego skóry. Zajebiście mnie inspiruje i to coś znaczy, bo nie byłam inspirowana przez nikogo – Nigdy. Delikatnie mówiąc jestem zdezorientowana tym, co dzieje się między nami. Nie mogę zmusić się do powrotu do miejsca, w którym znajdowałam się psychicznie i emocjonalnie, zanim on mnie dotknął. Nigdy,

78

PRZENIGDY nie byłam spragniona dotyku mężczyzny. Nigdy nie miałam fizycznej relacji z mężczyzną, którego uważałam za atrakcyjnego 15. I cholerny Chryste Wesley Jacobs jest najseksowniejszym mężczyzną, jakiego kiedykolwiek widziałam. Jest wysoki, przynajmniej 193cm. Jego ciemne włosy są krótkie i zawsze sprawiają wrażenie, jakby palce przebiegały po nich w czasie dobrej sesji pieprzenia. A jego oliwkowa karnacja przy jego zielonych oczach głodnego łowcy? Cholera. Dorzućcie ciemnoszary garnitur Armani`ego, pfff… Gorzej już być nie może. – Po ostatnim spotkaniu z nowymi autorami, wszystkich negocjacjach i złożeniu formalności prawnych, zazwyczaj zaczynamy prośby o ich ostatni rękopis albo o ich postęp pracy. TY, panno Stello Reese, przejmiesz Jude Preston`s MC, kiedy go dostarczy i zrobisz z tej suki swoje dziecko. Powiedz mi, co pomyślałaś o samym autorze, kiedy mieliśmy z nim naszą telekonferencję? Ziewając odpowiadam: – Polubiłam go, pokochałam jego pomysły. Za to, że facet praktycznie sprzedał swoje dwie książki na ulicznych rogach i przesycił media społecznościowe. Cholera, czego tu nie lubić? Sam jego napęd mnie ekscytuje. Wes patrzy na swój zegarek. – Cholera! Jezu, Stell jest po dziewiątej! Przepraszam! Nawet nie jedliśmy lunchu! Chcesz, żebym zawiózł cię do domu? Możemy zatrzymać 15 Czy po takich przeżyciach jak miała Stella można jeszcze czerpać radość i przyjemność z seksu? Może jestem za słaba psychicznie, ale zawsze sobie myślę, że gdyby mnie to spotkało uciekałabym od facetów jak najdalej. Tutaj jeszcze to bdsm hmm nie wiem, chociaż miałam na studiach koleżankę molestowaną w dzieciństwie i nie stroniła od seksu, wręcz przeciwnie właśnie do niego uciekała, więc może coś w tym jest?

79

się w jednej z moich ulubionych, małych włoskich bistro po drodze do twojego mieszkania. Na jego wspomnienie o jedzeniu i domu, wyczerpanie i ja biegniemy na siebie jak na zderzenie czołowe. – Tak, brzmi świetnie. – Wskazuję na dokumenty pana Prestona i jego najnowszy rękopis. – Mogę je wziąć i zagłębić się w moje nowe dziecko podczas weekendu? – pytam uśmiechając się na niego. – Taa, jasne. Weź cokolwiek potrzebujesz. Idę po płaszcz i gówna z mojego biura, potem wychodzimy. Zatrzymujemy się oryginalnej, małej, rodzinnej włoskiej restauracji, która ma może dziesięć stolików. Oświetlenie jest słabe i każdy stolik daje uczucie odosobnienia i prywatności, dzięki otoczeniu winorośli pnących się po ścianach i zwisających z sufitu. Wielka dłoń Wesa w dole moich pleców prowadzi nas do stolika wtulonego w mały kącik z boku restauracji. Po tym jak wysuwa dla mnie krzesło, a ja siadam, chwyta krzesło po drugiej stronie stolika, przenosi je z boku mojego – a ten podstępny uśmiech ani razu nie opuszcza jego twarzy. – Panno Reese, nie masz nic przeciwko? – pyta zanim siada. – Nie mam. – Uśmiech na mojej twarzy jest odbiciem mojego podekscytowania. Ale to podekscytowanie opada, kiedy patrząc na niego spod rzęs przez chwilę zastanawiam się, czy sprawy byłyby dla mnie łatwiejsze, jeśli żyłabym normalnym życiem. Jeśli każdy kawałek uczucia, który otrzymałam od płci przeciwnej, nie byłby bezpośrednim ostrzeżeniem o zbliżającym się bólu i diabelskim zbezczeszczeniu, który zmuszana byłam wytrzymać. Wes budzi mnie z moich myśli, kiedy jego ręka przesuwa włosy z mojej twarzy. 80

– Hej, nie rób tego, Stella. Słyszysz mnie? Jesteś ze mną, zostajesz ze mną. Nie chcę twoich myśli czy twojej uwagi na kimkolwiek innym. – Próbuję po prostu przytaknąć, ale to sprawia, że jego głos jeszcze bardziej surowieje. – Nie, Stella, chcę , żebyś to powiedziała. Powiedz mi, że rozumiesz. – Rozumiem. Ale Wesley, nie sądzę, żebyś zdawał sobie sprawę, z jakim typem kobiety masz do czynienia. – Jego ręka przykrywa moją, a uśmiech na jego twarzy jest tak smutny, że powoduje pęknięcie mojego serca. I w tym momencie tak bardzo chcę być dla niego czysta, normalna. Oddałabym kurwa wszystko, żeby być nienaruszona. Kobietom takim jak ja, kobietom, które zostały zniszczone tak wiele razy jak ja, nie pozostaje ani kawałek. To wszystko przypomina tylko piasek… I jak piasek, nasza obecność nigdy nie jest niczym więcej niż ulotną chwilą, kiedy prześlizgujemy się przez wasze palce. Dla tego wszystkiego my możemy tylko naprawdę, prawdziwie być. – Signore Wesley, co za urocza niespodzianka. A to jest bella ragazza16! – Jego twarz płonie szczęściem. – Madam, pani zdobi nas swoim pięknem. – Całuje swoje palce swoimi szarymi wąsami pokrywającymi usta. – Podoba mi się, Signore. Odwraca swoja uwagę do Wesleya. – Signore, to co zawsze, tak? – Proszę, Luciano. Grazie. – Wes przytakuje i uśmiecha się zanim kieruje swoją uwagę z powrotem na mnie. Po odejściu kelnera, który składa nasze zamówienie, Wes odwraca swoje ciało w kierunku mojego, zanim 16 Piękna dziewczyna

81

przebiega palcem wzdłuż mojej szczęki od jednego ucha do drugiego powodując u mnie dreszcz. – Stello, jak wolisz, żebym podszedł do tego tematu? W życiu, czekaj… Pozwól mi zacząć od nowa. Jesteś silną kobietą. Kiedy obserwuję cię wchodzącą do pokoju, twoje tarcze obronne są tak nieprzeniknione, że każdy z wyjątkiem tych, których kochasz, boją się twojej zażartości. Jednak, moją jedyną reakcją jest intensywne pożądanie… Cóż z braku lepszego słowa, żeby złamać cię, otworzyć i zobaczyć, co jest w środku. Więc wracając do oryginalnego pytania, powinniśmy owijać w bawełnę trochę dłużej czy wolałabyś, żebym przeszedł do sedna? Hmm… Czasami owijanie w bawełnę wydaje się lepszą opcją. Jednak na koniec, wszystko sprowadza się do zasadniczej kwestii. Kaszlę, żeby przeczyścić moje gardło, podążam za moim wnętrzem. – Wal17… lećmy z tym pieprzonym gównem. On obniża głos o kilka oktaw. – Nie, bicie nie jest czymś, co kiedykolwiek zrobię. Klepanie tego seksownego tyłka dopóki nie zaczerwieni się, kurwa tak. Wzięcie mojego fiuta i uderzenie cię nim w twarz gdy dochodzę, zdecydowanie. Uderzenie? Nigdy.

17 Hit me - dosłownie uderz mnie dopisuję ze względu na dalszy ciąg rozmowy.

82

Rozdział 11 Bestia zabiegająca o Piękną

Wesley

Cóż, ten pieprzony obraz wykoleja mój pociąg myśli bardziej niż początkowo planowałem. Nie mogę zrobić tego wolnego gówna. Pragnąłem Stelli wczoraj, w zeszłym tygodniu… POTRZEBUJĘ jej teraz. Właśnie kurwa teraz. – Chcę, żebyś spróbowała… Zaczniemy powoli. Cóż, tak powoli jak to fizycznie możliwe bez spontanicznego spalania. Stella, mam zamiar wyjaśnić ci powód, dla którego wierzę, że możesz to zrobić. – Uśmiechając się do niej powoli podnoszę jej dłoń i zakładam kosmyk włosów za jej ucho. – Nie cofasz się od mojego dotyku. – Dłonią pocieram jej policzek, zanim śledzi linię jej pięknej szczęki i szyi. – Twoje ciało natychmiast reaguje na uczucie moich dłoni na twojej skórze. – Pozwalam moim opuszkom muskać jej piersi zanim pochylam się, żebym zablokować restauracji moją nielegalną demonstrację. Chwytam jej pierś w dłoń zanim przebiegam kciukiem w tę i we w tę sprawiając, że jej sutek twardnieje. Jęk, który jej ucieka powoduje mój chichot, zanim kontynuuję: – Zamoczyłaś mankiet mojej koszuli, kiedy w piątek pieprzyłem palcem tę małą, ciasną cipkę. Prawda panno Reese? – Mmhmm. – Jej oddech jest nierówny. Jedna z jej dłoni chwyta moje ramię zanim zaciska w pięść tkaninę mojej marynarki.

83

Przesuwam dłoń w dół, aż sięgam jej nagich założonych na siebie nóg. Zatrzymuję rękę pod granicą jej spódnicy. – Rozszerz dla mnie swoje nogi, pozwól mi poczuć, jak mokra jest ta cipka. Głowa Stelli odchyla się w tył w tym samym czasie, co jej nogi rozchylają. Prześlizguję moim środkowym palcem po jej mokrych wargach i warczę: – Dokładnie tak jak, kurwa, myślałem. Przesuwając dłoń, rozchylam jej nogi z daleka od siebie. Pocieram dłoń po jej mokrym ciele, a potem zatapiam cały palec w jej gorącej, mokrej cipce i zaginam go znajdując odpowiedni punkt. Jej jęki i błagania wychodzą w ciężkich sapaniach, gdy jej wargi i oddech pieszczą moją szyję i uszy. Między oddechami szepcze zachrypniętym głosem: – Proszę, proszę Wesley. – Jej biodra poruszają się gwałtownie przy mojej dłoni. Zatracam się patrząc na nią. Jej ciało porusza się przy mnie zmysłowo, gdy zmienia się w uosobienie surowej seksowności. Jej twarz i szyja są zaczerwienione, a głowa opada do tyłu. Pot połyskuje na skórze jej twarzy, szyi i piersi. Jej górne zęby zatapiają się w nabrzmiałej dolnej wardze, jej piękno prawie mnie niszczy. Mój głos jest szorstki i gniewny: – Co, Stello? Proszę, co? Chcesz dojść? – Mój kciuk szybciej okrąża jej nabrzmiałą łechtaczkę zanim zagłębiam drugi palec w jej ciasnej cipce, wbijając je mocniej warcząc w jej ucho: – Musisz dojść, aniołku? Więc właśnie tu w tej restauracji, chcę, żebyś w tej chwili wgryzła się w moje ramię i zajebiście doszła na mojej dłoni jak grzeczna, mała dziwka, panno Reese. Właśnie. Teraz.

84

Cholerny– pieprzony– Boże! Jak tylko na moją komendę słowną Stella moczy moje mankiety, wiem – jeszcze lepiej niż znam swoje nazwisko – wiem, że pod tymi bliznami i złamaną fasadą Stelli jest zakopana uległa. Nie mogę powstrzymać ust od konsumowania jej, przełykania jej głośnych jęków i błagań przyjemności. Powoli wycofuję dłoń spomiędzy jej nóg i przyciągam jej drżące ciało blisko siebie, nasze pocałunki nigdy nie tracą rytmu. Kiedy jej drżenie ustępuje, odchylam moją twarz, żeby spojrzeć w dół w jej pijane, andaluzytowe oczy zanim uśmiecham się do niej i szepczę: – Będziesz moja. To czas, żebyś to zaakceptowała. – Przerywam i czekam, żeby mgła indukowana orgazmem uniosła się, a zrozumienie odbiło się na jej twarzy. Gdy to się dzieje, kontynuuję: – Możemy iść powoli, ale musisz wiedzieć, że zamierzam cię naciskać na więcej sposobów niż jeden. Zamierzam naciskać i naciskać dopóki będziesz pewna, że się złamiesz, Stello. Ale nigdy tego nie zrobisz, prawda? Unoszę moje usta do jej i kąsam jej nabrzmiałe, opuchnięte usta. – Nawet z całym piekłem, które zniosłaś, nigdy tak naprawdę nie zostałaś złamana. Ale moim planem jest postawienie cię nad krawędzią. Planuję zrujnować cię… zniszczyć cię. A ty pokażesz drugą, lepszą stronę, bo to będzie to, co cię nie zniszczy, panno Reese… Jedynie sprawi, że będziesz silniejsza. Po kilku minutach podczas których ona przygryzała tę dolną wargę, a ja rozważałem pchnięcie jej pięknej twarzy na moje kolana sprawiając, że weźmie mojego bolącego fiuta między swoje nabrzmiałe wargi, ona w

85

końcu się odzywa – Do diabła tak mój umysł jest wciąż pełen obrazu jej ust wokół mojego kutasa! – Spróbuję, Wesley. Cholera, nie mogę uwierzyć, że nawet to mówię, ale tak, spróbuję. Tylko nie oczekuj niczego ode mnie. Bo nie składam obietnic. Nigdy nie złożę ci żadnej obietnicy. Ja pierdolę. Dostanę twoje cholerne obietnice – będę mieć cię na kolanach błagającą mnie o wysłuchanie twoich obietnic. – Akceptuję nic mniej od ciebie, Stello.

***

Jazda do jej mieszkania jest cicha. Szczerze mówiąc czuję jak ciężar, który mnie przytłaczał, miał mnie w kajdanach odkąd pamiętam, wreszcie zostaje podniesiony. Jak tylko słowa „Spróbuję” wypływają z ust Stelli, wypuszczają albatrosy uwięzione w mojej duszy. Nigdy wcześniej nie czułem takiej nadziei, dopóki ona nie wtargnęła w moje życie ponownie i nie wiem, co to jest, nie mogę określić dlaczego, jednak mam to gdzieś dlaczego. Wszystko czego chcę, to zatracić się we wszystkim, co Stella reprezentuje, a ja nigdy nie chciałem iść gdziekolwiek indziej poza jej wnętrzem. Powiedziałem wszystko, co czułem, że musiało zostać powiedziane i nie będę naciskać jej bardziej, niż już zrobiłem to dzisiaj. Byłem zaniepokojony, że to co zrobiłem u Luciano było niemożliwe do osiągnięcia. Naciągnąłem jej wolę i zdrowy rozsądek na działanie przeciw sobie, a one formowały się do moich poleceń jak miękka glina.

86

Szach. Mat. Już posiadłem Stellę Jolie Reese, a ona już się podporządkowała… ona po prostu jeszcze sobie tego nie uświadomiła. Podjeżdżam do krawężnika pod jej mieszkaniem i szybko wyskakuję z samochodu, żeby otworzyć jej drzwi i pomóc jej wysiąść z mojego R8. Jej mała dłoń wsuwa się w moją, gdy ona podnosi wzrok uśmiechając się do mnie, gdy idziemy do drzwi. – Wow. Nie spodziewałam się znaleźć w tobie dżentelmena, Wes. – Jej uśmiech odbija się od chodników i budynków. – Zrobię, co w mojej mocy, żeby wciąż cię zaskakiwać. – Przesuwam moje ramię wokół jej talii, kiedy docieramy do drzwi jej budynku. – Dziękuję za kolację. To było achh… dość zadowalające. – Jej brwi podnoszą się, a przebiegły uśmiech pojawia, kiedy dojście określa jako zadowalające. – Było. Jutrzejsza kolacja powinna być tak dobra, jeśli nie bardziej zadowalająca. Będę po ciebie o ósmej. – Moje opuszki palców podnoszą jej brodę, aż nasze oczy się spotykają. Palcami śledzę jej górną wargę i nadąsaną dolną. – Tak. Ósma jest idealna. – Pocieram moimi ustami po jej i przyciągam jej ciało do mojego. – Dzisiaj poszło ci bardzo dobrze, Stello. Jak dobrze się czujesz, kiedy to mówię? – To dobre uczucie – szepcze. – Dobrze. Dobrej nocy, aniołku. Całuję palce jej dłoni zanim się cofam i pozwalam jej wyswobodzić się z naszego uścisku. – Tobie też. 87

Długo po jej zniknięciu wewnątrz budynku, pozostaję tu, gdzie stoję. Całkowicie kurwa oniemiały i niezdolny do ruchu, muszę zmusić się do odwrócenia i powrotu do samochodu. Jak tylko mój samochód odbija od krawężnika, zajebiście szalone gówna zaczynają bombardować mój umysł. To pieprzone szaleństwo. Cholerny instynkt drapieżcy na każdym poziomie. Każdy instynkt, który posiadam krzyczy na mnie, żebym się odwrócił i zażądał, aby posadziła swój tyłek w samochodzie i nigdy kurwa nie opuściła ponownie mojego boku. Alfa wewnątrz mnie zawzięcie wyje, żebym ją oznaczył. Domin zamieszkały we mnie stanowczo domaga się, żebym nagiął, złamał i kontrolował Stellę – umysł, ciało i duszę. Ale to niecywilizowana bestia w rui warcząco nalega, żebym pieprzył ją do zapomnienia.

88

Rozdział 12 Kiedy Piękna walczy z Bestią

Stella

Wszędzie wokół mnie jest krew. Gdy krzyki przebijają się przez moje bębenki, krew wsiąka w moje ubrania. Jestem taka zimna. Nie pamiętam, jak skończyłam na zakrwawionej podłodze w salonie. Spałam w moim łóżku. Jutro jest dzień szkoły i mimo, że nie było go w domu, nadal przygotowałam moje ubrania na jutro, wykapałam się, wyszczotkowałam zęby i ustawiłam budzik na rano. Ostatnią rzeczą, jaką pamiętam przed obudzeniem się jest zaśnięcie w moim łóżku. Przebiegam nasączonymi krwią dłońmi po moim ciele próbując sprawdzić, czy krew pochodzi ode mnie. Kiedy zdaję sobie sprawę, że nie, że to jest jego krew, poruszam się, żeby zobaczyć, czy on żyje, ale zatrzymuję się przed dotknięciem go. Jeśli nie jest martwy i obudzę go, nie spodoba mi się to, co się stanie. Krzyki nadal są coraz głośniejsze. Jeśli nie przestaną, ja będą tą, która za to zapłaci, bo on przyjdzie po mnie ponownie. Nie sądzę, żebym mogła udźwignąć więcej złamanych kości czy innych form agonii, do których znoszenia on mnie zmusza, nie dodając krwawej rzezi, której jestem świadkiem. Obejmuję moje uszy, żeby stłumić wrzaski, ale krew rozmazuje się na moich włosach i twarzy. Próbuję krzyknąć na nich, żeby się zamknęli! Muszą się zamknąć… Kiedy próbuję krzyknąć na nich, żeby przestali, zdaję sobie sprawę, że krzyki odbijające się od nagich ścian przyczepy są moje własne. Natychmiast wpakowuję pięść w usta, aby stłumić krzyki. Jak tylko metaliczny smak krwi uderza w mój język, dławię się wokół mojej krwi nasączając pięść falami małej kolacji, którą zjadłam.

89

Szarpię się z mojego koszmaru, gdy Eve lekko mną potrząsa szepcząc: – Stell. Stell, obudź się, kochanie. Masz kolejny koszmar, obudź się. – Hej, sis. Wszystko okej. Obudziłam się. Sorry. – Siadam i ściskam jej szyję natychmiast czując łzy na moim ramieniu i delikatnie głaszczę jej blond grzywkę. – Sis, hej. Nie płacz. Wszystko w porządku. – Odsuwam się i uśmiecham do niej. – Widzisz kochana, to był tylko koszmar. – Nie wiem, jak ty to robisz, Stell. – Pociąga nosem zanim ociera łzy z dala od jej niebieskich oczu w kształcie migdałów. – Wiem, że nie płaczesz. Wiem, że jesteś silna, ale te gówna, które wykrzykujesz w koszmarach przerażają mnie na śmierć. Nie musisz zawsze być silna. Jeśli chcesz porozmawiać… – Eve. Natychmiast zatrzymaj ten pieprzony pociąg szalonych myśli. Całe moje cholerne życie spędziłam na terapii – na antydepresantach i spotkaniach grupowych pięć razy w tygodniu. To nie pomagało wtedy i nie pomoże teraz. Gówno przez jakie przeszłam jest gównem, o którym mówiłam i odgrzewałam, aż byłam sina na twarzy. Nadchodzi czas, kiedy musisz zostawić przeszłość tam gdzie jej miejsce, zaakceptować, że życie jest gówniane, zaakceptować, że to zależy od ciebie i sama musisz uszczęśliwić SIEBIE… MNIE. I TO ZROBIŁAM, KOCHANIE. Wszystko w porządku. – Ponownie się uśmiecham próbując przekonać ją, że wszystko ze mną w porządku. – Czy myślałaś o… Chciałaś się pociąć, Stell? Odpowiadam najszczerzej jak mogę: – Jeśli muszę, szybko przypominam sobie, że nie jestem tchórzem. A TO jest łatwe wyjście. Właśnie teraz jestem na dobrej drodze.

90

– Kocham cię, jesteś jak moja siostra. Ja tylko nie chcę, żebyś była sama w piekle. – Patrzy na mnie błagalnie i nie mogę nic poradzić na złowrogi śmiech uciekający z mojej piersi. – Kochanie, nie możesz udźwignąć mojego piekła. Po prostu zostań tam gdzie jesteś, pozostań uczciwa i czysta, pozostań piękna i nieskażona. Uśmiechaj się do zdjęć i rób swoje cholerne dziewczyńskie rzeczy. Bo TO mnie uszczęśliwia, Eve. Zrozumiano? Przytakuje zanim ściska moją szyję. – Tutaj, twoje łóżko znowu jest zlane potem. Rzucę to do prania i wrócę, żeby pomóc ci pościelić łóżko. – Okej. Hej, nie obudziłam nikogo innego, prawda? – pytam. – Nie, Bo jest nadal nieprzytomny z przepicia w czasie przedsezonowego meczu Jetsów. Trina nadal śpi w swoim pokoju. – Uff, dobrze. Dzięki, dziewczynko. Po tym jak pomaga mi z łóżkiem, leżę rozbudzona patrząc na mój sufit, aż następnego poranka wschodzi słońce. Moje myśli są wszędzie. Wesley, nie wiem, co do diabła się dzieje między mną, a nim. Ciężko jak diabli odmówić mu wszystkiego, czego chce. I Jezusie Świąteczny kocham sprawiać, że jest dumny czy szczęśliwy. Cholera mam motylki od wywoływania u niego uśmiechu! „Dobra robota”. Albo „Cholera szybko się uczysz”, które od niego dostaję sprawiają, że się uśmiecham jak cholerny zaślepionym miłością głupek. Od chwili, kiedy jego ręka okrążyła mój łokieć w Chained i zaprowadził mnie do swojego auta, wszystkie zastrzeżenia odnośnie Wesleya Jacobsa, które mnie niepokoiły, odpłynęły. Cóż, z wyjątkiem tego, gdy usiadł jak diabeł i odmówił dania mojemu ciału tego, za co ono chciało

91

umrzeć. Ale nawet wtedy byłam zbyt zaintrygowana, żeby nie grać adwokata diabła. Jeśli mogę… Bez brzmienia banalnie, po prostu mnie posłuchajcie. Kobieta kobiecie. Przyjaciółka przyjaciółce. Nigdy nie pozwoliłam sobie na bycie zainteresowaną mężczyzną na tyle, żeby zrobić coś więcej niż pocałunek. Jestem dwudziestosześcioletnią, pełnokrwistą amerykańską kobietą, która KOCHA czytać sprośności, czytać, co czują bohaterowie, nie tylko emocjonalnie, ale też fizycznie. I kiedy tamtej nocy musiałam wyjść z penthause`a Wesa, to uderzyło mnie jak pieprzona ciężarówka! Cholera, jestem wygłodniała… Jego, jego dotyku, jego słów, jego uśmiechu. Teraz z tym objawieniem pojawia się pytanie. Czy jestem gotowa jak i wystarczająco silna, żeby próbować robić to, czego Wesley chce ode mnie? Hmm… Kurwa tak. I zanim zapytacie, czy będę w stanie to zrobić, nawet jeśli to skończy się źle i odejdę ze złamanym sercem, odpowiedź leży w następującym oświadczeniu: Suki, nie czytałyście? Wesley pieprzony Jacobs jest deserem lodowym w porównaniu ze strasznym i pełnym przemocy piekłem, w którym żyłam, byłam zmuszona do znoszenia i wyszłam z niego żywa.

***

– O ja pierdolę, poważnie? Na Jiminiego Świerszcza to cholerna randka, suki. Nie mój dzień ślubu! – Jestem dosłownie osaczona jak w kanapce przez Trinę i Eve z makijażem, szpilkami i perfumami. – Stell, proszę przynajmniej spróbuj rzęs. Dokleję te suki tak mocno, że miesiąc im zajmie wypadnięcie! – Eve podchodzi do mnie ponownie z klejem i rzęsami. 92

– Do diabła nie! – odganiam ją i patrzę w górę na Trinę przez lustro, która trzyma czarną sukienkę bez rękawów i cielistą satynową z dekoltem do pępka. – Achh… cielista? – pytam ze wzruszeniem ramion. – Cholernie– kurwa– boska cielista! Eve! Cholera! Przestań! – Trina wyszarpuje klej oraz rzęsy z jej dłoń i wrzuca je do śmieci. Trina wręcza Eve dwie lampki wina. – Tutaj, idź napełnić te skurwiele. – Całuje powietrze zanim mówi Eve – Wiesz, że cię kocham! Prawda? – Kochasz mnie tylko kiedy przynoszę twoje wino, suko – Eve mruczy po drodze do kuchni. – Stell! Okej, więc gdzie jesteś z tym facetem? To znaczy wiem o wczorajszej randce. Albo kolacji, czymkolwiek to kurwa było. Ale… Oto moje pytanie. – Podnosi parę czarnych pieprz mnie szpilek w jednej ręce i parę brązowych koturnów w drugiej. – Buty? Twoja odpowiedź będzie moją. – Idę w czarnych, siostro. Trina piszczy i skacze w górę i w dół jak cholerna fanka krzycząc: – Do diabła TAK! To moja dziewczynka. Po ubraniu się w cielistą sukienkę z ołówkową spódnicą, jak również z dekoltem do pępka – to wymaga dwustronnej taśmy. O 19:40 stoję na krawężniku w moich sześciocentymetrowych szpilkach bez palców ściskając kopertówkę i czekam, aż Wesley się pojawi. Świecący, czarny sportowy samochód, którego nigdy wcześniej nie widziałam staje pod moim mieszkaniem i zanim zauważam on jest na zewnątrz auta otwierając dla mnie drzwi pasażera.

93

– Jasna cholera, panno Reese. Jak na Boga oczekujesz, że w tej sukni podczas kolacji nie rzucę cię na najbliższą stabilną powierzchnię? – warczy przez zaciśnięte zęby. – Zrób to, cóż… Może powinieneś. – Uśmiecham się zanim wślizguję się w niski fotel i wzdycham w oczekiwaniu. Nie mam pieprzonego pojęcia, co robię. Nie wiem, jak flirtować czy być zabawną bez brzmienia kompletnie niedorzecznie i wymuszenie. Nie wiem, co ta noc ma dla mnie w zanadrzu, ani nie wiem, co zaplanował Wesley. Ale wiem… że jestem gotowa. Odkąd pamiętam walczyłam, żeby przeżyć, pozostać przy zdrowych zmysłach i przy kontroli. A dzisiaj, odmawiam walczenia z tym, cokolwiek nas czeka. Gdy patrzę przez okno, cytat, który czytałam w pewnym momencie mojego dzieciństwa, który zawsze pozostał ze mną, uderza we mnie nowym znaczeniem… Przyjdzie co ma przyjść, ale przyjmij to z łaską… Bo nie mam już dłużej tego, co podejmuje walkę z takimi rzeczami bez twarzy.

94

Rozdział 13 I tak lew wpadł na jagnię

Wesley

Powiedziała, żebym to zrobił. Prawie straciłem moje gówno z tym wymówionym absurdem. Jeśli ona miała jakiekolwiek… JAKIEKOLWIEK cholerne pojęcie, jak bliski byłem wczoraj uprowadzenia jej seksownego tyłeczka „Zrób to” nie byłby jej doborem słów. NIE. Nie. Nie pytajcie mnie, czy wróciłem w nocy jak stalker i obserwowałem jej budynek. I nie. Nie pytajcie, czy sprawdziłem i okazało się, że drzwi od jej budynku, zamki i ochrona były niewystarczające, ja właściwie *kaszel* pchnąłem proces zdobywania nieruchomości. Hej. Nie osądzajcie mnie. Zatrzymuję Lotusa w linii parkingowej i wysiadam z auta rzucając klucze do parkingowego zanim śpieszę, żeby otworzyć drzwi Stelli. – Mam zamiar postawić wszystko na jedną kartę… Lubisz włoskie jedzenie? – Śmieje się, gdy wplata swoje ramię w zgięcie mojego łokcia. – Tak, myślę, że można tak powiedzieć. – Chichoczę prowadząc ją przez drzwi ze szklanymi witrażami do włoskiego kuzyna Antonino. Stella i ja siedzimy w zacisznym obszarze, który zarezerwowałem dla nas ostatniego poniedziałku. Natychmiast wyrzucam nasze zamówienie po włosku, aby kelner je zabrał i dał nam trochę prywatności dla inkwizycji, którą zaplanowałem dla panny Reese.

95

– Co, na Boga, właśnie zamówiłeś? – Jej chichot brzmi jak muzyka dla moich uszu – co jest dość dziwne, bo ja nienawidzę, jak kobiety chichoczą. Zawsze uważałem to za denerwujące i dziecinne. Tak nie jest w przypadku Stelli. Pochylam się ku niej, aż moje usta są tuż przy jej uchu. – Obiecuję, że ci się spodoba, moja Stello – szepczę zanim zasysam jej małżowinę w usta i przygryzam ją moimi zębami powodując jej drżenie. – Myślałem o wielu rzeczach po podrzuceniu cię ostatniej nocy. Większość myśli opierało się na tobie. Bardziej konkretnie: gdzie, kiedy i jak cię zdobyć. Rozumiesz? Opuszcza głowę i obserwuję słaby rumieniec wypełzający z dekoltu jej sukni i przez jej pełne piersi. TWARDY. Mój fiut od tego rumieńca jest wystarczająco twardy, żeby wbijać gwoździe. – Też myślałam o tobie dużo, Wesley. Więcej niż byłabym skłonna przyznać. Jednak mogę powiedzieć, że jestem pewna, iż cokolwiek wydarzy się między nami, polubię to i jestem gotowa zobaczyć, gdzie to zajdzie 18. – Jestem świadkiem jej determinacji, którą gromadzi i rozciąga wokół siebie jak płaszcz. – Aby odpowiedzieć na twoje pytanie, tak Wesley, rozumiem. Dobra dziewczynka. Czy wspomniałem, że uważałem za wręcz okropne i denerwujące, kiedy na moje pytanie nie odpowiada się bezpośrednio? Jeśli nie, należycie to odnotujcie. – Chcę, żebyś została ze mną na noc, Stello. Chcę to zacząć… – wskazuję między nami zanim kładę dłoń na jej nagim udzie tuż pod jej spódnicą. – … między nami dzisiejszej nocy. Będę naciskać tak mocno, że 18 Ej Stell miałaś się dłużej opierać temu draniowi!

96

będziesz chciała zarówno uciec do mnie jak i ode mnie. Mam zamiar zakręcić twoje emocje i umysł w nic więcej niż w zdezorientowanie. Jeśli jesteś w stanie wytrzymać moje diaboliczne metody, jeśli pozostaniesz dobrą dziewczynką i zadowolisz mnie bez wkurzania mnie za bardzo, po tym jak wypieprzę twój umysł, mam zamiar pieprzyć cię – obok krawędzi szaleństwa dokładnie tam, gdzie zostawiłaś mnie czekającego odkąd pierwszy raz położyłem na tobie oczy. Zrozumiano? Stanowczo kiwa głową. – Tak. Rozumiem. Zaciskam rękę na jej udzie. Gdy moje ramię ześlizguje się na jej talię, przyciągam ją do siebie, moje usta pochylają się nad jej. Nasze języki walczą między naszymi gryzącymi zębami i liżemy swoje usta nawzajem. Połykam jej jęki i kwilenia. Kiedy jej ręka przesuwa się po mojej szalejącej twardości i ściska, czuję preejakulat wyciekający z czubka mojego kutasa i to powoduje jego szarpnięcie od patrzenia na jej nabrzmiałe, czerwone usteczka po jej piwne oczy. Opuszek mojego kciuka przesuwa się po kąciku jej ust, a moja druga ręka usuwa jej dłoń z mojego fiuta zanim na nią cmokam. – Nie. To jest nie do przyjęcia, panno Reese. Ty. Nie. Dotykasz. Tylko kiedy ja ci mówię, że możesz dotknąć. Zrozumiano? – Tak. – Jej język omiata jej usta zanim z niepokojem patrzy na swoje zaciśnięte na kolanach dłonie. – Dobrze. – Moje opuszki palców przyciągają jej brodę w górę, aż nasze oczy się spotykają. – Dobra dziewczynka. Pokażę więcej tolerancji niż zwykle wobec twojej małej pomyłki. Posiadanie ciebie jest dla mnie tak ważne. – Uśmiecham się i pochylam ku jej wargom po szybki pocałunek zanim kelner jest przy naszym stole z winem i przekąskami.

97

– Wow. – Oczy Stelli rozświetlają się na przystawki, które zamówiłem. – To wygląda… Wow. Zapomniałam dzisiaj zjeść, bo byłam taka podekscytowana. To wygląda przepysznie, Wes. – Kiedy się do mnie uśmiecha tak jak w rej chwili – jak dziecko gotowe do otwarcia pierwszego prezentu w Świąteczny poranek… na warte nędzne czterdzieści dolców przekąski – zaczyna się dziać szalone gówno. Po pierwsze jestem dumny. Moja pierś pęka z dumy wiedząc, że w ten sposób wywołałem jej uśmiech. Potem czuję przemożoną potrzebę chronienia jej, zachowania jej bezpieczniej oraz ukrycia przed wszystkim i wszystkimi. Po prostu gapię się na nią dziobiącą kalmary, smażone pierożki oraz nadziewane grzyby i jakoś ku mojej zgrozie, zatracam się trochę bardziej w Stelli Reese. Zatracam się bardziej niż kiedykolwiek w całym moim życiu… zatracam się bardziej niż kiedykolwiek byłem przeznaczony do zatracenia. Po obiedzie jedziemy do mojego penthause`a. Idziemy do mojego holu i zauważam, że Stella skopuje swoje buty. Chichocząc mówię jej – Stella, zostaw swoje szpilki. – Jej oczy lecą do moich, mruga na mnie przez chwilę zanim wślizguje jej małe stopy w wysokie szpilki. – Okej – mówi cicho. – Myślę, że powinniśmy zacząć usuwając z ciebie wszystko poza szpilkami, panno Reese. – Ona staje jak wryta, a ja potrząsam głową, zanim idę do salonu i zajmuję miejsce w moim wysokim, skórzanym fotelu. Odchylam się w fotelu, a lewą stopę układam na moim prawym kolanie i stukam palcami, zanim mrużę na oczy na nią wciąż nie poruszającą się na skraju holu. – Nie zmuszaj mnie, żebym się powtórzył, panno Reese. Wszystko poza szpilkami.

98

Ona kilka razy przełyka zanim przechodzi do działania. Cały czas przeżuwa tę cholerną nadąsaną dolną wargę. Kiedy jej ubrania zostają usunięte, stoi przede mną w niczym poza bladoróżowym gorsetem i czarnymi szpilkami. BEZ majtek. KURWA. – Jesteś zajebiście wspaniała, panno Reese. Absolutnie wyśmienita, zapierająca dech w piersiach. Nawet jeśli jeszcze nie zrobiłaś tego, co powiedziałem, nadal sprawiasz, że mój fiut jest tak twardy, że pulsuje. Teraz po tym, jak skończysz robić, co powiedziałem, chcę, żebyś mi wyjaśniła, jak to co właśnie powiedziałem sprawia, że się czujesz. Obserwuję jej drżące dłonie rozpoczynające rozpinanie gorsetu i kilkakrotnie szarpiącego guziki. Szyderczy uśmiech wypełza na moją twarz, kiedy bladoróżowy materiał powiewa na podłogę przed nią. Stoi przede mną jak ucieleśnienie uwodzenia, a jej bladokremowa skóra jest uosobieniem doskonałości. Jej piersi są blade i zakończone idealnymi jasnoróżowymi sutkami, jej cipka zupełnie naga i olśniewająco apetyczna. Czuję się jak wygłodniały mężczyzna. Taki, który zaniedbał słońce, wodę, jedzenie, a nawet życie. Po raz pierwszy użyczony mi zostanie smak nieba, każda jedna kobieta przed nią zbladła w porównaniu z nią. Nie sądziłem, że to nawet możliwe, ale zatraciłem się jeszcze bardziej w tej Afrodycie, tej ślicznej, małej kusicielce, bardziej niż kiedykolwiek myślałem, że to możliwe. Gdy jakoś odzyskuję zdolność myślenia po moim szybkim obsunięciu wodzy kontroli, chrząkam zanim mówię: – Jak czujesz się stojąc przede mną kompletnie naga wiedząc, że oddałbym prawie wszystko, żeby pochylić cię nad tym stolikiem w holu i pieprzyć cię, aż stracisz przytomność z przyjemności? Wierci się na swoich stopach, żując swoją cholerną wargę znowu i obserwuję jak niepewność ślizga się po jej rysach. 99

– Nie wiem, jak to wyjaśnić… mój umysł jest pomieszaniem słów i uczuć, których nie rozumiem. Czy mogę mieć minutę zanim odpowiem? – Nie. Nie możesz mieć minuty. Chcę, żebyś powiedziała mi panno Reese, czy to sprawia, że twoja cipka jest mokra? To oczywiste, że sprawiam, iż twoje ciało drży. Stąd mogę zobaczyć drżenie twojego ciała. Teraz odpowiedz na moje pytanie, czy twoja cipka jest mokra? Rumieniec zakrada się ze szczytów jej idealnych cycków w górę do delikatnej szyi i osiada wysoko na policzkach. – Tak, sir. – Chcesz być dla mnie dobrą dziewczynką, prawda aniołku? – pytam. Jęczy przed udzieleniem odpowiedzi: – Tak, sir. Bestia we mnie walczy z kajdanami i miota się, natychmiast powodując, że wstaję i podchodzę do niej. Stoję górując nad jej małą posturą, moje 193 cm przyćmiewa ją. – Połóż palce między swoimi nogami i potrzyj dla mnie tę cipkę, panno Reese. Właśnie. Teraz. Jej klatka piersiowa faluje przy oddychaniu, sprawiając, że jej piersi rosną i opadają wciąż i wciąż, gdy jej dłoń wślizguje się między jej nogi i leniwie muska siebie zanim przesuwa dłoń z powrotem do swojego boku. – Nie, Stella pocieraj swoją pieprzoną łechtaczkę dopóki będę mógł usłyszeć, jak mokra jesteś, potem włóż palec w swoją cholerną cipkę. Jeśli chciałbym, żeby przesunęła po niej palcem, użyłbym tych słów. Teraz jeśli chcesz, żebym był dumny: Włóż. Palec. W. Tę. Cipkę.

100

Jej rumieniec pogłębia się pociemniając jej policzki mocniej niż kiedykolwiek widziałem na jej pięknej twarzy. Gdy robi to, czego zażądałem, duma pęcznieje w mojej klatce piersiowej, a krew napływa do mojego fiuta. Cofam się o krok zanim odpinam mój pasek, potem spodnie i uwalniam mojego fiuta. Powoli głaszczę go spod przymkniętych powiek obserwując ją, gdy się wzdryga. Kiedy patrzy w dół, jej oczy otwierają się szeroko, wstrzymuje oddech zanim oblizuje usta i szybciej porusza dłonią. – Dobra dziewczynka. Stello, a teraz – palec w cipkę. Robi, jak mówię, podczas gdy ja cofam się kilka kroków aż czuję, że tył moich kolan uderza w fotel za mną, siadam, odchylam się do tyłu rozkraczając kolana i kontynuuję głaskanie. Oczy Stelli są zaciśnięte i przez drżące mięśnie jej ciała wiem, że przenosi się na skraj orgazmu. Mając na uwadze ostatnie powstrzymanie jej przed uwolnieniem, zrozumiałem, że skomplikowałem to, więc powoli, cicho mówię jej najbardziej autorytatywnym głosem, na jaki mogę się zdobyć: – Przestań, panno Reese. Wyjmij palce, nie waż się dojść. Jej powieki mrugają i się otwierają, a zdezorientowanie miga na jej twarzy. – Hę? – Mruga szybko, ale odsuwa dłoń. – Chcesz być dobrą dziewczynką dla mnie, prawda? – pytam ponownie. – T– tak. Uwalniam mojego fiuta zanim podnoszę rękę i zginam palec. – Chodź tutaj, panno Reese. – Kołysze się nieco, zanim chwiejnie idzie do przodu zatrzymując się dokładnie przede mną. 101

Uśmiecham się do niej, zanim daję instrukcje: – Weź poduszkę i połóż ją na podłodze między moimi nogami. – Wskazuję na kanapę pokrytą poduszkami, kiwam w jej stronę. – Klęknij na poduszce, dłonie każda na jednym udzie, zrozumiano? – Tak, sir. I wtedy to się dzieje, właśnie kurwa tutaj ludzie – to się dzieje – i jeśli nie siedziałbym już, moje kolana ugięłyby się i wylądowałbym na dupie. Stella Jolie Reese siada w prawie idealnej postawie uległej, jej kolana uderzają w poduszkę, zgięte nogi utrzymują tyłek na jej stopach, jej dłonie lądują delikatnie po jednej na moich udach. Stella trzyma głowę w dole, ale nadal widzę jej uśmiech wokół przeżuwanej dolnej wargi. Szepczę do niej gładkim tonem: – Nie masz pojęcia, jak mnie uszczęśliwiasz. Wszystko okej? – Kiwa głową, ale podnoszę jej twarz jedną dłonią, a drugą chwytam mojego fiuta. Kiedy jej oczy spotykają moje, mówię – Słowa. Od teraz, Stello, używasz słów, nie gestów, rozumiesz? – Tak, sir. I wszystko w porządku. Obiecuję. – Jej piwne oczy są prawie zielone i zamglone pożądaniem. Patrzę na mojego fiuta w mojej dłoni potem zwężając oczy patrzę na nią. – Umieść palce, na których prawie doszłaś, w moich ustach. Pociera moje usta swoimi dwoma palcami i ssę oba, aż do kłykci zanim zataczam językiem wokół każdego wylizując jej palce do czysta. Moje oczy wywracają się na tył mojej głowy i zamykam je, a z mojej piersi ucieka jęk, gdy smak zalewa moje usta. Ssę oba palce do sucha zanim je uwalniam.

102

– Włóż palce w tę cholernie słodką cipkę, dopóki znowu nie pokryjesz palców spełnieniem, panno Reese. Natychmiast wykonuje instrukcje, a moja pięść zaciska się wokół fiuta i głaszczę go szybciej, gdy obserwuję ją doprowadzającą się do orgazmu, gdy lubieżnie wierzga przy swojej dłoni. Jej twarz, klatka piersiowa i piersi są zarumienione… Jej oczy nie uciekają od moich przez moment zmieniający całe życie. Muszę odchrząknąć zanim mówię, ale słowa nadal wychodzą zachrypnięte: – Umieść swoją pokrytą spełnieniem dłoń na moim fiucie. – Chwytam jej dłoń zmuszając ją do chwycenia mojego kutasa i obserwuję, jak niezręcznie go trzyma, zanim fachowo przebiega kciukiem po obręczy, na której zbiera się preejakulat sączący się z końcówki. – Czy kiedykolwiek wcześniej twoje piękne usta były pieprzone? – pytam. Potrząsa głową. – Nie. Ja… nie. – Przez krótką minutę pożądanie w jej oczach walczy z niepewnością. – Mmmm… dobra dziewczynka. Kiedy zapytam cię, do kogo należysz, co powiesz? – Do c– ciebie… Ciebie, Wesley. – Utrzymuje oczy na moich. Lubieżny uśmieszek krąży po moich ustach. – Cholerna racja, jesteś moją dobrą dziewczynką. Teraz zawiń tę dłoń pokrytą spełnieniem wokół bazy mojego fiuta, otwórz te piękne usteczka i liż mojego kutasa od nasady do czubka. Kiedy twój język dotrze do szczytu obręczy obejmij mojego fiuta swoimi zajebiście pięknymi ustami

103

i ssij. Chcę, żebyś ssała tak mocno, że twoje policzki się zapadną, zrozumiałaś? – Tak, sir. – Natychmiast przejeżdża językiem po moim fiucie, liże jak poleciłem, a kiedy ciepło jej ust konsumuje mojego kutasa, prawie tryskam. Zagryzam policzek starając się powstrzymać się od zbyt szybkiego dojścia. Gdy metaliczny smak uderza w mój język, Stella kontynuuje zasysanie mojego fiuta w swoje usta, aż główka uderza w tył jej gardła. – Tak KURWA tak, Stell. Niech to szlag, kochanie. – Moje palce wkręcają się w jej włosy przy czaszce i zaciskam pięści pełne jej długich, ciemnych, luźnych loków. Moje biodra pchają w górę w swoim własnym tempie, ale Stella nigdy nie traci rytmu. – Złap mojego fiuta u podstawy, pompuj dłonią w rytm ssania. KURWA. KURWA TAK! Niech to, kocham twoje usta, Stella, Jezu Chryste. Wciąż i wciąż główka mojego fiuta pcha w tył jej gardła zanim prześlizguje się przez pierścień mięśni w jej gardle. Mgliście pamiętam jej odruch wymiotny i łzy spływające w dół jej twarzy, ale jestem poza racjonalnym myśleniem. Dłońmi zacieśniam uścisk na jej włosach i używam ich jako dźwigni. Moje biodra pchają w jej usta, gdy moje pięści szarpią bliżej jej twarz. Pieprzę, dosłownie pieprzę usta Stelli… Kiedy wreszcie ku łasce Boskiej, odchodzę od zmysłów i uwalniam śmiertelny uścisk na jej włosach, ona ssie dopóki cmokający dźwięk sygnalizuje uwolnienie mojego fiuta z jej ust. Patrzę na nią kompletnie oniemiały, gdy ociera łzy ze swojej twarzy. I jestem pewien, że szok odbija się na mojej twarzy. – Co? Zrobiłam coś źle? – Jej brwi się marszczą. – Achhh, do diabła kurwa, nie zrobiłaś. Jedynie certyfikowany inhalator fiutów może ssać tak kutasa, co do kurwy, Stell? – domagam się ostro. 104

– Czytam książki, cóż… – Wzrusza ramionami jak nieśmiała dziewczynka w szkole. – Sprośne książki, czytam dużo sprośnych książek. One mogą być… bardzo opisowe. – Patrzy na mnie z uśmieszkiem. – Robiłam notatki tylko na wypadek… – Robiłaś notatki? Kurwa, studiowałaś je też rano, w południe i w nocy? – pytam potrząsając głową. – Nieważne. Nie odpowiadaj. To nie jest ważne. – Rozdrażnione westchnienie ucieka z moich płuc. – Chciałem zapytać, czy jestem dla ciebie wystarczająco powolny. – Wpakowuję pięty dłoni w oczodoły. – Ale przysięgam na Chrystusa, że gdybym poszedł trochę szybciej, połknąłbym cię całą dokładnie w tej sekundzie. Odsuwam dłonie z mojej twarzy, patrzę w dół i widok jej na kolanach pomiędzy moimi udami, patrzącej na mnie do góry ponownie robi szalone gówna z moją klatką piersiową. To krępuje i ogranicza prawie ucinając słowa próbujące się uwolnić. – Panno Reese, czy kiedykolwiek słyszałaś o „bezpiecznym słowie”? – wysuwam pytanie z większą trudnością niż przewidywałem. – Tak, sir. – Przytakuje. – Mówiłem ci, że będę naciskać i zginać, aż cię złamię. Jednak mimo, że chcę cię złamać, raczej umarłbym i spędził wieczność w piekle, niż roztrzaskał cię. Więc żeby tego uniknąć, daj mi słowo, nie więcej niż dwusylabowe, słowo, które powiesz jedynie przed rozbiciem się i zatraceniem. Panno Reese, musisz dać mi swoje bezpieczne słowo. – Rdza – mówi z tak ewidentną determinacją, że muszę ugryźć się w język przed zapytaniem o znaczenie doboru jej słów. – Więc jest rdza. – Wstaję zanim chwytam obie jej dłonie w moje, podciągam ją na stopy i prowadzę do mojego pokoju.

