D B Reynolds 4 Sophia (+18)

D B Reynolds Vampires in America 04

- Sophia

Tłumaczenie dla: Translations_Club Tłumacz: canzone Korekta: Isiorek Korekta całości: sylwikr

Prolog Malibu, Kalifornia

Raphael tonął, uwięziony w kręgu bólu i straty... tak wielkiej straty, która go wciągała w dół, lodowate okruchy raniły go niczym ostrza w jego duszy. Szalał od tej więzi, która go trzymała w koszmarze, podczas gdy jego słodka Cyn szlochała, a jej łzy ogrzewały skórę na jego piersi, to co zostało z jego serca. Bezlitosne słońce zmuszało go do leżenia, podczas gdy wył bezgłośnie, a głosy w jego głowie domagały się zemsty na tych, którzy ich zniszczyli. Pięć stuleci życia za nim i najpotężniejszy wampir na ziemi… a mógł tylko czekać. Upływały godziny, a potem minuty. Słońce wciąż było rozmazanym kształtem na horyzoncie, kiedy zerwał łańcuchy, które więziły go w ciągu dnia. Usiadł, ramionami objął Cyn, wciągając ją na swoje kolana i szepcząc słowa pocieszenia. Sięgnął po swoje wampiry, te, które wciąż spały i te, które dopiero się obudziły, ale specjalnie po Duncana, który był wystarczająco blisko i wystarczająco potężny, aby poczuć szarpiące ostrze koszmaru Raphaela. Koszmaru, który był zbyt prawdziwy. Cyn podniosła głowę, przyglądając mu się w świetle lampy, jej oczy były czerwone i spuchnięte, jej śliczna twarz pokryta łzami. Scałował je, wiedząc, że jego własna twarz jest mokra od krwi. - Co to było? – zapytała. – Cierpisz, Raphaelu. Ty krwawisz! - To łzy, lubimaya, tylko łzy. Dwoje z moich umarło, ich życia skradziono…

Z drugiego końca pokoju zadzwonił telefon. Cyn podskoczyła, obracając jego ramię, aby spojrzeć na obce urządzenie, jakby go nigdy wcześniej nie widziała. - Kto? - Zapytała przerażona. - To będzie Duncan – powiedział uspokajająco. – Muszę z nim porozmawiać. Chodź. Wstał, wciąż ciasno ją trzymając, czując jej strach o niego, chcąc uspokoić, ale też potrzebując jej obecności, jej ciała przyciśniętego do niego, jej serca bijącego silnie i pewnie… i żywego. Szybko przeszedł przez pokój, z jednym ramieniem trzymającym Cyn, gdy odebrał komórkę po trzecim dzwonku. - Duncan. Marco i Preston odeszli. Skontaktuj się z siedzibą w Seattle i powiedz, że przyjeżdżamy.

Rozdział I Na północ od Seattle, Waszyngton.

Colin Murphy zredukował bieg, gdy skręcał w wąski podjazd. Nowy żwir został tu wysypany kilka lat temu, ale deszcze już go wymyły, pozostawiając dziury na tyle duże, że mogły ukryć małe zwierzę. Ciężarówka przechyliła się głęboko na jedną stronę, więc złapał kierownicę, aby prześliznąć się po nierównej nawierzchni, zanim jego ciężki, czteronapędowy wóz posunął się do przodu. Mówcie, co chcecie o amerykańskich samochodach, pomyślał sobie, ale nikt nie robi lepszych ciężarówek. Poklepał podsufitkę z wdzięcznością, zanim pochylił się do przodu, wyglądając przez szybę i przesuwające się wycieraczki. Lilian Fremont zadzwoniła, aby powiedzieć, że słyszała strzały gdzieś tutaj. Colin nie był prawdziwym policjantem – był bardziej jak wszechstronny ochroniarz – ale dobrzy ludzie z Coopers Rest płacili mu, aby zajmował się takimi zdarzeniami. Tak naprawdę nie wiedział, czego się spodziewać. Pani Fremont upierała się przy tym, co słyszała, ale kobieta miała ponad dziewięćdziesiątkę, a jej dom znajdował się dobre dwie mile dalej. Ale trzeba przyznać, że taki dźwięk był niezwykły, a umiejscowienie go po drugiej stronie głębokiego lasu dawało szanse, że mogła dobrze słyszeć. Zwłaszcza jeżeli to, co mu powiedziała, było prawdą. Oczywiście, z jego doświadczenia wynikało, że większość ludzi nie wiedziało, jak brzmią strzały, spodziewając się, że to odgłos, jaki słyszeli w telewizji. Ale to nie było duże miasto. Większość ludzi posiadało broń i wiedzieli z doświadczenia, jak słychać strzały. A krzyki brzmią wszędzie tak samo.

W oddali pokazał się dom Jeremyego, w nowym stylu rancza, pojedynczy budynek z wysokimi sufitami i kominem. Rolety były zaciągnięte, ale tego się spodziewał. Jeremy był wampirem, więc światło słoneczne nie było pożądane. Z drugiej strony, Jeremy był ważny dla kogoś, dla Mariane, która była człowiekiem, a Colin widywał ją w mieście dość często podczas dnia, aby wiedzieć, że nie zawsze przesypiała dzień z kochankiem. Colin podjechał pod dom, wzrokiem przeczesując okolicę, gdy jego palce machinalnie przekręciły kluczyk. Miał złe przeczucie. A jeżeli czegoś się nauczył podczas dwunastoletniej służby w Navy Seal, to aby zaufać przeczuciom. Zwłaszcza tym złym. Cicho otworzył drzwi i wysiadł, stojąc przez chwile bez ruchu i nasłuchując. Żadnego odgłosu. Zupełnie żadnego, poza uderzeniami kropel deszczu. Cofnął się na tył swojego samochodu, nie spuszczając wzroku z cichego domu przed sobą. Wyjął swojego Sig Sauera P228 z kabury na biodrze i sprawdził magazynek, opuszczając wzrok tylko na tyle, aby sprawdzić, zanim wsunął go ruchem pełnym doświadczenia. Otworzył bagażnik swojego Tahoe i pochylił się do środka, wyjmując Benelli M4 S90, broń wojenną przeznaczoną do zabijania ludzi. Lub wampirów. Colin zamknął bagażnik, przechylając się tak, aby tylko kliknął. Nadal nie było nic słychać. Nie podobało mu się to. Wcale mu się nie podobało. Już prawie był zmierzch. Trudno powiedzieć z ciężko wiszącymi chmurami, a on nie sprawdził w farmerskim kalendarzu tego ranka, aby odnaleźć dokładny czas zachodu słońca. Ale musiało być blisko, a on był pewien, że nie chciał być przyłapanym w domu Jeremyego, gdy wampir obudzi się głodny i pewnie wkurzony, gdy znajdzie Colina myszkującego bez zaproszenia.

Ale nie mógł również odejść. Nie z tymi krzykami, o których doniosła pani Fremont. Potrząsając głową, Colin wziął broń i okrążył ciężarówkę, kierując się w lewą stronę domu. Nie znajdując niczego podejrzanego, przeszedł na prawo i wszedł pomiędzy drzewa otaczające dom od tyłu. Gdy ujrzał tył domu, żołądek zacisnął mu się od napływającej do organizmu adrenaliny. Do diabła, jeżeli pani Fremont nie miała racji. Tylne drzwi, a raczej to, co z nich zostało, stały otworem, wyglądając jakby ktoś potraktował je siekierą. Nie było innego wytłumaczenia.

Były

zrobione

z

solidnego

drewna,

nawet

bez

dekoracyjnego okna. Zostały tylko drzazgi i kawałki wiszące w solidnych zawiasach. Jeremy był bardzo uważny, jeżeli chodzi o zabezpieczenia, tak jak wszystkie wampiry. Ktoś musiał o tym wiedzieć i przygotował się. Ale ktokolwiek to był, Colin wiedział, że już dawno odszedł. Nie było żadnego dźwięku dochodzącego z wnętrza domu. Podszedł ostrożnie, poruszając się wzdłuż ściany domu i poniżej wysokich okien. Kiedy doszedł do drewnianej werandy, wychylił szybko głowę, zerkając, zanim wyszedł. Potrójne szyby zostały zupełnie zniszczone, a szkło było rozsypane dookoła. Skrzypiało pod jego butami, więc zatrzymał się, czekając na reakcję. Ale nie było żadnej. Strzelba była gotowa, gdy szybko wszedł do domu, przekraczając próg. Szybkie spojrzenie na kuchnię ukazało jeszcze większe zniszczenia – roztrzaskane szafki, pewnie tym samym toporem, rozbite talerze, lodówka otwarta, a krew rozlana po podłodze przed nią. Widząc krew, wciągnął powietrze w płuca, ale zdał sobie sprawę, że to pewnie pożywienie Jeremyego, że leżały tam plastikowe torebki, rozerwane i przedziurawione.

Czy Jeremy potrzebował więcej krwi niż tej od Mariane? Widocznie tak. Albo może dla gości. Kto, do diabła, wiedział? Coli ostrożnie skierował się w stronę łuku po drugiej stronie kuchni, stąpając po grubym dywanie pokrywającym podłogę. Następny pokój był dużo większy, z wysokim sufitem i wieloma meblami. Wielkie kino domowe zajmowało cała jedną ścianę, teraz rozbite na kawałki jak wszystko inne. Colin okrążył ostrożnie pokój, świadom wnętrzności podchodzących mu do gardła. Gdzie była Mariane? Znów stanął w korytarzu. Znajdowały się tu tylko trzy pary drzwi, dwie z nich otwarte. Jedne prowadziły do łazienki, pustej, ale mimo to zajrzał. Drugie do swego rodzaju biura, z roztrzaskanym wyposażeniem i wywalonymi papierami, co było znajomą oznaką zniszczenia. Sam zniszczony sprzęt w tym pokoju wart był tysiące dolarów, co sprawiło, że pomyślał, że to nie było zwyczajne włamanie. Albo szukali czegoś innego niż elektronika. Colin wyszedł z pomieszczenia i spojrzał na ostatnie drzwi. Cholera, wymamrotał bezgłośnie i podążył korytarzem. Drzwi były zamknięte, ale nie na klucz. Colin zatrzymał się na chwilę, nasłuchując w ciszy. Stanął przy ścianie i pchnął drzwi palcami jednej ręki. Szybkie spojrzenie ukazało mu to samo, co wcześniej, prawie zniszczony pokój i wszystko w nim. Przeszedł przez próg i natychmiast cofnął się do ściany. - Ach, cholera – przeklął cicho. Mariane leżała pośrodku wielkiego łóżka, a krew wsiąkała w prześcieradła pod nią. Colin mrugnął oczami, pozwalając sobie na fale smutku, zanim zmusił się do tego, co musiało być zrobione. Każdy ludzki instynkt nakazywał mu ruszyć do jej boku. Ale zamiast tego okrążył

pokój, podchodząc do garderoby i połączonej łazienki, zanim podszedł do łóżka i odłożył strzelbę. - Kto ci to zrobił, malutka? – Wymamrotał. Została pobita, wręcz torturowana. Jej ręce i nogi pokryte były cięciami noża, zadanymi tak, aby boleć jak diabli, a nie spowodować śmierć ofiary. Żadne z pojedynczych cięć nie było śmiertelne, ale ogólne skutki były tak ogromne... Zostawili ją nagą z rozrzuconymi nogami. Krew i siniaki na jej udach i w okolicy waginy powiedziały mu, że została zgwałcona, i Colin zacisnął zęby w fali wściekłości, tak silnej, że niemal rzuciła go na kolana. Jeżeli oddychała, to nie widział tego, ale pochylił się i położył dwa palce na jej szyi, spodziewając się tylko potwierdzenia tego, co już stwierdził. Ale poczuł słaby puls – zaledwie bijący, wciąż żyła! Wyprostował się natychmiast i wyciągnął telefon komórkowy zza paska, wybierając numer alarmowy. Najbliższy szpital był dobre sześćdziesiąt mil stąd, ale nie wiedział, co innego mógłby zrobić, do kogo zadzwonić. Znał zasady udzielana pomocy na polu walki, spędził setki godzin na treningach. Radził sobie z ciałami rozerwanymi wybuchem czy bronią, ale to... Zmusił się, aby trzeźwo myśleć, zignorować brutalną naturę napaści. Okay. Najprawdopodobniej szok był jej najgorszym wrogiem w tej chwili. Sięgnął po coś, aby ją okryć. Musiał ją ogrzać i trzymać ją w cieple. Ręczniki. Pobiegł do łazienki, czekając na połączenie operatora. - Telefon alarmowy, jaki jest twój... Reszta słów zginęła w wypełniającym dom wampira .

ryku wściekłego

Rozdział II Colin wycofał się dwoma szybkimi ruchami od łóżka i złapał strzelbę, odchodząc. W mgnieniu oka Jeremy znalazł się w pokoju, z wysuniętymi kłami, oczami błyszczącymi czerwienią, gdy zobaczył intruza. - Jeremy – powiedział Colin spokojnie. – Znasz mnie. Wiesz, że tego nie zrobiłem. Wampir ruszył przez sypialnię, a jego ruchy były niesamowicie piękne, płynne jak u wielkiego, polującego kota. Zawarczał cicho, groźne, ale jego wzrok przykuty był do Mariane, gdy przegrana zastępowała wściekłość na jego twarzy. - Zadzwoniłem po pogotowie, Jeremy. Pozwól mi sprowadzić dla niej pomoc. Głowa wampira okręciła się na te słowa, a jego wzrok był śmiertelnie zimny i płonący jednocześnie. - Jeżeli ją dotkniesz, zabiję cię, człowieku. Nie potrzebuje twojej pomocy. Szybciej niż Colin mógł zobaczyć, Jeremy znalazł się przy łóżku, podnosząc ja w swoich ramionach, a krwawe łzy potoczyły się po jego twarzy, gdy zobaczył, co jej zrobiono. Lament wydobył się z jego gardła, rosnąc, dopóki nie stał się wściekłym wyciem. - Sprawiedliwości stanie się zadość – warknął, gdy jego wzrok przykuł Colina do miejsca. – Uwierz mi. To nie pozostanie bez zemsty. A potem zniknął, nic więcej tylko ruch powietrza i trzask drzwi wejściowych, gdy uderzyły o ścianę w salonie.

- O cholera – wyszeptał Colin. Opuścił głowę i tylko oddychał, pozwalając, aby jego ciało odreagowało po nagłym przypływie adrenaliny, która opadła po jego wejściu do domu. - Jezu Chryste. Wciągnął głęboki wdech i zadzwonił na numer alarmowy, anulując poprzednie wezwanie. Potem poszedł do ciężarówki i wziął swoje rzeczy. Jeremy nie chciał jego pomocy, ale on zamierzał i tak jej udzielić. To było miejsce zbrodni, a Colin był najbliżej bycia policjantem w Coopers Rest. Nie był prawdziwym oficerem policji. Zgodnie z prawem był tylko prywatnym ochroniarzem, co znaczyło, że ta sprawa podlegała pod jurysdykcję Szeryfa. Ale okoliczni mieszkańcy nie chcieli Szeryfa czy kogokolwiek innego myszkującego w ich sprawach, a zwłaszcza wampiry, które uczyniły z prywatności sztukę. To dlatego samozwańcza rada miasta wynajęła go przede wszystkim. Nie skończył żadnej akademii policyjnej, jedynie tylko kilka semestrów kryminologii w koledżu. Ale był wykwalifikowany, aby dać sobie radę z każdą bronią, jaka istniała i mógł rzucić mężczyznę lub kobietę na ziemię, niezależnie od wagi czy doświadczenia w walce. Miał też zdolność oceny sytuacji i radzenia sobie z nią. Co zamierzał zrobić właśnie teraz. Coopers Rest było teraz jego domem, miejscem, gdzie skończył po odejściu z marynarki. Ta mała mieścina na północnym krańcu stanu Waszyngton była bardzo daleko od miejsca, gdzie dorastał, ale była cichym, spokojnym miejscem, pełnym w większości dobrych ludzi, którzy chcieli żyć w spokoju. I to mu pasowało. A teraz ktoś zrujnował ten spokój, zrujnował jego dom, a Coli nie był facetem, który się wycofa i będzie czekał, aż ktoś inny się tym zajmie. Zamierzał znaleźć tego, kto to zrobił. A kiedy to zrobi, nie zamierzał kłopotać się odczytywaniem praw Mirandy.

Rozdział II Vancouver, Brytyjska Kolumbia

Sophia zacisnęła palce na podłokietniku, a jej paznokcie wbiły się w miękką skórę. Nienawidziła latać. Zwłaszcza nienawidziła lotów podczas dnia, nienawidziła ufać ludziom. Mogła mieć prawie trzysta lat, ale to nie znaczyło, że żyła przeszłością. Oglądała CNN, surfowała po sieci i czytała gazety. Wiedziała, jak często samoloty spadają, razem z ludzkimi pilotami i może również wampirami jako pasażerami. To było możliwe, dumała, że wampir mógł przeżyć taką katastrofę. Możliwe, ale nie pewne. To zdecydowanie nie była teoria, którą chciałaby przetestować czy też dowiedzieć się, jak długo wampir może oddychać pod wodą, zanim dopłynie do lądu, w przypadku gdyby samolot spadł pośrodku oceanu. Ten szczególny przypadek nie był problemem w tej chwili. Ocean już nie znajdował się pod nią. I nie świeciło już słońce po drugiej stronie samolotu, tak jak przy poprzednim etapie jej podróży, która prowadziła z jej domu w Rio de Janeiro do Toronto. Dziękowała wszystkim bogom, które przyświecały wampirom, że miała środki, aby podróżować prywatnym samolotem, który miał wygodny przedział do spania podczas dnia. Oczywiście, byłoby jeszcze wygodniej, gdyby mogła polecieć do Texasu, czy nawet Meksyku z Rio i stamtąd dostać się do Vancouver. Mogłaby skrócić swój czas lotu, lecąc tylko nocą. Ale wampiry Północnej Ameryki zupełnie inaczej niż te w Południowej Ameryce, były obsesyjnie terytorialne. Nie mogła nawet przejść przez głupie lotnisko bez otrzymania pozwolenia, czegoś, czego nie chciała. Nie w tej podróży.

Tym razem było zbyt wiele niewiadomych. Nie wiedziała, co jej Pan, Lucien, chciał. Nie wiedziała, dlaczego wysłał tak naglące wezwanie, a potem zniknął przed nią, zanim mogła go powstrzymać. Ale była niezaprzeczalna nuta desperacji w jego wołaniu myślą, desperacja wzmocniona faktem, że w ogóle się z nią skontaktował. Lucien był jej Panem i jej lojalność należała tylko do niego, ale nie rozmawiała z nim od pół wieku. A teraz to. Cokolwiek to było. Ziemia zbliżyła się do samolotu, więc zamknęła oczy, czując każdy podskok i trzęsienie, gdy w końcu się zatrzymał. Sophia zaczęła oddychać głęboko i wyszeptała modły dziękczynne do Boga z jej dzieciństwa, które kiedyś miała. Miała tylko nadzieję, że przeżyje to, co Lucien dla niej przygotował. - Co masz na myśli, że nie wiesz, gdzie on jest? – Sophia zapytała ostro. - Czy potrzebujemy tłumacza? To jest problem, Sophia? Do kurwy, nie wiem, gdzie on jest, okay? Nie melduje mi się. Sophia spojrzała beznamiętnie na wampira siedzącego przed nią. Darren Yamanaka był porucznikiem Luciena. Tylko z nazwy, pomyślała złośliwie. Mogła zgnieść go jak robaka. Pewnie miałaby z tego uciechę. Jej oczy zwęziły się, szacując go, ale Darren patrzył na nią bez mrugnięcia. Nie był tak potężny jak ona, ale nie był też słaby. I miał odwagę. Musiała mu to przyznać. To, czego nie miał, to najmniejszego pojęcia o miejscu pobytu ich milczącego Pana. - Kiedy ostatnio go widziałeś? – zapytała z wymuszoną cierpliwością.

- Już ci powiedziałem, i nieważne ile razy jeszcze zapytasz, odpowiedź będzie taka sama. Lucien wyszedł przez te drzwi osiem dni temu – dramatycznie wskazał przez wielką salę konferencyjną i podwójne drzwi, prowadzące do siedziby Luciena w Vancouver – Powiedział, że wychodzi na spotkanie z następną ze swoich kobiet. Ty, ze wszystkich ludzi, powinnaś pamiętać zachowanie Luciena w stosunku do jego kobiet. Sophia powstrzymała warknięcie w gardle, zmuszając się do spokoju. Nie przeleciała przez pół świata, ryzykując swoje długie nieśmiertelne życie, aby stracić cierpliwość przy głupku. Każdy wiedział, że Lucien uwielbiał kobiety. Do diabła, mężczyzn też. Ale fakt, że Sophia była kiedyś jego kochanką i zmienił ją w wampira, ponieważ nie chciał, aby się zestarzała i zbrzydła.. o tym nie każdy wiedział. Aczkolwiek, najwidoczniej Darren wiedział. Lucien opowiadał historię, zanim zniknął, drań. - Czy był sam, gdy wychodził? Bez ochroniarza? - Tak – przyznał niechętnie Darren – Zwykle zabierał kogoś ze sobą, ale nie tym razem. Powiedział, że tą kobietę zna od bardzo dawna, że jest bezpiecznie. I że może się sam bronić, jeżeli do tego dojdzie. Kłóciłem się z nim. Ale.. Znasz Luciena. Znała

Luciena.

Był

przystojny,

błyskotliwy,

oszałamiająco

czarujący i czasami kompletnym idiotą. Zwłaszcza w przypadku kobiet. - Nie wiesz, dlaczego mnie wezwał? - Nie mam zielonego pojęcia. Nawet nie wiedziałem, że to zrobił. To całkiem wygodne, że Lucien zniknął, a teraz ty się pojawiłaś. Ile to minęło, Sophia? - Nie wystarczająco długo, Darren – powiedziała słodko, zanim jej głos stwardniał – Ale jeżeli sugerujesz, że w jakiś sposób skrzywdziłam

naszego Pana, powinieneś pożegnać się z tymi głupcami, którym na tobie zależy, ponieważ zabiję cię na miejscu. Wstał, przechylił się przez stół, a jego oczy lśniły żółcią. - Możesz spróbować, dziwko. Sophia poczuła nacisk jego mocy, poczuła, jak jej własna wzrasta, aby się przeciwstawić. Ona też wstała, przyjmując jego agresywną postawę, i rzuciła swoją moc przeciw niemu, aby poczuł jej potęgę. Oczy Darren rozszerzyły się z zaskoczenia i zamarł na całą minutę, zanim wolno opadł na krzesło. Jego wzrok utkwiony był w niej, jak zwierzę, które właśnie odkryło drapieżcę kryjącego się w zaroślach. Sophia uśmiechnęła się uprzejmie i usiadła, teraz zadowolona. Nie chciała zabijać Darrena. Jeżeli mogła tego uniknąć. To, co chciała, to odnaleźć Luciena i odkryć, o co, do diabła, chodziło. - Szukałeś go? – zapytała miło. Darren przymknął oczy, a potem powiedział. - Oczywiście, że tak. Wszyscy szukaliśmy. Jest żywy, ale już to wiesz. To dziwne, .. Wzrok Sophii stwardniał. - Dziwne? Co jest dziwne? - Poszukiwałaś go, od kiedy jesteś w mieście? Zmarszczyła brwi zakłopotana. - Nie. - Spróbuj. A potem powiedz mi, co znalazłaś. Sophia

przyjrzała

się

milcząco

drugiemu

wampirowi.

Najwidoczniej nie mogła mu ufać, ale jego troska o Luciena wydawała się

wystarczająco szczera. I zdecydowanie było coś dziwnego w tym wszystkim. - Czy jest tu bezpieczne miejsce? – zapytała nagle. Umysłowe poszukiwanie jej Pana będzie wymagało stanu przytomności prawie równego medytacji. Będzie bezbronna na atak, zwłaszcza w tym domu. Darren skinął. - Pokażę ci. Sophia poczekała, aż Darren wyszedł, a potem zatrzasnęła zamek drzwi i postawiła swoje własne bariery mocy, aby je zabezpieczyć. Poczekała nawet dłużej, aż kroki drugiego wampira ucichną w oddali. Potem zaczęła rozglądać się, najwidoczniej po prywatnym miejscu Luciena. Jego obecność było czuć wszędzie, a ona zmagała się z tęsknotą tak wielką i tak silną, że była niemal fizycznym bólem, jakby jej serce przestało na chwilę bić. Co mogło się stać? Co jeżeli pojawił się ktoś potężniejszy i pokonał wampirzego lorda, który był jej Panem? Czy właśnie umierał, a ona właśnie traciła ten czas, który mu pozostał? Wzdrygnęła się lekko i przeszła przez pokój, otwierając francuskie drzwi na balkon. Obejmując się przed zimnem i wiatrem, wyszła na balkon, wysoko nad miastem. Studio Luciena znajdowało się na trzecim piętrze jego posiadłości, która położona była na jednym z najbardziej stromych wzgórz otaczających Vancouver. Niebo nad głową było ciemne, tylko nieliczne gwiazdy i blask księżyca przełamywały ciemność. Zatęskniła za swoim południowym domem, za znajomym pulsem życia i żywotności. Spojrzała na światła migoczące poniżej. Aczkolwiek, pomyślała, Vancouver ma swój własny punkt. Inny, ale wciąż to było życie. Jej wzrok sięgnął za horyzont. Musiała przyznać Darrenowi rację. To była idealna lokalizacja do poszukiwań ich mistrza. Cokolwiek czuł

drugi wampir w stosunku do niej, wydawał się chętny, aby pomóc jej znaleźć Luciena. Może kochał ich Pana tak bardzo jak ona. Wciągając głęboki wdech, Sophia zamknęła oczy i odsunęła od siebie niechęć do Darren, odsunęła zimno i wiatr, obce zapachy i dźwięki nowego miasta. Z głębi siebie dotknęła nierozerwalnej więzi, którą dzieliła z Lucienem. Był jej Panem, wampirem, który zakończył jej życie trzy wieki temu i oddał jej coś więcej, coś wiecznego, mocnego i pięknego. Sophia uwielbiała bycie wampirem, upajała się mocą, którą dostała, niesamowitym wzrostem jej zmysłów, aż mogła usłyszeć ciche spadanie płatka orchidei w ciemną noc. Oczywiście brakowało jej słońca na twarzy, zapachu skóry po dniu na plaży. Ale to była niska cena za to, co otrzymała. A to wszystko przez Luciena, który zaginął i być może miał kłopoty. Rozciągnęła swoje zmysły, używając całej swojej mocy i przebiegła nimi przez miasto. Godziny później otworzyła oczy, a wyczerpanie sączyło się przez pory jej skóry, osłabiając mięśnia jej ciała. Szukała nocą, podążała każdym śladem, nieważne jak słabym. A było bardzo dużo śladów – śladów Luciena, w całym mieście. To był jego dom, jego siedziba od setek lat. Jeżeli była choć jedna ulica, którą nie przeszedł, ona jej nie znalazła. Ale coś w jego obecności było nie w porządku. Żył. Tego była pewna. Ale to wyglądało jakby specjalnie ukrywał się, tak że ledwie istniał we własnym mieście. Stanęła na nogi, potrząsając stopami, prawie zdrętwiałymi od siedzenia zbyt długo w jednej pozycji. Niedługo wschód słońca. Czuła jego prześlizgiwanie się w swojej krwi, napięcie w końcówkach nerwów. Zmiana czasu, wynikająca z jej szybkiej podróży z Ameryki Południowej, sprawiała, że czuła się jeszcze gorzej. Ciało mówiło jej, że słońce niedługo

wstanie, podczas gdy jej umysł wiedział, że ma godzinę lub około tego, aby znaleźć bezpieczne i ciemne miejsce. Spóźnienie źle działało na wampiry. Zastanawiała się, czy Darren jej zaproponuje miejsce, czy będzie musiała znaleźć je sama w tym ogromnym domu. Był dużo mniejszy, gdy była tu ostatnim razem, ale podejrzewała, że nic się nie zmieniło. W każdym razie, to nie miało znaczenia. Zapewniała sobie własne bezpieczne niebo od setek lat, tego ranka nie będzie inaczej. Ostrożnie weszła do apartamentu Luciena, w sam raz aby usłyszeć ciche pukanie do drzwi. Spojrzała podejrzliwie. To był wampir, tyle wiedziała. I z pewnością to nie był Darren pukający tak cicho. Użyła mocy, aby ustawić swoje wewnętrzne tarcze i otworzyła drzwi. - Wejdź – zawołała, siadając w fotelu Luciena. Wampir, który wszedł, był szczupły, ale zdecydowanie dorosły, jej biust był wyeksponowany przez obcisłą suknię, która zadawała kłam jej dziecięcej posturze. Musiała być bardzo stara, dorastająca w czasach, gdy jej niski wzrost był normą wśród kobiet. Ale niezależnie od jej wieku, miała tylko trochę mocy. Sophia zastanawiała się, jak to było żyć tak długo jako Wampir, a być tak słabym, jakby zamarzła na jednym poziomie mocy. Wampirzyca uśmiechnęła się uprzejmie, jakby wiedziała, o czym myśli Sophia. - Lady Sophia, jestem Larisa, sekretarka Lorda Luciena. Coś w sposobie, w jaki powiedziała słowo „ sekretarka”, powiedziało Sophii, że ma na myśli znaczenie tego słowa w tradycyjny sposób, sekretarka i osoba zaufana. Sophia nigdy jej nie spotkała, więc pewnie pochodziła z jednego z innych miast Luciena z ostatnich stu lat,

bo tak dawno Sophia nie była w Vancouver. Larisa była blisko z Lucienem, mogła wiedzieć coś więcej o tym, gdzie poszedł, niż ktokolwiek inny w ty domu. Sophia nie wyciągnęła ręki. Sądząc po zachowaniu i ubiorze, Larisa nie była z tych, co obejmują się na nowoczesną modę. - Larisso – powiedziała skinąwszy – Czym mogę służyć? Larisa znów uśmiechnęła się. - Jesteś uprzejma, pani, ale to ja mam pomagać tobie. Czy potrzebujesz miejsca do odpoczynku w domu? Sophia westchnęła zmęczona. - Potrzebuję, dziękuję. Czy jest krew w domu? - Oczywiście, moja pani. - Czy Lucien wciąż ma domki dla gości? Jeżeli tak, to czy ten najmniejszy, ten w ogrodach jest wolny? - Kominek już został włączony, moja pani. Lucien znał twoje upodobania. Czy mam przysłać krew do domku? - Byłoby wspaniale. Dziękuję, Larisso. Wstała i ruszyła do wyjścia, ale zmarszczyła brwi, gdy dotarło do jej zmęczonego umysłu znaczenie słów Larissy. - Czekaj! – zawołała – Lucien powiedział ci, że przyjadę do Vancouver? Larisa przytaknęła . - Kilka tygodni temu – potwierdziła – Powiedział mi, że przyjedziesz, moja pani, i zostawił cos dla ciebie. Tylko dla ciebie, powiedział.

Sophia spojrzała na szczupłą kobietę. Minęły dni, od kiedy Lucien ją wezwał, nie tygodnie. - Co? – Przełknęła głośno, nagle pewna, że nie chciała znać odpowiedzi – Co dla mnie zostawił? – udało jej się powiedzieć. Larisa podeszła do półki z książkami, odsuwając kilka woluminów, aby uruchomić sekretny schowek. To był starszego typu sejf na klawiaturę. Wybrała numery i otworzyła drzwi, wyciągając cienką, biała kopertę. Kładąc ja na półce, ostrożnie zamknęła drzwi sejfu i ułożyła książki, zanim odwróciła się do Sophii i podała jej kopertę. Sophia spojrzała w oczy wampirzycy i przytrzymała jej wzrok przez kilka minut, poszukując oznak zdrady czy złych zamiarów. Nic nie znajdując, przyjęła kopertę i zobaczyła napisane na niej swoje imię ekstrawaganckim pismem Luciena. Sądząc po wadze i rozmiarze, zawierała kilka złożonych kartek. Przyglądał się przez chwilę, a potem zapytała. - Czy wiesz, co tu jest? - Nie wszystko, ale wystarczająco. Sophia uchwyciła ślad smutku w głosie Larissy i spojrzała na nią, zaskoczona i zmartwiona – bardzo zmartwiona – gdy zobaczyła błysk łez w jej oczach. - Larisso? - Przeczytaj, Sophio – wyszeptała. Wycofała się do wyjścia i odwróciła, zatrzymując przy drzwiach, aby powiedzieć. - Jeżeli czegokolwiek będziesz potrzebowała, moja pani, tylko powiedz. Jestem tutaj.. w tym domu. Zawsze.

Otworzyła drzwi i wyszła, zostawiając Sophię w strachu, że Lucien ma takie kłopoty, że nawet sam nie może się z nimi uporać. Mogła tylko mieć nadzieję, że to nie było nic więcej.

Rozdział IV Na północ od Seattle, Waszyngton

Gładka, czarna limuzyna przejechała przez potężną bramę nowej posiadłości w Seattle. Wciąż ją tak nazywali, ale tak naprawdę nie było to już Seattle. To miasto, które kiedyś było dla tych, którzy poszukiwali spokoju od tłumów i zgiełku takich miejsc jak L. A. czy San Francisco, stało się tym miejscem, od którego chcieli uciec. Dla wampirów Raphaela znaczyło to, że stara posiadłość, która miała dziesięć akrów powierzchni, sama znalazła się w środku zatłoczonego miasta. Zajęło to trochę czasu, ale jego ludzie wreszcie znaleźli dogodną nową lokalizację na wzgórzach, oddaloną od Seattle. Kupili ją i tym razem podzielili na działki, dopóki nie mieli przestrzeni, oddzielającej ich od spodziewanej ekspansji. Wybudowanie nowej siedziby zajęło prawie tyle samo czasu, co znalezienie lokalizacji. Nie było takich ludzi, którym Raphael mógłby zaufać przy tym zleceniu, a tych kilku wampirów, którzy byli zarówno godni zaufania, jak i odpowiednio wykwalifikowani, było bardzo zajętych. Oczywiście, to były też jego dzieci, co dawało mu oczywiste pierwszeństwo w wymaganiu usług, ale ponad wszystko Raphael był biznesmenem. Nie chciał, aby jego wampiry musiały się poświęcać swoich interesów, aby oszczędzić mu trochę czasu. Nie jeżeli nie było to absolutnie konieczne. Limuzyna wzięła ostatni zakręt na podjeździe i zza drzew ukazał się główny budynek. Wei Chen, głowa rodu w Seattle, ruszył ze schodów z innymi, stającymi pod szarym, betonowym daszkiem i czekającymi, aby go powitać.

Cyn siedziała obok niego w limuzynie, jej długie, ciepłe nogi tuż przy jego, a ich palce splecione. Była bardzo czujna od czasu jego koszmaru, prawie miała obsesję na punkcie jego bezpieczeństwa. Była uzbrojona, jak zwykle – 9 mm Glock był w kaburze pod jej marynarką – ale jak zwykle miała drugi identyczny pistolet za paskiem spodni. Nie próbowała nawet tego ukryć przed nim i dała jasno do zrozumienia, że on ma zostać w samochodzie, dopóki nie sprawdzi, kto i co na niego czeka. Jego kobieta, jego bardzo ludzka partnerka myślała, że to słuszne, aby narazić się w obronie jego bezpieczeństwa. Jakby otaczająca ich falanga wampirzych ochroniarzy nie wystarczyła, jakby nie odwiedzał jednego ze swoich gniazd, gdzie każdy wampir gwarantował mu osobiście … albo jakby on sam nie był w pełni zdolny, aby się obronić i ją również. Smuga bólu dotknęła jego świadomości i spojrzał przez mokre okno na wybudowaną z szarego betonu i drewna budowlę, na poważne twarze swoich zgromadzonych wampirów. - Co się stało? – zapytała nagle Cyn. Odwrócił głowę i spotkał jej wzrok, jej zielone oczy zatopione w jego, ze świadomością jego nastroju. - Nie jestem pewien – powiedział – Coś.. – jego głos zanikł, gdy próbował wychwycić cokolwiek to było, a przykuło jego uwagę. Ale tam było tyle emocji, wśród jego wampirów w tym budynku – strach, smutek i również ból z powodu strasznej straty. Z pewnością to było to, że dwóch z nich zostało startych z ziemi, jakby nigdy nie istnieli, a ich płomień życia zgasł jak zszokowany krzyk ich dusz. Ale to nie było to. Albo nie wszystko. Jego spojrzenie wyostrzyło się. - Zatrzymaj się – rozkazał.

Jego kierowca wcisnął hamulec, zatrzymując zupełnie limuzynę, zanim jego umysł zdał sobie sprawę, co robi. Raphael był ledwie świadomy alarmu rozchodzącego się przez jego ochronę, głosu Cyn wołającego jego imię, gdy otworzył drzwi i wysiadł w deszczową noc. Wei Chen i reszta pospieszyli do niego z zatroskanymi twarzami. - Mój panie – porucznik Raphaela, Duncan, pojawił się przy jego boku, podczas gdy Szef Ochrony, Juro, spokojnie formował cały personel w nowych warunkach. Było bardzo niewiele tego, co mogło zaskoczyć Juro, dlatego Raphael wybrał go. - Panie – Wei Chen był zadyszany od biegu przez deszcz, co świadczyło o jego braku jakiejkolwiek aktywności fizycznej. Raphael podniósł głowę, a jego wzrok przeszukiwał elegancką fasadę budynku, gdy jego serce cierpiało z bólu znajdującego się wewnątrz. - Jeremy – zdał sobie nagle sprawę. Odwrócił pytające spojrzenie na Wei Chen, a jego oczy zaczęły lśnić srebrem z gniewu – Co się stało, Wei Chen? Gdzie jest Jeremy? Szef rodu spotkał wzrok Raphaela bez wahania. - Jego dom został zaatakowany, mój panie. Jego partnerka, Mariane … Raphael przestał słuchać. Już ruszył, kierując się do wejścia, idąc śladem bólu, który był wyraźny, jakby namalowany na ziemi przed nim. Wei Chen podążył za nim. - Jeremy jest z nią w gabinecie zabiegowym, Panie. Dał jej swoją krew..

- To nie wystarczy … - powiedział Raphael, wiedząc, że to prawda. Pchnął ciężkie, szklane drzwi, wiedziony tylko potrzebę jego dziecka. Jeden zakręt i następny i już był w pomieszczeniu, które zostało przekształcone na gabinet zabiegowy w wampirzej posiadłości. To był mały pokój. Wampiry rzadko wymagały więcej niż krew i kilku godzin odpoczynku, a tego wymagały tylko najmłodsze wampiry. Ale w najdalszym końcu, pod przyciemnionym światłem lamp, leżała młoda kobieta, na łóżku, które wydawało się dla niej za duże. Jej twarz była niemal tak blada jak prześcieradło, pod którym leżała, a białe bandaże na jej rękach i nogach wciąż nasiąkały jej krwią. - Jeremy. Wampir spojrzał na dźwięk głosu swojego Pana, jego twarz była maską żalu, pokryta zaschnięta krwią jego łez. - Mój panie – powiedział załamany, padając na kolana – To nie wystarczy. Moja krew… nie wystarczy – jego głos załamał się i zaczął szlochać, a rozdzierające odgłosy rozdzierał duszę Raphaela. Podszedł do załamanego wampira, przytrzymując go jak dziecko, jego dziecko, odrodzone jako Wampir mniej niż trzydzieści lat temu. Jeremy zanurzył twarz przy jego biodrze, a Raphael pogłaskał go po głowie uspokajająco, przyglądając się kobiecie, Mariane. Zauważył, że klatka piersiowa się podnosi i opada, leniwe bicie jej serca, które zaledwie pompowało krew w jej ciele. Ciało na jej palcach było już blade i zimne, jakby jej organizm zamknął się w potrzebie ochrony życiowych organów. - Nie jest za późno, Jeremy – powiedział Raphael do ucha wampira – Pozwól mnie jej pomóc. Głowa Jeremyego podniosła się, a nadzieja walczyła z zaborczością przez krótką chwilę, zanim skinął.

- Błagałbym cię, mój panie, jeżeli mógłbyś jej pomóc. Raphael potrząsnął głową, karcąco. - Jesteś mój, krwią z mojej krwi. A Mariane jest twoja. Delikatnie odsunął się od Jeremyego i zdjął marynarkę, pozwalając drogiemu ubraniu opaść na ziemię. Był świadomy, ze Cyn stoi blisko za nim, świadomy jej rąk, które podniosły marynarkę, podającej ją komuś, gdy podszedł na druga stronę łóżka. Poszła za nim, pozostając blisko jego boku, a jego serce zacisnęło się na myśl o niej, leżącej na tym sterylnym łóżku zamiast biednej Mariane. Bez zatrzymywania się, podciągnął rękaw i używał kłów, aby przeciąć skórę swojego nadgarstka i otworzyć żyłę. Siadając na łóżku i pochylając się nad młoda kobietą, umieścił swój nadgarstek nad jej ustami, pozwalając kilku kroplom wpaść do otwartych ust. Jeremy wisiał po drugiej stronie, trzymając rękę swojej partnerki, szepcząc słowa miłości w jej ucho, ośmielając ją do picia, do życia dla niego. Przełyk Mariane poruszył się spazmatycznie, jej ciało zmusiło się, aby przełknąć, zanim zakrztusiła się. Coś poruszyło się za jej zamkniętymi powiekami i znów przełknęła, a potem znowu, zanim chuda, blada dłoń podniosła się, aby przytrzymać życiodajny nadgarstek przy swoich ustach. Zaczęła ssać chciwie szczodry dar, jakim była jego krew – krew wampirzego lorda, potężniejsza, niż wszystko inne wyprodukowane w wyniku ludzkich poszukiwań medycznych. Ssała jak głodne dziecko, a napięty wzrok Jeremyego skupiony był na fizycznym połączeniu pomiędzy jego Panem a jego partnerką. Jego napięcie, z powodu tego kontaktu, rosło z każdą sekundą. Wampiry były z natury bardzo zaborczymi istotami, nawet ktoś tak młody jak Jeremy. Raphael odjął ostrożnie swój nadgarstek, pozwalając Jeremyemu wziąć jej dłoń, gdy wyciągała ją po więcej. Zajęczała, rozczarowana na tę stratę,

a Jeremy pokrył jej usta swoimi w pocałunku, zlizując krew z jej ust i oddając ją, gdy jej język się wysunął. Duncan podał Raphaelowi ciepłą, mokrą chusteczkę do wytarcia krwi z ramienia. Pozostał na łóżku, nieobecnym ruchem wycierając krew z nadgarstka, gdy przyglądał się, jak Jeremy całuje spragnione usta Mariane. Oddał chustkę Duncanowi i wyciągnął rękę do Cyn. Podeszła do niego, kładąc dłoń na jego ramieniu i pochylając się, aby potrzeć policzkiem o jego włosy. - Jeremy. Drugi wampir spojrzał w górę nieufnym wzrokiem, zaciskając palce na bladych rękach Mariane. Raphael odwinął rękaw koszuli, a samo okaleczony nadgarstek już się uzdrowił. Wstał, biorąc rękę Cyn i przyciągnął ją w krąg światła. - Maja partnerka – powiedział do Jeremyego. Podniósł jej palce do ust – Cynthia. Na te słowa całe ciało Jeremyego odprężyło się. Jeżeli Raphael miał swoja partnerkę, to nie będzie zainteresowany Mariane. Raphael rozumiał. - Z nią będzie dobrze, Jeremy. A jeżeli będziesz mnie nadal potrzebował, jestem. Gdy Raphael szykował się do wyjścia, Jeremy upadł na kolana i pocałował jego rękę z wdzięcznością. - Mój panie … - jego głos załamał się od uczuć – Panie. Dziękuję. Raphael odsunął delikatnie dłoń, kładąc ją na pochylonej głowie Jeremyego. - Jesteś moim dzieckiem – wyszeptał. Nie zostało nic do dodania.

Spojrzał w górę, aby spotkać wzrok swojego porucznika, pozwalając sobie na okazanie odrobiny wściekłości, po raz pierwszy od przybycia. - Duncan. - Tak, mój panie. Duncan odwrócił się i zaczął wypychać z pokoju zebrane wampiry, mamrocząc rozkazy do Juro i innych. Cynthia podniosła marynarkę Raphaela, przytrzymując ją, gdy wsuwał w nią ręce, i podciągając na jego ramiona, a potem wygładzając ją na plecach, zanim odwrócił się twarzą do niej. Nieuronione łzy wypełniały jej oczy, a on uśmiechnął się. Jego Cyn zakładała maskę twardziela jako ochronę przed światem, który dał jej tak mało miłości w jej życiu. Ale było takie delikatne miejsce, którego tylko on mógł dotknąć. Przyciągnął ją bliżej, całując delikatnie. - Lubimaya – wyszeptał. Jej ciepłe palce przesunęły się po jego szczęce, a potem na jego kark, przyciągając go bliżej i przyciskając swoje czoło do jego. - Kiedy ruszymy za tymi draniami, którzy to zrobili? – wymamrotała. Odchylił się, aby spotkać jej zajadłe spojrzenie ze swoim. - Bardzo szybko, moja Cyn. Pociągnął ją z pokoju, zostawiając dłoń na jej plecach. - Będziemy ścigać ich na koniec świata.

Rozdział V Raphael pozwolił Wei Chen wyprowadzić się z izolatki. Obejrzał tyle planów tej nowej siedziby, że nie potrzebował przewodnika, ale to był pierwszy raz, gdy tu gościł. Wizyta była zaplanowana na najbliższą przyszłość, ale w zupełnie innych okolicznościach. Kto mógł przewidzieć zamordowanie dwojga z jego ludzi, próbę morderstwa trzeciego i … Jego szczęka zacisnęła się na myśl, co zrobiono Mariane. Nie była wojownikiem, nie tak jak Cyn. Ale był zbyt świadomy tego, że nawet Cyn zostałaby pokonana takim rodzajem brutalności. Przyciągnął ja bliżej, zaciskając lekko palce. Usłuchała, ale spojrzała na niego pytająco. Uśmiechnął się do niej lekko, upewniając ją, aczkolwiek wiedział, że mu się nie udało. Byłoby łatwiej, pomyślał, gdyby zakochał się w głupiej kobiecie, albo przynajmniej w takiej, która ignorowałaby bardzie kłopotliwe aspekty życia. Cyn nie była żadną z nich. Była bystra i mądra, zwłaszcza, jak się wydawało, kiedy chodziło o niego, a jej ulubioną metodą radzenia sobie z kłopotami, było stawianie im czoła. To były dokładnie te zalety, które przyciągnęły go do niej przede wszystkim – pierwszy raz, gdy się spotkali, gdy była na tyle mądra, aby się go bać, ale zbyt uparta, aby poddać się temu strachowi. Uwielbiał to w niej. Ale również przerażało go, gdy myślał o tych wszystkich rzeczach, które mogły pokonać ten upór i rozedrzeć ja na strzępy. Tak jak stało się to z Mariane. Ich grupa przeszła do Sali spotkań w głównym budynku posiadłości, przestronny salon z wysokimi sufitami i ścianami szkła, ukazującymi spektakularny widok na wzgórza, miasto poniżej i odległą zatokę. Było na tyle wcześnie, że miasto było wciąż oświetlone, ale ocean był czarną, pusta przestrzenią, złamana jedynie poruszającymi się światłami łodzi, zakotwiczonych tam.

Pokój był zwyczajnie umeblowany, skórzanym kanapami i fotelami rozstawionymi po pokoju. Od kiedy tylko wampiry tu mieszkały, ciężkie meble zostały tu wstawione, aby służyć każdemu, kto potrzebował. Zabierając ze sobą Cyn, podążył w kierunku wielkich foteli, ustawionych na wprost okna, ale skierowanymi do środka. Jego ochrona rozstawiła się po pokoju, a kilku stanęło za nim, pomiędzy jego fotelem a oknem. Okna były kuloodporne, oczywiście, a możliwość ataku nieprawdopodobna w posiadłości, ale to było ryzyko, którego Juro nie chciał podejmować. Usiadł, skinąwszy na Wei Chena i innych, aby usidli z nim. Duncan zajął swoje zwykłe miejsce po lewej stronie swojego pana, podczas gdy Cyn po jego prawej, pochylając się, aby położyć dłoń na jego ramieniu. Wciąż miała swoją broń, niezależnie od faktu, że byli bezpieczni, nie tylko w posiadłości, ale w budynku całkowicie zabezpieczonym. Ona i Duncan połączyli siły, aby odwieść go od tej podróży, mówiąc, że była zbyt niebezpieczna. Co jeżeli to pułapka? Co jeżeli ludzie zabili te wampiry tylko po to, aby wyciągnąć największą rybę – nie tylko wampira, ale wampirzego lorda? Zdusił w sobie warczenie na wspomnienie ich kłótni, wszystkich, które odrzucił. Musiał tu być. To były jego wampiry, które umierały. - Mój panie. Raphael został wyrwany ze swoich myśli przez cichy głos Wei Chena. Obrzucił przywódcę gniazda srogim spojrzeniem. - Chcę znać szczegóły, Wei Chen. Wszystko, co wiesz o tych morderstwach i kto za nimi stoi. - Oczywiście, mój panie. Wskazał na wampira siedzącego obok niego.

- Loren jest naszym … - Jestem świadom, kim jest Loren – zimno przerwał Raphael. Usta Chena zadrżały lekko. - Wybacz mi, panie. Czy wolisz, aby Loren .. - Nie obchodzi mnie, kto zda raport, tak długo, jak ktoś zacznie mówić. Szef posiadłości zbladł tak strasznie, że Raphael obawiał się, że padnie w miejscu, gdzie siedział. Jako wampir, Wei Chen posiadał większą moc niż ktokolwiek inny w siedzibie, aczkolwiek nie tak silną jak większość z najbliższego otoczenia ochrony Raphaela. Siedziba w Seattle współgrała z otoczeniem. Nigdy nie była zagrożona, prócz tych morderstw.

Wampiry

tutaj

żyły

spokojnie.

W

większości

były

profesjonalistami, wielu z nich komputerowymi ekspertami tego czy innego rodzaju – wampirze świry, jak nazywała ich prywatnie Cyn. Większość pracowała wyłącznie przez komputer czy telefon, rzadko spotykając

się

osobiście

współpracownikami.

Wei

ze Chen

swoimi był

klientami

finansowym

i

ludzkim

konsultantem,

wybranym na szefa ze względu na swoją mentalność korporacyjną i naturalne zdolności przywódcze. - Loren, może ty udzielisz nam informacji, co się tu stało – powiedział Duncan, zawsze dyplomata, uspokajając napięcie, jakie wypełniło pokój. Loren spojrzał na Duncana, a potem w oczy Raphaela i skinął. Otworzył plik leżący na kolanach i zaczął mówić. - Panie, jak wiesz, były tu dwa wcześniejsze ataki, obecnie trzy, razem z tym okrutnym na partnerkę Jeremyego. Myślę, że celem tego ostatniego, w rzeczywistości był sam Jeremy.

- Był – spojrzeli na Jeremyego, który wolno wszedł do pokoju, jego wyczerpanie było widoczne, ale wyraz twarzy pełen determinacji. - Torturowali Mariane, próbując zmusić ją, aby zdradziła moją kryjówkę. Odmówiła. - Jeremy – powiedział Raphael – Twoja partnerka? - Ma się dobrze, mój panie, dzięki tobie. Błogosławię los, który sprawił, że przyjechałeś tego wieczoru. Ludzki doktor z twojego polecenia bada ją.. - Peter Saephan – potwierdził Raphael – Jest doskonałym lekarzem i oddałem w jego ręce życie mojej własnej partnerki, więcej niż raz – wygiął usta w gorzkim uśmiechu, uświadamiając sobie, jeżeli nie wszystkim innym, że rzeczywiście Cyn wielokrotnie znajdowała się w sytuacji wymagającej umiejętności Doktora Saephana. - Powiem o tym Mariane. Dziękuję, mój panie. Raphael skinął głową, ale Jeremy pochylił się, a jego szczupłe ciało drżało z wysiłku po przeżytych doświadczeniach tej nocy. Wydawał się staczać ze sobą odwieczny pojedynek, aż w końcu podszedł do Raphaela i upadł na kolana. - Byłem z nią, mój panie – wyszeptał Jeremy – Byłem tam – jego oczy, gdy spotkały wzrok Raphaela, były przepełnione winą – Ale nie mogłem do niej dotrzeć. Próbowałem – powiedział desperacko, bardziej, aby przekonać siebie, jak pomyślał Raphael, niż kogokolwiek innego. Jeremy wziął głęboki wdech i wydawał się zbierać w sobie. Jego plecy zesztywniały, gdy znów przemówił pewnym głosem. - Nie jestem żołnierzem, mój panie. Wiem o tym. Ale chciałbym dołączyć do was, gdy złapiecie te zwierzęta. Krew mojej partnerki dała mi miejsce w tych łowach.

Raphael słyszał niewypowiedzianą desperację w jego błaganiu. Krew Jeremyego nie wystarczyła, aby uratować życie Mariane. To krew Raphaela oszczędziła jej cierpienia, gdy on zawiódł, ponieważ Raphael był panem każdego wampira w tej posiadłości, jego moc była poza wszelkim pojęciem. Ale wciąż porażka przy ratowaniu życia swojej partnerki bolała. Mógł, jakkolwiek, pomścić atak na nią. - Twoja obecność będzie nieoceniona, Jeremy. Znasz okolicę i znasz ludzi. A poprzez ciebie, twoja partnerka może powiedzieć nam więcej o tych kreaturach, które ośmieliły się ją zaatakować. Daję słowo, Jeremy, oni zapłacą za to najwyższą cenę. Głowa Jeremyego opadła na jego pierś, a ciemne włosy zakryły jego twarz, a potem podniósł błyszczący z wdzięczności wzrok. - Dziękuję, Panie. Raphael przyglądał się uważnie swojemu dziecku, zauważając napięcie w jego postawie, gdy wstawał na nogi i zajmował pobliskie krzesło. Cierpiał z powodu Jeremyego i wolałby raczej oszczędzić mu przykrych przeżyć, ale to było konieczne. I dużo lepiej, jeżeli to Jeremy im opowie, niż prosić Mariane. Loren przesunął się, aby usiąść obok Jeremyego i zaczął przyciszoąa rozmowę. Cyn wykorzystała okazję, aby pochylić się do ucha Raphaela i wyszeptać. - Czy on wie, co się wydarzyło? Jej pytanie było ściszone na tyle, że nawet w pokoju pełnym wampirów tylko on je słyszał. Raphael odpowiedział w ten sam sposób.

- Jeremy jest młody, ale są sparowani od kilku lat. Jego połączenie z nią powinno być wystarczająco silne, aby zobaczył większość zdarzeń. Będzie wystarczające – Cyn poczuła westchnienie ulgi. - Jeremy – powiedział głośniej Raphael. Wampir natychmiast uciął rozmowę z Lorenem i spojrzał na Raphaela. -

Moja

partnerka,

wykwalifikowanym

i

Cynthia,

zacznie

doświadczonym

przesłuchanie.

śledczym,

Jest

posiadającym

umiejętności w takich sprawach, zwłaszcza jeżeli chodzi o ludzi. Jej ocena będzie bardzo pomocna. Cyn usiadła prosto, porzucając jego ramię i zabierając ciepło swojego ciała. Raphael spojrzał na nią i zobaczył zmarszczkę koncentracji, zanim delikatnie uśmiechnęła się do Jeremyego. - Zacznę od kilku pytań o wydarzenia tego popołudnia – powiedziała – To będzie dla ciebie bolesne i przykro mi z tego powodu. Nie będę pytać, jeżeli to nie będzie absolutnie konieczne, proszę, uwierz mi. Ale każdy szczegół ma znaczenie. Nie wiemy, co jakaś rzecz może oznaczać. Jeremy skinął, przełykając nerwowo. Cyn pochyliła się do przodu, ze skupieniem w postawie i spojrzeniu. - Okay, zacznijmy od podstaw. Czy Mariane była w domu, gdy ci ludzie włamali się? Potrząsnął głową, z wystraszonym spojrzeniem. - Wyszła. Nasz dom jest bardzo bezpieczny, ale oni przebili się przez tylne drzwi siekierą. Musieli ukryć swoje samochody i czekać na jej powrót. Wiedziałem, kiedy przybyła do domu, poczułem jej obecność –

zawsze wchodziła przez frontowe drzwi – a potem poczułem jej przerażenie. Złapali ją, zanim zdała sobie sprawę, że tam są. Czy Mariane nie śpi podczas dnia? – zapytała Cyn – Wybacz mi, jeżeli to zbyt prywatne, ale... czy ona nie śpi z tobą? - Większość dni, tak. Ale czasami nie śpi, aby załatwić sprawy. Robi zakupy w Cooper’s Rest, małym mieście w pobliżu. Kupuje dla siebie jedzenie i załatwia swoje sprawy. Jest poczta do odebrania, oczywiście. I czasami.. Czasami Mariane po prostu chce spędzić czas na słońcu. Cyn skinęła głową i Raphael wiedział, że rozumiała potrzebę Mariane. Z tego samego powodu Cyn zatrzymała swój apartament przy plaży. Nie mieszkała już tam, ale wciąż spędzała czas, siedząc na słońcu, chodząc wzdłuż wody po ciepłym piasku. Cyn znów przemówiła, odciągając Raphaela od myśli. - Czy popadła w rutynę? Może jakieś dni tygodnia, czy na przykład każdy poniedziałek czy coś? Jeremy zmarszczył brwi, koncentrując się. - Możliwe. Nie szczególne dni, ale jechała do miasta przynajmniej dwa razy w miesiącu. Zwykle rano. A kiedy wracała do domu, nie spała – sprzątała, dzwoniła, czasami siedziała na werandzie, jeżeli pogoda była ładna. - Kto o tym wiedział, poza tobą? – zapytała Cyn – Czy miała tu jakichś przyjaciół? Może z kimś się spotykała na kawę? Czy gdzieś chodziła? Raphael zobaczył, że Jeremy zmarszczył brwi z zakłopotania. Był bardzo młodym wampirem i jego związek z Mariane był jeszcze młodszy. Sugestia, że mogła z kims się spotykać, możliwość, że z jakimś mężczyzną,

podczas gdy Jeremy spał, mogła spowodować uruchomienie jego zaborczości. I inaczej niż Raphael, który był wystarczająco stary i potężny, aby poczuć wszystko, co robiła Cyn przez cały czas. Jeremy nie miał tak silnego połączenia, aby śledzić swoją partnerkę w ciągu normalnego dnia. Jedynie traumatyczne wydarzenie ataku pozwoliło połączeniu na kontakt. To i fakt, że Jeremy spał w krypcie, nie tak daleko od brutalnie torturowanej Mariane. - Pojechała na pocztę – powtórzył Jeremy – i do sklepu. Nigdy z nią nie jeździłem. Generalnie, nigdy nie jeździłem do miasta. Moja praca jest w domu, w większości przez komputer, rzadko się z kimś spotykam osobiście, nawet ze swoimi klientami. - Czym się zajmujesz? – zapytała. Raphael widział, jak robiła to wcześniej, używając rutynowych pytań, aby uspokoić obiekt. - Jestem księgowym, zajmuję się w większości podatkami. - Jak dobrze znałeś Marco? A Prestona? – zapytała Cyn o dwóch martwych wampirów. Jeremy potrząsnął głową. - Znałem ich, naturalnie. Spotkaliśmy się kilka razy, jak sądzę, tutaj w posiadłości. Nie zajmowałem się ich podatkami czy czymkolwiek, jeżeli o to pytasz. Sami je robili. Komputerowe świry, wiesz – uśmiechnął się – Mają program na wszystko – jego uśmiech zbladł – Albo mieli. - Okay. Cyn wciąż siedziała obok niego, na tyle blisko, że Raphael czuł jej oddech, zanim kontynuowała. Nie chciała usłyszeć szczegółów tego zdarzenia, które Jeremy miał im opisać, ale musiała zrobić to, co musiało być zrobione. Położył lekko rękę na jej plecach, oferując wsparcie.

- Muszę wiedzie, co wydarzyło się podczas ataku, Jeremy. Proszę, żebyś niczego nie pominął, nieważne jak okropne czy bolesne to jest. Będę starać się nie przerywać ci pytaniami, zostawię je na później. Nie spiesz się. Jeremy przeniósł wzrok z Cyn na Raphaela, potem skinął i zaczął mówić. Gdy cała historia została opowiedziana załamującym się głosem Jeremyego, gdy ciągle zmuszał się, aby przypominać sobie agonię swojej partnerki, wściekłość wampirów Raphaela wypełniła pokój. Przyjrzał im się wolno, dzieląc ich wściekłość, ale świadomy również potencjalnego zagrożenia. Ich gniew mógłby być użyteczny, kiedy już zaczną polowanie na swoje ofiary, ale to się dzisiaj nie zdarzy. Był świadomy obecności Duncana, stojącego obok niego, równie uważnego jak Raphael. Z drugiej strony pokoju Juro spojrzał na niego w milczeniu, przesuwając się lekko, aby zablokować drzwi. A obok niego siedziała jego Cyn, ze łzami w oczach słuchając opowieści, gdy jej dłonie zaciskały się z frustracji i gniewu. - Rozpoznałem głosy – mówił Jeremy, a jego głos był tylko szeptem – Ale nie widziałem żadnych twarzy. Mieli takie czarne maski narciarskie przez cały czas. A kiedy wreszcie się obudziłem, już odeszli. Kiedy ją zobaczyłem... Byłem prawie oszalały ze smutku. Jedyną rzeczą, która utrzymywała mnie zdrowym umyśle, była potrzeba ulżenia jej cierpieniu. Wiedziałem, że ona żyje, zaledwie, ale żyje. Colin próbował jej pomóc, kiedy ją... Cyn wyprostowała się nagle. - Colin? – powtórzyła – Kim jest Colin? Jeremy zmrużył oczy.

- On jest, jak sądzę... - Colin Murphy – podpowiedział Loren – Jest w pewnym sensie policjantem w Cooper’s Rest. Cyn zmarszczyła brwi. - W pewnym sensie? Jak ktoś może być policjantem w pewnym sensie? Myślałam, że jesteście pod jurysdykcją Szeryfa? - Jesteśmy – zgodził się niechętnie szef ochrony – Ale jesteśmy daleko od najbliższego posterunku Szeryfa. Nie są chętni, aby jeździć w tę i z powrotem, i z pewnością my nie jesteśmy chętni, aby po nich dzwonić. I nie tylko my… - dodał, wskazując wampiry – Miejscowi ludzie są samotnikami, w większości, aczkolwiek kilku jest po przejściach, a żaden nie przyzna się do tego. - Colin Murphy jest byłym marines. Służył ponad dziesięć lat, zanim zdecydował się odejść, z kilkoma złamanymi kośćmi. Historie, które opowiada... – Loren potrząsnął głową z uznaniem, zanim rozejrzał się dookoła i odchrząknął – Tak jest, to wykwalifikowany facet. Zna się na broni, sztuce zabijania, taktyce i wielu innych rzeczach, o których z pewnością nie może mówić. Przyjechał tu z kolegą, gdy odszedł, facetem, co się nazywał Garry Mc Waters. Mc Waters dorastał tutaj, ale nie został. Jego rodzina umarła albo wyprowadziła się, a on nie mógł znieść pogody. - Ale z jakiegoś powodu Coli został. To dobry facet. Reaguje na wezwania, sprawdza staruszki, odwozi pijanych do domu, tego typu sprawy. Jeżeli ktoś przypuszczałby, że coś złego dzieje się tego dnia u Jeremyego, Colin zostałby wezwany. Cyn zwróciła swoją uwagę na Jeremyego. - Więc ten Colin był tam, gdy się obudziłeś? Jeremy skinął.

- Myślę, że dzwonił po karetkę czy coś. Miał telefon w ręku i wiedziałem, że próbował pomóc, ale.. Wyskoczyłem na niego, w każdym razie – odwrócił wzrok zażenowany, wciąż na tyle młody, aby być zakłopotany, że ktoś widział, jak stracił kontrolę. - Twoja partnerka została zaatakowana – upewnił go Raphael – Leżałeś tam przez całe godziny, wiedząc, co się stało i nie mogąc przyjść jej z pomocą. A kiedy się obudziłeś, znalazłeś człowieka z rękami na niej – lekko potrząsnął głową – Ten Colin Murphy jest szczęściarzem, że żyje. Nie wiem, czy ja bym się powstrzymał. Jeremy zarumienił się z przyjemności pochwały Raphaela, a potem wziął wdech i kontynuował. - Colin wycofał się, gdy tylko mnie zobaczył. Podniosłem Mariane i przyniosłem ją tutaj. - Powinnam z nim porozmawiać – powiedziała Cyn, odwracając się do Raphaela. To było bardziej stwierdzenie niż pytanie, ale Raphael zawahał się. - Musze wiedzieć, co znalazł, gdy tam dojechał, Raphaelu – dodała niskim, ponaglającym głosem – Możliwe, że przyjechał zaraz po tym, jak napastnicy odeszli. Mógł coś widzieć, coś więcej, coś, czego Jeremy nie zauważył, ponieważ był skoncentrowany na Mariane. Poza tym, jeżeli jest przedstawicielem prawa w mieście, to może być pomocne, aby mieć go po swojej stronie w śledztwie. Jeżeli nie to, to zna ludzi, a to daje nam autoryzację naszego polowania. Loren patrzył na Raphaela, oczekując na jego decyzję. - Umów spotkanie na jutro – powiedział mu Raphael. - Zajmę się tym – odpowiedział natychmiast. Raphael wstał, a wszyscy inni razem z nim.

Dziękuję, Jeremy. Wiem, że to było bolesne. Wracaj do swojej partnerki. Ona cię potrzebuje. Jeremy pochylił głowę szybko. - Dziękuję, Panie. Wampir był widocznie wykończony. Nawet z pomocą Raphaela, wyczerpanie sił Jeremyego było znaczące, a jego partnerka potrzebowała stałego dopływu krwi. Zatrzymał się na kilka sekund, na tyle długo, aby się uspokoić, zanim wolno wyszedł z pokoju. Raphael przeniósł spojrzenie na pozostałe wampiry. - Wściekłość nas wypełnia i nie będzie czekać. Nikt.. Nikt nie dotknie tego, co moje - i przeżyje. Przygotujcie się, panowie. Jutro zapolujemy.

Rozdział VI Vancouver, Brytyjska Kolumbia

Zgodnie ze słowami Larissy domek był już nagrzany, w czasie gdy Sophia przeszła przez ogród. Biorąc pod uwagę rozmiar posiadłości Luciena, była pewna, że w piwnicy było mnóstwo pokojów gościnnych. Ale ona wolała prywatność tego starego domku i jego wyjątkowość. Był na tyle przestronny, aby zapewnić wygodę, był najmniejszy z trzech gościnnych domków i najdalej położony od głównego budynku. Ale był najbezpieczniejszy. Tak jak w innych, okna były tylko na pokaz, zupełnie zablokowane i zaspawane od środka. Tylko to czyniło go już wystarczająco bezpiecznym dla większości wampirów. Ale ten szczególny domek miał również piwnicę, dostępną przez ukryte drzwi pod podłogą w wielkiej garderobie. Dziesiątki lat temu Lucien pokazał jej to, ostatnim razem, gdy gościła u niego w Vancouver. Sophia otworzyła swoja walizkę i zaczęła wieszać kilka ubrań, które zabrała ze sobą, opóźniając nieuchronnie zbliżający się czas, kiedy będzie musiała otworzyć kopertę od Luciena. Powiesiła zgniecioną jedwabną bluzkę, zastanawiając się, czy warto było czyścić i prasować rzeczy, kiedy zabrzmiało pukanie do drzwi domku. Nasłuchiwała, najpierw uważnie, a potem sięgnęła do swoich Wampirzych zmysłów. To był mężczyzna, pewnie jeden ze służących z jej krwią. Rzuciła bluzkę i przeszłą przez pokój, upewniając się, zanim otworzyła drzwi, że nikt poza człowiekiem nie stoi za nimi. Przyciemnione światło domku oświetlało mężczyznę stojącego na wąskich schodkach werandy. Był wyższy od niej – większość mężczyzn była – aczkolwiek ten był niezbyt wysoki. Oceniła, że był przed trzydziestką,

ładny, smukły i o wyglądzie chłopca, jak ona lubiła. Jego mroczne spojrzenie i łagodne brązowe oczy przypominały jej o tych ślicznych chłopcach w klubach i kawiarniach, do których uczęszczała w Rio de Janeiro. Obejrzała go z zadowoleniem, od góry do dołu, i zmarszczyła brwi, gdy zobaczyła, że jego dłonie są puste. Może to nie był jej dostawca krwi. - Proszę pani – wyszeptał, a jego wielkie oczy spojrzały szybko w jej twarz, zanim posłusznie opuścił wzrok. Sophia zaledwie ukryła swój niesmak. Zapomniała o skłonności Luciena do trzymania niewolników krwi, co oznaczało, ze rzadko miał w rękach torebki z krwią. Jego niewolnicy byli ochotnikami – Lucien nie utrzymywał innego rodzaju. A ona nie miała nic przeciwko braniu krwi z żył. Wręcz przeciwnie. Wszyscy młodzi mężczyźni w Rio byli świadomi, czym ona była i tym chętniej spędzali z nią noc lub więcej. Było rzadkością, aby używała krwi z torebki. Ale żaden z jej kochanków nie był niewolnikiem, więcej, ci mężczyźni i kobiety, którzy istnieli tylko po to, aby być używanymi przez swoich Wampirzych panów, to ludzie, którzy byli spragnieni seksualnych podniet, jakich im dostarczano. To było uzależnienie tak potężne jak narkotyk sprzedawany w ciemnych alejkach na całym świecie. I jak każde uzależnienie, mogło być użyte jako broń przeciw uzależnionemu, zmuszając go do działania, do znoszenia okropnego traktowania, tak często, że stawało się torturą. Niewolnicy Luciena byli dobrze traktowani, w każdym razie. Musiała mu to przyznać. Nadużycia nie były tolerowane, nie w tym domu. Nawet jeżeli jego niewolnicy byli tak … patetycznie chętni. Z emfazą i patetyzmem.

Westchnęła. Było zbyt późno, aby zadbać o coś mniej osobistego, więc albo ten śliczny, młody mężczyzna, albo będzie musiała poczekać do jutrzejszej nocy. Spodziewała się, że następnej nocy będzie nawet gorzej niż dzisiaj, ponieważ wiedziała, ponieważ nic dobrego nie kryło się w eleganckiej kopercie od Luciena. Cofnęła się. - Wejdź, kocie. Niewolnik był z pewnością wykwalifikowany. Sophia zastanawiała się, czy Lucien osobiście ich trenował. Jej Pan był hedonistą, jeżeli chodziło o swoich kochanków, wybierając mężczyzn i kobiety na równi. Zawsze miał najładniejszych. Aurelio – to pewnie nie było jego prawdziwe imię, ale takie wybrał, aby się jej przedstawić – zajęczał cicho, gdy odepchnęła go od swojego nagiego biustu, zaciskając dłoń w jego ciemnych włosach i pociągając wolno. Odsunął posłusznie głowę, odsłaniając szczupłą, brązową szyję. Nie było czasu na prawdziwe uwodzenie, ale pobawiła się nim trochę, pozwalając zapracować mu na przyjemność, budując napięcie. Nie trzymała niewolników krwi na własność, ale rozumiała ich, ich potrzebę zapracowania na swoją nagrodę. Dziwny rodzaj nagrody, w jej mniemaniu, ale jak mówią Francuzi „Chacun ses gouts”. Aczkolwiek była całkiem pewna, że nawet najbardziej ezoteryczny łakomczuch nie miał na myśli picia krwi. Śliczny Aurelio zajęczał, gdy go drażniła, przewracając go, aż znalazł się pod nią, liżąc go w dół szyi i dmuchając w nią delikatnie oddechem, uśmiechając się, gdy pokryła się gęsia skórką. Jej kły nakłuły jego żyłę bez ostrzeżenia. Zajęczał, a głęboki pomruk czystej przyjemności rozległ się, gdy jego już twardy fiut zesztywniał jeszcze bardziej przy jej biodrach. Sophia ssała mocno, rozkoszując się pierwszym uderzeniem

smaku krwi w jej przełyku, czując jej działanie w całym ciele, uzupełniającym odwodnienie po długim locie i stresie wszystkiego, co się wydarzyło. Nagle była wdzięczna Lucienowi, że utrzymywał niewolników krwi. Potrzebowała tego, żadna torebkowa krew nie mogła jej tak ożywić. Jeszcze jeden mocny łyk i zaczęła zwalniać, ostrożnie biorąc tylko tyle, ile potrzebowała, tylko tyle, ile mógł znieść mężczyzna. W kilku jeszcze delikatnych łykach rozkoszowała się bukietem jego krwi, nieskażonej alkoholem czy narkotykami, a potem wolno wyciągnęła kły, przerywając, aby go pieszczotliwie uszczypnąć, zanim polizała jego ciało, zamykając małe ranki. Sophia zamknęła oczy, zadowolona i gotowa do odpoczynku, długa podróż w końcu ją wyczerpała. Ale był jeszcze Aurelio. Leżał nieruchomo pod nią, nie domagając się własnego spełnienia, ale czuła jego walące serce, które pobudzało jego krew do płynięcia w jednym kierunku. W kierunku twardego kształtu między jego nogami. Sophia obrzuciła wzrokiem jego lśniące potem ciało, zawsze gotowa podziwiać męską doskonałość. Powoli przesunęła dłonią po łuku jego obojczyka, a potem w dół jego płaskiej, pozbawionej włosów klatki piersiowej, aż dosięgła linii jedwabistych włosów, prowadzących wprost do jego krocza. Zamruczała cicho w uznaniu, gdy jej palce zamknęły się na jego erekcji, czując jego drżenie, gdy walczył, aby leżeć nieruchomo. Pieściła go, najpierw wolno, doceniając jego zdyscyplinowanie, doceniając nawet bardziej ten kawałek ciała, który trzymała w ręce. Twardy jak marmur, był satynowo gładki i wysmukły. Długi i smukły, z dobrze uformowaną główką, z wąską blizną po obrzezaniu, tak bardzo wrażliwą, że drżał za każdym razem, gdy jej dotykała, co znowu zrobiła, zachwycona jego jękiem, błagającym milcząco o spełnienie.

- Szsz, Aurelio – pochyliła się, szepcząc do jego ucha – Jesteś gotowy, aby dla mnie dojść? Jego powieki drgnęły, a fiut podskoczył w jej ręku. - Tak, proszę, pani – wyszeptał. Sophia zacisnęła palce na nim, wzmacniając chwyt i uwalniając go, gdy bawiła się palcami na ciepłej, złotej skórze. - Zatem dojdź dla mnie, kotku. Teraz. Oczy Aurelio otworzyły się, przekręciwszy się, aż były widoczne białka, mrucząc nisko, gdy pchał niekontrolowanie w jej dłoni, a jego długo opóźniany orgazm wytrysnął między jej palcami, na jego biodra i brzuch, aż skończył. Sophia pozostała nieruchomo, dając mu czas, aby odpoczął, pozwalając, aby jego serce i oddech zwolniły do normalnego tempa. Czekała tak długo, jak mogła, ale słońce było już blisko i teraz chciała się ukryć, zanim wzejdzie. - Aurelio – powiedziała cicho. Jego oczy otworzyły się, a policzki zaróżowiły z zakłopotania. - Wybacz mi, moja pani – powiedział natychmiast – Nie miałem zamiaru... - Spokojnie. Dobrze mi służyłeś. - Dziękuję, moja panie – powiedział gorliwie. Złapał luźne, lniane spodnie i założył je przy drzwiach, potykając się, zanim stanął. Sophia spojrzała na jego szczupły tyłek z zachwytem, życząc sobie, aby móc dłużej się dziś pobawić. Ale to się nie zdarzy.

Sophia wstała boso, ale wciąż zupełnie ubrana, poza koszulą, która była rozpięta, eksponując jej biust z zaróżowionymi sutkami, które były twarde po działaniach Aurelio. Niewolnik spojrzał na nią ukradkowo, ale Sophia nie zrobiła nic, aby się zakryć. Czerpała przyjemność z wiedzy, że jej ciało wydawało się być atrakcyjne dla mężczyzn, wampirów czy ludzi. - Dziękuję, Aurelio – powiedziała, otwierając drzwi do ogrodu – Jestem bardzo zadowolona. - Dziękuję, pani. To był zaszczyt. Sophia patrzyła, jak pośpieszył w zimną noc, drżąc w cienkim ubraniu. Może ktoś przyzwyczaił się do tych temperatur, jeżeli mieszka tu dostatecznie długo. Zamykając szybko drzwi, zaciągnęła zasuwę, a potem odwróciła się i spojrzała na kopertę od Luciena, która leżała na uroczym, antycznym biurku. Wzdychając

niecierpliwie,

powściągnęła

złe

przeczucia

i

natychmiast podeszła do biurka. Podniosła list i poszła szybko do garderoby i jej tajemnego wejścia. Przeszła kilka kroków po schodach w dół, zamknęła i zablokowała drzwi za sobą, a potem położyła się na grubym materacu, który służył za łóżko. Skrzyżowała nogi i wsunęła paznokieć w kopertęk wyciągając pojedynczo złożoną kartkę. Zdjęcie wypadło na podłogę, więc pochyliła się, aby je podnieść, marszcząc brwi na widok trzech osób na nim. Dwóch mężczyzn i kobieta. Żadnego z nich nie znała. Kładąc fotografię na bok, rozwinęła kartkę grubego, zapisanego papieru i zobaczyła pismo Luciena. Serce Sophii drgnęło i zaczęła czytać.

Rozdział VII Raphael westchnął, gdy drzwi krypty zamknęły się za nim i usłyszał, jak Cyn je blokuje serią stłumionych dźwięków. Ten pokój był pod ziemią, z dostępem przez prywatną windę i zarezerwowany do jego wyłącznego użytku, gdy odwiedzał posiadłość w Seattle. Wszystkie jego wampiry

spały

tu

pod

ziemią

w

ciągu

dnia,

bezpieczne,

w

zaprojektowanych kryptach jak ta, raz zamknięte, mogły być jedynie otwarte od środka, z wyjątkiem otwierania przez Raphaela albo przywódcę czy szefa ochrony. W dużej krypcie każdy wampir miał swój prywatny pokój do spania. Prywatny pokój Raphaela był w osobnym skrzydle, bardziej przestronny i lepiej wyposażony, ale nie mniej bezpieczny niż te innych wampirów w posiadłości. Cyn rzuciła swoją skórzaną kurtkę na krzesło, przesuwając przez ramiona kaburę i wyjmując magazynek ze swojego Glocka, zanim podeszła wystarczająco blisko, aby objąć ramionami jego talię. - Tak mi przykro z powodu Marco i Prestona – powiedziała – Byli z tobą od dawna. Raphael otoczył jej szczupłe ramiona i przycisnął ją do piersi, rozkoszując się jej obecnością. - Cieszę się, że tu jesteś – powiedział. - Mówiłam ci – drażniła się lekko – Poza tym po ostatniej twojej podróży do Meksyku przysięgłam, że nigdy nie pozwolę ci znów mnie zostawić. Byłam nieszczęśliwa cały ten czas, gdy wyjechałeś. Raphael uśmiechnął się w jej słodko pachnące włosy, pozwalając sobie na odwrócenie uwagi od okropnej nocy. - Naprawdę byłaś? – zapytał.

Puknęła go w bok. - Jakbyś ty nie był. Poza tym, kto dbałby o ciebie, jeżeli nie byłoby mnie tutaj? - Duncan? Może Juro? - Nie bądź tępy. - Tępy. Sądzę, że to lepsze niż twoje zwykłe epitety. - Który masz na myśli? Raphael parsknął lekceważąco. - Nie zamierzam dawać ci amunicji na moją własną egzekucję. - Nie bądź dzieckiem. - Hmmm – wymamrotał, przesuwając dłonie wzdłuż jej pleców, aby objąć jej tyłek – Nie w tym, co mam na myśli. Cyn przycisnęła się bliżej, podnosząc się na czubkach palców, aby sięgnąć jego ust. - Ile do wschodu słońca? - Więcej niż godzina, słodka Cyn. - Zatem musimy się pospieszyć. Raphael roześmiał się i poczuł się lepiej. Podciągnął ją w swoich ramionach, podchodząc w kilku krokach do łóżka i opuszczając ją na szerokie łoże. - Ubrania, lubimaya – powiedział – Zdejmuj. - Jesteś taki romantyczny – wymamrotała, gdy zdejmowała swoje kozaki, a potem położyła się na łóżku, aby odpiąć guzik i rozpiąć zamek swoich spodni, zsuwając je potem przez swój słodki tyłek i w dół nóg w taki sposób, że jego fiut stwardniał między udami. Zdjął swoje ubrania,

rzucając je na jedną stronę łóżka, patrząc, jak Cyn zdejmuje przez głowę sweter, pozostając tylko w staniku, który więcej pokazywał niż zakrywał, i kawałku satyny pomiędzy jej nogami. Raphael spojrzał na ten kawałek satyny i jęknął, zdejmując resztę swoich ubrań, kładąc się na łóżku i przyciągając ją bliżej, aż jej biodra doszły do jego. - Zdejmij – powtórzył warcząc. Złapał dwa cienkie kawałki satyny i wyrzucił je przez ramię. Sięgnął po jej stanik, ale Cyn już się tym zajęła, uwalniając piękne piersi, gdy owijał jej nogi dokoła swoich bioder i wsunął ręce pod jej tyłek, trzymając ją otwartą dla niego. - Raphael – powiedziała bez tchu. Czując jej podniecenie, zanurzył się w niej bez ostrzeżenia, wpychając się tak mocno, jak tylko mógł. Była gotowa na niego, wiedział o tym, jak zawsze. Cyn zajęczała z przyjemności na jego penetrację, gdy jej mięśnie napinały się dookoła jego fiuta. Zadrżała z pożądania, stając się jeszcze wilgotniejsza, bardziej śliska i gorąca, ogrzewając jego fiuta, witając go w domu. Chciał ją pieprzyć, wbijać swojego fiuta ciągle i ciągle w jej ludzkie gorąco, aż zapomni o wszystkim poza czystą zmysłową przyjemnością jej cudownego ciała pulsującego dookoła niego. Dopóki nie będzie pokryty jej kremowymi sokami, gdy będzie wykrzykiwać jego imię. Spojrzała na niego, a jej zielone oczy były zmrużone i błyszczące z pożądania, nie opuszczając jego oczu, gdy celowo zaczęła pieścić swoje piersi, obejmując je prowokacyjnie, ściskając i puszczając. Wzięła sutek pomiędzy palce i potarła go, aż stał się twardy i napięty, a potem następny. Wzięła w usta swoje palce i oblizała je dokładnie, aż zalśniły od

wilgoci. Raphael patrzył, a jego fiut rwał z bólu, gdy zaczął poruszać się powoli w jej jedwabistym ciele. Cyn zamknęła leniwie oczy, pocierając tymi wilgotnymi palcami swoje piersi, przeciągając nimi przez płaski brzuch, aby wsunąć je pomiędzy fałdki swojej waginy. Trzymając je otwarte, zaczęła okrążać swoją łechtaczkę, a jej oddech urwał się, gdy on zaczął napierać mocniej, szybciej, jego ramiona napięły się i zastygły po jej obu stronach, tak że mógł przyglądać się jej zabawie, patrzeć na jej wrażliwe perły rosnące z pożądania, zaróżowione od krwi, która reagowała na działanie jej palców. Oddech uciekł z jej płuc, gdy odchyliła się do tyłu, z zamkniętymi oczami i twarzą wilgotną od potu, na myśl o orgazmie. - Dojdź dla mnie, słodka Cyn. Pozwól mi poczuć twoje drżenie wokół mojego fiuta. Zajęczała cicho, drżącym szeptem. - Raphael. Wyciągnął się do przodu i wziął jej pierś do ust, ssąc mocno, pozwalając swoim zębom ocierać się o jej miękkie ciało, jednocześnie zlizując małe krople krwi. Oddech Cyn stał się szybki i urywany, jej palce zacisnęły się teraz w jego włosach, trzymając go blisko, przyspieszając, aby tak samo zajął się jej piersiami. Posłuchał chętnie, przeciągając językiem po jej napiętym sutku i ssąc go mocno, gryząc tylko na tyle, aby poczuć smak jej doskonałej krwi. - O, Boże, Boże. Raphael, proszę. - O co prosisz, moja Cyn? – szepnął, pozostawiając jej pierś i zanurzając się głębiej w jej ciele, czując, jak staje się jeszcze gorętsza i śliska z każdym pchnięciem.

