Desrochers Lisa - 2 Grzech pierworodny

Desrochers Lisa 02 - Demony Grzech pierworodny

Luc Cain, niedawny wysłannik Lucyfera, wybrał miłość. Ale demony postanawiają się o niego upomnieć. Luc, a wraz z nim i Frannie, muszą się oddać pod opiekę aniołów, w tym konkurenta Luca, Gabe'a.

Że twój umysł zawsze Do Ze

dóbr jedynie

ziemskich jest przykuty,

światła prawdy zbierasz

ciemność samą.

D a n t e Alighieri, Czyściec

ROZDZIAŁ 1

Możesz zabrać diabła z piekła..

LUC N i e ż e b y m n a r z e k a ł , ale p r z e m i a n a z diabła w człowie­ ka wiąże się z j e d n y m p o w a ż n y m m i n u s e m - nie j e s t e m już niezniszczalny. P a t r z ę w lustro na swoją k r w a w i ą c ą twarz i o p ł u k u j ę m a s z y n k ę w u m y w a l c e . Z l i c z a m s ą c z ą c e się r a n y i z a s t a n a w i a m się, ile krwi m o ż e stracić ś m i e r t e l n i k . I tu u ś w i a d a m i a m sobie kolejny m i n u s człowieczeń­ stwa: higienę osobistą. Dlaczego W s z e c h m o c n y zaprojek­ tował ludzi tak, że m u s z ą tyle o siebie d b a ć - nie pojmuję. A przez te wszystkie tysiąclecia myślałem, że to my d e m o ­ ny jesteśmy s p e c a m i od t o r t u r . Jeszcze ciągle m a m p r o b l e m z o g a r n i ę c i e m tego wszyst­ kiego - mojego nowego życia. F r a n n i e . O b u d z i ł e m się dzi­ siaj r a n o w swoim aucie i serce m n i e z a b o l a ł o , bo p r z e z chwilę myślałem, że to wszystko sen. Ale to moje b o l ą c e serce - a p r z e d e wszystkim fakt, że byłem śpiący - p r z e k o ­ nały m n i e , że w r ę c z przeciwnie. Siarka nie boli. I tu u ś w i a d a m i a m sobie kolejny m i n u s : sen. Teraz mu­ szę s p a ć i nie m o g ę c h r o n i ć F r a n n i e tak, j a k b y m chciał. Z p o m o c ą kawy ze S t a r b u c k s a do ostatniej nocy j a k o ś da­ w a ł e m r a d ę . A l e o czwartej n a d r a n e m s p a ł e m w swoim wozie p r z e d jej d o m e m , leżąc na kierownicy, a ślina k a p a ł a mi na rękaw. B ę d ę m u s i a ł ustalić dyżury z M a t t e m . F r a n n i e u p i e r a się, ż e n i e p o t r z e b u j e a n i o ł a s t r ó ż a , ale ja chcę p o m ó c . Oczywiście, nie byłem z n i ą c a ł k i e m 7

szczery. O n a nie wie, że ciągle ją w nocy obserwuję. Gdy­ by w i e d z i a ł a , p e w n i e by m n i e sklęła. T r o c h ę to żenują­ ce - że m o j a dziewczyna, n i e s p e ł n a m e t r sześćdziesiąt, czterdzieści p i ę ć kilo, m o ż e mi s k o p a ć tyłek - ale niestety, prawdziwe. - F r a n n i e tu idzie. C h o c i a ż głos b r z m i ł a g o d n i e i melodyjnie, i t a k przera­ ża m n i e j a k diabli. D o b r z e , że m a s z y n k a leży w umywalce, bo gdybym m i a ł ją przy twarzy, skończyłoby się na kolej­ nym skaleczeniu. O b r a c a m się i r o z g l ą d a m po m i e s z k a n i u w p o s z u k i ­ w a n i u ź r ó d ł a zapowiedzi. M a t t o p i e r a się o ścianę o b o k mojego n i e d o k o ń c z o n e g o m u r a l u , z k c i u k a m i z a t k n i ę t y m i w kieszenie p o d a r t y c h dżinsów. - M a m u s i a ci nie mówiła, że t r z e b a p u k a ć ? - p y t a m . Ale widok anioła stojącego przy o g r o m n y m obrazie przed­ stawiającym P i e k ł o tak m n i e r o z k ł a d a , że w y b u c h a m śmie­ chem. P i a s k o w e loki M a t t a sięgają m u p r a w i e d o r a m i o n , a jego o p a l o n a t w a r z jest autentycznie anielska - tyle że patrzy na m n i e wzrokiem, który mógłby zabić. G d y b y m nie wiedział, pomyślałbym, że jest a n i o ł e m zemsty, nie stró­ żem. Ale kiedy się uspokajam, w tych niebieskich o c z ę t a c h pojawia się cień u ś m i e c h u . - M o ż e coś t a m w s p o m i n a ł a . Straszliwie mi się nie p o d o b a , że F r a n n i e p o t r z e b u j e stróża. N i e p o d o b a mi się, że ja już jej nie m o g ę c h r o n i ć . A l e m o j a m o c się c a ł k i e m s k o ń c z y ł a . N i k t j u ż n i e p a l i w t y m piecu. N a p r a w d ę t ę s k n i ę za chwilą, gdy m o g ł e m strzelać z pięści o g n i e m piekielnym i o b r a c a ć p r z e d m i o t y wniwecz. A l e czy chciałbym wrócić do t a m t e g o wcielenia? W życiu! - Skoro więc F r a n n i e jest w d r o d z e - p y t a m z p o d n i e ­ sioną b r w i ą - dlaczego jej nie pilnujesz? Tak szybko dajesz ciała? Co z ciebie za a n i o ł stróż, u diabła? 8

Na twarzy M a t t a rozkwita szeroki u ś m i e c h , a on s a m o d r y w a się od ściany. - P r o w a d z i t a k szybko, że nawet psy p i e k i e l n e by jej nie dopadły. W y o b r a ż a m sobie, j a k j e d z i e t y m swoim g r a n a t o w y m m u s t a n g i e m r o c z n i k 65, z p o d k r ę c o n ą m u z ą , i u ś m i e c h a m się w d u c h u . Rzeczywiście, jeździ n i e b e z p i e c z n i e szybko, ale to t a k i e seksowne. - A t a k przy okazji, dzięki za wsparcie ostatniej nocy - m ó w i ę , k i e d y M a t t p r z e m i e s z c z a się d o m o i c h p ó ł e k i czyta tytuły książek. - M i a ł e m nadzieję, że to całe s p a n i e jest p r z e r e k l a m o w a n e . Chyba się myliłem. M a t t wyciąga moje w y d a n i e Czyśćca D a n t e g o w orygi­ nale i marszczy brwi. - W i e d z i a ł e m , że o k a ż e s z się bezużyteczny. Nie m a m pojęcia, dlaczego Gabrielowi się wydawało, że w ogóle zdo­ łasz w czymś p o m ó c . - K a r t k u j e książkę i nagle spogląda na m n i e gniewnie. - Wrócisz do swojej natury. J e s t e m p e ­ wien. D e m o n y się n i e zmieniają. - A l e ja już nie j e s t e m d e m o n e m . N i e ma ż a d n e j „na­ t u r y " . Czyste k o n t o , te rzeczy. - Wrócisz. - Posyła mi u ś m i e s z e k zadowolonej z siebie osoby i wsuwa D a n t e g o na miejsce. - A kiedy wrócisz, to m a m nadzieję, że z h u k i e m . N i e m o g ę się d o c z e k a ć , żeby k o m u ś przywalić. Gdyby p a d ł o n a ciebie, n i e p o s i a d a ł b y m się ze szczęścia. - Myślałem, że tylko Bóg ma k a r z ą c ą rękę. W kąciku jego ust w i d z ę zagadkowy u ś m i e c h . - Nie wierz we wszystko, co słyszysz. W r a c a m do ł a z i e n k i , k r ę c ą c głową, i r ę c z n i k i e m ście­ r a m z twarzy resztki k r e m u do golenia. - K i e d y o n a tu b ę d z i e ? - p y t a m , jeszcze r a z ogląda­ jąc w lustrze swoje rany i poszczypując c i e m n e kręgi p o d oczyma. S u n ę p a l c e m p o krwistej b l i ź n i e biegnącej p o prawej s t r o n i e mojej t w a r z y - p o ż e g n a l n y p r e z e n t od B e h e r i t a 9

- kiedy M a t t zerka nad m o i m r a m i e n i e m do lustra i mówi: - Już. O d s u w a m go, p o d c h o d z ę do o k n a i o t w i e r a m je w chwi­ li, gdy F r a n n i e p a r k u j e wóz o b o k mojego shelby'ego cobry r o c z n i k 1968 i wysiada. Twarz jej p r o m i e n i e j e , p o z d r a w i a m n i e m a c h n i ę c i e m ręki i rusza do wejścia mojego b u d y n ­ ku. P ę d z ę na k o r y t a r z i w y c h o d z ę do niej na schody. Podbiega z uśmiechem. - Cześć, t ę s k n i ł a m za t o b ą . D ł u g i e piaskowe włosy F r a n n i e u n o s z ą się niesfornie wokół głowy. M i m o w o l n i e p o d z i w i a m , j a k biały p o d k o ­ szulek b e z rękawów i zniszczone dżinsy p o d k r e ś l a j ą k a ż d y zarys jej ciała, chociaż go nie opinają. Wielkie r o z d a r c i e w s p o d n i a c h prowokuje m n i e skrawkiem skóry. P r z e c h o ­ dzi m n i e dreszcz. - C z e ś ć - mówię. Biorę ją w r a m i o n a i p r z e s u w a m d ł o ­ n i ą po włosach, zwijając w węzeł na karku. - Też tęskniłem. W s p i n a się na p a l c e , r o z c i ą g a swoje d r o b n e c i a ł o , ile się da, ale i t a k m u s z ę się schylić, żebyśmy się mogli p o ­ c a ł o w a ć . P r o w a d z ę j ą dalej n a g ó r ę i d o m o j e g o miesz­ kania. W b i e g a p r z e z drzwi i na widok M a t t a jej oczy się roz­ świetlają. O d s a m e g o p a t r z e n i a n a nich, n a jej r a d o ś ć , ż e go odzyskała, nie m a m wątpliwości, że to dzięki wpływo­ wi F r a n n i e G a b r i e l wybrał M a t t a na s t r a ż n i k a . I co naj­ ważniejsze: o n a t e r a z już p a t r z y na niego z lekkim s e r c e m i jasnymi o c z y m a . Poczucie winy z n i k n ę ł o . M u s i a ł a wyba­ czyć sobie śmierć M a t t a , żeby G a b r i e l oznaczył jej d u s z ę dla Nieba, więc w i e d z i a ł e m , że wybaczyła, ale i t a k moje serce się raduje na widok jej szczęścia. - Cześć, M a t t . K o p ę lat - mówi. W y r a z t w a r z y M a t t a jest ciepły i szczery, gdy w g r ę w c h o d z i jego siostra. - M y ś l a ł e m , że chcesz p r z e k r o c z y ć b a r i e r ę d ź w i ę k u . B y ł e m pewien, że dotrzesz tu p r z e d e m n ą . - Obejmuje ją 10

r a m i e n i e m . - Jeśli nie będziesz jeździć o s t r o ż n i e j , zapa­ kuję m u s t a n g a w n i e b i a ń s k ą folię b ą b e l k o w ą . - W z n o s i oczy do sufitu w geście kontemplacji. - I m o ż e pomajstruję w p e d a l e gazu. - D o t k n i j s a m o c h o d u starszej siostry, a zginiesz, bra­ ciszku - jeszcze nie kończy z d a n i a , a j u ż szeroko otwiera oczy. - To znaczy... M a t t c h i c h o c z e i przyciąga ją do b o k u . - Tak, p o w o d z e n i a . I nie jesteś dla m n i e starszą siostrą. O n a z wysiłkiem p r z e ł y k a ślinę i u ś m i e c h a się chytrze. - O w s z e m , j e s t e m . S t a r s z ą o osiem i p ó ł minuty, zgod­ nie ze słowami m a m y . - O d s u w a się od niego i rusza do niewielkiego d r e w n i a n e g o stołu k u c h e n n e g o , gdzie r z u c a torbę na krzesło. J e s z c z e k i l k a t y g o d n i t e m u n i e m u s i a ł e m jeść, w i ę c j e d y n y m m e b l e m w m o i m m i e s z k a n i u było wielkie czar­ n e łoże, s ł u ż ą c e d o celów rekreacyjnych. D o d a n i e stołu i dwóch krzeseł stało się koniecznością, kiedy z d a ł e m sobie sprawę, że wciąż znajduję j e d z e n i e w ł ó ż k u . I t e r a z , kiedy k o n i e c z n o ś c i ą stało się również p r a n i e (minusów człowie­ czeństwa szybko przybywa), jemy przy stole. Splatam nasze palce. - J a d ł a ś ? M i a ł e m zrobić omlety. P o d n o s i n a m n i e wzrok, p r z e s u w a d ł o n i ą p o bliźnie, a ja t o n ę w jej o c z a c h bez reszty. - B r z m i k u s z ą c o - mówi. -C o ? Diabelski u ś m i e c h rozkwita jej na twarzy. - Omlety? - A, omlety...

MATT - Nie j e s t e m głodny, dzięki - mówię. O b o j e n a m n i e spoglądają, F r a n n i e się u ś m i e c h a . 11

- Bo nigdy nie j a d ł e ś o m l e t ó w L u c a . Wziął p r z e p i s ze strony R a c h e l Ray. Są zabójcze - m ó w i i krzywi się. - K u m a m , siostra. Są d o b r e . J a k i e m a c i e plany na dzi­ siaj? F r a n n i e wzrusza r a m i o n a m i . - N o o . . . lunch. Chyba. P o t e m . . . - Spogląda n a d e m o ­ na i r o z c i ą g a usta w s z e l m o w s k i m u ś m i e c h u . - Myślisz o tym, co ja? W z n o s z ę oczy do sufitu i s p o g l ą d a m g r o ź n i e na L u c a . On opiera się o stół, rzuca mi złośliwe spojrzenie, kiedy F r a n n i e kieruje się do lodówki. - Wyciągnij myśli z rynsztoka, c h e r u b i e . W m u s t a n g u t r z e b a z m i e n i ć olej. L u c o d r y w a się od stołu i p r z e c h o d z i do k u c h n i , gdzie z szafki p o d k u c h e n k ą wyciąga p a t e l n i ę i m i s k ę . F r a n ­ nie podaje jajka, m l e k o i kilka t o r e b e k warzyw z lodówki. Krzątają się po k u c h n i , nic nie mówiąc, ale cały czas się dotykają, c h o c i a ż chyba n i e ś w i a d o m i e . W i d a ć , ż e s ą z e s o b ą b a r d z o związani. I d o s k o n a l e d o p a s o w a n i . Nagle s t w i e r d z a m , że to wygląda zbyt i n t y m n i e . J a k i m c u d e m robienie lunchu m o ż e być i n t y m n e ? Z a c i s k a m zęby, żeby nie j ę k n ą ć . To p o n a d moje siły. M u s z ę stąd spłynąć. - Jeśli m n i e nie potrzebujecie, to chyba pójdę. F r a n n i e o d w r a c a się do m n i e z u ś m i e c h e m . - Na p e w n o nie chcesz o m l e t a ? - p y t a z p o m i d o r e m w ręku. M i m o w o l n i e też się u ś m i e c h a m . - M u s z ę d b a ć o figurę. Przechodzę przez ścianę na korytarz i t a m staję na straży. Sam. J a k zwykle. Zsuwam się na podłogę, siadam oparty plecami o ścianę. Kiedy G a b r i e l wyciągnął m n i e z e szkolenia, żeby z e m n ą osobiście popracować, powiedział, że ma dla m n i e wyjątko­ we zadanie. Z a d a n i e idealne dla m n i e . P o t e m wyjaśnił, że b ę d ę a n i o ł e m s t r ó ż e m F r a n n i e , a ja nie m o g ł e m uwierzyć. 12

Nie byłem d u m n y z tego, jak ją t r a k t o w a ł e m za życia, i nie t ł u m a c z y m n i e fakt, że m i a ł e m siedem lat. Takie z a d a n i e wydawało się d o s k o n a ł e . Ilu ludzi ma szansę naprawić z za­ światów błędy p o p e ł n i o n e w o b e c siostry za życia? N i e w s p o m n i a ł n a t o m i a s t , ż e m o j a siostra k o c h a się w j a k i m ś p o k r ę c o n y m diable. J a k m ó g ł do tego dopuścić? Siedzę więc tu, bezsilnie uderzając głową w ścianę, pod­ czas gdy moja siostra jest t a m - w niebezpieczeństwie. G a ­ briel wyłożył sprawy j a s n o . Nie m o g ę się w t r ą c a ć . Mówi, że to jej życie, jej wybór. Że wszystko się ułoży. N i e wierzę m u . I d e m o n n a p e w n o u d o w o d n i , ż e racja jest p o mojej stronie. To tylko kwestia czasu.

FRANNIE - E k s p e r y m e n t u j e m y z G a b e ' e m z tym moim wpływem - m ó w i ę po lunchu, podając Lucowi p a t e l n i ę do wytarcia. M r u ż y oczy i nawet nie próbuje u k r y ć z a z d r o ś c i w gło­ sie. - Niech z g a d n ę : p ó ź n a noc, a wy s a m i w d o m u . M i m o w o l n i e czuję p o d n i e c e n i e w ż o ł ą d k u i r u m i e n i e c , ale też nieczyste sumienie. Nienawidzę tego. Rzeczywiście m a m nieczyste s u m i e n i e . Ciągle nie o g a r n i a m tego, c o czuję do G a b e ' a . W i e m tylko, że go potrzebuję. Kiedy jest w pobliżu, n i e m a l wierzę, że wszystko się ułoży, a kiedy m n i e dotyka, c a ł a moja p a n i k a jakoś się rozpływa. W s u w a m r ę c e w mydliny i j a k szalona szoruję b r u d n e naczynia. - Czasami. Ale gdyby j e d y n ą osobą, na k t ó r ą działa mój wpływ, był G a b e , to nie na wiele by się on z d a ł . Z t r z a s k i e m odstawia p a t e l n i ę , aż p o d ł o g a drży. Wpa­ truje się w swoje palce, r o z c a p i e r z o n e na blacie. - Szczerze wątpię, czy istnieje cokolwiek, czego byś nie d o s t a ł a od G a b e ' a , gdybyś tylko p o p r o s i ł a . 13

P o d s k a k u j ę , bo to G a b e czyta w m o i c h myślach, nie Luc. A l e p a t r z y n a m n i e t a k j a k o ś dziwnie. W z d y c h a m g ł ę b o k o i chwilę z b i e r a m myśli. - W k a ż d y m r a z i e . . . głównie siedzimy w p a r k u . - Czu­ ję ucisk w klatce piersiowej, kiedy próbuję o p a n o w a ć zde­ n e r w o w a n i e r o d z ą c e się, ilekroć myślę o tej całej g ł u p o ­ cie. - On uważa, że łatwiej w p ł y w a ć na dzieci. A l e m n i e chyba lepiej wychodzi wywoływanie czegoś niż powstrzy­ mywanie. L u c s z a r p n i ę c i e m p o r y w a p a t e l n i ę z blatu. - N o , to d o b r z e wróży pokojowi na świecie. Z j ę k i e m c h o w a m twarz w p o k r y t y c h p i a n ą d ł o n i a c h . - J e s t e m w t y m do niczego. N i e wiem, do czego jego z d a n i e m m a m być zdolna, ale nie u m i e m nawet p r z e r w a ć k ł ó t n i w piaskownicy o w i a d e r k o i ł o p a t k ę . - Z o c z u p ł y n ą mi łzy, co złości m n i e jeszcze bardziej. W tej chwili wszyst­ ko m n i e złości. - Nie u m i e m t e g o zrobić. To nie d z i a ł a . Nie p a t r z ę na niego, kiedy m n i e o d w r a c a i opiera o blat, dociskając swoim gorącym c i a ł e m . - P r z e p r a s z a m , F r a n n i e - mówi g ł o s e m już ł a g o d n y m . - Wiesz, jakie to dla m n i e t r u d n e . . . nie r a d z ę sobie z tymi wszystkimi... uczuciami. Wszystko się ułoży. - P a l c e m pod­ nosi moją twarz za b r o d ę i d ł o n i ą ściera mi mydliny z czoła. - Wszystko. - P o d n o s i brew. - M o ż e s z poćwiczyć na m n i e . S i ą k a m n o s e m i wycieram go o grzbiet d ł o n i . - J u ż ćwiczyłam. U ś m i e c h a się szeroko i p a t r z y po sobie, jakby się upew­ niał, że nic mu nie jest. - P o w i n i e n e m się m a r t w i ć ? O d p o w i a d a m mu bladym uśmiechem. - N i e . J u ż na tobie ćwiczyłam, a ty się nawet nie zorien­ towałeś. Jakbyś był m o i m s z c z u r e m d o ś w i a d c z a l n y m czy j a k o ś t a k . M o j ą pierwszą ofiarą. Jeszcze nie w i e d z i a ł a m , czym jest wpływ, nie wiedzia­ ł a m , że go m a m , a już w y p r ó b o w a ł a m go na L u c u . Oczy­ wiście wtedy nie w i e d z i a ł a m też, że L u c jest d e m o n e m . A l e 14

go p r a g n ę ł a m . B a r d z o . I d o p a d ł a m go, cokolwiek przypad­ kowo zamieniając go w ś m i e r t e l n i k a za p o m o c ą swojego wpływu. Mocniej przyciska m n i e do blatu, a ja nie m o g ę zigno­ rować tego, co się dzieje z m o i m c i a ł e m w k o n t a k c i e z jego ciałem - a m i a n o w i c i e z a m i e n i a się w g a l a r e t k ę . P a t r z ę w jego ż a r z ą c e się c z a r n e oczy i serce mi ł o m o c z e . - I j a k się u d a ł ten e k s p e r y m e n t ? Czuję, jak oblewa m n i e gorąco, chociaż z i m n e mydli­ n y spływają m i p o r ę k a c h . Z a r z u c a m m u t e m o k r e r ę c e na szyję i p a t r z ę , jak się krzywi, gdy z i m n a w o d a cieknie m u p o plecach. - Chyba jeszcze nie wiem. P o s t ę p o w a n i e jest w t o k u . No wiesz... - P r z y t u l a m się do niego m o c n i e j . - Sprawdzę, co się stanie, gdy zrobię to. Jego ciało reaguje, m i ę ś n i e się napinają, o d d e c h przy­ spiesza. U ś m i e c h a m się. - A l b o to. - W s p i n a m się na palce i całuję go w j a b ł k o A d a m a . - Interesująca reakcja - stwierdzam, kiedy z drże­ niem odchyla głowę do tyłu. - M u s z ę to zapisać w swoim pamiętniku. - Wygląda na to, że jeśli robisz coś, co przychodzi ci n a t u r a l n i e , twój wpływ działa bez z a r z u t u . M o ż e p o p r o ­ stu za m o c n o się starasz. - O p u s z c z a głowę i p a t r z y na m n i e , n i e z g ł ę b i o n e c z a r n e oczy wciąż p ł o n ą . N a g l e jed­ n a k się odsuwa. - G d y b y m tylko m ó g ł skończyć to, co za­ częliśmy. Przyciągam go do siebie na powrót, chwytając za pa­ sek dżinsów. - D l a c z e g o nie m o ż e s z ? - Bo kobieta z biblioteki prosiła, żebym do niej zadzwo­ nił o pierwszej. - R u c h e m głowy wskazuje zegar na m i k r o ­ falówce. Jest 12.58. O d p y c h a m go i o d w r a c a m się do zlewu p e ł n e g o naczyń. - A l e z ciebie ż a r t o w n i ś - p o t r z ą s a m g ł o w ą z d e ­ n e r w o w a n a . - Widzisz, jak świetnie d z i a ł a mój wpływ? 15

Nie u m i e m cię nawet skusić, żebyś o d p u ś c i ł r o z m o w ę te­ lefoniczną. Jego dłoń sunie po moim biodrze, zerkam na niego przez r a m i ę . - A l e ż b a r d z o m n i e skusiłaś - m ó w i z d o s k o n a l e szel­ m o w s k i m u ś m i e c h e m . - Jedyny p o w ó d , dla k t ó r e g o m o g ę się t e r a z o p i e r a ć , to świadomość, że gdy skończę, p o d e j ­ miemy p r z e r w a n e zajęcie d o k ł a d n i e w tym samym miejscu. - Ż e b y ś się nie zdziwił. - Oczywiście ma rację. - Ż e b y się nie o k a z a ł o , że p r z e s p a ł e ś . Przez u ł a m e k sekundy wygląda n a p r a w d ę na z m a r t w i o ­ nego. P o t e m twarz mu się rozjaśnia. - P r z e k o n a m y się. - Na jego twarz p o w r a c a zdecydowa­ nie szelmowski u ś m i e c h . L u c siada na k u c h e n n y m krześle, odchyla je i kiwając się na dwóch nogach, dzwoni. Rozłącza się po dziesięciu m i n u t a c h , kiedy ja wstawiam do szafki o s t a t n i e naczynia i stary serwis mojej m a m y . - Z a c z y n a m w s o b o t ę - mówi, opuszczając na z i e m i ę p o z o s t a ł e nogi k r z e s ł a . - Nie m a m pojęcia, dlaczego uważasz, że musisz m i e ć p r a c ę . P r z e c i e ż c a ł ą w i e c z n o ś ć . . . - reflektuję się na wi­ d o k jego szerokiego u ś m i e c h u . - To znaczy r e s z t ę życia mógłbyś się u t r z y m y w a ć z z a s o b ó w na swoich o b ł ą k a n y c h rachunkach bankowych. W p a t r u j e się we m n i e . - Ty też. O d w r a c a m się i i g n o r u j ę d r e s z c z , k t ó r y p r z e c h o d z i m n i e na myśl o tym, j a k a sugestia kryje się w jego słowach. - Nie w e z m ę twoich pieniędzy, L u c . - J u ż to p r z e r a ­ bialiśmy. - Ś w i e t n i e . Ty b ę d z i e s z p r a c o w a ć , a ja m o g ę c a ł y m i d n i a m i przesiadywać w pizzerii albo zostać p o ż y t e c z n y m członkiem społeczeństwa. - Tak p e w n i e byłoby lepiej - przyznaję. L u c r o z p r a s z a ł m n i e swoją o b e c n o ś c i ą . Pierwszy ty­ dzień w nowej p r a c y w s p o m i n a m j a k o d o ś ć ciężki, a już 16

a p o g e u m n a s t ą p i ł o , gdy R i c c o k a z a ł m i płacić z a pizzę, która ześliznęła mi się z tacy na p o d ł o g ę . P r z e w i e s z a m ścierkę przez k u r e k i o d w r a c a m się do Luca. - Gdybyś całymi d n i a m i przesiadywał w pizzerii, R i c ­ co p e w n i e kazałby cię aresztować za p r z e ś l a d o w a n i e m n i e i o d s t r a s z a n i e klientów. Ciągle jeszcze ci się zdarzają róż­ ne m r o c z n e rzeczy, p a m i ę t a j . Z a m k n ę l i b y cię i wyrzucili klucze. - A skoro mowa o kluczach... - Wsuwa d ł o ń do kieszeni i wyciąga lśniący srebrny p r z e d m i o t . P o d n o s i w górę, a ten migocze w słabym świetle. - To do m i e s z k a n i a . W i e m , że to tylko na kilka miesięcy, ale chcę, żebyś m o g ł a wchodzić, kiedy zechcesz. Siadam mu na kolanach. - Chyba to w ł a ś n i e robię. - N i e będziesz m u s i a ł a p u k a ć . - Obejmuje m n i e i przy­ ciąga do siebie. - Nie boisz się, że wejdę, kiedy będziesz robił coś, cze­ go nie p o w i n i e n e ś ? - T a k i e rzeczy c h c i a ł b y m r o b i ć tylko z j e d n ą o s o b ą i jesteś n i ą ty. - G d y wsuwa d ł o ń p o d m o j ą koszulkę, na jego twarzy maluje się j e d n o z n a c z n a sugestia. - A ty już tu będziesz. Przyciskam swoje u s t a do jego ust, a moje serce przy­ spiesza d w u k r o t n i e . L u c z a c z y n a m i ś c i ą g a ć k o s z u l k ę przez głowę. - N i e przeszkadzajcie sobie... - głos G a b e ' a od drzwi przeraża mnie śmiertelnie. O d w r a c a m się. Stoi o p a r t y o framugę, w całej swojej anielskości: p r o m i e n n y u ś m i e c h , p l a t y n o w e loki i o b ł ą ­ k a ń c z o p i ę k n e niebieskie oczy na silnej, opalonej twarzy. Taki wygląd p o w i n i e n być zakazany. Luc wzdycha z frustracją i opuszcza mi koszulkę. - N a m i ł o ś ć n i e b o s k ą , c o w a m dolega, n i e b i a ń s k i e stwory? Nie m o ż e c i e się nauczyć, że t r z e b a p u k a ć ? 17

- I wyrzec się przedstawienia? - U ś m i e c h a się do m n i e , gdy s z a m o c z ę się z koszulką. U w a l n i a m się od L u c a i wstaję. - J a k na a n i o ł a niezły z ciebie perwers - m ó w i L u c . G a b e opiera się o ścianę i wsadza ręce do kieszeni dżin­ sów. - S ą rzeczy, d l a k t ó r y c h w a r t o z r z u c i ć s k r z y d ł a . - U ś m i e c h z n i k a , a niebieskie oczy świdrują m n i e na wy­ lot. - W k a ż d y m razie, t a k n a p r a w d ę p r z y s z e d ł e m się p o ­ żegnać. - P o ż e g n a ć ? - p a n i k a stale o b e c n a w moich trzewiach ujawnia się w m o i m głosie. C h o c i a ż czuję się z jej p o w o d u w i n n a , nic nie p o r a d z ę , że moje serce ł o m o c z e , kiedy on t a k n a m n i e patrzy. Jakby widział moją duszę. L u c z a u w a ż a moje z a k ł o p o t a n e spojrzenie i kolor p o ­ liczków. Wstaje z k r z e s ł a i g n i e w n i e p a t r z y na G a b e ' a . - Ż e b y cię aby drzwi nie walnęły w d u p ę na o d c h o d n y m . - Nie użyję drzwi, chłopczyku. - W o l n y m k r o k i e m zbli­ ża się do m u r a l u Luca. - Wiesz, że t e r a z grasz dla przeciw­ nej d r u ż y n y ? Musisz coś z tym zrobić. - P r z e s u w a p a l c e m p o z m ą c o n e j , p o m a r a ń c z o w o z ł o t e j , stopionej powierzchni Jeziora Ognia. - E j , m o ż e s z z a b r a ć d i a b ł a z P i e k ł a , ale P i e k ł a z diabła nie wytrzebisz. - Szeroki u ś m i e c h L u c a sprawia, że moje serce ł o m o c z e j a k szalone. G a b e p r z e s u w a wzrok n a m n i e . - Nic ci nie b ę d z i e , F r a n n i e - m ó w i . A ja t r o c h ę w tej chwili żałuję, że on jest w mojej głowie, że czyta w m o i c h myślach. Że wie, co do niego czuję, c h o c i a ż ja s a m a nie wiem. Nagle j e d n a k d o c i e r a do m n i e , co powiedział. Moje dy­ goczące serce przyspiesza, gdy o g a r n i a m n i e p r z e r a ż e n i e na myśl o odejściu G a b e ' a . - Nie m o ż e s z odejść - tylko tyle u m i e m powiedzieć, żeby g ł o s e m nie z d r a d z i ć ogarniającej m n i e histerii a n i drżenia. 18

Przysuwa się i o d g a r n i a mi włosy z twarzy. - T a k lepiej. D l a wszystkich - dodaje, zerkając na L u c a . -A l e . . . - Będziesz w d o b r y c h rękach, F r a n n i e . P o d r ę k ą masz M a t t a , a L u c . . . - Z a c i s k a zęby i m r u ż y oczy n i e m a l n i e d o ­ strzegalnie. - L u c nie pozwoli, żeby coś ci się s t a ł o . L u c , zauważywszy wyzwanie w głosie G a b e ' a , p o d c h o ­ dzi i obejmuje m n i e r a m i e n i e m . - To p r a w d a , nie pozwolę. Wysuwam się z objęć L u c a i p r z y s u w a m do G a b e ' a . - Dlaczego? Podnosi rękę, chłodnymi opuszkami palców muska moją szczękę. W d y c h a m jego c h ł o d n y zimowy blask i czu­ j ę się spokojniej o d s a m e g o s t a n i a przy n i m . O d p o w i a d a g ł o s e m cichym i niskim, p r z e z n a c z o n y m tylko dla m n i e . - To n a p r a w d ę niezbyt m ą d r z e z mojej strony s p ę d z a ć za d u ż o czasu w p o b l i ż u ciebie, F r a n n i e . -A l e . . . - Oboje jesteście o z n a c z e n i dla Nieba, a jeśli b ę d z i e c i e musieli wyjechać, wasze niebiańskie osłony was ukryją. Do tego M a t t b ę d z i e czuwał. B ę d z i e d o b r z e . A l e j a nie m o g ę tu zostać. - O p u s z c z a wzrok. P r z e ł y k a m wielką g u l ę w gardle. - D o b r a . - W i e m , że ma rację, bo przecież nie bez p o ­ wodu boję się odwrócić i spojrzeć na Luca. C h o ć b a r d z o go kocham, czuję też j a k ą ś silną więź z G a b e ' e m . L u c to moje serce i d u s z a , ale G a b e t o m o j a o p o k a . O b e j m u j ę go, p o czym się odsuwam, a łzy zbierają mi się p o d powiekami. C o ­ fam się, r a m i ę L u c a znowu obejmuje m n i e w talii, ale j a k o ś mniej władczo. S p o g l ą d a m na niego, wiedząc, co zobaczę, ale jego oczy są ł a g o d n e i p e ł n e współczucia. Ściska m n i e delikatnie i posyła pokrzepiający uśmiech. O d w r a c a m się do G a b e ' a i wbijam w z r o k w jego niebie­ skie oczy, b e z k r e s n e j a k n i e b o . - No to kiedy się zobaczymy? - B ę d ę c z a s a m i sprawdzał, co u ciebie. 19

