D.B. Reynolds - 3 - Rajmund (+18)

D.B. Reynolds Vampires In America:

Rajmund

Tłumaczenie: Translations_Club Tłumacz: canzone Korekta: Isiorek Korekta całości: noir16

Prolog Było zupełnie ciemno. Dotknęła pacami swoich oczu, aby się upewnić, że są otwarte. Były. Ale pokój był absolutnie ciemny, tak, że nie mogła zobaczyć wyciągniętej dłoni przed swoją twarzą. Jej matka musiała zaciągnąć te głupie kurtyny, aby znowu oszczędzać energie. Regina była za oszczędzaniem energii, ale do diabła nie była nietoperzem. Usiadła z irytacja i sięgnęła do małej lampki obok łóżka, prawie upadając na twarz, gdy jej tam nie było. Zmarszczyła brwi i wyciągnęła na ślepo obie dłonie, wreszcie uderzając o coś solidnego. Mała lampka, ale nie jej. Pierwsze zmieszanie z niepokoju ścisnęło ją w piersi, gdy jej ręka poczuła na drodze nieznany, staromodny włącznik. Wciśnięcie przez jej kciuk rozwiało ciemność żółtym światłem. Spojrzała nagle rozbudzona. To nie był jej pokój. Obca lampa powinna ją ostrzec, ale jakoś wciąż spodziewała się zobaczyć znajomą sypialnię z jej starodawnymi meblami, które odziedziczyła po babci Lenie i sentymentalnymi plakatami, które kupiła za pieniądze z dwudziestych pierwszych urodzin dwa lata temu, te, o których myślała, że są wyrafinowane, ale były po prostu dziwne. Ale to nie był jej pokój, to nawet nie był jej dom. Więc gdzie się znajdowała? Mrugnęła, zmuszając się do ukrycia strachu i myślała szaleńczo. Wyszła z przyjaciółmi. Tak, zgadza się. Przyjęcie u Katy. Ale potem… Prawdopodobnie wypiła zbyt dużo. Wszystko na to wskazywało, ból brzucha, pulsująca głowa. Boże, czy jeden z przyjaciół zabrał ją do domu? Czy była nieprzytomna? Fala winy zalała ją, zajmując miejsce strachu, ściskającego jej pierś. Mogła słyszeć głos swojej matki pouczającej ją: „Jeżeli nie możesz prowadzić, złap taksówkę lub idź do domu z jedną z dziewcząt. Zadzwoń do mnie koniecznie, Regino, żebym się nie martwiła”. Przycisnęła brzydki koc mający ją ochronić przed nagłym

dreszczem i przesunęła nogi na koniec łóżka. Jej stopy dotknęły zimnej, wilgotnej podłogi i drgnęła ze zdziwieniem. Betonowa podłoga? Spojrzała w górę. Żadnego okna. Czy to była piwnica? Nie przypominała sobie, żeby któryś z jej przyjaciół miał pokój gościnny w… Wszystko nagle wróciło – światła w ciemnej ulicy, lodowate błyszczenie chodnika. Prawie upadła. Nie, ona upadła. Zaczerwieniła się z zakłopotania i przypomniała sobie silną dłoń chwytającą jej ramię, powstrzymującą przed upadkiem. Rozejrzała się chcąc podziękować swojemu wybawcy, a potem… Podskoczyła, gdy hałas przerwał ciszę, coś głośnego i ciężkiego trzasnęło drzwiami o ścianę. Zamarła nasłuchując, spodziewając się kroków. Zamiast tego usłyszała ciche łkanie, kobiecy głos gdzieś blisko. Wstała, zrobiła niepewny krok w kierunku drzwi, które były poza linią światła. - Halo – wyszeptała, zastanawiając się czy ta druga osoba może ją usłyszeć. Sięgnęła do klamki. – Halo? – Znów powiedziała, głośniej tym razem. Ciężkie kroki rozległy się w korytarzu, więc cofnęła dłoń, ściskając się mocno. Jej serce biło nagle szaleńczo, jej oddech był szybki i urywany sprawiając trudność w nasłuchiwaniu. Klucz zapiszczał i niewidzialna kobieta zaczęła płakać, teraz głośniej, prosząc. Regina cofnęła się do tyłu na łóżko podnosząc stopy, obejmując się ramionami dookoła nóg, próbując się zmniejszyć, być niewidzialną. Kobieta zaczęła krzyczeć.

Rozdział I Sahar Stratton otworzyła oczy, krzyk wypełniał jej gardło, dusząc ją, gdy go powstrzymywała, gdy jej dłoń uderzyła we włącznik obok łóżka. Światło w pokoju rozbłysło i usiadła, jej spojrzenie omiotło każdy znajomy szczegół. Oddychała, długie wdechy były bardziej szlochem, takim jak w jej śnie. - Przestań – powiedziała do siebie. To był sen, koszmar, nic więcej. Ciemność, przerażenie, nie były prawdziwe. Nie tym razem. Gorące łzy popłynęły z jej oczu i otarła je ze złością. Wychodząc z łóżka skierowała się do swojej garderoby. Nie było sensu próbować wrócić do spania, i tak musiała niedługo wstać. Miała dwie klasy do nauki i niebieską książkę do ocenienia. Równie dobrze mogła wcześniej zacząć, zrobić poranny jogging, może napić się prawdziwej kawy w miejscowym Starbucku zamiast przespać godzinę więcej. To nie dlatego, że bała się swojego snu, strachu, który mógł nadejść, bezradności… - Przestań, Sarah – powtórzyła. Założyła zimowy dres do joggingu szybkimi, ostrymi ruchami; ciepłe legginsy, podkoszulek na sportowy stanik. Była już prawie wiosna, ale wiedziała z własnego doświadczenia, że zimno pozostawało dłużej tutaj w Buffalo, szczególnie rankami. Ściągnęła swoje długie, jasne włosy w kucyk zanim schyliła się do założenia butów. Na dole, złapała jeszcze zimową bluzę z szafy i zapięła telefon i dziesięć dolarów w kieszeni, dodając klucze, gdy już zamknęła bezpiecznie drzwi wejściowe za sobą. Zatrzymała się na chwilę, aby przyzwyczaić się do zimnego powietrza, zauważając śliskie miejsca na krótkim chodniku od ulicy. Dziewczyna z jej snu – Regina, jak siebie nazywała – upadła na chodniku, takim jak ten. Sarah potrząsnęła głową uparcie, odrzucając wspomnienie. Zrobiła kilka rozgrzewających ćwiczeń stojąc przy drewnianej poręczy,

rozciągając swoje mięśnie. Światła nadal były zapalone u właścicielki domu, na podwórku które dzieliły. Ale było zbyt wcześnie, nawet jak na pracowitą panią. Ale nie za wcześnie dla Sarah. Zeszła po schodach w dół szybkim krokiem, przechodząc przez trawnik i unikając śliskiego betonu. Na ulicy uregulowała krok w regularny bieg, nogi gładko wyciągnięte, oddech miarowy w stałym rytmie, jej ciało ciepłe w przeciwieństwie do mroźnego poranka. Wreszcie zabroniła sobie myślenia o śnie i o tym co on oznaczał. Minęły już lata, od kiedy miała takie złe sny, rodzaj, który budził ją z krzykiem, który wracał ją do zimna i wilgoci, rozpaczy… mokrego oddechu na jej policzku, gorących dłoni sięgających… Sarah zatrzymała się na środku pustej ulicy, oddychając ciężko z mocno bijącym sercem. Zgięła się z rękoma na kolanach, a każdy wdech był pragnieniem powietrza. - Hej, wszystko w porządku? – Podskoczyła słysząc męski głos, prawie potykając się, gdy cofała się z szeroko otwartymi oczami. Podniósł swoje ręce i cofnął się o krok – Przepraszam. Po prostu myślałem… Sarah wymusiła uśmiech, próbując wyglądać normalnie, ale mogła powiedzieć po wyrazie jego twarzy, że to nie działało. - Nie, to ja przepraszam – powiedziała walcząc nadal o oddech. – Nie słyszałam, kiedy podszedłeś. Tak, wszystko w porządku. Kiepski poranek. Drugi biegacz kiwnął głową, wyraźnie jej nie wierząc, ale zdecydowany pozostawić zwariowana kobietę. - Jeżeli jesteś pewna… - Tak. Tak – odmachała mu ręką. – Dzięki za zatrzymanie się. Doceniam to – zaczęła iść powoli z rękami na biodrach, przeklinając

własną głupotę. Nawet nie obejrzała się na przebiegającego mężczyznę, nie chcąc zobaczyć troski czy ciekawości na jego twarzy. Sny, przeklęte, głupie sny. Dlaczego powróciły? I dlaczego właśnie teraz?

Rozdział II W jej biurze było za gorąco. Przyjeżdżając z Kaliforni, zawsze było dla niej zaskakujące, że ludzie na wschodnim wybrzeżu mieli tak gorąco w swoich pokojach. To sprawiało, że stawała się senna, co przypomniało jej, że wstała dzisiaj godzinę wcześniej i dlaczego. Garbiła się zdeterminowana nad swoim biurkiem na uniwersytecie, próbując powstrzymać się od zamknięcia oczu, gdy czytała, to, co było ostatnio nowymi esejami. Cicha muzyka grała w tle, stara stacja, nadająca melodie z lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych, piosenki innego pokolenia, które jakoś przemawiały do jej duszy. Ale nawet słodkie rytmy Motown nie mogły zmiękczyć jej niesmaku do eseju, który czytała. Czego oni uczyli te dzieciaki w liceum? Połowa z nich nie umiała przeliterować przeklętego słowa, a większość drugiej połowy miała w ręku słownik w wieku trzynastu lat. Zdali, ale większość z nich wzięła jej Historię Świata tylko dlatego, że musieli, ale… Zadzwonił telefon. Już odbierała swój telefon na biurku, ale jej mózg zanotował, że dzwonił jej telefon komórkowy. Położyła aparat z powrotem z westchnieniem i zaczęła wyławiać swój telefon z kieszeni płaszcza, który leżał na pobliskiej szafce. Sprawdzając identyfikację dzwoniącego, uśmiechnęła się i odebrała. - Cześć, Cyn. - Czy kiedykolwiek zastanawiałaś się, co ludzie robili przed identyfikacją numeru? – Zapytała Cyn. - Odbierali telefon i mieli nadzieję na szczęście, jak przypuszczam. Dlaczego? Cyn wydała niezadowolony dźwięk. - Jak tam w Buffallo?

- Hmmm. W porządku, jak myślę. Ale jest tu pełno tego białego. Nie jestem pewna, co to dokładnie jest, ale jest zimne i miękkie. - Brzmi ciekawie. Poza tą częścią o zimnym i miękkim. - Taa, cóż. Więc, nie żebym się skarżyła, – ponieważ otrzymałam katedrę i szukam każdej okazji na przerwę, – ale dlaczego nie śpisz? Słońce świeci, przynajmniej tam gdzie jesteś. Nie powinnaś być utulona obok tego pysznego wampira, z którym żyjesz w grzechu? Cyn wypuściła lekceważąco powietrze. - Nie bądź taka zasadnicza, Sarah. Jesteś na to zbyt młoda. Poza tym, mamy tę całą sprawę z wymianą krwi… właściwie ciągle. Jesteśmy partnerami, a to wampirzy ekwiwalent małżeństwa. Kiedy w Rzymie… - Okay, ohyda na tę rzecz o krwi. Wciąż nie rozumiem, jak… - Ta rzecz o krwi jest ważna, Saro. Zwłaszcza dla takiego super wampira jak Raphael. Oznaczył mnie jako swoją partnerkę, co jest pewnego rodzaju ochroną. A to łączy nas w sposób… Nie wiem, jak to wyjaśnić. Ale to ważne. - W porządku, wierzę ci. Zmieniając temat. Błagam powiedz, że w Malibu nie jest teraz trzydzieści stopni. - Nie. Pada deszcz, co oznacza, że miejscowi myślą, że koniec jest bliski i zaczynają odprawiać rytuały do rozzłoszczonych bogów. - Pamiętam to dobrze. Więc dlaczego nie śpisz? Jest ledwie po południu na twoim wybrzeżu. - Spotkanie udziałowców. Miałam spotkanie z ojcem i babcią przy śniadaniu. Czasami myślę, że nie rozpoznalibyśmy się nawzajem, jeżeli nie bylibyśmy genetycznie podobni.

Sarah pomyślała o swojej własnej rodzinie i zmusiła się do grzecznego śmiechu. Cyn, oczywiście nie dała się nabrać. - Czy wszystko w porządku, Saro? - Jasne, dlaczego? - O, ludzie, to było głupie. O co chodzi? - O nic, naprawdę. Wszystko w porządku. To prawdopodobnie ta nieboska pogoda. - To ty chciałaś wyprowadzić się daleko od słonecznej Kalifornii. - Taa – Sarah westchnęła i powiedziała znowu ciszej. – Taa. - Dobra, koniec z tym. Musimy wydostać cię z tego końskiego miasta. Myślę, że wakacje są zdecydowanie wskazane. - Nie mogę, Cyn. Nawet, jeżeli miałabym pieniądze, których nie mam… - Ja mam… - …Nie mogę zrobić sobie przerwy. Uczę dwie klasy i obładowali mnie praca komitetową. Jestem nowicjuszem, jestem bez gwarancji zatrudnienia i jestem kobietą, co oznacza, że dostaję najgorsze zadania, ponieważ wiedzą, że nie mogę odmówić. - Weekend – nalegała Cyn. – Uniwersytet nie zawali się, jeżeli weźmiesz wolny weekend. Daj spokój. Gdzieś blisko. Co jest blisko tego miejsca? Wodospad Niagara? Do diabła, nie – odpowiedziała sobie. – Pełno turystów i cała ta pogoda, która prowadzi już teraz do zamrożenia. Czekaj! Co ja mam w głowie, Manhattan! Będziesz miała godzinę samolotem, i o mój Boże, Sarah, sklepy! - Cyn, nie mogę. Poza tym, nie znajdę hotelu…

- Kto potrzebuje hotelu? Mój ojciec ma dom w mieście czy apartament czy coś. Jest zawsze pusty o tej porze roku. On nienawidzi zimna. - Okay, w porządku. Jeden weekend, Cyn. To wszystko. - Co za zrzędzenie. Tak się dzieje, kiedy zostajesz profesorem? Nie nosisz tweedów, prawda? Sarah w końcu się roześmiała. Tym razem szczerze, bez wymuszenia grzeczności, jak poprzednio. - Nie, nie noszę tweedów. Od tego swędzi. Zobaczę, do których linii lotniczych zadzwonić… - Nie, ja wszystko zorganizuję. Nie ufam ci. Obojętne, który weekend ci pasuje? - Tak, one wszystkie są takie same – dodała Sarah, rozważając swoje ponure życie. - Cóż, Jezu, Sarah. Nie dziwne, że potrzebujesz wakacji. Okay. Porozmawiam z Raphaelem i oddzwonię do ciebie. To będzie zabawa! - Skoro tak mówisz. - Pracuj nad postawą, dziewczyno. Oddzwonię do ciebie. Sarah odsunęła telefon od ucha, czując się nagle bez życia, gdy Cyn się rozłączyła. Mogła powiedzieć Cyn o snach. Cyn mogłaby zrozumieć, mogłaby próbować pomóc. Poza tym, żyła z wampirem, na litość boską. Czym było telepatyczne połączenie podczas snu w porównaniu z posiadaniem kochanka pijącego twoją krew każdej nocy? Ale Sarah nie powiedziała nikomu. Od kiedy zmieniła miejsce. Może Cyn miała rację. Była pod dużym stresem w związku z nową pracą i przeprowadzką na drugi koniec kraju, do miasta w którym nigdy

wcześniej nie była, poza wizytą o pracę. A Buffallo było tak różne od L.A. nawet od Berkeley, zwłaszcza od Berkeley. Patrzyła na wyświetlacz swojego telefonu dopóki nie zrobił się czarnym potem wsunęła go do kieszeni i wróciła do swoich książek. Były pigułki, które mogła kupić w sklepie, pigułki na sen, które działały równie dobrze jak te na receptę. Może powinna zatrzymać się w aptece wracając do domu. Wystarczająco złe było to, że Cynthia pokaże się wyglądając jak rasowa modelka, nie było potrzeby, aby Sarah pokazała się jako skutek pięciu miesięcy złej pogody. Nawet jeżeli mieszkała w Buffalo.

Rozdział III Raphael stał przed pełno wymiarowym lustrem, machinalnie wygładzając czerwony krawat po swoją szyją, gdy przyglądał się Cynthi poruszającej się z nieobecną miną po pokoju za jego plecami. Jego Cyn była normalnie bezpośrednią kobietą, ale były takie chwile… Zwykle, gdy czegoś chciała czegoś, czemu będzie się opierał. Uśmiechnął się spotykając jej wzrok w lustrze, gdy podeszła do niego od tyłu. - Zrobię to – powiedziała i przesunęła się na przód, biorąc krawat i przesuwając nim między swoimi eleganckim palcami. Poddał się chętnie, zawsze zadowolony, gdy służyła mu, co nie zdarzało się często. Była zajadle lojalna. Mogłaby i dowiodła tego, zabić w jego obronie i jego ludzi. Ale nie poddała się temu, co za jego czasów uznawane było za bardziej kobiece zajęcie. Prawie roześmiał się na głos na tę myśl. Ujrzała drgnięcie jego uśmiechu i spojrzała na niego groźnie. - O czym myślisz, wampirze? - Tylko o tym jak bardzo mnie to bawi, gdy wiążesz mi krawat. Zmrużyła oczy pełna wątpliwości. - Uh, huh. Skończyła zawiązywanie jedwabiu i sięgnęła wysoko, aby poprawić jego kołnierzyk. Musiała stać na palcach, aby sięgnąć do jego szyi, a on położył dłonie na jej biodrach, zatrzymując ją i przyciągając bliżej, rozkoszując się naciskiem jej pełnych piersi na jego klatce piersiowej. Podniosła twarz a on zanurzył się w długim, powolnym pocałunku, obejmując jej smakowite usta, czując ciepło jej oddechu na swoich policzkach.

Jego ciało odpowiedziało na nią jak zwykle to robiło, jego fiut stanął niecierpliwie, jakby zgłodniały jej smaku, jakby nie kochali się mniej niż godzinę temu. Przesunął dłonie z jej bioder na pełne zaokrąglenia jej tyłka, przyciągając ją bliżej i dając jej odczuć swoje podniecenie. - Próbujesz mnie przekupić seksem, moja Cyn? - Nie muszę tego robić – wyszeptała przy jego ustach. - Jesteś już mój. Uśmiechnął się. - Dostateczna prawda, lubimaya. Dlaczego nie poprosisz, cokolwiek by to było? Zamarła w jego ramionach, a jego uśmiech rozciągnął się. - Cokolwiek to jest? – Zapytała. Roześmiał się na głos, a ona odsunęła się wystarczająco, aby uderzyć go w pierś, od razu wygładzając to miejsce, jakby bała się czy go nie zraniła. - Przeklęty wampir. - Ach, ale twój, czyż nie? Objęła jego szyję obiema rękami. - Myślałam sobie – zaczęła wolno. Uśmiechnął się zadowolony z siebie, a ona zmarszczyła brwi. – Chcę jechać do Nowego Jorku w ten weekend. Drgnął. - Tam pada śnieg. - Ale to Manhattan – zakupy, kluby, muzea. Co znaczy trochę śniegu?

Podniósł jedną brew, a ona kliknęła językiem z niesmakiem. - Dobrze. Pamiętasz moją przyjaciółkę Sarę? Nie spotkał zbyt wielu z jej przyjaciół, ale imię… - Tę w barze? – Zapytał ze zwątpieniem. - Tak, tę. Coś – lub ktoś – ją martwi. Chcę wiedzieć, co. Jest, w Buffalo – powiedziała z grymasem niesmaku. – Jakby to nie wystarczyło, aby kogoś dobić, ale nie sądzę, że to to. Albo tylko to, w każdym razie. Zamierzam spotkać się z nią na Manhattanie na weekend. - Doprawdy? – Spojrzała na niego, gdy dodał. – Nie mogę pozwolić ci jechać na Manhattan samej, moja Cyn. Jej spojrzenie wyrażało zainteresowanie. - Mój ojciec ma tam dom. Jestem pewna, że… - Ja również mam tam dom – drażnił się lekko. – Z bardziej odpowiednimi warunkami zamieszkania niż twój ojciec. Ale to nie jest prosta sprawa dla mnie lub mojej partnerki podróżować po innym terytorium. Wziął głęboki wdech myśląc o prośbie Cyn, i jak to może służyć jego własnym celom. – Jeden weekend, lubimaya, nie dłużej. Uśmiechnęła się stając na palcach, znowu pocałowała go w usta. - Kocham cię – wyszeptała. - Wiem – powiedział pewny siebie. Znów uderzyła go w pierś. - Powiedz to. - Jesteś moim sercem, moją duszą, moim życiem.

Jej cudowne, zielone oczy wypełniły się łzami i odchrząknęła, aby ukryć emocje. - Powinnam porozmawiać z Duncanem? - Ja to zrobię. Uzgodnienia powinny być poczynione z Krystofem i Rajmundem, który dla niego prowadzi miasto. Zadzwonił jego telefon i odwrócił się, aby go odebrać. - Duncan – powiedział odpowiadając. – Kilka chwil, dziękuję – rozłączył się. – Czy masz plany na wieczór? - Mam sparring z Elke później i może z Mirabelle, a potem muszę sprawdzić kilka rzeczy w Internecie i wysłać kilka raportów. Nic ważnego. - Zatem Duncan przekaże ci ustalenia. Złapała go, kiedy chciał odejść, zaciskając palce w jego krótkich włosach i przyciągając jego głowę do głębokiego, długiego pocałunku. - Moglibyśmy zostać i uprawiać dziki seks jak norki całą noc. Tam jest zimno i pada. Spojrzał na zegarek. - Trzy godziny, moja Cyn, a potem pozwolę ci kupować mnie seksem aż do rana. Spojrzała na niego szelmowsko. - Umowa stoi. Wziął swoją marynarkę z garderoby i zarzucił ją na ramiona, stojąc przez chwilę nieruchomo, gdy wygładzała jego krawat i prostowała klapy. - Kocham cię, wiesz o tym – powiedziała. - A ja ciebie, lubimaya.

***** Raphael usiadł przy stole konferencyjnym, patrząc jak Duncan odprowadzał ostatnich z ich ludzkich gości z pokoju. Czuł uderzenia fal bijących o klif poniżej, wibrację podłogi pod swoimi stopami. To był jeden z powodów, dlaczego wybrał to miejsce pod budowę swojego domu. Uwielbiał ocean, prymitywną energię, wąchać go i czuć go, srebrne błyski księżyca na czarnej wodzie. - Mój panie – Duncan zamknął drzwi i przeszedł przez pokój, siadając na krześle obok Raphaela. – Poszło dobrze, jak sądzę. - Tak, Duncanie. Na tyle na ile nie lubię współpracować z ludźmi, ta inwestycja wygląda obiecująco – odchylił krzesło i skrzyżował nogi w kolanach. – Powiedz mi, czy Rajmund wciąż prosi o spotkanie? Duncan ukrył swoje zakłopotanie zmiana tematu. - Tak, mój panie. - Cynthia chce odwiedzić Manhattan. Duncan zmarszczył brwi. - Tam jest bardzo zimno o tej orze roku. Raphael spotkał wzrok swojego porucznika i uśmiechnął się. - Moja reakcja była taka sama. Na nieszczęście, Cyn jest przekonana, że jej przyjaciółka Sarah, potrzebuje pomocy… przyjaciela, jak sądzę można tak powiedzieć. - Rozumiem. - Zrób ustalenia, proszę Duncanie. Potwierdź datę z Cyn i użyj naszych ludzi do wszystkiego oprócz podróży Sary. Jest przyjaciółką Cyn, nie moją. Mało o niej wiem.

- Rozumiem, mój panie. Co z Krystofem? - Skontaktuję się z Krystofem, ale obaj wiemy, kto jest prawdziwym Panem Manhattanu. - Zadzwonię zatem do Rajmunda? Raphael skinął. - Wiesz, co chcemy osiągnąć Duncanie. - Mój panie. Duncan skłonił się lekko i opuścił pokój. Raphael wstał powoli, rozciągając się do pełnej wysokości. Nie planował odwiedzać Nowego Jorku aż tak szybko, ale to może wyjść na dobre. Krystof upadał. To było oczywiste. A był tam tylko jeden wampir pośród dzieci starego lorda, który miał moc, aby utrzymać terytorium. Był czas na nowe porządki w Konsylium Północnej Ameryki, a gdzie było lepsze miejsce, aby zacząć przymierze między dwoma wybrzeżami?

Rozdział IV Nowy Jork, Manhattan Sarah siedziała w wielkim SUVie i patrzyła na miasto w pigułce przez zaciemnione szyby, czując się jak aktor w filmie szpiegowskim o porwaniu prezydenta w ciemnej stolicy obcego państwa. Czekała tylko, kiedy wyskoczą źli chłopcy z wielką bronią. Aczkolwiek, myśląc o tym, była całkiem pewna, że służby specjalne mogły się nauczyć kilku rzeczy od tych wampirów. Były tam trzy SUVy, jeden z przodu, jeden z tyłu wypełnione wielkimi wampirami. Jechała w środkowym samochodzie z Cyn i Raphaelem i porucznikiem Raphaela, Duncanem. Na przednim siedzeniu było dwóch ochroniarzy, również ten ogromny, którego Cyn nazywała Juro. On był z pewnością dowódcą całej wyprawy. Wszyscy ochroniarze byli wampirami i byli ubrani we wspaniałe wełniane garnitury w kolorze ciemnoszarym, które były szyte na zamówienie nadając niektórym z nich czysty kształt. Każdy jeden z ochroniarzy ubrany był w… ciemnoszarą wełnę. Nawet jedyna kobieta w ochronie ubrana była w jeden z takich strojów… i wyglądała, jakby mogła przełamać Sarę na pół, co prawdopodobnie mogła uczynić. Duncan był ubrany tak samo, aczkolwiek miał inną koszulę i krawat. I oczywiście, ubiór Raphaela prawdopodobnie kosztował więcej niż trzymiesięczna pensja Sary, jako zastępcy profesora. Spoglądała na Wampirzego Lorda, siedział pośrodku siedzenia naprzeciw niej, z jednym ramieniem owiniętym dookoła Cyn, a ich głowy trzymały się blisko, gdy szeptali między sobą. Musiała przyznać, że ją onieśmielał. Był nieziemsko przystojny, żywe arcydzieło mięśni. Rzadko cokolwiek mówił – przynajmniej nie w jej obecności, – kiedy wchodził do pokoju, stawał się skupiskiem wszelkiej uwagi. Był jak ogromne słońce, którego przyciąganie pchało wszystko inne – planety, gwiazdy,

przesuwające się meteory – w jego orbitę, aby zaistnieć. Oprócz Cyn. Światła, którym emanowała Cyn, nie był w stanie nikt ukryć, ale gdy ona i Raphael byli razem, oboje płonęli odrobinę jaśniej. A dla Sary było całkiem jasne, że Raphael nawet by jej nie zauważył, gdyby nie Cyn. Nie dlatego, że był niegrzeczny czy coś. Ale dlatego, że tak naprawdę nie interesował się nią. Co było w porządku, ponieważ w końcowym wniosku, był przerażającym facetem. Kierowca przeklął nagle, wciskając hamulce SUVa, gdy pojazd przed nimi zrobił to samo. Sarah złapała za pasy. Była jedyną osobą, która miała zapięte pasy. Wampiry prawdopodobnie nie potrzebowały ich, tak samo jak Cyn z Raphaelem, który nie zdejmował z niej rąk. SUVy ruszyły znowu, przejeżdżając przez Manhattan używając klaksonu i przecinając korek bezkarnie. Przypuszczała że w mieście, gdzie mieszkało tak wielu dygnitarzy, ludzie byli przyzwyczajeni do tego typu kawalkad. Wielu używało klaksonów, ale z drugiej strony, kiedy nie trąbiły klaksony w Nowym Jorku? To pewnie dlatego mówiono, że miasto nigdy nie śpi, kto mógłby zasnąć w takim hałasie? Spojrzała na Duncana siedzącego obok niej. Był najbardziej ludzki ze wszystkich wampirów, ale Cyn zapewniła ją, że Duncan była prawie tak potężny jak sam Raphael. Złapał jej spojrzenie i uśmiechnął się nieobecnie, gdy wszystkie trzy SUVy skręciły w alejkę za klubem Chopin. Najbardziej ekskluzywny i modny klub na Manhattanie należał do wampirów. Kto wiedział? Chociaż wydawało się właściwie odpowiednie, mając na uwadze zwykle elitarną klientelę klubu, która składała się w większości z bogatych ludzi. Jak ci błyszczący ludzie, którzy przybyli pod drzwi wejściowe wystawieni na pełen widok paparazzi, którzy byli atrakcją przybycia do Chopina, Raphael i jego ludzie skierowali się na drugi koniec budynku, gdzie widocznie znajdowało się prywatne wejście.

Zlokalizowane w alejce, którą ciężko było nazwać typową alejka wejściową. Ciemno złota markiza z jakiegoś świecącego materiału uwidaczniała pojedyncze drzwi z biegnącym od nich ciemno niebieskim dywanem. A raczej świecące światła pobliskich budynków które mijali, tłumiły delikatną łunę przy złotej markizie i rozprzestrzeniały ją w alejce. SUVy zatrzymały się, z pojazdem Raphaela najbliżej wejścia. Jego obstawa wysiadła najpierw, wylewając się z dwóch pojazdów. Kilku wampirów rozbiegło się w różnych kierunkach, widocznie aby upewnić się, że nikt nie czai się w pobliżu, podczas gdy inni zajęli miejsce półkolem dookoła SUVa. Juro na przednim siedzeniu nie poruszył się, ponad

to,

że

podniósł

nadgarstek

do

ust

kilkakrotnie.

Miał

radiomikrofon, który jak zauważyła Sarah był umieszczony również w jego uchu, upodobniając go znowu do służb specjalnych. Fascynujące. Bez żadnego widocznego ostrzeżenia, nagle każdy był w ruchu. Juro wysiadł z SUVa szybciej niż Sarah mogłaby to zauważyć. Drzwi od strony budynku otworzyły się w tym samym momencie, a tylne wejście do klubu otworzyło się zapraszająco. W odróżnieniu od swojej ochrony, Raphael poruszał się niespiesznie, wysuwając się wdzięcznie z SUVa i wyciągając dłoń, aby pomóc Cyn – jakby potrzebowała pomocy, pomyślała Sarah z uśmiechem. Ale było to słodkie, gdy na nią czekał, gdy ją pocałował w dłoń i obrócił w swoje objęcia, a potem oboje roześmiali się. Z pewnością tworzyli piękna parę, Cyn ze swoją podkreślającą figurę czarna suknią, z tymi długimi nogami idącym prawie do nieba i parą szpilek na wysokich obcasach, i Raphael w swoim jedwabnym sportowym płaszczu i luźnymi spodniami z czarnym golfem. Sarah westchnęła. Ironia losu, że z jej wszystkich przyjaciół właśnie cyniczna Cyn, zakochała się w facecie, który najwyraźniej był romantykiem. - Yo, Sarah! – Głos Cyn przerwał jej zadumę. – Idziesz z nami?

Sarah spojrzała i uśmiechnęła się szeroko. Teraz to była Cyn, którą znała. - Taa, taa. Przesunęła się przez siedzenie, automatycznie obciągając krótką spódnicę swojej obcisłej sukni, poniżej bioder. To była piękna suknia. Ona i Cyn zaserwowały sobie mają zakupową terapię dzisiaj, włócząc się po całym Manhattanie, wydając pieniądze jakby obie je miały. Cyn naciskała na Sarę delikatnie, co kłopotało ją, ale nie była typem, który przeginał. Miała zbyt dużo własnych spraw, aby jeszcze zajmować się czyimiś. Rzeczywiście, spędziły bardzo miłe popołudnie, robiąc zakupy, pijąc kawę, plotkując o znajomych. Zanim wróciły do domu, Sarah przekonała Cyn, że po prostu była zmęczona po niespodziewanie długiej zimie z nowym mieście. Poza tym, ten dzień był najlepszą terapią o jakąkolwiek mogłaby prosić. Spędziła kilka beztroskich godzin z dobrą przyjaciółką w jednym z najwspanialszych miast świata, znajdując tę wspaniałą suknię za przerażającą cenę i parę boskich butów do kompletu, i ani razu nie pomyślała o przeklętych snach. A teraz miała zamiar iść tańczyć w jednym z najlepszych klubów na Manhattanie. Ale w tej chwili nie było najmniejszej szansy, aby wysiadła z tej głupiej ciężarówki bez pokazywania publicznie bielizny. Cyn ruszyła z powrotem i stanęła w otwartych drzwiach SUVa. -Dawaj, zasłonię widok. Sarah roześmiała się idąc szybko za radą i stanęła na zaskakująco miękkim dywanie. Ładny dywan, pomyślała. Zbyt ładny, aby leżał na zewnątrz w taka pogodę. Zastanawiała się czy rozłożyli go dla Raphaela, gdy jej myśli zatrzymały się, a każdy włos na jej ciele nagle stanął na

baczność. Jej skóra piekła niemal boleśnie, gdy coś jakby wielki ładunek elektrostatyczny przebiegł przez cała aleję. - Co do diabła? – Sapnęła. Cyn wzięła ją pod ramię niezmartwiona. - Wampiry – wyszeptała w ucho Sary. – Zbyt wielu i zbyt potężnych w jednym miejscu. Są bardzo terytorialni. To jest miasto Rajmunda - przy okazji RAJ –mund, ale mówią do niego Raj, jak Roger, w każdym razie, to jego miasto, ale Raphael jest potężniejszym wampirem, co znaczy że cała ochrona jest w napięciu. Mają ten instynkt do ochrony swoich panów. Tak naprawdę nikt nikomu nie zagraża, ale to automatyczna reakcja. Podnieśli swoje moce w tym samym czasie, ale uspokoją się za chwilę. - Cyn – głęboki głos Raphaela, gładki jak miód, zawołał do nich i Cyn pociągnęła ją do przodu, gdzie on stał przed wejściem do klubu. Poklepując ramię Sary, Cyn zostawiła ją Duncanowi i podeszła do Raphaela, wsuwając swoje ramię pod jego i podnosząc twarz do pocałunku. Jego usta przesunęły się po Cyn, poczym schylił się niżej i wyszeptał coś do jej ucha, coś co sprawiło, że Cyn odpowiedziała niskim i gardłowym śmiechem, który powodował u mężczyzn natychmiastową reakcję. - To musi wydawać ci się dziwne. Sarah spojrzała na Duncana. - To jest pewien rodzaj monarchii, jak sądzę, huh? Duncan kiwnął głową. - Trochę. Lord Raphaela jest odwiedzającym księciem, a raczej powiedzenie królem jest bliższe. Są formalności, które musza być przestrzegane, zwłaszcza, jeżeli jest to wampirza monarchia. Zły ruch

mógłby

spowodować…

znaczącą

przemoc.

Coś,

czego

wszyscy

chcielibyśmy uniknąć. - Oczywiście – zgodziła się gorliwie Sarah. Miała przeczucie, że każda przemoc byłaby bardzo zła w skutkach dla pewnej pani asystent profesora. Obok niej, Duncan uśmiechnął się jakby świadom jej myśli. - Gdy już znajdziemy się za drzwiami, wszyscy się uspokoją. - Okay. - Możemy? – Wskazał w kierunku otwartych drzwi, gdzie znikli Cyn i Raphaela z połową swojej ochrony. Już w środku, przeszli szybko korytarzem do małego przedpokoju. Czuła niskie tętnienie bębnów od drzwi po prawej, które były obite pofałdowaną i pozawijaną skórą. Brzmiało to dla Sary jak bicie serca, ale prawdopodobnie to była jej wyobraźnia, biorąc pod uwagę jej towarzystwo. Drzwi otworzyły się dając możliwość usłyszenia muzyki i śmiechu, typowych dźwięków klubowych, z pogłosem rozmów i cichego brzęku szkła. To był przede wszystkim Chopin, a nie jakiś klub w sąsiedztwie. Sarah znalazła się w środku grupy, nie tyle poruszając się we własnym kierunku, ile niesiona z głównym nurtem poruszenia. Przeszli przez następne obite skórą drzwi do pewnego rodzaju loży VIP, z długim barem i zaskakująco pustym parkietem tanecznym. Było tam kilka stolików wzdłuż ściany, ale był to w większości niski pas otwartej przestrzeni bankietowej z czarną skórą, chromem i szklanymi stolikami do kawy i stojącymi gdzie niegdzie skórzanymi fotelami. Na stołach stały świece, ale większość oświetlenia pochodziło z podświetlonych ścian, których światło skierowane było na ciemny sufit, gdzie odbijało się podorując delikatne cienie.

Gdy Sarah przyglądała się temu wszystkiemu, zauważyła, że cała uwaga była skupiona na nich. Parkiet był pusty, ponieważ wszyscy byli skupieni z prawie przerażającą intensywnością na Raphaelu. Zauważyła jeszcze coś. Wielu z przyglądających się było wampirami, a ich oczy błyszczały w ciemnym pomieszczeniu, gdy śledziły ruchy potężnego Wampirzego Lorda. Spojrzenia były mieszanką strachu i pożądania, jakby sami nie wiedzieli czy nadal siedzieć czy rzucić się do jego stóp. Para podwójnych drzwi otworzyła się nagle na drugim końcu sali, pozwalając wpaść jeszcze głośniejszej muzyce i hałasowi. I jeszcze coś. Ciśnienie nagle spadło, a Sarah potknęłaby się, gdyby nie ramię Duncana. - Co znowu? – wyszeptała. - Rajmund – powiedział cicho Duncan.

Rozdział V Sarah skupiła się na oddychaniu, gdy wielki wampir podążył przez pokój w ich kierunku. Był wysoki jak Raphael, ale jasnowłosy, z krótko obciętymi włosami i przejrzystymi, niebieskimi oczami na twarzy tak stereotypowo słowiańskiej, że definiował to słowo. Wysokie, płaskie kości policzkowe, lekko zmrużone oczy, silnie zarysowana szczęka i piękny uśmiech wypełniony białymi zębami. Był ubrany w oficjalny strój, marynarkę smokingową i spodnie oraz w śnieżnobiałą koszulę z gładkimi fałdami. Ale kołnierzyk koszuli był rozpięty, a wykańczający czarny krawat wisiał luźno, jakby właśnie go rozwiązał. Muzyka wciąż grała, ale wszelkie rozmowy, które toczyły się do tej chwili zamilkły, zarówno ludzie jak i wampiry, wstrzymały oddech, czekając,

co

się

zaraz

wydarzy.

Sarah

rozejrzała

się

dookoła,

zastanawiając się czy powinna się martwić. Ale ochrona Raphaela zdawała się niezaniepokojona, a przynajmniej nie więcej zaniepokojona niż zwykle tej nocy – a Cyn opierała się zwyczajnie o Raphaela. Odwróciła z powrotem spojrzenie do nowo przybyłego i zdała sobie sprawę, że nie było kłów w tym powalającym uśmiechu. Żaden z wampirów nie wystawiał na widok kłów. Prawdopodobnie była to sprawa protokołu, jak nie przychodzenie z bronią do stołu negocjacyjnego. Raj zatrzymał się przed ochroną Raphaela i szeroko uśmiechnął się do ogromnego Juro, uśmiechem, który można było odczytać zarówno jako wyzywający i przyjacielski jednocześnie. Ciśnienie w klatce piersiowej Sary wzrastało tak, że zaczęła się zastanawiać, czy jeżeli przeżyje powitania tej nocy, to co będzie później. Juro nie zareagował inaczej niż odsunięciem się na bok, podczas gdy Raj zrobił krok do przodu i ukłonił się lekko. - Mój panie.

- Rajmund – odpowiedział Raphael. Widocznie, wampiry nie traciły słów na darmo, pomyślała Sarah, w jakiś sposób zirytowana i zaciekawiona ile jeszcze to zajmie czasu. Jej nowe buty były przepiękne, a czterocalowe obcasy przyciągały wzrok do jej nóg, ale nie były przeznaczone do takiego stania. - Tędy, mój panie – powiedział Rajmund lekko, jakby kontynuując rozmowę bez słów. A może to robił. Słyszała plotki o zdolnościach telepatycznych wampirów, ale nie miała okazji zapytać o to Cyn. A nawet, to nie była pewna, czy jej przyjaciółka powiedziałaby jej, nawet gdyby zapytała. Były sprawy, o których Cyn mówiła chętnie, ale o innych… Sarah to rozumiała. Lojalność. Cyn należała do Raphaela, przede wszystkim. - A kto to jest? Sarah spojrzała w górę i napotkała pochłaniający ją wzrok lodowo niebieskich oczu. Ładunek energii rozbłysnął nagle w każdej komórce jej ciała, które nagle się zbudziło i zaczęło szumieć radośnie. Zmusiła się, aby podać rękę na powitanie. Poczuła siłę jego palców, gdy zacisnęły się na jej, obejmując jej dłoń. Nie był po prostu wysoki, był ogromny. Jego ramiona, jego bicepsy i klatka piersiowa były masywne, zbiegając się do wąskich bioder i ud i… o, mój Boże. Sarah zawsze lubiła dużych facetów. Oczywiście, większość z mężczyzn była duża w porównaniu z nią, ale ona lubiła dużych, ten rodzaj, który rozgrzewał, potęgował energię, która ostrzegała, że mógł zadziałać w każdej chwili. Powietrze wokół takich mężczyzn było wypełnione przemocą, arogancją samca alfa, która mówiła, że może podjąć wyzwanie każdego i wygrać je. To jest, powiedziała sobie, wampir. Nagle zrozumiała, o czym Cyn mówiła, jak to jest poczuć tą całą potęgę i energię skupioną tylko na tobie.

Uśmiechnął się – powolny, leniwy uśmiech, który w milisekundzie pozbawił ją reszty powietrza z płuc, zostawiając walczącą o oddech i starającą się tego nie okazać. Coś w jego oczach powiedziało jej, że on wie o tym, a ona nagle stała oniemiała pod wpływem żywych obrazów nagich ciał w zaciemnionym pokoju. Ale nie. Zostawił zapalone światła, więc jego błękitne oczy mogły spijać każde drżenie jej ciała, gdy się wiła. Jezus Maria, Sarah, pozbieraj się! Jej wzrok przebiegł po jego twarzy, i zdała sobie sprawę, że wyglądała jak idiotka, kiedy powiedział głębokim, nieśpiesznym tonem. - Rajmund Gregor. Raj, dla przyjaciół. Jego głos był głęboki i dźwięczny, zaczynający się nisko na diagramie, a potem wędrujący przez tę cudowną pierś do jej uszu. Jego oczy błyszczały rozbawieniem i Sarah zagryzła usta, aby powstrzymać potrzebę podejścia bliżej do niego, poczucia tego wielkiego ciała obejmującego… Co z nią było nie tak? Przełknęła głośno i udało jej się wymusić uśmiech. - Jestem przyjaciółką Cyn, Sarah Stratton – powiedziała i przeklęła swoją bladą skórę, gdy rumieniec rozgrzał jej policzki. Raj tylko roześmiał się pogodnie i położył swoją wielką dłoń na jej plecach. - Posadźmy cię, kochanie – powiedział, prowadząc ją przez parkiet w obecności Raphaela. Wampir, którego Sarah nie rozpoznała przytrzymywał następne drzwi dla nich. Juro szybko znikł za tymi drzwiami, a potem pojawił się i skinął. Pokój był wyraźnie zarezerwowany na bardzo prywatne okazje. Był umeblowany podobnie do VIPowskich loży, które wcześniej widzieli, ale skóra była bardziej miękka, stoliki ze stali raczej niż chromu a szklane

blaty cienkie i wypolerowane z błyszczącymi wykończeniami. Raphael i Cyn ruszyli do największej sofy – otwartej na zewnątrz i stojącej pod ścianą z czarnej skóry, z niskim stolikiem szklanym stojącym przed nią. Usiedli obok siebie, podczas gdy Duncan zajął skórzany fotel naprzeciw Raphaela. Sarah usiadła po drugiej stronie Cyn, uważnie ignorując szelmowski uśmiech, jaki posłał w jej stronę Raj, obiecując niebezpieczny wieczór. Zagłębiła się w miękkości sofy i zajęła się podziwianiem dekoracji. Przestrzeń była na tyle mała, że tworzyła bardziej ciepłą i intymną atmosferę niż izolowaną – uczucie było wzmocnione przez szklane ściany okalające lożę VIPów. Sarah przypomniała sobie, że z drugiej strony wyglądały one jak czarne, lakierowane ściany. Z tej strony, jakkolwiek, były lekko nieprzezroczystym szkłem, z wyraźnym widokiem na wszystko co się działo w większej sali. Rozmowy nagle wybuchły, przynosząc dźwięk muzyki i szum głosów gdy goście – ludzie i wampiry – podjęli przerwane świętowanie. Pełen bar rozciągał się pod jedną ze ścian i Sarah zobaczyła rząd najlepszych trunków alkoholowych, które rozpoznawała z barku jej rodziców. Oczywiście, to było dawno temu, zanim sny… i to co przyszło potem. Zdusiła swoje wspomnienia, skupiając się na markowym wiaderku z szampanem czekającym na mahoniowej ladzie, z czymś, co wyglądało na zmrożona butelkę Krug Grande Cuvee. Mogła już poczuć bąbelki na swoim języku. Ale czekaj. Czy wampiry piją? Coś innego niż krew oczywiście? Raj wciąż stał, z jedna ręką opartą na krawędzi sofy. - Mamy w pełni wyposażony bar, mój panie – powiedział Raj, odpowiadając na jej niezbadane pytanie – Danny – wskazał na wampira, który otwierał przed nimi drzwi. Był wysoki i szczupły, przystojny, z

ciemnobrązową cerą i zdobiącymi go tatuażami ciągnącymi się na szyi zanim nie znikły pod koszulą. Skinął, gdy Raj powiedział jego imię, uśmiechając się do niej z tą pewnością mężczyzny, którego atrakcyjność doceniają kobiety. - Danny – kontynuował Raj – może przynieść wszystko co lubicie. Jeżeli nie mamy tego tutaj, z pewnością przyniesiemy z głównego baru. I oczywiście, krew jest dostępna w jakiejkolwiek postaci sobie życzycie. Spotkał wzrok Sary, kiedy to mówił, przytrzymując jej spojrzenie zanim jego wzrok powędrował wzdłuż jej ciała jak ciepła pieszczota, poprzez jej piersi i w dół na nagie nogi na jej wysokich, wysokich obcasach i z powrotem. Zadrżała lekko pod uderzeniem jego inspekcji, a on uśmiechnął się intymnie. Danny nie był jedynym wampirem w pokoju, który wiedział, że podoba się kobietom. Sarah powstrzymała odruch obciągnięcia w dół spódnicy i zastanawiała się nieświadomie, czy wampiry tworzą paczki – jak wszystkie wampiry Raja będące kobieciarzami, tak czy wszyscy ludzie Raphaela byli jak on milczący i silni. Oczywiście ludzie Raphaela byli gośćmi, więc pewnie to była tego część. Ale Raj po prostu wydawał się młodszy w jakiś sposób, bardziej beztroski. Raphael wnosił atmosferę straszliwego autorytetu, pewności, że nikt mu nie stanie na drodze. Nie sądziła, że ktokolwiek mógłby stanąć również na drodze Raja, ale to dlatego, że wyglądał cholernie niebezpiecznie. Zobaczyła, że Raphael wyszeptał coś w ucho Cyn. Jej przyjaciółka westchnęła z rozdrażnieniem, ale wstała pociągając Sarę ze sobą. - My, kobiety, zostałyśmy odesłane do baru, podczas gdy wielcy i źli pogadają o poważnych interesach. Sarah spojrzała na Raphaela, ale jego uwaga skupiona była na Cyn, jego oczy lśniły, a jego usta wygięły się w lekkim uśmiechu.

- Dziękuję, lubimaya – powiedział.

*****

Raj patrzył, jak obie kobiety przechodzą przez parkiet i wspinają się na wysokie stołki barowe. Musiał przyznać, że kobieta Raphaela, Cynthia, była olśniewająca. Ale była jak egzotyczne zwierzę, coś dzikiego i uroczego i zupełnie nie przewidywalnego. Miał przeczucie, że była obłędna w łóżku, ale wymagała dużo zaangażowania. Zbyt dużo zaangażowania, jak na gust Raja. Jej przyjaciółka, Sarah, z drugiej strony, była innego typu. Było jasne, że czuła się zdeklasowana przez uderzająco piękną Cynthię, ale to wstyd, ponieważ była uroczą kobietą na swój sposób. Jeżeli wyszłaby na zewnątrz tego pokoju, wzrok każdego wampira śledziłby każdy ruch tego małego tyłeczka. Była niższa niż Cyn, może pięć stóp i cztery cale bez tych obcasów, ale połowa z tego to były nogi, a reszta była ponętnymi krągłościami. Zakryła swój biust czerwonym jedwabiem sukienki, ale wypełniał ją miło. Wystarczająco miło, że już wiedział, jak smakowałby, gdyby wziął do ust te sterczące sutki, które naciskały na materiał. Podsunęła się na stołku barowym przerzucając swoje długie, jasne włosy na jedno ramię i krzyżując swoje nogi z szelestem gładkiej skóry. Raj poczuł, że twardnieje w oczekiwaniu. - Rajmund. Raj zamrugał odwracając uwagę.

- Mój panie. Usiadł na skórzanej sofie, przechylając lekko twarz w kierunku Wampirzego Lorda. Duncan odsunął niski stolik na bok i przysunął bliżej fotel, więc we trzech mogli rozmawiać. - Prosiłeś o spotkanie – powiedział Raphael. Raj przyglądał mu się milcząco przez chwilę. Jego następne słowa mogły skazać go na bycie wrogiem Raphaela. Raj miał moc, wystarczającą, aby obronić się przed swoim własnym panem, jeżeli ten zdecydowałby się na ten krok. Ale nie miał złudzeń, co do możliwości wobec wygrania z Raphaelem, a nie mógł być pewny, jakie jest stanowisko Wampirzego Lorda, kiedy to stanie wśród członków rady. Z drugiej strony, Raj ufał Duncanowi – tak bardzo jak ufał każdemu innemu wampirowi, który nie był jego własnym dziełem. A Duncan ośmielił go do tej rozmowy. - Byłeś na spotkaniu Rady zeszłej wiosny, mój panie – powiedział Raj do Raphaela. – Widziałeś, że Lord Krystof jest… nie taki jak był kiedyś. Słabnie i cały północny wschód słabnie z nim. Już teraz wampiry tworzą swoje własne dzieci bez zezwolenia, budując prywatne lenna na terytorium. Raphael zmarszczył brwi. - Nie wiedziałem, że jest tak źle. - Ale wiedziałeś, że coś idzie źle. - Podejrzewałem. Raj westchnął w duchu. Rozmowa z potężnymi wampirami była jak pływanie pośród mielizn, nie było jasnego szlaku i zbyt wiele niewidzialnych niebezpieczeństw. Każde słowo stawało się bronią, a to, co

pozostawało niepowiedziane, znaczyło więcej, niż to, co zostało powiedziane. Z drugiej strony, śmiałość była cnotą. - Czas mija, mój panie. Nawet dla wampirów. Chcę wiedzieć, czy zamierzasz pozostać neutralny, tak jak uczyniłeś to na południu. - A dlaczego miałbym nie? - Ponieważ Krystof wyświadczył ci kiedyś przysługę. - Doprawdy? - Krystof powiedział mi, mój panie, jak przybyłeś do tego kraju, i jak przyszedłeś na jego dwór, a on pozwolił ci pojechać na Zachodnie Wybrzeże, ustanowić swoje własne terytorium. Ciemne spojrzenie Raphaela skupiło się na Raju. Obnażył swoje kły w powolnym uśmiechu, wydając się szczerze rozbawiony, ale nie było w tym nic przyjacielskiego. - Czy naprawdę uważasz, że mógł mnie powstrzymać Rajmundzie? Raj przełknął swoją irytację, sortując swoją własną wiedzę, od tej pochodzącej od wyobraźni jego pana. - Nie – odpowiedział prosto. – Nie, mój panie, ale Krystof wierzy w to, i może wykorzystać to, gdy poczuje się zagrożony. Zastanawiam się, czy darzysz go uczuciem, które kazałoby ci odpowiedzieć na jego apel. - Mój interes jest stabilny. Jeżeli Krystof jest niezdolny do utrzymania swojego terytorium, to zagraża nam wszystkim. Raj skinął głową, zgadując, że była to najlepsza odpowiedź, jaką mógł otrzymać. Był zaskoczony, gdy Raphael kontynuował. - Od dawna mam wrażenie, ze powinno być więcej współpracy pomiędzy terytoriami – powiedział spokojnie, krzyżując nogi i

wygładzając niewidzialne zmarszczki. – Wydaje mi się, że ty i ja mamy wiele wspólnego. - Mój panie? - Oczywisty pogląd, Rajmundzie. Praktyczne podejście do prowadzenia interesów – spojrzał bezpośrednio na Raja. – Mogłyby powstać okazje, wierzę, że przyniosłoby to korzyści dla nas obu, i całej populacji wampirów, jeżeli… będziemy konsultować się w przyszłości. Jezu Chryste, Raphael nie tylko dawał swe milczące poparcie, aby Raj zdetronizował Krystofa, on proponował pieprzoną unię. Z Rajem rządzącym na Północnym wschodzie i Raphaelem na całym zachodzie, szli w kierunku kontrolowania populacji wampirów w całej Północnej Ameryce. Inni Lordowie z Rady wrzeszczeliby do śmierci, jeżeliby widzieli. Lordowie nie współpracowali ze sobą w żadnej sprawie, to czyniło robienie interesów między nimi prawie niemożliwym. Ale jeżeli on i Raphael… - Co sądzisz o Południu? - Zapytał zwyczajnie Raphael, jakby przed chwilą nie rzucił Rajowi politycznej bomby. - Że jest gorące i wilgotne? – Powiedział Raj uśmiechając się. – Ale wątpię, że to masz na myśli. Raphael uśmiechnął się szczerze. - Byłem zaskoczony, gdy Anthony rozszerzył kontrolę – kontynuował Raj w poważniejszym tonie. – Myślałem, że był zadowolony w Nowym Orleanie. - Był – potwierdził Duncan – Jabril pozwolił mu prowadzić Nowy Orlean, czy tego chciał, czy nie, tak długo, dopóki płacił daninę. Ale potem huragan rozwalił połowę jego własności i więcej niż połowę jego ludzi.

- Tak wielu? – Powiedział zaskoczony Raj. - Przynajmniej – powiedział Duncan kiwając. – Odpowiada wymijająco, co do niektórych cyfr, ale to nie tajemnica, że nie opuściłby terytorium w przeciwnym wypadku. Raj zmarszczył brwi w zamyśleniu. - Nie znam Anthonego tak dobrze, ale nie sądziłbym, że ma dość jaj, aby utrzymać długo terytorium. Raphael wzruszył ramionami. - Anthony wymaga pewnej pomocy, szczególnie w sprawie dotyczącej zagmatwanych finansów Jabrila. Jeden z moich ludzi, Jaclyn, posiada wystarczające umiejętności i pozostaje obecnie na Południu. Raj utrzymywał pustą twarz, gdy wodził wzrokiem pomiędzy Duncanem i Raphaelem ponownie zaskoczony bezceremonialnością ich rozmowy. Raphael powiedział właśnie wprost, że Anthony był zdolny do utrzymania terytorium dzięki wsparciu Raphaela. Czy to był dowód na nową strategię współpracy? - Jak powiedziałeś, mój panie – w końcu powiedział Raj, skinąwszy w stronę Raphaela. – Stabilność jest celem dla nas wszystkich. To byłoby… niepokojące, można powiedzieć, gdyby Południe miało ucierpieć ponownie na skutek tak szybkiej straty. - Tak – zgodził się Raphael, jego wzrok podniósł się, aby śledzić ruch jego partnerki, która porzuciła swój stołek przy barze i teraz wracała do nich. - Lubimaya – powiedział. - Czas minął, przystojniaku – odpowiedziała, biorąc jego rękę i pociągając go w górę. – Chcę tańczyć.

Wskazała w kierunku loży VIPów za szklana ścianą. Parkiet wypełniony był znowu przez wijące się ciała, niektóre z nich właściwie tańczyły. - Mój pnie – powiedział Raj, stając obok Raphaela. – Mogę opuścić szkło całkowicie, jeżeli sobie życzysz. - Doskonale – zdecydowała Cyn. – Przyłączmy się do przyjęcia. Raj patrzył na Raphaela, który na chwilę zmarszczył brwi, a potem skinął. Raj zasygnalizował przez ramię Dannyemu, który sięgnął pod bar i wcisnął przycisk, powodując, że zamglone szyby wsunęły się pod podłogę. Uderzyły w nich muzyka i hałas, pomieszane z zapachem marihuany, ludzkiego potu i perfum. Cała loża kołysała się od ludzi upojonych przez alkohol płynący strumieniami. Taki VIP room funkcjonował w każdym klubie Raja i służył tylko jednemu celowi, krwi. Jak jadłodajnie utrzymywane przez Krystofa, czy przez Raphaela w L.A., Loże VIPowskie gościły codziennie głodne wampiry i ich ofiarodawców, którzy oferowali krew z żył w zamian za burzliwe seksualne doświadczenie i iluzje tańca ze śmiercią w czystej postaci. Każdy człowiek, przechodzący przez te podwójne drzwi, podpisywał legalne zwolnienie z odpowiedzialności, a całe zdarzenie było nagrywane przez kamery ochrony jako dowód na dobrowolny udział, jeżeli trzeba byłoby to udowadniać. Jakieś sto lat temu wampiry po prostu brały to, co chciały. Obecnie, miały prawników i formularze w trzech kopiach, tak jak każdy. Tej nocy, lub ranka, wszelkie pozory zostały porzucone. Wampiry i ludzie szli razem w zaciemnione miejsca, na parkiecie, czy jeżeli woleli prywatność, do kilku prywatnych pokoi na tyłach. Zapach pobudzenia był wszędzie, tak jak potężny i uwodzicielski wpływ kilkunastu wampirów na polowaniu. Raj wciągnął głęboko powietrze a jego wzrok spoczął na słodkiej, małej Sarze.

***** Sarah przyglądała się Raphaelowi, który okręcał i rozśmieszał Cyn na parkiecie. Prawie zupełnie znikli w tłumie, tak jakby zaciągnęli kurtynę cienia dookoła siebie. Zmarszczyła brwi próbując zobaczyć, ale było ciemno, światła zdawały się zmieniać prawie cały czas, utrudniając skupienie się na jednej rzeczy. Rzuciła okiem na parę na jednej ze skórzanych sof i mrugnęła zaskoczona. Może, to był dobry powód, że światła były tak przygaszone. Zaczerwieniła się i szybko odwróciła wzrok, po to by spotkać spojrzenie Raja, który przyglądał się jej z drugiego końca pokoju. Jej oczy rozszerzyły się, a jej serce zaczęło walić, i nagle poczuła się jak króliczek pod spojrzeniem czegoś jadowitego i głodnego i w pełni zdolnego połknąć ja w całości. Raj uśmiechnął się tym powolnym, leniwym uśmiechem i ruszył w jej kierunku powolnym krokiem urodzonego drapieżnika wyruszającego na łowy, z błyszczącymi, niebieskimi oczami koloru lodowca, które przyszpilały ją w miejscu. Wyciągnął dłoń, gdy podszedł bliżej. - Chodź, malutka. Zatańcz ze mną. Każdy nerw jej ciała drżał z podekscytowania i krzyczał, tak! Ale spojrzała na niego wilkiem. Malutka? Nie w tym życiu. - Mam na imię Sarah – poprawiła go pewnie. Raj roześmiał się ciepło i seksownie z gruntowną wiedzą, jakby byli kochankami od lat. - Bardzo dobrze – zgodził się. Wziął jej rękę i pociągnął ją z wysokiego stołka barowego, a jego ręka objęła ją w talii, kiedy miała się potknąć przy tym nagłym ruchu. - Zatańcz ze mną, mała Saro – wyszeptał w jej ucho.

Zadrżała mimowolnie. Wiedziała, że powinna powiedzieć NIE. Był aroganckim draniem, który myślał, że ten czarujący uśmiech odda mu każdą kobietę, jakiej będzie chciał. Wiedziała, że powinna podziękować mu uprzejmie, wrócić na ten śmieszny stołek i pić drogiego szampana, ale zanim jej umysł mógł sformułować słowa, jej ciało zdecydowało, opierając się na nim, gdy prowadził ja do drugiego pokoju. Muzyka zmieniła się, gdy zbliżali się do parkietu, stając się miękka i zmysłowa, wolna i słodka. Sarah wsunęła się w ramiona Raja, czując się mała i delikatna przy jego szerokiej, muskularnej piersi, otoczona jego silnymi ramionami. Nawet na jej obcasach nie sięgała mu do ramion, ale on nie garbił się, jak to robili niektórzy mężczyźni tylko przyciągnął ją do siebie i zabrał na parkiet. Wziął palce jej prawej ręki, otoczył je swoją lewą i trzymał blisko swojego serca, potem opuścił drugą rękę nisko na jej plecy, a jego palce spoczęły jeszcze trochę niżej. Wymógł lekki nacisk i ich ciała dotknęły się, jej biust na jego piersi, jego biodra przy jej brzuchu. Sarah spojrzała na niego, gdy zaczęli poruszać się wśród innych par i napotkała te przepiękne, niebieskie oczy. - Obejmij mnie ramieniem, malutka – wyszeptał. – Tańcz ze mną. Sarah zmrużyła oczy na tą propozycje, ale przesunęła swoją lewą rękę przez jego niesamowicie szeroką pierś, zanim pozwoliła jej objąć jego talię. - Właśnie tak – przychylił bliżej swoją głowę i zaczął kołysać się w takt muzyki. – Pachniesz rozkosznie – wyszeptał. Uśmiechnęła się na rażąco podwójne znaczenie słów i poczuła się spokojnie, naprawdę spokojnie, pierwszy raz od miesięcy, może nawet lat. Zamknęła oczy, pozwalając głowie opaść na jego pierś, pozwalając, aby jego oddech kołysał ja delikatnie, jednostajnym rytmem jego serca bijącego pod jej uchem.

Poruszali się łatwo przez zaludniony parkiet, krążąc dookoła, dopóki nie znaleźli się w pobliżu zaciemnionej alkowy, zasłoniętej welwetową zasłoną, która wciągał zaciemnione światła zatłoczonej loży. Sarah poczuła rękę Raja zsuwającą się niżej niż spoczywała do tej pory na zaokrągleniu jej tyłka, poczuła palce przyciskające się mocniej dopóki nie dzieliła ich nawet najmniejsza odległość. Czuła jego oddech na swojej skórze, gdy pochylił się, aby pocałować jej czoło, ciepłą wilgoć jego języka, gdy okrążał jej ucho. Zadrżała, gdy całował delikatną skórę pod jej uchem, śledząc linię jej żyły dopóki się nie zatrzymał i wessał delikatnie skórę nie kalecząc jej, jedynie zataczając kręgi językiem zaznaczając miejsce. Czuła delikatne szorowanie jego kłów na swojej szyi, twardą długość jego fiuta przy jej brzuchu. Podniosła ramiona obejmując go dookoła pleców, przyciskając się bliżej, ocierając się o jego pobudzenie. Raj zaśmiał się cicho. - Jaka niecierpliwa. Sarah usłyszała swój cichy jęk, dźwięk tak pełen zmysłowego głodu, że nie mogła uwierzyć, że wyszedł z jej własnych ust. Raj odpowiedział mrucząc, gdy podniósł ją z łatwością, okręcając ją i przyciskając do ściany. Jego dłonie wsunęły się pod jedwab sukienki podążając przez jej uda do bioder. Jej ramiona objęły znów jego szyję, a jej nagie nogi owinęły się dookoła jego bioder i przycisnęły go bliżej, chcąc poczuć go pomiędzy jej nogami. Raj podniósł jej nogę wyżej na swoje plecy, wsuwając swoją dłoń pod jej udo, a potem sięgając do wilgoci miedzy jej nogami, odsuwając mokry trójkąt jej jedwabnych majtek. Sarah zajęczała, gdy jego grube palce wsunęły się z łatwością pomiędzy jej gładkie fałdy, penetrując wszystko wewnątrz niej,

rozciągając ją, przygotowując na pełną grubość jego fiuta, który jak mogła poczuć stawał się nawet twardszy, nawet dłuższy… - Sarah? Sarah zamrugała… i zamarła, nagle przerażona. Zastanawiając się, gdzie… - Sarah? – Raj powtórzył, podczas, gdy jego palce podniosły delikatnie jej brodę. Zaczerwieniła się i odsunęła się, zachowując przestrzeń między nimi, czując gorąco swojego podniecenia, wilgoć między nogami. Fala gniewu przepłynęła przez nią, gdy spojrzała na niego. - Wszystko w porządku? – Zapytał zmartwiony. Wzięła głęboki wdech, pewna, że coś jej zrobił, ale wydawał się naprawdę zmartwiony, a ona nie chciała pogrążać się oskarżając go o… Przełknęła głośno, desperacko próbując zapomnieć uczucie jego ust, jego… Oh, Boże, nie znajdowali się w ukrytej alkowie. Wciąż byli na parkiecie. Czy to wszystko zdarzyło się w jej głowie? - To prawdopodobnie opóźnione działanie lotu – powiedziała słabo. - Chodź – nalegał. – Myślę, że musisz usiąść. Wziął jej rękę w swoje silne palce, gdy poczuła ponowny przypływ pożądania, przypominając sobie dokładnie, jak czuła te palce pomiędzy… jej nogi trzęsły się, kiedy Raj podsadził ją na stołek barowy. - Proszę bardzo – powiedział podając jej wysoki kieliszek z szampanem. – Weź łyk, poczujesz się lepiej. Lepiej? Czy on zwariował? Jeżeli poczułaby się, stałaby się mokrą plamą pożądania na podłodze.

- Dziękuję – powiedziała, wzięła mały łyk i zamknęła oczy czując bąbelki łaskoczące ją wzdłuż przełyku. - Powiedz mi, gdzie byliśmy – wyszeptał w jej ucho. – Co robiliśmy. Jej oczy otworzyły się, a potem zmrużyła je podejrzliwie. - Nie wiem, o czym mówisz. - Wiesz – uśmiechnął się uwodzicielsko. – Wyszeptałaś moje imię. - Wcale nie! Roześmiał się czystym, męskim dźwiękiem, pełnym ufności we własną seksualność. - Nigdy przedtem nie byłaś w jadłodajni, prawda? – Zapytał. - Co to jest jadłodajnia? Raj podniósł brodę, wskazując w kierunku parkietu. - To, kochanie. Krew i seks do brania… i dawania. - Oooh – powiedziała i poczuła gorączkę rumieńca powracającego zakłopotania – nie wiedziałam. Przepraszam, ja… - Nie przepraszaj – powiedział pogodnie. – Ucieszyło mnie to. Spojrzała na niego szybko, zastanawiając się co… - Nic się nie wydarzyło, Saro. Miałaś pewnego rodzaju odlot, kiedy tańczyliśmy. Obraziłbym się - zniżył swój głos, – ale skoro śniłaś o mnie… Sarah spojrzała na niego z niesmakiem. - Wiesz – kontynuował Raj, jego rozbawienie było widoczne. – Przyjeżdżam do Buffallo, co jakiś czas. Może spotkamy się znowu. - Może nie. - Ah. Cóż. Dziwne rzeczy się czasem zdarzają.

- Nie mnie – wymamrotała. Przez chwilę poczuła błysk wspomnienia snów o torturowanych kobietach i zadrżała, wiedząc, że to nie całkiem prawda. Raj zmarszczył brwi i przysunął się bliżej, kładąc jedną ze swoich wielkich dłoni na jej ramieniu. - Czy jest ci zimno, kochanie? Poczuła niewytłumaczalne łzy płynące jej do oczu i schyliła głowę, aby ich nie zobaczył, skupiając się na kieliszku szampana, który wciąż trzymała. - Wszystko w porządku – skłamała. – Jestem po prostu zmęczona. Zwykle już śpię o tej porze. Prowadzę bardzo nudne życie w Buffalo. - Zatem musimy to zmienić, nieprawdaż? Sarah wzięła jeszcze łyk, teraz już ciepłego szampana i zastanawiała się, czego tak naprawdę chciała. Z powrotem w Buffalo, jedyne, czego chciała, to aby sprawy powróciły do swojego normalnego trybu, zanim wróciły sny. Ale teraz… Usłyszała Cyn i Raphaela wracających z parkietu, słyszała ich śmiech, gdy siadali na sofie. I poczuła silna obecność Raja stojącego obok niej, wygodę posiadania obrońcy, nawet na krótko, kogoś, kto stoi pomiędzy nią a resztą zimnego świata. I nagle już nie była pewna tego, czego chce naprawdę.

***** Następnej nocy, Sarah otworzyła drzwi wielkiego SUVa i wyskoczyła z niego, przechodząc na tył, gdzie jeden z wampirów Raphaela

czekał z jej małą walizką i torbą wiszącą z nową, czerwona sukienką. Wzięła torbę i przewiesiła ja przez ramię, przebiegając palcami przez pokrowiec, jakby chciała dotknąć sukienki pod nim. Spojrzała na Cyn, która czekała, aby się pożegnać. - Prawdopodobnie nigdy więcej jej nie założę – powiedziała głosem pełnym tęsknoty. - Zawsze są przyjęcia gwiazdkowe. - Moi koledzy dostaliby apopleksji, a ich żony byłyby przekonane, że próbuję ukraść im tych bladych, pucołowatych mężów. Cyn roześmiała się. - Brzmi jak fajne towarzystwo. Muszę wpaść czasami. Sarah roześmiała się również. - Umarłabyś z nudów zanim opuściłabyś lotnisko. Spojrzała i spotkała zielone oczy przyjaciółki. - Dzięki, Cyn. Świetnie się bawiłam. Cyn przyglądała jej się przez minutę. -

Zadzwoń

czegokolwiek,

do

zadzwoń

mnie, okay?

Saro. Nawet

Jeżeli jeżeli

będziesz tylko,

potrzebować aby

usłyszeć

przyjacielski głos. - Zadzwonię. Uścisnęła Cyn, a potem złapała swoją torbę i walizkę. - Muszę iść, albo spóźnię się na samolot. - Trzymaj się. Cyn pocałowała ja w policzek i wróciła do SUVa. Sarah zatrzymała się, aby pomachać niezgrabnie poprzez swój bagaż i zobaczyła ramię

Raphaela otaczające Cyn, jakby nawet kilka minut rozdzielenia było nieznośne. Stała i patrzyła dopóki nie odjechali, potem przeszła przez automatyczne drzwi terminala, które się przed nią rozsunęły. Miała życie czekające na nią w Buffalo. Może nie takie, jakie by wybrała, nawet nie takie jak planowała, gdy przyjmowała tę pracę. Ale przynajmniej nie zamknęli jej w psychiatryku. Jeszcze nie, w każdym razie.

Rozdział VI - Więc, co on powiedział? Raj oparł swoje łokcie o poręcz dachu, ignorując pytanie, spoglądał markotnie na zatłoczone ulice Manhattanu trzydzieści pięć pięter niżej. Przechylił się do przodu i patrzył uważnie, myśląc, że zobaczy kobietę w czerwonej sukience. Roześmiał się w duchu. Sarah Stratton już dawno wyjechała, wróciła do swoich książek i szkolnych klas. Miała rację w jednej sprawie. On prawdopodobnie nigdy jej już więcej nie zobaczy. Co byłoby wstydem, zdecydował i natychmiast zastanowił się nad tym dlaczego tak pomyślał. - Raj? Odwrócił zimne spojrzenie na swojego uporczywego menadżera klubu. - Jak idzie w nowym klubie, Santos? - Świetnie, zbieramy wszystkie nadwyżki z Chopina, plus nawet więcej ze względu na lokalizację. Ale mamy rozmawiać o tej drugiej sprawie, Raj. - Chcesz pogadać, idź do terapeuty. - Do diabła, myślałem… - następne słowa Santosa zostały urwane, gdy Raj złapał go za gardło i podniósł go do góry. - Czy mamy problem, Santos? Santos próbował odpowiedzieć, ale mógł jedynie niewyraźnie bulgotać. Raj rozluźnił swoja dłoń i pozwolił opaść mu na ziemię, gdzie pozostał, przykucnięty na czworakach, krztusząc się wściekle. Raj spojrzał na niego lekceważąco. - Zejdź mi, kurwa, z oczu.

Santos zaczął wstawać, ale jedno spojrzenie na Raja sprawiło, że popełzł kilka stóp do klatki schodowej i potykając się podążył schodami w dół. Raj zmarszczył brwi, nasłuchując oddalającego się, metalicznego odgłosu kroków wampira. Powrócił do swojego oglądania ulicy poniżej przeklinając z odrazą. - Nienawidzę tego wampirzego gówna – powiedział. - Ale jesteś w tym dobry. Kobiecy głos był doprawiony rozbawieniem. Wyszła z cienia, aby przechylić się przez poręcz, dołączając do jego kontemplacji korka ulicznego. - Zadało jedynie pytanie, na które wszyscy chcemy znać odpowiedź wiesz. Minęły już dwie noce, od kiedy Raphael wyjechał, a ty wciąż nie powiedziałeś ani słowa. Jesteśmy ciekawi. - Ty też Em? Porucznik Raja wzruszył ramionami. - Zwłaszcza ja. Raj westchnął. - Jesteście tacy chętni, może jedno z was powinno zając miejsce Krystofa. Emily roześmiała się. To był niski, zmysłowy śmiech. - Zjadłby mnie żywcem. Jesteś jedyny, Raj, i wszyscy o tym wiemy. Rozejrzała się zanim zmieniła pozycję na stojącą plecami do zimnego metalu. - A co jeżeli tego nie zrobię? – Cicho zapytał Raj. – Co jeżeli zdecyduję nie pozbywać się staruszka?

Znowu wdzięcznie wzruszyła ramionami. - Jestem twoja, Raj, ciałem i duszą. Stworzyłeś mnie, posiadasz mnie. Moja lojalność należy do ciebie niezależnie od tego, co dostałeś czy wziąłeś od Krystofa i całego północnego wschodu - przerwała i pochyliła się bliżej. – Ale jestem również twoim przyjacielem. I jako przyjaciel, muszę wiedzieć, co się dzieje, aby wiedzieć czy się mam o co martwić czy nie. Ty i ja, oboje wiemy, że Krystof nie może dłużej trwać. Jeżeli nie pozbędziesz się go, ktoś inny to zrobi, i będziemy musieli walczyć własnymi rękami, ponieważ ktokolwiek to będzie, będzie chciał tego miasta dla siebie. Krystof może być zadowolony z rządzenia w Buffalo, ale nikt inny nie będzie. Raj przyglądał się pięknej kobiecie, która w jakiś sposób miała siłę stać się jego porucznikiem w tym brutalnym świecie wampirzej polityki. Miała na myśli to, co powiedziała o byciu jego przyjacielem, a jej lojalność wzruszała go w taki sposób, że nie chciał tego przyznać. - Wiesz – powiedział – Raphael powiedział mi prosto z mostu, że sądzi, że Krystof stracił moc. To samo powiedział Duncan. Twarz Emily okazała zaskoczenie. - Sądziła, że ci goście są ze sobą bliżej. - Taa. Poszło lepiej. Zaproponował mi sojusz, jak już przejmę terytorium. - Co proszę? Raj roześmiał się. -

Dokładnie

tak

zareagowałem.

Nie

był

bezceremonialny, ale znaczenie było cholernie jasne. Em trawiła nowe informacje.

oczywiście

tak

- Cóż – powiedziała w końcu. – Masz jasny wybór. To znaczy, jeżeli on sądzi, że Krystof musi odejść, jesteś silniejszy niż ktokolwiek tutaj i znasz terytorium. - Taa – westchnął Raj. – I jestem pewien jak diabli, że nie zamierzam stać z boku i pozwolić komuś innemu wykonać ruch więc, sądzę, że… - zadzwonił jego telefon, wygrywając charakterystyczną melodię, która mogła oznaczać tylko jedno. - Kurwa – przeklął i wyciągnął telefon z kieszeni. - Mój panie – odpowiedział. - Rajmund – jego Pan, Wampir Lord Krystof powiedział jedwabiście. – Jak poszła wizyta? - Całkiem dobrze, mój panie. - Doskonale. Będziesz mógł mi o tym opowiedzieć jak przyjedziesz. - Mój Panie? - Coś się wydarzyło, Rajmundzie. Potrzebuję cię na jakiś czas w Buffalo. Rajmund drgnął, zastanawiając się, o co chodziło staruchowi. Krystof dał Rajmundowi terytorium Nowego Jorku z pewnego powodu. Cieszyło go to - i trzymało z daleka od Buffalo. Jasne, staruszek był ciekawy wizyty Raphaela, ale mogli to omówić przez telefon. Więc dlaczego był teraz odwoływany? - Coś, mój panie? – Zapytał. - Coś raczej brzydkiego. - Co to… - Dowiesz się, kiedy przybędziesz.

Kusiło Raja zapytanie, jakiego rodzaju kłopoty mogły pojawić się w pieprzonym Buffalo z jakimi lizusy staruszka nie mogły sobie poradzić. Ale to ocierałoby się o bunt, a on jeszcze nie był na to gotowy. - Doskonale, mój panie – wycedził zza zaciśniętych zębów. – Mogę lecieć o zmierzchu jutro… - Leć dzisiaj, Rajmundzie. - Mój panie… - Masz prywatny samolot – głos Krystofa stawał się nadąsany. – Użyj go. Zobaczymy się godzinę po zachodzie słońca jutro, i spodziewam się pełnego raportu o twoich gościach – staruch rozłączył się - Kurwa! Emily po prostu patrzyła na niego. Jej wampirzy słuch pozwolił jej słyszeć obie strony rozmowy, wystarczająco, aby rozumieć gniew Raja. - Jedziemy do Buffalo? - Nie my. Potrzebuję cię tutaj, nie ufam nikomu poza moimi własnymi, a poza tym nie chcę, aby Krystof jeszcze wiedział, nie oficjalnie. Może być staruchem, ale nie jest ślepy. - Nie możesz tam jechać sam, Raj. Przynajmniej weź kilku ochroniarzy ze… - Jestem zdolny obronić się sam, Emelie. Poza tym, nie powinienem mieć ochroniarzy. - On wie, ze działasz na własną rękę. Jego szpiedzy… - Jego szpiedzy mogą raportować wszystko, co zechcą, ale jeżeli pojawię się otoczony własnymi dziećmi, będzie musiał coś z tym zrobić. Nie jestem jeszcze gotów, aby go zmuszać. Pojadę sam. Zadzwoń na lotnisko, niech przygotują samolot.

Przeliczył pozostałe mu godziny ciemności i zaklął cicho. Cholera niech weźmie starucha. - I powiedz im, że jestem w drodze.

Rozdział VII Buffalo, Nowy Jork

Było zimno. Tak zimno. Regina zadrżała w swojej cienkiej kurtce, wspominając, że bardziej martwiła się swoim wyglądem niż poczuciem ciepła szykując się na panieńskie przyjęcie u Katie. Zanotować sobie: następnym razem dać się porwać, założyć porządny płaszcz. Jej zdesperowany chichot przeszedł w szloch przerażenia, kiedy ciężkie drzwi trzasnęły przy otwieraniu, powodując drżenie cementowej podłogi. Przycisnęła się do ściany, czując wibrowanie metalowej ramy łóżka za swoimi plecami. Znów słyszała czyjś płacz ostatniej nocy. Drzwi celi trzasnęły, a ona była wdzięczna, że to nie po nią przyszli, rozpaczliwie wdzięczna, że to nie ona płakała, prosiła… Podskoczyła na dźwięk tarcia metalu o metal, gdzieś blisko w ciemności. Jej drzwi otworzyły się i wpadło przytłumione światło z korytarza, raniąc jej oczy, które przywykły do zupełnej ciemności celi. Człowiek wypełnił wąskie wejście, ciemny kształt z szerokimi ramionami i kwadratową głową, oraz błyszczącymi oczami w nikłym świetle. Skuliła się w rogu łóżka, podciągając swoje kolana do brody, a jej całe ciało trzęsło się od uderzeń walącego serca. Zacisnęła usta, aby nie wydąć żadnego dźwięku. - Wiem, że tam jesteś, mała. Nie możesz się przede mną ukryć. Szloch przerażenia wyrwał się z jej ust i usłyszała siebie zawodzącą zupełnie jak te inne, błagającą. - Nie, proszę – wyszeptała, spoglądając na niego. – Nie ja. Jej protest zanikał, w miarę, gdy on się zbliżał, gdy zanurzył swój wzrok w jej, otaczając jej umysł czymś lepkim i ciepłym. Światło z

korytarza zanikało dopóki nie widziała nic oprócz jego oczu, jego woli, jego pożądania. Sięgnął po nią, a ona gdzieś głęboko w swoim wnętrzu zaczęła krzyczeć.

*****

Sarah stoczyła się z łóżka, nawet nie zapalając lampki nocnej, na ślepo rzuciła się do łazienki. Upadła na kolana i zwymiotowała, jej żołądek pulsował niekontrolowanie, gdy trzymała się muszli klozetowej walcząc o oddech. Łzy popłynęły po jej policzkach, a ona zaczęła prosić w duchu. Nie znowu. Proszę, Boże, nie znowu. Opadła na podłogę obok zimnej porcelany z pustym żołądkiem i palącym gardłem. Opierając się o ścianę, podniosła się na tyle, aby odkręcić wodę do zlewu i rozbryznąć ją na twarz, ignorując, że woda zmoczyła wszystko dookoła. Złapała ręcznik z wieszaka i przykryła nim twarz, schylając się na tyle, aż jej czoło dotknęło kolan. To było takie znajome, poczucie izolacji, zimno, każde uderzenie serca jak bębnienie w klatce piersiowej, każdy oddech głośny niczym krzyk w martwej ciszy jej niewoli. Teresa Braco, nastolatka z zachodniego L.A., i Julie Seaborn, matka dwojga dzieci z Hollywood, i inne, bezimienne, które nawiedzały jej sny. Sny, które próbowała zignorować. Sny, które pamiętała, wszystkie.

Instytucja, do której ją wysłali była bardziej szkołą niż zakładem dla psychicznie chorych – z wyjątkiem zamków w drzwiach. Miała piętnaście lat, kiedy przeszła przez te drzwi, i nie wyszła z powrotem zanim nie skończyła osiemnastu lat, jako dorosła zgodnie z prawem Kalifornii, zostawiła rodziców i stworzyła siebie. Nowe nazwisko, nowe miasto, nowe życie. Koledż, studia, praca. Tak jak każdy inny. Nikt nie wiedział, kim naprawdę jest. Nikt. Nawet jej dobra przyjaciółka Cyn nie znała prawdy o Sarze Stratton. Nie było nic, co by ją wyróżniało spośród milionów ludzi, którzy szli do biura czy do szkoły, którzy pracowali ciężko i spali bezpiecznie w swoich łóżkach każdej nocy. I to było to, czego chciała Sarah. Ale teraz, sny wróciły, a z nimi powróciły wspomnienia, wszystkich kobiet, które krzyczały w jej koszmarach, a teraz zerkały jak duchy z kątów jej świadomości. Wstała i otworzyła lustrzaną szafkę wyjmując pastę do zębów szybkim ruchem. Nie może ponownie tego zrobić, zdecydowała pewnie. Nie może zrobić tego ponownie. To nie jest jakiś film dramatyczny w telewizji. To jest jej życie. Przez lata pracy na dwóch posadach, aby zarobić na koledż i studia, podnosząc się z blizn, z niczego. Łzy bezradności i frustracji wypełniły jej oczy. Pozwoliła im płynąć dopóki nie zaczęła się prawie dusić pastą do zębów. Wypluła ją do umywalki i wypłukała usta. Spojrzała w lustro, widząc różowe i złote refleksy przebłyskujące pomiędzy jej żaluzjami. Nie mogła przestać zastanawiać się czy Regina patrzyła na ten sam wschód słońca, jeżeli w ciemnej piwnicy było gdzieś okno, nikły cień wolności dla niej i innych. Tych, których płacz słyszała w ciemności.

Rozdział VIII Raj ostro skręcił w alejkę nawet nie zwalniając, czując zarzucanie tłu jego BMW ślizgającego się lekko na cementowej powierzchni. To była ta pora roku w Buffalo, kiedy pogoda nie mogła się zdecydować czy była zimą czy wiosną, kiedy jeden dzień mógł przynieść ostatnią burzę śnieżną, a następny szybki mróz, pokrywający przez noc wszystko warstwą lodu. To był jeden z powodów, dlaczego nienawidził tego miasta. Za zimno, za mokro, za wietrznie. I zbyt cholernie martwo, nawet dla wampira. Wcisnął przycisk pilota przytwierdzonego do konsoli samochodu, jak tylko skręcił. W czasie, gdy dojechał do garażu, jego drzwi już się otworzyły, i wjechał wielkim sedanem w wąską przestrzeń, zamykając za sobą drzwi zanim jeszcze zgasił silnik. Było zbyt późno i wiedział o tym. Powinien zostać na lotnisku, ale nie cierpiał spania w miejscu publicznym, nawet w dobrze strzeżonym. Nigdy nie czuł się naprawdę bezpiecznie dopóki nie znalazł się za własnymi drzwiami, z jego własną ochroną. Znał zbyt wielu wampirów, którzy zaufali innym, i już ich nie było, aby lamentować nad własna głupotą. Garaż był w większości ciemny w środku, ale to nie był problem. Wampiry mogły widzieć tak doskonale w ciemności jak w świetle, może nawet lepiej. W ciemności, widziały tylko to, co niezbędne. W świetle, ktoś mógłby zostać rozproszony przez urodę lub kaprys. - Czujesz się romantycznie, dzisiejszego wieczoru, Raj? Chrząknął na swoją własną, leniwą myśl. Było już bardziej rano niż noc. Miał tylko chwilę na wejście do środka, albo zaśnie na podłodze garażu obok swojego samochodu, a w tym nie było nic romantycznego.

Drzwi wewnętrzne zamknęły się za nim z ciężkim trzaśnięciem, zamykając automatycznie zamki. Podszedł bezpośrednio do panelu alarmu, uzbrajając go liniami papilarnymi kciuka i sześcioma cyframi kodu. Jego siedziba w Buffalo znajdowała się w małym magazynie, pięćdziesiąt stóp szerokości i prawie trzy piętra wysokości, odbijając echo pustki i oświetlona jedynie przez zielony blask panelu alarmu. To było jego prywatne miejsce, miejsce, o którym nie wiedział nawet Krystof. Raj mógł nienawidzić tego miasta, ale przyjeżdżał tu częściej niż był tego świadom Wampirzy Lord. Przeszedł przez nagą, cementową nawierzchnię do małej klatki schodowej prowadzącej w dół na poziom podziemny. Dziesięć kroków, zakręt i jeszcze pięć kroków i znowu ciężkie, metalowe drzwi, następny panel alarmu. Inne sześć cyfr i drzwi otworzyły się przynosząc powiew cieplejszego powietrza. Raj pchnął ramieniem ciężką klapę drzwi, pozwalając im się zamknąć za nim. Tu było światło, przyciemniony, złoty blask wzmagał się automatycznie ukazując umeblowanie i głębię rubinowego koloru dywanu. Pokój był przestronny, zajmował dwie trzecie wielkości magazynu

ponad

nim.

Wielkie,

robione

na

zamówienie

łóżko

dominowało po lewej stronie, z lnianymi prześcieradłami elegancko ułożonymi przez Raja, kiedy spędzał tu noc ostatnim razem. Po każdej stronie łóżka stały mahoniowe stoliki, a przy ścianie zamszowe obicie w kolorze starej krwi. Pasująca sofa i dwa czarne, skórzane fotele stały po prawej, obok w pełni wyposażonego barku. W przeciwieństwie do legend, wampiry mogły zarówno jeść jak i pić, aczkolwiek nie odżywiały się w ten sposób, a jedzenie nie miało smaku. Alkohol natomiast smakował tak dobrze jak zawsze. Może nie miał tych samych właściwości, ale dla człowieka urodzonego i wychowanego w Polsce, smak wódki był tak naturalny jak oddychanie. Co świadczyło o następnej rzeczy, w której

myliły się legendy. Raj był żywy i oddychał jak każdy chodzący po ulicach człowiek w ciągu dnia. W kilkoma użytecznymi ulepszeniami. Powinien właśnie cieszyć się strzałem zmrożonej wódki. Niestety, dostanie się na małe lotnisko poza Manhattanem zajęło dłużej niż powinno, a pomimo krótkiego lotu, słońce już dotykało do horyzontu. Czuł przynaglający efekt, – legendy miały w tym punkcie rację, – ale był wystarczająco stary i silny, aby powstrzymać zapadnięcie w sen, sprawdzając panel alarmu i wprowadzając końcowy kod blokujący zarówno magazyn, jak i pokój pod nim. Zrzucił swoje buty, kiedy dzień zaczął wysysać z niego świadomość. Ostatnim świadomym działaniem, podążył do łóżka, ściągając resztę ubrań i odciągając przykrycie. Ostatnią rzeczą, jaką poczuł były śnieżnobiałe, czyste prześcieradła na jego nagiej skórze.

Rozdział IX Sarah skinęła głową w podziękowaniu barmanowi, gdy zabierała swoje latte i podążyła przez zatłoczoną porannym tłumem kawiarnie. Zimne powietrze uderzyło ją niczym mur po wcześniejszym cieple i zadrżała lekko, zapinając ostrożne płaszcz jedną ręką, aby nie rozlać kawy. Pogoda była ostatnio wystarczająco łaskawa, aby wypełnić stoliki pod parasolami, więc usiadła na jednym z metalowych, zimnych krzeseł, dziękując grubej wełnie swojego płaszcza. Rozwinęła swój egzemplarz lokalnej gazety, Buffalo News. To nie był New York Times, ale jeżeli chciała poznać miejscowe wiadomości, był wystarczający. A to, czego szukała Sarah było bardzo lokalną wiadomością. Wzięła łyk kawy i otworzyła gazetę, prawie się krztusząc, kiedy zobaczyła pierwszą stronę. Zamknęła gazetę i oparła się o krzesło. Ostrożnie podnosząc kubek, wzięła łyk kawy, a potem następny, patrząc na przejeżdżające Elwood samochody, patrząc na matki z dziećmi w ogromnych wózkach manewrujące przez drzwi kawiarni, aby zebrać się w odległym kącie i opowiadać historie o brudnych pieluchach i nieprzespanych nocach. Jej wzrok błądził po parku po drugiej stronie ulicy, gdzie czekały opustoszałe huśtawki z pustymi siedzeniami na ciężkich łańcuchach, jedna z nich miała siedzenie dla maluchów, z zabezpieczeniem przed upadkiem, a jej łańcuch zaplątał się pod nią. Zimne, wiosenne powietrze wypełniło jej płuca, gdy wzięła głęboki wdech i odstawiła kubek na stolik, kładąc dłoń na gazecie na chwilę, i zamykając oczy z rezygnacją. Westchnęła i otworzyła oczy i gazetę. Historia znajdowała się na pierwszej stronie pod zagięciem, razem z czarno białymi zdjęciami ładnej dziewczyny, z czarnymi, kręconymi włosami, szczupłą twarzą i uśmiechem dziecka, które wie, że jest

kochane. Sarah patrzyła na ten uśmiech i zastanawiała się jak on teraz wyglądał. Patricia Beverly Cowens, nazywana Trish, jak mówił artykuł, osiemnastolatka

i

studentka

pierwszego

roku

na

uniwersytecie.