Otworzyła oczy, a jej paznokcie przejechały wzdłuż jego pleców, gdy prawie wykrzykiwała swoje żądanie. - Raphael! Ugryzł jej sutek, powodując nowy szloch przyjemności, gdy lizał ją pomiędzy piersiami i wzdłuż jej wrażliwego obojczyka, zaciskając zęby na napiętej skórze jej ramienia, zanim podążył wyżej, aby potrzeć ustami o jej żyłę. Wciągnął głęboko powietrze, czując przepyszny zapach jej krwi, upajający aromat jej podniecenia. Cyn zajęczała, zaciskając swoje ramiona na jego, przyciskając jego pierś do twardych wzgórków jej sutków, ciężkiego z podniecenia biustu. Jej uda teraz poruszały się razem z jego, wysuwając się w ich kierunku, a mięśnia jej brzucha napinały się w rytm konwulsji jej podbrzusza, wysyłając drżenie, które odbijało się echem dookoła jego fiuta, głęboko w niej. Polizał jej szyję ostatni raz, dmuchając w jej mokrą skórę i czując jej drżenie. - Kocham cię, moja Cyn – wyszeptał w jej rozgrzane ciało. Zanurzył swoje zęby w jej żyle, a jej ciało wygięło się w jego kierunku, gdy wybuchł jej orgazm, tak mocny, że doprowadził ją do ekstazy. Wysapała jego imię resztką oddechu, a łzy popłynęły po jej policzkach, gdy przyjemność ogarnęła ją i skręcała w orgazmie. Usta Raphaela wypełniły się jej krwią, która popłynęła wzdłuż jego przełyku jak ciepły miód, powodując zesztywnienie jego fiuta, aż zajęczał z konieczności dojścia. Odrzucił głowę do tyłu i zawył, gdy znalazł spełnienie, pompując swoje nasienie głęboko w drżące ciało swojej partnerki, czując jednocześnie, jak jej nogi zacisnęły się dookoła niego, przytrzymując go, pieszcząc go, odsączając go do sucha.

Rozdział VIII Słowa Luciena wciąż były z nią, gdy obudziła się następnej nocy, powodując ucisk w jej piersi. Odrzuciła na bok wszystkie koce, czując się bardzie duszona niż ogrzewana przez nie. Mały wysiłek jej woli spowodował, że zapłonęły świece, oświetlając ponurą kryjówkę, gdzie spędzała dzień. Rozwinęła ostrożnie list, dotykając pojedynczej różowej łzy, której ślad znajdował się w jednym rogu i świadczył o żalu Luciena. Potem, wsuwając kartkę papieru z powrotem do koperty, podniosła zdjęcie trzech wampirów, których nie znała i nigdy nie pozna. Wszystkie trzy były martwe, zniszczone przez ludzką nienawiść i głupotę Luciena. A teraz jego głupota mogła dotknąć innych. Zagrozić innym, których miała udobruchać. I co? Zachować jego bezwartościowe ukrywanie się? Typowe zachowanie Luciena, pomyślała złośliwie. Nigdy nie myśleć o nikim innym, tylko o sobie – swojej przyjemności, swojej ciekawości, swojej nikczemnej seksualności. Ocierając resztki swoich własnych łez – nie z powodu Luciena, ale z powodu niewinnych wampirów, które wydał na śmierć – Sophia wstała, drżąc, gdy zimne powietrze uderzyło w jej nagie piersi. Miała chwilowe wspomnienie ślicznego Aurelio, z jego szczupłym, wysokim ciałem, które odsunęła na bok. Mogła cieszyć się swoimi zmysłowymi przerywnikami, ale z natury była zdyscyplinowaną kobietą. To następna rzecz, w której ona i jej Pan nie zgadzali się. Weszła kilka kroków po drabince i zatrzymała się na tyle długo, aby upewnić się, że pokój nad nią jest pusty, i wspięła się do domku. Szybkie spojrzenie upewniło ją, że nic się nie zmieniło podczas jej nieobecności, że nikt tam nie był, gdy spała bezbronna pod spodem.

Znów zadrżała, zupełnie innym rodzajem dreszczu, nienawidząc okoliczności, które zmusiły ją do bycia tutaj, nienawidząc Luciena za jego ciągłe pobłażanie sobie, które któregoś dnia doprowadzi do jego śmierci. Podeszła do biurka i podniosła starodawny telefon, czekając, aż ktoś odbierze. Nie trwało to długo. - Pani? – odpowiedział gładki męski głos. - Muszę porozmawiać z Larissą. - Czy mam ją przysłać, moja pani, czy.. - Przez telefon wystarczy. - Chwileczkę. Minęło nie więcej niż dziesięć sekund, zanim usłyszała delikatny głos Larissy. - Lady Sophio, w czym mogę służyć? - Musze skontaktować się z biurem Lorda Raphaela, Larisso. Czy masz numer? - Oczywiście, moja pani. Czy życzysz sobie rozmawiać z nim osobiście, czy mam... - Nie – przerwała szybko Sophia – Wystarczy ktoś z jego obsługi. Potrzebuję od nich informacji – możliwe, że ostatnią osobą, z którą chciała rozmawiać w tej sprawie, był Raphael. Wieści, które miała do przekazania, były złe. Bardzo złe. Dużo lepiej było rozmawiać z kimś, kto prowadził jego posiadłość w Seattle. - Może z jego porucznikiem, Duncanem? – przypomniała jej Larissa. Duncan, pomyślała ponuro Sophia. Nigdy nie spotkała ani wampirzego lorda, ani jego porucznika, ale Duncan był uważany za

potężnego, jak każdy członek Wampirzej Rady, poza Raphaelem tylko. Prychnęła cicho. Tylko Raphael mógł trzymać tak potężnego jak Duncan jako swój numer dwa. - Pani? –zapytała Larissa. Ktokolwiek odbierze telefon, będzie prawdopodobnie dobry, Larisso. Dziękuję. Sophia rozłączyła się i czekała, a jej spojrzenie znów zwróciło się na zdjęcie. To było zwykłe ujęcie, zrobione małym aparatem. Troje siedziało blisko siebie, kobieta w środku i dwóch mężczyzn obejmujących ją. Kobieta uśmiechała się, a jej głowa pochylała się w stronę ramienia jednego z nich, ręka spoczywała na udzie drugiego. Ale w jej oczach była jakaś rozwaga, gdy patrzyła w obiektyw, spokój, który powiedział jej, że kobieta była starszym wampirem, który żył w cieniu i niezbyt podobało mu się robienie zdjęć. Mężczyźni nie patrzyli z taka rezerwą, ich wyraz twarzy był szczery i uśmiechali się radośnie, spędzając wieczór z przyjaciółmi. Serce Sophii zacisnęło się. Znikli. Wszyscy znikli. Jak długo żyli, jak długo chodzili po ziemi i czego byli świadkami przez te lata? - Niech cię diabli, Lucien – znów wyszeptała. Telefon zadzwonił i podniosła słuchawkę, chcąc to zakończyć. - Sophia – powiedział zimny, męski głos – Jestem Duncan. Jak mogę ci pomóc? Sophia zamarła. Duncan? Dlaczego przerażający porucznik Raphaela odebrał jej telefon? Ona była nikim. Potężna, tak, ale nikt o niej nie wiedział. Nigdy nie była na spotkaniu Rady, nigdy nie była nawet widywana u boku Luciena, poza Kanadą, a nawet to było dziesiątki lat temu.

Więc, dlaczego Duncan odebrał jej telefon, gdy zadzwoniła? Może dlatego, że Raphael już podejrzewał, co Lucien zrobił, a teraz Sophia miała za to cierpieć.

Rozdział IX Raphael obudził się z zimną i śmiertelną myślą. Wczoraj był czas smutku. Dzisiaj był czas na zemstę. Cyn przeciągnęła się lekko obok niego, a on spojrzał na nią, gdzie spała skulona przy nim. Jego ramię zacisnęło się na jej biodrze. Wyczerpał ją ostatniej nocy. A raczej nawzajem się wyczerpali, w odwiecznym remedium, gdy staje się naprzeciw śmierci. W potwierdzeniu życia, nawet jeżeli ich połączenie nie przynosiło nic innego, tylko wielokrotną radość. Pochylił się i pocałował ją lekko, budząc. Jej oczy otworzyły się, a uśmiech rozświetlił ich głębię, nawet jeżeli wyraz twarzy był pełen determinacji. - Mamy robotę do zrobienia – powiedziała. Raphael uśmiechnął się przewrotnie. Byli dobrze sparowani, on i jego partnerka. - Mamy – powiedział – Prysznic jest wystarczająco duży dla dwojga. Cyn usiadła, przeciągając palcami przez swoje splątane włosy i powodując, że jej piersi wypchnęły się do przodu. Mruknął, doceniając widok. Jej oczy, gdy ich wzrok się spotkał, były wypełnione żarem. - Zawsze byłam zwolenniczką oszczędności czasu – sapnęła. Raphael spotkał Wei Chena i Lorena czekających na niego na górze, pogrążonych w rozmowie z Duncanem i Juro. Duncan przeszedł przez pokój, gdy zobaczył wchodzącego Raphaela i Cyn. - Mój panie. Cynthio – powiedział w powitaniu – Otrzymaliśmy właśnie niezwykłą prośbę. Połączenie było przekazane z Malibu i nie sądzę, aby dzwoniący zdawał sobie sprawę, że jesteś tutaj, w Seattle.

Raphael spojrzał na niego pytająco. - Jedno z dzieci Luciena, Sophia … - głos Duncana zamilkł, gdy potrząsnął głową – Jej właściwe nazwisko jest całkiem długie, jedno z tych arystokratycznych, zawierających koligacje rodowe ze starej Hiszpanii. Nie wiem, czy ją wcześniej spotkałeś, panie. Ja nie. Raphael zmarszczył brwi w zamyśleniu, przerzucając w pamięci karty tysiąca wampirów, które spotkał w ciągu swojego długiego życia i innych, z którymi spędził dekady lub więcej. Potrząsnął głową. - Nie krzyżowałem swoich dróg tak często z Lucienem, częściej niż coroczne spotkania Rady. Ale jego porucznik jest mężczyzną, więc Sophia nie ma formalnej pozycji przy nim, z tego, co wiem. Czego chciała? - Poprosiła o pozwolenie, aby wjechać na twoje terytorium z Vancouver. W rzeczy samej, aby przyjechać tutaj, do Seattle i mieć zabezpieczone przywileje gościa w posiadłości. Duncan odwrócił się i kiwnął na Juro. - Nie podoba mi się to – powiedziała Cyn bez emocji, gdy podszedł do nich Juro. Wszystkie wampiry spojrzały na nią, bez żadnego wyrazu na twarzach. - Och, zostawcie to wampirze gówno, chłopcy. Ktoś zabija wampiry, a teraz nagle ta laska się pokazuje znikąd i chce wpaść z wizytą? Nie wydaje wam się to nawet trochę podejrzane? - Nawet więcej, powiedziałbym – zgodził się, Duncan – Ale dowiedzenie się, czego ona chce, może być przydatne, cokolwiek ma na myśli. Mówi, że ma zadanie od Luciena, więc może mają podobne problemy w Kanadzie. - Kiedy chce przybyć? – zapytał Raphael.

- Dziś wieczorem, mój panie. Jest już na granicy. Jeżeli zapewnimy jej pozwolenie, jest przygotowana, aby przekroczyć granicę natychmiast, co mówi o oczywistym pośpiechu z jej strony. Cyn sapnęła niezadowolona, ale Raphael powiedział. - Pozwólmy jej przyjechać, Duncanie. Juro, zaleć dwóm z naszych ludzi, aby spotkali się z nią. Chcę, aby przybyła tak szybko, jak to możliwe, ale przyjedzie sama, na moich warunkach, albo wcale. Zagwarantuję jej bezpieczeństwo, ale nikomu innemu. Juro skinął. - Grupa została już wyznaczona, gdy tylko zadzwoniła, mój panie, aby oszczędzić czas, w przypadku gdybyś jej zezwolił. Poinformuję ich o twoim pozwoleniu i zaaranżuję spotkanie z Sophią – wyciągnął telefon komórkowy, wciskając numery, gdy odchodził. - Jak długo to potrwa, zanim przybędzie? – zapytał Raphael. - Powiedziałbym, że godzinę lub dwie, mój panie. Jeżeli Sophia przekroczy granicę i spotka naszą grupę... – wzruszył ramionami – Tylko górskie drogi mogą ich spowolnić. Raphael rozważył to. Wampiry miały doskonały refleks i dużo lepsze widzenie niż ludzie. Drogi zbytnio ich nie spowolnią. - Bardzo dobrze. Kiedy przybędzie, sam z nią porozmawiam… Cyn przemówiła natychmiast. - Raphaelu, co jeśli … Podniósł dłoń, aby zatrzymać jej przewidywalny sprzeciw. - Podejmiemy niezbędne środki bezpieczeństwa, moja Cyn. Zarumieniła się, ale jej wzrok był pełen buntu, gdy spotkał się z jego.

- Czy jest tu gdzieś kawa, Duncanie? – zapytała, nie ukrywając swojej irytacji. Duncan najpierw spojrzał na Raphaela, zanim odpowiedział. - Na końcu korytarza jest jadalnia. Dom Wei Chena jest wypełniony dzienną zmianą strażników z posiadłości i są tu ze dwie partnerki wampirów, które mieszkają. - Dzięki – powiedziała do Duncana, a potem przeniosła uwagę na Raphaela – Jeżeli nie jestem tu potrzebna, zamierzam wypić trochę kofeiny. A potem chciałabym zadać Wei Chenowi i innym kilka pytań.. Jeżeli się zgodzisz, mój panie. – dodała sarkastycznie. A potem odwróciła się na pięcie i wyszła. Raphael patrzył, jak odchodziła, ciesząc się widokiem kołyszących się bioder, nawet jeżeli pewnie była na niego zła. Odwrócił się do Duncana, wykrzywiając usta. - Sądzę, że ona się martwi nawet więcej niż ty, Duncanie. Duncan uśmiechnął się szeroko. - To niemożliwe, mój panie – skomentował, dodając – Kocha cię głęboko. - Ona chce mnie chronić. - A mówiąc o tym, jeżeli pozwolisz Sophii spotkać się ze sobą … Raphael zmrużył wolno oczy i spojrzał cierpliwie na swojego porucznika. - Ach, to znaczy, kiedy się z nią spotkasz, mój panie, mam nadzieję, że pozwolisz mnie i Juro powitać ją najpierw. Chciałbym lepiej wyczuć jej zamiary, zanim pozwolimy jej wejść do budynku, przynajmniej zanim stanie przed tobą.

- Jesteś taki sam jak Cyn. - Bez wątpienia. Ale w pewnym stopniu z tych samych powodów. Raphael podniósł brew na niego. - Powiedziałem w pewnym stopniu – powiedział sucho Duncan. Raphael

uśmiechnął

się

szybko,

ale

spoważniał

niemal

natychmiast. - Bardzo dobrze. Raphael usłyszał kroki Cyn i spojrzał przez ramię, aby zobaczyć ją podążającą do ich prywatnej kwatery. - Sądzę, że muszę zamienić słowo z moją partnerką. Cyn wychodziła z dużej łazienki, gdy Raphael wszedł do ich apartamentu. Miała w rękach ręcznik, a jej twarz była wciąż wilgotna od wcześniejszego mycia. Nie powiedziała nic, po prostu rzuciła ręcznik na oparcie, a potem podeszła do stolika i zaczęła odpinać kaburę z ramion, wciąż stojąc plecami do niego. Raphael przeszedł w milczeniu przez pokój, mając osobistą przyjemność, gdy sapnęła z zaskoczenia, gdy wyjął jej broń z ręki, zanim mogła wsunąć ją do kabury. Kładąc broń na stoliku, sięgnął do niej i odwrócił ją twarzą do siebie. Nie była przestraszona jego pokazem siły. Spojrzenie, którym go obdarzyła, nie pozwalało mu spróbować czegokolwiek. - Słodka, słodka Cyn – powiedział jedwabiście. Poczuł, że zmarła, zobaczył błysk zaskoczenia w jej oczach, gdy zdała sobie sprawę z zagrożenia czającego się w jego cichym głosie. Upór został zastąpiony przez ostrożność. Warknął cicho i nisko.

- Jesteś zła, ponieważ tak wysoko cenię twoje życie, że nie chcę się za tobą ukrywać? Jesteś człowiekiem, moja Cyn, a ja Wampirem. Które z nas ma większe szanse, aby przeżyć atak moich wrogów? - Cóż, dziękuję ci bardzo, o wielki. Nie będę cię już kłopotać moimi nieużytecznymi, ludzkim możliwościami. Raphael zacisnął swój chwyt, przyciągając ją bliżej, podnosząc ją na palce u stóp. - Nie potrzebuję, abyś mnie chroniła – nalegał, tylko cale od jej twarzy – Mam setki wampirów, wytrenowanych tylko do tego zadania. Wiesz o tym. - A co z tymi wszystkimi innymi? – warknęła na niego, podnosząc ręce między nich i próbując odepchnąć go bezskutecznie – Tysiące wampirów, których życie zależy od ciebie, tysiące, które umrą, jeżeli coś ci się zdarzy. Co ze mną? Jak mogłabym żyć bez ciebie? – Jej głos załamał się z emocji, gdy zacisnęła dłoń i uderzyła go w ramię – Jesteś niezastąpiony, do diabła! Spojrzał na nią, luzując swój uścisk na tyle, aby przesunąć delikatnie dłońmi w dół jej ramion. - A ty myślisz, że nie jesteś? – zapytał głosem, w którym niecierpliwość została zastąpiona przez zdumienie – Czy myślisz, że mógłbym żyć dalej, gdyby coś stało się tobie? Myślisz, że chciałbym? Cyn odwrócił wzrok, a na jej ślicznych policzkach pojawił się rumieniec zakłopotania. - Słodka Cyn – wyszeptał, przyciągając ją w swoje ramiona – Lubimaya – wymamrotał w jej włosy – Prędzej umarłbym przy twoim boku, niż żył bez ciebie. - Ja też – wyszeptała głosem przepełnionym łzami.

- Zatem nic nie możemy poradzić. Musimy oboje żyć, moja Cyn. Ujął palcem jej brodę i podniósł jej twarz do swojej, całując ją długo i powoli, delektując się pysznym smakiem jej ust, obejmując swoim językiem jej, aż w końcu poddała mu się, a jej ramiona wsunęły się pod jego marynarkę. - Kocham cię, moja Cyn – powiedział, przerywając pocałunek i trzymając ją blisko – I zawsze cię potrzebuję. Nigdy w to nie wątp. - Ja tak samo, wampirku – wymamrotała w jego pierś. Raphael roześmiał się. - Zatem załóż swoją broń. Będziemy wkrótce przesłuchiwać gościa. - Sophia jeszcze nie mogła przyjechać. Wróciła do łazienki, sprawdzając swoja twarz w lustrze i rozpryskując zimną wodę, aby ukryć ślady swoich łez. Podążył za nią, opierając się o futrynę i patrząc na nią w lustrze. - Nie, ale grupie Jura nie zajmie to długo. Wampiry szybko jeżdżą. - Gdy będziemy czekać, chcę wyjaśnić kilka spraw z Wei Chanem i dwa raporty od ludzi Juro, na temat dwóch miejsc przestępstwa. Pojechali tam pierwszej nocy i zabezpieczyli domy. Podeszła do stolika i wsunęła broń do kabury, a potem założyła marynarkę, pomijając zwykłe ukrycie broni. Wampiry nie musiały widzieć, że ma broń, oczywiście. Zapach zdradzał jej obecność. Cyn wiedziała o tym, ale nosiła swoja broń od lat i powiedziała mu, że nie widzi powodu, aby to zmieniać. Spojrzała przez ramię, spotykając jego niecierpliwe spojrzenie. - Więc spotkamy tę laskę z Kanady, a potem możemy zacząć szukać tych gości, tak?

- Jaka jesteś gorliwa, lubimaya. Popieram. Wypuściła lekceważąco powietrze, a on złapał ją i przechylając, wycisnął na jej ustach mocny pocałunek. Potem podniósł głowę i powiedział. - Wkrótce, moja Cyn, już wkrótce zapolujemy.

Rozdział X Sophia spojrzała na posiadłość, gdy wielka brama zamknęła się za nią prawie bezgłośnie przy takim ogromie. Była właściwie pod wrażeniem ochrony, jaką posiadały zachodnie wampiry, począwszy od ostrożnego nadzoru dwóch, którzy ją eskortowali, aż po całkowitą uwagę strażników, gdy przejeżdżała przez bramę do posiadłości. Lucien nie miał niczego takiego na swoim terytorium, nie miał tego nawet we własnej siedzibie, co wyglądało dla niej alarmująco. Oczywiście, to mogło być spowodowane faktem, że jego samego nie było w rezydencji. Z pewnością, gdyby ich lord był obecny, jego ochrona byłaby w stanie alarmu. Albo jeżeli wykonywaliby dobrze swoją pracę, nie zaginąłby. Aczkolwiek, czytając jego list, bardziej prawdopodobne wydawało się, że się ukrywał raczej, niż zaginął. Ciężarówka – w przeciwieństwie do tego, jak jej producenci ją nazywali, mogła uchodzić tylko za ciężarówkę – podjechała do posiadłości, objeżdżając ją krętym podjazdem i podążając do całkiem eleganckiego i stalowego budynku. Usłyszała zaskakująco silny szum mocy pochodzący z budynku i Sophia zastanawiała się, ile wampirów jest w środku. To było dziwne, wytworzenie takiej ilości mocy. Ciężarówka zahamowała i zatrzymała się, czekając na jakiś znak od ochrony. Wielki azjatycki wampir, prowadząc, nie powiedział ani słowa podczas podróży, więc patrzyła na drugiego, ciemnowłosego mężczyznę, którego karaibski akcent płynął gładko do jej uszu. Słyszała, jak mamrocze ze swojego siedzenia na przedzie, zdając sobie sprawę, że ma komunikator przy nadgarstku, używany przez personel wyższego szczebla na całym świecie. Jeszcze bardziej imponujące, pomyślała. Jeżeli mieli takie środki ochrony tylko przy gościu odwiedzającym posiadłość, to co działoby się przy wizycie samego Raphaela.

Dwa wampiry wyszły z budynku i podążyły po schodach, widocznie zmierzając w jej stronę. W blasku światła, padającego z budynku i oświetlenia terenu, widziała wyraźnie twarze i na pierwszy rzut oka nie poznawała ich. Ale nie była zaskoczona. Wampiry nie miały skłonności do migrowania, a zwłaszcza przemieszczania się przez granice terytorium. Larissa wydrukowała informacje o posiadłości w Seattle, które zawierały kilka zdjęć, a poza tym Sophia wiedziała, kogo się tu spodziewać. Darren, który uczestniczył od lat w spotkaniach Rady z Lucienem, mógłby opisać członków Rady i pewnie ich poruczników, ale Sophia nie spodziewała się, że któryś z nich będzie w Seattle, więc nie pytała go o to. Przyglądała się dwóm mężczyznom, gdy podchodzili do pojazdu. Pierwszy był był zupełnie podobny do tego, który prowadził ciężarówkę. Był przynajmniej bratem, jeżeli nie bliźniakiem, co było ciekawe – nigdy nie sądziła, że kiedykolwiek coś takiego zobaczy. Drugi wampir był przystojnym mężczyzną, wysokim i dobrze zbudowanym, z długimi jasnymi włosami ściągniętymi do tyłu w schludny warkocz. Powiedział coś do bliźniaka, który podszedł do ciężarówki i otworzył drzwi. - Wysiądź, proszę – powiedział gigant, głębokim dźwięcznym głosem, który idealnie pasował do jego postury. Sophia wysunęła nogi przez otwarte drzwi i wysiadła. Mężczyzna wyciągnął wielką dłoń, oferując pomoc, a ona potrząsnęła wdzięcznie głową, zauważając szum mocy, jak wcześniej. To nie był specjalny pokaz z jego strony. Jeżeli chciałby ją sprawdzić, musiałby być bardziej ostentacyjny. To była tylko moc, która żyła w nim i była znacząca. Sophia wiedziała, że miał podobne wrażenie o jej mocy, która była zdecydowanie stłumiona. Wszyscy byli bardzo ostrożnie uprzejmi tego wieczoru.

Stanęła na ziemi i zabrała rękę, patrząc kątem okna na zbliżającego się jasnowłosego wampira. - Sophia – powiedział zimnym, płaskim tonem – Witaj w Seattle. Jestem Duncan. Sophia zamarła, ale nie chciała tego okazać. To był Duncan? Kiedy wcześniej z nim rozmawiała, wywnioskowała, że był w Malibu. Ale oczywiście jej połączenie mogło być przekierowane gdziekolwiek. Widocznie zostało przekierowane tutaj, do Seattle. Ale jeżeli Duncan był w Seattle … Nagle wszystko stało się przerażająco jasne. Ochrona, niemożliwie wysoki poziom mocy. Świadoma brązowych oczu przyglądających się jej, Sophia zmusiła się, aby zrobić krok do przodu i przyjąć zaoferowaną dłoń Duncana. Wielu starszych wampirów podawało dłoń, zwłaszcza ci, którzy unikali kontaktu z ludźmi. Sophia nie była jedną z nich. Jej życie w Rio wypełnione było większą ilością ludzi niż wampirów. - Szacowny Duncan – powiedziała. Pewnie potrząsnęła dłonią, zaskakując go, przynajmniej jej nie sprawdzał tym dotykiem. Wielu wampirów z jego pozycją zrobiłoby to. Ale jeżeli to, co o nim słyszała, było prawdą, pewnie nie musiał tego robić. Ale jednocześnie zastanawiała się, ile o niej dowiedzieli się w tym krótkim czasie od jej telefonu. Niewiele, prawdopodobnie. Specjalnie przyczaiła się w Południowej Ameryce, a przed tym była po prostu jedną z zabawek Luciena, nie wartą żadnej uwagi. Duncan lekko się uśmiechnął. - Wystarczy Duncan. A to Juro – dodał, wskazując na gigantycznego wampira obok – Co cię sprowadza do Seattle, Sophio? Cóż, pomyślała, przynajmniej nie tracił czasu na gadkę.

- Tak jak rozmawialiśmy przez telefon, jestem tu z powodu mojego Pana – powiedziała gładko. Było to na tyle blisko prawdy, że mogło ujść, a poza tym miała wystarczająco dużo mocy, aby ukryć swoje myśli – Szukam kogoś, wampira, który zaginął. Ślad zaprowadził mnie tutaj, gdzie miałam nadzieję uzyskać zgodę na kontynuowanie moich poszukiwań i bezpieczeństwo podczas ich trwania. Duncan patrzył na nią, nie ujawniając swoich myśli. - Kogo szukasz? Sophia

spotkała

jego

zimny

wzrok,

a

jej

spokój

był

przeciwieństwem przeszywającej świadomości budynku za nim i, co ważniejsze, tego, kto, jak teraz wiedziała, czekał w środku tego budynku. Wysłała słaby cień mocy, badając i cofnęła go prawie boleśnie, oznaczony przez surową, niewiarygodną głębie mocy, która mogła pochodzić tylko od Raphaela. Poczuła ciarki wzdłuż kręgosłupa, więc oparła im się. Nie mogła pozwolić sobie na okazywanie słabości. Już nie, nie przed Raphaelem tutaj w Seattle i jej własnym, tajemniczo zaginionym Panem. Czy to możliwe, aby Raphael miał coś wspólnego z zaginięciem Luciena? Czy, o mój Boże, jej Pan był więźniem w posiadłości Raphaela? Może właśnie gdzieś tutaj? Duncan przyglądał się jej cierpliwie, wydając się chętnie stać w wilgotnej nocy tak długo, aż otrzyma odpowiedź na swoje pytanie. Zmarszczyła brwi i wzięła uspokajający wdech. - Szukam Luciena – powiedziała w końcu, wiedząc, że w przeciwnym razie nigdy nie przekroczy drzwi frontowych – Mam powód, aby uważać, że jest w pobliżu. Myślałam nawet, że jest tu w odwiedzinach, ale teraz tak nie sądzę. Czy on tu jest? Czy wiesz, gdzie jest? Zacisnęła usta, aby nie zadać desperackich pytań.

Duncan podniósł pytająco brew, była to reakcja, jakiej się po nim spodziewała. Zamarł i wiedziała, że porozumiewa się z kimś mentalnie. Raphaelem zapewne. Od nikogo innego nie przyjąłby wskazówek. Uśmiechnął się do niej, tylko lekki grymas jego ust, gdy odwrócił się i jedną ręka wskazał w kierunku oświetlonego budynku. - Mój Pan porozmawia z tobą. Nie mając wyboru, Sophia ruszyła po betonowych schodach w kierunku

drzwi

wejściowych,

zirytowana

przez

niezręczność

pojedynczych stopni, zbyt długich i zbyt płytkich, tak że czuła się jak przerośnięte dziecko. Ale nawet gdy przełknęła swoją irytację, zrozumiała, że była to odwrócenie uwagi od strachu kłębiącego się w jej brzuchu, czegoś, czego nie czuła od bardzo dawna. Nie czuła tego od swoich najwcześniejszych samotnych nocy po tym, jak Lucien wyrzucił ja z posiadłości i zmusił do szukania własnego miejsca. Duncan szedł obok niej, z Juro lekko przed nimi. Żaden z nich nic nie mówił, ale Duncan przynajmniej wyglądał przyjaźnie, w pewien sposób. Nie zbyt przyjaźnie, ale i nie wrogo. Bardziej zaciekawiony, pomyślała. Juro pchnął ciężkie, szklane drzwi i przeszedł pierwszy. Duncan złapał drzwi i przytrzymał je dla niej z lekkim skinieniem. Przyjęła uprzejmość, z uśmiechem skinąwszy głową, i przeszła przez nie. Cała ta uprzejmość nie przeszkodziła jej zauważyć ciężkich, metalowych rolet, zawieszonych nad jej głową. Rolet, które bez wątpienia były opuszczane każdego dnia przed świtem i pewnie mogły być podniesione za pomocą dotknięcia guzika, jeżeli byłoby to konieczne. Zaraz za drzwiami wejściowymi był wielki pokój. Pokoje jak ten, były używane w nowoczesnych domach do wielu rzeczy, ale ten był wielkim zwyczajnym

pokojem, z parą długich, ciężkich kanap, stojących naprzeciw siebie przy szklanym stoliku. Para identycznych foteli zamykała całą przestrzeń. Sufit był wysoki przynajmniej na dwa piętra, z oknami na przeciwległej ścianie, które sięgały niemal dachu. I jak przy drzwiach, każde okno zamykała roleta. Ten budynek został wybudowany dla wampirów. Tylko drzwi stanowiły słaby punkt, a gdyby intruz doszedł do nich, obroniłyby się roletami. W korytarzu Duncan przyspieszył kroku, przechodząc przed nią i prowadząc prosto do wysokich, drewnianych drzwi. W tym samym czasie Juro zwolnił, okrążając ją, nawet jeżeli jego bliźniak i Jawajczyk stanęli za nią, gdy Duncan otworzył drzwi, znikając za nimi. Juro znów zwolnił, spoglądając na brata, zanim zatrzymał się przed otwartymi drzwiami, wskazując szeroką dłonią, że powinna wejść przed nim. Sophia spotkała jego beznamiętny wzrok, a potem odrzuciła swoje długie włosy na ramiona i weszła do jaskini lwa. Zrobiła dwa kroki do wnętrza pokoju, a jej wzrok prześliznął się szybko w każdą stronę, zauważając małą grupę wampirów. Był tam przywódca siedziby w Seattle, Wei Chen. Był jednym z tych, których rozpoznała na zdjęciu, które Larissa załączyła do jej akt. Było tam również trzech innych, żadnego z nich nie znała, ale wszyscy, również Wei Chen, przyglądali się jej uważnie, a ich moc szumiała tuż pod powierzchnią, prawie wyzywając ją, gdy byli gotowi bronić swojego Pana. Pozwalając wzrokowi dalej błądzić, zobaczyła Duncana przechodzącego na druga stronę pokoju w kierunku wielkiej szyby wychodzącej na dolinę poniżej. Gdy weszła, odwrócił się, zajmując pozycję obok wampira, który musiał być Raphaelem.

Sophia poddała się. Wciągnęła powietrze, a jej wzrok zatrzymał się na wielkim wampirze siedzącym na honorowym miejscu. Dlaczego nikt jej nie ostrzegł o jego doniosłej obecności? Wibrował mocą. Potęga wypełniała powietrze dookoła niego i drgała boleśnie na zakończeniach jej nerwów, gdy walczyła, aby spokojnie stać przed nim. Myślała, że jej pan, Lucien, był potężny, i rzeczywiście był. Ale nigdy nie miał takiej mocy, nigdy nie pracował, aby rozwinąć swoją siłę poza tym, co zajmowało mu dbanie o swoje terytorium, trwoniąc większość czasu i energii na przyjemnościach i głupich gierkach. Sophia straciła kilka cennych sekund, żałując swojej własnej głupoty spędzania tak wielu lat na przetańczeniu wilgotnych, gorących nocy przez ulice Rio, zamiast kultywować własna potęgę. I znów przeklęła Luciena za zachęcanie swoich dzieci do zabawy. Raphael, co już wiedziała, nie bawił się. Był potęgą w swojej najczystszej formie, potęgą doprowadzoną na krawędź i bez porównania z inną. Ale podczas gdy jej wampirza część zauważała jego potęgę – i swoją własną uważnie utrzymywała na wodzy, wstrzymując nawet oddech, aby uniknąć obrazy – kobieca część wciąż zauważała jego urodę. Nawet jako człowiek, musiał być przerażający, wysoki na ponad sześć stóp, z szerokimi ramionami, krótkim czarnymi włosami i niezwykłymi ciemnymi oczami. Błyszczały tam nikłe przebłyski srebra, dowód na gotowość jego mocy. Jakby tego potrzebował, otoczony przez taką ilość swoich potężnych dzieci. Sophia nagle była wdzięczna, że zadbała o swój wygląd. Wiedziała, że jej opinający sylwetkę sweter i czarne legginsy podkreślały jej kobiece kształty, a wysokie botki z obcasami dodawały jej nogom atrakcyjności.

Przesunęła swój długi płaszcz do tyłu i pochyliła się we wdzięcznym ukłonie, jak nauczyły ja setki lat temu niańki. - Lordzie Raphaelu – powiedziała, wprowadzając swój głos specjalnie w niski, zmysłowy pomruk – Sophia Micaela Angelina de Sandoval y Rosja, w służbie mojego Pana, Luciena Guiscard, Lorda Terytorium Kanady. Spojrzała w górę, specjalnie patrząc w jego oczy. - Ale między nami, mój panie – powiedziała – Sophia wystarczy. Raphael patrzył na nią obiektywnie, nie wskazując, że traktuje jako coś więcej niż niedogodność. Szczupła kobieta uwieszona na jego ramieniu była inną sprawą. Przyglądała się Sophii z niesmakiem, a jej prawa ręka zanurzyła się szybko pod krótką, skórzana kurtką, gdzie… Mój Boże, kobieta nosiła broń! Sophia przeniosła wzrok na Raphaela, który najwyraźniej zauważył reakcję kobiety i bez wątpienia mógłby ją za to ukarać. Ale zamiast tego wampirzy lord zsunął rękę z oparcia krzesła na nogę kobiety, w jasnym sygnale, że nie jest zainteresowany Sophią. A potem pojawił się w ludzkich zielonych oczach błysk zwycięstwa. Suka. Sophia odwróciła swoją uwagę, spotykając wzrok Raphaela i pozwalając sobie okazać swoje rozczarowanie, nadal trzymając pochyloną w szacunku głowę. - Gdzie jest Lucien, Sophio? – zapytał Raphael, a jego głos był pomrukiem welwetowej mocy na jej skórze. Sophia podniosła głowę i jeszcze raz spotkała jego wzrok. - Mój panie, miałam nadzieję znaleźć go tutaj.

Zobaczyła, że Duncan drgnął lekko, usłyszała wdech innych wampirów za sobą i wiedziała z zimną pewnością, że w Seattle nie było jej Pana. Albo był, a nikt z nich o tym nie wiedział. Raphael nadal jej się przyglądał z pozbawioną wyrazu twarzą. Z nich wszystkich, tylko on nie okazał żadnej reakcji na jej odpowiedź i informację, którą przekazała – żadnego drgnienia, zaskoczenia, zakłopotania i z pewnością zaniepokojenia. - Lucien nie przekroczył mojego terytorium – powiedział bezceremonialnie, nie mając żadnej wątpliwości i potrzeby wyjaśnienia. - Dlaczego spodziewałaś się go tu znaleźć? – zapytał Duncan ze swojego miejsca po lewej stronie Raphaela. Nagle uświadamiając sobie, że wciąż jest niewygodnie pochylona w ukłonie, Sophia wyprostowała się do swojej pełnej wysokości. Przeniosła spojrzenie na Duncana, a potem znów na Raphaela. Ile powinna im powiedzieć? List Luciena przywiódł ją tutaj, ale czy miał na myśli ukrycie przed wszystkimi szczegółów śmierci w Vancouver? Generalnie, wampirzy lordowie nie dzielili się informacjami między sobą. Byli zajadle terytorialni i otwarcie wrogo nastawieni, przynajmniej na terenie Ameryki Północnej. Zdarzało się, że silniejszy lord poszerzał granice swojego terytorium, aby osiągnąć większą władzę nad innym, i często wybuchały kłótnie, czasem gwałtowne. Kanadyjskie terytorium Luciena było rozległe, ale w większości nieustanowione, zarówno na warunkach ludzkich, jak i Wampirzych, i rzadko było obiektem zakusy innych lordów. Było to dobre dla Luciena, zwłaszcza jeżeli, jak jej powtarzał wielokrotnie, był kochankiem, a nie wojownikiem. Sophia nie wiedziała o żadnym otwartym konflikcie między jej Panem i Raphaelem czy innym lordem Ameryki Północnej. Ale też nie było jej tak długo i nie przywiązywała do tego wagi. Nieprzyjemna myśl spowodowała

nagłe mdłości. Czy Lucien wiedział, że Raphael tu będzie, wysyłając ją z tym zadaniem? A jeżeli nie wiedział, to czy przynajmniej podejrzewał to? Czy było coś wspólnego między śmiercią w Vancouver, a jakimkolwiek interesem, który odciągnął Lorda od Malibu do tego betonowo – stalowego budynku? Sophia westchnęła i spojrzała niechętnie na Raphaela, który zmrużył lekko oczy, opuszczając powieki na błyszczącą srebrem moc. Prawie się roześmiała. Co ona sobie myślała? On nie musiał prosić o informacje, których chciał, mógł po prostu wejść do jej umysłu i nikłą smużką mocy po prostu je wziąć. - Lucien wezwał mnie do domu kilka dni temu – powiedziała gorzko – To był pierwszy kontakt od lat – potrząsnęła głową – Od dekad – dodała – Mieszkałam w Brazylii. Tamtejsi lordowie są pobłażliwi. Dopóki wampiry trzymają się kilku podstawowych reguł, nie interesuje ich, komu służą i kogo nazywają panem. - W jaki sposób Lucien skontaktował się z tobą? – zapytał Duncan. Sophia spojrzała na Raphaela, zanim odpowiedziała, ale wampirzy lord wydawał się zadowolony, że jego porucznik objął dowodzenie. - Bezpośrednio – powiedziała prosto – Przemówił w moim umyśle, gdy obudziłam się wieczorem. Nie podał powodu, po prostu wezwał mnie do domu, wskazując na pośpiech. - Czy wiesz dlaczego? Sophia potrząsnęła głową, okazując swoją frustrację. - Nie – powiedziała – Przyjechałam do Vancouver wczoraj wieczorem. Poszłam do jego posiadłości nad miastem, spodziewając się go tam znaleźć czekającego, ale go nie było. I nikt, z kim rozmawiałam, nie wiedział, gdzie on jest.

- Co zatem sprawiło, że myślałaś, że go znajdziesz tu, w Seattle? - List. Zostawił mi list ze szczegółami pewnych kłopotliwych zdarzeń. A potem napisał, abym przyjechała tutaj. - Jakich zdarzeń? – w końcu przemówił Raphael, a pytanie wymuszało odpowiedź. Sophia wciągnęła głęboko powietrze i wypuściła je. Lucien zostawił tę sprawę jej. Miała tylko swój instynkt, który ją prowadził, a ten mówił jej, że powinna powiedzieć jasno wszystko, co wie. Każde inne rozwiązanie mogło doprowadzić do następnej śmierci. - Śmierć, mój panie – powiedziała – Trzy wampiry w Vancouver zostały zniszczone. Nie wiem jak i przez kogo, ale zabójcy mogą teraz być na twoim terytorium i … Wierzę, że Lucien jest w to jakoś wplątany.

Rozdział XI Myśląc o śmierci, mającej miejsce u niego, Raphael poczuł napływającą falę wściekłości. Obok niego Cyn drgnęła, kładąc dłoń na jego karku. - Kto zmarł? – zapytał Sophię. Zobaczył, jak mrugnęła, czując przetaczający się gniew, poczuł cofnięcie się jej mocy. Miała zaskakującą siłę, jak na dziecko Luciena. Może dlatego właśnie ją Lucien wezwał, gdy poczuł kłopoty gromadzące się nad jego głową. - Mam ich zdjęcie, mój panie – powiedziała z niespotykanym spokojem – I ich imiona, aczkolwiek nigdy ich nie spotkałam. - Kto? – nalegał Raphael. - Giselle – powiedziała cicho. Wei Chen sapnął słyszalnie, gdy wypowiedziała imię. Sophia spojrzała szybko przez ramię, zanim powróciła do Raphaela. - Razem z Damonem i Beniaminem – powiedziała – Rozumiem, że ci troje mieszkali razem i umarli tej samej nocy. - Mój panie – zaczął mówić Wei Chen, ale Raphael podniósł dłoń, uciszając go. Giselle nie była jednym z jego dzieci, ale znał ją. Była starym wampirem i przebiegłym, ale z małą mocą. I z tego powodu wybrała mieszkanie w Vancouver po tym, jak Raphael i Lucien ustanowili granice ich terytoriów pomiędzy Stanami a Kanadą. Chciała spokojnie żyć i zaufała spokojnemu Lucienowi, że jej to umożliwi. Niestety, stało się inaczej. - Skąd wiesz, że ci troje nie żyją? – Raphael zapytał Sophię.

- Ich imiona były w liście od Luciena, razem ze zdjęciem. Mam obie rzeczy ze sobą, mój panie, jeżeli chcesz je zobaczyć. Raphael dał sygnał Duncanowi, który podszedł, odbierając kopertę wyciągniętą z kieszeni płaszcza Sophii. Duncan wolno otworzył list, wyjmując zdjęcie i przyglądając mu się uważnie, zanim podał list i zdjęcie Raphaelowi. Raphael tylko spojrzał na zdjęcie, podając je Cyn prawie natychmiast. Całą uwagę natomiast zwrócił na list Luciena. Jeżeli miał jakiekolwiek wątpliwości, co do tego, co powiedziała mu Sophia, rozwiały się teraz. Odręczne pismo należało do Luciena, ale ponad to list był przepojony mocą wampirzego lorda, a żal i smutek, którego doświadczył podczas pisania, był tak żywy jak krople łez znaczące gruby papier. Ale to odraza, a nie współczucie wypełniło Raphaela, gdy czytał słowa swojego kompana. Lucien i Raphael byli prawie w tym samym wieku, ale tamten wampir dotarł do Ameryki całe lata, zanim Raphael przybył do Nowego Świata. Na początku Lucien zajął wschodnie prowincje, które stały się Kanadą. Kiedy zdecydował się na poszerzenie granic, on i Raphael z łatwością wydzieli linie granic, zapewniając sobie ludzkie siedliska. Lucien zawsze był złym obrońcą swoich ludzi i źle chronił swoje terytorium, ale był wystarczająco potężny, aby je utrzymać, zwłaszcza jeżeli brakowało zagrożenia przejęciem. Ale obecna sytuacja była nowa, nawet dla Luciena. Jego ludzie byli martwi, zamordowani we śnie, a on znikł, pozostawiając za sobą tylko pilne wezwanie Sophii i swój patetyczny list, w którym wyznawał swój własny udział w doprowadzeniu morderców do drzwi Giselle. A teraz te zwierzęta, które zamordowały Giselle i jej kochanków, najwyraźniej ruszyły na południe, na terytorium Raphaela, aby

kontynuować swoje morderstwa. Czy to zbieg okoliczności, że Lucien skierował Sophię, aby szła ich śladem? Raphael nie wierzył w zbiegi okoliczności, zwłaszcza jeżeli były zapakowane w list Luciena, pełen słów żałości. Ale Raphael nie był Lucienem. On nie ukrywałby się, podczas gdy ginęli jego ludzie. Znalazłby zabójców i wyeliminował zagrożenie raz na zawsze. Poza tym…może nadszedł czas, aby znaleźć nowego lorda terytorium kanadyjskiego. Sophia stała milcząco, patrząc, jak Raphael czyta list Luciena. Wiedziała, jak bardzo był obciążający, wiedziała, jak bardzo sama była wściekła, czytając go. Mogła jedynie sobie wyobrazić gniew Raphaela. To jego wampiry naraził Lucien, ukrywając się zamiast zaradzić tragedii, którą spowodował. Podskoczyła, gdy nagle Raphael wydał rozkaz. - Wei Chen – powiedział – Niech ktoś pokaże Sophii pokoje gościnne. - Ale, mój panie.. – protest Sophii zamarł na ustach, gdy potężny lord spojrzał na nią. Poczuła, że jej serce przyspiesza, poczuła, że jej własna moc wzrasta, gdy instynkt samoobrony, jaki posiadała, krzyczał, aby się bronić. Powstrzymała swoją reakcję, prawie mdlejąc z wysiłku, ale wiedziała, że byłaby martwa w sekundę, gdyby Raphael sobie tego zażyczył. A mógł to zrobić. Nie musiała go znać, aby to widzieć. Jego gniew był jak osobna istota w pokoju, stworzenie pełne gorączki i furii. Opadła na kolana, chcąc błagać o to, co chciała, czego potrzebowała – aby być częścią polowania na zabójców. Ponieważ musiał

być więcej niż jeden. Prawdopodobne cała zgraja morderców. Żaden pojedynczy człowiek nie mógł pokonać trzech wampirów i skazać Luciena na ukrywanie się. Chciała zobaczyć tych ludzi, ukaranych sprawiedliwie – wampirzą sprawiedliwością. Z powodów, których nie umiała wyjaśnić, znaczyło to dla niej więcej niż wszystko inne od wieków – z jednym wyjątkiem, a to było coś, ktoś, o kim nie pozwalała sobie myśleć. - Lordzie Raphaelu – powiedziała, próbując utrzymać prośbę w swoim głosie – Pozwól mi być częścią tego. To dzieci Luciena zostały zamordowane i to w części była jego wina – dodała szybko – Ale mój Pan żyje, mój panie. Wiem to. Gorące łzy stanęły w jej oczach, a jej gardło było nagle wyschnięte jak pustynia, gdy już groźna postawa Raphaela stała się przerażająca. Sophia widziała, że w tym momencie, gdyby Raphael znalazł Luciena żywego, jego noce można by policzyć na palcach jednej ręki. Gorące łzy stanęły w jej oczach, a obejmujący smutek ścisnął jej serce boleśnie. Kochała Luciena. Pomimo jego wielu przewinień, dał jej największy dar, gdy przemienił ją i tyle razem przeszli. Cierpiałaby, gdyby umarł, nawet jeżeli tą śmierć sam na siebie sprowadził. Skłoniła głowę, nie pozwalając zobaczyć Raphaelowi ani żadnemu innemu wampirowi jej bólu. Zaciskając mocno zęby, odsunęła smutek od siebie, podniosła wzrok i znów spojrzała na niego. - Wiem, że nie potrzebujesz mojej pomocy, Lordzie Raphaelu, ale błagam cię o pozwolenie zaoferowania jej. Aby oszczędzić ludzi Luciena, którzy nie zasłużyli na cierpienie za jego winy. Raphael po prostu patrzył bez emocji. - Wei Chen, niech ktoś pokaże Sophii jej pokój – powiedział. - Tak, mój panie – przywódca powiedział zza jej placów.

Sophia z wdziękiem podniosła się na nogi, odwracając się, aby zobaczyć szczupłego, młodego wampira, rozmawiającego z Wei Chanem, który spojrzał na nią. - Sophio – powiedział – to jest Lukas. Pokaże ci pokój, którego będziesz używać podczas dnia. Sophia skinęła, a potem odważyła się jeszcze raz spojrzeć na Raphaela. - Mój panie? – zapytała. On wciąż się nie odzywał, przyglądając się jej bez emocji i nie dając po sobie poznać, co myśli. Wciągnęła powietrze i ruszyła w kierunku czekającego Lukasa, świadoma, że wszyscy jej się przyglądają, gdy wychodziła. Przynajmniej nie odesłał jej natychmiast do domu. To już było coś. A jeżeli spróbowałby … miała swoją własna moc. Dużo więcej niż pokazała. Nie było to dość, aby pokonać Raphaela, ale wystarczająco, aby wyzwać każdego, kto pomyślałby, że można ją odesłać jak niechcianego szczeniaka. Będzie polować na zabójców. Z pomocą Raphaela lub bez niej.

Rozdział XII - Ona mówi prawdę – powiedział Duncan, gdy drzwi zamknęły się bezpiecznie za gościem. - To, co wie – wyjaśnił Wei Chen, ponownie siadając – Kazałem naszym ludziom to sprawdzić. Jak powiedziała, mieszkała w Południowej i Środkowej Ameryce prawie przez cały wiek, w większości w Rio. Z jakichś powodów nie miała Pana, trzymając się poza zasięgiem. Wiecie, jak wyluzowani są tam. Raphael oparł się zadowolony, pozwalając swoim ludziom mówić. - Przyleciała wczoraj, mój panie – kontynuował Juro – Prywatnym lotem, ale odległość spowodowała kilka przystanków i zajęła trochę czasu. Ostatnia część podróży odbyła się za dnia, co podkreśla jej pośpiech. To Cyn zadała pytanie, o którym wszyscy myśleli. - Więc gdzie jest ten Lucien? Czy nie żyje? Wszyscy ludzie Raphaela spojrzeli na niego, oczekując odpowiedzi. Myślał o tym, a jego palce nieświadomie gładziły nogę Cyn. - Nie, żyje. Lucien nigdy nie był najpotężniejszym z nas, ale jego moc jest wciąż znacząca. Jego śmierć z pewnością byłaby wyczuwalna tutaj w Seattle, Wei Chen, i zapewne dla większości z nas w Malibu. Szczególnie gdyby była niespodziewana. Nawet jeżeli zostałby pokonany przez jednego ze swoich w pojedynku, byłyby jakieś straty wśród jego dzieci, a to poczulibyśmy. Chyba że Lucien ma dziecko, o którym nie wiemy. Kogoś silnego na tyle, że mógł wyeliminować swojego Pana i nie spowodować zakłóceń. Duncan prychnął cicho, podchodząc, aby zająć krzesło obok Cyn. - Mało prawdopodobne, mój panie. Lucien zawsze wybierał zabawki na swoje dzieci, nie graczy.

- Sophia mogła to zrobić – zauważył Wei Chen – Ukrywa swoja moc, ale ona tam jest. - Pewnie mogłaby – zgodził się w zamyśleniu Duncan – Ale spędziła ostatnie sto lat podążając hedonistyczną ścieżką swojego pana, więc jej moc jest tylko możliwa. A jeżeli go wyeliminowała, dużo ryzykuje, przyjeżdżając tutaj pod pozorem szukania go. To nie miałoby uzasadnienia. Oraz wydaje się bardzo zatroskana Lucienem, co nie czyni z niej kandydatki na zabójcę. - Może – odpowiedział Wei Chen – Mój panie – zwrócił się do Raphaela – Czy to możliwe, aby Lucien ukrył swój ślad tak dobrze, że nie może być odnaleziony? Raphael zmarszczył brwi. - Nie przede mną. Nie ma go na moim terytorium, ale on żyje i ja go znajdę. Cyn poruszyła się niespokojnie. - Ale znalezienie go nie jest naszą najważniejsza sprawą, prawda? Jeżeli tu go nie ma, to nie ma znaczenia, poza tym teraz wiemy, że zabójcy zaczęli tam, a potem przyjechali tutaj. - Dlaczego? – zapytał Wei Chen – To chciałbym wiedzieć. I jak wybrali swoje cele? Jeremy – powiedział, kierując się w stronę wampira siedzącego obok – Czy znałeś Giselle lub jej partnerów? Czy pracowałeś dla któregoś z nich, przez przypadek? Jeremy potrząsnął głową. - Wszyscy moi klienci są ze Stanów. I nie pracowałem dla Marco czy Prestona, więc to nie może mieć związku. Wei Chen wciągnął powietrze.

- Więc, dlaczego on? Jak przyciągnęli uwagę zabójców? - Nie przyciągnęli – powiedziała nagle Cyn. Pochyliła się specjalnie do przodu – Założę się, że ludzie nigdy nie widzieli tych wampirów, zanim ich nie zaatakowali. Wampiry z Seattle patrzyły na nią wzrokiem pełnym wątpliwości. W przeciwieństwie do tego, co powiedział im wcześniej Raphael, spodziewali się, że Cyn będzie tylko ozdobą. Duncan i Juro wiedzieli lepiej i patrzyli na nią w zamyśleniu, ale Cyn zignorowała ich wszystkich. - Musimy porozmawiać z tym miejscowym – powiedziała, w połowie do siebie, zanim zwróciła spojrzenie na Lorena – Colin Murphy. Loren skinął głową. - Zdaje sobie sprawę, że nie mamy dzisiaj czasu. Będzie tu jutro, godzinę po zachodzie słońca. Ale dlaczego to takie ważne? Z pewnością wszyscy z nas w tym pokoju są lepiej wykwalifikowani, aby znaleźć i zniszczyć tych ludzi. Ostatnią rzeczą, jakiej potrzebujemy, jest przeszkadzanie nam przez miejscowe władze, które staną nam na drodze. - Może – powiedziała Cyn, nieprzekonana - Ale rozważmy to. Wiemy, że Lucien zdradził zabójcom miejsce pobytu swoich ludzi. Chętnie mu uwierzę, że nie wiedział, co się im zdarzy. Ale to znaczy, że powiedział komuś, kogo znał i ufał. Prawdopodobnie nie zabójcom, ale komuś, kto z nimi pracował. - Dlaczego tak mówisz? – zapytał Loren. - Lucien jest wampirzym lordem. Nawet jeżeli nie najsilniejszym, ma wciąż moc, aby czytać ludzkie myśli. Czy wiedziałby, że osoba, z którą rozmawia, nienawidzi go na tyle, aby zabić?

- Jeżeli w ogóle go to interesowało – zauważył Duncan – Jeżeli ktoś, komu ufał, ktoś, kogo znał od lat … - potrząsnął głową – Mógł nawet nie zauważyć zmiany nastawienia. - Ale widzisz dlaczego potrzebujemy współpracy z tym facetem. Nie znam tutejszych ludzi. Nie wiem, kto może nienawidzić wampirów wystarczająco, aby chcieć je zabić, albo kto ma tyle odwagi i całą organizację, aby dokonać kilka morderstw. A ty? – zapytała Lorena. Otworzył usta, aby odpowiedzieć, ale potem je zamknął i zmarszczył brwi, wyraźnie rozważając pytanie Cyn. Potrząsnął głową. - Nie, nie znam. Masz rację, powinienem. Ale jeżeli to zaczęło się w Vancouver, to możliwe, że nikt z miejscowych nie jest powiązany. Cyn zmarszczyła brwi. - To nas sprowadza z powrotem do pytania, skąd wiedzieli gdzie mieszkali Marco i Prestona. Również Jeremy, ale zwłaszcza Marco i Prestona. Mariane bywała w mieście. Każdy mógł ją śledzić do domu i nawet o tym nie wiedziałaby. - Taka możliwość nie zaświtałaby w jej głowie, a dlaczego powinna? – powiedział Jeremy w obronie. - Nie powinno – zgodziła się Cyn – I nikt nie wini Mariane. Moje zdanie jest takie, że było łatwo dowiedzieć się, gdzie mieszkasz, Jeremy, ale nie Marco i Prestona. Oni nie wychodzili często, a kiedy wychodzili, to razem z innymi wampirami. I nie mieszkali jak ty na przedmieściu. Ich domy były oddalone o całe mile od autostrady. Gdybyś nie wiedział, gdzie ich szukać, nie znalazłbyś ich. - Ale większość z nas mieszka teraz w posiadłości, nawet ci, którzy wcześniej mieszkali osobno – sprzeciwił się Loren – Jak ktoś

dowiedziałby się, że kilku z nas mieszka poza posiadłością i gdzie ich znaleźć? - Właśnie – powiedziała Cyn – Czy masz gdzieś listę kontaktową, adresy, numery telefonów, tego typu rzeczy? - Mamy listę kontaktową, oczywiście. Ale nie zawiera szczegółów o ich zabezpieczeniach. Nie jestem pewien, czy wiedziałbym, gdyby ktoś zapytał, jak ich mieszkania wyglądały. - Ale obaj mieszkali w tej okolicy, zanim powstała posiadłość, prawda? -

Tak,

mieszkali.

To

Marco

zasugerował,

abyśmy

się

przeprowadzili do Cooper’s Rest. Cyn rozważała to, zagryzając dolna wargę. - Ile wampirów mieszka poza posiadłością – zapytała. Wei Chen podniósł wzrok na Raphaela pytająco. Cyn uchwyciła tę zmianę i drgnęła, ale Raphael położył swoja dłoń na jej plecach, gładząc lekko. Skinął, pozwalając udzielić odpowiedzi. - Mamy czterdzieści siedem wampirów zjednoczonych przy posiadłości, aczkolwiek tylko kilku wciąż mieszka w mieście. Większość żyje w posiadłości. Jest to bezpieczniejsze oraz bardziej wygodne, gdy będą na swoim. Ponad dziesięciu utrzymuje swoje własne rezydencje, włączając tych, co mieszkają w mieście, aczkolwiek większość z nich spędza tu regularnie jakiś czas. Marco i Prestona byli wśród tych, którzy mieszkali osobno i mieszkali w tej okolicy najdłużej. Jeremy mieszkał w posiadłości w Seattle, dopóki nie połączył się z Mariane i wybudowali swój własny dom. - Chciała mieć swój własny dom – potwierdził cicho Jeremy – Kupiliśmy go, aby być blisko nowej posiadłości.

Cyn stukała bezustannie palcami w swoje biodro, a Raphael wiedział już, jakie będzie jej następne pytanie. Wiedział też, dlaczego wahała się je zadać. - Jakie były twoje zabezpieczenia na czas dziennego snu? – zapytał zamiast niej. Jeremy spojrzał szybko, zaskoczony pytaniem, ale ponieważ pochodziło od jego pana, odpowiedział w miarę szybko. - Krypta, mój panie. Taka jak tutaj. Dużo mniejsza, oczywiście, ale bezpieczna. Cyn pochyliła się do przodu. - Wiec wybudowaliście ten dom od fundamentów? - Tak. Cyn odkręciła się lekko i skinęła głową. - Ale oni o tym nie wiedzieli – powiedziała w zamyśleniu – Wiedzieli, gdzie mieszkasz, ale nie wiedzieli nic o zabezpieczeniach. - Nie – powiedział gorzko Jeremy – Więc torturowali Mariane. Raphael poczuł, jak Cyn zastygła, usłyszał, jak wciągnęła wdech na sugestie, że zignorowała to, co stało się Mariane. Czego z pewnością nie miała na myśli. Jego Cyn miała wiele wad, ale nieczułość, zwłaszcza na czyjś ból, nie była jedną z nich. - Moja partnerka i ja – powiedział współczująco Raphael – jesteśmy całkowicie skupieni na oddaniu sprawiedliwości tym, którzy umarli i tym, którzy przeżyli, Jeremy. Zwłaszcza Mariane. Metody Cyn mogą wydawać ci się brutalne, ale ona ma więcej umiejętności niż każde z nas, aby odkryć sprawców zbrodni. Jeremy zarumienił się na lekką reprymendę od swojego pana.

- Wybacz, mój panie. Trudno mi jasno myśleć. - Rozumiem. Cyn? Odchyliła się do tyłu, opierając się na jego uspokajającej dłoni. - Okay – powiedziała, biorąc głęboki wdech – Wiemy, że Lucien wydał Giselle i jej miejsce pobytu, ale nie mógł zdradzić, gdzie mieszkali Marco i Prestona. Czy Jeremy i Mariane. Wiec, kto ich wydał? Znam was i znam poziom zabezpieczeń Raphaela. Nie sięgacie po firmy z książki telefonicznej, reklamując swoją obecność. Ale zbójcy skądś dowiedzieli się, nie tylko gdzie ci dwaj mieszkają, ale gdzie śpią, ponieważ, jak rozumiem, to nie było miejsce za sypialnią z zaciągniętymi zasłonami. Marco i Prestona przeżyli długo. Musieli mieć jakiś rodzaj kryjówki, którą uważali za bezpieczną. Jakieś miejsce blisko domów, ale trudne do znalezienia, czy mam rację? Wei Chen spojrzał zakłopotany na Cyn, wyraźnie niechętny, aby podać tego typu szczegóły. Cyn parsknęła zniecierpliwiona. - Oni są martwi, Wei Chen. Jakiekolwiek rozwiązanie zastosowali, to się nie sprawdziło. Westchnął. - Masz rację, oczywiście. Przepraszam. To mimowolna odpowiedź. Marco i Prestona mieli bezpieczny pokój pod swoim domem. Nie tak bezpieczny jak nasze tutaj, ale z pewnością bezpieczny, jak myśleliśmy. Wejście było ukryte, a pokoje zabezpieczone. - Jak zabójcy dostali się do środka? – spojrzała przez ramię na Raphaela – Naprawdę muszę sprawdzić ich dom. W czasie dnia, kiedy mogę zobaczyć, na co patrzę. Raphael zmarszczył brwi, niezadowolony z tego pomysłu, aby krążyła po okolicy niechroniona, podczas gdy gang ludzkich zabójców

pozostaje na wolności, zwłaszcza po tym, co zrobili Mariane. Ale Cyn nie widziała jego niezadowolenia, ponieważ już odwróciła się do Lorena. - Chcę spotkać się z Colinem Murphy jutro, podczas dnia. Jeżeli dasz mi numer telefonu.. - Nie. Głowa Cyn obróciła się dookoła, aby spojrzeć na Raphaela . - Spotkam się z tym człowiekiem jutro wieczorem i zdecyduję wtedy, jaką obrać strategię. Zacisnęła zirytowana zęby, ale wiedział, że nie będzie się z nim kłócić, nie przed jego wampirami. Poza tym była na tyle sprytna, aby wiedzieć, że on nie da się przekonać i nie zmieni swojego zdania w tej sprawie. Dopóki on nie spotka się z tym policjantem, nie pozwoli, aby Cyn była z nim sama. Nawet wted nie zaufa temu człowiekowi. Jeżeli jego partnerka uważała za słuszne prowadzenie swojego śledztwa podczas dnia, on załatwi ochroniarza, aby poszedł z nią. Jednego ze swoich własnych ludzi, kogoś, komu mógł całkowicie ufać. Wstał i przesunął rękę po ramieniu Cyn, a potem wzdłuż jej ręki, łącząc palce z jej i stawiając ją na nogi, i przeklinając krótkie wiosenne noce. - Zbliża się świt. Spotkamy się znów jutro wieczorem i zdecydujemy, jak postępować. Duncan, ściągnij tu Mamine z Malibu. Chcę wiedzieć, czy nasz system bezpieczeństwa został elektronicznie zaatakowany. Wei Chen, chcę, aby wszystkie moje wampiry znalazły się w tych murach do następnego świtu. - Mój panie – powiedział szybko Loren – Wysłaliśmy ostrzeżenia po tym, jak Marco i Preston zostali zabici. Większość naszych ludzi już dołączyła do nas, ale kilku ma kochanków na zewnątrz..

- Wszyscy – warknął Raphael – Bez wyjątków, albo odpowiedzą przede mną. Cyn wyszła z windy, jeszcze zanim drzwi się w pełni otworzyły, rzucając kurtkę na krzesło i zdejmując kaburę szarpiącymi ruchami. Raphael przyglądał się jej spod zmrużonych powiek. Nienawidziła, kiedy mówiono jej, co ma robić. Zbyt długo była sama. Nawet jako dziecko, kiedy jej opiekunowie wynajmowali niańki, które dbały w większości o to, aby zajmowała się sama sobą i nie kłopotała ich. Mimowolnie zmarszczył brwi. Nie interesowało go, czy jego zakazy irytowały jej przerośnięte poczucie wolności. Wolałby raczej radzić sobie z jej złością niż z jej śmiercią.

Przeładowała

pistolet,

wyjęła

magazynek

i

odłożyła,

sprawdzając jej gotowość – coś, o czym nigdy nie zapominała, nieważne jak wściekła była. Raphael zdjął ubranie, spokojnie je wieszając w garderobie. Ich pokoje nie były takie jak w posiadłości w Malibu, po prostu duży pokój, który służył zarówno jako sypialnia i salon, z wielką łazienką. W każdym razie byli zupełnie bezpieczni i oddzieleni, co było najważniejsze. Winda miała kod, który blokował ją każdego ranka i nikt inny oprócz niego i Cyn nie miał do niej dostępu. A żadne z nich nie miało powodu, aby wychodzić na zewnątrz. Z tym zdaniem z pewnością Cyn nie zgodziłaby się. Skończywszy ze swoją wieczorną rutyną, Cyn ruszyła do szafy i zaczęła rozbierać się, wciąż unikając go, nie patrząc na niego, gdy zdejmowała buty i ubranie, ocierając się o niego niechcący, gdy pochylała się, aby powiesić swoją marynarkę. Fiut Raphaela stwardniał na widok całej tej cudownej skóry, twardniał dalej, gdy odpięła zapięcie swojego stanika i zdjęła go, pochylając się, aby zdjąć resztę bielizny, którą miała na sobie. Nie ukrywając swojej reakcji na jej teraz nagie ciało, pozwolił

sobie na przesunięcie wzrokiem po jej okrągłościach, zatrzymując się, aby podziwiać piękne piersi z różowymi guziczkami, które już stwardniały pod jego spojrzeniem. Mruknął spragniony i spojrzał na nią, aby zobaczyć, że mu się przygląda, z rękami na szczupłych biodrach i błyszczącym

wzrokiem.

Wyglądała

niemożliwie

uwodzicielsko,

aczkolwiek wątpił, czy taki efekt miała zamiar wywrzeć. Ukrył uśmiech cisnący mu się na usta i spojrzał na Cyn, spotykając jej wyczekujący wzrok. - Ufasz jej – zapytała nagle. Brwi Raphaela wygięły się z zaskoczenia. - Sophii? – upewnił się. - Oczywiście, że Sophii – warknęła – Czy była tam jakaś inna hiszpańska laska? Raphael niemal udławił się, próbując powstrzymać śmiech, i przemknęła mu myśl, że to dobrze, że zabezpieczyła już swoja broń. - Dlaczego hiszpańska? – zapytał – Przyleciała z Brazylii. - A ja spędziłam lato w Paryżu, gdy miałam osiemnaście lat. Co nie czyni ze mnie Francuski. Zaśliniła cały dywan, gdy sypała tymi nazwiskami. Wierz mi, jej rodowym językiem jest kastylijski – jej oczy były zwężone, oczekujące jego odpowiedzi – I pewne, jak diabli, że jej się spodobałeś. Raphael parsknął lekceważąco. -

Jest

atrakcyjną

kobietą,

która

przyzwyczajona

jest

do

manipulowania mężczyznami. - Przyszłaby na kolanach i ssała cię na oczach wszystkich, gdybyś skinął palcem – warknęła.

Raphael porzucił wysiłki i wybuchnął śmiechem, obejmując ją ramionami, zanim mogła wybuchnąć. Popchnął ją do ściany, więżąc ją swoim ciałem i pozwalając swojej erekcji ocierać się o jej jedwabiste biodra. - To przesada, moja Cyn. Jesteś zazdrosna? - W twoich snach, chłoptasiu. - W moich snach – zamruczał w jej ucho – Nie ma nikogo pomiędzy moimi nogami, tylko ty, lubimaya. - Mądre słowa, zwłaszcza że to ja leżę obok ciebie, gdy śpisz. - Już późno, słodka Cyn, albo zademonstrowałbym ci moje sny – powiedział, udając wyczerpanie, pochylając się ciężko nad nią i kierując ich oboje, aż opadli na łóżko. A potem szybkim, pewnym ruchem przesunął jej biodra i wciągnął pod siebie, pochylając się, aby przytulić się do jej miękkiej szyi. - Myślałam, że jesteś zmęczony – wymamrotała, gdy jego palce podążały wzdłuż jej płaskiego brzucha i rozepchnęły jej uda, aby zanurzyć się w jedwabistych fałdkach pomiędzy nimi. - Zdaje się, że złapałem drugi oddech – drażnił się. Jej serce waliło przy jego piersi, jej oddech był gorącym sapaniem, gdy objęła jego ramiona i wbiła paznokcie w jego ciało. - Raphael – sapnęła, wyginając się w łuk w jego kierunku, gdy wsunął jeden palec, a potem drugi głęboko w nią. Uniosła biodra, pchając w jego dłoń, a on rozszerzał jej nogi, wpychając się głębiej w jej słodkie, gorące ciało, które było wilgotne i gładkie jak satyna – gotowe na jego dotyk, na jego inwazję. Zamruczał, wiedząc, że tak naprawdę zostało mało czasu, a jego fiut napierał boleśnie, chcąc zanurzyć się w wulkanicznej gorączce jej pysznego ciała.

Cyn jęczała cicho, chcąc więcej, pocierając się o jego rękę, zaciskając palce w jego włosach i przytrzymując jego usta w zaproszeniu przy swojej szyi. Raphael przycisnął język w słodkim zagłębieniu jej karku, ale nie wziął jej, jeszcze nie. Uśmiechając się na dźwięk jej jęku frustracji, polizał ją, zanurzając się w łuku jej szyi, a potem w dół, aż przykrył ustami jej sutek, gryząc go lekko. Krzyknęła, owijając nogi dookoła jego bioder, pieprząc się z jego palcami. Bez ostrzeżenia wsunął trzeci palce w nią i zaczął wsuwać go i wysuwać, naśladując ruchy swojego spragnionego fiuta, czerpiąc przyjemność z gorączki, drżących mięśni, cichych odgłosów, które wydawały jej biodra, jej oddechu, przechodzącego w sapanie, gdy szeptała jego imię wciąż i wciąż, w modlitwie o orgazm. Ale on wciąż czekał, czekał, dopóki nie zaczęła wykrzykiwać jego imienia, dopóki nie zacisnęła się dookoła jego dłoni, tak że zaledwie mógł poruszyć palcami. Nacisnął swoim kciukiem jej łechtaczki, okrążając ją raz, jeszcze raz i znowu, zanim zaczął ją pieścić, pocierając, dopóki całe jej ciało nie załkało pod nim, a jej jedwabne fałdki zaczęły drżeć, sutki stwardniały tak bardzo, że czuł je jak ciepłe, gładkie kamienie przy swojej piersi. Wypuściła nagle powietrze, wszystko, co było uwięzione w jej płucach przez ogromny orgazm. Podniósł głowę i zanurzył swoje kły w jej karku, fala gorącej, słodkiej krwi wypełniła jego usta, gdy znów szczytowała, a jej krzyk namiętności wypełnił jego uszy. Trzymał ją mocno, rozkoszując się jej smakiem, gdy drżała pod nim, a jej wewnętrzne mięśnie drżały dookoła jego palców, gdy poruszał się w niej wciąż i wciąż, powodując wstrząsy za każdym razem, gdy pieścił jej nabrzmiałą łechtaczkę. Gdy w końcu leżała bezwładnie, z ramionami owiniętymi na nim, wyciągnął kły i polizał małe ranki, zamykając je. Wydając dźwięki zadowolenia, wyjął delikatnie z jej wciąż drżącego wnętrza palce okryte

sokami jej orgazmu, objął jej nagie biodra i przyciągnął ją bliżej w swoje ramiona. - Jestem ci winna laskę – wymamrotała, już prawie śpiąc, gdy kuliła się w jego objęciach. Jego ramiona zacisnęły się dookoła niej, przyciskając jej nagi biust do swojej piersi, a bicie jej serca stanowiło naturalny metronom, gdy zapadał w dzienny sen. Gdy słońce rozświetliło horyzont, uśmiechnął się, myśląc o tym, że jego następne przebudzenie będzie słodkie. Jego ostatnią myślą, gdy słońce w pełni zaświeciło na porannym niebie i skradło zarówno jego uśmiech, jak i przytomność, było to, że ta noc zakończyła się zbyt łatwo. I Cyn nie powiedział ani słowa o zakazie wyjścia do miasta bez niego. Raphael wiedział, kiedy Cyn wyśliznęła się z ich wspólnego łóżka. W swoich snach patrzył, jak ubiera się szybko i zakłada swoją broń, zanim uklękła na łóżku obok niego. Pochyliła się i dotknęła jego ust w pożegnalnym pocałunku. Raphael wściekł się na nią, ich połączenie jako partnerów było wystarczająco silne, że jej oczy rozszerzyły się na jego złość, która wdarła się do jej świadomości. Przez chwilę myślał, że odczytał zmianę decyzji na jej twarzy. Ale potem wzięła wdech i wyszeptała. - Nic mi nie będzie. Obiecuję. A potem wyszła.

Rozdział XIII Colin siedział przed swoim biurem, tanie plastykowe krzesło chybotało się na dwóch nogach, a mokry, drewniany daszek chronił go przed zmoczeniem na deszczu, gdy przechylał się, przyglądając swojemu miastu. Biuro, to za dużo powiedziane. Pojedynczy pokój z małą celą i kiepską izolacją, która powodowała zimno przez większość czasu. Jedyną okazją były rzadkie chwile, kiedy słońce przedzierało się przez chmury na wystarczająco długo, aby odrobinę ogrzać to miejsce. W większość dni nie zadawał sobie trudu, aby tu przyjść, chyba że miał jednego, dwóch pijanych zamkniętych na noc, ale to nie zdarzało się często. Większość pijaków, która przetaczała się przez miasto, miała bardziej lub mniej trzeźwych przyjaciół, którzy byli bardziej zadowoleni, aby zabrać ze sobą przestępcę, niż wracać następnego dnia po niego lub po nią. Ale tego ranka uznał za stosowne pokazać się miastu. Ludzie słyszeli o Mariane. To było niekorzystne. Im mniejsze miasto, tym więcej plotek, a pani Fremont bez wątpienia dołożyła swoje trzy grosze do tej historii. Jego komórka dzwoniła niemal bez przerwy od czasu ataku. Niektórzy martwili się o bezpieczeństwo swoje czy swoich kobiet. Inni po prostu chcieli informacji z pierwszej ręki. A jeszcze inni mieli złe informacje i dzwonili niemal histerycznie, ze strachem o inwazji wampirów. A nie było to zupełnie pozbawione sensu. Colin nie przegapił parady wielkich, czarnych SUVów, które nadjechały autostradą, z sunącą między nimi limuzyną. Przejechały tuż obok niego, gdy wracał z domu Jeremyego. A potem, rankiem czekała na niego wiadomość od Lorena. Widocznie jakaś wielka szycha przybyła i chciała spotkać się z przedstawicielem miejscowego prawa. Colin nie mógł się doczekać.

Zmarszczył brwi, przestawiając krzesło do ściany. Rozumiał gniew Jeremyego. Do diabła, dzielił go z nim, aczkolwiek był wystarczająco mądry, aby wiedzieć, że nieważne, jak zły może być, to nawet nie zbliża się do wściekłości wampira. Ale dlaczego jeden atak – nawet tak zajadły jak ten – spowodował przybycie oddziałów zbrojnych? I jak udało im się przybyć tak szybko na fali zbrodni? Jego uwagę przyciągnął SUV jadący wzdłuż ulicy, jeden z takich, o jakim myślał, a potem zatrzymał się przed lokalem Gemmy, miejscową odpowiedzią na bary z kawą w Seattle. Colin postawił krzesło na wszystkich nogach i wychylił się, opierając łokcie na biodrach, gdy przyglądał się nowo przybyłemu. Okna ciężarówki były całkowicie zaciemnione, więc nie mógł nikogo zobaczyć, ale słońce wciąż przebijało przez chmury, więc wiedział, że ktokolwiek to był, przynajmniej był człowiekiem. A z człowiekiem mógł sobie dać radę. Drzwi ciężarówki otworzyły się i Colin wstał. Pojawiła się na czarno ubrana noga w solidnych wojskowych butach. Ruszył pół kroku do przodu i zatrzymał się, gdy noga zmieniła się w wysoką szczupłą kobietę. Zamykając za sobą drzwi, przystanęła na chwilę, rozglądając się po przedmieściach Cooper’s Rest. Nie było tego dużo, jak pomyślał, a ona wydawała się zgadzać w tej kwestii, jeżeli zmarszczka na czole mogłaby być jakąś wskazówką. Jej spojrzenie spoczęło na nim, tam gdzie stał pod daszkiem na ganku, a potem podniosło się, aby zidentyfikować biuro jako posterunek miejscowej policji. Spoglądając jeszcze raz na niego, wzruszyła lekko ramionami i ruszyła w jego stronę. Colin patrzył na nią. Miała na sobie ubranie, które było zupełnie podobne do jego własnego – czarny podkoszulek i czarne wojskowe spodnie wpuszczone w obcisłe buty, aczkolwiek ona wyglądała w tym

lepiej niż on. Jego uśmiech, doceniający jej wygląd, trwał, dopóki nie zobaczył kabury pod jej krótką, przeciwdeszczową kurtką, która stanowiła silny kontrast z jej wdzięcznym chodem i krągłościami wypełniającymi podkoszulek. Zrobił krok do przodu, gdy doszła do schodów przed nim, prostując się do swoich pełnych sześciu stóp wysokości i dotykając daszku, zanim jego ręce spoczęły na biodrach. Uśmiechnęła się lekko, przyjmując jego demonstrację dominacji, zanim weszła na schody i stanęła na jego poziomie. - Colin Murphy? – zapytała, była wystarczająco wysoka, aby spojrzeć mu w oczy bez podnoszenia głowy. Colin skinął głową. - Ten sam, kochanie – odpowiedział, odczuwając lekką satysfakcję, gdy jej usta wydęły się w rozdrażnieniu. - Mam na imię – powiedziała – Cynthia Leighton. Cyn, jeżeli wolisz. - Miło poznać, pani Leighton – wycedził, pozwalając zagrać w sylabach swojemu południowemu akcentowi. Odkrył, że każdy z Północy myślał, że akcent świadczył o głupocie, a on używał tego do swoich celów. Usta Leighton wygięły się lekko. - Nie zadawaj sobie trudu, Murphy – powiedziała sucho – Mam przyjaciół na Południu. Dobrych przyjaciół. A poza tym wiem, kim jesteś. Colin obejrzał ją od stóp do głów, mrużąc oczy. Prawdopodobnie używała tego zabójczego ciała w ten sam sposób, jak on swojego akcentu, ale z dużo lepszym skutkiem. Kim, do diabła, była? - W czym mogę pomóc, Leighton? – zapytał, wciąż z akcentem, ale znacznie mniej słyszalnym.

- Jestem prywatnym detektywem. Bardzo prywatnym. W rzeczywistości mam tylko jednego klienta, a on śpi w posiadłości nie tak daleko stąd. Colin okazał swoje zaskoczenie. - Jesteś z wampirami? - Tak. I jestem pewna, że wiesz, dlaczego tu jestem. - Widziałem całą kawalkadę ciężarówek, jadącą przez miasto dwie noce temu. - A ty byłeś tam, gdy zaatakowano Mariane. - Po tym – wyjaśnił ostro – gdy przybyłem, ktokolwiek to był, już zniknął. - Wybacz – powiedziała, najwidoczniej mając to na myśli – Nie chciałam niczego sugerować. Wei Chen i Loren, obaj ręczyli za ciebie i twoją prawdomówność. - Czy z Mariane wszystko dobrze? Chciałem zadzwonić po karetkę, ale Jeremy.. - Stan Mariane poprawia się. Zabranie jej przez Jeremyego do posiadłości było najlepszym rozwiązaniem, panie Murphy. - Colin – powiedział – Nie ma potrzeby utrzymywania formalności między nami, prawda? Uśmiechnęła

się szeroko,

po

raz

pierwszy

szczerze,

bez

wyrachowania. - Zatem formalności na bok. Jestem tutaj, ponieważ chcę zobaczyć miejsca przestępstw – wszystkie trzy – w świetle dziennym. Colin zmarszczył brwi. - Miejsca przestępstw?

Przechyliła głowę w jego stronę. - Myślałam, że mamy już to za sobą, Murphy. Potrząsnął głową zakłopotany. - Nie, to znaczy rozumiem, że chcesz zobaczyć dom Jeremyego. Nie sądzę, aby tam wrócił od chwili, gdy to się stało, ale miejsca przestępstw w liczbie mnogiej? Przyglądała mu się uważnie. - Ty nie wiesz – powiedziała, czyniąc z tego zdania stwierdzenie faktu. - Czego? – sapnął. - O Marco i Prestonie. - Marco? Co z Marco? - Znałeś go? - Znałem? Dlaczego mówisz w czasie przeszłym? Czy coś stało się Marco? Zobaczył błysk współczucia w jej oczach. - Marco nie żyje – powiedziała cicho – Tak samo Preston. Obaj zostali zamordowani, prawdopodobnie przez tych samych ludzi, którzy zaatakowali Mariane. Colin poczuł falę smutku, a jego zęby zacisnęły się, gdy na nią spojrzał. - Kiedy? - Dwa dni przed atakiem na Mariane. Marco i Preston, obaj tej samej nocy. Przykro mi, myślałam, że wiesz.

- Nie – wciągnął głęboko powietrze, odwracając wzrok od jej przenikliwego spojrzenia. - Byliście przyjaciółmi? - Z Marco, nie z Prestonem. Miał konie, a mój ojciec jest trenerem w Georgii. Marco zamówił wyposażenie ze sklepu i zobaczyłem go, jak ładował je do ciężarówki. Czasami razem jeździliśmy – potrząsnął głową – Cholera. Jesteś pewna, że nie żyje? - Nawet bardzo – powiedziała skinąwszy – Nie ma pomyłek w takim wypadku. - Kurwa. - A co z Prestonem? - Nie znałem go – powtórzył – Marco wspominał o nim raz czy dwa, ale to wszystko. - Wiesz, gdzie mieszkali? - Marco, oczywiście. Jak mówiłem, jeździliśmy razem – na jego koniach. Ja nie mam koni. Czekaj, co się stało z końmi? Kochał te zwierzęta. - Zajęto się nimi. Zostały wysłane na rancho w Wyoming – dodała na jego sceptyczne spojrzenie – Wampiry nie są zainteresowane mięsem lub krwią koni. Colin wzruszył ramionami. - To, co wiem o wampirach, wypełniłoby jedną stronę, Leighton. Uśmiechnęła się półgębkiem. - Moja wiedza jest bardziej rozległa. Chcę zobaczyć wszystkie trzy miejsca przestępstwa. Możesz mnie tam zabrać?