- Obiecujesz? - W i e m , j a k rozpaczliwie to b r z m i , ale m a m to w nosie. G ł o w ę dalej m a opuszczoną, p a t r z y tylko n a m n i e spod długich białych rzęs. - Obiecuję. - J e g o u s t a się nie poruszają, ale przysię­ g a m , ż e słyszę, j a k dodaje: „ Z a w s z e b ę d ę p r z y t o b i e " . K i w a m głową i p r z e ł y k a m łzy. O t w i e r a m u s t a , ale b r a k mi słów, więc je z a m y k a m . Tylko moje oczy m ó w i ą to, co nie z o s t a ł o wypowiedziane. I wiem, że on to widzi, bo oczy z a c h o d z ą mu m g ł ą , po czym p r z e ł y k a ślinę i znika. - P r z e p r a s z a m , F r a n n i e - mówi Luc, przyciągając m n i e do siebie. - S t a r a m się nie być zazdrosny, z r o z u m i e ć wa­ szą więź... - To nie twoja wina. - P r z y t u l a m go m o c n i e j . J a k on miałby z r o z u m i e ć coś, co jest n i e p o j ę t e dla m n i e ? P o d n o s i r ę k ę do mojej twarzy i przyciąga m n i e do poca­ ł u n k u . D e l i k a t n i e dotyka u s t a m i moich warg, jakby się bał, że m n i e uszkodzi. Wbijam palce w jego włosy i przyciągam go mocniej, ale to trwa tylko sekundę. O d s u w a m się zawsty­ d z o n a . S z u k a m w jego p o c a ł u n k u czegoś, czego w n i m nie m a . Czegoś, co p o c z u ł a m tylko w i n n y m p o c a ł u n k u . B ę d ę musiała znaleźć nowy sposób na ukojenie nerwów. Ignoruję p y t a n i e wyzierające z oczu Luca, kiedy p a t r z y n a m n i e z e ściągniętymi brwiami. - P o m o ż e s z mi z m i e n i ć olej p r z e d p r a c ą ? Po jego z r e z y g n o w a n y m w e s t c h n i e n i u poznaję, iż wie, że m y ś l a ł a m o G a b i e , a ja n i e n a w i d z ę siebie za to, że nie u m i e m tego u k r y ć . - Twoje życzenie jest dla m n i e r o z k a z e m - o d p o w i a d a . - O której m a s z być u R i c c a ? - O trzeciej. Z e r k a n a zegar kuchenny. - No to lepiej się zabierzmy do roboty. M a s z wszystko? - W b a g a ż n i k u . - Wyciągam klucze z kieszeni, z nie­ ś m i a ł y m u ś m i e c h e m potrząsając - t e r a z już d w o m a klu­ c z a m i zwisającymi z b r e l o c z k a w postaci króliczek łapki. 20

U ś m i e c h a się też i bierze m n i e za r ę k ę , by p o p r o w a ­ dzić do drzwi. - Z a p o m n i a ł e m s p r a w d z i ć , czy twój k l u c z p a s u j e - mówi. - Ty to zrób. Wychodzimy na korytarz i w s u w a m nowy, lśniący klucz w z a m e k drzwi, k t ó r e z a m y k a m y za sobą. G d y go wycią­ gam, czuję, j a k L u c przyciska m n i e od tyłu, r ę k o m a s u n ą c delikatnie po mojej talii i brzuchu. Jego usta muskają m n i e po policzku i uchu, do k t ó r e g o szepcze: - Jesteśmy r a z e m , F r a n n i e . Wszystko b ę d z i e d o b r z e . O b r a c a m się w jego r a m i o n a c h i z n o w u go całuję, tym r a z e m p r a g n ą c tylko jego. C i e p ł o jego p o c a ł u n k u rozlewa się we m n i e , aż z a c z y n a m p ł o n ą ć . Przesuwam palcem po bliźnie, k t ó r ą zostawił mu na p o l i c z k u B e h e r i t , w z d r y g a m się i myślę, j a k niewie­ le brakowało, żebym go straciła. C h c ę mu powiedzieć, jak b a r d z o mu u f a m i że wiem, iż zrobi dla m n i e wszyst­ ko. U d o w o d n i ł t o , kiedy ryzykował życiem, ratując m n i e p r z e d B e h e r i t e m . C h c ę m u p o w i e d z i e ć , ż e j a też z r o b i ę dla n i e g o wszystko. A l e g u l a w g a r d l e n i e p o z w a l a mi wydobyć słów. O d w r a c a m się tylko d o d r z w i , m r u g a m p o w i e k a m i , żeby się n i e r o z p ł a k a ć , o t w i e r a m z a s u w y i wciągam go do m i e s z k a n i a . Prowadzę go do łóżka, p o t e m przyciągam do siebie w ko­ lejnym p o c a ł u n k u . P a d a m y na pościel i c h c ę już tylko się w n i m zatracić - przez chwilę nie myśleć o niczym. Kiedy jednak sięgam do guzika jego spodni, on splata palce z m o ­ imi, podnosi moją dłoń do ust i całuje wierzch moich palców. - Nie tak, F r a n n i e . Nasz pierwszy r a z nie wydarzy się z jego p o w o d u . - To nie z jego p o w o d u . C h c ę po p r o s t u być bliżej. - A l e kiedy t o mówię, nie m a m stuprocentowej pewności, ż e t o prawda, bo t a m t e niebieskie oczy i olśniewający u ś m i e c h wciąż są w mojej głowie. Czuję d z i u r ę w sercu w miejscu, które o n p o w i n i e n zajmować. J u ż t ę s k n i ę z a G a b e ' e m . - N i e d ł u g o - mówi L u c . - Ale nie t e r a z . 21

MATT G a b r i e l m n i e w e wszystko w p r o w a d z i ł , z a n i m p r z e z ścianę wszedł do mieszkania Luca. Z o s t a ł e m sam. Już chciałem ruszyć za n i m , ale g e s t e m n a k a z a ł mi zostać na k o r y t a r z u . Powiedział, że p o t r z e b u j e pobyć chwilę z F r a n nie s a m n a sam. Nie m a m pojęcia, j a k z a m i e r z a ł t o osiąg­ nąć w o b e c n o ś c i d e m o n a . N i e d ł u g o p ó ź n i e j wyszła F r a n n i e z d e m o n e m . Wyglą­ d a ł a n a m o c n o w s t r z ą ś n i ę t ą . A l e o n coś d o niej wyszeptał i z n o w u z n i k n ę l i za d r z w i a m i . A ja tu siedzę od t e g o czasu, zastanawiając się, o co im chodzi, całej trójce. G a b r i e l jest D o m i n a c j ą . N a l e ż y d o najpotężniejszych w Niebie. Trzeci rząd po Bogu. A l e kiedy widzę go w obec­ ności F r a n n i e , wszystko w n i m się z m i e n i a - łagodnieje. Z r o b i ł b y dla niej wszystko. I to spojrzenie jego oczu, kiedy mi powiedział, że o d c h o d z i . . . K a t u s z e . Przysiągłbym, że się w niej z a k o c h a ł , ale wiem, że to niemożliwe. Czy o n m o ż e j ą k o c h a ć ? A n i o ł y k o c h a j ą wszystkich. Tak to z n a m i jest. A l e . . . n o . . . czy to coś więcej? Czy on ją kocha naprawdę? Ciągle się z a s t a n a w i a m , gdy F r a n n i e z d e m o n e m z n o ­ wu w y c h o d z ą na k o r y t a r z . I d ę za n i m i do s c h o d ó w i dalej w d ó ł , oni r a m i ę w r a m i ę . J u ż jesteśmy na dole, gdy otwie­ rają się drzwi p r o w a d z ą c e na parking. F r a n n i e je przytrzy­ muje i p r z e p u s z c z a stos p u d e ł na nogach. P u d ł a w p a d a j ą na nią, g ó r n e się ześlizguje, odsłaniając t w a r z dziewczyny. Jest m n i e j więcej w n a s z y m wieku, ale wyższa od F r a n n i e , p a s m a czekoladowych włosów o p a d a j ą na jej zielone oczy. - K u r d e , p r z e p r a s z a m - mówi w chwili, gdy p u d ł o leci w d ó ł . D e m o n je chwyta, z a n i m d o t y k a o n o p o d ł o g i . - Z ł a p a ł e m - oznajmia. - D o k ą d idziesz? - Dwieście o s i e m n a ś c i e - o d p o w i a d a dziewczyna. On zerka na Frannie. - Pomożemy? 22

- P e w n i e . - F r a n n i e chwyta p u d ł o ze stosu. - W p r o ­ wadzasz się? - Tak - odpowiada zielonooka, odwracając wzrok. - Dzięki, ale nie musicie mi p o m a g a ć . C h y b a d o k ą d ś szli­ ście. - N i c w a ż n e g o . Olej m o ż e p o c z e k a ć - o r z e k a F r a n n i e i z a w r a c a na schody. L o k a l n u m e r 218 sąsiaduje z m i e s z k a n i e m L u c a . Pa­ trzę, j a k c a ł a trójka t a r g a p u d ł a z k a n a p y p o w g n i a t a n e g o , d r a p i e ż n i e p o m a r a ń c z o w e g o forda p i k a p a dziewczyny n a schody i dalej. Na trzy razy z a n o s z ą c a ł o ś ć . Dziewczyna ściera z czoła p o t r ę k a w e m szarej bluzy. - M u s z ę iść do p r a c y - mówi F r a n n i e . - D a s z j u ż so­ bie r a d ę ? Dziewczyna p a t r z y w p o d ł o g ę , unikając w z r o k u F r a n ­ nie. - J a s n e . . . niewiele tego m a m . Z e r k a m n a m a ł y stos k a r t o n ó w n a ś r o d k u pokoju. Jeśli to wszystkie jej rzeczy, to ma rację. P a t r z ę , j a k się r o z g l ą d a p o p o k o j u . O p r ó c z szafek w k u c h n i , p o m a l o w a n y c h na r a d o s n y m a n d a r y n k o w y ko­ lor, t r o c h ę tu przygnębiająco. Z w y k ł a o t w a r t a p r z e s t r z e ń z łuszczącymi się s z a r y m i ś c i a n a m i . T a k j a k w m i e s z k a n i u L u c a , w i e l k i e o k n o w y c h o d z i n a p a r k i n g . G ó r n a szyba p ę k ł a w s k o m p l i k o w a n ą pajęczynę. Wygląda, jakby przy najlżejszym d o t k n i ę c i u m i a ł a się r o z p r y s n ą ć na setki ka­ wałków. P o d ścianą, na p r a w o od o k n a stoi zniszczona zie­ lona k a n a p a z wielkim r o z d a r c i e m w środkowej p o d u s z c e , z którego b u c h a na p o d ł o g ę stos p i a n e k . Jeśli się t a k r o ­ zejrzeć, to t r u d n o z r o z u m i e ć błysk ekscytacji we w z r o k u nowej sąsiadki. M o i m z d a n i e m tu jest przygnębiająco, a to wiele mówi, bo g e n e r a l n i e anioły nie bywają przygnębione. F r a n n i e wyciąga r ę k ę . - Ja j e s t e m F r a n n i e , a to L u c . Dziewczyna n i e p e w n i e przyjmuje uścisk. - Lili. 23

P o c h y l a głowę, j a k b y j ą k r ę p o w a ł o , ż e znajduje się w centrum zainteresowania. - A skąd jesteś? - p y t a F r a n n i e . - O c h . . . h m . . . w zasadzie z n i k ą d . P r z e p r o w a d z i ł a m się tutaj, bo j e s i e n i ą idę na Stanowy. Tu z n a l a z ł a m najbliższe m i a s t a l o k u m , n a k t ó r e było m n i e stać. - N o , to ja j e s t e m za ścianą, gdybyś czegoś p o t r z e b o w a ­ ł a . . . - mówi L u c , ruszając z F r a n n i e do drzwi. - Dzięki. - Dziewczyna p r z e g a r n i a d ł o n i ą włosy, odsu­ wając wilgotne p a s m a z czoła, i na chwilę zerka mi w twarz. D o b r z e , ż e j e s t e m niewidzialny, b o gdy tylko d e m o n i F r a n n i e znikają na k o r y t a r z u , ja, o dziwo, nie m o g ę się ruszyć. Nie o d r y w a m od niej w z r o k u . Wygląda inaczej niż wszyscy, których do tej pory widziałem. A l b o czułem. W jej duszy jest coś całkowicie obcego. N i e m o g ę jej za b a r d z o odczytać. M a m tylko s t r z ę p k i - umykające odczucia. Jest w niej c i e m n a s t r o n a , a jej dusza z o s t a ł a już o z n a c z o n a dla P i e k ł a , ale jest też s t r o n a z r a n i o n a , błagająca o p o m o c . I coś w tych zielonych o c z a c h sprawia, że to ja w ł a ś n i e chciałbym jej p o m ó c . T a k m n i e h i p n o t y z u j e , ż e z a p o m i n a m się i n i e usu­ w a m się w p o r ę z drogi, gdy o n a r u s z a do drzwi, żeby je z a m k n ą ć . Kiedy p r z e c h o d z i p r z e z e m n i e , czuję falę... cze­ goś. Pożądania? T a k myślę. Dygoczę, gdy przeszywa m n i e p r ą d , p o t e m o b r a c a m się i p a t r z ę , j a k o n a z a m y k a drzwi i rygluje je. N a g l e p r z y c h o d z i m i d o głowy, ż e j e s t e m p o niewłaści­ wej stronie drzwi. Te z a m k i mają n i k o g o nie wpuszczać. Wycofuję się, ale d o p i e r o po chwili w a h a n i a p r z e c i s k a m się przez ś c i a n ę na k o r y t a r z . Te oczy. C o ś w nich jest. P r z y s u w a m się bliżej i w y c i ą g a m r ę k ę do jej twarzy, czując się j a k ć m a z niewyjaśnionych przyczyn przycią­ g a n a do ognia. M u s z ę jej d o t k n ą ć . Ale nie z d ą ż a m - o n a o d w r a c a się i r u s z a do k a r t o n ó w . O niebiosa. Co ja wyprawiam? 24

Potrząsam głową, p o t e m p r z e c h o d z ę przez ścianę i przez d ł u g ą chwilę po p r o s t u stoję na k o r y t a r z u , usiłując wziąć się w garść. Co to było? Nigdy wcześniej nie c z u ł e m takiego p r a g n i e n i a - czyste p o ż ą d a n i e , poruszające j a k i m ś zwierzęcym pierwiastkiem mojej istoty. Oddychając głębo­ ko, p o d s k a k u j ę kilka razy, by o t r z ą s n ą ć się z napięcia, ale ciągle j e s t e m nie do k o ń c a sobą, kiedy się p r z e m i e s z c z a m na tylne siedzenie s a m o c h o d u F r a n n i e . Pozostaję niewi­ dzialny, gdy o n a wyjeżdża z p a r k i n g u , i d o p i e r o w p o l o w i e ulicy, gdy wiatr wydmuchuje mi o p a r y z głowy, p o z w a l a m , by F r a n n i e i d e m o n m n i e zobaczyli. - M i ł o , że do n a s dołączyłeś - mówi on, kiedy sięgam po pas, żeby się przypiąć. O p a d a m na oparcie. Ciągle czuję się t r o c h ę roztrzęsio­ ny po tym, co się stało u Lili. - A co myślicie o tej dziewczynie? D e m o n zerka na m n i e z u k o s a . - C ó ż . . . chyba jest dziewczyną. S p o g l ą d a m s p o d e łba. - B a r d z o śmieszne. C h o d z i mi o to, że o n a się wydaje... nie w i e m . . . jakby p o t r z e b o w a ł a p o m o c y czy coś? F r a n n i e p a t r z y n a m n i e w e wstecznym lusterku. - M o ż e . Wydaje się b a r d z o n i e ś m i a ł a i jakby przestra­ szona. B ę d ę m i a ł a n a n i ą oko. Ja też.

ROZDZIAŁ 2

Kuchnia nie z tej ziemi

FRANNIE Z a n i m w r ó c i ł a m do d o m u i p r z e b r a ł a m się w u l t r a o b cisłą k o s z u l k ę służbową, s p ó ź n i ł a m się do pracy. A R i c c o nie pozwoli mi o tym z a p o m n i e ć . D e l a n i e , najlepsza przyjaciółka mojej siostry M a g g i e - nadzwyczajna sprzątająca ze stołów - stoi o b o k R i c c a p r z y kasie. D ł u g i e c z a r n e włosy ma z w i ą z a n e w k o ń s k i ogon, w szarych oczach migocze iskierka. - Cześć, F r a n n i e - mówi, po czym zerka na R i c c a i t r o ­ chę się kuli, a wreszcie podchodzi do dystrybutora napojów. R i c c o p a t r z y na m n i e s p o d e łba, twarz o włoskich ry­ sach ma c h m u r n ą i p o s ę p n ą . A l e ja nie b i o r ę tego do sie­ bie. Z d ą ż y ł a m już rozgryźć, że R i c o nienawidzi wszystkich swoich p r a c o w n i k ó w . Jest p r z e k o n a n y , ż e b e z w z g l ę d n i e go o k r a d a m y . - M a s z przyjęcie u r o d z i n o w e o trzeciej trzydzieści - oświadcza. Świetnie. D z i e c i a k i z p i e k ł a r o d e m i z e r o napiwków. Patrzy p o n a d m o i m r a m i e n i e m i na jego twarzy pojawia się u ś m i e c h - n a g l e widać cały g a r n i t u r krzywych, zafar­ bowanych k a w ą zębów. W y r z u c a pięść w powietrze, odsła­ niając wielkie ż ó ł t e plamy p o d p a c h a m i białej bluzy szefa. - Un toro! - w o ł a do L u c a , czekając na żółwika. Chyba więc j e d n a k nie m a nic przeciwko t e m u , żeby Luc tu przesiadywał. 26

- Un toro? - p y t a m . Cyniczny uśmieszek wykrzywia usta L u c a , który k r ę c i głową. Z e r k a m na R i c c a , a on ciągle się szczerzy do L u c a , ale len mi nie o d p o w i a d a . P e w n i e chodzi o laski, k t ó r y m się p o d o b a . Bo się p o d o b a . P a t r z ę , j a k idzie do swojego stałe­ go boksu w głębi, i widzę, że jedyni o b e c n i goście - cztery gimnazjalistki grające w kącie na a u t o m a c i e - natychmiast podążają do boksu obok. S t w i e r d z a m , że w g a p i a m się w L u c a o d u r z o n a , kiedy głos R i c c a wyrywa m n i e z zadumy. - Widzę, że b a r d z o cię cieszy ten kinderbal. M o ż e przy­ dzielę ci c a ł ą resztę. - Wszystko mi j e d n o - r z u c a m i kieruję się do lady, za k t ó r ą p r z e c h o d z i z d z b a n k i e m wody D a n a , j e d y n a kelner­ ka, której się R i c c o nie pozbył. Biorę g ł ę b o k i w d e c h i usiłuję p o z b i e r a ć myśli. - Dzisiaj ż a d n e j pizzy na p o d ł o d z e - m ó w i ę na głos, zawierając z e s o b ą u m o w ę . M u s z ę się s k u p i ć . A l e j u ż w i e m , ż e t o n i e z d a się n a n i c . S e r c e m n i e b o l i i n i e m o g ę p o z b y ć się G a b e ' a z m y ś l i . N i e w i e r z ę , ż e n a ­ prawdę odszedł... a jednocześnie wiem, że to prawda. N i e czuję g o . N i e z d a w a ł a m s o b i e sprawy, j a k w a ż n ą c z ę ś c i ą mojej o s o b y się s t a ł , d o p ó k i tej c z ę ś c i n i e za­ b r a k ł o . B i o r ę kolejny g ł ę b o k i w d e c h i d ł u g o w y p u s z ­ c z a m p o w i e t r z e , o d w r a c a j ą c się d o L u c a . N a t y c h m i a s t d o p a d a m n i e z n o w u p o c z u c i e winy. - Słusznie, że go pilnujesz. Wiążę swój k r ó t k i c z a r n y f a r t u c h i o d w r a c a m się do Dolanie, k t ó r a s t a n ę ł a za m n ą . Na jej twarzy w i d z ę szel­ mowski u ś m i e c h , kiedy głową wskazuje b o k s o b o k mojego c h ł o p a k a . D a n a stawia d z b a n e k na stoliku, a gimnazja­ listki k ł ó c ą się, k t ó r a b ę d z i e siedziała p l e c a m i do L u c a . Trzy wciskają się na j e d n o siedzenie, zostawiając n a d ą s a ną pryszczatą dziewczynę z a p a r a t e m korekcyjnym, żeby siedziała t y ł e m do sąsiada. 27

D e l a n i e w z r u s z a r a m i o n a m i i ze ścierką w r ę k u p o d ­ chodzi do stolika obok.

LUC Jeszcze się nie zdecydowałem, czy powiedzieć F r a n n i e , że pracuje dla chochlika. O b s e r w u j ę go u w a ż n i e i na razie wydaje mi się nieszkodliwy. Nie jestem pewien, czy w ogóle wie, k i m jest. P o d o b n i e jak ich anielscy przeciwnicy, nefilimowie, chochliki są ś m i e r t e l n e , jeśli więc nie o d z i e d z i c z ą żadnej zauważalnej mocy p o swoim diabelskim rodzicu, m o g ą się nigdy nie dowiedzieć, k i m są. A l e mają p e w n e charakterystyczne oznaki. Zawsze delikatnie p a c h n ą siarką. Z a słabo dla ludzkie­ go nosa, ale mój to jeszcze wyczuwa. Z a d a j ą c się z M a t t e m , o d k r y ł e m , że nie tylko chochli­ ki mają w i d o m e o z n a k i . A n i o ł y nie rzucają o s t r o zaryso­ w a n e g o cienia. Ich cienie zawsze są t r o c h ę n i e o s t r e przy krawędziach. Jeśli więc nie jest c a ł k i e m c i e m n o , łatwo je wyłuskać z o t o c z e n i a . D e m o n y jeszcze łatwiej. Nigdy nie są w stanie całkowicie u k r y ć blasku swoich oczu. Z a w s z e jest go c h o ć t r o c h ę , co łatwo zauważyć, jeśli k t o ś ma d o ­ świadczenie - a ja m a m . W s u w a m się w kąt, p l e c a m i do ściany, i k ł a d ę n o g ę na ławie. P o d c h o d z i D e l a n i e i wyciera stolik b r u d n ą s z m a t ą , osiągając efekt gorszy od wyjściowego. - Cześć, Luc. Przychodzicie j u t r o do G a l l a g h e r ó w p o ­ słuchać, j a k g r a m y ? - pyta, siadając naprzeciwko m n i e . - No p e w n i e . - Świetnie. Ma być jakiś łowca talentów. Gdyby k t o ś pytał, p o w i e d z , ż e p r z y s z e d ł e ś n a s p o s ł u c h a ć . - Zrobicie karierę? Będziecie p a m i ę t a ć o dawnych f a n a c h , gdy j u ż w y l e g n i e c i e n a z a p e ł n i o n e s t a d i o n y ? D e l a n i e unosi kącik ust w sarkastycznym u ś m i e c h u . - Chciałabym. 28

Wolnym k r o k i e m p o d c h o d z i F r a n n i e z n o t e s e m i dłu­ gopisem w ręku. - C z y m m o g ę p a n u służyć? - mruczy. D e l a n i e u ś m i e c h a się do niej szeroko i wstaje zza sto­ lika. - Nara. - C h c i a ł b y m coś - p o c i e r a m s t o p ą z e w n ę t r z n ą s t r o n ę u d a F r a n n i e - czego nie ma w karcie. Patrzy s p o d e łba, ale się nie odsuwa. - G d z i e ta o c h o t a była p r z e d g o d z i n ą ? - Myślałem o c h e e s e b u r g e r z e - z t r u d e m u k r y w a m chi­ chot, kiedy o n a p r z e w r a c a o c z a m i . - Kawałek tekturowej pizzy z serem, już podaję - mówi, notując zamaszyście w notesie. M i m o w o l n i e u ś m i e c h a m się, p a t r z ą c , j a k F r a n n i e wra­ ca za ladę. O d d y c h a m g ł ę b o k o , z t r u d e m o d r y w a m od niej wzrok i r o z g l ą d a m się po restauracji. Z tego p u n k t u obserwacyjnego widzę d o k ł a d n i e c a ł e w n ę t r z e lokalu - w tym c h o c h l i k a za ladą. Wykorzystuję okazję, by mu się przyjrzeć, p o d c z a s gdy F r a n n i e p r z y p i n a moje z a m ó w i e n i e w o k i e n k u k u c h n i . R i c c o coś t a m robi z kasą, w jego oczach i na całej twarzy widać bezgranicz­ ną chciwość. Z a s u w a szufladę w chwili, gdy otwierają się drzwi. P o d n o s i w z r o k wyczekująco - ale jego t w a r z z a r a z nieruchomieje w p r z e r a ż e n i u . Włosy m i stają n a k a r k u . P o s e k u n d z i e j u ż wiem dla­ czego. Rhenorian. Może j e d n a k u ł a m e k szóstego zmysłu pozostał mi w stanie człowieczeństwa. Nawet n a e k s - d e m o n i e robi g r o ź n e w r a ż e n i e . P o n a d dwa m e t r y w z r o s t u i góra m i ę ś n i w większości śmiertel­ ników budzi nieziemski strach. Przeczesuje d ł o n i ą długie c i e m n o o b e r ż y n o w e włosy i o s t r o ż n i e p r z e s t ę p u j e p r ó g . Kiedy m n i e dostrzega, m r u ż y oczy, a szyderczy u ś m i e c h rozlewa mu się na okrągłej twarzy. Dziewczęta przy stoliku 29

o b o k m n i e c i c h n ą nagle, kiedy p o d c h o d z i z a m a s z y s t y m k r o k i e m i wciska p o t ę ż n e ciało na miejsce n a p r z e c i w k o mnie. - Lucyfer. J a k a m i ł a n i e s p o d z i a n k a . M a m o c h o t ę chwycić F r a n n i e i uciekać. Ale za p ó ź n o n a to. O c h r o n a c h o d z i s t a d a m i . R h e n o r i a n n a p e w n o m a na z e w n ą t r z swoich pachołków. I m u s z ę wiedzieć, co on wie - dlaczego tu jest. - R h e n o r i a n - k i w a m głową. - Z tą n i e s p o d z i a n k ą chyb a b y m się nie zgodził. O g r o m n y u ś m i e c h powoli rozlewa mu się na wielkiej d e m o n i c z n e j twarzy. - No więc j a k to zrobimy? - H m m . . . najpierw zajrzysz do k a r t y - mówię, przesu­ wając m e n u po stole - a kiedy j u ż się zdecydujesz, kelner­ ka przyjdzie o d e b r a ć z a m ó w i e n i e . - Z e r k a m na F r a n n i e i D a n ę , k t ó r e przyglądają się n a m zza lady. W e s o ł o ś ć z n i k a z jego twarzy, ale u ś m i e c h nie. - Z a w s z e lubiłeś b ł a z n o w a ć , Lucyferze, ale t y m r a z e m się nie wykpisz. - D o b r a . W i ę c ty mi p o w i e d z , jak to zrobimy. - Zależy. Wersja łatwa: wstajesz i wychodzisz ze m n ą na zewnątrz, skąd p r z e m i e s z c z a m y się do P i e k ł a na twój p r o ­ ces. Wersja t r u d n a : c h w y t a m cię i wyciągam na zewnątrz, skąd p r z e m i e s z c z a m y się do P i e k ł a na twój p r o c e s . - H m m . W i d z ę j e d n ą rysę n a twoim n i e s k a z i t e l n y m planie. Pochyla się ku m n i e . - A mianowicie? - O czym myślę? Jego t w a r z ciemnieje w namyśle. - Nie wiem. C h r o n i cię jakieś p r z e k l ę t e pole czy coś. - Wysil się b a r d z i e j , R h e n . Z e r k a m na F r a n n i e stojącą za b a r e m na d r u g i m k o ń c u p o m i e s z c z e n i a , j a k u g i n a się p o d j a k ą ś n i e w i ­ d o c z n ą siłą. M a t t . O d d y c h a m z u l g ą , w i e d z ą c , ż e o n a 30

znajduje się w jego p o l u . I t a k j e d n a k nie o d r y w a w z r o ­ k u o d R h e n o r i a n a , m a n a p i ę t e m i ę ś n i e szczęki. Z n a m t o s p o j r z e n i e . Z a s t a n a w i a się, j a k g o p o k o n a ć . P a t r z ę jej w oczy i n i e m a l n i e d o s t r z e g a l n i e k r ę c ę g ł o w ą . R h e n o r i a n jest s k o n c e n t r o w a n y n a m n i e i n i e c h t a k z o s t a ­ nie. C h y b a w o g ó l e n i e m a p o j ę c i a , ż e F r a n n i e t o waż­ niejszy cel. O n a patrzy na m n i e gniewnie, a kiedy o d w r a c a m się znowu do R h e n o r i a n a , widzę na jego twarzy wyraz irytacji. - Nic nie m o g ę o d c z y t a ć . Z u p e ł n i e jakbyś był człowie­ kiem czy coś. L e k k o p o c h y l a m ku n i e m u głowę i p o d n o s z ę brew. G a p i się n a m n i e s e k u n d ę pytająco. N a g l e j e g o oczy otwierają się szeroko, zrywa się, p r z e w r a c a na m n i e stolik. Karty d a ń l e c ą w powietrze, - C o , u diabła?! Z e r k a m n a dziewczęta z a R h e n o r i a n e m , obserwujące nas o s t r o ż n i e . - Siądź, c h ł o p c z e - m ó w i ę cicho. N i e p e w n i e o s u w a się na s i e d z e n i e i p o p r a w i a stolik. Przez długi czas nie m ó w i nic. Patrzy tylko, jakby chciał przejrzeć m n i e na wylot. - J a k to zrobiłeś? - wydusza z siebie w k o ń c u . - Nie z r o b i ł e m . K t o ś mi to zrobił. - Ktoś z a m i e n i ł cię w człowieka? Z n a l a z ł e ś . . . co zna­ lazłeś? C z a r o w n i k a ? Pojmuję, że chyba p o w i e d z i a ł e m za d u ż o . Ż e b y odzy­ skać przewagę, mówię: - A więc r o z u m i e s z , że ja się nigdzie nie p r z e m i e s z c z ę . Mógłbyś m n i e po p r o s t u zabić i z a b r a ć m o j ą d u s z ę do Pie­ kła, gdyby nie ta d r u g a sprawa. R o z k ł a d a p a l c e n a blacie, m r u ż ą c oczy. - J a k a d r u g a sprawa? Przygważdżam go t w a r d y m spojrzeniem i nie m o g ę się powstrzymać od u ś m i e c h u , kiedy widzę, j a k na jego twarzy zaczyna pojawiać się w y r a z z r o z u m i e n i a . 31

- Do jasnej cholery! Jesteś oznaczony dla N i e b a ! - Z n o ­ wu wyskakuje zza stolika. - A więc widzisz, R h e n , jeśli on chce m n i e ściągnąć z p o w r o t e m do Piekła, musisz się wykazać większymi zdol­ n o ś c i a m i p l a n o w a n i a i p r z e z o r n o ś c i ą , żeby obmyślić, j a k m n i e t a m zabrać. - Dlaczego, do diabla, on mi nie p o w i e d z i a ł ? - Nie wiem. M o ż e uważa, że twoje o g r a n i c z o n e możli­ wości i n t e l e k t u a l n e . . . Wpycha n a m n i e stolik, m r o z i m n i e w z r o k i e m . - Spadaj - warczy. O b r a c a się na pięcie i w y p a d a z piz­ zerii, zostawiając za s o b ą d e l i k a t n ą woń zgniłych jaj. O d p y c h a m stolik od siebie i p a t r z ę , j a k od sąsiedniego czmycha c a ł a czwórka dziewcząt. A kiedy z e r k a m na bar, widzę R i c c a , D a n ę i D e l a n i e gapiących się z rozdziawio­ nymi u s t a m i . Ricco wygląda na m o c n o wstrząśniętego i prze­ rażonego. Na p e w n o dygocze całym swoim d r o b n y m c i a ł e m , k i e d y p o c h y l a się o p i e k u ń c z o n a d k a s ą . A l e w jego ciemnych oczach nie widać cienia zrozumienia. C h y b a n a w e t nie ma p o j ę c i a o i s t n i e n i u d e m o n ó w . Naj­ wyraźniej więc demonowej połowy jego rodziców nie m a w p o b l i ż u . N i e d z i w o t a . D e m o n y k i e p s k o sobie ra­ dzą z wychowywaniem potomstwa i temu podobnymi rzeczami. Spoglądam na F r a n n i e , która biegnie do mnie. - Jest O K , F r a n n i e . - C z e g o on chciał? - R h e n o r i a n to szef O c h r o n y . P r z y s ł a n o go po m n i e . A l e chyba nie został wtajemniczony w szczegóły ewentual­ nych komplikacji. - P a t r z ę jej w oczy. - I chyba nawet nie wie o twoim istnieniu, więc nic n a m nie grozi. F r a n n i e pochyla się do m n i e , ciągle z w y r a z e m t w a r z y znamionującym panikę. - Nic n a m nie grozi? C o ś ci się chyba pomyliło! On nie m o ż e cię d o p a ś ć . 32

- Nie m o ż e m n i e zabrać, skoro j e s t e m o z n a c z o n y dla Nieba - z a p e w n i a m ją. Z a s t a n a w i a m się n a d tym, kiedy F r a n n i e się w e m n i e wpatruje. T o m a sens, ż e k r ó l Lucyfer p r z y s ł a ł swojego sługusa. Wyjaśniałoby, dlaczego R h e n o r i a n p o d s z e d ł d o mnie, a nie zauważył nawet F r a n n i e , a l e . . . - C z e m u Lucyfer m i a ł b y wysyłać po m n i e R h e n o r i a n a i nie mówić m u , że j e s t e m człowiekiem? - z a s t a n a w i a m się na głos. - Chyba ż e . . . I w t e d y doznaję olśnienia: m o ż e nie wiedzieć. Tylko mój szef, Beherit, wiedział, k i m jestem. Tylko on był świad­ kiem mojego uczłowieczenia. Jeśli z jakiegoś p o w o d u nie powiedział... Ale t e r a z Lucyfer już b ę d z i e wiedział. R h e n o r i a n m u zamelduje. I co w t e d y ? D r z w i z n o w u się otwierają i wszystkie głowy o d w r a ­ cają się, by zobaczyć, k t o t o . Do ś r o d k a wchodzi d z i a d e k F r a n n i e i w pizzerii rozlega się zbiorowe westchnienie ulgi. D z i a d e k p o d c h o d z i do naszego stolika. Wyłapując na­ pięcie w lokalu, ściąga brwi. - Coś mnie ominęło? F r a n n i e posyła mi ostrzegawcze spojrzenie, a d z i a d e k wsuwa się na miejsce o b o k m n i e . Wie, k i m j e s t e m . . . albo kim byłem. Powiedzieliśmy m u , bo p o t r z e b o w a l i ś m y jego pomocy. A l e nie wie, że coś grozi jego w n u c z c e , a n i j a k b a r d z o . F a k t , ż e R h e n o r i a n przyszedł p o m n i e , nie p o nią, nie b a r d z o by go u s p o k o i ł . F r a n n i e przylepia sobie do twarzy wielki u ś m i e c h , k t ó ­ ry lśni j a k o g r o m n a cyrkonia. - Nic, d z i a d k u - mówi, stawiając p r z e d e m n ą t a l e r z . Co ci p o d a ć ? To co zwykle? Dziadek pozostaje czujny. - Cokolwiek. - Kiedy jego w n u c z k a o d d a l a się do kuch­ ni z z a m ó w i e n i e m , kieruje na m n i e g n i e w n e spojrzenie. Co się dzieje? Nic, n a p r a w d ę . 33

- To diable pieprzenie m o ż e d z i a ł a na rodziców F r a n nie, ale j a u m i e m się r o z e z n a ć , czy w i d z ę k u p ę g ó w n a , czy nie. W z d y c h a m ciężko, z e r k a m n a F r a n n i e , k t ó r a nalewa napoje. - Wygląda na to, że P i e k ł a nie zachwyciła moja uciecz­ ka. T e r a z już piorunuje m n i e w z r o k i e m . - Jeśli n a r a z i s z F r a n n i e na n i e b e z p i e c z e ń s t w o swoją obecnością... - W t a k i m w y p a d k u b y m o d s z e d ł - k o ń c z ę za niego. Jeszcze chwilę p a t r z y gniewnie, p o t e m rozsiada się wy­ godniej. - Wcześniej m ó w i ł e ś , że to F r a n n i e cię p r z e m i e n i ł a . - W i d z ę pytanie, k t ó r e zawisło mu na ustach. W i d z ę t r o ­ skę w oczach. S p u s z c z a m wzrok n a d ł o n i e , o b r a c a m talerz n a stole. - N i e wiem, jak to d z i a ł a - mówię, by u p r z e d z i ć jego pytanie połowiczną odpowiedzią. - A l e p o w i e d z i a ł e ś , że j a k k o l w i e k to z r o b i ł a , z tego właśnie p o w o d u P i e k ł o chce j ą zdobyć. P o d n o s z ę wzrok, ale głowę dalej m a m o p u s z c z o n ą . -T a k . - W i ę c co zrobimy, żeby ich t r z y m a ć z dala od niej? - Ciągle n a d t y m pracuję. - Ten G a b r i e l . . . B o ż e , ile mu powiedzieliśmy tamtej nocy? - On jest a n i o ł e m i p o m a g a . - O z n a c z y ł jej duszę, t a k jak chciałeś? Tym r a z e m p o d n o s z ę głowę i u ś m i e c h a m się. -T a k . -

I mówiłeś, że w t e d y b ę d z i e bezpieczna.

