D.B. Reynolds - 8 - Vincent

~1~

D B Reynolds – Vampires in America 7

- Vincent

Tłumaczenie: panda68

~2~

Prolog Tucson, Arizona Lana Arnold przekręciła tarczę w swoim domowym sejfie i sięgnęła do środka. Wybierała się na nowe zadanie i potrzebowała dodatkowej broni i gotówki. Jej następna praca zabierze ją do Meksyku, a tam kasa była najważniejsza. Broń była prostym zdrowym rozsądkiem. Miała swojego zwykłego Siga i, oczywiście, nigdzie nie ruszała się bez kilku noży ukrytych na sobie, ale więcej siły ognia było o wiele lepsze. Ta sama zasada mówiła, że powinna zabrać ze sobą jednego z łowców nagród swojego ojca, ale to była jej robota, nikogo innego. Ona też była łowcą nagród, ale kontrakt nie przyszedł do agencji jej ojca, tylko do niej osobiście. Poza tym, to był ten rodzaj pracy, z której miała nadzieję więcej skorzystać. To była praca dla prywatnego detektywa, nie dla łowcy nagród. Nie, żeby nie cieszyła ją praca dla ojca; po prostu nie widziała się uganiającej za kryminalistami przez resztę życia. Więc kiedy przyszło zapytanie od prawników reprezentujących Cynthię Leighton i Raphaela, wskoczyła w to. Na pierwszy rzut oka, to wydawała się być prosta sprawa zaginionej osoby. Ale podejrzewała, że w tym nie było nic prostego. Po pierwsze, Raphael był wampirem – bardzo potężnym wampirem, jeśli wierzyć plotkom – i chciał przekazać wiadomość do jakiegoś staruszka o nazwisku Xuan Ignacio, który od wieków ukrywał się w Meksyku. Po drugie, pieniądze. Zapłata, jaką proponowali, była znacząca i dałaby ładny zastrzyk gotówki, którą włożyłaby w otwarcie swojej własnej firmy detektywistycznej. Nie mając chęci gonić drani do czterdziestki, chciała pójść swoją własną drogą, być kimś więcej niż córką Seana Arnolda. Domyśliła się również, że to zadanie musiało być ważne dla Raphaela i jeśli dobrze się sprawi, może przyślą jej więcej zadań. Oczywiście, było też całkiem możliwe, że ta wysoka zapłata była podyktowana rekompensatą za niebezpieczeństwo, w jakie mogła wpaść. Ale Lana wierzyła, że Leighton ostrzegłaby ją otwarcie o jakiś szczególnych zagrożeniach, więc prawdopodobnie nie o to chodziło. Oprócz pieniędzy, był jednak w tej sprawie haczyk, który całkiem mocno eliminował pomysł, że to jest proste zadanie. A to był list od Raphaela do wampira o ~3~

nazwisku Vincent Kuxim, proszący go o pomoc dla Lany w zlokalizowaniu Xuana Ignacio. Lana wygooglowała Kuxima, mając nadzieję odkryć, dlaczego Raphael chce jego zaangażowania, ale nic nie znalazła. Wszystko, co wiedziała, zostało jej przekazane przez prawników Leighton przez telefon zanim otrzymała dokumenty. Zapewnili ją, że chociaż list Raphaela do Kuxima mógł wydawać się prośbą, został tak napisany, że gwarantował jej, iż Kuxim zgodzi się jej pomóc. Lana przypisała to polityce wampirów, ponieważ prośba wydawała się jej być doskonale zwyczajna, a nikt nie wydawał się być skłonny oświecić jej bardziej w tym temacie. Prawnicy wyrazili to bardzo jasno, że Raphael chce, by Vincent Kuxin był z nią, gdy znajdzie cel. Lana nie była pewna, co ma o tym myśleć. Przypuszczała, że ostatecznie wszystko będzie zależało od tego, kim był Vincent Kuxim. Jedynym szczegółem, którym podzielili się prawnicy był ten, że był wampirem – bez zaskoczenia – i że kontrolował miasto Hermosillo w Meksyku. Czego nikt nie podjął ani nie powiedział – ale mogła spokojnie na to postawić pieniądze – że ten Xuan Ignacio również był wampirem. Prawdopodobnie ukrywał się w Meksyku od długiego czasu i Lana zgadywała, że ten długi czas oznaczał raczej wieki, a nie dekady. Wetknęła dodatkową broń – 9mm Glocka – do plecaka i włożyła gotówkę do wewnętrznej zapinanej kieszeni. Dla kaprysu, złapała kilka granatów błyskowych z pudełka w swoim sejfie, zatrzasnęła drzwi i przekręciła tarczę, by go zamknąć. Wstała i przygotowała się do wyjścia, aktywowała alarm systemu bezpieczeństwa, a potem upewniła się, że zamknęła za sobą drzwi. Kilka minut później była już w drodze do Hermosillo w Meksyku. Miała tylko nadzieję, że Vincent Kuxim będzie w mieście, kiedy przyjedzie. I że był chętny do wyświadczenia Raphaelowi przysługi.

Tłumaczenie: panda68

~4~

Rozdział 1 Hermosillo, Sonora, Meksyk Vincent wyszedł na balkon i wyciągnął się na całą swoją wysokość, nie zważając na to, że jest kompletnie nagi. Jego domu stał na samym skraju prywatnej posiadłości, a jego balkon wychodził na nic więcej jak milczącą pustynię. Ale, nawet jeśli, balkon byłby w środku zatłoczonego miasta, nadal nie dbałby o pokazanie trochę skóry. Albo i dużo. Był w Hermosillo, w prywatnej posiadłości, która była jedną z wielu własności Enrique w Meksyku. Chociaż wampirzy pan nie był tu od lat i prawdopodobnie nawet nie pamiętał, że był jej właścicielem. Osobistą preferencją meksykańskiego pana było pozostawanie w jego willi w Mexico City, podczas gdy preferencją Vincenta było przesiadywanie w jakiejkolwiek rezydencji, która znajdowała się tak daleko od Enrique jak to było możliwe. Hermosillo było miłe, tak samo jak posiadłość nad wodą w Los Cabos, głównie dlatego, że oba miejsca były tymi, które Enrique rzadko odwiedzał. Od mniej więcej czterdziestu lat, Enrique nadal regularnie odwiedzał swoje terytorium, ale obecnie, jeśli wymagana była podróż, zazwyczaj wysyłał Vincenta. Jedynym wyjątkiem było wszystko, co dotyczyło innych wampirzych panów Północnej Ameryki. Historycznie, to oznaczało, że Enrique uczestniczył w jednym corocznym spotkaniu Rady Wampirów Ameryki Północnej. Ale ostatnio, na kontynencie wrzało, starzy panowie umierali albo byli zabijani, na prawo i lewo. W ciągu ostatnich kilku lat, cztery terytoria widziały wymianę na nowych panów, a dwie z tych wymian wymagały specjalnych spotkań Rady. Dwaj inni nowi panowie byli na tyle mili ze swoimi przejęciami, że zbiegało się to z corocznymi spotkaniami. Wymiana nowych panów nie wymagała aprobaty Rady – moc była jedyną rzeczą, która liczyła się wśród wampirów. Jeśli wampir był zdolny przejąć i utrzymać terytorium, było jego. Ale tradycją Rady było powitanie jej nowych kolegów… co było uprzejmym sposobem Rady na przyjrzenie się nowemu facetowi i zdecydowaniu, czy potrafią z nim współpracować. Jeśli nie, jego kadencja będzie bardzo krótka. Ponieważ, nawet jeśli pojedynczy wampirzy pan był potężny, nie mógł stawić czoła całej Radzie. Chyba, że tym wampirem był Raphael. Nikt tak naprawdę nie wiedział, do czego był

~5~

zdolny Raphael, a co za tym idzie nikt nie był na tyle głupi, żeby próbować i dowiedzieć się. Vincent wciągnął głęboki wdech suchego powietrza. Dzisiaj było świeże i czyste. W niektóre noce, gdy wiatr wiał z niewłaściwej strony, mógł wychwycić smród oleju i metalu dochodzący od tych wszystkich nowych fabryk, które wyskakiwały w Hermosillo. Wiedział, że to przynosiło dużo miejsc pracy dla miejscowych i nie zazdrościł im tego, ale bardziej podobało mu wtedy, gdy wiek temu Enrique założył tu pierwszy sklep. A samo myślenie o tym sprawiło, że poczuł się jak zrzędliwy starzec ubolewający na starymi, dobrymi czasami swojej młodości. Wystarczająco złe było to, że był starcem, nawet jeśli na takiego nie wyglądał. Nie musiał myśleć jak jeden z nich. W środku zadzwonił jego telefon – to był jego zastępca, Michael, sprawdzający go jak tylko zaczynała się noc. Ściślej mówiąc, Vincent nie powinien mieć zastępcy skoro sam faktycznie był zastępcą Lorda Enrique. Zwłaszcza, że uczynił Michaela wampirem, bez uzyskania przed czasem pozwolenia Enrique. Jego pan i mistrz nie był z niego zadowolony, ale Vincenta nieszczególnie to obchodziło. Gdyby czekał aż Enrique da mu pozwolenie, nigdy nie miałbym własnego stworzonego wampirzego dziecka. Staruszek trzymał się swoich przywilejów niczym rozpieszczone dziecko swoich zabawek, albo chciwy skąpiec swoich pieniędzy. Kiedy jednak stanął w obliczu dokonanego czynu egzystencji Michaela, Enrique nie miał jaj, by rozkazać zabić wampira, nawet jeśli takie było jego prawo. Prawdopodobnie nie miał ochoty wyzywać Vincenta, podejrzewając, że nie zastosuje się do rozkazu. I miałby rację. Vincent powiedziałby, żeby się odpieprzył, a potem mogłoby się stać nieprzyjemnie. Vincent nie był zastępcą Enrique z miłości czy szacunku. Wyrywał pazurami drogę na samą górę w staromodny sposób, zabijając każdego, kto stanął mu na drodze. Był najsilniejszym pieprzonym wampirem na dworze staruszka i miał dobrze ponad sto lat. Wypełniał swoje obowiązki dla Enrique, który zarówno był jego ojcem jak i panem. Był lojalny i, kiedy mu pasowało, posłuszny. Przeważnie ignorował wszystko inne, trzymając się z dala i unikając konfrontacji, podczas gdy Enrique wciąż rządził swoim terytorium z absolutną władzą. Vincent odebrał telefon w drodze do szafy. - Hej, Michael. Co jest?

~6~

- Dobry wieczór, Panie – powiedział posłusznie Michael. Kiedy było to potrzebne, obaj potrafili być tak formalni jak nakazywał to wampirzy protokół. Ale bardziej niż czymkolwiek innym byli przyjaciółmi, jeden na drugim mógł polegać bez pytania w bezpardonowym świecie rządów Enrique. - Taa, taa – odparł Vincent. – Jakieś odpryski po tym bałaganie w Acuna? – Vincent nie znał wszystkich szczegółów, ale dwa tygodnie temu grupa europejskich wampirów uknuła plan przeciwko Lordowi Raphaelowi. To wszystko wydarzyło się w Acuna, które było małym miastem tuż przy granicy z USA, chociaż umieszczając ich małe tetea-tete starannie w Meksyku. Doniesienia mówiły, że Raphael wytarł podłogę składającymi wizytę wampirami. To nie było zbytnia niespodzianką dla Vincenta, ale niespodzianką było to, że spotkanie miało miejsce na terytorium Enrique. Vincent nie miał dowodu, że Enrique odgrywał jakąś rolę w tym szczególnym bagnie, ale miał mocne podejrzenia. Do diabła, nie było mowy, żeby grupa dość potężnych wampirów, która myślała o wystąpieniu przeciwko Raphaelowi, mogła wejść na terytorium Enrique bez jego wiedzy. Do tego Vincent wiedział, że Enrique podejrzewał rękę Raphaela we wszystkich ostatnich zmianach terytorialnych w Ameryce Północnej, i że Enrique się to nie podobało. Myślał, że Raphael chce przejąć cały kontynent, a Meksyk będzie następnym w szeregu dominem do upadku. Vincent jednak nie zgadzał się ze swoim Panem w tej kwestii. Nawet Enrique nie mógł zaprzeczyć, że europejskie wampiry mają oko na Amerykę Północną, dlatego członkowie rady wykonali mądry ruch tworząc ze sobą nawzajem sojusze. Ale Enrique nie widział powodu, dlaczego miał ryzykować siebie i swoje wampiry w obronie czyjegoś terytorium. Vincent podzielał zdanie Raphaela w wierze, że będą silniejsi, jeśli będą razem. - Masz na myśli inne niż te dziwne kupki prochu w jakimś starym kościele? – zapytał Michael w odpowiedzi na pytanie Vincenta o konfrontację w Acuna. - Taa, inne niż to – odparł sucho Vincent. - Mam doniesienia… – Michael się zawahał, co zaostrzyło uwagę Vincenta. - Michael? - Muszę jeszcze raz sprawdzić szczegóły. Powinienem mieć dla ciebie kilka odpowiedzi zanim dotrzesz do biura.

~7~

Vincent zmarszczył brwi. Podejrzewał, że Michael miał wszystkie informacje, jakich potrzebował, ale nie chciał omawiać ich przez telefon. Spojrzał na zegarek przy swoim łóżku. Była prawie ósma. Wiosna była już za nimi, co oznaczało, że dni powoli będę stawały się dłuższe. To nie był najlepszy czas roku dla wampirów. - W porządku. W takim razie widzimy się w biurze – powiedział do Michaela. - Taa, a co do tego. Masz dziś wieczorem spotkanie. Vincent przekartkował pliki w swoim mózgu, ale nic nie mógł sobie przypomnieć. - Nie, nie mam. - Tak, masz, szefie. Z jakimś łowcą nagród. Przyjdzie z listem od samego Raphaela. Vincent zmarszczył brwi. Co do cholery Raphael kombinował? Najpierw walka na terytorium Enrique, a teraz to? - Łowca nagród z listem od Raphaela? Dlaczego? - Nie wiem. Facet zadzwonił dzisiaj z drogi i rozmawiał z Lou w głównym biurze. Lou ustaliła spotkanie i zostawiła mi wiadomość. - O której to spotkanie? - O dziesiątej. - No cóż, cholera. Tak zaczyna się mój wieczór. Muszę się ubrać. Zobaczymy się za trzydzieści minut – powiedział i rozłączył się. Ale nie mógł przestać zastanawiać się, co to oznacza, że Raphael kieruje ludzi bezpośrednio do Vincenta zamiast załatwić to przez Enrique. Zwłaszcza, że Vincent nie zamienił więcej niż dziesięciu słów z potężnym wampirzym panem przez cały czas, jaki go znał. Zaczął wykładać ubrania z szafy na wieczór. Dżinsy – czarne, ponieważ miał spotkanie w interesach – i koszulkę polo z długim rękawem, także czarną. Usiadł na ławce w garderobie i wciągnął skarpetki i swoje ulubione kowbojskie buty, tak samo czarne. Nie chodziło o to, że poddawał się stereotypom o tym jak ludzie myśleli, że ubiera się wampir – cały na czarno – ale ubrania po prostu nie miały dla niego znaczenia. Ubieranie się w jednym kolorze było łatwiejsze. Poza tym, nosił niebieskie dżinsy tak samo często jak czarne. To był wystarczający wybór dla niego. Spojrzał w lustro zanim wyszedł, szybko przeczesując palcami przez swoje długie czarne włosy i bardziej szczegółowo sprawdzając swoją brodę i wąsy, które były jego

~8~

jedyną prawdziwą próżnością. Przycinał włosy raz na miesiąc, ale o brodę dbał każdego wieczoru. Wiedział, że uważano go za przystojnego i Bóg wiedział, że używał swojego wyglądu, gdy przychodziło do podrywania kobiet – ponieważ jeśli była jedna rzecz na tym świecie, którą kochał, to była miękka, chętna kobieta – ale oprócz brody, nie bardzo martwił się o swój wygląd. Kąpał się, golił i trzymał w formie, ponieważ to była kwestia przetrwania. I to wszystko. Mógł dużo lepiej wykorzystać swój czas i energię, w tym, jak się wydawało, oddanie przysługi Raphaelowi. Nie wiedział, czy powinien być ostrożny czy zadowolony tym zainteresowaniem. Posiadłość, w której Vincent i inne wampiry z Hermosillo mieszkały, była kwadratem, na której postawiono dwa miejskie bloki. Biuro Vincenta mieściło się w budynku po przeciwnej stronie posiadłości, gdzie mieszkał. Stał poza głównym murem i był jedyną konstrukcją, w przeciwieństwie do sąsiadującego klubu nocnego, z publicznym wejściem. Ponieważ nic cennego nie było tam trzymane, oprócz kilku rzeczy biurowego wyposażenia, jedynym prawdziwym zabezpieczeniem była inwigilacja wideo zarówno na parking jak i wejście do holu. Jednak wciąż był zamykany o wschodzie słońca wraz z resztą posiadłości. Jeśli człowiek chciał złożyć wizytę, musiał przyjść po zachodzie słońca albo wcale. Lou – której całe imię brzmiało Louisa – była ludzką sekretarką Vincenta. Przyjeżdżała koło południa i pracowała w małym biurze wewnątrz posiadłości, dopóki Vincent nie wstawał na noc. Potem zajmowała swoje miejsce przy recepcyjnym biurku w jego biurze. Jak zwykle, na terenie panował spory ruch, gdy Vincent szedł przez ogrody do budynku biurowego. Hermosillo miało znaczącą populację wampirów przyciągniętą przez więcej niż 700 tysięcy ludzi, którzy tu mieszkali. I, chociaż wampiry chętnie żyły w grupach, wiele z nich mieszkało tam w tym rozległym społeczeństwie. Vincent słyszał dochodzące zewsząd z posiadłości głosy, gdy szedł, ale nikogo nie widział. Część posiadłości była mocno ukształtowana, jakby w zaprzeczeniu do napierającej pustyni poza murami. Była obsadzona palmami i innymi egzotycznymi roślinami, wypełniona aromatem zapachów różnych kwiatów. Potrzeba było armii ogrodników, żeby zarządzać tym krajobrazem, i studni z wodą, które w tym celu zostały wykopane. To nie było zbyt ekologiczne, ale Vincentowi za bardzo podobały się rezultaty, żeby protestować. Kiwnął głową do dwóch wampirzych strażników przy bramie wyjściowej, gdy przechodził przez główną bramę i do publicznej części posiadłości. Tutaj żadne palmy ~9~

nie ozdabiały chodników. Ziemie były dobrze utrzymane, ale, zgodnie ze środowiskiem pustynnym, zostały obsadzone niskimi kaktusami i kamieniami. Dwadzieścia kroków zajmowało Vincentowi dotarcie do budynku, w którym było jego biuro. To była skromna budowla, z niczym, co wskazywałoby na to, że była zajęta przez najsilniejszego wampira na tym terytorium. Wziął trzy schodki do ciężkich, ozdobionych żelazem tylnych drzwi, wprowadził odpowiedni kod na panelu i pchnął do środka, natychmiast czując niższą o kilka stopni temperaturę. Nawet w lecie, grube ściany budynku blokowały palącą temperaturę pustyni Sonora. Buty Vincent stukały głośno na wykafelkowanej podłodze i już słyszał głosy dochodzące z biura. Jednak żaden nie należał do jego gościa. Jeszcze nie. Wszedł do swojego prywatnego biura od tyłu, przeszedł obok biurka i przez drugie drzwi do małego holu, gdzie czekali na niego Michael i Lou. - Dobry wieczór, Louiso – zagruchał, uśmiechając się, gdy jego powitanie wywołało rumieniec i pochylenie jej głowy, nawet jeśli pracowała dla niego już więcej niż dziesięć lat i była na tyle stara, jeśli sądzić wyłącznie po wyglądzie, że mogła być jego matką. - Dobry wieczór, Vincent – odparła raźnie. Całe lata zabrało mu przekonanie jej, żeby mówiła mu po imieniu. – Masz spotkanie – poinformowała go. - Tak zrozumiałem. O dziesiątej? - Tak, sir. Twoje inne wiadomości masz na biurku. - Dobrze. Michael, dołącz do mnie. Louisa, mi amor1, nie łącz do mnie, możesz? Ponownie zarumieniła się na to czułe słowo, ale ostro przytaknęło i powiedziała. - Tak, sir. Vincent uśmiechnął się i gestem wskazał Michaelowi, żeby wszedł, zanim sam znalazł się z powrotem w biurze. Swobodnym krokiem podszedł i usiadł za biurkiem, pięknym monstrum z czarnego orzecha, poczekał aż drzwi się zamkną zanim posłał swojemu zastępcy pytające spojrzenie. Michael nie tracił czasu. - Mam mnóstwo doniesień, zarówno od ludzi jak i wampirów, że jakiś tydzień temu, zauważono parę wampirów jadących pospiesznie z Północy, zatrzymujących się tylko 1

Mi Amor – moja droga, moja kochana

~ 10 ~

na sen i osuszenie kilku niechętnych dawców na swojej drodze do Mexico City. Vincent zrobił Michaela wampirem z kilku powodów, ale dowiódł, że jest właściwym wyborem. Jako wampir, jego moc była tylko druga po Vincencie, a jako zastępca miał niesamowity talent do podtrzymywania źródeł i zbierania danych. Ogarniał informacje tego wieku z zemsty i wiedział wszystko, co trzeba było wiedzieć o sieciach komputerowych, i jak wedrzeć się do miejsc, które próbowały go zatrzymać. - Jadących – powtórzył Vincent, myśląc o swoim ostatnim zadaniu. – Jakieś dane? - Dwie kobiety, to wiemy na pewno. Jednak mam inne źródło, które twierdzi, że jednym z wampirów w tej rozgrywce w Acunie była siostra Raphaela. Oczy Vincenta rozszerzyły się z zaskoczenia. - Ta siostra, której nikt nie widział od miesięcy? Jak miała na imię… Alexandra? Wszyscy myśleli, że ona nie żyje. - Ja też tego nie rozumiem. Ale co, jeśli nie? I jeśli była w Acunie, można powiedzieć, że to prawdopodobnie ona była jedną z kobiet, które pojechały prosto do Mexito City, a potem do Enrique. Vincent przeklął cicho. - W co ten drań wpadł? – mruknął. Michael przytaknął. - Próbuję zweryfikować tożsamość siostry, albo przynajmniej znaleźć kogoś, kto wie czy żyje, czy nie. Ale znasz ludzi Raphaela. Są lojalni do bólu i niech to szlag, jeśli jego siatka bezpieczeństwa jest możliwa do złamania. Nie mogę wydobyć słowa od nikogo, kto wie o statusie jego siostry. Facet, który twierdzi, że była w Acunie, jest gliną i to jego żona usłyszała rozmowę na zewnątrz hotelu, gdzie zatrzymały się europejskie wampiry. Twierdziła również, że wampir nazywający siebie Alexandrą był z tymi Europejczykami. - Alexandra przyjechała z Europejczykami? Jak to możliwe? - Nie wiem, ale wiem, że nie przekroczyła granicy Meksyku z Raphaelem. I nie wróciła z nim również do USA. Mam film z przejścia granicznego. Tylko pięć osób podróżowało z Raphaelem, a jedyną kobietą była jego partnerka.

~ 11 ~

Vincent zastanowił się, co to mogło znaczyć i zdał sobie sprawę, że nie ma pieprzonego pojęcia. - Czy te dwie kobiety, które pędziły do Mexico City wciąż tam są? Michael potrząsnął głową. - Wątpliwe. Prywatny samolot odleciał z lotniska Juareza lecąc do Paryża. Był tylko jeden pasażer, kobieta, która przyjechała limuzyną z kwatery głównej Enrique. Przypuszczam, że tą pasażerką była jedna z naszych podróżniczek. - A co z drugą? - Nie wiadomo. - Cholera. Nie chcę jechać do Mexico City. - Czy kiedykolwiek widziałeś siostrę? Czy ktokolwiek wie jak ona wygląda? - Widziałem ją kiedyś przez pokój na przyjęciu po spotkaniu rady w Malibu. - Czy siostra jest żeńską wersją Raphaela? - To uczyniłoby z niej bardzo dużą kobietę, Mikey – prychnął Vincent. – Nie, Alexandra to maleństwo, zwłaszcza jak na dzisiejsze standardy. Nie więcej jak metr pięćdziesiąt w butach. Ma czarne włosy, jak on, ale to wszystko, co mogę powiedzieć. Nie sądzę, żebym rozpoznał ją na ulicy, ale mogę być w stanie poznać ze zdjęcia. Przypuszczam, że masz fotkę kobiety, która odleciała tym lotem? Michael przewertował w swoim telefonie i pokazał. - Jest niewyraźne z powodu odległości. Vincent wziął telefon i zmarszczył brwi na widok zdjęcia. Najwyraźniej ktoś powiększył obiektyw na maksa, ale... - To nie jest siostra – powiedział. – Kolor włosów można zmienić, ale to nie to ciało. Ta kobieta jest za duża. I w ogóle nie ten wygląd. To nie jest Alexandra. - Więc siostra Raphaela albo nie żyje albo jest w Mexico City. Co jest do cholery, szefie? - Chciałbym wiedzieć. – Vincent przycisnął nos kciukiem i palcem wskazującym, zastanawiając się, czy powinien zadzwoni do Enrique i zapytać, co się dzieje. Z jednej strony, jeśli Enrique był częścią spisku… no cóż, cholera. Nie było niczego w ~ 12 ~

podręczniku zastępcy, co mówiłoby Vincentowi jak pchnąć swojego pana aż do samobójstwa. - Czy mamy kogoś na Południu, kto zbierze dla nas informacje? – zapytał Michaela. – Jeśli Raphael był w Teksasie, Anthony albo któryś z jego ludzi powinien o tym wiedzieć. Stosunki współpracy Vincenta z wampirami na Południu były o wiele lepsze i bardziej rozległe niż te na terytorium Raphaela na dalekim zachodzie. Tak było dlatego, że południowe terytorium dzieliło się ogromną granicą z Meksykiem, z wielkim ruchem w tę i z powrotem, zarówno legalnym jak i niezbyt legalnym. Wampiry nie wtrącały się w sprawy ludzi, ale to nie znaczyło, że były niewrażliwe na przemoc i społeczne rozłamy, które czasami się pojawiały. Granica USA / Meksyk ostatnio była bardzo niespokojna. Na tyle niespokojna, że Vincent i jego odpowiednik na Południu często konsultowali się ze sobą nawzajem. - Dowiem się – powiedział Michael. – A w międzyczasie… – Przerwał, gdy z dalekiego końca posiadłości, od strony publicznego nocnego klubu, który był także domem krwi, rozległ się krzyk. Niemal równo z krzykiem, zaczęły dzwonić wszystkie trzy telefony - komórka Vincenta, komórka Michaela i telefon biurowy. Vincent wciąż trzymał telefon Michaela, więc nacisnął Odbierz. - Mamy problem, Mike – powiedział męski głos. – Potrzebujemy Vincenta… - Masz go – warknął Vincent, gdy on i Michael wybiegali z biura. – Zaraz tam będziemy. Klub nocny był przecznicę dalej od biura Vincenta i był zaprojektowany, jako przeciwieństwo subtelności. Ze środka pulsowała muzyka, tak głośna, że nawet najlepsza dźwiękochłonna powłoka nie mogła jej wyciszyć. Ciężki bass w środku budynku brzmiał niczym bicie serca jakiegoś drzemiącego smoka. Cztery noce w tygodniu – od czwartku do niedzieli – pojawiała się przed nim długa kolejka ludzi chętnych i gotowych oddać krew, czy znaleźć partnera seksualnego. Chociaż te dwie sprawy przeważnie łączyły się. To był ewolucyjny sposób na to, żeby wampiry dostawały to, czego chciały, by przeżyć. Były doskonałymi drapieżnikami. Kolejka zaczynała się przy stanowisku ochroniarzy przy frontowych drzwiach i ciągnęła się dobrych sześć metrów wzdłuż aksamitnej liny, by zakręcić się za narożnik budynku aż na parking. Jeśli wampiry były chętne, prawdopodobnie mogły wygenerować ten sam tłum każdej nocy tygodnia, ale te mieszkające na terenie posiadłości potrzebowały przerwy od roju ludzkości z miasta. Albo przynajmniej, ~ 13 ~

Vincent potrzebował. Nawet bardzo lubił ludzi. Utrzymywali go na więcej niż jeden sposób. Ale byli głośni i zawsze wydawali się chcieć coś od niego, co było dziwne, kiedy brałeś pod uwagę, że był jedynym, który żywił się od nich. Wyraźnie powiedział, kiedy przejmował posiadłość Hermosillo, że klub będzie zamknięty trzy noce w tygodniu, i nikt się nie sprzeciwił. Przynajmniej on nic o tym nie słyszał. Kiedy on i Michael podbiegli do wejścia, zauważył, że klub był zatłoczony tak jak zawsze. Co było niezwykłe, to krzyki dochodzące ze środka i ludzie próbujący wydostać się przez pojedyncze otwarte drzwi. A do tego ze środka dochodziły wściekłe powarkiwania wampirów. Cholera. To nie było dobre z wielu powodów. Jak dobrze, że założyłem dzisiaj czarne dżinsy, pomyślał Vincent. Nie będzie tak dobrze widać krwi. - Mój Panie! – krzyknął ochroniarz, gdy zobaczył Vincenta. Usiłował zaprowadzić jakiś porządek wśród umykających ludzi, próbując powstrzymać ich przed stratowaniem siebie nawzajem, gdy uciekali z klubu. – Co mogę zrobić? - Zostań przy drzwiach – warknął Vincent. – I pozbądź się ich – dodał, wskazując na kolejkę klubowiczów wciąż czekających na ich kolej do wejścia. Wyciągali szyje i gapili się na krzyczących i oszalałych ludzi wybiegających z klubu, mimo to żaden z nich nie wydawał się być gotowy oddać swojego miejsca w kolejce. Jeśli już, wydawali się być bardziej podekscytowani niż kiedykolwiek na perspektywę dostania się do środka. - Klub jest zamknięty na tę noc – polecił Vincent, a potem obrócił się, gdy stojący najbliżej drzwi ludzie usłyszeli to i zaczęli jęczeć w głośnym proteście. Prawie jak jedni, cofnęli się pod jego zimnym spojrzeniem, ich oczy się rozszerzyły, ich małe, śmiertelne serca wzmogły od strachu swoje żałosne bicia. Oprócz jednej ślicznej, małej blondynki, której okrągłe oczy były wypełnione zupełnie innymi emocjami. Vincent chciał przewrócić oczami ze wstrętem. Ludzie. Niektórzy z nich w ogóle nie mieli poczucia przeżycia. To było niezwykłe, że ich gatunek rozkwitł tak dobrze. Ale nie miał czasu na lekcję przeżycia, ani na podniecającą blondynkę. Z pchnięciem otworzył drugie skrzydło podwójnych drzwi, wyłamując przytrzymujący je bolec. Kilku ludzi natychmiast chciało skorzystać z nowego szerokiego wyjścia, ale po dostaniu od niego warknięcia z obnażonymi kłami, umknęli

~ 14 ~

na bok, najwyraźniej uważając, że był większym zagrożeniem niż to, przed czym uciekali. Vincent wpadł do klubu i się zatrzymał. Dudniące basy muzyki były tak mocne, że wywołał u niego ból zębów. Jego wzmocniony wampirzy wzrok mógł widzieć wystarczająco dobrze pomimo umyślnie przyciemnionego oświetlenia. Cienie, które tu występowały, miały dać iluzję prywatności. Seks zazwyczaj był rezultatem pobrania przez wampira krwi z żyły, a przy seksualnym amoku wywołanym przez ugryzienie wampira, nikt za bardzo nie martwił się tym, gdzie byli ani kto mógł patrzeć. Nieokiełznany seks, obojętnie czy w katach czy na środku parkietu, był właściwie normą. Ale nie to się tu teraz wydarzyło. Pięć dużych wampirów zdominowało środek parkietu, ich kły były obnażone i błyszczały, ich ramiona były przygarbione, a palce zawinięte w wyraźnym pokazie agresji ze wszystkich stron. Trzy ludzkie kobiety kuliły się przy barze, uwięzione tam przez wściekłe, stojące przed nimi wampiry. Jedna z kobiet krwawiła obficie z szyi od ugryzienia, którego ktoś nie zadał sobie trudu właściwie zamknąć. Albo bardziej prawdopodobnie, wnioskując z nastroju pięciu wampirów, gryzącemu przerwano zanim mógł skończyć. W klubie były też inne wampiry. Zebrały się w cieniach wokół parkietu, niektóre chroniły grupki ludzi, inne ustawiły się, by zablokować drzwi, ma tyle mądre by wiedzieć, że nie mogą pozwolić wymknąć się agresorom na zewnątrz. Jedną rzeczą był tłum spanikowanych ludzi wypełniających ulice; zupełnie inną sprawą dla krwawego wampira było wdanie się w walkę. Vincent zobaczył to wszystko po jednym spojrzeniu i zabrało mu sekundy rozważenie opcji. Był na tyle potężny, żeby wyeliminować wszystkich pięciu agresorów bez podniesienia palca. Mógł być subtelny i po prostu zrzucić na nich nieświadomość. Albo jeśli chciał być efekciarski, podmuch mocy mógł zredukować ich do kawałka mięsa drgającego na podłodze. A z drugiej strony, minęło już bardzo dużo czasu odkąd wolno mu było pozwolić sobie na mniej cywilizowaną stronę siebie. - Oni są moi, Mikey – mruknął, czując jak uśmieszek oczekiwania wypływa na jego twarz. Uwielbiał dobrą bójkę. - Ach, cholera, szefie. Psujesz całą zabawę. Vincent ruszył jak burza, jego palce zatopiły się w ramieniu pierwszego napotkanego przez niego wampira. Wampir był zbyt zagłębiony w swojej własnej wściekłości, by uświadomić sobie, kto go złapał i obrócił się z gniewnym warknięciem. ~ 15 ~

Ale Vincent czekał na niego. Z uderzeniem od dołu w brodę, wampir przeleciał przez powietrze zanim upadł niczym szmaciana lalka pod przeciwległą ścianą. W tym samym czasie, koledzy faceta zdali sobie sprawę, że pojawił się nowy gracz i ryknęli z niezadowoleniem. Wyjąc swój własny okrzyk wojenny, Vincent zaatakował, jego pięści waliły, krew tryskała. Chwycił jednego wampira za gardło, jego palce zagłębiły się tak bardzo, że krew wylała się ustami wampira i spłynęła po szyi zanim jego oczy raptownie skupiły się na Vincencie rozpoznając go. - Łaski, mój panie – wydusił i Vincent odrzucił go na bok. Nie był zainteresowany zabiciem dzisiaj kogokolwiek. Potężny cios uderzył go w plecy, na tyle mocny by cofnął się o pół kroku. Z wściekłym wyciem, przeniósł swój ciężar na jedną nogę i obrócił się, kopiąc drugą nogą, rozpoznając swojego napastnika, jako pierwszego wampira, którego złapał, i posłał go ślizgiem przez podłogę, by rozbił się o bar. Zapach rozlanego alkoholu uniósł się w przytłaczającej chmurze, a trzy kobiety, które kuliły się w pobliżu, wrzasnęły i popędziły szukając schronienia, przywierając do siebie nawzajem pod deszczem odłamków rozbitego szkła. Sam wampir był tak pobudzony żądzą walki, że prawie natychmiast skoczył na nogi i ruszył z powrotem w burdę, kiedy Vincent został złapany od tyłu przez trzeciego wampira. Potężne ramię otoczyło jego szyję, zgniatając jego przełyk i odchylając jego głowę tak mocno do tyłu, że szarżujący wampir rąbnął ramieniem w jego brzuch, prawie łamiąc na pół jego kręgosłup. - Sukinsyn – przeklął Vincent. Czym innym była uciecha z dobrej bójki, a czym innym zostanie zgniecionym przez parę bezmózgich potworów. Sięgnął po swoją moc i uderzył nią w pieprzonego szaleńca, jeszcze raz posyłając go ślizgiem przez podłogę, by rozbił się o bar. Ale tym razem facet tam został, leżąc w kałuży alkoholu i szkła, jego broda oparła się o pierś, dłonie leżały bezwładnie przy jego bokach. Sięgnąwszy do tyłu obiema rękami, Vincent chwycił drania, który próbował skręcić mu kark. Wampir wrzasnął z bólu, gdy palce Vincenta zatopiły się w mięśniach i kościach. Ugiął kolana i przerzucił wampira przez głowę i na podłogę, gdzie przydusił stopą pierś idioty, pozbawiając go oddechu, a potem kopnął go przez parkiet, by dołączył do swojego kolegi przy zrujnowanym barze. - Zapłacicie za to, skurwysyny – ryknął do tej dwójki, a potem obrócił się do dwóch pozostałych walczących z dzikim wyciem.

~ 16 ~

Spojrzeli na miedziany błysk jego oczu i krew ich towarzyszy skapującą z jego zaciśniętych palców. Wtedy dotarło do nich, gasząc ich bitewną wściekłość niczym kubeł zimnej wody i opadli na kolana. - Mój panie – wymamrotał jeden z nich. – Nie wiedzieliśmy, że to ty. Vincent ogarnął spojrzeniem tłum wampirów wciąż chowających się w cieniach. - Zabierzcie stąd tych ludzi – rozkazał. Skoczyli posłusznie, a Michael przekroczył podłogę, by ponaglić trzy kobiety przy barze, które najwyraźniej były powodem tego sporu. W ciągu kilku minut, drzwi zostały zamknięte i zostały tylko wampiry w prawie cichym barze. Wyłączono nawet muzykę. Vincent poczuł ciepło kapiące z jego brody i zdał sobie sprawę, że jakoś podczas bójki, rozcięto mu wargę. - Sukinsyn – zaklął i złapał dół koszulki, podciągnął ją i wytarł krew, by potem zwrócić spojrzenie na winne wampiry, które wszystkie były teraz na kolanach i były mniej lub bardziej przytomne. - Czy muszę wam mówić jak cholernie głupie to było? – zapytał ostro Vincent. – Wszystkie te cipy tylko czekają, ustawiają się u pieprzonych drzwi, a wy idioci przychodzicie tu, żeby bić się o kawałek dupy? - Ona była moja – wymamrotał jeden z nich. – On nie miał prawa. Vincent spojrzał na gadatliwego wampira. - Jesteś sparowany? – zapytał cicho. Usta wampira zacisnęły się na chwilę. - Nie, mój panie. - Więc kiedy mówisz moja, masz na myśli… co, dokładnie? - Tańczyłem z… - Cisza – warknął Vincent. Jeśli wampir powie jeszcze jedno słowo, zabije palanta i zaoszczędzi ewolucji potrzeby zrobienia tego za niego. – Cała wasza piątka zapłaci za szkody. Zakazałbym wam przychodzenia tutaj, ale prawdopodobnie skończycie osuszając ludzi na rogach ulic i wywołacie u mnie jeszcze większy pieprzony ból niż już zrobiliście. Więc, daję wam ostrzeżenie. Jeszcze jeden taki incydent - jeden, panowie - a będzie waszym ostatnim. Osobiście was zabiję. ~ 17 ~

Rozejrzał się po pomieszczeniu, przyciągając wzrok wszystkich pięciu klęczących wampirów, w tym tych dwóch wciąż jęczących pod zniszczonym barem. - Rozumiecie to, dupki? - Tak, mój panie – mruknęli mniej więcej jednocześnie. W kieszeni zabrzęczała komórka Vincenta. Ignorował ją wystarczająco długo, by posłać wampirom ostatnie groźne spojrzenie, a potem wyciągnął ją i spojrzał na ekran. To była widomość od Louisy, mówiąca, że przyjechał już łowca nagród od Raphaela. Świetnie. Po prostu cholernie świetnie. Przeszukał klub aż znalazł w tłumie kierownika. - Zajmij się tym. Chcę otworzyć zgodnie z planem w czwartkową noc. Jeśli potrzebujesz mięśni, te dupki to zrobią. Przynajmniej te palanty zdecydowały się rozwalić jego klub w niedzielę. Mimo że nie będą w stanie dokonać wszystkich napraw do czwartku, mogą przynajmniej zrobić coś pożytecznego i posprzątać potłuczone szklanki i rozlany alkohol. Kierownik był na tyle mądry, by nie podejmować tematu o szczegółach, ponieważ wydawał się rozumieć, że Vincent nie był w nastroju do praktycznej dyskusji. Jego jedyną odpowiedzią było warknięcie, Tak, mój panie, i kiwnięcie głową. Vincent również kiwnął, a potem skinąwszy na Michaela, by poszedł za nim, wszedł z powrotem w noc. Nawet zdołał ukryć swój uśmiech, dopóki ich dwójka nie znalazła się dość daleko od baru.

***

Lana zaparkowała swojego Yukona na parkingu obok schludnego, zbudowanego w stylu południowo-zachodnim budynku biurowego. Był prawie nowy, według niej miał nie więcej jak pięć lat, ze zwykłymi akcentami stylu Pueblo dodanymi wyłącznie dla efektu. Nie miała zbytniego doświadczenia z wampirami, tylko tyle, ile dowiedziała się dzięki powiązaniom biznesowym z Cynthią Leighton, ale zauważyła, że byli śmiertelnie poważni w kilku sprawach. Jedną była ich osobista ochrona. Mieli system bezpieczeństwa z górnej półki, i chociaż ich domy czy budynki biurowe mogły być zaprojektowane, by wtopić się w ich otoczenie, zazwyczaj były o wiele bardziej ~ 18 ~

wytrzymałe niż normalne. Inna rzecz, jaką spostrzegła, było ich upodobanie do trzymania się z dala od ludzi. Robili z nimi interesy, pili ich krew, to było pewne, ale zawsze żyli oddzielnie, nawet jeśli to był tylko dom z większym niż przeciętny podwórkiem. Nie mieszkali w blokach i nie mieli ludzkich przyjaciół. Niektórzy z nich mieli mężów i żony – partnerów, tak ich nazywali – ale ludzki partner szedł mieszkać z wampirem, a nie odwrotnie. A to bardzo odpowiadało Lanie. Więcej władzy dla nich i mogli żyć długo i szczęśliwie. Ale ona była szczęśliwa, że trzymała się z dala. Otworzyła drzwi swojego Yukona i wysiadła, jej uwaga natychmiast została skierowana na prawo, gdzie mogła zobaczyć światła i tłum otaczający zatłoczony nocny klub. Tyle, że tej szczególnej nocy, tłum wydawał się wymknąć spod kontroli. Ludzie przepychali się, żeby raczej wyjść na zewnątrz, a nie do środka, i mogła dosłyszeć przytłumione odgłosy sprzeczki dochodzącej z wnętrza klubu. Cokolwiek się tam działo, nie było jej sprawą, więc wzruszyła ramionami, pochyliła się do SUV-a i chwyciła plecak, który używała zamiast torebki. Zarzuciwszy go na ramię, zatrzasnęła drzwi i zamknęła je zanim podeszła, by wspiąć się po trzech schodkach do skromnych drzwi biura. Nie było żadnych na złoto wygrawerowanych znaków, żadnych fantazyjnych ozdób, po prostu zwykłe balustrady z kutego żelaza i trzy betonowe schodki prowadzące do lekko cofniętego poziomu, gdzie mały, plastikowy, wyryty znak zapraszał odwiedzających do zapowiedzenia się. Rozejrzała się i znalazła mały mikrofon i głośnik. Nacisnęła guzik i usłyszała słaby brzęczyk w środku. - Tak? – odezwał się przyjemny kobiecy głos. - Arnold Recoveries do Vincenta Kuxima. – Spróbowała poprawnie wymówić nazwisko. Była zaintrygowana niezwykłym nazwiskiem i poszukała w necie, odkrywając, że pochodziło od Majów, gdzie x wymawiało się jak sz, jak Kuszim. Pamiętała z college’u z lekcji historii, że cywilizacja Majów upadła dobre tysiąc lat temu, więc sądziła, że to musi być rodzinne nazwisko przekazywane z pokolenia na pokolenie. Chociaż, podejrzewała, że wszystko było możliwe, jeśli chodziło o wampira. Rozbrzmiał nowy brzęczyk, tym razem głośniej i zgrzytliwiej, i drzwi otworzyły się na kilka centymetrów. Lana wzięła to za zaproszenie do wejścia, więc pchnęła otwarte drzwi do końca i weszła do biura. Wieczory o tej porze roku były chłodne, ale w biurze było jeszcze zimniej. Była zadowolona, że miała na sobie koszulkę z długim rękawem i krótką, czarną kurtkę.

~ 19 ~

Przy biurku siedziała atrakcyjna, w średnim wieku kobieta, której wygląd pasował do przyjemnego głosu. Jej oczy zrobiły się okrągłe, gdy Lana weszła do środka i przekrzywiła trochę głowę, jakby próbowała sprawdzić, czy ktoś stoi za nią. - Jesteś tylko ty? – zapytała kobieta. Lana posłała pytający grymas, udając, że nie rozumie. Kiedy dzwoniła, by umówić się na to spotkanie, nie sprostowała przypuszczeń sekretarki, że Arnoldem, który się pojawi będzie jej ojciec. Ludzie, których spotykała w swojej branży, nie zawsze byli najbardziej praworządnymi typami, więc wolała nie reklamować faktu, że pojawi się tylko sama kobieta. - Tylko ja – potwierdziła. – Mam spotkanie o dziesiątej. - Tak, masz – zgodziła się kobieta, uśmiech igrał na jej ustach. – Więc jakie jest twoje nazwisko, kochana? - Lana Arnold, Arnold Recoveries. Uśmiech kobiety urósł. - No cóż, pani Arnold, Lord Vincent został odwołany na chwilę, ale zaraz wróci. Już wysłałam mu wiadomość, by wiedział, że jesteś. Mogę ci coś podać, gdy będziesz czekała? Coś zimnego do picia? Albo może kawy? - Nie, dziękuję. – Ostatnią rzeczą, jakiej Lana chciała po wypełnionej kofeiną czterystukilometrowej, prawie non stop podróży, by się tu dostać, to więcej kawy. A jeśli o to chodzi, nie chciała również siadać. Ale nie chciała być niegrzeczna spacerując przed biurkiem kobiety, więc podeszła do najdalszego krzesła, usiadła i wyciągnęła telefon. Ona i wszyscy faceci w biurze jej ojca pracowali wystarczająco często w Meksyku, by każdy z nich miał osobny telefon, kiedy byli w tym kraju. Im dalej jedno z nich było od USA, tym był bardziej niezbędny. Zwyczajem Lany było włączenie go jak tylko przekroczy granicę, i właśnie dlatego była w stanie siedzieć w poczekalni Kuxima i być gotowa na wykonanie zadania. Więc przewijała swoje e-maile, kasując większość z nich, kiedy otworzyły się zewnętrzne drzwi i coś jak elektryczna fala przebiegło przez pokój, sprawiając, że na karku uniosły jej się małe włoski. Spojrzała w górę i zobaczyła stojącego, niebezpiecznie wyglądającego mężczyznę. Niebezpiecznego nie tylko z powodu swojego rozmiaru – który był pokaźny, kilka centymetrów ponad metr osiemdziesiąt i większość same mięśnie – ale z powodu krwi zasychającej na jego palcach i wciąż kapiącej z rozciętej wargi w dół jego podbródka i w starannie wystrzyżoną brodę. ~ 20 ~

Wydawał się mieć koło trzydziestki i miał wąsa, który łączył się z brodą, falujące czarne włosy i brązowe oczy ze ślicznymi cętkami koloru, które mogłaby nazwać orzechowymi, ale wydawały się być bardziej miedziane. A w tej chwili, te śliczne oczy posyłały recepcjonistce zirytowane spojrzenie, które natychmiast przeniósł na Lanę. - ¿Dónde está tu jefe, cariño? – zapytał ją po hiszpańsku, co tłumaczy się Gdzie jest twój szef, kochanie? Lana schowała telefon, potem wstała i posłała mu suche spojrzenie. - Nie mam szefa, kochanie – powiedziała umyślnie po angielsku. – To, co mam, to spotkanie z Vincentem Kuximem. Czy to ty? Wpatrywał się w nią bez wyrazu przez dłuższą chwilę, a potem jego oczy zabłysły i wargi wygięły się w seksownym jak diabli uśmiechu. - Mów do mnie Vincent. Ale muszę powiedzieć, że nie wyglądasz jak łowca nagród. - Masz dużo doświadczenia z łowcami nagród? – zapytała, wiedząc, że powinna być bardziej uprzejma, ponieważ potrzebowała pomocy tego faceta. Ale nie mogła się powstrzymać. Jego uśmiech się rozszerzył. - Więcej niż bym chciał. Chodźmy do biura. – Przesunął się z drzwi i zobaczyła, że za nim stoi inny mężczyzna, również wampir jak przypuszczała. Był równie duży jak Vincent, ale zupełnym przeciwieństwem w wyglądzie - blondyn z zielonymi oczami, jego włosy były bardzo krótkie, jego twarz ogolona, taki amerykański przystojniak. Rzucił na nią okiem, a potem gestem pokazał jej, żeby poszła za Vincentem. Wolałaby mieć ich obu przed sobą, ale nie zamierzała tego przyznawać, więc przytaknęła i podążyła za Vincentem do biura. - Mój zastępca, Michael – powiedział Vincent, przedstawiając drugiego wampira. – Siadaj. – Wskazał na dwa ciężkie krzesła stojące przed olbrzymim drewnianym biurkiem, które najwyraźniej było antykiem. Jego model był zgodny ze stylem całego budynku, ale nie było nowe. Było ciężkie i stare, drewno odbarwiło się z wiekiem i było piękne. - Wybacz mój wygląd – powiedział Vincent, ocierając brodę brzegiem swojej czarnej koszulki i przez to odsłaniając gładki bezmiar złotej skóry i wspaniałych mięśni. Lana zachowała swoją twarz beznamiętną, ale ani przez chwilę nie uważała, żeby pokaz brzucha był niezamierzony. Miała do czynienia z latynoskimi mężczyznami ~ 21 ~

przez cały czas. Znała ten typ. Był niezwykle przystojny i wiedział o tym. Chciał, żeby ludzie myśleli, iż jego dłuższe włosy były przypadkowe, były rezultatem ominięcia jednego obcięcia czy dwóch. Ale prawdopodobnie spędzał godzinę przed lustrem, by je tak właśnie ułożyć, nie wspominając o czasie spędzonym na brodzie i wąsach. Sięgnął, żeby otworzyć szufladę i złapała błysk złota przez jedwabiste, czarne kosmyki jego włosów. Miał kolczyk w swoim lewym uchu, proste złote kółko, ale grube. Michael pojawił się skądś z prawej strony – prawdopodobnie z łazienki, ponieważ podał Vincentowi mokry ręcznik. Vincent użył go wycierając krew ze swoich rąk, a potem otarł nim twarz i odrzucił z powrotem. Chwilę później, zdarł swoją okrwawioną koszulkę i wrzucił do śmieci. Pomimo swoich najlepszych intencji, gardło Lany wyschło. Jego ciało było idealne – wyrzeźbione mięśnie podkreślały jego szerokie barki i silne ramiona, jego tors był wypukły, a mięśnie brzucha marszczyły się nad paskiem nisko wiszących dżinsów. Jakby tego było mało, skomplikowany tatuaż pokrywał jego lewy biceps, coś kolorowego i hiszpańskiego, jak przypuszczała. Może od Majów, biorąc pod uwagę jego nazwisko. Nie mogła powiedzieć na pewno i nie chciała przypatrywać się zbyt długo, żeby to określić. A facet, który tak wyglądał, nie potrzebował podbudowywania ego. Na szczęście, założył przez głowę czystą koszulkę i ściągnął w dół, okrywając się zanim zrobiłaby coś, czego mogłaby żałować. Na przykład ślinić się. Och. Czy naprawdę myślała, że zna ten typ? Tak i unikała go jak plagi. Byli za bardzo zakochani w sobie, żeby grać miło z kimkolwiek innym. Machnęła ręką na oczywisty nieład. - Mogę wrócić, jeśli… - Nie, nie – przerwał jej Vincent, rozsiadając się w fotelu w swojej nowej, czystej koszulce. – W klubie była drobna sprzeczka. I szybko się leczymy. – Uśmiechnął się do niej, zapraszając ją do podzielenia się żartem. Ona tylko patrzyła na niego. - No cóż – mówił dalej, brzmiąc, jakby chciał odchrząknąć na nią za zignorowanie jego błyskotliwego humoru. – Jak mogę pomóc, pani Arnold? - Mów do mnie Lana – powiedziała do niego, uważając, że skoro kazał mówić do siebie Vincent, to ona powinna się odwzajemnić. – Mój klient chce dostarczyć wiadomość. Powiedziano mi, że możesz pomóc w zlokalizowaniu odbiorcy tej wiadomości? ~ 22 ~

- Kto jest twoim klientem? Nie odpowiedziała bezpośrednio na pytanie, tylko powiedziała. - Jak wspomniałam twojej recepcjonistce, gdy wcześniej dzwoniłam, to Raphael zasugerował, żeby się z tobą skontaktowała. - Raphael – powtórzył Vincent, wpatrując się w nią, jakby myślał, że może odczytać prawdę z jej słów zapisanych w środku jej czaszki, jeśli tylko wpatrzy się wystarczająco mocno. - Mam dla ciebie list – powiedziała bezbarwnie, sięgając do plecaka i wyciągając skórzane portfolio, gdzie trzymała swoje notatki do tej sprawy. – Chciałbyś go przeczytać? Vincent zamrugał. Najwyraźniej nie spodziewał się tego. - Chciałbym, dziękuję – odparł, wyciągając rękę. Zauważyła, że jego kostki były otarte i wciąż krwawiły. Najwyraźniej walka była z tych dość brutalnych. Co prawdopodobnie tłumaczyło uciekający tłum i odgłosy, które słyszała w klubie, gdy przyjechała. Vincent odebrał od niej list, wyraźnie nie przejmując się stanem swoich dłoni. Przejrzał list od Raphaela z takim samym laserowym skupieniem, jakiego użył przyglądając się jej przed chwilą. Potem podał go Michaelowi, który zajął pozycję stojącą za jego lewym ramieniem. - Okej, więc powiedzmy, że wiszę Raphaelowi przysługę – powiedział Vincent. – Kim jest zaginiona osoba? - Xuan Ignacio – odparła, obserwując jego reakcję. Zmarszczył brwi. - Xuan Ignacio? To ludowa bajka. Najstarszy wampir w Meksyku i bla, bla, bla. Nie sądzę, żeby nawet był prawdziwy. - Raphael uważa, że jest. - Więc Raphael jest twoim klientem? - Raphael wie, że szukam Xuana Ignacio – wykręciła się, wciąż nie chcąc odkryć więcej niż to konieczne. – I, jak widzisz, zasugerował twoją pomoc.

~ 23 ~

Vincent oczywiście zauważył jej ostrożny język i zmarszczył się groźnie na nią. Wyobrażała sobie, że nie był przyzwyczajony do naciskania go w ten sposób. Wiedziała ze swoich rozmów z Leighton, że społeczna i polityczna struktura wampirów była dość sztywna, z władzą skupioną na samej górze. Wampir taki jak Vincent, który rządził miastem wielkości Hermosillo, będzie miał mnóstwo mocy, przynajmniej w swojej własnej dziedzinie. - W porządku – przyznał w końcu. – Więc gdzie zaczynamy szukać? Teraz przyszła kolej Lany, żeby się skrzywić. - Myślałam, że ty wiesz – powiedziała, powstrzymując swoją niecierpliwość. - Hej, to ty do mnie przyszłaś. Nie twierdziłem, że mam jakąś wiedzę. Lana zacisnęła usta z niesmakiem. To było zadanie dla głupiego. Vincent mógł być najprzystojniejszym mężczyzną, jakiego kiedykolwiek widziała, ale wyraźnie nie był najbystrzejszym. Albo może po prostu nie chciał jej pomóc i odgrywał głupiego, był bólem w tyłku, żeby wymigać się z obowiązku, nie obrażając Raphaela. A to była dla niej poważna niedogodność. Wolałaby raczej nie dostać pomocy niż ciągać za sobą wielkiego wampira niczym opornego nastolatka, ale Raphael chciał tego faceta do tej roboty. Cholera. Rozważyła swoje opcje. Vincent Kuxim mógł być wampirem, ale był także facetem. Mężczyzną alfa. A Lana miała mnóstwo doświadczenia z takimi. Czy nie dorastała w biurze swojego ojca otoczona przez łowców nagród? Nie spotkałeś więcej alf niż tam. Więc wiedziała, że najlepszym sposobem na dostanie ich współpracy jest udawanie, że jej nie potrzebujesz. To była jedyna rzecz, jakie ich olbrzymie ego nie mogło znieść. Zamknęła portfolio z trzaskiem, wsunęła do plecaka i wstała. - Dziękuję za twój czas – powiedziała uprzejmie. – Jeśli będę miała jakieś pytania, na które będę myślała, że możesz odpowiedzieć – mówiła dalej, nie będąc w stanie oprzeć się dodaniu chociażby prychnięcia – zadzwonię do ciebie. Skierowała się do najbliższych drzwi zanim usłyszała jak fotel Vincenta przesuwa się pod wykafelkowanej podłodze. - Czekaj – powiedział, a raczej rozkazał, to jedno słowo było ozdobione tonem irytacji.

~ 24 ~

Na nieszczęście dla niego, Lana nie przyjmowała rozkazów od nikogo, tylko okazyjnie od jej ojca, a już zwłaszcza nie od humorzastego wampira, który zakrwawił swoje kostki walcząc. Zignorowała go i sięgnęła do klamki. - Powiedziałem czekaj. – Tym razem było to coś cholernie więcej niż irytacja. I kiedy Lana chciała nacisnąć klamkę, nie ugięła się. Fala niepokoju załaskotała w jej brzuchu. Spróbowała jeszcze raz dyskretnie i nieskutecznie nacisnąć, a potem obróciła się z piorunującym spojrzeniem. - Otwórz drzwi, panie Kuxim – zażądała Lana Arnold, a jej ciemne oczy błysnęły złością. To była pierwsza prawdziwa emocja, jaką Vincent u niej zobaczył, i to zarówno zaintrygowało go jak i ułagodziło. Zachowywała taką kontrolę, odkąd wszedł do biura. W ogóle nie odpowiedziała na jego urok, a szczerze mówiąc Vincent był przyzwyczajony do kobiet wpadających pod jego wpływ. Stare, młode, singielki, zamężne – nie miało znaczenia. Całe swoje życie, nawet przedtem jak został wampirem, kobiety zawsze reagowały na niego tak jak jego asystentka Louisa. Rumieniły się, jąkały, tropiły z lewa i z prawa, ale zawsze dawały mu to, czego chciał. Oprócz tej jednej. Gdyby nie zauważył u niej tej krótkiej reakcji, kiedy zdjął koszulkę – a to i tak było nie więcej jak mimowolne rozszerzenie oczu i pojedynczy skok jej serca zanim ponownie stała się Królową Lodu – zacząłby podejrzewać, że Lana Łowca Nagród woli kobiety. Milczał kilka sekund, żeby oddać się uświęconej tradycją męskiej fantazji wyobrażenia sobie stojącej przed nim kobiety w ramionach innej kobiety. Świetnie. A potem wrócił do teraźniejszości z bardzo wkurzoną Laną Arnold. Gniew dobrze na niej wyglądał. To czyniło ja bardziej atrakcyjną, bardziej ludzką. Nie była w jego ulubionym typie – zbyt wysoka, zbyt szczupła i, co było pewne jak diabli, zbyt uparta. Wolał niskie, pulchne kobiety, których jedynym celem w życiu było uczynienie go szczęśliwym. Ale Lana Arnold była ładną kobietą. Jej wzrost dawał jej pewną elegancję, a jej szczupłość zwinność, naprężone mięśnie okryte były czarnym T-shirtem i spodniami bojówkami. To było właściwie męskie ubranie, ale koszulka przylegała do jej piersi, a spodnie otulały wąskie biodra i kształtny tyłek. I żadnego grama tłuszczu, mógł się założyć. Miała wspaniałą strukturę kości z wystającymi kościami policzkowymi i smukłe szczęki, seksowne usta z pełną dolną wargą i długie czarne włosy splecione na plecach. Jej rzęsy były czarne, oprawiały oczy, które miały niezwykły jasnobrązowy kolor.

~ 25 ~

Oczy, które teraz przez pokój wbijały w niego sztylety. Zauważył, że palce jej lewej ręki stały się białe, gdy zacisnęły się na pasku plecaka, podczas gdy jej prawa ręka, która trzymała klamkę… no cóż. Czas przestać gapić się na łowczynię nagród zanim jej palce znajdą nóż schowany w górnej kieszeni jej dobrze leżących bojówek. Był tak zajęty podziwianiem jak opinają jej biodra i tyłek, że zignorował niebezpieczeństwo. Krótko mówiąc został oślepiony seksualnym przyciąganiem. Nawet jeśli on nie pociągał jej. - Usiądź, Lano – powiedział łagodnie, wkładając w to wszystkie swoje zdolności przekonywania i może trochę oszukując dotykiem mocy wampira. Jej spojrzenie podwoiło swoją wściekłość. - Nie waż się próbować zmuszać mnie wbrew mojej woli. Tym razem to oczy Vincenta zrobiły się okrągłe. Nie powinna być świadoma tego, co robił. Więc albo zardzewiał – co było niemożliwe – albo Lana Arnold była naprawdę niezwykła. Podniósł ręce w geście poddania. - Przepraszam. To było automatyczne. - Nie rób tego więcej. Wskazał na krzesło, które opuściła. - Nie będę. Usiądź… proszę. Posłała mu długie, nieufne spojrzenie, a potem przesunęła rękę stamtąd, gdzie skradała się do jej broni i podeszła powoli do krzesła. Usiadła ani na chwilę nie zdejmując z niego oczu. Vincent opadł powoli w swój duży fotel, obserwując ją, jakby była nieprzewidywalnym i dzikim zwierzęciem. Nic nie wiedział o dzikiej części – chociaż, prawdę powiedziawszy, była kobiecą wersją łowcy nagród, wiec nie była tak całkiem nieśmiała – ale była absolutnie nieprzewidywalna. Nigdy nie spotkał człowieka, który byłby odporny na perswazyjną moc jego wampirzej krwi. To była jedna z umiejętności, jakie każdy wampir do pewnego stopnia posiadał, ponieważ to była główna część tego, co czyniło z nich odnoszącymi sukcesy drapieżnikami. - Nie wiem, gdzie można znaleźć Xuana Ignacio – powiedział ostrożnie. – Ale – dodał, unosząc dłoń, żeby ubiec jej sprzeciw – to nie znaczy, że nie potrafię go znaleźć. ~ 26 ~

Są wampiry starsze ode mnie, w tym kilka w tym mieście. Przekrzywiła głowę z zaciekawieniem. - Odniosłam wrażenie od mojego klienta, że jesteś panem, albo jak tam cię nazywają, Hermosillo. - Jestem zastępcą Lorda Enrique – poprawił spokojnie. – Więc jako taki, spędzam w jego imieniu większość mojego czasu w różnych miastach. Chociaż Hermosillo akurat jest moim ulubionym – przyznał z mrugnięciem, które miało być zachęcające. Nie zareagowała, tylko wyciągnęła portfolio i długopis, by zrobić jakieś notatki. Przeklęta kobieta. Spojrzała znad notatek. - Skoro są tutaj wampiry starsze od ciebie, to dlaczego ty tu rządzisz? – zapytała. - Wiek u wampira nie jest równy mocy– zgasił ją. – Niektórzy urodzili się, albo odrodzili, dla mocy, a niektórzy nigdy nie osiągną prawdziwej mocy, nieważne jak długo żyją. Wydęła usta, jakby zaintrygowana tym smacznym kąskiem wiedzy o wampirach. - W porządku – powiedziała. – Więc, w takim razie skąd zaczynamy? Vincent nie wiedział, co myśleć o jej szybkim przypuszczeniu, że będą razem pracowali. Jego planem było przepytanie kilku starych wampirów i zadzwonienie do niej. Przyglądała mu się ostrożnie, i była w tym odrobina wyzwania, jakby rzucała mu wyzwanie, by udowodnił, że wchodzi w zadanie rozwiązania zagadki. Zatem dobrze. Dwoje może grać w tę grę. Wiedział, że może przeżyć w jej świecie; robił to od przeszło 150 lat. Zobaczmy, czy ona będzie potrafiła przeżyć w jego. - Muszę wykonać kilka telefonów – powiedział do niej. – Daj mi godzinę. Kiwnęła raz głową, potem z powrotem włożyła swoje rzeczy i wstała. - Dziękuję. W takim razie wrócę. Vincent wstał z nią. - Możesz tu zaczekać – odparł. – Louisa może zorganizować jakieś przekąski. Kolację, jeśli jesteś głodna. Przyglądała mu się przez chwilę, niczego nie zdradzając. ~ 27 ~

- Dziękuję, ale nie. Sama poczyniłam pewne przygotowania. – Podeszła do drzwi i nawet się nie zawahała sięgając do drzwi. Oczywiście otworzyły się natychmiast. Już zdecydował, że inaczej podejdzie do Lany Arnold. Otworzyła drzwi i spojrzała na niego przez ramię. Pomyślał sobie, że zobaczył nikły ślad rozbawienia w jej jasnych oczach. - Wrócę za godzinę – powiedziała do niego, a potem wyszła z biura. Śledził stukanie jej obcasów po wykafelkowanym lobby, słyszał otwierające się i zamykające drzwi, a potem odgłos zapuszczanego pojazdu i odjazd. - Co o tym myślisz? – zapytał Michaela, który teraz siedział na krześle obok tego, które chwilę wcześniej zajmowała łowczyni. - Przynajmniej wiesz, że ten Xuan Ignacio istnieje… nawet jeśli tylko w bajkach. Nigdy wcześniej o nim nie słyszałem. - To dlatego, że wciąż jesteś dzieciakiem z kłami. Michael prychnął. - A ty jesteś starym człowiekiem… moim staruszkiem jak się okazuje. Dziwne. Okej, więc zadam to samo pytanie, jakie zadała nasza śliczna łowczyni. Skąd zaczynamy? - Myślisz, że jest śliczna? – zapytał Vincent, bardziej ciekawy niż coś innego. - Do diabła, tak. Nie można zafałszować tych kości policzkowych i tych wydatnych ust. I nie chodzi o to, że musi oszukiwać coś z takim ciałem. Atletycznym. Podoba mi się. - Ty lubisz wszystko, co ma cipkę, mój przyjacielu. Ale ręce precz od tej. Brwi Michaela wystrzeliły w górę z zaskoczenia. - Ona nie wydaje się być w twoim typie, szefie. - Nie wydaje się być, prawda? – powiedział zamyślony Vincent. – Może czas na zmianę.

Tłumaczenie: panda68

~ 28 ~

Rozdział 2 Lana poczekała aż znalazła się w swoim SUV-ie i z powrotem na drodze zanim wypuściła oddech, który jak jej się wydawało wstrzymywała od godziny. Vincent Kuxim mógł być potężnym wampirem, ale jako mężczyzna był absolutnie nuklearny. Nigdy nie kupowała całych tych bzdur odnośnie feromonów i nagłego przyciągania, nie wtedy, gdy chodziło o ludzi. Ale, niech to szlag, ten facet ociekał seksualnością. Był chodzącym, mówiącym zagrożeniem dla kobiecej populacji. Każdą uncję kontroli, wypracowanej przez lata pracy z naładowanymi testosteronem łowcami jej ojca, zabrało jej ukrycie swoich uczuć. Powinna być odporna na mężczyzn takich jak Vincent, zwłaszcza takich z latynoskim urokiem. Mieszkała w Arizonie i na co dzień w swojej pracy spotykała mężczyzn w hiszpańskim typie. Poza tym mnóstwo jej tropów zabierało ją także przez granicę do Meksyku. Ale podejrzewała, że atrakcyjność Vincenta miała więcej wspólnego z byciem wampirem niż z hiszpańskim pochodzeniem. Albo może jego wampirze talenty po prostu były zbudowane na latynoskim uroku, który już tam był. Powiedział jej, że wiek nie równa się z mocą, ale może moc równała się z charyzmą. Z pewnością użył tej mocy na niej, kiedy chciała wyjść z biura. Albo przynajmniej próbował. I był zaskoczony jak diabli, kiedy to nie zadziałało. Tak szczerze, to ona też była zaskoczona. Poczuła coś jak szarpnięcie w swoim mózgu i instynktownie walczyła z tym. Ale dopóki nie przyłapała go jak wpatruje się w nią, jakby była dwugłowym kotem, nie myślała, że to pociągnięcie mogło być albo pochodziło od niego. Leighton ostrzegła ją, gdy pierwszy raz zaczęły pracować, że wampiry mają różne talenty i dziwactwa, i, tak naprawdę, Lana natknęła się na zbyt wiele ich, żeby zapisywać. Osiągnęła punkt, gdzie po prostu odpuściła wszystko, co było dziwne, a co zdarzało się wokół wampirów, jako jedno wielkie dziwactwo. Ale nigdy wcześniej nie doświadczyła niczego podobnego jak to szarpnięcie umysłu. Oczywiście, nigdy wcześniej nie spotkała też wampira tak potężnego jak Vincent. Może cokolwiek, co było w jej mózgu, a co oparło się jego próbom wpływania na nią, było tak silne, że odrzucało inne słabsze wampiry, czego nawet nie była świadoma.

~ 29 ~

Jeśli to była prawda, to wydawało się być dobrą rzeczą. Musiała nad tym pomyśleć, ale nie wcześniej jak skończy to zadanie. Musiała pracować z Vincentem, by odnaleźć Xuana Ignacio dla Raphaela. Pomartwi się później o te dziwne wampirze moce i co to oznacza. Ale teraz, miała godzinę i jej pierwszym priorytetem było zameldowanie się w hotelu. Była przyzwyczajona do działania na kofeinie i obywania się bez snu, a ponieważ miała czas – po godzinach spędzonych w samochodzie, żeby się tu dostać – zamierzała wziąć prysznic i zmienić ubranie. Zrobiła rezerwację w hotelu San Sebastian. Był przytulniejszy od większości i z bardziej rozsądną ceną, oraz równie bezpieczny dla podróżujących samotnie kobiet. To nie znaczyło, że nie będzie trzymała noża albo dwóch pod ręką, gdy pójdzie spać, ale ku swojemu zaskoczeniu nie musiała ich używać. Jak tylko znalazła się w pokoju, zamknęła drzwi i zaczęła się rozbierać. W drodze pod prysznic, rozpuściła ciężki warkocz, przeczesując palcami przez włosy i pozwalając im luźno spłynąć. To było boskie uczucie, nawet lepsze niż zdjęcie stanika, co zrobiła chwilę później. Stanik był sportowy. Czarny materiał był opięty, ale jej piersi były nie więcej jak w średnim rozmiarze – ładnie ukształtowane, z miseczką B w dobry dzień. Z drugiej strony, jej włosy były grube, długie i ciężkie, a zbieranie całego ich ciężaru w ciasny warkocz było stałym ciągnięciem za skórę głowy. Jednak noszenie ich luźnych nie było opcją, kiedy pracowała, nieważne jakie wykonywała ruchy. Mogła ściąć je na krótko – tak naprawdę prawdopodobnie powinna to zrobić – ale to było jej jedyne ustępstwo na rzecz kobiecości. Poza tym, kochała je. Prysznic był gorący, ciśnienie wody słabe, ale spodziewała się tego nawet w najlepszych hotelach z powody ograniczenia wody. Świetną rzeczą było to, że mogła stać tak długo jak zajęło jej czas namydlenie i spłukanie ciała, a potem umycie włosów. Kiedy wyszła, jasno kawowa skóra, jaką odziedziczyła po swoim ojcu Irlandczyku i meksykańskiej matce, miała różowy odcień i czuła się milion razy lepiej. Niestety, ciepły masaż wody przypomniał jej również, że spała tylko kilka godzin zanim znalazła się w drodze, więc otworzyła puszkę coli z zamrażalki, którą miała w samochodzie. To nie była kawa, ale pomoże, dopóki nie dostanie prawdziwej. Owinąwszy się jednym ręcznikiem, drugim włosy, ściągnęła narzutę i rzuciła w kąt. Czytała gdzieś, że hotelowe narzuty miały wszystkie rodzaje nieprzyjemnych rzeczy, i że były rzadko prane. Jej praca polegała na tym, że większą część swojego czasu spędzała w pokojach hotelowych, więc wzięła to sobie do serca.

~ 30 ~

Ułożywszy wszystkie poduszki przy wezgłowiu, usiadła na łóżku i otworzyła swojego laptopa. Hotel oferował bezprzewodowy Internet, wiec zalogowała się i najpierw weszła na stronę, gdzie można było otrzymać tabelkę z zachodami i wschodami słońca w prawie każdym miejscu na świecie. Zlokalizowała tę w pobliżu Hermosillo, ściągnęła ją, a potem wysłała sama do siebie, żeby miała również na swojej komórce. Wróciwszy do świata ludzi, zalogowała się na swoją pocztę głosową w biurze i odkryła kilka wiadomości, w tym jedną od ojca. Dzwoniła z drogi i zostawiła wiadomość na jego domowym telefonie, nie chcąc, żeby się martwił, ale nie chcąc również kłócić się z nim o niezabraniu ze sobą jednego z chłopaków. Jego wiadomość kazała jej codziennie się meldować, ale to było coś, czego nie zamierzała robić. Reszta wiadomości uświadomiła jej, że jej ojciec nie czekał na jej telefon. Było tam… policzyła… jedenaście wiadomości od Dave’a Harringtona, jednego z łowców ojca, prawdopodobnie jego numeru jeden, jeśli miała być szczera. Dave był dużym, przystojnym facetem, z dzikimi blond włosami, i był bardzo dobry w swojej pracy. Był także bardzo dobrym przyjacielem swojego szefa, to znaczy ojca Lany. Tak naprawdę, byli tak dobrymi przyjaciółmi, że ich dwójka zdecydowała, że Dave powinien być oczywistym spadkobiercą Seana Arnolda, a z Laną, jego księżniczką, miał się ożenić i tym samym wzmocnić swoją rolę sukcesora. Jak gdyby. Lana weszła w to i umawiała się z Davem podczas pierwszego roku college’u, ale bardziej by zadowolić swojego ojca. Dave okazał się być słodki i troskliwy i pełen planów na ich wspólną przyszłość. A ona miała dziewiętnaście lat i była na tyle naiwna, że mu uwierzyła. Dopóki nie odkryła, że książę był kolejnym psem, który pieprzył różne kobiety w każdym mieście zanim przyjeżdżał do domu do swojej nieświadomej księżniczki. Lana przez większą część swojego życia była chłopczycą, więc niezbyt często w liceum chodziła na randki. Dave był jej pierwszym, naprawdę poważnym związkiem. Rozstali się na półtora roku i Lanę bolało, bardziej niż chciała przyznać, odkrycie, że przez cały ten czas ją zdradzał. Miała na tyle dumy, żeby zerwać, ale jak przewidywała, Dave nie rozumiał problemu. Najwyraźniej, zwyczaj kobieta-w-każdym-mieście było czymś powszechnym wśród facetów w biurze jej ojca, w tym i jej ojca. W końcu, byli tylko mężczyznami, często daleko od domu. Mieli swoje potrzeby. Co innego mieli robić? Ale to było siedem lat temu. Lana już dawno ruszyła do przodu i nie oglądała się wstecz, podczas gdy Dave wciąż przedstawiał ją, jako swoją narzeczoną. To było dla ~ 31 ~

niej żenujące, ale wciąż musiała pracować z Davem Harringtonem, więc przeleciała przez jego wiadomości w razie, gdyby jedna z nich zawierała coś ważnego. Niestety, wszystkie były różnymi wariantami tego samego tematu. Jak było do przewidzenia, jej ojciec, zdrajca, powiedział Dave’owi, co robi. Więc Dave mianował się jej partnerem w tym zadaniu i zażądał, żeby została tam, gdzie jest, dopóki do niej nie dołączy. Na nieszczęście – albo szczęście z jej punktu widzenia – nie wiedział dokładnie, gdzie jest, więc została poinstruowana, żeby natychmiast się z nim skontaktowała w sprawie szczegółów. Lana przewróciła oczami i wykasowała wszystkie nieodebrane wiadomości. Dave Harrington był dobrym łowcą, ale prawdopodobnie kiedyś będzie okropnym mężem dla jakiejś kobiety. Ale nie jej. Był straszy od niej o dziesięć lat i jakieś sto lat w tyle. Wciąż uważał, że kobiety powinny sprzątać dom, gotować i mieć dzieci. I nie martwić się, kiedy jej mąż skakał w bok, tak długo jak wracał do domu. Ale Lana odkryła, że nie ma ochoty sprzątać pieprzonego domu, nie będzie gotować i jeśli jej ojciec i Dave chcieli wnuki, lepiej niech sobie znajdą inny inkubator, ponieważ to nie był Lany pomysł na życie. A kiedy chodziło o jej kochanka, to nie miała ochoty się dzielić. Wystukała do ojca szybkiego maila. Bez szczegółów, ponieważ przekazałby je Dave’wowi, ale dała mu znać, że z nią wszystko w porządku i że śledztwo idzie gładko. W końcu jednak Dave ją znajdzie. Odnajdywanie ludzi było ich zawodem, a ona nie podejmowała żadnych szczególnych wysiłków, żeby uniknąć wykrycia. Zadzwonienie z telefonu byłoby najszybszym sposobem. Za hotel zapłaciła gotówką, ale wciąż mógł wytropić jej maila z lokalnej sieci. Uważała, że ma dzień, by zniknąć z Hermosillo i zacząć tropić Xuana Ignacio zanim pojawi się Dave. Miała nadzieję, że Vincent był przygotowany do szybkich ruchów. Inaczej zostawi go za sobą. Zastanowiła się, jaka będzie jego reakcja, kiedy mu to powie, i się uśmiechnęła. Godzinę później, po raz drugi tej nocy znalazła się przed biurem Vincenta. Zmieniła ubranie, ale było prawie takie same, jakie miała wcześniej – czarna polo z długim rękawem, czarne bojówki i kurtka, do tego wiązane czarne buty. Miała swojego ulubionego Siga przypiętego na zwykłym miejscu, uprząż na ramieniu była schowana pod kurtką, a swoje zwyczajowe trzy noże umieszczone na swojej osobie – jeden w pochwie w prawym bucie, drugi w kieszeni na udzie i mały, ale zabójczy dziewięciocentymetrowy w bocznej kieszeni. Jej włosy z powrotem były splecione w schludny warkocz, wciąż pod spodem mokre, ponieważ ta gówniana hotelowa suszarka nie miała tyle mocy, by wysuszyć je kompletnie na czas jej wyjścia. ~ 32 ~

Ale powietrze w Hermosillo było ciepłe. Dość szybko zajmie się jej mokrymi włosami, a zimną wilgoć dobrze się odczuwało na świeżo nawilżonej skórze. Gdy złapała swój plecak i zamknęła auto, zauważyła, że teraz klub nocny był całkowicie zamknięty. Żadnych świateł, żadnej muzyki, żadnych ludzi tłoczących się przy wejściu. Mogła zobaczyć światło sączące się spod zamkniętych drzwi i zza zatrzaśniętych okiennic, ale nikt się tam nie bawił. Może sprzątali bałagan, jaki wcześniej został zrobiony – bałagan, do którego bez wątpienia przyczynił się Vincent i jego zakrwawione kostki. Drzwi od biura Vincenta otworzył się zanim doszła do górnego stopnia, dowód na to, że ktoś zwraca uwagę. - Witam z powrotem, pani Arnold – powiedziała ta sama recepcjonistka z uśmiechem. – Proszę wchodzić. Lord Vincent czeka na ciebie. Lana zdołała ukryć swoje zaskoczenie. Spodziewała się, że będzie jej kazał czekać na siebie, po prostu dlatego, że mógł. Może jednak nie będzie tak strasznie z nim pracować. Oczywiście, z wyjątkiem tej jego wybujałej seksualności. Będzie musiała się pilnować. I może brać zimne prysznice, dopóki to się nie skończy.

***

Vincent wstał, kiedy Lana weszła do biura i złapał jej szybko ukrytą minę zaskoczenia. Ale on wstawał, kiedy dama wchodziła do pokoju, nawet jeśli dama była ubrana jak żołnierz i nosiła broń. Do diabła, może zwłaszcza wtedy. Jej długie, ciemne włosy z powrotem były ujarzmione, chociaż umyła je, kiedy zniknęła. Mógł wyczuć szampon i utrzymujący się zapach wilgoci. Posłał Michaela do stworzenia listy telefonów, próbując znaleźć w Hermosillo wampira, który rzeczywiście znałby Xuana Ignacio. W międzyczasie, Vincent wszedł do Internetu, szukając jakiś brudów o Lanie Arnold. Na szczęście, a może szczęście, nie było wiele tego brudu. Skończyła Uniwersytet Arizona z dziedziny biologii – to było niespodzianką – i teraz była zatrudniona u swojego ojca, Seana Arnolda, w jego sensownie pomyślnym w odnajdywaniu zbiegów, alias łowcy nagród, interesie. Sean zatrudniał trzech łowców na pełen etat, w tym Lanę, i kilku więcej na zlecenie w przypadku większej ilości spraw. Większość ich pracy polegała na odnajdywaniu

~ 33 ~

dłużników, ale inne zadania wykonywali równie dobrze, jak tropienie latorośli bogatych rodzin, które zeszły na manowce, i sprowadzanie ich do domu do mamusi i tatusia. Obecne zadanie Lany, dostarczenie wiadomości do dawno zaginionego wampira, nie było ich normalną sprawą i domyślił się, że to była jednorazowa umowa. Sama Lana mieszkała sama i nigdy nie wyszła za mąż. Ten szczególny detal zadowolił go, chociaż dlaczego to wciąż było dla niego tajemnicą. Była atrakcyjną kobietą. Dobra. Była także trudną. Nie tak dobrze, w ogóle. Lana rzuciła swój plecak na krzesło przed jego biurkiem, a potem pochyliła się i wyciągnęła rękę. Vincent automatycznie chwycił jej rękę, ale zamiast nią potrząsnąć, uniósł do swoich ust i dotknął wargami wierzchu, ociągając się trochę, by delektować się tym jak bardzo miękka była skóra łowczyni. Jej mięśnie napięły się zauważalnie i puścił jej rękę zanim mogła ją wyrwać. Ale obserwował jej reakcję i złapał niejasno rozczarowaną minę na jej twarzy, uniesienie brwi, które mówiło, że on jest przewidywalny i nudny. Vincent nienawidził być przewidywalny i nudny. - Poszczęściło ci się? – zapytała, opuszczając rękę do boku z nerwowym ruchem, jakby walczyła z potrzebą otarcia jej o nogawkę spodni, by usunąć ślad jego pocałunku. Oczy Vincenta zwęziły się, ale niech go szlag, jeśli chciała go zmrozić. - Mój zastępca, Michael, rozmawiał z dwoma najstarszymi wampirami w mieście – odparł gładko. – Zgodzili się spotkać z nami. - Możemy spotkać się dzisiaj? Vincent nie odpowiedział na jej pytanie. - Wydajesz się być spragniona polowania, Lano. Czy jest jakiś pośpiech, którego nie jestem świadomy? – zapytał zamiast tego. - Nie – odparła szybko. – To znaczy nie bardzo. Ale chcielibyśmy zadowolić naszego klienta. - Zwłaszcza takiego, który nie pójdzie do więzienia, co? – powiedział, tylko trochę żartując. - Nasz klient nie jest tym, którego wsadza się do więzienia – poinformowała go, najwyraźniej ani trochę nierozbawiona. - Oczywiście – mruknął, a potem mrugnął do niej, by po prostu przetestować granice jej rezerwy. W końcu się złamie. – No cóż, masz szczęście – powiedział do niej ~ 34 ~

– ponieważ jak się okazało, oba wampiry są gotowe spotkać się dzisiaj z nami. – Nie dodał, że w ogóle nie prosił ich o spotkanie. To nie była pieprzona demokracja. Jeśli chciał rozmawiać z jakimś wampirem, byli dostępni albo ponosili konsekwencje. - Czy oni przyjdą tutaj czy… - Są już w drodze. Jeśli nie masz nic przeciwko, spotkamy się w sali konferencyjnej i miło sobie pogadamy. - Pasuje. - Żadnych zdjęć – wyjaśnił natychmiast Vincent. – Żadnego filmu, żadnego nagrywania. - Oczywiście, że nie – zgodziła się. – Będę robiła tylko notatki, jeśli można. - I podzielisz się nimi, oczywiście. Przekrzywiła głowę, posyłając mu osobliwy mały uśmieszek. - Nieufny? - Mamy dobry powód, żeby być nieufnymi względem ludzi, Lano – powiedział poważnie, pomijając fakt, że był jeszcze bardziej nieufny, co do swoich kolegów wampirów. Zarumieniła się z zażenowania – w imieniu swoich bliźnich? – i to był widok. Różowa fala koloru rozpaliła jej śliczną złotobrązową skórę, pierwsze pęknięcie w jej zbroi. Vincent delektował się tą chwilą, a potem wskazał na drzwi. - Sala konferencyjna jest po drugiej stronie korytarza. Jak twój hiszpański? - Nie płynny, ale bardziej niż konwersacyjny. Vincent przytaknął. - Jeśli czegoś nie zrozumiesz, daj mi znać. Nie pytaj ich bezpośrednio, zapytaj mnie. To są stare wampiry, a ty jesteś człowiekiem i kobietą. Są tradycjonalistami i z czasów, kiedy kobiety nie miały nic do powiedzenia. - Teraz też nie mają wiele do powiedzenia – mruknęła i uśmiechnęła się lekko, kiedy się roześmiał. Kolejna szczelina w zbroi? Możliwe. - No cóż, przynajmniej nie we wszystkim – przyznał, nadając swoim słowom lekkości. – Ale łatwiej będzie, jeśli rozegramy tę szczególną sprawę po mojemu. ~ 35 ~

- Dlatego tu jestem. Ty jesteś ekspertem – powiedziała. Lana poczekała na odpowiedź Vincenta. - Tak, jestem – odparł gładko. Żadnej niespodzianki, pomimo jego wcześniejszej niechęci. Była gotowa się założyć, że potrafił być gładki jak jedwab, kiedy chciał taki być, aż do chwili, gdy uwiedzie kobietę. Wyprowadził ją z biura i przez korytarz, opierając swoją dłoń na jej krzyżu pod pozorem poprowadzenia jej do sali konferencyjnej. To był niewinny dotyk, nawet uprzejmy. Ale był trochę zbyt blisko jak na niewinność. Czuła ciepło jego ciała, czuła jego czysty, męski zapach i uprzejmy dotyk nagle wydał się być szokująco intymny. Stężała, ale zdołała uniknąć odsunięcia się. Potrzebowała współpracy Vincenta, by wypełnić swoje zadanie dla Raphaela, a obrażanie go podskakując na najlżejszy dotyk nie było sposobem na zdobycie tej współpracy. A jego ego nie musiało wiedzieć, że tak silnie na nią działał. Weszła do sali konferencyjnej, by zobaczyć czekających na nich Michaela i dwa inne wampiry. Siedzieli przy ciężkim drewnianym konferencyjnym stole, kolejnym niezwykłym antyku, który wyglądał, jakby kiedyś był stołem w jadalni jakiegoś bogatego meksykańskiego posiadacza ziemi. Wokół stołu stały skórzane krzesła i były przykładem wysokiego nowoczesnego komfortu. Lana z wdziękiem opadła na jedno wygodne krzesło. Jej ciało zaczynało być ospałe w swoim żądaniu snu, każdy stary uraz zaczynał dawać o sobie znać, od ramienia, które złamała w wieku dziesięciu lat do uszkodzonych mięśni na plecach od zapasów ze studwudziestokilogramowym uciekinierem z zeszłego roku. Przełknęła westchnienie ulgi, gdy rozsiadła się na krześle i przyjrzała się dwóm wampirom siedzącym po drugiej stronie stołu. Vincent powiedział, że są starzy, ale jak to bywa z wampirami, ich prawdziwy wiek nie był jasny. Obaj wydawali się mieć po dwadzieścia lat, jeden trochę starszy od drugiego, i obaj byli niscy i ciemni, z prostymi włosami i czarnymi nieufnymi oczami. Vincent nie kłopotał się przedstawieniem ich. Wszedł do pokoju zaraz za nią, usiadł na jednym z krzeseł i zaczął mówić szybkim i nieco archaicznym hiszpańskim, wyrzucając coś, co brzmiało bardziej jak rozkaz. Lana tłumaczyła w swojej głowie i wiedziała, że nie rozumie każdego słowa, ale sens był taki, Powiecie tej kobiecie, co wiecie o Xuanie Ignacio. Zdecydowanie rozkaz. Dwa starsze wampiry przytaknęły, ich twarze niewiele oddawały. Ale Lana mogła przysiąc, że zobaczyła błysk strachu w ich oczach zanim zwrócili na nią swoją uwagę.

~ 36 ~

Wydawali się czekać na nią, by zadała pytanie. Rzuciła Vincentowi spojrzenie. W końcu to on był tym, który powiedział jej, żeby nie zadawała im bezpośrednio pytań. - ¿Dónde vive? – zaczął. – Gdzie on mieszka? - Pénjamo – powiedział po angielsku ten nieco starszy. – W El Cero San Miguel. Tak zawsze było. - El Diablo – zgodził się młodszy, przytakując. Lana zmarszczyła brwi. Diabeł? Co to do cholery znaczy? - Bajki dla głupich dzieci – zlekceważył prawie gniewnie Vincent. – Spotkaliście go? – zapytał, kierując pytanie do starszego wampira. - Raz – powiedział. – Wygląda jak człowiek, ale nie taki jak ty czy ja. Jest blady jak duch, z białymi włosami i oczami, które są ślepe, ale wszystko widzi. Vincent wykonał niecierpliwy ruch. - Gdzie to jest? - Mówię prawdę, mój panie. Nigdy nie zamieniłem z nim słowa, widziałem go tylko raz. W El Cero San Miguel. Tam go znajdziesz. Vincent odsunął lekko krzesło, by posłać Lanie sceptyczne spojrzenie. - Jakieś pytania? - Więcej niż jedno – przyznała. - Pozwól, że ujmę to inaczej – powiedział. – Jeszcze jakieś pytania, na jakie nasi goście mogą odpowiedzieć? Lana zmarszczyła brwi. - Nie chcę nikogo obrazić… – odparła, milknąc, gdy Vincent przeniósł swoją uwagę na Michaela i ruchem głowy wskazał mu drzwi. Zanim Lana w pełni zdała sobie sprawę z jego intencji, Michael i dwa starsze wampiry opuściły pokój, zamykając za sobą drzwi. – Nie skończyłam – warknęła, zirytowana, że nie dał jej szansy przepytania starszych wampirów. Po co w ogóle ją pytał, skoro zamierzał być takim palantem? - Tak, skończyłaś – oznajmił, jeszcze raz podnosząc jej gniew swoją lekceważącą postawą. – Słuchaj, jakiekolwiek pytanie zaczynające się do Nie chcę nikogo obrazić, sprawia, że ktoś już jest obrażony. Przez wszystkie wieki ich życia - albo może z ~ 37 ~

powodu nich - ci dwaj pozostali prości i bardzo tradycyjni w swoim sercu. Jesteś kobietą i obcokrajowcem. Jeśli usłyszą coś, co źle powiesz - a wiele nie trzeba - zamkną się i odmówią ci dalszej pomocy. I są tacy uprzejmi tylko dlatego, że ja jestem z tobą w tym pokoju. Poza tym, wierzą w każde słowo, które mówią. – Potrząsnął głową z niedowierzaniem. – Trudno zrozumieć tak wytrwałe poglądy. Lana nieco uspokoiła się od jego wyjaśnień, ale nie mogła powstrzymać repliki. - Wydajesz się bardzo dobrze ich rozumieć. Vincent uśmiechnął się, wyraźnie ignorując chytrą zniewagę w jej słowach. - Wiem, o czym oni mówili. Wiem, gdzie jest to miejsce, o którym mówili. Lana westchnęła, jej place mrowiły za jej komputerem, żeby sama mogła wygooglować to El Cero San Miguel. Niestety wszystko, co miała to Vincent. Wolała googla, ale wyraźnym zamiarem Raphaela było to, żeby Vincent był z nią, gdy w końcu wręczy wiadomość Xuanowi Ignacio. Jej pierwotnym planem było znalezieniem samej Xuana Ignacio i sprowadzenie jego i Vincenta razem do dużej ryby, ale zaczynała myśleć, że cała ta sprawa pójdzie bardziej gładko, jeśli na tę podróż będzie miała miejscowego przewodnika. A najbardziej logiczną osobą był Vincent. Może zabić dwa ptaki jednym kamieniem. Jeśli najpierw nie zabije Vincenta. - Więc myślisz, że są wiarygodni? – zapytała go. - Mówią taką prawdę, jaką znają. Tak naprawdę Celio, ten bardziej gadatliwy z nich dwóch, jest bardziej wiarygodny. Jeśli mówi, że osobiście widział Xuana Ignacio, to tak było. - Co to te El Cero San Miguel, o którym mówił? - To jest w Pénjamo, miasto w Guanajuato, u stóp gór. El Cero San Miguel to w gruncie rzeczy duże wzgórze, uchodzące za nawiedzone. To coś w rodzaju celu turystycznego dla tych, którzy interesują się takimi rzeczami. - To ten drugi miał na myśli, kiedy nazwał Xuana Ignacio diabłem. Myśli, że Xuan jest diabłem, który nawiedza to wzgórze. - Mówiłem ci – powiedział Vincent z niedbałym wzruszeniem – że oni są przesądni. - W porządku, więc jak mam… Cholera, potrzebuję mojego komputera. Możemy już wrócić do współczesnych czasów?

~ 38 ~

Vincent się roześmiał, a potem wstał i wyciągnął rękę. - Chodź, wrócimy do mojego biura. Lana zignorowała jego dłoń. Na litość boską, nie potrzebowała pomocy przy wstawaniu. Przeszła z powrotem do jego biura, czując za sobą jego obecność. Była zbyt go świadoma, a on był zbyt zainteresowany, żeby czuła się w ten sposób. Jeśli pojadą razem w podróż po Meksyku, będzie musiała znaleźć sposób jak sobie z tym radzić. Poszła prosto do swojego laptopa, wyciągnęła mapę Meksyku i odszukała Pénjamo. Cholera. To było dobre tysiąc sześćset kilometrów od Hermosillo. Długa jazda. Zwłaszcza z Vincentem siedzącym tuż obok niej. - To długa podróż – zauważyła głośno, sprawdzając nastrój. - Zwłaszcza dla samotnej kobiety – skomentował Vincent. - Mogę polecieć. - Możemy – powiedział zgodnie. Spojrzała, by odkryć, że posyła jej porozumiewawczy uśmiech. - Raphael chce mnie w pobliżu, gdy odszukasz Xuana Ignacio. Zaprzecz, jeśli chcesz, ale wiem, że Raphael jest twoim klientem, a ty powiedziałaś mi, że lubisz jak twoi klienci są zadowoleni. Więc, wygląda na to, że jedziemy do Pénjamo, kochanie. Ale raczej ja poprowadzę. – Mrugnął do niej. Lana zacisnęła zęby. Z każdą minutą spędzoną w towarzystwie Vincenta, jej pociąg do niego wydawał się wzrastać. Był niczym jeden z tych wsiąkających grzybów w filmie o potworach, który zaczynał powoli, ale w końcu zjadał cię całego. - Prawdopodobnie jesteś tu dość zajęty – sprzeciwiła się. Mogła potrzebować jego pomocy, ale nie musiała tak szybko tego przyznawać. Jego ego było wystarczająco duże. – Zrozumiem, jeśli nie możesz wyjechać w każdej chwili. Myślałam, że najpierw zlokalizuję Ignacio, a potem… - Bycie szefem ma swoje korzyści, a ja nie chcę rozczarować tego dużego faceta. On też nie zamierzał jej tego ułatwić. Co za szok. W takim razie w porządku, podporządkuje się. - Jesteś gotowy do drogi? – zapytała.

~ 39 ~

Uśmiech Vincenta się rozszerzył. - Myślałem, Lano, że nigdy nie zapytasz.

Tłumaczenie: panda68

~ 40 ~

Rozdział 3 - Nie podoba mi się, że tam jedziesz, szefie – powiedział Michael następnej nocy, gdy podążał za Vincentem do prywatnego garażu pod jego rezydencją, gdzie były zaparkowane jego samochody. W przypadku Vincenta, były dwa. Jednym był Venom Black 2014 Viper TA 2, ale ten nie był dobry na podróż przez meksykańską pustynię. Więc skierował się do drugiego pojazdu, także czarnego, ale o wiele bardziej solidnego. To był Suburban SUV, z zaciemnionymi i kuloodpornymi wszystkimi szybami, i nadwoziem, które było całe opancerzone razem z podwoziem. Vincent był potężnym wampirem, ale nawet najsilniejszy z nich mógł zostać zabity przez wystarczającą liczbę kul. Drewniany kołek mógł być tradycyjna metodą egzekucji, ale wszystko, co mogło rozerwać serce wampira, było równie dobre. - Jesteś po prostu zazdrosny, że nie jedziesz ze mną – powiedział Vincent do swojego zastępcy, otwierając bagażnik i wrzucając do niego swój worek. - No pewnie – zgodził się Michael. – Ale i tak dlaczego? Kto będzie chronił twoje tyły? - Lana wydaje się być całkiem zdolna. - Lana może równie szybko wbić w ciebie kołek. Vincent zatrzasnął bagażnik i obrócił się z uśmiechem. - Tak myślisz? Sądzę, że jest mną oczarowana. - Masz złudzenia. - Więc myślisz, że można mi się oprzeć? Michael prychnął. - A tak poważnie szefie, dlaczego mam tu zostać? Vincent zatrzymał się i obrócił się do niego.