- Jasne. Mam listę w środku. Spojrzę na adres Prestona i możemy jechać. - Listę? Czy masz adresy każdego? - Każdego, o kim wiem – powiedział przez ramię, wchodząc do małego biura. - Kto ma do tego dostęp? Colin zatrzymał się i spojrzał na nią. - Nikt oprócz mnie, jak sądzę. Znajduje się w komputerze, a laptop zabieram ze sobą każdej nocy. Dlaczego? - Z tego, co mówił Jeremy, raczej nie ukrywali tego, gdzie mieszkają. Byli nowi w okolicy, a Mariane robiła zakupy w mieście. Ale Marco i Prestona nie było łatwo znaleźć. Jeżeli ktoś miałby listę.. - Kochanie, to małe miasto. Wszyscy wszystko wiedzą – wymamrotał, nie patrząc na nią, gdy przynosił komputer. - Najwidoczniej nie, ogierze, jeżeli nawet ty nie wiedziałeś, że Marco i Preston nie żyją. Colin spojrzał na nią, mrużąc oczy z irytacji. - Masz rację – zgodził się w końcu – I przepraszam za kochanie. To z przyzwyczajenia. - Taa, Okay. Rozejm. Mamy większe ryby do złowienia. Colin wstał i złapał swoją wiatrówkę wiszącą na oparciu krzesła. - Cholerna racja. Coś się dzieje w tym mieście i zamierzam dowiedzieć się, co to jest. Wsiedli to jego Tahoe i pojechali w kierunku domu Jeremyego. Był najbliżej miasta i przejeżdżali obok domu Colina, co stwarzało mu możliwość zatrzymania się i zabrania większej ilości broni.

- Masz zamiar najechać jakiś mały kraj, Murphy? - zapytała Leighton, spoglądając na Benelli, które położył na tylnym siedzeniu. Zaprosił ją do swojego domu, ale wybrała czekanie w samochodzie, mamrocząc coś o dolewaniu oliwy do ognia. Cokolwiek to znaczyło. - Nie wiem jak ty, Leighton – zamknął tylne drzwi i otworzył przednie – ale ja, mając do czynienia z wampirami, lubię być uzbrojony po zęby. - Nie będę się kłócić – powiedziała lekko – Aczkolwiek osobiście wybieram broń, skupiając się na ładowaniu, a nie noszeniu jej. Spojrzał na nią zmieszany, gdy wsiadał do samochodu i przekręcał kluczyk. - Myślałem, że pracowałaś już z nimi. - Tak. - Tak więc? – skierował się na 180 i pojechał w kierunku autostrady. Uśmiechnęła się. - Nie wszystkie wampiry są takie same, Murphy. Są różne rodzaje, tak jak i reszta z nas. Colin wzruszył ramionami i skręcił w kierunku drogi do Jeremyego. - To ma sens, jak sądzę, skoro wszyscy zaczęliśmy w ten sam sposób, prawda? - To bardzo odkrywcze. - Ta, cóż, robię, co mogę, proszę pani – powiedział z akcentem. Roześmiała się, ale prawie natychmiast spoważniała, uderzając nerwowo palcami o drzwi.

- Wampiry tego nie zrobiły– powiedziała zamyślona – To się stało w ciągu dnia, dla początkujących. Czy masz pojęcie, który z twoich mieszkańców może być mniej odkrywczy niż ty? Colin potrząsnął głową, marszcząc brwi. - Kiedy to się wydarzyło z Mariane, pomyślałem, że to musiał być ktoś zamiejscowy. Mamy dużo przyjezdnych – turyści, ludzie szukający pogodzenia z naturą, myśliwi. To małe miasteczko i nie wygląda na to, aby ktoś, kogo znam, mógł zrobić to, co zostało zrobione tej dziewczynie. Poza tym sądząc po tym, co widziałem w tym domu i … cóż, po stanie Mariane, jestem całkiem pewien, że tam był więcej niż jeden tego dnia. Według mnie, to sprawia wręcz niemożliwym, aby był to ktoś z miejscowych. Ludzie w tej okolicy znają Mariane i lubią ją – zwolnił, skręcając na podjazd domu Jeremyego, – Ale gdy powiedziałaś mi, że Marco i ten drugi facet, Preston, zostali zabici, zaczynam się zastanawiać, jak dobrze tak naprawdę znam ludzi, wśród których żyję. - To całkiem dzika okolica – podsunęła Leighton – Może się tu kręcić w lasach różny rodzaj ludzi, i nawet o tym byś nie wiedział. Spojrzał na nią ostro, parkując pod domem Jeremyego. - Czy wiesz coś, czego ja nie wiem? Parsknęła lekko i uśmiechnęła się do niego szeroko. - Pewnie, kilka rzeczy – podniosła obie dłonie do góry i powiedziała. - Zamierzam sprawdzić swoją broń. Nie panikuj, dobrze? Teraz on parsknął, gdy wyciągnęła swojego Glocka 17 z kabury, sprawdziła magazynek i zabezpieczyła, zanim wsunęła pod kurtkę. - Panikowanie nie istnieje w moim słowniku, koch … Leighton – powiedział ze złośliwym uśmiechem.

- Dobrze wiedzieć – powiedziała, otwierając drzwi - To może się przydać w najbliższych dniach. Przechodząc dookoła domu, aby dostać się na tył, zobaczył, że ktoś zatkał wybite okna i wymienił roztrzaskane drzwi. Leighton wyjęła klucz do drzwi, co powiedziało mu, że to pewnie Jeremy dokonał tymczasowych napraw, albo przynajmniej ktoś, kto opiekował się nim i Mariane. W środku ledwie rozejrzała się po pokoju, gdzie Mariane została zaatakowana, idąc prosto do biura Jeremyego, gdzie przyjrzała się, ostrożnie temu, co na jego oko było tylko zniszczeniem całkowitym. Meble zostały porozrzucane i roztrzaskane, komputer wyrwany i wszędzie walały się papiery. - Szukasz czegoś szczególnego? – zapytał w końcu. Spojrzała na niego nieobecnym wzrokiem. - Hmm? Nie, tylko się rozglądam. Więcej z ciekawości niż z innego powodu – podniosła swoje ręce, wskazując na brud – Pozwól, że umyję ręce i możemy już iść. Colin patrzył, gdy myła się przy kuchennym zlewie. - Dzienna kryjówka Jeremyego, prawda? Zakręciła wodę i wzięła kilka papierowych ręczników, zanim odwróciła się do niego, rzucając mu uważne spojrzenie. - Co? Uśmiechnął się. - Ktokolwiek to zrobił, rozniósł ten dom na kawałki. Jest tu sprzęt, który mogli sprzedać za dobre pieniądze, ale zamiast tego wszystko roztrzaskali. A Mariane... – skrzywił się – Znalazłem ją, Leighton. Nie tylko była zgwałcona, była torturowana. Czegoś od niej chcieli, i zgaduję,

że tym czymś był Jeremy. Nie znaleźli go, nawet jeżeli był na tyle blisko, aby przerazić mnie jak diabli kilka minut po zachodzie słońca. Pracujemy razem dalej, czy nie. Nie pytam o jakieś wielkie wampirze tajemnice, ale chciałbym wiedzieć, czy mogę ufać osobie, z którą pracuję. Leighton patrzyła na niego przez długą chwilę, a potem wciągnęła powietrze, wypuszczając je przez nos. - Masz rację – powiedziała wolno – Więc tak, dzienna kryjówka Jeremyego jest pod tą podłogą. Zgaduję, że wampiry, które wybudowały ten dom, zabezpieczyły to miejsce, ponieważ dom nie ma innych zabezpieczeń. Ale nawet wiedząc gdzie to jest, nie mogę wejść do środka. To dlatego Jeremy wciąż żyje. - Co z Marco? – zapytał, gdy zamykali znów drzwi i szli do ciężarówki. - On i Preston wybudowali swoje domy jakiś czas temu i założę się, że żaden z nich nie zmieniał swojego systemu ochrony. Colin potrząsnął głową i zatrzymał się, przyglądając się ziemi przy ciężarówce. - Ostatnio było tu dużo pojazdów. Twoi ludzie? Leighton skinęła. - Ochrona Lorda Raphaela była tutaj ostatniej nocy, a kilku innych przyjechało zabrać rzeczy dla Jeremyego. Był też ktoś, kto zabezpieczył miejsce – dodała, wskazując na dom. -

Lorda

Raphaela?

–

powtórzył, nie

sceptycyzmu. Spojrzała na niego spod zmrużonych powiek.

ukrywając swojego

- Lepiej w to uwierz. W wampirzym świecie on kontroluje zachodnie Stany Zjednoczone oraz wielki kawał samych gór. - Co, do diabła, znaczy, że kontroluje? Nigdy o nim nie słyszałem. Jak potężny jest? Wzruszyła ramionami. - To dlatego, że nie jesteś wampirem. Jeżeli byłbyś, uwierz mi, wiedziałbyś o nim, ponieważ, mieszkając tutaj, on byłby jedyną rzeczą pomiędzy tobą a śmiercią. Colin zmarszczył brwi. - Uwierz mi w jedno. Jest przerażająco potężny. Ale będziesz mógł sam to osądzić dziś wieczór. Masz spotkanie w posiadłości. On tam będzie. - Fantastycznie – wymamrotał, gdy wsiadał do ciężarówki. Żadne z nich nie odzywało się w drodze do domu Marco. Ze swojej strony Colin nie mógł się doczekać, aby zobaczyć to miejsce bez Marca. Nie byli ze sobą blisko, nie tak jak przyjaciele, i pewne jak diabli, że nie tak, jak ze swoimi kumplami z marynarki. Ale obaj kochali konie – nie tylko przejażdżki, ale po prostu piękno tych zwierząt. Marco był bardzo zadowolony, że spotkał kogoś, kto zna się na hodowli i trenowaniu koni. Colin nie przejął interesu po ojcu, ale wyrósł na rodzinnym ranczu, pracował w stodołach prawie od dnia, w którym nauczył się chodzić, aż do chwili, gdy odszedł do marynarki. Poszedł do służby częściowo z tego powodu, że to była ostatnia rzecz, jakiej spodziewano się po chłopcu z Georgii, który sprawiał same kłopoty przez całą szkołę. Ale również aby uciec od zapędów ojca do kontrolowania życia jego najmłodszego syna. Było zaskoczeniem dla Colina, że z radością opowiada o rodzinnym interesie i będzie mu brakowało rozmów z Marco.

- Powiedziałaś, że ochroniarze byli w domu Jeremyego – powiedział, przerywając ciszę – Czy w domu Marco również? Skinęła głową. - Noc wcześniej, tej samej, co u Jeremyego i Prestona. - Więc dlaczego?.. - Muszę zobaczyć sama w świetle dnia, aby wiedzieć, na co patrzę. Colin przytaknął. To miało dla niego sens. Aczkolwiek, aby być szczerym, nadal nie widział, co sądzić o Leighton. Wydawała się być tym, za kogo się podała, prywatnym detektywem, wynajętym przez wampiry, aby obejrzeć miejsce przestępstwa. Nie trzęsła się na miejscu przestępstwa jak jakaś królewna i nie wymachiwała swoim pistoletem jak amator. Żadnym ze swoich pistoletów. Zauważył małe wsparcie na jej plecach, zanim wyjechali z miasta. A jego zmieszanie nie wynikało z faktu, że była kobietą. Służył z wieloma kobietami w armii, niektórymi dobrymi, innymi nie, tak jak i mężczyznami. Ale żadna z nich nie wyglądała jak pieprzona modelka czy zakładała diamentowy pierścionek, który nawet na jego oko był wart więcej, niż większość ludzi zarabiała przez rok. Nie wspominając faktu pojawienia się i podjęcia pracy dla wampirów jako prywatny detektyw. Jak można taką pracę dostać? Wjechał w ostatni zakręt przed domem Marco, gdzie gałęzie uderzały o dach jego ciężarówki. Marco cenił sobie swoją prywatność. Nigdy nie zaprzątał sobie tym głowy, aby uczynić swój dom bardziej dostępnym, niż było to konieczne. Colin zatrzymał ciężarówkę i przekręcił kluczyk, spoglądając przez okno. Miejsce wyglądało na opuszczone. Wybieg dla koni był pusty, drzwi

otwarte do małej stodoły, ukazując puste miejsca. Nawet dom wyglądał na opuszczony. - Jesteś pewna, że konie są bezpieczne. - Absolutnie – zapewniła go. Wciągnął powietrze i otworzył drzwi, wysiadając. - Dobra, zróbmy to. Kilka minut później byli w piwnicy domu Marco – piwnicy, o której istnieniu Colin nie wiedział, aż do dziś, dopóki Leighton go nie poprowadziła. Nigdy, gdy przebywał w domu Marca, nie zauważył drzwi ukrytych za panelami. Ale czy powinien? Leighton przesunęła ściankę, wsuwając dłoń między połączenia, jakby wiedziała, czego szukać. I pewnie wiedziała, ponieważ mruknęła usatysfakcjonowana, popychając drzwi, aby zobaczyć schody prowadzące w dół. Łańcuszek nad głową włączał światło, ale Leighton doświetliła miejsce kilkoma halogenami, które wyciągnęła z torby. Było jasno jak w dzień, co sprawiło, że byli zaskoczeni. - Jesteś z marynarki, prawda, Murphy? – zapytała zamyślona Leighton. - Emerytowanym, ale tak. Spojrzała do tyłu na niego. - To czyni z ciebie eksperta na tyle, na ile potrzebuję. Jak myślisz, co tu się zdarzyło? Ktoś wywalił dziurę jak diabli w ścianie piwnicy, oto, co się zdarzyło. Czy raczej nie w ścianie. Celem były wzmocnione drzwi, wiszące

teraz w korytarzu, roztrzaskane i zawieszone na pojedynczym zawiasie, otwarte na mały, odizolowany pokój. Widocznie to było miejsce dziennego snu Marco i nie wyglądało tak, jak pokazują w filmach. Nie było tu trumny wypełnionej brudem, żadnych kandelabrów ze świecami, wiszącymi na ścianach. To była nowoczesna, pojedyncza sypialnia z dużym łóżkiem i stolikiem nocnym oraz małą lampką. Ale tak to wyglądało, zanim ktoś nie rozwalił tego miejsca. Zapewne po zamordowaniu Marco. - Murphy? – wyrwała go z zamyślenia. - Taa, Okay. Drzwi były wystarczająco ciężkie i miały wewnętrzne zawiasy, ale były stare, a te ściany.. – klepnął jedną z nich – są starsze od świata. To pewnie wystarczyło, aby wsunąć materiał wybuchowy – nie wiem, jakiego rodzaju, bez testów chemicznych – w dziurę. Ustawili zapalnik i schowali się na schodach, dopóki nie wybuchło. Kontrolowana eksplozja wysadziła drzwi z zawiasów i.. to wszystko. – wciągnął powietrze przez noc i rozejrzał się po pobojowisku – Zgaduję, że Marco był zupełnie bezradny, kiedy to przyszli w dzień, prawda? - Zupełnie. I mieszkał zupełnie sam, więc nie było nikogo, aby go obronił. - Cholerna strata. - Tak. Kto w okolicy miałby wiedzę, aby zrobić coś takiego? - Wielu ludzi. Ale, taa, odpowiadając na twoje prawdziwe pytanie. Każdy z ludzi, wytrenowanych jak ja, mógłby to zrobić. - Czy są tu jacyś inni żołnierze poza tobą, mieszkający w Cooper’s Rest?

- Nie czynni, już nie. Podniosła pytająco brew. - Mój kumpel dorastał w Cooper’s. W ten sposób się tu znalazłem, ale wyjechał po powrocie. Mieszka w San Diego i zarabia kasę jako prywatny konsultant w Pentagonie. Mieliśmy kilku wcześniejszych chłopców, którzy wrócili z Wietnamu. Przypuszczam, że umieliby to zrobić, ale jestem całkiem pewien, że byli z piechoty. I oni trzymają się razem, z tego, co słyszałem, są za starzy, aby kogoś zabić. Ktokolwiek to zrobił, nie był stary. - Nie – zgodziła się – Ten, kto to zrobił, był bardzo skoncentrowany na tym, co robi. Westchnęła i spojrzała na zegarek, który był drogim, sportowym modelem. W świetle znowu błysnął jej pierścionek, a on bez sukcesu próbował sobie wyobrazić pozwolenie żonie na pracę dla wampirów. Nawet myśląc o tym, wiedział, że nie było to do zrobienia. Jakoś nie mógł sobie wyobrazić, aby Leighton martwiła się o to, co myśli jej mąż. - Jeżeli już nic więcej nie chcesz zobaczyć – powiedziała, ruszając do pierwszej lampy halogenowej – Chciałabym pojechać do Prestona, zanim wrócę do miasta. Zgasiła lampę, nie czekając na jego odpowiedź, pogrążając połowę piwnicy w cieniu. Druga lampa szybko została zgaszona, pozostawiając słaby blask żarówki nad głową, ukazując kryjówkę Marca, w ciemności rozproszonej słabym blaskiem. Colin rozejrzał się po miejscu, gdzie zmarł Marco i pociągnął za łańcuszek nad głową, gasząc światło. Podróż do domu Prestona, który był całkiem taki sam, zajęła im krótko. Różnica na zewnątrz była taka, że nie było wybiegu dla koni i

stodoły, ale piwnica mogła być Marca, ze względu na sposób, w jaki ją zniszczono. - To ci sami ludzie zniszczyli obydwa miejsca – powiedziała Leighton. Patrzyła, gdy otwierał bagażnik, a potem wyciągnęła swoją torbę – Obaj przeprowadzili się tutaj w tym samym czasie. Nigdy nie mieszkali razem, w sposób, jak robią to wampiry, ale byli przyjaciółmi. Więc całkiem prawdopodobne, że mieli tego samego wykonawcę, który budował ich kryjówki. Pewnie wampira, ponieważ oni nie ufają ludziom w tego typu zadaniach. Albo zabili człowieka, jak tylko skończył zlecenie. Colin zatrzymał się z ręka na klapie bagażnika. - Żartujesz, prawda? - Jasne, jeżeli to sprawi, że poczujesz się lepiej. Odeszła, aby mógł zamknąć bagażnik. Przyglądał się jej spod oka, próbując zgadnąć, czy mówiła serio. Zobaczyła, że jej się przygląda i uśmiechnęła się. - Nie martw się, Murphy. To pewnie był wampir. Chodź, muszę wracać do miasta i zabrać swój samochód. Colin podszedł od swojej strony do ciężarówki i wsiadł za kierownicę. - Zamierzasz być obecna na tym wielkim spotkaniu dziś wieczorem z tym Raphaelem? – zapytał, gdy Leighton wsiadła na miejsce pasażera i sięgnęła po pas bezpieczeństwa. - Nie opuściłabym tego za skarby świata – powiedziała – Nie sądzę, aby był ze mnie zadowolony – wcisnęła pas – I z ciebie też. Colin zamarł, przekręcając kluczyk, aby spojrzeć na nią. Co, do diabła, miała na myśli?

Rozdział XIV Czując zapach Cyn, Raphael obudził się. Była ciepła i świeża po prysznicu, wciąż pachnąca mydłem i swoim szamponem. Jej skóra była jedwabiście gładka, przytuliła się do niego, a jej miękkie, pełne piersi spoczęły na jego klatce, jej nogi ocierały się o niego. Leżała na nim, całując jego zamknięte oczy, a jej usta przyciskały się do jego w zaproszeniu. Przesunął palcami po jej miękkich włosach w dół, aż do pleców. Zamruczała z przyjemności, wyginając się pod jego dotykiem. Bez ostrzeżenia zacisnął swoje ramiona i zmienił ich pozycje, tak że była pod nim. Uśmiechnęła się, podnosząc wzrok na niego.. i wciągnęła powietrze, zamierając w bezruchu, gdy zobaczyła w jego oczach gniew. - Myślałaś, że nie będę wiedział? – zapytał ze spokojem. Przewinęły się przez jej twarz uczucia od zaskoczenia, krótkiego poczucia winy, aż do zwykłego gniewu. - Musiałam sama zobaczyć, do cholery. Odepchnął ją i wyszedł z łóżka, zmierzając pod prysznic. - Gdzie idziesz? – zawołała za nim, zaskoczona, jak i wściekła. Odwrócił się przy drzwiach do łazienki, z błyszczącymi srebrem oczami w ciemnym pokoju. - Czy kiedykolwiek pomyślałaś, że mam dobre powody, aby prosić cię o to, o co cię proszę, Cyn? Że może rozumiem lepiej pewne zagrożenia, że mogą być wrogowie, którzy zechcą cię użyć przeciw mnie? - Oczywiście, ale…

-

Ale.

Zawsze

jest

jakieś,

ale,

prawda?

Zawsze

jakieś

wytłumaczenie tego, co ty chcesz, niezależnie od moich życzeń. Wyskoczyła z łóżka i ruszyła do niego. - Nie jestem jednym z twoich wampirów, Raphaelu. Nie muszę stosować się do twoich zasad. Poza tym jestem zdolna sama się obronić, a nie byłam sama. Ten miejscowy gliniarz, Colin Murphy, był ze mną. - Czy to ma sprawić, że poczuję się lepiej? Wiedząc, że moja partnerka spędziła dzień z innym mężczyzną, podczas gdy ja spałem sam? Jak byś powiedziała, fan- kurwa-stycznie. - Nie bądź dziecinny. Doskonale wiesz... - Dziecinny? Może powinnaś przeczytać definicję tego słowa. Wszedł do łazienki i zamknął drzwi, zabezpieczając je mocą, aby powstrzymać ją od próby kontynuowania ich kłótni, gdy będzie brał prysznic. Jej ciało było zbyt pociągające, a on nie sądził, aby mógł dzisiaj powstrzymać swój temperament. Raphael przeciągnął prysznic dłużej niż zwykle, tylko po to, aby czekała. Nawet przez zamknięte drzwi słyszał jej mamrotane przez cały czas groźby pod jego adresem. Ponad wszystkim, było to zabawne, gdy odwdzięczył się za jej wściekłe spojrzenie uprzejmym uśmiechem, gdy wreszcie wyszedł z łazienki. Ubrał się, gdy ona brała prysznic, i zawiązywał krawat, gdy wreszcie wyszła owinięta szczelnie w wielki ręcznik, jakby nie była naga z nim w łóżku jeszcze godzinę wcześniej. - Ładnie ci w ręczniku – skomentował. Wyciągnęła w jego kierunku środkowy palec ponad swoim ramieniem, a on roześmiał się. - Dupek – wysyczała.

Podszedł do stolika nocnego i wziął zegarek, zapinając go na nadgarstku, gdy przyglądał się jej, stojącej po drugiej stronie łóżka. - Jak długo jeszcze będę zmuszony znosić twoje gierki o władzę, Cyn? – zapytał – Jak długo potrwa, aż poczujesz, że nie chcesz być beze mnie, udowadniać, że możesz żyć beze mnie? Odwróciła się i zobaczył prawdę w jej oczach, zanim wzięła wdech, aby zaprzeczyć. - Bądź ze sobą szczera, jeżeli nie ze mną, lubimaya. Zobaczymy się na górze. Duncan czekał na niego, gdy wyszedł z prywatnego korytarza, stojąc plecami do Raphaela, a jego uwaga skupiona była na Wei Chenie, który pogrążony był w rozmowie z kobietą przy drzwiach. Juro spoglądał na

parę,

wyglądając

na

bardzo

niezadowolonego

i

strasznie

niecierpliwego. Obecność kobiety łamała jedną z podstawowych zasad ochrony Raphaela w tej podróży – żaden człowiek nie mógł znaleźć się w posiadłości po zachodzie słońca, poza partnerami wampirów, lub gdy ich obecność była wyszczególniona przez Juro lub Duncana. Gdy

Raphael

podszedł

do

Duncana,

kobieta

spojrzała

i

powiedziała coś do Wei Chena, odchodząc, założyła plecak podobny do tego, jaki Cyn zwykle nosiła. Duncan odwrócił się gładko i powitał go. - Dobry wieczór, mój panie. - Duncan – powiedział nieobecnie Raphael, marszcząc brwi na widok trojga przy drzwiach – Kto to był? - Ona pracuje dla Wei Chena, jak sądzę. Raphael przyglądał się odchodzącej kobiecie, którą Juro i jego dwa wampiry odprowadzały na zewnątrz w kierunku parkingu.

- Jaki jest stan systemu ochrony? – zapytał, odwracając się do Duncana. - Maxine już wylądowała, mój panie – odpowiedział Duncan, referując o specjalistce do spraw systemu komputerowego – Opuściła Los Angeles przed świtem i spała na lotnisku w Seattle – spojrzał na zegarek – Jest za młoda, aby już się obudzić, ale już wkrótce. Dodatkowe straże, o które prosiłeś, przyleciały z nią. Na koniec dzisiejszego wieczoru potroimy ludzkie i wampirze straże Wei Chena. - Elke jest z nimi? – jako jedyna kobieta wśród ochrony osobistej Raphaela, Elke była często przeznaczona do ochrony Cyn, a on chciał jej obecności na wszelki wypadek. Duncan kiwnął głową. - Protestując, oczywiście. Wiesz, jak nie lubi latać podczas dnia. - Może protestować ile chce. Ja chcę jej tutaj. Przerwał na dźwięk nadjeżdżającej windy. Drzwi w korytarzu otworzyły się i Cyn bez słowa przeszła przez pokój w kierunku jadalni. Uśmiechnął się ponuro, reagując na zaskoczenie Duncana. - Cynthia poszła dzisiaj na rozpoznanie – powiedział sucho. Duncan podniósł brwi znacząco. - Sama? - Nie. Najwidoczniej randkowała z miejscowymi siłami policji. - Rozumiem. Raphael zobaczył nad ramieniem Duncana zbliżającego się Wei Chena i skinął mu, aby się do nich przyłączył. - Dobry wieczór, Panie – powiedział Wei Chen cicho – Pomyślałem, że zechcesz wiedzieć, że wszyscy nasi ludzie będą wkrótce w

posiadłości. Ostatni z Seattle opuszczają w tej chwili swoje domy. Kiedy już dowiedziano się o twojej obecności, wszyscy natychmiast się pojawią. To tylko odległość nie pozwalała im dotąd przybyć. - Zrozumiałe. - Kiedy ten policjant ma przybyć – zapytał Wei Chena. - W każdej chwili, mój panie. Loren powiedział mu .. Duncan przerwał wywód Wei Chena skinięciem i podnosząc rękę do swojego mikrofonu w uchu, wskazując, że ktoś go zawołał. Raphael patrzył wyczekująco. - Właśnie przybył do bramy, mój panie – wymamrotał Duncan, wciąż nasłuchując głosu w uchu – Juro przyprowadzi go. Raphael obnażył zęby w groźnym uśmiechu. - Doskonale. Zaproś Sophię, aby do nas dołączyła, ale daj nam kilka chwil z Panem Murphy. Chętnie poznam mężczyznę, z którym moja Cyn spędziła cały dzień.

Rozdział XV Colin odsunął szybę i patrzył na potężnych ochroniarzy, którzy ruszyli, aby otoczyć ciężarówkę. To nie byli zwykli strażnicy strzegący posiadłości. Nie znał tamtych osobiście, ale był tu raz czy dwa i to nie byli oni. Rzeczywiście, rozpoznawał pojedyncze twarze. Ochroniarza przy jego szybie – wampira, najwidoczniej, sądząc po czerwonym błysku w jego oczach rzucanym w światłach bramy – patrzącego na jego prawo jazdy, sprawdzającego więcej niż raz tylne siedzenie ciężarówki i podnoszącego klapę bagażnika. W innych okolicznościach Colin protestowałby przeciw przeszukaniu. Ale nie dzisiaj. Ci chłopcy byli śmiertelnie poważni i nie miałoby dla nich znaczenia lekka różnica między nimi. Wampir przy jego oknie warknął coś w innym języku niż angielski i dwaj inni zniknęli z widoku, sprawdzając jego bagażnik. Wszyscy używali latarek z żółtym światłem i przykrywali je palcami, tak że tylko nikły blask przenikał. Noktowizory, zdał sobie sprawę. Wiedział, że wampiry miały zdolność widzenia w nocy – rzeczywiście, Leighton powiedziała coś takiego wcześniej, – ale nigdy nie widział, aby ktoś tego używał. Dwa wampiry sprawdzające jego bagażnik pojawiły się na widoku i powiedziały coś w tym samym języku. Ochroniarz przy jego oknie podał mu z powrotem prawo jazdy i powiedział z ciężkim akcentem, aby przejechał przez bramę i zaparkował, wskazując mały parking na końcu podjazdu po prawej. Colin nie spieszył się, wsunął prawo jazdy do portfela i zasunął kieszeń swojej kurtki. Skinął grzecznie, wrzucił bieg i wolno przejechał przez bramę. Zwykle podjeżdżał od razu pod główny budynek i tam parkował. Ale widocznie były nowe zasady bezpieczeństwa na czas wizyty

ważnej szychy. Więc wjechał na wskazane miejsce, zauważając, że był to tam jedyny pojazd. Więc niezbyt dużo gości. Albo po prostu niezbyt dużo ludzkich gości, ponieważ widział główny budynek i ruch w środku. Wydawało się, że zaświecono wszystkie lampy i widział kilku ludzi przy oknach. Nawet na górze widać było ruch, ludzie tam byli tylko cieniami za mocno zaciemnionymi szybami. Wyłączając silnik, złapał kluczyki i otworzył drzwi ciężarówki, zdając sobie sprawę, że ktoś... - Panie Murphy. Colin stanął przed wielkim mężczyzną. Przy jego sześciu stopach i dwustu czterdziestu funtach wagi przewyższał większość ludzi, jakich znał, nawet w armii. Ale gigant stojący przed nim był wielki. Wielkości wojownika sumo, ale bez tłuszczu, i ubrany w garnitur za trzy tysiące dolarów. Siedem stóp twardych mięśni i czarne, nieruchome oczy ze złotym błyskiem, które mierzyły Colina. - Tak – odpowiedział, aczkolwiek to nie było pytanie. - Czy jest pan uzbrojony? - Zawarczał japoński wampir. - Tak, jestem. Jestem licencjonowanym konsultantem ochrony w mieście Cooper’s Rest i mam pozwolenie na noszenie broni. Pomyślał, że zobaczył drgnięcie ust giganta, jakby go rozbawiło to, co powiedział Colin. - Możliwe, panie Murphy. Ale nie jest pan już w Cooper’s Rest i nie będzie panu dozwolone nosić broń w obecności mojego pana. Colin utrzymał nieprzenikniony wyraz twarzy. Pana? Ani Loren, ani Wei Chen nikogo nie nazywali panem. Poważnie rozważał – przez dwie sekundy – odwrócić się i odejść. Nie potrzebował tego gówna. Z pewnością nie musiał iść bez żadnego wsparcia do tego budynku pełnego

wampirów. Ale naprawdę chciał wiedzieć, kto stoi za atakiem na Mariane, i szczerze wątpił, że ktokolwiek, kto był panem, nie będzie miał zamiaru oświecić Colina. Colin westchnął. - Czy mogę ją zatem zostawić w ciężarówce? – Zapytał. - Oczywiście. Podnosząc swoje puste ręce, wolno rozsunął kurtkę na swoim prawy biodrze, otworzył kaburę i wyciągnął z niej broń, potem otworzył drzwi ciężarówki i położył ja w środku. - Żadnej innej broni? – Zapytał gigantyczny wampir, oglądając go od góry do dołu. – Żadnego wsparcia? – Dodał. Colin wzdrygnął się na kolokwializm wychodzący z ust wojownika sumo, ale potrząsnął głową. - Nie myślałem, że będę potrzebował – powiedział, czekając spokojnie pod uważnym spojrzeniem wampira. - Bardzo dobrze. Za mną. Gdy szli krętym podjazdem wampir, mówił do małego mikrofonu, którego Colin wcześniej nie zauważył. Nie zrozumiał słów, ale nie musiał. Gigant po prostu powiedział komuś w środku, że nadchodzą. Loren czekał na nich przy drzwiach. Podszedł natychmiast i przywitał Colina. - Colin, miło, że przybyłeś. Colin uśmiechnął się zdezorientowany. - Chyba nie mogłem odmówić, prawda? Poza tym jestem pewien, ze dążymy do jednego celu. Aby powstrzymać tego, kto to zrobił. - Oczywiście.

- Zauważyłem, że macie tu dzisiaj dużo ochrony. Czy było więcej ataków? - Nie, nie. Nic z tych rzeczy – zapewnił go Loren, spoglądając na wampira górującego za nim. – To tylko na wszelki wypadek. - Leighton powiedziała mi o Marco, Lorenie. I Prestonie. Byłem zaskoczony, że nikt mnie nie zawiadomił. Zwłaszcza o Marco. Loren wyglądał na zmieszanego. Wiedział, że Colin i Marco byli przyjaciółmi. - Przepraszam, Colin. Nie byliśmy pewni, co się wydarzyło i… Zimny głos mu przerwał. - Loren miał nie dzielić się tą informacją, panie Murphy. Loren zamarł jak słup, drżąc wyraźnie, gdy odwracał się, aby stanąć twarzą do mówiącego. - Duncan – powiedział. – To jest… - Colin Murphy – przerwał Colin, wyciągając rękę, wciąż jednocześnie przyglądając się nowo przybyłemu – Duncanowi – z ciekawością. Był barczysty, ale niższy od Colina, pewnie sześć stóp, może sześć i jeden cal, i ubrany w taki sam szyty na miarę garnitur jak Sumo. Widocznie to jakiś rodzaj munduru. Wampir zauważył otwarte ocenianie i uśmiechnął się, a jego oczy przybrały bardzo ludzki, ciepły kolor. Ale zdecydowanie był wampirem. I sądząc po reakcji Lorena, nie tylko po prostu wampirem. Ten facet, Duncan, był kimś. Potrząsnął przyjaźnie ręką Colina, używając wystarczająco siły, aby

było

to

odczuwalne,

wykalkulowane, pomyślał Colin.

ale

nie

onieśmielające.

Ostrożne,

- Nazywam się Duncan – jasnowłosy wampir powiedział niepotrzebnie. Bez nazwiska, bez tytułu, zauważył Colin i drgnął mimo woli. Duncan odwrócił się i wskazał w kierunku salonu, gdzie zniknęła Cynthia Leighton za wielkimi drzwiami. - Lord Raphael czeka na nas – wyjaśnił Duncan. Cóż, Okay. Widocznie Colin miał spotkać ważną szychę. Co powiedziała Leighton tego popołudnia? Że ten facet rządzi większą częścią Stanów Zjednoczonych? Włączając w to góry. Nie zapominając o górach. Zmarszczył brwi, gdy przypomniał sobie, co jeszcze mówiła. Ważna szycha nie będzie z niej zadowolona… i z Colina również.

Rozdział XVI Raphael usiadł w tym samym fotelu, co noc wcześniej, doskonale świadomy dramatyzmu nadawanemu przez panoramiczną ścianę za jego plecami. Księżyc był w pełni dzisiejszej nocy i choć raz w tym cięgle deszczowym miejscu chmury rozstąpiły się, aby księżycowy blask lśnił na niebie, czyniąc je bardziej niebieskim niż czarnym. Z jego własnymi ludźmi, zabezpieczającymi bramę i teren, nie było potrzeby dodatkowej ochrony w pokoju, więc nic nie stało między nim a ścianą szkła, tylko pusta przestrzeń. Oparł się w wielkim fotelu, patrząc na wchodzącą Cyn, która stanęła przy odległej ścianie, patrząc na niego spod zmrożonych powiek. Spotkał jej wzrok i podniósł pytająco jedną brew. Przewróciła oczami w odpowiedzi i ruszyła przez pokój, stając na swoim zwykłym miejscu po jego prawej stronie, ale na tyle daleko, aby nie mógł dotknąć jej z łatwością. Trzymała się na swoim miejscu, bez ruchu i sztywno, przez kilka minut, potem westchnęła i przysunęła się bliżej, mówiąc tonem przeznaczonym tylko dla jego uszu. - Nie wiedział o Marco i Prestonie, dopóki mu nie powiedziałam. Powiedział, że on i Marco byli przyjaciółmi. - Wierzysz mu? Zamyśliła się przez chwile, a potem powiedziała. - Tak. - Dziękuję ci, moja Cyn – wyszeptał i pogłaskał ją palcem w dół pleców do jej biodra, gdy była bliżej podczas rozmowy z nim.

Mięśnie pod jego palcem zastygły, a ona wydała dźwięk zdegustowania. Ale teraz nie odsunęła się. Ukrył uśmiech, spoglądając w górę na dźwięk kroków. Jego uśmiech zniknął, gdy pojawił się Duncan z Colinem Murphy. Colin wszedł za Duncanem do naprawdę wielkiego i prawie pustego pokoju. Przeciwległa ściana była cała ze szkła, z widokiem za milion dolarów na dolinę i prawdopodobnie zatokę. Był spektakularny, ale jego wzrok szybko spoczął na ciemnowłosym wampirze siedzącym w wielkim fotelu przed oknem. Wszystkie nerwy w jego ciele zadrżały w klasycznym oczekiwaniu walki. Lata treningu, doświadczenia w najniebezpieczniejszych walkach na świecie, krzyczały w nim, aby się bronić, wyciągnąć cholerną broń, której nie miał, stanąć plecami do ściany i zniknąć stąd do diabła. Zapomnieć o wojowniku sumo za swoimi plecami, o Cynthii Leighton z jej pistoletami i o Duncanie z uważnymi ludzkim oczami. Lord Raphael, a to musiał być on, wywierał tak silne wrażenie, że zgniatało klatkę piersiową Colina, jakby wyciskał trzysta funtów żelaza. Jakiś instynkt głęboko w jego podświadomości, może coś, co pozostało w nim z prymitywnych przodków szukających ochrony w bogach, nakazywało mu upaść na kolana i błagać o życie. Ale Colin nie klękał przed nikim, a swoją lojalność przysięgał ojczyźnie i swoim współtowarzyszom już dawno temu. Jedyne, co mógł zrobić, to wytrzymać to zimne, czarne spojrzenie, co zrobił, zmuszając się do spokoju. Bez problemu. To tylko spotkanie z miejscowym wampirem. Kurwa. Ciśnienie opadło i Colin odetchnął, miał nadzieje dyskretnie, z ulgą. Przeklęty wampir mierzył go wzrokiem z ukrytym rozbawieniem i Colin wiedział, że mogło być znacznie, znacznie gorzej. Poczuł przypływ gniewu, gdy zdał sobie sprawę, że bawiono się nim, ale zacisnął zęby i nic

nie powiedział. To była jedna z lekcji, jakiej się nauczył w wojsku. Były sytuacje, kiedy trzeba się uśmiechać i wszystko znosić. Tak jak wtedy, gdy stoisz przed wampirem, który może cię zgnieść jak robaka. Co nasunęło mu na myśl, że kiedy gra się skończyła, Raphael patrzył na niego jak na coś nieprzyjemnego, co rozpłaszczyło się na jego szybie. Ze zmniejszonym mniej lub więcej ciśnieniem, Colin skorzystał z okazji, aby rozejrzeć się dookoła, co powinien był zrobić, zamiast podziwiać widoki. Lord Raphael siedział w wielkim fotelu stojącym przed spektakularną szybą z panoramicznym widokiem. Czy to było aroganckie posadzenie go tam, gdzie kula snajpera mogła go dosięgnąć? Do diabła, może kule się nie imały tego gościa. Ale kuloodporny czy nie, Colin obstawiał za arogancją, ponieważ ten gość miał jej na tony. Colin położył na łopatki kilku dupków w swoim życiu – dilerów narkotykowych, gangsterów, do diabła, nawet kilku terrorystów. Ale żaden z nich nie dorastał do pięt wampirowi siedzącemu przed nim. Rozejrzał się szybko po pokoju. Stało tam kilka mebli, ale tylko miejsca bezpośrednio przed Raphaelem były zajęte. Wei Chen siedział na krótkiej, skórzanej kanapie po lewej stronie Colina. Jeremy też był obecny, siedząc na jednym z trzech krzeseł po prawej. Inne dwa były puste. Colin skinął do Jeremyego. - Jak się ma Mariane, Jeremy? - Zdrowieje – powiedział sztywno wampir. – Dziękuję. Colin przeniósł swoje spojrzenie na Raphaela. Duncan zajął pozycję po lewej stronie wielkiej szychy, Cynthia Leighton stała po jego prawej, na tyle blisko, że jej noga ocierała się o poręcz fotela, gdzie... Ach,

kurwa. Nie dziwne, że Leighton powiedziała, że Raphael nie będzie z niego zadowolony. Był pewien szczegół. Do diabła, nie, pomyślał, pamiętając pierścionek na jej palcu. Nie tylko szczegół. Byli pieprzonym małżeństwem, czy jak się to nazywało u wampirów. A Colin spędził z nią cały dzień sam. Podniósł oczy i spotkał ponownie wzrok Raphaela. Wampir wygiął usta w zadowolonym uśmiechu, najwidoczniej zauważając moment olśnienia u Colina. Raphael leniwie zamrugał oczami i powiedział. - Moja Cyn powiedziała mi, że znałeś Marco. Colin nie przegapił zaborczości w głosie. Nawet drzewo nie przegapiłoby pieprzonej zaborczości w jego głosie. - Byliśmy przyjaciółmi – powiedział kiwając głową. - Rzeczywiście. Ciekawy facet z tego Marca. Jego rodzina pochodziła z hiszpańskiej arystokracji, wiesz. Z bezpośredniej linii królowej Izabeli. - Bardzo interesujące – zgodził się Colin – ale Marco był Włochem, a jego rodzina zajmowała się handlem. Miał drzewo genealogiczne wiszące w jego salonie, aby przypominało mu, skąd pochodzi. Tym razem uśmiech był szczery. - Miałaś rację, moja Cyn – powiedział Raphael do Leighton, nie zdejmując wzroku z Colina. – Proszę usiąść, panie Murphy. Wskazał na puste krzesło obok Jeremyego. - Loren, poproś Sophię, aby do nas dołączyła. Colin wybrał krzesło stojące bliżej drzwi, pozostawiając pomiędzy sobą a Jeremyem wolne miejsce. To był klasyczny męski ruch, ale nie

dlatego to zrobił. To było dobre posunięcie, aby pozostać jak najdalej od Raphaela i jak najbliżej drzwi, jak to możliwe. Jego tyłek ledwie dotknął krzesła, gdy otworzyły się drzwi i wrócił Loren, a za nim ciemnowłosa kobieta. Była niska i krągła, a jej ciemna głowa zwrócona była na Juro, mamrocząc swoje podziękowanie, gdy przytrzymywał jej drzwi, aż weszła, a potem je za nią zamknął. Weszła do środka, a jej wzrok przesunął się w lewo, przeskakując od Wei Chena i Lorena, aż jej brązowe oczy zwróciły się na Colina, rozszerzając się z niedowierzania. Colin wstał, jego serce waliło w klatce piersiowej. - Sophie? – Wyszeptał.

Rozdział XVII Sophia patrzyła na Colina Murphego, ostatniego mężczyznę, którego spodziewała się znów zobaczyć. Był jej jedynym żalem, jedynym człowiekiem, którego naprawdę kochała, będąc od wieków wampirem. I co on, do diabła, tu robił? Był z jakiegoś miejsca na Południu. Nie mogła sobie przypomnieć dokładnie skąd, ale pamiętała ten leniwy akcent w jego głębokim głosie, sposób, w jaki szeptał jej cudowne rzeczy, gdy jego ręce jej dotykały. Przywołała się do rzeczywistości, zaskoczona swoją reakcją po tak długim czasie. Była świadoma obecności wszystkich w tym pokoju, przyglądających się im, czuła wzrok Raphaela wiercący jej dziurę w głowie. To była ostatnia rzecz, jakiej potrzebowała. - Colin – udało się jej powiedzieć. – Jak się masz? On po prostu patrzył na nią, gniew zastąpił niedowierzanie, powodując, że ściemniały te jego niebieskie oczy. To też pamiętała. Sposób, w jaki jego oczy ciemniały pod wpływem emocji, gdy wchodził w nią głęboko, wypełniając jej ciało, jej duszę, sprawiając, że czuła się tak żywa, tak uwielbiana, tak... Kochana. Mój Boże, nie mogła tego teraz robić. Oderwała od niego wzrok, robiąc dwa kroki do przodu, aby zniknął z jej widoku, nie kusił. Skłoniła się w pasie Lordowi Raphaelowi, czując się zbyt sztywna, aby wykonać wymagane dygnięcie. - Mój panie. Raphael przyglądał się jej przenikliwym wzrokiem, który wszystko widział. Był już podejrzliwy w stosunku do niej, świadomy, że pojawiła się znikąd, szukając Luciena. A teraz pojawił się Colin, który najwidoczniej był szeryfem miejscowej policji, o którym mówili. To mogło sprawić, że

Raphael był jeszcze bardziej podejrzliwy. W końcu spojrzała mu w oczy, nie mając nic do ukrycia. Skinął głową w jej stronę w niemym pytaniu. - Colin... to znaczy pan Murphy i ja poznaliśmy się kilka lat temu, mój panie. W innym kraju. Nie wiedziałam, że mieszka teraz w tej okolicy. Albo gdyby przeklęty Lucien nigdy nie przyjechałaby tutaj, pomyślała sobie. Raphael patrzył na nią w milczeniu jeszcze przez chwilę, a potem powiedział. - Jedziemy do Vancouver dziś wieczorem, Sophio. Sophia drgnęła zaskoczona, cofając się myślami na tyle, że wszystkie jej myśli o mężczyźnie stojącym za nią zbladły. Raphael wybierał się do Vancouver? Przekroczy granicę terytorium Luciena bez zaproszenia? Jej plecy zesztywniały z gniewu. Kim do diabła myślał, że jest? Spojrzała na niego, nie ukrywając gniewu, ale zwalczając instynktowną potrzebę uwolnienia mocy, aby go dopaść za obrazę jej pana. Ale uczynienie tego było samobójstwem, a Sophia nie była gotowa umrzeć. Nie za to i nie, zanim nie dowie się, co stało się z Lucienem. I nie, zanim nie będzie miała szansy porozmawiać z Colinem. Pochyliła lekko głowę w kierunku Raphaela. - Będę ci towarzyszyć mój panie – powiedziała, jakby już nie wydał rozkazu, aby tak zrobiła. Uśmiech pojawił się na jego ustach. - Doskonale. Wyjeżdżamy za pół godziny. Najpierw… - przerwał, gdy Duncan pochylił się i wyszeptał coś do jego ucha. – Mała zmiana planów. Wyjeżdżamy do Vancouver, tak jak zaplanowano. Co do reszty… proszę nam wybaczyć, panie Murphy. Pojawiły się pewne sprawy,

którymi muszę się zająć. Aczkolwiek doceniamy pańską współpracę w tej sprawie. Cyn skontaktuje się z panem później w sprawie naszych działań, aby znaleźć zabójców. Raphael wstał, wskazując ludzkiej kobiecie, która, jak odkryła Sophia, była bardziej partnerką Wampirzego Lorda niż słodkim cukiereczkiem. Wampiry często miały partnerki, ale było niezwykłe, aby Wampirzy Lord to robił. Albo to było tylko doświadczenie, jakie miała z Lucienem. Wszyscy się podnieśli, gdy Raphael to zrobił, i teraz powstał ruch w kierunku drzwi. Sophia rozejrzała się szybko i zobaczyła, że Colin już wyszedł. Powstrzymała się, dopóki Raphael nie opuścił pokoju, potem wyszedł Loren i Jeremy, a ona wyszła za nimi na czas, aby zobaczyć, że Colin wyszedł przez duże, szklane drzwi, schodząc zewnętrznymi schodami. Pospieszyła za nim, aż była na zewnątrz, aby zawołać jego imię. - Colin – jego ramiona zesztywniały, ale nadal szedł. – Colin – powtórzyła,

ruszając

z

wampirzą

szybkością,

aby

go

dogonić.

Zastanawiała się nad złapaniem go za ramię, ale zamiast tego wyprzedziła go i stanęła na jego drodze. - Colin – powiedziała znów, spotykając jego wściekłe spojrzenie. – Przepraszam. - Przepraszasz? – Warknął. – Przepraszasz, Sophie? Tylko tyle? - Co chcesz… - Myślałem, że nie żyjesz – dodał. - Wiem. To było konieczne. - Konieczne? Co, do kurwy, konieczność ma z tym wspólnego? Nie to, że mam do ciebie jakieś pretensje. Nie byliśmy małżeństwem. Do

diabła, z tego, co wiem, nie byłem jedynym facetem, z którym uprawiałaś… - Colin – zaprotestowała, pozwalając sobie na okazanie bólu, nawet jeżeli wiedziała, że nie miał racji. - Zatem dlaczego, Sophie? Przeszedłem przez piekło, myśląc, że pozwoliłem ci umrzeć. Chcę wiedzieć dlaczego. - Ponieważ jestem wampirem! Czy nie rozumiesz? Co miałam powiedzieć? - A co z prawdą? - Sprawiasz, że to wygląda na takie proste. Co byś powiedział, Colin? Co byś zrobił, jeżeli powiedziałabym ci, że przez te wszystkie lata byłam wampirem? - Sądzę, że nigdy się nie dowiemy, prawda? - To było niemożliwe, to, co było między nami. Człowiek i wampir. To by się nie sprawdziło. - To wydaje się nie powstrzymywać twojego przyjaciela Raphaela. Sophia roześmiała się gorzko. - On nie jest moim przyjacielem. Jest… Na Boga, jest najpotężniejszym wampirem, jakiego spotkałam. Jeżeli chciałby, abyś był martwy, twoje serce byłoby papką w jego pięści, zanim byś go zobaczył. Nie lekceważ go, Colin. Tak samo jego partnerkę. - Dzięki za radę. Obszedł ją i ruszył w drogę, ale Sophia znów stanęła przed nim. - Colin. Spojrzał na nią zniecierpliwiony.

- Przepraszam. Nie miałam zamiaru… Nie pozwolił jej skończyć. - Taa, cokolwiek. Do zobaczenia, Sophio. Sophia patrzyła za nim, gdy odchodził, i wiedziała, że tak musiało być. Znowu. Przeżyła tak długo, nie dbając o nikogo, to lekcja nauczona od Luciena. Byli tego samego pokroju, ona i jej pan. Tańcząc przez życie, nigdy nie dbając o nic i nikogo, bez żadnych uczuć, które wiązałyby ich serca i trzymały zbyt długo w jednym miejscu. Colin był jedynym, który skusił ją, z jego głębokim głosem i ciepłymi dłońmi, jego ciałem przytulonym do niej w chłodzie nocy. Był urodzonym wojownikiem. W jego krwi i kościach była potrzeba chronienia tych, na których mu zależało. A na niej mu zależało. Kochał ją. Ona też go kochała. Poszła do tej kawiarni, aby go uratować. A zamiast tego straciła go. Potarła rękami ramiona, czując nagle zimno, i westchnęła, odwracając się w kierunku głównego budynku. Ta noc dawno temu była historią i tam było jej miejsce. Miała wystarczająco dużo problemów z Lucienem i jego cholernymi gierkami. I widocznie wracała do Vancouver dziś wieczorem. Raphael zdecydował, że tak będzie, więc tak będzie. Nie potrzebował jej, aby przekroczyć granicę, ale jej obecność mogła dać mu powód do pojawienia się. Lucien mógł wciąż żyć, ale zdał jej kontrolę nad terytorium. Jeżeli zaprosi Raphaela, to mogło się przydać. A kto mógłby temu zapobiec? Nie Lucien, przeklęty. Znów zadrżała i ruszyła ku schodom, mówiąc sobie, że to wilgotne powietrze sprawiało, że jej tak zimno. Nie miało to nic wspólnego z lodem w jej sercu. Lodem, który zaczynał pękać w chwili, gdy znów zobaczyła Colina Murphy.

Rozdział XVIII Raphael i jego ludzie przeszli za Lorenem przez nieoznaczone drzwi,

a

potem

w

dół,

niezabezpieczoną

klatką

schodową

z

pomalowanymi ścianami i metalowymi poręczami. Posiadłość miała ogromne piwnice, w których mieściły się kwatery dzienne wampirów, ale ta szczególna klatka schodowa prowadziła tylko w jedno miejsce, a był to bardzo nowoczesny pokój komputerowy, który był też duszą i sercem sieci zabezpieczeń. Raphael prowadził Cyn przed sobą, z Juro pomiędzy nią a Lorenem. Duncan był za nim, za jego lewym ramieniem, jak zwykle. Reszta ochrony została na górze. Maxime, jego specjalistka komputerowa i wampir, który stworzył ten szczególny system, przyjechała z Los Angeles wcześniej i zaczęła swoje zadanie od razu, szukając możliwych błędów. Raphael chciał najmniejszego udziału innych w tym spotkaniu, na wszelki wypadek. Loren doszedł do szczytu schodów i skręcił w prawo w korytarz. - Tędy, mój panie – wskazał kierunek. Raphael nie potrzebował wskazywania. Tu nie było innej drogi. Dotknął

ramienia

Cyn,

bardziej

dla

przyjemności

dotyku

niż

pokierowania. Znów będzie później niezadowolona z niego. Wdrożył w życie plany, aby zapewnić jej bezpieczeństwo i wątpił, czy ona się łatwo na to zgodzi. Ale nie zamierzał zmieniać zdania i nie będzie przepraszał za to. Przed nim, Loren wstukał dziewięciocyfrowy kod i przycisnął swój kciuk do biometrycznego skanera. Zamki zamruczały głośno i otworzyły się z trzaskiem. Maxime już tam była, jej najeżona, jasna głowa pochylona była jak zwykle nad klawiaturą, a jej wzrok utkwiony w komputerowych kodach, przeskakujących na ekranie przed nią.

- Maxime – powiedział Raphael. Skończyła, cokolwiek w tej chwili robiła i odwróciła się z nieobecnym spojrzeniem, mrugając gwałtownie, zanim udało jej się uśmiechnąć niezręcznie. - Przepraszam, mój panie, Właśnie… Raphael potrząsnął głową. - Co odkryłaś? – Przyciągnął krzesło stojące przy długim stole biegnącym przez długość pokoju i przestawił je dla Cyn, zanim sam usiadł na następnym. Maxime wzięła kartkę pokrytą notatkami i przekręciła swoje krzesło do stołu, przodem do niego. - Mój panie. Wprowadzenie do tego systemu, najpierw, jeżeli mogę? Raphael skinął przyzwalająco. - To... – Wskazała na rząd komputerów, monitorów i wyświetlaczy video dookoła siebie – jest serce posiadłości. Jego głównym zadaniem jest ochrona, ale również kontroluje każdy aspekt systemu, od świateł po jakość powietrza. Każdy zamek we wszystkich drzwiach czy oknach może być kontrolowany stąd, tak jak kilka miejsc ogrodzenia. Prostym wciśnięciem klawisza cała posiadłość może być zamknięta, jeżeli takie będzie życzenie. To jest, i to ważne, mój panie, zamknięty system. Tu nie ma, i jestem tego pewna, żadnego kontaktu z zewnętrznym światem. Nie ma dostępu do Internetu, zewnętrznych linii żadnego rodzaju. Tam jest oddzielny serwer, trzymany w osobnym pomieszczeniu, który zapewnia dostęp do Internetu dla posiadłości, ale nic więcej. Wszystkie informacje natury poufnej, a jest to zdefiniowane warunkami, są przechowywane w tym pokoju.

- Co to oznacza? – Zapytał Raphael, przerywając jej. Maxime uwielbiała swoją pracę. To sprawiało, że była w tym taka dobra, była naprawdę błyskotliwym umysłem. Ale popłynęłaby, jeżeli nie wskazałby jej właściwego kierunku. -

To

znaczy,

że nikt

z

zewnątrz

nie

ma

dostępu

do

przechowywanych tu informacji. To również oznacza, – dodała – że baza danych naszych wampirów, zawierająca imiona i adresy, nie może być udostępniona nikomu bez autoryzowanego dostępu. - Albo komuś, kto wszedł do tego pokoju, autoryzowany lub nie – wyjaśniła Cyn. Maxime patrzyła na Cyn przez kilka chwil, jakby starając się przetrawić to, co usłyszała. - Prawidłowo – powiedziała w końcu. – Ale ochrona tutaj… - Nie jest niezawodna, Max. Nikt nie jest – przerwała Cyn. Maxime zmarszczyła brwi. - Teoretycznie, to prawda. - Sprawdzałaś nieautoryzowany dostęp, oczywiście – powiedział Raphael, przywracając ich do celu tego spotkania. - Tak, mój panie. Nie było żadnego. Nikt nieautoryzowany nie wszedł do tego pokoju. Mam nagranie, jeżeli chcesz zobaczyć, zawierające ostatni rok, co pokrywa cały okres, od kiedy posiadłość działa. - Masz nagrania, kto miał dostęp do bazy, nawet jeżeli był autoryzowany? – Zapytała Cyn. - Oczywiście. Sprawdziłam je również. A teraz sięgam jeszcze głębiej. Jest możliwe, nadal teoretycznie, że wysoko wykwalifikowany pracownik ukrył swój ślad. Ale niezupełnie. Jeżeli ktoś nielegalnie wszedł

do systemu, wiedziałabym o tym w ciągu dwudziestu czterech godzin. W każdym razie w tym czasie, powiedziałabym, że nie było ataku na system bezpieczeństwa. Twój przeciek jest gdzieś indziej. Mam dane, mój panie… Raphael potrząsnął głową, gdy Maxime odwróciła się do swojego komputera, sięgając po gruby plik papierów zawierający dane i odwróciła się z powrotem, podając je. - Nie dziękuję, Maxime. Ufam zupełnie twoim umiejętnościom. Maxime spojrzała na Cyn wzrokiem pełnym triumfu, co sprawiło, że Cyn spojrzała na niego z wyrazem najwyższego rozdrażnienia. Raphael mrugnął do niej i wstał. - Zostawimy to tobie, Maxime. Powiadom Duncana, w chwili gdy znajdziesz coś nowego. Schody z piwnicy zaprowadziły ich z powrotem na pierwsze piętro w głównym korytarzu budynku. Gdy zmierzali do salonu, Raphael odwrócił się do Duncana. - Upewnij się, że Sophia jest gotowa. I znajdź, co możesz o jej historii z Colinem Murphy. Podejrzewam, że odpowiedź leży w jego przeszłości, nie w jej. - Jest byłym marines – powiedziała Cyn, odwracając się i idąc z powrotem. – Jego akta będą trudne do zdobycia. - Zobaczymy – powiedział Duncan z szerokim uśmiechem. Cyn potrząsnęła głową, uśmiechając się do porucznika Raphaela. - Czy nie ma tajemnic… - Mój panie. Cyn odwróciła się na dźwięk znajomego głosu, patrząc na Elke, która czekała na nich w korytarzu. Była ubrana w zwykły strój jego

ochroniarzy, jej jasne włosy i jeszcze jaśniejsza skóra stanowiła ostry kontrast do czarnego garnituru. - Elke? – Powiedziała Cyn, widocznie zaskoczona. – Kiedy przyjechałaś? - Któż to wie? – Powiedziała wampirzyca, najwidoczniej zdegustowana. – Jedyne, co wiem, to że świeciło słońce, co znaczy, że ja nie. Cyn rzuciła przez ramię podejrzliwe spojrzenie w kierunku Raphaela, przewidując powód nagłego pojawienia się Elke. - Cóż – powiedziała Cyn do Elke. – Witaj w Seattle. Baw się dobrze. Ruszyła szybko, nie oglądając się za siebie. Elke popatrzyła, jak odchodzi, zanim odwróciła się do Raphaela ze zmieszanym wyrazem twarzy. - Czy miało mnie tu nie być, mój panie? Duncan powiedział, że… - Jesteś tam, gdzie powinnaś, Elke. Duncan, znajdź Sophię i zleć komuś, aby zaczął śledzić jej historię z Colinem Murphy. Zaraz wrócę. Raphael

ruszył

przez

pokój,

a

potem

wzdłuż

korytarza,

zatrzymując drzwi windy, gdy wciąż był jeszcze kilka kroków od niej. Wymagało to użycia odrobiny mocy, trzymanie ich, zanim nie wszedł. Pozwolił drzwiom zamknąć się. Cyn stała oparta o najdalszą ścianę, z rękami z tyłu. Czekała, dopóki winda nie ruszyła, a potem powiedziała cicho. - Nie potrzebuję niańki. - Nie, nie potrzebujesz – zgodził się. Zmarszczyła brwi.

- Ale Elke… Drzwi otworzyły się w ich ciemnym pokoju, drzwi krypty były otwarte na noc. Raphael wskazał Cyn, aby weszła przed nim. Tak zrobiła, ale nie bez rzucenia mu nieufnego spojrzenia, gdy przechodziła obok niego. - Więc dlaczego posłano specjalnie po Elke? – Zapytała, zatrzymując się w na środku pokoju przodem do niego. - Poprosiłem Duncana, aby uzupełnił ochronę w posiadłości kilkoma naszymi ludźmi. Ufam Wei Chenowi i jego strażnikom, ale moi są lepsi. - Więc Elke jest tego częścią? Raphael przeszedł dzielącą ich odległość, dotykając jej ciała i biorąc jej twarz w obie dłonie. Przeciągnął ustami po jej czole, potem jej oczach i ustach, zanim zawładnął jej wargami w powolnym pocałunku. Odpowiedziała automatycznie, stając na palcach, aby mu się poddać, a jej ramiona wsunęły się pod jego marynarkę, otaczając jego plecy. Zostawił jej usta, przesuwając językiem po jej wargach i całując ja lekko kilka razy. - Kocham cię, moja Cyn. Jej oczy pojaśniały od uczuć, gdy spojrzała w jego. - Ja też cię kocham. Wiesz o tym. - Wiem. Zamrugała, nagle zdając sobie sprawę, że powinna się martwić. - Ale? Uśmiechnął się, upewniając ją. - Bez ale, lubimaya.

- Nie lubimajuj mnie, ty podstępny draniu. Wiem, kiedy jest jakieś ale. Raphael roześmiał się. - Mówiłem ci, zdecydowałem, że masz rację. - W czym? – Domagała się. - Co do twoich posunięć, większej wolności, dopóki nie odkryjemy, kto stoi za tymi morderstwami. Przywiozłem cię tutaj nie tylko dlatego, że chciałem, abyś była ze mną… Cyn parsknęła głośno, a on uśmiechnął się. - Tęskniłbym za tobą, moja Cyn – przypomniał jej. - Uhu, dalej, proszę. - Przywiozłem cię ze sobą, aby użyć twoich śledczych umiejętności. Umiejętności, które nie mogą być w pełni wykorzystane, gdy jesteś uwiązana do mnie cały dzień i całą noc. Wsłuchiwała się w każde słowo, szukając zasadzki. A zasadzka była, o czym wiedział Raphael. Tylko jeszcze do tego nie doszedł. - Z drugiej strony… - zaczął. - Wiedziałam. -…ponieważ twoje bezpieczeństwo jest dla mnie dużo ważniejsze niż twoje umiejętności… - Nie mam zamiaru ukrywać się w tej piwnicy, gdy ty i wszyscy inny będziecie… - Przywiozłem wyszkolonych ludzi – kontynuował Raphael, nie zważając na jej protest. – Aby służyli jako twoi ochroniarze. Patrzyła na niego z otwartymi ustami.

- Kurwa. To jest prawdziwy powód obecności Elke, prawda? Okłamałeś mnie. Ona jest moją niańką. - Jest jednym z twoich ochroniarzy, tak jak Juro i inni są moimi. To ty nalegasz, że potrzebuję ochrony. Z pewnością nikt nie będzie się kłócił, ty również? - To nie to samo. Jesteś przeklętym Wampirzym Lordem. Każdy chce cię dopaść. Nikt nawet nie wie, kim jestem. Oni… - Oczywiście, że wiedzą – opanowanie Raphaela w końcu skończyło się. – Trzy minuty po tym, jak przejdziesz główną ulicą, każda dusza w tym zapomnianym przez bogów miejscu będzie wiedzieć dokładnie, kim jesteś i co tu robisz. Jesteś nierozsądna. - Ja jestem nierozsądna? W porządku. Elke może siedzieć i patrzeć, jak czytam przez całą pieprzoną noc. Poczekam, aż wzejdzie słońce i ruszę za swoimi sprawami. Chyba że planujesz przywiązanie mnie łańcuchami do swojego łóżka każdego ranka? Raphael walczył o cierpliwość. Jeżeli którykolwiek z jego wampirów przemówiłby do niego w ten sposób, leżałby na ziemi, błagając o swoje głupie życie. Ale, jak wciąż mu o tym przypominała, Cyn nie była jednym z jego wampirów. A ostatnią rzeczą, jakiej chciał, było zobaczyć, jak ona cierpi. A to dlatego mieli tą przeklętą kłótnię. - Nie zrobiłbym niczego tak okrutnego, jak przykucie cię łańcuchami, aby utrzymać cię tutaj – powiedział w końcu. – Aczkolwiek, gdy opuścisz posiadłość w ciągu dnia, będzie ci towarzyszył ludzki ochroniarz. - Nie. - Tak, moja Cyn. - Nie możesz tego zrobić.

- Mogę. - W porządku. Rób swoje, wyznacz swoje psy. Po prostu zgubię ich – odpowiedziała dziecinnie. - Och, nie, lubimaya. Znam cię zbyt dobrze i wierzę w twoją współpracę. Jeżeli zgubisz wyznaczonego strażnika, to będzie kosztować. - Jestem przerażona – wycedziła. Raphael uśmiechnął się do niej powoli i z zadowoleniem. Zobaczyła to i sapnęła cicho. - Co? – Westchnęła. - To będzie kosztować, moja Cyn, ale nie ty będziesz za to płacić. Twój ludzki strażnik zapłaci. A sądzę, że oboje wiemy, jaką karę wyznaczę za zawód tego rodzaju. - Nie możesz tego zrobić. - Oczywiście, że mogę. - Są jakieś zasady, Raphaelu, Nie możesz po prostu… - Ach, ale, moja Cyn, jestem wampirem. Nie przestrzegam twoich zasad. Spojrzała na niego, słysząc swoje własne słowa, które jej rzucił. - W porządku – sapnęła, zdejmując z ramion marynarkę i zaczynając zdejmować szelki kabury. – Baw się dobrze w Vancouver. Nie jadę. - Nie sądziłem, że powinnaś – powiedział uprzejmie. – Jeżeli zdecydujesz, że chcesz wyjść później, Elke będzie czekać na ciebie na górze. Przyciągnął ją do siebie i zsunął jej szelki z ramion, przyciągając ją w zupełnie innym rodzaju pocałunku, ten był twardy i zaborczy. Oddała

pocałunek, dając z siebie wszystko, a w końcu ugryzła go w dolną wargę, aż roześmiał się i odsunął. Patrzył, jak zlizuje jego krew ze swoich ust, widząc rumieniec, który wypłynął na jej policzki i poczuł ciężar w kroczu w odpowiedzi. Spotkał jej wzrok, który był na wpół wciekły, na wpół podniecony. - Bądź ostrożna, lubimaya – powiedział i zostawił ją tam, nie oglądając się za siebie, dopóki nie znalazł się w windzie, a drzwi prawie się zamykały. Spotkał jej spojrzenie w ostatniej chwili i zobaczył, że jej usta poruszają się prawie bezgłośnie. - Ty też – powiedziała.

Rozdział XIX Raphael wyszedł z windy, blokując ją za sobą. To nie zamykało Cyn w środku, ale nie wpuszczało innych. Elke czekała na niego, stojąc w otwartych drzwiach pomiędzy korytarzem a salonem, skąd widziała wszystkich wchodzących i wychodzących. - Mój panie. - Ma nigdzie nie iść sama – rozkazał. – Nigdzie, Elke. - Tak, mój panie. Raphael spojrzał jej w oczy twardym wzrokiem, podnosząc rangę swoich słów. Znał zbyt dobrze umiejętność Cyn do namawiania ludzi do rzeczy, których normalnie nie zrobiliby, a ona i Elke były pewnego rodzaju przyjaciółkami. Ale on był Panem Elke i jego wola zostanie spełniona, albo polecą głowy. Włożył wszystko w to jedno spojrzenie, które przykuło Elke w bezruchu. - Będę jej strzec, mój panie. Własnym życiem. Raphael skinął i odwrócił swoją uwagę do Duncana, który nadszedł. - Sophia czeka na zewnątrz, Panie. Nasi ludzie pracują nad zdobyciem akt Colina Murphy. Maxine nalegała, aby zrobić to samodzielnie. Wydaje się, że włamanie do Departamentu Obrony jest satysfakcjonującym ćwiczeniem jej umiejętności. - Wolałbym, aby raczej skupiła się nad włamaniem do systemu ochrony.

- To samo jej powiedziałem, ale wskazała na program weryfikujący bez jej udziału przez kilka godzin, podczas gdy znalezienie akt Colina Murphy zajmie, mówiąc jej słowami, kilka radosnych minut. - Powiedz jej, aby była w kontakcie, Duncanie. Ta wycieczka do Vancouver zajmie zapewne większość nocy. - Już ją poinstruowałem, aby zadzwoniła, gdy tylko coś znajdzie. Rozmowa trwała, gdy przeszli przez pokój, gdzie przy wejściu czekał na nich Juro. Na skinięcie głowy Raphaela, wielki wampir otworzył ciężkie, szklane drzwi, aby wpuścić powiew mokrego, zimnego powietrza. - Cudowna pogoda – skomentował Raphael. - Tak – zgodził się Duncan. – Może powinniśmy rozważyć przeprowadzkę z Malibu. Raphael wsiadł przez otwarte drzwi do czekającego SUV-a i przesunął się, aby zrobić miejsce dla Duncana. - Muszę poddać to pod rozwagę – odpowiedział Raphael. Podróż do granicy była niespodziewanie krótka. Trzy SUV-y zwolniły, gdy zbliżyli się do granicy pomiędzy Stanami Zjednoczonymi a Kanadą, a Raphael czekał, aby poczuć nacisk mocy Luciena na jego własną. Zadziwiło go, że gdy już dawno powinien poczuć pierwsze uderzenia mocy drugiego Wampirzego Lorda, brakowało ich, gdy przekraczał linie jego terytorium. Wiedział z pewnością, że Lucien mógł wykryć jego moc z dużej odległości, nawet ze swojej posiadłości. Służyło to przestrzeganiu suwerenności każdego z nich, a taka moc nie mogła być ucięta jak nożem. Zawsze zostawał po niej ślad. Ale dzisiaj nie było nic z Luciena, co można by wyczuć, nawet przy przekraczaniu granicy, gdy czekali, aż kanadyjscy strażnicy sprawdzą ich tożsamość. Brazylijski paszport Sophii spowodował małe opóźnienie, ale

tylko dlatego, że był niespodziewany. Raphael i jego wszyscy ludzie byli prawowitymi obywatelami Stanów Zjednoczonych i aby to udowodnić, nosili przy sobie ważne paszporty. Wampiry mogły postrzegać siebie jako obiekty niepodlegające ludzkiemu prawu, ale nie sprzeciwiali się mu niepotrzebnie. Gdy czekali, Raphael wysłał swoje moce, poszukując Luciena, ale wciąż nic nie czuł. Zmarszczył brwi, koncentrując się mocniej, gdy przekroczyli granicę i zmierzali w kierunku świateł w pobliżu Vancouver. - Jedziemy do kwatery głównej Luciena, Juro – powiedział nagle. – Powiedz, aby Sophia zadzwoniła wcześniej i przygotowała jego ludzi. Nie chcę żadnych niepotrzebnych wyzwań. - Tak, mój panie – powiedział Juro i wydał wskazówki przez radio do SUV-a jadącego przed nimi. Raphael nie zwracał uwagi na miasto, przez które pędzili. Chmury znów pokryły wszystko w ciemności, ale ogólne wrażenie było takie jak zwykłego dużego miasta, z jego jasno oświetlonymi biurowcami i rezydencjami górującymi nad wodą. Ulice i autostrady były pełne samochodów i ciężarówek, nawet o tej godzinie, więc musieli zwolnić kilka razy z powodu korków. Kilka razy mignęła zatoka, ale też oblegana była przez łodzie i magazyny. Raphael był pewien, że żyjący tu ludzie lubili swoje miasto, i wiedział, że zasługiwało na opinię urokliwego i pełnego czaru. Wiedział również, że Los Angeles było urokliwe i pełne czaru i dużo bardziej zatłoczone. Ale też rzadko miał do czynienia z jego mieszkańcami i zatłoczonymi ulicami. Gdy myślał o L.A., to tylko o swojej posiadłości

w

Malibu,

z

niekończącym

się,

pustym

oceanem

rozciągającym się poniżej klifu, gdzie stał jego dom. Gdy zbliżyli się do centrum miasta, Raphael wreszcie poczuł drżącą moc, tak słabą, że gdyby nie wiedział, nie wziąłby jej za moc

kanadyjskiego lorda. Siedząc w milczeniu na tylnym siedzeniu, próbował sięgnąć do niej, złapać słabą nić i śledzić ją do źródła, ale zniknęła w ogólnym morzu wampirzych mocy. Większość kanadyjskich wampirów Luciena mieszkała tutaj, w Vancouver, i było najbardziej skupionych na przedmieściach. Było duże siedlisko w Toronto i mniejsze w Montrealu, i kilka rozprzestrzenionych po kanadyjskim terytorium. Ale żadne z nich nie mogło się równać siedlisku w Vancouver, ponieważ to było miasto, gdzie Lucien spędzał najwięcej czasu. Ale nawet z tego powodu niemożliwe było, aby moc Luciena gubiła się pomiędzy innymi. Coś poważnego stało się z Lucienem i Raphael zaczął podejrzewać, że już wiedział, co to jest. Ale najpierw musiał dać sobie radę z ludźmi Luciena, którzy nie przywitają radośnie jego najazdu na terytorium ich pana. Raphael przyglądał się siedzibie Luciena w Vancouver, gdy pojawiła się na widoku. Był to rezydencyjny dom, rozciągnięty na wzgórzach nad miastem. Prawie wiktoriański na pierwszy rzut oka, został zbudowany po I wojnie światowej na zamówienie Luciena i wyposażony w tarasy i wysokie szczyty na każdym z trzech pięter. Każde okno i drzwi było oświetlone, gdy SUV-y stanęły przed domem, jakby ludzie Luciena zaświecili latarnie mające sprowadzić ich pana do domu. Drzwi pasażera samochodu przed nimi otworzyły się natychmiast, gdy SUV zatrzymał się, Sophia wyskoczyła z niego, spiesząc przez bramę i długi podjazd. Drzwi wejściowe otworzyły się, zanim sięgnęła po klamkę, a jasne światło błysnęło krótko, gdy drzwi wypełniły się wampirami, które zgromadziły się na ganku i schodach. Jeden z mężczyzn wyszedł przed innych, ruszając gniewnie w kierunku Sophii. - Darren Yamanaka, mój panie – wskazał Duncan. – Porucznik Luciena.

Raphael patrzył na dwoje kłócących się. Yamanaka miał tylko przewagę wzrostu, ale był szczupły i próbował wykorzystać swoją przewagę. Ale wydawało się, że to nie działa, ponieważ Sophia wydawała się nie być onieśmielona przez wyższego mężczyznę. Moc Sophii przewyższała moc Yamanaka, a tylko to się liczyło. Raphael pozwolił, aby kłótnia trwała przez kilka chwil, a potem zmarszczył zirytowany brwi. - Nie mamy na to czasu – powiedział. Sięgnął w lewo i otworzył drzwi po swojej stronie. Okrążając przód ciężarówki przeszedł przez bramę i podszedł z tyłu Sophii na czas, aby usłyszeć jak Yamanaka oskarża ją o zdradę ich pana, zaproszenie wroga do serca ich terytorium, tego wroga w osobie samego Raphaela, oczywiście. - Wystarczy – powiedział cicho Raphael, wkładając w słowa moc, aby każdy obecny wampir usłyszał go i był posłuszny. Darren rzucił Sophii mordercze spojrzenie, zanim zwrócił się do Raphaela. - Nie poddamy się bez walki, mój panie. Możesz wszystkich nas zabić, ale zapłacisz za odebranie życia naszego pana i suwerenności. Raphael przyglądał się Darrenowi, podziwiając odwagę wampira, nawet jeżeli wykazywał się głupotą. - Nie bądź dupkiem, Yamanaka. Gdybym chciał terytorium twojego pana, byłbyś już martwy. Oczy wampira błysnęły szybko, ale tak naprawdę nie był samobójcą, odwrócił się z gniewem do Sophii. -

W

taki

sposób

pomagasz

naszemu

panu,

Sophio?

Przyprowadzając jego wroga do drzwi? - Zamknij się, Darren – wysyczała Sophia. – Raz już cię uderzyłam, mogę to zrobić znowu. Jeżeli czytałeś list Luciena, wiesz, że…

- Jaki list? – Zapytał Darren, a jego gniew wyparował. Sophia otworzyła usta, aby odpowiedzieć, ale Raphael przerwał. - Może powinniśmy przenieść się do środka – zasugerował. – Czy macie zamiar stanowić rozrywkę dla sąsiadów? Sophia wyglądała na zadowoloną z siebie, ale Yamanaka podskoczył na te słowa, rozglądając się na inne domy i wzdłuż ulicy. Stwierdził, że nie było nikogo bliżej niż sto jardów, ale głos niósł się nadspodziewanie po wzgórzach. - Użyjemy studia Luciena – radośnie obwieściła Sophia i wskazała w kierunku domu, zapraszając. - Doskonale – zgodził się Raphael. Ruszył chodnikiem, podczas gdy jego ochrona uformowała ciasny kordon dookoła niego, ostatecznie kończąc wszelkie sprzeciwy ze strony ludzi Luciena. Yamanaka patrzył w zamyśleniu, gdy przechodzili, a Raphael był świadom, że podąża za nimi, gdy weszli na schody. Poczuł smugę mocy Sophii i usłyszał ostrzeżenie innego wampira. - Nie bądź głupcem, Darren. Raphael uśmiechnął się ponuro, nie oglądając się do tyłu. Nie przyszedł tu zdobywać, ale jeżeli Lucien rzeczywiście odszedł, nie zaszkodzi oczyścić pole z konkurentów, zanim odjedzie. Poza tym Raphael nie chciał głupca siedzącego za jego północną granicą. Już w środku, Sophia skierowała ich do wąskiej klatki schodowej i na górę, na trzecie piętro. Od tego miejsca ruszyła z Raphaelem i jego ochroną, prowadząc wzdłuż krótkiego korytarza do zamkniętych drzwi. Jak wszystko inne w domu, były stare i dużo węższe niż te, które można znaleźć w nowoczesnych domach. Ale były też dobrze utrzymane i ozdobione

pięknymi rzeźbieniami. Sophia pchnęła drzwi i przeszła przez pokój, odsuwając ciężkie kurtyny, aby ukazać światła Vancouver błyszczące za szklanymi drzwiami we francuskim stylu, prowadzącymi na balkon. Pokój był duży i wypełniony papierami Luciena i jego rzeczami tak bardzo, że czuło się tu jego obecność. Zanurzając się w tym uczuciu, jakby Lucien stał w pokoju, Raphael podszedł od razu do szklanych drzwi po przeciwnej stronie i wyszedł na balkon. Podchodząc do poczerniałej, metalowej balustrady, złapał zimny metal i otworzył się na unikalną moc Luciena. To, co znalazł, nie zaskoczyło go. Podejrzewał to od chwili, gdy przekroczył granicę, z jej osłabioną obroną. Ale podejrzenia nie miały nic wspólnego z pewnością, jaką już miał. Wiedział, że Lucien nie był martwy, ale to mogło być jeszcze gorsze. Poczuł obecność Duncana za sobą. - Czujesz to? – Zapytał. Duncan stanął obok niego i wolno potrząsnął głową. - To dziwne, mój panie. Zdecydowanie czuję obecność, ale jest.. Jakoś osłabiona. Nie wiem, co to jest. - Nie – powiedział Raphael. – Wątpię, abyś to znał. Ja sam tylko raz tego doświadczyłem, setki lat i tysiące mil stąd. - Co to jest? – Głos Sophii doszedł od drzwi za nimi. - Zanik – powiedział Raphael. - Co to znaczy? – Domagała się. – Nigdy nie słyszałam... Raphael odwrócił się twarzą do niej. - Lucien umiera.

Sophia, słysząc słowa Raphaela, zobaczyła absolutną pewność w jego czarnych oczach. Nagle poczuła, jak zaciska się jej serce w piersi. Lucien nie mógł umrzeć. Ona na to nie pozwoli. - Zatem znajdziemy go – powiedziała, nie pytając, tylko oznajmiając. – Możesz poczuć, że umiera, możesz… - Nie – powiedział, wciągając ją z do środka razem ze sobą. – Obawiam się, że Lucien nie chce być znaleziony. - Oczywiście, że chce być znaleziony. Mój Pan nigdy nie przyjąłby śmierci tak łatwo. Za bardzo lubi życie. - Zauważyłem, że to do niego niepodobne – zgodził się Raphael z irytującym spokojem. – Może jest przytłoczony poczuciem winy. Przechadzał się po studio Luciena, podnosząc przedmioty i przyglądając się im, zanim odkładał je z powrotem, precyzyjnie tam, gdzie stały. Sophia patrzyła na jego wędrówkę, jakby mierzył pokój pod nowe meble – jego meble – i nagle pożałowała, że tu się znalazł. Może Darren miał rację. - Powiedz mi Sophio – powiedział Raphael, odwracając w jej kierunku ten beznamiętny wzrok. – Znasz powód, dlaczego Lucien cię wezwał? Sophia patrzyła na niego, nie spodziewając się pytania, ale utrzymując swoje spojrzenie tak samo jak on beznamiętnym. - Przypuszczam, że chciał, abym znalazła tego, kto to zrobił i pomściła jego ludzi – brzmiało to słabo, nawet dla niej. Raphael uśmiechnął się do niej z pobłażaniem. - Dlaczego ty? Dlaczego nie Darren? To on jest porucznikiem Luciena, poza tym jest tutaj. Zna lepiej miasto od ciebie i pewnie też

ludzi. W rzeczy samej, ma dużo więcej kontaktów wśród moich wampirów, a Lucien wiedział, że to będzie przydatne. Więc dlaczego ty? Sophia najeżyła się ze złości, gdy naciskał ją, jakby znał jakiś sekret, którego ona nie znała. Albo po prostu była zła, będąc zmuszana do konfrontacji z prawdą. Już nie. Zebrała się w sobie i spojrzała mu w oczy. - Jestem potężniejsza niż Darren – powiedziała bezceremonialnie. – Tyle wiem. Jestem najpotężniejszym dzieckiem Luciena. Raphael zmarszczył brwi. - Jakie to ma znaczenie? Sophia patrzyła na Raphaela, bliska nienawiści. Tylko silny zmysł samozachowawczy powstrzymywał ja przed zaatakowaniem go, gdy warknęła. - Lucien chciał, abym została jego następcą. Jeżeli umrze, muszę tu być. Jego uśmiech samozadowolenia poszerzył się, ale nie było dobrego humoru w jego głosie, gdy przyszpilił ją tymi swoimi srebrnymi oczami i powiedział. - Więc radzę, abyś działała. Jego zanik mocy już osłabił granice. Za niedługo zjawią się chętni ze wszystkich stron, aby objąć zwolnioną pozycję. Jesteś bezpieczna od strony sąsiadów na tą chwilę. Nie zamierzam powiększać swojego terytorium, a Rajmund z Północy wciąż umacnia swoją pozycję. Ale to nie będzie trwało wiecznie. A gdy rośnie słabość, oznaki tego będą widoczne. Rozejrzał się po pokoju, jakby przekraczając niewidzialne granice. - Ktoś musi wzmocnić ochronę Luciena, zanim będzie za późno. Teraz kilkoro z was może pracować razem, jeżeli dacie radę. Ale w końcu jedna osoba będzie musiała wykonać ten ruch. Jeżeli nie będziesz to ty, z

pewnością będzie to ktoś z zewnątrz, ponieważ Darren Yamanaka nie podoła. Padnie przy pierwszym starciu. Raphael dał sygnał swojej ochronie i ruszył w stronę drzwi na korytarz. - Czekaj – zażądała Sophia. Chciała odpowiedzi od wielkiego Wampirzego Lorda, nie wykładu. Zatrzymał się jeszcze w środku, odwrócił i spojrzał na nią, z jedną podniesioną brwią na jej rozkaz. - Czy Lucien może być więziony? Czy ktoś mógł go głodzić, przetrzymywać wbrew woli? Raphael przechylił głowę na jedną stronę, rozważając jej pytanie. - To jest możliwe – powiedział. – Lucien był zawsze zbyt łatwowierny. Sophia wzięła długi wdech, częściowo czując ulgę, że jeszcze mógł żyć, a częściowo przerażona, że jej Pan mógł być głodzony i torturowany przez porywaczy. - Czy wracasz z nami? – Zapytał Raphael. Sophia patrzyła ślepo przez chwilę, gdy jej umysł zmagał się, aby odpowiedzieć na jego pytanie po tym wszystkim, co na nią spadło. Mrugnęła i przełknęła głośno, a potem skinęła głową. - Tak – powiedziała. – Klucz do znalezienia Luciena leży w rozwiązaniu tych zbrodni. Raphael dał komuś sygnał. - Jeden z moich pojazdów będzie czekał, więc możesz porozmawiać ze swoimi ludźmi, zanim odjedziesz.