- P o w i n n o t a k być. P r z e z chwilę wydaje się zadowolony i u ś m i e c h a się do F r a n n i e , k t ó r a w ł a ś n i e p r z y n o s i mu pizzę i n a p ó j .

34

MATT D o s k o n a ł e . Zjawił się po niego d e m o n . M o ż e t e n wiel­ ki d e m o n zabierze o d e m n i e L u c a . Z a b i e r z e mi go sprzed nosa. P o d ą ż a m z a F r a n n i e d o k u c h n i , kiedy s k ł a d a z a m ó ­ wienie dziadka, ale zatrzymuję się, bo widzę, że d z i a d e k i Luc pochylają się ku sobie. C o f a m się do stolika, żeby podsłuchiwać. Nie do wiary, ile d z i a d e k wie. P o t ę ż n e p o ­ czucie, że go potrzebuję - że chciałbym mu się p o k a z a ć - zbija m n i e z nóg. S k o r o wie o a n i o ł a c h i d e m o n a c h , to dlaczego nie? D l a c z e g o nie m i a ł b y m m u powiedzieć? N i e m a m nikogo, a F r a n n i e ma wszystkich. Dlaczego nie m o g ę mieć d z i a d k a ? J u ż m a m się p o k a z a ć , kiedy drzwi się otwierają i do ś r o d k a w p a d a c z t e r n a ś c i o r o dzieci. K i n d e r b a l . O t r z ą s a m się. Nie m o g ę m i e ć d z i a d k a , b o t o wbrew g ł u p i m r e g u ł o m . Nie m o ż e m y się p o k a z y w a ć k r e w n y m . N i e wolno n a m . Z a d u ż o powoduje to bólu i żalu u żywych. G d y b y m się ot tak, z racji zachcianki p o k a z a ł Dziadkowi, straciłbym skrzydła. Z tego właśnie p o w o d u t a k niewielu z n a s decyduje się na z o s t a n i e s t r a ż n i k a m i , i dlatego szkolenie jest t a k długie i ciężkie. P o k u s y są n i e m a l n i e o d p a r t e . W i ę k s z o ś ć straż­ ników trenuje całe wieki, z a n i m osiągnie stan gotowości - w k a ż d y m razie, d o p ó k i przynajmniej najbliższa r o d z i n a nic u m r z e - ale ja t r e n o w a ł e m tylko dziesięć lat. O g l ą d a m się na d z i a d k a i o d c h o d z ę z boksu. M o ż e jed­ nak nie j e s t e m gotów. M o ż e nie p o w i n i e n e m był wyrywać s i ę d o pilnowania F r a n n i e . Może G a b r i e l p o p e ł n i ł wielki b ł ą d .

ROZDZIAŁ 3

Diabeł za skórą

FRANNIE T a m t e n d e m o n u R i c c a p r z e r a z i ł m n i e j a k diabli. C a ł ą n o c n ę k a ł y m n i e koszmary, w których ziemia rozstępowała się i p o ł y k a ł a L u c a w j a k i m ś m a k a b r y c z n y m dygocie. Ciągle w s t a w a ł a m i p o d c h o d z i ł a m do o k n a , u p e w n i ć się, czy shelby stoi. Kiedy odjechał r a n o , c z u ł a m się c h o r a . J u ż c h c i a ł a m p o w i e d z i e ć M a t t o w i , by ruszył za n i m . Wiedziałam, że Piekło będzie się d o p o m i n a ć o mnie, ale nigdy nie pomyślałam o Lucu - że b ę d ą chcieli mieć go z p o ­ w r o t e m . Ż ó ł ć kotłuje się w m o i m ściśniętym żołądku, kiedy jadę, o wiele za szybko, żeby już być przy n i m . M o ż e G a b e powinien wrócić? Chyba obojgu n a m trzeba a n i o ł a stróża. - T a k sobie myślałem. - M a t t siedzi przygarbiony na siedzeniu p a s a ż e r a , powieki ma z a m k n i ę t e . W i a t r w ka­ briolecie m i o t a jego w ł o s a m i , o d czego wygląda jeszcze bardziej anielsko. - O czym? O t w i e r a oczy, by spojrzeć na m n i e . Jaśnieje w nich na­ dzieja. - M o ż e b y m s p r ó b o w a ł być widzialny. - C h c e s z powiedzieć, że w d o m u ? Że mógłbyś na przy­ k ł a d s p o t k a ć się z m a m ą i t a t ą ? - Serce mi n i e m a l wyska­ kuje z piersi, kiedy z e r k a m na niego. Powoli k r ę c i głową, na j e g o twarzy pojawia się żałosny uśmiech. 36

- To z a k a z a n e . Nie m o g ę się p o k a z y w a ć n i k o m u z r o ­ dziny. A n i n i k o m u , k t o m n i e z n a ł . - A l e m ó g ł b y ś m i e ć c o ś n a k s z t a ł t życia? N o r o z u ­ miesz... S a m a nie w i e m . . . M i e ć przyjaciół i t a k i e t a m ? - Widzę, j a k pobielały mi knykcie, gdy ściskam kierownicę, i próbuję się odprężyć. Z e r k a m p o n o w n i e , a on wierci się na fotelu. Wygląda, jakby m i a ł p o w i e d z i e ć nie, ale nagle o d w r a c a się do m n i e , oczy ma c h m u r n e . Jest w nich nadzieja, ale z a m g l o n a zwąt­ pieniem - i s m u t k i e m . - Nie wiem. - Dlaczego więc chciałbyś być widzialny? - Przyszło mi do głowy, że m o ż e łatwiej byłoby mi cię c h r o n i ć . N i e p o d o b a m i się, ż e t e n świrnięty d e m o n ciąga się za twoim c h ł o p a k i e m . L o d o w a t y p a l e c sunie p o m o i m k r ę g o s ł u p i e , kiedy o b ­ raz z k o s z m a r ó w n o c n y c h w r a c a do mojej ś w i a d o m o ś c i . Wzdycham ciężko i o t r z ą s a m się z o k r o p i e ń s t w a . - N o , m n i e na p e w n o byłoby łatwiej, gdybym wiedziała, czy jesteś w p o b l i ż u . T e r a z j a się w i e r c ę . M a t t nie m u s i wiedzieć, j a k i e t o Ula m n i e kłopotliwe, że ciągle j e s t e m o b s e r w o w a n a . Wy­ konuje po p r o s t u swoją r o b o t ę , a ja t a k się cieszę, że go o d z y s k a ł a m . Nie chcę, żeby się czuł źle z p o w o d u j a k i c h ś dodatkowych okoliczności. Wzrusza r a m i o n a m i . - Myślę też, że m u s z ę się czegoś d o w i e d z i e ć o miesz­ k a ń c a c h b l o k u L u c a . - W s k a z u j e go r u c h e m głowy, bo właśnie wyjeżdżamy zza r o g u n a p a r k i n g . - Na przykład o . . . Lili? - p y t a m , bo o n a w ł a ś n i e poja­ wia się w drzwiach z wielkim w o r k i e m śmieci. Głowa M a t t a się o b r a c a , jakby na sprężynie, w k i e r u n ­ ku wejścia. - H m . . . - mówi i z n i k a . Jeszcze się śmieję, gdy dojeżdżamy na miejsce blisko wejścia, i wyłączam silnik. 37

- Cześć, F r a n n i e . - Lili mija mój wóz i w r z u c a w o r e k do śmietnika. - Cześć. P o d c h o d z i do drzwi od strony kierowcy. - W i d z i a ł a m , że L u c n i e d a w n o odjeżdżał. - O c h . - R o z g l ą d a m się po p a r k i n g u . - Ciekawe, d o ­ k ą d pojechał. Wzrusza ramionami. - N i e p y t a ł a m . A l e wejdź - mówi, zachęcając m n i e ge­ stem. - M o ż e s z na niego z a c z e k a ć u m n i e . - W z a s a d z i e j a d ę do pracy. - Wskazuję swoją s ł u ż b o ­ w ą koszulkę. K i e d y pochyla głowę, długie c i e m n e włosy o p a d a j ą jej n a twarz. - A c h . . . dobra. N a t y c h m i a s t żałuję swoich słów, bo d o c i e r a do m n i e , że b i e d a c z k a nie z n a t u nikogo. P e w n i e jest s a m o t n a . - Ale chyba m o g ę chwilę z a c z e k a ć - decyduję i wysia­ dam z samochodu. Oczy Lili się rozjaśniają, w e w n ę t r z n ą s t r o n ą n a d g a r s t k a o d g a r n i a włosy z twarzy. P o d n o s i d ł o ń i dotyka krzyżyka, który mi się wychyla s p o d koszulki. - Fajne to. T r o c h ę gotyckie. Skąd to masz? Wyciągam krzyżyk za ł a ń c u s z e k , żeby m o g ł a się lepiej przyjrzeć. - Od L u c a . Jej t w a r z rozjaśnia się w u ś m i e c h u . - M y ś l a ł a m , że po babci czy coś w t y m rodzaju. To ta­ kie... h m . . . romantyczne? - N i e za b a r d z o - o d p o w i a d a m ze ś m i e c h e m . - To ta­ kie coś dla n a s . R u s z a m y r a z e m do m i e s z k a n i a i p r z y s i ę g a m , że wy­ gląda t a m j a k p o w y b u c h u b o m b y - p o ł ą c z e n i e p r z e r w a ­ n e g o w p o ł o w i e r o z p a k o w y w a n i a i b r a k u miejsca, żeby cokolwiek p o ł o ż y ć . W r o g u stoi z n i s z c z o n a z i e l o n a ka­ napa zasłana papierami i ubraniami - głównie bluzami 38

i ciepłymi m a j t k a m i w różnych o d c i e n i a c h szarości. P o z a tym z m e b l i d o s t r z e g a m tylko s t o ł e k b a r o w y p r z y krót­ kim blacie k u c h e n n y m . N i e m a ł ó ż k a . L i l i m u s i spać n a kanapie. - C h c e s z coś do picia? - pyta, otwierając s t a r ą b i a ł ą lodówkę w m a l e ń k i e j k u c h n i . - M a m . . . u . . . - z a m y k a lo­ dówkę i wskazuje zlew, t r o c h ę z a k ł o p o t a n a - w o d ę . K r ę c ę głową i s i a d a m na p u s t y m k o ń c u kanapy. - Nie, dzięki. Podchodzi i dołącza do mnie, po drodze podnosząc papiery z łuszczącego się linoleum. Zwija się, p o d n o s z ą c kolana do klatki piersiowej i obejmując je r ę k o m a . - P r z e p r a s z a m , że to t a k a n o r a . P o n i e k ą d żyję na kar­ tonach. R o z g l ą d a m się. N a p r a w d ę panuje tu b a ł a g a n . - M o ż e ci t r o c h ę p o m ó c w r o z p a k o w y w a n i u ? - N i e . . . dzięki. N a p r a w d ę nie m a m d u ż o rzeczy. - Wy­ gląda na z a k ł o p o t a n ą , podciągając k o l a n a bliżej i przyglą­ dając się złuszczającemu się z i e l o n e m u lakierowi do pa­ znokci. - P r a w d ę mówiąc, nie m a m gdzie tego wszystkiego wsadzić, najwyżej z p o w r o t e m do k a r t o n ó w . - G d y b y ś chciała, to moja m a m a ma w g a r a ż u s t a r ą komodę. O d p o w i a d a za szybko. -N i e . - Naprawdę. P o w i n n a ś ją wziąć. T a m po p r o s t u stoi, ku­ rzy się i zabiera miejsce. M a m a c h ę t n i e się jej p o z b ę d z i e . O d r y w a wzrok od p a z n o k c i i kieruje na m n i e . - N o . . . jeśli jesteś p e w n a , że jej nie p o t r z e b u j e c i e . . . - J e s t e m p e w n a . M o ż e m y ją wrzucić na t r u c k a i przy­ wieźć. - Posyłam jej swój najlepszy pokrzepiający uśmiech. O ś m i e l o n a , też się u ś m i e c h a . - Dzięki. - A jak już będziesz m i a ł a gdzie wsadzić część u b r a ń . . . mówię, wskazując s z a r ą bluzę n a p o r ę c z y k a n a p y o b o k mnie - m o ż e t r o c h ę poszerzysz g a r d e r o b ę . 39

- A co dolega mojej g a r d e r o b i e ? - pyta. Po jej m i n i e i t o n i e głosu poznaję, że ją u r a z i ł a m . - P r z e p r a s z a m . Nic, oczywiście. Ale jest czerwiec, i bę­ dzie c o r a z cieplej. Nie p o w i n n a ś sobie kupić j a k i c h ś . . . let­ nich rzeczy? P a t r z y n i e ś m i a ł o , spuszcza w z r o k na p o d ł o g ę i nagle zdaję sobie sprawę, że to p r o b l e m pieniędzy. - Niczego nie potrzebuję. - W c e n t r u m h a n d l o w y m są letnie rzeczy na wyprze­ daży. To najlepszy m o m e n t , żeby k u p i ć n a p r a w d ę fajne ciuchy. - Z a p r o p o n o w a ł a b y m jej p o b u s z o w a n i e w mojej szafie, ale n a p e w n o o b r a z i ł a b y m j ą jeszcze bardziej, b o niestety, o n a zdecydowanie nie nosi mojego r o z m i a r u . Jest co najmniej p i ę t n a ś c i e c e n t y m e t r ó w wyższa i n i e m o g ę rozgryźć, czy jest t r o c h ę tęga, czy strasznie cycata. T r u d n o r o z e z n a ć p r z e z t ę w o r k o w a t ą bluzę. - Chyba g ó w n o m n i e o b c h o d z i , co n o s z ę - mówi, ciąg­ n ą c za bluzę. - Tylko kilka koszulek b e z rękawów... m o ż e jakiś tiszert. - M o ż e . . . - S p o g l ą d a na m n i e . - D o b r a . . . t a k . . . O K . . . - W k o ń c u się c a ł k i e m u ś m i e c h a . - Świetnie. Kiedy? P r z e g l ą d a m w myślach swój grafik dyżurów. - W n a s t ę p n y c z w a r t e k po p o ł u d n i u . S p y t a m m o j e przyjaciółki Taylor i Riley, czy c h c ą iść. Z r o b i m y sobie t a k i dziewczyński dzień. U ś m i e c h gaśnie. - O c h . . . jeśli chcesz iść z p r z y j a c i ó ł k a m i . . . - S p o d o b a j ą ci się, nic się nie m a r t w . I d o b r z e ci zrobi, jeśli spotkasz t r o c h ę ludzi. O n e też i d ą n a Stanowy. Ciągle wygląda na n i e p r z e k o n a n ą , skubie lakier z pa­ znokcia. - No d o b r z e . - B ę d z i e fajnie. I w t e d y też m o ż e m y przewieźć tę ko­ modę. Moją uwagę przyciąga w a r k o t cobry za o k n e m . 40

- Chyba L u c wrócił - mówi, wstając z kanapy. D z i w n e , że t a k bez t r u d u r o z p o z n a ł a dźwięk silnika shelby'ego. Wstaję z k a n a p y i idę za n i ą do o k n a . - N i e z ł a jesteś. - P a t r z ę , jak L u c wysiada, bierze z sie­ d z e n i a p a s a ż e r a torby ze spożywczego i rusza do wejścia. O n a nagle u ś m i e c h a się szczerze i wylewnie. - Nie, to ty jesteś d o b r a . Ja p o z n a ł a m po tobie. - O c h - ignoruję ciepło wypełzające mi na policzki. - Jeśli chcesz iść... - M o ż e pójdziesz ze m n ą do L u c a ? M o ż e m y sobie p o ­ siedzieć. Ciągle się u ś m i e c h a . - J a s n e , właśnie tego w a m trzeba. O b s e r w a t o r a . Policzki jeszcze bardziej mi się rozgrzewają. - My n i e . . . to z n a c z y . . . - n i e k o ń c z ę , z a s t a n a w i a m się tylko, co m n i e o b c h o d z i z d a n i e obcej osoby o m n i e i o Lucu. - Idź - mówi, r u c h e m głowy wskazując drzwi. - Wszyst­ ko w p o r z ą d k u . - D o b r a . A l e w c z w a r t e k przyjadę k o ł o p o ł u d n i a i p o ­ jedziemy p o k o m o d ę . W ł o s y spadają jej n a twarz, kiedy m n i e o d p r o w a d z a d o drzwi. - Dobra.

MATT F r a n n i e wychodzi na korytarz w chwili, gdy L u c dociera do drzwi, a ja zdaję sobie sprawę, że ciągle czaję się u b o k u Lili, k t ó r a stoi w drzwiach. - Cześć, L u c - kiwa do n i e g o r ę k ą . Cofa się, by zamknąć drzwi, a ja straszliwie nie c h c ę , by to robiła. Po za­ m k n i ę c i u drzwi z n i k n i e . Z a n i m sobie u ś w i a d a m i a m , co robię, doskakuję do L u c a , k o p i ę w d n o j e d n e j z t o r e b p a p i e r o w y c h 41

zwisających mu z ręki. Po chwili z a k u p y rozlatują się po k o r y t a r z u , p o m i d o r y i p o m a r a ń c z e t o c z ą się we wszyst­ kich k i e r u n k a c h . Lili cofa się na k o r y t a r z i p o d n o s i p o m a r a ń c z ę o r a z p o m i d o r a w d r o d z e do L u c a , k t ó r y wściekle wpatruje się w nie w i a d o m o właściwie co. - J e z u - m ó w i F r a n n i e zaskoczona, schylając się po p o ­ m a r a ń c z e . - H m m . . . - dodaje, p o d n o s z ą c za j e d e n k o n i e c cieknący k a r t o n z jajkami. L i l i p o d a j e Lucowi z e b r a n e p r o d u k t y . - D z i w n e . Z u p e ł n i e jakby ci b o m b a w torbie wybuchła. - D z i ę k i . - L u c o d b i e r a od niej rzeczy i w o d z i w z r o ­ kiem dokoła. Lili p o d n o s i t o r b ę sałaty i podaje F r a n n i e . - D z i ę k i , Lili. - Nie ma p r o b l e m u - o d p o w i a d a dziewczyna i o d w r a c a się, by odejść. Nie m o g ę się p o w s t r z y m a ć i p o d ą ż a m za n i ą koryta­ r z e m , a kiedy z a m y k a swoje drzwi, coś się we m n i e ściska w ciasny węzeł. P o d n o s z ę ręce, k ł a d ę je płasko na drzwiach i walczę, żeby się nie p r z e n i e ś ć na d r u g ą s t r o n ę . Wreszcie, kiedy z a s a d n i c z o odzyskuję k o n t r o l ę , o d w r a c a m się d o L u c a i s t w i e r d z a m , że k o r y t a r z jest pusty. P r z e n i k a m przez ścianę d o m i e s z k a n i a d e m o n a , gdzie F r a n n i e wyciąga zakupy, a L u c w y r z u c a s t ł u c z o n e jajka do śmieci. Powoli o d w r a c a się do m n i e . - Co to było? W z r u s z a m r a m i o n a m i i m a m nadzieję, ż e nie w i d a ć p o m n i e , j a k b a r d z o czuję się winny. -C o ? - Sztuczka z wybuchającą t o r b ą z z a k u p a m i . P o d n o s z ę r ę c e w wyrazie udawanej niewinności, bo nie m o g ę otworzyć ust, by zaprzeczyć. On p o t r z ą s a głową, u ś m i e c h a się z t r u d e m , kiedy wy­ ciąga p o z o s t a ł e p r o d u k t y . 42

- Kiedy tu jechaliśmy, M a t t mówił, że chciałby się materializować, gdy jest tutaj - m ó w i F r a n n i e , zamykając lo­ dówkę. D e m o n kieruje n a m n i e wzrok. - Dlaczego? P r z e m i e s z c z a m się do stołu i s i a d a m na krześle. - C h c ę się p o z n a ć z l u d ź m i w twoim bloku. - Ja s a m nie z n a m ludzi w m o i m bloku - m ó w i d e m o n . - A co z tą dziewczyną? Lili? - Błyskawice trzaskają mi pod skórą i m a m nadzieję, że nie widać tego po mojej twarzy. - Co z nią? - słyszę w jego głosie j a k ą ś ostrość. P r z y g l ą d a m się bacznie, próbuję czytać w jego oczach. Wreszcie w z r u s z a m r a m i o n a m i . - Nic w sumie. F r a n n i e o p i e r a się b i o d r e m o stół o b o k m n i e i p a t r z y na Luca z nadzieją. - N i e wiem... - zaczyna on, ale nagle dostrzega jej m i n ę i jego oblicze łagodnieje. - P e w n i e byłoby łatwiej, gdybyś był widzialny. Przynajmniej w t e d y wiedzielibyśmy na pew­ no, kiedy jesteś w p o b l i ż u - p o w t a r z a słowa F r a n n i e . U ś m i e c h a m się z u l g ą i w r z u c a m nogi na stół. Odpy­ c h a m się i stawiam k r z e s ł o na dwóch nogach. - Myślę... F r a n n i e d o p a d a m n i e w j e d n e j chwili i spycha mi stopy ze stołu. K r z e s ł o z t r z a s k i e m o p a d a na p o d ł o g ę . - Na m i ł o ś ć b o s k ą , M a t t ! Ty m o ż e nie musisz jeść, ale my tak. N o g i ze stołu. - P r z e p r a s z a m - mówię, poprawiając krzesło. - No więc myślę, że t r z e b a by zacząć od tutejszych ludzi. M o g ę się z nimi p o z n a ć i zobaczymy, jak to działa. D e m o n p o d r y w a głowę i coś migocze w jego oczach. - Lili? - Tak sądzę. I każdy inny, kogo znasz - dodaję, wiedząc, że nie ma nikogo i n n e g o . F r a n n i e siada na krześle n a p r z e c i w k o m n i e i spogląda na niego. 43

- Co myślisz? O n m r u ż y oczy. - Może. - Świetnie. W i ę c jak Lili b ę d z i e tu n a s t ę p n y m r a z e m , b ę d z i e m y u d a w a ć , że siedzę u was. Wiecie, żeby zobaczyć, jak to działa. F r a n n i e u ś m i e c h a się d o m n i e p r o m i e n n i e , wstając o d stołu. - Będzie bosko! Nagle s t w i e r d z a m , że m o d l ę się, by m i a ł a rację, kiedy o n a c m o k a d e m o n a w policzek i kieruje się do drzwi. - M u s z ę iść do pracy. Z a b i e r z e s z m n i e do G a l l a g h e rów? - pyta. L u c się u ś m i e c h a i idzie za n i ą . - Spróbowałabyś m n i e p o w s t r z y m a ć .

ROZDZIAŁ 4

Walka z demonami

FRANNIE P o r a n n a z m i a n a u R i c c a jest zawsze o wiele łatwiejsza. M i m o to, gdy d o c i e r a m d o d o m u , c u c h n ę tak, ż e r u s z a m p r o s t o p o d prysznic. P o t e m , j u ż w swoim pokoju, w ko­ szulce b e z r ę k a w ó w i d ż i n s a c h z n o w u czuję się p r a w i e człowiekiem. M a t t leży na b r z u c h u na m o i m łóżku, z m o i m i słuchaw­ k a m i i p r z e g l ą d a m e n u w m o i m iPodzie. P o d n o s i głowę i szczerzy się d o m n i e , p o c z y m z a c z y n a r z u c a ć g ł o w ą w p r z ó d i w tył do r y t m u muzyki, k t ó r ą słyszy tylko o n . Piaskowe loki z a m i a t a j ą w p o w i e t r z u . - W n a s t ę p n y m życiu b ę d ę gwiazdą r o c k a ! - wrzeszczy. D o s k a k u j ę do niego i w y r y w a m mu słuchawki z uszu. - C i c h o ! Chcesz, żeby cię wszyscy usłyszeli? Zwija u s t a w ciup, szeroko otwierając oczy. -Ojej. U ś m i e c h a m się r a d o ś n i e , kiedy d o c i e r a d o m n i e , c o powiedział. - W n a s t ę p n y m życiu? -T a k . - Będziesz m i a ł n a s t ę p n e życie? - S i a d a m p r z y n i m na łóżku. - Nie. No w k a ż d y m razie nie w ścisłym sensie tego sło­ wa. Ale gdy skończę występy j a k o strażnik, m o ż e z a ł o ż ę kapelę rockową. 45

- W Niebie są kapele rockowe? - p y t a m , próbując to sobie wyobrazić. - Nie p a c h n i e mi to c h ó r a m i anielskimi, o których m ó w i ą w kościele. - C h ó r y - prycha. - W i ę c niebiański refren bardziej p r z y p o m i n a Highway to Hell?* - W y b u c h a m ś m i e c h e m na myśl, j a k by to przyjął ojciec O'Donnell. P a t r z ę na M a t t a , k t ó r y szczerzy się do mnie radośnie. - Co? - Pamiętasz, jak próbowaliśmy sprzedać sąsiadom Maggie? - pyta. - Bo chcieliśmy szczeniaczka i m a m a p o w i e d z i a ł a , że­ byśmy zaczęli o s z c z ę d z a ć p i e n i ą d z e . - I k a z a ł a n a m porozmawiać o tym z ojcem M a h o neyem... - A on n a m powiedział, że chcieliśmy za n i ą za m a ł o - dokańczam z uśmiechem. M a t t p r z e w r a c a się na plecy i t a r z a się ze ś m i e c h u . Na­ gle p o d n o s i się na łokciach. - Ojciec M a h o n e y m i a ł doskonały pomysł - mówi weso­ ło. - N i e b o z u p e ł n i e nie jest t a k i e n a d ę t e , jak się ludziom wmawia. P a d a m na plecy o b o k n i e g o i w p a t r u j ę się w sufit, za­ stanawiając się, jak by to t e r a z było, gdyby M a t t żył. Do wyprowadzki M a r y w zeszłym miesiącu byłam j e d y n ą s i o s t r ą b e z s u b l o k a t o r a , b o mój u m a r ł . C h o c i a ż w t y m w i e k u n a p e w n o nie m i e s z k a l i b y ś m y j u ż w j e d n y m p o ­ koju, w i e m , że on dalej byłby m o i m najlepszym przyja­ cielem. - T a k sobie m y ś l a ł a m o t y m c a ł y m wpływie... - ury­ w a m , b o nie wiem, c o mówić dalej. - Tak, w i d z i a ł e m t a m t ą k ł ó t n i ę w p a r k u w zeszłym ty­ godniu. D o b r a robota, siostro. - U ś m i e c h a się szeroko, a ja m a m ochotę go walnąć. - Wiesz co? Z a p o m n i j , że się w ogóle o d z y w a ł a m . * Highway to Hell - piosenka zespołu AC/DC. Polskie tłumaczenie tytułu tego utworu to Autostrada do piekła (przyp. red.). 46

- P r z e p r a s z a m . - A l e n a d a l się szczerzy. - No i co z tym wpływem? Biorę g ł ę b o k i wdech. - Skoro z a m i e n i ł a m L u c a w ś m i e r t e l n i k a . . . P r z e t a c z a się na b o k i dźga m n i e w r a m i ę . - Wszyscy p o p e ł n i a m y błędy. Słyszę śmiech w jego głosie i nagle się wściekam. Sia­ d a m na ł ó ż k u i p i o r u n u j ę go w z r o k i e m . - Jezu, M a t t ! Ja się s t a r a m być p o w a ż n a ! O t w i e r a szeroko oczy i odsuwa się o d e m n i e . - Przepraszam. - C h c ę , żebyś ty też był ś m i e r t e l n i k i e m . . . - w y r z u c a m z siebie. - C h c ę , żebyś wrócił. O t w i e r a oczy jeszcze szerzej i siada. P r z e z d ł u g ą chwilę tylko na m n i e p a t r z y i milczymy oboje. Wreszcie on kręci głową. - Nie, Frannie. Na to za późno. M a m teraz robotę. - Przysuwa się bliżej. - W a ż n ą r o b o t ę . I t a k z r e s z t ą nie mógłbym wrócić i być twoim b r a t e m . Gdybym był śmiertel­ ny, musiałbym zacząć wszystko od nowa gdzie indziej. G d y jest t a k j a k t e r a z , przynajmniej m o g ę być z t o b ą . - Jego t w a r z r o z j a ś n i a się w u ś m i e c h u . - A bycie a n i o ł e m ma swoje zalety. Serce m i z a m i e r a , ale wiem, ż e o n m a słuszność. - A więc bardziej cię o d z y s k a ć nie m o g ę . - N i e jest najgorzej. Ciągle m o g ę cię u r a c z y ć m o k r ą wtyczką. - N a g l e oblizuje p a l e c i w s a d z a mi go do u c h a . Wyskakuję z ł ó ż k a i c h w y t a m c h u s t e c z k ę z p u d e ł k a na szafce n o c n e j . - Yyyy. To o h y d n e ! - krzyczę, wycierając ślinę z u c h a . - Ślina a n i o ł a ma m a g i c z n e właściwości. P o w i n n a ś ją zatrzymać. - Szczerząc zęby, wskazuje chusteczkę. Piorunuję go w z r o k i e m , a z u ż y t ą c h u s t e c z k ę t r z y m a m za róg na d ł u g o ś ć r a m i e n i a . - Na p r z y k ł a d j a k i e ? Twarz mu się wyciąga z zaskoczenia. 47

- Myślałem, że u m i e m s k ł a m a ć . - W i e d z i a ł a m , że nie jesteś a n i o ł e m - mówię, ciskając chusteczkę do kosza. W tej samej chwili m a m a woła, że obiad gotowy. R z u c a m uśmiech przez r a m i ę , a M a t t znika, kiedy o t w i e r a m drzwi i r u s z a m na d ó ł . D o c i e r a m do k u c h n i i w ł a ś n i e w t e d y trzaskają drzwi siatkowe od tylnego wejścia. O g l ą d a m się i w i d z ę d z i a d k a . Piszczę z radości i p o d b i e g a m go uściskać. - Moja dziewczynka - mówi, a w tej samej chwili wcho­ dzi Maggie. Nie u m y k a mi wyraz rozczarowania na jej twa­ rzy. Z a w s z e byłam d z i a d k o w ą ulubienicą, o d k ą d zaczęli­ śmy z M a t t e m p r a c o w a ć z n i m przy s a m o c h o d a c h , kiedy byliśmy m a l i - co p r a w d a niewiele wówczas p o m a g a j ą c . Ż a d n a z moich sióstr nigdy nie zainteresowała się t e m a t e m i nie dołączyła do n a s w warsztacie, o d k ą d więc dziesięć lat t e m u u m a r ł M a t t , w niedziele po kościele z o s t a w a ł a m z d z i a d k i e m tylko ja. M ó j g r a n a t o w y kabriolet m u s t a n g r o c z n i k 1965 to n a s z a o s t a t n i a rekonstrukcja. - Wziąłeś tego shelby'ego? - p y t a m , ciągnąc go za r ę k ę do stołu. - Jest w d r o d z e . - To całkowita o d b u d o w a ? - Tak. Niezły bajzel. Nie wiem, co bez ciebie zrobię, j a k wyjedziesz do college'u. - Nawet nie myśl, że wyciągniesz silnik bez naszej p o ­ mocy. - Naszej? K u l ę się z z a ż e n o w a n i a . - L u c z a m i e r z a ł się z n a m i u m ó w i ć po kościele. - L u c chce się dołączyć? - dziwi się, pocierając łysie­ j ą c ą głowę. Wyciągam r ę k ę i p o p r a w i a m mu siwą grzywkę. - Jeśli nie m a s z nic przeciwko t e m u . - Nie j e s t e m pewien, czy c h c ę się dzielić swoim najlep­ szym m e c h a n i k i e m . Moje z a ż e n o w a n i e rośnie, aż krzywię się b ł a g a l n i e . 48

Dziadek wybucha p o t ę ż n y m śmiechem z samych trzewi. - Widzę, że to propozycja z g a t u n k u wszystko albo nic. - On jest n a p r a w d ę dobry. Nie pożałujesz. Jego niebieskie oczy migoczą. - Zobaczymy. Z z a pleców d z i a d k a w y ł a n i a się m a m a . Wyciera r ę c e w fartuch, pochyla się, by go p o c a ł o w a ć w policzek, i siada na swoim miejscu przy stole. O d g a r n i a p a s m o piaskowych włosów na miejsce, po czym bierze talerz d z i a d k a i n a k ł a ­ da mu k u r c z a k a . Przyglądam się jej i n a c h o d z i m n i e refleksja, j a k b a r d z o się z m i e n i ł a w o s t a t n i c h latach. Wydaje się bardziej oży­ wiona, jakby wreszcie p r z e s t a ł a p ł a k a ć p o M a t c i e . S e r c e mi się ściska, gdy r o z g l ą d a m się po k u c h n i , wiedząc, że on tu jest, i żałując, że nie m o g ę n i m się podzielić z r o d z i n ą . Podaje dziadkowi talerz w y p e ł n i o n y j e d z e n i e m . - Fajnie, że zdążyłeś na obiad, t a t o . N i e sądzę, żebyś się należycie odżywiał. - O d ż y w i a m się nieźle - o d p o w i a d a dziadek, stawiając talerz p r z e d s o b ą i poklepując się po k r ą g ł y m b r z u c h u . Z pokoju d z i e n n e g o wchodzi t a t a w r a z z r e s z t ą moich sióstr - wszystkich p r ó c z M a r y , k t ó r a się w y p r o w a d z i ł a w zeszłym tygodniu. Siadają przy stole. - Och. Moje ulubione danie. Kurczak z kluskami - mówi t a t a , rozkładając serwetkę na k o l a n a c h . Przekazujemy sobie p ó ł m i s k i i zabieramy się do j e d z e ­ nia, ale przy stole r o d z i n y C a v a n a u g h nigdy nie p a n u j e cisza i spokój. G r a c e i M a g g i e k ł ó c ą się, czyja kolej do sprzątania k u c h n i , a t a t a zmywa K a t e głowę, że n i e zała­ twiła sobie p r a c y n a lato. K a ż d y m a coś d o p o w i e d z e n i a , a wszyscy j e d n o c z e ś n i e . M a m a z w r a c a się do m n i e , kiedy nastaje wreszcie chwila ciszy. - Na co się t a k wystroiłyście? Z e r k a m na swoją bluzeczkę z czarnego jedwabiu i dżin­ sy. Z a s t a n a w i a m się, j a k to o m n i e świadczy, że j e s t e m r z e k o m o wystrojona. 49