105

Rozdział 14 Co za głupie, przestraszone Jagnię

Stella

Mogę to zrobić. Mogę to zrobić. Mogę to zrobić. Moje wewnętrzne gromadzenie sił zostaje odcięte, kiedy Wes prowadzi mnie przez ciężkie podwójne drzwi do łóżka, które przypomina bardzo to używane przez Jonathana Rhysa Meyersa czy Henryka VIII w Tudorach. Wielkie, masywne królewskich rozmiarów łoże z baldachimem umieszczone jest na podniesionej platformie, która zajmuje większość oddalonej ściany. Ciemna lśniąca drewniana podłoga wyłożona jest pluszem strategicznie rozłożonym po całym pokoju. Z boku jest niewielki bar z meblami w tym samym ciemnym odcieniu czerwieni, brązu i złota, jak reszta pokoju. Dźwięk opadających na podłogę butów Wesley`a, odwraca moją uwagę do miejsca przy łóżku, gdzie teraz stoi. Z całkowitym zafascynowaniem obserwuję, jak powoli odpina swoją ciemnoszarą koszulę, jego oczy nigdy nie opuszczają moich, ale moje nerwy powstrzymują mnie od bycia zdolną utrzymywania kontaktu wzrokowego. Kiedy moje oczy prześlizgują się do jego dłoni nie mogę powstrzymać ich od pożerania każdego centymetra opalonej skóry, który ujawnia, centymetr po centymetrze, guzik po guziku. Gdy jego koszula jest całkowicie odpięta szybko pracuje nad swoimi mankietami, aż jego koszula powiewa w stronę podłogi i waga jego paska powoduje, że jego spodnie robią to samo. 106

Sukin o KURWA. Mężczyzna jest absolutnie piękny. Nie, nie tylko piękny, to znaczy jest uosobieniem męskiej perfekcji. Spójrzcie! Policzcie je! 1,2,3,4,5,6,7,8 – Macie to drogie panie? Ośmiopak. Jezusku Chrystusku, myślałam, że V było mityczną sprawą, photo shop czy samoopalacz, złudzenie optyczne. Nie. Nie. Chętnie. Zajebiście chętnie, zdecydowanie, entuzjastycznie ogłaszam, że absolutnie nie jest. One istnieją. Wiem, że się gapię przebiegając wzrokiem od jego szerokich, opalonych, pokrytych piegami ramion do jego wąskiej talii wciąż i wciąż ale cholera, nie mogę na to nic poradzić. To jak DNA Twitcha, Remy`ego i Jesse`a rzucić razem i uzyskać taki rezultat! – Chodź tutaj, Stello – natychmiast ruszam do przodu, a jego zachrypnięte polecenie powoduje dreszcz wstrząsający całym moim ciałem. Czysty instynkt w mojej głowie zostanie stłumiony, jestem pewna, że to dlatego, iż staram się ukryć moje emocje lub coś innego. Kiedy stoję przed nim on umieszcza swojego fiuta bezpośrednio przed moim polem widzenia. Cholera, nawet jego kutas jest piękny. Każdy zajebiście gruby, sztywny centymetr. Oblizuję moje wargi na wspomnienie jego smaku zalewającego mój umysł. Słyszę jak Wesley cmoka zanim czuję jego palce dotykające moją brodę i odchylające moją głowę do tyłu, aż moje oczy spotykają jego. Jego zachrypnięty głos powoduje, że moje uda zaciskają się z ich własnej woli, ale to jego słowa powodują, że moje oczy wywracają się na tył mojej głowy zanim jęczę. – Tak bardzo jak kocham pieprzyć twoje nadąsane usteczka, stracę swój cholerny rozum i wytrysnę, jeśli pozwolę twoim ustom być teraz w pobliżu mojego fiuta.

107

Jego ręce obejmują moją talię i podnosi mnie zmuszając do krzyku, zanim delikatnie kładzie mnie na łóżku. Okrąża je na drugą stronę dopóki nie jest przy mojej głowie. – Ramiona, aniołku. – Podnoszę ręce i kładę je nad głową. Jego palce okrążają oba nadgarstki zanim czuję jedwabisty materiał ślizgający się wokół nich i zaciskający, aż związuje je razem potem przywiązuje je pewnie do łóżka. Pozycja ciągnie moje ramiona do tyłu w materac, wypychając moje piersi jak w rosyjskim salucie. Zamykam oczy i słucham, jak jego nagie stopy stukają przez drewnianą podłogę. Kiedy czuję, że jedwabny materiał zostaje przywiązany wokół mojej prawej kostki, a potem rozkłada mnie otwartą to wywołuje wstrząsającą mną panikę i dudnienie w moich żyłach. Panika powoduje, że walczę o oddech. Namacalna zmiana we mnie wydaje się być niezauważona dla Wesley`a, jego ruchy nigdy się nie zatrzymują, gdy kontynuuje wiązać lewą kostkę do przeciwnej strony łóżka, rozkładając mnie szerzej. Idzie dopóki nie stoi bezpośrednio za mną, a uśmiech rozciąga jego wargi. – Idealna – naga, otwarta dla moich oczu, żeby zobaczyć i wizualnie czcić każdą pyszną krzywiznę oraz linię twojego zajebiście wykwintnego ciała. Ledwie mogę usłyszeć jego słowa wokół dźwięku krwi płynącego w moich uszach. Mantra albo skandowanie zaczyna miotać się wokół mojej głowy: Nie mogę tego zrobić. Nie mogę tego zrobić. Powstrzymaj go, powiedz, żeby

108

przestał. Nie mogę kurwa tego zrobić, powiedz to! Wykrzycz to, a niech to! RDZA! – Ciii… panno Reese, otwórz oczy i popatrz na mnie w tej sekundzie. – Mocniej zaciskam oczy i wciągam wargi w usta, wgryzam się w nie i potrząsam głową tam i z powrotem. Moja pierś faluje, mój nos płonie, nie mogę oddychać. Nie ma wystarczająco tlenu. Nie mogę tego zrobić. Nie mogę tego zrobić. Powiedz mu, żeby przestał. Nie mogę tego kurwa zrobić, powiedz to! Wykrzycz to! RDZA! KLAPS! Otwieram oczy i sapię, wciągając błogosławione powietrze w moje płuca. Właśnie klepnął mnie… – Czy ty właśnie klepnąłeś moją cipkę? Czy ty właśnie kurwa klepnąłeś otwartą dłonią moją cipkę?! Jego twarz odzwierciedla diabła z tak cholernie strasznym uśmiechem tańczącym na niej, gdy prześlizguje dłonie z moich kostek do wnętrza moich ud zanim zapętla wokół każdego z nich ramiona i zbliża twarz o centymetry od mojej cipki. Jego ręce spoczywają na moim brzuchu, gdy patrzy w dół i jego ramiona całkowicie eksponują moją nagość. – To zajebiście zadziałało, prawda? Odpierdoliło ci – warczy przez zęby, zanim mnie liże, rozdzielając szeroko moje nagie fałdy. – Cholera jasna! – krzyczę. Wpycham głowę w materac, a szyję wyginam w łuk, podnosząc plecy z łóżka. Palcami dotyka mojego podbrzusza, a dłońmi nadal trzyma moje wierzganie wywołane jego utalentowanym językiem. Wpycha we mnie język, zanim zatacza nim kółka i chłepcze wilgoć wywołaną jego znakomicie wykwalifikowanymi ustami. Gdy jego zęby i wargi opanowują moją łechtaczkę i zasysają ją w usta, moje widzenie jest pieprzonym tunelem. Jak przez mgłę słyszę siebie, jęczącą słowa:

109

– O mój Boże! – Jego palec wślizguje się we mnie głęboko i wykrzywia wbijając w rytm języka ssącego oraz muskającego moją wrażliwą łechtaczkę. – JaPierdolę! – Krzyk wyrywa się z mojego gardła, gdy czysta euforia pochłania mnie w całości, wciągając dalej niż kiedykolwiek wcześniej. Sekundy, minuty, piekielne godziny mogły minąć zanim czuję wypłynięcie na powierzchnię. Jakkolwiek długo to było, było wystarczająco, żeby Wesley uwolnił mnie od moich jedwabnych ograniczeń i odwraca mnie na brzuch. Jego opuszki palców wbijają się w moje biodra zanim podnosi mój tyłek w górę. – Jezu pieprzony Chryste, Stella – jęczy przed wetknięciem głowy między moje nogi od tyłu, czuję jego nos między moimi pośladkami i jego język docierający do spełnienia z mojej cipki. Jego gorący oddech dmucha w moją nabrzmiałą, mokrą cipkę. – Jeśli cipki byłyby jedzeniem i mógłbym żyć tylko na cipkach, nigdy nie opuściłbym tego pieprzonego stołu, przysięgam. Przesuwa się i wyprostowany staje za mną, zanim pochyla się w dół. – Jeszcze jeden pieprzony smak – liże mnie od łechtaczki do tyłka, a potem chwyta moje biodra boleśnie swoimi masywnymi dłońmi. – Teraz. – Jego dłonie ześlizgują się z moich bioder i gładko krążą wokół kul mojego tyłka, zanim przebiega nimi powoli w górę moich pleców. Jego język podąża za dłońmi pobudzając krążenie i śledząc każdy z moich kręgów, aż jego ręce spotykają moje ramiona i chwytają je mocno. Jego usta zatrzymują się między moim łopatkami i ostro szepcze przy mojej skórze: – Teraz panno Reese. – Jego mięśnie brzucha napinają się i czuję jego fiuta ślizgającego się między moimi pośladkami, zanim pcha w przód i

110

w tył. Kiedy się zatrzymuje używa swojego torsu, aby główkę swojego fiuta przystawić do mojego wejścia. – Mam zamiar wypieprzyć. – Owija moje włosy wokół swojej pięści i cięgnie moją głowę w tył. – Cholerne piekło z ciebie. Zrozumiano? Główka jego fiuta wchodzi, żeby natychmiast zostać wyciągnięta. – Tak. – Staram się kiwnąć, ale jego uścisk w moich włosach zaciska się, gdy drugi raz otacza nimi swoją pięść. – T– tak, sir. – Słowa wypadają, gdy jęczę i próbuję pchnąć się do tyłu ku niemu. Ledwie „Sir” wypada z moich ust, a on wbija się we mnie do końca. Przeszywający krzyk wyrywa się z mojego gardła powodując jego znieruchomienie, dłonie zaciskają się wokół moich włosów i chwyta za ramię tak, że nie mam miejsca na ruch. Jestem zszokowana, kiedy czuję łzy gryzące tył moich powiek. Wargi Wesley`a składają pocałunki pomiędzy moimi łopatkami, zanim szepcze: – Byłaś nagięta, ale nie byłaś złamana, aniołku. Tak czy Nie. Rdza? Odpowiadam chrapliwie jęcząc: – Nie, kurwa nie rdza. – Bujam się w tył ku niemu tak bardzo, jak mogę próbując nakłonić go, aby się poruszył. Nigdy w całym moim życiu nie czułam się tak całkowicie wypełniona, a w tym samym czasie całkowicie podzielona na części. Ból i przyjemność łączą się w ich kolorach, dumie i upokorzeniu tracąc swoje znaczenie. Wszystko na czym mi zależy i wszystko czego kiedykolwiek chciałam mam właśnie teraz w tym momencie i błagam, żeby to zatrzymać. – Proszę, Wesley kochanie, proszę. – Pcham z każdą uncją siły, którą posiadam i próbuję wytworzyć tarcie, które powoduje, że włoski na karku stają od korzeni. 111

– Próbujesz pieprzyć tego fiuta, aniołku? Hę? Lepiej nie próbuj odwracać ode mnie kontroli. – Usuwa dłoń z mojego lewego ramienia, które chwycił wcześniej i otwartą dłonią klepie mój prawy pośladek. – Teraz –cię kurwa złamię. Mruczy wyciągając prawie całkowicie zanim pcha z powrotem uderzając we mnie wciąż i wciąż. – Tak cholernie ciasna, aniołku. Ja pierdolę, tak. Niech to, jesteś tak zajebiście ciasna. – Obie dłonie uwalniają uścisk powodując mój upadek do przodu i zanim mogę włożyć pod siebie ręce, żeby się podnieść, on okrąża moje nadgarstki palcami przenosząc je oba w dół moich pleców, używa ich jako dźwigni i rozpoczyna pieprzenie. Natychmiast czuję, że plama zaczyna się rozmazywać pchając mnie w kierunku krawędzi. – O mój Boże, tak Wesley, kurwa to takie dobre uczucie. Z jedną ręką blokuje oba nadgarstki i zabezpiecza je za moimi plecami zanim podnosi drugą rękę, żeby chwycić moje ramię. Warczy słowa między nieprzerywanymi pchnięciami – Ty. – Pchnięcie. – Nie. – Pchnięcie. – Dojdziesz. – Pchnięcie. – Dopóki. – Pchnięcie. – Ja. – Pchnięcie. – Tego. – Pchnięcie. – Nie. – Pchnięcie. – Powiem. Mówienie jest poza zakresem moich zdolności. Ekstaza zwiększa się z każdym szarpnięciem i zbliżeniem ku krawędzi. Wiem, że on nie oczekuje ode mnie odpowiadania, ale słuchania jego poleceń, jednak zawładnęła mną moja przytłaczająca niepełnosprawność. Jęki i kwilenie są wszystkim, do czego jestem zdolna, gdy gwiazdy i świąteczne lampki zawładają moim widzeniem. Czuję, że mój organizm zaczyna drżeć i używam ostatnią krztę siły, którą posiadam, żeby to powstrzymać, ale niemal natychmiast czuję, jak to przeze mnie przepływa i tracę nad sobą panowanie. 112

Dłonie Wesa prześlizgują się w górę i otaczają moje gardło, moje plecy wyginają się w łuk z siłą jego pchnięć. Kiedy zdaję sobie sprawę, że on mnie dusi, odcina dostęp do bardzo potrzebnego tlenu, panika chwyta mnie i moje ręce lecą do jego, a w tym samym czasie on szarpie mnie w górę na kolana wbijając się we mnie mocniej i szybciej, wbijam paznokcie w jego dłonie nie troszcząc się, że rozrywam skórę. Wilgoć krwi utrudnia to, ale nadal kontynuuję próby wyszarpania jego dłoni z mojego gardła. – Będę cię kurwa dusił zanim dojdziesz, jeśli będę musiał, ale ty NIE dojdziesz zanim POWIEM, że dojdziesz. – Jego biodra pchają nierówno, a jego uścisk wokół mojej szyi zacieśnia się. – TERAZ. KURWA CIĘ CHOLERNIE ZŁAMIĘ! Traci panowanie nad sobą, co jest tak namacalne, że mogę fizycznie odczuć pęknięcie. Jakoś łapię oddech i trzaskam moim ciałem w tył na niego, spotykając jego karcące pchnięcie za karcącym pchnięciem. Tłumię orgazm, który przetacza się przeze mnie i z godnością wypluwam słowa: – NIE ZŁAMIĘ SIĘ, SKURWYSYNU! BAM! Natychmiast jestem na plecach pociągana ku krawędzi łóżka, Wesley szarpie moje kostki na górę jego ramion, zanim chwyta mnie w pasie i nabija mnie na swojego fiuta. Jego usta miażdżą moje, każda z jego dłoni delikatnie obejmuje moją szczękę, gdy nasze usta i języki pożerają się nawzajem, on wciąż wbija się we mnie, jakby od tego zależało jego życie. Jego zielone oczy wbijają się w moje, gdy szorstko warczy: –Zajebiście dojdź na moim fiucie, ty mała dziwko. TERAZ! Moje ciało nagle dopowiada na jego werbalne żądanie i rzucam się w przepaść. To przepływa przeze mnie powodując, że moje ciało wstrząsa wewnątrz i na zewnątrz. Dochodzę. MOCNO.

113

Wes wpycha się we mnie głęboko… Trzymam się niego, moje paznokcie tną jego plecy i zalewam ponownie jego fiuta, gdy jego ramiona się trzęsą. Używam każdego mięśnia w mojej cipce, żeby zacisnąć i zalać każdą kroplę jego gorącego nasienia wewnątrz mnie. Tylko jedna myśl przemyka przez mój umysł zanim nagle opuszcza mnie świadomość. A niech mnie… Mogę być gównianą uległą, ale Wes miał rację – Jestem uległą.

114

Rozdział 15 Potwory w ciemności

Potwór

Odkąd pamiętam obserwowałem z cienia. Będąc dzieckiem obserwowałem jako nic więcej niż lekarstwo na nudę i przygnębienie. Przyjaciele i rodzina nigdy nie przykładali do mnie wielkiej wagi. Bardzo wcześnie w życiu zmęczyłem się marzeniem i obserwowałem ludzi w pobliskich parkach. Tęskniłem za piknikami i przeciąganiem lin, kiedy obserwowałem rodziny oraz przyjaciół nawiązujących kontakty, to straciło swój urok, kiedy wreszcie w wieku ośmiu lat dojrzałem i poddałem się sadystycznym demonom, które żyły tuż pod powierzchnią od mojego pierwszego wspomnienia. Im więcej karmiłem demony, tym bardziej głód się zwiększał. Zacząłem powoli i w małych ilościach. Dla mojej zamierzonej ofiary przygotowywałem sztuczki i pułapki. Wazelina na najwyższym stopniu, podczas gdy siedziałem wciąż w cieniu obserwując, jak moja nauczycielka ześlizguje się i spada mocno w dół schodów. Wspaniałe brzmienie łomotu po jej przerwanych krzykach oznaczających koniec. Sztuczki i pułapki nie karmiły demonów za długo. Chciały krwi i chciały jej mocno. Jako młody chłopak nigdy się nie odzywałem i nie wyróżniałem. Jeśli ktoś kiedykolwiek przypominałby sobie o mojej obecności, mogli pamiętać cichego chłopaka czytającego w tle – nic więcej.

115

Szczerze mówiąc jedyną osobą, która wiedziała, że nie byłem niemy byłem ja sam. Czasami nawet ja w chwilach całkowitej samotności, musiałem zanucić przez mniej niż sekundę, żeby sprawdzić, czy rzeczywiście mam głos. To było tylko wtedy, nie widziałem innej potrzeby. Kiedy hamulce sąsiadki popsuły się, ona mknęła po ruchliwym skrzyżowaniu na końcu naszej ulicy. Nikt nie zauważył chłopca ukrytego w drzewach, obserwującego jak pani Wilson została wyciągnięta praktycznie w kawałkach przez przednią szybę. To była moja pierwsza próba walenia konia w drzewo. Ten dzień był wygrany na więcej sposobów, niż byłem w stanie sobie wyobrazić. Demony wygrzewały się w swoim spełnieniu, kiedy poszedłem czytać i studiować wszystko, co mogłem dostać w ręce. Astronomia, geografia, historia, biologia i algebra – one były moimi przyjaciółmi. Nie widziałem potrzeby posiadania ludzkich przyjaciół. Ludzie nie robili nic poza braniem dla siebie. Moi przyjaciele nie robili nic poza karmieniem mnie, informowaniem mnie, otrzymałem więcej od moich przyjaciół niż wy kiedykolwiek otrzymaliście od swoich. Chociaż kochałem moich przyjaciół, to anatomia i psychologia naprawdę zapierały mi dech. Kiedy dziesięcioletni chłopiec natyka się na coś tak niesamowicie zdumiewającego jak anatomia i psychologia, następuje coś niewytłumaczalnego. Dla mnie czytanie i studiowanie przedmiotów, uczenie się niesamowitego dawania i brania, przyczyn i skutków tego najbardziej fundamentalnego stanu – komórek nabłonka, komórek nerwowych, komórek mięśniowych, komórek krwi, ONE były ewangelią w moim umyśle. A anatomia i fizjologia były biblią. Pochłaniałem każdą książkę związaną z nauką o człowieku, aż byłem pewien, żeby dać szansę możliwości zakończenia życia jednej osobie z wiedzą, którą nabyłem i ożywienia innego, jeśli naprawdę się przyłożę.

116

A potem? Uczyłem się jeszcze bardziej. Byłem gdzieś przy przerzucie nowotworowym, całkowicie oczarowany tymi komórkami, tymi pojedynczymi fantastycznymi komórkami, które wygrywały ze wszystkimi innymi komórkami i bez względu na ranking komórek, czy to była komórka tłuszczowa czy komórka neuronowa, wychodziła poza linię i odchodziła. To zmieniało swój bieg i odchodziło od tylko komórki do nieprawidłowej komórki, rekrutując inne umierające komórki do buntu, do rozpoczęcia rewolucji w formie nowotworu złośliwego. Wszystko co musiały zrobić to osiągnąć układ limfatyczny, a potem… mat. Smutny śmiech wyciągnął mnie z czaru komórek, pod którym byłem. Jej śmiech był tak niesamowicie melancholijny, że rozdzierał moje serce. Po ukryciu mojej książki, ciekawość zaprowadziła mnie z mojego okna na dach, gdzie kontynuowałem przeskakiwanie z gałęzi drzewa do domku na drzewie i usadowiłem się w starych gałęziach rzucających cień na moje podwórko. Jej włosy były koloru prawdziwego syropu klonowego. Były długie i lśniące, a wiatr zaczesywał kosmyki z przodu jej twarzy. Nigdy wcześniej nie widziałem nikogo pięknego, ani razu w moim jedenastoletnim życiu. Była wcieleniem piękna. Jej twarz utrzymywała ekspresję rozpaczy skrywającej splecione ze sobą ognisty gniew i agonię, okrywając ją i tworząc zagadkę. Jej głos, choć dziecinny, po brzegi wypełniony był rozpaczą, gdy śpiewała jakąś znajomą melodię. W wysiłku, aby zrozumieć słowa, gdy odwróciła się tyłem do mnie, pochyliłem się nad krawędzią spadzistego dachu wychodząc z bezpiecznego cienia, żeby usłyszeć jej słowa.

Mogę być szalona Mogę być ślepa 117

Mogę być złośliwie niemiła Ale nadal mogę czytać w twoich myślach I tak wiele razy słyszałam, co mówiły Że byłoby lepiej, gdyby cię nie było Poza tym19…

Gdy jej głos niósł się do chórku, odwróciła się. Błyskawicznie zatoczyłem się z powrotem próbując upaść z powrotem w cień. Zamiast dosięgnąć dachu moja stopa ześlizgnęła się i straciła równowagę. Moje nogi szurały, żeby złapać grunt, ale tylko kopały, żeby spaść ze starego dachu i wylądować u stóp piękności powodując, że jej oczy w każdym kolorze spotkały się z moimi. Gdybym był zmuszony do wyjaśnienia kiedykolwiek mojej gorączkowej potrzeby poświęcenia, zagłębienia w temat angielskiego. Czytania każdego napisanego słowa znanego ludzkości, szukając nieugiętości, żeby słowa złożyć w całość, aby pomóc mi zinterpretować myśli i uśpione emocje, które ona wywołała. Jeśli kiedykolwiek zostałbym poproszony o nazwanie mojej muzy do opanowania literatury angielskiej, to byłaby ona… Piękność z oczami w każdym kolorze.

19 „Why” Annie Lennox

118

Rozdział 16 Pion na Wieżę

Wesley

Po przeniesieniu śpiącej Stelli na łóżko, wyciągam prześcieradło, żeby ją okryć zanim wsuwam się obok i owijam jej ciało wokół mojego. Chwytam jej udo i podciągam je na moją talię, moje usta osiadają na szczycie jej głowy i wdycham zapach jej włosów, zanim ją całuję. Boże, ona pachnie jak orzeźwiający zimowy poranek. Przebiegam opuszkami palców w górę oraz dół jej ramienia i nie mogę dłużej powstrzymać idiotycznego uśmiechu na mojej twarzy. Patrzę na nią w dół przez ciemność i szepczę: – Nie złamałaś się kurwa, aniołku? – chichoczę – Nie, myślę, że nie, mój mały walczący aniele. Ale kurewsko pewne, że uległaś. Może kilka razy w moim życiu czułem prawdziwą dumę. Właściwie, mogę kurwa policzyć na palcach jednej ręki i nie użyć wszystkich pięciu palców. 1) Moje pierwsze przyłożenie w footballu juniorów. Moja mama dopingowała. Miałem kryć pieprzonego kopacza. Cóż, to nie trwało zbyt długo. Dzieciak trenera wraz z połową zespołu odpadli ze względu na grypę żołądkową. Taa. Tak bardzo, jak nienawidzę tego przyznam: Moje życie zostało całkowicie zmienione przez jelitówkę.

119

Widzicie, w tym momencie mojego życia nie byłem niczym więcej niż biednym dzieciakiem, którego mama kiedyś była BARDZO dobrze znaną, cóż… dziwką z braku lepszego określenia dla moich kolegów ze szkoły. Więc powiedzenie, że nie miałem żadnych przyjaciół było delikatnie powiedziane. Teraz, tego fatalnego czwartkowego wieczoru ze względu na mój wzrost i moją „nienaturalną” zdolnością idealnego rzucania w wieku sześciu lat, poprowadziłem drugą gównianą połowę naszej drużyny poza pole jako rozgrywający. Zwrot „Uderz w nich ilością” i „Nawlekanie igły20” były wypowiadane podekscytowanym szeptem przez cały mecz. Jednak kiedy byłem w trzech czwartych pola, a każdy dzieciak z mojego zespołu znajdował się już na swoim miejscu… Chwyciłem piłkę pod pachę i pobiegłem jakby diabelskie psy deptały mi po piętach. Dosłownie przerzuciłem swój tyłek przez linię zanim zostałem zablokowany przez dzieciaki, które były trzy, cztery lata starsze ode mnie. W momencie, kiedy rodzice obu zespołów stanęli, żeby dopingować oraz klaskać, a moje oczy wylądowały na mojej mamie i zobaczyłem jej promieniejący dumą uśmiech oraz łzy spływające w dół jej twarzy – To był pierwszy raz, kiedy posmakowałem dumy. W noc, kiedy poprowadziłem moją drużynę footballową na mistrzostwa stanowe i wygrałem tego skurwysyna praktycznie jedną ręką. W drodze do samochodu obejmowałem ramieniem mamę, a jej podekscytowane paplanie trwało i trwało, aż zostałem zatrzymany przez dżentelmena pytającego, czy może zabrać nas do Western Sizzling na steka. Powiedział, że chciał porozmawiać o moich opcjach, taaa… Moich o p c j a c h na college, który preferowałem. Ten mężczyzna był asystentem trenera i szefem zwiadowców na LSU. Nie tylko powiedział, że dostanę darmowy bilet na i z college`u, ale też 2)

20 To powiedzenie oznacza omijanie przeszkód, rozwiązywanie jakiegoś problemu starannie i precyzyjnie jak nawlekanie nitki na igłę.

120

że chcieli mnie na pozycji rozgrywającego dla LSU przed moim pierwszym rokiem na studniach. Mówili też, że koszty utrzymania mojej mamy mogły być płacone tak długo, jak grałbym w piłkę. Prawdopodobnie to jest jedno z moich miłych wspomnień, jak również moja najdumniejsza chwila. 3) Trzeci i ostatni raz, kiedy napuchłem z dumy miał miejsce, gdy dowiedziałem się, że przejąłem kontrolę nad WJH i przekształciłem je w pełne sprośności wydawnictwo (słowa mojego ojca, nie moje) odnoszące wysokie sukcesy i w mniej niż dwa lata pomnożyłem fortunę Jacobsów z milionów do miliardów. Z drugiej strony to zwycięstwo, ten wyczyn znaczył, że stary pieprzony drań, który opuścił mnie i moją matkę w gównianym mieście, kiedy byłem dzieckiem, wiecznie będzie czerpał korzyści ode mnie kopiącego jego dupę w jego własnej grze monarchii wydawniczej.

Więc teraz już wiecie o kilku razach w moim życiu, kiedy czułem dumę, więc mam nadzieję, że zrozumiecie to, kiedy uderzyło mnie objawienie, że Stella faktycznie uległa – walcząc cały cholerny czas – ale uległa, duma, którą czułem zadziwia mnie. Spektakularne efekty czystej dumy nabrzmiewają w moje piersi czwarty raz w moim trzydziestojednoletnim życiu, pozostawiając mnie całkowicie zdezorientowanego. Najpierw zastanawiam się, czy to dlatego, że w końcu uzyskałem do tego dostęp, ale szybko odrzucam tę myśl. Nie może być. Niestrudzenie przez ponad sześć pieprzonych lat próbowałem zaciągnąć do łóżka tę dziwkę Rachel. I okazało się, że mała miss „Nie– nie– sądzę, szefie” była równie irytująca jak „skrobiące paznokcie” i torturująca, jak wszystkie inne dziwki, które pieprzyłem po trzydziestu minutach od poznania ich.

121

Leżę tu patrząc w dół na Stellę śpiącą w moich ramionach z jej ciałem zwiniętym przy mnie, moje palce kręcą końcówki jej kasztanowych włosów, które sięgają szczytu jej tyłka, kiedy przytłacza mnie wypełniające mnie intensywne uczucie szczęścia, chęci chronienia jej i utrzymania jej szczęśliwą– to mnie nie przeraża. To mnie nie irytuje. To mnie zajebiście intryguje. Te wszystkie emocje są dla mnie nowe, więc jestem tak głęboko w niezbadanym terytorium, że to powinno mnie zajebiście przerażać, ale jedynymi emocjami jakie czuję są ciekawość i ekscytacja. Przynajmniej dopóki myśli o jej przeszłości rozbijają moje szczęśliwe myśli. Potem dochodzi irytacja i mieszanka kipiącego gniewu oraz moja potrzeba utrzymania Stelli bezpiecznej. I zapewnię bezpieczeństwo mojemu małemu walczącemu aniołowi. Mam jedynie nadzieję, że kiedy znudzę się nią, a tak będzie – Chryste, spójrzcie na mój życiorys – to Stella nie skończy zraniona, bo zrobi coś głupiego jak zakochanie się we mnie. Miała wystarczająco bólu serca w życiu, a ja odmawiam dodania jej więcej. Jakoś nie w najbliższym czasie – ta sprawa między nami jest zbyt nowa – ale w pewnym momencie, musimy odbyć małą rozmowę i dam jej znać, że zakochanie się we mnie jest nieakceptowane. Niekoniecznie chcę umieszczać datę ważności na tym, co mamy, ale na pewno muszę dać jej znać, że to co mamy NIE jest wieczne i nigdy nie doprowadzi do weselnych dzwonów i 2.5 dzieciaka z soczystym żyli długo i szczęśliwie. To nie jest w moich kartach. Do diabła ja nawet nie chcę tych kart w mojej talii! Nie sądzę, żebym urodził się z DNA odpowiedzialnym u człowieka za zakochanie się i bycie wiecznie z tą samą kobietą. Nie jestem pewny, czy straciłem to z powodu mojej matki, która nigdy nie wyszła za mąż lub

122

mojego ojca, dupka, który ożenił się tylko, żeby zdobyć ślicznotkę na kawałek życia. Naprawdę bardzo lubię Stellę, nie zrozumcie mnie źle. Po prostu nie jestem tym facetem, nigdy nie byłem. I naprawdę mam nadzieję, że ona nie jest taką dziewczyną. Bo jeśli nie jest taką dziewczyną, to rzecz, którą mamy może być zajebiście niesamowita! To mógłby być bardzo dobry czas w naszych życiach, nie na wieczność, ale zdecydowanie coś, czego żadne z nas nigdy nie pożałuje.

***

Budzę się i natychmiast ogrania mnie panika, która dusi mnie, gdy widzę, że Stelli tu nie ma. Po naciągnięciu jakiś bokserek pędzę przez dom rozglądając się za nią. Kiedy docieram do salonu słyszę ją w kuchni mruczącą zanim mówi – Jak na drogo wyglądający ekspres do kawy, jesteś zdecydowanie kawałkiem gówna. Co do diabła? Wchodzę do kuchni i znajduję ją gapiącą się na stojący na blacie włoski ekspres ze zmarszczonymi brwiami i wyglądem jednocześnie zmieszanym oraz wkurzonym na jej sennej, ładnej twarzy. Mój śmiech powoduje, że podnosi wzrok i uśmiech, który następuje rozjaśnia całą cholerną kuchnię. – Już walczysz z moim urządzeniami kuchennymi? Co będzie następne, zaczepianie mojego odźwiernego? – Masz odźwiernego, którego mogę zaczepiać? Jak na Boga mam wygrać z twoim ekspresem? – Śmieje się.

123

Nie ma na sobie nic poza moją koszulą z poprzedniej nocy. Jezu Chryste! Dokładnie jak w mojej cholernej pijackiej wizji. Tylko tym razem, kiedy sięgam, aby ją dotknąć, nie znika… Przyciągam ją do siebie zanim przesuwam ramię pod jej nagi tyłek i podnoszę ją. – Dzień dobry, panno Reese. – Ona chichocze zanim dotyka swoimi ustami moich. Nogami obejmuje mnie w pasie, a ręce prześlizguje po moich nagich ramionach. – Dzień dobry, Wes. Mam nadzieję, że dobrze spałeś. – Jej usta wciąż się uśmiechają, kiedy pochyla się, żeby mnie pocałować. Mój język śledzi jej wydęte wargi szukając wejścia. Ona natychmiast daje mi dostęp i jęczę w jej usta, gdy nasze języki tańczą i przesuwają się wokół siebie, jakbyśmy całowali się tysiąc lat. – Chcesz, żebym zrobił ci kubek kawy, espresso czy cappuccino? Jej oczy rozszerzają się. – Możesz to WSZYSTKO zrobić w tym kawałku gówna? – pyta szyderczo z niedowierzaniem. – Nie wiem, czy nazwałbym to kawałkiem gówna, ale tak. – Chichoczę. – Mogę zrobić to WSZYSTKO. Klepię jej tyłek, który wciąż spoczywa na moich przedramionach. – Zeskakuj, aniołku. – Jej nogi odblokowują moją talię, zanim ześlizguje swoje ciało z mojego. – Więc co to będzie? – Kawa, czarna. Jedna splenda. Myślisz, że możesz temu podołać? – mówi ponad swoim ramieniem zanim dociera do przeciwległego blatu i sadza swój mały tyłeczek w górze, podczas oglądania mnie poruszającego się po kuchni. – Jestem pewien, że mogę.

124

Po zaparzeniu kawy, odwracam się twarzą do niej i opieram się tyłem o marmurowy blat, zanim krzyżuję ramiona i zwężam na nią oczy. – Jest niedziela. Zostałaś na noc, co jeśli mogę być tutaj szczery, jest pieprzonym pierwszym razem. Więc… Co zaplanowałaś na resztę weekendu, panno Reese? Uśmiecha się i krzyżuje swoje własne ramiona i podnosi lewą rękę. – Już od aniołka do panny Reese? Muszę powiedzieć, że jesteś szybki w zmianie biegów, Speed Racer 21. – Wzdycha przebiegając palcami przez swoje włosy zanim kontynuuje – Spojrzałam wczoraj trochę na rękopis Jude Prestona. Ledwie drasnęłam powierzchnię. Planowałam to całe cholerstwo przeczytać przed jutrem, więc TO będzie na szczycie moich priorytetów na pozostałą część weekendu. Ochłodź swoje silniki, Mario Andretti, nadal tu jestem tylko dla kubka kawy. Po którym zejdę ci z oczu. Jestem dokładnie przed nią w dwóch krokach, obejmuję dłońmi jej twarz i studiuję jej oczy. Po chwili, kiedy widzę zarówno rozczarowanie jak i smutek w jej oczach, czyli to czego miałem nadzieję nie znaleźć, uświadamiam sobie, że ona nie jest po prostu dziwką, ona w rzeczywistości jest czymś poważnym, a to sprawia, że coś w mojej pierwsi się zaciska, a potem pęka. – Aniołku, to nie jest to co mam na myśli. Nie chcę, żebyś wyszła. Właściwie z powodu niewystarczającej ochrony w twoim budynku wolałbym, żebyś została – przynajmniej dopóki mogę znaleźć dla ciebie bezpieczne miejsce. Kurwa dzięki za małe cuda. To mogłoby stać się gównianie niezręczne, gdybym popchnął to w ten sposób. 21 Nawiązanie do filmu o młodym kierowcy wyścigowym. Dalej macie Mario Andretti też kierowcę F1.

125

Ona mruga na mnie dłużej niż kurewska wieczność. W końcu odchrząka i patrzy w dół zanim mówi: – Cóż… Dziękuję ci za powiedzenie tego, Wes, to było bardzo miłe. Ale naprawdę nie sądzę, żebym miała dużo czasu na czytanie, zatrzymując się wokół ciebie. – Jej smutny śmiech zabiera cokolwiek pękło w mojej piersi i niszczy to. – Wskoczę pod prysznic, kochanie. – Podnosi na mnie wzrok, gdy zsuwa się z blatu. – Potem kawa, a potem muszę dostać się do domu. Staje na palcach i całuje moją brodę zanim śpieszy się w stronę głównej łazienki. Cóż, kurwa. Co powiedziałem? Wszystko, o co zapytałem to co robi dzisiaj. Racja?

***

Stella wyszła ponad trzydzieści godzin temu. Byłem w moim biurze grając w szachy sam ze sobą przez ostatnie dziesięć minut. Cóż, nie naprawdę grając bardziej jak próbując dowiedzieć się, gdzie do diabła mój umysł odszedł. Wygląda na to, że obłęd zamieszkał tam, gdzie kiedyś mieszkało moje zwyczajowe racjonalne myślenie bez nonsensów. Samo myślenie o zainicjowaniu rozmowy ze Stellą powoduje, że staję się fizycznie chory. Nie dlatego, że obawiam się jej odparcia, bo to jest myśl, na którą mogę przystać. Jej odwzajemnienie tego, o co się staram, TO jest to co powoduje dreszcze do szpiku moich kości. Przesuwam biały Pion do Wieży, kończąc grę. A gdy mój opuszek środkowego palca kończy czarnego króla, ogłaszam do pustego pokoju:

126

– Szach mat. – Opieram się w fotelu i układam moją brodę na złączonych palcach, patrząc na szachownice. Kompletną i całkowitą ironią jest, że nie ja przegrałem. To nie jest przegrana… ale w żaden sposób to nie oznacza, że wiem, co do kurwy zrobić z tym fantem, w którym jakoś się znalazłem.

127

Rozdział 17 Przyczyny rozczarowania

Stella

– Trina, przysięgam. Jeśli byłoby coś, cokolwiek do opowiedzenia, zrobiłabym to. – Kłamię przez zęby. – Ale poza tym, że spałam w gościnnej sypialni, jego dom jest niedorzeczny, a on ma włoski ekspres do kawy, który wypluwa cappuccino i espresso, nie mam nic, kochanie. Moja jedyna i najlepsza przyjaciółka stoi przede mną ze szczęką wiszącą do podłogi, a jej wyłupiaste oczy mrugają na mnie. Po chwili odzyskuje spokój i zaczyna poszukiwać znaków oszustwa. – Spędziłaś noc z Wesley`em Jacobsem i wszystko, co masz to raport o tej pieprzonej KAWIE!? – Taa, ostatnia część tej tyrady była bardziej piskiem czy przeraźliwym gwizdaniem na psa… Jakbyście się zastanawiali. Idę do mojego pokoju z rękopisem Jude`a w ręce i najpierw padam do łóżka na twarz zanim obracam się i uwalniam zirytowane westchnienie, blokujące moje gardło. Trina aka Wyczuwam–kość– zamierzam– ją– znaleźć depcze mi po piętach. Przebiegle krzyżuję ramiona za moją głową starając się ukryć skrzyżowane palce22. – T, przysięgam na moje życie nic się nie zdarzyło. – Mrugam rzęsami dając najbardziej szczere spojrzenie, jakie mogę zebrać i pytam: – 22 Chodzi o krzyżowanie palca środkowego i wskazującego, gdy się kłamie.

128

Wiesz, o kim mówisz, prawda? Dlaczego miałabym cokolwiek przed tobą ukrywać? Siada u stóp mojego łóżka i wzdycha. – Nie wiem. Zadaj sobie to pytanie, Stella. Dlaczego mi nie powiesz? – Szczerze Trina, nie wiem jak sobie z tym poradzić, do diabła nawet nie wiem co TO jest. Hej. – Szturcham jej ramię palcem. – Obiecuję, że gdy rozgryzę, co się do diabła dzieje, będziesz pierwsza, która się dowie, okej sis? Wstaje i po drodze do drzwi przyznaje: – Dobra. Masz dwa tygodnie! I jeśli nie dostanę do tego czasu odpowiedzi, ktoś będzie miał skopaną dupę. Cholera. Dziewczyna nie może zatrzymać nic dla siebie bez wkurzania mnie? Biorę rękopis Jude`a i zajmuję się nim. Mam 340 stron do przeczytania na jutrzejszy ranek.

***

Nie jestem pewna o której odpłynęłam czytając „Pokręconą obsesję”. I nie, fakt, że odpłynęłam nie miał nic wspólnego ze zdolnością książki do utrzymania mojego zainteresowania. Byłam zachwycona od pierwszej strony. Jestem tak podekscytowana moim pierwszym projektem, który na pewno pobije książki dla dzieci. Sorry, nie mam nic przeciwko książkom dla dzieci, po prostu nie lubię dzieci.

129

Po prysznicu i ubraniu się, mówię naburmuszonej Trinie pa i udaję się do pracy. Wchodzę do WJH za piętnaście siódma. Kiedy widzę, że Rachel brakuje za biurkiem mój dzień natychmiast się polepsza. Mam nadzieję, że jej nie będzie, a nie się spóźni. Hej, jestem naiwna – Po prostu pieprzę się z wami, nie jestem naiwna. Jestem przy drzwiach biura Wesa, gdy otwierają się, na co podskakuję. Rachel wychodzi z biura Wesa ze szminką rozmazaną wokół ust, a kiedy podnosi wzrok i mnie widzi, złowrogi uśmieszek wypełza na jej twarz. – Och. – Zamyka drzwi. – Jesteś wcześnie. – Jej chichot przypomina ostrze w kanale ucha. – Albo to, albo znowu musieliśmy stracić poczucie czasu. Sorry. Ty mała pieprzona dziwko. Zaczyna się! Uśmieszek „Mam– to– w– dupie” ani razu nie ześlizguje się z mojej twarzy. – W porządku, Rachel. Pewnego dnia, kiedy dorośniesz, dowiesz się, że bycie dziwką to coś innego niż wiedza, jak pieprzyć i ssać jak dziwka. – Przerywam i drwię: – Właściwie, nie. Jeśli NADAL masz problem z określeniem czasu, nie ma nadziei, że kiedykolwiek poznasz różnicę. – Mentalnie jesteśmy w alejce i właśnie zaskoczyłam sukę moim nożem, zanim zatrzęsłam jej dupą. Jestem bardziej niż sto procent pewna, że uśmiech na mojej twarzy odzwierciedla moje urocze myśli. – Och, skarbie… Nie myślałaś chyba, że masz jakąś sza… Okej, więc straciłam nad sobą panowanie. Okej, więc może mam moją dłoń wokół jej szyi i może jebnęłam nią w drzwi biura Wesa. Straciłam nad sobą panowanie, pozwijcie mnie! 130

Znajduję się wystarczająco blisko ucha Rachel, że jej włosy pocierają moje wargi, gdy mówię: – Och, skarbie… Nigdy PRZENIGDY nie popełnij ponownie błędu mówienia do mnie z góry, albo to będzie twoje ostatnie słowo. Pochodzę z niczego, nie mam nic – poza kartoteką, ale ty już to wiesz. Tu jest mała rada dla ciebie, Rachel, nigdy nie pierdol się z kimś, kto nie ma nic do stracenia. ZAWSZE skończysz z więcej niż się spodziewałaś. Korzystając z dłoni, którą wciąż blokuję jej szyję, szarpię ją z dala od drzwi i otwieram je zatrzymując się przed wejściem do gabinetu Wesa. – Zejdź mi z drogi, Rachel. Ostrzegam cię tylko ten jeden raz. Nawet z tym wszystkim, co właśnie miało miejsce jakoś nadal wysilam się, żeby nonszalancko wejść do gabinetu Wesa, jakbym była właścicielką tej suki. On nigdy się nie dowie, że w tej chwili wewnątrz rozpadłam się na pieprzone kawałki. Uśmiecham się do niego jasno, zajmuję moje zwyczajowe miejsce naprzeciw niego i zakładam nogę na nogę. – Dzień dobry, Wes. Wyciągam „Pokręconą Obsesję” z mojej torby i kładę ją na jego biurku. – Mam dla ciebie cztery słowa. – Wskazuję na rękopis. – Święta pieprzona cholero! Wow! Odchyla się w fotelu i czuję intensywną potrzebę pchnięcia go w gardło, żeby zobaczyć, czy uśmieszek na jego twarzy może go udusić krusząc się w przełyku. – Taka dobra, hę? Przytakuję.