Sophia usiadła na krześle za biurkiem Luciena, gdy Raphael wyszedł z pokoju, opierając głowę na rękach. Nie chciała tego. Nie chciała tajemniczej śmierci Giselle i innych, nie chciała zagadkowego listu Luciena i jego nagłego zniknięcia, i pewne jak diabli, że z pewnością nie chciała bitwy z Darrenem o kontrolę nad terytorium Luciena. Sapnęła głośno na tę myśl. Nie będzie bitwy o kontrolę, ponieważ Lucien żyje i będzie żył. Nawet przez chwile nie myślała, że chciał się zabić z powodu jakiegoś śmiesznego poczucia winy. Pomysł był śmieszny. Lucien był zasmucony z powodu śmierci Giselle i jej młodego partnera. Jego list był dowodem na to. Ale największą częścią jego smutku była zapewne ze swojego własnego powodu, że musiał znosić ich stratę i dać sobie rade z konsekwencjami. Nie, ona odkryje, kto to zrobił i również znajdzie Luciena. On może potrzebować jej pomocy przez kilka miesięcy, może nawet rok, podczas gdy będzie odzyskiwał moc. Ale potem sprawy wrócą do normalności. W tym samym czasie musiała przyznać, że Raphael miał rację. Jeżeli jej Pan miał odzyskać swoje terytorium, coś musiało być zrobione już teraz, aby to zabezpieczyć. Może ona i Darren… - Odjechał. Nieprzyjazny głos Darrena obwieścił jego obecność, jakby wiedział, że o nim myślała. - Nie był tutaj zbyt długo – powiedział, marszcząc brwi, gdy zauważył, że siedziała za biurkiem Luciena… na fotelu Luciena. – Co tu robił? - Nic, czego ty i ja już nie próbowaliśmy, ale on miał więcej szczęścia – dodała. – Przypuszczam, że to nie jest zaskakujące, biorąc pod uwagę, kim jest.

Darren obszedł biurko i usiadł na jego drugim końcu zamiast na krześle przed nią. - Co to znaczy, że miał więcej szczęścia? Znalazł Luciena? - Nie, niestety. Zaczęła powtarzać słowo po słowie z tego, co wyjaśnił jej Raphael. - Pieprzyć to – wybuchnął, wstając i krążąc do półki z książkami i z powrotem. – Lucien nigdy by się sam nie skrzywdził. Znam go. - Zgoda – powiedziała Sophia, z ulga słysząc, że ktoś to mówi głośno. – Ale to, co powiedział Raphael o granicach terytorium, to prawda. Czułam to, gdy przejeżdżałam dziś wieczór. Najpierw myślałam, że to z powodu Raphaela, który jechał w samochodzie przede mną, ale to było coś więcej. A jeżeli nie chcemy gromady wprowadzających się następców, ty i ja musimy znaleźć sposób, aby utrzymać to wszystko, dopóki nie wróci Lucien. To, albo walczyć z każdym z nich. Darren zatrzymał się i spojrzał na nią. Widziała, że ją ocenia, próbując

zdecydować,

czy

ich

wcześniejsze

starcie

naprawdę

odzwierciedliło ich prawdziwe moce albo czy mógł ją pokonać w bezpośredniej walce. Wiedziała, że nigdy nie wyzwałby Luciena. Nawet jeżeli ich Pan byłby osłabiony, Darren nigdy nie wystąpiłby przeciw niemu. Ale możliwość, że Lucien mógłby umrzeć… to wszystko zmieniało. Darren był lojalny Lucienowi, ale był też wampirem. A wampiry były do szpiku kości terytorialne i agresywne. A jeżeli Lucien umrze, nie będzie żadnego powodu, aby zachował się honorowo w stosunku do Sophii jako następcy. Sophia wstała, obdarzając swojego współtowarzysza zimnym spojrzeniem.

- Nie chcę z tobą o to walczyć, Darren – jego oczy błysnęły triumfem, a Sophia zaśmiała się. – Nie teraz – dodała zagadkowo. – Wierzę, że Lucien wróci. A jeżeli nie… Pozwoliła swojej mocy rozprzestrzenić się, a jej oczy zapłonęły w słabym oświetleniu. - Jeżeli nie wróci – powtórzyła cicho, spotykając bezpośrednio spojrzenie Darrena. – Będę z tobą walczyć na śmierć i życie, zanim pozwolę ci objąć to terytorium.

Rozdział XX SUV-y przetaczały się przez teraz opustoszałą noc cichymi ulicami, tylko czasami mijając inne pojazdy. Z daleka Raphael słyszał oddalający się szum złowrogich ostrzeżeń tego niegościnnego miejsca. Jego umysł też był spokojny, prześlizgując się nad zdarzeniami ostatniej nocy, ale bez szczególnego powodu. Sytuacja Luciena była intrygująca, ale nie wydawała się łączyć z jego własnym polowaniem. Pozostawała jeszcze dusząca furia przeciw kanadyjskiemu lordowi, tłumiona pod powierzchnią jego myśli. Ale to było na później – po odnalezieniu zabójców, których Lucien postawił przed jego drzwiami, po tym, jak ich krew nakarmi jego żołnierzy, a ich kości staną się prochem i brudem ziemi. Lucien mógł poczekać. Nigdzie się nie wybierał. Obok niego Duncan podniósł dłoń do swojego komunikatora, tak samo jak Juro. Raphael spojrzał na Duncana, który odwrócił się do niego i powiedział cicho. - Sophia jest godzinę za nami, mój panie. Jadą szybko i powinni w tym samym czasie, co my dojechać do posiadłości. - Powiedz, żeby nie przejmowali się ograniczeniem prędkości. Chcę wszystkich moich ludzi bezpiecznych w posiadłości. I był pewien, że jeżeli zostaną zatrzymani przez ludzkich przedstawicieli prawa, jego wampiry miały umiejętności, aby policjanci spojrzeli w drugą stronę. Taka umiejętność była na wyposażeniu każdego wampira, również jego osobistej ochrony. - Jakie są twoje rozkazy odnośnie Luciena, mój panie? – Ostrożnie zapytał Duncan. To, co naprawdę chciał wiedzieć, pomyślał Raphael, to to, co Raphael zamierzał zrobić dalej.

- Lucien poczeka, Duncanie – powiedział. – Najpierw pomścimy naszych. Nie spotkali policjantów w drodze do domu, tylko kilku podróżujących. Wkrótce pojawiły się światła posiadłości, jak jasna wyspa wśród ciemnego lasu. Raphael spędził kilka chwil, rozmawiając z Duncanem i innymi, ale noc już upływała, a on chciał spędzić trochę czasu z Cyn, zanim wzejdzie słońce. Spała, kiedy wreszcie dotarł do ich łóżka. Rozmawiał z Elke, zanim zjechał na dół. Powiedziała, że Cyn dotrzymała słowa, że spędziła rzeczywiście całą noc na dole w ich pokojach, nie wychodząc nawet po coś do jedzenia. Raphael mógłby poczuć ulgę, jeżeli nie znałby jej tak dobrze. Zapewne cały czas była w sieci, poszukując sposobu, aby znaleźć się w niebezpieczeństwie następnego dnia. Westchnął, gdy zdejmował garnitur i krawat, odpinając swoją koszulę z cienkiej, egipskiej bawełny i rzucając to wszystko do brudów. Nie założy żadnych z tych rzeczy do końca podróży. Dopóki zabójcy nie zostaną złapani i ukarani, jego plany nie będą zawierały nic tak czystego jak garnitur i krawat. Cyn zostawiła włączone miękkie oświetlenie stojące na biurku. Zostawiła je dla niego, nawet jeżeli wiedziała, że tego nie potrzebował. To miało więcej do czynienia z jej sercem niż z jej głową, a z tego samego powodu on zostawił tą lampkę, kiedy zamykał drzwi ich kryjówki i poszedł do łóżka. On nie potrzebował światła dziś wieczór, ale ona będzie potrzebowała go rano. Nie było naturalnego oświetlenia w ich podziemnym apartamencie, żadnych okien zapowiadających wschód słońca. Ale tego też nie potrzebował. Znał położenie słońca na niebie lepiej niż astronom.

Doszedł do wielkiego łóżka, uśmiechając się, gdy zobaczył, że spała w ubraniu, a nie nago, jak zwykle to robiła. Aczkolwiek nie założyła nic więcej niż bieliznę – top, który opinał jej piersi w zachwycający sposób oraz parę cienkich majteczek, które tylko sprawiały, że rosło jego pożądanie. Jeżeli zamierzała rzeczywiście powstrzymać jego awanse, to pomyliła się bardzo. Raphael wsunął się pod przykrycie, obejmując ramieniem jej szczupłe ciało i przysuwając bliżej, owinął się dookoła jej śpiącego, ludzkiego ciepła. Mamrotała cicho, zbyt głęboko śpiąc, aby pamiętać swój gniew i zbyt przyzwyczajona do jego obecności, aby z tego powodu obudzić się. Uśmiechając się, przesunął jedna ręką wzdłuż jej jedwabistej skóry pod cienki top, czując w dłoni pełne piersi, gdy jego palce zatrzymały się na sutku. Cyn uśmiechnęła się we śnie, przyciskając swój tyłek do jego krocza i ocierając się lekko o jego nagle stwardniałego członka. Warknął nisko i gardłowo, gdy ogarnęło go pożądanie. To była długa noc, a oni nie rozstali się w najlepszych stosunkach. Chciał zanurzyć się w jej wnętrzu, chciał oznaczyć ją jako swoją własność, zamienić ich gniew w zaborczość. Był wampirem, a ona była jego partnerką. Pochylając głowę, ucałował jej czoło, jej szczękę, ale tak lekko, aby jej nie obudzić. Jeszcze nie. Wyciągnęła się lekko, ale tylko głębiej wpadła w jego objęcia. Raphael obnażył zęby, a jego kły już wysunęły się z dziąseł , a zapach jej krwi płynącej pod jej wrażliwą skórą uderzył w niego jak piorun. Była jego. Zawsze będzie jego i nikogo innego. Zanurzył kły w satynowym ciele jej szyi, przekłuwając jej żyłę, która pękła, uwalniając smak jej krwi płynącej do jego przełyku. Wreszcie, przebudzona przez przypływ euforii uwolnionej krwiobiegu przez jego kły, Cyn zajęczała cicho szeptać jego imię.

w

- Raphael. Sięgnęła do tyłu, aby popieścić go, przytrzymując jego głowę przy swojej szyi, gdy się pożywiał. Potarł palcami jej sutek, ściskając lekko jej pierś, zanim ruszył ręką w dół, poprzez jej płaski brzuch do jedwabistej skóry pomiędzy jej nogami. Rozerwał z łatwością cienką koronkę, którą założyła odruchowo, aby go zniechęcić, i odsunął ją na jedno biodro. Potem zmienił strategię, wsuwając swoje palce w nią od tyłu, czując drżenie jej skóry, gdy wsuwał je i wysuwał, aż stała się mokra i gotowa na niego. Ale Cyn nie czekała na niego, aby przejąć inicjatywę. Podniosła swoje biodra zapraszająco, rozszerzając swoje nogi i przyciskając swój tyłek do niego, chcąc poczuć jego fiuta w środku. Znów wyszeptała jego imię, jej szczupłe palce sięgnęły do tyłu, aby złapać jego fiuta, pobudzając go jeszcze bardziej. Raphael odsunął jej rękę ze swojego członka i ustawił go przy samym wejściu do jej wnętrza, wsuwając się, aż był już w niej, czując objęcie jej wewnętrznych mięśni, które zacisnęły się dookoła niego, próbując wciągnąć go głębiej. Cyn zajęczała i protestując, wyciągnęła się w jego ramionach i próbując wymusić tempo ich stosunku. Raphael zaśmiał się głęboko, a wibracja jego klatki piersiowej powędrowała wzdłuż jego kłów, wciąż zanurzonych w jej szyi, powodując u niej drżenie w ponownym pożądaniu. Nie spieszył się, nie ciągnął już jej krwi, ale trzymał ją nieruchomo w swoich kłach, kładąc dłoń na jej podbrzuszu i trzymając ją, drażnił się, wsuwając swojego fiuta o cal w jej wilgoć, a potem wysuwając znów, nigdy nie wychodząc, ale też nie wypełniając jej do końca. - Raphael, proszę – wyszeptała.

Podniósł głowę i warknął w odpowiedzi, pchając się w nią jednym mocnym ruchem i znów wychodząc, tylko po to, aby powtórzyć. Jej wewnętrzne mięśnie zacisnęły się na nim tak mocno, że trudno było mu odnaleźć drogę, gdy szczytowała, a jej krzyki wypełniały jego uszy słodkim tonem, gdy jej palce zacisnęły się w jego włosach i trzymały go mocno. Jej orgazm skończył się, pozostawiając tylko drżenie jej bezwładnego ciała i konwulsje jej macicy przebiegające wzdłuż jego fiuta, gdy wciąż w nią wchodził, znając działanie ekstazy, jakie dawało jego ugryzienie, która wciąż szalała w jej ciele i nie da jej odpocząć jeszcze długo. Przesunął palcami po jej brzuchu i znów zanurzył głęboko pomiędzy jej fałdkami, rozsuwając wrażliwe wargi jej cipki i obnażając jej twardą jak perła łechtaczkę. Zaczął ją okrążać, przesuwając po wrażliwej powierzchni i dookoła niej, aż zaczęła pchać się w jego dłoń, tak jak w jego członka, jęcząc cicho i wydając odgłosy pragnienia ponownego wyzwolenia. Jego palce zamknęły się na jej łechtaczce, ściskając ją lekko, pocierając kciukiem, tam gdzie była najbardziej twarda, błagając o jego dotyk. - Och, Jezu – wyszeptała. Najpierw zacisnęło się jej podbrzusze, a potem całe ciało wybuchło spazmem. Trzymał ją mocno, gdy drugi orgazm przetaczał się przez nią z jego imieniem na ustach. Głęboko w niej jego fiut pulsował w odpowiedzi na jej orgazm, a jego spełnienie gotowało się we wnętrzu, wystrzeliwując w niej, znacząc ją, czyniąc ją jego własnością w środku i na zewnątrz. - Ty oszuście – wymamrotała, gdy w końcu przestała drżeć, a on okrył jej spocone ciało kołdrą i scałował łzy jej emocji.

- Byłem głodny – wytłumaczył. - Gówno prawda. Byłeś napalony. - To też – zaśmiał się, – Ale tylko na ciebie, lubimaya. Westchnęła głęboko, wciskając się w niego i przytrzymując jego dłoń na swoim biuście i zanurzając się w jego objęciach. - Kocham cię, wiesz o tym – wymamrotała, prawie na wpół śpiąc. - Wiem – powiedział, czując słońce pojawiające się za horyzontem, – ja też cię kocham, moja Cyn. Próbował walczyć, gdy słońce zaczęło swoją podróż po porannym niebie, chciał ostrzec ją przed tym, czego dowiedział się w Vancouver. Przypomnieć jej, że zabójcy, którzy stanęli na ich drodze postawieni przez Luciena, celowali w tych najważniejszych dla Raphaela. A nikt nie był ważniejszy niż Cyn. Ale wschód słońca skradł jego słowa, a strach ukołysał go do snu.

Rozdział XXI 2000 rok, Środkowa Ameryka

Colin szedł ciemną, wąską uliczką, nierówną i twardą pod jego sandałami, które założył na tę okazję. Słońce zaszło godziny temu, a oświetlenie nie rozjaśniało tych części ulicy. Jasne kolory ścian, otaczających go dookoła, były w większości przytłumione przez ciemność, z przypadkowym wybuchem w świetle drzwi lub okna. Ludzie tłoczyli się na ulicach dookoła niego, korzystając z lekko ochłodzonego wieczornego powietrza. Dzienne temperatury były tu wysokie. Nawet dla niego było gorąco, a on dorastał w południowej Georgii, gdzie mówiono, że gorąco cię nie zabije, to wilgotność mogła. Ale dziś wieczorem czuł się dobrze. Lepiej niż dobrze, czuł się wspaniale. Młody, silny i zdrowy samiec w drodze na spotkanie z najpiękniejszą kobietą, jaką kiedykolwiek spotkał. Ale Sophia nie tylko była piękna, była seksowna, tajemnicza i też mądra. Wszystko, czego mógł pragnąć od kobiety, opakowane w śliczne ciało pełne zaokrągleń i łuków w odpowiednich miejscach. Podjął krok, zmierzając do kawiarni, gdzie wiedział, że na niego czeka. - Hej, Murphy - jego przyjaciel Garry Mc Waters złapał go za ramię. – Zwolnij, chłopie. Laska poczeka. Nie przyciągajmy uwagi, okay? - Taa, przepraszam – powiedział Colin głupio. – To przez te gorące noce. Zawsze na mnie działają. - Przypominają ci się czasy liceum, co? Te wszystkie słodkie dziewczyny, umierające z chęci ściągnięcia majtek przed piłkarskim bohaterem?

Colin roześmiał się. Był tylko sześć lat młodszy od Garrego, ale w SEALS, to było całe pokolenie. - Nie tak dużo majtek ściągnęły, jak myślisz, Mac – powiedział, używając jego ksywki od nazwiska. – Większość dziewczyn w moich stronach trzymało to do ślubu, tak jak nauczyły je ich matki. - Gadaj sobie, Murphy. Ktoś to kupi. Już doszliśmy. Wyszli zza ostatniego rogu, aby ujrzeć kawiarnię na skwerze. Miejsce cotygodniowego targu było zatłoczone. On i Mac zwolnili. Nikt w tym mieście się nie spieszył, a tak jak powiedział Mac, sami nie chcieli zwracać na siebie uwagi. Nie powinno ich tu być. Do diabła, ich tu nie było. Nie oficjalnie. Jeszcze kilka dni i rzeczywiście odjadą stąd. Z powrotem do Stanów. Na chwilę, w każdym razie. I to dlatego było tak ważne, aby porozmawiał z Sophią dziś wieczorem. Nie chciał jej stracić tylko dlatego, że wracał do domu. To mogło zająć kilka tygodni, czy nawet miesięcy, ale zdobędzie amerykańską wizę dla niej, turystyczną czy jakąkolwiek, jaką dostanie. Pokocha Kalifornię, gdzie stacjonował z jednostką. Widział, że jej się spodoba. Wreszcie podeszli na tyle blisko, aby zobaczyć kawiarnię, wciąż będąc w połowie placu. Przeszukał wzrokiem patio i tarasy, szukając Sophii. Czasami czekała na niego na tarasie, machając poprzez tłum, gdy tylko go ujrzała. Ale nie dzisiaj. Dzisiaj… Zatrzymał się marszcząc brwi. - Mac? – Powiedział cicho. Obok niego jego kumpel odsunął się lekko, dając im więcej miejsca na wyciągnięcie broni z kabur na placach. - Taa. Wygląda trochę pusto, prawda?

- Cholera – zaklął cicho Colin. – Muszę się tam dostać, Mac. Jeżeli Sophia czeka.. Reszta jego zdania zginęła, gdy wybuchł świat dookoła nich. Wszędzie były płonące szczątki, latające w powietrzu jak pociski, lądując na stołach kupców, rozpalając nowe ogniska, tam gdzie leżały towary. Ogień wystrzelił z małej kawiarenki, przypominając sztuczne ognie na czwartego lipca. Oraz krzyki. Ludzie rozbiegli się po placu prawie odruchowo, jak piłki w jakiejś grze, wiedząc tylko, że muszą uciec, ale nie wiedząc dokąd. Inni wybiegali z płonącego budynku pomiędzy połamanymi stołami, kilkoro w płomieniach, kilkoro szukając przyjaciół, aby pomóc. - Musimy stąd spadać, kolego. – Mac złapał Colina za ramię, ciągnąc z powrotem, skąd przyszli. Pozwolił, aby go pociągnął kilka stóp, patrząc z niedowierzaniem, zanim rzeczywistość go uderzyła. - Sophia! – Krzyknął. Wyrwał swoje ramię i pobiegł w kierunku płonącego budynku, przeskakując rannych ludzi leżących na ziemi, z twarzami bez wyrazu, zakrwawionymi i spalonymi, ubraniami będącymi czarnymi resztkami. - Sophia! – Znów krzyknął, czując gorąco ognia, zanim dotarł na odległość trzydziestu jardów od kawiarni, a pot pokrył jego twarz. - Murphy! – Głos Maca był tuż za nim, ton rozkazu zwolnił Colina, ale nie zatrzymał. Nie, kiedy kobieta, którą kochał… och, Jezu, kochał ją. Colin opadł na kolana, a ból w jego piersi był tak wielki, że myślał, że umiera. Podniósł głowę, rozumiejąc, że nikt nie przeżył w tej kawiarni. Czy ona była w środku? Czy przybyła przed nim, jak zawsze?

- Wynosimy się – głos Maca był twardy, nieznoszący sprzeciwu, kłótni. Złapał Colina za kark i pochylił się, aby powiedzieć mu do ucha. - Przykro mi, stary, ale musimy się wynosić. Teraz. Podniósł Colina i odwrócił z brutalną siłą, aż dołączyli do wypływającego z placu tłumu. Przekładając rękę na ramiona Colina, popychał go, jakby był jeszcze jednym rannym, z tego, co było z pewnością zemstą kartelu narkotykowego i miało stanowić wiadomość dla kogoś innego, a kto dba o to, ile niewinnych cywilów zginie w tym procesie? Sophia! Colin zarył obcasami. - Muszę sprawdzić, Mac. Muszę się dowiedzieć… - Nic nie musisz, poza marszem. Zadzwonisz do niej później, sprawdzisz, czy z nią wszystko w porządku, powiesz te wszystkie słodkie słówka. Ale teraz idziemy. Colin szedł noga za nogą, a obecność Maca była jedyną rzeczą, która powodowała, że się ruszał. W końcu doszli do następnej ulicy, wąskiej alejki, która prowadziła nie wiadomo gdzie. Ale było ciemno i zimno, to ulga po pożarze za nimi. Mac mógł go ocalić, ale Colin odwrócił się w ostatniej chwili i zobaczył ogień, zobaczył, jak ktoś wyskakuje z budynku, czarne ciało, krzyczące, gdy ratownicy ruszyli na pomoc. Czy to Sophia? Czy była tam gdzieś w płonących zgliszczach, czekając, aż ją ocali, czekając… Zadzwonił telefon, wyrywając go z nocnego koszmaru, który przeżywał od lat. Przeciągnął dłonią po spoconej, jak i reszta ciała, twarzy. Wykrzywił się, odsuwając wilgotne prześcieradła i wysunął się z łóżka, nagi jak Pan Bóg go stworzył. A przeklęty telefon nadal dzwonił. Kto do diabła dzwonił tak wcześnie? Poszedł do łazienki i opryskał twarz

wodą, próbując się obudzić, słuchając dzwonka telefonu, a pomiędzy nimi… - Kurwa. Włożył całe uczucie w to słowo. Ten przeklęty pies Arta Collarda znowu szczekał. To doprowadzało sąsiadów do szaleństwa, więc pewnie dlatego dzwonił jego telefon. Art jeździł co jakiś czas do miasta, a pies nie lubił zostawać sam. Za każdym razem tak się działo, jego telefon dzwonił ze skargami. O tak, proszę pana, proszę pani. Zajmę się tym. Urwijmy psu łeb i usmażmy go na obiad, może być? Już nie będzie szczekał, prawda? Colin uśmiechnął się do siebie, wyobrażając sobie twarze sąsiadów, gdyby tak powiedział. Każdy z nich miał psa. Każdy tutaj miał psa. Ale jakoś tylko szczekanie wielkiego szarego psa Arta im przeszkadzało. Aczkolwiek, Colin musiał przyznać, że psa starego Johna Henryego słychać było jak grzmot. Znalazł swoją marynarkę leżącą na krześle w salonie i wyciągnął z kieszeni telefon, odbierając, zanim połączenie zostało przekierowane na pocztę głosową. - Murphy – warknął, patrząc na zegarek leżący na stole. W porządku, właściwie nie było tak wcześnie. - Dzień dobry również dla ciebie, Murphy. Odsunął telefon od ucha i sprawdził identyfikacje numeru dzwoniącego. Cynthia Leighton. Świetnie. - Czego chcesz, Leighton? - Dobrze, że jesteś w humorze. Pomyślałam, że chciałbyś mi pomóc wyśledzić kilku morderców w okolicy, szeryfie.

- Nie jestem przeklętym szeryfem, a czego ode mnie potrzebujesz? Jestem pewien, że wszystkie twoje super wampiry mogą sobie z tym poradzą. - Przestań się dąsać, Murphy. - Nie mam pojęcia… - Jadę do ciebie, załóż jakieś ubranie. - Nie... - ale ona już się rozłączyła. - Kurwa mać! – Przeklął głośno, powstrzymując się w ostatniej chwili od rzucenia telefonem w ścianę. To był fajny telefon, a poza tym upierdliwe było zastąpienie tej rzeczy. Rzucił telefon na bar obok swojego zegarka i stanął z rękami na biodrach, rozglądając się po swoim domu. Włożył dużo pracy w ten dom. W powietrzu wciąż unosił się zapach świeżego drewna po montowaniu nowych szafek w kuchni miesiąc temu. Tak naprawdę, było jeszcze dużo rzeczy do zrobienia, ale z czasem. Podobało mu się tu. Chciał tu zostać. Co znaczyło, że musiał prawdopodobnie bawić się z przeklętą Leighton i zrobić, co mógł, aby złapać tych morderców. Nie to, że nie chciał, aby ci, którzy zabili Marco, mu za to zapłacili. Po prostu nie chciał tego robić z wampirami zaglądającymi mu przez ramię. Albo to tego jednego wampira chciał unikać. Tego seksownego, z wielkimi brązowymi oczami. Taa, zdecydowanie powinien unikać tej przeklętej posiadłości, dopóki to się nie skończy. - Tchórz – wymamrotał. - Cholerna racja – odpowiedział na własne oskarżenie i poszedł wziąć prysznic.

Colin przeciągnął przez głowę koszulkę i przygładził wilgotne włosy, łapiąc ręcznik, gdy woda kapała wzdłuż jego pleców. Powiedział sobie, że powinien iść do fryzjera, ale przyzwyczaił się, że są dłuższe, zwłaszcza po tych latach w marynarce, gdy był poza krajem i w miejscach, gdzie krótkie włosy faceta i ogolona twarz były nieosiągalne. Zgolił brodę tak szybko, jak wrócił, ale włosy były wygodne. Stukanie do drzwi oderwało go od myśli o włosach. Dzięki Bogu. Może już za długo mieszka w tym lesie, że nie ma o czym myśleć. Naciągnął na siebie koszulę,

buty wojskowe waliły o twardą

podłogę, gdy szedł do drzwi. Zobaczył czarnego SUV-a na zewnątrz i otworzył drzwi. - Leighton – powiedział i spojrzał za jej ramię, gdzie wielki czarny facet obrzucał go oceniającym spojrzeniem. - Kim jest mięśniak? – Zapytał. - Robbie Shields, poznaj Colina Murphy – powiedziała szybko, wchodząc do domu. Widocznie nie martwiła się już o pozory, gdy jej pieprzony wampirzy mąż wysłał z nią ochroniarza – Wy dwaj macie ze sobą dużo wspólnego – dodała. - Co? – Zapytał Colin, przyglądając się ochroniarzowi. Robbie był o cal lub dwa niższy niż Colin, ale nadrabiał masą mięśniową. Mięśniaki mieli mięśnie. Leighton

mówiła, nie

odwracając się, będąc

zbyt

zajęta

przeglądaniem jego domu. - Siły specjalne, bla-bla-bla, całe to gówno. Robbie był rangersem. Robbie rangers. Colin wymienił z kumplem długie spojrzenie i wskazał, aby wszedł. - Rangers?

- Taa, człowieku – powiedział Robbie. Zrobił dwa kroki do środka i potrząsnęli dłońmi. - Pracowałem z rangersami w wojsku. Dobrzy ludzie. - Są najlepsi – powiedział Robbie z szerokim uśmiechem. – Ktoś musi oczyścić pole przed tymi cipami z marynarki. - Cóż, czyż to nie miłe? - Obaj odwrócili się, aby spojrzeć na Leighton, która patrzyła na nich kwaśno. – Braterstwo broni? – Zapytała słodko. - Nie miej jej za złe – powiedział Robbie. – Jest po prostu wkurzona, bo wielka szycha nie pozwolił jej włóczyć się po okolicy i dać się zabić. - Nawet jeżeli – zlekceważyła. – Mam duże doświadczenie w terenie, jeżeli chodzi o robotę policyjną. - Taa? Zamierzasz swojemu zabójcy wampirów odczytać prawa Mirandy? – Zapytał Colin. – Ponieważ ja nie planuję. Mrugnęła do niego. - Wiedziałam, że jest powód, dlaczego cię lubię. - Więc, dlaczego odeszłaś z policji? - Wygooglowałeś mnie? Jestem pod wrażeniem – powiedziała nieobecnym tonem, wędrując po jego kuchni i rozglądając się. - Policyjna robota jest zbyt zdominowana przez chłopców, w przeciwieństwie do innych. Bycie prywatnym detektywem bardziej mi pasuje, pozwala mi pracować samej. Nie gram dobrze w drużynie. - Nie żartuje - wymamrotał Robbie. - Bądź miły Robbie, albo doniosę Irinie – powiedziała Leighton, wracając do salonu.

- Jakby to działało. Irina bardzo mi współczuła, słysząc o moim przydziale. Leighton uśmiechnęła się szeroko i uderzyła go w ramię, nie lekko. Colin skrzywił się. - Jeżeli mówimy o innych przydziałach, Leighton. Raphael jest twoim mężem? Jej uśmiech zniknął. - Mówiąc dokładnie, jest moim partnerem. To sprawa związana z wampirami. Coś podobnego do męża, jak sadzę. Szefuje w każdym razie. Ale lubię myśleć o nim jak o moim chłopaku. To brzmi słodko. Jej uśmiech powrócił z pełną siłą, ale Robbie zaczął nagle chichotać, ukrywając się za kaszlem, a Leighton zaczęła go uderzać w plecy. Colin zgadywał, że biedny Robbie będzie miał kilka siniaków po dzisiejszej służbie jako ochroniarz. Zauważył również, że Leighton przekręciła swój drogi pierścionek z diamentem, tak że widać było tylko platynową obrączkę. Może naprawdę miała doświadczenie w terenie. - Poza tym – kontynuowała, pocierając dłońmi i kładąc je na biodrach. – Lubię, gdy pierwsze wrażenie mojej osoby jest moje, nie jego. Więc… Myślałam o tym, jak ktoś – człowiek – mógł odnaleźć miejsce zamieszkania Marco i innych. Oni nie zdradzali swojego miejsca pobytu, a wszyscy tu jesteście rozprzestrzenieni. To nie tak, że ktoś mógłby jechać ulicą i znaleźć dom. Większości tych domów nie widać z głównej ulicy, a połowa dróg prowadzi donikąd. - Taa. Coop jest jednym z mało zamieszkanych miast w okolicy. Jest tu kilka tysięcy ludzi, rozprzestrzenionych po kilkuset tysiącach kilometrów obszaru. Ale dane publiczne są ogólnodostępne w stanie

Waszyngton. Ktoś z dostępem do sieci i nudzący się może wszystko znaleźć. Leighton skinęła głową. - Ale to jedynie powiedziałoby o właścicielu, nie o aktualnych mieszkańcach. Plus – i wierzę, że potrafisz to zachować dla siebie, Murphy – większość wampirów posiada swoje nieruchomości pod innym nazwiskiem lub nawet kilkoma. Kiedy żyjesz kilkaset lat, to czasem konieczne, aby sprawiać wrażenie, że nieruchomość została sprzedana, czy że właściciel umarł, a spadkobiercy ją przejęli czy cokolwiek. Z tego powodu ten wybieg jest bardzo mądry, jak udowodniły obecne morderstwa. - Rozumiem to – zgodził się Colin. – Ale jeżeli przejrzymy pliki nieruchomości, to ujawni przeciek. - Taa, wiem. Raphael już kogoś do tego przeznaczył. - I podzielicie się tym, co znajdziecie – powiedział Colin, patrząc na nią. - Podzielimy się – zapewniła go. – Raphael również nie jest zwolennikiem praw Mirandy. - Nie mogę go za to winić. Nie w tym przypadku w każdym razie. Idąc inną drogą – kontynuował Colin. – Loren dał mi listę zaginionych rzeczy z domów Marco i Prestona. W większości elektronika. Jeremy powiedział, że nic nie zostało zabrane z ich domów, ale zgaduję, że to dlatego, że wszystko zostało zniszczone, a oni zjawili się tam przed świtem. Nie sądzę, aby dużo wcześniej odeszli, zanim ja przybyłem. - Lombardy? – Zapytała Leighton.

- Nie te w mieście, ale mam znajomości poza miastem. Kilku gości jest byłymi wojskowymi. Spotykamy się raz na jakiś czas, gramy w pokera, gadamy o dawnych czasach. - Widzisz? O tym mówiłam. Nikt mnie nigdy nie zaprosił na grę w pokera – westchnęła. - Aw – parsknął Robbie współczująco. – My cię zaprosimy na pokera, prawda, Murphy? - To zależy – powiedział zamyślony Colin. – Czy ona oszukuje? Leighton uśmiechnęła się szeroko. - Tylko kiedy muszę. - Wchodzisz. - Co z zorganizowanymi grupami? – Powiedziała Leighton. podejmując poprzedni temat rozmowy. – Czy macie jakichś domorosłych nazistów w okolicy? - Myślisz, że może dodali wampiry do swojej listy Untermenchen – skomentował Colin. – To pewnie możliwe. W większości trzymają się poza linią stanu, ale jesteśmy wystarczająco blisko, aby mieć kilku u siebie. Podszedł i wziął swojego SIG-a, sprawdzając magazynek, zanim wsunął go za pasek. - Chodźmy pogadać z ludźmi, możemy? Wzięli Tahoe Colina. Był to na tyle znajomy samochód, że człowiek, do którego jechali, nie zniknie na jego widok. Każdy w Coop wiedział, że była duża ilość wampirów w mieście. Jeżeli ktoś, kto był związany z tymi zabójstwami widział wielkiego, czarnego SUV-a, którym przyjechała Leighton, to albo schowa się w lesie, albo zacznie strzelać. W

każdym razie nie pozwoli to uzyskać Colinowi odpowiedzi, których oczekiwał. Dom Hugha Pulaskiego okazał się skromną chałupą, gdy wreszcie dotarli, przejeżdżając przez kilka bram, które zainstalował na swojej długiej na półtorej mili prywatnej drodze. Żadna z bram nie była zamknięta. To było bezcelowe, ponieważ zdecydowany gość mógł po prostu przez nie przejść. Ale oni byli w niewygodnej sytuacji, ponieważ jechali samochodem, co wymagało, aby kierowca lub pasażer, jeżeli był, wysiadał z pojazdu przy każdej bramie i musiał znaleźć otwieranie tej bramy, prawie automatyczne. Hugo lubił, gdy ludzie myśleli, że ma pilota i kamery na całej posesji. Ale Colin miał informację z pierwszej ręki o tych zabezpieczeniach i był pewien, że one istniały tylko w fantazjach Hugh. - Wygląda na to, że nikogo nie ma w domu – skomentował Robbie z tylnego siedzenia. To właśnie on wysiadał przy każdej z czterech bram, skarżąc się, że czuje się jakby miał wymalowaną tarczę na plecach. - Jest w domu – powiedział Colin, wskazując głową starą ciężarówkę. - To? – Powiedziała Leighton z niedowierzaniem. – Myślałam, że wy, chłopcy, dobrze dbacie o swoje ciężarówki. - Dbamy – zgodził się Colin, parkując obok ciężarówki Hugh. – Ale Hugh

nie

jest

właściwie

kumplem.

Jest

dzieckiem

funduszu

powierniczego, czy raczej staruszkiem teraz – z ukończonym wydziałem chemii na Harvardzie. Zastanawiasz się, czy mamy tu następnego Teda Kaczyńskiego, ale ja nie sądzę, że Hugh był prymusem. - Więc dlaczego tu jesteśmy?

- Hugh nie stanowi sam w sobie zagrożenia, ale jest na bieżąco z ruchami rasistów. Trzyma się z reguły z daleka. Cokolwiek innego wymagałoby zbyt dużo wysiłku. Jeżeli coś się dzieje, on pewnie o tym wie, jak sądzę. - Myślisz, że porozmawia z nami? – Zapytała Leighton, wysiadając z ciężarówki. - Sadzę, że nie może się doczekać – powiedział Colin, podnosząc brodę w kierunku domu, gdzie już słychać było otwieranie kilku zamków. Gdy podeszli bliżej, otworzyły się ciężkie drzwi, w których stanęła chuda postać w spodniach khaki i flanelowej koszuli, które były nowe i zbyt duże. Ale to, co przyciągnęło wzrok Colina, to nie wygląd człowieka lasu, ale strzelba wymierzona prosto w ich trójkę przez próg. Leighton zatrzymała się w pół kroku, prychając na Robbiego, gdy stanął przed nią, stawiając siebie pomiędzy strzelbą i jej celem, tak jak powinien zrobić. - Opuść tę cholerną broń, Hugh – powiedział Colin, okazując zniecierpliwienie, ale sięgając ręka po swojego SIG Sauera 9 mm na prawym biodrze. - Co tu robisz, Murphy? Kim, do diabła, oni są? - Odłóż broń – powtórzył Colin. – A potem pogadamy. Hugh opuścił broń, ale nie odłożył jej. Patrząc na Leighton i Rabbiego, otworzył drzwi i wyszedł z domu, stawiając dwa kroki, co nadal zostawiało kilka stóp pomiędzy nim a gośćmi. - Nie chcę tych ludzi w moim domu – powiedział, wykręcając się w jedną stronę.

- Jestem pod wrażeniem – wymamrotała Leighton, wychodząc zza Robbiego. Mogła podejść bliżej do Hugh, ale ochroniarz dotknął ostrzegawczo jej ramienia. Zmarszczyła brwi, ale poddała się. Hugh nie słyszał, co powiedziała z tak daleka, jak stał, ale zmrużył oczy, zanim powiedział do Colina. - Ponownie cię pytam, Murphy, czego chcesz? Colin zmierzył wzrokiem starego. Hugh był postawny i miły, udając, że był swego rodzaju odludkiem mieszkającym w lesie ze swoją ciężarówką. Prawda była taka, że jego starodawna ciężarówka miała wszelkie najnowocześniejsze wyposażenie, jakie można było znaleźć. - Słyszałeś o morderstwach – oznajmił Colin. - Oczywiście – odpowiedział Hugh, wypychając trochę swoją pierś. – Dobry sposób na pozbycie się śmieci, jeżeli chcesz znać moje zdanie. Leighton nie podobało się to. Zesztywniała, sięgając jedną ręką pod kurtkę, aby oczyścić drogę do swojej broni. Colin podniósł dłoń w jej kierunku w uspokajającym geście. - Dlaczego mówisz coś takiego? – Zapytał Pulaskiego. – Czy Marco i Preston coś ci zrobili? - Kurwa – powiedział wolno staruch, przeciągając słowo. – Byli wampirami, prawda? To nienaturalne. Nie mogą chodzić po bożym słońcu. - Czy pan się dużo opala, panie Pulaski? – Zapytała Leighton, mierząc go od stóp do głów. – Wygląda pan trochę blado, jak dla mnie. - Ponieważ jestem biały, panienko. Nie tak jak ten goryl, którego tam pani chowa.

- Wystarczy, Hugh – sapnął Colin. – Jestem pewien, ze jesteśmy pod wrażeniem gówna, które opowiadasz i jaki mądry jesteś. A teraz odpowiedz na kilka pytań i już spadamy. - Pytaj. Chcę szybko pozbyć się ciebie. Leighton odwróciła głowę, aby obdarzyć Colina zniesmaczonym spojrzeniem. On tylko wzruszył ramionami i odwrócił się do Pulaskiego. - Wiemy, że masz kontakt z grupami rasistów działającymi na naszym terenie – powiedział. - Oczywiste – powiedział Pulaski. – Nie ma czegoś, czego bym nie wiedział. - Czy wiesz, czy oni mają cokolwiek wspólnego z tymi morderstwami? - Myślisz, że powiedziałbym? - Cóż, powiem ci coś, panie Pulaski – warknęła nagle Leighton. – To jest dochodzenie o morderstwo. Mogą pana nie obchodzić wampiry, ale one mają swoje prawa, czy to ci się podoba czy nie. A jeżeli coś pan wie o tym, co się stało i nam nie powie, to będzie zatajanie faktów… czy może już pan zataił przed tym? Może Murphy powinien wyjąć kajdanki i założyć je na te chude, białe nadgarstki i zaciągnąć pana do miasta. Nie powinno zająć długo stanowym glinom przyjazd i zaaresztowanie. Oczywiste – powiedziała, naśladując go – to może zając trochę więcej niż jeden dzień, nie sądzisz? Może zrobić się ciemno w międzyczasie, a nie sądzę, że więzienie, które widziałam w biurze Murphyego, powstrzyma wampiry. Jak sądzisz Robbie? - Ciężko powiedzieć, panno Cynthio – zaakcentował Robbie. – Ale wampiry są cholernie silne. Z tego, co widziałem, wyrywają metalowe

kraty. Pewnie i rozwalają ściany – przerwał, jakby się namyślając. – Taa, tak robią. - Więc jak będzie, panie Pulaski? Zechce pan odpowiedzieć na kilka naszych pytań? Czy poczeka, aż zrobi się ciemno? – Przyglądała mu się leniwie z przebiegłym uśmiechem. – Osobiście mam nadzieję, że pan poczeka. Pulaski spojrzał na nią nienawistnie, ale Colin dojrzał na jego twarzy cień strachu. - Powiedz mi po prostu, co wiesz, Hugh – powiedział cierpliwie Colin. – To nie wyjdzie poza naszą czwórkę. Hugh przeniósł spojrzenie na Colina, a potem znów na Leighton i znów na Colina. Cofnął się o krok od Leighton, zaciskając palce na strzelbie przy boku. Robbie zobaczył to również. - Cyn – powiedział ostro, dotykając jej ramienia i wychodząc przed nią. Reakcja ochroniarza zadowoliła Hugh i uśmiechnął się cwanie, gdy znów spojrzał na Colina. - Ci, co to zrobili, nie są stąd – powiedział nagle. – Obcy skorzystali z okazji i przejęli teren. Odsunęli tych, którzy tu zawsze mieszkali, jakbyśmy byli niczym. Przywieźli broń i pieniądze, całe wyposażenie i gówno, jakiego jeszcze nie widziałem. - Czy kogoś rozpoznałeś? Dlaczego wybrali Cooper’s Rest, jeżeli nie są stąd? - Nie powiedziałbym ci, gdybym ich znał. Ale nie znam. A dlaczego Cooper’s? Do diabła, Murphy, bo te przeklęte wampiry wprowadziły się do swoich fikuśnych domów ze swoimi fikuśnymi dziwkami – spojrzał na Leighton, gdy mówił te ostatnie słowa, obrzucając ją wzrokiem od stóp do

głów. – Bądź ostrożna, panienko – powiedział. – Wygląda na to, że sprzedajesz się, ci praworządni ludzie mogą zrobić ci to, co zrobili Mariane. Kobieta, która daje wampirom, powinna dawać też wszystkim. Leighton nawet nie mrugnęła. Spojrzała wprost na Hugh i obnażyła zęby z zimnym spojrzeniem. Colin widział już takie spojrzenie na wielu twarzach, ale nigdy u kobiety. Nie ufając temu, co może się zdarzyć, powiedział. - W porządku, wynosimy się stąd. Uważaj, z kim się zadajesz, Hugh. Źle to się skończy dla każdego zmieszanego w tę sprawę. Robbie już ciągnął Leighton z powrotem w stronę ciężarówki, otwierając tylne drzwi i pospieszając ją do środka. Zatrzasnął drzwi i poczekał, aż Colin usiadł za kierownicą, zanim zabezpieczył broń i sam wsiadł do ciężarówki. - Wynośmy się, do kurwy, stąd – warknął. Colin wycofał sprzed domu Hugh, nie chcąc spuszczać starego ze wzroku, dopóki się nie oddalili. Gdy wjechał na wąską drogę wyjazdową, wycofał i wykręcił, a potem pojechał na autostradę. - Więc skąd ten biały wiedział o Mariane? – Powiedziała Leighton. Przesunęła się na brzeg siedzenia i przechyliła na przód. - To małe miasto – powiedział Colin, wyjeżdżając z drogi Hugh na autostradę. – Wszyscy wiedzą wszystko o ataku na Mariane i kto jest w to zamieszany. Co bardziej ciekawe, to to, że Hugh nawet nie mrugnął, gdy wspomniałem o Marco i Prestonie. Już wiedział, że oni nie żyją, a nawet ja nie wiedziałem do wczoraj, póki mi nie powiedziałaś, ja nie powiedziałem nikomu. Może nie jest bezpośrednio powiązany z tymi mordercami, ale wiedział, co robią. Może – zapewne – po prostu siedział przy stole w cieniu i podsłuchiwał.

Sapnęła zirytowana i odchyliła się do tyłu. - Więc mamy rasistowską grupę działającą za naszymi plecami. Ale, jak, do diabła, się to wiąże z tym, co stało się w Vancouver? - Co stało się w Vancouver? Leighton tylko spojrzała na niego. - Daj spokój, Leighton – powiedział, patrząc na nią we wstecznym lusterku. – Chcesz ze mną współpracować, to idzie w obie strony. Co stało się w Vancouver? Spojrzała w jego odbicie. - Twoja dziewczyna, Sophia, nie powiedziała ci? Spojrzał na nią zimno. - Ona nie jest moją dziewczyną – powiedział w końcu. – A ty unikasz odpowiedzi. Leighton

wzruszyła

ramionami,

rozciągając

nogi,

zanim

odpowiedziała. - Więcej wampirów zostało zabitych – powiedziała. – To dlatego Sophia tu jest. Myśli, i zgadzam się z nią, że ktokolwiek zabił tam wampiry, przyjechał tutaj, aby przesunąć granicę. - Kurwa. - To nie oddaje stanu rzeczy. Nigdy nie widziałeś, co się dzieje, gdy wampir się wkurzy, Colin. Ja widziałam. Oni nie wierzą w sądy i nie dają drugiej szansy. Ci zabójcy, kimkolwiek są, przypieczętowali swój los w chwili, gdy zdecydowali wejść na terytorium Raphaela. To nie skończy się dobrze, nieważne, jak to widzisz.

- Taa? Cóż, powiem ci, jak to widzę, Leighton. Widziałem, co zrobili Mariane. Więc jeżeli oni przelali krew jak zwierzęta, którymi są, powiem, że przelejmy też ich krew.

Rozdział XXII Sophia spojrzała krytycznie na swoje odbicie w lustrze, używając obu rąk, wyjęła włosy z golfu, który wybrała na dzisiejsze polowanie. Wydawało się głupie myślenie o tym jak o polowaniu, zwłaszcza w tych czasach, ale nie umiała wybrać żadnego innego słowa. Wampiry Raphaela zamierzały polować na ludzi, którzy przekroczyli granicę cywilizowania i zaczęli zabijać. Wydawało się jasne, przynajmniej dla Sophii, że motywem tej zbrodni była zwykła nienawiść. Rzeczy, które zrobili temu dziecku, Mariane, były na to dowodem, jeżeli takiego było trzeba. Pomyślała, że Raphael zgodziłby się z nią, aczkolwiek to było trudne do powiedzenia, gdyż nadal była wyłączona z poważnych rozmów. Zachodni Wampirzy Lord nie ufał jej, nawet po ostatniej nocy, kiedy okazała swoje zaufanie, nie tylko wprowadzając go na terytorium Luciena, a nawet do serca jego posiadłości. Musiała przypominać sobie, że teraz była z powrotem w Vancouver. Spędziła zbyt dużo czasu w Brazylii, kraju rządzonym przez Wampirzego Lorda, który był tak pobłażliwy, że ledwie zasługiwał na to miano. Powinna pamiętać, pomyślała. Powinna pamiętać tę wioskę w Środkowej Ameryce i tę noc, gdy dano jej wybór – odejść teraz lub przysięgać lojalność nowemu panu. Ten miejscowy Wampirzy Lord nie był pobłażliwy. Nie chciał tolerować jej obecności na swoim terytorium, tak długo, jak była poddaną Luciena. A Sophia nie miała zamiaru porzucać swojego Pana, nie, kiedy było tyle miejsc na świecie, gdzie mogła żyć spokojnie. Oczywiście, porzucając gościnnego Wampirzego Lorda, musiała również zostawić Colina. Uzasadniała decyzję w swojej głowie milion razy przez te lata. To, że był człowiekiem, że nie zrozumiałby, że nie chciałby

jej, jeżeli wiedziałby, czym była. Lub odszedłby tak szybko, w każdym razie wezwany przez swój własny rząd w Stanach Zjednoczonych. Ale każde z tych wytłumaczeń wciąż pozostawiało niesmak w ustach. Umiała dać sobie z tym radę. Musiała dać sobie z tym radę. A kiedy wybuchł pożar, wydawał się być prezentem, znakiem od losu, że wybrała właściwą drogę. A teraz, nigdy nie spodziewała się, że go znów zobaczy, nigdy nie spodziewała się uczucia uderzenia w żołądek, gdy weszła do tego pokoju i spojrzała w te niebieskie oczy, które ją oskarżały. Odwróciła się od lustra, nie chcąc dłużej widzieć oskarżeń we własnych myślach. Może powinna znów z nim porozmawiać. Spróbować go przekonać. Prychnęła lekko. Jakby Colin nie okazał swoich własnych uczuć wystarczająco jasno. Na zewnątrz rozbrzmiały ciężkie kroki w korytarzu, przypominając jej o nadchodzącym nocy radości. Przebiegła dłońmi w dół, obciągając sweter na miejsce. Dzięki Bogu, że pomyślała o zabraniu kilku ubrań z Vancouver ostatniej nocy. Nigdy nie planowała, że zostanie na terytorium Raphaela tak długo, ale wyglądało na to, że zostanie tu jeszcze przez kilka nocy. Nie sądziła, że skończą szybko, nawet z potęgą Raphaela i pomocą po swojej stronie. Dzisiaj ubrała się zwyczajnie – w jeansy, wysokie buty i cienki sweter. Polowanie wiązało się z bieganiem po lesie, zwłaszcza że w okolicy nie było nic więcej, tylko lasy. Strój sprawiał, że wyglądała dużo młodziej – coś, czego zwykle unikała, aby być braną poważnie w dominującym świecie wampirów. A to była zdecydowanie męska dominacja. Kroki minęły jej drzwi chwilę temu. Przez wieki Wampirzy Lordowie wybierali swoich poddanych, mając na myśli fizyczną przewagę, co oznaczało, że im

większy, tym lepszy, a to oznaczało mężczyznę. Nowoczesne czasy sprawiły, że było to mniej konieczne, ale tradycja była kontynuowana, ponieważ Wampirzy Lordowie kontrolowali, kto był przemieniany, a lordowie byli w większości starymi tradycjonalistami. Ludzie Raphaela byli dobrym przykładem na testosteronowy rankingi wampirów. Sophia spotkała tylko jedną kobietę wśród wszystkich wampirów przywiezionych z Kalifornii. Ze swojej strony Sophia była potężniejsza niż większość wampirów, które spotkała, ale kobieta wciąż w oczach wampirów była słabsza. Mogła dotrzymać kroku jedynej kobiecie, Elke, która wyglądała na umięśnioną, jak mężczyźni, z którymi pracowała. Ale Sophia wyrosła w kulturze, gdzie uroda była dla kobiety najważniejszą, a czasami jedyną bronią. A ona wiedziała, że jest piękna, tak jak wiedziała, że zwodziło to mężczyzn na temat jej słabości. Ale jej uroda to było coś, czego nauczyła się używać, na długo zanim została wampirem. A ona nie znosiła porażek. Ale dzisiaj porzuciła sprawę wyglądu na rzecz praktyczności. Nie miała zamiaru przedzierać się przez krzaki na czterocalowych obcasach i w jedwabnej bluzce. Jej jedynym atutem były włosy, które pozostawiła rozpuszczone na plecach, zamiast zapleść je w wygodny warkocz, który bardziej pasował do sytuacji. Powiedziała sobie, że to nie ma nic wspólnego z możliwością spotkania Colina, że on przypomni sobie, jak uwielbiał jej długie włosy, gdy byli razem. Zwykle była bardzo dobra w kłamstwach, gdy to służyło jej celom. Ale nie była nigdy dobra w okłamywaniu samej siebie. Zaspokoiła swoją próżność ostatnim spojrzeniem w lustro, a potem otworzyła drzwi na pusty korytarz. Widocznie wampiry Raphaela były już na górze. Wchodząc po schodach na poziomie piwnicy, Sophia znów podziwiała poziom zabezpieczeń w posiadłości i wygody, z jaką spotykał

się każdy wampir, nawet gość, jak ona sama. Raphael dbał o swoich ludzi. Taką miał reputację, więc nie powinna być zaskoczona. Ale rzeczywistość przerosła nawet jego reputację. Była pod wrażeniem wbrew sobie i czuła lekki spadek lojalności w stosunku do Luciena z tego powodu. Usłyszała śmiech, gdy wychodziła zza rogu, głos, który rozchodził się po budynku w zimnym powietrzu. Rozpoznając głęboki głos Colina, rozejrzała się podniecona… i zadrżała. Colin stał tam, ale był z kobietą Raphaela, i oni dwoje śmiali się i rozmawiali jak starzy przyjaciele, a nie jakby spotkali się dwa dni temu. Sophia zmrużyła oczy z rozczarowania, ale szybko ukryła swój wyraz twarzy. Jeżeli Colin chciał tracić czas na kobietę Raphaela, to był jego wybór. Nasłuchując uważnie, a udając, że tego nie robi, Sophia usłyszała, jak ta Cynthia życzy Colinowi dobrej nocy i zmierza przez szeroki pokój w towarzystwie jednego z wielkich ochroniarzy Raphaela. Spotkali jasnowłosą Elke, która ubrana była w garnitur, jak mężczyźni. Sophia patrzyła z pewną zazdrością, jak Cynthia i czarny ochroniarz witają się z Elke, spędzając kilka minut na beztroskiej rozmowie. Czy ona miała takich przyjaciół? Zastanawiała się Sophia. Czy nawet znajomych? Kogokolwiek, z kim mogłaby prowadzić lekką rozmowę? Odpowiedź brzmiała: nie. Nie w Vancouver, nawet nie w Rio, które było jej domem od lat. Nie miała nikogo. Co przeraziło ją, że nawet nie zauważyła do dziś takiego braku. Przyglądała się małej grupie. Partnerka Raphaela była piękna. Sophia nigdy nie zauważała urody w innych kobietach. Miała swoją własną urodę, przede wszystkim, i również rozpoznawała ją u innych. Ale Cynthia używała swojej urody inaczej niż Sophia, mniej świadomie może, ale też jej używała. Dawało jej to poczucie, że inni akceptowali ją łatwiej, pozwalało zachowywać się z pewnością siebie, której nikt inny nie śmiałby używać.

Sophia rozejrzała się, zauważając kilka par oczu przyglądających się wymianie. Oczu, które należały również do Colina. Zmarszczyła brwi, czując jadowite ostrze zazdrości, które kłuło jej wnętrzności, coś, czego rzadko doświadczała. Jakby świadomy jej reakcji, Colin spojrzał na nią, a ich wzrok spotkał się na długą chwilę. Sophia ruszyła w jego kierunku z uśmiechem, ale zanim zrobiła dwa kroki, on potrząsnął głową z niesmakiem i oddalił się, pchając drzwi i wpuszczając następny podmuch zimnego, wilgotnego powietrza, który zakręcił się po oszczędnie umeblowanym pokoju. Usta Sophii zacisnęły się z irytacji. Więc on mógł spędzić cały dzień z tą Cynthią, która najwyraźniej była poza zasięgiem, ale nie mógł znaleźć chwili, aby przywitać się z Sophią? Jakby powiedziała Cynthia Raphaela… Pieprzyć to! Rozejrzała się po pokoju i wyśledziła Wei Chena, zmierzającego w kierunku skrzydłowych schodów na drugie piętro. Z wampirzą szybkością dogoniła go, zanim wszedł na pierwszy schodek. Podskoczył trochę na jej nagłe pojawienie się, ale przywitał ją wystarczająco grzecznie. - Sophio – powiedział. – Czy czegoś potrzebujesz? - Samochodu – powiedziała prosto. – Nie żadną z tych ogromnych ciężarówek, ale prostego sedana. Gospodarz posiadłości wyglądał na zakłopotanego. - Odniosłem wrażenie, że miałaś towarzyszyć innym na dzisiejszym polowaniu. Ciężarówki są ciężkie w użyciu, ale… - Późnej – przerwała. – Musze najpierw załatwić sprawę. Wasz szeryf i ja jesteśmy starymi znajomymi.

Wei Chen podniósł brwi. Nie mógł przegapić widocznego napięcia pomiędzy nią i Colinem tamtej nocy. Bez wątpienia jego ludzie już poszukiwali każdego szczegółu jej historii i związku, tak jak i Colina. W tej chwili on oraz Raphael wiedzieli więcej o jej byłym kochanku niż ona sama. - Oczywiście – powiedział Wei Chen uprzejmie, otrząsając się z zaskoczenia. – Czy chcesz, aby ktoś zawiózł cię… - Nie – powiedziała szybko. Ostatnią rzeczą, jakiej potrzebowała, byli świadkowie. – Aczkolwiek, nie znam tutejszych dróg. Jeżeli posiadasz samochód z nawigacją, to byłoby przydatne, i może z programem poszukiwania adresu? Wei Chen już zacisnął swoje wąskie usta. - Czy umiesz prowadzić? Sophia spojrzała na niego beznamiętnie. - Oczywiście – powiedziała, zdobywając się na najbardziej protekcjonalny ton, jaki mogła. – Mamy samochody w Brazylii. Nie to, że ona je prowadziła, ale on nie musiał tego wiedzieć, ten zarozumialec. Naprawdę, nie mogła przypomnieć sobie ostatniego razu, gdy prowadziła samochód. Ale nie było tu korków w tym lesie, a ciemność nie stanowiła przeszkody. Jak trudne to mogło być? - Doskonale. Wei Chen wyjął telefon komórkowy z kieszeni i szybko mówił po chińsku przez kilka chwil ,zanim się rozłączył. - Jeden z moich ludzi podstawi samochód dla ciebie na poziomie garażu po lewo. Zaprogramował adres pana Murphy, jak i adres posiadłości na powrót. Masz telefon komórkowy, oczywiście, więc jeżeli się zgubisz, zadzwoń do nas, a ktoś cię poprowadzi.

Sophia zmrużyła oczy, czując urazę. Wei Chen był małym draniem. Zapewne był dobry w tym, co robi, ale jego zachowanie było typowe. Nie okazała po sobie uczuć, ale wyobrażała sobie sposoby, w jakie mógł jej zapłacić ten mały gnojek. Nie tak, żeby go uwieść i zostawić z twardym fiutem. Uśmiechnęła się na tę myśl, pozwalając mu to zobaczyć. Zaczerwienił się jak pensjonarka, co sprawiło, że poczuła się lepiej. Poza tym był jej gospodarzem. Więc podziękowała mu miło i podążyła do garażu. Colin Murphy mógł myśleć, że jej uniknie. Ale Sophia nie przeżyła tak długo, pozwalając innym rządzić sobą. Nie sztywniakowi, małemu Wei Chenowi i również nie Colinowi Murphy.

Rozdział XXIII Raphael wyczuł powrót Cynthii do posiadłości, wiedział, kiedy weszła do budynku i kiedy wsiadała do windy, rozmawiając z Elke i innymi. Był na tyle egoistą – i wiedział o tym, – że irytowało go, że nie było jej, kiedy się obudził po nocy, że rozmawiała na górze, zamiast przyjść od razu na dół, aby się z nim przywitać. Jego usta rozciągnęły się w uśmiechu, gdy wyobraził sobie jej reakcję na jego irytację. Drzwi windy otworzyły się za jego placami. Nie odwrócił się, ale kontynuował ubieranie, wciągając czarną koszulę przez głowę. Jej ręce na jego pasie powstrzymały go od obciągnięcia koszuli w dół, były wciąż zimne od powietrza na zewnątrz. - Przepraszam, że nie było mnie, gdy się obudziłeś – powiedziała, całując jego nagie plecy. – Wielka ciężarówka przewróciła się, blokując drogę. W końcu pojechaliśmy objazdem, ale to zajęło trochę czasu. - Nie uczestniczyłaś w wypadku? - Powiedział, patrząc na czubek jej ciemnych włosów przez ramię, bo tylko tyle widział w lustrze. - Nie – powiedziała, spoglądając, aby spotkać jego odbity wzrok. – To zdarzyło się, zanim dojechaliśmy. Odwrócił się i pocałował czubek jej głowy, obciągając koszulę i wciskając ją w spodnie, zanim zapiął suwak. Sapnęła cicho, zirytowana jego chłodnym powitaniem, potem opadła na krzesło, przyglądając się, gdy usiadł na łóżku, aby założyć buty. - Przebrałeś się? – Zapytała, zauważając oczywiste. - Duncan i ja spotkaliśmy się wcześniej z resztą. Maxime nadal kontynuuje przeglądanie plików na miejscowym serwerze, myślę, że nic nie znajdzie. Podzieliłem moich ludzi na trzy grupy, pozwalając im

polować w stary sposób. Każda grupa zacznie od miejsca zbrodni i zatoczy okrąg, kończąc w samym mieście. Będziemy mogli przeszukać większy obszar niż ludzkie grupy. Moje wampiry są niespokojne w tym bezterminowym oczekiwaniu i z tego powodu złe. Te poszukiwania dadzą im coś do roboty. Nie przypuszczam, abyście ty i twój przyjaciel Colin odkryli coś użytecznego? Spojrzał i zobaczył, że ona przygląda mu się uważnie. Spotkał jej pytające spojrzenie, z podniesionymi brwiami, ale tylko wywróciła oczami i powiedziała. - Murphy przeszukuje lombardy za skradziona elektroniką. To może coś przynieść. W międzyczasie przepytaliśmy kilku miejscowych. To było całkiem nudne. Źle się czułam z powodu Robbiego przy moim boku. Ale dało mi to pomysł na poszukiwania w komputerze na dziś. Wychodzisz polować? - Tak. - Powinieneś pozwolić iść Elke z wami. Dopiero weszłam, więc zostanę i popracuję. Jest dużo zamówień i sprzętu spływającego do tej okolicy. Gdzieś to się musi pojawić. Muszę znaleźć właściwy wątek i powiązać go. Raphael wstał, potrząsając lekko stopami w butach. - Nie spodziewam się wiele po dzisiejszym wieczorze. Prawdziwe polowanie zacznie się, kiedy coś znajdziemy, może od Maxime lub od ciebie. A do tego czasu będziemy polować, tak jak możemy. Założył swój długi, skórzany płaszcz i ruszył w kierunku windy. - Raphael – zawołała za nim. Odwrócił się, aby na nią spojrzeć, zauważając błysk w jej oczach nawet w przyciemnionym świetle.

- Nie zamierzasz nawet mnie pocałować? – Zapytała. Przyglądał się jej w milczeniu, a potem wyciągnął rękę. Prawie się uśmiechnął na błysk uporu, który przebiegł przez jej twarz. Ale zostawił rozbawienie dla siebie, czekając, aż ona podejdzie do niego. Zrobiła to, wzdychając ciężko. - Dlaczego zakochałam się w przeklętym, aroganckim Wampirzym Lordzie, tego nie wiem – wymamrotała podchodząc. Uścisnął ją, uśmiechając się w jej jedwabiste włosy. - Często sam zadaję sobie takie pytanie – powiedział. – Aczkolwiek, moje brzmi trochę inaczej niż twoje. Klepnęła go lekko i podniosła twarz do długiego pocałunku. - Dobry wieczór, lubimaya – powiedział, a potem przyciągnął ją do zapierającego dech pocałunku, w którym zawarł dość mocy, aby przypomnieć jej o ich kochaniu się. Jej sutki stwardniały przy jego piersi, a jej serce biło mocno, gdy przytulała swoje smukłe ciało do niego. - Niech cię diabli – wyszeptała, gdy podniósł swoje usta. – To tyle znaczy. Zaśmiał się cicho. - To ty prosiłaś o pocałunek, moja Cyn. - Jak późno wrócisz? – Zapytała bez tchu. - To zależy od wielu rzeczy – wziął ja za rękę i skierował się do windy. – Korków, wypadków i innych – dodał łaskawie. Elke była na swoim miejscu w korytarzu, gdy wysiadł z windy razem z Cyn. Wiedział, że Cyn miała rację, że Elke wolałaby dołączyć do dzisiejszego polowania, ale w przeciwieństwie do tego, co mówiła Cyn o

jej zamiarach pozostania przy komputerze, on jej nie ufał. Jeżeli coś przykuje jej uwagę, jeżeli jej komputerowe poszukiwania wykażą coś ciekawego, pójdzie w noc, bez jednej myśli o własnym bezpieczeństwie czy obietnicach. Zobaczył Duncana i innych czekających w salonie. Zanim pokonał tę

drogę,

Robbie

Fields,

ludzki

ochroniarz

któremu

powierzył

bezpieczeństwo Cyn na czas dnia, dał mu sygnał z pobliża jadalni. Raphael zostawił Cyn drażniącą się z Elke – wciągnęła wampirzycę w poważną dyskusję o grach komputerowych, które powinny wykorzystać tego wieczoru – i poszedł do Robbiego, który zerkał zza drzwi jadalni. - Mój panie – powiedział Robbie, gdy tylko go zobaczył. - Robbie – przywitał go Raphael. – Cyn powiedziała mi, ze miałeś nudny dzień. Ludzkie zaskoczenie było widoczne i przewidywalne. - Niezupełnie, mój panie. - Ach. Więc powiedz mi zatem, co naprawdę się wydarzyło. Po krótkiej, acz wyczerpującej rozmowie, Raphael wyszedł z jadalni i podążył prosto do kanapy, gdzie siedziała Cyn rozmawiająca z Elke i innymi. Już zapewnił Robbiego, że postąpił słusznie, zarówno wypełniając swój obowiązek i również raportując szczegóły Raphaelowi. Nie było co do tego wątpliwości. Raphael postawił sprawę jasno, że chce pełnego raportu o działaniach Cyn, znając jej tendencję do pomijania szczegółów. Chciała uniknąć niepokojenia go niepotrzebnie, ale nawet ona już nie wierzyła w tę wymówkę. - Na chwilę, moja Cyn – powiedział, biorąc jej rękę i pociągając ją z kanapy, a potem prowadząc korytarzem do windy. Słuch wampirów był doskonały, a on nie chciał, aby cała posiadłość słyszała ich rozmowę.

Odwróciła się, gdy tylko byli na dole. - Robbie doniósł, prawda? - Doniósł? Robbie wykonał swój obowiązek, którym na pierwszym miejscu jest ochrona ciebie, a na drugim informowanie mnie o każdym niebezpieczeństwie zdarzającym się podczas jego służby. - Nie było żadnego… - Zatem dlaczego usłyszałem to od niego, a nie od ciebie? Biały rasista? A co z jasną groźbą wobec ciebie, którą stworzył człowiek mający wystarczająco dużo powiązań, aby znać ludzi, którzy torturowali Mariane? - Znam takich szaleńców – broniła się. Spojrzał na nią niecierpliwie. - Kusi mnie, aby zamknąć cię w tym pokoju… - Tylko spróbuj! - Ale, jak często mi przypominasz, jesteś, kim jesteś. Więc zadowolę się uprzedzeniem mojej ochrony, aby byli jeszcze bardziej czujni. Odwrócił się na pięcie i wszedł ponownie do windy, patrząc na nią beznamiętnie z jej wnętrza. - Jestem rozczarowany, moja Cyn. Drzwi zamknęły się sekundę przed tym, jak usłyszał coś twardego uderzającego w nie. Roześmiał się na tyle głośno, aby usłyszała. Wciąż uśmiechał się, gdy podążał schodami, spotykając Duncana w prawie pustym salonie. - Mój panie – powiedział jakoś ostrożnie Duncan.

- Pojedziemy na małą przejażdżkę, Duncanie. Puść innych przodem. - Tak, mój panie. Juro oczywiście pojedzie z nami. Czy chcesz, aby ktoś… - Nikogo. Dołączymy do polowania później. Raphael ruszył w wilgotną noc, po raz pierwszy zauważając pogodę. Już czas, aby ludzie nauczyli się, że muszą zapłacić za grożenie temu, co należało do Raphaela. A on zamierzał zacząć lekcję od dziś.

Rozdział XXIV Sophia jechała wolno wzdłuż wąskiej drogi prowadzącej do domu Colina. Prawie przegapiła skręt, a udało jej się to tylko dlatego, że melodyjny żeński głos nawigacji nakazał jej skręcić w prawo. Ale musiała zawrócić, aby skręcić. Droga wydawała się być ledwie na tyle szeroka, aby zmieścił się na niej luksusowy sedan, którego ludzie Wei Chena jej udostępnili, ale pomyślała, że to może być bardziej powód jej braku doświadczenia w prowadzeniu. Poza tym pamiętała, że Colin prowadził taką przerośniętą ciężarówkę, jakby rozmiar samochodu miał coś wspólnego z odwagą prowadzącego. Albo to było coś innego, coś bardziej związanego z męskością? Roześmiała się głośno na tę myśl. O ile pamiętała, Colin nie musiał się o to martwić. Wszystkie radosne myśli uleciały, gdy zobaczyła dom Colina. Najpierw zobaczyła światła rozbłyskujące przez drzewa, które stały blisko drogi dojazdowej. Za niedługo wyjechała na pusty teren i zobaczyła sam dom. Był wielki, zbudowany z drewna i szkła, ze światłem bijącym z każdego z wielu okien, łącznie z poddaszem. Przynajmniej mogła być pewna, że Colin był w domu. Chyba że nie lubił wracać do ciemnego domu. Ale nie, jego ciężarówka tam była, zaparkowana po prawo przed dobudowanym garażem. Sophia miała nadzieję, że usłyszał jej przyjazd. Samochód nie był głośny, wręcz przeciwnie, ale tu było tak cicho, zwłaszcza w porównaniu z miastem, do którego była przyzwyczajona. Zgasiła silnik i siedziała przez chwilę. Czekając, aż otworzą się drzwi domu. Kiedy się nie otworzyły, otworzyła drzwi samochodu, zamknęła je cicho i poszła na werandę. Nie było dzwonka, więc zapukała… i znów zapukała. Zmarszczyła brwi i wysłała smużkę mocy przez drzwi do wnętrza domu. Był. Bicie ludzkiego

serca. I płynąca woda, co pewnie wyjaśniało, dlaczego nie usłyszał jej pukania. Było kilka okazji, kiedy Sophia żałowała, że jest wampirem. To była jedna z nich. Jeżeli byłaby człowiekiem, otworzyłaby po prostu drzwi i weszła, zaskakując Colina, gdy wreszcie wyszedłby spod prysznica, czy cokolwiek robił. Niestety, jako wampir, to nie było możliwe. Więc czekała, dopóki umilkł odgłos lecącej wody i znów zapukała. Usłyszała kroki wewnątrz i powtórzyła swoje pukanie. Kroki przybliżyły się, anonsując wielkiego mężczyznę, a jej serce zaczęło bić trochę szybciej. Drzwi otworzyły się i stanął w nich Colin. Był tylko w połowie ubrany, jego szeroka pierś była kompletnie naga, a na biodrach miał luźnie spodnie, które były opuszczone nisko, ukazując płaski, umięśniony brzuch. Miał ręcznik zawieszony na szyi, a jego włosy były mokre. - Sophia. Czego chcesz? Jego głos przyciągnął jej wzrok do jego szafirowych oczu, tak kontrastujących z czarnymi włosami, i zdała sobie sprawę, że się gapi. Ale, och, był tego wart. Nawet tylko z tego powodu, że był teraz bardziej smakowity niż wtedy, gdy spotykała się z nim prawie dekadę temu. Miał w sobie obietnicę młodego i silnego mężczyzny. Ale teraz był w pełni rozwinięty, z mocno umięśnionymi ramionami i męską szeroką piersią. Światło błyszczało na jego włosach na piersi ciągnących się w dół, przykuwając jej wzrok, gdzie ginęły pod paskiem spodni. Miał blizny ciągnące się przez tors, ale to czyniło go jeszcze przystojniejszym, wojowniczym. I nagle Sophia przypomniała sobie, dlaczego wzięła go na kochanka. Mężczyźni zawsze jej pragnęli, chcieli ją mieć dla posiadania, inni z powodu tego, co mogła im dać. Ale żaden nie chciał jej dla niej

samej. Dopóki nie spotkała Colina Murhy. On nie chciał Lady Sophii Michaeli Angeliny, jedynej córki swojego ojca i spadkobierczyni, i ulubienicy Luciena. Colin chciał tylko Sophii, skromnej dziewczyny ze Środkowej Ameryki. - Sophie? – Znów powiedział Colin, a jego brew podniosła się ze zmartwienia. – Czy coś nie w porządku? Coś się stało? - Nie – powróciła do teraźniejszości, do tego miejsca. – Chciałam tylko porozmawiać. Przyglądał się jej przez kilka minut, potem odsunął się od drzwi, zapraszając ją. Poczuła, że się czerwieni na twarzy i szyi. - Musisz mnie zaprosić. - Co? - Musisz wypowiedzieć słowa zaproszenia – sapnęła, zakłopotana z tego powodu. – Jestem wampirem, Colin. - Ta część jest prawdą? – Zapytał z niedowierzaniem. – Naprawdę nie możesz wejść bez zaproszenia? - To prawda. Zimno tu. - W porządku, w porządku – powiedział. – Wejdź, Sophio. Czy powinienem inaczej do ciebie mówić? - Sophie będzie dobrze – wymamrotała i weszła do ciepłego wnętrza. Colin zamknął drzwi, patrząc na Sophię – nie Sophię, przypominał sobie – rozglądała się po jego domu. Była grzeczna, grzeczniejsza niż Leighton tamtego ranka – spoglądając tylko w stronę salonu, przechylając głowę w stronę kuchni i rzucając okiem w stronę korytarza. Stała tam, a po mowie jej ciała wiedział, że umierała z ciekawości, aby

zobaczyć więcej. Ale nie zrobiła tego, patrząc na niego, zanim weszła do salonu, gdzie na nią czekał. Nie usiadł. Nie zaprosił jej, aby usiadła. Już wystarczające było to, że była tutaj, w tym domu, z nim, wyglądając zupełnie tak samo, gdy ją spotkał dziesięć lat temu. Rzeczywiście, wyglądała dokładnie tak samo z rozpuszczonymi włosami i w ciasnych jeansach opinających jej biodra, i ten szczupły, zgrabny tyłek, na który ciężko było mu patrzeć i myśleć o tym, co będą później robili. Marzył o tym tyłku, kiedy był w dżungli, budził się zbyt wiele razy twardy i napięty, odliczając dni do następnego spotkania. I do diabła, jeżeli nadal tylko od myślenia o tym nie stawał się znów twardy. To w Sophii się zakochał. Przestał z tego żartować dawno temu. Kochał ją, nie kochał nikogo i zdał sobie sprawę, że nie pokocha. Kiedy zginęła – lub myślał, że zginęła – opłakiwał ją bardzo długo. A teraz odkrył, że to wszystko było kłamstwem. Stracił te wszystkie lata, opłakując kłamstwo. - Więc o co chodzi, Sophio? – Zapytał zniecierpliwiony. – Dlaczego tu jesteś? Spojrzała na niego, a jej czekoladowo brązowe oczy zanurzyły się w jego duszy, szukając. Czego? Czego chciała od niego tym razem? - Nie może być twoja, wiesz o tym – powiedziała nagle. Zmarszczył brwi zdezorientowany. - Kogo? - Kobietę Raphaela. Cynthię. Jest w nim zakochana, a nawet jeżeli nie, to należy do niego. Nie pozwoli jej odejść. - Popieprzyło twój wampirzy rozum, Sophio.

- Widziałam cię z nią w posiadłości dzisiaj, śmieliście się i rozmawialiście. Colin zaśmiał się gorzko. - Jesteś zazdrosna Sophio? Trochę za późno na te gierki, nie uważasz? Powinnaś być martwa od dziesięciu lat. Lekko drgnęła na te słowa. Źle się czuł raniąc ją i natychmiast nawyzywał się od głupców. Otworzył przed nią serce i zostawiła je krwawiące na podłodze, a on martwił się, że ją zranił? - Pracowaliśmy razem – powiedział w końcu. – Jest czymś w rodzaju mojego partnera. Pilnujemy swoich pleców. To kwestia lojalności. Coś, czego nie spodziewałbym się, że zrozumiesz. - Co to znaczy? – Zapytała go. - To znaczy, że twoje pojęcie o lojalności pozwoliło mi wierzyć, że spłonęłaś w ogniu, zamiast powiedzieć mi, abym się odwalił – warknął. – Jeżeli chciałaś to skończyć, Sophio, mogłaś postawić mi drinka i po prostu powiedzieć. - Nie chciałam tego skończyć – powiedziała, patrząc na niego tymi wielkim oczami. – Nie miałam wyboru. - Pewnie, że miałaś. Każdy ma wybór. - To nie było takie proste – przekonywała. – Było wiele przyczyn, Colin. Więcej niż myślisz. - I z pewnością więcej niż chciałaś mi powiedzieć. Więc po co tu przyszłaś? Pracujesz dla Raphaela? - Nie pracuję dla Raphaela i nigdy nie będę. Moim panem jest Lucien. Raphael rządzi na zachodzie, ale Lucien rządzi całą Kanadą. To

on uczynił mnie wampirem, co było… - zatrzymała się nagle, spoglądając na niego z przerażeniem. - Co chciałaś powiedzieć – zapytał z premedytacją. – Ten facet, Lucien, zrobił cię wampirem, co było czym? – Wciąż patrzył na nią, ale ona odwróciła wzrok, nie chcąc już patrzeć mu w oczy. Przechylił w zamyśleniu głowę, powtarzając sobie jej słowa w myślach. Pewna myśl uderzyła go i aż podskoczył. - Nie czym, tylko kiedy. Czyż nie tak, Sophio? – Położył rękę na jej ramieniu, gdy się odwracała. - Kiedy stałaś się wampirem, Soch? Ile masz lat? Podniosła na niego spojrzenie, a jej źrenice były tak duże, jak jej oczy i prawie czarne. - Urodziłam się w 1733 – powiedziała. - Lucien przemienił mnie tuż przed moimi dwudziestymi drugimi urodzinami. Colin patrzył na nią. Wiedział, co to znaczyło być wampirem, wiedział, że długo żyją, że się nie starzeją, ale nigdy... - Chryste – powiedział, nagle zdając sobie sprawę. – To znaczy, że miałaś… - Prawie dwieście sześćdziesiąt osiem, gdy mnie spotkałeś. Nie tylko, kiedy ją spotkał, ale kiedy się z nią pieprzył. Kiedy się w niej zakochał! - Colin? - Muszę się napić – warknął i poszedł za kontuar w kuchni, łapiąc butelkę whisky, którą trzymał na wszelki wypadek. A jeżeli ta sytuacja nie wymagała whisky, to już nie wiedział, jaka inna mogła wymagać.

Trzysta lat, dodając lub odejmując kilka dekad. Jego Sophie, słodka dziewczyna z wioski, z którą tak delikatnie się obchodził, była wiekowym wampirem, który zapewne widział i robił rzeczy, które jedynie mógł sobie wyobrażać. A po dwunastu latach w wojsku mógł wyobrażać sobie wszystko. Nalał sobie zdrowe trzy palce whisky do szklanki i pociągnął długi łyk, zamykając oczy i pozwalając napojowi przetoczyć się przez jego gardło, a ciepło docierało do każdego nerwu i komórki. Odchylił się w kierunku salonu i zawołał do Sophii. - Chcesz.. Słowa zamarły mu w gardle na widok Sophii schylającej się, aby zdjąć buty, odrzucającą swoje długie włosy na ramiona. Jej niskie jeansy napięły się cudownie na jej ślicznym tyłku, gdy zsuwała jeden, a potem drugi but, ukazując małe, delikatne stopy z pomalowanymi na jasnoczerwony kolor paznokciami. Powstrzymał jęk, gdy jego spojrzenie przesuwało się po krągłościach jej ciała. To był zły pomysł.

Rozdział XXV Raphael wysiadł z samochodu, zanim się zatrzymał. Duncan dołączył do niego natychmiast, spoglądając na niego enigmatycznie, ale Raphael go zignorował, podczas gdy Juro zaklął cicho z zaskoczenia, które rzadko mu się zdarzało. Raphael nie martwił się. Nie było tu nic, co mogłoby mu zagrozić. Rozejrzał się dookoła, zauważając rozklekotaną ciężarówkę po jednej stronie i niechlujny stos drewna obok metalowej szopy na tyłach. Mieszkanie bardziej przypominało domek kempingowy niż dom, był na tyle mały, że można było podejrzewać, że miał tylko jedno pomieszczenie, z drewna, które koniecznie potrzebowało malowania oraz oknami potrzebującymi utkania czy malowania. Nie można było stwierdzić na pewno. Może obydwu. Pojedyncze drzwi wyglądały jakby kosztowały więcej niż cały domek, co mówiło, że właściciel nie wiedział wiele o zabezpieczeniach. Obok niego Duncan robił własne rozpoznanie okolicy. - W środku jest jeden człowiek, mój panie. Kto to jest? - Hugh Pulaski. Duncan kiwnął głową z zaciekawieniem. - Bardzo głupi człowiek – dodał Raphael. Duncan zmarszczył brwi. - Drzwi wydają się raczej ciężkie. Ale z drugiej strony ściany… Raphael obnażył zęby. - Myślałem, że najpierw zapukamy. Mam do niego kilka pytań.