- I d z i e m y z L u k i e m do G a l l a g h e r ó w z Taylor, Riley i Trevem. - Trevem? Riley ciągle się s p o t y k a z T r e v o r e m ? Po p r o s t u m u s z ę się u ś m i e c h n ą ć . - Tak, i to na p o w a ż n i e . A Taylor nie ma nic przeciwko t e m u , że Riley tak z jej m ł o d s z y m bratem...? - R o b i m y postępy. - W t y m miejscu t r o c h ę w zasadzie s k ł a m a ł a m . Taylor ciągle jest strasznie wściekła. Ale to cała Taylor. Wybaczanie to nie jest jej najmocniejsza strona. Była pierwszą osobą, j a k ą p o z n a ł a m w H a d e n , i okazała się d o s k o n a ł ą przyjaciółką. Wprowadziliśmy się tutaj nie­ długo p o śmierci M a t t a . Byłam w t e d y strasznie z a ł a m a n a , więc chwilę mi zajęło, n i m się zorientowałam, że m a m a też. Teraz wiem, że t a t a nas tu przeprowadził, by m a m a m i a ł a bliżej do swoich rodziców. W k a ż d y m razie o k a z a ł o się, że w ł a ś n i e Taylor było mi trzeba. Ż a d n a z n a s nie jest zbyt wylewna. Riley pojawiła się o wiele później i w zasadzie p r z y p a d k i e m z o s t a ł a n a s z ą przyjaciółką. Jest n i e b e z p i e c z n a z t y m i wszystkimi swoimi uczuciami. A l e i t a k strasznie się cieszę, że znalazła swoje­ g o w y b r a n k a . Z a w s z e wiedziała, ż e o n gdzieś t a m jest. P o p r o s t u m i a ł a p e c h a , że tym j e d y n y m o k a z a ł się b r a t Taylor. - C h a s e m n i e też zabiera, m a m o - oznajmia K a t e . Zer­ k a m , w co o n a się u b r a ł a , i d u s z ę w sobie u k ł u c i e z a z d r o ­ ści. Z a w s z e jest a b s o l u t n i e o s z a ł a m i a j ą c a . W przejawie ogólnoludzkiej niesprawiedliwości K a t e d o s t a ł a nie tylko u r o d ę , lecz t a k ż e wzrost. J a k o j e d y n a z sióstr p r z e k r o c z y ł a m e t r sześćdziesiąt pięć. - J e g o r o d z i c e n i e m a j ą d o ś ć tych ciągłych i m p r e z ? - pyta m a m a . - N i e , nie n a r z e k a j ą . P r z y n a j m n i e j w i e d z ą , co r o b i ą wszystkie ich dzieci - o d p o w i a d a K a t e . C h ł o p a k K a t e , C h a s e , jest właśnie j e d n y m z dzieci G a l ­ lagherów. O d dawien d a w n a k a ż d a licealna i m p r e z a odby­ w a ł a się n a p o d w ó r k u jego d o m u r o d z i n n e g o . 50

Maggie p o d s k a k u j e n a krześle. - Ja też idę. T a t a w y m i e r z a w n i ą w i d e l e c i p o s y ł a jej b e z l i t o s n e spojrzenie. - N i e sądzę. - A l e dzisiaj grają t a m R o a d k i l l . D e l a n i e chce, ż e b y m przyszła - jęczy, kierując na m n i e b ł a g a l n e spojrzenie. Dziabię resztki swojego k u r c z a k a . - To nie zależy o d e m n i e , Maggie. P r z y k r o m i . Tata przygląda się jej p o w a ż n y m i orzechowymi oczami. - Będziesz m i a ł a na to m n ó s t w o czasu, gdy będziesz starsza. P r z e c i ą g a r ę k ą p r z e z c i e m n e loki i w z n o s i oczy do su­ fitu. - T a t o ! Nie j e s t e m dzieckiem. Jest lato, a j a j u ż c h o d z ę do drugiej klasy. Spojrzenie taty staje się jeszcze poważniejsze. - Maggie... Maggie zrywa się od stołu, odpychając go tak, że n i e m a l p r z e w r a c a wszystkie szklanki. J e d n o c z e ś n i e dwie z t r z e c h żarówek n a d n a s z y m i głowami trzaskają g ł o ś n o i gasną. - N i e n a w i d z ę być n a j m ł o d s z a ! Wybiega z k u c h n i , t u p i ą c n o g a m i , a o s t a t n i a ż a r ó w k a gaśnie z t r z a s k i e m , pogrążając n a s w c i e m n o ś c i a c h . T a t a w p a t r u j e się n i e u f n i e w ż a r ó w k i , p o t e m wstaje od stołu. - Ja się t y m zajmę. Kliknięciem włącza światło w p r a l n i i słyszę, j a k strzela p r z e ł ą c z n i k a m i w szafce bezpiecznikowej. Po chwili w r a c a z nowymi ż a r ó w k a m i i wspina się na krzesło, żeby je w k r ę ­ cić w miejsce starych. - M u s i a ł o być gdzieś spięcie - mówi, s c h o d z ą c z k r z e ­ sła. M a m a wzdycha, kiedy w k u c h n i włącza się światło, po czym kieruje n a m n i e z a t r o s k a n y wzrok. - Kto p r o w a d z i ? 51

- L u c i Riley. W i d z ę ulgę w jej oczach, gdy s e r w e t k ą osusza kącik ust. - M a m o - mówię zirytowana - nie jestem złym kierowcą. - W życiu nic t a k i e g o nie p o w i e d z i a ł a m , moja droga. - N i e w a ż n e - warczę, o d s u w a m krzesło i s p r z ą t a m swo­ j e nakrycie. O p ł u k u j ę naczynia i k o ń c z ę w chwili, gdy r o z b r z m i e w a d z w o n e k u drzwi. L e c ę do nich, o t w i e r a m i u ś m i e c h a m się do Luca, który stoi na w e r a n d z i e . - G d z i e się pali? - pyta w e s o ł o . - W naszej k u c h n i . - C o f a m się, by zobaczyć go w całej okazałości, a moje serce gubi r y t m . L u c wygląda niepraw­ d o p o d o b n i e seksownie w szafirowej koszuli, z j e d n ą p o ł ą w y r z u c o n ą n a s p r a n e c z a r n e dżinsy. - Wyglądasz... - nie k o ń c z ę . B r a k u j e mi słów. - Ł a d ­ na koszula. - W kolorze twoich oczu - mówi, a moje b i e d n e serce z u p e ł n i e przestaje bić. O d d y c h a m g ł ę b o k o , o d r y w a m od niego w z r o k i zbie­ g a m p o s c h o d k a c h g a n k u . O n o d w r a c a się i p o d ą ż a z a mną. - Z a ł a t w i ł a ś już olej? Moglibyśmy to zrobić p r z e d wyj­ ściem - o d z y w a się za m n ą . O d w r a c a m się do niego z u ś m i e c h e m . - R z e c z y w i ś c i e m a s z strój i d e a l n y do w y m i a n y ole­ ju. - A l e kiedy w y o b r a ż a m sobie, j a k ściąga koszulę, by p r a c o w a ć przy m o i m aucie, g o r ą c o u d e r z a m i n a policzki i o d w r a c a m wzrok. - D z i a d e k p o w i e d z i a ł , że zrobimy to w niedzielę. - D o b r a - r z u c a . S t a r a m się nie w y o b r a ż a ć sobie, j a k b ę d z i e wyglądał p o d m o i m s a m o c h o d e m , pokryty s m a r e m . - M o ż e się przejdziemy do Taylor? D o w i e m y się, kiedy chcą jechać. - Był t a k i gość. A l e x a n d e r G r a h a m Bell. Wymyślił coś o n a z w i e telefon. P o w i n n a ś sobie t a k i sprawić. To o s t a t n i krzyk mody.

Na widok u ś m i e s z k u na jego u s t a c h m a m jeszcze więk­ szą ochotę go pocałować. O d r y w a m od niego wzrok, z a n i m mnie c a ł k i e m rozbroi. - B a r d z o ś m i e s z n e - m a c h a m mu s w o i m t e l e f o n e m przed n o s e m . - N i e m ó w mi, że jego m u z ą też byłeś. Luc nagle r z u c a się do p r z o d u i w y k r ę c a moje wyciąg­ nięte r a m i ę . W p r z y p ł y w i e p a n i k i moje s e r c e p ę d z i j a k szalone. L u c wychyla mi się zza pleców. - Nie. Tylko D a n t e g o - dyszy mi w u c h o . - Łajdak - w a r c z ę p o d n o s e m , próbując się uwolnić. Po k a ż d y m szarpnięciu moja sytuacja się pogarsza, a ostry ból przeszywa moje r a m i ę i plecy. - Skończ z tym gównem, Luc. P u ś ć m n i e - rozkazuję, wiedząc, że nie ma takiej c h o ­ lernej możliwości, żeby się p o d p o r z ą d k o w a ł . - Poddajesz się? - p y t a z u ś m i e c h e m osoby zadowolo­ nej z siebie. Przestaję się m i o t a ć i o d w r a c a m głowę, by z e r k n ą ć na niego. - Świetnie. Lekcje przyniosły owoce - m ó w i ę i n i e m a l w tej samej chwili w y r z u c a m nogę, by powalić go na traw­ nik p r z e d d o m e m . P a d a c i ę ż k o na plecy, a ja w s k a k u j ę na niego, blokuję mu r a m i ę i wciskam swoje p r z e d r a m i ę w jego tchawicę. - Poddajesz się? - P o d d a j ę - chrypi z szeroko o t w a r t y m i o c z a m i . Z w a l n i a m nacisk n a g a r d ł o , ale dalej z a m y k a m r a m i ę i u ś m i e c h a m się szeroko, p a t r z ą c w dół na niego. - Chyba mi się to p o d o b a . Jesteś zdany na m o j ą łaskę. - Sąsiedzi, F r a n n i e - o s t r z e g a , ale słyszę w e s o ł o ś ć w jego głosie. P u s z c z a m jego r a m i ę i s i a d a m na n i m o k r a k i e m . - C h c e s z powiedzieć, że ci się to nie p o d o b a ? K ł a m c a . - Nic takiego nie p o w i e d z i a ł e m . - R o z c i e r a r a m i ę , aż nagle przesuwa d ł o ń m i p o ł u k u moich bioder, przyprawia­ jąc m n i e o dreszcze. - Dziwię się tylko, że chcesz im zrobić darmowe przedstawienie.

53

MATT P r z y s i ę g a m na Boga, n i e m a l strzeliłem w tego d e m o n a błyskawicą, kiedy chwycił F r a n n i e . Lekcje d ż u d o to był jej pomysł. U z n a ł a , ż e skoro nie jest j u ż niezniszczalny, p o ­ winien nauczyć się samoobrony. A l e t o d ż u d o p r z e r o d z i ł o się w coś bardziej na kształt zapasów, tyle że z d u ż ą ilością całowania i c h i c h o t a n i a . A t e r a z t o j u ż s ą c a ł k i e m obrzydliwi. O n a przy n i m traci r o z u m . Ciągle niewidzialny, p o d k r a d a m się d o r o z b r y k a n e j p a r y na t r a w n i k u i s z t u r c h a m F r a n n i e k o l a n e m w r a m i ę . - Wynajmijcie sobie pokój. Z e s k a k u j e z d e m o n a i staje n a d n i m , przykucając w p o ­ zycji o b r o n n e j i strzelając o c z a m i na boki. O d r u c h o w o cofam się o k r o k . - Spokojnie. To tylko ja. M a r s z c z y brwi i prostuje się, po czym o d w r a c a się, by p o d a ć r ę k ę Lucowi, który ciągle leży n a trawie. O n wstaje z jej p o m o c ą . F r a n n i e o d w r a c a się na pięcie z z a r u m i e n i o ­ nymi p o l i c z k a m i . - Musisz m n i e wszędzie śledzić? - Tak! - d e m o n ubiega m n i e w o d p o w i e d z i . P a t r z ę n a niego gniewnie, m i m o ż e o n n i e m o ż e m n i e zobaczyć. - Prawie - p o p r a w i a m . - P o z a t y m nie m o ż e c i e upra­ wiać seksu na t r a w n i k u p r z e d d o m e m , z wielu powodów, których nawet nie chce mi się w y m i e n i a ć . - Cicho b ą d ź - warczy w k i e r u n k u mojego głosu, a pa­ trzy n i e m a l p r o s t o n a m n i e . - N i e u p r a w i a l i ś m y seksu. S k o p a ł a m m u tylko tyłek. Śmierdzący d e m o n p o d c h o d z i do niej od tyłu i k ł a d z i e jej r ę k ę na r a m i e n i u . - Przejdźmy się - mówi, przyciągając ją do swego b o k u i zerkając w m o i m k i e r u n k u . F r a n n i e wzdycha ciężko: - D o b r a . 54

W l o k ę się za n i m i , kiedy p o d ą ż a j ą u l i c ą do p a r k u . Jest złotoróżowy zmierzch, p r z y g l ą d a m się c i e n i o m p o d wierz­ b a m i , a F r a n n i e i jej d e m o n znajdują ławkę i siadają na niej. O n j ą t r z y m a w r a m i o n a c h , j a n a t o m i a s t k r ą ż ę z a nimi, starając się być p o z a zasięgiem słuchu, p o d c z a s gdy oni szepczą do siebie. A n i o ł a stróża obowiązują p e w n e zasady. Z a s a d a n u m e r j e d e n - nie m o ż e się w t r ą c a ć do życia p o d o p i e c z n y c h . M u ­ szą m i e ć a b s o l u t n ą w o l n o ś ć p o d e j m o w a n i a decyzji. Z a s a ­ da n u m e r dwa - nie m o ż e n a r u s z a ć ich prywatności. A n i prywatności innych ludzi. L u c jest t e r a z człowiekiem, więc ta z a s a d a dotyczy rów­ nież jego. Niestety. N i e m n i e j j e d n a k nic nie m o g ę p o r a d z i ć - moje poczu­ cie o b o w i ą z k u jest n a d r z ę d n e w o b e c jej p o t r z e b y prywat­ ności. P r z y s u w a m się o d r o b i n ę bliżej i o p i e r a m o c h r o p a ­ wy pień wierzby n i e o p o d a l ich ławki. - Wybierz j e d n e g o i się s k u p - mówi L u c cicho. P o d ą ż a m za ich w z r o k i e m i d o k ł a d n i e p r z e d n i m i wi­ d z ę g r u p ę gimnazjalistów w s k a t e p a r k u . P a t r z ę przez kil­ ka chwil, jak p o d ś m i e w a j ą się z siebie nawzajem i swoich wyczynów. - Na czym się skupić? Do czego niby m a m go zmusić? L u c u ś m i e c h a się szeroko i z e r k a przez r a m i ę . - N o , p o d e j r z e w a m , że M a t t dałby mi popalić, gdybym teraz rzucił propozycję w rodzaju „Spraw, żeby mówił wie­ loma językami", więc m o ż e każ m u tylko zrobić coś m i ł e ­ go dla k u m p l i . - P o d n o s i rękę, k t ó r ą nie obejmuje mojej siostry, i wskazuje p r z e d siebie. - Ten w p o m a r a ń c z o w e j koszulce chyba jest wyjątkowo nieprzyjemny. Z o b a c z m y , co potrafisz z n i m zrobić. F r a n n i e o d s u w a się od L u c a i o p i e r a łokcie na kola­ nach, m a r s z c z ą c c z o ł o w skupieniu. P a t r z ę n a c h ł o p a k a w p o m a r a ń c z o w e j koszulce. R o b i p ę t l ę na r a m p i e , p o t e m s u n i e w d ó ł i w y k o n u j e kickt u r n p r z e d m n i e j s z y m d z i e c i a k i e m , k t ó r y z t r u d e m daje 55

r a d ę stać n a d e s c e . P o m a r a ń c z o w y p a t r z y chwilę, jakby m i a ł się u s u n ą ć z drogi. A l e w n a s t ę p n e j s e k u n d z i e ra­ m i e n i e m spycha m a ł e g o z d e s k i . D z i e c i a k u d e r z a p u p ą w z i e m i ę , a P o m a r a ń c z o w y szczerzy się r a d o ś n i e , u n o ­ sząc r ę k ę , by w y k o n a ć ż ó ł w i k a z t r z e c i m , m i j a n y m wła­ śnie c h ł o p a k i e m . F r a n n i e o p a d a n a o p a r c i e ławki, p r z y k ł a d a r ę k ę d o czoła i jęczy. - J e s t e m w t y m beznadziejna. L u c przysuwa się, by na p o w r ó t ją objąć, ale F r a n n i e go odpycha. - Chyba m a m dylemat m o r a l n y - mówi, ciągle trzyma­ jąc r ę k ę na czole. L u c w y b u c h a głośnym ś m i e c h e m , a o n a go odpycha. - No dzięki za wsparcie. - P r z e p r a s z a m - przestaje się śmiać. - Powiedz m i , jaki to dylemat. - Nie wiem, czy to właściwe m i e s z a ć ludziom w gło­ wach. L u c p a t r z y n a n i ą d ł u ż s z ą chwilę i n i e o d p o w i a d a . W k o ń c u ze świstem wypuszcza p o w i e t r z e z p ł u c i pochy­ la się ku niej. - Kiedy byłem d e m o n e m - zaczyna głosem cichym i p e ł n y m n a p i ę c i a , jakby p r z y p o m i n a ł to sobie z b ó l e m - nie m o g ł e m ludzi zmusić, żeby zrobili coś, czego by robić nie chcieli. M o g ł e m im n a m i e s z a ć w głowach, jak to trafnie ujęłaś, ale nie d a ł b y m rady zmusić ich do zrobienia czegoś, co nie leżałoby w ich n a t u r z e . Myślę, że z t w o i m w p ł y w e m m o ż e być b a r d z o p o d o b n i e . - N a d a l u w a ż a m , że to nie w p o r z ą d k u . - F r a n n i e opa­ da na oparcie ławki. - Nie zastosuję tego na swojej r o d z i n i e a n i n a n i k i m , k t o nie robi czegoś zdecydowanie z ł e g o . . . niewłaściwego... i w ogóle. - Z a p e w n e m a s z do tego p r a w o - mówi Luc. P o c i e r a jej skroń. - I p e w n i e to w ł a ś n i e m i a ł na myśli G a b r i e l , gdy mówił, że oni chcą, abyś robiła, co należy. 56

Kiedy t y m r a z e m d e m o n się przysuwa, F r a n n i e o p i e r a się na n i m . - Z a w s z e . . . - zaczyna, ale urywa. -T a k ? Siada p r o s t o i p a t r z y Lucowi w oczy. - To z a b r z m i b a r d z o głupio, ale zawsze mi się wydawa­ ło, że coś m n i e czeka. K i e d y myślałam, że c h c ę być j a k i m ś d y p l o m a t ą , to dlatego, że wydawało mi się, że m o g ł a b y m coś zmienić. Ale t e n cały wpływ... O b a w i a m się, że do cze­ gokolwiek jestem p r z e z n a c z o n a , to m n i e przerasta. - O p i e ­ ra się o niego. - Boję się - dodaje. N a g l e jej głos wydaje się cichy i kruchy. D e m o n wzdycha i o p i e r a policzek o jej włosy. Ale już po chwili F r a n i e się odchyla i wyciąga z kieszeni brzęczący telefon. Z e r k a na wyświetlacz. - Taylor i Riley są gotowe do wyjścia.

ROZDZIAŁ 5

Pewny jak diabli

FRANNIE Z a n i m zajechaliśmy p o d d o m G a l l a g h e r ó w , i m p r e z a zdążyła r o z k r ę c i ć się na m a k s a . Z z a p a r k o w a n y c h p o d la­ s e m s a m o c h o d ó w g r u p k i łobuzujących nastolatków p ł y n ę ­ ły w s t r o n ę muzyki, wrzeszcząc i piejąc z zachwytu. L u c i ja przecięliśmy ulicę i podeszliśmy do s a m o c h o d u Riley. Taylor stroszy swoje różowo-zielone włosy, p o t e m wysuwa się z tylnej k a n a p y s a m o c h o d u Riley i t r ą c a m n i e łokciem. - M u s i m y rozszerzyć d z i a ł a l n o ś ć , m o ż e w k r ę c i m y się na i m p r e z ę w M a r b l e h e a d . M a m po d z i u r k i w nosie tego tłumu. Riley o b c h o d z i s a m o c h ó d i rusza w n a s z y m k i e r u n k u . - Wy płacicie za paliwo - mówi, kiedy Trevor o d g a r n i a jej długie b r ą z o w e loki i obejmuje ją r a m i e n i e m . - M o ż e być - o d p o w i a d a Taylor. Jej blada skóra r u m i e n i się, kiedy dziewczyna wciska języka w k ó ł k o w kąciku ust. Piorunuje b r a t a wzrokiem, o d w r a c a się i p ę d z i na i m p r e z ę . Riley wzrusza r a m i o n a m i do Trevora, a on u ś m i e c h a się do niej. W jego opalonych policzkach pojawiają się d o ł e c z k i . N a s t ę p n i e oboje ruszają w ślady Taylor. L u c splata p a l c e z m o i m i . - S z u k a ł a ś obiektu do ćwiczenia wpływu - mówi, wska­ zując g ł o w ą moich wycofujących się przyjaciół. P o p y c h a m go.

- Jasne, oczywiście. M ó w i m y o Taylor. Lubisz p a t r z e ć , jak przegrywam? - Lubię p a t r z e ć , j a k robisz cokolwiek. - C h w y t a m n i e za rękę i w ślad za Taylor z a n u r z a m y się w gęsty t ł u m . K a p e l a D e l a n i e , R o a d k i l l , rozstawiła się z a d o m e m , przy w e r a n d z i e . W m i a r ę j a k się zbliżamy, m u z y k a staje się coraz głośniejsza. C i ą g n ę L u c a p r z e z to ludzkie m r o ­ wie do Taylor, Riley i Trevora, którzy stanęli przy ognisku. - P r z y n i o s ę n a m coś do picia - mówi L u c . Ściska m o j ą rękę i r u s z a na d r u g ą s t r o n ę p o d w ó r k a , gdzie p o d ścianą d o m u stoją skrzynki z lodem. P a t r z ę na niego i zagapiam się. Czuję w b r z u c h u motyle, u ś m i e c h rozjaśnia moją twarz. B o ż e , on jest doskonały. - Reefer p ł o n i e - mówi mi Trevor do u c h a , wytrącając m n i e z zamyślenia. Serce wskakuje m i d o g a r d ł a , o d r u c h o w o p o d r y w a m głowę, by spojrzeć w ognisko, po części spodziewając się, że zobaczę Reefera, j a k o g a r n i ę t y p ł o m i e n i a m i m ł ó c i rę­ koma powietrze. Trevor wznosi do nieba niebieskie oczy i wskazuje na dom. - T a m - śmieje się - z gitarą. Krzywię się i r u s z a m w s t r o n ę kapeli. Nawet jeśli mój eks jest b e z n a d z i e j n y we w s z y s t k i m i n n y m , to z g i t a r ą W ręku staje się geniuszem. I m u s z ę przyznać, że n a p r a w d ę świetnie się ich słucha. D e l a n i e podskakuje w górę i w d ó ł , jej proste c z a r n e włosy kołyszą się szaleńczo, śpiewa j a k doskonała Avril Lavigne. Ma na sobie p o d a r t e dżinsy, skó­ r z a n ą kamizelkę, oczy p o m a l o w a ł a g r u b ą c z a r n ą k r e s k ą . Wygląda z u p e ł n i e inaczej, niż kiedy p a r a d u j e w służbowej koszulce u Ricca, ze związanymi w koński o g o n włosami. Każdy, k t o jej nie zna, uznałby, że bliżej jej do dwudziestego piątego niż do p i ę t n a s t e g o r o k u życia. - Delanie jest świetna - dodaje Trevor, ale nagle szybko zerka na m n i e . - A l e . . . - jąka się - j a k ty z n i m i śpiewałaś, byli o wiele lepsi. - Skoro t a k mówisz - p r z e w r a c a m o c z a m i . 59

P i o s e n k a się kończy, a Reefer ściąga gitarę i obejmuje Delanie ramieniem. - Chyba już sobie p o r a d z i ł z uczuciami do ciebie - mówi Trevor, trącając m n i e łokciem. - Świetnie - wydaje mi się, że byliśmy r a z e m w i n n y m życiu, chociaż wcale nie u p ł y n ę ł o t a k d u ż o czasu. O g l ą d a m się na k a p e l ę i s t w i e r d z a m , że nie z n a m ich wszystkich. Basista to wysoki, m u s k u l a r n y , c z a r n o w ł o s y dzieciak, którego na p e w n o nigdy wcześniej nie widziałam. S z t u r c h a m Trevora. - K i m jest basista? Trevor z e r k a n a n i e w i e l k ą g r u p k ę p o drugiej s t r o n i e podwórka. - N i e w i e m - mówi w k o ń c u . - A l e ja się dowiem - słyszę głos Taylor za sobą. Pod­ skakuję i o d w r a c a m się, ale jej r ę k a j u ż leży na m o i m ra­ m i e n i u i ciągnie m n i e w s t r o n ę z e s p o ł u . D e l a n i e u ś m i e c h a się do n a s szeroko. - G d z i e Maggie? - T a t a jej jeszcze nie p o z w a l a chodzić na imprezy - od­ powiadam ze wzruszeniem ramion. Taylor s z t u r c h a ją r a m i e n i e m z p o ż ą d l i w y m błyskiem w oku. - K i m jest t e n towar? - pyta cicho. D e l a n i e z e r k a przez r a m i ę n a r e s z t ę z e s p o ł u . Reefer odczytuje t o spojrzenie j a k o z a c h ę t ę , b y d o n a s dołączyć. Staje o b o k D e l a n i e i grzbietem d ł o n i o d g a r n i a z oczu z ł o t o b r ą z o w e dredy. - Cześć, F r a n n i e - mówi, obejmując D e l a n i e . K r z y w i ę się w d u c h u z p o c z u c i a winy i m a m nadzieję, że D e l a n i e jest z n i m , bo chce, a nie dlatego, że ja ich w pewien spo­ sób k u sobie p c h n ę ł a m . - Cześć, Ref, j a k leci? - Świetnie. - T r ą c a n o s e m szyję D e l a n i e . Z t r u d e m powstrzymuję się od p a r s k n i ę c i a ś m i e c h e m . To nie jest zły c h ł o p a k - taki t r o c h ę dziwak, a ja w zasadzie 60

z

jakby prawie go k o c h a ł a m - ale dlaczego j e m u się zdaje, że b ę d ę z a z d r o s n a , tego nigdy nie pojmę. To przecież ja nim z e r w a ł a m . Kiedy j u ż p r z e d s t a w i ł mi swoje s t a n o w i s k o - k t ó r e m o ż n a b y w y r a z i ć s ł o w a m i „Widzisz, k o g o m o g ę m i e ć " przenosi wzrok n a m n i e . - I co, tęsknisz za t y m ? U ś m i e c h a m się szeroko, nie wiedząc d o k ł a d n i e , czy ma na myśli muzykę, czy siebie. - Nie - ta o d p o w i e d ź dotyczy o b u spraw. Wygląda na u r a ż o n e g o i przez chwilę się w sobie zbiera. - N o , twoje odejście z z e s p o ł u było najlepszą rzeczą, jaka m o g ł a się zdarzyć. D e l a n i e ma głos wyjątkowy, jedy­ ny w swoim rodzaju - sugeruje, że ja nie. I to się zgadza. J e d n a d u ż a w y t w ó r n i a chce n a s z e d e m o . - O cholera! To c u d o w n i e ! Taylor t r ą c a m n i e m o c n o łokciem w żebra, aż z a p i e r a mi dech. - Jezu, Tay, przecież zmierzam do tego. - P o c i e r a m bok i zerkam na basistę stojącego za Reeferem. - K i m jest basista? - M a r c . Nowy. - R e e f e r o d w r a c a się i p o d n o s i r ę k ę . Nowy o d r y w a wzrok od gitary, k t ó r ą właśnie stroi, i patrzy na m n i e z l e k k i m u ś m i e c h e m , jakby wiedział, że rozma­ wiamy o n i m . Prostuje się i taksuje m n i e wzrokiem. P o t e m kiwa głową i w r a c a do strojenia gitary. - To dzięki n i e m u b ę d z i e m y mieli d e m o - wyjaśnia mi Reefer. - Mówi, że koleś jest mu w i n i e n przysługę. C h o c i a ż j e s t e m absolutnie p e w n a , że w życiu tego c h ł o ­ paka nie w i d z i a ł a m , d o s t r z e g a m w n i m coś osobliwie zna­ jomego. G a p i ę się na niego, ale spuszczam wzrok, kiedy on znowu kieruje na m n i e spojrzenie. P o d n o s i brew i uśmie­ cha się k ą c i k i e m ust. O d w r a c a m się do R e e f e r a i D e l a n i e , gdy fala gorąca w y p e ł z a mi na szyję. Oczy Delanie się rozświetlają. Wyciąga rękę i delikatnie puka m n i e w r a m i ę , a j e d n o c z e ś n i e u ś m i e c h a się szeroko. - Ej! P o w i n n a ś coś zaśpiewać. 61

Reeferowi o p a d a szczęka - N i e sądzę... - N i e ma mowy - protestuję, wycofując się. D e l a n i e o b u r ą c z chwyta moją d ł o ń i ciągnie m n i e za kolumny. - A l e ż oczywiście. Co byś chciała? Z a b i e r a m z jej d ł o n i swoją rękę. - N a p r a w d ę , D e l a n i e . Nie chcesz zrujnować sobie repu­ tacji przez mój beznadziejny występ. Zwłaszcza jeśli macie tu łowcę talentów. R e e f e r czujnie p r z e g l ą d a t ł u m . - O n a ma rację. - Z r ó b to, F e e ! - krzyczy Riley. O g l ą d a m się i widzę, że stoi o b o k Taylor. Trevor u ś m i e c h a się do m n i e z n a d jej ramienia. A l e d o k ł a d n i e w tym m o m e n c i e czuję falę ł a d u n k ó w elektrostatycznych tak silną, że niemal włosy stają mi d ę b a . Wręcz czuję ich trzaski na swojej skórze. Matt.