Uczestniczyła w przyjęciu w niedzielę wieczorem, dwie noce temu, i nie została odnaleziona do tej pory. Sarah zmarszczyła brwi i cofnęła się pamięcią. Jej pierwszy sen był sprzed prawie tygodnia, dużo wcześniej niż zaginęła Trish. Nie była pewna, ale zawsze wierzyła, że jej sny działy się w rzeczywistym czasie. A teraz, czytając o Trish Cowens, była tego pewna. W jej ostatnim śnie Regina… Sarah nawet nie wiedziała jak to nazwać. Jak opisać przebywanie w czyjejś głowie, w czyichś koszmarach? Regina pamiętała, że słyszała jak jej porywacz przyprowadził kogoś nowego, nową ofiarę, co z łatwością mogło być w niedzielę. Sarah zacisnęła dłonie powstrzymując się przed uderzeniem w stół. Jeżeli on zabrał Trish, czy to oznaczało, że dla Reginy było już za późno? Proszę, prosiła wszystkich bogów, którzy mogli ją wysłuchać. Proszę, nie pozwól umrzeć Reginie. Zamknęła oczy przed ogarniającą ją rozpaczą. Nie mogę tego zrobić, pomyślała z desperacją. Nie znowu. Ale musiała, czyż nie? Ponieważ nie było nikogo innego. Czując, że los się z niej śmieje, ponownie sięgnęła po gazetę. Komisarz Policji we własnej osobie wystąpił na konferencji prasowej, co wydało jej się dziwne, dopóki nie przeczytała dalej, kim był ojciec Trish. William Cowens, milioner z dorobku, przyjaciel prezydenta i gwiazd filmowych. W perwersyjny sposób, pomyślała Sarah, to dobrze dla Trish, że była ostatnią ofiarą. Nie dla Trish, oczywiście, ale dla innych, ponieważ ojciec Trish ma wpływ na skuteczność działania. Sarah

kontynuowała czytanie. Jak zwykle, policja była bardzo zachowawcza w udostępnianiu informacji. Sarah miała nadzieję, na wzmiankę o Reginie, na potwierdzenie, że były inne zaginione kobiety. Ale nie było. Więc, może to była odosobniona sprawa. Może ktoś porwał Trish dla okupu, czy nawet ogromnej nagrody, jaką proponował jej ojciec. Może sama Sarah widziała seryjnego mordercę, tam gdzie go nie było, a Regina była wytworem jej wyobraźni, następstwem zbyt małej ilości snu i zbyt wielu stresów. To było możliwe, nieprawdaż? Westchnęła. Co to oznaczało, jeżeli nawet już nie wierzyła swojej racjonalności? Przebiegła wzrokiem przez resztę artykułu, zatrzymując się, kiedy zobaczyła nazwisko rzecznika Cowensa. Patrzyła na słowa, niezdolna, aby uwierzyć w to, co widziała. Czy to przypadek? Zastanawiała się. Edward Blackwood. Jeden z ludzi, który mógł połączyć Sarę Stratton z młodą nastolatką z Kalifornii, teraz był w Buffalo. Obecność Blackwooda nie była zaskoczeniem, biorąc pod uwagę znaczenie fundatorską

Williama

Cowensa.

działającą

na

W

rzecz

rzeczywistości, „osiągnięcia

był

pełnych

instytucją ludzkich

możliwości”, cokolwiek to oznaczało. Kiedyś był zainteresowany Sarą, złożył propozycję jej rodzicom opłacenia pełnych kosztów kształcenia w zamian za współpracę. Niestety, dla niego, jej rodzice nie chcieli jego pieniędzy. To, czego chcieli, a nikt, nawet Ludzkie Uświadomienie, nie mogło im tego dać, to była normalna córka, taka, która nie łączy się w swoich snach z przerażonymi kobietami. Sarah wiedziała tylko, że nie chce być niczyim szczurem laboratoryjnym, zwłaszcza nie Edwarda Blackwooda. A teraz był tu, właśnie, kiedy znów zaczęły się jej sny. Jego uczestnictwo w sprawie, ogromnie komplikowało życie Sary. Jeżeli wiedziałaby wcześniej, jego obecność wykluczyłaby ją. Nie chciała dzielić się z nim czy tabloidami, które relacjonowały jego każdy ruch.

Roześmiałaby się, jeżeli nie byłoby to tak tragiczne. Jedyna osoba, która wierzyła w jej sny, a ona nie chciała mieć z nim nic do czynienia. Wstała nagle, wyrzucając swoje prawie pełne latte do kosza i również gazetę. Poszła chodnikiem w kierunku swojego biura, mierząc każdy krok. Miała wykłady do przeprowadzenia, życie do przeżycia. Policja prowadzi śledztwo. Nie potrzebują Sary i jej snów.

*****

Wydziałowy parking był tylko w połowie pełny tego popołudnia, gdy Sarah zmierzała do swojego samochodu, zgrabnie omijając kałużę lodu, przy której zaparkowała. Wcześniejsza obietnica, że zaświeci słońce spełniła się i teraz było prawie ciepło. Wystawiła twarz na słabe promienie i marzyła, aby mogła po prostu wziąć wolne, może pojechać na wieś, zatrzymać się na kanapkę i posiedzieć przy piknikowym stole, ciesząc się pierwszymi, prawdziwymi oznakami wiosny, ponieważ była pewna, że to nie będzie trwać. Widocznie w tej części kraju nie było półśrodków – albo twój tyłek zamarzał, albo tonął w wielkiej kałuży. Przestań się skarżyć, Stratton. Masz pracę, prawda? Czasami czuła się winna z tego powodu. Tak wielu znajomych ze szkoły zmagało się z brakiem pracy, ludzi z rodzinami i zobowiązaniami, podczas, gdy ona posiadała pewną pozycje na przyzwoitym uniwersytecie. Praca jak ta, była trudna do znalezienia, ale nawet pomimo to, czasami zastanawiała się, co tu robi. Nie to, że nie sprawiało jej przyjemności nauczanie. Sprawiało, aczkolwiek wiedziała, że większość z jej słuchaczy widziało jej

zajęcia jako zło konieczne, coś służące osiągnięciu kariery, jaką sobie wybrali – w większości studia prawnicze. Jakby świat potrzebował każdego roku nowej grupy prawników. I nie to, że nie lubiła naukowej części tego. Uwielbiała historię, uwielbiała odkrywanie mało znanych elementów wiedzy o ludziach i zdarzeniach z dalekiej przeszłości. Co ją nie cieszyło to to, co wiązało się z jej badaniami – przypisy i literatura, prezentacje i konferencje z ich nieodłącznymi potrząsaniem rąk i lizaniem tyłka. Polityka akademicka, była światem sama w sobie – podstępy wyniesione do artyzmu. Przeszła rozgraniczenie pomiędzy chodnikiem i parkingiem, a jej umysł zarejestrował zmianę podłoża pod podeszwami jej porządnych butów. Przypomniała sobie swoją czerwoną sukienkę z weekendu, z cienkimi, wysokimi obcasami, które Raj tak otwarcie podziwiał. Od kiedy, do diabła, zaczęłam zakładać porządne buty? Zastanawiała się z westchnieniem. Prawdopodobnie od momentu, kiedy pierwszy raz upadła na tyłek w mokry śnieg. Ale cokolwiek by to było, wiosna już nadeszła i czas przestać. Jutro założy znowu swoje szpilki. - Dzień dobry, profesor Stratton! Sarah podskoczyła wyrwana ze swoich myśli i odwróciła się z uśmiechem do swojej najlepszej, a możliwe, że jedynej przyjaciółki na kampusie. - Dzień dobry również tobie, profesor Hoffman. Jesteś daleko od swoich zwykłych miejsc. Linda Hoffman miała czasowe wykłady na Historii Sztuki, dzięki zasłudze swojego męża Sama, który był czymś w rodzaju gwiazdy na Wydziale Sztuki.

- To, dlatego, że cię szukam. Przyjdziesz na urodziny Sama w czwartek wieczorem, prawda? I nie szukaj wymówek w pracy – dodała uprzedzając odpowiedź Sary. - Przerwa wiosenna zaczyna się w piątek, więc spodziewam się zobaczyć cię pijącą jak reszta z nas. - Lindo, ja naprawdę… - I przyprowadź kogoś. - Jasne. Gdzie kogoś znajdę? -Głuptasie. Pomogłabym ci, gdybyś raz na jakiś czas powiedziała „tak”. Spójrz na siebie. Wiem, że dostajesz propozycje. Faktycznie, mój kuzyn Tony pytał o ciebie kilka tygodni temu, po przyjęciu urodzinowym mojej matki - widząc spojrzenie Sary pospieszyła mówiąc. – Nie martw się. Nie dałam mu twojego numeru. Nawet ja wiem, że nie jest w twoim typie. Ale – dodała, z plotkarskim błyskiem w oku, – mówiąc o Tonym, czy słyszałaś o Trish Cowens? Żołądek Sary zacisnął się, zmusiła się do oddechu i udawania zdezorientowanej. - Trish Cowens? - Musisz, co jakiś czas wyściubić swój nos z książek, dziewczyno. Patricia Cowens, córka Williama Cowensa? Wiesz, miliardera, który wymyślił… - Linda machnęła ręka w powietrze. – To czy tamto, nie wiem. Ale to nie ważne. Jej ojciec doprowadza miejscową policję do szału, próbując ja znaleźć. - To straszne – powiedziała cicho Sarah. Miała problem ze skupieniem się na tu i teraz. Jej umysł próbował zastąpić obraz uśmiechniętej Trish Cowens wspomnieniami przerażających scen z jej snów.

Linda natychmiast spoważniała, jakby uświadomiła sobie, że bawi się czyjąś tragedią. - Oczywiście, że tak. Tony mówi, że pracują dzień i noc… - Czekaj – przerwała Sarah. – Co twój kuzyn ma z tym wspólnego? - Oh – powiedziała Linda zamyślając się. – Tony jest gliną. Myślałam, że wiesz. Właściwie detektywem. On i jego partner… - Linda przerwała, przyglądając jej się podejrzliwie. – Więc to jest dla ciebie możliwość. Dan jest przystojny i bardziej, um, intelektualny niż Tony. Oczywiście, sądzę, że jest po trzecim rozwodzie – dodała, marszcząc brwi. - Linda – powiedziała cierpliwie Sarah. – Co Tony ma wspólnego z Trish Cowens? - On i Dan prowadzą tę sprawę – powiedziała zaskoczona Linda. – Czy już tego nie powiedziałam? - Nie – powiedziała nieobecnym głosem Sarah. – Nie powiedziałaś. - Ale to nie wszystko – przysunęła się bliżej i rozejrzała dookoła, upewniając się, że są same. – Myślą, że robią to wampiry. Sarah mrugnęła zdezorientowana. - Robią co? - Porywają te dziewczęta! – Wykrzyknęła Linda, jakby to Sarah nie uważała. - Dziewczęta? Liczba mnoga? Jest więcej niż ta jedna? – Zapytała, znając już odpowiedź. - Cóż, tak. Sądzę, że trzy lub cztery. Nie jestem pewna. Ale Sarah, wampiry! - Taa, załapałam. Dlaczego? – Zapytała nagle.

- Dlaczego? – Powtórzyła Linda zmieszana. - Dlaczego uważają, że są w to zamieszane wampiry? To znaczy, dlaczego wampir miałby to zrobić? - Dla krwi, oczywiście! Sarah zmarszczyła brwi myśląc o Raphaelu i jego ludziach, o Raju. Próbowała wyobrazić sobie któregoś z nich porywającego kobiety z ulic, zwłaszcza, jeżeli były to piękne kobiety jak te w klubie w sobotę wieczorem, kobiety, które proponowały się same chętnie. - Nie sądzę, aby potrzebowały to robić, Lindo. Już nie, w każdym razie. Linda zmarszczyła brwi, niezadowolona z reakcji na jej nowiny. - Cóż, nie wiem – powiedziała zirytowana. – Tony powiedział, że wszystkie zaginione kobiety były w tych strasznych jadłodajniach, czy coś. Nie chciał o tym tak naprawdę rozmawiać, ale jego matka wycisnęła to z niego – Linda wzdrygnęła się jakby porzucając aktualny temat. – W każdym razie. Jestem pewna, że ją znajdą. Znasz żółtodziobów, pierwszy raz z dala od domu, robią głupstwa. Okay, kochanie, muszę biec – dała szybkiego buziaka w policzek Sary. – Do zobaczenia na przyjęciu i załóż sukienkę, na litość boską! Sarah zignorowała komentarz o sukience, wkładając go w tą samą kategorię jak wysokie obcasy. - Będę – powiedziała. – I przekaż Samowi moje pozdrowienia. Patrzyła jak jej przyjaciółka mknie pomiędzy budynkami i myśląc o wampirach i ciemnym, pozbawionym okien pokoju, gdzie obudziła się Regina. To rodzaj pokoju, jaki wybrałby wampir, aby ukryć swoją ofiarę.

***** Później, tego popołudnia, Sarah usiadła w swoim domowym biurze przed swoim komputerem, parząc w monitor, czekając, aż ujawnią się sekrety tego wszechświata. Albo przynajmniej następny rozdział jej książki, który miał zapewnić jej przedłużenie kontraktu. Niestety, był tam tylko czysty ekran spoglądający na nią. Kiedy monitor wrócił do stanu czuwania, wzdrygnęła się zaskoczona. Jak długo siedziała tutaj zatopiona w myślach? Wstała od biurka z westchnieniem, nie kłopocząc się nawet zapisywaniem swojej pracy. Nie napisała więcej niż sto słów, a żadne z nich nie było warte zachowania. Zaburczało jej w brzuchu, przypominając jej, że nie jadła nic od lunchu. Podążyła hałaśliwie, dziwnie wąską klatką schodową w kierunku kuchni. Kiedyś ten bliźniak, w którym mieszkała był pojedynczym domem. Kiedy ktoś podzielił go na dwa, jej stał się mniejszy, przecięty dokładnie w połowie istniejącej klatki schodowej, pozostawiając każdą część ze schodami, jak coś co można zobaczyć prowadzące do attyki, której nikt nie używał. Na szczęście, Sarach była drobna, pięć stóp i cztery cale w pończochach, w skarpetkach, jeżeli były cienkie, – dlatego jej starszy brat nazywał ja po prostu Karzełkiem. Była szczupła, ale dobrze zbudowana i zgrabna, więc kto dbałby o ilość schodów? Idąc do kuchni szurała odzianymi w pończochy stopami, aż otworzyła drzwi lodówki. Przywitał ją szereg pojemników, wszystkie oznaczone etykietkami, dzięki uprzejmości właścicielki domu, pani Maglieto. Pani M. w pewien sposób adoptowała Sarę, kiedy odkryła, że nie miła rodziny w pobliżu. Chętna do plotek, zawsze wiedziała, kiedy Sarah wraca i wychodzi, i często spotykała ją na ganku, z czymkolwiek w garnku, co przygotowała ona lub jedna z jej wielu córek. Sarze to nie

przeszkadzało. Była blisko ze swoją rodzina zanim wszystko się zmieniło. Czasami brakowało jej tego poczucia przynależności, wiedzy, że ktoś troszczy się o nią, że komuś by jej brakowało gdyby umarła… Lub gdyby została porwana przez potwora, który nawiedzał jej sny. Sarah zadrżała i zdała sobie sprawę, że wciąż stoi przed otwartą lodówką w zamyśleniu. Najpierw komputer, teraz lodówka. Musi znaleźć sposób, aby uporać się ze snami zanim ucierpi więcej niż od zimnego powietrza lodówki. Zatrzasnęła drzwi lodówki, a wzięła z zamrażalnika jogurt, patrząc przez okno i wkładając go łyżeczką do ust, ledwie świadoma tej czynności. Musi być jakiś sposób, aby mogła dowiedzieć się, co wie policja. Mogłaby zadzwonić do kuzyna Lindy, oczywiście, ale co by powiedziała? Nawet, jeżeli ją pamiętał, nie mogła sobie wyobrazić, że będzie chętnie sprzedawał tajemnice śledztwa. Poza tym, kim była? Asystentem profesora historii na uniwersytecie, raczej nie ekspertem… Jej łyżeczka uderzyła o zlew. Dlaczego nie pomyślała o tym wcześniej?

Czy

nie

spędziła

właśnie

weekendu

z

dwoma

najpotężniejszymi wampirami w kraju? Czy jej najlepsza przyjaciółka nie jest praktycznie zamężna z jednym z nich? Musi zadzwonić do kuzyna Lindy. Musi do niego zadzwonić i zaoferować mu swoje usługi jako ekspert

od

wampirów.

Cóż,

może

nie

ekspert,

ale

źródło.

Prawdopodobnie nie ma, o czym mówić, ale to nie o to chodziło To da jej okazję dowiedzieć się, co policja wie bez wydawania siebie. W każdym razie, do kogo innego może zwrócić się policja, jeżeli chodziło o wampiry? Prawdziwe wampiry były na Manhattanie. Widziała je w klubie Raja. Jaki szanujący się wampir mieszkałby w Buffalo, jeżeli miałby do wyboru Manhattan?

Rozdział X Słońce zaszło i wampiry budziły się do życia. Raj otworzył oczy w ciągłej świadomości gdzie jest i jak się tu dostał. I głodu. Opuścił miasto zeszłego wieczoru w takim pośpiechu, że nie było czasu na posiłek. Zwykle, trzymał dodatkowy zapas konfekcjonowanej krwi w lodówce na wszelki wypadek, ale jego ostatnia wizyta w Buffalo miała miejsce tygodnie temu, więc lodówka była pusta z wyjątkiem lodu. Co oznaczało, że przez przeklętego Krystofa, pierwszym zadaniem Raja będzie znalezienie dobrowolnego dawcy. Bezwładny czy nie, Krystof był potężnym wampirem, a Raj nie miał zamiaru spotykać się z nim w złej formie. Poza tym, znalezienie kobiety nie powinno być trudne w tej części miasta, nawet w środę wieczorem. To był jeden z powodów wyboru tego miejsca na swoją siedzibę. Wstał i podążył do łazienki, pomrukując na skutek sztywności w karku. Upadł twarzą do materaca tego ranka, co zawsze pozostawiało skutki, kiedy się budził. Przekręcił szyją z głośnym trzaskiem kręgosłupa i spoglądając na swoje odbicie w lustrze zaczął się golić. Miał wąsy, kiedy był człowiekiem, i włosy do ramion. Obecnie jego twarz był gładka, a jego gęste jasne włosy ledwie dotykały kołnierzyka. Odkręcił prysznic i napełnił łazienkę parą zanim wszedł pod jednostajny strumień – jednego z największych wynalazków nowoczesnego człowieka. Gdy woda zmywała z niego niewygodę dziennego snu, myślał o Krystofie i o tym, czym mógł być ostatni kryzys. Staruszek miał mało kontaktu z zewnętrznym światem poza swoim wąskim otoczeniem. Mieszkał w Buffalo od wieków, a ostatnie dziewięćdziesiąt z nich, w wielkim, starodawnym domu w Parku Delaware. Strach przed pożarem zmusił go do okablowania całego budynku kilka lat temu, ale nie było tam

telewizji, czy systemu nagłaśniającego i tylko jeden komputer, który był używany przez jego podwładnych jako monitor systemu alarmowego. Co znaczące, Krystof był również właścicielem całego piętra z penthousem w centrum, pełniącego rolę zarówno mieszkania jak i biura. Ale nigdy go nie używał, a przynajmniej goście byli pod wrażeniem, – co znaczyło, co osiem lat, kiedy nadchodziła jego kolej goszczenia członków Rady Wampirów Północnej Ameryki. Co do miasta samego w sobie, Buffalo było bogate i satysfakcjonujące z jego hutami stali i kwitnącymi portami oraz ludźmi bezustannie przybywającymi. Raj przyjechał tutaj cztery dekady przed wojna secesyjną, szukając lepszej przyszłości, niż ta, którą oferował jego kraj, co oznaczało bycie rozerwanym powoli na kawałki pomiędzy konkurujące ze sobą interesy. Czysty przypadek sprawił, że skontaktował się z Krystofem, który już był od wieków wampirem. Krystof był pierwszym wampirzym panem, który przyjechał do nowego świata. Bez konkurencji, ustanowił swoje własne terytorium i uczynił siebie Wampirzym Lordem. I wciąż szukał potencjalnych chętnych ze swojego kraju urodzenia, Polski, ludzi, którzy byli przyzwyczajeni do hierarchii władzy i nie będą z nim zadzierać. Ci ludzie zawsze służyli mu chętnie. Kiedy już zostaną przemienieni, jak Raj, mają mały wybór. Niestety, majątek Lorda Krystofa, z konieczności, jest związany z miastem, a najlepsze lata rozkwitu, Buffalo ma już za sobą. Odmowa ujrzenia rzeczywistego upadku przez Krystofa, przeniesienia swojej siedziby na Manhattan, była wskazówką jak bardzo poza świadomością jest, ale wciąż brak możliwości rządzenia terytorium, było dużo poważniejsze. Raj nie był jedynym wampirem, który zaczął służyć w armii lojalnych kompanów. Jeżeli nic nie zostałoby zrobione, północny wschód wkrótce stałby się nagrodą do podziału, osłabiane, dopóki nie zostałoby

podzielone na kawałki – lub przyciągnęło uwagę jakiegoś silnego obcego, który mógłby przybyć i dokonać kompletnego spustoszenia. Kiedy woda z prysznica zaczęła się ochładzać, Raj zakręcił ja i wyszedł, owijając się wielkim ręcznikiem i wycierając się w drodze do garderoby. Jego wybór ubrania padał zwykle na czarne denimy i skórzane kurtki, zwłaszcza przy zimnej pogodzie. Ale dzisiaj założył w to miejsce grafitowy garnitur z wełny. Krystof będzie zadowolony. A teraz to było celem Raja. Chciał, aby Wampirzy Lord był zadowolony, zupełnie nie przygotowany na nie tak odległy dzień, kiedy Raj wykona swój ruch. Rzucił ręcznik i zaczął się ubierać. Jego głód rósł z minuty na minutę. Nadszedł czas zapolować.

*****

Kobieta zajęczała cicho, gdy Raj pił, chemiczny skład jego śliny przeobrażał to doświadczenie w przyjemność równą orgazmowi dla niej, zamiast w brutalny akt, jakim rzeczywiście był. Raj wolno wyciągnął kły z jej szyi i przebiegł zmysłowo językiem po dwóch małych nakłuciach, przyspieszając zagojenie. Oblizał swoje usta i zęby, smakując bukiet jej krwi zanim wsunął kły w dziąsła. Jej krew była słodka młodością i ogrzana rumem, który wcześniej wypiła. Usłyszał głosy i ruszył szybko wzdłuż ciemnego korytarza w ich kierunku, zanim nie znikły. Potem odprowadził odurzoną kobietę do zatłoczonej sali, unikając parkietu. Kobieta obudzi się wkrótce, prawdopodobnie trochę zażenowana widocznymi objawami swojego

orgazmu. Ale nie będzie pamiętała Raja i nie będzie miała negatywnych odczuć. Wziął tylko tyle ile potrzebował, mniej niż mogłaby oddać w miejscowym Czerwonym Krzyżu. Ruszył do samochodu, czując się znowu silny i ożywiony. Wciąż było wcześnie, aczkolwiek bez wątpienia później niż wolałby Krystof. Ale dom starego lorda był niedaleko, a cokolwiek tam na niego czekało wolał spotkać w pełni sił.

Rozdział XI BMW odpowiedziało ochoczo, kiedy skręcał w Delaware Avenue, i zmusił się do zdjęcia nogi z pedału gazu. Było zagrożenie zbyt upojnego pożywienia się. Pozostawiało go to z uczuciem haju i poczuciem niezwyciężoności, co nie było dobrą mieszanką, kiedy miał stanąć przed Panem. Wszedł przez tylne drzwi, skinąwszy głową dwóm strażnikom, którzy mieli swoje miejsce wewnątrz domu – ich twarze były znajome, a oni rozpoznali go, aczkolwiek nie znał ich imion. Przeszedł przez pustą kuchnię na korytarz, gdzie skierował się na schody biegnące do piwnicy, powstrzymując się przed przeskakiwaniem po dwa na raz. Pokój w piwnicy wypełniony był wampirami, ale oni byli tylko ścianą mięsa pomiędzy Krystofem, a kimkolwiek, kto schodził po schodach. Krystof wolał otaczać się słabeuszami, wampirami, które nie wyzywały władzy Wampirzego Lorda. Jeżeli staruszek byłby uprzedzony, jak potężny może się stać Raj, prawdopodobnie wypiłby ostatnią kroplę jego krwi lata temu. Ale prawda była taka, że nikt nie znał pełnej mocy Raja, nawet Emelie. Trzymał ją ostrożnie ukrytą przez większość czasu, używając jedynie w przypadku potrzeby. Nie było powodu, aby ogłaszać, jakim jest zagrożeniem. Oczywiście, to była siła, która przywiodła go dzisiaj do siedziby Wampirzego Lorda. Miał czas przemyśleć sprawę nagłego wezwania Krystofa, i ten scenariusz był jedynym, który miał sens. Cokolwiek się zdarzyło w Buffalo, było na tyle poważne, że Krystof chciał powrotu mocy Raja. Raj miał tylko nadzieje, że to przeżyje cokolwiek to było. Jeden z nowych wampirów – masywny Latynos, którego Raj nie widział nigdy przedtem – wyłonił się z tłumu wypychając swoją klatkę w

wyzwaniu. Fizycznie był imponujący, ale nie prezentował nawet cienia mocy na skali, a tylko to coś znaczyło. Raj przyglądał się młodszemu wampirowi przez pół przymknięte powieki, a potem uśmiechnął się do niego leniwie. - Józef – wycedził, gdy spojrzał przez ramię idioty. – Jeżeli cenisz tego szczeniaka, lepiej natychmiast go odwołaj. Z drugiego końca pokoju, szef ochrony Krystofa spojrzał i przeklął, gdy rzeczony szczeniak przesunął się ku twarzy Raja z warknięciem. - Morale, ty pieprzony idioto, odsuń się – warknął Józef. Przeszedł przez pomieszczenie i pchnął masywną pierś wampira. Morale zamarł na ten ruch, a jego spojrzenie stwardniało. Raj zaśmiał się. - Ten może być zbyt głupi, aby żyć. Jesteś pewien, że chcesz go ocalić? - Powiedziałem, kurwa, odsuń się – Józef pchnął mocniej, posyłając wampira pchnięciem poprzez tłum na ścianę po drugiej stronie. Na znak Józefa, dwóch innych przytrzymało idiotę, aby nie mógł ruszyć do walki. Szef ochrony potrząsnął głową z niesmakiem. - Przepraszam, za to Raj. Jest tak nowy, że musimy go zamykać przed wschodem słońca, albo stałby tu i patrzył na ładne światełko na niebie. - Może powinieneś się go pozbyć i zrobić nam wszystkim przysługę. Co on tu robi? - Krystof go lubi. Z drugiego końca pokoju, Morale wyszczerzył zęby w triumfalnym uśmiechu, ale Raj tylko się roześmiał. Szczeniak widocznie tego nie

wiedział, ale lubienie przez Krystofa oznaczało, że wampir był zbyt głupi, lub zbyt słaby, aby stanowić nawet najmniejsze zagrożenie. - Nasz pan czeka na ciebie – powiedział Józef. Co znaczyło, że Raj się spóźnił i Krystof był wkurzony. Raj wzruszył ramionami beztrosko. - Było późno, gdy zadzwonił ostatniej nocy. Ledwie dostałem się do miasta przed świtem, i musiałem się pożywić. O co chodzi? - Rajmund. Każdy wampir w pokoju – z wyjątkiem Raja – przyklękał na jedno kolano, gdy Krystof stanął w drzwiach swojego biura. Klęczenie było pozą, na którą nalegał i tylko Raj nie zgodził się na nią przez lata. - Panie – powiedział Raj pochylając kark, nic więcej. Podniósł głowę i spotkał wzrok Krystofa, pozwalający mu wymusić zachowanie. Cienkie usta Lorda wydęły się, zanim nie przeszły w nieszczery uśmiech. - Dobrze znów cię widzieć, Rajmundzie. Jego głos był silny i czysty, co oznaczało, że prawdopodobnie właśnie się pożywił. W ciągu ostatnich kilku lat stało się jasne, że Krystof pożywia się coraz częściej. To był następny sygnał narastającej słabości, gdy wampir w jego wieku i z jego mocą powraca do przyzwyczajeń nowostworzonego. Kiedy był głodny jego mowa stawała się niepewna i wahająca jak u starzejącego się człowieka, aczkolwiek on nigdy nie wyglądał staro. To nie jego ciało się starzało. To jego umysł. - Wejdź – powiedział wskazując ręką przed sobą w geście zaproszenia. Zaczął odwracać się w kierunku swojego biura, ale się zatrzymał marszcząc brwi i spojrzawszy na Józefa. Długą minutę potem,

odwrócił się i spojrzał zagadkowym wzrokiem na Raja, zanim pchnął najbliższego wampira. - Wszyscy na górę – warknął. Raj wzruszył ramionami mrugając do Moralesa i przeszedł do wewnętrznego pokoju Krystofa. Krystof był sam, nie licząc młodej kobiety relaksującej się na welwetowej kanapie pod ścianą. Była pół naga, jej bluzka rozchylała się na małych, bladych piersiach, jej spódnica podwinięta była niemal do jej pasa, gdzie nie było bielizny, jeżeli jakąkolwiek posiadała. Świeża krew, czerwona i mokra sączyła się wolno z jej żyły na szyi, a ona jęczała cicho w upojnym śnie na twarzy, gdy zawijała pukiel włosów na palcu. - Śliczna, nieprawdaż? Raj zirytowany,

natychmiast że

pozwolił

odwrócił sobie

uwagę na

od

Wampirzego

rozproszenie

ludzką

Lorda, kobietą.

Rozproszenie mogłoby być śmiertelne w obecności Krystofa, nie ważne czy staruszek był zniedołężniały. - Młoda – skomentował. Ale Krystof zawsze wolał je młode. Krystof obnażył zęby w szerokim uśmiechu, który pokazywał więcej niż błysk kłów. - Ponad osiemnaście i przyprowadzona z jednej z jadłodajni, więc wiesz, że to legalne. Odwrócił się plecami i przeszedł po miękkim dywanie, aby usiąść za nadmiernie ozdobionym, antycznym biurkiem z tak piękną inkrustacją, że nawet Raj je podziwiał. Welwetowe zasłony w głębokiej czerwieni wisiały za biurkiem Lorda – zapewne dla efektu, ponieważ w piwnicy nie było okien. Pozostałe ściany były ozdobione głębokim mahoniowym ornamentem na przygnębiającej satynowej tapecie.

Krystof usadowił się na delikatnym krześle ze złożonymi delikatnymi dłońmi na obleczonej skórą księdze. Jego długie, ciemne włosy związane czarną, welwetową wstążką, zachodziły na twarz a brązowe oczy, które były jasne, nie okazywały znaków stresu, gdy patrzył wyczekująco na Raja. Raj przypomniał sobie stare rosyjskie powiedzenie mówiące o osobach, których twarz była niedotknięta przez wiatr. Odnosiło się do kogoś nieoznaczonego przez trudy życia, i to nie był komplement. Tutaj znajdował się Wampirzy Lord, który żył przez wieki, który zniewolił setki, jeżeli nie tysiące zarówno wampirów jak i ludzi, który zabijał brutalnie bez powodu, tylko dla własnej wygody. A teraz, siedział tu jako obraz młodego, rozpieszczonego arystokraty, którego ręce nie zostały zbrukane niczym innym oprócz krwi. Raj patrzył na tę istotę, która tak zmieniła jego życie i był prawie owładnięty potrzeba przeskoczenia przez biurko i wyduszenia tego nienaturalnego życia z niego. - Dlaczego tu jestem? – Warknął. Zza biurka, usta Krystofa wydęły się, gdy skinął swa głową w naganie. - Nie wyciągaj pochopnych wniosków, Rajmundzie. Wciąż jestem tu panem. Jego wzrok stał się nagle beznamiętny, a Raj zdał sobie sprawę, że mogliby to zrobić już teraz, zadecydować o sprawach pomiędzy nimi. Ale nie z tymi wszystkimi posiłkami będącymi setki mil na Manhattanie, podczas, gdy Krystof siedział pod swoim domem pełnym poddanych, których życie zależało od jego egzystencji. Mogliby bronić go do śmierci, idąc za instynktem przetrwania, niezależnie od ich osobistych uczuć do niego. Raj zniżył wzrok i pochylił szybko głowę.

- Proszę o wybaczenie, mój panie. Krystof uśmiechnął się wdzięcznie, jak dobrotliwy pan do swego sługi. Raj zacisnął zęby tak mocno, że był pewien, że stary wampir to usłyszał. - Więc – zaczął Krystof słodkim tonem znudzonego arystokraty – Powiedz, czego chciał Raphael. Raj wzruszył beztrosko ramionami – Wakacje na Manhattanie dla jego partnerki. Krystof zmarszczył brwi. - Dlaczego w Nowym Jorku? - Zakupy, jak sądzę. To robiła ona i jej przyjaciółka przez cały dzień. - Czy nie można robić zakupów w Los Angeles? - Przyjaciółka pracuje w Nowym Jorku, w Buffalo w rzeczy samej. Naucza na uniwersytecie. A co do partnerki Raphaela… - Raj podsunął sobie wyglądające na niewygodne krzesło i opadł na nie – Ona jest bogatą Amerykanką i wyraźnie przyzwyczajona jest do własnego stylu życia. Raphael spełnia jej zachcianki. - Robi to? Wzmożone zainteresowanie Krystofa przyciągnęło uwagę Raja, aczkolwiek był ostrożny, aby tego nie okazywać. – Rzeczywiście – wyjaśnił. – Jest piękna. Stary wampir roześmiał się. - Więc nawet Raphael ma słabości. Nigdy nie sądziłem, że dożyję tego dnia.

Raj nic nie powiedział. Jeżeli Krystof chciał wierzyć, że partnerka Raphaela, Cynthia, w jakiś sposób go osłabiała, to jego wybór. Raj widział dosyć w ten weekend, aby wiedzieć, że, podczas, gdy Lord Zachodu wyraźnie kochał ludzką kobietę, to wcale nie znaczyło, że był nieostrożny. Jeżeli coś, to był bardziej zabezpieczony niż kiedykolwiek. Potkawszy ją wreszcie, Raj skłaniał się uwierzyć w plotki krążące o determinacji Cyn i jej chęci zabijania, jeżeli to konieczne. I nie miał wątpliwości, że będzie broniła Raphaela, aż do swojej śmierci, jeżeli tego to będzie wymagać. Jeżeli chodzi o Raphaela, to tylko głupiec mógł pomyśleć o skrzywdzeniu Cynthi i przeżyciu tego. - Cóż, to jest bardzo ciekawe, ale to nie jest główny powód, dlaczego cię tu ściągnąłem, Rajmundzie. Mamy pewną sytuację powiązaną z ludźmi, a jak wiesz, nigdy nie byłem skory do współpracy z nimi. Z tymi, którzy nie są użyteczni, w każdym razie – zaśmiał się na swój własny żart. – To jednak jest Ameryka, i trzeba się zaadaptować. Raj zignorował go. Krystof przebywał w tym kraju od prawie trzystu lat, a wciąż przemawiał jakby przybył tu przed miesiącem. - Obawiam się, że ludzka policja jest zaniepokojona, Rajmundzie. To przykuło uwagę Raja. - Policja? Czym? - Najwidoczniej znikły jakieś kobiety. Jakby to była rzadkość w ludzkim mieście. Zarzynają się nawzajem, tak zwyczajnie, że nie stanowimy dla nich większego zagrożenia niż sami dla siebie tworzą. Niestety, powiązany jest wpływowy człowiek – jego córka jest wśród zaginionych, a on przekonał policję, że mamy coś z tym wspólnego. Śmieszne, oczywiście. Dziewczyna bez wątpienia pieprzy się z kimś niewygodnym i wróci do domu w ciąży i żałująca, kiedy zda sobie sprawę

ze swojego błędu. Ale w międzyczasie, wszyscy jesteśmy zmuszeni grać w tę głupią grę. Jego głos już nie należał do znudzonego arystokraty, ale stał się szorstki z emocji. Czy to był strach? Czy Krystof wiedział więcej o tych zaginionych kobietach niż mówił i to był prawdziwy powód, dlaczego Raj został wezwany, aby sobie z tym poradzić? - W każdym razie – kontynuował Wampirzy Lord, – spotkasz się z policją dziś wieczór… - Dziś? - Zapytał Raj. Krystof podniósł brew z dezaprobatą na przerwanie. - Dziś wieczór – powtórzył. – O dziewiątej. Powiedziałem im… - Po co z nimi w ogóle rozmawiać? Cierpliwość Krystof skończyła się. Jego krzesło upadło za nim, gdy wstał, a jego oczy były dwoma ogniami w nagle pociemniałym pokoju, jego moc rozprzestrzeniała się nie tylko na dom w Delaware Park, ale na całe Buffalo, a nawet na Manhattan, gdzie własne wampiry Raja mogły ją poczuć i zastanawiały się czy zginą. Raj skoczył na nogi, gdy dookoła nich wiekowa rezydencja zaczęła drżeć od woli Krystofa. Gipsowy kurz wypełnił powietrze, gdy stare drewno zaczęło jęczeć od nagłego naprężenia. Młodzi dawcy Krystofa zaczęli jęczeć ze strachu, gdy w drugim pokoju kryształy zaczęły drżeć w męce, gdy coś spadło na podłogę i roztrzaskało się na milion części. Na piętrze ponad nimi zamarł wszelki ruch, gdy Krystof sięgał po każdą żywotna siłę, która trzymała jego poddanych przy życiu, demonstrując swoją potęgę w najbardziej okrutny sposób. Raj czuł przerażenie dookoła siebie, gdy padli na kolana, gdy ich serca stanęły w ich piersiach, a ich oddech zamarł. Nawet on nie był

kompletnie obojętny na siłę woli Krystofa. Ale w przeciwieństwie do innych, zwalczył to, uwalniając wystarczająco dużo swojej mocy, aby utrzymać swoje serce bijące, a płuca wciągające powietrze przeciw woli swojego pana. W ciszy, która była wolą Wampirzego Lorda, pojedyncze bicie serca Raja było głośnym dudnieniem. Z drugiej strony pokoju, Krystof słyszał je. Ich oczy się spotkały. - Więc – w końcu powiedział Krystof. Mrugnął i powróciło oświetlenie. W całym mieście, jak wiedział Raj, wampiry opadły w uldze, przytłoczone dotykiem swojego mistrza, wciągając znów powietrze w swoje płuca, czując skradzioną krew ze swoich żył znów płynącą leniwie. Młoda kobieta na kanapie kaszlała spazmatycznie, jej twarz zbielała ze strachu, a jej usta były zabarwione na niebiesko z utraty tlenu. Krystof spojrzał na nią leniwie, potem westchnął niecierpliwie i podszedł opadając na jedno kolano. Podwinął swój rękaw i zwyczajnie otworzył żyłę swoimi kłami, przytrzymując nadgarstek i pozwalając kilku kroplom wpaść pomiędzy jej usta. Prawie zakrztusiła się, gdy lepki płyn spłynął w do jej gardła, ale jej rozpacz została szybko zastąpiona przez ekstazę, gdy bogata krew Wampirzego Lorda połączyła się z jej organizmem. Zajęczała i odwróciła się na bok, zwijając się i leżąc z drżeniem. Krystof polizał swoją żyłę i zamknął nacięcie, zapinając rękaw krótkimi ruchami, a potem usiadł na krawędzi sofy. Pojedyncza kropla krwi pozostała na nieskazitelnym ubraniu, a kiedy to zobaczył zmarszczył brwi. - Powinienem pozwolić ci umrzeć, Rajmundzie – powiedział nie podnosząc wzroku. – Do dziś nie jestem pewien, dlaczego tego nie zrobiłem. Raj nie odezwał się.

Krystof spojrzał na niego lekceważąco. - Mógłbym cię teraz zabić, oczywiście – powiedział towarzysko. – Oni wszyscy chętnie umierają, gdy ich wezwę – machnął ręką ponad głową, wskazując wampiry w domu nad nimi. – Mógłbym wysuszyć to miasto, jeżeli to konieczne, aby cię pokonać, i co byś zrobił? – Jego oczy znów zapłonęły, ale płomień był śmiertelnie zimny. – Nic. – Warknął patrząc na Raja. – Jestem tu panem. Nie zapominaj, Rajmundzie. Pewnego dnia, ty i ja możemy stanąć do walki, ale to nie dzisiaj, i obaj o tym wiemy, – wydął swoje usta w rozdrażnieniu, jakby kontemplował bałagan dookoła siebie, pochylając się lekko, aby podnieść przewrócone krzesło zanim zwrócił swoją uwagę na Raja. - Spotkasz się z detektywem Scavetti i innymi o dziewiątej dziś wieczorem – powiedział. Wsunął rękę pod marynarkę i wciągnął zwyczajnie wyglądającą wizytówkę z logo departamentu policji. Podał ją Rajowi. - Odpowiesz na wszystkie ich pytania według swoje wiedzy. Wiem, że mogę ci ufać, że poradzisz sobie zgodnie ze swoimi najlepszymi możliwościami – przerwał, nie zmieniając spojrzenia. – Czy masz jeszcze pytania? Raj przyglądał się swojemu mistrzowi przez chwilę, przypominając Wampirzemu Lordowi, że żadne inne serce nie biło, tylko jego. Wziął oferowana wizytówkę i zapytał. - Czy to mądre, mój panie? Przeżyliśmy tak długo nie będąc przez nich zauważonymi. Przez krótką chwilę Raj myślał, że zobaczył coś jak błysk przebiegłości w oczach starego Lorda, ale to szybko znikło.

- Ostatnia dziewczyna znikła po odwiedzeniu jednego z tych śmiesznych kostiumowych przyjęć wampirów – powiedział Krystof, wyginając usta z niesmakiem. – Moi prawnicy, wyjaśnili ludziom, że nie mamy z tym nic wspólnego, ale… - wzruszył ramionami. Raj skinął. - Będę cię informował. Krystof skinął i odwrócił swoją uwagę do drżącej, młodej kobiety, jedną dłonią poruszając po jej nagim biodrze. - Zamkniesz drzwi wychodząc, prawda Rajmundzie?

*****

- Wszystko w porządku, Raj? Raj odwrócił się od zamkniętych drzwi biura Krystofa i zobaczył stojącego kilka stóp dalej, ostrzącego kołek Józefa. Raj spojrzał na niego znacząco. - Planujesz użyć go? – Zapytał, mając prawie nadzieję, że drugi wampir powie „tak”. Mógłby stoczyć teraz dobrą walkę. Józef spojrzał w dół, jakby zaskoczony obecnością śmiertelnej broni. - Niektóre z młodszych wampirów nie przeszły – wyjaśnił, a potem uśmiechnął się szeroko. – Włączając Moralesa.

Jedyną reakcją Raja było podniesienie jednej brwi. Spojrzał na zegarek. - Chciałbym pogadać z tobą, Józefie, ale musimy to odłożyć. Krystof poprosił mnie, abym zajął się… - Wiem o glinach – warknął Józef, jego nastrój nagle się zmienił. – Jestem jego szefem ochrony, Raj. Wiem, po co tu jesteś. Raj spojrzał na niego uważnie. Najwyraźniej jakaś uraza – pomyślał. Ale kto mógł go winić. - Spójrz – powiedział Raj przechylając się konspiracyjnie. – Jeżeli mam poradzić sobie z tym szybko, będę potrzebował twojej pomocy. To już nie jest moje miasto. Józef przyglądał mu się przez minutę zanim skinął potakująco głową. - Powiem ci, co będę mógł – powiedział. – Tak sobie myślę, że powinieneś przyjść do domu. Celia z radością cię zobaczy. Męczą ją te same twarze. Celia była ludzką żoną Józefa, poślubiona w dawnym stylu, na użytek zmarłej teraz rodziny Celii, która nigdy nie dowiedziała się, o prawdziwej naturze mężczyzny, którego poślubiła. Byli razem ponad sto lat, na tyle długo, że pomimo faktu, iż Celia wciąż była człowiekiem, jej życie było zupełnie związane z jej wampirzym mężem. Jeżeli Józef kiedykolwiek zdecydowałby się zostawić ją, przestać dawać jej krew, umarłaby w ciągu kilku dni. Ale to się nigdy nie stanie. Celia była żeńskim draniem i zupełnie zdominowała wielkiego wampira. Raj raczej wolałby wyjść na słońce, niż być związanym się z kimś takim jak Celia, choćby na jeden dzień, a co dopiero na wieczność. - Sprawi mi to radość – skłamał. – Ustalimy coś.

*****

Raj przeszedł przez drzwi. Ciesząc się, że opuszcza siedlisko Krystofa z neurotycznymi wampirami. Powietrze na zewnątrz było świeże, i Raj nie pomyślał o nim jak o zimnym uderzeniu. Było ulgą po przytłaczającej atmosferze domu, z pół oszalałym Lordem i folgujących pochlebcach. Nacisnął pilota otwierając samochód i wsunął się do środka, ciesząc się zapachem dobrej skóry, gładkim łoskotem silnika, gdy przekręcił kluczyk oraz smutnym, grobowym głosem Leonarda Cohena szepczącego z jego radia. Podniósł swój telefon i wybrał numer Manhattanu. - Raj! – Em odpowiedziała zanim telefon skończył pierwszy dzwonek. - Czy w ten sposób odbierasz teraz telefon? - Przepraszam, mój panie – powiedziała. – Czy jesteś… - Ze mną w porządku, Em – złagodził. – Ale Krystof stanął przed przykrą rzeczywistością. Czy wszyscy przez to przeszli bez szkody? - Bez problemu. Kilka bólów głowy i paniki wśród najmłodszych, ale w większości… - przerwała, jakby niepewna czy kontynuować. – Martwiłam się, Raj – powiedziała ciszej. - Tak mało masz we mnie wiary, Em? - Nie – powiedziała szybko. – Naprawdę – dodała. – Po prostu… jesteś tam sam, a Krystof ma za sobą cały gang…

- Przed sobą, chciałaś powiedzieć. Krystof przewodzi od tyłu. Em roześmiała się, a on usłyszał ulgę w jej głosie, gdy kontynuowała. - Więc, wracasz wkrótce? - Chciałbym. Mają tu kłopoty. Zaginęły kobiety, włączając córkę faceta dość bogatego, aby zauważyły to gliny. Dziewczyna była na wampirzym przyjęciu zanim znikła, więc policja, postrzega to jako powiązanie wampirów. Em parsknęła. - Jakie wampirze powiązanie? Bez obrazy, ale żadne z nas nie chciałoby się znaleźć na takim przyjęciu. - To właśnie powiedział im Krystof, ale wiesz jak jest. Ale szczerze, nie jestem przekonany, że Krystof jest tak niewinny, za jakiego chce uchodzić. Jest trochę zbyt zmartwiony całą sytuacją. - Cóż, kurwa. Właśnie tego potrzebujemy. Więcej złej prasy. Dlaczego nie pozwolić Krystofowi posprzątać jego własnego bałaganu? - Ponieważ, coś takiego może skrzywdzić nas wszystkich. Poza tym, jeżeli jest w tym prawda, jeżeli to nie Krystof, to muszę dopaść wampira, który za tym stoi. Bóg wie, że Krystof nie chce pobrudzić sobie rąk. Usłyszał długie westchnięcie Em. - Pozwól mi wysłać ludzi, Raj. Żeby Krystof nie wiedział… - Jeszcze nie. Ale już wkrótce. Muszę się tu pokręcić i zobaczyć, o co chodzi. Wszystko, co mam, to to, co powiedział mi Krystof, jego głównym zmartwieniem zawsze jest jego tyłek. Jestem w drodze na

spotkanie z glinami, jeżeli możesz w to uwierzyć, Krystof ustawił je zanim przyjechałem. Zadzwonię do ciebie po spotkaniu. - Jeszcze nie jest zbyt późno, mogę poszukać tropów… - Zostaw to, Em. Zadzwonię. Rozłączył się zanim mogła dalej protestować. Kochał Em jak siostrę, była jego porucznikiem, ale stawała się trochę jak kwoka. Podkręcił muzykę i odjechał od krawężnika kierując się na posterunek policji – miejsce, którego nie spodziewał się kiedykolwiek odwiedzić.

Rozdział XII Sarah nie była na posterunku policji od czasów Kalifornii, nie miała więcej niż bilet z parkingu przez te dwanaście lat. Stała przed krótkimi,

betonowymi

schodami,

patrząc

na

szklane

drzwi

i

zastanawiając się, dlaczego czuje się tak, jakby oddawała swoją wolność wchodząc do budynku. Intelektualnie, wiedziała, że to tylko budynek. Ponad to, budynek wypełniony kobietami i mężczyznami, którzy codziennie poświęcali swoje życie za ludzi takich jak ona. Zamierzała odbyć miłą rozmowę z Tonym Scavetti o wampirach, a potem wrócić do domu, do swojego miłego bliźniaka z dziwną klatką schodową i pojemniczkami zapełniającymi jej lodówkę. Więc dlaczego jej ciało było w nastroju do walki? - Wampiry, Sarah – wymamrotała do siebie cicho. – Zamierzasz rozmawiać o wampirach. A jeżeli zdarzy się, że Tony powie coś interesującego, a ona zasugeruje coś w zamian, co złego może się stać? Racja. Przycisnęła mocniej swoją torebkę i weszła na schody. Drzwi otworzyły się, gdy po nie sięgnęła, dwóch mężczyzn w garniturach – i z bronią, jak zauważyła – wychodziło, gdy weszła. Jeden z nich, przytrzymał jej drzwi, a jego wzrok prześliznął się po jej ciele od góry do dołu, rozjaśniając się doceniającym uśmiechem. Dzisiaj założyła spodnie – nie ważne, co mówiła Linda, było zbyt zimno na coś innego. Ale opinały jej zaokrąglenia bioder, a ona wiedziała, że ma figurę, która dobrze wyglądała w swetrach, nawet, jeżeli większość jej ciała była ukryta pod długim, wełnianym płaszczem. Uśmiechnęła się w odpowiedzi, mamrocząc podziękowanie i weszła na posterunek. Pierwszą rzeczą, która ja uderzyła był zapach – potu, brudu a pod tym wszystkim zapach sosnowego środka czyszczącego. Niestety, zbyt wiele niemytych ciał przeszło tędy i zbyt często, aby najskuteczniejszy

płyn czyszczący miał na to wpływ – a miała wrażenie, że środek czyszczący nie był tak skuteczny. Następna była ilość ludzi zapełniająca lobby. Zaplanowała swoje spotkanie z Tonym na późny wieczór, myśląc, że to będzie najspokojniejsza pora. To tyle, jeżeli chodzi o pomysły. Po jej prawej stronie znajdowała się recepcja - i to nie było Mayberry. Dolna połowa była ścianą, a górna podwójną szyba, prawdopodobnie z kuloodpornego plastyku. Widziała kilku ludzi w uniformach poruszających się za ladą, z jednym, dobrze odżywionym, w średnim wieku oficerem siedzącym za plastykiem, mniej więcej skierowanego w stronę poczekalni. Podeszła do małego, perforowanego owalu w pobliżu jego głowy i zatrzymała się oczekując na reakcję. Zajęło to chwilę, ale w końcu spojrzał. - W czym mogę pomóc? – Zapytał. Przypominając sobie, że ma powód, aby tu być, który nie zawiera antagonizmu przeciw pierwszemu napotkanemu policjantowi, Sarah uśmiechnęła się i powiedziała uprzejmie. - Jestem profesor Stratton. Sarah Stratton. Mam nadzieję, że detektyw Scavetti oczekuje mnie. Gliniarz mierzył ją wzrokiem przez kilka chwil, a potem nacisnął kilka guzików na konsoli i powiedział do słuchawki. - Scavetti. Masz gościa – przerwał, słuchając. – Taa. To kobieta. Mówi, że nazywa się… - spojrzał na Sarę po wskazówki. - Stratton – przypomniała mu. – Sarah Stratton. - Sarah Stratton – powtórzył policjant. – Taa, okay – przycisnął następny guzik i powiedział. – Zaraz zajdzie. Proszę usiąść. Sarah odrzuciła ofertę zajęcia miejsca siedzącego i zdecydowała się stać. Kilka minut później, otworzyły się pojedyncze drzwi po drugiej

stronie lobby i pojawił się Tony Scavetti. Całkiem zapomniała jak wyglądał, nie zrobił na niej wrażenia, gdy spotkała go wcześniej. Ale rozpoznała go natychmiast. Był z tych Amerykanów, włoskiego pochodzenia, których spotykało się każdego dnia na ulicach tego miasta, z ciemnymi, zaczesanymi do tyły włosami, oliwkową skórą i brązowymi oczami. Był przystojny, jeżeli ktoś lubi ten typ, ale najwyraźniej spędzał dużo czasu na sali gimnastycznej, na co wskazywała wąska talia i szeroka klatka pod źle dopasowanym płaszczem. Podeszła i wyciągnęła dłoń. - Detektywie Scavetti. Nie spuszczał wzroku z jej twarzy, gdy szybko potrząsnął jej dłonią, wydając się w pośpiechu, aby powrócić z powrotem za drzwi. - Sarah – powiedział. – Wejdź. Szła za nim krótkim korytarzem, wypełnionym biurkami i ludźmi. Prawie bezustannie dzwoniły telefony i słychać było mamrotanie głosów, przełamane czasami przez głośną rozmowę. Kilka głów się odwróciło się, w większości z ciekawości, gdy szła za Tonym do oszklonego biura z czteroma biurkami, z których żadne nie było zajęte. - Usiądź – powiedział, ruszając do biurka położonego najdalej od drzwi. Były tam dwie podkładki, proste krzesła przed biurkiem, a ona zajęła jedno, które miało nie porwaną poduszkę. - Więc, Sarah – powiedział uśmiechając się. – Co mogę dla ciebie zrobić? Sarah położyła swoją torebkę na podłodze i przechyliła się do przodu. - Mam nadzieję, że to ja mogę coś dla ciebie zrobić – powiedziała śmiejąc się lekko. – Jak mówiłam przez telefon, rozmawiałam wczoraj z

Lindą, a ona wspomniała, że prowadzisz śledztwo w sprawie Trish Cowens. Tony nie wyglądał na zadowolonego z tego powodu, ale skinął. - Powiedziała również, że sądzicie, że mogą być zamieszane w to wampiry, a ja… - Ku… – Spojrzał na nią szybko. – Skąd, do diabła, Linda… - Myślę, że powiedziała jej twoja matka. - Ku… - wciągnął oddech i uśmiechnął się, odchylając się na swoim krześle, aż uderzyło w ścianę za nim. – Przepraszam. Złe nawyki. Przypuszczam, że muszę aresztować moją mamę, za gadanie dookoła. Przykro mi Saro, ale możliwe, że tracisz czas przychodząc tutaj. Nie mogę rozmawiać o żadnym aspekcie śledztwa. Jestem pewien, że rozumiesz. - Rozumiem – zapewniła go. – Nie przyszłam, aby zadawać pytania. Właściwie mam nadzieję, że mogę odpowiedzieć na twoje pytania.

Jestem

dobrą

przyjaciółką

niektórych

ludzi

wysoko

postawionych w wampirzej hierarchii. Jeżeli potrzebujesz… Uśmiechnął się protekcyjnie i przysunął swoje krzesło. - Mam nadzieję, że wampirzy aspekt mamy rozwiązany. Nie sądzę… - zadzwonił jego telefon i odebrał go szybko – Scavetti – słuchał przez chwilę, a potem przeklął. – Co do kurwy – jego oczy błysnęły na nią jeszcze raz i odwrócił się lekko. – Co on tu robi? Nikt mi nie powiedział… Taa. Świetnie. Kurewsko świetnie. Co z… W porządku, przyprowadź go i spotkam się z wami w sali konferencyjnej. Sarah wyczuła, że jej szansa się wyślizguje. Co miał na myśli mówiąc, że wampirzy aspekt jest rozwiązany? Czy był ktoś inny w mieście, kto wiedział o wampirach? Nie, nikt z uniwersytetu, to było pewne. Kto mógłby… Jej oczy rozszerzyły się nagle, przypominając sobie

kogoś odległego o kilka godzin lotu, kto wiedział piekielnie dużo więcej niż ona o wampirach.

****

Raj wjechał na parking za posterunkiem policji, wycofując, aby stanąć w drugim rzędzie na widoku przed wejściem. Nie był zachwycony swoja obecnością tutaj, aczkolwiek pracował z policjantami na Manhattanie przez cały czas. Zawsze zdarzał się jakiś idiota, z życzeniem śmierci, który zaczynał z jakimś z jego wampirów, albo wypił zbyt dużo i zaczynał bójkę. Ale Manhattan był miastem Raja i znał gliny. Wiedział, kto pracował w pobliżu jego klubów i zawsze wspomagał instytucje dobroczynne, gdy o to prosiły, co zdarzało się często. To, z drugiej strony, zdecydowanie nie było jego miasto, a on nie zajmował się jakimś dupkiem czy pijakiem. Dziewczyna Cowensa znikła kilka dni temu, nie byłoby dziwne, gdyby okazało się, ze nie żyje, co sprawiało, że to może być śledztwo w sprawie morderstwa. A Raj miał przeczucie, że Departament Policji w Buffalo nie będzie pod wrażeniem jego dotacji na rzecz nowojorskiej policji. Taksówka podjechała pod posterunek, wpadając przednią oponą w wypełnioną dziurę, zanim kierowca wysiadł, aby zwymiotować na schody frontowe. Z tylnego siedzenia wysiadła kobieta z rozwianymi włosami i z widocznie narzuconym w ostatniej chwili ubraniu. Podała pieniądze kierowcy, które on wziął i dojechał unikając w ostatniej chwili wpadnięcia

ponownie w dziurę, jechał bezpośrednio w kierunku Raja, z otwartymi szybami na zimnym powietrzu. Gdy taksówka wjechała na ulicę, minęła limuzynę, która zwolniła, aby powolnie skręcić na parking. Raj zaśmiał się cicho. Kto wiedział, że siedzenie na parkingu może być takie zabawne? Długi, czarny pojazd jechał statecznie przez całą szerokość budynku, kierowca zręcznie uniknął wypełnionej wodą dziury, podczas, gdy zajmował dokładnie taką pozycję jak przed chwilą taksówka. Prawe drzwi pasażera otworzyły się niemal natychmiast, i wyskoczył z niej mężczyzna, jego zachowanie i dyskretne uzbrojenie wskazywało, że był ochroniarzem, zanim jeszcze rozejrzał się uważnie po okolicy. Kierowca wysiadł i otworzył tylne drzwi mówiąc coś, do kogoś, kto siedział w środku, zanim odszedł na bok. Pierwszy wysiadł tęgi mężczyzna, jego długie, jasne włosy były nie przykryte, a jego płaszcz w kolorze wielbłądziej wełny był ciasno zapięty. Odwrócił się tylko tyle, aby można było spojrzeć na jego twarz i Raj przeklął cicho. Edward Blackwood – podróżujący sprzedawca oleju rybnego, jeżeli taki istniał. Z limuzyny wysiadł drugi mężczyzna, prawie tak wysoki jak Blackwood, ale nie tak potężny. Miał powyżej pięćdziesięciu lat, z wymodelowana fryzurą, ubrany w czarny płaszcz oraz apaszkę dookoła szyi chroniącą przed zimnem. Inaczej niż Blackwood, on nie czekał, ale bezpośrednio wszedł po schodach do budynku, a jego ochroniarz za nim. Blackwood wydawał się wycofywać, ale podążył za nimi, przyśpieszając. Mając na uwadze przyzwyczajenie Blackwooda do towarzystwa bogatych ludzi, którzy nie mają nic lepszego do zrobienia ze swoimi pieniędzmi tylko tracenie ich na Ludzkie Uświadomienie, Raj zgadywał, że ciemnowłosy mężczyzna to William Cowens, miliarder i ojciec zaginionej

dziewczyny. Co go nie radowało. Przyszedł przygotowany na rozmowę z glinami, a nie z ojcem dziewczyny. Kierowca limuzyny skierował ją w głąb parkingu, aby czekać na powrót szefa. Raj siedział jeszcze przez kilka minut, a potem przekręcił kluczyk i wysiadł z ciepłego wnętrza samochodu. Czas dowiedzieć się, co wie policja. A czego nie wiedzą. Raj przeszedł szybko przez parking, wchodząc po dwa schodki na raz. W powietrzu falował zapach kobiecych perfum, coś lekkiego i kwiatowego, coś dziwnie znajomego. Nasilił się, gdy podszedł do biurka recepcji, aby stanąć przed ludzkim policjantem, który siedział za kuloodporną szybą i z rozmysłem wszystkich ignorował. Raj zapukał w plastyk i policjant spojrzał na niego. - Nazywam się Gregor, Raymond Gregor – powiedział używając amerykańskiej wersji swojego imienia. – Czeka na mnie detektyw Scavetti. - Pan Gregor? – Męski głos nadszedł z tyłu, a Raj odwrócił się napinając się lekko. - Detektyw Dan Felder – powiedział mężczyzna podchodząc bliżej. – Scavetti i ja jesteśmy partnerami. Felder był wysoki i szczupły, prawdopodobnie postrzegany jako przystojny w jakiś sposób. Uśmiechnął się i wyciągnął rękę. - Nie chciałem pana zaskoczyć. Przechodziłem obok i usłyszałem nazwisko. - Detektywie – powiedział Raj, akceptując uścisk. - Więc, żadnych problemów z wejściem do budynku, huh? - Przepraszam?

Felder odwrócił wzrok zmieszany. - Pomyślałem, że może pan potrzebować zaproszenia czy coś? Pierwszym odruchem Raja było wyszydzenie, ale przemyślał to lepiej. To był uprzejmy gest, a poza tym może przydać się później, aby mieć przyjacielskie stosunki w departamencie policji. - Nie – odpowiedział. – Ale dzięki za troskę, Felder. W publiczne miejsca jak to, wchodzę bez problemu. - Oh, racja. To ma sens – Felder wskazał w kierunku zamkniętych drzwi. – Pójdziemy tędy. Kiwnął głową w kierunku policjanta, który nacisnął guzik. Rozbrzmiało głośne buczenie i Felder pchnął drzwi, otwierając je, wskazując Rajowi drogę przed nim. Wolałby, aby gliniarz poszedł pierwszy, ale wyglądałoby to trochę paranoidalnie, więc przeszedł przez drzwi. Przeszli tylko kilka kroków, kiedy uderzył go ten sam zapach perfum. Podniósł głowę i uśmiechnął się szeroko. Sarah Stratton nadchodziła korytarzem, razem z innym detektywem. Najwidoczniej była zakłopotana i zażenowana tym, co mówił detektyw, i zupełnie nieświadoma, że Raj tu stoi. - Spójrz, doceniam twój trud, że tu przyszłaś, Saro – powiedział glina, gdy podchodzili bliżej. – Ale jak powiedziałem, mamy własnych ekspertów od tych spraw. - Oczywiście. Po prostu pomyślałam, że jeżeli mam kontakty z miejscowym Wampirzym Lordem… Czy miała? To była nowina dla Raja. I nie sprawiało mu przyjemności. Nie chciał, aby Sarah Stratton znalazła się bliżej Krystofa, czy innego wampira niż sto jardów. Z wyjątkiem, oczywiście, niego. - Tony – powiedział detektyw Felder.

Drugi detektyw spojrzał niecierpliwie. - Taa, za chwilę, Dan. Spójrz… – powiedział cicho, biorąc ramię Sary. – Zostaw mi numer telefonu, a ja… - Nie – powiedziała nalegająco. Spojrzała nerwowo i zamarła, jej oczy rozszerzyły się, gdy zobaczyła Raja. Jego usta wygięły się w miłym uśmiechu, aczkolwiek, jedyne co chciał to tylko strząsnąć pieprzoną rękę Tonego z jej ramienia. - Tony – nalegał Felder. – To jest Raymond Gregor. Tony, zapewne Tony Scavetti, którego miał spotkać Raj, wreszcie zwrócił uwagę na Raja. - Jesteś wampirem? Raj skinął. - A ty pewnie detektywem – odpowiedział. Miał cyniczną przyjemność z najeżenia się człowieka, który wyprostował się do pełnej wysokości, co było nie więcej niż pięcioma stopami i ośmioma calami, i naprężył wyćwiczone na sali gimnastycznej muskuły pod zbyt obcisłą marynarką. Raj przyglądał mu się bez mrugnięcia. Spotkał wielu ludzi pokroju Scavettiego w swoim długim życiu, ludzi, którzy stawali do bójki bez innego powodu, tylko po to, aby udowodnić że nikt inny nie był mądrzejszy. - Dobrze, że mamy już szczegóły za sobą – powiedział Felder, grając rozjemcę. Coś, co prawdopodobnie musiał robić często, jeżeli Scavetti był jego partnerem. - Uh, profesor Stratton? – Przypomniał Scavettiemu. Scavetti zmarszczył brwi przesuwając swoja uwagę z powrotem na Sarę.

- Taa, Sarah, jestem pewien, że Gregor odpowie na każde pytanie. Pewnie, wy oboje znacie się, tak? Jasny róż wpłynął na jej kości policzkowe, gdy spojrzała na Raja, barwiąc jej porcelanową skórę. Jej zamglone spojrzenie pociemniało prawie do szarości z emocji, a i potrwało o chwilę za długo, zanim ukryło się za długimi rzęsami. - Panie Gregor – powiedziała cicho. - Profesor Stratton – zamruczał Raj. Wziął jej rękę i pociągnął lekko odsuwając ją od uścisku Tonego, a przysuwając na tyle, blisko, że mógł poczuć jej zapach, odcinający się od smrodu spoconych policjantów i przypalonej kawy. Jego działanie spowodowało, ze spojrzała na niego spotykając jego wzrok. - Nie cierpię przeszkadzać – powiedział Scavetti szyderczo. Raj ledwie powstrzymał gniewne warknięcie i poczuł drgnienie zaskoczenia u Sary, jakby zapomniała, ze Scavetti tam stoi. - Czy możemy zacząć, proszę? – Zapytał detektyw. Raj spojrzał na Scavettiego i pozwolił sobie na wyraz lekceważenia, zanim odciął się. - Oczywiście, detektywie – powiedział. – Tylko odprowadzę profesor Stratton do jej samochodu. Sarah posłała mu przestraszone spojrzenie, ale Raj pochylił tylko lekko głowę i wskazał na korytarz. Uśmiechnęła się do niego słabo i zadrżała lekko, gdy przechodziła obok niego. Raj powstrzymał swój uśmiech i poszedł za nią, patrząc na kołysanie się jej bioder pod grubym płaszczem zimowym, i życzył sobie, żeby była ubrana w coś lekkiego i jedwabistego, jak poprzednio. Może lekką spódnicę, coś, co kołysałoby się na jej szczupłych nogach, ponad tymi seksownymi obcasami, które

zdawała się uwielbiać. Spojrzał do tyłu, aby zobaczyć dwóch gliniarzy patrzących za nim i wzruszył ramionami. - To zajmie tylko chwilę – zapewnił ich. - Co do kurwy? – Usłyszał przeklinanie Scavettiego zanim odszedł dziesięć kroków. – Co on zamierza jej zrobić? - Wygląda na to, że się znają, Tony – odpowiedział Felder znudzonym głosem. – Myślisz, że co zamierza zrobić? Wysuszyć ja na parkingu? A poza tym, co cię to obchodzi? - Pieprz się, Dan. Może nie chcę, aby brała udział w tej sprawie, ale to nie znaczy, że chcę, aby jakiś pieprzony wampir wessał się w jej szyję. Raj zaśmiał się i powstrzymał od słuchania. Dołączył do Sary zanim pchnęła drzwi na zewnątrz, pozwalając przepłynąć świeżemu powietrzu.

Rozdział XIII Sarah oparła się o ciężkie drzwi wciągając w płuca chłodne powietrze i mówiąc sobie, że zrobiła wszystko, co mogła, aby pomóc Trish. Scavetti był - cóż, nie grzeczny, ale prawdopodobnie tak grzeczny, jak mógł. Każde słowo z jego ust było przekleństwem, aczkolwiek próbował się powstrzymywać, dla niej. I była pewna, że zgodził się dać jej pięć minut spotkania, tylko, dlatego że jak mówiła Linda miał nadzieję ją poderwać. A potem, oczywiście, pojawił się Raj. Wyglądała na całkiem ogłupiałą, gdy się pokazał. Jeżeli wiedziałaby, że mógłby tu być, nigdy nie przyszłaby w to miejsce. I nie tylko, dlatego, że sprawił, że wyszła na głupią przed policjantami. Ten mężczyzna, ten wampir, był niczym więcej tylko kłopotami. Za każdym razem, gdy jego cudowne ciało stało bliżej niż dwie stopy od niej, jej IQ spadało do czterdziestu punktów. A on wiedział o tym. Arogancja wręcz otaczała go, był tak piekielnie pewien, że… Waga drzwi nagle zniknęła, gdy długie ramię sięgnęło nad jej ramionami. Światło holu znikło, stawiając ją w cieniu, a gdy spojrzała, nie była zaskoczona widząc Raja, za sobą, a jego szeroki uśmiech nie ogłupił jej ani na chwilę. Wymamrotała podziękowanie i wyszła na podest, zaciskając płaszcz bliżej siebie i otulając się jego ciepłem. - Wszystko w porządku, Raj – powiedziała szybko. – Nie musisz… - rozejrzała się dookoła, gdzie potężny warkot samochodów rozlegał się w nocnym powietrzu. Po drugiej stronie parkingu, szofer właśnie wysiadł z długiej, czarnej limuzyny, aby złapać trochę świeżego powietrza. Nie mogła się mylić, ale nie myślała, że pojazd będzie tu, gdy przyjechała na posterunek. To mógł być ktokolwiek, oczywiście. Limuzyny nie były popularne – z wyjątkiem nocy z balami, ale też nie były zupełnie rzadkie

w tym mieście. Ale z jakiegoś powodu – może to był telefon, który otrzymał Tony, gdy siedziała w jego biurze – była przekonana, że ta należała do Williama Cowensa, a to znaczyło, że Edward Blackwood był w pobliżu. Natychmiast odwróciła się plecami do holu i wyszła z blasku świateł, na wszelki wypadek. Raj oczywiście zauważył jej reakcję i położył rękę na jej ramieniu, a jego potężne ciało skutecznie ukryło ją od widoku zarówno z holu jak i limuzyny. Mogła zobaczyć jak przygląda się limuzynie i kierowcy ponad jej głową. - Chodź, Saro – powiedział. – Odprowadzę cię do twojego samochodu. Ruszyła w dół schodów otoczona jego ramieniem. - I możesz opowiedzieć mi, dlaczego nie chcesz, aby William Cowens wiedział, że tu jesteś. Sarah niemal potknęła się przy następnym kroku, ale przytrzymał ją pewnie. Przyciągnął ją bliżej do swojego ciała śmiejąc się cicho. - Uwielbiam szpilki, kochanie – wyszeptał. – Ale to nie najlepszy wybór na takie śliskie ulice. Sarah poczuła falę przyjemności, że zauważył jej seksowne szpilki na wysokich obcasach, ale przeklęła swoją własną niezręczność. - Nie spodziewałam się, że będę musiała dużo chodzić – wymamrotała. – I nie martwię się Williamem Cowensem. - Nie? To może kierowcą limuzyny. Były kochanek, może? Sarah roześmiała się. - Jasne, to kierowca limuzyny. Po prostu patrzyłam, to wszystko. Nie jestem przyzwyczajona do odwiedzania posterunku policji i tyle.

Potem doszli do jej samochodu. Sarah odblokowała drzwi, a Raj sięgnął za nią, aby otworzyć je. - Czy to Blackwood? – Nalegał. Wrzuciła swoją torbę na siedzenie i spojrzała na niego zirytowana. - Mówiłam ci, nawet nie znam… Położył jedną rękę na drzwiach i przysunął się bliżej do dachu jej samochodu, skutecznie ją więżąc. Był tak cholernie duży. Poczuła irracjonalną chęć ucieczki, spoglądając w górę. - Czy wiesz, jak działa wykrywacz kłamstw, Saro? Zmarszczyła brwi w zmieszaniu na brak związku. - Oczywiście. Kiedy ktoś kłamie na jakiś temat, są fizyczne zmiany, które go demaskują. Bicie pulsu, oddychanie… i prawdopodobnie inne rzeczy też. To nie jest dokładnie moje pole, ale co… Przysunął się tak, blisko, że jego usta znalazły się przy jej uchu. - Bicie twojego pulsu i oddech wręcz wystrzeliły, malutka. A twoje zabójcze serce galopuje. Albo jesteś we mnie szaleńczo zakochana, albo nie jesteś szczera. Aczkolwiek to mogą być obie przyczyny. Poczuła delikatny dotyk jego języka na swoim uchu. - Rozkoszna – wyszeptał. Zadrżała i zmusiła się, aby spojrzeć w jego lodowato niebieskie oczy. Tylko, że nie były już lodowate. Oblizała usta, a te oczy śledziły ruch jej języka, zanim powróciły do jej oczu z powolnym, zmysłowym mrugnięciem. Lód może być również gorący – przypomniała sobie. - Co cię to obchodzi? – Udało jej się powiedzieć.

- Nie przyszłaś tutaj, aby zaoferować swoje doradztwo w sprawie wampirów – zbeształ ją delikatnie. – Oczywiście, masz bliskie stosunki z Lordem Krystofem… - pozwolił, aby słowa zawisły sugestywnie. - Tak naprawdę, nie znam go – wspomniała. – Aczkolwiek, widziałam go na uniwersytecie, raz. Mogłabym prawdopodobnie poprosić Cyn o umówienie spotkania lub… - Nie sądzę – przerwał jej szybko. Sarah spojrzała na niego zaskoczona i ujrzała znikający błysk jakichś uczuć w jego oczach. - Jeżeli masz jakiekolwiek pytania o wampiry, możesz mnie zapytać – powiedział. – Nikogo innego. - Przepraszam? - Powiedziała, jego wyniosła postawa pozwoliła jej dojść do siebie. Raj uśmiechnął się do niej uroczo, tak że prawie zapomniała o swojej chwilowej determinacji. - Lord Krystof przeważnie nie współpracuje z ludźmi. Aczkolwiek, ja… - pogładził ją lekko po policzku, znów przybliżając swoje usta do jej ucha. – Ja jestem do twojej całkowitej dyspozycji. Sarah nie potrzebowała wampira, aby jej powiedział, ze jej serce właśnie galopowało. Odwróciła swoją twarz w kierunku jego, zaskoczona gładkością jego policzków, ciepłym, męskim zapachem jego skóry. - Raj – wyszeptała. - Tak? - Co my robimy? Roześmiał się.

- Musiałem stracić całe doświadczenie, jeżeli musisz mnie o to pytać. Sarah uśmiechnęła się, czując się zrelaksowana, zupełnie jak wtedy w klubie. To dziwne, w jaki sposób sprawiał, że tak się czuła – dziwnie i trochę zakłopotana. Zaczęła się odwracać, zamierzając wsunąć się do swojego samochodu, ale Raj miał inny pomysł. Owinął swoje ramię dookoła jaj talii, podniósł ją na palce i pocałował ją – długim, delikatnym, zmysłowym i uwodzącym pocałunkiem ust i języka. Kiedy w końcu zakończył pocałunek, śledząc ustami krawędź jej żuchwy, gdy ostrożnie ją stawiał na jej własnych nogach, przytrzymała się go, nie będąc całkowicie pewna, czy może sama ustać. - Muszę wracać z powrotem – wyszeptał, podczas, gdy kontynuował smakowanie jej, a jego usta poruszały się wolno od policzka do policzka i w dół do jej szyi, gdzie się zatrzymał. - Przyjdź do mnie później – ugryzł ją lekko w szyję a potem scałował delikatny ból. – Moglibyśmy przedyskutować, o co tak naprawdę tu chodzi. Sarah zmusiła się do oddychania, do odsunięcia się o krok do tyłu. Potknęła się o drzwi samochodu z zaskoczeniem, a Raj przytrzymał ją ramieniem. Spojrzała na niego, trochę przestraszona, zdając sobie sprawę, że właściwie to rozważała. On jest wampirem. Zna go zaledwie kilka dni, a tak naprawdę tylko kilka godzin, a ona na poważnie rozważała zaproszenie go do swojego domu. Porozmawiać. Jasne. - Czy mieszasz w moim umyśle, Raj? – Zapytała cicho. - Mam piekielną nadzieję, że tak. Roześmiała się i potrząsnęła głową na swoją własną naiwność.

- Nie wszyscy z nas mogą być na nogach przez całą noc. Jutro muszę uczyć, a jest już całkiem późno. - Zatem jutro wieczorem – nalegał. Uśmiechnęła się myśląc o urodzinach Sama. – co powiedziałaby jej przyjaciółka, gdyby zjawiła się z wampirem? - Już jestem umówiona z przyjacielem na jutro wieczór. - Jakiego rodzaju przyjacielem? – Zapytał marszcząc brwi. Spojrzała na niego zirytowana. - To nie jest twoja sprawa – powiedziała pewnie. – Ale ona jest przyjaciółką z uniwersytetu. Jej mąż ma przyjęcie urodzinowe. - Dobrze. Spotkamy się potem. - Może. Nie wiem… - jej ostatnie słowa zostały ucięte, gdy pochylił się bez wysiłku i przykrył jej usta następnym długim pocałunkiem. Usłyszała swój cichy jęk przy jego ustach i wiedziała, że jeżeli poprosi ją w tej chwili, ona poszłaby z nim gdziekolwiek by zechciał. Delikatnie ja uwolnił, a jej ciało przesunęło się wolnym i sugestywnym ruchem niepozostawiającym wątpliwości, co do jego stanu pobudzenia. Oparła się o jego pierś, czując się bezpiecznie w objęciach jego ramion, gdy łapała oddech. - Czy wiesz gdzie mieszkam? – Zapytała cicho. Usłyszała jego śmiech, gdy odpowiedział. - Mogę się dowiedzieć. Nie miała wątpliwości, że to prawda. W rzeczywistości, nie miała wątpliwości, że Raj mógł zrobić cokolwiek przyszłoby mu na myśl. - W porządku – powiedziała.

Zmusiła się, aby oderwać się od niego, aby oddzielić się o kilka cali, aby mogła pomyśleć. Odwróciła się i przerzuciła torbę z siedzenia. - Myślę, że spotkam cię jutro. - Tak, spotkasz. Sarah zadrżała na gorąco tych słów i zastanawiała się czy w końcu straciła rozum naprawdę, tak jak myśleli jej rodzice i terapeuci, że nie ma dla niej powrotu.

*****

Raj cofnął się i patrzył jak Sarah odjeżdża z parkingu. Poczuł u siebie zadowolenie na myśl o ich następnym spotkaniu, i nie tylko dlatego, że był nią zauroczony, aczkolwiek to bez wątpienia. W rzeczywistości, jego uczucie do niej szło trochę dalej, niż chciałby. Chciał jej już w Nowym Jorku. Gdyby nie jej specyficzna pozycja w tamtym czasie, jako członek świty Raphaela, wziąłby ją. Ale już nie była z Raphaelem. Poczuł zapach jej perfum i uśmiechnął się. O tak, zdecydowanie zamierzał posmakować swojej słodkiej Sary, i to już wkrótce. Ale był również ciekawy, co ona ukrywa. A zdecydowanie coś ukrywała. Mógł to z łatwością wyczytać z jej umysłu. Najlżejsze dotknięcie już mu powiedziało, że była zdumiewająco wrażliwa na jego wolę, może bardziej niż większość ludzi. Ale również powiedziało mu, że fizycznie i

psychicznie była zmęczona tajemnicą, którą ukrywała. Tajemnicą, którą Raj odkryje za niezbyt długo. Oczywiście, nie szkodzi, że tajemnica jest zapakowana, a on miał zamiar odpakować ją powoli i z wielką pieczołowitością. Nie wziąłby jej szybko, jak to robił z kobietami, z których zwykle pił, nie tak jak tę kobietę z baru. Raj nie udawał, że był czymś innym niż był. A był drapieżnikiem, a ludzie byli jego ofiarami. A on był bardzo dobry w tym, co robił. Ale z jakiegoś powodu, nie chciał oszukiwać Sary, dla własnego użytku. Chciał, żeby była świadomie z nim, aby zaprosiła go do swojego domu, ponieważ jego tam chciała, a nie, dlatego, że jej umysł jest owładnięty pożądaniem. Aczkolwiek, pożądała go już. Nie poddała się mu zupełnie jeszcze, ale podtekst jej ciała powiedział mu, że to nastąpi wkrótce. Uśmiechnął się do siebie. O tak, zamierzał cieszyć się rozpakowywaniem Sary Stratton, nawet bardzo.

Rozdział XIV - Pieprzony komisarz, który rzucił nam dziką kartę, Dan – usłyszał Raj pogróżki Scavettiego, gdy zbliżał się korytarzem. – Kapitan mówi, że nic o tym nie wiedział jeszcze kilka minut temu, ale mógł kłamać, kryjąc własny tyłek. Chcą spotkania. - Jakiego spotkania i kto chce? – Zapytał Raj, wchodząc do pokoju konferencyjnego. Scavetti spojrzał na niego zjadliwie. - Tylko szybki gryz, co Gregor? - Jesteś brutalnym facetem, Scavetti – powiedział Raj nawet nie patrząc na detektywa, gdy opadł na krzesło na końcu stołu, pozostając plecami do ściany, a twarzą do otwartych drzwi. – Ale Felder wydaje się przyzwoity, więc wnoszę z tego, że jesteś dobrym gliną – odchylił się na krześle, pozostając w idealnej równowadze. – Możemy kontynuować? - Spieszy ci się gdzieś, wampirze? Raj posłał mu zadowolone spojrzenie. - Już nie. - Sukinsyn – wymamrotał, Scavetti. – Co z wampirami i kobietami? – Potrząsnął głową z niesmakiem, ale jego głos wskazywał na podziw, któremu nie mógł zaprzeczyć. Raj pozwolił sobie na lekki uśmiech, wiedząc, że to zirytowało Scavettiego.

Krzepki

detektyw

odpowiedział

wedle

wskazówek,

spoglądając na niego zanim odwrócił swoją zachwycającą osobę do swojego partnera. – Cowens i Blackwood będą na spotkaniu. - Czy oni wiedzą… – zaczął Felder.

- Że mamy tutaj krwiopijcę? Ta, wiedzą. Bez obrazy – dodał, patrząc na Raja w taki sposób, że czynił jasnym zamierzoną obrazę. - Panie Gregor… – zaczął Dan Felder. - Mów mi Raj. - Raj? – Wycedził Tony, skracając sylabę. - Przezwisko, detektywie. My, krwiopijcy, lubimy to. Oczy Scavettiego stały się matowe, gdy próbował zdecydować czy to była gra, ale Felder znów zainterweniował. - Daj spokój, Tony. Pan Gregor… er, Raj jest tutaj, żeby nam pomóc. Prosiliśmy o to, pamiętasz? Raj żałował Foldera, tej pracy każdego dnia ze szkodliwym partnerem. Ale prawda była taka, że miał w tym interes, aby sprawa została szybko rozwiązana, więc spróbował bardziej dyplomatycznie. - Lord Krystof jest bardzo zainteresowany rozwiązaniem sprawy, panowie. Prosił mnie, abym pomógł w każdy sposób w jaki mogę. - Lord Krystof, huh? – Warknął Scavetti. – Cóż, czy to kurwa, nie jest świetne. Myślałem, że żyjemy w Ameryce, Dan. - Jezu Chryste Tony, co do diabła z tobą? – Ewidentnie Dan Felder już więcej nie mógł znieść. Scavetti zamknął usta, cofając cokolwiek chciał powiedzieć. Zmarszczył brwi na widok Raja, jakby ośmielając go do wypowiedzi. Kiedy Raj pozostał milczący, Scavetti spojrzał przepraszająco na partnera. - Wszystko w porządku – wymamrotał. Odwrócił się plecami z wyraźnym zamiarem zatrzymania swoich następnych słów. To nie

zadziałało. Raj z łatwością go słyszał, nawet gdyby stał poza pokojem czy w korytarzu. Ale Scavetti nie wiedział tego. - Po prostu mnie odrzuca, to wszystko – powiedział Scavetti do Dana cicho. – Komisarz pokazujący się w ostatniej chwili, jak teraz. Ta sprawa jest dla mnie ważna, wiesz to. - Dlatego powinieneś podziękować za pomoc od wampirów – odpowiedział Felder. – Co my wiemy o ich społeczności? Nic, właśnie. Więc bądź miły dla odmiany, ty idioto. - Ta – Tony roześmiał się nerwowo i usztywnił się zanim odwrócił się twarzą do Raja. - Pasuje ci William Cowens i ten pieprzony duchowy doradca przebywający w jednym pokoju? Raj wzruszył ramionami. - Nie mam z tym problemu. Im więcej mamy informacji, tym szybciej rozwiążemy tę sprawę i wrócimy do własnego życia. Wierz mi detektywie, nie jestem szczęśliwszy będąc tutaj niż ty. Niedowierzanie przemknęło szybko przez brązowe oczy Tonego, ale skinął głową w zgodzie. - Cowens i komisarz mieli najpierw prywatne spotkanie – zagiął swoje palce w powietrzu, dając ostatnim słowom odzwierciedlenie gestem – Blackwood był z nimi. Powinni być tutaj lada moment. Raj westchnął, myśląc o tym, że każda dodatkowa minuta spędzona w towarzystwie Scavettiego odbiera mu przynajmniej godzinę z jego nieśmiertelnego życia. Ale czekał, pozwalając pobiec myślom do ślicznej Sary Stratton, i tego co dla niej planował, sprawiając, że ten czas stawał się przyjemniejszy.

Oderwał swoje myśli od Sary i skupił swój wzrok na drzwiach na chwile przed tym, gdy wielki mężczyzna w ciemnym garniturze wszedł do pokoju. Rozpoznał w nim komisarza Thorntona z jego zdjęcia w korytarzu, za szyba kuloodporną. Z nim był William Cowens, jego ochroniarz i Edward Blackwood. Komisarz Thornton rozejrzał się dookoła, a jego spojrzenie spoczęło na chwilę na Raju, zanim przeniosło się na Scavettiego. - Zacząłeś już wprowadzenie? - Nie, sir – powiedział Scavetti. – Kapitan powiedział, żeby poczekać na pana i pana Cowensa. - Zatem zaczynajmy. William – powiedział, kierując się do Cowensa, – to są detektywi Scavetti i Felder. Wskazał na każdego mężczyznę. – Prowadzą sprawę Patrici i jestem przekonany o ich umiejętnościach – pociągnął dwa krzesła oferując jedno Cowensowi, a sam usiadł na drugim. – Edward Blackwood, – kontynuował wskazując skinięciem na rzecznika – jest doradcą pana Cowensa w tej sprawie i będzie pełnił rolę jego rzecznika prasowego dopóki nie będzie konieczne bardziej bezpośrednie zaangażowanie – nie kłopotał się przedstawieniem ochroniarza, oczywiście. Nie było to wymagane i nikt się nie obraził. Mężczyzna rozejrzał się po pokoju, a jego wzrok zmierzył Raja, podczas gdy wciąż miał widok na każdą osobę w pokoju. - A pan – powiedział Thornton, kierując się do Raja bezpośrednio – musi być reprezentantem lokalnej społeczności wampirów. Prawie zakrztusił się słowami, co rozbawiło Raja. Większość ludzi wolało wierzyć, że istnienie wampirów było niezrozumiałe, co było pożądane przez społeczność wampirów. Jak powiedział Krystofowi, wampiry przeżyły w większości dlatego, że żyły przyczajone, jak można powiedzieć. Jeżeli ludzie myśleli zbyt dużo o tym, co na nich polowało,

mogliby próbować coś z tym zrobić. A nawet, jeżeli wampiry były tak potężne, jak kilku z nich, nie mogły się równać miliardom ludzi, chodzącym obecnie po ziemi. Ale zawsze go zaskakiwało, jak ludzkie autorytety pozwalały sobie pozostawać w całkowitej ignorancji. Thornton był komisarzem policji w jednym z głównych miast w Ameryce – miasta, które było kontrolowane przez Wampirzego Lorda, ponad to, miasta które gościło najpotężniejsze wampiry na kontynencie, Radę Wampirów spotykającą się, co osiem lat – a mężczyzna nie mógł nawet wymówić słowa „wampir” bez zakrztuszenia się. Ale Raj zatrzymał te myśli dla siebie. Podniósł się lekko, tylko po to, aby wyciągnąć rękę w pół drogi, zmuszając komisarza do tego samego. - Raymond Gregor – powiedział. Zauważył,

że

komisarz

unika

bezpośredniego

kontaktu

wzrokowego, i znowu powstrzymał chęć roześmiania się na głos. Telewizja i kino rozpowszechniły mity o wampirach, w większości ogłupiające, aczkolwiek niektóre służyły celom wampirów całkiem dobrze. Potrzeba kontaktu wzrokowego była jedną z nich. Pomagało to czasem przykuć uwagę celu, ale jeżeli Raj chciałby kontrolować ludzki umysł, z pewnością nie traciłby czasu na patrzenie w oczy, aby to zrobić. - Zawsze to zaszczyt spotkać kilku z naszych dzielnych mężczyzn w mundurach, panowie detektywi – głos Blackwooda przerwał nagłe napięcie. – Nawet, jeżeli nosicie garnitury – dodał, z opatentowanym uroczym uśmiechem. Wymienił uściski z oboma detektywami. – A to w rzeczy samej przyjemność. Mój instytut chętnie rozpocząłby dialog z pańskimi ludźmi. Wierzę, że mamy wiele wspólnego. Raj

przyjął

wyciągniętą

dłoń

bez

komentarza.

Ludzie

Uświadomienie śledziło wampiry od lat, próbując „rozpocząć dialog”. Wampiry przede wszystkim były nieśmiertelne, a LU chcieli wiedzieć, jak

można sprzedać tajemnicę bogatym ludziom i wypełnić misję czegoś, co nazywali wykorzystaniem w pełni ludzkich możliwości. Ostatnią rzeczą, jakiej ludzie na ziemi potrzebowali – czy również wampiry – były konkurujące gangi bogatych, nieśmiertelnych dupków krążących po świecie. W tej sprawie każda rada wampirów na świece wydała jasny dekret. Nie było żadnego rodzaju kooperacji z ludźmi, jeżeli chodzi o sprawy

badania

fizjologii

wampirów.