Duncan kiwnął głową, wchodząc na werandę i pukając głośno. Raphael usłyszał ruch wewnątrz. Do diabła, słyszał nawet szybko bijące serce i urywany oddech. Człowiek nie musiał wiedzieć, że to wampiry stoją na jego podjeździe, ale z pewnością wiedział, że to nie przyjaciele. - Hugh Pulaski – zawołał Raphael. – Wiemy, że tam jesteś. Drzwi nagle się otworzyły i ukazała się strzelba, a mężczyzna za drzwiami zaciskał palce na spuście. Juro przeskoczył przed Raphaela, podczas gdy Duncan użył swojej nieludzkiej szybkości, aby złapać za lufę strzelby i wyrwać ją, zanim mężczyzna skończył zaciskać palce na spuście. Odsunął strzelbę od Pulaskiego z taką siłą, że facet schował się w bezpiecznym domu. Zdając sobie sprawę z tego, co zrobił, Pulaski wrzasnął przeraźliwie i próbował się odwrócić, ale Duncan już zacisnął swoje palce na jego gardle. - Powinienem cię za to zabić – powiedział Duncan spokojnie, odrzucając strzelbę na podjazd. Raphael podszedł bliżej. - Jeszcze nie, Duncanie. Najpierw pytania. - Nie wiem, kim, do kurwy, jesteście, – Pulaski próbował krzyknąć, – ale nie mam… Duncan obnażył swoje kły, zatrzymując jego słowa. Gryzący zapach potu ludzkiego i niemytego ciała wypełnił jego nozdrza, Raphael powąchał. - Jeżeli mógłbyś, Duncan. Pulaski krzyknął, gdy wyleciał w powietrze, aby wylądować na ziemi u stóp Raphaela. - Czego chcecie? – Zajęczał, trzęsąc się – nic więcej nie wiem o tych mordercach. Przysięgam.

Raphael spojrzał w dół na wijący się kawałek człowieczeństwa. - Kłamiesz. Ale dojdziemy do tego później. A najpierw… Przykucnął, pozwalając, aby jego moc wzrosła na tyle, że brud zatańczył dookoła nich od napięcia elektrycznego, aż ludzki robak skulił się pod srebrnym błyskiem jego oczu. - Groziłeś mojej partnerce tego popołudnia. Wysoka, piękna, ciemnowłosa? Pamiętasz ją? - Nnn, nie! Nigdy nie widziałem… – krzyknął, gdy moc Raphaela zacisnęła się na jego sercu na tyle, aby bolało... bardzo. Raphael uciszył go. - Czy twoi przyjaciele mordercy nie nauczyli cię niczego o wampirach? Poza tym dobry myśliwy zawsze znajdzie swój cel. A ja wiem o tobie wszystko, Hugh Pulaski. Łzy płynęły w dół twarzy mężczyzny, znacząc ślady na spoconej twarzy. Mamrotał coś pod nosem. Wyglądało na to, że się modlił. Raphael roześmiał się. - Zrobiłbyś lepiej, modląc się do mnie, człowieku. Twoje życie jest dzisiaj w moich rękach, a nie twojego Boga. Teraz... – Sięgnął do umysłu Pulaskiego, zmuszając, aby spojrzał w górę. – Myślę, że chcesz przeprosić, prawda? Pulaski kiwnął głową desperacko, a jego oczy wykręciły się białkami ze strachu. - Przepraszam, przepraszam. Raphael zmarszczył brwi.

- Oczywiście, byłoby lepiej, gdybyś przeprosił bezpośrednio moją partnerkę, ale to się nie zdarzy. Tak naprawdę, byłoby lepiej, gdybyś opuścił tę okolicę. Nie jesteś dobrym sąsiadem dla moich ludzi. - Opuszczę. Tak zrobię. Wyjadę jutro. Raphael zmarszczył brwi i Pulaski znów krzyknął. - Dziś wieczorem – zawył. – Wyjadę dzisiaj. Przysięgam. Wyjadę. Tylko proszę, nie rób mi znów krzywdy. - Krzywdy? Och, Hugh. Jeszcze nie wiesz, co to ból. Raphael zignorował ludzki patetyzm jęków i zaczął przeczesywać umysł Pulaskiego, wykrzywiając usta z niesmakiem. Facet

był

nikim.

Bogaczem

udającym

biednego,

małym

człowieczkiem udającym kogoś innego. I to, ta dziwka, śmiała obrażać jego Cyn, śmiała grozić jej? Raphael wyświadczyłby światu przysługę i potraktował jak śmiecia. Ale nie to miał na celu tej nocy. Ochroniarz Cyn, Robbie, był pewien, że Pulaski wiedział więcej. niż powiedział Colinowi Murphy tego popołudnia. Ale było również możliwe, że Pulaski wiedział więcej. niż zdawał sobie sprawę. Raphael wysłał sugestię do ludzkiego umysłu, kierując ją do aktualnych morderstw wampirów i ludzi stojących za nimi. Pulaski wił się, tam gdzie leżał na ziemi, a jego oczy zapadły się w czaszce, ślina toczyła się z jego ust. Wyglądał jak idiota, którym był, ale nie był doszczętnie zniszczony. Jeszcze nie. Raphael śledził ludzkie myśli, namiastkę grozy, gdy usłyszał, że Marco i Preston zostali zamordowani, chore pobudzenie na wieść o brutalnym gwałcie na Mariane. Raphael warknął i wszedł głębiej, cofając się dalej w czasie. Pulaski był w jakiejś tawernie. Była mała i ciemna, bez światła, z wyjątkiem tego nad barem, i kilkoma stolikami rozstawionymi

w głębokim cieniu. Śmierdziało piwem, potem i starymi papierosami, z przeważającym zapachem toalety. Jedynym dźwiękiem był szum ludzkich rozmów, zbyt słaby, aby był zrozumiały. Kilka słów tylko. Wystarczająco, aby zrozumieć, że zamierzali polować na wampiry, zamierzali uderzyć podczas dnia, gdy spały. Nikt się nie dowie, dopóki nie będzie zbyt późno, a ich już dawno nie będzie. Raphael zmusił Pulaskiego, aby poszukał głębiej, aby zobaczyć szczegóły, rzeczy, które pominął nieświadomie. Szczegóły baru – znak reklamowy piwa, marka była niepotrzebna, ponieważ połowa żarówek była przepalona, zakurzony jeleń wisiał nad kasą z jednym plastikowym rogiem. Szczegóły dotyczące spiskujących mężczyzn, których Hugh dobrze znał i tych, których nie znał. Ale był tam człowiek, który interesował Raphaela. Kopał głębiej, aż niekontrolowany jęk wydobył się z ludzkiego gardła, jego plecy wygięły się z wysiłku. Raphael uwolnił go. Smród wypełnił powietrze, gdy Pulaski zmoczył się. Przekręcił się na ziemi., jęcząc żałośnie w swoim własnym bólu. Raphael odsunął się, strzepując brud z płaszcza. - Nie zapomnij, Hugh Pulaski – powiedział, patrząc beznamiętnie, gdy człowiek zamarł, słuchając. – Opuścisz tę okolicę dzisiaj. I zrób to na zawsze. Będę wiedział, czy wróciłeś. Duncan odprowadził go z powrotem do SUV-a, podczas gdy Juro czekał, stojąc nad jęczącym człowiekiem. Gdy Raphael był już w samochodzie, dołączył Juro, wsiadając na miejsce kierowcy, bez najmniejszej reakcji na człowieka i jego cierpienie. Spojrzał, spotykając wzrok Raphaela w lusterku wstecznym. - Panie?

Raphael rozważał, jak dużo czasu zostało do rana. - Znajdź Wei Chena i Lorena – powiedział do Juro – Powiedz, że spotkamy się w posiadłości. Juro zatoczył samochodem ciasne kółko, a opony przejechały na tyle blisko Pulaskiego, że obsypały go piachem, na tyle, że krzyknął, przetaczając się dalej. Raphael spojrzał na szefa ochrony i zobaczył lekkie drgnięcie jego ust. Juro bardzo lubił Cyn. Szanował ją, co znaczyło dużo. Nie było zbyt wiele istnień, które Juro szanował, ludzi czy wampirów. Gdy wyjeżdżali na główną drogę, Raphael rozważał wszystko, czego dowiedział się z mózgu Pulaskiego. Znalazł tam użyteczne informacje, ale wymagały sprawdzenia. Pierwotnie chciał spotkać się z Wei Chanem, ponieważ był miejscowy. Ale tak naprawdę potrzebował kogoś miejscowego i człowieka. Kogoś takiego jak Colin Murphy. Raphael spotkał Elke, jak tylko wszedł przez szklane drzwi. Stała na straży dokładnie w tej samej pozycji, gdzie ją zostawił, wychodząc wcześniej. - Mój panie – powiedziała, gdy go zobaczyła. Raphael wskazał pytająco głową. - Wyszła na górę kilka godzin temu. Grałyśmy w karty – dodała żałośnie. – Myślę, że zrobiła to celowo. - Bez wątpienia – zgodził się Raphael. – Ale to nie działa. Jak dawno? Elke nie musiała spojrzeć na zegarek. Jak wszystkie wampiry mierzyła czas według wschodu słońca i dokładnie wiedziała, ile czasu minęło, ponieważ wiedziała, ile czasu zostało. - Godzinę, mój panie. Kilka chwil więcej.

Skinął głową, odwracając się, gdy usłyszał nadjeżdżające pojazdy. Stojąc w pobliżu drzwi, Juro powiedział. - Wei Chen, Panie. Lorena nie ma z nim. Raphael przerwał zdejmowanie płaszcza. - Gdzie jest? Duncan już dzwonił. Powiedział kilka słów i rozłączając się, odwrócił się do Raphaela. - Odłączył się od grupy. Jest w drodze powrotnej. Raphael i Duncan spojrzeli po sobie sceptycznie. Loren był dzieckiem Raphaela. Wampir nie mógł go okłamać, nie z powodzeniem. Wciąż sytuacja była poważna. Skończył zdejmowanie płaszcza i rzucił go na długa kanapę nie tak daleko od Elke, zanim przeszedł przez pokój. - Będziemy tutaj – powiedział jej, dając znać Duncanowi, aby do niego dołączył. Przeszli przez wielkie drzwi, a Raphael usiadł na wielkiej, antycznej sofie, krzyżując nogi w kolanach i wyciągając ramiona na oparciu. Duncan usiadł na drugim końcu. - Czy umysł pana Pulaskiego ujawnił inne informacje o agresorach? Raphael uśmiechnął się lekko. - Facet jest robakiem. Siedział kilka stóp od ludzi, którzy planowali te morderstwa i był zbyt przerażony, aby spojrzeć przez ramię. Zamiast tego podsłuchiwał jak stara baba na targu – wzruszył ramionami lekceważąco. – Niestety, muzyka była zbyt głośna, a konspiratorzy ostrożni.

Duncan spojrzał na niego, a uśmiech Raphaela powiększył się. - Znam twoje umiejętności i determinację. Jeżeli byłoby konieczne rozerwać mózg Pulaskiego na kawałki i rozsmarować je na ziemi, aby go sprawdzić, zrobiłbyś to. - Barwnie. Ale trafnie. Robak znał dwóch ludzi. Jeden znany pod pseudonimem. Junior. To przezwisko, jakby spiskowiec był tak nazywany w dzieciństwie i tego nienawidził. Drugi to Curtis. Nie wiem, czy to imię, czy nazwisko. I nie sądzę, aby nasi ludzie byli w tym pomocni. Duncan spojrzał na niego w zamyśleniu. - Ale Colin Murphy mógłby. - Dokładnie. Dajmy mu wszystko, co mamy od Pulaskiego, nie tylko nazwiska, ale też opis miejscowego baru, gdzie się spotkali. Pulaski spędził tam dużo czasu, więc ktoś znający go będzie mógł zidentyfikować po tym, co mam. - A Cynthia? - Co z nią? - Czy też ją poinformujesz o tych nowych odkryciach? Raphael zacisnął palce na oparciu sofy. - Nie chcę, aby zbliżała się do tego, ale będzie bardzo wkurzona, jeżeli ktoś inny jej o tym powie. Więc wyślij jej taką samą informację, ale skopiuj ją do Robbiego. Przynajmniej nie będzie szybsza od niego i nie pojedzie sama. I powiedz Robbiemu, że jeżeli coś jej się stanie, to lepiej, aby był martwy, zanim się o tym dowiem.

Rozdział XXVI Colin patrzył, jak Sophia idzie w jego kierunku, a śmiech został zastąpiony przez pożądanie w głębi jej brązowych oczu. Jej biodra kołysały się, gdy przechodziła przez pokój, a pojedynczy lok jej włosów opadł przez ramię, pieszcząc jej pierś. Wyglądała cudownie. Seksownie jak diabli. Tylko patrzenie na nią sprawiało, że bolał go fiut. Zawsze tak było. Nic nie mogło zmienić jego reakcji na nią – nawet lata, nawet kłamstwa, nawet wiedza, że piła krew, aby żyć. Próbował wyobrazić sobie, jakby to było, gdyby lizała jego skórę, czuć jej zęby wbijające się w jego szyję, pijącą jego krew. Jego erekcja stawała się silniejsza. Pieprzyć to! Zmusił się, aby przypomnieć sobie te miesiące, gdy ją opłakiwał, poczucie winy, gdy myślał, że ona nie żyje. Odwrócił wzrok i wziął długi łyk whisky, mając nadzieję, że zmyje jej smak, wciąż tak świeży pomimo upływu lat. Sophia wśliznęła się zgrabnie na kanapę, siadając przed nim, podwinęła stopy pod siebie. Sięgnęła po jego szklankę i oddał ją, patrząc, jak pije, a jej pełne usta zamykają się na krawędzi szkła, jej język wysunął się, aby posmakować, zanim wzięła whisky do ust. Chryste, co z nim nie tak? Odwrócił wzrok, desperacko próbując myśleć o czymś, czymkolwiek, z wyjątkiem jak to jest czuć jej język liżący inne rzeczy. Oddała mu szklankę i wziął ją, ostrożnie pijąc z drugiej strony, nie chcąc poczuć ciepłoty jej ust. Napił się, spoglądając jej w oczy i widząc w ich czekoladowej głębi świadomość jego podniecenia. I nie potrzebowała do tego żadnych szczególnych mocy. Jego fiut był tak sztywny, że obawiał się, że się złamie, jeżeli się nie ruszy natychmiast. - Więc – powiedział, odchrząkując, gdy jego głos brzmiał jak u nastolatka. – Wampiry piją? To znaczy coś innego niż krew?

- Możemy – zgodziła się Sophia. – Niektórzy mogą. Ja zwykle nie piję, ale lubię smak dobrego wina. - Nie ma tu wina, kotku – powiedział z akcentem, czując ulgę, że może myśleć o czymś innym niż swoje libido. – Tylko piwo i whisky. - Whisky może być. Wystarczy w każdym razie – wyszeptała. Przysunęła się bliżej, aż jej piersi otarły się o jego ramiona, a jej ręka spoczęła wysoko na jego udzie, tak blisko jego pulsującego fiuta, że mógłby przysiąc, że czuł ciepło jej palców pieszczących jego bolesną sztywność. Przebiegła palcami drugiej ręki po jego ramieniu, bawiąc się lekko jego włosami. Sięgnął znów po whisky, ale powstrzymał się, myśląc, że może chce jeszcze się napić. Ona natomiast odsunęła szklankę na stoliku, a pozostały płyn chybotał się lekko o brzegi szkła. Colin patrzył, jak delikatne fale kołyszą się w tą i z powrotem, zamykając oczy, gdy jej palce zamknęły się na jego erekcji. Złapał ją za rękę. - Nie – powiedział. - Nie? – Zamruczała Sophia, przyciskając mocniej swoje piersi do jego ramion. - Nie – potwierdził Colin. Wstał nagle, przesuwając ją tak, że opadła na tył kanapy. Wstała wolno na nogi, ze złością widoczną w każdym ruchu, gdy jej oczy dosłownie rzucały bursztynowe błyski, które niespodziewanie przypominały mu whisky, którą pili chwilę temu. - Jak śmiesz? – Zażądała. - Jak ja śmiem? – Powtórzył ostro Colin, wdzięczny, że gniew przykrył ostatnie oznaki podniecenia. – Kim, do diabła, jesteś? To jest Ameryka, kotku. Stany Zjednoczone Ameryki. Śmiem robić wszystko, na

co mam ochotę, włączając wybór kobiety, którą chcę pieprzyć. I wiesz co, Sophio? To nie dotyczy ciebie, ponieważ nie pieprzę martwych kobiet. Sapnęła, a jej dłoń wystrzeliła z niesamowitą szybkością. Złapał ja za nadgarstek. - Ach, ach. Żadnego bicia, pamiętasz? Poza tym nie to miałem na myśli – dodał. – Wiem, że wy wampiry nie jesteście martwe. Ale ty umarłaś dla mnie dziesięć lat temu, Soph, i diabelnie upewniłaś się, że o tym wiem. Nie widzę powodu, aby to zmieniać. Spojrzała na niego, a cały gniew wyparował, zastąpiony tak zagubionym spojrzeniem, tak pełnym smutku… Cholera. Poczuł się jak dupek. I wkurzył się, że sprawiła, że tak się czuł. Ale zanim mógł znaleźć słowa, aby coś powiedzieć, jej wyraz twarzy zmienił się, jakby nagle maska przykryła jej twarz – maska czystej, zimnej arogancji. Bez oglądania się na niego, wyciągnęła rękę po swoje buty, które zostawiła pod barkiem. Przepłynęły przez pokój, tak blisko jego głowy, że poczuł ruch powietrza, tak, blisko, że wiedział, że to było celowe. Spojrzał na nią zmrużonymi oczami i zobaczył błysk satysfakcji, zanim włożyła buty pod ramie i otworzyła drzwi. Zanim się zorientował, co się dzieje, była na zewnątrz domu, w środku samochodu, który już zmierzał w kierunku autostrady. Colin zaklął cicho. Nie widział jej ruchów, nawet nie widział, jak te cholernie drzwi się otwierały i zamykały. Zabrała się tak szybko, że jego frontowe drzwi wciąż poruszały się. - Kurwa mać – wymamrotał. Potrząsnął głową i odwrócił się do środka, zastanawiając się, dlaczego jego kutas znowu stwardniał.

Rozdział XVII Raphael czekał, aż winda gładko zjechała, trzymając swój skórzany płaszcz na jednym ramieniu. Było późno. Zanim skończył wprowadzać Duncana i tutejsze wampiry, jego grupy zaczęły powracać do posiadłości. Duncan mógł poradzić sobie z tymi raportami, ale zdecydował się siedzieć tam, aby pokazać swoim ludziom, że ta sprawa jest dla niego ważna, że chęć zemsty płonie w nim tak gorąco, jak w każdym z nich. Prawda była taka, że jego chęć zemsty była większa, niż oni mogli pojąć. To jego wampiry zostały zabite, jego dzieci. Krew z jego krwi. Ale zemsta mogła poczekać jeszcze kilka godzin. Słońce już wyglądało zza horyzontu. Czuł to w swojej krwi i kościach. To go rozwścieczało. Martwiło. Drzwi otworzyły się w prawie ciemnym pokoju, z tylko małą lampką włączoną przy łóżku, której światło padało na prawie nieruchomą postać jego ukochanej Cyn. Zabezpieczył drzwi i podszedł do łóżka, patrząc przez kilka minut, jak ona oddycha i szukając w sobie odwagi, aby ją odesłać z powrotem do Malibu, aby znieść jej gniew i jej protesty i zabezpieczyć ją. Ale nie mógł tego jej zrobić. Nie mógłby tego jej zrobić. Nie mógłby uwięzić jej w swojej klatce, klatce, której nie opuściłaby nigdy, ponieważ zbytnio go kocha. Ale klatka w końcu nie pozostawiłaby między nimi nic więcej, tylko nienawiść. Westchnął i rozebrał się z ubrań, zastanawiając się nad tymi myślami. Musiał być bardziej zmęczony, niż myślał. Podniósł przykrycie i wsunął się do łóżka obok Cyn. Przeciągnęła się, instynktownie przytulając się do niego, owijając nogę i ramię przez jego ciało bez przebudzenia. Objął ją ramionami, przytulając mocno, życzył sobie, aby mógł ją ochronić przed... Jego serce zamarło w piersi, jakby w niepokoju

przewidując ciemne myśli, i w końcu przerażające pytanie wypełniło jego umysł, zanim słońce go zabrało. Ochronić ją, przed czym?

Rozdział XVIII Następnego ranka Colin stał przy ladzie oddzielającej jego kuchnię od salonu, pijąc swoją pierwszą kawę i próbując nie myśleć o Sophii czy jej wczorajszej wizycie. Przejrzał listę e-mailii, które przyszły przez noc, patrząc, jakby spodziewał się czegoś więcej niż zwykłe starocie. Trzymając kawę w jednej ręce, kasował jeden po drugim, aż dotarł do wiadomości od Lorena. Jego palce zatrzymały się i zmarszczył brwi. Nie sądził, że kiedykolwiek dostanie e-maila od wampira. Nawet nie był pewien, czy mają jego adres. To nie była tajemnica. Chyba każdy w mieście miał go, był też wydrukowany na jego wizytówce. Dając sobie mentalnie w policzek, otworzył wiadomość i zaczął czytać mail od Lorena, przeklinając pod nosem po pierwszych kilku linijkach. Lord pieprzony Raphael ostatniej nocy złożył wizytę Hugh Pulaskiemu. Hugh nie był wzorowym czy nawet specjalnie przyzwoitym obywatelem, ale do cholery, jeżeli tylko połowa z tego, co mu powiedziała Sophia o Raphaelu było prawdą, Hugh musiał przeżyć ciężkie chwile. Colin pomyślał, że pewnie mógłby się tam przejechać, aby upewnić się, że starzejący się leśniczy przeżył spotkanie, ale zdecydował, że Hugh może poczekać. Drań przetrzymał go. Skurwysyn. Spojrzał na zegarek. Była ledwie dziewiąta, pewnie zbyt wcześnie dla Leighton. I tak zadzwonił, czekając, aż połączenie zostało przekierowane na pocztę głosową. - Leighton, tu Colin Murphy. Sprawdź swoja pocztę. Twój chłopak najwidoczniej złapał jakiś ślad wczoraj wieczorem. Znam ten bar, który opisał Hugh. Jest daleko za miastem, przy dwupasmówce, która łączy się w końcu z autostradą. Zapewne znajdziemy tam również Curtisa Jenkinsa. Obecnie jest po kontuzji – złamana ręka czy coś, co nie leczy się

szybko – spędza tam większość czasu. W każdym razie zgaduję, że to o Curtisie mówił Hugh. Nie znam nikogo innego, kto jest nazywany Junior. Zamierzam sprawdzić bar później i pomyślałem, że może zechcesz dołączyć do zabawy. Robbie jest również zaproszony, nawet jeżeli jest cipowatym rangersem. Nie zaszkodzi mieć trochę mięśni pod ręką. Więc zadzwoń, jak odsłuchasz wiadomość. Mam zamiar trochę podzwonić, zobaczyć, czy dowiem się, kogo nazywają Juniorem. To może być stare przezwisko. Hugh jest w tej okolicy dużo dłużej niż ja. Spróbuję to wyśledzić, zanim się spikniemy. Zaczął się rozłączać, ale dodał. - I spiknięcie się mam na myśli w zupełnie aseksualnym sensie, więc nie donieś na mnie swojemu chłopakowi. Do zobaczenia. Nalał sobie drugi kubek kawy, zanim wykonał następne połączenie. On i Garry McWaters mieli za sobą długą historię. Historię, gdzie Garry miał za sobą kilka lat służby, a Colin był świeżym rekrutem. To Garry wyciągnął go z miasta w Południowej Ameryce, to on go dostarczył do bazy i upewnił się, że zabiorą go do kraju następnej nocy. Cooper’s Rest było miastem rodzinnym Garryego. Wyrósł tu u swoich dziadków, którzy byli założycielami tej społeczności. Jego babcia zmarła, gdy był na służbie poza krajem. Garry nie mógł przybyć na jej pogrzeb. Jego dziadek pożył dłużej, umierając następnego roku, po tym, jak Garry i Colin zjawili się w Coop prawie tylko ze swoimi workami w ręku i krótko ostrzyżonymi włosami. Śmierć staruszka coś zmieniła w Garrym. Nie chciał się już spotykać, nawet gdy Colin zdecydował, że zostaje. Garry pojechał do Kalifornii i zatrudnił się w korporacji, która świadczyła prywatne usługi dla amerykańskiego rządu. To była lukratywna praca, zwłaszcza dla kogoś, kto miał doświadczenie i trening Czarnych Fok. Od tamtego czasu

próbował kilka razy zwerbować Colina, ale żadne pieniądze nie były wystarczające, aby wykonywał pracę, którą miał już za sobą. Poza tym Colin odkrył, że w jakiś sposób lubi styl życia, który obrał w Cooper’s Rest. Wybrał numer Garryego ze swojej listy kontaktowej, mając nadzieję, że kumpel jest w kraju. Jeżeli nie, Colin będzie musiał… - Yo, Colin! – Głos Garryego wybuchł tak głośno, że Colin musiał odsunąć słuchawkę od ucha. – Co słychać, koleś? Wreszcie gotowy, aby zarobić trochę pieniędzy? - Przykro mi, Mac, musisz znaleźć innego wariata, aby chronił twój tyłek. Garry roześmiał się lekceważąco. - Myślałby kto, że byłeś na tyłach. Tam musi ciągle padać. Mówiąc o pogodzie, jak tam stare Coop? - Tak jak zwykle, powoli i spokojnie, tak jak lubię. Zapadła śmiertelna cisza po tym zdaniu, a Colin zmarszczył brwi, myśląc, że połączenie zostało zerwane. - Garry? Jesteś tam? - Co? O, taa, Colin. Przepraszam, odpłynąłem. - Pieprz się – wycedził Colin. - W twoich snach, mój panie. Więc, co tam? - Mamy tu pewien problem i wypłynęło nazwisko. Takie, którego nigdy nie słyszałem. Myślę, że jeżeli jesteś taki stary… - kontynuował ponad reakcją Garryego, – i znasz tutaj wszystkich, może mógłbyś mi pomóc. - Jaki kłopot?

- Wampirzy kłopot. - Wampirzy? Nigdy nie mieliśmy problemów z… - To nie wampiry powodują problem. Ktoś zabił kilka z nich… - Kurwa. Kto? - Nie jestem pewien, czy ich znasz. Marco i Preston? Nie sądzę, aby mieli nazwiska, przynajmniej ja ich nie znam. - Marco to ten facet z końmi, prawda? Z krótkimi, ciemnymi włosami? Mieszkał tam, od kiedy byłem dzieckiem. Człowieku, on nie żyje? Jak? - Ktoś włamał się, wywalił drzwi do jego… sypialni, jakbym powiedział. Bardziej krypty. Ale zabili go. To było za dnia, więc nie był odporny. To stało się może tydzień temu. Nawet o tym nie wiedziałem, dopóki nie pojawiła się gruba ryba, aby przeprowadzić śledztwo. Zabili tego samego dnia Prestona i napadli na Jeremyego i Mariane dwa dni później. Nie mogli znaleźć Jeremyego, więc torturowali Mariane. - Jezu, w przyszłym miesiącu mam wolne. Potrzebujesz, abym wrócił i pomógł ci? - Doceniam ofertę, ale wampiry przywiozły swoja własną armię, aby znaleźć zabójców. Nie jestem nieczuły, ale w tym wypadku nie będę zbyt protestował. - Rozumiem cię – odetchnął głęboko. – Więc, jakie imię masz? - Junior. - Junior? Tylko tyle? - To wszystko, co mam. To pewnie przezwisko, ale nikt nie lubi być tak nazywany. Nie znam żadnych Juniorów. A ty? - Junior – powtórzył Mac. – Może ze szkolnych czasów? Liceum?

- To bardzo dawne czasy – powiedział Colin, udając powagę. - Niech cię cholera, Murphy. Między nami jest tylko sześć lat różnicy. - Taa. Pomyślmy, gdy ty byłeś w wojsku, ja byłem w ósmej klasie. - Wal się. I nie pamiętam żadnych Juniorów od ręki, ale pomyślę o tym. Coś jeszcze? - Taa. Wybieram się do Babe tego popołudnia, idąc innym śladem. - Kiepskie miejsce. - W mieście jest ludzki prywatny detektyw, kobieta, która pracuje dla wampirów. Były glina. Nie jest wojskowym, ale zna się na tym. Będzie ze mną. Garry roześmiał się. - Lepsze to niż nic. - Mam wrażenie, że jest lepsza niż na to wygląda. - Przekonaj się o tym. Oddzwonię do ciebie z tym imieniem, może przejrzę swoje stare albumy czy coś. - Jezu, szefie, masz jeszcze te stare kroniki szkolne? - Trzymam zasuszone kwiaty z domowego ogródka pomiędzy stronami, wspomnienia na pierwszym miejscu. - Potem nie miałeś żadnych, huh? Przepraszam. Zapadła kompletna cisza po stronie Garryego. Jego kumpel rozłączył się. Colin roześmiał się, myśląc już o wycieczce do Babe, gdy zadzwonił telefon. -

Leighton

–

odpowiedział

po

sprawdzeniu

dzwoniącego. – Nie byłem pewien, czy wstaniesz.

identyfikacji

- To niedopowiedzenie. Jestem w pionie, jeżeli o to ci chodzi, ale obudzenie się zajmie mi kilka kubków kawy. Więc, co się dzieje? - Sprawdziłaś już swoją pocztę? - Robię to teraz. Zgaduję, że masz na myśli informację od Lorena. Zobaczmy… O kurwa. - Nie wiedziałaś, że Raphael tam jedzie? - Nie. Robbie donosiciel powiedział mu o wizycie u Pulaskiego, ze wszystkimi szczegółami – westchnęła głośno. – Cóż mogę powiedzieć, Raphael jest bardzo opiekuńczy facetem. - Nie skarżę się. Wydobył więcej od Hugh niż my. Jak mówiłem, wiem, gdzie jest ten bar i znam Curtisa. Jadę tam dzisiaj. Chcesz dołączyć? - Pewnie, brzmi zabawnie. - A Robbie? Leighton prychnęła lekceważąco. - Jakby pozwolili mi stąd wyjść bez niego. Przyjedziemy do ciebie. Daj mi godzinę. - Zabierz całą broń, Leighton. Będziesz jej potrzebować. Colin

ładował

magazynek

swojego

Benelli,

gdy

usłyszał

nadjeżdżającą ciężarówkę na podjeździe swojego domu. Zabezpieczył strzelbę w kaburze, odłożył cały zestaw i otworzył drzwi. Leighton stała obok wielkiego Suburbana, rozmawiając przez telefon, podczas gdy Robbie obszedł pojazd i sięgnął do bagażnika, wyjmując wielką torbę. Przerzucił ja przez ramię i ruszył do Tahoe Colina, rzucając torbę na ziemię.

Colin skinął Robbiemu i pochylił się do tyłu, aby wziąć swoje rzeczy z werandy i zamknął drzwi. Robbie wrzucił już swoją torbę do Tahoe. Colin spojrzał ciekawie, gdy wrzucił swoje rzeczy obok, ale Robbie nie wyjaśniał, a Colin nie pytał. Obaj oparli się o ciężarówkę, patrząc, jak Leighton rozmawia przez telefon, ale byli zupełnie pewni, że to nie były babskie pogaduszki. Słuchała uważnie i odpowiadała krótkimi, mocnymi słowami, których nie słyszał. Colin zastanawiał się nad rozbieżnościami, które były w Leighton, z jej wyglądem modelki i załadowaną bronią. Zastanawiał się, czy zawsze taka była, czy tylko Raphael jakoś ją zmienił w to, czego chciał. - Ciekawe, jak to jest? – Zapytał w zamyśleniu Robbiego. - Co? Colin wskazał w kierunku Leighton. - Mieć za kochanka wampira. Ciemne oczy Robbiego błysnęły z rozbawieniem. - Ty nigdy... nie upoiłeś się z wampirem? Colin zmarszczył brwi i potrząsnął głową. - Do diabła, nie – nie specjalnie, dodał do siebie. Poza tym nie wiedział, że Sophia była wtedy wampirem. Robbie roześmiał się, błyskając zębami. - Kiedy wysysają krew, seks jest boski, człowieku. Ale to coś więcej niż seks, jeżeli jesteś sparowany tak jak Cyn – spojrzał wyzywająco na Colina. – Lub jak ja – dodał. Colin podskoczył z zaskoczenia. - Ty? Kurwa. Nie miałem na myśli nic złego, byłem tylko ciekawy.

- De nada – powiedział zwyczajnie Robbie. – Moja żona Irina jest wampirem. Mała kobietka, która trzyma dom Raphaela żelazną pięścią. - Ciebie trzyma całkiem tak samo – przerwała Cyn, dołączając do nich niezauważenie. Robbie przytaknął, zgadzając się, a jednocześnie wyglądając na bardzo zadowolonego faceta. - Czy słyszysz, abym się skarżył? Więc, czego się dowiedziałaś? Colin podniósł brwi pytająco. - To był mój stary kontakt. Sprzedawca broni. Nie całkiem legalnej, ale to nie jest zły facet. Jego interesy dają mu możliwość posiadania wiedzy o działalności jego klientów. Czasami ma problem z tą działalnością i jest chętny do gadania, włącznie z rasistowskimi grupami działającymi poza Idaho i na zachodzie. Powiedział mi, że jest wzmożona aktywność prowadzona przez nich. - Cholera. Miejmy nadzieję, że ta broń jeszcze nie dojechała. – Wymamrotał Colin. – Mam nadzieję, że jesteście przygotowani. Co jest w torbie? Robbie uśmiechnął się szeroko i otworzył torbę, odchylając szeroko zapięcie na dwie strony. Sięgnął do wnętrza i wyciągnął maszynowe Uzi, rzucając je do Colina. Kopał głębiej w torbie, wyciągając kamizelkę kuloodporną Point Black dla Leighton, którą jej podał z poleceniem „załóż to”. Colin zlustrował czarne Uzi. Znał tę broń, ale wolał swojego Benelli. Oddał je z powrotem Robbiemu, który przyglądał się Leighton zakładającej kamizelkę. To był tajny model, taki sam, jaki zakładali gliniarze w całym kraju. Była to zapewne jedyna rzecz, jaką zechciałaby założyć. Cokolwiek cięższego mogłoby ją zbyt obciążyć i ograniczyć ruchy.

- Gdzie twoja? – Zapytał Robbiego, spoglądając na niego. - W torbie. Założę, jeżeli będę musiał. - Dlaczego ja nie mogę… - Bo obiecałem Raphaelowi, że będę się o ciebie troszczył. Ale głównie dlatego, że masz kiepskie poczucie samoochrony. - Nie mam – sprzeciwiła się Leighton, ale śmiała się, gdy to mówiła. Colin potrząsnął głową. Nie zamierzał sobie tego wyobrażać. - Zabawmy się – powiedział na głos. – Długa droga przed nami. - Colin jest prawiczkiem – powiedział Robbie, przechylając się do przodu ze swojego siedzenia z tyłu, jego ciało wcisnęło się w przestrzeń pomiędzy dwoma siedzeniami. - Nie jestem – natychmiast zaprotestował Colin. - Nie w ten sposób – wyjaśniła Leighton z półuśmiechem. – Robbie mówi o wampirzej cnocie. Nigdy nie zostałeś ugryziony? - Nie – sapnął. - Naprawdę? Przysięgłabym, że widziałam iskry pomiędzy tobą a tą laską, Sophią. Zdecydowanie napięcie seksualne – dodała, przeciągając słowa. - To było dawno temu – odpowiedział sztywno. – I nigdy nie powiedziała mi, że jest wampirem. Obok niego Leighton podniosła brwi do góry, ale już nie komentowała. - Co to za miejsce, gdzie jedziemy? – Zapytała zamiast tego.

- Babe. Tak nazywają chłopcy powrót do domu. Stoi poza autostradą, po drugiej stronie lasu. Otwarte pięć czasem sześć dni w tygodniu, ale w piątek i sobotę urządzają przyjęcia, tak jak wszędzie. Przynajmniej raz w ciągu weekendu jest tu walka i tylko wtedy się liczy, gdy ktoś zostanie aresztowany albo wyląduje w szpitalu. Jest wrzodem na tyłku, ale jest tu od końca lat sześćdziesiątych. Mówiąc dokładniej, nie jest częścią Cooper’s Rest, ale jesteśmy najbliższym miastem. Wskazał przerwę miedzy drzewami, pokazując parking przed barem. - Już jesteśmy – powiedział jej. Parking był pełen, albo prawie pełen, gdy podjechali pod bar. To nie był duży parking – tylko dwa rzędy od przodu wzdłuż autostrady. Rzędy miały wystarczająco dużo miejsca, aby swobodnie manewrować, miejsca dla czterech lub pięciu ciężarówek obok siebie. Ciężarówki były jedynym rodzajem pojazdów tu zaparkowanych. Wyglądało, że jest ich więcej w piątek wieczorem niż w ciągu tygodnia, jak dziś. Ekipa musiała zjechać się wcześniej. Podjechał i zaparkował swojego Tahoe na ostatnim wolnym miejscu obok drogi, stawiając samochód przodem do wyjazdu, aby mógł łatwo szybko wyjechać. To pewnie nie będzie konieczne, ale to nie byłby pierwszy raz, kiedy musiałby odjeżdżać szybko spod baru. Walki miały dużo wspólnego z piwem, a właściciele nie mieli nic przeciwko. Zaledwie jego koła zjechały z asfaltu, gdy jego drzwi otworzyły się na oścież. Dodge Ram – wielka ciężarówka z napędem na cztery koła – była zaparkowana na jego tyle. Kilka cali dzieliło go od dwóch innych ciężarówek, które były ciasno zaparkowane. Sprawdził drogę i wysunął się z ciężarówki. Podszedł do drzwi, ale zatrzymał się, gdy zdał sobie sprawę, że Leighton przechodzi na jego

stronę z miejsca pasażera, zamiast skorzystać z wąskiego wyjścia po drugiej stronie. Matka wychowała go na dżentelmena, więc Colin przytrzymał drzwi, gdy wysiadała z zaskakującą łatwością. Uśmiechnęła się do niego szeroko i wyszła, stając i patrząc na tarczę zawieszoną na drzewie przy końcu parkingu. - Paul Bunyan? – Zapytała, spoglądając jeszcze raz na manekina zrobionego z czerwonej koszuli drwala. Spojrzała na bar i znów na manekina sceptycznym wzrokiem. Colin skrzywił się. - Taa, cóż. Para, która otworzyła ten lokal, była profesorostwem z uniwersytetu skądś na południu. Przeszli na emeryturę i otworzyli ten bar. Pomyślisz, że wiedzieli, co robią, będąc profesorami. Ale jeżeli spodziewali się baru dla czirliderek, to dostali bar dla glin. Kiedy ojciec Leona kupił to miejsce od nich, zatrzymał nazwę. Tak było taniej, niż kupować nową, a nazwa jest w porządku. Jesteśmy krajem drwali, wiesz. - Kim jest Leon? - Leon Pettijohn. On i jego żona Ellen przejęli bar od jego ojca kilka lat temu. To było zanim tu przyjechałem, ale plotka niesie, że staruszek jest w Meksyku na emeryturze pod palmami. Leon jest tutaj przez większość nocy, a Hellen pracuje w drogerii w mieście. O ile wiem, nigdy nie przychodzi do baru. Większość kobiet nie przychodzi. Leighton zamarła, z uwagą słuchając, a jej oczy przyglądały się parkingowi, zanim ruszyła do samego baru. Nie było jednak co oglądać. Babe było małym, pojedynczym budynkiem z betonu, z talerzem satelitarnym na dachu. Cały pomalowany był na czarno, ale Colin wiedział, że jeżeli podejdzie się wystarczająco blisko, wyglądało to jakby farbę kładł ktoś, komu zależało na pomalowaniu, a nie pomalowaniu

dobrze. Jedyne okno było trójkątem szkła w drzwiach. Bar stał głęboko w lesie, z grubymi drzewami okrążającymi go z trzech stron. Te drzewa zasłaniały światło słoneczne, sprawiając, że budynek był otoczony szarymi cieniami. Pomieszane z czarną farbą, całe otoczenie sprawiało raczej ponury obraz. Colin spojrzał jeszcze raz na zatłoczony ciężarówkami parking. - Pieprzyć to – powiedział idąc za Robbiem na tył Tahoe. Otworzywszy bagażnik, złapał za kamizelkę i założył ja szybkimi ruchami. Robbie spojrzał na niego. - Za dużo ciężarówek na tym parkingu. To może nic nie znaczyć, tylko ludzie, którzy zjechali wcześniej. Ale też może nasi chłopcy mają tu spotkanie. Robbie zmarszczył brwi i odwrócił się, aby spojrzeć na Leighton i potrząsnąć głową. Przeklinając pod nosem, wyciągnął wielką torbę i odpinając ją, wyciągnął własną kamizelkę. Leighton cofnęła się, gdy zobaczyła, co oni robią. - O czym myślisz? – Zapytała Colina. Jej prawa ręka spoczywała na biodrze pod kurtką. Nie dotykając broni, ale na tyle blisko, że mogła ją wyciągnąć. Też to czuła. Coś było nie w porządku. - Myślę, że może powinnaś tu poczekać – powiedział. – To nie jest miejsce dla pań. Robbie zakaszlał, a Leighton spojrzała na niego złowieszczo, zanim powiedziała. - Nie przejechałam tej całej drogi, aby posiedzieć w samochodzie. Poza tym, to ty powiedziałeś, abym zabrała broń. Zgaduję, że to z powodu, iż myślałeś, że się przyda. Colin spojrzał szybko na Robbiego, który wzruszył ramionami.

- Nie patrz na mnie, człowieku. Widziałem, jak strzela. Sięgnął do torby i podał Leighton jedno z Uzi, wraz z magazynkami, a sam wziął dla siebie drugi pistolet i trochę amunicji. Leighton wsadziła dwa magazynki do kieszeni swoich czarnych spodni, a jeden załadowała do broni z wyćwiczoną łatwością, której Colin się nie spodziewał, gdy mówiła o doświadczeniu i wsparciu Robbiego. Spojrzała na niego i zobaczyła, że się na nią patrzy. - Jestem całkiem pewien, że ta broń jest nielegalna – zauważył bez emocji. -

Jestem

prywatnym

ochroniarzem

Lorda

Raphaela,

licencjonowanym w każdym stanie tego kraju – powiedziała uśmiechając się. – Mogę pokazać ci pozwolenie, gdy wrócimy do posiadłości, jeżeli chcesz. - Zapewne. Ja pójdę pierwszy. Wy dwoje trzymajcie się z tyłu. W większości znam tu wszystkich, albo oni znają mnie w każdym razie. Mam nadzieję, że nie zszokuje cię język, Leighton. Robbie roześmiał się głośno na te słowa, a Leighton wymamrotała. - Taa, pieprz się Robbie. Donosicielu. Colin potrząsnął na nich głową. W przeciwieństwie do ich złośliwości, miał jasne wrażenie, że byli przyjaciółmi. To przypominało mu stosunki, jakie miał z chłopcami w marynarce. Chłopakami takimi jak Garry Mc Waters. Chwilami żałował, że Garry opuścił Cooper’s Rest. W takim przypadku mógłby mieć kogoś, komu ufa. Nie to, że nie ufał Leighton i Robbiemu. Ale wcale ich nie znał. To tak jakby pracować z kimś, kto przeszedł z tobą przez piekło. Colin założył kaburę przez głowę, zabezpieczył swojego Benelli i zamknął bagażnik, zatrzaskując zamki. Ruszył w kierunku baru, gdy jakiś

instynkt zatrzymał go, aby kliknąć zamkiem jeszcze raz, otwierając zamki samochodu. Może to te ciężarówki sprawiały, że stał się nerwowy, pomyślał, albo to Uzi, które niosło ze sobą przemoc. Ale cokolwiek to było, posłuchał instynktu. Leighton ruszyła za nim przez parking. Miała w ręku telefon komórkowy i robiła zdjęcia tablic rejestracyjnych, obok których przechodzili. Spojrzała, gdy przechodził obok niej, uśmiechając się szybko, zanim wsunęła z powrotem telefon do kieszeni. Colin doszedł do drzwi, Leighton i Robbie byli kilka stóp za nim po prawej. Robbie stał lekko przed Leighton, gdzie jego szerokie ciało blokowało ją, jakby spodziewał się czegoś złego, gdy tylko otworzą się drzwi. Colin miał nadzieję, że do tego nie dojdzie, miał nadzieję, że się mylił i w środku byli tylko pijani faceci, odpoczywający podczas przerwy w niebezpiecznej pracy. Stojąc lekko po lewej od drzwi, Colin sięgnął i zamknął palce na klamce, popychając najpierw, a potem pociągając je. Uchwycił ruch kątem oka, gdy Leighton wysunęła się przed Robbiego i przesunęła się ostrożnie w prawo. Robbie odwrócił się, aby podążyć za nią, a Colin otworzył drzwi. Robbie krzyknął ostrzegawczo. - Murphy! – I złapał Leighton, przesuwając ją pomiędzy najbliższe ciężarówki po prawej stronie. Błysk słońca uderzył w otwarte drzwi i Colin zobaczył lufę broni w środku. - Broń! – Krzyknął, gdy wystrzał strzelby rozbrzmiał spomiędzy drzew po prawej stronie baru. Colin usłyszał odgłos kul odbijających się od grubych drzew, zanim przetoczył się na druga stronę, osłonięty przez solidną ścianę. Drzwi

otworzyły się z hukiem i rozbrzmiały wystrzały z wewnątrz. Leighton i Robbie ukryli się za dwutonowym samochodem i wyglądali zza niego, oboje strzelając z Uzi, gdy Colin zabierał się ze swojej teraz odsłoniętej pozycji za ścianę budynku i przyczaił się pomiędzy dwiema ciężarówkami po lewej stronie parkingu. Z otwartych drzwi baru nadchodził ciągły ostrzał z M4 na automacie, a wszyscy troje schowali się, gdy ostrzał przeniósł się na parking pełen ciężarówek, roztrzaskując metal i szkło. Olejowy zapach Diesla unosił się w powietrzu, a potem z dziur w oponach syczało powietrze. Colin zobaczył, jak Robbie wyjrzał zza dwutonowej ciężarówki i posłał szybką serię wystrzałów. Ktoś wewnątrz budynku krzyknął, a drzwi ponownie się zamknęły. Ale ciągły ostrzał budynku trwał, strzelający wykorzystywali grube drzewa, aby się za nimi chować. Wszyscy byli skoncentrowani na ostrzale pozycji Leighton i Robbiego, co kazało Colinowi podejrzewać, że nie wiedzieli, że był sam na parkingu. Rozważał niedostrzeżone przesunięcie się na lewo od budynku i podejście strzelających od tyłu, ale zrezygnował z tego szybko. Bar miał tylne drzwi. Ludzie, którzy czekali na niego w środku wydawali się odpuścić frontowe drzwi, ale to pewnie oznaczało, że dołączą na zewnątrz tylnymi drzwiami, a strzelali, żeby zabić. Oceniając siłę wystrzałów, trzej z nich pozostali sami, a tej walki nie mogli wygrać. Jedyne, co musiał zrobić on, Leighton i Robbie. to wydostać się zza Dodga. Ale jak to zrobić, nie stając się celem większym, niż już byli? Podczas gdy Leighton i Robbie byli w środku ostrzału, Colin nie strzelał i nie był namierzony na swojej obecnej pozycji. Przykucnął, przesuwając się wąską przestrzenią pomiędzy ciężarówkami i drzewami

po lewej stronie parkingu. Rozglądał się przez ramię. Parking był szerszy niż bar, co znaczyło, że był wystawiony, jeżeli ktoś zorientuje się, gdzie on jest i podejdzie go od tyłu. Pozostał przy ciężarówkach, chroniąc się za nimi. Miał nadzieję, że będzie miał dobrą pozycję do strzału i zapewni ochronę Leighton i Robbiemu, aby wrócili do Tahoe. Nie musiał przecinać parkingu, aby do nich dołączyć, ale to było na później. Spojrzał na linię drzew i zobaczył, jak Robbie pada. Jego żołądek zacisnął się, Colin zatrzymał się, wyciągając F-150, ale szybko zdał sobie sprawę, że rangers nie został postrzelony. Upadł na ziemię i używał pojazdu jako ochrony, zbliżając się do Leighton, która już nie stała za ciężarówką. Podczas gdy Colin ustawiał się na pozycji do walki, jej udało się odsunąć od dwutonowej ciężarówki i przykucnęła przy wielkim holowniku, który był największą rzeczą na parkingu, tylko dwa pojazdy dalej od Tahoe Colina. Jeżeli wytrzymałaby na tym miejscu, aż Colin zajmie pozycję, aby ją kryć, mogłaby wycofać się bezpiecznie do… Przeklął cicho, gdy Leighton odsunęła się od wraka i zaczęła strzelać. Usłyszał przekleństwo Robbiego, usłyszał trzask grubego szkła i uderzenie rykoszetu w gruby metal wraku. Ale Leighton stała na swojej pozycji jak pies, jej szczupłe ciało wychylało się zza holownika, gdy nie przestawała strzelać. Robbie przykuł uwagę Collina, podnosząc ramię z pięcioma palcami. Colin skinął, gdy palce opadały jeden za drugim. Kiedy odliczanie się skończyło, Robbie wstał i zaczął strzelać, łącząc swój ostrzał z Leighton, unieruchamiając atakujących pod falą kul. Colin ruszył przez parking i schylił się, przyciskając się do ciężarówek, a potem do swojego Tahoe. Jego plecy uderzyły o Tahoe, ale wziął wdech i wychylił się od strony ulicy. Wsiadł do swojej ciężarówki. - Leighton – krzyknął. – Odwrót.

Myślał, że odkrzyknęła potwierdzająco, ale nie mógł być pewien, schowała się, a tylne okno holownika wybuchło, gdy ktoś strzelił w miejsce, gdzie była jej głowa. Colin wstrzymał oddech, gdy wydawało mu się, że upadła, ale przeklął z ulgą, gdy pojawiła się obok Robbiego, który pociągnął ją po ziemi i wsunął ją pod następną ciężarówkę. Colin wyciągnął swoje Benelli i wypalił parę razy w kierunku drzew. Nikogo nie wiedział, ale ktoś krzyknął z bólu, na tyle daleko, że wiedział, że to było z jego wystrzału. Trzymając strzelbę w ręku, schylił się i ruszył wzdłuż linii jego ciężarówki, otwierając drzwi pasażera. - Robbie – krzyknął. – Idziemy! Ruszając z powrotem, odrzucił swoje Benelli i zaczął jednostajnie strzelać ze swojej 9. Odgłos drugiej 9 dołączył do niego, więc odwrócił się, aby zobaczyć, że Leighton wtoczyła się pod Tahoe i zajęła pozycję z tyłu samochodu. Gdy się rozglądał, wyjęła magazynek z Glocka 17 i wsunęła nowy, strzelając jednostajnie z szybkością, która mówiła, że ma większe doświadczenie niż tylko ze strzelnicy. Robbie rzucił się na ziemię obok ciężarówki, ale był zbyt duży, a ciężarówka zbyt niska, aby mógł się pod nią wtoczyć, nawet jeżeli wypuścił całe powietrze z płuc. Ciężarówka była najbliżej drzew i wystawiona na ostrzał z tej strony. Schylił się i podszedł do jej tyłu, wykorzystując czas, aby wymienić magazynek w swoim Uzi. Colin zobaczył, co wielki facet planuje i znów wyciągnął swoje Benelli, podchodząc do Tahoe i wypalając znad dachu. Z tej odległości nikogo nie trafił, ale sprawił, że się schowali. Robbie wykorzystał okazję, ruszając z kryjówki i wycofując się w kierunku drogi, cały czas strzelając. Dobiegł w miarę blisko Tahoe, schylił się poniżej okien i pobiegł w kierunku Leighton, która wciąż strzelała z Glocka w stałym rytmie.

- Leighton – krzyknął Colin. Spojrzał zmartwiony na otwartą drogę za nimi. Już czas odjechać. Leighton skinęła głową, nadal strzelając. Tahoe zatrzęsło się, gdy Robbie oparł się o przednią część samochodu, ustawiając Leighton pomiędzy nimi. - Do ciężarówki, Cyn! Teraz! Świeży ostrzał nagle wybuchł z nowego kierunku, nadchodząc z drugiej strony parkingu, gdzie wcześniej ukrywał się Colin. Colin rzucił się na ziemię, gdy Leighton wyszła i zaczęła strzelać, kryjąc jego plecy, gdy on sięgnął po drzwi i otworzył je, znów strzelając. Bardziej poczuł, niż zobaczył, jak Robbie biegnie, i obejrzał się, aby zobaczyć, jak sięga po Leighton, próbując ją wyciągnąć z niebezpiecznej pozycji za ciężarówkę. Colin usłyszał cichy jęk i usłyszał zaprzeczający krzyk Robbiego. Odwrócił się, a bezgłośny protest zamroził mu krew w żyłach. - Cholera jasna! – Zaklął. Leighton leżała na ziemi, a krew wypływała spod jej kamizelki, znacząc przód i wsiąkając w ziemię. - Zabierz ją do samochodu, Robbie. Zabierz ją do pieprzonego samochodu! - Ostatni magazynek – odkrzyknął Robbie i rzucił swoje Uzi do Colina, który złapał je jedną ręką. Wsunął swoją 9mm do kabury i zaczął strzelać z Uzi na pełnym automacie, nawet nie próbując w coś celować. Jego jedyną myślą było, aby zmusić wrogów, aby dali wystarczająco dużo czasu Robbiemu, aby zabrał Leighton do samochodu i mogli się do diabła stąd wynieść. Spojrzał jeszcze raz przez ramię i zobaczył, jak Robbie podnosi Leighton jakby nic nie ważyła. Kule latały w powietrzu, orząc ziemię parkingu i wyrywając kawałki drzew. Ktoś wybił wszystkie szyby w Tahoe,

rozbijając bezpieczne szkło. Robbie owinął swoje ciało dookoła Leighton i ruszył, rzucając się na tylne siedzenie i pozostając nisko schylonym. Colin sięgnął i zatrzasnął drzwi. Leżąc prawie płasko na przednim siedzeniu, włożył kluczyki i włączył silnik. Zaczął siadać, jego nogi sięgały do pedału gazu, gdy usłyszał głos wydający rozkazy, głos tak dobrze mu znany jak swój własny. Jego żołądek zacisnął się w zaprzeczeniu. To niemożliwe. Wystrzały nagle zamilkły i usłyszał swoje imię. Zamknął oczy przed falą poczucia zdrady. Zatrzasnął drzwi i wcisnął gaz, a jego opony zabukowały na ziemi, zanim wjechały na asfalt z piskiem. Colin nie myślał o niczym przez kilka pierwszych mil. Szyby były wybite, ale wciąż widział, więc skoncentrował się na prowadzeniu, aby sprowadzić pomoc dla Leighton, aby oddalić się od przeklętego Babe. Benelli leżał na siedzeniu pasażera razem z Uzi Robbiego, 9mm miał w ręku. Jego uwaga przeskakiwała z drogi przed nim do lusterka wstecznego i znów na drogę, wciąż i wciąż, dopóki nie przekonał się, że nikt ich nie śledzi. - Jak bardzo źle? – Zapytał Robbiego, ryzykując szybkie spojrzenie przez ramię. - Czy masz apteczkę albo coś innego w samochodzie? – Zapytał Robbie napiętym głosem. - Taa, z tyłu, ale może lepiej, jeżeli… - Wyciągnij ją, do cholery – rozkazał Robbie. – Musze czymś poza moimi rękami zatrzymać to krwawienie – dodał ciszej, głosem szorstkim od emocji. - Kurwa.

Colin sprawdził szybko lusterko i skręcił w starą drogę, nie zatrzymując się, dopóki autostrada nie zniknęła za drzewami. Wypadł z ciężarówki, pobiegł na tył, podniósł klapę bagażnika i złapał apteczkę, zatrzaskując klapę. Spiesząc z powrotem, otworzył tylne drzwi i przeklął zajadle na to, co tam zobaczył. Krew. Za dużo krwi, jak na jedną osobę. Jej spodnie były czarne od krwi, szary dywanik zbryzgany jasną czerwienią. Robbie trzymał Leighton w ramionach, jedną ręką głaszcząc ja po włosach. - Cyn, kochanie – prosił cicho. – Trzymaj się, słonko. Trzymaj się. - Jak bardzo źle? – Zapytał Colin ponuro. Robbie spojrzał i spotkał wzrok Colina. Nie musiał nic mówić. Żal był wypisany na jego twarzy. - Nie poddamy się – powiedział twardo Colin. – Szpital jest dobre sześćdziesiąt mil stąd, ale mogę… - Nie – głos Leighton był niespodziewany, przerażający w swojej słabości. Jej oczy otworzyły się, zamglone bólem, gdy patrzyła w twarz Robbiego. Wyciągnęła rękę z zakrwawionymi palcami. - Raphael. Robbie, musisz zawieźć mnie do… - zajęczała, wymiotując na jedną stronę, a potem krzyknęła z bólu. Colin machinalnie złapał mokrą chusteczkę z apteczki, patrząc na nią, zanim rzucił ją na podłogę. Jakie, do kurwy, znaczenie miało, czy ma brudną twarz? Krzyk Leighton przeszedł w ciche jęki, zaszlochała nagle, a jej ręka opadła z miejsca, gdzie trzymała Robbiego.

- To boli tak bardzo, Robbie – łzy płynęły po jej twarzy, urywając jej słowa. – Obiecaj mi, Rob – powiedziała nikłym szeptem. - Obiecuję, słoneczko. Obiecuję. Wiesz, że tak. Tylko uspokój się teraz. Colin złapał opakowanie z apteczki, rozerwał je, oddając zawartość w ręce Robbiego i otwierając następne. Bandaże, gaza, plastry, cokolwiek, co pomoże. Podłoga była zasłana rozerwanymi kawałkami papieru, krwią i wymiocinami. Robbie trzymał kompres na krwawiącym brzuchu Leighton, gdy krzyknęła, zaczął szeptać przeprosiny. Spojrzał nagle w górę. - Jedźmy – powiedział nagląco. – Ona ma rację. Musimy dowieźć ją do posiadłości przed zachodem słońca. - Do posiadłości? – Powiedział Colin. – Człowieku, po jaką cholerę… - Po prostu zrób to – powiedział twardo Robbie. – Albo zastrzelę cię i sam poprowadzę tę cholerną ciężarówkę. - Kurwa. Pojadę. Zajmij się nią. Colin wsiadł z powrotem na siedzenie kierowcy i wykręcił. Pojechał z powrotem w kierunku autostrady, zatrzymując się tylko, aby sprawdzić drogę, zanim wyjechał w kierunku Cooper’s Rest i posiadłości wampirów. Wcisnął butem gaz, żądając od Tahoe wszystkiego, co mógł dostać. - Zostań ze mną, Cyn – usłyszał, jak Robbie błaga cicho. Colin spojrzał we wsteczne lusterko. Twarz wielkoluda była pokryta łzami, a jego oczy zamknięte, gdy usta modliły się.

- Dziesięć minut – zawołał Colin przez ramię, za chwilę, która wydawała się wiecznością. Skręcił ostro w wąską ulicę, prowadzącą do posiadłości wampirów. – Może mniej. - Masz komórkę? – Zapytał głośno Robbie. – Moja spaliła się. - Dostałeś postrzał? – Zapytał Colin, ryzykując spojrzenie do tyłu. - Nic, czego bym nie wytrzymał. Komórka – powtórzył. - Taa, taa. Proszę. Colin wyciągnął ją z kieszeni i podał przez ramię, ale Robbie nie wziął jej. - Zadzwoń pod ten numer – powiedział, podając kod do Los Angeles i numer telefonu. Colin wbił go i słuchał jak dzwoni. - Dzwoni. Co teraz? - Podaj ją. Ręka Robbiego była pokryta krwią, gdy odbierał telefon. - Doktorze Saephan, to Cyn. Jest... – Jego głos załamał się i Colin usłyszał, jak bierze głęboki wdech. – Taa – kontynuował. – Jest źle. Postrzał w brzuch. Krwawi... Bardzo krwawi, człowieku. Murphy mówi, że najwyżej dziesięć minut – przerwał na chwilę, a potem powiedział. – Kurwa, myślisz, że nie wiem tego? Racja, przepraszam. Okay. Do zobaczenia na miejscu. Colin patrzył we wsteczne lusterko, jak Robbie pocierał zakrwawionym przedramieniem swoje brwi. Wielki rangers spojrzał i spotkał jego wzrok. - Chcesz to z powrotem? – Zapytał, wyciągając telefon.

Colin wziął telefon, który lepił się od krwi. Rzucił go na środek konsoli. - Kto to był? - Doktor Saephan. Jest chirurgiem urazowym, jednym z najlepszych w kraju. Jego partner jest jednym z żołnierzy Raphaela i dużo podróżuje z nami, zwłaszcza jeśli towarzyszy nam Cyn. Ile zostało do zachodu słońca? Colinowi zajęło chwilę zorientowanie się w zmianie tematu. - Uh – rozejrzał się dookoła pomiędzy ciemniejące cienie między drzewami. – Dokładnie nie wiem. Może pół godziny? Światło już gaśnie. - To dobrze – westchnął Robbie. – Słyszałaś, Cyn, kochanie. Już prawie zmierzch. Colin był pewien, że Leighton nic z tego nie słyszała. Ale wciąż żyła, a to było już coś. A jeżeli ten chirurg był tak dobry, jak mówił Robbie, może uratuje jej życie. I okay, prawie był już zmierzch i Raphael i inne wampiry wkrótce się obudzą. Ale jakie znaczenie, oprócz trzymania jej za rękę przez Raphaela, to miało? Spojrzał, gdy ukazała się posiadłość. Strażnicy byli przygotowani na ich przyjazd, a wielka brama otworzyła się, zanim dojechali. Colin ledwie zwolnił, gdy wchodził w zakręt, wciskając hamulec na zakrętach podjazdu i podjeżdżając pod główny budynek. Nigdy wcześniej tu nie był w ciągu dnia. Wszystkie okna były zasłonięte od środka, wyglądając jak jednolita fasada z betonu. Roleta przy podwójnych, szklanych drzwiach była odsunięta, więc zatrzymał się przy szerokich schodach. Drzwi otworzyły się i szczupły, ciemnowłosy

mężczyzna wyszedł, niosąc złożone, przenośnie nosze. Przebiegł po schodach i otworzył tylne drzwi, zanim Tahoe się zatrzymało. Spojrzał na Leighton w ramionach Robbiego, przeklął soczyście i przeszedł w tryb działania lekarza, co powiedziało Colinowi, że to jest doktor Saephan, o którym mówił Robbie. Dwóch ze strażników pilnujących bramę dołączyło do nich, a jeden z nich rozłożył nosze, podając jeden koniec koledze. - Ty – rozkazał Saephan Colinowi. – Rusz się i pomóż im. Nie chcę, aby to zajmowało innych więcej niż konieczne. Robbie, mamy może z dwadzieścia minut, aż wybuchnie gówno. Nie mogę zrobić wiele w tym czasie, ale mogę sprawić, aby wyglądała lepiej niż teraz. Gotowi? – Zapytał przez ramię. Dwóch strażników skinęło. - Gotowi, doktorze. - Dobrze, chodźmy. Robbie przesunął się na siedzeniu, trzymając Leighton przy swojej piersi i używając swoich nóg, aby utrzymać równowagę. Kiedy doszedł do drzwi, odwrócił się lekko, gdzie stał Colin z Saephanem, przejmując ją i przenosząc na nosze. Leighton krzyknęła, gdy ją przenosili, ale nie wróciła jej przytomność. Jej twarz była śmiertelnie blada pod brudem i potem, a jej ręce leżały bezwładnie na jej piersi, gdzie Saephan je położył. Strażnicy już ruszyli po schodach, trzymając ostrożnie nosze pomiędzy sobą, a Saephan biegł obok. Na szczycie schodów stała kobieta, trzymając drzwi z szeroko otwartymi z szoku oczami. - Kto to do kurwy jest? – Zapytał Robbie. Saephan spojrzał pospiesznie.

- Ona tu pracuje – odwrócił się, przyciągając uwagę Robbiego. – Musisz się stąd wynieść, Rob. Tylko na noc. Zadzwonię do ciebie. Robbie otworzył usta, aby sprzeciwić się, ale Saephan podniósł dłoń, gdy jego spojrzenie śledziło nosze z Leighton przechodzące przez drzwi. - Nie mam czasu, aby się kłócić, a wiesz, że mam rację. Nie potrzebuję dwóch pacjentów. Jestem pewien, że ten dżentelmen pozwoli ci przespać się na kanapie. Teraz muszę pomóc Cyn. Saephan odwrócił się i przeszedł kilka kroków przez otwarte drzwi, wykrzykując polecenia. Kobieta znów się pojawiła. Pchnęła drzwi, ale jej palce zostały przez chwilę na klamce, gdy przyglądała się Colinowi i Robbiemu przez szkło. Potem odeszła, a ciężkie rolety zasunęły się, odcinając ich zupełnie. Colin odwrócił się do Robbiego gotując się z wściekłości. Był zmuszony do czekania tyle razy, że nie mógł zliczyć, podczas gdy jego kumple walczyli o życie, ale nigdy nie był zostawiony w ten sposób. - Co, do kurwy? Widzisz, łapię, że Raphael będzie wkurzony, ale dlaczego nie możemy z nią iść? Jaki… - On ma rację – powiedział tępo Robbie, a jego wzrok wciąż utkwiony był w teraz zatrzaśniętych drzwiach. Pochylił głowę, wzdychając ciężko. – Doktor próbuje uratować mi życie. Twoje też. Colin spojrzał na niego. - Wiesz, lepiej, żeby ktoś zaczął mówić, ale nikogo tu nie ma. Znalazłeś tu chirurga, to świetnie. Więc dlaczego nie zawieziemy doktora i Leighton do szpitala? I kogo, do kurwy, obchodzi, czy Raphael się obudził czy nie? Kobieta potrzebuje opieki medycznej, a nie niańczenia. I dlaczego, do diabła, stoimy tu jak wczorajsze śmieci?

Robbie spojrzą na niego ostrożnie, nie reagując na jego gniew. - Widziałeś wcześniej takie rany jak ta, Murphy. Znasz konsekwencje. Ale nie wiesz nic o wampirach, więc musisz zaufać mi, jeżeli mówię, że jej najlepszą szansa na przeżycie jest zaśnięcie w tym budynku. To dlatego tu jest i to dlatego pytam, kiedy zachodzi słońce, w porządku? Co do…? Jego słowa urwały się, a jego oczy otworzyły się szeroko w szoku, gdy potężny ryk rozbrzmiał w powietrzu, powodując drżenie ziemi pod ich stopami i podnosząc kurz, gdy budynek drżał od fundamentów. - Co, do kurwy? - Raphael – wyszeptał Robbie.

Rozdział XXIX Raphael obudził się, wyjąc ze wściekłości. Ból Cyn był jak nóż wbijający się w jego brzuch. Czuł zapach jej krwi, czuł jak słabnie bicie jej serca, jak jej płuca walczą o oddech. Pierwszy raz od stuleci uderzyło go prawdziwe przerażenie, na myśl, że ją straci. Nie przejmował się ubraniem, ruszając przez pokój i przeklinając czas, który zajęło mu otwarcie drzwi, a potem drzwi windy, czekając, aż się zamkną, aż winda ruszy i przebędzie krótki odcinek do miejsca, gdzie ona leżała, umierając bez niego. Drzwi otworzyły się i ruszył korytarzem do salonu, warcząc na dwóch ludzi, którzy stali, zerkając przy drzwiach wejściowych. - Przynieśli ją z samochodu, mój panie – powiedział znajomy głos. – Nie mogą wyjść, dopóki rolety są opuszczone na noc. Głowa Raphaela odwróciła się do człowieka klęczącego obok jego Cyn. Warknął, ale człowiek już się odwrócił i pochylał nad nią, robiąc coś, czego Raphael nie widział. Raphael sięgnął po moc, zamierzając odrzucić mężczyznę przez pokój, za to, że śmiał ją dotykać. Ale człowiek spojrzał w ostatniej chwili i Raphael miał na tyle przytomności umysłu, aby rozpoznać Petera Saephana. - Odsuń się – warknął Raphael. Saephan tak zrobił, odsuwając się i wstając. Raphael opadł na kolana przed nią i rozdarł swój nadgarstek. Dotknął jej ust, ale była za słaba, aby pić. Zawył i przeciął kłem swoją wargę, pochylając się, aby dotknąć jej bezwładnych ust, przesuwając językiem po jej zębach. Jej oddech stanął, ale zaraz się uspokoił, jakby czekała na niego, jakby wiedziała, że wreszcie tu jest.

Raphael zamknął oczy i podniósł swoje usta, prawie przygnieciony przez fale bólu przetaczające się przez nią. Zacisnął palce i odchylił głowę, pozwalając, aby pełen cierpienia dźwięk wypełnił budynek, roztrzaskując szyby za ciężkimi roletami. Zagarniając Cyn w swoje ramiona, wstał i, trzymając ją mocno przy swojej piersi, ruszył z prędkością światła do windy. Za sobą usłyszał kroki i usłyszał, jak Saephan mówi szybko. - Ona potrzebuje krwi, mój panie. Ludzkiej krwi, aby uzupełnić to, co straciła. Raphael zignorował go. Wiedział tylko jedno. Zabiera ją na dół do swojej kryjówki, gdzie nikt nie będzie mógł jej tknąć, gdzie była bezpieczna. Z nim. Raphael oparł się o ścianę windy, trzymając głowę przy głowie Cyn, szepcząc słowa otuchy, miłości, błagania, proszenia, aby pozostała przy życiu. Ledwie zauważył, że drzwi otworzyły się na dole, ledwie zdawał sobie sprawę z własnych ruchów, gdy przeszedł przez pokój i położył ją z najwyższą troską na łóżku. Wbił kły w swój nadgarstek, otwierając żyłę, która już zaczęła się goić. Wypłynęła krew, a on przytrzymał rękę przy jej ustach, zmuszając do picia. Sięgnął do jej umysłu, ale była zbyt słaba, zbyt nieświadoma. Poczuł falę rozpaczy, ale powstrzymał ją szybko. Mocząc palce w swojej własnej krwi, potarł po jej ustach, wsuwając palce do jej wnętrza i masując dziąsła. Jej język dotknął jego palców instynktownie, zlizując w końcu krew. Przełknęła w końcu słabo, a potem zakasłała i krzyknęła z bólu, łzy wypłynęły spod jej zamkniętych powiek. Raphael poczuł, że jego twarz jest mokra od łez.

- Trochę więcej, lubimaya – wyszeptał, dodając jej odwagi. Poszerzył ranę na swoim nadgarstku, pozwalając kilku kroplom wpaść do jej ust, i potarł delikatnie jej szyję. Znów przełknęła, łatwiej, jej usta otworzyły się chętnie, jakby jakaś jej część rozumiała, nawet w stanie nieświadomości, że ta krew ją uratuje. Znów przełknęła, mocniej tym razem, a on pożywiał ją znów kilkoma kroplami, mamrocząc do niej cały czas w jednostajnym rytmie swojego ojczystego języka. Jej pierś podniosła się w głębokim wdechu, a jego serce zamarło… tylko po to, aby zacząć zdejmować z niej ubranie i zobaczyć jej rzeczywiste rany. Jej żebra były połamane wzdłuż prawej strony, jej pierś była czarno-niebieska w miejscu, gdzie chroniła ją kamizelka. Ale kamizelka mogła tylko tyle, a jej ochrona nie sięgała poniżej pasa. Kule zabójcy uderzyły w jej brzuch i talię, rozrywając jelita, czyniąc spustoszenie w życiowych organach. Saephan martwił się o jej utratę krwi, ale Raphael wiedział, że to ostatnie zmartwienie. Infekcja już rozprzestrzeniała się przez jej zranione ciało, a jej rozpalone ciało drażniło jego zmysły. Ktokolwiek inny już by nie żył. Tylko jej powiązanie z nim, umocnione przez krew, którą od niego brała prawie codziennie, dało jej siłę, aby przeżyć tak długo. Ale jego Cyn nie była nieśmiertelna. Krew, którą dzielili, mogła dawać takie złudzenie. Ale z całej ich bliskości, z tego, jak mu była oddana, prawda była taka, że nie byli ze sobą długo – mniej niż rok, co nie było na tyle długo, aby dać jej coś więcej niż minimalną możliwość uzdrowienia się. Za sto lat od dzisiaj będzie praktycznie nieśmiertelna, ale nawet wtedy wciąż będzie potrzebować jego pomocy, aby uzdrowić takie rany.

Fala czystej furii uderzyła go w żołądek. Chciał odrzucić każdy element swojego cywilizowanego życia, aby zniszczyć każdego człowieka, który ośmielił się skrzywdzić ją, podążyć do tego głupiego miasta i zostawić każdego z mieszkańców krwawiącego i złamanego w odwecie. Cyn zajęczała cicho i Raphael wrócił do świadomości, przeklinając siebie samego. Czuła siłę jego wściekłości i reagowała na nią. To ją raniło. On ją ranił. Otarł łzy z jej oczu, położył się obok niej, delikatnie przyciskając ją do swojego ciała i okrywając ich prześcieradłami. Ignorując wszystko i wszystkich, zanurzył się w głębię swojej mocy i zabrał ze sobą Cyn. Może ją uzdrowić. Ona przeżyje. Albo umrą oboje.

Rozdział XXX Sophia obudziła się na dźwięk wycia, a podmuch mocy wciąż uderzał w jej głowie. Usiadła, a jej serce waliło od adrenaliny, gdy jej własna moc kłębiła się pod powierzchnią skóry. Słońce jeszcze nie zaszło. Czuła je za horyzontem, a ona już się obudziła. I nie była sama. Drzwi trzaskały w korytarzu i rozbrzmiewały kroki. Głosy słychać było z każdej strony, wykrzykiwane rozkazy, prośby o wyjaśnienie. Sophia zamknęła oczy i nasłuchiwała. Nie głosów pełnych paniki i zmieszania, ale czegoś, co było prawdziwą aurą mocy, wampirzym darem. Otworzyła swoje zmysły tak bardzo, jak tylko miała odwagę w tym nieznanym sobie miejscu. Była tutaj gościem, niezbyt pożądanym, ale tolerowanym. Musiała być ostrożna. Druga fala furii wstrząsnęła budynkiem, uciszając hałas, wysysając powietrze z jej płuc. Przycisnęła rękę do piersi, wciągając swoja własną moc, aby chroniła ją przed wściekłością i bólem, który emanował z budynku. Coś się stało. Coś strasznego. Raphael wściekał się, jego wściekłość obudziła każdego wampira w budynku, zagrażając, że obróci w pył ściany dookoła nich i powodując drżenie powietrza dla tych, którzy mogli to poczuć. Nigdy nie doświadczyła takiego gniewu od kogoś tak potężnego. I bała się odkrycia tego, czym było to spowodowane. Ubrała się szybko, zakładając podkoszulkę i sweter przez głowę, wkładając denimy i wsuwając stopy w buty bez obcasów. Otworzyła drzwi, zaplatając swoje długie włosy, gdy biegła, dołączając do ochroniarzy i innych, którzy podążali w tym samym kierunku. Salon na górze był kontrolowanym chaosem. Czuła krew, dużo krwi. Odwróciła głowę, śledząc zapach, aby go zlokalizować po drugiej stronie pokoju, w pobliżu korytarza, gdzie znajdowały się prywatne

kwatery Wampirzego Lorda. Dwóch z jego ochroniarzy odsuwało kanapę, która była poplamiona krwią, inni zwijali dywan, który wcześniej tu leżał. Po drugiej stronie, drzwi były otwarte na duży pokój, gdzie spotkała się z Raphaelem po raz pierwszy i zobaczyła, że stoi tam Duncan rozmawiający z kimś, kogo nie było widać. Podążyła w tę stronę. Cokolwiek się stało, Duncan będzie wiedział. Bez wątpienia jej obecność nie będzie pożądana, ale w najgorszym razie poproszą ją, aby odeszła. A w najlepszym dowie się, kto zginął. Sophia przyspieszyła, zdeterminowana, aby dowiedzieć się, co się stało, zanim ludzie Raphaela ją odetną. To musiało być jakoś związane z wcześniejszymi morderstwami i zniknięciem Luciena. A ona chciała wiedzieć czyja krew zaplamiła na czerwono sofę. Nie przyszedł jej na myśl nikt inny, tylko partnerka Raphaela, która mogła być celem ataku i tak ogromnej wściekłości potężnego Wampirzego Lorda. Ale jeżeli Cynthia została zraniona, lub jeżeli, Broń Boże, umierała, jak to się stało? I czy Colin był z nią? Zwolniła, gdy doszła do wysokich podwójnych drzwi i wśliznęła się do pokoju. Tyłem do niej stał Duncan, z wielkim jak góra Juro przy swoim boku. Po raz pierwszy, od kiedy przybyła, obaj ubrani byli z mniejszą elegancją niż zwykle. Duncan najwyraźniej naciągnął na siebie pierwszą rzecz, jaką miał po ręką, parę luźnych spodni i podkoszulek, pozostawiając nagie stopy. Juro miał na stopach buty i parę czarnych spodni, ale jego biała koszula była tylko w połowie zapięta. Żaden nie dał znać, że zauważył jej obecność, skupiając się na trzeciej osobie w pokoju – mężczyźnie, który mówił szybko. - Było źle, Duncanie, źle, z tego, co widziałem. Nie wiem, czy nawet Raphael będzie mógł ją uzdrowić z czegoś takiego. - Czy wiesz, co się stało? – Zapytał Duncan z naciskiem.

Człowiek potrząsnął głową, wyraźnie zmieszany. - Nie pytałem. Robbie zadzwonił wcześniej, uprzedzając mnie, że jadą z nią. Kiedy przyjechali… - Kim są oni? - Ach, myślę, że to miejscowy policjant… - Colin? – Imię wyśliznęło się z jej ust, zanim mogła się powstrzymać. Zamarła, gdy wszyscy odwrócili się, aby na nią spojrzeć. - Sophio – powiedział Duncan zimno. Zamilkł, a potem skinął głową. – Dołącz do nas. To jest doktor Peter Saephan, ceniony członek ekipy Raphaela – wskazał w jej kierunku. – Sophia, reprezentantka Luciena. Sophia ruszyła, skinąwszy głową. - Co z Colinem? – Zapytała – Czy jest ranny? - Nie – powiedział Saephan, potrząsając głową. – Cóż, na tyle, ile widziałem – dodał. – Mam na myśli, że on i Robbie byli brudni i zakrwawieni, ale sądzę, że w większości to była krew Cyn. Murphy prowadził. Robbie był z tyłu z Cyn i… Ach, Boże, Duncanie, kiedy otworzyłem te drzwi i ich zobaczyłem… Kiedy podniósł wzrok, jego oczy pełne były żałości. - Nic dla niej nie mogłem zrobić. Nawet z pełnym wyposażeniem sali operacyjnej, nie wiem, czy… - Zrobiłeś, co mogłeś - zapewnił go Duncan. – Tak samo zrobił Robbie, przywożąc ją tutaj. Gdzie jest teraz Robbie? - Odesłałem go. Obawiałem się, co Raphael mógłby zrobić, gdyby go zobaczył. Nie wiem…

- Są wciąż przy bramie – przerwał Juro. – Murphy odmówił odjazdu, dopóki nie dowie się, w jakim ona jest stanie. - Porozmawiam z nim – powiedziała Sophia, głosem równie pozbawionym emocji jak Duncan. Duncan skierował jeszcze raz na nią to swoje bezosobowe spojrzenie, a jego twarz była pozbawiona wszelkich uczuć. - Bardzo dobrze – powiedział. – Juro zaprowadzi cię do bramy. Sophia chciała zaprotestować, powiedzieć, że nie potrzebowała nikogo, aby ją odprowadzał sto jardów do przeklętej bramy, ale zdecydowała, że to nie było warte kłótni. To była ich posiadłość i tylko by przegrała. - Jak sobie życzysz – odpowiedziała bez wyrazu. Colin zmuszał się, aby stać bez ruchu, świadomy wzroku wampirzych ochroniarzy, którzy wyszli z budynku po wystrzale mocy Raphaela i teraz wydawało się, że podwoiła się ich ilość w ciągu ostatnich kilku minut. Robbie kucnął kilka stóp dalej przy ścianie, z opuszczoną na ręce głową. Zmył z siebie większość krwi, używając węża ogrodowego przy garażu. Zmusił Colina, aby zrobił to samo, odkręcając wodę bez ostrzeżenia. Colin pomyślał, że to zbyteczne, wręcz niepotrzebna strata czasu. Dopóki nie pojawili się wampirzy ochroniarze, zastępujący swoich ludzkich zmienników. Dopóki każdy z nich nie spojrzał na Robbiego, twardo, z rozszerzonymi nozdrzami. Mniej uwagi poświęcali Colinowi, ale on zmył z siebie większość krwi. Robbie był w niej prawie wykąpany. Colin podszedł do swojego Tahoe, tylko po to, aby coś robić. Było całkiem

zniszczone

–

większość

okien

wybitych,

z

wyjątkiem

szyberdachu, który był pęknięty, karoseria była podziurawiona od kul, a cały był mokry od wody, której użyli, aby zmyć krew Leighton. Ale to nie

miało znaczenia. Nie dbał o tę przeklętą ciężarówkę. Jedyna rzecz, która miała teraz znaczenie, to czy ona żyła czy nie. I nikt nie wydawał się chętny czy mający wiedzę, aby mu to powiedzieć. Zacisnął dłonie w pięści. Było ciężko stać tu, gdy jedyną rzeczą, którą chciał zrobić, było rozpoczęcie szukania osoby, która to zrobiła. Ten głos go prześladował, powracał. Musiał się mylić. To nie mógł być… Wampirze straże nagle zamarły w oczekiwaniu. Colin odwrócił się, gdy wielki szef ochrony Raphaela pojawił się z ciemności, idąc za… - Cześć Colin – powiedziała Sophia. Jej twarzy była oazą spokoju, a głos wyprany z emocji. Colin tylko patrzył. To nie była Sophia z wioski. To nie była nawet uwodzicielska Sophia, która zjawiła się w jego domu tamtej nocy. To była Sophia w swojej prawdziwej, wampirzej postaci. Jej zwykle ciepło brązowe oczy były zamarzniętymi jeziorami w słabym blasku światła, jej ciało napięte w oczekiwaniu. Odwrócił wzrok, zastanawiając się, czy to była jej prawdziwa twarz, czy tylko jedna z nich. Robbie powstał ze swojej cierpiąco–żałosnej pozycji, jak tylko się pojawili. Stał przed wielkim zawodnikiem sumo z zaciśniętymi pięściami na swoich biodrach, aby powstrzymać się od złapania wampira i wytrzaśnięcia z niego prawdy. - Co z nią, Juro? Czy żyje? - Jest z Raphaelem – odpowiedział Juro. – To wszystko, co wiemy. - Żyje – powiedziała Sophia z pewnością. – Żadne z nas nie stałoby tutaj, gdyby umarła. To nie miało sensu dla Colina, ale widać zadowalało Robbiego. Skinął i spojrzał tęsknie na budynek.