MATT Stoję niewidzialny i t r z y m a m się za g r u p k ą F r a n n i e , rozglądając się po lesie i ogarniając o t o c z e n i e w z r o k i e m . Gdziekolwiek spojrzę, uwieszają się na sobie p a r y p o g r ą ­ ż o n e w różnych fazach u w o d z e n i a . Wszystko c a ł k i e m n i e ­ w i n n e , n a p r a w d ę - w tej chwili zero dusz zagrożonych. A l e kiedy r o z g l ą d a m się po t ł u m i e , nagle w mojej głowie p o ­ jawia się t w a r z Lili. D u ż o się w y d a r z y ł o w ciągu o s t a t n i c h dwóch d n i , o d k ą d j ą z o b a c z y ł e m p o raz pierwszy. I l e k r o ć o niej myślę, p r z e p ł y w a p r z e z e m n i e fala energii. Tę s a m ą energię p o c z u ł e m , gdy dziewczyna przeszła p r z e z e m n i e w swoim m i e s z k a n i u . W i d z i a ł e m ją tylko dwa razy. O n a nie wie nawet o m o i m istnieniu. Ale jest w niej coś takiego, że trudno ją zapomnieć. 62

Sadowię się w p n i u starego klonu na skraju p o d w ó r k a i patrzę. I za k a ż d y m r a z e m , gdy w i d z ę j a k ą ś p a r ę , k t ó r a dotyka się czy całuje, m i m o w o l n i e się z a s t a n a w i a m , j a k by to było z Lili - t a k jej dotykać. Z a m y k a m oczy i w y o b r a ż a m sobie, j a k a jest jej skóra. J a k p a c h n i e . J a k smakuje. D r ż ę i tyłem głowy m o c n o u d e r z a m o drzewo. Skup się. O t w i e r a m oczy. F r a n n i e r o z m a w i a z dziewczyną z ze­ społu, L u c jest przy beczce. Podaje piwo b l o n d y n c e , k t ó r a ze wszystkich sił s t a r a się przyszpilić go do p o r ę c z y we­ randy. U ś m i e c h a się do niego połyskującymi czerwonymi ustami, grzebie w t o r e b c e i wyciąga r ó ż o w ą k a r t e c z k ę . Patrzę, j a k o n wsuwa j ą d o kieszeni, p o czym chwyta kolejny kubek i n a p e ł n i a go. Kto by pomyślał, że moja siostra z a k o c h a się w d e m o ­ nie przyciągającym dziewczyny j a k m a g n e s . Tylko czekać n a jakieś z ł a m a n e serce. D l a m n i e b o m b a . I m szybciej zo­ baczy, j a k i on jest n a p r a w d ę , t y m szybciej go rzuci. M o ż e jakoś z a a r a n ż u j ę , żeby z n a l a z ł a tę k a r t e c z k ę . . . P o n o w n i e r o z g l ą d a m się p o p o d w ó r k u , w i d z ę g r u p k i ludzi, którzy rozmawiają i się śmieją, a na o b r z e ż a c h przy­ tulone ciała w cieniu drzew. W mojej głowie z n o w u pojawia się Lili. P r ó b u j ę się jej pozbyć, ale na p r ó ż n o . P o d ą ż a m więc d r o g ą fantazji. Czu­ ję, jak przyciska się do m n i e , d o p r o w a d z a do tego, że prag­ nę jej tak, jak absolutnie nie p o w i n i e n e m . A w tej swojej fantazji m o g ę ją m i e ć . T r z y m a m ją w r a m i o n a c h , a kiedy pochyla k u m n i e twarz, całuję ją. P r z e s u w a m d ł o ń m i p o luku jej bioder, zmysły mi posykują w k o n t a k c i e z jej ros­ n ą c ą t e m p e r a t u r ą , gdy o n a też p o c h ł a n i a m n i e d ł o ń m i . Czuję straszliwe p r a g n i e n i e , żeby p o ł o ż y ł a się na m n i e i oszałamiającą falę rozpaczy. Mój szósty zmysł p o r a ż a m n i e jak p r ą d . W jednej chwi­ li zdaję sobie sprawę, że m r o w i e n i e w fantazji nie p o c h o ­ dziło o d rąk L i l i . O d jakiegoś czasu d z w o n i ł mój a l a r m demonowy. 63

R o z p r o s z y ł e m się. N a w e t n i e z a s t a n a w i a m się, skąd d o c h o d z i - a n i się nie złajałem za n i e d o p a t r z e n i e . W o k a m g n i e n i u j e s t e m po drugiej s t r o n i e p o d w ó r k a i o t a c z a m F r a n n i e p o l e m . Z o p o r e m o d ł ą c z a się od grupy, g w a ł t o w n i e łapiąc od­ dech. - M u s z ę iść - m ó w i do przyjaciół i o d w r a c a się p o ­ s z u k a ć L u c a , k t ó r y idzie w jej s t r o n ę z d w o m a k u b k a m i piwa. - Są tu k u m p l e twojego c h ł o p a k a - szepczę F r a n n i e do ucha. - G d z i e ? - pyta, szeroko otwierając oczy i rozglądając się d o k o ł a . - Nie w i e m d o k ł a d n i e , ale na p e w n o więcej niż j e d e n . Idziemy. - P o p y c h a m ją lekko, ale o n a j u ż s a m a idzie. D o p a d a Luca. - M a t t mówi, że musimy iść - szepcze, rozglądając się w p a n i c e . L u c u p u s z c z a piwo i chwyta ją za r ę k ę . Idziemy szybko do s a m o c h o d u i już m a m y wyjść na ulicę, gdy d o ­ s t r z e g a m trzy p a r y czerwonych o c z u wyzierające s p o m i ę ­ dzy drzew. O g r o m n y r u d o w ł o s y d e m o n z pizzerii R i c c a wychodzi z cienia i patrzy, j a k idziemy. C h o c i a ż n i e wyko­ nuje ż a d n e g o r u c h u , żeby n a s p o w s t r z y m a ć , m n i e przeszy­ wa ostry, gwałtowny p r ą d . F r a n n i e przysiada w pozycji o b r o n n e j , gotowa uderzyć, ale L u c chwyta ją za r ę k ę i ciągnie w s t r o n ę s a m o c h o d u . Biegniemy. D e m o n posyła mi groźny uśmiech. Chociaż jestem niewidzialny, on wie, że tu j e s t e m - t a k s a m o j a k ja b y m wiedział, ż e o n t u jest, gdybym u w a ż a ł . D w a p o z o s t a ł e , pomniejsze, ale r ó w n i e m o c n e , w y c h o d z ą z cienia, kiedy cofam się d o s a m o c h o d u L u c a . Co się dzieje, u diabła? Przyszli po F r a n n i e ? Z e r k a m n a F r a n n i e i L u c a , którzy wskakują d o s a m o ­ c h o d u . S e k u n d ę d ł u ż e j w p a t r u j ę się w g r u p ę d e m o n ó w , po czym p r z e m i e s z c z a m się na tylne siedzenie shelby'ego. 64

Wygląda, że L u c jest p e w i e n , co n a l e ż y robić, knyk­ cie na kierownicy ma pobielałe, kiedy m a n e w r u j e m i ę d z y wybojami. - Nie prześcigniesz ich - mówię, osuwając się w fotelu. - Nic ci nie jest? - p y t a m F r a n n i e . -N i c . - Z r o b i l i ci coś? - Nie. Tylko tyle, co widziałeś. - To m o j a w i n a - m ó w i L u c słabym g ł o s e m , n i e m a l szeptem. - L u c , p r z e s t a ń . - F r a n n i e k ł a d z i e mu r ę k ę na r a m i e ­ niu, twarz m a z a t r o s k a n ą . Luc dalej wpatruje się w p r z e s t r z e ń p r z e d sobą, twarz ma n a p i ę t ą , szczęki zaciśnięte. - Myślę, że p r z e b y w a n i e ze m n ą jest dla ciebie niebez­ pieczne. - Nigdzie nie odejdę. P r z e n o s i w z r o k n a c z u b e k jej głowy, b o o n a o p i e r a mu głowę o r a m i ę , i w y p u s z c z a g ł o ś n o p o w i e t r z e , po czym p o n o w n i e kieruje c a ł ą u w a g ę na d r o g ę . Wciąż bije o d niego d e t e r m i n a c j a , o b i e r ę c e m a z a c i ś n i ę t e n a kie­ rownicy, w a r g i t w o r z ą w ą s k ą linię. A l e w tej k r ó t k i e j chwili z o b a c z y ł e m t o . Odpowiedź. W i d z i a ł e m , j a k z j e g o o c z u z n i k a u d r ę k a , a pojawia się w nich p o s t a n o w i e n i e . M o ż e j e d n a k się z d o b ę d z i e , by zrobić to, co t r z e b a . Jeśli u z n a , że n a r a ż a F r a n n i e na nie­ bezpieczeństwo, to chyba odejdzie. Pomyślawszy to, czuję większy s z a c u n e k do d e m o n a . Prawdę mówiąc, gdyby nie był d e m o n e m , m o ż e nawet bym zniósł, że jest z m o j ą siostrą. Ale on jest d e m o n e m . Więc ja wiem, co m u s z ę zrobić.

FRANNIE L u c p a r k u j e t a m gdzie zawsze - p o d o g r o m n i a s t y m k l o n e m p r z y o g r o d z e n i u p o d r u g i e j s t r o n i e ulicy. L e d ­ wie m o g ę dojrzeć p r z e d n i z d e r z a k shelby'ego, p r z e z liście w i d z ę tylko odbijające się od niego światło księżyca. Ale wpatruję się w niego kilka godzin, o d k ą d L u c m n i e p o d ­ wiózł, i w y o b r a ż a m sobie, że j e s t e m t a m z n i m . P o d n o s z ę głowę, bo cały czas siedziałam, opierając b r o ­ dę na r ę k a c h o p a r t y c h z kolei na p a r a p e c i e , i r o z m a s o w u ję sobie zdrętwiały kark. C h w y t a m k o m ó r k ę ze stojaczka, żeby z a d z w o n i ć do Luca, ale w p a t r u j ę się w n i ą d ł u ż s z ą chwilę i w k o ń c u d z w o n i ę do G a b e ' a . Nawet nie ma sygnału, od razu się włącza z a u t o m a t y z o ­ wany głos, który m n i e informuje o tym, co już wiem. Nie p o ł ą c z ę się z G a b e ' e m telefonicznie. Jest p o z a zasięgiem. Myślę, jak by tu przywołać go w myślach - wysyłając mu w i a d o m o ś ć , że potrzebuję jego pomocy. Przyjdzie? J ę c z ę w d u c h u i wstaję z łóżka. G a b e o d s z e d ł z kon­ k r e t n e g o p o w o d u . M o g ę t a k siedzieć i w m a w i a ć sobie, że go potrzebujemy, ale t a k n a p r a w d ę c h o d z i tylko o m n i e . To głupie i nie w p o r z ą d k u z mojej strony przywoływać go tylko dlatego, że za n i m t ę s k n i ę . W z d y c h a m i w c i ą g a m dżinsy p o d workowaty tiszert, w k t ó r y m sypiam. Skrzypiąc uchylanymi d r z w i a m i , wy­ g l ą d a m na cichy, c i e m n y k o r y t a r z . Zawiasy jęczą, kiedy powoli o t w i e r a m drzwi szerzej. N o t u j ę w p a m i ę c i , żeby je naoliwić. N a p a l c a c h s c h o d z ę p o s c h o d a c h , robiąc kolejne n o t a t k i w p a m i ę c i . W i e d z i a ł a m o skrzypiącym stopniu na dole, ale p a r ę innych też protestuje p o d m o i m c i ę ż a r e m , co p r a w d a n i e c o ciszej. G d y s i ę g a m p o k l a m k ę d r z w i wejściowych, słyszę w uszach pulsującą krew. Po raz ostatni oglądam się na scho­ dy i otwieram drzwi, po czym szybko wychodzę na w e r a n d ę . Na mój widok L u c wysiada z s a m o c h o d u i p ę d z i przez ulicę. C h w y t a m n i e za r ę k ę i spieszy do shelby'ego. 66

- Co się dzieje? C o ś się stało? - pyta, rozglądając się szaleńczo p o p o d w ó r k u . -Ja... - O n t u jest? C h o l e r a ! J a k i m c u d e m g o p r z e o c z y ł e m ? Wpycha m n i e n a siedzenie p a s a ż e r a . - Nie. N i e o to c h o d z i . Ja tylko... - Co zrobił, F r a n n i e ? - K u c a przy m n i e i przygląda się bacznie s p a n i k o w a n y m w z r o k i e m . K i e d y się p o c h y l a m d o p r z o d u , w s u w a m p a l c e w jego włosy i p r z y c i s k a m wargi do j e g o ust, czuję s m a k kawy. J e g o n a p i ę t e m i ę ś n i e się n i e o d p r ę ż a j ą , ale n a p i ę c i e się z m i e n i a . L u c t e r a z k o n c e n t r u j e u w a g ę n i e tyle n a o t o c z e n i u , c o n a m n i e . A t e g o w ł a ś n i e c h c ę . P o chwili p r z y t u l a się d o m n i e , p o d p i e r a m i k a r k s k u l o n ą dłonią i przyciąga do głębszego p o c a ł u n k u . Wreszcie się o d s u w a m . - N i e c h c i a ł a m być s a m a . Luc wyciąga m n i e za r ę k ę z s a m o c h o d u i p r z y t u l a . - Tu na zewnątrz nie jesteś b e z p i e c z n a - m ó w i łagod­ nie w moje włosy. - Musisz z o s t a ć w d o m u , p o d o s ł o n ą twojego ojca. O d p y c h a m go. - P o d czym? Z a c i s k a usta w c i e n k ą linię, jakby się zastanawiał, j a k nu to o d p o w i e d z i e ć . - W twoim ojcu coś jest, F r a n n i e . Nie w i e m co, ale nie m o g ł e m o d c z y t a ć j e g o myśli... k i e d y b y ł e m d e m o n e m . - Przesuwa w z r o k i e m po ulicy i w r a c a do m n i e . - Nie mog­ łem się też p r z e m i e ś c i ć do waszego d o m u , co się z d a r z a tylko wtedy, gdy m a m y do czynienia z p o l e m n i e b i a ń s k i m . Myślę o tacie: swojskim, r o d z i n n y m . - Myślisz, że z m o i m t a t ą jest coś nie t a k ? Kręci głową, ale c z o ł o ma z m a r s z c z o n e , ciągle się zastanawia. - Nie, że nie t a k . Po p r o s t u ma k o n t a k t y na górze. Nie znasz ż a d n e g o p o w o d u . . . ? 67

- N i e . W m o i m tacie nie ma nic d z i w n e g o . . . n o , m o ż e p o z a tym, że lubi b r u k s e l k ę . - M i m o w o l n i e się krzywię. C z a r n e oczy L u c a m i g o c z ą w s r e b r n y m świetle księży­ ca, kiedy się u ś m i e c h a . Obejmuje m n i e w pasie i p r o w a d z i z p o w r o t e m do d o m u . - Która godzina? - Nie wiem... może czwarta. - P o w i n n a ś już spać. - Ty też - o d p o w i a d a m z u ś m i e c h e m . - J u t r o pierw­ szy dzień w pracy, co? O której zaczynasz? O szóstej? Nie chcesz chyba z a s n ą ć i ślinić się na książki. Spogląda n a m n i e z a t r o s k a n y m w z r o k i e m . - Po tym, co się dzisiaj wydarzyło u G a l l a g h e r ó w , nie m a m szansy n a sen. R h e n o r i a n czyha. N i e spuszczę cię z oczu. D o c h o d z i m y do progu mojego d o m u , Luc powoli otwie­ ra drzwi. Przyciąga m n i e do p o c a ł u n k u , a kiedy c h c e pu­ ścić, nie p o z w a l a m m u . G ł a d z ę d ł o ń m i jego k l a t k ę pier­ siową, czuję p o d p a l c a m i bicie jego serca, n i e m a l r ó w n i e szybkie j a k mojego. Jego u s t a p o d ą ż a j ą o d m o i c h ust d o u c h a i na szyję. O d s u w a m się i z a g l ą d a m mu w oczy. - No to chyba musisz iść ze m n ą na g ó r ę - szepczę. S p l a t a m swoje d r ż ą c e p a l c e z jego p a l c a m i i c i ą g n ę go przez drzwi. W a h a się na p r o g u i k r ę c i głową. - Wejdź, p r o s z ę , b ł a g a m . R o b i g ł ę b o k i w d e c h . W k ą c i k u ust pojawia się u ś m i e c h z n a m i o n u j ą c y p o c z u c i e winy, kiedy w c h o d z i d o ś r o d k a . J e g o oczy p a t r z ą pytająco, a ja w o d p o w i e d z i p r o w a d z ę go szybko na g ó r ę do mojego pokoju, mając nadzieję, że s t o p n i e nie skrzypią t a k głośno, j a k mi się wydaje. Z a m y k a m d r z w i i p r z y w i e r a m do niego, nasłuchując odgłosów z k o r y t a r z a . Po chwili, skoro n a d a l panuje cisza, o d p r ę ż a m się i s p o g l ą d a m na L u c a . W b l a d o s r e b r n y m świetle księżyca jego oczy migoczą. C i a r k i przemykają po mojej skórze, kiedy on się pochyla 68

i znowu m n i e całuje. D o s t a j ę gęsiej skórki. C i ą g n ę go do łóżka, zsuwając dżinsy. On wydaje d r ż ą c e w e s t c h n i e n i e , a ja w c h o d z ę na ł ó ż k o i wyciągam do niego r ę k ę . - F r a n n i e . . . - szepcze, sięgając r ę k ą do k l a m k i . Kładę palec na ustach, po czym znowu wyciągam ramię. Z e r k a na drzwi, p o t e m z r z u c a buty i wsuwa się do m o ­ jego łóżka. W t u l a m się w niego, muskając mu szyję. - To n a p r a w d ę b a r d z o zły p o m y s ł - s z e p c z e w m o j e włosy. A l e j a p r z e s u w a m d ł o ń m i p o j e g o k l a t c e piersio­ wej, b r z u c h u i dalej, i wiem, że jego ciało ma z d a n i e w r ę c z przeciwne. Skubiąc w a r g a m i jego skórę, d o c i e r a m d o u c h a . - A ja u w a ż a m , że to mój najlepszy p o m y s ł w życiu. - P r z y w i e r a m do niego i całuję go m o c n o . - M a s z na sobie 0 wiele za d u ż o ciuchów - szepczę mu w u s t a . P o d n o s i się na łokciu i ściąga koszulkę przez głowę, p o t e m moją. Przez chwilę tylko w p a t r u j e się w moje nagie ciało, a ja s t a r a m się, by nie dostrzegł, j a k d r ż ę . - F r a n n i e - szepcze z n o w u i w t e d y z a u w a ż a m , że nie tylko ja d r ż ę . W p l a t a m p a l c e w jego włosy, c h w y t a m je garścią, przy­ w i e r a m u s t a m i do jego warg. J e g o u s t a przesuwają się ku mojemu uchu. - To tyle, jeśli c h o d z i o niestosowanie w p ł y w u na lu­ dziach - szepcze. Od gorącego o d d e c h u w uchu p r z e c h o d z i m n i e dreszcz. - S a m mówiłeś, że m u s z ę ćwiczyć. Kładzie się na p o d u s z c e z p e ł n y m n a p i ę c i a w y r a z e m twarzy. - M i a ł e m nadzieję, że wybierzesz inny cel. Na m n i e już w y p r ó b o w a ł a ś wpływ. - Przykrywa m n i e k o ł d r ą , o t u l a i palcem o d g a r n i a mi włosy z twarzy. O p a d a m na p o d u s z k i i p a r s k a m ze złością. - Chcesz, ż e b y m za p o m o c ą wpływu zwabiła do łóżka kogoś innego? W i ę k s z o ś c i c h ł o p a k ó w nie t r z e b a n a m a ­ wiać, żeby się p r z e s p a l i ze swoją dziewczyną. 69

- D a ł b y m sobie głowę uciąć, że zdążyłaś się z o r i e n t o ­ wać, że nie j e s t e m taki j a k większość chłopaków. - S u n i e p a l c e m po mojej brwi. - P r z e z s i e d e m tysięcy lat r o b i ł e m złe rzeczy. T ę j e d n ą c h c ę zrobić d o b r z e . - A l e ja cię k o c h a m . To n i c złego, że c h c ę być z t o b ą . Twarz m u ciemnieje, p o o c z a c h widzę, ż e o d d a l a się myślami. - J e s t e m pewien, że w t w o i m byciu ze m n ą wszystko jest złe. - N i e k a ż mi z n o w u wykorzystywać w p ł y w u na ciebie - mówię, dotykając jego policzka i sprowadzając go z p o ­ w r o t e m d o pokoju. - F r a n n i e . . . - m i l k n i e i p o p r a w i a się na łokciu, wciąż wpatrując się w moje oczy. - Nie musisz stosować swojego w p ł y w u na m n i e , żebym cię p r a g n ą ł . P r z e z całe swoje ist­ n i e n i e nigdy nikogo a n i niczego nie p r a g n ą ł e m b a r d z i e j . Ale chcę, żeby to - tu wskazuje p r z e s t r z e ń p o m i ę d z y n a m i - było czymś więcej niż seks. - K ł a d ę policzek na jego d ł o ­ ni. - N i e c h c ę tego p o p s u ć p r z e z p o ś p i e c h . O d p y c h a m go. - Sugerujesz, ż e m a m j a k i e ś z a b u r z e n i a k o m u n i k a ­ cyjne? T ł u m i ś m i e c h i c h o w a g ł o w ę w pościeli, o b e j m u j ą c m n i e r a m i e n i e m i wtulając t w a r z w m o j e włosy. C h c ę być wściekła, ale czuję się dziwnie z a d o w o l o n a , kiedy w t u l a m się w zgięcie jego łokcia i o d p r ę ż a m się w je­ dwabistej skórze. N a g l e słyszę trzask n a k o r y t a r z u . W m g n i e n i u o k a L u c stacza się na p o d ł o g ę p o m i ę d z y łóżkiem a o k n e m . Ja z g a r n i a m z ziemi tiszert, ale kiedy go w c i ą g a m na siebie, czuję c y n a m o n . W z i ę ł a m k o s z u l k ę Luca. J u ż jej j e d n a k nie zdejmuję, tylko n a c i ą g a m k o ł d r ę pod brodę. Światło na k o r y t a r z u się w ł ą c z a i słyszę o t w i e r a j ą c e się drzwi, kiedy c a ł a moja r o d z i n a wylega z pokojów. Po chwili słyszę p u k a n i e . 70

- T a k ? - p y t a m , starając się s p r a w i a ć w r a ż e n i e za­ mroczonej, chociaż serce mi t a k ł o m o c z e , że ledwie daję radę oddychać. T r u d n o sobie wyobrazić, że m o g ł a b y m być mniej śpiąca. W życiu nie b y ł a m t a k a p o d n i e c o n a . Drzwi się otwierają i do ś r o d k a z a g l ą d a t a t a . Rozglą­ da się. - Wszystko w p o r z ą d k u ? - pyta. - Yhy. Co to było? - L u s t r o w k o r y t a r z u s p a d ł o ze ściany. G w ó ź d ź musiał puścić. - A h a - mówię, p r z e w r a c a m się na d r u g i b o k i udaję, że w zasadzie śpię. Po długiej chwili drzwi się zamykają. Leżę absolutnie n i e r u c h o m o , d o m z p o w r o t e m z a p a d a w sen, wyłącza się światło na k o r y t a r z u . Po n i e s k o ń c z e n i e długim czasie L u c wystawia głowę zza łóżka. - M ó w i ł e m , że to n i e d o b r y pomysł - szepcze z nerwo­ wym u ś m i e c h e m . - G d y b y twoi r o d z i c e m n i e tu przyła­ pali... Nie musi kończyć. D o p i e r o z a c z y n a m y robić jakieś p o stępy z m o i m i r o d z i c a m i . Raczej nie lubią L u c a , ale też nie wydaje się już, że go nie cierpią. S i a d a m na ł ó ż k u , a on z a u w a ż a m o j ą koszulkę. - P o d o b a mi się t e n widok. - P r z e p r a s z a m - m ó w i ę i z a c z y n a m ją ściągać. - Nie - powstrzymuje m n i e spanikowany. - M a m w sa­ m o c h o d z i e koszulę z imprezy. U ś m i e c h a m się, bo p o d o b a mi się L u c bez koszuli. Z n o ­ wu wyciągam do niego r ę k ę , ale on k r ę c i głową, m i m o że jego twarz powoli rozjaśnia u ś m i e c h . - Myślę, że dzisiaj nadużyliśmy cierpliwości losu. P o d c h o d z i do o k n a i z e r k a w dół z w a h a n i e m . - Byłoby o wiele łatwiej, gdybym m ó g ł się przemieścić. Wychodzę z łóżka i staję o b o k niego. - Skręcisz sobie k a r k . P o w i n i e n e ś zostać. - Biorę jego rękę i k ł a d ę sobie w talii. Zostań ze mną. 71

- F r a n n i e , b ł a g a m . To twój wpływ k a z a ł mi tu przyjść, chociaż w i e d z i a ł e m , ż e t o n i e d o b r y pomysł. A l e t e r a z na­ p r a w d ę m u s z ę iść. Całuje m n i e , p o t e m z n o w u przygląda się d r z e w u . Z ł o ­ m o c z ą c y m sercem p a t r z ę , j a k o t w i e r a siatkę i wychodzi na p a r a p e t . Sięga do gałęzi i ciągnie za n i ą k i l k a k r o t n i e , p o ­ t e m łapie ją o b u r ą c z i wyskakuje. G a ł ą ź u g i n a się p o d jego c i ę ż a r e m . Zachłystuję się p o w i e t r z e m , słysząc trzask, ale p o d p ó r k a utrzymuje go na tyle d ł u g o , by jego n o g a znala­ zła o p a r c i e o j e d n ą gałąź niżej, bliżej p n i a . Kojarzy mi się z gibkim c z a r n y m k o t e m , kiedy t a k p r z e n o s i się z j e d n e g o k o n a r a na drugi, stąpając p e w n i e i spokojnie, aż w k o ń c u zeskakuje na ziemię. Z a u w a ż a m , że cały czas wstrzymuję o d d e c h i t e r a z powoli wypuszczam powietrze. L u c p o d c h o ­ dzi spojrzeć w górę na m n i e . B o ż e , jaki on piękny. N i e b o na horyzoncie różowieje, zaczyna się nowy dzień. L u c wycofuje się do swojego s a m o c h o d u , a m n i e serce boli z k a ż d y m jego k r o k i e m . - Co z t o b ą , do cholery?! - syczy mi M a t t do ucha, prze­ rażając m n i e ś m i e r t e l n i e . Powstrzymuję się od krzyku i o d w r a c a m się do niego. On p a t r z y na m n i e s p o d e łba, a kiedy d o s t r z e g a moją ko­ szulkę, wznosi oczy do nieba. - Tutaj?! C h c i a ł a ś to zrobić tutaj? W o b e c n o ś c i m a m y i taty? Twarz mi płonie, mówienie szeptem przychodzi mi z wielkim t r u d e m . - Patrzyłeś?! Cofa się kilka kroków. - J e s t e m a n i o ł e m , nie p o d g l ą d a c z e m . Nie p a t r z y ł e m . Ale nie t r z e b a być E i n s t e i n e m , żeby zgadnąć, że nie zaciąg­ n ę ł a ś swojego c h ł o p a k a n o c ą d o sypialni n a p o g a w ę d k i . - Dla twojej informacji: tylko rozmawialiśmy, p o n i e w a ż L u c się p o w s t r z y m a ł . - J a s n e . D l a t e g o m a s z na sobie jego koszulkę - u ś m i e ­ c h a się kąśliwie. 72

Odwracam się, by nie widział moich płonących policzków. - A t a k czy owak, to nie twoja sprawa, co robimy z Lu­ kiem. A n i gdzie. - To jest moja sprawa j a k najbardziej. M o i m z a d a n i e m jest c h r o n i ć cię, nawet jeśli m u s z ę cię c h r o n i ć p r z e d s a m ą głupią sobą. Nie p o z w o l ę ci tego zrobić, F r a n n i e . N i e p o ­ zwolę, żebyś zniszczyła sobie życie. Wściekłość wybucha we m n i e , kiedy doznaję olśnienia. To o n ! Staję i p c h a m go z całej siły. - To ty zrzuciłeś lustro ze ściany. T a k ? ! Z a t a c z a się o kilka kroków, p o n u r y u ś m i e c h wykrzy­ wia jego u s t a . - Jezu, M a t t ! - C h w y t a m się za włosy i szarpię, po czym z j ę k n i ę c i e m o d w r a c a m się d o o k n a . W y g l ą d a m n a ze­ wnątrz, na shelby, ciągle t a m z a p a r k o w a n e , i o d d y c h a m głęboko, po czym o d w r a c a m się do M a t t a . - M o ż e m y p o ­ rozmawiać o t y m później? Jego twarz łagodnieje, kiwa głową i z n i k a . W c h o d z ę do ł ó ż k a i n a c i ą g a m k o ł d r ę na głowę. Po dłu­ giej chwili w y s t a w i a m j e d n a k głowę i r o z g l ą d a m się po pokoju. P u s t o . D ł o n i ą śledzę szlak warg Luca, ciągle czując mrowienie p o d jego dotykiem. Z a m y k a m oczy, p o d n o s z ę d o twarzy jego tiszert i o d d y c h a m , aż moje serce zwalnia do n o r m a l ­ nego t e m p a . Tak się cieszę, że M a t t wrócił, ale k t o to wiedział, że posiadanie anioła stróża oznacza posiadanie takiego po­ t w o r n e g o psuja? O n jest lepszy n i ż p a s cnoty. C h o c i a ż przysięgałam, że nie użyję wpływu w o b e c rodziny, m o ż e p o w i n n a m w y p r ó b o w a ć go na M a t c i e , żeby t r o s z k ę wyluzował. W k o ń c u p o w i n n a m ćwiczyć. Z u ś m i e c h e m p r z y p o m i n a m sobie, jak niemal zadziała­ ło na Luca. Oczywiście wcale nie chciałam go użyć. W koń­ cu z a p a d a m w sen z w o n i ą c y n a m o n u w nosie i ł a s k o t a n i e m Ognia p o d skórą. A w m o i m śnie M a t t n a m nie przerywa.

ROZDZIAŁ 6

Pakt z diabłem

LUC Filia Biblioteki H r a b s t w a Essex w H a d e n to szary gra­ nitowy Szkaradek n i e o p o d a l liceum. Kiedyś p e ł n i ł funkcję r a t u s z a . To j e d e n ze starszych b u d y n k ó w w m i a s t e c z k u , z p o ł o w y X V I I I wieku. I p o d o b n i e j a k większość budyn­ ków w H a d e n , wygląda na swój wiek. W j e ż d ż a m na par­ k i n g i b i e g n ę n a d r u g ą s t r o n ę ulicy d o k a m i e n n e g o bu­ d y n k u . S p o g l ą d a m na w i e ż ę z e g a r o w ą i s t w i e r d z a m , że j e s t e m p u n k t u a l n i e . C h c i a ł e m być pierwszego d n i a wcześ­ niej, ale po d r o d z e p o d r z u c i ł e m F r a n n i e do Taylor i nie m o g ł e m wyjść, d o p ó k i się nie u p e w n i ł e m , że M a t t jest na posterunku. M i m o w o l n i e u ś m i e c h a m się, zaglądając p r z e z szybkę w rzeźbionych d r e w n i a n y c h drzwiach, po czym o t w i e r a m je i w c h o d z ę do ś r o d k a . Nawet mój ludzki n o s d o c e n i a za­ p a c h biblioteki - kurz, stary p a p i e r i historia. Po d r o d z e do stanowiska bibliotekarki p r z e g l ą d a m grzbiety książek n a p ó ł k a c h - wybór d o ś ć ograniczony, s a m a klasyka i jakieś m a ł o z n a n e tytuły. D r o b n i u t k a p o s t a ć kobiety z a r z e ź b i o n y m k o n t u a r e m p o ś r o d k u o l b r z y m i e g o p o m i e s z c z e n i a p r z e k ł a d a książki z wózka na p ó ł k ę o z n a c z o n ą n a p i s e m „Rezerwacja". P o d c h o d z ę , p r z e c h y l a m się przez k o n t u a r i c h r z ą k a m . G d y k o b i e t a się o d w r a c a , wyciągam r ę k ę : - Witam. Jestem Luc Cain. 74

Przygląda mi się taksującym spojrzeniem bladoszarych oczu. M u s i m i e ć c o najmniej sto lat, m i m o ż e p o m a r s z ­ czoną t w a r z okalają k r u c z o c z a r n e loki. Ujmuje m o j ą d ł o ń w swoją c h u d ą , kościstą, i ściska ją z zadziwiającą siłą. - Mavis B u r n e s , kierowniczka biblioteki. Rozmawiali­ śmy przez telefon. - M i ł o mi p a n i ą p o z n a ć . - Nawzajem - o d p o w i a d a d r ż ą c y m g ł o s e m i p u s z c z a moją d ł o ń . - M u s z ę powiedzieć, że b a r d z o m n i e zaskoczy­ ła p a ń s k a w i e d z a o książkach i n a s z y m systemie - dodaje, znowu mi się przyglądając. - Jest p a n za młody, żeby m i e ć jakieś bibliotekarskie doświadczenie. - A l e d u ż o czasu s p ę d z a m na czytaniu. - O d w r a c a m się i z n o w u p r z e g l ą d a m zasoby, zastanawiając się, czy zna­ lazłoby się tu coś, czego nie c z y t a ł e m . I co byłoby w a r t e czytania. C h a s e Gallagher, dzięki k t ó r e m u z r e s z t ą dowiedziałem się o tej robocie, w y ł a n i a się s p o m i ę d z y regałów w o wie­ le za jaskrawej, barwionej w hipisowskie wzory koszulce. Podchodzi i r z u c a na blat stos książek, p o t e m d ł o ń m i wy­ gładza c i e m n e włosy z w i ą z a n e w k r ó t k ą kitkę. - Cześć, L u c . G o t ó w ? - Oczywiście. C h a s e w p r o w a d z a m n i e w k o m p u t e r i system k a t a l o ­ gowania, p o d c z a s gdy Mavis p o d s ł u c h u j e i przerywa, by podkreślić w a ż n o ś ć poszczególnych punktów. C h a s e o p r o ­ wadza m n i e p o bibliotece. - W przyszłym tygodniu p r z e n o s i m y tu dział dziecięcy wskazuje większy dział przy wejściu, t e r a z oklejony in­ formacją o p r z e n o s i n a c h - więc będziesz m u s i a ł z o s t a ć co najmniej r a z do wieczora, p e w n i e w czwartek, żeby p o m ó c przenieść książki. - Nie p o w i n n o być p r o b l e m u . Trąca m n i e łokciem. - Potem możemy podjechać do państwa Cavanaugh po nasze kobiety. 75

Z t r u d e m powstrzymuję ś m i e c h na myśl o reakcji F r a n nie, gdyby usłyszała w y r a ż e n i e „moja k o b i e t a " w o d n i e ­ sieniu d o siebie. W y o b r a ż a m sobie, j a k r z u c a C h a s e ' e m o ziemię. U ś m i e c h a m się szeroko. On b ł ę d n i e to odczytuje i z n a c z ą c o rusza brwią. - N i e z ł e są te p a n n y C a v a n a u g h , co nie? - Niezłe, to p r a w d a - o d p o w i a d a m z jeszcze szerszym uśmiechem. Sięga do kieszeni i wyciąga klucz. - M a v i s zawsze o t w i e r a - m ó w i , s k i n i e n i e m g ł o w y wskazując k o n t u a r . - A my b ę d z i e m y zamykać, więc przy­ d a ci się to. Kiedy biorę od niego klucz, z e r k a m n a d jego r a m i e n i e m i widzę dziewczynę z mojego bloku, Lili. Omija wychodzą­ cego klienta i wchodzi do ś r o d k a . Przystaje w e w n ą t r z na chwilę, po czym o d w r a c a się, jakby chciała j e d n a k wyjść. - P r z e p r a s z a m - m ó w i ę do C h a s e ' a . P o d c h o d z ę do niej w chwili, gdy ciągnie drzwi. - Potrzebujesz czegoś, Lili? P o d s k a k u j e l e k k o i o d w r a c a się do m n i e z s z e r o k o o t w a r t y m i o c z a m i . N a mój widok wypuszcza p o w i e t r z e . - A, L u c , cześć. U ś m i e c h a m się do niej p o k r z e p i a j ą c o . - M o ż e ci p o m ó c w s z u k a n i u ? - E e e . . . . m i a ł a m nadzieję, że b ę d z i e tu tablica z ogło­ szeniem o pracy. - Szukasz pracy? - L e d w i e u z b i e r a ł a m na czynsz w t y m miesiącu. M u s z ę coś szybko znaleźć. - H m m . . . - r o z g l ą d a m się, ale j e d y n a tablica ogłoszeń, j a k ą widzę, prezentuje obwieszczenia związane z p r a c ą biblioteki; c z y t a n i e d z i e c i o m i s p o t k a n i e z a u t o r e m . - Z a ­ p y t a m Mavis. Z n o w u p o d s k a k u j e , gdy d o t y k a m jej r a m i e n i a , żeby j ą p o p r o w a d z i ć d o k o n t u a r u , ale jeszcze r a z wypuszcza p o ­ w i e t r z e i u ś m i e c h a się z wysiłkiem. P o d c h o d z i ze m n ą do bibliotekarki, przeglądającej książki. 76

- Mavis, wiesz może, gdzie m o ż n a znaleźć oferty pracy? Kobieta p a t r z y to na m n i e , to na Lili i bawi się m a l e ń ­ kim s r e b r n y m krzyżykiem zwisającym z d e l i k a t n e g o ł a ń ­ cuszka na szyi. - W g a z e c i e . . . a p o z a t y m w d o m u k u l t u r y na E l m Street. Najlepiej chyba t a m pójść. - Dziękuję - m ó w i Lili, spuszczając wzrok. - Wiesz, gdzie to jest? - p y t a m , kiedy idziemy do drzwi. Lili kiwa głową. - A ty pracujesz tutaj? - R o z g l ą d a się po r e g a ł a c h , aż w końcu kieruje w z r o k na m n i e . - Od dzisiaj. Oczy jej jaśnieją i t e r a z u ś m i e c h a się n a p r a w d ę . - W i ę c nie jesteś tylko przystojniakiem. Śmieję się t a k głośno, że Mavis piorunuje m n i e wzro­ kiem z n a d okularów. Wzrok Lili p r z e s k a k u j e na b i b l i o t e k a r k ę . K r z y w i się i spuszcza powieki. - P r z e p r a s z a m - szepcze. - Moja wina - z n o w u u ś m i e c h a m się do niej p o k r z e p i a ­ jąco. - N i e przejmuj się. Z o b a c z y m y się później? Kiwa głową i wychodzi. Już m a m zawrócić d o k o n t u a r u , kiedy drzwi otwierają się na oścież i do ś r o d k a w c h o d z i R h e n o r i a n . P r z e g l ą d a półki, ale n i e p a t r z y n a książki. Patrzy n a m n i e . N i e m a l niedostrzegalnie kiwa głową - żeby mi p r z y p o m n i e ć , że mnie obserwuje. Czy też raczej prześladuje. Lepiej jednak, żeby prześladował m n i e niż F r a n n i e . Nie powiem jej tego, ale po imprezie w d o m u Chase'a nie jestem pewien, czy M a t t koncentruje się należycie. To z mojej winy znalazł się t a m R h e n o r i a n z pomocnikami, ale Matt powinien ich wyczuć z daleka. Gabriel wybrał M a t t a ze względu na jego niewątpliwy interes osobisty, ale wydaje mi się, że to za m a ł o . R h e n o r i a n się u ś m i e c h a i błyska k ł a m i , po czym od­ wraca się i wychodzi. Z b l i ż a m się do drzwi i p a t r z ę , j a k 77

wskakuje do s r e b r n e g o l i n c o l n a z c z a r n y m p ł ó c i e n n y m d a c h e m . T r o c h ę m a m nadzieję, ż e odjedzie, ale kiedy nie odjeżdża, d o c h o d z ę d o w n i o s k u , ż e t o lepiej. Z a w s z e t o j a k a ś p o c i e c h a , jeśli znasz swoich wrogów. A l b o chociaż wiesz, gdzie przebywają. Myślę o F r a n n i e , k t ó r a bawi się z k o l e ż a n k a m i w kąpie­ lisku w k a m i e n i o ł o m i e . P r ó b o w a ł e m ją od tego odwieść, ale o n a chciała j e c h a ć , a M a t t przysiągł, że b ę d z i e się m i a ł n a baczności. O s t a t e c z n i e się p o d d a ł e m , b o F r a n n i e nie m o ż e żyć j a k zwierzę w klatce. M u s i m i e ć jakieś życie. Co oznacza, że m u s z ę zaufać M a t t o w i . I t a k j e d n a k lepiej, że m o g ę m i e ć o k o na R h e n o r i a n a . W y c h o d z ę z biblioteki o piątej, a on wciąż t a m jest. Pa­ trzy, j a k p r z e c h o d z ę p r z e z ulicę d o s a m o c h o d u . Z a s t a n a ­ w i a m się, czy pojechać do siebie - żeby t r z y m a ć go z d a l a o d F r a n n i e . A l e nie m o g ę się d o tego zmusić. M u s z ę j ą zobaczyć - m u s z ę m i e ć p e w n o ś ć , że nic jej nie jest. J a d ę więc d o k a m i e n i o ł o m u . A R h e n o r i a n podąża za m n ą . C h o c i a ż wydaje się, że on nie stanowi ż a d n e g o b e z p o ­ ś r e d n i e g o z a g r o ż e n i a dla F r a n n i e , i t a k mi się to nie p o ­ d o b a . B a r d z o , b a r d z o nie c h c ę się do tego p r z y z n a ć , ale po części żałuję, że G a b r i e l o d s z e d ł , bo mój cień z p i e k ł a rodem bardzo utrudnia mi chronienie Frannie. P a t r z ę , j a k R h e n o r i a n m n i e śledzi, i z n o w u p r z y c h o ­ dzi mi do głowy myśl, że lepiej byłoby d l a niej, gdybym o d s z e d ł . A l e nawet jeśli to p r a w d a , i c h o c i a ż o b i e c a ł e m to jej d z i a d k o w i , i t a k chyba n i e j e s t e m w s t a n i e t e g o zrobić.