To

była

jedna

rzecz,

prawdopodobnie jedyna, na którą zgodził się każdy członek rady z gorącym entuzjazmem, przestrzegając tego dekretu gorliwie. Karą jest śmierć – permanentna i absolutna – dla wampira złapanego na łamaniu dekretu. Bez sądu, bez apelacji. Wampirza sprawiedliwość ma swój własny kod i jest bezkompromisowa. - Chciałbym coś wyjaśnić już teraz – powiedział Cowens tonem osoby przyzwyczajonej, że wszyscy zawsze go słuchają. I rzeczywiście, zapadła cisza, gdy wszyscy odwrócili się w jego stronę. – Moja córka zaginęła – odetchnął głęboko przez nos i zacisnął szczękę, widocznie walcząc, aby emocje nie wzięły góry. – Wiem jak to działa – powiedział bez ogródek. – Wiem, że wszyscy myślicie, że ona już nie żyje – jego wzrok stwardniał i spojrzał na Foldera i Scavettiego. – Nie wierzę w to. Nie uwierzę, dopóki nie będę miał ciała. Chcę pełnego śledztwa, rozumiecie? Nie obchodzi mnie, jeżeli obrazicie się za sposób, w jaki to mówię. Możecie poskarżyć się swoim związkom, komisarzowi, samemu Bogu. Nie obchodzi mnie to. Chcę, aby znaleziono moją córkę. Martwą… zamknął oczy w bólu. – Martwą lub żywą – kontynuował ochryple. – Albo potoczą się głowy. Czy mnie rozumiecie? Felder i Scavetti spojrzeli na niego, a Raj musiał przyznać, że nie stchórzyli przed wyraźną groźbą. Cowens miał więcej niż wystarczająco wpływów w mieście, aby dostać detektywów i skierować ich na ulice, jeżeli go zawiodą, a oni o tym wiedzieli.

- A ty – powiedział Cowens, kierując wściekłe spojrzenie na Raja, który przyglądał mu się pasywnie. – Nie obchodzi mnie, kurwa, kim jesteś, czy kim jest twój tak zwany pan. Jeżeli jeden z twoich potworów ma moja córkę, jeżeli spadł jej, chociaż jeden włos z głowy – Cowens wstał i przechylił się nad stołem. – Mam możliwości, o których ci się nie śniło, wampirze. Żadna dziura nie będzie zbyt głęboka, abyś się ukrył – nagle kopnął swoje krzesło, obdarzył ich wszystkich wściekłym spojrzeniem i wyszedł z pokoju, a jego ochroniarz ruszył do drzwi przed nim. Blackwood skoczył na nogi, tylko o krok za nimi, ale komisarz ledwie wstał i patrzył jak wychodzą. Kiedy się odwrócił, miał poważną minę. - To trudna sprawa, panowie. Nie tylko dla was, ale dla departamentu. Mam nadzieję, że będziecie mieli to na uwadze – i on również, wyszedł zostawiając znowu ich trzech. - Cóż. To było przydatne – sucho skomentował Raj. Wyprostował się ze swojego siedzenia i oparł oba łokcie na stole. – Więc powiedzcie mi, panowie, dlaczego właściwie, była tutaj dzisiaj Sarah Stratton? Scavetti odwrócił się i patrzył na niego milcząco przez kilka minut, a potem potrząsnął głową, śmiejąc się z niedowierzaniem. - Zadzwoniła, powiedziała, że ma kontakt z lokalnym szefem – spojrzał sceptycznie na Raja. – Twoim szefem, jak rozumiem. - Można tak powiedzieć. Jakie jest powiązanie Blackwooda? - Nie mam, kurwa pojęcia. Wydaje się całkiem cię lubić. Może ty powinieneś sam go zapytać, Raj. Raj przyglądał się Scavettiemu z namysłem, myśląc o tym jak łatwo mógł złapać ordynarnego detektywa którejś nocy i sprawić, aby

zniknął. Czy ktoś tęskniłby za nim, zastanawiał się. Czy taki Neardentalczyk jak Scavetti mógł mieć kogoś kto by go kochał? - Czy jesteś żonaty, detektywie? – Zapytał – Czy masz żonę? Rodzinę? Scavetti przyjrzał mu się podejrzliwie. - Co cię to, do diabła, obchodzi? Raj wzruszył ramionami. - Po prostu jestem ciekawy. - Cóż, pieprzę twoją ciekawość. A jeżeli chcesz wiedzieć coś więcej o Stratton, sam ją zapytaj. Dupku. Folder wykrzywił twarz. - Może zaczniemy wprowadzenie, Tony? Nie tylko Raj ma życie towarzyskie. Mam późną randkę z moją następną ex- żoną. Scavetti rozmyślał jeszcze przez kilka minut wpatrując się tępo w ścianę. A potem bez ostrzeżenia klapnął obiema dłońmi o stół, prawie wylewając dopiero co kupiona kawę Foldera i powodując brzęczenie nie otwartych butelek wody. - Kurwa, tak! – Powiedział. – Zróbmy to. Wstał i podszedł do białej tablicy, która wisiała na całej ścianie. Było tam pięć czy sześć zdjęć przylepionych do tablicy, a Scavetti odsunął je na bok, aby zrobić miejsce dla serii fotografii i uwag na samej tablicy. - Mamy trzy kobiety w ciągu ostatniego miesiąca, które pasują do profilu – powiedział nagle rzeczowym tonem. – Wszystkie trzy to zaginięcia, nie znaleziono jeszcze ciał. - Jaki jest profil – zapytał ciekawy Raj. Scavetti spojrzał na niego złowrogo.

- Doszliśmy do wniosku, że powiązane są wampiry, dlatego to pieprzony numer jeden. Reszta jak zwykle – wiek, wygląd, stan cywilny. Córka Williama Cowensa, Patricia, osiemnaście lat, samotna, widziana ostatnio na wampirzym przyjęciu. To było otwarte party, poprzez ogłoszenie w akademikach i kilku miejscach na kampusie, jaki i również w biuletynie. Rozmawialiśmy z jej współlokatorką, która powiedziała, że przekonała Cowens w ostatniej chwili, aby iść na przyjęcie, i że nigdy wcześniej na takim nie była. Do tego miejsca, nie sądzimy, aby była celem. Nie było telefonów do ojca, żadnych żądań okupu, nic nawet z taką nagonką, – co nie wiele mówi o jej szansach. Chyba, że ma ją któryś z waszych chłopców? – Zapytał z udawaną ciekawością. – Rozumiem, że utrzymujecie je przy życiu przez kilka dni. Raj nie zawracał sobie głowy odpowiedzią, a Scavetti kontynuował. - W każdym razie, na dziś to wygląda na przypadek – wyszła z przyjęcia wcześnie, i z tego, co wiemy, sama, i nikt jej nie widział od tamtej pory. Wiemy, że nie dotarła do akademika. - Wracając do najczęstszych przypadków zanim Cowens… podszedł do tablicy i zdjęcia następnej młodej kobiety, która wyglądała na starszą niż Patricia Cowens, ale nie wiele. – Regina Aiello, dwadzieścia jeden lat, mieszkająca z matką, która zgłosiła zaginięcie. Matka mówi, że wyszła z przyjaciółmi, coś w rodzaju panieńskiego spotkania, przed ślubem. Rozmawialiśmy z jej przyjaciółkami, które powiedziały, że wszystkie poszły do pieprzonej jadłodajni… - To wygląda na przyjęcie panieńskie – przerwał Dan. – Nie ma już Chippendalsów, jak sądzę. Teraz są wampiry. - Inni nie zdawali sobie sprawy, że zaginęła. – Tony podniósł swój głos na partnera i nie przerywał. – Dopóki matka nie zaczęła dzwonić następnego dnia. Widocznie kilkoro z jej grupy waletowało podczas

zabawy, nie wiadomo gdzie, a oni pomyśleli, że ona robiła to samo. Matka powiedziała, że nie wiedziała, że idą do domu wampirów i wydawała się całkiem zszokowana samym pomysłem. Rozmawiając z koleżankami dziewczyny, odniosłem wrażenie, że to nie była gra. Raj słuchał tylko w połowie – przesłuchań koleżanek Aiello, – ale odsunął się od stołu i wstał, podchodząc do tablicy, gdzie przyjrzał się zdjęciom zaginionych kobiet. Zaginięcie Trish Cowens może budzić wątpliwości – te śmieszne domy wampirów nie miały nic wspólnego z prawdziwymi wampirami, – ale zniknięcie Aiello bezpośrednio z jadłodajni było kłopotliwe. Raj zmarszczył brwi i czytał, gdy zniecierpliwiona recytacja Scavettiego przeszła do następnej kobiety, pierwszej zaginionej, z tego, co wiedzieli. Martha Polk, dziewiętnaście lat, zaręczona, ale mieszkająca z rodzicami. Zatrudniona w prestiżowej firmie cateringowej, pracowała na przyjęciu w centrum, po którym kilka osób, wliczając również kelnerów, poszło na inne przyjęcie w domu wampirów. Raj widział związek, ale czy to były wampiry, czy ktoś, kto chciał, aby go za nie uważano, to była wielka niewiadoma. Nie to, że każdy wracał prosto do domu z wampirzej jadłodajni. Scavetti nie był daleko od takiej opinii. Kiedy wampir znajduje doskonałego i podatnego partnera, to nie jest niezwykłe jeżeli spędzają we dwoje razem kilka dni, zwłaszcza w weekend. Bardzo młode kobiety, które czekają na swoja kolej pod biurem Krystofa były dobrym przykładem. Ale Polk zaginęła prawie miesiąc wcześniej, a to było zbyt długo. - Grupa tej Polk dostała zbiorowej, pieprzonej amnezji na temat tej nocy – mówił Scavetti. – Żadne z nich nie potwierdziło, że Polk była z nimi w tym domu, ale też nie powiedzieli, że nie była. Widocznie jej

narzeczony to zazdrosny gość, i nikt nie chce donieść i narazić ją na kłopoty. Jakby już nie miała pieprzonych kłopotów. Raj przyglądał się fotografii kobiety, która pochodziła z jej podania o pracę. Wydawała się zbyt młoda, aby wychodzić za mąż. Miała otwartą i pełna wyrazu twarz, z wielkim uśmiechem i brązowymi włosami, które związywała w koński ogon. - A potem mamy doktor Estelle Edwards – kontynuował Scavetti. – Pasuje w obrębie czasowym, zaginęła około tygodnia przed Polk, i jest też powiązanie z wampirami, ale jest starsza niż reszta i obraca się w zupełnie innych kręgach. Jest badaczem departamentu medycyny na uniwersytecie. Raj przesunął się do profilu Edwards, który był oddzielony od pozostałych. Przechylił się bliżej, próbując przeczytać czyjeś odręczne notatki. Zmarszczył brwi. Jej mąż powiedział, że poszła na spotkanie z miejscowym wampirzym informatorem? Co to do diabła znaczyło? Przesunął ponownie wzrok, aby przyjrzeć się fotografii przypiętej na tablicy. Scavetti miał rację. Estelle Edwards nie pasowała. Miała około czterdziestki, ale jej troskliwie uczesane i rozjaśnione blond włosy i jej dobrze utrzymana twarz sprawiały wrażenie, że wygląda starzej, raczej jak matrona. Każda z trzech pozostałych była delikatna i ciemnowłosa, z młodzieńczą świeżością, którą Raj rozpoznawał w tym rodzaju kobiet, z których wielu wampirów – również on – z radością pożywiałoby się. Świeżość dawała im specjalny blask, zmiękczając policzki i wydymając usta do pełności zapraszającej do wyciśnięcia na nich pocałunku i skosztowania łyka ich nektaru życia. Powrócił do fotografii Estelle Edwards. Wszystko w niej krzyczało, że jest zamężną matroną. Była wystarczająco atrakcyjna, ale nigdy się za nią nie oglądano.

- Jakiego rodzaju badaczem? – Zapytał przerywając tok Scavettiego. Detektyw spojrzał z przewidywalną irytacją, która szybko zmieniła się w zainteresowanie, gdy zobaczył zdjęcie, na które patrzył Raj. - Nie jestem pewien. Pamiętasz, Dan? - Taa – Felder przekartkował przez swoje notatki. – Uh, hematolog? - Krew – powiedział niezadowolony Raj. - Jej mąż powiedział, że próbowała znaleźć dotację na jej badania nad wampirami – dodał Felder. – Chciała dowiedzieć się, co sprawia, że są… - spojrzał na Raja, jakby zapomniał na chwilę, że był w pokoju prawdziwy wampir. – To jest to, dlaczego wy wszyscy żyjecie tak długo i tak dalej. - Niebezpieczny temat – powiedział Raj w zamyśleniu. – Jak planowała to zrobić nie mając obiektów do badań? - Co masz na myśli? Wrócił na swoje miejsce i przyglądał się obu detektywom, próbując zdecydować, ile powiedzieć. - To znaczy, że trudno jest prowadzić badania nad krwią nie mając obiektu, a żaden wampir nie zgodziłby się na współpracę, nie z własnej woli, w każdym razie. Albo chce zginąć. - Dlaczego nie? - Nie dzielimy się – powiedział bezbarwnie Raj. – Skąd wiesz, że ona jest częścią tej sprawy? Może przycisnęła wampira, który nie chciał współpracować i została za to zabita.

- Właściwie, nie jesteśmy pewni? Jak powiedział Tony, pasuje czas i zdecydowanie kontakty z wampirami, ale co do reszty… - Felder wzruszył ramionami. – Możesz mieć rację, że jakieś wampiry były wkurzone i ją zabrały, ale jej mąż był bardzo przekonujący, że miała kontakt z kimś ze społeczności wampirów. Z kimś, z kim spotkała się przynajmniej raz, wcześniej. - Czy ten kontakt ma nazwisko? Scavetti wybuchł lekceważącym śmiechem. - Zapytałem go o to samo. Powiedział, że była bardzo tajemnicza w spawie swojej pracy. Mocno się przyjrzeliśmy mężowi, powiedziałbym ci, ale nie sądzę, żeby coś tam było. Jakby nic tam nie było. Odniosłem wrażenie, że nie spędzali ze sobą dużo czasu. Żadnych uczuć, jeżeli wiesz, co mam na myśli. - On też jest doktorem na uniwersytecie – dodał Felder. – Głowa wielkiej kliniki psychiatrycznej, czy coś. Wydawał się dziwnie pewien, że jego żona zdobędzie te próbki. Powiedział, że jakaś firma farmaceutyczna ją sponsorowała. Dużo pieniędzy. - Ile? – Zapytał zaciekawiony Raj. - Dobry doktorek prawie ugryzł się w język odpowiadając na to pytanie, ale złapałem go, gdy dobrze pogadaliśmy i wspomniał o dziesięciu milionach. - Interesujące – powiedział Raj maskując swoją wzrastającą obawę. – Sprawdzę to dla was pod tym kątem – powiedział. – Ktoś mógł ją wprowadzić w błąd, zarówno człowiek jak i wampir, a jeżeli to prawda, znajdę go. Albo ją. Chcę porozmawiać z mężem tej Edwards – powiedział. – I może odwiedzić jej laboratorium.

- Załatwię coś... – zaczął mówić Felder, ale Scavetti przerwał, ignorując zaskoczone spojrzenie partnera. - To nie będzie miało miejsca, Gregor. Doceniamy współpracę, ale nie możesz spaprać mojej sprawy chodząc wszędzie i rozmawiając z ludźmi, zaśmiecać śledztwo. Raj nie kłopotał się wykłócaniem. To już nie miało znaczenia, czy detektywi chcieli, czy nie chcieli. Krystof wysłał go tutaj, aby współpracować z policją w ich śledztwie, a on to zrobił. Ale przychodząc tutaj Raj wnioskował, że sprawa nie ma żadnego związku z wampirami, a cała współpraca jest tylko na pokaz. Dowiedział się dzisiaj wystarczająco, aby wątpić w swoje wnioski, co oznaczało, że cała współpraca z policją już się skończyła. Jeżeli był związek z wampirami, to była sprawa wewnętrzna i tak powinna zostać rozwiązana. Jeżeli mąż tej Edwards miał rację, że wampiry dostarczały krew do tych badań… cóż, było tylko jedno rozwiązanie dla tego wampira i tego człowieka związanych ze sprawą. A ta możliwość nie była zgodna z prawem ludzkim. Raj spojrzał jeszcze raz na tablicę, zapamiętując najważniejsze fakty o wszystkich zaginionych kobietach, zanim odwrócił się i przeszedł dookoła stołu. - Zgaduję, że skończyliśmy, zatem? – Spojrzał na Scavettiego, który wydawał się zaskoczony tak szybką kapitulacją, nawet jeżeli to on nalegał, aby wykluczyć Raja ze sprawy i ze swojego życia. – Doskonale – powiedział Raj, kiedy nikt nie protestował. Ruszył do drzwi, ale nagła myśl zatrzymała go i odwrócił się. - Jeżeli jest w to zamieszany jakiś wampir, znajdę go i zajmę się nim. Dla swojego własnego bezpieczeństwa panowie, tę cześć śledztwa zostawcie mnie. Jeżeli czegoś się dowiem, co może wam pomóc, dam wam znać, A tymczasem…

Wyciągnął cienki, złoty, wizytownik z wewnętrznej kieszeni marynarki. - Moje numery – powiedział otwierając wizytownik i rzucając kilka grubych, białych wizytówek na stół. – Dzwońcie o każdej porze, aczkolwiek lepiej nocą – powiedział z szybkim uśmiechem. Scavetti wciąż warczał, gdy Raj wychodził przez hol w ciemność nocy, zaczynając poszukiwać odpowiedzi na pytania.

Rozdział XV Temperatura spadła o kilka stopni, od kiedy Raj wszedł do środka. Przeklęte Buffalo i jego pogoda. Co przypomniało mu o jego rodzinnych stronach na bałtyckim wybrzeżu Polski. Zimno i wilgoć zdawały się tam też trwać wiecznie, dni mijały jeden za drugim bez nawet najmniejszego przebłysku słońca. Jego ojciec był pracownikiem doków i co jakiś czas, zwłaszcza w zimę zdarzało się, że pękała skrzynka pomarańczy z Włoch lub Hiszpanii, rozrzucając owoce po dokach. Wtedy, jego ojciec zawsze przynosił do domu kilka dojrzałych, soczystych owoców owiniętych w cienki papier jak drogocenne skarby. Ciężki zapach cytrusowego olejku, gdy ich matka usuwała skórkę, słodycz soku, gdy smakowali każdą cząstkę – znacznie młodszy Raj marzył wtedy o nasłonecznionych wzgórzach wypełnionych pięknymi kobietami w skąpych sukienkach zrywających złote owoce do swoich fartuchów. Przez jezdnię przejechał autobus, który wyrwał go z zamyślenia. Raj westchnął. Minęły już wieki, od kiedy ostatni raz widział słońce. Z drugiej strony nie miał ograniczeń, jeżeli chodziło o piękne kobiety w skąpych sukienkach. Pomyślał o Sarze Stratton i jej czerwonej sukience. Niestety, Sarah musiała poczekać do jutra. Miał wampirze interesy do obgadania dziś wieczór. Zjazd

do

Krystofa

był

krótki,

ulica

prawie

pusta.

Dla

śmiertelników było już późno, ale to był środek pracującego dnia dla wampirów. Raj wyciągnął swój telefon i wśród numerów wybrał ten właściwy. - Taa – odpowiedział Józef. - Powinniśmy się spotkać – powiedział Raj. Nastąpiła chwila ciszy.

- Daj mi kilka godzin. - Będę na zewnątrz – Raj rozłączył się. Kilka godzin do zabicia czasu. Jeszcze raz przyszła mu na myśl seksowna Sarah, ale prawdopodobnie była już wygodnie usadowiona w swoim łóżku, cała smakowita i cieplutka. Ach, cóż. Godziny. Równie dobrze mógł sprawdzić ten dom, gdzie ostatnio była widziana Patricia Cowens. Szybko zawrócił i pojechał do swojego domu, gdzie zdjął z siebie garnitur i założył swoje zwykłe ubranie na taka zimna pogodę, sweter, jeansy i skórzana kurtkę, wszystko w czerni. Z powrotem w BMW wywołał z pamięci adres, gdzie zaginęła dziewczyna i wprowadził go do nawigacji. Były czasy, gdy te ulice były mu tak znajome jak doki w Polsce, a ta część miasta nie zmieniła się dużo przez ostatnie lata. Ale w przeciwieństwie do ulic z jego dzieciństwa, Buffalo nie wzbudzało w nim nostalgii. To nie było już jego miasto, o ile kiedykolwiek było. Przejechawszy przez ciche ulice zaparkował kilka budynków od domu, gdzie Patricia Cowens uczestniczyła w przyjęciu samozwańczych wampirów. Nikt dokładnie nie wiedział gdzie i kiedy znikła. Wyszła z domu kilka minut po jedenastej, mówiąc swojej współlokatorce, że zamierza złapać autobus z powrotem na kampus. Ale nigdy nie wróciła do akademika, a kierowca ostatniego autobusu odjeżdżającego tej nocy nie pamięta, by wsiadała do niego. Oczywiście, po kilku godzinach zapewne każdy pasażer wygląda tak samo dla tych gości, ale policja przyjęła wniosek, że została porwana pomiędzy domem a przystankiem autobusowym, prawdopodobnie zanim nawet doszła do głównej ulicy. Okolica była cicha, gdy wysiadał z samochodu i rozglądał się dookoła. W pobliżu zawarczał krótko pies, ale szybko się poddał, gdy Raj

ruszył ulicą. Sąsiedztwo było wiekowe, rząd skromnych domów z działkami wystarczająco dużymi, aby dawać wrażenie prywatności. Były w większości dobrze utrzymane, podjazdy wypełnione były miniwanami i średniej wielkości samochodami. To była nocna praca, więc wszyscy prawowici obywatele już spali, ich domy były pozamykane na klucz, a tylko gdzie niegdzie błyszczało światło na ganku, aby rozproszyć ciemność. Raj podszedł do domu, gdzie miało odbywać się przyjęcie, wszedł na schody i odwrócił się, aby rozejrzeć się po okolicy. Było tu oświetlenie uliczne, ale dużo drzew. Latem, drzewa mogły całkiem zasłonić światło z wiszących nad głową lamp, ale zimą, tylko kilka tygodni temu, większość drzew wciąż była nagich, a ich konary były szkieletami cieni na chodniku i pustym podjeździe. Nie było śladów walki, jak pamiętał z raportu na tablicy Scavettiego. Bez śladów krwi – jakby ludzka policja mogła je znaleźć, żadnych rozerwanych ubrań czy zgubionych przedmiotów. Co bardziej znaczące, nikt nic nie słyszał. Pies w głębi ulicy nie szczekał dla swojego właściciela wystarczająco, aby on to zauważył, nie było krzyków, strzałów. Ale jeżeli William Cowens miał rację, i porywaczem jego córki był wampir, mogła pójść dobrowolnie. A jeżeli ten wampir kręcił się tu wystarczająco długo, pies mógł się do niego przyzwyczaić i przestać szczekać, tak jak na Raja tej nocy. Przyglądał się cichej ulicy. Ktokolwiek zabrał dziewczynę, czekał. Może nie specjalnie na nią, ale na kogoś z przyjęcia. I jeżeli robocza teoria Scavettiego była właściwa, porywacz zrobił to przynajmniej dwa razy wcześniej. Więc znalazł dość ciemne miejsce z dobrym widokiem na dom i wchodzących i wychodzących ludzi, czekając na kobietę, która wychodziła sama, młodą kobietę, jak Patricia Cowens.

Raj skoncentrował się na wzorze światła i cieni, miejscach, gdzie jeden z jego rodzaju mógł się ukryć. Trzy domy dalej po drugiej stronie ulicy, pomiędzy dwiema ceglanymi ścianami starych domów, było miejsce na dziesięć stóp. Oddalony dom miał zapalone światło, ale ono nie docierało do ciemnej przestrzeni pomiędzy dwoma domami. Przyjrzał się uważnie sąsiedztwu i zszedł z nierównego chodnika. Gdy podchodził bliżej, aby się ukryć, podniósł głowę, a jego już wyostrzone wampirze zmysły zaczęły węszyć. Wziął głęboki wdech w swoje płuca smakując powietrze, gdy się zbliżał, a jego buty nie wydawały żadnego dźwięku na suchej trawie. Jeżeli wampir był wystarczająco potężny, mógł okryć się ciemnością, aby zniknąć, zwłaszcza nocą i bez jasnego światła. W cieniu tak głębokim, jak ten… Tutaj. Jakiś rodzaj wody kolońskiej. Był słaby, ale Raj czuł zapach o wiele intensywniej niż ludzie, a było zimno i nie było deszczu, ani śniegu, od kiedy Trish została porwana tylko kilka dni wcześniej. Wciągnął znowu powietrze i skrzywił się z niesmakiem. Zbyt słodki. Ale z zapachem wody kolońskiej był zmieszany zapach krwi wampira. Cholera. Przyszedł tutaj mając nadzieję, że udowodni sobie, że się myli, aby znaleźć dowód, że to człowiek nastaje na swój własny rodzaj, a nie jakiś oszalały wampir, który zdecydował złamać wszystkie zasady wampirzej społeczności. Wciągnął następny wdech, zapamiętując zapach. To wymagało mocy, aby ukryć się w cieniu, aby podejść ofiarę, tak, aby niczego nie widziała. W przeciwieństwie do Raja, Krystof nie trzymał w pobliżu siebie ludzi wystarczająco potężnych, aby mogli zrobić coś takiego. Co więcej, najnowsze

wampiry

lorda

były

jeszcze

słabsze

prawdopodobnie, ponieważ Krystof czuł słabnącą kontrolę.

niż

zwykle,

Czy jakiś obcy wyczuł jego słabość i przybył bez wiedzy Krystofa? Ktoś kto robił rozeznanie terenu i przygotowywał się do przejęcia? Jeżeli tak, to nie miałby innego wyboru, tylko zapolować, aby się pożywić. Ludzcy dawcy i jadłodajnie były niedostępne dla intruza, kogoś, kto nie był zapowiedziany i musiał ukrywać swoją obecność. Ale, po co porywać kobiety? Dlaczego po prostu nie znaleźć chętnego towarzystwa a potem usunąć jej pamięć, tak jak Raj to zrobił wcześniej? Wyszedł z cienia pomiędzy dwoma domami, ale wycofał się szybko, gdy usłyszał nadjeżdżający samochód zza boku, jakby szukający adresu. Patrzył, gdy kierowca prawie zatrzymał się przed domem z przyjęcia, ale potem kontynuował jazdę, aby zaparkować w sąsiedztwie. Silnik zgasł, a potem zapaliło się wewnętrzne światło, gdy kierowca wysiadał i zamykał drzwi, a jego oczy skierowały się na dom, gdzie została porwana Trish Cowens. Raj uśmiechnął się szeroko, niezaskoczony, że tym kierowcą była Sarah Stratton. Co więcej, dało mu to poczucie osobistej satysfakcji. Miał rację, co do niej. Była powiązana w jakiś sposób ze sprawą, i to w sposób, o którym nie chciała, aby ktokolwiek wiedział. Zaciągnął wokół siebie ciemność, tak jak porywacz musiał wcześniej zrobić, Raj przeszedł przez ulicę, będąc nie więcej niż chmurą cienia, zasłaniającą księżyc, który świecił na niebie. Podszedł do niej w absolutnej ciszy, dopóki nie stanął tylko kilka stóp od niej pod nagimi konarami drzew. Była na tyle, blisko, że słyszał jej każdy oddech, słyszał jej szybko bijące serce z nerwów, a może ze strachu. Nie tak śmiało jak Raj, przeszła tylko połowę drogi w stronę domu, mamrocząc cicho pod nosem przez całą drogę. Z tego, co mógł zrozumieć z jej słów, nic nie miało sensu. Zatrzymała się i spojrzała na ciemny ganek, a potem odwróciła się szybko i podążyła w kierunku samochodu,

wydając się nagle chętna, aby odjechać. Wciąż nieświadoma jego obecności, pospieszyła kroku na chodniku, a jej obcasy ostro uderzały o cement podłoża. Przeszła tuż obok niego, ze skrzyżowanymi ramionami, trzymając się w sposób sugerujący dreszcze, ale z innego powodu niż pogoda. Raj wyszedł za nią i przyciągnął ją do swojej piersi, trzymając jedną rękę na jej ustach, aby zahamować jej krzyk. - Myślałem, że leżysz bezpiecznie w swoim łóżku, malutka – wyszeptał blisko jej ucha. Poluźnił swój uścisk, bez puszczania jej, doskonale świadomy jej ciała przy swoim, bicia jej serca w jego ramionach, gdzie trzymał ją ciasno, oraz mijających dreszczów strachu, gdy zdała sobie sprawę, kto ją trzyma. Była delikatna w porównaniu z nim. Mógł podnieść ją i przenieść z łatwością, tak samo jak Trish została przeniesiona kilka dni wcześniej. Ale nie był jakimś szalonym wampirem, a to nie była Trish Cowens. - Jeżeli zabiorę rękę, obiecasz, że nie będziesz krzyczeć? Kiwnęła głową, co wziął za zgodę. Opuścił rękę z jej ust, zostawiając ją na okrągłości jej biodra, wciąż ją przytrzymując. Wzięła głęboki wdech, ale nie próbowała się uwolnić. Szybko rozluźniła się w jego ramionach, pozwalając swojej głowie opaść na jego pierś. - Drżysz – powiedział cicho. Zamarła na chwilę. - Przestraszyłeś mnie na śmierć! Raj zaśmiał się, zmieniając swój chwyt i przekształcając go w pieszczotę, ciesząc się dotykiem miękkich krągłości pod jej dłońmi i ciepłej ciężkości jej piersi w jego ramionach. - Co tu robisz, Saro?

Uczyniła ruch, ale przytrzymał ją tylko pewnie. - Byłam po prostu ciekawa – odparła. – I martwiłam się o Trish… - Saro, Saro – drażnił się. – Znowu kłamiesz. Puścił ją, a ona odwróciła się, aby na niego spojrzeć. - A co ty tutaj robisz? Podniósł jedną brew. - Ja współpracuję z policją w śledztwie. Tobie zaś, powiedziano, że twoje usługi nie będą potrzebne. A jesteś tutaj. Bardziej poczuł niż zobaczył jej rumieniec. - Przynajmniej, nie ukrywam się w okolicy i nie śledzę ludzi. – Wymamrotała, unikając jego spojrzenia. Raj wskazał na otwartą przestrzeń. - Nie ukrywam się. Po prostu nie zauważyłaś mnie, czym jestem głęboko zraniony. Spodziewał się jej uśmiechu, ale zamiast tego spojrzała na niego oczami wypełnionymi strachem. - Ona też go nie widziała – wyszeptała. – Był po prostu… tam. - Kto? – Zapytał nagle. Zamarł nagle zirytowany chęcią sięgnięcia po nią, przyciągnięcia jej bliżej i upewnienia się, że nic jej nie może skrzywdzić, tak długo jak z nią jest. Chciał odpowiedzi. - Co wiesz, Saro? Patrzyła na niego przerażonym wzrokiem, przeszukując jego twarz, szukając… Czego? Zastanawiał się Raj. - Nic – wyszeptała. – Koszmary. Nic nie znaczą – jej ostatnie słowa zanikły.

Sięgnął po nią, ale ona powstrzymała go łapiąc się za przód jego kurtki obiema rękami i trzymając się skóry jak liny ratunkowej. Znów drżała, a on zmartwiony objął ją ramionami. - Powiedz mi ich imiona, Raj – niespodziewanie zażądała, podnosząc głowę po to, aby spojrzeć na niego wyczekująco. – Innych kobiet. Tony nie chciał mi powiedzieć.. Raj zmarszczył brwi. - Po co potrzebujesz ich imiona, Saro? Powstrzymała ochrypły śmiech i oparła czoło o jego pierś. - Ponieważ muszę wiedzieć czy oszalałam czy nie. Jej głos był przytłumiony przez jego sweter, ale usłyszał desperację w jej tonie. Zmartwiło go to bardziej niż powinno, ale pomogło podjąć decyzję. - Wiesz o Trish, była w gazetach. Sarah spojrzała na niego zaskoczona, jakby nie spodziewała się, że odpowie na jej błaganie. Skinęła. - Są jeszcze trzy inne kobiety, Estelle Edwards, Martha Polk i Regina Aiello. Jej twarz wydała się zapaść, gdy jęk uciekł z jej ust, a ona ponownie zanurzyła twarz w jego piersi. - Regina – powiedziała cicho. – Tak mi przykro. - Przykro, Saro? Powiedz mi, o co chodzi? - O nic – powiedziała odsuwając się od niego, aby stanąć o własnych siłach, nawet, jeżeli jej ręka nadal przyciskała się do jego swetra, a druga wycierała łzy. – Znam matkę Reginy. Była zmartwiona, a kiedy usłyszałam o tej sprawie... Nie wiem, co teraz jej powiem.

Znowu kłamała, cholera. - Musimy o tym porozmawiać, u ciebie, teraz – powiedział niecierpliwie. – Pojadę za tobą… - Nie – spotkała jego wściekły wzrok, złote refleksy w jej zamglonym spojrzeniu błyszczały w świetle ulicznych lamp. – Jest późno – powiedziała usprawiedliwiająco. - Nie powinnam wcale przychodzić. Nie wiem, co myślałam, że znajdę. Raj przyglądał się jej milcząco, rozmyślając. Coś wiedziała, albo tak myślała. Z drugiej strony, nawet nie znała imion zaginionych kobiet, poza Trish Cowens, A cokolwiek myślała, że wie, nie prowadziło to do niczego. Prawdopodobnie. I wciąż musiał się spotkać z Józefem dziś wieczorem. - W porządku – powiedział bez uśmiechu. – Zatem jutro wieczorem. Spojrzała na niego, jakby niezupełnie wierząc w jego tak łatwe poddanie się. - Więc, wszystko w porządku, tak? Raj uśmiechnął się wolno wyginając usta. - Oh, tak, Saro. Bardzo w porządku. Odeszła od niego kilka kroków, jakby oddalając się od niebezpiecznego zwierzęcia, jakby martwiła się, że mógłby nagle skoczyć na nią i ją rozszarpać tutaj, na tej zimnej ulicy Buffalo. Ta myśl go bawiła, gdy wreszcie odwróciła się i pospieszyła do swojego samochodu. Przejechała obok niego, machając lekko przez otwarte okno. Raj uśmiechnął się. A kiedy odjechała, wybrał numer z pamięci telefonu.

- Mój panie – odpowiedziała po chwili Emelie. – Jak mogę ci służyć? Raj skrzywił się. Nienawidził tego wampirzego gówna, a Em wiedziała o tym. Sięgała po formalności tylko wtedy, gdy była na niego wkurzona, albo ktoś inny słuchał. Nie mógł sobie przypomnieć niczego, co by zrobił ostatnio, a co mogłoby wkurzyć ją. - Spław go ktokolwiek to jest, Em. Musimy pogadać. - Tak, mój panie. Raj czekał, słuchając jak Em wychodzi, a nie prosi innych o wyjście. Słyszał jej jednostajny oddech, gdy szła, otwierając drzwi i zamykając, a potem następne. - Okay – powiedziała dużo zwyklejszym tonem – jestem w biurze. Co jest, szefie? - Gratulacje – powiedział sucho. – Wygrałaś. Przywieź kilkoro moich ludzi. Nie armię, jeszcze nie w każdym razie. Po prostu wsparcie. Ale nikt inny tylko moje własne dzieci, ludzi, którym mogę całkowicie zaufać. - Tak – powiedziała z wyraźną ulgą. – Jesteśmy gotowi do drogi, mój panie. Ustawiłam wszystko, zaraz po tym jak wyjechałeś, na wszelki wypadek. Jeżeli wyjedziemy natychmiast, możemy być przed świtem. - Wystarczy jutro wieczorem. Jeszcze nic się tu nie dzieje, ale istnieje możliwość, że ktoś z poza miasta wykonuje działanie przeciwko Krystofowi, a ja nie zamierzam na to pozwolić. - Powiedz tylko słowo, mój panie. - Co bym bez ciebie zrobił, Em?

- Poradziłbyś sobie. Nie tak dobrze, oczywiście – dodała. – Ale poradziłbyś sobie. - Dzięki. Jeszcze jedna sprawa, Em. Chcę wiedzieć wszystko, co mamy o kobiecie, która odwiedzała Manhattan z Raphaelem i jego partnerką w zeszłym tygodniu… Sarah Stratton. Daj to Simonowi i powiedz, aby kopał głęboko. Już wiem, że uczy na uniwersytecie tutaj, w Buffalo, więc tu można zacząć. Alę chcę wszystkiego, co Kimon może znaleźć. Jeżeli potrzebuje zdjęcie, powinno być na nagraniu ochrony z klubu. - Okay – powiedziała wolno Em. – Znowu zbierasz bezpańskie kociaki, szefie? Raj roześmiał się. Jej ciekawość buzowała tuż pod powierzchnią, ale Raj nie chciał powiedzieć nic więcej. Jeszcze nie. - Porozmawiamy później, Em – powiedział ignorując jej pytanie. Rozłączył połączenie i otworzył drzwi samochodu, wsuwając się do wygodnego wnętrza. Gdy odjeżdżał w przeciwnym kierunku niż Sarah, pomyślał o bezpańskich kociakach i o Emelie. Zawsze mówiła mu, że ma słabość do dam w opresji. A ona wiedziała, ponieważ damą, którą kiedyś dawno temu on uratował była sama Emelie.

*****

Albany, Nowy Jork, 1918

Raj szedł ciemną ulicą, upajając się podekscytowaniem, strachem. Stany Zjednoczone były w stanie wojny. Mężczyźni zaciągali się, aby

walczyć w Europie, szukając chwały w bitwie, której mogli nigdy nie znaleźć na ulicach ich własnych miast. Raj mógł ich ostrzec. Mógł im powiedzieć, że nie było nic ekscytującego w smrodzie pola walki, krwi i ekskrementach, krzykach swoich przyjaciół umierających dookoła, podczas, gdy ty nie mogłeś nic zrobić, tylko walczyć o swoje własne, żałosne życie. Ale nic nie mówił. I tak nie posłuchaliby go. Ochoczy, młodzi mężczyźni włóczyli się po ulicach Albany, przeważnie pijani, ciesząc się ostatnimi chwilami, zanim Wujek Sam sprawi, że staną się żołnierzami. Od jutra, będą żałowali tej ostatniej nocy upojenia, kiedy ich głowy będą walić, ich żołądki przewracać się, a oni będą uwięzieni w gorącym, zatłoczonym autobusie w podróży do jakiegoś ponurego obozu. Ale dla niektórych z nich, większości prawdopodobnie, dzisiaj była ich pierwsza prawdziwa noc wolności, ich pierwsza noc z dala od rodzinnej farmy, nadzoru małego miasteczka. Walki miały miejsce, ale policja nie przykładała do tego uwagi, mając na względzie bezsensowność prób utrzymania porządku w chaosie, który minie sam za dzień lub dwa. A dopóki nowi rekruci ograniczali się do bicia siebie nawzajem, nikogo to nie obchodziło. Zszedł z głównej ulicy, szukając bocznych alejek, ciemnych uliczek, gdzie można było znaleźć nowych rekrutów śpiących lub nieprzytomnych. W każdym razie byli szybkim i łatwym posiłkiem dla głodnego wampira. Jego uwagę przyciągnął hałas tłumu, na cichej ulicy. Zebrała się awanturnicza grupa mężczyzn, która wykrzykiwała słowa odwagi i groźby. Następna walka, bez wątpienia. Raj prawie odszedł. Nic tu dla niego nie było. Ale coś przykuło jego uwagę, aby spojrzeć jeszcze raz. To nie słowa, które wykrzykiwali mężczyźni. Ledwie mógł je rozpoznać. Ale szyderstwa niosły falę brutalności i podłości, która uderzała w jego

zmysły. Raj zmarszczył brwi, ruszając w stronę tłumu, dopóki nie zbliżył się na tyle, aby poprzez ramiona innych zobaczyć, o co chodzi. Przeklął wściekle i odsunął resztę z drogi do swego celu, odrzucając ciała z gniewem. W sercu kręgu leżała młoda kobieta, prawie naga, zakrwawiona i pobita, a jej ostatni gwałciciel znajdował się pomiędzy jej nogami. Raj kopnął go, a jego chude ciało odskoczyło z hałasem łamanych żeber. Mężczyzna krzyknął, gdy leciał w powietrzu, a hałas ucichł, gdy uderzył w pobliski mur. Raj przyklęknął i napiął się gotowy do walki, z otwartymi ustami, kłami w pełni wysuniętymi, patrząc z niebieskim błyskiem jego wampirzych oczu płonących błękitem lodu i wściekłością. Młodzi mężczyźni, którzy jeszcze przed chwilą byli pełni brawury wobec gwałconej i bezradnej kobiety, rozbiegli się przed gniewem wampira. Krzyki cichły wzdłuż alei gdy biegli, potykając się jeden o drugiego w pośpiechu ucieczki. Po drugiej stronie zraniony gwałciciel próbował się podnieść, jęcząc bezsłownie. Raj podszedł do niego, mając zamiar wyssać go do sucha, upewnić się, że nigdy więcej nie potraktuje tak bezbronnej kobiety, ale zanim to zrobił dobiegł go cichy odgłos. Odwrócił się do kobiety. Skuliła się w swoim pobitym ciele, aby ukryć swoja nagość. Zdjął swoją marynarkę i przykrył ją, delikatnie, aby jej nie dotknąć, pozwalając jej złapać krawędź materiału i przycisnąć do piersi, gdy drżała bezgłośnie. - Pozwól, że ci pomogę, dziecko – powiedział cicho. Jego głos był głęboki i melodyjny, ten sam, którego używał, aby uwieść nieświadome ofiary, aby otworzyły dla niego swoje żyły. Zamarła, drżąc jak małe zwierzątko pod spojrzeniem drapieżnika, nie mając odwagi na niego spojrzeć, jakby to mogło ją jakoś uratować.

- Czy masz rodzinę? – Zapytał. Zaczęła płakać, cichy szloch wstrząsał całym jej ciałem. Raj chciał ja zapewnić, powiedzieć, że pomoże jej to wszystko zapomnieć. Jego krew mogła być nie dość potężna, jak jego pana, Lorda Krystofa, a ona była poważnie zraniona, ale przecież był wampirem. A jego krew była potężniejsza niż większości, silna wystarczająco, aby uleczyć jej rany, wystarczająco, aby wymazać jej wspomnienia tej nocy, sprawić, jakby nigdy się nie wydarzyły. Ale w jej obecnym stanie, nie usłyszałaby go, a z pewnością nie uwierzyła w coś tak nieprawdopodobnego. - Pozwól mi sobie pomóc – powtórzył. Położył delikatnie rękę na jej plecach, krzywiąc się, gdy szarpnęła się od jego dotyku, a jej płacz wreszcie zabrzmiał, gdy stawała się coraz bardziej oszalała. Westchnął. Ostatnią rzeczą, jaką potrzebowała, był dotyk męskich dłoni, ale słońce już było za horyzontem, a on musiał się ukryć. - Przepraszam, kochanie – powiedział. Podniósł ją z łatwością, uciszając jej płacz, jednym szybkim poleceniem, gdy pozbawił ją przytomności i zabrał jej bezwładne ciało w swoje ramiona. To było brutalne, ale efektywne, a czas uciekał. Gdy

podążał

wzdłuż

ulicy

w

kierunku

swojej

kryjówki,

wyprzedzając słońce, zastanawiał się, co zrobi z nią teraz, gdy już ją uratował.

Rozdział XVI Buffalo, dzień dzisiejszy

Raj podjechał do krawężnika, niedaleko domu Krystofa i zgasił silnik, wysiadając z samochodu oparł się o jego ciepło w chłodzie nadchodzącego poranka, czekał na pojawienie się Józefa. Czasami myślał o mężczyznach, którzy zaatakowali Emelie tyle lat temu. Byli normalnymi ludźmi – synami, ojcami i braćmi. Niektórzy z nich bez wątpienia zginęli na wojnie. Inni wrócili, wychowali dzieci, zestarzeli się. W ten czy inny sposób, prawie z pewnością już byli martwi. Czy kiedykolwiek przypomnieli sobie tę noc w alejce? Czy kiedykolwiek patrzyli na swoje córki i wstydzili się tego, co zrobili? Byli ludzie, którzy nazywali go potworem, ludzie, którzy wymazaliby każdego wampira z ziemi. Ale czy oni kiedykolwiek przyjrzeli się swojemu sąsiadowi i zastanowili się? Spojrzał, gdy drzwi wejściowe otworzyły się na cichych zawiasach. Głęboki cień objawił Józefa, przypominając Rajowi, że Józef również posiadał moc do manipulowania cieniem, jeżeli chciał. Ale Józef nie był podejrzanym. Raj odrzucił tę myśl niemal natychmiast, gdy mu zaświtała. Józef był wystarczająco potężny, ale to wymagało inteligencji i dyscypliny, aby wspiąć się w wampirzej hierarchii. A tu Józef nie przodował. Był doskonałym narzędziem – niezawodnym, ale zupełnie pozbawionym wyobraźni. To było zarówno wadą jak i zaletą szefa ochrony. Nigdy nie podniósłby buntu, ale mógł nie zauważyć, że ktoś inny go wznieca. W mniemaniu Raja, nikt nie wiedział tego lepiej niż sam Józef. Miał tu z Krystofem dobrą pozycję i doskonały interes, aby utrzymać to dalej. Szef ochrony przeszedł pomiędzy światłami, przecinając podjazd, szedł bezpośrednio do niego.

- Raj – powiedział, gdy podszedł wystarczająco blisko. – Minęło już trochę czasu, od kiedy ostatnio odwiedzałeś Buffalo. Raj uśmiechnął się do siebie. Tak samo jak Krystof, Józef wolał, kiedy Raj był daleko od miasta. Wzruszył beztrosko ramionami. - Staruszek nie lubi, gdy się tu kręcę, a mnie podoba się Manhattan. Józef podniósł wzrok, aby spotkać spojrzenie, Raja. - Więc, jak mogę ci pomóc? Pomóż mi wrócić na Manhattan – pomyślał uśmiechając się. - Widzę dużo nowych twarzy – powiedział. Drugi wampir nie odpowiedział natychmiast, zamiast tego odwrócił wzrok w stronę ulicy. Raj nie ponaglał go. Jeżeli Józef chciał, aby Raj wyjechał, to był najlepszy sposób. W końcu, jego umysł mógł obracać się wokół tej myśli. W międzyczasie, Raj czekał. - Zbyt dużo nowych twarzy – powiedział nagle Józef. – Krystof przemienia pięciu, czasem dziesięciu w miesiącu, a każdy z nich jest tak głupi jak ten Morale – kontynuował Józef. - Armia? – Ostro zapytał Raj. - Raczej mięso armatnie, ale przeciw czemu? Nic, co bym wiedział. Raj rozważał to w świetle swoich podejrzeń. - Czy jakieś nowe wampiry pojawiły się w okolicy? Ktokolwiek wystarczająco potężny, aby wyzwać Krystofa? Józef wybuchł śmiechem. - Masz, na myśli kogoś innego niż ty?

- To nie o mnie się martwi. Nie dałem mu powodu – jeszcze, dodał w myśli. – Mówię o kimś innym, z zewnątrz. Może w mieście jest ktoś nieoficjalnie. Spojrzenie Józefa zaostrzyło się. - Czy wiesz o czymś, o czym ja nie wiem? Raj wzruszył ramionami i powiedział. - Byłem koło domu, gdzie została porwana w zeszły weekend córka Cowensa. Ślad był stary, ale ktoś tam był. Ktoś wystarczająco silny, aby niepostrzeżenie podejść swój cel na pustej ulicy. Józef zamarł. - Jeżeli Krystof myśli, że ktoś kłusuje, kto mógłby zrobić to tak jak mówisz, usłyszałbym o tym. Wiesz, jaki on jest. Jeżeli istnieje prawdziwe niebezpieczeństwo, postawiłby każdego, kogo by znalazł, pomiędzy sobą a zagrożeniem – przerwał. – Myślisz, że to może być to? Dlaczego tworzy to nowe mięso? Ale dlaczego mnie nie powiedział? A to dobre pytanie. Krystof rozumiał ograniczenia Józefa, dokładnie tak jak Raj, i to dlatego trzymał Józefa blisko, a Raja z daleka od siebie. Ale jeżeli Wampirzy Lord naprawdę popadał w otępienie, mógł nie myśleć logicznie, tak jak kiedyś. Raj przeciągnął palcami po włosach we frustracji. Cholerny staruch. - Okey, zamierzam porozmawiać z ludźmi o tych zaginionych kobietach. Świadkowie, członkowie rodziny, otoczenie. Znajdę tego, kto to zrobił, a jeżeli to jeden z naszych, odprawię go – przerwał zamyślony, przypominając sobie słodki zapach wody kolońskiej. – Lub ją. Józef podniósł wzrok. - Ją? Sądzisz, że to kobieta?

- Nie, nie sądzę. Ale nie mogę tego wykluczyć – dodał, myśląc o Emelie, nie jako o podejrzanej, ale jako o przykładzie. Tak jak ludzie, wampirzyce były generalnie słabsze niż ich męscy odpowiednicy, ale jeżeli wampir miał wystarczająco dużo mocy, fizyczna siła była mniej potrzebna, aby zająć się ofiarą, zwłaszcza tak małą dziewczyną jak Patricia Cowens. Józef zmarszczył brwi, jakby próbował przystosować swój umysł do tego pomysłu. - Czy gliny naprawdę dopuściły cię do swojego śledztwa? - Nie. Po prostu chcą wykonać ruch, żeby móc powiedzieć, że próbowali. Ale nie potrzebuję ich pozwolenia, aby zadawać pytania – chciał coś powiedzieć o Sarze, ale zmienił zdanie. Mógł jej nie ufać w tej chwili, zdecydowanie coś przed nim ukrywała, ale wciąż chciał trzymać ją z daleka od Krystofa i jego klaunów. Marszcząc brwi, podrzucił swoje kluczyki i złapał je. - Mam dużo do zrobienia. Bądź w kontakcie, Józefie. Odwrócił się nie czekając na odpowiedź Józefa, obszedł samochód i otworzył drzwi kierowcy. Gdy odjeżdżał od krawężnika, drugi wampir już znikł, a Raj zastanawiał się, dlaczego pomysł innego wampira, który mógłby zbliżyć się do Sary wkurzał go.

Rozdział XVII Następnego dnia Sarah walczyła, aby utrzymać otwarte oczy, słuchając niezbyt uważnie trwającego spotkania wydziału. Mało spała poprzedniej nocy, częściowo dlatego, że obawiała się powrotu snów. A z drugiej strony również, dlatego, że rzucała się po łóżku i kręciła się jak głupia nastolatka, myśląc o Raju i jego długim, miękkim pocałunku. Powiedziała sobie, że to dlatego, że nie miała poważnego związku z mężczyzną od długiego czasu. Od czasu koledżu właściwie, a i to nie było naprawdę poważne. Wcześnie nauczyła się unikać bliskiej przyjaźni, ponieważ, zawsze padały pytania o jej przeszłość, gdzie dorastała, gdzie mieszka jej rodzina. To rodzaj pytań, na które Sarah nie miała dobrej odpowiedzi. Cyn była wyjątkiem od zasady, ponieważ prostu mówiąc, Cyn nie była wścibska.. A teraz oczywiście, był jej nowy przyjaciel, niesamowicie seksowny Raj. Przypomniała sobie profesora, którego miała w szkole wyższej. Urodził się w Polsce przed wojną, przeżył zniszczenie jego małej żydowskiej wsi, wymazanie z pamięci każdego i wszystkiego co znał, nie tylko jego całej rodziny – aczkolwiek to już było wystarczające, – ale całego sposobu życia. Była jego asystentką przez rok i spędziła z nim dużo czasu, pijąc herbatę i słuchając jego historii o świecie, który odszedł na zawsze. Opowiedział jej dużo rzeczy, ale to co sobie przypominała, to trochę wiedzy o starym kraju. Nigdy nie nauczyła się polskich słów, to był trudny język, ten, który możesz się uczyć przez lata i nigdy nie odmieniać słów właściwie. Ale tłumaczenie było mniej więcej takie: „Każda potwora ma swojego amatora”. Może to właśnie zobaczyła w Raju. Oboje byli potworami pewnego rodzaju, czubkami w świecie ludzi, gdzie każdy żył swoim życiem, nie

martwiąc się snami o torturowanych kobietach czy… cóż, cokolwiek martwi wampiry. Krew, jak przypuszczała, i gdzie ją dostać. Powróciła do rzeczywistości, gdy zaczął się ruch dookoła niej i zdała sobie sprawę, że spotkanie wreszcie się kończy. Z przeciwnego końca stołu spoglądał na nią dziwnie przewodniczący wydziału, więc próbowała wyglądać na zamyśloną i uczoną, zamiast na znudzoną, gdy zbierała swoje papiery i wsuwała je do wypchanej torby. Musiał odnieść sukces, gdyż spojrzał na nią szybko, z aprobującym skinięciem, zanim dołączył do grupy seniorów, mężczyzn, członków wydziału, którzy zmierzali teraz do najbliższego baru, aby upić się w sztok. Jedno, co zauważyła o nauczycielach akademickich. Dużo piją. Przynajmniej ci starsi. A kto wiedział? Jeszcze kilka lat tych spotkań i może i ona też będzie dużo pić. Ruszyła ze wszystkimi do windy, ale gdy spojrzała na zegarek, zmieniła kierunek na schody. Chciała wziąć prysznic i przebrać się przed dzisiejszym wieczorem. Mogła być potworem, ale to nie znaczyło, że musiała wyglądać czy pachnieć jak potwór.

*****

Drugiej nocy w mieście, Raj obudził się w dużo lepszym nastroju. Miał dostatecznie dużo czasu dzisiejszego ranka, aby dotrzeć do swojego mieszkania, rozebrać się z ubrań, a nawet rozkoszować się kieliszkiem wódki przed położeniem się spać na dzień, bezpieczny w swojej prywatnej krypcie pod ulicami przedmieść Buffalo. I nic nie szkodziło, że zamierzył

złożyć wkrótce wizytę Sarze. Smak jej skóry był słodki. Jej krew będzie jeszcze słodsza. Zmarszczył brwi. Było jeszcze coś więcej niż słodki smak Sary Stratton. Ukrywała coś, a on zamierzał dowiedzieć się, co to jest zanim ta noc się skończy. Spojrzał na zegarek. Było już po ósmej. Najpierw musiał się zatrzymać w jednym miejscu – poczynić przygotowania dla Em i grupy. A potem słodka Sarah będzie cieszyła się jego niepodzielną uwagą, a on otrzyma swoje odpowiedzi. Jego telefon zadzwonił, gdy zbliżał się do przemysłowego budynku, nie tak daleko od międzynarodowego lotniska w Buffalo. - Gdzie jesteś, Em? – Odpowiedział. - Mój panie – powiedziała Em, mówiąc głośno poprzez słyszalny w tle hałas lotniska. – Wyładowujemy sprzęt, obecnie. Będziemy tam przed północą. - Jestem w kryjówce – powiedział spoglądając na ciemny budynek. – Zapalę światła i włączę ogrzewanie, ale nie będzie mnie, gdy przybędziecie. Mam z kimś spotkanie za kilka minut. - Obiad, szefie? - Można tak powiedzieć. A mówiąc o tym, jesteście najedzeni na dzisiaj, prawda? - Musisz pytać? - Racja. Zarządź, aby wszyscy trzymali się, blisko, gdy ruszycie do miasta. Przyjadę później i wprowadzę cię, ale coś jest generalnie popieprzone w tym mieście, i nie chcę, aby moi ludzie w to wdepnęli. - Tak jest, szefie. - Do usłyszenia.

Raj wsunął telefon do kieszeni swojej kurtki i wysiadł z samochodu. Stary magazyn górował dwoma piętrami nad nim, oświetlony jedynie przez wielkie światła bezpieczeństwa, rozmieszczone wzdłuż całej długości i nad drzwiami. Ceglane mury były stare i pociemniałe od bliskości lotniska i trudnej pogody i wydawały się opuszczone. Wnikliwy obserwator mógł jednak zauważyć, że światła były nowe i wyposażone w kratkę przeciw zniszczeniu. Aczkolwiek okna były brudne i pokryte odchodami ptaków, ale żadne z nich nie było wybite, ponieważ były z bezpiecznego szkła i solidnie osadzone. Natomiast pojedyncze drzwi były z mocnej stali z mocnymi zamkami. Raj zawsze wiedział, że kiedyś będzie musiał wykonać ruch przeciw Krystofowi. Kupił tę nieruchomość lata temu, zbijając cenę, gdy byłemu właścicielowi zależało na dyskretnej sprzedaży, a Raj miał gotówkę w ręku. Oczywiście, tytuł własności był zmieniany kilkakrotnie od tego czasu – przynajmniej na papierze. Gdy patrzył na ten budynek, nagle uderzyła go myśl, że miesiąc temu nie przypuszczał, że mógł zostać Północno-Wschodnim Wampirzym Lordem. Nigdy nie przyszło mu na myśl, że mógł przegrać. Mógł usunąć Krystofa i zając jego miejsce jak jeden z kilku, którzy kontrolowali wampirze społeczeństwo. To nie było coś, czego szczególnie pragnął. Gdyby Krystof był panem innego pokroju, Raj byłby zadowolony z pozostania na Manhattanie ze swoimi klubami i swoimi dziećmi, z daleka od wampirzej polityki. Ale Krystof zawsze był tyranem, zawsze rozpieszczony jako młodszy syn starzejącego się królewskiego rodu, który urodził się jako człowiek. Obecny stan jego umysłu był wynikiem wrodzonej słabości. Raj, miał już dosyć jednego pana, i nie miał zamiaru służyć następnemu. Odblokował potężne, metalowe drzwi. Zabłysło słabe światło w małym przedsionku, przed następnymi drzwiami odległymi o kilka stóp. Wewnętrzne drzwi otworzyły się, gdy zewnętrzne zostały zamknięte, a Raj

wszedł do głównego budynku, natychmiast przekręcając włączniki świateł. Podczas, gdy z zewnątrz budynek wydawał się, że jest większy, w środku to nie pozostawiało wątpliwości. Jedyne okna były wysoko nad podłogą

i

wyposażone

były

w

stalowe

okiennice.

Długi

rząd

przemysłowego oświetlenia oświetlał każdy kąt w dużej, pustej przestrzeni. Kiedy później przybędą ludzie Raja, wprowadzą swoje pojazdy do magazynu przez rolowaną bramę, która obecnie była zabezpieczona grubymi sztabami zapuszczonymi w betonowej podłodze. Nad strefą rozładunkową było półpiętro z kilkoma pokojami dla ludzkich strażników – kilku zaufanych mężczyzn i kobiet, których Em przywiezie ze sobą z Manhattanu. Tak jak w mniejszym magazynie Raja, tu też główne sypialnie znajdowały się pod ziemią, bezpieczne za bankowymi drzwiami krypt. Jego kroki głośno rozbrzmiewały, gdy przechodził przez magazyn. Poszedł dwoma rzędami krótkich schodów w dół i otworzył zdalną kombinacją drzwi krypty. Warunki mieszkaniowe w środku były spartańskie, ale to nigdy nie miała być główna kwatera. To była strefa przygotowań, nic więcej. Tutaj też włączył światła, sprawdził temperaturę na termostacie i wrócił na górę zostawiając za sobą otwarte drzwi. Na górze była mikrofalówka służąca zarówno do podgrzewania jedzenia jak i krwi dla wampirów. Lodówka stała obok lady, która służyła jako bar, a przy odległej ścianie, przy schodach stała brzęcząca raźno szafa na zapasy krwi. Teraz była pusta, ale nie na długo. Sprawdził, czy działa i spojrzał na zegarek. Czas iść. Zostawił włączone główne światła, a zamknął kryptę i wyjście z budynku za sobą. Em zna to miejsce, była tu, gdy pomagała mu je

urządzić. Z pewnością nie potrzebuje, aby jej mówił jak zainstalować swoich ludzi. A poza tym, Sarah czekała.

Rozdział XVIII Sarah wzięła pod ramie Lindę, gdy wychodziły z restauracji. Zimne powietrze uderzało po cieple panującym we wnętrzu restauracji, co w tym wypadku było dobrą rzeczą. Prawdopodobnie wypiła zbyt dużo wina, ale smakowało tak dobrze i przez chwilę udało jej się zapomnieć o wszystkim i cieszyć się przyjęciem. Niestety, nie mogła nigdy zapomnieć na zbyt długo. I to dlatego Linda wkrótce powróci do Sama i jego przyjaciół w restauracji, a trzeźwa Sarah pójdzie do domu jak grzeczna dziewczynka, którą nigdy nie chciała być. - Jesteś pewna, że nie chcesz zostać kochanie? – Oddech Lindy przesiąknięty był wyśmienitym Chateau Margaux, które pito przez cały wieczór. -

Tak,

jestem

pewna.

Muszę

odespać,

albo

jutro

będę

bezużyteczna, a musze wracać do swoich badań – nie powiedziała Lindzie, że później ma przyjść Raj i nie zamierzała. Jej przyjaciółka zaczęłaby prawdopodobnie planować wesele, jeżeli odkryłaby, że Sarah ma randkę. - Też robie badania – powiedziała radośnie Linda. – Ale niezbyt często – roześmiała się, jakby to była najzabawniejsza rzecz jaką słyszała. W restauracji nalegała, że odprowadzi bezpiecznie Sarę do jej samochodu, ale teraz Sarah zastanawiała się, kto odprowadzi bezpiecznie Lindę do środka. - Może powinnaś wracać do środka – powiedziała próbując skierować się do restauracji .– Mogę znaleźć mój samochód… - Dobry wieczór, Saro. Podskoczyła na dźwięk głosu Raja, odwróciwszy się zobaczyła go opartego zwyczajnie o jej samochód, wyglądającego dokładnie jak zły

chłopak, przed którym każda matka ostrzega swoją córkę, jak model Calvina Kleina, reklamujący wodę po goleniu. Jego szerokie ramiona obleczone były skórą, jego wąskie biodra i długie nogi ukryte w dopasowanych denimach, które sprawiały, że jej żołądek się zacisnął – jak i dolne części jej ciała – również, boleśnie. Uśmiechnął się do niej chytrze, jakby dokładnie wiedział, co ona czuje. - Raj – tylko pisnęła. - Raj? – Linda zatrzymała się w drodze, nagle zupełnie trzeźwa, gdy odwróciła się. – A któż to może być Saro, kochanie? – Zapytała jedwabiście, prześwietlając wampira od stóp do głów z nieukrywana ciekawością. – To może te badania, do których musisz wracać? - Um – Sarah poczuła jak się rumieni i pospieszyła, mówiąc. – Lindo, to jest Raymond Gregor. Raj, to moja przyjaciółka Linda Hoffmann. Raj spojrzał na Lindę chłodno i wyciągnął rękę do Sary. Wzięła ją bez namysłu i znalazła się nagle z daleka od Lindy, w jego ramionach. - Miło mi, Lindo. Dopilnuję, aby Sarah dotarła bezpiecznie do domu. - Doprawdy? – Powiedziała łobuzersko Linda, obrzucając domyślnym wzrokiem Sarę. – No, no. - Lindo, Raj i ja… - Jesteśmy starymi znajomymi – przerwał Raj. – Byłem w mieście i szukałem Sary. Minęło już trochę czasu, prawda kochanie? – Pocałował jej czoło, a jego oddech rozgrzał jej skórę, gdy zadrżała z innego powodu niż zimno. - Hmmm – najwidoczniej Linda tego nie kupowała, ale była wyraźnie chętna, aby poczekać na całą historię. – Zostawię was dwoje,

abyście się spotkali zatem – roześmiała się i powiedziała. – Porozmawiamy Saro, kochanie – zanim przeszła przez parking z lekkim kołysaniem ramion. Sarah odwróciła się pytająco do Raja, ale poczuła jak ziemia ucieka jej spod stóp i dosłownie została podniesiona do palącego pocałunku, który sprawił, że jej złość uciekła razem z około połową jej komórek mózgowych. Przycisnął ją do siebie, całując żarłocznie, tak jakby byli rozdzieleni przez bardzo długi okres czasu, a nie tylko godziny. Poczuła swoją rosnącą odpowiedź, aby spotkać jego pocałunek, z intensywnością, jakiej wcześniej nie doświadczyła. Nie chciała myśleć o niczym innym tylko o smaku jego ust, o dotyku jego języka na swoim, o poczuciu jego wielkiego ciała obejmującego ją, odcinającego ją od nieprzyjaznej nocy. Zajęczała cicho i objęła jego szyję swoimi ramionami, szepcząc jego imię. - Myślę, że...- zaczął Raj, ale cokolwiek chciał powiedzieć, zostało zatrzymane przez jej żądające usta. – Saro – ponownie spróbował, przybliżając swe usta na tyle blisko do jej ucha, aby usłyszała. – Twoja przyjaciółka wciąż patrzy. Zamarła, przypominając sobie, że wciąż znajdują się przed najpopularniejszą restauracją w Buffalo. Zanurzyła swoją twarz w jego ramionach i zachichotała cicho. - Odwiozę cię do domu. - Nie – zaprotestowała. – Mogę… Zacisnął swoje objęcia. - Cóż, ja nie mogę – zamruczał. – Nie chcę, abyś znikła z mojego pola widzenia. Świeża fala pożądania przetoczyła się przez jej ciało. - Okay – wyszeptała.

Samochód Raja był zaparkowany obok jej. Odblokował zamek i wsadził ją na siedzenie pasażera, zamykając drzwi głośnym trzaśnięciem. Sarah podskoczyła, a zastrzyk adrenaliny rozjaśnił jej myśli na tyle, że zastanowiła się co robi w samochodzie Raja, gotowa do… Raj przechylił się z siedzenia kierowcy, aby ją szybko i mocno pocałować. - Nie myśl tak dużo, kochanie. Nie jestem niebezpieczny – zakręcił ciasnym kołem, wyjeżdżając z parkingu. – Nie w stosunku do ciebie, w każdym razie – wymamrotał. Sarah spojrzała na niego zmartwiona, ale szybko zdała sobie sprawę, że podoba jej się pomysł niebezpieczeństwa. Lubiła tego dużego, zabójczego wampira, który jej pragnął, chciał jej tak bardzo, że był gotów wziąć ją na parkingu. A był gotowy. Może nie była doświadczona, ale wiedziała, kiedy mężczyzna jej pożąda. Oczywiście, nie powstrzymywała go. Uśmiechnęła się, czując się usatysfakcjonowana. Raj sięgnął po jej dłoń, podnosząc ją do ust i lekkiego pocałunku, a potem odłożył ją na swoje twardo umięśnione udo. - Do ciebie czy do mnie, kochanie? Sarah spojrzała na niego zaskoczona. - Masz mieszkanie? Roześmiał się. - Oczywiście. Mam mieszkanie. Myślisz, że gdzie śpię, na miejscowym cmentarzu? Sarah zaczerwieniła się. - Nie – zaprotestowała. – Oczywiście, że nie. Po prostu myślałam… Nie wiem. Może w hotelu?

Chrząknął lekceważąco. - Czy widziałaś tutejsze hotele? Jestem z Manhattanu, kochanie. I jestem przyzwyczajony do wyższego standardu. Więc, co ma być? Zbliża się skrzyżowanie. - Do mnie, jak sądzę – powiedziała Sarah, zaczynając martwić się o to, w co się pakuje. – Mieszkam... - Wiem, gdzie mieszkasz. Spodziewałem się spotkać cię tam. - Zatem, dlaczego… - zmarszczyła brwi na nagłą myśl. – Skąd wiedziałeś, która restauracja? Wzruszył lekko ramionami. - Powiedziałaś, że to świętowanie. Nie ma tutaj zbyt wielu miejsc, gdzie można świętować. Miałaś szczęście i zobaczyłem twój samochód. Sarah nie była pewna, czy mu wierzyć, ale nie mogła wyobrazić sobie innego sposobu, jak ją znalazł. - Raj – znów pocałował jej dłoń, każdy jeden palec na raz z obezwładniającą pieszczotą jego ust i dotykiem języka. - Znowu myślisz – powiedział. – A poza tym... – Zatrzymał się przed jej domem. – Jesteśmy już i zasłużyłem przynajmniej na pożegnalny pocałunek, za bezpieczne odwiezienie cię do domu. Sarah otworzyła usta, aby mu odpowiedzieć, ale on już wysiadł z samochodu i otworzył jej drzwi, przytrzymując jej rękę, aby jej pomóc. Poradziłaby sobie, ale i tak wzięła jego rękę, pozwalając mu przyciągnąć się w jego objęcia, wiedząc, że poczuje znowu to pożądanie w chwili, gdy... O, Boże, tak.

***** Raj szedł za Sarą po schodach do drzwi wejściowych do wiekowego bliźniaka, z parą starych, lekko odrapanych drzwi. Bliźniak po lewej był ciemny, ale drgnięcie zasłon powiedziało mu, że ktoś patrzył. Pod światłem na ganku, Sarah wyjęła klucze i otworzyła nędznie udający blokadę, zamek. Drzwi otworzyły się, a Raj wciągnął zapach jej domu, czując głębokie zadowolenie, gdy jedynym zapachem był ten Sary. Spojrzała na niego, a jej długie włosy z jasnymi refleksami rozsypały się na jej ramionach, gdy jego umysł wypełnił się nagle jednym słowem. Moja. Ta myśl uderzyła go zanim mógł ją powstrzymać, drgnął gdy nawet jego ciało odpowiedziało mocno. Jego kły ochoczo wyszły z dziąseł, głodne smaku jej krwi, a jego fiut zesztywniał w całkowicie innym rodzaju głodu. Nigdy wcześniej nie czuł takiego całkowitego zauroczenia kobietą. Nie był pewien, czy mu się to podoba, ale zdecydowanie tego chciał. - Zamierzasz mnie zaprosić? – Zapytał leniwie. Spojrzała na niego szeroko rozwartymi oczami. - Czy sądzisz, że powinnam? Spojrzał na nią z drapieżnym uśmiechem, przyciągając ją bliżej, aby poczuła reakcje jego ciała. - Albo to zrobisz, albo twoi sąsiedzi będą mieli doskonałe przedstawienie Sarah zaczerwieniła się i weszła do domu. - Wejdź. Raj zatrzymał się, aby spojrzeć na tego kogoś, kto patrzył z sąsiedniego domu, a potem poszedł za Sarą, natychmiast zamykając drzwi za sobą. Rzuciła swój płaszcz na poręcz schodów, zrzuciła buty i podążyła na tył domu. Bez płaszcza zobaczył, że ubrana była w spódnicę i

sweter. To nie była jedwabista, letnia sukienka, jakiej sobie życzył, ale też była ładna, spódnica obejmowała ciasno jej biodra, akcentując bardzo ładnie zaokrąglony tyłek. Patrzył na ten tyłek, gdy szedł za nią do kuchni. Mamrotała jakieś nonsensy o filiżance herbaty, podnosząc czajnik i potrząsając nim, zanim postawiła go na gazie. Kiedy się odwróciła, stał za nią, a ona pisnęła z zaskoczenia. - Boisz się mnie, Saro? – Zapytał cicho, przesuwając jej włosy za jedno ucho, delikatnym gestem. - Straszliwie – powiedziała, śmiejąc się nerwowo. – Ale nie w ten sposób, jak myślisz. Zmniejszył odległość między nimi, przyciągając ją do siebie zaborczym ruchem ramion dookoła jej talii, z ręką na jej biodrze, schylając się, aby wciągnąć głęboko jej ciepły zapach. Serce jej waliło, a jej oddech był szybki i urywany. Jej piersi miękko przylegały do jego klatki, gdy jej sutki stwardniały. Wsunął rękę pod jej sweter, aby dotknąć ciepłej jedwabistości jej skóry, a ona wsunęła się głębiej w jego objęcia, obejmując go dookoła szyi, gdy jej smukłe palce bawiły się końcówkami jego włosów, a ona podniosła swoja twarz do pocałunku. Pragnąc dużo więcej niż pocałunek, Raj zamruczał i zacisnął swe palce na jej lokach, zniżając swoje usta do jej nagiego karku. Czuł zapach jej krwi, płynącej i słodkiej, czuł drganie jej żyły przy swoich ustach, gdy pochylił się, aby spróbować. Jego kły wysunęły się wolno, aby połaskotać jej gładką skórę, gdy jego fiut stwardniał przy jej brzuchu. Zajęczała cicho, a on poczuł to jako drganie przy swoim sercu. Jej krew, była jego do picia, jej ciało, jego do wzięcia. Raj zamarł. Podniósł głowę, a jego ręce znieruchomiały. Zamrugał na prawie przytłaczającą potrzebę zanurzenia swoich zębów w niej,

podniesienia jej na ladę i wzięcia tutaj, w kuchni. Sarah szeptała cicho jego imię. Co, do diabła? Przeniósł swoje ręce na jej ramiona i wyprostował ramiona, zmuszając ją do odsunięcia się, zachowania dystansu, aby mógł odetchnąć bez czucia upajającego zapachu jej pobudzenia. - Saro? - Powiedział, potrząsając ją lekko – Saro! Zaprotestowała

cicho,

patrząc

na

niego

zdezorientowana,

wzrokiem płonącym z pożądania. - Raj? – Powiedziała zranionym głosem. - Kurwa! – Znów przyciągnął ja do siebie, obejmując ją ciasno i więżąc jej ramiona pomiędzy nimi. Walczyła, aby go dotknąć, siłując się z nim. Jego własne podniecenie torturowało go, krzyczało, aby iść dalej i wziąć ją. Zanurzył twarz w jej włosach i warknął. To byłoby takie łatwe, podnieść ją, podwinąć tę ciasną spódnicę do jej talii, rozszerzyć jej nogi i wsuwać swojego cierpiącego fiuta w nią, aż oboje będą krzyczeć. Chciała tego. I Bóg wiedział, że on chciał, jego całe ciało było napięte, obolałe z potrzeby. Ale powstrzymał cała siłę swojego pożądania, ponieważ Raj nie robił rzeczy tego rodzaju, nie tracił kontroli z żadną kobietą, a zwłaszcza z taką, którą dopiero poznał. Kontrolował się, zawsze. - Saro – domagał się. Wziął delikatnie jej brodę w rękę i zmusił ją, aby spojrzała na niego. - Raj – odpowiedziała niecierpliwie. Raj westchnął, żałując tego, co ma zrobić, marząc o tym, aby był trochę większym egoistycznym draniem. Ale nie był. Delikatnie wpływając na jej umysł, spowodował, że zasnęła, wymazał jej pamięć tego wieczoru, od powrotu do domu. Osunęła się, ale złapał ją z łatwością,

podniósł ją w swoich ramionach, przytrzymując przy piersi, oparł jej głowę na swoim ramieniu. Zaniósł ją na górę, okręcając się na tych śmiesznie wąskich schodach, wiedząc, że wścibski sąsiad pewnie nasłuchuje każdego kroku. Na górze były dwa pokoje, jeden służący za biuro. Zignorował go na ten czas i otworzył drzwi do jej sypialni delikatnym kopnięciem. Wielkie łoże wypełniało prawie cały pokój, z pojedynczym stolikiem nocnym w rogu. Na szafce stała stylizowana na Tiffanego lampa, która dawała odrobinę światła, ale wystarczająco na jego wampirzy wzrok. Położył bezwładne ciało Sary na łóżku odrzucając na podłogę wielki stos poduszek. Zostawił jej ubranie, aczkolwiek z lekkim żalem. Nie to, że nie chciał zobaczyć jej słodkiego ciała nagiego – zdecydowanie chciał tego, - ale nie chciał, aby obudziła się i zastanawiała, co z nią robił, kiedy była nieprzytomna. Zwłaszcza, kiedy odmówił sobie przyjemności zrobienia tych rzeczy, nad którymi będzie się zastanawiała. Jedną sprawa było poniesienie konsekwencji za grzeszenie, ale inną było poniesienie konsekwencji za pozbawienie się przyjemności grzeszenia i płacenie za to przed faktem. Przykrył Sarę kołdrą wsuwając ją między pachnące prześcieradła. Zamruczała cicho, przekręcając się i wsuwając pozostałą poduszkę pod policzek. Raj patrzył jak oddycha, wdech i wydech, upajając się dotykiem jej bladych policzków. Nie rozumiał, co się działo. Miał piękne kobiety zaciągające go do łóżka każdej nocy w tygodniu. Więc, o co chodziło ze słodką Sarą, co sprawiało, że rozważał bójkę z każdym mężczyzną który mógłby ją dotknąć? Sprawiając, że działał jak niedoświadczony dzieciak dyszący do pierwszej świeżej krwi, jaką miał spróbować? Raj nie lubił rzeczy, których nie rozumiał, zwłaszcza kiedy te rzeczy sprawiały, że stawał się łatwym celem.

Wstał i przeszedł przez korytarz do jej biura, które było mniejsze niż sypialnia. Stał tu komputer i jego akcesoria, ale większość pokoju była wypełniona książkami. Książki na półkach, książki w pudełkach, książki porozkładane na podłodze. Zaciekawiony Raj spojrzał na tytuły. Dużo akademickich tytułów, tych dla jajogłowych. Przeszedł do następnej szafki i wykrzywił się. Romanse, dużo o wampirach. Em czytała setki tych książek. Miała frajdę przekazując je dalej wśród facetów i sugerując, że mogą nauczyć się kilku rzeczy. Wyciągnął jedna z wizytówek ze złotego pudełeczka i wsunął ją pod telefon, aby być pewnym, że ona ja zobaczy, a potem zgasił lampkę. Po drugiej stronie korytarza, Sarah spokojnie spała, ze zmierzwionymi złotymi lokami, długimi rzęsami rzucającymi cienie na blade policzki. Przeklinając się za głupotę, Raj zbiegł szybko wąskimi schodami, przeszedł przez kuchnię, gdzie histerycznie gwizdał przeklęty czajnik. Wyłączył go i podążył do drzwi wyjściowych, a jego nastrój pogarszał się z każdym krokiem. - Kurwa! – Przeklął i udało mu się powstrzymać swoją pięść przed walnięciem w ścianę. Miał przed sobą całą przeklętą noc, twardy jak skała i wychodzący od kobiety, którą boleśnie chciał pieprzyć. Ktoś musi zapłacić za jego podły nastrój. Może to był czas, aby zadać pytania miejscowym wampirom. Chciał zobaczyć krew i pewne jak diabli, że to nie będzie jego krew.

Rozdział XIX Jadłodajnia, gdzie znikła Regina Aiello znajdowała się w małej miejscowości Torfu, poza miastem, to było kilka ogrodzonych akrów, malowniczo nazwanych Murder Creek. Raj zawsze zastanawiał się, czy ta rzeka to był pomysł Krystofa, aby zakupić tu nieruchomość – dom nad Murder Creek dla wampirów, dla których ta nazwa mogła być pokusą. Na pozór miejsce wyglądało zupełnie tak samo, jak wtedy, gdy kupił je Krystof, tuż po II wojnie światowej – dobrze utrzymany, dwupiętrowy dom z zabudowaną werandą. Frotowy dziedziniec był pokryty wystrzyżonym trawnikiem, ale pozostały teren pozostawał dziki, z wysoką trawą rosnącą we wszystkich kierunkach, strzegącą prywatności i tajemnicy, tego co naprawdę działo się wewnątrz prostego domu. Raj zatrzymał samochód przy krawędzi drogi. Tu nie było krawężników, jak w mieście. Dom był wypełniony po brzegi, a nawet poza nie, ludźmi wysypującymi się na podjazd, gdzie stały stoliki i krzesła, aby ugościć nadprogramowy tłum. Na tyle, ile mógł zobaczyć, nie było żadnej kontroli, nad tym, kto wchodził i wychodził, i było pewne jak diabli, że nikt nie sprawdzał dowodów tożsamości. Co do kurwy? Ruszył przez wysoką trawę ciężkimi krokami po miękkiej ziemi. Pary uprawiały seks na frontowym dziedzińcu, wampiry zanurzały kły na pełnym widoku z nie tak dalekiej publicznej ulicy. Złapał garść długich włosów i odepchnął jednego z pierwszych wampirów odciągając go od swego dawcy. Wampir bił rękami dookoła z wściekłym warczeniem, z kłami wystawionymi i ociekającymi krwią, oraz rękami zaciśniętymi w szpony. Raj spojrzał na niego znudzony. - Kto tu jest na służbie? – Zapytał.

- Kim, do kurwy, jesteś? – Warknął wampir. Raj nic nie powiedział. Używając małej ilości mocy, rzucił wampira na kolana, a potem zginał go zanim trzask był tak głośny, że słyszalny poprzez walącą muzykę. Wampir nie mógł zrobić nic więcej, niż jęczeć z bólu, ale jego oczy były rozszerzone ze strachu, błyszcząc złotem, gdy milcząco błagał o litość. - Sądzę, że zadałem ci pytanie – powiedział spokojnie Raj. Uwolnił wampira bez ostrzeżenia, powodując, że całą twarzą zanurzył się w trawie zanim, powoli i boleśnie podniósł się wystarczająco, aby udzielić Rajowi odpowiedzi. - Mick jest na służbie, mój panie – sapnął wampir. – Powinien być w pierwszym pokoju po twojej prawej. - Dziękuję – powiedział wdzięcznie Raj i odszedł. Za nim słyszał zmieszane komentarze towarzyszy wampira, dopóki nie oddalił się od złośliwych wulgarności. Raj uśmiechnął się. Jego wieczór właśnie się zaczął. Bez przeszkód przeszedł przez werandę. Każdy wampir na zewnątrz domu był świadkiem jego mocy i wycofał się szybko, zabierając ze sobą swoich ludzi. Jak podejrzewał, nie było bramkarza przy drzwiach – co znaczyło, że nie było żadnego dozoru, a co więcej, żadnych zezwoleń. Ten dom był bałaganem czekającym na zdarzenie – a tym zdarzeniem dziś wieczór był Raj. Już w środku, znalazł z łatwością Micka. Głupek leżał po środku cztero osobowego łóżka, otoczony przez kobiety. Był dużym facetem, wysokim i szczupłym z głową pokrytą rudą czupryną i szerokimi barkami, na których nagości wisiały kobiety. Też miał moc. Wystarczająco, aby kontrolować ten dom pełen wampirów. Ale nie wystarczająco, aby stanąć przed prawdziwym panem.

Szczęśliwie dla Raja, był zbyt arogancki, aby to przyznać. Raj zwyczajnie wszedł do pokoju, wyglądając jak typowy handlarz nieruchomościami sprawdzający umeblowanie. Spojrzenie Micka śledziło go świadomie, ale nie ruszył się z łóżka. - Tam są wampiry z wystawionymi kłami, na podjeździe – skomentował Raj przebiegając dłonią wzdłuż srebrnej ramy antycznego lustra. - Szokujące – powiedział sucho Mick. Jego kobiety zachichotały. Raj spojrzał na niego. - I zdaje się, że nikt nie sprawdza dowodów tożsamości twoich uroczych gości – kontynuował, wskazując skinięciem głowy na pół nagą kobietę, która stroszyła się pod jego spojrzeniem. Mick wywarczał rozkaz, przyciągając uwagę swoich fanek tylko do siebie. - Co cię to obchodzi? – Zapytał. – A właściwie, kim, do kurwy jesteś? - Nie przedstawiłem się? Jak niegrzecznie. Raymond Gregor – powiedział nadal zainteresowany głównie umeblowaniem. Zatrzymał się i przeniósł wzrok na wielkiego wampira. – Raj, dla przyjaciół, ale obawiam się, że to ciebie nie dotyczy Mick. Rudowłosy wampir prychnął z pogardą i zaczął odsuwać swoje niezadowolone dziewczyny, aby wyjść z łóżka. Z wdzięcznością Raj zauważył, że wampir miał na sobie spodnie, które zapiął szybkim szarpnięciem, zanim odwrócił do niego twarz. - Więc, jesteś Raj. Słyszałem o tobie. - Słyszałeś? A ja nigdy nie słyszałem o tobie.

Mick zmrużył wściekle oczy i wyprostował się, wypychając swoją pierś w wyzwaniu, zupełnie tak samo, jak ludzki Scavetti to robił wcześniejszej nocy. - Mick – powiedział Raj miło. – Może zechcesz najpierw oczyścić pokój z ludzi. Drugi wampir wyglądał na zdezorientowanego przez chwilę, a potem roześmiał się. -

Frankie

–

powiedział

do

niskiego,

wyglądającego

na

przerażonego wampira stojącego przy drzwiach. – Ten dom jest zamknięty, wyprowadź wszystkich. Pięć minut – dodał z trzaskiem, gdy wampir nadal stał patrząc na niego. Raj czekał cierpliwie, gdy zamykano dom i wyprowadzano ludzkich świadków. Było dużo jęczenia ze strony ludzi, ale żadnego od wampirów. Przeszli przez dom w ciszy i wypychali ich na zewnątrz. Raj miał jedynie nadzieję, że nie będzie wypadków po drodze. To nie byłoby dobre dla interesów. - Więc, Raj – w końcu powiedział Mick. – Gdzie chcesz to zrobić? Raj uśmiechnął się i powoli uwolnił dawkę swojej prawdziwej mocy. To była przeszywająca fala, tak doskonała jak krew z najbardziej soczystej kobiety, jaką kiedykolwiek brał, tak słodka jak pierwszy, powolny łyk krwi spływający wzdłuż przełyku po długiej przerwie. Przeszył Micka drwiącym spojrzeniem. - Możemy zrobić to tutaj. To nie zajmie długo – powiedział z arogancją wynikającą z wiedzy. Oczy Micka rozszerzyły się, a Raj zobaczył pierwszy błysk strachu, gdy rozpoznał prawdziwą głębię mocy Raja. Ale nie wycofał się. Musiał wiedzieć, że nie wygra tej walki, ale stał twardo, a Raj zdecydował w tym

momencie, aby nie zabijać dobrego, starego Micka. Mógł potrzebować wampirów z taką odwagą, kiedy przejmie terytorium Krystofa. A zdecydowanie zamierzał przejąć terytorium. Mick zaatakował pierwszy, zrozumiawszy, że to jego jedyna, marna szansa. Wymierzył strzałę skoncentrowanej mocy w pierś Raja i zaatakował fizycznie w tym samym momencie, rzucając się przez pokój. Jego masa uderzyła jak kołek, a Raj chrząknął od uderzenia, ale odepchnął je łatwo, używając tylko mocy, aby rzucić wampira na elegancką szafkę, która sięgała sufitu. A raczej sięgała, zanim Mick nie uderzył w nią i zredukował jej istnienie do stosu strzaskanego drewna. Szkoda, naprawdę, pomyślał leniwie Raj. Mick wstał z warknięciem i znów zaatakowałby, ale Raj – chcąc, pragnąc większej ilości fizycznej przemocy – przeszedł przez pokój w dwóch szybkich krokach i złapał dużego wampira w uścisk, łamiąc jego szczękę i odpychając go na łóżko, obalając baldachim i zanurzając go w kurzu z niebieskiego welwetu. Mick potrząsnął głową - z groteskowym widokiem na swoją zwisającą szczękę – i wstał jeszcze raz z zaciśniętymi pięściami. Jego mięśnie były sztywne a żyły napięte, gdy koncentrował resztkę pozostałej mocy, rzucając wszystko, co miał w ostatnim, desperackim ciosie, a jego usta były otwarte we wściekłym wyciu, jakby krzyk, jego krzyk mógł dodać mocy atakowi. Raj podniósł rękę i odbił każdy cios tej mocy i odwrócił go do właściciela, rzucając Micka na podłogę i przyciskając go dopóki nie zaczął jęczeć w agonii pod przytłaczającym ciężarem. - Poddaj się – domagał się cicho Raj. – Poddaj się i służ mi z własnej woli, albo umieraj tu i teraz. Mick przekręcił się pod zwiększającą się mocą Raja, wyginając się w gniewie i bólu, gdy zwalczał ostatnią falę mocy. Uderzył w podłogę

jedną pięścią, wbijając ją w drewniane deski podłogi i łamiąc kości w ręce zanim w końcu zmusił swój wzrok do spojrzenia w nieubłagane oczy Raja. - Panie – powiedział. Raj skinął i uwolnił go a potem natychmiast zrzucił kurtkę i podwinął rękaw, przecinając własny nadgarstek o kły. - Czy przychodzisz do mnie ze swojej własnej woli i chęci, Mick? – Zapytał formalnie. Oczy Micka spotkały z zaskoczeniem, ale potem skinął, a jego wygłodniałe spojrzenie obniżyło się na bogactwo krwi, znajdującej się tak blisko. - Tak, mój panie. - I to jest twoje szczere życzenie? - Mój panie, to moje najszczersze życzenie. Raj obniżył swoje zakrwawione ramię do rozbitych ust wampira. - Zatem pij, Mick, i bądź moim. Mick zamknął usta na nadgarstku Raja, wciągając potężną krew w swoje ciało wielkimi łykami. Raj czuł to ssanie nie tylko w swoim nadgarstku, ale również w swojej duszy, gdy następny wampir staje się jego – na jego rozkazy, jego na śmierć i życie. Jeszcze jeden kamień dodany do stosu odpowiedzialności, który już był zbyt ciężki. Kiedy poczuł, że więź została permanentnie utrwalona, oderwał swoje ramię od chętnych ust swojego poddanego. Nie kłopotał się wycieraniem. Zranienie uleczy się samo za kilka minut, a w pokoju nie było nic wartego zachodu, aby wycierać krew. Zsunął rękaw, założył z powrotem kurtkę i stał przyglądając się zebranym wampirom. Niektóre stały w szoku z otwartymi ustami, inne wydawały się prawie odprężone z

ulgi. To był wstęp do obalenia rządów Krystofa, przeciw któremu żaden z nich nie zaprotestował, czy nawet nie zrobił najmniejszego ruchu, aby mu o tym donieść. - Ten dom zostanie ponownie otwarty za dwie noce pod nowymi rządami – obwieścił Raj. Spojrzał w dół na Micka, który zaczął już uleczać się pod działaniem krwi Raja w swoich żyłach. – Mick będzie prowadził administrację. Prawda, Mick? - Tak, mistrzu – powiedział żarliwie Mick. Jego wzrok tym razem nie zawierał nic więcej tylko szacunek. – Czekaliśmy na ciebie od dawna, mój panie. - Wiem – powiedział poważnie Raj. – Ale już jestem. Odwrócił się i wyszedł z domu drogą, którą przyszedł, ignorując wampiry, które klękały w hołdzie, gdy przechodził. Przyjmując przysięgę Micka, nieodwracalnie separując go od Krystofa, zadeklarował otwarcie swój zamiar odebrania władzy Wampirzemu Lordowi. To możliwe, że umysł Krystofa był tak słaby, że nawet nie zauważył straty, lub przypisał to rywalizacji pomiędzy poddanymi. Przede wszystkim to on wezwał Raja do Buffalo, aby zajął się bałaganem. Ale nawet, jeżeli Krystof dostrzeże prawdziwe znaczenie czy też nie, Raj wiedział, co zrobił. I wiedział, że wiodło jedynie do ostatecznej konfrontacji ze swoim Panem. Wiedział również, że powinien nakręcać się triumfem swojego pierwszego zwycięstwa, jego łatwością, a cześć niego rozpoznawała wagę tej nocy. Ale wszystko, co czuł to ostra świadomość okropnego ciężaru, który będzie jego. Ciężaru, który znosił każdy Wampirzy Lord, wagę tysięcy wampirów, które brały następny oddech za jego zgodą. Wsiadł do wygodnego BMW i zawrócił do miasta, próbując przypomnieć sobie czy kiedykolwiek się tak czuł.