2

Wow, warto obejrzeć to cacuszko 

~ 41 ~

- Ponieważ nie chcę, żeby stało się oczywiste, że mnie nie ma. To jest dla Raphaela. Rozumiesz, co to znaczy? Robię przysługę konkurencyjnemu wampirzemu panu. I jeśli to nie jest wystarczający powód, żeby nie rozgłaszać tej misji, jest jeszcze rola Enrique w tym, co wydarzyło się w Acuna. To nie być przypadek, że prośba Raphaela pojawia się dwa tygodnie po tym jak ktoś próbował go zabić z pomocą Enrique. I kim do diabła jest ten Xuan Ignacio, że Raphael tak bardzo chce go znaleźć? - Gówno mnie to obchodzi – przeklął Michael. – Potrzebujesz kogoś na swoich tyłach. - To czego potrzebuję od ciebie, to nacisk na twoje źródła, by dowiedzieli się, co stało się z siostrą Raphaela. Czy nie żyje? Muszę to wiedzieć. - Dam ci znać jak tylko czegoś się dowiem, ale, Panie… – Poczekał aż użycie przez niego formalnego słowa przyciągnie uwagę Vincenta. – … nie jedź do Mexico City beze mnie. Nie żartuję. Vincent przytaknął. Obaj wiedzieli, że mógł być tylko jeden powód, dla którego pojedzie do Mexico City – by wyzwać Enrique o terytorium. Konfrontacja była nieunikniona i to od dłuższego czasu. Dwa wampiry tańczyły wokół tego tematu, żaden niewystarczająco zmotywowany, żeby naruszyć status quo. To była tylko kwestia zapalenia właściwej zapałki. A jeśli Enrique odkryje, że Vincent biega po całym Meksyku na prośbę Raphaela, to może być ta iskra, która rozpali ogień. - Nie martw się o to, Mikey. Jeśli kiedykolwiek znajdę się w Mexico City, z pewnością tam będziesz. Potrzebuje cię koło siebie. Michael kiwnął głową, wciąż niezadowolony. - A co jeśli stanie się coś podobnego jak wczorajszej nocy? Co mam powiedzieć innym? - Poradzisz sobie z klubem beze mnie – powiedział bezceremonialnie Vincent i obszedł SUV-a do miejsca kierowcy. – Tak długo jak tu będziesz, inni będą przypuszczali, że też tu jestem. Jeśli jednak ktokolwiek będzie zbyt ciekawy, zadzwoń do mnie i zajmę się tym. Zabieram telefon satelitarny jak również moją komórkę. Wsunął się na siedzenie kierowcy. - Nie bądź taki smutny, Mikey. Przywiozę ci prezent. Michael uniósł ręce w podwójnym pieprz się geście.

~ 42 ~

Vincent roześmiał się, zamknął drzwi i przekręcił kluczyk, a potem opuścił okno i pomachał, gdy wyjeżdżał z garażu.

***

Lana wyszła z hotelu nie wymeldowując się. Miała spędzić tu jeszcze jedną noc i mogłaby zaoszczędzić pieniądze wymeldowując się wcześniej, ale zdecydowała się nie robić tego. W jej profesji, nie szkodziło zostawiać ludzi zastanawiających się, gdzie jesteś. Płacąc za dodatkową noc z automatycznym wymeldowaniem, nikt nie wiedział, że już wyjechała w nieznanym kierunku. Przynajmniej nie od razu. Założyła tabliczkę Nie przeszkadzać, jako dodatkowe zabezpieczenie, ale to nie oszuka tak zdeterminowanego śledczego jak jej ojciec czy Dave Harrington. Nie sądziła, żeby zaszli już tak daleko, ale wolała przypuszczać najgorsze. To był najlepszy sposób, żeby być przygotowanym, kiedy rozpęta się piekło, i ostatecznie zawsze tak było. Zeszła tylnymi schodami, unikając głównego holu. Jej Yukon był zaparkowany na samym końcu parkingu. Odblokowała go, wyciągnęła z bagażnika swój worek i stanęła w otwartym otworze przewijając listę kontaktów, by znaleźć numer Vincenta, kiedy czarny Suburban przytoczył się za nią i zatrzymał. Odrzuciwszy telefon, wyciągnęła swojego Siga i obróciła błyskawicznym ruchem. Najbliższe niej zaciemnione okno opuściło się i ukazało Vincenta za kółkiem, uśmiechającego się jak idiota. Szczególnie przystojnego idiotę, ale taki był. - Zamierasz mnie zastrzelić zanim jeszcze zaczęliśmy? Posłała mu chłodne spojrzenie. - Nie kuś mnie – powiedziała, chowając Siga do kabury. – Myślałam, że to ja miałam cię zabrać. - Nie sądzę, żebyśmy to omawiali – oznajmił radośnie. – A skoro już tu jestem, wsiadaj. - Myślę, że powinniśmy wziąć mój samochód. Jest mniej rzucający się w oczy. - Tam, gdzie jedziemy, to jest dobre. To sprawia, że masz mniejsze szanse stać się celem.

~ 43 ~

- To nie ma sensu. - Ma w Meksyku, kochanie. Mój jest kuloodporny. A twój? Lana skrzywiła się, ale musiała przyznać mu punkt. - Dobra – zgodziła się. – Ale będziemy się zmieniać podczas jazdy. Vincent prychnął lekceważąco. - Nie sądzę. - Mamy ponad tysiąc kilometrów do przejechania. Ty prowadzisz w nocy, ja prowadzę podczas dnia. Dojedziemy tam szybciej. - Będziemy podróżować w nocy i zatrzymywać, żeby przespać się podczas dnia jak cywilizowani ludzie. - Cywilizowani ludzie śpią w nocy. A co jeśli nie będzie miejsca do zatrzymania się, gdy wstanie słońce? - Będzie. - Skąd możesz to wiedzieć? - Ponieważ zaplanowałem tę cholerną trasę i ja prowadzę – warknął Vincent, w końcu tracąc swoje opanowanie. Lana posłała mu zadowolone z siebie spojrzenie, pozwalając sobie na malutki uśmiech satysfakcji. - Świetnie – powiedziała beztrosko, jakby cała ta sprawa nie miała znaczenia. – Otwórz bagażnik. - Jest otwarty – rzucił. Nic nie powiedziała, ale jej uśmiech urósł, gdy się obróciła i złapała swoją torbę, a potem podeszła i wrzuciła ją do bagażnika Suburbana. Wróciwszy do swojego Yukona, zebrała resztę swojego sprzętu – plecak z laptopem, portfolio i dokumenty identyfikacyjne, do tego swoją zamrażarkę, którą uzupełniła lodem i colą z automatu, wraz z jedzeniem na podróż. Zmarszczyła brwi, zastanawiając się czy wampir przypadkiem nie będzie chciał, żeby podzieliła się swoimi batonikami i chipsami, a potem naprawdę zastanowiła się, co on będzie jadł. Nie z niej, to było pewne.

~ 44 ~

Wrzuciła wszystko na tylne siedzenie pojazdu Vincenta i wspięła się na miejsce dla pasażera w Suburbanie, zapadając się w dużo bardziej luksusowy fotel niż ten w jej Yukonie. Może jednak to była dobra rzecz, że wzięli SUV-a Vincenta. Chociaż nie sądziła, żeby to poprawiło ich przyszłą współpracę, skoro nawet z parkingu nie potrafili wyjechać bez sprzeczki. - Nie jestem pewna, czy to będzie działać – powiedziała, kiedy Vincent z piskiem opon zrobił skręt na południe na Drogę 15, która przez prawie całą czas będzie prowadziła ich do miejsca przeznaczenia. - Co takiego? – zapytał nieobecny, objeżdżając i wjeżdżając przed inne samochody, jakby byli na torze wyścigowym Daytona, a nie na publicznej autostradzie. - Ty i ja, pracujący razem. Nie wydaje się, żebyśmy się porozumieli. Obrócił głowę, posyłając jej długie spojrzenie, a wtedy w świetle reflektorów błysnął jego złoty kolczyk. - Dobrze się porozumiemy, kochanie. Zobaczysz. Lana przewróciła oczami na to czułe słówko, ale nic nie powiedziała. Była zdeterminowana wykonać to zadanie, co znaczyło, że utknęła z nim na kilka najbliższych dni. Ale była profesjonalistką. Mogła przełknąć odrobinę irytacji, jeśli to oznaczało odnalezienie tego wampirzego ducha Raphaela, skończenie zadania i powrót do domu. Nie przyszło jej do głowy, dopiero setki kilometrów później, że będzie robić dużo więcej niż tylko siedzieć obok Vincenta w jego dużym SUV-ie. Że będzie również dzielić z nim pokój. Cholera.

Tłumaczenie: panda68

~ 45 ~

Rozdział 4 Lana sięgnęła po butelkę wody, wykręcając rękę do tyłu i ocierając się o ramię Vincenta, które było oparte na środkowej konsoli. Można by pomyśleć, że olbrzymi SUV, taki jak Suburban, będzie miał mnóstwo miejsca dla każdego, ale Vincent był tak cholernie duży, a jego ramiona tak szerokie. Więc nic dziwnego, że ciągle rozkładał się na konsoli i naruszał jej przestrzeń. Rzuciła spojrzenie w jego stronę i zobaczyła jak jeden kącik jego ust wygina się w zadowolonym uśmieszku. Zauważył jej reakcję na ich dotyk. Zauważał wszystko. Zaczynała kwestionować swoją pierwotną strategię radzenia sobie z nim. Myślała, że chłodny i profesjonalny sposób, był tym, którym powinna iść, ale jej obojętność wydawała się tylko prowokować go do robienia rzeczy, które ją irytowały. Rzeczy jak… to! Po prostu chwycił butelkę jej wody i podniósł do swoich ust, biorąc takiego łyka, że patrzyła z niedowierzaniem. Czy spodziewał się, że ona się teraz z niej napije? Nie dzieliła się butelką wody nawet z ludźmi, których znała. - A więc, Lano – odezwał się, wkładając butelkę do otworu na konsoli nie patrząc na nią. – Jak zostałaś łowcą nagród? To nie za bardzo jest kariera, którą wybrałaby większość małych dziewczynek. Lana wpatrywała się w niego, dopóki nie zerknął na nią, a jego brwi uniosły się pytająco. - Teraz będziemy prowadzić konwersację? – zapytała chłodno. Vincent uśmiechnął się lekko, jego spojrzenie ponownie skupiło się na wstędze autostrady przed nimi. - Pewnie – odparł. – Dlaczego nie? Mamy do zrobienia setki kilometrów. Lana przyglądała mu się jeszcze chwilę dłużej zanim powiedziała. - Okej. Pytanie za pytanie. Ja odpowiem na jedno, potem ty odpowiesz na jedno. Wzruszył ramionami. - Dla mnie gra.

~ 46 ~

- Mój ojciec jest łowcą nagród – powiedziała na jego pytanie. – Jak zostałeś wampirem? - O, nie – odparł Vincent, wybuchając lekceważącym śmiechem. – Tak się nie bawimy. Już wiem, że twój ojciec jest łowcą nagród. Chcę wiedzieć, dlaczego ty zostałaś łowcą jak twój ojciec. Co sądziła o tym twoja matka? - To dwa pytania, ale okej. Można powiedzieć, że wychowałam się w biurze ojca. Moja mama pracowała, więc kierownik biura był moją niańką, a faceci, pracujący z nim, uważali się za moich wujków. Niektórzy z nich nadal tak uważają. - Twoja matka nie pracuje dla twojego ojca, tak jak ty? - Nie, pracowała w sprzedaży. Wciąż pracuje, ale teraz przeważnie jest zajęta byciem żoną kogoś innego. Moi rodzice rozwiedli się, gdy miałam jedenaście lat. Podzielili się opieką, gdy miałam dwanaście, kiedy moja mama poślubiła swojego kochanka i przeprowadziła się do Kalifornii. Nie mogli zgodzić się, co do opieki, więc kazali wybrać mnie. - To było chore. - Tak, było. Miałam tylko dwanaście lat. W tamtym czasie, mówiłam sobie, że tak było, ponieważ oboje bardzo mnie chcieli. Ale teraz, myślę, że żadnemu z nich w ogóle nie zależało. – Lana uświadomiła sobie, że zabrzmiało to trochę bardziej niż gorzko i mówiła dalej. – W każdym razie, wybór sprowadził się do tego, co najbardziej liczyło się dla mnie. Dwunastoletnie dziewczynki są dość płytkie. Wszystko, co wiedziałam to, że jeśli pójdę do mojej mamy, będę musiała zmienić szkołę i znaleźć nowych przyjaciół. A ja nie byłam zbyt dobra w nawiązywaniu przyjaźni. Więc wybrałam ojca. - Kochasz swojego ojca? - Oczywiście – odparła Lana, ale to zabrzmiało słabo nawet dla jej własnych uszu. Vincent milczał przez chwilę i miała nadzieję, że tego nie zauważył. - Rozumiecie się? - Zostałam łowcą nagród, prawda? Pracuję dla tego faceta. - Nie o to pytam. - Więc o co pytasz? Nie jesteś moim terapeutą, Vincent. - Masz rację. A co z twoją matką?

~ 47 ~

- Dobrze się dogadujemy. Nigdy nie miałyśmy wiele wspólnego. - Dlaczego miałaś problem z nawiązywaniem przyjaźni? - Zbyt wiele chłopczycy, jak sądzę. Byłam synem, którego mój tata zawsze chciał. - Kto był twoją najlepszą przyjaciółką? Dziewczyny zawsze je mają, prawda? Lana uśmiechnęła się, przypominając sobie. - Gretchen Foster. Mieszkała w bloku za biurem mojego ojca. Byłyśmy niejako związane naszym wspólnym nieszczęściem. - Była chłopczycą tak jak ty? - Ooo, nie. Gretchen była piękna. - Jesteś piękna. Lana zamrugała z zaskoczeniem na to proste stwierdzenie. Powiedział to, jako fakt, a nie frazes, jakby mówił poważnie. Milczała tak długo, że w końcu spojrzał na nią. - Jesteś – powiedział cicho, wydając się być zdziwiony jej reakcją. - Taa, no cóż – wymamrotała, a potem powiedziała. – Z pewnością nie byłam taka wtedy, ale Gretchen tak. A nastolatki potrafią być podłe. Wszyscy faceci kochali Gretchen. Nigdy nie wychodziła bez chociaż jednego, ale oni i tak kręcili się wokół niej, a inne dziewczyny nienawidziły tego. Zaczęły plotkować, że Gretchen jest łatwa i to dlatego lubią ją wszyscy faceci. Że dopuszcza każdego faceta, który chce. - Ale taka nie była. - Tak, było odwrotnie. Nie sądzę, żeby Gretchen chodziła zbyt często na randki aż do pierwszej klasy w liceum. Jej rodzice byli bardzo surowi. Chodziła do szkoły i zaraz po niej szła do domu. - Więc jak wy dwie zostałyście przyjaciółkami? - Jak powiedziałam, jej rodzice byli surowi. Oczekiwali dobrych stopni, a Gretchen miała problemy z matematyką. Ja byłam w tym lekkim świrem, więc się wymieniłyśmy. Ona rozwiązała moje problemy, a ja jej. - Nie rozumiem.

~ 48 ~

- Ona czytała te wszystkie czasopisma z modą, wiedziała wszystko o makijażu, ciuchach i tych rzeczach. Ja nie miałam mamy, a ojciec raczej nie trzymał Vogue’a w swoim biurze. Więc, Gretchen nauczyła mnie dziewczyńskich rzeczy, jak się ubierać, ułożyć włosy, zrobić makijaż. A ja uczyłam ją matmy. - A co na to twój ojciec, że jego syn uczył się dziewczyńskich rzeczy? Roześmiała się. - Taa, jak tylko wyskoczyły mi piersi, zrobił kompletny zwrot o sto osiemdziesiąt stopni. Zdecydował, że już nie chce tak często widywać mnie w biurze. Myślę, że martwił się, iż faceci nabiorą głupich myśli. – I prawie dodała, Przynajmniej do czasu aż nie wybrał mi męża. Dzięki Bogu, nie zrobiła tego. Vincent nie musiał o tym wiedzieć. - Gdzie teraz jest Gretchen? - Poszłyśmy razem do college’u i tam poznała faceta. Pobrali się jak go ukończyli i mają dwójkę dzieci. Mieszkają w Nowym Jorku. - Szczęśliwe zakończenie. - Taa, owszem. – Lana wpadła w milczenie, a potem zmarszczyła brwi. – I to było więcej niż jedno pytanie. Jesteś mi dłużny. Vincent roześmiał się z taką radością, że Lana na chwilę zapomniała oddychać. Skrzywiony czy uśmiechający się Vincent był wspaniały. Ale śmiejący się Vincent? To szło tak daleko poza wspaniały, że nie miała na to słowa. - Chyba tak – zgodził się, wydając się być nieświadomy jej fascynacji. – W takim razie pytaj. Lana przełknęła, dając swoim przesadnie reagującym hormonom szansę na ochłodzenie. Może powinna dać częściej się przelecieć, skoro prosty śmiech mógł z nią to zrobić. Jak dawno temu uprawiała seks? Zmarszczyła brwi. Tak dawno, że nawet dokładnie nie pamiętała. Będzie musiała to naprawić, gdy wróci do domu. Ale teraz, musiała poradzić sobie z wampirem obok siebie, a on czekał, żeby zaczęła zadawać mu pytania. - Okej – powiedziała. – Wciąż nie wiem jak zostałeś wampirem. I… – I co? Musiała coś powiedzieć zanim zauważy, że bełkocze. – I, od razu mam drugie pytanie, ile masz lat?

~ 49 ~

- To są dość osobiste pytania dla wampira, Lano – powiedział, już bez śladu swojego wcześniejszego humoru. - A co z pytaniem mnie o rozwód moich rodziców – odparowała szybko. Kiwnął głową. - Masz rację. W porządku, rozsiądź się, kochanie, a opowiem ci historię o dwóch braciach.

Teksas, 1876 - Proszę bądź ostrożny, synku. I opiekuj się swoim bratem. Vincent zapiął ostatni popręg przy swoim siodle i obrócił się do swojej drobnej matki. - Mamo. – Przytulił ją ostrożnie, niczym delikatną laleczkę, którą przypominała. Nawet z dwoma olbrzymimi synami i więcej niż dwudziestopięcioletnim życiem w grzechu z jego ojcem, wciąż była najpiękniejszą kobietą na ranczu. To mogły być czułe odzywki jej synów, ale widział też światło w oczach ojca za każdym razem, gdy na nią spojrzał. Była biedną dziewczyną z Guatemali, służącą w dużym domu jego dziadków, gdy przyciągnęła wzrok ojca. Ci samo dziadkowie potem odmawiali poznania Vincenta i jego młodszego brata, ponieważ byli bękartami. Zrodzeni z miłości, ale z nieprawego łoża. Jego ojciec był jedynym synem i spadkobiercą krowiego imperium swojej bogatej rodziny, ale przysięgli, że się go wyprą, jeśli ożeni się poniżej swojego statusu. Uparli się, tak samo jak ojciec Vincenta. Nie ożenił się ze swoją gwatemalską kochanką, matką swoich synów. Ale też nie ożenił się z nikim innym. Vincent i jego brat John dorastali na ranczu. Oczywiście nie w dużym domu. Ich pochodzenie było nieznane, nawet jeśli wszyscy na ranczu wiedzieli. Może ich konie były trochę lepiej urodzone, ich odcień maści bardziej precyzyjnie stworzony, ale jak tylko stali się dość duzi, pracowali do wschodu do zachodu słońca jak każdy inny pomocnik na ranczu. A dzisiaj, dwaj bracia po raz pierwszy uczestniczyli w spędzie bydła, kierując się do Abilene i na wielki targ bydła. Normalnie, pojechaliby na taki spęd już dawno temu, ale ich kochana matka miała obiekcje, mówiąc, że to jest zbyt niebezpieczne, a ich ojciec nie potrafił niczego jej odmówić. Więc, rok po roku, jej synowie zostawali.

~ 50 ~

Johnowi nie bardzo zależało. Był zadowolony z życia na ranczu, uczył się na weterynarza i właśnie dlatego go tam nie było, nie znosił łez ich matki, że jej synowie jadą do Abilene. John był po drugiej stronie rancza pomagając lekarzowi ładować zapasy. Natomiast Vincent nie był zadowolony, że ma spędzić całe swoje życie w jednym miejscu. Chciał zobaczyć świat poza ranczem, zwiedzić tak duże miasto jak Abilene, zobaczyć szerokie równiny Kansas i dalej. Wszędzie i gdziekolwiek, co nie było ranczem, na którym dorastał. - Będziemy ostrożni, mamo – zapewnił ją, całując jej czoło. – Zawsze jesteśmy. - Tak, wiem. Będę na was czekała. - Opiekuj się papą. - Pfi. – Jego matka zrobiła lekceważący gest, ale Vincent widział miłość w jej oczach. Zarządzającym spędem krzyknął rozkaz do wsiadania na konia i Vincent wciągnął pełen ulgi wdech. - Muszę iść, mamo. Będziemy ostrożni i zobaczymy się przed Bożym Narodzeniem. - Och, to tak długo, mój synu – wyszeptała żarliwie i uścisnęła go mocno. Była silna jak na tak małą kobietkę. Vincent uwolnił się z kolejnym pocałunkiem na jej czole. Trzymałaby go tak cały dzień, gdyby teraz tego nie przerwał. Wskoczył na swojego konia i, z zawadiackim salutem, pożegnał się ze swoją piękną matką, nie wiedząc, że to ostatni raz, kiedy ją widzi.

- Czy nie możemy już wrócić do domu? – zapytał go John miesiące później, rzucając patykiem w Vincenta ze swojego miejsca po drugiej stronie ich małego ogniska. – Czy nie dość już Abilene? Spęd bydła się skończył i to nie było aż tak ekscytujące jak Vincent miał nadzieję. Ich wielka przygoda była niczym więcej jak miesiącami brudu, ciężkiej pracy, długich dni w siodle i złego jedzenia. Jednak teraz, on i jego brat byli wolni i mogli w swoim tempie wracać z powrotem do domu, a Vincent był zdeterminowany zobaczyć jak najwięcej.

~ 51 ~

- Jedna meksykańska kantyna, braciszku, kilka kilometrów od drogi. To wszystko, o co proszę. To może być nasza jedyna szansa. - Bydło każdego roku idzie na spęd, Vincentillo. - Ale kto wie, czy pozwolą nam pójść? Gdy nasz dziadek umrze, papa odziedziczy ranczo i nigdy więcej już nas nie puści. Mam mu nie pozwoli. - Jeśli dziadek umrze – prychnął John. – Ten stary jest zbyt podły, żeby umrzeć. - Nawet diabeł dostaje to, co mu się należy, Juanito. - No dobrze, jedna kantyna, ale ty… – Urwał nagle, obracając się, żeby wpatrzyć się w ciemność. – Kto tam? – zawołał, podnosząc głos i sięgając po pas z bronią, który wcześniej odłożył. Na bok. Vincent w tym samym czasie wstał, jego Smith i Wesson już był w jego ręce, gdy bandyci napadli na ich mały obóz – brudni, o twardym wyglądzie mężczyźni, którzy przyszli strzelając, wyloty luf błyskały w ciemności. Vincent patrzył z przerażeniem jak pierwsze kule rozrywają pierś jego brata. John poleciał przez powietrze, napędzany siłą ich uderzenia. Palec Vincenta szarpnął za cyngiel, jego broń wybuchła ogniem, ale było już za późno. Palący ból wbił się w jego brzuch i stwierdził, że uderza plecami o twardą ziemię teksańskiej równiny. Przekręcił się, szukając Johna, sięgając po brata, którym miał się opiekować, brata, którego obiecał sprowadzić do domu do ich matki na Boże Narodzenie. Szarpiący ból przeciął jego pierś. I nagle już wiedział, że żaden z nich nigdy ponownie nie zobaczy domu.

Tłumaczenie: panda68

~ 52 ~

Rozdział 5 Meksyk, dzień dzisiejszy - To straszne – powiedziała Lana, wpatrując się w wampira obok siebie. Wyrecytował swoją historię bez emocji, jakby to przydarzyło się komuś innemu. Nic nie powiedział, tylko patrzył przed siebie, jego wzrok zdawał się być przyklejony do wąskiego białego paska, który był wszystkim, co widzieli na drodze w światłach reflektorów. Byli na niezbyt ruchliwej części autostrady, więc jechał dobrze ponad limit prędkości. Ale radził sobie z dużym SUV-em tak łatwo, jakby prowadził coś niskiego, słodkiego i przystosowanego do prędkości, z jedną ręką na kierownicy, drugą położoną na środkowej konsoli, palce wystukiwały rytm muzyki, którą słyszał tylko on. Lana mogła zrozumieć jego potrzebę emocjonalnego dystansu od tak bolesnych wydarzeń. Ciągle zapominała, że chociaż wyglądał jak mężczyzna pod trzydziestkę, był dużo, dużo starszy. Może to, co dla niej było straszną tragedią, ponieważ właśnie o tym usłyszała, dla niego było odległym wspomnieniem. Może nawet by mu uwierzyła, gdyby tak bardzo nie starał się udawać, że to nie ma znaczenia. - Nie jestem tak zaznajomiona z bronią z tamtych czasów, ale skoro postrzelili cię w pierś, dlaczego nie umarłeś? Spojrzał na nią, ale tylko się skrzywił. - Co? Nie uważasz, że wampiry są martwe? Czy nie w to, wy ludzie, wierzycie? Lana wybaczyła mu bycie tak niegrzecznym dupkiem, biorąc pod uwagę wydarzenia, które właśnie przed nią odkrył. - Ogólnie nie znam ludzkości, ale wiem, że nie jesteś martwy – powiedziała do niego. Nie powiedziała nic więcej, bo chociaż wiedziała, że z pewnością nie powstają z martwych w ten popularny sposób przedstawiany w fikcji, tak naprawdę nie miała pojęcia jak to się dzieje, że stają się wampirami. Jedyną osobą, która mogłaby uzupełnić jej wiedzę była Cynthia Leighton, ale Leighton przekazała tylko kilka pomocnych smakowitych informacji o kursie ich wzajemnych interesów, a one dwie były dokładnie tym – wspólniczkami w interesach, a nie przyjaciółkami. Wymieniały szczegóły i rezultaty, nie ploteczki. ~ 53 ~

To dlatego częściowo zgodziła się wymienić informacje z Vincentem. Był jej ciekawy – chociaż Lana nie pojmowała dlaczego, ponieważ w przeciwieństwie do jego ciekawości była, bez wątpienia, jego potrzeba oczarowania każdej kobiety, z którą się zetknął. A chociaż jej historia była całkiem zwyczajna, była gotowa przehandlować nudne fakty ze swojego życia na dużo bardziej intrygujące szczegóły z jego życia. Jednak Vincent teraz całkowicie zamilkł. Nie wydawał się być skłonny grać dłużej w ich grę, nawet jeśli nie odpowiedział na jej pierwsze i bardzo ważne pytanie – jak stał się wampirem. Najwyraźniej nie umarł tej nocy, kiedy został postrzelony, ale było równie oczywiste, że w jakiś sposób to prowadziło do stania się przez niego wampirem. Mimo to nie sądziła, żeby podzielił się czymś tak osobistym. I co z jego młodszym bratem? Czy John zginął? Czy również stał się wampirem? Umierała, żeby zapytać, ale nie miała serca. Przy całym tym zachowaniu Vincenta, chłodnego i nieporuszonego, nikt nie potrafiłby zrelacjonować swojego własnego doświadczenia bliskiej śmierci i nic nie czuć. - Na dzisiaj czas opowieści się skończył – powiedział w końcu. – Niedługo wstanie słońce. Musimy pomyśleć o przerwie. Lana sprawdziła w podręcznym systemie nawigacyjnym. Mieli dobry czas, chociaż byli zmuszeni zwolnić w bardziej popularnych miejscach. Vincent był zdecydowany nie zwracać na siebie uwagi z powodów, którymi się z nią nie podzielił, poza tym nie chciał ryzykować zatrzymania za coś tak banalnego jak przekroczenie prędkości. Prawdopodobnie mogli odjechać z niczym więcej jak mandat, ale nawet to mogło stworzyć oficjalny zapis, który zdeterminowana osoba mogła wykorzystać do wyśledzenia ich miejsca pobytu. Byli również spowalniani przez całą tę kuloodporną powłokę, co sprawiało, że Suburban był doskonałym wyborem podczas przekraczania niebezpiecznych terenów, ale sprawiało również, że pojazd był dużo cięższy. Chlał paliwo jak skurwysyn i kiedy mieli odcinki, gdzie nie byli pewni obecności stacji benzynowej, czasami musieli zatrzymać się nawet wtedy, gdy bak nie był jeszcze pusty, po prostu żeby być pewnym, że nie stanie się to w złym momencie. I nie zapominajmy o tym, że w każdym miejscu, gdzie się zatrzymywali, Vincent musiał oczarować każdą kobietę w zasięgu wzroku. Stare, młode… do diabła, gdyby w pobliżu była mała dziewczynka, ją też pewnie by oczarował. I żadnej z kobiet wydawało się nie przeszkadzać, że Vincent podróżował z Laną. Mogły podejrzewać, że mogła być jego dziewczyną, nawet żoną, ale to nie miało znaczenia. Najgorsza była

~ 54 ~

pewna nastolatka w pierwszym miejscu, gdzie się zatrzymali. Rzuciła jedno spojrzenie na Lanę, zmierzyła z góry na dół, i kompletnie ją zlekceważyła. Jakby dziewczyna święcie wierzyła, że Vincent z radością wymieni Lanę na jakąś głupkowatą nastoletnią kasjerkę ze stacji benzynowej. Nie, żeby Lana chciała go dla siebie. Do diabła, nie. To była po prostu zasada. Zwęziła oczy na Vincenta, a potem przewróciła oczami z niesmakiem, bardziej na siebie niż na niego. Co ją obchodzi, ile kobiet z nim flirtuje? Wyciągnęła telefon i sprawdziła ich lokalizację. Będzie lepiej jak swoją energię spożytkuje na znalezieniu miejsca do zatrzymania się przed świtem. - Co powiesz na Guamúchil? – zapytała, powiększając mapę. – Możemy się tam zatrzymać. To dość duże miasto i nie powinniśmy mieć… - Zatrzymamy się przed nim – wtrącił się Vincent. – W małym mieście jakieś osiemdziesiąt kilometrów na północny wschód. - Nie widzę… - Nie będzie go na mapie. Jest zbyt małe. - W takim razie skąd… - Byłem tam wcześniej. Tam jest kantyna. Ona ma kilka pokoi i miejsce powinno być puste o tej porze roku. Ona. Oczywiście, zawsze będzie jakaś ona. Wyglądało na to, że faceci, albo może powinna powiedzieć mężczyźni, są wszędzie tacy sami. Przynajmniej ona wydawała się być skazana na poznawanie tego typu mężczyzn. Byli ryzykantami, poszukiwaczami mocnych wrażeń, z wysokim testosteronem, fanami adrenaliny, którzy przyciągali kobiety jak muchy i wydawali się być niezdolni do osiedlenia się tylko z jedną. Przypomniała sobie, że miała mieć gdzieś, ile kobiet Vincent oczarował, uwiódł czy pieprzył. - Czy wprowadziłeś to do nawigacji? Zerknął na nią, jakby wyczuwając jej nastrój, ale jego jedyna słowna odpowiedź była lakoniczna. - Tak.

~ 55 ~

Prawie trzydzieści kilometrów dalej, nawigacja dała sygnał. Vincent natychmiast zwolnił, prawie się zatrzymując, by zrobić ostry skręt w lewo na drogę, której Lana jak była pewna, że nie zauważyłaby nawet w świetle dnia. Nie była utwardzona. Mogła to zobaczyć i poczuć. Suburban wziął nową nawierzchnię z równą łatwością, ale potem Vincent jechał ledwie pięćdziesiąt kilometrów na godzinę. Słyszała jak kamienie dzwonią o podwozie, ale nie było żadnych dziur i opony nie zsuwały się tak bardzo jak się spodziewała, nawet jeśli zjechaliby z drogi. Vincent nagle zgasił reflektory, ale nadal jechał, jakby nic się nie zmieniło. Lana za cholerę nie mogła tego pojąć. - Co ty robisz? – zapytała, wysilając się, żeby widzieć. - Tutaj widzę lepiej bez nich. Lana przesuwała spojrzenie w tę i z powrotem między Vincentem, a czarną jak smoła drogą. - Naprawdę? Mały uśmiech rozjaśnił jego twarz po raz pierwszy od chwili jak przerwał swoją historię. - Naprawdę. Nie martw się, Lano. Dobrze się tobą zajmę. - Sama się sobą zajmę, dziękuję. Ty tylko jedź. Jego uśmiech urósł. - Cokolwiek powiesz. - Co z tą kantyną? - Co ma być? Jest dość popularna wśród miejscowych, przeważnie z powodu muzyki. Gra tam gitarzysta. Jeden z najlepszych na świecie. - Jak się nazywa? Vincent potrząsnął głową. - Nie słyszałaś o nim. - Skąd wiesz? – odparła ostro, czując się obrażona. Bardzo lubiła gitarę.

~ 56 ~

- Nie tylko ty, kochanie. Nikt o nim nie słyszał, dopóki nie znajdzie się w tym miejscu. Nie nagrywa, nie podróżuje. Po prostu gra na gitarze. Lana posłała mu zaciekawione spojrzenie. Vincent Kuxim miał warstwy. Warstwy opakowane w bardzo ładne opakowanie. Zamrugała i wróciła do rzeczywistości. Ładne czy nie, był wampirem i graczem. A ona nie chciała być częścią żadnego.

Tłumaczenie: panda68

~ 57 ~

Rozdział 6 -VICENTILLO, mi corazón! Tanto tiempo sin vernos! Lana stała w drzwiach małej, zatłoczonej kantyny i przyglądała się jak kobieta wita Vincenta niczym długo niewidzianego przyjaciela. Albo kochanka. Nazwała go swoim sercem, chociaż dodała, że nie widziała go do bardzo dawna. Więc może byli starymi kochankami, ale wciąż przyjaciółmi. Może kumple od pieprzenia, pomyślała złośliwie Lana i nie wiedziała, dlaczego ją to obchodzi. W swojej młodości ta kobieta musiała była piękna. Mogła zobaczyć to w gładkiej, złocistej poświacie jej skóry, błysku jej ciemnobrązowych oczu, miękkiej krzywiźnie jej szczęki. Wciąż była śliczna, ale wiek i życie również odbiły się na jej twarzy. Jednak to życie musiało być dobre, jeśli jej szeroki uśmiech był tu jakąś wskazówką. Była doskonałym obrazem kobiety, która znalazła życie takie, jakie chciała i żyła nim pełną piersią. Lana zastanowiła się nad ukłuciem zazdrości, które odczuła w swojej piersi. Miała dobre życie, czyż nie? Robiła to, co chciała, co kochała. Pewnie, nie widziała się jak ściga złych facetów w wieku czterdziestu lat… czy pięćdziesięciu, jak ostatnia wielbicielka Vincenta. Ale teraz, była dokładnie tam, gdzie chciała być. Czyż nie? Vincent wydawał się być równie szczęśliwy widząc tę kobietę tak jak ona jego. Miał duży uśmiech na twarzy – nie ten kąśliwy uśmieszek, jaki zwykle obdarzał Lanę, ale szczery uśmiech wypełniony ciepłem i czymś więcej niż prostym uczuciem. Czy byli kochankami? Ich mocny uścisk z pewnością mówił o długiej i intymnej znajomości. - Marisol, te me haces más bella cada vez que to miro – powiedział Vincent, spoglądając na nią. Jesteś piękniejsza za każdym razem jak cię widzę. Kobieta, Marisol, zbyła komplement machnięciem w sposób, w jaki robią piękne kobiety, kiedy wiedzą, że słowa są prawdziwe, ale udają skromność. Ona i Vincent pocałowali swoje policzki, a potem przystąpili do pełnego zetknięcia ust. Okej, może to była przesada. Ich usta się dotknęły, ale Lana nie sądziła, żeby włączyły się w to języki. Kiedy pocałunek się skończył, znowu się przytulili, a potem wymienili kilka cichych

~ 58 ~

słów. Marisol poklepała pierś Vincenta i zaczęła obracać się do Lany, poruszając się z zamysłem. Lana cofnęła się zanim zdała sobie sprawę, że Marisol nie kieruje się na nią, tylko do małego biurka w płytkiej niszy pod ścianą po jej lewej. Vincent poszedł za nią i oboje kontynuowali swoją rozmowę, mówiąc tak szybko po hiszpańsku, że Lana ledwie wychwytywała, o czym mówią. Nawet wtedy, nie była pewna, czy przetłumaczyła właściwie każde słowo, ale ogólny kontekst był jasny. - Znowu pojawił się Rodrigo i wiesz, że nie mogę powiedzieć mu nie – mówiła Marisol przez ramię do Vincenta, przechylając się przez biurko. - Rodrigo? Czy nie powinien być w twoim łóżku? - Vincent! Co to za pytanie? – wykrzyknęła, obracając się, by spojrzeć na niego, z jedną ręką na piersi w geście równie zgorszonym, co fałszywym. – Poza tym, wiesz, że lubię młodszych mężczyzn – dodała ze zmysłowym mrugnięciem, które potwierdziło wcześniejsze podejrzenia Lany. - Więcej niż jednego, o ile pamiętam – zakpił Vincent, co sprawiło, że Marisol powachlowała swoją twarz. - No cóż – powiedziała, wyraźnie speszona pamięcią Vincenta – to znaczy, że mam tylko jeden pokój, ale jest twój, jeśli… - To świetnie – zapewnił ją, chociaż Lana nie znalazła w tych słowach niczego pocieszającego. Jeden pokój? – Lana jest moim ochroniarzem – mówił dalej Vincent. – Ona zostanie ze mną. Wzrok Lany wywiercał dziury w jego plecach, kiedy rozważała wszystkie możliwe sposoby jak go zabić nie poruszając stopą stamtąd, gdzie stała, ale pozostawał w błogiej nieświadomości. Tyle o wampirzej telepatii. Albo to, albo po prostu ją zignorował. Marisol podała Vincentowi klucz, a potem wyciągnęła się, żeby go pocałować, jej dłoń przeciągnęła się po jego szczęce. - Wiesz, gdzie to jest, mój drogi. Czy zobaczymy się jutro wieczorem? - Oczywiście, myślisz, że wyjechałbym nie usłyszawszy gry Chencho? - Słodki chłopiec. – Poklepała jego policzek, a potem pospieszyła do swoich gości, ale nie bez gruntownego obejrzenia sobie Lany od stóp do głowy, gdy przechodziła obok.

~ 59 ~

- Chodźmy – powiedział Vincent, obracając się do Lany i wskazując głową w stronę wyjściowych drzwi. – Mamy czas, żeby się umyć i zdobyć coś do jedzenia przed wschodem słońca. Lana nie mogła nie zauważyć, że jego głos był wyłącznie służbowy, kompletnie pozbawiony tego ciepła, które okazywał Marisol. - Jestem twoim ochroniarzem? - Myślałem, że będziesz wolała to niż kochanka. Skrzywiła się na niego. - Słuchaj, jeśli chcesz zostać tu z … - Lana. Spojrzała, by napotkać jego złociście zabarwione oczy. - Jestem zmęczony – powiedział do niej. – Mogę być wampirem, ale nie znajduję przyjemności w siedzeniu w samochodzie przez kilka godzin ani trochę bardziej niż ty. Chcę wziąć prysznic, a potem pójść spać. - Spać jak… - Tak – odparł, wyglądając na trochę rozbawionego jej niezdolnością do wysłowienia się i powiedzenia, że będzie robił swoją wampirzą rzecz. – Spać jak. Więc, czy teraz możemy pójść do pokoju? Obróciła się, żeby wyjść za nim przez drzwi. - Nie mogę dzielić z tobą pokoju. - Dlaczego nie? – zapytał, idąc wąską ścieżką między kantyną i innym niskim budynkiem. - Ledwie cię znam. Wzruszył ramionami. - Twoja cnota jest ze mną bezpieczna. Będę martwy dla świata. Lana zmarszczyła brwi. - Mówiłam ci, że wiem, że wampiry nie są martwe.

~ 60 ~

Obrócił się w jej stronę. - To powiedzenie, Lano – poinformował ją sucho, a potem obrał krętą ścieżkę na lewo, która kończyła się przy małej chatce z dwoma osobnymi wejściami. Były po przeciwnych końcach budynku i do każdego dochodził krótki chodnik i drewniane drzwi pomalowane na jasny kolor. Drzwi Vincenta okazały się być niebieskie, chociaż przy tym przyćmionym świetle nie mogła tego przysiąc. Oba drzwi były obramowane wijącymi się pnączami, którym jak Lana sądziła był jaśmin, dając śliczny lekki zapach. Chociaż, z jej wiedzą o kwiatach, to mogło być cokolwiek innego i nawet nie poznałaby różnicy. Vincent otworzył drzwi, pchnął je i wszedł do środka bez włączania światła. Lana zatrzymała się w drzwiach, by przyzwyczaić oczy, a potem podeszła do małego stołu i włączyła lampę. - Przepraszam – powiedział z drugiego końca pokoju, gdzie już zdejmował swoją kurtkę. – Czasami zapominam. - Zapominasz, o czym? - Że ludzie nie widzą w ciemności. - A ty możesz? Przytaknął nieobecnie. - Całkiem dobrze. Nie masz nic przeciwko, żebym pierwszy wziął prysznic? Lana zamrugała na to przypomnienie, że dzieli pokój z Vincentem. Vincentem o szerokich barkach i umięśnionym brzuchu. Westchnęła. Z pewnością zasłużyła na swoją zapłatę przy tym zadaniu. - Pewnie, idź. Złapał skraj swojej koszulki i przeciągnął przez głowę. Przełknęła drugie westchnienie. Zapomniała o tatuażu. Szerokie barki, umięśniony brzuch i tatuaż. Dobrze, że był brzydki. Cholera. - Muszę zabrać coś z SUV-a – powiedziała, wiedząc, że to był kiepski wykręt jak tylko to powiedziała. – Nic ci się tu nie stanie? - Jestem całkiem bezpieczny – zapewnił ją i zaczął odpinać guziki swoich dżinsów.

~ 61 ~

Lana złapała mignięcie jego płaskiego brzucha i wyrzeźbionych bocznych mięśni, i szarpnęła za drzwi. - Zaraz wracam – powiedziała. A potem szybko uciekła.

***

Vincent uśmiechnął się, gdy drzwi zamknęły się za Laną. Potrzebował trochę prywatności i pomyślał, że jeśli zacznie się rozbierać, ona ucieknie. Miło wiedzieć, że kompletnie nie stracił swojego wyczucia, chociaż już zaczynał się nad tym zastanawiać. Wydawała się być nieczuła na jego urok, ale może nie na ciało. Hmmm. Marisol wyraźnie nie uważała, że stracił swój czar, czy cokolwiek innego. Gdyby tylko dał znak, porzuciłaby tego młodego faceta w swoim łóżku i spędziłaby noc z nim. Ale nie po to tu przyjechał. Poza tym, był zdeterminowany zdobyć Lanę. Teraz mu się opierała, ale kochał wyzwania. I nie lubił być ignorowany. Słyszał jak jej kroki milkną na ścieżce i wyciągnął telefon satelitarny. Michael nie dzwonił przez cały czas, co wziął za dobry znak. Ale chciał być pewny. Wbił numer z pamięci. Nie zapisywał numerów w swoim telefonie, ponieważ sam fakt, że go nosił oznaczał, że podróżuje, często na nieznanym terytorium. I to zazwyczaj oznaczało potencjalne zagrożenie. Dobrze było nie przekazywać swoim wrogom żadnych informacji. Michael odebrał po drugim dzwonku. - Dobry wieczór, Panie. - Dokładniej mówiąc, jest ranek, Mikey. - Tak, ale generalnie nie ma nic dobrego w porankach, więc… - Zrozumiałem. O czymś muszę wiedzieć? - Nikt nie zauważył, że zniknąłeś, jeśli o to pytasz. - Nie wiem, czy mam być zraniony czy odczuwać ulgę. - Odczuwać ulgę. Klub jest zamknięty na czas remontu, więc jakakolwiek aktywność spadła. I nie było żadnych telefonów od Enrique.

~ 62 ~

- A mówiąc o tym… jakieś nowiny o siostrze Raphaela? - Możliwe. Mam jednego, który zgłosił, że ona nie żyje. Próbowałem to potwierdzić, więc moje źródło powiedziało, że była przepytywana, uznana za bezużyteczną, a potem zgładzona. - Nieźle. Czy to Enrique? - W tym moje źródło nie jest pewne. To się stało w Mexico City, w kwaterze głównej Enrique, ale wszystko wskazuje na to, że nie on był egzekutorem. - Interesujące. Oczywiście, jej obecność w jego kwaterze jest dowodem, że Enrique knuje przeciwko Raphaelowi. - Taa. Coś ci powiem, szefie. Alexandra była podwójnie związana z Raphaelem. Byli ludzkim rodzeństwem przez urodzenie, a do tego przez kilka stuleci był jej panem, prawda? - Coś w tym stylu. - Więc, nawet jeśli nie był jej panem, to czy nie powinien wiedzieć, że ona nie żyje? To znaczy, Raphael jest cholernie potężny. Czy nie powinien poczuć jej śmierci? Vincent rozważył pytania Michaela. Nie było silniejszej więzi niż ta wampira i jego Pana – przynajmniej tak mu mówiono. Nigdy nie czuł tego szczególnego przywiązania do Enrique, to na pewno. Jego lojalność do tego starca była oparta wyłącznie na praktyczności i osobistych ambicjach. Z drugiej strony, on był ojcem Michaela i byli ze sobą blisko. Umrze, żeby bronić swoje dziecko i był całkiem pewny, że Michael odczuwa to tak samo mocno względem niego. Ale Raphael był panem Alexandry, nie jej ojcem. Plotka głosiła, że zostali przemienieni podczas tego samego ataku, ale przez różnych Panów. Słyszał, że minęło kilka stuleci zanim Raphael uratował Alexandrę od nieznanych, ale okropnych okoliczności. Potem zabił jej Pana i od tego czasu stał się jej panem. I chociaż ta więź mogła nie być tak samo silna jak ta ze swoim stwórcą, to dwieście lat było cholernie długim czasem. I jak Michael powiedział, między nimi była jeszcze więź rodzinna. - Możesz mieć rację – powiedział zamyślony. – Mogę się założyć, że tak było. Więc, jeśli Alexandra nie żyje, to Raphael musi już to wiedzieć. Więc jaki jest jego następny krok? Wynajmuje Lanę Arnold, żeby dostarczyła wiadomość do wampira, którego nikt nie widział od więcej niż stu lat. Przynajmniej nikt wiarygodny. A do tego

~ 63 ~

jeszcze, pisze do mnie list, prosząc o pomoc i jasno mówiąc, że woli, żebym tam był, kiedy ona znajdzie tego wampira. Te wydarzenia muszą być powiązane. - Dokładnie to samo myślę. Więc, co zamierzasz zrobić? Vincent wypuścił długi wydech. - Jeśli taka potęga jak Raphael uważa, że muszę spotkać Xuana Ignacio, w takim razie odnajdę tego sukinsyna i dowiem się dlaczego. Będę miał włączony telefon satelitarny, gdybyś mnie potrzebował. - I pamiętaj o swojej obietnicy. Vincent zmarszczył brwi, ale nic nie powiedział. - Nie Mexico City beze mnie – przypomniał mu Michael. - Nie ma szansy, Mikey. - Bądź ostrożny, szefie. - Pogadamy jutro. Vincent rozłączył się, a potem rozebrał z reszty swoich ciuchów i poszedł nagi pod prysznic. Okłamał Lanę. Suburban był absolutnie komfortowy, ale spędzenie tylu godzin siedząc na tyłku było wyczerpujące. A jego podróż we wspomnienia z Laną też nie była podniecająca. Z zainteresowaniem wysłuchał jej historii i wtedy, z jakiś powodów, sam z siebie opowiedział własną, nawet jeśli od dłuższego czasu nie myślał o tej ostatniej podróży ze swoim bratem. Włączył wodę w prysznicu i poczekał aż zrobi się gorąca. Chaty Marisol były całkiem prymitywne, z jednym wyjątkiem. Miała doskonałe ciśnienie wody i bez obawy można było z niej korzystać. Wszedł pod strumień i pozwolił bijącemu gorącu zmyć długą noc.

***

Woda wciąż leciała, gdy Lana ośmieliła się wrócić do chaty. Zaklęła pod nosem. Co on tam robił? Specjalnie przedłużała czas, spacerując po terenie, ociągając się przed kantyną, słuchając odgłosów zabawy w środku. Była tam muzyka, ale to nie była gitara,

~ 64 ~

o której mówił Vincent. Więc albo grał wcześniej tej nocy, albo, co było bardziej prawdopodobne, nie było go tutaj. Słyszała jak Vincent mówił coś o tym, że zostaną tutaj jutro wystarczająco długo, żeby usłyszeć grę Chencho. To musiał być gitarzysta. Ale teraz zobaczyła wszystko, co było do zobaczenia oprócz wyprawy na pustynię. A Vincent wciąż był pod prysznicem, zostawiając porozrzucane ubrania na całej podłodze po drugiej stronie łóżka. Łóżka. Jednego łóżka. Rozejrzała się, próbując zobaczyć, gdzie mogłaby spać. Oczywiście, Vincent weźmie łóżko, ponieważ jak typowy mężczyzna, nie będzie miał wstydu. Rozebrałby się przed nią do naga, gdyby nie wyszła. Najwyraźniej spodziewał się, że będzie dzieliła z nim łóżko. Tak naprawdę, bez wątpienia czerpał przyjemność z faktu, że będzie czuła się niekomfortowo. Jednak trzeba było przyznać, że to było bardzo duże łóżko, gdzie było mnóstwo miejsca dla dwóch osób, by dobrze się wyspały. Marisol nie skąpiła na swoje chatki. Kolorowe dywaniki leżały na wykafelkowanej podłodze, ciężkie zasłony zasłaniały pojedyncze okno, więc nie było problemu ze światłem słonecznym. Wielkie łóżko zabierało większość przestrzeni w pokoju, pod oknem był mały okrągły stolik i dwa krzesła, oraz małe, kwadratowe nocne stoliki po każdej ze stron łóżka, które były na tyle duże, żeby pomieścić osobiste przedmioty, a do tego jeszcze lampki, które stały na każdym z nich. Lana skręciła na przeciwną stronę łóżka i zapaliła drugą lampkę. Było wystarczająco dużo miejsca między łóżkiem, a stolikiem, żeby mogła przespać się na podłodze. To nie było najbardziej komfortowe miejsce do spania, ale miewała gorsze. Spojrzała na puszystą pierzynę. To mogło pomóc przy twardej podłodze. Zastanowiła się, czy wampiry potrzebują kołder, gdy śpią. - Oboje możemy spać na łóżku. Lana stłamsiła pragnienie podskoczenia na niespodziewany dźwięk głosu Vincenta. Nawet nie słyszała, kiedy prysznic się wyłączył. Ładny był z niej łowca nagród. Obróciła się… i natychmiast spuściła wzrok, żeby uniknąć patrzenia na Vincenta w ręczniku i niczym więcej. - Nie sądzę, żeby to było stosowne – powiedziała, udając, że przygląda się podłodze. – Mogę… - Lana.

~ 65 ~

Nie powiedział nic więcej, dopóki w końcu na niego nie spojrzała i napotkała jego oczy. I tylko jego oczy! - Kiedy śpię, nie ruszam się, kochanie. Będziesz idealnie bezpieczna. - Nie martwię się o bezpieczeństwo – zaprotestowała. – To po prostu nie wydaje się być… - Myślałem, że jestem tu jedyną osobą z dziewiętnastego wieku. Co stało się z kobiecym wyzwoleniem i tym wszystkim? - Świetnie. Będę spała na tym pieprzonym łóżku, zadowolony. Uśmiechnął się do niej. - Tak. Jesteś głodna? Jej spojrzenie opadł na krótko w dół zanim natychmiast wróciło do jego twarzy. - Tak – odparła prawie zuchwale. I po raz pierwszy odkąd go spotkała, Vincent wydawał się być niejako zaskoczony jej jednosłowną odpowiedzią. Nie trajkotaniem, ale zdecydowanie poza jego grą… przynajmniej na kilka sekund. Bo potem jego uśmiech rozszerzył się powoli i jego oczy stały się leniwe. - Możesz zjeść wszystko, co tylko chcesz, kochanie – wymruczał, jego głos był głębokim, seksownym pomrukiem. Oddech Lany zamarł w jej płucach. Vincent Kuxim był cholernie seksowny, a ona wariowała na myśl, że będzie sama z nim w tym małym pokoju, w tym dużym łóżku. Zdołała posłać mu chłodne spojrzenie, unosząc sceptycznie jedną brew. - Kolacja – powiedziała do niego sucho. – Czy Marisol wciąż podaje jedzenie? Vincent mrugnął do niej, wcale nie zrażony jej obojętną odpowiedzią. - Pewnie już coś dla nas uszykowała. Lubi mnie karmić. - Czy nie będzie miała… - Jesteś moim ochroniarzem. Musisz jeść. Chcesz wziąć prysznic? Lana czuła się wymięta i spocona, jakby przeszła pieszo te prawie pięćset kilometrów przez pustynię, a nie jechała w klimatyzowanym komforcie. Ale nie zamierzała rozebrać się przy pół nagim Vincencie w pokoju.

~ 66 ~

- Wezmę prysznic później – oznajmiła. – Umyję twarz i ręce zanim wyjdziemy, ale mogę poczekać dopóki nie skończysz. - Skończyłem w łazience. Więc idź, a ja ubiorę się przez ten czas jak tam będziesz. Lana przytaknęła. To brzmiało jak idealne rozwiązanie. Zdjęła kurtkę i powiesiła ją na oparciu krzesła, a potem odpięła swój worek i wyciągnęła małą walizeczkę z przyborami toaletowymi. Przechodząc nad kupką ubrań Vincenta, ruszyła do łazienki zanim zdała sobie sprawę, że Vincent, wciąż pół nagi, blokuje jej drzwi do łazienki. Nie chcąc wyglądać jak przerażona dziewica, była gotowa przemknąć obok niego, gdy nagle zszedł jej z drogi. Wciąż musiała przejść blisko niego, na tyle blisko, że poczuła czysty zapach jego skóry, poczuła gorąco wypływające z jego dużego, rozgrzanego prysznicem ciała. Czy rzeczywiście to był prysznic, zastanowiła się. Czy też po prostu był tak ciepły jak każdy zwykły człowiek? Czy wampiry nie powinny być zimne? Kusiło ją, żeby go zapytać, ale natychmiast przypomniała sobie, że stał w samym ręczniku. Decydując, że teraz z pewnością nie był czas na naukę o wampirach, skierowała swoje oczy w drugą stronę, dopóki nie znalazła się bezpiecznie w środku, a potem zatrzasnęła drzwi i w końcu wypuściła oddech, który wstrzymywała. Postawiwszy kosmetyczkę na umywalce, złapała czysty ręcznik i wytarła lustro, żeby mogła sprawdzić szkody, jakie poczyniła podróż. Niemalże głośno jęknęła. Nic dziwnego, że ta nastolatka ją olała. Wyglądała okropnie. Jej oczy miały ciemne podkowy, była spocona i w nieładzie, z fruwającymi kosmykami włosów oplecionymi wokół jej twarz i wysuniętymi z jej kiedyś schludnego warkocza. To wyjaśniało także niepewne spojrzenie Marisol. Wydawała się być takim typem kobiety, który zawsze starał się dobrze wyglądać, nawet jeśli właśnie wyszła z kadzi z mlekiem. Jedno spojrzenie na Lanę i prawdopodobnie zdecydowała, że ochroniarz czy nie, Lana nie była warta jej cennego Vincenta. Lana uśmiechnęła się do swojego odbicia, na tyle próżna, by poczuć iskrę satysfakcji, że ona i Vincent będą spali razem, a o czym wiedziała Marisol. Wyprostowała się i włączyła ciepłą wodę przy umywalce. Jeśli mieli zjeść kolację z Marisol, w takim razie musiała poczynić jakiś wysiłek, chociażby tylko dla swojej własnej dumy niż dla czegokolwiek innego. Mogła nie krzyczeć zmysłowością w sposób, w jaki robiła to druga kobieta, ale nie była też taka zła. Vincent powiedział, że jest piękna, chociaż nie wierzyła mu. Jednak zrobiła pewien wysiłek. Nie dla Marisol, nie dla Vincenta. Ale dla siebie. I dla Gretchen.

~ 67 ~

Pokój był pusty, gdy wyłoniła się z łazienki i jej pierwsza myśl była taka, że gdyby wiedziała, iż Vincent miał zamiar wyjść, wzięłaby ten cholerny prysznic i poczuła się o niebo lepiej. Teraz było za późno. Umyła twarz i ręce, wyczyściła zęby i spryskała dezodorantem. To i do tego czysta koszula i dżinsy, zamiast bojówek, musiały wystarczyć. Rozplotła również z warkocza swoje ciężkie włosy i wyszczotkowała je. Wciąż je zaplatała, gdy otworzyła wejściowe drzwi i znalazła Vincenta siedzącego w całkowitym bezruchu na wyplatanym, drewniany krześle z boku ścieżki. To była piękna noc, fakt, który przegapiła, podczas gdy przemierzali pustynię w zaciemnionym Suburbanie. Księżyc był w trzech czwartych i przybywał, jego srebrne światło malowało pustynię odcieniami czerni i szarości. Tak daleko od miasta, niebo było doskonale czyste i można było zobaczyć mnóstwo gwiazd. To był taki rodzaj nocy, który kusił, żeby znaleźć gdzieś miejsce, położyć się i po prostu wpatrywać się w wszechświat. Zadrżała lekko, powietrze na zewnątrz było zimne w porównaniu do ciepła w pokoju. Nie było na tyle zimno, by wydychać obłoki pary, ale wystarczająco chłodno, że była wdzięczna za podkoszulek, który włożyła pod koszulę z długim rękawem i kurtkę. Vincent spojrzał, gdy zbliżyła się do niego, a warkocz na jej ramieniu, gdy skończyła go wiązać, wykończyła zupełnie nieseksowaną gumką. - Czy kiedykolwiek rozpuszczasz włosy? – zapytał, jego głęboki głos był niespodziewaną pieszczotą w aksamicie nocy. Lana poczuła dziwne szarpnięcie w piersi na to pytanie, dające do zrozumienia, że to dotyczy jego świadomości jej, jako kobiety, nie tylko łowcy nagród. - Nie wtedy, gdy pracuję – powiedziała do niego, starannie utrzymując swój głos normalnym. – Wchodzą w drogę. Vincent przyglądał jej się przez chwilę, na tyle długo, że zaczęła czuć się niekomfortowo i musiała zwalczyć pragnienie skręcania długiego warkocza w rękach. - Czy zdarza ci się nie pracować, Lano? - Oczywiście. Kiedy jestem w domu i tak dalej. - I tak dalej – powtórzył z lekkim uśmiechem. Odczekał chwilę, a potem dodał. – No cóż, nawet pracująca kobieta potrzebuje jedzenia. Jesteś gotowa? - Tak. Masz klucz?

~ 68 ~

Wstał, wyciągnął klucz z kieszeni i podał jej. Wciąż był ciepły od jego ciała i znowu pokusiło ją, żeby zapytać go o temperaturę ciała wampira. Ale coś w tej nocy nie zapraszało do zadawania tak intymnych pytań. Albo może prawda była inna – noc była już zbyt intymna i nie chciała zajść tak daleko. Podeszła z powrotem do drzwi i zakluczyła je, potem wróciła i podała mu klucz. - Zatrzymaj go – powiedział. – Za mniej więcej godzinę, ty i te drzwi będziecie jedynymi rzeczami stojącymi między mną i nagłą śmiercią. Wolałbym, żebyś ty miała klucz. Lana zamrugała zaskoczona, gdy przetrawiała to, co powiedział. Wiedziała, że będzie spał podczas dziennych godzin, ale teraz, kiedy nadszedł na to czas, to trochę ją przestraszyło. Naprawdę będzie jego jedyną linią obrony. - Nie martw się, kochanie – powiedział, pociągając za warkocz, który wciąż leżał na jej piersi. – Zostawałem u Marisol wiele razy przez minione lata. Jesteśmy wśród przyjaciół. - Jak dawno to było? – zapytała nagle. - Jak dawno, co było? - Kiedy się tu zatrzymałeś – odparła, a potem poczuła jak jej twarz się rumieni i pospieszyła z wyjaśnieniem. – Chciałam tylko powiedzieć, że przez ostatnie kilka lat dużo się zmieniło w Meksyku. Miejsca, gdzie kiedyś było bezpiecznie, mogą już takie nie być. - Masz rację. Ale Marisol jest dobrze powiązana i, na szczęście, ja też. Siły stojące za obecną przemocą, które twój rząd nazywa MOP… - Międzynarodowa Organizacja Przestępcza – rozwinęła Lana, jej mózg już przywołał spiski między wampirami i kartelami, które kontrolowały większość Meksyku. - Tak, dokładnie. Cieszą się z tego, co można nazwać odprężeniem społeczności wampirów. Nie tykają tego, co nasze - ludzi czy interesów - a my nie wyrywamy ich bijących serc z ich piersi. Lana zmarszczyła brwi. - Żartujesz sobie ze mnie, prawda?

~ 69 ~

- Ani trochę – zapewnił ją. - Więc, robicie interesy z narkotykami? - Ja osobiście nie i żaden z moich ludzi. Ale nie mogę odpowiadać za wszystkich. To robota Enrique. Lana uznała to za ledwie uspokajające. A ponieważ nie miała zamiaru podejmować interesów z Enrique czy nawet z Vincentem, odpuściła to. Jak tylko to zadanie się skończy, wróci do Arizony i prawdopodobnie już nigdy więcej nie zobaczy Vincenta. To powinno ją uszczęśliwić, a jednak nie. A ponieważ nie chciała zbadać dlaczego, to też odpuściła. - Jeśli mamy tylko godzinę do wschodu słońca – powiedziała, zmieniając temat – powinniśmy już iść. - Jak najbardziej. – Wskazał ręką krętą ścieżkę, a potem ruszył za nią. Kiedy wyszli zza niskiego budynku oddzielającego ich od głównej kantyny, zaczął ich opływać łagodny dźwięk grającej gitary. - Czy to ten gitarzysta, o którym mówiłeś? – zapytała zaskoczona. – Wciąż gra? - On ma na imię Chencho i to jest jego muzyka, ale to nagranie. - Skąd to wiesz? - Z jednego powodu, nigdy nie gra tak późno. Z drugiego, dźwięk jest zbyt chłodny. To CD. PW brzmi lepiej. - PW. Masz na myśli płytę winylową? One są skrzypiące i takie tam. Cyfrowy dźwięk jest wyraźniejszy, powinien być prawie doskonały. - I jest i niektórzy ludzie wolą to. Ale sztuka to wyraz uczuć ludzi i jest jedna rzecz, której się nauczyłem, że ludziom daleko do doskonałości. - A wampiry są? - Jakie? Doskonałe? Do diabła, nie. Doskonałość jest nudna, Lano. Doskonałość to śmierć. - Wiesz co, nie odpowiedziałeś jeszcze na moje drugie pytanie – powiedziała zamyślona, uderzona przez jego filozoficzne rozważania nad stanem ludzkości. - Na które? – zapytał, chociaż była pewna, że pamiętał.

~ 70 ~

- Ile masz lat? - Zachowam to na następny odcinek naszej wspólnej podróży – oznajmił jej, podchodząc i otwierając przed nią szerokim gestem drzwi. - To będzie dopiero jutrzejszej nocy – przypomniała mu. - Jestem tego świadomy, kochanie. Chodźmy coś zjeść. Lana już przechodziła przez otwarte drzwi, gdy zarejestrowała jego słowa. - Ty też będziesz jadł? – zapytała zaskoczona. - Vicentillo, mi amor! – Marisol pojawiła się niczym magia z pokoju obok, z wyciągniętą ręką na powitanie, którą Vincent bezzwłocznie chwycił i podniósł do ust na przewlekły pocałunek. Kiedy się wyprostował, spojrzał prosto na Lanę i powiedział. - Podano kolację.

Tłumaczenie: panda68

~ 71 ~

Rozdział 7 Lana otworzyła drzwi łazienki po tym jak wzięła prysznic. Do środka wpadło zimne powietrze, gdy zerknęła na łóżko, gdzie leżał śpiący Vincent. Albo cokolwiek. Jak nazywano dzienny sen wampirów? Czy śnił? Może wykorzysta dzisiaj jedno ze swoich pytań, żeby go zapytać. Ale w tej chwili, bardziej chciała upewnić się, czy rzeczywiście był zanurzony we śnie i że nie będzie świadkiem jej nagiego spaceru po ich wspólnym pokoju. Rozważała wzięcie ubrań ze sobą do łazienki, ale po pierwsze, zrobiłyby się wilgotne od pary prysznica, a po drugie ten pomysł wydawał się być trochę zbyt staropanieński, nawet dla niej. Pokój był ciemny z wyjątkiem jednej palącej się lampy po jej stronie łóżka. Zasłony były mocno zaciągnięte na oknie w sypialni, ale wąskie okienko wysoko w łazience nie było zasłonięte i światło słoneczne wdzierało się przez lekko uchylone drzwi, by rzucać wąski promień na koniec łóżka. Lana wpatrywała się w to przez dłuższą chwilę, a potem sapnęła z przerażeniem i zatrzasnęła drzwi. Oparła się o zamknięte drzwi i próbowała wyobrazić sobie łóżko z leżącym na nim Vincentem. Czy był całkowicie okryty? Czy światło nie padło na niego bezpośrednio? Z pewnością mruknąłby z bólu albo coś, czyż nie? Cholera. Stanęła na zamkniętej toalecie i jak tylko potrafiła zakryła okno. To było pojedyncze skrzydło, otwierające się od góry. Otworzyła je na tyle, żeby wepchnąć tam ręcznik, a potem zamknęła, więc większość światła została zablokowana. Ponownie otworzyła drzwi, jej wzrok pomknął na koniec łóżka, gdzie przedtem pojawił się wąski pasek światła. Z góry okna dochodziło lekkie światło, ale nie dotykało łóżka. Dobrze. Zawinęła ręcznik bardziej starannie wokół swojej piersi i weszła do pokoju, zamykając za sobą drzwi. Spojrzenie na Vincenta powiedziało jej, że się nie poruszył. Leżał na brzuchu, pogrążony we śnie, jego twarz była odwrócona od niej, oba ramiona wetknięte pod poduszkę, a nakrycie leżało od jego pasa w dół.

~ 72 ~

- Nie patrz – szepnęła do siebie, umyślnie odwracając wzrok. – Nie patrz, nie patrz – powtarzała, a potem złapała błysk koloru na gładkiej złocistej skórze i odwróciła wzrok. Cholera, ale był śliczny. Szerokie plecy i wyrobione mięśnie. Kolor, który zobaczyła, to był tatuaż, który wcześniej zauważyła na jego lewym bicepsie. Chciała podejść bliżej i zbadać szczegóły, ale nie chciała się gapić. Tak naprawdę chciała się gapić, tylko nie chciała zostać przyłapana. Był całkowicie nagi pod przykryciem. Rozebrał się przed nią do naga, absolutnie bez poczucia wstydu, i padł na łóżko chwilę po tym jak wrócili wcześnie rano z kantyny. Trochę spodziewała się, że miejsce będzie puste, gdy przyszli na posiłek, ale impreza była równie dzika wczesnym porankiem jak w środku nocy. Z początku, Lana myślała, że Vincent ruszy i dołączy do dużej zabawy. Ale zaskoczenie Marisol, że go widzi, wydawało się być prawdziwe, więc może imprezowali tutaj tak każdej nocy. To kazało jej się zastanowić, co robili z resztą swojego czasu. Potem postanowiła, że nie chce tego wiedzieć. Ten teren był domem dla jednego z głównych karteli narkotykowych, a Vincent powiedział, że Marisol ma dobre powiązania. Może właśnie dlatego była dobrze powiązana. Ale jakikolwiek był powód do tak późnego ucztowania, to z pewnością świetnie pasowało do potrzeb Vincenta. Każda kobieta w tym miejscu kierowała się w stronę ich stolika podczas podawania posiłku – posiłku dla Lany, jeśli już. Vincent nie jadł. Ale zdołał przywitać się z każdą samotną kobietą w tym pomieszczeniu, jakby były ostatnimi kobietami na ziemi – schlebiał, całował, głaskał. I znikał więcej niż raz, rzekomo na taniec, ale nie było takiego tłumu, żeby mógł się w nim zgubić. Dla Lany było oczywiste, że on i jego partnerki robili coś więcej niż tańczyli, i robili to gdzieś indziej niż na parkiecie. Jednym wyjątkiem od zmysłowego ataku czaru Vincenta była młoda dziewczyna, która wyglądała, jakby miała jakieś szesnaście lat. Był dla niej słodki, pocałował jej rękę wytwornym gestem, a potem z uśmiechem odesłał w swoją drogę. Lana sądziła, że Marisol będzie zazdrosna o całą uwagę, jaką Vincent otrzymywał od innych. Ale wydawała się być perwersyjnie zachwycona, spoglądając dumnie na Vincenta za każdym razem, gdy wracał z jednej ze swoich wycieczek, jakby płacił jej komplementem przez zajmowanie się jej klientami i przyjaciółmi. Lana niezbyt dokładnie wiedziała, jaka łączy ich relacja. Wiedziała tylko, że za każdym razem jak Vincent znikał z kolejną ciemnowłosą ślicznotką, czuła się jak idiotka, siedząc tu i patrząc jak odchodzą. No ale przecież była tylko ochroniarzem, prawda?

~ 73 ~

Stojąc tak, owinięta tylko w sam ręcznik, przeżywała swoje wcześniejsze zakłopotanie i skrzywiła się na śpiącą postać Vincenta. Nagle, łatwiej jej było oderwać spojrzenie od jego nagiej perfekcji. Ruszyła do swojej strony łóżka, gdzie w przyćmionym żółtym świetle pojedynczej lampy leżała jej torba, i kompletnie się ubrała, chociaż jej jedynym najbliższym planem było przespanie się. Albo przynajmniej miała taką nadzieję. Nie wiedziała, czy będzie w stanie zasnąć z Vincentem obok niej na łóżku, nawet jeśli była kompletnie ubrana. Ale musiała spróbować, ponieważ czuła piasek w oczach i mięśnie bolały ją z wyczerpania. Założyła świeżą bieliznę – w tym stanik, ponieważ nie było mowy, żeby kręciła się bez stanika koło chodzącej pokusy, jaką był Vincent – a potem dodała swój zwykły podróżny strój składający się z dżinsów i koszulki z długim rękawem. Założyła skarpetki, ale odstawiła buty, a jedynym kompromisem było zostawienie niezapiętego guzika przy spodniach i w połowie zaciągnięty zamek. I zostawiła rozpuszczone włosy. Nienawidziła spać w warkoczu. To wywoływało u niej ból głowy, a nie było nic gorszego jak zaczynanie dnia z bólem głowy. Wepchnąwszy brudne ubranie do torby na pranie, którą zawsze pakowała, obróciła się do łóżka i zastanowiła się na ich ustaleniami, co do spania. Vincent miał rację. To było bardzo duże łóżko. Ale on był bardzo dużym facetem i rozwalił się na łóżku. Zaczął po jednej stronie łóżka, ale rozciągnął się, więc teraz zajmował więcej niż swoją połowę. I było pewne jak diabli, że również nie był stereotypowym obrazem wampira podczas odpoczynku. Powinien leżeć na plecach, sztywno, z rękami skrzyżowanymi na piersi. Zamiast tego leżał rozłożony na brzuchu i nawet nie dbał o to, że prześcieradło ledwie okrywało jego biodra, a jego tatuaż lśnił złotem w żółtej poświacie. Nagle ciekawa tajemniczego tatuażu, rozejrzała się wkoło, jakby spodziewała się, że ktoś patrzy, a potem obeszła łóżko na paluszkach i przykucnęła, by obejrzeć go z bliska. Zaklęła, uświadamiając sobie, że nie ma dość światła. Przesunąwszy się lekko do przodu, przyjrzała się twarzy Vincenta szukając oznak świadomości. Nic nie znajdując, wyciągnęła się nad nim i włączyła światło po jego stronie łóżka, a potem wróciła do swojego przyglądania się tatuażowi. To była czteroramienna gwiazda w odcieniach złota i brązu z twarzą boga Słońca Majów wykrzywiającą się pośrodku kręgu z koralików i z zielonym stylizowanym symbolem po obu stronach. Lana nie miała żadnego tatuażu, ale mieli je wszyscy łowcy jej ojca, i zachwycała się jak wiele talentu trzeba mieć, żeby stworzyć coś tak pięknego. Wyciągnęła rękę, żeby prześledzić palcem po obrazku, a potem zabrała go z poczuciem winy.

~ 74 ~

Wystarczająco złe było to, że gapiła się na niego podczas jego snu. Również nie było właściwe dotykanie go. Chociaż, znając Vincenta, nawet tak słabo jak ona, wątpiła, żeby miał coś przeciwko. Wstała i wyłączyła lampę, a potem wróciła zdecydowanie na swoją połowę łóżka. Vincent Kuxim był doskonałym przykładem męskiego piękna i równie seksownym. Do diabła, zbyt seksownym, jeśli jego wpływ na kobiecą populację w kantynie był tu jakąś wskazówką. I na jej szczęście, miała spać z nim w tym samym łóżku. Cholera, cholerka, cholera. Chwyciwszy wolny koc – nie było mowy, żeby wsunęła się pod przykrycie razem z nim, kiedy jest nagi – położyła się ostrożnie, starannie układając się na samym brzegu łóżka. Wetknęła pod głowę poduszkę, którą jej zostawił, potem wygładziła koc i zamknęła oczy. Ostatnią rzeczą, jaką pamiętała, było myślenie o tym, że nigdy nie zaśnie.

***

Vincent obudził się, kiedy ostatnie promienie słońca wciąż świeciły nad horyzontem i natychmiast był świadomy tego, że ktoś jest z nim w pokoju. Nie tylko w pokoju, ale w jego łóżku. I brzmiała, jakby spała. Nie wyczuwając zagrożenia, pozostał nieruchomy przez długą chwilę rozważając te niezwykłe okoliczności. Vincent często dzielił łóżko z kobietami, z których się żywił. Akt pobrania krwi był mocno seksualny i, podczas gdy męskie wampiry były obdarzone swego rodzaju wytrzymałością i zdolnością przywracania mocy, która wciąż uszczęśliwiała ich partnerów, spotkanie zazwyczaj kończyło się dużą wzajemną przyjemnością. Nic nie wiedział o kobietach wampirach. Nigdy z żadną nie uprawiał seksu i nigdy nie myślał pytać. I chociaż mógł dzielić swoje łóżko w nocy, nigdy, jak dotąd naprawdę nigdy, nie dzielił swojego łóżka podczas dnia. Nigdy aż tak daleko nie ufał żadnej ludzkiej partnerce. Michael to wiedział i dlatego był tak zaskoczony, kiedy Vincent zdecydował się podróżować sam z Laną Arnold. Zwykle, Vincent podróżował z grupą ochroniarzy, w której byli dzienni strażnicy. I zawsze spał sam. Jednak w tym przypadku, pragnienie Vincenta do zachowania tajemnicy i cichego poparcia Raphaela, sprawiło, że musiał zaryzykować z Laną. Zwłaszcza, że nie wyczuł ~ 75 ~

w niej dwulicowości, a jako potężny wampir z pewnością by to wiedział. Większość ludzi była niedoskonałymi kłamcami. Doświadczali fizycznej reakcji na stres podczas kłamania i nawet wampir z niewielką mocą mógł wykryć te reakcje. To nie była prawda tylko w przypadku socjopatów, bo Lana Arnold nie była socjopatą. Żaden wampir nie żył ponad 150 lat wśród ludzi nie będąc w stanie wykryć drapieżników pośród nich, zwłaszcza wtedy, gdy sam był doskonałym drapieżnikiem. I te myśli sprowadziły go z powrotem do kobiety leżącej obok niego, śpiącej. Z lekkim uśmiechem, przewrócił się, och jak ostrożnie, rozumiejąc intuicyjnie, że jeśli Lana się obudzi, w mgnieniu oka wyskoczy z łóżka. Prawdopodobnie w ogóle nie miała zamiaru zasnąć, tym bardziej leżeć tak blisko niego, że mógł wyczuć ciepło jej ciała przez całą długość swojego prawego boku. Przesuwając się na brzuchu na swoją lewą stronę, podparł się na łokciu i przyglądał jej się w ciemnym pokoju. Było zimno, a ona była okryta tylko cienkim kocem i prawdopodobnie dlatego nieświadomie przysunęła się tak blisko do niego, przyciągana przez jego ciepło. Wampiry nie były tak ciepłe jak ludzie, ale nie były też tak zimne jak czyniła z nich literatura. Sensowniej dla niej byłoby wsunąć się pod kołdrę razem z nim, ale wciąż udawała, że ją nie pociąga. Czy zdawała sobie sprawę jak wiele pokazywała wybierając, że nie będzie spała z nim pod kołdrą? Ostrożnie przysunął się bliżej. Lana leżała na boku, twarzą w drugą stronę i była kompletnie ubrana. Przewrócił oczami, ale nie był zbytnio zaskoczony. Był zaskoczony i zachwycony, kiedy odkrył, że zostawiła rozpuszczone włosy zamiast swojego wiecznego warkocza. Jak podejrzewał, były piękne – masa falującego czarnego jedwabiu okrywała jej ramiona i plecy. Niezdolny się powstrzymać, podniósł lok i potarł między palcami, znajdując je tak samo miękkimi i zmysłowymi jak wyglądały. Wyobraził sobie jak wszystkie te włosy prześlizgują się po jego ciele, gdy będzie wylizywać ścieżkę w dół po jego brzuchu, gdy weźmie go w swoje usta… i jego fiut natychmiast stwardniał. Opanowały go takie myśli, pokazując wszystkie sposoby, w jakie ją weźmie, wszystkie miejsce, jakie posmakuje. Zamarł, gdy westchnęła przez sen, czekając aż się obudzi. Owijając lok jej włosów wokół palca, leżał tak, niezdecydowany czy chce ją obudzić czy nie. Kiedy jej oddech uspokoił się, uśmiechnął się i zsunął z siebie kołdrę, więc jedyną rzeczą, która ich rozdzielała, było teraz prześcieradło. Potem powoli przytknął swoje ciało do jej aż jego twardy fiut przycisnął się do wypukłości jej tyłka. Kiedy jednak się nie poruszyła, poszedł dużo dalej, układając ramię wokół jej talii, opuszczając powoli cały swój ciężar, dopóki jego palce nie oparły się o nagą skórę na jej napiętym brzuchu w szczelinie ~ 76 ~

między jej koszulką, a niedopiętymi dżinsami. Opuścił głowę, zatapiając twarz w ciepłym jedwabiu jej włosów i zaciągnął się głęboko, wchłaniając jej zapach. Zachwycający. Czysty, słodki, kobiecy. Chwilę później zmiany w mięśniach Lany ostrzegły go natychmiast, gdy przebudziła się z drgnięciem. Wciąż leżała, obudzona i świadoma, udająca, że tak nie jest. Vincent starł uśmiech ze swojej twarzy i zamknął oczy, sam udając, że śpi, ale rozchylając powieki na tyle, żeby obserwować przez rzęsy jak powoli obraca głowę, by mu się przyjrzeć. Jej ciało się odprężyło widząc, że wciąż śpi, i zaczęła powoli cal po calu się odsuwać, próbując uwolnić się z jego objęć bez budzenia go. Albo tak myślała. Vincent zmuszał się, żeby schować uśmiech z twarzy, ale Lanie w końcu udało się uwolnić od niego, przesuwając się dalej aż nie stoczyła się z łóżka i wstała na nogi. Stała tak przyglądając się jego pół nagiej i, dla jej oczu, śpiącej postaci, uzupełnionej erekcją, której nie mogła zobaczyć pod prześcieradłem, ale bez wątpienia poczuła przy swoim tyłku. Tak naprawdę, stała tak wpatrując się wystarczająco długo, by Vincent poczuł jak jego penis zaczyna jeszcze bardziej twardnieć, twardnieć tak mocno, że mógł poczuć jak napiera na okrywający go materiał. Lana również musiała to widzieć, ponieważ zadrżała i oderwała wzrok, by spojrzeć na jego twarz, chcąc się upewnić, że śpi. Widząc, że tak – albo tak myślała – wypuściła oddech, a potem ruszyła pospiesznie dookoła łóżka i zniknęła z widoku. Vincent nie poruszył się, dopóki nie usłyszał jak zamknęły się drzwi łazienki i nad umywalką zaczęła lecieć woda. Obrócił się na plecy i rozciągnął zmysłowo, jednocześnie obciągając swojego obolałego fiuta. Zamierzał mieć Lanę zanim to się skończy. Słuchając jej krzątaniny w łazience, przywołał z powrotem myśli o tych jedwabistych włosach opływających jego ciało, o jej ciepłych, wilgotnych ustach zamykających się wokół jego fiuta, jej zębach drapiących delikatnie, gdy będzie ssała go mocniej i mocniej… Doszedł przełykając jęk sekundę wcześniej zanim drzwi łazienki się otworzyły i Lana wyjrzała. - Dobry wieczór, Lano – powiedział miło, wyskoczył z łóżka i skierował się do łazienki nie dbając nawet o to, żeby się okryć. Zdołała zapanować nad większością swoich zszokowanych reakcji i starannie uniknęła otarcia się o niego, gdy przeszedł obok niej do łazienki. Ale Vincent uśmiechnął się z satysfakcją. Była wytrzymała, ale z pewnością go pragnęła. Wziął szybki prysznic, tyle żeby się spłukać, ale ogolił się jak należy, starannie przycinając swoją brodę i wąsy. Wyczyścił zęby i przeczesał palcami włosy, a potem

~ 77 ~

potrząsnął hałaśliwie klamką, żeby ją ostrzec. - Wychodzę, Lano – zawołał, wcale nie próbując ukryć swojego śmiechu. Ale kiedy otworzył drzwi, ona już wyszła. Zasłony były odsunięte, łóżko było zrobione, a jej torba zniknęła. Dobrze, że chociaż miał kluczyki, bo pewnie już byłaby w drodze do Pénjamo. Zmarszczył brwi, a potem szybko poklepał kieszenie swoich dżinsów, żeby sprawdzić, czy rzeczywiście nie zabrała kluczyków, gdy on spał. Ale nie, były tam. Wypuścił westchnienie ulgi i zaczął zakładać ubranie, planując zbliżającą się noc. Dziś rano dobrze się odżywił zanim odpoczął, więc nie było potrzeby dopełnienia się przed wyjazdem, chociaż wybór w kantynie był wspaniały, większy niż miał nadzieję. Marisol z żalem powiedziała mu, że jej kochanek był nowy i nie chciała zbłądzić, ale że także rozumie potrzeby Vincenta i nie jest zazdrosną kobietą – przynajmniej nie w tym, czym był zaniepokojony. Upewniła się, że w kantynie znajdzie się dla niego dość kobiet, większość z nich dostępna również, jako partnerka seksualna, jeśli taka byłaby jego wola. Ale on nawet nie rozważał wzięcia żadnej z nich. To byłoby w złym guście uprawiać seks z jedną kobietą, a podróżować z drugą, nawet jeśli on i Lana nie byli kochankami… jeszcze. Jednak miał zamiar uczynić z niej swoją kochankę zanim skończy się podróż. Wsunął stopy w buty i zawiązał je, potem założył kurtkę, wrzucił ostatnie rzeczy do swojego worka i, z ostatnim spojrzeniem wokół, wyszedł z domku. Lana właśnie wychodziła z kantyny, gdy on szedł w stronę parkingu. - Dobry wieczór, Lano. Zjadłaś obiad? – zapytał. Przytaknęła. - Bardziej śniadanie niż obiad, ale tak. Było dobre. Masz dziwny rozkład, wampirze. - Jakbym miał jakiś wybór – powiedział ze wzruszeniem ramion. – Pozwól mi włożyć to do SUV-a i pożegnać się z Marisol, a potem możemy stąd odjechać. - Mój worek już leży koło SUV-a – powiedziała do niego, wyraźnie lekko zirytowana. – Nie miałam kluczyków, żeby włożyć go do środka. Dostałaby je, ale wciąż nie był przekonany, czy nie zostawi go w pyle. Zamiast tego powiedział. - Zajmę się tym i wrócę.

~ 78 ~

Kiwnęła głową. - Marisol jest w środku. Myślę, że czeka na ciebie. Jej słowa były dość niewinne, ale ton mówił o wiele więcej. Była bardzo ciekawa jego związku z Marisol. Może opowie jej o tym później, gdy będzie dla niego miła. Ta myśl wywołała jego uśmiech. Zauważyła jego uśmiech i zwęziła oczy w rosnącej irytacji. Co tylko sprawiło, że uśmiechnął się szerzej. - Zaczekam w SUV-ie – powiedziała do niego. – Jeśli nie masz nic przeciwko. - Obiecujesz nie odjechać i zostawić mnie? Lana przewróciła oczami i prychnęła głośno. - Oczywiście, że nie. - Więc zostawisz mnie? - Nie! – warknęła. – Obiecuję cię nie zostawić, okej? - W porządku. To, proszę… – Podał jej swój worek i kluczyki. – Możesz wziąć mój worek, a ja pożegnam się z Marisol. W tej sposób szybciej wyjedziemy. - O, rany. Vincent roześmiał się i ledwie zdołał powstrzymać się przed klepnięciem jej w tyłek, gdy przechodził obok niej do kantyny.

***

Lana wyglądała przez swoje okno, gdy ponownie mknęli ciemną autostradą, ale nie patrzyła na widoki. Przyglądała się profilowi Vincenta, który odbijał się w jej oknie. I przypominała sobie męskie piękno jego nagiego ciała, jego w pełni pobudzone nagie ciało, jeśli się nie myliła. Było możliwe, że nie był w pełni pobudzony, gdy spał. Ale był bardziej niż pobudzony, by to przypomniało jej od jak dawna sama nie miała kochanka, pobudzony na tyle, by zastanowiła się, jakby to było uprawiać seks z wampirem. Mówiono, że są wspaniałymi kochankami. Może z powodu wszystkich tych lat praktyki. Nie mogła sobie wyobrazić, żeby ta część z gryzieniem była zabawna,

~ 79 ~

chociaż żadna z kobiet Vincenta, które znikały z nim zeszłej nocy, nie miała nic przeciwko temu. I było jasne, że Marisol również. - Mogę spać w SUV-ie, jeśli potrzebujesz prywatności, wiesz – powiedziała, przyznając sama przed sobą, że próbuje go wysondować. Vincent rzucił jej pytające spojrzenie. - Dlaczego miałabyś to robić? - Wiem, że kiedy się żywicie, włączony jest w to seks. Jeśli chcesz mieć pokój dla siebie, zrozumiem to. - Nie śpię z kobietą, z której się żywię. Lana prychnęła w uprzejmym niedowierzaniu. - Pewnie. To dlatego śpisz nago. – Cholera. Niedobrze, że to powiedziała. Vincent uśmiechnął się. - Gapiłaś się na mnie, pani Arnold? - Nie musiałam się gapić, gdy paradujesz wkoło tak jak to robisz. - Nie paraduję. - Jak diabli nie. - No cóż, mimo wszystko, nie śpię z moimi partnerkami. Nigdy. Zmarszczyła brwi. - Dlaczego nie? - To kwestia bezpieczeństwa. Widziałaś jak to wygląda. Jestem kompletnie pozbawiony świadomości. Tak naprawdę, możesz ze mnie uczynić swoją zabawkę, gdy śpię, i nie wiedziałbym o tym. - W twoich snach, wampirze. - Hmm, może. Przyznałaś, że się gapiłaś. - Niczego takiego nie przyznałam. Poza tym, skoro jesteś tak podatny, dlaczego wpuściłeś mnie do swojego pokoju? Vincent wzruszył ramionami. ~ 80 ~

- Ponieważ Raphael ci ufa. - Raphael nawet mnie nie zna. Tę pracę dostałam od Cynthii Leighton. - Wierz mi, kochanie, Leighton i Raphael to jedno i to samo. Jesteś tu, ponieważ Raphael chciał, żebyś tu była. - On nie jest bogiem, wiesz. - Nie, nie jest bogiem. Ale jest najbardziej przerażającym wampirem. Lana przyjrzała mu się w poświacie świateł z deski rozdzielczej, a potem obróciła głowę, żeby spojrzeć w ciemność przez przednie okno. Nie była pewna, czy podoba jej się myśl zostania zmanipulowaną przez kogoś takiego, w szczególności nie przez tak potężnego wampira, których umiejętności nie miała nadziei pojąć. - Jesteś mi winien odpowiedź – oznajmiła, nagle zmęczona roztrząsaniem rzeczy, których nie rozumiała. - Odpowiedź na co? – zapytał w zamyśleniu. Obróciła się do niego. - Zapytałam jak i kiedy stałeś się wampirem, i obiecałeś dokończyć dzisiaj w nocy swoją historię. Skierował w jej stronę swoje spojrzenie, trzymając je tak długo, że zaczęła się trochę denerwować. Jechali prawie sto sześćdziesiąt km/h. Zgoda, byli jedynym pojazdem na drodze, ale mimo to. - W porządku – powiedział nagle i ponownie spojrzał przed siebie. – Na czym skończyliśmy? - Ty i twój brat właśnie zostaliście zaatakowani. Zostałeś postrzelony. Coś okropnego, większego niż smutek, przemknęło po twarzy Vincenta i westchnął. - To był początek… i koniec.

Tłumaczenie: panda68

~ 81 ~

Rozdział 8 Teksas, 1876 Vincent obudził się od przytłaczającego bólu. Każdy mięsień, każda kość w jego ciele były obolałe, a jego krew była jak ogień. - Ból zniknie – powiedział męski głos. Vincent próbował odpowiedzieć, próbował obrócić głowę, by zobaczyć mówiącego, by skoczyć i bronić się, ale jego mięśnie nie chciały współpracować. Leżał płasko na plecach, jego głowa była oparta o coś, co było twarde jak kamień. Płonęło ognisko, chociaż nie miał pojęcia, czy to było to samo, przy którym on i jego brat siedzieli i dumali. Wspomnienie ataku wywołało nowy atak łez. John też został postrzelony. Gdzie on był? Vincent w końcu zdołał obrócić głowę i prawie został oślepiony jasno palącymi się płomieniami, siląc się zobaczyć coś w ciemności za nimi. Ale nie był zdolny zobaczyć tego kogoś, kto przemówił. - Gdzie jest mój brat? – zapytał, wstrząśnięty chropawym dźwiękiem swojego głosu. - Został poważnie ranny – odpowiedział nieznajomy. Serce Vincenta zacisnęło się i zadrżało. - Nie żyje? – wychrypiał. - Dojdzie do siebie, tak jak ty, chociaż nie tak szybko. - Kim jesteś? Podejdź tu, żebym mógł cię widzieć. Na widoku pojawił się ciemnowłosy mężczyzna. Był niskiego wzrostu, ale szczupły i w formie, starszy od Vincenta o dziesięć lub więcej lat. I okazał się być człowiekiem zamożnym, jego ubrania były lepsze od większości, jego twarz blada i wyglądająca niemal delikatnie, jego włosy i broda czyste i schludnie przycięte.

~ 82 ~

- Kim jesteś? – zapytał jeszcze raz Vincent. - Jestem tym, który uratował twoje życie. Więc powiedz mi, jak wpadliście w te niesprzyjające okoliczności? - Byliśmy w drodze do domu z Abilene, a ci mężczyźni nas zaatakowali. - Abilene – powtórzył mężczyzna. – To miasto krów. Vincent chciał przytaknąć, ale zamarł, kiedy ten ruch wywołał w jego głowie walenie. Przełknął nudności i powiedział. - Pracujemy na ranczu w Teksasie. - Znaliście mężczyzn, którzy was zaatakowali? Czy chcieli waszej śmierci? - Nie. Sądzę, że to byli pospolici złodzieje, chcieli naszych koni i pieniędzy. - Możliwe. A teraz śpij. Będziemy mieli więcej czasu do pogadania jak się obudzisz. Vincent zaczął protestować, że nie jest dzieckiem utulanym do snu, ale zanim mógł wypowiedzieć pojedyncze słowo, jego powieki stały się ciężkie i nastała ciemność. Następnym razem, kiedy się obudził, ból zniknął. Bardziej niż zniknął. Czuł się lepiej niż wcześniej, odkąd zaczęli podróż z bydłem. Jak długo spał? Usiadł i rozejrzał się wkoło. Znowu była noc, ognisko wciąż się paliło. To mógł być ten sam obóz albo i nie. Jeden był bardzo podobny do drugiego. Jego rzeczy leżały na kupce po lewej, Johna tuż obok, ale… nie zobaczył swojego brata. - Dobry wieczór, Vincent. Obrócił się, patrząc jak ten sam ciemnowłosy mężczyzna podchodzi do ogniska. Starał się przypomnieć, ale nie pamiętał nazwiska mężczyzny. - Lepiej się czujesz? – zapytał mężczyzna. Vincent przyglądał mu się zanim odpowiedział. Kim był ten mężczyzna? Jakiś dobry samarytanin, który natknął się na dwóch braci i zdecydował się pomóc? To było dość niezwykłe, więc Vincent był ostrożny do nieznajomego. Nie wyglądał na pastora czy braciszka, którego pracą było pomaganie nieszczęśnikom. Z drugiej strony, nie mógł zaprzeczyć, że mężczyzna mu pomógł, poszedł tak daleko, że pozostał w pobliżu, podczas gdy Vincent odzyskiwał swoje zmysły.

~ 83 ~

- Już lepiej. Dziękuję. Mogę wiedzieć jak się nazywasz? - Jestem Enrique Fernandez del Solar. - A skąd znasz moje imię, panie del Solar? - Wiem naprawdę dużo rzeczy, niektórych z nich nauczysz się z czasem. Vincent skoczył na nogi, nagle świadomy, że może to zrobić. On po prostu nie czuł się dobrze, był całkowicie wyleczony. Jak długo był nieprzytomny? Potarł ręką po piersi, odsuwając na bok okrwawione pozostałości swojej koszuli i nie znalazł nic oprócz lśniącej, bladej skóry na zanikającej bliźnie. To wyglądało tak, jakby został postrzelony miesiące temu, a nie… Nagle przywołał obraz tego jak został postrzelony, rozdzierającego bólu, kiedy kula uderzyła go w pierś. Do diabła, powinien być martwy, a nie zastanawiać się w jaki sposób wyzdrowiał tak szybko. W ogóle nie powinien wyzdrowieć! Opanował go strach, nie za siebie, ale za Johna. Przeszukał obóz, wpatrując się w ciemność za ogniskiem, odkrywając, że jest zdolny patrzeć o wiele lepiej niż powinien. - Gdzie jest mój brat? – zażądał odpowiedzi. – Co nam zrobiłeś? - Ach. To, co wam zrobiłem, to zmieniłem was na zawsze. Uczyniłem was lepszymi. Vincent okręcił się i przeszedł przez obóz, by stanąć naprzeciw Enrique. - Co to znaczy? – warknął. - Uczyniłem was Wampirami – oznajmił Enrique, wyglądając na niewzruszonego na groźną postawę Vincenta, nawet jeśli Vincent był zarówno wyższy jak i bardziej umięśniony od niego. - Wampirem? – zadrwił Vincent. – Czyś ty oszalał? Wampiry istnieją tylko w opowieściach, żeby straszyć niegrzeczne dzieci. Enrique uśmiechnął się spokojnie. - Jesteś całkiem realny, chłopcze. I teraz jesteś jednym z nas. - Nie wierzę ci. - Nie? Spróbujmy tego.