131

– Lepiej niż dobra. Szczerze Wesley, nigdy wcześniej nie czytałam nic takiego. Dokładnie w tej sekundzie postanawiam, że przez to cokolwiek dzieje się między Rachel i Wesley`em, mam zamiar rzucić się w powieść Jude Prestona i zrobić wszystko, co mogę, żeby upewnić się, iż stanie się bestsellerem. Wesley sprawił bardziej niż oczywiste, że to co stało się między nami w sobotnią noc było niczym więcej niż jednonocną sprawą. I jeśli mogę być całkowicie szczera okej w połowie szczera, czuję ulgę. To do bani, kiedy próbujesz skupić się na ważnych priorytetach w swoim życiu, zakłócają to osobiste problemy. Teraz całe to gówno mogę wytrzeć z mojego umysłu i przestać martwić się o cokolwiek. – Stell, cieszę się z twojego powodu. Jestem zadowolony, że byłem w stanie dać ci autora, którego pracę doceniasz. Ale zapamiętaj, że nie będzie się tak dobrze pracować z nimi wszystkimi. Wolę strzelić sobie w łeb niż czytać książkę z kobietą Dominą, jako główną bohaterką. – Jego śmiech jest zaraźliwy. Podobnie jak grypa żołądkowa zarażam się i jestem zmuszona do uśmiechu jednocześnie tłumiąc powstawanie żółci w moim gardle. – Tak! Jestem totalnie podekscytowana Judem i jego niekonwencjonalnym, wyjątkowym stylem pisania. W każdym razie jest tu coś jeszcze, czego ode mnie potrzebujesz? Mam zamiar zacząć i zadzwonić, żeby umówić się na spotkanie z nim na temat idei artystycznych. – Chwytam rękopis, gdy zawieszam torbę na ramię i wstaję do wyjścia, gdy w moje żyły wstrzykiwany jest lód. Uśmiecham się szeroko do Wesa, ale zanim mogę spróbować odwrócić się do wyjścia, zostaję zatrzymana przez wyraz jego twarzy.

132

– Co do kurwy myślisz, że robisz, panno Reese? – pyta i moja fałszywa brawura słabnie. Mrugam gwałtownie zanim prostuję mój kręgosłup, jednak moje usta zaczynają się otwierać i zamykać jak u ryby na brzegu. – Achh… Przepraszam. Słucham? Właśnie powiedziałam panu, co robię panie Jacobs. – Moje dłonie zaciskają się w pięści na pasku na moim ramieniu, a moje oczy wwiercają się w jego przygotowując się do bitwy. – Czy coś przegapiłam? – Wiesz, coś innego niż twoje poranne obciąganie przez utalentowaną sekretarkę? Jak tylko moje myśli przebiegają przez moją świadomość jego oczy zwężają się na moje. Cholera! Czy on kurwa czyta w myślach? Siedząc z łokciami opartymi na masywnym mahoniowym biurku, jego twarz zmienia się z mojego Wesa, Wesa z ostatniego tygodnia do kompletnego dupka Wesa z nawet większym dupkowatym uśmieszkiem. – Chcesz, żebym owijał w bawełnę czy od razu przeszedł do rzeczy? Czy ty sobie kurwa ze mnie teraz żartujesz? – Ależ proszę przejść do rzeczy, panie Jacobs. – Mój ton jest przesączony taką ilością kwaśnego cukru, że aż kapie, a uśmiech nie schodzi z mojej twarzy. – Zaczniemy z dzisiejszym planem. Już ci mówiłem, że Jacobs nie zaczyna pracy, ani nie zaczynamy spotkań bez przejścia przez harmonogram oraz zorganizowania dnia. – Jego lewa brew podnosi się z samozadowolenia. 0.7 sekundy zajmuje mi mentalne zamknięcie ryja, ugaszenie emocji i przygotowanie się do stanięcia do walki z Wesley`em Jacobsem. – Tak, byłam w dobrej kondycji, cukiereczki.

133

Znajdowałaś się w wielu sytuacjach, gdzie brałaś na siebie ciężar konfliktu tylko dlatego, że weszłaś do domu po szkole, nauczyłaś się szufladkować naprawdę zajebiście szybko. Jeśli nie, zamiast potrzeby cięcia, potniesz się, żeby nigdy ponownie nie czuć. – Panie Jacobs… – Jego prawa dłoń wylatuje w powietrze i powstrzymuje mnie od mówienia. – Nazwij mnie ponownie nazwiskiem mojego ojca, a eskortuję cię z tego budynku. Rozumiesz mnie kurwa, Stell? Okej… Więc teraz nie tylko próbuję zaszufladkować, ale też stłumić mój kipiący gniew. I to jest prawdopodobnie dobry czas, żeby wspomnieć, że nie płaczę, kiedy jestem smutna, nie. Nigdy. Nie płaczę, kiedy mnie boli albo jestem wkurzona. Nie płakałam, odkąd skończyłam dwa lata. Jednak gdy jestem wkurzona i nie mogę odpowiednio wyrazić głębi swojego gniewu, płaczę. Mówiąc to… kto teraz mruga, żeby odgonić łzy? Taaa. Ja. Teraz… zgadnijcie kto pasywno– agresywnie mówi swojemu szefowi o ostatniej sobotniej nocy wspaniałego pieprzenia co następuje – Wesley, co powiesz na to, żeby zadbać o swoje sprawy, a ja zadbam o moje. Tak bardzo jak jestem zainteresowana, moje szkolenie skończyło się w piątek. Obracam się na pięcie i wychodzę tupiąc z jego biura w stronę mojej małej klitki po przeciwnej stronie budynku Z DALA od Wesley`a pieprzonego Jacobsa. Jednak zanim mogę wyjść i zamknąć drzwi, jego pożegnalne słowa są ostatnimi w tej rozmowie. – Aniołku, twoje szkolenie nie jest nigdzie blisko skończenia i właśnie zacząłem pieprzyć twoje zmysły.

134

W trosce o mój instynkt samozachowawczy udaję, że nie słyszałam, co właśnie powiedział. Przechodząc obok biurka Rachel, mówię ciągnącej druta dziwce: – Będę w moim biurze. Słuchaj moich rad, Rach i zejdź mi z drogi. Po uspokojeniu moich nerwów i uśpieniu demonów, czuję uwolnienie napięcia z moich mięśni i kości. Wydychając długo tłumiony oddech podnoszę słuchawkę i dzwonię do Jude. Jude`a wywiało z miasta w czasie spotkania na temat rękopisu, jakaś sprawa rodzinna, więc jestem podekscytowana, że wreszcie poznam mężczyznę, który stoi za „Pokręconą Obsesją”. Jego asystentka, słodka, mała blondynka o imieniu Sarah uczestniczyła w spotkaniu, podczas gdy on był na głośnomówiącym. Kiedy odbiera telefon swoim zachrypniętym głosem: – Tu Jude – spoglądam na zegarek. Cholera! 7:48! Powinnam poczekać do po ósmej. – Och! Cześć, Jude. Tu Stella Reese z Wydawnictwa Jacobs, mam nadzieję, że cię nie obudziłam. – Jestem taka dumna z tego, jak profesjonalnie brzmię. Jude nawet nie próbuje stłumić swojego ziewnięcia powodując, że moja pewność siebie słabnie i natychmiast zaczynam plątać się w przeprosinach. – Cholera, obudziłam cię. Tak mi przykro. Mogę oddzwonić, tylko próbowałam zobaczyć, czy mam nadzieję, będziesz moją randką… Nie, mam randkę. Nie, nie. Spotkanie, mamy spotkanie. Niech to. Czy jesteś dostępny tego popołudnia, powiedzmy w okolicach lunchu? Chciałabym umówić się z tobą na spotkanie i omówić kilka rzeczy. – Śmieję się przez więcej niż

135

połowę mojej przemowy. To znaczy, kiedy brzmisz jak idiotka, przyjmij to gówno i śmiej się z siebie. Nic innego nie możesz zrobić. – Achh… Tak, około południa, lunch o pierwszej albo drugiej, kochanie? Och, do diabła, nie. – Dziękuję bardzo za czułości, ale to nie jest konieczne. Właściwe to tak jakby dla mnie odpychające. Więc byłabym bardzo wdzięczna, gdybyś tego nie robił. – Moje oczy przewracają się, kiedy on chichocze. – Kochanie, czas. I przyzwyczaj się to tego, bo to mnie także odpycha. To się nazywa bycie przyjaznym. Naprawdę? – Achh… Omówimy to na lunchu. Czy południe jest okej? – Tak, południe jest idealne. Jesteś na Madison Ave, prawda? – Jestem. – Zaczynam przedkładać moje długopisy drugi raz podczas rozmowy. – Wspaniale. Kilka bloków od ciebie są delikatesy, mają najlepsze steki. Nazywa się Steinburg`s, znasz to miejsce? – Tak. – Idealnie. Widzimy się tam w południe, Stell. Nie mogę się doczekać, aby cię poznać! Linia umiera. Ooookej. Jestem pewna, że mam cholernego – kolejnego cholernego flirciarza w dłoniach. – Cóż, do diabła jeśli nie możesz ich pokonać, dołącz do nich.

136

Jeśli Jude Preston jest choć trochę atrakcyjny, oddam flirtujące przekomarzania. Myślę, że dobry czas dla mnie, aby wyjść i przynajmniej sprawdzić zasady i zacząć randkową grę. Mój brak doświadczenia był bardziej niż oczywisty przy Wesley`u. Znowu. I szczerze mówiąc, jestem chora i zmęczona byciem tą dziewczyną, tą szukającą na Amazonie piętnaście razy w tygodniu następnego książkowego chłopaka. I mogę podziękować za to Wesley`owi. Jemu i jego pięknemu fiutowi. Chwytam rękopis Jude`a i zaczynam od początku, przechodzę przez każde zdanie szukając ewentualnych poprawek. Nie mam pojęcia, ile czasu minęło, dokładnie tak jak przy pierwszym rozpoczęciu „Pokręconej obsesji” zostałam zassana przez kolaż pofragmentowanych charakterów i poplątaną fabułę Jude`a. Główny bohater jest najbardziej intrygującym, złowrogim sukinsynem, jaki został stworzony. Ma mnie na skraju popełnienia fikcyjnego zabójstwa na jednej stronie i życzenia bycia w domu z moim wibratorem na następnej. Jestem zaczerwieniona i przemoczona, kiedy przerywa mi pukanie do drzwi mojego biura. Mam lekki atak paniki i zerkam okiem na zegarek, żeby sprawdzić czas. 11:47. – Cholera – wołam. – Wejdź! I zaczynam wpychanie moich plików, notatek i rękopisu do torby. Zarzucam ją na ramię, chwytam torebkę zanim podnoszę wzrok i widzę, jak Wes zamyka – i zaklucza za sobą drzwi. – Wesley. Hej, właśnie wychodzę. Mam spotkanie z moim autorem w południe.

137

Wychodzę zza biurka i próbuję obejść Wesa, żeby dostać się do drzwi biura. Ale zanim moja ręka może dotknąć klamki Wes zszarpuje i zrzuca na moje biurko oraz krzesło zarówno torbę jak i torebkę. – Wesley, co… TRACH! Wpycha moje ciało na drzwi. Natychmiast jedna ręka zaciska w pięść moje włosy wyginając szyję do tyłu i zmuszając moją twarz do wygięcia w jego stronę. Jego druga ręka szarpie moją spódnicę w górę wokół mojej talii zanim wpycha swoje udo między moje nogi i brutalnie pociera nim o moją łechtaczkę. Czuję jego zęby na moim płatku ucha, gdy powoli pociera go, zanim uwalnia od swoich ust, żeby wyszeptać do mojego ucha: – Co, kurwa, robisz, aniołku? He? – Jego ręka zstępuje na moje udo, a jego palce docierają między moje fałdki głaszcząc mnie mocno i szybko. – Wes, nie. Proszę. Nie mogę ponownie zrobić tego gówna. Łapię to. I będzie w porządku. – Obie dłonie przykładam do jego ramion i kopię go kolanem w jaja wysyłając go upadającego na moje biurko. – Po prostu zostaw mnie kurwa w spokoju, okej. Dostałam co chciałam. Ty dostałeś, co chciałeś. A teraz skończyliśmy. Koniec. Odwracam się, żeby wyjść bez wszystkich moich notatek tylko, żeby spieprzać od niego. Moja ręka chwyta klamkę zanim on warczy: – Nie! Kurwa nie, Stell! Nie jestem bliski skończenia z tobą. Jesteś moja. Zajebiście posiadłem cię. Rozumiesz mnie? Moja – warczy. – Jeszcze jedno tak napastliwe seksualne oświadczenie jak to, Wesley i wniosę oskarżenie. Nie należę do NIKOGO i jeśli myślisz, że możesz wykorzystać ten staż jako drogę do przyparcia mnie do muru, żebym była twoją uległą czy zabawką do pieprzenia, PAN się bardzo pomylił. Wyjdę z tego budynku i nigdy nie wrócę. Jedynym powodem, dla którego tu jestem to ozdobienie mojego życiorysu. 138

Trzaskam cholernymi drzwiami biura i wypadam z budynku.

139

Rozdział 18 Naprostowanie zdrady

Wesley

– Ja pierdolę! – Przewracam się jęcząc z bólu i cholernie próbuję powstrzymać się przed wylaniem kawy na biurko Stell. Co. Do. Diabła. Ją napadło? Tego ranka weszła do mojego biura jak cholerna lodowa księżniczka. Jej mury obronne były tak nieprzeniknione, że praktycznie moglibyście zobaczyć stalowe rolety w jej oczach… dokładnie za jej fałszywym uśmiechem wymalowanym na twarzy. Po tym jak jakoś tłumię ból i nudności, zwlekam się z jej biurka tylko, żeby zamachnąć się ramieniem w przelotnym napadzie szału. Siadam w krześle przed jej biurkiem i zatapiam oczy w gównach, które wszędzie rozrzuciłem. Postawiłem sprawę jasno, prawda? W sobotnią noc i niedzielny poranek z pewnością wyraziłem się krystalicznie czysto. Ona jest moja. Kropka. Zrobiłem jej kawę, tam nastąpiło niewielkie nieporozumienie, ale naprostowałem to. Prawda? Opieram łokcie na kolana i wsuwam dłonie w moje włosy. Zalewa mnie poczucie winy, gdy patrzę na wszystkie pliki i papiery na podłodze. – Nie potrzebuję tego, do diabła, nie chcę tego gówna! Cipki nie mają imion czy twarzy. Cipki są niczym więcej niż cipkami. Nie jestem pewien dlaczego do diabła kiedykolwiek myślałem inaczej.

140

Zajmuje mi chwilę zanim jestem zdolny do fizycznego ruchu, a kiedy to robię szybko podnoszę bałagan, którego narobiłem na podłodze biura Stell. Wracam do mojego gabinetu i warczę na Rachel: – Połącz mnie z panem Prestonem. Przekaż go do mojego biura. Mój biurowy telefon zaczyna dzwonić, gdy siadam za biurkiem. Podrywam go wciskając między moje ucho i ramię. – Tu Wesley. – Wes, co tam stary? Jak się masz? – Hałas w tle sprawia, że trudno go usłyszeć. – Doskonale. Właśnie skończyłem spotkanie i kieruję się w waszą stronę. Czy Stella już dla mnie zamówiła? – Achh… nie, nie zamówiła. Byłem pod wrażeniem, jak Stella przejęła kontrolę nad „Pokręconą”. Wykonuje niesamowitą pracę. Jest też urocza jak gówno. – Jego śmiech mnie wkurza. – Nie, Jude, ona jest moją stażystką. Nie przejmuje kontroli nad gównem. Nie dopóki nie dostanie pracy w wydawnictwie. Do tego czasu jest pode mną. Zrozumiano? – Hmm, okej… Cóż co mam powiedzieć, żeby dla ciebie zamówiła? – Jesteście w Denmon`s prawda? – Do diabła tak, zgaduję. – Nie człowieku, Jesteśmy w Steinburg`s. Kilka bloków w dół ulicy. Skąd do cholery wziąłeś Denmon`s? – Sekretarka musiała zapisać złą restaurację. Będę tam za kilka minut.– Rozłączam się i wyciągam dupę z mojego biura.

141

– Rachel, zadzwoń na dół, żeby kierowca na mnie czekał. – Naciskam przycisk windy i drzwi się rozsuwają.

***

– Tak jest dobrze, Travis. – Wyskakuję tak szybko, jak mój kierowca podjeżdża do krawężnika. Przechodząc obok restauracji w drodze do wejścia łapię widok Stelli i Jude przez okno. Stella śmieje się z głową odrzuconą do tyłu. Jedna z jej dłoni unosi się do jej śmiejących się ust, a druga żartobliwie wbija w jego ramię. Kiedy widzę ją pochylającą blisko ku niemu tak, że on może powiedzieć jej coś na ucho, mój cały system przełącza się z oniemiałego na wściekły. Czy Stella Reese flirtuje? Z Judem? Jej autorem? Postradała swój cholerny rozum!? Przepycham się moją drogę przez restaurację zanim zdaję sobie sprawę góruję nad śmiejącą się parą. Przetacza się przeze mnie wyczuwalnie kipiący gniew, co powoduje, że Stella patrzy przez ramię. Kiedy jej oczy spotykają moje cała krew odpływa z jej twarzy i gapi się na mnie zszokowana. – Ciszę się, że dobrze się pani bawi, panno Reese. – Skrzywiony patrzę na Jude. – Jude. – Kiwam w kierunku stołu. – Mogę? Stella umyka z boksu, gdzie była chwilę temu i praktycznie spada na kolana Jude`a. Jej moment szoku musi być krótki, bo teraz pojawia się

142

wytrącenie z równowagi i wkurzenie. I przez zarumienioną skórę jej szyi i jej twarzy jestem gotów zgadywać, że jest też piekielnie zawstydzona. – Wes, co ty tutaj robisz? – prycha. Hmm może rumieniec jest od bycia wkurzoną. – Dlaczego miałoby mnie tutaj nie być, panno Reese? Jesteś moją stażystką dla Wydawnictwa Jacobs, a ja jestem Wesley Jacobs, zgadza się? – Uśmiecham się do miej i wślizguję do loży. – Usiądź proszę, nie pozwól mi przerwać sobie twojej uroczej randki lunchowej. – To nie jest – Wrrr! – Uderza swoim małym tyłeczkiem w ławkę… tuż obok mnie. Dobra dziewczynka. – To nie jest randka. To spotkanie. Spotkanie na lunch – warczy przez zęby. – Cóż, na pewno możesz mnie nabierać. – Patrzę ponad jej głową i macham na kelnera. Kiedy dociera do stolika, próbuje wręczyć mi menu. Potrząsam głową odmawiając dotknięcia brudnej rzeczy. – Nie, dziękuję. Johnny Walker z lodem. – Odwracam moją uwagę do Jude, ale przerywa mi chrząkający kelner. – Czy jest jakiś problem? – Moje brwi dotykają moich włosów. – Tak. Przykro mi, proszę pana, ale to jest Deli. Mamy Yearling z beczki, colę lub kawę. To wszystko, co podajemy. – Yearling wystarczy. – O mój Boże – Stella szepcze obok mnie obejmując twarz dłońmi.

143

– Stell? Wszystko w porządku? – pytam ją wokół mojego uśmieszku zanim odwracam się z powrotem do Jude. – Więc gdzie byliśmy? – Właściwie Stell i ja ustaliliśmy wszystko. Zanim tu dotarłeś po prostu cieszyliśmy się resztą naszego lunchu. – Uśmiecha się do Stelli. – Prawda, kochanie? Kochanie? Och. Więc… ten sukinsyn chce umrzeć. – Kochanie? – Patrzę między Stellą i Judem zauważając, że rumieniec wykwita na jej twarzy, a zarozumiały wyraz na jego. – Panno Reese, „kochanie” nie jest czułym słówkiem związanym z profesjonalnym zachowaniem. Proszę mi powiedzieć, że zachowywałaś się lepiej, niż się wydaje. – Zwężam moje oczy na jej, przyszpilając ją do siedzenia. Głos Jude przerywa myśli czołgające się i wydrapujące swoją drogę wewnątrz mojej głowy. – Skończyła swoją doskonałą pracę. Uwielbiam Stellę. Jej pomysły, jej opinię, wszystko co dzisiaj zaproponowała podczas naszego spotkania było świeże i zgodne z kierunkiem w jakim początkowo widziałem „Pokręconą”. – Przerwał, żeby pochylić się nad stołem i patrzy przez niego. – Byłem zdenerwowany przekazując mój rękopis Jacobs. Z całą szczerością to nie sprawy rodzinne zatrzymały mnie w czasie naszego zeszłotygodniowego spotkania, to ty Wesley mogłeś być kwestionowany. Jednak… – Kiwa głową w stronę Stelli, a jego piorunujący wzrok zmienia się w ekstremalne zadowolenie na twarzy. – … Jak tylko położyłem oczy na Stell, a ona otworzyła usta, bez żadnych wątpliwości od razu to wszystko się ulotniło. – Niedbale odchyla się do tyłu zanim patrzy na mnie z zadowolonym z siebie uśmieszkiem. – I tak, podczas gdy to był czas na

144

interesy, była uosobieniem profesjonalizmu. Ale teraz mamy przerwę i to jest czas na zabawę. Tylko lunch dzielony między dwójką bliskich przyjaciół. Spod zmarszczonych brwi patrzę w tę i z powrotem między ich dwójką. Jestem wkurzony. Jestem zdezorientowany jak diabli. A przede wszystkim chcę jakieś cholerne odpowiedzi. Jednak jeśli zadałbym jakieś pytania czy zaczął żądać odpowiedzi od Stelli to będzie wyglądać jedynie jak oślizgły drań starający się obsmarować Jude. A niech to. Sukinsyn. Kelner ustawia przede mną moje piwo i muszę zachować spokój, żeby nie wyrwać go i wychylić od razu. Biorę powolny, mały łyk i odstawiam je z powrotem zanim chrząkam. Przekonania. Muszę postępować zgodnie z moimi przekonaniami… ale najpierw, muszę dowiedzieć się cholernej rzeczy. Nie mam pojęcia skąd pochodzą słowa, które wypadają z moich ust. Bezmyślnie, bez przetworzenia ich czy przefiltrowania, już są powiedziane. – Stella jest szczególnym dodatkiem Jacobs. Planuję zatrzymać ją dłużej po skończeniu jej stażu. – Czekajcie. Co? Cholera! To nie jest to, co chciałem powiedzieć. Chwytam moje piwo ze stolika i przechylam je połykając połowę zawartości, następnie trzaskam nim o stolik nieco mocniej niż zamierzałem. – Co? – Patrzy na mnie, jakbym to stracił. I tak jest. – Co… Wes, nigdy nie rozmawialiśmy o… O czym dokładnie mówisz? Kładę moją dłoń na jej i uśmiecham się do niej z każdą krztą uroku jaką posiadam. – Porozmawiamy o tym później, w nocy. Szczęka Stelli rozdziawia się. Sączę moje piwo i macham na kelnera. 145

– Cóż, sądzę, że czas na zabawę jest skończony. – Wręczam kelnerowi setkę. – Przepraszam za moje spóźnienie. Cieszę się, że Stella była tutaj, żeby umocnić twoją wiarę w WJH. Nie pozwoliłbym jej na rozpoczęcie spotkania beze mnie, jeśli myślałbym, że nie byłaby w stanie. – Kiwam w kierunku Jude i wskazuję Stelli, żeby usunęła swój tyłek z boksu. – Panno Reese. Możemy? Porusza się szybko i wstaje. Odwraca się w stronę Jude z uśmiechem i wyciąga swoją dłoń. Jude nadal niedbale oparty chwyta jej dłoń, ale zamiast potrząśnięcia nią podnosi ją do ust i muska ją cały czas utrzymując ze Stellą kontakt wzrokowy. Ona pochyla głowę z uśmiechem, ale szybko na niego patrzy. – Miło było wreszcie cię poznać, Jude. Jestem podekscytowana z możliwości szansy pracy z tak utalentowanym pisarzem. – Wyślizguje swoją dłoń z jego, chwytając swoją torbę i torebkę. – Zadzwonię do ciebie, kiedy skończę korektę. Brzmi dobrze? – Brzmi idealnie, kochanie. Masz mój numer. Dzwoń w każdej chwili. Zawodowo czy prywatnie. – Uśmiecha się. – Jude. – Kiwam na niego zanim przesuwam dłoń w dół pleców Stelli w geście, który oznacza posiadanie. – Stell, mój kierowca zabierze nas z powrotem do pracy. Już mamy nieco opóźnienia. Uśmiecha się ponownie do Jude zanim zmierza w kierunku wyjścia z restauracji. Moja dłoń nie odstępuje dołu jej pleców. Kiedy Travis kieruje się z powrotem ku biurze, ona przełamuje ciszę ciskając słowami: – Co to do DO DIABŁA było? Jezu Wesley! Dlaczego nie zacząłeś okrążać moich stóp i sikać na mnie?

146

– Nie, Stell. Zadam ci cholerne pytanie. Możesz mi wyjaśnić dlaczego MOJA stażystka flirtuje z jednym z MOICH autorów? – ryczę na tylnym siedzeniu. Prycha potrząsając głową. – Jesteś absolutnie śmieszny. Odmawiam odpowiedzi na twoje absurdalne pytanie. – Odwraca swoje ciało i wygląda przez okno. Muszę zablokować wszystkie mięśnie w moim ciele, żeby nie szarpnąć jej małego tyłeczka na moje kolana i wpieprzyć jej. Travis parkuje w podziemnym garażu przed prywatną windą prowadzącą bezpośrednio do moich biurowych apartamentów. Wysiadam z pojazdu i przytrzymuję Stelli drzwi, gdy ona przesuwa się po tylnym siedzeniu. Ledwie zamykają się drzwi do windy, a już pcham jej twarz na ścianę windy jedną dłonią, a oba jej nadgarstki łączę w dole jej pleców. Kiedy czuję, że winda wspina się uderzam w przycisk awaryjny i podrywam jej spódnicę w górę tak wysoko, jak to możliwe. Wpycham moją erekcję w jej tyłek warcząc w jej ucho: – Musimy to wyjaśnić teraz, panno Reese. Należysz do mnie. Twoja cipka należy do mnie. Twoje usta należą do mnie. – Uderzam dłonią w jej nagi tyłeczek. – Ten tyłek należy do mnie. – Moja ręką łączy się z jej pośladkiem zanim pełza w górę jej kręgosłupa i zatapia się w jej włosach. Łapię je w pięść i przyciągam jej głowę w tył zmuszając jej oczy do spojrzenia w moje. Kiedy nasze oczy się spotykają kontynuuję – Twoja uległość, twoje flirty, twoje pierdolone wszystko należy do mnie. Jeśli muszę wypieprzyć twoją głupotę, żeby cię kurwa naprostować, zrobię to.

147

Kolanem zastępuję rękę w dole jej pleców, trzymając ją przyszpiloną w miejscu. Szybko odpinam pasek i wyciągam mojego fiuta. Łapię jej nadgarstki w jedną dłoń i pocieram mojego fiuta drugą. Pytam ją szydząc: – Czy moja cipka jest mokra, aniołku? Czy też musi dostać lanie jak ten twój mały tyłeczek? – Wes, przestań próbować mnie zastraszyć. To nie działa… – Moja dłoń prześlizguje się dookoła na jej przód zanim rozsuwa jej nogi i uderzam palcami w jej nagą, mokrą cipkę, aż czuję, że jej łechtaczka nabrzmiewa. Przesuwam moje palce pocierając jej obrzmiałą łechtaczką szorstko i szybko, łatwo wywołując jej jęki. Jęki, których moje uszy spragnione są od sobotniej nocy. – O Boże – krzyczy. Czuję, że jej ciężar przesuwa się, gdy jej kolana się uginają, ale wciąż ją przytrzymuję przyciskając do przodu mojego ciała używając ręki trzymanej między jej nogami jako dźwigni. Uwalniam jej nadgarstki i chwytam dłonią jej udo, ostro ściskając zanim podciągam je w górę i zginam jej nogę przy ścianie windy. Podnoszę dłoń, którą pracuję przy jej łechtaczce i klepię przemoczoną skórę jej cipki dwa razy, a potem natychmiast zanurzam w niej mój wskazujący i środkowy palec. Kiedy jestem w niej głęboko zginam moje palce i mocno ją nimi pieprzę. Moje zęby zatapiają się w jej płatku ucha. Przez zaciśnięte zęby mówię do niej: – Moja cipka. Wiesz tak jak ja, że ta cipka należy do mnie, panno Reese? Bo ona zajebiście za mną płacze. – Sukin… O cholera. Ochhhh Boże! – Zaciska się i drga na moich palcach.

148

– Nie waż się dojść. Wypieprzę cię mocno, słyszysz mnie? – Wpycham mojego fiuta między jej nogi przesuwając między jej mokrymi wargami cipki. – Dojdziesz na moim kutasie, kiedy będzie zakopany w tobie albo kurwa nie dojdziesz wcale. Czy to jasne, panno Reese? – Mocniej pocieram jej łechtaczkę, a potem szybko pocieram moim środkowym palcem po jej guziczku, powodując jej krzyk. Moje opuszki palców ponownie ostro okrążają jej łechtaczkę, kiedy moja druga dłoń kontynuuje pieprzenie jej palcami, prowadząc ją bliżej i bliżej do orgazmu. Prowadząc ją do krawędzi. Żądam przez zaciśnięte zęby: – Czy to jasne? – Domagałbym się jej odpowiedzi, jeśli nie zdawałbym sobie sprawy, że zaszła za daleko, niezdolna do spójnego mówienia czegokolwiek, niezdolna do niczego poza jękami i błaganiami, które wykrzykuje dysząc. Jest na granicy, kiedy odciągam moje dłonie od jej cipki i zaczepiam jej nogi na moich przedramionach. Stojąc za nią podpieram obie dłonie na ścianie szybko unosząc ją i rozsuwając szeroko otwartą. Używając torsu wbijam mojego fiuta w nią po same jaja. Orgazm zatacza swoją drogą do jej cipki zaciskającej się wokół mojego fiuta tak mocno, że moje oczy zezują. Pompując w jej cipkę warczę: – Dojdź. Dojdź na moim pieprzonym fiucie, TERAZ! – Zwiększając moje tempo pieprzę ją, wbijając się w nią głębiej i głębiej, aż mój fiut taranuje jej łono. – Kurwa powiedziałem DOJDŹ – ryczę na nią. Jej orgazm natychmiast pokrywa mojego fiuta i szczyt moich ud. A gdy jej cipka wciąga mnie głębiej zaciskając się na moim fiucie jak imadło, krzyczę:

149

–JAPIERDOLĘ! Tak zajebiście ciasna cipka, aniołku. KURWA! KURWA TAK! – stękam pompując i wypełniając ją moją spermą. Coś pierwotnego pstryka w mojej psychice zmuszając mnie do wpakowania mojej spermy głębiej i głębiej w nią, aż jestem całkowicie wypompowany, a ona kompletnie wypełniona. Moje ramiona uwalniają powoli i pojedynczo jej nogi w dół, a one prześlizgują się wokół jej talii. W przypływie chęci zassania skóry obejmującej jej szyję i ramiona, rozrywam jej koszulę z przodu wysyłając małe, perłowe guziczki po podłodze, gdy ściągam materiał jej jednego ramienia. Trzymając jedno ramię wokół jej talii, moja druga ręka zaciska materiał jej koszuli, gdy moje usta opadają zlizując pot ze skóry jej ramienia. Okrywam górną część jej pleców pocałunkami, podszczypuję i smakuję zanim przyciskam moje spocone czoło między jej ramionami i szepczę w jej skórę: – Co ty kurwa ze mną robisz, aniołku?

150

Rozdział 19 Kawałki

Stella

Słowa Wesley`a: – Co ty kurwa ze mną robisz, aniołku? – wyciągają mnie z mgiełki pożądania, w której dryfowałam. Kiedy roztacza się jasność szybko oceniam swój stan i natychmiast wybucham śmiechem. Stoję – ledwie – z policzkiem opartym na zimnej stalowej ścianie windy, a moje dojście i sperma Wesley`a przecieka w dół moich nóg i sączy się w moje szpilki. Moja spódnica jest zadarta i zawędrowała na mój tyłek, a w pewnym momencie moja koszula rozdarła się i spadła na moją talię. – Wesley`u Jacobsie. Jeśli myślisz, że wejdę do tego biura, wyminę recepcjonistkę, która połknęła twojego kutasa na śniadanie, usiądę za biurkiem na resztę dnia w moim obecnym, bardzo oczywistym stanie świadczącym o wypieprzeniu, chyba zwariowałeś, kochanie – chichoczę. Jego wielkie ciepłe dłonie zakrywają szczyt moich nagich ramion zanim odwraca mnie twarzą do siebie. Patrzy na mnie ze zdezorientowaniem podnosząc ręce, obejmuje moją twarz i odchyla ją do tyłu. – Kto połknął mojego kutasa, aniołku? Potrząsam głową i próbuję wyswobodzić się z jego rąk, ale na próżno.

151

– Nic. W każdym razie to nie ma znaczenia. – Wzdycham przeciągle. – To nie jest moja sprawa co dzieje się między tobą i Rachel, Wes. Jednak wiedz to. Tak długo jak jesteś ty i Rachel, nie będzie ciebie i mnie. Żadnego pieprzenia, żadnego flirtowania, żadnego gówna z „moja”. To – Wskazuję na mój wygląd. – Jeśli to kiedykolwiek się powtórzy. Skończę. Zapamiętaj moje słowa, odejdę z Wydawnictwa Jacobs i nie obejrzę się. Jego ekspresja przypomina zdezorientowanie. – Racja, okej. Ale kto kurwa połknął mojego kutasa? Albo podobno połknął mojego kutasa? Wybacz moje zdezorientowanie i powtarzanie pytania, ale ostatnią osobą, która połknęła mojego kutasa byłaś ty, panno Reese. Więc proszę oświeć mnie. Kto. Połknął. Mojego. Kutasa? Mrugam na niego kilka sekund w milczeniu zanim odpowiadam: – Rachel. Tego ranka zanim weszłam, spotkała mnie pod twoim gabinetem z dziwkarskimi plamami na twarzy od szminki. Jedyną rzeczą, którą próbowała wytrzeć była szminka. – Nie ssała mojego fiuta! Dusiłem dziwkę, żeby ją uciszyć raczej moimi dłońmi niż moim fiutem. Co do diabła ty… Czy ona powiedziała, że ssała mojego kutasa? – warczy ostatnią część. – O mój pieprzony Boże! Wesley, poważnie? To nie ma znaczenia. – Klepię przycisk awaryjny i wciskam P, gdzie jest podziemny garaż. Po zszarpaniu spódnicy w dół i topu w górę, owijam koszulę wokół siebie i krzyżuję ramiona na mojej klatce piersiowej. Zwracając się ku drzwiom windy wycedzam słowa wokół bólu rozpryskującego się po mojej klatce piersiowej. – Po prostu zostaw mnie w spokoju, okej? Myślałam, że mogłabym cię udźwignąć. Do diabła nawet byłam podekscytowana tą szansą. Ale Wes, ty i ja to zbyt wiele. Zbyt wiele. – Patrzę na niego przez ramię, gdy drzwi się otwierają. Zanim wychodzę szepczę: – Po prostu

152

pozwólmy to zatrzymać, zanim jedno lub dwoje z nas nie będzie w stanie wyjść z tego żywym. Chwytam moje torby z podłogi i szybko idę do samochodu. Jak tylko zamykam drzwi auta i zablokowuję je, moja twarz opada w moje dłonie. I płaczę… po raz pierwszy w moim życiu, szlocham, gdy moje serce się rozpada.

***

Zanim mogę pokonać drogę do naszego mieszkania, Trina praktycznie dusi mnie swoim uściskiem matki kwoki. – Wychodziłam z siebie! Odchodziłam od zmysłów, gdzie do diabła jesteś! Wesley dzwonił z biura i powiedział, że byłaś zdenerwowana. – Jej oczy skanują mnie od góry do dołu rozszerzając się coraz bardziej, aż z powrotem lądują na moich. Przez dłoń obejmującą usta szepcze – Jezu Chryste, zostałaś zgwałcona? Znowu? – „Znowu” nie było szeptem, a piskiem. – Nie, sieroto. Nie zostałam zgwałcona. Znowu. Bardziej jak gruntownie wypieprzona w stylu „Miłość w Windzie”. – Uśmiecham się smutno i ściskam jej dłonie. – Potrzebuję tylko prysznica. I łóżka. Będzie w porządku, T. Obiecuję. Okrążam ją i kieruję się do łazienki, kiedy święta, którą będę kochać wiecznie przemawia: – Naleję nam trochę wina i spotkamy się w twoim pokoju z miseczką oliwek.

153

Nie pytajcie mnie o oliwki. Odkąd znam jej szaloną dupę, Trina wsuwa oliwki między łykami wina. Po prysznicu czuję się tysiąc razy lepiej. Ze zmytymi łzami, spermą i w większości wstrętu do siebie, wkładam moje chłopięce szorty i wślizguję się w halkę na ramiączkach. Po wyszczotkowaniu zębów, użyciu nici i spięciu włosów w kok, wychodzę z łazienki pokonując najkrótszą drogę do łóżka. Wchodzę do mojego pokoju i widzę Trinę siedzącą u stóp mojego łóżka. Wrzuca do ust zieloną oliwkę. Zanim ją gryzie mówi wokół niej: – Wino jest na stole, dziewczynko. Zgarniam je ze stołu, biorę kilka łyków, ustawiam je na szafce nocnej i wskakuję do łóżka. – Ten dzień był do dupy. – Gotowa do pogadania o tym? – Jej brew się podnosi. – Okej, więc skłamałam. Lub skrzyżowałam ramiona za moją głową podczas gdy krzyżowałam palce i w tym samym czasie skrzyżowałam nogi jawnie przed tobą, gdy uroczyście przysięgałam. Przepraszam, ale naprawdę, z całą sprawiedliwością nie wiedziałam dokładnie, co zrobisz i musiałam pozbyć się twojej dupy. – Posyłam jej kiepski uśmiech zanim mówię: – Kocham cię! Naprawdę, naprawdę, naprawdę kocham. Ale nie jestem gotowa o tym rozmawiać. Kontynuuje gapienie się na mnie ponad lampką wina. – Będę gotowa na porozmawianie o tym, gdy próba ubrania tego w słowa nie będzie dla mnie zbyt bolesna. Lepiej? – Szczerze? – odpowiada. Robię pokaz, że nic nie skrzyżowałam. 154

– Przysięgam. – W porządku. Jak tylko to nie będzie boleć, chcę wszystkie detale. Pełne odsłonięcie. Każą pojedynczą małą rzecz, słyszysz mnie, sis? – Absolutnie. Dzięki za zrozumienie. Nie wiesz, jak to doceniam, T. Wzdycha zanim wstaje i pokonuje swoją drogę z mojego pokoju. – Odpocznij trochę. Zostałaś wypieprzona ponad zdrowy rozsądek. Uwierz mi, odpoczynek jest dokładnie tym, czego twoje małe, biedne ja potrzebuje. – Zanim zamyka drzwi, uśmiecha się do mnie. – Branoc, Stell. – Branoc – szepczę zanim przewracam się. Natychmiast tracę przytomność i o 15:45 w poniedziałkowe popołudnie zasypiam.

155

Rozdział 20 Potwory pod łóżkiem

Potwór

Kiedy masz jedenaście lat i w swoim niewystarczająco młodym życiu czujesz miłość do innego człowieka, to łatwo przechodzi w obsesję. Demony drapiące tuż pod powierzchnią dłużej nie szukały krwi. Zamiast tego prosiły o przelotne spojrzenia Pięknej. Pięknej uśmiechającej się smutno. Pięknej żałośnie śpiewającej piosenkę, której nauczyłem się słuchając nabożnie i nuciłem sobie do snu każdej nocy. Gdziekolwiek Piękna była, mogłem znajdować się w cieniu, żeby chociaż patrzeć czy zwracać uwagę. Na szczęście przed jedenastym rokiem życia opanowałem sztukę ukrywania się. Ponieważ demony i ja kochaliśmy Piękną, a moje umiejętności społeczne pozostawiały wiele do życzenia, powróciłem do jedynej rzeczy, którą znałem… obserwowałem. Obserwowałem Piękną bardziej, niż oglądałem tył moich własnych powiek. Obserwowałem Piękną bardziej, niż studiowałem biblię anatomii i psychologii. Kiedy nie obserwowałem Pięknej miałem nos w książce literatury angielskiej po książce literatury angielskiej… na próżno próbując znaleźć

156

pewność siebie, głębię moich uczuć i słowa, żeby przekazać oba… tylko po to, żeby poddać się i wstać raz po raz. Przestałem spać w swoim łóżku tej nocy, w której usłyszałem, jak śpiewała i prześlizgiwałem się na dach próbując zbliżyć się do niej. Każdej nocy od tego dnia brałem poduszkę oraz koc i ukrywałem je pod jej łóżkiem. Podczas jej kąpieli wpychałem ubrania oraz zabawki pod moją kołdrę i formowałem je na kształt śpiącego dziecka. Potem zanim Piękna skończyła swoją kąpiel, wślizgiwałem się pod jej łóżko i stawałem się uosobieniem ciągłej ciszy. W niektóre noce spała spokojnie. Większość nocy krzyczała i szlochała mówiąc łamiące się, przyciszone słowa o sączącej krwi, o pokryciu krwią, o krwi kapiącej z jej dłoni. I krzyczała, błagając, żeby krzyki ustały. Każdej nocy krzyczała i trzęsła ramami łóżka nade mną, czułem się bardziej zakochany w mojej Pięknej. Teraz gdy powiedziałem wam, jak pierwszy raz zakochałem się w Piękniej, pozwólcie mi powiedzieć historię o pierwszym razie, kiedy moja miłość przekręciła się w splamioną nienawiść.

157

Rozdział 21 Rozmowa

Wesley

Dwa dni. Nie robiłem nic poza chodzeniem po moim gabinecie w tę i z powrotem, przez dwa dni zużywając dywan. Sen mnie unika. Nie istnieje motywacja, żeby robić coś innego niż koncentrowanie się na obciążeniach dopadających każdą moją myśl. Naskakuję na każdego, kto ośmiela się do mnie zwracać. Wczoraj przeszedłem centymetry od usunięcia głowy Rachel, kiedy rzuciła we mnie szyderczym tonem: – Nie mogę uwierzyć, że pozwalasz tej hańbie społeczeństwa zajść ci za skórę. Co jest z tobą nie tak, Wesley? W końcu straciłeś swój cholerny rozum? Czy o to chodzi? Wyszła po tym, jak wyjaśniłem, że za każdym razem, gdy na nią patrzę widzę tylko, jaką pijawką i porażką ona naprawdę była. A ona nie wróciła. Dzięki Bogu. Powinienem iść do domu. Prawdopodobnie powinienem zjeść.

Powinienem

wziąć

prysznic.

Zamiast tego nalewam sobie szklankę szkockiej i wybieram numer Stelli. – Alo? – Trina odbiera zanim coś szura w telefonie. – Cholera, niech to, do diabła. Sorry! Halo? – Wszystko w porządku? – pytam. 158

– Och hej. Taaa, cholerny telefon mi spadł. Ona śpi. Na wypadek, gdybyś się zastanawiał. Wiem, że nie dzwoniłeś, żeby poznać moje gwiazdorskie umiejętności konwersacji – śmieje się. – Oczywiście, że tak, Trina. Masz o sobie niskie mniemanie, kochanie. Jednak skoro jesteśmy przy temacie, czy z nią okej? Mówiła coś? Przyjdzie jutro do pracy? – Jezu Chryste, Wes. Przestań gadać przez sekundę. Ta, obudziła się w okolicach lunchu. Udało mi się wcisnąć jej miseczkę rosołu i wyodrębnić słowa „Jutro idę do pracy”. Ale to wszystko. Więc nie, nie wylała mi swoich żali na ramię, właściwie mam dwa dostępne, jeśli czujesz potrzebę otworzenia przed kimś serca. I… sorry, Wes. Ale nie wiem, czy z nią okej, jeśli mam być z tobą całkowicie szczera. Westchnienie ucieka z moich ust i kiwam głową zanim mówię: – Dzięki, Trina. Doceniam to, że ze mną rozmawiasz. Daj mi znać, jeśli czegoś potrzebujecie. Po rozłączeniu się zastanawiam się nad kontynuowałam chodzenia, czy udania do domu. Cholera. Naprawdę potrzebuję prysznica i ogolenia się. Plus wypiłem całą szkocką, którą miałem w biurze.

***

Ostatniej nocy, kiedy dotarłem do domu zatapiałem swój ciężar w pieprzonym Johnny`m Walkerze. Wziąłem prysznic, ogoliłem się, usiadłem w moim wielkim skórzanym fotelu i rozpocząłem picie, aż utonąłem w pochlipującym głosie w mojej głowie nieustannie błagającym oraz wzywającym mnie do porwania Stelli z jej mieszkania i wypieprzenia jej

159

głupoty tak, że nie będzie myślała jasno. W tym momencie chciałbym zatroszczyć się o nią, aż do dnia mojej śmierci. Co jest kompletnie i całkowicie absurdalne. Zataczam się – dosłownie zataczam – aż spadam z łóżka lądując na czworakach i czołgam się do łazienki. Ponownie biorę prysznic, jednak nie mam nic do wyczyszczenia oprócz szkockiej z moich gruczołów potowych. Chwytam telefon w głównej sypialni i dzwonię do Myrty, mojej gospodyni w ciągu tygodnia. – Panie Wesley dzień dobry, kochany. Jak się pan ma? – Hej Myrta, nie za dobrze. Potrzebuję, żebyś miała Krwawą Mary na śniadanie. Och i upewnij się, że Travis będzie na czas, żeby zawieźć mnie dzisiaj do pracy. – Ochhhh, panie Wesley – mówi. – Nie miał pan wsparcia zbyt długo. Dlaczego pan wciąż ją opluwa? – Jej angielski nie jest łamany, jednak jej hiszpański akcent przekręca i ucina słowa sprawiając, że brzmią jak hiszpańskie w meksykańskim mieście, w którym Myrta się urodziła. Kiedy się wkurzała? Jej zdolność do mówienie po angielsku odchodziła. – Nie przypominam sobie plucia na kogokolwiek – chichoczę. – Wkrótce będę na dole. Niech Bóg pobłogosławi duszę Myrty! Ma Krwawą Mary na kuchennym blacie i drugą w moim kubku termicznym. Wchodzę do mojego biura popijając moją kurację na kaca i uśmiecham się, kiedy widzę, że Rachel nie ma tu. Mam nadzieję, że nasza mała sprzeczka spowoduje jej odejście. Bez dwutygodniowego wypowiedzenia. Po odłożeniu telefonu po rozmowie z moim dyrektorem handlowym z żądaniem zastępczej sekretarki, odkładam telefon na podstawce tylko po to, żeby natychmiast go odebrać, bo dzwoni. 160

– Wesley Jacobs. – Wes, co tam, stary? Tu Jude. – Jude? Czy jest coś, co mogę dla ciebie zrobić? – pytam zatapiając się w moim fotelu. – Hmm… może. Miałeś wieści od Stelli? O wilku mowa, właśnie się pojawiła. Stella wchodzi do mojego biura z uśmiechem. Chęć przerzucenia jej przez kolano i obicia jej małego tyłeczka do królestwa spełnienia, jest ledwie możliwa do powstrzymania. – Nie. Oczywiście nie miałem. A teraz, czy jest coś, z czym ja mogę ci pomóc? – mówię akcentując „ja”. – Cholera. Próbowałem dodzwonić się do niej od poniedziałkowego wieczoru. Cóż, kiedy przyjdzie, przekaż jej wiadomość ode mnie. Do diabła. Nie. – Jasna sprawa, kolego. – Uśmiecham się jak diabeł do Stelli przez moje biurko. – Niech tylko do mnie zadzwoni. Byłoby świetnie. Dzięki, Wes. – Klik. Delikatnie odkładam telefon bez oderwania wzroku od Stelli czy opuszczenia przebiegłego uśmiechu z mojej twarzy. Nerwowo siada na swoim fotelu i szepcze chowając włosy za uszy – Hej. – Aniołku, pięknie dzisiaj wyglądasz. Wiesz o tym? – Powoli wstaję ze swojego miejsca utrzymując moje oczy na niej dopóki jej nerwy nie powodują, że przerywa kontakt wzrokowy i patrzy w dół.