Był już prawie świt, kiedy wjechał do garażu swojego prywatnego mieszkania. Zamierzał pojechać do magazynu przy lotnisku i sprawdzić, co z Em i resztą, ale skończył siedząc w dokach Lake Eirie patrząc w zamyśleniu. Patrzył na dokerów załadowujących jeden, wielki statek, na który wielki dźwig przenosił ogromne, metalowe kontenery, tak inne od skrzynek i beczek, a nawet czasami żywego inwentarza, który był normą, kiedy on pracował w dokach, dawno temu. Dopóki los nie postawił na jego drodze Krystofa. Często myślał o tej nocy – gdyby poszedł prosto do domu po pracy, do małego pokoju, który wynajmował za dużo więcej niż był wart, czy gdyby zatrzymał się w barze o jedną ulicę dalej, a nie w pierwszym, który napotkał czując ciężar wypłaty w kieszeni. To był kaprys, nawet nie świadoma decyzja, – która wpłynęła na zmianę jego życia na zawsze.

*****

Buffalo, Nowy Jork 1830

Rajmund wracał do stolika, przepychając się przez fruwające pięści i pijaków, balansując trzema kuflami spienionego piwa, które spływało po jego palcach, aby dołączyć do brudu na podłodze. To było zapuszczone miejsce, ta tawerna umiejscowiona na krawędzi ciemnego portu i śmierdząca mokrym ziarnem z pobliskich doków. Ale to był jeden z barów, które przyjmowały jego i jego przyjaciół, imigrantów w

większości, z akcentem, tak ciężkim jak bochenek chleba, jeżeli mogli w ogóle wymówić amerykańskie słowa, co nie było częste. Okrążył grupę Irlandczyków i wsunął się na krzesło, które Maciek trzymał dla niego, stawiając na stole kufle i strzepując ostatnie krople piwa. - Spokojnie, Rajmundzie – powiedział Maciek po polsku. – Bo nic nie zostanie do wypicia. - Raj – poprawił Rajmund. – Mówiłem ci, Maćku. Amerykanie nie mogą wymówić polskich imion. Nazywaj mnie Raj. - Raj – powiedziała Zosia niskim głosem, prawie mrucząc, co sprawiło, że pomyślał o ciemnych zaułkach i podkasanych spódnicach. Zwłaszcza jej. – To nie ma sensu, Rajmundzie. Zmarszczył brwi i pochylił się, aby skraść pocałunek z jej słodkich ust. - Może i nie kochanie, ale Amerykanom się podoba, nie? A teraz jesteśmy Amerykanami. - Może ty – powiedziała, podnosząc ramię, aby go trzepnąć. – Ja jestem nadal Polką. Rajmund przesunął ramię dookoła niej i uśmiechnął się szeroko, ignorując dezaprobujące spojrzenie Maćka. Umysły jego przyjaciół wciąż znajdowały się w Polsce, gdzie przyzwoita dziewczyna powinna spędzać wieczór ze swoją matką, a nie pijąc w brudnej tawernie z takimi jak Rajmund Grzegorczyk. Ale już nie byli w dokach Gdańska. To było Buffalo, Nowy Jork. I to była ich przyszłość. Maciek wziął duży łyk swojego piwa i odstawił je na stół. Wytarł twarz wierzchem brudnej dłoni rozcierając pianę na swoją niechlujną brodę i wąsy.

- Powiem ci, co myślę – zaczął. Ale nigdy nie mieli szansy usłyszeć, co myślał Maciek. Drzwi otworzyły się z trzaskiem, jakby przeszła nagła burza od jeziora, aby roztrzaskać budynki dookoła nich. Grube drewno uderzało o ściany jak tony cegieł uderzające w doki. Nastał cisza. Wszystkie głowy zwróciły się na puste wejście i patrzyli. Wielu przeżegnało się i zaczęło modlić do Maryi Dziewicy. Mężczyzna wszedł w tą ciszę. Bogaty mężczyzna. Raj rozpoznał to po jego czystych ubraniach, jego czystych rękach i wypolerowanych paznokciach oraz schludnie uczesanych włosach. I pogardliwym spojrzeniu, jaki obrzucił obecnych pijaków. Byli z nim jeszcze inni. Dziwne, pomyślał Rajmund, że ich wcześniej nie zauważył, aczkolwiek, na pewno weszli do baru najpierw. Było ich czterech, dwóch na przedzie i dwóch stojących po obu stronach bogatego mężczyzny, a ich masywne ciała i umięśnione ręce opisywały ich, tak jak czyste ubrania jego. Byli ochroniarzami, wynajętymi mięśniakami, zapewniającymi, aby białe ręce bogacza pozostawały czyste. Dandys powąchał raz i natychmiast podniósł delikatną, białą chusteczkę do nosa. - Więc, – powiedział z silnym amerykańskim akcentem. – Będą musieli. To, co nastąpiło później było rozmytym obrazem krwi i przemocy, gdy czterej ochroniarze ruszyli w tłum, ich usta wypełniły się niezwykłymi kłami, a ich dłonie zacisnęły się w szpony, jak u jakichś wściekłych bestii. Zatwardziali mężczyźni w tawernie, mężczyźni, którzy przerzucali dwieście kilogramów skrzynek, jak zabawki, krzyczeli w przerażeniu, upadając na brudną podłogę, śliską teraz od czerwonej krwi, która płynęła z rozerwanych gardeł. Rajmund złapał Zosię i pociągnął ja za

siebie, cofając się do ściany i próbując przypomnieć sobie czy były tu tylne drzwi i czy były zamknięte. Zobaczył Maćka, który podnosił ciężkie krzesło i rzucał je roztrzaskując na plecach jednej z bestii, ale istota odwróciła się i roześmiała – roześmiała, – gdy zanurzył kły w gardle Maćka, a on zaczął krzyczeć. Za jego plecami, Zosia również krzyczała, a jej głos mieszał się z innymi, przenikliwy, kobiecy krzyk w pomieszczeniu wypełnionym mężczyznami. Rajmund zobaczył, że bogacz zauważył to, aczkolwiek jego ubrania już nie wyglądały tak czysto jak wcześniej – jego drogie ubrania były poplamione ciemną krwią i posoką, jego białe ręce zanurzone były w ciele irlandzkiej dziwki. Podniósł głowę, a jego oczy błyszczały jak u zwierzęcia w zaciemnionym pomieszczeniu, a Raj pomyślał, że czuje gorąco tego spojrzenia na swojej skórze. - Cicho, Zosiu – wysyczał Rajmund. Czuł jej drżenie za sobą, jej ręce zaciśnięte na materiale jego koszuli. Bogacz uśmiechnął się i zaczął iść w ich kierunku, przechodząc przez chaos jak sam Bóg, gdy oczyszczał sobie drogę, a ludzie i potwory rozstępowali się, jakby byli niczym więcej tylko jedwabną kurtyną. - Co tutaj robisz, chłopcze? Raj patrzył w szoku. Potwór przemówił do niego po polsku. - Ja… ja pracuję w dokach – wyjąkał, nie wiedząc, co jeszcze powiedzieć. Bogacz uśmiechnął się szeroko i był to przerażający widok. - Już nie. Jeden ruch jego delikatnych, białych dłoni rozerwał gardło Rajmunda. Upadł na kolana, czując gorąco swojej własnej krwi, gdy płynęła przez jego palce, dołączając do rozlewiska na podłodze. Zosia wykrzyknęła jego imię, gdy patrzył bezradnie jak została wyciągnięta zza

jego bezużytecznego ciała, jej obcasy uderzały słabo, gdy bogacz zanurzył swoje zęby w jej szyi i pił. Ostatnią rzeczą, jaką zobaczył Raj, zanim kurtyna ciemności zasłoniła jego oczy, była śliczna twarz Zosi zastała w masce śmierci, a jej kiedyś jasne, niebieskie oczy były blade i pozbawione życia. W ciemności, Rajmund otworzył oczy. Widział mężczyzn, nie, nie mężczyzn, potwory ruszające się w cieniach, słyszał ich warczenie z przyjemności, gdy wysysali soki z kawałków mięsa, o których nie chciał myśleć. Czy to śmierć? Czy to piekło, przed którym księża ostrzegali, zgubienie duszy, które przepowiedzieli, jeżeli opuści kraj, w którym się urodził i wyjechał tak daleko? - Obudził się – ktoś warknął. - Ach, w końcu – Rajmund rozpoznał głos bogacza. Ten, który nosił diabła jak elegancki płaszcz. - Przynieś mu dziewczynę. Dziewczynę? Czy ma na myśli Zosię? Czy ona żyje? Młoda dziewczyna została wypchnięta z ciemności – nie Zosia. Nie rozpoznał tego żałosnego dziecka. Potknęła się i upadła ciężko na niego, płacząc żałośnie. Jej ciało śmierdziało seksem i potem, a ona trzęsła się ze strachu. Sięgnął ręką, aby ją uspokoić, gdy odwróciła się w jego kierunku, z oczami pełnymi niewypowiedzianego błagania. Dotknął jej nagiej skóry ramienia… i przeszyła go fala niezrozumiałego głodu. Słyszał szum jej krwi i bicie przerażonego serca, czuł zapach jej potu, świeży zapach taki bliski pod cienką jak papier skórą. To było upajające. Przechylił się bliżej, zanurzając się w zapachu, a jego język wysunął się, aby poczuć to pulsowanie, jakby małe zwierzę błagające o uwolnienie. Poczuł rozsuwanie się swoich dziąseł, poczuł coś twardego i ostrego

wysuwającego się z jego ciała, i wiedział, że to były kły, gdy przycisnął je do miękkiego ciała jej szyi. Jedno dotknięcie przebiło jej skórę, aby uwolnić pojedynczą kroplę krwi. Zamknął oczy na ten ożywiający smak, jego głowa odchyliła się, jakby to była powódź płynąca przez jego gardło, zamiast jednej kropli. Spojrzał na małą, czerwona ranę. Na cienką, przerwana żyłę. Zanurzył twarz w jej szyi i posilił się po raz pierwszy. Rajmund odepchnął na bok ciało dziewczyny, a jego szczęka trzasnęła, gdy uwalniał się od napięcia. Siedział przez chwilę w milczeniu, kręcąc głową z jednej na drugą stronę, czując napięcie nerwów, gdy rozglądał się dookoła siebie. Zamarł, kiedy zobaczył rzeź, kiedy zdał sobie sprawę, czym się stał, co zrobił. Przerażony, zaczął cofać się po brudnej podłodze zanim nie poczuł ściany za plecami. Ktoś się roześmiał, a on spojrzał w górę, aby zobaczyć, że bogacz przygląda mu się, znów ubrany w czyste ubrania, a jego twarz i ręce są świeże i czyste. - Zosia? – Wychrypiał Rajmund. – Maciek? Bogacz wskazał dookoła pokoju elegancką ręką. - Obawiam się, że oni wszyscy nie żyją. Z dobrego powodu, jeżeli to dla ciebie jakieś pocieszenie – jego wzrok zatrzymał się na Rajmundzie. – Ale nie ty, Rajmundzie. Ty jesteś bardzo żywy. - Dlaczego? – Zapytał Rajmund, tonem bardziej umęczonej duszy niż ludzkim. Bogacz uśmiechnął się. - Ponieważ mogę. Chodź, chłopcze. Teraz jesteś jednym z nas. Rajmund odrzucił głowę do tyłu i zawył.

***** Dźwięk

dzwoniącego

telefonu

przywrócił

go

do

czasu

teraźniejszego. Wyciągnął telefon z kieszeni i wysiadł z samochodu, nie sprawdzając, kto dzwoni. - Taa. - Raj? – Głos Em był zakłopotany. - Tak, Em. Coś nie w porządku? – Wcisnął przyciski alarmu do prywatnego magazynu, sprawdzając, że drzwi zamknęły się za nim, i przeszedł pustą przestrzeń ruszając schodami do swojego prywatnego mieszkania. - Nie – odpowiedziała Em ostrożnie. – Nie tutaj. Jesteśmy w magazynie, chłopcy zajmują górę. Spodziewałam się ciebie… - Coś mi wyskoczyło. - Jasne. Okay. Zobaczymy się dzisiaj? - Taa – drzwi krypty zatrzasnęły się za nim. Wprowadził kod zabezpieczający cały budynek i usłyszał blokowanie się ciężkich zasuw, zamykających dom na dzień. - Daj mi pomyśleć chwilę, Em – potarł czoło, próbując ułożyć sobie następne dwadzieścia cztery godziny. Musiał znowu zobaczyć się z Sarą. Wciąż musiał dowiedzieć się, co ukrywała, prawdziwy powód, dlaczego była tak chętna, aby uczestniczyć w śledztwie policji. A Krystof prawdopodobnie oczekiwał raportu z postępów, ale on mógł kurwa poczekać, dopóki Raj nie znajdzie dla niego czasu. Jego ludzie byli dużo ważniejsi. – Przyjadę po zachodzie słońca. To prawdziwy burdel, Em. Gorszy niż myślałem.

- Zatem, cieszę się, że tu jesteśmy z tobą, szefie. - Taa. Do zobaczenia. Rozłączył się i spojrzał na telefon, myśląc o Sarze Stratton. Była komplikacją, której teraz nie potrzebował, a jeżeli ta myśl powodowała niespodziewany ból, zignorował go. To nie byłby pierwszy raz, kiedy zostałby zmuszony do porzucenia człowieka, który wzbudzał w nim uczucia. Natychmiast wybrał jej numer, i poczuł ulgę, gdy mógł nagrać się na jej poczcie głosowej. - Saro. Musimy porozmawiać. Przyjadę o dziesiątej wieczorem. Zostawił taką wiadomość i rozłączył się. Otrzyma ją, kiedy się obudzi rano. A jeżeli nie będzie jej w domu, kiedy on przyjedzie, wyśledzi ją i dostanie to czego chce, w ten czy inny sposób.

Rozdział XX Regina zmusiła się aby usiąść, otworzyć oczy i pozostać przytomną. Miały ja wampiry, tego była już pewna. Zagadką było to, że nie wiedziała, czego chciały. Jedno, czego się dowiedziała – jeden z nich, z którym tańczyła w tym domu i który musiał ją jakoś ubezwłasnowolnić i porwać – przychodził zobaczyć ją prawie co noc. Ale wszystko, co wydarzało się po tych wizytach było swego rodzaju mgłą. Była za to wdzięczna, ponieważ ta odrobina wiedzy o wampirach i o tym, co robiły… Nie chciała nawet myśleć o tym. Potarła nagie ramiona rękami, zdrętwiała z zimna, zgubiła gdzieś kurtkę. Jej palce przebiegły po obolałym ramieniu z prawej strony i spojrzała na nie ostrożnie. Ciemny siniak wykwitł na jej skórze, widoczny nawet w kiepskim oświetleniu. Tam był drugi pokój. Taki z jasnym światłem i z ostrym przecieraniem alkoholem, gdzie jej krew wypełniała małe szklane buteleczki. Jakaś kobieta mówiła coś do kogoś innego, gdy schylała się nad ramieniem Reginy. Ale co tak kobieta mówiła? I kto jeszcze tam był? Regina próbowała przypomnieć sobie, ale fala słabości owładnęła nią, sprawiając, że poczuła pustkę w żołądku od nadmiaru śliny. Położyła się z powrotem i zamknęła oczy marząc, aby to uczucie odeszło. To była ironia losu. Zawsze była grzeczną dziewczyną – nie używała narkotyków, nie piła i zaledwie randkowała. W końcu zdecydowała, aby przerwać ten ciąg, to był objaw jej małego buntu i co się zdarzyło? Jakiś świr ją porwał. Westchnęła ciężko i zmieniła pozycję na niewygodnym łóżku. Trudno było o tym myśleć. Może tego właśnie chcieli, trzymać ją zdezorientowaną, aby nie mogła jasno myśleć, nie mogła przypomnieć sobie ich twarzy, kiedy ją wypuszczą. Ponieważ musiała wierzyć, że zamierzają ją wypuścić. Albo, że ktoś odnajdzie ją i inne. To była jedyna myśl, która pozwalała jej wytrwać. Zadrżała i sięgnęła po koce, które w

końcu przyniósł jej ostatniej nocy. To dobry znak, prawda? Tylko, że… koce pachniały perfumami. Rozpoznała ten zapach, piżmowy zapach, którego nigdy nie używała. I nie mogła powstrzymać się przed zastanawianiem się, kto używał tych koców zanim jej je przynieśli? Zamknęła powieki i popłynęły powstrzymywane łzy. Chciała wrócić do domu, chciała do swojej mamy. Odpłynęła we śnie. Może, kiedy się obudzi, będzie tu policja, może ja znajdą. Może zdążą. Zanim zrobią jej to, co zrobili tej dziewczynie używającej piżmowych perfum, dziewczynie, która już nie potrzebowała koców.

Rozdział XXI Sarę obudziły łzy płynące po jej policzkach i wilgotna poduszka pod głową. Tym razem to nie były tylko łzy Reginy. Również Sary. Łzy wściekłości, frustracji żalu za dziewczyną, za jej ulotną odwagą i nadzieją, że ratunek jest blisko. Ale jak mogli odnaleźć Reginę, zanim będzie za późno, zanim skończy jak te inne, których Sarah nie zdołała uratować? Usiadła na łóżku biorąc głęboki wdech. Była tylko nastolatką, przypomniała sobie stanowczo. Dzieckiem. Teraz była dorosła, była kobietą z możliwościami i kontaktami. Z pewnością mogła znaleźć sposób… Zadzwonił jej telefon i była pewna, że to nie był pierwszy raz. To dzwonienie ją obudziło. Przekręciła się machinalnie, sięgając do stolika, gdzie zawsze zostawiała bezprzewodowy telefon na noc. Ale nie było go tam. Znowu zadzwonił… w drugim pokoju. Zmarszczyła brwi. Nigdy nie kładła się spać bez swojego telefonu bezprzewodowego. Nigdy. Zaczęła wychodzić z łóżka i zaskoczyła ja następna niespodzianka. Była ubrana w rzeczy, które miała na sobie poprzedniego wieczoru – swój sweter i spódnicę, wszystkie rzeczy i stanik. Coś było nie tak. Żadna kobieta przy zdrowych zmysłach nie śpi w staniku. To jest pierwsza rzecz, którą zdejmuje, kiedy przechodzi przez drzwi, razem z butami. Musiała być bardziej pijana niż myślała, kiedy wychodziła z restauracji ostatniego wieczoru. Szczęście, że udało jej się dostać do domu bez krzywdy dla siebie i innych. Głupia, Sarah. Powinna zadzwonić po taksówkę. W końcu zadzwonił jej telefon, daremnie, dzwonek kliknął, gdy dzwoniący został automatycznie skierowany na pocztę głosową. Wstała, drżąc lekko, gdy skierowała nagie stopy do garderoby a potem na przystanek do łazienki. Przechodząc przez biuro, znalazła telefon stojący na biurku w swojej ładowarce. Podniosła go i zauważyła

wizytówkę pod nim, grubą białą kartę z ostrymi brzegami i znajomym nazwiskiem… I wszystko do niej wróciło. Poszła do restauracji, ale Raj czekał na nią na parkingu. Odwiózł ją i oni… Oni co? Pamiętała otwieranie drzwi, pamiętała wpuszczenie go do domu. Pani M. Zerkała jak zawsze zza firanki, Raj jej to powiedział. Ale co się stało potem? I jak skończyła w łóżku w pełni ubrana? Światełko w jej telefonie świeciło, przypominając jej, że ma wiadomości. Połączyła się z pocztą głosową i znalazła dwie. Wcisnęła przycisk odsłuchania, wciąż próbując przypomnieć sobie… - Saro. Raj. Opadła na krzesło, nagle przytłoczona falą pożądania, która odebrała jej oddech. Pochyliła się do przodu, ściskając się, a jej sutki nabrzmiały boleśnie pod jej stanikiem, jej biodra zacisnęły się w tak potężnej potrzebie, że zajęczała głośno. Chciała zrzucić ubranie i… - Musimy porozmawiać. Przyjadę o dziesiątej. I to wszystko. Rozłączył się bez przedstawiania, bez pożegnania, jedynie zakładając, że będzie na niego czekała dziś wieczorem, jak grzeczny zwierzak. - Arogancki drań – wymamrotała, aczkolwiek na bezdechu. Przycisnęła jedną rękę do serca, czekając, aż jej ciało się uspokoi, tylko w połowie słuchając, gdy jej poczta głosowa przeszła do następnej wiadomości, która ją obudziła. To była Linda, domagająca się, aby do niej zadzwoniła natychmiast, gdy się obudzi i opowiedziała jej o tym przystojniaku, o którym nigdy wcześniej nie wspomniała. Był całkiem przystojny z tymi niebieskimi oczami i atrakcyjnym ciałem. Zadrżała, gdy ponowna fala tęsknoty w nią uderzyła. - Sukinsyn – przeklęła nagle.

Pobiegła do łazienki i zaczęła zdzierać ubranie, najpierw sweter, potem stanik. Pół naga, przysunęła się do lustra podnosząc włosy i przeszukując szyję za wiele mówiącymi znakami. Była perwersyjnie rozczarowana, gdy żadnych nie znalazła, ale natychmiast rozebrała się ze spódnicy zsuwając ją z bioder na podłogę. Czytała te książki o wampirach, była duża żyła na udzie, która ich pociągała. Patrzyła na swoje nagie uda w lustrze, a potem usiadła, aby spojrzeć własnymi oczami. Nic. Żadnych śladów ugryzień. Siedząc na toalecie w zimnej łazience, w większości naga, poczuła się całkiem głupio. Jeżeli omotałby ja, po co miałby kłopotać się zakładaniem z powrotem ubrania? - Głupia – wymamrotała. Wstała i skupiła się na swoim odczuciu. - Zrobił coś. Wiem, że zrobił. Zadrżała mocno i zaczęła zbierać swoje porozrzucane ubrania. Wchodząc z powrotem do łazienki zwinęła sweter i wrzuciła resztę do kosza, potem rozebrała się z bielizny i poszła wziąć prysznic, stojąc pod pulsującym strumieniem przez chwilę i pozwalając mu się rozgrzać. Pierwszą rzeczą, jaka zrobiła wprowadzając się do bliźniaka było zastąpienie odrażającej wanny pani M. przyzwoitym prysznicem. Czasami kobieta potrzebuje dobrego, rozgrzewającego bicza – rodzaju wodnego. Gdy wyszła spod prysznica i wysuszyła się, założyła swój najcieplejszy dres i podbite baranim futerkiem kapcie i podążyła na dół na kawę. Pierwszy łyk kofeiny przepłynął cudownie przez jej organizm, znów zaczęła rozważać swoje mroczne wspomnienia z poprzedniej nocy. Zdecydowanie pamiętała przyjazd do domu z Rajem, ponieważ pamiętała zapraszanie go. Zamknął drzwi, a potem… Gwałtowny przypływ pożądania przepłynął przez nią od stóp do głów, tak jak wcześniej. Coś jej

się stało. Coś, co miało powiązanie z tym przeklętym wampirem. A ona zamierzała dowiedzieć się co to było. Weszła z powrotem do swojego biura i znalazła białą wizytówkę pozostawiona na biurku. Wybrała jego numer, wiedząc, że on nie odbierze podczas dnia i mając nadzieję, ze dzwoniący telefon przeszkodzi mu w odpoczynku.

*****

Raj był niezwykle podminowany i niezadowolony, gdy ubierał się na noc. I to nie był zwykły głód, który tak by go nastrajał. Był wystarczająco stary i wystarczająco potężny, że nie musiał posilać się każdej nocy. Kobieta z baru dwie noce wcześniej, powinna być zdolna utrzymać go jeszcze silnego przez kolejny dzień przynajmniej – nie to, że musiał tak długo wytrzymać, ale mógł. Rozważał możliwość zatrzymania się gdzieś po drodze na spotkanie z Em i innymi, ale gdyby tak strasznie potrzebował krwi, zawsze mógł sięgnąć po torebkę w magazynie. A poza tym, z jakiegoś powodu, pomysł pożywania się na kimś obcym wydawała mu się nieatrakcyjna. Nie, to nie był jakiś powód. To był bardzo szczególny powód, z jasnymi włosami i drobnym ciałem, którego odczuwał chęć skosztowania na każdy możliwy sposób. Zbyt chętny. Raj nie wierzył w pobłażanie sobie. Tak, posiadał piękne samochody i zakładał ładne ubrania, a jego penthouse na Manhattanie był dużo więcej niż wygodny w swoim wyposażeniu, ale to były rzeczy, posiadania, których mógł sobie odmówić

bez namysłu. Jeżeli chodziło o jego prywatne życie, utrzymywał się w dyscyplinie i kontroli. Czasami pił wódkę, ale nigdy nie upijał się do ekscesów. Wolał pić krew z żył pięknych kobiet, ale nigdy nie przedawkował, a zawsze zostawiał swoje kobiety zadowolone i zaspokojone. Miał swoje wampirze dzieci, ale był ich mistrzem i panem. Nie był ich przyjacielem czy kumplem od kieliszka. Emelie ufał całkowicie, ale ona była jedyna. Co sprawiało, że nagłe, irracjonalne zauroczenie Sarą Stratton irytowało go tak bardzo. Miał potrzebę chronienia jej, skosztowania jej, uczynienia jej tylko jego, i było to uczucie potężne i instynktowne. Nie musiał zastanawiać się, czego od niej chciał, chciał jej – całkowicie i w każdy możliwy sposób. Wymagało od niego dużo wysiłku, aby powstrzymać się przed zerwaniem z niej ubrań i posłania do diabła konsekwencji. Potrząsnął głową z niesmakiem. Gdyby miał wybór, wróciłby z powrotem na Manhattan dziś wieczorem i nie zobaczył więcej Sary Stratton. Ale, to nie było możliwe, musiał po prostu działać jak cywilizowany mężczyzna zamiast zamienić się w bestię, nawet, jeżeli był temu bliższy. Założył swoja skórzaną kurtkę i podniósł telefon zauważając, że ma wiadomość pochodzącą od ślicznej Sary. Zmarszczył brwi, myśląc o anulowaniu ich dzisiejszego spotkania, co było nie do przyjęcia. Kiedy odsłuchał jej wiadomość, jego zmarszczka pogłębiła się. - Wiem, ze coś zrobiłeś ostatniej nocy, wampirze, i chcę wiedzieć, co to było. Nikt nie będzie mieszał w mojej głowie, łapiesz? Nawet ty. I do diabła z dziesiątą godziną, Panie Wielki i mocny. Chcę cię tu widzieć dziesięć minut po zachodzie słońca, albo idę na policję. Tu była przerwa, gdzie usłyszał jej sfrustrowane westchnięcie.

- Okay, więc, naprawdę to nie pójdę na policję, ale nie będę też czekać. Jeżeli nie będzie cię tu o dziewiątej, wychodzę i będziesz musiał użyć tych swoich głupich, wampirzych sztuczek, żeby spróbować mnie znaleźć. Część niego chciała roześmiać się z rozdrażnienia w jej głosie. A część niego, zupełnie irracjonalnie, chciała bić brawo za jej determinację i bunt przeciw niemu. Bardziej racjonalna część domagała się dowiedzenia się, dlaczego cokolwiek pamiętała z tego, co zdarzyło się poprzedniej nocy. Czy nieświadomie pragnął, aby go zapamiętała i pozostawił słabe wspomnienie w jej pamięci? To mogło być zarówno głupie, jak i niebezpieczne. Był tylko jeden sposób, aby się dowiedzieć. Wybrał numer Em. Jego wampiry już się obudziły i były gotowe. Usłyszał ich głosy w tle, gdy odebrała. - Mój panie. - Mam zadanie po drodze, Em. To nie zajmie długo. - Mam nadzieję, że nie – powiedziała sucho. – Bycie uwięzioną w tym magazynie to całkiem jak pułapka w klatce z małpami. Ci faceci muszą zostać wypuszczeni. Roześmiał się. - Już niedługo. Jestem w drodze. Ale najpierw, pomyślał sobie, jest sprawa małego, upartego człowieka, którym muszę się zająć.

Rozdział XXII Sarah przeciągnęła sweter przez głowę, obciągając go na biodrach i sprawdzając, czy koronka jej stanika nie wyglądała zbyt dosadnie spod cienkiej tkaniny. Jej świeżo umyte włosy błyszczały w świetle lampy jej sypialni, a ona nałożyła wystarczająco dużo makijażu, aby jej oczy zostały przyciemnione wydobywając złoty błysk jej tęczówek. Oh, weź się w garść, Saro. Złoty błysk, na litość boską. Roześmiała się z samej siebie. Najwidoczniej czytała zbyt dużo romansów. Oczywiście, nie była w żaden sposób podobna do tych twardzielek w książkach. Nigdy nie wystrzeliła z pistoletu, nigdy nie użyła noża – przynajmniej poza kuchnią. Oraz, aczkolwiek trzymała siebie w dobrej kondycji, to nie było mowy, aby komuś tak dokopała, aby wymusić na nim posłuszeństwo. Była zbyt niska i zbyt zaokrąglona i zbyt ciężka o pięć funtów, nie ważne ile razy w tygodniu przemierzała pięciomilowe kółka. Niektórzy mężczyźni lubili krągłości. Ale zwykle to nie byli właściwi mężczyźni, ale to w końcu udowadniało, że przynajmniej nie jest zupełną ropuchą. Ale dlaczego spędza tyle czasu przygotowując się? To nie była randka. Wręcz przeciwnie. Zamierzała zarządzić Rajowi odwrót i odesłać go. Tak właśnie. - To zdecydowanie nie jest randka – zbeształa się za refleksje z czasów bycia nastolatką. Oczywiście, aż prosiło się pytanie, dlaczego założyła swój najlepszy stanik z push-upem i dlaczego zadała sobie trud nałożenia cieni do oczu. Oh, cóż, wydobywał te złote błyski z jej spojrzenia, prawda? Roześmiała się na głos, jak jakaś szalona osoba i usiadła na skraju łóżka, aby założyć swoje buty. Nie były zaprojektowane przez nikogo sławnego, – ale jak większość kobiet nie miała na to środków, aby wydać

pięćset dolarów na parę butów. Ale były ładne, i co więcej miały obcasy wysokości czterech cali, więc nie będzie się czuła jak karzełek stojąc obok Raja. Nie, żeby to była randka. Wstała i obróciła się gasząc światło, gdy wychodziła z sypialni, gotowa zmierzyć się z lwem w jego jaskini. Albo jej jaskini. Ponieważ to zdecydowanie nie była randka.

*****

Raj wbiegł na schody na ganku Sary zręcznym skokiem. Spieszył się, aby pojechać do magazynu i nie miał czasu, aby go marnować na udawanie człowieka. Położył rękę na klamce i odkrył, że drzwi są otwarte, przekręcił ją i wszedł, pukając, gdy to robił. Złapał Sarę, w korytarzu na schodach. Założyła inny stanik, taki, który czynił jej widoczne zaokrąglenia jeszcze bardziej wyraźnymi pod miękkim, wełnianym swetrem. I po co do diabła to zauważył? Patrzyła na niego zszokowana, co szybko zmieniło się w oburzenie. - Po prostu wejdź, dlaczego nie? - Tak zrobiłem, dzięki – powiedział ignorując jej sarkazm. – Czy kiedykolwiek pomyślałaś o zamykaniu swoich drzwi? - Z jakiego powodu? To by cię nie powstrzymało, prawda? - Ładnie. Jesteś gotowa do wyjścia? - Wyjścia? Idziemy gdzieś? - Tak. Mam przystanek po drodze, a potem zabieram cię na obiad.

- Doprawdy? – Zapytała tonem, który wskazywał na coś odwrotnego. Zeszła ze schodów następne kilka kroków, ale zatrzymała się na klatce schodowej, co postawiło ją oko w oko z nim. – Co się wydarzyło ostatniej nocy? I chcę prawdy, a nie tych wampirzych bzdur. - Nie wiedziałem, że mówiłem ci jakieś wampirze bzdury – powiedział łagodnie. - Ha, ha. Co się wydarzyło, Raj? I nie mów, że nic, ponieważ wiem, cholernie dobrze, że coś zrobiłeś mojej pamięci, i to jasne jak diabli, że bez zgody. Raj cofnął się w zaskoczeniu. Przede wszystkim, nie powinna niczego pamiętać, ale po drugie, jej dobór słów sprawił, że poczuł się niewygodnie. Nie brał kobiet przeciw ich woli. Nigdy. Nie od swojej pierwszej nocy w tawernie, kiedy był zbyt nieświadomy, aby zdać sobie sprawę, co się dzieje. Sarah czekała na odpowiedź, patrząc na niego oskarżycielsko. Zrobiła coś ze swoimi oczami, co wydobywało szarość jej oczu, ale nie ukrywało złotych błysków, które zawsze tam były. - Rozmawialiśmy o zaginionych kobietach – powiedział wolno. – To było… Byłaś zasmucona. Więcej niż zasmucona. Nie rozumiałem, dlaczego, ale martwiło mnie patrzenie na ciebie w tym stanie, więc położyłem cię i wymazałem ci wspomnienia, abyś nie miała koszmarów. To była prawdziwa wersja, w każdym razie. Nie była zasmucona, dokładnie rzecz biorąc, aczkolwiek zdecydowanie nie panowała nad sobą. A on nie chciał dodawać jeszcze koszmarów, aby się zaplątać w jej życie. Sarah patrzyła na niego, przeszukując jego twarz, szukając prawdy, jak zgadywał. Spojrzał na nią również spokojnie i zobaczył moment, w którym zdecydowała się mu uwierzyć.

- Nigdy więcej tego nie rób, Raj – powiedziała cicho. – Z żadnego powodu. Moje wspomnienia są moje, dobre i złe, a ja muszę sobie z nimi radzić. Nie mogę znieść pomysłu, że ktoś miesza w mojej głowie. Było coś więcej, czego nie powiedziała i co sprawiło, że zastanawiał się, co wydarzyło się w jej przeszłości. Czy to miało coś wspólnego z tym, co ukrywała? - Przepraszam – powiedział. Uśmiechnęła się przynajmniej, jakby ja zaskoczył. - Cóż, to coś, czego nie słyszy się każdego dnia. Jej wyraz twarzy nagle stał się poważny, gdy spojrzała na niego – Er, Raj, my nie, to jest, um…, my nie… - Saro – powiedział cicho, łapiąc jej spojrzenie. – Jeżeli kochałbym się z tobą, pamiętałabyś. Jej twarz zaróżowiła się smakowicie. - Arogancki drań – wymamrotała, ale znów się do niego uśmiechnęła, a on poczuł, że ciężar spada mu z piersi. - Okay. Pozwól, że wezmę płaszcz. Patrzył jak pokonuje pozostałe schody, przyglądał się jej zgrabnemu tyłkowi, kołyszącemu się pod parą granatowych spodni, na tych seksownych obcasach, które zawsze zakładała. - Lepiej załóż gruby płaszcz – powiedział. – Na zewnątrz jest zimno. Może ten, który miałaś tamtej nocy. Ten, który ukrywa kuszenie twojego słodkiego ciał, dodał do siebie. - Okay – powiedziała zgodnie i wyciągnęła długi, brązowy płaszcz. Wziął go od niej, przytrzymał, kiedy się w niego wsuwała z lekkim

dotknięciem jego palców, ale powstrzymał chęć zanurzenia twarzy w złocie jej włosów. Jezus, Raj, masz kłopoty. Spojrzała na niego przez ramię. - Więc, zabierasz mnie na obiad? Jesteś głodny? – Zapytała niewinnie. - Oferujesz? – Nie mógł się powstrzymać przed odpowiedzią. Parsknęła cicho. - W twoich snach, koleś. Pochylił się i wyszeptał prosto w jej ucho. - Albo w twoich, kochanie. Zadrżała, a on uśmiechnął się z satysfakcją. Może nie miał zamiaru wziąć jej, ale nie chciał też, aby była na niego zupełnie odporna. Sarah pchnęła drzwi, ale on ją wyprzedził, jego uwaga skierowała się do sąsiednich drzwi, gdzie znów ktoś patrzył. - Twoi sąsiedzi poświęcają dużo uwagi na to, kto wchodzi i wychodzi. - To tylko pani M. – powiedziała wesoło, przechodząc obok niego na ganek. Spojrzała na niego ostrzegawczo. – Pilnuje mnie. - Miałaś zbyt wielu męskich gości? - Wcale – powiedziała klepiąc jego ramię, jakby potrzebował zapewnienia. – Pani M. jest trochę nadopiekuńcza. To dobrze, pomyślał. Ale zatrzymał to dla siebie. - Zamknij drzwi – poinstruował ją. - Tak jest, panie Raj, sir.

Zszedł pierwszy z jej schodów. To będzie długa noc.

*****

Sarah przyglądała się Rajowi kątem oka, gdy manewrował przez piątkowy korek. Wydawał się inny dzisiejszej nocy, nadal przyjacielski i nadopiekuńczy, ale chłodniejszy, poza tym komentarzem o byciu głodnym, co było głupie z jej strony. Nie miała tego na myśli. Prawda? Musiała przyznać, że była nim zauroczona. Któż by nie był? Miał w sobie ten błysk przystojniaka, wysokiego, ciemnego, poza tym, że był blondynem i miał niebieskie oczy, oczywiście. Miał gęste włosy, zaczesane do tyłu na kołnierzyk, na tyle długie, że zastanawiała się, jakby wyglądał gdyby były dłuższe, może do ramion. I z tymi przepięknymi niebieskimi oczami, kolorem lodu, poza momentami, gdy płonęły niezaprzeczalną gorączką. Zadrżała pod swoim ciepłym płaszczem. Taa. Zdecydowanie była nim zauroczona. I czasami była pewna, że on był też nią zauroczony, ale potem, jakby to odrzucał, przekręcał włącznik i znikał za tym służbowym wyglądem. - Różnisz się od innych – powiedziała nagle. Pomimo korka ulicznego, odwrócił się, aby na nią spojrzeć, jego oczy błyszczały w przyciemnionym świetle. - Innych? – Zapytał głosem niskim i głębokim, jakby prawie warcząc. Sarah oblizała nerwowo usta.

- Innych tutejszych wampirów w Buffalo. - Spotkałaś inne tutejsze wampiry w Buffalo? Było coś w sposobie, w jaki to powiedział, w sposobie, w jaki na nią patrzył, że nagle stała się świadoma uwięzienia w samochodzie z wampirem. Z bardzo dużym, niebezpiecznym wampirem. Żałowała, że właśnie teraz poruszyła ten temat, ale on czekał na jej odpowiedź, więc powiedziała. - W pewnym sensie. Właściwie nie spotkałam żadnego, ale był jeden w zeszłym roku w recepcji na uniwersytecie. To było przedstawienie miejscowych talentów. Manhattan okazał się zbyt drogi, więc dużo ludzi wróciło, aby mieszkać w Buffalo. Niezbyt wielu, oczywiście, ale ktoś zdecydował, że nie zaszkodzi przypomnieć ludziom, że tu jest główny uniwersytet, z centrum medycznym i wieloma jajogłowymi i artystami. To nie Manhattan, ale też nie Mongolia. Raj spojrzał na nią sceptycznie. - Wampiry? – Przypomniał jej. - Racja. Cóż, jestem tylko historykiem, i początkującą w tym, ale moja przyjaciółka Linda, spotkałeś ją tamtej nocy, jej mąż jest pewnego rodzaju gwiazdą na wydziale sztuki. Skinął głową, a Sarah pomyślała, czy to możliwe, że powiedziała mu to tamtej nocy i tego nie pamięta. - Cóż, – kontynuowała – zaprosili mnie, abym poszła z nimi do recepcji. Wszystkie miejscowe szychy tam były, włączając twojego szefa, Krystofa Sapiehę. - On nie jest moim szefem – warknął Raj. Sarah zmarszczyła brwi z zakłopotania.

- Ale myślałam, że jest miejscowym Wampirzym Lordem, a to… - To skomplikowane. Kontynuuj swoja opowieść – rozkazał. Spojrzała na niego złowieszczo – naprawdę powinien przestać wydawać jej rozkazy. - W każdym razie, Sapieha, był tam może przez godzinę, mniej więcej z kilkoma innymi wampirami – ochroniarzami, jak sądzę – aczkolwiek nie byłam pod wrażeniem. - Nie? – Raj spojrzał na nią szybko rozbawionym wzrokiem, zanim przeniósł spojrzenie na drogę, aby zatrzymać się na czerwonym świetle. – Czego się spodziewałaś? - Wielkich eunuchów. Wiesz, złote kolczyki i te rzeczy. Roześmiał się. - Z pewnością byli na swoim miejscu, nawet bez złota i wykastrowania, a prawdopodobnie byli jeszcze inni w tłumie, o których nie wiesz. Krystof jest bardzo uważny, jeżeli chodzi o własne bezpieczeństwo. - Może. Ale myślałam, że to będzie interesujące spotkać go. Wiesz, z powodu Cyn i Raphaela. Wyobraziłam sobie, że możliwe, że są przyjaciółmi. - Rozmawiałaś z Krystofem? Nagle zdała sobie sprawę, że światło zmieniło się na zielone, ale oni wciąż stali. Raj przyglądał jej się uważnie, dominując ją, nie swoim rozmiarem, ale poczuciem zagrożenia, jakby wszystko zależało od tego, co odpowie. - Nie – powiedziała ostrożnie. – Próbowałam, ale on rozmawiał z tą kobietą, byli bardzo zajęci, wiesz? Podeszłam, w każdym razie, ale

kiedy znalazłam się zbyt blisko, jeden z wampirów zatrzymał mnie – wzruszyła ramionami. – Może Krystof łowił swój następny posiłek czy coś. Wyszedł zaraz po tym. Raj wydawał się zadowolony z jej odpowiedzi Przynajmniej rozluźnił się, tak, że już nie czuła, że jej życie wisi na włosku. Spojrzał na światło i ruszył przez skrzyżowanie. - Oddając sprawiedliwość – powiedział w końcu. – Krystof jest bardzo stary – powiedział, jakby to wyjaśniało wszystko. Skręcił w stronę dzielnicy przemysłowej, położonej blisko lotniska, skręcając kilka razy, dopóki nie wjechali w ciemną, boczną uliczkę, która była pełna porzuconych magazynów. Wjechał na parking przed tymi magazynami i zatrzymał się przed drzwiami. Sarah rozejrzała się dookoła, pochylając się, aby spojrzeć przez szybę. Nie było tu innych samochodów i żadnych świateł widocznych z wewnątrz. - Ożywiasz stereotypy, wiesz? – Zapytała. - Stereotypy? - Wielki, zły wampir, niewinna, bezradna kobieta, porzucone magazyny, środek nocy. Wiesz. Stereotyp. - Nie zrobiłem ostatnio nic złego, a ty nie jesteś bezradna i prawdopodobnie nie tak niewinna również – dodał z wymuszonym uśmiechem. – Także, ten magazyn nie jest opustoszały. Poddaję się przy środku nocy, w każdym razie. Pomyśl o tym, jak o środku dnia dla wampira. - Poczucie humoru? Ostrożnie, Raj, łamiesz stereotyp. Kiedy nie powiedział nic, tylko uśmiechnął się kwaśno, Sarah pomyślała, że może on wcale nie ma poczucia humoru. Pozostawiając

kluczyki w stacyjce i zapalony samochód, odwrócił się i spojrzał je prosto w oczy. - Poczekaj w samochodzie. To zajmie mi tylko kilka minut. - Tak, Mistrzu – zaintonowała. Potrząsnął głową i wysiadł. Zanim odszedł na dwa kroki, otworzyły się drzwi magazynu i wyszła kobieta – wysoka, piękna kobieta, z której widoku Raj się dziwnie ucieszył. Zaciekawiona Sarah otworzyła swoje drzwi, zamierzając dołączyć do zabawy. Kobieta spojrzała, słysząc hałas i uśmiechnęła się szeroko. - Kto na obiad? – Zapytała wskazując brodą w kierunku Sary. Raj spojrzał szybko przez ramię i zwrócił się twarzą do Sary, blokując jej widok na drugą kobietę. - Wracaj do samochodu – rozkazał groźnie. - Nie rozwalaj zabawy, szefie – powiedziała wyraźnie kobieta. – Pozwól dołączyć swojej małej przyjaciółce. Raj odwrócił się i Sarah zobaczyła po raz pierwszy błysk jego kłów. - Zamknij się do kurwy, Em! Radosny nastrój kobiety zamarł po jego słowach, ale zastąpiło go coś innego niż złość, czego Sarah mogła się spodziewać po przyjaciółce. Zamiast tego, kobieta uderzyła na kolana z pochyloną głową. - Mój panie – wymamrotała. – Przebacz mi. Sarah wodziła wzrokiem od klęczącej kobiety do Raja i zastanawiała się czy też powinna się obawiać. - Wracaj do samochodu, Saro – powtórzył w jej kierunku znów z wystawionymi kłami.

Czekaj. Mój panie? Ta kobieta była wampirem? Sarah słyszała jak Raj przeklął cicho i obeszła go dookoła, podchodząc do kobiety i wyciągając rękę. - Sarah Stratton – powiedziała. Kobieta spojrzała na Raja zaskoczonym wzrokiem, z niemym pytaniem. Sapnął z niesmakiem i pokazał, że w porządku. Wampirzyca wstała i wzięła rękę Sary potrząsając nią pewnie. To nie był jeden z tych dziewczyńskich uścisków, ale prawdziwe potrząśnięcie. - Emelie – powiedziała. – Bez nazwiska, jak Psince – dodała żartobliwie. Raj parsknął, a Emelie spojrzała na niego wilkiem przez ramię Sary. - Wszyscy na ciebie czekają, mój panie – powiedziała dosadnie. - Daj nam chwilę – powiedział Raj. - Jak sobie życzysz – odpowiedziała Emelie. – Miło cię poznać, Saro. Może następnym razem będziemy mogły porozmawiać. - Po moim trupie – wymamrotał Raj. - Za późno – powiedziała słodko Emelie i ruszyła do magazynu zamykając za sobą drzwi. Sarah odwróciła się, gdy tylko tamta odeszła. - Mój panie? – Powtórzyła. Raj zamknął oczy na moment, a potem je otworzył, spoglądając na nią z cierpliwością. -

Wampiry

żyją

bardzo

długo.

Rozwinęliśmy

wysoko

zorganizowaną strukturę społeczną w celu przeżycia, ochrony każdego z nas, również przed ludźmi z kołkami i pochodniami. Kiedy ta struktura

już działa, nie ma miejsca na demokrację. I to nie działałoby. Wampiry to coś więcej niż ludzie, którzy nie śpią w nocy – podszedł bliżej i nagle utkwił wzrok w jej. – Zapamiętaj to Saro. Wampiry są niebezpieczne i nieprzewidywalne, nie ważne jak ludzkie mogą się wydawać. - Okay – powiedziała cicho. – Jestem stosownie przerażona. Odsunął się trochę. - Nie musisz obawiać się Em. - Czy wy dwoje… - słowa zawisły, gdy poczuła się zakłopotana, że zapytała. Raj uśmiechnął się przebiegle. - Czy to by cię zmartwiło, jeżeli tak? - Nie, oczywiście, że nie. Ja tylko… - Cóż, nie jesteśmy parą. Em jest moją najlepszą przyjaciółką i moim porucznikiem. Ale nigdy nie było między nami niczego innego. - Oh. Cóż. Okay – odchrząknęła nerwowo. – Więc, co teraz? - Teraz, wrócisz do samochodu i zostaniesz tam. To nie zajmie długo – wziął ją za ramię i zaprowadził z powrotem do BMW, w końcu zamykając drzwi. - Zostań tu – powiedział przez okno, gdy je otworzyła. – I zamknij okno. Emelie nie jest tu jedynym wampirem. Gdy odszedł od samochodu, Sarze wydawało się, że słyszała jego mamrotanie. - Nie mam zamiaru się dzielić. Ale mogła się mylić.

Rozdział XXIII Raj ostatecznie rozejrzał się po okolicy, upewniając się, że Sarah siedzi w zamkniętym samochodzie, jak obiecała i poszedł do magazynu, gotów, aby przeprosić Em. Światła w środku były włączone, były zbyt ciemne dla ludzkich oczu, ale w sam raz dla wampirów. A duża przestrzeń nie była już pusta. Cztery wielkie SUV-y, wszystkie czarne i z zaciemnionymi szybami, były zaparkowane w pobliżu bramy wjazdowej. Przy dużej lodówce stało ośmiu członków grupy, którą Emelie przywiozła z Manhattanu, a którzy byli przeznaczeni do różnych zadań. Niektórzy odpoczywali, inni patrzyli w duży telewizor z założonymi słuchawkami, aby utrzymać widok opustoszenia i ciszy dla postronnych obserwatorów. Inni sprawdzali broń, w większości pistolety i noże. Wampiry nie potrzebowały dużego arsenału. Ze swoją siłą, szybkością i kłami, sami byli śmiertelną bronią. Ale broń bywała przydatna czasami, a noże zawsze stanowiły rozrywkę. Em rozmawiała z Ablem, jednym z najstarszych i najbardziej niezawodnych dzieci Raja. Abel pochwycił wzrok Raja i skinął mu, a wtedy błysnął w jego uchu diament, prawie wesoło przy jego czarnej skórze. Emelie skończyła cokolwiek mówiła i podeszła, okrążając stół z komputerami i elektroniką. Techniczny czarodziej, człowiek o imieniu Kimon, rozłożył się tu, a jego palce przebiegały po klawiaturze, podczas, gdy w jego słuchawkach słychać było tak głośną muzykę, że Raj słyszał ją ze swojego miejsca. Emelie opuściła wzrok podchodząc. Ku jego przerażeniu, klęknęła na jedno kolano i powiedziała. - Proszę o wybaczenie, mój panie. Nie zdawałam sobie sprawy…

- Jezu Chryste, Em, wstawaj! – Podciągnął ją do góry. – To ja powinienem przeprosić. Nie powinienem tak na ciebie napaść. Nie wiem, co się ze mną dzieje. Em przyglądała mu się, jej ciemne, brązowe oczy były poważne, jej śliczna twarz była odsłonięta, przez włosy zebrane w ciasny kucyk na czubku głowy. - Raj, mój przyjacielu – powiedziała cicho. – To nie prawda. Spędziłam tylko kilka minut z wami obojgiem, ale wiem, co cię dzieje. I ty też. Raj utrzymywał wzrokiem jej poważne spojrzenie przez kilka chwil. Potem odwrócił wzrok i przeklął zajadle. - Kurwa! Dlaczego teraz? Dlaczego ona? Jezu Chryste, Em, to miasto to totalny burdel. Krystof przemienia nowe wampiry, jakby były zabawkami, ktoś porywa kobiety z jadłodajni, a teraz ona! Nie potrzebuję, kurwa tego! Jego głos stawał się głośniejszy dopóki nie przykuł uwagi wampirów po drugiej stronie pomieszczenia. Wszyscy zatrzymali się przy swoich zajęciach. Nawet oglądający telewizję, zdjęli słuchawki. Nie podsłuchiwali, ale nic nie mogli poradzić, jeżeli on wykrzykiwał jak idiota. Wziął głęboki wdech i wypuścił powietrze wolno. - Nie mogę się tym zając w tej chwili. Za dużo spraw. Nie mogę sobie pozwolić na brak koncentracji, przez dziewczynę, która myśli, że wampiry są czymś, o czym czyta w książkach z półnagimi mężczyznami na okładkach. Usta Em wygięły się w trudzie powstrzymania się od śmiechu, ale zdradziły ją oczy.

- Dlaczego nie wziąć dziewczyny, szefie? – Zapytała praktycznie. – Może to wszystko, czego potrzebujesz – mały łyk, poprzewracanie się na sianie i będziesz wolnym wampirem. - A jeżeli nie? Zatem zwiąże się z pieprzonym wampirem na resztę życia. Nie wspominając o sprawach tutaj i że jest dużo wampirów, które chciałyby dostać ją w swoje ręce, jeżeli będzie ze mną związana. Nie zasługuje na to, aby ją w to wplątać. Em zmarszczyła brwi. - Może powinieneś pozwolić Sarze podjąć decyzję samej. Jest dorosłą kobietą, wiesz, nie jest dzieckiem. Poza tym, są gorsze rzeczy w życiu, niż związanie się z wampirem, zwłaszcza takim potężnym, jak ty. Raj spojrzał na nią spod oka. - Dlaczego nie porzucimy tematu mojego życia miłosnego? Em wzruszyła ramionami i powiedziała. - Ty jesteś szefem. Chcesz mi powiedzieć, o co chodzi, czy chcesz wprowadzić w temat wszystkich na raz? - Zróbmy to na raz. Nie chcę zostawiać Sary samej na zewnątrz. - To przyprowadź ją do środka. - Nie – powiedział pewnie. Em podniosła znacząco brew, potrząsając głową, gdy prowadziła Raja do miejsca, gdzie czekała grupa. - W porządku, ludzie – zaczął Raj. – Oto, co mamy. Kilka ludzkich kobiet zaginęło w zeszłym miesiącu, wszystkie jakoś powiązane z aktywnością wampirów. Ostatnia była córką Williama Cowensa – rozejrzał się dookoła i zobaczył, że każdy członek jego załogi kiwnął głową potwierdzająco.

- To Cowens nalegał, aby policja poszła śladem wampirów. Krystof zgodził się współpracować, w większości, jak sądzę, ponieważ, jest pewny, że nie ma nic wspólnego, a pozwoli mu to zdobyć zaufanie obywateli. Wezwał mnie, abym opanował sytuację, jeżeli będą jakieś reperkusje, upewnił się, że to nie spadnie na niego. Dotąd żadnych niespodzianek. - Ale – przerwał wodząc wzrokiem po każdym ze swoich wampirów. – Obecne informacje prowadzą mnie do wniosku, że mogą w to być zamieszane wampiry. Nie jestem pewien, czy Krystof wie o tym czy nie, ale wyraźnie czuje się zagrożony przez kogoś lub coś, a nie sądzę że to ja. Przemienia nowe wampiry na prawo i lewo, tak wielu, że Józef nawet ich nie zna wszystkich. - Kluczem są jadłodajnie. Z tymi wszystkimi nowymi wampirami krążącymi w okolicy, jadłodajnie są przepełnione, i ktoś może to wykorzystać. Chcę, abyście podzielili się na pary, ubranie cywilne. Są tu cztery jadłodajnie w Buffalo. Odwiedziłem już Corfu, i tam była… zmiana zarządzania – Emelie spojrzała na niego ostro. – Nie miałem okazji zadać zbyt wielu pytań, więc tam pójdziecie, i do innych domów. Z tymi nowymi wampirami nie powinno być dla was problemu, ale nie przeciągajcie struny. - Em i ja będziemy w terenie, wy macie swoje telefony komórkowe. Jeżeli znajdziecie coś dziwnego, dzwonicie do nas. Przynajmniej, jeżeli wasze życie będzie w zagrożeniu, róbcie, co musicie. Pytania? - Chcesz nas na torebkach, czy możemy się pożywiać? - Zapytał Abel. Raj przemyślał to przez chwilę i powiedział. - Pożywiajcie się w jadłodajniach, będziecie tam. Ale nie przesadzajcie. Potrzebuję was zwartych i gotowych.

Abel skinął w zrozumieniu, a Raj rozejrzał się dookoła. - Ktoś jeszcze? Nie było więcej pytań, więc Raj zwrócił się do swojego porucznika. - Em – powiedział wskazując, że powinna odprowadzić go do drzwi. Już na zewnątrz, sprawdził, że Sarah była tam, gdzie ją zostawił. Był zaskoczony, kiedy zobaczył ją machającą, ale spojrzał przez ramię i zmarszczył brwi, gdy zobaczył, że Em odmachuje. - Chryste – znowu zaklął. – Przestań to robić. Ustawił się pomiędzy Em i samochodem, skutecznie blokując Sarze widok. - Spójrz, Em – powiedział cicho. – To może być naprawdę niebezpieczne. Z tego, co słyszałem, mogę… Ach, cholera, nie chcę nawet tego mówić. Odwrócił wzrok, potrząsając głową, a potem znów na nią spojrzał. – Myślę, że ktoś sprzedaje krew wampirów do badań. Oczy Em rozszerzyły się w szoku, który odzwierciedlał jego własne uczucia. - Żaden z naszych! - Nie, do diabła! Ktoś z miejscowych. Jedna z zaginionych kobiet była badaczem na uniwersytecie. Jej mąż zeznał, że spotykała się z kimś, kto powiedział, że załatwi jej dostęp do próbek wampirze krwi. - Krystof? – Zapytała z niedowierzaniem. Raj potrząsnął głową.

- To się nie trzyma razem kupy. Nigdy nie widziałem go, aby ryzykował więcej, niż skaleczenie papierem. A coś takiego? Rada ukrzyżowałaby go o północy i zostawiła na słońcu, a on wie o tym. - Jest z tym związana ogromna ilość pieniędzy, jak się domyślam. - Taa, ale on nie potrzebuje pieniędzy. Myślałem, że może chodzi o znalezienie sposobu uleczenia tego, co z nim nie jest w porządku, ale po co w takim razie ja? – Potrząsnął głową. – Nie sądzę, aby to był Krystof. Jeszcze tego nie rozgryzłem, ale to nie wygląda dobrze – spojrzał szybko przez ramię i zobaczył, że Sarah przygląda im się uważnie, nawet, jeżeli nie mogła usłyszeć, o czym rozmawiają. Odwrócił się do Em i zniżył jeszcze głos. - Zamierzam porozmawiać jutro z mężem zaginionej badaczki. Gliny nie chcą mnie dopuścić, ale nie potrzebuję ich pozwolenia, a jeżeli to związane jest z wampirami, to i tak nie ich sprawa. Będę w kontakcie z tobą. W między czasie zatroszcz się o to, co moje. Upewnij się, że nikt nie wychodzi sam, i dotyczy to też ciebie, Em. Masz wychodzić w grupie z innymi. Nie chcę nikogo przy tym stracić. - Też cię kocham, szefie. Pocałowałabym cię, ale może się to nie spodobać twojej nowej dziewczynie. - Em – potrząsnął z niesmakiem głową. – Jadę, ale będę w kontakcie.

***** Sarah patrzyła, jak Raj odwraca się od Em i rusza z powrotem do samochodu, poruszając się ze swoją śmiertelną zwinnością, a każdy jego

mięsień był napięty i gotowy. Spojrzał na nią i mogła zobaczyć, że jego oczy straciły ten niebieski blask lodu. Uśmiechnęła się i spotkała jego zaskoczone spojrzenie, zastąpione szybko przez zmarszczenie brwi. Zastanawiała się, dlaczego tak usilnie próbował jej nie lubić. Otworzył drzwi kierowcy i wsiadł do samochodu, ledwie czekając, aż się zamknęły ruszył z parkingu z piskiem opon. Nic nie mówił, gdy jechali w stronę miasta, ale Sarze to nie przeszkadzało. Dużo dowiedziała się o Raju dzisiaj wieczór, prawdopodobnie dużo więcej niż zamierzał jej powiedzieć. Możesz dowiedzieć się rzeczy przez obserwowanie relacji człowieka z innymi, nawet nie słysząc, co mówią. W rzeczywistości, czasami lepiej nie słyszeć słów, ponieważ nie zawsze mówią prawdę, ale ciało zwykle mówi. Na przykład, wiedziała na pewno, że Raj powiedział jej prawdę o Emelie. Nie było żadnego podtekstu seksualnego pomiędzy nimi, i nigdy nie będzie. Byli przyjaciółmi, bardzo starymi, bliskimi, którzy dobrze się ze sobą czują. Ale tylko to. Żadnego cienia seksualnego napięcia pomiędzy nimi. Żadnego flirtu, pozy dla efektu, nawet nieświadomie. Z drugiej strony była reakcja Emelie na obecność Sary, i reakcja Raja na reakcję Emelie. Sarah uśmiechnęła się w duchu. Tak, dowiedziała się wielu rzeczy o Raju, a to był początek. - Wciąż głodna? Przerwała swoje rozmyślania, aby na niego spojrzeć. - Słucham? - Kolacja – powiedział cierpliwie. – Wciąż jesteś głodna? - Oh, jasne. Tak. Chodzisz do restauracji? Roześmiał się. - Nie zwykle. Cóż, nie, aby jeść jedzenie, w każdym razie.

Zarumieniła się, na jego bezpośrednie przypomnienie. - Nie umieram z głodu. To znaczy, jeżeli… - Znam miejsce – powiedział. – I wciąż musimy porozmawiać. - O czym? – Zapytała nerwowo. Spojrzał na nią. - O tych kłamstwach, które mi opowiadasz.

*****

O tak, znał miejsce, pomyślała Sarah. Nadziała na widelec ostatni kawałek najbardziej smakowitego łososia, jakiego kiedykolwiek jadła. Byli w małej restauracji, którą jak zdała sobie sprawę mijała każdego dnia na swojej drodze na uniwersytet, nawet nie wiedząc, jaki to skarb. Przy tych frustracyjnych zmianach nastroju, zaczęła przyzwyczajać się do Raja, a on stał się czarujący, gdy usiedli. Wydawał się być zaprzyjaźniony z polskim

właścicielem

–

przynajmniej

rozmawiali

w

tym

nieporównywalnym języku. Tylko polski miał tyle odmian z literą s. Raj nawet pił wódkę, co ją zaskoczyło, a jego rozbawiło. - To nie tak, że nie możemy jeść normalnego pożywienia, kochanie – powiedział przechylając się konspiracyjnie szepcząc poprzez stół. - To, dlatego, że smak blednie w porównaniu ze zwykła dietą – mrugnął do niej, a te zimne niebieskie oczy błyszczały gorączką, gdy zaczęła się zastanawiać, jakby to było mieć zmysłowość wampira skoncentrowaną na sobie przez jedną noc… lub może dwie.

Raj uśmiechnął się do niej porozumiewawczo, jakby wiedział, o czym myśli, a ona spojrzała na niego. Co tylko sprawiło, że znów się roześmiał, zanim właściciel zatrzymał się przy nich i postawił następną wódkę. Nie robiło to żadnego efektu na Raju. Ona, z drugiej strony, delikatnie

obracała

swój

jedyny

kieliszek

białego

wina.

Było

wystarczająco trudno wytrzymać jego wdzięk na trzeźwo. - Panie Gregor – zabrzmiał głos przez całą salę, a Sarah spojrzała zszokowana, gdy zobaczyła Edwarda Blackwooda zmierzającego do nich. Właściciel spojrzał pytająco na Raj, ale on potrząsnął lekko głową i podniósł się stając obok stolika i nie wyglądając na bardziej szczęśliwego niż Sarah, aczkolwiek może nie z tego samego powodu. - Panie Blackwood – powiedział gładko. – Cóż za niespodziewane spotkanie. - Niespodziewana przyjemność, z pewnością – powiedział Blackwood. – Było mi przykro, że nie mieliśmy okazji porozmawiać tamtego razu. Może, moglibyśmy porozmawiać teraz, jeżeli pana towarzyszka nie… - przesunął spojrzenie na Sarę, a ona zamarła, przekonana przez krótką chwilę, że ją rozpoznał. Raj wydawał się wyczuć jej zakłopotanie. Stanął przed nią, zasłaniając ją przed wzrokiem Blackwooda. - Przykro mi, Blackwood – powiedział Raj, nie brzmiąc prawdziwie. – Mamy plany. - Oczywiście, że macie. Niegrzecznie z mojej strony, że myślałem inaczej. Jak idzie śledztwo, jeżeli mogę zając chwilę twojego czasu? - Śledztwo? - Cóż, tak, z policją. Macie jakieś postępy?

- Musisz ich o to zapytać. Obawiam się, że zostałem grzecznie poproszony, aby trzymać się z daleka. Blackwood zmarszczył brwi. - Ale myślałem, że postawiliśmy jasno sprawę, że współpracujesz. - Nie – powiedział Raj potrząsając głową. – Badam sprawę z mojej strony i chciałbym porozmawiać z kilkoma świadkami, ale nie mogę uzyskać dostępu. Nieoficjalnie, w każdym razie. - Doprawdy. Cóż. Może mogę wykonać kilka telefonów – wyciągnął długi portfel ze swojej kieszeni marynarki i wysunął swoją wizytówkę. Podając ją Rajowi, powiedział. - Za to może zgodzisz się spotkać ze mną, gdy to się wszystko skończy. Raj wziął wizytówkę i wsunął ją do kieszeni, podczas, gdy Blackwood czekał na odpowiedź na swoją ofertę. Gdy nic nie nadchodziło, nerwowo wygładził krawat, chrząknął i powiedział. - Cóż, wykonam, zatem te telefony. Miłego wieczoru. Raj nie poruszył się dopóki Blackwood nie przeszedł przez salę i nie zniknął w małej, prywatnej salce. Bez siadania, wykonał gest w stronę właściciela i wsunął rękę pod ramię Sary. - Wychodzimy – powiedział, całkowicie podnosząc ją z krzesła. Sarah nie protestowała, ponieważ niczego bardziej nie chciała niż oddalić się od Blackwooda, najdalej jak możliwe. Pozwoliła się wyciągnąć Rajowi z restauracji, ale w końcu zaparła się piętami, gdy chciał ją nieść, jak jakąś zabawkę wzdłuż ulicy, do zaparkowanego samochodu. - Przestań – powiedziała, wyszarpując swoje ramię z jego uścisku.

Spojrzał na nią zimno. - Odniosłem wrażenie, że chcesz uniknąć Blackwooda. Sarah zarumieniła się i podniosła obronnie brodę. - To nie znaczy, że chcę być zaciągnięta do samochodu, jak niegrzeczne dziecko. Mogę chodzić, wiesz. - Tak, wiem – powiedział w ten sposób, że zarumieniła się jeszcze mocniej. - Jak ty to robisz? - Co? - Sprawiasz, że wszystko wygląda jak gra wstępna. To tylko chodzenie – poskarżyła się. Roześmiał się i owinął ramię dookoła jej talii, kierując ją do samochodu. - Nie, kiedy ty to robisz, kochanie. I nie na tych obcasach, które nosisz. Sarah uśmiechnęła się, gdy on otwierał drzwi i wsunęła się do środka. Ale jej uśmiech zamarł, gdy zobaczyła Blackwooda stojącego przed restauracją i patrzącego na nich. - Obserwuje nas – wymamrotała, gdy Raj zasiadł na miejscu kierowcy. - Wiem – odpowiedział, gdy odjeżdżał od krawężnika, zawracając wbrew przepisom i pojechał w przeciwnym kierunku unikając przejeżdżania obok restauracji i szpiegujących oczu Blackwooda. Sarah spodziewała się, że gdzieś skręci, ale obrał główna drogę do miasta.

- Gdzie jedziemy? – Słowa padły z jej ust, gdy przejechał kilka skrzyżowań i zatrzymał się w ciemnej ulicy pełnej cichych domów i bez samochodów. Zostawił włączony silnik, ale zaparkował samochód i zwrócił się twarzą do niej, z jedna ręką opartą na jej siedzeniu za głową. - Myślę, że czas na rozmowę, Saro. - Tutaj? – Zapytała. - Tutaj. Możemy zacząć od tego, dlaczego boisz się Edwarda Blackwooda. Facet wygląda, tak, że sprzedawca samochodów przy nim to harcerzyk, ale jest nieszkodliwy. Chyba, że masz kilka milionów zaoszczędzonych w funduszu powierniczym? - Spojrzał na nią pytająco. - Nie – wzięła głęboki wdech i szybko spojrzała na Raja. Siedział, patrząc na nią tymi niebieskimi oczami, wyglądając, jakby miał cały czas świata i był gotowy spędzić go czekając, aby ją przesłuchać. Pukała nerwowo palcami o biodro, dopóki nie sięgnął i nie zamknął swojej dłoni na jej, unieruchamiając ją. - Spójrz na mnie, Saro – spojrzała. – Cokolwiek to jest, o co chodzi… to nie może być takie złe. Jestem wampirem, kochanie. Piję ludzką krew regularnie. Co możesz mi powiedzieć, co to przebije? Roześmiała się i ku swojemu przerażeniu, poczuła łzy napierające na jej oczy. - Ja po prostu.. Spędziłam lata uciekając przed tym, a teraz… - Tamtej nocy, zapytałaś mnie o inne kobiety. Chciałaś znać ich nazwiska. Dlaczego? Łzy groziły wypłynięciem i potoczeniem się po policzkach. Chciała powiedzieć mu prawdę, a coś jej mówiło, że zrozumiałby. Może miał rację, może to, ponieważ był wampirem i nic, co mogła powiedzieć nie mogło być gorsze od tego. Ale…

- Powiedz mi, Saro. - Odeszłam z domu, gdy miałam szesnaście lat – wyszeptała żałośnie, nienawidząc siebie. – Nie mogłam tam już dłużej mieszkać. Zmieniłam nazwisko i ucięłam wszystkie kontakty, żeby mnie nie znaleźli – to było bliskie prawdy, wystarczająco blisko, miała nadzieję, żeby to nie robiło różnicy. Zmarszczył brwi w ciemnym samochodzie. - Dlaczego? Coś się stało? Pokiwała głową, unikając jego spojrzenia. - To po prostu nie było dla mnie dobre miejsce. - Więc, gdzie tu miejsce dla Blackwooda? – Zapytał wyraźnie nie rozumiejąc. - Co? - Blackwood – powtórzył. – Widziałem twoją reakcję na posterunku i znów dzisiaj. Naprawdę przeraża cię. - Blackwood… - powiedziała Sarah, myśląc szybko. – Zna moich rodziców. Rozpoznał mnie, a potem... Minęło dwanaście lat, od kiedy widziałam ostatnio członka mojej rodziny. Chcę to tak zostawić. Raj był cicho, uderzając lekko palcami o kierownicę, a jego spojrzenie błądziło po ulicy, ale myśli wydawały się dalekie. Nagle, spojrzał z powrotem na nią i zapytał. - Więc dlaczego ta sprawa? Dlaczego zainteresowałaś się zaginionymi kobietami? - Po prostu.. Przeczytałam o Trish w gazecie. Poczułam żal i pomyślałam… Ponieważ w jakiś sposób znam Tonego, a Cyn jest moją

przyjaciółką, pomyślałam, że może mogłabym zrobić coś zamiast po prostu czekać na śmierć Trish. Przynajmniej ta część była prawdą. Czekała na reakcję Raja, czekała, aż wybuchnie i oskarży ją znów o kłamstwa, ale on po prostu uderzał palcami o kierownicę, potem spojrzał na zegarek i powiedział. - Musze odwieźć cię do domu.

*****

Kiedy dojechali do domu, Sarah otworzyła drzwi samochodu nie czekając, aż Raj zgasi silnik. Ruszyła do schodów, szukając kluczy w swojej torebce, gdy szła. Za nią, słyszała, kliknięcie alarmu BMW, a potem on wszedł obok niej, odprowadzając ją do drzwi i czekając, aż je otworzy. Otworzyła drzwi i weszła do środka, potem położyła torebkę na schodach, zrzucając płaszcz. Świadoma jego górującej nad nią obecności, pozostawiła obcasy, ale wciąż czuła jego zimne spojrzenie, śledzące jej ruchy. Co zobaczył? Czy wampiry mogły czytać ludzkie myśli? Niektórzy mówili, że to mit, ale wampiry nie były nigdy przedmiotem badań, więc, kto znał prawdę? - Idę nastawić wodę na herbatę – powiedziała, nie wiedząc, co zrobić. Raj podążył za nią do kuchni. Gdy sięgnęła po czajnik, a jego cień stanął nad nią miała chwilę deja vu, tak silne, że musiała złapać się kuchenki, aby nie upaść. Czuła go stojącego za nią, blokującego drzwi, a

jego wzrok na jej plecach był gorący. Serce zaczęło jej walić, a zimny pot pokrył jej skórę, gdy walczyła o następny oddech. - Saro? Odwróciła się na dźwięk jego głosu, przytłoczona pożądaniem, aby zbliżyć się, aby wyciągnąć rękę i dotknąć jego twarzy, zanurzyć palce w jego gęstych włosach i przekonać się czy są tak jedwabiste, jak wyglądają. Poczuć jego ramiona trzymające ją bez wysiłku, gdy będzie ją podnosił i zanurzał fiuta głęboko w niej, znowu i znowu, dopóki nie będzie krzyczeć jego imienia. Zszokowana własnymi myślami, zmusiła się, aby odwrócić wzrok. Unikając jego dotyku, przesunęła się do lady, dopóki nie stanęła przy lodówce. Odwróciła się i wyciągnęła butelkę zimnej wody, przytrzymując ją przy twarzy. - Przepraszam – powiedziała. – Jestem trochę zmęczona. Nie spałam dobrze. - Zatem, powinienem iść. Pozwolić ci wyspać się. - Nie – powiedziała szybko, a potem przewróciła oczami na własną głupotę, wdzięczna, że tego nie widział. Wzięła głęboki wdech i odwróciła się skupiając wzrok na butelce, gdy ją odkręcała. - Myślałam, że mogę być pomocna przy twoim śledztwie. Prawdopodobnie będziesz chciał porozmawiać z ludźmi na uniwersytecie, a ja mogę z tobą pójść, wiesz, ponieważ tam pracuję. Pomyślałam, że możemy być partnerami – powiedziała rozsądnie. Niestety, kiedy podniosła wzrok, on nie patrzył na nią jak na partnera. To było jakby ona była stekiem, a on umierającym z głodu człowiekiem.

***** Raj opierał się o drzwi, odmawiając sobie następnego kroku, obawiając się podejść bliżej do Sary. Jego dziąsła bolały, a jego usta były zaciśnięte, na kłach, które chciały zanurzyć się w jej miękkim ciele i pić słodki nektar jej krwi. Zauważył jej reakcję, widział chwilę, gdy jej ciało przypomniało sobie, co się stało w kuchni poprzedniej nocy, nawet jeżeli jej pamięć została wymazana. Słyszał jej galopujące serce, widział błysk nagłego potu nad jej wargą, i wiedział, że dolina między jej piersiami byłaby ciepła i wilgotna. Odepchnął się od drzwi, aby ulżyć napięciu swojego krocza. - W porządku – powiedział, myśląc, że to bardzo zły pomysł. Powinien unikać kontaktu z nią, a nie układać się na partnerstwo. Ale z jakiegoś powodu, jego usta nadal mówiły. - Muszę porozmawiać z ludźmi, – powiedział, – świadkami, rodziną, tego typu rzeczy. A niektórzy postrzegają mnie jako onieśmielającego. - Doprawdy? – Powiedziała cienkim głosem. - Ty, z drugiej strony… – nie mógł się powstrzymać. Podszedł do niej i sięgnął, aby nawinąć sobie na palec jej jasny lok. – Jesteś smakowita jak ciasteczko w niedzielnej szkółce. Ludzie pewnie podchodzą do ciebie na ulicy i zdradzają ci swoje tajemnice. Małe dzieci szukają cie w tłumie, gdy zgubią swoje matki. Sarah zmarszczyła brwi, wyraźnie nie wiedząc, czy powinna poczuć się obrażona tym opisem. Raj roześmiał się czując, że napięcie seksualne opada.

- Uśmiechnęła się lekko do niego. - Co tam, do diabła – powiedziała. – Kiedy zaczynamy? - Jutro w nocy, jeżeli jesteś wolna. - Jasne, czemu nie? Kto musi spać? - Chciałbym zacząć od męża doktor Edwards. Jest mężczyzną i wykładowcą, więc twoja obecność będzie szczególnie użyteczna. - Boszsz, dzięki. Uwielbiam być użyteczna. Kim jest doktor Edwards? - Estelle Edwards. Medyczny badacz i pierwsza zaginiona kobieta. Nie pasuje do profilu i chcę wiedzieć, dlaczego. Zmarszczyła brwi. - Okay. Raj uśmiechnął się. - Zatem pozwolę ci się wyspać – powiedział. Ruszył wzdłuż korytarza, zadowolony, że ma wolna drogę, myśląc już o wymiganiu się z jutrzejszego spotkania. Bóg wiedział, że chciał spędzać z nią czas. Ale chciał tego zbyt mocno, a to nie było zdrowe dla żadnego z nich. Doszedł do drzwi wyjściowych i odwrócił się, aby pożegnać się, ale Sarah była tuż za nim. Stała tam patrząc na niego, z rękami za placami, jak dobrze wychowane dziecko. Wzięła głęboki wdech, który nie wpłynął dobrze na jego nowe postanowienie i powiedziała. - Nie chcesz mnie pocałować na dobranoc? Zamarł. - Co?

- Pocałunek na dobranoc – nalegała. Zmarszczył brwi. - Saro… Spojrzała na niego zniecierpliwiona. - Jaki masz problem, Raj? Całowałeś mnie poprzedniej nocy, prawda? I jeszcze poprzedniej. Czy nagle wyrosła mi druga głowa czy co? – Poklepała się po ramieniu, jakby szukając nowej głowy. - W porządku. Pochylił się, zamierzając pocałować ją lekko w policzek, ale Sarah miała inne plany. Odwróciła głowę w ostatniej chwili, więc ich usta spotkały się. I był zgubiony. Jej usta były ciepłe i miękkie, ulegające pod jego i otwierające się z cichym jękiem. Podniósł ją jednym ramieniem owiniętym dookoła jej talii, przyciskając ją do ściany, przyciskając swoje ciało do jej, gdy zanurzał się w jej słodkich ustach. Ich języki splątały się, jej szczupłe ramiona owinęły się dookoła jego karku i przyciągnęły go bliżej, dopóki nie pomyślał, że zjednoczą się w jedno ciało, uwięzione na zawsze w palącym objęciu. Z pewnością były gorsze sposoby, aby zakończyć czyjeś życie. Zajęczała, gdy jego kły przekłuły jej wargę, a on odchylił się zagubiony w pierwszym odczuciu smaku jej krwi, gdy szaleńcze zaklęcie płynęło przez jego organizm. Przytrzymał ją jeszcze chwilę, rozkoszując się jej ciepłem, chętnym ciałem, obrazem jej podniecenia, jej zaróżowionymi policzkami i zamglonym z pożądania spojrzeniem, a potem postawił ją delikatnie na podłodze. - Bądź ostrożna, malutka – wyszeptał ochryple. – Nie drażnij dopóki nie jesteś przygotowana na konsekwencje.

Trzymał ją dopóki mogła sama ustać, pozwalając sobie na jeden czuły pocałunek w jej głodne usta. - Zadzwonię jutro – powiedział, a potem wyszedł, słysząc jej sfrustrowany protest odbijający się echem po pustym chodniku za nim.

Rozdział XXIV Raj zabezpieczył drzwi do swojego mieszkania i podszedł od razu do baru, sięgając po kieliszek wódki i wlewając go prosto do gardła. Ale nic nie mogło zmyć pozostałego smaku krwi Sary. Może gdyby jej nigdy nie spróbował, poza słodkością jej skóry, mógłby utrzymać się od niej z daleka. Ale teraz… Mały łyk jej krwi przypieczętował jego los. Wciąż mógł ją zostawić, mógł wrócić na Manhattan najszybszym samolotem jaki posiadał, ale nigdy nie będzie mógł wymazać z pamięci pożądania. Była jego, i będzie przeklęty jeżeli pozwoli komukolwiek innemu, człowiekowi czy wampirowi, mieć ją. Ale czy Sara będzie przeklęta również jeżeli on ją weźmie? Odstawił puste szkło na bar i zdarł z siebie ubranie, świadomy wschodu słońca, wysysającego jego energię. Kiedy opadł wreszcie na łóżko, powitał nieświadomość dziennego snu. Przynajmniej na kilka godzin, będzie wolny. Kiedy się obudził, czekała na niego wiadomość od Tonego Scavetti na poczcie głosowej, proszącego o telefon. To było nieprzewidziane, ale to miło, że jego wizytówka nie wylądowała w koszu. Raj wziął prysznic i ubrał się zanim wybrał bezpośredni numer detektywa. - Scavetti. - Raymond Gregor, detektywie. Dzwoniłeś. - Taaa – powiedział Scavetti brzmiąc, jakby wolał raczej wyrwać sobie wszystkie zęby niż zadzwonić. – Rozumiem, że chcesz porozmawiać z kilkoma świadkami. Ponieważ to była ostatnia rzecz, jakiej spodziewał się po detektywie, zajęło mu minutę zanim odpowiedział.

- Mógłbym – powiedział wreszcie. - Taa, cóż. Wykonałem kilka telefonów. Doktor Edwards będzie w domu dziś wieczór, jeżeli chcesz go zobaczyć. - Będę tam około dziewiątej – powiedział Raj. – Skąd ta zmiana, detektywie? - Nie wiem, co… - Nie grajmy w gierki, Tony. Nie my – dodał sucho Raj. – Skąd ta nagła uprzejmość? Słyszał głośny oddech Scavettiego, a potem coś co brzmiało jak uderzenie krzesła o ścianę. - Masz przyjaciół, Gregor, muszę ci przyznać. Przyjaciół z pieprzonymi pieniędzmi. A pieniądze przemawiają, nawet jeżeli nie powinny. I wrócił prawdziwy Scavetti, pomyślał Raj. To było prawie pewne. - William Cowens zadzwonił do komisarza i poprosił o współpracę – dodał Scavetti. – Poprosił, kurwa. Kapitan mocno nas naciska. Więc masz te swoje pieprzone przesłuchania. Wystarczy? - Tak, wystarczy i dziękuję. - Taa, cokolwiek chcesz. Hey, Gregor, jak już jesteśmy kumplami i tak dalej, dlaczego tu jesteś? - Przepraszam? - Mam na myśli, że twoje terytorium to Manhattan, prawda? Raj nie powiedział mu tego i nie powinno być dla nikogo łatwe dokopanie się do tej informacji, o nim i o jego interesach. Może gliny miały kogoś w kręgu Krystofa.

- Tu musi być więcej niż kilku miejscowych facetów, którzy mogli zająć się czymś takim – mówił Scavetti. – Więc po co sprowadzać takiego gracza jak ty, z wielkiego miasta? Co wy chłopcy próbujecie ukryć? Raj życzyłby sobie mieć odpowiedź na to pytanie, ale jedyne co powiedział. - Musisz zapytać o to Lorda Krystofa. Tak jak ty, robię tylko to co mi każą. - Racja – powiedział Scavetti, najwyraźniej nie wierząc w żadne słowo. – Tak jak jestem pewien, że dasz mi znać, jeżeli dowiesz się czegoś o tych zaginionych dziewczynach. - Ty i ja gramy w tej samej drużynie, detektywie. Przykro mi, że to nie wierzysz. - Taa. Telefon zamilkł przy uchu Raja. Rozłączył się i wybrał numer Sary. - Halo? Nie przedstawił się. - Mamy spotkanie z doktorem Edwardem o dziewiątej wieczorem. Możesz to zrobić? - Cóż, dobry wieczór również tobie, Raj. Zamilkł na chwilę, a potem powiedział. - Saro? - Tak. - Możesz czy nie? - Tak, mój panie. Zmarszczył brwi. Przeklęta Emelie.

- Nie nazywaj mnie tak. - Ale Emelie… - Emelie lubi pogrywać. Słyszał lekkie uderzenia w klawiaturę komputerową i zdał sobie sprawę, że pracowała nad czymś innym, podczas rozmowy z nim. - Czy w czymś przeszkadzam? – Warknął. - Cóż, ktoś z pewnością wstał po złej stronie trumny, dziś wieczorem. Więc odbierzesz mnie, czy coś? Raj miał przelotne myśli o tym „coś” w zdaniu, ale powiedział. - Będę przed dziewiątą. - A zatem zobaczę cię. - Tak, zobaczysz - powiedział i rozłączył się, zdeterminowany, aby mieć ostatnie słowo. Jego telefon zadzwonił natychmiast. To była Sarah. Wcisnął przycisk kciukiem, i zanim mógł cokolwiek powiedzieć, usłyszał. - Do widzenia, Raj – i rozłączyła się.

Rozdział XXV - Pojedziemy na uniwersytet po spotkaniu z Edwardsem – powiedział Raj, kiedy Sarah odpowiedziała na jego niecierpliwe pukanie do drzwi frontowych. Zamknęła drzwi na zamek, a on okazał swoją irytację, gdy wreszcie go wpuściła. - Chcę też porozmawiać ze współlokatorką Trish – kontynuował. – Możesz wcześniej zadzwonić i upewnić się czy tam jest. Sarah spojrzała na niego spod oka. - Kto cię ustanowił szefem tego partnerstwa? Może miałam coś innego na myśli? - A miałaś? – Zapytał z ciekawością. Zacisnęła usta z irytacją i podeszła, aby wziąć swój płaszcz, gdzie rzuciła go wcześniej. - Nie – warknęła i zaczęła wkładać płaszcz na ramiona. Była zaskoczona, gdy Raj wziął go od niej i wsunął go na jej ramiona z wdziękiem, a jego ręce pozostały na niej o kilka sekund za długo. Zadrżała, a on podniósł ręce natychmiast. - Weźmiemy mój samochód – powiedział przytrzymując drzwi. Podniósł jedną brew. – Chyba, że masz inny plan? Pokazała mu język, gdy przechodziła obok niego, powodując krótki wybuch śmiechu. Widocznie nawet Raja można zaskoczyć. Dobrze wiedzieć.

***** Do domu Edwardsów było pół godziny jazdy, a było to rozległe rancho na dużej działce, jakich było wiele w Buffalo. Ta posiadłość miała

biały płot i szerokie trawniki, gdzie zmieściłoby się jeszcze sześć takich domów. - Czy Edwardowie mają dzieci? – Zapytała Sarah, gdy zjeżdżali na drogę dojazdową. - Nie. Mają kariery – spojrzał na nią, gdy przyglądała się posiadłości. – Nie pochwalasz? - Tak naprawdę mnie to nie obchodzi, dopóki są szczęśliwi. Po prostu, patrzę na ten wielki dom i próbuję wyobrazić sobie ich dwoje przechadzających się tutaj. Mogliby prawdopodobnie przez całe dnie się nie widzieć. - Może tak było. Może Estelle pracowała gdzieś w środku, a doktor Edwards nawet o tym nie wiedział. Wyłączył silnik. - Chodźmy. Cały dom był oświetlony, w środku i na zewnątrz. Było jedno piętro, prawdopodobnie z piwnicą, ale sufity były wysokie, a okna pasowały do nich, sięgając od podłogi prawie do dachu. Wysokie, podwójne drzwi były otoczone panelami z ciętego szkła, tak, że mogli widzieć, że ktoś się porusza, wewnątrz, gdy zadzwonili. - Przejmę dowodzenie – powiedziała Sarah. – Prawdopodobnie jest zmartwiony, a kobieta… Raj parsknął. - Z tego, co wiem, ten facet zabił swoją żonę. Mężowie zawsze są pierwszymi podejrzanymi w sprawach takich jak ta. Sarah spojrzała na niego zamyślona.

- Albo jesteś fanem policyjnych seriali – Raj przewrócił oczami. – Albo nie zdradziłeś mi wszystkich swoich tajemnic. Spojrzał na nią ostro. - Okay, więc nie powiedziałeś mi żadnej swojej tajemnicy. Ale powiesz – powiedziała porozumiewawczo. – Ludzie zawsze… Drzwi wejściowe otworzyły się, przerywając cokolwiek ludzie zawsze robią w słowach Sary. Donald Edwards był tylko trochę niższy od Raja, ale wyglądał na połowę jego wagi. Brązowe spodnie, biała koszula i szary sweter wisiały na nim luźno, jakby był chory lub stracił ostatnio na wadze. Jego włosy były czarne, krótko obcięte, lekko przyprószone siwizną. - Doktorze Edwards? Powiedziała Sarah. – Jestem Sarah Stratton. Mam nadzieję, że się pan nas spodziewa? Wyciągnęła rękę, na którą Edwards patrzył tępo, jakby nie wiedział, co z nią zrobić. Kiedy w końcu odpowiedział, był to powolny i metodyczny, lekki uścisk, który zwolnił niemal natychmiast. Sarah spojrzała z zakłopotaniem na Raja. - Raymond Gregor – powiedział Raj, wyciągając rękę. Uścisk Edwardsa tym razem nadszedł szybciej, niż zrobił to wcześniej, z Sarą. Długie, smukłe palce owinęły się dookoła dłoni Raja, a on poczuł gorąco i puls bijący pod skórą mężczyzny. Czekali, aż Edwards coś powie, zaprosi ich czy odeśle. - Detektyw Scavetti powiedział, że dzwonił do pana? – Przypomniał mu Raj. Brązowe oczy mężczyzny skierowały się na Raja i skinął.

- Tak, oczywiście. Zapraszam – powiedział. Jego głos był chrapliwy od nie używania. Albo był to mężczyzna, który opłakiwał swoją zaginioną żonę, albo taki, który nadużył farmaceutyków. Poszli za nim do salonu, który znajdował się za holem. To był dziwny pokój, wielki, z wysokim sufitem, z obniżonym centrum z kanapami i kilkoma fotelami, jak i kominkiem. Wielki ekran telewizyjny znajdował się po jednej stronie, usytuowany tak, że był dostępny z każdego miejsca w pokoju. Edwards usiadł na krześle, które było zbyt małe do jego wzrostu i wskazał w kierunku przylegającej kanapy. Sarah usiadła na brzegu siedziska promieniując troską, jej kolana były połączone, ręce razem, ciało lekko przechylone do przodu. Raj usiadł na oparciu kanapy blisko niej. Nie wyczuwał żadnych sygnałów od Edwardsa, a to sprawiało, że stawał się nerwowy. - Czy ona nie żyje? – Twarz Edwardsa była pozbawiona wyrazu. Nawet nie spojrzał na Raja, ale patrzył na Sarę, jakby to ona miała dostarczyć mu złe wieści. - Nie! Oh, nie, doktorze Edwards – Sarah sięgnęła, aby dotknąć jego napiętego kolana. Raj powstrzymał się od pochwycenia jej ręki, gdy ten dotyk się przedłużał. - Przepraszam. Nie jesteśmy tutaj z tego powodu. Całe ciało Edwardsa wydawało się opaść. Raj poczuł łzy zanim je zobaczył wypływające spod zamkniętych powiek mężczyzny. Scavetti mylił się, co do tej połowy tego małżeństwa. Ten mężczyzna kochał swoją żonę. - Tak mi przykro. Detektyw Scavetti powinien panu powiedzieć – dodała Sarah ponuro. – My nie...