~ 84 ~

Bez ostrzeżenia, Enrique machnął nożem, szybciej niż Vincent mógł zauważyć, szybciej niż myślał, że to jest możliwe, tnąc głęboko biceps Vincenta przez rękaw koszuli. Natychmiast i obficie zaczęło krwawić, przesiąkając przez porwany materiał, ale potem po prostu… przestało. Mięśnie i skóra przesunęły się pod jego niedowierzającym spojrzeniem, zasklepiając się razem w palącym gorącu, które tak ogólnie nie było przyjemne. Zerwał strzępy materiału i potarł ręką po prawie wyleczonej ranie. Była bolesna, ale nic więcej. Vincent przełknął mocno, jego serce waliło, gdy podniósł oczy na Enrique… na wampira. Samo myślenie o tym słowie sprawiało, że czuł się głupio, ale to również przerażało go jak nic innego wcześniej. Uczyniono z niego potwora, nienaturalne stworzenie, które zabijało innych ludzi i piło ich krew, by przeżyć. - Och, nie bądź głupi – skarcił go Enrique, jakby czytał jego myśli. – Nie musisz zabijać ludzi, z których się żywisz. Tak naprawdę, nauczę cię sposobów jak sprawić, żeby to było nawet przyjemne. Obu was. - Obu nas? To znaczy mojego brata? Gdzie on jest? - Ach. Obawiam się… transformacja jest wyczerpująca sprawą. Bardzo ciężką dla ciała. A twój brat był bardzo poważnie ranny. - Gdzie on jest? – zapytał ponownie Vincent, gdy przetoczyła się przez niego straszna świadomość. - Nie przeżył tego, Vincent. Przykro mi. On nie żyje. Vincent nic nie powiedział. Nie mógł. Obrócił się i ruszył w ciemność za obozem. Musiał być sam ze swoim smutkiem, ze swoją winą. Jego brat nie żył i to była jego wina. To on nalegał na dołączenie do spędu bydła. John nie chciał jechać, ale nie chciał także, żeby Vincent jechał sam. A teraz nie żyje. Nigdy nie wróci i nie zostanie weterynarzem dla swojego ojca. A ich matka… ¡Dios mio! Ich matka! Jak mógł powiedzieć swojej matce, że jej młodszy syn nie żyje? Umrze z żalu. I nigdy mu nie wybaczy. Jęknął głośno, nogi ugięły się pod nim i opadł na zimną ziemię pustyni. Łzy spłynęły w powodzi po jego policzkach i zatopił twarz w swoich ramionach. Lepiej było umrzeć niż stanąć naprzeciw swoich rodziców z tak straszną stratą, z jego klęską. Żal budował się w jego piersi aż myślał, że rozerwie jego pierś, aż napięcie było tak wielkie, że odrzucił głowę do tyłu i zawył. - Przykro mi, Vincent – odezwał się za nim Enrique. ~ 85 ~

Vincent skoczył błyskawicznie na nogi i obrócił się, by stanąć twarzą do nieznajomego, do mężczyzny, który twierdził, że nie jest człowiekiem. - Pozwól mi umrzeć – zażądał. – Chcę umrzeć razem z moim bratem. Mężczyzna posłał mu pełne politowania spojrzenie. - Nie bądź głupi, chłopcze. Teraz go opłakujesz, ale wkrótce zobaczysz, co to jest za dar. - Nie prosiłem się o twój dar – odszczeknął się. - To był jedyny sposób, żeby uratować ci życie. - Powinieneś był pozwolić mi umrzeć razem z moim bratem. Enrique cmoknął niecierpliwie. - Dość tych głupot. Kiedyś mi podziękujesz, ale teraz musisz po prostu przeżyć. A to oznacza znalezienie jakiegoś miejsca do odpoczynku zanim wstanie słońce. Chodź. - Gdzie jest ciało mojego brata? Chcę go pochować. - Nie ma go. Próbowałem go uratować, wiesz – dodał zjadliwie. – Powinieneś mi podziękować. Vincent tylko spoglądał na niego nieufnie. Enrique westchnął. - Kiedy wampir umiera, zmienia się w proch. Twój brat już był Wampirem, kiedy umarł. Nie ma co pochować. Vincent jęknął ponownie. Czy mogło być gorzej? Co stanie się z duszą jego brata? Czy Bóg zrozumie, że to nie był wybór Johna, żeby stać się bezbożnikiem? - Chodź – warknął Enrique. – Już prawie jest wschód słońca. - Wschód słońca? – powtórzył tępo Vincent, czując się, jakby był we śnie, w koszmarze. - Twoja pierwsza lekcja, chłopcze. Chcesz być prochem jak twój brat? W takim razie zostań tu i czekaj aż wzejdzie słońce. Ale jeśli chcesz żyć, chodź ze mną. Nie przejmując się, czy Vincent podąży za nim, czy nie, Enrique wrócił do obozu i zaczął siodłać brązowego konia, którego Vincent do tej pory nie widział. Stał spokojnie ~ 86 ~

obok jego własnego czarnego wałacha, ale kasztanka Johna nigdzie nie było widać. - A koń mojego brata? – zapytał z roztargnieniem, wciąż mając kłopoty z jasnym myśleniem. - Bandyci go zabrali. Twój uciekł, ale udało mi się go złapać. Odjeżdżam. A ty możesz pojechać ze mną albo nie. Vincent patrzył oszołomiony jak Enrique dosiada konia i odjeżdża w noc. Słyszał stukot końskich kopyt, brzęczenie sprzączek tak wyraźnie, jakby stał kilka kroków dalej. Pomyślał o tym, co powiedział mu wampir, że jasne światło słońca spali go na proch, gdy będzie tu stał. I chciał znaleźć energię, żeby go to obchodziło. Czy chciał umrzeć? Czy też chciał żyć? Wpatrzył się w ognisko, podobne do tego, jakie dzielił ze swoim bratem, Johnem. Jak śmiali się ze spędu bydła i wyobrażali sobie swoją przyszłość. Przyszłość, którą ukradli im bandyci. Enrique tego nie zrobił. Dokonał dla nich wyboru, którego nie miał prawa zrobić, ale nie był winien tego wszystkiego. Nie, ta wina należała się przede wszystkim mężczyznom, którzy ich zaatakowali. I w tym momencie Vincent zdecydował. Będzie żył wystarczająco długo, żeby pomścić śmierć swojego brata. Przynajmniej tak długo. A potem zdecyduje, co robić dalej.

Meksyk, dzień dzisiejszy - I zrobiłeś to? – zapytała ponuro Lana. – Czy znalazłeś mężczyzn, którzy was zaatakowali? - Oni już nie żyli. Enrique pojechał za nimi, gdy uciekli z naszego obozu i zabił ich wszystkich. - Ale on powiedział… - Taa. Powiedział, że ukradli konia Johna i pozwolił mi myśleć, że uciekli. Chciał mnie żywego z sobie tylko znanych powodów, więc mówił to, co uważał, że podziała. - Jest twoim szefem? - W pewnym sensie. Jest Panem Meksyku. A to zupełnie inna sprawa.

~ 87 ~

- Lubisz go? - Szczerze mówiąc, nienawidzę tego drania. Ale to on rządzi, więc próbuję się z nim dogadywać. Lana ostro się zaśmiała. - Nie wydajesz się być facetem, który się dogaduje. Vincent obrócił głowę i posłał jej krzywy uśmiech, który powiększył jego już wysoki poziom wspaniałości gdzieś aż do stratosfery. - Czyżbyś mówiła, że nie jestem graczem zespołowym, Lano? Wzruszyła jednym ramieniem. - Nie, mówię, że nie wyglądasz na faceta, który będzie całował tyłki, żeby wspiąć się po społecznej drabinie. Uśmiech Vincenta zniknął i jego twarz stwardniała, a oczy stały się zimne. - Niewiele wiesz o wampirach, jeśli myślisz, że dotarłem tam, gdzie jestem, całując tyłki. Wspiąłem się po tej drabinie zabijając każdego, kto stanął mi na drodze. - Hej – zaprotestowała Lana, udając, że krew nie zamarzła jej w żyłach, gdy tak na nią spojrzał. – Powiedziałam, że nie wyglądasz na kogoś takiego, pamiętasz? Uspokój się, twardzielu. Napięcie w kabinie spadło o kilka poziomów i poczuła jak jej krew zaczyna znowu płynąć. - Drażliwy temat – mruknął. - Najwyraźniej. – Decydując, że konieczna jest zmiana tematu, Lana powiedziała. – Więc, co twój plan podróży ma dla nas dzisiaj w zanadrzu? Gdzie się zatrzymamy? - Gdzieś w okolicach Durango. Niewiele robię interesów w tym rejonie, więc będziemy musieli sprawdzić. - Żadnej witającej się dzisiaj Marisol? - Obawiam się, że nie. Ale Durango to duże miasto. Wolałbym nie iść do samego miasta, ale są tam mniejsze miejscowości w odległości kilkunastu kilometrów. Wystarczająco duże na motel i kantynę, czy dwie.

~ 88 ~

Posłał jej uśmiech, który mówił, że wie, o czym ona myśli. A ponieważ myślała, że miło by było mieć pokój tylko dla siebie, uświadomiła sobie, że jeśli rzeczywiście znał jej myśli, tak właśnie by się uśmiechał. Jakiekolwiek będzie ich zakwaterowanie, wątpiła, że będzie samotny. Tak długo jak miasto jest wystarczająco duże, będzie tam mnóstwo kobiet czekających na powitanie go, jako dostarczycielek krwi… i ich łóżek. Nie żeby ją to obchodziło. Jeśli chciał być dziwkarzem, to jego sprawa, nie jej. - Chcesz, żebym znalazła jakieś miejsce i zadzwoniła? – zapytała. - Dzwoń, jeśli chcesz, ale to nie jest konieczne o tej porze roku. Lana wzruszyła ramionami. Dla niej dobrze. Wolałaby jednak obejrzeć motel zanim się zameldują. Przez chwilę jechali w ciszy, postawa Vincenta była zauważalnie chłodniejsza niż przedtem. Najwyraźniej obraziła go tą uwagą o całowaniu tyłka, a może zrobiła to celowo. Potrzebowała nadać jakiś emocjonalny dystans po usłyszeniu historii o śmierci jego brata. Nie chciała czuć współczucia dla Vincenta, nie chciała czuć nic innego jak rzeczową… uprzejmość. Taa, to było to. Dwoje ludzi robi razem interesy, a które na końcu pójdą w dwie różne strony. - Czy Enrique też mieszka w Hermosillo? – zapytała i natychmiast zastanowiła się, dlaczego do diabła cokolwiek powiedziała. Co stało się z pomysłem uprzejmej ciszy? - Enrique mieszka, gdzie chce. Ma takie miejsca w całym Meksyku. - W tym Hermosillo? – zapytała, naciskając teraz, ponieważ było oczywiste, że nie chce kontynuować. Vincent zerknął na nią przelotnie, a potem odparł. - Nie był w Hermosillo od bardzo długiego czasu i dlatego tam mieszkam. - Więc gdzie mieszka Enrique? - Dlaczego chcesz to wiedzieć? - Z ciekawości. A co? Myślisz, że pójdę zaatakować Enrique i go zdejmę? – Roześmiała się, a potem przyszła jej głowy myśl. – Czekaj, gdybym go zabiła, czy to uczyniłoby mnie twoim szefem? Czy nie powiedziałeś, że tak przesuwa się w górę w szeregach wampirów? Vincent nie próbował ukryć pogardy na ten pomysł.

~ 89 ~

- Taa, racja. Nie miną trzy minuty, a prawdziwy wampir usunie cię z biura. - Nie psuj mi zabawy. Prychnął lekceważąco. - Gdy jesteś wampirem bardzo szybko uczysz się radzenia sobie z rzeczywistością. Lana zastanowiła się nad tym, pomyślała o młodym Vincencie, który obudził się, by stwierdzić, że jego świat został roztrzaskany. - Czy to boli jak stajesz się wampirem? – zapytała go cicho. - Nie pamiętam zbyt wiele z tego procesu. Jednak, kiedy pierwszy raz się obudziłem, bolało jak diabli. - A co z pierwszym razem gdy… no wiesz, gdy piłeś krew. Czy to było dziwne? Vincent rzucił jej podejrzliwe spojrzenie. - Co to pięćdziesiąt pytań? Piszesz powieść czy co? - Po prostu podtrzymuję rozmowę. Nie musisz o tym mówić, jeśli nie chcesz. - Dobrze. I tak myślę, że teraz moja kolej. Jesteś mi winna kilka odpowiedzi. Machnęła ręką lekceważącym gestem. - To pytaj. - Kiedy straciłaś swoje dziewictwo? Lana odetchnęła głośno i obróciła się, żeby spojrzeć na niego z niedowierzaniem, co tylko wywołało u niego śmiech. - Nie powiem ci tego – oznajmiła. - Okej, może to? – powiedział, wciąż się śmiejąc. – Masz chłopaka? Lana zastanowiła się, czy odpowiedzieć czy nie. Jeśli przyzna się, że nie, czy będzie próbował ją uwieść? Nie dlatego, żeby koniecznie się nią zainteresował, ale po prostu dlatego, że to było to, co robił. Z drugiej strony, jeśli skłamie i powie mu, że ma chłopaka, może uznać to za wyzwanie. Westchnęła, żałując, że pierwsza wyszła z propozycją tej głupiej gry pytań i odpowiedzi. Lepiej, jakby wzięła książkę. - Żadnego chłopaka – odparła w końcu.

~ 90 ~

- Nigdy? - Nie powiedziałam tego – warknęła. – Miałam kilku. Ale nie przetrwali. - Hmm. - Co hmm? - Po prostu pomyślałem sobie, że ciężko być w związku, kiedy przez większość czasu podróżujesz. - Och. - Ktoś na poważnie? - Tylko jeden. - Kim on był? - Kimś, kto okazał się być graczem, jak reszta was. - Masz bardzo złą opinię o męskiej połowie społeczności, kochanie. Nic na to nie odpowiedziała, ale to była prawda. Jechali w ciszy przez dłuższy czas, dopóki nie zapytał. - Skąd znasz Raphaela? - Nie znam. Mówiłam ci, że pracuję z Cyn. Prawdopodobnie wiesz, że robi jakieś prace śledcze. Czasami potrzebuje kogoś, kto sprawdzi coś w moich okolicach, i wtedy dzwoni do mnie. Jest szybciej, a poza tym odniosłam wrażenie, że Raphael lubi jak ona trzyma się blisko domu. - To jest niedomówienie. Wampiry są zaborcze w oczywisty sposób. A jeśli wziąć pod uwagę dodatkową agresję i instynkty terytorialne, jakie ma wampirzy pan, jestem zaskoczony, że nie trzyma jej w piwnicy. Bardzo przytulnej piwnicy, ale mimo to piwnicy. - Nie uważałabym ją za kobietę, która się z tym pogodzi. - Myślę, że masz rację. Nigdy jej nie poznałem, tylko widziałem przez pokój. Jednak jej reputacja jest całkiem poważna. - Chciałabym kiedyś spotkać się z nią osobiście. Rozmawiamy tylko przez telefon.

~ 91 ~

- Co sprowadza nas do obecnego zadania. Dlaczego Raphael chce, żebyśmy znaleźli Xuana Ignacio? - Wiesz to samo, co ja. Pytałeś Enrique, czy zna tego Xuana? - Nie ma mowy. Pamiętasz o tym instynkcie terytorialnym, o którym mówiłem? No cóż, powiedzmy, że Enrique nie byłby zachwycony odkryciem, że jego zastępca jest na usługach Raphaela. - Jesteś zastępcą Enrique? Nie wiedziałam. To dość wysoko na drabinie, prawda? - Tylko Enrique jest wyżej. - Więc, jeśli uważasz, że Enrique jest dupkiem, czy inne wampiry myślą, że ty też nim jesteś? Jego uśmieszek w końcu powrócił, gdy odpowiedział. - Mam cholerną nadzieję, że nie. - Michael wydaje się cię lubić. - Michael jest mój. Jest dość mocno ze mną związany, by mnie lubić. - Twój? To znaczy uczyniłeś go wampirem? - Tak. Jest moim jedynym dzieckiem. - Więc musi cię lubić? Ale powiedziałeś, że Enrique jest twoim ojcem, a jednak go nienawidzisz. - Mam nadzieję, że jestem lepszym ojcem niż Enrique – powiedział z roztargnieniem, ponieważ jego uwaga skupiła się na znaku drogowym po prawej stronie drogi. – Myślę, że prawie jesteśmy. Sprawdź GPS. - Tak, sir – powiedziała salutując. - Proszę. Lana uśmiechnęła się, wyciągając dane z GPS. - Szesnaście kilometrów – odparła. – Prawie jesteśmy. Chcesz zatrzymać się na peryferiach, czy jechać dalej? - Przejedziemy i zdecydujemy.

~ 92 ~

Pół godziny później, Vincent przytrzymywał otwarte cienkie drzwi, by Lana mogła wejść do ich pokoju na noc. - Nie mów mi – odezwała się, wpatrując się w brzydką kapę na olbrzymim łóżku. – Mieli tylko jeden wolny pokój. - Niedokładnie – powiedział Vincent, przepychając się obok niej, żeby rzucić swój worek na komodę, która wyglądała tak, jakby miała przewrócić się pod jego ciężarem. – Ale nie mieli żadnych sąsiadujących pokojów, a ty masz być moim ochroniarzem. - Jesteśmy partnerami, Vincent. Tymczasowymi partnerami. Ta sprawa z ochroniarzem była tylko bajeczką, którą stworzyłeś dla Marisol, żeby nie myślała, że straciłeś swój magiczny dotyk do kobiet. - Ooo! Więc, nie obchodzi cię, że jakiś bandyta, który będzie zazdrosny o to, że jego dziewczyna rozmawiała ze mną w kantynie, wkradnie się do mojego pokoju, kiedy będę bezbronny, i wbije mi kołek w serce? - Może po prostu nie powinieneś rozmawiać z żadną obcą kobietą – zasugerowała słodko. - Ale jedyną kobietą, jaką znam w tym mieście, jesteś ty. Składasz propozycję? Skrzywiła się na niego. - Świetnie, będę cię pilnowała podczas snu. Posłał jej niszczycielski uśmiech. Mógł sobie myśleć, że jest odporna na jego wdzięk – naprawdę miała nadzieję, że on tak myśli – ale kiedy się tak uśmiechał? W brzuchu jej trzepotało, usta wysychały, a części na południe drżały z pożądania. Jednak wszystko to udawało jej nie pokazywać na swojej twarzy. Zwinęła kapę i rzuciła w kąt, a potem rzuciła swój własny worek na łóżko. - Czy możemy iść coś zjeść? - Pewnie. To miejsce między nami, a stacją benzynową, wygląda na takie, które jest gotowe działać przez cały czas. - Jestem zdziwiona, że jakiekolwiek miejsce jest tak późno otwarte. - Wampiry nie są jedynymi istotami, które wykonują swoją pracę w nocy, kochanie. Zwłaszcza w Meksyku.

~ 93 ~

Bar, który zauważył Vincent, był tylko przecznicę dalej od motelu, ale i tak pojechali. Przy doświadczeniu Lany, zawsze lepiej było mieć w pobliżu swoje cztery kółka. Parking wypełniony był przeważnie starzejącymi się amerykańskimi autami. Ich SUV bardzo się odznaczał. - Masz dobre zabezpieczenie na tę rzecz? – zapytała, gdy wysiedli i ruszyli przez parking. - Cholernie dobre. Szyby są nietłukące, zamki wyłącznie elektroniczne i są trzy oddzielne alarmy. Ostatni wyłącza silnik, dopóki nie wbijesz właściwego kodu. Kiwnęła głową i powtórzyła. - Cholernie dobre. - Poważnie biorę moje bezpieczeństwo. I dlatego potrzebuję osobistego ochroniarza. - To się starzeje, Vincent. - Czy nie my wszyscy? - Nie ty, najwyraźniej. Wyszli zza budynku w momencie, gdy zespół zaczął grać coś, co brzmiało jak połączenie amerykańskiego country i tradycyjnej meksykańskiej muzyki. Lana była pewna, że ten styl muzyki ma swoją nazwę, ale nie znała jej. Zazwyczaj nie podróżowała tak daleko w głąb Meksyku. Odstępstwa od systemu sprawiedliwości USA zazwyczaj wydarzały się blisko granicy albo wybrzeża Pacyfiku, gdzie było więcej ludzi i gdzie mówiono po angielsku prawie tak często jak po hiszpańsku. Ona i Vincent minęli pierwsze z dwóch dużych, otwartych okien będących na froncie baru. W otworze nie było szyby, tylko okiennice, które były złożone i przytwierdzone. Ze środka dochodziły odgłosy dobrze bawiących się ludzi i pijących dużo alkoholu, ale reszta ulicy wydawała się być opustoszała. To wywołało u niej uczucie dyskomfortu. Jeśli Vincent miał rację i w tym mieście prowadziło się pewne interesy, które działały lepiej w nocy, w takim razie ten bar prawdopodobnie był pełen ludzi, których raczej nie chciała poznać. Przypomniała sobie, że pomimo jego jawnego czaru i odgrywania playboya, Vincent prawdopodobnie był najbardziej zabójczą osobą w tym barze. Mimo to… Zmarszczyła brwi i zrobiła automatyczne klepnięcie, sprawdzając swoją broń. - Telefon – mruknęła. ~ 94 ~

Vincent wpatrywał się przez okno w tłum, więc złapała jego ramię, żeby zdobyć jego uwagę. - Zostawiłam telefon w… – Jej słowa zamarły, gdy zobaczyła spojrzenie w jego oczach. To było spojrzenie, którego nigdy wcześniej nie widziała na jego twarzy, spojrzenie drapieżnika namierzającego swoją ofiarę. - Um, wejdź do środka – powiedziała do niego, puszczając jego ramię i wygładzając ostrożnie długi rękaw jego koszuli. – Daj mi kluczyki i dołączę do ciebie. Automatycznie wyciągnął kluczyki z kieszeni i podał je, ale potem się zawahał, odwracając oczy, by napotkać jej w długim spojrzeniu sprawdzającym jej lojalność. - Idę po mój telefon – powiedziała niecierpliwie. – Nigdzie nie pojadę. Uśmiechnął się, ale brakowało mu jego zwykłego czaru. A spojrzenie w jego oczach powiedziało jej, że jego myśli były już daleko. Głodny drapieżnik ponownie przejął kontrolę nad wyrachowanym wampirem. Bez słowa upuścił kluczyki na jej dłoń i wszedł przez drzwi do kantyny. Lana wypuściła oddech. Zaciskając kluczyki w lewej dłoni, obróciła się na pięcie i ruszyła z powrotem na parking. Tylko minutę zabrało jej otwarcie zamków i złapanie telefonu. Mimochodem zauważyła, że SUV nie odpowiedział żadnym dźwiękiem na pilota i pozostał cichy. Interesujące. Z powrotem zamknęła pojazd i już miała wrócić do kantyny, gdy na parking w pośpiechu wjechał drugi SUV, kręcąc oponami i wyrzucając żwir. Cofając się instynktownie w cień, pozwoliła by ukryła ją masa Suburbana, gdy obserwowała nowoprzybyłych. To było niezwykłe nie tylko z powodu ich gwałtownego przyjazdu, ale dlatego, że ich SUV był o wiele ładniejszy niż każdy inny pojazd na parkingu, oczywiście z wyjątkiem tego, którym przyjechała ona z Vincentem. Już samo to wywoływało podejrzenia. Ale kiedy otworzyły się drzwi i wysiadło czterech tęgich mężczyzn, Lana wiedziała, że nie chce wejść im w drogę. Ci faceci nie przyjechali tu się bawić. Nie śmiali się. Do diabła, ledwie mówili do siebie. Nagle pożałowała, że nie nalegała, żeby Vincent poszedł z nią do SUV-a. Ponieważ cokolwiek ci bandyci planowali, to z pewnością nie mogło być coś dobrego. W innych okolicznościach, wsiadłaby do swojego samochodu i odjechała. Ale w barze był Vincent. Potężny wampir czy nie, byli partnerami.

~ 95 ~

Lana jeszcze raz sprawdziła swoją broń. Miała trzy noże, które zawsze nosiła, do tego Siga 9mm w kaburze pod ramieniem i dodatkowy magazynek w kieszeni kurtki. Zastanowiła się, czy nie wziąć ze SUV-a więcej amunicji – ukryła jeszcze dwa magazynki w schowku – ale zdecydowała, że jeśli dojdzie do strzelaniny między nią i tymi czterema mężczyznami, nie wspominając o tym, że nie mieli żadnych sojuszników w barze, więcej amunicji nie zrobi wielkiej różnicy. Miała jeszcze ze sobą jedną broń, ale jej Glock był w worku w motelu. Nie spodziewała się, że będzie go potrzebowała w czymś, co wydawało się być szybkim wypadem do lokalnej kantyny. Poczekała aż nowoprzybyli zeszli z widoku. Potem, mówiąc sobie, że wejdzie do baru, złapie Vincenta i wyjdą stamtąd w diabli, ruszyła przez parking. Tłum był tak samo głośny jak kilka minut wcześniej. Próbując zachowywać się subtelnie, wśliznęła się przez otwarte drzwi i znalazła miejsce pod ścianą po drugiej stronie jednego z okien, gdzie nie było zbyt wiele światła. Pomimo swojej brązowej skóry i czarnych włosów wiedziała, że odstaje, jako Amerykanka. Zarówno jej waga jak i ubranie działały na jej niekorzyść, ale to było coś więcej niż to. To była postawa, która potrzebowała czegoś więcej niż zmiany ubrania, żeby się ukryć. Więc trzymała się cienia i przeszukiwała tłum za Vincentem. Tak duży jak był, powinien odstawać tak bardzo jak ona, ale odkryła już wcześniej, że ci ludzie widzieli tylko to, co Vincent chciał, żeby widzieli. W końcu go znalazła, na brzegu parkietu. Był otoczony przez miejscowych, przeważnie przez kobiety, obecnie czarując miejscową dziewczynę, która flirtowała bezwstydnie i prawdopodobnie myślała, że ma kontrolę. Jak mało wiedziała… Vincent pochylił się, szepcząc dziewczynie coś do ucha i Lana pomyślała, że za chwilę z pewnością skierują się do ciemnego kąta. Ale nagle z tłumu wyłoniła się inna kobieta. Była starsza od dziewczyny, z którą rozmawiał Vincent, jej ciało i ruchy mówiły o pewności siebie i dojrzałości, które potrzebowały lat, żeby się rozwinąć. Była również oszałamiająco atrakcyjna, ze zmysłowym ciałem, które przyciągało oko każdego mężczyzny, o którego otarła się podczas swojej drogi przez tłum. Vincent, co było pewne jak diabli, zauważył ją tak jak jego pierwsza ofiara… hm, dawczyni. Starsza kobieta podeszła do nich i szepnęła coś do ucha dziewczyny, przesuwając ręką po jej ramieniu w geście, który można było uznać, jako uspokajający. Ale coś w całej tej sprawie podrażniło zmysły Lany. Zwłaszcza kiedy dziewczyna rzuciła spojrzenie zza Vincenta i Lana zobaczyła tych samych czterech mężczyzn, którzy przyjechali na parking. Źli faceci, pomyślała ponownie. I wyglądało tak, jakby patrzyli na Vincenta. ~ 96 ~

Lana dostała mdłości w brzuchu. Właśnie odepchnęła się od ściany, mając zamiar stanowczo wyciągnąć stąd Vincenta, gdyby musiała, gdy piękna kobieta zaciągnęła go na parkiet. Vincent roześmiał się i oparł dłonie na jej ponętnych biodrach, a jej ramiona owinęły się wokół jego szyi. Muzyka zwolniła i zaczęli tańczyć, kobieta nawet nie próbowała być subtelna, gdy ocierała się piersiami o tors Vincenta, gdy jej ręce pieściły jego barki, jego szyję… Wzrok Lany się wyostrzył, gdy zobaczyła zagrożenie. Vincent wydawał się to zauważyć w tym samym momencie, ale było już za późno. Kobieta przekręciła dwa małe noże w swoich dłoniach i cięła po obu stronach szyi Vincenta w jednym skoordynowanym ruchu. Oczy Vincenta zapłonęły miedzianym ogniem, kiedy ryknął z wściekłości i odepchnął ją, ale ten ruch sprawił, że noże wbiły się głębiej, gdy odleciała do tyłu. Napędzany przez swoją moc tak samo jak wściekłość, kobieta poleciała przez nagle pusty parkiet i uderzyła w scenę, przewracając sprzęt, na którym grał zespół. Klienci baru zaczęli krzyczeć, przepychać się do drzwi, niektórzy skakali przez otwarte okno w próbie ucieczki przed rzezią. Vincent opadł na kolana, jego ręce przycisnęły się do obu boków jego szyi w bezowocnym wysiłku zatrzymania krwawienia. Lana ruszyła do niego, ale nagle jego oczy podniosły się na spotkanie z jej w porozumiewawczym spojrzeniu. Lekko potrząsnął głową i zatrzymała się. Zmarszczyła brwi, ale on wpatrywał się mocniej. Próbował coś jej powiedzieć. Ale co? Czterech mężczyzn odepchnęło się od baru i ruszyło do Vincenta. Był zmoczony swoją własną krwią, klęczał w jej kałuży na parkiecie. Lana w sobie krzyczała. Instynkty kazały jej podbiec i pomóc mu, wyciągnąć go stąd, jeśli będzie musiała. Ale rozum – i Vincent – mówiły jej coś innego. Jego krew już zaczęła krzepnąć zanim dotarli do niego ci czterej mężczyźni, stając się lepką, słabą strużką zamiast koszmarnym wytryskiem czerwieni. Chociaż wyglądało to bardzo nieprawdopodobnie, nawet to nie było w stanie go zabić. I ci czterej mężczyźni wydawali się to wiedzieć. Najwyraźniej chcieli go osłabić, nie zabić. Złapali Vincenta i pociągnęli go do drzwi, przeczesując wzrokiem tłum, gdy szli przez teraz opustoszały parkiet. Lana schowała się za grupkę trzech par, zginając kolana, żeby lepiej się ukryć. Nie wiedziała, czy ci faceci jej szukają, czy nawet o niej wiedzą. Ale jeśli ją zobaczyli, wiedzieli, że tu nie pasuje. Jeśli ją złapią, nie będzie miała szansy wydostania Vincenta zanim przeprowadzą na nim swoje plany, a to nie będzie dobre.

~ 97 ~

Lana przez chwilę stała tam, przysłuchując się rozmowom wokół siebie, próbując odkryć wszystko, co mogła, kim byli ci mężczyźni i, co najważniejsze, gdzie zabrali Vincenta. Wyłapała słowa o posiadłości za miastem należącej do bardzo niebezpiecznego człowieka, którego imienia nikt nie wymawiał, ale wszyscy o nim mówili. Żadna niespodzianka. To było terytorium mafii narkotykowej. To, czego nie mogła zrozumieć, to dlaczego zabrali Vincenta. Powiedział jej, że wampiry nie zaczepiają karteli w Meksyku, więc dlaczego go chwycili? Słuchała toczących się wokół niej wartkich rozmów, ale nikt z tych ludzi nic nie wiedział o sytuacji Vincenta, albo mieli to gdzieś. Kiedy zagrożenie minęło, byli gotowi zacząć od nowa swoją zabawę. Ludzie, którzy uciekli na ulice, zaczęli schodzić się z powrotem. Ktoś wysypał na parkiet coś, co wyglądało jak żwirek dla kota, by wsiąkła w krew Vincenta, który starsza kobieta teraz pracowicie zamiatała i szorowała, podczas gdy zespół ustawiał swój sprzęt i szykował się do grania. Nawet barmani już nalewali, tłum gęstniał przy barze, gdy ludzie wymieniali wylane drinki. Tymczasem kobieta, która zaatakowała Vincenta, z wysiłkiem wstała na nogi i ruszyła chwiejnym krokiem do frontowych drzwi. Lana podążyła za niepewnie idącą kobietą. Nie potrafiła poradzić sobie z czterema złymi facetami, ale z jedną przebiegła suką? To mogła zrobić. Prześliznęła się wzdłuż ściany i ruszyła za kobietą na zewnątrz. Vincent zrobił jej krzywdę, gdy rzucił nią przez salę, ale żaden z tamtych facetów nie zmartwił się zbytnio, żeby sprawdzić, a jeszcze mniej, żeby zawieźć ją bezpiecznie do domu. Lana patrzyła jak się potyka i upada na chodnik na kolana, a potem przytrzymuje się ściany z wysiłkiem wstając. Przyspieszywszy kroku, Lana dotknęła ramienia kobiety. - Nic ci nie jest? – zapytała po hiszpańsku. – Mogę ci pomóc? Kobieta podniosła oczy, zobaczyła, kto pyta i zmusiła się do śmiechu zanim odpowiedziała po angielsku z mocnym akcentem. - Jesteś z tym przystojniakiem? Wampirem? - Czy to ten mężczyzna, którego próbowałaś zabić? – zapytała Lana, udając, że nie rozumie. - Tylko moc Boga może zabić takiego jak on. - Dlaczego ci mężczyźni chcieli jego śmierci?

~ 98 ~

- Nie chcieli. – Kobieta oparła się ciężko o ścianę, dysząc, gdy spojrzała Lanie w oczy. – Powinnaś wrócić do domu, zapomnieć o nim. On jest diabłem. - Nie mogę – przyznała Lana. – Obiecałam go chronić. - W takim razie jesteś głupia – wyszeptała kobieta. - Gdzie go zabrali? Ponownie się roześmiała, krztusząc się z wysiłku. - Umrzesz, jeśli tam pójdziesz. Lana wzruszyła ramionami. - Ostatecznie wszyscy umrzemy. - Masz samochód? – szepnęła kobieta. - Tak. - Zawieź mnie do domu, a powiem ci wszystko, co chcesz wiedzieć. Lana zastanowiła się nad propozycją kobiety. Najwyraźniej nie można było jej ufać. Ale nie było wątpliwości, że ci mężczyźni ją porzucili, a poza tym Lana nie miała zamiaru tak łatwo odpuścić. - Dobrze – powiedziała Lana. – Ale spróbuj czegoś, a cię zabiję. Kobieta roześmiała się lekkim cynicznym śmiechem, jakby nie wzięła na poważnie zagrożenia, ale potem napotkała zimne spojrzenie Lany i jej śmiech zamarł. Przytaknęła ponuro. - Chcę tylko mojego łóżka. Jestem bardzo obolała. - To dobrze – mruknęła Lana, pomagając kobiecie stanąć na nogi. – Mam nadzieję, że tyle, ile ci zapłacili, jest tego warte. Jak tylko wsiadły do SUV-a, kobieta – Lana zastanowiła się, czy zapytać o jej imię, ale miała to gdzieś – pokierowała nią do małego, samotnie stojącego domku jakieś cztery kilometry od baru. Ogólnie był czysty i schludny, z kwiatami w doniczkach pod parapetami frontowych okien i w glinianych garnkach wzdłuż chodnika. Prawdopodobnie w słońcu było tu ślicznie, jeśli kogoś to obchodziło. Lany nie.

~ 99 ~

Zaparkowała na krótkim podjeździe, złapała kluczyki i obeszła maskę samochodu. Lana otworzyła drzwi od strony pasażera i kobieta jęknęła, gdy spróbowała wysiąść. Biorąc ją za ramię, Lana pomogła jej stanąć na stopniu, a potem na ziemi. Potem ruszyły w wolną drogę do frontowych drzwi, które kobieta otworzyła pękiem kluczy wyciągniętych z kieszeni swojej spódnicy. Jak tylko znalazła się w środku opadła wyczerpana na wyściełany fotel. - Możesz przynieść mi trochę wody? – zapytała głosem, który bardziej był szeptem. - Nie jestem tutaj po to, żeby cię obsługiwać – powiedziała zimno Lana. – Powiedziałam, że zawiozę cię do domu. Jesteś w domu. Więc teraz powiedz mi, gdzie go zabrali. - Wody – wychrypiała kobieta. – Proszę. Potem wszystko ci powiem. Lana z każdą minuta stawała się coraz bardziej wściekła i niecierpliwa. Kusiło ją, żeby nalać wody i chlusnąć nią w twarz podstępnej kobiety, ale to nie sprawił, że szybko stąd wyjdzie. Więc otworzyła lodówkę, złapała jedną z kilku butelek wody i podała jej. - Okej. Mów. - Nazywam się Fidelia Reyes. Lana tylko patrzyła. Nie obchodziło ją, jak ta suka się nazywała. I jeśli myślała, że Lana była taka głupia, żeby podać własne nazwisko, to była równie szalona jak podstępna. - Jesteś głupia – mruknęła Reyes. - A ty jesteś martwą kobietą, jeśli nie zaczniesz mówić. Reyes wzruszyła ramionami, a potem sapnęła na ten ruch i objęła się ramionami. - Twój wampir bardzo mnie skrzywdził. - Masz szczęście, że cię nie zabił. Mów. Kto wysłał cię za nim? - La Maña, kartel. - Skąd wiedzieli, że on tu jest? Właśnie przyjechaliśmy do miasta i nikt nie wiedział, że tu przyjedziemy. - Inny go rozpoznał i powiedział de patron, kim on jest, że jest potężny. ~ 100 ~

- Jaki inny? O kim tym mówisz? - Inny wampir. - Mieszka tu inny wampir? I on pracuje dla kartelu? Reyes przytaknęła. - Si, tak. Ale on dla nich nie pracuje. Jest ich własnością. Lana zmarszczyła brwi. Nigdy nie słyszała o wampirze, który byłby własnością ludzi. To nie znaczyło, że to było niemożliwe, ale czy Vincent nie wiedziałby, że w pobliżu jest inny wampir? Był zastępcą Enrique, co, według niego, znaczyło, że wie tyle samo, co wampirzy pan. A Hermosillo było jego domem. Czy nie usłyszałby, że coś takiego ma miejsce praktycznie na jego własnym podwórku? Z pewnością coś tu było nie tak. - Powiedziałaś, że nie chcieli jego śmierci. Czego od niego chcą? - Ma moc. Będzie ich niewolnikiem, jak ten drugi, tylko lepszym. Lana zapatrzyła się. Miejscowi faceci z kartelu myśleli, że uczynią z Vincenta ich niewolnika? To się dobrze nie skończy. - Więc, gdzie go znajdę? - Jedź do domu, señorita. Zapomnij o nim. Lana roześmiała się lekceważąco. - Tak się nie stanie. A teraz, mów, gdzie oni są. Reyes westchnęła i potrząsnęła głową na oczywistą oznakę szaleństwa Lany. - Mają posiadłość, hacjendę, poza miastem. Niedaleko. Jedź na południe. Tam jest duża skała, która wygląda, jakby uderzył w nią młotkiem jakiś olbrzym. I zaraz jest droga. Ale hacjenda jest otoczona murami i ma wielu strażników. - Byłaś tam? - Wiele razy, ale ja nie… - Nie chcę twojego towarzystwa. – Przerwała Reyes, przewidując jej protest. – Chcę wiedzieć, gdzie najprawdopodobniej będą go trzymali w posiadłości, w jakim budynku?

~ 101 ~

- Postąpią z nim tak jak z tym drugim. To mały budynek, szopa, na podwórzu, gdzie nie ma cienia, tylko słońce. Ma wiele okien z okiennicami, które można zamykać i otwierać. Jeśli wampir jest dobry, zamykają wszystkie okiennice. Jeśli będzie zły, otworzą je i będzie cierpiał od światła dziennego. - Spalą go? - To boża kara dla jego diabła. Lana przewróciła oczami. - A co w nocy? Nie mogą kontrolować go w nocy? - Zrobią tak jak zrobili dzisiaj. Upuszczą mu krew podczas dnia i tylko trochę go nakarmią. Lana pomyślała, że zaraz dostanie mdłości. Czy to planowali dla Vincenta? Uderzyła pięścią w ścianę, próbując myśleć. Była sama. Nie była w stanie zdjąć całego kartelu z posiadłości. Z radością ją wypatroszą i zostawią, żeby zgniła. I tak będzie, jeśli najpierw nie zgwałcą jej na śmierć. Ale nie mogła porzucić Vincenta. Zastanowiła się nad wezwaniem Michaela dla wzmocnienia sił, ale zanim by tu dotarł, mogło być już za późno. - Czy jest jakaś godzina, kiedy strażnicy nie zwracają uwagi? Nie wiem, podczas zmiany warty albo coś podobnego? Kobieta spróbowała się roześmiać, ale zamiast tego wciągnęła bolesny wdech. - Zapomnij o nim. Jedź do domu. - Nie mogę. To… przyjaciel. - Jesteś głupia – powiedziała jeszcze raz. Lana otworzyła usta, żeby powiedzieć dzięki za nic, ale Reyes nie skończyła. - Jeśli jesteś gotowa umrzeć razem z nim, musisz działać teraz, dzisiaj. Jest duża dostawa i wielu sicarios, żołnierzy, nie ma. - Kiedy wrócą? Reyes wzruszyła ramionami. - Niektórzy bardzo późno dzisiaj, wielu innych jutro. Nie powiedzieli mi takich szczegółów. ~ 102 ~

- W porządku. Co jeszcze możesz mi powiedzieć? Reyes posłała jej zmęczone spojrzenie i Lana pomyślała, że dotarła do końca jej współpracy, ale potem powiedziała. - Podczas sjesty, jest tylko jeden strażnik przy szopie i kilku na podwórzu. - Gdzie jest ta szopa? - Na dziedzińcu. Łatwa do zauważenia. Nie ma tam nic oprócz piachu – żadnego ogrodu, żadnych drzew. Lana potrząsnęła głową, a potem obróciła się na pięcie i skierowała do frontowych drzwi. - Jedź do domu, gringa. Nie możesz go uratować. To stworzenie diabła. Lana zatrzymała się z palcami trzymającymi klamkę, jej szczęka się zacisnęła. Powiedziała sobie, że nic dobrego nie wyniknie z wyładowania się na Reyes, że swoją energię lepiej będzie wykorzystać na uratowanie Vincenta. Ale potem, za sobą, usłyszała bulgotanie wody w butelce, z której Reyes piła, usłyszała jak kobieta głęboko odetchnęła; był to dźwięk jak u osoby, która odprężyła się po ciężkim dniu pracy. Lana obróciła się do kobiety i przez gniew ściskający jej gardło wydusiła słowa. - Wrócimy tu. I gdybym była tobą, nie byłoby mnie tutaj. On cię zabije. A ja nie będę go powstrzymywać.

Tłumaczenie: panda68

~ 103 ~

Rozdział 9 Lana najpierw zatrzymała się w motelu, gdzie ona i Vincent się zameldowali zanim poszli do kantyny. Nie wiadomo było, gdzie drugi wampir – ten, który jak twierdziła Reyes był niewolnikiem miejscowego szefa narkotykowego – zobaczył i rozpoznał Vincenta. To mogło być na stacji benzynowej, na której się zatrzymali, gdy wjechali do miasta, albo w motelu, albo, do diabła, gdy przejeżdżali. Ale nie wiedząc na pewno gdzie, nie miała zamiaru zostawiać ich rzeczy w motelu. Zwłaszcza że nie wiedziała, co przyniesie akcja ratunkowa. Jeśli Vincent był słaby albo ranny, może potrzebować bezpiecznego miejsca, by ukryć się na kilka godzin. Byłoby lepiej, gdyby wyśledziła i znalazła Vincenta dzisiaj, kiedy on, przynajmniej teoretycznie, może pomóc w swoim własnym ocaleniu. Teoretycznie, ponieważ nie wyglądał, jakby był w dość dobrej kondycji, gdy wyciągali go z kantyny. I jeśli Fidelia Reyes mówiła prawdę, było pewne jak diabli, że również nie dadzą mu żadnej krwi, żeby się uleczył. Lana nie mogła przestać się zastanawiać, czy kartel wiedział, kogo miał w swoich rękach. Taa, wampirzy informator powiedział swoim szefom, że Vincent jest potężny, ale czy wiedzieli, że prawdopodobnie jest równy mocą z samym Enrique? Lana westchnęła, myśląc, że cała ta moc niezbyt mu się przysłuży, jeśli będą go trzymali wygłodniałego z braku krwi czy spalą w słońcu. Potarła swój tors, próbując złagodzić ból w sercu na myśl o torturowaniu Vincenta w ten sposób. Kiedy przyjechała do motelu, zaparkowała dalej na parkingu obok winnicy, stwierdzając, że o tej godzinie jest mały ruch. SUV Vincenta był zbyt zauważalny, chociaż prawdopodobnie będzie zadowolona z tego całego kuloodpornego pancerza, kiedy wyrwie go z więzienia. Reyes powiedziała, że podczas sjesty będzie miała najlepszą szansę, ale oczywiście Lana nie zamierzała brać tego za pewnik. Niebo właśnie zaczynało się rozjaśniać, ale wciąż miała godzinę przed świtem. Pojedzie tam tak szybko jak tylko weźmie ich rzeczy, zaparkuje w pewnej odległości, a potem pójdzie i znajdzie dla siebie jakieś miejsce zanim opracuje plan. Idąc alejką, zbliżyła się do motelu od tyłu, przemykając wzdłuż ściany budynku aż nie zobaczyła parkingu motelowego i ulicy przed nim. Stanąwszy w porannym cieniu, przez kilka minut stała całkowicie nieruchomo, jej oczy szukały czegoś niezwykłego. Lata polowań na złych facetów, którzy nie chcieli być znalezieni, uczyniły ją cholernie ~ 104 ~

dobrą w obserwacji, kiedy rzeczy lub ludzie wydawali się być nie na miejscu. Ale nie zobaczyła niczego takiego. Może ten wampirzy kapuś nie powiedział im o niej. Albo może nie zdawał sobie sprawy, że Vincent z kimś podróżuje. Jak tylko znalazła się w ich pokoju, złapała tych kilka rzeczy, które rozpakowali i wepchnęła je z powrotem do ich worków. Zostawiła włączone światła, mając nadzieję, że jeśli ktokolwiek przyjdzie jej szukać, może przynajmniej zostanie spowolniony przez możliwość, że ona wciąż tam jest. Potem, zarzucając oba worki na ramię, wycofała się tą samą drogą, którą przyszła, przedtem zawieszając tabliczkę Nie przeszkadzać na drzwiach. Znalazłszy się z powrotem przy SUV-ie, wrzuciła oba worki na tył i, podążając za wskazówkami Reyes, wyjechała z miasta na południe. Nie trwało długo jak zobaczyła formację skalną, przy której miała skręcić, i w oddali zobaczyła jasne światła wciąż palące się pomimo wschodu słońca i wysokie mury posiadłości. Nie skręciła, ale pojechała dalej aż nie widziała już posiadłości, uważając, że skoro ona ich nie widziała, oni nie mogli zobaczyć jej. Potem, korzystając ze wzmocnionego podwozia i napędu na cztery koła SUV-a, zjechała całkowicie z drogi i skierowała się na pustynię sąsiadującą z posiadłością. Jechała aż znalazła skupisko ogromnych kamieni skupionych przy niskim wzniesieniu, a potem zrobiła obrót o 180 stopni i cofnęła się w osłonę skał, więc nie była widoczna z drogi, ale wciąż mogła zrobić szybką ucieczkę, gdy ona i Vincent tu wrócą. Zgasiła silnik, wsłuchała się w trzask metalu, który się chłodził, i odchyliła się do tyłu, nagle uświadamiając sobie, że siedzenie jest zbyt daleko cofnięte. Była wysoka, ale siedzenie było dostosowane do wzrostu Vincenta i w całym tym pośpiechu i stresie ostatniej godziny, nie martwiła się zmianą ustawienia. Po raz pierwszy, odkąd zabrali Vincenta, zaszczypały ją łzy. Wiedziała, że po części to było spowodowane wyczerpaniem, ale nie mogła wyłączyć swojego mózgu, nie mogła przestać widzieć jak Reyes tnie szyję Vincenta, krwi spływającej w czerwonej powodzi po jego piersi i jego oczu patrząc na nią przez salę. Wciągnęła głęboki wdech i powstrzymała łzy. Jedna rzecz, która kazała jej przeć do przodu, to było spojrzenie w oczach Vincenta, kiedy napotkał jej, ta pewność, że pozostanie wolna, że znajdzie go i uwolni. Wyłączyła wewnętrzne światło, wysiadła zza kierownicy i przykucnęła po stronie SUV-a przeciwnej od drogi. Na zewnątrz było dość chłodno, poranne słońce nadal było za słabe, żeby dostarczyć ciepło, ale musiała skorzystać ze swojego iPada, a nie chciała, żeby rozpraszały ją przypadkowe błyski. Na szczęście, na środku pustyni był zasięg, prawdopodobnie dzięki tym złym facetom, których posiadłość zamierzała odwiedzić.

~ 105 ~

Włączyła iPada i wyciągnęła mapy z Googla, szybko lokalizując miasto, potem szukając dalej aż znalazła posiadłość kartelu. Uśmiechnęła się, myśląc, że chociaż królowie narkotyków byli potężni, nie byli tak potężni jak Google. Z pewnością nie mieli także takich powiązań, żeby wymazać obraz z mapy. Miała bardzo ładny widok na dziedziniec, który był niczym więcej jak piachem, tak jak powiedziała ta suka Reyes. Sama posiadłość składała się z kilku budynków, w tym większość z nich było oderwanych od głównej hacjendy, ale było oczywiste, który z nich był szopą, gdzie jak przypuszczała Reyes mogli trzymać Vincenta. Lana studiowała plan i naszła ją myśl. Niedobrze. Musiała przejść przez bramę, przebyć jakieś dziesięć metrów otwartej przestrzeni, unieszkodliwić strażnika – tylko jednego, jeśli można ufać Reyes, a udowodniła, że nie można – włamać się do szopy i jakoś wyciągnąć stamtąd osłabionego Vincenta. I nagle jej plany poszły w diabły. Nie mogła wykraść go stamtąd podczas dnia! Cholera. Vincent będzie niczym martwy i był zbyt ciężki, żeby przeniosła go przez pieprzony mur. Ale nawet gdyby jakoś zdołała go ponieść, zabije go słońce. Cholera, cholera, cholera. Zamknęła oczy i próbowała myśleć, ale była cholernie zmęczona. Jej mózg nie pracował tak jak zwykle. Więc spróbowała inaczej, skupiając się na zasadniczych częściach operacji. Po pierwsze, musiała się tam dostać. Zmarszczyła brwi na iPada i spróbowała powiększyć samą szopę, chcąc poznać szczegóły. Z czego ten budynek był zrobiony? Czy w drzwiach był zamek? I, jeśli tak, czy mogła sobie z nim poradzić? Ale powiększenie nie było wystarczająco dobre i kąt nie był właściwy. Mogła zobaczyć coś, co wyglądało jak okiennice, o których mówiła Reyes, co potwierdzało tylko to, co już wiedziała – że to właściwy budynek. A potem pomyślała o tym drugim facecie, wampirze, który doniósł do swojego szefa o Vincencie. Czy był tam z Vincentem? Miała nadzieję, że nie. Ale gdyby był… po prostu będzie musiała go zabić. Przecież zdradził Vincenta. Nic mu nie była winna. Ale torturowali go, odezwał się cichy głos. Uczynili z niego niewolnika. Czy w tych okolicznościach był odpowiedzialny za swoje działania? Czy będzie w stanie przeciwstawić się swoim szefom? Odłożyła iPada na stopień obok siebie, a potem podciągnęła kolana do piersi i zatopiła twarz w ramionach. To było zbyt wiele. Nie była żadnym specjalnym super bohaterem – była łowcą nagród. Taa, pewnie, była świetnym strzelcem i czarodziejem z nożem. Ale niewiele wiedziała o planowaniu taktycznego ataku. Nie mogła strzelaniem ~ 106 ~

przedrzeć się przez tłum sama nie zostając draśnięta, ani jednym skokiem przeskoczyć na mały budynek. Oparła głowę o ciepły metal SUV-a i westchnęła. Nie, nie była super bohaterem, ale jakoś musiała wymyśleć sposób na uratowanie Vincenta. Ponieważ wiedziała, że gdyby role się odwróciły, zrobiłby to samo dla niej. - Okej – powiedziała głośno, a potem kontynuowała rozmowę w swojej głowie, pamiętając, że się ukrywała. Najpierw zebrać fakty, które są na jej korzyść. Po pierwsze, nie spodziewają się jej, ponieważ o niej nie wiedzą. Musiała w to wierzyć. Gdyby wiedzieli, wzięliby ją z tego klubu albo wytropili później. Po drugie, miała tego fajnego SUV-a, jako pojazd do ucieczki, cały kuloodporny i sprytny, i do pełna zatankowany. Po trzecie, miała broń. Siga 9mm, do tego Glocka i mnóstwo dodatkowej amunicji, no i jeszcze, oczywiście, swoje noże. Nie powstrzymają całej armii, ale strażnika albo dwóch mogła załatwić. I był sam Vincent. Biorąc pod uwagę fakt jak zdołał rzucić Reyes przez bar, nawet po tym jak został zraniony, uważała, że był jej najlepsza bronią. Ale może warto było sprawdzić jego worek, czy nie ma tam czegoś schowanego… Lana zamrugała w nagłym uświadomieniu. Vincent był ich najlepszą bronią. Zapatrzyła się we wzgórze przed sobą, w milion i jeden szczegół odkryty w różowym świetle nowego dnia. Okej, więc musiała włamać się podczas dnia, ale co jeśli nie włamie się aż do zmierzchu? Jeśli uda jej się dostać do budy tak, żeby nikt jej nie zobaczył, będzie tam, kiedy Vincent się obudzi i będą mogli wydostać się razem. Oczywiście, prawdopodobnie będzie potrzebował… Cholera. Będzie potrzebował krwi, a nie sądziła, żeby mili handlarze narkotyków zostawili mu na obiad torebkę krwi na przykrytej serwetką tacy. Ona będzie musiała być jego obiadem. Cholera. Vincent będzie miał z tego setny ubaw. Będzie miał szczęście, jeśli nie przebije go kołkiem podczas snu, gdy to wszystko się skończy. Ale najpierw, musiała go uratować.

***

~ 107 ~

Lana jeszcze raz obejrzała mapy Googla, chcąc sprawdzić swoją pozycję względem posiadłości. Nie była zbytnio zmartwiona pieszą wędrówką. Była doświadczonym piechurem, w dobrej formie, a jej buty były wychodzone i dobre do marszu na długie dystanse. Jeśli jednak ona i Vincent będą musieli uciekać, by ratować życie, lepiej byłoby, gdyby nie musieli biec kilometr lub dwa przez otwartą pustynię, żeby dostać się do ich pojazdu. Teren nie był całkowicie płaski w tej części Meksyku. Góry Sierra Madre biegły równolegle do wybrzeża między oceanem i środkiem kraju, a ludzie, którzy trzymali Vincenta, tak zbudowali swoją posiadłość, że była wtulona w podnóża tych gór. To prawdopodobnie po południu dawało tylnemu podwórku hacjendy trochę cienia, a posiadanie wzgórz od tyłu dawało tym bandziorom fałszywe poczucie bezpieczeństwa. Lana przyjrzała się wzgórzom i zobaczyła dogodne miejsce skąd będzie mogła podpatrywać posiadłość. Ale większość ludzi mieszkających w pobliżu prawdopodobnie byli albo za bardzo przestraszeni, żeby szpiegować, albo pracowali dla kartelu, więc niezbyt skłonni do zrobienia tego. Studiowała mapę tak długo aż była pewna, że wie, gdzie stoi ich pojazd względem posiadłości, i wytyczyła trasę, która ją tam zabierze. Wiedziała, że to jest trudne – widok tej lokalizacji z Googla nie zawierał takiego rodzaju przeszkód, które mogły zwieść piechura – ale to chociaż pomoże jej iść w dobrym kierunku. Zadowolona, że zrobiła wszystko, co mogła, żeby się przygotować, wsiadła na tylne siedzenie i wyciągnęła się. Tak naprawdę nie spodziewała się, że zaśnie, ale pomyślała, że może chociaż zamknąć oczy i poszukać swojego wewnętrznego Zen na kilka godzin. Nie, żeby była jakaś szansa na znalezienie go. Była gotowa zacząć, niecierpliwa, by rzucić pierwsze spojrzenie na posiadłość, ponieważ nie mogła w pełni nic zaplanować, dopóki nie zobaczy, z czym ma do czynienia. Nastawiła alarm w telefonie na dwie godziny i zamknęła oczy. Dwadzieścia minut później wciąż nie spała. Najwyraźniej nie było ważne jak bardzo była zmęczona. Jej mózg odmawiał wyłączenia się. Więc zamiast doprowadzić się do szaleństwa licząc na sen, poddała się. Stojąc przed otwartym bagażnikiem, wymieniła dżinsy na czarne bojówki potrzebując dodatkowych kieszeni, i zmieniła koszulkę z długim rękawem na bezrękawnik. Będzie gorąco zanim skończy się ranek i chociaż nie mogła obyć się bez kurtki, w takiej koszulce będzie chłodniej. Mała butelka wody poszła do jednej z kieszeni kurtki. To było czyste minimum, jakie potrzebowała, ale nic więcej, bo będzie potrzebowała osobny plecak. Jeden z dodatkowych magazynków do Siga wrzuciła do woreczka przy uprzęży, drugi do głębokiej kieszeni na udzie. Jej kompaktowa apteczka, całkowicie wyposażona jak na swój mały rozmiar, znalazła ~ 108 ~

miejsce w drugiej kieszeni na udzie razem z małą latarką. Sig był zapięty w kaburze, z tłumikiem w kieszeni jej kurtki. Zastanawiała się nad wzięciem Glocka, ale nie zdecydowała się. Nie miała aż tyle kieszeni, a poza tym zmierzała do użycia podstępu, a nie strzelaniny. To oznaczało noże, których miała mnóstwo. Dwudziestocentymetrowy sztylet wsadziła do buta, piętnastocentymetrowy nóż w pochwie na udo, a dziewięciocentymetrowy scyzoryk do kieszeni. Ruszając w tę podróż nie za bardzo była przygotowana do działań bojowych, była łowczynią nagród. Połowa jej pracy polegała na inwigilacji i do tego była przygotowana. Odpięła jedną z wewnętrznych przegródek w swoim worku, wsunęła głęboko rękę do kieszeni, wymawiając bezgłośne acha, gdy jej palce dotknęły lornetki. Była mała, ale niezwykle mocna, bardzo poręczna, gdy siedziało się i czekało na pojawienie się zbiega. Już chciała ją złapać, gdy jej palce zamknęły się na czymś innym. Na czymś, co ledwie rozpoznawała, ponieważ kupiła to kilka miesięcy temu pod wpływem impulsu, tak naprawdę w Meksyku. Ale nigdy tego nie użyła. To był automatyczny iniektor wypełniony morfiną, podobny w kształcie do EpiPenu 3, ale z zupełnie odwrotnym skutkiem. W czasie, gdy go kupiła, Lana wykonywała zadanie poszukiwawcze, w którym cel był duży i wredny i absolutnie niezadowolony, że został odszukany, do tego nie tylko doprowadzony, ale jeszcze przez kobietę. Do tego zadania miała partnera, ale częściej niż nie, pracowała sama. Ten incydent kazał jej się zastanowić, co może się stać, gdy będzie sama, a duży facet zdecyduje się walczyć. Więc kiedy kilka dni później zobaczyła wstrzykiwacz, ani chwili się nie zastanawiała. Wzięła trzy i schowała je w worku. Pozostałe dwa wciąż były schowane w jej lodówce w domu. Ale ten jeden naprawdę mógł się okazać bardzo pomocny. Ponad cztery godziny zajęło jej wspięcie się na wzgórze i zejście po drugiej stronie, by zająć pozycję, z której mogła widzieć posiadłość. Poruszała się powoli, ostrożnie unikając odstawania do wzgórza, wdzięczna za słońce, które wstawało za wzgórzem i ukrywało ją w cieniu. Kiedy znalazła dobrą pozycję, usadowiła się na obserwację. Praca inwigilacyjna była zarówno nużąca jak i wyczerpująca. Siedzenie w jednym miejscu, wpatrywanie się w ten sam punkt przez godziny mogło wydawać się łatwe, ale po chwili opanowuje cię znudzenie, które zjada twoją koncentrację, sprawia, że twoje ciało sztywnieje, a mięśnie odmawiają poruszania się. W posiadłości był duży ruch, pomimo twierdzeń Fidelii Reyes, że większość strażników wyjechała. Lana dość łatwo zidentyfikowała szopę, chociaż czy była

3

EpiPen - automatyczny wstrzykiwacz jednorazowy z adrenaliną, stosowany w celu domięśniowego podania roztworu w przypadku wystąpienia wstrząsu anafilaktycznego, w kształcie długopisu.

~ 109 ~

wykonana z betonowych bloków, nie nazwałby tak tego. Dla niej szopa była nieco chwiejna i zrobiona z drewna. Ale jeden uzbrojony strażnik był tam, gdzie powinien być, i siedział na krześle tylko kilka kroków od jedynych drzwi do szopy. Przeciwsłoneczny parasol w metalowym stojaku dawał mu okrąg ochrony przed słońcem, ale kąt, pod jakim był ustawiony, wchodził w linię jego wzroku. Zastanowiła się, dlaczego w ogóle umieścili tam strażnika, ponieważ wampiry nigdzie nie pójdą podczas dnia. Ale potem przyznała, że to była siła nawyku. Jeśli był więzień, musiał być strażnik, nawet jeśli tym więźniem był wampir kompletnie unieruchomiony przez słońce. Albo to albo strażnik był ustawiony przeciwko możliwym sojusznikom, takim jak Lana, niż przed zatrzymaniem wampirów. W każdym razie, przynajmniej w tym Reyes była dokładna. Lana użyła lornetki, żeby przybliżyć detale szopy, w tym te cholerne okiennice. Z tego, co mogła zobaczyć, okiennice były pozamykane na głucho, więc porywacze Vincenta nie postanowili jeszcze go torturować. Może mieli nadzieję, że przekonają go do ich sposobu myślenia. Albo może naprawdę nie rozumieli różnicy między ich obecnym wampirzym niewolnikiem, a wampirem wystarczająco potężnym, żeby był drugim do rządzenia na całym terytorium. Miała przeczucie, że dowiedzą się tego zanim to się skończy. Uspokojona, że okiennice nie są zagrożeniem, skupiła się na drzwiach albo, co bardziej ważne, na zamku. Wśród wielu zakazanych umiejętności, jakich nauczyła się od łowców ojca przez minione lata, było otwieranie zamków. Chłopacy traktowali ją jak sprytne zwierzątko, albo, bardziej życzliwie, maskotkę, ucząc ją wszystkich rodzajów sztuczek. Większość zamków była dość łatwa do przejścia dla całkiem bystrego dzieciaka, ale ona była lepsza. O wiele lepsza. Jej ojciec myślał, że jej umiejętności do otwierania zamków brały się z faktu, że jest kobietą, ale jej palce były bardziej delikatne i bardziej wrażliwe. Nie wiedziała, czy to była prawda, ale wiedziała, że potrafiła otworzyć zamek szybciej niż którykolwiek z facetów w biurze ojca. Sztuką, w tym przypadku, będzie dostanie się do szopy tak, żeby nikt nie zdał sobie sprawy, że to zrobiła. Jeśli była tam kłódka, miała pecha. Będzie łatwa do przejścia, ale niemożliwe będzie zrobienie tak, żeby wyglądała na zamkniętą, gdy znajdzie się wewnątrz szopy. Przesunęła się kilka kroków w lewo, próbując złapać lepszy kąt na mechanizm zamknięcia. Wciąż szła, pochylona w pół przykucniętej pozycji, gdy na dole nastąpiło nagłe poruszenie. Opadając tam, gdzie stała, obserwowała jak zza jednego wolnostojącego budynku wyłaniają się trzy SUV-y i zatrzymują się przed wejściem do głównego budynku. Otworzyła się bramka z kutego żelaza i z domu ~ 110 ~

pospiesznie wybiegła dwójka dzieci, za którymi bardziej spokojnym krokiem podążała para, która wyraźnie była ubrana jak do kościoła. Spódnica kobiety miała modne dwa cale za kolano i miała koronkowe wdzianko, które okrywało jej nagie ramiona, a czarna koronkowa mantylka zakrywała w połowie jej długie, ciemne włosy. Mężczyzna był ubrany w jasny garnitur z krawatem, a dzieci, obaj chłopcy, byli jego miniaturową wersją. Lana zmarszczyła brwi, próbując sobie przypomnieć, jaki był dzisiaj dzień tygodnia. Jazda przez całą noc i spanie podczas dnia zburzyło jej kalendarz, ale przyjechała do biura Vincenta w niedzielę, co wskazywało, że jest… środa. Może dzisiaj było jakieś religijne święto. Meksyk w większości był katolicki, ale pomimo tego, że oboje jej rodzice wyznawali formalnie tę samą wiarę, Lana nie została wychowana w żadnej religii. Cokolwiek się tam działo, było jednak dobre dla niej. Mężczyzna, który wyjeżdżał ze swoją rodziną, najwyraźniej był kimś ważnym, może nawet samym szefem, ponieważ zabierał ze sobą całą grupę strażników. Dwaj poszli do SUV-a, do którego wsiadła rodzina, a kolejnych sześciu wsunęło się do dwóch pozostałych pojazdów. Strażnik przydzielony do pilnowania szopy skoczył na nogi jak tylko pokazała się rodzina, i został tak, stojąc nieruchomo i prosto, jakby na baczność, dopóki SUV-y nie wyjechały poza posiadłość i popędziły żwirową drogą, zostawiając za sobą smugę kurzu. Prawie natychmiast, strażnik opadł z powrotem na swoje krzesło, wyglądając na bardziej znudzonego niż wcześniej. Serce Lany przyspieszyło, gdy rozważała, co znaczy dla niej wyjazd szefa. To mogła być jej najlepsza szansa na dostanie się do szopy. Kiedy szef wyjeżdża, wszyscy się odprężają, zwłaszcza strażnik przy szopie, który wydawał się być jeszcze mniej czujny. Musiał wiedzieć, że nie było szansy, żeby ktokolwiek próbował uciec. Ale co było jeszcze ważniejsze, teraz w posiadłości było tylko ośmiu lekko uzbrojonych strażników. Zwróciła swoją uwagę na otaczający mur. Miał przynajmniej trzy metry wysokości i był zbudowany z podobnych bloków użytych do budowy szopy. Tyle tylko, że ściany szopy były nagie, podczas gdy mur były pomalowany dość przyjemnym odcieniem bladej żółci. Między blokami było mnóstwo uchwytów dla stóp i dłoni, jeśli ktoś wiedział jak je wykorzystać. Ale chociaż Lana była niezłym wspinaczem, przejście przez mur nie było jej pierwszym wyborem. Zaczęła szukać przejścia, czegoś, co pozwoli jej przejść przez mur, tak żeby nie musiała się na niego wspinać. To nie wyglądało dobrze. Najlepsze, na co mogła liczyć, to kupa omszałych skał, które nigdy

~ 111 ~

nie widziały słońca. Będą śliskie jak diabli, ale były wystarczająco blisko muru, żeby mogła wykorzystać je, jako punkt startu. Niestety, będzie musiała wspinać się przez resztę drogi. Westchnęła, ruszając w dół wzgórza i wydymając usta z irytacji. Cholerny Vincent. Dlaczego nie mógł być dupkiem, kimś, kogo mogłaby bez żalu zostawić? Zaczęła przepakowywać swój sprzęt, zabezpieczając go do szybkiego zejścia, a potem przed wspinaczką na tę cholerną ścianę. Była popieprzona. Prawdopodobnie skończy, jako więzień meksykańskiego kartelu narkotykowego. Jeśli będzie miała szczęście, wezmą za nią okup od ojca. Jeśli nie… no cóż, nie chciała o tym myśleć. Nie teraz, kiedy zamierzała zaatakować, a co prawdopodobnie było najbardziej ryzykownym przedsięwzięciem całego jej życia. Przeklęty Vincent.

***

Zejście Lany w dół do muru posiadłości było nadspodziewanie łatwe. Szła wolno, sprawdzając każde oparcie dla stóp, ponieważ nie mogła pozwolić na coś tak banalnego jak skręcenie kostki, bo wówczas wszystko byłoby zaprzepaszczone. Ale na nierównym terenie, w porannych cieniach i szorstkich otarciach o zarośla rosnących między skałami, było dość schowków, by nie znalazła się w niebezpieczeństwie zostania wyśledzoną, chyba że ktoś specjalnie obserwowałby jej lokalizację. Nie wyglądało na to, żeby ktokolwiek to robił. Byli strażnicy, ale ich uwaga wyraźnie była skupiona na głównej bramie, otwartej pustyni i drodze za nią. W ogóle się nie spiesząc, Lana znalazła się balansując na bardzo śliskiej i nierównej powierzchni skał, które zidentyfikowała z góry. Były nawet niższe niż miała nadzieję, dając jej zaledwie metr wysokości z trzech metrów muru. Wyciągnąwszy ramiona w górę, mogła dotknąć szczyty muru, ale ledwie. Musiała wspiąć się przynajmniej jeszcze kolejny metr, żeby podciągnąć się do góry i przeskoczyć, a będąc już tam poruszać się bardzo szybko. Strażnicy mogli nie zwrócić zbyt wielkiej uwagi, ale o wiele bardziej prawdopodobne było to, że zauważą ją na szczycie muru, niż wtedy gdy skradała się w dół wzgórza. Zapiąwszy różne kieszenie, poruszyła palcami i zaczęła. Jej pierwszy wysiłek był nieudany, w wyniku czego spadła na dół uderzając się boleśnie w kolano na śliskich ~ 112 ~

skałach. Pochyliła się, potarła kolano i mówiła sobie, że może to zrobić. Że musi, ponieważ tam był Vincent i, jak nieprawdopodobne to było, potrzebował jej. Wyprostowała nogę, stawiając stopę na ziemi i zginając kolano na próbę. Bolało jak diabli i odczucie obcisłości w spodniach powiedziało jej, że chyba jest opuchnięte, ale nadal się poruszało. Więc stanęła, balansując na skałach, i spróbowała jeszcze raz. Wbiła place w szpary, jej buty ślizgały się po gładkiej, pomalowanej powierzchni. W końcu zdołała zarzucić jedno przedramię na szczyt. To nie było wystarczające, żeby się podciągnąć, ale zawiesiła się, mięśnie napięły się, gdy użyła tej odrobiny dźwigni, jaką miała, by zmniejszyć ciężar na swoich nogach. Ostatecznie ruchem, który był zarówno niezgrabny jak i bolesny, zarzuciła oba ramiona na mur i tak wisiała kilka minut, czekając czy zostanie zauważona, nasłuchując krzyków i strzałów, które zakończą jej życie. Ale ostry sprzeciw nie nastąpił. Martwiła się, że mogą być jacyś strażnicy, których nie zauważyła, ktoś zażywający sjesty w gęstej zieleni ogrodu czy siedzący za jednym z kominów na dachu. Kiedy nikt nie zareagował, przełknęła jęk wysiłku i podciągnęła górną połowę swojego ciała, szybko zmuszając swoje nogi do tego samego, a potem na pół spadła, na pół upadła na piaszczystą ziemię, gdzie zamarła. Nikt nie wszczął alarmu, ale znieruchomiała na kilka minut, sprawdzając swoje otoczenie. Po jej prawej była żelazna bramka i przez zardzewiałe pręty mogła zobaczyć ogród na tyłach domu. Po jej lewej był budynek bez okien, którym jak sądziła był garaż. SUV-y, które widziała wcześniej, wyjechały z tej strony i pasował on do mapy tego miejsca, jaką zrobiła po tym jak przyjrzała się dokładnie obrazowi na swoim iPadzie. To było czyste szczęście, że znalazła to doskonałe miejsce. Podwórze, gdzie musiała iść, było tuż za jego rogiem, a szopa stała jakieś dziesięć metrów dalej. Musiała trzymać się cieni między garażem i głównym domem, dopóki tam nie dojdzie, a potem przez kilka metrów wykorzystać krajobraz blisko samego domu zanim podejdzie do samotnego strażnika. Działając tak cicho jak mogła, sprawdziła swój sprzęt, odpięła kieszenie, gdzie miała dodatkowy magazynek i morfinę, a potem sprawdziła wszystko inne, żeby być pewną, że jest zabezpieczone. Wyciągnęła Siga, z kieszeni wyjęła tłumik i przykręciła go. Nie planowała do nikogo strzelać, ale gdyby do tego doszło, nie chciała zaalarmować całej posiadłości. Z Sigem w dłoni, wstała i zaczęła iść wzdłuż ściany garażu w stronę podwórza. Jak tylko się tam znalazła, szybkie wychynięcie pokazało, że było tak cicho jak nie było nawet przed wyjazdem SUV-ów. Strażnik siedział rozparty na krześle, jego pistolet maszynowy był oparty na wydatnym brzuchu, kapelusz nisko nasunięty na czoło.

~ 113 ~

Gdyby Lana była optymistką, pomyślałaby, że zasnął. Gdyby mogła na to liczyć, pominęłaby całe to skradanie się, podeszła prosto do niego i wbiła iniektor z morfiną. Ale nie była taką optymistką. To było zbyt wiele jak na życzeniowe myślenie i mogło sprawić, że myśliwy zostałby zabity. Więc pozostała przy swoim pierwotnym planie, skradając się wzdłuż ściany głównego domu, pochylając się pod oknami z ich dekoracyjnymi żelaznymi prętami, przemykając za krzakami, przechodząc nad kaktusami, aż denerwująco blisko znalazła się przy strażniku. Siedział jakieś cztery metry po jej lewej i nie więcej jak dwa metry przed nią. To było to. Wyciągnęła z kieszeni iniektor, trzymając go w lewej ręce, zębami zerwała plastykowy kapturek, czując śmieszne ukłucie winy, gdy wypluła kapturek na ziemię. Z Sigiem w prawej ręce i iniektorem w lewej, znieruchomiała, a potem oderwała się od domu. Nie było czasu na wątpliwości, nie było miejsca na wahanie. Czując się, jakby przez cały czas miała cel na swoim czole, zaszła strażnika od tyłu i wbiła iniektor w jego obnażoną szyję. Zrobił śmieszne, jakby świszczące chrząknięcie, drgnął raz, jakby próbował wyprostować się ze swojej niedbałej pozycji, a potem przewrócił się do przodu. Lana zastanowiła się, co się stanie, kiedy strażnik obudzi się ze swojego narkotycznego snu. Czy będzie pamiętał, że ktoś zaatakował go od tyłu? Czy po prostu założy, że tak mocno zasnął i będzie wdzięczny, że nikt nie zauważył? Nie miała pojęcia jak długo będzie trwał efekt morfiny. Ale tak czy inaczej, będzie uwięziona w szopie razem z Vincentem, a wtedy będzie o wiele za późno na zmianę planów. Przy odrobinie szczęścia, jeśli strażnik podniesie alarm, nikt nie pomyśli ani nie będzie chciał zajrzeć do więzienia wampirów. Wszystkie te myśli kotłowały się w jej głowie, gdy podbiegła do szopy i przykucnęła, żeby wreszcie dobrze przyjrzeć się zamkowi. Tyle tylko, że go tam nie było. Straciła całą minutę wpatrując się z niedowierzaniem, a potem obejrzała każdy cal drzwi szukając pułapek. Kiedy nic nie znalazła, uświadomiła sobie, że to ma sens. Podczas dnia zamek nie był potrzebny, ponieważ wampiry spały, a w nocy nawet zwykły wampir był na tyle silny, by wyrwać drzwi z zawiasów, więc zamek byłby bezużyteczny. Według stwierdzenia Fidelii Reyes, kartel utrzymuje swoje wampirze zwierzątko słabym i dobrze wytrenowanym, i prawdopodobnie jest dobrze przeszkolony do posłuszeństwa, więc nigdy nie rozważał prób ucieczki. Z drugiej strony, Vincent był z całkowicie odmiennej kategorii wampirów, co jego porywacze wkrótce odkryją. ~ 114 ~

Powoli otworzyła drzwi, martwiąc się wpuszczeniem do środka słońca, ale jak się okazało to nie miało znaczenia. Vincent leżał w dalekim kącie szopy – dalekim jest tu pojęciem względnym – pod największym z zamkniętych okien. Jego wzrost sprawiał, że był zbyt wysoki, żeby całkowicie się wyprostować, więc leżał na boku, skulony w niezbyt komfortowo wyglądającej embrionalnej pozycji. Drugi wampir był dosłownie wciśnięty w kąt, siedział z podciągniętymi i przyciśniętymi do piersi nogami, jego ramiona były mocno owinięte wokół kolan, a głowa opierała się na ramionach. To wyglądało na jeszcze bardziej niewygodne, co embrionalne skulenie Vincenta. Lana równie cicho zamknęła drzwi. Wewnątrz małego budynku było gorąco i duszno. W powietrzu nie było żadnej świeżej cyrkulacji, a podłoga była niczym więcej jak nagą ziemią. Nie mogła uwierzyć, że drugi wampir żył w ten sposób od nie wiadomo ilu lat. Lana uklękła obok Vincenta, jej serce waliło, jej płuca walczyły o powietrze w intensywnym gorącu, pot już zaczął moczyć jej koszulkę pod kurtką. Miał na sobie te same zakrwawione ubranie, co zeszłej nocy, a jego włosy były zmatowiałe i spocone. Odgarnęła ciężkie kosmyki z jego czoła i zamarła, zauważając krew w jego włosach, a potem zdając sobie sprawę, że sam jego pot był lekko różowy. Najwyraźniej jedna strona efektu konsumowania samej krwi. Oddychał wolno, ale z łatwością, a biorąc pod uwagę poważny stan jego ran z zeszłej nocy, wyglądał cholernie dobrze. Widziała, co kobieta Reyes mu zrobiła, widziała krew tryskającą z jego żył w rzece czerwieni. Rany wciąż były na jego szyi, ale już prawie się wyleczyły. Gdyby odpowiednio się odżywił, do teraz mogły już całkowicie zniknąć. Przeciągnęła delikatnie palcami po ciemnoróżowej tkance blizny, a potem zabrała rękę, nagle czując się zakłopotana. Ona i Vincent byli przyjaciółmi, nie kochankami. Nie miała prawa dotykać go w ten sposób. Oceniając odległość do drzwi, ułożyła go trochę inaczej, żeby nogi miały więcej miejsca. Gdyby ktoś otworzył drzwi, zawsze mogła go przesunąć. Ale też, jeśli ktoś otworzy drzwi, oboje znajdą się w świecie bólu. Zdjęła kurtkę, wyciągnęła różne sprzęty ze swoich kieszeni i ułożyła je na ziemi, skąd mogła je pospiesznie chwycić. Samą kurtkę złożyła i podłożyła pod głowę Vincenta. Mógł nie był świadomy tego, co się dzieje, ale nie mogła znieść jego widoku leżącego na ziemi. Jeszcze raz go dotknęła – oparła swoją rękę na jego piersi, czując wolny, stały rytm bicia jego serca – a potem usadowiła się między Vincentem, a drzwiami, i z westchnieniem oparła się o betonową ścianę. Teraz, kiedy tu była, miała przed sobą tylko godziny czekania. Nie planowała, że tak wcześnie się tu wkradnie. To powinno ~ 115 ~

odbyć się podczas popołudniowej sjesty, nie tuż po śniadaniu. Ale wyprawa szefa do miasta była okazją, której nie mogła zmarnować. Rozejrzała się i nie zobaczyła nic oprócz ziemi i ścian. To tu każdego ranka drugi wampir wracał do domu. Lana przyjrzała mu się ciekawie. Trudno było ocenić, gdy siedział tak skulony w tym kącie, ale zdecydowanie wydawał się być mniejszy od Vincenta. Oczywiście Vincent był większy niż większość mężczyzn, wampir czy nie, więc prawdopodobnie to nie było dobre porównanie. Ten drugi wampir wyglądał, jakby był jej wzrostu i wagi, co sprawiało, że był szczupły jak na mężczyznę. I wyglądał bardzo młodo. Wszystkie wampiry wyglądały młodo, w większości, ale ponieważ ich wygląd nie odzwierciedlał wieku, w którym zostały zmienione, było kilka możliwości. Ten facet nie wyglądał na więcej jak osiemnaście do dwudziestu lat. Do tego faktem było, że był skulony w kącie niczym przerażona mysz, a nie wampir, który z łatwością może złamać człowiekowi kręgosłup. Samo to powiedziało jej więcej niż chciała wiedzieć i jak był traktowany. Nie chciała go żałować. Przecież to on wystawił Vincenta, by został schwytany i zniewolony przez tych samych ludzi, którzy codziennie go torturowali. Ale sam fakt, że był torturowany, choćby przez samo uwięzienie w tym pudełku, sprawił, że zakwestionowała jego winę. Czy w ogóle znał cokolwiek innego? Czy wampiry były jak kaczki? Czy przywiązują się do jakiegokolwiek rodzica, który pierwszy ich znajdzie? I czy ta osoba była kimś, kto zamyka cię codziennie w tym brudnym więzieniu, czy to ukształtuje cię w to, kim się staniesz? Zastanawiała się, czy każda kalkulacja winy drugiego wampira będzie liczyła się dla Vincenta. Nie wyglądał na wyrozumiałego faceta. Jej ostrzeżenie do Fidelii Reyes nie było rzucone na wiatr. Nie miała wątpliwości, że Vincent pogoni za tą kobietą tak szybko jak rozprawi się ze swoimi obecnymi porywaczami, co stanie się za… sprawdziła godzinę na swoim zegarku i niemal głośno jęknęła. Wciąż miała przynajmniej sześć godzin zanim zajdzie słońce. Sześć godzin siedzenia na brudnej podłodze w dusznym skwarze po nieprzespanej nocy, nie mając nic do roboty. Nie była taka głupia, żeby myśleć, iż nie przyśnie. Może gdyby nie było tak gorąco, udałoby jej się. Ale przy gorącu, nudzie i braku snu… musiała logicznie założyć, że w końcu jej oczy się zamkną. Wiedząc to, trzymała Siga z tłumikiem w prawej ręce. Jeśli ktoś niespodziewanie otworzy drzwi, chciała szybkiej, cichej reakcji. Nie chciała zaalarmować całej posiadłości, gdy śpiący strażnik na zewnątrz obudzi się i podniesie swój tyłek, by sprawdzić więźniów.

~ 116 ~

A potem, tak przygotowana jak uważała, że powinna być, oparła się plecami o ścianę obok Vincenta i czekała na zachód słońca.

Tłumaczenie: panda68

~ 117 ~

Rozdział 10 Vincent obudził się z doskonałą, natychmiastową pamięcią tego, gdzie jest i co się stało. Pozostał nieruchomy, z zamkniętymi oczami, wolno oddychając. Obok byli inni i musiał dowiedzieć się kim byli zanim się zdradzi. To zabrało tylko sekundy, żeby zidentyfikować… Lanę? Co ona tu do cholery robiła? Zeszłej nocy ostrzegł ją najlepiej jak potrafił i myślał, że otrzymała ostrzeżenie. Widział jak zniknęła w tłumie. Czyżby i tak ją złapali? Ale nawet wiedząc, że Lana siedzi blisko niego, nie poruszył się. Był tu inny wampir, ktoś, kogo nie znał. Nie było powodu, żeby osobiście był zaznajomiony z każdym wampirem w Meksyku, chociaż jako zastępca Enrique wiedział więcej niż inni. Ale ten… wciągnął zapach drugiego wampira w swoje nozdrza. Vincent nie poznał jego fizycznego wieku, ale jako wampir był młody, przemieniony nie więcej jak kilka lat temu. A ponieważ był zamknięty w tym gównianym więzieniu, prawdopodobnie nie był również potężny. A chociaż Vincent był w tym samym gównianym więzieniu, to z pewnością był wystarczająco potężny. Poza tym, to więzienie nie zatrzyma go tu na długo. Wiedział również, że drugi wampir nie był wzięty siłą, tak jak Vincent, przynajmniej nie ostatnio. Jedynym silnym zapachem krwi – innym niż nęcący i łatwo wyczuwalny Lany – była krew, która wsiąkła w ubranie Vincenta, a która była łatwo rozpoznawalna, jako jego własna. Więc kim był ten facet? Enrique nie stworzył żadnych nowych wampirów, o których Vincent by wiedział, oprócz tego miał szpiegów blisko Enrique, którzy donieśliby mu o tym rodzaju aktywności. Więc, czy na terytorium Enrique był jakiś pan, który tworzył nowe wampiry bez pozwolenia pana Meksyku? A jeśli tak, to dlaczego ten mistrz zadał sobie tyle trudu, żeby złapać Vincenta? Zdradziecki atak kobiety w barze – niedługo martwej kobiety – zadziała tylko raz i ktokolwiek na tyle potężny, żeby być wampirzym panem, będzie wiedział, że nie powstrzyma Vincenta. Ktokolwiek zorganizował ten atak poprzedniej nocy, chciał go żywego. Jeśli chcieli go zabić, powinni go zastrzelić, byłby lepszy efekt.

~ 118 ~

Ale Vincent jak najbardziej był żywy i musiał się zastanowić, co ten mózg stojący za jego schwytaniem miał nadzieję osiągnąć. Nawet osłabiony Vincent nadal był równy prawie każdemu w Meksyku. Z wyjątkiem Enrique, oczywiście, chociaż przy pełnej sile, Vincent był równy nawet jemu. Ta równość siły po części była przyczyną tego, dlaczego Vincent i Enrique nie rozumieli się. Meksykański pan chciał potężnego zastępcę, ale nie takiego, który mógłby pokonać go w wyzwaniu. Ale za atakiem ostatniej nocy nie stał Enrique. Gdyby chciał zdjąć Vincenta z widoku, zabiłby go bezpośrednio – albo przynajmniej próbował. Nic w tej sytuacji nie miało sensu. Ale w całej tej bezsensownej sprawie, tak naprawdę martwił go tylko jeden fakt, że Lana została uwięziona razem z nim. Otworzył oczy. Co za nora. Betonowe ściany i podłoga z ziemi. Rozejrzał się, poruszając tylko oczami. Okiennice nie były niczym zakryte i widać było ostatnie tchnienie światła dnia. Słońce już musiało zajść za horyzont, ponieważ Vincent jeszcze by się nie obudził. Ta odrobina światła była po prostu błyskiem słońca zachodzącego nad ziemią. Dla większości wampirów nawet ta reszta słonecznego światła powstrzymałaby ich od przebudzenia, ale bardziej potężne wampiry, jak Vincent, mogły wstać jak tylko słońce zniżyło się za horyzont. Wciąż nie mógł chodzić w takim świetle, ale to również go nie uruchamiało. Z drugiej strony, te okiennice mówiły inną historię. Zostały zaprojektowane, żeby torturować wampiry. Raz widział już coś takiego, ale to było tak dawno temu, że nie mógł sobie przypomnieć. Zrobiłby to, gdyby trochę się skoncentrował, ale w tej chwili były ważniejsze rzeczy, o które należało się martwić. Lana siedziała między nim i drzwiami, jej głowa była oparta o ścianę, jej oczy były zamknięte, ale w dłoni miała broń. Jej ramiona były gołe i zdał sobie sprawę, że leży na jej kurtce. Uśmiechnął się. Pilnowała go i dała mu swoją kurtkę, jako poduszkę. Zależało jej. Wiedział, że w końcu ją zdobędzie. Chociaż mógł wymyśleć setki lepszych sposobów, żeby to zrobić. Drugi wampir był skulony w przeciwnym kącie, jakby chciał zrobić z siebie najmniejszy możliwy cel, i Vincent doświadczył fali nagiej wściekłości na sposób, w jaki traktowano wampira. - Vincent? – Szept Lany był tak cichy, że ledwo go usłyszał. Ale przeniósł na nią swoje spojrzenie, a potem wyciągnął rękę i uścisnął jej ramię w ostrożnym ostrzeżeniu. Zsunęła się w dół ze swojej siedzącej pozycji aż leżeli twarzą przy twarzy, ich usta były

~ 119 ~

wystarczająco blisko do pocałunku. Ostrożnie dotknęła jego szczęki, jej kciuk poruszał się w tę i z powrotem po jego brodzie. - Wszystko w porządku? – zapytała. Vincent zwalczył pragnienie otarcia się o jej rękę niczym kot. - Jak się tu znalazłem? – spytał ją. – Powiedz mi, co się stało. - Ta suka… - Pamiętam tę część, kochanie. Co stało się po tym? - Zniknęłam w tłumie tak jak chciałeś… Jej słowa zabrzmiały bardziej jak pytanie, więc przytaknął, by potwierdzić, że dobrze zrobiła. - … ale kiedy szłam z powrotem do SUV-a zauważyłam tę kobietę, która cię pocięła, praktycznie czołgającą się po ulicy. Rzuciłeś nią przez salę po tym jak cię zaatakowała. - To też pamiętam. Powinienem był ją zabić. - Będzie na to czas później. W każdym razie, podwiozłam ją do domu w zamian za informacje, kto przysłał ją, żeby cię zaatakowała. Wyznała, że całym tym miastem kartel rządzi. - Jest prawie ciemno, Lano – powiedział nagląco, chcąc, żeby się pospieszyła. - Racja, przepraszam. W każdym razie, powiedziała mi, gdzie cię trzymają i czego chcą. Ten facet tam… – Wskazała na drugiego wampira, który wciąż spał, co tylko potwierdzało jego młodość. – … jest wampirem, ale prawdopodobnie już to wiesz. Był z nimi niemal od samego początku. Myśli, że należy do nich, jako niewolnik. I tak go traktują. Trzymają go w tym… - Domyśliłem się tego. Czego oni chcą ode mnie? - On wiedział, kim jesteś – powiedziała, wskazując kiwnięciem głowy na drugiego wampira. – Musiał nas zobaczyć jak tylko wjechaliśmy do miasta albo coś takiego. Wiedział, że jesteś potężny i powiedział im o tobie. Myślą, że mogą zrobić z ciebie swojego niewolnika tak jak zrobili z niego. Tylko z tobą, będą mieli o wiele więcej mocy pod ich rozkazami.

~ 120 ~

Vincent wpatrywał się w nią, mrugając oczami od kurzu, ani razu się nie odzywając. Szefowie miejscowego kartelu – prawdopodobnie regionalny szef większej organizacji narkotykowej – myślał, bazując na swoim doświadczeniu z tamtym nowym, że mogą zniewolić Vincenta? - To tyle, jeśli chodzi o odprężenie między kartelami i wampirami – mruknęła Lana. I miała rację. To nie powinno było się zdarzyć. Działo się tu coś naprawdę złego. Vincent chciał usiąść, ale został zmuszony do położenia się z powrotem, kiedy zakręciło mu się w głowie. To nie było dobre. Był słabszy niż sądził. Już wcześniej tracił krew, ale nigdy tak dużo, tak szybko. Słaby wampir mógł być nieprzytomny przez wiele dni, równie dobrze mógł umrzeć. Gdyby kobieta przecięła arterie zamiast żył, Vincent również mógł umrzeć. Tylko tyle symbioza wampira mogła zrobić, żeby utrzymać swojego gospodarza przy życiu i w obliczu tego rodzaju traumy. - Vincent? – Lana zaczęła unosić się razem z nim, ale teraz pochylała się nad nim, jej palce znowu były miękkie i ciepłe na jego twarzy. – Nic ci nie jest? - Wciąż tu jestem. Straciłem więcej krwi niż myślałem. Patrzyła na niego, jej czoło zmarszczone było niepokojem i przygryzała swoją dolną wargę w sposób, że jego fiut stwardniał. Albo przynajmniej tak twardy jak mógłby, gdyby dostał kilka małych łyków krwi. - Potrzebujesz krwi? – wyszeptała z wahaniem. Vincent chciał się uśmiechnąć, ale wiedział ile ją to kosztowało, by złożyć tę propozycję. Delikatnie ścisnął jej nadgarstek. - Nienawidzę prosić, Lano… - Nie prosisz. Sama się zgłaszam – powiedziała do niego. – Nie włamałam się do tej dziury tylko po to, żebyśmy oboje tu umarli. - W takim razie, jeśli nie masz nic przeciwko… – powiedział miękko. - Wiesz… to by się nie wydarzyło, gdybyś nie czuł potrzeby uwiedzenia każdej kobiety, która znajdzie się w zasięgu pięciu kroków od ciebie – mruknęła, zsuwając się, by ułożyć się obok niego. - Zazdrosna? – drażnił się, wiedząc, że jest zdenerwowana i ukrywa to pod irytacją. Wydała z siebie zupełnie nie kobiece lekceważące prychnięcie.