FRANNIE K i e d y w i d z ę L u c a s t o j ą c e g o n a g ł a z i e p r z y ścież­ ce, m i m o w o l n i e u ś m i e c h a m się szeroko. P o d p ł y w a m d o skał i w y c h o d z ę z wody, po czym p r z y t u l a m się do niego, 7S

c a ł k i e m m u m o c z ą c tiszert i dżinsy. A l e o n tylko m n i e mocniej przytula. W jego r a m i o n a c h , na skalistym brzegu k a m i e n i o ł o m u , p r z y p o m i n a m sobie coś. O g l ą d a m się na sznurową huśtaw­ kę i w r a c a m myślami do t a m t e j nocy, gdy p r z y w i o z ł a m tu Luca, p o d gwiazdy. D r e s z c z m n i e p r z e c h o d z i . To nie był nasz pierwszy p o c a ł u n e k , ale z d e c y d o w a n i e najbardziej romantyczny - i na razie najbardziej r o m a n t y c z n a n o c m o ­ jego życia. M o ż e to kwestia gwiazd. A l e p r z e d e wszystkim Luc stracił wtedy czujność i p o k a z a ł mi, k i m n a p r a w d ę jest. Na p e w n o wtedy się w n i m z a k o c h a ł a m , chociaż wówczas za ż a d n e skarby nie p r z y z n a ł a b y m się do tego. W tej chwili j e d n a k p r a w o do sznurowej huśtawki r o ­ ści sobie najmniej p r z e z e m n i e lubiana o s o b a . Angelique Preston siedzi na d r e w n i a n y m k r ą ż k u na k o ń c u liny, blond loki powiewają za nią, ciągnie nogi po p o w i e r z c h n i wody, kiedy h u ś t a się n a d rozlewiskiem, a p r z y t y m usiłuje wy­ glądać j a k najbardziej seksownie. N i e wejdzie j e d n a k d o wody. B o ż e uchowaj, żeby m i a ł a p o p s u ć sobie fryzurę, ma­ kijaż i wyjść z wody w c h a r a k t e r z e p r z e m o c z o n e g o szczu­ ra. Jej piersi DD ledwie się m i e s z c z ą w c z a r n y m bikini, a ja m a m nadzieję, że L u c i ja się zmyjemy, z a n i m A n g e ­ lique spożyje jeszcze kilka piw i piersi się c a ł k i e m ujawnią. Trzeba jej p r z y z n a ć , że są całkowicie prawdziwe. Wszyscy, chłopcy i dziewczęta, od szóstej klasy z r o s n ą c ą fascynacją obserwujemy ich rozwój. Riley i Trevor w y c h o d z ą po skałach z wody i p o d c h o ­ dzą do nas. - Cześć, L u c - m ó w i Trevor. - O d e r w a ł e ś się od ksią­ żek? Trącam go łokciem. Z a m k n i j się, Trev. M o ż e gdybyś u m i a ł c z y t a ć . . . Posyła mi sarkastyczny u ś m i e c h . G d z i e Tay? - p y t a m . Riley wskazuje na kąpielisko, gdzie g r u p k a c h ł o p c ó w popisuje się na u r w i s k u n u r k o w y m - k t ó r e t a k n a p r a w d ę 79

nie jest wcale urwiskiem. T o p o p r o s t u t a k i o d c i n e k skał, k t ó r y sterczy n a d w o d ą . L e d w i e trzy m e t r y wysokości, ale p e w n i e c h ł o p c y czują się bardziej m ę s k o , gdy nazywają to urwiskiem. Rzeczywiście Taylor t a m jest i wygląda zabójczo w swo­ ich czerwonych stringach i s t a n i k u . M r u ż ę oczy, żeby zo­ baczyć, z k i m rozmawia. - O c h o l e r a ! To B r e n d a n ? Riley kiwa głową. - W r ó c i ł na lato. Krzywię się n i e z a d o w o l o n a . - A w i ę c p r z y p o m n i a ł sobie o jej istnieniu. J a k ż e to m i ł o z jego strony. B r e n d a n N e l s o n to c h ł o p a k , z k t ó r y m Taylor straciła dziewictwo, i p o m i m o jej p r z e c h w a ł e k to jedyny c h ł o p a k , z k t ó r y m w ogóle się p r z e s p a ł a . I jedyny, który z ł a m a ł jej serce. W zeszłym r o k u wyjechał na P e n n State na stypen­ d i u m s p o r t o w e i z g o d n i e z w i e d z ą Taylor n a d a l byli wtedy r a z e m . K i e d y p r z e s t a ł o d b i e r a ć jej telefony, a t a k ż e nie pofatygował się z p o w i a d a m i a n i e m jej, że przyjeżdża do d o m u na święta, stało się jasne, że j e d n a k nie są. - W i e m - mówi Riley. - N i e m o g ę uwierzyć, że ją t a m widzę. Trevor wznosi oczy do n i e b a . - To k o m p l e t n y p a l a n t . Z e r k a m p o n o w n i e na Taylor, a k u r a t w chwili, gdy Bren­ d a n owija j ą w p a s i e m u s k u l a r n y m r a m i e n i e m . O n a za­ r z u c a mu r ę c e na szyję, a on pochyla się, by ją p o c a ł o w a ć . A m n i e się zbiera na wymioty. A l e już s e k u n d ę później B r e n d a n Nelson wylatu­ je w p o w i e t r z e , krzycząc j a k m a ł a dziewczynka. U d e r z a w w o d ę i w r z a s k i m i l k n ą , po czym odżywają, k i e d y się w y n u r z a . M ł ó c i w o d ę r a m i o n a m i w t a k i sposób, że jego k u m p l e pojmują, że on nie u m i e pływać, i s k a c z ą za n i m . Holują go do skał, przy czym on cały czas ciągnie ich p o d w o d ę , krzycząc i przeklinając.

U ś m i e c h a m się szeroko, kiedy Taylor d o n a s m a c h a , p o t e m zeskakuje z „urwiska", p i ę k n y m fachowym t u k i e m . Podpływa do n a s i wychodzi z wody. - Co za p a l a n t - mówi, powtarzając po swoim bracie. O d w r a c a m się, by wyjaśnić wszystko Lucowi, ale wi­ dzę, że on ciągle w p a t r u j e się w urwisko. P o d ą ż a m za jego w z r o k i e m i z a u w a ż a m t r z e c h gości u p c h n i ę t y c h w d r z e w a c h na jego skraju, w strojach z d e c y d o w a n i e nie kąpielowych, bo w d ż i n s a c h i tiszertach. R o z p o z n a j ę tego na ś r o d k u . To wysoki rudy koleś z imprezy u G a l l a g h e r ó w i z pizzerii. Czuję, j a k L u c ściska moją d ł o ń . - Nie p o w i n i e n e m był tu przyjeżdżać - m ó w i t a k cicho, żebym tylko ja go słyszała. O d w r a c a m się do urwiska, ale tych gości już nie m a . - W porządku. Możemy jechać. M u s k a p a l c a m i mój policzek. - M a t t tu jest? Kiwam głową, p e w n a , że to p r a w d a , i nagle w powie­ trzu przelatuje k a m y k i u d e r z a L u c a w tył głowy. Krzywi się i łypie o k i e m do tyłu - gdzie, oczywiście, nikogo nie m a . - Jest - mówi z o b r z y d z e n i e m . Posyłam g n i e w n e spojrzenie w p r z e s t r z e ń za L u k i e m . - Chodźmy. U ś m i e c h a się i całuje m n i e d e l i k a t n i e w policzek. - P o w i n n a ś z o s t a ć z przyjaciółmi. Ja tylko m u s i a ł e m sprawdzić, czy nic ci nie jest - z n o w u z e r k a przez r a m i ę - i że nie jesteś s a m a . C i ą g n ę go za r a m i ę . - Zostań. R z u c a o k i e m n a urwisko. - Lepiej b ę d z i e , jeśli nie z o s t a n ę . - Świetnie - f u k a m . - J a k sobie chcesz. Śmieje się i przyciąga m n i e do siebie. - Nie masz pojęcia, j a k a jesteś u r o c z a , kiedy strzelasz focha. 81

R o z p o g a d z a m się i p r z y t u l a m się do n i e g o m o c n i e j , wydymając d o l n ą wargę. - Na tyle u r o c z a , żebyś z o s t a ł ? Ciągle uśmiechnięty, r o z g l ą d a się d o k o ł a . Angelique schodzi z liny i przybiera p o z ę . L u c kieruje wzrok na m n i e , p o czym p r z e w r a c a o c z a m i . - Baw się d o b r z e , zobaczymy się p ó ź n i e j . Ściska m n i e za rękę i kieruje się na ścieżkę, a ja w cie­ niu drzew d o s t r z e g a m trzy p o s t a c i e ruszające za n i m . J u ż m a m skoczyć w ślad za n i m , k i e d y coś m n i e c i ą g n i e za ramię. Matt. - To d u ż y c h ł o p i e c , F r a n n i e . N i c mu nie b ę d z i e - szep­ cze m i d o u c h a . P a t r z ę więc, jak idzie L u c , i żałuję, że jest t a k i kiepski w dżudo.

MATT Kiedy już wiem, że F r a n n i e nie ruszy się z miejsca, p o ­ d ą ż a m z a d e m o n a m i i L u k i e m . O n wsiada d o shelby'ego, a R h e n o r i a n i bracia Tweedle przemieszczają się do lincolna, więc ja też. - T a k sobie m y ś l a ł e m . . . N i e k o ń c z ę , b o trzy r o z p a l o n e pięści z a t r z y m u j ą się kilka c e n t y m e t r ó w od mojej twarzy. - N i e ma to j a k zabijać p o s ł a ń c a - m ó w i ę , splatając palce za g ł o w ą i o p a d a j ą c na o p a r c i e . Oczy R h e n o r i a n a podążają za shelbym Luca, które w ł a ś n i e w y j e ż d ż a na d r o g ę i mija n a s . O p u s z c z a pięść, dwaj p o z o s t a l i też. - C z e g o chcesz? - Właśnie miałem wam zadać to samo pytanie. W u ł a m k u sekundy pięść ponownie uderza w moją twarz. - Nie pogrywaj ze m n ą , a n i o ł k u . 82

Przewracam oczami. - Moglibyśmy t a k cały dzień - m ó w i ę , odpychając jego pięść - albo m o ż e m y o p r a c o w a ć p l a n wzajemnej pomocy. Milczy d ł u g ą chwilę, po czym mówi: - Najpierw mi p o w i e d z , czy ty to zrobiłeś? -C o ? - Czy go p r z e m i e n i ł e ś i oznaczyłeś? Parskam śmiechem. - P r z y p u s z c z a m , że m a s z na myśli d e m o n a . - Lucyfera - przyznaje. - Po pierwsze, na myśl, że on jest o z n a c z o n y dla Nieba, zbiera mi się na wymioty. Z b i e r a ł o b y mi się, gdybym m i a ł żołądek. P o drugie, j a nie m a m mocy, żeby z a m i e n i a ć d e ­ mona w śmiertelnika. - W i ę c k t o to z r o b i ł ? T o t r u d n e . M a m p o c z u c i e , ż e jeśli p o w i e m m u p r a w d ę , n a r a ż ę F r a n n i e n a niebezpieczeństwo, ale nie m o g ę n i k o ­ go o k ł a m y w a ć . Nawet d e m o n a . - A to w a ż n e ? Co was to o b c h o d z i , że d e m o n jest t e r a z śmiertelnikiem? Przygląda mi się b a c z n i e s p o d z m r u ż o n y c h powiek. - M a m rozkazy. M u s z ę go sprowadzić z p o w r o t e m . - Na p r o c e s ? - nie u m i e m u k r y ć nadziei w głosie. Dalej p a t r z y n a m n i e gniewnie, ale nie o d p o w i a d a . P o p r a w i a m się na siedzeniu i z a k ł a d a m nogę na nogę. - Myślę, że, o dziwo, możemy stanąć po tej samej stronie. - To znaczy? - To znaczy, że n i e p ę k ł o b y mi s e r c e , gdyby d e m o n zniknął. Złowieszczy u ś m i e c h wykrzywia mu usta, zamieniając Jego oblicze w z n a c z ą c o bardziej d e m o n i c z n e . Nasze interesy się pokrywają. - T o d e m o n . T a k s a m o g ł u p i j a k k a ż d y inny d e m o n - mówię, wskazując jego d u r n o w a t y c h k o m p a n ó w . Rudy warczy na m n i e , oczy mu czerwienieją, ale nie

rusza się. 83

- T a k t r u d n o więc go n a m ó w i ć do g r z e c h u ? O d w r ó c i ć oznaczenie? - ciągnę. Wielki d e m o n r o z p i e r a się na siedzeniu. - S ł u c h a m dalej. - Musisz go m i e ć p o d p o s t a c i ą d e m o n a , żeby go spro­ wadzić n a p r o c e s , z g a d z a się? - T a k byłoby lepiej. - Na twarzy R h e n o r i a n a pojawia się pożądliwość d r a p i e ż n i k a , wygląda j a k kot, który zobaczył mysz. - A l e zawleczenie jego śmiertelnej duszy do P i e k ł a to d r u g i e w kolejności wyjście. - Świetnie. Gdyby więc go p r z e k o n a ć . . . - urywam gwał­ townie, b o u ś w i a d a m i a m sobie, ż e n i e m a l z d r a d z i ł e m ta­ j e m n i c ę F r a n n i e . - Myślę, że z n a m s p o s ó b , żeby go p o ­ nownie zamienić w demona. Oczy R h e n o r i a n a błyskają czerwienią. -J a k i ? - Ja się t y m zajmę. Wy musicie być w gotowości. Kiedy nadejdzie czas, musicie działać szybko, z a n i m o n a . . . - z n o ­ wu p r z e r y w a m . - Musicie być gotowi. To b ę d z i e oczywiste. R u d y szybkim r u c h e m r ę k i c h w y t a m n i e z a p r z ó d k o ­ szulki. - M u s z ę m i e ć coś więcej, a n i o ł k u . Szczegóły. Tweedlebrat siedzący o b o k m n i e próbuje m n i e chwycić za rękę, ale s t r z e l a m w niego b i a ł ą błyskawicą. Wystarcza, by go zniechęcić. - N i e - m ó w i ę po p r o s t u , pochylając się do p r z o d u i p o ­ kazując się R h e n o r i a n o w i , by wiedział, że się ich nie boję. U ś m i e c h a się szeroko, p a t r z y na tlącego się Tweedleg ł u p k a , a gdy T w e e d l e k r e t y n o d w r a c a się, by wziąć o d w e t czerwoną pięścią, R h e n o r i a n puszcza moją koszulkę i wali go w szczękę. O d w r a c a się do m n i e . - W i ę c niby m a m ci zaufać? - p y t a z k r z y w ą m i n ą . - Myślisz, że j e s t e m t a k i d u r n y ? N i e m o g ę się p o w s t r z y m a ć . - Myślę, że jesteś t a k i d u r n y j a k reszta twoich p o b r a ­ tymców. 84

W m g n i e n i u oka jego gorąca pięść ląduje na mojej twa­ rzy. P o d n o s z ę r ę c e , n a twarzy m a m m a s k ę u d a w a n e j nie­ winności. - E j , p y t a ł e ś , a anioły nie k ł a m i ą . Przez chwilę jego pięść żarzy się jaśniej, po czym opusz­ cza ją z g r y m a s e m niezadowolenia. - B ą d ź c i e gotowi - m ó w i ę , po czym p r z e m i e s z c z a m się n a d k a m i e n i o ł o m , d o F r a n n i e . M u s z ę tylko p r z e k o ­ nać L u c a , że b ę d z i e jej lepiej bez niego. On odejdzie, o n a o n i m z a p o m n i , i voilà, albo b ę d z i e martwy, albo z a m i e n i się z p o w r o t e m w d e m o n a . K a ż d y z tych w a r i a n t ó w jest korzystny dla m n i e . A jeśli z a m i e n i się w d e m o n a , R h e norian, zabierając go do Piekła, da gwarancję, że L u c nie zmieni decyzji i nie wróci. P a t r z ę , j a k F r a n n i e i Taylor p r y s k a j ą s o b i e w o d ą w twarz, i prawie czuję się winny. A l e p r a w d a jest t a k a , że Luc wcześniej czy później by ją zawiódł. W swojej istocie jest d e m o n e m . I k t o wie, ile by wyrządził szkód. Lepiej dla niej, żeby nigdy do tego nie doszło. P o s t ę ­ puję właściwie.

ROZDZIAŁ 7

Winny jak diabli

LUC W j e ż d ż a m na p a r k i n g i w y ł ą c z a m silnik. We wstecz­ nym lusterku p r z y g l ą d a m się, jak R h e n o r i a n zajmuje miej­ sce w r o g u p a r k i n g u . Nie w i d z ę go p r z e z p r z y c i e m n i a n e szyby, ale gdy b u r s z t y n o w y z m i e r z c h odbija się w czerni, d o s t r z e g a m blask czerwonych o c z u obserwujących m n i e z mroku samochodu. O n m a swoją misję, t a k s a m o j a k j a m i a ł e m . P o r a ż k a o z n a c z a r o z s z a r p a n i e na strzępy i Czeluść O g n i a , bo je­ s t e m pewien, że n i k t nie z a m i e n i go w ś m i e r t e l n i k a i nie oznaczy dla N i e b a . A to o z n a c z a , że on nie zrezygnuje. Siedzę, obserwuję go, gdy on obserwuje m n i e , i zasta­ n a w i a m się, j a k to się rozwinie. J a k się go pozbyć? D o p ó k i m a m ten cień, m u s z ę się t r z y m a ć z dala od F r a n n i e . B y ł e m samolubny, j a d ą c d o k a m i e n i o ł o m u . N i e m o g ę jej n a r a ż a ć . W y s i a d a m i w tej samej chwili o b o k m n i e staje t r u c k Lili. - Cześć, L u c - mówi moja sąsiadka, p o d n o s z ą c w g ó r ę p ł a s k i e b i a ł e p u d ł o . - Z a m ó w i ł a m pizzę, chociaż w zasa­ dzie m n i e n a n i ą n i e stać. U w i e l b i a m p e p p e r o n i . M o ż e chcesz p o ł o w ę ? - K u s z ą c a propozycja - p r z y t r z y m u j ę jej drzwi prowa­ d z ą c e na schody. P r z e m y k a p o d m o i m r a m i e n i e m , a kiedy d o c i e r a m y n a p i ę t r o , o d w r a c a się d o m n i e z e s k r u s z o n ą m i n ą .

- J a k twoje mieszkanie? Bo w m o i m jest straszny bajzel. - O K . - Biorę od niej k a r t o n i o t w i e r a m drzwi. K ł a d ę pizzę na stole k u c h e n n y m i r u s z a m do szafki po talerze. - Czego się napijesz? - Cokolwiek masz. P o d a j ę t a l e r z e i dwie b u t e l k i wody, po czym s i a d a m na krześle. - Ile ci j e s t e m w i n i e n ? - p y t a m , otwierając i podając jej butelkę. Wyciąga z p u d e ł k a kawałek pizzy i p a l c e m p r z e r y w a c i ą g n ą c e się p a s m a sera. - D y c h ę . S k u m a ł a m , że dużej nie zjem s a m a , ale p o ­ tem p o m y ś l a ł a m , ż e jeśli jeszcze nie j a d ł e ś , t o m o ż e byś... - z e r k a na m n i e - coś zjadł. S p o t y k a m y się w z r o k i e m i coś nieprzyzwoitego p r z e t a ­ cza się p r z e z e m n i e , szarpiąc m n i e za kości. Z wysiłkiem o d r y w a m od niej oczy i biorę kawałek pizzy. - Dzięki. J e m y w milczeniu. M u s z ę walczyć, żeby się skupiać na pizzy. A l e p o m i m o najlepszych wysiłków ciągle s p o g l ą d a m na Lili, próbując rozszyfrować, co w i d z i a ł e m w jej spojrze­ niu. Wreszcie p o t r z ą s a m głową. Nic. To tylko moja bujna wyobraźnia. R h e n o r i a n m n i e z d e n e r w o w a ł , i tyle. Z b i e r a m się w sobie i z n o w u s p o g l ą d a m jej w oczy. - A jak tam poszukiwania posady? Wzrusza r a m i o n a m i . - Pracuję n a d t y m . Na tablicy w d o m u k u l t u r y było kil­ ka ogłoszeń z r o b o t ą s e z o n o w ą , ale się s p ó ź n i ł a m i znik­ nęły. - Na p e w n o coś się pojawi. B ę d ę m i a ł oczy i uszy otwar­ te. - Czuję, j a k moje n a p i ę t e mięśnie się odprężają. To zde­ cydowanie była moja w y o b r a ź n i a . Wszystko jest najzupeł­ niej zwyczajne - o p r ó c z tych niesamowicie zielonych oczu. - A więc pracujesz w bibliotece. A F r a n n i e ? O n a ma jakąś robotę? Trącam palcem pudełko. 87

- F r a n n i e z a r a z po szkole z a c z ę ł a p r a c o w a ć u R i c c a . U ś m i e c h a się pogardliwie. - U R i c c a to t r o c h ę speluna. Pozwalasz swojej dziew­ czynie t a m p r a c o w a ć ? W y b u c h a m ś m i e c h e m i o d c h y l a m się na tylnych n o ­ gach k r z e s ł a . - N i e znasz F r a n n i e za d o b r z e . Ja n i e m o g ę jej nie p o ­ zwalać n a nic. O n a rządzi. - N a p r a w d ę ? A wyglądasz na f a c e t a o z d o l n o ś c i a c h przywódczych. - W kąciku jej ust d o s t r z e g a m cień u ś m i e ­ chu. O d r y w a m w z r o k o d jej o c z u i c h w y t a m się s t o ł u w ostatniej chwili, żeby się n i e zwalić na plecy. Bo kie­ dy się u ś m i e c h n ę ł a , tylko p r z e z s e k u n d ę , p r z e z myśl mi przeszło... Z r y w a m się na r ó w n e nogi i w j e d n e j chwili o d d a l a m się na d r u g i k o n i e c k u c h n i . - M ó w i ł a ś , że dychę za pizzę? - R ę c e mi się t r z ę s ą , kiedy sięgam d o kieszeni. - Tak, dzięki. O d d y c h a m g ł ę b o k o i o d w r a c a m się do niej powoli. - Z a b i e r z sobie t o , co z o s t a ł o - mówię. - Ja już zjadłem swoją p o ł o w ę . - Z d o b y w a m się na u ś m i e c h , ale wydaje mi się, że na mojej twarzy w i d a ć wyłącznie p o c z u c i e winy. Lili z a m y k a p u d e ł k o i zabiera je ze stołu. I d ę do drzwi i o t w i e r a m je, p o d a j ą c jej w p r o g u dychę. S p o d swoich d r z w i jeszcze się o d w r a c a i posyła mi u ś m i e c h . - Do zobaczenia. Co jest ze m n ą , u diabła? Myślałem, że r o z p r a c o w a ł e m t e n a s t o l e t n i e ludzkie h o r m o n y . Ciągle stoję na k o r y t a r z u i p a t r z ę za nią, kiedy z n i k a w swoim m i e s z k a n i u . Dlatego właśnie nie zauważam Rhenoriana, dopóki n a d m o i m r a m i e n i e m nie rozlega się jego głos. - N o , n o , Lucyferze, ach, te śliczne m ł ó d k i . Flirtowa­ nie to grzech, gdybyś z a p o m n i a ł . C a ł y czas się głowię, j a k

by tu o d w r ó c i ć twoje o z n a c z e n i e , ale ty mi chyba ułatwisz zadanie. R o b i ę obrót. Stoi o p a r t y o ścianę przy m o i c h drzwiach. Jego u ś m i e c h lśni jak ostrze n o ż a . Biorę głęboki wdech, a resztki o p a r ó w znikają z mojej głowy. - Zazdrościsz. U ś m i e c h a się lekko i odrywa od ściany. - O w s z e m , szczerze mówiąc. - Jego u ś m i e c h p r z e r a ­ dza się w g r y m a s . - A l e w tej chwili m a m poważniejsze problemy. W m g n i e n i u o k a jego r ę k a chwyta m n i e za koszulkę i rzuca na ścianę. - K t o to z r o b i ł ? - Nie wiem. W jego oczach rozpalają się c z e r w o n e p ł o m i e n i e . P o ­ chyla się, n i e m a l dotykając m n i e n o s e m . - Kłamca. - W rzeczy samej. M a m to we krwi. - U w a l n i a m się z jego chwytu i w r a c a m do swojego m i e s z k a n i a . - Co cię to o b c h o d z i ? Zabija m n i e w z r o k i e m . - Bo m u s z ę ich d o p a ś ć , żeby to o d k r ę c i l i . A w t e d y za­ biorę cię ze sobą. - No to chyba p o m a g a n i e ci nie leży w m o i m interesie. Jego ryk niesie się po k o r y t a r z u , kiedy zatrzaskuję mu drzwi p r z e d n o s e m .

FRANNIE I m p r e z a w k a m i e n i o ł o m i e się kończy. Riley z Trevorem podrzucają do mojego d o m u Taylor i m n i e . W d r o d z e na górę w p a d a m y na M a g g i e i D e l a n i e . - Cześć, D e l a n i e - m ó w i Taylor, chwytając ją za łokieć. Masz n u m e r M a r c a ? Tego c h ł o p a k a z waszej kapeli? 89

K r ę c i głową. - M o ż e R e e f e r m a . On wszystko organizuje. Taylor o p i e r a pięść o b i o d r o i p o s y ł a D e l a n i e cyniczny uśmiech. - No a mogłabyś go zdobyć? - T e r a z ? - pyta D e l a n i e t o n e m „chyba sobie kpisz". - C h o d ź , D e l a n i e . - M e l t r z y m a r ę k ę na k l a m c e i za­ czyna się niecierpliwić. D e l a n i e p r z e c h o d z i o b o k Taylor. - P o w i e m Ryanowi, żeby do ciebie z a d z w o n i ł ! - w o ł a i wybiega w ślad za m o j ą siostrą. W z n o s z ę oczy do sufitu i r u s z a m na górę. - C z e m u jej nie przycisnęłaś? - Przycisnęłabym, gdybym w t e n s p o s ó b m i a ł a s z a n s ę zdobyć n u m e r - warczy Taylor. Z a m y k a za s o b ą drzwi, po czym bierze mojego i P o d a i p o d ł ą c z a do głośników. R z u c a mi butelkę b a l s a m u aloesowego i r o z k ł a d a się o b o k m n i e na łóżku. - P o s m a r u j mi plecy - prosi, o s t r o ż n i e ściągając k o ­ s z u l k ę p r z e z głowę i o d s ł a n i a j ą c i n t e n s y w n i e c z e r w o n ą skórę. K ł a d z i e się na b r z u c h u i rozwiązuje g ó r ę od k o ­ stiumu. - Jezu, Tay. N i e słyszałaś o k r e m a c h z filtrem? S p o g l ą d a n a m n i e gniewnie. - Posmarujesz m n i e czy nie? Wytryskuję wielką p l a m ę b a l s a m u m i ę d z y jej ł o p a t k i i u ś m i e c h a m się na jej piski. - K u r d e , ale to z i m n e ! - P r z e p r a s z a m - mówię, a b s o l u t n i e nieszczerze. - G n o j ó w a ! - r z u c a Taylor, absolutnie szczerze. Smaruję jej plecy, pamiętając, żeby w najczerwieńszych miejscach n a c i s n ą ć m o c n i e j niż trzeba. Kiedy już uznaję, że p o c z y n i ł a m wystarczające szkody, wychylam się z ł ó ż k a i wycieram r ę c e w jej ręcznik plażowy, rzucony na p o d ł o g ę . - No to s ł u c h a m , co p o w i e d z i a ł B r e n d a n - mówię, roz­ ciągając się z p o w r o t e m na ł ó ż k u . 90

- Szkoda, że go nie słyszałaś. Ja pierdzielę! - Siada i rzu­ c a k o s z u l k ę n a r ę c z n i k . Z a c z y n a zawiązywać s t a n i k , ale krzywi się i ściąga go, po czym d o r z u c a do koszulki. - C a ł y był t a k i „Och, m a ł a , t a k strasznie za t o b ą t ę s k n i ł e m " , a ja sobie myślałam: „Czy jakiś człowiek na świecie łyknąłby ta­ kie gówno?". I wtedy on powiedział: „Wiesz, że cię kocham". No a ja nie m o g ł a m się powstrzymać i z e p c h n ę ł a m go. - Na jej twarzy pojawia się szeroki uśmiech, w oczach m i g o c z ą iskierki. - Słyszałaś jego wrzask? B o ż e drogi! Śmieję się na to w s p o m n i e n i e . - To było n a p r a w d ę żałosne. - C h w y t a m któryś n u m e r „ E l l e " należący do mojej siostry i k a r t k u j ę go. - Jesteś go­ towa na z a k u p y w czwartek? - Z a w s z e j e s t e m gotowa na zakupy. - Pójdzie z n a m i t a k a nowa dziewczyna, k t ó r a się w p r o ­ wadziła d o bloku L u c a . Patrzy n a m n i e skrzywiona. - Z n o w u zbierasz b e z p a ń s k i e zwierzaki, Fee? Pamiętaj, co się stało z Riley... Z u ś m i e c h e m w y c i n a m zdjęcie ust A n g e l i n y J o l i e - wielkości n a t u r a l n e j . Nie, w w y p a d k u jej ust nie jest to wielkość n a t u r a l n a . - O n a nikogo nie zna. A, i też idzie na Stanowy. - J a k chcesz. - Wyjmuje mi z rąk zdjęcie i p r z y k ł a d a sobie do ust. Wstaje, by się sobie przyjrzeć w lustrze. - Nie sądzisz, że m a m za wąskie wargi? Z a g r y z a m swoje, żeby się nie roześmiać, i r z u c a m bu­ telkę kleju, k t ó r a s p a d a p r z e d n i ą n a t o a l e t k ę . - J a s n e . Śmiało, naklej sobie te wałeczki. - D o b r e . - R o z g l ą d a się po m o i c h ścianach, pokrytych wycinkami z gazet, k t ó r e nakleiłyśmy przez miniony rok. - Kończy ci się miejsce. Na p e w n o nie chcesz zrobić ma­ lowania p r z e d wyjazdem? - Nie w y o b r a ż a m sobie n i c b a r d z i e j d o ł u j ą c e g o n i ż perspektywa, że b ę d ę przyjeżdżać z college'u i zaczynać wszystko od nowa. 91

- M a s z rację. Chyba p o d sufitem w i d z ę t r o c h ę miejsca - wskazuje róg n a d d r z w i a m i . - Właśnie, tam będzie dobrze. S p o g l ą d a mi w oczy, k i e d y z a c z y n a m się p o d n o s i ć z łóżka. - Co to było u G a l l a g h e r ó w wczoraj? Spłynęliście t a k nagle. - Pojawił się koleś, którego L u c kiedyś z n a ł . T a m , gdzie kiedyś mieszkał. I chyba mają jakiś z a t a r g czy coś. O k o jej błyska, a w k ą c i k u ust pojawia się u ś m i e c h . - Gangi? - Chyba coś w tym rodzaju. A l e L u c t a k n a p r a w d ę nigdy nie należał do gangu. Nie t a k jak myślisz, w k a ż d y m razie. Twarz jej smutnieje, a oczy na chwilę się rozmarzają. - Z a w s z e w i e d z i a ł a m , że jest w n i m coś niebezpiecz­ nego. Gdybyś w i e d z i a ł a . . . - Zajęty, Tay. Przytomnieje. - J a s n e - warczy. - Kąsasz, wiesz? - Nie. Dzięki, że mi o tym mówisz. Po r a z kolejny. Kiedy mi to mówiłaś p o p r z e d n i c h sto razy, jakoś nie s k u m a ł a m . - Kąsasz. - Kumam. - Jeśli t e n c h ł o p a k był z p o p r z e d n i e g o miejsca zamiesz­ k a n i a L u c a , t o t o nie m o ż e być daleko. - Pewnie nie. - Nie m a m pojęcia, do czego o n a zmierza, ale d o czegoś n a p e w n o . - W i ę c gdzie to jest? R o z m a z u j ę klej na u s t a c h Angeliny. - Na p o ł u d n i u . - A l e skąd jest d o k ł a d n i e ? Z S o u t h Boston? M y ś l a ł a m , że w S o u t h B o s t o n mieszkają s a m i Irlandczycy. N i e ma mowy, żeby L u c był Irlandczykiem. - Nie ma m o w y - p o w t a r z a m . - Nie sądzę, żeby c h o ­ d z i ł o o S o u t h B o s t o n . - P r z y s u w a m k r z e s ł o p o d drzwi, 92

wchodzę na nie i wyciągani się w górę, żeby przykleić usta pod sufitem. Taylor wyjmuje z torby czerwony m a z a k i wielkimi li­ terami pisze p o d s p o d e m Wary Angeliny. O d w r a c a się do mnie z u ś m i e c h e m . R o z g l ą d a m się po swoich ścianach, czytając p o d p i s y pióra Riley albo Taylor. - Napiszecie kiedyś coś n i e z w i ą z a n e g o z seksem? Z n o w u się do m n i e szczerzy i zeskakuje z k r z e s ł a . - A są t a k i e rzeczy? Stojąca na p o d ł o d z e t o r b a mojej przyjaciółki zaczyna wygrywać m u z ę B r e a k i n g B e n j a m i n . Taylor wyciąga t e ­ lefon z k i e s z o n k i i r o z k ł a d a się na ł ó ż k u . O k o jej błyska, kiedy z e r k a na wyświetlacz. - A skoro m o w a o seksie... - mówi z lubieżnym u ś m i e ­ c h e m . P r z y k ł a d a telefon do u c h a . - Cześć, Reef. M a s z dla m n i e jakiś n u m e r ?