161

– Nie. Ale dziękuję za komplement. Wesley, nie mogę tego robić. – Jej głos błaga, a jej oczy łączą się z moimi, gdy okrążam biurko. W dwóch szybkich krokach jestem przed nią i obsuwam się na kolana. – Cii… – obejmuję jej twarz dłońmi i dotykam jej usta swoimi zanim odsuwam się i patrzę w jej oczy. – Posłuchaj mnie. Pragnę cię. Tylko ciebie. Nie wiem i nie obchodzi mnie, co Rachel powiedziała czy zrobiła, żebyś myślała inaczej. Teraz, to jest ważna część. Będziesz cicho i wysłuchasz mnie. Pozwoliłem ci na twoją tyradę, niezależnie, jak niedorzeczna była. Ty pozwolisz mi na to samo. Zrozumiano? Przytakuje zanim mówi: – Tak, rozumiem. – Będziemy ciężko pracować. Oboje jesteśmy tak popieprzeni, że nikt nie chce czy nie rozumie nas. A ci, którzy są takimi ignorantami, że wierzą, iż to robią, my natychmiast dyskredytujemy ich ograniczone tyłki. Więc tak, MY będziemy twardzi, MY natrzemy na siebie jak wygłodniałe bestie opanowane gniewem, pasją, nienawiścią, miłością i wiesz dlaczego aniołku? – kontynuuję bez dania jej szansy na odpowiedź – Bo taką rasą ludzi jesteśmy. Wszystkiemu, co jest dla nas ważne, dajemy od siebie sto procent. Opinie są dla nas ważne, bycie prawym jest dla nas ważne i WYGRANA jest dla nas ważna. – Przesuwam dłoń z boku jej twarzy, zakopuję ją w jej włosach, chwytam w pięść i ciągnę. – O tak, aniołku będziemy walczyć – mruczę miażdżąc jej usta moimi. Nasze języki okręcają się, nasze usta połykają, a nasze płuca oddychają nawzajem naszymi oddechami. I jak za każdym razem, gdy jestem ze Stellą, dziwne, szalone gówno zaczyna przebiegać przez mój umysł. Przeganiając pomysł o puszczeniu jej kiedykolwiek.

162

Kiedy zęby zatapiają się w mojej dolnej wardze zanim zasysa ją w swoje usta, jęczę i otwieram jej usta moim kciukiem na jej brodzie. Pożeram jej usta. Odsuwam się od jej nabrzmiałych warg i uśmiecham. – Będziemy walczyć, aniołku. Będziemy walczyć mocno. Ale to będzie warte każdego uderzenia poniżej pasa. Każdego nienawistnego lub złośliwego słowa, bo kiedy się kochamy, kiedy się pieprzymy, kiedy nasza pasja osiąga natężenie tak cholernie silne, za każdym razem tłumi całe zło. Chcę całej twojej nienawiści, Stell… Tak bardzo jak chcę całej twojej miłości. Zrobimy to. I nie ma cholernej rzeczy, która może to powstrzymać, aniołku. Wstaję i całuję czubek jej głowy zanim odchylam jej głowę do tyłu moimi palcami pod jej brodą. – Czy to jasne? Przytakuje, przełyka i szepcze: – Tak. Siadam za biurkiem, odchrząkam, a każdy atom w moim ciele próbuje zapobiec moim słowom. – Nie proszę cię o wieczność, Stell. Szczerze mówiąc, nie sądzę, że nadaję się na wieczność, ale nie chcę kłaść na nas limitów. Ty i ja jesteśmy jak świeca płonąca na obu końcach, albo gwiazdy świecące na pieprzonym nocnym niebie, więc po prostu pozwólmy temu – pozwólmy nam – palić się i płonąć dopóki nic nie zostanie. – Po… podoba mi się to. Sprawia, że to w jakiś sposób jest mniej przerażające. Uśmiecham się do niej, uniesienie wypełnia moją duszę, szczęście nasyca mnie od wewnątrz na zewnątrz.

163

– Dobra dziewczynka.

***

Nasza mała rozmowa w tę środę wydawała się wyjaśnić wszystkie nieporozumienia. Od tego czasu spędziła każdą noc w moim mieszkaniu. Byłem w stanie utrzymać się za biurkiem jedynie trzydzieści minut, zanim przyszpilałem ją do biurka i ujeżdżałem jej mały, seksowny tyłeczek od tyłu do królestwa spełnienia. Stell i ja staliśmy się dość twardzi przez ostatnie kilka miesięcy. Tak jak przewidywałem walczyliśmy jak pies z kotem. Ale Jezusie, Maryjo i Józefie… Kiedy jest dobrze? To jest najlepsze cholerne dobrze, jakie ktokolwiek kiedykolwiek czuł. Od początku wiedziałem, że Stella miała uległą naturę pod jej stalową fasadą. Dzisiejszego wieczoru w planach jest charytatywna kolacja, w której muszę uczestniczyć, chociaż mój ojciec również bierze w niej udział. Fakt, że idę z moim aniołem powoduje mój uśmiech do lustra. Po zaciśnięciu krawatu siadam na krześle w garderobie i wślizguję stopy w moje buty. Nie jestem pewien dlaczego, ale lęk mrowi w moich zakończeniach nerwowych. Nalewam sobie szkockiej i podchodzę do biurka w moim pokoju. Wybieram numer Myrty powoli popijając szkocką, gdy siadam za biurkiem i wyciągam teczkę Stelli. Przerzucam w kółko strony czytając ponownie każdą notkę i uboczne znaczenie. Jest to coś, co Derrick przegapił albo uznał za nieważnie, a w moim umyśle unosi się jak mgła. Wyczuwam strach czytając te strony i próbuję go namierzyć, ale on znika tak szybko, jak się pojawił.

164

– Ola senior Wesley. Ukrywa 23 się pan przed swoją imprezą? – Chichocze na swój żart. Bo jest sobota i Myrta zazwyczaj wychodzi przed południem, wiem bez wątpienia, że buszowała po piwniczce z winem. Śmiejąc się odpowiadam: – Myrta, mam nadzieję, że ukrywanie się nie będzie tym, co pomyśli Stella, kiedy mnie zobaczy, ale upewnię się, że zastąpisz ją, jeśli zobaczy. Czy limo jest gotowa? – Mówię stashing. Jak przystojny, wystrojony. Wiesz? Nie? Och tak, limo tu jest. Może odwieźć mnie po pana na imprezę, si panie Wesley? – Achh… I absolutnie, Myrta. Powinnaś wziąć sobie butelkę wina z piwniczki do domu. – Wypijam moją szkocką do końca zanim wstaję i zapinam moją marynarkę. – Kieruję się na dół, Myrta. Jestem przy drzwiach zakładając mój płaszcz, kiedy łapię coś kątem oka, co zmusza mnie do spojrzenia przez ramię. Widzę podchmieloną gosposię w połowie idącą w połowie zataczającą się w moją stronę. – Senior Wesley, tak elegancko wygląda pan tej nocy. Jeśli nie wiedziałabym, że jesteś diablo w przebraniu anioła, pokazałabym cię mojej Marii lata temu. Śmieję się zdając sobie sprawę, jak wstawiona naprawdę jest. Zauważam mieszankę hiszpańskiego i angielskiego. Jeszcze jedna lampka i Myrta będzie klapać jej językiem Latino w tempie nie dającym szansy na zrozumienie. – Dziękuję ci. Jednak nie jestem pewien, czy to komplement czy obraza. – Całuję czubek jej posiwiałej głowy. – Powiem kierowcy, żeby 23 Tutaj za bardzo nie łapię. M użyła słowa stashing zamiast dashing. Stashing może oznaczać chomikowanie, ukrywanie też w kontekście np. trawki czy gazetek z gołymi babami.

165

upewnił się, abyś dotarła do domu. Żadnego więcej soku z piwniczki, si? Chcę, żebyś przynajmniej pamiętała jazdę do domu… – zwężam oczy na jej zamglone – i dotarła do łóżka bezpiecznie. Jasne? – Si, si. Baw się dobrze, dobrej nocy, senior Wesley. – Klepie moje ramię i szczypie oba policzki zanim odchodzi ekhm… chwieje się. Do czasu, aż limuzyna podjeżdża do Stell jestem tak nerwowy, że potrzebuję kolejnego cholernego drinka. – Stan? Odebrałeś kwiaty z kwiaciarni, prawda? Wręcza mi długie, złote pudełko. Otwieram je i zgarniam wszystkie dwadzieścia cztery purpurowe i lawendowe długie róże owinięte srebrną satyną. Po tym jak patrzę na nie, potrząsam nimi wokół, uderzając, aż kilka liści i kolców opada. Podsuwam głupie pudełko Stanowi. – Po cholerę one są w pudełku? To najgłupsze gówno jakie kiedykolwiek widziałem, Stan. – Sir, prosił pan o najdroższe purpurowe róże. Drogie róże przychodzą w pudełku. Jeśli pan woli, mogę po prostu wpaść do marketu i wziąć jakiś dziesięciodolarowy bukiet owinięty w celofan. Kręcę głową z niesmakiem i wydostaję się z limo z moimi… Stelli… teraz rozpakowanymi purpurowymi różami.

166

Rozdział 22 Kop– pieprzony– ciuszek

Stella

– Nie wyglądam jak dziwka? – pytam poprawiając cycki zanim przesuwam dłonie po czarnej, delikatnej koronce obejmującej cielistą jedwabną sukienkę widoczną poniżej biustu. – Nie. Wyglądasz jak prostytutka… Co to był za film, który w latach 90– tych kochały wszystkie białe dziewczyny? Pretty Slut24, nie… to nie to. Och! Kop– pieprzony– ciuszek! – Trina pochyla się zbyt mocno w krześle, zanim jej nieskoordynowane ruchy mogą zgrać się z jej nieobliczalnym wymachiwaniem dłońmi, które jest często kojarzone z… Cóż, Trina upiła swoje dupsko. Nakładam pomadkę „Barely Nude” z L`Oreal i mówię do lustrzanego odbicia Triny. – Nazywał się „Pretty Woman” i nie zachowuj się jakbyś nie płakała, kiedy Vivian powiedziała Kitowi na końcu, że jedzie do San Fran. Robię dziubek z ust i szybko oceniam się w lustrze od stóp do głów. Trina upięła wszystkie moje ciemne loki zostawiając strategicznie umieszczone kosmyki wokół twarzy. Moja sukienka? Fan– kurwa– styczna! Nawet nie chcę wiedzieć co T musiała zrobić, żeby ją zdobyć. A cieliste szpilki bez palców na koturnie są kolejnym pytaniem, którego nie zadam ze strachu, że powie mi, iż sprzedała nerkę, obrabowała bank albo to i to. 24 Slut - dziwka

167

– No to co, to był film, z którym się związałam, Stell. Pozwij mnie. – Jest w trakcie przewracania oczami, kiedy dzwoni dzwonek, jej oczy otwierają się szeroko, a jej uśmiech rozświetla jej uroczo pijaną twarz. Pomyka z łóżka wołając przez ramię: – Czas, sis? Ile czasu potrzebujesz? Wpatrując się w moje odbicie wdycham głęboko. Gdy wydycham mruczę: – Nie została ani chwila. Pan wie, że nie mogę walczyć ani chwili dłużej z tym gównem.

***

Jak tylko widzę Wesa stojącego w moim salonie z purpurowymi różami owiniętymi w jedwab, motylki latają w moim brzuchu, mój puls przyśpiesza i ciężko mi złapać oddech. Zdaję sobie sprawę, jak piękny jest Wesley Jacobs, gdy moje oczy napajają się nim stojącym przede mną w klasycznym czarnym garniturze, czarnej koszuli i krawacie. Kiedy jesteśmy w limo śmigając na charytatywny bal, Wes osacza mnie w rogu, a ja szepczę: – Wes, jaka dokładnie jest moja dzisiejsza rola? Jestem twoją stażystką czy randką? Jego wyraz twarzy jest niczym innym niż sprośnym tupetem pokrytym gorącym seksem. Jego zachrypnięty głos roznosi się po ciemnym wnętrzu limo. – Sprecyzujmy moje myśli. Ty, w każdy sposób, kształcie czy formie jesteś moja. Moja stażystka. Moja randka. Moja cipka. Mój tyłeczek. Mój uśmiech. Mój śmiech. Wszystko czym jesteś, panno Reese, jest moje.

168

Pochyla się do przodu opierając łokcie na kolanach i opróżnia drinka w jego dłoni, zanim odstawia go z boku. Oczy Wesa pozostają na moich, obserwują… Czuję, że moje serce szarpie się, gdy zaczynam wiercić się od intensywności jego spojrzenia. Czuję, że moje nerwy mają zamiar wyskoczyć z mojej skóry. Podczas naszej cichej jazdy na bal charytatywny siedzę patrząc przez okno na nowojorską panoramę. Limo zatrzymuje się przed Rockefeller Hall, dostrzegam gwiazdy na czerwonym dywanie, gdy poruszają się do środka i patrzę na Wesa nerwowo zdając sobie sprawę, że przesuwa się obok mnie. Jego ramie okrąża moją talię, gdy przyciąga mnie bliżej swojego boku. – Nie musimy iść po czerwonym. Jeśli wolisz, mogę powiedzieć, żeby Stan zawiózł nas wokół na tyły, aniołku. Mój wzrok nie opuszcza tematu rozmowy. – Co się stanie, jeśli pójdziemy tyłem? Myślałam, że bycie widzianym jest ważną częścią tych rzeczy. – Tak jest, jednak to ilość zer, którą napisałem na czeku jest znacznie ważniejsza. – Wącha moją szyję i linię szczęki zanim szepcze mi do ucha: – Stell, wyglądasz dzisiaj absolutnie pięknie. Pozwól pokazać światu, jakim szczęściarzem jestem. Zrobisz mi ten zaszczyt i przejdziesz po czerwonym dywanie przy moim boku? Zrób to dla mnie, aniołku. Cholera! – Cholera! – Przewracam oczami, jak tylko Stan, kierowca limuzyny ciągnie nas w cyrk migających świateł i chaosu. Drzwi limo otwierają się i zamieram, siedzę w samochodzie, patrzę na rękę wyciągniętą przede mną i po prostu na nią mrugam.

169

– Panno Reese, chwyć dłoń mężczyzny. – Wes jest tak blisko mojego ucha, że jego wargi pocierają moją skórę, gdy kończy swoje polecenie i szczypie skórę na moim karku, co pobudza mnie do działania. Chwytam dłoń w rękawiczce i uśmiecham się najjaśniejszym z moich uśmiechów, gdy wysiadam z auta. Jak tylko Wes jest poza limo, przyciska mnie do swojego boku. Uwielbiam, kiedy mnie tak trzyma. Czuję się chroniona i kochana. Nawet jeśli jestem na miliard procent pewna, że mój uśmiech wygląda jakby należał do szalonej osoby, odmawiam mu ześlizgnięcia się z mojej twarzy. Uśmiecham się do cholery, nawet jeśli moje policzki bolą, nadal nie przestaję. Kiedy jesteśmy w korytarzu, nasze płaszcze zostają zabrane, a nasze drinki zaserwowane. Wes prowadzi mnie do kręgu osób, którym mnie przedstawia, jako swojego „aniołka”. Jestem u progu albo kopnięcia go w jaja, żeby się zamknął albo zachowywania się jak narkoleptyk… głównie z powodów rozrywkowych, ale też żeby uwolnić się od uśmiechania i potrząsania dłoni ze wszystkimi. Wes wydaje się wyczuwać moje rosnące napięcie. – Wiem, Stell. Jestem też ponad tym gównem. Chodź, pójdziemy znaleźć nasze miejsca. – Ręka Wesley`a znajduje dół moich pleców i zaczynamy podążać w kierunku stołów, gdzie jesteśmy dosłownie jak w kanapce. Wesley ma starszą parę po swojej lewej, a ja młodego gorącego autora po prawej. Absolutnie! Z nas dwojga zdecydowanie ja jestem zwycięzcą. – Jude! – Uśmiecham się, jak porusza się w moją stronę z olśniewającym uśmiechem. Nie mogę nic poradzić, ale chichoczę, gdy mnie podnosi i obraca wkoło. Ale zanim odstawia mnie z powrotem na ziemię, jego ramiona zamykają się wokół mojej talii przytrzymując mnie centymetry od jego twarzy.

170

Rumienię się próbując odwrócić od niego głowę, ale jego słowa powodują, że moje oczy ponownie szukają jego. – Wyglądasz tak, że zapierasz dech w piersiach, kochanie. Wow. To znaczy WOW. Ten dupek zapomniał powiedzieć ci, że znowu dzwoniłem cały tydzień? – Jude, odstaw mnie. To jest prawdopodobnie najbardziej skandaliczne uczucie w moim życiu. Ludzie się gapią, proszę odstaw mnie – krzyczę szepcząco. Głośny głos Wesley`a rozbrzmiewa, a wszystkie głowy odwracają się w naszą stronę. – Skurwysynu, ona poprosiła cię już raz. Nie będę czekał, aż poprosi ponownie. Skopię twoją dupę przed wszystkimi. Zrozumiano? Opadam na stopy i wciągam powietrze do moich płuc, zanim Wesley odwraca się do pary, z którą rozmawia. – Josephine. – Kiwa brodą do nieco starszej kobiety ociekającej diamentami oraz futrami, zanim odwraca swoją uwagę do starszego dżentelmena. – Ojcze. Czekajcie. Trzymajcie telefon! Poznam rodziców? Ja pierdolę! – Chciałbym, żebyście poznali mojego anioła, pannę Stellę Reese. Ona i ja randkujemy od kilku miesięcy. – Uśmiecha się patrząc na mnie. – I jeśli byłbym wami, nie wkurzałbym jej, czy stawał jej na drodze. Jednak przyzwyczaiłbym się do niej, bo nie wybiera się nigdzie – nie, chyba że ja będę miał z tym coś wspólnego. Dotykam ramienia, które owinięte jest wokół mnie. – O mój, Wes! Mógłbyś się uciszyć? – Odwracam się do Josephine z wyciągniętą ręką. – Josephine, cudownie cię poznać. – Uśmiecham się i

171

obserwuję, jak potrząsa moją dłonią(jeśli możecie to nazwać potrząsaniem) jedynie dotykając ją palcem wskazującym i kciukiem prawej dłoni z wyrazem obrzydzenia na twarzy. Szybko wyszarpuję dłoń i utrzymuję opanowanie wyciągając rękę ponownie tym razem w stronę ojca Wesa. – Panie Jacobs, pana również miło poznać. – Potrząsa moją dłonią – poprawnie – i uśmiecha się. Zatrzymuję się na chwilę, gdy zauważam, jak bardzo Wes podobny jest do ojca. – Mam nadzieję, że spędzacie cudowny wieczór, proszę mi wybaczyć stanie na piętnastocentymetrowych szpilkach jest dość nienaturalne z czym jestem pewna zgodzisz się Josephine. – Uśmiecham się moim przyjaznym uśmiechem żmii i puszczam oczko. Patrząc w górę na Wesley`a pytam – Wesley, skończyłeś z mieszaniem się w tłum, najdroższy? – Tak. – Jego dłoń nigdy nie opuszcza dołu moich pleców, gdy prowadzi mnie do stolika. Kiedy siedzimy on wybucha śmiechem machając na kelnera po wodę. Jego oczy uśmiechają się do mnie ponad krawędzią szkła i po tym, jak ustawia je na stole podnosi moją dłoń i przytrzymuje swoimi obiema. – Jeśli nie przestaniesz być tak urocza, zakocham się w tobie panno Reese, a jeśli to się stanie, dopomóż nam Boże, będziemy w tarapatach. – Nie groź mi. To twoja wina, bo zaciągnąłeś mnie przed tłum paparazzi i pyszałkowate krowy. Jestem zaskoczona, że nie przeżuwam jakiegoś pokrytego Guccim ramienia. Umieram z głodu! – mruczę. Kiedy patrzę przez stół na Wesley`a, on spogląda ponad moim ramieniem z miną tak groźną, że powoduje moje drżenie. – Wes, wszystko okej? O co chodzi? – pytam.

172

Zanim może odpowiedzieć, głos Jude unosi się ponad moimi ramionami dokładnie w momencie, kiedy jego dłonie prześlizgują się i osiadają na ich szczycie. – Nie mielibyście nic przeciwko, jeśli wam przerwę? – Podnoszę na niego wzrok ponad moim ramieniem i uśmiecham się klepiąc stolik przy moim boku. Kopię Wesa pod stołem, gdy zauważam jego dłonie zaciśnięte w pięści i zbielałe kostki. – Absolutnie nie, Jude. Jest tu dużo miejsca. Wesley chrząka i pochyla się do przodu, ale zanim może się odezwać prowadzę rozmowę z Judem o jego postępie pracy nad „Pokręconą Obsesją”. Mija nieco ponad godzina, kiedy w końcu widzę, że przyjechała dwójka moich najlepszych przyjaciół, Eve i Bo. Eve pochodzi ze śmiesznie bogatej rodziny. Kiedy T i ja po raz pierwszy wprowadziłyśmy ją do naszego małego, rodzinnego kręgu, przy każdej nadarzającej się okazji wszystkie trzy stroiłyśmy się i chodziłyśmy z nią na te fantazyjne imprezy. Nie trzeba było dużo czasu, żeby straciły swój blask. Ja i T przestałyśmy chodzić, ale biedna, mała, Evey nadal musiała. Zwłaszcza z jej startującą karierą modelki. Piszczę klaszcząc w dłonie jak nastolatka, kiedy zbliżają się wystarczająco do stolika. Przez większą część trzymałam Wesley`a dla siebie. Poza rozmowami z Triną o naszej relacji, nie robiłam tego. Więc trzeba powiedzieć, że jestem nieco zdenerwowana i podekscytowana, że wreszcie przedstawię Wesa Eve i Bo. Po dokonaniu prezentacji, wszyscy siedzimy przy stoliku Wesley`a gawędząc, podczas gdy serwowana jest kolacja. Każdy wydaje się świetnie

173

dogadywać – cóż, prawie każdy. Jeśli Jude przestałby rażąco flirtować z podtekstem seksualnym zarówno ze mną jak i Eve. Przysięgam. Ten facet ma największe cholerne ego. Flirtuje ze mną i z Eve nie zważając na fakt, że za każdym razem, kiedy robi to ze mną jego życie jest na szali, a Wes trzyma sznur. A kiedy flirtuje z Eve jego życie też jest na szali, ale sznura nie trzyma Wes, a Bo. Jemy deser, kiedy muzyka startuje, a ja czuję się chora. O nudności obwiniam stres i niepokój o kolację. Moje nerwy są jakby podłączone do elektrowstrząsów, a Jude nagle chwyta moją dłoń i wstaje mówiąc: – Podaruj mi pierwszy taniec, kochanie. – Każde zakończenie nerwowe pali się ze wstrząsem elektryczności wysyłającym moją kolację w górę. Zeskakuję z krzesła i mruczę: – Przepraszam. – Zanim przykrywam moje usta i szybko pokonuję drogę do damskiej toalety. Po utracie mojej kolacji w kakofonii, wychodzę z toalety do zlewu bez podnoszenia wzroku. Zwilżam moją twarz i osuszam ją, kiedy słyszę złowrogi chichot za sobą. – Dokładnie jak jego matka dziwka. Nie mogę powiedzieć, że jestem zaskoczona. Chłopcy Jacobsów wydają się mieć w genach zapładnianie kobiet z marginesu społecznego. Moje oczy spotykają jej w lustrze. Uśmiech tańczy na moich wargach, gdy cicho odpowiadam: – Josephine. Nie rób się cyniczna, kochana. I możesz ochłodzić swoje puszczanie plotek, jako dziecko i nastolatka przeszłam przez

174

wystarczającą ilość wykorzystywania, żeby zagwarantować, że nigdy nie pocznę. Więc wygładź swoje czoło, wiedźmo. – Obracam się na pięcie i wypadam z łazienki.

175

Rozdział 23 To co należy do mnie

Wesley

Jestem na granicy wytrzymałości. Jestem kipiącym tyglem sekundy od rozpryskania się wkoło, kiedy widzę Stellę lecącą w kierunku stolika, wytrąconą z równowagi i białą jak duch. Wygląda na zajebiście przerażoną. Jestem poza moim krzesłem i w połowie pokoju zanim mój umysł w ogóle rejestruje, jak przerażony mój anioł się wydaje. Kiedy jestem na osiągalnym dystansie, wsuwam jedno ramię wokół jej talii, a drugie na szczycie jej ramion, zanim mocno tulę ją do siebie. – Aniołku, co się stało? – Jej cała postać drży i czuję, że włosy na moim karku stają dęba. Ledwie jestem w stanie dosłyszeć jej szept: – Wes, nie czuję się dobrze. Proszę zabierz mnie do domu. Tak mi przykro. – Widzę Josephine wychodzącą z łazienki. Tej samej łazienki, z której Stella właśnie wybiegła jakby deptały jej po piętach piekielne psy. – Powiedz mi, że masz na myśli mój dom i tak, wychodzimy natychmiast. – Prawdopodobnie powinienem namawiać ją trochę delikatniej do tej propozycji i tak zamierzałem, ale szalona fala zaborczych emocji wraz z bólem fizycznym do chronienia Stelli powodują, że słowa wypadają z moich ust. Czy to dlatego, że Jude był wokół niej większość nocy? Prawdopodobnie.

176

Stell przytakuje przy mojej klacie i szepcze: – Tak, chodźmy do domu, Wes. I to jest wszystko, czego potrzebuję. Chwilę później wsuwamy się do limuzyny, a ja nadal ciasno tulę Stellę. Kiedy Stan podbija od krawężnika, wciągam ją na moje kolana i kołyszę ją przy mojej piersi. Usuwam spinki z jej włosów zanim przebiegam palcami przez nie jedną ręką, a drugą delikatnie drapię głowę u podstawy jej szyi. W pewnym momencie jazdy do domu, ona zasypia. Limo parkuje pod moim budynkiem. Wysiadam z auta i podnoszę Stellę zaplątując jedno ramię pod jej kolanami, a drugie za jej plecami. Kiedy się prostuję mówię do Stana: – Hej stary, weź jej buty i daj mi je. – Poruszam palcem ręki pod jej kolanami, żeby wskazać, gdzie umieścić buty. Jak tylko on wręcza mi buty odwracam się i niosę Stellę w górę schodów do mojego budynku. Kiedy jesteśmy w moim penthause idę do mojej sypialni i delikatnie odkładam Stellę na łóżko. Po rozebraniu jej, chwytam koszulkę z mojej komody i odwracając się do niej staję jak wryty. Byłem skoncentrowany na usunięciu jej sukienki, nie zwracając uwagi na to, co leżało pod nią. Zagryzając wewnętrzną stronę mojego policzka, ale to nie powstrzymuje uciekającego jęku. Jej ciało zakryte jest satynowym cielistym gorsetem. Spomiędzy jej podniesionych piersi do pępka prowadzi koronka. Różowe sutki, które uwielbiam ledwie wyglądają spod satynowego materiału. Na jej biodrach zaczepiony jest jedwabny pas do pończoch przyciśnięty do pasków. Moje oczy doceniają satynę, jedwab i koronkę, ale w tej chwili ledwie się po tym wszystkim prześlizguje lądując na nagiej cipce. Natychmiast jestem wystarczająco twardy, żeby walić w drewno, a moje usta ślinią się na jej widok.

177

Z idealnymi intencjami świętego poluzowuję sznurki, które zaczynają się tuż pod jej biustem pośrodku gorsetu i powoli odwiązuję, aż gorset otwiera się jak bramy nieba. Kiedy odczepiam klamry mocujące pończochy znajduję się twarzą przy moim ulubionym miejscu. Kiedy ściągam jej pas do pończoch zaczepiam jej uda na moich ramionach i przebiegam nosem z tyłu jej kolana do wnętrza jej uda. Mimo, że właśnie zjadłem siedmiodaniowy posiłek, nagle jestem wygłodzony. Umieram z potrzeby posmakowania jej. Zatrzymuję moją przyzwoitą dekadencję z powodu przeraźliwego krzyku Stelli. Czysty terror w jej krzyku powoduje, że podskakuję i wspinam się na nią przyciągając jej sztywne ciało na górę mojego. – Cii… Jestem tutaj, aniołku. Obudź się, Stell. Stell? – Jej krzyki nie uciszają się, gdy staram się ją obudzić. Mogę wyczuć, jak jej ciało wypuszcza całe powietrze z jej płuc, a jej krzyk zatrzymuje się, gdy wciąga je zanim kontynuuje zwodzenie w przerażającej panice. Przepływają przeze mnie strach i obawa powodując, że moje ramiona owijają się szczelnie wokół niej. Całuję jej spocone czoło i chwytam jej ramiona potrząsając nią i krzycząc: – Stella! Obudź się! Zatrzymuje krzyk w połowie. Chrapliwy oddech powoli się uspokaja, gdy pot pokrywający jej ciało ochładza się. Czuję, że zaczyna drżeć, więc chwytam prześcieradła oraz kołdrę i podciągam je ciasno wokół nas, całuję jej twarz i czubek jej głowy wciąż i wciąż, aż uspokajamy się pod kocami. Moje emocje są cholernym wichrem. Gniew, panika, miłość i opiekuńczość wszystko walczy w mojej piersi o pierwsze miejsce. Nie

178

wiedząc co do diabła robić, tylko kontynuuję trzymanie jej i przebieganie palcami przez jej włosy. Czas nadal stoi i odczuwam to jak wieczność zanim Stel podnosi na mnie wzrok i opiera brodę na moim mostku. – Przepraszam, Wes. Nigdy nie chciałam, żebyś był tego świadkiem. Nienawidzę tego, że ktokolwiek to widzi, ale ty… nigdy nie chciałam, żebyś to był ty. – Co… – brzmię jak cholerna ropucha. Odchrząkam, zanim ponownie się odzywam – Co ci się śniło? Pamiętasz? Uśmiecha się smutno. – Tak, niestety zawsze pamiętam. – Opuszcza głowę i znowu opiera policzek na mojej klacie. – Chcesz o tym pogadać? – Zanim mogę skończyć pytanie jej mała głowa się kręci. Czuję, jakby ktoś zostawił granat bez zatyczki w mojej piersi, który eksplodując zniszczył mnie od wewnątrz. – Nie mogę. Przepraszam, po prostu nie mogę. Próbowałam. Stan Luizjana zmuszał mnie do widywania każdego cholernego terapeuty i psychiatry w prawie każdym hrabstwie. To nie działało wtedy i nie zadziała teraz. Jestem popieprzona, Wes. I uwierz mi, nie chcesz wiedzieć dlaczego, przysięgam. Wślizguję dłoń w jej włosy i przytulam jej twarz do mojej, a ramieniem ciasno obejmują ją w pasie. – Nie jesteś popieprzona, aniołku. Po prostu masz koszmary. To wszystko. Jej maniakalny śmiech wysyła dreszcze po moich plecach.

179

– Tylko koszmary, he? Nie oszukuj się, dobrze? Pozwoliłam ci zobaczyć wystarczająco, jak popieprzona jestem, więc wiesz, że twoje oświadczenie jest totalną bzdurą – śmieje się. – Tylko koszmary. Nie wiem, co do diabła powiedzieć, czy zrobić. Jednak zauważam, że ta rozmowa wydaje się być złym pomysłem. A ona nie odpycha mnie, bo gdy to robi, odmawiam puszczenia jej. Więc ją trzymam. Patrzę na cienie tańczące po suficie i nadal trzymam jej ciało przy moim. Po tym, jak jej oddech się wyrównuje, a napięte mięśnie relaksują, nadal nie poluzowuje mojego uścisku w strachu, że nie będę tam, jeśli kolejny… cokolwiek KURWA zdarzy się ponownie.

***

Nie mogę szczerze powiedzieć, że ten szaleńczy pomysł nie wziął się z sadystycznego drania wewnątrz mnie. Ale czasami podczas nocy i wczesno porannych godzin, gdy mojego palce śledziły blade blizny samookaleczenia żyletką na zewnętrznej części jej uda, olśniło mnie, że zostawała prawie każdej nocy przez trzy miesiące i ani razu nie cierpiała na koszmary oprócz tej ostatniej. Istnieje tylko jeden wspólny mianownik, podczas każdej z tych nocy w ciągu trzech miesięcy przeznaczałem co najmniej dwie godziny na całkowitą i zupełną Dominację, naginanie i pchanie Stelli poza jej granice. A ona ulegała, za każdym pieprzonym razem – bez trudu. Ostatnia noc była pierwszą, w której poszliśmy do łóżka bez naszej gry Domin/uległa. Pierwszą nocą wyczerpani nas intensywny, chaotyczny sztorm miłości – ukośnik – nienawiści – ukośnik – pieprzenia nie uśpił nas do nieprzytomności. Mówiąc to myślę, że uległość Stelli jest kluczem do jej koszmarów.

180

Teraz to tylko założenie, a ja będę potrzebował trochę więcej informacji zanim wyciągnę dużą spluwę i przetestuję moją teorię. Powoli zsuwam Stellę z mojej klaty i odkładam ją w dół zanim ostrożnie wysuwam się z łóżka. Wciągam spodnie od piżamy i kieruję się do mojego biura, a bose stopy bezgłośnie odbijają się po drewnianej podłodze. Kiedy jestem w moim biurze dzwonię do Derricka. Do diabła, w dupie mam, że jest siódma rano w niedzielę. – Mów. – Derrick, potrzebuję od ciebie czegoś tak szybko jak to możliwe. Nie później niż na ten wieczór. To nie praca dla nóg, bardziej jak praca dla rąk, gówno w stylu przebuszowania Internetu. – Wolę pracę nóg. Co dla mnie masz? – Sprawdź, czy możesz przejść przez jakieś sprawy przypadków koncentrujących się na zgłaszanymi ofiarami wykorzystywania seksualnego kierującymi się w dorosłości ku stylowi życia BDSM. – To jest to? Wiesz, ze możesz przeszukać Google, prawda? Jesteś pewien, że nie chcesz ocalić sobie dziesięć kawałków? – Derrick. Czy pieniądze kiedykolwiek były dla mnie problemem? Nie. Rób to za co kurwa płacę albo znajdę kogoś, kto zrobi to bez pytania czy dorzucania swoich trzech groszy. – Rozłączam się i natychmiast wybieram numer Triny i Stelli. Po kilku dzwonkach, Trina odbiera i mruczy – Halo? – Hej Trina sorry, że cię budzę, ale musimy pogadać. Ze Stellą w porządku albo dobrze, fizycznie. Nie dzwoniłbym, gdybym nie myślał, że to ważne. Nadal jesteś ze mną? Ziewa i sekundę później zaczyna krzyczeć:

181

– Kurwa. Cholera. Ja pierdolę! – Następną rzeczą, jaką słyszę jest upadający na coś telefon. – Trina? Do diabła, wszystko okej? – Sorry! Sorry! Potknęłam się o kabel od Kindla i nie, nie cieszyłam się moją podróżą. Była bolesna. Okej, zamieniam się w słuch, co jest? – Średnio, mogłabyś powiedzieć, czy Stella miała koszmary co tydzień, co dwa tygodnie czy co miesiąc? – Kurwa. To się stało, prawda? Myślałam, do diabła nie wiem, że znalazła lekarstwo na koszmary pozostając z tobą. – Nie jestem gotowy jeszcze przyjąć tego założenia. Więc jak często? – Przed tobą? Jak totalnie przed tobą… powiedziałabym, że raz w tygodniu. Po tobie, cóż najpierw chyba co drugi tydzień, ale nie miała ani jednego od trzech miesięcy. Interesujące. – Czy Stella kiedykolwiek wspomniała, dlaczego byłem w Chained tej nocy kilka miesięcy temu? – Cóż, nie trzeba geniusza. Czy weszła w szczegóły? Nie. Poza tym, że byłeś jej… achh pierwszym prawdziwym. I że cię lubi. Cokolwiek robicie między kołdrą ona twierdzi, że to ją naprawia, część niej, która jest inna niż u pozostałych. – Hmm… To jest to, co staram się poskładać. Blizny na jej udach, jak długo minęło odkąd się cięła? Wiesz? – Dłużej niż ją znam. Ona o tym nie rozmawia, Wes. I nie czuję się jakbym miała prawo powiedzieć jej, żeby wróciła na terapię. To znaczy cholera, była na terapii odkąd miała siedem lat. Pozostawała na terapii do

182

dwudziestego roku życia. Jeśli ktoś wie, czy terapia pomaga czy nie, to ona, prawda? – Znacie się dłużej niż ile? Pięć lat? – pytam. – Tak, od pierwszego roku studiów. – Okej. Cóż, jeśli wymyślę coś jeszcze, zadzwonię. Hej Trina! – Tak? Co jest? – Achh… Zrób mi przysługę, nie mów jej, że dzwoniłem pytać o to wszystko. Obiecuję ci, że mam na sercu jej najlepsze dobro. I jeśli jestem jej lekarstwem, muszę wiedzieć, co zrobić, aby utrzymać te pieprzone koszmary poza jej głową. – Nie będę, Wes. Ale za pierwszym razem, jak ją skrzywdzisz, utnę ci jaja. TO jedyna obietnica, jaką ode mnie dostaniesz. Kropka. Chichoczę na jej pewność, że mogłaby mnie dorwać na tyle długo, żeby dostać się do moich jaj, dopóki nie zalewa mnie wdzięczność dla Triny za dbanie przez te wszystkie lata o mojego anioła. Śmiech zamiera mi w gardle. – Dziękuję, Trina. Za wszystko. – Rozłączam się i patrzę w dół na cholerną teczkę szydzącą na mnie, odkąd jest w moim posiadaniu. Po chwili słowa z teczki zaczynają tańczyć, gdy próbuję ponownie je czytać i dokładnie określić, co przegapiłem. To jest dokładnie przede mną. Ale nie mogę tego zobaczyć. A niech to! Włączam TV, mając nadzieję, że hałas w tle dotrzyma mi kroku. Kiedy zdaję sobie sprawę, że to pogarsza gówno, kieruję się do kuchni zrobić kubek mocnej kawy. Kiedy czekam, aż się zaparzy w głowie przechodzę jeszcze raz przez pliki. 183

Tam jest coś, co przegapiłem. A ostatniej nocy gdzieś między koszmarem Stelli i mną wyślizgującym się z łóżka, coś we mnie kliknęło. Kiedy to kliknęło, podwójna helisa DNA odwróciła się i zmieniła fundament mężczyzny, jakim zawsze wierzyłem, że jestem. Jeśli nie mogę chronić Stelli każdego dnia przez resztę mojego życia, kompletnie kurwa oszaleję. I jeśli nie mogę być sto procent pewny, że jest chroniona, nie jestem jedynym mężczyzną w jej życiu na wieczność. „Rozmowa” właśnie stała się pusta i nieważna. Co teraz się stanie? Do diabła, jeśli wiem. Jedyną rzeczą, którą wiem, jest to, że panna Stella Jolie Reese będzie na wieki moja i tylko moja. Muszę tylko zmusić ją do odpowiedzenia poprawnie na jedno pytanie.

184

Rozdział 24 Rdza

Stella

Kiedy budzę się w łóżku Wesa, kąciki moich ust wykrzywia ten sam uśmiech, którym uśmiecham się każdego poranka. Ramionami sięgam nad głowę, zanim wypycham mój tyłek w górę i jęczę przeciągając się „cholera, to czuć tak dobrze”. Jak każdego ranka przygotowuję się na bóle towarzyszące mi po nocy pod żądaniami Wesa, prowadzącymi nad przepaść niczego więcej niż nici ograniczające swobodę każdej grupy moich mięśni, trzymające mocno determinację, aby upewnić się, że te nici pozostaną nienaruszone, aż Wesley stwierdzi, że nadszedł czas na uderzanie, cięcie i łamanie. Jednak, kiedy moja dolna część ciała jest na krawędzi łóżka i nie czuję znajomego tępego żądlenia po klapsach lania z ostatniej nocy czy przetrzepaniu skóry, mój uśmiech ześlizguje się z mojej twarzy. To kiedy wstaję i czuję absolutny brak bólu czy mięśni, w moim umyśle będącym w błogiej niewiedzy rozbrzmiewają dzwonki alarmowe … Tuż przed tym, jak koszmar odbija się rykoszetem w mojej świadomości. Po zamknięciu i zablokowaniu drzwi do łazienki odwracam się i patrzę na siebie w lustrze. – Kuuurwa! DLACZEGO?!?! – pytam mojego odbicia. Wszystko co widzę to oczy mojego ojca gapiącego się z powrotem na mnie. I ta myśl wysyła mnie na czołowe zderzenie z toaletą, gdzie

185

nurkuje szczyt mojej głowy. Na szczęście jestem w stanie oderwać mokre włosy z mojej twarzy zanim zaczynam krztusić się i rzygać. Myję zęby zanim wlekę się pod gorącą pryskającą wodę prysznica Wesley`a, który zasługuje na miejsce w Forbes. Cały czas, gdy jestem pod uderzającymi dyszami, wszystko co mogę robić to przeżywanie ostatniej nocy w zwolnionym tempie. Dlaczego jestem taką suką? Za każdym razem ktoś tu jest, kiedy budzę się z mojego dziewiątego kręgu piekła, moja obrona odlatuje, a ja jestem nędzną suką dla kogokolwiek tu jest. Chyba że to Trina. Z nią jestem po prostu słabym jagniątkiem. Kiedy kończę mój prysznic, wyciągam jedną z koszulek LSU Wesa. Ponieważ sięga mi po połowy uda, rezygnuję z pary bokserek. Poza tym jest niedziela, więc Myrty nie ma tutaj. Wychodzę z jego pokoju, ale w drodze do kuchni słyszę telewizor w drugim końcu holu i zmieniam kierunek kierując się ku dźwiękom Fox News. Jestem zbita z tropu, kiedy znajduję się przed otwartymi drzwiami prowadzącymi do czegoś, co wygląda jak domowe biuro. Zawsze zakładałam, że to jest nic więcej niż zamknięta szafa. Przechodzę przez próg zerkając na biurko ze stertami otwartych teczek zanim moje oczy przesuwając się do TV. – Wes? Kochanie? – pytam wchodząc do gabinetu. Kiedy jestem stopę od biurka, zdaję sobie sprawę, że nie ma go tutaj. Moje oczy omiatają teczki otwarte na jego biurku, ale mój instynkt nie wściubia nosa i wygrywa zrobienie tego, co zadowoliłoby Wesley`a. Szybko opuszczam jego biuro i pokonuję drogę w stronę kuchni. Kiedy wchodzę znajduję Wesley`a stojącego tu z dwoma kubkami kawy w dłoniach i całkowicie pogrążonego w myślach, które szpecą jego piękne,

186

młode rysy twarzy, a to ucina moje nonszalancko radosne „Dzień dobry” odpoczywającego na czubku mojego języka. Zamieram w kuchennym wejściu i obserwuję, jak niezliczone emocje grają na jego twarzy. Niepewna, czy powinnam zwiać z powrotem do jego pokoju i udawać, że śpię czy przejść do kuchni i udawać, że otaczające go napięcie nie jest wystarczająco gęste, żeby mnie udusić, pozostaję nadal milcząca na krawędzi pokoju. Niezdecydowana stoję na progu mniej niż pięć sekund, kiedy jego zielone oczy zderzają się z moimi, a intensywność jego wzroku zapiera mi dech w piersi. Jest tak cholernie piękny, jego rysy twarzy miękną i błyskawicznie jego oczy się śmieją, jakby sama moja obecność gasiła agonię, która sieje spustoszenie w jego głowie. Oddaję uśmiech i szepczę: – Hej. – Zanim powoli idę do niego na paluszkach. Wes wręcza mi kubek kawy. – Dzień dobry, aniołku. Spuszczam głowę zanim biorę łyk kawy bez dodatku Splendy. Po tym jak krztuszę się i kaszlę, podnoszę na niego pytający wzrok. – Co? Zabrakło nam Splendy kochanie? – Kręci głową, zanim kiwa w stronę pudełka ze Splendą na przeciwległym blacie. – To pewne, że zachowujesz się dziwnie dzisiejszego ranka. – Wyrywam łyżeczkę z jego kubka, ale zanim mogę otworzyć pudełeczko Splendy i dodać ją, Wes pcha mnie na czarny marmurowy blat tak szybko, że nie mam czasu, żeby wyrzucić swoje dłonie do przodu i złagodzić uderzenie mojego policzka oraz kości biodrowej. Metaliczny smak krwi wypełnia moje usta i nagle zostaję poderwana do tyłu, gdy palce Wesley`a chwytają moje włosy i zaciskają je w pięść. Moja twarz unosi się nad 187

blatem, gdy on przesuwa urządzenia przedramieniem całą powierzchnię.

i

pojemniki

oczyszczając

Pojemniki pełne soli, proszku do pieczenia, Splendy oraz cukru roztrzaskują się na podłodze, wysyłając ziarenka i proszek w każdą stronę osiadając na oraz wokół drogich urządzeń porozbijanych na podłodze. Czuję jego szorstkie dłonie między moimi udami, zanim warczy. Ułamek sekundy później szarpie koszulkę przez moją głowę, a następnie wykorzystując swoją przytłaczającą wagę wpakowuje mnie z powrotem na blat. Kiedy moje piersi uderzają w zimny marmur, sapię. Jego ciepłe, szorstkie palce brutalnie ugniatają skórę mojego tyłka. Nagle szorstkie tarcie zatrzymuje się pozostawiając mnie błagającą o dotyk, każde uczucie, jakie może zaoferować. Instynktownie pochylam plecy szukając szorstkiej, ciepłej pieszczoty jego dłoni. Moja nagroda jest jak masochizm, ponieważ jest spełnieniem, kiedy w końcu jego otwarta dłoń łączy się, uderzając każdy pośladek w maniakalnym, szalonym rytmie, zmieniając jedną stronę na drugą i jakoś nigdy nie dosięga dwa razy tego samego miejsca. Jakoś udaje mi się zachować ciszę pomimo gradu Wesley`a padającego na mój tyłek. Po dwudziestu niewyjaśnionych razach, uwalnia moje dłonie i zamyka moje ciało w klatce pod swoim. Prawdopodobnie powinnam podkreślić, że przed tą chwilą słowa jak „klatce” i „pod” wyrzucają mnie w spiralę paniki. Po raz pierwszy, kiedy te straszne słowa przemykają przez mój umysł, panika nie opuszcza ich obudzenia.