~ 121 ~

- Też coś. – Odciągnęła brzeg koszulki ze swojej szyi i powiedziała. – Jak to… Vincent mógł jej powiedzieć, że jej nadgarstek będzie równie dobry jak jej szyja… ale nie był takim wspaniałomyślnym facetem. Chciał posmakować Lany Arnold od momentu, kiedy ją poznał. Nie myliła się tak bardzo, że uwodził każdą napotkaną kobietę, ale nie dlatego chciał ją posmakować. Był gotów przyznać, że po części wynikało to z faktu, że była kompletnie odporna na jego urok. Był także dreszcz polowania i tak dalej. W końcu był drapieżnikiem. Ale to było coś więcej niż potrzeba polowania. Była niczym samowystarczalny mały wszechświat, podróżująca samotnie przez życie, tak naprawdę nie pozwalając nikomu się dotknąć. Zależało jej na ludziach, jak jej ojciec i matka, i mężczyznach, których nazywała wujkami. Ale jednocześnie trzymała się z boku. Chodziło o odpowiedzialność, bardziej nawet obowiązek niż miłość. Chciał dowiedzieć się jak to będzie być kochanym przez taką kobietę, chciał ognia, który w końcu rozgrzeje jej serce. A poza tym, miała zabójcze ciało i masę tych jedwabistych włosów. Przekręcił się na łokieć, chwycił jej biodro jedną ręką i przyciągnął, wsuwając ją pod siebie. Jej oczy rozszerzyły się z zaskoczenia, a może z odrobiny strachu. - Nie bój się, kochanie, nigdy bym cię nie skrzywdził. - Nie boję się, po prostu to zrób. Vincent uśmiechnął się. To nie była najbardziej romantyczna propozycja, jaką kiedykolwiek otrzymał, ale z pewnością jedna z najbardziej kuszących. Odgarnął kilka luźnych kosmyków włosów z jej szyi, narzekając na konieczność splecenia przez nią włosów w ich zwykły warkocz. Następnym razem, kiedy wgryzie się w jej żyłę, jej włosy będą rozłożone wokół niej niczym jedwabne prześcieradło. - Vincent? – szepnęła, a w jej głosie była odrobina drżenia. - Lana? - Coś nie tak? - Absolutnie nie. – Dotknął ustami jej szyi i skubnął delikatne ciało. Jak na tak twardą kobietę, miała bardzo miękka skórę. Jego język wysunął się spomiędzy zębów na długie liźnięcie. Jej skóra była słona i słodka, trochę opiaszczona od brudnej podłogi. To była najpyszniejsza rzecz, jaką kiedykolwiek smakował. Przesunął wzrok do góry i napotkał zdezorientowane oczy Lany. Jej policzki były zarumienione – było gorąco, ona ~ 122 ~

była zakłopotana, ale to było coś więcej. Jej serce waliło, a oddech był przyspieszony. Była podniecona jego dotykiem, perspektywą jego ugryzienia. A słaby zapach jej pobudzenia był jeszcze bardziej upajający niż ten krwi płynącej pod jego ustami. Przytrzymał jej wzrok przez dłuższą chwilę. Zapomniał o brudnej podłodze, przytłaczającym gorącu ich małego więzienia. W tym momencie, jego świat zwęził się do niego i Lany. Wydała z siebie cichy dźwięk, zgięła jedno kolano, więc teraz jego noga leżała między jej udami. Vincent jęknął, prawie zalany falą głodu i to nie tylko krwi. Chciał pieprzyć ją, dopóki nie zacznie krzyczeć, upajać się śmietanką jej podniecenia, a potem zatopić swoje kły w jej udo, gdy będzie pod nim drżeć. Opanował swoją żądzę z brutalną siłą. Będzie miał Lanę Arnold w każdy sposób, w jaki chciał. Ale to nie było odpowiednie miejsce. Na teraz zadowoli się smakiem jej słodkiej krwi. Jeśli to można nazwać zadowoleniem. Opuścił głowę do jej szyi, jego kły przekłuły jej skórę i wsunęły się w aksamitną miękkość jej żyły. Z jej ust uciekło westchnienie, gdy euforia w jego ślinie pomknęła przez jej krwiobieg, a za nim podążył cichy jęk, gdy zadrżała w jego ramionach. Jej zgięte kolano przycisnęło się do jego uda, by przytrzymać go mocniej, a potem otarła się o jego erekcję, która napięła się boleśnie pod dżinsami. Vincent warknął miękko i nisko, jego kły mocniej zagłębiły się w jej żyle, gdy ciemny nektar jej krwi spłynął w dół jego gardła, tak pyszny jak wiedział, że będzie. Lana stłumiła krzyk, jej palce wbiły się w jego ramiona, gdy wiła się w trakcie orgazmu przyniesionego przez jego ugryzienie. Vincent podniósł głowę, polizał automatycznie dwie maleńkie rany, całkowicie zafascynowany widokiem przed sobą. Zabrało mu każdą uncję siły woli, jaką posiadał, powstrzymanie się od wzięcia jej tu i teraz. Pozwoliłaby mu. Do diabła, w jej obecnym stanie, prawdopodobnie błagałyby go, żeby ją pieprzył, i do diabła z brudną podłogą czy szalonymi strażnikami kartelu tuż za drzwiami. Do diabła z obcym wampirem w kącie… Vincent raptownie przeniósł swój wzrok i odkrył, że drugi wampir nie wpatruje się w Vincenta tylko w Lanę. Vincent zadziałał szybciej niż myślał, że jest to możliwe, skacząc opiekuńczo na kucki między Laną i nieznajomym, warcząc ciche ostrzeżenie nawet jeśli posłał nieznaczny strumień mocy, który zmusił drugiego wampira do spojrzenia na niego, nie na Lanę. Przestraszone oczy młodszego wampira napotkały na krótką chwilę wzrok Vincenta zanim opuściły się ulegle. Wampir był przerażony. Do diabła, żyjąc tak, prawdopodobnie większą część swoich przytomnych godzin był przerażony, ale miał

~ 123 ~

cholernie dobry powód, żeby martwić się Vincentem. Ponieważ ten mały łajdak był tym, który wydał Vincenta miejscowym chłopcom z kartelu, i tym, który wystawił go na usiłowanie porwania i zniewolenia. I, taak, Vincent myślał w kategoriach usiłowania, ponieważ, chociaż jeszcze tego nie wiedzieli, plan jego porywaczy spali na panewce w bardzo spektakularny sposób. - Jak się nazywasz, chłopcze? – zażądał odpowiedzi, wciąż blokując wampirowi widok Lany, której orgazm zanikał i powoli był zastępowany intensywnym zażenowaniem. - Jerry Moreno, sir – wymamrotał wampir, wciąż nie patrząc w oczy Vincenta. Vincent z ciekawością przekrzywił głowę i natychmiast przeszedł na angielski. - Kto jest twoim panem? - Alessio Olivares Camarillo jest moim panem, sir – odpowiedział Moreno w perfekcyjnym, bez akcentu amerykańskim angielskim, co powiedziało Vincentowi skąd jest, ale nic więcej. Vincent zmarszczył brwi. - Nie znam żadnego wampira o tym nazwisku, a już zwłaszcza pana. Nie w Meksyku. Czy on jest ze Stanów? Jerry Moreno w końcu spojrzał i posłał Vincentowi zdziwione spojrzenie. - Señor Camarillo nie jest wampirem – powiedział, zaskoczenie było wyraźne w jego głosie. - W takim razie on nie jest twoim panem – oznajmił Vincent. – Nie pytam, dla kogo pracujesz, pytałem, kto jest twoim mistrzem. Moreno wydawał się być widocznie zrozpaczony. - Wybacz mi, sir. Chciałbym odpowiedzieć na twoje pytanie, ale nie rozumiem. - Kto cię stworzył? – spytał niecierpliwie Vincent. – Kto zrobił cię Wampirem? - Nie wiem. Nikt mi nigdy tego nie powiedział. Vincent zagapił się. Nigdy nie spotkał się z czymś takim. Jedyny sposób, kiedy wampir nie wie, kim jest jego własny Ojciec, był wtedy… - Ile masz lat? ~ 124 ~

- Miałem dwadzieścia, kiedy obudziłem się, jako wampir. To było dwa lata temu, więc… Więc przypuszczam, że mam dwadzieścia dwa. - Co działo się przed tym? Jesteś Amerykaninem, prawda? Dlaczego znalazłeś się w Meksyku? - Tak, sir, moja rodzina pochodzi z Oregonu. Ja byłem w wojsku. Właśnie wróciliśmy z naszej drugiej misji z Afganistanu i nasza grupa przyjechała do Meksyku. To wszystko, co pamiętam. - Nie pamiętasz, żebyś kogoś spotkał? Został ranny, może umarłeś? Moreno wyglądał na zszokowanego. - Nie, sir! - I byłeś tu z Camarillo przez cały ten czas? - Tak, sir. Señor Camarillo był pierwszą twarzą, jaką zobaczyłem, kiedy obudziłem się, jako wampir. Powiedział mi, że należę do niego, że jest moim panem i dał mi moją pierwszą krew. - Nie twoją pierwszą krew – mruknął do siebie Vincent. Jakiś wampirzy pan zabrał tego dzieciaka na krawędź śmierci, nakarmił go swoją krwią, zrobił wampirem, a potem w gruncie rzeczy przywiązał go do ludzkiego narkotykowego bossa. Czy był jedynym, którego zabił? Czy też znalazł go umierającego? Tak czy inaczej, zmienił chłopaka bez jego zgody. Vincent przyłapał chłopaka jak rzuca ukradkowe spojrzenie na Lanę i wypuścił w jego stronę bat mocy. - Jeśli chcesz przeżyć następne dziesięć minut, chłopcze, nie patrz na nią – warknął. – Patrz na mnie. Czysty strach we wzroku dzieciaka wywołał u Vincenta poczucie winy, ale nie aż takiej winy, żeby pozwolić temu draniowi gapić się na Lanę. - Wszystko w porządku, kochanie? – zapytał przez ramię, słysząc jak siada za nim i zaczyna zbierać swoją broń. - W porządku – mruknęła, brzmiąc na zakłopotaną. – Nie krzywdź dzieciaka. - On nie jest dzieciakiem. To pieprzony wampir, który pomógł grupie pieprzonych ludzi złapać mnie. Albo usiłowali. ~ 125 ~

- Usiłowali? – powtórzyła, a on był wdzięczny słysząc, że zgryźliwość wróciła w jej głosie. – Wygląda na to, że im się powiodło. - Nie wierz w to – powiedział pewnie. – Nie byłoby cię tutaj, gdybyś w to wierzyła. - No cóż, ale i tak nie krzywdź dzieciaka. Oni już dość go skrzywdzili. Vincent rzucił na nią spojrzenie przez ramię. - Skąd wiesz? - Z tego samego spostrzeżenia, co ty, twardzielu. Spójrz na sposób, w jaki go traktują, trzymając go w tym gównianym więzieniu, każąc mu pocić się cały dzień w prażącym słońcu. I wiesz, że nie karmią go odpowiednio, ponieważ inaczej to by nie działało. - On nie ma zbyt wiele mocy – poinformował ją Vincent, bardziej niż trochę wkurzony, że broni wampira, który mógł przyczynić się do jego zabicia. - Ale ty masz – przypomniała mu niepotrzebnie. – Jeśli mogli zrobić to tobie, wyobraź sobie, co robili jemu. Miała rację. To nadal go wkurzało, ale miała rację. Zdołał nie przewrócić oczami, ale chciał. - Dobra – odparł, odwracając się z powrotem do wampira. – Jerry, chwyć moją rękę. - Sir? - Chwyć moją rękę, chłopcze. Chcę się dowiedzieć, kto cię stworzył. Moreno zmarszczył brwi, ale wyciągnął drżącą rękę. Vincent złapał ją mocno, a potem spojrzał i przytrzymał wzrok dzieciaka. - Zrobimy sobie wycieczkę w twoją pamięć, Jerry. Oczy Jerry’ego zrobiły się okrągłe, gdy poczuł jak Vincent zapada się w jego wspomnienia. To był jego talent. Każdy potężny wampir miał jeden, tak jak każdy wampir miał trochę telepatycznych zdolności. Ale prawdziwie potężne wampiry zawsze wyróżniały się czymś więcej, talentem, który był dla nich unikalny. A talentem Vincenta była zdolność zagłębiania się we wspomnienia – obojętnie czy człowieka czy wampira, to nie miało znaczenia. Pierwszy raz, kiedy to się stało, myślał, że to on był tym schwytanym, że to był inny wampir ze swoją mocą. Ale szybko zdał sobie sprawę,

~ 126 ~

że to on miał tę kontrolę, że dosłownie przeżywa życie wampira razem z nim, widząc szczegóły, których nawet sam wampir nie mógł sobie przypomnieć, gdy go pytano. Vincent nie wiedział, skąd przyszły te wampirze zdolności. Magia, twierdziły niektóre wampiry. Nauka, szydzili inni, niewykorzystany rezerwuar ludzkiego mózgu wywołany przez wampirzą symbiozę. Chociaż symbioza sama w sobie była tajemnicą, Vincent uważał, że wszystko było możliwe. Jednak sam skłaniał się ku nauce. Tak naprawdę nigdy nie bardzo wierzył w magię. Ale skądkolwiek pojawił się jego talent, dowiódł, że jest bardzo użyteczny. Z początku mieszał w jego głowie, gdy usiłował oddzielić swoje własne wspomnienia od tych, w które wchodził. Ale z czasem go rozpracował, korzystając z tych części mózgu, które jak twierdzili naukowcy, były niewykorzystywane. Myślał o tym jak o budowaniu muskulatury, której wcześniej nie musiał używać, w ten sam sposób jak inni ćwiczyli i rozwijali mięśnie, żeby poradzić sobie z kontuzją – budując nowe mięśnie, żeby wesprzeć te kontuzjowane. Odkrył również ciemną stronę swojego talentu, użyteczną, ale okrutną część swojej unikalnej umiejętności. To było coś, co przywoływał więcej niż raz podczas swojej wspinaczki po drabinie władzy, żeby zostać zastępcą Enrique. Tak, potrafił delikatnie poprowadzić osobę, żeby zobaczyła rzeczy w swoich własnych wspomnieniach, o których zapomniała. Ale ciemną częścią tego była zdolność do zmuszenia osoby zobaczenia rzeczy, których nie chciała, uwięzienia ich w niekończącej się spirali horroru i zagubienia aż nie oszaleli, nie zapadli w katatonię, stając się niczym lepszym jak warzywem, dopóki nie umarli z głodu albo gorzej. Chociaż to gorzej, w opinii Vincenta, było utrzymanie przy życiu kogoś, kto myślał, że robi ci przysługę, podczas gdy sam żyjesz w udręczonym istnieniu w swoim własnym umyśle. Ale dla Jerry’ego Moreno nie miał takich planów. Przynajmniej jeszcze nie. Los Moreno będzie zależał od tego, co Vincent znajdzie. Odsuwając na bok myśli o winie czy niewinności Moreno, Vincent zagnieździł się w głowie młodszego wampira. Najpierw zobaczył ostatnie wspomnienia. Zobaczył dzieciaka na tej samej stacji benzynowej, gdzie Vincent i Lana się zatrzymali w drodze do miasta, chcących być przygotowani do jazdy na następną noc. Moreno właśnie wyszedł z całodobowego sklepu, gdy Vincent stał i przyglądał się jak zmieniają się cyferki na dystrybutorze. Lana siedziała w SUV-ie, i dlatego Moreno jej nie zauważył. Vincent zmarszczył brwi na to, co zobaczył. Moreno tak po prostu nie rozpoznał Vincenta, jako potężnego wampira, on tak naprawdę rozpoznał Vincenta osobiście. Jak

~ 127 ~

to było możliwe, że Moreno znał Vincenta, skoro Vincent nic nie wiedział o Moreno? Odpowiedź leżała gdzieś głębiej w przeszłości młodego wampira i tam właśnie ruszył Vincent. Przekopał się przez ostatnie wspomnienia, przeczesał nudną, choć trochę brutalną, rutynę życia Moreno jako egzekutora kartelu, posuwając się w głąb do ostatnich wspomnień Jerry’ego Moreno jako człowieka, ostatnich chwil jego życia zanim ktoś uczynił go Wampirem. I tu, Vincent znalazł to, co zaczynał podejrzewać, ale nie chciał wierzyć. Ponieważ wampirzym panem, który zaczaił się na Jerry’ego Moreno w ciemnej uliczce Cancun, który go osuszył i zmienił bez żadnego pytania, był nikt inny jak sam Enrique. Enrique był Panem Meksyku. Mógł zrobić tyle nowych wampirów ile chciał. Vincent nie byłby zaskoczony, gdyby Enrique zabił Moreno wyłącznie w tym celu. Vincent nie zrobiłby tego, ale to nie było czymś niezwykłym, zwłaszcza wśród starszych wampirów. Ale skandalem było to, co Enrique zrobił później, czymś, o czym Vincent nigdy wcześniej nie słyszał, żeby się wydarzyło. Alessio Camarillo był tam z Enrique, kiedy Moreno obudził się swojej pierwszej nocy, jako wampir. Pierwszymi słowami, jakimi Enrique przemówił do swojego nowego dziecka, słowami przepełnionymi mocą, jakie skierował jako pan Moreno, były rozkazem do młodego wampira, by słuchał i chronił Camarillo. Powiedział, że meksykański szef narkotykowy jest jego panem. I to było to. Camarillo wziął Moreno do swojej posiadłości i od tamtej pory mieszkał tu. Traktowany jak pies, torturowany, gdy zrobił coś źle, nagradzany minimalną porcją krwi, kiedy dobrze się sprawił. Nigdy nie dostał tyle krwi ile potrzebował, nigdy tyle, żeby mógł pomyśleć o sobie, ponieważ to mogło doprowadzić go do pytania o swoją egzystencję. I ten cholerny Enrique wiedział o tym przez cały czas. Vincent wysunął się powoli ze wspomnień Jerry’ego Moreno, krok po kroku, wystarczająco ostrożnie, żeby go nie zranić ani nie wywołać bólu. Dzieciak dość już wycierpiał. Nie potrzebował, żeby jeszcze Vincent pomieszał mu w jego umyśle. Vincent doszedł do siebie między jednym mrugnięciem oka, a drugim. Wrócił do dusznej, betonowej dziury, która była więzieniem Jerry’ego Moreno. Ale nie na długo. - Lana? – odezwał się nie odwracając się. - Jestem. Jaki jest plan? - Przyniosłaś broń? - Oczywiście. Mam mojego Siga z dodatkowymi magazynkami. I moje noże. ~ 128 ~

Vincent uśmiechnął się przez ramię. - Noże? Liczba mnoga? Ze spokojem napotkała jego spojrzenie i wzruszyła ramionami. - Masz plan wydostania nas stąd? – zapytał ją. - Ty jesteś dużym złym wampirem. Pomyślałam sobie, że zostawię to tobie. - Mądra kobieta – powiedział. – Oto, co zrobimy. Wyłamiemy drzwi… - Nie są zamknięte – wtrąciła sucho Lana. - Nigdy nie są zamknięte – dodał Moreno, odzywając się po raz pierwszy odkąd Vincent przemierzył z nim ścieżkę wspomnień – Kiedy się budzę, idę do kuchni się pożywić. A potem zgłaszam się u Señor Camarillo i robię to, co mi każe. - Nie dzisiaj, dzieciaku – warknął Vincent. – Mogę pożyczyć nóż, Lano. Zamrugała zaskoczona, ale podała mu dość chętnie, wręczając dziewięciocentymetrowy, automatycznie składany nóż. Był mały, ale prawdziwie śmiertelny we właściwych rekach. Vincent wziął nóż i, ani przez chwilę się nie wahając, zrobił pionowe cięcie na swoim lewym przedramieniu, zaczynając od nadgarstka i przecinając przynajmniej dziesięć centymetrów. Potem obrócił się bezpośrednio do Jerry’ego Moreno. - Na kolana, chłopcze – powiedział, wkładając dość władzy w swój rozkaz, że dzieciak natychmiast opadł na ziemię uderzając kolanami. Vincent wyciągnął swoje krwawiące ramię i powiedział. – A teraz pij. Moreno pochylił się do uczty krwi, jego nozdrza rozszerzyły się, jego kły obnażyły. Ale nie od razu zaczął pić. To był dowód na moc, jaką miał nad nim Enrique, że zamiast tego podniósł oczy na Vincenta z pytającym spojrzeniem. - Sir? – zdołał wydusić. - Jesteś wampirem, chłopcze. Nadszedł czas, żebyś nauczył się, co to znaczy. Pij i bądź mój, a potem wydostaniemy się z tego miejsca. Naga tęsknota w spojrzeniu dzieciaka była wystarczająca do złamania nawet tak znużonego serca jak Vincenta.

~ 129 ~

- Pij, Jerry – powiedział łagodnie. – Obiecuję, że zaopiekuję się tobą. Pojedyncza różowa łza spłynęła po policzku młodego wampira, gdy opuścił usta do przedramienia Vincenta i w końcu zaczął ssać hojność oferowanej krwi. Vincent był cholernie potężnym wampirem. Jego krew była bogatsza niż cokolwiek, co Moreno kiedykolwiek doświadczył od chwili swojego pierwszego i ostatniego posmakowania krwi Enrique, kiedy został zmieniony. Jego ssanie było z początku niepewne, ale im dłużej pracował przy tym, tym mocniej ssał, aż w końcu cmokał ustami i praktycznie jęczał z przyjemności przy ramieniu Vincenta. Vincent uśmiechnął się na jego oczywistą przyjemność, ale na dzisiaj mieli inne zmartwienia. Nie przyniosłoby Moreno nic dobrego uwolnienie z niewoli Enrique i Camarillo, chyba że Vincent i Lana zdołaliby go wyciągnąć z tej posiadłości i trzymali na tyle daleko, żeby nie mogli go odzyskać. Co znaczyło, że Vincent musiał zachować wszystkie siły, jakie dała mu rozkoszna krew Lany. Lekko dotknął policzka Moreno i wampir natychmiast podniósł głowę, by spojrzeć na Vincenta z zupełnym oddaniem. - Jerry Moreno – powiedział formalnie Vincent. – Czy przyjdziesz do mnie z własnej woli i chęci? - Tak, sir – szepnął żarliwie Moreno. - I to jest naprawdę to, czego pragniesz? - Och, tak, sir. - W takim razie bądź mój – powiedział Vincent, pomijając część pij i bądź mój, ponieważ dzieciak już napił się do pełna. Albo przynajmniej do takiego swojego pełna ile Vincent mógł dać w tych okolicznościach. Potrzeba będzie jeszcze kilka żywień – od kogoś innego niż Vincent, może od ślicznego, młodego człowieka z baru, gdy wrócą do domu – zanim Moreno nabierze w pełni sił. Młody wampir usiadł z powrotem na piętach, wyglądając na tak oszołomionego tym wszystkim, co się wydarzyło, jak niespotykanym bogactwem krwi, którą wypił. Tymczasem, Vincent z konsternacją spojrzał na swój zniszczony nadgarstek. Uleczy się dość szybko, ale wolałby go owinąć… - Proszę – powiedziała zza niego Lana. – Pozwól mi to opatrzyć. Mam kilka bandaży. Niewiele. Nie mogłam wziąć ze sobą całej apteczki… – Wyciągnęła małą, ~ 130 ~

czerwoną torebkę, którą rozpięła, gdzie ukazało się kilka zamkniętych paczek antyseptycznych chusteczek, parę gazików i zrolowane bandaże, do tego kilka plastrów o różnych rozmiarach. - Nie sądzę, żeby plastry były tu bardzo pomocne – mruknęła, otwierając jedną chusteczkę i zaczynając ścierać krew. - Do jutra się uleczę – powiedział do niej Vincent. - Ale dzisiaj, wszędzie kapiesz krwią, więc daj mi to zawinąć. - Tak, ma’am. Prychnęła lekceważąco, ale uśmiechała się, więc Vincent wiedział, że w którymś momencie ostatnich dwunastu godzin zdobył ją. Pomimo jej napędzanego ugryzieniem orgazmu, nie była jeszcze gotowa wskoczyć z nim do łóżka, ale polubiła go. Czuła się wobec niego lojalna. No przecież ryzykowała swoje życie, żeby się tu dostać i go uratować, czyż nie? Ale, kiedy przyglądał się jak oczyszcza i bandażuje jego ramię, miał przeczucie, że to swoją życzliwością do Moreno i oczywistą złością na sposób, w jaki Enrique wykorzystał go i użył, ją zdobył. Lana nie każdego mogła dopuszczać do siebie, ale ceniła sobie dobro i zło. A Vincent pokazał jej, że on również. Pokonał jej pierwszą przeszkodę, ale teraz musiał przejść przez ostatnią barierę. Tę, która nie pozwalała jej troszczyć się za głęboko, ponieważ życie pokazało jej, że troska była rozczarowaniem. Vincent pokaże jej różnicę. To była tylko kwestia czasu. A mówiąc o czasie, ich gwałtownie uciekał. Camarillo niedługo przyśle kogoś, żeby sprawdził, gdzie są jego wampirze zwierzątka, i dlaczego jeden z nich nie pojawił się w kuchni zgodnie z harmonogramem. Vincent poczekał aż Lana skończyła owijać jego ramię, a potem chwycił jej rękę. - Już w porządku, kochanie, ale sam nie mogę rozprawić się z armią. Więc będziemy musieli stąd uciec. Znasz cichy sposób wydostania się stąd? Lana kiwnęła głową. - SUV stoi mniej niż osiemset metrów stąd, zaparkowany za wzgórzem na wschód stąd. Przyjechałam tu dzisiaj rano. Ale jeśli możesz wyprowadzić nas przez bramę, to skróci dystans, który będziemy musieli przebiec.

~ 131 ~

- W takim razie kierujemy się prosto na bramę. Mogę… - Poza tym – dodała, przerywając mu. – Fidelia Reyes, ta kobieta, która cię cięła, powiedziała mi, że większość strażników Camarillo wyjechała. Mają jakąś dużą dostawę narkotyków czy coś takiego. Mają wrócić dzisiejszej nocy, ale mogli jeszcze nie przyjechać. Nie słyszałam niczego, co brzmiałoby jak grupa wracających strażników, żadnego odgłosu przyjeżdżających pojazdów. – Zmarszczyła brwi, a potem przyznała. – Chociaż zasnęłam na kilka godzin. - Gdyby coś się działo, to prawdopodobnie by cię obudziło, więc miejmy nadzieję na najlepsze. Idziemy do bramy. Jerry i ja potrafimy poruszać się o wiele szybciej niż ty, kochanie. Więc, poniosę cię. - Nie! - Lana – powiedział cierpliwie. – Nie zostawię cię, a jeśli będziemy poruszać się twoim ludzkim tempem, wszyscy zginiemy. Rozumiesz? Jej usta się zacisnęły i posłała mu zbuntowane spojrzenie, ale potem kiwnęła głową. - Dobrze. Vincent uśmiechnął się. - Będę ostrożny i nikomu nie powiem. - Dupek – mruknęła. – Chcesz broń? - Nie. Zatrzymaj ją. Tylko postaraj się nie postrzelić mnie czy Jerry’ego, okej? Wzruszyła jednym ramieniem wraz ze skrzywieniem swoich ponętnych ust, co było bardzo wyraźnym może. Vincent mrugnął do niej, a potem obrócił się do Moreno. - Jesteś gotowy, Jerry. Rozumiesz plan? - Tak, sir – odparł z dużo większą energią niż miał wcześniej. – Znam plan i rozmieszczenie strażników. Przy bramie będzie dwóch ludzi, a pozostali patrolują posiadłość. Lana ma rację mówiąc, że większość strażników wyjechała, ale są tu inni. Potrafię szybko biegać, sir. Vincent kiwnął z aprobatą. ~ 132 ~

- Wiem, że potrafisz. Ja zajmę się Laną. Ty się trzymaj nas. Ktokolwiek ruszy na nas, my ruszymy na nich. Możesz to zrobić? - Tak, sir. Ale jeśli mogę coś zasugerować, sir? - Co? - Ukradkowy wyjazd będzie najlepszy. Tym miastem rządzi kartel i wszyscy są uzbrojeni. Tylko jeden strażnik czeka na mnie na zewnątrz budynku i znam go. Wie, że jestem nieszkodliwy, i prawdopodobnie przypuści, że ty też. Nie będzie spodziewał się kobiety, ale… - Potrafię zająć się każdym strażnikiem, jakiego spotkamy. Nie pomyślą niczego, co nie będę chciał – powiedział pewnie Vincent. - Jeśli nie spodziewają się z tobą kobiety, kim zatem będę w tym małym scenariuszu? – zapytała Lana. Vincent zarzucił wokół jej talii ramię i pociągnął przez podłogę, przyciągając ją wystarczająco blisko do pocałunku, jeśli mu pozwoli. Wyraz jej twarzy powiedział mu, że to była dobra okazja do ugryzienia, więc tylko się uśmiechnął i powiedział. - Jesteś obiadem, czym więcej? Lana przewróciła oczami. - Nie zapomnij o broni. Vincent roześmiał się i wzmocnił na chwilę swój uścisk zanim puścił ją i po raz pierwszy całkowicie się wyprostował. Albo tak wyprostował jak mógł w tym ciasnym zamknięciu. - Wszyscy gotowi? – zapytał, a wszystkie żarty poszły na bok. Spojrzał na Jerry’ego, który stał obok niego. - Tak, sir. Lana właśnie skończyła wkładać apteczkę z powrotem do kieszeni. Przekręciła się na stopy, ściskając 9mm w swojej prawej dłoni i trzymając przy swojej nodze, tak żeby była w pogotowiu, ale niewidoczna, i skinęła krótko głową do Vincenta. - Zróbmy to – powiedział i pchnął niezamknięte drzwi. ~ 133 ~

Rozdział 11 Jerry Moreno wyszedł pierwszy, ponieważ był osobą, którą wszyscy spodziewali się zobaczyć. Lana nie mogła zauważyć pewności siebie, jaka okrywała go niczym druga skóra odkąd Vincent go nakarmił. To nie był wampir, który chował się w kącie mniej niż godzinę temu. Stojąc w ocienionym drzwiami miejscu, Lana czekała aż strażnik zauważy różnicę w swoim więźniu, skomentuje to, ale nie zrobił tego. Albo może był tak przyzwyczajony do pojawiania się Jerry’ego o zachodzie słońca, że nawet nie zwróci uwagi. Jednak zauważył, kiedy zza Jerrym wyłonił się Vincent. Jak mógłby nie zauważyć? Vincent był kimś, co najmniej metr dziewięćdziesiąt i potężna sylwetka. Ale było w nim coś więcej niż sama fizyczna wielkość. Wokół niego strzelało tak dużo energii, że Lana niemal spodziewała się, że krzaki zaczną trzeszczeć, a małe obiekty znikać z jego drogi, gdy szedł. Ale również w jego oczach działo się coś dziwnego. Już wcześniej zauważyła miedziane błyski, zauważyła to światło rozbłyskające w nich i wtedy wydawały się świecić. Uznała to za prosty odblask światła, ale teraz zdała sobie sprawę, że to było coś więcej. Ze lśniącymi, miedzianymi oczami Vincent wycelował swój uśmiech w strażnika i, tak po prostu, było po wszystkim. Usta strażnika zwiotczały, jego oczy się zamgliły i wpatrywał się w Vincenta, jakby był zbawicielem zstępującym na ziemię. - ¿Cómo te llamas? – zapytał Vincent strażnika. Lana dość łatwo to zrozumiała, ale musiała skoncentrować się, żeby zrozumieć resztę ich rozmowy, ponieważ była prowadzona w potocznym hiszpańskim. - José, jefe. Me llamo José. - Czy ta duża brama jest stąd jedynym wyjściem, José? - Nie, nie, jefe, jest mała brama, z której czasami korzystają ogrodnicy, i druga, o której nikt nie powinien wiedzieć. To tajemnica i tylko do użytku Señor Camarillo. Kiedy on… – José zamilkał i odwrócił wzrok, jakby był zakłopotany tym, co powiedział.

~ 134 ~

- Kiedy on co, José? – zamruczał Vincent. - Mi patron jest mężczyzną, jefe. - Ach – powiedział Vincent, dzieląc się męskim chichotem, na który Lana się skrzywiła, ponieważ miała dość dobre pojęcie o tym, o czym rozmawiają, nawet jeśli rozumiała, że Vincent droczy się ze strażnikiem, by zdobyć informacje. - A Señor Camarillo zabawia sie dzisiaj wieczorem? Czy raczej powinienem powiedzieć, że jest zabawiany? – Chichot Vincenta zmienił się w pełny, głęboki śmiech, który teraz dzielili wszyscy trzej mężczyźni. No ładnie. Camarillo był żonaty, miał dzieci, ale na boku pieprzył inne kobiety. Tyle, że miał dla nich sekretne drzwi, by mogły wchodzić i wychodzić z posiadłości. Co za dupek. - Nie, nie – zapewnił go José. – Dzisiaj Señor Camarillo ma święty dzień. - Ale nadal będzie spał w swoim prywatnym pokoju, prawda? – zapytał porozumiewawczo Vincent. - Och, si, jefe. Zawsze. Mi patron ma wrogów i nie chce narażać swojej rodziny. - Oczywiście, że nie. Lana zastanowiła się, czy Vincent naprawdę kupił tę obronę nienarażania rodziny. Przewróciła oczami ze wstrętem i nie wiedziała, dlaczego Vincent traci czas tymi bezużytecznymi pytaniami. Nie obchodziło ją, gdzie śpi Camarillo. Chciała tylko wyjść za mury i wydostać się z tego miasta zanim uświadomi sobie, że jego wampirze zwierzątka zniknęły. - Wiesz, gdzie teraz jest señor, José? - Si. Wciąż śpi po sjeście, ale niedługo obudzi się na noc. - Doskonale. Zabierz mnie tam. Lana posłała Vincentowi ostre spojrzenie. Co do cholery? - Vincent… – zaczęła protestować, ale nagle znalazł się przed nią, wisząc nad nią swoim o wiele większym wzrostem i siłą, miedziane oczy płonęły jasno i przygwoździły ją gniewnym spojrzeniem. Ale jeśli myślał, że ją zastraszy, to się mylił. Przez całe swoje życie krążyła w pobliżu dużych mężczyzn. Nie bała się ich.

~ 135 ~

Posłała mu wyzywające spojrzenie. - Nie mamy na to czasu. Musimy stąd uciekać. Zgodziłeś się na to. - Tak było zanim dowiedziałem się, że ten dupek śpi tuż za pieprzonym rogiem. I zawsze jest na to czas – warknął. – Nikt, i mówię poważnie… Nikt, nie będzie ciął mnie po szyi, wrzucał do gorącego pudła wypełnionego brudem i myślał, że nagnie mnie do swojej woli. Nikt, Lano. Trzeba dać lekcję. Jeśli się martwisz, możesz odejść, ale ja… - Pieprz się – odparła, unosząc się na czubki palców, żeby być na wprost jego twarzy. – Nie włamałam się do tego miejsca i nie spędziłam całego dnia w tym gorącym pudle wypełnionym brudem, żeby tak po prostu cię zostawić. Grymas Vincenta zmienił się w uśmieszek, gdy jego ramię owinęło się wokół jej talii, przytrzymując ją na paluszkach, przyciskając jej ciało do swojego. Fala sprzecznych doznań śmignęła pod jej skórą i szarpnęła jej nerwami, kiedy jej ciało przypomniało sobie jak to jest być przygniecioną jego ciężarem, czuć twardą długość jego podniecenia wciskającą się w jej udo. Część niej chciała tak stać i delektować się odczuciem twardej długości Vincenta przytrzymującej ją w miejscu, podczas gdy druga część krzyczała ostrzeżenie, żeby szybko uciekała. - To nie potrwa długo, kochanie – mruknął. – Ty i Jerry możecie… - Nie – powtórzyła dobitnie. – Idę tam, gdzie ty idziesz. Więc, skończmy to. Zanim mogła go powstrzymać, pocałował ją szybko i mocno, a potem puścił, upewniając się, że stoi stabilnie na nogach zanim zabrał ramię i obrócił się do strażnika. - Chodźmy, José. Lana spodziewała się, że José przynajmniej zrobi symboliczny protest, ale najwyraźniej nie doceniła kontroli Vincenta. Strażnik posłał jej porozumiewawcze mrugnięcie – i po co to do diabła było? – a potem pomaszerował przez podwórze, kierując się do garażu, podążając prawie tą samą drogą, jaką obrała Lana to więzienia Vincenta. Jerry Moreno szedł ochoczo obok, często strzelając pytającymi spojrzeniami w stronę Vincenta, jakby od samego początku taki był plan. Zniknął pomysł szybkiego i cichego wyjścia. Nagle, zaczęło chodzić o zemstę i wszyscy wydawali się to rozumieć. Nawet Lana. Nieczęsto zgadzała się z Vincentem, ale miał rację. Camarillo myślał, że może złapać i zniewolić Vincenta w sposób, w jaki to zrobił z Jerrym. Ale tym razem, ~ 136 ~

zrobił to na własną rękę, wyłączając z tego Enrique. To była gra sił nie tylko przeciwko Vincentowi, ale również przeciwko Enrique, a Enrique był twarzą wampirów w Meksyku. Lana mogła nie rozumieć polityki siły u wampirów, ale dość dobrze rozumiała jej pojęcie. Gdyby Vincent odszedł bez ukarania Camarillo, człowiek spróbowałby jeszcze raz z innym wampirem. Może nauczy się ze swojego błędu i następnym razem weźmie kogoś słabszego, kogoś, kto nie będzie walczył. A to było nie do przyjęcia dla takiego mężczyzny jak Vincent. Nie znała go dobrze, ale to już wiedziała. Miał tę alfa męską potrzebę chronienia tych, którzy byli słabsi od niego. Słyszała wściekłość w jego głosie, kiedy opowiadał jej historię śmierci młodszego brata – i niemożności Vincenta do uratowania go. Nawet zobaczyła sposób, w jaki sposób traktował kobiety w swoim życiu. Kobiety mogły z natury nie być słabsze, ale dla mężczyzny takiego jak Vincent, zawsze będą wywoływały potrzebę ochrony. Więc Lana podążała za José i dwoma wampirami, czując się jak piąte koło u wozu. Nie miała pojęcia, co Vincent planuje dla Camarillo, więc ta myśl kazała jej przyspieszyć aż szła obok niego. - Tam mogą być straże – powiedziała cicho i zamierzała wręczyć mu swojego Siga. – Możesz wziąć… - Zatrzymaj to – powiedział, dotykając jej ramienia. – Nie będę potrzebował broni. - Ale… - Patrz i ucz się, kochanie. Lana zmarszczyła brwi, ale uznała, że wie, co robi. José poprowadził ich wokół garażu, obok miejsca, gdzie Lana przeszła przez ścianę, przez żelazną bramkę, którą zauważyła i prosto do ogrodu na tyłach domu. Powitał ją bogaty zapach dobrej ziemi i kwitnących kwiatów, zimne wieczorne powietrze było wilgotne od wody z systemu irygacyjnego, który usłyszała. Jakieś pięć metrów szli ścieżką z kamiennych płyt, potem skręcili na krótką, prostą drużkę zrobioną z czegoś podobnego do sprasowanego piasku. Ta doprowadziła ich do prostych drewnianych drzwi, które wyglądały, jakby prowadziły do schowka dla ogrodnika, gdyby nie wyszukany zamek i ciężkie, żelazne zawiasy. W drzwiach nie było okienka, ani na ścianach po obu bokach. José zatrzymał się kilka kroków przed nimi i wskazał na drzwi. - To tu, jefe – powiedział usłużnie. – Mam zapukać… ~ 137 ~

- Nie ma potrzeby – zapewnił go Vincent, a Lana zastanowiła się jak do diabła zamierzał przedostać się przez coś, co dla niej wyglądało jak mocno bezpieczna zasuwa. Ale wtedy podniósł jedną rękę, dłonią w stronę drzwi, i wypchnął do przodu, jakby chciał pchnąć drzwi… i wyrwał je całkowicie z ich mocno wzmocnionych zawiasów. Lana zapatrzyła się. Słyszała o sile wampirów, ale myślała, że mieli ograniczenia do takich rzeczy jak telepatia i perswazja. Jednak to było coś zupełnie innego. Jakby słysząc jej myśli, Vincent spojrzał przez ramię i mrugnął do niej, a potem zniknął w ciemnym pokoju. Moreno zawahał się na progu, ale tylko na sekundę zanim podążył za Vincentem do środka. Nie chcąc zostać w tyle, Lana ruszyła pospiesznie, starannie unikając ukazania swojej sylwetki w świetle drzwi. Wśliznęła się do środka i natychmiast przywarła plecami do ściany, czekając aż jej oczy przyzwyczają się do przyćmionego światła. Pierwszą rzeczą, jaką zobaczyło, był Camarillo siedzący na łóżku, jego ręka sięgała w stronę lampki nocnej. Jego usta były szeroko rozciągnięte w gniewnym grymasie, ale gdy się przyjrzała, jego oczy błyszczały przerażeniem, kiedy poniewczasie rozpoznał, kto był intruzem. - Wiesz, kim jestem? – zapytał Vincent, jego głos był przeciągłym, niebezpiecznym mruczeniem. Camarillo przytaknął w milczeniu, jego usta były otwarte. Lana nie wiedziała, czy był zbyt przerażony, żeby mówić, czy Vincent zrobił coś, żeby milczał. - A mimo to myślałeś, że mnie zniewolisz – skomentował Vincent, jakby próbował domyślić się, dlaczego Camarillo w ogóle rozważał taką rzecz. – Tak jak zniewoliłeś tego tu Moreno – dodał, jego błyszczące spojrzenie stwardniało i stało się zacięte. Zrobił krok bliżej do łóżka i zatrzymał się, z rękami na biodrach, z przekrzywioną głową, przyglądając się przerażonemu mężczyźnie. – Co mam z tobą zrobić, Señor Camarillo? Camarillo przełknął mocno, potem oblizał wargi i odnalazł na tyle głos, żeby sapnąć. - Litości. Uśmiech Vincenta zmroził Lanę do duszy. - Vincent – szepnęła. ~ 138 ~

Jego twarz była pusta, gdy odwrócił się, by spojrzeć na nią przez ramię. - Powinnaś zaczekać na zewnątrz – powiedział do niej. - On ma dzieci – odparła, jej głos zacinał się lekko. - Jak ci wszyscy mężczyźni i kobiety, których zabił. - Więc to jest zemsta za nich? Jego usta uniosły się w pół uśmiechu. - Nie. To jest zemsta za mnie. To ochrona dla moich dzieci, wampirów, za które jestem odpowiedzialny, mężczyzn i kobiet podobnych do Moreno, którzy zasługują na coś lepszego niż zrobienie z nich zabójców na usługach pieprzonych dilerów narkotykowych. - Ale to zrobił wampir. Enrique jest tym, który zniewolił Jerry’ego. - Zajmę się Enrique w odpowiednim czasie. Ale dzisiaj, tu i teraz, ja stanowię prawo. Nie będziesz niewolił moich ludzi i z całą pewnością nie myśl, że zniewolisz mnie... – W tym jednym słowie było tyle wściekłości, że musiał zamilknąć, żeby skończyć swoją myśl. – … bez poniesienia konsekwencji. Za to jest cena i zamierzam ją wyznaczyć. Jeśli nie możesz tego znieść, w takim razie powinnaś zaczekać na zewnątrz. Lana wpatrywała się. Stał tak wysoki i silny, jego moc wypełniała pokój, poruszając papierami na biurku, sprawiając, że udrapowana siatka nad łóżkiem z czterema kolumnami trzepotała jak na wietrze. Zniknął droczący się Vincent, wampir, który flirtował i uwodził każdą napotkaną kobietę. Teraz był wampir, który ustępował mocą tylko Enrique, który w jednej chwili był zdolny odebrać mężczyźnie zdrowy rozum, wybić ciężkie drzwi z zawiasów. I, po raz pierwszy, zastanowiła się, do czego był zdolny. Do okrucieństwa? Do zabójstwa? Jeśli zostanie w pokoju, dowie się tego. Może nie wszystkiego, ale wiedziała, że Camarillo umrze, a nie stanie się to, bo Vincent położy poduszkę na jego twarzy. - Niech to szlag – mruknęła do siebie, ale Vincent usłyszał. Jedna brew uniosła się w udawanym pytającym geście. Potrząsnęła ostro głową, potem chwyciła mocniej swojego Siga i zajęła pozycję bliżej drzwi. - Zostaję – powiedziała stanowczo. ~ 139 ~

Vincent kiwnął głową w dowód uznania, a ona chciała wierzyć, że w tym geście była również oznaka szacunku. Zwróciła swoją uwagę z powrotem na Camarillo, który szeptał do siebie otwarcie, jego oczy były okrągłe z przerażania na to, co zobaczył na twarzy wampira. - Uważaj, Moreno – powiedział Vincent nie patrząc na swojego nowego protegowanego, który zabijał mężczyznę nienawistnym spojrzeniem, a który jeszcze kilka godzin temu był jego ogłoszonym panem. Vincent machnął niedbale ręką i okrycie zostało wyrwane z zaciśniętych palców Camarillo, więc teraz klęczał na pół nagi, mając na sobie tylko spodnie od pidżamy. Jego oczy wywróciły się białkami ze strachu, pot lśnił na jego skórze, śmierdząc w całym pokoju tak, że nawet Lana mogła poczuć jego zapach swoimi zwykłymi ludzkimi zmysłami. Złączył dłonie przed sobą w pozie modlitwy i zaczął mruczeć prawie bez przerwy po hiszpańsku. Lana wyłapała tylko słowo lub dwa. Błagał o swoje życie, ale czy modlił się do Vincenta czy do Boga, nie wiedziała. Vincent uniósł rękę i zwinął swoje wyprostowane palce do środka dłoni w geście, który był obrazem gracji… dopóki Camarillo nie wrzasnął z cierpienia, jego ręce przycisnęły się do jego piersi, palce wbiły w skórę tak gorączkowo, że paznokcie rozdarły skórę, zostawiając poszarpane żłobienia, z których spłynęła krew na jego brzuch i uda. Lana wpatrywała się, jej płuca zacisnęły się z przerażenia. Widziała mnóstwo przemocy w swoim życiu, widziała zastrzelonych mężczyzn i sama była postrzelona, ale to… nigdy nie widziała, żeby mężczyzna rozdzierał sam siebie w ten sposób. Lana drgnęła, gdy usta Camarillo otworzyły się szeroko i straszny, przenikliwy odgłos wypełnił pokój. Był nieludzki, niczym czysta zwierzęca agonia. I pomyślała, że taka będzie zemsta Vincenta, zostawić mężczyznę oszalałego z bólu, śliniącego się idiotę bez rozumu, ale cierpiącego… Albo może nie. Przycisnęła się plecami do ściany, kiedy Vincent zrobił ostatni krok do łóżka, kiedy stanął tuż nad Camarillo, miedziany blask jego spojrzenia odbił się od białek oczu narkotykowego bossa, zmieniając je w pożółkły marmur przerażenia. Vincent przebiegł delikatnie ręką po spoconej szczęce Camarillo, przeciągnął długim palcem po nabrzmiałej żyle mężczyzny… a potem jego palce zamieniły się w szpony i wyrwał mężczyźnie gardło. Zrobił to mimochodem, bez wyraźnego wysiłku. Po prostu zamknął swoje palce wokół gardła Camarillo i ściskał je aż spotkały się na kościstej kolumnie przełyku narkotykowego pana i wyrwał. ~ 140 ~

Camarillo zachłysnął się, okropny dźwięk, jego mózg błagał o tlen, jego twarz zrobiła się czerwona, a potem niebieska, dopóki ostatnią rzeczą trzymającą go prosto był tylko uścisk Vincenta na jego nieistniejącym gardle. Vincent otworzył dłoń. Camarillo opadł na łóżko niczym pozbawiony kości worek, a krew tryskała na dziewiczo białe prześcieradło pod nim. Vincent przyjrzał się swojej okrwawionej ręce ze wstrętem, a Lana czekała, prawie spodziewała się, że zliże krew, ale nie zrobił tego. Zamiast tego użył porzuconego okrycia, żeby wytrzeć krew, a potem odsunął się od łóżka i przemówił do Jerry’ego Moreno. - Rozumiesz, co zrobiłem? – zapytał. Moreno przytaknął. - Tak, sir. - I dlaczego? - Zdecydowanie, sir. Vincent kiwnął głową. - Od tej chwili idziesz z nami. Kiedy dojedziemy do Pénjamo, każę Michaelowi, mojemu zastępcy, przylecieć i zabrać cię do mojej kwatery w Hermosillo. - Ty nie wrócisz z nami? – zapytał Moreno. Vincent potrząsnął głową. - Lana i ja musimy najpierw skończyć pewną sprawę. - A co z innymi? Vincent zmarszczył brwi. - Jakimi innymi? - Takimi jak ja, innymi wampirami, które Enrique związał z narkotykowi bossami. Vincent wpatrywał się i Lana znowu doznała wrażenia, jakby ktoś przeciągnął żywy drut tuż pod jej skórą. Furia Vincenta stała się żywą istotą, wypływającą na zewnątrz w

~ 141 ~

ograniczoną przestrzeń, dopóki nie stała się tornadem wirującym po pokoju, trzęsącym ciężkimi meblami i strącającym ze ściany lustro w grubej srebrnej ramie. Spadło na gołe płytki i roztrzaskało się, rozpryskując wszędzie wkoło błyszczące okruchy. Lana chwyciła się framugi drzwi i czekała na śmierć, pewna, że Vincent w końcu straci kontrolę. Ale on miał kontrolę. Zassał oddech i burza zniknęła. Ale widziała, jakiego wysiłku to wymagało. Jego mięśnie były wypukle i napięte, żyły nabrzmiały na jego przedramionach. - Gdzie ich znajdę? – zapytał Vincent Moreno, jego głos był ochrypły od tłumionej wściekłości. - Są rozrzuceni po całym Meksyku, ale najbliżej jest Salvio Olivarez. Jego pan mieszka niedaleko Pénjamo, niedaleko na północ od miasta. - Vincent – ośmieliła się wtrącić Lana. – Musimy stąd uciekać. Zwrócił na nią zimne spojrzenie, ale jego oczy niemal natychmiast stały się ciepłe. - Nie martw się, Lano. Mogę zabić ich wszystkich, jeśli będzie potrzeba. Lana się nie uspokoiła. - Wolałabym, żeby do tego nie doszło – wyjaśniła delikatnie, ponieważ zaszedł tak daleko jak nie miała pieprzonego pojęcia. – Nasza ucieczka będzie o wiele łatwiejsza, jeśli odejdziemy dyskretnie. - Albo jeśli odejdziemy bez świadków – odparł. - Vincent – ostrzegła niecierpliwie. Westchnął i zapytał. - Czy José wciąż tam czeka? Lana wyszła na próg i znalazła lojalnego zwolennika Vincenta wciąż stojącego i strzegącego. - Tak – potwierdziła. - W porządku. Zapomnijmy o głównej bramie. Wyjdziemy stąd drogą, którą przyszłaś, przez wzgórze zamiast wokół niego. Moreno, powiesz mi wszystko, co wiesz podczas drogi do Pénjamo. ~ 142 ~

- Tak, sir. Vincent rzucił ostatnie spojrzenie na nieżyjącego Camarillo, a potem przeszedł przez pokój, łapiąc ramię Lany, gdy przechodził obok. - Chodźmy, dobra dziewczynko. Lana skrzywiła się. Nie była dobra, była mądra. To było szczęście, a może bardziej magia Vincenta, że nikt nie przyszedł sprawdzić krzyków Camarillo. A tylko szczęście mogło daleko ich zaprowadzić. Muszą przejść przez mur i na drogę zanim ktokolwiek uświadomi sobie, że Camarillo jest martwy, i że jego wampirzy więźniowie uciekli. Dotrzymywała kroku Vincentowi, gdy podążał za José w głąb bujnej zieleni ogrodu. To było piękne miejsce, pełne rosnących, żyjących roślin. Wydawało się być złe, że żyły w cieniu mężczyzny, który zostawiał za sobą tylko śmierć i zniszczenie. José zaprowadził ich pod część muru zakrytego gęstym, pnącym się winem. Pnący i straszny. Wijąca się roślina miała ciemnozielone, woskowe liście i ciężkie, dziwne wiszące strąki. Przy świecącym tylko księżycu, wyglądało jak jakiś obcy czekający tylko, żeby udusić nieostrożnych. Lana przyjrzała się nieufnie, ale José obrócił głowę i uśmiechnął się szeroko do Vincenta wskazując na mur. - To tu, jefe. Serce Lany zamarło, przekonana, że José się zgubił, ale Vincent podszedł do muru i odgarnął na bok ciężkie pnącza, żeby odkryć elektroniczny panel. Zbliżyła się do niego. - Skąd wiedziałeś, że to tu jest? – zapytała z roztargnieniem, przyglądając się panelowi i zastanawiając się nad datami urodzin dzieci Camarillo. Ludzie mieli zwyczaj używania przewidywalnych kombinacji w wyborze swoich haseł. - Urządzenie emituje dźwięk o bardzo wysokiej częstotliwości - prawdopodobnie dość krótki, co możemy ustalić. - Nie sądzę, żeby ta wysoka częstotliwość zapiszczała na wystukanie kodu – mruknęła kąśliwie. Jak przewidywała, Vincenta tylko rozbawił jej sarkazm. Uśmiechnął się do niej, a potem zwrócił się do José, który stał cierpliwie, czekając na jego następny rozkaz.

~ 143 ~

- ¿Sabes la contraseña, José? – zapytała Lana, uprzedzając Vincenta. Niestety cała uwaga strażnika wydawał się być zarezerwowana dla Vincenta, ponieważ posłał jej tylko pytające spojrzenie zanim przeniósł swoją uwagę z powrotem na wampira. - ¿Sabes la contraseña, mi amigo? – zapytał Vincent. Znasz hasło, mój przyjacielu? José natychmiast się rozjaśnił, wyprostował się i wypiął pierś. - Si, jefe. Es cero nueve uno dos cero seis. – Tak, szefie. Zero, dziewięć, jeden, dwa, zero, sześć. Vincent trącił Lanę łokciem, wystukał kod, a potem cofnął się z zadowolona miną, kiedy mur przesunął się pod pnączem, pokazując pęknięcie w kształcie drzwi. To było tak sprytnie skonstruowane i ukryte, że nawet wiedząc, iż tam jest, Lana musiała przyjrzeć się bliżej, żeby zobaczyć linię otwarcia. Vincent pchnął je szerzej i obrócił się do José. - Tutaj się pożegnamy, mój przyjacielu – powiedział, mówiąc po angielsku z prawie czułym żalem. – A teraz zaśnij. Lana zmarszczyła brwi, a potem odskoczyła, gdy José upadł tam, gdzie stał, wyginając się tak, jakby każda kość w jego ciele zniknęła. - Czy on… - Śpi – zapewnił ją Vincent. – I nie będzie nic pamiętał, kiedy się obudzi. Chodź, to ty byłaś tą, która chciała cichego wyjścia. Teraz jest czas. Lanie nie trzeba było dwa razy powtarzać. Pospieszyła przez bramkę, zatrzymując się kilka metrów dalej, żeby wyciągnąć telefon i sprawdzić dokładnie, gdzie są. Miała zaprogramowaną w GPS lokalizację ich samochodu, więc to była tylko kwestia… Taa. Tu byli. Jerry i Vincent szybko się wynurzyli, Jerry stanął obok niej, a Vincent przyciągnął bramkę do poprzedniej pozycji i zamknął aż stopiła się gładko z otaczająca ścianą. - Według mapy jesteśmy trochę mniej niż czterysta metrów od SUV-a – powiedziała do niego Lana. – Niestety, nie potrafimy latać… – Jej słowa zamarły, gdy przyjrzała się Vincentowi. – Nie potrafisz, prawda? - Oczywiście, że nie – odparł, wydając się być obrażony tym pytaniem. Jakby właśnie nie widziała jego złego wcielenia, mężczyzny, który samym swoim głosem i ~ 144 ~

machnięciem palców wywarzył drzwi. Nie wspominając o całej tej części z wyrwaniem gardła, ale przypuszczała, że każdy silny mężczyzna, z dość wytrzymałym żołądkiem, potrafiłby to zrobić. - Tylko pytam – powiedziała łagodnie, skrycie zadowolona, że w końcu go zirytowała. – Okej, więc przy tym terenie, nasz spacer prawdopodobnie będzie bliższy półtora kilometra, a przy takiej nocy, to będzie dość trudny marsz. - Ciemność nie jest problemem dla mnie i Jerry’ego. Ani teren. A co z tobą? – zapytał, mierząc ją z góry na dół. - Przeżyłam o wiele gorsze piekło – oznajmiła mu beznamiętnie, mając nadzieję, że zrozumie, iż ta część z o wiele gorszym piekłem dotyczy towarzystwa, a krótko mówiąc jego. Pół uśmiech Vincenta powiedział jej, że zrozumiał doskonale i raczej to go rozbawiło. - W takim razie chodźmy. Ty ustanawiasz tempo, Lano. Lana wetknęła komórkę do kieszeni kurtki. Nie potrzebowała mapy, by mówiła jej, w którą stronę na iść. Przesadziła z tym, kiedy powiedziała Vincentowi, że wędrowała w gorszych warunkach. Podaj jej kierunek, a dotrze tam, cokolwiek się stanie. Poruszyła palcami, a potem ruszyła przez kamieniste wzgórze. Godziny później, Lana była w jakimś stanie Zen, gdy skupiła się na stawianiu jednej stopy przed drugą, nie łamiąc przy tym kostki. Musiała uciec się do użycia małej latarki, żeby coś widzieć. Ostrożnie manewrowała snopem światła, osłaniając go palcami i trzymając go wycelowany w dół, by uniknąć popsucia nocnej wizji obu wampirów, nie wspominając o niebezpieczeństwie zauważenia ich pozycji przez jakichkolwiek ścigających. Więc albo to, albo pewne złamanie kostki, więc zdecydowała się na latarkę. Byli już prawie u końca swojej wędrówki, niemal na płaskiej powierzchni pustyni, kiedy zaczęła podejrzewać, że zajęcie przez Vincenta tylnej pozycji w ich pierwszej części schodzenia mniej miało wspólnego z pozwoleniem jej ustalenia tempa, a bardziej z ustawieniem się pomiędzy nią, a jakimkolwiek atakiem. Ponieważ jak tylko zeszli ze wzgórza i ruszyli pustynią, zmienił pozycję, zostawiając Jerry’emu tylną straż, podczas gdy sam wysunął się do przodu, a jego postawa była pełna gotowości. Do tej pory, wydawało się, że ich ucieczka albo nie została zauważona, albo ludzie Camarillo byli niechętni ścigać wampira, który potrafił wyrwać ludzkie gardło. Ale

~ 145 ~

nawet, kiedy nie było nikogo do walki, myśl, że Vincent chciał ją chronić, sprawiła, że chciała go polubić. Albo raczej, lubić go bardziej, ponieważ statek z lubieniem go odpłynął dawno temu. Niebezpieczeństwo, Robinsonie Crusoe, przypomniała sobie. Już złe było to, że był duży i seksowny i cudowny i… czy wspomniała seksowny? Dla niego bycie dobrym facetem na szczycie tego wszystkiego, co wydawało się gromadzić na… - Ciężkie myśli, kochanie? – Głęboki głos Vincenta rozbrzmiał tuż przy jej uchu i drgnęła zaskoczona. Szedł kilka kroków z przodu, ale nawet nie zauważyła, kiedy zwolnił. Co tylko potwierdziło to, jaki był dla niej niebezpieczny. Rzuciła mu rozdrażnione spojrzenie. - Po prostu myślę o wydostaniu się z tego miasta i nigdy tu nie wracać. - Jest jeszcze jedna sprawa, którą musimy… - Vincent – powiedziała ostrzegawczo. - Lana – odparł, dokładnie naśladując jej ton. – Ta kobieta z kantyny. - Co z nią? - Ona musi umrzeć. Musisz to wiedzieć. - Mówiłam ci, że mi pomogła. Powiedziała mi, gdzie cię trzymają. Nie znalazłbym cię na czas, gdyby nie ona. - Powiedziałaś również, że pomogła ci tylko dlatego, by ocalić swój tyłek. Ta suka cięła mnie po szyi i niemal wykrwawiła na śmierć, Lano. - Powiedziałam jej, żeby wyjechała z miasta – przyznała pospiesznie Lana. – Że zabijesz ją, jeśli zostanie. – Napotkała grymas Vincent wzruszeniem ramion i dodała. – Więc nie ma sensu… - Ale wiesz, gdzie ona mieszka, tak? Lana westchnęła. - Tak. - Zatem zobaczmy, czy przyjęła twoją radę. Jeśli nie, tym gorzej dla niej. Jeśli tak, zostawię jej wiadomość gwarantującą bezsenne noce aż do końca jej życia. ~ 146 ~

- Będziemy musieli nadłożyć kilka kilometrów… Wszedł jej w drogę i zatrzymał się, zmuszając ją do zrobienia tego samego. - Pamiętasz, co powiedziałem ci o Camarillo? Dlaczego musiał umrzeć? – zapytał, patrząc na nią. Przyglądała mu się w milczeniu, potem powiedziała. - Żeby chronić inne wampiry, żeby nikt inny nie próbował podobnych rzeczy. - Dokładnie. A to podwójnie liczy się tej suce, ponieważ zrobiła to przy świadkach. Przypatrywała mu się jeszcze dłuższą chwilę. - Rozumiem – przyznała, choć nie bez skrupułów. Ponieważ, jeśli nawet ostrzegła Fidelię Reyes o tym, co jej się przytrafi, gdy Vincent ją znajdzie, tak naprawdę nie wierzyła w swoje własne słowa, dopóki nie zobaczyła, co zrobił Camarillo. Wyraz twarzy Vincenta zmiękł odrobinę, jakby rozumiał jej wahanie i współczuł. Nie, żeby zmienił zdanie, tego była pewna. Kiwnął głową, a potem obrócił się i podjął swoją prowadząca pozycję, schodząc ze wzgórza z gracją, której Lana nawet nie miała nadziei powtórzyć. Przez chwilę pomyślała, że może czasami nie było tak źle być wampirem. Potem się przyłapała. Nie tak źle? Musi bredzić. Przemierzyli ostatnie klika metrów, kamienie kruszyły się pod stopami przy każdym kroku, aż w końcu dotarli do płaskiej powierzchni pustyni. Lana westchnęła z ulgą, spiesząc do przodu aż zobaczyła maskę SUV-a wystającą spomiędzy skał, gdzie zaparkowała. Vincent złapał jej rękę, kiedy ruszyła niemal biegiem. - Czekaj – upomniał ją. – Jerry, ty i ja pójdziemy pierwsi. - Tak, sir. Lana chciała zaprotestować. Pewnie, była zadowolona, że Vincent chciał ją chronić, ale to nie znaczyło, że tego potrzebowała. Wykonywała niebezpieczną pracę i przez większość czasu pracowała sama. Niestety, kłótnia z Vincentem byłaby tylko stratą czasu, więc cofnęła się, ale tylko trochę, gdy poprowadzili ostatnie czterdzieści metrów zanim w pełni pokazał się SUV.

~ 147 ~

Nie czekali tam na nich źli faceci. Wyciągnęła pilota z kieszeni, nacisnęła guzik i drzwi odblokowały się prawie bezgłośnie. Lana podeszła szybko, otworzyła drzwi po stronie kierowcy i usadowiła się na siedzeniu nie tracąc czasu na wyciągnięciu zawartości swoich kieszeni. To mogło poczekać, dopóki nie będą bezpieczni. Miała właśnie uruchomić silnik, kiedy Vincent pojawił się w otwartych drzwiach. Nic nie powiedział, tylko wpatrywał się w nią wyczekująco. Lana spojrzała na niego z ukosa, skupiona na programowaniu nawigacji dla szybkiej ucieczki. - Co? – zapytała z roztargnieniem. - Ja prowadzę. Lana posłała mu lekceważące spojrzenie. - Nie sądzę. Zaledwie kilka godzin temu byłeś prawie martwy. Ja prowadzę. Poza tym, nie wiesz, gdzie jedziemy. - Czy tego nie będzie w nawigacji, którą zaprogramowałaś? - Zaprogramowałam nasz wyjazd z tego miasta, nie do domu Reyes. Ot co. Vincent, nich go szlag, uśmiechnął się. - Ot co? – powtórzył. Pochyliła się i złapała klamkę, patrząc na niego zirytowanym spojrzeniem. - Może to umknęło twojej uwadze, och ty potężny, ale ratujemy nasze życie. Więc rusz się. Odsunął się, ale nie bez wzięcia odwetu za jej bezkompromisową postawę, którym był szybki, twardy pocałunek. Lana zamrugała zaskoczona, a jej serce podwoiło swoje bicie. Niebezpieczeństwo, Robinsonie – Och, niech to szlag. To nie działało. W ogóle nie powinna czuć do niego pociągu. Był arogancki i apodyktyczny i był zabójcą do szpiku kości. Nie zakochiwała się w zabójcach, zatrzaskiwała na nich kajdanki i doprowadzała ich przed sąd. Więc, dlaczego uważała Vincenta za tak cholernie nieodpartego?

~ 148 ~

Nie, nie nieodpartego. Mogła mu się oprzeć. Oprze mu się. Jeszcze jeden dzień i dotrą do Pénjamo. Znajdą tego Xuana Ignacio, dostarczą wiadomość Raphaela i to będzie wszystko. Vincent wróci do swojego życia, Lana wróci do swojego, a ich ścieżki już nigdy się nie skrzyżują. Więc dlaczego do diabła to sprawiało, że trudniej było mu się oprzeć, zamiast mniej? W jej umyśle przemknął obraz Vincenta leżącego na niej w tym gorącym więzieniu, jego oczy błyszczące miedzią, wolno wysuwające się kły, gdy opuszczał usta do jej szyi. Wciąż czuła nacisk jego twardego ciała na swoim i zadrżała w przypomnieniu przyjemności najbardziej intensywnego orgazmu swojego życia. Jeśli potrafił to zrobić jednym ugryzieniem, wyobraź sobie, co mógł zrobić, gdyby naprawdę się z nią kochał. Jej oczy przymknęły się… a potem nagle otworzyły, kiedy świadomie przywołała obraz Vincenta rozrywającego gardło Camarillo, kapiącej krwi i obnażonych kłów. Ale nawet to nie zadziałało. Camarillo był potworem, dawcą śmierci i cierpienia, tym, który bez wątpienia zabił więcej niewinnych niż powinien na swojej drodze do osiągnięcia sukcesu. Drzwi od pasażera się otworzyły i Vincent wsunął się na fotel, wypełniając pojazd swoją potężną, czystą obecnością. Lana poczuła jak jej policzki się zarumieniły. Szybko się obróciła i zajęła się dostosowaniem lusterek, a potem włączyła bieg SUV-a. - Jesteś pewny, że chcesz… Nawet nie pozwolił jej dokończyć. - Jestem pewny – przerwał jej, prawidłowo przypuszczając, że będzie chciała zapytać, czy naprawdę chce tracić czas i jechać do Reyes. - Dobrze – warknęła. – To twój pogrzeb. Jerry, jesteś gotowy? – zapytała, spoglądając na drugiego wampira we wstecznym lusterku. - Tak. Mężczyzna niewielu słów. Podobało jej się to. Zatrzymała się, żeby rozejrzeć się starannie po horyzoncie, szukając chmur pyłu albo jakichkolwiek innych oznak, że grupa Camarillo jest w drodze. Nic nie zobaczywszy, nacisnęła na gaz i ruszyła tą samą drogą, kierując się do głównej drogi, która zabierze ich do miasta. Kilka minut później znaleźli się w sąsiedztwie Reyes. Było ciemniej niż ostatni raz, kiedy tu była, środek nocy zamiast wczesnego poranka. I w tej części miasta nie było latarni. Jedynym dochodzącym światłem było to przesączające się ze środka małych ~ 149 ~

rozproszonym domów, blady odblask ekranu telewizora od tych, którzy mieli satelitę na dachu. Lana minęła krótki podjazd do domu Reyes, woląc zaparkować na ulicy w razie, gdyby potrzebna była szybka ucieczka. Vincent wysiadł z samochodu zanim wyłączyła zapłon. Kiedy w końcu obeszła pospiesznie maskę SUV-a, by stanąć obok niego, spoglądał niezadowolony na dom. - Jakiś problem? – zapytała. - Nikogo tam nie ma. Lana przyjrzała się frontowi małego domku. W oknach było ciemno, ale światło na ganku było włączone. Przypomniała sobie, że świeciło się również poprzedniego ranka, i pomyślała, że prawdopodobnie było na czas. Reyes mieszkała sama. Może nie chciała wracać do ciemnego domu po tej nocy, kiedy próbowała zabić wampira. Suka. - Może nie żyje – stwierdziła Lana i odkryła, że i tak to ją nie obchodzi. – Była w naprawdę złym stanie, kiedy stąd wychodziłam. - Powiem to inaczej – powiedział sucho Vincent. – Nikogo ani żywego ani martwego tam nie ma. - Możemy wyczuć martwe ciała – podpowiedział usłużnie Jerry, po tym jak wysiadł z tylnego siedzenia i stanął obok nich. - Hm – mruknęła Lana, zastanawiając się, w którym momencie jej życie skręciło w złym kierunku, że ta wiedza nawet jej nie zszokowała. – Prawdopodobnie posłuchała mojej rady i opuściła miasto. Vincent rzucił jej nieprzyjazne spojrzenie. Najwyraźniej wciąż miał o to żal. - Powinniśmy jechać – powiedziała Lana, pobrzękując kluczykami w swojej ręce. - Jeszcze nie – oznajmił ponurym głosem Vincent, jednocześnie przyglądając się pustemu domowi. - Ale tam nikogo nie ma, a my nie możemy się tu kręcić i czekać. To tylko kwestia czasu…

~ 150 ~

Przerwał jej głęboki dudniący odgłos. Najpierw poczuła drżenie pod swoimi stopami i rozejrzała się nerwowo. Lana kiedyś przeżyła trzęsienie ziemi, podczas wizyty u swojej matki w Kalifornii. Wszyscy tam zapewniali ją, że jeśli to było tylko 3,9 stopni w skali Richtera, to ledwie uważane jest za wydarzenie. Ale pamiętała ten głęboki, dudniący odgłos i okropne odczucie ziemi ruszającej się pod jej stopami. - Trzęsienie ziemi – wydyszała. Złapała ramię Vincenta, ale zamarła na widok jego wpatrującego się intensywnie w dom, pół przymknięty oczami, ustami odciągniętymi w grymasie, który eksponował jego lśniące kły. - Vincent? – szepnęła, a potem obróciła się, rozglądając się wkoło, gotowa do konfrontacji z jakimkolwiek zagrożeniem, przeciw któremu mieliby stanąć, ale nic nie znalazła, tylko odskoczyła z szoku, kiedy mały dom Reyes zatrzeszczał w fundamentach i powietrze wypełnił gęsty pył. Drżenie stało się gwałtownym trzęsieniem. Pęknięcia rozeszły się niczym sieć pająka wzdłuż ścian, a odgłos pękającego drewna i tłukącego się szkła mówił o tym, co działo się w środku. Światło na ganku pękło z głośnym trzaskiem i Lana zakryła oczy, żeby ochronić je przed najdrobniejszymi kruszynami szkła latającymi na niewiarygodne odległości przez ciemność. Sięgnęła do swojej kieszeni, wyciągnęła latarkę i włączyła ją akurat w chwili, by zobaczyć jak frontowe drzwi wpadają do środka zawalone połamanymi dachówkami, które spadły z dachu. Sekundy później, zewnętrzne ściany całkowicie się zapadły i cała konstrukcja się poddała, by z ostatnim trzaskiem pryskającego tynku i odłamków drewna zawalił się cały dom. I nastała cisza. Chmura pyłu i kurzu opadała wolno na pozostały stos gruzów. Nikt oprócz sąsiedzkich psów nie wydawał się martwić tym, co się stało – żadne drzwi się nie otworzyły, nie pojawili się żadni ludzie, by zobaczyć przyczyny nagłej eksplozji domu w ich sąsiedztwie. Lana zmarszczyła brwi, robiąc pełne koło, by popatrzeć na niezaniepokojonych sąsiadów. - Co zrobiłeś? – zapytała miękko Vincenta, jej oczy nadal pozostawały na cichych domach. Bardziej poczuła niż zobaczyła, że spojrzał na nią. - Zostawiłem jej i całemu miastu ostrzeżenie – powiedział, w jego zazwyczaj przyjaznym głosie była taka arogancja, że okręciła się, żeby popatrzyć na niego. - Czy oni wciąż żyją? – zapytała z zadyszką.

~ 151 ~

Vincent zmarszczył brwi. - Kto wciąż żyje? W domu nikogo nie było. Mówiłem ci to. - Mam na myśli resztę tych ludzi, jej sąsiadów. Posłał jej niedowierzające spojrzenie. - O co ci, do cholery, chodzi, Lano? Oczywiście, że tak. - W takim razie, dlaczego… – Przełknęła w suchym gardle. – Dlaczego nikt… - Ponieważ zniwelowałem odgłosy. Ponieważ jesteś tak nakręcona dyskretną ucieczką. Jezu, myślałaś, że zabiłem wszystkich tych ludzi? Jakim potworem sądzisz, że jestem? Lana przyglądała się zniszczonemu domowi i uświadomiła sobie, że cały ten hałas, jaki z siebie wydał, nie był aż tak głośny jak powinien być. Może tak było dlatego, że patrzyła jak to się działo, że to wydawało się być o wiele głośniejsze. Spojrzała na Vincenta z niepokojem. - Przepraszam, nie chciałam… Ale on już się odwrócił. - Taa, nieważne. Chodźmy stąd. Mam więcej niż dość tego miasta. Daj mi kluczyki. – Wyciągnął rękę w niecierpliwym żądaniu. - Vincent, przepraszam – powtórzyła, wręczając mu kluczyki. - Dobrze. – Odebrał je i obszedł SUV-a. – Jerry – warknął. – Do samochodu. - Tak, sir. Jerry wsiadł do tyłu i Lana szybko wsunęła się na miejsce dla pasażera, zmartwiona, że Vincent może być tak zły, że odjedzie bez niej. Zapalił SUV-a i ruszył, opony plunęły żwirem, więc pociągnęła za pas i zapięła. Rzuciła Vincentowi kilka ukradkowych spojrzeń, ale zignorował ją. Tak było, dopóki nie wjechał z powrotem na główną autostradę i skręcił na południe do Pénjamo, dopiero wtedy po raz pierwszy się odezwał, a to i tak tylko dlatego, że zadzwonił do Michaela, używając pokładowego głośnika. - Dobry wieczór, Panie – usłyszała jak powiedział Michael. ~ 152 ~

- Michael, przygotuj na jutro wieczór odrzutowiec. Potrzebuję cie w Pénjamo. - Tak, mój panie. Czy powinien sprowadzić… - Trochę mięśni, tobie pozostawiam wybór, oraz dzienną załogę. Mamy mały miejscowy interes, ale po tym zabierzesz parę dzieciaków… – Zerknął w lusterko na Jerry’ego i zmienił to, co chciał powiedzieć. – … młodych wampirów do Hermosillo. Enrique robi rzeczy, których nie powinien. Żadna niespodzianka, ale to jest wredne nawet jak na niego. Opowiem szczegóły, kiedy się zobaczymy. - Dobrze. Mam zadzwonić, kiedy przylecę? - Będzie dobrze. Coś jeszcze do zameldowania? - Nada, jefe. Odbudowa klubu ładnie idzie. - Świetnie. Widzimy się jutro wieczorem. - Jutro wieczorem, mój panie. Vincent rozłączył się bez dalszych słów. Tak naprawdę, nie powiedział ani nie zrobił nic tylko wpatrywał się prosto przed siebie przez następne czterysta kilometrów, kiedy zatrzymali się nabrać paliwo. Lana tylko czekała na taką okazję, odkąd pierwsza godzina podróży minęła w milczeniu, postanawiając, że zamieni się z Jerrym i pozwoli mu usiąść obok sfinksa, kiedy sama zdrzemnie się na tylnym siedzeniu. Kiedy w końcu wjechali na stację benzynową, wyskoczyła z pojazdu zanim jeszcze się zatrzymał. Zwykle, zgłosiłaby się do zatankowania albo zapłacenia, ale Vincent będący szowinistą starej szkoły – a starą szkołę spotkała dosłownie, ponieważ zatrzymał się w ubiegłym stuleciu – wyraźnie dał jej znać już wcześniej, że takie rzeczy to męska robota. I to jej pasowało, zwłaszcza od kiedy ten mężczyzna był we wkurzonym nastroju. Ruszyła prosto do toalety, zmieniając zdanie jak tylko ją zobaczyła i poczuła. Lata dalekich podróży nauczyły ją jak wstrzymywać, kiedy musi, a teraz to kwalifikowało się do tego. Wróciła z powrotem do SUV-a, a potem pomyślała, że kupi sobie kilka przekąsek na resztę podróży. Była głodna, a byli zaledwie w połowie drogi do Pénjamo. Nie sądziła, żeby Vincent zatrzymał się przy restauracji, nie dla niej, nie na noc, więc stanęła przed półką z przekąskami, przyglądając się niezbyt imponującemu wyborowi słodyczy i chipsów. Westchnęła, a potem obróciła się i wyszła ze sklepu z pustymi rękami. To nie była jej noc. Jerry tankował paliwo, kiedy podeszła do Suburbana. Rozejrzała się i znalazła Vincenta w pewnej odległości na pustym polu obok stacji, rozmawiającego przez ~ 153 ~

telefon. Prawdopodobnie naradzał się z Michaelem w sprawie suuuper tajnego wampirzego gówna. Nieważne. Obeszła SUV-a wkoło i pochyliła się przy Jerrym przy wlewie paliwa. To była stara stacja z pompami mechanicznymi i bez pochłaniaczy oparów, więc silny zapach benzyny połączony z jej pustym żołądkiem sprawił, że poczuła się trochę nieswojo. Ustawiła się pod wiatr, co trochę pomogło. - Hej, Jerry – odezwała się. – Nie będzie ci przeszkadzało, jeśli usiądę z tyłu na następny odcinek. Chcę się wyciągnąć… - Nie. Lana obróciła się gwałtownie na głęboki głos Vincenta. - Co proszę? - Jerry będzie siedział z tyłu. - Tak, sir – potwierdził natychmiast Jerry. Lana zacisnęła ze złości szczękę. Nic, co powie, nie przekona Jerry’ego, żeby sprzeciwił się Vincentowi. Nie wiedziała, czy tak ogólnie to była wampirza rzecz, pozostałość po dniach bycia niewolnikiem, czy też szkolenia wojskowego przedtem. Wiedziała tylko, że to było frustrujące jak diabli. - Jakie to ma znaczenie? – zapytała ostro… Vincenta, nie Jerry’ego, ponieważ nie widziała w tym sensu. - Ma znaczenie – powiedział beznamiętnie, a potem zmienił temat, jakby sprawa była postanowiona. – Możemy dzisiaj w nocy dojechać do Pénjamo, ale tam nie pojedziemy. Nie chcę wpaść w nieznaną sytuację ze świtem na karku. Zatrzymamy się niedaleko miasta i pojedziemy tam jutrzejszej nocy. Lana patrzyła na niego bez słowa. Mogła się sprzeczać. Ale znowu, jaki to miało sens? Vincenta w jego czarującym nastroju można było przekonać. Tego Vincenta? Pana wszechświata, moje-słowo-jest-prawem Vincenta? Nie ma szans. Obróciła się na pięcie i wsiadła na przednie siedzenie, ale kiedy odjeżdżali ze stacji, postanowiła, że nie da się zastraszyć i nie umrze, żeby uczynić życie Vincenta łatwiejszym.

~ 154 ~

- Myślę, że powinniśmy pojechać prosto do Pénjamo, albo przynajmniej tak blisko jak możemy przed wschodem słońca. W ten sposób będziesz mógł wcześniej zacząć jutrzejszej nocy. - I dlatego to ja prowadzę – powiedział Vincent. – Zatrzymamy się przed Pénjamo. - Posłuchaj, dupku – rzuciła nagle wściekła. – Mogę nie prowadzić, ale nie zapominaj, kto śpi przez cały dzień, a kto nie. Mogę zniknąć w ciągu dziesięciu minut po wschodzie słońca i gdzie wtedy będziesz? W jakimś przemiłym meksykańskim miasteczku bez samochodu, tam będziesz. - Świetnie, księżniczko. Wybieraj miasto, gdzie się zatrzymamy. Ale nie obchodzi mnie, co mówisz, bo nie pojadę do żadnego pieprzonego miejsca w Pénjamo ze słońcem za plecami. - Świetnie – mruknęła Lana i pochyliła się nad swoim telefonem. Przejechali kilkanaście kilometrów w milczeniu, kiedy zaskoczył ją mówiąc. - Nieczysto grasz, kochanie. A to mnie podnieca. Lana prychnęła całkiem nie jak dama. - Wszystko, co ma waginę i bicie serca, cię podnieca. - Nic na to nie poradzę, że kobiety nie mogą mi się oprzeć. - Nie wszystkie kobiety – warknęła, ale rzuciła mu ukradkowe spojrzenie. Wyglądało na to, że jakikolwiek robak wiercił się w jego tyłku, ponownie zabrał się do roboty. Może dostał dobre wiadomości podczas swojej tajemniczej rozmowy telefonicznej, albo może po prostu był w nastroju sukinsyna. Tak czy inaczej, nie czuła się w obowiązku zachowywać miło, więc trzymała oczy na telefonie i nic nie mówiła, sięgnęła do nawigacji i zaprogramowała kierunek do motelu jakieś sto pięćdziesiąt kilometrów na północ do Pénjamo, który miał wolne pokoje. Vincent przeniósł wzrok, żeby spojrzeć na ekran nawigacji, ale jego jedyną odpowiedzią na pokazanie się mapy, było chrząknięcie. Lana zamknęła oczy i oparła się o drzwi, udając, że śpi. Vincent zachichotał rozbawiony i przypomniała sobie, zbyt późno, że mógł powiedzieć, kiedy oszukiwała. Ale postanowiła udawać, więc trzymała oczy zamknięte, dopóki w końcu nie przysnęła.

~ 155 ~

Obudziła się, kiedy SUV się zatrzymał, jej oczy otworzyły się w chwili, gdy Vincent wyłączył silnik i pchnął drzwi. - Mam nadzieję, że mają pokoje – powiedział sucho, kierując się do biura. Lana usiadła zaniepokojona, zmartwiona, czy nie zrobiła błędu, pomimo poszukiwań w swoim telefonie, że samotny motel w małym mieście może nie mieć pokojów i teraz będą musieli gnać, by znaleźć bezpieczne miejsce dla Vincenta i Jerry’ego przed świtem. Ale kiedy wysiadła z SUV-a i lepiej przyjrzała się motelowi, zrozumiała komentarz Vincenta, co do tego miejsca – to było kąśliwe spostrzeżenie, co do jakości noclegu, a nie ilości miejsc. Motel wyglądał tak, jakby został zbudowany jakieś pięćdziesiąt lat temu, jeśli nie więcej. Farba odłaziła, a balustrada schodów prowadzących na drugie piętro była jedzona przez rdzę. Przyglądała się budynkowi z grymasem, zastanawiając się czy nie lepiej byłoby być na drugim piętrze, gdyby budynek się zawalił – przynajmniej spadłbyś na gruzy – czy na parterze, żebyś nie upadł zbyt daleko. Zza nią otworzyły się drzwi SUV-a i wysiadł Jerry, poruszał się tak cicho, że gdyby nie odgłos pochodzący od drzwi, nie wiedziałaby, że tam jest. - Źle go osądzasz, wiesz – powiedział bez wstępu. Spojrzała na zwykle małomównego wampira. - W ogóle go nie osądzam – stwierdziła, wiedząc, ze rozmawiają o Vincencie. Mina Jerry’ego się nie zmieniła. - Ostatnie dwa lata spędziłem w miejscu, gdzie moje życie zależało do trafnego zgadywania, o czym myślą ludzie wokół mnie, przewidywania ich potrzeb i pragnień nawet zanim oni sami wiedzieli, jakie one są. Znam ludzi, Lano. Vincent mógł zabić wszystkich ludzi Camarillo, ale zdecydował się tego nie robić. - Zabił Camarillo. A poza tym, jedynym powodem, dla którego nie zabił pozostałych, był ten, że się spieszyliśmy. Jerry uśmiechnął się, jakby powiedziała coś głupiego. - Mógł zasłać tę posiadłość ciałami, zostawić miasto duchów i wyjść przez bramę. Zamiast tego nawet nie zabił José.

~ 156 ~

- José był nieszkodliwy – nalegała, ignorując cichy głos wątpliwości szepczący z tyłu jej głowy. Potrząsnął głową. - Widziałem jak José całkiem beztrosko odciął ręce mężczyźnie, który ukradł narkotyki. Vincent to honorowy mężczyzna, Lano. - Skąd to wiesz? – zapytała, trzymając się swoich argumentów. – Właśnie go spotkałeś, a poza tym nazywasz go panem. Gdzie tu jest różnica w tym, czym był dla ciebie Camarillo? Jego uśmiech stał się niemal pełen politowania. - To prawda, że Vincent jest moim panem, ale ja nie jestem jego niewolnikiem. Tak, jestem mu winien moją lojalność, ale dana jest z własnej woli. W zamian, on będzie mnie chronił. Z pewnością nie widzisz różnicy? W swoim czasie, będę walczył za niego, nie dlatego, że będzie tego żądał, ale ponieważ jest kimś, za kim chętnie pójdę, kimś, kogo z honorem będę bronił. – Obrócił się i spojrzał jej prosto w oczy. – Pewnego dnia będzie rządził tym terytorium, a ja z dumą stanę w szeregu jego wojowników. - Skąd to wszystko wiesz? Wzruszył ramionami. - Co nieco mi powiedział, ale większość… po prostu wiem. W tym momencie z biura wyłonił się Vincent, obracając brelokiem od kluczy między palcami. - Dobre wieści, dzieciaki – ogłosił. – Mają pokoje! Lana przewróciła oczami. Może któregoś dnia zostanie Panem Meksyku, ale w tej chwili, był po prostu wielkim bólem w jej tyłku. - Góra czy dół? – zapytała, wciąż martwiąc się tym całym scenariuszem o zburzeniu się budynku. - Góra. Wolę raczej spaść na dół niż zostać uwięzionym na dole. Posłała mu ostre spojrzenie. Powiedział jej, że nie potrafi czytać jej myśli. Więc czyżby myśleli podobnie? Cholera. To było nawet jeszcze bardziej przerażające niż ~ 157 ~

jakby potrafił czytać jej myśli. Idąc za Jerrym na tył SUV-a, wyciągnęła swój worek i ich trójka uformowała małą paradę do schodów, które były w każdym calu tak rozklekotane jak wyglądały. Szli antresolą, dopóki Vincent nie zatrzymał się przed jednymi z kliku drzwi, manipulując przy nich lekko. Przekręcił klucz ze zgrzytem i wszedł do ciemnego pokoju, a potem ruszył prosto do lampy przy łóżku i włączył ją, najwyraźniej na jej potrzeby. - Och, patrzcie, mamy kablówkę – powiedział Vincent zjadliwie. Posłał jej spojrzenie przez pokój, jedna brew uniosła się w górę, jakby komentując opłakany stan motelu, do którego ich przysłała. Lana unikała jego spojrzenia, w duchu się zgadzając. - Interesujący wystrój – stwierdziła, przyglądając się wyblakłej, ale kiedyś kolorowej narzucie, patrząc na samotne, dziwnie umieszczone okno wysoko w górze na tylnej ścianie i myśląc, że jakoś będą musieli je zakryć. - Ściany są dość grube, a brak okien prawdopodobnie trzyma chłód w pokoju – odezwał się Jerry z wyjaśnieniem. Lana przytaknęła nieobecna. Jej uwagę przykuło pojedyncze łóżko. Śpiący jak zabity czy nie, Vincent chyba nie spodziewał się, że wszyscy troje będą… - Ty śpisz tutaj, Jerry – powiedział Vincent, najwyraźniej znowu wyczuwając jej myśli. Obejrzała się, żeby zobaczyć, co ma na myśli, i zdała sobie sprawę, że tak naprawdę pokój był apartamentem, z prawie identycznym pokojem po drugiej stronie cienkich drzwi, które Vincent otworzył na wewnętrznej ścianie. Jerry kiwnął głową i podszedł do niego bez komentarza, podczas gdy Lana zmarszczyła brwi na Vincenta. - Czy w tym pokoju są drzwi wyjściowe? – zapytała. - Nie, nie ma też okna. Wątpię, żeby Jerry miał coś przeciwko, ponieważ jest przyzwyczajony do dużo gorszych warunków. Poza tym ma swoją własna łazienkę z oknem, jeśli chce powietrza. - W takim razie obaj powinniście tam spać. Ja zostanę tutaj w razie, gdyby ktoś przyszedł węszyć. Vincent prychnął. ~ 158 ~

- Taa, nie sądzę. Nie będę spał z Jerrym. - No cóż, w takim razie mogę… - I ty też nie – warknął, zgadując jej następną sugestię, mimo że chciała powiedzieć to żartobliwie. Jedyne, co miało sens, to dwa wampiry śpiące w sypialni bez okna, podczas gdy ona będzie spała tutaj. Więc dlaczego robił trudności? - Nie rozumiem – powiedziała, trzymając się na cienkiej nitce cierpliwości. – Jesteś wkurzony na mnie całą noc, ledwie się do mnie odzywasz, a teraz nagle nalegasz, żebyśmy spali w jednym łóżku? Ty nawet nie lubisz… Bez ostrzeżenia Vincent się poruszył i już stał przed nią, ich ciała się dotknęły, jego duża, ciepła dłoń przykryła jej policzek. - Bardzo cie lubię, kochanie – wyszeptał. Gorąco przetoczyło się przez każdy centymetr ciała Lany, ten jeden dotyk zapalił żywe wspomnienie o gorącym oddechu Vincenta na jej szyi, żądle jego ugryzienia, co zbyt szybko zlało się w burzę odczuć, które zbudowały się w orgazm niepodobny do niczego, co kiedykolwiek doświadczyła. Zrobiła na ślepo krok w tył, uderzając się o ostry narożnik komody z taką siłą, że przejaśniło jej się w głowie. Zamrugała i przesunęła się na bok, tworząc jeszcze więcej przestrzeni między nią, a uwodzicielskim dotykiem Vincenta. - Jest prawie świt – powiedziała opryskliwie, powstrzymując się od kłótni w sprawie ustaleń o spaniu. Przecież, co to miało za znaczenie? Jak tylko nastanie dzień, to będzie tak, jakby Vincenta w ogóle nie było. – Chcesz wziąć prysznic? - To było zaproszenie? Powiedział to lekko, ale spojrzenie w jego oczach przeczyło droczącemu się tonowi w jego słowach. - Vincent – powiedziała prawie desperacko, ale złość również zaczynała zasypiać. Igrał z nią i nie cierpiała tego. - Dobrze – odpuścił, przeciągając słowo i czyniąc je wyraźnie bolesnym. – Wezmę prysznic. Nie wychodźcie z pokoju. - Tak, Panie.

~ 159 ~

Powiedziała to sarkastycznie, ale rzucił jej pół uśmiech, w typowym Vincentowym stylu, a potem zaczął się rozbierać zanim ruszył do małej łazienki pokazując każdy centymetr swojego nagiego ciała. Każdy centymetr. Lana wciągnęła wdech, trzymając go, dopóki drzwi się nie zamknęły i włączył się prysznic. Dzięki Bogu za Jerry’ego. Ponieważ ona była słaba. Gdyby drugiego wampira nie było klika kroków dalej, prawdopodobnie w tej chwili byłaby już pod tym prysznicem razem z Vincentem. Wpatrywała się w zamknięte drzwi łazienki i marszczyła brwi, nie wiedząc czy jest rozczarowana czy wdzięczna za swoją obecną sytuację. Jedno wiedziała na pewno, że była zmęczona. Wycieńczona. Jednak nie aż tak zmęczona, żeby usiąść na tej narzucie. Odrzuciwszy wyblakłą i wytartą kapę w kąt, usiadła na łóżku i rozwiązała buty, które ściągnęła po kolei, a potem skarpetki. Przyjrzała się niepewnie dywanowi, a potem pomyślała o założeniu z powrotem brudnych skarpet na spocone stopy, ale powiedziała sobie do diabła z tym. Zbyt dobrze było jej w bosych stopach. Więc zignorowała prawdopodobieństwo, że dywan nie był czyszczony w ostatniej dekadzie czy trzech i z przyjemnością podwinęła palce u stóp. Nie było tu szafy, tylko haczyki na ścianie obok drzwi. Powiesiła swoją kurtkę i zapragnęła również zdjąć swoje ubranie. Podróżowali stale na południe i temperatura się podnosiła, wraz z wilgocią, więc w pokoju było gorąco i duszno. Rozejrzała się za jakimś termostatem albo panelem wiatraka, ale nic nie znalazła. Normalnie, otworzyłaby drzwi i wpuściła trochę powietrza, ale Vincent chyba by się wściekł, gdyby wyłonił się spod prysznica i odkrył otwarte drzwi. Nie dlatego, że był nagi. Nie, to w ogóle go nie martwiło, tego była pewna. Ale dlatego, że wciąż nie wiedzieli, czy ludzie Camarillo siedzieli im na ogonie. Przeniosła spojrzenie na samotne okno, które jak powiedział Jerry było dla cyrkulacji. Do otwierania i zamykania go służyła korbka, ale rozejrzawszy się wkoło nie znalazła niczego, czym można było ją sięgnąć aż u sufitu. Zaczęła przyglądać się meblom, sprawdzając, co mogłoby posłużyć za drabinę, a potem westchnęła. To nie miało znaczenia. Okno i tak trzeba będzie zasłonić, ponieważ ten uparty dupek wampir nalegał na spanie tutaj zamiast z Jerrym. Mrucząc przekleństwa przeciwko wampirom, tak ogólnie i jednego w szczególności, podeszła by dokładniej przyjrzeć się oknu i zobaczyła resztki rolety utkniętej u góry ramy. To była sama skorupa brudu i tłuszczu, że stapiała się z cieniem na suficie w słabo oświetlonym pokoju, i to dlatego jej nie widziała. Brakowało również

~ 160 ~

jakiekolwiek pręta albo łańcuszka, ale mogła to opuścić, gdyby… Wróciła do swojego wcześniejszego przyglądania się meblom. Był tu malutki stolik i dwa różne krzesła, ale nic z tego nie wydawało się być dość wytrzymałe, żeby unieść jej ciężar. Chociaż stół… przyciągnęła go do ściany pod okno i wspięła się. Stół tak naprawdę był trochę za wysoki, więc musiała pochylić głowę, żeby nie uderzyć się o sufit. Zbadała roletę i odkryła, że podczas gdy pręt był totalną historią, to sznurek wciąż tam był, splątany i powiązany, ale działał. Na szczęście, czy to w wyniku słabego planowania czy głupiego szczęścia, nie zdjęła swoich spodni i wciąż miała w kieszeni mały nóż. Nie dbając o to, że trzeba będzie z powrotem podciągnąć roletę, po prostu wyciągnęła nóż i przecięła sznurek, który uwolnił listewkę i ta zsunęła się w dół po brudnym aluminium. Lana zakrztusiła się od Bóg wie jak wielu latach brudu i kurzu zgromadzonych w środku. Pomachała ręką przed swoją twarzą i przyjrzała się teraz opuszczonej rolecie, poprawiając ją lekko, by zatkać tak dużo światła jak to było możliwe. W jej oczy nie świeciło pełne słońce, ale też nie było to zaciemnione niebo. Przez chwilę zaniepokoiła się o Vincenta pod prysznicem, martwiąc się, że coś usłyszał, ale potem woda się wyłączyła i mogła słyszeć jak się porusza. Zeszła na dół, potem pospieszyła do swojego worka i rzuciła go na łóżko. Drzwi się otworzyły i zmusiła się do przeglądania swoich rzeczy, rozdzielając czyste od brudnych, licząc skarpetki. Wszystko, byle tylko uniknąć myślenia o Vincencie stojącym kilka kroków od niej i prawdopodobnie nagiego. Zastanowiła się, czy to był jego zwyczaj chodzić w ten sposób, czy tylko robił to, żeby ją trochę potorturować. Nie, żeby już nie była storturowana. Ani trochę. - Prysznic jest cały twój, Lano – zagruchał. Jak on to zrobił? Sprawiał, że każdy dźwięk był taki uwodzicielski. Mówił jej najzwyklejsze rzeczy, ale jego głęboki, gładki głos, proste słowa wywoływały gęsią skórkę na całej jej skórze. Walczyła, żeby kontrolować reakcje swojego ciała, wiedząc, że zmysły wampira mogą wyczuć rzeczy, o których raczej nie chciała, żeby wiedział. - Dzięki – powiedziała nie patrząc. – Jak daleko do wschodu słońca? – zapytała z ciekawością, myśląc o świetle słonecznym za oknem. - Oficjalny wschód słońca już był – odparł, zaskakując ją. – Ludzie określają wschód słońca z pierwszym promieniem słońca na horyzoncie. Potężne wampiry… – Przy tym dotknął swojego torsu. I, tak, był kompletnie nagi. – … potrafią się powstrzymać aż pokaże się w pełni – wyjaśnił.

~ 161 ~

- Możesz wyjść na takie światło? – zapytała, bardziej ciekawa niż zakłopotana. Podszedł do łóżka i odchylił nakrycie. Lana odskoczyła, jakby płonęło, a potem zakryła swoją reakcję łapiąc swój worek i przenosząc się na dobrze zużytą komodę. Vincent nie odpowiedział na pytanie. Zamiast tego zapytał. - Chodzi tylko o to, że jestem blisko ciebie, kochanie, czy raczej o to, że tu jest gorąco? - Jest gorąco – przyznała. Usłyszała szelest skóry o nakrycie i ośmieliła się ponownie odwrócić. Vincent siedział na łóżku, oparty plecami o marne wezgłowie, białe prześcieradło było ledwie naciągnięte na jego biodra i było całkowitym kontrastem do jego pięknej kawowej skóry, którą odziedziczył po swojej gwatemalskiej matce. Zachichotał niskim, męskim śmiechem, który uniósł jej oczy na spotkanie jego, a jego uśmiech był jeszcze bielszy niż prześcieradło i tysiąc razy seksowniejszy. Oczywiście, jeśli ktoś uważał, że te prześcieradło dość go okrywało. Stłumiła jęk. - Odpowiesz na moje pytanie? – zapytała, będąc w stanie - ale tylko trochę zachować swój głos chłodnym i oficjalnym. – Jeśli możesz być przytomny w tym świetle, to możesz wyjść na zewnątrz? - Nie powinienem ci tego mówić – powiedział, posyłając jej szacujące spojrzenie, ale potem wzruszył ramionami. – Nie, słońce to słońce, nieważne czy promień czy całe. Tylko sen potrafię wstrzymać. Niestety, nawet ten czas jest krótki, więc nie mogę cię uwieść tak jak na to zasługujesz. Ale mamy czas, żeby się popieścić, jeśli chcesz. – Jego mina była idealnie niewinna… i nie oszukała jej ani na chwilę. Lana posłała mu ponure spojrzenie, które zmieniło się w badawcze, gdy uświadomiła sobie nie tylko to, co powiedział, ale też jak powiedział. - Twój angielski jest bardzo dobry, wiesz – skomentowała. – Kolokwializmy takie jak ten, popieścimy się, są najtrudniejsze do nauczenia. Vincent wyciągnął ręce nad głowę, potem splótł palce i założył dłonie za głowę, a jego mięśnie poruszały się kusząco. Musiał wiedzieć jak wygląda, musiał zrobić to celowo. - Mój zastępca, Michael, jest Amerykaninem – powiedział, rozkładając się. – Urodził się i wychował w Kalifornii, wcale nie tak dawno temu. Jest mój mniej niż ~ 162 ~

dwadzieścia lat. Do tej pory jego hiszpański znacznie się poprawił, ale wciąż woli amerykańskie rozrywki - telewizję i filmy, sport. A pomiędzy sobą zawsze rozmawiamy po angielsku. To pomaga utrzymać nasze zdolności językowe. - No cóż, to działa. - Michael będzie zadowolony słysząc to. – Jego powieki opadły i posłał jej senny uśmiech. – Przepraszam, kochanie. Musimy odłożyć nasze pieszczoty na później. Jego ramiona opadły do jego boków i zsunął się w dół łóżka, a potem przetoczył na brzuch. I zapadł w sen. - Vincent? – zawołała Lana, żeby być pewną. Ale nie było odpowiedzi. Podeszła na paluszkach do łóżka, a potem zastanowiła się, dlaczego się skrada. Stała tak, podziwiając fizyczną perfekcję pleców Vincenta – mięśnie i ścięgna i kręgi jego kręgosłupa, górną krzywiznę jego twardego tyłka. Był prosto z książki anatomii. Czując się jak zboczeniec za gapienie się, Lana szybko podciągnęła prześcieradło do jego pasa, ale nie dalej. Zrobi się jeszcze goręcej zanim skończy się dzień. Oparła się silnemu pragnieniu umieszczenia pocałunku na jego ramieniu na dobranoc, i obróciła się, podchodząc do swojego worka i rozbierając się do naga. Kiedy w końcu weszła pod prysznic, odkryła, że tak jak w innych miejscach, gdzie się zatrzymywali, ciśnienie wody było do bani. Ale woda była gorąca i obfita, więc nie spieszyła się, zmyła z siebie pot po spędzeniu całego dnia na wędrówce pod i ze wzgórza, przebywaniu w tym strasznym, betonowym więzieniu. Nawet umyła włosy i nałożyła odżywkę na swoje długie włosy. Zanim otworzyła drzwi łazienki i wyjrzała, by upewnić się, że Vincent śpi, czuła się tysiąc razy lepiej. Podchodząc nago do swojego worka, rozważała opcje. Gdyby była rozsądna, całkowicie by się ubrała i spała na wierzchu prześcieradła tak jak u Marisol. Ale w pokoju było tak gorąco, a Vincent nie zauważy różnicy, kiedy wstanie i ubierze się zanim obudzi się wieczorem. Mogła nastawić budzik w swoim telefonie – który był w pełni naładowany, ponieważ ona i Vincent na przemian ładowali swoje telefony podczas jazdy – żeby ją obudził przed zachodem słońca. No i zabrała ze sobą krótkie, jedwabne spodenki i podkoszulkę do spania, nawet nie myśląc, że z kimkolwiek będzie dzieliła łóżko. Wciąż próbując się przekonać, wróciła do łazienki i uczesała swoje długie włosy, poświęcając czas, żeby je dokładnie wysuszyć i prawdopodobnie podwajając

~ 163 ~

miesięczny rachunek motelu za prąd. I, jak się okazało, to właśnie sprawiło, że podjęła decyzję. Gdy jej włosy wyschły, były jak ciepły koc na jej plecach. A, w połączeniu z dusznym powietrzem w pokoju, nie było mowy, żeby całkiem się ubrała, nie jeśli chciała zasnąć. Bo naprawdę potrzebowała snu. Więc, po dokładnym sprawdzeniu godziny zachodu słońca, nastawiła telefon, wciągnęła spodenki i koszulkę, i wsunęła się pod zaskakująco pachnące czystością prześcieradła. Wypuściła długi, pełen ulgi wydech, gdy położyła głowę na poduszce i, zanim mogła wciągnąć następny, zasnęła.