ROZDZIAŁ 8

Raj na ziemi

MATT D w a d n i się d o tego z b i e r a ł e m . J e s t e m strasznie zde­ nerwowany. I czuję się j a k frajer. P o w i e d z i a ł b y m , że na p e w n o zwymiotuję, tyle ż e nie m a m ż o ł ą d k a . Z o k n a d e m o n a p a t r z ę , j a k L i l i w y s i a d a z e swojego auta. Co ja wyprawiam? F r a n n i e m n i e t r ą c a i posyła mi n i e p e w n y uśmiech. - J e s t e ś gotów na wielki d e b i u t ? P r a w d ę m ó w i ą c nie, nie j e s t e m . A l e r o b i ę d o b r ą m i n ę . - No p e w n i e . W jej oczach m i g o c z ą iskierki i o d p y c h a m n i e na b o k . - E j , Lili! C h o d ź do n a s ! - krzyczy z o k n a . P o d c h o d z i do n a s d e m o n i przygląda mi się u w a ż n i e . - D e n e r w u j e s z się. - N i e p r a w d a - o d p o w i a d a m , nagle czując, że na p e w n o , b e z względu n a b r a k ż o ł ą d k a , b ę d ę w y m i o t o w a ć . P a t r z y n a m n i e s p o d e łba. - Bije od ciebie ł u n a . A l b o się denerwujesz, a l b o p o ­ ł k n ą ł e ś świetlówkę. T a k czy owak, musisz to wyłączyć. U ś w i a d a m i a m sobie, ż e o n m a rację. Moja samoświa­ d o m o ś ć zawodzi. S t a r a m się p a m i ę t a ć o ł u n i e . Staję p r z y drzwiach, czekając, aż Lili z a p u k a . Posta­ n o w i ł e m , że dzisiaj nie wyjdę stąd, d o p ó k i nie z o s t a n ę jej przedstawiony. 94

Kiedy więc rozlega się p u k a n i e do drzwi, k o m p l e t n i e świruję i z n i k a m . F r a n n i e wybucha ś m i e c h e m . - Tyle w kwestii d e b i u t u . Luc z u ś m i e s z k i e m otwiera drzwi, a Lili w c h o d z i z sześciopakiem piwa. - Cześć, F r a n n i e - mówi przez p a s m a brązowych wło­ sów przesłaniających jej twarz. - Co to za okazja? - pyta moja siostra, wskazując piwo. Lili wyciąga j e d n o i podaje jej. - D o s t a ł a m p r a c ę w K w i k M a r c i e . Dzisiaj z a c z ę ł a m . Nie p ł a c ą rewelacyjnie, ale na czynsz i j e d z e n i e p o w i n n o mi wystarczyć. A więcej mi nie t r z e b a . - W kąciku jej ust pojawia się d i a b o l i c z n y u ś m i e c h . - W ł a ś n i e z w i n ę ł a m sześciopak. - J u ż się n i e u ś m i e c h a , tylko m a r s z c z y c z o ł o i dodaje: - Co jest w y s o c e n i e l e g a l n e , bo m a m d o p i e r o o s i e m n a ś c i e lat, w i ę c p e w n i e z o s t a n ę w y l a n a i a r e s z t o ­ wana. R z u c a sześciopak na stół, jakby nagle stał się trujący. - Chyba p o w i n n a m była przemyśleć d o k ł a d n i e j to c a ł e świętowanie. - W z a m y ś l e n i u sznuruje u s t a , wyciągając piwo dla L u c a i kolejne dla siebie. - N i e słyszę żadnych syren, więc m o ż e nic mi nie grozi. G d y przyjdę j u t r o do pracy, m u s z ę zniszczyć taśmy z k a m e r . F r a n n i e w y b u c h a ś m i e c h e m , a ja nie m o g ę się p r z e s t a ć uśmiechać. Takiego oblicza Lili się nie s p o d z i e w a ł e m . - Niezły p l a n - m ó w i Luc. Lili p a d a na k r z e s ł o k u c h e n n e , odchyla głowę i bierze duży łyk piwa. - A c h . . . odświeżające - wzdycha. Nic dziwnego, że p o t r z e b u j e odświeżenia. Ma na so­ bie te s a m e l u ź n e ciepłe s p o d n i e i w o r k o w a t ą s z a r ą bluzę, w której się w p r o w a d z a ł a w zeszłym tygodniu, chociaż na zewnątrz m u s i być p o n a d trzydzieści stopni. F r a n n i e siada n a d r u g i m krześle. - A j a k ci się p o d o b a w H a d e n ? 95

- Wydaje mi się w p o r z ą d k u . M e t r o jest niedaleko, więc nie b ę d ę m u s i a ł a wjeżdżać do B o s t o n u , żeby iść do szkoły. - Kolejka - mówi F r a n n i e . - Słucham? F r a n n i e skubie naklejkę n a piwie. - Kolejka. Tu się to nazywa kolejka. -A . - Jak się zacznie szkoła, też chcesz pracować? - pyta Luc. - M u s z ę . P o t r z e b u j ę pieniędzy. - No tak, to t r u d n e . Lili wierci się na krześle. - W ł a ś n i e . I m a m s t y p e n d i u m , więc m u s z ę wziąć p e ł ­ no zajęć. F r a n n i e z t r o s k ą ściąga brwi. - N i k t ci nie m o ż e p o m ó c ? - Nie, nie m a m rodziny. - Przez jej twarz przemyka cień. - Ż a d n e j ? - pyta F r a n n i e z d u m i o n a . Lili tylko p o t r z ą s a głową, jej oczy ciemnieją. Spuszcza w z r o k n a p o d ł o g ę . F r a n n i e też. Nie m o g ę znieść bólu w oczach Lili. K t o ś m u s i a ł ją na­ prawdę skrzywdzić. Z b l i ż a m się do niej i przyklękam obok. T a k b a r d z o c h c ę jej d o t k n ą ć . Nie u m i e m nawet wyjaśnić tego uczucia, tyle że p o r u s z a coś w m o i m r d z e n i u - jakby jakieś głębokie, dotkliwe p r a g n i e n i e . W p o r ę z a u w a ż a m , ż e n i e ś w i a d o m i e p o d n i o s ł e m już r ę k ę d o jej twarzy scho­ w a n e j za w ł o s a m i , i c o f a m ją. W p a t r u j ą c się w jej oczy, chciałbym t e n j e d e n r a z u m i e ć czytać myśli. Kim jesteś? Jej oczy się przejaśniają, n i e m a l jakby k t o ś skierował na nie światło, i o d w r a c a się do L u c a . - Wiesz, kiedy w c h o d z i ł a m , j a k i ś koleś o g l ą d a ł twoje auto. L u c doskakuje do o k n a i wygląda na p a r k i n g . - Doskonale. - C o ? - p y t a Lili. L u c i F r a n n i e wymieniają spojrzenia. 96

- Nic - o d p o w i a d a on. Moja siostra i Lili wstają z krzeseł i p o d c h o d z ą do okna. - M o g ł a m mu powiedzieć, że się zgubił. M y ś l a ł a m , że to m o ż e jakiś twój k u m p e l - mówi Lili. - Nie m a m żadnych k u m p l i - o d p o w i a d a L u c . F r a n n i e t r ą c a go łokciem. - Oprócz Matta. - M a t t a ? - Lili p r z y g l ą d a się L u c o w i , pytająco u n o ­ sząc brwi. Na dźwięk swojego i m i e n i a padającego z jej ust czuję falę ekscytacji, gorącej, elektryzującej. P r z e s z y w a m n i e , ale jest p r z e m i e s z a n a ze s t r a c h e m . W z a s a d z i e z p r z e r a ­ żeniem. A jeśli o n a m n i e p o z n a i nie polubi? Co wtedy? M a m tylko j e d n o podejście. - Tak, k u m p e l L u c a . - F r a n n i e u ś m i e c h a się p o g o d n i e , rozglądając się po pokoju. - M i a ł tu się dziś zjawić. Chyba nas wystawił. P r z e m i e s z c z a m się za nią, materializuję p a l e c i strze­ lam jej z r a m i ą c z k a s t a n i k a . P o d s k a k u j e i w y r z u c a nogę w miejsce, gdzie p o w i n n a się znajdować moja goleń, ale jest t a m tylko p u s t k a . Luc p a t r z y g r o ź n i e , a j e d n o c z e ś n i e u ś m i e c h a się złośli­ wie, a Lili wygląda n i e p e w n i e . - No d o b r a , m u s z ę iść. Z o s t a w i a m piwo. - U ś m i e c h a się, a ja wstrzymuję o d d e c h . Jest t a k a p i ę k n a . F r a n n i e bierze piwo ze stołu i usiłuje jej o d d a ć . - Weź to. - Nigdy w życiu tego piwa na oczy nie w i d z i a ł a m , pa­ nie policjancie - m ó w i Lili, p o d n o s z ą c r ę c e i cofając się od stołu. - D o b r a - o d p o w i a d a F r a n n i e z u ś m i e c h e m . - Jutrzej­ sze zakupy a k t u a l n e ? Lili spuszcza wzrok. -Tak. - Świetnie. Riley i Taylor też idą. P o d j a d ę po ciebie w p o ł u d n i e i najpierw m o ż e m y skoczyć po k o m o d ę . 97

- D o b r a - m ó w i Lili, a L u c o d p r o w a d z a ją do drzwi. W u ł a m k u s e k u n d y p o d e j m u j ę decyzję. M u s z ę z n i ą p o r o z m a w i a ć , żeby się pozbyć tej swojej jakiejś obsesji. Jeśli w y m k n ę się za n i ą na k o r y t a r z i się z m a t e r i a l i z u j ę . . . pomyśli, że w ł a ś n i e p r z y s z e d ł e m . Ale kiedy L u c otwiera drzwi, a Lili już ma p r z e z nie przejść, jej r ę k a się p o d n o s i i m u s k a jego k l a t k ę piersiową - pieszczota. Z l e c i u t e ń k i m u ś m i e c h e m p o d n o s i na niego wzrok i zagryza d o l n ą wargę. - No to zobaczymy się p ó ź n i e j . On p o d n o s i brew i ogląda się na F r a n n i e , k t ó r a niczego n i e ś w i a d o m a wstawia piwo do lodówki. - Później, t a k - o d p o w i a d a z u ś m i e c h e m . W ś c i e k a m się. Nie m o g ę się zdecydować, czy walnąć go od r a z u , czy o d p r o w a d z i ć Lili do drzwi, t a k j a k zaplanowa­ łem. Wybieram to drugie, wiedząc, że walnięcie p o w i n n o się odbyć na osobności, i w y m y k a m się na zewnątrz t u ż p r z e d nią. Całkowicie porzucając swój plan, p o d ą ż a m za n i ą kory­ tarzem do jej drzwi i przyglądam się jej twarzy, kiedy obraca klucz w z a m k u . Smutek wrócił do jej oczu. Wzdycha i wcho­ dzi do środka. Już m a m ruszyć za nią, ale powstrzymuję się. Co prawda b a r d z o chcę wiedzieć, co się dzieje, ale nie mogę n a r u s z a ć jej prywatności. To byłoby niewłaściwe. O p i e r a m się o ścianę, z s u w a m do pozycji siedzącej na p o d ł o d z e , o p i e r a m głowę n a d ł o n i a c h i p r ó b u j ę o g a r n ą ć swoje wirujące uczucia. Na czoło zdecydowanie wysuwa się nienawiść. Trzęsę się od niej. Nienawidzę L u c a - ze względu na F r a n n i e . O n a go k o c h a i mu ufa. Ale najwyraźniej to zaufanie jest źle uloko­ wane. L i l i t a k n a niego spojrzała, przez u ł a m e k sekundy... W przypływie ironii myślę sobie, że na to przecież cze­ k a m . F r a n n i e m u s i zobaczyć, j a k i d e m o n jest n a p r a w d ę . Jeśli p o ż ą d a k a ż d e j dziewczyny w zasięgu wzroku, to wy­ starczy na p o c z ą t e k . Ale gdyby się z a d a w a ł z Lili, F r a n n i e by tego nie p r z e ż y ł a . I ja chyba też. 98

Bo k i e d y myślę o Lili, na p r o w a d z e n i e wysuwają się inne emocje. Z a z d r o ś ć . I p o ż ą d a n i e . Nie m o g ę t e m u za­ przeczyć, chociaż b a r d z o b y m chciał: p r a g n ę jej. P o n u r y chichot dobywa się z mojego gardła. W tej chwi­ li chyba nie za b a r d z o p r z y p o m i n a m a n i o ł a , p r a w d a ? A l e . . . Lili. B o ż e , Lili. G d y b y m tylko m ó g ł z n i ą p o r o z ­ mawiać... d o t k n ą ć jej... M u s z ę wiedzieć, c o jest m i ę d z y n i m i . Wstaję i długi czas p r z e c h a d z a m się k o r y t a r z e m , sta­ rając się o p a n o w a ć swoje p o m i e s z a n e uczucia. Wreszcie p r z e c h o d z ę p r z e z ścianę d o Luca. Ale pierwsza rzecz, j a k a mi w p a d a w o k o - błysk skóry w skłębionej pościeli - p o w a l a m n i e j a k cios pięścią. Wy­ suwam się na k o r y t a r z i z n o w u s i a d a m z głową w d ł o n i a c h . C h c i a ł b y m się t a m w e d r z e ć i o d c i ą g n ą ć go od niej, ale nie mogę. Za p ó ź n o . R o z p r o s z y ł e m się i z a p o m n i a ł e m , j a k i e jest prawdziwe n i e b e z p i e c z e ń s t w o . Z a k a ż d y m r a z e m , gdy się zbliżali d o siebie, m o g ł e m i n t e r w e n i o w a ć . A l e w i e d z i a ł e m , ż e nie d a m r a d y r o b i ć tego wiecznie. Ile razy jeszcze spieprzę swoją r o b o t ę z p o w o d u obsesji na p u n k c i e Lili?

FRANNIE Większość naszych u b r a ń leży na p o d ł o d z e , a my su­ niemy w s t r o n ę wielkiego c z a r n e g o ł ó ż k a L u c a , w r y t m grającej cicho muzyki. Troszeczkę bym chciała, żeby n a d a l mógł wsączyć we m n i e swoją esencję, t a k j a k to robił j a k o demon. Na w s p o m n i e n i e t a m t e j jego bliskości robi mi się błogo. Jest coś surrealistycznego w tym, że bierze cię w p o ­ siadanie esencja c h ł o p a k a , w k t ó r y m się szaleńczo kochasz - nawet jeśli to d e m o n . Ale kiedy czuję jego skórę przy mojej, kiedy jesteśmy tak blisko - tak blisko, j a k nie b y ł a m jeszcze z ż a d n ą l u d z k ą 99

istotą - wiem, że chcę czegoś jeszcze. Czegoś, czego nie m ó g ł mi dać, kiedy był d e m o n e m , bo to by oznaczyło m o j ą duszę dla P i e k ł a . Teraz j e d n a k on jest człowiekiem, i to o duszy oznaczonej dla Nieba. P r a g n ę go m i e ć bliżej i nic n a s nie p o w s t r z y m a . Kiedy L u c się pojawił w naszej szkole, a Taylor rzuciła we m n i e prezerwatywą, wprawiła m n i e w z a k ł o p o t a n i e . Na p e w n o nie sądziła, że kiedykolwiek jej użyję. Teraz j e d n a k na myśl o prezerwatywie w torebce czuję motyle w brzuchu. L u c całuje moje u c h o i szepcze: - Nic ci nie jest? - Absolutnie. - Wyglądasz, jakbyś myślami była gdzie indziej. - W życiu. J e s t e m t u t a j . - Ściskam go m o c n i e j . - K o ­ c h a m cię. - W i e m - o d p o w i a d a , uśmiechając się k ą c i k i e m ust. Przysuwa się do m n i e na łokciu i pochyla się do p o c a ­ ł u n k u , kiedy nagle coś sobie u ś w i a d a m i a m i o d p y c h a m go. - P o w i e d z to. -C o ? - Wiesz. P o d n o s i brew. - Nie wiem. - Nigdy nie powiedziałeś, że m n i e kochasz. Patrzy na mnie z n a c h m u r z o n ą miną. - N i e gadaj głupstw. Zła odpowiedź. Czuję, że fala g o r ą c a s k r a d a się po mojej szyi i wypeł­ za na twarz, kiedy z a k ł o p o t a n i e i gniew walczą o pozycję lidera. O d s u w a m się bardziej, aż wciskam się w p o d u s z k ę , by zrobić m i ę d z y n a m i więcej miejsca. - D l a c z e g o tego nie powiesz? - F r a n n i e , to tylko słowa. W m o i m ż o ł ą d k u powstaje dziura, kiedy p r a w d a u d e ­ rza m n i e j a k cios w twarz. J a k m o g ł a m być t a k a głupia? Spycham go z siebie i s i a d a m . 100

- Wiesz co? Nie ma sprawy, zapomnij - mówię, szarpiąc się ze swoimi d ż i n s a m i . - Frannie... P o d n o s z ę rękę, a on milknie. M a m już na sobie bluzkę i j e s t e m w p o ł o w i e d r o g i do d r z w i , k i e d y on ru­ sza z a m n ą . P r ó b u j e m n i e p o w s t r z y m a ć , k ł a d ą c m i d ł o ń na r a m i e n i u , a ja p r z e z chwilę c h c ę go p r z e r z u c i ć , ale m u s z ę s t ą d u c i e c , z a n i m z a c z n ę p ł a k a ć . W y r y w a m się i b i e g n ę d o d r z w i . S p a d a m i k l a p e k , ale n i e o b c h o d z i m n i e t o . D o c i e r a m d o d r z w i t u ż p r z e d n i m , ale wszyst­ kie c h o l e r n e z a s u w y z a j m u j ą m i z a d u ż o c z a s u i L u c mnie dopada. - F r a n n i e , p o s ł u c h a j . - O p i e r a d ł o n i e o drzwi, po o b u stronach mojej głowy; w u c h u czuję jego gorący o d d e c h . W ostatniej chwili p r z e ł y k a m łzy. - N i c . . . nic mi nie jest - mówię, gmerając w z a m k a c h . - Ale m u s z ę iść do pracy. P r z y t u l a m n i e od t y ł u i obejmuje od tego wariuje, c h o c i a ż strasznie mi A jeszcze bardziej mi się nie p o d o b a , nie m o g ę p o w s t r z y m a ć , wypływają mi

w p a s i e . S e r c e mi się to nie p o d o b a . że łzy, których już spod rzęs.

- N i g d y t e g o n i e p o w i e d z i a ł e m - m ó w i mi p r o s t o w u c h o - bo to za m a ł o . . . te słowa. Pokonuję o s t a t n i ą zasuwę i sięgam do k l a m k i , przetwa­ rzając jego słowa. Przystaję i o p i e r a m się c z o ł e m o drzwi. S t a r a m się myśleć, o d d y c h a ć . On m n i e o b r a c a , b i e r z e m o j ą twarz w d ł o n i e i zagląda mi w oczy. - B o ż e , k o c h a m cię. - O c z y mu błyszczą. - K o c h a m cię c a ł y m sobą. G ł o s m u się z a ł a m u j e n a o s t a t n i m z d a n i u , z a m y k a oczy i b i e r z e g ł ę b o k i w d e c h . Z a c i s k a u s t a w c i e n k ą li­ nię, p o c z y m o d w r a c a się o d e m n i e . C h w i e j n y m k r o k i e m p o d c h o d z i d o s t o ł u k u c h e n n e g o , o p i e r a się n a n i m d ł o ń ­ mi. S e r c e mi ł o m o c z e , j a k b y c h c i a ł o w y s k o c z y ć z p i e r s i , kiedy z w i e s z a g ł o w ę i t a k po p r o s t u stoi. 101

- K o c h a m cię t a k m o c n o , że to boli - m ó w i w k o ń c u cicho, aż ledwie go słyszę. Ciągle o p i e r a m się o drzwi, nie m o g ę się ruszyć z miej­ sca. P r ó b u j ę o t w o r z y ć u s t a , ż e b y c o ś p o w i e d z i e ć , ale wszystko wydaje się jakoś nie na miejscu. Mój m ó z g nie m o ż e z n a l e ź ć słów, a gdyby nawet m ó g ł , to moje u s t a by ich nie wyartykułowały. L u c o d r y w a się o d stołu, g r z b i e t e m d ł o n i przeciąga p o twarzy i o d w r a c a się do m n i e powoli, z t w a r z ą n a p i ę t ą od wysiłku. O d c h y l a głowę do tyłu, z a m y k a oczy i o d d y c h a chrapliwie. - Myślałem, że po siedmiu tysiącach lat w i e m wszyst­ ko, co m o ż n a wiedzieć. - W a h a się, p o t e m o p u s z c z a n i e c o wzrok i p r z e z kilka chwil w p a t r u j e się we m n i e z u d r ę k ą . - Nigdy sobie nie w y o b r a ż a ł e m , że b ę d ę czegoś... kogoś... t a k straszliwie p r a g n ą ł . N i e . . . - u r y w a i z n o w u o p u s z c z a głowę. Nawet nie czuję, jak nogi m n i e p r z e n o s z ą na d r u g ą stro­ nę pokoju, w jego r a m i o n a . K ł a d ę policzek na jego piersi, s ł u c h a m jego serca, k t ó r e u d e r z a r ó w n i e szybko j a k moje, a on z a m y k a m n i e w uścisku. - Jesteś m o i m życiem, F r a n n i e - szepcze mi we włosy. - Boże, jesteś wszystkim. - P o d n o s i m n i e z ziemi i całuje, a n a s t ę p n a rzecz, k t ó r ą sobie u ś w i a d a m i a m , to że nie m a m na sobie u b r a ń i z n o w u j e s t e ś m y w ł ó ż k u . C a ł u j e m n i e m o c n i e j i c h o c i a ż wiem, że to j u ż niemożliwe, n i e m a l czu­ ję, że jego dusza wiruje w e w n ą t r z mojej. I w tej jego duszy to czuję - m i ł o ś ć t a k p o t ę ż n ą , że z n o w u z a c z y n a m p ł a k a ć . O d s u w a się, by d r ż ą c y m i p a l c a m i o b e t r z e ć mi łzy. Pa­ trzy n a m n i e pytająco. O d p o w i a d a m m u p o c a ł u n k i e m , dając mu c a ł ą m i ł o ś ć , k t ó r ą m a m . Z a n u r z a m y się w sobie i reszta świata z n i k a . J e s t e ś m y tylko on i ja. N a s z e dusze t a ń c z ą , L u c zabiera m n i e d o N i e b a .

ROZDZIAŁ 9

Na miłość boską!

FRANNIE Twarz mi pionie, w b r z u c h u mrowi, kiedy myślę o wczo­ rajszym d n i u . M i j a m d r z w i L u c a i wydaje mi się w r ę c z niemożliwe, że z m u s z ę się, by pójść do Lili. Jeśli j e d n a k z a t r z y m a m się u L u c a , w życiu nie d o t r ę do niej, t a k a jest prawda. - Cześć, F r a n n i e - m ó w i Lili i o t w i e r a drzwi. G r z e j e się w t y m s a m y m s z a r y m d r e s i e co zwykle, k r o p l e p o t u zebrały się jej n a d g ó r n ą wargą, a wilgotne c i e m n e włosy przykleiły się do czoła. - G o t o w a na wyprawę po k o m o d ę ? - p y t a m . - Chyba t a k - w z r u s z a r a m i o n a m i . Wychodzi na kory­ tarz i z a m y k a drzwi. Mijając drzwi L u c a , r z u c a m n a nie s m ę t n e spojrzenie. L i l i wjeżdża p ó ł c i ę ż a r ó w k ą n a nasz podjazd, mija d o m I staje p o d g a r a ż e m w głębi p o d w ó r k a . Wyskakuję z szo­ ferki, mijam v a n a na podjeździe i dławiąc się k ł ę b e m pyłu, o t w i e r a m drzwi do g a r a ż u . Wstrzymuję o d d e c h i w c h o d z ę do środka. T a t a jest w rogu, z a m i a t a . - Cześć, t a t o - m ó w i ę do jego pleców, naciągając k o szulkę na n o s i u s t a . Odstawia m i o t ł ę do k ą t a i o d w r a c a się. - F r a n n i e . Przyszłaś p o m ó c s t a r e m u ojcu? - Pot p r z e ­ dziera się s t r u m y c z k a m i przez b r ą z o w ą warstwę na jego 103

twarzy, a kiedy tata się uśmiecha, na tle tego pyłu jego zęby wydają się wstrząsająco białe. - Niekoniecznie - wzruszam ramionami. - Pamiętasz tę starą komodę? O d w r a c a się i spogląda w róg, gdzie p o d s t o s e m śmieci stoi przykryty p ł ó t n e m m e b e l . - S t a r ą k o m o d ę M a t t a ? Tak. - M o g ę ją d a ć Lili? - Komu? - Tato, to Lili. Wprowadziła się niedawno do bloku Luca. O d w r a c a się z u ś m i e c h e m do Lili, k t ó r a właśnie wyłania się zza moich pleców. - Jasne, jeśli ci p o t r z e b n a - wyciąga r ę k ę . O d w r a c a m się do nowej k o l e ż a n k i , k t ó r a t e r a z wyglą­ da jeszcze bladziej niż zwykle. Jej oczy się rozszerzają na chwilę, w a h a się, czy przyjąć d ł o ń mojego taty. - Cześć. Kiedy ich d ł o n i e się stykają, t a t a w a h a się w p o l o w i e gestu, po czym p r z e d ł u ż a go o s e k u n d ę . - Jest w tobie coś znajomego. Twoja r o d z i n a p o c h o d z i z tych okolic? Lili k r ę c i głową, nagle wydaje się s m u t n a . - A h a . A skąd jesteś? L i l i n i e m o ż e znieść jego spojrzenia, spuszcza w z r o k na stopy. - Z m n ó s t w a miejsc. D u ż o się p r z e p r o w a d z a m . Tata przygląda się jej jeszcze chwilę. - P r z y s i ą g ł b y m , że j u ż cię k i e d y ś w i d z i a ł e m . M o ż e u świętej K a t a r z y n y ? Lili zerka na mnie. - To kościół katolicki - wyjaśniam, a o n a z n o w u k r ę c i głową. Tata p o c i e r a r ę k ą czoło, wcierając brązowe b ł o t o w brwi i zostawiając b i a ł ą s m u g ę na nosie. - H m m . . . j e s z c z e sobie p r z y p o m n ę - u ś m i e c h a się. - No dobra, pomogę w a m to załadować. 104

Kiedy w r a c a m y z k o m o d ą p r z y p i ę t ą p a s a m i n a p a c e , widzę shelby'ego L u c a na p a r k i n g u i u ś m i e c h a m się m i m o ­ wolnie. U ś m i e c h ten z n a c z n i e się powiększa, gdy w m o i m o k n i e pojawia się M a t t .

MATT Patrzę, jak wjeżdżają, i s t a r a m się zmaterializować. Kie­ dy p o d c h o d z ę do a u t a Lili i schylam się do o k n a p a s a ż e r a , F r a n n i e otwiera szeroko oczy i u ś m i e c h a się p r o m i e n n i e . - M a t t ! Cześć. - Witaj, F r a n n i e . Jest Luc? - U ś w i a d a m i a m sobie, że wychodzę na idiotę. Oczywiście o n a nie wie, czy L u c jest. Przecież d o p i e r o co przyjechała. I na p e w n o wyglądam też jak idiota, bo co kilka sekund zerkam t o n a F r a n n i e , t o n a L i l i , i nie m o g ę p r z e s t a ć . F r a n n i e s t a r a się z a c h o w a ć spokój, ale w jej głosie sły­ chać śmiech. - H m . . . c ó ż . . . jego s a m o c h ó d stoi, więc p e w n i e t a k . . . - No t a k , rzeczywiście. - N i e b ą d ź g ł u p k i e m . Myśl. - No t o . . . Idziecie z t y m na górę? - p y t a m , r u c h e m r ę k i wskazując moją d a w n ą k o m o d ę n a p a c e . - Tak. Chciałbyś p o m ó c ? - p y t a F r a n n i e . - Pewnie. Lili o b c h o d z i s a m o c h ó d i o d p i n a t y l n ą k l a p ę . Ja wska­ kuję n a g ó r ę , z d z i w i o n y s t w i e r d z a m , ż e j e s t e m t r o c h ę sztywny, jakby m o j e c a ł e ciało się p o w i ę k s z a ł o , j a k b y m miał napięty każdy mięsień. - A, j e s t e m M a t t - mówię, zerkając na F r a n n i e . - Cześć, Lili. - N i e p a t r z y na m n i e . - Jesteś przyjacie­ lem Luca? - Tak. - Odwiązuję liny z k o m o d y i p c h a m m e b e l w kier u n k u klapy. Nie przychodzi mi do głowy, co jeszcze m ó g ł b y m p o ­ wiedzieć. 105

F r a n n i e ciągnie g ó r n ą p o ł o w ę k o m o d y . J a zeskakuję i biorę d r u g i k o n i e c . - N i e j e s t e m t o t a l n ą k a l e k ą - m ó w i Lili, zdobywając się na m a ł y u ś m i e c h . - Dajesz mi to za d a r m o . Pozwól mi chociaż t o z a t a r g a ć n a górę. - Bierz d r u g i róg - o d p o w i a d a F r a n n i e , odsuwając się. I d z i e m y c h o d n i c z k i e m i dalej p r z e z d r z w i , F r a n n i e i Lili tylem, po czym powoli pokonujemy schody. Ale moja siostra p o t y k a się na p o d e ś c i e i u p u s z c z a swoją s t r o n ę ko­ mody. L i l i p r ó b u j e n a d r o b i ć , ale z a p ó ź n o . K o m o d a się przemieszcza, p o p y c h a m n i e i lecę do tyłu przez cały bieg schodów. Czuję, j a k tyłem głowy u d e r z a m o k r a w ę d ź stop­ nia, a r a m i ę mi się w y k r ę c a i ląduję na n i m . L i l i wciąga k o m o d ę n a p o d e s t . - J a s n a cholera! F r a n n i e zerka na nią, p o t e m się p o d n o s i i zbiega na dół. - M a t t , nic ci nie jest? L e ż ę u stóp schodów i nie wiem, j a k to zagrać. P o w i n n o mi się coś stać, oczywiście, ale się nie s t a ł o . - H m m . Yyy... t a k , chyba nic. M o ż e c o ś m a ł e g o ? S k r ę c o n y łokieć? G u z n a głowie? S i a d a m i m r u g a m o c z a m i , ciągle n i e w i e d z ą c , c o m n i e m o ż e boleć. Lili schodzi na dół. - Strasznie się u d e r z y ł e ś w głowę. N i e p o w i n i e n e ś się ruszać. A w i ę c g ł o w a . J ę c z ę na p o k a z i p o c i e r a m tył głowy, udaję też, że się w z d r y g a m . - Nie, chyba nic mi się nie s t a ł o . - Na p e w n o ? A k a r k ? - K a r k jest OK - u ś m i e c h a m się do niej. - M o ż e s z wstać? - p y t a F r a n n i e , podając mi r ę k ę . - T a k - z a c z y n a m dźwigać się w górę. - Dzięki. Lili k ł a d z i e mi d ł o ń na p l e c a c h i p o m a g a mi się p o d ­ nieść. Od jej dotyku przeszywa m n i e p r ą d , aż wydaję jęk. Z ich p o m o c ą staję na nogi.

- N i e ma p r o b l e m u - mówi F r a n n i e , puszczając m o j ą rękę. Lili o d w r a c a się i kieruje się z p o w r o t e m na schody, u F r a n n i e puszcza do m n i e oko. W z r u s z a m r a m i o n a m i . - My to w e ź m i e m y - m ó w i Lili, kiedy d o c i e r a m y na podest. Ja idę o s t r o ż n i e k o r y t a r z e m , pocierając tyl głowy, a o n e n i o s ą k o m o d ę do m i e s z k a n i a Lili.