- Nie ma potrzeby, abyś wyjeżdżał, Robbie – głęboki głos Juro niespodziewanie przepełniony był współczuciem. – Wiemy, że zrobiłeś wszystko, co możliwe. Lord Raphael też o tym będzie wiedział. Robbie spojrzał, a jego twarz wypełniła się wdzięcznością, ale potrząsnął głową. - Ona w ogóle nie powinna się tam znaleźć, Juro. To nie było… - Obaj znamy ją lepiej – nalegał Juro. I po raz pierwszy Colin zobaczył prawdziwe emocje na wielkiej twarzy wampira. To były te same uczucia, które widział na twarzy Robbiego w tym zakrwawionym samochodzie. Te same emocje, które widział na twarzach wszystkich kumpli, którzy czekali w sterylnych korytarzach wojskowych szpitali, czekając na wiadomości, czy będą uczestniczyli w następnym pogrzebie, czy jeszcze raz udało im się oszukać śmierć. Taki sam wygląd miała jego twarz. Oni kochali Leighton. Nie jako kochankę, ale jako przyjaciela, jako współtowarzysza. - Colin – głos Sophii wyrwał go z zastanawiania się nad nowym pomysłem. - Taa? Zacisnęła usta, rozpoznając jego niegrzeczność. - Czy mogę zamienić z tobą słowo? Przyglądał się jej przez chwile, a potem wzruszył ramionami. - Jasne, dlaczego nie. Sophia utkwiła wzrok w oczach Colina. Były prawie szare w słabym świetle, ale były niebieskie – piękny, kryształowy niebieski, który kontrastowały z teraz czarnymi włosami, wiszącymi mokrą falą nad czołem. Czarny Irlandczyk, tak jej powiedział i ona śmiała się z niego,

nigdy nie słysząc wcześniej czegoś takiego. Uśmiechał się wtedy, ale teraz się nie śmiał. Westchnęła

cicho,

próbując

znaleźć

właściwe

słowa,

aby

porozmawiać z tym mężczyzną, tym mężczyzną, który, w przeciwieństwie do dzielenia z nią przeszłości, był obcy w tym miejscu i czasie. Nie zdawał sobie sprawy z niebezpieczeństwa, w jakim się znalazł, a podejrzewała, że tak było, ponieważ tak mało wiedział o wampirach. To, co powiedziała wcześniej, było prawdą. Jeżeli partnerka Raphaela umarłaby, nic by ich nie ocaliło. Taka moc, uwolniona w burzy gniewu, rozerwałaby wszystko w promieniu mil, zanim Wampirzy Lord zorientowałby się, że to robi. Zabiłby przyjaciół i wrogów, nie przebierając w zaślepiającej potrzebie zemsty. Ale nawet jeżeli Cynthia nie umrze, będą tego konsekwencje. Colin i ten drugi człowiek, Robbie, byli z nią, gdy została zaatakowana. W rozumieniu Raphaela, to czyni ich odpowiedzialnymi za porażkę w chronieniu jej. Robbie, oczywiście – był swego rodzaju ochroniarzem. Ale Colin będzie rozpatrywany jako tak samo winny. Raphael zostanie ze swoją partnerką przynajmniej całą noc. Ale kiedy w końcu wyjdzie ze swojej kryjówki, będzie szukał kogoś do ukarania. Będzie szukał tych odpowiedzialnych, ale jego gniew zacznie się od tych, którzy będą pod ręką. A jeżeli ona miała coś do powiedzenia, tą osobą nie będzie Colin. Ale jak przekonać do tego Colina? Świadoma wampirzej obecności, szczególnie Juro, odwróciła się do nich plecami i dotknęła ramienia Colina, przyspieszając go w odciąganiu od grupy. To nie powstrzyma Juro przed słuchaniem każdego słowa, które wypowie, ale nie będzie widział jej twarzy, gdy to powie.

Colin zaskoczył ją, nie odrzucając jej dotyku. Odszedł z nią kilka jardów podjazdem na trawnik. Nie było tu blasku księżyca, ale znajdowały się tu lampy nad bramą. A Colin wydawał się swobodny w ciemności, jego kroki pewne na trawniku. Ostrożnie trzymając się plecami do bramy i wampirów, uśmiechnęła się do niego ciepło i z uczuciem. Spojrzał na nią zaskoczony jej zmianą. Opanował się szybko, ale zobaczyła to. - Masz bardzo dobry wzrok w ciemnościach – skomentowała. Zmrużył oczy, jakby mierząc do niej. Ale nie była celem. W końcu wzruszył ramionami. - Lata doświadczenia. Tak mi zostało. - Colin – zaczęła, trzymając nadal rękę na jego muskularnym przedramieniu – jest coś, co musisz wiedzieć o wampirach, zwłaszcza tak potężnych jak Raphael. Ich – szukała słowa – agresja jest bardzo blisko wybuchu. To część tego, co czyni ich tym, kim są, czym są. Ich potrzeba walki o to, czego chcą, obrony swoich ludzi. I nic, nic nie jest bardziej święte dla wampira niż jego partner. Słyszałam raport ludzkiego lekarza… Wyraz twarzy Colina rozjaśnił się natychmiast. - Rozmawiałaś z nim? Co powiedział? Sophia uśmiechnęła się, okazując swoje ludzką stronę. Ludzką? Tym, czym była? Westchnęła mimowolnie. - Powiedział nam, że jest bardzo ciężko ranna, że jeżeli ma przeżyć, to tylko Raphael może ją uratować. Colin potrząsnął głową, zaprzeczając, z bolesnym wyrazem twarzy.

- Nie rozumiem tego, Sophie. Wszyscy mówią, że Raphael może ją uratować, ale jak? Część Sophii drgnęła z przyjemności, gdy użył jej pieszczotliwego imienia, ale jednocześnie zdała sobie sprawę, jak mało Colin wiedział o wampirach. Tu nie chodziło o moc i agresję Wampirzego Lorda, tu chodziło o esencję jego istnienia. Jak dużo mogła mu powiedzieć? Wampirza społeczność trzymała pewne informacje w tajemnicy z pewnych powodów. Jedną z nich były możliwości uzdrawiania przez wampirzą krew. Patrzyła w jego znajomą twarz przed sobą, tak dobrze widoczną przy jej zdolności nocnego widzenia. Był przystojnym mężczyzną, jej Colin, z jego silną szczęką i kwadratową brodą. Drobne zmarszczki wokół oczu ukazywały jego skłonność do uśmiechu, zmarszczki, których nie było dziesięć lat temu. Zastanawiała się, czy to inna kobieta sprawiła, że pojawiły się te dowody uśmiechu i poczuła ukłucie zazdrości. Prawda uderzyła ją jak porażenie prądem. Pragnęła go. Nie na godzinę czy noc. Pragnęła go, aby należał do niej i nikogo innego. Pojawił się żal, że mogła zniszczyć te uczucia, kiedy postanowiła go porzucić lata temu. Zacisnęła szczękę w determinacji. Nie mogła zmienić przeszłości. Ale chcąc mieć nadzieję na wspólną przyszłość z nim, mogła powiedzieć tylko prawdę. Wciąż na nią patrzył, czekając na odpowiedź na swoje pytania. - Wampirza krew jest bardzo silna, Colin, zwłaszcza jeżeli należy do tak starego i potężnego wampira jak Raphael. Wampirze partnerstwo polega na wymianie krwi. Ludzka krew Cynthii pożywia go, ale jego krew trzyma ją w zdrowiu i młodości tak długo, jak są razem. To dlatego

większość partnerstwa jest pomiędzy wampirem a człowiekiem. Oni utrzymują się nawzajem. Colin był całkowicie skoncentrowany na tym, co ona mówi. Słuchał każdego słowa, najwidoczniej przyjmując to i magazynując w sobie, a ona z trudnością przypominała sobie, że Colin Murphy to coś więcej niż silne ciało, więcej niż wysoko wykwalifikowany wojownik. Miał również bardzo lotny umysł. Ale Sophia nie chciała powiedzieć nic więcej o uzdrawiających właściwościach krwi wampira, nie w obecności Juro i innych. Mogła odpowiedzieć na wszystkie jego pytania, ale później, gdy będą sami. Coś w wyrazie jej twarzy musiało ostrzec Colina, ponieważ przechylił lekko głowę i uśmiechnął się lekko. - Więc on może uratować jej życie? – Zapytał. - Jeżeli ktokolwiek może – zastrzegła. – Nie będziemy wiedzieli przez kilka godzi, nie przed jutrzejszym zachodem słońca. Nie będzie chciał jej zostawić, aż nie będzie zupełnie stabilna, a może i wtedy nawet nie. Nie znam ich zbyt dobrze, ale z tego, co widziałam, bardzo ją kocha i jest ważna dla nich wszystkich – dodała, wskazując na wampiry dookoła bramy, zwłaszcza na Juro i Robbiego. – Ich lojalność mówi, przynajmniej częściowo, że ich pan ją kocha. - Więc, co radzisz Sophie? Co chcesz, abym zrobił? Uśmiechnęła się delikatnie. - Proszę cię, abyś poszedł do domu. Tu nie jest bezpiecznie dla ciebie. Jeżeli…, jeżeli zdarzy się najgorsze, Raphael oszaleje, przynajmniej na jakiś czas. To dlatego doktor najpierw odesłał ciebie i Robbiego. To nie jest bezpieczne, zwłaszcza dla ludzi. - Ale Juro powiedział, że Robbie może zostać, że jest…

- I Juro ma rację. Jest pewnie bezpiecznie tej nocy. Ale Robbie ma tu przyjaciół, potężnych przyjaciół, którzy staną za nim, by go bronić na ile to możliwe. Ty masz tylko mnie. Colin spojrzał na nią. - Dam ci znać natychmiast, kiedy otrzymamy wiadomości, dobre czy złe – dodała szybko. – Zaufaj mi. Przyglądał się jej. W końcu wypuścił powietrze i odwrócił wzrok, potrząsając głową. - W porządku, pojadę do domu. Ale ufam ci Sophie – w końcu spotkał jej wzrok. – Ufam ci – powtórzył. - Wiem – powiedziała cicho. – Dziękuję. Potrząsnął jeszcze raz głową i odwrócił się, idąc do wciąż czekającego Robbiego. Kładąc rękę na ramieniu drugiego mężczyzny, powiedział cicho. - Jadę do domu wziąć prysznic i przebrać się. Jak najbardziej zapraszam, abyś pojechał ze mną. Mam dość pokoi. Robbie spojrzał na Sophię i na Colina, i z powrotem na Sophię. - Dzięki. Ale myślę, że się tu zabunkruję. Zadzwonię. - Będę czekał – głowa Colina odwróciła się do Sophii, przyszpilając ją spojrzeniem tych doskonale niebieskich oczu. – Wiesz, gdzie mnie znaleźć.

Rozdział XXXI Colin odepchnął się od swojego komputera i sprawdził godzinę, tak samo, jak to robił co dziesięć sekund, od kiedy wrócił do domu. Ale była zaledwie druga nad ranem, chociaż minęły już godziny, od kiedy opuścił wampirzą posiadłość i stawał się trochę niecierpliwy. Wyczyścił środek swojego Tahoe jeszcze raz, wiedząc, że gdyby zostawił je tak jak stoi, przyciągnęłoby padlinożerców z lasu. Zmył pozostałości krwi, wyrzucił papiery i bandaże, wrzucając je do pojemnika za domem. To zajęło mu przynajmniej godzinę – godzinę, której nie spędził siedząc i czekając, aby zadzwoniła Sophia. Zużył trochę więcej czasu na gorący prysznic, ale kąpiel nie zajmowała mu już tyle czasu, od kiedy spędził dwanaście lat w marynarce. Chyba że brał ją z kimś. Co przywiodło go do myśli o Sophii. I niech będzie przeklęty, jeżeli nie pragnął jej nadal. To byłoby łatwe, jeżeli nadal utrzymywałaby ten wampirzy wygląd, który mu dzisiaj wieczorem pokazała. Czy nawet jeżeli stałby się kimś innym, od kiedy spędzili ze sobą czas. Ale dzisiaj, stojąc tam w ciemności z nią ramię w ramię, te lata przestały istnieć, a on znów stał w wiosce w Ameryce Środkowej, w gorącu i wilgoci, zapachu dżungli dookoła, a szum fal i hiszpańskiego brzmiały mu w uszach. Być może mógł ją wziąć. Szybki numerek w imię starych czasów, aby o niej zapomnieć. Ale to nie byłoby takie łatwe z Sophią. Nigdy nie było. Kochał ją. Do diabła, planował domek z białym płotkiem z nią. A teraz wróciła z powrotem.

Usłyszał samochód na podjeździe i zawrócił, bosymi stopami uderzając w drewnianą podłogę, gdy podchodził do okna. Sapnął cicho. Taa, oto była. Z powrotem w jego życiu. Colin otworzył drzwi, gdy zgasły światła Lexusa, którego prowadziła. Był trochę zaskoczony, że Sophie umiała prowadzić. Nie umiała, kiedy znał ją przedtem. W każdym razie nie wiedział o tym. Zmarszczył brwi, przypominając sobie, że nie wiedział o niej tak wiele, jak myślał. Światło z otwartych drzwi ukazało ją, jak zamyka drzwi samochodu i rusza w jego kierunku. W jej oczach zabłysło światło, sprawiając, że zalśniły bursztynowym blaskiem przez chwilę. Mrugnął i to znikło. Patrzył w jej twarz, gdy podchodziła, szukając jakichś oznak złych wieści. Nic nie zobaczył, ale… - Leighton? – Zapytał szybko. - Bez wieści. Ale w jakiś sposób to dobrze. Duncan – znasz go, prawda? Jasnowłosy wampir, który jest porucznikiem Raphaela? – Czekała, dopóki nie kiwnął – Cóż, Raphael jest panem Duncana, tym, który przemienił go w wampira. Byli razem dłużej niż dwa wieki i razem blisko się trzymali. Duncan jest również całkiem potężny, co znaczy, że jest dużo bardziej wyczulony na stan Raphaela niż ktokolwiek inny, może z wyjątkiem Cynthii. Colin pokiwał niecierpliwie. Docenił lekcję wampirzej historii, ale tak naprawdę chciał wiedzieć, co z Leighton. Jakby znając jego myśli, Sophia wyjaśniła. - Mówię ci to, ponieważ wtedy zrozumiesz wiarygodność jego osądu. Powiedział, że Raphael zanurzył się w głębi swojej mocy –

podniosła rękę, uprzedzając jego następne pytanie. – To rodzaj transu, głębokiego, prawie stanu medytacji. Pozwala mu odciąć się od zewnętrznych bodźców, skoncentrować się na jedynej rzeczy, a w tym przypadku osobie, o którą się troszczy, czyli swoją partnerkę. Skupia całą swoją ogromną moc na uzdrowieniu jej, nie tylko krwią, ale… nazwałbyś to magią, która czyni go Wampirzym Lordem. - Jak to działa? Uśmiechnęła się ponuro. - To jest niemożliwe do wytłumaczenia, Colin. Przykro mi, tak po prostu jest. Zaintrygowany, zapytał. - Ty masz tę magię? Spojrzała na niego, zaskoczona pytaniem. - Tak, oczywiście. - Więc to nie tylko dotyczy Wampirzych Lordów. - Nie, ale jest wprost proporcjonalnie związane z indywidualną wampirzą mocą. Powiedz mi, czy masz jakiś inny pojazd? Zagubiony w kontemplacji wampirzej magii, Colin drgnął na jej pytanie, a potem zdał sobie sprawę, że mówi o jego ciężarówce. - Jasne – powiedział, gdy jego umysł załapał. Zeskoczył z werandy i ruszył do Tahoe, zamykając jego drzwi. - To maleństwo jest już stracone. Będę musiał zaprowadzić go do miasta, a potem coś wynająć. Dlaczego? Sophia powąchała dyskretnie i zamrugała. - Pachnie jej krwią. Byłoby najlepiej, gdybyś już wcale nie prowadził go, nawet nie wsiadał.

Colin przeciągnął dłonią po włosach. - Czy krew pachnie naprawdę tak źle? Może powinienem już dziś go odprowadzić. - Nie źle – zapewniła go. - To tylko dlatego, że krew należy do Leighton, jak wspomniałam. Sprawy są bardziej skomplikowane niż zwykle. - Skomplikowane? - Nawet jeżeli Raphaelowi uda się ją uzdrowić, będzie słaba przez jakiś czas. To sprawi, że będzie bardziej opiekuńczy niż zwykle, bardziej wyczulony na zapach jej krwi, zwłaszcza na innym mężczyźnie lub jego własności. - Łapię. To dziwaczne, wiesz. Ta cała sprawa z zapachem – jak tylko słowa opuściły jego usta pożałował ich. – Och, hej, nie chciałem cię obrazić. - Nie obraziłam się, Colin. Nie zapomniałam zupełnie moich ludzkich korzeni, abym nie pamiętała, jak to jest. Stali w niezręcznej ciszy przez długa chwilę, aż Colin zorientował się, jakim jest tchórzem. - Więc. Chcesz wejść? Jej śmiech był szeroki i pełen wdzięczności. - Chętnie, dziękuję. Sophia przeszła obok Colina i stanęła na środku salonu. Czuła napięcie w jego wielkim ciele i pomimo ich gładkich żartów, jego uczucia do niej były ambiwalentne. Wciąż uważała to za sukces, że mogli zwyczajnie rozmawiać.

- Nie zostanę długo – zapewniła go. – Musiałam po prostu wyjść na chwilę. Wszystko tam jest tak napięte, wszyscy zdenerwowani czekają na wiadomości, a ja jestem dla nich obca. Wszystkie wampiry podróżujące z Raphaelem są jego, włączając jego całą ochronę i dodatkowe siły, które sprowadził po odkryciu morderstw. Są fanatycznie lojalni i zamknęli się dookoła niego po tej tragedii. - Czy to normalne? – Zapytał Colin – To znaczy dla Wampirzego Lorda, aby być otoczonym przez swoich… wiesz, wampiry, które stworzył? Sophia wzruszyła ramionami. - Wampirzy Lordowie nie ufają obcym, więc tak, wewnętrzne koło jest często utworzone z własnych dzieci Lorda. Ale to jest niezwykłe dla Wampirzego Lorda, aby mieć tak dużo własnych dzieci żyjących tak blisko, zwłaszcza jeżeli tak wiele z dzieci Raphaela jest tak potężnych. Myślę, że przynajmniej połowa z wampirów mieszkających w głównej posiadłości mojego pana, Luciena, została zmieniona przez kogoś innego, ale wewnętrzny okrąg składał się z jego dzieci. - A co z innymi? Normalnymi wampirami, które nie są lordami. Co z ich… – szukał słowa – dziećmi? Potrząsnęła głową, uśmiechając się z rozbawieniem. - To nie takl jak w kinie czy telewizji, Colin. Tylko kilka wampirów jest na tyle silnych, aby być panem wampirów, a Wampirzy Lordowie mają tę moc – jej wyraz twarzy spoważniał, gdy kontynuowała. – Każdy wampir posiadający dziecko bez pozwolenia jest karany, nawet śmiercią, zależy od życzenia jego pana. To forma kontroli populacji, rozumiesz. Wampiry są praktycznie nieśmiertelne. Bez ograniczeń populacja wkrótce byłaby zbyt liczna.

Ponieważ nie miała zamiaru mówić mu, dlaczego zbyt duża liczba wampirów była problemem, bo przeszliby szybko do ich źródła pożywienia, to jest ludzi – odwróciła się, aby usiąść na jednym ze stołków barowych, stojących przy ladzie oddzielającej pokój od kuchni. - W każdym razie – kontynuowała. – Nie jestem jednym z dzieci Raphaela, a gdy wszyscy są tak zdenerwowani, łatwo o iskrę. Ostatnią rzeczą, jakiej potrzebuję, jest spotkanie z jednym z jego wampirów na ubitej ziemi. Colin przeszedł przez pokój, podchodząc bliżej, aż poczuła ciepło jego ciała i mocny, męski zapach jego skóry. Miał na sobie koszulę, ale była rozpięta, a jego nisko opadające denimy wisiały na jego biodrach, prosząc się o dotyk tych twardych mięśni wzdłuż klatki piersiowej i zanurzenia palca w gęstych włoskach, które znikały pod paskiem jego jeansów. Ze swojej strony, Colin wydawał się zupełnie nieświadomy, jak bardzo atrakcyjnie wyglądał w tej chwili, sięgając przez nią po butelkę piwa i siadając na stołku obok niej. - Porzucając ubitą ziemię na tą chwilę – powiedział – czy dałabyś im radę? – Spojrzał na butelkę, zatrzymał się i powiedział. – Mam na myśli, jeżeli wampiry zaczęłyby coś, mogłabyś, wiesz, wygrać? - Prawdopodobnie – powiedziała Sophia, marszcząc brwi na jego zupełną nieświadomość jej pożądania. Colin uśmiechnął się szeroko. - Naprawdę? Jej zmarszczka pogłębiła się. - Tak, naprawdę. I wiem, co sobie myślisz. Oni wszyscy tak myślą. Drobna kobieta, taka ładna i delikatna. Spodziewam się, że ludzie

Raphaela wiedzą lepiej, przynajmniej. Zaakceptowali Cynthię taką, jaka jest – wyrzuciła ręce z niesmakiem. - Ale wampiry są w pewien sposób reliktami przeszłości. Tak naprawdę, niektóre z nich urodziły się dawno temu, gdy kobiety znaczyły trochę więcej niż pałac, większość z nich, ale niektóre nie, wciąż są pełne testosteronu i wypiętych klatek piersiowych. - Osobiście jestem przywiązany do mojego testosteronu – powiedział zwyczajnie Colin. Sophia roześmiała się, a jej oczy rozszerzyły się z zaskoczenia, gdy zasłoniła usta dłonią. Poczuła, że jej policzki czerwienieją, a to się jej rzadko zdarzało. Opuściła wzrok, a jej dłonie gładziły niepotrzebnie czarne spodnie. - W każdym razie – powiedziała, wciąż nie patrząc na niego. – Mogłabym pokonać większość z nich. Aczkolwiek, pewnie nie Duncana. I nie, jeżeli otoczyliby mnie, ale jeden na jeden dałabym sobie radę. Jestem najpotężniejszym z dzieci Luciena, wiesz. Wątpię, aby to zamierzał, przemieniając mnie, ale jestem. Zamilkła, myśląc o zaginionym Lucienie i o tym, że to bardzo prawdopodobne, że będzie walczyć o utrzymanie terytorium za niedługo. - Sophie? Spojrzała i zdała sobie sprawę, że zamilkła na zbyt długo. - Przepraszam. Myślałam o czymś. Prawda jest taka – powiedziała, wracając do tematu. – Nawet jeżeli mogłabym wygrać, ja nie chcę z nikim walczyć. Nie po to tu jestem. Colin wziął jeszcze jeden łyk piwa, a potem roześmiał się. - Mała Sophia, wielkim, złym wampirem – drażnił się, a potem zamarł, patrząc na nią.

Sophia nie musiała słyszeć jego myśli, aby przypomnieć sobie, dlaczego nie powinien się z nią spotykać i rozmawiać – czy, broń Boże, rozmawiać. Zobaczyła to w jego błyszczących, niebieskich oczach. Ale zobaczyła też w nich wojowniczość. Chciał robić te rzeczy. Chciał jej. Wstał nagle, odstawiając butelkę z piwem na bar z głośnym stuknięciem. - Przepraszam. Jestem niegrzeczny. Czy chcesz coś do picia? - Colin – powiedziała cicho. - Mam tu wszystko – kontynuował, obchodząc bar do kuchni. – Albo mogę zrobić… - Colin – powtórzyła. Stał plecami do niej, z dłońmi płasko opartymi o drzwi lodówki. Zamilkł na długą chwilę, a potem odwrócił się i spojrzał na nią. - Co? - Musimy porozmawiać. - Nie. Nie sądzę, Soph. - Chciałabym. Proszę. Zacisnął usta. - Podaj mi powód, Sophie. Powiedz mi coś, co zmyje kłamstwa i sprawi, że znów ci uwierzę, coś, co sprawi, że uwierzę, że jesteś kobietą, którą kochałem dziesięć lat temu. Serce Sophii waliło w piersi. Słyszała je, mimo że on nie mógł. Nigdy jej nie powiedział, że ją kochał, nie wtedy. Aczkolwiek i tak wiedziała. Trudno było nie odczytać męskiego umysłu, kiedy się z nim kocha, kiedy jest zanurzony w twoim ciele, sprawiając ci przyjemność, więcej radości, niż czułaś kiedykolwiek przed tym.

A ona już obiecała sobie, że powie mu prawdę. - Byłam przerażona – powiedziała po prostu. Colin się cofnął. - Gówno prawda. Nigdy nie zrobiłem… - Nie ciebie, Colin. Nigdy ciebie. To była część problemu. Byłeś... – Potrząsnęła głową w zdumieniu. – Doskonały. Zbyt dobry, aby być prawdziwy. Byłeś uprzejmy, hojny, zabawny. Wspaniały kochanek i tak zawzięty w chronieniu mnie przed najmniejszym zagrożeniem – uśmiechnęła się, wracając myślami do czasów, gdy byli razem. Colin wypuścił powietrze. - To pewnie teraz wygląda głupio, – powiedział. – To znaczy nie potrzebujesz ode mnie ochrony, ale nie wiedziałem… Sophia spojrzała na niego. - Nie – powiedziała szybko. – Nie, Colin. To nigdy nie było głupie. To było cudowne – jej uśmiech zbladł. – Ale wiedziałam, że to nie będzie trwać. Byłam wampirem. Nawet gorzej, byłam wampirem, który żył samotnie. Lucien odesłał mnie. Nie brutalnie i nie bez uczucia, ale nie mogłam wrócić do Vancouver. Nie wtedy. Więc przeprowadzałam się z jednego kraju do drugiego. Wciąż byłam poddaną Luciena i żaden wampir nie zamierzał pozwolić mi na mieszkanie na jego terytorium zbyt długo, gdy wciąż byłam poddaną innego. - Więc dlaczego nie zrobiłaś tego, co robicie? Znalazłaś nowego Lorda czy cokolwiek? - Kochałam Luciena. Wciąż kocham – Sophia zobaczyła, jak w niezadowoleniu mrużą się oczy Colina i poczuła cień nadziei.

- Nie łapię tego – sapnął Colin. – Facet cię wyrzucił, a ty wciąż go kochasz? - To nie tak. Lucien jest moim Panem. Kiedyś byliśmy kochankami, wieki temu, gdy mnie zmienił, ale później już nie. To byłoby nienaturalne, gdybyśmy pozostali kochankami – potrząsnęła głową. - Nie wiem, czy potrafię to wyjaśnić. Nie wiem, czy znajdę słowa, aby opisać coś tak zaszczepionego w każdą komórkę tego, czym jestem, czym mnie uczynił, co mi dał. - A co to jest, Soph? Sophia patrzyła na Colina i zastanawiała się, czy może wrócić pamięcią do tego strasznego miejsca, nawet dla niego. Serce ją bolało na myśl o tych okropnych czasach. Prawie tak bardzo, jak na myśl o utracie Colina. Szybko zamknęła oczy. - Mój ojciec był bardzo bogatym człowiekiem – zaczęła. – Moi starsi bracia umarli z choroby lub na wojnie, gdy miałam dziesięć lat. Byłam jego jedynym żyjącym dzieckiem. Moją jedyną zaletą, powodem mojego istnienia w oczach mojego ojca, była moja zdolność zapewnienia wnuka, aby zajął miejsce jego umarłych synów. Gdy miałam trzynaście lat i zaczęły mi rosnąć piersi, zaczęliśmy przyjmować konkurentów każdego wieczoru. Mówię my, ale nikogo nie obchodziło, co ja myślę. Byłam pokazywana jak na wybiegu dla koni, a potem odsyłana do swojego pokoju. Nie pozwolono mi nawet jeść przy stole. Sophia wstała i zaczęła chodzić. Żadne z tych wspomnień nie było dobre, ale następne… następne były tak bolesne, tak silne, że wciąż mogły rzucić ją na kolana. Przerwała i spojrzała na Colina, który patrzył na nią, czekając. Odwróciła się i zaczęła mówić.

- Wyszłam za mąż, gdy miałam szesnaście lat, za człowieka, którego nienawidziłam. 1755 – Południowa Hiszpania.

- Jest mi gorąco, mamo. Sophia odwróciła się od drzwi, gdzie zażywała świeżego zapachu ogrodu, mając nadzieję na chłodną bryzę. Minęły godziny, od kiedy zaszło słońce, kończąc następny upalny dzień, a wciąż było gorąco, bryza prawie nie istniała. Weszła ostrożnie w ciemność, podchodząc do łóżka, gdzie jej dwóch synów leżało obok siebie. - Wiem, Teo. Przykro mi. Usiadła, słysząc, jak trzeszczy drewniana rama pod jej ciężarem. Teo, starszy o niecały rok, spojrzał na nią, a jego ciemne oczy błyszczały w świetle pojedynczej latarni. - Powinno się wkrótce ochłodzić. Odgarnęła mokre od potu włosy z jego czoła, eleganckiego i wysokiego jak jego ojca. Obaj jej synowie byli podobni do ojca, co było naturalne, jak myślała. Aczkolwiek, chciałaby zobaczyć coś z siebie w nich, może w okolicach oczu albo kształcie brody? Ale nie, obaj byli obrazem swojego ojca. A on był przystojnym mężczyzną, tylko że był świnią. - Gdzie jest papa? – Twarz jej młodszego syna wyjrzała zza ramienia brata. Uśmiechnęła się smutno. - Wkrótce wróci do domu, Muguelito. - Czy będziesz tu z nami?

- Oczywiście, bebe. Nigdy was nie zostawię. Teraz śpij. Zaśpiewam wam piosenkę. Śpiewała cicho, siedząc z nimi, dopóki nie odpłynęli we śnie, tak zmęczeni, jak to chłopcy z ich zajęciami, których nawet takie gorąco nie może powstrzymać od snu. Chciałaby być taką szczęściarą. Ciężkie zwały tkaniny, które musiała na siebie zakładać nawet w prywatnych ogrodach, były sztywne. Koronki były tak ciasne, że czasami myślała, że wcześniej udusi się, niż umrze z upału. Zwykle wieczorem chowała się w swoich pokojach i zdejmowała ciasne ubrania. Ale jej maluchom było tak niewygodnie z temperaturą panującą w domu, pomimo grubych murów, a ogród był tak zielony i zachęcający. Wstała z głębokim westchnieniem i podeszła do drzwi i ich nikłej bryzy. Światło zalśniło na drugim piętrze głównego domu, a jej usta zacisnęły się z irytacji. Jej mąż w końcu wrócił do domu, w końcu opuszczając łóżko tej francuskiej dziwki, którą poślubił ostatniej zimy Alberto Alejandro. Niestety, Alberto wkrótce potem umarł, pozostawiając swoją młodą żonę pozbawioną środków do życia, wdową w obcym kraju, bez pieniędzy, nawet na powrót do domu w hańbie, na co zasługiwała. Komuś mogłoby być żal kobiety, gdyby posiadała odrobinę cnoty. Ale straciwszy męża, zwróciła swój wzrok na męża Sophi, Teodosio, który był daleki od bycia bez grosza. Albo tak myślała ta dziwka. Była zbyt głupia, aby zrozumieć, że Teodosio nigdy nie opuści Sophii, nawet dla pięknej francuskiej dziwki. Nie dlatego, że kochał Sophię, ale dlatego, że kochał pieniądze i ziemie, które ona dziedziczyła po ojcu. Posiadłość, która była zapisana na jej synów, nie na jej męża. Jeżeli Teodosio zostawiłby Sophię, byłby bez grosza, jak jego dziwka. Patrzyła, jak otworzyły się drzwi balkonu i jej mąż wyszedł na zewnątrz, widocznie również szukając nieistniejącej bryzy, jak wcześniej

ona. Spojrzał w dół na letni domek, gdzie spali jego synowie i zatrzymał się. Może spotkali się wzrokiem. Było zbyt ciemno, aby wiedzieć, ale wiedział, że patrzyła na niego. Odwrócił się bez słowa czy gestu i wszedł z powrotem do środka. Fala czystej, wielkiej nienawiści przelała się przez Sophię, pozostawiając ją drżącą. Nienawiści do swojego ojca, który wydał ją za mężczyznę, którego nienawidziła. Nienawiści do męża, który nie dotknął jej, od kiedy urodził się ich drugi syn. Nie dbała o dzielenie z nim łoża. Wiele mężów i żon miało osobne życie, zwłaszcza tam, gdzie w grę wchodziła posiadłość. Ale większość z nich udawało uprzejmość, trzymając swoje romanse w tajemnicy. Ale nie Teodosio. Francuska dziwka była jego następną niedyskrecją i nie ostatnią. Rzuci ją i będzie miał następne, podczas gdy Sophia będzie znosić swoje upokorzenie w milczeniu. Wróciła do domku w ogrodzie, który był fikuśnym budynkiem z półotwartymi ścianami i pokrytym strzechą dachem przeznaczonym na pikniki i dziecięce zabawy. Jej synowie myśleli, że to świetna zabawa spać tutaj przez kilka ostatnich nocy. Uśmiechnęła się na myśl o tym. Byli radością jej życia, jej skarbami. Nawet ta świnia, ich ojciec, nie mógł tego zniszczyć. Podeszła do dzbana z wodą, który przynieśli tu służący przed spoczynkiem. Woda była zimna i świeża. Przechyliła dzban, wlewając kilka kropel i przypomniała sobie, że zużyła jej dużo, myjąc ich małe twarzyczki przed snem. Westchnęła niecierpliwie, myśląc o tym, że pewnie obudzą się w nocy, prosząc o wodę, której nie będzie miała. Mogła obudzić jednego ze służących, aby ją przyniósł, ale studnia była na podwórzu po drugiej stronie kuchni. Wydawało się bez sensu

budzenie ich po taki drobiazg, zwłaszcza gdy nie spała i była wystarczająco silna, aby przynieść ją sobie. Sophia sprawdziła jeszcze raz obu synów, uśmiechając się, gdy zobaczyła, że Miguelito jest przytulony do pleców brata jak mała myszka. Wzięła dzban i przeszła przez ogród, kierując się na podwórze. Nikogo nie spotkała, przechodząc przez kuchnie do wielkiej studni stojącej na środku podwórza. Drewniane przykrycie było na wpół otwarte, a wiadro stało na krawędzi. Spadło w dół z cichym plaśnięciem o wodę, gdy wrzuciła je do środka i przechyliła się mocno, patrząc w ciemność głębin, aż łańcuch napiął się, mówiąc jej, że wiadro było pełne. Prostując się, zaczęła wyciągać wiadro z powrotem. Najpierw usłyszała krzyk. Pochylając się pod ciężarem wiadra, które wyłoniło się znad krawędzi studni, drgnęła. Przy tym całym upale kucharz musiał obudzić się wcześniej niż zwykle i już prawie był czas, aby rozpalić ogień pod wielką kuchnią. Czy znowu znaleźli mysz na podłodze? Złapała dzban i ruszyła z powrotem przez podwórze, aby zostać prawie potrącona przez mężczyzn biegnących z wiadrami w rękach. A potem poczuła dym. Rzuciła dzban, przeskakując przez kałużę, gdy biegła do ogrodu widocznego przez otwarte teraz drzwi kuchni. Złote światło błyszczało w cieniach jakby zapalono milion świec na raz. Sophia krzyknęła, zanim dobiegła do drzwi, przepychając się przez tłum przerażonych służących, odpychając każdego, kto chciał ją zatrzymać. Domek stał w ogniu, jego dach już płonął. Zarejestrowała obraz, gdy przesuwała się przez chaos, jej serce waliło w piersi, a jej umysł poganiał ją do pośpiechu, nawet gdy serce mówiło, że Bóg nie mógł być tak okrutny, że była dobrą katoliczką, która wyznawała swoją wiarę i

hojnie go wspomagała, i nigdy nie pomijała mszy. Bóg nie mógł zabrać jej pięknych dzieci, nie jej chłopców. Biegła w kierunku pożogi, przeszukując twarz służących, szukając swoich dzieci, nasłuchując ich głosów. Ktoś zawołał, a ona odwróciła się, gdy ulga zawładnęła jej duszą. Przejrzała twarze dookoła i znalazła swojego męża, Teodosio, z twarzą pełną smutku, który odmienił jego przystojne oblicze w maskę groteski. - Sophia – powiedział, a jego głos załamał się, gdy sięgnął po nią. Cofnęła się od niego, potrząsając głową, wierząc, że jeżeli nie usłyszy słów, nie pozna okrutnej prawdy. - Sophia – powtórzył, ściskając jej ramię, przyciągając ją do swojej piersi w daremnym pocieszeniu. - Nie! – Uderzyła go w pierś, odpychając się. Głośny szum kazał jej odwrócić się na czas, aby zobaczyć, że płomienie nagle wybuchły wyżej, wysyłając iskry w pobliskie drzewa. Sophia krzyknęła i pobiegła w kierunku ognia. Jej dzieci tam były, dlaczego nikt ich nie ratował? Dlaczego ich bezużyteczny ojciec stał, szlochając, zamiast skoczyć w ogień i szukać jej synów? Gorąco uderzyło ją jak ściana, opalając małe włoski na jej skórze, parząc jej ręce i twarz, zanim podeszła na dziesięć stóp. Poszłaby dalej, pobiegłaby w sam ogień, ale silne ramiona złapały ją mocno, odwracając od płomieni. Sophia walczyła, kopiąc, gryząc i szarpiąc ręce, które ją trzymały. - Cherie, Sophia, nie. Za późno – jego głos był uspokajającym szeptem w obcym języku, a jego ręce nie puszczały jej, nieważne, jak mocno walczyła.

Dach zapadł się bez ostrzeżenia. Bambusowe tyczki poleciały w powietrze, a służba zaczęła krzyczeć, ruszając za małymi płomykami, aby uratować dom i całą posiadłość. Sophia się tym nie martwiła. Patrzyła z rozpaczą, a jej oczy były mokre od łez i popiołu, jej oddech przechodził w szloch, gdy walczyła o powietrze, gdy cały świat stracił dla niej znaczenie. Ramiona, które ją trzymały, lekko się rozluźniły, stawiając ją na ziemi. Okręciła się, aby zobaczyć twarz nieznajomego, pociemniałą od sadzy i ognia, z jasnymi śladami łez wyżłobionymi wzdłuż policzków. Obezwładniający smutek rzucił ją na kolana. Jej serce pulsowało w piersi, czekając na agonię. Wzięła wdech, aby krzyczeć, ale jej płuca nie znalazły powietrza. Po co miało bić jej serce, płuca pompować powietrze, jeżeli jej dzieci, jej piękni chłopcy odeszli? Wbiła paznokcie w twarz i poczuła krople gorącej krwi w miejsce łez, które nie mogły znaleźć ujścia. Wreszcie mogła wydobyć z siebie głos, ale był to krzyk zwierzęcia, gdy kołysała się, objęta ramionami w bólu. Nie słyszała służących czy mieszkańców, którzy nadbiegli, aby pomóc gasić ogień, który zagrażał im wszystkim. Ich krzyki i szlochy, spanikowane odgłosy koni, kroki noszących wiadra wody wlewane w płomienie – wszystko to było nic nieznaczącym hałasem. Jej umysł był wypełniony słodkimi głosami jej dzieci, ich piosenkami i śmiechem. Nie widziała powodu, aby słyszeć cokolwiek innego… aż kobiecy głos pełen przekleństw przeciął noc. Sophia zamarła, a jej głowa przechyliła się na jedną stronę, nasłuchując. Męskie głosy krzyczały z wściekłością, a kobiecy krzyk górował nad nimi. - Don Teodosio – krzyknął jeden z mężczyzn. – Złapaliśmy ją, gdy uciekała.

Sophia słyszała sapanie dookoła. Wstała i zobaczyła męża patrzącego na swoją kochankę. Kobieta była brudna od dymu, a jej włosy popalone miejscami, ale to jej ręce przyciągnęły uwagę wszystkich. Były zaczerwienione i popalone, pokryte bąblami. Sophia podniosła wzrok na Teodosia, który wyglądał na przerażonego. Zajęczała, przebiegając krótki kawałek, aby złapać dziwkę za włosy i targać ją, zanim mężczyźni ich nie rozdzielili. Teodosio zamknął uściskiem ramiona Sophii, szepcząc jej imię jak modlitwę o wybaczenie. Sophia zawyła i odepchnęła go, sięgając, aby go spoliczkować. Nie miała zamiaru wybaczać. - Ty to zrobiłeś – warknęła w furii, jej twarz wykrzywiona była z bólu. – Zamordowałeś swoich własnych synów. Jej głos w końcu się załamał, przechodząc w szloch, gdy się od niego odwracała. - Nie. Nie, Sophio, proszę, ja nie… Sophia nie słyszała jego zaprzeczeń. Podeszła znów do ognia i opadła na kolana, nie po to, aby się modlić, ale aby świadczyć śmierci swoich dzieci. Pochowali jej dzieci następnego dnia. Ich małe ciała zostały zabrane ze zgliszczy domku i zawinięte w białe prześcieradła, gdy Sophia leżała w łóżku, pogrążona w nieświadomości przez lekarza, który chciał oszczędzić jej widoku tego, co zostało z jej synów. Stała na wyschłym wzgórzu, słuchając, jak księża mamroczą puste słowa przejętymi głosami o tym, jak jej dzieci zostały powołane do Boga, jak ich wspaniałe przeznaczenie dopiero się zaczęło. Ale Sophia nie chciała Boga, który mógł to zrobić, który pozwolił francuskiej dziwce zamordować niewinne

dzieci. Odwróciła się od nich i ich modlitw, odwróciła się od niewiernego męża i poszła na wzgórza, czekając, aż znajdzie ją śmierć. Śmierć nie przyszła. Ale Lucien tak. Trzy dni później upał się skończył. Sophia stała znów nad grobami swoich synów i czuła chłód nocnej bryzy wiejącej od gór. Pomyślała o tym, jak Teo i Miguelito cieszyliby się czując to i uśmiechnęła się smutno. Nie będzie już więcej śmiechu małych chłopców w jej życiu. Krzyki rozbrzmiały za jej plecami. Spojrzała przez ramię i zobaczyła światła latarni ruszające od bramy w kierunku wzgórz, gdzie stała samotnie nad duszami jej synów. Jej mąż, ta świnia, odkrył, że znów jej nie ma i bez wątpienia wykrzykiwał na służących, aby ją znaleźli. Światła zbliżały się. Odwróciła się od nich plecami, wyszeptała pożegnalne słowa do dzieci i poszła w ciemność. Czekał na nią – Lucien, cudzoziemiec, który trzymał ją, gdy palił się domek, który uratował jej życie, gdy już nie chciała żyć. Czekał na nią tej pierwszej nocy, gdy wymknęła się na wzgórza, zamierzając wykrwawić swoje życie na grobach swoich synów. Trzymała nóż przy nadgarstku, szlochając w żalu do nieznajomego, jak nigdy do tej pory. Nie było nikogo innego, komu mogła zaufać. A wtedy powiedział jej, że może to wszystko jej odebrać – ból, okropną,

przejmującą

stratę,

pustkę,

która

nigdy

nie

zostanie

wypełniona. Będą musieli wyjechać, ostrzegł ją, podróżować, dalej niż kiedykolwiek pojechała, niż kiedykolwiek śniła, aby pojechać. Była gotowa, aby wyjechać natychmiast, w tej chwili, jeżeli to byłoby konieczne. Poza tym, jaki miała powód, aby zostać? Ale Lucien nalegał, aby poczekała. Musi być pewna, powiedział. Ponieważ, gdy już przyjmie to, co jej oferował, nie będzie mogła się wycofać.

Sophia była pewna od chwili, gdy jej powiedział pierwszy raz, ale nie ustąpił. Aż do dzisiaj. To było ich trzecie spotkanie i przyrzekł jej, że wyjadą dzisiaj. - Sophia – jego głos był ciepły i głęboki, jak rozgrzewający rum w zimową noc. - Lucien – powiedziała cicho, jej własny głos był pełen ulgi. – Dzisiaj? – Zapytała. - Dzisiaj, cherie. Jeżeli jesteś pewna. - Jestem, Lucien, proszę. Uśmiechnął się, co sprawiło, że był piękny. Trzymał ją za rękę.

- Sophie? Sophia zamrugała zaskoczona. Była tak zagubiona w swoich wspomnieniach, że zapomniała, gdzie była. Rozejrzała się zmęczonym wzrokiem, jakby dopiero się obudziła. Wciąż stała, a jej nogi bolały od napięcia, gdy jej skrzyżowane ramiona obejmowały ją mocno. Colin był przy barze, wpół siedząc na wysokim stołku. Sophia znów zamknęła oczy, jej serce ziało pustką. Nawet teraz, po wiekach, które minęły, jej strata była tak świeża, jakby to stało się wczoraj. Colin wstał, podchodząc bliżej. - Sophie? – Powtórzył. Otworzyła oczy i spojrzała na niego. - Powiedziałaś, że Lucien zabrał twoje wspomnienia – powiedział.

Spotkała przez chwilę jego wzrok, widząc to samo ciepłe współczucie, które widziała w oczach Luciena dawno temu. I pomyślała, że żaden mężczyzna nie byłby zadowolony z porównania. - Zabrał – powiedziała w końcu. - Zatem, jak… - Zwrócił mi je po jakimś czasie. Opowiedział mi historię, jakby to stało się komuś innemu i zapytał, co ja bym zrobiła. Powiedziałam mu, że nie mogę wyobrazić sobie matki, która nie chce pamiętać własnych dzieci, więc mi je oddał. Nie tylko pamięć o ich śmierci, ale też pamięć o ich życiu. Te wszystkie cudowne chwile. - Od razu po tym wyjechałaś z Hiszpanii? - W końcu. W całej swojej beztrosce, Lucien był bardzo praktyczny w pewnych sprawach. Większość starych wampirów tak postępuje. Zwłaszcza, jeżeli chodzi o posiadanie bogactwa. Gdy zmarli moi synowie, posiadłość przeszła na mnie, na moje przyszłe dzieci. Mój ojciec był zdeterminowany, że tylko jego krew może dziedziczyć. A Lucien miał ludzi na miejscu, zajmujących się takimi rzeczami. - Wszystkie nieruchomości mojego ojca – teraz moje – zostały sprzedane, a inwestycje zlikwidowane. Z oczywistą stratą, jak wiem, ale nie martwiliśmy się o to. Lub Lucien nie martwił się. Wtedy ja nie martwiłam się niczym. To zajęło kilka miesięcy, a ja musiałam pojawić się kilka razy przed prawnikami, ale w końcu zostało to zrobione. - A co z Francuzką? Jak została ukarana za morderstwo? - Nie wiem, co z nią zrobili – powiedziała lekceważąco Sophia. – Nie zostawiłam im tego. Zabiłam ją. Była moją pierwszą – spojrzała na Colina, pozwalając mu dyskutować o jej prawie do zemsty za zabicie morderczyni jej dzieci.

Colin podniósł brwi z zaskoczenia. - Masz na myśli swoją pierwszą ofiarę jako wampira? - To było dawno temu, Colin. Sprawy wyglądały inaczej niż teraz, zwłaszcza dla wampirów. Uśmiechnął się potwierdzająco. - Zgaduję, że nie zabijałaś wszystkich, będąc wampirem. Nie mogę sobie wyobrazić, abyś była taką suką. Sophia spojrzała na jego uśmiech i sama się roześmiała. - Masz rację. Zabiłam tę dziwkę natychmiast i upewniłam się, że wiedziała, że zrobiłam to ja. Colin przechylił głowę. - Mnie się to podoba. A co z twoim mężem? Co z nim się stało? - Nie mam pojęcia. Chciałam też go zabić, ale Lucien mi nie pozwolił. Teodosio nie miał udziału w śmierci dzieci, poza rozwiązłością i głupotą. Niewielu mężczyzn byłoby żywych, jeżeli to byłoby karalne śmiercią. - Sądzę, że powinienem czuć się obrażony – powiedział zamyślony. Sophie uśmiechnęła się ostrożnie. Wspomnienia już nie sprawiały, że szlochała, ale emocje były wciąż silne, strata wciąż żywa i było to wyczerpujące. Colin podszedł w końcu bliżej, a jego ciało biło gorącem jak piec, bicie jego serca nagle ucichło. - Przepraszam, że kazałem ci o tym mówić – powiedział. Jego ręce wisiały luźno wzdłuż ciała, a palce zaciskały się i prostowały, jakby nie wiedział co z nimi zrobić. Sophia spojrzał mu w oczy.

- Chciałam, abyś zrozumiał – nalegała. – Zapytałeś o powód mojego odejścia, powód, dlaczego pozwoliłam ci wierzyć, że zginęłam tamtej nocy. Sięgnęła w górę i poddając się pokusie, dotknęła jego policzka, przeciągając palcami po jego ustach, zaskoczona, że się nie odsunął. - Wiesz, że wciąż słyszę w snach wybuch w tej kawiarni. Byłam ulicę dalej, ale ulica tak zadrżała, że to poczułam. Wszyscy krzyczeli, a gdy spojrzałam i zobaczyłam płomienie, już wiedziałam. Słyszałam plotki – rozmawialiśmy o tym, – że pewni ludzie nie są zadowoleni z rządu, z cudzoziemców, którzy się nagle pojawili w kraju, i wiedziałam, że zaatakowali tę cholerną kawiarnię z twojego powodu. Potrząsnęła głową, przypominając sobie. - Pobiegłam tak szybko, jak mogłam, nie zawracając sobie głowy dyskrecją, aby ukryć moje wampirze zdolności, jak nauczył mnie Lucien. Kiedy dobiegłam do kawiarni i zobaczyłam płomienie... znów byłam w ogrodzie, patrząc, jak ogień zabiera kogoś, kogo kochałam. Prawie tam weszłam za tobą. Nie wiedziałam, czy przeżyję, czy nie, ale wiedziałam, że nie przeżyję tego ponownie. Ale wtedy zobaczyłam cię po drugiej stronie placu. Zobaczyłam, jak twój przyjaciel cię odciąga, zabiera, a ty z nim walczysz, i wiedziałam, że los dał mi drugą szansę. - Straciłam moje drogocenne dzieci. Nic na to nie mogłam poradzić. Ale ty żyłeś, Colin. Twoje życie zostało oszczędzone i nie zamierzałam zaprzepaścić tej szansy, która została mi dana, wciągając cię w dramat mojego życia. Byłam wagabundą przemieszczającą się z miejsca na miejsce. Nie mogłam wrócić do Stanów z tobą. Amerykańscy Lordowie nigdy nie pozwoliliby na moją obecność. I nigdy nie mielibyśmy tego domku z białym płotkiem, o którym mówiłeś. Nie byłoby dzieci, pikników na słonecznej plaży. Nie miałam nic do zaoferowania ci, oprócz krwi i

ciemności. Więc pozwoliłam ci odejść i powiedziałam sobie, że tak chciał los, że słusznie postąpiłam. Colin w końcu wyciągnął ręce, a jego ramiona objęły ją mocno, a jego oddech rozgrzewał jej włosy, gdy zapytał. - A co myślisz teraz, Soph? Westchnęła i przemówiła, nie podnosząc głowy, bojąc się spojrzeć w jego twarz. - Sądzę, że mogłam się mylić o tym, co chciał mi powiedzieć los wtedy. A raczej już mnie to nie obchodzi. Jesteś jedynym mężczyzną, którego kochałam kiedykolwiek, Colinie Murphy, i mam już dosyć życia bez ciebie.

Rozdział XXXII Colin zaklął pod nosem, przeklinając wszelką głupotę, z jaką zareagowało jego ciało na słowa Sophii. Jeżeli to, co powiedziała mu Leighton o wampirzych zmysłach było prawdą, Sophie pewnie już wiedziała, że jego serce waliło, a jego oddech przyspieszył tak mocno, że niemal hiperwentylował. I to pewne, jak diabli, że nie mogła przegapić jego erekcji, która próbowała zanurzyć się w jej brzuchu. - Sophie – wyszeptał. Podniosła głowę, aby spojrzeć na niego, jej piękne, brązowe oczy były pełne pytań. - Pewnie powinienem ci to powiedzieć wcześniej – zaczął, a jej oczy stały się wielkie i trochę przestraszone, więc szybko dodał. – Kocham cię, ukochana – pogładził palcami jej miękkie policzki. – Kochałem cię wtedy i nigdy nie przestałem. Pochylił głowę, zamierzając pocałować ją delikatnie, z uczuciem. W sposób stosowny do tej specjalnej chwili. Ale jego ciało miało inny pomysł. Jego usta dotknęły jej warg i fala pożądania przepłynęła przez niego, zaciskając jego wnętrzności i stawiając na baczność jego fiuta jak stalowy korzeń. Brakowało mu tego przez ponad dziesięć lat, brakowało mu Sophie, z jej bujnymi krągłościami i kuszącymi ustami, jej seksownym biustem… Zajęczała cicho, a jej palce zacisnęły się w jego włosach, zmuszając go, aby całował mocniej. Uśmiechnął się przy jej ustach. Ach, tak, tego też mu brakowało. Nie zdejmując z niej ust, wciągnął ją w swoje ramiona, niosąc ją do sypialni, a potem położył ją na łóżku. Jej palce przebiegały po jego koszuli, więc ją zdjął. Sięgnęła do jego jeansów, odpinając guzik i

odsuwając suwak. Sięgnął, aby samemu rozsunąć suwak, ale zatrzymał się, doceniając wysiłek Sophie, gdy zdjęła swoje obcisłe spodnie i przeciągnęła sweter przez głowę. Wiedział, że w tych czasach modne były szczupłe kobiety z wąskimi biodrami i chudymi tyłkami. Ale to nie było dla niego. Uwielbiał czuć miękkie biodra i zaokrąglony brzuch pod swoimi dłońmi, soczysty biust przyciskał się do jego piersi, gdy zanurzał się w kobiece ciepło. Krótko mówiąc, to, co lubił w kobietach, było Sophią. Wyciągnęła się na łóżku, prężąc się pod jego gorącym wzrokiem, dumna ze swoich krągłości i ubrana jedynie w koronkę małych majteczek i stanika w kolorze ciepłego różu, który sprawiał, że jej skóra wyglądała na zdrowo zarumienioną w świetle lampy stojącej przy łóżku. - Zdejmij je – warknął Colin, z rękami na suwaku swoich spodni. Sophie spojrzała na niego szelmowsko. - Zdejmę, jeżeli ty to zrobisz – zamruczała, klękając na kolanach i czołgając się do niego przez łóżko. Colin patrzył, jak podchodziła, jej obfity biust prawie wylewał się z delikatnego stanika, jej biodra kołysały się ekscytująco z każdym ruchem. Kiedy sięgnęła do jego suwaka, złapał jej ręce, spotykając jej wzrok. Roześmiała się, niski, zduszony dźwięk odebrał mu oddech. - Będę ostrożna – obiecała i pochyliła się, aby pocałować jego członek przez denimy, dając mu upajający widok na swój tyłek. Colin zacisnął dłonie na grubych pasmach jej długich włosów, gdy wolno odsuwała suwak. Zajęczał głośno, gdy w końcu jego fiut był wolny, kiedy delikatne dłonie Sophie przesunęły się na jego biodra i zsunęły jego slipy w dół.

Zacisnął ręce na jej włosach, odsuwając je z jej twarzy, tak, aby mógł patrzeć, jak zaczęła wolno go lizać, owijając język na jego członku, sięgając dłońmi, aby ująć w nie jego jądra. Wziął głęboki, szybki wdech, kiedy wzięła go do ust, kiedy odwróciła wzrok, aby zobaczyć jego reakcję, gdy zaczęła poruszać się w górę i w dół, ślizgając się po jego członku pomiędzy swoimi pełnymi wargami. Zaczął poruszać wolno biodrami, wchodząc głębiej w jej usta i gardło. Jego fiut dotknął tyłu jej gardła i Sophia zajęczała pożądliwie, a dźwięk zawibrował wzdłuż jego członka. Colin zamknął oczy i zaczął napierać mocniej, a jego jądra drżały pod pieszczotą jej palców, gdy jej język drażnił go przy napierających ustach. Colin zajęczał. Chciał ją pieprzyć, chciał być w jej wnętrzu i nigdy… Jezu Chryste! Sophie przeciągnęła paznokciem po delikatnej skórze jego jąder, ostry, intensywny ból przyprawił go o utratę zmysłów. Krzyknął głośno, gdy wszystkie myśli zniknęły, jakby nagle każdy nerw kończył się w jego fiucie i krzyczał z potrzeby, aby dojść teraz. Orgazm wybuchł w jego ciele, pędząc z jego jąder i wzdłuż jego fiuta z szybkością czystej, gorącej rozkoszy. Sophie wypiła wszystko, a jej paznokcie zanurzyły się w jego tyłku, przytrzymując go, jakby trzymała go przed odlotem. Sophie przeciągnęła językiem po jego miękkim fiucie, uśmiechając się, gdy zadrżał jeszcze raz. Jego palce wciąż były zaciśnięte w jej włosach, ale teraz masowały ją delikatnie, gdy jego ciało odprężało się. Odsunęła się po ostatnim polizaniu, klękając na kolanach. Objął ją ramionami, zanurzając twarz w jej szyi, całując ją delikatnie od szczęki po usta. Jego palce opadły na jej tyłek, ściskając lekko. - Masz najwspanialszy tyłek na świecie – wymamrotał.

Roześmiała się. - Ty również. Pocałowała go lekko, gryząc pieszczotliwie jego usta. - Jeżeli pokażesz mi swój, ja pokażę ci mój. Szybko uniósł głowę, z błyszczącymi niebieskimi oczami. - Ty pierwsza. Sophia przeciągnęła palcami po jego szerokiej, muskularnej piersi, w dół jego ramion, rozkoszując się dotykiem. Odsunęła się o kilka cali, pieszcząc się, gdy jej palce poruszały się wolno pod jej koronkowym stanikiem przykrywającym biust, wzdłuż jej wąskiej talii do pełnych bioder i wnętrza jej ud. Spojrzenie Colina śledziło każdy ruch, gdy zanurzyła palce we wnętrzu swoich ud i rozszerzyła szeroko kolana, gładząc seksownie swoją wrażliwą skórę przez śliczny kawałek koronki okrywający jej płeć. Jego wzrok wędrował pomiędzy jej nogami, aby nagle poderwać się i spotkać jej spojrzenie. - Chcę, abyś była naga, Sophie. Roześmiała się leniwie, przeciągając językiem po górnej wardze i zdejmując najpierw jedno ramiączko, a potem drugie swego stanika, czując jego gorące spojrzenie na swoim biuście, gdy wolno odsuwała miseczki. Sięgnęła do tyłu i rozpięła haftki, pozwalając opaść do przodu i czując przypływ przyjemności, gdy jej biust był wolny, spojrzała na Colina i sapnęła na widok głodu w jego oczach, ściskającego jej sutki aż do bólu. Jej dłonie drżały lekko, gdy odrzucała stanik, drżały po tym, co zobaczyła we wzroku Colina. Pragnął jej. Wiedziała o tym. Ale siła jego pożądania, fala jej intensywności… przerażała ją. Była przyzwyczajona do swoich młodych mężczyzn w Rio, męskich zabawek, którymi się bawiła, a

potem je porzucała, kochanków, którzy byli kompletnie obezwładnieni przez jej potrzeby i pragnienia. Zdała sobie nagle sprawę, że Colin nie był tego rodzaju mężczyzną. Był alfą do szpiku kości i patrzył na nią jak lew na szczególnie smakowitą gazelę. - Colin – zaczęła, ale przerwał jej. - Resztę, Sophie – warknął. – Zdejmij to. Przełknęła ciężko i złapała za brzeg majtek, ciągnąc je do dołu przez biodra. Ale Colin nie czekał. Ściągnął jeansy i bieliznę jednym ruchem. Opadła do tyłu, a on zdjął jej majtki przez biodra i stopy, dotykając jej ciała, rozszerzając jej nogi. Ale się nie zatrzymał. Przebiegł palcami po jedwabistej skórze jej piersi, mrucząc do siebie z zadowolonym uśmiechem, gdy wsunął dwa palce pomiędzy jej wrażliwe fałdki, torturując ją jej własną wilgocią, obnażając pod swoim spojrzeniem. Spojrzał potem z uśmieszkiem. - Moja kolej – powiedział. Sophia podskoczyła, gdy jego usta zamknęły się na jej łechtaczce, ssąc pożądliwie, a każdy ruch jego języka wysyłał niesamowite fale pożądania – szokujące elektryzujące, które pozostawiały ją na krawędzi spełnienia. Czy ktokolwiek ją tak zadowolił? Czy komukolwiek pozwoliła? Krzyknęła głośno, gdy dwoma palcami wewnątrz niej poruszał w tym samym rytmie, co zęby drażniące jej łechtaczkę. Jego palce zaczęły wolno poruszać się, wchodząc i wychodząc, a ona przyciskała się do nich, dążąc desperacko do orgazmu nadchodzącego w każdym calu jej ciała, w piersiach, które były pełne i wrażliwe, w macicy, która wydawała się pulsować z potrzeby orgazmu. Złapała włosy Colina, przyciskając jego usta do siebie jeszcze mocniej, obawiając się, że umrze naprawdę, jeżeli nie dozna spełnienia. - Colin – sapnęła, a potem zajęczała.

Jego język prześlizgiwał się leniwie, drażniąc się z jej pulsującą łechtaczką. Wysunął palce z niej i ssał ją głośno, zanurzony w jej wilgoci i patrząc na nią. - Wyśmienicie smakujesz, Soph. - Colin – prawie krzyknęła na niego. Roześmiał się! Ale potem spoważniał natychmiast, podnosząc się nad jej ciałem, rozszerzając swoimi biodrami jej uda, a jego wielki, twardy fiut ślizgał się po wilgoci pomiędzy jej nogami. - Czy tego chcesz, kochanie? - Tak – Sophia skinęła prawie szlochając z ulgi. – Tak. Objęła go mocno udami, zanurzając palce w jego ramionach, trzymając go blisko, aby nie torturował jej. Colin cofnął się lekko i sięgnął w dół, ustawiając swojego fiuta na pozycji do wejścia. Spojrzał jej w oczy, trzymając jej wzrok, gdy pchnął jednym, pełnym, mocnym ruchem do środka. Sophia krzyknęła, dochodząc mocno, a jej wagina zaciskała się dookoła niego, orgazm szarpał jej macicą, napinając jej sutki i przeszywając jej ciało erotyzmem. Pchała naprzeciw niemu prawie brutalnie, niezdolna do kontroli swojej potrzeby, aby czuć więcej – szorstkość jego włosów na klatce piersiowej przy jej wrażliwym biuście, grubość jego fiuta, gdy rozpychał ją szerzej z każdym pchnięciem, napięcie jego ramion, gdy utrzymywał się nad nią, jego potężne uda i tyłek pchające jego fiuta głęboko w nią jak tłok. Sophia objęła go ramionami, przeciągając paznokciami wzdłuż jego pleców, czując ciepłą krew. Colin odrzucił głowę w tył, warcząc, gdy pchał mocniej. Przyciągnęła go bliżej, chcąc dotknąć jego ust, jego pocałunku.

Ich usta spotkały się w mocnym, pożądliwym pocałunku, ich zęby się zetknęły, ich języki splotły w szaleństwie. Ugryzła go w wargę, smakując po raz pierwszy jego krwi. Gorąco uderzyło w jej żyły, ten skąpy łyk był jak lawa, pędząca przez jej serce i pieczętująca jej los. Colin Murphy był jej i zabije każdego, kto spróbuje go jej odebrać. - Dojdź dla mnie, Sophie – wyszeptał przy jej ustach, ze świeżą krwią wciąż na wardze. – Daj mi poczuć, jak dochodzisz na moim fiucie. Jakby jego słowa były spustem, całe ciało Sophii wstrząsnął orgazm, każdy mięsień odpowiedział na jego żądanie. Zajęczała, objęta uczuciami, krzycząc, gdy fala przyjemności przetaczała się przez nią jak monsun, rzucając nią, gdy wisiała uczepiona jego ciała. Jej uda zaciskały się na jego biodrach, gdy drżała, a jej wewnętrzne mięśnie pieściły jego fiuta, więżąc go wewnątrz, dopóki się nie poddał, odrzucając głowę do tyłu i krzycząc, gdy dołączył do niej w ekstazie, jego szczytowanie było jak lawa wlewająca się do jej drżącego wnętrza. Colin opadł na Sophię, a jej miękkie, pełne piersi stały się dla niego słodką poduszką przy jego klatce piersiowej. Obraz tych piersi, z wielkimi, wrażliwymi sutkami nabrzmiałymi i sterczącymi od jego ust, wysyłał świeży impuls pożądania do jego krocza, uwodząc jego fiuta nieprawdopodobnymi pomysłami. Zajęczał i przesunął się, zabierając swój ciężar z Sophii i przyciągając ją do swojego boku. Odpowiedziała bezwładnie, przerzucając jedno ramię przez jego klatkę piersiową, jakby nie miała siły, aby je podnieść. Roześmiał się, a ona rozpoznała w tym śmiechu czystą, męską satysfakcję, gdy jego ręka przesunęła się niżej, aby objąć jej wyśmienity tyłek.

Następna fala pożądania przelała się przez jego krocze, powodując, że jego członek drgnął słabo. Facet może być wykończony, ale odzyska siły. - Słyszę, jak się napawasz zwycięstwem – Sophia wymamrotała przy jego szyi. - Nie napawam się – odpowiedział Colin. – Planuję przyszłość. - O mój Boże – zaprotestowała dramatycznie. – Czy to cię nie zadowoliło? Roześmiał się. - W końcu. Sophia podniosła głowę i uśmiechnęła się do niego, całując drogę w dół jego piersi. Okręcił się lekko, obejmując ją obiema rękami. Jej dłonie przesunęły się na jego plecy i sapnęła. - Ty krwawisz – powiedziała z napięciem w głosie. - Zadrapania, jak sądzę – powiedział, uświadamiając sobie nagle lekki ból. – To się zagoi. Sophia podniosłą się, patrząc w napięciu na krew na swojej ręce. Przesunęła wzrok, aby spotkać jego spojrzenie. - Mogę sprawić, że zagoją się szybciej. Colin głośno przełknął. Jej oczy przybrały ten szalony kolor bursztynu, a jego otumaniony seksem mózg zrozumiał, co miała na myśli. Była wampirem. A on krwawił. - Masz na myśli… - Moja krew może cię uzdrowić – powiedziała zupełnie spokojnie. – Nie tylko zadrapania, ale wszystko – dotknęła jego cięć i rys zdobytych w walce, która niemal zabrała życie Leighton. Znów spojrzała mu w oczy.

- I wszystko inne, Colin. Jeżeli weźmiesz ode mnie krew, poczujesz się dziesięć lat młodszy. Colin mrugnął. - To o tym wcześniej mówiłaś w posiadłości? O uzdrawianiu Leighton przez Raphaela? Masz na myśli dosłowne uzdrawianie? - Tak. - Ale... Nie widziałaś, jak bardzo była zraniona, Soph. Ma postrzał w brzuch. Krew była wszędzie. Tak naprawdę, nie myślałem, że dojedzie do posiadłości żywa. Czy wampiry mogą uzdrowić coś takiego? - Jeżeli jest wystarczająco potężny, tak. - Ale jeżeli to prawda, to dlaczego wampirza krew nie jest cudownym lekiem. Każdy naukowiec w kraju mógłby z tego zrobić pożytek. - A co stałoby się z nami? Z wampirami? – Zapytała delikatnie Sophie. – Widziałam, do czego ludzie są zdolni. Jak myślisz, co przywódcy zrobiliby, gdyby dowiedzieli się o naszej krwi? Natychmiast zamknęliby nas. Albo przynajmniej próbowali – odrzuciła do tyłu swoje wilgotne włosy. – Nie, Colin. To jest jedna z tajemnic, którą każdy wampir strzeże swoim życiem. Albo zginiemy. To proste. - Więc dlaczego mi to mówisz? - Są wyjątki, meu guerido. Ludzie, którym ufamy – przesunęła się, popychając go na plecy i klękając przed nim, aby zlizać pot z jego piersi, przesuwając lekko zębami po jego sutkach. Zanurzył palce w jej włosach i odchylił jej głowę do tyłu, patrząc jej w oczy. - Czy chcesz mojej krwi, Sophie?

Zamarła, przyglądając mu się intensywnie, jak drapieżnik patrzący na swoją ofiarę. Jej język wysunął się, aby polizać górną wargę, a on po raz pierwszy zobaczył błysk jej kłów, białych czubków ledwie widocznych w dziąsłach. Kolor jej oczu zmienił się, stał się znów bursztynowy, pozbawiając je ludzkiego wyrazu. Wciągnęła długi wdech, jej nozdrza zafalowały, gdy poczuły jego zapach. - Czuję ją – powiedziała, mrucząc nisko. – Zapach twojej krwi jest upajający. Pomyśl o najbardziej smakowitym zapachu, jaki kiedykolwiek poczułeś, świeżego chleba, czekolady, gotującej się potrawy – wszystko w jednym i jeszcze więcej. To nie tylko krew, Colinie, to twoja krew. I, och, tak, chcę jej. Colin głęboko odetchnął. Poczuł przypływ adrenaliny, ale to nie był strach. Albo nie tylko strach. Musiałby być szalony, aby nie poczuć się odrobinę onieśmielony przez sam pomysł ugryzienia go i picia jego krwi. Ale było coś więcej. To było pożądanie, czyste i proste. Byłby przeklęty, jeżeli nie przyznałby, że ten pomysł go kręcił. A jeżeli to czyniło go popieprzonym zboczeńcem, to widocznie tak było. - Okay – powiedział. – Zrób to. Bursztynowy blask rozjaśnił oczy Sophie, jakby została zapalona lampa. Otworzyła usta i jej kły wysunęły się na pełen widok, białe i błyszczące. - Jesteś pewien? – Zapytała. Colin kiwnął głową. - Zrób to. Uśmiechnęła się leniwie i wyciągnęła na nim, przesuwając się piersiami po jego fiucie, kusząc go, tak jakby potrzebował kuszenia.

Jej sutki przylgnęły do jego piersi, gdy zanurzyła twarz w jego szyi. Jej oddech był gorący, jej język mokrym ruchem wzdłuż jego szyi. Jego serce waliło szybciej niż w jakiejkolwiek walce, którą przeżył. Zwalczył w sobie strach, przypominając sobie, że to Sophie. Zaczął lekko poruszać się pod nią, a ona zajęczała przy jego szyi. Poczuł coś twardego i cienka rysa zakrwawiła pod jego szczęką, a ona wciągnęła mocny wdech. Ekstaza. Jego fiut stwardniał natychmiast, niewiarygodnie. Sophie przytrzymała go, jej nogi były splecione po każdej stronie jego bioder, jej jedwabiste włosy leżały na jego piersi. Czuł dotyk jej ust, śliski dotyk jej kłów, gdy brała jego krew. I czuł kopnięcie pożądania, jakiego nigdy wcześniej nie doświadczył. Chciał ją zrzucić, rozszerzyć jej uda i pieprzyć ją długo i mocno. Złapał za jej tyłek, wsuwając ręce pod pośladki i zanurzając palce pomiędzy jej nogami. Była wilgotna i wciąż gorąca po wcześniejszym orgazmie. Zajęczała, gdy zanurzył palce i wyjął je, pocierając się delikatnie po swojej erekcji, która leżała cudownie uwięziona pod nią. Poprowadził palce drugiej ręki, aby odnaleźć jej łechtaczkę, drażniąc ją mocno, a Sophia zacisnęła ramiona, gdy ścianki jej płci zacisnęły się na jego palcach. Czuł ukłucie, lekki ból, gdy wyciągała kły z jego szyi, ale szybko zostało zastąpione przez ciepłą pieszczotę jej języka. Odpychając się od jego ramion, usiadła, jej cudowny biust kołysał się upajająco blisko. Jej oczy były prawie zupełnie bursztynowe i patrzyły na niego, błyszcząc jak klejnoty w ciemnym pokoju. Bez słów uniosła biodra, a jej delikatne palce zamknęły się na jego fiucie, gdy wprowadzała go ponownie do swojego wnętrza i zaczęła kołysać się na nim. Objęła swoje piersi, ugniatając je i drażniąc paznokciami sutki, aż naprężone błagały o ssanie, aż krew zaczęła płynąć po jej idealnym biuście, a krople zawisły na ich szczytach. Pochyliła się do przodu,

opierając ręce po obu stronach jego głowy, posuwając się do przodu i do tyłu na jego naprężonym fiucie. Colin warknął, złapał jej biodra, przytrzymując jaą nieruchomo i zaczął wpychać się, zanurzając głębiej w jej wnętrzu z każdym ruchem swojego fiuta w jej zapraszającym ciele. Pochyliła się bliżej, a on zacisnął usta na jej sutkach, ssąc mocno, próbując jej krwi na swoim języku, czując jej gorąco i smak, gdy przełykał. Sophie krzyknęła, jej wnętrze drżało dookoła niego w ostrzeżeniu. Colin uśmiechnął się, zacisnął swój chwyt na jej biodrach i przeniósł swoją uwagę na następna pierś, biorąc ją w usta i ssąc, aż była jasnoczerwona i napięta. Sophie miała zamknięte oczy, jej ciało kołysało się nad nim w transie. Colin czuł napływające fale jej orgazmu na swoim członku, czuł drżenie w jej brzuchu, zaciskanie się jej pochwy, która zaczęła zaciskać się na jego fiucie, pieszcząc go, zmuszając, aby oddał jej swoje nasienie. Colin napiął się lekko, próbując wytrzymać trochę dłużej, pragnąc poczuć jej orgazm, jej wilgoć dookoła swojego członka. - Colin – sapnęła. – Nie mogę… Nie wytrzymam już dłużej. - Więc dojdź. Dojdź dla mnie, Sophie. Jakby czekając na jego zaproszenie, Sophie odrzuciła głowę do tyłu, krzycząc, gdy orgazm przetaczał się przez nią. Opadła na niego, jęcząc, gdy jej całe ciało odprężało się po seksualnym uwolnieniu. Colin zacisnął zęby, rozkoszując się uczuciem jej miękkiego ciała drżącego na nim, a jej wnętrze nadal zaciskało się po sile orgazmu. Jęcząc, zacisnął swoje ręce na jej biodrach i przekręcił się, podnosząc jej kolana i kładąc jej nogi na swoich ramionach, i pompował w nią bez końca w szalonej potrzebie. Oczy Sophie otworzyły się. Jęknęła i zaczęła się poruszać, spotykając jego biodra, rozciągając swoje mięśnia, aby objąć jego członka.

Colin czuł nadchodzący orgazm. Tym razem nie było możliwości zatrzymania się. Wystrzelił niekontrolowanie, gdy trzęsienie ziemi przelało się przez niego, wstrząsając jego ciałem, gdy wszystkie mięśnie zaciskały się, gdy jego fiut pulsował, zanurzył się w ciele Sophie, dopóki to nie minęło. Zdjął jej nogi ze swoich ramion i przekręcił ją, przyciągając do siebie. - Jezu, Soph – udało mu się wydusić. Odpowiedziała mało inteligentnym mruczeniem, z zanurzoną twarzą w jego piersi. Colin nie wiedział, jak długo tak leżeli. Nie wiedział nawet, kiedy zaczęli się kochać czy jak długo to trwało. Wiedział, że oboje zasnęli w którymś momencie. Obudził się, kiedy Sophia przeciągnęła się i usiadła obok niego. - Zasnęłam – przestraszyła się. – Już prawie świt. Nie wiem, czy… - W porządku, kochanie – uciszył ją, wciągając z powrotem do ciepłego łóżka. – Są tu kotary, a ja będę cię strzegł. W porządku. Uśmiechnęła się sennie, sięgając dłonią, aby pieszczotliwie dotknąć jego twarzy. - Colin – wyszeptała. – Nie mogę uwierzyć, że cię odnalazłam. - Odnaleźliśmy się wzajemnie, Soph. Śpij teraz. Będę tutaj, gdy się obudzisz. Dzwoniący telefon wyrwał Colina ze snu. Szybkie spojrzenie na zegarek powiedziało mu, że było po drugiej. Sprawdził jeszcze raz. Druga po południu, wyjaśnił sobie. Sophie leżała obok niego, zwinięta pod przykryciem. Jeżeli nie wiedziałby, myślałby, że śpi, ale bliższe spojrzenie powiedziało mu, że to było coś więcej. To nie wyglądało tak jak wampiry

w filmie, blade i szare, z kościstymi rękami i zakrzywionymi pazurami. Jego Sophie nie była martwa. Ale też to było coś więcej niż sen. Pomyślał o innych wampirach, które zostały zamordowane, i zrozumiał po raz pierwszy, jak kompletnie bezbronne były przed napastnikami. Zupełnie bezbronne. Ich zamordowanie było brutalną rzezią, niczym więcej. Telefon znów zadzwonił, a on podskoczył, myśląc, że to może Robbie z wiadomościami o Leighton. Ale zaraz zdał sobie sprawę, że to dzwonił domowy telefon. Nie jego komórka, ale linia naziemna. Sygnał komórkowy nie był tu dostępny przez lata, dopóki wampiry się nie wprowadziły i zapłaciły za zbudowanie łącza. Jego połączenia były przez telefoniczną linię naziemną, więc utrzymywał ją, ale od kiedy miał komórkę, nikt już nie dzwonił do domu. Nie odbierał. Połączenie będzie przerzucone na automatyczną sekretarkę, a on będzie mógł odsłuchać i zobaczyć, kto chciał z nim rozmawiać. Przesunął przykrycie na Sophie i wyszedł z łóżka, ostrożnie zamykając drzwi sypialni za sobą. Tak jak jej powiedział, miał w sypialni ciężkie kotary, z żaluzjami. Po latach spania w różnych miejscach i warunkach, lubił ciemny pokój i wygodne łóżko, gdy szedł spać. Przychodzące połączenie zostało przekazane na automatyczną sekretarkę, gdy wszedł do salonu ze skórą drżącą od chłodu. Prawie zawrócił do sypialni, aby założyć na siebie spodnie, ale usłyszał znajomy głos Garryego Mc Watersa. - Yo, Murphy. Jesteś?

Colin spojrzał z niedowierzaniem na maszynę. Zacisnął szczękę, gdy ruszył do telefonu i wziął słuchawkę. - Ty skurwysynu – powiedział warcząc. - Nie powiedziałeś mi, że kobieta ma ochroniarza, Murphy – drażnił się Garry. – To nie było miłe z twojej strony. To był głos Garryego, który słyszał w Babe podczas strzelaniny. Nie chciał w to uwierzyć, ale teraz… - A ty nie powiedziałeś mi, że urządzasz pułapkę ze swoimi przyjaciółmi, ty draniu. - Hej, nie celowaliśmy w ciebie, koleś. Nie miałeś zostać zraniony, jeżeli ta dziwka nie zobaczyłaby kilku chłopców. Nienawidzę pracować z amatorami, wiesz, o czym mówię? W każdym razie to ona była celem. Ty miałeś tylko otworzyć drzwi, jak zwykle to robisz dla dam. Jesteś takim dżentelmenem, Murphy. Zawsze to w tobie podziwiałem. - Taa, pieprz się, Garry. Mc Waters tylko się roześmiał. - Taa, cóż, spieprzyłeś cały plan. Chłopcy nie byli szczęśliwi. Ich ciężarówki zostały ostrzelane, a wiesz, jak oni dbają o swoje samochody. Poza tym wyglądałeś w porządku, gdy odjeżdżałeś. Ochroniarz też, jeżeli o to chodzi. Kim jest, Deltą? Rangers? Ten chłopak zdecydowanie gdzieś trenował. Hey – powiedział nagle, jakby coś go zastanowiło. – Co z kobietą? - Idź do diabła. - Daj spokój, nie była bezbronna. Ładna kobieta i znała się na sprawach. Szkoda, że była po złej stronie. - Złej stronie? To znaczy której?

Całe rozbawienie zniknęło z głosu Garryego. - Po stronie pieprzonych ludzi, Murphy. Jesteś z Południa. Myślałem, że rozpoznałeś właściwą stronę. - Cieszę się, że cię rozczarowałem, dupku. - Och, nie jestem rozczarowany. Mieliśmy nadzieję, że ją zastrzelimy, ale zraniliśmy ją wystarczająco. Słyszałem, że te wampiry są bardzo przywiązane do swoich kobiet, że martwią się, gdy im się coś złego przydarzy, jak Mariane. Ale tu szef prawie stracił swoją dziewczynę w ten sposób? To przyspieszy polowania, prawda? Colin zmarszczył brwi. Skąd Garry miał te informacje? Skąd wiedział, jak bardzo zraniona jest Leighton, czy nawet, że żyje? A jeżeli już, to skąd wiedział, jak zareaguje Raphael na postrzelenie Leighton? Nawet on nie wiedziałby, dopóki nie zobaczył Jeremyego i jego reakcji na skrzywdzenie Mariane. Jasne, wszyscy w mieście pewnie wiedzieli o skrzywdzeniu Mariane, ale nikt spoza posiadłości nie wiedział, jak bardzo to wpłynęło na Jeremyego. Cały ten czas szukali szpiega wśród ludzi w mieście, ale może szpieg był w posiadłości. Garry nie odzywał się, czekając na reakcję Colina. Czy czekał na potwierdzenie śmierci Leighton albo szczegóły o jej stanie? Colin zacisnął usta. Skurwysyn mógł czekać długo, zanim wyciągnie informacje od Colina. Również mocno się pomylił, jeżeli myślał, że reakcja Raphaela będzie taka sama jak Jeremyego. Jeremy był pieprzonym księgowym. Raphael był… Kurwa. Raphael zamierzał rozedrzeć to miasto na strzępy. - Czy masz pojęcie, co zrobiłeś, Garry? – Zapytał. – Raphael zamierza rozsmarować twoją krew po całym mieście za to.

- Boszsz, mam taką nadzieję – powiedział Garry z fałszywym entuzjazmem. – Cóż, nie moją krew. Ale kogoś innego – jego głos stwardniał. – Dlaczego, do diabła, sądzisz, że to ona była celem, a nie ktoś inny? Jeżeli te wampiry zaczną zabijać ludzi, może reszta z was otworzy oczy i zda sobie sprawę, że te potwory żyją wśród nas i nasz pieprzony rząd nic z tym nie robi. - Więc uprawiasz pewien rodzaj politycznego obwieszczenia w ten sposób? – Zapytał z niedowierzaniem Colin. – Nie będzie tu żadnego obwieszczania, Mac. Nie będzie Waco, nie będzie Ruby Ridge, żadnych mediów, aby pokazać twoje cudowne poświęcenie. Jesteś martwy, czysto i prosto. Ty i wszyscy twoi szaleni kumple. Te wampiry zapolują na was i rozedrą was na tak małe kawałki, że nie będzie nawet co pogrzebać. Colin nie czekał na odpowiedź. Rozłączył się, trzęsąc się ze złości. To głupi sukinsyn. Nie mógł uwierzyć, że Garry wyskoczył z takim stekiem gówna. Do diabła, nie mógł uwierzyć, że Garry mógł tak się zmienić po tym wszystkim, co razem przeszli, po tym, jak nawzajem ratowali sobie życie. Ale Colin nie mógł go tym razem uratować. Będzie szczęściarzem, jeżeli sam wyjdzie z tego cało. Gdy już Wampirzy Lord odkryje, że Leighton była specjalnie na celowniku… Colin potrząsnął głową. Może nie wiedział dużo o wampirach, ale był tam, gdy obudził się Raphael po zachodzie słońca. Widział, jak ten wielki, przeklęty budynek trząsł się, jakby był zrobiony z kartonu. Do diabła. Zapomnij o Garrym McWaterze i jego porąbanych kumplach. Colin będzie miał pełne ręce roboty, aby przekonać wampiry, żeby nie zabiły każdego człowieka stąd do Seattle. Przeciągnął rękami przez włosy, pocierając nią w przód i w tył. Nie będzie mógł już dzisiaj spać, nie z tymi myślami buzującymi w jego mózgu. A jak już się obudził, to równie dobrze mógł zrobić coś

użytecznego, a mógł zacząć od Leona i Ellen Pettijohn, właścicieli baru Babe. Byłby zaskoczony, jeżeli któreś z nich miałoby związek z tą sprawą. Nie wygraliby konkursu na obywatela roku, ale nie byli też mordercami. Ruszył z powrotem do sypialni, zamierzając wziąć szybki prysznic, ubrać się i pojechać do miasta. Ellen pracowała na dzienną zmianę w sklepie, ale Leon pewnie jest w domu, wciąż śpiąc. Colin zamierzał najpierw tam pojechać. Mógł zadzwonić, ale takie sprawy lepiej załatwiać osobiście, nawet jeżeli miałby ściągnąć Leona z łóżka, tym lepiej… Wszedł do sypialni i zatrzymał się. Cóż, do diabła. Nie mógł dzisiaj pojechać do Leona. Nigdzie nie mógł jechać. Sophia spała w jego łóżku, zupełnie bezbronna. Szansa, że nikt nie wiedział poza nim, że ona tu jest, były duże, ale czy chciał podjąć to ryzyko? Do diabła, nie. Odwrócił się na pięcie i poszedł do swojego gabinetu, i usiadł przy komputerze. Jedną rzecz mógł zrobić i nie musiał przy tym opuszczać domu. Garry i jego kumple musieli ukryć się gdzieś w pobliżu, a to było małe miasteczko. Jeżeli Garry byłby w swoim zwykłym miejscu, już by je opuścił. A jeżeli się ukrywał, może był z tymi spoza miasta, na których narzekał Hugh Pulaski… cóż, rodzina Garryego była w mieście od dawna. Pewnie mieli nieruchomości, o których Colin nawet nie wiedział. Ale jeżeli odkryje to, zanim zajdzie słońce, mógł wskazać wampirom miejsce, skąd zacząć szukać, start do ich polowania. A może, jeżeli będzie miał szczęście, powstrzyma Raphaela od sprawienia, że Cooper’s Rest spłynie krwią.