Tłumaczenie: panda68

~ 164 ~

Rozdział 12 Vincent obudził się na równy oddech śpiącej obok niego Lany. Otworzył oczy. Leżała na boku, tyłem do niego, tak blisko, że jędrna krzywizna jej tyłka mogła przycisnąć się do jego uda, gdyby głębiej oddychała, tak blisko, że gdyby choć odrobinę przesunął swoją głowę, mógłby zanurzyć twarz w czystym zapachu jej pięknych włosów. Przesunął się ostrożnie na bok i jej włosy popieściły jego skórę niczym ciepły jedwab. Uniósł się na łokciu i zamarł na widok nagiego ramienia, na błysk jej skóry w słabym świetle. Wziął prześcieradło w dwa palce, zsunął je powoli w dół i wciągnął długi wdech. To nie była jej zwykła zbroja składająca się z dżinsów i koszuli. Miała na sobie małe, niebieskie szorty, tak krótkie, że obnażały całe jej zgrabne nogi. A do tego, rozciągliwy podkoszulek, który podkreślał krzywiznę jej krągłych piersi, jej sutki były bliźniaczymi szczytami kuszącego koloru widocznego pod cienkim, białym materiałem. Vincent zjadał ją oczami, a miedziany błysk jego głodu dotykał jej lśniącej skóry. Czy był zrobiony z kamienia, że sądziła, iż się oprze? Nawet nie udawała narzucać dystansu między nimi. U Marisol, spała całkowicie ubrana i na wierzchu prześcieradła, a to było olbrzymie łóżko. To łóżko ledwie mieściło ich dwoje, a mimo to zdecydowała się założyć to prawie nic i przyciskała swoje kuszące pośladki do jego boku. Błysk światła przyciągnął jego uwagę i poruszył się z wampirzą szybkością. W mgnieniu oka zidentyfikował źródło, sięgnął przez nią i wyłączył dźwięk jej komórki zanim zaczęła dzwonić. Spojrzał na telefon i uśmiechnął się. A więc to tak. Nastawiła alarm, ponieważ jakieś źródło danych powiedziało jej, kiedy jest zachód słońca, myśląc, że wstanie i ubierze się zanim on się obudzi. Powiedział jej, że może obudzić się przed oficjalnym zachodem. Najwyraźniej błędnie wyciągnęła wnioski, co do wschodu i zachodu słońca, nie uświadamiając sobie, że on również może obudzić się wcześniej. Jego uśmiech stał się jeszcze szerszy, gdy upuścił telefon po swojej stronie łóżka, a potem pochylił głowę, by zaciągnąć się jej słodkim, ciepłym zapachem. Była niezwykła, ta jego Lana. Kobieta, która była na tyle mądra i odważna, by zakraść się do posiadłości narkotykowego bossa w potrzebie uwolnienia wampira, którego ledwie znała, i wystarczająco wspaniałomyślna, żeby nakarmić tegoż wampira swoją własną

~ 165 ~

krwią, chociaż prawdopodobnie nigdy wcześniej nie rozważała zrobienia takiej rzeczy. Z zawodu łowca nagród, uzbrojona po zęby, przyzwyczajona do zdejmowania zbiegów – czasami niebezpiecznych i dużo większych od niej – podczas swojego zadania. Ale ponad to wszystko, Lana była przede wszystkim kobietą, ze swoją satynową, słodko pachnąco skórą i całym tym ciepłem, jedwabistymi włosami, które chciał owinąć wokół swojej pięści i trzymać, gdy będzie wbijał się głęboko w mokre gorąco między jej udami. Zanurzył nos w krzywiźnie jej szyi i zaciągnął się mocno. Mógł poczuć delikatny bukiet jej krwi, słyszał jak płynie żyłami pod jej skórą. Ledwie dotknął ustami jej nabrzmiałej żyły, gdy usłyszał zmianę jej oddechu i wiedział, że już niedługo się obudzi i ucieknie od niego. Odsunął jej włosy swoim policzkiem i właśnie zaczął tworzyć trochę przestrzeni miedzy nimi, gdy jęknęła miękko, co strzeliło prosto do jego fiuta. Wstrzymał oddech, gdy podniosła rękę i sięgnęła przez ramię, by chwycić tył jego głowy, pieszcząc go, przynaglając go, by się przybliżył. Vincent stłumił warknięcie posiadania. Jego język wysunął się z ust, by posmakować słodko-słonej skóry jej szyi, a to był smak, który zapamiętał z poprzedniej nocy, kiedy obudził się w ludzkim więzieniu, smak, który spowodował wysunięcie się kłów od głodu, który sprawił, że jego fiut jeszcze bardziej stwardniał i czubek dotknął jej okrytego jedwabiem biodra. - Vincent – szepnęła i przekręciła się do niego, unosząc twarz na jego pocałunek, jej usta były miękkie i pełne, jej język niepewny, gdy wsunął się do jego ust, ocierający się o czubki jego kłów. Vincent warknął, miękko i nisko, gdy pogłębił ich pocałunek, zasysając jej język do swoich ust, plącząc go ze swoim własnym, gdy pieścił jej wargi, poruszając się wolno, zmysłowo. Vincent uwielbiał całować kobiety, uwielbiał ślizganie się ich miękkich ust o jego, smakować ich usta. Teraz było o wiele lepiej niż przy pierwszy dotyku kobiecych ust, przy pierwszym pocałunku, który mówił mu o niej tak wiele. Czy była niepewną kochanką, czy też namiętną, niebezpieczną, pewną siebie? Lana Arnold była oboma. Kobietą o wielkiej namiętności, która bała się dać zbyt wiele, bała się oddać kontrolę. Ale wiedział to zanim ją dotknął. Pocałunek był przysłowiową wspaniała kropką nad i tym, co już o niej wiedział. I chciał więcej. Zawinął palce jednej dłoni wokół jej biodra i wciągnął ją w zagłębienie swojego ciała, pozwalając jej poczuć twardą długość jego podniecenia, nakrywając jej usta z jeszcze większą siłą.

~ 166 ~

- Vincent – szepnęła raz jeszcze, jej ciało wiło się przy jego, jej palce zakręciły się w jego włosach. A potem jej oczy gwałtownie się otworzyły i zamarła. Cholera. Vincent natychmiast zdał sobie sprawę, że się obudziła. Śniła o nim, może – prawdopodobnie – będąc więcej niż w pół śnie. I nie była szczęśliwa, że obudziła się w jego ramionach. - Vincent? – powiedziała zupełnie innym tonem, jej policzki zarumieniły się z zażenowania zanim jej ręka opadła i sama stoczyła się z łóżka. – Co to… – chciała zapytać, a potem, z opóźnieniem, chyba przypomniała sobie, co ma na sobie, więc ruszyła do komody i pochyliła się nad workiem, żeby wyciągnąć świeże ubranie. – Nie chciałam, to znaczy… jeszcze spałam… śniłam. Nie o tobie, ale… Vincent odprężył się na poduszce i podziwiał widok małych, satynowych szortów naciągniętych na ponętne pośladki. Wciągnął zapach jej podniecenia. Taa, wolałby raczej w tej chwili zatopić się w jej cipce, ale ten widok był równie miły, a poza tym wielką przyjemność dawała mu świadomość, że Lana Arnold tak bardzo go pragnęła, że nawet o nim śniła. Co znaczyło, że będzie ją miał. Lana przycisnęła ubrania do piersi i uciekła do łazienki, zamykając za sobą drzwi. Vincent wziął jej telefon i odłożył na nocny stolik, tam gdzie przedtem go zostawiła, tak żeby niczego nie podejrzewała. Potem z powrotem się położył i zaczął sobie obciągać, słuchając ruchów Lany w łazience i wyobrażając sobie, że wślizguje się za nią i ściąga te śliczne, małe szorty, a potem wsuwa swojego kutasa w jej mokrą i gotową cipkę, by pieprzyć ją aż zacznie krzyczeć. Doszedł z jękiem i uśmiechem na twarzy.

***

- Przepraszam za… wcześniejsze. Wciąż spałam – powiedziała Lana, udając, że jest pochłonięta pakowaniem swoich rzeczy. Była zbyt upokorzona, żeby spojrzeć Vincentowi w twarz. Byłoby łatwiej, gdyby mogła powiedzieć, że ją wykorzystał, a nie, że go pragnęła. Ale wiedziała, że to nieprawda. Śniła o nim, a dokładnie o tym, co robili, kiedy w końcu się obudziła. Śniła o przetoczeniu się pod potężne ciało Vincenta,

~ 167 ~

które przycisnęłoby ją do materaca, o jego kolanie między jej nogami, które rozdzieliłoby jej uda, podczas gdy kochałby się z nią swoim ustami. W jej śnie, wiedziała, że to był tylko początek tego, co by jej zrobił, a ona powitałaby go z radością. Ale wtedy się obudziła i uświadomiła sobie, że to było coś więcej niż sen. Mimo to, kusiło ją, że kontynuować. Ale Vincent wyczuł zmianę jej świadomości tuż przed nią i zarejestrował jej zaskoczoną reakcję. I, niech to szlag, zatrzymał się. Chociaż raz chciałaby, żeby zachował się jak palant. Byłoby o wiele łatwiej mu się oprzeć, gdyby był palantem. - Nie ma za co przepraszać – zapewnił ją, zapinając swoją torbę i kierując się obok niej do drzwi. – Śniłaś… Myślała, że po prostu odpuści, ale chociaż nie był palantem, wciąż był Vincentem. - … o mnie – dodał, pochylając się, żeby wyszeptać te słowa prosto do jej ucha, gdy przechodził obok. Jego oddech był ciepły, łaskoczący i poruszył kilka kosmyków jej włosów, które wysunęły się z warkocza. Lana zadrżała. Nigdy nie pragnęła nikogo w sposób, w jaki pragnęła Vincenta. Była dorosłą kobietą, dwudziestodziewięcioletnią, na miłość boską. Dave Harrington mógł być jej pierwszym, ale z pewnością do diabła nie będzie jej ostatnim. Miała dobrych kochanków i złych, niektórych czułych, niektórych… nie. Ale nigdy nie doświadczyła takiej czystej, palącej żądzy, jaką czuła do Vincenta. Wyprostowała się, podnosząc worek, gdy z sąsiedniego pokoju wyłonił się Jerry. Miał na sobie to samo ubranie, jakie nosił poprzedniego dnia, ponieważ nie miał niczego innego. Lana zanotowała sobie, żeby poprosić Vincenta, by zatrzymał się gdzieś, żeby Jerry mógł iść na zakupy. Ale pomimo pogniecionych i brudnych ubrań, Jerry wyglądał na bardziej świeżego i wypoczętego, i najwyraźniej wziął prysznic. - Dobry wieczór, Lano. - Hej, Jerry. Dobrze spałeś? - Tak, dziękuję. - Przepraszam za brak klimatyzacji. Ale przynajmniej było łóżko, co? - Te sprawy nie mają znaczenia. Natomiast znaczenie ma to, że po raz pierwszy od dwóch lat, obudziłem się nie obawiając się o moje życie.

~ 168 ~

Lana spojrzała na niego z konsternacją. - Vincent to sprawił. Obudziłem się i wiedziałem, że jestem bezpieczny. – Posłał jej uśmiech zmieszany ze smutkiem, a potem minął ją i wyszedł. Patrzyła za nim. Miał rację. To sprawił Vincent. Uwolnił Jerry’ego od bardzo długiego życia w strasznej niewoli. Westchnęła. Dowody się piętrzyły i to potwierdzało, że Vincent nie był palantem. O rany, miała kompletnie przesrane.

Tłumaczenie: panda68

~ 169 ~

Rozdział 13 - A więc, Jerry – powiedział Vincent, gdy wyjechali z motelu – co możesz mi powiedzieć o tym Salvio Olivarezie? - Sądzę, że został uczyniony wampirem w tym samym czasie, co ja. Przed tym był kapitanem w Meksykańskiej Policji. - Jakie jest nazwisko jego tak zwanego pana, wiesz? - Domingo Poncio, ale nie wiem, czy to jest jego prawdziwe nazwisko. - Prawdopodobnie nie – skomentował Vincent. – Ci faceci zwykle używają pseudonimów. Co on robi dla kartelu? - Torturuje ludzi, a potem ich zabija. Przeważnie dla informacji. Czasami eliminuje rywali, ale nie zawsze. Przynajmniej tyle powiedział mi Salvio. Ale nasze rozmowy były krótkie i rzadko prywatne. Zazwyczaj tylko kilka wymienionych słów, kiedy nasi panowie byli zbyt zajęci swoimi interesami, żeby zwracać na nas uwagę. - Czy ten Poncio ma armię? Swoich własnych strażników? – zapytała Lana. - Odniosłem wrażenie, że pracuje sam, oczywiście oprócz Salvio. Salvio jest jego ulubioną bronią. Vincent warknął głośno. - Jednak musi mieć jakąś ochronę – powiedziała Lana, spoglądając na Vincenta. – Nie wierzę, że znajdziemy go siedzącego samotnie w domu z tylko jednym wampirem. - Zgadzam się – oznajmił Vincent i w tym momencie zadzwoniła jego komórka. Włożył słuchawkę do ucha i odebrał. – Hej, Michael. – Przez chwilę słuchał, a potem powiedział. – W porządku, najpierw musimy coś odebrać, ale powinniśmy skończyć zanim się tu pojawisz. Zadzwoń jak wylądujesz. – Jeszcze chwilę słuchał, a potem kiwnął głową na to, co powiedział jego zastępca. – Do zobaczenia. Rozłączył się i powiedział.

~ 170 ~

- Michael jest w drodze z kilkoma chłopakami, ale nie wygląda na to, żebyśmy potrzebowali jego pomocy, by rozprawić się z Poncio. - Nadal uważam… – sprzeciwiła się Lana. - Ale… – mówił dalej Vincent, posyłając jej spojrzenie mówiące, że jeszcze nie skończył. – Przyjrzymy się domowi Poncio, rozejrzymy się po terenie, sprawdzimy jego ochronę. Jeśli Jerry ma rację i nie ma tam nikogo oprócz Salvio, wejdziemy. Jeśli będziemy potrzebować posiłków, zaczekamy aż zjawi się Mikey. - Dlaczego po prostu nie zaczekamy… - Nie lubię czekać. - Czy mogę, sir – wtrącił się Jerry z tyłu. – Możemy nie potrzebować dodatkowych wojowników na Poncio, ale sądzę, że będziemy ich potrzebować u Carolyn. - Carolyn? – powtórzył Vincent. – Kim jest Carolyn? - Sir, ja… Lana obróciła się, żeby spojrzeć na Jerry’ego, zaskoczona jego nagłym wahaniem. Do tej pory był bardzo bezpośredni, wręcz żołnierski w swoich odpowiedziach na zadane pytanie, zwłaszcza gdy pytał go Vincent. A tu nagle, wydawał się być niezdolny, albo niechętny, by powiedzieć im to wprost, spuszczając oczy i odwracając spojrzenie do okna. - Jerry? – spytała, jej żołądek zacisnął się od mdłości. - Carolyn jest kolejnym wampirem – powiedział, w końcu napotykając jej spojrzenie. – Nie znam jej nazwiska. Często się widzimy, ale ona rzadko się odzywa. Myślę… – Urwał, a jego szczęka zacisnęła się w widocznym dyskomforcie, gdy oderwał wzrok od Lany i teraz spojrzał w oczy Vincenta. – Sir, nie mogę być pewny… - Pewny, do czego – warknął Vincent. - Uważam, że jej pan wykorzystuje ją do czegoś innego niż pozostałych. Palce Vincenta zacisnęły się tak mocno na kierownicy, że Lana zmartwiła się, że ją rozerwie. Ale wszystkie myśli o kierowcy odleciały, kiedy wściekłość Vincenta wybuchła wewnątrz SUV-a niczym eksplozja, nabrzmiewając bardziej i bardziej aż myślała, że roztrzaskają się szyby.

~ 171 ~

- Seks? – mruknął Vincent, a jego głos był tak głęboki i gardłowy, że ledwie zrozumiała to jedno słowo. - Tak, sir – potwierdził żałośnie Jerry. – Jej pan i inni. - Niech to szlag – warknął Vincent. – Zniszczę tego sukinsyna. - Jerry? – wtrąciła się Lana, obracając się na siedzeniu. – Powiedziałeś, że będziemy potrzebowali więcej niż naszą trójkę do Carolyn. Dlaczego? – Mówiła cicho, zadając racjonalne pytania i próbując złagodzić gniew Vincenta, nieważne jak był zrozumiały. Sama myśl o tym, co przydarzyło się Carolyn, sprawiała, że Lana chciała czymś rzucić. Była gwałcona raz za razem, bezradna, by oprzeć się rozkazom swojego pana. To było popieprzone. Ale Carolyn nie pomoże, jeśli Vincent pozwoli swojej wściekłości wpłynąć na ich następny ruch. - Jerry? – powtórzyła, zdesperowana przebić się przez nieznośne napięcie, które stworzył gniew Vincenta. - Tak – odezwał się w końcu Jerry, brzmiąc jak mężczyzna, który obudził się z koszmaru. – Interesy jej pana są podobne do tych Camarillo, co znaczy, że zawsze ma strażników. Lana zerknęła na Vincenta, który patrzył na odbicie Jerry’ego w taki sposób, że to powiedziało jej, iż jego wściekłość nie zmalała ani trochę. - Vincent – powiedziała, zachowując głos niski i spokojny. – Mówiłeś, że Michael przywiezie tylko dwóch wojowników, może… - Dwóch będzie aż nadto – rzucił ostro. – Sam mogę zdjąć ich wszystkich, jeśli będę musiał. - Może powinniśmy zaczekać… - Nie będziemy czekać – warknął, przeszywając ją spojrzeniem. A to, co zobaczyła w tej chwili w jego oczach, było niczym więcej jak spojrzeniem bezwzględnego zabójcy. Już dłużej nie było czarującego, seksownego Vincenta, który był zdeterminowany uwieść każdą napotkaną kobietę. Teraz był wampirem, który jak twierdził Jerry był w stanie rządzić Meksykiem, gdyby chciał. Wampirem, który zburzył dom Fidelii samą tylko myślą, który wyrwał gardło Camarillo z ponurą radością na swojej twarzy.

~ 172 ~

To by ją przeraziło, gdyby był kimkolwiek innym, a nie Vincentem. Ale nie bała się, przynajmniej nie o siebie. Wiedziała, że jego wściekłość nie jest skierowana na nią, ale na mężczyzn, wampiry czy nie, którzy wykorzystywali obrzydliwie i okrutnie bezbronną kobietę. Co więcej, nie bała się, ponieważ znała Vincenta i nigdy nie będzie się go bała. - Okej – powiedziała ostrożnie. – Więc, idziemy za pierwotnym planem. Zrobimy rozpoznanie domu Poncio. Jeśli będzie dobrze wyglądało, zabijemy go i będziesz mógł zrobić swoją magię na Salvio, tak jak zrobiłeś to z Jerrym. - Magia – powtórzył ponuro Vincent. - Oczywiście, mówię jako laik – dodała, będąc celowo nierozgarnięta. – Jestem pewna, że to tak naprawdę nie jest magia, ale dla mnie to tak wygląda. - Magia – powiedział jeszcze raz, tym razem bardziej miękko, uśmiech zaigrał na jego zmysłowych ustach, a napięcie w pojeździe spadło w dół o kilkaset poziomów. – W porządku. Jerry? - Sir? - Możesz pokierować nas do posiadłości Poncio? Jerry przyjrzał się pustyni za oknem, nie widząc, czego Lana była pewna, nic więcej tylko ciemną noc pomimo swojej wampirzej wizji, ponieważ po prostu na zewnątrz niczego nie było. - Kiedy podjedziemy bliżej, to tak – oznajmił. – Z drogi jest zjazd. Rozpoznam go, gdy zobaczę. - Nie ma sprawy. Lano, kiedy tam dojedziemy… - Nie trać czasu – powiedziała, przerywając mu. – Nie zostanę w SUV-ie. - To tylko rozpoznanie. Jerry i ja mamy lepsze zdolności w stawaniu się niewidocznymi… - Jestem w pełni zdolna do obserwacji celu bez rozjuszania gniazda szerszeni – poinformowała go. – To w końcu moja praca, wiesz. - Rozjuszyłaś gniazdo szerszeni?

~ 173 ~

- Ha, ha. Bardzo śmieszne – zripostowała, chociaż w duchu była zadowolona i pełna ulgi, że Vincent zdołał przywrócić swój humor. - Zdecyduję, gdy tam dotrzemy – powiedział Vincent, jakby to było ostatnie słowo. - Już jest zdecydowane. - Mam nadzieję na rozlew krwi – warknął. – Czuję się trochę głodny. Usta Lany zacisnęły się z irytacją. Nie mogła dorównać temu jednemu, a jego uśmieszek powiedział jej, że to wiedział. Palant.

***

Vincent zerkał domyślnie na Lanę, gdy stała w otwartym bagażniku Suburbana i szykowała się do ich rekonesansu na dom Poncio. Teraz chowała zbiór noży na swojej osobie, co słabszy mężczyzna, albo wampir, mógłby uważać za alarmujące. Vincent uważał, że to było podniecające jak diabli. Samo patrzenie na nią sprawiało, że twardniał. To nie znaczyło, że podobał mu się pomysł, żeby szła razem z nim. Rozważał i odrzucał myśli o przekonaniu ją, żeby tu została i zaczekała na niego. Po pierwsze dlatego, że wciąż nie znalazł sposobu jak przełamać jej dziwny opór na jego wampirze moce, ale jeszcze bardziej niż to, czego nie zrobiłby, ponieważ za bardzo ją szanował, nie zmusiłby jej do czegoś wbrew jej woli. Poza tym, gdyby spróbował, prawdopodobnie wkurzyłaby się jak diabli, a to jeszcze bardziej utrudniłoby mu zrealizowanie jego planu, by położyć ją na dużym łóżku i pieprzyć aż zacznie krzyczeć. Uśmiechnął się, myśląc o tej możliwości. Lana spojrzała akurat w tym momencie i zwęziła na niego oczy, najwyraźniej uznając jego minę za podejrzaną. Mrugnął do niej, jedynie z powodu własnego rozbawienia oraz dlatego, że wiedział, iż to sprawi, że stanie się jeszcze bardziej podejrzliwa. Mrucząc do siebie, wróciła do swojej broni, wsuwając nóż do buta z taką siłą, że się skrzywił. - Dobrze by było, żebyś nie krwawiła zanim zaczniemy – przypomniał jej. Prychnęła lekceważąco.

~ 174 ~

- Nie martw tym swojej ślicznej, małej główki, wampirze. Robiłam to setki razy. I, dla twojej informacji, w bucie mam wszytą pochwę. - Naprawdę? – zapytał zaintrygowany. – Setki razy, jak mówisz? - Przynajmniej. - A ile razy go wyciągałaś? Posłała mu zniecierpliwione spojrzenie, pochylając się i zatrzaskując bagażnik. - Dość – odparła, a potem dodała. – Ale przeważnie podczas ćwiczeń. Niespotykane, i niekomfortowe, napięcie nabrzmiało wokół serca Vincenta na jej stwierdzenie. To ujawniło słaby punkt Lany, który jak podejrzewał, tam był. Rozejrzał się, ale Jerry stał z przodu SUV-a, przykucnięty i obserwujący hacjendę w małej dolinie poniżej. Vincent podszedł do Lany i uwięził ją między swoim ciałem, a zamkniętym bagażnikiem. Wsunął ramię wokół jej talii, jego dłoń spoczęła płasko na jej brzuchu, gdy pochylił się i oparł policzek o bok jej głowy. Zesztywniała lekko, ale nie odepchnęła go, a jej ciało stężało, czekając na to, co zrobi. - Nie powiem ci, żebyś tego nie robiła, kochanie – powiedział cicho. – Ale uważaj. Pamiętaj, zadajesz się z wampirami. Jerry i ja jesteśmy silniejsi, szybsi i bardziej żywotni od ciebie. Poncio może być człowiekiem, ale może również mieć broń, a Salvio jest całkowicie obcy. Ciebie… – Szukał słowa, którego potrzebował, a które by ją nie obraziło, co po prostu sprawiłoby, że zamknęłaby się w sobie i przestała słuchać – … łatwiej uszkodzić niż nas. Spróbowała się odsunąć, ale on tylko zacieśnił swój uchwyt. - Obiecaj mi, Lano. Nie ryzykuj dla mnie czy Jerry’ego. Potrzebuję cię żywą. Zmiękła na tyle, żeby zapytać. - Dlaczego? Vincent uśmiechnął się lekko i zacisnął ramię wokół niej, niwelując tę małą przestrzeń między nimi, by jej plecy były przyciśnięte do jego piersi, pozwalając jej poczuć reakcję jego ciała na nią. Wciągnęła wdech i bicie jej serca przyspieszyło. - Ponieważ chcę cię w moim łóżku, kochanie, nie tylko, żeby spać, ale żeby skończyć to, co zaczęliśmy wcześniej tego wieczora.

~ 175 ~

Jej głowa tylko na chwilę opadła do tyłu na jego ramię, a potem obróciła się w jego ramionach i pozwolił jej się odepchnąć. - Nie martw się o mnie – powiedziała raźnie. – Mam zamiar pozostać żywa i nie tylko po to, żebyś mógł przeżyć swój orgazm. Vincent wykręcił jej ramię, wyginając do tyłu, by przyciągnąć ją bliżej i opuścił głowę, aż oddychali wspólnym powietrzem. - Ty tylko pozostań żywa. Resztę ja zrobię. – Potem ją pocałował, mocno i żądająco. Ale jeśli myślał, że będzie z nim wałczyła, to się pomylił. Druga ręka uniosła się, by chwycić za jego kark, palce wplątały się w jego włosy, gdy szarpnęła go mocno i pocałowała równie stanowczo. Kiedy go puściła, oboje oddychali gwałtownie, a jej jasnobrązowe oczy lśniły pożądaniem równym jego. - Oboje przeżyjemy – mruknęła. – A potem pogadamy. Vincent przesunął dłonią po długości jej warkocza i pociągnął. - Umowa. Chodźmy zobaczyć, co odkrył Jerry. Zaparkowali SUV-a nad hacjendą, chowając go za wzgórzem, żeby uniknąć wykrycia z niższego terenu. Vincent poprowadził ich w dół do posiadłości Poncio, prawie czołgając się ostatnie kilkanaście metrów, żeby nie pokazać swojego konturu w jasnym świetle księżyca. Nie wiedział, czy księżyc był całkowicie w pełni, ale było cholernie blisko. Lana znalazła się obok niego, gdy cała ich trójka położyła się i wpatrywała w budynki poniżej. - Jest okropnie cicho jak na wampirzą rezydencję – stwierdziła Lana, wyciągając z kieszeni małą lornetkę. Przebrała się z przylegających dżinsów w czarne bojówki. Vincentowi podobały się te dżinsy, ale równie miło wypełniała bojówki. - Czy ktoś coś widzi? – zapytał Vincent. - Jestem teraz na nocnej wizji, ale niewiele widzę. A jak wy? – zapytała Lana, nie odrywając lornetki od oczu. - Jesteśmy kilka godzin po zachodzie słońca – powiedział Jerry. – Może wszyscy już wyjechali. - Albo może w ogóle nie ma ich w domu. Jeśli ten facet jest egzekutorem, musi podróżować.

~ 176 ~

Nagły błysk światła sprawił, że Lana zaklęła i błyskawicznie odsunęła lornetkę od oczu. - Cholera. Co to było? - Przybudówka na lewo – powiedział cicho Jerry. Vincent przytaknął. Zobaczył to samo. Ktoś otworzył i zamknął drzwi, i teraz dwie postacie, dwóch ludzi, szło na przełaj podwórka od przybudówki. Szli prosto, ale się nie spieszyli. Jeden szedł lekko przed drugim i czuć było od niego aurę pewności siebie. Poruszał się tak, jakby był pewny swego miejsca i nie bał się, chociaż byłby bezsilny w walce. Facet miał nadwagę i nie był w formie, jego brzuch zwisał ponad paskiem. Bez wątpienia, jego pewność siebie w większej części pochodziła od obecności mocno uzbrojonego mężczyzny, który mu towarzyszył. Ten poruszał się jak ochroniarz, trzymając pistolet maszynowy zawieszony na szyi, jego głowa wciąż obracała się na lewo i prawo, jakby skanował podwórze, a potem ruszył szybciej, by otworzyć i sprawdzić bramę między budynkami zanim będzie mógł przejść przez nią jego szef. - Obaj ludzie – powiedział Vincent do Lany. Zrobiła hmm dźwięk, przyjmując informację, gdy ponownie przytknęła lornetkę do oczu. - W tym budynku na lewo musi być piwnica – powiedział Jerry, potwierdzając myśli Vincenta. - Zgadzam się. Powiedziałeś, że Poncio to egzekutor. Potrzebuje jakiegoś miejsca do przesłuchiwania swoich ofiar, jakiegoś miejsca, gdzie nie będę roznosiły się ich krzyki. - Tak. - Czy ten facet z brzuchem to Poncio? – zapytała Lana z drugiej strony. - To on – potwierdził Jerry. Vincent kiwnął głową. To już zgadł. - To sprawi, że nasze zadanie będzie łatwiejsze – powiedział. - Skąd to możesz wiedzieć? – sprzeciwiła się Lana. - Cele są rozdzielone – odpowiedział za niego Jerry. Vincent przypomniał sobie, że ten młody mężczyzna wypełnił dwie tury w bardzo gorącej wojennej strefie, nie

~ 177 ~

wspominając o tych nikczemnych działaniach, do jakich był zatrudniony przez ostatnie dwa lata u Camarillo. - Ale wciąż nie wiemy ilu ich jest w piwnicy – zaprotestowała Lana. – Ani czy w ogóle jest tam piwnica. - Jest piwnica – oznajmił zdecydowanie Vincent. – Cały ten brud tłumi oznaki życia, utrudnia powiedzenie z całkowitą pewnością, ilu jest tam ludzi. Ale sam fakt, że są przytłumione mówi mi, że jest tam piwnica. Albo to, albo budynek jest szalenie chroniony. Chociaż, jeśli tak jest, to nawet lepiej. Wolałbym szturmować budynek niż piwnicę. - Będziemy szturmować budynek? – zapytała Lana. - Szturmować to może za mocne słowo. Podejdziemy cichaczem, zabijemy Poncio w jego domu, a potem zrobimy najście na przybudówkę. Jeśli jest tam piwnica, a myślę, że jest, nie będziemy mieli wyboru jak tylko to sprawdzić. - Czy nie możemy po prostu wrzucić granatu albo czegoś takiego? Jerry odwrócił głowę, żeby spojrzeć w milczeniu, podczas gdy odpowiedzią Vincenta było lekkie rozbawienie. - Mamy ręczny granat, kochanie? Lana zakłopotana wzruszyła ramionami. - Mam kilka w moim worku. Uśmiech Vincenta się rozszerzył. - Są legalne? - Mniej więcej. Swoje mam ze źródła pochodzącego z armii Wielkiej Brytanii. Czasami są poręczne. - Jestem bardziej, a nie mniej zaintrygowany twoją odpowiedzią, ale możemy porozmawiać o tym później. Jednak teraz, jestem przeciwny użyciu granatów. Jeśli ta piwnica jest tym, czym myślę, w takim razie prawdopodobnie Salvio jest tam na dole, może z więźniami. Niepokoję się zniszczeniami, jakie twój granat może zrobić dla bardziej wrażliwych wampirzych zmysłów. A ponieważ mamy zamiar uwolnić Salvio, wolałbym nie zaczynać od uszkodzenia jego bębenków czy jeszcze czegoś gorszego.

~ 178 ~

- Uleczy się – mruknęła. – A co, jeśli tam z nim na dole jest grupa ludzkich strażników? Wejdziesz w grad strzałów. - W ogóle nie będę wchodził. Wierz mi, potrafię bardzo szybko się poruszać, jeśli potrzebuję. Ale najpierw najważniejsze. Jerry, kiedy tam zejdziemy, chcę, żebyś zajął pozycję blisko wyjścia z budynku. Jeśli ktokolwiek inny, oprócz Salvio, będzie próbował wyjść, zabijesz go. - Tak, sir. - Lana, idziesz ze mną. Złożymy naszemu grubemu przyjacielowi Poncio wizytę.

Tłumaczenie: panda68

~ 179 ~

Rozdział 14 Lana podążyła w ślad za Vincentem, próbując nie wywoływać tak wielkiego hałasu, co stado krów pędzące ze wzgórza. Vincent i Jerry obaj poruszali się jak duchy. Nawet nie wiedziałaby, że są obok, gdyby z nimi nie była. Nawet wtedy, była całkiem pewna, że wstrzymują się, idąc tak wolno, żeby nie zostawić jej w ich kurzu. Nie żeby się za bardzo przejmowali. Dranie. Skrzywiła się, gdy kolejna gałązka trzasnęła pod jej stopą, wzdychając z ulgą, gdy wreszcie dotarli do bardziej kamienistego i pustynnego podnóża wzgórza. Ta część nie różniła się od ich ucieczki z posiadłości Camarillo, tyle tylko, że w tym przypadku, nic nie ryzykowała. W całej posiadłości Poncio było kompletnie ciemno. Nie było żadnych świateł wzdłuż ścieżki ani bramy, której używał Poncio, żadnego systemu bezpieczeństwa, który włączyłby się w odpowiedzi na jego przemarsz przez podwórko, ani na ich działania przy murach. Na górze dwupiętrowego budynku było zapalone bardzo słabe światło, który prawdopodobnie był głównym domem, ale to było niewiele więcej jak smuga z zasłoniętych okien. I gdyby nie jasny księżyc, Lana byłaby prawie ślepa. Ale nawet z tym, ledwie była w stanie unikać wpadania na Vincenta. Ukucnął, czekając na nią, gdy Jerry pobiegł brzegiem posiadłości, używając nierównego wzgórza, jako przykrywki, biegnąc do przybudówki, gdzie jak myśleli znajdą Salvio i może więźnia albo dwóch. Lana oparła lekko rękę na ramieniu Vincenta, żeby dać mu znać, że już jest – chociaż, prawdę mówiąc, prawdopodobnie nie potrzebował takiego ostrzeżenia – a potem kucnęła obok niego. Szybko w ciemnościach zgubiła widok sylwetki Jerry’ego, ale Vincent wydawał się dość łatwo podążać za jego ruchami. Lana przyglądała się reszcie posiadłości, rozglądając się z lewa na prawo. - Jest zbyt cicho – szepnęła. – Gdzie są zwierzęta? Kojoty? - Są dostatecznie mądre, żeby wiedzieć, że dzisiaj kręci się tu drapieżnik, który jest bardziej niebezpieczny od nich – mruknął. Lana zmarszczyła brwi, a potem złapała błysk bieli, co było uśmiechem Vincenta.

~ 180 ~

- Masz na myśli… siebie? Hmm. – Nigdy nie myślała o wampirach jak o drapieżnikach, ale oczywiście nimi byli. – W takim razie cieszę się, że jesteś po mojej stronie. - Dlaczego, Lano. Jestem wzruszony. Skrzywiła się. - Mam gdzieś twoje wzruszenie. Co dalej? - Dalej, ty i ja pójdziemy znaleźć Señoria Poncio i przypomnimy mu, że istnieją nocne istoty, które są o wiele bardziej niebezpieczne od niego. - To duży dom. Skąd będziesz wiedział, gdzie on jest? - Jeśli bije jego serce, znajdę go. Ale najpierw musimy przejść przez drzwi. Jestem wampirem. Nie mogę wejść bez zaproszenia. - Ta historia jest prawdziwa? - Jest. I pewnie dlatego ochroniarzem Poncio jest człowiek. Chroni się przed swoim własnym wampirem nigdy nie zapraszając go do domu. - Ja nie jestem wampirem – powiedziała zamyślona. - Nie, nie jesteś, ale nie poślę cię do tego domu samej. - Jeśli dostanę się do środka, czy będę mogła cię zaprosić? - Nie możesz się wkraść i potem mnie zaprosić. Najpierw to ty musisz zostać zaproszona, a nawet wtedy będziesz musiała zmusić Poncio albo strażnika, żeby zaprosił twoich przyjaciół, przynajmniej pośrednio. - Jeśli zapukam, strażnik prawdopodobnie będzie pierwszym, który odpowie. - Prawdopodobnie. - Więc muszę sprawić, żeby zaprosił mnie do środka, a potem załatwić zaproszenie dla mojego przyjaciela. Nie ma sprawy. Vincent patrzył jak Lana wstaje i zaczyna zdejmować swój sprzęt, najpierw kurtkę, a potem, z głębokim westchnieniem, swojego Siga, wraz z całą kaburą. Kurtkę złożyła i zostawiła na ziemi, z bronią na wierzchu. Dotknęła lekko broni i powiedziała. - Dobrze się tym zaopiekuj, okej? To moja ulubiona.

~ 181 ~

- Broń? – zapytał, rozbawiony, że ma ulubioną broń. - Tak – powiedziała, jakby to była najbardziej naturalna rzecz na świecie. Następnie zaczęła wyciągać ze spodni koszulę z długim rękawem i przeciągnęła ją przez głowę, zostając tylko w czarnym sportowym staniku i rozciągliwym białym podkoszulku, w którym spała. Vincent zmarszczył brwi. Nie podobało mu się, dokąd to szło. - Lana, co… – Jego niezadowolenie wzrosło, gdy obróciła się do niego plecami, ściągnęła podkoszulkę, a potem zaczęła z przodu odpinać haczyki stanika. – Co do cholery robisz? – zapytał ostro. Nie był za tym, żeby pozwolić jej iść tam samej, a ten jej mały striptiz nie sprawił, że poczuł się choć trochę lepiej. Zdjęła stanik, założyła z powrotem podkoszulek, a potem obróciła się do niego, gdy zaczęła rozplatać swój warkocz. - Gdy chodzi o kobiety, mężczyzn łatwo rozproszyć – powiedziała z roztargnieniem, gdy przeczesywała palcami swoje rozplecione teraz włosy i potrząsnęła głową, żeby spłynęły po jej ramionach. Vincent wyprostował się obok niej, przynajmniej częściowo wdzięczny za złagodzenie nagłego napięcia w swojej pachwinie na widok jej piersi naciskających na cienką koszulkę. Nie był duże, ale były krągłe i twarde, z ciemnymi sutkami doskonale widocznymi pod prawie przejrzystym materiałem. Uświadomił sobie z zaskoczeniem, że właśnie dowiódł jej racji w sprawie łatwego rozproszenia mężczyzn. - Lana – powiedział, jej widok również dowodził jego racji. – Nie pozwolę ci… - Nie jesteś moim panem, Vincent. Jesteśmy partnerami. Nie potrzebuję twojego pozwolenia. Poza tym, to jest jedyna rzecz, która zadziała. Ty musisz wejść do tego domu, a ja ci to umożliwię. Vincent warknął na nią. O wiele łatwiej było mu pracować z jego wampirami. Robili to, co im kazał. - Musisz być blisko – powiedziała do niego, kucając, żeby sprawdzić pozycję ukrytego w jej bucie noża. Jej włosy opadły do przodu niczym fala czarnego jedwabiu, prześlizgując się po jej nagich ramionach i zawijając się pod jej nieskrępowanymi piersiami, co nie przyczyniło się do zmniejszenia rosnącego napięcia w jego pachwinie. – Zamierzam być niezwykle bezradną kobietką – wyjaśniła, dodając stanik i gumkę do kupki sprzętu na kurtce. – Mój przyjaciel i ja idziemy od kilku godzin. Nasz samochód ~ 182 ~

się popsuł, zgubiliśmy się na pustyni i tak dalej. – Rękawami swojej kurtki związała wszystko w schludny tobołek. - A jeśli to nie zadziała? Zatrzymała się w swoich przygotowaniach posyłając mu zniecierpliwione spojrzenie. - No cóż, nie wiem, Vincent. Dlaczego czegoś nie wymyślisz? Więc lepiej życz mi szczęścia i ponieś moje rzeczy, żebym mogła się ubrać jak tylko będziemy w środku. – Wręczyła mu tobołek z kurtki. - Miałaś być bezradna, kochanie, nie wredna. Jej oczy rozszerzyły się z oburzenia, a potem zwęziły. - Próbujesz mnie rozłościć, żebym się nie bała. Ale nie boję się. Robiłam to już wcześniej. Niedokładnie to samo, ponieważ wcześniej nie zadawałam się z wampirami, ale prawie, kiedy chciałam wejść do domu, gdzie jak myślałam mógł chować się mój cel. - Wiele warstw Lany Arnold – powiedział w zamyśleniu Vincent, przyjmując od niej kurtkę. – W porządku. Nie widzieliśmy, z jakiego wejścia skorzystał Poncio, ale prawdopodobnie z tej bramy od podwórza, z drzwiami po drugiej stronie. Vincent wpatrywał się przez podwórze, nie przejmując się ukrywaniem. Wiedziałby, gdyby ktoś obserwował, a nikt tego nie robił. Zbliżyli się do szerokiej, żelaznej bramy, której wcześniej użyli Poncio i strażnik. Otworzył ją powoli, ostrożny, żeby nie zrobić żadnego hałasu, który zaalarmowałby strażnika. Ale poruszyła się na prawie bezgłośnych zawiasach, wpuszczając ich na wąską ścieżkę otoczoną przez słodko pachnące rośliny. Były tam wielkolistne paprocie, nisko płożące się bluszcze z maleńkimi gwiaździstymi kwiatkami i kratkowane pergole z dużymi kwiatami w kształcie trąbek wijącymi się po ścianie. To prawdopodobnie było miłe powitalne wytchnienie od gorącej pustyni podczas dnia, ale w nocy tworzyło wiele możliwych miejsc do ukrycia. Vincent i Lana zatrzymali się na końcu chodnika, używając gęstej roślinności do ukrycia się, kiedy w końcu zauważyli wejście do domu wraz z doskonałym dowodem, że ktoś jest w środku. Teraz, kiedy byli w ukryciu, zewnętrzne okiennice wypuszczały dość niewyraźnego żółtego światła na małe podwórko, a do tego dodatkowo za oknem obok drzwi paliła się lampa. Kiedy tak patrzyli, wąskie pasma światła z góry,

~ 183 ~

przesączające się przez okiennice, zamrugały, jakby ktoś przeszedł obok okna i poruszał się po pokoju. - Myślisz, że ten na górze to Poncio? – wyszeptała Lana. Vincent przytaknął. - Prawdopodobnie. Strażnik raczej został na dole. – Zamilkł na chwilę, koncentrując się. – W środku nie ma wampirów, tylko dwóch ludzi. Ale nie wiemy jak wielu ich jest w piwnicy razem z Salvio. Mogą pojawić się w każdej chwili. - W takim razie lepiej zacznę. Vincent zatrzymał ją ręką na jej ramieniu. - Lana, pamiętaj, nie możesz kłamać. Jeśli przekonasz go, żeby zaprosił twoją przyjaciółkę do środka, to nie zadziałała. Kiwnęła głową. - Ale mogę po prostu nazwać cię przyjacielem, prawda? Nawet jeśli cię nie lubię? Vincent uśmiechnął się i chwycił ją ręką za kark, wplątując palce w jej rozpuszczone włosy. - Lubisz mnie, kochanie. – Pocałował jej usta, przytrzymując ją dłużej niż powinien biorąc pod uwagę ich ograniczenia czasowe, ale nie tak długo, jakby chciał. – Bądź ostrożna. Oblizała powoli swoje usta, jej oczy błyszczały w świetle księżyca. - Będę – szepnęła. – Trzymaj się blisko, okej? - Licz na to – odpowiedział i odsunął się, zaciskając pięści, gdy przyglądał się jak idzie przez podwórko. Lana wciągnęła przez nos głęboki wdech, a potem obciągnęła koszulkę niżej na piersi i przecięła otwarte podwórko, potykając się lekko dla efektu, buty szurały o kamienną ścieżkę, jakby był zbyt wyczerpana, żeby należycie podnieść nogi. Sięgnęła do swoich wspomnień i przypomniała sobie śmierć matki jej przyjaciółki Gretchen w zeszłym miesiącu. Wypełniła swój umysł obrazem Gretchen szlochającej w ramionach jej męża, trzyletniej płaczącej córeczki Gretchen, łez spływających po jej miękkich policzkach, ponieważ jej mama była smutna, a ona nie wiedziała dlaczego. Lana również płakała, z powodu żalu jej przyjaciółki i sama z siebie. Mam Gretchen była ~ 184 ~

ciepłą i kochającą istotą, która zawsze traktowała pozbawioną matki Lanę jak jedno ze swoich dzieci. Pogrzeb był najsmutniejszym dniem w życiu Lany, nawet w porównaniu do dnia, kiedy jej matka odleciała do Kalifornii i ją zostawiła. Więc teraz wykorzystała to wspomnienie, żeby przywołać łzy do przedstawienia, które mogło ocalić życie wampira, którego nawet nie znała. Łzy nabrzmiały i popłynęły, gdy zmusiła się do szybkiego oddychania, biorąc płytkie i raptowne wdechy, aż musiała oprzeć się o ścianę obok drzwi dla podparcia się. Wyciągnęła jedną rękę i zapukała do drzwi, używając najpierw zwykłej siły, potem mocniejszej i bardziej gwałtownej, by w końcu walić pięścią. Drzwi otworzyły się szeroko bez ostrzeżenia i prawe wpadła na stojącego tam mężczyznę. Jak tylko go zobaczyła, wiedziała, że to nie Poncio, co znaczyło, że mieli rację, co do ich celu będącego tym facetem za zasłoniętymi okiennicami pokoju na górze. Strażnik stał przed nią z 9mm przypiętą do jego biodra i ze strzelbą w dłoni. Był oświetlony od tyłu wewnętrznym światłem, które było o wiele jaśniejsze przy otwartych drzwiach, ale mogła zobaczyć, że jego oczy i włosy są ciemne, i że miał około czterdziestu lat. Vincent powiedział, że mężczyzna jest człowiekiem, więc Lana nie miała powodu w to wątpić. - Dzięki Bogu, jesteś w domu – wydyszała, używając swojego najgorszego, łamanego hiszpańskiego. Pochyliła się, żeby oprzeć ręce na udach, patrząc na niego ze łzami w oczach i pozwalając, by dekolt jej koszulki odchyli się lekko i dał mu lepszy widok na jej nagie piersi. – Proszę, sir, potrzebujemy pomocy. Mój przyjaciel i ja prawie nie mamy benzyny, i skręciliśmy z głównej drogi myśląc, że może znajdziemy jakąś stację benzynową, ale musieliśmy źle odczytać mapę albo coś, ponieważ tam nic nie było, a potem próbowaliśmy zawrócić, ale… – Jej zziajana gadka urwała się, gdy zadławiła się szlochem, opierając się słabo o framugę drzwi, jakby starała się złapać oddech. - Proszę, pomóż nam. Gdybyśmy mogli tylko skorzystać z twojego telefonu, będziemy mogli zadzwonić… O, mój Boże, czy jest tu chociaż warsztat samochodowy? – zawyła i zaczęła jeszcze mocniej płakać, ośmielając się wyciągnąć rękę i chwycić jego ramię. – Proszę… – Zdołała wydusić słowo między szlochami, cały czas obserwując strażnika, który cały był skupiony na jej piersiach, więc wątpiła, żeby nawet usłyszał choć słowo. Jego wzrok opadł na krótko na jej biodra i brzuch, przeniósł się na jeszcze krótszą chwilę na jej twarz, a potem zaraz z powrotem na jej piersi, które wyraźnie odznaczały się pod białą koszulką.

~ 185 ~

- Spokojnie, chica – powiedział strażnik po angielsku z silnym akcentem, a jego spojrzenie stało się wyrachowane, gdy wyciągnął rękę i podniósł z jej piersi kosmyk włosów, by owinąć go wokół palca. – Zajmę się tobą. - Mówisz po angielsku – odparła Lana, jej głos łamał się od pełnych ulgi emocji. – Och, dzięki Bogu. - Wejdź do środka – powiedział gładko strażnik, chwytając jej nagie ramie i cofając się. – Twoja skóra jest taka zimna, musisz marznąć i pewnie jesteś też spragniona? Zaczęła iść za nim. - Woda? Och, Boże, tak, z przyjemnością… – Zamilkła gwałtownie i zrobiła ruch, jakby chciała się odwrócić, uwalniając ramię. – Ale nie mogę – stwierdziła, udając, że jest rozdarta między wejściem do środka, a powrotem do swojego przyjaciela. – Nie mogę zostawić mojego przyjaciela… - Twój przyjaciel też może wejść. Oboje możecie chwilę odpocząć, a potem znajdziemy twój samochód i… - Dziękuję – przerwała mu bez tchu. – Pozwól mi tylko… – Zaczęła odchodzić, ale znowu się odwróciła. – Zaraz wrócę. Proszę, nie odchodź. - Oczywiście, że nie – zapewnił. – Rozniecę ogień. Idź i przyprowadź swojego przyjaciela, a potem szybko rozgrzejemy was oboje. – Obrócił się, idąc prawdopodobnie rozniecić ogień - chociaż kto wiedział, co tak naprawdę robił, przygotowując usypiającego drinka dla niej i może też dla jej przyjaciela. Do diabła, może zaprosi na dół Poncio i obaj zabawią się z głupimi Amerykanami. Lana odeszła zanim opanowała ją ochotą uderzenia tego drania w twarz. Jego zamiary były tak oczywiste, że była zaskoczona, iż myślał, że kogokolwiek może oszukać. Chciała wyszorować swoje ramię w miejscu, gdzie ją dotknął. Gdyby był jeszcze trochę bardziej jawnie drapieżny, potarłby swoje ręce niczym gangster ze starego filmu. No ale, już wcześniej grała pustogłową niunię i to zawsze działało. Więc może nie warto było wysilać się aż tak bardzo dla kogoś, kto wierzył, że była tak głupia, żeby się zgubić i skończyć w tej hacjendzie pośrodku pieprzonego pustkowia. Vincent złapał ją zanim zrobiła trzy kroki od otwartych drzwi, owijając wokół niej ramiona i wciągając ją w ciepło swojego ciała. - Wszystko w porządku? – mruknął.

~ 186 ~

Lana zadrżała, wdzięczna, że jest, pozwalając sobie cieszyć się chwilą komfortu zanim wysunęła się z jego uścisku. - Oczywiście. To była tylko gra. Vincent przyjrzał jej się krótko, a potem kiwnął głową i zdjął swoją kurtkę. - Załóż to – polecił, wsuwając ją na jej ramiona. Chciała się sprzeczać. Miała swoją własną kurtkę, nie potrzebowała jego. Ale naprawdę zmarzła i mogła poczuć ciepło jego ciała wciąż rozgrzewający materiał. - Dzięki. – Założyła ją i zmusiła się, żeby nie otrząsnąć się z radości. Była taka ciepła jak myślała, że będzie, i również pachniała nim. To nie powinno wpłynąć na nią tak mocno jak wpłynęło. Do diabła, to w ogóle nie powinno na nią wpłynąć. Ale nie mogła zaprzeczyć uspokajającemu wpływowi jego zapachu i wiedziała, że miał rację. Lubiła go, bardziej niż trochę. - Twoje rzeczy – powiedział Vincent, przywracając ją z powrotem do rzeczywistości. To nie był czas, żeby marzyć niczym uczennica. - Dzięki – powiedziała jeszcze raz. Nie chcąc oddawać ciepła jego kurtki, położyła tobołek ze swoimi rzeczami na ziemi, a potem pochyliła się, żeby odzyskać swojego Siga. Wysunęła go z kabury, odblokowała magazynek, żeby upewnić się czy jest naładowany, a potem chwyciła go mocniej w dłoń, opuszczając do swojego uda. – Lepiej wejdźmy do środka zanim nasz kochaś przyjdzie mnie szukać. - Racja. Zdejmiemy ich obu. Możesz zostawić strażnika żywego, jeśli jesteś wrażliwa, ale Poncio musi umrzeć. Tak jak Camarillo i z tych samych powodów. - Nie będę się kłóciła – powiedziała. – Jak to zrobimy? Vincent uśmiechnął się. - Tę część możesz zostawić mnie. Lana pierwsza weszła do domu, oglądając się nerwowo przez ramię, wciąż martwiąc się o Vincenta. Ale bez problemów przeszedł przez próg, posyłając jej żartobliwe mrugnięcie, gdy to zrobił. - Dobrze mieć przyjaciół – wyszeptał, ale chwilę później już skanował dom, jego mina stała się śmiertelnie poważna.

~ 187 ~

Lala usłyszała huk od strony czegoś, co wyglądało na kuchnię. Z bronią w ręku, prześliznęła się wzdłuż ściany i znalazła kochasia rozłożonego na podłodze, woda ze szklanki rozlała się wokół niego. Podeszła bliżej, zobaczyła plastikową butelkę z tabletkami na blacie i wiedziała, że miała rację. Etykieta była po hiszpańsku, ale nazwa leku była ta sama. Flunitrazepam, pochodna Rohypnolu, znana na ulicach jako pigułka gwałtu. Miły facet. Może pozwoli Vincentowi go zabić. Z drugiej strony, najlepszą śmiercią dla niego będzie ta, kiedy bossowie narkotykowi dowiedzą się, że zawiódł przy ochronie Poncio i stracił wampira. - Lana. – Głos Vincenta był miękki, ale ponaglający, i pospieszyła do stóp schodów, gdzie na nią czekał. - Ty to zrobiłeś? – zapytała, kiwając głową w stronę nieprzytomnego strażnika. - Dziecięca zabawa – odparł Vincent nieobecnie i postawił jedną stopę na stopniu zanim się zatrzymał. – Poncio jest na górze – powiedział do niej. – Nikogo innego. Idziesz? Wiedziała, dlaczego pyta. Wiedziała, o co tak naprawdę pyta. Śmierć Camarillo była przerażająca, groteskowa w swojej brutalności. Poncio będzie taka sama. Vincent dawał jej możliwość wycofania się. - Idę – oznajmiła. – Jesteśmy w tym razem. Vincent wziął jej rękę, uścisnął mocno zanim podniósł ją do swoich ust. - Dziękuję, kochanie. Lana zarumieniła się z mieszaniną zadowolenia i zakłopotania, nie będąc pewna, co zrobiła, by zasłużyć na podziękowania. Wiedziała tylko, że nie było mowy, żeby zostawiła go do tego samego. Byli w tym domu z powodu misji, z którą przyszła do niego. Nie zamierzała chować się na dole, podczas gdy on będzie odwalał brudną robotę, żeby mogła udawać, że to nigdy się nie wydarzyło. Poza tym, była ta cała sprawa z lubieniem. Nie chciała posyłać go w niebezpieczeństwo z pocałunkiem i tak zostawić. Nie, tak długo jak mogła walczyć u jego boku. - Zamierzasz zrobić mu to samo, co zrobiłeś Camarillo? – wyszeptała, gdy wspinali się po schodach. - To byłoby trochę nudne, nie sądzisz? Czy wyglądam na faceta bez polotu? – zapytał, poruszając sugestywnie brwiami. ~ 188 ~

Lana przewróciła oczami, ale tylko częściowo bez przekonania. Był słodki. Zgoda, był porażająco przystojny, ale również słodki w taki sprytny sposób. Ale potem przyszło jej do głowy, że miał zamiar wykorzystać ten spryt do zaimprowizowania szczególnie krwawego sposobu zabicia kogoś, a to już nie wydawało się być urocze. Vincent skręcił na lewo od schodów, najwidoczniej dokładnie wiedząc, gdzie znajdzie Poncio. Tydzień temu to by ją zaskoczyło, ale do tego czasu dużo nauczyła się o wampirach. Prawdopodobnie podążał za dźwiękiem bicia serca Poncio, albo czymś podobnym. Podążyli korytarzem do pokoju na samym końcu, z dala od kuchni i z tyłu domu, gdzie widok wychodził na pustynię. Vincent posłał jej pytające spojrzenie i kiwnęła głową mówiąc, że jest gotowa. Bez ostrzeżenia otworzył drzwi i wszedł do środka, stając w otwartych drzwiach sekundę dłużej niż powinien. Lana wiedziała, że zrobił to celowo, upewniając się, że jest bezpiecznie zanim odsłoni ją na cokolwiek, co czekało wewnątrz. Kiedy już Vincent usunął się z drogi, odkryła, że to, co czekało w środku to mający nadwagę, w średnim wieku mężczyzna w bieliźnie, który akurat wciągał kokainę. Wyprostował się, patrząc zszokowany, gdy weszli do pokoju, z porcelanową słomką w jednej ręce, a jego nozdrza wciąż nosiły ślady białego proszku. Pierwszą myślą Lany było to, że Vincent będzie rozczarowany, ponieważ jeśli Poncio odleci na haju, może być odporny na ból. Ale potem przyznała, że to tak naprawdę mogło być dla niego gorsze. Nie ból, ale gra umysłu, którą Vincent może wykorzystać przeciwko niemu. A potem zastanowiła się, co do diabła się z nią stało, że potrafi podejść do tego tematu, jako nic innego jak rozwiązanie problemu. - ¿Y tú, quién chingados eres? – zażądał odpowiedzi Poncio, jego oczy błyszczały i mrugały głupio. Kim do cholery jesteście? Z opóźnieniem, ale wydawał się rozpoznać zagrożenie i chciał sięgnąć po Glocka leżącego na biurku obok lusterka, na którym wciąż były trzy cienkie nitki koki. Ale Vincent był tam zanim Poncio dostał się w pobliże broni, zaciskając pięść w gęstych włosach mężczyzny i odchylając go do tyłu aż zapiszczał z bólu. - Soy Vicente, y tu tienes algo que me pertenece. – Na imię mi Vincent i masz coś, co należy do mnie. Vincent warknął, zaciągając się zapachem ludzkiego strachu, bardziej odurzającym niż jakiekolwiek narkotyki, jakie człowiek mógł wciągnąć. - ¿Qué? – zapytał Poncio. Jego głos był żałosnym skowytem i Vincent zastanowił się jak taki słabeusz mógł zdobyć tak wielką władzę w świecie ludzi. ~ 189 ~

- Salvio – odparł Vincent na pytanie mężczyzny. A potem uśmiechnął się, pozwalając swoim kłom wysunąć się z dziąseł w powolnym ruchu, obserwując przerażenie budujące się w spojrzeniu Poncio. Zacisnął swój uścisk na włosach mężczyzny i zaciągnął go do dużego łóżka. Poncio skamlał przez cały czas, błagając, wyjaśniając, twierdząc, że Salvio był prezentem od el gran jefe, el gran vampiro. Tak Vincent mógł nazwać tylko Enrique, zobaczymy… Jego błagania urwały się gwałtownie, kiedy Vincent podniósł go za włosy i rzucił na łóżko. Poncio krzyczał jak baba, a teraz chciał szybko odpełznąć. Vincent pociągnął za prześcieradło – czarny jedwab, jak oryginalnie – i podarł je na cztery pasy. Poncio podpełzł aż do wezgłowia, próbując nadać dystans między sobą i Vincentem, a potem ruszył w daleki kąt, próbując uciec. Bełkotał ze strachu, co miało niewielki sens. Gdyby miał choć jedną pracującą komórkę w mózgu, od razu powinien odpuścić sobie czołganie do wezgłowia i po prostu stoczyć się na bok i uciekać do drzwi. Miał o wiele lepszą szansę z Laną niż z Vincentem, co oznaczało żadnej szansy. Vincent był pewien, że Lana potrafiłaby zatrzymać uciekającego, przerażonego mężczyznę. Była łowcą nagród, więc musiała wiedzieć jak zdjąć faceta. A jeśli nie, to prawdopodobnie by go zastrzeliła. Nie powiedziała słowa o śmierci Camarillo, nie mrugnęła okiem, kiedy Vincent wyraźnie powiedział, że planuje ten sam los dla Poncio. Nie, Lana nie pozwoliłaby mu wyjść za drzwi. Ale Poncio nie wiedział tego, co czyniło go głupcem za niewykorzystanie okazji. Nie, żeby to miało znaczenie. Vincent był przy nim zanim zdołał postawić obie stopy na podłodze, złapał jego kostkę i pociągnął z powrotem po łóżku, kopiącego i krzyczącego. Zdołał zarobić przyzwoite kopnięcie wolną stopą mężczyzny, gdy Vincent przywiązywał drugą kostkę do kolumny łóżka. Vincent zaklął cicho, bardziej zirytowany niż zraniony. Był o to wystarczająco wkurzony, by spojrzeć i wyrzucić swoją moc w ukierunkowanym ciosie, który złamał piszczel mężczyzny niczym gałązkę. Skurwiel już więcej nie będzie kopał. Poncio wrzasnął, a Vincent uśmiechnął się kpiąco. Szarpnął bez litości złamaną nogę i przywiązał do drugiego słupka, ledwie zauważając rozdzierające krzyki mężczyzny. Jego jedyna myśl była taka, jak to dobrze, że mógł wykorzystać prześcieradło do związania, ponieważ to było cholernie duże łóżko, a Poncio nie był za dużym facetem. Dobre było też to, że między słupkami, a kończynami mężczyzny była świetna odległość. Nie, żeby to miało zbyt długo znaczenie.

~ 190 ~

- Chcesz, żeby go czymś zakneblowała? – zapytała Lana, a Vincent obrócił się do niej z zadowolonym uśmiechem. Jako wampir, w jego naturze było to, co ludzie uważali za nieczułe, nawet okrutne. On widział to w inny sposób. On po prostu robił to, co musiało być zrobione, nie pozwalając niepotrzebnym emocjom zakłócać sytuacji. I kilku ludzi mogło widzieć to w ten sam sposób, co on. Satysfakcjonowało go, że Lana to rozumiała. To sprawiało, że jego fiut twardniał przy niej, budził się przy niej. Dodaj to do całej mieszanki i nie ma żadnych wymówek. Będą się pieprzyli… wkrótce. Ale najpierw… - Nieee, niech krzyczy – powiedział Vincent, obracając się z powrotem do swojego celu. – Nikt go nie usłyszy i nie będzie długo krzyczał. Nie chcę, żeby Jerry czekał. - Mam pieniądze – błagał Poncio, używając teraz angielskiego, ledwie zrozumiały między jego szlochem. - Co za zbieg okoliczności – odparł sucho Vincent. – Ja też. - Proszę, czego chcecie ode mnie? - Twojego bólu, najbardziej, ale najpierw możesz odpowiedzieć na moje pytanie. - Si, si, wszystko – zakrztusił się. - Wiem, że wykorzystujesz Salvio, jako egzekutora, więc nie zaprzeczaj. Chcę wiedzieć, kto ci go dał. - Señor Enrique. Zapytaj go. On ci powie, że to, co robię, jest w porządku. - Och, zapytam go. Ale to nie jest w porządku. Nigdy nie było w porządku. – I po tym, Vincent wbił obie dłonie w pierś mężczyzny, jedną po każdej stronie, łamiąc kilka żeber i wpychając je w płuca, rozrywając oba organy zanim cofnął się i patrzył jak Poncio walczy o oddech, o krzyk. Oczy mężczyzny stały się komicznie okrągłe, jego usta otwierały się jak u ryby, przerażanie wypełniło jego oczy, gdy uświadomił sobie, że nie ma powietrza. Lana podeszła do Vincenta, jej ręka przesunęła się po jego plecach, mówiąc mu, że jest za nim. Tak jakby nie był absolutnie świadomy jej obecności, jakby nie zauważył momentu, kiedy przecięła pokój i stanęła za nim.

~ 191 ~

Jej palce zacisnęły się na koszuli Vincenta, gdy Poncio walczył o oddech, jego usta stały się niebieskie, by za chwilę kolor rozprzestrzenił się po całej jego twarzy, a potem niebieski zabarwił się czerwienią, graniczącą z fioletem, gdy natężał się przeciwko nieuniknionemu. - Ile czasu to zajmie? – zapytała cicho, a Vincent wiedział, że nie była taka zblazowana jak chciała udawać. - Mogę to skończyć od razu – powiedział do niej. – I tak już powinniśmy dołączyć do Jerry’ego. Z początku Lana nic nie powiedziała i domyślił się, że była rozdarta między chęcią skończenia tego, a nie pokazaniem, że jest słaba. Ale potem powiedziała. - Nie możemy tracić tu zbyt wiele czasu. Wciąż musimy spotkać się z Michaelem i odbić Carolyn. Carolyn. Vincent zaklął po nosem. Lana miała rację. Nie było czasu do stracenia. Dźgnął dzidą mocy w pierś Poncia i spalił jego serce, kończąc bezużyteczne życie mężczyzny raz na zawsze. Vincent chwycił ramię Lany, kiedy się odwrócił, na chwilę zaskoczony widokiem jej nagich piersi pod białą koszulką i okrytych jego kurtką. Cholera. - Powinnaś się ubrać zanim pójdziemy do przybudówki. - Nic mi nie jest, a jeśli chcesz… - Ubierzesz się, Lano. To zajmie tylko chwilę, a poza tym jest zimno – dodał, chociaż to zabrzmiało dość kiepsko nawet dla jego uszu. Prawda była taka, że nie chciał, by Jerry czy Salvio, albo ktokolwiek inny, widziało ją taką. - Tak, sir, panie, sir – mruknęła, ale bardziej brzmiała na rozbawioną niż cokolwiek innego. Vincent podejrzewał, że znała prawdziwy powód tego, dlaczego chciał ją ubrać. Nie ociągali się dłużej w domu. Poncio już dał im to, co chcieli. Vincent ruszył przed nią przodem, żeby złapać jej tobołek z rzeczami i wnieść do środka. Strażnik w kuchni był nieprzytomny i zostanie taki przez kilka następnych godzin. Więc nie było powodu, żeby ubierała się za zewnątrz… gdzie ktoś mógł ją zobaczyć. Lana zdjęła jego kurtkę, a potem zniknęła w salonie naprzeciw kuchni, żeby się ubrać. To zajęło tylko kilka minut, a kiedy wróciła, zobaczył, że stanik był na miejscu,

~ 192 ~

tak samo jak koszula z długiem rękawem, że uprząż broni znowu była przypięta, na co narzuciła swoją własną kurtkę. - Więc, jaki jest plan? – zapytała, oddając mu kurtkę i zaczynając z powrotem zaplatać warkocz. - Nie mogę być tego pewny, ale jest bardzo możliwe, że Salvio wyczuł śmierć Poncio. Gdyby Poncio był wampirzym panem, Salvio z pewnością by to wiedział. Ale jeśli… – Vincent zamarł, gdy nagła silna nić alarmu szarpnęła jego zmysłami. To nie było jego własne spostrzeżenie, to oznaczało… Jerry. Nie było tu żadnego innego wampira, który należał do niego. – Chodźmy – powiedział nagląco. – Coś się stało. Zaczekałby na Lanę, ale trzepnęła go po ramieniu i powiedziała. - Idź, dogonię cię. Vincent zrobił szybką lustrację, żeby być pewnym, że żadne zagrożenie nie czai się w cieniach, a potem ruszył z wampirzą prędkością, przez co zniknął z podwórka w mgnieniu oka i niemal w tym samym momencie znalazł się przy przybudówce. Jerry już dłużej nie ukrywał się w cieniu, tylko przesunął się na środek podwórza. Wpatrywał się w przybudówkę, gdzie Vincent mógł zobaczyć linie jasnego światła wokół zamkniętych drzwi. - Jerry? - Sir – odezwał się Jerry, poznając go. – A Lana? – zapytał. - Tuż za tobą – powiedziała Lana zanim Vincent mógł odpowiedzieć. Podeszła do nich, ani trochę niezasapana od biegu. - Słyszałem strzały, sir. Pełna automatyczna seria i krzyki. Mnóstwo krzyków – oznajmił Jerry. – Nie jednej osoby, tylko wielu. Vincent zmarszczył brwi, rozważając możliwości. Ale wtedy otworzył się drzwi i już nie musiał się zastanawiać. Jedna osoba, która pojawiła się w drzwiach, to był wampir, nie człowiek. Salvio? Jerry ruszył do przodu i nieznany wampir zrobił to samo, ale kiedy byli od siebie mniej niż dziesięć kroków jego kolana się ugięły. Był postrzelony. Jego pierś była krwawą miazgą, jego lewe ramię w najlepszym przypadku było złamane, w najgorszym roztrzaskane od strzelaniny.

~ 193 ~

- Jerry? – powiedział nowy wampir, jego głos był słaby od utraty krwi. - Już dobrze, Salvio – zapewnił go Jerry, podbiegając by uklęknąć obok niego. Przemówił po angielsku, co powiedziało Vincentowi, że Salvio rozumie ten język. – Mój ludzki pan nie żyje – mówił dalej Jerry. – Tak samo jak twój. Salvio przytaknął słabo. - Czułem jego śmierć. To była moja szansa. – Próbował podnieść się za pomocą zranionego ramienia i syknął. Jego głos, gdy mówił dalej, był napięty z bólu. – Zabiłem moich strażników, żeby się wydostać. Ten drugi więzień, ten, którego przesłuchiwałem, zginał podczas strzelaniny. Jerry położył rękę na ramieniu Salvio w geście poparcia, a potem skinął głową w stronę Vincenta, który wciąż stał za nim. - To jest… – zaczął mówić. Ale Vincent się wtrącił, nie chcąc przedstawienia. Był taki protokół wśród wampirów, który nie pozwalał, żeby pomniejsze wampiry kogoś przedstawiały. - Salvio – powiedział. – Jestem Vincent. – Obnażył na sekundę swoją moc, wystarczająco długo, żeby dać Salvio znać, z kim i czym ma teraz do czynienia. - Mój panie – wyszeptał Salvio, jego głowa się pochyliła, ramiona opadły zrezygnowane. Vincent poczuł chwilową litość dla wampira. Salvio przypuszczał, że wszedł z przysłowiowego deszczu pod rynnę. Od jednego okrutnego pana do drugiego jeszcze gorszego, ledwie mając czas na zaczerpnięcie powietrza wolności między nimi. - Wszystko w porządku, Salvio – powiedział Jerry. Oparł delikatnie rękę na ramieniu swojego przyjaciela w geście wsparcia. – Lord Vincent nie jest taki jak nasi ludzcy panowie. Sam zobaczysz. Otwiera się przed nami zupełnie nowy świat, mój przyjacielu. - Salvio – powtórzył Vincent, żądając jego uwagi zanim zatrzymał się przed klęczącym wampirem. – Twój ludzki pan nie żyje. Zabiłem go. Gdyby był wampirem, to uczyniłoby cię moim. Ale twoja sytuacja, podobnie jak Jerry’ego, nie jest taka prosta. Enrique uczynił cię niewolnikiem człowieka, co jest sprzeczne z każdą zasadą wampirzej społeczności. Ale wciąż jest twoim Ojcem i od teraz należysz do niego. Ale ja daję cię wybór. Możesz wrócić do Enrique, który równie dobrze może znowu oddać cię jakiemuś człowiekowi, jeśli od razu cię nie straci, bo zbyt dużo wiesz. Albo… ~ 194 ~

możesz przyrzec swoją lojalność mnie. Ale musisz wiedzieć, Salvio, że nie toleruję nielojalności wśród moich ludzi. Zdrada będzie ukarana szybko i od razu. - Sir, czy mogę? – zapytał Jerry, patrząc na Vincenta. Vincent zmarszczył brwi. Nie chciał przekonywać Salvio wbrew jego woli. Z drugiej strony, biorąc pod uwagę swoje doświadczenia z Enrique, wampir nie miał powodu wierzyć w cokolwiek, co powie Vincent. Kiwnął Jerry’emu swoją zgodę. - Salvio, znasz mnie. Nasza sytuacja była taka sama, więc mówię ci, możesz zaufać Lordowi Vincentowi. Salvio w końcu spojrzał. Był mniejszy niż Jerry, z ciemnymi oczami i włosami, i charakterystycznymi rysami Meksykańskich Indian. - Jak mam to zrobić? – zapytał, a Vincent uświadomił sobie, że chociaż wyglądał jak Meksykanin, spędził dość czasu w czy obok Stanów, żeby obaj rozumieli i mówili po angielsku. - Twoje nazwisko to Olivarez, prawda, Salvio? – zapytał Vincent zdejmując ponownie kurtkę i podając ją Lanie. Wzięła ją, a potem bez pytania wręczyła mu ten sam mały nóż, co poprzednio. Uśmiechnął się, kiedy odsunęła się nieznacznie od niego. Na tyle daleko, że zeszła z drogi, gdyby Salvio zrobił nieprzyjazny ruch, ale na tyle blisko, że mogła widzieć, co się dzieje. To mogła być z jej strony ciekawość, albo pragnienie bycia w zasięgu ręki, gdyby ją potrzebował. Ale cokolwiek to było, to dawało mu dziwne, ciepłe uczucie, że nie bała się tego, czym był. Tak jak nie była przerażona tym, co zrobił Poncio, tak nie odwróciła się od krwawego aspektu rytuału, którym miał związać się z Salvio. - Tak, Panie – odparł Salvio. – Nazywam się Olivarez. Moja rodzina pochodzi z Los Cabos. Vincent posłał mu litościwe spojrzenie. - Już nie, Salvio. Twoją rodziną jestem ja i ci, którzy są moi. Łzy wypełniły oczy Salvio, ale kiwnął głową. - Wiem. Vincent dotknął na krótko pochyloną głowę młodego wampira.

~ 195 ~

- Będzie lepiej, chłopcze. – Pamiętał jak to jest opuścić swoją rodzinę bez najmniejszego listu z pożegnaniem. Tak musiało być, ale to niczego nie ułatwiało. Z tymi myślami biegającymi w jego głowie, przeciął swoje ramię nożem Lany. Bolało jak skurwysyn, ale zachował swój wyraz twarzy całkowicie obojętnym. Nie pomogłoby, gdyby początkujący wiedzieli, że nawet potężny wampir może odczuwać ból. Opuścił ramię i krew popłynęła z rany, spływając w zagłębienie jego dłoni. Wyciągnął swoją krwawiąca rękę w stronę klęczącego wampira i przemówił formalnymi słowami. - Przyjdziesz do mnie z własnej woli i pragnienia, Salvio? Ciemne oczy Salvio były trochę zdziwione, gdy spojrzał na Vincenta, ale potem jego nozdrza się rozszerzyły, gdy złapał bogaty zapach krwi Vincenta, i zdziwienie zmieniło się w nagi głód. - Tak, Panie – warknął. - I to jest to, czego naprawdę pragniesz? – pytał dalej żądająco Vincent. - Tak, Panie. Proszę. – To nie były formalne słowa, ale zadziałają. Vincent otworzył skuloną dłoń i powiedział. - Zatem pij, Salvio Olivarez, i bądź mój. Lana przyglądała się rytuałowi, który najwyraźniej wiązał Salvio z Vincentem w jakiś wampirzy sposób. Nie udawała, że rozumie te więzi, ale nie mogła też zaprzeczyć, że one tam były. Widziała przemianę Jerry’ego. Nie tylko w jego nowo odkrytym oddaniu do Vincenta, ale w rozjaśnieniu całej jego osoby, tak jakby przez ostatnie dwa lata nosił ogromny ciężar, kiedy był niewolnikiem Camarillo, a teraz się od niego uwolnił. Nawet jeśli tak naprawdę nie był wolny. Albo był? To wszystko było takie mętne i zapisała sobie w pamięci, żeby zapytać o to Vincenta następnym razem, gdy będą sami. A ta myśl sprawiła, że zadrżała z oczekiwania. Gdyby była mądra, nigdy nie powinna już zostać sama z Vincentem. Ale, po pierwsze, nie była mądra, po drugie, nie chciała być mądra. To, czego chciała, to jedna noc z nagim ciałem Vincenta całym dla niej. Ledwie posmakowała tego, co mógł zrobić, kiedy obudzili się razem tego wieczora, albo raczej kiedy ona obudziła się w jego ramionach. Wszystko, co robili to się całowali, ale wciąż czuła gorąco swego pożądania do niego niczym przytłumiony ~ 196 ~

ogień w swoim brzuchu, który czekał na swój czas. A kiedy ten czas przyjdzie, wiedziała, że rozpali się do czerwoności. Widziała to za każdym razem, gdy Vincent spojrzał na nią, widziała ten głód w jego spojrzeniu, tę obietnicę, co nadchodzi. Delikatna bryza przemknęła po podwórzu, przynosząc miedziany zapach krwi. Lana mruganiem odsunęła wizje nagiego Vincenta i skupiła się na krwawej scenie przed sobą. Ten nowy wampir, Salvio, wyraźnie przeszedł piekło i przeżył. Jego ramię wyglądało, jakby miało odpaść, a jego koszula przykleiła się do jego piersi sztywna od krwi. Prawdopodobnie miał szczęście, że w ogóle przeżył, ponieważ Jerry mówił, że słyszał strzały z automatycznej broni. Leighton powiedziała Lanie, że cokolwiek, co potrafi zniszczyć serce wampira, może go zabić, więc domyśliła się, że bycie rozerwanym na pół przez kule może tego dokonać. Salvio drżał, kiedy pił krew Vincenta, i Lana momentalnie przypomniała sobie jak dobrze jej było, gdy to Vincent brał od niej krew. Zastanawiała się, czy posmakowanie jego krwi dostarczy tego samego dreszczu, czy to było tylko zarezerwowane dla wampirów. Po kilku minutach, Vincent oparł swoją drugą dłoń na głowie Salvio i odsunął się od poszukujących ust młodego wampira. Salvio wydał z siebie coś więcej niż westchnienie satysfakcji – to było nasycenie, rozkosz. Ale z drugiej strony, kiedy Lana zerknęła na twarz Vincenta, zauważyła ślad wyczerpania, gdy patrzył na zniszczone przedramię. - Pozwól mi – powiedziała natychmiast, odciągając go od drugiego wampira. Jerry był dobrym facetem, więc nie miała powodu myśleć, że Salvio nie będzie taki sam, ale oczekiwali od Vincenta wszystkiego, a w tej chwili on potrzebował kogoś, kto się nim zajmie, zamiast odwrotnie. - Chodź – szepnęła, ciągnąc go przez podwórze do prymitywnej drewnianej ławki, która stała przy staromodnym słupku do wiązania, a który prawdopodobnie nigdy nie widział konia. – Siadaj – zarządziła. Vincent uśmiechnął się na jej polecenie, ale zrobił to, co kazała bez komentarza, co powiedziało jej jak jest zmęczony. Kiedy ostatni raz wziął krew? Nakarmił Jerry’ego i teraz Salvio, ale został osuszony przez tę sukę Fidelię Reyes tylko dwa temu, a on pożywił się z Lany tylko raz. - Dobrze się czujesz? – zapytała niskim głosem, który miał dotrzeć tylko do jego uszu. Zabrała mu nóż, otarła o nogawkę swoich spodni i wsunęła z powrotem do kieszeni. Wyczyści go odpowiednio później.

~ 197 ~

- Będę – zapewnił ją Vincent. - Daj opatrzę to. Mam dużą apteczkę w SUV-ie, ale… – Wyciągnęła mały zestaw, który nosiła ze sobą nieważne dokąd szła. Na szczęście, uzupełniła go po pierwszym użyciu na Vincencie poprzedniej nocy. Obróciła ramię Vincenta do światła prawie pełnego księżyca, żeby mogła lepiej obejrzeć ranę. Jej usta zacisnęły się na to, co zobaczyła. To było to samo ramię, z którego pożywił Jerry’ego, ramię, które uleczyło się nadzwyczaj szybko, ale wciąż nosiło ślady po żywieniu się Jerry’ego. Albo raczej miało zanim Vincent znowu naciął je, żeby nakarmić Salvio. - To musi się skończyć – mruknęła, a Vincent się roześmiał. - To się nigdy nie skończy, kochanie. Tym właśnie jesteśmy. - Nie ma jakiegoś innego sposobu? - Przykre, ale nie. Jesteśmy stworzeniami krwi. Lana westchnęła. - Nie sądzę, żebyś pozwolił mi zabrać się z powrotem do kuchni, żebym to właściwie opatrzyła. - Nie mamy czasu. - Tak myślałam. – Lana zaczęła otwierać paczkę z bandażem. Nie miała ich wiele. W końcu to była apteczka podróżna. Ale też, jej głównym zadaniem było wytarcie krwi, ponieważ super-wampirzy organizm Vincenta uzdrowi się sam bez jakiejkolwiek jej pomocy. Najpierw użyła zwykłego gazika, a skończyła na antyseptycznej chusteczce. Zanim skończyła, rana przestała krwawić. To wciąż wyglądało źle i paskudnie, ale krew pokazywała się już tylko najbliżej nadgarstka w miejscu, gdzie wbił nóż i rozciął aż do zgięcia łokcia. Lana odepchnęła makabryczny obraz, a potem spojrzała na małą kupkę okrwawionych gazików u swoich stóp. - Musimy to spalić czy coś? - Chodzi ci o to, że jest na nich moja krew? - No cóż, tak.

~ 198 ~

Vincent posłał jej krzywy uśmiech. - Nie jesteśmy wiedźmami, Lano. Nikt nie rzuci na mnie zaklęcia. – Niespodziewanie, nachylił się tak blisko, że jego broda połaskotała skórę pod jej uchem, a jego oddech był muśnięciem ciepła, gdy szepnął. – Oprócz ciebie. Wezbrało pożądanie i nagle jej ubrania stały się zbyt gorące, zbyt ciasne. Chwyciła kupkę gazików, zgniatając je w swojej pięści razem z opakowaniami, a potem wstała. - Nie mogę tego tak zostawić. To nie jest… higieniczne. Słyszała siebie jak mówi i wiedziała, że brzmi jak napuszona idiotka, ale Vincent… deprymował ją. Sprawiał, że czuła rzeczy, których nigdy nie czuła do innego mężczyzny, rzeczy, które groziły, że zapomni o całym swoim wyszkoleniu, swoim doświadczeniu, swoim zdrowym rozsądku. - Ja tylko… – Zrobiła ruch swoimi złączonymi dłońmi. – Mam zapalniczkę. - Jak chcesz – powiedział Vincent z porozumiewawczym uśmiechem. – Odpocznę tutaj, mogę? Lana była całkiem pewna, że nabija się z niej, że nie potrzebuje odpoczynku. Ale tak było dobrze. Tak długo jak zostanie tam, gdzie był, a ona odejdzie od niego wystarczająco daleko, mogła myśleć. Znalazła miejsce z dala od suchych krzaków. Nie było potrzeby wszczynać pożaru, żeby uspokoić jej szalejące hormony. Zrobiła schludną kupkę z gazików, a potem pstryknęła zapalniczką pod gałązkami, które umieściła na wierzchu kupki. Szybko się zapaliło, papierowe opakowania podsycały ogień, dopóki nie zajęły się same gaziki i zaczęły płonąć. Zanim jej mini ognisko zmieniło się w pył, Vincent przeszedł przez podwórze i zawisł nad nią niecierpliwie. - Chodźmy. – Chciał jeszcze coś dodać, ale sięgnął po telefon. – Michael – powiedział i Lana zdała sobie sprawę, że telefon musiał być włączony na wibracje podczas ich skrytego ataku na Poncio. Miała chwilę zakłopotania, ponieważ nie zrobiła tego samego. No, ale przecież, niezbyt często podkradała się w swoim zawodzie łowcy nagród. Pewnie, często udawała kogoś, kim nie była, i również często kłamała, a poza tym były godziny siedzenia w SUV-ie spędzone na inwigilacji, ale nie skradała się zbyt wiele w ciemnościach.

~ 199 ~

- Będziemy tam za godzinę – odparł Vincent po chwili słuchania. – Znajdę cię. – Rozłączył się, potem włączył z powrotem dzwonek i wsunął telefon do kieszeni. – Michael jest na lotnisku. Zostawimy Salvio w samolocie, gdy tam dotrzemy. Nie da rady więcej walczyć dziś w nocy. - Powinniśmy go zostawiać samego w tym stanie? - Nie będzie sam. Michael przywiózł kilku wampirzych żołnierzy, do tego dziennych strażników. Jeden z wampirów i strażników zostanie z nim. – Zawahał się, a potem dodał. – Ty też powinnaś. Z tym następnym facetem nie pójdzie nam tak łatwo jak z Ponciem. Będziemy musieli walczyć. Lana nie zaszczyciła jego sugestię odpowiedzią. Po prostu posłała mu pieprz się spojrzenie i podeszła do miejsca, gdzie stali Jerry i Salvio. Nie musiał ich informować, ponieważ ich nietoperzy słuch wychwycił całą rozmowę. Zaczęła doceniać jak trudno zachować coś prywatnego wśród wampirów. Musiała zapamiętać to na przyszłość. - Jak się czujesz, Salvio? – zapytała. To była ludzka reakcja na jego rany; wiedziała to. Ale była człowiekiem, prawda? Jak inaczej miał sie zachować? - Lepiej – odparł, prawie nie będąc w stanie spojrzeć na nią. – O wiele lepiej. Dziękuję, pani. Lana westchnęła. To już była długa noc, a nawet jeszcze nie minęła jej połowa. - Mów do mnie Lana – powiedziała do niego, a potem odwróciła się i skierowała w stronę wzgórza, na który musiała się wspiąć, żeby dostać się do SUV-a. Wydawało jej się, że strasznie dużo wędruje i wspina się w tym zadaniu. Do tego jeszcze prawdopodobnie straci na wadze, co mogło być dobre. Całe to siedzenie i czekanie na zbiega często wiązało się z przekąskami i kawą. Vincent zrównał się z nią zanim dotarła do połowy wzgórza. - Wszystko w porządku? – zapytał. - Świetnie. - Każdy żyjący mężczyzna wie, że kiedy kobieta mówi świetnie, to zazwyczaj oznacza coś przeciwnego. Powiedz mi, o co chodzi. - Idę po Carolyn razem z tobą. - Wiem.

~ 200 ~

- Możesz się cieszyć, że tam będę zanim to się skończy. - Cieszę się teraz. - Nie, nie cieszysz się. Chciałbyś schować mnie gdzieś w kącie, dopóki nie będziesz gotowy przyjść do łóżka każdego ranka, a potem wyciągniesz mnie, doprowadzisz do szaleństwa swoim bezcelowym flirtowaniem i z powrotem umieścisz w kącie. Dotarli na szczyt wzgórza i Lana tupnęła lekko nogą, żeby pozbyć się ziemi i małych gałązek ze swoich butów. Spojrzała w dół na krótkie nachylenie do SUV-a, ale Vincent złapał jej ramię i pociągnął, żeby się zatrzymała. - Doprowadzam cię do szaleństwa? – zapytał, jego głęboki głos był powolny i seksowny. Lana spojrzała na niego, wcale niezaskoczona, że ten szalony komentarz był jedynym, którego się uczepił. Spojrzała w dół, gdzie Jerry i Salvio właśnie zaczęli się wspinać, i powiedziała miękko. - Wiesz, że tak, Vincent. Dlatego to robisz. Lubisz grać. - Lubię robić także inne rzeczy, kochanie. - Mowa – odparła. Potem zastanawiając się, w jaką grę ona gra i czy nagle nie straciła swojego rozsądku, wyszarpnęła ramię z uścisku Vincenta i zaczęła schodzić do czekającego SUV-a. Usłyszała jak otworzyły się zamki, gdy okrążyła pojazd, by dostać się do bagażnika i obejrzała się, kiwnięciem głowy dziękując Vincentowi, który wciąż stał na szczycie wzgórza, obserwując ją. Niech patrzy. Miała sprawy do załatwienia. Otworzywszy bagażnik, wyciągnęła swój worek i opróżniła kieszenie, zostawiając Siga i noże. Zapisała sobie umysłowo, żeby ponownie uzupełnić apteczkę, a potem zamknęła bagażnik i otworzyła tylne drzwi od pasażera. - Usiądź z przodu – polecił Vincent. – Ja prowadzę. Jerry i Salvio usiądą z tyłu. Lana otworzyła usta, żeby zaprotestować, ale ostatecznie wzruszyła ramionami i wsunęła się na przednie siedzenie.

*** ~ 201 ~

Vincent zerkał na Lanę, gdy wracali z powrotem na główną drogę. To była wyboista jazda, ale trzymała się rączki nad drzwiami i podskakiwała z resztą nich. Nie powiedziała słowa odkąd wrócili do Suburbana i nie potrafił rozgryźć, czy jest wkurzona czy rozczarowana. To było bardzo typowe dla niego. Był całkiem dobry z kobietami, dobry w zadowalaniu ich i odgadywaniu tego, czego chciały od niego. Wiele jego znajomych kobiet mówiło mu, że słucha ich. Mimo to, większość jego związków z kobietami trwało dość krótko i zawierało krew i seks. Nawet jego związek z Marisol, którą znał dłużej niż dekadę, był oparty na seksie. Byli kochankami, którzy odkryli swoją wspólną miłość do gitary. Ale seks i krew wciąż były głównymi składnikami. Zazwyczaj, gdy ją odwiedzał, dawał jej trochę swojej krwi. Tylko tyle, by przedłużyć jej młodość i, co było ważniejsze dla Marisol, jej wygląd. To nie utrzyma jej młodą na zawsze, nie uczyni z niej nieśmiertelną czy przywiąże jej życie do Vincenta, ale nadal wyglądała młodziej niż miała swoje lata. Nie wątpił, że między nimi było prawdziwe uczucie, ale to nie dokładnie była przyjaźń. Może niemożliwe było dla mężczyzny przyjaźnić się z kobietą. Oczywiście, nie chciał przyjaźnić się z Laną. Myślała, że gra z nią. I może tak było, troszeczkę. Lubił się drażnić, lubił flirtować. Ale jeśli myślała, że taki właśnie był, dostanie twardą lekcję. Uśmiechnął się do siebie na myśl jak bardzo twarda będzie ta lekcja. - Panie? – odezwał się Jerry z tylnego siedzenia. - Taa, Jerry. - Wciąż planujesz zajęcie się sprawą Carolyn dzisiaj w nocy? - Absolutnie. To dlatego spotkamy się z moim zastępcą, Michaelem, na lotnisku. Przywiezie więcej wojowników, tak samo jak dziennych strażników w razie, gdybyśmy ich potrzebowali. Czy któryś z was zna nazwisko szefa Carolyn? – Nie mógł zmusić się, by określić człowieka, który ją zniewalał - z pomocą Enrique - jej panem. - On nie jest jej szefem – mruknął Salvio. – Jest jej panem. - Nie, nie jest – odparł ostro Vincent. – Twoja pierwsza lekcja, Salvio. Żaden człowiek nie może być panem wampira. Wasza trójka została zdradzona przez Enrique, kiedy oddał was w niewolę ludziom, ale jako wasz Ojciec, jest także waszym panem. - Nieważne jak to nazywasz – zripostował Salvio, jego głos był silniejszy i bardziej gniewny. – Byłem psem, a Poncio trzymał smycz.

~ 202 ~

- A teraz nie żyje – powiedział łagodnie Vincent. Dynamika społeczeństwa wampirów żądała, żeby Salvio od razu poznał swoje miejsce w strukturze władzy. Inaczej to doprowadzi szybko do jego śmierci, także przez kogoś - na przykład Michaela - który mógł uznać obrazę w imieniu Vincenta albo samego Vincenta, jeśli dostatecznie się rozgniewa. Więc upewnił się, że jego następne słowa będą nosiły bat jego mocy - nie na tyle, żeby zranić, ale wystarczająco, żeby Salvio zrozumiał. – Musisz zrozumieć, że ani trochę nie jestem tym robakiem Poncio. Nie zniewalam tych, którzy mi przysięgają. Oni, i ty, macie wybór jak przeżyć swoje życie. Jeśli chcesz sprzedawaj książki, idź do szkoły, zostań farmerem - chociaż to ostatnie może być trudne w nocy masz w tym wolną rękę. Jeśli chcesz być wojownikiem, dołączysz do szeregu moich strażników i będziesz walczył dla mnie. Ale szanuj mnie i honoruj więź między nami. Jeśli zawiedziesz, albo jeśli mnie zdradzisz, kara będzie o wiele gorsza niż cokolwiek, co wymyśliłby dla ciebie Poncio. Salvio milczał przez długi czas, a potem powiedział. - Wybacz mi, Panie. Vincent przewrócił oczami. Niech Los uchroni go od takich dzieciaków wampirów. Wystarczająco złe było to, że wysyłał Lanie mylne sygnały, a teraz jeszcze musi uświadamiać Salvio, który nie znał różnicy między człowiekiem, który traktował go jak niewolnika, a prawdziwym wampirzym panem. A mówiąc o Lanie, zauważył jak mu się przygląda i posłał jej spojrzenie mówiące, czego do diabła chcesz ode mnie? A ona odesłała mu zaraz milczące spojrzenie, które odpowiadało i kto to mówi. Vincent chciał warczeć, ale zamiast tego zacisnął szczęki i przypomniał obu młodym na tylnym siedzeniu o swoim pytaniu. - Nazwisko szefa Carolyn? - Albert Serrana – odparł Salvio, brzmiąc na trochę nadąsanego. – Ma posiadłość na północny-zachód od Pénjamo, może z osiemdziesiąt kilometrów i, tak, o wiele więcej strażników niż mój… niż miał Poncio. - Dlaczego? – zapytała Lana, ponieważ nawet jej ludzkie zmysły odebrały napięcie w pojeździe. Może miała nadzieję, że obecność kobiety złagodzi to, by wydobyć informacje. Może miała rację. - Mój… to znaczy Poncio…

~ 203 ~

Vincent znowu zacisnął zęby, zastanawiając się, co on sobie myślał. Będzie o wiele lepiej, jeśli zleci komuś innemu wyszkolenie nowych wampirów w realiach i protokole życia, jako wampira. - … był specjalistą, ktoś mógłby powiedzieć od wydobywania informacji przez tortury, co bardzo mu się podobało. Tortury często trwały nawet po tym jak otrzymał już informacje – dodał bez emocji. – Ale nie potrzebował dużo ochrony. Serrana, z drugiej strony, jest jak Señor Camarillo Jerry’ego. Bezpośrednio zamieszany w zbieranie i transport produktu, co wymaga wielu uzbrojonych strażników. - Jak wielu? – spytała Lana zanim Vincent mógł to zrobić. - To zależy, na jakim są etapie dystrybucji, ale widziałem go nawet z trzydziestoma strażnikami. Oczywiście, to mógł być pokaz dla mojego… dla Poncio. - Czy Michael przywiezie wystarczającą… – zaczęła pytać Lana. - Mówiłem ci, że Michael i ja wystarczymy – wtrącił się Vincent, wiedząc, że jest niegrzeczny, ale był zmęczony już całym tym odgadywaniem, co dzieje się w jego samochodzie. Był znacznie bardziej przyzwyczajony do tego, że jego słowo było przyjmowane za prawo i nikt nie kwestionował jakiejkolwiek strategii, jaką wymyślał. Lana uniosła brwi i powróciła do wyglądania przez okno. Świetnie. Jak daleko jest to pieprzone lotnisko?

Tłumaczenie: panda68

~ 204 ~

Rozdział 15 Vincent nie sądził, że zobaczy słodszy widok od międzynarodowego lotniska w Silao. Było w pewnym oddaleniu od Pénjamo, ale to nic nie szkodziło, ponieważ było na północy miasta, a to znaczyło, że dzisiejszej nocy przyjedzie tam szybciej. I to było wszystko, co dobre. Poza tym, jedyne drugie lotnisko na tym terenie nie pomieściłoby Gulfstreama 450, który był prywatnym odrzutowcem Vincenta. Miał kilka mniejszych samolotów, ale rzadko latał nimi sam. Rzadko podróżował samotnie i dlatego potrzebował większego samolotu dla strażników i obsługi. Wycisnął numer do Michaela jak tylko pokazało się lotnisko. - Panie. - Hej, Mikey. Jestem. – Zdołał powstrzymać się przed dodaniem Dzięki Bogu do tego stwierdzenia, domyślając się, że jego pasażerowi mogą poczuć się obrażeni. Nie martwił się o Jerry’ego czy Salvio, ale miał plany, co do Lany, a to nie obejmowało jej wkurzonej na niego. - Czy powinienem wypuścić flarę, mój panie? – zapytał Michael. - Nie chcę zostać aresztowany, dupku. Po prostu powiedz mi, gdzie jechać. Michael roześmiał się i Vincent przez chwilę był zadowolony, że wrócił do wampirów, które rozumiały, co to znaczy być wampirem. Wiedział, że to nie była wina tych dzieciaków, ale to nie sprawiało, że łatwiej było sobie z tym poradzić. - Przejedź obok głównego terminalu. Zobaczysz jakąś budowę, a potem główne biuro lotniska. To nie jest wielkie lotnisko, ale mamy prywatny hangar tylko dla siebie. Będę czekał na zewnątrz. Vincent skręcił w wyznaczonym kierunku, a potem już nie potrzebował wskazówek. Mógł wyczuć przyciąganie krwi swojego dziecka. Jego powiązanie z Michaelem było silniejsze niż jakiekolwiek inne, silniejsze niż więź do jego własnego Pana, Enrique, o wiele silniejsze niż to, jakie miał z takimi wampirami jak Jerry, które przyrzekły mu, jako panu, ale nie były stworzonymi przez niego wampirami.

~ 205 ~

Minął głównym terminal i prawie rozpoczętą budowę, której ślady mówiły, że to może być terminal załadunkowy. A potem w końcu zauważył pojedynczy hangar, który był postawiony dla prywatnych odrzutowców. Był podzielony na trzy stanowiska, co była dalekie od doskonałości, przynajmniej dla celów Vincenta. Bardziej wolałby samodzielny hangar, zwłaszcza że niektórzy z jego ludzi mieli tu spędzić dzień. Miał nadzieję, że Michael przywiózł również ludzkiego pilota, w razie gdyby podjęto decyzje o natychmiastowym odlocie nad ranem. Michael stał na zewnątrz, czekając na niego. Pomachał, wskazując Vincentowi, żeby wjechał prosto do hangaru tuż obok samolotu. Vincent zaparkował tam, gdzie wskazał mu Michael, wyłączył silnik i otworzył drzwi. Michael już czekał obok. - Panie! – zawołał, formalny zwrot kontrastował z szerokim uśmiechem na jego twarzy. - Mikey! – Vincent był tak samo szczęśliwy widząc swojego zastępcę. Vincent był bardzo lubiany w Hermosillo i wiedział, że kilka mieszkających tam wampirów stanie przy nim w walce… tak długo jak wrogiem nie będzie Enrique. Ale jedynym wampirem, któremu mógł absolutnie zaufać, że będzie chronił jego tyły, był Michael i brakowało mu jego siły. Vincent wciągnął go w uścisk, co skończyło się tym, że obaj klepali się po plecach manifestując swoją męskość. - Cieszę się, że tu jesteś – powiedział cicho, pozwalając odrobinie powagi z ich sytuacji wsiąknąć w przyjemność zobaczenia się. - Ja też się cieszę. Bez urazy, Panie, ale patrzę na tego faceta… – Kiwnął głową w stronę Salvio, który wysiadł z samochodu i właśnie obchodził SUV-a. - … myślę, że powinienem znaleźć się tu wcześniej. - Mam Lanę… – Vincent uśmiechnął się na domyślne spojrzenie, jakie posłał mu Michael, i dokończył mówiąc – … ale ten Salvio i jego rany wydarzyły się zanim tu dojechałem. - A Lana? - Jest twardsza niż na to wygląda. Uratowała mi życie. Michael zareagował z opóźnieniem.