188

Dociera do mnie, rezonuje swoją drogę przez każdą molekularną strukturę, w której te stare obawy nie są już dłużej utrwalone, nie mają już mocy raz użytej do utrzymania wiążącego chwytu. Pragnienia Wesley`a zostawiają mnie wątpiącą we wszystko, w co zawsze wierzyłam dotyczącego mnie i mojego życia. Ograniczenia i granice mojej zdolności przeciwstawiania się, zawsze myślałam, że moim zwrotnym punktem była linia narysowana w piasku mojego zdrowia psychicznego – Wes miażdży to wszystko, wyciągając mnie z moich stref komfortu. Te więzy, które mnie wiążą, on łamie i zamienia w ograniczenia jego własnych, ale więzy Wesley`a nie są tymi, które mnie wiążą, one czynią mnie wolną. Naga klata Wesley`a zrównuje się z moimi plecami, gdy przykłada swój zarośnięty policzek do mojego. Obie jego dłonie ślizgają się w dół moich żeber, bioder, a potem wokół szczytu ud, każda dłoń chwyta wnętrze uda. – Aniołku, zadam ci pytanie. I bez myślenia, bez wahania, odpowiesz tak szczerze, jak możesz używając tylko jednego słowa, tak lub nie. Czy to jasne? Nawet nie myślę o mojej odpowiedzi… nie ma takiej potrzeby. – Tak. – Myślisz, że ostatniej nocy miałaś koszmar, bo utuliłem cię do snu bez wypieprzenia cię? Czekajcie. – Nie, to znaczy tak, może, ale to nie dlatego mam koszmary. Wesley nie spowoduje moich koszmarów, on zazwyczaj sprawia, że one odchodzą.

189

– Wes… – Jego rozpostarta dłoń klepie moje usta. Warczy przez zęby przy moim uchu: – Powiedziałem TAK lub NIE! – Usuwa rękę spomiędzy moich nóg. Ułamek sekundy później klepie już zaczerwienioną skórę mojego tyłka. Gryzę dłoń zakrywającą moje usta powodując, że wyszarpuje ją. – Wes, przestań. Posłuchaj mnie. Próbuję wyjaśnić… – Klaps. Jego dłoń powoduje pęknięcia na mojej skórze. Ból powoduje migotanie światła za moimi oczami. Klaps. – Wes, proszę! – Klaps. – Ja– ja, pozwól mi… – Klaps. – K– kurwa. – Klaps. – MÓWIĆ! – Klaps. Wypełniam moje płuca taką ilością powietrza, jaką mogę i używam go, żeby wykrzyczeć – RDZA 25! – Zamykając oczy czuję łzy wylewające się spod nich, skomlę przy zimnym, czarnym marmurze. – Rdza. Natychmiast ani centymetr jego skóry nie dotyka mojej. Zanim mogę się odwrócić, zakłada swoją koszulkę przez moją głowę i wślizguję ramiona w rękawy. Idzie na drugą stronę kuchni i uruchamia ekspres do kawy. – Przepraszam. Po prostu muszę wyjaśnić, Wesley, a ty wciąż naciskasz. Twoje pytanie nie jest pytaniem, na które można odpowiedzieć tylko tak lub nie, kochanie. Kiedy jego ramiona napinają się i nie odpowiada, zalewa mnie poczucie winy. Jego natężenie jest jak fizyczny cios w moją pierś. To boli tak mocno, że ledwie mogę wokół niego oddychać. Łzy nadal pieką mnie w oczy. 25 Jak zobaczyłam tytuł rozdziału wiedziałam, że powie bezpieczne słowo i cieszyłam się, bo lubię takie akcje, ale jestem zawiedziona. Jakieś takie słabe to, ona nawet pytanie inaczej zrozumiała :/

190

– Wesley, proszę. Tak mi przykro. Ja– ja… – Złamałaś się. – Jego słowa są ledwie słyszalne. Ciężar tych słów jest tak strasznie mocny, że wywołuje paraliżujący strach atakujący moje ciało. Agonia i rozpacz rozrywają moje serce jak szrapnel, tak ostry i szybki, że oddycham ciężko, gdy łzy spływają w dół mojej twarzy. Coś się dzieje, coś głębokiego i nie mogę tego powstrzymać. To leci na mnie jak pociąg ciężarowy i nie ma nic, żebym się przytrzymała, aby zablokować jego uderzenie. Nic. To uderzy i kiedy to zrobi, zniszczy mnie. Nudności wzburzają mój brzuch powodując, że moje usta zalewają się wodą. Przełykam tak szybko, jak mogę zatrzymując żółć w dole. Moje plecy ześlizgują się w dół blatu i obejmuję kolana ramionami, gdy mój nagi tyłek osiada na podłogę pokrytą pyłem i proszkiem. Krzyk ucieka z moich ust: – Wesley. Proszę, nie rób tego. Nie odpowiada, a jeśli mięśnie jego pleców napięłyby się bardziej, pękłyby. – Okej. Odpuszczę ci. – Kiwam na jego plecy. – Przynajmniej mogę się wytłumaczyć, odpowiedzieć na twoje cholerne pytanie w jedyny sposób, w jaki może być odpowiedziane. Nie. Nie jesteś powodem, dla którego miałam koszmary. Nie jesteś powodem, dlaczego mam koszmary. Moje koszmary spowodowane są przez chorego, perwersyjnego mężczyznę i gwiazdę najbardziej chorych i najbardziej perwersyjnych mężczyzn, którzy kiedykolwiek żyli. Tylko, że on nie żyje w moich koszmarach. Mój ojciec jest martwy i jestem pokryta jego krwawią starając się uciszyć kogoś, kto wciąż krzyczy, ale nie mogę. Bo to są moje krzyki i mój koszmar, a ja nie mogę ich zatrzymać.

191

Wstaję z zabałaganionej podłogi i otrzepuję tyłek, zanim kończę: – Ale tak. Za każdym razem, kiedy zasypiam po tym, jak bijesz i naciskasz na mój umysł, ciało i duszę, budzę się szczęśliwa i wypoczęta bardziej daleka od moich koszmarów oraz przeszłości, niż kiedykolwiek przedtem byłam w całym moim życiu. – Odwracam się i pokonuję drogę do jego pokoju zostawiając ślady cukru na drewnianej podłodze i pluszowym dywanie. Biorę prysznic i ubieram się, zanim wychodzę. W mojej drodze powrotnej widzę Wesa nadal stojącego w kuchni, kompletnie nieporuszonego odkąd odwróciłam się po wykrzyczeniu „Rdza”.

192

Rozdział 25 Zbezczeszczenie Pięknej

Potwór

W bardzo młodym wieku przystosowałem się do funkcjonowania z tak małą ilością snu, jak to możliwe. Nawet w wieku czterech lat powtarzałem w myślach, że sen był niepotrzebnym pretekstem do lenistwa. Najpierw próbowałem funkcjonować całkowicie bez niego. Po siedmiu dniach przytomność zniknęła, a nawet proste, świadome decyzje rozmazywały się. Ósmego dnia fizycznie straciłem całą kontrolę. Kontrolę nad moimi wnętrznościami, zawartością mojego żołądka, moim umysłem – wszystkim. Ostatnią rzeczą, nad którą straciłem kontrolę były moje powieki. Walczyłem z nimi do samego końca. A potem zasnąłem. Metodą prób i błędów przez okres kilku miesięcy opanowałem spanie. Od tej chwili pozwalałem sobie na tylko dwie godziny snu w okresie dwudziestu czterech godzin. Tak długo praktykowania forma spania błogosławiła mnie każdej nocy, jak leżałem pod łóżkiem Pięknej i słuchałem jej przerażenia. Ona i ja jesteśmy do siebie tak podobni. Poza tym, że ona jest znacznie bardziej zniszczona, niż ja kiedykolwiek byłem i kiedykolwiek będę. Lubiłem myśleć, że jej zniszczenia zostały spowodowane jej walką z demonami zamiast powitania ich z otwartymi ramionami, jak ja to zrobiłem. Moje oczy dosłownie umierały z głodu, kiedy nie byłem w stanie jej obserwować. Nawet po nie więcej niż trzydziestu minutach, fizyczne efekty zaczynały mnie paraliżować. Najdłuższy odcinek czasu, który musiałem

193

wytrzymać wynosił dwadzieścia jeden godzin, kiedy pojechała kilka miast dalej, żeby spotkać się ze specjalistą i spędziła tam noc przed powrotem. Po tym czasie moje oczy wreszcie zamokły na jej widok, moja wizja zamazała się od łez agonii i męki. Ostatnie sześć godzin było fizyczną torturą, którą byłem zmuszony znosić z jej powodu, wszystko dlatego, że nie miała zdolności do radzenia sobie z demonami. Wszystko dlatego, że musiała walczyć, zamiast po prostu poddać się. Te ostatnie godziny leżałem pod jej łóżkiem i konstruowałem jej śmierć w moich rękach na tysiąc innych i pięknych sposobów. Ale kiedy widzę26 ją idącą chodnikiem przez moje opuchnięte, załzawione oczy wszystko, co czuję to dom i miłość w najczystszej, prostej formie. Wszechmocna emocja jest tak niesamowita, że chichot ucieka z moich ust zanim mogę go stłumić obejmując moje wargi. Jej oczy każdego koloru ścierają się z moimi czerwonymi, opuchniętymi zatrzymując ją w miejscu. Jej brwi się marszczą. Kiedy kroczy w moim kierunku, biegnę w drugą stronę i ukrywam się, ale nie na długo, na wystarczająco długo, żeby być zapomnianym, a potem z powrotem jestem w cieniu obserwując ponownie moją Piękną. Później tej nocy leżę pod jej łóżkiem i słucham jej oddechu, gdy śpi spokojnie jak nigdy. Po sześciu godzinach słuchania jej snu, pozwalam sobie wejść w fazę REM. Zostaję z niego wyrwany zanim słońce wstaje, zmylony przez sen. Moja ręka chwyta ramę pod jej łóżkiem i przenosi się, żeby wysunąć się spod niego, tylko żeby zostać zatrzymany przez jej kwilenie. Przepływa 26 Monster często przeskakuje z czasu przeszłego na teraźniejszy. Nie wiem, czy to błąd, czy po prostu tak zatraca się we wspomnieniach, że przezywa to na nowo ;)

194

przeze mnie podekscytowanie. To wspaniała kolej wydarzeń. Koszmary Pięknej zazwyczaj zdarzają się godzinę po jej zaśnięciu. Nigdy więcej niż godzinę. Jestem w euforii i kręci mi się w głowie z radości. Uśmiech od ucha do ucha rozprzestrzenia się na mojej twarzy, gdy cierpliwie czekam na zaaranżowaną melodię przerażenia Pięknej. Jej pisk wyostrza mój słuch. Poruszenie materaca powoduje, że mój uśmiech znika. – Ciii… Jeśli będziesz grzeczna i zostaniesz cicho, upewnię się, żeby nie skrzywdzić cię za bardzo. Kocham cię. Wiesz to? Masz pojęcie, jak bardzo cię pragnąłem, dziewczynko? – Materac nade mną jęczy, pochylając się od nadmiernej wagi. Ruch na moich peryferiach powoduje, że moje oczy strzelają na drugą stronę łóżka, gdzie widzę parę brzydkich stóp, męskich stóp z jego pożółkłymi paznokciami wokół końcówki każdego palca, wystających z czubków jego granatowych kapci. Chrząknięcie przecinają pokój podążając za piskiem Pięknej, zanim materac zaczyna skrzypieć. Dźwięki, jego stęknięcia, jej piski i krzyki oraz piszczenie materaca, wszystko przeplatając synchronizuje się w chorobliwym rytmie przerywanym przez stękanymi słowami samca o miłości i uwielbieniu. Gdy tam leżę słuchając go wychwalającego jej ciasną cipkę, ogarnia mnie szaleństwo. Zacięta nienawiść do Pięknej pęcznieje i rozwija się zabierając jakąkolwiek miłość, którą kiedykolwiek ją darzyłem. Wysysając i zabijając jakąkolwiek dobroć, którą kiedykolwiek wiązałem z moją Piękną. Ona nie jest niczym więcej niż słabym zbezczeszczeniem. I Piękna zapłaci za jej odrażające działania, zapłaci w jedynej walucie, jaką akceptuję, krwi – jej krwi.

195

Rozdział 26 Bez wyjaśnień

Wesley

Dlaczego nie mogła po prostu poprawnie odpowiedzieć na pytanie? Ona nie tylko odpowiedziała źle, ona wypowiedziała pieprzone bezpieczne słowo. I za co? Żeby mogła wyjaśnić? Dostała bardzo proste pytanie i przeinaczyła je całkowicie z jego przeznaczonego kontekstu. – Cholera! – odwracam się od blatu i jestem zmuszony do rozejrzenia się po bałaganie, który rozrzuciłem po całej mojej podłodze. – Dzięki Bogu, Myrta jutro przychodzi – mówię do pustego pokoju, gdy wypadam jak burza z kuchni. Jak tylko jestem za moim biurkiem siadam i czytam ponownie pliki, goniąc tego samego cholernego ducha. Po kolejnym przeczytaniu i kolejnym przeczytaniu plików, podrywam telefon do góry i wybieram Derricka. – Mów. – Potrzebuję więcej niż to co jest w tych plikach, człowieku. Czegoś brakuje, czegoś zajebiście wielkiego. Czuję to w kościach. Czy to wszystko, co możesz dostać? – Achh… to było z informacji, które mi podałeś. Ale mogę rozebrać wszystko na części i szukać tropu. Pierwotnie chciałeś porządku chronologicznego albo z naszej rozmowy wywnioskowałem, że tego chciałeś. Chcesz, żeby przerwał chronologię i intensywnie zbadał z każdej strony? Więc tak – czegokolwiek brakuje, znajdę to. Potrwa to o wiele

196

dłużej niż dni, Wes. Mówimy o tygodniach. Półtora miesiąca. Jej tułanie się rozrzuciło gówno po całym stanie Luizjana. – Tak. Zrób to. I im szybciej dasz mi info tym więcej zapłacę. Nie chcę, żeby to gówno było zapakowane w piękną kokardkę, wyślij mi w kawałkach. Obaj na to zerkniemy. Masz dla mnie coś na tę poranną pracę? – O tak. Wysłałam ci to wcześniej mailem, fax też powinien przyjść. – Dzięki, D. Natychmiast wyślę zapłatę. – Brzmi dobrze. Masz dla mnie coś jeszcze, szefie? – Tak. Pośpiesz się kurwa.

***

Po tym wieczór zmienił się w niedzielny poranek. Szczerze mówiąc nie widziałem innego sposobu, żeby chronić Stellę inaczej niż na odległość, przynajmniej dopóki nie mogę naprostować tego gówna i wskazać z absolutną pewnością, co przegapiłem. Analizy przypadków, które Derrick przefaksował rozstrzygały dowody, których potrzebowałem. Kluczem do wyleczenia koszmarów Stelli jest jej zdolność do zaakceptowania uległości. Tak by było, gdyby się poddała, ale nie mnie, a sobie. Zamiast zareagować na moje dominujące działania, zawahała się. To wahanie zdołało popchnąć domino, które pchnęło następne domino i skończyło się kaskadą przewróconych domin, co prowadziło na końcu do zaprzeczenia mnie jako jej Domina. Zaufanie, błędnie wierzyłem, że już je trzymałem.

197

Zamiast użyć swojej siły do przeciwstawienia się konsekwencjom swoich działań, zrobiła to, co myślałem – w co wierzyłem każdą cząstką swojego jestestwa – że nigdy by nie zrobiła: Poddała się. Złamała. Poza słabościami, poddała się jedynej rzeczy, która mogła ją uratować. Nie skrzywdziłem jej. Wytrzymała znacznie więcej na drodze bólu i samodyscypliny niż kilka klapsów na jej tyłek. Więc nie użyła bezpiecznego słowa, bo nie mogła znieść więcej fizycznie i emocjonalnie. Użyła bezpiecznego słowa, bo spanikowała i odmówiła zachowania spokoju. Z kolei użyciem bezpiecznego słowa przecięła wszystkie więzi wiążące jej uległość… do jej uleczenia. Odcięła mnie mówiąc to jednosylabowe słowo. Rdza. Nie mogę jej pomóc. Zabrała moją zdolność pomocy jej. I dopóki nie zda sobie z tego sprawy, dopóki to nie rozebrzmieje przez nią tak jasno jak dzwon i nie wróci do mnie zdolna wyrazić to beze mnie dającego jej słowa lub trenującego ją do zrozumienia, wszystko co mogę zrobić to cierpliwie czekać… I modlić się do Boga, żeby zobaczyła to, co ja mogę 27. Każdego dnia w tym tygodniu Stella dzwoniła, że jest chora, więc kiedy wchodzę do mojego biura w piątkowy poranek jestem zaskoczony jej widokiem przed moim biurkiem. – Dzień dobry. Nie spodziewałem się dzisiaj zobaczyć cię tutaj. – Ustawiam moją aktówkę przy biurku zanim ściągam moją marynarkę i siadam.

27 Wes chłopie ogarnij się i pierdol. A co jak nie załapie, to do usranej śmierci będziesz czekał? Pogadaj z nią i ją oświeć, a nie wyolbrzymiasz problemy.

198

– Tak, przepraszam za to. Musiałam złapać grypę jelitową czy coś 28. Nie mogę nic utrzymać. Mam spotkanie z moim lekarzem o 16:00, czy jest w porządku, jeśli wyjdę trochę wcześniej? – Jej dolna warga zostaje wciągnięta w jej idealne usta, a białe zęby migają zanim ją żują. – Oczywiście, nie chcę trzymać cię od twojego zdrowia. Przykro mi też słyszeć, że byłaś chora. Chciałbym, żeby to był powód, w który uwierzyłem, kiedy zadzwoniłaś, że jesteś chora. – Chwytam telefon i wybieram numer mojej nowej sekretarki Barby. – Barby, dzień dobry. Masz harmonogram? Pani Reese i ja jesteśmy gotowi. – Tak, proszę pana. Już idę. – Doskonale. – Odkładam telefon na widełki. Stella wierci się na swoim miejscu i muszę ugryźć się w język, żeby powstrzymać się od upomnienia jej. Mógłbym wycałować twarz Barby za jej wyczucie czasu. Słodka dziewczyna. Nie w sensie kości w jej ciele. Brunetka, ma ciało, na którym normalnie umieściłbym podpis Wesley Jacobs. Jeśli anioł siedzący przede mną, nie miałby mnie zaplątanego w emocjonalne węzły. Barby była w biurze, kiedy Rachel przyszła oczekując, że jej praca… cóż, nadal będzie jej. Więc zdobyła swoją pierwszą złotą gwiazdkę za wydrukowanie maila, którego otrzymałem od zasobów ludzkich po złożeniu jej końcowych papierów. Barby mówi: – Wydrukowałam je i wręczyłam jej. Po tym patrzyła na mnie przez pięć minut czekając, aż jej śmiertelny wzrok przywróci ją do pracy, prychnęła i tupnęła nogą, a potem tupiąc pokonała swoją drogę do windy cały czas mrucząc przekleństwa. Kiedy potknęła się idąc do windy, byłam 28 Hehe czyżby stara pruchwa miała rację?

199

wdzięczna za bycie w stanie powstrzymania mojego śmiechu… Dopóki drzwi windy się nie zamknęły, oczywiście. – Barby, jak wygląda nasz dzień? – Uśmiecham się do niej i pochylam opierając przedramiona na biurku. – Dzień dobry, Stell. Dobrze się czujesz? – Patrzy na Stellę z niepokojem ściągającym jej brwi. Stella uśmiecha się do niej, ale cholera, jeśli to nie jest tak smutne, że powoduje ból w mojej piersi. – Nie bardzo, Barby. Mam wizytę u lekarza tego popołudnia. Więc mam nadzieję, że dowiedzą się, co to jest i niedługo poczuję się lepiej. Och! Możesz dodać to do kalendarza? Jest o 16:00. Barby kiwa zanim oznacza harmonogram, a potem uśmiecha się do Stelli. – Zrobione! Teraz Wes, masz spotkanie z Melissą Wilson, autorką romansu grozy, której szukałeś, jest od 8:00 do 10:00. Mam salę konferencyjną B dla ciebie. – Patrzy w dół na jej notatnik. – Stell, pan Jude próbował cię złapać. Pomyślałam, że jeśli chciałabyś, żeby miał twój numer, dałabyś mu go, więc nie zaoferowałam. Jednak obiecałam zarezerwować dla niego twój pierwszy dostępny termin na spotkanie. Będzie o 8:00, wasza dwójka w sali konferencyjnej D. Na twoim biurku położyłam teczkę z jego aktualnym rękopisem i nową okładką, którą chce dać „Pokręconej”. Zostawiłam dwie godziny na spotkanie. O 10:00 spotkasz się z Wesem i pięcioma potencjalnymi kandydatami na pozycję edytora. – Barby patrzy w moją stronę zanim kontynuuje – Po lunchu masz spotkanie o 14:00 z Silver Marketing, potem o 16:00 spotkanie z… – Jej twarz się krzywi. – Sorry… Twój ojciec i członkowie zarządu Narodowego Towarzystwa Wydawców. Recepcjonistka NTW powiedziała, że to doroczne spotkanie.

200

Przytakuję czując jak mój nastrój się psuje na samo wspomnienie imienia ojca. – Stella, nie mam nic w twoim kalendarzu po lunchu. Zostawię ciebie i Wesa do przedyskutowania, czy chce cię czy nie o 14:00 z Silver. Patrzę na Stellę ponad biurkiem, zanim Barby przerywa: – Wes, mam coś zmienić? Lekko się do niej uśmiecham zanim biorę moje pliki. – Nie. Doskonale jak zawsze. Dzięki, Barby. Po zostawieniu mnie i Stelli samych w moim biurze, żadne z nas przez chwilę się nie odzywa. Stella pierwsza przerywa milczenie. Chrząka zanim mówi: – Wes, byłabym szczęśliwa siedząc na twoim spotkaniu z Silver. To– to znaczy, jeśli mnie chcesz. Errr… to znaczy, jeśli chcesz, jeśli myślisz, że powinnam. – Jej głowa opada w dół i kaszle. – Siedziałaś na wielu spotkaniach z naszą firmą marketingową. Nie wiem, dlaczego tym razem miałoby być inaczej. Jesteś wolna, żeby wyjść na lunch. – Uśmiecham się do niej, potem patrzę w dół na pliki Wilson. – Och. Okej. Wes, zobaczymy się o jedenastej. – Wstaje i zbiera swoje rzeczy. – Miłego poranka, Wes. I zgaduję, miłego weekendu też. – Wzrusza ramionami i pokonuje swoją drogę z mojego biura. Każde stuknięcie jej szpilek jest pieprzoną bronią strzelającą w moją pierś. Tępo patrzę na drzwi, gdy wychodzi, pocieram moją pierś i modlę się, żeby Derrick pośpieszył się z cholernymi informacjami.

201

Rozdział 27 Przepraszam… kurwa co?

Stella

Jezusie, Mario i Józefie. To wreszcie się stało. Prawie codziennie odkąd pamiętam zastanawiałam się, jak długo uda mi się utrzymać zdrowie psychiczne. Ile mam czasu zanim wreszcie zeświruję. I teraz wiem. To nie ciągłe koszmary wprowadziły mnie w to, to nie okropne wspomnienia gwałtów i molestowania przez każdego ojca oraz brata spowodowały, że ześwirowałam. Nie. Brzydota i nienawiść, perwersja i zepsucie nie złamały mojego zdrowia psychicznego. Zakochanie się w mężczyźnie, którego przysięgałam nienawidzić, zaufanie mu, bycie z nim szczerą. Podarowanie mu absolutnie wszystkiego, co mogę i obserwowanie, jak odchodzi, jakby to nigdy nie miało znaczenia – w końcu, miłość jest tym, co mnie zniszczyło. Siedzę za biurkiem gapiąc się tępo w ścianę płaczu. Płaczu nad złamanym sercem. Nawet jeśli próbowałabym, nie mogłabym być słabsza. Jestem całkowicie zdegustowana sobą. Jeśli nie bałabym się tak bardzo bólu czy sknocenia tego i skończenia jako warzywo, umieściłabym sobie kulkę w głowie, żeby ocalić świat od żałosnej wymówki jaką się stałam. Spoglądam na zegarek. Cholera! Jest 7:52! Po chwyceniu torebki, biegnę– ukośnik– idę do damskiej toalety. Pluskam wodę na twarz, a potem ją osuszam. Przekopuję moją torebkę starając się znaleźć wystarczająco kosmetyków do naprawienia aktualnego stanu mojej twarzy, kiedy Barby wchodzi do łazienki.

202

– Hej, dziewczyno. – Kiedy patrzę w górę, a ona łapie moje odbicie w lustrze, jej uśmiech znika. – O cholera. O cholera! Miałam nadzieję, że byłaś naprawdę chora. O cholera to zabrzmiało okropnie. To znaczy… – Wzdycha, gdy klęska przebiega przez jej twarz. – Wiem, że Wes był dziwny cały tydzień. A napięcie podczas harmonogramu było wystarczająco gęste, żeby ciąć je nożem. Miałam nadzieję, że powoływałaś się na chorobę, nie dlatego, że były kłopoty w „Raju Wesa i Stelli.” – Cóż, nienawidzę tego pogarszać. Ale byłam chora, jestem chora i nie ma już żadnego „Wesa i Stelli”. – Uśmiecham się smutno do niej, zanim wracam do naprawiania mojej twarzy. – Cóż, cholera! Tak mi przykro, Stell. Jeśli jest coś, co mogę zrobić, proszę nie wahaj się prosić. – Nie będę. I dzięki, Barby. Jesteś spoko jak diabli. Powinnaś czasami wyjść ze mną i moimi przyjaciółmi. Wpasujesz się, dziewczyno. – Do diabła tak! Brzmi niesamowicie! – Praktycznie przeskakuje kabinę. Rozsmarowuję mój błyszczyk, kiedy wychodzi i idzie do zlewu umyć ręce. Wrzucam wszystkie kosmetyki do torebki i zawieszam ją przez ramię zanim się do niej uśmiecham. – Nara, dziewczyno. Zanim mogę dostać się do drzwi, Barby mówi: – Wiesz, że najlepszym sposobem na zranienie kolesia, który zranił ciebie jest zastąpienie go. Czy raczej sprawienie, żeby myślał, iż go zastąpiłaś. – Patrzę na nią ponad ramieniem z uniesioną brwią i pokazuję ręką, żeby kontynuowała. – Tylko mówię… Jude? Jest diabelnie gorący. I wiem, że chce potrzymać trochę Stelli Reese.

203

– Och? – Opieram ramię o ścianę i krzyżuję ramiona. – A skąd to wiesz? – Nie sądzę, żebym kiedykolwiek widziała autora tak skwapliwego do robienia takiej ilości zmian czy pisania rękopisu tak szybko jak on to robi tylko po to, żeby dostać szansę zobaczenia swojego wydawcy, a raczej stażystki swojego wydawcy. – Puszcza oczko. – Weź go w obroty. Albo przynajmniej spraw, że Wes tak pomyśli. Przytakuję, gdy przyswajam jej rację. Potem z powrotem patrzę z uśmieszkiem. – Dobra, tak zrobię. To może zaboleć? Racja? – Dokładnie. Wytrząsam moje nerwy, wyciągam ramiona do tyłu i trzymam głowę w górze, gdy otwieram drzwi do sali konferencyjnej C 29. Jest tu Jude odchylony, z ramieniem zarzuconym na oparcie kanapy i rozłożonymi szeroko nogami. Ma na sobie swój sygnowany czarny garnitur, czarną koszulę i krawat, jego długie, piaskowo– blond włosy stoją na czubku głowy, jakby setka palców przekopywała się przez nie. Reszta leniwie muska kołnierzyk jego marynarki. Taa, dokładnie tak gorący jak zapamiętałam. Nie mogę powiedzieć, że udawanie tego będzie ciężkie. – Hej, Jude. – Po drodze do niego uśmiecham się jasno. Starając nie zachowywać się tak oczywisto, wyciągam rękę i wiem, że ją odepchnie. Zawsze to robi.

29 Moje bystre oko zauważyło, że miało być D, aż się cofnęłam i rzeczywiście jest błąd. A skoro już robię przypis, to czy ten Jude też mi się wydaje jakiś nie teges? Taaa mi też on jakoś tak nie pasi :/ - kika

204

Jego oczy koloru stali łapią moje i natychmiast jego twarz rozświetla się, a on zrywa się z kanapy, zanim idzie spotkać się ze mną w połowie drogi. Jak tylko jestem w zasięgu, podnosi mnie i ściska mocno, pierś do piersi, nos do nosa. – Hej, kochanie. Wyglądasz… Wow. Promiennie. To wszystko, co mam. Wiem, że jestem do dupy. Powinienem mieć więcej słów niż to. Twoje piękno sprawia, że ja „mistrz słowa” zapominam, jak ich używać. – Jego oczy się zamykają i wciąga głęboki wdech zanim odstawia mnie powrotem na stopy. – Jude, jesteś takim flirciarzem. – Śmieję się po raz pierwszy od prawie tygodnia. – Nie waż się przestać, potrzebuję tego. Moja pewność siebie potrzebuje tego bardziej, niż wiesz. – Poruszam się wokół stołu konferencyjnego i siadam. Jude depcze mi po pietach i siada bezpośrednio obok mnie. – Więc, spojrzałam na okładki „Pokręconej”. Naprawdę podobają mi się dwie z pięciu, ale muszę wiedzieć, którą ty lubisz najbardziej? – Kładę każdą okładkę obok siebie na stole, zanim patrzę na niego. Jego twarz tak słodko się do mnie uśmiecha. Nienawidzę tego, że zakochałam się w Wesie. Dlaczego Jude nie próbował mocniej? Nie był bardziej dominujący i domagał się mojej uwagi jak Wes. Niech to! Skup się, Stella. – Podoba mi się to co tobie, kochanie. Powiedz mi, którą wybrać. Jeśli „Pokręcona Obsesja” byłaby twoja, która okładka miałaby ją reprezentować? Rumienię się zanim pochylam głowę, mając nadzieję, że on tego nie widzi. Patrzę na każdą okładkę, wyciągam dwie oryginalne, które czuję, że będą najlepiej pasować do historii i wskazuję na pierwszą.

205

– Ta mi się podoba, bo główny bohater miał tak wiele sprzecznych emocji, które na koniec złamały jego umysł. Jego niezdolność mówienia 30, wyrażenia tego, co czuł, wierzę, że to było głównym powodem, dla którego jego zdrowie psychiczne wreszcie pękło, obracając jego miłość w chorą perwersję czy… „Pokręconą Obsesję”. Kiedy patrzę na tę okładkę, nawet jeśli to jest krzycząca kobieta pod rozbitym witrażem, myślę, że doskonale portretuje przesłanie książki. Kto powiedział, że nawet Renee wydawała się szczęśliwa? Mogła mieć się bardzo dobrze jako złamana, nawet jeśli nie tak bardzo jak John był. Nie możemy tego powiedzieć, bo jedynie czytamy jego punkt widzenia. Więc myślę, że ten obrazek dobrze wiąże się z opowieścią. Widzę mężczyznę lub kobietę – bez znaczenia – kogoś w trakcie cichego krzyku, żeby zatrzymać swoją pękniętą poczytalność za złamaną mozaiką witraży reprezentującą zdrowie psychiczne. – Uśmiecham się do Jude czekając na jego odpowiedź. Kiwa głową w zamyśleniu i patrzy na zdjęcie długi czas, zanim podnosi na mnie wzrok z uśmiechem. – To głębokie gówno, kochanie. Uwielbiam to. Odbierasz tę historię na tylu poziomach. Kocham to w tobie. – Wskazuje na drugie zdjęcie. – Teraz, powiedz mi, co widzisz na tym. Powoli patrzę na zdjęcie i się uśmiecham. Nie ma ani jednej rzeczy w tym, na której mogę położyć palec czy powiedzieć, dlaczego ją uwielbiam. W mojej opinii… Na głos wypowiadam moją wędrówkę myśli: – W mojej opinii, przedstawia uosobienie jego obsesji. Wszystko, co kiedykolwiek chciał dotknąć, zobaczyć, ale nigdy nie dostał szansy. – Moje oczy biegną w górę krzywizny kręgosłupa. Ona siedzi na ławce, zupełnie naga, z wygiętymi w łuk plecami do aparatu. Jej włosy są skręcone w 30 Czyli że co? Część Monstusia to fragmenty „Pokręconej” czy może Jude napisał książkę o sobie i Stelli?

206

niedbały francuski kok, a twarz lekko się odwraca, uwidoczniając piękny profil. Na zdjęciu wygląda, jakby czuła, że ktoś ją obserwuje, a ona patrzy przez ramię w poszukiwaniu tej osoby. Patrząc na zdjęcie szepczę: – Ona jest „Pokręconą Obsesją”. – Wskazuję zdjęcie palcem. – Ostatecznie to takie proste, że nie muszę ozdabiać swojego rozumowania. Jednak to jest dalekie od zupełnej prostoty. – Wzruszam ramionami przesuwając obie okładki przed niego. – To moje dwa centy, kochanie. Jego szare oczy migoczą do moich i puszczam do niego oczko. – Mogę flirtować tak dobrze, jak pan, panie Preston. Uśmiecha się. – Cóż, będę potępiony. Z całą pewnością możesz. Jude i ja spotykaliśmy się na lunchu. Wciąż nazywał to naszą pierwszą randką, a ja wciąż tłumaczyłam to jemu i każdemu, komu on mówił, że to tylko lunch. To było dokładnie to, czego potrzebowałam. On zawsze jest taki zabawny. Zapomniałam o wszystkich problemach dręczących mój umysł. I śmiałam się – nieustannie. Nasz lunch był tak fantastyczny, że kiedy wysadził mnie pod moim budynkiem i zapytał o prawdziwą pierwszą randkę jutrzejszego wieczoru, nie mrugnęłam okiem zanim owinęłam ramiona wokół jego szyi i pisnęłam: – TAK! Jednak teraz siedząc w ciasnej, opuszczonej przez Boga poczekalni u lekarza… nie czuję się już tak gorąco. Właściwie czuję się jakbym znowu miała się rozchorować. Po przesiedzeniu ponad cholernej godziny w poczekalni, pielęgniarka otwiera drzwi trzymając teczkę. Wreszcie, dzięki Bogu, mówi:

207

– Stella Reese? Podchodzę do niej i uśmiecham się na pół gwizdka. – Cześć – mówię, kiedy jestem wystarczająco blisko, żeby usłyszała. Trzyma otwarte drzwi i wskazuje, żebym poszła przodem. – Cześć, Stella. – Wskazuje na wagę. – Jeśli chcesz, potrzymam twoje torby, potrzebuję tylko dostać twoją wagę. – Och jasne. Dzięki. – Oddaję jej moje rzeczy i staję na wadze. Pff. Można by pomyśleć, że bez jedzenia przez tydzień spadnę kilka kilogramów. – Okej. Chodź za mną. – Prowadzi mnie do pokoju i wskazuje na stolik pokryty papierem. – Możesz tu wskoczyć. Więc, co się dzieje? Powiedziałaś recepcjonistce, że były mdłości od… Och, Wow. Od pięciu dni do wczoraj. Co z dzisiaj? Żadnych nudności? – Podnosi na mnie wzrok. – Tak, wcześniej. Ale zjadłam jakąś zupę oraz kilka krakersów na lunch i utrzymałam w dole. – Wzruszam ramionami. – Hmm… okej, pozwól mi sprawdzić swoje funkcje życiowe. – Otwiera szafki nad zlewem zanim ustawia obok pojemnik. – Potrzebuję twojej próbki moczu. Jeśli to nie da nam żadnych odpowiedzi, dr Thomas może chcieć pobrać trochę krwi. – Podchodzi i zawija mankiet ciśnieniomierza wokół mojego ramienia zanim wtyka termometr pod mój język. Po pikaniu monitora bazgra coś na swoim wykresie usuwając mankiet z mojego ramienia i termometr z ust. – Twoje czynności życiowe są idealne. To dobre wieści. – Uśmiecha się na mnie, jakbym zdała egzamin czy coś.

208

Jupi! Dobra robota, organy życiowe! Ponownie wygrywacie! Wręcza mi pojemnik. – Tutaj, chodź za mną. Pokażę ci, gdzie jest toaleta. Po tym jak wskazuje łazienkę i wyjaśnia, co robić z patyczkami do dezynfekcji kanału rodnego, odmawiam rozwinięcia tego, mówi: – Po prostu zostaw swoją próbkę moczu w metalowej szafce. Potem wróć z powrotem do pokoju numer pięć. Lekarz będzie z tobą tak szybko, jak to możliwe. Potarłam moją cipkę zimnymi, brązowymi wacikami, nasikałam do kubka, napisałam na nim swoje nazwisko i umieściłam w metalowej szafce z podwójnymi drzwiczkami. Umyłam ręce i niezręcznie – bo wiem, że wszyscy ci ludzie wiedzą, że ja… po prostu teraz w tej łazience… pocierałam moją cipkę bawełnianymi gazikami zamoczonymi w tej brązowej rzeczy – wracam do pokoju numer pięć. Mija kolejne trzydzieści minut i jestem na skraju deklaracji, że nigdy, w żadnych okolicznościach, nie wrócę do żadnego doktora – nigdy – kiedy wchodzi lekarz. Hmm… Nie sądzicie, że to ironia? – Panno Stello! – ogłasza wesoło starszy mężczyzna. Jest pod wrażeniem moich życiowych organów, te rzeczy są zawsze afiszowane, przysięgam. – Doktor Thomas! – drwię z jego podekscytowania. Śmieje się i kręci głową, zanim przegląda mój wykres. – Twoje czynności życiowe są niesamowite. To dobrze. Mocz wrócił w porządku, poza tym, że jesteś odwodniona, ale z taką ilością dni choroby

209

tego się spodziewałem. – Podnosi wzrok znad karty i uśmiecha się zanim siada. – Cholera. Więc pobierzecie moją krew? – Naprawdę nie przewidziałam dzisiaj utknięcia tutaj. Moja krew jest w porządku, zapytajcie moich narządów, one wam powiedzą. – Ach… cóż, tak. To coś w rodzaju standardowego protokołu dla pani diagnozy, panno Stello. – Odkłada moją kartę w rogu zanim ściąga swoje okulary i ustawia je na wierzchu. Uciska mostek nosa przez sekundę i patrzy na mnie raczej z powagą, niż z radosnym szczęściem, które było tam sekundy temu. Pieprzona groza obmywa mnie z wewnątrz na zewnątrz. Nagle staję się przerażona słowami, które ten mężczyzna powie. Chcę powiedzieć mu, żeby się uciszył! Nie mów mi. Wolałabym żyć w błogiej nieświadomości! Dyscyplinuję moje epickie niepowodzenie dla usprawiedliwienia moich organów życiowych… za zachowywanie się, kiedy pielęgniarka była blisko. Proszę Boże, nie pozwól mieć raka. Proszę Boże, nie pozwól mi mieć raka! – Panno Reese, kiedy ostatni raz miała pani dobre kobiece badanie kontrolne? Czekajcie. Co? Mrugam na niego. – Ginekolog? Kobiecy doktor… Specjalizujący się w zdrowiu kobiecym? Dzieci, cykle miesiączkowe… – Och! Okej. – Śmieję się. – Do diabła, doktorze. Nie wiem. Myślę, że więcej niż pięć lat.

210

Kiwa głową i jego wyraz twarzy pozwala mi wierzyć, że moja odpowiedź nie jest wystarczająca. – Czy to jest uzasadnione tym, że niedawno stałaś się aktywna seksualnie? Zaraz! Zaraz! Nie ee, nie tą drogą doktorku. Wiem, gdzie to gówno zmierza i moja grypa żołądkowa nie ma nic wspólnego z moją pochwą czy tym, jak często krwawi. Moja defensywa uruchamia się i powstaje. Cierpliwość z terapii rozpala się we mnie do życia i używam moich zamkniętych odpowiedzi. – Tak – krótko przytakuję. – Cóż, to na pewno zrozumiałe. – Uśmiecha się. To dziwne i fałszywe jak diabli. – Hmm – odpowiadam niepewna czy odpowiednie jest tak czy nie. – Okej. – Wyciąga receptę z kieszeni, a opakowanie gum, które tam było wypada i niezauważalne kieruje się ku podłodze. – Zamierzam skierować cię do mojego bardzo dobrej przyjaciółki. Najlepszej ginekolog w Nowym Jorku. Pokochasz ją – mówi pisząc coś w jego notatniku. – Brzmi fajnie. – Kłamię z tym samym fałszywym uśmiechem na mojej twarzy wiedząc cholernie dobrze i cóż sam Bóg też wie, że nie będzie w stanie zaciągnąć mnie do tej jego „przyjaciółki”. – Jesteś zainteresowana tym, dlaczego odsyłam cię do najlepszego ginekologa w Nowym Jorku, Stello31? – Jego głos jest spleceniem autorytetu i protekcjonalnego tonu, który jeszcze bardziej jeży moje włosy.

31 No tak bardzo profesjonalne zachowanie lekarza. Autorkę trochę poniosło ;)

211

– Bo zależy ci na zdrowiu mojej pochwy? – Wiele kosztuje mnie nie chichotanie jak cholerna dziewczynka. – Stello, twój test ciążowy z moczu wyszedł pozytywnie. – Wyczerpanie pokrywa jego oświadczenie. Zaraz! Czekaj! Przepraszam kurwa… CO!?! – Pozytywny? Pozytywny jak JUPI! Zdałam? – Rozpaczliwie szukam brzytwy, drogi panie. Cholera! Daj mi coś! Proszę niech to będzie rak, proszę niech to będzie rak! Doktor Thomas wstaje i przed opuszczeniem pokoju wręcza mi zalecenia. – To twoje skierowanie do doktor Hughes. – Klepie kawałkiem papieru. – A to jest recepta na witaminy prenatalne. Gratulacje, Stello. Jesteś w ciąży. Achh… Znowu, przepraszam, kurwa CO?!?!

212

Rozdział 28 Zemsta

Potwór

Kiedy twój świat zostaje wyrwany spod twoich stóp, kiedy jedyny skrawek dobroci, jedyna rzecz, jaką kiedykolwiek kochałeś, ostatni fragment czystości, niszczeje na twoich własnych oczach, to nie zostawia cię tylko złego i rozczarowanego… …To wymiata cię dogłębnie, na podstawowym poziomie komórkowym. To kłębi żarliwą ciekawość, generując zaledwie przyzwyczajenie w maniakalne zakochanie. Moje demony były nienasycone Piękną. Jednak kiedy ja chciałem krwi Pięknej, pokrywającej każdy centymetr mojej skóry, demony jedynie tęskniły do bycia powodem jej uśmiechu. Po pierwszej nocy zadowoliła pana Simsa i najwyraźniej lubiła to wystarczająco, żeby być cicho, jak również nigdy tego nie wspomnieć przyjaciołom starając się zapobiec młynowi plotek po poznaniu jej kurewskiego zachowania. Nawet z tym całym rozczarowaniem, które na mnie nałożyła, nadal przyrzekałem sobie, aby zawsze bez względu na wszystko być tam, kiedy będzie mnie potrzebowała. Problem z moim przyrzeczeniem polegał na tym, że dziewięć razy na dziesięć współuzależnienie jest pewne do zaakceptowania, że rzeczywiście jest współuzależnieniem albo jest się w zaprzeczeniu. Te kluczowe czynniki mieszały się, uniemożliwiając jej poszukiwanie mojej pomocy, zanim nie zrozumie, że jestem jedyną rzeczą, która może

213

naprawdę ją uratować. Jej stracona czystość nie pozostawia nic poza brudnej Pięknej. Na początku próbowałem przekonać się, że to jej wiek był niekorzystny. Tak bardzo chciałem wierzyć, że była zbyt naiwna, aby zrozumieć, iż to co zrobiła było nieakceptowane. A to pomogło zassać złość przez prawie rok. Dopóki to mnie nie olśniło jednej nocy, gdy leżę tam i słucham groteskowego koncertu jego pomruków i jej okrzyków ze skrzypieniem sprężyn, ona zrobiła to wcześniej. Jej sny, te same sny, które mnie urzekły, zwabiły mnie do zakochania się w niej, są wystarczającym dowodem, że nie jest naiwna. Nie, oczywiście, że nie jest. To wszystko było grą Pięknej… I grałem w nią. Konsumując każde spojrzenie, uśmiech i dźwięk, który mogłem uznać za pożywienie. Jak każdy mężczyzna w historii ludzkości poczynając od Adama i Ewy, pozwoliłem sobie być zaślepiony, zostać użyty jak emocjonalna marionetka, pchany wokół szachownicy przez mózg operacji, to ja – ja – byłem tak naiwny, żeby wierzyć i wyznawać, ze jej piękno pochodziło z jej czystości. Wewnątrz mnie pstryknął przełącznik. Zemsta. Zemsta silniejsza niż każda inna emocja, jaką kiedykolwiek czułem rosła i rosła w moich żyłach, zmuszając moją poczytalność do krawędzi wybuchu. Siedziałem cicho wymyślając i opracowując strategię idealnego planu. Obserwując. Tygodnie zmieniły się w miesiące i byłem cierpliwy, kontynuowałem plan. Dopóki nie nadszedł dzień i wprawiłem w ruch koła, które miały prowadzić Piękną do ostatecznego upadku. Kierując się ku mojej długo oczekiwanej zapłacie, mojej zemście… Jej krwi.

214

Plan, który stworzyłem mógł być łatwo wykonany. Notka umieszczona tu, notka umieszczona tam. Niepozorne minutowe oskarżenie, którego waga była na tyle duża, żeby uruchomić wyzwolenie w mężczyźnie bestię niszczącą dziewczynę. Mówiłem. Do innego człowieka. Kiedy wiedziałem, że moje rzucające się w oczy notki zostały znalezione w kolejności, w jakiej chciałem, ze zmieszaniem widocznym na mojej twarzy mruknąłem nieśmiało małą plotkarską opowieść do pana Simsa: – Widziałem ją i jej przyjaciółki chichoczące i podchwytujące część, którą im powiedziała. „Jego jest najmniejszy, jakiego kiedykolwiek widziałam, myślałam, że kiedy chłopcy stają się mężczyznami wszystko inne rośnie z nimi. To takie nudne. Prawdopodobnie powiem po prostu nauczycielom lub doradcy szkolnemu, więc nie będę musiała udawać już, że jestem tak znudzona. Wszystkie jej przyjaciółki dostały ataku chichotania. – Po przeproszeniu pana Simsa za niewiedzenie, co miała na myśli, odszedłem uśmiechając się i przyrzekając nigdy nie odzywać się ponownie. Musiałem zagryźć moją własną pięść, aż posmakowałem krwi, żeby powstrzymać okrzyki zachwytu32, które uciekały mi, kiedy tej nocy leżałem pod łóżkiem, słuchając jej przerażonych i bolesnych krzyków – podobnych do tych z jej snów. Najlepszą częścią, która płynęła przeze mnie jak narkotyk i sprawiała, że czułem się nabuzowany, była wiedza, że to ja byłem odpowiedzialny za każdy z jej torturowanych krzyków.

32 Ja pier… co za psychol. P.S. Czasy znowu są pomieszane, kiedyś zastanawiałam się, czy to błąd, ale chyba jednak celowe działanie.