- Jesteśmy częścią nowego dochodzenia – przerwał Raj. – Pewne informacje doprowadziły nas do uwagi, że sprawa pana żony może być częścią większego śledztwa. Celem naszej wizyty jest zweryfikowanie nowych szczegółów, które jak mamy nadzieję, doprowadzą

do

wyjaśnienia obrazu śledztwa. Sarah zmarszczyła brwi, ale Edwards odpowiedział urzędowym tonem. Wyprostował się, siedząc na swoim krześle wyraźnie wziął uspokajający oddech. Spojrzał wprost na Raja. - Oczywiście – powiedział, wydając się pobudzony pierwszy raz, od kiedy przybyli. – Aczkolwiek policja była tu kilka razy. Ja nie... - Świeże spojrzenie, doktorze Edwards – powiedział energicznie Raj. – I nowy punkt widzenia. Tylko kilka pytań. - Oczywiście. Przepraszam. Czy chcielibyście coś do picia? Właśnie zrobiłem kawę. Kawa stała zimna i nieruszona, a Edwards wciąż nie powiedział im nic, czego już nie wiedzieli. Wydawał się nie wiedzieć niczego o kontaktach

jego

żony

z

wampirami,

co

wydawało

się

Rajowi

niewiarygodne. Jeżeli kobieta, o którą się troszczył miała póżnonocne spotkania z nieznanym wampirem, chciałby jak diabli o tym wiedzieć, z kim się spotyka. Do diabła, poszedłby z nią. - Nie martwił się pan, że żona ma z kimś spotkanie, może nawet z wampirem, tak późno w nocy? – Zapytał Raj bezceremonialnie, co spowodowało zszokowane spojrzenie Sary. Doktor Edwards wydawał się zaskoczony również pytaniem. Nie odpowiedział od razu, patrząc na Raja, a potem odwracając wzrok, jakby zastanawiając się nad odpowiedzią. Kiedy znów spojrzał, jego wzrok był zagubiony, i coś jeszcze… wina.

- Mieliśmy iść na kolację tamtej nocy – powiedział cicho. – To wydaje się teraz nieważne, ale wtedy... – wziął wdech zanim kontynuował. – Odniosłem sukces w sprawach zawodowych i mieliśmy to uczcić. Estelle zrezygnowała w ostatniej chwili. Byłem zły. Robiła to już tyle razy wcześniej, zawsze stawiając swoją pracę przed wszystkim innym. Zostawiła wiadomość, odwołując nasze plany i mówiąc o swoim spotkaniu. Nawet nie oddzwoniłem. - Czy żona prowadziła kalendarz? Cokolwiek, gdzie zapisywała spotkania? Łzy zalśniły w oczach Edwardsa, i przełknął głośno zanim skinął. - W swoim komputerze, ale policja już to zabrała. Nie sądzę, że coś znaleźli. - Czy miała sekretarkę? – Zapytała Sarah. – Kogoś, kto mógłby zadzwonić do jej informatora? Edwards potrząsnął głową. - Estelle była bardzo ostrożna w swojej pracy. Badania medyczne to bardzo konkurencyjna dziedzina, jakby można powiedzieć. A ona spaliłaby temat przed kolegami. Rzadko opowiadała o szczegółach, poza laboratorium, a nawet jej asystenci wiedzieli tylko to, nad czym właśnie pracowali, mało o szerokim projekcie. Raj wstał, aby wyjść. To było nieużyteczne. - Dziękuję doktorze Edwards, za… Edwards również wstał, przerywając mu. - Musi pan zrozumieć. Dobrze tu żyjemy, ale nie zawsze tak było. Trudno to dostrzec, pod jej profesjonalizmem, ale Estelle to cwaniara. Powiedziała mi, że ma spotkanie z kimś ze społeczności wampirzej, kimś wystarczająco wysoko postawionym, aby zapewnić jej dostęp do próbek

krwi, których potrzebowała. Wierze jej, panie Gregor. I wierzę, że ktokolwiek, z kim się spotkała – wziął wdech zanim podjął. – Z kimkolwiek się spotkała, on wie, gdzie ona jest. Raj zmarszczył ostro brwi i skinął. - Jeżeli to coś warte, sądzę, że ma pan rację, doktorze Edwards. Wskazał, na Sarę dając znać, że czas wyjść. Sarah odstawiła swoją kawę i wstała. Zdjęła płaszcz, kiedy siadała, a teraz podniosła go, gotowa do wyjścia. Coś przykuło jej wzrok, i Raj zobaczył jak podchodzi do szerokiej konsoli naprzeciw wejścia. - Czy to jest pańska żona? – Zapytała Edwardsa, dotykając srebrnej ramki fotografii. - Tak – odpowiedział doktor, wydając się zakłopotany. – Ale już dałem zdjęcie policji. - Dał pan – powiedział szybko Raj. – Doktor Stratton jest nowa w sprawie. Dziękuję za zgodę na spotkanie w tak krótkim czasie. Będziemy w kontakcie – powiedział i pociągnął Sarę do wyjścia.

Rozdział XXVI Sarah zaczekała dopóki nie znaleźli się w samochodzie i jechali główną drogą, zanim powiedziała. - Pamiętasz, jak mówiłam ci, że Krystof rozmawiał z jakąś kobietą na uniwersytecie? - Mmm – powiedział nieobecnie Raj. - To była Estelle Edwards. Spojrzał na nią z niedowierzaniem. - Dlaczego nie powiedziałaś nic wcześniej? – Zażądał. - Wcześniej nigdy nie widziałam jej fotografii – odpowiedziała spokojnie. - Ale spotkałaś się ze Scavettim… - Przez pięć minut, więc mógł mi wymienić powody, dlaczego nie powinnam znaleźć się w jego cennym dochodzeniu. Wiedziałam tylko jak wygląda Trish, ponieważ była w gazecie. - Cholera jasna. - Nie łapię tego, Raj. - Czego nie łapiesz? - Zapytał. Wydawał się nagle zły, aczkolwiek nie koniecznie na nią. - Jakie jest powiązanie? Dlaczego Estelle, i dlaczego te inne kobiety? - Krew – powiedział zwięźle. – Ten sukinsyn. - Wytłumacz, proszę. Zmarszczył brwi.

- Wampiry pozostają na zawsze młode. Ludzie też tego chcą. To wszystko jest we krwi. Oczy Sary otworzyły się szeroko w zrozumieniu. - O, mój Boże – powiedziała. – A Estelle Edwards jest hematologiem! Może zarobić miliony. - Dokładnie. - Ale dlaczego ktoś nie zrobił tego wcześniej? Do diabła, dlaczego sami nie otworzyliście firmy i sprzedaliście tego? Zatrzymał się na czerwonym świetle i odwrócił, aby spojrzeć na nią. - Myślisz, że jak długo wampiry pozostałyby wolne, jeżeli ludzie zdaliby sobie sprawę, że ich krew pozwoli im żyć wiecznie? – Zapytał ponuro. Sarah spojrzała na niego zdając sobie sprawę z problemu. - Racja – powiedziała. – Łapię. Światło zmieniło się i BMW ruszyło jakby było na wyścigach. - Więc Krystof ma kłopoty? – Zapytała. Pan Tajemniczy po prostu wzruszył ramionami, ignorując jej pytanie, a Sarah poczuła naglą, silną chęć rzucenia w niego czymś ciężkim. Niestety, nie było nic pod ręką, a poza tym, przy prędkości, z jaką jechał samochód prawdopodobnie rozbiłby się widowiskowo, a ona zginęła. On przeżyłby, oczywiście. Głupi wampir. Patrząc przed siebie, skierował potężny samochód w pustą ulicę, a jego gniew promieniował z niego. Spodziewała się, że zawiezie ja wprost do domu i wyrzuci przy krawężniku, więc była zaskoczona, gdy skręcił w kierunku uniwersytetu.

- Współlokatorka nazywa się Jennifer Stewart – powiedział nagle i podał jej telefon. – Spróbuj zadzwonić do niej. - Tak, mój panie – odpowiedziała, co spowodowało jego krzywe spojrzenie. Wybrała numer. - Jeżeli jej tam nie ma, podrzucę cię… - Cześć, czy to Jennifer? – Zrobiła minę do Raja. – Jennifer, nazywam się Sarah Stratton.

*****

Jennifer Steward mogłaby być siostrą bliźniaczką Patricii Cowens, pomyślał Raj. Miały takie same twarze w kształcie serca, otoczone długimi, ciemnymi, kręconymi włosami, te same młode ciała, które zaczynały być atrakcyjne. - Powiedziałam policji, – mówiła. – Trish nie była nigdy wcześniej na takim przyjęciu. Była naprawdę słodka, ale ledwie gdzieś wychodziła. To była dla niej wielka rzecz, że jej ojciec pozwolił jej wprowadzić się do akademika, i nie chciała zrobić nic, aby zmienił zdanie. Jest opiekuńczy, raczej całkiem obsesyjnie. Wiedzieliście, że kupił dom, aby móc odwiedzać ją na weekendy? Jest poza miastem i jest wielki. - Kupił dom, ponieważ Trish zamierzała chodzić tu do szkoły? – Zapytała Sarah.

- Taa. Trish to nie przeszkadzało. Powiedziała, że to dlatego, że jej mama nie żyje. On jest właściwie całkiem miłym facetem, jak na takiego bogacza. Raj stawał się niecierpliwy podczas rozmowy. Przeszli właśnie przez długie formalności przedstawiania się, podczas których Jennifer mądrze poprosiła o ich identyfikację. Raj to rozumiał. Przede wszystkim, jej współlokatorka zaginęła. Ale po identyfikacji nastąpiły długie wyjaśnienia, że powinni mówić do niej „Jen”, a nie „Jennifer”, a już nigdy „Jenny”. Raj nazywałby ją jak tylko by chciała, jeżeli to dałoby jakieś odpowiedzi na pytania przed upływem tysiąclecia. - Nie sądzę, aby dobrze się bawiła – mówiła Jen. – Czasami tam jest dziwny klimat, wiesz? Raj nie wiedział. Nie chciał wiedzieć. To co chciał wiedzieć to to, czy Jennifer miała coś do powiedzenia, co pozwoliłoby im odkryć, czy Krystof sprzedawał wampirzą krew. Chryste, jeżeli to prawda, facet naprawdę oszalał. Podszedł do małego, studenckiego biurka obok okna, przechylając się, aby przyjrzeć się zdjęciu dwóch współlokatorek przybitemu do tablicy korkowej. Bez oglądania się przez ramię, oderwał fotografię od tablicy i wsunął ją do kieszeni zanim odwrócił się do biurka. - Czy ty lub Trish doprowadziłyście do czegoś poważniejszego niż te przyjęcia? – Zapytał niecierpliwie. – Coś związanego z wampirami? Jen spojrzała na niego tymi wielkimi oczami małej dziewczynki i potrząsnęła głową. - Oh. Masz na myśli jadłodajnie czy coś? To było dokładnie to, co miał na myśli i zaciekawiło go, że niewinnie wyglądająca Jennifer załapała to tak szybko. - Z innymi rzeczami – powiedział. - Coś jak to?

- Nie, sir – powiedziała, potrząsając głową energicznie i odrzucając lśniące pukle. – Nigdy. Raj wyprostował się ze swojego skłonu nad biurkiem. - Jennifer – powiedział niskim, uwodzicielskim głosem. Jej spojrzenie przesunęło się na niego, jak igła kompasu. Przyklęknął na jednym kolanie przed nią i wziął jej dłoń, jak poddany przed księżniczką. - Jennifer, wiesz czym jestem, prawda? - Tak – nawet jej podświadomy głos był młody i zdyszany. Sprawiło to, że się uśmiechnął. - Próbuję znaleźć Trish, Jennifer, i wiem, że chcesz jej pomóc, prawda? Kiwnęła głową ochoczo. - Zamierzam pomóc ci przypomnieć sobie kilka rzeczy, w porządku? - Czy to coś jak hipnoza? - Dokładnie tak. Zmarszczyła brwi. - Nie sprawisz, że będę gdakać jak kurczak czy coś, prawda? Raj chciał się roześmiać, ale odpowiedział poważnie. - Nie. To byłoby zawiedzenie twojego zaufania, a ja nigdy bym tego nie zrobił, kochanie. - Zatem, w porządku. Raj słyszał za plecami Sarę poruszającą się niespokojnie. Cała rozmowa z Jennifer mogła zająć tylko kilka minut, ale nagle zdał sobie

sprawę, co musiała widzieć Sarah. Jego klęczącego przed młodą kobietą, jej spojrzenie utkwione w jego, jej twarz uszczęśliwioną, jakby był najwspanialszą osoba na świecie, jaką spotkała. Odchrząknął i powiedział głośno. - Jennifer, czy kłamałaś wcześniej, gdy pytałem o jadłodajnie? Oczy dziewczyny wypełniły się łzami, które popłynęły w dół jej policzków. - Przepraszam – wyszeptała. - Dlaczego kłamałaś, kochanie? - Nie pozwolono mi –powiedziała drżącym głosem. – Moi rodzice byliby na mnie naprawdę bardzo, bardzo źli. - Czy powiedziałaś o tym policji? - Nie! Oni by powiedzieli! - Ja nie powiem. Uśmiechnęła się uszczęśliwiona. - Więc możesz powiedzieć mi prawdę. Możesz powiedzieć mi o jadłodajniach. - Tak – pokiwała energicznie. – Moja przyjaciółka Kara i ja poszłyśmy dwa razy. Najpierw byłam przerażona, ale wampiry są naprawdę bardzo miłe. A niektóre z nich naprawdę wyglądają dobrze, tak jak opisują w romansach. Raj odwrócił głowę, aby podzielić się swoim rozbawieniem z Sarą, ale znalazł ją przyglądającą mu się. Zmarszczył brwi, ale odwrócił swoja uwagę z powrotem do Jennifer, nie chcąc stracić jej idealnie widocznego obrazu jadłodajni, którą rozpoznał z własnej bytności w tym mieście. - Czy spotkałaś kogoś w jadłodajni Jennifer? Kogoś specjalnego?

Młoda dziewczyna zarumieniła się. - Był tam jeden facet. Naprawdę wydawał się mnie lubić. Tańczyliśmy całą noc, i on powiedział, że powinnam znów przyjść, abyśmy mogli razem wyjść, czy coś. Raj zmarszczył brwi na obraz, który od niej odbierał, który nie był obrazem. Ktokolwiek to był spędził z nią wystarczająco dużo czasu, aby ja uwieść i wymazać jej pamięć. - Podobała mu się moja kurtka. Raj zamrugał. - Twoja kurtka? - Tak naprawdę nie była moja – wyznała Jen, przechylając się bliżej. – Pożyczyłam ja od Trish. Ona ma takie ładne ubrania - Jen wyglądała na zasmuconą. – Założyła tę kurtkę, gdy wychodziła. Raj przyjrzał się jej uważnie. - Pamiętasz imię wampira, Jennifer? Tego, z którym tańczyłaś? Zmarszczyła znowu brwi. - Nie mogę sobie przypomnieć. - Jak wyglądał? Znowu zmarszczyła brwi, spoglądając na ich połączone dłonie i koncentrując się. - Tego też nie pamiętam. Przykro mi. Spojrzała na niego i widział, że popada w rozpacz, próbując przebić się przez rozkaz innego wampira, aby go zadowolić. A tego nie chciał.

- W porządku – powiedział szybko, uspokajając ją. – Byłaś dzisiaj bardzo pomocna. - Byłam? - Absolutnie. Wziął ja pod ramię i poprowadził do jednego z łóżek. - Powinnaś teraz się przespać. - Jestem zmęczona – powiedziała, ziewając szeroko i zwijając się na łóżku. Nachylił się i przykrył ją kołdrą dotykając jej ramienia. - Dobranoc, Jennifer. Wstał i spostrzegł Sarę stojącą obok niego, prawie trzęsącą się z gniewu. - Co? – Zaczął. - Na zewnątrz – powiedziała wściekle. Spojrzał na nią spod przymrużonych powiek, nieprzyzwyczajony do otrzymywania rozkazów od kogokolwiek. - Jaki masz problem? - Na, kurwa, zewnątrz. - Spójrz, Saro, jeżeli chcesz wyjść, to idź. Musze się upewnić, że… - Nie zostawię cię z nią samego. Raj poczuł, że rośnie jego własny gniew, w odpowiedzi na jej. Złapał jej ramię, przytrzymując, kiedy chciała się wyrwać, wypychając ją z pokoju w dół schodami, nie puszczając jej dopóki nie stanęła obok jego BMW. - Co, do diabła, z tobą się dzieje? – Zażądał.

- Ze mną? Co z tobą? – zażądała. – Praktycznie zgwałciłeś tę dziewczynę! - Czy, ty, do diabła, oszalałaś? – Powiedział, wymawiając każde słowo dobitnie. Utrzymywał swój gniew z trudnością. To, że go oskarżała… - Gówno wiesz, bo nigdy nie skrzywdziłbym kobiety – warknął, podchodząc tak, blisko, że czuł drżenie jej ciała. – Nigdy nie oskarżaj mnie o coś takiego. Nigdy. Rozumiesz? Spojrzała na niego. - Pieprz się, Raj – wyszeptała. Odwróciła się i przeszła przez parking, wyciągając telefon z torebki. Raj użył swojej wampirze szybkości, aby stanąć na jej drodze. - Wracaj do samochodu. Nie zostawię cię tutaj. Roześmiała się. - Cóż, nie wsiądę do samochodu z gwałcicielem, więc powodzenia. Raj spojrzał na nią z niedowierzaniem, że to mówi. Jak mogła o nim tak pomyśleć? Jak mogłaby jakakolwiek kobieta pomyśleć, że jest takim potworem a zwłaszcza ta kobieta? Rozmawiała z kimś przez telefon i zdał sobie sprawę, że dzwoni po taksówkę. Rozważał zabranie jej i wrzucenie z powrotem do samochodu. Do diabła, mógł wymazać cały ten koszmar z jej pamięci, aby nic nie wiedziała. Ale nie zrobiłby tego. Nie znowu. Nie Sarze. Patrzył jak maszerowała przez parking, kierując się na główną ulicę, gdzie prawdopodobnie miała przyjechać taksówka. Może tak było lepiej. Szukał pretekstu, aby od niej odejść. Aby ona odeszła od niego. Aby odciągnąć ją od wampirów tak daleko jak to możliwe, a w

szczególności od niego samego. To nie to, co miał na myśli, ale mógłby. Mógł to zrobić. I byłoby to dla nich obojga lepsze na dłuższą metę. Ruszył z powrotem do samochodu bez słowa, siedząc tam dopóki nie zobaczył przyjeżdżającej taksówki, dopóki Sarah nie była w środku, bezpieczna. A potem odjechał samotnie w noc.

Rozdział XXVII Raj zaparkował pod magazynem i przekręcił kluczyk w stacyjce. Siedział tam przez chwilę słuchając stygnącego silnika i rzadko przejeżdżających ciężarówek pobliską Genesee Road. Lotnisko było ciche. Ostatni pasażerski lot przyleciał z Chicago około północy. Po tym, terminale cichły do ranka i pierwszych lotów o szóstej rano. Znalazł to, czego szukał. Jennifer, słodka, Jennifer dała mu to. To były jadłodajnie. Trish Cowens nigdy mu nie pasowała. Dlaczego jakiś wampir miał porwać ofiarę z ulicy, kiedy mógł znaleźć każdą kobietę w jadłodajni, która była chętna, aby spędzić godzinę lub weekend, jeżeli tego chciał? Ale to nie Trish Cowens chciał wampir. To Jennifer Stewart, która wyglądała zupełnie tak samo jak jej współlokatorka i która założyła kurtkę tej nocy, gdy poszła odwiedzić jadłodajnię. Tą samą kurtkę założyła Trish tej nocy, gdy została porwana. Ale jaki był związek pomiędzy porwanymi kobietami i Estelle Edwards, badaczki wampirzej krwi? Czy potrzebowała ludzkich obiektów do testów? Co z Krystofem? Nawet, jeżeli miał w tym swój udział, to nie on tańczył z Jennifer Stewart w jadłodajni, czy porwał, Trish Cowens z ulicy. I trzymał się faktu, że to Krystof sprowadził go do Buffalo, aby dowiedzieć się, co się stało. Raj przeklął i otworzył drzwi. Za dużo przeklętych pytań, i za mało odpowiedzi. Ruszył do magazynu, spodziewając się, że jest pusty. Kiedy wszedł do środka, zobaczył Em zmierzającą do jednego z wielkich SUVów, jedynego, który pozostał. - Raj – powiedziała odwracając się do niego, – nie spodziewałam się ciebie. - Czy mamy jakieś ludzkie wsparcie w mieście, poza tą ochroną?

Mrugnęła, widocznie zaskoczona jego zimnym pytaniem, ale on nie był w przyjacielskim nastroju. - Żadnego, któremu bym ufała, mój panie, ale mogę kogoś mieć przed świtem. - Zrób to. Potrzebuje więcej dziennych strażników do tego miejsca i dwudziestoczterogodzinnego nadzoru nad Sarą. Emelie zatrzymała się przed wybraniem numeru na swoim telefonie. - Myślisz, że ona jest… - Nie mam czasu, aby ją niańczyć, ale muszę wiedzieć, jaki ona ma związek. Kłamie cały czas i musze wiedzieć, dlaczego. Czy Simon znalazł coś więcej o niej? - Nic szczególnego, mój panie, ale wciąż kopie. Jest jedna dziwna rzecz… Raj spojrzał na nią ostro. - Co takiego? - Wydaje się, że nie istniała przed może dziesięcioma laty. Trochę mniej. - Co to znaczy? Wzruszyła ramionami. - Nie ma świadectwa urodzenia, żadnej szkoły, prawa jazdy, które moglibyśmy znaleźć przed tym. Oczywiście to możliwe, że uczyła się w domu i nie prowadziła samochodu, dopóki nie wyrwała się z rodzinnego domu, ale dla Simona to śmierdzi. Szuka głębiej. Raj zmarszczył brwi. - Daj mi znać jak tylko znajdzie coś. Gdzie są wszyscy?

- Przemierzają miasto, jak rozkazałeś, mój panie. Podzieliliśmy jadłodajnie między siebie, tyle mogę ci powiedzieć. Nie ma żadnego znaku. Żaden z tutejszych wampirów nawet nie mrugnął, gdy się pokazałam. Pokazałam się i nie robiłam zamieszania, właściwie. Raj kiwnął głową. Większość wampirów była płci męskiej, aczkolwiek było to bardziej zbieg okoliczności niż planowane. W przeciwieństwie do tego, czym były karmione masy, nie było tak dużo wampirów na świecie. Tylko mistrz wampirów miał tyle mocy, aby stworzyć i utrzymać dziecko, a w większości przypadków tworzenie nowych wampirów miało na celu utrzymanie terytorium. Wynikiem kulturowych uprzedzeń pomiędzy wszystkimi młodszymi wampirami, było ustawienie kobiet na piedestale, chroniąc je, podczas, gdy mężczyźni przeznaczeni byli do obrony. Poza tym była potrzeba krwi, jeżeli wampir miał ludzką kochankę, nawet przez krótki czas, chciał, aby pozostała człowiekiem, aby mógł się z niej pożywiać. Co powodowało fakt, że było więcej męskich wampirów, co również sprawiało, że Emelie powinna być zauważona. - Józef powiedział mi, pierwszej nocy w mieście, że Krystof tworzy dzieci na prawo i lewo – powiedział Raj. – Miejscowi prowadzący jadłodajnie prawdopodobnie są przyzwyczajeni do nowych twarzy i nie kłopoczą się zadawaniem pytań. - Lub są przytłoczeni – powiedziała Emelie. – Jadłodajnie w których byłam są zatłoczone. Systemy wentylacyjne nie działają dobrze, więc ludzie są pijani od wampirzych feromonów. Raj skinął, niezaskoczony. - Jadłodajnie są kluczem, Em. Myślę, że Trish Cowens była pomyłką. Ktoś chciał porwać jej współlokatorkę, a wziął zamiast niej

Trish – zmarszczył brwi. – A Sarah mówi, że widziała Krystofa rozmawiającego z Estelle Edwards na uniwersytecie. Em powstrzymała swój szok. - Do cholery, szefie. Raj pokiwał głową. - Tak to wygląda, ale cholera, Em, to nie pasuje. Krystof nie sprowadziłby mnie tutaj, jeżeli to on. Wie, że odkryję to. Coś mi ucieka. Tylko nie wiem, co to jest – wziął wdech. – To nie ma znaczenia – powiedział w końcu. – Jeżeli to Krystof, dam sobie z nim radę wcześniej niż planowałem, to wszystko. A on nie może być tym, który porywa kobiety z jadłodajni, ponieważ kierownik pamiętałby go, jak cholera, jeżeli Krystof by go odwiedził. Byłem w Corfu, tamtej nocy i nikt nie powiedział mi słowa o Krystofie. Więc nawet, jeżeli to on, to nie działa sam. - Kimkolwiek są – powiedziała Em. – Muszą być teraz zaskoczeni całym tym naciskiem. Musimy znaleźć te kobiety zanim źli chłopcy zaczną usuwać dowody, jeżeli już nie zaczęli. Raj potrząsnął głową z niesmakiem. - Dzwoń, Em. Sprowadź więcej wsparcia. A potem ty i ja odwiedzimy East Amherst. Jennifer Stewart, współlokatorka Trish, była tam dwa razy. Chcę zobaczyć jak to wygląda.

Rozdział XXVIII Dom wyglądał dokładnie tak, jak pamiętał. Wybudowany we wczesnych latach siedemdziesiątych, z drewna i szkła – dwu piętrowy, w kształcie litery A, co mogłoby wyglądać śmiesznie, gdyby nie wszystkie inne

domy

dookoła.

Pewien

rodzaj

szwajcarskiego

domku

na

przedmieściach Nowego Jorku. Wnętrze również było ściśle związane z latami siedemdziesiątymi jak z zewnątrz. Krótki korytarz prowadził do obniżonego salonu ze ścianami wyłożonymi drewnianymi panelami i lustrami w złotych ramach. Bez wątpienia dywan był długowłosy, ale już dawno zniknął i został zastąpiony czymś, co nie przyjmowało plam z krwi. Wnętrze było ciemne i zadymione, a muzyka pulsowała ciężkimi uderzeniami powodującymi drżenie podłogi pod ich stopami. I Em miała rację. Powietrze było zamglone feromonami i ludzkim potem. Raj stał w drzwiach i czekał, aż ktoś go wyzwie, lub, chociaż zauważy jego obecność. Ale nikt tego nie zrobił. Spojrzał na Em i ruszył na tył domu, zatrzymując się w kuchni, która została przerobiona, aby pomieścić dwie lodówki stojące obok siebie. Raj podszedł do nich i otworzył je. Rzędy torebkowej krwi stały w środku. Albo miejscowy kierownik miał układ z bankiem krwi, albo wyciągał więcej z dawców niż ktokolwiek przypuszczał. Zamknął ciężkie drzwi. Wciąż nie został przez nikogo wyzwany. - Na górę – powiedział Emelie. Skinęła głową i poprowadziła korytarzem, zakręcając dookoła delikatnej, metalowej barierki. Klatka schodowa była zatłoczona, ale przeszli na górę, korytarzem, który był mniej więcej pusty, poza

aktywnością za zamkniętymi drzwiami. Zwykłe odgłosy wydobywały się zza tych drzwi – kobiety, mężczyźni i wampiry w swojej seksualnej pasji i uwolnieniu. Zza kilku wydobywały się okrzyki bólu, niektóre wampiry nawet nie starały się być delikatne. Raj poczuł swoje własne kły. Nie pożywiał się z żył od czasu tej kobiety w barze, jego pierwszej nocy w mieście, a podczas, gdy torebkowa krew miała wszelkie właściwości odżywcze, których potrzebował, nie miał z niej żadnych odczuć satysfakcji, których tak samo potrzebował. Pomiędzy złą wentylacją i tłumami chętnych ludzi było to jak pytanie umierającego z głodu, czy chce przejść obok McDonalda bez skosztowania chociaż frytek. Drzwi od głównej sypialni otworzyły się i odwrócił się z wysuniętymi kłami. Stał tam wampir, jego ramię owinięte były na talii młodego mężczyzny, który z pewnością upadłby, gdyby nie pomoc wampira. - Raj! –Powiedział wampir. – Słyszałem, że jesteś w mieście. Co słychać, wielkoludzie? - Zostaw człowieka, Kent – warknął Raj. - Jasna sprawa – powiedział Kent zgodnie. – Wracaj do środka, kochanie – powiedział do swojego towarzysza. – Wyglądasz trochę kiepsko. Odwrócił człowieka w swoich ramionach i popchnął go do wielkiego łóżka stojącego w tle. Młody człowiek ledwie dał radę, upadając twarzą w dół, gdy tylko jego kolana dotknęły materaca. Kent patrzył, potrząsając mocno głową. - Słodki chłopak, ale słaby. Zamknął drzwi i odwrócił się do Raja ze służbowym wyrazem twarzy.

- Porozmawiajmy – powiedział. Wyjął pęk kluczy z kieszeni ciasnych jeansów i otworzył drzwi obok siebie do apartamentu. Był to pewien rodzaj małego biura, z prostym biurkiem i dwoma krzesłami. Nie było tu okien, a Raj zgadł, ze przestrzeń została wykrojona z apartamentu obok. Kent posadził się za biurkiem, opierając się plecami o ścianę i wskazał dwa krzesła spoglądając ciekawie na Em, zanim powiedział. - Jestem zaskoczony widząc cię, Raj. Przyjemnie, ale zaskoczony. O co chodzi? Raj nie usiadł. Stał w drzwiach, świadomy obecności Em za swoimi placami i domu pełnego wampirów dookoła niego. Kent był przyjacielem, albo kiedyś był, ale Raj nie powiedziałby, że mu ufał. Raj nie ufał nikomu, kto pozostawał w rękach Krystofa. Przyglądał się Kentowi i widział cienki ślad potu spływającego mu po twarzy i zdradzającego nerwy za jego spokojną fasadą, widział również jego rękę ściskającą klucze tak mocno, że krew zaczęła płynąć pomiędzy jego palcami. Raj spojrzał mu w oczy i trzymał to spojrzenie, dopóki Kent nie opuścił swojego z cichym jękiem. Upadł na podłogę na kolana. - Mistrzu – wydusił spomiędzy zaciśniętych z bólu ust. Raj pozostawił go tam na kilka minut, podczas, gdy Em stanęła obok niego pewnie zwalczając własny przymus klęknięcia. - Wstań, Kent – powiedział w końcu, podchodząc do większego krzesła i przesuwając je do ściany. Kent odetchnął z ulgą, potem spojrzał na Raja i wstał na trzęsące się nogi, aby stanąć przy ścianie za biurkiem. - Jak mogę ci służyć, mój panie? – Zapytał Kent poddańczym tonem.

- Nie jestem twoim panem, Kent. Drugi wampir ośmielił się spojrzeć szybko w twarz Raja i odwrócić wzrok. Wzruszył ramionami. - Krystof nie dba o nic, co znajduje się poza jego siedzibą w Delaware Park. Jesteś jedynym panem, jakiego widziałem od dwóch lat. Raj ukrył swój niepokój. - Nikt nie sprawdza domów? - Józef, czasami. Przejeżdża, co kilka miesięcy, ale był w ostatnim, więc nie spodziewam się go prędko. Raj milczał, myśląc. - Czy ktokolwiek pytał o zaginione kobiety? - Kobiety? - Trzy kobiety, Kent. Trzy niezależne zniknięcia, ale każda była w jadłodajni, włączając tą. Czwarta… - rozważał ile chce zdradzić. – Czwarta kobieta ma inny związek ze społecznością wampirów, ale ona też zniknęła. Nikt ci nie powiedział? - Nie. Pierwsze słyszę. Raj potrząsnął głową. Kent mówił prawdę, co znaczyło, że Krystof nie podjął nawet podstawowych kroków, aby ostrzec kierownictwo jadłodajni. Wyciągnął zdjęcie Jennifer Stewart i Trish Cowens, które zabrał z tablicy w akademiku i przedarł je na pół, tak, aby została tylko Jennifer. - Rozpoznajesz tę dziewczynę? Kent przyglądał się uważnie zdjęciu, ale potrząsnął głową.

- Przykro mi, mój panie, mogłaby być jedną z setki, z tysiąca kobiet przewijających się tutaj. Przychodzą i wychodzą, znasz mnie, nie przywiązuję uwagi do kobiet. - Co z tą całą krwią w torebkach, tam na dole, Kent? Skąd pochodzi? Drugi wampir wydawał się zastygnąć na chwilę i Raj warknął cicho. - Kent? - Rozkazy – sapnął, a Raj wiedział, że zmaga się z rozkazem innego mistrza. Prawie upadał ponownie na podłogę, ale Raj złapał go zanim dotknął ziemi. - Czyje rozkazy, Kent? – Zapytał domagając się. Kent potrząsnął głową, jakby próbując to wyjaśnić, a potem odrzucił głowę do tyłu i krzyknął. Raj zareagował łapiąc wampira obiema rękami i otaczając ich obu swoją potęgą. Kent opadł na niego i Raj przebiegł przez jego umysł, niezrozumiałe rozkazy nieznanego mistrza, zanim znów opadł. Ktokolwiek to zrobił miał moc, aby przejąć wolę innego wampira, ale nie miał finezji czy doświadczenia, aby to uczynić bez szkody. Przeklął ignorancję, która mogła pozostawić trwałe skutki w Kencie i sięgnął po ślad. Był znajomy, ale… kto? Ktoś, kogo znał? Czy tylko ktoś, z kim kiedyś wymienił moc? Raj wycofał się delikatnie i podniósł Kenta. Emelie stała w gotowości i odpowiedziała na ruch głowy Raja, otwierając drzwi i wychodząc na korytarz, aby się rozejrzeć. - Droga wolna, mój panie. Raj niósł go do apartamentu. Rozważał pozostawienie go w łóżku razem z jego kochankiem, ale było tu zbyt wiele okien, a nie mógł być

pewien, że Kent wkrótce się obudzi. Ułożył go w odległym kącie garderoby i przykrył go kocami, które widocznie były już używane. Wyszedł z garderoby, zamknął drzwi, sprawdził śpiącego człowieka i poprowadził Emelie z powrotem do korytarza. Spojrzała na niego pytająco, ale on tylko potrząsnął głową. - Później. Byli już na zewnątrz w SUV-ie, zanim ktokolwiek zauważył ich przejście. Raj nic nie powiedział przez dłuższą chwilę, próbując sobie przypomnieć czy wcześniej skrzyżował swoją moc ze smakiem wampira, który tak bardzo namieszał w głowie Kenta. Zastanawiał się tak dopóki Em nie skręciła w boczna drogę, która prowadziła za lotniskiem do magazynu, gdy nagle pstryknął palcami. - Trish Cowens – powiedział. - Mój panie? – Em zdjęła wzrok z drogi i spojrzała na niego zmartwiona. - Ten drań, który namieszał w głowie Kenta. To ten sam dupek, który porwał Trish Cowens. Jest wystarczająco silny, aby ukryć swoją tożsamość, ale nie dość, aby nie narobić bałaganu. I pewne jak diabli, że to nie jest Krystof, nawet, jeżeli jest ostatnio popieprzony – uderzał palcami o drzwi, myśląc. – Ty i ja odwiedzimy wszystkie jadłodajnie w mieście w ciągu najbliższych kilku dni. Kent był zbyt rozbity, aby pozwolić na identyfikację, ale może inni nie będą. Może nasz facet poprawi swoją technikę wraz z doświadczeniem. Pozostawił niedopowiedziane, że Kent był na tyle w dobrym stanie, że inni mogą być w gorszym, znacznie gorszym. Spojrzał na swój zegarek. Mniej niż dwie godziny do świtu. Jadłodajnie powinny już być zamykane, a jeżeli nie chciał spać w magazynie, powinien wracać.

- Zaczniemy jutro w nocy. Przyjadę do magazynu po zachodzie słońca. Inni mogą wyruszyć wcześniej, ale ty jedziesz ze mną. Zadzwonił telefon Emelie i zaczekał, aż odebrała, powiedziała kilka słów i rozłączyła się. - Dodatkowy personel ludzki przybędzie rankiem, mój panie. Kogo chcesz przy Sarze? - Jakieś kobiety w zespole? - Yossi już tu jest, więc przyjedzie Aniel – powiedziała. Yossi był jednym z wampirów Raja. Aniel była jego ludzką kochanką od kilku dekad. - Ustaw Aniel i jednego z pozostałych na dzień. Chcę kogoś, kto może podejść, blisko, jeżeli będzie wychodzić. Chcę wiedzieć wszystko, co zobaczy i co usłyszy. Em spojrzała na niego zakłopotana, gdy podjeżdżała do magazynu i zaparkowała, pozostawiając włączony silnik. - Myślisz, że coś jej grozi? Raj zmarszczył brwi. - Nie wiem. Ale ktoś z pretensjami do mnie może uznać, że jest ważna i w nią celować. - Więc, myślisz, że więcej ludzi jest w to zamieszanych niż Estelle Edwards? - Może. Wpadłem na Edwarda Blackwooda ostatniej nocy w restauracji. Chciałby dostać w swoje ręce trochę wampirzej krwi do badań, i jasne jak diabli, że jego instytut ma wystarczająco dużo pieniędzy, aby za to zapłacić.

- Może ten wampir, ten, który próbuje się wprowadzić, oferuje swoją własną krew – zasugerowała Em. - Czy to wystarczyłoby? Mąż doktor Edwards wydawał się sądzić, że ona ma więcej niż jednego dawcę. - Do diabła, jeżeli wiem, szefie. Potrzebujemy kogoś z wiedzą o krwi. - Nie tylko krwi, ale wampirzej krwi. – powiedział zamyślony Raj. – Okay, Em, odjeżdżam. Do zobaczenia jutro. Już nie tracił czasu, zakręcił na parkingu, zmierzając prosto do swojego mieszkania. Była tylko jedna osoba, która znał i mogła udzielić odpowiedzi na jego pytania, oraz była chętna porozmawiać z nim. Był to Peter Saephan. Bardzo prywatny ludzki lekarz Raphaela. Raj nawet nie rozważałby takiej rzeczy przed swoim ostatnim spotkaniem z Raphaelem. Ale jeżeli zachodni Wampirzy Lord mówił poważnie o współpracy, to była doskonała okazja, aby to udowodnić. Poza tym, jeżeli ktoś sprzedawał wampirzą

krew,

światowa

społeczność

wampirów

powinna

być

zainteresowana. Wieśniacy z widłami byli niczym w porównaniu z polowaniem, jakie zgotowaliby ludzie, gdyby odkryli możliwości wampirzej krwi. Znowu spojrzał na zegarek. Wciąż było zbyt wcześnie na zachodnie wybrzeże, ale będzie miał wystarczająco dużo czasu, aby zadzwonić zanim słońce go osłabi.

Rozdział XXIX Następnego ranka Sarah została w łóżku do późna. Trzymała zamknięte oczy, mając nadzieję, że znów zaśnie, ale tak się nie stało. Nie to, że nie była zmęczona. Znowu nie spała dobrze ostatniej nocy, ale to nie sny obudziły ją tym razem, to świadomość winy. I zaczynała myśleć, że jednak woli sny. Problemem było to, że dokładnie nie wiedziała, z jakiego powodu czuje się winna. Czy to dlatego że po prostu stała i patrzyła jak Raj porozumiewa się z Jennifer w swój wampirzy sposób? Czy dlatego, że oskarżyła Raja o coś strasznego nie posiadając żadnego dowodu? Odtwarzała w pamięci scenę w sypialni Jennifer, znowu i znowu, leżąc tam w łóżku i patrząc w sufit przez całą noc. I nie mogła oprzeć się wrażeniu, że coś jej umknęło. Coś ważnego. Westchnęła. Słońce rozświetlało jej sypialnię. Jej okna wychodziły na wschód, a tylko dolna część była zaciągnięta. Zwykle lubiła to w swojej sypialni, że była słoneczna i ciepła rankiem, zwłaszcza zimą. Dzisiaj, to było tylko oświetlenie kurzu na jej szafce i przypomnienie, że Raj był poza jej zasięgiem. Oczywiście, nawet, jeżeli to już byłby wieczór, pewnie nie chciałby z nią rozmawiać. Był całkiem wkurzony ostatniej nocy. Z drugiej strony, Jennifer miała osiemnaście lat i pewnie spała z telefonem przyklejonym do ucha. Wstała z łóżka i sięgnęła po swój telefon z torebki. Szybkie sprawdzenie w komórce pokazało jej numer Jen, którego użyła dzwoniąc z samochodu Raja. Dziewczyna odpowiedziała natychmiast. - Jen. Brzmiała z pewnością radośniej, pomyślała Sarah.

- Cześć, Jen. Tu Sarah Stratton. Byłam u ciebie ostatniego wieczoru, pamiętasz? W sprawie Trish? - Tak, pewnie. Witam profesor Stratton. - Mam jeszcze kilka pytań do ciebie. Czy możemy się później spotkać? - Tak sądzę. Ma trochę pracy. Mam do napisania śmieszny esej, który stanowi trzydzieści procent mojego zaliczenia. Jaki idiota wymaga oddania pracy pierwszego dnia po wiosennej przerwie? – Zażartowała, ale potem wydawało się, że przypomniała sobie z kim rozmawia. – W każdym razie – kontynuowała. – Mam kilka godzin. Mój brat zabiera mnie później do rodziców. Myślę, że możemy się spotkać. Zignorowała brak entuzjazmu i powiedziała. - Świetnie. Jesteś u siebie? - Tak – powiedziała Jen śmiejąc się jakby Sarah zadał głupie pytanie. – Jakby ktoś mógł tu się uczyć. Idę do Union. Myślę, że mogę zrobić sobie przerwę i zjeść coś, może za godzinę? - Okay – zgodziła się Sarah czując się staro. – Spotkamy się przy drzwiach wejściowych. - Czy Raj będzie z tobą? - Zapytała Sarah z nagłym wybuchem entuzjazmu. - Um, nie, Jen, on jest… - Oh, wampirem – roześmiała się. – Okay, muszę lecieć. - Czekaj, skąd wiesz… – ale Jen już się rozłączyła.

***** - Oczywiście, że wiedziałam, że jest wampirem! – Jen patrzyła na Sarę jakby straciła rozum. – Wspaniały facet z nawiedzonymi oczami, mówiący w mojej głowie. Czym innym mógłby być? Sarah rozejrzała się po zatłoczonej Sali, ale nikt nie zwracał uwagi, przynajmniej nikt, kto myślałby, że to dziwne rozmawiać o wampirach. - Nie wiem – powiedziała. – Po prostu myślałam… - Musi pani poszerzyć horyzonty, profesor Stratton. To mówi, co tydzień mój nauczyciel od literatury. Poszerzcie horyzonty. Oczywiście, nie sądzę, aby miał na myśli wampiry, ale, hej, pewnie swoje własne, prawda? Czy to nie Szekspir, czy coś? - Um, nie, to Cyceron. Więc nie myślisz, że on, nie wiem, zemścił się wczoraj? Jen patrzyła na nią, wydając się dopiero zrozumieć, co robi i zamknęła szybko usta, rozglądając się dookoła zanim powiedziała. - Raj był najsłodszym facetem, jakiego kiedykolwiek spotkałam. I daj spokój, pani profesor, nawet pani musiała to zauważyć, że jest totalnym ciachem. Chciałabym, aby mój ostatni chłopak był, chociaż w połowie taki. Wszystko, co chciał, to… - Okay – Sarah podniosła rękę. Naprawdę nie była zainteresowana usłyszeniem, czego chciał chłopak Jen. – To świetnie. Zaraz pójdę, chciałam tylko upewnić się, że z tobą wszystko w porządku. - Jasne – powiedział Jen, wydając się zakłopotana. – Dlaczego nie miałoby być? – Jej twarz rozjaśniła się. – Jeżeli zobaczysz Raja, powiedz mu cześć ode mnie, okay? I powiedz mu…

- Powiem mu – powiedziała szybko Sarah, wstając. – Dzięki, Jen. Jeżeli będę jeszcze czegoś potrzebować, zadzwonię. - Albo Raj może zadzwonić – zawołała za nią Jen, gdy Sarah wychodziła z jadalni. – Nie śpię do późna, prawie każdego wieczoru.

*****

Sarah nie tylko była wykończona, ale i przybita, gdy dotarła do domu ze spotkania z Jen. Jej pierwszą reakcją była ulga, że z dziewczyną wszystko w porządku, ale gdy jechała do domu, jedyne, o czym mogła myśleć, to rzeczy, które powiedziała Rajowi ostatniej nocy. Pamiętała wygląd jego twarzy, jego niedowierzanie, że mogła oskarżyć go o gwałt, a potem to spojrzenie zdradzonego, gdy dotarło do niego znaczenie jej słów. Jaką była idiotką. Zupełną kretynką. A on wciąż czekał, aż taksówka przyjedzie i ona będzie już w drodze zanim sam odjechał. Zamknęła oczy pod wpływem fali żalu. Co ona zrobiła? Zaparkowała przed swoim domem i wysiadła, zastanawiając się czy powinna zadzwonić, do Raja z przeprosinami. Wciąż był dzień, co znaczyło, że nie musiała ryzykować, że on odbierze. Mogła po prostu zostawić wiadomość na jego poczcie głosowej i powrócić do obwiniania się. Ale, może nie chciałby słuchać tego, może gdyby usłyszał jej głos skasowałby to, jak na to zasłużyła. Cholera. Otworzyła swoje drzwi wejściowe, wdzięczna, że pani M. była dzisiaj u swoich synów i nie zaatakowała jej następnymi pudełkami z jedzeniem. Jej komórka zadzwoniła, gdy otworzyła drzwi, więc upuściła

torebkę na podłogę, wyciągając klucze z kieszeni i szukając telefonu w kieszeni. Złapała go po czwartym dzwonku, zanim połączenie zostało przekierowane na pocztę głosową. - Halo – powiedziała na bezdechu. - Sarah Stratton? Zamarła, słuchając. Głos był znajomy, ale… - Tak – powiedziała ostrożnie. - Mówi Edward Blackwood. Spotkaliśmy się, jeśli można tak powiedzieć, ostatniej nocy. Byłaś na obiedzie z wampirem, Raymondem Gregorem. - Oh – jej płuca wyprodukowały tylko tyle powietrza, aby wydusiła jedną sylabę. Usiadła na schodach, pomijając wciąż leżącą na podłodze torebkę i otwarte drzwi. - Oczywiście, nie zostaliśmy sobie przedstawieni – mówił Blackwood. – Ale rozmawiałem z detektywem Scavetti i wspomniał twoje imię. - Rozumiem. - Pomyślałem, że moglibyśmy zjeść razem obiad, pani Stratton. Czuła bijące serce w swojej piersi, ale krew nie docierała do jej mózgu. Czy było coś szyderczego w sposobie wymawiania jej nazwiska? A może słyszała coś, czego nie było, bo była tak przerażona? - To bardzo miłe… – udało jej się powiedzieć, – ale obawiam się, że jestem właśnie zajęta, mam egzaminy i swoje własne badania. Nie mogę… - Byłem pod wrażeniem, że pracujesz z wampirami nad sprawą Cowens.

Sarah włożyła głowę między nogi, zmuszając krew, aby dopłynęła do jej mózgu, aby mogła myśleć. To sprawiło, że trudniej było jej oddychać, ale w przeciwnym razie mogła zemdleć. - Czy wszystko w porządku? – głos Blackwood był pełen troski. - Tak – tylko sapnęła. – Tak, przepraszam. Złapałeś mnie w środku ćwiczeń. Jestem tylko trochę zasapana. - Ah. Przepraszam za przerywanie. W instytucie wierzymy w zdrowe ćwiczenia. Sam ćwiczę z trenerem regularnie, ale mam słabość do dobrego jedzenia – roześmiał się z zakłopotaniem w telefonie, co zabrzmiało tak samo jak jego każde słowo, które powiedział, od kiedy odebrała głupio połączenie nie sprawdzając identyfikacji dzwoniącego. To jednak nie miało znaczenia. Blackwood był cierpliwym człowiekiem, Pamiętała to doskonale. - Możemy spotkać się jutro? – Powiedział, udowadniając jej przypuszczenie. - Proszę wybaczyć moją bezceremonialność, ale z jakiego dokładnie powodu chce pan zjeść ze mną obiad? – Zapytała Sarah, przypominając sobie, że już nie jest przerażona nastolatką. Była dorosłą kobietą, więc jeżeli nie chciała się z kimś spotkać to nie musiała. - Cóż, jak może wiesz, pomagam mojemu przyjacielowi. Williamowi – to jest ojciec Patricii – przejść przez tą okropną sytuację. Wydajesz się mieć informacje… - Pan Gregor jest przyjacielem, panie Blackwood. Zjedliśmy razem obiad, nic więcej. Nie wiem, dlaczego pan myśli… - Daj spokój Susan, nie musisz przede mną udawać. Serce Sary podskoczyło tak mocno, że rzuciło ja na ostre krawędzie schodów.

- Przepraszam? – Wyszeptała. - Twoje włosy są trochę ciemniejsze, i oczywiście, minęło już ponad dziesięć lat, jeżeli mogę powiedzieć wyrosłaś na piękną kobietę, Susan – powtórzył jej imię z emfazą. - Nie nazywaj mnie tak – udało jej się powiedzieć. - Oczywiście – powiedział gładko. – Rozumiem twoją potrzebę zachowania prywatności. Prasa jest zawsze wścibska, ale w dobie Internetu, gdy każde zdjęcie jest przekazywane w jedną chwilę dookoła świata, są już całkiem niepotrzebni. Sarah obudziła w sobie gniew. - Czy to groźba, panie Blackwood? - Czuję się urażony, że tak myślisz – zaprotestował, ale bez zaangażowania. – Moim jedynym celem jest skontaktować się z tobą, aby pomóc mojemu drogiemu przyjacielowi uratować córkę zanim będzie za późno – przerwał dla lepszego efektu. – Nie jest za późno, prawda moja droga? Mam na myśli, że dlaczego… Sarah zamknęła oczy, czując ciężar nieuchronnego przeznaczenia. - Czego chcesz? – Zapytała jasno. - Tylko spotkania. Miłego obiadu starych przyjaciół. Nie jesteśmy przyjaciółmi, pomyślała zjadliwie, ale tylko w myślach. Blackwood mógł być trudnym wrogiem, a ona była bezbronna wobec działań, które mógł wytoczyć przeciw niej. - Kiedy? – Zapytała. - Jutro w Chlor. Powiedzmy o drugiej. Południe jest zbyt prostackie.

A Edward Blackwood nie był nigdy prostacki. - W porządku. - Cudownie. Zatem, nie mogę się doczekać. Miłego popołudnia… Saro. Siedziała i słuchała ciszy, a panika w niej rosła dopóki nie przekształciła się w fizyczny ból. Chciała krzyczeć z frustracji, złości i desperacji. Łzy wypełniły jej oczy. Chciała z kimś porozmawiać, musiała z kimś porozmawiać. Chciała Raja. Ale nie mogła go mieć, ponieważ była zbyt głupia, zbyt zaślepiona, aby zobaczyć mężczyznę w wampirze, zanim pozwoliła sobie na uwolnienie własnych obaw i powiedzenie mu tego wszystkiego. Podkurczyła kolana i opuściła twarz na dłonie, pozwalając płynąć łzom, gdy słońce opadało za horyzont, a światło wpadało przez jej na wpół otwarte drzwi. Obudziły ją głosy. Sarah poniosła głowę. Pokój był ciemny i zajęło jej chwilę, zanim przypomniała sobie, gdzie się znajduje. Zadrżała nie tylko z zimna, zdając sobie sprawę, że zasnęła na schodach, a jej drzwi było na wpół otwarte. Bolały ją plecy, gdy się wyprostowała z niewygodnej pozycji, więc złapała się mocno barierki, gdy wstawała na zdrętwiałych nogach. Podskoczyła na dźwięk zatrzaskiwanych drzwi samochodowych, więc pospieszyła do drzwi, zamykając je na zamek, po uważnym rozejrzeniu się przez okno. Ale nikogo nie było. Włączyła światło na ganku i wspięła się po schodach, mając nadzieję, że będzie mogła zasnąć… i nie śnić.

Rozdział XXX Raj podjechał do magazynu i zaparkował w cieniu, pomiędzy lampami bezpieczeństwa. Wewnątrz było ciemno i cicho. Kilku z ludzkich strażników siedziało w strefie salonowej, grając w coś, co wyglądało jak gra video ze słuchawkami na uszach. Em stała oparta o jednego z SUVów, rozmawiając z Angelą Yossiego, a raczej słuchając uważnie, co mówiła dużo niższa kobieta. Raj nie znał prawdziwego imienia Anioła, ale przyjmując jej prawdziwy wiek i japońskie korzenie, to zapewne była Angel. Dla każdego w społeczności wampirów, w każdym razie to była Angel Yossiego. Również była jednym z członków ludzkiej grupy wsparcia, z biegłym umysłem i werwą, wyszkolona w kilku sztukach walk. Może, co najważniejsze, mogła zmienić swój wygląd na wiele sposobów. Dzisiaj, wyglądała jak ona sama, osiemnastolatka z ciemnymi, sięgającymi do pasa włosami. Kiedy Em zobaczyła Raja, ruszyła do niego. Westchnął niecierpliwie i spojrzał na zegarek, ale wciąż miał czas, aby zadzwonić na Zachodnie Wybrzeże. Podszedł spoglądając pytająco na Em. - Powiedz naszemu mistrzowi to, co mnie powiedziałaś – powiedziała do Angel. Angel klęknęła na kolanie. - Mój panie – wyszeptała i czekała na pozwolenie, aby mówić. Raj spojrzał boleśnie na Emelie i na doskonale prostą linię włosów przed sobą. Nienawidził tego wampirzego gówna. - Wstań, Angel – powiedział uprzejmie. – I powiedz, o co chodzi. - Tak, mój panie – wstała ze swoją zwykła oszczędnością ruchów. – Jak mówiłam, śledziłam Sarę Stratton przez cały dzień. Pozostawała w domu do późnego ranka, a potem pojechała na miejscowy uniwersytet i

spotkała

się

ze

studentką,

Jennifer

Stewart.

Jennifer

jest

współlokatorką… - Wiem, kim ona jest. Dalej. - Jennifer i Sarah zjadły obiad. Niemożliwe było usłyszenie większości, o czym rozmawiały, jadłodajnia była bardzo zatłoczona. W każdym razie, gdy Sarah wychodziła, mój panie, Jennifer zawołała za nią, mówiąc, że ty, mój panie, możesz do niej zawsze zadzwonić – Angel miała opuszczony wzrok w zakłopotaniu, wyraźnie myśląc, że Raj miał na celu tą młodą, ludzką dziewczynę. To przypomniało mu wciąż świeże oskarżenie Sary. - Co jeszcze? – Zapytał zbyt ostro. Angel kiwnęła szybko głową i kontynuowała. - Sarah była widocznie rozbita po spotkaniu. Pojechała prosto do domu, ale gdy otwierała drzwi, zadzwoniła jej komórka. W pośpiechu, aby odebrać telefon, porzuciła kilka rzeczy, a jej drzwi pozostały otwarte, podczas, gdy rozmawiała, więc mogłam słyszeć większość jej strony rozmowy. To był Edward Blackwood, mój panie. Raj zamarł. - Blackwood? Czego on chciał? - Z tego, co mogłam wydedukować, chciał się z nią spotkać. Sarah była niechętna przystać na to, ale w końcu zgodziła się na spotkanie. - Szczegóły? -

Restauracja

Chlor

o

drugiej

jutro

po

południu.

Już

porozumiałam się z Simonem. Dostarczy mały mikrofon, który zamontuję na Sarze. Simon jest całkiem pewien, że będzie w stanie nagrać całe zdarzenie.

Raj chciał w coś walnąć. Dlaczego Sarah spotykała się z Blackwoodem? Powiedziała mu, że był przyjacielem rodziny, kimś, kogo chciała unikać. Czy o tym też kłamała? - W porządku – powiedział w końcu. - Bądź jutro blisko niej, Angel. Cokolwiek się zdarzy, nie chcę, aby poszła z nim sama. Em, wydaj polecenia Kimonowi, może jednocześnie podsłuchiwać i wspierać Angel. - Tak, mój panie. Rozmawiałam z nim i ustawi się po drugiej stronie ulicy. Chlor ma okna wzdłuż frontu, więc jest duża szansa, że będziemy mieli również obraz. - Wybacz mi, mój panie, ale jest coś jeszcze. Raj spojrzał na Angel. - Coś jeszcze? - Mój panie, wydawało się, przypuszczam, że… - Po prostu powiedz to, Angel – powiedział niecierpliwie, myśląc o tym, że może on był potworem, jeżeli nawet Angel bała się rozmawiać z nim otwarcie. - Nie chce przypuszczać, ale myślałam, że zechcesz wiedzieć… – Wzięła głęboki wdech przez nos i kontynuowała. – Po rozmowie telefonicznej była bardzo zmartwiona. Drzwi były wciąż otwarte i słyszałam jej płacz – powiedziała cicho Angel, nie patrząc już na niego. Raj spojrzał na nią, a jego myśli zasłoniła fala gniewu, która groziła zerwaniem jakiejkolwiek kontroli, którą posiadał. - Idź się przespać, Angel – powiedziała cicho Em. - Tak, proszę pani. Mój panie – wyszeptała Angel. Raj ledwie zauważył jej odejście. Jego dłonie były zaciśnięte w prawie przytłaczającej potrzebie wbicia pięści w czarny bok SUV-a,

stojącego obok niego, a jego szczęka była zaciśnięta przed potrzebą wycia z frustracji. Spojrzał i zobaczył, że Em wycofała się przed wściekłością malująca się na jego twarzy. - Kto jest z Sarą dzisiejszej nocy? – Wywarczał. - Cervantes. - Daj go do telefonu. Gdy Em wybierała numer, Raj odwrócił się i ruszył do wyjścia. Em szła za nim, aż wyszli na zewnątrz. Przyłożył słuchawkę do ucha. - Gdzie ona jest? - Myślę, że poszła na nocny spoczynek, mój panie. Jej drzwi były wciąż otwarte, gdy przybyłem, ale zamknęła je wkrótce potem. Zapaliło się światło na werandzie, a potem światła na górze. Raj zaklął cicho. Zostawiła otwarte drzwi? To cała ona, czyż nie? Ale skąd miał wiedzieć? Zaledwie ją znał. Cholera. Jedyne, co chciał zrobić to ruszyć do domu i upewnić się, że była bezpieczna, ale od kiedy wyraźnie zaliczyła go do swoich nocnych koszmarów, nie sądził, aby jego odwiedziny sprawiły, że poczułaby się lepiej. - Dzięki, Cervantes. Daj mi znać, jeżeli coś się zmieni – oddał telefon z powrotem Em. - Jedziemy do Torfu i mam telefon do wykonania po drodze. - Mój panie – Em podeszła – może po drodze powinniśmy zatrzymać się u… Raj odwrócił się i zmierzył ją stalowym spojrzeniem. - To nie była sugestia, Em. Em wstrzymała oddech. - Tak, mój panie.

Ruszył do swojego BMW, otwierając drzwi pasażera i rzucając kluczyki przez dach w kierunku Em. - Ty prowadzisz – warknął. Em złapała jedną ręką kluczyki i wsunęła się na miejsce kierowcy. Gdy gładko wyjeżdżała z parkingu pod magazynem na ulicę, on wcisnął numer Duncana. - Co się dzieje, szefie? – Zapytała. Zignorował ją, wyglądając przez okno i myśląc o płaczącej na schodach Sarze, w jej przeklętym domu. Z jego telefonu odezwał się głos Duncana. - Dobry wieczór, Raj.

*****

Raj podziękował Peterowi Saephanowi i rozłączył się. Obiecał, że będzie informował Raphaela, przypuszczając, że ta sprawa obróci się w coś więcej niż lokalne nieporozumienie. - Po co to wszystko, szefie? – Głos Em przerwał jego rozmyślania. - To był lekarz Raphaela – powiedział zwyczajnie. Em odwróciła się, aby na niego spojrzeć. – Patrz na drogę, Em. Odwróciła uwagę, na czas, aby uniknąć przejechania na czerwonym świetle.

- Zadzwoniłem do Duncana, jako ostatnia sprawa tego ranka. Gdy się obudziłem czekała na mnie wiadomość. - Raphael pozwolił ci porozmawiać z Saephanem? Czerwone światło zmieniło się i Raj mrugnął, gdy wcisnęła gaz. - Pozwolił – powiedział odpowiadając na jej pytanie. A potem zmarszczył brwi. – Jeżeli ktoś naprawdę sprzedaje wampirzą krew, to może się obić na nas wszystkich. Wszystko co chciałem, to zadać kilka pytań. - Wow. Może on naprawdę miał na myśli to przymierze, o którym mi mówiłeś. Raj kiwnął patrząc w okno. - Może miał. - Więc, co powiedział doktor Saephan o naszej zaginionej badaczce? Spojrzał na nią. -

Powiedział,

że

jeżeli

Edwards

to

robi,

to

normalnie

potrzebowałaby tak wielu dawców jak to możliwe, ale jeżeli bierze w tym udział wampirza krew, myśli, że wystarczy dwóch lub trzech. - Wampirzych czy ludzkich? - Obydwu. Powiedział, że wybór kobiet jest prawdopodobnie tylko wampirzą preferencją. Nie może użyć torebkowej krwi, ponieważ fizyczne ugryzienie zmienia chemię. Em patrzyła na drogę, słuchając każdego słowa. - Więc kobiety prawdopodobnie żyją. To już coś. - Na tą chwilę, w każdym razie, tak.

Skręcił w stronę Lake Road i jadłodajnia stała się widoczna. Raj przyglądał się białemu domkowi i powiedział cicho. - Cóż, to poprawa. Głowa Em odwróciła się w jego stronę. - Chciałam o tym z tobą porozmawiać – sapnęła. – Nie mogę uwierzyć, że przyjechałeś tutaj bez żadnego wsparcia. Co jeśli…? Raj spojrzał na nią zimno. - Sugerujesz, że nie jestem zdolny, aby się sam obronić, Emelie? Mrugnęła oczami i głośno przełknęła, ale wytrzymała. - W żadnym razie, mój panie – powiedziała oficjalnie, ale potem dodała warcząc. – I wiesz o tym. Ale to nie znaczy, że jesteś niezwyciężony. Zwykły telefon, tylko o to proszę. Raj pozwolił sobie na uśmiech. - Załatwione. Czy teraz możemy wejść do środka, mamusiu? - Pieprz się – powiedział uprzejmie i otworzyła drzwi. Przeszli razem przez niekończący się trawnik, przekraczając linię, gdzie klubowicze czekali na wejście. Dwóch Wampirzych bramkarzy stało przy drzwiach, sprawdzając dokumenty i wypełniając dokumenty, które były podpisywane i dostarczane trzeciemu wampirowi siedzącemu przy małym stoliku w środku. Bramkarze spojrzeli na Em, co zupełnie zignorowała, i skinęli z szacunkiem na Raja, powstrzymując tłum, aby mógł wejść. Muzyka była głośna jak poprzednio, ale wszystkim wydawało się to pasować. Po co mieć jadłodajnię na błoniach, skoro nie mogłeś głośno słuchać muzyki? Był tam tłum ludzi i wampirów podążających do prywatnych pokoi na górze, i więcej niż kilka okrzyków przyjemności

wydobywało się z zaciemnionych kątów na dole. Ale tak długo, jak działo się to w domu, Raj nie martwił się o to co robili. - Mój panie. Raj odwrócił się i zobaczył Micka czekającego na niego. Kiedy ich wzrok się spotkał, Mick opuścił spojrzenie natychmiast i ukłonił się do pasa, przytrzymując ukłon przez kilka sekund zanim wyprostował się z szerokim uśmiechem. - Jestem zaszczycony twoim powrotem, mój panie, i takim uroczym towarzystwem. Podziwiał figurę Emelie, a jego uwaga spoczęła poniżej jej twarzy. Em spojrzała na Raj pod tytułem „Czy mogę otrzaskać tego pojebańca”, ale na jej wyraźny niesmak, Raj zareagował potrząśnięciem głową w rozbawieniu. - Mój porucznik, Emelie –powiedział do Micka. Oczy drugiego wampira rozszerzyły się lekko na tytuł Em i Raj poczuł skok mocy, gdy wielki wampir instynktownie wyzwał Em. Poczuł przypływ zadowolenia, gdy Emelie osadziła Micka przepływem mocy i zjadliwym uśmiechem. Mogła wyglądać jak modelka, ale Em była twarda. Z pewnością najtwardsza ze wszystkich innych wampirów, a to coś mówiło. Mick cofnął się o krok z poważnym wyrazem twarzy, ale kiwnął Em głową w uznaniu jej pozycji i wrócił do Raja. - Wierzę, że wszystko jest tak jak chciałeś, mój panie? -

Tak,

wygląda

świetnie.

Słuchaj,

czy

gdzieś

porozmawiać? Oczy drugiego wampira rozszerzyły się z zaskoczenia. - Tędy.

możemy

Poprowadził ich z powrotem przez dom w miejsce, które było kiedyś zamkniętą werandą, ale kiedy Mick zamknął drzwi do domu, głośna muzyka ucięła się natychmiast. - Wampiry nie mogą czasem myśleć w takim hałasie – zażartował. – Proszę, mój panie. Wskazał rząd krzeseł, a potem sam usiadł, opierając się i sprawiając wrażenie zupełnie zrelaksowanego, w przeciwieństwie do jego konfrontacji z Rajem kilka nocy wcześniej. Raj zauważył to w wampirach. Było im dużo wygodniej, jeżeli była ustalona jasna hierarchia. Mick odnajdował się z łatwością w towarzystwie Raja, od kiedy zaprezentował swoją przeważającą siłę. Problemy powstawały tylko wtedy, gdy nie było jasnej hierarchii, albo gdy, jak w przypadku Krystofa, dominacja była na tyle luźna, że aż nieefektywna. - Więc, Mick – zaczął Raj. – Wiesz dlaczego jestem w mieście? Mick zmarszczył brwi. - Wiem, co słyszałem. Krystof sprowadził cię, abyś zajął się tymi zaginionymi dziewczynami, ponieważ niepokoili go gliniarze – spojrzał na Raja domyślnie. – Józef uważa, że to bzdury. Całkowicie nie jest przestraszony z tobą na karku. - Taa, zauważyłem to – powiedział sucho Raj. – Ja również nie jestem przestraszony byciem tutaj. Przyszło mu coś na myśl i przechylił się do przodu, przekrzywiając głowę z zaciekawieniem. - Józef nie sądzi, że wampiry są powiązane z tym przestępstwem? - Nie powiedział tego jasno, ale takie odniosłem wrażenie. Dlaczego uważasz, że są powiązane?

- Zauważyłem dużo nowych twarzy w mieście – powiedział Raj zmieniając temat. – I nie tylko w jadalniach. Połowa tego mięsa w piwnicy Krystofa była dla mnie nowa. Mick parsknął. - Dlatego uważasz, że wszystko jest bez kontroli tutaj? Staruszek przemienia nowych tak szybko, że jestem zaskoczony, że policja nie wszczęła dochodzenia w tej sprawie, zamiast w sprawie kilku kawałków… - jego spojrzenie przesunęło się na Emelie – er, młodych kobiet. Przynajmniej kilku z tych facetów jest spoza miasta, lub ściślej z łodzi, więc nikt za nimi nie tęskni. - Jakieś teorie, dlaczego Krystof tak chętnie przemienia? Jakieś zagrożenie, o którym wiesz? Mick parsknął. - Poza tobą? – Powiedział nieświadomie naśladując Józefa. Potrząsnął głową. – Niee. Kilku ze starszych zniknęło. Może Krystof martwił się… - Starszych? – przerwał Raj. – Jak kto? - Mogę powiedzieć ci tylko to, co słyszałem. Ale znasz Byrona? Raj kiwnął. - Więc, zniknął jego towarzysz, Serge, kilka tygodni temu. Na początku myślałem, że się po prostu przeprowadził, za wiedzą Krystofa. Ale Serge nie odszedłby bez Niny – to jego partnerka, od dawna. Stała się duchem, od kiedy zniknął, a Byron nic nie mówi. Z nimi powinieneś porozmawiać. Raj zmarszczył brwi. - Wciąż mają ten sklep z video w mieście?

- Taa, ale lepiej złapać ich w domu. Słyszałem, że Byron nie poświęca ostatnio czasu na interesy. Raj i Emelie wstali, a za nimi Mick. - W porządku – powiedział Raj. – Dzięki, Mick. Dobra robota, przy okazji. Mick położył rękę na sercu i ponownie się ukłonił. - Dziękuję, mój panie. - Taa – powiedział Raj. – Okay. Wynosimy się stąd, Em.

*****

Em podążała za szybko idącym Rajem przez trawnik i potem z powrotem do BMW. - Kluczyki – rzucił. Podała mu je z westchnieniem. - Wiedziałam, że to nie będzie długo trwać – wymamrotała. Raj ledwie ją słyszał. - Czy ty lub ktoś z naszych słyszał coś takiego w innych jadłodajniach? - Nie, mój panie. Nawet szeptu. Tylko tyle, że jadłodajnie są przepełnione i że jak ci mówiłam, nikt nawet nie mrugnął widząc nieznane twarze, aczkolwiek powiedziałam chłopcom, aby nie okazywali mocy, aby pozorować, że są młodsi, niż naprawdę są.

Raj zmarszczył brwi. Stare wampiry. Musiał dowiedzieć się, kto zaginął oprócz Serga. Jeżeli zaginione wampiry były na tle potężne, aby stanąć do wyzwania, to mógł ktoś eliminować rywalów przed rozgrywką, ale jeżeli nie… Nie znał tak dobrze Byrona i Serga, ale Serge nigdy go nie oszukiwał, co do mocy, a Byron był słaby. Opadł na siedzenie kierowcy i odpalił silnik. - Byron i Serge mieszkają blisko sklepu, może nawet w tym samym budynku. Zobacz, czy… - ale Em już wstukała adres i wprowadzała go do jego nawigacji ze swoim telefonem w ręku. - Ładnie – powiedział. - Żyję, aby ci służyć, mój panie. - Racja – parsknął. Sklep był ciemny, kiedy przyjechali, co było zgodne z tym, co powiedział Mick, ale zaskoczyło Raja. Byron i Serge zawsze mieli otwarte do późna, ponieważ ich wampirzy kumple byli najlepszymi klientami, zwłaszcza ci starsi, którzy byli słabsi w akceptowaniu najnowszych technologii. To była stara część miasta, gdzie wielu sprzedawców mieszkała w tym samym budynku, co ich sklepy. W związku z rosnącą przestępczością w mieście, wiele sklepów przeniosło się już dawno temu, ale dwa wampiry nie musiały martwić się o przestępstwa. Pojedyncza demonstracja konsekwencji i miejscowe zbiry zostawiły sklep w spokoju. On i Emelie podeszli do małego, schludnego domu. - Myślisz, że ktoś jest w domu? - Wszystko zamknięte na cztery spusty, ale w środku jest przynajmniej jeden człowiek – powiedziała Em skupiając się. – I wampir, też.

- Byron i Nina, jeżeli Mick ma rację. Okay, Zadzwońmy do drzwi, jak niespodziewani goście. Nie zadawali sobie trudu, aby być cicho, pozwalając swoim butom walić po drewnianej werandzie i wciskając długo i mocno ładny, mały dzwonek. Raj poczekał minutę i znów zadzwonił. Jeżeli Bóg dał Baronowi rozum, wiedział nie tylko, że dwa wampiry stały pod jego drzwiami, ale również, że jeden z nich może rozwalić drzwi bez zadawania sobie trudu dzwonienia pieprzonym dzwonkiem. Cienka smuga światła prześliznęła się pod drzwiami, gdy otworzyły się i ukazała się blada twarz Byrona. Długo patrzył na Raja, potem spojrzał na Emelie, a potem z powrotem na Raja, a następnie otworzył szerzej drzwi. - Wejdźcie – powiedział niesłyszalnie. Emelie przepchnęła się przed Rajem – stawała się prawdziwym wrzodem na, tyłku, jeżeli chodziło o jego bezpieczeństwo. Złapał szybki cień ruchu w głębi korytarza – Nina, jak przypuszczał. Byron wydał cichy jęk, a Raj spojrzał na drugiego wampira, zdając sobie sprawę, że jest przerażony. - Nie skrzywdzę jej, By. Wiesz o tym. Ramiona Byrona opadły. - Już nic nie wiem, Raj. Nic, kurwa. Rozejrzał się dookoła, jakby nie wiedząc gdzie usiąść, jakby to nie był jego własny dom. W końcu, wskazał przed siebie, gdzie widocznie znajdował się salon i poprowadził ich w tym kierunku, przekręcając włącznik, gdy wchodzili do pokoju. Stojąca lampa zapaliła się w rogu, oświetlając wielki i wygodny fotel i stary stół zapełniony książkami. Z boku stała długa, obita kanapa z tym ręcznie robionym kocem

zarzuconym na oparcie. Światło było na tyle jasne, aby można było czytać, a jednocześnie łagodne dla oczu wampira. - Usiądźcie – powiedział Byron. Podszedł do wielkiego fotela, ale zatrzymał się oglądając się na Raja, usiadł na kanapie, przesuwając się, aby zrobić miejsce dla Em, uważnie, aby pozostało wystarczająco dużo miejsca, aby jej nie dotykać. - Dzięki – powiedział Raj. Usiadł w wielkim fotelu, ale się nie oparł. Czuł się jak intruz w tym domu, w tym pokoju. – Przepraszam, że przeszkadzam, By. - Nie przeszkadzasz. Wiedziałem, że w końcu się pojawisz. - Dlaczego? Byron przyglądał się uważnie twarzy Raja zanim odpowiedział. - Ponieważ coś jest na rzeczy. Jego głos drżał z gniewu, który wzrastał z każdym słowem. - A ktoś powiedział ci o Sergu, inaczej nie byłoby cię tu. Więc nie graj ze mną w pieprzone gierki, okay? Em zjeżyła się, ale Raj podniósł rękę uspokajająco. - Co myślisz, że jest na rzeczy? – Zapytał cicho. - Skąd, kurwa, mam wiedzieć? Krystof przysłał wiadomość, że chce widzieć Serga, więc Serge poszedł. To było coś około sześciu tygodni temu i nie mieliśmy od niego słowa od tego czasu. Nina mówi, że on wciąż żyje, że wiedziałby gdyby umarł. Ale, gdzie do kurwy jest? – Jego głos załamał się na ostatnim zdaniu, Raj odwrócił wzrok, dając mu możliwość przeżywania smutku. - Mick powiedział, że mogą być też inne zaginięcia – powiedział szybko.

- Taa - wymamrotał Byron. – Może. Jest kilku, którzy zwykle kręcili się przy sklepie, ale nie widziałem ich ostatnio. Jednym z nich jest Barney. To starszy, który lubi filmy, zwłaszcza klasyki, które trudno znaleźć. Charles jest młodszy… to znaczy, wiesz, w porównaniu. Lubi gry video i pornosy – nasza specjalność, wiesz? Raj skinął. - Ta, cóż. Nie widziałem od dawna żadnego z nich. Oczywiście, możliwe, że jak ja, są zbyt przerażeni, aby opuścić swoje własne domy. Raj wstał i wskazał w kierunku drzwi, dając znak Emelie, że wychodzą. Byron spojrzał zaskoczony i szybko wstał. Wahał się niezręcznie, a Raj zmarszczył brwi. - Będziesz o siebie dbał, By? Nie pomożesz Ninie i Baronowi, jeżeli się sam zagłodzisz. - Nina nie chce, abym wychodził z domu. Boi się, że też zniknę… jego głos zamarł. – Ona nie je, nie śpi. Nie mogę ryzykować, że… - Przyślę krew… - Raj spojrzał na swój zegarek i drgnął. – Juto. W międzyczasie, jeżeli czegoś potrzebujesz, zadzwoń do mnie lub do Em – podał Baronowi jedną ze swoich wizytówek zanim poszedł z powrotem do drzwi wejściowych. Zaczął je otwierać, ale zatrzymał go głos Byrona. - Dasz mi znać? – Zawołał. Raj odwrócił się. - Cokolwiek, czego się dowiesz – błagał Byron. – Cokolwiek to jest, Raj. Daj mi znać. Nic nie może być gorszego niż niewiedza. Skinął. - Dam ci znać. A tymczasem, dbaj o siebie i Ninę.

Musiał wydostać się szybko z tego domu, ruszając przez wejście do zaparkowanego samochodu. Otworzył zamek pilotem, ale zamiast wsiąść ruszył wzdłuż alejki marszem i zawrócił. - Niech to wszyscy diabli, Emelie. Co, do diabła, Krystof sobie myśli? - Może nie myśli – powiedziała. Raj zatrzymał się i spojrzał na nią, gdy dodała. - Mówisz mi od miesięcy, do diabła, od lat, że staruch ma nie po kolei w głowie. Może w końcu stracił rozum na dobre i już wcale nie myśli. - Kurwa. W porządku, nadszedł czas Jezusa. Zamierzam odwiedzić starucha jutro w nocy. Zobaczyć, co wie o tym wszystkim. Zamknął oczy, czując słońce za horyzontem. - Nie mogę dzisiaj nic więcej zrobić. Jedźmy. Nie chcę skończyć uwięziony z małpami w klatce – powiedział powtarzając wcześniejsze słowa Em o reszcie wampirów. - A ja mogę? – Em patrzyła jak wsiada na miejsce pasażera w BMW. - Tak, ponieważ żyjesz, aby służyć, prawda? Jej jedyną odpowiedzią było podniesienie środkowego palca. Raj uśmiechnął się i zastanowiło go to, że to może być na długo jego ostatni uśmiech.

Rozdział XXXI Sarah była już spóźniona, gdy jechała w kierunku restauracji Chloe i jej czerwono-złotych markiz. Nie skorzystała z parkingu restauracji, wybierając zaparkowanie przy jezdni. Ale to oznaczało przejście pewnego dystansu. Przechodziła wzdłuż rzędu okien, które były kilka stóp nad poziomem ulicy i wychodziły na główny plac. Blackwood już tam był, siedział przy stoliku przy oknie na pełnym widoku, każdego, kto przechodził – bez wątpienia specjalnie. Kelner wisiał nad nim, gdy jego znakomity gość sączył kieliszek czerwonego wina i gawędził uprzejmie. Oświetlenie było idealne, wydobywając złote błyski z farbowanych jasnych włosów Blackwooda. Z pewnością to było bardzo drogie farbowanie, ale rozjaśnianie przez takiego człowieka… Uśmiechnęła się wymuszenie, pierwszy raz, od kiedy rano wstała, czując się trochę lepiej w tej sytuacji. Ale to nie trwało długo. Weszła po schodach, odsuwając się, aby uniknąć zderzenia z grupą ubranych w garnitury biznesmenów, którzy pchnęli drzwi, w chwili, gdy ona po nie sięgnęła. Nie weszła dalej niż dwa kroki do środka, a już Blackwood ją wypatrzył. Pomachał i powiedział coś do kelnera, wysyłając drżącego, niskiego człowieka przez restaurację w jej kierunku. - Pani Stratton – powiedział bez tchu. – Proszę pozwolić… - Toaleta? – Zapytała, przerywając mu. - Oh – powiedział, wyraźnie zakłopotany, że ona nie zmierza do stolika tego wspaniałego gościa. – Tak, oczywiście. Tędy. Powiem panu… - Dziękuję. Sarah uciekła ozdobnym holem, wyzywając siebie w myślach od tchórzy. Nie mogła uniknąć tego spotkania, więc po co opóźniać o pięć

minut, które mogło zając jej umycie rąk? Westchnęła i otworzyła drzwi, prawie dusząc się zapachem perfumowanego odświeżacza powietrza. Szybko umyła ręce, susząc je papierem toaletowym ze schludnego pojemnika ustawionego przy zlewie. Wrzucając mokry papier do kosza, zaczęła szukać w torebce błyszczyka do ust. Nie obchodziło jej jak wygląda, ale chciała opóźnić niechciane spotkanie o jeszcze kilka sekund. Młoda Azjatka weszła do pomieszczenia i zamarła, machając dłonią przed twarzą. - Błee! Jak tu cuchnie. Sarah uśmiechnęła się patrząc przez ramię. - Wiem. Kobieta podeszła do zlewu obok Sary i umyła szybko ręce, pochylając się do przodu, gdy podziwiała swoją idealną, złotą cerę. Widocznie zadowolona z tego co zobaczyła – a kto by nie był, pomyślała Sarah zazdrośnie – sięgnęła po papierowy ręcznik, niechcący zrzucając torebkę Sary na podłogę. Szybko sięgnęła po nią, tak jak Sarah. Złapały ją razem, a kobieta oddała ją dotykając ramienia Sary i uśmiechając się przepraszająco. - Przepraszam - W porządku – powiedziała Sarah. – Nic tu więcej nie ma jak graty. - Wiem coś o tym. Nie o twoich, rozumiesz. Ale przysięgam, że moja torebka staje się cięższa z dnia na dzień, i nie mogę sobie wyobrazić, dlaczego. Uśmiechnęły się do siebie znacząco, a Sarah przełożyła pasek torebki przez ramię, zbierając odwagę i wyszła, aby stawić czoło przeznaczeniu.

***** Blackwood podniósł swój wielki tyłek z krzesła pozorując uprzejmość i powiedział. - Dziękuję, że zechciałaś się ze mną spotkać, moja droga. Sarah ledwie go zauważyła, skupiając się na zajęciu miejsca, wieszając swoją torebkę na krześle i rozpinając guzik swojego płaszcza. Nie zdejmowała go, nie zamierzała zostać tutaj tak długo. Blackwood przyglądał się jej. Wzięła nerwowy łyk wody, gdy on zaczął mówić. - Więc, powiedz mi, Susan – zaczął. Spojrzała na niego wściekle, a on wycofał się natychmiast, udając zakłopotanie. – Jaki jestem niemądry. Oczywiście, Sarah obecnie, prawda? – Uśmiechnął się umizgując. – Wiesz, rozumiem twoją tajemniczość. Patrzenie w kamery może być męczące – wskazał na Sarę, czekając na jej odpowiedź, komentarz ich wspólnej niedoli, ale ona milczała, popijając wodę i licząc nitki w obrusie. – Cóż, zatem – powiedział Blackwood, przerywając ciszę. – Ciekawy jestem jak to się stało, że pracujesz przy tej sprawie z wampirem? Nie wiedziałem nawet, że jesteś w mieście i wierz mi, mam doskonałe źródła. - Powiedziałam panu, panie Blackwood… - Mów mi Edward, proszę. - Panie Blackwood – powtórzyła pewnie. – Pan Gregor jest przyjacielem. Nic więcej – i prawdopodobnie nawet to nie, pomyślała sobie, czując dziwny ból w piersi na tę myśl. – Po prostu jedliśmy obiad razem, kiedy pan nas widział. Policzki Blackwood zaczerwieniły się, a jego usta wydęły w widocznej irytacji, ale zmienił taktykę, mówiąc.

- William jest całkiem przekonany, że za tym stoją wampiry, wiesz. Ale ja nie jestem taki pewny. Sarah spojrzała na niego. - Nie myślisz, że wampiry są z tym związane? - Nie, ja… – Blackwood zaczął, ale spojrzał na nią zaciekawiony i pochylił się konspiracyjnie. – Chyba, że masz nam coś do powiedzenia? Zawsze czułem, że policja mogłaby równie dobrze wysłuchać, co masz do… - Nie mam żadnych informacji… - Nie graj ze mną w gierki – parsknął, Blackwood, zniknęły wszystkie pozory przyjaźni, i zostały zastąpione twardym zamierzeniem. – Rozumiem, dlaczego nie poszłaś na policję – powiedział. – Ci idioci nie rozpoznaliby talentu, nawet gdyby ugryzł ich w tyłek. To, czego nie rozumiem, to, dlaczego wybrałaś pójście do tych odrażających pijawek. Jeżeli masz sny… - Te sny były lata temu – nalegała Sarah. – Nie mam żadnych… - Gówno prawda! – Prawie krzyknął Blackwood. Pomieszczenie dookoła nich zamilkło nagle. Blackwood wciągnął głęboki wdech i osunął się do tyłu z szerokim uśmiechem, wygładzając swój rubinowy krawat na szerokiej piersi i machając na kelnera, który przyglądał im się uważnie. Wziął duży łyk swojego wina i wytarł usta schludnie złożona serwetką. - Oboje wiemy, do czego jesteś zdolna – powiedział cichym głosem, a na jego szerokiej twarzy ponownie zagościł uśmiech. – Więc, nie obrażaj mnie udawaniem czegoś innego. - Czego ode mnie chcesz? – Zapytała krótko. - Chcę od ciebie wszystkiego, co wiesz o Patricii Cowens i tej całej sprawie.

- Powiedziałam ci. Nie wiem nic i nie chcę nic wiedzieć. Czy wiesz, przez co kazali mi przejść? Policja traktuje mnie jak mordercę, a cała moja rodzina myśli, że jestem szalona. Zamknęli mnie w psychiatryku, Edwardzie. Spędziłam ostatnie dziesięć lat robiąc wszystko, co możliwe, aby zapomnieć o tak zwanym darze i nic, co powiesz tego nie zmieni. Blackwood przyglądał się jej zadowolony z siebie. - Nic? Cóż, Susan. Jestem zupełnie pewien, że prasa będzie całkowicie szczęśliwa odkrywając, że ich ulubiona psychiczna nastolatka jest żywa i ma się dobrze, oraz że mieszka właśnie tutaj w Buffalo. Jak sobie wyobrażam mogłoby to zająć pierwsze strony na tygodnie, jeżeli się odwrócisz. Będziesz zaraz obok dwugłowej krowy i Elvisa. A, oczywiście, prasa jest w całym Internecie teraz, prawda? Jak myślisz, co twoi przyjaciele na uniwersytecie na to powiedzą? Sarah siedziała przybita do krzesła z sercem w gardle, przyglądając się ostatniemu dziesięcioleciu jej życia, które przebiegało jej sprzed oczyma z każdym słowem Blackwooda. Tak bardzo się myliła, co do Raja. On nie był potworem. Nie był nawet blisko bycia potworem. Prawdziwy potwór siedział przy stoliku naprzeciwko niej w tej eleganckiej restauracji, z uprzejmym uśmiechem na twarzy i mówił, że ma ją gdzieś i każdego również. - Twoje zaprzeczenie prawdziwego talentu, jest stratą dla całej ludzkości – mówił. – Prawdziwą stratą. I mogę powiedzieć, egoizmem z twojej strony. Z pewnością jesteś to winna… - Nikomu nic nie jestem winna – udało jej się wyszeptać. – A z pewnością nie tobie. Złapała na oślep swoja serwetkę, położyła ją na stole i założyła pasek torebki na ramię. Odsunęła swoje krzesło do tyłu, ale Blackwood położył mocno rękę na jej ramieniu, przygważdżając ją w miejscu.

- Więc, Saro, nie sądzę, aby któreś z nas… - Dyrektorze Blackwood? – Spojrzała, aby zobaczyć kobietę zmierzającą do nich, w średnim wieku i z taka ilością biżuterii, że nakarmiłaby za to małe miasteczko przez rok. – To pan! Słyszałam, że jest pan w mieście… Blackwood stanął na nogi w jednej chwili. - Oczywiście, moja droga, i jak miło cię widzieć. Kobieta wzięła go pod ramię odkręcając go od stolika, gdy wołała kogoś z głębi sali. Sarah zobaczyła okazję i wycofała się, przebiegając przez restaurację. Przeszła obok kelnera, który szeroko otworzył oczy i wyszła naprzeciw trzem matronom, które sapnęły na jej nieuprzejmość. Jakby ją to obchodziło. Prawie spadła ze schodów w pośpiechu ucieczki. Stał tam wielki, czarny van zaparkowany przed restauracją, i jakaś część niej zarejestrowała chłopca do parkowania kłócącego się z kierowcą. Ale ona biegła dalej, mijając ciekawskie spojrzenia ubranych w garnitury kierowników i wyposażonych w spody nastolatków, których potrącała na swojej drodze. Przebiegła na skróty śmierdzącą alejkę pomiędzy budynkami, przeciskając się pomiędzy kubłami na śmieci, prawie depcząc bezdomnych,

którzy

mamrotali

gniewnie,

gdy

przerwała

im

popołudniową drzemkę. Dopadła samochodu z kluczykami w ręku, wdzięczna za dźwięk alarmu, który otworzył drzwi, ponieważ nie mogła myśleć o otworzeniu zamka kluczem trzęsącymi się rękami. Już w środku, zablokowała wszystkie drzwi i oparła czoło na kierownicy, próbując myśleć. Wszystko, co zbudowała przez ostatnie lata może zniknąć – jej kariera, jej wykształcenie – nic już nie będzie się liczyło. Musiała wyjechać. Wydostać się z Buffalo, z Nowego Jorku. Będzie musiała zaczynać ciągle od nowa. Zaoszczędziła trochę pieniędzy,

wystarczająco, aby wystarczyło jej na rok, jeżeli będzie ostrożna. Dźwięk skrobania poderwał ją i rozejrzała się dookoła. Wzięła głęboki wdech i zapaliła silnik. Przynajmniej samochód należał do niej, bez obciążeń. Zapłaciła za niego gotówką, jedna rzecz mniej do zmartwienia, jeden ślad mniej, aby ją wyśledzić. Wyjechała z parkingu kierując się do swojego domu, aby zaparkować w alejce. Zużyty płot z chwiejącą się bramą, która była otwarta na niechlujny podjazd, który dzieliła z panią M. Na bramie wisiała kłódka, ale była od wewnętrznej strony i wisiała zawsze otwarta. Żadna z nich nie spędzała wystarczająco dużo czasu ma zewnątrz, z wyjątkiem wystawiania śmieci. Sarah kręciła kluczami, gdy wchodziła do domu, próbując przypomnieć sobie, który z nich otwiera tylne drzwi. Nigdy wcześniej ich nie używała, ale była pewna, że pani M. dała jej klucz, gdy się wprowadzała. Znalazła właściwy klucz i wsunęła go do zamka, wciskając się do środka i zamykając za sobą drzwi. Jej pierwszą myślą było, by sprawdzić wszystkie okiennice i kurtyny na dole, zamykając je zanim pospieszyła na górę wieszając ręczniki w odsłoniętych oknach swojej sypialni. Było ciemno z zasłoniętymi oknami, więc włączyła kilka lamp i przeszła przez pokoje zbierając rzeczy. Nic tak naprawdę z umeblowania nie chciała zabrać ze sobą. Może robiła to nieświadomie przez te wszystkie lata, nie kupując nic, co mogłoby dla niej coś znaczyć. Może część niej wiedziała, że nadejdzie ten dzień, kiedy będzie musiała zostawić wszystko ponownie. W swoim studio otworzyła mały sejf ukryty pod najniższą deską w szafie. Jej paszport i zapasowe prawo jazdy były tam ukryte, jednakże będzie potrzebowała nowego dowodu osobistego. Karty kredytowe będą najprostszą drogą, aby ją wyśledzić, więc te będzie musiała zostawić.