~ 206 ~

- Uratowała ci życie? – powtórzył ostrożnie. – Jest coś, czym chciałbyś się ze mną podzielić, szefie? - Jedną czy dwiema rzeczami. Kogo ze sobą przywiozłeś? - Czterech dziennych strażników, w tym dwóch pilotów, tak na wszelki wypadek. Vincent przytaknął. Powinien wiedzieć, że Mike przyjedzie przygotowany. No przecież miał najlepszego nauczyciela – samego Vincenta. - Dwóch wampirzych wojowników, Ortegę i Zárate – mówił dalej Michael, wymieniając nazwiska dwóch, którzy byli wśród wampirów, którzy wywołali bójkę w klubie tej nocy, kiedy w biurze Vincenta pojawiła się Lana. – Dałem znać, że potrzebuję wojowników do akcji na Południu. Nie powiedziałem, po co, domyślając się jak niezwykłe jest dla ciebie wzywanie pomocy. A ponieważ nie powiedzieliśmy nic o twojej nieobecności, wszyscy zaczęli się zastanawiać, gdzie jesteś. W każdym razie, Ortega i Zárate czuli się winni za zniszczenie baru. Myślę, że szukają sposobu na powrót w twoje łaski. - Zakładając, że kiedykolwiek tu byli – mruknął Vincent. - Nie powiedziałem im tego – odparł Michael uśmiechając się. – Ale są dobrymi wojownikami. - Oczywiście. W porządku. Oto, z czym mamy do czynienia… – Wyszedł z Michaelem z hangaru i używając hałasów z lotniska do zgłuszenia zaczął opowiadać swojemu zastępcy o ostatnich grzechach Enrique, o zmienianiu ludzi bez ich zgody, a potem zmuszaniu ich do bycia niewolnikami ludzkich panów. - Niech to szlag, Vincent! – przeklął Michael, tak zszokowany, że użył imienia swego Pana, co robił rzadko. – To jest zbyt podłe nawet dla Enrique. Czy kiedykolwiek słyszałeś, o czymś takim? Vincent potrząsnął głową. - Nigdy. Ale wiem, że Rada potępiłaby to, dlatego Enrique jest taki skryty. - Pierdolec. - Jest gorzej. Widziałeś Salvio. Został ranny po tym jak Lana i ja zabiliśmy człowieka trzymającego jego smycz… - Bronił ludzi? – oburzył się Michael, marszcząc brwi.

~ 207 ~

- Nie. Ale kiedy człowiek umarł i wiązanie, jakie nałożył na niego Enrique zniknęło, podjął walkę na własną rękę. Zabił wszystkich swoich ludzkich strażników. Byli uzbrojeni i nie poddali się tak łatwo, ale najwyraźniej to było warte jego wolności. Był kapitanem w Meksykańskiej Policji. A Enrique uczynił go niewolnikiem. - Kurwa! Skoro to było najgorsze… - Absolutnie nie, Mikey. Człowiek Jerry’ego trzymał go w betonowej szopie na środku podwórza przez cały dzień. Ledwie go karmił i jeśli Jerry nie zachowywał się tak jak się spodziewano, zostawiano mu otwarte okiennice. Spał zwinięty w rogu niczym pies. - On ci to powiedział? - Widziałem to. To wtedy Lana uratowała mi życie. Mam przeczucie, że Enrique ostrzegł przede mną szefa Jerry’ego. Więc kiedy Jerry zobaczył mnie jak wjeżdżałem do miasta, był zobowiązany ostrzec ludzi. Na nieszczęście, wymyślili sobie, że skoro Jerry jest takim poręcznym niewolnikiem, ktoś taki jak ja będzie jeszcze bardziej poręczny. - Trzymaj mnie! Nie zrobili tego? - Zrobili. Zdjęli mnie w barze, co ze wstydem muszę powiedzieć. Wykorzystali przeciwko mnie piękną kobietę. Ta cięła mnie po szyi… - Rany boskie, Panie. Powinienem tam być… - Lana tam była. Widziała, co się wydarzyło i była na tyle mądra, że zniknęła w tłumie. Jerry musiał nie wiedzieć, że jest ze mną, ponieważ nie powiedział im o niej. Złapała sukę, która mnie cięła, dowiedziała się, gdzie jestem, a potem zaczekała do światu. Odwrócił się do hangaru, patrząc jak Lana stoi przy otwartym bagażniku SUV-a, sprawdza swoją broń i prawdopodobnie uzupełnia swoją małą apteczkę. Uśmiechnął się, gdy wyciągnęła z kieszeni nóż, ten, którego użył do przecięcia nadgarstka dla Salvio, a potem wyciera go ściereczką. - Zakradła się do posiadłości, Mike. Wiesz, jak wyglądają takie miejsca - to uzbrojone obozy. Ale przeszła przez mur i spędziła ze mną cały dzień w gorącej, betonowej szopie, siadając między mną a drzwiami, tak na wszelki wypadek. - Skoro się wykrwawiłeś, to…

~ 208 ~

- To też zrobiła. Nigdy wcześniej nie dała krwi, ale mnie zaproponowała swoją żyłę. Lana spojrzała i zobaczyła, że ją obserwuje. Przechyliła z ciekawością głowę, a potem potrząsnęła nią i wróciła do tego, co robiła ze zdezorientowanym uśmiechem. - No cóż, cholera – powiedział Michael. – Jednak mnie nie potrzebowałeś. Vincent odwrócił się i poklepał Michaela po ramieniu. - Gdybym cię nie potrzebował, nie byłoby cię tutaj. Jak dotąd, to więcej było podkradania się niż zabijania ludzi, którzy tego potrzebowali. Ale dzisiejszej nocy, będę potrzebował mocy i siły, a ty jesteś tym. - Ruszymy za kolejnym ludzkim ulubieńcem Enrique? - Ooo, tak. Jeśli myślisz, że Enrique zasłużył na śmierć za tych dwóch, to rozstrzygnie sprawę. - Chryste. Chcę wiedzieć? - Prawdopodobnie nie, ale musisz. Ponieważ ta sprawa zabiera nas do Mexico City, mój przyjacielu. Enrique w końcu przekroczył linię.

***

Lana starała się trzymać spojrzenie opuszczone i obserwowała przez rzęsy jak Vincent informuje swojego zastępcę. Prawie mogła wskazać punkty w tej rozmowie, kiedy gniew Michaela wzrastał, rozpoznała moment, kiedy Vincent powiedział mu o Carolyn i dlaczego muszą uwolnić ją dziś w nocy. Nie mogła słyszeć, co mówił Michael, ale przeklinał głośno i długo, i odszedł kilka kroków dalej zanim wrócił z powrotem do Vincenta. Widziała jak uważnie słucha, a każdy centymetr jego muskularnego ciała tężeje z gniewu. Był przystojnym facetem, dużym i blondynem, i, podobnie jak Vincent, cały muskularny. W innych okolicznościach, uznałaby go za atrakcyjnego – te inne okoliczności to takie, że spotkała Vincenta, i dlatego była całkiem pewna, że zniechęcił ją do wszystkich innych mężczyzn. Przynajmniej w niedalekiej przyszłości. Dojdzie do siebie po nim jak po wszystkich innych, ale tym razem może to zająć więcej czasu.

~ 209 ~

Vincent cały czas mówił do Michaela, z jedna ręką na jego barku, a Michael raz po raz kiwał głową. Najwyraźniej Vincent wydawał swojemu zastępcy rozkazy na dzisiejszą misję. Zastanawiała się, jakie miał plany do niej. Wyraźnie powiedziała, że nie zostanie z tyłu, ale to nie znaczyło, że nie będzie próbował. Vincent poklepał ramię Michaela z ostatnim słowem, a potem się rozdzielili. Michael skierował się prosto do samolotu, gdzie wszystko się kręciło. Salvio zniknął w środku odrzutowca jak tylko przyjechali. Jerry poszedł razem z nim, ale dość szybko stamtąd wyszedł. Lana przypuszczała, że Salvio dostawał już to, co uważano za opiekę medyczną dla wampirów. Nawet z krwią Vincenta, był bardzo ciężko postrzelony. Dużo wytrzymał przez ostatnie kilka godzin, ale wciąż nie poruszał się swobodnie. Michael nie wsiadł do samolotu, tylko skierował się do dwóch wampirów, którzy wyglądali na wojowników. Obaj byli wielcy, więksi nawet do Michaela czy Vincenta, i wyglądali, jakby uczestniczyli w szczególnie niebezpiecznych walkach w klatach pokazywanych w telewizji. Kiedy Michael zaczął do nich mówić, wydawało się, jakby napęcznieli jeszcze bardziej, ich pięści się zacisnęły, kły wysunęły… - Podoba ci się mój zastępca, kochanie? Okręciła się, by znaleźć stojącego tuż za nią Vincenta. Chociaż pytanie było lekko sformułowane, nie było nic lekkiego w spojrzeniu, jakie jej posyłał. Uśmiechnęła się. Był zazdrosny. Świetnie. Ale nie była aż taka głupia, żeby drażnić bestię. Potrząsnęła głową. - Nie jest w moim typie – oznajmiła. – Odczytałam język jego ciała już wcześniej, gdy przekazywałeś mu informacje. Wiem, że powiedziałeś mu o Carolyn. Pochylił głowę i otarł się o jej policzek, jego broda była niczym aksamit na jej skórze. - Nie w twoim typie? – powtórzył, jak zwykle ignorując wszystko inne, co powiedziała. – A jaki jest twój typ? Potarła policzkiem o jego, a potem odchyliła się i napotkała jego ciemne spojrzenie. - Ty – powiedziała szczerze. Jego oczy rozbłysły miedzianym gorącem, a jego ramię otoczyło jej talię, przyciągając jej ciało do jego.

~ 210 ~

- Pamiętaj o tym później – odparł, a potem musnął swoimi ustami jej w delikatnym pocałunku zanim ją puścił. – I uważaj dzisiaj na siebie. Kiwnęła głową. - Będę. Ty też. Uśmiechnął się i powiedział. - Zawsze. – A potem cofnął się i dodał. – Wyjeżdżamy za pięć minut.

***

Wszyscy stłoczyli się w SUV-ie. Vincent nie chciał przyciągać uwagi wynajmując drugi pojazd, a Suburban był na tyle duży, by pomieścić ich wszystkich, choć bez komfortu, do którego byli przyzwyczajeni. Pięć wampirów, żaden z nich nie był mały, i Lana stłoczyli się we wnętrzu. Vincent chętnie zrezygnował z prowadzenia, ale tylko dlatego, że nie było mowy, by pozwolił Lanie siedzieć z tyłu otoczoną mężczyznami, a poza tym dla niej miało sens oddać przednie siedzenie, kiedy była najmniejszą wśród nich osobą. Więc, Vincent usiadł z tyłu z Laną i Zárate, podczas gdy Michael prowadził z Ortegą obok na siedzeniu dla pasażera, a Jerry wcisnął się na trzecie siedzenie zupełnie sam. Lana siedziała między Vincentem i Zárate, chociaż Vincent zadbał o to, żeby między nią i dużym wampirem było mnóstwo miejsca. Bez słowa przyjęła nowy układ siedzenia, ulegle przytulając się mocno do boku Vincenta, po tym jak zarzucił ramię wokół jej barków, by zrobić miejsce dla Zárate. Nic nie powiedziała, ale Vincent mógł wyczuć napięcie w jej ciele, gdy tak przyciskało się do jego. Jednak nie wydawała się być zmartwiona, tak bardzo jak… skupiona, przygotowująca się psychicznie do nadchodzącej walki. Vincent poinformował wszystkich, czego oczekuje, wyraźnie mówiąc, że ta nocna robota prawdopodobnie będzie zawierała o wiele większy poziom przemocy niż ten, któremu stawili czoło tej nocy, zarówno u Camarillo jak i Poncio. Vincent chciał jej coś powiedzieć, dodać odwagi, rzucić żartem, a nawet lubieżnym komentarzem o tym, co będą robili po walce, ale w pojeździe pełnym wampirów, nie było mowy o czymś takim jak słowo na osobności. Więc opuścił rękę, która leżała na

~ 211 ~

oparciu siedzenia za nią i głaskał jej ramię. Odwróciła wzrok od drogi przed nimi i spojrzała na niego posyłając mu mały uśmiech. Jego ciepło sięgnęło jej oczu zanim się odwróciła i Vincent policzył to za wystarczające zwycięstwo na teraz. Posiadłość Alberta Serrana, bossa, któremu Enrique dał Carolyn, była wśród niskich wzgórz, na końcu wijącej się i źle utrzymanej drogi. Wijąca się droga dobrze im się przysłużyła, ponieważ nikt przy głównej bramie nie mógł zauważyć, kiedy przedrą się przez pierwszą granicę ochrony i przejmą najbliższy punkt kontroli wciąż będąc dobre sto metrów dalej. Ogólnie było tam czterech strażników, a jeden z nich sięgnął po swoje radio w momencie, gdy pokazał się ich pojazd. Vincent załatwił ich wszystkich zanim jakiś zabłąkany palec zdołał nawiązać kontakt. Teraz wszyscy spali spokojnie w ich strażniczej budce, gdzie pozostaną aż do rana… albo dopóki Vincent nie zdecyduje, że mądrzej będzie ich na stałe wyeliminować. Jak tylko minęli punkt kontrolny, ruszyli pieszo, woląc ich przez wzgórza niż jechać drogą wokół nich. Wkrótce ujrzeli posesję Serrana z najbliższego szczytu. Jeśli chodziło o układ, była podobna do tej Poncio, ale tu kończyły się podobieństwa. Ochrona Serrana była o wiele większa i bardziej oczywista, nawet w nocy. Ale też nie bardzo liczył na pojedynczego stójkowego, jako całe środki bezpieczeństwa. Ludzie poniżej nie mieli pojęcia, że najeźdźcy stoją teraz i patrzą na nich, knując ich zniszczenie. Ponieważ Vincent nie zgodzi się na nic mniejszego. Tak jak inni, Serrana musi zostać zabity, nie tylko za swoje zbrodnie przeciwko Carolyn, ale jako przykład dla każdego innego, kto pomyślałby o wykorzystywaniu w ten sposób wampira. - Ruchliwe miejsce – skomentował Michael, stojący obok Vincenta. - Niczym mrówki w mrowisku – zakpił Vincent. – Szczególnie okrutne mrówki, ale mimo wszystko mrówki. - Armia mrówek – dodała cicho Lana. – Czy nie uprawiają na sobie kanibalizmu? Przez dłuższą chwilę przyglądali się w milczeniu, a potem Michael zapytał. - Zabijemy ich wszystkich? Vincent rozważył pytanie. - Nie – zdecydował nagle. – Dzisiaj stworzymy nową legendę, przestrogę dla tych, którzy myślą wejść nam w drogę w przyszłości. Spojrzał i zobaczył swoje własne okrucieństwo odbite w uśmiechu Michaela… i w ostrożnym wyrazie twarzy Lany. ~ 212 ~

- Vincent? – odezwała się, a pierwsze, co pomyślał to, że się go boi. To martwiło go bardziej niż powinno. Ale potem jej wargi wygięły się w uśmiechu, który pasował do jego i zapytała. – Czy kiedykolwiek widziałeś film Milczenie owiec? Chwilę zajęło to Vincentowi, ale potem się roześmiał, odrzucając głowę z przyjemności. Dokładnie wiedział, co miała na myśli, i to absolutnie mu pasowało. Obejrzał się i znalazł chichoczącego ze zrozumieniem Michaela, nawet jeśli wpatrywał się w Lanę z wyrazem, który był kombinacją zaskoczenia i szacunku. - Okej, szefie – powiedział, zwracając spojrzenie na Vincenta. – Jak to zrobimy? - Szybko i cicho. - Chłopcy będą rozczarowani. Sądzę, że nie mogą się doczekać jakiegoś staromodnego okaleczenia. - Będzie dość okaleczania dla nas wszystkich w ciągu najbliższych kilku dni. Ale nie dziś. Dzisiaj, potrzebuję jednego żywego i sprawnego strażnika. Inni pójdą sobie na długą drzemkę.

***

Lana poklepała swoje różne kieszenie, upewniając się, że ma wszystko, nieszczęśliwa, że to wszystko nie dotyczyło jej Siga. To było tylko tymczasowe, gdy jeszcze raz zdjęła kurtkę, by pokazać trochę ciała, ale to nadal nie czyniło jej szczęśliwą. - Jestem już trochę zmęczona byciem twoją marionetką – mruknęła do Vincenta, który stał obok niej i czekał. - Marionetką? – zapytał, wyraźnie rozbawiony. - Jak inaczej to nazwiesz? – odparła niezadowolona, wskazując na koszulkę z głębokim dekoltem, chociaż tym razem zostawiła na sobie stanik. - Kochanie, nie chcesz wiedzieć jak bym to nazwał. Przynajmniej, nie w obecnym tu towarzystwie. Twarz Lany zaczerwieniła się, ale musiała przyznać, że rumieniec bardziej był z zadowolenia niż zakłopotania. ~ 213 ~

- Chcę dostać tę broń z powrotem jak tylko wejdziemy do środka – poinformowała Michaela. - Tak, ma’am – odparł, walcząc z własnym uśmiechem. Lana spiorunowała go wzrokiem, nieszczególnie zachwycona tym, że stała się źródłem rozbawienia dla grupy wampirów. Wyczuwając jej nastrój, Vincent pochylił się i powiedział szeptem. - Dziękuję, że to robisz, Lano. Lana zwęziła na niego oczy, ale wydawał się być szczery, więc wzruszyła ramionami. - To dla dobra sprawy. I nie zapomnij, że obiecałeś mi, że będę tu, gdy będziesz zabijał tego dupka. - Z pewnością – zapewnił Vincent, nagle poważny. – Carolyn nie zna żadnego z nas. Dość szybko ją uspokoję, ale na początku prawdopodobnie będzie bardzo zadowolona z kobiecej obecności. W obliczu otrzeźwiającego przypomnienia tego, dlaczego to robią, Lana zapomniała o swoim dyskomforcie. Co znaczyło pokazanie trochę skóry do tego, przez co przeszła wampirza kobieta? Nic. - Jestem gotowa – powiedziała, obciągając mocniej koszulkę i wciskając ją bardziej w spodnie. Nie mogła nie zauważyć niezadowolonego spojrzenia Vincenta, gdy to zrobiła. No cóż, szkoda. W końcu to był jego pomysł. - Chodźmy – burknął szorstko. Zeszli ze swojego wzgórza i teraz zaczęli iść ostatnim zakrętem krętej drogi, która zaprowadzi ich do frontowej bramy posiadłości. Plan był taki, że Lana i Vincent podejdą najbliżej. Na pierwszy rzut oka, będą wyglądali jak para wędrowców, turystów, którzy zgubili się między wzgórzami. Lana uśmiechnęła się szeroko, kiedy się zbliżyli. - Cześć. To znaczy, buenos días – zawołała swoim najgorszym hiszpańskim. - Por favor, estamos perdidos – mówiła dalej. Potem złożyła ręce przed sobą, jakby była zdenerwowana i dodała. – Przepraszam, mój hiszpański jest… zły. Możesz nam pomóc? Chyba się zgubiliśmy. ~ 214 ~

Wzrok strażnika przenosił się z niej na Vincenta, który najwyraźniej był większym zagrożeniem. Nie powiedział ani słowa, ale też nie miał mówić. Jego zadaniem było zadziałanie swoim wampirzym urokiem, który jak zrozumiała był dość milczącym wysiłkiem. Miała nadzieję, że zrobi to szybko ze względu na ten stary banał o byciu rozbieraną oczami przez faceta. Taa, tak właśnie się czuła, a to z każdą minutą stawało się coraz bardziej niekomfortowe. Strażnicy poruszali palcami po swoich automatach – wybór każdego kryminalisty w obecnych czasach – i wyglądali na niezwykle nerwowych, byli rozdarci między gapieniem się na jej cycki i mierzeniem Vincenta. Lana już miała rzucić Vincentowi spojrzenie co-do-diabła, kiedy obaj strażnicy padli na ziemię, ich broń upadła z lekkim szczękiem. Wpatrywała się w nich przez chwilę zaskoczona, a potem obróciła się, żeby zadać Vincentowi pytanie. Tylko, że znalazła się bez tchu na jego widok. Zawsze przykuwał wzrok, piękny i zbudowany, z charyzmą, która otaczała go niczym roziskrzona chmura. Ale nigdy nie widziała go takiego. Stał idealnie nieruchomo, ledwie oddychając, miedziany blask w jego oczach był tak jasny, że to wyglądało jak bliźniacze smugi światła świecące w ciemności. Czuła to samo elektrostatyczne skwierczenie na swojej skórze, które czuła już wcześniej, ale to było silniejsze, prawie bolesne w swojej intensywności, bardziej jak zaciskająca się zasłona niż jedwabisty dotyk. Ale mimo to, wpatrywała się w niego bez strachu, wiedząc w swoim sercu, że nawet jeśli skupił się na wrogu za bramą, chronił ją. Ciche szurnięcie nogami za nimi ostrzegło ją, że przyszli Michael i inni, ale nie obróciła się. Cała jej uwaga była skupiona na Vincencie, który płonął swoją mocą, przerażający w swojej intensywności skupienia. Nagle zamrugał i wolno obrócił głowę, żeby spojrzeć na nią. Uśmiechnął się. - Ufasz mi, kochanie? Lana nawet nie musiała zastanawiać się nad odpowiedzią. - Tak. Jego uśmiech się ocieplił. - Michael – powiedział nie odrywając od niej wzroku. - Proszę bardzo, piękna – zwrócił się do niej Michael lekko kpiącym tonem. Podał jej kurtkę i broń, które szybko wzięła, niedokładnie wiedząc ile mają czasu ani jak długo będzie działało zaklęcie Vincenta.

~ 215 ~

- Idziemy – oznajmił Vincent jak tylko była gotowa. Wyciągnął rękę i wzięła ją automatycznie, posyłając dwóm nieprzytomnym strażnikom zaintrygowane spojrzenie. - Nie zamierzasz ich związać albo coś takiego? - Nie ma potrzeby – odparł lekceważąco Vincent. – Będą nieprzytomni do rana. – Potem pchnął bramę i Lana po raz pierwszy w życiu stanęła jak wryta. Za bramą był główny budynek, a przed nim brudne podwórze… które zaściełały ciała. - Czy oni… - Są nieprzytomni, tak jak tamci – odparł. Lana miała problemy z oddychaniem. Wiedziała, że wampiry są potężne, i że Vincent był zaliczany do tych najsilniejszych. Ale to… czym innym było uśpienie kilku strażników, ale tu na podwórzu leżało dwudziestu, jeśli nie więcej mężczyzn, a to byli tylko ci, których widziała. Wielu leżało wokół dużej ciężarówki, jakby byli zajęci ładowaniem czegoś i po prostu upadli tam, gdzie stali. I z pewnością będą inni, których nie widziała, w głównym budynku, w dużym garażu. Ale nikt nie przyszedł zbadać nagłego upadku swoich kolegów i nikt nie wyzwał Vincenta i innych, gdy weszli na teren posesji. Vincent zatrzymał się, gdyż Lana uczyniła to pierwsza, ponieważ trzymał jej rękę. Ponownie stanął zupełnie nieruchomo. Lana zesztywniała i chciała wyciągnąć dłoń, ale Vincent wzmocnił uścisk. - Chwileczkę – mruknął. Kiedy znowu ruszył, pociągnął ją przy swoim boku kierując się do szeroko otwartej żelaznej bramy i prosto do dużych podwójnych drzwi głównego domu. - Jest tylko jeden wampir na tym terenie i przypuszczam, że to Carolyn – powiedział do Michaela, mówiąc do swojego zastępcy nad głową Lany, który szedł po jej drugiej stronie. – Na teraz ją i wszystkich innych uśpiłem. Wejdźmy do środka i znajdźmy kogoś, kto powie nam, gdzie znaleźć pana tej rezydencji. Potem pójdziemy go obudzić. Michael przytaknął, wychodząc przed Vincenta, jego postawa była w gotowości, jego wzrok stale się poruszał. Lana bardziej słyszała niż widziała innych tuż za ich plecami, którzy uformowali krąg ochrony wokół nich, gdy zbliżali się do frontowych drzwi, i przeszli nad nieprzytomnymi ciałami leżącymi na szerokiej werandzie.

~ 216 ~

Ale podczas gdy inne wampiry były napięte i gotowe do walki, Vincent wydawał się być bardziej odprężony niż kiedykolwiek. Trzymając dłoń Lany, podszedł do szeroko otwartych drzwi, jakby oboje przyjechali tu na misję polowania na dom, oglądania kawałka prawdziwej posiadłości. - Ta – powiedział nagle Vincent wskazując na kobietę w średnim wieku leżącą tuż przy frontowych drzwiach. Tak jak inni wyglądała, jakby zemdlała w pół kroku. Miała na sobie prostą, czarną bluzkę, spódnicę i wygodne buty, i była otoczona przez stos prześcieradeł i ręczników, które były złożone zanim zostały upuszczone. Michael uklęknął obok kobiety i dotknął lekko jej ramienia. Wstrząsnęła się, a potem obudziła z sapnięciem, jej twarz była przerażona, gdy znalazła obcego gringo klęczącego obok niej. Michael podał kobiecie rękę i pomógł jej wstać na nogi. - ¿Como se llama, señora? – Jak masz na imię? - Dolores – odparła, jej twarz zbladła, gdy zauważyła leżące wokół niej ciała. Michael uśmiechnął się, wyglądając cały jak miły amerykański młodzieniec bez ukrytych motywów. - Dolores – powtórzył. – Que bonito nombr. – Piękne imię. Dolores patrzyła na niego w milczeniu, jej palce zacisnęły się wokół krzyżyka na jej szyi. Michael mówił dalej, jego hiszpański był płynny i spokojny. - Wiesz, gdzie jest teraz Albert Serrana? Kobieta przytaknęła. - I znasz wampira, którego trzyma u siebie? Kobietę? Twarz Dolores się zachmurzyła. - Ta piękna – powiedziała. – Taka smutna. - To znaczy, że jest smutna, ponieważ tu jest? - Nie, señor. Ona jest smutna. Przez cały czas. Taka śliczna, ale taka smutna. Uścisk Vincenta na dłoni Lany zacisnął się prawie boleśnie, ale oddała go, częściowo, żeby powstrzymać go od połamania jej ręki, ale również by dać mu znać, że podziela jego gniew.

~ 217 ~

- Gdzie ona jest? – warknął Vincent i oczy Dolores strzeliły przestraszone w jego stronę. - Tranquilo, Dolores – powiedział kojąco Michael. Spokojnie. – Jesteśmy tu dla tej ślicznotki. Ona należy do nas. Możesz pokazać nam, gdzie ona teraz jest? - Si – odparła spokojnie Dolores i wskazała ręką na schody za frontowymi drzwiami. – Wejdźcie do środka. – Michael uśmiechnął się i pokazał, żeby prowadziła. Dolores przeszła przez drzwi i do schodów z idącym za nią Michaelem. Następny wszedł Vincent z Laną przy boku, ale uwolniła swoją rękę z jego. Zrobiła to delikatnie, uścisnąwszy przedtem mocno jego rękę, ale nie miała zamiaru wchodzić w potencjalnie groźną sytuację mając swoją prawą dłoń wypełnioną czymś innym niż swoją bronią. Vincent zerknął, gdy wyciągnęła Siga i kiwnął ze zrozumieniem. Niosąc broń opuszczoną przy udzie, podążała za Michaelem i Dolores po schodach, a potem korytarzem, który kończył się pojedynczymi, szerokimi drzwiami z ciemnego drewna. Dolores zatrzymała się przed drzwiami. - Mam zapukać, señor? – zapytała, czekając na polecenia Michaela. - Nie, dziękuję, Dolores – powiedział łagodnie, a potem złapał ją zanim upadła. Podniósłszy ją z łatwością, kopnął drzwi, które otworzyły się do czegoś, co wyglądało jak mały salon i położył ją na sofie. Zostawiwszy ją tutaj, wrócił na korytarz i zamknął za sobą drzwi. - Panie? – zapytał, odwracając się do Vincenta. - Carolyn jest tutaj – powiedział Vincent, patrząc na drzwi z ciemnego drewna, jego mina wyrażała odrazę. – Ale jest tylko jeden człowiek. Sądzę, że to Serrana, jeśli twoja nowa dziewczyna była tak chętna cię zadowolić. - Co mogę powiedzieć, mój panie? Panie mnie kochają. - Zwłaszcza te wystarczająco dojrzałe, żeby być twoją matką – odpowiedział sucho Vincent. – Otwórz drzwi. Michael nacisnął klamkę. Oparła się na nie więcej niż sekundę zanim zastosował trochę tej poręcznej wampirzej siły i z dziecięcą łatwością przedarł się przez zamek. Wszedł pierwszy i się zatrzymał, blokując wejście. Lana zmarszczyła brwi na ten manewr – to nie było mądre wystawiać się w ten sposób, biorąc pod uwagę czekający czysty strzał. Ale wtedy przypomniała sobie, że wszyscy są nieprzytomni.

~ 218 ~

W końcu poruszył się, wszedł do środka, a za nim podążyła Lana, wchodząc przed Vincentem. Żółty poblask od kominka rzucał cienie w lekko oświetlonym pokoju, sprawiając, że było w nim za gorąco i duszno jak na jej gust. To naturalnie była sypialnia. Gdzie indziej gwałciciel będzie trzymał swoją ofiarę? Na środku stało królewskich rozmiarów łóżko ze zdobionym wezgłowiem i dwa pasujące nocne stoliki. Lampy na nich jasno oświetlały łóżko. Lana weszła dalej do pokoju, czując jak wchodzą inni i rozstawiają się za nią. Znalazła właściciela posiadłości leżącego między łóżkiem, a zamkniętym oknem. Był kompletnie nagi i jej pierwszą myślą była ta, że powinien był wyłączyć światła. A potem usłyszała głębokie mruczenie głosu Vincenta i zobaczyła jak owija koc wokół nagiej młodej kobiety. Lana natychmiast obróciła się do Serrana i kopnęła go w jaja. Miała tylko nadzieję, że to poczuje. Wtem nabrała pewności, że cokolwiek Vincent planuje dla tego drania, będzie o wiele gorsze. - Lana – odezwał się Vincent, jego głos był niski i ponaglający. Zapomniała o Serranie i pospieszyła do niego, opadając obok niego na kolana. Kobieta, prawdopodobnie Carolyn, obudziła się i chowała przed Vincentem, zaciskając wokół siebie koc. Serce Lany ścisnęła się z żalu dla kobiety i nienawiści do mężczyzny, świni, który jej to zrobił. - Carolyn – powiedziała miękko, wsuwając się przed Vincenta, stawiając się między nim, a Carolyn tak, żeby była jedyną osobą, jaką wykorzystywana kobieta mogła widzieć. I, tak, wiedziała, że to jest wampir, z siłą wystarczającą, żeby rzucić człowiekiem przez pokój, ale w tej chwili była po prostu kobietą, tak wrażliwą i skrzywdzoną jak byłaby każda ludzka kobieta w tych okolicznościach. Spuszczone oczy Carolyn uniosły się i napotkały jej, wypełnione były łzami. - Musisz uciekać – wyszeptała. – Uciekaj, dopóki możesz. Lana zamrugała zdezorientowana zanim uświadomiła sobie, że Carolyn mówi o Serrano, a może Vincencie, że uwiężą Lanę i będą torturować tak jak ją. Ponieważ Carolyn nie miała powodu wierzyć, że wampiry są choć trochę lepsze od ludzi, z którymi żyła. - Nie, Carolyn – powiedziała łagodnie Lana, łzy szczypały jej własne oczy, gdy jeszcze mocniej zaciągała koc na ramionach wampira. Instynktownie chciała ją uściskać, trzymać i powiedzieć, że wszystko będzie dobrze. Ale pierwszy ruch należał

~ 219 ~

do Carolyn. Była dotykana na zbyt wiele sposobów i przez zbyt wielu ludzi wbrew jej woli. Musiała wiedzieć, że to ona ma kontrolę. - Jesteśmy tu, żeby cię stąd zabrać. To jest Vincent – przedstawiła Lana, kiwając głową w jego kierunku. – Możesz mu zaufać. On i inni przyszli tu, żeby cię uwolnić. Carolyn zapatrzyła się, najpierw w Lanę, a potem podniosła wzrok i przyjrzała się innym wampirom wypełniającym pokój, wyczuwając od nich siłę i rosnący gniew. Wzdrygnęła się lekko, ale Lana szybko przemówiła. - Oni nie są źli na ciebie. Są źli na niego. – Kiwnęła w stronę Serrana, pozwalając zabarwić nienawiści jej słowa, chcąc, żeby Carolyn usłyszała to i wiedziała, na czym stoi. Carolyn ponownie przeniosła wzrok na Lanę, a potem nagle wybuchła płaczem, zaciskając wokół siebie koc i opuszczając głowę na bark Lany. Lana wzięła młodą wampirzycę w ramiona, z początku ostrożnie, a potem mocniej, gdy całe ciało Carolyn zaczęło drżeć od siły jej łez, jej szloch stał się niekontrolowany i rozdzierający serce. Vincent zaklął gwałtownie pod nosem. Skoczył na nogi i Lana usłyszała jego kroki, dudniące po podłodze. Obróciła się na tyle, żeby zobaczyć jak łapie nieprzytomnego Serrana i rzuca go na łóżko, a jego palce wbiły się w gardło mężczyzny, gdy warknął. - Obudź się, ty chory draniu. Lana nie mogła zobaczyć twarzy człowieka, ale usłyszała okrzyk przerażenia, kiedy się obudził i znalazł się duszony na śmierć – nie wspominając o grupie umięśnionych i wściekłych wampirów, gdzie każdy z nich patrzył na niego z całkowicie wysuniętymi kłami i błyszczącymi oczami. - Jak mam cię zabić? – zagruchał Vincent. – Mógłbym wyrwać ci gardło, ale to byłoby za szybko. Mógłbym złamać ci każdą kość w twoim ciele i poprzecinać żyły. Niech twoje ciało powoli się wykrwawia, poczuj jak ucieka z ciebie życie, gdy będziesz leżał bezradnie, żeby to powstrzymać. – Serrana krzyknął nagle i Lana bardziej się obróciła, że zobaczyć jak Vincent się z nim bawi, tnąc pazurami przez główne żyły na szyi mężczyzny, przesuwając się w dół, by zrobić to samo na ramieniu i na piersi, tyle że teraz Lana mogła jeszcze słyszeć stłumiony dźwięk łamiących się kości przy każdym dotknięciu palców Vincenta. Serrana krzyczał aż nagle uniosła się głowa Carolyn, jej oczy nabrały bladego blasku, gdy spojrzała na swojego byłego kata.

~ 220 ~

- Mój – szepnęła ochryple. Pierwszą myślą Lany było, że Carolyn jakoś identyfikuje się ze swoim dręczycielem i jest gotowa go bronić. Ale potem zauważyła wściekłość i nienawiść w głosie młodej kobiety. Przemknęły po skórze Lany niczym żywe istoty zanim popłynęły przez pokój do krzyczącego Serrana. - Mój – powtórzyła głośniej Carolyn wstając na nogi, zaciskając wokół siebie koc. Lana wstała z nią, obracając się do Vincenta, który podniósł Serrana z łóżka, wciąż trzymając go za gardło i unosząc go wysoko, jednocześnie wycelowując pazury w żałosne organy płciowe gwałciciela. - Vincent – zawołała ostro Lana. Obrócił głowę w jej stronę, wkurzony, że przerwano mu zabawę. Dopóki nie przeniósł spojrzenia zza jej ramię i nie zobaczył stojącej Carolyn, której oczy błyszczały wystarczająca mocą, by nadać im słabego niebieskiego blasku. Vincent uśmiechnął się powoli, a to było coś przerażającego. Serrana również to zobaczył i zaskomlał żałośnie, ale Lana pomyślała, że dla niego o wiele lepiej byłoby mieć do czynienia z Vincentem z niż z tym, co zamierzała Carolyn. Vincent rozluźnił palce i człowiek spadł na łóżko. Serrana natychmiast próbował się odczołgać, ale Vincent zatrzymał go niedbałym spojrzeniem, przyszpilając go do łóżka niczym robaka. - Jest cały twój, Carolyn – oznajmił Vincent, odsuwając się od łóżka z szerokim gestem w stronę Serrana. – Nie spiesz się. Lana usłyszała za sobą niski pomruk. Obróciła się i zobaczyła Carolyn całą w wampirzym trybie. Kły lśniły przyciskając się do jej dolnej wargi, oczy świeciły, gdy puściła koc i przeszła przez pokój zapominając o swojej nagości. Wszyscy mężczyźni się cofnęli, dając jej mnóstwo miejsca, pozwalając mieć jej swój moment zemsty. Wzrok Serrana podążył za Vincentem, gdy ten się odsunął, ale potem złapał widok Carolyn. Jego oczy rozszerzyły się z przerażającej świadomości i zapiszczał ze strachu, rzucając się bezcelowo, ponieważ był przytrzymywany w miejscu przez moc Vincenta. Carolyn przystanęła przed nim, a potem uniosła spojrzenie do Vincenta. - Jeśli pozwolisz, mój panie – powiedziała, jej głos był niski i ochrypły, ale czy od emocji czy płaczu, Lana nie wiedziała.

~ 221 ~

Vincent przytrzymał jej wzrok przez chwilę, jakby oceniał, czy jest w stanie poradzić sobie z mężczyzną, a potem kiwnął lekko głową na zgodę i cofnął się o krok. Lana poczuła krótki dreszczyk mocy, a potem Serrana podskoczył, jakby nagle został uwolniony ze swoich ograniczeń. Natychmiast próbował stoczyć się z łóżka i uciec – jaka to była głupia decyzja – ale to nie miało znaczenia. Ręka Carolyn wystrzeliła szybciej niż Lana mogła nadążyć, chwyciła jaja mężczyzny i zgniotła w dłoni, jej palce zaciskały się aż Lana mogła zobaczyć jak bieleją. Serrana wrzeszczał, ten dźwięk nabierał wysokości w miarę jak uścisk Carolyn się wzmacniał, by z ostatnim mocnym szarpnięciem wyrwać je całkowicie. Ignorując rozdzierające krzyki Serrana, Carolyn trzymała krwawe szczątki jego ciała w dłoni, przyglądając im się z zaciekawieniem tak długo, że Lana zaczynał myśleć, że kompletnie się zatraciła. Ale wtedy, nagle otrząsnęła się ze swojego transu. Jej oczy zamrugały i całe jej ciało zadrżało. Raz. Podniosła wzrok ze strzępów jąder na szlochającego Serrana i znowu, obnażając całe swoje zęby w złośliwym grymasie, chwyciła Serrana za włosy i wepchnęła krwawe szczątki do jego gardła. Odwróciła się do Vincenta i odezwała się w miękkim, wolnym dialekcie, który zdradził jej południowe pochodzenie. - Byłabym zobowiązana, mój panie, gdybyś zachował tego robaka przy życiu, gdy będę się nim bawiła. - Załatwione – odparł Vincent, jakby zachowanie mężczyzny przy życiu, żeby mógł był torturowany, było czymś codziennym. Carolyn uśmiechnęła się po raz pierwszy odkąd ją znaleźli. A Serrana wrzeszczał.

Tłumaczenie: panda68

~ 222 ~

Rozdział 16 Lana patrzyła na to, co zostało z Alberta Serrana i musiała mocno przełknąć, żeby uspokoić mdłości podchodzące jej do gardła. Nie mogła narzekać na makabryczny obraz, ponieważ całe to Milczenie owiec to był jej pomysł, ale nie wzięła pod uwagę rzeczywistości… czy smrodu. Będzie jeszcze gorzej, kiedy po wschodzie słońca obudzą się ludzie Serrana i znajdą ciało swojego szefa. Większość z nich straci również kwartę czy dwie swojej własnej krwi. Vincent pozwolił swoim ludziom poucztować na nieprzytomnych strażnikach, mówiąc, żeby zostawili rany na szyi otwarte. Chciał, żeby nie było wątpliwości, kto tu był i złożył im wizytę w nocy. Makabryczny widok Serrana miał być ostrzeżeniem. Ostrzeżeniem, żeby nie zadzierać z wampirami, chyba że jesteś gotowy zapłacić cenę. Ale Lana i inni do tego czasu dawno znikną. Za co, jak przypuszczała, będzie bardzo wdzięczna po wschodzie słońca. Potem przylecą muchy. Zadrżała i obróciła się, by natychmiast wpaść na Vincenta. - Więc, co o tym sądzisz? – zapytał, wpatrując się w wysokie żelazne bramy przed głównym wejściem. Wcześniej je otworzyli, ale teraz zostały zamknięte w celu lepszego ukazania ich nowej dekoracji. Lana zmusiła się, żeby spojrzeć jeszcze raz. Ortega i Zárate przywiązali zakrwawione i zmasakrowane ciało Serrana do bramy, używając mocnego drutu, który znaleźli na ciężarówce. Byli dumni ze swojej pracy, przywiązując jego rozpostarte nogi i ramiona, nawet obwiązując jego głowę, żeby jego niewidome, i bezokie, spojrzenie przyglądało się podwórzu. Kiedy nic nie powiedziała, Vincent zarzucił wokół niej ramiona, przytulając jej plecy do swojej piersi. - Carolyn tego potrzebowała – wyszeptał, zarówno w przeprosinach jak i w wyjaśnieniu. - Wiem. I drań w pełni na to zasłużył. - Tak jak Enrique – warknął przy jej uchu.

~ 223 ~

Lana rozplotła jego ramiona i spojrzała na niego. - Ale Enrique jest o wiele bardziej niebezpieczny. Nie… Vincent położył palce na jej ustach. - Nie mam ochoty umierać młodo… No cóż, w każdym razie wyglądając młodo – poprawił się z krzywym uśmiechem. – Chodźmy, już blisko jest wschód słońca i musimy dostarczyć Michaela i innych z powrotem na lotnisko. - A co z Carolyn? – zapytała. Wampirzyca padła z emocjonalnego i fizycznego wyczerpania po tym jak skończyła ze swoim gwałcicielem. Lana znalazła dla niej jakieś ubrania w sąsiedniej sypialni. To były męskie spodnie, ale były czyste i bez problemów pasowały na mniejszą kobietę. Vincent rozmawiał już z Carolyn, jego słowa były miękkie i spokojne dla jej uszu, a potem rozciął nadgarstek i dał jej się napić. Nie wypiła tak dużo jak Jerry czy Salvio, ale najwyraźniej dla niej wystarczająco. Vincent raz pogładził jej twarz, a potem złapał ją zanim zapadła w głęboki sen, trzymając ją przez chwilę zanim przekazał ją Michaelowi, który zaniósł ją do czekającego na nich na podwórzu SUV-a. Ortega podjechał samochodem zanim pomógł Zárate przywiązać Serrana. Teraz Carolyn leżała wygodnie w bagażniku, wciąż śpiąc dzięki przymusowi Vincenta, który na nią nałożył, zapewniając Lanę, że obudzi się w Hermosillo następnej nocy. - Mamy kilka wampirzyc w Hermosillo – powiedział Vincent Lanie. – Również kilka ludzkich kobiet, które są sparowane z wampirami. Zapewnią wszystko, co Carolyn będzie potrzebowała. Ale ona jest wampirem, Lano, i teraz jest moja. Może prosić mnie o pomoc i siłę, jaką będzie potrzebowała, by wyzdrowieć. To nie będzie łatwe, ale nie będzie także tak bolesne jak byłoby u człowieka. Lana kiwnęła głową. Powiedział jej o tym już wcześniej, ale wciąż jakoś czuła się odpowiedzialna. - Będziesz mogła się z nią zobaczyć, kiedy to się skończy – przypomniał jej łagodnie. - Wiem. - W takim razie jesteś gotowa odjechać stąd? Wciągnęła głęboki wdech.

~ 224 ~

- Zdecydowanie. Inni już wsiedli do SUV-a, który teraz był jeszcze bardziej zatłoczony. Jerry jechał razem z Carolyn w bagażniku, po pierwsze dlatego, że trochę ją znał, ale raczej dlatego, że był najszczuplejszym wampirem, a Vincent nie chciał nawet słyszeć, żeby Lana siedziała gdziekolwiek indziej jak przy jego boku. Lana prawie zasnęła, gdy jechali na lotnisko. Vincent i Michael zgodzili się, że odrzutowiec powinien odlecieć jak tylko wszyscy wsiądą. U steru będą ludzcy piloci, ponieważ większość lotu odbędzie się po wschodzie słońca, ale jak tylko znajdą się w Hermosillo, przeczekają dzień – tak nazwał to Vincent – na samym lotnisku. Lana miała tylko nadzieję, że ludzcy strażnicy są godni zaufania, ale wtedy Vincent oznajmił, że to są ci sami strażnicy, którzy każdego dnia chronią posiadłość w Hermosillo. I że są bardzo dobrze opłacani. Istniało także takie wampirze tabu o ataku podczas dnia, ale nikt nie chciał mierzyć się z konsekwencjami. Drugim powodem, dla którego spieszyli się na lotnisko, było to, że Lana i Vincent nie wracali z innymi do Hermosillo. Mieli kontynuować poszukiwania Xuana Ignacio, co znaczyło, że potrzebowali dość czasu, by dojechać do hotelu i zameldować się zanim wstanie słońce. Najrozsądniejszą rzeczą będzie zostać w Silao, mieście najbliższym lotnisku, ale oczywiście Vincent miał inne plany. Nalegał na wybranie ich hotelu, przypominając dość złośliwie Lanie o czarującym noclegu z popsutą roletą, który wybrała ostatnim razem, gdy zostawił to jej. To wydawało się być niesprawiedliwe, biorąc pod uwagę ogromną różnicę między znalezieniem noclegu gdzieś na pustkowiu i w prawdziwym mieście. Ale zachowała spokój z dwóch powodów. Po pierwsze, Vincent był bólem w tyłku, kiedy nie było po jego myśli; a po drugie, był przyzwyczajony do najlepszego i po kilku ostatnich nocach w motelach, które prawdopodobnie wynajmowały pokoje na godziny, Lana była bardziej niż gotowa na jakikolwiek luksus, jaki znajdzie. Vincent skorzystał ze swojego telefonu, chrząknął raz i drugi, a potem najwyraźniej zrobił rezerwację, chociaż nie podzielił się szczegółami. Jednak Lana była zbyt zmęczona, żeby ją to obchodziło. Chciała tylko zobaczyć jak inni bezpiecznie ruszają w drogę, a potem znaleźć swoją własną drogę pod gorący prysznic tak szybko jak to możliwe. Michael skręcił na lotnisko, mknąc obok głównego terminalu i budowy, by wjechać do prywatnego hangaru. Wcześniej zadzwonili, więc drzwi hangaru były otwarte, samolot gotowy i czekający na nich. Ortega i Zárate poczekali aż Vincent wysiądzie z

~ 225 ~

SUV-a, potem skłonili z szacunkiem głową i zniknęli na schodach do odrzutowca. Jerry otworzył klapę bagażnika i sięgnął do środka, żeby wziąć Carolyn, ale Vincent go zatrzymał. - Nigdy nie miałem okazji zapytać cię, Jerry – powiedział, przyciągając uwagę drugiego wampira. – Skąd wiedziałeś, kim jestem? To znaczy, to oczywiste, że jestem wampirem, ale znałeś mnie konkretnie. Skąd? Nigdy cię nie spotkałem. Jerry odpowiedział z tą samą szczerością i szacunkiem, jakie zawsze okazywał Vincentowi. - U Lorda Enrique. Byliśmy w Mexico City na spotkaniu i właśnie wchodziłeś, gdy my wychodziliśmy. Byliśmy po drugiej stronie pokoju, gdy Enrique zatrzymał Camarillo i powiedział mu, żeby cię unikał, ponieważ jesteś bardzo potężny. Nie sądzę, żeby wiedział, że podsłuchuję, albo nie dbał o to. Ale sądzę, że właśnie wtedy Camarillo zdecydował, że chce cię dla siebie, ponieważ Enrique się ciebie bał. Vincent myślał przez chwilę. - Przypominam sobie to spotkanie. Wywołał kłopoty z jakimiś wampirami w Cabo i chciał, żebym posprzątał jego bałagan. Byłem w Mexico City tylko tę jedną noc. – Spojrzał i znalazł na sobie wzrok Lany, a ona wiedziała, że on myśli to samo, co ona, jak jedno spotkanie może zmienić tak wiele żyć. Gdyby tamtej nocy przyjechali kilka minut później, gdyby Camarillo nigdy nie otrzymał ostrzeżenia Enrique, Jerry i inni wciąż byliby niewolnikami, a Vincent może teraz nie byłby zdecydowany wcześniej niż później zniszczyć Enrique. Vincent poklepał Jerry’ego po ramieniu. - Lepiej zanieś Carolyn do samolotu. Wkrótce odlatujecie. Jerry ukłonił się lekko, potem z łatwością uniósł śpiącą Carolyn i wniósł ją po schodkach. Ostatecznie został tylko Michael, ale widać było, że w ogóle nie chce wyjeżdżać. - Narobiłeś sobie wrogów tym wszystkim. Jeśli Enrique jeszcze o tym nie usłyszał, usłyszy niedługo. I nie będzie chciał, żeby cokolwiek z tego, co zrobił, przedostało się do jego własnych wampirów. A już zwłaszcza do innych wampirzych panów. Nie podoba mi się, że będziesz tam sam. - Nie jestem sam. Mam Lanę.

~ 226 ~

- Z całym szacunkiem – powiedział Michael, posyłając jej przepraszające spojrzenie – ale pani Arnold nie jest… – Wypuścił długi wydech, wyraźnie szukając słowa, które by ją nie obraziło. - Masz na myśli, że nie jest wampirem – podpowiedział Vincent, wydając się być bardziej rozbawiony niż cokolwiek innego. - Dokładnie. - Nic nam nie będzie, Michael. Myślę, że obaj wiemy, iż Enrique ma teraz na głowie ważniejsze sprawy. Mamy kilka dni zanim rzeczywiście zacznie działać, a to wszystko, czego potrzebujemy. Skończymy tę misję dla Raphaela i zobaczymy, co się stanie. Michael posłał mu ponure spojrzenie. - Następne będzie Mexico City. Vincent przytaknął. - Jedynym pytaniem jest czas. A mam mocne podejrzenie, że to, co powie nam Xuan Ignacio, przyspieszy tę decyzję. Michael nie wyglądał na zadowolonego, ale kiwnął głową na zgodę. - Pamiętaj o swojej obietnicy, Panie. - Taa, taa, nie Mexico City bez ciebie. Jesteś jak dokuczliwe dziecko. Michael roześmiał się, a potem obejrzał się na samolot, gdy włączyły się silniki. - To pilot mówiący mi, żebym wsadził dupę na pokład. Bądź ostrożny, szefie. I informuj mnie. Vincent wciągnął Michaela w uścisk, a potem pchnął go w stronę drzwi. - Idź zanim się upokorzymy łkając przed Laną. Michael uśmiechnął się i wskoczył na schodki, biorąc trzy na raz. Lana podziwiała jego energię. Tak jak ona się czuła, to trzymałaby się mocno barierki i wciągała krok po kroku. Vincent odsunął ją od samolotu, gdy ktoś wciągnął schodki i zatrzasnął właz. Zanim samolot zaczął powoli kołować z hangaru, oni byli już w SUV-ie. A zanim wjechał na pas, oni już mknęli przez lotnisko kierując się na autostradę.

~ 227 ~

Lana sprawdziła swój pas, a potem rozsiadła się na siedzeniu z westchnieniem ulgi, czując się dziwnie w domu, gdy znalazła się na swoim miejscu, i mogła się teraz odprężyć, gdy cały SUV był tylko dla nich. A to znowu oznaczało, że ona i Vincent jadą nocą. - Jak daleko do hotelu? – zapytała, tłumiąc ziewnięcie. - Jakieś osiemdziesiąt kilometrów. Wpatrzyła się w niego z niedowierzaniem. - Osiemdziesiąt kilometrów? Nie było nic bliżej? - Oczywiście, że było, ale nie takie miejsce, jakie chciałem. Będziesz zadowolona jak tylko tam dojedziemy. - Będę martwa zanim tam dojedziemy. Jestem zmęczona i głodna. Muszę jeść, wiesz. Prawdziwe jedzenie. – Zaczynała brzmieć jak marudzące dziecko, ale miała to gdzieś. Umierała z głodu i chciała wziąć prysznic. - Zamknij oczy, kochanie. Obudzę cię jak dojedziemy – powiedział spokojnie, jakby nie usłyszał słowa z tego, co powiedziała. Albo nie miało to znaczenia. Raczej to drugie, ponieważ był zbyt przyzwyczajony do wydawania rozkazów. Lana mogłaby się kłócić, ale to byłoby tylko czysto teoretyczne, ponieważ ten uparty dupek nie zmieni swojego zdania. Po prostu się uśmiechnie i zrobi to, co chce. Więc oparła się o drzwi i zamknęła oczy, nie bardzo wierząc, że zaśnie, a tym bardziej w nastroju do kłótni. Ostatnią rzeczą, jaką usłyszała, był Vincent mówiący do kogoś przez telefon, zamawiający szybkim hiszpańskim posiłek, który ma na nich czekać.

Lana obudziła się jak tylko Vincent pogłaskał jej policzek. Rozejrzała się z oszołomioną percepcją kogoś, kto zasnął w jednym miejscu i obudził się gdzieś indziej. Gdzieś, gdzie nigdy wcześniej nie była. Obejrzała się i znalazła wpatrującego się w nią Vincenta. - Jesteś gotowa? – zapytał. Zamrugała zdezorientowana, potem przyjrzała się zatłoczonemu miastu wokół siebie. To mogło być prawie każde duże miasto, gdziekolwiek na świecie. ~ 228 ~

Gdziekolwiek w hiszpańskojęzycznym świecie. Przekrzywiając głowę, wyjrzała przez okno po stronie Vincenta na hotel. Nie miała pojęcia, gdzie są, ale odkryła, że naprawdę o to nie dba. Tak długo jak jest łóżko i prysznic, i przynajmniej jeden batonik w minibarku, przeżyje. - Gotowa – oparła. Sięgnęła, żeby otworzyć drzwi, ale wyprzedził ją chętny młody człowiek. - Bienvenida, señora – odezwał się z gorliwą uprzejmością, która pasowała do eleganckiej fasady hotelu przed nimi. Vincent czekał na nią po drugiej stronie SUV-a. Wyciągnął rękę, którą przyjęła, zamroczona, co było całkowicie naturalne. Zaledwie kilka dni temu… była pewna, że gdyby policzyła dowiedziałaby się dokładnie jak długo razem podróżowali, ale to naprawdę nie miało znaczenia. To, co miało znaczenie, to jak kompletnie zmieniły się pewne sprawy. Przeszli od nieufnych nieznajomych do niechętnych partnerów, a teraz? Teraz, trzymali się za ręce, gdy weszli do eleganckiego hotelu, który wybrał Vincent, wyglądając dla całego świata jak prawdziwa para. Odźwierny otworzył ciężkie szklane drzwi dokładnie w chwili, gdy podeszli, powtarzając powitalne słowa młodzieńca, wydając się nie zwracać uwagi, że nowi goście są okurzeni i brudni, a ich ubrania noszą tajemnicze plamy, którym nikt dokładnie nie chciał się przyjrzeć. Lana skrepowana przesunęła ręką po swoich włosach, wiedząc, że nawet jeśli to zrobi, nie uczyni nic, co mogłoby naprawić szkody zanim dotrą do biurka recepcjonisty. Vincent, oczywiście, wmaszerował w słodkie, chłodne powietrze holu, jakby był właścicielem tego miejsca, tak pewny siebie, jakby jego brudne i poplamione krwią ubranie było ręcznie szytym smokingiem. Lana zauważyła jak jedna ładnie opalona klientka posłała Vincentowi śmiałe i zachwycone spojrzenie, gdy kierowała się na swój poranny bieg. Albo przynajmniej jej ubiór wyglądał tak, jakby chciała, by wszyscy uwierzyli, że zamierza to robić. Lana była przekonana, że żadna poważna biegaczka nie nosiłaby tak dużo makijażu. Ale też nie była jakąś ekspertką w tym temacie. Spiorunowała wzrokiem tę kobiecą barakudę i wzmocniła uścisk na ręce Vincenta, przysuwając się bliżej do jego boku. Spojrzał na nią i mrugnął porozumiewawczo. Lana przewróciła oczami, ale szkody zostały zrobione. Wiedział, co zrobiła i dlaczego. Do recepcji była krótka kolejka, ale Vincent się nie zatrzymał. Podszedł prosto na drugi koniec lady, gdzie stał poważnie wyglądający mężczyzna, skoncentrowany na ~ 229 ~

stojącym przed nim ekranie. Podniósł wzrok, gdy Vincent podszedł i jego oczy się rozszerzyły. - Señor Kuxim, bienvenido – powiedział, wyglądając na zadowolonego, że Vincent zdecydował się wpaść. - Felipe – powitał go Vincent, kontynuując po angielsku. – Czy nasz apartament jest gotowy? - Ależ oczywiście. Proszę pozwolić, że zawiadomię kuchnię o waszym przyjeździe. – Felipe gładko zmienił języki, wyciągając z szuflady przygotowane papiery i klucz i wręczając je. – Pański ulubiony. - Kompetentny jak zawsze. Dziękuję. - Z przyjemnością. – I Felipe rozjaśnił się tak wyraźnie mówiąc to, że Lana mu uwierzyła. Windę mieli tylko dla siebie, co było dobre, ponieważ w tej ograniczonej przestrzeni Lana mogła poczuć siebie i to nie było przyjemne. Idealny Vincent również nie był reklamą wody kolońskiej, co dla niej było dość uspokajające. Wsunął kartę w otwór zarezerwowany dla pewnych pięter i winda ruszyła w górę nie zatrzymując się. Kiedy otworzyły się drzwi rozciągnął się przed nimi szeroki korytarz. Było idealnie cicho, ale Lana była pewna, że częściowo z powodu wczesnej pory, a częściowo grubego dywanu i tapet tłumiących dźwięki, a pokoje prawdopodobnie były równie dobrze izolowane. W tym hotelu nie będzie słychać żadnego walenia wezgłowia. Ich pokój, a raczej apartament według Felipe, był prawie na samym końcu i Lana była pewna, że gdyby miała dość energii, by się odwrócić, znalazłaby małe kupki brudu i błota na całej długości dywanu tam, gdzie stawiała stopy. Vincent wsunął kartę i pchnął ciężkie drzwi, wszedł przed nią i sprawdził pokój zanim wyszedł i wciągnął ją do środka. Potem zamknął i zablokował drzwi. Lana była bardziej niż zmęczona, ale to nie powstrzymało jej od podziwiania pokoju. Był przestronny i elegancki, z przyćmionym światłem, dużym płaskim telewizorem i olbrzymim pieprzonym łóżkiem, które wyglądało jak niebo. - Potrzebuję prysznica – powiedziała. - Proszę bardzo – powiedział do niej Vincent. – Bagaże będą tu zanim skończysz. ~ 230 ~

Zastanowiła się, czy nie zaczekać. Ale Vincent prawdopodobnie chciał wziąć prysznic tak samo jak ona, więc skoro dał jej pierwszeństwo, zdecydowała się być samolubna i wziąć go. Hotelowa łazienka cała lśniła różowym marmurem i złotymi kranami, i była większa niż jej sypialnia w domu. Za drzwiami na lewo była garderoba z wystarczającą ilością miejsca, by pomieścić całą jej garderobę i nadal wyglądałaby na pustą. Koszyk z organicznymi artykułami do kąpieli stał na blacie, więc zamiast czekać na swój worek, wyłowiła butelki z szamponem i odżywką, poza tym bezzapachowe mydło i umieściła je w prysznicu. Włączywszy gorącą wodę, pozwoliła jej lecieć, żeby zaparowała pomieszczenie. Była również deszczownica, ale zostawiła ją wyłączoną. Dzisiejszej nocy, a raczej ranka, chciała mocnego, bijącego masażu. Poza tym, musiała umyć włosy. Obrazy tego, co Carolyn zrobiła Albertowi Serrana wciąż przewijały się w jej głowie niczym film na wideo. Ale to nie brutalność ją martwiła, ponieważ łajdak zasłużył na wszystko, co dostał. Nie, to co wstrząsało Laną to przekonanie, że kawałki i odpryski jego wciąż czepiały się jej włosów, skóry i ubrania. W minucie, zostawiła buty i ubranie na kupce na podłodze i stanęła pod bijącą wodą, pozwalając gorącu wsiąknąć w obolałe mięśnie. Otworzyły się drzwi i poznała Vincenta pomimo zaparowanych szyb. Nie można było się pomylić, co do jego wzrostu i budowy, ani do pełnego wdzięku sposobu, w jaki się poruszał. Z początku pomyślała, że chce do niej dołączyć i nie była pewna jak na to zareagować. Nie miała żadnych wątpliwości, że prędzej czy później będą uprawiali seks, ale jednocześnie nie wiedziała, czy chce, by ich pierwszy raz odbył się pod prysznicem. Zwłaszcza nie wtedy, gdy wciąż leciała różowa od krwi woda, którą próbowała zmyć ze swoich włosów. Obrzydlistwo. Vincent musiał mieć podobne wątpliwości, ponieważ odwrócił się i wyszedł. Albo może było zbyt blisko wschodu słońca. Ta myśli sprawiła, że przyspieszyła, żeby skończyć. To byłoby nie fair, gdyby ona wzięła prysznic, a on nie. Spłukała odżywkę z włosów i wyszła w stosunkowo zimniejsze powietrze łazienki, owijając puszysty ręcznik wokół swoich włosów. Zauważyła frotowe szlafroki w szafie, więc zamiast się wytrzeć, założyła jeden i wyszła do głównego pokoju. Pierwszą rzeczą, jaką wyczuła, był zapach jedzenia. Pysznego, przyprawionego jedzenia. Jej brzuch zaburczał wystarczająco głośno, że nawet Vincent usłyszał. Ale też, czego on nie zauważał? Podniósł wzrok i kiwnął głową w stronę wózka, który pojawił się, gdy brała prysznic.

~ 231 ~

- Tak jak sobie życzyłaś – powiedział. Lana podniosła metalową pokrywkę z głównego dania i jej brzuch zaburczał jeszcze głośniej. Nie znała właściwej nazwy dla tej potrawy, ale ona nazywała ją carne asada 4. Był tam także osobny talerz ze świeżo zrobionymi tortillami i prawie zemdlała. Śmiech Vincenta sprawił, że spojrzała na niego. - Od samego patrzenia jak przyglądasz się temu jedzeniu stwardniałem, kochanie. Lana zarumieniła się. - Przepraszam. - Och, nie przepraszaj. Już niedługo to na mnie będziesz tak patrzyła. – Całe jej ciało rozpaliło się, gdy mówił dalej. – Niestety, zbliża się wschód i potrzebuję prysznica. - Przepraszam, że to zajęło mi tak dużo czasu. Vincent podszedł do niej i wziął jej twarz w swoje dłonie. - Nie przepraszaj. Lubię cię taką słodką i czystą. – Pocałował miękko jej usta, po prostu szybkie otarcie się ust. – Zjedz swoją kolację, Lano. Poczekała aż usłyszy lejącą się wodę, a potem usiadła i starał się nie mruczeć z przyjemności na swój pierwszy od dni prawdziwy posiłek. Jedyną rzeczą, gdy przebywasz wśród wampirów, to że zapominają o tym, iż ludzie potrzebują jedzenia. Posiłki, jakie zdołała dostać w ciągu ostatnich kilku dni, były jedzone w pośpiechu, a miała już dość batoników i chipsów. Lana skończyła jeść i właśnie pchała wózek do drzwi, żeby wystawić go na korytarz, gdy usłyszała jak otwierają się drzwi łazienki. - Nie otwieraj drzwi – powiedział za nią Vincent. Obróciła się, żeby znaleźć go stojącego kompletnie nago, oczywiście. Vincent miał tylko dwa tryby, nagi i kompletnie ubrany. Wycierał się dużym ręcznikiem, ale nawet nie udawał, że próbuje się okryć. Mówiła sobie, żeby skupić się na jego twarzy, ale to było trudne. Vincent ubrany był wspaniały. Vincent nagi był tym rodzajem piękna, jakie zwykle widywała w muzeach.

4

Carne asada to meksykańska odmiana naszego gulaszu z warzywami,

~ 232 ~

Złapał jej zachwycone spojrzenie i posłał jej szelmowski uśmiech, zęby błysnęły bielą przy jego ciemnej skórze i jeszcze ciemniejszej brodzie. Lana westchnęła. - Mam kogoś wezwać, żeby odebrał wózek? – zapytała go, próbując złagodzić seksualne napięcie w pokoju. Albo może była jedyną, która to czuła, ponieważ on wydawał się być odprężony. - Ja się tym zajmę – odparł i ruszył do niej przez pokój. - Nic nie masz na sobie – powiedziała sztywno. – Ja go wystawię. - Nikogo tam nie ma – skomentował i chwycił rączkę wózka. - W takim razie nie ma powodu, żebym ja tego nie mogła zrobić. Vincent przewrócił oczami, a potem chwycił mocniej za rączkę i pchnął wózek do drzwi, otwarł je i stanął w nich w całej swojej nagiej chwale przytrzymując dla niej drzwi. - Czy będziesz równie uparta, gdy będziemy się kochali? Twarz Lany zaczerwieniła się, gdy przepchnęła wózek obok niego. Ale zebrała się w sobie na tyle na ile mogła. - Kto powiedział, że będziemy się kochali? Ustawiała wózek przy ścianie korytarza dłużej niż to było konieczne, chcąc zyskać na czasie. Vincent zawiesił tabliczkę Nie przeszkadzać, poczekał aż wróciła do środka, potem zamknął i zablokował drzwi, i przycisnął ją do ściany swoim dużym ciałem. Swoim dużym, nagim ciałem. - Twoje ciało mówi mi, że będziemy się kochać – zamruczał, jego palce szybko poradziły sobie z węzłem jej szlafroka. Odsunął materiał na bok i jego dłonie prześliznęły się po nagiej skórze jej brzucha, by oprzeć się na biodrach. – I ty też to wiesz. Widzę to na twojej twarzy za każdym razem jak spojrzysz na mnie. – Opuścił usta do jej i pocałował ją. Nie tym drażniącym dotykiem swoich ust, nie szybkim, twardym całusem, ale namiętnym, przeciągłym pocałunkiem, który sprawił, że uniosła się na palce na spotkanie jego, jej usta otworzyły się zapraszająco, jej język pieścił jego, ciepły i zmysłowy, smakując gorąco i pikantność i męskość. Jego ręka opadła na jej tyłek i przyciągnęła ją do niego, pozwalając jej poczuć długość jego pobudzenia.

~ 233 ~

Wygięła się pod nim, a on jęknął. - Niech to szlag. Lana odsunęła się i wpatrzyła w niego, jej mózg był tak zamglony pożądaniem, że zabrało jej chwilę zanim zrozumiała problem. Wschód słońca. - Och, Boże, Vincent, przepra… - Przestań przepraszać, do cholery. – Jego oczy nagle się zamknęły i wydawało się, że padnie tam, gdzie stoi. Kiedy ponownie je otworzył, było to tak powolne, jakby jego powieki były zbyt ciężkie. – Muszę iść do łóżka, kochanie. Teraz nie ma na to czasu. Lana nie wahała się. Wsunęła swoje ramię pod jego i zaprowadziła go do dużego łóżka, zrzucając dekoracyjne poduszki na podłogę i odsuwając przykrycie akurat na czas, kiedy Vincent opadł na materac. - Dziś wieczorem, Lano – wyszeptał. Potem przekręcił się na brzuch i już go nie było. Lana pogłaskała jego plecy palcami, czując twarde pasma mięśni pod gładką, złotą skórą, idąc dalej w dół wzdłuż jego kręgosłupa do jego świetnego tyłka. Kusiło ją, żeby również go dotknąć. By ścisnąć napięte, krągłe pośladki. Ale nie zrobiła tego. To dla niej już było trochę perwersyjne. Westchnęła i naciągnęła prześcieradło i koc do jego pasa. Potężne ziewnięcie przypomniało jej, że ona również nie spała całą noc. Pospieszyła więc do łazienki, wyszczotkowała zęby i mniej więcej wysuszyła włosy. Zbyt dużo czasu zajęłoby jej wysuszenie ich we właściwy sposób, a ona była zbyt zmęczona. Zdjąwszy szlafrok, poczłapała do wielkiej szafy. Zmęczony uśmiech wypłynął na jej twarz na widok dwóch zakurzonych worków leżących na środku eleganckiej garderoby. Ruszyła do swojego i znalazła kolejną koszulkę i niebieskie jedwabne szorty. Przyjrzała się niepewnie skąpemu strojowi, a potem potrząsnęła głową. Nie było sensu dłużej udawać. Od kilku dni spała w tym samu łóżku, co Vincent. Gdyby przyjechali do hotelu chociaż godzinę wcześniej, prawdopodobnie teraz byłby w niej zatopiony. Wciągnęła koszulkę przez głowę i założyła szorty, myśląc, że powinna oszczędzić czas i natychmiast wskoczyć do łóżka. Ale nie była jeszcze go tak całkiem pewna. Może kiedy obudzi się o zachodzie słońca, zmieni zdanie. Albo może pojawi się coś innego. Coś innego niż imponująca erekcja, którą czuła wcześniej na swoim brzuchu. Przez jej skórę przebiegł dreszcz podniecenia, gdy wyłączyła w łazience światło i skierowała się do łóżka. Było takie jak nazywano je królewskie kalifornijskie, to znaczy, że mogła wczołgać się na nie i ani razu nie dotknąć Vincenta. Ale zamiast tego, ~ 234 ~

odkryła, że idzie w jego stronę, naciąga na nich oboje nakrycie i zwija się przy jego boku. A kiedy zamknęła oczy śniła o tym jak to będzie kochać się z wampirem.

***

Vincent obudził się od ciepłego nacisku kobiety przy swoim boku i otarcia jej jedwabistych włosów o jego skórę. Odwrócił się i zgarnął Lanę pod siebie, więżąc ją pod swoim ciałem, pozwalając jej poczuć jego ciężar i ciepło, gdy wsunął swoje kolano między jej uda. Jej ramiona otoczyły jego kark zanim jeszcze zdołała się w pełni obudzić, jej powieki zatrzepotały, jej usta otworzyły dla jego ze słodkim, głodnym jękiem, gdy przyciągnęła jego głowę na pocałunek. Vincent przełykał smakowite, małe odgłosy, jakie wydawała, gdy wyginała się pod nim, jej język wśliznął się w jego usta, omiatając jego obrzmiałe dziąsła, dręcząc go, gdy walczył o zachowanie kłów pod kontrolą. Wciąż pamiętał ten mroczny miodowy smak jej krwi, czuł jak powoli spływa w dół jego gardła, gdy pił z jej żyły w tym gorącym więzieniu. Wtedy zaoferowała siebie, żeby uratować mu życie, ale dzisiaj pozna prawdziwą cielesną przyjemność jego ugryzienia, będzie cudownie krzyczała, gdy gorąco i pożądanie przebiegną przez jej ciało, a jej cipka zaciśnie się wokół jego fiuta i wykrzyczy jego imię. - Vincent – szepnęła i otworzyła oczy. – Śniłam o tobie. - I o czym śniłaś, kochanie? Poruszyła się pod nim, jedwab jej małych szortów otarł się o jego nabrzmiałego fiuta, jej piersi wcisnęły się w jego tors, jej sutki uwypukliły pod rozciągliwym materiałem jej koszulki. - O tym – odparła i napotkała jego spojrzenie w śmiałym żądaniu. Uśmiech Vincenta był powolny i pewny siebie. - Mogę to zrobić – mruknął, a potem ściągnął jej szorty, zsuwając je w dół jej ud i zostawiając w połowie, więżąc jej nogi.

~ 235 ~

Pogłaskał jej ciało, muskając jej piersi przez koszulkę, rozpościerając palce na jej brzuchu i pieszcząc wzdłuż biodra na jej udo. Lana wygięła się pod jego dłonią, jej kolana zapętlały się w jedwabnych szortach, gdy próbowała rozszerzyć nogi na jego dotyk. - Vincent – mruknęła żałośnie, na pół błagając na pół żądając, żeby ją uwolnił. Zakręciła palce w jego włosach i pociągnęła mocno, karząc go. Ale on tylko się uśmiechnął i wsunął rękę między jej uda, zanurzając jeden palec w kremowym sednie jej płci. Lana jęknęła, walcząc z jedwabnymi więzami, jednocześnie nabijając się na jego rękę. Była taka mokra, tak cholernie gorąca. Dodał drugi palec, wbijając go głęboko w nią, czując drżenie jej wewnętrznych mięśni, gdy zaczął ją pieprzyć, dociskając grzbiet dłoni do jej łechtaczki, pocierając o nią, gdy pracował palcami, przyglądając się jak rozbija się pod nim. Jęknął na widok jej piersi napierających na koszulkę, jej sutki były okrągłe, dorodne i kuszące. Pochylił głowę, zamknął usta na jej sutku przez materiał i zassał mocno aż krzyknęła, aż jej palce zaplatane w jego włosach przytrzymały go przy jej piersi, dopóki jej koszulka nie zwilgotniała i mógł zobaczyć różową aureolę wokół sutka. Zamknął zęby wokół nabrzmiałego szczytu i znów krzyknęła, a jej cipka zacisnęła się na jego palcach, gdy doszła pod nim. Jej krzyki były przytłumione, ponieważ przygryzła wargę próbując zachować ciszę. Pieprzyć to. Vincent podniósł głowę podziwiając ciemnoróżowe aureole wokół jej sutków, nabrzmiałe teraz w opuchnięte punkty od jego ssania. Nadal ciężko dyszała po swoim orgazmie, jej piersi unosiły się nęcąco w górę i w dół. Jego wzrok powędrował do góry, zatrzymując się na linii jej wypukłej żyły, przyciągnięty przez krople krwi, gdzie jej zęby wgryzły się w jej wargę, gdy powstrzymywała krzyki. Łapiąc jej wzrok, powoli wysunął z niej palce, przeciągając po wciąż wrażliwej łechtaczce. Jego powieki opadły ciężko, kiedy krzyknęła, kiedy jej biodra uniosły się prawie bezwiednie do jego ręki, tak jakby jej ciało wiedziało lepiej, co robić, czego chciało, co potrzebowało. Jej wzrok był oszalały, niemal przestraszony, ale ona się nie bała. W każdym razie nie jego. Nie było zapachu strachu, tylko podniecenia i desperacji. Nie obawiała się tego, co mógł zrobić, tylko tego, jakie wywoła w niej uczucia. Przeciągnął palcami, mokrymi od jej soków, po jej nagim brzuchu, a potem uniósł je celowo do swoich ust, zlizując jej kremowy smak, przyglądając się jak jej źrenice rozpalają się pożądaniem.

~ 236 ~

- Pyszne, kochanie. Zarumieniła się zażenowana, nawet jeśli jej puls gwałtownie przyspieszył. Vincent opuścił głowę i dotknął jej okrwawionych ust swoim językiem, spijając małą kroplę krwi, która zmieszała się w jego ustach ze smakiem jej cipki. A potem ją pocałował, pozwalając jej posmakować własnego smaku, gdy jego język splątał się z jej, kochając się z nią w tym pocałunku aż bryknęła pod nim, jednocześnie próbując zrzucić swoje szorty, chcąc zarzucić wokół niego swoje nogi. Ale jeszcze nie był na to gotowy. Zajęczała w proteście, gdy przerwał ich pocałunek, ale on chciał usłyszeć jej krzyk swojego imienia, gdy następnym razem dojdzie. Nie będzie już więcej stłumionych okrzyków, żadnego więcej powstrzymywania pasji. Przesunął językiem wzdłuż jej szczęki do delikatnej muszli jej ucha, poczuł jej dreszcz, gdy drażniąco wsunął język do środka, śledząc jego linię, przygryzając płatek, a potem całusem łagodząc ten mały ból. Jej serce podskoczyło pod jego torsem, gdy jego usta dotknęły nabrzmienia jej żyły, kiedy jego język podążył po jej linii spod ucha w dół do wygięcia szyi. Słyszał pęd krwi pod biciem jej serca, czuł jej bogactwo, mógł poczuć go na języku. Wiedział już jak będzie smakowała, jak jej krew spłynie w dół jego gardła niczym słodka melasa i napędzi jego pożądanie. Jego dziąsła rozdzieliły się, gdy kły się wydłużyły, pomruk zagrzmiał w jego gardle. Minęły dni odkąd ostatni raz się pożywiał, dni odkąd Lana dała mu swoją krew, żeby wzmocnić go do nadchodzącej walki. Gdyby była jedną z jego stałych kochanek, jego kły już byłyby zanurzone w jej szyi, podczas gdy on pieprzyłby ją tak mocno jak mógł. Ale Lana była kimś więcej i nie była przyzwyczajona do posiadania wampirzego kochanka. Jeszcze nie. Więc nadal całował i lizał. Podążając żyłą aż na jej pierś, skubaniem wytyczał drogę wzdłuż delikatnego łuku jej obojczyka, obnażając jej ramię i całując górną część jej obrzmiałych piersi. Napędzany głodem w swoich żyłach, frustracją tak bliskiej obecności jej krwi, złapał cienki materiał jej koszulki i rozerwał go, obnażając jej piersi. Lana sapnęła, jej serce waliło tak głośno, że to było wszystko, co słyszał. Wylizał każdy centymetr jej jedwabistej skóry, wciągnął prawie całą jej pierś do ust, jego język pocierał o jej sutek aż on również nabrzmiał krwią, pulsując do bicia jej serca, błagając o ugryzienie. Zamknął zęby wokół obrzmiałego ciała, na tyle mocno by zostawić ślad, ale nie utaczając krwi. Lana jęknęła miękko, zdyszane ciche błagania mruczała jednocześnie z wypychaniem w jego stronę swoich bioder.

~ 237 ~

Vincent ostatni raz polizał jej sutek, potem przeniósł usta na drugą pierś i poświęcił jej tę samą uwagę. Krzyknęła z frustracji, jej krótkie paznokcie drapały go po głowie, całe jej ciało wiło się pod nim. - Vincent – wydyszała. Podniósł głowę, napotkał jej spojrzenie, jej normalnie błyszczące oczy były zamglone potrzebą. - Czego chcesz, Lano? – zapytał, ale jego własna żądza była tak wielka, że był w stanie wypowiedzieć te słowa, jako warknięcie. - Ciebie – szepnęła. – Chcę ciebie. Vincent obnażył zęby w wilczym uśmiechu. - Masz mnie. Zerwał jedwabne szorty, rozszerzył jej nogi przykrywając dłońmi jej tyłek i przytknął usta do jej cipki. Lana zaprotestowała. Chciała jego fiuta, nie jego ust. Ale on jeszcze z nią nie skończył. Walczyła o oddech, prawie zaszlochała, gdy przeciągnął powoli językiem między jej fałdkami i po łechtaczce, a potem jego usta zacisnęły się na delikatnej perełce. Zamknął oczy, walcząc z pragnieniem ugryzienia. Nie było na ciele kobiety bardziej soczystego miejsca, bardziej pysznej krwi. Będzie krzyczała, gdy ją tu ugryzie. Będzie krzyczała jego imię, gdy dojdzie tak mocno, że odleci. Ale najpierw musiał ją wypieprzyć. Warknął przekleństwo. Dość. - Rozłóż nogi – zażądał, wpychając biodra między jej uda, a kiedy nie poruszyła się wystarczająco szybko, zgiął jej kolana w stronę piersi aż była obnażona i otwarta na niego. A potem wypieprzył ją. Chwyciwszy fiuta w pięść, umieścił go przy kremowym gorącu jej płci i wbił się głęboko w jej ciało, wsuwając się z łatwością w wilgoć jej podniecenia, napędzany przez zapach jej potrzeby, uścisk jej pochwy wokół siebie. Jęknęła, gdy jej ciało dopasowało się do niego, jej wewnętrzne mięśnie drżały, gdy rozciągały się, by pomieścić jego wielkość. Ale ona nie czekała. Zamiast tego uniosła się niezwłocznie na jego pchnięcia, ściskając jego tyłek, gdy ich biodra uderzały o siebie, skóra klepała w ich naglącej potrzebie, zęby i wargi zderzyły się, gdy ich usta spotkały się w nagłej, szalonej potrzebie. Kły Vincenta otarły się o jej język, jej zęby wgryzły się w jego wargi, ich krew popłynęła i zmieszała się. Lana krzyknęła, gdy jego krew zaiskrzyła na jej nerwach i jej ~ 238 ~

mięśnie napięły się pod nim, a całe ciało zadrżało, gdy prawie natychmiast została rzucona w kolejny orgazm. Vincent walczył z przytłaczającym pragnieniem, żeby spróbować ją później, by zatopić zęby w jej szyi, jej udzie, jej płci. Nieważne gdzie. Ale zamiast tego pieprzył ją, wbijał swojego fiuta w jej ciasne ciało, czując wokół siebie dreszcze, jej pochwa marszczyła się wokół jego długości, pieszcząc go tysiącami palców, ściskając i rozluźniając, żądając poddania, wypełnienia jej jego własnym gorącem. Aż w końcu to było za wiele. Jego orgazm był palącym ciężarem w jego zaciśniętych jądrach aż jego spełnienie z rykiem przebiegło po jego penisie i wybuchło wypełniając ją, gdy wykrzyknęła jego imię.

Lana głaskała rękami barki i plecy Vincenta, czując jego siłę, jego mięśnie. Wciąż drżała od wielokrotnych orgazmów. Nie była nawet pewna od jak wielu. Nigdy wcześniej nie liczyła. Większość jej kochanków ledwie było zdolnych do jednego. Ale nie Vincent. Wiedziała, że taki będzie. Że będzie kochał się z każdą częścią kobiety, że zostawi ją bezwładną, z drżącą cipką, wciąż zaciskającą się w mini orgazmach, gdy jego fiut rozciągał ją mocno od środka. Że zostawi ją głodną po więcej. Pocałował bok jej szyi, jego język przesuwał się smakując jej spoconą skórę. Lana wstrząsnęła się w oczekiwaniu na ugryzienie, przechyliła głowę na bok i w bezwstydnym zaproszeniu obnażyła dla niego szyję. Pamiętała jak to było, to palące gorąco, ogień przebiegający przez jej żyły i po nerwach. To było ponadzmysłowe w dusznych granicach więzienia. Więc od tamtej pory, każdego dnia, marzyła o tym jak by to było, gdyby ugryzł ją, kiedy będą się kochali, kiedy byłby głęboko zatopiony w jej ciele, jego erekcja byłaby twarda i gruba, siła jego ciała przyciskałaby ją, gdy wbijałby się w nią raz za razem. Lana zadrżała od samego myślenia o tym i Vincent uniósł się na łokcie, podnosząc z niej swój ciężar, żeby mógł zobaczyć jej twarz. - Wszystko w porządku? Kiwnęła głową, jej gardło było za bardzo zaciśnięte, żeby mówić, gdy poszukała jego iskrzących się miedzią oczu, gdy jej palce przeczesywały fale jego czarnych włosów, a potem nagle zmarszczyła brwi. Dlaczego jej nie ugryzł? Bez ostrzeżenia stoczył się z łóżka i podszedł do małej lodówki. Lana nagle poczuła się naga, jej koszulka była w strzępach, jej szorty… gdzieś tam. Wstała i skierowała się ~ 239 ~

do łazienki, niezbyt pewna, co ma teraz zrobić, wiedząc tylko, że nie może leżeć na łóżku niczym odrzucona kochanka, której krew najwyraźniej nie była pożądana, chyba że pozostałby bez innych opcji. Vincent złapał jej rękę, gdy przechodziła bok niego. - Lana? – odezwał się, krzywiąc się, kiedy pociągnął ją, żeby się zatrzymała. – Coś nie tak? - Nie tak? Dlaczego coś miałoby być nie tak? – warknęła, nie patrząc na niego. Spróbowała się uwolnić, ale jego uścisk na jej ręce się wzmocnił i przyciągnął ją do swojego torsu, jego potężne ramiona otoczyły ją i zatrzymały. - Powiedz mi – zażądał. Lana zacisnęła zęby, odmawiając dania mu satysfakcji. - Mogę sprawić, że mi powiesz – mruknął. - Ale nie zrobisz tego – odparła pewnie. Jego ramiona zacisnęły się wokół niej. - Nie bądź taka pewna – warknął. – Chwilę temu krzyczałaś moje imię, podczas gdy twoja cipka tak mocno ściskała mojego fiuta, że myślałem, iż go stracę. Co stało się między teraz, a wtedy? - Nie chodzi o to, co się stało – powiedziała, walcząc bezskutecznie z jego uściskiem. – Chodzi o to… – Zamknęła usta zanim zrobi z siebie jeszcze większą idiotkę. - Co się nie stało? – odgadł, zbyt bystry dla własnego dobra. – Co się nie stało, Lano? – zapytał, brzmiąc na autentycznie zaskoczonego. Odepchnęła się na tyle, żeby ugryźć jego ramię, ale on tylko się roześmiał. - Myślisz, że gryzienie uwolni cię ode mnie? Jestem wampirem, kochanie. Gryzienie tylko mnie podnieca. – Mogła poczuć prawdziwość jego słów w twardej długości jego penisa, która naciskała na jej brzuch. - No cóż, przynajmniej jedno z nas użyło swoich zębów – warknęła. I prawie natychmiast zapragnęła odwołać swoje słowa, ponieważ Vincent zamarł, a jego ramiona zamieniły się w stalowe opaski.

~ 240 ~

- Chcesz, żebym cię ugryzł? - Nie wysilaj się – rzuciła gniewnie. – Nie jestem jakąś żałosną… Nigdy nie skończyła zdania, ponieważ Vincent zacisnął palce w jej włosach, szarpnął jej głowę na bok i zatopił zęby w jej żyle. Całe ciało Lany dostało konwulsji, gdy przeszło od drżenia z zaskoczenia do pełnego orgazmu w przeciągu jednego uderzenia serca. Krzyknęła, walczyła o powietrze, jej serce waliło tak mocno, że obijało się o jej płuca, kradnąc jej oddech. Silne ramiona Vincenta zamknęły się wokół niej, jedno wokół jej szyi, dłonią otaczając jej szczękę, by przytrzymać ją nieruchomo do swojego ugryzienia, drugie wokół jej talii, miażdżąc ją przy swoim ciele, jej stopy ledwie dotykały podłogi, gdy trzęsła się w niekontrolowanym głodzie. Lana wyciągnęła rękę i pieściła tył jego głowy, wplątując palce w jego długie włosy, gdy walczyła o to, żeby nie zemdleć od czystej, przytłaczającej przyjemności przepełniającej każdy centymetr jej ciała. - Vincent – szepnęła, ściskając jego barki, jej paznokcie wbiły się w grube mięśnie. Z warknięciem, Vincent podniósł głowę, jego kły błyszczały czerwienią jej krwi. Jego mięśnie napięły się, a potem okręcił nią i rzucił twarzą na łóżko. Klęknął za nią, chwycił jej biodra w obie dłonie i uniósł jej tyłek. Nie było żadnej finezji, żadnego uwodzenia. Jego palce sięgnęły między jej uda i znalazły ją mokrą i gotowa na niego, więc jego kutas wbił się w nią, jego biodra uderzyły w jej tyłek, gdy wszedł jednym pchnięciem aż do samych jąder. Lana schowała głowę w ramionach i poddała się, jej nerwy wciąż brzęczały podnieceniem od jego ugryzienia, gdy pieprzył ją dziko. Jego pomruki akcentowały każde pchnięcie, dopóki jeszcze raz nie chwycił jej włosów i podciągnął ją na kolana. Z plecami przyciśniętymi do jego torsu, wbił palce w jej cipkę, a zęby w jej szyję, i oboje doszli tak mocno, że pomyślała, iż pokój zawali się wokół nich. Lana wykrzyczała imię Vincenta, raz i jeszcze raz, euforia jego ugryzienia ryczała wzdłuż jej nerwów, podczas gdy jego spełnienie wypełniało ją gorącem, aż w końcu nie mogła już więcej znieść i krzyczała bez słów. Następną rzeczą, jaką pamiętała, to mokry i ciepły język Vincenta na jej szyi i jakaś niejasna myśl powiedziała jej, że zasklepia punktowe rany. Opadli, wyciągając się na łóżku, jej plecy nadal były przyciśnięte do torsu Vincenta, ale teraz ją pieścił, uspokajał po tym jak doszła od podwójnej euforii doznanej zarówno od ugryzienia jak i jego fiuta.

~ 241 ~

To było w każdym calu tak niesamowite jak o tym marzyła i nie sądziła, żeby już kiedykolwiek była w stanie się ruszyć. - Zraniłem cię? – zapytał cicho Vincent, a ona usłyszała prawdziwy niepokój w jego głosie. Troskę. Potrząsnęła głową w milczeniu i wyciągnęła rękę, żeby pogłaskać jego szczękę. - To było piękne – wyszeptała. – Ty jesteś piękny. Vincent pocałował bok jej szyi. - Ja miałem to powiedzieć – zamruczał, uśmiechając się przy jej skórze. – Poza tym, powinienem być porażająco przystojny, nie piękny. Lana się uśmiechnęła. - Zarozumiały też. - Och, absolutnie. Roześmiała się. - Czy musimy się ruszać? Ponieważ nie jestem pewna, czy potrafię. - Możemy robić cokolwiek chcesz, ale nie mam zastrzeżeń, co do tego, żeby spędzić tę noc w tobie. Lana zadrżała. Wiedziała, że mówi to poważnie. - Ja potrzebuję jedzenia. - Mogę to załatwić. - W takim razie w porządku – wydyszała i obróciła się do jego pocałunku.

Tłumaczenie: panda68

~ 242 ~

Rozdział 17 Lana obudziła się przed zachodem słońca następnego wieczoru. Wiedziała to, ponieważ Vincent wciąż spał i ponieważ szybkie sprawdzenie na telefonie upewniło ją, że jest kilkanaście minut zanim zajdzie słońce. Opuściła łóżko tylko na chwilę, żeby skorzystać z łazienki i wziąć swój laptop, a potem wróciła i zalogowała się do hotelowego Internetu, żeby sprawdzić pocztę. Jej skrzynka miała zwykłe śmieci, do tego pięć wiadomości od Dave’a Harringtona i jedną od jej ojca. Otworzyła tę od ojca i nie znalazła nic nowego. Wciąż mówił o Dave’ie, jakby był jego następcą, i poinstruował ją, żeby spotkała się z Davem i skończyli to zadanie, jakie wzięła nie mówiąc nic nikomu. Nie pytał jak jej idzie, nie pytał, czy potrzebuje pomocy. Do diabła, faceci cały czas brali prywatne robótki i nigdy nie narzekał. Tak naprawdę uważał, że to dobrze – to czyniło ich zadowolonymi i sprawnymi, kiedy interesy spowalniały. Ale najwyraźniej nie uważał tego samego, gdy chodziło o nią. Jego problemem było to, dlaczego od razu nie powiedziała mu o tej pracy dla Raphaela. Bo wiedziała, jaka będzie jego reakcja. Czytała, zastanawiając się jak głęboko wetknął nos w jego interesy. Wyglądało na to, że wiedział, iż praca miała wampirzy element, ale nic więcej. To znaczyło, że Dave Harrington prawdopodobnie wytropił ją aż do Hermosillo, ale nie zdołał wycisnąć żadnych informacji od ludzi Vincenta. Biorąc pod uwagę to, co teraz wiedziała o wampirzej hierarchii, to jej nie zdziwiło, zwłaszcza, że jedynym wampirem, który dokładnie wiedział, co się dzieje był Michael. Dave jednak wciąż mógł ją znaleźć, gdyby był zdeterminowany, ale to zabierze dużo czasu, może nawet wystarczająco dużo, żeby zakończyć to zadanie. I zastanowiła się, po raz pierwszy, co będzie, kiedy zadanie się skończy, czy ona i Vincent powrócą do swojego oddzielnego życia. Myśl, że może już nigdy go nie spotkać… bolała. To był prawdziwy, fizyczny ból w jej sercu. Przycisnęła rękę do piersi i próbowała powiedzieć sobie, że to coś innego, może całe to pikantne jedzenie. Ale to nie tłumaczyło łez, które zaszczypały ją pod powiekami. Prześcieradła zaszeleściły, gdy Vincent obudził się za nią. Przyklejając uśmiech, spojrzała przez ramię, by zobaczyć, że ją obserwuje.

~ 243 ~

- Możesz również odczytać moje maile, jeśli obiecasz robić to nago – zamruczał. Roześmiała się, czując ulgę, że nie zauważył jej nastroju. - Czekałam na ciebie. Potrzebuję prysznica. - Prysznicowy seks. To nawet lepsze niż nagie maile. - Kto powiedział coś o seksie? Nic nie odpowiedział, tylko odrzucił nakrycie i stanął w całym swoim nagim pięknie, jego erekcja stała twarda, gruba i dumna. Lana nie uświadamiała sobie, że się gapi, dopóki nie podszedł i nie podniósł jej brody, zmuszając ją do spojrzenia mu w twarz. - Heloooł? Moja twarz jest tutaj – powiedział w śpiewnej parodii uświęconego wiekami kobiecego sprzeciwu. Lana ponownie się roześmiała, czując to tym razem, i wstała, żeby zarzuć ramiona wokół jego szyi. - Prysznicowy seks brzmi wspaniale – mruknęła, muskając jego skórę. Chwyciła rękę Vincenta i skierowała się do łazienki, zatrzymując się tylko, żeby zamknąć laptopa bez otwierania żadnej wiadomości od Dave’a Harringtona.

Vincent podniósł Lanę przy wykafelkowanej ścianie i wbił w nią swojego fiuta, napędzany przez potrzebę posiadania jej tak samo jak gniewem, że sprawiała, iż pragnął jej tak bardzo. Spędzili całą poprzednią noc w łóżku, przeważnie z nim wewnątrz niej, tylko z krótkimi przerwami na odpoczynek i jedzenie, oczywiście w przypadku Lany. On nie potrzebował żadnego jedzenia tylko jej krwi, jak również nie potrzebował dużo odpoczynku. A mimo to, obudził się tego wieczora twardy jak skała i sięgnął po nią. Może jeśli wypieprzy ją wystarczająco, będzie miał dość. Może ten głód napędzający go, żeby ją zatwierdził, upewniający, że żaden inny mężczyzna jej nie dotknie, w końcu się uspokoi i będzie mógł wrócić do swojego życia. Wrócić do pieprzenia jakiejkolwiek kobiety złapanej jego urokiem. Tyle tylko, że nie chciał już pieprzyć żadnej innej kobiety oprócz tej jednej. Warknął z gniewu, chwycił jej uda i zawinął je wyżej wokół swojego pasa, miażdżąc swoimi ustami jej. Lana odpowiedziała na jego warknięcie, wbiła palce w ~ 244 ~

jego włosy tak mocno, że zabolało, co tylko napędziło jego pożądanie do niej. Posmakował krwi, gdy jej warga pękła od dzikości jego pocałunku, a potem jeszcze więcej krwi, gdy ona go ugryzła, śmiejąc się nisko i zmysłowo. Jego fiut stał się nieprawdopodobnie twardy na ten dźwięk i na jej płeć, gorącą i ciasną, pulsująca wokół niego. Odsunął się i napotkał jej spojrzenie, jej oczy były pełne dzikiej pasji, takiej jakiej musiały być jego własne. Chryste, zapieprzą się na śmierć w takim tempie. Ale co to był za sposób zejścia. Pozwolił swoim kłom się wysunąć, rozkoszując się bólem, gdy rozdzieliły jego dziąsła, rozszerzeniem się źrenic Lany, gdy spostrzegła ich ostre, błyszczące długości. A potem, nie spuszczając z niego oczu, uśmiechnęła się i przechyliła głowę, obnażając elegancką linię swojej szyi. Cholera, pomyślał i rzucił głową naprzód, jego kły przecięły jej zroszoną wodą, gorąca skórę, przebijając żyłę tak nabrzmiałą krwią, że pękła niczym soczysty owoc, zalewając jego usta, spływając w dół jego gardła. Tak dużo krwi i tak wyśmienitej, że musiał zamknął oczy od ekstazy, żeby Lana nie zobaczyła i nie wiedziała, jaką ma nad nim władzę. To było coś więcej niż krew. To była krew kobiety, która mogłaby być jego partnerką, gdyby pozwolił zajść temu za daleko. Krzyk Lany sprawił, że otworzył oczy. Odsunął głowę, chcąc zobaczyć jak dochodzi wokół niego, jak traci kontrolę, złapana w tę samą pułapkę, co on. Jej ciało drżało od ogromu jej orgazmu, który dał jej Vincent, a któremu była bezradna się oprzeć. - Vincent – wyszeptała jego imię, tak miękko, tak słodko, tak pełna emocji. Tak wrażliwie. Niczym u głupca, jego serce nabrzmiało. Pochyliwszy głowę, polizał punktowe rany od swojego ugryzienia, zasklepiając je i zatrzymując potok krwi. Potem przesunął usta na jej, biorąc je w zupełnie innym pocałunku, takim pełnym pożądania i tęsknoty. A kiedy to robił, poruszał swoim penisem powoli, czując jak jej ciało zaciska się wokół niego, jak jej sutki ocierają się o jego tors, jak jej serce bije gwałtownie, gdy raz za razem przetaczał się przez nią orgazm. A kiedy prawie skończyła, kiedy czuł, że skurcze jej brzucha zaczynają spowalniać, pieszczota jej pochwy zaczyna rozluźniać swój szał, przykrył jej tyłek dłońmi, otworzył ją jeszcze bardziej i zaczął pieprzyć ją na poważnie, wbijając swojego kutasa tak głęboko jak mógł, uderzając z każdym pchnięciem w jej łechtaczkę.