215

Rozdział 29 Nauczyciel kontra Domin

Wes

Odkąd Stella wykrzyczała swoje bezpieczne słowo minęły tygodnie. Nie jestem teraz nawet bliższy zrozumienia tego, co czuję. Lub zrozumienia, czy moje oczywiste działania w odpowiedzi na jej bezpieczne słowo były prawidłową drogą. To pewne jak ja pierdolę, że nie odczuwam tego prawidłowo. Jestem niespokojny i moja powściągliwość jest na wyczerpaniu. Moja kontrola wyślizguje się. Wiem, że powinienem czekać, żeby zrozumiała. Wiem, że nie mogę jej mieć czy wziąć jej, dopóki nie zda sobie sprawy, że jest jedyną, która posiada klucz. To nie moja Dominacja nad nią, to uległość jest kluczem. Pomysł, że ona może nigdy nie zrozumieć, napędza mnie do cholernej wściekłości. Ściera skrawki zabezpieczeń i cugle, które ledwie trzymam na wodzy. Całe dnie spędzam ściągając się w ryzy, trzymając się zasad. I spędzam każdą noc mówiąc sobie, żeby po prostu się poddać, pozwolić niciom kontroli prześlizgnąć się przez moje palce. Nie są warte utraty mojego anioła. Nie jestem pewien, jak długo jeszcze mogę wytrzymać te tortury. Straciłem moją zdolność koncentracji nad wszystkim, co nie jest nią. Na spotkaniach mam ludzi – ważnych ludzi – stojących i mówiących dokładnie przede mną, jednak nie mam pojęcia, co oni do diabła gadają. Ponieważ każdy pojedynczy element mojej anatomii jest wyostrzony i skoncentrowany na pannie Stelli Jolie Reese stojącej pod jej biurem w

216

czarnej ołówkowej spódnicy, czerwonej jedwabnej bluzce i tych cholernych czarnych szpilkach, które wiem, że poprzedzają drogę między jej uda do jej nagiej cipki! – Wesley! – wracam spojrzeniem do mojego dyrektora handlowego. – Który? Cholera! Co który? Szybko przewracam umysł szukając powodu tego spotkania. Kiedy wszystko, co spotykam to wspomnienia o Stelli, robię się kreatywny i mentalnie przeszukuję wspomnienia spotkań i Stellę. Ding! Ding! Mamy zwycięzcę! To dlatego jestem tak nieugięty w sprawie porannego planowania harmonogramu. Zobaczcie, jak to przydatne jest wtedy, gdy najmniej się tego spodziewasz. Patrzę na mój zegarek. 9:30. Pierwsze spotkanie. Edytorzy! – Najbardziej podoba mi się Shane. Ze wszystkich aplikacji wydaje się najbardziej pasować nie tylko do naszego teamu, ale firmy jako całości. Co? Naprawdę pasuje. Widzicie? Trzymam swoje gówna w kupie, po prostu w te dni muszę odkrywać je nieco inaczej. To nazywa się adaptacja. – Idealnie. Zaczniemy z papierkową robotą i dam ci znać, kiedy go oczekiwać. Po tym jak potrząsamy dłonie i wszyscy wychodzą, wyczerpany zapadam się w moim fotelu. Jest 9:40. Dlaczego do diabła jestem wyczerpany o 9:40?

217

Stella pieprzona Reese – oto dlaczego. Zwężam oczy zanim skanuję biura przez szklaną ścianę sali konferencyjnej w poszukiwaniu wycieńczającej– mężczyznę kobiety. Kiedy moje oczy wreszcie na niej lądują, upajają się jej widokiem, wygłodzone poza rozumowaniem. A niech to, ona jest piękna. Promienna. Esencja piękna. Ból przecina moją pierś, gdy ją obserwuję. Cierpienie jest tak nieznośne, że powoduje moknięcie moich oczu. – Ani chwili dłużej nie zniosę tego gówna. Złamała się. Och cóż. Tak jak ja cholera. – Wypadam z fotela i wychodzę z sali konferencyjnej kierując się w jedną stronę do „pieprzyć to wszystko” i „cholerne konsekwencje”, kiedy ten sukinsyn Jude cholerny Preston, wchodzi w moje peryferie i staje dokładnie między mną, a moim aniołem. A to mnie wkurwia. Nie mogę dłużej tego robić. Skończyłem. Zakończone. Ona jest moja. Kropka. Czuję się, jakbym biegł prosto na szklaną ścianę, której nie widać, kiedy on się pochyla, a ona chciwie przyjmuje jego pocałunek. NIE. NIE. NIE. NIE. NIE. NIE. NIE. NIE. NIE. Co do diabła się dzieje? Moje stopy są przycementowane do podłogi. Kręcę głową próbując wyczyścić te… złudzenia. Boże proszę, pozwól, żeby mój umysł płatał mi figle. Proszę. Czerwona mgła zalewa moją wizję, gdy obserwuję moją kobietę w ramionach innego mężczyzny. Ona jest MOJA. Stella uśmiecha się do niego jak… Cholera, jak uśmiecha się do mnie – lub zwykła uśmiechać się do mnie!

218

Do diabła nie! Nie. Jestem Wesley pieprzony Jacobs. Jeśli mówię, że coś jest moje, jest moje! A ten cholerny uśmiech, ta cholerna kobieta –są moje! Sztormuję sobie do nich drogę, moja furia jest tak tornado i popycham ramieniem Jude z taką siłą, by spowodować, aby wycofał się kilka kroków, co powstrzymuje mnie od obicia jego dupy. Moja ręka natychmiast okrąża ramię Stelli ciągnąc ją do mojego biura. Przez ramię warczę do Barby: – Nikt. I mam na myśli NIKT nam nie przeszkadza, czy to jasne? Jej oczy są otwarte szeroko jak spodki, gdy kiwa głową. Trzaskam drzwiami mojego biura zamykając je, zanim obracam się wokół i patrzę na nią. Obserwuję jak jej łagodność powoli się oddala. – Nie wiem, co do DIABŁA myślisz, że robisz, ale TO ZATRZYMUJE SIĘ TERAZ! – ryczę przysuwając w jej stronę mój palec wskazujący z każdym słowem przeszywający powietrze. – Pieprzysz go? To się dzieje? Od pierwszego dnia ten szczurowaty autor polował na ciebie. – Góruję nad jej drobną postacią, gdy patrzę w jej przerażoną twarz. Chwytam jej brodę ostro, moje palce wbijają się i siniaczą jej blade ciało. –MIAŁAŚ SIĘ NAPRAWIĆ! POMÓC SOBIE! MIAŁAŚ ZDAĆ SOBIE SPRAWĘ, ŻE TO ULEGŁOŚĆ JEST KLUCZEM DO ZATRZYMANIA TWOICH KOSZMARÓW! NIE PIEPRZONA WANILIA! Uwalniam jej twarz i cofam się, żeby powstrzymać się od pochylenia jej nad moim biurkiem i pocięcia skóry jej tyłka. Przebiegam dłońmi po włosach i zaczynam chodzić po moim biurze. – Jak mam dojść do wniosku czy zrozumieć, że moja uległość w stosunku do ciebie zatrzyma te koszmary, które nękają mnie KAŻDEJ cholernej nocy odkąd TY odsunąłeś mnie od siebie, KIEDY NIE MAM MOJEGO DOMINA, ŻEBY MU SŁUŻYĆ? He? JAK, WESLEY?!?! 219

– Jak? Co? – przerywam chodzenie i patrzę na nią ze zmieszaniem. Nie – czekajcie. Dlaczego jej argument układa się w stosie naprzeciw mojego z tą samą wagą? Czy to nie mój musi przechylić szalę? Czy pozwolę mojemu umysłowi zracjonalizować coś nieracjonalnego tylko, żeby egoistycznie zdobyć to, czego chcę – to czego byłem wygłodniały? Wyciąga swoje ramiona do tyłu prostując się zanim mówi: – Jeśli moja uległość jest niezbędna, więc jak, Wesley, mam kiedykolwiek to zrozumieć bez mojego Domina? Uległa nie jest uległą bez jej Domina, który żąda jej uległości. O co ja, do diabła, walczę? Nawet nie pamiętam swoich argumentów. Wszystko co mogę zrobić to gapić się na nią tępo i mrugać próbując przypomnieć sobie, dlaczego do kurwy myślałem, że pozostawienie mojej uległej było prawidłowym działaniem Domina. BEZPIECZNE SŁOWO. – Wypowiedziałaś bezpieczne słowo, Stella! Upokorzyłaś mnie nie dlatego, że użyłaś swojego bezpiecznego słowa, ale dlatego że użyłaś go, bo spanikowałaś. Zabrałaś mi swoje zaufanie, kiedy wyczytałaś zbyt wiele z mojego pytania. Zamiast polegać na mnie, zaufać mi wystarczająco, żeby zdać sobie sprawę, że nie zadałbym pytania z intencją złapania cię w pułapkę. To co zrobiłaś, Stello, było totalną bzdurą! Użyłaś swojego bezpiecznego słowa, żeby mnie zdominować! Nie rozumiesz tego? Tak! Oto jest! Wiedziałem, że miałem rację, niech to! Obserwuję jak na moje słowa jej twarz się zmienia. Zmieszanie, zaprzeczenie, gniew, porażka, rezygnacja, wstyd wszystko miga przez jej rysy. Kiedy jej oczy powoli się unoszą i spotykają moje, widzę zimną determinację. Tonem tak lodowatym jak jej maska, odpowiada: 220

– Teraz rozumiem. Ale zanim mi to wyjaśniłeś? – Potrząsa głową. – Nie, nie rozumiałam. Jestem zbyt nowa w tym stylu życia, żeby nawet zrozumieć koncepcję na tym poziomie. Jesteś jedynym mężczyzną, z którym byłam z własnej woli. Jesteś też jedynym mężczyzną, któremu powierzyłam moje kompletne i całkowite zaufanie. Jedynym mężczyzną, któremu też chętnie się podporządkowałam. Jedynym mężczyzną, któremu pozwoliłam swobodnie mnie Zdominować. Jako mój pierwszy nauczyciel, Wesley… zawiodłeś mnie. Jak mogłeś zawieść uczennicę? JAK!? NAUCZYCIEL, DOMIN, zostawił SWOJĄ uczennicę, SWOJĄ uległą skołowaną bez wyjaśnień? Wyjaśnij TĘ pieprzoną zagadkę i możemy spróbować ponownie z tą rozmową! Mija mnie i wypada z mojego biura. – Bo! Ty… – Zamykam usta. Cokolwiek powiem ona znajdzie sposób, aby przekręcić to i użyć przeciwko mnie. Cóż to i już wyszła, więc nie może mnie usłyszeć. Jezu. Chryste. Co do diabła zrobiłem? Jej słowa zaciskają się wokół mojej piersi i umysłu. Nie ma sposobu, żebym skutecznie mógł odeprzeć jej argument. Zostawiłem mojego anioła i zawiodłem.

221

Rozdział 30 Bez wyboru

Stella

Nawet nie wiem, gdzie zacząć z tymi pięcioma miliardami puzzli, które właśnie rzucił na moje kolana! Co do diabła? Upokorzyłam go? Nie skurwysynu, ty upokorzyłeś siebie przez upokorzenie mnie! Musi być naćpany. To jedyne cholerne wyjaśnienie, które szczerze mogę przełknąć. Cokolwiek mniej jest wymówką, bo jest zbyt przestraszony i nie ma jaj, żeby poddać się patrząc mi w twarz. – Matko Boska! Ojciec mojego dziecka bierze narkotyki. Albo to albo stracił swój cholerny rozum – oświadczam głośno gapiąc się na ścianę w moim salonie. – Och! Stell, daj spokój! On nie jest ćpunem i nie stracił poczytalności. Zrobił to, co, głupio myślał, że było właściwą rzeczą do zrobienia. Powinien najpierw z tobą porozmawiać? Do diabła tak! Chcesz wiedzieć dlaczego tego nie zrobił? Bo tak. Nigdy nie był w związku, który trwał dłużej niż dwanaście godzin. – Trina opada obok mnie na kanapę. – Bierzesz jego stronę? Poważnie, T? – Zwężam na nią oczy. – Po prostu jestem głosem rozsądku, suko. Przyjmij to albo zostaw. – Nieważne. Nienawidzę cię. To znaczy kocham cię, ale naprawdę nienawidzę cię za picie przy mnie. Łyk może nie skrzywdzi dziecka. Tylko mówię. – Sięgam po jej lampkę, ale jest szybsza ode mnie. Nawet nie rozlewa kropli, którą mogłabym zlizać.

222

– Nie, prawdopodobnie nie. Ale łyczek… wkurzyłby cię tylko, siostro. Zapomnij. Nie nawijaj mi makaronu na uszy. Znam cię lepiej niż ty siebie, dziewczyno. – Psss… nieważne. Idę wziąć cholerny prysznic. Po wejściu do łazienki i zaczynam rozbieranie patrzę w lustro przed wejściem pod prysznic, ale zamieram, kiedy widzę swoje odbicie. – O mój BOŻE! – Zaciągam moją dupę w chłopięcych szortach i sportowym staniku do salonu krzycząc: – Trina! Mówiłaś, że mam miesiące zanim zacznie się pokazywać. Wyglądam jak w szóstym miesiącu ciąży, nie trzecim! – O cholera! – Kiedy znajduję Bo, Eve i Jude wszystkich stojących przy drzwiach, szybko nawiązuję kontakt wzrokowy z Triną i błagam ją rozszerzonymi, na próżno mrugającymi oczami. Proszę powiedz mi, że tego nie słyszeli, siostro. Proszę! Zna mnie tak zajebiście dobrze, przytakuje. CHOLERA! *Odchrząknięcie* Widzicie, sprawa wygląda tak, że po mojej przyjacielskiej „Hej, jesteś w ciąży” wizycie u lekarza z doktor Thomas, natychmiast poinformowałam Trinę, Bo i Eve o mojej, hmm „diagnozie”. To było nad moim domowym kurczakiem w parmezanie i to było… Tak, mój kurczak z parmezanem jak nic złagodził cios. Byli tak zszokowani i przerażeni jak ja. Teraz… też tak jakby widuję się z Judem. Nic poważnego, tylko… wiecie, poszliśmy na kilka randek. *Wzruszenie ramionami* Mógł wziąć to trochę bardziej na poważnie niż ja. Tak, pozwijcie mnie. Uśmiechając się tak jasno i szalenie jak kobieta w teledysku „Black Hole Sun” mówię: 223

– Hej! Wszystkim! Wow. To jest… Wow. Ekscytujące, prawda? – Patrzę z powrotem na Trinę, a ona i Eve tylko potrząsają głowami. – Okej. Więc nie czuję się tak wydęta. Po prostu… muszę ukryć – mam na myśli prysznic! Potrzebuję prysznica. – Obracam się na pięcie z zaciągam moje dupsko z powrotem do łazienki tak szybko, jak mogę. Oczywiście – oczywiście! – Jude łapie mnie zanim mogę zatrzasnąć drzwi od łazienki. Bez wysiłku przepycha się do łazienki mimo mojej próby zamknięcia drzwi przed jego twarzą. To czarny but wpycha się między drzwi. Cholerny but, nie można przesunąć tej cholernej rzeczy… działa za każdym razem. Udręka na jego twarzy wpływa na mnie jak uderzenie w policzek, potykam się do tyłu sapiąc pod dłonią obejmującą moje usta. Nigdy nie widziałam go wyglądającego inaczej niż zarozumiale, zalotnie i pewnie siebie. Gapi się na mnie z surową udręką. – Dlaczego? Dlaczego on? Dlaczego nie ja, kochanie? – Jego zdesperowany szept rozrywa moje serce. – Jude, to zawsze był on. Nigdy nie obiecywałam ci nic innego niż sobotnia noc tutaj czy lunchową randkę tam. Proszę… Nie sprawiaj, że to będzie trudniejsze niż już jest. Jesteś świetnym facetem. Ja jestem niczym. Przysięgam. Niczym. Gdybyś znał chociaż część mojego popieprzenia, uciekałbyś ode mnie cholernie szybko. – Śmieję się do siebie, ale to brzmi tak pusto jak czuję. Kręci głową, jego stalowoniebieskie oczy nigdy nie opuszczają moich. –Znam cię. Tak bardzo… – Przerywa sobie i patrzy w dół. – Miałaś wybór, kochanie i naprawdę chciałbym, żebyś wybrała inaczej. Dlaczego ty zawsze utrudniasz sobie spawy?

224

Jego pytanie dezorientuje mnie dopóki nie przypominam sobie tematu. Dziecko. Chce, żebym pozbyła się dziecka. Moje dłonie opiekuńczo ślizgają się po moim brzuszku. – Nie. – Potrząsam głową. – I tu się mylisz, Jude. Nigdy nie miałam wyboru. Ani w razu w całym życiu nie miałam wyboru. Nie wiesz żadnej cholernej rzeczy o mnie. Jeśli tak, wiedziałbyś, że to z Wesley`em nie miałam najmniejszych szans przeciwko niemu. – Otwieram drzwi łazienki. – I z cholerną pewnością, nigdy nie miałam wyboru. Żegnaj, Jude. Kiwa głową i odwraca się… A potem odchodzi.

225

Rozdział 31 Czerwone i Białe

Potwór

Patrząc wstecz na decyzje, które podjąłem w czasie mojego życia, wszystkie były tym czym ja – nawet teraz – rozważając trafne decyzje, odzwierciedlały one ten okres mojego życia. Łatwo mogę powiedzieć, że każda indywidualna decyzja, którą kiedykolwiek podjąłem: Kiedy wystawiłem moją Piękną na upadek, zrobiłem to bazując całkowicie na mojej potrzebie zemsty. Ona mnie oszukała, sprawiła, że się w niej zakochałem, umieściłem ją na piedestale tak wysokim, że liczyła się dla mnie nawet bardziej niż ja dla siebie. I na koniec pozwoliłem mojej nienawiści i mojej miłości do niej zdecydować o jej losie. Nie racjonalnemu myśleniu. Więc kiedy znalazłem ją w damskiej łazience, otoczoną i pokrytą substancją, której bardzo pragnąłem w zamian za odkupienie, które mi zawdzięczała – ostry kontrast jej przezroczyście bladej skóry na tle ciemnej zakrzepniętej czerwonej krwi spowodował rozbrzmiewającą we mnie euforię. Czysta euforia, tak niepodobna do wszystkiego, co wcześniej czułem, sprawiła, że czułem się, jakbym ożywał. Skakałem na nogi krzycząc radośnie tylko po to, żeby chwilę później zdać sobie sprawę, jak ulotne okazało się to szczęście. Pchnąłem jej plecy moim butem. Kiedy to nie odnowiło mojej radości, splunąłem na nią zanim podskoczyłem i wylądowałem na jej plecach obiema stopami. Skakałem po niej jak na trampolinie kilka sekund zanim zeskoczyłem krzycząc:

226

– To wszystko twoja wina. Prosiłaś się o to! Zasłużyłaś na to! Kurwa obudź się i spójrz na mnie! Gdzie są teraz te oczy każdego koloru, hę?! Skaziłaś swoją czystość pozwalając temu mężczyźnie pieprzyć cię. Ja tylko traktuję cię sprawiedliwie, Piękna, jedynie barwię twoją skórę koloru czystego jak łza krwią twojego przewinienia! Widzisz mnie teraz?! Jej ciężki świszczący oddech nadchodzi tylko raz na trzydzieści sekund, co zostaje zarejestrowany dzięki mojej wiedzy z anatomii oraz psychologii, natychmiast pobudzając mnie do działania. Złapałem pierwszą dziewczynę, którą zobaczyłem stojącą pod łazienką. – Moja siostra! Weszła tam, myślę, że krwawiła. Proszę! Idź jej pomóż. – Skinęła głową, zanim wbiegła do środka. Jak tylko drzwi się za nią zamknęły pobiegłem tak szybko, jak mogłem uderzając do sekretariatu bez oddechu. Zajęło mi chwilę wyjąkanie słów – Dz– dziewczyna, wyszła z łazienki k– krzycząc, że ktoś umarł. Ja– ja przyszedłem tak szybko jak mogłem! Powiedziała… – Udawałem trzęsienie. – … Po– powiedziała, że tam wszędzie była krew. M– myślę, że potknęła się o nią. Chwilę później siedziałem na szczycie schodów obserwując, jak sanitariusze na próżno próbowali reanimować moją Piękną. Dopiero gdy byłem świadkiem, jak pokryty potem mężczyzna, który był odpowiedzialny za ucisk klatki piersiowej odszedł i potrząsnął głową, a gdy ładowali ją na noszach do karetki, zdałem sobie sprawę, jak myliłem się opierając moją decyzję na emocjach.

227

Łzy spływały mi po twarzy, gdy siedziałem obserwując moją Piękną dającą się ponieść jak na ironię w naczyniu 33 migającym światłami czerwonymi i białymi.

33 Tutaj chodzi o nawiązanie do anatomii, naczynie transportujące pływ wewnątrz organizmu żywego. A skoro robię przypis, to niezły psychol nie?

228

Rozdział 32 Śledztwo

Wesley

Cieszę się, że ten kurewsko gówniany zeszły tydzień wreszcie się skończył. Z drugiej strony jestem wkurzony jak diabli, że kolejny tydzień przychodzi i odchodzi, a ja nadal pozostaję bez odpowiedzi jak i bez Stelli. Wreszcie! Derrick ma nowe informacje! Chwytam strony i wyszarpuję je z cholernego faxu, zanim mogą wydrukować numer na dole. Kto kurwa potrzebuje numeru strony na dole?! KTO? Po położeniu wszystkich ośmiu stron na biurku, układam je w, jak jestem całkiem pewny, prawidłowej kolejności, osuwam się na mój fotel. Świeża butelka szkockiej to mój towarzysz – wlewam moją pierwszą szklankę do pełna, przełykam wielki łyk i pozwalam moim oczom opaść na strony przede mną… Wiem, że to mnie wkurwi.

Stella Jolie Reese Ur. 10 maja 1988 Kobieta Biała Wzrost: 170cm

229

Ostatnia udokumentowana waga: 61kg Kolor włosów: Brązowe Kolor oczu: Piwne Stan cywilny: Panna Matka: Nieznana Ojciec: Friedrick Reese znaleziony zamordowany 1.04.1996 w wieku 31 lat. Policyjne pliki wskazują, że siedmioletnia córka (Stella Reese) była jedynym świadkiem. Wszystkie dowody wskazują, że dziecko popełniło zabójstwo w celu uniknięcia wykorzystywania seksualnego przez ojca – dziecko nie pamięta wydarzeń, które miały miejsce i odmawia odpowiedzi na pytania, co odpowiada możliwemu szokowi. Zarzuty nigdy nie zostały złożone i dziecko umieszczono na terapii. Pomoc Społeczna umieściła dziecko w systemie opieki zastępczej. Fred Reese – Prawny opiekun i wymieniony jako biologiczny ojciec w akcie urodzenia.

Wes, spojrzałem na notatki z pierwszego śledztwa, spróbuję dodać te notatki tuż obok tamtych plików, które już masz. Sorry za powtórzenia.

Po zdarzeniu, w wyniku którego pacjentka Stella J. Reese została przyjęta na ostry dyżur przez karetkę w 1997 roku w Pine Bluff została przesłuchana przez Stan LA w sprawie przywrócenia sprawy 102.561, Stan Luizjana vs. Reese – Nieumyślne spowodowanie śmierci 1– go stopnia(Nieletnia postanowiła zapobiec złożeniu zarzutów.)

230

Po pokopaniu i podzwonieniu po jakieś przysługi dodałem kilka rzeczy i dostałem informacje:

Wspólne śledztwo Departamentu Policji i Stanu LA pozostawiło śledztwo w toku, aż do raportu z autopsji z niczym poza poszlakowymi dowodami. Jednak w trakcie spotkania między Stanem LA i sąsiadami, czterech z dziewięciu przypomniało sobie granatowego Forda Bronco na podjeździe Reese`ów. Nikt nie przypomniał sobie, żeby widział pojazd przed i po dacie 1– 04– 1996. Nikt nie przypomniał sobie, żeby widział osobę prowadzącą pojazd. Sprawa została ponownie uznana za Nierozwiązaną z powodu braku dowodów. DOMY ZASTĘPCZE z listą WSZYSTKICH członków mieszkających w tym samym czasie, co Stella Reese: Pine Bluff, LA (1996– 97) Pan i pani Sims Blake i Jenny Sims, pobrali się w 1988, bez własnych dzieci, program opieki zastępczej rozpoczęli w 1994. Dom Simsów w stylu rancho w sąsiedztwie Prairies Estates składał się z czterech sypialni, trzech łazienek. W tym czasie ze Stellą Reese w tym domu zastępczym było dwoje innych dzieci mieszkających tam od 1994. 1) Jeffery Pierce

231

Mężczyzna, Biały Ur. 10/09/86 Kolor włosów/oczu: Blond/Niebieskie Rodzice zmarli 24/12/96 w wypadku motocyklowym lub samochodowym spowodowanym przez pijanego kierowcę gwałtownie skręcającego na przeciwległy pas i uderzającego w pojazd Pierce z szacunkową prędkością około 90 km/h. Kiedy funkcjonariusze przybyli na miejsce nikt nie żył. Jeffery Pierce został zabrany przez stan i umieszczony w programie opieki zastępczej LA w 1994. Był pierwszym dzieckiem zastępczym pana i pani Sims. Wstępna ocena psychologiczna stanu LA oceniła stan psychiczny jako w granicach normy odnoszącej się do jego etapu rozwoju. Coroczne oceny: 1995: Pacjent zdiagnozowany z depresją i zaburzeniami mowy Terapia z terapeutą i logopedą zostały zainicjowane jako cotygodniowe sesje. Stan LA kontynuował monitorowanie postępów pacjenta i ścisłą współpracę z terapeutą oraz logopedą. Kontynuacja za rok. 1996: Po sześciu miesiącach cotygodniowych sesji terapeutycznych, terapeuta ocenił dramatyczny postęp w ciągu sześciu miesięcy oraz zanotowano niewiele objawów depresji. Terapia kontynuowana przez sześć miesięcy. Ocena psychologiczna pacjenta przez stan LA uznana została jako w granicach normy odnoszącej się do jego etapu rozwoju. Terapię logopedyczną kontynuowano. Od 1997 – 2002 ocena psychologiczna stanu LA w granicach normy dla jego etapu rozwoju.

232

Dziecko zostało usunięte z domu opieki zastępczej pana i pani Simsów po incydencie z innym dzieckiem, Stellą Reese, co spowodowało, że zastępczy rodzice zostali usunięci z programu. Kiedy dziecko przepytywano o zdarzenie stwierdził – Nigdy nie wiedziałem nic takiego. Nigdy nie widziałem. Hej, mogę dostać colę? 2) Preston Stone Mężczyzna, Biały Ur. 29/06/1986 Kolor włosów/oczu: Brązowe/Niebieskie Pliki Prestona sięgają roku 1988, kiedy władze zostały wezwane do włamania z bronią w ręku. U czterech dorosłych mieszkańców stwierdzono postrzał w klatkę piersiową. Piąty dorosły mieszkaniec został znaleziony w przedpokoju z telefonem z czterema ranami postrzałowymi w plecy. Dyspozytor 911 był nadal na linii znalezionej w dłoni ofiary. Jedynym ocalałym był osiemnastomiesięczny Preston Stone znaleziony w pokoju na tyłach. Dziecko zostało umieszczone w systemie opieki zastępczej. W 1995 został przeniesiony do domu Simsów po tym, jak ich poprzedni podopieczny zmarł. Zdecydowano, że przyczyną śmierci była pozycja, która spowodowała uduszenie podczas snu. Wstępna ocena psychologiczna stanu LA w 1988 odnośnie stanu umysłowego i emocjonalnego była w granicach normy odnoszącej się do jego etapu rozwoju. Psychologiczne oceny stanu LA od 1989– 1997: Poza kontynuowaniem terapii logopedycznej z powodu istniejącego

233

Mutyzmu34 społecznego pokazywanego przez pacjenta wszystkie diagnozy odpowiadały w granicach normy odnoszącej się do jego etapu rozwoju. Dziecko zostało usunięte z domu pana i pani Sims po incydencie z innym dzieckiem, Stellą Reese, co spowodowało, że zastępczy rodzice zostali usunięci z programu. Kiedy dziecko przepytywano o zdarzenie nie było w stanie werbalnie odpowiedzieć, co związane było z jego diagnozą stanowego psychiatry i logopedy Mutyzmu społecznego. Kiedy dziecko było przesłuchiwane przy użyciu spisanych pytań, wszystkie odpowiedzi były zgodne z tymi Jeffery`ego Pierce`a, co przekonało prowadzących śledczych, że żadne z męskich dzieci nie były celem seksualnych napaści Blake`a Simsa. Psychologiczna ocena stanu LA 1998: *** Nastroje, myśli i zachowanie pacjenta są bardzo nietypowe i chaotyczne w porównaniu do poprzednich ocen psychologicznych. Terapia pacjenta z psychologiem na cotygodniowych sesjach. Stan LA nadal będzie monitorował postępy pacjenta i ściśle współpracował z psychologiem. Kontynuacja za rok. Psychologiczna ocena stanu LA 1999– 2003: Wszystkie psychologiczne oceny stanu LA były w granicach normy *** Poza 2000: Wtedy była zmiana w nastroju i zachowaniu zanotowana podczas psychologicznej oceny stanu, selektywny mutyzm został ostatecznie rozwiązany terapią logopedyczną.

Alexandria, LA (1997– 1999) Pan i Pani Temple 34 Mutyzm tj. brak lub ograniczenia mówienia, mimo rozumienia mowy.

234

Jonathan i Ella Temple pobrali się w 1980 roku, bez własnych dzieci, w 1985 roku dołączyli do programu opieki zastępczej. Nie było innego dziecka do domu zastępczym, kiedy Stella J. Reese była pod ich opieką. Ruston, LA (1999) Pan i pani George Long. George i Marcia Long pobrali się w 1993, jedno biologiczne dziecko (córka * patrz notka), w 1998 roku dołączyli do program opieki zastępczej. Dom Longów w sąsiedztwie King`s Terrance składał się z trzech sypialni i dwóch łazienek. Chelsea Long Kobieta, Biała Ur. 19/11/1995 Chelsea była oceniana przed przyjęciem rodziny do Programu Opieki Zastępczej LA; psychologiczne ocena stanu LA w 1998; Stan mentalny i emocjonalny był w granicach normy dla jej etapu rozwoju. Po usunięciu Stelli J. Reese z domu Longów, Chelsea Long została poddana psychologicznej ocenie stanu LA w 1999: Stan psychiczny i emocjonalny był jako w granicach normy dla jej etapu rozwoju. Kiedy dziecko było przesłuchiwane za zgodą rodziców przez psychologa stwierdziło – Nie, kocham mamusię i tatusia. ** Po przeprowadzeniu przez stan rozległej psychologicznej oceny Stelli Reese zdiagnozowano załamanie psychiczne spowodowane zespołem stresu pourazowego, który ujawnił się podczas sesji terapeutycznych w 1999 i związany był z udokumentowanym wcześniej seksualnym molestowaniem dziecka i/lub ataku. Shreveport, LA

235

(2000 – 2001) Pan i pani Smith Joseph i Elizabeth Smith, pobrali się w 1988 roku, jedno biologiczne dziecko (córka * patrz notka), dołączyli do programu zastępczego w 1988 roku. Dom Smithów w sąsiedztwie Broadmoor miał pięć sypialni i trzy łazienki. Jessica Smith Kobieta, Biała Ur. 9/01/1987 Jessica była oceniana po przyjęciu rodziców do Programu Opieki Zastępczej w LA; ocena psychologiczna stanu LA z 1990: stan psychiczny i emocjonalny był w granicach normy na jej etapu rozwoju. W czasie, gdy Stella przebywała w tym domu zastępczym mieszkało tam dwoje innych przybranych dzieci. 1) Michael Jones Mężczyzna, Afroamerykanin Ur. 6/02/86 Kolor włosów/oczu Czarne/Brązowe Dziecko tylko tam mieszkało, gdy jego babcia zmarła w 1998 roku na atak serca. Michael Jones został zabrany przez stan i umieszczony w programie opieki zastępczej z panem i panią Smith w 1998. Wstępna ocena psychologiczna stanu LA w 1998 mówiła w granicach normy dla jego etapu rozwoju. Roczne oceny: Od 1999 – 2004 psychologiczne oceny stanu LA w granicach normy dla jego etapu rozwoju.

236

2) Sam Smith Mężczyzna, Biały Ur. 6/02/83 Kolor włosów/oczu: Blond/Brązowe Jego członkowie rodziny byli śmiertelnymi ofiarami pożaru domu w lipcu 1983 roku, który miał miejsce, gdy niemowlę było hospitalizowane z powodu zapalenia płuc. Dziecko nie miało żyjących krewnych. W momencie wypisu dziecko zostało umieszczone w Programie Opieki Zastępczej LA. W 1988 roku został umieszczony w opiece zastępczej u pana i pani Smith. Smithowie w 1989 roku złożyli wniosek o adopcję i stan LA przyznał im prawo opieki. Wstępna ocena psychologiczna w 1988 roku przez stan LA określała w granicach normy dla jego etapu rozwoju. Roczne oceny: Od 1988 – 2001 psychologiczne oceny stanu LA w granicach normy dla jego etapu rozwoju. Kontynuuję śledztwo między 2001 a 2004, ze wszystkiego co znalazłem podczas pierwszego sprawdzania nie sądzę, żebym znalazł jeszcze jakieś legalne dokumenty. Nadal będę kopał. Po prostu nie rób sobie nadziei. – D.

Po przeczytaniu plików wciąż i wciąż oraz patrząc na początkowe pliki, które czytałem tak wiele razy, że znam to na pamięć, zaczynam się czuć, jakbym był jeszcze bliżej odpowiedzi. Odpowiedzi na co? Do diabła,

237

jeśli wiem. Też tak naprawdę nie wiem, od czego zacząć. Więc z niczym więcej do przejścia dalej, zaczynam od pierwszego przybranego domu i wertuję Internet szukając CZEGOKOLWIEK o ludziach, którzy mieszkali w tym zastępczym domu ze Stellą. Jest prawie czwarta, kiedy dosłownie nie mogę już utrzymać otwartych oczu. Pokonuję drogę do swojej sypialni i padam twarzą na łóżko, gdzie od razu odpływam nieprzytomny.

238

Rozdział 33 Piękna i ja

Potwór

Resztę mojego dzieciństwa, nastoletnich lat i wczesnej dorosłości spędziłem próbując sprostać społecznym oczekiwaniom w stosunku do mnie. Z moją ogromną wiedzą i już gwiazdorskimi osiągnięciami we wszystkich moich zajęciach, przejście przez szkołę średnią z sukcesem w mniej niż dwa lata było łatwym wyczynem. Nie poświęcałem uwagi innym uczniom, a moje stopnie kogokolwiek z kim mieszkałem same utrzymywały – nawet nie zwracałem już dłużej uwagi na nazwiska – wystarczająco szczęśliwych i zadowolonych, aby zostawić mnie samego z moimi myślami i nauką. Kiedy ukończyłem studia wyższe w młodym wieku dwudziestu lat nikt na widowni nie bił brawa, gdy przyjmowałem mój dyplom magistra z fizyki. I ekstremalnie ulżyło mi, że wreszcie odciąłem każdą osobę, która kiedykolwiek próbowała udawać, że o mnie dbała. Kiedy rozglądałem się wokół mojego życia i nie miałem pojęcia co czy gdzie robić następne, wróciłem do szkoły, gotowy do magistra z innej dziedziny. To dawało mi kierunek. Bez tego, byłem zagubiony. A dla mnie bycie zagubionym było nieakceptowane. Przez następne dziesięć lat mojego życia podróżowałem podążając na którykolwiek college oferujący mój następny podbój i opanowałem większość programów studiów oferowanych przez liczne uczelnie, na które uczęszczałem. 239

Niespodziewanie pewnego dnia już dłużej nie byłem noszony przez prąd. Konsumował mnie impuls do pisania. Zamknąłem się w mojej kawalerce w New Jersey i zacząłem pisać. Wreszcie po prawie dwudziestu latach każde pojedyncze słowo, każde zdanie i nagromadzenie słów, którym pragnąłem wyrazić i zlustrować głębokie emocje urody mojej Pięknej – wylały się, historia po historii. Po napisaniu kilku książek zrozumiałem, że to nie wystarczy. Potrzebowałem więcej. Potrzebowałem potwierdzenie od mas, że moja reakcja na zdradę Pięknej była nieomylna35, pomimo, że demony natarczywie z tego drwiły. Nie wiedziałem jak przekazać moją historię masom, więc odwiedzałem moje stare ulubione miejsca, parki miejskie – z niczym więcej niż garstką mojej powieści wydrukowanej, spiętej i oprawionej w Kinko`s po drugiej stronie ulicy mojego mieszkania. Znalezienie tego zajęło mi więcej wysiłku niż cokolwiek innego, czego kiedykolwiek próbowałem, jednak po przestudiowaniu ludzi w miejskich parkach i interakcji między nimi byłem w stanie dostosować się… odnaleźć się w społeczeństwie, wiedząc, że to było zło konieczne, aby osiągnąć cel, który stał się moim nowym głównym celem. Łatwo nawiązywałem kontakty z ludźmi każdej rasy, płci i zawodu. Wszystko podczas sprzedawania moich książek. Czasami tak mało jak pięć na dzień, w niektóre dni tak wiele jak pięćdziesiąt. Sprzedawałem moje książki w ciągu dnia i pisałem historię, naszą historię… Historię o Pięknej i o mnie. Zajęło mi ponad półtora roku skończenie historii. Zgromadziłem kilka osób, którym zaufałem wystarczająco, którzy kochali, prawie wielbili moje historie tak bardzo, że podczas kiedy ja maniakalnie pisałem historię 35 O matulu co za czub 

240

 



moją i Pięknej, oni mogli sprzedawać moje książki na rogach i przy parkach, gdy ja nie byłem w stanie oderwać się od pisania. I jednej nocy to odwróciło się we wczesny poranek i skończyłem. Zamknąłem mój rękopis i napisałem moją wyszkoloną kaligrafią ręką w poprzek okładki jedyny tytuł tej opowieści, który kiedykolwiek miał prawo być:

Pokręcona Obsesja by Jude Preston

241

Rozdział 34 Dusza stająca się piaskiem

Stella

Po znalezieniu notki Jude, którą zostawił na mojej komodzie, kiedy brałam prysznic, układam się do niespokojnego snu, przewracając się, gdy myśl po myśli atakuje mój świadomy umysł. – Co za dupek! – Za każdym razem, kiedy moje oczy zamykały się ostatniej nocy, widziałam jego notkę.

Jeśli mu nie powiesz, ja to zrobię. – Jude Teraz leżę w łóżku wpatrując się w wentylator na suficie, który w kółko, nieskończenie brzęczy. I stwierdzam, że tego dnia – w niedzielę 20 kwietnia – poinformuję Wesley`a Jacobsa o jego nadchodzącym ojcostwie. A potem zapewnię go, że to też mnie nie zniszczy – jestem więcej niż chętna do samotnego pokonania tej walki, jak wcześniej rozegrałam każdą bitwę. Biorę prysznic, golę i ubieram moją pierdoloną dziewiątkę. W mojej czarnej lnianej sukience bez ramiączek z poszerzaną talią, która sięga 242

prawie do podłogi, wchodzę w moje piętnastocentymetrowe szpilki zanim chwytam i wciskam do torebki paseczki(których było dwanaście), na które nasikałam po mojej wizycie u doktor Thomas. Idę do salonu i widzę Trinę oraz Eve popijające kawę na kanapie. Oczy Triny prawie wychodzą z orbit. Eve? Eve wypełniają się łzami. – Dzień dobry! – Uśmiecham się promiennie. – Mogę powiedzieć po waszych wyrazach twarzy i łzach radości, że mój poranny plan jest oczywisty. Och! Na miłość boską! Obie wiecie o tym gównie, to znaczy ten dzień nadszedł. Wyglądam na szósty miesiąc pieprzonej ciąży, szydło wyszło z worka przy Jude, a Wes… Cóż – wzdycham – myślę, że zobaczymy, co z Wesem. – Uśmiecham się wzruszając ramionami i kończę – Raczej wrócę do domu jako płaczący bałagan z pilną potrzebą dużej ilości alkoholu. Bez możliwości zaopatrzenia tej pilnej potrzeby. Jeśli nie to JUPI!!!! Klaszczę z podekscytowanym wyglądem na twarzy próbując sprawić, żeby moje siostry były trochę bardziej entuzjastyczne. Moja próba jak zawsze… zawodzi. Trina odstawia swój kubek kawy na stolik zanim podchodzi do mnie i obejmuje moją szyję ramionami. Ściskając mnie mocno szepcze mi do ucha: – Kocham cię, Stella. Wiem, że czujesz, jakbyś szła do piekła siostro. I obiecuję, jeśli to byłoby możliwe oddałabym wszystko, żeby zrobić to za ciebie. Głaszczę jej plecy wciąż ją obejmując i mówiąc: – T, to jest to, co robię, to co zawsze robiłam. I jak każdy spacer przez piekło, jaki przed tym znosiłam sama, wyjdę na końcu. To co nie zabije mnie, jedynie mnie wzmocni, sis. – Całuję jej policzek i cofam się.

243

Kiedy Eve podbiega do mnie wszystkie jej blond włosy latają wokół niej, otacza moją szyję swoimi cienkimi ramionami i po prostu rozpada się na kawałki płacząc. – Ciii… Evey, wszystko będzie dobrze, skarbie. No dalej. Spójrz na mnie. – Cofam uśmiechając się i patrzę w jej jasnoniebieskie oczy. – Nie płacz dla mnie kochanie. Proszę? Przez jej ciągania nosem jąka: – Jeśli j– ja nie będę, to k– kto? – Hmm, nigdy nie myślałam o tym w ten sposób. Okej, daję za wygraną, wypłakuj swoje oczy, sis. – Uśmiecham się do niej złośliwie. – Jednak, jeśli nie będę w domu przed 16:00, ty i T lepiej miejcie koktajl, bo będę odpowiednio wypieprzona, dość prawdopodobne przez najpiękniejszego fiuta w całym stanie Nowy Jork. Uśmiecha się rumieniąc i potrząsając głową. – Oczywiście, że będziesz. – Patrzy na Trinę – Oczywiście, ze będzie. Zakładam pasek mojej torebki na ramię i odwracam do wyjścia. Kiedy docieram do drzwi i otwieram je, odwracam się i mówię przed wyjściem: – Oczywiście, że będę, jeśli nie trzymałabym w pięści tego gównianego światła i pozwoliłabym mu dopaść mnie, ten pieprzony świat rozłożyłby mnie na łopatki lata temu. – Podnoszę mój środkowy palec i całuję go, pstrykam nim i posyłam im buziaka. – Kocham was, suki. Jest nadzieja, że nie zobaczę później waszych tyłków! – Śmieję się zamykając drzwi zanim opuszczam budynek… Pokonuję drogę do domu taty mojego dziecka, żeby powiedzieć mu, że jest tatą mojego dziecka.

244

Macham i uśmiecham się do odźwiernego w budynku Wesley`a. Po wyjściu z windy i gapieniu się na drzwi jego penthause`a, dopadają mnie nerwy, paraliżując mnie przed ruszeniem się i zapukaniem w jego drzwi. Stoję zamrożona w miejscu patrząc na ciemne linie na nawet ciemniejszym drewnie. Co jeśli nie możemy tego rozpracować? Powiedział żadnego wiecznie. Moje ręce ślizgają się po moim brzuszku, gdy moje oczy wypełniają się łzami. Wszystko w moim nowym małym orzeszku oznacza wieczność. Dziecko i wieczność jest powszechnie znane jako… Wieczność. Co jeśli on nie zechce naszego dziecka? Mogę dosłownie poczuć, jak moja stalowość się rozpuszcza. Determinacja ustalenia czegoś przepływa przeze mnie. Konwekcja utrwala się wokół mojej duszy. Moje ramiona wyciągają się do tyłu, moja głowa jest wysoko uniesiona, robię krok do przodu i śmiało pukam siedem razy. Po minucie bez odpowiedzi, wyjmuję klucze z torebki i otwieram jego frontowe drzwi przed wejściem. Każde stuknięcie szpilek rozbrzmiewa na drewnianej podłodze, gdy przechodzę przez salon, a ta sama determinacja pcha mnie do przodu. Cały penthouse jest skryty w ciemności, są tam butelki po szkockiej ustawione na jego szklanym stoliku kawowym. Kiedy wchodzę do kuchni widzę więcej dowodów na popijawę Wesley`a Jacobsa. Cóż, to powinno być zabawne. Chwytam worek na śmieci ze spiżarni i pokonuję drogę przez kuchnię wrzucając butelki do worka. Kiedy jestem w salonie zbieram te butelki i poprawiam poduszki na kanapie oraz krzesłach. W drodze do graciarni w przeciwległym końcu penthouse`a skręcam za róg i staję twarzą w twarz z jego biurem. Poważnie?

245

– Jezu, Wesley. Jak dużo pieprzonych szkockich może wypić jeden człowiek? – Wzdycham wchodząc do jego gabinetu i kieruję się ku biurku. Kiedy sięgam, żeby chwycić kolejne butelki moje oczy padają na moje nazwisku, moim nazwisko pisanym wciąż i wciąż, parafowanym punkt po punkcie na tym, co wygląda na akta czy coś w tym stylu. Rzucam butelki po szkockiej do worka zanim podnoszę kawałek papieru i skanuję go. Na prześwietleniu ponad sześć połamanych kości, które nie zostały nastawione. (Patrz poniżej): Oba obojczyki, żuchwa, szczęka, lewa kość udowa, prawa kość ramienna. Notatki pielęgniarek wskazują również na wiele otarć, skaleczeń i stłuczeń. Niektóre z nich pojawiły się niedawno, jak również zaleczyło się. Także udokumentowano i sfotografowano: Liczne blizny po ugryzieniach pokrywające pacjentkę od szyi do kolan, większość z nich znajdowała się na przednich udach, genitaliach i odbycie. Butelki upadają roztrzaskując się, gdy plastikowe taśmy wyślizgują się z moich palców. Podrywam pliki z jego biurka, moje oczy prześlizgują się po nich, gdy wspomnienia uderzają, obnażając stare blizny pokrywające moją duszę. Pacjentka została przywieziona na IP na noszach po znalezieniu przez uczniów (9l Stella Reese) w szkolnej łazience, nieprzytomnej z powodu obfitego krwawienia wokół pacjentki. Po dokonaniu oceny usunięto tampon i odnotowano czwarty stopień waginalnych i analnych ran świadczących o bardzo ciężkich seksualnych nadużyciach i gwałtach. – Dlaczego? – wyduszam gorączkowo przeskakując po stronach. – Dlaczego? – Moje piszczące pytanie przecina ciszę biura.