Podsunęła sobie krzesło i zalogowała się w komputerze, wchodząc na stronę swojego banku. Po kilku ruchach, przelała wszystkie fundusze ze swojego konta na osobny rachunek pod nazwiskiem panieńskim swojej babki. Babcia Maude już dawno nie żyła i nie przeszkadzałoby jej to. Sarah była jej jedyną wnuczką i były blisko ze sobą. Umarła zanim to wszystko się rozpadło, co było prawdopodobnie dobre. W każdym razie, rachunek nie będzie długo otwarty. W końcu ktoś – policja lub prasa – wyśledzi przelew. Ale wtedy pieniądze znikną, wypłacone w gotówce czy czekach, w drodze, czy gdzie tam skończy. Po skończeniu, rozejrzała się po swoim studio. Meble nic dla niej nie znaczyły, ale jej książki zdecydowanie jadą razem z nią. Mógłby też komputer i, oczywiście laptop. Pudełka z czasu, gdy się wprowadzała były na dole w szafie pod schodami. Mogła zacząć się pakować już i wyjechać jutro rano. Jej wynajem był zapłacony do końca miesiąca, ale zostawi pani M. wystarczająco dużo, aby pokryć jej nagły wyjazd. Przeszła przez korytarz do swojej sypialni. Nie miała tu wspomnień. Żadnych porzuconych kochanków, żadnych nocnych namiętności. Znów pomyślała o Raju. Byłby namiętnym kochankiem, nie miała wątpliwości. Wspomnienie ich kilku wspólnych spotkań nadal wywoływało w niej dreszcz i ściskało jej wnętrzności. Jakby to było, gdyby się kochali? Zamknęła oczy i w końcu odepchnęła od siebie tę myśl. To się nigdy nie zdarzy. Jeżeli nie pojedzie do niego po drodze przy opuszczaniu miasta, nigdy więcej go nie spotka. Ból rozpłynął się w jej piersi na tę myśl, więc potarła się machinalnie, zaskoczona własnymi łzami. - Nie bądź głupia Sarah – upomniała siebie. – On nawet z tobą nie rozmawia.

Wzięła głęboki, uspokajający wdech. Ubrania, pomyślała celowo, zmierzając do garderoby. Wszystkie swoje ubrania zabierała. Nie miała ich dużo, więc nie mogła sobie pozwolić na zostawienie ich, w żadnym razie. Nie, jeżeli miała przez jakiś czas żyć ze swoich oszczędności. Stała tam, rozglądając się dookoła i zastanawiając się, gdzie zacząć, gdy zadzwonił dzwonek do drzwi. Zamarła, nasłuchując i podskoczyła, gdy zadzwonił jej telefon w następstwie natarczywego dzwonka do drzwi. Zignorowała telefon, ktokolwiek to był zostanie przekierowane na pocztę głosową. Zamiast tego, podeszła szybko do okna, mrugając, gdy stara drewniana podłoga zaskrzypiała głośno pod jej stopami. Podnosząc róg jednego z ręczników, który zawiesiła, zobaczyła czarnego vana zaparkowanego przed budynkiem. To był samochód dostawczy, bez okien, i cos to znaczyło – i niechlujny mężczyzna wyszedł z jego tyłu, wyglądając jakby tam spał, lub mieszkał. Zatrzasnął hałaśliwie podwójne drzwi i przesunął się na bok, gdzie otworzył duże, przesuwane drzwi. Środek był zaskakująco dobrze oświetlony i wyposażony w narzędzia, jakieś… Sarah wzięła głęboki wdech z przerażenia. To była prasa, a wiedziała o tym, ponieważ już wcześniej widziała taki samochód. To było przed restauracją, gdzie spotkała się z Blackwoodem, przypomniała sobie swoją szalona ucieczkę ulicami. Jej serce zacisnęło się, gdy obleśny uśmiech Blackwooda wypełnił jej myśli. Prasa była tam przez cały czas. Nie dziwnego, że posadził się przed oknami, chciał aby ją widzieli, zrobili zdjęcia ich dwojga razem. Okłamał ją. Czy zgodziłaby się z nim pracować, czy nie, on już uruchomił plan, aby upublicznić całą sprawę. Przeklęła niechlujnego faceta, zwalczając panikę, która zaczynała już rosnąć w jej głowie. Nie było sensu, aby panikować. To był tylko jeden facet – jej dzwonek do drzwi zadzwonił znowu, i usłyszała kogoś

krzyczącego na dole. Okay, dwóch facetów. Mężczyzna w vanie spojrzał w górę i krzyknął coś. To był jeden z tych tabloidów, albo z tych magazynów rozrywkowych. Śledzili Blackwooda, aczkolwiek nie mogła sobie wyobrazić, dlaczego. Okay, mogła sobie z tym poradzić. Spakuje się szybko, zabierając tylko to, co potrzebuje na następny miesiąc. Większość ze swoich ubrań, nawet jej książki były tutaj bezpieczne, dopóki płaciła czynsz. Mogła wykorzystać czas, aby wymyślić swoją nową tożsamość, znaleźć nowe miejsce do życia, a potem, kiedy wszystko się uspokoi, wrócić i zabrać resztę swoich rzeczy. To był plan. Tak. Zdecydowanie mogła tak zrobić. Złapała walizkę z garderoby i zaczęła się pakować.

*****

Dwie godziny później, miejscowa prasa przybyła w pełni sił, nic nie pozostawało poza ich zainteresowaniem, gdy chodziło o jednego ze swoich mieszkańców. Pukali wielokrotnie do jej drzwi, aż pomyślała, że ich kłykcie muszą już krwawić. Pytali nawet panią M., sąsiadującą drzwiami, z włączonymi kamerami. Sarah zawołała ją i ostrzegła, a starsza pani przyjęła to spokojnie, nawet wydając się trochę cieszyć przerwą w rutynie życia. Sarah podziękowała swojej gospodyni i uściskała ją, a potem, do diabła z tym, sprawdziła swoją pocztę głosową. Ten gnojek Blackwood dzwonił do niej kilka razy, proponując wątpliwą ochronę w domu Cowensa jako uciekinierce. Jak miło z jego strony, pomyślała złośliwie,

biorąc pod uwagę, że najpierw napuścił na nią te szakale z prasy. Poszła na górę, aby kontynuować pakowanie, mówiąc sobie, że ta cała sprawa szybko się skończy. Jakaś inna historia przykuje uwagę tabloidów i zejdą z Sary i tego, co naprawdę nie jest wcale historią. Znów zerknęła przez okno. Przed jej domem stała kobieta z lokalnych wiadomości, robiąc coś w rodzaju przedstawienia na żywo. Ale faceci z gazet zdawali się pakować swoje manatki. Miało być dzisiaj zimno, a poza tym, tylko tyle mogli pokazać z zamkniętego domu. Kiedy już sobie pójdą, załaduje kilka rzeczy do swojego samochodu i odjedzie przed zachodem słońca bez niczyjej wiedzy.

*****

Nie było dobrze. Sarah zerknęła przez okno na górze po raz tysięczny. Zdecydowanie nie było dobrze. Zamiast poddać się i wrócić do domów, zanim zajdzie słońce, tłum reporterów tłoczył się na jej trawniku i ciągle rósł. Łzy wypełniły jej oczy, a przerażenie zaczęło ja wypełniać, ale otarła je, tak jak dziesięć minut wcześniej. Płacz nic nie pomoże. Rozważała wyjście i złożenie oświadczenia, ale odrzuciła niemal natychmiast tę myśl. Wiedziała z doświadczenia, że głód mediów tylko wzrośnie. I już nigdy nie zostanie zaspokojony, zwłaszcza w tych czasach, kiedy nie było tajemnic zbyt osobistych, szczegółów zbyt intymnych, aby je rozgłaszać na stronach gazet, magazynów, stronach internetowych, gdziekolwiek było to dostępne dla publiki, która gorąco pragnęła znać każdy, przeklęty szczegół.

Syreny zabłysły w jej tylnych oknach. Czerwone światła błyskały z nadjeżdżającego sedna policyjnego. Nareszcie, pomyślała gniewnie. Wszyscy ci reporterzy i kamery musiały łamać prawa innych. Pozwólmy policji oczyścić teren, a ona będzie tuż za nimi, uciekając tak daleko i tak szybko, jak tylko będzie mogła. Uderzenia rozbrzmiały do jej drzwi frontowych na dole, ale zignorowała je, tak jak wszystkie inne. - Sarah Stratton – rozbrzmiał mocny głos. – Policja. Proszę otworzyć. Okay, cóż, to było niespodziewane. Pospieszyła na dół, otwierając jedynie po drodze roletę, aby przekonać się, że to policja. Okay, to nie policja, to jeden policjant. Tony Scavetti. A co, do diabła, on tu robił? - Otwórz drzwi, Saro! Uderzył znowu, potrząsając tanimi drzwiami w futrynie, a ona zaczęła otwierać kilka zamków, aby otworzyć drzwi.

*****

Sarah Stała w drzwiach przed Scavettim, który był bardziej wściekły, niż miał prawo być. Nie zapytała o powody. - Spójrz – mówił. – To gówno. Chcę, aby ten cały cyrk z mediami się skończył. Zabieram cię do… - Nigdzie nie jadę – nalegała pomijając gówno. Znała swoje prawa. – Jeśli chcesz, aby to się skończyło, proponuję, abyś zaczął od usunięcia

tych klaunów – wskazała palcem w kierunku zatłoczonego podjazdu. – Nie zrobiłam nic złego. Scavetti podszedł krok bliżej, naruszając jej przestrzeń osobistą, próbując zagrozić jej swoją posturą. - Jeżeli będę musiał aresztować cię… - Na jakiej podstawie? – Zapytała Sarah, rzucając mu w twarz. Spędziła całe swoje życie będąc mniejszą niż wszyscy inni. Musiał spróbować czegoś lepszego niż rozmiar, jeżeli chciał ją onieśmielić. - Przeszkadzanie w śledztwie, ukrywanie dowodów i… Sarah parsknęła śmiechem. - Jakich dowodów, Tony? – Warknęła. – Chcesz powiedzieć departamentowi, że ukryłam przed tobą moje sny? Kim jesteś, moim terapeutą? Scavetti

zaczerwienił

się

ze

złości

i

otworzył

usta,

aby

odpowiedzieć, ale ktoś inny zaczął dobijać się do drzwi. - Saro – krzyknęła kobieta. Sarah zmarszczyła brwi. Jej pierwszą myślą było, aby zignorować to, jak ignorowała wszystkie inne, ale było coś znajomego w tym głosie. Ruszyła w kierunku okna najbliższego do drzwi, ale Scavetti poszedł pierwszy. - Kto to, do kurwy, jest? – Warknął. Zerkając zza niego w na wpół otwartą roletę, miała podwójne widzenie. To była kobieta z restauracyjnej toalety. Ta, która zrzuciła jej torebkę. Co ona, do diabła, tu robiła? Jakby usłyszała niewypowiedziane pytanie Sary, kobieta wołała ponaglająco przez drzwi.

- Saro, nazywam się Angel. Pracuję dla Raja. Chcę ci pomóc. Wpuść mnie. Serce Sary podskoczyło. Raj? Ale to znaczyło, że wiedział o jej spotkaniu z Blackwoodem. Szpiegował ją przez cały czas? Dlaczego miałby to robić… - Saro, proszę. Pozwól sobie pomóc. Sarah pospieszyła do drzwi wejściowych. Jeżeli była jedna osoba, której ufała w tym całym bałaganie, zdała sobie sprawę, że to był Raj. - Co ty, do diabła robisz? – Zapytał Scavetti. Sięgnął po nią, ale Sarah zdążyła otworzyć zamek, otwierając drzwi, na, tyle aby zapytać ostrożnie. - Skąd mam wiedzieć, że przysłał cię Raj? - Nie wiem – powiedziała kobieta nazywająca siebie Angel wydając się zdenerwowana pytaniem. Zaczęła coś mówić, ale przerwała z przekleństwem, unosząc palce do ucha i nasłuchując. Przyglądając się z bliska, Sarah zobaczyła, że miała coś w rodzaju radia w uchu, jak ochrona Raphaela. Kiwnęła na cokolwiek usłyszała od drugiej osoby. - Zadzwoń do Raja – powiedziała do Sary. – Nie, czekaj. Zadzwoń do Emelie. Kazała ci powiedzieć… Jeżeli kobieta znała oboje, Raja i Emelie, to musiała być przysłana przez Raja. Sarah otworzyła drzwi i cofnęła się. Angel weszła do środka i zamknęła szybko drzwi, zatrzaskując je przed hałasem i ciałami, które chciały wejść za nią. - Dzięki – powiedziała bez tchu. – I naprawdę pracuję dla Raja. - Byłaś dzisiaj w restauracji.

- Byłam. Wiedzieliśmy o spotkaniu z Blackwoodem i nie chcieliśmy, żebyś poszła sama. Z dobrym skutkiem, jak się okazało. - Nie rozumiem – powiedziała Sarah. – Dlaczego Raj miałby... – Scavetti chrząknął za jej plecami. – Ach – powiedziała odwracając się lekko, aby wskazać na wkurzonego detektywa. – To jest detektyw Scavetti, departament policji w Buffalo. Chce… - Nie musisz iść z nim – powiedziała natychmiast Angel, patrząc wrogo na Scavettiego. – Raj będzie tu... - A co ma wspólnego, do diabła, przeklęty wampir z tym wszystkim? Angel spojrzała na niego zimno. - Będziemy czekać dopóki tu nie przyjedzie, zanim zapadną jakieś decyzje. - Kto, do diabła, ustanowił go bogiem? – Warknął Scavetti. – Nie musze czekać, na żadnego pieprzonego wampira... - Przestań – Sarah krzyknęła na Scavettiego. – Zaczekamy – powiedziała do niego pewnie. – Chyba, że jesteś przygotowany zabrać mnie stąd krzyczącą i kopiącą przed tymi wszystkimi – wskazała na tłum dziennikarzy. Scavetti zmarszczył brwi, wyraźnie myśląc o zrobieniu tego. - Daj spokój, Tony – namawiała go. – Co może zaszkodzić poczekanie dopóki Raj nie przyjedzie? Jeżeli wyciągniesz mnie stąd, to będzie we wszystkich gazetach. A co to da? Nie chcesz, abym była związana z twoją sprawą, a to ostatnia rzecz, jakiej ja chcę. Może razem, coś znajdziemy. Scavetti patrzył na nią, jak mogła stwierdzić, niezadowolony. Ale wiedziała też, że był wkurzony na media. W końcu, skinął krótko głową.

- W porządku. Poczekamy – spojrzał na zegarek. – Dziesięć minut. Potem nie ważne, co powiesz. Zabieram twój tyłek stąd. Sarah wiedziała, kiedy spasować. - Dziękuję, Tony. Idę na górę spakować kilka rzeczy w razie czego – powiedziała. - Dobry pomysł – powiedziała Angel. Spojrzała złośliwie na Scavettiego, gdy szła za Sarah na górę. - Pomogę ci z tym.

Rozdział XXXII Raj otworzył oczy w znajomym otoczeniu swojego apartamentu w Buffalo. Oświetlenie już się włączyło, ustawione automatycznie, tak, aby kiedy się obudzi było odrobinę światła, którego potrzebował, aby widzieć. Gdy zsunął się z łóżka, oświetlenie wzrastało, aż osiągnęło jednostajny, miękki poziom. Jego pierwszą myślą był głód, ale nie miał czasu, aby zatrzymać się na żywego dawcę. Albo tak sobie mówił. Był niechętny, aby przyznać się do swojego oporu przed wpijaniem się w kobietę dla krwi i seksu. Niechęcią do poradzenia sobie ze znaczeniem tego oporu w świetle swoich uczuć do Sary Stratton, która była historią, przypomniał sobie. Podszedł do barowej lodówki i wyciągnął torebkę krwi. Otwierając na, tyle, aby zapobiec wybuchowi w mikrofalówce, włożył ją do kuchenki na szybkie podgrzewanie. Mniej niż dziesięć minut później, przekręcił torebkę w dłoniach sprawdzając temperaturę i wypił ją szybko, próbując nie myśleć o kobiecie, z której mógłby pić. Wspomnienie słodkiej krwi Sary uderzyło w niego – nagła eksplozja, gdy przekłuł jej pełną wargę swoimi kłami, ciepło, które pieściło jego język i sunęło wzdłuż przełyku z przejmującą powolnością. Jego umysł ruszył dalej, myśląc o tym, jak smakowicie byłoby przekłuć jej żyłę, jedwabistą miękkość jej szyi, gdy jego fiut wciskałby się w jej małe ciało. Czuł jej miękkie krągłości pod swoimi dłońmi, słyszał jej głodne jęki, gdy przyciska ją do ściany… Dosyć! Odrzucił pustą torebkę na bok z niesmakiem i zmusił się do myślenia o czymś innym. Sarah nie chciała mieć z nim nic wspólnego, a on miał lepsze rzeczy do roboty, niż biegać za kobietą, która myślała, że gwałcił małe dziewczynki dla zabawy. Poczuł uderzenie słusznego gniewu i rozluźnił się, pozwalając mu wypełnić siebie z determinacją, gdy zaczynał prysznic. Oparł się o

wyłożoną kafelkami ścianę, zamknął oczy, z rękoma wyprostowanymi przed nim i pozwolił gorącej wodzie uderzać w swój kark i plecy, przypominając sobie, co wiedział do tej pory. Odtworzył znów w pamięci twarze młodych kobiet, wyobraził sobie miejsca w jadłodajniach, gdzie zniknęły. Kiedy doszedł do Estelle Edwards, jego myśli stanęły. Wszystko prowadziło do niej. Była pomarańczą w koszyku jabłek, samotną różą w bukiecie stokrotek. Ona była kluczem. Badaczka, która specjalizowała się we krwi, która rozmawiała z Krystofem i powiedziała mężowi, że ma kontakt do wampirzej społeczności, który może… Przeklął zajadle, kiedy ta myśl uderzyła go. Zacisnął pięści na płytkach ściany tak mocno, że pękły. Zaginęły młode kobiety, ale również stare wampiry! Stare, ale nie potężne. To był kluczowy element. Byli na tyle starzy, aby wykazać w pełni ten jeden aspekt, który najbardziej interesował ludzkiego badacza – odporność na choroby i starzenie, – ale nie na tyle potężni, aby tworzyć swoje własne dzieci lub zmuszać wampiry do własnej woli. Co, jeżeli zaginione wampiry były więźniami, – jeżeli były niczym więcej tylko szczurami laboratoryjnymi Estelle Edwards? Ale w takim wypadku, po co Raj miałby rozwikłać to? Krystof musiał wiedzieć, że on nie pozwoli na coś takiego. Czy taki był plan tego starucha? Może stracił kontrolę nad przedsięwzięciem i nie wiedział jak je zakończyć? Jezu! To zupełnie nie miało sensu. Zakręcił

prysznic,

zniesmaczony

całym

przedsięwzięciem.

Wycierając się szybko, był w połowie drogi, gdy zadzwonił jego telefon. Odebrał, wcale niezdziwiony, widząc, że to Emelie. - Em – powiedział, witając się. – Jak poszło dzisiaj z Sarą i Blackwoodem? - Emelie wciągnęła powietrze przed tym, co miała powiedzieć.

- Racja, zacznijmy, zatem od restauracji – Raj zmarszczył brwi, ale Emelie raportowała, więc słuchał uważnie. – Angel udało się podłożyć Sarze pluskwę przed czasem, więc mamy całą sprawę. Blackwood próbował ją szantażować, grożąc, że pójdzie do prasy z jej prawdziwą tożsamością… - Szantażować ją? Czekaj, jaką tożsamością? – Przerwał Raj. - Okay. To wydaje się być oszustwem. Blackwood wydawał się znać ją z wcześniej, z Kalifornii. - Taa, powiedziała mi. Przyjaciel rodziny, czy coś. - Niezupełnie. Mała, słodka Sarah nie była z nami szczera. Jej prawdziwe nazwisko brzmi Susan Siemanski. Czy poznajesz to nazwisko? Raj zmarszczył brwi. Sarah nie była naprawdę Sarą? Co do kurwy? - Nie – powiedział. – Powinienem? - Nie, jeżeli nie spędzasz zbyt dużo czasu w Internecie. - Płacę ludziom, aby to za mnie robili – powiedział niecierpliwie. – O co, kurwa, chodzi, Em? - Susan Siemanski wyskakuje na kilku stronach internetowych, a każda z nich jest skierowana do dziwnych i niezwykłych zdarzeń. Paranormalne gówno. Nasi ludzie przeszukują te strony szukając śladów wampirów. Czasami to ma pokrycie w rzeczywistości i my... - Wiem o tym, Em. Przejdź do sedna. - Przepraszam. Susan, vel Sarah Stratton, miała piętnaście lat, kiedy okazało się, że jest... Pewnie połączona z porwanymi kobietami w swoich snach. - Były dwie sprawy, które wyszły na jaw, w odstępach kilku miesięcy. W każdej sprawie, kobiety znaleziono martwe, po tym jak

policja zignorowała ostrzeżenia Siemanski. Po tym zniknęła z widoku, co wyjaśnia, dlaczego Sarah nie istniała dziesięć lat temu. Musiała zmienić... - Racja - uciął Raj, czując wzrastający gniew. Okłamywała go przez cały czas, pozwoliła mu myśleć, że uciekła przed złą sytuacja w domu, pozwoliła mu rozpatrywać wszelkiego typu domysły. A żaden z nich nie był prawdziwy. Jest pieprzonym medium. Czy to był jej związek ze sprawą? Miała kontakt z zaginionymi kobietami w swoich snach, czy cokolwiek robiła? Na litość boską, zrobiła z niego kompletnego głupca. - Raj, jesteś tam? - Taa. Więc czego chciał Blackwood? - Żeby opowiedziała mu o swoich snach i tego typu gówno, ale widocznie chciał, aby pracowała wyłącznie dla niego, nikogo innego, zwłaszcza nie dla odrażających pijawek. Jak sądzę, tak to ujął. - Wyobrażam sobie – powiedział nieobecnym głosem Raj, wyciągając koszulę z garderoby, starając się nie odkładać telefonu. – A wydawał się taki miły. - Taa, cóż, na szczęście zatrzymała go jedna z jego fanek i Sara uciekła. Wróciła do domu i tam została. Niestety, ten śliski dupek ustawił przed jej domem tłum kamer, aby nagrali jego triumfalne odkrycie, długo zaginionej nastolatki, która jest medium, czy raczej spełniając swoja groźbę ujawnienia jej. Co, widocznie, zdecydował się zrobić. Zatrzymał się przy tym, co robił. - Co się stało? - Mamy operację. Raj słyszał Emelie rozmawiającą z kimś innym, jednostronną konwersację z drugiego telefonu komórkowego. Usłyszał jej przeklinanie i wydawanie rozkazów komuś w magazynie.

- To był Yossi – powiedziała wracając do niego. – Dom Sary jest otoczony reporterami chcącymi wiedzieć, dlaczego medium zostało wezwane, aby pomóc córkę Williama Cowensa. Policja też jest, Scavetti. Chce zabrać ją do aresztu... - Nie! – Krzyknął Raj. Znów usłyszał Em rozmawiającą z drugiego telefonu. - Angel uważa, że przekona Sarę, aby ją wpuściła do środka. Chcesz, żeby... - Tak, chcę mieć kogoś w środku. Nie chcę, aby Sarah zniknęła w areszcie policyjnym. Muszę wiedzieć cokolwiek ma do powiedzenia o tej sprawie. Powiedz Angel. Poczekam. Em powiedziała szybko i wróciła. - Okay, Yossi i Cervantes zostają na zewnątrz, a Angel dobija się teraz do drzwi. Co dalej? Raj już zakładał marynarkę przytrzymując telefon pomiędzy ramieniem i uchem. Słyszał hałas po stronie Em, SUV-y gotujące się do odjazdu. - Em! – Krzyknął, chcąc upewnić się, że słyszała. – Potrzebujemy samochodu, czegoś anonimowego. - Sie robi, szefie – jej słowa zanikały, gdy biegła dołączyć do reszty w SUV-ach. Raj wbił kod wyjściowy ze swojej kryjówki i poczekał niecierpliwie, aż drzwi się otworzą. - Spotkamy się u Sary – powiedział i rozłączył się biegnąc do garażu.

***** - Co do kurwy? – Raj spojrzał na ulice przed bliźniakiem Sary i objechał budynek, przypominając sobie alejkę i wnioskując, że ma tylne drzwi. Był trochę rozproszony, te dwa razy, kiedy był jej kuchni. Wschodni koniec alejki był zablokowany przez łańcuch. Przeklął zajadle i znów zakręcił, zwracając się w kierunku zachodniego końca alejki i wybierając numer Em, gdy podjechał i zaparkował za samochodem Sary. - Gdzie jesteś? – Zapytał, zanim cokolwiek powiedziała. - Jesteśmy trzema samochodami, dwa SUV-y i wynajęty sedan. Dwa SUV-y trzymają się po drugiej stronie. Straszny tu burdel, szefie. - Taa, widziałem. Jestem w alejce za domem Sary. Kręci się tu kilku reporterów, ale nic, z czym nie dałbym sobie rady. Jest dla nich zbyt ciemno, myślę. Chcę, aby oba SUV-y podjechały od frontu. Powiedz im, aby zrobili wrażenie. Przyprowadź sedna od tyłu, ty i ja wejdziemy tędy. Czy Angel jest w środku? - Tak, mój panie, razem z detektywem Scavetti, który według Angel

nie

jest

najszczęśliwszy.

Sarah

zaparła

się

i

odmówiła

czegokolwiek, dopóki ty nie przyjedziesz. Scavetti jest bliski wybuchu, ale Angel nie martwi się tym zbytnio. - Spotkałem go. Postawię każde pieniądze na Angel. Zadzwoń do niej i powiedz, co się zdarzy i powiedz, aby uprzedziła Scavettiego. Nie chcę mieć broni wycelowanej w twarz, gdy wejdę. - Nie sądzę, abyś był teraz ulubieńcem Scavettiego. - Jestem załamany.

Raj spojrzał, gdy biały Taurus pojawił się w jego lusterku wstecznym, z Em za kierownicą. Wykręcił samochodem, tak, aby BMW stało przodem do wylotu z alejki. Em zrobiła to samo, stając za nim. Wysiadła z samochodu i uśmiechnęła się szeroko. - Rozrywkowy wieczór, szefie? Raj potrząsnął głową. Musiał sobie czasami przypominać, że za powierzchownością

modelki,

Em

była

zupełnie

uzależniona

od

adrenaliny. Żyła dla takich chwil. - Wszyscy ustawieni? Kiwnęła głową. - Na twoją komendę, wcisną gaz do dechy. Dwie minuty przed domem, dwie minuty w środku. Raj przeanalizował sytuację. Niechlujny trawnik był otoczony przez połamany drewniany płot, a jeżeli było tam oświetlenie, to nie było jasne. Przechylona brama stała otwarta, kłódka wisiała niepotrzebnie, prawdopodobnie zawieszona tam przez dziennikarzy krążących tam ze swoimi aparatami w ciemnościach. Czasami, jeden z nich spoglądał na dom, ale nic tam się nie działo. Okna Sary były zasłonięte, zasłony i kurtyny zamknięte, ale uchwycił błysk ciekawskiej twarzy gospodyni z okna przy schodach obok. Kobieta mogłaby być doskonałym szpiegiem. Nie było światła padającego na podjazd z okien domu Sary, a za nim alejka była ledwie oświetlona, bez świateł ulicznych. Ruch uaktywniał lampy, które oświetlały, gdy podjeżdżał, ale znów zgasły. Trzy samochody były zaparkowane wzdłuż ulicy, wszystkie skierowane w stronę zaułka, i prawdopodobnie

należące

zaparkowaliby inaczej.

do

reporterów,

ponieważ

mieszkańcy

- W porządku – powiedział do Em. – Sprawię im miłą drzemkę, a potem ty i ja wejdziemy od tyłu, w tym samym czasie Yossi i tamci wejdą od frontu. Niech zrobią dużo hałasu, wezmą Angel i wypadną. Jest prawie takiego samego wzrostu, co Sarah, niech tylko zakryje włosy. Ty wyjdziesz od tyłu, z Sarą i zabierzesz ją do magazynu. Zajmę się Scavettim i wszystkim innym, co się może zdarzyć i spotkamy się tam później. - Zajmę się gliną, jeżeli wolisz… - Zna mnie. Ty weź Sarę. Em spojrzała na niego szybko. - Ty tu jesteś szefem. Raj skinął. - Daj sygnał Yossiemu.

*****

Sarah siedziała bezładnie w połowie schodów, przyciskając kolana do piersi całkowicie nieszczęśliwa. Biedna pani M., obok była uwięziona jak Sarah. Scavetti nie mógł się zdecydować czy był bardziej wkurzony na Raja czy na fakt, że każdy teraz mógł pomyśleć, że policja w Buffalo w osobie Tonego Scavetti używała medium, aby rozwiązać swoją bardzo ważną sprawę. Kiedy zgodził się dać Rajowi dziesięć minut, detektyw wyrzucił ręce w górę z niesmakiem i zniknął w salonie Sary, gdzie mogła słyszeć jego rzucanie przekleństw w telefon komórkowy. Angel robiła

zupełnie to samo, aczkolwiek mniej przeklinając, szepcząc do swojej słuchawki, jak jakiś agent specjalny w akcji. Ze swojej strony, Sarah nie wiedziała, czy niedługie przybycie Raja było dobrą czy złą nowiną, ale wiedziała, że mógł sprawić, że ona zniknie szybciej niż mogłaby ona sama i to bez angażowania w to policji. Więc siedziała na swoich schodach, gdzie nie mógł jej widzieć nikt z zewnątrz, słuchając współzawodniczącego mamrotania Scavettiego i Angel, i czekając na Raja, który prawdopodobnie nienawidził jej. Podniosła się nagle, gdy dwie rzeczy wydarzyły się jednocześnie. Angel krzyknęła „Wchodzą” i nagły ryk silników ciężarówek i pisku opon sprawił, że Scavetti pobiegł do okna. Przeklął mocno, gdy Angel otworzyła przed nim drzwi, ale oboje cofnęli się, gdy czterech mężczyzn w czarnych kombinezonach wpadło przez drzwi rozpychając wściekłych reporterów. Angel zatrzasnęła za nimi drzwi, a mały korytarz Sary stał się nagle zatłoczony przez wielkie, ciężkie wampiry, podczas, gdy Scavetti tylko uderzał się w pierś z wściekłości. Testosteron był tak gęsty w powietrzu, że spojrzała na sufit spodziewając się chmur zbierających się nad ich głowami. - Co do kurwy? – Warknął Scavetti. – Kto do diabła pozwolił... - Ja – powiedział Raj z kuchni. Przy całym zamieszaniu i hałasie przy drzwiach wejściowych, Sarah nawet nie słyszała otwierających się tylnych drzwi. Zdała sobie sprawę, że taki był plan, grupa wchodząca od frontu miała jeden cel – ukryć wejście swojego pana od tyłu. Na dźwięk jego głosu, wszystkie cztery wampiry odwróciły się na raz, mięśnie zagrały jak u koni w bramkach startowych i opadli na jedno kolano, tak jak Angel. Scavetti patrzył z szeroko otwartymi ustami, a jego spojrzenie wędrowało z klęczących wampirów na Raja i z powrotem z niedowierzaniem.

Sarah usłyszała ciężkie kroki, a potem głowa i ramiona Raja ukazały się przez szczebelki poręczy po jej prawej stronie. Ubrany był w skórzaną kurtkę i denimy, promieniował groźnym rodzajem autorytetu, wyglądał na większego i podwójnie zabójczego, gdy poddani klęczeli przed nim. I musiał być świadomy, że siedziała tam, ale nawet nie spojrzał w jej kierunku. Jej serce zacisnęło się boleśnie. Em pojawiła się za nim, ubrana w czarny kombinezon i wyglądając dużo lepiej w nim niż kiedykolwiek Lara Croft. Raj wskazał na klęczące wampiry, a oni wstali. - Detektywie Scavetti – powiedział spokojnie Raj. – Czy pani Stratton jest aresztowana? Sarah drgnęła na dźwięk swojego nazwiska, podczas gdy detektyw rzucał groźne spojrzenia dookoła. - Nie potrzebuję tego gówna, Gregor – warknął. Ciężko uzbrojone wampiry zjeżyły się na takie traktowanie ich pana, i Sarah oparła się o ścianę, spodziewając się przemocy. Ale Raj tylko się uśmiechnął. - Pozwól, że zdejmę ten kłopot z twojej głowy, detektywie. Zapewniam cię, że to nie wina pani Stratton. Szukasz osoby, która sprzedała jej tożsamość, to powinieneś zadzwonić do Edwarda Blackwooda. Więc miała rację, co do Blackwooda. Nie było cienia wątpliwości. Drań dzwonił całe popołudnie, myśląc, że pewnie Sarah nie ma, do kogo się zwrócić. Nie wiedział, że ona raczej pozwoli się Scavettiemu aresztować niż odda się w jego brudne łapy. - Tak zrobię, do kurwy – wymamrotał Scavetti w odpowiedzi na komentarz o Blackwoodzie. Rozejrzał się dookoła. – Najwidoczniej masz plan.

- Angel posłuży jako przynęta – wskazał na drobną kobietę. – Moi ludzie wyjdą przez drzwi frontowe z duchem pani Stratton, zabierając ją w ciemną noc przy wielkich fanfarach i przyciągając tyle uwagi, ile to możliwe. Sarah spojrzała, na Angel, która podchwyciła jej wzrok i szeroko się uśmiechnęła. Opierała się o muskularnego wampira, który stał za nią i Sarah zastanawiała się czy byli parą, i czy to, dlatego Angel, która najwidoczniej nie była wampirem, była częścią towarzystwa Raja. - W międzyczasie, mój porucznik – mówił Raj, wskazując na Emelie, która trzasnęła w odpowiedzi szybkim salutem. Posłał jej jadowite spojrzenie, ale uśmiech igrał na jego ustach – Mój porucznik – kontynuował – zabierze panią Stratton tylnym wyjściem w miejsce znane tylko moim ludziom. Scavetti wyglądał na zadowolonego, ale zmarszczył brwi. - Chcemy wiedzieć, dokąd ją zabierasz. I gdzie do kurwy będziesz podczas tego wszystkiego? Raj spojrzał na niego z cierpliwością. - Pomyślałem, że ty i ja moglibyśmy wykorzystać możliwość, aby wymienić się postępami w śledztwie, detektywie, wyłączając oczywiście, miejsce pobytu pani Stratton. Naszym celem jest wciąż pomoc w twoim postępowaniu, nie przeszkadzając. Kiedy już pomyślnie zakończymy, dołączę do mojego zespołu. Scavetti wyglądał jakby przełknął coś twardego, ale kiwnął. Ze swojej strony, Sarah zupełnie wątpiła, aby Raj miał zamiar informowania kogokolwiek o jej miejscu pobytu, gdy już opuszczą ten dom. Zauważyła również, że to Emelie miała zabrać ją, nie Raj. To tyle, jeżeli chodzi o rycerza na białym koniu. Była całkiem pewna, że taki

scenariusz zawierał odjazd rycerza z uratowaną panną. Zastanawiała się również, czy ktoś zapyta ją o zdanie w tej sprawie, czy miała być po prostu potraktowana jak jakiś bagaż… - Czy to jest do przyjęcia przez ciebie, Saro? Oderwana od myśli, podniosła głowę i zobaczyła Raja, który patrzył na nią po raz pierwszy, od kiedy pojawił się znikąd. Patrzyła w jego lodowe oczy i nie znalazła śladu ciepła w tych zimnych głębiach. Przełknęła grudę w przełyku i skinęła. - Tak. Dziękuję. Raj przytrzymał jej wzrok przez dłuższą chwilę. - Powinnaś zadzwonić do swojej sąsiadki i sprawdzić, czy też chce być ratowana – powiedział zimnym tonem. - Okay – wyszeptała. Podniosła się szybko, wdzięczna za wymówkę, aby pójść na górę z dala od domyślnych spojrzeń Emelie i innych wampirów. Weszła na pierwszy stopień, gdy pewna myśl zaprzątnęła jej głowę. Zatrzymała się i odwróciła. - Co z moim samochodem? Raj po prostu patrzył na nią. - Potrzebuję samochodu, tam gdzie pojedziemy – nalegała. Nie wiedziała dokładnie, co zrobi, albo gdzie pojedzie, ale zdecydowanie wiedziała, że nie chce znosić tego uprzejmego Raja dłużej niż to konieczne. Patrzył na nią jeszcze przez chwilę, a potem spojrzał na Emelie. - Daj mi kluczyki – powiedziała do Sary. – Jeden z ludzi przyprowadzi go później.

- Okay – zgodziła się Sarah. Poszła na górę, aby zadzwonić do pani M. i złapać walizki, które spakowała wcześniej, zanim prasa przyjechała i zrujnowała jej plany. Zgadzała się teraz z planem ucieczki Raja. Ale przy pierwszej okazji, ona odejdzie. Jeżeli on nie chciał mieć z nią nic wspólnego, w porządku. Nie potrzebowała go, aby wyjechać z miasta. Zorganizowała swoje pierwsze zniknięcie, gdy miała osiemnaście lat. Pewne, jak diabli, że mogła to zrobić teraz. Raj nie musiał się już o nią martwić.

Rozdział XXXIII Operacja przebiegła jak w zegarku. Niczego innego Sarah się nie spodziewała. Emelie wydawała się wiedzieć, czego chciał Raj zanim zdążył o to poprosić, i nie było kłótni, kiedy już coś zadecydowano. Jego wampirzy ochroniarze wprost spijali z jego ust każde słowo, ale przecież wszystko, co powiedział miało sens, więc dlaczego nie? Pani M. zgodziła się zostać ewakuowana, więc plan został szybko usprawniony, aby podrzucić ją do syna. Raj powiedział, że może się tym zająć, kiedy już wszyscy odjadą, a on i Scavetti skończą swoje sprawy. I nie powiedział do Sary ani jednego słowa, od czasu, kiedy poprosił ją, aby zadzwoniła do pani M. Kiedy nadszedł czas, wszystkie światła w domu zostały zgaszone i grupa Raja w czarnych kombinezonach wypadła przez drzwi z Angel pomiędzy nimi na podjazd niczym psy piekielne. Zanim dopadli ganku, Emelie pociągnęła Sarę do tylnych drzwi wyjściowych, a potem przez trawnik, gdzie prawie potknęła się o czyjeś ciało. Zdusiła krzyk i złapała Em, która roześmiała się cicho. - Nie martw się. Wciąż żyją. - Co im się stało? – Wyszeptała, manewrując dookoła czegoś, co okazało się kilkoma osobami, wyglądającymi upiornie w kiepskim świetle swoich aparatów. - Raj im się stał – powiedziała Em z satysfakcją. - Co to znaczy? - Sapnęła zirytowana Sarah. Em uciszyła ją podnosząc rękę do góry, gdy przechodziły przez bramę w alejkę, gdzie nudny Taurus był zaparkowany za sedanem Raja. Było tysiące takich białych amerykańskich Sudanów w całym Buffalo. Były tak popularne jak wiatr, w wietrznym mieście.

W kilka minut wyjechały z alejki na ulicę. Emelie nie szczędziła ostrych komentarzy co do możliwości silnika, ale nie przekraczała ograniczenia prędkości, gdy skierowały się w stronę lotniska. Spojrzała na Sarę i powiedziała. - Zabieram cię do magazynu, na razie. - Dlaczego Raj nie wyszedł z nami? - Ponieważ każdy może prowadzić ten nudny samochód, a tylko Raj może zrobić, to co może tylko Raj. - Co to znaczy? – Znów zapytała Sarah. - Sprawić, aby wszyscy reporterzy odeszli – powiedziała Emelie teatralnym głosem i roześmiała się. - Świetnie – wymamrotała Sarah, nie widząc w tym nic zabawnego. - Nie martw się. Namiesza w ich wspomnieniach troszeczkę, ale wszyscy będą zdrowi, nawet ten paskudny detektyw, a przynajmniej tak zdrowi jak zwykle. Raj po prostu nie chce, aby ktoś pamiętał tłum wampirów, przyjeżdżających, aby ratować twój śliczny mały tyłeczek. Sarah zaczerwieniła się. - Nie obchodzi mnie, co im zrobi. Nienawidzę ich. Emelie przyjrzała się jej. - Czy jest jakieś miejsce, gdzie mogłabyś pojechać? Może rodzina? Sarah patrzyła przez okno i potrząsnęła głową. - Nie. Żadnej rodziny. - A co z twoimi rodzicami, czy rodzeństwem? Sarah odwróciła się i spojrzała bez wyrazu na Emelie.

- Sprawdziliście mnie. Emelie skinęła głową, bez zażenowania, bez przeprosin. - To nie było łatwe, jeżeli cię to pocieszy – powiedziała. Sarah wzięła głęboki wdech i wypuściła go. - To już nie ma znaczenia, prawda? – Wskazała kciukiem za swoje plecy. – Oni wszyscy wiedzą już kim jestem. Znów musze zaczynać od początku. - Raj może ci w tym pomóc. Społeczność wampirów ma sposoby. Sarah roześmiała się cierpko. - Nie sądzę, aby Raj marnował na mnie więcej czasu niż musi. Emelie spojrzała na nią zakłopotana. - Dzisiaj przyjechał, aby cię ratować, prawda? - Taa – dodała Sarah. – Ale tylko dlatego, że chce, aby ta sprawa została rozwiązana, a ja jestem najlepszym śladem. Jak dotąd, w każdym bądź razie. Prawdopodobnie nawet już nawet to nie. Emelie przestraszyła ją pstrykając palcami przed jej twarzą. Kiedy odskoczyła, Emelie powiedział. - Huh. Cóż, nie jesteś ślepa, więc alternatywą jest głupota. - Przepraszam? - Raj szaleje za tobą, mały człowieczku. - Raj nienawidzi mnie, chudy wampirze. Emelie roześmiała się. - Chudy wampirze – powtórzyła. – Dziwne, ale pasuje. Więc, powiedz mi, Saro – powiedziała zastanawiając się. – Co właściwie

zrobiłaś mojemu panu, że odwrócił się od ciebie? Jest nieznośny od kilku dni i sądzę, że to twoja wina. Sarah spotkała wzrok Emelie i odwróciła się, niechętna, aby przyznać się do tego co zrobiła. - Oh, daj spokój, Saro. Mamy spędzić ze sobą dużo czasu przez kilka dni. Będzie zabawnie, jeżeli pogadamy jak dziewczyny… wiesz, o facetach, makijażu, fryzurach i innym gównie. Teraz była kolej Sary, aby roześmiać się na myśl, że Emelie była zainteresowana babskim gadaniem. - Co powiedział ci Raj? – Zapytała. - Może nie zauważyłaś, Saro, ale Raj może udawać Sfinksa, kiedy tego chce. Gówno mi powiedział. A to już o czymś świadczy, ponieważ Raj mówi mi o wszystkim. Jest moim Panem, i to sprawia, że jest diabelnie ważny, ale również jest moim najlepszym przyjacielem. Był pierwszą osobą, która zobaczyła we mnie coś innego niż chciała widzieć. Umarłabym na jego rozkaz bez wahania i zabiję każdego, kto go skrzywdzi. - Oh. Emelie uśmiechnęła się szeroko. - Nie martw się, to nie była groźba. Raj zabiłby mnie, gdyby spadł ci włos z tej ładnej główki. Ale sądzę, że cokolwiek zrobiłaś, to musiało być coś złego, ponieważ ten wampir szaleje za tobą. Sarah westchnęła. - Czy Raj powiedział ci, że pojechaliśmy tamtej nocy na uniwersytet i rozmawialiśmy z Jennifer Stewart? Współlokatorką Trish?

- Tak. Krążyliśmy bezowocnie po jadłodajniach, w Buffalo przez kilka ostatnich nocy z tego powodu. Sarah mrugnęła zaskoczona. Raj kontynuował śledztwo bez niej? To było głupie, ale poczuła się zraniona odkrywając to. - I? – Powiedziała niecierpliwie Emelie. Sarah skuliła się. Wiedziała, jaka będzie reakcja Emelie na to, co miała do powiedzenia. - Nie wiem nic o tym, jak załatwiacie swoje sprawy. To znaczy, wiem, że możecie sprawić, że picie krwi staje się naprawdę przyjemne, nie to, że kiedykolwiek to zrobiłam. Emelie wybuchła głośnym śmiechem, wyraźnie rozbawiona niedoświadczeniem Sary. Sarah zmarszczył brwi i kontynuowała. - Najwidoczniej Raj rozmawiał z Jennifer, um, w jej głowie, jak sądzę, tak mogłabyś to nazwać. Wiesz, telepatycznie, czy jak to robicie. Sądzę, że rozmawiał z nią na głos tylko, abym słyszała, ale nie zadawałam sobie wtedy z tego sprawy. Wtedy nie wiedziałam, o co chodzi. Twarz Emelie stała się ponura. - Co mu powiedziałaś? – Zapytała z oczami pociemniałymi oskarżeniem. - Powiedziałam mu, że to co zrobił jest tym samym co gwałt – powiedziała cicho Sarah. – Że zgwałcił umysł Jen zamiast jej ciała. Emelie zamknęła szybko oczy, jakby z bólu, potrząsając lekko głową. - Ty i ja musimy pogadać – powiedziała poważnie. Ale pozostała milcząca, skręcając w lewo wzdłuż ciemnej, długiej ulicy, a potem

wreszcie zatrzymała się przed tym samym opuszczonym magazynem, gdzie Sara i Raj zatrzymali się kiedyś. Wtedy kiedy on ją nadal lubił. Sarah westchnęła, gdy Emelie przejechała obok drzwi biura, zatrzymując się zamiast tego przy jednej z trzech bram rozładunkowych. Ustawiając samochód do zaparkowania, sięgnęła na tylne siedzenie i wyciągnęła czarną torbę, w której znajdował się ciężki pilot do otwierania. Nacisnęła i kliknęło, a potem otworzyły się lewe drzwi na prawie bezgłośnych szynach. Emelie rzuciła pilota na swoje kolana i wjechała do środka samochodem, zamykając za nimi bramę, jak tylko znalazły się w środku. - Dom, słodki dom – zapowiedziała i zgasiła silnik. - Co to za miejsce? – Zapytała Sarah, wyglądając przez okno. - To, moja droga, dlaczego Raj ma zamiar zostać następnym Wampirzym Lordem na północnym wschodzie. Naga moc jest dobra i on jej ma dużo, ale to umysł jest ważniejszy, a Raj jest pieprzonym geniuszem, jeżeli chodzi o strategiczne planowanie. Kupił to miejsce lata temu na użytek dzisiejszego dnia. Sarah spojrzała na nią sceptycznie. - Dzisiejszego dnia? Albo Emelie mówiła o czymś innym niż jej własne kłopoty, albo Raj

był

więcej

niż

strategicznym

geniuszem,

był

cholernym

szczęściarzem. Emelie roześmiała się, otworzyła drzwi i wysiadła. Złapała torbę z tylnego siedzenia i powiedziała. - Dzieje się obecnie dużo więcej niż jesteś sobie w stanie wyobrazić, mały człowieczku. Od diabła więcej. - Powiedz mi coś, czego nie wiem – parsknęła Sarah w odpowiedzi.

- Ile masz czasu? Sarah odwróciła się do niej. - Co? - Powiedziałaś, abym ci opowiedziała coś, czego nie wiesz. Cóż, ile masz czasu? - Ha, ha – Sarah patrzyła zazdrośnie, gdy Emelie od niej odchodziła. Wyglądała jak modelka na wybiegu pomimo ciężkiej torby na swoim ramieniu i funkcjonalnego kombinezonu, w który była ubrana. Kontrast tylko podkreślał jej bardzo kobiece wdzięki. Jakby świadoma, że Sarah na nią patrzy, odwróciła się i szła kilka kroków tyłem, uśmiechając się szeroko. - Chodź, Saro. Mam ci do opowiedzenia historię, ale najpierw musze się napić. - Napić? Ale… - Nie bądź takim mięczakiem. Emelie rzuciła torbę obok stosu podobnych rzeczy i wróciła, aby złapać Sarę za ramię, prowadząc ją przez dużą, pustą przestrzeń w kierunku czegoś w rodzaju salonu w rogu. W związku z tym, że Emelie była tak silna jak każdy wampir, Sarah miała do wyboru, albo z nią iść, albo zostać zaciągnięta jak lalka. Poszła. Przeszły przez przestrzeń przeznaczoną na salon, która była wielkości całego pierwszego piętra domu Sary. Była zaznaczona przez gruby dywan, czy raczej pled rzucony na podłogę. Kilka kanap i foteli było porozstawianych tworząc kąty, aczkolwiek każdy z nich był skierowany w stronę wielkiego telewizora wartego nazwania prywatnym kinem i innych, różnorodnego rodzaju urządzeń. Emelie zdjęła rękę z ramienia Sary i podeszła do baru, który stał wzdłuż ściany, z kilkoma rzędami

butelek ustawionymi na ladzie za nim. Emelie złapała jedną z butelek i nalała sobie kieliszek jakiegoś czystego napoju. Zaproponowała butelkę Sarze, która potrząsnęła głową. - Raj nauczył mnie pić wódkę dekady temu – powiedziała Emelie. – Kiedy wciąż tylko komuniści ją pili. Roześmiała się ze swojego własnego żartu i wlała płyn do gardła. Sarah prawie zakrztusiła się ze współczucia, ale Emelie nie wydawała się zajmować alkoholem. - Smakuje lepiej z krwią, ale nie chcę obrażać twoich nieskażonych uczuć. Mrugnęła do Sary i nalała sobie następny kieliszek, wlewając w ten sam sposób. - Okay – powiedziała biorąc głęboki wdech i wypuszczając go, jakby podejmując jakąś historyczną decyzję. Położyła ręce na biodrach i spojrzała na nią domyślnie. - Usiądź, Saro. Zamierzam opowiedzieć ci historię. Taką, którą zna tylko kilka osób – w rzeczywistości tylko dwie osoby na świecie o tym wiedzą, biorąc mnie pod uwagę. - Uh, nie jestem pewna… - Oh, misiaczku. Jesteś naukowcem, tak? Gdzie twoja ciekawość? Masz właśnie dowiedzieć się jak stałam się wampirem.

Rozdział XXXIV Em napełniła sobie następny kieliszek i przełknęła szybko. - Zostałam zgwałcona zbiorowo. Spojrzała na Sarę, jakby ośmielając ją do komentarza. Kiedy Sarah nic nie powiedziała, kontynuowała. - Okoliczności nie są ważne. Powiedzmy po prostu, że byłam bardziej zainteresowana córką kucharza niż młodym mężczyzną, którego wybrali moi rodzice na konkurenta do mojej ręki, i zrobiłam coś głupiego próbując to ukryć. - Raj znalazł mnie w chwili kiedy… W każdym razie, odepchnął kilku ode mnie, a resztę wystraszył. Nie pamiętam wiele z tej części. Nie staram się, zresztą. Pamiętam, co było potem. Zabrał mnie do swojej kryjówki. Nie była piękna, ale bezpieczna. Przechyliła się przez bar z półuśmiechem na twarzy. - Wiem, co myślisz. On jest wampirem, prawda? Delikatna dziewczyna powinna uciec z krzykiem. Ale ja wiedziałam, kim były prawdziwe potwory i to nie był ten miły wampir, który zaproponował mi trochę ciepłej zupy. Pocierając rękami wzdłuż ramion, jakby zrobiło się jej nagle zimno, podeszła do kanapy, podnosząc czyjąś porzuconą marynarkę nałożyła ją na siebie. - Prawdziwymi potworami byli ludzie. Ci mężczyźni mogli być moimi wujami lub kuzynami. Do diabła, ze wszystkiego co wiem, niektórzy byli. Zostałam pobita i zgwałcona prawie na śmierć – spojrzała na podłogę, a jej twarz była wyprana ze wszelkich emocji. – Głupie. – Powiedziała w końcu, a potem wzięła głęboki wdech i spojrzała Sarze w oczy.

- Raj dał mi wybór tamtej nocy. Mógł mnie uzdrowić, wymazać moją pamięć o gwałcie i odesłać mnie do rodziców. Albo uwolnić. Dać szansę na bycie sobą. Wybór był prosty. - Czy żałowałaś kiedykolwiek…? - Nigdy – powiedziała natychmiast Emelie. – Nigdy. Raj może mówić coś innego. Jako tak doskonały przywódca, jakim jest, potężny wampir, on nigdy nie prosi, aby być zmienionym. Ale uwielbiam moje życie, i uwielbiam Raja. Nie jako kochanka. Nigdy nimi nie byliśmy. Nie jestem zainteresowana mężczyznami, a Raj nigdy, przenigdy nie zmusiłby nikogo. Możesz być tego pewna. Ale kocham go jako mojego pana i mojego przyjaciela, mojego prawdziwego twórcę. Jest najlepszym mężczyzną, jakiego spotkałam, Saro. Wampira czy nie, a żyję już bardzo długo – przechyliła się specjalnie do przodu, zmuszając Sarę, aby na nią spojrzała. – I nie będę tolerowała nikogo, kto spowoduje jego krzywdę. Sarah westchnęła. - Naprawdę to spieprzyłam, prawda? Emelie parsknęła śmiechem. - Taa, naprawdę spieprzyłaś. I nie jest zadowolony, że go okłamywałaś o tym, kim jesteś. - Każdego okłamywałam o tym – powiedziała Sarah lekceważąco. – Nikt nie wiedział do dziś. - A co z przyjaciółmi? - Nikt – powtórzyła Sarah. Emelie podniosła głowę jakby nasłuchując, potem zrobiła dwa kroki i kucnęła przed Sarą.

- Posłuchaj mnie. Raj zaraz tu będzie. Nigdy nie widziałam, aby opiekował się człowiekiem w sposób jak to robi w stosunku do ciebie. Ta cała dzisiejsza sprawa? Nie zrobiłby tego dla nikogo innego. Ale jeżeli go chcesz, a jesteś idiotką jeżeli nie chcesz, musisz mu pozwolić uwierzyć, że nie jest potworem. - Nie jest! – Powiedziała Sarah, wściekła na samą sugestię. - Nie, ale czasami myśli, że jest, a ty powiedziałaś mu, że tak również myślisz. - Ja… – Sarah przypomniała sobie rzeczy, które powiedziała Rajowi i wypuściła oddech. – Cholera. - To podsumowanie – zgodziła się Emelie. Wstała i zaczęła iść w kierunku drzwi wyjściowych. Zanim doszła do nich otworzyły się i stanął w nich Raj. - Mój panie – powiedziała Emelie głosem pełnym szacunku. - Em – powiedział nawet nie patrząc na Sarę. – Kiedy będziesz wysyłać kogoś po samochód, powiedz, aby sprawdził wewnątrz i dookoła domu. Chcę się upewnić, że nikogo nie przegapiliśmy. Sarah wcisnęła się głębiej w poduszki i patrzyła na niego, rozmyślając. Przyznawała, że tamtej nocy przegięła, a jeżeli on kiedykolwiek da jej okazję, będzie szczęśliwa mogąc go przeprosić, ale nie musiał być z tego powodu takim fiutem. Nikomu nie zdradziła swojego prawdziwego nazwiska, nigdy nikomu na tyle nie zaufała, nawet Cyn, więc dlaczego myślał, że zwierzy się jemu? Próbowała w sobie wzbudzić do niego gniew, ale jej się nie udało. Oczywiście, nie pomagał jej wyglądając tak cudownie, stojąc tam w obcisłych spodniach, podkoszulce rozciągniętej na jego szerokiej piersi pod skórzaną kurtką. Pamiętała zapach tej kurtki,

miękką skórę pod swoim policzkiem, suwak przesuwający się... O, Boże. Przekręciła się w fotelu, odwracając się tyłem do niego i garbiąc się, aby nie musieć na niego patrzeć. Prawdopodobnie jemu też ulżyło, że nie musiał już więcej na nią patrzeć. I nawet nie patrzył. Skurwysyn.

*****

Raj wiedział, że Sarah przyglądała mu się, wiedział, że czekała, na znak od niego. Widział jej drgnięcie, gdy powiedział Em, aby ktoś sprawdził dom i czuł się trochę winny. Dużo dzisiaj przeszła, a najgorsze miało dopiero nadejść. Prawdopodobnie straciła pracę, a będzie trudno, jeżeli nie niemożliwe znaleźć nową z całą tą reklamą. Ten dupek, Blackwood, bez wątpienia byłby szczęśliwy dając jej pracę w tym śmiesznym instytucie, ale Raj wiedział, że nawet tego nie rozważałaby. Zastanawiał się czy miała wystarczająco dużo pieniędzy na jakiś czas, a potem zastanawiał się, co go to obchodziło. Przecież nie była z nim szczera w żadnej sprawie. Poza tym, wiedział, że jeżeli choćby na milimetr, jeżeli pozwoli sobie troszczyć się o nią, to zmieni się w całą milę, i ona z powrotem będzie w jego sercu, jej obecność gnębiła go, dopóki jej nie dotknie, a potem... Cóż, nie było wątpliwości jak to się skończy. Potrząsnął głową, obrzydzony sam sobą. Jezu, miał prawie dwieście lat. Może powinien dorosnąć i przestać się zachowywać jak przeklęty zakochany nastolatek. Słyszał trochę zadyszki w oddechu Sary siedzącej za sofą i zastanawiał się czy płakała. Cholera. Musi się wydostać z tego przeklętego magazynu.

Przeniósł spojrzenie na Em i zobaczył, że ledwie powstrzymuje uśmiech. Świetnie. Kurwa, po prostu świetnie. - Myślę, że musimy zadzwonić, do Blackwooda – powiedział szorstko. – Ma możliwości, aby znów to zrobić, a jestem ciekawy, dlaczego chce trzymać Sarę dla siebie. - Oraz, jest cholernym dupkiem. - To też. Jedne z drzwi nagle się otworzyły, i pojawiły się dwa SUV-y, wiozące Angel i resztę grupy, która ją wyprowadziła. Drzwi za nimi się zamknęły, a oni wysypali się z pojazdów, ich podekscytowane rozmowy ucichły, kiedy zobaczyli Raja. - Jakieś problemy, Yos? - Żadnych, mój panie. - Dobrze. Simon, chcę wiedzieć, gdzie teraz jest Blackwood, a potem ty, Danny i Cervantes pojedziecie ze mną. Wszyscy inni, zameldować się i macie wolne na resztę nocy. Spotkamy się jutro i zobaczymy, co mamy. Emelie przechyliła się bliżej, mówiąc cicho, na tyle, że tylko on mógł usłyszeć. - Nie jestem dobra w niańczeniu, szefie. Yossi i Angel tu są. Mogą zaopiekować się… – Przerwała na widok wyrazu twarzy Raja. – Tak, tak – westchnęła cierpiętniczo. – Dużo łatwiej pracowało się z tobą przed... - Nie mów tego, Em – ostrzegł ją. Wzruszyła ramionami. Nie musiała nic mówić. Sarah Stratton zalazła mu za skórę, i jeżeli wkrótce nie wyjdzie, nie wyjdzie wcale.

Prawdopodobnie było już za późno, ale nie był jeszcze gotowy, aby się do tego przyznać, takim był głupcem.

*****

Sarah słyszała, gdy Raj wychodził. Jego wyjście nie było hałaśliwe, jak zwykle u wampirów. Drzwi trzasnęły, a poziom hałasu wzrósł, gdy jego poddani powrócili do swoich czynności. Kilku zmierzało w jej kierunku, więc szybko wytarła oczy, nie chcąc, aby ktoś widział, że szlocha jak małe dziecko. Osuszyła twarz w swoją koszulę i rozejrzała się dookoła, próbując przypomnieć sobie, gdzie pozostawiła swój bagaż. Albo, czy zabrała go z samochodu. - Twoja torba jest w kwaterze – Sarah podskoczyła na dźwięk głosu Em, zza swoich pleców. Podniosła się i rozejrzała dookoła, porucznik Raja przyglądał się jej ostrożnie i bez wyrazu. - Czy mogę pokazać ci, gdzie będziesz spać? – Zapytała Em. Sarah skinęła, zgadzając się. Musiała zastanowić się, co miała dalej robić, ale teraz była zmęczona. Jutro będzie prowadzić samochód… Chwileczkę. - Mój samochód? – Zapytała. - Wyślemy kogoś z ludzkich ochroniarzy nad ranem. Sprawdzi dom i przyprowadzi samochód. Czemu? Spieszysz się gdzieś? - Nie – powiedziała szybko Sarah. – Czuję się lepiej, kiedy mam własny środek transportu.

Em spojrzała na nią sceptycznie. - Jasne. Cóż, pewnie tu będzie, gdy się obudzisz. Chodź, pokażę ci okolicę. Pewnie spędzisz z nami kilka dni. Nie licz na to – pomyślała Sarah. Szybko odjedzie.

Rozdział XXXV Raj i jego zespół przyjechali dobrze po północy. To był rozłożysty dom przy cichej ulicy pełnej rozłożystych domów. Ten był dwupiętrowy, z czerwonego drewna rozstawiony na dwóch akrach ziemi z turkusowym basenem błyszczącym od świateł. Wielki, biały namiot został postawiony nad basenem i zatłoczony gośćmi wchodzącymi i wychodzącymi z niego, którzy byli ubrani w czarne smokingi. - Czy to tutaj, Simon? – Zapytał Raj. - Tak. Wciąż tu jest. Kilka osób z przyjęcia tweetuje. - Poczekaj tu. Danny, Cervantes... Idziemy. Raj zatrzymał się przed wejściem, skanując umysły uczestników przyjęcia, szukając Blackwooda. Skrzywił się na ilość złości, zazdrości i chciwości, które towarzyszyły tego typu zgromadzeniom, ale w końcu namierzył rzecznika i umieścił w jego umyśle sugestię, aby zabrał go do domu, z dala od tłumu. Telepatia była szczególną umiejętnością Raja, ale im mniej musiał jej używać tym lepiej. - Nie ma potrzeby pukać – powiedział podchodząc do drzwi. – Pan Blackwood wpuści nas. Zgodnie z jego przepowiednią, drzwi otworzyły się i stanął w nich Blackwood, patrząc zaskoczony. - Gregor? – Zapytał. – Co… - Jego oczy rozszerzyły się, gdy zobaczył dwóch ogromnych wampirów stojących obok Raja. - Porozmawiajmy, Blackwood – powiedział uprzejmie Raj. - Doprawdy, nie uważam…

- Nie – odpowiedział Raj. – Nie uważasz, prawda? Cóż, może już czas, abyś zaczął. Musi gdzieś być miejsce w tym zgiełku, gdzie będziemy mogli porozmawiać bez przeszkód – rozejrzał się dookoła. - Tak – powiedział Blackwood, nagle stając się świadomy ewentualnego zakłopotania. – Oczywiście. Tędy. Poprowadził ich wzdłuż korytarza do biblioteki. Danny i Cervantes zatrzasnęli podwójne drzwi i stanęli blokując wyjście, podczas gdy Raj przeszedł przez pokój stając przed wielkim biurkiem, które oddzielało Blackwooda, jakby to coś mogło mu pomóc. Rzecznik odkrył w sobie nowe pokłady odwagi w drodze do biblioteki i teraz płonął świętym oburzeniem. - Chcę wiedzieć, co to ma znaczyć, Gregor. Burmistrz i komisarz policji są tu dzisiaj gośćmi, więc jeżeli sądzisz, że możesz… - Cisza – powiedział miękko Raj. Głos Blackwooda zatrzymał się w środku zdania, jego twarz napięła się z wysiłku, gdy zmagał się z rozkazem Raja. Pełna świadomość tego, co się działo wreszcie uderzyła go i zapadł się w skórzany fotel przy biurku, a pot pojawił się na nagle pobladłej twarzy. - Zamierzałem zrobić to w łagodny sposób, Blackwood – powiedział Raj. – Ale widząc cię tu, na tym wielkim przyjęciu w smokingu, podczas, gdy Sarah Stratton ukrywa się i zastanawia, gdzie uciec... Jestem w nastroju, aby wywołać trochę bólu. Więc... Pobawmy się, Blackwood.

***** Raj przyglądał się chłodno kupie drżącej istoty ludzkiej mając nadzieję, że nie zaplami dywanu. To był bardzo ładny dywan, afgański, pomyślał, pewnie drogi. Blackwood skulił się jęcząc, gdy Raj kopnął go badawczo jednym butem. Przyjazd tutaj nie był kompletną stratą czasu. Miał trochę osobistej przyjemności sprawiając mu ból, zwłaszcza po tym, gdy przejrzał jego narcystyczny umysł. Nie stał za porwaniami i nie wiedział nic więcej niż przeczytał w gazetach. Cała sprawa nie znaczyła dla niego nic więcej niż okazję do wyświadczenia przysługi Williamowi Cowensowi. Odnajdując Sarę poczuł się jakby odnalazł diament na ulicy. W większości nie cierpiał jej i cieszył się z jej kłopotów, po tym jak potraktowała go podczas ich spotkania. To tak wkurzyło Raja, że prawie go zabił. Ale nie chciał, aby ktokolwiek skojarzył odkrycie Sary z nagłą śmiercią Blackwooda. Znów kopnął człowieka, mocniej tym razem. Oczy Blackwooda otworzyły się i przetoczył się po podłodze, kończąc przy biurku, gdzie usiadł, a jego oczy patrzyły z przerażeniem na Raja. - Jutro wyjedziesz z miasta, Blackwood. I nie wrócisz. Nie do Buffalo, nie do Nowego Jorku. Nie chcę, abyś kiedykolwiek postawił swoją nogę w tej części kraju, rozumiesz? Blackwood przytaknął szybko. - Zapomnisz, że Susan Siemanski kiedykolwiek istniała. O Sarze Stratton nigdy nie słyszałeś. Jeżeli ty lub ktokolwiek z twoich ludzi skontaktuje się z nią kiedykolwiek, dowiem się o tym. Wierz mi, nie chcesz tego, prawda Edwardzie? Nastąpił ponowny ruch głową.

- Dobrze. Skończyliśmy. Jeszcze tylko jedna rzecz. Spojrzał na Blackwooda i zmrużył lekko oczy. Usta Blackwooda otworzyły się w próbie krzyku, ale nie udało mu się. Cervantes zamknął drzwi za nimi, gdy wychodzili z biblioteki, idąc niespiesznie wzdłuż korytarza, odgłos ich kroków ginął w grubym dywanie. Raj zawołał jednego z kelnerów, gdy przechodzili przez kuchnię, łapiąc jego ramię i powiedział. - Myślę, że pan Blackwood miał atak serca – powiedział i wymazał z pamięci mężczyzny wspomnienie o sobie i swoich ludziach, a następnie wyszedł przez drzwi.

Rozdział XXXVI Była w samochodzie, szorstki materiał siedzenia drapał jej nagą skórę jak stalowa szczotka. Zajęczała i próbowała się przekręcić, ale nie mogła. Była słaba, zbyt słaba. Coś było nie w porządku. Słyszała głosy rozmawiających mężczyzn, głośno kłócących się, a potem samochód skręcił nagle, przygniatając ją do czegoś metalowego. Jej oczy otworzyły się w ciemności i zdała sobie sprawę, że nie była w samochodzie, ale w bagażniku. Słone łzy popłynęły po jej policzkach, paląc jak kwas. Samochód zatrzymał się i klapa bagażnika otworzyła się, oślepiając ją nagłym światłem. Ktoś tam był, wielki facet sięgnął po nią i podniósł jakby nic nie ważyła. Przeszedł kilka kroków, podniósł ramię i... poleciała w powietrze, a jej krzyk przerażenia był tylko żałosnym jękiem. Kamienie wbiły się w jej ciało, gdy uderzyła o ziemię, a ciało potoczyło się w dół wzgórza, sztywne zielsko i krzaki drapały i rozdzierały. Leżała sztywno, niezdolna do ruchu, nasłuchując, gdy klapa bagażnika zatrzasnęła się, zamknęły się drzwi samochodu i odgłos silnika zamierał w oddali. Drżąc z zimna, prawie krztusząc się od smrodu miejsca, gdzie ją porzucono, zmusiła się do otwarcia oczu i spojrzała na księżyc, który był tylko cienkim plasterkiem na czystym niebie. Był piękny. Na przekór przytłaczającemu smrodowi, na przekór kąsaniu jej nagiej skóry przez zimne powietrze, uśmiechnęła się. I gdzieś w jej umyśle, cienki głosik powiedział jej coś, co już wiedziała. Umierała. Uciszyła głos, po prostu wyłączyła się. Spojrzała na sierp księżyca i jasną łunę bijącą od budynków, które były zbyt daleko, aby coś jej to dało, a potem zamknęła oczy.

***** Sarah zerwała się z krzykiem, machinalnie sięgając po włącznik lampki koło łóżka. Upadła na podłogę z głośnym grzmotnięciem, krzyknęła czując zimne linoleum, tam gdzie powinien być ciepły dywan. Jej serce zamarło, gdy przypomniała sobie wszystko. Tłum reporterów, magazyn… Regina! Przekręciła się na czworakach, wreszcie znajdując stolik przy łóżku, gdzie leżał jej zegarek. Sprawdziła godzinę na świecącej tarczy. Dziewiąta, ale rano czy w nocy? Stanęła na nogach i otworzyła drzwi. Potknęła się na zewnątrz i ruszyła na schody, prawie wpadając na Dannyego, zabójczego przystojniaka, który był barmanem w klubie Raja tamtej nocy na Manhattanie, sto lat temu. - Whoa, ślicznotko – powiedział Danny uwodzicielsko, stawiając ją na nogi. – Wszystko w porządku? - Ona żyje – wyskrzeczała Sarah. Głosy zamarły, a ona uświadomiła sobie, że przerwała pewnego rodzaju spotkanie. Raj stał tam, również Em i tłum innych wampirów i ludzi. I wszyscy na nią patrzyli. Odnalazła twarz Raja w tłumie. - Ona żyje. Regina Aiello. Musimy ja znaleźć. Wyraz na jego przystojnej twarzy był zimny i ponury. - Proszę – błagała go, łzy strachu i frustracji przysłaniały jej lód w jego spojrzeniu. – Możesz mnie nienawidzić, jeżeli chcesz, ale proszę, znajdź ją. Proszę, Raj. Oni nigdy wcześniej mnie nie słuchali, a one wszystkie zginęły. Ale możemy uratować Reginę. Proszę. Proszę. Usiadła na schodach szlochając, ze złamanym sercem. To nie mogło znowu się stać. Nie znowu. Cholera! Ona nie pozwoli, aby znów się to stało!

Wściekle wycierając łzy bezradności, złapała się poręczy i wstała. Raj wciąż na nią patrzył. Pomyślała, że w jego spojrzeniu znalazła błysk współczucia, ale nie ufała temu. Nie, kiedy życie Reginy było zagrożone. - Wiem, gdzie ona jest – powiedziała do niego, jej głos stawał się głośniejszy z każdym słowem. – A jeżeli nie chcesz mi pomóc, sama ją znajdę – cichy szloch wyrwał się z jej ust przy ostatnim słowie, więc przełknęła głośno. - Ubierz się – powiedział ostro. – Danny, ty i Cervantes pójdziecie ze mną – rozkazał nie spuszczając oczu z Sary. – Em, wyślij zespoły, ale pozostań w kontakcie. Sarah zapinała swoją kurtkę, gdy drzwi przemysłowe otworzyły się i popędzili w ciemność. Prowadził Danny, więc powiedziała mu czego szukają. Wszystko, co miała, to to, co widziała oczami Reginy, ale rozpoznała te budynki z daleka. - Którędy, ślicznotko? – Zapytał Danny, zatrzymując się na pierwszym dużym skrzyżowaniu. Sarah siedziała na przednim siedzeniu wielkiego SUV-a, z Dannym po jednej stronie i Rajem po drugiej, a jego ramię przesunęło się po siedzeniu za nią. Rzucił gniewne spojrzenie Dannyemu na podryw i położył swoją wielką rękę na jej ramieniu, odciągając ją lekko od drugiego wampira. Odchrząknęła, zdeterminowana, aby nie stchórzyć. Nie mogli tego zrobić bez niej. - Jedziemy na uniwersytet. Wiesz gdzie to jest? - Jasne – powiedział Danny mrugając do niej. – To wielki teren. Gdzieś specjalnie? - Na południu jest centrum medyczne, ale nie zatrzymujemy się tam. Muszę się tylko ustawić do budynków i ruszymy stamtąd.

- Co? – Rzucił Raj. - Wiem to, co widziała Regina – powiedziała spokojnie Sarah. – Jest na wzgórzu po południowej stronie campusu. Trudno jest określić odległość, ale to śmierdzi jak śmiecie lub wysypisko. Raj przeklął pod nosem, ale skinął na, Dannyego, który uśmiechnął się szeroko i skręcił w prawo, wciskając gaz. Serce Sary stanęło, gdy dojechali do campusu. Była całkiem pewna, że miała rację, co do budynków, ale patrząc na nie, jej oczy wypełniły się łzami ulgi. Buffalo było płaskim miastem i zadała sobie pytanie o jakiekolwiek wzgórza w pobliżu. - To jest to – wyszeptała. – Dokładnie to – przełknęła łzy. – Okay, czy możesz pojechać tą drogą, Danny? – Wskazała w konkretnym kierunku. – Nie jestem pewna… - Jasne, kochanie – powiedział z czarującym uśmiechem. – Znajdę tę dziewczynę dla ciebie. Raj warknął cicho ponad jej głową, a Danny natychmiast spoważniał, stając się oficjalny. Usłyszała parsknięcie śmiechu z tylnego siedzenia, gdzie siedział Cervantes. Był cicho do tej chwili, więc prawie o nim zapomniała. Sarah wierciła się nerwowo, gdy jechali drogą wzdłuż campusu. Oglądała się przez ramię, próbując ustalić swoją pozycję, do budynków, które widziała. Cervantes patrzył na nią za każdym razem, gdy się oglądała, jego oczy lśniły bladą żółcią w słabym oświetleniu. Kiedyś byłaby przerażona, ale przez ostatnie kilka tygodni stała się odporna na dziwactwa wampirów. Kiedyś w przyszłości, kiedy to wszystko się skończy i jej życie wróci do normalności, będzie musiała trochę poszperać. Było dużo rzeczy, o

których jej przyjaciółka Cyn jej nie powiedziała, jak na przykład, że ich oczy lśniły w ciemności lub gdy byli wściekli, albo o tym jak ciągle byli agresywni, wciąż sprawdzając swoją dominację jeden na drugim. Ale może, to tylko dotyczyło tak potężnych wampirów jak Raphael czy Raj. Musiały ich być setki, pewnie tysiące, którzy żyli spokojnie. - Saro. Podskoczyła na dźwięk głosu Raja. Ciężarówka zatrzymała się. Ręce Dannyego zacisnęły się na kierownicy, a ona poczuła napięcie płynące od ciała Raja. Coś tam było. Wzięła wdech i prawie zakrztusiła się. Zapach był okropny. - O mój Boże – sapnęła. Zaczęła przepychać się przez Raja, próbując wysiąść z ciężarówki. - Wysiadam – domagała się. – Puść mnie. - Saro – zaczął mówić coś innego, ale zmarszczył brwi i otworzył drzwi, wysiadając i łapiąc ją, gdy spadała z wysokiego siedzenia. Ziemia pod jej stopami chrzęściła wilgocią, brudem i śmieciami zamarzniętymi o tej porze roku. Odwróciła się dopóki nie ujrzała budynków w oddali, a potem ruszyła. - Czekaj! – Zawołał za nią Raj, ale zignorowała, go dzieląc uwagę między ziemią, którą zaledwie widziała pod swoimi stopami i światłami campusu w oddali. - Saro. Jego ciężka ręka złapała ją od tyłu przyciągając ją i przytrzymując, kiedy próbowała się wyrwać. - Przestań – rozkazał. – My ją znajdziemy – powiedział łagodniej do jej ucha. – Patrz.

Danny i Cervantes stali w pobliżu ze świecącymi oczami w ciemności nocy, gdy ich głowy przekręcały się z jednej strony na drugą, wydając się nieświadomymi otoczenia, a jednocześnie świadomymi wszystkiego dookoła. Ramie Raja owinięte dookoła niej poluzowało się, ale nie puścił jej, powstrzymując ją od przeszkadzania w tym, cokolwiek robili jego poddani. Prawie jednocześnie oba wampiry spojrzały w tym samym kierunku, w dół wzgórza, na którym stali. - Mój panie – powiedział Danny, ale Cervantes już ruszył szybciej niż oczy Sary mogły to zobaczyć. W jednej chwili był pięć stóp od niej, a w następnej tak daleko na wzgórzu, że ledwie mogła go zobaczyć, gdyby nie blada poświata jego oczu. Danny podszedł do Raja, jak gdyby to, co odkrył sprawiło mu kłopot, sprawiając, że niepowstrzymana potrzeba kazała mu chronić swojego pana, jak mówiła Cyn. - Cervantes? – Zawołał Raj. Cervantes był wielkim facetem, nie tak wielkim jak Raj czy nawet Danny, ale wielkim. Pojawił się w śmierdzącej ciemności jak troll z bajek, ze świecącymi oczami i kwadratową głową na szerokich ramionach, niosąc bezwładne ciało młodej kobiety w swoich ramionach. Sarah krzyknęła i pobiegłaby do nich, ale Raj zatrzymał ją znów. - Puść – zażądała, pchając go. - Zabierz ją do ciężarówki – zarządził Raj. – Danny, otwórz tył i wyciągnij koc ze środka. - Czy ona żyje? – Zapytała Sarah jąkając się. Tak naprawdę nie wierzyła, że Regina może zostać uratowana. Nie po tym, jak wszystkie inne zginęły.

- Ledwie – powiedział cicho Raj. Wyciągnął do niej ramiona, prawie ciągnąc ja na tył SUV-a, czekając aż Danny rozłoży koc a Cervantes położy to małe ciało w bagażniku. Raj spotkał wzrok Dannyego, a potem przeniósł spojrzenia na Sarę w wyraźnym sygnale dla tamtego. Zanim Sarah mogła zaprotestować, wampir złapał ją, gdy Raj podszedł do ciężarówki i zranionej kobiety. - O co chodzi? – Zapytała Sarah zdezorientowana. Nie widziała, co robił Raj, z Cervantesem, który stał obok i Dannym trzymającym ja na miejscu. Gdy nagle, przyszło jej do głowy, że on nie chcą, aby ona widziała, co on robi. - Oh, kochanie – mamrotał cicho Raj. – Została osuszona prawie do końca i to niezbyt delikatnie – powiedział głośniej. Zdjął swoją kurtkę i podciągnął rękaw swetra do łokcia. Sarah widziała jak podnosił ramię do ust, a potem pochylił się nad umierającą, młodą kobietą. - Czekaj. Co ty robisz? – Zapytała. Ostre spojrzenie Raja było jak cięcie diamentu, lodowato niebieskie oczy spojrzały na nią zanim wrócił do Reginy. - Ratuje jej pieprzone życie – Danny wysyczał do jej ucha. – A teraz zamknij się. Sarah sapnęła z zaskoczenia, gdy grzeczny Danny mówił do niej w ten sposób, ale to szybko minęło i zostało zamienione na zakłopotanie, że prawdopodobnie na to zasłużyła. Znów zdała sobie sprawę, że przyjęła najgorsze zdanie o Raju, a tym razem to mogło kosztować życie Reginy. - Przepraszam – wymamrotała. Raj ignorował ją, ale Danny poluzował uchwyt. Sarah zadrżała w zimnym powietrzu, próbując wyobrazić sobie o ile gorsze to było dla

Reginy, leżącej nago i umierającej na stosie śmieci. Wyrzucona, ponieważ nie była już dłużej potrzebna. - Wsadź ją do samochodu, Danny - usłyszeli głos Raja, i zajęło Sarze chwilę zanim zrozumiała, że miał na myśli ją a nie Reginę. Otworzyła usta, aby zaprotestować, ale zamknęła je pozwalając Dannyemu zaprowadzić ją do wnętrza, gdzie posadził ją na siedzeniu i zamknął drzwi. Podchodząc lekko od drugiej strony, usiadł na siedzeniu kierowcy i włączył silnik, podkręcając ogrzewanie. Sarah podciągnęła kolana do piersi, przyciągając ciepło do siebie i czekała. Usłyszała raczej niż zobaczyła Raja. - Ostrożnie – powiedział. Sarah odwróciła się i zobaczyła Cervantes obejmującego Reginę owiniętą w koc, zanim przyniósł ją przyciskając do piersi, a potem wsiadł na tylne siedzenie wciąż trzymając ją w ramionach. - Jedziemy – powiedział Raj wściekłym głosem, gdy Sarah przesunęła się robiąc mu miejsce z przodu. Rzucił adres Dannyemu i ruszyli. Zaczekała dopóki nie byli znów na głównej drodze, zanim śmiała zapytać. - Zabieramy ją do szpitala? Raj spojrzał na nią i odwrócił wzrok - Do domu. Zabieramy ją do jej domu. Sarah mrugnęła, odrzucając pierwsza myśl, aby zapytać, dlaczego. Zamiast tego, siedziała myśląc przez chwilę, a potem zrozumiała. Raj prawdopodobnie zrobił więcej dla Reginy przez podanie jej swojej krwi niż szpital pełen lekarzy i pigułek mógłby zrobić, a jeżeli zabraliby ją do

szpitala, pojawiłyby się pytania. Pytania, na które ani ona ani Raj nie chcieliby odpowiadać. - Czy ktoś z nią mieszka? – Zapytała cicho. - Jej matka. Sarah skinęła głową, pozostając cicho dopóki nie podjechali pod bliźniak, bardzo podobny do tego, który dzieliła z panią M. Jedyną różnicą było sąsiedztwo. - Czy mogę... – Jej pytanie zawisło, gdy Raj odwrócił się do niej. Jego twarz była pozbawiona wyrazu, ale jego oczy miały wciąż ten lodowy blask. - Um – przełknęła nerwowo. – Nie miałam na myśli... To, twoje oczy. Wyraz twarzy Raja zmienił się natychmiast, stając się bardziej żywa, bardziej ludzka. Szybkie mrugnięcie jego oczu powróciło im blady, zupełnie normalny kolor. - Cervantes – powiedział otwierając drzwi pojazdu. – Zaniesiesz dziewczynę. Danny, poczekasz tutaj. Chodź, Saro. To był bardziej rozkaz niż prośba, ale skoro to było to, czego ona chciała, nie kłóciła się. Gdy podeszli wąskim, betonowym chodnikiem do ciemnego domu, Raj pochylił się do niej i powiedział. - Twoja kolej, kochanie. Użyj swojego uroku amerykańskiej dziewczyny z sąsiedztwa i przekonaj matkę, że jesteśmy tymi dobrymi. Nie chcę, aby przyjechały gliny, aby urwać nam głowy za to. Serce Sary zaczęło walić. Spojrzała po sobie na strój, który nosiła – jeansy, Nike i podkoszulek pod jasną kurtką. Wyglądała bardziej jak studentka niż profesor, ale może mogła uczynić z tego użytek. Przeciągnęła palcami po swoich włosach, rozpuszczając je na ramiona,

wiedząc, że to łagodziło jej twarz i sprawiało, że wyglądała młodziej. Raj podszedł do drzwi i stanął po jednej stronie, patrząc na nią zanim zadzwonił dzwonkiem. Minęło kilka minut, i musiał zadzwonić jeszcze raz. Było już dobrze po północy. Ale w końcu Sarah usłyszała trzaskanie kapci, które gospodyni założyła, a potem zaświeciło się światło na werandzie. Kobieta, która otworzyła drzwi mogłaby być panią M. mniej więcej piętnaście lat temu, lub coś koło tego, i Sarah wiedziała już jak ją przekonać. - Pani Aiello? Kobieta zamrugała patrząc na trójkę stojącą na jej werandzie. - Tak? - Pani Aiello, nazywam się... – Sarah zatrzymała się na obcych sylabach – Susan Siemanski. Pracuję dla policji – zobaczyła, jak rozszerzają się oczy kobiety, gdy spojrzała na tobołek trzymany tak ostrożnie w ramionach Cervantes. - Czy to... – Drżące palce pani Aiello przykryły jej usta, w obawie powiedzenia tego na głos. - Czy moglibyśmy wejść, proszę pani? – Powiedział uprzejmie Raj. – Jest zimno. - O mój Boże, o mój Boże. Głos kobiety podnosił się, gdy walczyła z zamkiem przy drzwiach. Sarah poczuła jak Raj napina się obok niej, i wiedziała, że martwi się o hałas przyciągający uwagę. Pchnęła drzwi i weszła do domu kładąc dłonie na przerażonej matce pociągając ją do tyłu. - Cicho, pani Aiello. Proszę. Nie chcemy, aby prasa…

- Nie, nie. Oczywiście. Przepraszam. Czy chcecie…? – Wydawała się niepewna dokąd iść, jej twarz była blada, a ręce się trzęsły. - Wszystko w porządku, pani Aiello. Z Reginą wszystko dobrze. Albo będzie teraz kiedy jest w domu z panią. Kątem oka zobaczyła jak Cervantes kładzie dziewczynę delikatnie na kanapie. Pani Aiello sapnęła w szoku, a potem uklękła przed córką. - Moja dziewczynka, oh, dziękuję, Jezusie, Maryjo i Józefie – pochyliła głowę nad Reginą, trzęsąc ramionami w szlochu. Raj spojrzał na Sarę. Zarumieniła się i odsunęła, robiąc miejsce dla niego, gdy ukląkł przy kanapie. Cervantes odsunął się niechętnie, jakby nie chcąc opuścić zranionej Reginy, ale spojrzenie Raja posłało go do drzwi wejściowych, gdzie czekał. - Pani Aiello. Podniosła głowę i zwróciła spojrzenie na Raja. Uśmiechnęła się, gdy wziął jej rękę, a Sarah zdziwiona zobaczyła, że Raj odwzajemnia uśmiech. Nie ten pół uśmiech, którego zwykle spodziewała się po nim, ale przepiękny uśmiech, uśmiech, którym obdarowywuje się dziecko. Przechylił się bliżej i pogładził jej twarz jedną ręką. To był cudowny dotyk, delikatny i rozumiejący, a Sarah zawstydziła się wspomnieniem tych okropnych rzeczy, które mu powiedziała. - Jest szczęśliwą osobą, moja Regina – powiedziała nagle pani Aiello. – Zawsze uśmiechnięta, nawet podczas kłótni. Nigdy długo się nie gniewa. Raj pokiwał głową w milczeniu, a potem położył rękę matki na jej córki i wstał gładko, spotykając wzrok Sary. To wszystko, co mogła zrobić, to nie wycofać się z przerażenia. Jego oczy błyszczały, wydając się promieniować mocą, gdy stał tak patrząc na nią. Zamarła uwięziona w

jego spojrzeniu. Potem ruszył się i nagle to znów był Raj, arogancki, niecierpliwy, aby się stąd wynieść. Ruszył przez pokój w dwóch długich krokach. - Chodźmy – powiedział. - Do widzenia, pani Aiello – zawołała cicho, Sarah, ale mama Reginy już o nich zapomniała. Sarah wyszła na werandę z westchnieniem ulgi, oddychając świeżym powietrzem, oczyszczając głowę nie tylko z ciepła przegrzanego domu, ale i splątanych myśli. Cervantes już wsiadał do ciężarówki, a Raj był zaraz za nim. Pospieszyła, aby go dogonić. - Co zrobiłeś? – Zapytała bez tchu. Kiedy ją zignorował, sięgnęła i złapała go za ramię, zmuszając, aby zatrzymał się lub pociągnął ze sobą. Raj odwrócił się, a jego spojrzenie było zimniejsze niż noc. Lekki dreszcz przerażenia przebiegł jej po plecach, przyspieszając bicie jej serca i wyciskając powietrze z jej płuc. - A myślisz, że co zrobiłem, Saro? - Spojrzał znacząco na jej rękę, a ona ją opuściła mamrocząc przeprosiny. Znów odszedł, a ona pobiegła za nim. - Równie dobrze możesz zwolnić, do cholery – poskarżyła się. – Nie zamierzasz mnie tu zostawić i wiesz o tym. Zignorował ją, stając w otwartych drzwiach samochodu czekając niecierpliwie, aż ona wsiądzie na środkowe siedzenie. Widocznie Raj był wściekły. Co za nowina. Jeżeli byliby sami, mogłaby domagać się odpowiedzi, o co chodzi, ale Danny i Cervantes słuchali każdego, słowa, więc ugryzła się w język. Raj trzasnął drzwiami i warknął do Dannyego. - Wynośmy się stąd, do diabła.

Może Danny wiedział, w czym był problem, ponieważ odjechał ciężarówką od krawężnika i wcisnął gaz. To była milcząca podróż powrotna do magazynu, ale zamiast wjechać do środka, Danny zatrzymał SUV-a na parkingu i spojrzał na Raja, podnosząc pytająco brew… - Wy dwaj zameldujcie się u Em – rozkazał Raj, otwierając drzwi po swojej stronie. – Jedźcie do jednej z jadłodajni. Sarah pojedzie ze mną. Sarah poderwała się. Nie była pewna, czy chciała gdziekolwiek jechać z nim w takim nastroju, czy innym, jeżeli o to chodziło. Ale ani Danny ani Cervantes nie wydawali się przejmować tym, czego chciała Sarah. Tylne światła ciężarówki zniknęły jej z oczu, gdy zdała sobie sprawę, że odjechali. - Wsiądź do samochodu – powiedział Raj otwierając pilotem swój samochód. - Może powinnam… - Wsiądź do samochodu, Saro – powiedział patrząc na nią ponad błyszczącym dachem swojego BMW. - Dokąd… - Wsiądź. Do. Samochodu. Sarah wzięła głęboki wdech i rozejrzała się dookoła. Znajdowała się w środku pustego parkingu, przy pustej ulicy, całe mile od kogokolwiek i czegokolwiek, bez nawet swoich bezpiecznych dwudziestu dolarów w kieszeni. Magazyn był za jej plecami, oczywiście, ale wątpiła jakoś, aby wpuścili ją do środka, nawet, jeżeli ktoś tam był. I naprawdę nie wierzyła, że Raj chciał ją skrzywdzić. Westchnęła, otworzyła drzwi i

klapnęła na siedzenie, dziękując, że przynajmniej nie musiała wspinać się pięć stóp w górę, aby się do niego dostać. Małe radości.

*****

Raj rozmyślał, gdy jechali ciemnymi ulicami, nie będąc pewien, dokąd zmierza. Sarah siedziała obok niego, chociaż raz była cicho, nie domagając się odpowiedzi na pytanie, co on robi czy dokąd jadą, czy innego z miliona, które zawsze zadawała. Prawdopodobnie myślała, że był wściekły. A był, aczkolwiek nie na nią. To, co sprawiało, że był w furii, to były rzeczy, które odkrył w głowie Reginy Aiello. Podejmując decyzję w ostatniej chwili, skręcił ostro w prawo na skrzyżowaniu, a tył samochodu zarzuciło za nim na śliskiej powierzchni. Zobaczył błysk dłoni Sary, gdy łapała za poręcz i uśmiechnął się z zadowolenia. - Co się stało, Raj? – Powiedziała nagle napiętym głosem. – Proszę, powiedz mi. To tyle, jeżeli chodzi o milczenie. Kiedy nie odpowiadał, ona podjęła. - Wiem, że byłeś w głowie Reginy. Chcę wiedzieć, co tam znalazłeś. - Dlaczego? Abyś mogła się upewnić, że jej nie zgwałciłem? Odsunęła się od niego tak mocno, że jej ciało uderzyło o okno. Słyszał łzy w jej głosie, gdy powiedziała cicho. - Próbowałam oddzwonić się do ciebie. Zostawiłam wiadomość.