~ 245 ~

Oczy Lany otworzyły się natychmiast w szoku, gdy zaczął opanowywać ją nowy orgazm, a jej cipka znowu zaczęła kurczyć się wokół jego fiuta. Jej ręce zacisnęły się konwulsyjnie na jego ramionach i krzyknęła bezradnie. Vincent poczuł odpowiedź swojego własnego ciała, jego orgazm wzrósł niczym lawa wulkanu, rycząc w każdym mięśniu, spalając każdy nerw aż jego spełnienie się wylało, zatwierdzając swoją kobietę swoim fiutem tak pewnie jak zrobił to swoimi kłami. Lana zawisła w uścisku Vincenta, tak przegrzana od gorącego prysznica i jeszcze bardziej gorącego wampira między swoimi udami, że myślała, iż się roztopi. Albo to albo wybuchnie. Nie była tego pewna. Nie była pewna, czy nawet ją to obchodzi, ponieważ było to tego warte. Vincent był tego wart. Może to uczyni z niej idiotkę, ale on nie był tylko wampirem, był mężczyzną. A mężczyźni tacy jak Vincent nie wiążą się z jedną kobietą. Musi o tym pamiętać. Musi pamiętać, że cokolwiek mają będzie przelotne. Może być podniecająco i niesamowicie, ale w końcu to tylko zabawa. Coś wspaniałego do wspominania, gdy będzie stara i siwa. Pogłaskała ręką tył głowy Vincenta. Jego czoło było oparte o kafelki za nią, jego oddech był gorący i głośny w jej uchu. Skurcz przypomniał jej, że jej nogi są wciąż owinięte wokół jego bioder i skrzywiła się, niezbyt pewna czy ma tyle siły, że je ruszyć… a tym bardziej stanąć na własnych nogach. - Myślę, że potrzebuję prysznica – mruknęła, świadoma swojej spoconej skóry, wilgoci między udami, zarówno jej jak i jego. Vincent zachichotał i podniósł głowę, jego oczy błyszczały plamkami miedzi, gdy napotkały jej. - Możesz się ruszać? - Chyba. Jeśli mi pomożesz. Uścisnął jej pośladki, potem przesunął palcami do jej wilgoci i wzdłuż uda. - Przestań – zganiła go słabo. – Robiliśmy to przez całą noc. - Czy to źle? - Nie wiem jak ty, wampirze, ale ja jestem pomarszczona niczym śliwka. A to nie jest atrakcyjne u kochanki. Trzepnął jej tyłek, a potem się odsunął, opuszczając jej nogi na podłogę i trzymając ją, dopóki mniej więcej nie stała stabilnie. Ale to był Vincent, co znaczyło, że tak tego nie zostawi. ~ 246 ~

Sięgnąwszy za nią, napompował pełną garść żelu do kąpieli i zaczął ją myć, przesuwając swoimi silnymi dłońmi po całym jej ciele, myjąc ją między udami i tyłek. Czując się bardziej odprężoną niż czuła się kiedykolwiek przedtem, Lana zamknęła oczy i cieszyła się masażem. - Spłucz się. Zamrugała oczami i otworzyła je, znajdując wpatrującego się w nią Vincenta. - Spłucz się, kochanie. Jesteś cała w mydlinach. - Racja – odparła, jakby na pół nie spała. Vincent cofnął się, żeby mogła wejść pod strumień wody, ale potem chwycił rączkę prysznica i tańczył nią po całym jej ciele, udając, że jest pomocny i kierując nią między jej nogi. - Daj mi to – warknęła, odbierając mu rączkę i celując nią na chwilę w jego twarz zanim skończyła się spłukiwać. Całe szczęście, pomyślała, że umyła włosy zanim uprawiali seks. Ponieważ gdyby musiała stać tak blisko nagiego Vincenta jeszcze trochę dłużej, to poszłoby tylko w jednym kierunku. A potem z pewnością byłaby już suszoną śliwką. Podała mu rączkę prysznica, uniosła się na palce i pocałowała go, a potem trzepnęła jego tyłek zanim wyszła spod prysznica. Natychmiast czując jakieś dziesięć stopni mniej, założyła jeden z frotowych szlafroków, potem złapała ręcznik i grzebień, i wyszła z garderoby do sypialni. Owinąwszy mocniej szlafrok wokół ciała, zawiązała luźno pasek, a potem stanęła przed lustrem i zaczęła czesać swoje mokre włosy. Ktoś zapukał do drzwi pokoju i zmarszczyła brwi, sprawdzając godzinę. Może Vincent zamówił obsługę hotelową z jej śniadaniem… albo kolacją… albo jakkolwiek to nazwiesz, kiedy śpisz cały dzień i budzisz się w nocy. Albo może to była pokojówka, ponieważ opuścili harmonogram regularnego sprzątania. Ruszyła do drzwi i zerknęła przez wizjer, najpierw zakrywając go ręką, w razie gdyby ktoś stał tam z bronią. Kiedyś widziała to w kinie. Sam film nie zrobił zbytniego wrażenia, ale ta scena owszem. Odsunąwszy palce – które wciąż były całe i wolne od rany postrzałowej – przytknęła oko do wizjera i znalazła tam coś o wiele gorszego. Dave’a Harringtona. Co on do cholery tu robił? Gwałtownie odblokowała zamek i szarpnięciem otworzyła drzwi. ~ 247 ~

- Co do cholery, Dave? - Ty mnie o to pytasz? – zapytał ostro, wpychając się do pokoju. – Zostawiałem wiadomości, maile… twój ojciec martwi się na śmierć. Nikt nie wie, nad czym pracujesz, ani dlaczego jesteś tu w środku kraju karteli narkotykowych… do tego całkiem sama, na litość boską. - Wyjdź – powiedziała, wchodząc przed niego, próbując zatrzymać go, żeby nie wszedł dalej do pokoju zanim nastąpi katastrofa. – To, co robię, nie jest ani twoją ani mojego ojca sprawą. A teraz wyjdź. - Nie, dopóki mi nie powiesz, dlaczego tu jesteś. Nad czym pracujesz? – Zrobił kilka kroków do pokoju zmuszając ją do odsunięcia się na bok, jako duży facet w każdym kryterium, silny i wysportowany… ale Vincent go rozerwie. - Nie tutaj – powiedziała stanowczo Lana. – Muszę się ubrać. Może spotkamy się w kawiarni na dole? Niestety, Dave mógł być bezmyślny, ale nie był głupi. Obrócił się, przyjrzał skotłowanemu łóżku, a potem wpatrzył się w zamknięte drzwi łazienki. Poznała, kiedy usłyszał lecącą wodę pod prysznicem. Całe jego ciało stężało i okręcił się, jego oczy były okrągłe od niedowierzania. - Pieprzysz się z kimś? Uciekłaś od swojego ojca, ode mnie, żeby pieprzyć się w Meksyku? Ale Lana już nie patrzyła na Dave’a. Drzwi łazienki się otworzyły i napotkała spojrzenie Vincenta. - Nie powiedziałaś mi, że mamy gościa, kochanie.

Vincent właśnie wyszedł spod prysznica, czując się wspaniale, gdy usłyszał jak w pokoju obok jakiś mężczyzna krzyczy na Lanę. Chwycił spodnie, wciągnął je na mokre nogi i otworzył drzwi od łazienki, żeby znaleźć ludzkiego mężczyznę krzyczącego coś o pieprzeniu w Meksyku. Vincent zmierzył masywne ramiona człowieka i napotkał zmartwiony wzrok Lany. - Nie powiedziałaś mi, że mamy gościa, kochanie.

~ 248 ~

Człowiek obrócił się, jedna ręka ruszyła do dużego pistoletu na jego biodrze, gdy piorunował Vincenta wzrokiem, a jego spojrzenie przemknęło po nim od głowy do stóp z niemaskowaną nienawiścią. Vincent nawet nie musiał zagłębiać się w bardziej powierzchowne myśli mężczyzny, żeby wiedzieć, co myśli. Równie dobrze nad jego głową mogła migać żarówka. Zobaczył prawie nagiego Vincenta, jego włosy i skóra wciąż były mokre od prysznica, i zobaczył Lanę, całą wymytą, owiniętą w szlafrok, a z jej długich włosów nadal kapała woda. Człowiek rzucił oszołomione spojrzenie na Lanę, potem na Vincenta. A potem jego mina się zmieniła, stała się bardziej wyrachowana, gdy zauważył wielkość i siłę Vincenta, sposób, w jaki stał, wyważony i gotowy do walki. I do tego, kompletny brak niepokoju na nagłe pojawienie się człowieka. To jest Dave Harrington, zgadł Vincent, bazując zarówno na opisie mężczyzny otrzymanym od Lany jak i jego usposobieniu. Był trzy, może sześć centymetrów niższy od Vincenta, ale masywny od mięśni i prawdopodobnie przyzwyczajony do zastraszania ludzi samym swoim rozmiarem. Tyle, że Vincent nie był zastraszony, a Dave Harrington to wiedział. - Coś mówiłeś? – zapytał łagodnie Vincent, mając nadzieję, że głupiec będzie dalej obrażał Lanę, tym samym dając Vincentowi powód, żeby wbić dupka w ziemię. - Kim, do cholery, jesteś? – zażądał Harrington. Lana obeszła go i zajęła pozycję obok Vincenta. Znaczący ruch, który nie umknął uwadze Harringtona, jeśli jego gapiące się spojrzenie na Lanę było tu wskazówką. - Sądzę, że to moje pytanie – odparł Vincent – ponieważ to jest mój… to jest nasz pokój, do którego tak niegrzecznie się wepchnąłeś. Harrington spojrzał na Lanę, najwyraźniej oczekując, że coś zrobi. Może go przedstawić? Zadeklarować swoją dozgonną miłość? Ale nagle szlafrok Lany się obsunął i Harrington zobaczył jej szyję, gdzie tak niedawno ugryzł ją Vincent. Nie było zbyt dużego znaku, ale wystarczająco, biorąc pod uwagę to, co mężczyzna już wiedział, żeby wyciągnął właściwe wnioski. Ale potem zrobił zły ruch. - Jesteś pieprzonym wampirem? – powiedział ostro Harrington i sięgnął po Lanę, ale żeby odsunąć szlafrok z jej szyi czy też złapać ją, Vincent nie wiedział. I nie dbał o to. ~ 249 ~

Poruszając się szybciej niż człowiek mógł podążyć, złapał nadgarstek mężczyzny zanim jego ręka mogła dotknąć Lany, a potem wszedł w jego przestrzeń, zatrzymując się na szerokość włosa od piersi człowieka. - Nie dotykaj jej – warknął Vincent. – I zatrzymaj swój cywilizowany język za zębami, albo wyrwę ci go i wepchnę do gardła. - Vincent – odezwała się cicho Lana. Czekał tak długo aż człowiek uświadomi sobie, że jest bezsilny wobec większej siły Vincenta, a potem go puścił, odpychając mężczyznę od Lany. Zarzuciwszy bezczelnie zaborcze ramię wokół barków Lany, przytknął swoją głowę do jej w sposób, który aż krzyczał intymnością i zapytał. - Kim jest ten klaun? – Chociaż już to wiedział. Harrington wbijał w niego sztylety. - Jestem jej narzeczonym, dupku. Kim ty jesteś? Lana prychnęła ze wstrętem, ale wymownie nie uczyniła żadnej próby, żeby uwolnić się od ramienia Vincenta. - Nie jesteś moim narzeczonym, Dave. Nigdy się nie zaręczyliśmy. - A co do tego, kim jestem – wtrącił się Vincent. – Jestem tym, który pie… Lana obróciła wolno głowę i wpatrzyła się w niego, jakby prowokując go, żeby dokończył zdanie. Vincent uśmiechnął się i dokończył mówiąc - … oprowadza Lanę po kraju. Chroniąc ją… między innymi. - Vincent – skarciła go miękko Lana, obracając się, by dotknąć jego szczęki palcami, walcząc z uśmiechem, który prawdopodobnie nie chciała, żeby zobaczył. Odwróciła się z powrotem do Harringtona. - Przykro mi, że przejechałeś taki kawał drogi po nic, Dave. Ale to nie jest twój interes, ani mojego ojca. Doceniam twój niepokój, ale jak widzisz, jestem absolutnie bezpieczna. A teraz, proszę cię, żebyś wyszedł. Harrington, który albo był ciemny albo miał całkowity zanik pamięci, wpatrywał się z Lanę z niedowierzaniem. ~ 250 ~

- Wybierasz wampira ponad nas? - Nie ma żadnego nas – wykrzyknęła Lana, osiągając w końcu swój limit cierpliwości do tego dupka. – Czy możesz wreszcie wbić to sobie do głowy? Umawialiśmy się na randki! Dawno temu! Pogódź się z tym! - Lana… - Nie. Do cholery! – Spokój Lany zniknął na dobre. – Jedź do domu – warknęła tak groźnie jak tylko potrafił wampir. – I powiedz mojemu ojcu, żeby przestał wsadzać nos w moje sprawy. Jestem na wakacjach. A teraz, zostaw mnie do cholery w spokoju! Harrington w końcu wydawał się załapać. - Świetnie – prychnął. – To twój pogrzeb. – Ruszył jak burza i szarpnął za drzwi, zatrzymując się na ostatni cios. – Albo może twojego ojca, ponieważ to złamie jego pieprzone serce. Lana przewróciła oczami na ten ostatni akt dramatu, ale nic nie powiedziała, dopóki drzwi nie zatrzasnęły się za jego beznadziejnym tyłkiem. - Jeśli już – mruknęła – Sean Arnold przeżyje nas wszystkich, tylko po to, by udowodnić, że może. Vincent wsunął ramię wokół jej talii i przycisnął jej plecy do swojego torsu, pochylając się, by potrzeć swoim policzkiem o jej. - Nic ci nie jest? Kiwnęła głową. - On nadal cię chce, wiesz. - Chce interesu mojego ojca. - Może. Ale ciebie też chce. - W takim razie tym gorzej dla niego. - Chcesz go? Obróciła się, żeby posłać mu takie spojrzenie, które ktoś posyła komuś szczególnie niemądremu.

~ 251 ~

- Nie, Vincent – wyjaśniła cierpliwie. – Gdybym chciała Dave’a Harringtona, pieprzyłabym się z nim pod prysznicem dziesięć minut temu zamiast z tobą. Zadowolony teraz? Vincent uśmiechnął się, a potem pochylił się i zacisnął zęby na jej pełnej dolnej wardze zanim ją polizał. - Przepraszam. - Hmm. Nie potrzebuję, żebyś mnie chronił, wiesz. - Wiem. Ale muszę. Uśmiechnęła się niechętnie. - Próżność, twoje imię mężczyzno, albo samcu. - Naturalnie – zgodził się Vincent. - Tak, no cóż, teraz kiedy zakończyła się rozrywkowa część naszego wieczoru, musimy zacząć szukać Xuana Ignacio. W końcu to on jest powodem tego, że tu jesteśmy. - Myślałem, że jesteśmy tu, żebyś mogła wziąć na mnie bezwstydny odwet. - To prawda. Ale pomyślałam, że może dam ci przerwę. No wiesz, trochę czasu na odzyskanie twojej siły. Vincent opuścił głowę, by posłać jej psotne spojrzenie. - Czy to wyzwanie? Potrząsnęła głowa z uśmiechem. - Nie jestem taka głupia. Ale naprawdę musimy znaleźć Xuana. - W porządku – przyznał. – I tak powinniśmy zmienić hotel. Skoro znalazł nas Harrington, inni też mogą. - Prawdopodobnie wytropił moją komórkę. To jest pierwszy raz, kiedy zatrzymaliśmy się na tyle długo, że był w stanie nas złapać. - Kolejny dobry powód do przeniesienia się. Spakujmy się i wynośmy się stąd. Zamówimy ci jakieś jedzenie, a ja wykonam kilka telefonów. Xuan nie jest jedynym

~ 252 ~

wampirem w Pénjamo. Najwyższy czas, żebym przypomniał miejscowym, kto tu rządzi. - Masz na myśli Enrique? – zapytała Lana, udając niewinną. Vincent warknął i złapał ją za klapy szlafroka, przyciągając jej twarz do swojej i kładąc mocny, szybki pocałunek na jej słodkich ustach. - Siebie, kochanie, i nie zapominaj o tym. - Phi. Jakbym mogła. – Z tą odprawą, umieściła swój własny pocałunek na jego ustach, a potem odczepiła jego palce od swojego szlafroka i pomaszerowała do sypialni, zostawiając go zastanawiającego się jak to możliwe, że zakochał się w kobiecie, która wydawała się w ogóle go nie potrzebować.

Tłumaczenie: panda68

~ 253 ~

Rozdział 18 Podczas gdy Lana jadła kolację w restauracji, Vincent sączył kieliszek wina, tak dla pozorów, i wykonywał rozmowy telefoniczne, zaczynając od Michaela. - Panie – odezwał się jego zastępca. - Mikey, co masz dla mnie? - Po pierwsze, żółtodzioby mają się dobrze. Jerry potrzebował tylko kilku dobrych karmień i już chodzi na patrole z jednym ze stałych wartowników. Ze Salviem trochę trudniej jest się dogadać. Wydaje się nie być pozbawiony krwi tak jak Jerry… - Zabił grupę strażników zanim go znaleźliśmy. Domyślam się, że się pożywił. - To może być wyjaśnieniem. Wydaje się być trochę niepewny, ale dzisiaj zaczął patrol. Myślałem, żeby połączyć ich razem, ale Salvio jest raczej niechętny. - Jakiś problem? - Nie sądzę. Zobaczymy jak się dostosuje, ale na teraz pracuje, jako ochroniarz w klubie, wspierając drzwi. Poleciłem Ortedze, żeby miał na niego oko, ponieważ zna jego historię. - Dobry pomysł. A Carolyn? – zapytał, zakrywając usta i mówiąc tak cicho, żeby Lana nie usłyszała. - Nie widziałem jej odkąd wróciliśmy, ale dostaję raporty. Oczywiście fizycznie, w pełni się uzdrowiła. Co do innych spraw, trochę czasu może jej zabrać, żeby poczuła się komfortowo w obecności samców jakiegokolwiek gatunku, ale wszystko jest w porządku przy innych kobietach. Jest silna. - Musiała być, żeby to przeżyć i pozostać przy zdrowych zmysłach. - A mówiąc o rozsądku, szefie, dostałem dzisiaj wiadomość od mojego źródła z kwatery Enrique, i nie jest dobra. Mówi, że Alexandra nie żyje. - Cholera. Enrique ją zabił?

~ 254 ~

- Nie Enrique. Gość z Francji. Ten sam, który kierował z ukrycia próbą zabójstwa Raphaela w Acuna. Plotka głosi, że wciąż jest w Mexico City, ukrywając się w willi Enrique. - Dlaczego wciąż tu jest? Można by pomyśleć, iż ucieknie do domu, zwłaszcza że był na tyle głupi, żeby zabić siostrę Raphaela. - Nikt chyba tego nie wie. Raphael musi już wiedzieć, że ona nie żyje, prawda? - Z pewnością. Cholera, sytuacja staje się coraz bardziej skomplikowana. Kurwa. W porządku, jedno na raz. Czy znalazłeś cokolwiek, co pomogłoby mi z Xuanem Ignacio? Chciałbym znaleźć tego faceta i skończyć z tym. - Pączek róży już przekwitł? - Do diabła, nie. To, czego bym chciał, to spędzić kilka wspaniałych tygodni z tą szczególną różą w domu na Cabo. Bez gości, bez polityki. - Hmm. Vincent zmarszczył brwi. - Hmm, co? - Och, nic. Sprawdzam tylko moje notatki. I, tak, mam dla ciebie pomoc. Celio, pamiętasz tego starszego wampira, który twierdził, że widział Xuana… - Taa, taa. - No cóż, chcąc zadowolić twoje wspaniałe ja, poddał się przemyśleniom i powrócił lata wstecz, żeby pojawić się z imieniem dla ciebie. Jest inny wampir taki jak on. Stary, ale niezbyt silny. Wciąż mieszka w Pénjamo. – Michael zamilkł. – Czy kiedykolwiek zastanawiłeś się nad tym jak dużo takich facetów żyje na całym świecie? Naprawdę starych wampirów mieszkających w małych wioskach, biorących łyka krwi ze ślicznego młodego ciała – chłopca lub dziewczynki… Gdy Michael się wymądrzał, Vincent zauważył jak Lana bierze łyk swojej coli. Jej usta, pełne i wilgotne z tym różowym czymś, które nałożyła na nie w pokoju, były zaciśnięte na grubej słomce i ssały… Położył rękę na jej, splatając razem ich palce. Lana spojrzała i napotkała jego wzrok z miękkim uśmiechem. I wszystko, o czym Vincent mógł teraz myśleć, to ona naga i leżąca pod nim tak szybko jak to możliwe.

~ 255 ~

- … bez mocy, ale nie martw się tym, ponieważ są wampiry takie jak ty zdolne utrzymać porządek na ziemi – dokończył Michael. - Wiesz co, Mikey – powiedział Vincent, jego spojrzenie nie schodziło z Lany. – Nie mogę powiedzieć, że kiedykolwiek o tym myślałem. Ale wiesz, co mogę powiedzieć? - Sądzę, że to, iż masz to gdzieś. - Mądrala. Wiedziałem, że jest jakiś powód, dla którego cię trzymam. A teraz powiedz mi, co Celio miał do powiedzenia, a co pomoże mi znaleźć Xuana. - Jego przyjaciel zna obecne miejsce pobytu Xuana i jest chętny spotkać się z tobą. - Doskonale. Wyślij mi informacje. - Już wysłane. - Zadzwonię do ciebie później – odparł Vincent i rozłączył się. Potem obrócił się do Lany. – Mamy spotkanie z facetem, który wie, gdzie znaleźć Xuana. - Szybko. Kim on jest? - Stary przyjaciel Celio, który wciąż mieszka na tym terenie. - Kiedy? - Muszę do niego zadzwonić i umówić się, ale nie tutaj. Zadzwonię z drogi. Lana uwolniła rękę i natychmiast zaczęła zbierać swoje rzeczy, przygotowując się do wyjścia. Wzięła ostatni łyk swojego napoju, otarła usta, sprawdziła rachunek i położyła na stole pieniądze… a jedyną rzeczą, o jakiej myślał Vincent, to jak bardzo brakowało mu ciepła jej palców w jego. Zamrugał i dał sobie umysłowe trzepnięcie w głowę. Co do cholery? Był kochaj-irzuć facetem. Nie był jakąś chorą z miłości nastolatką. - Gotowa? – zapytał. Kiedy Lana spojrzała na niego zaskoczona, uświadomił sobie, że jego głos mógł być odrobinę twardy. - Wszystko w porządku? - Taa, przepraszam. Wygląda na to, że w końcu robimy to, co od początku mieliśmy robić.

~ 256 ~

- Zbyt wiele pobocznych tropów – zauważyła. - Dokładnie. - Więc chodźmy zobaczyć się z tym facetem. Vincent zachichotał i zarzucił ramię na jej barki, gdy wychodzili z restauracji. - Naczytałaś się zbyt wiele historii policyjnych. - A czy są jakieś inne? - Racja.

***

- Jesteś pewny, że ten jest aktualny? – zapytał Vincent. Rozmawiał ze starym przyjacielem Celio, używając zestawu głośnomówiącego, gdy jechali do Pénjamo. - Chyba, że go wystraszysz. Wie, że przyjedziesz? Lana pomyślała, że głos drugiego wampira brzmi staro, jak u starego człowieka, i zastanowiła się jak on wygląda. Czy było możliwe, że niektórzy ludzie byli przemieniani, gdy zbliżali się do końca ich życia? A jeśli tak, to co wtedy się dzieje? Czy wampirzy wirus, czy cokolwiek innego, zaczyna ich naprawiać i ostatecznie znowu wyglądają młodo? Czy też utkną i zostają tacy starzy na zawsze? Z pewnością, przynajmniej ich zdrowie się polepsza. Nie muszą znosić w swojej nieśmiertelności artretyzmu i łamliwych kości, prawda? - Uważaj, do kogo mówisz, starcze – warknął Vincent. - A co mi zrobisz, wytropisz mnie i zabijesz, ponieważ nie całuję twojego tyłka? Oczy Lany zrobiły się okrągłe. - Jeśli to spieprzysz, mogę to zrobić – rzucił ostro Vincent, a potem uderzył pięścią w przycisk na wyświetlaczu. Oczywiście, ekran nie był zaprojektowany na uderzenie pięści, więc wciąż słyszeli po drugiej stronie starego wampira mruczącego coś o pieprzonych wampirzych panach,

~ 257 ~

którzy myślą, że ich gówno nie śmierdzi, tylko dlatego, że wygrali na genetycznej loterii, zanim Lana dotknęła ekranu placem i rozłączyła rozmowę. - Zignoruj go – powiedziała spokojnie. – To nieszczęśliwy, stary człowiek. Wszystko, co nas obchodzi, to czy jego informacje są prawdziwe. Myślisz, że tak? - Prawdopodobnie – przyznał niechętnie Vincent, wyraźnie wciąż wkurzony. – Nic o nim nie wiem oprócz tego, co powiedział o nim Celio, ale też nie ma powodu kłamać. Nic by na tym nie zyskał. - Brzmiał na starego. - Taa, i co? Wiedzieliśmy, że jest stary. Celio nam powiedział. - Ale on brzmiał jak stary człowiek, z drżącym głosem i tak dalej. Czy wampiry ostatecznie tak się starzeją? Vincent zamyślił się nad tym. - Niektóre tak. Tak, jakby ich mózgi nie mogły już dłużej utrzymywać ich przy życiu, nawet tych silnych. Tak był ostatni Pan Północnego Wschodu. Patrząc na niego, pomyślałabyś, że ma nie więcej jak trzydziestkę. Ale jego mózg był zniszczony. - Co się stało? - Jego zastępca go zabił. - Swego rodzaju zabójstwo z litości? Vincent obnażył zęby. - Nie sądzę, żeby Rajmund w tamtym czasie miał na myśli litość. Najszybszym sposobem dla wampira, żeby umrzeć, jest zagrożenie parterowi innego potężnego wampira. Lana pochłonęła tę informację i zapytała. - Więc, gdzie teraz jedziemy? - Na południe od miasta, na pogórze. Facet powiedział, że nie pojawi się na GPS, ale był tam raz czy dwa. Przysłał mi kilka naturalnych znaków, które nas tam doprowadzą. - Jak sądzisz, jak to daleko?

~ 258 ~

- Sto, sto piętnaście kilometrów. To zabierze nam dwie godziny albo coś takiego. Dlaczego, spieszysz się? - Jestem ciekawa. Ty nie? - Taa, sądzę, że tak. To dość niezwykłe, że Raphael wysyła prywatną wiadomość do jednego z wampirów Enrique. Ale ponieważ zrobił z tego osobistą sprawę, przysyłając cię specjalnie do mnie i wyraźnie wskazując, że chce, żebym był przy jej dostarczeniu, to ewidentnie coś jest na rzeczy. Skąd wiedział, że nie pójdę z tym prosto do Enrique? Do diabła, skąd wiedział, że nie wezmę ciebie i tej wiadomości do Enrique? - Dlaczego tego nie zrobiłeś? – zapytała Lana, ignorując dreszcz, który na tę myśl spłynął po jej kręgosłupie. Nie pomyślała o tej możliwości. Ale gdyby tak się stało, prawdopodobnie odesłałaby pieniądze z powrotem i powiedziała Cyn i Raphaelowi, żeby znaleźli innego posłańca. Vincent wyciągnął rękę i chwycił jej dłoń, w ten sam sposób jak w restauracji. To sprawiło, że jej serce zatrzepotało, a w brzuchu zemdliło. Chciała zaufać swojemu sercu, ale miała przeczucie, że to jej brzuch ma rację. - Nie mogłem przepuścić okazji odbycia z tobą prywatnej wycieczki, prawda? – Lana prychnęła głośno. – Nie doceniasz się, kochanie. Ale przyznaję, że byłem zaintrygowany tajemniczą prośbą Raphaela. To, że ty byłaś posłańcem, było pięknym dodatkiem. Uścisnął jej palce i Lana ponownie doznała tego mdlącego uczucia. - No cóż… jeszcze dwie godziny i będziesz wiedział wszystko, no nie? - Będziemy wiedzieli – poprawił. – Ty też jesteś tego częścią. Lana chciała w to wierzyć, chciała wierzyć, że w ich przyszłości będzie jakieś my. Problemem było to, że nie widziała przyszłości obejmującej ją i Vincenta razem.

Jak to dobrze, że ten stary wampiry przysłał tę listę naturalnych znaków, pomyślał do siebie Vincent. Cholernie dobre było również to, że jego pojazd miał napęd na cztery koła i miał wzmocnione podwozie, ponieważ już dawno temu zawiśliby na jakiejś skale. Tak zwana droga, którą jechali, to był zaledwie szlak na ziemi. Gdyby nie było dwóch ledwie widocznych, równoległych linii ziemi między zaroślami, przyjąłby, że to nic więcej jak ścieżka zwierząt i zignorował. Ale było oczywiste, że ktoś używa jej rzadko,

~ 259 ~

ale w regularnych odstępach, i każdy znak od starego wampira pojawiał się tam, gdzie powiedział, że będzie. Więc jechali do przodu. - Xuan Ignacio musi naprawdę chcieć, żeby zostawiono go w spokoju – skomentowała Lana. To było więcej niż powiedziała od minionych kilku godzin. Oprócz słowa lub dwóch wskazując nadchodzące skręty, była nadzwyczaj cicha. Nie, żeby normalnie była gadułą, ale tym razem pod jej milczeniem kryły się emocje. Człowiek by ich nie wyczuł, ale on tak. Jego wampirze moce były o wiele lepsze niż tylko te do wędrowania po wspomnienia ofiary. Miał cały komplet wampirzych telepatycznych zdolności, wszystkie wzmocnione mocą, która czyniła go potencjalnym wampirzym panem. I jego wampirze zmysły mówiły mu, że Lana myśli. Ze swojego doświadczenia wiedział, że jeśli kobieta zaczyna myśleć, to musi zacząć się martwić. - Prawie jesteśmy – powiedziała do niego, sprawdzając informacje na jego telefonie. – Jeszcze jeden skręt. - Jesteś na to gotowa? Spojrzała na niego, a potem z powrotem na drogę. - Ja powinnam cię o to zapytać. Jesteś… Wow, spójrz na ten kaktus! Jest ogromny. Vincent przyjrzał się gigantycznemu kaktusowi, który rozświetlił się w reflektorach niczym obcy z kosmosu, a potem spojrzał na Lanę. Zauważyła jego rozbawioną minę i zarumieniła się mocno. - Przepraszam. Nigdy nie wiedziałam takiego dużego. A tak przy okazji, to twój skręt. Dom powinien już być niedaleko. Vincent musiał prawie się zatrzymać, żeby skręcić ostro w lewo, ale nawet wtedy ten głupi kaktus, który Lana tak bardzo podziwiała, otarł się o bok jego SUV-a, sprawiając, że zagryzł zęby z irytacji. Michael śmiał się o to z niego przez cały czas, ale Vincent lubił, żeby jego pojazdy wyglądały dobrze. A to nie obejmowało pieprzonych zadrapań od kaktusa po stronie kierowcy. - Dym – powiedziała nagle Lana. – Myślę, że widziałam dym w świetle reflektorów. Vincent przytaknął. Poczuł go.

~ 260 ~

- Kiedy tam dotrzemy, zostań za mną, kochanie, dopóki nie dowiemy się, co tam jest. Mamy do czynienia z wampirem. Takim, który jest dostatecznie przebiegły, żeby przeżyć tak długi czas. Podjechał SUV-em na jakieś sześć metrów od frontowych drzwi i siedział przez chwilę, wysyłając nici swojej mocy, wsuwając się w załomy kamiennego domu przed sobą, chcąc dowiedzieć się tak wiele jak mógł zanim zapuka do frontowych drzwi. - W środku jest jeden wampir – poinformował miękko Lanę. – Nikogo innego. - Czy on wie, że tu jesteś? – zapytała szeptem, jakby wampir mógł usłyszeć ich z wnętrza domu. - Wie, że ktoś tu jest. Ale zamaskowałem moją obecność. Nie, żeby chwalić się albo coś, ale jestem potężny. Nie chcę go przestraszyć. - Nie, żeby chwalić się albo coś – powtórzyła sucho. Vincent wzruszył ramionami. - Jest jak jest. Ktokolwiek jest w tym domu nie jest z mojej ligii. Mimo to, jest coś… – Przekrzywił głowę, z zaciekawieniem. Nie wiedział, czy wampir w środku to Xuan Ignacio, ale kimkolwiek był, było coś dziwnie znajomego w odczuwaniu go, jakby wampir był kimś, kogo Vincent powinien znać. - O co chodzi? – spytała Lana. Vincent zmarszczył brwi, potrząsnął głową. - Smak… czegoś. Więź. To po prostu może być to, że obaj pochodzimy od Enrique, ale ja nigdy… Nieważne. Dowiem się więcej, kiedy go dotknę. Jesteś gotowa? Masz kopertę? - Mam – odparła. Vincent zauważył spokój w jej głosie i rękach, gdy otwierała drzwi, i poczuł się dziwnie dumny z jej odwagi. Otrząsnął się z pełnych fantazji myśli i przełączył światła na postojowe. Było dość światła księżyca, więc on ich nie potrzebował, ale Lana tak. Otworzył swoje drzwi i wysunąwszy się z SUV-a, obszedł go na spotkanie z nią. Nie wziął jej ręki, chociaż chciał. Ale, podobnie jak ona, rozumiał potrzebę zachowania jednej wolnej ręki w razie potencjalnie groźnej sytuacji. Chociaż nie wyczuwał żadnej wrogości od wampira w środku. Jeśli już, było to…

~ 261 ~

Drzwi się otworzyły i w otworze stanął oświetlony od tyłu wampir. Za nim tańczyło pomarańczowe światło pochodzące od kominka. - Vincent – odezwał się wampir głosem nabrzmiałym emocjami. – Wiedziałem, że któregoś dnia mnie odnajdziesz.

Tłumaczenie: panda68

~ 262 ~

Rozdział 19 Vincent czuł na sobie oczy Lany, gdy wpatrywał się w wampira nazywanego Xuan Ignacio. Był niskiego wzrostu, z czarnymi włosami i brodą, z rysami, które mówiły o miejscowych korzeniach Środkowej Ameryki lub Meksyku. Vincent nie był pewien, czy zna tego wampira, ale na pewno wiedział, że powinien go znać. To było jeszcze jedno pytanie w tej podróży, która i tak była ich pełna. Zbyt wiele pytań. Nadszedł czas na kilka pieprzonych odpowiedzi. Bez ostrzeżenia, Vincent zrzucił maskę, jaką nałożył dla komfortu Xuana i puścił cały bezmiar swojej mocy. Ryczała w jego krwi, brzdąkała na każdym jego nerwie, napinała mięśnie, rozszerzyła płuca prawie do wybuchu i rozświetliła miedziany błysk w jego oczach. Uderzyły w postać Xuana Ignacio niczym reflektory, paląc dwa razy mocniej niż ogień za jego plecami wewnątrz chaty. Vincent czekał na reakcję wampira, ale Xuan tylko się uśmiechnął, prawie z dumą, jakby spodziewał się, że jego gość będzie dokładnie tym, kim był. Potem wampir zwrócił się do Lany, ruszając do przodu z wyciągniętą ręką i mówiąc akcentowanym angielskim. - Wybacz mi, nie przedstawiłem się. Nazywam się… Nie zaszedł ani kroku dalej. Vincent wszedł przed Lanę, osłaniając ją przed zbliżającym się Xuanem, chociaż wiedział, że mu za to nie podziękuje. Jej gniew pulsował za jego plecami, ale o wiele lepiej był mieć ją zagniewaną i żywą, niż martwą. Albo jeszcze gorzej. - Kim jesteś? – zażądał odpowiedzi Vincent. Wampir opuścił rękę i spojrzał na Vincenta. - Nazywam się Xuan Ignacio. Ale to już wiesz, Vincencie Kuxim. - Skąd mnie znasz? - Wszyscy znają potężnego zastępcę Enrique – powiedział spokojnie Xuan. – Ale co ciebie sprowadza do moich drzwi?

~ 263 ~

Lana odepchnęła Vincenta na bok, wcale nie delikatnie. Ale zauważył, że mądrze zachowała dystans do Xuana, nawet jeśli zwróciła się do niego. - Jestem Lana Arnold – powiedziała. – Jesteśmy tu, ponieważ mój klient prosił mnie, żebym ci to dostarczyła. Wyciągnęła kopertę z wiadomością od Raphaela, ale Xuan nie wziął jej od razu. - Kim jest twój klient? – zapytał rozważnie. Lana mogła na to odpowiedzieć, ale Vincent ją wyręczył. Chciał zobaczyć reakcję wampira. - Raphael. Oczy Xuana się zamknęły i kiwnął do siebie głową, jakby przyjął coś, co wiedział, że się zdarzy, ale jednocześnie lękał się… albo bał. Wyciągnął rękę. - Mogę? – spytał. Lana spojrzała na Vincenta, a potem zrobiła ten konieczny krok i wręczyła wiadomość Raphaela. Wampir trzymał kopertę w rękach, obrócił nią w tę i z powrotem, przyglądając się swojemu nazwisku napisanemu płynnym pismem Raphaela. - Wiesz, co to za wiadomość? – zapytał Lany, ale jego uwaga była na Vincencie. - Nie – odpowiedziała Lana za nich oboje. Xuan kiwnął głową. - Powinniście wejść do środka. Podejrzewam, że muszę opowiedzieć wam pewną historię.

***

Lana czekała, żeby zobaczyć, co zrobi Vincent. Nie spodobało jej się, kiedy wszedł między nią, a Xuana, jakby nie była zdolna sama się obronić. Ale podejrzewała, że Vincent to wiedział i mimo to zrobił to. Więc, okej, nie była na tyle głupia, żeby pozwolić swojej dumie się zabić, a Vincent rozumiał sytuację o wiele lepiej niż ona. Ale ~ 264 ~

sam był zaskoczony, może trochę wstrząśnięty, pojawieniem się Xuana. Więc jednak było w tym coś więcej. Vincent był niespokojny zanim jeszcze tu dotarli. Czy to oznaczało, że Xuan jest bardziej potężny niż Vincent się spodziewał? Czy miał jakiś talent, że mógł sięgnąć i dotknąć kogoś… i to nie w dobry sposób? Czy to właśnie czuł Vincent, gdy podjechali bliżej? Nie mogła zadać tych pytań Vincentowi nie zdradzając swojej ignorancji, może również Vincenta, więc czekała, by zobaczyć, co zrobi. Vincent przyglądał się przez chwilę Xuanowi i, chociaż ona nic nie mogła zobaczyć, była całkiem pewna, że odbywa się jakieś mierzenie wampirzej męskości, kiedy to Vincent demonstrował Xuanowi jak dużo mocy może wyłożyć na stół. Jednak Xuan nie wydawał się przygotowywać do walki. Zgiął się lekko w pasie i odsunął z drzwi, jakby zapraszał ich do środka. - Porozmawiajmy – zgodził się Vincent, a potem wyciągnął ramię i wystawił je przed Laną, zakręcając swoją dużą dłoń na jej biodrze i popychając ją lekko za siebie – Ale nie dotykaj jej. Xuan wyprostował się i pochylił głowę uśmiechając się na potwierdzenie. - Oczywiście, że nie. Dołączycie do mnie na kawę? Przyznaję się do namiętnego sentymentu do niej pomimo naszych… wymagań dietetycznych. Vincent poczekał aż Xuan odwróci się plecami i przyciągnął ją do swojego boku, żeby mruknąć. - Możesz powściekać się na mnie później, ale proszę słuchaj się mnie. I nie pozwól mu się dotknąć. - Nie jestem idiotką. - Wiem to – powiedział, wzmacniając swój uścisk i umieszczając miękki pocałunek na jej skroni. Serce Lany zatańczyło radośnie, więc kazała mu się zachowywać. To był właśnie Vincent zachowujący się jak Vincent. Był naturalnie opiekuńczym męskim alfą. Niczym więcej. Podążyła za Vincentem do małego domku, gdy Xuan chodził po pokoju i włączał światła. Podejrzewała, że robił to dla niej, tak jak wiedziała, że Vincent zostawił światła

~ 265 ~

Suburbana z tego samego powodu. Co przypomniało jej... - Światła samochodu – powiedziała do Vincenta. Posłał jej pytające spojrzenie, a potem obrócił się i spojrzał na SUV-a. Światła zamrugały prawie natychmiast. - Poręczna sztuczka – mruknęła. - Nie bądź zazdrosna – odmruknął do niej zaraz. - Proszę, siadajcie – odezwał się Xuan, wskazując na małą kanapę i pojedynczy fotel ustawione przed kominkiem. Pokój był tak mały, że meble zabierały połowę dostępnej przestrzeni. Drugą połową była mini kuchnia, ze zlewem i lodówką wbudowanymi w szafki. Był tam również mały stolik z dwoma krzesłami, a pod przeciwległą ścianą stała staroświecka komoda, która wyglądała, jakby widziała lepsze czasy. Sądząc po zamkniętych drzwiach po drugiej stronie domu, podejrzewała, że musiała tam być sypialnia i łazienka. Zmarszczyła brwi, myśląc, że musiał mieć jakieś szambo i generator. Xuan mógł żyć jak pustelnik, ale posiadał wygody nowoczesnej technologii. Lana usiadła na kanapie, zostawiając dla Vincenta miejsce bliżej fotela, na którym prawdopodobnie usiądzie Xuan. - Musisz mieć generator – powiedziała do Xuana, gdy podał jej kawę w grubym ceramicznym kubku. Xuan przytaknął. - Oczywiście, potrzebuję lodówki do krwi. Jestem sam przez większość czas, a książki są moimi jedynymi towarzyszami. Nie potrzebuję wiele światła, zwłaszcza odkąd kupiłem czytnik podczas jednej z moich podróży do miasta po paliwo do generatora. Więc teraz, kiedykolwiek idę po paliwo, zapełniam mój czytnik. To cudowny wynalazek. - Zgadzam się – potwierdziła Lana, posyłając starszemu wampirowi szczery uśmiech. Wydawał się być miłym facetem, łagodnym i… trochę samotnym. Niemal było jej go żal. Niemal. Życie i interesy, jakie prowadziła, uczyniły ją dostatecznie cyniczną, by rozważać możliwość, że to jest sztuczka. - Nie wyglądasz tak jak cię opisał – powiedziała zamyślona.

~ 266 ~

- Ktoś mnie opisał? Vincent obchodził pokój, ale teraz dołączył do Lany na kanapie, zawieszając za nią ramię w rażąco zaborczym ruchu. Lana chciała przewrócić oczami, ale opanowała się. - Tak naprawdę, więcej niż jeden – włączył się do rozmowy Vincent. – Mówili, że jesteś demonem, że masz białe włosy, białą twarz i że twoje oczy są czerwone. Xuan roześmiał się łagodnie. - No cóż. Moje oczy są czerwone, ale to nie jest nic nadzwyczajnego wśród wampirów, jak dobrze wiecie. Białe… kiedy po raz pierwszy pojawiłem się w Pénjamo, mieszkałem znacznie bliżej miasta. Chciałem, żeby zostawiono mnie w spokoju, ale wieśniacy byli ciekawi. Na szczęście, byli również prymitywni. Pokryłem siebie i moje ubrania białym proszkiem i wałęsałem się po El Cero San Miguel przez kilka nocy. Z moimi oczami błyszczącymi czerwienią, jestem pewny, że to było całkiem przerażające. Miejscowi już wierzyli, że wzgórze jest nawiedzone. Po prostu dodałem się do legendy. Po tym zostawili mnie samego. Ostatecznie wyprowadziłem się tutaj i wszyscy o mnie zapomnieli. – Spojrzał na Vincenta. – Albo prawie wszyscy. Raphael ma długą pamięć. Vincent milczał przez chwilę, a potem nagle powiedział. - Dość. Otwórz kopertę. Xuan rozsiadł się w fotelu. W jednej ręce trzymał kopertę, w drugiej kawę. Odstawiwszy kubek na stolik, wziął kopertę w obie dłonie, a potem odwrócił ją i wsunął palec pod zapieczętowaną klapkę. Z łatwością się otworzyła. Sięgnął do środka i wyjął list Raphaela. Lana chciała wyrwać go z jego palców i przeczytać. Raphael chciał tu Vincenta. Dlaczego? Odpowiedź była w liście. Usta Xuana zacisnęły się lekko, gdy czytał list, a potem podniósł wzrok i napotkał spojrzenie Vincenta, a jego własne oczy błyszczały łzami. Co się do cholery działo? Xuan podał list Lanie. Oparła się pragnieniu chwycenia go i zamiast tego wzięła go powoli z jego ręki, a potem obróciła się, by Vincent mógł przeczytać razem z nią. Była tam tylko jedno linia, napisana tym samym charakterem pisma, co nazwisko Xuana na kopercie. I mówiła…

~ 267 ~

Czas opowiedzieć historię.

Tłumaczenie: panda68

~ 268 ~

Rozdział 20 Texas, 1876 Xuan Ignacio stał w ciemnościach, osłaniając swoje oczy przed jasnymi płomieniami ogniska. To był duży ogień, o wiele większy niż potrzebowało dwóch młodych mężczyzn. Otoczeni przez czarną jak smoła pustynną noc, to prawdopodobnie sprawiało, że czuli się bezpieczni. Niestety, było odwrotnie. - Głupcy równie dobrze mogli wymalować tarcze na swoich plecach – skomentował pogardliwie Enrique. Ale też, Enrique nie rozumiał, że ogień przynosił młodym ludziom pociechę tak samo jak światło. Enrique przyjął swoją nową egzystencję wampira bez oglądania się wstecz, odrzucając swoje człowieczeństwo jak niechcianą koszulę. - Możemy zdjąć ich teraz – powiedział Xuan. – Nie muszą przechodzić przez resztę tego. – Nie był zadowolony z planu Enrique, nigdy nie był. Ale Enrique był potężny, był wampirem przeznaczonym do przewodzenia innym, podczas gdy Xuan… Xuan przeważnie chciał, żeby zostawiono go w spokoju. Ale Enrique nie pozwalał na to. Uprawiał męczące wędrówki po kraju i terroryzował wieśniaków. Chciał dorobić się swojego własnego terytorium i osiąść. Do tego potrzebował żołnierzy, więc wkręcił ich obu w akcję tworzenia lojalnych zwolenników. To było proste, naprawdę. Zlokalizowali grupę złodziei i morderców, a potem podążali za nimi, ratując ich ofiary od pewnej śmierci. Ale tylko wtedy, gdy byli prawie nad samą przepaścią śmierci. Pierwsze wściekłe strzały przełamały zwodniczy spokój nocy, kiedy bandyci zaatakowali dwóch młodych mężczyzn, strzelając dziko, a ich strzały więcej chybiały niż trafiały. Dwóch podróżnych sięgnęło po ich własną broń, ale o wiele za wolno. Byli głupcami, naiwniakami, skoro myśleli, że w ciemnościach nie są w niebezpieczeństwie. Głupcami, skoro myśleli, że ich świetne konie i sprzęt nie przyciągną najgorszych z tych, którzy przemierzali pustynię w poszukiwaniu okradzenia nieostrożnych. Wyższy człowiek pierwszy sięgnął po swoją broń i zdołał wystrzelić kilka dobrych strzałów, zabijając jednego ze złodziei i raniąc drugiego. Ale to było już za późno. Wystarczyło kilka minut, żeby obaj młodzi mężczyźni leżeli na ziemi, śmiertelnie ranni,

~ 269 ~

a ich życie wsiąkało w ziemię. Złodzieje kopnięciami odsunęli ich bezwładne ciała na bok i zabrali, co chcieli. Nie przejmowali się tym, żeby dobić młodzieńców, przyjmując, że zrobi to za nich pustynia. I z pewnością nie interesowało ich to, żeby złagodzić ich cierpienie. Xuan obrócił głowę i zauważył błysk uśmiechu Enrique w świetle księżyca, jego kły były w pełni wysunięte, gdy przyglądał się zamieszaniu. - Biorę tego dalej – powiedział do niego Enrique. – Ten drugi jest twój. Xuan ukrył swoje zaskoczenie. Enrique rzadko prosił Xuana, żeby był ojcem któregoś z nowym wampirów. Chciał ich lojalności i bezkompromisowości, ale tylko dla siebie. A Xuan się nie sprzeciwił. Nigdy się nie kłócił. Nie miał siły, żeby przeciwstawić się Enrique w tym, czego chciał. Zawsze tak było, chociaż Xuan był o wiele starszy od Enrique. Byli dziećmi tego samego Pana, wampira, którego nie interesowało budowanie imperium czy nawet małego królestwa. Nie było żadnego ładu i składu w jego wyborze ludzi, a tym bardziej nie dbał o to, co się z nimi stanie, kiedy się zmienią. Kiedy Enrique natknął się w swoich wędrówkach na Xuana Ignacio, uczepił się go mówiąc Xuanowi, że będą mieli lepszą szansę przetrwania razem niż każdy osobno. Prawda jednak była taka, że Enrique nie lubił być sam. Zawsze potrzebował publiczności, a teraz zdecydował, że potrzebuje armii. Xuan zgodził się, ponieważ tak robił. Aż do teraz. Xuan postanowił, że skończy z planem Enrique. Teraz Enrique miał już mnóstwo wampirów, żeby pomogły mu zbudować i bronić jego terytorium. Już dłużej nie potrzebował Xuana. A Xuan nie mógł już ścierpieć rozlewu krwi, którym Enrique wydawał się rozkoszować. Zwróciwszy uwagę z powrotem na ich obecne polowanie, Xuan podążył za Enrique do obozu i uklęknął przy prawie martwym człowieku, którego wybrał mu Enrique. Młody mężczyzna był śmiertelnie ranny. Xuan widział w tym jakieś pocieszenie. Bez jego interwencji, ten człowiek z pewnością umrze tej nocy. Pochylił głowę do szyi umierającego mężczyzny i zaczął mocno pić. Krew człowieka była gęsta i bogata. Jest, a raczej był, silny i zdrowy, jego oczywiste bogactwo zapewniało mu życie łatwe i dobrze odżywione. I Xuan rozkoszował się smakiem jego krwi, rozkoszował się wiedzą, że może napić się do syta. Czy wampir nie może czerpać przyjemności z tak głębokiego picia? Często nie, ponieważ był zmuszony wykształcić w sobie umiar, czy to przez dyktat Enrique czy z prostego przetrwania. On i ~ 270 ~

Enrique zazwyczaj brali tylko tyle, ile potrzebowali do życia, zostawiając ich ofiary żywe, żeby uniknąć zwrócenia na siebie uwagi. Ale koniec z tym. Enrique przeznaczone było rządzić, a umiar przeszedł do historii. Kiedy człowiek był już na krawędzi śmierci, kiedy jego brązowa skóra była już blada, a serce biło tak słabo, że nawet wyostrzony słuch wampira ledwie je słyszał, Xuan przeciął swój własny nadgarstek i przytrzymał nad ustami młodzieńca, pozwalając pierwszym kroplom spłynąć na język człowieka i w dół jego gardła. A potem czekał. Widział wystarczająco dużo razy jak robił to Enrique. Wiedział, że to długo nie potrwa. Nigdy nie trwało. I tak było, ponieważ człowiek nagle przełknął, jego język zaczął pracować w nieoczekiwanym pożywianiu się krwią Xuana. Chwilę później, pierś mężczyzny uniosła się od pierwszego pełnego oddechu, który wciągnął odkąd Xuan zaczął, a po drugim wdechu jego serce zyskało silę i zaczęło bić w piersi niczym bęben. Krzywiąc się w oczekiwaniu, Xuan opuścił nadgarstek do ust mężczyzny, zamykając oczy na połączenie bólu i przyjemności, kiedy człowiek zacisnął swoje usta wokół przeciętego nadgarstka Xuana, kiedy jego wciąż tępe zęby wgryzły się w ciało Xuana, wbijając się by przytrzymać go w miejscu, gdy człowiek pił… i pił. Xuan wpadł w coś w rodzaju euforii. Nigdy wcześniej nie czuł się w ten sposób, jakby jego własna moc została podwojona przez smak ludzkiej krwi. Nieomal zapytał o to Enrique, ale powstrzymał się. Nigdy nie zauważył, żeby Enrique reagował w ten sposób tworząc nowego wampira, więc nie wiedział, co to znaczyło. Może chodziło tu o niego, o słabość, która uczyniła go wrażliwym. I zawsze lepiej było nie ujawniać żadnych słabości, kiedy włączony był w to Enrique. - Już prawie świt. Oczy Xuana otworzyły się gwałtownie na ochrypły głos Enrique. Delikatnie odczepił zęby człowieka ze swojego nadgarstka, odsunął ciemne włosy z czoła młodego mężczyzny. Był przystojny; obaj bracia byli. Ale to było coś więcej. W ich rysach był ślad starej rasy, Majów, byli potomkami tego samego imperium, z którego wywodził się on i jego przodkowie, tak daleko jak mógł sięgnąć pamięcią. Xuan byłby zadowolony zatrzymując go dla siebie, żeby był jego młodszym bratem, takim, którego nigdy nie miał. Ale Enrique nigdy by na to nie pozwolił. Przełknął westchnienie i powiedział. - Mój jest gotowy do drogi. ~ 271 ~

- Twój? – zadrwił Enrique. – Nie ma żadnego twojego. Obaj są moi. A teraz, chodź, pomóż mi zanieść ich do jaskini. Zanieśli dwa nowe wampiry do chłodnej ciemności najbliższej jaskini. To był powód, dla którego wybrali tę szczególną lokalizację, tych szczególnych bandytów. Wymiana krwi była wyczerpująca nie tylko dla nowych wampirów, ale również dla tych starych. Wrócili do bezpiecznej jaskini przed świtem i nie tracąc czasu. Obaj ludzie byli dużymi mężczyznami, ale Xuan i Enrique mieli siłę swojej wampirzej krwi, która im pomogła. Xuan ułożył dwóch braci tak komfortowo jak to było możliwe w tych prymitywnych warunkach, a potem umościł się w swoim własnym śpiworze. Jutrzejsza noc będzie nowym wyzwaniem. Przedstawienie dwóm młodym wampirom ich nowego życia i ich nowego pana.

Xuan obudził się następnego wieczora na dźwięk znienawidzonego głosu Enrique. To będzie ich ostatnia noc razem. Wypełnił jakiekolwiek obowiązki, jakie miał wobec drugiego wampira, ale co najważniejsze nie miał zamiaru być podnóżkiem pod rządami Enrique. Wiedział, jakim panem będzie Enrique. Czasami czuł się winny w swojej roli tworzenia armii, żeby stało się to możliwe. - Nie czują się za dobrze – poinformował go Enrique, z wymuszoną cierpliwością kogoś, kto musi się powtarzać. – Tu jest zimno. Pomóż mi zanieść ich z powrotem do ognia. Xuan zarzucił najbliższego mężczyznę na ramię i zaniósł do ogniska. Bez ostrzeżenia buchnął ogień, dzięki uprzejmości mocy Enrique. Xuan już przyzwyczaił się do tego i nie zareagował inaczej jak tylko położeniem swojego ciężaru blisko ciepła, spędzając chwilę na wyprostowaniu kończyn nowego wampira, układając go bardziej wygodnie. Enrique również położył swój ciężar, ale zamiast wygodnie ułożyć nieprzytomnego wampira, wyciągnął nóż i naciął szyję nowo przemienionego wampira, przesuwając palcem po strużce krwi. Uniósł palec do ust i oblizał, smakując. - Słaba – stwierdził. – A nie możemy spędzić tu kolejnej nocy. Bez ostrzeżenia, machnął nożem, przecinając główną arterię na szyi wampira. Potem okręcił nóż w dłoni i dźgnął nim prosto w serce, gdy krew trysnęła z jego szyi w makabrycznej fontannie czerwieni. ~ 272 ~

Xuan gapił się, nie bardzo wierząc w to, co widzi. To był nowy poziom brutalności, nawet jak na Enrique. Młody wampir potrzebował tylko kolejnej nocy odpoczynku, żeby dobrze się przemienić. Mogli mu to zapewnić. Ale na decyzję Enrique nie wpłynęła wolna rekonwalescencja, tylko siła jego krwi. Enrique chciał silnych wojowników, a ten młody wampir najwyraźniej nie pasował. Xuan położył opiekuńczo rękę na piersi wampira przy swoim boku, chociaż wiedział, że nie wygra z Enrique. - Ten jest silny. Wkrótce się obudzi. - Jest mój – przypomniał mu Enrique. - Oczywiście – zgodził się Xuan. – Wszyscy są twoi. Pójdę zabrać nasze rzeczy z jaskini. Enrique nic nie powiedział. Zamiast tego, po prostu przykucnął obok śpiącego wampira i czekał aż obudzi się swojej pierwszej nocy swojego nowego życia. Im młodszy był wampir, tym później budził się po zachodzie słońca, ale to już długo nie miało potrwać. Do tego Enrique chciał się upewnić, że jego twarz będzie pierwszą, jaką zobaczy młodziak, gdy się obudzi. Xuan stał i patrzył na chciwość malującą się na twarzy Enrique, gdy tak przyglądał się swojemu nowemu żołnierzowi a, obok niego, była kupka prochu, który jeszcze wczoraj był zdrowym, młodym człowiekiem. W tym momencie, Xuan podjął decyzję. Poszedł do jaskini i zebrał ich rzeczy, pakując, co mógł w ich torby. A potem, biorąc swoją własną małą torbę w rękę, opuścił bezpieczną jaskinię i wątpliwe towarzystwo Enrique, i ruszył w noc.

Pénjamo, Guanahuato, Meksyk, dzień obecny Xuan skończył mówić, ale nadal siedział nieruchomo, wpatrując się w płomienie tak samo jak robił to podczas opowiadania historii. Lana chciała zadać pytanie, ale Vincent odezwał się pierwszy. - Skąd znasz Raphaela? – zapytał. To było dość naturalne pytanie, ale nie było nic naturalnego w sposobie, w jaki je zadał. Głos Vincenta był niski i surowy, każde słowo dokładnie wyplute, jakby tłumił gwałtowne emocje. Jeszcze więcej mówiły jego oczy, które nabrały miedzianego blasku, i które mogłby zawstydzić płomienie w kominku.

~ 273 ~

Lana przyglądała mu się zaniepokojona, ale nie patrzył na nią. Uwaga Vincenta była skupiona na Xuanie, ale Xuan nie odwzajemnił spojrzenia. Intensywnie wpatrywał się w ogień, jakby ten skrywał tajemnice pieprzonego świata. - Spotkałem Raphaela niedługo po tym jak zostawiłem Enrique, tutaj w Meksyku – powiedział w końcu Xuan, nadal odmawiając spojrzenia na Vincenta. – Raphael nigdy nie powiedział, dlaczego tu był, ale spoglądając w przeszłość, myślę, że próbował sprawdzić jak daleko na południe mógłby rozszerzyć swoje terytorium. Enrique lubi udawać, że Meksyk zawsze był jego, ale jest jego tylko dlatego, że Raphael go nie chce. - Przejdź do rzeczy – warknął Vincent. Lana gwałtownie obróciła głowę, żeby na niego spojrzeć. Miała rację. Był wściekły. Oczywiście miał prawo być, ponieważ właśnie dowiedział się, że Enrique cały ten czas okłamywał go o tym jak umarł jego brat, o tym, kto go zabił. Ale było w tym coś więcej. Jakiś głębszy wymiar tego, co Xuan właśnie ujawnił, coś, czego nie rozumiała, może coś, czego nie mogła zrozumieć. Coś związanego z byciem wampirem. Ale rozumiała wiele. Kluczem do tego wszystkiego było naleganie Raphaela na to, żeby Vincent skonfrontował się bezpośrednio z Xuanem. Dlaczego to zrobił? Czyżby wysłał ich w całą tę podróż, żeby Xuan mógł powiedzieć Vincentowi, że to Enrique zabił jego brata? Dlaczego po prostu sam tego nie powiedział Vincentowi? Wystarczyłaby pięciominutowa rozmowa telefoniczna. Tu chodziło o coś więcej, o jakiś powód, dlaczego Raphael chciał, żeby Vincent spotkał Xuana Ignacio osobiście, o coś, co pchnie Vincenta na samą krawędź brutalności. - Raphael pytał mnie o Enrique – mówił dalej Xuan. – Próbował zrozumieć, jakim rodzajem człowieka jest Enrique, jakim jest panem. Więc, opowiedziałem Raphaelowi tę historię i powiedziałem mu o tobie. Xuan zaryzykował krótkie spojrzenie w stronę Vincenta, ale cokolwiek zobaczył to nie ośmieliło go do utrzymania spojrzenia. Szybko ponownie opuścił wzrok. - Raphael mógł mnie wtedy zabić. Z pewnością był wystarczająco wściekły, żeby to zrobić po tym jak usłyszał, co zrobiłem, ponieważ byłem tak samo winny jak Enrique. Ale pozwolił mi żyć pod jednym warunkiem - że jeśli kiedykolwiek zjawisz się na moim progu, powiem ci prawdę. Vincent skoczył na nogi, wprost wibrując złością. Wyciągnął rękę w stronę Lany, ale ani na chwilę nie zdjął oczu z Xuana Ignacio, jakby mu nie ufał.

~ 274 ~

Lana wstała i wsunęła swoje palce w Vincenta. Jego chwyt natychmiast się zacisnął i odciągnął ją od Xuana, stawiając siebie między nich. - Masz pięć dni – warknął Vincent – żeby wynieść się z Meksyku. Nie obchodzi mnie, dokąd pójdziesz. Ale jeśli nadal tu będziesz po tych pięciu dniach, zabiję cię. W końcu Xuan spojrzał na niego. - Myślisz, że możesz go zabić? – zapytał, jego wzrok nagle stał się ostry i przenikliwy. Reakcja Vincenta była natychmiastowa i… przerażająca. Wydawał się nadąć od gniewu, urósł jeszcze wyższy niż był, mięśnie napięły się pod jego T-shirtem i szwami jego czarnych spodni. Raptownie mały domek wypełniła energia, sprawiając, że drewniane belki zatrzeszczały nad głowami, posyłając kilka mebli na ściany, gasząc świece i wprawiając płomienie w kominku w dziki taniec. - ¿Dudas de mi, viejo? – warknął, jego głos był głęboki i zastraszający, słowa wypowiedziane po hiszpańsku były tak gardłowe, że ledwo mogła pojąć ich znaczenie. Wątpisz we mnie, starcze? W sekundzie Xuan zsunął się w dół i Lana niemal poczuła do niego współczucie, gdy skulił się na podłodze, jakby był pewny, że nieunikniona jest straszna śmierć. - Nie – wyszeptał. – No, yo le creo. / Nie, wierzę ci. - Cinco días – powtórzył Vincent, kiedy przytłaczające poczucie zagrożenia nagle wypłynęło z pokoju. – ¿Comprendes? – Pięć dni. Rozumiesz? Xuan przytaknął nie patrząc. - Comprendo. – Rozumiem. Vincent obrócił się i ciągnąc Lanę za sobą, wymaszerował z małego domku, nic nie mówiąc, dopóki z powrotem nie znaleźli się w SUV-ie. - Zapnij pas – rozkazał, naciskając na gaz SUV-a i z rozmachem robiąc obrót o 180stopni, wyrzucając ziemię i kamienie spod kół, gdy ruszył gwałtownie z podwórka i wrócił na wąską drogę. - Powiedz mi, co właściwie się stało – powiedziała, zapinając swój pas. Szczęki Vincenta był tak mocno zaciśnięte, że mogła zobaczyć jego napięte mięśnie nawet w słabym świetle deski rozdzielczej. ~ 275 ~

- Vincent, jeśli nie powiesz mi, co się dzieje, wyskoczę z samochodu, wrócę tam i zmuszę Xuana, żeby mi powiedział. Rzucił jej gniewne spojrzenie. - Nawet ty nie jesteś na tyle głupia, żeby wyskoczyć z jadącego samochodu. Domyśliła się, że jest wystarczająco wściekły, żeby mówić głupie rzeczy, więc zignorowała jego komentarz… na tę chwilę. Zamiast tego powiedziała słodko. - Samochód nie będzie jechał, gdy będziesz robił skręt przy tym dużym kaktusie. - Nie naciskaj na mnie, Lano – powiedział twardym tonem. - Nie zamykaj mi ust, Vincent – odparowała równie twardo. Uderzył ręką o kierownicę z taką siłą, że usłyszała trzask. - Enrique zamordował mojego brata – wypluł. - To zrozumiałam. Teraz, powiedz mi resztę. - To nie dość dla ciebie? Lana nie przyjęła tego. Próbował ją zawstydzić, żeby odpuściła, ale nie zamierzała tego zrobić. Była częścią tej pielgrzymki i nie musiała poznać całą historię. - Powiedz mi resztę, Vincent. Jego szczęki zacisnęły się ponownie i już myślała, że nie odpowie. Ale wtedy powiedział. - Był ostrożny w tym jak opowiadał mi tę historię. Zmarszczyła brwi. Co to do cholery znaczyło? - Masz na myśli Xuana Ignacio. - Tak. - I? Tak długo nie odpowiadał, że myślała, iż będą musieli odegrać tę scenę jeszcze raz. Ale potem chwycił jej rękę, splatając ich palce razem i kładąc ich złączone dłonie na swoim udzie, a jego kciuk głaskał jej skórę, jakby potrzebował pociechy. - Vincent? – odezwała się z rosnącym niepokojem. Co było takiego okropnego? ~ 276 ~

- Xuan był ostrożny w tym jak opowiadał te historię – powtórzył jeszcze raz Vincent – ponieważ Enrique nie jest moim Panem. Jest nim Xuan Ignacio.

Tłumaczenie: panda68

~ 277 ~

Rozdział 21 Lana zamrugała zaskoczona. O to chodziło? To był ten wielki sekret? Najwyraźniej coś jej umknęło. - Skąd wiesz, że to Xuan jest twoim Panem, a nie Enrique? – zapytała, próbując zrozumieć, dlaczego to jest taka wielka sprawa. Vincent prychnął. - Ponieważ słyszałem, co Xuan powiedział, jak opisał tamtą noc. I byłem tam, do diabła! Ale bardziej stąd… od chwili, kiedy zajechaliśmy na podwórko, od chwili, kiedy zobaczyłem Xuana… poczułem coś i wiedziałem. - Ale nie byłeś wściekły dopóki… - Dopóki nie dowiedziałem się, że zamordowali mojego brata, ponieważ był niewygodny! – wtrącił się Vincent. – Zamiast dać mu jeszcze jedną noc na wyzdrowienie, zabili go. Oni to zrobili. Nie bandyci, tylko Enrique i Xuan, mój Pan. Powiedział to słowo Pan, jakby to było coś brudnego, coć odrażającego. - Ale dlaczego ma znaczenie to, kto jest twoim Panem? – spytała ostrożnie. - Dlaczego ma znaczenie? – powtórzył, obracając się, żeby spojrzeć na nią z niedowierzaniem. - Nie jestem wampirem, Vincent – przypomniała mu ostro. Wypuścił długi wydech. - Jedynym połączeniem, które jest święte w społeczności wampirów, to związek z twoim Panem. Nieważne, co jeszcze wydarzy się w twoim życiu wampira, to połączenie wciąż jest. – Wybuchł ponurym śmiechem. – Jak myślisz, dlaczego Raphael wysłał nas do Xuana? Manipulacyjny łajdak. Wiedział, że kiedy dowiem się, co naprawdę się wydarzyło, że to Xuan jest moim Panem i że Enrique zamordował mojego brata… Raphael wiedział, że zabiję Enrique. A Raphael chce śmierci Enrique.

~ 278 ~

- Więc, nie chodzi o to, że Xuan jest twoim Panem. Chodzi o to, kto zabił twojego brata. Vincent wydawał się nagle wypuścić powietrze, a cały jego gniew w jednej chwili zniknął. - Zdrada… jest winą obu. Xuan odszedł, a Enrique… przez więcej niż wiek byłem lojalnym zastępcą wampira, który zamordował mojego brata. Lana ścisnęła jego dłoń. - Ale zawsze go nienawidziłeś. Nawet wtedy, gdy byłeś lojalny. Może część ciebie wiedziała tak naprawdę tego nie wiedząc. Vincent uśmiechnął się gorzko. - Każdy potężny wampir osiąga punkt, kiedy już dłużej nie potrzebuje do przeżycia swojego Pana, kiedy jego własna moc jest wystarczająca, żeby go utrzymać. Ale nawet wtedy, mogą pozostać więzy uczucia, sprawiając, że myśl o zabiciu tego wampira, który dał ci to życie, jest nie akceptowalna. Mówię to tylko dlatego, że widziałem to u innych. Z mojej strony, zawsze wiedziałem, że któregoś dnia wyzwę Enrique, i nigdy nie przeszkadzała mi świadomość, że zdobędę władzę praktycznie po jego trupie. Ale teraz, kiedy znam prawdę, kiedy wiem, co zrobił, jego śmierć będzie smakowała jeszcze słodziej. Wyrwę jego bijące serce z jego piersi i będę patrzył jak jego życie zamienia się w proch. A potem przejmę jego terytorium i wszystkich na nim. Wszystko, na czym kiedykolwiek mu zależało, wszystko, co kiedykolwiek kochał - jeśli jego czarne serce było zdolne do takiej rzeczy - będzie moje. Oczy Lany zrobiły się okrągłe, jej usta zacisnęły się w wąską linię. - Okeeej – powiedziała w końcu, domyślając się, że lepiej będzie nie wyzywać Vincenta, kiedy knuł swoją zemstę. Vincent uścisnął jej rękę, jakby próbował zapewnić ją, że jej serce jest bezpieczne od całej tej groźby wyrywania z piersi. - Mogę zadać ci pytanie? – spytała ostrożnie. Posłał jej niemal rozbawione spojrzenie. - Oczywiście. - Dlaczego pędzisz, jakby deptały nam po piętach psy piekielne?

~ 279 ~

Parsknął śmiechem, ale nie było w nim radości. - Bo jeśli będę zmuszony spędzić jeszcze jedną minutę w obecności tego drania, rozerwę go na krwawe kawałki. I nie sądzę, żebyś to zrozumiała. Pierś Lany zalało ciepło. To było prawie słodkie. A wtedy zachłysnęła się na tę myśl. Słodkie było to, że jej wampirzy kochanek nie chciał rozerwać kogoś na krwawe kawałki w jej obecności? Najwyraźniej, wpadła do króliczej nory nawet nie wiedząc kiedy. Wciągnęła nosem głęboki wdech. - No cóż. Dobrze. Więc, teraz jedziemy do Mexico City? Vincent niemal się uśmiechnął, gdy ścisnął mocniej jej rękę. - Michael sprowadzi samolot i polecimy. Ale nie dzisiejszej nocy, kochanie. Dzisiaj, znajdziemy hotel i zamierzam pokazać ci, co to znaczy mieć w swoim łóżku wampirzego pana.

***

Przypuszczając, że istnieje mała szansa, żeby Xuan Ignacio zadzwonił do swojego starego kumpla Enrique i powiadomił go o ostatnich wydarzeniach, Vincent zdecydował, że on i Lana odjadą od Pénjamo tak daleko jak zdołają, zanim wstanie słońce. Skończyli w Guadalajara, które było tylko sto sześćdziesiąt kilometrów dalej, ale było wystarczająco duże, z ponad milionem mieszkańców, by zapewnić im jakąś anonimowość, nie wspominając o ilości hoteli i głównym lotnisku. Vincent wybrał hotel losowo – nie swój zwykły modus operandi, ale prawdopodobnie bezpieczniejszy w tych okolicznościach. Każdy, kto dobrze go znał – a był nim Enrique – wiedział o jego preferencjach do ekskluzywnego lokum, więc zatrzymanie się w hotelu dla biznesmenów w pobliżu lotniska było najbardziej bezpiecznym miejscem na noc. Zameldowanie poszło gładko. Użyli dowodu i karty kredytowej Lany, żeby choć trochę spowolnić Enrique, gdyby ich szukał, i byli jedynymi, którzy jechali windą. Większość ruchu w lobby odbywało się w drugą stronę, żeby biznesmeni mogli złapać wczesno poranne loty. Żadne z nich nie odezwało się w windzie, ani podczas długiego ~ 280 ~

spaceru nijakim korytarzem do ich pokoju. Lana wsunęła kartę, ale Vincent wepchnął się przed nią, ignorując jej zirytowane westchnienie. Już zaczęła przyzwyczajać się do jego opiekuńczej natury, ponieważ nic na to nie mógł poradzić. No cóż, prawdopodobnie mógłby się zmienić, gdyby chciał, ale tak naprawdę nie chciał. Uśmiechnął się, kiedy Lana weszła za nim i rzuciła torbę na łóżko. Przynajmniej pozwolił nosić jej własny worek. Z jego strony to było rozumne, prawda? - Dlaczego się uśmiechasz? – mruknęła. Rzucił swój własny worek na podłogę i złapał ją. - Do ciebie – odparł. – Ty sprawiasz, że się uśmiecham. - Pewnie – zignorowała to, odpychając się od niego. – Potrzebuję prysznica zanim zrobi się zbyt późno. Jesteś za? Vincent wygiął brew na jej słowa, a Lana cmoknęła na oczywistą ścieżkę, jaką obrały jego myśli, ale nie zdołała na zbyt długo utrzymać swojej surowej miny. Już się uśmiechała, gdy opadła na łóżko i zaczęła rozwiązywać swoje buty. - Duże plany, wampirze? – drażniła się, ściągając jeden but, potem drugi. Vincent przeciągnął koszulkę przez głowę i usiadł, żeby zająć się swoimi własnymi butami. - Duży wampir, kochanie – odparował. Jedyną odpowiedzią Lany było wstanie i zdjęcie swojej koszulki i spodni, zostawiając ją tylko w staniku i majtkach, oba był proste, z czarnej bawełny, nie z koronki, nie przejrzyste. Nawet nie seksowne. A potem zdjęła je i, z nieśmiałym spojrzeniem rzuconym przez ramię, skierowała się pod prysznic. Jej goła pupa zakołysała się, gdy ściągnęła gumkę z końca warkocza i rozczesała palcami długie włosy, aż opadły niczym czarny jedwab wzdłuż jej nagich pleców. - Sukinsyn – mruknął Vincent. Rozprawił się szybko z resztą swoich ubrań, łapiąc Lanę, gdy odciągała zasłonkę i wszedł do wanny. Nie cierpiał prysznica w wannie. Nigdy w nich nie było dość miejsca na właściwy prysznic. Ale dzisiaj szczególnie tego nie cierpiał, ponieważ nie było dość miejsca do pieprzenia Lany tak jak chciał. - Nie cierpię takich pryszniców – powiedział, wpychając się za nią i zostawiając na pół odciągniętą zasłonkę, nie dbając o to, że woda rozpryskuje się na podłogę.

~ 281 ~

- Jesteś rozpieszczony – odparła, sięgając po cienkie, owinięte w papierek mydło. Vincent wziął je od niej i zerwał papierek. - Nie cierpię również takiego mydła. Lana się roześmiała. - Jesteś okropnie zrzędliwy. Chcesz, żebym sobie poszła, byś mógł zostać sam? Vincent chwycił ją za nadgarstek. - Nie, jeśli cenisz swoje życie. Obróciła się w jego uścisku, jej nagie piersi przycisnęły się do jego torsu, jej głowa odchyliła do tyłu, żeby mogła na niego spojrzeć. - Nigdy mnie nie skrzywdzisz. Vincent opuścił głowę aż ich usta prawie się dotykały. - Masz rację. Ale to nie znaczy, że możesz uciec z czymkolwiek chcesz. Mam swoje sposoby, wiesz. - Masz? – Uniosła się na palce, niwelując tę małą przestrzeń między nimi, gdy jej ramiona zawinęły się wokół jego karku i jej usta dotknęły jego. Z początku całowała go niepewnie, jej usta otworzyły się powoli, jej język przesunął się po linii jego warg, prosząc o wejście. Vincent zsunął niżej na plecy swoją dłoń, przytrzymując ją w miejscu, podczas gdy drugą rękę wsunął w jej długie włosy, odchylając jej głowę do tyłu i biorąc kontrolę nad pocałunkiem, czując ciepło jej ust, delikatny taniec jej języka, gdy badała jego dziąsła… sapnęła z zaskoczenia, gdy jego kły odpowiedziały tak szybko, że drasnął jej język, wypełniając ich połączone usta krwią. Vincent przełknął, zamykając oczy na iskrę pożądania. Jego fiut, już podniecony przez jej nagie ciało, stał się jeszcze bardziej twardy od smaku krwi, naciskał na jej brzuch, gdzie jej skóra była jedwabiście mokra i śliska, tak jak będzie jej płeć. Mruknął i opuścił obie ręce na jej tyłek, podnosząc ją wyżej. Ramiona Lany zacisnęły się wokół jego szyi i owinęła nogi wokół jego pasa, próbując dopasować swoją cipkę do jego fiuta. Wydała z siebie cichy sfrustrowany odgłos, coś jak potrzebujący cichy jęk, ale to posłało go na krawędź. Obrócił nią wkoło, złapał mydło i namydlił je między rękami, by sięgnąć do przodu i pieścić jej piersi, szczypiąc jej sutki aż do twardości, aż jej głowa opadła na jego ramię z zadowolonym westchnieniem.

~ 282 ~

Nakryła jego dłoń swoimi, gdy zsunął się na jej brzuch, a potem jego palce zagłębiły się między jej udami. Sapnęła, gdy jego palce weszły głębiej, gdy zaczął pieprzyć ją długimi, powolnymi pchnięciami, jednocześnie jego kciuk bawił się jej łechtaczką, krążąc wokół niej, pocierając napiętą wiązkę nerwów tak naprawdę nie dotykając jej. Lana poruszała się przy nim, próbując tak manewrować jego ręką jak chciała, zmusić jego drażniące palce, by dały jej to, co potrzebowała. Ale trzymał ją unieruchomioną, jego druga ręka wciąż przykrywała jej piersi, szczypała sutki, jedną potem drugą, jego usta całowały i ssały jej szyję, smakując mokry słony smak jej skóry, rozkoszując się tak bliskim zapachem jej krwi. Lana wsunęła palce między ich ciała i owinęła palce wokół jego fiuta, który usadowił się między jej pośladkami. Pogłaskała go raz, drugi, potem puściła, tylko po to, by sięgnąć dalej i chwycić jego tyłek, przytrzymując go, gdy ocierała się o niego, ściskając jego kutasa przy kuszącej krzywiźnie swojej tyłka. Zbyt kuszącej. Vincent ostatni raz chwycił jej pierś, szczypiąc jej sutek aż stał się jasnoróżowy i nabrzmiały, a potem wsunął swoje namydlone ręce między ich ciała, głaszcząc rozpadlinę jej tyłka, znajdując jej otwarcie i zanurzając się w środku. Było tak samo śliskie jak jej cipka. A wtedy, gdy paznokcie Lany wbiły się w jego uda, jej krzyk wypełnił jego uszy i jej cipka zacisnęła się na jego palcach, gdy doszła tak mocno, że bryknęła w jego uścisku, wsunął swojego fiuta w gorący, ciasny kanał jej tyłka z jękiem rozkoszy. To było idealne – jej cipka pulsowała wokół jego palców, jego fiut był zatopiony w aksamitnym gorącu jej tyłka, jej bezsilne okrzyki wypełniały jego uszy, gdy wielokrotne orgazmy wstrząsały jej ciałem. Vincent zmusił się do poruszania, do wysunięcia fiuta z ciepłej pieszczoty jej ciała, tylko po to, by zanurzyć się z powrotem, gdy zaczął pieprzyć jej cipkę palcami, wsuwając się i wysuwając z jej tyłka… i przebijając jej żyłę swoimi kłami, gdy wgryzł się w jej szyję, zaciągając się bogatą pełnią jej krwi. Lana krzyknęła, jej już przeciążone zmysły zatrzęsły się ponownie na euforię jego ugryzienia. Drżała w jego ramionach, każdy mięsień w jej ciele napiął się, zaciskając się na jego palcach, na jego fiucie, nawet na jego kłach, gdy zarzuciła ramię wokół jego szyi i przykryła tył jego głowy, przytrzymując go w sobie. Vincent zamruczał głęboko w piersi, palące ciepło jego własnego orgazmu stawało się coraz bardziej gorące, aż w końcu wylało się, wypełniając Lanę jego płomiennym spełnieniem, napinając jego własne mięśnie aż myślał, że sam również zacznie krzyczeć

~ 283 ~

od zachwycającego bólu. Ostatecznie podniósł głowę, krew Lany kapała z jego kłów, jej imię było na jego ustach.

***

Lana upewniła się, że tabliczka No Molestar jest wywieszona, potem zamknęła drzwi i sprawdziła zamki, zakładając dodatkowo łańcuch na drzwiach. Była zarówno zmęczona jak i odprężona, bardziej niż kiedykolwiek się tak czuła. Najwyraźniej tak działały na ludzi wielokrotne orgazmy, a to było coś, o czym nie wiedziała zanim nie spotkała Vincenta. Nie wiedziała, czy jego niesamowita seksualna biegłość była wampirzą sprawą czy zdolnościami Vincenta, ale nie dbała o to. Wiedziała tylko, co czuła, kiedy się z nią kochał, i przez większą część czasu również. Vincent rozmawiał przez telefon, gdy podeszła do łóżka, jego ciemne oczy uniosły się na spotkanie jej. Rozmawiał z Michaelem, ale odsunął nakrycie i poklepał w zaproszeniu materac obok siebie. Czy jakakolwiek żywa kobieta oparłaby się temu? Lana uśmiechnęła się na przesadne uwodzicielskie spojrzenie, jakie jej posłał. Ponieważ, tak naprawdę, nagi Vincent sam w sobie był pokusą, jaką potrzebowała. Zanim dołączyła do niego, sprawdziła magazynek Siga i położyła go w zasięgu ręki na bocznym stoliku. Vincent nie sądził, żeby Enrique wiedział, gdzie są, przynajmniej na razie, ale nie chciała ryzykować. Jeśli ktokolwiek przejdzie przez te drzwi, zamierzała przyjąć, że nie przyszedł w dobrych intencjach i odpowiednio zareagować. Tak na wszelki wypadek, wetknęła pod poduszkę nóż zanim wsunęła się pod chłodne prześcieradło. Vincent się rozłączył i rzucił telefon na swój boczny stolik. Wciągnął ją w krzywiznę swojego twardego, muskularnego i niewiarygodnie wspaniałego ciała. - Michael przesyła pozdrowienia. - Co jeszcze powiedział? – zapytała, obracając się do niego i pocierając pełną uznania ręką po twardych płaszczyznach jego torsu. - Wzbije w powietrze samolot tak szybko jak będzie mógł jutro po zachodzie słońca. Jerry i inni chcą przylecieć razem z nim. Chcą zemsty. Lana zmarszczyła brwi. ~ 284 ~

- Carolyn także? Czy to mądre? Vincent wzruszył ramionami. - Ma prawo uczestniczyć w tym zabójstwie. Zostawiłem decyzję Mikeyowi, ale powiedział, że poradzi sobie z tym. - Powiedziałeś, że chcą zemsty, ale to ty musisz być tym, który zabije Enrique, żeby przejąć jego terytorium, prawda? - Prawda. Ale potrzebuję wsparcia ludzi, wampirów, którym mogę ufać i polegać na ich sile, gdybym jej potrzebował. Mogę zabić Enrique, ale nie oszukuje się, że to będzie łatwe. Jest potężny i bezwzględny. I wie, że nadchodzę. Będzie na mnie przygotowany. Lana skrzywiła się. - To jest niebezpieczne – powiedziała powoli. Jej oczy rozszerzyły się, gdy zapatrzyła się w niego z nagłą świadomością. – Może cię zabić! Vincent przytulił ją mocniej, zawijając wokół niej oba ramiona. - Nie umrę, kochanie. Jestem silniejszy od Enrique. - Ale powiedziałeś, że będzie przygotowany i nie będzie uczciwie grał. Skąd możesz wiedzieć… - Lana. – Wziął jej usta w wolnym, zmysłowym pocałunku, który zostawił jej nerwy mrowiące aż do stóp. – Nie zamierzam przegrać – wyszeptał przy jej ustach. – Znam Enrique. I znam jego sztuczki. Mogę to zrobić. Lana przytaknęła milcząco, ale była bardziej przerażona niż kiedykolwiek. Mierzyła się ze zdesperowanymi uciekinierami i morderczymi dilerami narkotyków, ale nic nigdy nie przeraziło ją bardziej jak myśl o Vincencie konfrontującego się z Enrique. A co jeśli zginie? Co ona wtedy zrobi? Zamknęła oczy na okropny obraz zakrwawionego ciała Vincenta leżącego na podłodze, podczas gdy jego zabójca pieje ze zwycięstwa. Wepchnęła ten obraz tak głęboko do swojego umysły jak mogła, nie chcąc, żeby Vincent wyłapał choć jego ślad. Ostatnią rzeczą, jaką potrzebował idąc na walkę o swoje życie, były jej lęki o niego. - A więc, jutro Mexico City? – spytała, chociaż znała już odpowiedź.

~ 285 ~

- Mexico City – potwierdził. Potem włożył palce pod jej bodę, zmuszając ją, żeby na niego spojrzała. – Nie sądzę, żebym mógł przekonać cię, żebyś udała się w bezpieczne miejsce, gdzieś… - Nie ma takiej szansy – przerwała mu. Vincent westchnął. - To nie jest zabawa, Lano – odparł, bardziej poważny niż kiedykolwiek go widziała. - Jestem świadoma… - Wiem, że jesteś mądra i zdolna, i widziałem twoją odwagę, ale to… to będzie coś, czego nigdy jeszcze nie byłaś świadkiem. Enrique zrobi wszystko, wszystko, żeby wygrać. Widziałaś, co zrobił Carolyn. Zrobi coś jeszcze gorszego tobie, ponieważ jesteś człowiekiem; nic dla niego nie znaczysz. Ale jesteś ważna dla mnie i wykorzysta cię, jeśli będzie mógł. - Próbujesz mnie przestraszyć? Myślisz, że ucieknę do domu, jeśli… - Powinnaś być przestraszona. Ale jedyna rzecz, jaka mnie obchodzi to, żebyś przeżyła. Gdybym wierzył, że wrócisz do domu, zrobiłbym wszystko, żeby tak się stało. Ale wiem, że nie pójdziesz. - Oczywiście, że nie. Vincent posłał jej krzywy uśmiech. - Dlaczego nie? Lana obróciła się, robiąc pokaz ze wstrząsania poduszki, wpychając ją za siebie, gdy usiadła. - Ponieważ zależy mi na tobie – powiedziała, świadomie na niego nie patrząc, nie chcąc, żeby zobaczył prawdę w jej oczach. - Zależy ci na mnie. Przełknęła i przytaknęła. - Jesteśmy partnerami. Jesteśmy w tym od samego początku. Muszę zobaczyć jak to się skończy. - Partnerami. ~ 286 ~

Dlaczego stale powtarza jej słowa? Vincent przekrzywił głowę, przyglądając się jej. - Czy tak właśnie… Lana odsunęła nakrycie, nagle czując gorąco. Musiała powstrzymać go od gadania. - Która godzina? Chciała stoczyć się z łóżka, ale Vincent przytrzymał ją swoim ramieniem wokół jej talii, przyciągając z powrotem i wsuwając kolano miedzy jej uda tam, gdzie jak Lana wiedziała, znajdzie ją mokrą i gotową. - Jest już zbyt późno – mruknął, ocierając się o jej szyję. – Ale nie żałuj sobie w wykorzystaniu mojego ciała dla twojej przyjemności, kiedy zasnę, partnerko. Lana trzepnęła jego tors. - Nie mogę uwierzyć, że to powiedziałeś. Nigdy bym… Vincent zamruczał i mogła poczuć jego usta uśmiechające się przy swojej skórze. Podniósł głowę. - Pocałuj mnie, kochanie. Już prawie czas. Lana poddała się temu, czego sama chciała, wyciągając się, żeby dotknąć swoimi ustami jego, czując miękkie otarcie jego brody na swojej skórze. - Słodkich snów – wyszeptała. - Będziesz w nich? – wymamrotał, a potem niczym dziecko układające się do swojej ulubionej pozycji, Vincent przekręcił się na brzuch i odpłynął. Lana pogłaskała delikatnie palcami po gładkim bezmiarze jego pleców, a potem przeniosła się na jego ramię, gdzie obrysowała tatuaż boga Majów. Przyłożywszy usta do uśmiechniętej twarzy boga słońca, wzniosła cichą modlitwę to starożytnego bóstwa, prosząc o ochronę dziecka jego czcicieli, mając nadzieję, że kapryśny bóg ją wysłucha.

Tłumaczenie: panda68

~ 287 ~

Rozdział 22 Michael już czekał, gdy następnego dnia Lana i Vincent przyjechali na międzynarodowe lotnisko w Guadalajara. Vincent skierował nieco porysowanego i poobijanego SUV-a do prywatnego hangaru, poczekał aż duże drzwi zamkną się za nim i dopiero wtedy wysiadł, żeby powitać swojego zastępcę. Lana stała na stopniu, obserwując nad dachem SUV-a jak dwóch mężczyzn, dwa wampiry, obejmują się. Vincent powiedział jej o połączeniu między wampirem, a jego Panem, że jest najbliższą więzią, jaką mogą mieć dwa wampiry. Nie wiedziała, co to oznacza aż do tego momentu, kiedy zobaczyła reakcję Michaela na Vincenta, to natychmiastowe zrozumienie na jego twarzy na to, przez co przeszedł Vincent, cały emocjonalny chaos i gniew. Między nimi była autentyczna miłość, coś, czego jak wiedziała Vincent nigdy nie doświadczył ze swoim własnym Panem. Z pewnością nie od Enrique, który uzurpował sobie należne miejsce Xuana, a także nie od Xuana Ignacio. Zrezygnował z tej roli nie dbając o to, co to znaczyło dla Vincenta. Vincent i Michael rozdzielili się, klepiąc nawzajem swoje plecy wystarczająco mocno, by połamać kości u człowieka, podczas gdy reszta grupy stopniowo pojawiała się na schodkach prywatnego odrzutowca. Byli tu Jerry i Salvio, a także Zárate i Ortega, którzy byli z nimi, gdy uwalniali Carolyn. Jej serce ścisnęło się niespotykaną czułość, kiedy zobaczyła jak dwaj duzi, wampirzy wojownicy biorą Carolyn między siebie. Próbowali nie rzucać się z tym w oczy, ale było jasne, przynajmniej dla niej, że czuwają nad nią, żeby nikt nie mógł skrzywdzić Carolyn. Lana zastanowiła się nad swoją nagłą i irytującą skłonnością do miękkich emocji. Jeśli zakochanie się to właśnie robi z osobą, nic dziwnego, że nigdy wcześniej tego nie zrobiła. Jak tylko naszła ją ta myśl, Vincent uśmiechnął się do niej przez ramię i nie mogła powstrzymać się od oddania uśmiechu. Więcej miękkich emocji. Wyciągnął rękę w jej stronę i zmusiła się, żeby powoli podejść do niego. - Lana – powiedział Michael, witając ją. – Mój Pan powiedział mi, że dołączasz do nas w Mexico City. Jak jest u ciebie z bronią? Potrzebujesz amunicji, jakiejś dodatkowej broni? Rozumiem, że lubisz noże? ~ 288 ~

Lana zamrugała zaskoczona. Niemal spodziewała się, że zastępca Vincenta będzie próbował namówić go, żeby nie pozwolił jej iść, może nawet próbował odwieść ją bezpośrednio. - Mam dość broni – powiedziała do niego wolno. – Ale mogę potrzebować trochę amunicji 9mm, ponieważ ma największą siłę rażenia. Wampiry trochę trudniej jest zabić. Michael przytaknął. - Będę musiał porozmawiać z Cynthią Leighton, kiedy to się skończy, albo może z partnerką Lucasa, jak ona się nazywa? – zapytał, kierując pytanie do Vincenta zanim sam sobie odpowiedział. – Kathryn Hunter. Zawsze uważałem, że to jest szczególnie odpowiednie nazwisko dla agentki FBI – dodał z uśmiechem. - Albo partnerki wampirzego pana – zgodził się Vincent, uśmiechając się szeroko. Michael kiwnął zgodnie głową, a potem zwrócił się z powrotem do Lany. - Niestety, nie mamy tu dzisiejszej nocy żadnej z tych ekspertek, więc na tę chwilę… - Na tę chwilę, spróbujemy uniknąć strzałów – wtrącił się Vincent. – Moje wyzwanie jest dla Enrique, nikogo innego. - Ale wiesz, że on nie siedzi na tyłku, czekając na ciebie uprzejmie aż się pojawisz. Spróbuje powstrzymać cię zanim tam dotrzesz – stwierdził Michael. - I dlatego musimy szybko ruszać. Dzisiaj polecimy do Mexico City, rozlokujemy się w mieszkaniu i porozmawiamy z przyjaciółmi. Jutrzejszej nocy pójdziemy prosto do kwatery głównej Enrique. Jak tylko znajdę się w willi, zostanie przyciśnięty i nie będzie mógł zrobić nic więcej jak tylko przyjąć wyzwanie. Jeśli wyśle na mnie swoich strażników, to sprawi, że będzie wyglądał na słabego. Nie może sobie na to pozwolić. Michael nie wyglądał na zadowolonego, ale przytaknął. - Nie podoba mi się to, ale masz rację. - Miej wiarę, Mikey – powiedział Vincent, łapiąc młodszego wampira za ramię. – Mogę go zabić. - Wiem. A ty wiesz, że będę za twoimi plecami, kiedy to zrobisz.

~ 289 ~

Michaela przeniósł swój wzrok na coś zza ramieniem Vincenta i wtedy odezwał się głęboki głos. - My też chcielibyśmy tam być dla ciebie, mój panie. Lana obróciła się z Vincentem i zobaczyli jak Ortega i Zárate opadają na jedno kolano. - Przysięgniemy naszą wierność, jeśli tylko nas zechcesz – dodał Ortega. Ręka Vincenta zacisnęła się na chwilę na biodrze Lany zanim puścił ją, żeby zsunąć kurtkę i rzucić ją na maskę SUV-a. Podwinąwszy rękaw koszuli, już chciał podnieść nadgarstek do swoich kłów, gdy Lana powstrzymała go, wręczając mu niesamowicie ostry scyzoryk, który wyciągnęła z kieszeni. Ciemne oczy Vincenta rozgorzały emocjami. - Dziękuję, kochanie. - Hej, mi navaja es su navaja. – Mój nóż jest twoim nożem. Vincent błysnął jej szybkim uśmiechem zanim jego mina się zmieniła i wskazał dwóm wampirom, żeby uklęknęły przed nim. - Richardzie Ortega – powiedział, mówiąc do wampira, który się odezwał. – Przyjdziesz do mnie z własnej woli i pragnienia? Ortega napotkał bezpośrednio wzrok Vincenta i powiedział. - Tak, mój panie. - I to jest to, czego prawdziwie pragniesz? – zapytał poważnie Vincent. - To jest moje prawdziwe pragnienie – odparł Ortega, jego oczy nadal patrzyły w oczy Vincenta. Vincent kiwnął głową, potem otworzył czarne, stalowe ostrze od Lany i przeciął pionowo swoje ramię od nadgarstka do zgięcia. Krew natychmiast popłynęła, spływając w dół ramienia i pokrywając jego rękę i palce. - W takim razie pij, Richardzie Ortega, i bądź mój – oznajmił i wyciągnął nadgarstek w stronę Ortegi, którego oczy zamknęły się w czymś bliskim ekstazy, gdy zaciągnął się miedzianym zapachem krwi Vincenta. Wydawał się wstrzymać na chwilę swój oddech, jakby oswajał swoje zmysły z tym zapachem, delektując się bogatym

~ 290 ~

aromatem. Potem jego oczy gwałtownie się otworzyły, lśniąc czerwienią w przyciemnionym świetle i przyłożył swoje usta do nadgarstka Vincenta pijąc. Lana widziała ten proces już wcześniej, z Jerrym i innymi, ale ten był nieco inny. Był zrobiony w środku kryzysu, bardziej jako zobowiązanie do walki niż ta powolna, rytualna ceremonia. I chociaż widziała to wcześniej, musiała zdusić swoją reakcję na widok Vincenta przecinającego swoje ramię w ten sposób. Zwłaszcza kiedy zaczęła płynąć krew. Wiedziała jak ostry jest jej nóż, jak głęboko może ciąć. Ale Vincent nawet się nie skrzywił. Kolejna wampirza rzecz, pomyślała. Nigdy nie pokazywać bólu. Albo może robił to tak często, że jego nerwy zostały już zniszczone. Zanotowała sobie, żeby zapytać go o to później, kiedy nie będzie innych, by usłyszeli jego odpowiedź. W końcu trzeba było zachować pozory. Więc stała cierpliwie, kiedy Ortega skończył pić i potem, kiedy Vincent przeszedł ten sam rytuał z Zárate. Po tym, sprawy nabrały tempa. Opróżniono SUV-a – Vincent zapewnił ją, że ktoś później wróci po samochód – i wszyscy zapakowali się do samolotu. Lot do Mexico City był krótki, zaledwie godzinny. Vincent i Michael większość tego czasu spędzili na omawianiu logistyki. Najwyraźniej, im więcej wampirów Vincent będzie miał za sobą, gdy skonfrontuje się z Enrique, tym będzie silniejszy, ponieważ będzie mógł wyciągnąć moc ze swoich stronników, gdy będzie walczył. Jakiś rodzaj metafizycznej wampirzej magii. Och. Jęknęła w duchu. Nie wierzyła w magię, albo przynajmniej nigdy wcześniej zanim nie spotkała Vincenta. Musiała przyznać, że wiele z tego, co dotyczyło wampirów, nie można było w żaden sposób wytłumaczyć. Przynajmniej nie ona. W chwili, gdy wylądowali w Mexico City, pokazali się zwolennicy Vincenta. Pięć długich, czarnych SUV-ów z niezbędnymi zaciemnionymi oknami czekało na nich w prywatnym hangarze, z szeregiem wampirów stojących przed nimi, niemal jak żołnierze na apelu. I, jak żołnierze, wszyscy mieli broń – pistolety maszynowe MP5. To były pierwsze wampiry, jakie widziała, że nosiły broń. Najwyraźniej coś się zmieniło. Lana wysiadła z samolotu z Vincentem, ale poszła po swój worek do luku bagażowego, podczas gdy on ruszył prosto do linii swoich zwolenników i z każdym z nich przywitał się osobiście. Lana stała z tyłu i przyglądała się, niemal spodziewając się masowego rytuału krwi, żeby scementować więzi między Vincentem, a tą nową grupą.