246

Miejsce pobytu Stelli Reese pozostawało nieznane od 4 lipca 2001 do 3 stycznia 2004. W 2004 16l Stella Reese została znaleziona mieszkając w opuszczonym w domu na ulicy Texas. Według dokumentacji 16l Stella Reese przyznała się do mieszkania w opuszczonym domu jak również do przesypiania niektórych nocy w bibliotece jej szkoły średniej, do której uczestniczyła bez wiedzy Stanu Luizjana. Pomoc Społeczna złożyła wniosek o wydanie nakazu do pobrania następujących medycznych plików: 5 lipca 2001 – Czas 00:18 Telefon 911: – Hej, jest tu przy Jeziorze Cross jakaś nieprzytomna laska – w tle nieznany kobiecy głos – Steve, ona nie oddycha! Powiedz im, że oka kurwa nie oddycha! Męski rozmówca – Hmm… moja dziewczyna mówi, że ona nie oddycha. Zostałbym, ale nie mogę się spóźnić na moją godzinę policyjną. Dyspozytor 911 – Proszę pana, musi pan zostać tam, gdzie jest. Czy pan albo pana przyjaciółka znacie resuscytację krążeniowo– oddechową? Zakończenie rozmowy telefonicznej. 5 lipca 2001 – Czas: 00:20 Rejestry medyczne/ Notatki Lekarzy/ Notatki Pielęgniarek: Dr Cole – Notka dyktowana na temat pacjentki obecnie nazywanej Jane Doe(wiek nieznany): Pacjentka dostarczona karetką pogotowia. Przy przyjęciu stan niestabilny ze słabym i znikającym pulsem. Dokumentacja pogotowia stwierdza, że pacjentkę reanimowano przez RKO i defibrylacje. Po ustabilizowaniu pacjentki lekarz oszacował duszenie i rany szarpane pierwszego oraz drugiego stopnia w okolicach pochwy i odbytu odpowiadające gwałtowi i/lub wykorzystywaniu seksualnemu. Zranienia zszyto chromowym

247

szwem 2.0. Pacjentka pozostaje stabilna. Będzie nadal monitorowana. Pacjentka podpisała chęć wyjścia na własne żądanie mniej niż dziewiętnaście godzin po przyjęciu. Przed podpisaniem pacjentka odmówiła pobrania próbek gwałtu. Pacjentka napisała nazwisko i podpis: Stella Reese

Moje dłonie zaciskają się w pięści na stronach, gdy łzy wpływają mi po twarzy. Odwracam się, żeby opuścić jego biuro kierując się prosto do jego pokoju, wiedząc, że jest tylko jedno miejsce, gdzie może być mężczyzna po konsumpcji takiej ilości szkockiej. Potykam się zataczając przez korytarze, gdy okrutny ból brutalnie rozrywa na strzępy drogę w moim sercu; skręca i zaciska, rozcinając na dwie części. Niepowstrzymany czkany szloch ucieka z mojego gardła, gdy sięgam do podwójnych mahoniowych drzwi głównej sypialni. Z obiema dłońmi zaciśniętymi w pięści wokół papierów otwieram obie pary drzwi zanim wpadam do jego pokoju, a szaleństwo przykrywa moje racjonalne myślenie i krzyczę – Z KAŻDEGO PIEPRZONEGO MĘŻCZYZNY, KTÓRY KIEDYKOLWIEK KURWA MNIE ZNISZCZYŁ, JESTEŚ JEDYNYM, KTÓREGO NIE PRZEŻYJĘ! WIEDZIAŁEŚ KURWA CAŁY TEN CZAS TY SKURWIELU! Kiedy moje załzawione usta dostosowują się do ciemności w pokoju, a moja niewyraźna wizja oczyszcza się to, co widzę kopie moje połamane zdrowie psychiczne i rozsiewa piasek, który pozostaje z mojej duszy pozostawiając we mnie absolutnie nic obudzonego.

248

Rozdział 35 Stella

Wesley

Obracam się patrząc na zegarek na moim stoliku nocnym. Jasna cholera! Minęło południe! Wyskakuję z łóżka i ląduję pod gorącą wodą uderzającą z siedemdziesięciu pięciu główek prysznica, kiedy olśniewa mnie, że jest sobota. I nie mam na dzisiaj nic zaplanowanego, jedynie kontynuowanie wysiłków, żeby przyszpilić ducha Stelli. Co jest dobre, bo nie mam energii na golenie się. Po prysznicu ubieram szorty khaki i czarną koszulkę z dekoltem w V, robię kubek kawy i udaję się do gabinetu. Siadam za biurkiem i ze świeżymy oczami zaczynam czytać pliki i moje nabazgrane notatki na Blake i Jenny Simsów, tj. zastępczych popierdoleńców numer jeden. Mijają więcej niż dwie godziny i muszę znaleźć online jeszcze coś na Blake i Jenny Simsów, czego jeszcze nie mam w plikach. Podnoszę wzrok na zegarek i widzę, że jest prawie 15:30. Echh… Szkocka mogłaby teraz brać pod uwagę dzień picia. Gdy notuję nazwisko Jeffery`ego Pierce`a, włoski na moim karku stają, więc szybko wpisuję nazwisko dzieciaka, wyciągając jego informacje online i opadam z powrotem w fotel czytając artykuł po artykule. W górę mojego kręgosłupa czołga się przeczucie, powodując, że siadam prosto z każdym artykułem, który czytam. Ten skurwysyn był

249

poważnie popieprzonym dzieciakiem. Informacje, które czytam w sieci w żaden sposób nie odzwierciedlają dzieciaka z plików Derricka. Każdy mięsień w moim ciele jest napięty. Moje alarmy są tak podniesione, że powodują mój podskok, kiedy dzwoni telefon na moim biurku. – Cholera! – Strząsam napięcie zanim odbieram. – Mówi Wesley. – Hej, co tam stary, tu Jude. – Patrzę na zegarek. Pieprzyć to. Jest po 17:00, powstrzymuję się tak bardzo jak dbam o to. – Co tam, Jude? – mój głos jest tak nijaki jak pusty kubek w mojej dłoni, przynajmniej dopóki nie napełnię go Johnny`m Walkerem. – Słuchaj, naprawdę nie wiem, jak to powiedzieć inaczej niż prosto z mostu. Lubię Stellę, bardzo, bardziej niż powinienem. Do wczoraj szczerze myślałem, że byłeś tylko jej szefem. Szefem, w którym była zauroczona, ale nadal tylko jej szefem. Nie wiem, o co wczoraj chodziło, ale szczerze mówiąc nie czuję się komfortowo ze stażystką stojącą za moją karierą pisarską. Wczoraj rozjaśniło mojego kutasa i powiązałem fakty, kiedy zobaczyłem twoją reakcję na nas będących razem, a teraz nie mam absolutnie żadnego problemu z przyznaniem się, że jesteś oczywiście lepszym mężczyzną pasującym do Stelli. Jednak nie mogę – odmawiam zadowolenia się Stellą paradującą wokół i zachowującą się jako mój wydawca, Wes. Chcę ciebie, człowieku. Jesteś powodem, dla którego przyszedłem do Jacobs, przepraszam za mojego fiuta chwilowo prowadzącego mnie na manowce, ale na szczęście – śmieje się – moje racjonalne myślenie wróciło. Siedzę cicho, gdy jego słowa toczą się wokół dopóki nie osiadają. – Czego dokładnie ode mnie chcesz, Jude? Stella może „paradować” wokół jako twój wydawca, ale ona nadal wykonała swoją pracę, dowód

250

siedzi dokładnie na szczycie twojej nagrody za bycie bestsellerem NY. Co mi zostało do zrobienia? – Wiem, że wykonała. Rozkołysała „Pokręconą”, ale to, nad czym pracuję w moim następnym projekcie, człowieku, to zabije, totalnie unicestwi „Pokręconą Obsesję”. Hej! Masz plany na dzisiaj? – Patrzę na moje notatki rozrzucone po biurku, wychylam szkocką i kieruję się do baru w rogu po kolejną. – Niespecjalnie, tylko jakieś osobiste gówna, nad którymi pracuję. Dlaczego? – Wracam do biurka rzucając okiem na pustą butelkę, podczas gdy otwieram nową i nalewam sobie drugiego drinka. – Która jest godzina? Och, prawie 18:00. Okej, spotkaj się ze mną w Molly`s, pubie na 3 w pobliżu 22. Przyniosę mój zarys rękopisu, powiedzmy… o 21? Czy to jest cool? Popijam moją szkocką, patrząc na zegarek. To daje mi przynajmniej dwie godziny na poszukiwanie tego małego skurwiela Jeffrey`a Pierce`a. Pocieram twarz dłonią, wzdycham i mówię: – Jasne. Dziewiąta. Ale nie zostanę długo, utknąłem dupą w moim osobistym gównie, które muszę rozpracować. Jasne? – Absolutnie, człowieku. Dobra, do zobaczenia potem. – Telefon klika zamierając. Wracam do moich badań i mojej szkockiej. Nienawidzę tego obejmującego mnie przeczucia, że coś w przeszłości Stelli – w tych plikach – niszczy, zniszczyło lub może zniszczyć to, co zostało w moim małym aniele, który walczy. Ale to, co nienawidzę bardziej to fakt, że pozwoliłem, żeby to ciągle wchodziło między nas. Ale do diabła, jeśli ona nigdy się nie dowie, stracę ją. Na pieprzoną– wieczność. Mógłbym stracić mojego anioła. I nigdy na to nie pozwolę. 251

Więc dopóki nie znajdę tego cokolwiek prowokuje mnie do poszukiwań lub dopóki nie wyczerpię każdej pieprzonej ścieżki, nazwiska czy alei, nadal będę trzymał się tej jedynej kobiety, którą kiedykolwiek prawdziwie, zaciekle i bezwarunkowo kochałem.

***

– Tak jest dobrze, stary – mówię mojemu kierowcy, gdy samochód zwalnia pod Molly`s. – Nie powinno mi to zająć więcej niż godzinę, góra dwie. Idź cos przekąsić. – Wysiadam z samochodu i kieruję się do baru. Kiedy zauważam Jude, kiwam i kieruję się w jego stronę do małego stolika z tyłu baru, z dala od tłumu. – Dlaczego, kurwa, ukrywasz się przy tylnych drzwiach, Jude? – pytam opadając na skórzane siedzenie. Patrzy na mnie jakbym postradał rozum, zanim ślizga przede mnie drinka. – Johnny Walker, prawda? Przytakuję przyjmując drinka. – Dzięki, stary. – Taaa, zawsze. – Po wzięciu łyka piwa mówi: – Dlaczego kurwa strategicznie siedzę z dala od innych? Naprawdę? – Ślizga kawałek papieru po sękatym stole. – Hmm… ponieważ nie sądzę, żeby inni klienci mogli zrozumieć lub byli zdolni do zniesienia gówna, o którym dyskutujemy. Trzymanie kobiet w niewoli jak niewolnic, gwałty, sodomia i obdzieranie skóry z ich kości36 jest generalnie niemile widziane, kolego. 36

252

Patrzę w dół na jego zarys, skanuję go zanim przytakuję i patrzę w górę na niego. Zatrzymując moje oczy na nim, wychylam mojego drinka i odstawiam na stół. – To gówno jest dobre – mówię patrząc z powrotem w dół, żeby przeczytać to bardziej uważnie. – Kurwa. To gówno jest lepiej niż dobre, a ty cholernie dobrze to wiesz. Potrzebuję kolejnego piwa, z tobą w porządku? – pyta wstając. Bez oderwania oczu od konspektu, podnoszę szklankę. – Tutaj, powiedz barmanowi, żeby zaczął rachunek. – W porządku, człowieku. Mam to. Ja.Pierdolę! To robi zajebistą konkurencję CJ Roberts! Podwójne POV kontrastowych postaci. Wow. Co do kurwy? Ten człowiek jest cholernym geniuszem! Z umysłem sukinsyna prosto z psychiatryka! CHOLERA! Chcę – nie, muszę przeczytać „Pokręconą Obsesję”. Nie miałem pojęcia, że dzieciak miał to w sobie. – Trzymaj, człowieku. – Ślizga do mnie drinka. Kiedy podnoszę wzrok, pokój przechyla się sekundę przed wyprostowaniem się. Cholera, nie jadłem nic dzisiaj. Chwytam szkocką i wychylam ją zanim mówię Jude`owi: – Szczerze, kiedy dałem twój rękopis Stelli, zrobiłem to kurwa jedynie dlatego, że był na górze stosu, stary. Jednak ty i ja obaj wiemy, że ta kobieta zna się na tym cholernym gównie. Nie czytałem „Pokręconej”, ale mogę powiedzieć, że jej niezmordowany entuzjazm na twoją pracę był – na dłuższą metę – darem. Dla ciebie i twojej pierwszej wydanej pracy. – Uśmiecha się stawiając przede mną jak cholerny magik kolejnego Johnny Walkera. – Dzięki. Teraz – przechodzę do papieru moim wskazującym Ja pierdolę, już się boję, co będzie dalej :/

253

palcem lądującym solidną stopę z dala od niego. – To gówno? Jestem cały twój, dzieciaku. – Uśmiecham się zanim popijam mojego drinka.

***

Jezu. Pieprzony. Chryste. Moje palce zatapiają się we włosach mojego anioła, zaciskają się w pięść i podciągają ją na kolana, gdy kontynuuję pchać moim fiutem w jej mały, ciasny tyłeczek. – Czyj jest ten tyłek, panno Reese? – warczę przez mój sztywny język. – Twój, jest twój, tatuśku. – Wpakowuję jej twarz z powrotem w materac próbując uciszyć pieprzony drażniący głos Rachel37 z mojego umysłu i wbijam się w jej cipkę. – Nie jestem twoim pieprzonym tatuśkiem. Zrozumiano? – Kurwa! Co jest ze mną nie tak? I co, do kurwy?! Czuję jakby cipka Stelli była pniem drzewa. Moja wizja zamazuje się zanim wszystko ciemnieje. Ale nie zanim opadam na mojego anioła i przyciągam jej ciało do mojego szepczę: – Zajebiście cię kocham, Stello Jolie Reese. A niech to kocham cię tak bardzo. Potem kurwa odlatuję. Dźwięk krzyków Stelli: 37 Pi pi pi pi pi – to była seria przekleństw skierowana do tego kutasa!

254

– Z KAŻDEGO PIEPRZONEGO MĘŻCZYZNY, KTÓRY KIEDYKOLWIEK KURWA MNIE ZNISZCZYŁ, JESTEŚ JEDYNYM, KTÓREGO NIE PRZEŻYJĘ! WIEDZIAŁEŚ KURWA CAŁY TEN CZAS TY SKURWIELU! – natychmiast podrywa mnie z łóżka. Kiedy widzę tę waleczną twarz mojego anioła patrzącego na mnie w zupełnej dewastacji, tracę całą kontrolę, którą kiedykolwiek miałem. Gdy Stella wybiega z mojego pokoju, cugle zasad wyślizgują się z moich palców odbiegając wraz z nią. – Poważnie, Wesley? Dałeś jej pieprzony klucz do twojego mieszkania? – Głos Rachel wślizguje się jak wąż do moich uszu zanim jej ramiona pełzają wokół mojej szyi.

255

Rozdział 36 Dlaczego?

Potwór

Och! Cóż, witajcie. Jestem tak zachwycony byciem wreszcie wystarczająco istotnym, żeby przyciągnąć waszą uwagę. Wiem, umysł czasami niemieje, czyż nie? Zwłaszcza, kiedy byliście bezlitośnie przyciągani przez smutek Pięknej i żałosne wymówki życia. Teraz, gdzie mam zacząć? Ach tak! Wyobraźcie sobie moje zdziwienie, kiedy moja mała Sarah – słodka dziewczyna, która jednak nie posiadała ani krzty zdrowego rozsądku – zadzwoniła, żeby poinformować mnie, że pan Wesley Jacobs był skłonny umówić mnie na spotkanie… z jego stażystką. Ten zwrot wydarzeń zaprowadził mnie i moje demony w stan wyprowadzenia z równowagi składający się ze wzgórz zemsty i dolin kary, dopóki nie dowiedziałem się, z kim będzie spotkanie z Wydawnictwem Jacobs. Miałem pełne intencje wejścia do tego budynku i powiedzenia Stelli Reese z moimi palcami owiniętymi oraz zaciśniętymi wokół jej gardła, że to ona była moją pokręconą obsesją, że to ona Stella Reese była Renee, a ja Jude byłem Johnem. Zamiast tego stałem w windzie w oczekiwaniu, aż drzwi się zamkną, a do środka pośpiesznie wślizgnęła się kobieta. Moja ręka wystrzeliła i wcisnęła przycisk trzeciego piętra – chociaż już wcisnąłem przycisk

256

ostatniego piętra – kiedy moja Piękna odwróciła się, uśmiechając do mnie, z jej oczami każdego koloru zanim powiedziała z podziwem – Jeśli zapytają, powiemy „Przeznaczenie”. – Śmiech Pięknej rozbrzmiewał w zamkniętej przestrzeni. Kiedy otworzyły się drzwi na trzecim piętrze, wyleciałem z ograniczonej przestrzeni. Biegłem tak szybko jak mogłem, uciekałem od kobiety, która była zarówno moim Panem i Zbawicielem, jak i Szatanem. Kiedy zbierałem się do kupy, zadzwoniłem do Sarah. – Słuchaj, wiem kochanie, nie rozmawiałem z nimi. Ale to moja rodzina, moja popieprzona rodzina. Po prostu zastąp mnie na spotkaniu, jeśli będą mieli jakieś pytania, daj im mój numer. Mogę zrobić szybką telefoniczną konferencję. Tej nocy popychając się nad krawędź, aranżując kłamstwo za kłamstwem, owinąłem jedną rękę włosami Rachel, a druga wpychałem pięścią w jej cipę. Po tym jak użyłem i rozciągnąłem każdy otwór, który miała, wykradłem się z jej mieszkania modląc się, żeby była zajebiście przerażona, kiedy obudzi się i przechyli krzesło, które ledwie umieściłem pod jej prawą stopą, powodując, żeby wylądowała na niczym poza łańcuchem wokół jej szyi… Przed przecięciem go na dwie części.

***

Powiedzenie, że czekałem na te noce jest niesamowitym niedopowiedzeniem. Tak jak pierwszy raz zaplanowałem upadek Pięknej, umieszczałem notki, które wiedziałem, że pobudzą ją do natychmiastowego działania. Co mogę powiedzieć? Znam moją Piękną.

257

Następnego ranka zaledwie kilka godzin po szarpaniu się z wrzuceniem pijanej i naćpanej dupy Wesley`a do łóżka, usiadłem pod mieszkaniem Stelli... obserwując. Kiedy widzę ją wychodzącą z budynku, na chwilę zapiera mi dech. Nie mógłbym pozwolić wylecieć przez okno naszym dekadom zmagań. Poza tym, że podjęła złą decyzję. Wciąż i wciąż stale podejmowała złą decyzję. A teraz ze skruchą zapłaci… Znowu. Podążam za nią w taksówce do Wesa. Po tym jak opłacam moją, idę za róg i otwieram czarnego vana, którego zaparkowałem tutaj noc wcześniej. Dokładnie po raz setny sprawdzam wszystkie moje rzeczy. Chloroform w kapsułce. Lina. Taśma klejąca. Opaski plastikowe. Cienka szmata. „Why” Annie Lennox. Nóż. 9mm Smith&Wesson M&P38. Miejmy nadzieję, że się zachowa, więc nie będę musiał zbyt szybko użyć ostatnich dwóch. Trzydzieści minut później stoję przed budynkiem Wesley`a z kubkiem kawy w każdej dłoni. Trzydzieści sekund później moja Piękna schodzi ze schodów ze łzami spływającymi po jest twarzy. Jest cholernym uosobieniem doskonałości. Zanim jej stopa opuszcza ostatni schodek, wrzucam kawę do kosza, blisko którego stoję, a moje ramiona owijają się wokół niej. – Hej, hej… Ciii, jest okej, będzie okej. – Jude! O mój boże, Jude, co… – Jej ramiona ślizgają się wokół mojej szyi i natychmiast demony reagują zaczynając krzyczeć na mnie, żeby trzymać i chronić ją. Kochać ją. Jej głowa trzęsie się w przód i w tył, jej ciało drga gwałtownie. Moje palce biegną w dół jej włosów, moje płuca wdychają ją tak długo, jak mogę. 38 Pistolet

258

Tak długo, jak ona nie mówi, pozwalam sobie – moim demonom – na delikatne kochanie jej. – Ciii… jest okej, kochanie, jestem tutaj. Zaciska ramiona wokół mojej szyi zanim robi krok w tył. – Co ty tu robisz? Ja– ja… – Jej głowa zaczyna się ponownie trząść, gdy prawdopodobnie próbuje oczyścić swoje myśli. Naprawdę chciałbym, żeby mogła trochę dłużej trzymać zamknięte usta. Moje stopy zaczynają się poruszać do tyłu w stronę rogu budynku i z jednym ramieniem wokół jej talii sięgam drugim za moje plecy, wyciągając z mojej kieszeni cienką szmatę. Zanim odwracam się, żeby iść przy niej, zamieniam ramię okrążające jej talię z tym trzymającym szmatę – i prowadzę moją Piękną do jej upadku. – Jestem tutaj z wielu powodów, z wielu sprzecznych powodów. – Gdy okrążamy róg, ześlizguję rękę z jej talii na szczyt jej ramienia, przyciskam ją do siebie, otwieram kapsułkę, moczę szmatę, a drugą ręką otwieram pilotem furgonetkę. – Głównym powodem jednak… – Przesuwam ramię przyciskając ją do mnie lekko w górę zanim zaciskam dłoń wokół jej ust skutecznie przykrywając jej twarz od nosa do brody szmatą nasączoną chloroformem. – … jest twoja unikalna zdolność do konsekwentnego podejmowania złych wyborów. DLACZEGO TY ZAWSZE MUSISZ TO TAK BARDZO UTRUDNIAĆ?! – Opuszczam jej walczące ciało przed ceglanym budynkiem. – Czy ty masz pojęcie, jak nadzwyczajne było leżenie pod twoim łóżkiem i słuchanie twoich krzyków oraz obserwowanie jak materac wygina się w łuk, kiedy stary Sims plądrował twoje małe dziewięcioletnie ciało? Wiedząc, że byłem jedynym stojącym za twoim zbeszczeszeniem? Mmmmm… nigdy nie było słodszej rozkoszy, moja Piękna pokryta groteską. – Jej zmagania wydają się słabnąć podczas mojej deklaracji, ale kiedy rozluźniam moje ramiona, żeby otworzyć tylne drzwi furgonetki, odzyskuje je dziesięciokrotnie. Jej głowa łączy się w uderzeniu z moją brodą. Moja dłoń zaciska się mocniej wtykając namoczoną szmatę do jej ust. W mniej niż trzy sekundy, jej ostatni przypływ adrenaliny ulega 259

pokonany i wreszcie traci przytomność. Po położeniu jej w furgonetce, chwytam nóż oraz broń i chowam je w kieszeni mojego płaszcza. Zapinam trzy opaski plastikowe wokół jej nadgarstków i stóp, a potem jeszcze trzy wokół nich, wiążąc jej stopy oraz dłonie z tyłu jej pleców. Taśmą owijam jej całą głowę, pokrywam jej usta zanim przywiązuję ją liną do furgonetki. Wkładam płytę do odtwarzacza, gdy „Why” rozbrzmiewa w furgonetce, przesuwam dźwignię zmiany biegów mówiąc – To jest zemsta, Piękna, w jej najczystszej, najprostszej postaci. Tylko tym razem… Nie wyjdziesz z tego żywa.

Ile razy próbowałam ci powiedzieć Że przepraszam za rzeczy, które zrobiłam…

260

Rozdział 37 To, co mnie zniszczy

Stella

Krew. Krew jest wszędzie. Moczy moje dłonie, kolana. Jest wszędzie. Jestem przerażona. Jestem zmarznięta. Światła są wyłączone. Jest ciemno, ale nadal mogę zobaczyć jego sylwetkę w świetle księżyca padającego przez okno brudnej przyczepy. Jest zimno. Krew sączy się na moje spodnie. Jest wszędzie. Tak jak krzyki. Też są wszędzie. Zakrywam moje uszy, żeby je zatrzymać, ale krew na moich dłoniach rozmazuje się po bokach mojej głowy. Kiedy czuję krew kapiącą z boków mojej twarzy na moją szyję, moja wizja zamazuje się od łez. Dlaczego płaczę? Nie lubię tego mężczyzny. Nienawidzę go. Nie mogę przypomnieć sobie czasu, kiedy go nie nienawidziłam. Wszystko, co robi to krzywdzenie mnie. To wszystko, co kiedykolwiek zrobił odkąd pamiętam. – Ciii… Aniołku, jestem tutaj. Zawsze jestem tutaj. Zawsze będę tutaj. – Słyszę Wesley`a tuż przed tym, jak go widzę. Sprawnie omija bałagan przyczepy i zakrwawioną podłogę. Kiedy po mnie sięga, podnosi mnie i tuli w swoim wielkim, ciepłym uścisku. – Za każdym razem, gdy upadniesz, będę tam czekać, żeby cię złapać. I nie ważne jak beznadziejne rzeczy mogą się wydawać, nigdy we mnie nie wątp– jestem tym, który daje pożywienie. Nigdy nie pozwól im się zniszczyć, aniele. Nigdy. Zrozumiano? Nie budzą mnie krzyki, a ich uciszenie się. Moje nagie ciało drży na zimnej, mokrej, zapiaszczonej podłodze. Zaciskam zęby, kiedy zaczynają szczękać. Muszę zachować spokój. Cisza.

261

Kiedy pierwszy raz się obudziłam w tej zimnej, wilgotnej komórce, krzyczałam. Krzyczałam i drapałam brudne ściany, aż moje paznokcie się połamały i krwawiły, a nawet wtedy nadal krzyczałam, błagałam o pomoc, kogokolwiek. Stłumiłam krzyki, kiedy zdałam sobie sprawę, że one go karmią. Potem uciszyłam moje szlochy, gdy zdałam sobie sprawę, że one też są jego pożywką. To moja cisza go rozwścieczyła. Moje puste spojrzenie. To plama rdzy powoduje moją ciszę, długa rdzawa plama ciągnąca się od sufitu do podłogi, w którą tępo się wpatruję, obserwując wodę spływającą powoli, kropla po kropli. Kiedy tnie moją skórę, rozdziera tkankę pokrywającą moją klatkę piersiową, brzuch, nogi i plecy, odgłosy, które wydaje są tak pokręcone, że ktoś mógłby pomyśleć, że to jego skóra jest rozszarpywana. Szydzi i parska, bije mnie wściekle drutem kolczastym i łańcuchami… kiedy ja w ciszy patrzę na rdzę. Uwalnia swoją szaleńczą, rozpaczliwą wściekłość, bijąc moje odrętwiałe ciało, plując we mnie moją przeszłością, surowo gani za moje zachowania w przeszłości i teraźniejszości oraz szydzi wciąż i wciąż z mojego zbeszczeszczenia. Jednak to wszystko jest na próżno. Mój umysł złamał się, kiedy zobaczyłam Wesley`a w łóżku z Rachel i moje ciało zdrętwiało w pierwszej chwili, kiedy moja skóra została obdarta. Jestem niepewna, jakie są jego plany. Jeśli one skończą się wreszcie moją śmiercią, chcę tylko kontynuować pomaganie mu w zakończeniu jego planów tak szybko jak to możliwe. Kiedy zamilkłam, cokolwiek zostało z mojej duszy zostało zniszczone. Kiedy moje krzyki zmieniły się w szlochy, a wreszcie moje szlochy przeszły w ciszę, to był dźwięk mojego umierania. Dźwięk zaprzestania istnienia Stelli Reese. To wszystko teraz jest nieważne. Naczynie krwionośne. Muszla.

262

Za każdym razem, kiedy budzę się z moich snów krzyki uciszają się, a zanim znowu zasypiam, modlę się, żebym tego ponownie nie zrobiła. Modlę się o koniec. Tylko, że znowu się budzę i patrzę w ciszy na plamę rdzy, kiedy zdziera moje ciało z kości39.

39 O ja pierdolę! Dla kogo już jest za mocne, niech odłoży na bok, bo będzie jeszcze bardziej opisowo 

263

 



Rozdział 38 Strata i Posiadanie

Wesley

– Co ty tu kurwa robisz!?! – Wylatuję z łóżka z gołą dupą i okrążam to cholerstwo jak burza podrywając ubrania z podłogi po drodze na drugą stronę. Z garścią pełną ubrań z jednej strony, drugą kieruję we włosy Rachel wyrywając jej nagie dupsko z łóżka, zanim przeciągam ją przez moje mieszkanie za włosy w mojej pięści. Jej stopy walczą próbując stanąć, ale moje tempo i fakt, że ona na tyle szybko nie może chodzić w tył powoduje, że z każdą próbą upada w tył na dupę. Kiedy docieram do frontowych drzwi, zamaszyście je otwieram i z każdą uncją siły jaką posiadam, wyrzucam jej dupsko za włosy. Po tym jak jej nagie ciało uderza w drzwi windy, rzucam w nią garścią ubrań. – Jeśli kiedykolwiek ponownie zobaczę twoją cholernie brzydką twarz, suko, to będzie ostatni raz, kiedy ktokolwiek inny cię zobaczy! – Zatrzaskuję drzwi, zablokowuję je i kieruję się do biblioteki, gdzie nalewam szkockiej, wychylam ją i powtarzam. Wzdycham chwytając butelkę zanim siadam na kanapie i mruczę: – Pieprzyć szklanki. I tak, nadal jestem nagi. Odchylając głowę do tyłu, moje oczy śledzą skomplikowane detale wyrzeźbione na podwieszanym suficie, kiedy nagle moje usta zaczynają wyrażać myśli dręczące mój umysł:

264

– Co ja kurwa narobiłem? Co ja KURWA narobiłem? Dobra, muszę się uspokoić. Myśl. Ostatnia noc – skupiłam swój umysł na powrocie do niechcianych fragmentów ostatniej nocy i przebiegam przez nie, próbując złożyć w całość tyle, ile mogę. Byłem w Molly`s z Judem. Czytałem jego konspekt. Ale poza tym, że był dobry, nie mogę sobie kurwa przypomnieć nic innego! Nie! Cholera, byłem… BYŁEM ze Stellą ostatniej nocy. Czekajcie. Byłem? Pamiętam moje oczy śledzące jej kręgosłup, pochyłość jej pleców. Pamiętam przesunięcie mojej dłoni z jej tyłka w jej włosy. Ale kiedy moje palce zatonęły w nich, nie czułem ich tak dobrze i jedwabiście jak włosy Stelli, nie, były suche i oczywiście jak… Rachel. – O mój pieprzony Boże! Zrobiłem to! Cholera! – wciąż sobie powtarzam, że musi być wyjaśnienie, że jakoś nieważne jak to wyglądało, był racjonalny powód, dlaczego byłem w łóżku z Rachel i żadne z nas nie miało ubrań! – O mój KURWA! Co ja narobiłem?!?! Sam królewsko spieprzyłeś. To jest to, co zrobiłeś, głupi skurwysynu! Siedzę40 tam nie wiem, jak długo próbując zrozumieć, jak dotarłem z Molly`s do siebie z Rachel. Wystarczająco długo dla mnie, żeby spałaszować moją piątą szkocką, namówić moją pijaną dupę do wstania i skierowania się do mojego gabinetu… po więcej szkockiej. Do diabła tak, przepraszam, ale w pełni zamierzam pić dopóki nie będę mógł poczuć agonii i męki spowodowanej wyglądem twarzy Stelli, 40 Wes kur.., bo nie wytrzymam. Rusz tę zapijaczoną dupę i leć za nią, a nie użalaj się nad sobą jak cipa!

265

zanim wybiegła z mojego życia, zabierając ze sobą każdą dobrą rzecz pozostałą we mnie. Potykając się – ukośnik – zataczając z biblioteki do mojego gabinetu, moje stopy poślizgują się na czymś w holu. Natychmiast wyrzucam oba ramiona chwytając się ścian po obu stronach, żeby się złapać. Używając obu rąk, żeby się podeprzeć, potrząsam głową próbując oczyścić swoje myśli. Kiedy otwieram oczy, widzę śmieci – papier wyścielający podłogę. Podrywam je z podłogi i po przeskanowaniu kilku pierwszych słów, zdaję sobie sprawę, że są z plików Stelli. Opada na mnie zdezorientowanie ważące nawet więcej od mojego pijanego umysłu. Dlaczego do diabła miałbym przynieść to z mojego biura? To nie ma żadnego sensu. Żadnego. Pierwszą rzeczą, którą widzą moje oczy, są obie teczki Stelli otwarte szeroko na moim biurku z większą ilością stron rozsypanych i porozrzucanych po podłodze. – Co kurwa? – Patrzę na worek na śmieci leżący na podłodze przed moim biurkiem z wystającymi z niego rozbitymi butelkami po szkockiej. Potem moje zdezorientowanie zmienia się w pętlę zaciskającą się wokół mojej szyi. Oddałbym prawie wszystko, żeby sobie przypomnieć, żeby zrozumieć, co stało się ostatniej nocy. Wygładzam strony używając krawędzi mojego biurka i zaczynam je sortować. Połowa pierwszej teczki jest brakująca i szczerze nie wiem, jak wiele drugiej teczki z powodu – pieprzonych numerów stron! Po poskładaniu drugiej teczki jakoś jak w grze Memory stwierdzam, że straciłem trochę mniej niż połowę z połączenia obu plików.

266

– To takie gówno! I nic z tego nie ma kurwa ŻADNEGO sensu! – Furia, zdezorientowanie i udręka przedzierają się przeze mnie jak cholerny huragan! – GRRRR!! – Zeskakuję z mojego fotela powodując, że uderza on w regał za moim biurkiem wysyłając książki, dekoracyjne globusy i podpórki rozbijające się po podłodze. Zaczynam napadać płytę gipsowo– kartonową ściany mojego biura, okładając ją pięściami, przez co rozdzieram skórę pokrywającą moje kostki, ale nadal walę w cholerną ścianę, gdy wściekłość pęcznieje wewnątrz rozlewając się z mojego umysłu do mojego serca. Rozbijam ścianę dopóki moje pięści nie przechodzą przez nią w całości. Kiedy próbuję wyciągnąć ją z powrotem zdaję sobie sprawę, że moja pieprzona pięść utknęła i szarpię. Raz, drugi – na szczęście trzecie szarpnięcie działa i kawałki ściany rozlatują się wokół. Chwytam mój fotel ustawiam go prosto i osuwam się na niego. Otwieram szufladę mojego biurka i wyciągam w połowie pełną butelkę, wypijam ją duszkiem, dopóki nie potrzebuję oddechu i pozawalam moim oczom skanować to, co zostało z plików Stelli. Koncentrowanie się na tym, co robię, staje się zupełnie niemożliwe, więc piję, ale nie mogę przestać tego robić dopóki nie zapomnę twarzy Stelli skamieniałej w przerażeniu. Więc kontynuuję dawać w palnik… Aż wreszcie padam ryjem na moje biurko i zajebiście odpływam. Nie jestem pewien, która jest godzina, kiedy się budzę. Wiem, że na zewnątrz jest ciemno. Po sprzątnięciu śmieci z mojego biurka, rozwalonej ścianki, mokrych teczek(mogłem stłuc butelkę szkockiej), łączę się z kierownikiem utrzymania budynku i wyjaśniam, że mój penthause potrzebuje trochę taśmy, gładzi i prawdopodobnie nieco farby. Kiedy docieram do drzwi mojej sypialni, znajduję więcej kartek walających się po podłodze pod moją sypialnią, przy progu… Dokładnie tam,

267

gdzie Stella stała patrząc na mnie, jak właśnie wbijałem ostrze w jej brzuch. Wspomnienie krwi odpływającej z jej twarzy włącza coś i nagle kawałki puzzli wskakują na miejsce. OmójPieprzonyBoże! Znalazła pliki. Znalazła pliki, potem wpadła do mojego pokoju, żeby się ze mną skonfrontować. CHOLERA! Co ona kurwa powiedziała? Coś o mężczyznach… Spośród wszystkich mężczyzn? A niech to! Co to było? Jej słowa przepływając przeze mnie, każda sylaba każdego słowa jest sztyletem w moje serce: – Z każdego pieprzonego mężczyzny, który kiedykolwiek kurwa mnie zniszczył, jesteś jedynym, którego nie przeżyję! Wiedziałeś kurwa cały ten czas ty skurwielu! Jak w pętli lub po porysowanym winylu gra w kółko w mojej głowie: – Wiedziałeś kurwa cały ten czas ty skurwielu! To jest… Nie mógłbym mieć bardziej przejebane. Straciłem ją. Wiedziałem, że straciłem ją, kiedy zobaczyłem Rachel w moim cholernym łóżku. Nawet wtedy, kiedy myślałem, że nie było mowy, abym zdradził mojego anioła, było wyjaśnienie. Już wiedziałem, że ją straciłem. A teraz, kiedy nie mogę nawet okłamywać siebie, teraz wiedza, że pieprzyłem Rachel, a Stella wpadła do mojego świadoma, że cały ten czas wiedziałem o jej przeszłości, tylko żeby znaleźć mnie w łóżku z Rachel? To jest to. To jest koniec wszystkiego. Straciłem mojego anioła. Straciłem wszystko, co kiedykolwiek miało znaczenie. Ale tym, czego nie mogę znieść, co paraliżuje mnie najbardziej jest to, że jak tylko zdaję sobie sprawę, że straciłem ją na wieczność, uświadamiam sobie, że zawsze ją kochałem od chwili, kiedy weszła do

268

mojego biura po raz pierwszy z wysoko uniesioną głową, prostymi ramionami, jakby posiadała wszystko i wszystkich wkoło. I tak było. Posiadła mnie w tym momencie i w każdym momencie po nim.

269

Rozdział 39 Złamać Piękną

Potwór

Zabiję ją. To oczywiste, że moja Piękna umarła dni temu. To oczywiste, że wciskam kutasa w kobietę, która umarła – psychicznie, fizycznie i emocjonalnie. A to doprowadza mnie do szału. Odkąd siedziałem na szczycie naszej szkoły i obserwowałem karetkę zabierającą ją, śniłem o niebyciu jedynym powodem jej krzyków, ale ręką, która dostarcza agonii. Sama myśl podnosiła mojego fiuta, aż bolał. Tylko teraz… ona nawet nie krzyczy! Nie płacze! Nic! – Kurwa! Mój zwiotczały kutas wyślizguje się z niej. Śledząc wzrokiem krzywiznę jej szyi od brody do szczytu jej piersi, zastanawiam się: – Pamiętasz zdjęcie okładki, które wybrałaś dla „Pokręconej Obsesji”? Jak się czujesz wiedząc to teraz, gdy cię gwałciłem? Wiedząc, że zbezcześciłem cię zarówno jako uosobienie jego „Obsesji” jak i złamałem cichą kobietę przedstawioną jako jego „Pokręcona Obsesja”? Moje palce powoli otaczają owinięty taśmą koniec drutu kolczastego z jej zaschniętą krwią i starymi kawałkami mięsa, zanim chłoszczę nim przód jej ciała powodując nowe rozdarcia na jej ciele od jej ust do jej cipy.

270

– Wiedząc, że jestem jedynym odpowiedzialnym za pokrojenie cię… Jak to opisałaś? Och tak ”kogoś w trakcie cichego krzyku, żeby zatrzymać swoją pękniętą poczytalność”. Wiem, że to prawdopodobnie mogłoby być bardziej stosowne, gdybym użył potłuczonych witraży do obdarcia skóry ze twoich kości. – Wzdycham zastanawiając się, gdzie mogę znaleźć witraże i patrzę w dół na moją paskudną Piękną. Przepływa przeze mnie rozczarowanie i wstręt. – Złamałaś się znacznie wcześniej niż kiedykolwiek dałbym ci kredyt, Piękna. Ciężko mi pojąć umysłem, jak szybko się roztrzaskałaś. – Okrążam stół, na którym ona leży, staję przy jej głowie i ustawiam się na linii jej wzroku chwytam jej twarz palcami i szepczę do jej ucha – Łatwe czy trudne, nic nigdy nie będzie tak cenne i święte jak zniszczenie cię, Stello. Kiedy jej oczy każdego koloru rozjaśniają się i mrugają, a potem zatrzymują się na moich, rozkosz i podniecenie przepływa w moich żyłach. Mój zazwyczaj bezwartościowy kutas sztywnieje, gdy obserwuję, jak powoli próbuje usiąść i wzdryga się, a jej oczy nigdy nie opuszczają moich. Moje uwielbienie dla niej rośnie, gdy siada i odwraca swoje złamane oraz zakrwawione ciało w moją stronę, wieszając swoje poobijane nogi na krawędzi stołu. Jęczę, kiedy jej zakrwawione, delikatne dłonie obejmują moją twarz. Nasze oczy wpatrują się w siebie. Wiem, że jestem oczarowany, zahipnotyzowany. Pochylam się do niej jak ćma do płomienia, a gdy nasze wargi ocierają się o siebie, ona szepcze suchym tonem swoim zachrypniętym głosem: – Prestonie Stone, nigdy nie mógłbyś być wystarczającym mężczyzną, aby spowodować moją destrukcję. Twoja bezwartościowość i żałosność same zabierają ci zdolność złamania mnie. Nienawidzę, nie, nie, nie, nie, nie, uwielbiam to, że jestem tą, która ci to mówi, Prestonie – Wesley Jacobs zniszczył mnie, roztrzaskał mnie, złamał moje zdrowie 271

psychiczne i pozostawił mnie zrujnowaną na długo zanim ty kiedykolwiek położyłeś na mnie palec. Gwałciłeś i obdzierałeś skórę z niczego więcej niż próżni, którą Stella Reese wykorzystała, aby istnieć. Mruga, gdy jej dłonie ześlizgują się z mojej twarzy, a potem odwraca się podciągając nogi na stół zanim z powrotem się kładzie. Jej głowa odwraca się na bok i ona znowu tępo wpatruje się w ścianę za mną. Moją wizję zalewa wściekłość tak czerwona jak jej krew. TRZASK. TRZASK. TRZASK. TRZASK. TRZASK. Czy wiesz, że kiedy twoje zdrowie psychiczne 41 kompletnie separuje się od twojej świadomości wydaje dźwięk? Słowa Pięknej wyzwalają demony, które czołgały się i drapały tuż pod moją powierzchnią. Ich palce pocierają łańcuch, zanim chwytają taśmę i sklejają razem nowe ostre paski drutu kolczastego oraz łańcuch. Po skonstruowaniu nowej aparatury do tortur, kontynuują tam, gdzie skończyłem, pada uderzenie po uderzeniu, cięcie po cięciu. Stojąc na zewnątrz, patrząc do środka jestem świadkiem, jak moje kruche zdrowie psychiczne oddziela się od mojej świadomości – słuchając charakterystycznego dźwięku tworzącego się z każdym pęknięciem. I bawi mnie jak wiele tych dźwięków łańcucha i drutu kolczastego rozrywa powierzchnię skóry mojej już złamanej Pięknej. Zdeterminowane, małe demony pożądają przyjemności z jej ciepłej, wilgotnej krwi rozpryskującej się po ich twarzach. Zdeterminowane małe demony pożądają dreszczy łamania.

41 Zdrowie psychiczne? Jakie zdrowie psychiczne, ty go nie miałeś chyba nigdy, psycholu! Swoją drogą nie wiem, czy już pisałam, ale autorka musi też mieć nieteges, skoro coś takiego wymyśliła i opisała.

272

W przeciwieństwie do mnie, zdeterminowane małe demony nie są w stanie dostrzec różnicy między łamaniem kości oraz skóry Pięknej i łamaniem samej Pięknej. Kiedy tępe, zdeterminowane, małe demony dostrzegają, że jej skóra jest tak uszkodzona jak tylko może być, ekscytują się na widok młotka. Chwytają go, zamachują się nim i opuszczają go z hukiem, rozwalając kolana Pięknej. A ja poddaję się mojej nowej roli nie inaczej niż jako w pół rozbawiony widz okradany z mojej życiowej kary złamania mojej Pięknej.

273

Rozdział 40 Cichy, mały chłopiec w cieniach

Stella

Skąd przyszła motywacja stojącą za moimi działaniami i słowami do Prestona? Nigdy się nie dowiem. A iskierka pragnienia, żeby rozwiązać tę zagadkę, wypala się tak szybko, jak zaświeciła. Odrętwiała – w ciszy – leżę tam, gdy Preston, cichy mały chłopiec, który zawsze ukrywał się w cieniach, niestrudzenie kontynuuje niszczenie mojej skóry. Jestem pewna, że oczekujecie, że będę wdzięczna za odrętwienie i byłabym… ale jestem sparaliżowana. Każde cięcie przychodzi całkowicie bez czucia. Bez czucia psychicznego i bez czucia emocjonalnego. Kiedy Preston chwycił moją twarz swoimi nieprzyjemnymi palcami i radośnie wykrzyknął: – Łatwe czy trudne, nic nigdy nie będzie tak cenne i święte jak zniszczenie cię, Stello – to wyrwało mnie z otępiałego transu, agonia paliła każde zakończenie nerwowe, a ból zupełnie inny niż cokolwiek, kiedykolwiek pojmowane przez racjonalne myślenie kompletnie mnie konsumował. Jak byłam zdolna uciszyć krzyki rozrywające swoją drogę przez moje gardło, usiąść, odpowiedzieć i położyć się z powrotem? Nigdy się nie dowiem. Jednak z łatwością mogę wyrecytować definicję, którą każdy terapeuta powtarzał podczas każdej sesji, w kółko przez całe moje życie: Szufladkowanie jest nieświadomym obronnym mechanizmem psychologicznym stosowanym w celu uniknięcia dysonansu poznawczego 42 42

274

lub psychicznego dyskomfortu i niepokoju spowodowanych przez osoby mające sprzeczne wartości moralne, poznawcze, emocje, przekonania LUB MUSZĄ ZNOSIĆ ZNĘCANIE, same w sobie. Taa, może musiałam nieco do tego dodać. A teraz, nie jestem lekarzem, ale jestem gotowa założyć się, że albo szufladkowanie jakoś ponosiło za to odpowiedzialność, albo wreszcie naprawdę jestem na krawędzi śmierci. Przy czym preferowane jest ostatnie, jeśli byłabym zdolna do pragnienia i tęsknienia… jeśli byłabym zdolna do żywienia nadziei. Zamiast tego, leżę tutaj w odrętwieniu i ciszy, gdy Preston, mały, cichy chłopiec z niebieskimi oczami tak matowymi, że wyglądają na srebrne, uderza w moje kolana i uda młotkiem z każdym zamachnięciem rozwalając kość po kości. I nadal gapię się na plamę rdzy biegnącą od sufitu do podłogi, obserwuję wodę powoli ściekającą, kropla po kropli, przypominając sobie cichego małego chłopca z przeszłości. – Hej Jeff, czy on zawsze jest taki? – pytam zeskakując z opony– huśtawki, kiedy zauważam Prestona. – Hę? K– k– kto je– je– jest ja– ja– jaki? – jąka się. – Jeff, uspokój się i oddychaj kolego, jest okej. Jesteśmy tylko ja i ty. – Uśmiechając się do Jeffa odwracam się od Prestona plecami, a moje ciało zasłania widok, gdy wskazuję kciukiem, żeby Jeff spojrzał za mnie. – Preston, widzisz go na dachu? Zastanawiam się, dlaczego on zawsze próbuje się ukryć. – Och, n– n– nie wiem. O– on zawsze był taki. – Jeff zabiera kij z mojej ręki i zaczyna grzebać w mrowisku. Siadam obok niego i chwytam inny kij grzebiąc z nim w mrowisku. – Żal mi go. Ciekawe, co jego rodzice zrobili, że jest tak smutny. – Kładę brodę na szczycie moich kolan nadal grzebiąc w mrowisku.