Raj zignorował ją i nadal prowadził samochód. - Rozmawiałam z Jennifer – dodała. - Wiem. Powiedziała mi. - Rozmawiałeś z Jen? Ale… Spojrzał na nią i zobaczył ból w jej oczach, ponieważ zadzwonił do Jennifer, a nie do niej. Ale to nie Jennifer oskarżyła go o gwałt, prawda? - Powiedziałam, że przepraszam – powiedziała cicho. – Wiem, że nie mógłbyś… - odwróciła wzrok od niego i przełknęła głośno. – Musisz zrozumieć jak to dla mnie wygląda. Jak to dla nich wygląda. Obrzucił ją wzrokiem. - Nich? - Kobiet w moich snach, moich koszmarach. Jestem w ich głowach. Czuję wszystko, co one czują: ból, przerażenie, straszną nadzieje, że ktoś zdąży przybyć na czas. Potrząsnęła głową i odwróciła się od niego, wyglądając przez okno. - Proszę, podrzuć mnie gdzieś – wymamrotała z desperacją. – Nie ważne, gdzie. Podrzuć mnie do telefonu. Mogę… - Znowu uciec, Saro? Spojrzała na niego. - Jak śmiesz… - Oskarżać cię o coś takiego? To chciałaś powiedzieć, kochanie? Wciągnęła głęboki wdech. - Powiedziałam, że kurwa, przepraszam. Raj roześmiał się nagle.

- Wiesz, sądzę, że to pierwszy raz, kiedy słyszę jak przeklinasz – powiedział, aby ją zirytować. - Taa? Cóż, zatem, pieprz się. Wypuść mnie z tego pieprzonego samochodu. - Nie. - Nie? – Prawie krzyczała na niego. – Mam cię dosyć... – Jej słowa zostały ucięte, gdy przejechał przez trzy linie zatłoczonych ulic, prześlizgując się pomiędzy wielką ciężarówką tylko o kilka cali, zanim zjechał z drogi w ulicę prowadzącą do jednej z robotniczych dzielnic Buffalo. Obok niego, Sarah poluzowała swój chwyt na poręczy i rozglądała się dookoła, przyglądając się ulicom. Prawdopodobnie nie miała pojęcia, gdzie byli, prawdopodobnie nigdy nie była tak daleko od campusu, który miał swoje modne restauracje i czyste bary. Raj, z drugiej strony, wiedział dokładnie, gdzie zmierza. Zrobił kilka szybkich skrętów w wąskie ulice i podjechał pod miejscowy bar. Zaparkował przed nim i wysiadł ruszając przez kiepsko oświetlony teren nie mówiąc słowa. Kliknął pilotem w ostrzeżeniu i usłyszał jej ciche przekleństwo. Otworzyła drzwi samochodu, a on uśmiechnął się, czując jej wściekłe spojrzenie na swoich plecach. Zatrzymał się przy wejściu do baru, czekając grzecznie, aż do niego dołączy, a potem otworzył drzwi i wskazał, aby weszła przed nim. Zatrzymała się ostrożnie zerkając przez drzwi, spoglądając na niego podejrzliwie i przeszła przez próg. Raj zachichotał i poszedł za nią, pozwalając, aby drzwi zamknęły się wolno za nimi. Sara zatrzymała się już w środku, pozwalając swoim oczom przyzwyczaić się do mroku. Było nawet ciemniej niż na zewnątrz, zwłaszcza, gdy Raj zamknął drzwi za nią z trzaskiem. Była świadoma jego obecności za sobą, więc odsunęła się, patrząc jak idzie przez salę. Trzy

tanie przepierzenia oddzielały cienkie ściany przy przeciwległym murze, oddzielając rząd ławek. Po prawej znajdował się długi bar, z wyglądającymi na mocno zużyte światłami odbijającymi się w lustrach. Raj zawołał coś po polsku do barmana. Barman odpowiedział i sięgnął do małej lodówki stojącej w drugim końcu baru. Sarah podążyła wzdłuż pustych stolików przy barze, gdzie rzuciła wzrokiem na brudną powierzchnię i postanowiła stać. Raj nie miał takich obiekcji, przechylił się z oboma łokciami i jedną nogą przewieszoną przez poręcz, która kiedyś mogła być mosiężna. Spojrzał przez ramię na nią. - Chcesz coś do picia? - Co ty pijesz? – Zapytała. - Wódkę – parsknął, jakby to było głupie pytanie. - Wezmę to samo. Wybuchł zaskoczonym śmiechem i zawołał barmana, który sięgnął pod bar i nalał dwa kieliszki wódki. Niosąc kieliszki w jednej ręce i oszronioną butelkę wódki w drugiej, postawił obie rzeczy na barze przed Rajem bez komentarza. Nalepka na butelce była po polsku, ale to nie była jedna z tych modnych wódek polskich wyprodukowanych na rynek amerykański, w pięknej butelce, a Sarah miała przeczucie, że zawartość alkoholu była trochę wyższa. Raj podniósł butelkę i kieliszki i podążył w ciemny róg ciemnej Sali. Sarah nie miała wyboru i poszła za nim. - Usiądź – powiedział. Sam poszedł za swoja radą i wsunął się na jedną z ławek, stawiając szkło na stole i odkręcając korek butelki. Wódka była tak zimna, że wyglądała jak syrop a nie płyn, alkohol tylko chronił ja przed zupełnym zamarznięciem.

- Wy chłopcy za dużo pijecie – skomentowała. Przeszła przez ławkę naprzeciwko niego i usiadła. Spojrzał na nią ospale. - To wszystko, co robimy, kochanie. Nienawidziła, kiedy nazywał ja kochaniem. Tak jakby naprawdę chciał nazwać ja suką, ale był zbyt grzeczny. - To nie to, co miałam na myśli, i wiesz o tym. Uśmiechnął się i pchnął jeden z nalanych kieliszków przez stół do niej. - Napij się. Poczujesz się lepiej. Wątpiła w to. Nie piła zbyt często, ale kilka razy upiła się, i to sprawiło, że czuła się gorzej, nie lepiej. Spojrzała na mały kieliszek, teraz oszroniony zimnym napojem. Jego chichot sprawił, że spojrzała na niego szybko, aby spotkać niebieskie oczy, które były tak zimne jak wódka przed nią. Jego wzrok powędrował powoli w dół do kieliszka, a potem w górę w wyzwaniu. Cholera. Sarah wzięła wdech, podniosła kieliszek do ust. Jej oczy rozszerzyły się natychmiast od zapachu alkoholu i zawahała, ale on na nią patrzył z protekcjonalnym uśmiechem. Otworzyła usta i wlała zamarznięty płyn wprost do przełyku, czując szok w zetknięciu z zimnem. Zakaszlała, zwalczając odruch wymiotny, próbując nie dać mu satysfakcji. Nawet, jeżeli jej żołądek płonął żywym ogniem. Jezu Chryste! Jak ktokolwiek mógł coś takiego pić? Raj roześmiał się. - Na zdrowie – powiedział i wlał swój kieliszek odstawiając go i podnosząc natychmiast butelkę. Wskazał na jej kieliszek, ale potrząsnęła głową, wciąż niezdolna, aby mówić, a łzy niekontrolowanie popłynęły po

jej policzkach. Raj wysunął się i ruszył do baru wracając ze szklanką wody bez lodu. - To pomoże – powiedział stawiając na stole przed nią. Sarah czekała dopóki była pewna, że może otworzyć usta bez krztuszenia się, a potem podniosła szklankę i upiła powoli. Woda była trochę chłodniejsza niż temperatura w barze, chłodząc jej zmaltretowany przełyk i zmywając smak tego, co było z pewnością czystym alkoholem. Złapała kilka chusteczek ze stołu i przetarła nimi oczy, czując ostrą materię na rozgrzanej skórze. - Chcesz jeszcze drinka? – Zapytał. - To – sapnęła – nie jest drink. - Jest, tam skąd pochodzę. Sarah wzięła jeszcze łyk wody, zanim zaufała sobie na, tyle, aby powiedzieć coś więcej. - Powiesz mi, czego dowiedziałeś się od Reginy? Spojrzał na nią zimno. - To ja ją znalazłam, nie ty – nalegała. Wciąż nic nie mówił, po prostu podniósł wątpiąco brew. Rzuciła mokre chusteczki na stół. - Jesteś jednym z najbardziej frustrujących mężczyzn, jakiego kiedykolwiek spotkałam. - Ponieważ nie jestem mężczyzną, kochanie. Wciąż ci to powtarzam, ale ty nie słuchasz. - W porządku. Jesteś jednym z najbardziej frustrujących samców, jakiego kiedykolwiek spotkałam, co ty na to? Jesteś wciąż samcem, prawda?

- Oh, tak – wycedził sugestywnie. – Zdecydowanie. Sarah poczuła znów ogień na twarzy, ale nie od wódki. - W porządku, poddaję się. Co tutaj robimy? Wzruszył ramionami. - Pijemy drinka. Westchnęła i wsunęła się głębiej na ławce, odwracając się, aby oprzeć się o ścianę i podniosła stopy przed sobą. Owinęła rękami swoje kolana i pozwoliła głowie opaść do tyłu zamykając oczy. Była zmęczona. Nie mogła sobie przypomnieć ostatniej nocy, kiedy spała bez przerwy i nie wiedziała jak długo potrwa zanim taka nastąpi. Myślała o tych wszystkich rzeczach, które musi zrobić, gdy to się skończy, kiedy znajdą Trish i inne. Koszmary skończą się po tym dla wszystkich, ale dopiero zaczną się dla Sary. Zwolniła się z pracy na uniwersytecie, oczywiście. Miała wyrzuty sumienia zostawiając wykłady w ten sposób, ale semestr prawie się kończył, więc znajdą kogoś na zastępstwo. Była pewna, że woleli, aby zakończyła semestr. Było wystarczająco złe to, że żyła pod nieprawdziwą tożsamością, ale to pewnie mogli zapomnieć. Nie zrobiła niczego nielegalnego. Ale medium? Kobieta, która łączyła się z porwanymi w swoich snach? To była rzecz, o której piszą gazety sprzedawane w sklepach spożywczych i nie pasują do członka żadnego z szanujących się uniwersytetów. Westchnęła, głębiej tym razem, i była zadowolona, że już popłakała się od wódki. Ostatnią rzeczą, czego potrzebowała było szlochanie przed Rajem Doskonałym siedzącym naprzeciw niej przy stole. - Zmęczona? – Zapytał.

Jej oczy otworzyły się i spojrzała na niego nieufnie. Jego głos brzmiał prawie współczująco. Parsknął cynicznie, bardziej odetchnął niż coś innego, jakby wiedział, o czym ona myśli. - Regina nie wiedziała, gdzie była trzymana – powiedział bez wstępów. – Została uśpiona, a potem… – Zmarszczył brwi. – Ale już to wiesz, prawda Saro? Czego mi jeszcze nie powiedziałaś? Sarah przyglądała mu się przez chwilę, a potem odwróciła wzrok. - Emelie powiedziała, że nie zrozumiesz. - Nie zrozumiem, czego? - Dlaczego ci nie powiedziałam. - Masz na myśli, dlaczego mnie okłamywałaś? Wypuściła

sfrustrowany

oddech

i

spojrzała

na

niego

z

niedowierzaniem. - Dlaczego miałam ci wszystko powiedzieć? Kim jesteśmy, najlepszymi przyjaciółmi, Raj? Do diabła, nie powiedziałam nawet najbliższym przyjaciołom. - A co z twoją kumpelką Cynthią. Założę się, że ona wie. - To cię naprawdę wkurza? To, że Cynthia mogła wiedzieć coś, czego ty nie? – Jego szczęka zacisnęła się, a ona parsknęła niedowierzającym śmiechem. – To o to chodzi? Nie, czekaj. To nie Cyn, to Raphael! Myślisz, że Cyn powiedziała Raphaelowi. To jest po prostu głupie wampirze współzawodnictwo – roześmiała się gorzko. – Cóż, nie martw się Raj. Cyn też nie wiedziała. Nikt nie wiedział – wymamrotała. – Przynajmniej nie wiedzieli, dopóki to się nie stało.

Znów oparła głowę zamykając oczy. Zadzwoni do Cyn, kiedy to się skończy, pomyślała zmęczona. Musi znów się tłumaczyć. Aczkolwiek coś jej mówiło, że Cyn zrozumie to dużo lepiej niż Raj. Raj nalał sobie następny kieliszek i wlał go do gardła, odstawiając pusty z trzaskiem. - Jest w to zamieszany przynajmniej jeden wampir – powiedział nagle, jego głos był ciężki z rozdrażnienia. – Trzymał kobiety pod swoja kontrolą, więc widziały to co chciał aby widziały. Sarah spojrzała na niego. - Czy wiesz, kto to? - Nie. Ale wiem, kto to nie jest. Ma moc, ale nie wie, co robi. Jego robota jest niechlujna i szkodliwa. - Regina? Potrząsnął głową. - Z nią będzie wszystko w porządku. - Czy nie była zabrana z jednej z jadłodajni? Raj kiwnął. - Z Corfu, ale to nie…? - Czy inne zostały zabrane w ten sam sposób? Z wyjątkiem Trish. - Zgadza się, i sądzę, że ktokolwiek porwał Trish, miał na myśli Jen. Była w jednej z jadłodajni tydzień wcześniej. Czekaj – powiedział wolno. – Dlaczego? - Cóż, tak go znajdziemy. Jego spojrzenie stwardniało.

- My, nie zrobimy nic. Ja zrobię. Nie jesteś już częścią tego śledztwa. To się stało zbyt niebezpieczne – wysunął się i stanął obok ławki, czekając na nią. – Chodź, zabiorę cię z powrotem do magazynu. Sarah zsunęła nogi w dół i stanęła mówiąc spokojnie. - Nie zamierzam wracać do magazynu. Potrzebuję pomocy przy Trish i innych, a ty nie możesz… - Nie. - Przepraszam? – Zapytała. Spojrzała na niego, gdy górował nad nią, i zamarzyła, aby mieć na sobie obcasy zamiast swoich Ników. - Powiedziałem ci – wyjaśnił z wkurzającą cierpliwością. – To zbyt niebezpieczne dla… - A ja powiedziałam ci – przerwała mu, wymawiając wyraźnie każde słowo. – Zrobię to co będę chciała. Nie jestem jednym z twoich przeklętych wampirów, słuchających każdego twojego rozkazu… Potem ją złapał, podnosząc do góry zamykając jej usta swoimi. Jego pocałunek był głodny i natarczywy, jego dotyk gwałtowny i znajomy w tym samym czasie, pełen wściekłości i pożądania na raz. Odwzajemniła pocałunek, obejmując rękami jego kark z cichym jękiem. Boże, tęskniła za tym. Tęskniła za nim. Każdej wkurzającej, okropnej części niego. Pogłębił pocałunek, aż poczuła jego kły przyciskające się do miękkości jej ust, poczuła ukłucie i zaczęła płynąć krew. Zajęczał i podciągnął ja wyżej, przesuwając jedną rękę pod jej tyłek i przyciskając ją do swojej erekcji, która leżała twarda pod grubym materiałem jego denimów. Sarah owinęła nogi dookoła jego talii z westchnieniem przyjemności przy jego ustach. - To mnie nie powstrzyma od…

Odsunął się na, tyle, aby powiedzieć. - Za dużo mówisz. A potem zagubiła się w odczuciach. Jego dotyk był wszędzie, jego język pieścił ją, jego pocałunki przeniosły się z jej ust na jej szczękę, a potem w dół jej szyi, gdy pochylił się liżąc skórę pod jej uchem. Była ledwie świadoma, że barman powiedział coś po polsku, a Raj sięgnął do kieszeni, aby cos wyjąć. Pieniądze, pomyślała, gdy rzucił je na stół i ruszył do drzwi. Nie wiedziała jak wyszli na, zewnątrz, ale nagle byli przy samochodzie, a jego ciężkie ciało przyciskało ją do zimnego metalu, jego ręce były pod jej swetrem, odsuwając jej stanik na bok, dopóki jej piersi nie wypełniły jego dłoni, a on podrażniał jej sutki do wspaniałej twardości. Słyszała dzikie bicie swojego serca i wiedziała, że on musi również to słyszeć, wiedziała, że mógł czuć przepływ jej krwi pod skórą. Zacisnęła swoje dłonie w jego gęstych, falujących włosach, przyciągając go bliżej do swojej szyi, czując nacisk jego kłów na swojej skórze, chcąc poczuć… Wibrujący

dźwięk

nagle

wypełnił

powietrze,

wydając

się

nieznośnie głośny w ciszy parkingu. - Nie odbieraj – sapnęła, zaciskając swoje uda dookoła niego. Dzwonek znów zadźwięczał i Raj zamarł, jego oddech drżał przy jej wilgotnej, gorącej skórze. Czuła jak zamarł przy niej i to nie było dobrym znakiem. - Nie – prosiła cicho. - Jezu – powiedział Raj – Nie powinienem… Dotyk jego dłoni zmienił się, już nie był pieszczotliwy, ale stał się bezosobową klatką wspomagającą jej nogi, gdy je opuszczała w dół.

Przesunęła swoje ciało, czując jego wyraźne podniecenie, gdy stawiał ją na nogach, odsuwając się o kilka cali, jakby kilka mil miedzy nimi. - Nie powinienem tego robić – wymamrotał. Przeklęty telefon zadzwonił trzeci raz. – Kurwa – przeklął i odszedł od niej, wyciągając z kieszeni swoją komórkę. Sarah oparła się o samochód, zbyt zszokowana, aby cokolwiek powiedzieć, wciąż przeżywając uczucie jego ust na jej szyi, jego rąk na całym swoim ciele. Otrząsnęła się lekko. Raj spojrzał na nią, jego oczy już nie pałały gorączką, ale stały się bez wyrazu, a Sarah zacisnęła zęby, zastanawiając się czy znajdzie kawałek zaostrzonego drewna. Wygładziła swoje ubranie, nie patrząc na niego. Usłyszała jak otwierają się zamki i wsunęła się do samochodu, siadając na siedzeniu i przesuwając swoimi drżącymi dłońmi przez długie włosy, próbując wygładzić je, przypominać sobie jego palce zaciskające się, jego usta... Zamknęła oczy przed siłą uczuć, drżąc lekko. Raj stał plecami do niej z telefonem przy uchu. - Nie wchodź beze mnie, Em. Zobaczymy się za… Kurwa, będę tam tak szybko, jak mogę. Rozłączył się i wsunął telefon do kieszeni, a potem odwrócił się i poszedł na swoją stronę samochodu. Jego drzwi otworzyły się i wsiadł wypełniając samochód swoją osobą, wyciskając powietrze z jej płuc. Sarah wsunęła nogi do samochodu i zamknęła drzwi. - W porządku? – Zapytał. - Jasne – skłamała. Przetarła nieistniejący pyłek ze swoich spodni unikając jego bez wątpienia szczerego spojrzenia. - Zabiorę cię do magazynu – powiedział. – Ochroniarze są tam i Em powinna wrócić…

- Nie martw się o to – przerwała. Czuła, że patrzy na nią poprzez niekończącą się odległość pomiędzy ich siedzeniami. - Saro – zaczął. - Nie musisz tego mówić. Rozumiem – odwróciła się i zmusiła do uśmiechu, spotykając na krótko jego wzrok. – Wygląda na to, że musimy jechać. Zmarszczył brwi. - Mam ludzi w terenie, kochanie, i… - Nie nazywaj mnie tak – warknęła. Spojrzał na nią, wyraźnie przestraszony ostrością jej słów. Potrząsnęła głową. - Przepraszam. To nie ma znaczenia. Przeklął cicho pod nosem, ale nic nie powiedział, włączając samochód i wyjeżdżając z parkingu. Sarah siedziała tam, wyglądając przez okno i mówiąc sobie, że tak jest lepiej. Wkrótce ma wyjechać, a ostatnią rzeczą, jakiej potrzebuje jest więcej komplikacji, jeszcze jeden problem do rozwiązania, zanim ruszy w drogę. Nie to, że ten szczególny problem wymagał rozwiązania. Raj postawił sprawę jasno, że nie chciał mieć z nią nic wspólnego, i że to była pomyłka z jego strony. Sprawa jasna. Podejmie swoje pieniądze i znów będzie wolna, może weźmie kilka tygodni wolnego, pojedzie i pozwiedza zanim gdzieś się zadomowi i zbuduje nowe życie. Zacisnęła szczękę i spojrzała przez okno, zastanawiając się, dlaczego wolność smakowała tak gorzko tym razem.

Rozdział XXXVII Raj jechał po gładkiej jezdni do magazynu, łamiąc przepisy ograniczenia prędkości przez całą drogę, przejeżdżając przez znaki stopu i ślizgając się na zakrętach, nie zwalniając dopóki nie dojechał na parking magazynu. Mały sedan Sary stał na końcu parkingu, a on zmarszczył brwi, nie będąc pewien, czy jest zadowolony, że go widzi. Nie potrzebowała samochodu. Jedyne, czego potrzebowała, to zostać w środku, gdzie był pewien, że była bezpieczna. Jasne, zżymał się w myślach. Jakby była bezpieczniejsza tutaj z tobą. Potrząsnął głową z niesmakiem. Praktycznie ją zaatakował tam przy barze. Stała tam kłócąc się z nim, jak zawsze to robiła, i coś w nim po prostu pękło. Próbował obwinić za to głód. Nie pożywiał się właściwie od kilku dni, krew z torebki była dobra na trochę, ale on potrzebował więcej. Chciał więcej. To, czego chciał to Sarah, a chciał jej w najgorszy sposób, do diabła, w każdy sposób. Zaparkował przed wejściem i Sarah natychmiast otworzyła swoje drzwi, wyskakując z samochodu, wyraźnie zadowolona oddalając się od niego. Mądra dziewczyna. Poszedł za nią, sięgając, aby otworzyć magazyn, ciągnąc drzwi, podczas, gdy ona przeszła obok niego. Otworzył wewnętrzne drzwi, zanim po nie sięgnęła, przytrzymując je dla niej. Sarah milcząco kiwnęła dziękując i poszła od razu do schodów prowadzących na górę. - Saro – zawołał cicho, niezdolny, aby znosić dłużej to milczenie. Zatrzymała się przed schodami, odwróciła do niego z pochylona głową. - Nie chciałem... – zaczął. – To jest... Spójrz, pewnie wrócę zbyt późno dzisiaj, ale jutro będę tutaj i…

Odwróciła twarz do niego, jej zamglone oczy były ciemne i bez wyrazu, złote refleksy rzucające błysk. - Nie martw się o to – powiedziała lekceważąco. – Ze mną wszystko w porządku. Odwróciła się i zaczęła wchodzić na schody. - Zawsze w porządku – powiedziała tak cicho, że gdyby był człowiekiem nie usłyszałby tego. To go zaniepokoiło i wszedł na pierwszy schodek, aby iść za nią, ale w tej chwili znów zadzwonił telefon, odbijając się echem w magazynie. - Co? – Warknął. - Mój panie – powiedziała Em napiętym głosem. – Nie wiem jak długo… - Będę tam za piętnaście minut, Em. Niech nikt nic… - Powstrzymuję ich, mój panie, ale nie wiem, jak długo jeszcze… - Niech nikt, do diabła się nie rusza, dopóki nie przyjadę – warknął. Wsunął telefon do kieszeni i wyszedł z magazynu wsiadając do samochodu ze swoją nadludzką szybkością w swojej wampirzej krwi.

*****

Jakaś część niej słyszała wychodzącego, Raja, świadoma, że gdzieś miał kłopoty. Ta sama część miała nadzieję, że nikt nie jest ranny,

przynajmniej Emelie, czy nawet Raj. Ale większość jej myśli skupiona była na czymś innym. Widziała swój samochód przed magazynem i zastanawiała się czy zostawili kluczyki. To nie miało znaczenia. Miała zapasowe w swojej torebce, zaczęła je nosić po tym jak zatrzasnęła pierwszy raz swoje kluczyki w samochodzie dwa lata temu i zdecydowała, że lepiej, aby miała je ze sobą niż leżące bezpiecznie w szufladzie jej biurka w domu. Przeszła w kierunku swojej czasowej kwatery, czując nieprzyjemną, metalową powierzchnię pod stopami, wpół nasłuchując odgłosów jakiegoś sportowego wydarzenia, które działo się na wielkim ekranie telewizora. Jego wampiry, jak przypuszczała, były pochłonięte tym co robiły w środku nocy. Spojrzała na zegarek. Było kilka minut przed pierwszą w nocy. Weszła do swojego pokoju, mechanicznie sprawdzając czy wszystko wygląda tak, jak zostawiła wychodząc. Miała świra na punkcie kontroli, znała położenie każdego ołówka i długopisu w tym pokoju. Linda drażniła się z nią bezlitośnie o to, ale Linda tego nie rozumiała. Nikt nie rozumiał. Kiedy życie zostaje ci zabrane, twoja każda chwila jest oddana w ręce obcych z biurowymi podkładkami i biurokratycznym spojrzeniem... Kiedy je w końcu odzyskujesz, kiedy twoje życie znów do ciebie należy, każda chwila, każdy szczegół, staja się ważne. Szybkie spojrzenie powiedziało jej, że jej laptop był tam, gdzie go zostawiła, razem z innymi rzeczami, które udało jej się spakować w swoją torbę zanim uciekła ze swojego mieszkania... nawet nie dwa dni temu? Wydawało się, że to tak dawno. To zdawało się nie w porządku, że jej cały świat mógł zostać wywrócony do góry nogami w tak krótkim czasie. Wyciągnęła swoją torbę spod łóżka i zaczęła rozpakowywać ją, sprawdzając, co ma, robiąc mentalna listę tego, co musiała kupić, oszczędzając wciąż pieniądze. Musiała zatrzymać się w ATM wyjeżdżając

z miasta, przy pierwszej okazji, musiała zlikwidować rachunek w jednym z bankomatów i przenieść go. Zapłaciła wcześniej już za tę operację, co wydawało się niesprawiedliwe, ale przynajmniej będzie miała wszystko w gotówce, bez sposobu znalezienia jej poprzez używanie konta. Umieszczając torbę i laptop na ramieniu, sprawdziła pokój po raz ostatni i wyszła na korytarz zamykając za sobą drzwi. Ochroniarze przed telewizorem spojrzeli w górę, i najpierw pomyślała, że będą próbować ją zatrzymać, ale pomachała uprzejmie, jakby nie było sprawy, więc rozluźnili się. Wstrzymując oddech, otworzyła pierwsze drzwi, a potem następne, podeszła do swojego samochodu, otworzyła go pilotem, wrzuciła rzeczy do środka i odjechała. Nie wiedziała, gdzie w końcu dojedzie, ale wiedziała, gdzie najpierw się zatrzyma. Raj mógł myśleć, że sprawa stała się dla niej zbyt niebezpieczna, ale on nie rozumiał. Prawdziwe niebezpieczeństwo groziło Trish i tym wszystkim, które nadal były przetrzymywane przez wampiry, i które wyrzuciły Reginę jak wczorajsze śmieci. I w przeciwieństwie do tego, co mógł myśleć Raj, ona tym razem nie uciekała. Gdy stanęła w korku, otworzyła swój telefon i znów odnalazła numer Jennifer Stewart. Było zbyt późno na telefon od profesor Stratton, która dzwoniła do studentki, ale, od kiedy Sarah już nie była ani profesorem, ani Stratton, to nie miało znaczenia. Odpowiedziała zdyszana Jen. Sarah słyszała muzykę i śmiechy w tle i pomyślała jak beztroskim.

fajnie musi być mając osiemnaście lat i być

Najwidoczniej,

nieobecność

Trish

nie

ciążyła

jej

współlokatorce. - Jennifer – powiedziała Sarah. – Cześć, mówi Sarah Stratton, profesor Stratton?

- Oh, tak – powiedziała Jen wyraźnie zakłopotana, ale nieprzerażona późnym telefonem. – Witam, profesor Stratton. - Mam krótkie pytanie, Jen. Raj poprosił, abym zadzwoniła. – Okay, to było kłamstwo, małe, delikatne kłamstwo. - Jasne! – Entuzjazm Jen skoczył o tysiąc procent. –Cokolwiek mogę zrobić. - Dzięki, Jen. Słuchaj, mówiłaś Rajowi o jadłodajni, którą odwiedziłaś, ale tam jest kilka w tej okolicy, a my chcemy być pewni, że mamy tę właściwą. - Jasne, rozumiem. To taka przy East Amhrest, taki rodzaj śmiesznego domu z dyskoteką. Zupełnie staromodna. - Mhmmm – wymamrotała Sarah. Znasz nazwę ulicy? - Muszę pomyśleć. Nie prowadzę samochodu, więc wiesz jak to jest. - To ważne, Jen – powiedziała Sarah nieobecnym głosem, jadąc w kierunku swojego starego mieszkania. – Jesteśmy bardzo blisko, a to może pomóc nam znaleźć Trish. Trochę poczucia winy nie zaszkodzi. - Oh. Boossz. Trish. Taa. Popatrzmy, Evergreen czy coś ze świętami. Alpinie! To było przy Alpinie przy Stahley. Pamiętam, ponieważ moja przyjaciółka tak się nazywa i zapytałam ją czy to jej dziadek, czy coś, ale powiedziała, że nie. Sarah wyobraziła sobie to i wstukała mapę, aby znaleźć to miejsce. W najgorszym przypadku będzie jechała wzdłuż ulicy i szukała domu z dużą ilością wchodzących i wychodzących ludzi. - Dzięki, Jen. To pomoże. I przepraszam za późny telefon.

- Nie ma problemu, profesor Stratton. Są wiosenne ferie, prawda? - Racja. Baw się dobrze, Jen. - Okay. Będę. Do widzenia. W tym czasie Sarah dojechała i zaparkowała w nieoświetlonej uliczce za swoim mieszkaniem. Przód domu był zupełnie ciemny, sugerując, że pani M. albo już zasnęła, albo wciąż przebywała w domu syna. Sarah miała nadzieję, że to ostatnie, ponieważ kobieta miała słuch jak nietoperz. Pospieszyła przez bramę i przez wyschnięty trawnik do kuchennego wejścia, wkładając klucz i otwierając drzwi tak cicho jak to możliwe. Kładąc laptop na stole odwróciła się i na palcach pomknęła po schodach do swojej sypialni w poszukiwaniu jakiegoś ubrania. Nie wiedziała, jaki ubiór obowiązywał w wampirzych jadłodajniach, ale pewnie nie jeansy i podkoszulki. A jeżeli chciała uzyskać jakieś informacje, zamierzała wmieszać się w towarzystwo.

Rozdział XXXVIII Raj zatrzymał się z piskiem opok przed rezydencją Krystofa. Zostawił włączony silnik, otworzył drzwi i ruszył przez ulicę do miejsca, gdzie zebrali się Emelie i trzy inne wampiry, a jego moc szumiała dookoła niego jak napięcie elektryczne, jego oczy błyszczały jak słońce poprzez powierzchnię lodu. Wszystkie jego wampiry, nawet Emelie upadli na kolana. - Wstań i powiedz mi, o co, kurwa chodzi. Em wstała z wdziękiem, przyjmując pozycję na „spocznij”, z rękoma skrzyżowanymi za sobą, cofniętymi ramionami. Podniosła szybko wzrok na niego, ale szybko go opuściła. - Mój panie – zaczęła. – Robiliśmy zwykły patrol. Cztery zespoły, wchodziliśmy do każdej jadłodajni na chwilę i wychodziliśmy. Byłam z Ablem, kiedy otrzymałam telefon od kogoś, kto użył numeru komórki Simona. - Gdzie powinien być Simon? - Był w magazynie, mój panie, ale zadzwonił wcześniej i powiedział, że zamierza zakupić jakieś urządzenia elektroniczne. - Kto do ciebie dzwonił? - Dzwoniący nie przedstawił się, mój panie, po prostu powiedział, że jeżeli chcę Simona z powrotem, żywego, lepiej, abym znalazła cię i ściągnęła tutaj w ciągu pół godziny. To było... – spojrzała na swój zegarek. – Czterdzieści minut temu, mój panie. Nie usłyszał osądzania w głosie Emelie. Nie musiał. Pieprzył Sarah na parkingu, podczas, gdy ktoś porwał Simona spod jego nosa.

- Zadzwoniłam najpierw do ciebie, oczywiście – kontynuowała Emelie. – A potem Abel i ja przyjechaliśmy tutaj z Dannym i Cervantesem – wskazała na inne wampiry. – Zwołałam resztę zespołów i odesłałam je do magazynu na wypadek, gdyby to było ustawione, aby wszystkich wyciągnąć. - Jadę prosto z magazynu. Nie było ich tam jeszcze. - Nie, mój panie. Byli najdalej, dlatego odesłałam ich do magazynu, gdy jechałam tutaj. Przybyliśmy może trzydzieści minut temu, ale nie ujawnialiśmy swojej obecności. Na twój rozkaz, nie wchodziliśmy do rezydencji. - W porządku… Zadzwonił w tym momencie telefon Em. Sprawdziła identyfikację numeru, spojrzała na Raja i powiedziała. - Yossi. Słuchała przez krócej niż minutę, a potem rozłączyła się. - On i inni są w magazynie. Wszystko wygląda normalnie, ale postawili na wszelki wypadek resztę ludzkich ochroniarzy. Sarah była w magazynie. Ale nie mógł o tym teraz myśleć. - W porządku, zobaczmy, czego chce staruch. Raj poprowadził wampiry od tyłu, nie zaprzątając sobie głowy pukaniem, otworzył drzwi kuchenne. Spojrzał na mięso armatnie, które Krystof postawił na straży i przeszedł dalej. Nie biegł, nie rzucał rzeczami, po prostu szedł jakby miał wszelkie prawo tu być i żałował każdego, kto śmiałby powiedzieć mu coś innego. Czuł obecność Em i reszty za swoimi plecami, ścianę siły zarówno fizycznej jak i wampirzej. Nie był taki jak Krystof. Nie przemieniał wampirów z głupich ludzi i nigdy nie przemienił

nikogo wbrew jego woli. Jego dzieci były zarówno mądre jak i silne i służyły mu swoją osobistą lojalnością i tak, jak Em z przywiązania. Ale Simon nie był wampirem. Był człowiekiem. Przewyższał ich wszystkich umysłem, ale nie był fizycznie silny, dlatego prawdopodobnie został

wybrany przez

Krystofa

jako

ofiara. Jeszcze

nie został

skrzywdzony, w każdym razie. Simon był z Rajem od długiego czasu, dużo dłużej niż na to wyglądał. Otrzymywał regularnie krew Raja, co utrzymywało go żywym i zdrowym, co znaczyło, że Raj wiedziałby, gdyby został skrzywdzony. Pokój przy schodach był zatłoczony, tak jak poprzednio, ale nie udawał przyjaznego nastawienia. Pozwolił przepłynąć swojej mocy, odsuwając wszystko i wszystkich ze swojej drogi, jak śmiecie – tak jak ich postrzegał. Nie widział Józefa, ale może szef ochrony był w środku ze swoim mistrzem… i Simonem. Drzwi otworzyły się zanim po nie sięgnął, rozwierając się zapraszająco. Raj zaśmiał się drwiąco. Jeżeli Krystof myślał, że wywrze na nim wrażenie tą tanią sztuczką, to się mylił. Skinął głową na Em przez ramię i wiedział, że ustawi wszystkich przy drzwiach, podczas, gdy sama mu będzie towarzyszyć. Podobałoby mu się to w innych okolicznościach. Nie, dlatego, że nie ufał Em, ale dlatego, że właśnie jej ufał. Wyglądało na to, że dojdzie do pokazu pomiędzy nim a Krystofem, i wolałby, aby Em była daleko od tego, aby miała szansę uratować tyle z jego dzieci ile jej się uda. Ale nie zrobiłby jej tego. Nie poprosiłby jej, aby została na zewnątrz, podczas, gdy on stawał twarzą w twarz z największym zagrożeniem dla ich życia. - Rajmund – powiedział gładko Krystof. Siedział w tym samym miejscu, gdzie leżała dziewczyna tamtej nocy. Opierał się o obicie w rogu, ze skrzyżowanymi nogami w kolanach,

jedną ręka opartą wdzięcznie na oparciu, podczas, gdy druga spoczywała na głowie Simona, gładząc jego cienkie, brązowe włosy, jakby to był pies siedzący u stóp swojego pana. Ale Krystof nie był panem Simona. Raj poczuł, że jego wściekłość rośnie, więc uspokoił się, wiedząc, że na taka reakcję liczy Krystof. Patrzył w twarz starego człowieka i zobaczył jego rozczarowanie. Uśmiechnął się. - Myślę, że masz coś, co należy do mnie – powiedział łagodnie. Krystof roześmiał się lekko, ale wzrok, którym obdarzył Raja nie był rozbawiony. - Ale, Raj – zbeształ go miękko, podczas, gdy jego głos twardniał, w miarę kontynuacji – nie powinieneś mieć nic swojego. Uśmiech Raj rozszerzył się, i przez chwilę, zobaczył błysk strachu, który zastąpił zadowolony z siebie wygląd swojego Pana. - Nie bawmy się w gierki, Krystofie. Czego chcesz? Wampirzy

Lord

wzruszył

wdzięcznie

ramionami

i

wstał,

zostawiając Simona. Raj nie poruszył się więcej niż obrót, trzymając Krystofa na oku. Ale był świadomy, że Emelie szybko stanęła u jego boku wyciągając Simona. Krystof usiadł za biurkiem i wskazał na Emelie. - Dobrze ich wytrenowałeś, jak widzę. Nie mogłem od tego człowieka…– machnął ręką na Simona, który stanął na nogi – niczego. Oczywiście, mogłem go zmusić. - Mogłeś spróbować – poprawił go Raj. Usta Krystof wygięły się w irytacji. - Czego chcę – powiedział ignorując zdanie Raja – to raport o twoim śledztwie. Raj spojrzał na niego.

- Nie mogłeś zadzwonić? – Szydził. - Nie powinienem być zmuszony – powiedział nadąsany, uderzając dłonią w biurko – Wezwałem cię tutaj, abyś rozwiązał moje problemy, a nie przyprowadzał swoich ludzi do mojego miasta myszkujących w moich sprawach. Raj nie mógł uwierzyć własnym uszom. Walczył ze zdumieniem i jedynie miał nadzieję, że Em robiła to samo. Krystof, pieprzony lord, oddawał swoje terytorium. Nie tylko wspomniał, że wie o prywatnej armii Raja, ale skarżył się, skarżył, jak dziecko, że infiltrowali jego własne miasto. - Co chciałbyś wiedzieć? – Zapytał Raj. - Chciałbym wiedzieć – powiedział Krystof, przedrzeźniając Raja, – co odkryłeś. Czy są zamieszane wampiry w tą zbrodnię, czy nie? Raj myślał o tym, co powiedzieć, jak przekazać to, co wiedział. Nie przeoczył faktu, że nie było nigdzie Józefa i zastanawiał się, co to znaczyło. Czy szef ochrony przygotowywał się do ataku na magazyn, podczas, gdy Raj stał tu odpowiadając na te śmieszne pytania? Czy był nieobecny, aby pokazać swoje wsparcie dla Raja? Zbyt wiele niewiadomych, pomyślał. - Wygląda na to, że jest powiązanie z wampirami – powiedział ostrożnie. – Prowadzę dochodzenie dalej i spodziewam się znaleźć rozwiązanie w ciągu następnych czterdziestu ośmiu godzin. Jestem pewien, że zgodzisz się, że cokolwiek to jest, musi zostać natychmiast zniszczone. Krystof spojrzał szybko, i Raj poczuł napięcie próbujące zmusić go do ujawnienia więcej niż powiedział. Raj odwzajemnił jego spojrzenie, nie

mówiąc nic, ale samo to wiele już mówiło. Jego Pan wzruszył ramionami i odwrócił wzrok. -

Bardzo

dobrze.

Poinformujesz

mnie

zanim

podejmiesz

ostateczne kroki. - Oczywiście. Emelie – powiedział i poczekał, aż Simon zostanie odprowadzony do drzwi. Zobaczył kątem oka, że Abel i Cervantes złapali mniejszego człowieka i biorą go między siebie, poczuł troskę swoich ludzi jak i wampirów, skupioną na nim, czekających na jego rozkaz. Poczuł przypływ dumy nad ich dyscyplina i oddaniem. Stanęliby z nim u wrót piekieł, gdyby zechciał. - Wychodzimy – powiedział. Skinął w stronę Krystofa krótko i ruszył z pokoju. - Chciałem zabrać twoją kobietę – zakpił Krystof zza jego pleców – Ale nie mogłem jej znaleźć. Raj zamarł. Podniósł wzrok i zobaczył, że Emelie obserwuje go, wyraźnie zatroskana, tym, co mógł zrobić. Poczuł rozczarowanie, że wątpiła w niego i pozwolił sobie na okazanie tego w spojrzeniu. Em zaczerwieniła się i opuściła spojrzenie. A co do Krystofa, Raj odwrócił się tam gdzie stał i powiedział najzimniejszym tonem, na jaki go było stać. - Nigdy nawet nie dotykaj nikogo z moich, Krystof. Nikogo. Przeszedł obok swoich wampirów pchając Simona przed sobą, czując pozostałych za swoimi plecami. Emelie prowadziła po schodach, a potem przez kuchnię, nie zatrzymując się dopóki nie wyszli z rezydencji na ulicę. - Przepraszam, mój panie – powiedział żałośnie Simona – Byłem głupi i rozkojarzony. Nie widziałem ich dopóki nie byli już na mnie i…

- Nie przejmuj się tym, Simonie – powiedział Raj. – Jeżeli to nie byłbyś ty, to byłby ktoś inny. Spojrzał na zegarek i zobaczył, że miał dużo czasu, aby zatrzymać się i ukąsić dobrowolnego dawcę, zanim słońce zagna go do jego siedziby. Mógł zatrzymać się w jednym z barów, zawsze były bardziej zatłoczone niż kluby w środku tygodnia, jak dziś, i już nadszedł czas, aby uwolnić się od swojego szaleństwa na punkcie Sary. - Emelie – powiedział – uprzedź Yossiego i zabierz Simona do magazynu. Ja… Zadzwonił telefon Em. Zmarszczył brwi i kiwnął głową, aby odebrała. Cholera, musiał jechać, albo zrobi się zbyt późno, aby… Zobaczył twarz Em, która zmieniła się nagle, zobaczył jak odwraca się do niego z szeroko otwartymi z przerażenia oczami.

Rozdział XXXIX - Cholera jasna – warknął Raj. – Co ona sobie do cholery myśli? Em rozmawiała gwałtownie przez telefon, gdy Raj jechał jak szatan, przejeżdżając przez czerwone światła i piszcząc oponami na zakrętach. Sarah była w jadłodajni Kenta. Sarah, która była tak podatna na wampirzą sugestię, że prawie miała orgazm po pięciominutowym tańcu z nim w tym klubie na Manhattanie. Niech ją diabli. Ostrzegł ja o niebezpieczeństwie, ale czy to ją zatrzymało? Nie. Oczywiście, wina była częściowo po jego stronie. Powinien wiedzieć, że dając jej cień informacji, powinien wiedzieć, że pójdzie… Em rozłączyła się i wstukała następny numer. Raj spojrzał na nią. - Upewnij się, że to ona – mówiła Em. – Jeżeli będzie wyglądało, że chce w niej zatopić kły, powstrzymaj go. Nie ważne, czego to będzie wymagać. Będziemy tam za piętnaście minut – rozłączyła się i spojrzała na niego zatroskana. – To był Yossi. On i Gino są już w tej jadłodajni. Yossi jest w środku. - Pieprzony Kent. Zabije tego skurwysyna, jeżeli Sarah będzie miała choćby jedną rysę na swoim ciele. - Wszedł w zakręt na dwóch kołach i wcisnął gaz, czując rosnącą furię z każdym kilometrem. - Co do kurwy ona sobie myśli? – Powtarzał. - Prawdopodobnie to, że jeżeli nic jej nie mówisz to sama się dowie. Raj warknął rzucając jej zimne spojrzenie. - Nie przeciągaj struny, Em. Wzruszyła ramionami.

- Nie wiem, dlaczego grasz w tę grę z nią lub sam ze sobą. Chcesz jej, więc weź ją. - Pieprz się. Zacisnął dłonie na kierownicy i złamałby ja na pół, gdyby nie powstrzymał się w ostatniej chwili. - Jestem przeklętym wampirem. Myślisz, że tego chce? Budzić się każdej nocy u boku martwego, który pije krew, aby żyć? Poza tym, oskarżyła mnie, że mieszałem w głowie Jennifer Stewart, na litość boską. Irytowało go, że musiał przyznać, że kobieta na punkcie, której miał obsesję – pierwsza kobieta, od kiedy został przemieniony, która znaczyła dla niego więcej niż szybki posiłek – myślała, że był zdolny do najpodlejszego aktu, jaki mężczyzna mógł uczynić. Spojrzenie Em wypalało dziurę w jego twarzy, ale zignorował ją. - Sarah pomyliła się – powiedziała cierpliwie. – Przyznała się do tego. Ale ona nie rozumie jak my działamy, nie wtedy w każdym razie. A co do reszty... Raj, mój przyjacielu, jesteś jednym z najlepszych ludzi, jakich kiedykolwiek znałam. Jednym z najlepszych ludzi, jakich kiedykolwiek spotkałam. Jesteś wampirem, i co z tego? Ja też. A Sarah jest wystarczająco dorosła, aby podejmować własne decyzje. Jest cholernym profesorem na uniwersytecie, na litość boską. Nie masz prawa odbierać jej wyboru. - Jeżeli ktoś ją dotknie, zniszczę ten cały pieprzony burdel – warknął. - Wiem.

***** Gino czekał na nich na zewnątrz, stojąc w cieniu pobliskich drzwi. Przeszedł przez krótki podjazd, spotykając się z nimi w połowie drogi, a jego spojrzenie spoczęło ostrożnie na Raju. Gino był silnym wampirem, fizycznie potężnym i nieustraszonym. Ale gdy spojrzał na furie na twarzy swojego pana, upadł na kolana, mówiąc w kierunku ziemi. - Wciąż tam jest, mój panie. Yossi jest z nią. Raj złapał Gina za przód jego koszuli i podniósł go na nogi. - Z nią, jak? - Strzegąc jej, mój panie – powiedział. – Tylko patrząc. Inni są… jego oczy rozszerzyły się ze strachu, gdy Raj przyciągnął go bliżej, mając wystawione kły, a oczy błyszczące lodem. – Mistrzu – wycharczał. Em sięgnęła i złapała ramię Gina, odpychając go z zasięgu Raja i popychając go za siebie. - To strata czasu, mój panie. Musimy wejść do środka. Popchnęła Raja w sposób, w jaki nikt inny nie śmiałby zrobić i próbowała przejść przed niego, ale warknął na nią, ruszając przez podjazd do środka, jednocześnie ignorując protesty Em. - To może być pułapka! - Jezu, Em – narzekanie Gina dogoniło go przy drzwiach. – Myślisz, że pozwoliłbym mu iść w pułapkę? - Po prostu kryj tyły – sapnęła Em. W środku było prawie tak ciemno jak na zewnątrz. Światła były tak przyciemnione, że ledwie dawały poblask, nawet jak na wzrok wampirów. Muzyka była na tyle głośna, że dawała ludziom fałszywe poczucie

anonimowości w tłumie, ale nie tak głośna, aby przeszkadzać sąsiadom. Usłyszał jak Gino mówi zza jego pleców. - Na wprost, mój panie, w pokoju z tyłu. Raj ruszył do przodu, świadom zarówno ludzi jak i wampirów schodzących mu z drogi, pozwalając, aby fala jego gniewu uderzyła w każdego, kto nie ruszył się wystarczająco szybko. Kilka wampirów znało go osobiście, inni rozpoznawali go po potędze jego mocy. Ale wszyscy ustępowali. Jeden lub dwóch ignorantów ludzkich głośno protestowało, ale ich słowa zostały zagłuszone przez ręce wampirów na ich głupich ustach. Raj był świadomy tego wszystkiego, jednocześnie niczego, jego umysł był kompletnie zajęty obrazem Sary zaciągniętej do prywatnego pokoju, upojonej chemią wampirzych feromonów, które czuł zbite w powietrzu jadłodajni. Przeszedł przez wąski korytarz do szerokiego pokoju, który kiedyś był salonem. Był równie zatłoczony, ale ludzie tutaj byli bardziej zuchwali, bardziej użyteczni dla wampirów. Jedna z kobiet, ciemnowłosa i zmysłowa piękność zaoferowała się Rajowi. Spojrzał na nią, ledwie pojmując, na co patrzy, gdy zniknęła, odsunięta przez Em lub kogoś innego. Nie obchodziło go, przez kogo, ponieważ zobaczył błysk jasnych włosów poprzez tłum i znajomy dźwięk śmiechu. Zobaczył grube palce przesuwające się przez jej włosy, aby złapać za tył jej szyi. I wszystko zginęło w ryku jego wyzwania. Raj ruszył na zatłoczony parkiet jak tornado, odrzucając ciała ze swojej drogi, dopóki nie doszedł do Sary. Łapiąc ją za talię, przesunął ja za siebie, ledwie świadomy, że Em była tam, aby ja odebrać. Tym samym ruchem, wyciągnął rękę w kierunku wampira, który śmiał jej dotknąć i odepchnął go przez cały pokój, aż uderzył w ścianę z głośnym trzaskiem.

Wampir był tak duży jak Raj, z długimi, ciemnymi włosami, które wisiały w lokach na jego ramionach i ciemnymi oczami błyszczącymi czerwienią ze złości, gdy jego ofiara została mu odebrana. Zawył w swojej furii i podniósł się na nogi z wystawionymi kłami, wyprowadzając zaciśniętą pięść w kierunku szczęki Raja. Raj nie zadał sobie trudu, aby uskoczyć, po prostu odchylił się, pozwalając, aby pięść uderzyła w powietrze i ledwie czując uderzenie muskularnego ramienia wampira na swoim ramieniu. Wyrzucił własną pięść w przeciwnika, chwycił jego gardło i pozwalając przepłynąć fali swojej mocy rzucił go na kolana. Oczy wampira wytrzeszczyły się z bólu i szoku, gdy uderzyła moc Raja, kiedy jego umysł wreszcie zorientował się, kto go zaatakował. Jakiś zwierzęcy instynkt samozachowawczy doszedł w nim do głosu wydusił z zaciśniętego gardła błaganie o zrozumienie, o litość. - Raj – powiedziała Em zza jego pleców, jej głos był ledwie słyszalny ponad bijącym w nim gniewie. – Mój panie – krzyknęła, głośniej tym razem i wydobyła z siebie pełen irytacji dźwięk za jego plecami, aby nie dopuścić go do jego ofiary. - Mógł nie wiedzieć, Raj – powiedziała z naciskiem, a potem z większym przynagleniem .– Mój panie, to są twoi ludzie. - Jeszcze nie są – warknął. - Lordzie Rajmundzie – powiedziała głosem pełnym potępienia. Spojrzał na przerażone wampiry na kolanach przed nim, i pomyślał, że po tylu dniach uprawiania polityki z Krystofem i policją, byłoby bardzo dobrze móc rozerwać gardło tego wampira, poczuć smak jego krwi i odrzucić jego bezwładne ciało, aby obróciło się w proch. Zauważył, że w pokoju zapadła śmiertelna cisza, ludzie wyszli, wyprowadzeni przez wampiry, które mogły nadal rozsądnie myśleć w

obecności grzmiącej mocy Raja. Podniósł wzrok i przyjrzał się twarzom wampirów, które pozostały. Większość unikała jego wzroku, ich oczy błądziły, niektóre posunęły się do klęknięcia na jedno kolano w poddańczym geście. Inni byli żądni krwi, która mogła popłynąć, gdyby Raj zabił ciemnowłosego wampira. Zatrzymał wzrok właśnie na nich, dopóki każdy z nich nie upadł na kolana, pochylając głowę przed jego władzą. Ale było też kilku, niewielu, którzy uklękli poddańczo, ale także przyglądali się. Wiedzieli, kim jest, wiedzieli, że jest czymś w rodzaju ich następnego Lorda, i osądzali go, czekając, aby zobaczyć, jakiego rodzaju Lordem będzie. Raj chciał wyć z frustracji. Spojrzał w dół na ciemnowłosego wampira i zobaczył przerażenie w rezygnację w jego oczach. - Pieprz się – warknął. Pociągnął z powrotem swoją moc i uwolnił wampira, pozwalając mu upaść na podłogę, gdzie zaczął kaszleć i dusić się. - Przebacz mi, mój panie – wycharczał. Raj odwrócił się i odebrał Sarę od Yossiego, który trzymał ją ostrożnie z daleka od swojego ciała, stawiając sprawę jasno, że tylko się nią opiekuje i nic więcej. - Ty też się pieprz, Em – warknął Raj, gdy przechodził obok niej, wyciągając Sarę z pokoju i idąc z nią przez korytarz. Spodziewał się, że Sarah będzie się opierać, protestować przeciw poniewieraniu, ale nie wziął pod uwagę wpływu wampirzych feromonów i jej podatności na nie. Zamiast się kłócić, owinęła swoje ramiona dookoła jego karku i zaczęła go głaskać, ocierać się swoim miękkim biustem o jego pierś.

- Przestań, Saro – wymamrotał, zakłopotany jej zachowaniem. - Raj – powiedziała zachwycona, gdy tylko zdała sobie sprawę, kto ja trzyma. – Mój ulubiony wampir! - Chryste – wymamrotał. Zacieśnił swój uścisk, jęcząc, gdy podskoczyła i objęła go swoimi nogami dookoła jego talii. Czuł gorąco pomiędzy jej nogami przy jego biodrze, czuł znajomy zapach jej włosów, jej perfum. Jego własne ciało, już pobudzone od podwyższonej adrenaliny, zareagowało na jej obecność i przeklął pod nosem. Musiał wydostać ich oboje z tego miejsca. Kent podszedł do niego, upadając na jedno kolano. - Przebacz mi, mój panie, nie miałem pojęcia, że ona jest... – jego głos ucichł, zmrożony przez lodowy uścisk mocy Raja, krztusząc się z braku powietrza. - Teraz wie, że jesteś draniem – warknął i uwolnił Kenta, który prawie upadł na podłogę. - Em – krzyknął Raj przez ramię i wyszedł z domu, w połowie niosąc Sarę, która całowała go teraz miękkimi ustami kąsając jego kark, a jej język zagłębiał się w jego uchu. Idąc do BMW, próbował uwolnić się z jej ramion i nóg bez skrzywdzenia jej. Zaczęła się śmiać, jak gdyby to była cudowna zabawa, pozwalając mu uwolnić się z jednej ręki, aby położyć tam zaraz drugą, opuszczając nogi posłusznie, gdy prosił, a potem wskakując znowu, gdy sięgał do samochodu, zmuszając go, aby ją złapał, albo pozwolił upaść na tyłek. Kusiło go, aby to zrobić, ale Emelie i inni wychodzili z domu i przyglądali się całemu upokarzającemu cyrkowi. Przynajmniej nikt inny nie śmiał wyjść na zewnątrz, pomyślał z wdzięcznością.

Ale o ile Yossi i Gino byli świadomi wcześniejszego gniewu Raja to teraz ich twarze były pozbawione emocji, a Em nie kłopotała się, aby ukryć swoje rozbawienie. - Powinieneś przynajmniej ją oznaczyć, jeżeli masz zamiar zachowywać się jak jaskiniowiec, mój panie – skomentowała. - Taa, Raj – zgodziła się, Sarah. – Powinieneś przynajmniej... – jej słowa zostały ucięte, gdy Raj podniósł ja do góry i wrzucił do samochodu. Em powstrzymała śmiech, ale Raj nie był rozbawiony i dał jej to odczuć. - Zobaczymy się jutro w nocy – powiedział zimno. – W magazynie. Em spoważniała natychmiast, uświadamiając sobie po raz pierwszy jak bardzo był wściekły. - Raj – powiedziała, dotykając jego ramienia. – Może powinieneś pozwolić mi... Spojrzał na nią i opuściła rękę pod jego zimnym, niebieskim spojrzeniem. - Myślisz, że ja skrzywdzę, Emelie? Em schowała rękę, a jej usta wydęły się szybko. - Nie – powiedziała. - Zatem, spotkamy się jutro. Wsiadł do samochodu zatrzaskując za sobą drzwi. - Zapnij pasy – rozkazał Sarze. - Może ja nie chcę… - Zapnij te pieprzone pasy, albo ja to zrobię, a oboje wiemy, że mogę.

Sarah pokazała mu język i zapięła sprzączkę, siedząc cicho ze skrzyżowanymi rękami, gdy Raj wyjeżdżał spod jadłodajni, a jego opony sypały śmiecie spod kół.

Rozdział XL Raj jechał zbyt szybko, gdy parkował w wąskim garażu. Jego opony zapiszczały na gładkiej powierzchni, gdy wcisnął hamulec, a zderzak wbił się w ścianę. Jego krew wciąż gotowała się od krążącej adrenaliny w jego organizmie. Było wystarczająco trudno uspokoić się po walce i konfrontacji, jaką miał w jadłodajni, ale było jeszcze trudniej ze szczupłymi dłońmi Sary owiniętymi dookoła niego, gdy jechał ulicami Buffalo. - Przestań, Saro – powiedział po raz setny. Jej odpowiedź była taka sama, zbyt... miękki, mruczący śmiech, który sprawiał, że jego fiut twardniał, a jego kły bolały. Otworzył drzwi z przekleństwem na ustach i przeszedł na jej stronę. Nie poruszyła się, nawet nie odpięła pasów. Zaciskając zęby, na to, co wiedział, że się stanie, sięgnął i odpiął pas, niezaskoczony nawet, gdy poczuł jej palce przesuwające się w dół jego brzucha i pomiędzy jego nogami. - Ooooh – zamruczała. – Czy to dla mnie? - Jezu Chryste. Raj wyniósł ją z samochodu, trzymając ją na tyle długo, że zdążył wbić kod zabezpieczający, potem przerzucił ją przez ramię i przeszedł brutalnie przez drzwi. Poczekał dopóki nie usłyszał blokowania się drzwi za sobą, potem wstukał drugi kod na wewnętrznym panelu i zaniósł ją na dół, otwierając drzwi do swojej kryjówki zanim postawił ją w środku. Niespodziewanie, wydawało się, że otrząsnęła się w końcu z mgły, opierając się o niego z cichym westchnieniu i kładąc głowę na jego piersi, a jej dłonie spoczęły lekko na jego talii pod kurtką. Raj spojrzał w dół na

jej jasne włosy na jego czarnym swetrze, jej twarz ukrytą za kurtyną włosów. - Saro? – Powiedział miękko. - Mmmm? - Jesteś jeszcze ze mną? Roześmiała się cicho i poruszyła trochę biodrami, przypominając mu, że był wciąż twardy jak skała przy jej brzuchu. Odsunął ją na bok i aktywował swój system ochrony na dzień, a gdy się odwrócił, zobaczył, że go obserwuje zamglonym wzrokiem błyszczącym od uczuć, ze złotymi refleksami w ciepłym świetle jego lamp. Upuściła swoją marynarkę na podłogę i po raz pierwszy zauważył, jak była ubrana. Niskie denimy opinały jej nogi i biodra jak druga skóra, ukazując wdzięk bioder i wspaniałego tyłka. Jej piersi były wystawione na widok przez top bez ramiączek z czerwonej satyny na jej bladej skórze, na tyle obcisły, że piersi wyłaniały się zachęcająco. Chciał zamknąć oczy przed pokusą, ale nie mógł się do tego zmusić. Sarah zobaczyła, że jej się przygląda i zaczęła wodzić palcem wzdłuż brzegu satynowego topu, poruszając pieszczotliwie palcami, aż spoczęły na jej talii. Uśmiechnęła się. - Wreszcie się spotykamy… - Nie rób tego, Saro – powiedział cicho. - Dlaczego nie? – Domagała się słodko. – Wiem, że chcesz. Chodź, kochanie. Pieprzmy się. Jego gniew powrócił falą. Był oszalały z furii, że naraziła się na takie niebezpieczeństwo, wściekły, że zmusiła go, aby odsłonił się zanim był gotowy.

- Kiedy będę się z tobą pieprzył – warknął. – To nie będzie, ponieważ zachowujesz się jak suka w rui na zapach gromady podnieconych psów. Sarah szarpnęła głową, jakby ją spoliczkował, a jej oczy wypełniły się łzami, zranienie było wypisane na każdym calu jej twarzy. - To było okrutne – wyszeptała – nawet jak na ciebie. To było okrutne. Okrutne i niesprawiedliwe. Wiedział o tym, ale byłby przeklęty, jeżeli przeprosiłby, nie po tym, jak zabawiła się w jadłodajni. Widziała, jakie podjął kroki zapewniając jej bezpieczeństwo w magazynie, a jednak poszła sama, po prostu, aby udowodnić, że może. - Chcę iść do domu – powiedziała nieśmiało. - Kiepsko – spojrzała na niego z niepokojem. – Już prawie świt – wyjaśnił. - Ale – rozejrzała się dookoła jak uwięzione zwierzę szukające ucieczki. – Po prostu otwórz drzwi. Mogę... - Nie sądzę – powiedział lekceważąco. – Powinnaś wziąć prysznic – powiedział, wskazując łazienkę. – Mam jakieś ubrania, które możesz założyć. - W porządku – powiedziała cicho, jakby chciała zniknąć. To go rozwścieczyło, ponieważ wiedział, że to on sprawił, że czuła się w ten sposób. Czuł się jak dupek, gdy patrzył jak odchodzi, jak zrzuca buty i boso wślizguje się do łazienki przez na wpół otwarte drzwi, zamykając je za sobą powstrzymując oddech. Przebrał się już, gdy wyszła. Założyła jego podkoszulek, który zostawił w łazience, ale nie miała spodni. Jej nogi były nagie, ale koszulka zwisała do jej kolan, jak koszula nocna. Jego ubranie. Założyła jego ubranie. A kiedy zmusiła się, aby podejść bliżej, aby dostać się do łóżka,

poczuł jego mydło na jej skórze. Em miała rację. Jeżeli jej chciał, musiał coś z tym zrobić. A jeżeli nie, musiał jej pozwolić odejść. - Możesz spać w łóżku – powiedział uprzejmie, próbując się poprawić. – Ja wezmę kanapę. - To nie ma znaczenia – powiedziała, gdy świeże łzy potoczyły się po jej policzkach. – Pewnie nie będę spać. - Jasne, że będziesz. Spojrzała na niego zdezorientowana i to było ostatnie, co zobaczył, zanim nie opadła w jego ramiona. - Przepraszam, kochanie – wyszeptał, – ale nie możesz się obudzić przede mną. Zaniósł ja do łóżka i przykrył, odsuwając pasmo złotych włosów z jej twarzy. – Śpij dobrze. Położył się na skórzanej kanapie doskonale świadomy Sary śpiącej w jego łóżku zaledwie kilka stóp od niego. Przekręcił się raz lub dwa, usiadł i zmienił pozycję, próbując znaleźć wygodę. Położył się i poddał. W końcu słońce zabrało go, ale to nie miało znaczenia.

Rozdział XLI Raj obudził się głodny i napalony, z rozwiązaniem obu tych problemów leżącym nieopodal w jego łóżku, całym smakowicie ciepłym i zdrowo różowym. Wstał po woli na nogi, rozciągając każdy mięsień, słysząc trzeszczenie swojego karku po niewygodnym dniu na za krótkiej kanapie. Przeszedł przez pokój i stanął nad nią w prawie idealnej ciemności swojego tajemnego sanktuarium, patrząc jak śpi. Słyszał każde uderzenie jej serca, czuł każdy jej oddech, ciepło jej ciała ogrzewające zimne prześcieradła jego łóżka. Było błędem przywiezienie jej tu. A nawet jeszcze większym, zrobienie tego, gdy był tak długo bez pożywiania się. Chciał zatrzymać się i pożywić ostatniej nocy, ale wtedy zadzwonił telefon, że Sarah jest w jadłodajni, a teraz… była tutaj. Wspomnienia

wypełniły

jego

myśli

–

jej,

tańczącej

z

ciemnowłosym wampirem, jej ciała ocierającego się o niego, jego rąk na niej. Raj zamknął oczy przed nową fala gniewu. Kiedy je otworzył, ona wciąż tam leżała, wciąż spała. Była jego. Dlaczego jej nie wziąć? Jego kły wydłużyły się ochoczo, wystając pomiędzy jego wargami. Otworzył usta i rozciągnął szczękę. Jakby świadoma niebezpieczeństwa czyhającego na nią, Sarah wymamrotała coś przez sen i przekręciła się. Jej zapach dotarł do niego, delikatny i słodki, pomieszany z zapachem jego mydła, ubrania. Jego fiut stwardniał nieskrępowany w luźnych spodniach, które założył tylko dlatego, że ona z nim była. Warknął cicho, świadomy zimnego, niebieskiego błysku w pokoju, światła, którym błyszczały jego oczy, płonąc w gorączce dwóch różnych pragnień. Zadzwonił jego telefon. Mile widziana przerwa. Przeszedł przez pokój i sprawdził identyfikację dzwoniącego. To była Emelie. Oczywiście. Pewnie martwiła się o niego. Lub może o Sarę.

Raj nie odebrał. Pozwolił jej myśleć, że jest pod prysznicem, gdzie wkrótce będzie. Złapał parę denimów i ruszył do łazienki, bez oglądania się na łóżko, zamykając drzwi zanim mógł rzucić okiem na pokusę tam leżącą.

*****

Prysznic obudził Sarę. Przynajmniej tak pomyślała, że to było to. Nie było innych dźwięków w pokoju, a podczas, gdy światła były przyciemnione, niewiele również mogła zobaczyć. Drzwi do łazienki były zamknięte, a ona usiadła, przyciągając kołdrę do siebie. Nie pamiętała, kiedy zasnęła, ale pamiętała wszystko inne. Jej całe ciało zarumieniło się z zakłopotania na wspomnienie przejścia Raja przez zatłoczony pokój, przybycia na ratunek od jej własnej głupoty. Nie miała pojęcia, jakie są jadłodajnie, nawet nie brała pod uwagę, że mogą być tak silnym afrodyzjakiem. Pamiętała, że Raj mówił coś o tym w jego klubie w Nowym Jorku. Kiedy miała ten erotyczny... Cokolwiek to było, na tym parkiecie. Ale przypisała to reakcji na samego Raja. Głupia. Ale nie wszystko było jej winą. Co on myślał, że ona zamierza zrobić, siedzieć w tym głupim magazynie jak dobry, mały piesek czekając, aż pan przyjdzie pogłaskać go po głowie? Jeżeli powiedziałby jej, o co chodzi, albo nawet więcej, jeżeli zgodziłby się, aby pojechała z nim do jadłodajni, tak jak chciała, nic z tego nie wydarzyłoby się. Szczerość zmusiła ją, aby przyznać, że była beztroska. Zdała sobie sprawę z tego, w chwili, gdy weszła do jadłodajni, zapraszającej

taksującym spojrzeniem wampirów przy drzwiach. Teraz wiedziała, co każdy myślał, w jakim celu przyszła. Przyszła po to samo, po co wszyscy inni. Po seks i krew. Nie miała nic, przeciwko co do seksu i krwi jako takim, ale ona chciała Raja i tylko jego. Ale on jej nie chciał. Albo raczej nie chciał jej chcieć, co było tym samym. Zwłaszcza, jeżeli chodziło o Pana Kontrolującego, Raja. Inne wampiry wydawały się ją polubić. Ten ciemnowłosy leciał na nią. Oh, bądź szczera, Sarah, ty leciałaś na niego. To dlatego rzadko piła. To ogłupiało ludzi. Ale miała takie wrażenie poprzedniej nocy, jakby była pijana, i to nie było złe. Po raz pierwszy w swoim życiu, nie musiała się martwić o to, że była zbyt niska, lub jej biust był zbyt duży. Nie martwiła się, że ten miły facet siedzący obok niej może być seryjnym gwałcicielem czy innego rodzaju szaleńcem, który będzie ją śledził do domu, aby ją skrzywdzić. Czuła się dobrze, a przynajmniej czuła się dobrze dopóki nie pojawił się Raj i sprawił, że poczuła się jak kompletna dziwka. Kompletnie niechciana dziwka. Łazienka otworzyła się, rozświetlając pokój. Skurczyła się od padającego światła, zamierając, gdy pojawił się Raj, ubrany tylko w spodnie. To były czarne denimy, wiszące nisko na jego biodrach, z odpiętym guzikiem i suwakiem do połowy zapiętym. Jego pierś była naga i wciąż wilgotna, a Sara przełknęła westchnięcie na widok jego urody. Jego ramiona były szerokie i umięśnione, jego pierś silna i dobrze zbudowana, schodząc w dół ku wąskiej talii i twardemu, płaskiemu brzuchowi. Jego skóra błyszczała złotem w świetle płynącym z łazienki, a ledwie widoczne jasne włosy wiły się w dół jego piersi, aby zniknąć w połowie zapiętych spodniach.

Jej wzrok powędrował do jego twarzy i odnalazł jego lodowe, niebieskie oczy patrzące na nią. Błyszczały lekko, tak jak to robiły, gdy był zły, a ona przyciągnęła bliżej okrycie, ciesząc się z tak marnej ochrony. Nagle poczuła się jak zwierzę pod spojrzeniem drapieżnika, co za nieszczęsny obrazek. Zmarszczyła brwi i poczuła przypływ gniewu, umacniający jej determinację. Ona nie była zwierzęciem, nie była niczyją ofiarą, i na Boga, nie była również dziwką. - Raj – powiedziała zimno. To było przyznanie się do jego obecności, nic więcej. - Sarah. Jego głos był niski i dudniący, i zdecydowanie mający na celu onieśmielenie. Widocznie, wciąż był na nią wkurzony. Cóż. Szkoda. Zbierając swoją odwagę i swój lodowaty głos, Sarah powiedziała. - Jeżeli skończyłeś, chcę skorzystać z łazienki. Mrugnął. I znowu mrugnął. Nie powiedział nic, ale odsunął się dwa kroki od drzwi łazienki, robiąc jej przejście, zaledwie tyle, aby mogła przejść. Sarah wyszła z wielkiego łóżka, ostrożnie trzymając zbyt dużą koszulkę, w którą była ubrana – jedna z jego – przed podwinięciem się. Przeżyła chwile zawahania, gdy przechodziła obok niego, stojącego tam wielkiego i przystojnego i patrzącego na nią. Ale ruszyła szybko i zamknęła za sobą drzwi. Już w środku, oparła się plecami o zamknięte drzwi i odetchnęła z ulgą. To nie było takie trudne. Co z tego, że był wielkim, złym wampirem. Jego poddani mogli przed nim umykać, nawet Emelie podlizywała się, ale Sarah nie musiała. Postawił sprawę jasno, że nic między nimi nie było, więc kim do diabła był, aby mówić jej, co może, a czego nie może robić? Jeżeli chciała wpaść do każdej jadłodajni w

mieście i przetańczyć całą noc, to była jej sprawa, nie jego. Do diabła, może mu to powie. To byłby szok dla niego, prawda? Słaby człowiek, mówiący mu gdzie może schować sobie to całe jego macho? Powinien wrócić na Manhattan do tych wszystkich pięknych kobiet. One pewnie padały mu u nóg, otwierając przed nim żyły i nogi. Kiedy skończyła szybki prysznic, znalazła nową szczoteczkę do zębów – co to miało znaczyć? Przyprowadzał obce kobiety przez cały czas, tak, że musiał trzymać nowe szczoteczki do zębów pod ręką? Była gotowa na konfrontację, która się zbliżała. Prawdopodobnie spodziewał się, że będzie przepraszała zawstydzona. Cóż, zgaduj dalej, chłopcze. Znalazła swoje jeansy wciąż wiszące na drzwiach, od poprzedniej nocy. Były wilgotne, ponieważ wisiały tam podczas dwóch pryszniców, ale po kilku pchnięciach i obtartej skórze, wreszcie udało się je wciągnąć i zapiąć. Wciąż była bojowo nastawiona, oczywiście, ale lepiej mieć je na sobie. Spojrzała na zbyt obcisłą, czerwona, satynową bluzkę, w którą była wcześniej ubrana, myśląc o wciśnięciu się w nią znowu i zamiast tego wciągnęła podkoszulek Raja. Był wystarczająco luźny, że mogła jechać bez stanika do swojego domu. Nikt poza Rajem nie będzie jej widział, a on nie był zainteresowany. Wzięła głęboki wdech, pozwalając opróżnić się płucom ze stresu, a potem otworzyła drzwi łazienki.

***** Raj stał po drugiej stronie pokoju, w pobliżu garderoby, kiedy otworzyły się drzwi łazienki i wyszła Sarah. Natychmiast zaczęła szukać

czegoś, ignorując go zupełnie. To go zaskoczyło. To i jej postawa. Spodziewał się, że będzie zakłopotana, nawet zawstydzona. Myślał, że może wyśliźnie się cicho z łazienki, ogarnięta winą, tak, że nawet na niego nie spojrzy. Mógł sobie z tym poradzić, nawet przygotował się, aby jej to ułatwić i udawać, że mogą zapomnieć o całym poniżającym zdarzeniu. Ale nie, była tu zaglądając po kątach, odsuwając pościel, mamrocząc pod nosem i schylając się w tych przeklętych jeansach, w niebezpieczny sposób. Dla nich obojga. Stawał się zagrożeniem, gdy ona była skupiona. Znalazła swoje buty, wkładając je na nogi. Stała się nagle kilka cali wyższa, a jej nogi wyglądały o kilometr dłuższe. Prawie jęknął. W końcu spojrzała na niego. - Chcę wyjść. - Zawiozę cię do magazynu. Em może zorganizować... – przerwał i spojrzał na nią. Robiła coś z rękami trzymając je w jego kierunku i otwierając i zamykając jej palec wskazujący i kciuk jak lalka czy coś. – Co to, do kurwy jest? – Zapytał. - To, o wielki wampirze, jest bla, bla, bla. Chcę wiedzieć, gdzie jest mój samochód, z moimi rzeczami w środku, a potem jadę do domu. Jeżeli nie chcesz mnie tam zawieźć, otwórz po prostu te głupie drzwi i wypuść mnie z tego bunkra. Złapię taksówkę. Mogę cię zaskoczyć, ale daję sobie radę sama od kilkunastu lat z… Przerwała

w

połowie

słowa,

wreszcie

zszokowana

ciszą

spowodowaną jego nagłym pojawieniem się o cale od niej, gdy jej ludzkie zmysły przegapiły ten ruch. - Groź delikatnie, malutka – ostrzegł. – Nie chcesz mnie sprowokować. Nie dzisiaj.

Jej oczy pociemniały z gniewu, mrużąc się, gdy spotkała jego wzrok. - Doprawdy? A dlaczego, Raj? Zmęczyło mnie to, że myślisz, że masz prawo rządzić mną. Nie jesteś moim chłopakiem, a z pewnością nie moim strażnikiem, i tak jak ja to widzę, nie masz żadnego prawa do mnie. Jak mówi piosenka, nie chcesz mnie dla siebie, to pozwól mi znaleźć kogoś innego. Wóz, albo przewóz, Raj. Teraz albo nigdy. Czas na… Przerażona pisnęła, gdy Raj objął ramieniem jej talię i podniósł ją do góry. Zanurzył palce jednej ręki w jej włosy i odsunął je odsłaniając długą linię jej szyi. - Zatem, zdecydowałem się teraz – zamruczał. Sarah zajęczała, gdy Raj zanurzył swoje kły w jej welwetowej skórze szyi i nakłuł wrażliwą ścianę jej żyły. Jej jęki przeszły w okrzyki przyjemności, gdy krew zaczęła płynąć, ciepła i słodka, taka jak wiedział, że będzie. Owinęła ramiona dookoła niego, odchylając głowę i przytrzymując jego usta przy swojej żyle. Pierwszy orgazm przeszył jej ciało i wyszeptała jego imię, powtarzając je bez końca dopóki nie opadłą bezsilnie w jego ramionach. Podniósł głowę i polizał zranienie, aby się zamknęło, smakując bukiet jej krwi, smak jej skóry. Otarła się o niego z zadowoleniem, a on podniósł ją wyżej, obejmując jej tyłek i idąc w kierunku łóżka. - Nie rozkładaj się tak wygodnie, kochanie – wyszeptał. – Jeszcze z tobą nie skończyłem. Położył ją na łóżku i zdjął koszulkę, którą jej dał, ciesząc się widokiem każdego cala jej skóry, który mu się ukazał. Zajęczał na widok jej piersi, pełnych i ciężkich, z sutkami i aureolami, tak jasnymi, że ledwie mógł powiedzieć, gdzie się kończyły, a zaczynała jej jasna skóra. Nie zdolny, aby się powstrzymać, pochylił się, aby ich skosztować, próbując

każdego z nich mocno, okrążając sutki, czując powiększenie w swoich ustach jak słodkie, soczyste owoce. Śledząc linie jej ciała swoim językiem, zjechał w dół jej ciała, odpinając jej ciasne jeansy, ściągając je przez jej biodra i płaski brzuch. Wygięła się pod jego rękami, gdy ściągał jeansy w dół jej nóg, aż jej płeć ukazała się, gładka i jedwabista, otoczona małym wianuszkiem jasnych włosów na szczycie wzgórka. Odrzucił jej spodnie, a potem wstał i zdjął swoje denimy. - Rozszerz nogi dla mnie, Saro – zajęczał, obniżając się na łóżku, przesuwając biodrami na jej. Sarah zagryzła wargi, ale rozszerzyła biodra, wystarczająco, aby objąć nimi jego, dając mu widok swoich fałdek. Roześmiał się niskim pomrukiem, prawie warcząc, gdy położył dłonie na jej kolanach i poprowadził swoje palce do wewnątrz jej ud. - Szerzej, malutka. Sapnęła, całe jej ciało zaróżowiło się z zakłopotania, gdy rozszerzał ją pod swoim spojrzeniem. - Co za śliczna cipka. Zanurzył jeden palec w swoich ustach, sięgnął i przeciągnął palcem po jej pochwie, otwierając ją szerzej. - I taka wilgotna dla mnie. Wciągnął

słodki

zapach

jej

podniecenia

i

zamruczał

z

przyjemności. - Raj! – Zaprotestowała, ale jej ciało ja zdradziło, gdy jej plecy wygięły się z przyjemności, sutki stwardniały błagając o uwagę. Jego palce zawędrowały do twardego guziczka jej łechtaczki i nacisnęły, gdy on przyglądał się jej drżeniu z pożądania, gdy go drażnił. - Raj – powtórzyła, ale szepcząc tym razem, pełna oczekiwania.

Chcąc, pragnąc skosztować jej całej, zanurzył twarz pomiędzy jej nogami, a jego język zastąpił palce, gdy jej soki płynęły, jej łechtaczka pulsowała, gdy doprowadzał ją do orgazmu po orgazmie, aż wykrzykiwała jego imię, z zaciśniętymi palcami w jego włosach, szarpiąc się spazmatycznie, jakby nie mogła zdecydować, czy go odepchnąć, czy przyciągnąć bliżej. Jego język kontynuował odkrywanie jej ciała, kosztując każdej nowej intymnej doliny, podczas, gdy jego mocne palce drażniły jej wnętrze, pieprząc ją, torturując, obiecując to, co nadejdzie. Drżała pod jego natarciem otoczona sokami swojego ostatniego orgazmu, a jej głos stał się zachrypnięty od wykrzykiwania jego imienia więcej razy, niż mógł zliczyć. Zajęczała nagle, jej głowa obracała się z jednej strony na drugą. - Raj. Proszę. Otoczył jej łechtaczkę językiem jeszcze raz zanim podniósł głowę, na tyle, aby zapytać. - Prosisz, o co, malutka? Zadrżała pod nim. - Chcę cię w środku. Proszę. Przesunął się po jej ciele pocierając swoją brodą, piersią i twardością swojego fiuta o jej wrażliwą pochwę. - Powiedz, czego chcesz, Saro – zażądał. Spojrzała na niego zamglonym wzrokiem wypełnionym łzami. - Pieprz mnie, Raj. Proszę, pieprz. Wynagrodził ją powolnym uśmiechem, rozszerzając jej nogi i wbił się pomiędzy jej uda. Nie było potrzeby gry wstępnej. Była wilgotna i gotowa na niego. Ale była mała. A on nie. Wsunął się w nią długim, wolnym pchnięciem, czując opór jej ciała, które robiło miejsce dla niego.

Była ciasna. Taka ciasna. Sapnęła głośno, a jej palce zacisnęły się na jego ramionach, gdy mięśnie jej śliskiego, gorącego tunelu zacisnęły się na jego fiucie w proteście na jego nagłe wtargniecie. Przerwał na kilka sekund, pozwalając jej ciału dostosować się do jego rozmiaru, a potem zaczął poruszać się ostrożnie, wchodząc głębiej z każdym pchnięciem, dopóki jej wewnętrzne mięśnie nie zmiękły dookoła niego, pieszcząc do w powitalnym uścisku. Pchał mocno, zanurzając się w niej do samego końca, gdy zaczął ja pieprzyć na serio, wchodząc i wychodząc, trzymając nad nią ramiona, patrząc w jej twarz i trzymając jej wzrok z każdym pchnięciem swojego ciała. Szeptała jego imię, zatopiona w przyjemności, jej rozgrzana skóra błyszczała od potu, gdy wyginała się na jego spotkanie. Polizał jej skórę, smakując jej następny smak, słony i ciepły. Podniosła kolana wyżej, a on pchnął je do piersi, tak, że mógł wejść w nią jeszcze głębiej. Zajęczała i przyciągnęła go bliżej, a jej paznokcie wbijały się w jego plecy. Wyjęczał swoją przyjemność i pchał jeszcze mocniej, a jej małe ciało unosiło się z każdym pchnięciem, jej piersi trzęsły się, a sutki były twarde i duże jak czereśnie zaróżowione na jasno różowo. Pochylił głowę i ugryzł jeden, smakując czerwony sok jej krwi, słysząc jej krzyki z przyjemności, gdy szczytowała jeszcze raz. Uczucie jej orgazmu dookoła jego fiuta, to było dla niego zbyt wiele. Zafalowało dookoła jego długości jak tysiące palców, dotykających wszędzie, poruszających, masujących, ośmielających, proszących o jego nasienie. Odrzucił głowę do tyłu i krzyknął, gdy dotknął krawędzi pożądania, które wypełniło go zupełnie. Raj opadł na Sarę, nie będąc pewien, czy może się ruszyć, a każdy oddech wypełniony był jej zapachem. Czuł jej serce bijące pod nim, czuł zapach jej krwi. Jęknął i stoczył się zanim by ją zgniótł zupełnie,

przyciągając ją do siebie i obejmując ramieniem, gdy jej głowa spoczęła na jego piersi. Pogłaskał delikatnie jej długie włosy, wsłuchując się w rytm jej uspokajającego się oddechu. Jej oczy były zamknięte, ale wciąż go gładziła jedną ręką, zaczynając wysoko na jego piersi i schodząc przez jego żebra do biodra i z powrotem. To był błąd. Wiedział o tym. Ale to nie tłumaczyło głębokiej satysfakcji, którą czuł mając ją leżącą i gorąca obok siebie, a jej krew go rozgrzewała, gdy krążyła w jego żyłach wprost do jego serca. Była jego. Wiedział o tym od chwili, gdy ją zobaczył, i nie ważne, jak bardzo z tym walczył, nie ważne na jak wielkie niebezpieczeństwo ją narażał, chciał, aby była z nim. W jego łóżku, w jego życiu. Westchnął głęboko, a całe ciało Sary podniosło się i opadło od ruchu jego piersi. - Jeżeli powiesz, że przepraszasz – wymamrotała sennie. – Przebiję cię kołkiem, gdy będziesz spał. Raj uśmiechnął się, a potem roześmiał, przyciągając ją bliżej. - Nie przepraszam – dodał. – Aczkolwiek, pewnie to nie było mądre. - Do diabła z mądrością. Nie wyszlibyśmy z domu, gdybyśmy martwili się o bycie mądrymi. Nie chcę być mądra, chcę żyć. Usiadła i spojrzała na niego stanowczo, czego efekt rujnowały opadające włosy i kołysanie jej wspaniałych piersi. - Boże, jesteś piękna – powiedział cicho. – Mógłbym zostać tu i kochać się z tobą całe dnie. Sarah zarumieniła się i uśmiechnęła zadowolona. - Tylko dni?

- Cóż – zaczął, przyciągając ją bliżej, tak, ze mógł pieścić jej jedna pierś. Ugryzł lekko sutek i powiedział. – Mam pożywienie, którego potrzebuję przed sobą, ale ty w końcu będziesz potrzebowała zjeść też. - Racja – powiedziała bez tchu, już wyginając plecy, aby ośmielić jego język w odkrywaniu. – Oh, Boże, Raj! Przetoczył ją pod siebie, rozszerzając jej nogi swoimi biodrami i wsunął się głęboko w jej śliską, mokrą wilgotność. Jej ciało przyjęło go łatwo tym razem. Wciąż była otwarta, jej mięśnie wciąż pulsowały po ich wcześniejszym stosunku. Zaczął wolno, wsuwając się do środka i na zewnątrz, wycofując dopóki tylko czubek jego członka pozostawał w niej, a potem pchając znów głęboko. Owinęła swoje nogi dookoła jego bioder, jej jęki przyjemności pospieszały go do zwiększenia szybkości. Poczuł, kiedy zaczął się w niej budować następny orgazm, poczuł pulsowanie jej ciała dookoła niego, gładzącego go, pieszczącego jego fiuta, dopóki nie poczuł, że ona jest na krawędzi ekstazy i krzyknęła. Raj odrzucił głowę i zawył jej imię, obwieszczając je światu. Była jego, tylko jego, na zawsze jego.

***** Sarah leżała pod ciężarem wielkiego ciała Raja, czując, jakby każda jej kość, każdy mięsień, każda komórka rozpłynęła się, pozostawiając ją kałużą. Bardzo szczęśliwą i zadowoloną kałużą, ale z pewnością nie zdolną do niczego tak ambitnego, jak ruch. Wymamrotał coś, czego nie zrozumiała, potem uniósł się na swoich silnych ramionach i przesunął na

jedną stronę, sięgając ramieniem, aby podsunąć ją bliżej, jakby bał się, że odejdzie. Nie miała zamiaru nigdzie iść, ale znała Raja, i wiedziała, że jego następne słowa, będą dotyczyły tego, aby utrzymać ją z daleka, od tego, co dzieje się w mieście. Musiała się do tego przyzwyczaić, jak przypuszczała. Przyzwyczaić

się

nadopiekuńczego,

do

posiadania

wspaniałego,

władczego,

przystojnego

aroganckiego,

kochanka

wampira,

troszczącego się o nią. Ponieważ mu zależało. Nie powiedział tego, nie w słowach, ale było coś w sposobie jak ją trzymał, w sposobie jak na nią patrzył, kiedy się kochali, co świadczyło o tym, że była dla niego ważna. Czuł, że była jego. A Sarah pomyślała, że były z pewnością gorsze rzeczy w życiu niż bycie skarbem dla kogoś takiego jak Raj. - Jestem zaskoczony, że znasz tę piosenkę Supremes – powiedział niespodziewanie. – To było zanim się urodziłaś. Sarah uśmiechnęła się na jego piersi. Okay, więc może to będą następne słowa z jego ust – pomyślała senne. - Kiedy przebywałam w tym domu wariatów, do którego wysłali mnie rodzice… - warknął cicho, a ona ucałowała jego pierś w podzięce – był tam nocny stróż. Szpital nie zezwalał na muzykę, mówili, że źle wpływa na pacjentów, ale ten facet myślał, że to okrutna i niespotykana kara. Więc przemycił radio i siadywaliśmy tam słuchając muzyki. Raj wydał dźwięk dezaprobaty. - To się tak nazywa? Klepnęła jego pierś, a potem pocałowała w to samo miejsce. - Był dużo starszy niż ja, wystarczająco, aby być moim dziadkiem, i lubił stare nagrania, więc tego słuchaliśmy. Motown w większości,

uwielbiał soulową muzykę – zamilkła na chwilę, wspominając, a potem powiedziała. – Jestem zaskoczona, że ty znałeś tę piosenkę. Parsknął lekceważąco. - Prowadziłem kluby w Nowym Jorku zanim się urodziłaś, dziewczynko. I to nie zawsze były miejsca gorących spotkań na Manhattanie. Zaczynaliśmy od dansingów dla klasy średniej w Brooklynie w latach sześćdziesiątych. - Huh – powiedziała, myśląc intensywnie. – Więc to znaczy, że jesteś wystarczająco stary, aby też być moim dziadkiem? Raj roześmiał się. - Pra, pra pradziadkiem, ale kto by liczył. Sarah przysunęła się bliżej, zadowolona, że mógł z nią żartować i zastanawiając się, kiedy wyjdzie temat i zepsuje jej wieczór. Nie musiała długo czekać. - Saro – wziął głęboki wdech. Oto nadchodzi, pomyślała. - Nie możesz już być częścią tego śledztwa. Posłuchaj – dodał, kiedy usiadła i spojrzała na niego, zatrzymując jej protest zanim mogła wziąć oddech. – To stało się sprawą wampirów, a każdy człowiek z tym związany, może być tylko skrzywdzony. Musisz mi zaufać, że zajmę się tym, że znajdę Trish i inne – patrzył jej w oczy. – Ufasz mi, prawda? Spojrzała na niego spod zmrużonych powiek. - To tania sztuczka, Raj – rozszerzył niewinnie oczy. Westchnęła z niesmakiem. – Nawet nie patrz na mnie w ten sposób – pożaliła się. Zagryzła wewnętrzną stronę wargi i przeklęła cicho.

- Cholera – podciągnęła kolana i przekręciła się, siadając na nim. – Co teraz zrobisz? Raj położył głowę na jednym ramieniu, sięgając drugą ręką, aby objąć jej ciało, zamykając w objęciu jej tyłek. - Zamierzam dowiedzieć się, kto to zrobił i rozszarpać go na kawałki. - To nie może być takie proste, inaczej już byś to zrobił. Uśmiechnął się szeroko. - Teraz wiem więcej niż kilka dni temu. Nie dowiedziałem się wiele od Reginy, ale wiem gdzie szukać. Wierz mi, kochanie. Ta operacja jest bliska końca. Sarah westchnęła poddając się. - Nie mogę siedzieć tutaj w ciemności czekając na ciebie. Oszaleję. Roześmiał się. - Nie martw się. Nie zostawię cię w tym bunkrze. - Nie to miałam na myśli. - Wiem. Ale jeszcze nie widziałem cię takiej złej. To robiło... wrażenie. Sarah prychnęła. - Skopałam ci tyłek. - Mówiąc o tyłkach – poklepał ją. – Ale najpierw musze zadzwonić do Em.