Rozdział XXXIII Sophia przeciągnęła się leniwie, czując się bardziej wypoczęta i rozluźniona po raz pierwszy od dawna. Może nawet po raz pierwszy w życiu. Jej oczy były zamknięte, ale wiedziała, że Colin był w pobliżu. Czuła go, jak jej się przygląda, i wygięła plecy w łuk, zerkając na niego, przesuwała dłońmi po swoich piersiach, a potem w dół do swoich bioder, zanim wyprostowała ręce nad głową, kończąc przeciąganie się. Colin zaklął cicho, a ona otworzyła oczy z uśmiechem. Był na wpół nagi, jego pierś odsłonięta, a para luźnych spodni nisko wisiała na jego wąskich biodrach, a on przyglądał się jej jak człowiek umierający z głodu. - Dlaczego tam stoisz? – Zamruczała, poklepując łóżko. - Jeżeli przyjdę do łóżka, nigdy stąd nie wyjdziemy, a musimy iść. Bóg wie, że żałuję, ale musimy wracać do posiadłości. Sophia usiadła, a jej umysł już rozpatrywał różne możliwości. - Coś się stało? - Dostałem dzisiaj telefon od starego przyjaciela. Chciał wiedzieć, czy Leighton nie żyje. Sophia zamarła. - Dlaczego go to obchodzi? – Zapytała ostrożnie. - Ponieważ prawdopodobnie jest jednym z tych, co ją postrzelili. On i jego kumple zamordowali Marco i Prestona, i również zaatakowali Mariane. Jej moc wybuchła niekontrolowanie, wypełniając ją ogniem. Patrzyła, jak oczy Colina stają się szerokie i wiedziała, że jej własne zaczęły lśnić. - Kim on jest? – Domagała się.

- Garry Mc Waters. Służyliśmy razem – jego szczęka się zacisnęła, a oczy zmrużyły pod wpływem wściekłości. Czuła jego emocje i rozpoznawała je. Zdrada. A to było coś, co Sophia rozumiała. - Więc go zabijemy – powiedziała bez emocji. Colin spojrzał prosto w jej oczy. - Zabijemy go – zgodził się. – A teraz sądzę, że wiem, skąd zacząć poszukiwania. Ubierz się, a ja powiem ci po drodze. Musimy porozmawiać z Raphaelem, zanim zacznie zabijać nie tych co trzeba. Colin zatrzymał ciężarówkę, stając na miejscu parkingowym i otwierając drzwi bez wyjmowania kluczyka ze stacyjki. Dzisiaj było jeszcze więcej wampirów przy bramie i były bardzo podminowane, czy jak to nazwać. Nie były przestraszone, ani zdenerwowane, ale były... Podekscytowane, jakby miało się coś ważnego wydarzyć, a one nie mogły się już doczekać. Ale to ich nie powstrzymało przed przeszukaniem go i jego ciężarówki, jakby nigdy wcześniej go nie widziano. Jakby Sophia nie siedziała obok niego. I zupełnie ignorowali jego pytania o Leighton. Albo nic nie wiedzieli, albo nie chcieli mu powiedzieć. Główny budynek był oświetlony jak przeklęty pałac imprez, a światła przebijały przez wielkie, szklane drzwi wejściowe. Widział ludzi stojących wewnątrz – wampiry. Dużo, dużo wampirów, ubranych jak na wojnę. To było jak powrót do akcji – wszyscy ubrani od stóp do głów na czarno, wojskowe buty i spodnie, podkoszulki z długimi rękawami, z wyjątkiem tego, że niektórzy mieli wysunięte kły. Sophia wyszła zza jego pleców i złapała mocno za jego rękę, zmuszając, aby się zatrzymał i odwrócił do niej twarzą. - Sophie – zaprotestował. – Nie mamy na to czasu.

- Posłuchaj mnie – nalegała. – Leighton musiała przeżyć noc, w przeciwnym razie ochrona nie byłaby taka spokojna. - Taka spokojna? - Wierz mi, Colin. Jeżeli umarłaby, nie przeszedłbyś przez bramę, przynajmniej nie w jednym kawałku. - Okay, świetnie, wejdźmy tam i… - Posłuchaj mnie - powtórzyła pospiesznie. – Miałeś przedsmak tego, co może zrobić Raphael. Tylko przedsmak, Colin. Jeżeli będzie smagać mocą, a ty... - Jestem dużym chłopcem, Sophie. Umiem o siebie zadbać. Szarpnęła ze złością jego ramię. - Nie jestem od tego. Ale umiem. Czy rozumiesz, co mówię? Musisz pozwolić mi ochronić nas, jeżeli do tego dojdzie. Nie przerywaj i nie próbuj pomóc. Colin patrzył na nią. Nie brakowało mu pewności siebie i nie musiał sobie tego ciągle udowadniać. Dwanaście lat w drużynie nauczyło go doceniać stanie z tyłu i pozwalania dowodzić komuś innemu, jeżeli mogli lepiej wykonać zadanie. Ale tu była wielka różnica, kosmiczna różnica, pomiędzy jego kumplami a Sophią. Chciała, aby schował się za jej plecami, gdy ona będzie walczyć z Raphaelem? Gościem, który mógł spowodować małe trzęsienie ziemi, gdy się wkurzył? - Colin – powiedziała. – Proszę. Wiem, o co proszę, ale to jedyny sposób. Odwrócił wzrok. - Kurwa – warknął. – W porządku. Ale, Sophie, jeżeli coś ci się stanie, przełożę cię przez kolano i…

Przykryła jego usta swoimi, uciszając go. - Obiecanki cacanki – wyszeptała. Zamarła na chwilę, a potem wskazała głową w kierunku budynku. - Raphael – powiedziała. Colin spojrzał nad jej głową i zobaczył Robbiego na kolanach. - Chodźmy – powiedział.

Rozdział XXXIV Raphael otworzył oczy i natychmiast sięgnął po Cyn. Był świadomy, że ona leży obok niego w ciągu dnia, nasłuchiwał jej serca, stającego się silniejszym z każdym uderzeniem. Będzie żyła. Teraz to wiedział. I uleczy się. Ale to będzie długi, powolny proces, trwający wiele miesięcy, zanim wróci do pełni sił. Mimo że był tak potężny, tylko tyle mógł zrobić. Jego krew mogła rozpocząć proces, mogła utrzymać ją przy życiu i rozpocząć uleczanie. Ale z takimi ranami, jej ciało będzie musiało to zrobić na swój własny sposób. Wziął ją delikatnie w ramiona i pochylił się, aby pocałować jej czoło. Poruszyła się, ale nie obudziła. Wiedziała, że tu był, jak sądził, i to mu wystarczyło. Wolał, aby oszczędzała siły na zdrowienie, niż traciła na niepotrzebne słowa. Podnosząc rękę, użył kłów, aby otworzyć żyłę i przybliżyć nadgarstek do jej ust. Sięgnęła chętnie i był to następny znak jej powracającej siły. Jedna z jej rąk podniosła się, aby przytrzymać jego nadgarstek i zaczęła go ssać, a Raphael zauważył, jak krucho wyglądała, jak wydawało się, że schudła przez jedynie kilka ostatnich godzin. Jej ciało zużywało się samo. Przypomniał sobie wczorajsze słowa doktora Saephana. Jego Cyn wciąż była człowiekiem. Potrzebowała ludzkiej krwi, aby uzupełnić utratę własnej i potrzebowała innego odżywiania, niż Raphael mógł jej dać. Zacisk na jego nadgarstku poluzował się, a jej ssanie ustało, wydawała się zapaść głębiej w sen. Raphael przyłożył swoje usta do jej, całując ją, szepcząc słowa miłości przy jej wargach. Podniósł głowę, odsuwając jej włosy z twarzy.

- Muszę cię na krótko zostawić, lubimaya – powiedział cicho. – Doktor Saephan będzie tu z tobą, a Elke będzie na górze. Muszę wiedzieć, co się stało, dlaczego Robbie… Jej oczy otworzyły się i znów złapała jego nadgarstek. - Nie krzywdź ich – powiedziała napiętym głosem, który odebrał jej wszystkie siły. Raphael uciszył ją, przekręcając nadgarstek, aby ująć jej dłoń. Pocałował jej wierzch. - O kim myślisz, że go skrzywdzę, lubimaya? Teraz cicho, słyszę cię. - Robbie – odetchnęła. – Murphy. To nie ich wina. Raphael zacisnął usta i pocałował ją w powieki, zmuszając ją, aby zamknęła oczy i nie widziała gniewu na jego twarzy. Nie chciał składać obietnic, których nie mógł dotrzymać. Nie dla Cyn. - Śpij – upomniał ją i delikatnie zanurzył jej umysł, upewniając się, że będzie spała, dopóki nie wróci. Poczekał, aż oddychała spokojnie, potem przykrył ją kocem i podszedł do biurka, sięgając po swój telefon. - Mój panie – Duncan odpowiedział natychmiast. – Co z nią? - Będzie żyła – powiedział gorzko Raphael. – Powiedz doktorowi Saephanowi, aby zebrał wszystko, czego potrzebuje. Wyślę windę na górę. Nikt oprócz doktora nie zejdzie na dół, Duncan. - Oczywiście, mój panie. Wszystko jest już przygotowane, Saephan musi tylko zabrać krew z przechowalni. - Gdy on tu zejdzie, ja wjadę na górę. Gdzie jest Robbie? - Tutaj, mój panie, i gotów przyjąć twoją karę.

- Doprawdy? Zobaczymy – Raphael rozłączył się, rzucając komórkę na biurko. Podszedł do drzwi krypty, otwierając je i wysyłając windę na górę po doktora Saephana. Gdy czekał, założył szlafrok, usiadł na łóżku obok Cyn, trzymając ją za rękę, wiedząc, że jego obecność przyniesie jej ulgę. Usłyszał odgłosy w szybie windy, słyszał Saephana wydającego polecenia, gdy inni ładowali jego medyczne urządzenia. A potem zamknęły się drzwi i usłyszał szum silnika, gdy winda zjeżdżała. Drzwi otworzyły się i Peter Saephan wyszedł, opadając natychmiast na kolana. - Mój panie. Doktor był bardzo mądrym człowiekiem. Przebywał w pobliżu potężnych wampirów wystarczająco długo, aby wiedzieć, że Raphael stanął na granicy swojej wytrzymałości, gdy jego partnerka leżała tak mocno zraniona przy jego boku. Raphael patrzył na pochyloną głowę Saephana, zwalczając instynkt, aby przeskoczyć pokój i zniszczyć intruza. - Doktorze – warknął w końcu. – Powiedziałeś, że ona potrzebuje krwi. Czy przyniosłeś ją? - Tak, mój panie. Saephan spojrzał szybko, a jego wzrok powędrował od Raphaela do Cyn, a wyraz jego twarzy wskazywał, że widział tylko pacjenta w potrzebie. A to uspokoiło Raphaela. Saephan nie znalazł się tutaj, aby skrzywdzić Cyn czy ją porwać. Był tutaj, aby jej pomóc. Wstał i ,wiedząc, że doktor będzie niechętny jego tak bliskiej obecności, podszedł do drzwi łazienki i odwrócił się, mówiąc. - Muszę wziąć prysznic. Zostawiam ją teraz twojej opiece. Saephan po raz pierwszy spojrzał mu w oczy. - Zaopiekuje się nią, mój panie. Przysięgam.

Raphael skinął i odwrócił wzrok do Cyn, a potem znów na Saephana. - Dziękuje ci, Peter. Wszedł do łazienki i zamknął drzwi. Raphael zdjął szlafrok i szybko wziął prysznic. Zwykle nie przejmowałby się kąpielą, skoro zamierzał kąpać się we krwi swoich wrogów dzisiejszego wieczoru. Ale był pokryty krwią Cyn, a ona należała do niego. Jej krew należała do niego i nikogo innego. Więc namydlił się i pozwolił płynąc wodzie po swoim ciele, w myślach przysięgając, że krew, tych, którzy skrzywdzili jego Cyn, będzie płynąć dzisiaj jak woda. Nie zaprzątał sobie głowy wycieraniem, po prostu owinął ręcznik dookoła bioder i otworzył drzwi, czując nagłą potrzebę zobaczenia, że ona ma się dobrze. Saephan ledwie zauważył jego obecność. Spojrzał nieobecnym wzrokiem, ale cała jego uwaga była skupiona na pacjentce. Już zawiesił jednostkę krwi i sprawdzał jej wkłucie, a jego ciemna głowa była pochylona nad jej zbyt szczupłym ramieniem. - Uratowałeś jej życie, mój panie – powiedział Saephan cicho. – Jest twoją partnerką, mój panie, ale również moją przyjaciółką i drżałem o nią. Raphael stał tam, a woda z niego skapywała, i patrzył, jak inny mężczyzna dotyka jego partnerki, zdając sobie sprawę, że ufał temu człowiekowi bardziej niż innym. - Moja Cyn wzbudza u innych lojalność – zauważył. Saephan spojrzał na niego. - Ty również, mój panie. Nigdy w to nie wątp.

Odwrócił się do Cyn, a kiedy mówił, jego głos był pozbawiony emocji, suchym dostarczeniem faktów przez lekarza raportującego o stanie swojego pacjenta. - W tej chwili jej największa potrzebą jest ludzka krew. Straciła…jego profesjonalny głos zamarł na chwilę i przełknął głośno. – Straciła bardzo dużo – kontynuował lekko ochrypły. – Ale mogę to uzupełnić. Mamy dużo krwi pod ręką, oczywiście, a jej grupa jest zgodna. Krzyżowanie nie będzie konieczne, ponieważ ona ma twoją krew, aby znieść

wszelką

niezgodność.

Jest

również

niedożywiona,

więc

podłączyłem drugą kroplówkę, aby wprowadzić odżywienie w tym samym czasie. Parząc na wielkość i rodzaj obrażeń, zamierzam dodać mieszankę antybiotyków. Znów, z powodu twojej krwi będącej w jej krwioobiegu, to w większości środek ostrożności. W najlepszym razie to jest niepotrzebne, w najgorszym przyspieszy jej leczenie. Ale, mój panie – Saephan odwrócił się do niego i skierował słowa bezpośrednio do Raphaela po raz pierwszy. – Nawet z twoją krwią, jej obrażenia… - wciągnął powietrze. – Zajmie dużo czasu, zanim wyleczy się zupełnie. Raphael skinął. - Rozumiem. Podszedł do garderoby, wycierając się szybko ręcznikiem, zanim założył ubranie na noc. Jeansy, sweter, buty. Czarne, aby poruszać się w cieniu, czarne, aby zapolować na swoich wrogów. Saephan znów pochylił się nad Cyn. Bez odwracania się, powiedział przez ramię. - Za twoim pozwoleniem, mój panie, umyję ją dokładniej, gdy ciebie nie będzie. Będzie mogła lepiej odpoczywać, gdy będzie czysta.

Raphael zamarł w trakcie zakładania butów, po raz kolejny zwalczając instynkt, aby chronić swoja partnerkę. Z wysiłkiem odepchnął to od siebie, połykając warczenie z frustracji, aby nie niepokoić doktora. - Rób, co konieczne – zarządził, zakładając but na stopę i prostując się. – Ale – dodał – nikt inny oprócz cienie nie będzie oglądał jej w tym stanie. - Oczywiście, mój panie. Nie zrobiłbym tego inaczej. - Elke będzie pełnić straż na górze. Ty zostaniesz tutaj, dopóki nie wrócę. - Zrozumiałem, mój panie. - Doskonale. Zatem zostawiam cię. Raphael podszedł do łóżka, przesuwając dłonią po policzku Cyn. Pochylił się na tyle, aby znów pocałować jej usta, szepcząc przy jej wargach. - Zapłacą za to, lubimaya. Odpowiedzialni za to umrą dzisiejszej nocy. Elke spojrzała szybko, gdy Raphael wynurzył się z windy. - Mój panie? - Będzie żyła, Elke. Inni nie będą mieć takiego szczęścia. Doktor Saephan zostanie z nią, dopóki nie wrócę. Ty będziesz strzegła tego wejścia. Nikt nie wyjdzie i nie wejdzie do mojego pokoju, rozumiesz? - Tak, mój panie. Ściszył głos, mówiąc tylko do niej. - Wiem, że wolałabyś dołączyć do polowania, Elke, ale nie ma nikogo, komu ufałbym bardziej w strzeżeniu jej.

Jasne oczy Elke stały się różowe od mimowolnych łez, a Raphael mrugnął z zaskoczenia. Nigdy wcześniej nie widział, aby okazywała uczucia, z wyjątkiem gniewu. - Będę jej strzegła swoim życiem, Panie. Moje miejsce jest tutaj. Raphael przechylił głowę, uśmiechając się lekko. Wiedział, że Cyn i Elke były pewnego rodzaju przyjaciółkami. Ćwiczyły walki razem na sali gimnastycznej, a ponieważ Elke była jedynym żeńskim ochroniarzem w jego kręgu, często była przydzielana do Cyn. Ale do teraz nie zdawał sobie sprawy o głębokości tej przyjaźni. - Udanego polowania, mój panie – powiedziała Elke. Raphael obnażył zęby. - Ziemia dzisiaj będzie czarna od krwi, Elke. Przysięgam. Poklepał jej ramię i poważniejąc odwrócił się wzrok na pokój. Duncan już tam był, idąc w jego kierunku. Spotkali się w korytarzu. - Mój panie – zaczął Duncan, ale Raphael mu przerwał. - Gdzie on jest? Robbie pojawił się z przyległego pokoju. - Tu jestem, mój panie. Podszedł kilka kroków i uklęknął na kolanach z pochyloną głową. Raphael patrzył w dół na nagą szyję wielkiego ochroniarza. - Powiedz mi, dlaczego zasługujesz, aby żyć – warknął. - Ponieważ nie zrobił nic złego – przerwał inny głos. Raphael wolno przekręcił głowę, patrząc przez ramię w miejsce, gdzie w otwartych drzwiach stał Colin Murphy z dzieckiem Luciena, Sophią. Spowijało ich zimne, wilgotne powietrze, które owiało jego nogi.

- Ty – warknął Raphael – następny, który przeżył niedraśnięty, podczas gdy moja Cyn została rozdarta na strzępy. - Mój panie – zaprotestował Robbie, ale Raphael uciszył go ostrym spojrzeniem z taka mocą, aby go przyszpilić bez ruchu bez krzywdzenia go. - Uważaj, Robercie – ostrzegł go. – Jedynym powodem, dlaczego jeszcze żyjesz, jest to, że moja Cyn błagała o twoje życie, ledwie łapiąc oddech, aby to zrobić. Nie spraw, aby jej poświęcenie poszło na marne. Raphael odwrócił twarz do Murphyego, poświęcając mu pełną uwagę. Utrzymywał swoja moc na zwykłym poziomie, pozwalając małym smugom prześlizgiwać się po pokoju, wystarczająco, aby rozsypać kartki papieru czy trzasnąć drzwiami. Ku jego zaskoczeniu, Sophia wystąpiła, jej własne moce obronne podniosły się, wysuwając się przed mężczyznę. Jej oczy zaczęły lekko świecić, gdy jej moc wzrastała, stała bezpośrednio przed dużo większym człowiekiem, z zaciśniętymi dłońmi i podniesioną brodą. Raphael mrugnął powoli i spojrzał na nią. - Twój pan mógł mianować cię na swoją spadkobierczynię, Sophio, ale nigdy nie popełniaj tego błędu, aby myśleć, że jesteś mi równa. Jej szpiczasta broda zacisnęła się w złości, ale kurtuazyjnie skinęła, przyznając rację jego słowom. A potem jej broda znów powędrowała w górę i powiedziała. - Broniłbyś życiem swojej partnerki, Lordzie Raphaelu. Ja nie jestem gorsza. Raphael przyjrzał się jej uważniej, zauważając pierwszy raz połączenie pomiędzy nią a Murphym. Było bardzo świeże i bardzo delikatne, ale tam było. Zmarszczył brwi, spoglądając na Duncana, który

przyglądał się nowo powstałej parze z otwartą ciekawością. Widocznie, nikt inny o tym nie wiedział. To nie powstrzymałoby go przed zabiciem jej, jeżeli by musiał, ale sprawiło, że mógł posłuchać. - Robbie – warknął Raphael przez ramię. Powiedz, co się stało. Przez następne kilka minut Robbie opowiedział szczegółowo wydarzenia poprzedniego dnia. - Prawie odjeżdżaliśmy, mój panie – powiedział Robbie, przechodząc do końca historii. Wciąż klęczał na kolanach, ale spojrzał w oczy Raphaela z pełna szczerością. – Popychałem Cyn w kierunku ciężarówki, kryjąc jej plecy, kiedy otworzyli ogień z innego kierunku. Znasz Cyn, mój panie. Mogła zanurkować do wnętrza ciężarówki, ratując się, ale zamiast tego zaczęła strzelać, kryjąc Murphyego. Powinienem ją złapać, nie pozwolić jej. I wtedy... – jego głos się załamał po raz pierwszy i spuścił wzrok. – Przepraszam, mój panie. Zawiodłem Cyn i zawiodłem ciebie. - To nie jego wina – znów nalegał Murphy. – Cholera, Raphael, musisz mnie wysłuchać! Wampiry Raphaela, które już były podekscytowane i gotowe na polowanie, stanęły na baczność, słysząc ton człowieka, nawet Sophia, słysząc to, położyła dłoń na ramieniu swojego partnera. Murphy wziął wdech i kontynuował ostrożniej. - Proszę o wybaczenie, sir. Ale ktoś, kogo znam, zadzwonił do mnie dzisiaj z informacjami, które musisz usłyszeć. Raphael zacisnął z niecierpliwości zęby. To zajmowało zbyt długo. - Mów – rozkazał. - Leighton była celem – powiedział Murphy. – Wiedzieli albo myśleli, że wiedzą, że zabicie jej osłabi ciebie osobiście. Myślą, że twoje

wampiry będą pozbawione przywódcy i oszaleją albo że ty przyłączysz się do nich w rzezi ludzi. Chcą, aby ziemia spłynęła krwią. Chcą stacji telewizyjnych i transmisji w Internecie, krzyczących o wampirach przemierzających ciemności nocy i zabijających niewinnych ludzi. Raphael zacisnął usta w zamyśleniu. - Wstań, Robbie – powiedział bez odwracania się. Usłyszał człowieka czołgającego się do jego stóp. - Mój panie – powiedział Robbie. Raphael odwrócił się. - Jedyne słowa, jakie moja Cyn powiedziała dzisiejszego ranka, były w twojej obronie… i jego – dodał, wskazując głową w kierunku Murphyego. – A twoje sprawozdanie ze zdarzeń jest prawdziwe. - Mierzył milcząco wzrokiem ochroniarza. Robbie był z nim od dawna, był partnerem jednej z wampirzyc Raphaela. To dlatego powierzył ochronę Cyn właśnie jemu. – Nie będziemy dla ciebie wolniejsi – powiedział mu. – Ale jesteś zaproszony, aby dołączyć do polowania dzisiejszej nocy na tych morderców. - Dziękuję, mój panie. - Sir – Colin Murphy znów przemówił, a Raphael odwrócił się do niego z chmurną miną. - Wiedzieli o Mariane – powiedział pospiesznie człowiek. – Wiedzieli, co zaatakowanie jej zrobi z Jeremym, jak go osłabi. Wiedzieli, gdzie znaleźć Marco i Prestona – spojrzał szybko na Sophię, zanim kontynuował ciszej. – I wiedzieli, że Leighton wciąż żyła, gdy ją tu przywieźliśmy. Raphael patrzył na niego, wślizgując się z łatwością do ludzkiego umysłu, pomimo nowego jego połączenia z Sophią. Człowiek mówił

prawdę i wiedział o tym. A to oznaczało, że Raphael miał zdrajcę w swojej posiadłości. Jego ludzie, ci, których przywiózł z Malibu, byli lojalni do szpiku kości. Mógł na to postawić swoje życie. Stawiał swoje życie każdego dnia. Rozejrzał się dookoła, zauważając, kto tam był… a kogo nie było. - Daj Lorena do telefonu – rozkazał Wei Chenowi, patrząc, jak oczy szefa posiadłości rozszerzają się, gdy przeszukuje otaczające go twarze i zdając sobie sprawę, że Lorena nie było między nimi. Wyciągnął telefon z kieszeni i wybrał numer. - Loren – powiedział zaskoczonym głosem. – Gdzie jesteś? Raphael wziął od niego telefon na czas, aby usłyszeć odpowiedź Lorena. - Jestem u Marco – powiedział. – Miałem wiadomość. Nawet przez telefon Raphael słyszał kłamstwo w jego słowach, a to tylko potwierdzało jego podejrzenie. - Czy spróbujesz jeszcze raz? – Powiedział Raphael zimno. - Panie! – Sapnął Loren. – Mój panie, ja… - Wracaj tutaj, natychmiast. I przywieź ze sobą kobietę – rozłączył się, gdy Loren wciąż się tłumaczył, próbując usprawiedliwić swoje kłamstwo. Głupi skurwysyn. Wymienił szybkie spojrzenie z Juro, który skinął i odszedł na kilka kroków, zabierając ze sobą dwóch innych. Gdy zaczęli rozmawiać przyciszonymi głosami, Raphael odwrócił się do Murphyego. - Czy wiesz, kim są ci zabójcy? – Zapytał.

- Niektórzy z nich – odpowiedział. – I sądzę, że wiem, gdzie przynajmniej niektórzy z nich się ukrywają. Ale nie znam wszystkich nazwisk. Jeżeli moglibyśmy mieć jednego żywego, moglibyśmy… Zza pleców Raphaela przemówił Robbie. - Czekaj – obszedł Raphaela i stanął twarzą z Murphy. – Cyn zrobiła zdjęcia tablic rejestracyjnych na parkingu. - To prawda – zgodził się Murphy, pstrykając palcami. Przeniósł wzrok na Raphaela. – Potrzebujemy jej komórkę. Raphael wyciągnął swój telefon z wewnętrznej kieszeni i zadzwonił do Petera Saephana, który odpowiedział po pierwszym dzwonku. - Tak, mój panie? – Powiedział cicho. - Cyn? - Odpoczywa, mój panie. Płyny już jej pomogły. - Doskonale. Potrzebuję komórkę Cyn. Jej ubrania z zeszłej nocy są w torbie w garderobie. Czy możesz sprawdzić i zobaczyć, czy jest tam jej telefon? Nastąpiła krótka przerwa, a potem Raphael usłyszał, jak otwierają się drzwi garderoby i ostry szelest plastykowej torby. - Chwileczkę, mój panie – powiedział Saephan, gdy nastąpił odgłos odkładanego telefonu. Potem więcej szelestu plastykowej torby i telefon został podniesiony. - Mam go, mój panie. Pozwól… Czyszczę telefon z krwi odrobiną alkoholu. Krwi Cyn, Raphael to wiedział i był wdzięczny za zamiłowanie doktora do czystości. Saephan nadal mówił.

- Wygląda dobrze, ale bateria jest rozładowana. Czy chcesz, abym...? - To nie będzie potrzebne, doktorze, dziękuję. Czy mógłbyś położyć ją w windzie i wysłać na górę? - Oczywiście, mój panie. Czy coś jeszcze? - Nie, dziękuję. Raphael rozłączył się i odwrócił. - Telefon jedzie teraz windą. Murphy wystąpił, aby odebrać telefon, ale Raphael warknął, więc Duncan przeszedł przed człowieka, blokując mu drogę. - Elke go odbierze – powiedział Duncan. Jego ton był spokojny, ale język ciała nie pozostawiał wątpliwości. Murphy otworzył usta, aby i tak zaprotestować, ale nie zrobił tego, kiedy spojrzał na Raphaela i zobaczył jego twarz. Duncan mógł być spokojny, ale Raphael zdecydowanie nie był. Murphy cofnął się i stanął obok Sophii, która wysunęła się lekko przed niego i rzucała wrogie spojrzenia w kierunku Raphaela. Duncan w tym czasie czekał, dopóki nie usłyszał, że drzwi windy się znów zamknęły, a potem posłał ochroniarza, aby odebrał telefon od Elke, która została na miejscu. Ochroniarz przyniósł telefon i podał go Duncanowi. Ten spojrzał, aby otrzymać pozwolenie Raphaela, a potem otworzył pamięć telefonu. - Są tu - potwierdził, przerzucając kilka zdjęć. – Jest ujęcie całego parkingu i poszczególne tablice rejestracyjne. Wygląda jakby… tak, są wszystkie – potwierdził z zachwytem. - Mogę je sprawdzić… - zaczął Murphy.

- To nie będzie potrzebne – przerwał Duncan. Zawołał Maxime z pobliskiego biura, gdzie stała z Wei Chanem i innymi, przyglądając się wydarzeniom. Żadne z nich nie było myśliwymi – żołnierze Raphaela byli specjalnie wytrenowani i wybrani. Ale nawet wśród wampirów, które nie uczestniczyły aktywnie w dzisiejszych wydarzeniach, nawet wśród tych, którzy spędzą godziny przed komputerem, poziom ekscytacji był wysoki. Duncan oddał telefon Maxime, która przerzuciła zdjęcia dużo szybciej niż on. Spojrzała przebiegle na Duncana. - Daj mi pięć minut – powiedziała i podążyła do pobliskiego biura. - Większość z tych tablic rejestracyjnych jest tutejsza – skomentował Murphy, patrząc, jak Maxine odchodzi. Odwrócił się do Raphaela. – Sugeruję, że ich właściciele również. Mam kilka możliwych miejsc, gdzie mógł ukryć się facet, który dzwonił do mnie dzisiaj. – Garryego McWatersa. On tu się wychował, ale do wczoraj myślałem, że mieszka w San Diego. - Widocznie nie – powiedział lekceważąco Raphael. - Masz rację – dodał Murphy. – Ale chciał, żebym tak myślał. Wiedziałbym, jeżeli zatrzymałby się w mieście. W tym mieście nie ma tajemnic. Ale jego rodzina ma kilka starych nieruchomości. Nawet nie wiedziałem gdzie, dopóki nie szukałem. - Skąd go znasz? Murphy zmarszczył brwi, jakby niechętny odpowiedzieć. - Był przyjacielem – powiedział. – Sądziłem, że rozpoznałem jego głos w barze po tym, jak Leighton została postrzelona, ale teraz jestem pewien. - W takim razie dzisiaj zginie – powiedział Raphael mrocznie.

Murphy potrząsnął głową, ale nie kłócił się, co było dobre, ponieważ Raphael nie był w nastroju, aby ktokolwiek mu się sprzeciwiał, a najmniej człowiek. - Spójrz – powiedział niecierpliwie Murphy. – Nie potrzebujesz nas tutaj. Podczas gdy będziesz czekał na Lorena, Sophia i ja możemy pojechać do domu Pettijohna. - To właściciel miejsca, gdzie Cynthia została zaatakowana, mój panie – uzupełniła Sophia. – On i jego żona są współwłaścicielami, a mężczyzna tam pracuje. Ona pracuje w miejscowym sklepie. - Nie sądzę, aby mieli z tym związek – dodał Murphy. – Już próbowałem dzwonić do Leona, ale nie odpowiada. Pewnie uciekł przerażony po wczorajszej strzelaninie, ale mogę zmusić go do mówienia, będzie wiedział, kto tam jeszcze był. To nie tylko McWaters do nas strzelał. Raphael przyglądał się w milczeniu człowiekowi. Nie był skłonny, aby mu zaufać, ale Cyn to zrobiła. - Zatem nasze polowanie rozpocznie się od baru – powiedział Raphael. – Z wyliczeń Robbiego wynika, że jeden lub więcej napastników zostało postrzelonych, co znaczy, że krwawili. Możemy złapać ich zapach i wyśledzić ich, jeżeli wszystko inne zawiedzie. Sophio, ty i Murphy jedziecie do domu właściciela tego baru, jeżeli to coś przyniesie, dacie nam znać. Jeżeli nie, możecie do nas dołączyć później. - Loren jest przy bramie, mój panie – wyszeptał Duncan. Raphael uśmiechnął się zajadle. - Doskonale.

Rozdział XXXV - Cóż, to było mocne – skomentował Colin, gdy przytrzymywał drzwi przed Sophią, aby mogła wsiąść do Suburbana, którego pożyczyli z garażu posiadłości. Sophia sugerowała, aby wzięli Lexusa, którego prowadziła wcześniej, ale Colin nie chciał się na to zgodzić – nawet jako cywil – nie będzie prowadził przeklętej luksusowej limuzyny. To byłoby zbyt żenujące. Ponieważ jego Tahoe było zbyt zdewastowane i zgodnie z opinią Sophii śmierdzące krwią, zarządził, że pożyczą jedną z ciężarówek z floty Wei Chena. Zamknął drzwi za Sophią i obszedł samochód, samemu siadając za kierownicą i uruchamiając samochód. Wyjechał z garażu i podążył krętym podjazdem, zwalniając, gdy otworzyła się brama i szare BMW przejechało przez nią, z Lorenem za kierownicą. Colinowi mignęła roztrzęsiona twarz. Obok niego siedziała kobieta, aczkolwiek nie wyglądała na zadowoloną. Colin potrząsnął głową. Nie zazdrościł Lorenowi. Ani trochę. Do domu Pettijohna było niedaleko. Prowadziła do nich wąska i brudna droga. Jak większość domów w pobliżu Cooper’s Rest, ich również był stary i, lekko mówiąc, potrzebujący napraw. Drewno wymagało olejowania, rynny były zatkane iglistowiem, ale dach był czysty, a obok widać było nowy, aluminiowy garaż. Podwójne drzwi były otwarte, więc Colin zobaczył stojący wewnątrz samochód Hellen, nie było natomiast żadnego śladu po ciężarówce Leona. - Zróbmy to szybko. Wygląda na to, że Leon już wyjechał, a chciałbym dorwać go wcześniej, niż zrobi to Raphael. Sophie parsknęła cicho. - Tylko jeżeli chcesz utrzymać go przy życiu.

Otworzyła drzwi ciężarówki i stanęła na ziemi, zamykając za sobą cicho drzwi. - Może powinniśmy pojechać od razu do baru tego gościa. Mówiłeś, że kobieta nigdy tam nie bywa. Może nic nie wiedzieć. - Tak, ale Leon pewnie jej wszystko mówi. Jeżeli już tu jesteśmy, to warto poświęcić pięć minut na rozmowę. Sophie wzruszyła ramionami. - To twoja sprawa. Ja nie znam tych ludzi. Rozejrzała się po podwórku, a potem spojrzała na Colina, jakby mówiąc, że raczej ich również nie pozna. Colin uśmiechnął się i wszedł kilka kroków na werandę. Zanim zadzwonił, drzwi otworzyły się i stanęła w nich Ellen, z bronią w ręku wycelowaną wprost w jego twarz.

Rozdział XXXVI Raphael poczuł strach Lorena, na długo zanim wampir wszedł do budynku z ludzką kobietą u boku. Wyglądał okropnie, jego twarz była blada, a oczy rozszerzone, gdy spoglądał na zgromadzone przy wejściu wampiry. Wszedł, ale jedno spojrzenie na Raphaela sprawiło, że padł na kolana. - Przebacz mi, Panie – zaszlochał. Raphael zmierzył go lekceważącym wzrokiem. Jak kiedykolwiek mógł pomyśleć, że ten tutaj był czegokolwiek wart? - W drugim pokoju – powiedział zimno. Dwóch z jego wampirów złapało Lorena pod łokcie i pociągnęło go na nogi. Kobieta lamentowała hałaśliwie, więc Duncan podszedł, ucinając jej płacz jedną myślą. Na jego sygnał następny z ochroniarzy Raphaela zaprowadził kobietę za Lorenem. - Duncan, chodź ze mną. Odwrócił się twarzą do Juro. - To nie zajmie długo – powiedział mu. – Od razu pojedziemy do baru, gdy stąd wyjedziemy. Chcę być absolutnie pewien, że złapiemy każde z tych zwierząt. Najpierw informacje… - pozwolił smudze mocy wysunąć się i owinąć dookoła siebie – a potem zapolujemy – zakończył. Jego wampiry zawyły. Uśmiechnął się do nich zajadle, a potem odwrócił się i ruszył przez podwójne drzwi do prawie pustego pokoju. Z nimi kilkoma tylko i przygaszonymi światłami noc wydawała się czarną przestrzenią za oknami. Loren klęczał, schylony, z ramionami owiniętymi dookoła siebie. Ludzka kobieta siedziała na krześle obok, aczkolwiek wydawała się nieświadoma niczego, w przeciwieństwie do jej wampirzego kochanka.

Raphael podszedł do Lorena i spojrzał na niego, z rękami na biodrach. Raphael dał życie Lorenowi. Był właścicielem jego duszy i ciała. Było niemożliwe, aby okłamał swojego Pana, nawet jeżeli próbował. - Od jak dawna ją pieprzysz, Loren? – Zapytał bez emocji. Przełknął głośno, zanim odpowiedział. - Prawie miesiąc, mój panie. - Kto to jest? - Deb Jenkins. Ale nic jej nie mówiłem, mój panie. Przysięgam.. - Cisza. Usta Lorena zamknęły się i opuścił głowę na pierś, ze skulonymi i trzęsącymi się ramionami. Raphael jeszcze nie zdecydował co z nim zrobić. W przeciwieństwie do protestów, Raphael wiedział, że wampiry zdradzały sekrety kobietom. Pytaniem było, z jakim zamiarem? Jedną rzeczą było, jeżeli on był po prostu głupcem, który pozwalał, aby informacje mu się wymykały, podczas gdy leżał w łóżku z nią. Ale jeżeli świadomie zdradzał tajemnice, aby jej się przypodobać lub podnieść swoje znaczenie czy wyświadczyć przysługę, to już coś innego. Następne kilka minut zdecyduje o życiu Lorena, które będzie zależało od tego, co powiedział kobiecie… i co ona z tym zrobiła. - Deb. Gdy Raphael wypowiedział jej imię, zawarł w nim swoją moc, zapewniając sobie jej współpracę. Jeżeli byłoby to konieczne, wydarłby prawdę z jej umysłu, ale gdy dotknął jej myśli, wiedział, że to nie będzie potrzebne. Była na niego otwarta. Spojrzała w górę, spotykając jego wzrok z uśmiechem. - Tak? – Powiedziała uprzejmie.

- Jak długo znasz Lorena? - Od kiedy wróciłam z Los Angeles. Spotkaliśmy się w mieście na poczcie. Upewniałam się, że ten stary nietoperz, pani Mavis, nie popieprzy mojej poczty. Nie wiem, dlaczego ją tam trzymają. W każdym razie Loren tam był. Odbierając też swoją pocztę, jak sadzę. - Wiedziałaś, kim jest? - Och, oczywiście. Mój brat, Curtis, powiedział mi o was, jak tylko przyjechałam. Spojrzenie Raphaela stwardniało. Gdy przeszukał umysł Hugh Pulaskiego – po nauczce, jaką mu dał za grożenie Cyn – człowiek zidentyfikował kogoś o imieniu Curtis, kto knuł przeciw wampirom. - Curtis powiedział, że jeżeli będę miała okazję – kontynuowała Deb – powinnam poderwać jednego z was. Loren był wystarczająco przystojny… Loren spojrzał na nią z przerażeniem, a ona mrugnęła do niego, gdy to mówiła, nieświadoma jego reakcji. -…a ja słyszałam, że seks jest niesamowity – dodała. – Więc pomyślałam, czemu nie? Spróbuję. Przecież Coop’s nie jest pełne porywających facetów, prawda? - Panie, przysięgam… Raphael tylko spojrzał na Lorena. Wampir zamknął się z jękiem. - Co mówiłaś, Deb? - Więc, cóż, Curtis, on i jego przyjaciele właściwie, chcieli o tym wszystko wiedzieć. Nie o seksie... to byłoby ohydne, z nim jako moim bratem, ale wszystko inne. Zazwyczaj przepytywał mnie po nocy

spędzonej z Lorenem. Wkurzał mnie czasami, ponieważ chciałam tylko spać. Wiesz, o czym mówię – powiedziała z domyślnym uśmiechem. Raphael westchnął. - O jakich sprawach rozmawialiście? - Cóż, kurwa, nie było o czym opowiadać. To znaczy seks był wszystkim, co robiliśmy. Przynajmniej dopóki się nie pojawiłeś. Loren był tym zestresowany, ponieważ chciałeś mieć wszystkich na miejscu – powiedziała, machając dłonią dookoła. – To oznaczałoby koniec z seksem, a żadne z nas tego nie chciało. - Ale potem została zaatakowana ta biedna dziewczyna – mówiła dalej, potrząsając głową. – Nie znałam jej, ale to nie powinno nikogo spotkać. Zapytałam Curtisa, czy to on albo któryś z jego kumpli, – bo mogą mieć coś przeciw wampirom, ale ta dziewczyna była człowiekiem, jak ja albo... – Uśmiechnęła się. – Cóż, nie ty, ale wiesz, co mam na myśli. - Co na to odpowiedział Curtis? – Ciekawie zapytał Raphael. - Powiedział mi, że nie. Szczerze, nie byłam pewna, czy mu wierzyć. To znaczy wierzę mu, ale niektórzy z tych chłopców… cóż, nie chciałabym spotkać ich w ciemnej uliczce. - Co z Lorenem? - Och, Loren jest słodki. Nigdy nie skrzywdziłby muchy. - Nie – powiedział cierpliwie Raphael. – Mam na myśli, co Loren powiedział ci o ataku na Mariane? - Och, cóż, powiedział mi o jej mężu Jeremyem i o tym, jak był zmartwiony. Jak to dobrze, że przyjechałeś, albo ona umarłaby i Jeremy również. - A ty powiedziałaś to swojemu bratu?

- Cóż, pewnie. To była pierwsza rzecz, którą mogłam mu powiedzieć. - Pierwsza? Było więcej? - Cóż, poprzedniej nocy Loren był bardzo zmartwiony. Powiedział, że kobieta została postrzelona, że nie może zostać. Czy z nią wszystko w porządku? Raphael zignorował pytanie. Nie miał zamiaru mówić tej kobiecie niczego o Cyn. W przeciwieństwie do Lorena, jak widać. - Czy o tym też rozmawiałaś z Curtisem? - Do diabła, tak. Obudził mnie nad ranem pieprzonym telefonem. Raphael odwrócił się, podszedł do okna i wyjrzał przez nie, widząc w swoich myślach, co zrobili jego Cyn, słysząc jej krzyki z bólu. A po co? Ponieważ chcieli go osłabić. Ponieważ Loren był tak spragniony pieprzenia tego głupiego człowieka, że musiał kłapać gębą jak spragnione pochwały dziecko. Miał nadzieję, że kobieta była tego warta, ponieważ Loren nie będzie nikogo bardzo długo pieprzył. Przypomniał

sobie

drugiego

spiskowca,

którego

Pulaski

podsłuchał w barze i przemówił bez odwracania się do niej. - Powiedz, czy któryś z przyjaciół Curtisa nazywany jest Junior? Może to przezwisko? - Och, pewnie. To Garry McWaters, ale on nienawidzi tego imienia. Tak samo nienawidzi swojego dziadka, albo nienawidził. Myślę, że nie żyje. Raphael odszedł od okna, przechodząc przez pokój, dał znak ochroniarzom, aby poszli z nim. Dwóch z nich złapało Lorena, który zajęczał.

- Panie, proszę. Raphael zignorował jego jęki. Jeżeli teraz się zatrzyma, zabije Lorena bez chwili wahania. Co do kobiety, jej umysł zostanie wyczyszczony. Nie będzie nic pamiętać z ostatniego miesiąca – żadnego Lorena, żadnej poczty, nic. Z pewnością nie Mariane i Jeremyego, a zwłaszcza Cyn. A co do jej brata, Curtisa. On już nie będzie problemem po dzisiejszej nocy.

Rozdział XXXVII - Czego do diabła chcesz, Murphy? – Ellen potrząsała bronią w rytm pytania. To były amatorskie ruchy, ale z tej odległości nie miało to znaczenia. - Ellen – powiedział szybko Colin, świadom, że Sophia zamarła za nim. Podniósł ręce tak, aby kobieta mogła je widzieć. – Nie chcę robić problemów. Słyszałem, że wczoraj były jakieś kłopoty w Babe, i próbuję wyjaśnić co się stało. Ellen przyglądała mu się podejrzliwie zza długiej lufy swojego Remingtona. To była ładna strzelba i czy była amatorska, czy nie, z tej odległości nawet ślepy by trafił. - Leon nie wrócił na noc – jej głos drgnął, gdy to mówiła, ale lufa nie. – To do niego niepodobne. Colin skinął. - Słyszałem, że były jakieś kłopoty – powtórzył. Ellen patrzyła na niego, najwidoczniej próbując zdecydować, ile mu powiedzieć i czy może mu zaufać. Obniżyła lufę. - Ktoś powiedział, że była użyta broń, Ellen. Jeżeli coś się wydarzyło… Znów podniosła lufę, patrząc na niego podejrzliwie. - Gdzie to usłyszałeś? Co..?. To wszystko, co udało jej się powiedzieć, zanim Sophia wyszła przed niego, obejmując palcami lufę i wyjmując ją z dłoni Ellen, zanim jeszcze Colin zobaczył jej ruch. Trzymając strzelbę po prawej stronie, trzymała Ellen po lewej, mówiąc. - Czy możemy porozmawiać w środku?

- Cóż, kurwa, Sophie – powiedział Colin. – I tak szło zbyt dobrze. - Mogę jej oddać broń, jeżeli chcesz? – Powiedziała, uśmiechając się słodko. - Może lepiej nie. W porządku, zobaczmy, co Ellen ma nam do powiedzenia. Sophie chciała użyć swojej wampirzej mocy, aby zmusić Ellen do mówienia, ale Colin przekonał ją, aby on z nią najpierw porozmawiał. Gdy Ellen przestał pocierać swój kark i patrzeć na Sophię, nie zajęło długo przekonanie jej, że Colin nie miał nic wspólnego z wczorajszą strzelaniną na parkingu. To Leon powiedział jej, co się stało w barze, ale nie wspomniał o Colinie. Poza tym Ellen była bardzo zmartwiona i nie miała do kogo się zwrócić. - Leon nie miał z tym nic wspólnego – powiedziała po raz trzeci. – Spotkali się w barze, ale to wszystko. Nie może odmówić klientom, tylko dlatego, że nie podobają się mu ich poglądy. Nie miałby żadnych, jeżeli tak by robił. Poza tym, nawet gdyby wiedział, co jest planowane, co by miał zrobić? - Jeżeli coś było na rzeczy, mógł mi powiedzieć, Ellen. Parsknęła głośno. - Twój kumpel McWaters siedział w tym, Murphy. Skąd mógł wiedzieć, że może ci ufać? - W porządku – warknął, wciąż czując ukłucie zdrady Garryego. Ellen wzruszyła ramionami. - Tyle ci powiem. Ci chłopcy to kłopoty. Jeżeli planujesz ich złapać, mam nadzieję, że jest was dużo więcej niż dwoje – spojrzała na Sophię nieufnie. – Nawet jeżeli jedno jest wampirem.

- Ellen – powiedział Murphy, odciągając jej uwagę od Sophie. – Czy Leon wspomniał o kimś jeszcze poza Garrym? - O Curtisie Jenkinsie, a o kim jeszcze? Ten od zawsze sprawia kłopoty. Colin skinął głową. - Gdzie teraz jest Leon? Chciałbym z nim porozmawiać. Spojrzała na niego posępnie. - Mówiłam ci, że nie wrócił do domu ostatniej nocy – wyszeptała. – Myślałam, że go tu spotkam, gdy wróciłam wieczorem do domu, że będzie spał – jej oczy wypełniły się nagle łzami. – Zadzwoniłby do mnie, gdyby mógł, Murphy. Wie, że się martwię. Colin przeklął pod nosem. - Okay. Jadę do baru… Ellen wstała. - Jadę z tobą. Mogę… - Nie – powiedział natychmiast Colin, myśląc o Raphaelu i jego wampirach, które wkrótce otoczą Babe i las dookoła. – Sprawdzę i zadzwonię do ciebie. - Nie możesz mnie zmusić, abym tu czekała. Jestem wolnym… Sophia nagle znalazła się obok, obejmując rękę jej kark i kładąc ją na kanapie. Najwidoczniej pozbawiła ją świadomości, czy cokolwiek robią wampiry. - Boszsz, Sophie, możesz mnie wcześniej uprzedzić, zanim znów będziesz uprawiać to wampirze gówno? - Jesteś zbyt miły, a my nie mamy czasu, aby się z nią kłócić. Raphael już wyruszył, a my nie chcemy przegapić polowania.

Colin przykrył Ellen kocem. Było coś w głosie Sophie, gdy mówiła o polowaniu, co sprawiło, że się odwrócił i spojrzał na nią. Była podminowana i chciała wyjść, już zmierzając do drzwi. Spojrzała na niego niecierpliwie i zobaczył błysk w jej oczach, które nie stały się jeszcze w pełni bursztynowe, jak to czasami bywało, ale miały krąg złotego koloru w źrenicach. Spojrzała w jego uważne oczy z wyzwaniem. - Co? – Zapytała. - Jesteś podminowana – powiedział, zdając sobie z tego sprawę, gdy powiedział to głośno. – Nie możesz się doczekać. - Do diabła, tak – zgodziła się. – Nie masz pojęcia, jak to jest, udając całe życie, że się jest zwyczajnym. Ukrywać swoją moc, ukrywać swoją odmienność, aby nie przerazić ludzi. Raphael uwolni dzisiaj swoich ludzi. Nie będzie hamulców. Masz cholerną rację, nie mogę się tego doczekać. - Ja jestem człowiekiem – przypomniał jej. Ruszyła szybciej, niż mógł zauważyć. Stała przy drzwiach, a w jednej chwili stanęła przed nim, obejmując ramionami jego szyję i przyciskając swoje wspaniałe ciało. - Możesz być człowiekiem, Colinie Murphy – polizała jego szyję, aż do szczęki i pocałowała go. – Ale z pewnością nie jesteś zwyczajny. Pocałowała go szybko i mocno. - Nie traćmy nocy, Colin. Czas na polowanie.

Rozdział XXXVIII Colin i Sophie zatrzymali się na parkingu przed Babe, tuż za Raphaelem i jego wampirami. Bar był ciemny, parking pusty. Albo był pusty, zanim przyjechali i zapełnili go ciężarówkami. Ale nawet wtedy pozostał ciemny. Wampiry podróżowały bez świateł, najwidoczniej widząc dużo lepiej w ciemności niż przy świetle. Nawet Sophie założyła okulary przeciwsłoneczne, aby ochronić swój wzrok przed światłem, gdy tu jechali. Colin wyłączył silnik i wyłączył wewnętrzne światło, aby się nie zapaliło, gdy otworzą drzwi. Czekał, aczkolwiek nie wiedział, na co czekają. SUV-y przed nimi po prostu stały, zapewne wypełnione wampirami. Już miał zapytać o to Sophie, gdy na jakiś sygnał drzwi otworzyły się wszystkie na raz i wysypali się ludzie Raphaela. Colin zrobił to samo, obchodząc samochód od tyłu, cały czas patrzył uważnie, jak wampiry tłoczą się, praktycznie depcząc sobie po piętach. Nie wiedział co o tym sądzić. Z jednej strony, znajome było czucie adrenaliny przed walką, było prawie bolesne poczuć to jeszcze raz. Nie myślał o tym, że mu tego brakuje. Ale było coś dziwnego w byciu otoczonym przez wampiry, które były podniecone myślą o zabiciu gromady ludzi. - Nie daj się temu oszukać – powiedział głęboki głos obok niego. - Hej, Rob – powiedział Colin, spoglądając na stojącego obok siebie i uzbrojonego, i gotowego. - I nie daj się oszukać ich nadpobudliwości. Ci chłopcy są wytrenowani w każdym calu. Kiedy przyjdzie czas, będą zwarci jak diabli.

- Dobrze wiedzieć – uwaga Colina została zwrócona na idącego do nich Raphaela. - Powiedz mi Murphy, czy sądzisz, że udało ci się zastrzelić któreś z tych zwierząt? Czy moja Cyn była jedyną ranną? Colin zacisnął zęby, przypominając sobie, że wampir martwił się o Leighton. - Zraniliśmy kilku. Nie wiem jak poważnie. - Zatem od tego możemy zacząć, Duncan. Jego porucznik odwrócił się do tłoczących się wampirów i skinął. Jak konie wypuszczone z bloków, kilka wampirów ruszyło między drzewa tak szybko, że stały się tylko rozmytym obrazem. Nie uczyniły najmniejszego szelestu, nawet szeptu pomiędzy drzewami. Sophia dołączyła do Raphaela i Duncana w jakiejś rozmowie. Pewnie omawiali swoje plany na dzisiejszą noc, ale kto to wiedział? Na pewno nie Colin. Kiedy znów do niego podeszła, spojrzał na nią ponuro, a ona odwdzięczyła się uśmiechem. - Cierpliwości, Colin. - Co, do diabła, tu robimy? -

Ludzie

Raphaela

szukają

zapachu

krwi.

Ty

i

Robbie

powiedzieliście, że zraniliście kilku napastników, co znaczy, że krwawili. Zapach pozwoli nam zidentyfikować winnych. To jest również... psychologiczne znaczenie, jakbyś powiedział. To motywuje żołnierzy, przygotowuje ich do walki. - Jakby potrzebowali większej motywacji – wymamrotał.

- Raphael zna swoich ludzi – powiedziała spokojnie, kładąc dłoń na jego ramieniu. Potężny odgłos przeciął ciszę. Colin spojrzał, spodziewając się ujrzenia padających drzew, ale w tym samym czasie jego umysł zdał sobie sprawę, że to nie odgłos padających drzew. Wampir kopnął w tylne drzwi baru. Wampiry stojące dookoła Raphaela natychmiast stanęły na baczność, patrząc na zamknięte drzwi baru jak psy. - Myślę, że znaleźli to, czego szukali – powiedział sucho Colin. Sophia stała cicho, przechylając głowę i nasłuchując. - Ciało – powiedziała. – W chłodni. - O kurwa – westchnął głęboko Colin. – Powinienem na to spojrzeć. Sophia poszła z nim do baru. Podeszli do drzwi wejściowych, otwartych przez jednego w wampirów Raphaela, który skierował ich na tyły. Colin nie potrzebował wskazówek. Tylko jedno miejsce nadawało się na trzymanie ciała. To był duży model zamrażarki. Dużo ludzi takie miało. Mały sklep w Coops’s był dobry na zakupy z dnia na dzień, ale większość mieszkańców robiło zakupy raz w miesiącu i zamrażało mięso, i wszystko inne. Drzwi były otwarte, ale Colin nie chciał zobaczyć co było w środku. Jednak spojrzał. - Taa, cholera, to Leon – odwrócił wzrok. To było głupie i zupełnie niepotrzebne. To nie była wina Leona, że te dupki spotkały się w jego barze. A nawet jeżeli, właściciel nie powiedział nikomu, co usłyszał. Ale oni i tak go zabili.

Sięgnął po drzwiczki lodówki i zatrzasnął je, trzymając ostrożnie, aby nie zostawić odcisków palców. - Trzeba będzie zawiadomić policję – powiedział. – Zapewniam, że nie powiem, że tu byliście. Odwrócił się i przeszedł przez bar na parking. Sophia poszła z nim. Położyła rękę na jego ramieniu, gdy szli przez parking. - Przykro mi, Colin. - Taa, cóż, żadne z was tego nie zrobiło. Sophia zacisnęła dłoń, zatrzymując go. Czekał przez chwilę, gdy nasłuchiwała czegoś, co tylko ona mogła usłyszeć. - Raphael chce z nami rozmawiać – powiedziała. Colin nawet nie pytał, skąd wie. Zgadł już, że był jakiś rodzaj telepatii pomiędzy wampirami. Zastanawiał się tylko, jak to działało. - Miałeś rację w swojej ocenie – powiedział mu Raphael, gdy podeszli. – Były cztery ślady krwi. Zaczynają się wśród drzew, gdzie się ukrywali, i kończą tutaj – powiedział, pokazując na parking, – skąd wsiedli do samochodów. Mężczyzna w zamrażarce – Colin spojrzał gwałtownie na Raphaela. - Leon – powiedział. – Leon Pettijohn. Raphael skinął głową. - To jeszcze jedna ofiara tych morderców. Umarł w barze, ze złamanym karkiem. Bez krwi i zamarznięte ciało, którego zapach zupełnie został ukryty w lodówce. Colin skinął. - Co teraz będzie?

- Pójdziemy za nimi, zaczynając od McWatersa – powiedział Raphael. – Wygląda na to, że jest prowodyrem, może nawet twórcą tego planu. - Myślę, że możemy się rozdzielić – zasugerował Colin. – Ellen Pettijohn, jego żona, teraz wdowa – dała nam nazwisko, które również pojawiło się na liście samochodów. Curtis Jenkinsa.. - Brat Deb – powiedział Raphael, zaskakując go. - Taa – przytaknął Colin. – Ale skąd to wiesz? Wróciła do miasta dopiero miesiąc temu. Sądzisz, że jest w to zamieszana? - Nie bezpośrednio, nie. Colin czekał na jakieś wyjaśnienie, ale nie nadeszło. Stojąca obok niego Sophie była również zmieszana jak on, przynajmniej na początku. Ale potem westchnęła i powiedziała. - Ale jest zamieszana. Możliwe, że z jednym z twoich wampirów? Raphael spojrzał na nią wrogo, co było wystarczającą odpowiedzią. - To ona powiedziała im, jak zdruzgotany był Jeremy po ataku na Mariane – podpowiedział Duncan. – Bez wątpienia, dlatego mieli nadzieję, celując w Cynthię, wyeliminować Lorda Raphaela. - Bez wątpienia – powiedział sucho Colin. – Okay, w porządku. Więc jedno z nas idzie za McWatersem, a drugie za Curtisem Jenkinsem. - McWaters jest mój – powiedział Raphael. Colin skinął, próbując nie myśleć co Raphael planował dla jego starego kumpla. - Zatem Sophie i ja sprawdzimy Jenkinsa i kilku innych z listy – powiedział. – Może będziemy mieć szczęście i znajdziemy ich wszystkich razem.

Raphael spojrzał na swojego porucznika. - Duncan? - To ma sens, mój panie. Sophia i pan Murphy mogą zrobić rozpoznanie. Kilku z łowców może im towarzyszyć, podczas gdy reszta z nas zajmie się McWatersem i jego grupą. Masz mój numer komórkowy, panie Murphy. W przypadku gdy będzie potrzebna pomoc, możemy natychmiast przemieścić dodatkowych ludzi do ciebie. Jeżeli to będzie pilne – dodał, uprzedzając następne słowa Colina – możemy zostawić samochody i przybyć w jednej chwili. Brwi Colina powędrowały w górę z zaskoczenia. Wcześniej widział, jak wampiry poruszają się szybko, ale widocznie mogły to robić na dużą odległość. Dobrze wiedzieć. - W porządku zatem. Sophie? - To do przyjęcia. Udanego polowania, mój panie. - Dla nas wszystkich – warknął Raphael, a jego wampiry odpowiedziały

wyciem,

ostrzegając

wszystkie

najniebezpieczniejszy drapieżnik poluje dziś w lesie.

stworzenia,

że

Rozdział XXXIX Raphael ruszył przez podwórze kryjówki McWatersa, jego wampiry przemykały bez słów pomiędzy drzewami otaczającymi dom. To było pierwsze miejsce, które wskazał Murphy i nie było wątpliwości, że trafione. Stało tam kilka ciężarówek, zaparkowanych wzdłuż i z tyłu, kilka z nich nosiło ślady kul, a przynajmniej jedna wydzielała znajomy zapach krwi. To byli ludzie, których szukał, ludzie, którzy próbowali zabić jego Cyn. Duncan obok niego cicho komunikował się z innymi, podczas gdy Juro wyszedł kilka kroków przed nich. Sama Cyn nauczyła Raphaela i jego wampiry, że nawet najpotężniejsi z nich mogą zostać zniszczeni przez człowieka z odpowiednim rodzajem broni i odwagą jej użycia. Bliźniak

Jura

został

w

posiadłości

dzisiaj,

zapewniając

bezpieczeństwo i chroniąc Cyn, co stało się nową koniecznością w świetle informacji pochodzących od Murphyego, że to ona była celem. Ta sama konieczność żywiła dzisiejszy głód krwi Raphaela. Najlepszym sposobem zapewnienia jej bezpieczeństwa było wyeliminowanie tych, którzy chcieli ją skrzywdzić. Duncan stanął bliżej. - Dwóch strażników, mój panie – powiedział szeptem, który tylko wampir mógł usłyszeć. – Obie wyeliminowane. Raphael skinął. Dookoła nich rozciągała się cisza nocna. Wszystkie zwierzęta, które tu wcześniej były, schowały się w swoich kryjówkach, szukając

bezpieczeństwa,

jakie

tylko

mogły

znaleźć.

Ostateczny

drapieżnik był na polowaniu, szczyt łańcucha pokarmowego na planecie, a zwierzęta, nawet ludzie wiedzieli o tym.

Skupił się na budynku stojącym przed nim. Był brzydki, stary, ale dobrze utrzymany i większy niż myślał. Zamiast biednego domku Hugh Pulaskiego, ten

z wyglądu przypominał domki myśliwskie ze starej

Europy – mocna budowla, z kilkoma pokojami przeznaczonymi do zakwaterowania pana i jego świty. Budynek przed nim został zbudowany nie tak dawno temu, zapewne pod ich zabójczą akcję. Dodatkowe skrzydło było świeże i wciąż pachniało drewnem. Okna były zasłonięte grubymi kurtynami, ale widać było światło na ich brzegach, co potwierdzało, że wewnątrz byli ludzie. Nie było słychać dźwięków telewizora czy radia, a tylko przyciszone rozmowy, co sprawiało, że zadanie było łatwiejsze. Nasłuchiwał uważnie i wyodrębnił bicia serc – przechylił głowę, licząc – trzynastu ludzi, jeden z nich był bliski śmierci. Z dwoma strażnikami, których serca już nigdy nie będą biły, było ich razem piętnastu. Raphael miał jeszcze siedem wampirów, razem z Juro i Duncanem. To nie była sprawiedliwa walka. Dla ludzi. - Duncan? - Gotowi, mój panie. Raphael zrzucił ludzkie ograniczenia, które nosił jak płaszcz, uwalniając więzi, które powstrzymywały jego ukrytą potęgę, uwalniając ją z siebie jak rzekę stopionego srebra. To rozgrzewało jego żyły i przyspieszało bicie jego serca, powodując, że płuca rozszerzały się z każdym oddechem. To był powód jego zajadłego uśmiechu, wyginającego jego usta w czystym zadowoleniu, gdy jego kły wysuwały się z dziąseł i stawał się najczystszą formą tego, czym był… wampirem. Pochylił głowę i skupił się na śmiesznym budynku przed sobą. Mógł go rozwalić jednym tchnieniem swojej mocy, mógł zmiażdżyć każde istnienie ukrywające się za tymi ścianami. Ale to byłoby zbyt proste, zbyt

uprzejme wobec tych, którzy mieli czelność skrzywdzić to, co było dla niego najcenniejsze. A jego wampiry zasłużyły, aby uczestniczyć w tym polowaniu. Pochylił głowę i skupił się na miejscu, gdzie przebywali ludzie, słysząc ich jęki strachu, gdy ściany się zatrzęsły dookoła, smakując ich przerażenie, które wypełniło ich tchórzliwe umysły. - Garry McWaters – wyszeptał, wysyłając swoje słowa wypełnione groźbą i potęgą, tak że każde istnienie wewnątrz kryjówki mogło usłyszeć je na własne uszy. – Wyjdź i stań przede mną, jeżeli masz odwagę. Raphael czekał. Nie było możliwości, aby jego cel uciekł. Nawet jeżeli ludzie w jakiś sposób opuściliby dom, jego wampiry mogły ich wyłapać, zanim zrobiliby krok. A jeżeli ktoś miałby aż takie szczęście, aby uciec jego wampirom, może zasługiwał, aby żyć. Albo Raphael mógłby czekać, aż poczuliby się bezpiecznie, a potem zapolować na nich i ich zabić. Po kilku chwilach usłyszał wewnątrz przyciszone głosy, które szybko ucichły. Zamki szczęknęły i drzwi otworzyły się, a światło za nimi zgasło, ale to bardziej działało niekorzystnie dla ludzi niż na niego. Widocznie nie rozumieli przeciw komu występowali, gdy zabawili się z Raphaelem i jego wampirami. W końcu kilku mężczyzn wyszło z wnętrza domu, stając powoli na stopniach wąskiej, drewnianej werandy, gdzie stanęli z gotową do strzału bronią. Juro zamarł, ale Raphael patrzył obojętnie, gdy jeden odłączył się od reszty, schodząc na podwórze. Człowiek był wielkim mężczyzną, prawie tak wielkim jak Raphael. Jego głowa była ogolona na łyso i ubrany był podobnie jak łowcy

Raphaela, w czarny wojskowy kombinezon z ciężkimi butami. Miał dwa pistolety, które były widoczne i resztę ukrytą. Juro zrobił krok do przodu, bez wątpienia chcąc rozbroić mężczyznę, ale Raphael zatrzymał go jedną myślą. Ten był jego, nikogo innego. Raphael zmarszczył brwi. Coś wisiało dookoła szyi człowieka i jego ramion skrzyżowanych na piersi. Przyjrzał się, a potem podniósł na niego niedowierzające spojrzenie. - Właśnie, wampirze – drażnił się mężczyzna. – Czyste srebro. Pieprz się! Raphael wymienił bezsłowny sygnał z Duncanem, a potem ruszył. Szybciej niż mogły to zarejestrować prymitywne zmysły, Raphael odebrał mu broń i odrzucił ją na bok, podczas gdy Duncan rzucił w nich mentalny pocisk, odrzucając ich broń, gdy padali na kolana i wymiotowali przez barierkę. Raphael cofnął się o jeden krok i zatrzymał się, uśmiechając się na widok szoku w oczach mężczyzny, który znalazł się sam twarzą w twarz z wielkim, wściekłym wampirem i był bezbronny. Otrząsnął się z godną podziwu szybkością, wypychając pierś, pewien ochrony swojego srebrnego talizmanu. Raphael uśmiechnął się kpiąco, sięgnął i oderwał jeden srebrny medalion z piersi i przytrzymał go w ręce. Kołysząc srebrnym łańcuchem, trzymał go przed twarzą McWatersa. - Ssst – zasyczał i roześmiał się, gdy człowiek poderwał się w zaskoczeniu z oczyma rozszerzonymi strachem.

Raphael uśmiechnął się, odsłaniając kły. Wszystkie wampiry dookoła zawyły w reakcji na zadowolenie promieniujące z ich Pana. - Garry McWaters, jak rozumiem – niepotrzebnie potwierdził Raphael. McWaters patrzył na niego, wyraźnie przerażony. I miał powód, ponieważ dla niego terror dopiero się zaczynał. - Klękaj – spokojnie powiedział Raphael. McWaters zaczął potrząsać głową, ale Raphael wydał rozkaz wprost do jego umysłu. - Już – dodał. Człowiek uderzył o ziemię z jękiem bólu. Raphael spojrzał w dół i zobaczył odblask srebra jego własnych oczu na twarzy człowieka. Odsunął do tyłu swój skórzany płaszcz i zaczął kołysać srebrnym łańcuchem w palcach prawej ręki. - Powinieneś wiedzieć, człowieku, że ja jestem Raphael. To moją partnerkę skrzywdziłeś. Na moją partnerkę zastawiłeś tchórzliwą pułapkę. To moje wampiry zamordowałeś z zimną krwią. Myślą o bólu Cyn, o przerażeniu Marco i Prestona, wzrok Raphaela zaćmił się na chwilę czerwoną barwą. Wszystko w nim krzyczało o zemstę, zmuszało go, aby zmieść tego człowieka jak robaka. Ale chciał, aby najpierw cierpiał. Wzrok Raphaela rozjaśnił się, gdy wysyłając następną porcję swojej mocy spowodował z uśmiechem serię ostrych trzasków, wydobywających się z prawego ramienia McWatersa. Człowiek opadł na ziemię w szoku, a potem zaczął krzyczeć, gdy każda kość w jego ramieniu łamała się, jedna na raz. Raphael pochylił się bliżej i wyszeptał.

- Jak sądzisz, człowieku? Jestem słaby? Jestem przyparty do muru i przerażony twoją odwagą wysłania kilku mężczyzn, aby zabili jedną kobietę? McWaters tylko patrzył na niego szeroko otwartymi oczyma z bólu, łzami pomieszanymi z potem na jego bladej twarzy. Nie wystarczyło. Nawet nie było blisko. Raphael przyglądał się mężczyźnie, udając ciekawość, której nie czuł. - Czy będziesz błagał o swoje życie? To pewnie nie pomoże, ale nie dowiesz się, a jestem pewien, że moje wampiry to rozbawi. Pomimo strachu, człowiek zacisnął zęby i potrząsnął głową. - Tylko nie uczyń mnie jednym z was – sapnął. – Wolałbym umrzeć. Raphael sięgnął w dół i złapał za gardło wielkiego człowieka, podnosząc go bez trudu, aż jego stopy dyndały kilka stóp nad ziemią. - To nie będzie problemem. Raphael kucnął przy resztkach, które zostały z Garryego McWatersa. Jego wnętrzności zostały wydarte i sączyły truciznę do jego ciała. Raphael szczególnie chciał, aby to doświadczenie śmierci było jego udziałem, ze względu na Cyn. Każda kość w jego ciele została złamana, ale człowiek wciąż żył, jego kręgosłup wciąż był nienaruszony, aby zapewnić, że czuje każdą część bólu. Raphael upewnił się, że tak jest. Upewnił się również, że wydobył każdy skrawek informacji, jaką posiadał ten człowiek w sprawie spisku przeciw wampirom. - Ostatnia lekcja zanim poślę cię do piekła – powiedział Raphael, odsuwając swój płaszcz do tyłu, aby mu nie przeszkadzał. – Nigdy, przenigdy nie dotykaj tego, co należy do mnie.

Zanurzył swoją pięść w piersi McWatersa, złapał jego serce i ścisnął. Człowiek zaskrzeczał żałośnie, był to jedyny dźwięk, jaki mógł z siebie wydobyć. Raphael spojrzał i pochwycił wzrok mężczyzny, a potem wyrwał jego bijące serce z piersi i stał, patrząc na nie beznamiętnie. - Czy sądzisz, że moja Cyn będzie chciała prezent? – Zapytał Duncana. Duncan pochylił się, aby spojrzeć na bijące serce. - Pewnie nie, mój panie. - Nie – zgodził się Raphael. Uwolnił małą smużkę mocy i serce stanęło w płomieniach, obracając się w proch w sekundę, dołączając do ciała McWatersa. Raphael otrzepał ręce i spojrzał w kierunku domu. Pozostali ludzie stali stłoczeni przy ścianie, okazując przerażenie. Wciąż byli uzbrojeni, ale nie mogli jej użyć, tak długo, dopóki Duncan i jego wampiry wypełniały ich umysły koszmarnymi obrazami tego, co na nich czeka. - Czy możemy zająć się tymi pozostałymi? – Zapytał Raphaela Duncan, z szerokim uśmiechem. – Nie przyprowadziłem tu moich łowców, aby tylko patrzyli. Skinął Duncanowi i cofnął się, uśmiechając się z zadowoleniem, gdy jego wampiry zawyły w podnieceniu, gdy opadły wszelkie pozory ich cywilizowania, gdy pozwolono im polować, rozdzierać i miażdżyć, pić gorącą i świeżą krew płynącą z żył, a serca ich ofiar będą biły w ich dłoniach. Dobrowolni dawcy byli w porządku, to dużo lepsze niż błagać o krew, ale nic tak nie podnosiło morale wampirów, jak tryskająca krew ich ofiar i udane polowanie. Raphael oparł się o SUV-a i czekał, aż ludzcy mordercy zostaną uwolnieni ze swojego koszmaru i zacznie się prawdziwy terror.

Jakiś czas później pomiędzy drzewami pojawił się Duncan, idąc w kierunku, gdzie siedział Raphael w otwartych drzwiach SUV-a. - Sądząc po zdjęciach z telefonu Cyn, mój panie, wnoszę, że grupa napastników znajdowała się tutaj. Łowcy, będący z Sophią i panem Murphym, mogą być rozczarowani. - Możliwe – powiedział nieobecnie Raphael. Jego uwaga skierowana była na odległą posiadłość, gdzie Cyn zaczynała budzić się z głębokiego transu, w który ją wprowadził. Odwrócił się i skupił na Duncanie. - Czy to wszyscy? Duncan skinął. - Tak. Juro oczyszcza po ostatnich. Rano nie będzie śladu, że ktokolwiek tu był, ktokolwiek poza ich pojazdami. - Jakieś ślady krwi? Duncan skinął. - Obydwa wewnątrz i dwa w ciężarówce. Wszystkie ludzkie, żaden z naszych. To był delikatny sposób na przekazanie, że nie znajdował się nigdzie zapach krwi Cyn. Raphael zastanawiał się co teraz zrobić. Mógł zostawić wszystko tak jak było, albo roztrzaskać dom i samochody, pozostawiając tylko ciemny stos dla każdego, kto by spojrzał. Ale nie znalazłby ciał. Kilku z ludzi znalazło śmierć, chowając się w środku, wierząc, że będą tam bezpieczni, że wampiry nie będą mogły tam wejść. Niestety dla nich, gdy McWaters umarł, dom nie był już niczyją własnością, co sprawiało, że był dostępny jak biuro, gdzie każdy mógł wejść i wyjść – łącznie z wampirami.

Reszta, ci, którzy byli na zewnątrz z McWatersem, przynajmniej walczyła, sprawiając, że polowanie było dobre dla jego wampirów. Żaden nie uciekł. Nie było takiej możliwości. Kiedy polowanie zostało zakończone, Duncan i Juro pozbyli się ciał, tak samo jak zrobił to Raphael z McWatersem. Nie każdy wampir miał moc, aby to zrobić, ale Raphael otaczał się mocą, nie słabością. - Zostaw dom tak jak stoi – powiedział w końcu. – Podrzuć jeden samochód na parking do baru. To da śledczym coś do myślenia, kiedy odkryją ciało właściciela. Resztę pojazdów zostaw tutaj. Ale upewnij się, że ciała zniknęły, jak i również inne dowody... Przedstawiciele ludzkiego prawa będą mieli podejrzenia, ale nie znajdą dowodów. - Oczywiście, mój panie. Raphael znów odwrócił się w kierunku posiadłości, przyciągany prawie wbrew swojej woli. Cyn nie robiła tego świadomie, ale jej potrzeba wołała go, a to wystarczyło. - Musze wracać – powiedział nagle. Ruszył do SUV-a, zamierzając samemu prowadzić, ale Duncan wydał krótki rozkaz i dwa wampiry pojawiły się z ciemności, emanując krwią i przemocą. Raphael spojrzał na swoje ubranie. Będzie musiał wziąć prysznic, zanim zobaczy się z Cyn. Raphael wyskoczył z SUV-a, zanim jeszcze się zatrzymał, z telefonem przy uchu. - Mój panie – głos Saephana odezwał się natychmiast. - Jestem w budynku – powiedział Raphael, gdy bliźniak Juro otwierał przed nim drzwi. – Wezmę prysznic w kwaterach strażników i będę za chwilę.

Nie kłopotał się pytaniem straży, czy cokolwiek się wydarzyło, gdy go nie było. Jeżeli coś by się stało, skontaktowaliby się z nim. Zamiast tego wszedł w korytarz na prawo, podążając do skrzydła naprzeciw temu, które on zajmował, otwierając drzwi do piwnic i prawie biegnąc. Otworzył drzwi do pierwszego pokoju po drodze, zauważając nieobecnym wzrokiem, że obecnie był zajmowany przez jednego z jego wampirów. Różnica zaskoczyłaby go, ale na szczęście był taki sam, ponieważ chciał pożyczyć jakieś ubrania. Na szczęście to była sekcja przeznaczona dla jego osobistych ochroniarzy, a te wampiry były większe niż reszta. Zerwał z siebie zakrwawione i brudne ubranie, rzucając je na stos. Ktoś je później odzyska. Co będzie można uratować, zostanie wyczyszczone i zwrócone. Wszystko inne zostanie spalone. Wszedł pod prysznic, kiedy jeszcze wciąż leciała zimna woda, namydlił ciało i umył włosy szybkimi ruchami. Wyczuwał, że Cyn nie śpi. W jakiś sposób wiedziała, że był w pobliżu i chciała, aby był bliżej. Jak i on, był poza posiadłością tylko przez kilka godzin, ale chciał znów ją zobaczyć, chciał przekonać się na własne oczy, że ma się dobrze, zanim słońce odbierze mu zmysły. Przeciągnął ręcznikiem po swoich mokrych włosach, gdy wciągał na siebie pożyczone ubranie. To była para spodni i podkoszulek, to wszystko, czego potrzebował. Dwie minuty później znów był na schodach – boso, z wciąż mokrymi włosami, ręcznikiem w ręce, zmierzał przez pokój w kierunku swoich prywatnych pokoi po drugiej stronie skrzydła. Wei Chen wyszedł z biura, gdy obok przechodził Raphael. Przywódca otworzył usta, aby coś powiedzieć, pewnie zapytać o polowanie, ale Raphael przemówił pierwszy.

- Ta ludzka kobieta, która pracuje dla ciebie – powiedział. – Chcę, aby ktoś ją śledził, gdy wyjdzie. I chcę się z tobą spotkać na osobności, jako pierwsza rzecz wieczorem. Przynieś akta. Zrozumiałeś? - Oczywiście, mój panie. Czy cokolwiek… - Nic. Odwrócił swoją uwagę od przywódcy, skinąwszy Elke, która wyglądała jakby nie ruszyła się z miejsca przez cały czas, gdy go nie było. Przeszedł obok niej i wstukał kod do swojej prywatnej windy, czekając niecierpliwie, aby przyjechała. Jazda w dół była stratą czasu przez otwierające się drzwi, gdy tylko mogły zmieścić jego ramiona. Doktor Saephan stał spokojny, w przeciwieństwie do wtargnięcia Raphaela. Bez wątpienia słyszał windę, gdy wjeżdżała i wiedział, co to znaczy. - Lordzie Raphaelu – powiedział, kłaniając się lekko. - Ma się dobrze? - Bardzo dobrze, mój panie. Już odłączyłem kroplówkę. Wymagałaby zmiany w ciągu dnia, a ona wytrzyma przez te kilka godzin. Wszystko, czego najbardziej potrzebuje, otrzyma, a to jesteś ty, mój panie. A mówiąc o tym… Saephan przerwał, jakby sondując nastrój Raphaela, zanim podjął. Raphael odwrócił wzrok od Cyn, aby spojrzeć na niego pytająco. - W lodówce jest krew, mój panie, jeżeli będziesz jej potrzebował. Raphael nie poruszył się. W normalnych okolicznościach pożywiał się od swojej partnerki i nikogo innego. Ale to widocznie było niemożliwe w jej obecnym stanie. Więc albo Saephan bał się, że jego głód doprowadzi do tego, że i tak się od niej pożywi i to zagrozi jej życiu, albo szczerze

martwił się, że Raphael mógł narażać swoje własne zdrowie, uzdrawiając Cyn. Raphael wybrał to drugie. - Dziękuję, doktorze – powiedział, a jego spojrzenie spotkało wzrok Saephana bez mrugnięcia. – Zobaczymy się jutro wieczorem. - Tak, mój panie. Raphael zaczekał, aż usłyszał otwieranie, a potem zamykanie się drzwi, potwierdzając, że winda była pusta. Potem ściągnął ją z powrotem i zamknął na noc, zamykając również drzwi w małym przedsionku i również je zabezpieczając. Zdejmując swoje pożyczone ubrania, wsunął się do łóżka obok Cyn. Miała na sobie jedną z jego koszulek, najwidoczniej wybraną przez doktora Saephana po umyciu jej. Cyn rzadko zakładała na noc ubranie jakiegokolwiek rodzaju i prawie na pewno nie zabrała nic ze sobą na tę podróż. Raphael doświadczył głębokiej przyjemności, widząc ją ubrana w jego koszulkę, i zbeształ się za to. Być może nie był aż tak cywilizowany, jak lubił o sobie myśleć. Przysunął się bliżej i objął delikatnie jej ciało. - Jestem tu, lubimaya – powiedział niepotrzebnie. Całe ciało Cyn odprężyło się, jej oddech stał się równy i ogrzewający jego nagą skórę piersi każdym tchnieniem. Raphael zamknął oczy z ulgą i delikatnie położył dłoń na jej plecach. Oboje potrzebowali dotyku. Ale w tym przypadku jego potrzeba mogła być większa niż jej. - Kocham cię, moja Cyn – wyszeptał. Zapadł w sen, czując mocne bicie jej serca, nawet nie zauważając, kiedy słońce zaczęło swoją dzienną wędrówkę.

Rozdział XL Colin siedział jako pasażer, dając Robbiemu wskazówki do następnego adresu na liście techników Raphaela, którą dostarczyli. Sophie siedziała za nim. Nie odzywała się, ale był świetnie świadomy jej obecności, prawie jakby go dotykała, aczkolwiek nie robiła tego. Zastanawiał się, czy miało to coś wspólnego z krwią, którą od niego wzięła. Czy to jakoś ich łączyło? Robbie skręcił a Colin spojrzał. Zmierzali do domu Curtisa Jenkinsa, ale kilka osób było po drodze, więc zatrzymali się tam przejazdem. Sprawdzili już kilka, a to nie zajęło im wiele czasu, ponieważ nikogo nie było. Nie było jeszcze wiadomości od Raphaela z jego zabawy, ale było jeszcze zbyt wcześnie, aby się ich spodziewać. Poza tym oba domy McWatersa były daleko. Może spodziewał się więcej po oznajmieniu Duncana, że wampiry mogą przybyć w minutę, nieważne gdzie będą. Albo ponieważ z jakiegoś powodu był pewien, że Garry ukrył się w jednym z domków i że jego stary kumpel nie przeżyje nocy, jeżeli Raphael miał coś do powiedzenia w tej sprawie. A Colin był całkiem pewien, że Raphael miał coś do powiedzenia w tej konkretnej sprawie. Nie to, że Colin go winił. Garry i jego nowi kumple próbowali zamordować Leighton. Zamordowali Leona i tak samo Marco i Prestona. I Garry był odpowiedzialny za to, co zrobili Mariane. Ale po tylu latach, gdy kryli swoje plecy... Do diabła, może to był prawdziwy powód, dlaczego sugerował, aby rozbili się na dwie grupy. W ten sposób nie będzie musiał być świadkiem egzekucji przyjaciela. Czy raczej byłego przyjaciela. Mógł mieć mieszane uczucia w sprawie śmierci Garryego, ale to nie zmieniało czasu przeszłego ich przyjaźni.