~ 291 ~

Była wdzięczna widząc, że tym razem tego nie będzie. Przynajmniej nie teraz. Może później zrobią grupowe przekazanie krwi, pomyślała z wewnętrznym grymasem. Pomimo komitetu powitalnego, wampiry nie ociągały się na lotnisku. Piloci Vincenta zamknęli odrzutowiec i, nieoczekiwanie, dołączyli do reszty wampirów zgromadzonych w SUV-ach i popędzili w noc. Lana czuła się trochę tak, jakby była w filmie, z ochroniarzami mówiącymi przez coś, co jak przypuszczała było urządzeniami Bluetooth, podczas gdy ona i Vincent zostali umieszczeni na środkowym siedzeniu jednego z SUV-ów. Wampir, którego nie znała, wsiadł za kierownicę, a Michael usiadł na przednim fotelu dla pasażera. Lana nie znała Mexico City. Większość zbiegów, których ścigała, trzymało się blisko granicy ze Stanami. Więc nie miała pojęcia, w jakiej dzielnicy czy peryferiach miasta skończyli, kiedy w końcu konwój się zatrzymał. Wyglądała ciekawie przez okno, gdy nowi ochroniarze Vincenta wysypali się z innych pojazdów i zaczęli sprawdzać okolicę. Stali przed posiadłością z czteropiętrową rezydencją, prawdopodobnie mieszkaniem, o którym wcześniej mówił Vincent. Budynek był dość duży, znacznie oddalony od pobliskich sąsiadów. Ogród i drzewa wypełniały przestrzeń, a wijąca się ścieżka prowadziła do szklanych drzwi. Każde z czterech pięter miało balkon wzdłuż ściany od ulicy, a na każdym balkonie były doniczki i skrzynki z kwiatami buchające kolorami pod dyskretnie umieszczonym oświetleniem. To było śliczne, a już z pewnością nie wyglądało jak stereotypowa wampirza kryjówka. Z drugiej strony, można było z łatwością przegapić równie dyskretne kamery na każdym narożniku. Tak jak można było się pomylić, co do dekoracji ciężkich, metalowych okiennic na każdym oknie i drzwiach, okiennic, co do których nie miała wątpliwości, że opadały codziennie po wschodzie słońca, zamykając wampiry wewnątrz i zatrzymując ludzi na zewnątrz. Wampiry Vincenta otoczyły ich, kiedy wysiedli z SUV-a, a Vincent trzymał jej rękę, gdy byli eskortowani prosto do budynku. Zobaczyła wjazd do podziemnego garażu i zastanowiła się, dlaczego nie weszli tędy – wydawał się zapewniać więcej ukrycia i przez to więcej bezpieczeństwa. Ale wtedy zobaczyła kolejną nową grupę witających, czekających na nich w holu, i zrozumiała. Nikt nie robi wielkiego wejścia przez drzwi od garażu. Jak tylko znaleźli się w środku, Vincent został odciągnięty, żeby powitać swoich zwolenników, co zostawiło Lanie mnóstwo czasu na rozejrzenie się. Była zaskoczona widząc, że hol wyglądał tak, jakby należał do budynku biurowego, a nie do mieszkalnego. Zauważyła również, że nie było tu nikogo oprócz wampirów. Gdzie byli ~ 292 ~

inni lokatorzy? Co myśleli o sąsiedztwie wampirów, które urządziły sobie w ich budynku kwaterę, o jego ochronie czuwającej tutaj przez cały czas? - Jestem właścicielem tego budynku – powiedział do jej ucha Vincent. Okręciła się, szczęśliwa bardziej niż powinna, że znalazła go obok siebie. Była trochę zaniepokojona tym, że była jedynym człowiekiem w tym tłumie. – Apartament jest tylko mój – mówił dalej – ale jest tu osiem innych mieszkań, które zajmują moi ludzie. – Trzymał ją za ramię, gdy wchodzili do windy, przyciągając ją do swojego boku, gdy Michael i dwa inne wampiry, których nigdy nie spotkała, weszli za nimi tworząc przed drzwiami solidną ścianę mięśni. - Osiem mieszkań? – powtórzyła. – Cztery na jedno piętro? Vincent kiwnął głową. - Nie ma żadnych mieszkań na parterze, ale jest basen i kompletnie wyposażona siłownia, tak samo jak biura. - Często tu przyjeżdżasz? – spytała. Nabrała przekonania, że unika Mexico City, a mimo to miał ten bardzo drogi budynek i całą masę wampirów, które wydawały się tylko czekać na jego przyjazd. - Od czasu do czasu, kiedy jest to konieczne. Mam obowiązki, jako zastępca Enrique. - Jednak chodzi o coś więcej niż tylko to – stwierdziła. Vincent przytulił ją bliżej i przytknął usta do jej ucha. - Tak, ale nie tutaj. Lana przytaknęła. Nikt nie omawia planu zamachu stojąc w windzie, nieważne kto jest właścicielem budynku. Piętro z apartamentem okazało się być po części mieszkalne, po części centrum strategicznym. Na prawo, gdy wyszli z windy, stało kilka biurek, zapełnionych telefonami i komputerami. Za nimi była otwarta przestrzeń, gdzie można było usiąść, z dużym płaskim telewizorem na ścianie, który miał wyłączony głos i był nastawiony na – a cóżby innego? – CNN. Otwarte drzwi za poczekalnią ukazywały dużą, pustą salę konferencyjną, z drewnianym stołem i skórzanymi krzesłami pod ścianą okien. Wszystko było zaskakujące. Duże przestrzenie, duże meble, duży ekran telewizora. Ale to, co uderzyło Lanę bardziej niż wszystko inne, to absolutny brak jakichkolwiek ~ 293 ~

dźwięków. Tak, jakby weszli do akustycznej komory, gdzie z zewnątrz nie przenika żaden dźwięk, podczas gdy wszyscy w środku obawiają się zakłócić ciszę. Tyle tylko, że nikogo tu nie było. Domyśliła się, że to się zmieni jak tylko cała grupa z dołu wejdzie na górę. Ale teraz, było trochę niesamowicie – pusta przestrzeń czekająca na zapełnienie. Vincent odciągnął jej uwagę od przestrzeni biurowej, biorąc ją za rękę i prowadząc w lewo. Ich kroki nie wydawały żadnego dźwięku na grubym dywanie, gdy szli w stronę drugich podwójnych drzwi. Podobne do tych strzegących salę konferencyjną, były prawie od podłogi do sufitu, jakieś trzy metry wysokie, i polakierowane na jednolitą czerń bez jakichkolwiek innych upiększeń oprócz polerowanych stalowych elementów. Różniły się tylko tym, że te drzwi zabezpieczone były elektronicznym panelem, który był umieszczony po prawej stronie drzwi i zawierał biometryczny zamek ze skanerem. Vincent wprowadził ośmiocyfrowy kod, przycisnął kciuk do skanera i drzwi się otworzyły. - Jutro zeskanujemy ciebie do systemu – oznajmił Vincent. – Ale nikt, oprócz nas i Michaela, nie ma dostępu do tego apartamentu. Lana skinęła głową, czując wewnętrzną ulgę. Przy nagłym pojawieniu się tak wielu obcych wampirów, których jedynym zadaniem wydawało się być chronienie Vincenta, była trochę zaniepokojona. Wiedziała, że niektórzy ludzie żyją ze stałą obecnością ochrony i w końcu zapominają, że są strażnicy, ale nigdy nie chciała być jedną z nich. Za bardzo lubiła swoją prywatność. Ale jak tylko weszli do apartamentu Vincenta, wszystkie obawy o prywatność i zbyt wielu strażników zniknęły z jej myśli, zastąpione jednym pewnikiem… że ona tu nie pasuje. Pokój zapierał dech w piersi – wysoki sufit i cała ściana szkła z widokiem, który wydawał się ciągnąć w nieskończoność. Wiedziała, że w Mexico City jest wiele dni, gdzie jakość powietrza jest tragiczna, kiedy otula je smog, ale dzisiaj, z tym czystym niebem i pół księżycem wysoko na nim, gdy światła miasta rozświetlały poniższą dolinę, to powiedziało jej, że są na wzniesionej krawędzi zbocza. To była kosztowna posiadłość. Naprawdę kosztowna. A Vincent był właścicielem całego cholernego budynku. Nawet gdyby nie był przystojny i czarujący, był wystarczająco bogaty, żeby zdobyć każdą kobietę, jaką chciał. Więc co on z nią robił? Może, kiedy wcześniej próbował przekonać ją, żeby trzymała się z dala, tak naprawdę chciał, żeby trzymała się z dala, a nie że był zaniepokojony jej bezpieczeństwem.

~ 294 ~

Westchnęła i pomaszerowała do sypialni, która, jak wszystko inne w tym apartamencie, była zbudowana na wielką skalę. Meble był ciemne i męskie, drewniane meble ciężkie i mocno barwione. Łóżko było ogromne i najwyraźniej zrobione na zamówienie klienta. No przecież Vincent był dużym mężczyzną. Ale nawet on nie potrzebował całej tej powierzchni, chyba że organizował tu orgie. Co, o ile wiedziała, było dokładnie tym, co robił. Lana przeszła do ekstrawaganckiej łazienki, ale zamiast się uspokoić albo nawet zachwycić pięknym wyposażeniem i prysznicem wystarczającym dla sześciu, wszystko, co widziała to podnoszący się poziom szepczących głosów w jej głowie, z których jeden wciąż powtarzał, że tu nie należy. - Lana? Obróciła się i zobaczyła Vincenta opartego o framugę drzwi, przyglądającego się jej zaniepokojonym spojrzeniem. Zastanowiła się jak długo tak stał i co w tym czasie zobaczył na jej twarzy. Może nie był w stanie czytać jej myśli, ale dość dobrze mógł odczytać język jej ciała. - Tu jest ślicznie – powiedziała, mówiąc poważnie. Nie powiedziała mu, że czuła się jak zupełny intruz. Że prawie boi się dotknąć czegokolwiek, żeby nie zostawić brudnych odcisków palców. Rozejrzał się wkoło, jakby widział to pierwszy raz. - Jest ładnie. Nie zatrzymuję się tu często. - Więc dlaczego teraz? - Ponieważ wiedziałem, że nadejdzie ten dzień, i liczą się pozory, zwłaszcza dla wampirów. Jeśli mam zająć miejsce Enrique, muszę wyglądać jak wampirzy pan. Uśmiechnęła się słabo. - Mówiłam, że ci się powiedzie. Podszedł i potarł rękami jej ramiona. - Nic ci nie jest? Wydajesz się być… - Zmęczona? – podpowiedziała, oszczędzając mu szukania odpowiedniego przymiotnika. – I głodna. Gdzieś tu musi być kuchnia, prawda?

~ 295 ~

Vincent zmarszczył brwi, wyraźnie nie kupując tej wymówki, ale na teraz będąc gotowy odpuścić. - Jest tutaj kuchnia – odparł – ale prawdopodobnie nie ma jedzenia. Może trochę krwi, ponieważ wiedzieli, że przyjadę, ale to ci się nie przyda – powiedział z wymuszonym śmiechem. Lana skinęła głową. - W porządku. Jestem pewna, że w pobliżu jest jakiś sklep spożywczy. A ty musisz iść na spotkanie. Jego grymas się pogłębił, ale kiwnął głową. - No pewnie. A więc, pójdę do sklepu, potem zrobię sobie jakąś kolację i może popływam. Możemy spotkać się tutaj później. Vincent przyglądał jej się przez dłuższą chwilę. - Będziesz tutaj, kiedy wrócę, prawda? Lana zwalczyła rumieniec, który by ją wydał, ponieważ tak naprawdę rozważała pójść prosto na lotnisko i złapać lot do domu. Mexico City miało wielkie lotnisko; była pewna, że w jej stronę było mnóstwo lotów. Ale w chwili, gdy to rozważała, odrzuciła to. Vincent nie zasłużył na coś takiego, ponieważ niezależnie od tego, jakie żywiła do niego inne uczucia, byli partnerami. A partnerzy nie porzucali siebie nawzajem w przeddzień walki. - Oczywiście, że tu będę – zapewniła go, jakby każda inna sugestia była absurdem. – Myślisz, że wyjdę stąd nie wypróbowując tego prysznica? Vincent posłał jej lekki uśmiech i wyraźnie się odprężył. Ale nie było nic odprężającego w twardym piętnie zaborczości jego pocałunku, ani w głębokim ostrzeżeniu w jego głosie, gdy przysunął usta do jej ucha. - Trzymam cię za słowo, kochanie. Lana oddała mu pocałunek, pozwalając mu myśleć, że to oczekiwanie wywołało dreszcz emocji, który przebiegł przez jej ciało. Ale ten dreszcz wywołała łatwo rozpoznawalna groźba w jego słowach, która powiedziała jej, że znajdzie ją nieważne jak daleko ucieknie.

~ 296 ~

Vincent nie chciał opuszczać Lany. Coś działo się w jej ślicznej główce, coś, czego do końca nie mógł wychwycić. Nadejdzie na to czas, ale tego wieczora brakowało na to czasu. Musiał spotkać się z ludźmi, z wampirami, które ryzykowały wszystkim, żeby się tu dzisiaj pojawić. Po tym nie będzie już odwrotu. Spiskowanie w celi zabicia czyjegoś pana nie było czymś, co wampiry robiły lekką ręką albo w sekrecie. Enrique dowie się, że jest w mieście i dlaczego. Vincent poświęci dzisiejszą noc, żeby wzmocnić swoje wsparcie, żeby uspokoić swoje lojalne wampiry, że musi pokonać Enrique i stać się nowym panem Meksyku. A co jeszcze ważniejsze, że, jako ich pan, będzie lepszym władcą. Enrique miał wielu sojuszników, ale tylko kilku przyjaciół. Jego ponad wiek trwające rządy były oparte wyłącznie na sile i ustalonej wiedzy, że nielojalność spotka brutalna śmierć. Vincent nie był aż tak naiwny, żeby wierzyć, iż będzie rządził łaskawie. Miał zamiar stać się wampirzym panem, nie księdzem. Większość wampirów żyje sobie spokojnie i chcą, żeby zostawiono je w spokoju. Ale te kilka, którego tego nie chciały, te, które utworzą dwór Vincenta i kadrę wojowników, musiały wiedzieć, że siła spotka się z siłą, nielojalność ze śmiercią. Ale musieli również wiedzieć, że lojalność będzie nagrodzona, że bogactwo terytorium będzie dzielone między tych, którzy je stworzyli, a nie gromadzone i rozdzielane tym, którzy całują tyłki, jak robił Enrique. Niestety, to wszystko musiało być przekazane dziś wieczorem. Chciał zostać z Laną, kochać się z nią w tym olbrzymim łóżku, dopóki nie będzie miała siły, żeby choć pomyśleć o opuszczeniu go. Ale miał obowiązki, odpowiedzialność względem wampirów, które już położyły swoje życia na szali, tylko zgadzając się z nim spotkać. Musiał zawierzyć słowom Lany i swoim uczuciom w pocałunku, którym się dzielili, chociaż nie mógł się powstrzymać od wyszeptania ostrzeżenia do jej ucha. Trzymam cię za słowo, kochanie. Mogła uciec, ale nie mogła się ukryć. Nie przed nim. Zadrżała i wiedział, że wyłapała leżącą pod jego słowami wiadomość. Przeszedł przez salon swojego apartamentu, a potem obrócił się do niej, kiedy doszli do drzwi. - Przydzielę ci strażnika gdziekolwiek pójdziesz. Skrzywiła się.

~ 297 ~

- Nie potrzebuję tego. Nie lubię obcych… - Wiem, ale przykro mi. To jest konieczne. - A co jeśli zaczekam do następnego dnia? – sprzeczała się. – Wszyscy źli faceci będą wtedy spali, prawda? Vincenta zakłuło serce na sugestię, że nie będzie z nim spała, ale nie pokazał tego. W końcu była człowiekiem i potrzebowała słońca. Prawdopodobnie powinien przyzwyczaić się do tej myśli, ponieważ to się nie zmieni. - Dzień nie gwarantuje bezpieczeństwa – powiedział do niej, przesuwając dłonią po jej ramieniu i splatając ich palce razem. – Enrique ma ludzkich strażników, tak jak ja. Jeśli wolisz, przydzielę ci jednego z nich zamiast wampira. W ten sposób czas nie będzie miał znaczenia. Lana niezbyt szczęśliwa pokiwała głową, ale ostatecznie się zgodziła. - Okej. Sądzę, że tak będzie lepiej. Kiedy go poznam? - Zaraz każę kogoś przysłać. Zaczekam aż się tu zjawi. - To nie jest konieczne. Obiecuję ci… - Zaczekam – nalegał Vincent, niezbyt wierząc jej intencjom. – Poza tym, musisz zostać zeskanowana do systemu bezpieczeństwa zanim wyjdziesz i będziesz potrzebowała kodu. – Rozbrzmiał brzęczyk przy drzwiach i powiedział. – To Michael. - Myślałam, że mówiłeś, iż ma dostęp. - Ma. Ale tak długo jak będziemy razem, nie użyje go. Chodźmy, przeskanujmy twój odcisk do systemu, żebyś mogła iść na zakupy. Poczujesz się lepiej, kiedy zjesz prawdziwe jedzenie. Lana odsunęła się, kiedy otworzył drzwi, jej palce wysunęły się z jego. Vincent powiedział sobie, że cofnęła się tylko dlatego, że musiał otworzyć drzwi dla Michaela, ale to nie tłumaczyło jego uczucia, jakby zabrała coś więcej niż swoją rękę.

Tłumaczenie: panda68

~ 298 ~

Rozdział 23 Vincent otworzył drzwi samochodu jak tylko Ortega zatrzymał SUV-a przed frontem jego budynku. Tylko jedna noc, a on już był zmęczony protokołem bezpieczeństwa, który towarzyszył jego przyjazdom i wyjazdom. Jedną z rzeczy, której będzie mu brakowało po zabiciu Enrique i staniu się Panem Meksyku, będzie jego wolność do poruszania się nieskrępowanie po całej tej ceremonii. Jak powiedział Lanie, rozumiał potrzebę tego. Przynajmniej połowa była dla pozorów, ale druga połowa miała związek z prawdziwą ochroną. Potrafił się obronić, ale terytorialny pan był jednym dużym celem, a nikomu nie przysłużyłoby się na dobre, gdyby tracił energię na walce z każdym Dawidem, który chciałby pozbyć się Goliata. Jednak to, działało mu na nerwy. Musiał wcześniej opuścić budynek. Jego zwolennicy zebrali się u niego, ale nie każdy mógł, czy powinien, przyjść do niego. Lepszym rozwiązaniem dla niego było pójście do niektórych z nich, niż zmuszanie ich wszystkich do pokazania się tutaj. Zwłaszcza, że z pewnością Enrique miał kogoś, kto obserwował. Lepiej było, żeby stary pan zastanawiał się, które wampiry z jego dworu wesprą go w jutrzejszym końcowym wyzwaniu. Ale nie to martwiło Vincenta, nie to kazało mu spieszyć się do mieszkania. To, co dręczyło go przez całą noc na brzegu jego umysłu, to jego ostatnia rozmowa z Laną. Wszystko działo się tak szybko, że czuł, iż ona sama czuje się przytłoczona, może nawet przestraszona tym, że jest jedynym człowiekiem w budynku pełnym wampirów. W końcu, w ciągu kilku godzin, przeszli od wycieczki samochodowej, gdzie we dwoje jechali od motelu do motelu przez cały Meksyk, do posiadania mnóstwa świty i apartamentu w Mexico City do swojej dyspozycji. Nawet on czuł klaustrofobię. O ile gorsze to musi być dla niej? I to wyjaśniało jego pośpiech do wejścia na górę. Dostawał raporty od przydzielonego jej ludzkiego strażnika, więc wiedział, że załatwiła swoje sprawy i już wróciła. Więc teraz Vincent próbował złapać ją przed wschodem słońca, żeby upewnić się, że rozumie jak ważna jest dla niego, że razem poradzą sobie z jakimkolwiek problemem, jaki pojawi się w tych nowych okolicznościach, tak jak wtedy, gdy byli tylko we dwoje. Wszystkie te inne wampiry, ochroniarze, jego zwolennicy i wielbiciele, byli drugorzędni. Liczyła się tylko Lana. ~ 299 ~

Przeszedł nie więcej jak pięć kroków od SUV-a, wyprzedzając strażników w swoim pośpiechu, kiedy kątem oka zobaczył biegnącego do niego mężczyznę. Człowieka, dużego i niejasno znajomego. Vincent obrócił się, chcąc zyskać lepszy widok przez ścianę ciał swojej ochrony uformowanej wokół niego, podczas gdy inni złapali człowieka i zaczęli niezwłocznie go przepędzać. - Ona nie należy do ciebie – krzyknął człowiek. Vincent zatrzymał się, a potem przepchnął się przez swoich ochroniarzy, żeby lepiej przypatrzyć się człowiekowi. Harrington. Dan, nie Dave Harrington. Były chłopak albo narzeczony Lany, zależy komu wierzyć. Vincent skłaniał się do wersji Lany. Ale, tak czy inaczej, chciał dowiedzieć się, co ten mężczyzna tu robi. - Puśćcie go – rozkazał i patrzył jak mężczyzna natychmiast się przybliża, najwidoczniej zbyt głupi, żeby rozumieć swoje własne zagrożenie. Harrington zatrzymał się na odległość wyciągniętego ramienia. Wyglądał na wyczerpanego i naprawdę udręczonego. Vincent prawie poczuł żal do tego mężczyzny. Powiedział Lanie, że Harrington wciąż ją chce, a teraz wiedział, że ma rację. Harrington nie rozumiał, że spieprzył to lata temu, że nie wierzy, iż naprawdę stracił ją na dobre. Co za głupiec. - Ona nie jest dla ciebie, wampirze. Ona należy do swoich – powiedział człowiek, jego oczy były wypełnione nienawiścią. - A ci swoi… to masz być ty? – zapytał zimno Vincent. - Masz cholerną rację. Lana jest moja. Zawsze była moja. - Nie sądzę, żeby Lana widziała to w ten sposób. - Ponieważ pomieszałeś jej w głowie. Nie pozwolę ci jej mieć. - Lana chodzi tam, gdzie chce. Jesteś głupcem, jeśli tego nie widzisz. – Vincent rozejrzał się, szukając znajomej twarzy, kogoś, komu ufa. – Ortega, Zárate – powiedział, zdając się na swoich własnych ludzi z Hermosillo. – Zawieźcie pana Harringtona na lotnisko. Upewnijcie się, że złapie lot do domu. Dwa potężne wampiry podeszły do obu boków Harringtona. Nie dotknęli go, ale też nie potrzebowali. Groźba była jasna. Harrington był dużym mężczyzną, ale wampiry były większe. I były wampirami. ~ 300 ~

- To jeszcze nie koniec. Nie możesz jej uszczęśliwić. Żołądek Vincenta zacisnął się, jednak zasygnalizował Ortedze i Zárate, żeby go zabrali. Nie dlatego, że obchodził go Dave Harrington czy jego puste groźby, ale dlatego, że poważne ostrzeżenia człowieka podzielały jego własne obawy. A Vincent nie bał się niczego od bardzo długiego czasu. Obróciwszy się na pięcie, ruszył w stronę budynku i prosto do windy, którą trzymała dla niego ochrona. Były tylko trzy piętra w budynku, ale wydawało się to być jak wieczność. - Ona nie podziękuje ci za to – mruknął do niego Michael. Vincent rzucił swojemu zastępcy milczące spojrzenie, ale nic nie powiedział, ponieważ wiedział, że Michael mówi prawdę. Kiedy Lana dowie się o Harringtonie, o tym jak Vincent odprawił go na lotnisko, nie będzie zadowolona. Nie lubiła, kiedy walczył w jej bitwach. A już zwłaszcza nie lubiła jak podejmował działania nie konsultując się z nią. - Czy Lana jest w budynku? – warknął zamiast tego, nie kierując pytania do kogoś określonego. - Tak, mój panie –odpowiedział ktoś. – Jest w rezydencji. Dobrze, pomyślał Vincent. Tam ją właśnie potrzebował. Zamkną drzwi i znowu zostaną sami, żeby móc porozmawiać. Drzwi windy się otworzyły i jego kroki zawahały się na poziom aktywności, który go powitał, i hałas, który za tym szedł. Kiedy wyszedł, sprawy jeszcze bardziej rozgorzały. Teraz, wyglądało to tak, jakby połowa wampirów w Mexico City czekała tuż przy jego frontowych drzwiach. Nie miał na to czasu. Ruszył od windy, mając zamiar pójść prosto do swojego apartamentu, ale zatrzymał go znajomy głos. - Vincent. To był głos tak znajomy jak jego własny, ale taki, którego nie słyszał od dłuższego czasu. Obrócił się z uśmiechem, który wyrażał całe ciepło i radość, jakie poczuł na jej widok. - Camille – powiedział, robiąc ostatni krok do przywitania się z nią, jego dłonie nakryły jej delikatną szczękę. – Skąd się tu wzięłaś? - W Mexico City? Czy w twojej kwaterze? ~ 301 ~

- Tu i tu. Jej śmiech był niczym dzwoneczki. Więcej mężczyzn niż potrafił zliczyć robiło z siebie głupków słysząc ten dźwięk. On i Camille byli w pewnym sensie rodzeństwem. Oboje byli dziećmi Enrique – albo tak przynajmniej do tej pory myślał – dorastali razem, zostali przemienieni w tym samym czasie. - Właśnie dzisiaj przyjechałam – odparła. – Enrique wypchnął mnie na wybrzeże. Zawsze miał pretensje do naszej bliskości i jestem pewna, że wie, iż moja wierność skłania się bardziej ku tobie niż jemu. Nie spodoba mu się, że tu jestem, ale nie mogłam przegapić wielkiego finału. A, poza tym, przyprowadziłam kilku przyjaciół. – Wskazała na salę konferencyjną lekkim ruchem oczu. Vincent pogłaskał wierzchem dłoni po aksamitnej miękkości jej policzka. - Dziękuję, bella. Dobrze cię widzieć – mruknął. Chciał powiedzieć coś więcej, kiedy cichy odgłos przyciągnął jego uwagę do korytarza na lewo. Obrócił się i zobaczył Lanę stojącą w otwartych drzwiach apartamentu, wpatrująca się w niego. Była ubrana w dres i niosła ręcznik, jakby zamierzała zejść do siłowni. Wyglądała pięknie i silnie, i nagle pożałował swojej napędzanej dumą konfrontacji z Harringtonem. Otworzył usta, żeby ją zawołać, ale z nieczytelnym spojrzeniem ruszyła korytarzem aż znalazła się na tyle blisko, żeby ją dotknąć. Tyle tylko, że umknęła przed jego dłonią, gdy sięgnął po nią, wyciągając swoją własną do Camille i robiąc krok bliżej. - Camille – odezwał się Vincent, ukłuty odrzuceniem Lany. – To jest Lana Arnold. Lana i ja jesteśmy… - Partnerami – wtrąciła się Lana. – Vincent pomógł mi w przydzielonej pracy, którą właśnie skończyłam. Vincent zobaczył jak oczy Camille rozbłysły rozbawieniem, ale on nie widział w tym nic zabawnego. Zwrócił się z grymasem do Lany i już miał przeprosić Camille i zaciągnąć Lanę z powrotem do apartamentu i wyjaśnić, co się do cholery dzieje, ale zanim mógł coś powiedzieć, Lana ponownie się odezwała. - No cóż, zostawię was na wasze… konsultacje – powiedziała, cofając się. – Miło było cię poznać, Camille. Vincent – dodała z energicznym kiwnięciem, a potem odeszła zanim miał szansę coś powiedzieć, znikając na schodach ze swoim, podążającym za nią, ludzkim ochroniarzem. ~ 302 ~

Vincent zrobił krok, żeby pójść za nią, ale u jego boku pojawił się Michael i powiedział miękko. - Panie, Camille sprowadziła Tulio. - Przykro mi, Vincent – odezwała się cicho Camille, jego wzrok wypełniony był zrozumieniem na jego trudne położenie. – Ale Tulio czeka w sali konferencyjnej – przypomniała mu. Vincent przeklął w duchu. Amado Tulio był potężnym panem z Baja, który nienawidził Enrique, ale nigdy nie był dość potężny, żeby samemu zabić Enrique. Był gotowy wesprzeć próbę Vincenta, ale tylko wtedy, gdy przekona go, że mogą wygrać. Tulio chciał odejścia Enrique, ale nie chciał nadstawiać własnego karku, żeby to zdobyć. Gdyby było więcej czasu, Vincent powiedziałby Tulio, żeby poszedł do diabła i pobiegł za Laną. Ale nie było już czasu. Dzisiaj musiał się dowiedzieć, po której stronie jutro stanie Tulio. - Upewnij się, że ona nie opuści budynku – warknął do Michaela, a potem odwrócił się z uśmiechem do Camille i skierował do sali konferencyjnej.

***

Lana przyciskała złożony ręcznik niczym linę bezpieczeństwa, kiedy zbiegała po schodach na parter. Szła na basen zanim zobaczyła Vincenta z jego dziewczyną, mając nadzieję na uwolnienie się od odrobiny stresu, jaki czuła od czasu, gdy wsiedli na samolot do Mexico City. Teraz ten pomysł poszedł w diabły. Będzie musiała pływać aż do wyczerpania, żeby wymazać obraz Vincenta i Camille, wpatrujących się w siebie z tym wyrazem na twarzach. Cały ten obrazek potrzebował tylko czarodziejskiego pyłu migoczącego nad ich głowami, żeby zrobiło się cholernie słodko. Ironią było to, że Lana była szczęśliwa widząc go. Usłyszała jego głos zanim jeszcze otworzyły się drzwi i jej serce zrobiło przysłowiowy podskok radości. W tym momencie wiedziała, że chociaż mogła tu nie należeć, tu właśnie chciała być. Z Vincentem.

~ 303 ~

Jej pierwszą myślą, kiedy Vincent wyłonił się z windy było, że wygląda na zmęczonego. Ale potem ta kobieta – Camille – powiedziała jego imię i jego wyczerpanie zdawało się ulotnić. Oczywiście Camille była śliczna. Drobna i delikatna, z cienką talią i pełnymi piersiami, jej zmysłowe usta były pomalowane na czerwono, czarne włosy spływały wdzięcznie w dół pleców. Roześmiała się na coś, co powiedział Vincent i głowy obróciły się na ten dźwięk. Uśmiech Vincenta stał się szerszy i potarł wierzchem dłoni po eleganckim policzku kobiety, mrucząc coś tylko do jej ucha. Lana poczuła dotyk tej dłoni niczym uderzenie w brzuch. Nie miała zamiaru wydać z siebie dźwięku, ale widocznie musiała, ponieważ głowa Vincenta się obróciła i w tej pierwszej chwili nieuwagi zobaczyła winę w jego oczach. Ale nagle, ten szepczący głos z tyłu jej głowy, ten, który jak przekonała siebie był zły, ponieważ tak wiele chciała powiedzieć Vincentowi, stał się ostrzegawczym skrzekiem, który wzmocnił to, co już wiedziała. Że naprawdę tu nie należy. Lana zmusiła się do ruszenia korytarzem, wyciągnięcia ręki i bycia uprzejmą. Ale kiedy Vincent próbował ją dotknąć, kiedy posłał jej to zranione spojrzenie, gdy umknęła jego dłoni, wiedziała, że musi odejść zanim zacznie krzyczeć. Wymamrotała coś uprzejmego, a potem, korzystając z nieuwagi, gdy Michael wyszeptał coś do ucha Vincenta, przemknęła do schodów i zniknęła, a za nią zatrzasnęły się ciężkie drzwi. Więc teraz zbiegała po schodach, oczekując na każdym zakręcie, że usłyszy jak za nią podąża, że usłyszy głos wołający jej imię, ale nie doczekała się. Musiała zdecydować, co zrobić, gdzie stąd iść. Najlepszym wyjściem byłoby poczekać do wschodu słońca, wrócić do apartamentu, spakować swoje rzeczy i odejść. Już dłużej nie wierzyła, że Vincent będzie próbował powstrzymać ją od odejścia. Teraz, kiedy była tu jego wampirza dziewczyna, prawdopodobnie poczuje ulgę, gdy odkryje, że odeszła, że mu to ułatwiła. Szła dalej, jej kroki dotrzymywały tempa jej myślom, biegnącym zbyt szybko i bez sensu. Zanim się spostrzegła, ochroniarz otworzył drzwi na parter, przypominając jej, że wciąż z nią jest. Na chwilę całkowicie o nim zapomniała. Nazywał się Jeff Garcia i był u Vincenta prawie od czterech lat. Co zrobiłby Jeff, gdyby skierowała się na lotnisko? Czy próbowałby ją zatrzymać? Pojechałby z nią? Jak tylko opuściłaby Meksyk, nie potrzebowałaby już ochroniarza. Nawet nie była pewna, czy potrzebowała go teraz. ~ 304 ~

Lana zatrzymała się na chwilę, jedną ręką zakrywając zamknięte oczy. Musiała pomyśleć o tym, co ma robić. Pozwoliła, żeby poniosły ją emocje zamiast rozsądku, uciekła przerażona. Ucieczka była znaczącym słowem. Musiała się zatrzymać i pomyśleć. Uświadomiła sobie zapach chloru, przytłumiony dźwięk wody na kafelkach. Otworzywszy oczy, zdała sobie sprawę, że klatka schodowa prowadzi bezpośrednio na basen. Przez ścianę okien po swojej prawej zobaczyła część z siłownią, ze zwykłym sprzętem i kilkoma zaciętymi duszami, które ćwiczyły przed świtem. Przypuszczała, że wszyscy byli wampirami, ale było możliwe, że niektórzy z nich byli ludzkimi strażnikami, takimi jak Jeff. Nikt nie korzystał z basenu. Zeszła na dół, żeby popływać, i to zamierzała zrobić. Nawet nie myśląc o tym, rzuciła ręcznik na krzesło i zdjęła bluzę od dresu. Usiadła, żeby zsunąć spodnie, nie dlatego, że musiała, ale nie chciała, żeby Jeff zobaczył jej mały scyzoryk wetknięty w małą kieszeń w spodniach dresu. Kieszeń była przeznaczona do kluczy i może telefonu, ale Lana uważała, że nóż będzie bardziej użyteczny. A strażnik czy nie, nie zamierzała nigdzie chodzić bez jakiejkolwiek broni. Złożyła ostrożnie spodnie, a potem wstała, żeby przyjrzeć się basenowi. Miała na sobie prosty, jednoczęściowy, czarny kostium, który kupiła w sklepie obok spożywczego, do którego wcześniej poszła. Naciągnęła go bardziej na tyłek. Była w dobrej formie, ale kostium był wycięty trochę wyżej niż normalnie nosiła. Naciągnęła tani czepek, który kupiła razem z kostiumem, a potem z kiwnięciem do Jeffa, który zajął pozycję przy drzwiach, przez które przeszli, Lana stanęła na krawędzi i wskoczyła. Pływanie dla niej było jak medytacja. Po kilku pierwszych machnięciach, nie musiała już więcej myśleć, nie słyszała dokuczliwego głosu z tyłu głowy, nie widziała uczucia na twarzy Vincenta, miękkości jego słów, kiedy dotknął tej kobiety, Camille, na górze. Po prostu szła przez wodę, wpadając w znajomy rytm crawla… zamach, oddech, zamach, oddech, uderzenie w ścianę, obrót, ślizg i zaczynamy od początku. Pływała aż zaczęły palić ją mięśnie, a potem pływała jeszcze trochę aż jej zamachy nie były już takie płynne, jej obroty takie wdzięczne. Kiedy uderzyła o ścianę przy kolejnym nawrocie, zatrzymała się, zawieszając się na brzegu basenu, wdychając zapach chlorowanej wody, a wtedy zaczęło ogarniać ją wyczerpanie. Mogła nie być wampirem, ale przez ostatni tydzień żyła jak jeden nich, co znaczyło, że nie spała całą noc i jej ciało potrzebowało teraz odpoczynku. W którymś momencie podczas pływania, jej mózg podjął decyzję… a może to było serce. Tak łatwe i nieskomplikowane jak mogło to być, nie mogła wykraść się bez ~ 305 ~

pożegnania z Vincentem, bez jakichkolwiek wyjaśnień. Może byli tylko partnerami, ale nawet partner zasługiwał na szacunek godnego pożegnania. Lana westchnęła, wiedząc, co zamierza zrobić, co musi zrobić. - Która godzina? – zapytała Jeffa, który stał dokładnie tam, gdzie był, gdy zaczęła pływać. Posłał jej krzywy uśmiech i powiedział. - Prawie świta. Wampiry opuściły siłownię. Lana wyciągnęła się z wody. To zabrało więcej wysiłku niż powinno i uderzyło ją, że zrobiła kilka więcej nawrotów niż mogło znieść jej ciało. Przynajmniej nie będzie musiała się martwić swoim umysłem trzymającym ją rozbudzoną. W tej chwili, jedyną myślą w jej głowie było spanie. Wstała z wysiłkiem na nogi i owinęła się dużym ręcznikiem, ściągając niewygodny czepek z głowy i wrzucając go do śmieci. Pomyślała o ruszeniu do windy, nawet się nie ubierając, ale było tam mnóstwo ludzi, których nie znała, więc wciągnęła spodnie nie dbając o to, że ma na sobie mokry kostium. - Chodźmy – powiedziała do Jeffa, wyciskając w ręcznik swój mokry warkocz. Jeff rozmawiał z kimś przez Bluetooth w swoim uchu. Lana czekała cierpliwie, opierając się o ścianę, ponieważ obawiała się, że jeśli usiądzie to po prostu zaśnie i już się nie obudzi. Jeff dotknął urządzenia w uchu, rozłączając rozmowę. - Windy są zamknięte na górę – powiedział, potrząsając głową ze współczuciem. – Jakiś wielki wampirzy pan szykuje się do wyjazdu. Dasz radę wejść po schodach? Lana spojrzała od niego na klatkę schodową i pomyślała, Do diabła, nie. Ale odpowiedziała. - Pewnie. Zachichotał ze zrozumieniem, gdy Lana otworzyła drzwi na schody. - Lana – powiedział niezwłocznie Jeff i przypomniała sobie, że on powinien pójść pierwszy. Ale wtem jakieś poruszenie na schodach przyciągnęło jej uwagę i wpatrzyła się zszokowana w stojącą tam osobę.

~ 306 ~

- Co ty tu robisz? – zapytała, słysząc jak Jeff przeklina, a potem urywany odgłos paralizatora wypełnił betonową klatkę schodową.

Tłumaczenie: panda68

~ 307 ~

Rozdział 24 Vincent chodził niespokojnie, gdy na oknach zatrzasnęły się okiennice. Gdzie do diabła była Lana? Dzwonił na jej telefon, ale nie było odpowiedzi. Więc spróbował do Jeffa Garcii i tu także nie otrzymał odpowiedzi. GPS na obu telefonach mówił mu, że są w budynku, ale nie mógł odkryć nic bardziej szczegółowego, a teraz jeszcze wschód słońca zabierał mu możliwość szukania ich. Mógł polecić swoim ludziom z dziennej ochrony odszukać ich, ale nie bardzo spieszyło mu się do ogłoszenia, że unika go własna kochanka. Zadzwonił jego telefon. To był Michael z ostatnim sprawdzeniem. Jego zastępca był dość młodym wampirem, co znaczyło, że zapadnie w dzienny sen dużo wcześniej niż Vincent. - Mike – odezwał się krótko. - Budynek jest zamknięty. Nikt nie wejdzie ani nie wyjdzie aż do zachodu słońca. Jak poszło z Tulio? - Na teraz jest z nami. Ale kluczy. Będzie u Enrique, kiedy tam będziemy, ale nie chce być widziany przy naszym boku. - Nie chce być widziany przy nas, dopóki nie będzie wiedział, kto wygrał. - To lepiej, że już teraz dowiedzieliśmy się, jaką jest łasicą. Przynajmniej wiem, że w przyszłości nie mogę na niego liczyć. - A Lana? - Wciąż na siłowni z tego, co wiem. Cisza powitała jego stwierdzenie, a potem. - Nie opuściła budynku. - Wiem. Śpij dobrze, Michael. – Vincent rozłączył się nie czekając na odpowiedź. Michael mógł być mu najbliższym przyjacielem, ale nie zamierzał omawiać z nim swojego życia miłosnego. W każdym razie nie wtedy, gdy chodziło o Lanę. Nie była jakąś ślicznotką poderwaną w barze i szybko zapomnianą. Była dla niego ważna, ale było oczywiste, że nie przekonał jej do tego faktu.

~ 308 ~

Więc gdzie do cholery była? Ukryła się aż zaśnie na dzień? Nie pomyślałby, że to jest w jej stylu. Tak naprawdę wiedział, że to nie było w jej stylu. Ale też, nie była tak do końca sobą odkąd przylecieli do Mexico City, kiedy zobaczyła jak tu mieszka, zobaczyła te wszystkie, zabiegające o jego względy wampiry, słyszała jak nazywały go panem. Nie przegapił również jej reakcji w apartamencie. Przeszła przez niego jak przez muzeum, a nie dom. Może dlatego, że nigdy tu nie mieszkał. To było po prostu miejsce, gdzie się zatrzymywał, kiedy polityka nie dawała mu wyboru. Mógł się założyć, że gdyby Lana zobaczyła jego mieszkanie w Hermosillo, byłaby całkowicie rozluźniona. Po prostu nie miał z nią wystarczająco dużo czasu zanim to wszystko na niego spadło. Nie planował tak szybko skonfrontować się z Enrique. Jego pomoc była potrzebna na kilku frontach. Po pierwsze, przez to co Enrique zrobił Jerry’emu i Salvio, a już zwłaszcza Carolyn. Jak mógł pozwolić, żeby to pozostało niezakwestionowane? Poza tym był Raphael, upewniający się, że Vincent wpadnie na Xuana Ignacio, żeby stary wampir mógł rzucić tę małą bombę prawdy. Vincent mógł być gotowy wyzwać Enrique po uwolnieniu Carolyn, ale to wiedza o tym, że jego brat został zamordowany z ręki Enrique, przypieczętowało sprawę. A Raphael musiał wiedzieć, że tak będzie. Gdyby tylko Vincent miał jeszcze jeden dzień z Laną, tylko jeden dzień tylko we dwoje, żeby przygotować ją na to wszystko, pozwolić wsiąknąć temu, co do niej czuł i zatrzymać. Więc gdzie do cholery była? Sięgnął po swój telefon, mając zamiar zadzwonić do niej po raz ostatni, ale nagle zachwiał się, prawie padając, gdy nieubłagany wschód słońca przejął nad nim kontrolę. Powłócząc nogami, ledwie dotarł do sypialni zanim przewrócił się twarzą na duże, puste łóżko.

Tłumaczenie: panda68

~ 309 ~

Rozdział 25 Telefon Vincenta zadzwonił, gdy wyszedł spod prysznica. Podniósł go z kafelkowanego blatu, gdzie go zostawił, mając nadzieję, że to Lana. Nie wróciła do apartamentu podczas dnia, nawet po swoje rzeczy, i niepokój, jaki czuł odkąd obudził się tego wieczora i odkrył, że zniknęła, zmienił się w coś o wiele gorszego, gdy noc się pogłębiała. Michael zapewnił Vincenta, że osobiście sprawdził każde nagrane wideo i nie zobaczył śladu ani Lany ani Jeffa, który miał ją strzec. Ale nagrania można było sfałszować, a ich komórki, które wysyłały sygnał w budynku przed zmierzchem, teraz w ogóle nie miały sygnału. A więc zostały wyłączone, a baterie usunięte, albo zostały zniszczone. Nie było powodu, żeby Lana zrobiła coś takiego i wiedział, pewny jak diabli, że Garcia również by tego nie zrobił. Nie z własnej woli. Jeff Garcia była lojalny wobec Vincenta. Michael przysięgał o tym, a Vincent mu wierzył. Co znaczyło, że cokolwiek przytrafiło się Lanie, najpierw przydarzyło się Garcii. Vincent zaśmiał się ponuro, gdy uświadomił sobie, że jego najgłębszą nadzieją w tym momencie jest to, że ma ją Dave Harrington. Że jakoś zdołał wymknąć się z lotniska i wrócił do miasta, żeby ściągnąć Lanę z powrotem na tak zwanego bezpieczne łono rodziny. To mogłoby tłumaczyć brak sygnału komórki. Harrington wiedział jak uniknąć wykrycia i jak wywieźć ją z kraju tak, żeby nikt nie wiedział. A jeśli Lana była zdezorientowana albo dość wkurzona o swój związek z Vincentem, mogła nawet się nie sprzeciwiać. Ale jak tylko to pomyślał, natychmiast odrzucił. Nieważne jak bardzo Lana była wkurzona, Vincent nie wierzył, że mogłaby wyjechać bez pożegnania. Nawet jeśli pożegnaniem miałoby być tylko powiedzenie mu, żeby się odwalił. Telefon znowu zadzwonił i Vincent sprawdził ID dzwoniącego, przeklinając, gdy zobaczył imię jednego ze swoich wampirzych zwolenników. Od momentu jak tylko słońce zaszło za horyzont, dzwonili do niego, nerwowi jak koty w pokoju pełnym kaktusów. Nie odbierał od nich wszystkich, pozwalając Michaelowi uspokoić ich nerwy, zaoferować pocieszenie. Nie powinno się od niego oczekiwać, że będzie trzymał rękę na wszystkim, co dotyczyło najniebezpieczniejszej bitwy jego życia. Przynajmniej tak mówił im Michael. Nie musieli znać całej prawdy. To, o co się martwił, to że coś strasznego przydarzyło się jego kochance i toczył walkę sam ze sobą, czy ~ 310 ~

pomaszerować prosto do legowiska Enrique i wyzwać go, czy powiedzieć sobie pieprzę to i zacząć szukać Lany. Niestety, zaczynał bać się, że te dwie rzeczy się łączą. Że to Enrique trzyma Lanę i że ma zamiar użyć jej przeciwko niemu. Telefon zadzwonił ponownie i Vincent prawie rzucił nim ścianę zanim zobaczył imię Michaela. - Czego? – warknął. - Panie – powiedział formalnie Michael, wpadając w protokół w obliczu gniewu Vincenta. – Wybacz mi, ale… muszę wiedzieć, co mam powiedzieć twojej grupie ochroniarzy. Vincent rozejrzał się i jego wzrok padł na czarną, zapiętą walizeczkę-kosmetyczkę Lany. Nie nosiła zbyt wiele makijażu, nie była kobietą, która cudowała z kremami i balsamami. Jej jedyną próżnością, jeśli jakąś miała, były jej włosy. Miała podróżne buteleczki z drogim szamponem i odżywką, i różne rodzaje gumek i spinek do wiązania włosów. Ale jedną rzeczą, jaką używała najczęściej była jej szczotka. Zauważył ją, ponieważ była niezwykła, nie żadna z tych typowych plastikowych znalezionych w dużym, lokalnym sklepie. Lana mówiła mu, że ma ją od lat, że została zaprojektowana dla długich włosów, takich jak jej, i kosztowała fortunę, ale była tego warta. A kiedy przyglądał się każdego wieczoru jak rozczesuje warkocz, obserwował te długie, powolne przeciągnięcia przez czarny wodospad jej włosów, musiał się z nią zgodzić. Samo patrzenie na nią sprawiało, że chciał rzucić ją na łóżko i pieprzyć, dopóki nie zacznie krzyczeć. Kupi jej sto takich szczotek, jeśli będzie tego chciała. Więc dlaczego, jeśli zdecydowała się go opuścić, nie zabrała ze sobą swojej szczotki i akcesoriów do włosów? - Jedziemy do Enrique – oznajmił Vincent Michaelowi. Ponieważ był przekonany, że właśnie tam znajdzie Lanę. A jeśli Enrique ją skrzywdził… no cóż, wampirzy pan i tak miał umrzeć tej nocy, ale Vincent upewni się, że jego cierpienie będzie tak straszne, iż zacznie błagać o śmierć zanim to się skończy.

***

~ 311 ~

Nikt nie wyzwał Vincenta, gdy przyjechał do kwatery Enrique na obrzeżach miasta. To było olbrzymia posiadłość, nabyta długo wcześniej zanim miasto osiągnęło swoje obecne granice. Vincent przyjechał z tylko małą świtą – trzy SUV-y, wypełnione w większości ludźmi z ochrony, ale każdy z nich przyjął jego krew. Każdy przyrzekł mu osobiście i wesprze go w walce, gdyby tego potrzebował. Do tego byli mniej oczywiści zwolennicy, tacy jak Tulio, którzy już byli z Enrique. Strażnicy u bramy rzucili na niego jedno spojrzenie i otworzyli ciężką drewnianożelazną bramę. Nawet Enrique nie mógł oczekiwać, że jego strażnicy zaryglują bramę przed Vincentem. Meksykański pan osuszyłby ich w mgnieniu oka, gdyby potrzebował ich siły do pokonania wyzwania Vincenta, ale nie spodziewał się, że sami staną po stronie Vincenta. Na podwórzu nie było nikogo, kiedy Vincent wysiadł z SUV-a i skierował się do środka. Jego grupa ochroniarzy utworzyła wokół niego krąg, gdy szli opustoszałymi korytarzami, ich buty dudniły o płytki, rozbrzmiewając w pustych przestrzeniach. Michael szedł przy jego boku, Ortega i Zárate z tyłu, wraz z Jerrym, Salvio i Carolyn. Vincent uważał, że mają takie same prawo do tej walki, co on. Zasłużyli na to, żeby tu być. Wszyscy inni, zwolennicy i krytycy, albo opuścili posiadłość, żeby uniknąć włączenia ich w konflikt, albo czekali z Enrique za podwójnymi dużymi drzwiami, do których Vincent się kierował. Vincent nie potrzebował nikogo mówiącego mu, gdzie będzie czekał na niego Enrique. To będzie sala, gdzie Enrique trzymał swój dwór, miejsce, które Vincent zawsze nazywał salą tronową. Była olbrzymia i prawie pusta, bez mebli i żadnego miejsca do siedzenia oprócz tego dla Enrique, no ale przecież poddani nie siadają w obecności swojego króla, prawda? Sufit nad głowami był sklepiony małą szklaną kopułą na środku. Szkło było przejrzyste, żeby Enrique mógł popatrzeć na gwiazdy – albo może, żeby gwiazdy mogły świecić na Enrique – ale potrzeba było dużo wysiłku, żeby powstrzymać gołębie od srania na nie, czy czyszczenia jej, kiedy zrobiły to przypadkowo. Więc Enrique załatwił to instalując witraż. Cofając się w przeszłość, kiedy Vincent bardzo mało wiedział o takich ekstrawagancjach, to jednak rozumiał, że taki witraż musiał kosztować małą fortunę. Teraz, to było jeszcze jedno przypomnienie o egoizmie Enrique, że poświęcił tak wiele pieniędzy na udekorowanie tej sali w czasie, gdy większość jego własnych ludzi spała niestrzeżona w dziurach wykopanych pod ich domami. Vincent pchnięciem otworzył drzwi i szedł dalej aż znalazł się na środku sali, nie chcąc stać niczym petent przed wampirzym panem, którego zamierzał zabić.

~ 312 ~

Michael i inni rozstawili się za nim, czyniąc ich wyzwanie oczywistym. Ich wsparcie może kosztować ich życie, jeśli mu się dzisiaj nie powiedzie. I właśnie ta świadomość kazała Vincentowi odłożyć na bok ostatnie wątpliwości, co do tego, że może pokonać Enrique, ostateczne zastrzeżenia do tego, czy naprawdę chce tę robotę. Odsunął także swoje obawy o bezpieczeństwo Lany. Dziś wieczorem, zbyt wiele żyć zależało od jego sukcesu. Nie mógł zawieść, i nie zawiedzie. - Vincent. Co za niespodzianka – zakpił Enrique, nienawiść była w każdej sylabie. - Nie udawajmy, Enrique – odpowiedział Vincent. – Nie jesteś ani trochę bardziej zaskoczony zobaczeniem mnie tutaj, co ja znalezieniem cię otoczonym przez twoje stado bezwartościowych pochlebców. Wspomniane wampiry poruszyły się obrażone, ale żaden z nich nie miał na tyle jaj, żeby wyzwać Vincenta za tę ocenę. Zlekceważył ich spojrzeniem. - Widzę, że zdobyłeś swoje własne stado – zauważył Enrique, a potem podniósł głos. – Jerry, Salvio, och, i zwłaszcza ty, droga Carolyn, na kolana – rozkazał, wkładając w to dość siły, żeby te kilka wampirów w klice za nim opadło ulegle na podłogę. Ale żaden z trzech wymienionych przez Enrique wampirów nie poruszył nawet mięśniem. Twarz Enrique zniekształciła się gniewem. - Jestem waszym twórcą i panem, i musicie mnie słuchać – warknął. Vincent ponownie poczuł siłę w rozkazie Enrique i wytworzył swoją własną siłę, żeby ochronić stojące za nim wampiry. - Oni już nie należą do ciebie, Enrique – zawołał, odpychając gniew wampirzego pana. – Nigdy nie miałeś ich miłości i straciłeś ich lojalność w dniu, kiedy zniewoliłeś ich do ludzkich panów. Pomruk szoku przebiegł przez salę, kiedy kawałek historii został wchłonięty. - Więc zamiast tego zrobiłeś ich swoimi niewolnikami – powiedział lekceważąco Enrique. – Jak to może być coś lepszego do tego, co ja zaoferowałem?

~ 313 ~

- Nie są niewolnikami. Dali mi swoją lojalność w zamian za ochronę. To jest ta staromodna umowa między wampirem, a jego twórcą, między wampirzym panem i każdym wampirem żyjącym na jego terytorium. To jest odpowiedzialność, nie prawo. - Och, posłuchaj się – zaszydził Enrique. – Co za wzniosłe słowa od bękarta dziwki. – Chciał wykorzystać tę zaczepkę, jako obrazę, coś, co rozjuszy Vincenta, żeby głupio zadziałał. Ale Vincent tylko potrząsnął głową, kpiąc ze słabej słownej potyczki swojego oponenta. - Twoje słowa nic dla mnie nie znaczą, Enrique. Wiem, kim jestem, i kim byli moi rodzice. – Zamilkł, widząc jak z boku do sali wchodzi Xuan Ignacio. – Wiem również, kim był mój brat – kontynuował Vincent. – I wiem jak umarł. Enrique również zobaczył Xuana i jego oczy rozszerzyły się zaskoczone, w niekontrolowanej reakcji, która tam była i tak szybko zniknęła, że Vincent by jej nie zauważył, gdyby nie zobaczył. Ale to było ostateczne potwierdzenie, jakiego potrzebował, że Xuan powiedział mu prawdę. Tę samą prawdę, która jak wiedział Raphael, postawi Vincenta na tej drodze. - Widzę, że spotkałeś mojego starego przyjaciela Xuana Ignacio – powiedział gładko Enrique. – Czyżby od nowa napisał historię? - Nie trudź się, Enrique – odparł Vincent. – Krew przemawia do krwi. - Może, ale to niczego nie zmienia. Tak wymownie mówisz o lojalności, a co z twoją do twojego prawowitego pana? - Wampirzy pan posiada tylko to, co może trzymać. Zawsze tak było. Odpowiedzią Enrique był tak zadowolony z siebie uśmiech, że posłał dreszcz wkręcający się w najmniejsze i najodleglejsze kości Vincenta. - Sądziłem, że tak możesz to czuć – powiedział wampirzy pan i machnął w stronę małych drzwi za swoim tronem. Drzwi zostały otwarte, ale Vincent nie musiał patrzeć, żeby wiedzieć, co zobaczy. Wyczuł jej krew w chwili, gdy drzwi się uchyliły. To tu zniknęła Lana, tu zostali zamknięci Lana i jej ochroniarz. Nie ukryła się, nie uciekła od niego i wszystkiego, co reprezentował. W jakiś sposób, jednemu ze szpiegów Enrique udało się ją porwać, wykraść ją z jego budynku, pomimo całej ochrony Vincenta.

~ 314 ~

Ale jak to się stało, rozwiąże to później. Powód był jasny i oczywisty. Enrique chciał targować się z Vincentem, wymienić bezpieczeństwo Lany na poddanie się Vincenta. To mogłoby zadziałać, gdyby Vincent tak dobrze nie znał Enrique. Ale znał go, znał dwulicowość, zepsucie, do których był zdolny. Nawet gdyby Vincent w tym momencie padł na kolana i ślubował wieczną wierność Enrique, stary wampir nie pozwoliłby żyć Lanie. Podciąłby jej gardło tuż przed Vincentem i pozwolił, żeby jej krew pomalowała podłogę, tylko po to, żeby udowodnić, że może, by ukarać Vincenta za to, że nawet pomyślał o wystąpieniu przeciwko niemu. Enrique chciał osłabić Vincenta pokazując mu taką Lanę, ale zamiast tego tylko wzmocnił postanowienie Vincenta. Spojrzenie Lany odszukało Vincenta, gdy została zaciągnięta do sali. Miała na sobie tylko kostium kąpielowy i spodnie od dresu, nie miała nawet butów, pomimo chłodu w pokoju, a jej włosy były poplątanym bałaganem. Jej ramiona były trzymane po obu stronach przez wampiry, z których każdy był cięższy do niej o jakieś dwadzieścia kilogramów, jakby była takim zagrożeniem, że potrzeba było ich aż dwoje, żeby sobie z nią poradzić. Vincent chciał uśmiechnąć się na taką głupotę i pokazać Lanie, że nie ma się, o co martwić. Ale było. Tak długo jak żył Enrique, była w niebezpieczeństwie. Enrique wskazał, żeby wampiry podeszły bliżej, a oni puścili ją z tak silnym pchnięciem, że to rzuciłoby ją na podłogę, gdyby nie złapał jej Enrique, owijając beztrosko ramię wokół jej szyi, a jego cienkie palce pieściły jej szyję. - Twój gust do kobiet się polepsza, Vincent. Ta ma ducha… zanim wypieprzyłem go z niej. - On kłamie – wychrypiała Lana tak głośno jak mogła z ręką Enrique zaciśniętą na jej gardle. – Próbował, ale nie mógł. Enrique warknął wściekle, zwinął wolną rękę w pięść i wbił ją w jej brzuch. Opadła na podłogę i skuliła się na kolanach, ściskając brzuch i wymiotując. Enrique sięgnął w dół i owinął jej długie włosy wokół dłoni, szarpiąc jej głowę do góry tak, że Vincent mógł zobaczyć łzy spływające po jej twarzy, krew plamiącą jej usta. - Zbyt duży duch nie jest atrakcyjny u kobiet – powiedział wybrednie Enrique. Vincent zacisnął zęby na wściekłość tak potężną, że czuł, jakby była dzikim zwierzęciem uwięzionym w jego ciele, tnącym długimi pazurami po jego żebrach i ścianie piersi, żądającym, żeby go uwolnić, wyjącym za zemstą na potworze, który ~ 315 ~

ośmielił się skrzywdzić jego kobietę. Palce Vincenta zmieniły się w pazury w nieświadomym naśladowaniu tej istoty, kiedy spojrzał na Lanę. Jej twarz była wykrzywiona bólem, łzy płynęły spod opuszczonych powiek i łapała oddech. Aż nagle jej oczy się otworzyły i jej wzrok, kiedy napotkał jego, był pełen intencji pod bólem. Vincent zobaczył jej determinację, ale nie wiedział, czego chciała, co chciała zrobić. Wpatrywał się w nią, żałując, że była taka oporna na jego telepatię, żałując, że nie może mu jakoś powiedzieć… Zauważył lekkie poruszenie jej prawej ręki, zobaczył błysk strachu w jej oczach, gdy podążył za jej ruchem, bo mógłby ją zdradzić. I w tym momencie, Vincent wiedział już, co planowała, a to było tak niebezpieczne, że bestia w nim, która skierowała swój gniew na Enrique, zaczęła wyć i drapać w wysiłku uwolnienia się. Ale Vincent powstrzymał ją i czekał. Nie chciał śmierci Enrique kosztem Lany. Musiał ją uwolnić z uścisku Enrique zanim zaatakuje. - Vincent – wydyszała, a ona spojrzał na nią ostro, zaalarmowany oznaką słabości w jej głosie. – Salvio – szepnęła. – To był Salvio. Salvio wybiegł zza Vincenta, najwidoczniej mając zamiar dotrzeć do boku Enrique, jakby naprawdę wierzył, że wampirzy pan może go obronić. Ale na to było już trochę za późno. W chwili, gdy Vincent usłyszał imię Salvio, sięgnął swoją mocą i zamroził wampira na miejscu. - Panie – wychrypiał Salvio, jego błagający wzrok spoczął na Enrique, który usiadł na swoim prowizorycznym tronie, obserwując rozwijającą się sytuację z radosną miną. - Dlaczego? – zapytał ostro Vincent. – Dałem ci twoją wolność. Salvio zwrócił groźne spojrzenie na Vincenta. - Ale nigdy nie zapytałeś mnie, czy tego chcę – warknął. – Może lubiłem moje życie zjawy w ciemnościach. Miałem władzę, bano się mnie. I co dałeś mi w zamian? Życie podrzędnego żołnierza. Vincent wpatrywał się w niego. - W takim razie, dlaczego nie odszedłeś? Mogłeś wrócić z powrotem do Enrique. Nie zatrzymywałbym cię. - Ponieważ mój Pan miał lepszy pożytek ze mnie w twoim kręgu, blisko twojej kobiety – powiedział z zadowolonym uśmiechem.

~ 316 ~

Wściekłość Vincenta podwoiła się. - Powiedziałem ci, kiedy mi przyrzekałeś – oznajmił, jego głos był niski i szorstki od gniewu – że nie toleruję zdrady. Nie podniósł nic więcej jak rękę w kierunku Salvio, nie marnując energii na niepotrzebną teatralność. Cienka nić mocy przecięła powietrze między nim i Salvio, stając się gorącym pogrzebaczem, który uderzył w serce zdrajcy, rozrywając mięsień i paląc ciało. Salvio opadł na kolana, ręce szarpały pierś, czując potworny ból, więc zwrócił pełne niedowierzania spojrzenie na Enrique, który nie zrobił nic tylko pochylił się w swoim fotelu, a jego oczy płonęły głodem, wchłaniając strach i ból, które wypływały z Salvio niczym pot z porów. Vincent obnażył zęby. - Patrz teraz na swojego Pana – warknął do Salvio. – Nadal myślisz, że on cię uratuje? I z tym zwiększył moc palącą się w piersi Salvio aż zdrajca zaczął krzyczeć w agonii, dopóki ogień w jednej chwili nie spalił jego serca. Dopóki nie było już Salvia. Vincent potrząsnął ręką, jakby strząsał pozostałości po śmierci Salvio, a potem ponownie zwrócił się w stronę Enrique. - Był lojalny względem ciebie – powiedział głośno, bardziej na korzyść tych wielu wampirów stłoczonych w dużej sali. – Dał ci to, czego chciałeś, zdradził swoją przysięgę względem mnie. A mimo to, nie uczyniłeś żadnego wysiłku, żeby go uratować. - Nie był już mi potrzebny. - I dlatego go zabiłeś. - Och, nie, ty to zrobiłeś, Vincent. Zwycięzca, to ty. Vincent ledwie słyszał szyderczą odpowiedź Enrique. Jego uwaga była skupiona na Carolyn, która przypomniała się stanowczo za jego plecami w obliczu okrutnego kpienia Enrique. Była niczym słabo palący się ogień gniewu i determinacji, i sięgnął do niej swoim umysłem, znajdując ją łatwo, jej więź z nim wciąż była silna i błyszczała jasno.

~ 317 ~

Carolyn, kiedy ruszę na Enrique, łap Lanę i broń jej. Rozumiesz? Będę ją broniła własnym życiem, odpowiedziała natychmiast. Vincent miał nadzieję, że do tego nie dojdzie, ale nie obraziłby Carolyn mówiąc to. Pewność siebie młodej wampirzycy, jej poczucie własnej wartości, były zbyt świeżo odzyskane. Więc, posłał swoją wdzięczność przez ich więź, a potem obrócił się i czekał aż Lana zrobi pierwszy ruch w tym tańcu. Jakby zrozumiała, że jest gotowy – chociaż mogło mu się to nie podobać, to zaakceptował jej plan – Lana posłała mu złośliwy uśmiech, który był sprzeczny z jej położeniem, i przekazała mu tyle miłości, że to złamało mu serce. A potem jednym wyćwiczonym ruchem, wyjęła mały nóż z kieszeni spodni, otworzyła, a potem okręciła się i dźgnęła Enrique w udo. Kilka rzeczy wydarzyło się w jednym momencie. Enrique ryknął w mieszaninie wściekłości i bólu, i rzucił Laną przez salę. A Vincent… zaatakował. Większość walk między potężnymi wampirami była przeprowadzana na odległość ramienia albo lepiej, bitwy mocy i umysłowej siły, z bronią stworzoną z energii i magii. Ale to nie wystarczało Vincentowi, nie dzisiaj i nie dla Enrique. Musiał rozedrzeć ciało starego pana, poczuć jak jego krew tryska gorąca i zmarnowana, gdy rozerwie mu gardło. Vincent przemierzył salę w mgnieniu oka i złapał Enrique za gardło, jego ręka była tak duża, że prawie w całości otoczyła szyję mniejszego wampira. Ale nie był aż takim głupcem, żeby myśleć, że wystarczy sama fizyczna siła. Nawet gdy wydusił oddech ze swojego byłego pana, stworzył tarczę mocy wokół siebie, zamykając ją sekundę wcześniej jak Enrique wypuścił swoją własną znaczną moc. Enrique był dupkiem i zdrajcą swoich własnych ludzi, ale był również cholernie potężnym wampirzym panem, który rządził Meksykiem prawie 200 lat. I chociaż Vincent miał za sobą grupę lojalnych wampirów, Enrique miał pełne zasoby Pana. Mógł przyciągnąć każdą z dusz, które szukały u niego ochrony, tysiące wampirów, których serca biły dzięki woli Enrique. I Vincent wiedział, że drań wysuszy całe terytorium zanim się podda. Zebrawszy każdą uncję swojej siły, polegając na każdej godzinie doświadczenia, jakie zdobył, każdej technice, jakiej nauczył się w ciągu swojego długiego życia, Vincent zagłębił się w umyśle Enrique. Korzystając ze swojej własnej unikalnej ~ 318 ~

zdolności, zmusił wampirzego pana, żeby cofnął się do swojej młodości, do czasu, kiedy po raz pierwszy przybył do Meksyku, a potem jeszcze dalej do jego dzieciństwa na ulicach południowej Hiszpanii. Ponieważ tak jak Enrique znał przeszłość Vincenta, tak Vincent znał Enrique. W końcu to był jego talent, poznać sekrety, które każdy wampir ukrywał przed światem. A Enrique miał jeden sekret, którego strzegł rozpaczliwie, nie tylko przed Vincentem, ale także przed samym sobą. Ponieważ wtedy, gdy Enrique szydził z Vincenta za bycie bękartem dziwki, to Enrique sam urodził się na ulicy, był dzieckiem nastoletniej prostytutki, która sprzedała swojego syna za cenę dobrego posiłku. Był najniższym służącym w bogatym domu, popychadłem wszystkich, kopany i molestowany, zmuszony codziennie patrzeć na korzyści pochodzące z ogromnego bogactwa, ale sam żyjący w skrajnej biedzie i degradacji. Tak było, dopóki nie podrósł i harował długie godziny nosząc ładunki swojego właściciela, co przyciągnęło uwagę wampira poszukującego nowych ludzi – młodych, silnych mężczyzn, którzy służyliby mu w wojnie wampirów tak powszechnych w tamtych czasach. Wampir przemienił Enrique, a pierwszym ruchem Enrique po przebudzeniu się, jako wampir, było dopadnięcie swojego ludzkiego pana i rozerwanie mu gardła. Ale to nie morderstwo jego byłego właściciela nawiedzało Enrique. To były lata spędzone na łasce innych, torturowanie, głodowanie, gdy był zbyt młody i słaby, żeby się bronić. To było straszne dzieciństwo i niektórzy mogliby okazać współczucie, a nawet zrozumienie, gdyby sam nie stał się potworem. Gdyby nie zagroził życiu kobiecie, którą Vincent kochał. Więc walka rozgorzała. Vincent był zaznajomiony z mocą Enrique, zaznajomiony z tym jak używał jej do karania i zastraszania. Podczas gdy talent Vincenta był subtelną i zawiłą manipulacją, siła Enrique była tępym narzędziem, pałką dzierżoną przez tyrana, i to dosłownie. Mógł spróbować zniszczyć Vincenta fizycznie, zgnieść jego organy i połamać kości. Vincent mógł odwzajemnić się tym samym, ale tylko kosztem swojego wysiłku zniszczenia mózgu Enrique. Zamiast tego, wzmocnił swoją tarczę, zdeterminowany przetrwać bicie wystarczająco długo, żeby pozwolić swojemu niezwykłemu talentowi zadziałać na umysł Enrique, zakopać się głębiej we wspomnienia i napaść bez litości, dopóki nie zostanie żaden intelekt napędzający straszliwą moc Enrique, dopóki nie zostanie uwięziony w kręgu swoich własnych myśli, koszmaru swojego dzieciństwa.

~ 319 ~

Vincent przedzierał się przez wspomnienia Enrique niczym przez bibułę, kopiąc bezwzględnie, odpychając na bok każde wspomnienie, które mu nie pomagało, wszystko, co dawało Enrique przyjemność czy zadowolenie, wymazując je w skutek swojej napaści. Nie przejmował się zniszczeniem, jakie za sobą zostawiał. Enrique już więcej nie będzie potrzebował funkcjonującego umysłu, kiedy z nim skończy. Będzie niczym więcej jak kupką prochu. Ale Enrique jeszcze się nie poddawał. Vincent poczuł tnącą go falę mocy chwilę przed tym zanim upadł na podłogę z taką siłą, że pod jego ciężarem połamał się parkiet. Ciało się wstrząsnęło i mięśnie wrzasnęły, a mimo to trzymał, grzebiąc Enrique w horrorze jego przeszłości, zmuszając go do przeżycia każdego upokorzenia, każdego momentu terroru z dzieciństwa, dopóki Vincent nie był pewny, że przypływ wszystko zalewa. Ale znowu, Enrique zebrał się w sobie, okładając Vincenta serią ciosów, które były niczym głazy latające w powietrzu, uderzając w niego z taką szybkością i siłą, że jeden w tym ataku złamał ramię Vincenta. Zawył z bólu, ale trzymał, zmuszając się do zignorowania bólu, do zapomnienia o złamanych kościach, gdy chwycił Enrique w śmiertelny uścisk, utrudniając jego atak, podczas gdy Vincent kontynuował oranie jego umysłu, zostawiając szlak zniszczenia i udręki. Obaj już dawno przewrócili się na podłogę, Vincent zgniótł mniejszego pana pod swoim umięśnionym ciałem, podczas gdy Enrique krzyczał z wściekłości, punktując swój atak wściekłymi okrzykami. Ale nawet jeśli Enrique nadal walczył, gdy jego wyzywające krzyki wstrząsały szklaną kopułą, każdy wampir w sali wyczuł moment, kiedy zmienił się impet, kiedy opór ich pana stał się bezwartościowy. Nastrój wśród obserwujących wampirów natychmiast się zmienił, gdy zdali sobie sprawę – wielu po raz pierwszy – że Enrique w ciągu następnych kilku minut umrze. Strach stał się potworem czającym się w głębokich cieniach wielkiej sali; strach, że Enrique może umrzeć, że oni wszyscy umrą razem z nim; strach, że upojony zwycięstwem Vincent pozabija zwolenników Enrique; a było wielu takich. I ten strach wyssał moc z Enrique, gdy walczył o swoje życie, kiedy sięgnął do swoich wampirów chcąc ich osuszyć, żeby się uratować, i znajdując ich trzęsących się w przerażeniu, wysysających jego siłę w ich desperackiej potrzebie wsparcia i bezpieczeństwa. Bez ostrzeżenia coś… się zmieniło, coś nieokreślonego, jakiś nagły brak powietrza, bańka statycznej energii, która wybuchła, przylegając do skóry każdego obecnego wampira i przecinając w połowie rozwścieczony ryk Enrique. Szepty małego chłopca zastąpiły warknięcia potężnego pana. I Vincent od razu wiedział, co się stało. Wzmocnił ~ 320 ~

uścisk na wspomnieniu, które znalazł i przekręcił je bezlitośnie, zmuszając dorosłego mężczyznę do skonfrontowania się z horrorem dziecka, przeżywania tego wciąż od nowa – strachu, bezsilności, głodu i pragnienia. Dopóki w końcu ciosy, które były napędzane przez siłę wampirzego pana, nie stały się niczym więcej jak uderzeniami pięści normalnego mężczyzny. Vincent wyprostował się z rykiem zwycięstwa, ale ryk zabarwiony był cierpieniem, gdy chwycił swoje złamane ramię i wbił w pierś Enrique. W akcie czystej siły woli, wycisnął życie z serca wampirzego pana, niszcząc organ i w końcu, w końcu, kończąc długie życie Enrique Fernandeza del Solar, Pana Meksyku. Vincent uklęknął w kałuży krwi i prochu po zniszczeniu Enrique w jednym celu – żeby dostać się do Lany. Obraz okrucieństwa Enrique, gdy rzucił nią przez salę, tkwił na wierzchu umysłu Vincenta, odtwarzając się w dziwnie podobnej pętli, której użył, żeby torturować Enrique do jego śmierci. Zmusił się do obrotu, ignorując ból, mrugając pomimo krwi wypełniającej jego oczy, gdy szukał Lany, ale nagle został uderzony ciosem znikąd, ciosem dużo bardziej potężnym niż to, czym dysponował Enrique. Odrzucony do tyłu – że prawie rozłożyłby się płasko na plecach i byłby upadł, gdyby nie złapał go Michael, gdyby nie czuł siły swoich otaczających go wampirów, gdyby go nie chronili – zostałby roztrzaskany przez płaszcz panowania. Tysiące wampirów, wszystkie na raz, zaczęły krzyczeć, lgnąć do niego, żądając życia i ochrony, błagając o pociechę, której nie zaznały od wieków od Enrique, do teraz w rozpadzie, ale jednocząc się wokół nowego centrum, nowego Pana Meksyku. Vincenta. Vincent odchylił się do tyłu, tyłkiem dotykając pięt, z zamknięty oczami, z głową trzymaną w okrwawionych, połamanych rękach. Jęknął, zaskoczony, że ma do odczuwania nowy ból, że nie ma centymetra jego, który bolałby bardziej niż już bolało. Enrique kiedyś mówił o ciężarze przywództwa, narzekając na marudzenia i żądania, na ciągłą falę potrzeby aż już nigdy nie czuł się sam w swojej własnej głowie. Vincent zlekceważył to, myśląc, że to po prostu jeszcze jedna oznaka nienawistnej osobowości Enrique. Ale teraz zrozumiał. I zastanawiał się, dlaczego nie mógł zostać pozostawiony sam, dlaczego nie mógł pozwolić jakiemuś innemu wampirowi zabić Enrique i przejąć ten ciężar odpowiedzialności i przywództwa. Ale jak tylko to pomyślał, wiedział, że to by nie zadziałało. Może gdyby nadal był człowiekiem, chętnie zaakceptowałby drugorzędną rolę w życiu, zaakceptował nieodłączne ograniczenia jego nieślubnych narodzin i podążył pod przewodnictwem kogoś innego. Ale od chwili jak został stworzony Wampirem, coś urodziło się wewnątrz niego, coś, co prowokowało go do działania i kazało wywalczyć drogę na szczyt, ~ 321 ~

zbierając moc wampira po wampirze, dopóki nie skumulowała się w tym momencie czasu. Vincent był Panem Meksyku. To było to, do czego się ponownie narodził, czym miał się stać. Sięgnął do tysięcy wampirów, które teraz były jego, pod jego ochroną. Odgradzając je od swojego bólu, wysłał im wiadomość o wsparciu, niczym łagodzący balsam opieki. Ale za tym podążył smak jego mocy, żądanie, żeby przestali skamleć niczym dzieci i wrócili do swoich żyć. Byli bezpieczni i teraz powinni do cholery się zamknąć. Nastała cisza i Vincentowi pozostała jedna myśl. Gdzie jest Lana? Otworzył oczy zaczerwienione od potu i krwi, i przeszukał wielką salę. Zapach jej krwi był niczym uderzenie młota – był zbyt silny, było zbyt wiele krwi – i po raz pierwszy od dekad poczuł prawdziwy strach. Spróbował wstać, ale nie utrzymały go nogi, więc czołgał się. Leżała tam, gdzie rzucił nią Enrique, bezwładna i nieruchoma, wciąż schowana za Carolyn, która kucała przed nią opiekuńczo, z błyszczącymi kłami, wbijająca spojrzeniem sztylety w każdego, kto podszedł zbyt blisko. Jej głowa obróciła się i syknęła na Vincenta, zanim jej wzrok się rozjaśnił i zarumieniła się rozpoznając go. - Mój panie – szepnęła, kuląc się, jakby spodziewała się kary. - Dziękuję, Carolyn. – Zdołał powiedzieć to miękko, bez warknięcia, chociaż wszystko, co chciał, to odepchnąć ją na bok, żeby dostać się do Lany. Wydając się rozumieć, Carolyn odsunęła się, robiąc mu dojście. Wtedy Vincent warknął. Kiedy zobaczył, co Enrique zrobił Lanie, zapragnął przywrócić drania z powrotem do życia, zapragnął trzymać go przy życiu tygodniami, bawiąc się z jego wspomnieniami, sprawiając, żeby wciąż na nowo przeżywał każdą mękę, każde upokorzenie. Miękki jęk Lany wyrwał go z jego fantazji o torturach. Podczołgał się bliżej i pogłaskał wierzchem dłoni jej policzek. - Lana – powiedział cicho. Jej oczy zamrugały i otworzyły się, jej usta wygięły się w nikłym uśmiechu. - Vincent – szepnęła, jej głos był tak słaby i tak spleciony z bólem, że chciał wyć.

~ 322 ~

Zgarnąwszy ją na swoje kolana, zignorował jej krzyk bólu i owinął wokół niej swoje ramiona. Potem oparł się o ścianę, rozerwał swój nadgarstek kłami i przytknął do jej ust. - Pij, kochanie. Z początku odwróciła głowę, zamknęła oczy, jej twarz wykrzywiła się w proteście. - Potrzebuję cię silną, Lano – mruknął, wiedząc, że to ją przekona. – Walka się jeszcze nie skończyła, a ja potrzebuję cię przy sobie. Westchnęła z długim, wyczerpanym wydechem, a potem przekręciła głowę i rozdzieliła usta. Vincent umieścił swój krwawiący nadgarstek nad jej ustami, a potem sam zamknął oczy i oparł głowę o jej, gdy zaczęła ssać. Każde pociągnięcie jej ust, każdy dotyk jej języka odczuwał tak, jakby w jej ustach był jego penis, a nie nadgarstek. Powstrzymał jęk, dojmująco świadomy wielu oczu obserwujących każdy jego ruch. - Michael – odezwał się w końcu. - Panie? Vincent otworzył oczy, żeby spojrzeć na swojego zastępcę. - Znajdź bezpieczne kwatery dla moich ludzi i sprowadź naszą dzienną ochronę. – Lecz kiedy to powiedział, uświadomił sobie, że każdy wampir w tym pokoju jest teraz włączony do jego ludzi. Ale do tego trzeba będzie się przyzwyczaić, a Michael wiedział, co miał na myśli. Vincent spojrzał w dół, żeby zobaczyć otwarte oczy Lany i wpatrujące się w niego. Odsunęła usta od jego nadgarstka z ostatnim przeciągnięciem języka i powiedziała. - Jeff Garcia. – Jej głos był jeszcze słaby, ale naglący. – Jest ranny, ale żyje. W pokoju, gdzie mnie trzymali. - Michael – powiedział Vincent, nie odrywając od niej spojrzenia. - Słyszałem, Panie. Lana zamknęła oczy i odetchnęła, jakby zbierała swoje siły, a potem znowu otworzyła oczy. - Wygraliśmy? Vincent uśmiechnął się szeroko.

~ 323 ~

- Tak. Dzięki tobie i twojemu nożowi. Lana uśmiechnęła się i spróbowała zaśmiać, ale udał jej się tylko zdyszany kaszel. - Czuję się tak, jakbym mogła spać przez miesiąc – stwierdziła. - Oboje będziemy spali – odparł, tuląc ją do serca. – Ale jest jedna rzecz, o której musisz wiedzieć. Spojrzała na niego pytająco i pochylił niżej głowę, mówiąc tylko do jej ucha. - Nie jestem twoim pieprzonym partnerem.

Tłumaczenie: panda68

~ 324 ~

Epilog Malibu, Kalifornia Raphael spojrzał, gdy zadzwoniła ta szczególna linia telefoniczna, wskazując numer dzwoniącego na wyświetlaczu. Wymienił porozumiewawcze spojrzenie z Cyn, która zrozumiała równie szybko jak on, kto dzwonił na tę linię i na ten numer. - Vincent – odezwał się, podnosząc słuchawkę i witając najnowszego wampirzego pana Północnej Ameryki. Nawet nie próbował ukryć zadowolonej satysfakcji, jaką czuł z powodu śmierci Enrique, mimo że nie potrzebował tego telefonu, żeby dowiedzieć się o śmierci starego pana. On, wraz z innymi wampirzym panami na tym kontynencie, poczuł zgon Enrique w chwili, gdy to się stało. - Raphael – odpowiedział Vincent, nie używając tytułu ani nie honorując. Instynktownie, Raphael wiedział, w drodze ustaleń, że teraz obaj byli sobie równi, obaj byli panami, obaj byli członkami Rady. - Gratulacje – powiedział Raphael. – Nie będziemy tęsknić za Enrique. - Nie ci, których znam – zgodził się Vincent. - A Xuan Ignacio? - Żywy, kiedy ostatnio go widziałem. Chociaż, jeśli chce takim pozostać, niech prędzej niż później znajdzie sobie nowego pana. - Bardzo wspaniałomyślnie – powiedział Raphael i mówił to poważnie. Gdyby był Vincentem, z miejsca by go zabił. - Lana wstawiła się za nim. Była przekonująca. - Ach. – Raphael dokładnie zrozumiał, o czym mówił Vincent. Twoja kochanka, czy partnerka potrafi być bardzo przekonująca, jeśli ci na niej zależy. A najwyraźniej Vincentowi zależało. Interesujące. - A tak przy okazji – powiedział Vincent – mam dla ciebie prezent.

~ 325 ~

- Prezent – powtórzył Raphael, pozwalając swoim wątpliwościom zabarwić słowa. On i Vincent nie wymieniali prezentów. Nie byli przyjaciółmi. Jego rola w rodzącym się znaczeniu Vincenta w radzie była czysto egoistyczna. - Bardzo unikalny prezent – mówił dalej Vincent. – Oryginalny paryski, jak sądzę. Trudny do transportu, ale Lana i ja zapraszamy ciebie i twoją partnerkę do Mexico City, gdybyś był zainteresowany spojrzeć. Raphael milczał przez kilkanaście sekund, jakby rozważał, co powiedział Vincent – a czego nie. - Będziemy u was jutrzejszej nocy – powiedział w końcu. – Moi ludzie skontaktują się z twoimi w sprawie szczegółów. - Doskonale. Jestem całkiem pewny, że odczujesz swoją wizytę, jako… bardzo satysfakcjonującą.

Mexico City, Meksyk Cyn wkroczyła do budynku na ramieniu Raphaela. Raphael był zabójczy jak zawsze w jednym ze swoich eleganckich garniturów, podczas gdy Cyn wybrała ciemnoszarą jedwabną suknię. Była bez rękawów, z szacunku do bezwietrznego ciepła meksykańskiej wiosny, podkreślająca sylwetkę i prosta, z wyjątkiem głębokiego dekoltu z tyłu, który obnażał jej skórę aż do talii. Raphael uwielbiał tę sukienkę, i dlatego ją założyła. Spotkania wśród wampirów przypominały jej te z filmów o Mafii, gdzie sukces faceta był mierzony tym jak była ubrana jego kobieta. Tyle tylko, że oczywiście te kobiety w filmach w ogóle nie miały gustu, podczas gdy Cyn miała doskonałe wyczucie stylu… przynajmniej tak sobie mówiła. Przytuliła się bliżej do ramienia Raphaela, gdy zostawili za sobą parne nocne powietrze i weszli do budynku. Jared i Juro szli za nimi, podczas gdy reszta ochrony Raphaela zajęła pozycje na zewnątrz. W porównaniu do wszystkich innych wyjazdów, to nie było nic więcej jak przyjacielska wizyta jednego pana u drugiego, przywitanie w klubie typu spotkanie-i-powitanie nowego Pana Vincenta. Ale nikt nie był głupi. Poziom napięcia gwałtownie wzrósł w chwili, gdy Raphael wszedł do holu willi używanej przez Enrique w Mexico City. Cyn rozejrzała się wkoło. W domu był starożytny dinozaur, ponury i zakurzony. Ona wolała bardziej nowoczesny styl, więcej powietrza, więcej światła… albo przynajmniej księżyca.

~ 326 ~

- Jak stare jest to miejsce? – zapytała Raphaela, walcząc, żeby ukryć swój niesmak. - Prawie tak stare jak sam Enrique… zanim umarł, oczywiście. - Jesteś taki dumny z siebie w tym przypadku – zbeształa go miękko. Raphael zatrzymał się, kiedy przed nim otworzyła się para drzwi. Jared chciał już ich obejść, żeby zająć ochronną pozycję, ale Raphael zatrzymał go niedbałym ruchem. - To Vincent – uspokoił swojego zastępcę. Drzwi otworzył się szeroko i pojawił się w nich Vincent. Cyn widziała go tylko raz i to jeszcze z dystansu. Był duży, wysoki i szeroki w ramionach, miał na sobie ciemną marynarkę i spodnie, z czarną, jedwabną koszulą i bez krawata. Miał dłuższe włosy i elegancką, schludnie przyciętą brodę i wąsy. Połączone, włosy i broda, dawały mu zawadiacką przystojność, chociaż nie potrzebował upiększeń. Był bardzo przystojnym mężczyzną. Nie w porównaniu do Raphaela, oczywiście, ale mimo to przystojnym. I z pewnością udoskonalił tę pan świata postawę, którą Cyn łączyła ze wszystkimi potężnymi wampirami. To było coś więcej niż arogancja, to była pewność siebie, że gdy wejdzie do jakiegokolwiek pokoju, gdziekolwiek, będzie najtwardszym twardzielem w tym miejscu. Tylko, że w tym przypadku, to nie całkiem była prawda. Vincent z pewnością był jednym z najtwardszych twardzieli na świecie, ale w tym pomieszczeniu był zdeklasowany przez Raphaela. I wiedział o tym. To była część powodu wzrastającego poziomu napięcia, jakie wyczuła. Druga część pochodziła z prostego faktu, że dwa potężne wampiry spotkały się w ograniczonej przestrzeni. Wampirzy panowie niezbyt dobrze się dogadywali. Co było kolejnym dowodem na to, że to spotkanie było odrobinę niezwykłe. W normalnym trybie spraw, to nie byłby jeden pan, ale cała Rada, która spotkałaby się, żeby przywitać nowego pana w klubie. I zrobią to również. Ale dopiero po tym jak Raphael zabierze do domu prezent, który miał dla niego Vincent. Vincent wyszedł do przodu, wyglądając na odprężonego, ignorującego napięcie. - Raphaelu, witam w Meksyku. Raphael zachował kilka kroków między nimi. - Vincent – powiedział, kiwając głową w dowód wdzięczności. – Nie sądzę, żebyś poznał moją partnerkę, Cynthię Leighton. ~ 327 ~

- Pani Leighton, moja przyjemność – odparł gładko Vincent, posyłając jej uśmiech, który jak była pewna, miał oczarować wszystkie kobiety w Meksyku. - Mów do mnie Cyn – powiedziała sucho. Może wyciągnęłaby rękę, gdyby nie było tu Raphaela, albo może i nie. Cyn nie ufała wampirom, których nie znała. I chociaż Raphael odgrywał kluczową, zakulisową rolę we wzroście władzy Vincenta, ani on ani Cyn tak naprawdę nie znali Vincenta. - Cyn – poprawił się Vincent, a potem obrócił się lekko i wyciągnął rękę, jakby po coś sięgał… albo kogoś, ponieważ Cyn zobaczyła jak wysoka kobieta chwyciła wyciągniętą rękę Vincenta i stanęła obok niego. - Lano, to jest Raphael – powiedział Vincent. – I jak sądzę rozmawiałaś z jego partnerką, Cynthią Leighton. Lana albo nie czuła albo nie dbała o napięcie w holu. Podeszła prosto do Cyn i wyciągnąwszy rękę powiedziała. - Cynthia, jak dobrze w końcu poznać cię osobiście. Cyn spotkała się z nią w pół drogi. - Mów do mnie Cyn, jak zawsze. Lana Arnold była śliczna i nie taka jak większość ludzi mogłoby spodziewać się po łowcy nagród. Była ubrana o wiele prościej od Cyn, w czarne spodnie i czerwoną jedwabną bluzkę, która wspaniale uwydatniała jej karnację, a do tego szykowne, ale proste czarne szpilki. Ktoś, kto ich nie znał, mógłby pomyśleć, że Cyn i Lana nie mają ze sobą nic wspólnego, ale Cyn wiedziała lepiej. Cyn ubierała się tak jak się ubierała, wyglądała tak jak wyglądała, ponieważ tak lubiła. Ale jej wygląd nie określał jej ani trochę bardziej niż Lany. Lana Arnold będzie wspaniałym dodatkiem do Klubu Partnerów, chociaż ta rozmowa będzie musiała poczekać do następnego spotkania Rady. Albo może długiej, miłej pogawędki przez Skype’a. Dzisiejsza wizyta nie będzie trwała wystarczająco długo na subtelności towarzyskie. Vincent powiedział Raphaelowi, że ma dla niego prezent. A Raphael przekazał Cyn, że tym tak zwanym prezentem prawie na pewno był wampir, który zabił siostrę Raphaela, Alexandrę. I bardzo prawdopodobne tym, który również uknuł próbę zabójstwa Raphaela.

~ 328 ~

I z tego powodu, Raphael nie chciał przepytywać tego wampira pod dachem Vincenta. Plan polegał na zaakceptowaniu przyjęcia prezentu, zabraniu go do Kalifornii i przepytania go tam. Po tym, umrze w męczarniach z ręki Raphaela. Cyn zgodziła się, że wampir z zagranicy potrzebował przesłuchania i egzekucji. Musieli dowiedzieć się tyle ile mogli o spisku zabicia Raphaela i większej strategii za planowaną inwazją Europejczyków na Amerykę Północną. I oczywiście, spróbować przeszkodzić w zabiciu Raphaela, więc wampir musiał umrzeć. Ale co do śmierci Alexandry… dla Cyn, ta suka zasłużyła sobie na swój los. Jednak Raphael nie widział tego w ten sposób. - Wejdźcie do środka – odezwał się Vincent, wracając do głównego tematu. Rozejrzał się po otwartej przestrzeni holu. – Potrzebujemy więcej prywatności. Vincent poprowadził do dobrze wyposażonego pokoju z ogromnymi drewnianoskórzanymi meblami i wielkim kominkiem, teraz wygaszonym, kiedy się ociepliło. Zastępca Vincenta, wysoki blondyn w typie surfera, którego Vincent przedstawił jako Michaela, wszedł za nimi razem z potężnym wampirem o nazwisku Ortega, który wyglądał jak ktoś, kto powinien pilnować aksamitnej liny w nocnym klubie. Ortega i Juro ustawili się po obu stronach zamkniętych drzwi, i Ortega rzucił Juro wyzywające spojrzenie, które Juro zignorował tak, jakby zrobił z niewychowanym szczeniakiem. Był przy tym uprzejmy, ale nie pozostawił wątpliwości, co do tego, kto by wygrał, gdyby Ortega był na tyle naiwny, by rzucić wyzwanie. Cyn uśmiechnęła się, a potem zsunęła rękę po ramieniu Raphaela i splotła swoje palce z jego. Pozwoliła myśleć Vincentowi, co chciał. Pozwoliła mu myśleć, że jest zdenerwowana i potrzebuje wsparcia dotyku Raphaela. Rzeczywistość była taka, że Raphael trzymał się na cienkiej linie wściekłości. Chciał wampira, który zabił jego siostrę. Konieczne było odgrywanie tej małej gierki dyplomacji, żeby go dostać, ale cierpliwość Raphaela była na ukończeniu. Dotyk Cyn ściągnął go z krawędzi i, chociaż dotykanie Raphaela było niezbyt komfortowe, cieszyła się ze swojej pomocy. Jared stanął po lewej stronie Raphaela, podczas gdy Michael trzymał się blisko Vincenta i Lany. Wszyscy tu byli. Wszyscy na miejscu. Czarne oczy Raphaela przeniosły się na Vincenta, jego twarz była całkowicie obojętna. - Dziękuję, że przyjechaliście tak szybko – powiedział Vincent. Raphael przekrzywił głowę na potwierdzenie. - Chcesz jak najszybciej się go pozbyć. – Powiedział to, jako fakt, nie pytanie. ~ 329 ~

Vincent uśmiechnął się, przerywając prawie bolesną uprzejmość, którą wszyscy utrzymywali. - Jest wrzodem na tyłku. Gdybym nie wiedział, że go chcesz, zabiłbym go dwie minuty po tym jak go spotkałem. - Doceniam uprzejmość – odparł kwaśno Raphael. Vincent wzruszył ramionami. - Uznałem, że mam u ciebie dług, za Xuana Ignacio, jeśli za nic innego. A ja nie lubię być niczyim dłużnikiem. - Żaden dług nie powstał – oznajmił gładko Raphael. – Enrique był głupcem, który myślał, że ujdzie bez szwanku z nadchodzącego konfliktu. Jego ignorancja narażała nas wszystkich. - Zatem uważaj to za prezent, wobec przyszłej dobrej woli. Cyn zdusiła westchnienie. Ci faceci potrzebowali kilkunastu słów, żeby powiedzieć to, co ktoś inny mógł powiedzieć w dwóch. Złapała spojrzenie Lany i zobaczyła jak druga kobieta zakrywa usta, walcząc z uśmiechem. Spojrzenie Vincenta przesunęło się na jego… kochankę? Partnerkę? Cyn nie wiedziała, ale między nimi było coś więcej niż zwykłe uczucie, i to było pewne. - Jest w pokoju obok – przyznał w końcu Vincent. – Może panie powinny poczekać… – Lekceważące prychnięcie Lany przerwało to, co chciał powiedzieć. Cyn roześmiała się głośno i pochyliła w stronę Raphaela, biorąc jego rękę w obie swoje. - Ja też chcę zobaczyć – powiedziała wesoło. Tym razem Lana nie próbowała już ukryć swojego śmiechu. Oczy Vincenta napotkały Raphaela. - Jestem w tym nowy – przyznał. – Czy warto? Raphael zwrócił swój wzrok na Cyn i posłał jej powolny uśmiech. - O, tak. – Cyn na chwilę oparła głowę na jego ramieniu, prostując się, gdy Vincent potrząsnął głową w poddaniu.

~ 330 ~

- W porządku – odparł. – W takim razie chodźmy wszyscy.

Raphael był świadomy obecności innego wampira od chwili, gdy weszli do budynku. Stanie i wymienianie uprzejmych słów z Vincentem zabrało całą jego powściągliwość. Był tu z jednego powodu – żeby odebrać zabójcę Alexandry. Vincent w końcu miał dość uprzejmej pogawędki, albo może to była pogarda kobiet, która zmotywowała go do podjęcia działania. Normalnie, Raphael zaprotestowałby przeciwko byciu obiektem rozbawienia Cyn, zwłaszcza w obecnych okolicznościach. Ale w tym przypadku, zgadzał się z nią. Chciał już z tym skończyć. Vincent poprowadził ich do pojedynczych, skromnych drzwi, które otwierały się na ośmiocyfrowy kod na panelu. Drzwi zabrzęczały, a potem otworzyły się lekko, by ukazać pusty pokój z celą na końcu. Raphael poluźnił palce w uścisku Cyn i podszedł bliżej do celi i jej jedynego lokatora. Wampir obejrzał się, jego oczy błyszczały lekko, usta wykrzywione były kpiąco. - Mam już tego dość, Vincent. Uwolnij mnie w tej chwili, a moja pani… - Cisza – rozkazał spokojnie Raphael. Oczy więźnia rozszerzyły się, strach zastąpił pogardę, gdy jego wzrok osiadł na Raphaelu i wydawał się go poznać. Raphael czuł, że próbuje coś powiedzieć, walcząc z przymusem, jaki nałożył na niego Raphael. Rozbawiony wysiłkami drugiego wampira i ciekawy, jaką obronę mógł zastosować, Raphael złagodził ograniczenie, ale zrobił to w taki sposób, żeby więzień pomyślał, że samemu udało mu się uwolnić. Triumf zabłysł w oczach jeńca, gdy wciągnął wdech. - Wielki Raphael – zadrwił. – Nie jestem pod wrażeniem. Raphael obnażył swoje zęby w drapieżnym uśmiechu i obiecał. - Ale będziesz…

Tłumaczenie: panda68

~ 331 ~