Rozdział XLII - Raj! – Głos Emelie tak gorączkowy, jak jeszcze nigdy nie słyszał jej odbierającej telefon. - Czy wszystko tam w porządku, Em? - Tak – powiedziała szybko. – To o ciebie byłam... Czy Sarah jest z tobą? - Tak. - Czy... Wszystko z nią w porządku? - Tak, w porządku – przedrzeźniając spojrzał na Sarę, gdy się uśmiechnęła szeroko, najwidoczniej, zgadując, o co pytała Em i pewnie również jak to zrobiła. - Cóż, cholera – przeklęła Em. – Wreszcie. - Słuchaj, Em. Przyjadę z Sarą przed świtem i zostanę. Chcę jutro zrobić falę uderzeniową, więc przyczajcie się na dzisiaj. Jeżeli chłopcy muszą się pożywić z żył, powiedz im, aby polowali na mieście, nie w jadłodajniach i byli ostrożni. Jestem pewien, że nie muszę ci mówić o dyskrecji. - To moje drugie imię, szefie. - Tego nie wiedziałem. - Pocałuj mnie w dupę. - Moje lordowskie pocałuj mnie w dupę dla ciebie – śmiech Em został ucięty, gdy się rozłączył. - A co do ciebie, malutka – wyszeptał, przyciągając Sarę bliżej i przekręcając ja pod sobą. – Mam całkiem inne plany, co do twojego tyłka, aczkolwiek, jeżeli ładnie poprosisz, pocałuję go najpierw.

***** Jej tyłek i każda inna część jej ciała była cudownie obolała, gdy wchodziła pod prysznic, a jej mięśnie były jak guma zbyt mocno naciągnięta. Wsadziła głowę pod gorącą wodę, pozwalając zmoczyć sobie włosy i spłynąć w dół jej pleców. To było cudowne, prawie tak cudowne, jak twarde ciało Raja, gdy wszedł pod prysznic za jej plecami i przyciągnął ja do siebie. Pozwoliła sobie oprzeć się o niego, gdy sięgnął po mydło i zaczął krążyć tymi wspaniałymi, wielkim dłońmi po całym jej ciele w daremnym trudzie zmycia z niej godzin wyciskającego pot seksu. Zamknęła oczy i oparła się o niego, na wpół śpiąc. - Ile zostało do świtu? – Zapytała sennie. - Kilka godzin – wyszeptał. Objął ramieniem jej talię, przesuwając tak, aby jej piersi oparły się ciężko na jego umięśnionym przedramieniu. Jego druga ręka przesunęła się po jej brzuchu, a potem pomiędzy nogi, a jego palce wchodziły gładko w jej ciało. Sapnęła, gdy poruszył jej spuchniętą pochwę, odczucie było prawie jak elektryczny szok, zaczynający się pomiędzy jej nogami i wędrujący w górę do jej piersi, gdzie jej sutki stwardniały w natychmiastowej odpowiedzi. Raj zaśmiał się cicho przy jej uchu. - Mógłbym cię pieprzyć całymi dniami. Zadrżała, gdy jego słowa wywołały wspomnienia ostatnich kilku godzin, godzin spędzonych w stanie permanentnego podniecenia, gdy euforia z jego ugryzienia przetaczała się przez jej organizm wielokrotnie, dopóki nie opadała niezdolna do niczego innego niż leżenie w jego ramionach i drżenie. Przycisnęła swoje plecy do twardej długości jego

fiuta ugniatając jego uda, gdy pocierała się w dół i w górę, czując ślizganie się jego erekcji na swojej namydlonej skórze. Nadeszła pora, aby Raj zajęczał, jego ramiona zacisnęły się, jego ręka pomiędzy jej nogami przyciskała mocniej, gdy pochylił się, aby popieścić jej szyję i kark, gryząc lekko. Sarah wiła się pod jego atakiem, życząc sobie, aby miał rację, aby mogli zostać w jego kryjówce, bezpieczni w miękkim świetle i jedwabnych prześcieradłach, podczas, gdy świat i jego troski toczył się bez nich. Usłyszała, że oddech Raja przyspieszył, gdy podniósł ją, więżąc przy mokrej, wyłożonej kafelkami ścianie i rozszerzając jej nogi jednym kolanem, gdy wsunął całą swoją długość, głęboko w nią. Zadrżała i krzyknęła jego imię, przekręcając się, gdy jego usta spoczęły na jej z zaskakującą zajadłością, miażdżąc swoje usta o jej zęby, tak mocno, że popłynęła jego krew wypełniając jej usta i gardło. Zakrztusiła się i wyplułaby, ale przytrzymał ją, nie pozwalając. - Tylko łyk, malutka – wyszeptał przy jej skórze. – To ważne. Jego fiut kontynuował wbijanie się w nią, jego palce bawiły się jej łechtaczką,

przejmując

ją

sensacyjnymi

wrażeniami,

tak

ją

rozpraszającymi, że połknęła krew odruchowo. - Grzeczna dziewczynka – wyszeptał, podwajając swoje wysiłki, dopóki moc jego krwi nie uderzyła w nią, i przełknęła krzyk pierwszego orgazmu. Nie przestając, pobudzał ja mocniej, szybciej, wybuchając głęboko w niej, gdy jego palce doprowadzały ją do szaleństwa jeszcze raz, i przyłączyła się do niego na fali orgazmu, który wypełnił jej ciało, pozostawiając ją bezwładną w jego ramionach. - Saro. Jej oczy otworzyły się. Dookoła była woda, a powietrze było zaparowane.

- Oh, cholera – sapnęła. Raj roześmiał się, a ona klepnęła go. Zasnęła pod przeklętym prysznicem. - Bardzo śmieszne. To wszystko twoja wina, wiesz. - Jeżeli sugerujesz, że wykończyłem cię moimi nieprzeciętnymi zdolnościami seksualnymi, jestem zadowolony, że mnie o to winisz. Odwróciła się i ziewnęła w jego pierś. - Czy jestem już czysta? - Tak. Tak czysta i słodka jak zawsze – sięgnął ponad jej ramieniem i wyłączył wodę. – Chodź. Wysuszymy cię i ubierzemy. Jedziemy do magazynu. - Też tam zostaniesz? - Albo zostaniemy oboje tutaj, ale nie sądzę, że tego chcesz. Sarah pomyślała o byciu zamkniętą w kryjówce Raja przez cały dzień, z nim leżącym beż życia w łóżku. - Nie – powiedziała, potrząsając głową. – Ale czy tam mają dla ciebie pokój? Raj zaśmiał się. - Sądzę, że znajdą pokój dla swojego pana i mistrza. Poza tym, po ostatniej nocy, Krystof wie, że jesteś moja, i nie chcę, abyś oddalała się ode mnie dopóki ta sprawa się nie skończy.

Rozdział XLIII - Widzisz te drzwi? Sarah zatrzymała się, aby przyjrzeć się drzwiom do magazynu, przez które właśnie przeszła. Spojrzała na Raja z konsternacją. - Taa? - Nie przejdziesz przez te drzwi dopóki nie stanę obok ciebie. Sarah spojrzała na niego sceptycznie. - Mówię poważnie, Saro. Jesteś bezpieczna dopóki jesteś tutaj, a ufam moim ludzkim strażnikom całkowicie. Zostaniesz ze mną na dole, czy tego chcesz czy nie. Sarah otworzyła usta, aby zaprotestować przeciw jego zwykłemu panoszeniu się, ale nagle znalazł się obok niej przyciskając ją do swojej piersi. - Ufam im, ale tobie też ufam, Saro. Nie każ mi cię szukać, ponieważ znajdę cię. Piłem twoją krew, a ty piłaś moją. Nie możesz się ukryć przede mną, a jeżeli to zrobisz, będę wkurzony. Sarah wyciągnęła się, aby objąć jego kark i pochyliła jego głowę do długiego, powolnego pocałunku. - W porządku. - Chodź – powiedział z ustami przy jej uchu. – Ugryzę cię. Jej całe ciało zarumieniło się od sugestii zawartej w jego słowach i spojrzała na zegarek. Raj roześmiał się domyślnie. - Jest jeszcze czas, kochanie – powiedział. – Zawsze jest czas.

***** Sarah odepchnęła na bok zbyt ciepłe koce i przekręciła się. Była tak zmęczona, że mogła zasnąć stojąc pod prysznicem, ale to łóżko było zbyt twarde, a za każdym razem, kiedy zamknęła oczy, widziała Raja, jego niebieskie oczy płonące satysfakcją, gdy drżała pod nim falując przetaczającym się przez nią orgazmem. Zaklęła cicho i usiadła sięgając po butelkę wody, którą zostawiła na tanim stoliku nocnym. O ile pomysł picia nawet najmniejszej ilości krwi Raja wydawał jej się dziwaczny, to znajdowała tylko jedno słowo, na opisanie uczucia, które jej towarzyszyło, gdy krew Raja płynęła wzdłuż jej przełyku, a jego fiut uderzał w jej ciało. Ekstaza, całkowita i zupełna ekstaza. Tylko na myśl o tym, drżała lekko, jej piersi tężały, sutki twardniały, i czuła napięcie między udami. Westchnęła i spojrzała na zegarek. Jeszcze tyle godzin. Raj śmiałby się z niej w swoim śnie, jeżeli widziałby ją teraz. Ale przynajmniej ta odrobina krwi, którą połknęła pomogła na jej cierpienie i bóle po długiej nocy wypełnionej seksem, zwłaszcza po ponad rocznym celibacie. Wszelkie dolegliwości, które odczuwała już minęły, dzięki

uleczającej

zdecydowane

właściwości

zalety

wampirzej

posiadania

krwi.

wampirzego

Widocznie,

były

kochanka.

Poza

niesamowitym seksem, oczywiście. Cyn dała do zrozumienia, tak naprawdę więcej niż dała do zrozumienia, o wybuchowym seksie. Ale Sarah nie rozumiała tego aż do teraz. A Seks z Rajem nie był tylko seksem. To było, takie kiczowate słowo… kochanie się. Między nimi było więcej niż tylko pociąg seksualny. Dużo więcej. Wydawało się niemożliwe, aby mogła pokochać kogoś w tak krótkim czasie, ale tak się stało. Kochała Raja. Zupełnie, całkowicie, od stóp do

głów, kochała. Kto by pomyślał? Roześmiała się głośno i szybko zakryła usta, nie chcąc, aby ktoś usłyszał. Mój Boże, co pomyśleliby jej współpracownicy na uniwersytecie? Przyzwoita profesor Stratton – jej myśli zatrzymały się. Ale ona już nie była panią profesor Stratton, prawda? Ta część jej życia skończyła się. Prawda była jak ciemna chmura zawieszona nad jej szczęściem, i odsunęła ją na bok razem z kocem. Nie zamierzała dzisiaj o tym myśleć. Wysunęła się z łóżka. Miała całe godziny do zachodu słońca. Godziny zanim zobaczy, Raja, który będzie mógł sprawić, że zapomni o swojej zrujnowanej karierze. Cóż, może musi zostać w magazynie, ale pewne jak diabli, że nie zamierza zostać cały dzień w tym przeklętym pokoju. Musiała spalić trochę energii, albo oszaleje. Zdejmując koszulkę Raja, przycisnęła ją do twarzy, wdychając ciepły zapach Raja. To był jedyny powód, dlaczego w niej spała, nie przyznałaby się do tego nikomu, a najbardziej jemu. Nie był typem, któremu brakowało arogancji. Albo czegokolwiek, pomyślała złośliwie. Czując się zadowolona z siebie, założyła stanik i bieliznę a potem włożyła sportowe spodnie i koszulkę. Może musiała zostać w środku, ale to był bardzo duży magazyn. Wystarczająco duży, aby zapewnić jej miejsce do biegania. Godzinę później, Sarah biegając dookoła zapakowanych SUV-ów, rozglądała się instynktownie, gdy biegła wzdłuż ściany pod podwieszoną mansardą. Były tutaj puste biura i zastanawiała się, do czego ten magazyn był kiedyś wykorzystywany. Może jako fabryka ręcznie robionych towarów, z dawnych, dobrych czasów, kiedy Buffalo było sercem przemysłu metalowego. Teraz zardzewiałego, jak wszystko inne.

Odbiegła od ściany ostrym skrętem, aby uniknąć kratownicy klatki schodowej i podążyła w kierunku salonu. Simon jak zwykle siedział przy komputerze. Nawet nie spojrzał, gdy podbiegła, jakby nie zauważył poprzednich dziewiętnastu okrążeń. Biegła dalej, dopóki nie dobiegła do schodów i zdecydowała, że już dość torturowania swojego ciała jak na jeden dzień i poddała się. Poza tym, miała wystarczająco dużo ćwiczeń poprzedniej nocy. Uśmiechnęła się na tę myśl i jeszcze bardziej zwolniła, potrząsając nogami na schodach, zamierzając iść prosto do pokoju pod gorący prysznic. - Cześć. Sarah podskoczyła, odwracając się, aby zobaczyć siedzącą samotnie młodą kobietę, na schodach. - Jestem Nina – powiedziała kobieta, gdy Sarah mrugnęła zaskoczona. – Ty musisz być Sarah. - Uh, taa, ale kim jesteś? - Oh, nie powiedzieli ci? - Powiedzieli, czego? Dziewczyna zarumieniła się, a Sarah poczuła się jak idiotka. Była chuda i mała, ubrana w zbyt cienki dres i różowy sweter, trzymając jedną z tych malutkich, różowych błyszczących telefonów komórkowych, palcami, które były kośćmi obleczonymi skórą. Spoglądała na Sarę zapadniętymi oczami w bladej twarzy, która wydawała się zbyt stara, jak na jej wiek. - Przepraszam – odezwała się Sarah. – Zaskoczyłaś mnie, to wszystko. Nie wiedziałam, że ktoś tu jest. Cóż, z wyjątkiem ochrony, wiesz i Simona. - Taa – powiedziała niejasno.

- Więc kim jesteś? - Nina – powtórzyła, jakby to coś znaczyło. - Jesteś z jednym z ludzkich ochroniarzy? – Prawdopodobnie, pomyślała Sarah, to dziecko było z jednym z wampirów. Wyglądała jakby była osuszona, nie tylko z krwi, ale i z witalności. - Nie. Jestem z Baronem i Sergem. - Czy też tu są? - Nie – powiedziała smutno. Sarah zaczęła myśleć, że może Nina nie grała w otwarte karty. - Okay. Okay. Muszę, uh, iść na górę, zamierzam wziąć prysznic, więc... – zrobiła krok w kierunku schodów, zamierzając iść dalej, ale nagle dziewczyna ożyła. - Czy masz jakieś pisma do czytania? Sarah zatrzymała się z jedną stopą na schodach i zmarszczyła brwi. - Mogę mieć jakieś w samochodzie. Nina rozpromieniła się. - Twój samochód jest tutaj? - Cóż, tak, ale... - Mogłabyś je przynieść tutaj! - Oh, nie. Nie mogę tego zrobić. To znaczy, obiecałam… - Oh. Dziewczyna wydawała się tak przygnębiona, że Sarah, poczuła się zobowiązana, aby dodać. - Ale, mogę poszukać w samochodzie. Pewnie mam coś do czytania. Może nie pisma, ale z pewnością książkę, albo dwie.

- Jakiego rodzaju? – Zapytała Nina. - Romanse, jak sądzę. Pewnie o wampirach – Sarah wiedziała, że było tam kilka bardziej poważnych tytułów, ale zgadywała, czego szukała Nina. - Super. Uwielbiam je. Możemy spojrzeć? - Co? Teraz? - Taa. Sarah westchnęła. - Okay. Wezmę kluczyki. Strażnik nie był zadowolony. Sarah była pewna, że poddał się, tylko, dlatego, aby Nina się zamknęła, co i zrobiła. Ale prawda była taka, że nie myślała, że to wielka sprawa. Jasne, obiecała Rajowi, że nie wyjdzie na zewnątrz, ale na zewnątrz to była wyprawa do centrum handlowego, a nie kilka stóp od drzwi, na miłość boską. Cała sprawa nie wychodzenia za próg śmieszyła ją. Poza tym, był dzień. Źli faceci byli wampirami i spali w swoich ciemnych, małych łóżkach jak ten śpiący na dole. Strażnik otworzył zewnętrzne drzwi i czekał dopóki nie weszli do przedsionka pomiędzy drzwiami, a potem otworzył cięższe, zewnętrzne drzwi, wychodząc na słońce na krótką chwilę, aby rozejrzeć się. Sarah ruszyła do przodu, kiedy jego głowa nagle odwróciła się, a ona usłyszała dźwięk silnika samochodowego, mocno gazującego i podjeżdżającego zbyt szybko, zbyt blisko. Po tym, wszystko działo się w zwolnionym tempie, wydając się trwać wieczność, aczkolwiek zajęło nie więcej niż kilka sekund. Ochroniarz sięgnął do tyłu i wyciągnął broń. Usłyszała męskie krzyki i odwróciła się z zamiarem cofnięcia się i ostrzeżenia innych, ale system

bezpieczeństwa zamknął drzwi, gdy zewnętrzne były otwarte. Stała tam Nina, a jej blada twarz wyrażała panikę, tylko, że nie patrzyła na zamaskowanych mężczyzn biegnących do nich, ale na drzwi, które Sarah usiłowała otworzyć. Sarah wreszcie zrozumiała, gdy poczuła chude palce kobiety zaciskające się na jej ramieniu, poczuła zaskakującą siłę, gdy pchała Sarę w kierunku długiego, ciemnego samochodu. Jakby dotyczyło to kogoś innego, usłyszała uderzenia dookoła niej, trzaśnięcie ciężkich drzwi za sobą, zapach prochu, palenia gum, a ponad wszystkim krzyki zranionych ludzi. Ale została złapana przez parę silnych ramion, rzucona na tylne siedzenie samochodu i spadła na podłogę. Coś drapiącego i śmierdzącego zostało wsadzone jej do ust, a jej ręce pociągnięte do tyłu i związane plastykową taśmą. Igła ukłuła ja w biodro, a potem poczuła, że traci przytomność. Jej ostatnią myślą było to, że Raj będzie naprawdę wkurzony tym razem.

Rozdział XLIV Raj obudził się z rykiem, spadając z wąskiego łóżka i uwolnił całą potęgę swojej mocy po raz pierwszy od lat. Przetoczyła się przez magazyn, trzęsąc fundamentami, gdy mury drżały, a on poczuł każdego swojego strażnika, człowieka i wampira, padających na kolana w przerażeniu. Sarah! Szukał jej, przeklinając się, za to, że nie uczynił ich połączenia silniejszego, że nie naciskał mocniej, aby wypiła więcej jego krwi. Nie było nic, i przez chwilę poczuł żal. Ale pod tą pustką była pewność, że nie była martwa. Była nieprzytomna, naćpana, nie wiedział czym, ale żyła. Założył ubranie, myśląc wściekle. Czuł swoje wampiry dookoła siebie, przerażone jego gniewem, zgadujące jego przyczynę, ale wciąż oddane, wciąż trzymające się mocno swojej mocy dla jego użytku. Dobrze wybrał swoje dzieci. Nie było wśród nich tchórzy, słabeuszy. Otworzył drzwi i ruszył korytarzem. Czekali tam na niego, klęcząc na kolanach, z pochylonymi głowami w wierności i poddaniu. Wzrokiem

znalazł

Emelie.

Podniosła

głowę

na

jego

niewypowiedziane wezwanie, a jej oczy pełne były wiedzy i strachu, ale strachu o niego, a nie przed nim. - Koniec gierek, Em. Każ się wszystkim zapakować i jedziemy. To się dzisiaj skończy. Raj

patrzył

ponad

ramieniem Simona, gdy elektroniczny

czarodziej odtwarzał video z porwania, następny raz. Poczuł obecność Em, i odwrócił się patrząc na nią zimno. - Co do kurwy, Nina tutaj robiła? - Przyjmuję odpowiedzialność, mój panie. Byron zadzwonił ubiegłej nocy, podczas twojej nieobecności. Powiedziała, że Krystof

słyszał, że rozmawiał z tobą, że mu groził. Poprosił, aby Nina mogła zostać z nami. Chciał ja przywieźć i też zostać, ale nie ufałam mu na tyle. Abel i ja odebraliśmy ją. Musiała do kogoś zadzwonić. Przykro mi. Nawet nie wiedziałam, że ma telefon. - Chcę porozmawiać ze strażnikiem, który otworzył te pieprzone drzwi tego popołudnia. - Ledwie żyje, mój panie. Daliśmy mu wystarczająco krwi, aby utrzymać go przy życiu, ale jest nieprzytomny. Wydobyłam z niego tyle, aby wiedzieć, co się stało i potwierdziłam szczegóły z dwoma innymi strażnikami, których mieliśmy na dachu. Trzech zostało zabitych, w chwili, gdy drzwi się otworzyły, zanim Sarah była dotknięta. - Sukinsyn. Gdzie ten dupek, Byron? - Cervantes i Abel są w drodze do niego. Jeżeli będziemy mieli szczęście, złapiemy go zanim obudzi się, aby uciec. Możemy mieć tylko nadzieję, że Nina będzie na tyle głupia, aby wrócić do niego. - W porządku. Zapakujmy wszystkich i ruszajmy. Jeżeli Byrona tam nie będzie, nie będziemy tracić czasu na szukanie. On i ta suka zapłacą, ale najpierw Sarah. Zarzucił kurtkę, czując jak jej waga osiada na jego ramionach, wdychając delikatny zapach skóry. Dobrze żył jako wampir. Tak samo jak mógł żałować przemiany mimo swojej woli przez Krystofa, tyle musiał przyznać. Jego długie życie, było dużo łatwiejsze, niż ludzkie życie. - Mój panie – powiedziała Em rozpoczynając. Zobaczył błysk łez w jej oczach. - Nie płacz Em. Mieliśmy dobre życie. - Niech cię diabli, Raj, nie waż się… Uśmiechnął się do niej złośliwie.

- Nie martw się. Nie mam zamiaru rzucić się na miecz. Krystof zostanie dziś pokonany, ale byłbym głupim Panem, jeżeli nie przedsięwziąłbym środków ostrożności. Oczy Em rozszerzyły się. - Ja nie zrobię… - Tak, zrobisz – powiedział twardo. – Zabiorę ze sobą dwóch. Pozwolę ci wybrać, których. Ale ty zostaniesz, Em. Potrzebuję cię… - Nie możesz mi tego zrobić, to… - Mogę i zrobię. Podszedł bliżej i rzadkim gestem uczucia, położył delikatnie dłoń na jej policzku. - Jesteś moim pierwszym dzieckiem Emelie, i zawsze będziesz najlepszym. Ale nie moim jedynym. Mam ich zbyt wielu tutaj i w domu, gdzie liczą na moją ochronę. Jeśli coś pójdzie źle, potrzebuję kogoś poza strefą rażenia, kogoś na tyle silnego, aby ochronić moich ludzi od uderzenia. Wystarczająco złe jest to, że wielu umrze. Nie chcę, aby ktokolwiek przegrał ze mną. Rozumiesz? Potrzebuję cię, Em. Możesz ich ochronić, jeżeli ja polegnę. - Nie polegniesz – wyszeptała gorliwie. - Nie – powiedział znów się uśmiechając. – Nie ulegnę temu sukinsynowi, ani nikomu innemu, kto ma z tym coś wspólnego. A potem zamierzam odnaleźć Sarę i nauczyć ją, jaką płaci się cenę za złamanie obietnicy swojemu panu i władcy. Em zakrztusiła się, co wyglądało jak szloch i śmiech. - Powodzenia życzę. - Masz mało wiary, Emelie.

- Mam całe tony wiary, mój panie. Jeżeli nie miałabym jej, musiałbyś przejść przez moje martwe ciało, aby wyjść przez te przeklęte drzwi.

*****

Magazyn buzował energią. Raj stał i absorbował ją całą – nienawiść wampirów, które wiedziały, że wkrótce zostaną uwolnione, pozbawione wolności i praw, a nawet więcej, zmuszone do życia w tym nowym świecie pod nadzorem kamer i DNA, mogło być tej nocy zerwane. Dziś był dzień Wampirów, dziś był dzień rozlewu krwi i ofiar, a oni eksplodują radością tego. Rozciągnął usta w szerokim uśmiechu, wyciągając ramiona, jakby ściągał tę energię i czerpał pełnymi rękami. Wypuścił swoją całą moc, aby przetoczyła się przez nich, wypełniając ich zaufaniem i gwarancją jego siły stojącej za nimi. Mogli to zrobić razem i zobaczyć zwycięstwo, zanim skończy się noc. Skinął na Emelie, a ona również się uśmiechnęła. Jego wampiry zawyły i zaczęły wypełniać czekające pojazdy. Silniki zawarczały powołanie do życia, a wielkie drzwi otworzyły się. Ruszył do otwartych drzwi ostatniego SUV-a i zamarł w bezruchu, gdy nagła obecność Sary wypełniła jego zmysły. Obudziła się zaniepokojona. Wypuściła smugę mocy, próbując jej dosięgnąć poprzez słabe połączenie krwi, ale ono nie wystarczyło. Uderzył w dach SUV-a z frustracji i wysłał falę uspokojenia i ciepła. Będzie wiedziała, że on tam jest, że nadchodzi. To musiało wystarczyć.

Odwrócił się na dźwięk dzwoniącego telefonu, Em. Otworzyła go i przystawiła do ucha słuchając. Spojrzała na niego i bezgłośnie powiedziała – Byron. - Mają go – powiedziała i rozłączyła się wsuwając telefon z powrotem do kieszeni. Raj obnażył zęby w uśmiechu. - A zatem, to nasz pierwszy przystanek.

Rozdział XLV Było zimno, tam gdzie była, i ciemno i wilgotno. Czuła obrzydliwą wilgoć sunącą w dół ścian i zbierającą się na podłodze, przyprawiającą ją o ból kości. Przekręciła się i sięgnęła po omacku po coś solidnego, aby podnieść się i znalazła zimną poręcz metalowego łóżka. Złapała się tego, czując szorstką powierzchnię, gdzie odeszła farba. Leżała oddychając ostrożnie i czekając, przekonana, że śni i wkrótce się obudzi w swoim własnym łóżku, we własnym pokoju. - Halo? – Zawołał dziewczęcy, roztrzęsiony głos. Szok spowodował, że oczy Sary rozszerzyły się i obudziła się w swoim najgorszym koszmarze, który się ziścił. Jej serce gwałtownie zabiło, powodując brak tchu i pociągając całe jej ciało z każdym uderzeniem. - Halo? Czy jest tam ktoś? – Znów zawołała dziewczyna. Głowa Sary okręciła się w kierunku głosu i zobaczyła smugę światła, w miejscu, gdzie drzwi nie były domknięte. Jej oczy rozszerzyły się i zacisnęła dłoń na ustach hamując krzyk. Znała to miejsce. Drzwi otworzyły się i spojrzała, spodziewając się, ze zobaczy zacienioną postać ze swoich koszmarów, kogoś, kto porwał Trish i zostawił Reginę na śmierć. - Obudziłaś się. Młoda kobieta stała poza linią światła z korytarza, niska jak Sarah, ale chudsza i dużo młodsza. Trish, zdała sobie sprawę Sarah. To była Trish Cowens. - W porządku – mówiła Trish. – Teraz odeszli.

Podeszła bliżej, poruszając się wolno, z jedną ręką wyciągniętą, jakby zbliżała się do przerażonego zwierzęcia. Sarah mrugnęła. I poczuła falę wściekłości, która zaczęła się w jej sercu i rozchodziła się po każdej komórce jej ciała. To Raj. Czuła go, jak wielką, ale odległą burzę wściekłości. Wspomnienie jego ciepłej krwi na jej języku przemknęło tak żywo, że niemal mogła poczuć jej smak. Nie chciała pić jego krwi, a tylko zgodziła się na wykonanie polecenia, aby go zadowolić. Pomysł czegoś więcej był odrażający. Ale teraz rozumiała, dlaczego to było ważne. To było to połączenie, o którym mówiła Cyn. Miała tylko nadzieję, że było wystarczające dla niego, aby ją odnalazł zanim będzie za późno. - Czy wszystko w porządku? – Zapytała Trish. Sarah wymusiła słaby uśmiech, ale zdała sobie sprawę, że dziewczyna może go nie widzieć. - Taa – powiedziała na głos. – Albo będzie za chwilę – przełknęła ślinę, oddychając głęboko, pozwalając, aby powietrze wolno wypływało. Spojrzała. – Ty jesteś Trish Cowens, prawda? Trish podeszła do łóżka, prawie potykając się w pośpiechu, aby dostać się bliżej. - Czy mnie szukają? Czy mój tata…? – Jej głos załamał się, a Sarah wyciągnęła rękę, przyciągając dziewczynę, aby usiadła przy niej. Jakby dotknięcie było sygnałem, Trish zaczęła płakać, szlochając jak małe dziecko. Sarah objęła ją ramionami i pozwoliła jej płakać, trzymając ja mocno i kołysząc lekko. Szlochy Trish w końcu ucichły, ale pozostała ocierając mokrą twarz o koszulę Sary. - Jesteś z policji? – Zapytała cichym, pełnym nadziei głosem.

Sarah westchnęła. Jeżeli wyjdzie z tego żywa, Raj ją zabije. - Nie jestem z policji Trish, ale moi przyjaciele wiedzą gdzie jestem i przyjdą po nas. - To wampiry – powiedziała głucho Trish. – Ci, co nas mają. - Wiem – powiedziała Sarah i zacisnęła swój uścisk na przerażonej dziewczynie. - Oni zabili Reginę. - Nie – powiedziała szybko Sarah. – Znaleźliśmy Reginę na czas i uratowaliśmy ją. Trish uniosła się i spojrzała na nią w słabym świetle. - Naprawdę? Nie mówisz tego, abym lepiej się poczuła? - Nie, kochanie. Ona żyje, tak jak my, i zamierzam tak dalej. Wydostaniemy się stąd, Trish. Nie wiem jeszcze jak, ale zdecydowanie wydostaniemy się stąd żywe.

Rozdział XLVI Dom Byrona wyglądał dokładnie tak samo jak cztery noce wcześniej. Aczkolwiek, Byron nie. Czołgał się na podłodze przed Rajem, nagi poza parą spodni, zakrwawiony od kilku cięć biegnących przez jego ramiona i pierś. Raj spojrzał na Cervantesa, a jego brew drgnęła. - Próbował uciekać, mój panie – wyjaśnił Cervantes. Raj przyglądał się różnicy pomiędzy patykowatym Cervantesem a Baronem i pozwolił sobie na uśmiech. To nie trwało długo. Ruszył do Byrona i klęknął, aby spotkać wzrok słabszego wampira, z ramionami zwieszonymi luźno miedzy kolanami. - Nie wyglądasz dobrze, By. Byron obdarzył go spojrzeniem pełnym niechęci zanim opuścił głowę i ukrył się za zwisającymi włosami. - Nic nie zrobiłem – wymamrotał. - Nie? Więc może to była Nina. Jak sądzisz? Czy nasi ludzie mogą nas tak ignorować? Czy powinienem ją zabić dla ciebie? Głowa Byrona podniosła, a wzrok wypełniony był paniką. - Nina tego nie zrobiła, Raj. Przysięgam. - Nie zrobiła, czego? – Zapytał cicho Raj. Byron zamrugał szybko, wiedząc, że został przyłapany. - Cokolwiek to jest – nalegał, jego głos zamienił się w skowyt. – Wysłałeś tych ludzi, aby mnie dopadli, więc zgadłem, że coś jest na rzeczy, ale spałem, człowieku. Wiesz o tym. A Nina nie powinna…

Raj zgiął palec, a Byron krzyknął, odrzucając głowę do tyłu, gdy ścięgna na jego szyi napięły się jak postronki. Raj opuścił rękę i Byron upadł do przodu, zwijając się jak zranione zwierzę, którym był, a jego dłonie objęły głowę, gdy jęczał głośno. Raj pochylił się do przodu i wyszeptał w jego ucho. - Czy słyszysz bijące serce Niny, By? Ja słyszę. Jęczący wampir podniósł głowę i spojrzał z przerażeniem na Raja. - Jak głośno musisz krzyczeć, zanim przybiegnie ze swojej kryjówki? Przekonajmy się, może? - Nie – wyjęczał Byron. – Nie, nie możesz… Jego głos drżał i łamał się w agonii, krew płynęła z jego uszu, oczu i każdego pora ciała, gdy Raj zacisnął swoją pięść. Krew zaczęła płynąć pod nim, gdy Cervantes odsunął się skrupulatnie z błyszczącymi oczami od pożądania krwi i podniecenia. Raj podniósł głowę, aby spotkać się wzrokiem z Cervantesem i przenieść wzrok leniwie na tanią, wyłożona panelami ścianę w ponurym pokoju. Oczy Cervantesa rozszerzyły się, gdy przyglądał się uważnie panelom, przesuwając grubymi palcami wzdłuż powierzchni, dopóki nie znalazł tego, czego szukał. Spojrzał przez ramię na Raja, który szybko potrząsnął głową, zanim zwrócił swoją uwagę na konającego Byrona. - Co za strata, By – powiedział z nie udawanym żalem. – Mogłem cię ochronić. Wstał lekko i spojrzał beznamiętnie jak Byron zmienia się w pył u jego stóp. Potarł szybko dłońmi i wskazał brodą dając sygnał Cervantesowi. Wielki wampir zacisnął dłoń w pięść i uderzył w ścianę, powodując krzyk zaskoczenia i strachu z ust Niny ukrytej w dziurze. Cervantes

sięgnął w głąb i wyciągnął ją bez skrupułów, trzymając ją za kark, tak, że wisiała przed nim. - Co mam z tym zrobić, mój panie? Usta Raja wygięły się z niesmakiem, gdy dotknął umysłu jęczącej kobiety. Jej myśli były chaotyczne i pełne przerażenia, falujące przed nim jak wiatr. Wyłapał obraz Sary i zatrzymał go, sięgając głębiej w pamięć umysłu Niny, bez troszczenia się o wyrządzenie szkód. Zobaczył porywaczy, zobaczył swoich ludzkich ochroniarzy upadających próbując wycofać Sarę w bezpieczne miejsce, widział jak rzucono ją na tylne siedzenie, gdy nadal trwała walka. Ale to wszystko wiedział. Przeszukał jeszcze raz pamięć Niny i znalazł to, czego szukał. Rozmowę telefoniczną, głos po drugiej stronie. Głos, który Raj rozpoznał. Wycofał się ze świadomości Niny, a jego moc odsunęła ją jak obrzydliwy kawał mięsa, którym była. Upadła na stos pyłu i krwi, która pozostała po Byronie i chciała podnieść się, parząc na krwawe ślady na jej dłoniach, gdy zdała sobie sprawę, co to jest. Odczołgała się na czworakach pozostawiając za sobą czerwone ślady i oparła się o ścianę z dzikim wzrokiem kołysząc się szaleńczo. - Mój panie – powiedziała Em zza jego pleców. – Czy? - Nie – powiedział ostro. – Zostaw ją, tak jak jest. - Ale… Raj odwrócił się i przyjrzał się swojemu porucznikowi wzrokiem błyszczącym głębokim, mroźnym błękitem. Wszyscy zamarli, pozostał tylko odgłos obłąkanego mamrotania oszalałej kobiety i Em upadającej na kolana. - Wybacz, mój panie.

Pozwolił jej tak zostać na trzy oddechy, a potem ruszył przez pokój. - Jedziemy do Krystofa – powiedział beznamiętnie. Jego wampiry ruszyły za nim, kilku go wyprzedziło, aby służyć jako ochrona przeciw wrogom, którzy mogli śledzić ich ruchy i zaczaić się na zewnątrz. Raj zmarszczył brwi, ale przyznał rację. Musiał do tego przywyknąć. Jeżeli przeżyje tę noc.

*****

Dom Krystofa wyglądał jak zwykle. Wiekowa rezydencja z pozasłanianymi

oknami

i

podjazdem

pełnym

ostatnich

modeli

samochodów. Raj stał na ulicy, powstrzymując jeszcze raz swoją moc – nie było powodu, aby obwieszczać swoją obecność Wampirzemu Lordowi. Aczkolwiek po swoim wcześniejszym wybuchu i konfrontacji z Baronem, staruch musiał wiedzieć, że nadchodzi, zwłaszcza, jeżeli zabrał Sarę. Ale to zwyczajny wygląd domu niepokoił go. Spodziewał się większego oporu, linii obrony, czegoś, co ostrzegłoby Krystofa i rozproszyło siły Raja, osłabiło go zanim wszedłby do domu. Poczuł idącą za nim Em. - Co nie pasuje na tym obrazku? – Zapytał. - Jest zbyt cicho – odpowiedziała natychmiast. – Spodziewałam się, że Krystof wystawi swoją obronę z dala od swojej cennej osoby. Skinęła w stronę domu Wampirzego Lorda.

- Widziałam lepszą ochronę w domu studenckim. Raj uśmiechnął się powściągliwie. - Byłaś w wielu takich, Em? - Kilku – przytaknęła. – Ci dobrze odżywieni, młodzi mężczyźni zawsze są chętni, aby się dzielić. Prychnął z rozbawieniem. - Wezmę ze sobą dwóch. - Mój panie… Raj. Ja.. - Potrzebuję cię z dala od tego, Em. Westchnęła i machnęła przez ramię. Cervantes i Yossi wystąpili i zajęli pozycję przy nim. Raj spojrzał na Em. - Ciągnęli zapałki, aby mieć ten zaszczyt – powiedziała. Prychnął, myśląc, że towarzyszenie Panu na możliwa śmierć trudno nazwać honorem. - Doceniam zamysł, panowie. Cervantes uśmiechnął się szeroko, podczas, gdy Yossi skinął milcząco. Obaj zmierzyli w milczeniu dom, z napiętymi mięśniami zadając sobie trud, aby pozostać nieruchomo, a ich oczy błyszczały w świetle ulicznych lamp. - Znów wejdziemy od tyłu – powiedział beztrosko Raj. – Jeżeli moja poprzednia wizyta niczego ich nie nauczyła… – podniósł głowę, aby wskazać na dom przed nimi z uśmieszkiem. – Nie sądzę, abyśmy mieli kłopoty. Możecie mnie oskrzydlać jak chcecie, dopóki… – przeniósł wzrok, spoglądając w oczy każdemu z nich, zdziwiony, że mógł zasłużyć na tak silną lojalność zdolnych wampirów. – Dopóki – powtórzył,

kontynuując cichym głosem – nie dojdziemy do kryjówki Krystofa. Od tego miejsca pójdę sam. Zobaczył ich reakcję i uśmiechnął się. - Rozumiem waszą troskę – powiedział podnosząc wzrok, aby objąć nim i Emelie. – Ale to musi być w ten sposób. Emelie? - Tak, mój panie. - Pamiętaj o swojej obietnicy. Jej oczy wypełniły się różowymi łzami, ale skinęła raz, ostro. - Tak, mój panie. Rozejrzał się po wampirach i zauważył zaskoczony, że są również ludzcy ochroniarze, którzy wybrali towarzyszenie im. Nie zauważył ich u Byrona, co oznaczało, że ktoś po nich zadzwonił. Rozejrzał się i zobaczył, że Emelie unika jego wzroku. Potrząsnął głową z niedowierzaniem. Była drogocennym klejnotem, jego Em. Podniósł głowę i pozwolił popłynąć swojej mocy, uwalniając niezakłóconą falę podniecenia, gdy ruszył w noc, obwieszczając swoja obecność Krystofowi, i każdemu innemu zdolnemu wykryć taką rzecz. Oddychał głęboko, a powietrze wypełniało jego płuca, smakując słodko i czysto, jak nigdy przedtem. Jego świadomość rozciągała się wolno, jak kot, budzący się z popołudniowej drzemki, a jego zmysły sięgały w noc dookoła niego. Bicie serc jego wampirów otaczało go jak muzyka, a jego ludzkich strażników było słabsze, ale równie prawdziwe. Zamknął oczy przed przygniatającymi odczuciami, kuszącymi upojeniem, a potem otworzył je znosu z jasno wyznaczonym celem. - Nie pozwólmy czekać Krystofowi. Prześliznął się dookoła domu do kuchni, zaskakując trzech wampirów, którzy wyglądali jakby byli przyłapani na gorącym uczynku

przy lodówce. Patrzyli na niego w szoku, ledwie wykazując słabą odporność. Raj odsunął ich na bok zaledwie smugą swojej mocy, rzucając ich na ścianę i kredensy, wysysając ich z energii i pozostawiając na podłodze. To była cena, jaką Krystof płacił za wybieranie na swoich poddanych słabych i głupich. Ledwie zwalniając przy ladzie, Raj ruszył w głąb domu, do schodów. Piwnica była pełna wrzawy. Ostrzeżeni przed jego nadejściem przez kuchnię, kilku obrońców Krystofa ruszyło na schody zachowując się jak bydlęta, pełni pałającej żądzy i gotujący się od testosteronu, ale zupełnie bezładnie. Wydawali się bezcelowi, rzucający się jak piłki, chodząc w przód i w tył, nie wiedząc, czy wyzwać intruza czy wycofać się, aby bronić swojego pana w jego kryjówce. Pomiędzy nimi, Cervantes i Yossi wykonali pierwszy ruch, a Raj przejął resztę. Stał na najniższym stopniu schodów i obserwował bałagan, ponownie zastanawiając się nad odpornością sił Lorda. I gdzie był Józef? Potrząsnął głową. To już nie miało znaczenia. Wyzwanie zostało rzucone i nie było odwrotu. Przeszedł szybko przez pokój i szarpnął drzwiami. Krystof siedział zgarbiony na swojej sofie, jego twarz zanurzona była w zakrwawionej szyi młodej kobiety. Warknął na nagłe pojawienie się Raja, otworzył usta we wściekłym prychnięciu, a z jego kłów płynęła krew na białą, płócienną koszulę. Raj ledwie zauważył wściekłość Wampirzego Lorda, ale za to jego oczy wypełnione były widokiem długich, jasnych włosów kobiety, jej zgrabnych, nagich nóg, zwisających bezwładnie na podłogę, dłoni wyciągniętej w błaganiu. Warknął, przechodząc przez pokój w dwóch ruchach i wydzierając kobietę z objęć Krystofa. Jej włosy opadły, a on zobaczył nieznajomą twarz. Wypełniła go ulga, że to nie była Sarah leżąca martwa w jego ramionach, a potem ogarnęło go poczucie winy, że mógł poczuć ulgę w tej

bezsensownej śmierci kobiety. Podniósł wzrok i spojrzał na Wampirzego Lorda, który stał przed nim z ustami otwartymi w odrażającej parodii uśmiechu. - Chcesz mnie zdetronizować, Rajmundzie? – Zadrwił pogardliwie. Jego oczy błyszczały jak bliźniacze ognie w jego czarnej duszy, gdy uwolnił swoją moc, pozwalając jej sunąć, aż dom zajęczał pod naciskiem, meble poleciały w kierunku ścian i roztrzaskiwały się na kawałki, jakby powstało tornado w środku małego pokoju. Ale to nie wystarczyło. Nagły wzrost prawie elektrycznej mocy wypełnił pokój, gdy Krystof sięgnął do swoich poddanych, roztrzaskując ich obronę i wysysając ich do sucha, kradnąc każdą moc, jaką posiadali i owijając się nią jak nie przeniknionym kokonem ochrony samego siebie. - Jesteś niczym więcej niż ściekowym szczurem - warknął na Raja. – Urodziłem się, aby rządzić całe wieki przed tobą, i będę rządził całe wieki po tym jak zmiecie cię wiatr razem z twoją żałosna kolekcją twoich dzieci – wycharczał ostatnie słowo plując w stronę Raja. Raj powściągnął swoja moc, sprężając ją z pewną siebie elegancją. Rosła ja pierwsza fala sztormu, kondensując się, sięgając po siłę z niemożliwych dla niego miejsc, z tego źródła, które odróżniało Lorda od poddanych. Sięgnął głębiej i zdał sobie sprawę z obecności Cervantesa i Yossiego stojących nietkniętych za drzwiami biura, Emelie na ulicy poza kanalizująca się mocą każdego z jego wampirów, tych tutaj i tych na Manhattanie.

Sięgnęła

nawet

po szczupłe

zapasy siły

ludzkich

ochroniarzy, chroniąc ich, aby mógł zgromadzić potrzebną siłę. Wiedział, że jego oczy zaczęły lśnić swoim zimnym, niebieskim ogniem i uśmiechnął się, widząc na twarzy swojego Pana oczywistą porażkę. - Gadanie nic nie kosztuje, mój panie.

Krystof ruszył bez ostrzeżenia, przerywając ochronny kokon swojej mocy, aby zebrać swoja moc i rzucić ją czystą energią przez pokój. Raj zachwiał się, gdy go uderzyła, czując swoją własna moc głęboko pod śmiertelnym atakiem, przyjmując ją, konsumując i wciągając, tak, że uczyniła go jeszcze silniejszym niż wcześniej, a nie słabszym. Oczy Wampirzego Lorda rozszerzyły się w szoku, gdy walczył zajadle, aby się wycofać, próbując przerwać wolę Raja zanim będzie wysuszony jak jego poddani. Raj podniósł rękę i przesunął nią w dół jakby odsuwając szczątki. Znów poczuł przypływ mocy, która zamknęła się dookoła niego, i zobaczył jak Krystof cofa się do gruzów, które wcześniej były jego biurkiem. Ale staruch jeszcze nie skończył. Był Wampirzym Lordem, a nie jakimś bogatym niewolnikiem, który może być pokonany szybkim uderzeniem mocy. Stanął prosto z rozłożonymi ramionami, zaciśniętymi dłońmi, jakby zbierał siłę z całego powietrza. Obwieścił swoje wyzwanie, potrząsając solidnymi murami energii, rzucając je w Raja jak tony kamieni, przygniatając go, zmuszając go do uklęknięcia. Raj zawył opierając się, rozwścieczony własną głupotą, własną dumą. Był tak całkowicie pewien swojej przeważającej siły, tak zatopiony w swojej arogancji. Podczas, gdy on naśmiewał się z wysiłków starucha, Krystof zebrał swoje siły i rzucał w niego kulę za kulą śmiertelnej mocy. Poczuł, że słabnie pod nieprzerwanym atakiem, podczas, gdy Krystof stawał się silniejszy, wysuszając coraz bardziej swoich poddanych, sięgając do krańców swojego terytorium. Raj usłyszał w swojej głowie krzycząca Emelie, domagającą się, aby wziął wszystko, co ona oferuje, błagającą, gdy jej prośby pozostały bez odpowiedzi. Pomyślał o swoich wampirzych dzieciach, o Cervantesie i Dannym, o Yossi i jego Angel. O Emelie. Co się z nimi stanie, jaka zemstę zastosuje Krystof w stosunku do jego ludzi? To było nie do przyjęcia.

Otworzył się na moc Emelie, czerpiąc ze zmieszanej siły jego dzieci, pozwalając wypełnić wściekłością swoją determinację, gdy sięgnął do dna z okrzykiem, który groził zawaleniem domu. Rzucił w Krystofa kulami mocy, jedna za drugą, nie pozwalając Wampirzemu Lordowi, aby przejął dyktowanie warunków ich spotkania. Znów walczył własnym sposobem, atakując z każdej strony, zmuszając Krystofa do obrony. Wampirzy Lord zawył, walcząc desperacko, aby odbudować swój nieprzenikalny kokon, nawet, jeżeli moc Raja już go pokonała. Krystof w końcu opadł na kolana w ostatnim rzucie obrony wciągając w siebie moc jak próżnię, porzucając wszelkie zamiary ataku, aby tylko przeżyć. A kiedy nawet to zawiodło, spojrzał w oczy Raja, a jego usta otworzyły się w krwawym uśmiechu, ogień w jego oczach zamierał, aby stać się tylko iskrą. - Ciesz się – powiedział, a potem roześmiał się, wyjąc jak szaleniec, gdy Raj podniósł swoje rozpostarte ramiona nad jego ciałem, a potem trzymał je przed nim jak dwie zaciśnięte spirale energii. Krzysztof krzyczał w agonii, gdy przerażająca moc wgniatała go w podłogę, a każda kość łamała się pod naciskiem, ścięgna rozrywały się, płuca pękały, a krew sączyła się z każdego pora, każdego otworu, gdy jego ciało wydawało się zapadać w sobie. Raj otworzył pięść, jego skóra była pobielała, a potem zamknął ją, a serce Krystofa wybuchło płomieniem w jego piersi. Powietrze w pokoju nagle zamarło nieruchomo, nie było nawet cienia ruchu, nawet pył nie drgnął, a oni znaleźli się w próżni, a potem ciało Krystofa wyparowało i znikło, stając się niczym więcej tylko kupką pyłu i krwawymi śladami na dywanie. Raj zamknął swoje połączenie z Emelie i opadł na kolana, jego głowa opadła do przodu na klatkę piersiową z wyczerpania, a on wziął głęboki wdech… i krzyknął w agonii. Jego umysł nagle wypełnił się

tysiącami głosów każdego żyjącego wampira na terytorium owładniętym strachem, sięgając po jego siłę, jego ochronę ich życia. Był świadomy, że drzwi biura otworzyły się, że Cervantes i Yossi ruszyli, aby otoczyć go, łącząc swoją moc, aby powstrzymać obezwładniające błagania nowych poddanych Raja. Zataczał się wolno w przód i w tył, napinając mięśnie, a ścięgna wystawały z jego szyi, gdy zmagał się uświadamiając sobie, co się stało, aby utrzymać pozory porządku i zakończyć kakofonię. Mur mocy otoczył go i umocnił go, gdy Emelie dodała własną siłę i skierowała innych w ostrożnej budowie cegła po cegle, aż ostatnie głosy ucichły, stając się niczym więcej tylko jednostajnym szumem w tle. Raj pozostał na kolanach ze zwieszoną głową, z brodą na piersi. Krew płynęła z jego oczu i przeciekała przez dłonie, które były poznaczone jego paznokciami. Słyszał głosy na zewnątrz, kroki na schodach, a potem pojawiła się Emelie we własnej osobie, klękając obok niego. - Mój panie? – Powiedziała cicho – Raj? – Dodała nalegająco, gdy nie odpowiedział. Otworzył jedno oko i zachrypiał. - Nienawidzę tego wampirzego gówna. Parsknęła śmiechem, który brzmiał jak szloch ulgi i zawołała kogoś, aby przyniósł mu trochę krwi. Nastąpiło jeszcze więcej odgłosów i kroków i torebka podgrzanej krwi została wciśnięta w jego rękę. Otworzył ją kłami i wypił do dna, oddając pustą torbę i biorąc następną, którą mu podano, dopóki nie wypił sześciu pełnych porcji krwi, dużo więcej niż mógł bezpiecznie zaoferować mu człowiek. Wziął głęboki wdech i spojrzał na Emelie, w końcu z jasnym umysłem.

- Sarah? – Zapytał ją. - Nie w tym domu, mój panie. Raj zaklął soczyście. Przeszukał każdy zakamarek umysłu Krystofa i nie znalazł nic o porwaniu Sary, ani nawet śladu intrygi sprzedawania wampirzych sekretów firmom farmaceutycznym, więc gdzie do diabła… Zabrzmiał odgłos kroków na schodach piwnicy i jeszcze więcej podniesionych głosów. - Cholera – warknął. – Co znowu? Emelie została przy jego boku, ale odwróciła się w obronnym ruchu. Raj rozejrzał się i zobaczył tylko ciała swoich wampirów, formujące ochronny mur pomiędzy nim, a czymkolwiek, co nadchodziło. Huknął śmiechem, zdając sobie sprawę, że miał swój własny mur mięsa armatniego. Usłyszał głos Simona przekrzykujący pozostałe. Cóż, przynajmniej jego mur mięsa armatniego miał mózg. - Przepuść go, Em. Simon przecisnął się przez potężną blokadę strażników Raja, wpadając w przestrzeń pomiędzy nimi jak pasta z tubki. Klęknął na kolanie i uśmiechnął się. - Mój panie. - Simon – skinął Raj. – Czy jest coś, co chciałeś mi powiedzieć? - Oh! Tak, mój panie. Wiesz, że monitoruję wszystkie linie komórkowe, ponieważ nigdy nie wiadomo… - Do sedna, Simon – facet był technicznym geniuszem, ale czasami gubił się we własnych wyjaśnieniach. - Tak, mój panie. Przepraszam. Cóż, zauważyłem, że jeden numer dzwoni na twoją pocztę głosową. Cztery połączenia w godzinę.

Oczywiście, nie mogę wejść na twoja pocztę głosową, mój panie, to byłoby… - Sedno? - Oddzwoniłem na ten numer i to był Kent z Amherst. Powiedział, żeby ci powtórzyć, że to był Józef. Raj zamarł patrząc na technika. - Jaka była dokładnie jego wiadomość? – Zapytał cicho. - Powiedział, aby ci powtórzyć, że znalazł kogoś, kto pamiętał dziewczynę, której szukamy i że wyszła z Józefem. - Sukinsyn. Raj wstał nagle. Teraz to miało sens. Krystof nie pogrywał w gierki. Głupi drań nie wiedział, co dzieje się pod jego nosem. I to wyjaśniało, dlaczego nie było szefa ochrony, aby bronił swojego pana. Ale czy Józef wierzył, że wygra z Rajem? Czy liczył na to, że Raj będzie tak osłabiony po walce z Krystofem, że będzie mógł łatwo go zwyciężyć? - Emelie – powiedział. - Już mam, mój panie – odpowiedziała, zajęta wbijaniem danych do telefonu. – Ma dom kilka przecznic dalej, ale to nie to miejsce. Jest za małe. Cholera. - Pozwól mi. Simon wyjął swój własny sprzęt. - To tu. To dom w Clarence, wielki blok na trzech akrach. Własność jest na panieńskie nazwisko jego żony. To musi być to – wskazał Em .– Wysyłam ci adres. - Czy powinniśmy najpierw zadzwonić? – Zapytała Em. – Upewnić się, że...

Raj podniósł dłoń. - Jest tam – warknął. Zapomnieli. On sam zapomniał w zamieszaniu. Był teraz Lordem Północno-Wschodniego Terytorium a jego potęga urosła gwałtownie przez przejęcie tej roli. Ponieważ władał ich życiem i chronił ich dawali mu swoją moc. Wiedział gdzie jest Józef, i wiedział, że Sarah była z nim. Krew Raja była z nią powiązana i czuł ją w swojej głowie, tak jak mógł poczuć każdego wampira na swoim terytorium. Również Józefa. Mógł sięgnąć myślą i zgasić jego życie. Ale nie byłoby zabawy, prawda? - Emelie. - Mój panie? - Zostaw tu ludzi, aby posprzątali ten bałagan i zajęli się każdym, kto będzie chciał wykorzystać sytuację. Ty jedziesz ze mną.

Rozdział XLVII Coś się działo. Sara obróciła się na niewygodnym stole, do którego ją przykuli i patrzyła jak ta suka Edwards krąży po laboratorium jak jeden z jej szczurów. Wyciągała z komputera pliki jak szalona i łapała każdy papier, który trafił w jej ręce wpychając go do pudełek. Jakby to miało kogoś oszukać. Miała tutaj całe laboratorium. Czy myślała, że nikt nie zauważył? Że uda jej się z tym uciec? Głupia kobieta spędziła miesiące pracując z wampirami i wciąż myślała, że może się przed nimi ukryć? Jej życie nie będzie warte dwóch centów, jeżeli to wyjdzie na światło. - Zabiją cię, wiesz – powiedziała Sarah rozmownie. Edwards ignorowała ją, siedząc przed komputerem i zmieniając dyski. Widocznie było tam wiele danych. Sarah zastanawiała się jak długo trwał projekt. Dłużej, niż ktokolwiek przypuszczał, to na pewno. - Będą na ciebie polować i zabiją cię. Pewnie boleśnie – dodała. - Zamknij się, ty głupia dziwko! Sarah uśmiechnęła się. Dobra pani doktor brzmiała nieco piskliwie. Miała nadzieję, że to znaczyło, że pomoc była w drodze, ponieważ, miała przeczucie, że ci goście nie zostawią za sobą świadków. Szyby okien w piwnicy zadrżały, jakby przybyła cała kawalkada ciężarówek, ale nic nie było widać. Przeklęte okna były zupełnie zasłonięte. Ale to nie powstrzymało Edwards przed rzuceniem zszokowanego spojrzenia, gdy zaczęła wyrywać kable ze swojego komputera. - Chrzanić to – przeklęła pod nosem. – Zabiorę po prostu całe… Cokolwiek zamierzała powiedzieć zostało zatrzymane przez falę mocy, która podniosła dom i potrząsnęła nim jak dziecięcą zabawką, roztrzaskując okna piwnicy i rozsypując odłamki szkła. Edwards

krzyknęła w przerażeniu i upadła pod biurko przykrywając rękami głowę. Kiedy wreszcie podniosła wzrok była śmiertelnie blada, a wzrok, który odwróciła na Sarę był pełen przerażenia. Sarah tylko się uśmiechnęła. - Wrócił mój chłopak.

*****

Raj rozejrzał się, gdy wysiadał z tylnego siedzenia SUV-a. Chciał prowadzić, ale Em przepchnęła go na tylne siedzenie samochodu, mamrocząc coś o tym, aby się przyzwyczajał. Do tego i innych rzeczy, widocznie. Kiedy ruszył w kierunku dwupiętrowego domu Józefa, gdzie umieścił swój mały projekt, otoczony był przez kordon ochroniarzy, tak, że mógł pretendować do tytułu pana świata. Westchnął, zastanawiając się, czy kiedykolwiek będzie mógł znów prowadzić swoje BMW - Em. Spojrzała na niego ze swojego miejsca przy jego lewym ramieniu. - Pójdę pierw... – przerwał w połowie słowa, gdy spojrzała na niego spod oka. – Muszę to zrobić – powiedział cierpliwie. Jej usta wydęły się z irytacji. - Przynajmniej pozwól nam upewnić się, że to nie jest żadna zasadzka czy coś. Pieprzony Józef musiał wiedzieć, że nie ma szans w prawdziwej walce.

Raj uśmiechnął się, rozbawiony jej określeniem Józefa. Nagle jego uwaga została przyciągnięta przez dom, a jego uśmiech zszedł z twarzy. Drzwi frontowe otworzyły się i stanął w nich Józef, otoczony przez Serga i Charlesa, którzy najwidoczniej nie byli przetrzymywani wbrew swojej woli. Nie mógł powstrzymać się przed pytaniem, czy Nina zdawała sobie sprawę, że Serge nie został porwany, ale zostawił ją swojemu losowi. Nie, żeby ten drań miał żyć na tyle długo, aby ktoś musiał się o to martwic. - Ruszaj – powiedział Raj. Kordon jego ochrony ruszył do przodu, aż doszli do Józefa i jego przybocznych. Raj warknął. - Gdzie ona jest, Józefie? Chcę tu widzieć Sarę. - Nie słuchaj go, Joey! – Usłyszał piskliwy głos żony Józefa, zanim się pokazała zza wampirów. Jej szpiczasta, wąska twarz wykrzywiona była gniewem, a jej cienkie włosy były podniesione, sprawiając wrażenie naelektryzowanych. Wyszła na werandę i krzyczała na niego. - Kim do diabła myślisz, że jesteś, aby mówić mojemu Joeyowi co ma robić. Jesteś to ty jesteś tym, który stał przy tym szaleńcu przez te wszystkie lata, kłaniając się i żebrząc dostając tylko resztki? – Krzyczała. – Nie ty, wielki Raj. Ty poleciałeś do wielkiego miasta, gruba ryba na Manhattanie. Cóż, już nie. Mój Joey przejmie tutaj władzę i to my będziemy mówili co ma być, nie ty! Raj stał oniemiały przez całe trzy sekundy, a potem roześmiał się. - Żartujesz sobie ze mnie Józefie? Dałeś się tej ludzkiej suce namówić na to? Czy ona nic nie rozumie? Czy ty nic nie rozumiesz? – Jego głos podnosił się, stając się głośniejszy i cieplejszy z każdym słowem. – Na wasze pieprzone kolana, już!! – Krzyknął.

Jego rozkaz uderzył w dom jak fala sztormu, uderzenie śmiertelnej mocy, która roztrzaskała wszystkie okna i posłała deszcz szkła w ciemność. Trzy zbuntowane wampiry złamane mocą rozkazu Raja, klęczały na kolanach, kryjąc się przed jego wyrazem gniewu. Józef odważył się podnieść głowę, ale nawet on mógł tylko patrzeć z otwartymi ustami. - Myślałeś, ze Krystof dał mi Manhattan, ponieważ mnie lubił, Józefie? – Pytał Raj ochrypłym, niskim głosem. – Ty i wszyscy ludzie powinniście zrozumieć jego pobudki. Ruszył do przodu stając na werandzie i patrząc na przegraną trójkę z odrazą. – Naprawdę myśleliście, że będziecie mogli z tym uciec? Czy jesteście tak kurewsko głupi? Z piskliwym wrzaskiem Celia rzuciła się na jego plecy obnażając tępe zęby a krwawo pomalowane paznokcie zaciskając w szpony. Raj nie kłopotał się odwracaniem się, odpychając ją uderzeniem mocy, która jak niewidoczny pocisk rozłożyła ją na werandzie, leżącą na pokrytej odłamkami szkła ziemi jak przyszpilonego robaka. - Celia! – Zaskrzeczał Józef i podbiegłby do niej, ale Raj zatrzymał go zimnym spojrzeniem. - Nie martw się, Józefie. Jeszcze nie umarła – głowa Józefa obróciła się, a wzrok wypełniony był przerażeniem. - To nie jej wina, Ra.. to znaczy, mój panie. Proszę, pozwól jej żyć. Raj spojrzał z góry na wielkiego wampira, jego usta wydęły się w pogardzie, ale tylko powiedział. - Jej życie związane jest z twoim.

Wyciągnął rękę, a Emelie włożyła w jego dłoń gładki, drewniany kołek. Zacisnął palce na zimnym kształcie i powiedział uprzejmie. - Idź do diabła, Józefie. Józef znalazł w sobie ostatni cień dumy i warknął. - Zobaczymy się tam, ty polski skurwysynu. Raj uśmiechnął się, kiwając głowa w zgodzie i powiedział. - Możliwe. Wyciągnął rękę w dół w łagodnym łuku zaciskając ją tak mocno na kołku, że jego pięść uderzyła w pierś wampira z głośnym trzaskiem. Józef upadł do tyłu z sapnięciem, patrząc z niedowierzaniem zanim zniknął w pyle. Raj słyszał długi wdech za sobą, a potem Celia umarła wraz ze swoim partnerem, ich życia były ze sobą zbyt ściśle związane przez długie partnerstwo, aby mogła przeżyć jego śmierć. Serge i Charles upadli na twarze, jęcząc, błagając o swoje życie, ale wiedzieli, że to zbyteczny trud. Nikt, kto był związany z tą operacją nie mógł przeżyć. To łamało podstawowe dogmaty wampirów. Raj nawet nie poświęcił spojrzenia przechodząc nad prochem i wchodząc do domu. Em mogła zając się tymi dwoma. Chciał znaleźć Sarę.

Rozdział XLVIII W piwnicy, Sarah przyglądała się z rozbawieniem jak Edwards próbuje wcisnąć komputer do wąskiego pudełka. Pani doktor była spocona i śmierdząca jak świnia z tego trudu, ale to nie działało. W końcu poddała się, pozwalając upaść komputerowi na podłogę. Przeklinała zajadle, używając słów, o których Sarah wiedziała, że istnieją, ale nigdy ich nie słyszała przedtem. Wow. Drzwi na końcu korytarza otworzyły się z hukiem uderzając w ścianę z dużą siłą. Edwards spojrzała spanikowana zanim jej usta wygięły się w uśmiechu determinacji. To nie była kobieta, która łatwo się poddaje. Wyciągnęła klucze z kieszeni swojego białego kitla i szybko odpięła Sarę z kajdanek, łapiąc garścią za jej włosy i przeciągając ja przez pokój twarzą do wejścia. Sarah potknęła się na swoich związanych stopach walcząc, aby zachować równowagę, ale kobieta tylko zacisnęła swój uścisk, wyciskając łzy z oczu Sary. Czuła jak wyrywa jej włosy z korzeniami. - Ani słowa, dziwko – wysyczała w ucho Sary, i poczuła ostry kształt wbijający się w jej plecy. Usłyszała kroki zbliżające się korytarzem, a potem głośniejsze odgłosy, gdy ktoś kopnął w drzwi. Wciągnęła wdech z ulgą, wiedząc, że Trish i inne zostały znalezione na czas, ale potem szybko wypuściła oddech, gdy ten ruch spowodował, że Edwards wcisnęła mocniej w jej ciało broń, powodując krwawienie. Hałasy nagle ucichły i usłyszała znajome warczenie, które wywołało jej uśmiech. Raj nadchodził.

***** Raj ruszył w kierunku ostatnich drzwi w korytarzu, tylko te jedne były otwarte. Czuł nocne powietrze wpadające przez wybite okna, ale oprócz tego zapach krwi – krwi Sary. Emelie chciała ominąć go, ale zatrzymał ja z tyłu ostrym rozkazem, wchodząc sam przez drzwi, aby zobaczyć nikogo innego tylko Estelle Edwards i trzymaną przed nią z odchyloną boleśnie głową jego Sarę. Raj przesunął spojrzeniem po jej ukochanym ciele, zauważając ciemne siniaki na jej twarzy, purpurowe ślady na jej nagich kostkach, gdzie ktoś związał ją tak mocno, że ledwie mogła stać. Zanotował zranienia, planując krzywdę, jaką mógł zrobić temu człowiekowi zanim go zabije. Spojrzał i spotkał wzrok, Sary, widząc błysk jej gniewu pomimo tarapatów. Uśmiechnął się i powiedział uprzejmie. - Saro. - Cześć, Raj – udało jej się uśmiechnąć. – Ładne wejście... –zawyła z bólu, gdy Edwards pociągnęła ją do tyłu, a Raj poczuł świeży upływ krwi. Kobieta miała nóż. I raniła nim Sarę. Jego wściekłość była tak wielka, że prawie go paraliżowała. Warknął głośno, otwierając usta i odsłaniając kły. - Emelie. Emelie podeszła do niego. - Tak, mój panie. Edwards zamarła i powiedziała. - Wypuścisz mnie stąd, albo zabiję…

Tylko tyle udało jej się powiedzieć zanim wszystko się zmieniło. Ruchem tak szybkim, że ludzkie oko nie mogło go uchwycić, Raj przekroczył pokój i wyrwał Sarę z rąk Edwards, odrzucając lekarkę w kierunku Emelie, która złapała ja i wyłamała nadgarstek z bronią. Cała uwaga Raja skupiona była na Sarze, gdy ją wspierał i przeprowadzał do stołu, zanim odwrócił się do ludzkiej kobiety, która krzyczała z bólu, kuląc złamaną rękę. Przeszedł przez mały pokój jednym długim krokiem i zacisnął palce na jej szyi, ucinając hałas. - Spotkałem twojego męża, Edwards – powiedział cicho. Oczy wyszły jej na wierzch, a jej twarz zaczęła czerwienieć, gdy walczyła o oddech, zaciskając palce jej sprawnej ręki. – Zasługuje na coś lepszego – powiedział Raj. Rzucił ją na podłogę, gdzie stał Cervantes, rzucając jej bezwładne ciało w jego ramiona. Wyszedł szybko z pokoju, a jego kroki słychać było w korytarzu, a potem na schodach. Raj odwrócił się do Sary, która patrzyła jak podchodzi, a jej oczy wypełnione były zarówno zmartwieniem jak i ulgą. Emelie klęczała przed nią, ostrożnie przecinając plastikowe więzy, które wpijały się głęboko w jej kostki. Raj spojrzał w oczy Sary i uśmiechnął się ponuro. Miała prawo się martwić. Pomimo ulgi, że znalazł ją żywą i w prawie dobrym stanie, był wściekły, że naraziła się na takie niebezpieczeństwo. Sięgnął po jej związane ręce i odrzucił metalowe kajdanki przez pokój. Jej oczy wypełniły się łzami, gdy ostrożnie rozcierała nadgarstki, jęcząc, gdy Emelie wreszcie zdjęła więzy i krew zaczęła płynąć do jej stóp. - Emelie – powiedział cicho, nie spuszczając wzroku z Sary.

Bardziej poczuł niż zobaczył wzrok Emelie przesuwający się z niego na Sarę i z powrotem, a potem usłyszał jej westchnienie. Pochyliła się i uścisnęła Sarę, szepcząc: - Pogadamy później. Raj zmarszczył brwi, gdy odwróciła się i wyszła z pokoju, a potem przeniósł wzrok na Sarę. - Wiem – powiedziała zrezygnowanym głosem. Podniósł ja i posadził na stole, delikatnie podnosząc jej nogi, jedną na raz, aby ulżyć jej w bólu, wysyłając ciepłe fale swojej mocy w jej spuchnięte stopy i kostki. Byłoby szybciej, gdyby oddał jej swoją krew, ale wiedział, że nie chciałaby tego. - Raj – powiedziała cicho. Spojrzał na nią. – Jesteś wkurzony? Opuścił delikatnie jej nogę i wziął ją w ramiona, przyciskając do piersi i słuchając jednostajnego bicia jej serca przy swoich żebrach. Pocałował ja w czubek głowy. - Ciszę się, że widzę cię żywą. Westchnęła zadowolona i zatopiła się w jego objęciach, wyciągając ramiona, aby objąć go w talii. - Jestem też wkurzony jak diabli – dodał sucho. Jej ramiona zacisnęły się i potarła twarz o jego sweter. - Przykro mi – powiedziała. - Pewnie, że tak. Uderzyła go lekko. - Nie łap mnie za słówka. Wiesz, co mam na myśli. Zaśmiał się cicho i przytrzymał ją, wiedząc, że to nie będzie trwać wiecznie. Jego wrogowie podeszli blisko, aby odebrać życie Sary. Nie

mógł ponownie ryzykować, nie mógł pozwolić, aby Sarah płaciła za to, czym on jest. - Musimy cię stąd wydostać – powiedział w końcu. – Czy to główna lokalizacja? - Tak sądzę. Edwards prawie tu mieszkała i myślę, że są tu wszystkie dane. Nie wiem czy coś skopiowała. - Simon się tym zajmie. To miejsce, cały ten projekt zniknie. To nigdy się nie zdarzyło. - Ja też będę musiała zniknąć – powiedziała z westchnieniem. – Blackwood przewidział to zanim zniknął z miasta. Raj westchnął i odsunął się. - Simon pomoże ci – powiedział. – Cokolwiek, czego potrzebujesz możesz go o to prosić, albo Emelie. Dadzą ci nową tożsamość, transport... Cokolwiek, co jest potrzebne. Sarah spojrzała na niego i zobaczył w jej oczach dezorientację i ból. - Raj? - Nie mogę zostać, Saro, i nie mogę zabrać cię ze sobą. Mam… obowiązki. Rzeczy, które musze teraz zrobić… – przerwał. Nie musiała usłyszeć, każdego gorzkiego szczegółu jego nowego życia Wampirzego Lorda. Miną miesiące zanim będzie miał swoje terytorium pod kontrolą. Miesiące spędzone w podróży, na spotkaniach i odpierając wyzwanie po wyzwaniu, zanim zniszczy każdego, kto wyrósł na zbyt niezależnego pod rządami Krystofa i zaakceptuje nowego Lorda, zbierając tych, którzy potrzebują pomocy z powodu zaniedbania czy nawet traumy z powodu zmiany. To był bałagan, który musiał uporządkować, ale to był jego bałagan, nie Sary. Zasługiwała na coś lepszego.

Wziął jej twarz w ręce, pocierając kciukiem po jej miękkich wargach, pieszczotliwie całując jej spuchnięte czoło z brzydkim siniakiem. Zamknęła wypełnione łzami oczy, gdy pochylił się, aby pocałować ja ostatni raz, przeciągając chwilę smakowania jej słodyczy ust. - Przyślę Emelie. Wyszedł zanim otworzyła oczy, zanim mógł zobaczyć ból, którego jej przysporzył.

*****

Emelie wyszła zza rogu, wciąż marszcząc brwi na wychodzącego Raja. Zobaczyła oszołomioną minę Sary i podeszła do niej szybko, potrząsając głową z odrazą. Uciszyła ją i powiedziała. - Mężczyźni są takimi idiotami. Cieszę się, że jestem lesbijką. Spojrzała na Sarę od góry do dołu krzywiąc się na jej zranienia. - Nie dał ci swojej krwi? Sarah zarumieniła się. - Nie. - Cóż zatem do diabła tu robił? Jezu, nie mogę uwierzyć… - To nie jego wina – powiedziała Sarah, rzucając się w obronie Raja. – To ja. Próbował, um, przedtem, ale ja nie chciałam, to jest, ja nie... – ku swojemu przerażeniu zaczęła płakać.

- Oh, kochanie – westchnęła Emelie. – Co ja z wami teraz zrobię? Trzymała Sarę pozwalając jej wypłakać cały strach, który się w niej nagromadził, od kiedy wrzucono ją na tylne siedzenie samochodu. A większość tego strachu było w jej sercu, na myśl, że nigdy już nie zobaczy Raja. - Już lepiej? – Zapytała Emelie. Sarah kiwnęła głową sięgając po chusteczkę. Wydmuchała nos i wyrzuciła chusteczkę do kosza. - Przepraszam. - W porządku. Przywykłam do tego. Taki wpływ ma Raj na większość ludzi. Sarah roześmiała się i poczuła nadchodzące łzy. Spojrzała na swoje dłonie tak, aby Emelie nie dostrzegła rozmazanej białej wizytówki. Zmarszczyła brwi i spojrzała na nią. - Daj mu kilka miesięcy – powiedziała cierpliwie Em. – Będzie ciężko przez jakiś czas, ale potem... – Wskazała na wizytówkę, gdzie Sarah zobaczyła imię Em i numer jej telefonu. Em spojrzała jej w oczy znacząco. - Wierz mi, kochanie. Sarah pogłaskała wizytówkę i skinęła. - Okay. - W porządku – powiedziała Em. – Teraz, spadajmy stąd. Chłopcy mają zniszczyć to miejsce, a potem Simon rozwiąże twój mały problem. To geniusz sprawiający, że ludzie znikają – uśmiechnęła się przebiegle. – W dobrym sensie, oczywiście.

Sarah roześmiała się i miała nadzieje, że Em ma rację. W sprawie Simona i wszystkim innym.

Rozdział XLIX Raj stał na dachu wysoko nad Manhattanem, patrząc na jeżdżące wzdłuż ulicy samochody, na czerwone i białe światła reflektorów odbijające się w asfalcie blaskiem kolorów. Dzisiaj znów padało, ten miesiąc zapowiadał się jako jeden z najbardziej mokrych w historii Nowego Jorku. Ale teraz, deszcz przestał padać. Powietrze było ciepłe i zamglone, ale i tak dużo lepsze od sterylnego i kontrolowanego, które czekało na niego wewnątrz przy następnym maratonie spotkań z jego wieloma podwładnymi. Jeżeli ktoś powiedziałby mu trzy miesiące temu, że życie Wampirzego Lorda jest podobne do życia dyrektora w korporacji, roześmiałby się. Oh, wiedział, że związane z tym są interesy. Poza tym, prowadził sprawy Krystofa na Manhattanie od dekad. Ale te niekończące się nasiadówki nad każdym szczegółem, każdego, nawet najmniejszego interesu wampirów w najdalszym zakątku jego terytorium... Chryste, były chwile, kiedy chciał uciec najdalej jak tylko mógł. Znaleźć tropikalny raj z ciepłymi, jedwabistymi nocami i delikatnymi falami bijącymi o brzeg ogrzanego słońcem brzegu – po prostu zostawić to gówno za sobą i powiedzieć „pieprzcie się”. Ale było tyle dusz, o które dbał, które liczyły na niego – Emelie i reszta jego dzieci. A teraz niekończąca się ilość innych, o których się nie troszczył, ale którzy liczyli na niego tak bardzo. A poza tym, kto spędzałby z nim te jedwabiste noce? Raj nie byłby Rajem, jeżeli byłby sam. Westchnął i odsunął się od barierki i odwrócił się, aby spojrzeć na wielu uważnych wampirów, którzy stali z nim na dachu. Z pewnością nie był tu nigdy sam. Już nie. Jego wzrok przeskanował jego zespół ochroniarzy, zauważając nieobecność Emelie. Em wydawała się wyczuć

jego kończącą się cierpliwość do spotkań i zaproponowała, że anuluje je na resztę nocy. Było jeszcze kilka godzin do świtu, ale zgodził się chętnie, najpierw myśląc o pojechaniu do jednego ze swoich klubów, aczkolwiek szybko porzucił ten pomysł, jako jeszcze jeden interes do załatwienia. Zawsze modne kluby zatłoczone były pięknymi ludźmi spragnionymi uwagi. Ale to go nie pociągało. Może po prostu spędzi kilka spokojnych godzin w domu – z kilkoma kieliszkami wódki, dobrą muzyką. Potrząsnął z rozbawieniem głową. Musiał się zestarzeć, jeżeli taki pomysł był dobry na spędzenie czasu. Podążył w kierunku klatki schodowej, która prowadziła na dół, na najwyższe piętro budynku i do jego apartamentu. Jego ochroniarze ruszyli z nim wyprzedzając jego kroki i wysyłając dwóch z nich przed nim, podczas, gdy reszta uformowała się dookoła niego. Raj znów westchnął i pozwolił im wykonywać swoją pracę, przechodząc po krótkich schodach, potem przez drzwi i korytarzem do podwójnych drzwi jego apartamentu. Zatrzymali się tu, czekając, aż wstukał swój kod i zajęli pozycje w korytarzu, gdy sam wszedł do zaciemnionego penthousu. To była jedyna rzecz, na którą nalegał, jedyna rzecz, o którą walczył z Emelie długo i twardo, nawet, jeżeli wiedział, że on w końcu zwycięży. Nie wpuszczał ochrony do środka – to był jego dom, jego tajna kryjówka. To było jedyne miejsce, gdzie nie było petycji, nikt nie chciał od niego odpowiedzi czy ochrony. Jedyne miejsce, gdzie naprawdę mógł być sam. Z wyjątkiem tej nocy. Najpierw usłyszał jej oddech, jej bijące serce. Stała prawie naprzeciw niego, jedną ręką oparta o krzesło, jakby kotwiczyła w ciemnym pokoju. Wciągnął głęboko powietrze, zamykając oczy, gdy wszystko wróciło do niego, uczucie niej pod swoim ciałem, dookoła niego, jej ciche jęki z przyjemności, gdy dochodziła wciąż i wciąż, dopóki nie

opadła bezwładnie w jego ramionach, a jej blada skóra była wilgotna od potu. Wyraził swoją wolę i zapłonęły świece, ożywiając pokój, bardziej przyjazne oświetlenie niż ostre światło nowoczesnych żarówek. Jej oczy rozszerzyły się, a złote błyski zapłonęły. W końcu spojrzała na niego, podnosząc dumnie brodę, jakby spodziewając się kłótni. Nie będzie kłótni, nie dzisiaj. - Saro. - Raj? Jej głos zadrżał i zobaczył łzy w jej oczach. - Podejdź tutaj, malutka. Przebiegła przez pokój. Zamierzał pozwolić jej podejść do niego, ale nie wytrzymał z potrzeby dotknięcia jej. Spotkał ją w połowie drogi, łapiąc ją, gdy skoczyła w jego ramiona, trzymając ją z łatwością, gdy ich usta spotkały się po raz pierwszy od wieków. Przycisnął ją do piersi, a ich pocałunek z początku mocny, ścierający zęby i języki, jakby ich czas był ograniczony i oboje musieli poczuć smak siebie najbardziej jak to możliwe w krótkim czasie. Szeptała wciąż jego imię, a łzy płynęły po jej twarzy. Spróbował ich słoności i przyciągnął ja bliżej, niosąc ja do sypialni, kopnięciem otwierając drzwi i kładąc ich oboje na wielkim łóżku, gdzie sypiał spragniony przez tak wiele miesięcy. Jego umysł szumiał od pytań. Jak się tu dostała, gdzie była, ale jego ciało miało własne plany. Czuł swoje kły naciskające dziąsła, swojego fiuta sztywniejącego pod cienkimi spodniami, które założył na swoje ostatnie spotkanie całe wieki temu. Odsunął się i spojrzał na nią, przesuwając palcem po jej brwi, przez jej miękkie policzki, aż do ust. Wciągnęła jego palec w głąb swoich ciepłych ust, a on roześmiał się. - Głodna, kochanie?

- Umierająca – odpowiedziała żarliwie, obejmując ramionami jego szyję. – Masz na sobie garnitur. Spojrzał na siebie. - Mam. - Myślę, że powinieneś go zdjąć – powiedziała. – Teraz. - Co za pośpiech. Może zwolnimy... Jej przebiegłe palce wsunęły się pomiędzy ich ciała i złapały jego erekcję przez ubranie, a on zamruczał, odrzucając głowę w przyjemności, tak ogromnej, że chciał wyć. Odwrócił głowę i spojrzał na nią beznamiętnie. - Ostrożnie, malutka – mruknął. – Minęło dużo czasu. Spojrzała na niego śmiało. - Tęskniłam za tobą, Raj. Tak bardzo tęskniłam. Jego serce ścisnęło się od nieznanego uczucia, gdy zdjął rękę z jej szyi i przesunął po jej jedwabnej, białej bluzce rozpinając guziki dopóki nie odsłonił doliny między jej piersiami. - Również za tobą tęskniłem, Saro. Pochylił głowę i pocałował ją delikatnie, smakując słodycz jej ust, odkrywając i przypominając sobie go. Odwzajemniła się cichym, ochoczym jękiem, jego fiut podskoczył w odpowiedzi. Zamruczał, odsłaniając kły w ich pocałunku, czując, jak jej język przesuwa się po nich, dopóki nie przekuła go i jej ciepła krew popłynęła w jego usta. Ten smak doprowadził go do szaleństwa. Zerwał z niej bluzkę, uwalniając pełne piersi, ledwie zasłonięte przez skąpy stanik. Również i to usunął ze swojej drogi, liżąc jej sutki, odkrywając każdy z nich swoim językiem, dopóki nie stanęły ochoczo

twarde, dwie pięknie różowe perły, błyszczące wilgocią w świetle świec. Ponowił swój atak, zaciskając odrobinę na jej czułych piersiach swoje kły i liżąc wolno krople krwi, gdy zajęczała i zanurzyła swoje dłonie w jego włosach przyciągając go bliżej, wyginając plecy do jego ust. Ruszył w dół jej ciała, ignorując protest, gdy pozostawił jej piersi nagie w zimnym powietrzu pokoju. Była ubrana w krótką, wąską spódnicę. Nie kłopotał się suwakiem, po prostu podciągnął ją na biodra dopóki nie zwinęła się na jej talii. Wycałował drogę po jej brzuchu, pocierając swoją szczęką po delikatnej skórze, gdy dodarł do celu. Sarah zajęczała miękko, rozsuwając nogi w powitaniu, a słodki zapach jej podniecenia zaczął go torturować. Wsunął mocne dłonie pod jej biodra, rozsuwając jej jedwabiste fałdki i otwierając ją na swój język. Znalazł ja twardą, małą łechtaczkę i polizał językiem. Krzyknęła zaciskając dłonie w jego włosach i sapnęła błagająco. - Proszę, Raj. Proszę. Nie wiedział, o co prosi, ale wiedział, czego sam chce. Ssał jej łechtaczkę, tak jak wcześniej jej sutki, podniecając mały guziczek, dopóki nie krzyczała, dopóki nie poczuł jej cipki zaciskającej się na jego ustach, gdy mocno doszła. Uśmiechnął się i zlizał jej soki powoli i leniwie, gdy zajęczała desperacko. - Raj. Kochanie, mój panie, mistrzu, cokolwiek chcesz. Po prostu pieprz mnie, proszę. Proszę. Roześmiał się z czysto męską satysfakcją, stając po jednej stronie łóżka, patrząc na nią z głodem w oczach, gdy wiła się pod jego spojrzeniem, jej drobne palce sunęły po jej biodrach i pocierały gorączkowo, próbując rozluźnić rosnące tam napięcie. Zdjął ubranie i ukląkł nago na łóżku, przyglądając się jej smakowitemu ciału, pełnym

piersiom, jej bladym aureolom z różowymi sutkami błagającymi o dotyk jego ust. Jego spojrzenie podążało w dół poprzez spódnicę owiniętą w jej talii, do jej gorącego centrum, mokrego i gotowego. Zamruczał głęboko w piersi, a jej oczy rozszerzyły się przesuwając się w górę i w dół jego ciała, zatrzymując się na jego fiucie. Jej różowy języczek wysunął się z ust. Podniosła wzrok, aby spotkać jego oczy i bez odwracania wzroku rozsunęła jeszcze szerzej nogi. Odsłonił kły w uśmiechu i opadł na łóżko pomiędzy jej nogi, wsuwając całą długość pomiędzy jej nogi jednym, długim ruchem. Sarah krzyknęła obejmując nogami jego biodra i przyciągając go bliżej, przeciągając paznokciami po jego plecach, aż poczuł krople ciepłej krwi na swoich żebrach. Wchodził i wychodził, chcąc poczuć jej orgazm dookoła swojego fiuta, aby poczuć własne uwolnienie. Minęło zbyt dużo czasu. Poczekał, aż poczuł, że ona drży pod nim, dopóki jej ciało zaczęło zaciskać się dookoła jego fiuta, wymuszając uwolnienie jego nasienia. Pochylił głowę do jej szyi, pocierając całą długością swoich kłów wzdłuż jej spoconej skóry, zanim zanurzył swoje kły w jej przepysznym karku. Doszła natychmiast, krzycząc, a jej nogi prawie spazmatycznie zacisnęły się na jego plecach, podnosząc ją jeszcze bliżej jego fiuta, gdy dołączył do niej w niekontrolowanym wybuchu ekstazy. Opadł na nią, przesuwając się na jedną stronę w ostatniej chwili unikając przygniecenia jej. Ruch groził wysunięciem się jego fiuta z jej wnętrza, ale szybko zareagowała zaciskając nogi, aby go przytrzymać. Zaśmiał się cicho i złapał jej biodro, przyciągając ją w łuk swojego ciała. Polizał leniwie jej szyję, uzdrawiając zranienie, smakując jej znakomitą krew, smak tak unikalny, jak Sarah. - Dobrze smakujesz – wyszeptał, mrucząc z głębi piersi.

Zadrżała i przesunęła dłonią wzdłuż jego żeber, gdzie otworzyła mu rany paznokciami. Podnosząc czerwone palce do ust z jego krwią polizała je oblizując usta, jakby smakując najsłodszy miód, powiedziała. - Ty też. Raj zamarł. - Saro – powiedział ostrożnie. – Jeżeli… - Wiem – powiedziała pewnie. – Jestem twoja na tak długo, jak długo mnie zechcesz. - To będzie bardzo długo – powiedział i pocałował delikatnie jej usta. – Bardzo... – pocałował znów – długo. Zacisnęła ręce na jego szyi i spojrzał mu w oczy. - Okay. Ale żadnego tego wampirzego gówna. Nie jestem gorylem. Chcę prawdziwego ślubu. Zamruczał i potrząsnął głową w proteście, ale potem znów na nią spojrzał i uśmiechnął się. - To będzie musiał być nocny ślub. Sarah roześmiała się. - Kocham cię, Rajmundzie. - Tak, kochasz – powiedział przebiegle. Spojrzał na niego dopóki się nie poprawił i dodał. - Też cię kocham. Pocałował ją długo, smakując wiedzę, że była jego. - Mam tylko jedno pytanie – powiedział w końcu. Jej oczy otworzyły się. – Od jak dawna ty i Emelie spiskowałyście przeciw mnie? Sarah roześmiała się i zaczęła się ocierać.

- To... – wygięła plecy, przesuwając się po jego twardniejącym fiucie – nie jest spiskowanie. Myślę, że musimy trochę odświeżyć ci pamięć. Raj zajęczał, przesuwając się i przyciskając ją do łóżka, wchodząc głęboko w nią. - Widzę, że musze nauczyć cię, gdzie jest twoje miejsce, malutka. A to jest pod twoim panem. Sarah przesunęła ręce na jego kark i wyszeptała mu w ucho. - Kocham cię, panie. Raj uśmiechnął się, gdy zadzwonił telefon. Sięgnął, aby wydostać aparat z kieszeni swoich spodni, które leżały na podłodze. Sprawdził, kto dzwoni. - Emelie – odpowiedział, nie czekając na jej słowa. – Anuluj mój kalendarz spotkań na następne trzy dni. Oczy Sary rozszerzyły się, gdy zaczął wolno pompować w nią. - I, Em? Dzięki.

Epilog Malibu, Kalifornia.

Cyn pochyliła się, gdy czytała ostatniego e-maila od Sary. Podobało jej się, że Sarah i Raj byli razem. Jednocześnie była zachwycona, że będzie miała przyjaciółkę, która naprawdę będzie rozumiała, co to znaczy być partnerką wampira. Albo wkrótce żoną, jak w przypadku Sary. Cyn wydęła usta w zamyśleniu, próbując znaleźć sposób, aby przekonać Raphaela, że powinni pojechać na ślub. Cholerne wampiry, były tak czułe jeden an drugiego, zwłaszcza teraz, kiedy Raj objął swoje terytorium. Odeszła od komputera i złapała butelkę wody, odchylając głowę i pijąc łapczywie. Bez świeżego powietrza w podziemiu Raphaela, klimat był zimny i trochę suchy. Wciąż wolała pracować podczas dnia, gdy spał po drugiej stronie pokoju. Spała zwykle z nim kilka pierwszych godzin, a potem pracowała, kończąc wreszcie z nim w łóżku przed zachodem słońca. Lubił budzić się z nią przy boku, a jej to nie przeszkadzało, zwłaszcza, że… Zamarła, odsuwając wolno butelkę od ust i odstawiając ja na oślep na biurko, aby spojrzeć w głębokie cienie nad łóżkiem. Słyszała… Jej myśli galopowały, aby odtworzyć dokładnie dźwięk i nie mogąc tego zrobić. Tam nie powinno być żadnego hałasu. Raphael zawsze spał nieruchomo. Wstała i podeszła do łóżka, a oddech dusił ją w gardle, gdy znów coś usłyszała, ale tym razem... Czy to był jęk? - Raphael? Jej głos zaskrzeczał od napięcia, a jej serce waliło zajadle w piersi. Zajęczał głośniej, a odgłos był pełen wymuszenia i bólu, gdy rzuciła się na

wysokie łóżko w panice, górując nad nim, sięgając na oślep w ciemność, aby dotknąć jego twarzy. Jej płuca zacisnęły się ze strachu, gdy jej dłoń cofnęła się do lampy, stojącej przy łóżku, włączając ją i oświetlając przestrzeń, aby móc spojrzeć na jego twarz. Była pokryta krwią. Cyn krzyknęła. - Raphael!