Stan nieprzyjemnego napięcia psychicznego, gdy jednocześnie występują sprzeczne ze sobą dwa elementy poznawcze np. myśli i sądy. Wikipedia

275

– S– Stella, nie sądzę, żeby był s– smutny. O– on jest naprawdę, naprawdę, naprawdę szalony. Nie m– mów n– nikomu, a– ale bo– boję się g– go. Podnoszę wzrok na Jeffa. – Boisz się go? Dlaczego? To głupie. – T– tylko ten jeden r– raz po d– drodze do domu, sz– szedłem s– s– skrótem przez las i w– w– widziałem… – Drży i zaciska powieki zanim kończy. – O– o– o– o m– m– m– miał nóż, i– i– i– i c– c– c– ciął j– j– jakieś z– z– zwierzę. – Ponownie drży z odruchem wymiotnym. – Naprawdę? Nieee! Gadasz głupoty, Jeff. – Żartobliwie popycham jego ramię. – S– Stells, n– n– nie k– kłamię! W– widziałem go! – Okej! Okej! Ciii, Jeff wyluzuj. Nigdy nie uwierzyłam Jeffowi. Za każdym razem, gdy widziałam Prestona on wyglądał jak najsmutniejszy chłopiec, jakiego kiedykolwiek widziałam albo jakby strasznie cierpiał. I zawsze czułam się tak źle z jego powodu – kiedy przypominałam sobie o nim – a przypominałam sobie o nim tylko, kiedy go widziałam. Co było dość rzadkie. Teraz gdy stojąc nade mną mały, cichy chłopiec z przeszłości podnosi zakrwawiony młotek nad swoją głowę– jego obłąkane srebrne oczy przeskakują od mojego lewego do mojego prawego oka – nie czuję dla niego absolutnie nic, nawet gdy obserwuję go, jak zamachuje się nim za swoją głowę, obniżając go w dół, dół, dół, nie czuję nic poza odrętwieniem. I kiedy główka zakrwawionego młotka uderza w moją twarz, wreszcie szczęśliwie kończąc moje życie, czuję spokój.

276

Rozdział 41 Zaginiony Anioł

Wesley

Minął tydzień odkąd Stella zostawiła mnie samego w czeluściach piekła. Tydzień. Siedem dni. Sto sześćdziesiąt osiem godzin – czystej tortury piekła. Straciłem motywację do zrobienia czegokolwiek. Straciłem chęć do wszystkiego – poza szkocką. Głównie straciłem nadzieję, że w moim życiu kiedykolwiek ponownie będę miał zadowolenie i szczęście. Jedynym wytłumaczeniem moich działań ostatniej niedzielnej nocy jest to, że ktoś musiał mnie naćpać. Najpierw obwiniałem Rachel, ale musiałem zdyskredytować tę linię założeń, bo nie pamiętam, żebym widział Rachel do niedzielnego poranka. Przyjrzałem się Jude`owi, bo zwalenie winy na niego było niezwykle kuszące z powodu nienawiści do skurwysyna. Ale nienawidzenie nie mieści się w linii z wyjaśnieniem, dlaczego do diabła ten zarozumiały drań miałby mnie naćpać. Nie obudziłem się z nim w łóżku jako ofiara gwałtu. Zostałem z niczym. Mój obecny stan nędzy jest spowodowany przez jakiegoś dupka, który wpakował prochy w pieprzonego drinka niewłaściwej osoby. Cholerny doprawiacz drinków. Nienawidzę tego, że moje życie zostało poważnie zmienione i nie mam pojęcia, kto jest winowajcą. Zostałem sam, rozglądając się za każdą pojedynczą osobą, która przechodzi, zastanawiając się, czy ona jest odpowiedzialna. W poniedziałek i wtorek próbowałem iść do pracy, ale skończyło się to na niezdolności do funkcjonowania i powrocie do domu. Resztę tygodnia pracowałem z domu konsultując się z Barby przez telefon i mówiąc jej, żeby 277

wyjaśniała wszystkim, iż jestem chory i powiedziałem, żeby szli się pieprzyć. Barby jako dobra, porządna dziewczyna, którą jest, przekazywała tylko połowę mojej wiadomości. Nadszedł poniedziałkowy poranek i parkuję moje R8 w podziemnym garażu budynku WJH na moim wyznaczonym miejscu, chwytam moje espresso i wysiadam z samochodu. Solidna dziewiątka idzie pieprząc mnie wzrokiem, a ja patrzę się na nią. – Masz problem? Tatuś nie nauczył cię, że gapienie się jest niegrzeczne? – Nigdy nie miałam tatusia, ale jestem pewna, że mogłabym jednego wykorzystać. – Przechadza się w moją stronę, gdy nuci swoją odpowiedź. Ponoszę dłoń. – Jestem pewien, że uznasz to za szokujące, Candy, ale wierz lub nie, absolutnie nic w tobie nie uważam za atrakcyjne. Sam twój głos sprawia, że chcę przebić moje bębenki. Odwróć się, odejdź i nigdy nie odzywaj się kurwa do mnie ponownie. Zrozumiano? – Candy? Kim, kurwa, jest Candy? – krzyczy, gdy kieruję się w stronę windy. Kiedy drzwi się otwierają, wchodzę do środka, wciskam przycisk mojego piętra i odwracam się do niej powtarzając – To imię każdej dziwki, którą kiedykolwiek miałem nieprzyjemność poznać. Siedzę za swoim biurkiem przechodząc przez setki wiadomości, które Barby ułożyła na nim w zeszłym tygodniu, kiedy przychodzi do mojego biura. – Hej, już lepiej?

278

Kręcę głową bez patrzenia w górę. – Och, przykro mi. Szkoda, że nie było nic, w czym mogłam pomóc – mówi ze smutkiem. – Jest w porządku, Barby. Dzięki, że ci za mnie przykro. Mimo, że to nic nie pomoże, liczy się intencja. Masz harmonogram? Przytakuje z uśmiechem. – Tak, proszę pana. Po wręczeniu mi go, ona i ja przechodzimy przez spotkania na ten dzień. Kiedy kończymy, a ona idzie w stronę wyjścia pytam: – Czy Stella dzwoniła, rozmawiałaś z nią? Kręci głową na nie. – Przykro mi, Wes. Nie. – Okej, ja… tylko chciałem wiedzieć. Dzięki. – Kiwam zanim patrzę w dół udając, że wiem, na co patrzę, aż ona zamyka za sobą drzwi zostawiając mnie w samotności. Obejmując tył głowy złączonymi palcami, patrzę w górę na sufit i zastanawiam się, co mam kurwa robić. W zeszłą środę Derrick wysłał pliki, które miał na Stellę, ale kiedy patrzyłem na informacje na stronach, duch, którego ścigałem zniknął. Nic. Żadnego przeczucia w zakamarkach mojego umysłu, żadnego chorego uczucia strachu w moim brzuchu. Nic nie czułem patrząc na informacje, gdy minuty obracały się w godziny, a godziny w dni – wszystko, aż do ostatniej nocy, kiedy słowa się zamazały i straciłem przytomność, odpływając na szczycie przeszłości Stelli.

279

Cokolwiek mnie gryzło – za czym goniłem przez miesiące – po prostu zniknęło, nie pozostawiając po sobie nawet śladu obecności. Telefon dzwoni wyrywając mnie z moich ponurych myśli. – Mówi Wesley. – Wes, co tam perwersyjny BDSM króliczku energizera?! – Trina? – Ach… tak. Wow, sposób na sprawienie, żeby dziewczyna poczuła się specjalna. Przynajmniej mógłbyś udawać, że pamiętasz ciocię swojego dziecka. Czy Stella niczego cię nie nauczyła? O czekaj… – Wybucha śmiechem, zanim chichocząc kontynuuje – … Wasza dwójka była zbyt zajęta pieprzeniem się przez ostatni tydzień. Ale nie martw się, zdobędziesz edukację od Stelli i Triny wystarczająco szybko, tatusiu. Gratki, swoją drogą. Trzy słowa. Nic poza trzema słowami nie zostało z masakry, po tym jak uderzyła we mnie jak pieprzony pociąg towarowy. Codokurwy codokurwy codokurwy codokurwy codokurwy codokurwy?

codokurwy

codokurwy

– Co do kurwy? – He? Mój głos ryczy: – CO DO KURWY?! – Co do kurwy? – O CZYM TY, DO KURWY, GADASZ, TRINA?!?! – He? O czym, do kurwy, gadam? Nie! O czym do kurwy ty gadasz, skurwielu. I przestań się na mnie drzeć!

280

Mój telefon z łoskotem upada na biurko, kiedy moje palce ściskają włosy. Moje oczy opadają na papiery na biurku, ale nie widzę nic poza plecami mojego anioła, gdy ucieka. Gdzie ona kurwa poszła? Gdzie ona, kurwa, była? I o czym kurwa gada Trina? Dziecko? Czyje dziecko? „Gratki, swoją drogą.” Moje trzęsące się dłonie chwytają za telefon. Kiedy wreszcie go łapię, szarpię do ucha. – Wesley! Wesley, na Boga o co biega!? – Trina, gdzie kurwa jest Stella? I o jakim KURWA dziecku mówisz?! – O mój Boże! Ona nigdy… Ty nigdy. CHOLERA! Ostatniej niedzieli poszła do twojego domu! Tydzień temu! Poszła… Opuściła nasze mieszkanie tydzień temu, kierując się do ciebie, żeby powiedzieć ci o dziecku! Widziałeś ją? Pokazała się? – Jakie pieprzone dziecko!?!? – krzyczę. – Twoje pieprzone dziecko!!! Moje dziecko? Moje dziecko? Jakie pieprzone dziecko? – Wesley, oboje musimy się uspokoić. Powiem, co wiem i jeśli możesz coś dodać, zrób to. Okej? – Zrozumiałem. – Stella, obudziła się nie wczoraj, ale w poprzednią niedzielę. Ubrała się, a potem powiedziała mi i Eve, że idzie do twojego mieszkania, żeby powiedzieć ci, że była w ciąży. Powiedziała, że jeśli wróci… cóż, to nie poszło dobrze. A jeśli nie wróci, to poszło dobrze. I ten zawoalowany sposób, 281

pozwoli wam dwojgu mieć czas, wasze długo i szczęśliwie niezakłócone przeze mnie dręczącą ją o detale. Potem wyszła. I Wesley… Nie widziałam jej od tego czasu. – Jest w ciąży? Z dzieckiem? Jest w ciąży z moim dzieckiem? I przyszła mi powiedzieć? O mój Boże, Trina, o mój pieprzony Boże, co ja narobiłem? Trina. Matko Boska. Słyszę jej spokojny głos mówiący powoli, ale stanowczo: – Wesley. Widziałeś ją tego dnia? – Tak. – Okej, rozmawiałeś z nią? – Nie rozmawiałem. Nie. Nie rozmawiałem.. O mój pieprzony Boże. Nawet nie odezwałem się do niej, kiedy przyszła mi powiedzieć, że była w ciąży, że będę tatą i znalazła mnie w łóżku z Rachel. O mój piep… – Okej! Wow! Skup się. Idziemy dalej, ale nie WAŻ się myśleć, że gówno z Rachel przeszło niezauważone. Zgaduję, jak znam Stellę, że zamiast przedyskutowania przy herbatce to, na czym przyłapała twoją gównianą dupę, wybiegła. Mam rację? – Tak. Zgadza się. – I co? Pobiegłeś za nią? Proszę Panie, powiedz mi, że pobiegłeś za nią. – Nie. Nie pobiegłem. – Właśnie, bo twój kutas tkwił w cipce kogoś innego! Widziałeś ją od tego czasu, Wesley? – Nie. A ty? Klik. Linia telefoniczna zamiera. 282

I z osiemnastoma tysiącami pytań, scenariuszy i „Co do kurwy?” krzyczącymi w moim umyśle, próbuję oddzwonić do Triny, wciąż i wciąż. Po, do diabła nie wiem nawet ilu telefonach, wybieram numer Derricka. – Mów. – D, zgodnie z porannym mailem od mojego osobistego księgowego, mam nieco ponad pięćset milionów, są twoje, CAŁOŚĆ w minucie, w której przyprowadzisz mojego anioła do domu. Do mnie. Czy to zrozumiane? – Czekaj… – W tle jest straszny hałas, stuk, szuranie, a potem cisza. Jestem pewien, że właśnie zeskoczył z krzesła i przekopał masę gówna. – Sorry, musiałem znaleźć długopis. Okej, anioła? Zgaduję, że mówimy o Stelli? – Zgadza się. – Widzicie? Mówiłem wam, że przekopał masę gówna. – Ostatni raz widziałeś ją? – Niedziela, 20 kwietnia, około 10 rano. – Przyjaciele? Kiedy oni widzieli ją ostatni raz? – D, byłem ostatnia osobą widzącą ją żywą. – Kurwa. Znowu, przyjaciele, kiedy widzieli ją ostatni raz? – Kiedy powiedziała im, że kieruje się do mojego mieszkania. Żeby powiedzieć mi, że była w ciąży z moim dzieckiem. – Kurwa! Okej… i jak ta rozmowa poszła? – Nie poszła. Znalazła mnie w łóżku z inną kobietą, po tym, jak znalazła wszystkie twoje pliki. – KURWA! Pierdolone kurewskie PIEPRZONE gówno cholerna KURWA!

283

– Dokładnie moje myśli. Słuchaj, właśnie rozłączyłem się z jej współlokatorką Triną. To ona dzwoniła próbując znaleźć Stellę. Prawie mogę zagwarantować, że po tym jak się ze mną rozłączyła zadzwoniła na gliny. Więc… tak, stary, pięćset milionów, wszystko twoje. Tylko oddaj mi z powrotem mojego cholernego anioła, i zrób to szybko.

284

Rozdział 42 Potwór w cieniu

Potwór

Czy macie jakiekolwiek wyobrażenie pojęcia jak trudne, niechlujne i nędznie smakujące jest uczestniczenie w reanimowaniu kogoś, kogo twarz naśladuje papkę? Na wypadek, gdybyście się zastanawiali, to prawie niemożliwe, to krwawy bałagan i całkiem możliwe, że najobrzydliwsza rzecz jaka kiedykolwiek pokrywała mój język. Mówiłem wam, że ją zabiję. Ostrzegałem, że to zrobię. Moje pytanie brzmi, gdzie wy kurwa byliście? Mogliście to powstrzymać. Widzieliście trajektorię mojego szaleństwa. Więc dlaczego? Co spowodowało, że bezczynnie siedzieliście z boku? Co spowodowało, że nic nie zrobiliście, żeby ocalić moją Piękną? Mam nadzieję, że jesteście szczęśliwi. Mam nadzieję, że śpicie dobrze wiedząc, że ją kurwa zabiliście. Przez ostatnią godzinę, podążałem za każdym algorytmem RKO Amerykańskiego Towarzystwa Kardiologicznego, której się nauczyłem, studiowałem i zapamiętałem. Na przemian od sztucznego oddychania do ucisków klatki piersiowej w tę i z powrotem, wciąż i wciąż. Przerywam, żeby ocenić moją waleczną interwencję i zamiast znaleźć słaby nitkowy puls i usłyszeć ciężki oddech dwa razy na minutę, wcale nie czuję pulsu – w tętnicy szyjnej czy nadgarstkowej – podczas sprawdzania przez całe dwie minuty i ani razu nie obserwuję, żeby jej martwe ciało próbowało oddychać. 285

Nawet nie rozumiejąc w pełni, moja rola widza zostaje usunięta. I bez żadnej myśli samozachowawczej czy racjonalnej, wybieram 911. Gdy dyspozytor tonem gdzieś pomiędzy stanowczym, spokojnym i dyscyplinującym mówi mi, żebym kontynuował RKO, słyszę, że ETA(Przewidywany Czas Przyjazdu) wynosi mniej niż trzy minuty. Rozłączam linię telefoniczną wyrywając przewód ze ściany, gdy moje oczy przeszukują i lokalizują cienie ukryte pomiędzy, zanim na próżno kontynuuję RKO. Nie ma tu nic, co ktokolwiek może zrobić. Zabiłem moją Piękną, potem wskrzesiłem ją, jedynie żeby ponownie zabić. Wdech. Wdech. Jedna dłoń na drugiej, palce splątane na linii sutków, potem ucisk pięty dłoni między nimi. Trzydzieści uciśnięć, potem dwa wdechy. Wdech. Wdech. Jedna dłoń na drugiej. Palce splątane. Na środku mostka, wznawiam uciśnięcia klatki piersiowej. Kiedy ktoś mnie pośpiesza przez… powiedzmy, umieranie, to powoduje ukrócenie mojego temperamentu i wyostrzone reakcje. To dlatego mostek Pięknej pęka pod pietą mojej dłoni. Kłamię. Mówię sobie, że to nie jest to, co słyszałem lub czułem. Jednak gdy moje drugie i trzecie naciśnięcie powoduje to samo pęknięcie wzdłuż jej mostka, przyznaję. Przyznaję, że wy nie tylko pozwoliliście, żeby to nastąpiło, ale to ułatwiliście. A teraz dzięki wam, opuszczam Piękną pozostawiając samą z sanitariuszami, gdy wymykam się, żeby ukryć się w cieniach. Gdzie mogę komfortowo robić to, co zawsze robiłem najlepiej… Obserwować.

286

Rozdział 43 Duchy

Wesley

Tej nocy dostałem telefon. Derrick uzyskał kilka pierwszych kawałków informacji z policyjnego radio– skanera i zadzwonił do mnie. Jestem w domu słuchając na głośniku to, co Derrick nazywa „ironicznie niejednoznaczne dowody”, podczas gdy policyjny skaner powtarza się w tle. „Dyspozytor 911 stwierdza, że rozmówcą był dorosły mężczyzna. Brzmiał na spanikowanego. 10– 14C, Możliwe 18743. – Okej, Wes, w domu zastępczym Simsów było dwóch innych dzieciaków mieszkających ze Stellą – słyszę przewracanie papieru w tle. – Jeffery Price. Przyjrzałem się temu dzieciakowi i sprawdziłem. Żonaty, dwójka dzieci, jest księgowym w jakiejś wielkiej firmie w Baton Rouge. Teraz drugi dzieciak, Preston Stone, dzieciak jest pieprzonym duchem, stary. Bardzo wykształconym duchem. Ma magistra w prawie każdym cholernym kierunku, jaki można sobie wyobrazić. I doktorat z psychologii, anatomii oraz fizyki. Ale chodzi o to, że po prostu się rozpłynął. Odszedł. Nie mogłem znaleźć żadnego rejestru na Prestona Stone. Widzicie, to dlatego Derrick jest najlepszy. Nawet z głową zakopaną w informacjach o przeszłości Stelli, on wciąż dowiaduje się i przetwarza inne gówna, które dzieją się wokół niego. Rzeczy, którym ty i ja nie

43 187 to slang, oznacza mordercę. Wcześniejszego 10-14C nie znalazłam. Podejrzewam jakiś paragraf. 1014C dotyczy spadków nieruchomości. 14C.10 dotyczy inwentaryzację mienia osobistego przy zatrzymaniu, też nie bardzo.

287

poświęcilibyśmy uwagi czy nie zawracalibyśmy sobie głowy, on zauważa i bada. – Co to ma wspólnego ze wszystkim, D? Umieść gwiazdkę przy nazwisku dzieciaka i przejdź do następnego. – Powiedziałem „nie mogłem”, w czasie przeszłym. Widzisz, tam gdzie Preston Stone zapadł się pod ziemię w Newark w New Jersey, wylądował twój chłopak, Jude Preston. Gdy mój umysł rejestruje jego słowa, a następnie rozpoczyna przetwarzanie, słyszę w tle policyjny skaner. – Policja przybyła do rezydencji Prestona Stone po telefonie na 911 z prośbą o pomoc. Po początkowym pukaniu, oficer policji Jones poprosił o wsparcie i wszedł do rezydencji. Nie znajdując bezpośredniego powodu do alarmu podczas skrótowego przeglądu, porucznik Jones czeka na wsparcie. – Wesley? – Głos Derricka pyta surowo. – Jude pieprzony Preston naćpał mnie. Nie wiem, za co do diabła, ale po tym… – Oddzwonię do ciebie. Linia zamiera. – KURWA!

***

W ciągu ostatniej godziny próbowałem dzwonić się do Derricka, na policję, do Jude, do Triny i do każdego pieprzonego szpitala w Nowym Jorku. 288

Nadal nie mam odpowiedzi. Żadnego anioła i żadnych odpowiedzi. Przysięgam na Chrystusa, że jestem pięć sekund od oszalenia. Nalewam szklankę szkockiej i odchylam ją do tyłu zanim wypijam kolejną, kiedy ktoś zaczyna walić w moje drzwi. Upuszczam butelkę szkockiej i ciągnę dupę do drzwi. Kiedy je otwieram i widzę Derricka, zaczynam zarzucać go pytaniami: – Co jest, kurwa, stary? Cholera, traciłem rozum. Co do diabła znalazłeś? Czy Stella jest z Prestonem lub Jude? Co znalazły gliny? Co mówiło radio? Nie patrzy mi w oczy. Do diabła, nie patrzy mi w twarz. – D? – krzyczę próbując wydobyć coś z niego. Cokolwiek. Kiedy jego oczy podnoszą się do moich strach połyka mnie w całości, a lód kursuje w moich żyłach. – Wes, powinieneś usiąść. Gdzie twoja butelka szkockiej, stary? – NIE! Pieprzyć to gówno! Powiedz mi, gdzie jest Stella! Teraz do cholery! Gdy przechodzi z mojego holu do salonu, zaczyna mówić: – Preston Stone zachował dzienniki. Pamiętasz ten film z Bradem Pittem i Gwyneth Paltrow? Siedem? Pamiętasz te wszystkie dzienniki, które oni znaleźli w mieszkaniu Kevina Spacey`a? Preston Stone w ten sposób przechowywał pamiętniki. NYPD znalazł ponad tysiąc osiemset dzienników. Mają całą grupę oficerów przeznaczonych do przeczytania ich. Z tego, co dowiedzieliśmy się dotychczas, Preston miał chorobliwą obsesję na punkcie swojej siostry zastępczej. Nazywał ją swoją Piękną. Gdy byli dziećmi zwykł spać pod jej łóżkiem, ukryty w cieniach i obserwował ją cały pieprzony czas. Nic o tym nie wiedziała. W zapiskach jedenastoletniego dzieciaka Prestona

289

przeczytasz jak pławi się nazywając się mistrzem bycia niewidzialnym. Najwyraźniej kiedy on był „niewidzialny” jednej nocy pod łóżkiem Stelli, obudził się na dźwięki pana Simsa gwałcącego młodą Stellę. Po przejściu do baru i nalaniu nam po szkockiej, wręczam jedną Derrickowi i obaj siadamy. – Teraz Preston będąc chorym małym popierdoleńcem obwinił Stellę o bycie zgwałconą. Potem… przez ponad rok spiskował. A rezultatem jego spiskowania był incydent, który usunął Stellę z rezydencji Simsów. – Cóż, oto jest mój popierdolony duch. – Te słowa są jedynymi, które mogę wygospodarować, gdy próbuję przetworzyć to, co mówi mi Derrick. – Tylko, że mały chłopiec Preston myślał, że przypadkowo ją zabił. Przez cholerne dwadzieścia lat. Teraz nie doszli dalej w pamiętnikach, więc nie wiem, kiedy doszedł do wniosku, że ona nie była martwa. – Jego książka „Pokręcona Obsesja”, samo streszczenie. Derrick, ono jest podobne do tego w jego dzienniku. Nie czytałem tego, ale przysięgam na Chrystusa, że jest podobne. – Mmmm… – Kątem oka widzę, że kiwa głową. – Prawdopodobnie jest. Nie znaleźli go jednak. Zrobią to, mają całą cholerną stanową policję zmuszoną do szukania go. – Popija swoją szkocką i wskazuje na moją szklankę. – Naleję ci kolejną. – Wstaje, chwyta moją szklankę w swoją drugą rękę i kieruje się ku barkowi. – Nie jesteśmy dość pijani do rozmowy. – Znaleźli ją, prawda? – Kiedy widzę, jak przytakuje czuję jakby milion ton zostało ze mnie zdjęte. – Dzięki kurwa. Potrząsa głową zanim odwraca się i wraca do miejsca, gdzie siedzimy.

290

– Nie, Wesley. Nie dzięki kurwa. – Przesuwa kawałek papieru po mahoniowym stole między nami. – Ukradłem kopię raportu z diagnozą przyznaną jej przez ER. Moje oczy nie opuszczają jego. – Co w nim jest? – Pij swoją szkocką i przeczytaj to, stary. Po wypiciu mojej szklanki trzaskam nią o stół, rozbijając ją. – CO KURWA W NIM JEST? – Mówi, że o 20:30 porucznik Jones i jego zespół wszedł do rezydencji Prestona Stona. Przeszukali parter i pierwsze piętro nie znajdując nic nie na miejscu – żadnego śladu obecności, żadnego śladu walki – nic. Kilku funkcjonariuszy na powierzchni biurowej jego rezydencji natknęło się na półkę dzienników, podczas gdy inny oficer w szafie wewnątrz biura natknął się na ukryte drzwi lekko otwarte– które prowadziły do piwnicy. Wewnątrz piwnicy była komórka składająca się z dwóch betonowych ścian i dwóch z prętów stalowych w odległości dziesięciu centymetrów od siebie. – Chrząka i opróżnia szklankę, potem stawia ją na stole obok mojej rozbitej. – Znaleźli białą kobietę z ciemnymi, brązowymi włosami, prawdopodobnie w połowie dwudziestki. Poza tym nie było innych dostrzegalnych rys twarzy przydatnych do zidentyfikowania jej. Wystrzelam z fotela i jestem w holu chwytając moje klucze i gówna ze stołu, wpychając je do kieszeni. – Chodź! W którym szpitalu jest? – Kiedy patrzę przez swoje ramię na niego oczekując odpowiedzi, moje dłonie zatrzymują się, gdy mój umysł przetwarza. On nie tylko się nie ruszył, ale kręci swoją głową. Same jego oczy mówią mi to, co wiedziałem, ale zaprzeczałem temu odkąd przeszedł przez drzwi. 291

Przechodzi do mówienia, ale krztusi się i kaszle zanim wreszcie się odzywa: – Wesley, powodem, że nie ma innych cech charakterystycznych, które oficerowie byli w stanie rozpoznać – pochyla się i wzdychając mówi: – miała ledwie skrawek skóry pozostały na jej całym świecie. Podeszwy jej stóp, jej dłonie, one były jedynym sposobem, że byli w stanie określić jej rasę. – Jego oczy zwężają się na moje. – U człowieka jest dziewięć kości od talii do kostek. Dziewięć. Jane Doe, którą znaleźli w piwnicy Prestona Stone bezpośrednio pod krwią pokrywającą młotek, którego odlew główki pasuje do odcisków pokrywających ofiarę, miała siedem z dziewięciu kości od talii do kostek roztrzaskane; składające się ze złamanej miednicy, dwóch stłuczonych rzepek kolanowych, otwartego złamania lewej kości udowej i złamania prawej. Oba piszczele ofiary były wielokrotnie uderzane. Z dokumentacji medycznej wydaje się, że oba piszczele mają załamania otwarte. To znaczy kiedy kości rozdzieliły się, przebiły jej skórę. W wielu przypadkach, nawet jeśli to wygląda paskudnie, te typy złamań są łatwiejsze do nastawienia. Jednak nie w tym wypadku. Stella wielokrotnie była okładana od kolana do jej kostek. Kiedy skończył z dolną częścią jej ciała, roztrzaskał młotkiem oba jej obojczyki, jak i wnętrze jej łokci, skutecznie łamiąc wszystkie sześć kości w jej ramionach. Derrick wstaje kierując się w stronę baru, chwyta butelkę i kiedy wraca do fotela, bierze długi łyk szkockiej, zanim zatapia się z powrotem na swoim miejscu. Odchyla głowę do tyłu i patrząc na sufit szepcze torturujące słowa rozbrzmiewające w pokoju: – Wesley, to co próbuję powiedzieć, Jude Preston lub Preston Stone strzępił skórę Stelli łańcuchami i drutem kolczastym przez sześć dni; a siódmego dnia, po tym jak nie było więcej skóry do rozszarpania, łamał jej kości, miażdżył je jedna po drugiej. Po tym, jak Jude skończył rozwalania jej skóry i kości, walił w jej twarz.

292

Jego głowa podnosi się, a nasze oczy spotykają zanim wygłasza ostateczny cios: – Stella Jolie Reese była już martwa w czasie przybycia do szpitala.

293

Rozdział 44 Życie44

Stella

Zawsze oceniałam moje dzieciństwo, powód, dla którego byłam wszystkim, czym byłam, zarówno dobrym i złym. Każdą siłę, którą posiadam pozyskałam z mojej zdolności przeciwstawienia się byciu lekiem w piekle, wciąż i wciąż byciu łamaną tylko po to, żeby wyjść z piekła silniejsza z każdym brutalnym razem. Pokaleczona, ale silniejsza. Po drugiej stronie tej monety są blizny pozostawione z tyłu, rozbite kawałki, które posklejałam z powrotem w całość po każdej strasznej perwersji, jakiej doświadczyłam, co spowodowało, że moje koszmary powoli wkradały się w moją siłą i atakowały cały święty spokój, który trzymałam blisko w moim życiu. Nie użalajcie się nade mną. Niech nie będzie wam przykro z mojego powodu. Życie każdego z nas jest inne. Każdy ma swoje własne problemy i przeszkody do pokonania w życiu. Niektóre gorsze niż inne, ale nadal nie odbiera lekcji. Wszystko, czego doświadczyłam w moim życiu doprowadziło mnie do Wesley`a Jacobsa. Doprowadziło mnie do pierwszego i jedynego chłopaka, którego kiedykolwiek kochałam. Wesley mnie uzdrowił. Kiedy byłam owinięta jego ramionami, ponownie stawałam się całością. Miłość Wesley`a cała jest konsumująca, piękna, odważna, zażarta i była całkowicie

44 „Zabić Strach” Lady Pank - „Ci, którzy mają dość, idą spać”. Szczerze mówiąc chyba pierwszy raz w życiu mam cichą nadzieję, że autorka uśmierci pozytywnego bohatera. Co za życie ją czeka po tym wszystkim i z takimi obrażeniami?

294

cenna. Będę pielęgnować mały moment w czasie, kiedy byłam jego, a on był mój, teraz i w moim kolejnym życiu. Byłam złamana oraz pokaleczona przez grzechy innych, zanim Wesley wszedł do mojego życia i złamał brzydkie grzechy, które mnie wiązały i trzymały jak więźnia. Po tym, jak złamał każdy kawałek brzydoty, który we mnie został, zawładnął mną – nagiął mnie, aż zmienił wszystko, w co kiedykolwiek wierzyłam, że jestem, a potem przykrył mnie swoją chwałą i chronił mnie swoją miłością. Więc nie, nie litujcie się nade mną. Tak, mogłam żyć w piekle, ale na koniec to doprowadziło mnie do bycia zaciekle kochaną przez pięknego, silnego mężczyznę, w którym się zakochałam jako dwunastolatka. Jak wiele kobiet może stwierdzić, że miały urywek czasu w ich życiach, kiedy były kochane przez mężczyznę, który jest uosobieniem ich doskonałości, który jest naprawdę ich bratnią duszą? Życie jest takie poetyckie. Jego kurs i rytm, ciągnie i wypycha, daje i zabiera, kiedy to, co zostało pocięte, z tego, co uszyliśmy. Kiedy to, co nas odżywia, leczy nas i wzmacnia nas, niestety staje się każdą rzeczą, którą nas niszczy. Całe moje życie uważałam się za złamaną. Co jest gorsze od bycia roztrzaskaną? Nikt nie chce złamanej rzeczy. Nikt nie może kochać kogoś, kto jest złamany. Teraz wiem, że istnieje różnica byciem złamaną i byciem zniszczoną. Kiedy jesteś złamany, jesteś tylko złamany, ale kiedy zostałeś zniszczony… Nie ma powrotu. Złamani ludzie nadal żyją, zniszczeni ludzie nie.

295

Rozdział 45 Zniszczenie Anioła

Wesley

Trina, Eve i Bo właśnie wyszli. W poczekalni jest tylko Derrick i ja. Wciąż mu powtarzam, że nie ma potrzeby, żeby został, ale on kręci głową mrucząc: – Ze mną w porządku. Stella była operowana przez ponad sześć godzin. Dyżurny lekarz ER przyszedł oznajmić czas zgonu, ale jak wszedł przez drzwi, płaska linia na monitorze serca spontanicznie wskazała agonalny rytm, który pikał na przypadkowe bicie serca, co oznaczało, że jej serce zaczęło bić ponownie, podczas gdy pielęgniarki z ostrego dyżuru kontynuowały swoje działania RKO. Lekarz widząc to przypadkowe bicie serca natychmiast zareagował. Natychmiast została przygotowana do operacji w trybie awaryjnym. Przez ponad ostatnie sześć godzin umarła na stole operacyjnym osiem razy… ale dziewiąty raz wróciła do życia. Nie obchodzi mnie, ile razy umrze na stole, lepiej niech wraca za każdym razem. Nie mogę bez niej żyć. Nie będę. Więc tak długo, jak będzie wracała, powstrzymam się od strzelenia sobie w łeb tuż przed rzuceniem się ze szczytu mojego budynku. Nie będę bez niej żyć. Z myśli wyrywa mnie szturchanie łokciem przez Derricka, patrzę na niego, a on kiwa głową i podążam za jego linią widzenia. Widzę lekarza kierującego się w naszą stronę i wyskakuję z mojego krzesła. 296

– Doktorze, co z nią? Mogę ją zobaczyć? Muszę ją zobaczyć. Teraz. – Przeszła przez operację. Będę z panem szczery, nie wiem jak. Czasami, szczególnie w przypadkach krytycznych jak u Stelli, jako lekarz – chirurg – mogę zrobić tylko tyle. I szczerze mówiąc, ostateczny krok to ja robiący wszystko, co tylko wiem, żeby przejść przez operację i mój pacjent wciąż żył. W przypadku Stelli, podczas operacji wziąłem wszystko, co mam, żeby utrzymać ją przy życiu i szczerze wierzę, że to było niemożliwe osiągnięcie. Na wszystko co robiłem, jej ciało odpowiadało niemal cudem. Wesley teraz czekamy i modlimy się, żeby żyła przez godzinę po jej odzyskaniu. Po tym czekamy i modlimy się, żeby przetrwała noc. – Klepie moje ramię z uśmiechem. – Chcę, żebyś pozostał wytrwały, Wesley, ale także nie próbuj pozwolić twoim nadziejom na zbyt wiele. – Dzięki, doktorze. W którym pokoju jest? – Wesley nie chcesz widzieć jej w tej chwili. Po prostu udaj się do domu, odpocznij i wróć później. – Wymija mnie, a ja go zatrzymuję chwytając jego ramiona i potrząsam głową. – Pokój. Powiedz mi, w którym jest pokoju. Nie mów mi, czego chcę, gdzie mam iść i że muszę odpocząć. Powiedz mi, w którym jest pokoju. – W pokoju wybudzeń numer trzy. – Obracam się i kieruję ku podwójnym drzwiom. Kiedy widzę pokój wybudzeń numer trzy biorę głęboki wdech, żeby się uspokoić, zanim wchodzę. Nic. Nic nigdy nie mogło przygotować mnie na to, co widzę. Łzy uderzają do moich oczy i zduszam szloch. – Aniołku? – szepczę przez słabo oświetlony pokój.

297

Robię krok bliżej łóżka, gdy moje oczy skanują jej zabandażowane ciało, kiedy widzę jej czarnofioletową rękę spoczywającą na białym prześcieradle, siadam obok niej, delikatnie podnoszę jej dłoń i tulę w mojej. Łzy zamazują moją wizję zanim strumieniami spływają po mojej twarzy, gdy siedzę tam wpatrując się w jej drobną poobijaną dłoń w mojej. – Tak bardzo przepraszam, próbowałem cię chronić, ale nigdy wcześniej nikogo nie chroniłem i poniosłem porażkę. Wiedziałem, że tam coś było. Po prostu nie wiedziałem, co to było. Tak bardzo przepraszam. – Kładąc głową na łóżku obok jej dłoni w mojej, delikatnie ją całuję i na próżno próbuję powstrzymać szloch. – Proszę, wiem, że jestem samolubnym draniem, wiem, że zawiodłem cię i wiem, że nigdy na ciebie nie zasłużyłem, ale proszę, Stello, nie opuszczaj mnie… Aniołku, proszę nie umieraj i nie zostawiaj mnie tu samego. Dźwięk otwieranych i zamykanych drzwi za mną powoduje, że siadam i pocieram twarz rękoma ocierając łzy zanim patrzę, kto wszedł. – Cześć. Jestem doktor Hughes, położnik Stelli. Lekarz prosił mnie o opinię po tym, jak skończyli zbieranie wszystkich dowodów, które mogli znaleźć do oceny gwałtu. – Boże. – Agonia przecina moją już i tak poćwiartowaną pierś. – Ukrzyżuj mnie teraz. Została zgwałcona? Kurwa znowu? Dlaczego w imię Boga ta kobieta wciąż żyje? Jak? Jak jedna osoba może znieść tak potworne katowanie raz po raz i wciąż żyć? Stella mogła przejść operację i może przeżyć noc, ale jeśli wyjdzie z tego żywa, nie ma możliwości, żeby kiedykolwiek była taka sama. – Będzie musiał pan poczekać i zobaczyć, co wróci, gdy przebrną przez wszystkie testy. Przepraszam. Muszę postawić diagnozę. Jeśli pan wyjdzie, pielęgniarki dadzą znać, kiedy skończę. – Uśmiecha się.

298

Nie będzie uśmiechała się długo. – Nie. Nie ma żadnego powodu, żeby pani przepraszała. Nie, nie wyjdę. Cokolwiek musi pani zrobić Stelli, może to zrobić ze mną siedzącym tutaj. Nie opuszczę jej boku i jestem cholernie pewny, że nie zostawię tego pokoju, czy to jasne? – Przepraszam, ale mam zamiar wykonać USG dopochwowe, żeby sprawdzić CZY wciąż jest w ciąży. Więc nie, proszę pana. To nie jest jasne. Czy muszę wezwać ochronę? Bo zamierzam chronić prywatności mojej pacjentki. Ta suka nie wydaje się tego łapać, prawda? Trzymam dłoń Stelli w mojej i opieram łokieć na kolanie zanim zwężam na nią oczy. – Doktor Hughes, pozwól mi postawić sprawę jasno. Stella jest moja. To obejmuje jej cipkę i jej dziecko. Teraz, jeśli polityka szpitala stwierdza, że ojciec dziecka kobiety nie może być obecny podczas usg jego własnego dziecka, to ja prawdopodobnie wezwałbym ochronę, jeśli byłbym panią, bo będzie pani potrzebowała pomocy usuwając moją 1,93 metrową, 90 kilogramową dupę z tego krzesła. Zgaduję, że polityka szpitala jest na moja korzyść. Dr Hughes układa zagipsowane nogi Stelli w jakieś podstawki na nogi i włącza urządzenie usg. – Panie Jacobs… – Doktor Hughes proszę, to nazwisko45 mojego ojca. Wesley jest moim.

45 Oczywiście tu chodzi o name, które oznacza zarówno imię jak i nazwisko.

299

Tak. Przepraszam. Wiem, że jestem totalnym fiutem. Ale nie macie pojęcia, przez jakie piekło przechodzę! Co jeśli ona straci dziecko? Chcę tego dziecka, to moje dziecko. Zrobiłem je, jest moje. Co jeśli już odeszło? – O mój Boże… Zobaczę moje dziecko. Jeśli ono nie odeszło. Proszę nie odchodź, maleństwo. – Oookej. Wesley, nie chcę, żebyś robił sobie nadziei. Stella, cóż, nie jesteśmy pewni, czy przeżyje noc. Jeśli po tym, co przeszła nadal jest w ciąży, to będzie cudem. I jeśli będzie w stanie donosić to dziecko do terminu ze stresem rehabilitacji i odwyku… Ja po prostu nie chcę, żebyś robił sobie nadzieje. Proszę miej to na uwadze, okej? Nie mogę powstrzymać przerażenia. Ono wciąż przychodzi i przychodzi, więcej i więcej, mój cholerny kubek lęku przelał się! Nie mogę udźwignąć więcej! Ale to robię. Nawet kiedy przysięgam, że nie mogę tego przyjąć, robię to nadal. Ponieważ odmawiam pogodzenia się z porażką. Odmawiam alternatywnej opcji. Będę siedział w moim piekle przerażenia i bólu wiedząc, że w każdej sekundzie mogę stracić Stellę i pozostanę tutaj, bo nie mogę bez niej żyć. To jest to, czego nie mogę zrobić.

***

Lekarz powiedział, żeby modlić się, aby Stella przeżyła godzinę po operacji, a po tym modlić się, żeby przeżyła noc. Robiłem to – te modlitwy zostały wysłuchane. Jednak nikt nie powiedział mi, że powinienem kontynuować modlenie się o przeżycie rankiem po pierwszej nocy, którą przetrwała. Stella przeżyła noc, jednak następnego ranka odeszła. To był ostatni raz, kiedy Stella mnie opuściła – i pierwszy raz, kiedy nie wróciła.

300

Dzisiaj jest 1 maja 2014. Dzień, w którym pogrzebałem nie tylko jedyną kobietę, którą kocham, ale też nasze bliźniaki, które doktor Hughes na usg znalazła bardzo żywe i bardzo aktywne. Obserwuję mojego anioła opuszczanego do ziemi, a to rezonuje przeze mnie, że nigdy nie poznam szczęścia czy zadowolenia w tym życiu. Nigdy wcześniej nie musiałem nikogo chronić. Nie byłem przygotowany na chronienie najważniejszej kobiety, która kiedykolwiek weszła w moje życie. Powiedziałem, że nie mógłbym żyć bez niej i nie będę. Mój anioł spędził swoje życie będąc złamaną i na koniec zniszczoną. Ze względu na to pozostanę wśród żywych, odłączony i niechętny, żeby udawać, że nie jestem martwy. Dewastacja, to piekło mojego życia, które obecnie składa się z zadośćuczynienia za każdą niewłaściwą pokutę w jej życiu. Nie byłem w stanie ochronić kobiety, która mnie zmieniła i dlatego wytrzymam tę pokutę powstrzymując się od przerwania czasu mojego życia. I pozwalam temu samemu Bogu, który pozwolił mojego aniołowi walczyć z z góry przegraną walką, na uznanie tego mojego cierpienia za konieczne. Będę nosić to, co ją zniszczyło, wiedząc – mając nadzieję – że to niedługo również mnie zniszczy.

301

Rozdział 46

Potwór

Niepoczytalność: Robienie tej samej rzeczy wciąż i wciąż i oczekiwanie innych rezultatów. – Albert Einstein

Nie wiem, ile jeszcze mogę znieść bycie w cieniach, jako bezimienna twarz zawsze wśród tłumu. Ile ona jeszcze myśli, że ucieknie? Jak długo ona myśli, że pozwolę Wesley`owi żyć? Co? Bo ona tak łatwo się poddała? Czy myśli, że poświęcając siebie i umierając, ja pozwolę mu żyć? Ona jest absolutnie szalona, jeśli to było jej uzasadnienie tak łatwego złamania się. Moja niezdolność do fizycznego cierpienia – jak również bycie świadkiem dalszego życia Wesley`a, jakbym nawet nie istniał – doprowadzi do upadku jej pokrewnej duszy. Moja niezdolność to fizycznego trzymania się z dala od niej, nawet po śmierci, może doprowadzić do mojej. Ale nie zanim dostarczę do jej progu zwłoki każdego, kogo ona kiedykolwiek kochała, jak płaszcza na jej nagrobku.

302

Widzicie, olśniło mnie, podczas ataku szału, gdy stałem w rogu sali operacyjnej ubrany w moją plakietkę „Preston Stone – Rezydent Urazówki”, obserwując jej powrót do życia wciąż i wciąż, moje plany zniszczenia Pięknej były wadliwe. Destrukcja, brutalna fizyczna siła nie była kluczem. Kluczem jest obdarcie jej z każdej rzeczy, która ją żywi. Tak, mogę nadal niszczyć Piękną nawet po śmierci. Jestem nieśmiertelny. Jestem wszechmocny. Stoję ukryty w pobliżu lasu, ponownie, nic więcej niż kolejna twarz w tłumie – obserwuję jak jej ciało zostaje opuszczone do ziemi. Nie mogę pomóc, ale jestem zadowolony i dumny z prostoty mojego planu. Podniecenie przepływa przeze mnie, kiedy endorfiny zalewają moje żyły. – Moja organizacja była tak skomplikowana, ale błędna. Nie potrzebowałem nic więcej niż czekać cierpliwie na Piękną, żeby znaleźć ją szczęśliwą, zabić ją, a potem wszystko, co kochała. Wszystko było tak proste, jak wzięcie wszystkiego, co kochałaś i byłaś kochana w zamian, Piękna i wyciągnąć z tego życie. – Wzdychając, odsuwam się od drzewa i odwracam się, żeby odejść, a jakiś brutal we mnie wbiega. – Przeproś, imbecylu. – Nie ma pieprzonej mowy, że to się stanie. Dużo czasu, mały prześladowczy skurwielu. – Słucham? – Teraz oczekujesz przeprosin? – Potrząsa głową chichocząc jakbym to ja był szalony. – To się nie stanie. Powiem ci, co się wydarzy. – Kontynuuje naruszanie mojej przestrzeni osobistej powodując, że robię krok w tył. – Przedstawię się. – Biel jego zębów kontrastuje z jego ciemną twarzą, gdy uśmiecha się zanim znowu robi krok w przód. Ponownie robię krok w tył. – Nazywam się Derrick „Pstryk” Jackson. Wpieprzyłeś się w moje

303

gówno, ważne gówno i z tego powodu musisz wiedzieć o moim drugim imieniu. Preston, chcesz wiedzieć, dlaczego to jest „Pstryk”? – Nie, chcę, żebyś ty i twoja czarna dupa zeszła mi z… – Bo skurwysynu, jestem tym, który sprawi, że ten cholerny dźwięk będzie ostatnim, jakim kiedykolwiek usłyszysz. PSTRYK.

KONIEC Drogi Czytelniku, Walczyłam z zakończeniem bardziej niż kiedykolwiek walczyłam z jakimkolwiek zdaniem czy słowem. Osiemdziesiąt procent tej historii dosłownie wyleciało, gdy stałam z boku i jedynie transkrybowałam. Ostatnie dwadzieścia procent, nie tak wiele, walczyłam z każdą rzeczą, którą jestem i przegrałam. Jest alternatywne zakończenie, jednak teraz nie mogę powiedzieć wam, czy kiedykolwiek zostanie opublikowane46. Chcę, żebyście wiedzieli, że kochałam Stellę i przysięgam, że walczyłam o nią,

46 No właśnie zostało opublikowane, ale kilkanaście osób mówiło mi, że nie powinno było i zupełnie się zgadzam. Przetłumaczyłam, ale nie wiem, czy udostępniać, bo psuje wrażenie. Zakończenie oryginału jest idealne i tak powinno zostać.

304

mocno. Niestety, czasami jako pisarz, wszystko, co możesz robić to spisać historię. Szczególnie kiedy historia domaga się swojej własnej… historii. Na zawsze, Kimber

305