- Mocno zamyślony, koleś – powiedział Robbie, bez odwracania wzroku od drogi. Colin westchnął i przeciągnął dłonią przez włosy, świadomy, że Sophia słyszy każde słowo. Wiedziała, że miał ambiwalentne odczucia, co do planu Raphaela wobec McWatersa i innych ludzi. I obserwowała go, pewnie zastanawiając się, czy ją osądzi, zanim skończy się noc. Colin odwrócił się na siedzeniu. - Jestem zaskoczony, że nie poszedłeś z Raphaelem, Jeremy – powiedział do wampira siedzącego obok Sophii. Jeremy odwrócił się od okna. Z każdą milą stawał się bardziej napięty, gdy odjeżdżali od baru, a Colin wiedział, co to było. Strach, prosty i jasny. Wampir mógł być żądny zemsty za swoją partnerkę, ale nigdy przed tym nie uczestniczył w bitwie. Był śmiertelnie przerażony. Jeremy spojrzał szybko na Sophię, zanim odpowiedział Colinowi. - Jestem tylko księgowym. Lord Raphael i jego ludzie są przyzwyczajeni do pewnego poziomu agresji, który mnie jest obcy. Niektórzy z nich są z nim od dziesięcioleci i walczyli, wyzwanie po wyzwaniu. Mógłbym tylko się przyglądać. Colin wzruszył ramionami. - Będziemy mieli takie samo gówno, wiesz. Jeżeli znajdziemy tych gości, nie poddadzą się łatwo. Jeremy ostro skinął głową. - Tak. Nie będę cię od tego odwodził. Może jestem księgowym, ale też jestem wampirem. Poza tym mam nadzieję, że znajdziemy pomiędzy nimi tych, którzy zaatakowali Mariane. Tyle jestem jej winien.

- Nie mam z tym problemu – zapewnił go Colin, świadomy lekkiego rozbawienia w ciemnych oczach Sophie. Podejrzewał, że to z tego powodu, że jej bardzo ludzki kochanek był dużo spokojniejszy niż pieprzony wampir, idąc w walkę. A mówiąc o tym, co miała, do diabła, na myśli, nazywając go wcześniej w posiadłości swoim partnerem? Z pewnością to spowodowało, że Raphael przysiadł i rozejrzał się jeszcze raz. Czy ktoś powinien go zapytać, czy chce być jej partnerem? Do diabła, czy była na to jakaś ceremonia? Przewrócił oczami, zdając sobie sprawę, że brzmiał jak panna młoda. Co dalej, na litość boską? Czy ma się zacząć martwić o ładną obrączkę? Kurwa. Ulżyło mu, gdy Robbie skręcił ostatni raz i pokazał się dom. Dajcie mu porządną walkę każdego dnia. To było dużo łatwiejsze niż zgadywanie, co kombinują wampiry. Robbie zwolnił, zatrzymując się, zanim wyjechali zza drzew. Za nimi drugi SUV z gromadą myśliwych Raphaela w środku. W domu były zapalone światła, ale nie było żadnych pojazdów zaparkowanych przed nim. - Co o tym myślisz? – Zapytał Robbie, wyglądając przez okno. - Myślę, że żona jest w domu. Nie mają dzieci – Colin rozpiął pasy. – Zostań tu. Zapukam do drzwi. Ręka Sophie dotknęła jego ramienia, gdy wysiadał, więc mrugnął do niej porozumiewawczo, zanim zamknął drzwi i ruszył w kierunku domu. Szedł wolno, dotykając krawędzi swojej broni. Sprawdził dom po obu stronach, szukając pojazdów czy garażu, gdzie mogłyby być

schowane. Ale nic tam nie było. Wciąż uważnie mierzył kroki i nasłuchiwał, zanim zapukał do drzwi. Odgłos telewizora natychmiast ucichł. Znów zapukał. Ktoś zaklął, a potem usłyszał, jak ktoś się podnosi i podchodzi do drzwi. Ktokolwiek to był, nosił kapcie. Słyszał ich odgłos na twardej podłodze… Drzwi się otworzyły. - Colin – kobieta stojąca w drzwiach nie wydawała się zadowolona z jego widoku. - Jan – powiedział grzecznie. – Gordon w domu? - Czy wygląda jakby był w domu? Czy widzisz wielką, czarną ciężarówkę gdzieś tutaj? - Nie, proszę pani. Nie widzę, ale zawsze może być w sklepie. - Cóż, nie jest. Chcesz Gordona, to najlepiej jedź do Curtisa. Wszyscy oni coś tam knują. I zanim zapytasz, nie wiem co, do diabła, i nie chcę wiedzieć. Kiedy Colin nie odpowiedział, odezwała się zniecierpliwiona. - Coś jeszcze? Oglądam telewizję. Colin potrząsnął głową. - Nie, proszę pani. To wszystko. Sprawdzę u Curtisa, tak jak pani powiedziała. - Cóż, krzyżyk na drogę – wymamrotała, zamykając już drzwi. Colin uśmiechnął się do siebie. Zanim się odwrócił, usłyszał sadowienie się i odgłos telewizora. Wciąż uśmiechał się, gdy wsiadał do ciężarówki. - Wyglądała na zadowoloną, gdy cię zobaczyła w drzwiach – zauważył Robbie.

- Masz rację – zgodził się Colin. – Oszczędziła nam trochę czasu, jak sądzę. Mówi, że jej mąż i jego kumple są u Curtisa Jenkinsa. Wygląda na to, że chłopcy schowali się. - To nam oszczędza czasu i amunicji. - Jeżeli znajdziemy ich, nie będziemy potrzebowali amunicji. Wtrąciła Sophia, a jej seksowny głos kontrastował ostro z krwiopijczym kontekstem. - Wampiry wolą bardziej bezpośrednie rozwiązania takich problemów. - Tak, proszę pani – zgodził się Robbie. – Widziałem Lorda Raphaela w działaniu , bezpośrednie - to takiego słowa bym użył. - Chcę krwi – powiedział Jeremy z tylnego siedzenia. Podniósł wzrok na Colina. – Ludzkiej krwi. Chcę, aby noc krzyczała ich przerażaniem. Colin spojrzał w jego oczy, zauważając czerwony blask w jego spojrzeniu. - Mam nadzieję, że dostaniesz to, czego chcesz, Jeremy – powiedział. – Za Mariane. Colin znów odwrócił się, patrząc, jak znika droga przed nimi, gdy jechali do domu Jenkinsa. Miał tylko nadzieję, że ludzka krew, której tak pożądał Jeremy, nie będzie należała do niego czy Robbiego.

Rozdział XLI Sophia ruszyła na środek żwirowej drogi, czy może to był podjazd. Wyglądały tak samo, więc jakie miało znaczenie, co to było. Jedyna rzeczą, która ją obchodziła, były koleiny po obu stronach, gdzie żwiru nie było. Założyła swoje wytrzymałe, na płaskim obcasie buty, przewidując, że może być trochę brudu, ale to nie znaczyło, że chciała się pobrudzić. Uśmiechnęła się, rozbawiona, w przeciwieństwie do powagi sytuacji. Musiała podzielić się tą myślą z Colinem, kiedy już bezpiecznie wrócą do Vancouver. Ponieważ to zamierzała zrobić. Jeżeli Lucien nie żyje, – co wciąż ją zasmucało, – ale jeżeli to prawda, zamierzała zostać następnym Lordem Terytorium Kanadyjskiego. A jeżeli Lucien nie jest martwy? Jeżeli w jakiś sposób udało mu się ukryć, gdy inni sprzątali po nim? Zmarszczyła brwi… Lepiej dla niego, jeżeli byłby martwy. Cichy dźwięk przywrócił ją do rzeczywistości i domu na końcu podjazdu. Spojrzała zaciekawiona. Nie wszyscy poszukiwani ludzie mogli się tu ukryć, ale kilku z nich to zrobiło. Naliczyła pięć ciężarówek zaparkowanych przed domem, jak konie w stajni. A za domem widać było blask metalu, który z łatwością mógł być jeszcze dwoma następnymi. Wciąż ukryta w lesie i zakamuflowana swoim ciemnym ubraniem, zatrzymała się, badając sytuację. Mogła nie mieć doświadczenia w walce, jak Raphael i jego ludzie czy nawet Colin i jego przyjaciel Robbie, ale miała kilka walk przez te lata. A ponieważ wampirze pojedynki były na śmierć i życie, zwłaszcza między obcymi, nie stałaby tu przed nędznym domem, jeżeli nie nauczyłaby się walczyć… i wygrywać. Od frontu dom był zaciemniony. Być może mieli nadzieję, że ukryją swoją obecność. W każdym razie nie wystawili strażników.

Wysłane z nią wampiry Raphaela i Colin już otoczyli dom i donieśli, że nikogo nie znaleźli. Odnalazła Colina i Robbiego, gdy wyszli zza jej pleców, ponieważ ich ludzkie serca biły głośno, mimo że szli tak cicho jak wampiry. Zajęli pozycje po obu jej stronach, pomiędzy drzewami. W odpowiedzi, porzuciła swoje schronienie i wyszła na podwórze. Usłyszała głośne kliknięcie i zamrugała, patrząc w dół na żółte światło na ziemi. Zbyt późno rozpoznała poustawiane czujniki dookoła domu. Światełka poruszyły się, system wykrywający ruch. Ale to nie miało znaczenia. Chciała być widzianą. Plan zakładał wyciągnięcie ludzi z domu, a to było dobre, jak wszystko inne. Oczywiście następne światełko zamrugało przed frontowymi drzwiami, zanim otworzyły się i stanął w nich chudy człowiek, wyglądający na podwórko. To było głupie z jego strony, że stawał się takim łatwym celem. Na szczęście dla niego, wyciągnięcie go na podjazd nie było częścią ich planu. - Pewnie zwierzęta uruchamiają cały czas światła – wyszeptał Colin gdzieś po jej lewej stronie. Sophia skinęła i zrobiła następne dwa kroki, upewniając się, że człowiek ją widział. Mężczyzna podskoczył lekko, gdy się pojawiła, zamierając na chwilę. To świadczyło o jego nędznym instynkcie samozachowawczym. Jakby późno zauważył, że sam się wystawia w świetle, człowiek sięgnął do środka i zgasił lampy, mówiąc coś do kogoś za sobą, zanim otworzył drzwi i wyszedł na werandę. Miał jakąś strzelbę na ramieniu. Ale była mniej więcej skierowana w jej stronę, nawet ona mogła stwierdzić, że nie celował w nią bezpośrednio. Była poza wszystkim tylko kobietą. Jakie zagrożenie mogła stanowić dla uzbrojonego mężczyzny?

To był punkt planu, któremu sprzeciwiał się Colin. Nie podobał mu się pomysł, że ona będzie stała wystawiona na strzał. Sophia zapewniła go, że może przeżyć prawie każdy postrzał, nawet w głowę, jeżeli jej mózg będzie funkcjonował. Colin odpowiedział, że jest lista amunicji, która sprawi, że jej mózg zostanie rozbryźnięty. Oraz podkreślił, że to są ci sami ludzie, którzy chcieli zamordować Cynthię Leighton, nawet jeżeli większość mężczyzn wahałaby się przed strzałem do samotnej, nieuzbrojonej kobiety. Żeby zakończyć kłótnię, Sophia przypomniała mu, że nawet jeżeli próbowali zabić Cynthię Leighton, to strzelali w jej ciało, a nie w jej głowę. Oczywiście, zawsze było możliwe, że będą celowali w jej głowę i po prostu nie trafią, ale tego nie wspomniała Colinowi. Miał dość zmartwień. Chudy mężczyzna wyszedł przed dom, podchodząc do końca werandy, zawieszając stopę nad pierwszym schodkiem. Obniżył strzelbę lekko i odwrócił się przeszukując podwórko i znów spoglądając na nią, gdy nic tam nie znalazł. Uśmiechnął się szeroko, ukazując białe zęby. - Hej, chłopcy – zawołał przez ramię. – Musicie to zobaczyć. Stawiając broń przy boku, przeszedł cztery stopnie w dół na ziemię, lądując na obu nogach. Więcej mężczyzn za nim wyszło na werandę, wszyscy uzbrojeni, kilku przeskoczyło schody i stanęło obok. Sophia policzyła szybko. Siedmiu ludzi. Zastanawiała się, ilu znalazł Raphael. - To z tym przychodzą wampiry? – Zapytał jeden z nich. – Wysyłają kobietę do brudnej roboty? Masz dla nas wiadomość, kochanie? Sophia wzruszyła ramionami.

- Z mojego doświadczenia wynika, że kobiety zawsze muszą odwalać brudną robotę. - Nie dość tego, to pieprzona fanka wampirów – ktoś wymamrotał. – Pieprzona damsko nazistowska fanka wampirów. - Jeszcze jeden powód, żeby ją zdjąć, tak to widzę – powiedział chudy mężczyzna, jego ostre spojrzenie spoczęło na jej twarzy, zanim zaczęło przeszukiwać las. - Wystarczająco ładna, jak sądzę – powiedział następny, robiąc dwa długie kroki. – Może powinniśmy się zabawić, zanim z nią skończymy. Co o tym sądzisz, ślicznotko – zawołał. – Chcesz pieprzyć się z kilkoma ze swoich, zanim umrzesz? Sophia przechyliła głowę, zaciekawiona. To ciekawe, że sądzili, że jest człowiekiem. Czy nigdy nie widzieli wampirzycy? - Nie pieprzę się ze zwierzętami – powiedziała w końcu. Kilku z nich zaklęło paskudnie, a jeden zeskoczył z werandy na ziemię, gdzie stali przed nią w pół okręgu, aczkolwiek nadal kilka kroków od niej. Przy całej ich odwadze, jednak żaden z nich nie był chętny opuścić bezpieczeństwa stada. Ten chudy zrobił krok do przodu. - Uważaj, co mówisz, dziwko, albo zamknę ci gębę czymś użytecznym. - A co to by miało być? – Zapytała ciekawie. - Hej, Curtis – nagle zawołał jeden z nich – coś tu nie gra. Najwidoczniej to był mózg tej zbieraniny, który wycofał się na werandę, rozglądając się niechętnie dookoła. - Co ona tu robi zupełnie sama? Zza pleców Sophii, odezwał się Colin.

- A kto mówi, że jest sama? Uśmiechnęła

się,

pokazując

kły,

gdy

zza

drzew

wyszły

uśmiechnięte wszystkie wampiry. Ludzie odwrócili się prawie jak jeden, biegnąc do bezpiecznego domu. Sophia sięgnęła swej mocy, zatrzaskując drzwi przed nimi i rzucając ich w ramiona wampirów Raphaela. Wszystkich, z wyjątkiem chudego Curtis Jenkinsa. Jenkins należał do niej. Nie zważając na odgłosy walki dookoła, ufając całkowicie możliwościom swoich wampirzych kompanów, że dadzą sobie radę z kilkoma ludźmi, i wiedząc, że Colin pilnuje jej pleców, złapała Jenkinsa w macki swojej mocy i przeciągnęła go powoli przez podwórze, aż stanął kilka stóp przed nią, rzucając przekleństwa w próbie uwolnienia się. - Bądź cicho – wymamrotała zirytowana. Usta człowieka nadal poruszały się, otwierając i zamykając jak u ryby, łapiącej powietrze. Kiedy słowa nie wychodziły, jego oczy rozszerzyły się i patrzyła w szoku na Sophię. - Curtis Jenkins – powiedziała, uśmiechając się uprzejmie. – Zdecydowałam, że chcę pieprzyć ciebie – zmarszczyła brwi. – Czekaj, to nie tak. Mój angielski… - dodała, potrząsając głową. – Niech pomyślę. Ach. Nie chcę cię pieprzyć. Raczej odwrotnie. Chcę cię rozpieprzyć. Jej uśmiech zniknął, gdy rzuciła człowieka na kolana. Zduszone odgłosy wypełniły jego gardło, gdy się dusił, próbując przerwać niewidzialne więzi jej mocy. Sophia okrążyła go wolno, rozbawiona sposobem, jak jego głowa przekręcała się, gdy próbował mieć ją w zasięgu wzroku. - Powiedz mi, Jenkins, wiesz, gdzie jest Lucien?

Człowiek zamarł, wyraźnie przerażony jej pytaniem Patrzył na nią zdezorientowany. Zaskoczona jego reakcją, Sophia przechyliła głowę. - Wiesz, kim jest Lucien? Potrząsnął głową, otwierając szeroko oczy. Sophia westchnęła. Nie wiedziała, dlaczego sądziła, że to będzie łatwe.

Odrzucając

wszelkie

pozory

człowieczeństwa,

sięgnęła

bezpośrednio do jego umysłu, rozdzierając go w poszukiwaniu prawdy. Jego myśli były pełne gnoju i nienawiści, aż poczuła się zbrukana, dotykając ich. W większości jego umysł był przepełniony radością po ataku jego gangu na partnerkę Raphaela i na Colina również. Nie cierpiał tego, że Colin był wynajęty na miejscowego przedstawiciela prawa, wierząc, że to on nadawał się bardziej, aczkolwiek, co sprawiało, że tak myślał, było niejasne. Ale brutalny atak na młoda partnerkę Jeremyego wzbudził w nim taką falę pożądania, że to raniło jej dusze. Zniszczyła w nim to wspomnienie bez wahania, nie dbając, co mu to zrobi. Brnąc z niesmakiem, zastanawiała się, czy musiała tracić czas nad tym śmieciem, gdy mignęła jej znajoma twarz, a potem zniknęła. Sophia drążyła, próbując

przywołać

ją

z

powrotem,

ale

zaginęła

w

obecnych

wspomnieniach, które w większości nie były warte pamiętania. Frustracja sprawiła, że poczuła się niezręcznie, więc zamknęła jego umysł szybko. Mięśnie jego ciała zacisnęły się na raz, a potem rozluźniły ze słyszalnym sapnięciem, jakby uwolnione z uwięzi. To sprawiło, że rozciągnął się na ziemi, gdzie leżał, zbierając się po jej brutalnym badaniu.

Sophia patrzyła na niego beznamiętnie. Podniosła rękę, aby to wreszcie skończyć, gdy usłyszała znajome kroki. Odwróciła się na czas, aby zobaczyć pojawiającego się Colina. W jednej ręce niósł strzelbę, a gdy podszedł bliżej, wyczuła delikatny zapach prochu na jego ubraniu. Mrugnęła, nagle przypominając sobie, że jakiś czas temu słyszała strzały. - Wszystko w porządku? –Zapytała, przyglądając mu się szybko. Colin uśmiechnął się do niej. - W porządku. Przechylił się, patrząc na Jenkinsa bez zainteresowania. - Co z tym? Jakieś resztki umysły Jenkinsa rozpoznały głos Colina, zajęczał, przyciągając jej uwagę. Leżał na plecach na ziemi bez ruchu, ale jego oczy utkwione były w Colinie. Sophia patrzyła na niego zaciekawiona, zastanawiając się, czy może zostało mu na tyle umysłu, że myślał, że może jego dawny kumpel go uratuje. - Czy potrzebujesz pomocy, kochanie? – Zapytał ją Colin. - Nie, już skończyłam. - Jeżeli jesteś pewna, to poszukam Jeremyego. Chwilę temu wyglądał blado. Sophia stanęła na palcach i przyciągnęła głowę Colina do szybkiego pocałunku. Zamrugał, ale jednocześnie jego oczy zabłysły z przyjemności. - To nie zajmie długo – zapewniła go. Colin skinął i przeszedł obok niej, zmierzając w kierunku domu. Patrzyła, jak odchodził, podziwiając sposób, w jaki się poruszał, z tym

luźnym kołysaniem biodrami i wdziękiem samca. Westchnęła z zadowolenia. A potem odwróciła się do Jenkinsa. - Gdzie skończyliśmy? Colin był sobą zaskoczony. Nie miał żadnych skrupułów, zostawiając Jenkinsa z Sophią, nawet jeżeli wiedział, że tu było tylko jedno rozwiązanie. Nie miało znaczenia, że dawny kumpel umrze, tylko jak to się stanie. A jeżeli chciała zrobić to Sophia, dla niego nie miało to znaczenia. Gdzieś pomiędzy dniem, kiedy znalazł prawie na śmierć torturowaną Mariane i tym popołudniem, gdy wiózł zakrwawione ciało Leighton do jej wampirzego kochanka, w rozpaczliwej próbie ratowania jej życia, zdecydował, że ci ludzie nie zasługują, aby żyć. A on nie ufał wymiarowi sprawiedliwości, jeżeli chodziło o wampiry czy ludzkie kobiety, które kochali. Usłyszał cichy odgłos i podniósł swoją strzelbę, gdy jego wzrok przeszukiwał cienie za domem. Widział, jak Jeremy znikał tam jakiś czas temu. Wampir nie był żołnierzem i było całkiem możliwe... Zamarł w pół kroku, stawiając wolno stopę na ziemi. - Jak się masz, Jeremy – powiedział ostrożnie. Wampir odsunął usta od szyi kogoś, kogo Colin nie rozpoznał, ocierając krople krwi i mięsa, zanim uśmiechnął się do Colina. - Cześć, Colin – powiedział wesoło. Colin podszedł bliżej. Człowiek był martwy, aczkolwiek jego krew wciąż płynęła, więc nie stało się to zbyt dawno. - Znasz tego gościa? – Zapytał, patrząc na Jeremyego. - Dosyć dobrze – powiedział ponuro wampir. – Był jednym z tych, którzy skrzywdzili moją Mariane. Widziałem tylko obrazy tego, co się stało, ale rozpoznałem głos tego tu. Nie znam jego nazwiska. A ty?

Colin przyjrzał się resztkom z twarzy mężczyzny. Potrząsnął głową. - Nie. - To nie ma znaczenia – powiedział Jeremy. – Sophia zniszczy ciała, zanim stąd odejdziemy. Nawet ja wiem, jak to ma być zakończone. Colin skinął. Podsłuchał Sophię, mówiącą coś do innych, aczkolwiek jeszcze nie miał jasnego obrazu, jak ma to wyglądać. - Powinniśmy chyba zaciągnąć go na przód – powiedział. – Potrzebujesz pomocy? Jeremy wstał z zaskakującą szybkością i wdziękiem właściwym wszystkim wampirom. Złapał martwe ciało i zarzucił sobie na ramie z łatwością, jakby nic nie ważyło. Uśmiechnął się szeroko do zaskoczonego Colina. - Wampiry, kojarzysz? Lepiej się przyzwyczaj, jeżeli nie chcesz, aby Sophia weszła ci na głowę. Colin patrzył na maszerującego wampira jak na ósmego krasnoludka z jakiejś niezwykle okrutnej bajki. I miał przeczucie, że Sophia wejdzie mu na głowę, nieważne, co zrobi. Trwało jakiś czas, zanim wszystko zostało posprzątane, ale w końcu Sophia przyszła do niego, gdzie stały ich samochody na wąskiej drodze. Ciała zniknęły, zredukowane do popiołu i rozrzucone w lesie, więc nie będzie żadnych podejrzanych stosów, w których mógłby węszyć podejrzliwy technik policyjny. I tak nic by tu nie znalazł. Moc Sophii sprawiła, ze zniknęły ciała i kości, żaden ogień tego nie mógł zrobić. Efekt końcowy bardziej przypominał palenie drewna niż kremacje ludzkich zwłok. To dało Colinowi chwilę na zastanowienie się, ile mocy drzemało w Sophii, ale też sprawiło, że był dumny.

Był cichy, gdy szli do samochodu, ale było coś, co chciał wiedzieć i tylko Sophię mógł zapytać. - Widziałaś, co Jeremy zrobił temu facetowi. Nawet nie mogłem rozpoznać, kim był. - Tak. - Czy to... to znaczy, czy sądzisz, że to właśnie zrobił Raphael Garry’emu? Wzięła go za rękę, zatrzymując go, aby spojrzeć w jego twarz. - Twój przyjaciel… - Nie mój – nalegał, w końcu spotykając jej wzrok. – Już nie. Sophia skinęła wolno, przyjmując jego oświadczenie. - Zatem, Mc Waters... on próbował zamordować partnerkę Raphaela. Widziałeś, co zrobił Jeremy, do czego doprowadziła go zemsta. A Jeremy jest... – potrząsnęła głową, szukając porównania. – Jeremy jest dziecięcym westchnieniem w porównaniu do najbardziej niszczącej burzy na świecie, jaka kiedykolwiek była widziana, takiej, która niszczy wszystko na swojej drodze bez zastanowienia. Tą burza jest Lord Raphael. Wzięła jego druga rękę, ściskając ją delikatnie. - Mc Waters prawie na pewno już nie żyje i nie ma sensu myśleć o rzeczach, które są poza ludzką wyobraźnią. - Kurwa – Colin odwrócił wzrok. – Mac nie był tym, za kogo go uważałem. Zmienił się tak bardzo, jak tylko człowiek może. Ale też był dobrym żołnierzem. I kiedyś honorowym człowiekiem. To ciężkie. Uczucia nie mogą się tak szybko zmienić, wiesz?

- Wiem. Czasami ludzie nas rozczarowują, ale to nie zmienia naszych wspomnień o nich. - Taa. Zacisnął palce na jej ręku i znów zaczął iść, podnosząc wzrok, gdy doszli do drogi i Robbie zawołał Sophię. Ruszył do nich w ciemność, wyciągając telefon. - Duncan – powiedział, podając jej komórkę. Sophie skinęła w podziękowaniu i wzięła telefon. - Tu Sophia. Zacisnęła usta z irytacji, gdy słuchała, ale jej głos pozostał służbowy. - Tak, oczywiście – powiedziała. – Ciała zostały spalone na popiół i rozsypane w okolicy, wszystkie ślady krwi zatarte. Żaden z naszych nie został ranny. Słuchała jeszcze przez chwile, a potem podniosła głowę i zapytała Colina. - Za jak długo dotrzemy do posiadłości? - O tej porze to będzie szybko. Pewnie pół godziny, najwyżej czterdzieści minut. Powtórzyła informację i skinęła w ten machinalny sposób, jak to robią ludzie, rozmawiając przez telefon. - Jutro w nocy zatem. Będę. Rozłączyła się i podała go z powrotem Robbiemu, dziękując. Spojrzała na Colina i powiedziała cicho. - Porozmawiamy później.

Skinął, biorąc ponownie ją za rękę i kierując się do samochodu. Zgadywał, że cokolwiek jest zaplanowane na jutro, jest związane z wciąż zaginionym Lucienem. Ludzie, którzy byli odpowiedzialni za morderstwa, już zostali wyeliminowani, ale Lucien miał coś z tym wspólnego, a wciąż nie został odnaleziony. Czy był martwy? Czy pociągał za sznurki z ukrycia? Colin nie wiedział. I wydawało się, że nikt tego nie wiedział. Ale Colin wiedział jedno. Nie opuści Sophii, dopóki w okolicy był Lucien. Wampirzy Lord był jej Panem i dawało mu to pewien rodzaj władzy nad nią. Sukinsyn wezwał również Sophię do Vancouver, pozwalając jej i innym ryzykować życie, płacić cenę za jego głupotę i tchórzostwo. Ale teraz bałagan został uprzątnięty, teraz już Lucien nie potrzebował Sophii, mógł ją postrzegać jako zagrożenie. Mógł szukać możliwości pozbycia się jej. Ale Colin jej potrzebował. Teraz i na zawsze. Już raz ją stracił i nie miał zamiaru znów jej stracić. Jenkins i jego kumple nie przewidzieli wyniku rozgrywki, zabijając wampiry, ale Colin nie popełni tego błędu. Zwłaszcza gdy to życie Sophii było na celowniku.

Rozdział XLII Pierwszą rzeczą, jakiej Raphael nasłuchiwał, gdy się obudził, było bicie serca Cyn, wciąż pulsującego przy jego piersi. Czuł ją w swoich snach, ale to nie powstrzymało ulgi, jaka ścisnęła jego serce, gdy znalazł ją tam w rzeczywistości, gdy skończyła się noc. Dotknął ustami jej czoła, zaciskając ramiona dookoła niej w lekkim uścisku. - Raphael? – Powiedziała, brzmiąc na senną i skonsternowaną, i zdecydowanie zbyt słabą. - A kto inny leżałby nagi w twoim łóżku, moja Cyn? Poczuł jej uśmiech przy skórze, a w następnej chwili stężała. - Wszystko porządku z tobą? Czy byłeś… - Oni są martwi, lubimaya. Ci, którzy cię skrzywdzili, ci, którzy zamordowali Marco i Prestona i zaatakowali Mariane. Wszyscy są martwi. Odsunęła się trochę, przeszukując jego twarz swoimi oczami pełnymi bólu. Ten widok doprowadzał go do szaleństwa, w tej chwili chciałby zabić jeszcze setki ludzi, aby ją pomścić. Coś z jego uczuć musiało pokazać się na jego twarzy, ponieważ dotknęła palcami jego policzka. - Jesteś pewien, że wszystko w porządku z tobą? – Zapytała. - W porządku, moja Cyn. Tak jak i ze wszystkimi innymi, włączając twojego Robbiego. - I Murphyego też? Raphael poczuł przypływ zazdrości, gdy zapytała o człowieka. To też zobaczyła, a jej usta zmiękły w lekkim uśmiechu.

- Kocham cię, Raphaelu. Pochylił się, aby dotknąć jej ust i odpowiedziała po raz pierwszy od jej zranienia, otwierając usta i dotykając lekko swoim językiem jego. Coś się w nim złamało w odpowiedzi na ten delikatny dotyk, tak inny od ich zwykłego kochania się. Walczył o utrzymanie kontroli, nie chcąc jej tym zasmucać. - Pan Murphy jest również cały – powiedział jej. – I sądzę, że on i Sophia mają, jakbyś to powiedziała, się ku sobie. - Mają za sobą historię – wyszeptała Cyn, brzmiąc na zmęczoną, jakby nawet ta krótka wymiana zdań wykończyła ją. Raphael jeszcze raz szybko pocałował jej usta. Potem jej policzek i jej czoło, odsuwając jej włosy do tłu swoimi palcami. - Musze wziąć prysznic – zmartwiła się. - Jesteś idealna, tak jak teraz, moja Cyn. Żywa, pomyślał sobie, a tylko to się liczyło. Z czasem odzyska siły. Myśląc o tym, podniósł ramię i przegryzł nadgarstek kłami. - Musisz się napić, lubimaya. Otworzyła oczy. - A co z tobą. Jeżeli wciąż będę od ciebie pić… - Pożywiłem się zeszłej nocy – zapewnił ją. Nie zapytała, a on nie ciągnął tematu czyją krew pił na obiad. Ale on i jego wampiry dobrze pożywili się na swoich wrogach. - Okay – powiedziała. – To dobrze, ale czuję się dzisiaj dużo lepiej. Nie będę potrzebować… - Pij – rozkazał, przerywając jej. – Podyskutujemy później.

Westchnęła, ale poddała się niechcianemu. Była zbyt słaba, aby go powstrzymać. Jej usta zamknęły się na jego nadgarstku i zaczęła ssać. Raphael objął tył jej głowy swoją ręką, a jego myśli popłynęły w dalszą część nocy. O ludzi się zatroszczono, ale Lucien wciąż stanowił problem. Musi być szybko odnaleziony i sprawa rozwiązana permanentnie. Raphael nie mógł już dłużej tolerować wpływu obcego wampira na swoje terytorium, szczególnie takiego, który przyniósł taką szkodę ludziom Raphaela. Lucien musi odejść, a Sophia powinna razem z nim.

Rozdział XLIII Raphael zakładał sweter prze głowę, gdy zadzwoniła Elke, aby powiedzieć, że przybył doktor Saephan. Cyn zasnęła, ale obudziła się, gdy zadzwonił telefon, odwracając głowę i patrząc, jak otwiera drzwi i wysyła windę na górę, aby przywiozła doktora. Czekając, Raphael zadzwonił do Duncana, dając mu znać, że wkrótce będzie na górze i potwierdzając ich ustalenia dotyczące ludzkiej kobiety, którą zatrudniał Wei Chen. Raphael nie był pewien, czy była związana z bieżącymi wydarzeniami, ale czuł, że była. Nie miał powodu sądzić, że tak nie było. To był instynkt, nic więcej, ale ufał swoim instynktom. Przeprowadziły go przez długa drogę z brudnej farmy swojego ojca. Drzwi windy otworzyły się i pojawił się Peter Saephan, mamroczący szybkie powitanie do Raphaela, gdy zdążał bezpośrednio do łóżka Cyn. Niósł ze sobą lodówkę na jednym ramieniu i czarna torbę w drugiej ręce. - Moja Cyn wygląda dużo lepiej dziś wieczorem, doktorze. Przespała cały dzień i niedawno obudziła się. - Twoja Cyn jest tutaj – wymamrotała. Saephan roześmiał się. - Rzeczywiście, czujesz się lepiej. Nigdy nie myślałem, że to powiem, ale brakowało mi twojego przemądrzałego tyłka. - Ładne maniery, doktorku. - Trzymam je tylko dla ciebie, kotku – Saephan usiadł i otworzył swoją torbę – Spójrzmy.

Raphael obserwował cicho, jak doktor sprawdzał jej stan, potem słuchał jej serca, podwinął koszulę, aby sprawdzić jej brzuch. Cyn skrzywiła się więcej niż raz pod jego ostrożnym dotykiem i Raphael zmarszczył brwi, ale doktor Saephan skinął usatysfakcjonowany. - Masz rację, mój panie – powiedział do Raphaela, a potem do Cyn – Zdecydowanie masz się lepiej. Ale biorąc pod uwagę, że dwa dni temu była prawie martwa, lepiej jest relatywnym określeniem. - Kurwa – wyszeptała, ale to był tylko cień jej zwykłej żywotności. Saephan roześmiał się. - Jesteś okropnym pacjentem, ale kocham cię. Więc chodź, daj mi ramię. Cyn spojrzała na Raphaela i wyciągnęła ramię z westchnieniem. - Idź– powiedziała mu – Ze mną będzie w porządku. A jeżeli nie, możesz ugryźć za mnie tego doktorka. Raphael przeszedł przez pokój, pochylając się, aby pocałować ją. - Nie zrobię tego, ponieważ pomógł uratować twoje życie, lubimaya. Ale bądź grzeczna, a opowiem ci nowiny, kiedy wrócę. - Nowiny, o czym? – zapytała, ale jej głos już brzmiał na zmęczony, gdy ziewała. - O nowym Lordzie Kanadyjskiego Terytorium. Raphael skinął zawsze czujnej Elke, gdy wyszedł z windy. Spojrzała na niego pytająco, więc się zatrzymał na tyle, aby powiedzieć. - Robi duże postępu każdego dnia, Elke. Kiedy wychodziłem, kłóciła się z Saephanem. Elke znała Cyn na tyle dobrze, aby roześmiać się na to, wiedząc, że to były dobre wiadomości.

- Dziękuję, mój panie – powiedziała. - Ja dziękuję, Elke, za to, że strzegłaś jej tak dobrze. Elke wciąż była zaróżowiona z zadowolenia, kiedy Raphael ją zostawiał, aby dołączyć do Duncana w połowie korytarza, podającego mu skórzany płaszcz, który zostawił w kwaterze ochrony, używając tam prysznica ostatniej nocy. Był wyczyszczony, więc zarzucił go, idąc. Raphael lubił ten płaszcz. Był wygodny i funkcjonalny. Ale zakładał go w większości ze względu na Cyn. Uwielbiała ten płaszcz, mówiąc, że nadawał mu wygląd wampiryczny i dramatyczny. Musiał go zastąpić już kilka razy na jej żądanie i teraz miał kilka identycznych płaszczy w zapasie. - Kobieta opuściła posiadłość krótko przed zachodem słońca, mój panie – powiedział, Duncan, gdy szli – Justyn i Baron śledzą ją, a Wei Chen jest w sali konferencyjnej. Raphael skinął. - Sophia? - Spędziła dzień z panem Murphy – sucho powiedział Duncan – Są teraz w drodze tutaj. - Doskonale. Najpierw Wei Chen. Raphael zwrócił się w kierunku salonu, ale nie wielkiego pokoju, gdzie witał Sophię na początku tego wszystkiego, ale mniejszego, bardziej prywatnego pokoju konferencyjnego na końcu korytarza. Lider posiadłości czekał na niego. Folder z aktami leżał na stole przed nim, a on pracował na laptopie, gdy Duncan otworzył drzwi. Odstawił natychmiast urządzenie na bok i wstał, kłaniając się. - Dobry wieczór, Panie – powiedział – Rozumiem, że ubiegło nocne polowanie było pomyślne.

Raphael skinął. - Wyeliminowaliśmy ludzkie zagrożenie. Usiadł i odchylił się na fotelu, wskazując, aby Wei Chen zajął swoje miejsce. - Ale pozostaje jeszcze Lucien – kontynuował – Ani Sophia, ani ja nie znaleźliśmy wśród ludzi żadnej informacji o nim. Wei Chen potrząsnął głową w zamyśleniu, a potem poklepał leżący przed nim folder. - Ale ty uważasz, że Sandra Koepke może wiedzieć? – skinął i otworzył folder, przewracając kilka kartek, zanim przekręcił go tak, aby Raphael mógł go widzieć – Zanim do nas przyjechała, pracowała w Vancouver, mój panie. Raphael podał folder Duncanowi, który pochylił się i go czytał. Podnosząc brwi na informacje, które przeczytał, wyciągnął telefon i zadzwonił. - Justyn – powiedział cicho – Gdzie jesteś? – słuchał krótko, a potem powiedział – Nieważne, jak długo to będzie trwało, zostań z nią. Raphael spojrzał na swojego porucznika, a Duncan powiedział. - Gdziekolwiek ona zmierza, to nie jest adres, który podała. Wei Chen spojrzał na Duncana, a potem na Raphaela z zaskoczeniem. - Mój panie, ja.. - Czy miała jakieś powiązanie z wampirami w Vancouver czy gdziekolwiek indziej, gdzie wcześniej pracowała? – przerwał Raphael. Wei Chen wydawał się przerażony nowościami, które obwieścił Duncan, i zabrało mu chwilę, zanim przetrawił pytanie Raphaela.

- Nie, mój panie – nalegał –Nigdy bym jej nie wynajął w takim przypadku. Raphael wstał bez ostrzeżenia, podrywając Wei Chena na nogi. - Mój panie? - Zamierzam złożyć wizytę pani Koepke. Nie dzwoń do niej i nie komunikuj się w żaden sposób. - Oczywiście, że nie, mój panie! Raphael ruszył do drzwi, które otworzył Duncan przed nim i ruszył korytarzem. Sophia i Murphy wchodzili przez drzwi, wchodząc do salonu. - Sophia – powiedział bez zatrzymywania się – Ty i Murphy dołączycie do nas. Masz samochód, Murphy? - Tak, panie – powiedział Murphy marszcząc brwi. - Dobrze. Zabierz Sophię i jedź za nami. Duncan, ty i Juro. Nikt więcej. - Juro już czeka, mój panie. Raphael uśmiechnął się kwaśno, gdy otworzył drzwi i wyszedł po schodach w zimną i mokrą noc. Jego instynkt krzyczał głośno z każdym krokiem. Jeszcze nie był pewien, co przyniesie ta noc, ale wiedział, że jest na właściwej drodze. A Lucien czekał na końcu tej drogi.

Rozdział XLIV -

Czy wiesz, dokąd jedziemy?

Sophia oderwała swój wzrok i myśli od SUV-a jadącego przed nimi. Był tylko plamą ciemności, z czerwonymi światłami jak oczy demona na ciemnej drodze. Colin miał obie dłonie zaciśnięte na kierownicy i był tak samo napięty jak ona. - Nie jestem pewna – odpowiedziała – Słyszałeś wszystko, to co ja. Ale musi to mieć coś wspólnego z Lucienem. Jest jedyną wiszącą sprawą. Colin spojrzał na nią szybko. - To ten sam Lucien, który jest twoim Panem, tak? - Jest tylko jeden Lucien, wierz mi. - Więc przypuśćmy, że go znajdziemy. Co potem? Sophia zacisnęła usta i odwróciła się od Colina, patrząc na mijane drzewa. Nigdy nie powiedziałby tego przed Raphaelem - wstydziła się nawet przyznać to przed sobą, – ale była całkiem pewna, że Lucien specjalnie odwiódł morderców ze swojego terytorium na terytorium Raphaela. Nie wiedziała, jak to zrobił, ale rozumiała Luciena na tyle, aby wiedzieć dlaczego, zwłaszcza teraz, gdy zobaczyła ludzi stojących za tymi morderstwami. Dla Luciena to byłoby bardzo proste. Nie był wojownikiem, ale Raphael był. Więc dlaczego nie pozwolić Raphaelowi dać sobie radę z tymi zajadłymi mordercami? - Sophie? – powiedział Colin, gdy się nie odzywała – Wszystko w porządku? Przełknęła głośno i skinęła.

- Ci ludzie byli tu z powodu Luciena. Nie wiem jak, ale w to wierzę. I sądzę, że Raphael również. Będzie chciał zabić Luciena, jeżeli go znajdzie, i będzie miał prawo. Colin przyjrzał się jej. - A ty? – zapytał cicho. - Jeżeli to zrobił, zasługuje na śmierć. - To nie jest dobra odpowiedź, Soph. Colin zahamował ostro i Sophia zobaczyła, że SUV przed nimi mocno skręca. Jechali jeszcze przez kilka minut, zanim Colin wymamrotał. - Dokąd, kurwa, jedziemy? Zaczął bawić się nawigacją wbudowaną w dach, przyciskając guzik i przeklinając to, co zobaczył. - Spójrz na nawigację – powiedział w napięciu. Sophia spojrzała i zmarszczyła brwi. - W porządku. Spojrzałam. A teraz powiedz mi, na co patrzę. Colin sapnął niecierpliwie. - Za kilka mil będziemy na granicy kanadyjskiej. Czy wampiry przestrzegają granic międzynarodowych? - Zazwyczaj. Tak jest łatwiej. Ale nie ma przejść granicznych. - To nie znaczy, że nie ma granic. Są miejsca, gdzie można przejść w tę i z powrotem całkiem łatwo. To najdłuższa granica na świecie, nie można jej całej strzec. Sophia poczuła przewracające się w niej wnętrzności. Jeżeli byli tak blisko … Jej myśli zostały przerwane, gdy SUV Raphaela zahamował

ostro, znów skręcając, ale tym razem w prywatną drogę. Żwir tutaj był gruby i lekko uciekał pod ich kołami, gdy przejechali krótki dystans i zaparkowali przed małym, schludnym domkiem. Światła lśniły ciepło zza koronkowych firanek, a doniczki wypełnione były kwiatami, wypełniając werandę, tak szeroką jak sam domek. Colin zgasił silnik. - Co teraz? Sophia spojrzała na domek. - Sophie? Wstrząsnęła nią niecierpliwość. Cokolwiek, ktokolwiek tam czekał, poradzi sobie z tym, ponieważ musiała. Ponieważ, nieważne, co to było, musiała walczyć z gorszymi rzeczami i przeżyć. - Zobaczmy, kto otworzy drzwi – powiedziała, stwierdzając fakt i otwierając drzwi ciężarówki. Natychmiast zatrzymał ją zapach tych kwiatów. Był cudowny, pierwsza naprawdę ładna rzecz, jaką widziała od przybycia w to deszczowe miejsce. Ktokolwiek mieszkał w tym domu, doceniał piękno. Coś przepłynęło przez jej umysł, dotyk, który się pojawił i zniknął, zanim zdała sobie z tego sprawę. Złapała oddech i spojrzała twardo na mały domek. To niemożliwe. Jej uwaga skierowała się jak dwie smugi oddzielone od ciemności i podążyła w kierunku Raphaela. Wampiry. Najwyraźniej należały do Raphaela i zostały tu, aby obserwować to miejsce, aż przybędą. Światło rozjaśniło wejście. Musieliby być ślepi i głusi, aby nie zauważyć ich przybycia. Drzwi otworzyły się i znajoma postać w nich stanęła. Sophia zrobiła kilka kroków w bok, aby uniknąć światła z

werandy i móc lepiej się przyjrzeć. Ze skonsternowaniem odkryła, że to ta kobieta, która pracowała w ciągu dnia dla Wei Chena. Jeszcze bardziej skonsternowana kobieta spojrzała na tych, którzy na nią czekali i zamiast zatrzasnąć drzwi, otworzyła je szeroko i odsunęła się, zapraszając ich do domu. Sophie zmarszczyła brwi. To nie było zachowanie winnego. Więc dlaczego tu byli? Jeżeli Sophia miała jakieś wątpliwości, to Raphael ich nie miał. Ruszył w kierunku schodów, a Sophia uśmiechnęła się, gdy Juro i dwa inne wampiry ruszyły, aby znaleźć się przed nim. Ludzie Raphaela byli przewrażliwieni na punkcie jego bezpieczeństwa. Mogła mieć tylko nadzieję na swoje własne … zamarła w pół kroku. Swoje własne? - Sophie? Wzięła wyciągniętą rękę Colina, przyjmując wsparcie jego ciepła. - Zobaczmy, co Lord Raphael miał na myśli, Colin. Kobieta była niewyróżniająca się, pomyślała Sophia. Aczkolwiek nie była nieatrakcyjna. Mogła być całkiem ładna, jeżeli by się postarała. Jej

włosy

były

kasztanowe,

ale

ściągnięte

w

schludny

ogon

nieuwydatniający jej wyglądu, a jej oczy ukryte były za grubymi okularami. Była zdenerwowana, ale kto by nie był przy konfrontacji w środku nocy z tak dużą ilością wielkich wampirów. Musiało być przerażające, otworzenie drzwi i zobaczenie ich wszystkich przy progu. A nawet wiedząc, kim jest Raphael – pracując w posiadłości, musiała wiedzieć, kim on był – uśmiechnęła się, zapraszając ich do środka, jakby się ich spodziewała.

- Pani Koepke – powiedział Duncan ze swoim zwykłym spokojem – Nie musi się pani nas obawiać. Wei Chen wysoko panią ceni i pani pracę. Kobieta skinęła, jej spojrzenie jeszcze raz pobiegło dookoła, gdy wydawała się wahać, ale spoczęło na Sophii. - W czym mogę pomóc, Lordzie Raphaelu? – zapytała. - Wiesz, dlaczego Lord Raphael jest tu w Seattle – powiedział Duncan – Wiesz o morderstwach. - Oczywiście. Ale słyszałam... – jej usta zacisnęły się. - Co słyszałaś? – zapytał delikatnie Duncan. Sophia przyjrzała się bliżej kobiecie, zastanawiając się, dlaczego Raphael myślał, że miała coś wspólnego z morderstwami. A jeżeli nie miała, to Sophia pytała o to samo, co ta kobieta. Dlaczego tu byli? - Słyszałam, że znalazłeś tych okropnych ludzi, którzy to zrobili – powiedziała cicho kobieta – Tych, którzy zamordowali Marco i Prestona i zaatakowali biedną Mariane. I słyszałam, że to Lord Raphael i … ta – dodała, wskazując na Sophię – zabili ich wszystkich. Sophia cofnęła się z zaskoczenia. Z tego, co wiedziała, nigdy wcześniej nie spotkała tego człowieka, i kobieta wydawał się znać również innych. Więc skąd ta niechęć do niej? Raphael oparł się o zimny kominek, jedną rękę opierając o obudowę, jakby próbując udawać, że jest kimś innym, niż jest. Prywatnie Sophia pomyślała, że to wymagało więcej niż zwykłej pozycji, aby Raphael wydawał się nieszkodliwy, i widocznie się z nią zgadzał. Wyprostował się niecierpliwie, przyjmując pozę.

- Jestem tym zmęczony – powiedział nagle, – Co wiesz o mężczyznach, którzy dokonali tych morderstw? O ich powiązaniu z Vancouver? – domagał się. - Ona nic o tym nie wie. Lucien! Nagła obecność jej Pana sprawiła, że Sophia skierowała zszokowany wzrok na korytarz. Patrzyła, jak szedł wolno w blask lamp, gniew mieszał się z ulgą, że żyje. Zaryzykowała szybkie spojrzenie na Raphaela. On nie był zaskoczony. Najwidoczniej to był powód ich obecności w tym miejscu. Ten skurczybyk wiedział, że znajdzie Luciena z tą kobietą. - Sophie? – powiedział cicho Colin, gdy Sophia zamarła, stając przed swoim Panem. Ale była zbyt wstrząśnięta, aby odpowiedzieć, patrząc z przerażeniem, gdy Lucien wyszedł w światło lamp salonu. Jeżeli Sophia nie słyszałaby wcześniej jego głosu, nie rozpoznałaby go. Był schylony, jego palce były chude, a paznokcie żółte. Jego czarne, falujące włosy, kiedyś źródło zawstydzającej próżności, teraz były siwe i wiszące w strąkach. A jego twarz – jego piękna twarz – była pomarszczona i sucha, a jego szczęka obwisła, a jego kiedyś błyszczące oczy zakryte opadającymi powiekami. Sophia chciała szlochać. Troska biła od Colina jak gorąca lampa, gdy przysunął się, a ona wiedziała, że przygotowywał się, aby ją bronić, nawet jeżeli nie miał pojęcia, co powodowało jej napięcie. Jej palce dotknęły jego. Był zbyt dobrym wojownikiem, aby wziąć ją za rękę w nieznanej i zapewne groźnej sytuacji, ale jego ręka szybko dotknęła jej pleców. - Raphael – sapnął Lucien. Jego głowa okręciła się w jej kierunku – I Sophia, mój skarb. Wiedziałem, że mogę na ciebie liczyć.

Jego zachmurzone spojrzenie spoczęło na pozostałych wampirach tłoczących się w pokoju. - Duncan, oczywiście. Ale pozostałych nie znam. A potem jego spojrzenie spoczęło na Colinie stojącym tak blisko Sophii i na chwilę jego wzrok odzyskał dawną ostrość. A potem to minęło i uśmiechnął się, ukazując ciemne zęby. - Twój, Sophio? Dałem ci mój dobry gust, jeżeli nic innego? – zachichotał sucho, a potem zakasłał, uderzając jedną ręką w ścianę. - Sandra, kochanie – powiedział Lucien, przywołując kobietę do swojego boku. Gdy pospieszyła, jej twarz rozbłysła radością. - Jest piękny, nieprawdaż? – wyszeptała, a jej dłoń sięgnęła, aby dotknąć jego policzka, zatrzymując się kilka cali przed, jakby nie mając śmiałości, aby dotknąć doskonałości. Lucien uśmiechnął się i położył dłoń na jej ramieniu, gdy prowadziła go do tapicerowanego fotela w rogu, jakby był księciem w odwiedzinach. - Ona go nie widzi – Sophia wymamrotała, patrząc. Słowa były przeznaczone do uszu Colina, ale wiedziała, że wszystkie wampiry też to słyszały – Użył czaru na jej umyśle. Widzi go w glorii, takiego jak wyglądał. Sophia odwróciła wzrok od przedstawienia, jakie dawała Koepke przy Lucienie, zastanawiając się, co się wydarzy. Czuła rosnący głód wśród towarzyszących im wampirów. Tylko to, że Lucien był jej Panem, powstrzymywało jej własny głód. Wampiry były drapieżcami, wszystkie. Ale pomiędzy wampirzym lordami ten instynkt był bardo silny. Raphael był szczytem wampiryzmu, drapieżcą nad drapieżcami. A Lucien właśnie wystawił się jako cel.

- Dlaczego? - Zapytała nagle, poszukując odpowiedzi, zanim Lucien zginie. Spojrzała na niego, domagając się konfrontacji, – Po co ten podstęp? Dlaczego?.. – walczyła, aby znaleźć słowa na to, czego nie rozumiała – Po co się tak umniejszać? – wskazała na ich otoczenie, ale jej słowa wyrażały dużo więcej. Koepke odkręciła się, aby znów spojrzeć na Sophię, ale Lucien dotknął policzka kobiety, odwracając jej uwagę. - Mówiłem jej o tobie, Sophio – powiedział bez odwracania wzroku od Koepke – Obawiam się, że jest zazdrosna. Spokojnie, kochanie – wymamrotał do kobiety, a znajmy widok tych postarzałych ust starego mężczyzny wypełnił Sophię strachem i niesmakiem jednocześnie. Tylko tyle powiedział przez następne kilka minut, ale potem podniósł głowę, aby napotkać spojrzenie Raphaela, prosząc wzrokiem o pozwolenie na opowiedzenie swojej historii. Musiał wiedzieć, że jest w niebezpieczeństwie, pomyślała zatroskana Sophia. Ale czy rozumiał ogrom tego zagrożenia? Czy wiedział, że jego postępek kosztował niemal życie partnerki Raphaela? To był cud, największa powściągliwość Raphaela, ze Lucien jeszcze oddychał. Lucien wciąż patrzył na swojego wampirzego kumpla, czekając. Szczęka Raphaela zacisnęła się, ale skinął, krótkim ostrym ruchem. Lucien wydawał się uspokoić, jego oddech stał się westchnięciem. Oparł się o fotel, jedną ręką gładząc głowę Koepke, gdzie siedziała przy jego nogach jak pies. - Chodziło o kobietę, oczywiście – zaczął Lucien – Zawsze miałem słabość do piękna, aczkolwiek nigdy nie miało znaczenia, czy to kobieta, czy mężczyzna, prawda, Sophio? Pamiętasz tego młodzieńca.. ach, proszę o wybaczenie. Nie powinniśmy rozmawiać o takich rzeczach przed twoim człowiekiem.

Ciche warknięcie, odrobinę więcej niż wibracja, wydobyło się z gardła Raphaela, stojącego przy pustym kominku. - Racja, stary przyjacielu – powiedział szybko Lucien – Wybacz, proszę, śmierć twoich ludzi. Nie miałem zamiaru.. Cóż, to niezupełnie prawda. - Ale kobieta była śliczna, a ja byłem próżny. To nie bycie próżnym przy wszystkim innym, jak sądzę – dodał – Aczkolwiek moja piękna Sandra uważa, że jestem, nieprawdaż, kochanie? – powiedział, znów głaszcząc ją po głowie. - Moja historia sięga czasów, gdy nie byłem taki, jak mnie widzicie. A kobieta – tak piękna, tak ludzka – była uroczo zaskoczona, gdy odkryła, że jestem Wampirem, że taka rzecz naprawdę istnieje. Teraz wiem, że to było udawane, ale byłem tak zaślepiony jej niezwykłością, że tego nie rozpoznałem. Była ciekawa wszystkiego, – czym jestem, co mogę zrobić. A w końcu wszystkimi, których miałem w swojej władzy. Pęczniałem jak głupiec. Opowiedziałem jej o wampirach żyjących wśród ludzi, podczas gdy ich sąsiedzi czy nawet współpracownicy o tym nie wiedzieli. Opowiedziałem jej o naszych domach, naszym zdrowiu. Różowa łza potoczyła się z jego oka, ginąc w głębokich zmarszczkach jego policzka. - A potem wystawiłem jej... wystawiłem jej Giselle – powiedział ledwie słyszalnym głosem. Sophia przypomniała sobie to imię. To jej twarz mignęła jej we wspomnieniach Curtis Jenkinsa, gdy umierał. Był tam w Vancouver, gdy tamtejsze wampiry i ich współlokatorzy zostali zamordowani.

- Przywiodłeś ich wprost do niej – powiedziała przerażona – Zamordowali ją, Lucien. Zabili troje z nich, gdy bezbronni leżeli podczas dnia. Lucien odwrócił wzrok, nie chcąc spotkać jej spojrzenia. - To mój najgorszy wstyd – powiedział cicho. - Co się stało z kobietą? - ostro zapytał Raphael. - Gdy odkryłem, co zrobiła, odebrałem jej umysł, a potem ją zabiłem - powiedział spokojnie – Było już za późno dla mojej Giselle i jej kochanków, Damona i Beniamina. Taka uroda odeszła na zawsze – powiedział smutno – a wszystko przeze mnie. Jego głos przepełniony był żalem, ale to tylko podniecało wściekłość Sophii. Co mógł dać jego żal wampirom, które zginęły tutaj i w Vancouver? - Ale zabicie kobiety, która mnie uwiodła, nie wystarczyło – kontynuował Lucien – Wiedziałem, że powiedziała wszystko, czym się z nią podzieliłem. Mogłem być głupcem, ale nie tak wielkim, żeby myśleć, że będzie miała na tyle odwagi, aby się zabić. Uzyskałem z jej umysłu tożsamość zabójców. Spotkałem ich i zaczarowałem. A potem odkryłem, jak mało o nas wiedzą i co możemy zrobić. Z pewnością byli zabójcami. Ale nie było subtelności w tym, co zrobili. Nienawidzili i zabijali. - Więc przekonałem ich, aby przenieśli swoją rzeź z Vancouver do Stanów Zjednoczonych. Na twoje terytorium, Raphaelu, ale tego nie wiedzieli. Pozwoliłem im wierzyć, że to tylko sprawa dogodności, po co zabijać w Kanadzie, kiedy mogli zabijać tutaj, u siebie? Raphael stał się przerażająco nieruchomy, jego srebrzyste oczy bez mrugnięcia wpatrzone były w Luciena, który wydawał się być nieświadomy zagrożenia.

- Ale dlaczego? – przerwała Sophia, mając nadzieję, że mógłby się jakoś obronić, że zrobił coś więcej, niż tylko przesunął swój problem morderców na kogoś innego – włączając ją – Po co ich wysyłać, aby nadal zabijali? Dlaczego ich nie zatrzymać? Lucien spojrzał na nią, jego oczy zapadnięte i zasnute cieniem, w których był cień współczucia, jakby wiedział, że nie może dać jej żądanej odpowiedzi. - Ponieważ wiedziałem, że ich nie zwalczą – powiedział jej – Przynieśli ze sobą coś nowego – ten McWaters i jego kumple. Nie byli tak niezorganizowani i bezwiedni jak inni. Był strategiem i więcej niż zabójcą – był wytrenowanym, inteligentnym zabójcą, który nienawidził nas za to, czym jesteśmy. Byłem zmuszony dawać sobie z nimi radę, ale nie miałem szans, gdy McWaters stał się ich przywódcą. Nawet gorzej, on przyprowadził ze sobą więcej ludzi. Dużo więcej niż mogłem sam pokonać. - Ale było boleśnie łatwe zwrócić nienawiść McWatersa na tych, których nienawidził. Wymagało to trochę odwagi z mojej strony, podpowiedzi gdzie szukać i kogo szukać. To był powód, z jakiego przyjechał do Vancouver, aby nauczyć się, jak odnajdywać i zabijać wampiry, które kalały jego rodzinne miasto. Spojrzał na Raphaela i kontynuował. - Moje wampiry dużo łatwiej zabić niż twoje. Znasz mnie bardzo dobrze, Raphaelu. Zwykle mnie upominałeś za mój brak drogi powrotu, gdy

już byliśmy na

tym kontynencie,

za brak jakiegokolwiek

zabezpieczenia. Zmrużył oczy i przyglądał się swojemu kumplowi, kalkulując.

- Ale ja cię znam również, mój stary przyjacielu. I wiedziałem, że ty ich pobijesz. Nawet więcej, nie znam niczego, co mogłoby cię powstrzymać, gdy ktoś zabije jednego z nas. Raphael ruszył szybciej niż nawet Sophia mogła zobaczyć, jego oczy rzucały srebrne błyski, gdy złapał Luciena za gardło i wyciągnął go z fotela. Kobieta zaczęła krzyczeć i znalazła się, jęcząc, pod ścianą. Wściekłość Raphaela wypełniła pokój, przygniatając pierś Sophii i raniąc jej uszy, gdy groźba wypełniła powietrze w małym domku. Podniosła małą smużkę mocy, aby uchronić przede wszystkim Colina. - Oni prawie zabili moja partnerkę – warknął Raphael, jego głos spowodował drżenie talerzy w kuchni – Zarżnęli dwóch z moich ludzi i prawie zgwałcili na śmierć następnego. Jego potęga rosła wraz z jego wściekłością, stając się burzą energii, która przesuwała meble, zrzucała obrazy ze ścian. - Czekaj – krzyknęła Sophia – Czekaj. Proszę, Lordzie Raphaelu. Odwrócił się, aby na nią spojrzeć, ale nie była pewna, czy ją widział. Jego oczy stały się srebrem, że nawet Duncan i reszta wycofali się. Sophia była doskonale świadoma stojącego obok niej Colina i jego ogromnej bezbronności na moc Raphaela, która krążyła dookoła nich. Zacisnęła swoją moc gwałtownie. To było jak rozgrzane do czerwoności ostrza wbijające się w jej ciało, domagając się uwolnienia, aby odpowiedzieć na wszechobecną groźbę i obronić to co należało do niej. Chciała krzyczeć, rozedrzeć własną skórę, aby uwolnić trudne do zniesienia napięcie. Ale życie Colina i pewnie jej też zależało od jej zdolności wyglądania na bezbronną, nie oferując wyzwania, gdy Raphael

dokonywał egzekucji na wampirze, który spowodował tak wielki ból, stratę dzieci Raphaela i, Boże zachowaj, ich wszystkich, jego partnerki. - Jedno pytanie, mój panie – prosiła – Proszę. Raphael spojrzał na nią, stojąc nieruchomo. A potem mrugnął. - Byle szybko – powiedział i porzucił Luciena z powrotem na fotel. Pot płynął ze skóry Sophii, przesiąkając przez jej ubranie, gdy zwróciła się do swojego Pana. - Dlaczego ja, Lucien? Dlaczego wezwałeś mnie z powrotem? Lucien uśmiechnął się do niej. - Zawsze byłaś moim ulubionym dzieckiem. Zawsze cię odsyłałem, ponieważ cię kochałem, nie dlatego, że nie kochałem cię. Skinęła niecierpliwie. - Wiem o tym, ale dlaczego... Lucien wstał nagle, odpychając się od fotela, wyciągając jedną rękę, aby złapać się półki i utrzymać się prosto. Otrząsnął się lekko, a potem wyprostował się i stanął bez podpierania, patrząc w oczy Sophii. - Poddaję się, Sophio. Wszystko, czym jestem, wszystko, co mam… jest twoje. Sophia drgnęła. - Co ty mówisz? Zamknął oczy. Sophia podskoczyła, gdy dotknął jej umysłu. Otworzyła usta, aby zaprotestować. Lucien drgnął. A Sophia upadła na kolana, krzycząc.

Rozdział XLV Głowa Sophii była pełna głosów, krzyków, jęków, błagania. Oczekiwania odpowiedzi, uspokojenia. Miłości. Walczyła, aby zrozumieć to, zrozumieć to co się działo. I nagle pojawił się tam Lucien, pokazując jej, jak uspokoić wrzawę, uszeregować błagania i uciszyć krzyki. Ułożyć prośby w jedno zdanie. Jestem waszym lordem. Ucichnijcie. - Dbaj o nich, kochanie – wyszeptał Lucien – Bądź lepsza, niż ja byłem. I tą końcową falą miłości zniknął, jedyna rzecz, która była, stała w jej życiu przez niemal trzysta lat, zniknęła, zostawiając ogromną dziurę w jej duszy. Otworzyła oczy, szloch dusił ją w gardle, gdy spojrzała na stos popiołu, który pozostał po Lucienie. Wiedział, że Raphael zabije go. Nawet nie próbował się bronić, wiedząc, że byłoby to bezowocne podejmowanie próby. Zamiast tego znalazł łatwą drogę. Był już ograniczony po wysiłkach ukrycia się przed Raphaelem, a jeżeli jego wygląd był wskaźnikiem, nie odżywiał się od jakieś czasu. Aby nie zginąć z ręki Raphaela, po prostu poddał swoje życie i swoją moc. Lucien był jej ojcem dużo dłużej niż jej rodzice, okazał jej dużo więcej miłości i zrozumienia, nauczył ją więcej o świecie niż ktokolwiek inny. Ale na końcu miał rację, co do swojego egoizmu, zostawiając Sophię, aby posprzątała bałagan, aby stanęła sama przed wściekłym Raphaelem. - Sophie. To był głos Colina, ochrypły z niepokoju. O nią. Stał nad nią z wyciągniętą bronią. Stał przed Raphaelem i jego wampirami. Dla niej.

Nie była sama. - Colin – wyszeptała – Nie. Opadł obok niej, jego ciepły i głęboki głos brzmiał w jej uszach, a jedną ręką przycisnął ją mocno do swojej piersi. -Jestem tutaj, kochanie. - On odszedł, – wyszeptała w jego pierś – Lucien odszedł. - Wiem. Wiem i przykro mi. - Zajmij się człowiekiem, Duncan. Głos Raphael przykuł jej uwagę, boleśnie świadoma tego, że stała się celem w obecnej chwili. Dopiero co mianowana na wampirzego lorda, przejęta szokiem przejęcia, pomimo wysiłku Luciena, aby jej to ułatwić. Zacisnęła palce na koszuli Colina, walcząc o spokój, o siłę, której potrzebowała. Zwolniła swój zacisk i wolno wstała, dając Colinowi czas, aby dostosował się do jej ruchu. Raphael wciąż stał po drugiej stronie pokoju. Przyglądał się jej uważnie, jego moc już nie była odczuwalna, jedynie srebrny blask w jego czarnych oczach. - Lordzie Raphaelu, – powiedziała głosem wciąż ochrypłym od emocji. - Lady Sophio, – odpowiedział. – Proponuję przymierze. Serce Sophii waliło, ale w końcu spojrzała mu w oczy. Nie mogła pozwolić sobie na okazanie słabości i musiała zrobić wszystko, aby wydostać siebie i Colina żywych. Ale przymierze? Nigdy nie słyszała o czymś takim. Nie pomiędzy wampirzym lordami. Jej myśli przyspieszyły, próbując poznać motywy Raphaela, poznać własne korzyści z takiego przymierza. I zastanawiając się,

dlaczego zaproponował jej taką rzecz i czego spodziewał się w zamian. W tym wszystkim jedna rzecz była pewna. Przez jakiś czas będzie słaba, zanim nie zbuduje swojej władzy od podstaw. Słabsze wampiry na terytorium mogły ją po prostu przyjąć, wdzięczne, że przeżyły traumę po śmierci Luciena, że ktoś objął władzę i utrzymał ich przy życiu. Ale potężniejsze z dzieci Luciena, kilku z nich przysięgnie jej lojalność, ale niektórzy wyzwą ją na pojedynek. Wielu z nich nie zna jej, a ci, którzy znają, będą przypuszczać, że jest słaba, ponieważ jest kobietą i, co ciekawe, ponieważ Lucien ją wybrał. Jego wybór urody nad praktycznością był dobrze znany, nawet między jego dziećmi. Ale Raphael poparł ją, jeżeli byłoby wiadome, że przynajmniej nie przeciwstawi się jej i nie ruszy na jej terytorium tak długo, jak ona będzie rządzić.. To ułatwiłoby przejęcie, uciszyło wątpliwości i uspokoiło innych. - Co masz na myśli, Lordzie Raphaelu? – zapytała, głosem tak zimnym i kontrolowanym, jak tylko mogła. Raphael uśmiechnął się, jakby wiedział, ile to ją kosztowało, arogancki sukinsyn. - Ty rządzisz swoim terytorium, a ja swoim. Ale jeżeli pewne rzeczy wyjdą przed Radą, sprawy, które będą przynosiły nam korzyści … jego czarne oczy stały się bez wyrazu i zimne – zgodzisz się być prowadzoną przez moje większe doświadczenie. Sophia nie dała się zwieść grzecznemu językowi. Ani nie myślała, że pozwoli jej żyć, jeżeli się nie zgodzi..czy spróbuje później wycofać. Ale po końcowym przemyśleniu, to wciąż była dla niej dobra oferta. - Przyjmuję twoja propozycję – powiedziała, oficjalnie skinąwszy głową. - Doskonale.

Przerwał grzecznie na kilka chwil. Kiedy podjął, jego głos był nieugięty. - Biorąc pod uwagę późną porę i nasze nowo zbudowane przymierze, – dodał – masz dwadzieścia cztery godziny, aby opuścić moje terytorium. Przypuszczam, że pan Murphy będzie towarzyszył ci w powrocie do Vancouver. Ustalenia zostaną poczynione przez moich ludzi, działających jako agenci na jego zlecenie. Nie czekał na jej zgodę, tyko ruszył do drzwi, zatrzymując się, zanim wyszedł na zewnątrz w ciemna noc. - Gratulacje, Lady Sophio. I nagle było po wszystkim. Lucien był stosem pyłu na dywanie. Raphael odjechał. A Sophia była Lordem Kanadyjskiego Terytorium. Zadrżała na całym ciele, tak że Colin objął ją zatroskany. Pozwoliła sobie na chwilę odpoczynku przy jego wielkim ciele, a potem wyprostowała się i powiedziała. - Wynośmy się do diabła stąd. Colin skinął, gdy dwa wampiry poszły za nim i zamknęły drzwi. Raphael i Duncan odjechali, Juro też. Odjechali od razu po obróceniu się w pył Luciena i zabrali ze sobą Koepke. Justyn i Baron, dwa wampiry, które śledziły Koepke dla Raphaela, zostały, aby posprzątać dom. Zajęli się również resztkami, które zostały po jego pieprzonym zniknięciu – a to mógł zrobić sam Colin. Dwa wampiry dały Sophii dosyć miejsca, gdy okrążali podwórze i wsiadali do swojego pojazdu. Ona siedziała na miejscu pasażera w

Suburbanie, skąd odwróciła się, aby spojrzeć na otwarte drzwi. Tam ją zostawił Colin, gdy wyciągnął ją z tego domu. Czekał, patrząc, jak wampir odjeżdżają, i zastanawiając się, co powiedzieć Sophii. Lucien najwyraźniej przekazał swoje jestestwo – Colin nie chciał nazywać tego magią – na Sophię, a potem zniknął. Czy może przekazał swoje jestestwo, co go zabiło. Kto, do cholery, wiedział? To naprawdę nie miało znaczenia. Jeżeli staruszek sam by się nie wykończył, to pewne jak diabli, że Raphael by to zrobił. W tamtej chwili Colin pomyślał, że będzie musiał bronić Sophię przed zgrają wampirów. Pomyślał, że kilku dopadnie, zanim go wezmą, a to wystarczy, aby Sophia uciekła. Ale to nie było konieczne, ponieważ jego Sophia stała się groźna sama w sobie. Uśmiechnął się na tę myśl, która mu się podobała, i nagle już wiedział co powiedzieć Sophii. Czekał, aż wampiry odjechały na autostradę, wracając do posiadłości, zanim podszedł, aby zobaczyć co słychać. Ponieważ ewidentnie coś było na rzeczy. - O co chodzi, kochanie? Colin spojrzał na twarz Sophii, gdy podniosła głowę. Nie było dobrze. Zdecydowanie. Podszedł bliżej, kładąc dłonie wzdłuż jej bioder i głaszcząc je delikatnie. - Mów do mnie, Sophie. Nic nie powiedziała przez kilka minut, na tyle długo, że Colin zamierzał ją zmusić, ale w końcu przycisnęła swoje dłonie do jego i westchnęła.

- Kiedy przyjechałam do Vancouver, – powiedziała cicho – i odkryłam, że Lucien zaginął, moją pierwszą myślą było, aby go odnaleźć. Ale moja drugą myślą było to, że jeżeli on jest martwy, muszę zrobić wszystko, walczyć i zabić każdego, kto stanie na mojej drodze, aby przejąć jego terytorium dla siebie. - Nie ma nic złego w byciu ambitnym – powiedział Colin. - Nie, nie ma. Ale teraz Lucien jest martwy, a terytorium jest naprawdę moje, nie mogę przestać zastanawiać się co ja do diabła myślałam – potrząsnęła głową, śmiejąc się cicho. - Ale przejęłaś je bez walki. To dobrze, prawda? - Gdyby to była prawda. Ale walka dopiero się zaczyna. Jej palce zacisnęły się w pięści przy jego dłoniach, a on zmienił pozycję, aby wziąć jej dłonie w swoje i pogładzić jej lekko. - Większość z ludzi Luciena nie będzie obchodzić, że to ja objęłam jego miejsce, tak długo, jak nie będę wymagać od nich więcej, niż on wymagał. Ale są inni, którzy będą tylko udawać, że mnie popierają, a będą czekać, aż popełnię błąd. Będą obserwować każdy mój błąd, każdy cień słabości. A do kiedy będę mogła sama tworzyć własne wampiry, ludzi, którym mogę zaufać, będę musiała być strzeżona w każdej chwili, zastanawiając się, komu mogę zaufać i skąd nadejdzie cios. I będą ci, którzy będę szukać każdej oznaki gniewu, każdego złego humoru, cienia zawahania, jako dowód na to, że kobieta nie może rządzić. Wykańcza mnie nawet mówienie o tym. - Cóż, zatem – powiedział Colin podnosząc jej dłonie i całując jej palce – Powiem ci co, Sophie. Dopóki nie stworzysz swoich własnych wampirów, to ja będę stał na twojej straży i pilnował, abyś nie była narażona na ciosy. A jeżeli będziesz zła, możesz na mnie krzyczeć. Jeżeli

będziesz miała zły humor albo po prostu będziesz chciała się wyżyć, ja tam będę. A na koniec nocy, kiedy zamkniemy drzwi i będziemy tylko ty i ja, rozbiorę cię i będziemy kochać się do świtu, ponieważ ja uwielbiam każdy skrawek twojego kobiecego ciała. Śmiejąc się, Sophia wysiadła i stanęła przed nim. Objęła ramionami jego szyję i przytuliła się mocno. - Zamierzam trzymać cię za słowo. Colin przyciągnął ją bliżej i objął, gdy jedną rękę trzymał na jej słodkim tyłku. - Trzymaj mnie, za co chcesz, kochanie. Nie ma sprawy. - Colin – powiedziała, odciągając go, aby spojrzeć w jego twarz – Rozumiesz, że jeżeli pojedziesz ze mną do Vancouver, jeżeli będziesz brał moją krew.. – Przerwała, szukając jego oczu – Będziemy żyli bardzo długo razem. Musisz być pewien.. Roześmiał się z ulgą, ściskając ja mocno. - To wszystko? - Mówię poważnie. - Ja też, kochanie. I jestem pewien. Pochylił głowę i pocałował ją, spijając słodycz z jej ust, czym była jego Sophie i czując, jak mięknie w jego ramionach. - Kocham cię, Sophie – wyszeptał do jej ucha. - Colin – powiedziała bez tchu, jej oczy były szeroko otwarte i patrzyły na niego z bliska – Naprawdę mógłbyś zostawić swój dom i jechać ze mną do Kanady? - Tylko spróbuj mnie powstrzymać. Mam tylko jedno pytanie. - Tylko jedno? – zapytała, uśmiechając się.

- Tylko jedno. Kto powiedział, że musimy zgodzić się na rozkład jazdy jego wysokości? Mamy dużo czasu do wschodu słońca, a Vancouver nie jest tak daleko. Mówię, abyśmy opuścili to miejsce i do diabła z Raphaelem. Sophia zacisnęła palce w jego włosach i przyciągnęła go na szybki i mocny pocałunek. - Lubię sposób, w jaki myślisz, mój wojowniku. Ty prowadzisz. - Jak cholera, że ja prowadzę. Nie pozwól, aby to lordowanie namieszało ci w głowie, kobieto. Sophia wciąż się śmiała, gdy jechali autostradą i skręcili w prawo w kierunku Kanady.

Rozdział XLVI - Nie zniszczyłeś Sophii – cicho powiedział Duncan, gdy wracali do posiadłości. To nie było pytanie, Duncan nigdy nie zadałby pytania. Ale Raphael słyszał ciekawość w głosie swojego porucznika. Rozważał przez chwilę odpowiedź, a potem powiedział. - W finale ona nie była z tym związana. Lucien bawił się nią, tak jak i resztą nas. Ale przede wszystkim chcę, aby kanadyjskie terytorium było stabilne, a ona jest na tyle silna, aby je utrzymać. Jest też teraz moim dłużnikiem. To będzie bardzo użyteczne w przyszłości. Duncan skinął w zamyśleniu. - Ta kobieta, Koepke, nie wiedziała, że Lucien ją wykorzystuje. - Nie – zgodził się Raphael. - Lucien poznał ją w Vancouver. Nigdy jej ze sobą nie związał, ale jej użył. To było dla niego łatwe, znaleźć ją i ponownie wykorzystać. Raphael potrząsnął głową w irytacji. - Lucien mógł skierować morderców do Marco i Prestona, ale nie potrzebowali go, aby zdobyć adresy. Obaj na tyle długo tu mieszkali, że ludzie ich znali. Mogli nie wychodzić, ale to robili, a konie Marco sprawiły, że było łatwiej znaleźć jego posiadłość. - Nawet jeżeli tak, mój panie, to wystarczyłoby, aby zmodyfikowali swoje miejsca spoczynku, a to by się nie stało. Raphael skinął.

- Gdy nowa posiadłość była projektowana, zatwierdzałem każde rozwiązanie, konieczne, aby każdy był nowocześnie zabezpieczony. Loren wiedział o tym. Kilka mil upłynęło, gdy Raphael myślał o tym wszystkim, co wydarzyło się od jego przyjazdu, każdy szczegół przebiegł przez jego umysł. Jego dłoń zacisnęła się w pięść, gdy pomyślał o Cyn, i poczuł potrzebę, aby w coś uderzyć. Albo w kogoś. Ale Lorena tu nie było, a Lucien już nie było. - Chcę kogoś nowego – powiedział nagle – Kogoś spoza Seattle. Wei Chen może być mianowanym przywódcą, ale chcę mieć silną rękę w kwestii ochrony, kogoś potężniejszego niż Wei Chen. - Spiszę listę, mój panie. Chcesz ją otrzymać przed wyjazdem? - Nie. Wyjeżdżamy jutro w nocy. Cyn będzie mogła podróżować, a ja chcę ją zabrać do domu. Przejechali przez bramę posiadłości, Juro prowadził SUV-a, którego gładko zatrzymał przy schodach wejściowych. Jeden z ochroniarzy Raphaela już czekał. Otworzył drzwi i Raphael wysiadł, skinąwszy wampirowi w pozdrowieniu. Gdy ruszył po schodach, Duncan dołączył do niego. - Jak się ma Cynthia, mój panie? Raphael uśmiechnął się do swojego porucznika. - Na tyle dobrze, aby kłócić się z doktorem Saephanem o jego zalecenia. Duncan roześmiał się. - Niczego innego się nie spodziewałem. Zatem zobaczę was oboje jutro wieczorem, mój panie. Poczynię przygotowania.

Następna noc nadeszła zbyt szybko dla Raphaela, jak i dla Cyn, aczkolwiek z całym jej zapałem do powrotu do wygody i bezpieczeństwa ich domu, było coś, co ją martwiło. Nie naciskał jej, wiedząc, że w końcu mu powie, o co chodzi. Spojrzał tam, gdzie siedziała na łóżku, odpoczywając po jej pierwszym prysznicu od postrzału. Udało jej się założyć bieliznę i sweter, ale jej długie nogi wciąż były nagie i zdecydowanie zbyt chude. Doktor Saephan w końcu pozwolił jej coś zjeść tego wieczoru. A raczej coś wypić. Przybył z wysoko proteinowym napojem zamiast zwyczajowej torebki krwi. Sam go dla niej zrobił, dodając dużo syropu czekoladowego, co świadczyło o tym, jak dobrze znał swoją pacjentkę. Cyn nawet nie zająknęła się w proteście. - Raphael. Otrząsnął się z myśli i uśmiechnął do niej, podnosząc spodnie do jogi, które chciała założyć. - Zostań tam, lubimaya. Założę ci je. - Mogę stać. - Oczywiście, że możesz – zgodził się, stając przed nią – A teraz wsuń tu nogę. - Rządzisz – wymamrotała, ale zrobiła, jak prosił, siedząc na krawędzi łóżka, gdy wciągał jej spodnie na stopi, a potem na nogi. Wyciągnął rękę i pomógł jej, gdy poprawiał spodnie na biodrach. - Wyglądam okropnie - powiedziała żałośnie, zakładając buty. - Nie. Wyglądasz pięknie, jak zawsze. Ale gdy ich oczy się spotkały, jej lśniły od łez. - Nie chcę, żeby wszyscy na mnie patrzyli – wyszeptała.

Ach, pomyślał sobie. O to chodzi. - Więc nie będą – powiedział i wyciągnął telefon – Duncan, chcę, aby salon był pusty. Rozejrzał się dookoła, szacując ich czas odjazdu. Wszystko było spakowane i gotowe, z wyjątkiem Cyn. - Za pięć minut. Ty, Juro i Elke. Reszta ochrony ma czekać w samochodach. - Dziękuję, Raphaelu – powiedziała, uśmiechając się słabo – Dobrze jest być królem, co? - Tylko jeżeli ty jesteś moja królową, lubimaya – pochylił się i dotknął jej ust swoimi – Chodź. Zaniosę cię. - Nie! Podniósł ją z łatwością. Była zbyt słaba, aby mu się opierać, ale nawet nie próbowała zbyt mocno, obejmując rękami jego szyję i kładąc głowę na jego ramieniu. Dotknął policzkiem jej świeżo umytych włosów i uśmiechnął się, przypominając sobie prawie ekstatyczne westchnienia, gdy mył je. - Myślisz o prysznicu – wymamrotała, przesuwając palcem wzdłuż jego szyi. - Bądź grzeczna – upomniał ją, niosąc ją do windy. - Daj mi kilka dni – powiedziała cicho, obrysowując palcem jego ucho – A będę bardzo grzeczna. - Teraz drażnisz się ze mną. Cynthia umościła się w jego ramionach i pocałowała go lekko w szczękę.

- Czy mówiłam ci, że jesteś moim ulubionym wampirem? – wyszeptała zmęczona. - Niezbyt często – odpowiedział gładko Raphael, zwalczając falę uczuć, jaka go ogarnęła, czując, jak lekka jest w jego ramionach, jaka delikatna. Poczuł, jak uśmiechnęła się przy jego skórze. - Muszę to zapamiętać. Kocham cię, mój wampirku. Jej ciało rozluźniło się i Raphael wiedział, że jest blisko zaśnięcia. Objął ją mocniej, przerażenie, że prawie ją stracił, wciąż było jeszcze świeże i przerażające. Nie wiedział, co by zrobił, gdyby umarła. Ale wiedział jedno… Nie umarłaby sama.

Epilog Malibu, Kalifornia.

Raphael odłożył telefon i wymienił poważne spojrzenie z Duncanem, który siedział po drugiej stronie biurka na jednym z dwóch foteli dla gości. - Już czas, mój przyjacielu. - Wiem. - Będzie mi ciebie brakowało. Cyn będzie … - podniósł głowę i prawie warknął – Cyn dołączy do nas wkrótce. Duncan wstał natychmiast. - Pozostawię was samych, mój panie – powiedział i ruszył do drzwi. Raphael roześmiał się ponuro. - Tchórz. Duncan uśmiechnął się szeroko, kłaniając się lekko, tam gdzie stał, i otworzywszy drzwi, zniknął w korytarzu. Raphael siedział sam, śledząc ruchy Cyn, gdy zbliżała się do jego biura, automatycznie badając jej nastrój i jej stan fizyczny. Zrobiła duży postęp, od kiedy wrócili z Seattle, ale była jeszcze daleko od swojej formy i wciąż zbyt łatwo się męczyła. Nienawidził tego, że musiał ją zmartwić. Nienawidził wieści, które musiał jej przekazać, tak samo jak nienawidził przekazania ich. Ale decyzja już zapadła, będzie krążyć jak błyskawica, a ona wścieknie się, jeżeli nie gorzej, jeżeli najpierw usłyszy je od kogoś innego.

Drzwi otworzyły się i Cyn ruszyła przez pokój. Wracała ze swojego codziennego i uważnie monitorowanego treningu w sali gimnastycznej, a jej urocza twarz była pełna życia, zielone oczy błyszczały, gdy się do niego uśmiechała. Raphael westchnął i wstał, ruszając na jej spotkanie, obszedł biurko i wziął ja w ramiona. Może będzie wściekła, jeżeli nie powie jej o swojej decyzji, ale nigdy mu nie wybaczy, jeżeli to się nie uda i okaże się, że wysłał Duncana na pewną śmierć.