LUC F r a n n i e , Lili i M a t t w p a d a j ą przez drzwi, p r z y czym F r a n n i e p o d n o s i w górę klucz, t a k ż e b y m go zobaczył. - M a s z t r o c h ę lodu? - Tak, a co się stało? Usiłuje p o w s t r z y m a ć p e ł e n rozbawienia u ś m i e c h . - M a t t uderzył się w głowę. M a t t w z r u s z a r a m i o n a m i i u ś m i e c h a się n i e p e w n i e , kiedy o d w r a c a m się, by na niego spojrzeć. P r z e w r a c a m o c z a m i . Ten dzieciak to j a k a ś t r a g e d i a pomyłek. Ruszam do kuchni i w r z u c a m tackę z l o d e m do torebki foliowej, k t ó r ą podaję Mattowi. On osuwa się na krzesło i nie może oderwać oczu od Lili na tyle, żeby mi podziękować. - Proszę b a r d z o - r z u c a m . P r z y k ł a d a sobie t o r e b k ę do potylicy. - O tak. Dzięki. Lili p o d c h o d z i i staje za n i m . - Ja ci to p o t r z y m a m - mówi. Na twarzy M a t t a pojawia się z n a c z ą c o głupkowaty wy­ raz, kiedy podaje dziewczynie lód. - A co się stało? - przyglądam się m u . U ś m i e c h a się szeroko, próbuje spojrzeć na tył głowy, żeby widzieć Lili. - F r a n n i e chciała m n i e zabić. K o m o d ą . - P r z e p r a s z a m - mówi F r a n n i e , sadowiąc się na dru­ gim krześle. 107

O g l ą d a m się n a M a t t a . C o ś t u nie pasuje. - A l e nic ci nie jest? - Nic, w a l n ą ł e m się tylko w głowę. Lili k ł a d z i e w o l n ą r ę k ę na r a m i e n i u M a t t a i p o c i e r a je. - B ę d z i e b o l a ł o . Gdybyś zaczął w i d z i e ć n i e w y r a ź n i e albo p o c z u ł się słabo, musisz j e c h a ć do szpitala. M a t t ciągle m a n a twarzy t e n szeroki, d u r n y u ś m i e c h i sprawia w r a ż e n i e p r z y m u l o n e g o . M o ż e rzeczywiście ma wstrząs m ó z g u . - Nie, nie t r z e b a mi lekarza. - K ł a d z i e swoją d ł o ń na d ł o n i Lili, spoczywającej na jego r a m i e n i u . - P o m a g a mi to, co robisz. T a myśl u d e r z a m n i e j a k p i o r u n . D o wszystkich dia­ błów! M a t t p o ż ą d a L i l i . D l a c z e g o G a b e m i nie wierzył, k i e d y m ó w i ł e m , ż e t o zły p o m y s ł ? Lili się r u m i e n i i o d s u w a od M a t t a . - Idziemy jeszcze na z a k u p y ? - pyta, zwracając się do Frannie. - Oczywiście! L i l i r u s z a d o drzwi. - Pójdę po p i e n i ą d z e i swoje rzeczy. Daj mi p i ę t n a ś c i e minut, dobra? - J a s n e , nie spiesz się - o d p o w i a d a F r a n n i e i Lili z n i k a za drzwiami. G d y tylko z n i k a , p o d n o s z ę M a t t a z krzesła za p r z ó d koszuli. - Co ty wyprawiasz, u diabła? F r a n n i e wyskakuje ze swojego k r z e s ł a t a k szybko, że o n o aż się p r z e w r a c a . - Luc... - Musisz n a t y c h m i a s t skończyć z t y m g ó w n e m i się sku­ pić - m ó w i ę , n i e m a l dotykając go n o s e m . - Musisz spłynąć z mojej twarzy - warczy. - Co ty sobie myślisz? N i e m o ż e s z nawiązać relacji ze śmiertelnikiem. 108

O p i e r a d ł o ń n a mojej k l a t c e piersiowej i o d p y c h a mnie. - Z n i k i m nie nawiązuję relacji. N i o s ł e m k o m o d ę . - Jeśli nie m o ż e s z się skupić na swojej robocie, lepiej sobie p o r a d z i m y bez ciebie. - Ty n a p r a w d ę jesteś tak głupi, na j a k i e g o wyglądasz. Gdyby wybierać m i ę d z y t o b ą a m n ą , to z k i m F r a n n i e jest bezpieczniejsza, j a k sądzisz? Z n o w u d o niego d o p a d a m . - Tu się nie ma n a d czym z a s t a n a w i a ć , ale przy t y m twoim z d e k o n c e n t r o w a n i u to nie j e s t e m już t a k i pewien.

MATT - Nie d e k o n c e n t r u j ę się. N i e wierzę m u . C a ł e jego wielkie g a d a n i e to czysta za­ zdrość. Skoro ja j e s t e m widzialny, ma k o n k u r e n t a w walce o względy Lili, a to mu się nie p o d o b a . G o r z e j , że F r a n ­ nie tego nie widzi. Myśli, że on jest t a k i szlachetny - że ją c h r o n i . A on c h r o n i tylko swoje ego. F r a n n i e p r z y g l ą d a się n a m n a p r z e m i a n , z t r o s k ą marszcząc czoło. - L u c , n i e s ą d z ę , żeby M a t t p r ó b o w a ł c o ś n a w i ą z a ć z Lili. - Jej pytające spojrzenie spoczywa na m n i e , a ja o d w r a c a m wzrok. - Gdyby był bystry. Ale w tej chwili p o w i e d z i a ł b y m , że jego I Q jest m o c n o dyskusyjne. Frannie podchodzi do mnie. - B ą d ź poważny. - J e s t e m p o w a ż n y j a k c h o l e r a , F r a n n i e . Jeśli o n nie m o ż e się skupić, jest dla nas bezużyteczny. Kiedy t a k s ł u c h a m ich s p o r u , czuję, jak wzbierają we mnie gniew i frustracja, p o t ę ż n e niczym b u r z a z p i o r u n a ­ mi. O s i ą g a m p u n k t krytyczny i z a r a z w y b u c h n ę . P o d c h o d z ę i p o p y c h a m go, nie boję się, że mi o d d a . 109

- J e s t e ś t a k i m h i p o k r y t ą , że n i e w s p o m n ę o d u p k u . - P o p y c h a m go m o c n i e j i o s i ą g a m cel, bo chwyta m n i e za p r z ó d koszulki i ciska m n ą o ścianę. Czuję, j a k moja m o c przybiera na sile, j e s t e m gotów o b r ó c i ć go w nicość, ale F r a n n i e o d s u w a L u c a o d e m n i e , niestety, i staje m i ę ­ dzy n a m i . - Skończcie z t y m g ó w n e m ! P a t r z ę na niego z wściekłością p o n a d głową siostry. - Niczego z Lili nie nawiązuję, a nawet gdyby, to co cię to o b c h o d z i ? C z y m się r ó ż n i a n i o ł zadający się ze śmiertelniczką od demona? L u c o d s u w a F r a n n i e j a k śmiecia i pochyla się ku m n i e . Szczęki ma zaciśnięte i n i e m a l d o t y k a m n i e n o s e m . - Bo twoim z a d a n i e m jest o c h r o n a siostry, a nie możesz tego robić bez skrzydeł. Po skórze p r z e s k a k u j ą mi iskry. Zabiję go, jeśli natych­ miast się stąd nie zmyję. - Wiesz co? Ja s p a d a m . - I z a n i m którekolwiek reagu­ je, p r z e m i e s z c z a m się n a k o r y t a r z . T a m s i a d a m p o d ś c i a n ą n a p r z e c i w k o drzwi Lili, niewidzialny, i próbuję zwalczyć p r a g n i e n i e p r z e m i e s z c z e n i a się do jej m i e s z k a n i a . A l e z a p a c h siarki w y t r ą c a m n i e z rozmyślań. Z r y w a m się na r ó w n e nogi, ciągle niewidzialny. - C z e k a m na ciebie, a n i o ł k u . P y t a n i e b r z m i : na co cze­ k a m ? - Staje p r z e d e m n ą R h e n o r i a n , z g n i e w n ą m i n ą , od której jego c i e m n a t w a r z staje się jeszcze ciemniejsza. - Pracuję nad tym - rzucam. - My tu t r z y m a m y się t e r m i n a r z a . N i e m a m y do dys­ pozycji c a ł e g o m i l e n i u m . O p i e r a m się o ścianę. - Sprawa okazuje się bardziej skomplikowana, niż są­ d z i ł e m - m ó w i ę , z a s t a n a w i a j ą c się, j a k ą b ę d ę m i a ł wy­ m ó w k ę , żeby widywać się z Lili bez p o m o c y Luca. Ż a d n e j . - Jeśli m a s z lepszy pomysł, skorzystaj z niego. P a t r z y na m n i e z t a k ą wściekłością, iż oczywiste staje się, że nie m a . 110

- Co w tym t r u d n e g o ? Z a b i e r z go po p r o s t u - mówię. Nagle przychodzi mi coś do głowy. Wstaję na nogi. - P o ­ winieneś go p o r w a ć . W y o b r a ż a m sobie, jak r a z e m z Lili s z u k a m y L u c a , jak się poznajemy bliżej, zbliżamy do siebie. M ó g ł b y m ją p o ­ cieszać... scałowywać jej łzy. - A p o t e m co? - głos R h e n o r i a n a wyrywa m n i e z fan­ tazji. M o c n o u d e r z a m głową w ścianę i p a t r z ę na niego wście­ kle. - To ty jesteś d e m o n e m . Nie mów mi, że nie znajdziesz jakiegoś sposobu, by o d w r ó c i ć o z n a c z e n i e . Z e r k a za siebie i z n i k a , zostawiając siarkowy o b ł o k , w chwili gdy Lili otwiera drzwi i wychodzi z mieszkania.

R O Z D Z I A Ł 10

Nie mówię nic złego

LUC W tej całej sprawie z M a t t e m i Lili coś mi nie pasuje. Bo p r a w d a jest taka, ż e o d jakiegoś czasu L i l i m n i e n i e p o k o i . Nic k o n k r e t n e g o , ale coś z n i ą nie heja. A l b o m o ż e to c h o d z i o m n i e . M o ż e ja jestem nie w p o ­ r z ą d k u . Bo kilka razy przecież się p r z y ł a p a ł e m na fanta­ zjowaniu... o niej. M ó w i ł e m sobie, że to te c h o l e r n e h o r m o n y n a s t o l a t k a . Teraz j e d n a k wydaje mi się, że nie tylko. P a t r z ę na F r a n n i e wyrzucającą do zlewu lód z k o m p r e ­ su M a t t a i wiem, że nie istnieje nic i nikt, czego p r a g n ą ł ­ bym w c a ł y m życiu bardziej. A l e m u s z ę p r z y z n a ć , c h o ć ­ by tylko p r z e d sobą, że czuję, j a k przeszywa m n i e z i m n e ostrze zazdrości, gdy u ś w i a d a m i a m sobie, że M a t t p o ż ą d a Lili. F r a n n i e drży, kiedy p o d c h o d z ę do niej od tyłu i całuję ją w kark, muskając j e d n o c z e ś n i e p a l c a m i jej r ę k ę . - Nie sądzisz, że M a t t zachowuje się trochę... dziwnie wobec Lili? O d w r a c a głowę, by spojrzeć na m n i e . - N i e w i e m . M o ż e . A l e nawet jeśli o n a mu się p o d o b a , to nie sądzę, żeby z a m i e r z a ł cokolwiek z tym... no wiesz... robić. - Ja nie j e s t e m pewien. N a w e t jeśli tylko p a t r z y na n i ą pożądliwie, i t a k go to b a r d z o rozprasza.

F r a n n i e o b r a c a się i p r z y t u l a do m n i e , a kiedy obejmu­ je m n i e r a m i o n a m i , k o m p l e t n i e mi się r o z p a d a tok myśli. - D o b r z e , że m a m ciebie. - H m m . . . - mówię, próbując sobie p r z y p o m n i e ć , d o k ą d z m i e r z a ł e m . - Ale ja m a m cień. - R h e n o r i a n jest p r z e d do­ m e m i m o ż e wybrać p o m i ę d z y dwiema opcjami: rozgryźć, j a k m n i e zawlec d o Piekła, albo przez c a ł ą wieczność p ł o ­ n ą ć w Czeluści O g n i a . F r a n n i e wspina się na p a l c e i całuje m n i e w nos. - Odszedłby, gdybym użyła swojego wpływu? P r z e k o ­ n a ł a go, że cię nie chce? N i e m o g ę się nie u ś m i e c h n ą ć . - Byłabyś s k ł o n n a dla m n i e nagiąć swoje n o r m y m o ­ ralne? O d p y c h a m n i e , ściąga brwi i zaciska usta w w ą s k ą linię. - Z a m k n i j się, bo z m i e n i ę z d a n i e . Chcesz, żebym spró­ bowała, czy nie? Przyciągam ją do siebie. - M o ż e - mówię z t w a r z ą w jej włosach - ale m a m na­ dzieję dowiedzieć się od niego, co jest g r a n e . O d k ą d wie, że j e s t e m człowiekiem, dziwnie się zachowuje. T r z y m a się w p o b l i ż u i obserwuje. - A l e mówiłeś, że on nie m o ż e cię z a b r a ć do P i e k ł a , tak? Jesteś o z n a c z o n y dla N i e b a . - W tej chwili. Ściska m n i e m o c n i e j . - Na zawsze. - To się o k a ż e . R z e c z w tym, że on chyba nic nie robi. Nie podejmuje żadnych s t a r a ń , żeby odwrócić moje ozna­ czenie. - Czuję w brzuchu ukłucie winy, bo przypominają mi się słowa R h e n o r i a n a „Ach, te śliczne m ł ó d k i " . S t a r a m się wyłączyć ten głos. - To jakieś upiorne. On tylko obserwuje. - M o ż e się mylę, ale chyba lepiej, żeby o b s e r w o w a ł , niż żeby p r z e s z e d ł do czynów - u ś m i e c h a się szelmowsko, a jej ręka zsuwa się po m o i m b r z u c h u i wędruje p o d tiszert. - Przynajmniej w p r z y p a d k u wysłanników Piekła. 113

D r ż ę p o d jej dotykiem. - A l e t o d o niego n i e p o d o b n e . R h e n o r i a n t o k r e a t u r a gniewu. P o w s t r z y m y w a n i e się, o g r a n i c z a n i e się do obser­ wacji z u p e ł n i e nie leży w jego n a t u r z e . Ja się od tego robię nerwowy. F r a n n i e z a r z u c a mi r ę k ę na kark, przyciąga i całuje. - No to co m a m zrobić, żebyś nie był t a k i nerwowy? - pyta, uśmiechając się w moje u s t a . O d w z a j e m n i a m uśmiech j a k najszerzej. - Tak jest d o b r z e . I w ł a ś n i e w t e d y rozlega się p u k a n i e do drzwi. - To Lili. C z a s na zakupy. - P o w i e d z i a ł b y m , żebyś wzięła M a t t a , ale gdyby on się cały czas ślinił do Lili, to chyba n i e byłabyś bezpieczniej­ sza. M o ż e ja p o w i n i e n e m z w a m i pójść - w m o i m głosie słychać gorycz i nic na to nie m o g ę p o r a d z i ć . N a p r a w d ę b a r d z o się t y m wszystkim z m a r t w i ł e m . F r a n n i e w p a t r u j e się w e m n i e w m i l c z e n i u . U n o s z ę brew. - L u b i ę z a k u p y - dodaję. - J a s n e . J u ż widzę, j a k ty z t y m swoim d e m o n e m na ogonie przeglądacie w y p r z e d a ż o w e wieszaki w Victoria's Secret. Myślę p r z e z chwilę o takiej s c e n c e i na mojej t w a r z y pojawia się u ś m i e c h . - Ja też to widzę. F r a n n i e k r ę c i g ł o w ą i r u s z a do drzwi, związując sobie włosy n a k a r k u . - N i e . W s t ę p tylko dla dziewcząt. Myślę, że z wyjąt­ k i e m M a t t a , b o nic nie m o g ę p o r a d z i ć n a jego o b e c n o ś ć przy n a s . F r a n n i e o t w i e r a drzwi. - Cześć, Lili. - Cześć. J e s t e ś gotowa? - Lili przenosi wzrok z F r a n ­ nie na mnie. - Tak. Po d r o d z e w p a d n i e m y po Riley i Taylor. 114

Lili spuszcza głowę, włosy spadają jej na twarz. - Dobra. F r a n n i e całuje m n i e w policzek. - Niedługo wrócę. U ś m i e c h a m się, wyobrażając sobie, c o też o n a m o ż e wyszperać na tym wieszaku w Victoria's Secret. - B ę d ę czekał z z a p a r t y m t c h e m .

FRANNIE Z a j e ż d ż a m y d o Taylor, k t ó r a zbiega d o n a s z e schod­ ków. Riley i Trevor w l o k ą się za nią, trzymając sobie na­ wzajem r ę c e w tylnych kieszeniach s p o d n i . Taylor d o p a d a p r z e d n i c h drzwi p a s a ż e r a , ale stwierdza, że miejsce jest j u ż zajęte. - O c h . Cześć. Ty jesteś Lili? Lili wysiada i p o d n o s i o p a r c i e fotela. R u s z a na tył. - N i e - mówię. - Lili z p r z o d u . Taylor zabija m n i e w z r o k i e m , a ja się jej odwzajem­ niam. Wpycha się na tylne siedzenie. Do s a m o c h o d u docierają wreszcie Riley i Trevor. Kiedy już odrywają od siebie wzrok, dokonuję prezentacji i Riley wsiada do tyłu. Trevor stoi na podjeździe i gdy o d j e ż d ż a m , wygląda j a k p o r z u c o n y szczeniaczek. - Fajne dresy - kpi Taylor z tylnej kanapy. - Taylor! - z e r k a m na Lili. - W p o r z ą d k u - o d p o w i a d a , wzruszając r a m i o n a m i . Ale nie o d w r a c a się do Taylor. - Są po trzy dolce w Walmarcie. J u ż w i d z ę , j a k j a k a ś w r e d n a r i p o s t a z a t r z y m u j e się na u s t a c h mojej przyjaciółki w p ó ł d r o g i , ale R i l e y stu­ ka ją w r a m i ę , wywołując najlepsze zabójcze s p o j r z e n i e Taylor. - Lili - o d z y w a się Riley, dotykając r a m i e n i a naszej nowej koleżanki. - F r a n n i e mówiła, że idziesz na Stanowy. 115

Lili się o d w r a c a , ale chyba nie p a t r z y na Riley. - Tak, t a k i m a m p l a n . - Co studiujesz? P r o j e k t o w a n i e m o d y ? - u ś m i e c h a się wzgardliwie Taylor. O d w r a c a m się, by zgromić ją w z r o k i e m . - Wiesz co, Tay? Z a m k n i j dziób. - Yyy... F r a n n i e - w t r ą c a się Riley. - D r o g a . . . jedzie­ my... - wyciąga do p r z o d u drżący palec. Lili t r z y m a się siedzenia i szeroko o t w a r t y m i o c z y m a patrzy, j a k lawiruję w r u c h u ulicznym. Taylor i Riley ga­ w ę d z ą z tylu, ale słyszę, jak nerwowy głos Riley wznosi się o t o n przy każdej mojej z m i a n i e pasa. A Taylor w k ó ł k o nawija o hawajskich k i e c k a c h i t y m p o d o b n y c h c i u c h a c h na w y p r z e d a ż y w W a l m a r c i e . P o w i n n a m była przewidzieć, że wszelkie nadzieje na jej należyte z a c h o w a n i e są p ł o n n e . U d a j e n a m się z n a l e ź ć p o r z ą d n e miejsce p a r k i n g o w e w p o b l i ż u części r e s t a u r a c y j n e j i w c h o d z i m y do galerii handlowej. - A e r o p o s t a l e ? - p y t a m , bo o n i mają zawsze d o b r e wy­ przedaże. - Świetny wybór. - Riley s k r ę c a we właściwym k i e r u n ­ ku, a my za nią. P r z e g l ą d a m y wieszaki z w y p r z e d a ż ą , a Lili znajduje sobie trzy tiszerty z n a d r u k a m i , dwie koszulki b e z ręka­ wów i n a p r a w d ę śliczne szorty za trzydzieści cztery dolce. Czuję lekkie rozczarowanie, że nie w i d z i a ł a m , j a k je przy­ mierza. Ciągle j e s t e m ciekawa, co się czai p o d tą worko­ w a t ą bluzą. P o t e m r u s z a m y do Victoria's Secret. M a j ą w ł a ś n i e wy­ p r z e d a ż biustonoszy, j a k co p ó ł r o k u , więc wybieram sobie c z e r w o n y k o r o n k o w y i jeszcze k i l k a . Najlepszym m o i m z n a l e z i s k i e m jest k r ó t k a , szafirowa j e d w a b n a k o s z u l k a n o c n a , n a w y p r z e d a ż y z a p i ę t n a ś c i e dolców. N a p e w n o s p o d o b a się Lucowi. Lili p r z e s z u k u j e m o d e l e z m i s e c z k ą D i znajduje dwa u r o c z e , na k t ó r e ją stać. A więc nie g r u b a , tylko cycata. 116

R u s z a m y do Macy's i o b i e r a m y k u r s na p ó ł k i z perfu­ m a m i . Riley i Taylor spryskują się nawzajem p r z y p a d k o ­ wymi z a p a c h a m i , p o d c z a s gdy L i l i p o d c h o d z i d o p ó ł k i J L o i wypróbowuje cytrusowo-waniliowe Glow. - Na tobie p a c h n ą o b ł ę d n i e - m ó w i ę , bo to p r a w d a . - Z d e c y d o w a n i e p o w i n n a ś je kupić. Krzywi się lekko. - Ile kosztują? Z e r k a m na cenę. - O c h . . . trzydzieści dolców. Ojej. Jej t w a r z się kurczy. - N i e m o g ę . - O d s t a w i a flakonik i j u ż ma odejść, gdy nagle się o d w r a c a i jeszcze raz w ą c h a n a d g a r s t e k . - Są ba­ jeczne, p r a w d a ? U ś m i e c h a m się, ucieszona, że Lili chyba t r o c h ę wyszła ze skorupki. - Prawda. Wyciąga z kieszeni zwitek d r o b n y c h b a n k n o t ó w . - Tydzień m o ż n a w y t r z y m a ć bez j e d z e n i a - mówi z uśmiechem. Dziesięć m i n u t później wychodzimy wszystkie z dzia­ łu zapachów, woniejąc j a k p o ł ą c z e n i e p a t e r y z o w o c a m i i kwiaciarni. - Restauracje? - pytam. - Z d e c y d o w a n i e - mówi Taylor, bo t a m właśnie chłopcy z liceum przesiadują c a ł y m i d n i a m i . Śmieję się, gdy t a m docieramy, i rozglądam się po stoli­ kach. Trevor i Jackson H a r r i s siedzą z resztą swoich kumpli. Mają już przed sobą k o p ę frytek i burgerów. M o i m z d a n i e m nastoletni chłopcy zawsze muszą mieć jedzenie najwyżej dzie­ sięć metrów od siebie, bo inaczej usychają albo umierają. Riley i T r e v o r n a w i ą z u j ą k o n t a k t wzrokowy, ale R i ­ ley okazuje wyjątkową wstrzemięźliwość i zostaje z n a m i , gdy r u s z a m y d o P a n d a E x p r e s s . Bierzemy p a r ę rzeczy d o wspólnego p r z e k ą s z a n i a , a Lili wygląda na t r o c h ę z a k ł o ­ p o t a n ą , kiedy o z n a j m i a m , że ja stawiam. 117

- H e j , wiszę ci za to c a ł e piwo - mówię. U ś m i e c h a się jakby, ale nie do k o ń c a , i kierujemy się do stolików. I nie je d u ż o . Wreszcie, kiedy j u ż zjadłyśmy tyle, ile zamierzałyśmy, z b i e r a m wszystkie talerze i r u s z a m do ś m i e t n i k a . W r a c a m do stolika a k u r a t w m o m e n c i e , gdy w oczach Taylor poja­ wiają się iskry. - U u u . . . jest c h ł o p a k dla ciebie, Lili - mówi, otwarcie wskazując p a l c e m na przemykającego kolesia w b r u d n y c h dżinsach i p o p l a m i o n e j szarej bluzie. Z e r k a na nas i potyka się o w ł a s n e nogi. Ma długie b r ą z o w e włosy, k t ó r e skrywa­ ją twarz tak, że prawie n i e widać, j a k i się zrobił czerwony. I wolałabym tego nie mówić, ale w tej bluzie i z w ł o s a m i rzeczywiście wygląda j a k m ę s k i o d p o w i e d n i k L i l i . U c i e k a i n i k n i e w t ł u m i e łowców letnich wyprzedaży. Piorunuję Taylor w z r o k i e m . A l e w tej w ł a ś n i e chwili p o p r z e z m u z y k ę z głośników słyszę chichot z drugiej strony niewysokiego p r z e p i e r z e n i a p o m i ę d z y stolikami a f o n t a n n ą . C i a r k i przebiegają mi po k a r k u . B o z n a m t e n śmiech. O d w r a c a m się i widzę A n ­ gelique P r e s t o n i jej b a n d ę , w y c h o d z ą c e z A b e r c r o m b i e . Angelique p o d n o s i wzrok i d o s t r z e g a n a s . N a t y c h m i a s t marszczy nos. Z b l i ż a się na tyle, byśmy mogły ją usłyszeć. - Czujecie t e n o d ó r ? B ł e e . K t o ś z a p o m n i a ł wyrzucić śmieci. - P r z e z chwilę piorunuje m n i e wzrokiem, po czym przenosi wzrok na Lili. - Jakże to miło, Cavanaugh, że karmisz bezdomnych. P r z y s u w a m się bliżej do Lili, a k i e d y się o g l ą d a m , s t w i e r d z a m ze z d u m i e n i e m , że Riley i Taylor też zwarły szyki. Taylor staje p r z e d Lili i sztyletuje Angelique wzrokiem: - Spierdalaj. Angelique u ś m i e c h a się wzgardliwie i d u m n i e odpływa ku Hollister, ze swoimi s ł u g u s k a m i na ogonie. A przez r e s z t ę d n i a Taylor i Lili są nierozłączne. No k t o by pomyślał.

MATT Taylor p r z e z j a k i ś czas wiele ryzykowała, ale chyba się o p a m i ę t a ł a . J u ż m i a ł e m wywalić jej sos na bluzkę, gdy p o ­ jawiła się Angelique. I m u s z ę p o w i e d z i e ć , że p r z e b y w a j ą c z Lili w p r z e ­ bieralni - zwłaszcza w Victoria's Secret - m u s i a ł e m z m o b i l i z o w a ć w s z y s t k i e a n i e l s k i e m o c e , ż e b y się p o ­ wstrzymać. D z i e w c z y n y r o b i ą z a k u p y i w r e s z c i e w r a c a j ą do sa­ m o c h o d u . F r a n n i e p o d r z u c a Taylor o r a z Riley, a k i e d y wjeżdża n a p a r k i n g p r z e d b l o k i e m L i l i , z o p u s z c z o n y m d a c h e m a u t a i z r o z w i a n y m i w ł o s a m i , ja też a k u r a t przypadkiem t a m trafiam. - D r o g i e p a n i e - w i t a m się z najszerszym u ś m i e c h e m , gdy o n e wysiadają z a u t a . - Cześć, M a t t - m ó w i F r a n n i e . Lili o d w r a c a się, by wyjąć z b a g a ż n i k a zakupy. - J a k t a m ? - p y t a m , wskazując na jej rzeczy. - Nieźle - Lili u ś m i e c h a się n i e ś m i a ł o . - F r a n n i e wie, gdzie s z u k a ć dobrych wyprzedaży. - Świetnie. Idziecie na górę? - p y t a m . -T a k . S i ę g a m po jej torby. - M o g ę ci je p o n i e ś ć . F r a n n i e z a p l e c a m i L i l i p r z e w r a c a o c z y m a , ale L i l i ściska torby m o c n i e j . - C h y b a sobie p o r a d z ę , dzięki. P o d n o s z ę r ę c e w g ó r ę w geście zapewniającym, że nie m i a ł e m złych zamiarów. - Tylko p r o p o n o w a ł e m . . . Idę za dziewczynami do b u d y n k u , a u stóp schodów Lili o d w r a c a się do m n i e . - Uważaj - m ó w i z u ś m i e c h e m . Jej oczy s p o g l ą d a j ą w moje z błyskiem, od k t ó r e g o przeszywa m n i e p r ą d . P o c i e r a m potylicę. 119

- J a s n e - tylko tyle u m i e m p o w i e d z i e ć . A l e ze m n i e głupek. F r a n n i e o t w i e r a swoim k l u c z e m d r z w i d o m i e s z k a n i a L u c a i gdy tylko zwalnia z a m e k , ze ś r o d k a dobiega łoskot. D r z w i otwierają się n a oścież, głowa R h e n o r i a n a p o d n o s i się z n a d L u c a p r z y s z p i l o n e g o d o ściany p r z e z T w e e d l e g ł u p k a i T w e e d l e k r e t y n a . D e m o n o p u s z c z a promienieją­ cą pięść, a m n i e o g a r n i a p a n i k a na myśl, ile widziała Lili. Lili. Cholera. P e w n i e jej z d a n i e m m a m coś zrobić, by ocalić swego „przyjaciela". R h e n o r i a n o d w r a c a się i pięścią wali L u c a w lewy p o ­ liczek - s t a r o m o d n e podejście. N a g l e bracia Tweedle od­ ciągają go od ściany. - N i e ! - F r a n n i e p ę d z i do L u c a , ale powstrzymuję ją i z e r k a m na Lili. O n a się tylko w p a t r u j e w widowisko. To m o ż e być moja wielka szansa, żeby jej z a i m p o n o w a ć . Więc teraz m a m ratować demona. Cholera. W c h o d z ę d o pokoju. - Z o s t a w c i e go. R h e n o r i a n u ś m i e c h a się wzgardliwie. - Tak, j a s n e . - W i d z ę , j a k z e r k a na Lili i twarz mu się rozjaśnia. - Z m u s i s z m n i e ? W uczciwej walce p o d n a s z y m i o b e c n y m i l u d z k i m i p o ­ staciami jestem skazany na klęskę. Co oznacza, że nie m o g ę walczyć uczciwie. R u s z a m w ich s t r o n ę , p a t r z ą c Lucowi w oczy. Kiwa głową. W t y m s a m y m m o m e n c i e , gdy w y r y w a się przeciw­ n i k o m i r z u c a T w e e d l e g ł u p k i e m o ścianę, ja w y m i e r z a m n a ł a d o w a n y p r ą d e m cios R h e n o r i a n o w i w szczękę. M a m nadzieję, że Lili nie z a u w a ż a w o n i o z o n u , k t ó r a się p r z y t y m r o z t a c z a . R h e n o r i a n zatacza się od ciosu i p a t r z y na m n i e gniewnie. - Na grzechy S z a t a n a , a n i o ł k u , zdecyduj się, po której stronie stoisz.

Szybko z e r k a m na Luca, ale on jest zbyt zajęty pojedyn­ kiem z T w e e d l e g ł u p k i e m , żeby to usłyszeć. R h e n o r i a n chwyta T w e e d l e k r e t y n a za k a r k i d u m n y m k r o k i e m rusza d o drzwi. - To i t a k był głupi p l a n - gdera, łypiąc na m n i e po d r o ­ dze. L u c puszcza Tweedległupka, który p o d ą ż a z a tamty­ mi, zerkając n a m n i e g n i e w n i e p r z e z r a m i ę . L i l i stoi t u ż p r z y wejściu, w y g l ą d a n a w s t r z ą ś n i ę ­ tą i z m i e s z a n ą . F r a n n i e zatrzaskuje d r z w i za d e m o n a m i i p o d b i e g a do L u c a . - O mój B o ż e ! Nic ci nie jest? - Wstaje na p a l c e i dotyka f i o ł k o w e g o siniaka r o s n ą c e g o n a jego policzku. - Nic. Lili dygocze i w p a t r u j e się w L u c a wielkimi, p r z e r a ż o ­ nymi oczyma. - K t o to był? - K t o ś , z k i m kiedyś r o b i ł e m interesy - m ó w i L u c , wie­ dząc zapewne, jak to brzmi. Na twarzy Lili maluje się z r o z u m i e n i e . - Dilerzy. - M o ż n a by t a k to ująć. - L u c o d w r a c a się do m n i e : - Dzięki. U c i e k a m w z r o k i e m , palony p o c z u c i e m winy. - J a s n e , nie ma sprawy. F r a n n i e obejmuje L u c a , przyciąga jego t w a r z i całuje ślad p o u d e r z e n i u . - J a k o n i się tu dostali? - Z a p u k a l i . O t w o r z y ł e m - u ś m i e c h a się do niej cy­ nicznie. O n a wyciąga d ł o ń i d o t y k a siniaka. - O B o ż e - mówi. - P r z y n i o s ę ci lodu. - Przygląda mu się chwilę d ł u ż e j , p o d n o s i rękę, żeby z n o w u d o t k n ą ć jego twarzy, po czym idzie do k u c h n i . L i l i r u s z a d o drzwi. - P e w n i e p o w i n n a m p ó j ś ć . . . - Sięga do k l a m k i , ale waha się. 121

P o d c h o d z ę do niej i o d s u w a m jej d ł o ń . - Zaczekaj, ja sprawdzę. - O t w i e r a m drzwi i wyglądam na k o r y t a r z . Jest pusty. O d w r a c a m się do Lili. - Poszli. O n a ogląda się na F r a n n i e i L u c a . - No to jeśli n i c w a m nie jest, zobaczymy się p ó ź n i e j . - O d p r o w a d z ę cię m o ż e - p r o p o n u j ę i pojmuję, że m o ­ gło to z a b r z m i e ć zbyt o c h o c z o , w i ę c dodaję: - Myślę, że ich już tu nie m a , a l e . . . dla p e w n o ś c i . . . - D o b r a - mówi. W y c h o d z i m y na k o r y t a r z , a po s e k u n d z i e zatrzaskują się za n a m i wszystkie zasuwy. Lili się o d w r a c a i idzie kilka k r o k ó w w s t r o n ę swoich drzwi, szukając klucza. - O K . . . n o t o . . . chyba d o z o b a c z e n i a . . . - M a t t - d o k a ń c z a m jej z d a n i e , chociaż nie sugerowała, że chce, b y m to zrobił. P o d n o s i n a m n i e wzrok. -C o ? - N i e b y ł e m pewien, czy p a m i ę t a s z moje imię. M a t t . M a m na i m i ę M a t t . - O rany, co za k r e t y n . O b r a c a klucz w z a m k u . - D o b r a . A więc do z o b a c z e n i a . . . M a t t . - N a s z e oczy na chwilę się spotykają, czuję iskrę przelatującą mi po k r ę ­ gosłupie, a o n a się prawie u ś m i e c h a . - U w a ż a j na siebie - dodaje, zerkając w s t r o n ę schodów. Wsuwa się do ś r o d k a . A ja zostaję sam. Znowu.

R O Z D Z I A Ł 11

Co, u diabła?

FRANNIE Luc p r z e n o s i dzisiaj książki w bibliotece, więc wymusił na m n i e o b i e t n i c ę , że z o s t a n ę w d o m u . R e d Sox przegry­ wają t a k t o t a l n i e z Y a n k e e s , że o g l ą d a n i e m e c z u staje się bolesne, a p r z e k l e ń s t w a taty bardziej soczyste niż zwykle. Złożył p o d n ó ż e k fotela i siedzi pochylony do p r z o d u , łok­ cie opierając na k o l a n a c h . Skupia się na telewizorze, jakby uważał, że siłą woli zmusi swoją d r u ż y n ę do wygrania. Ja wstaję z p o d ł o g i i r u s z a m na schody. - Straciłaś w i a r ę w c h ł o p a k ó w ? - pyta. - J a ? ! W życiu! - o d p o w i a d a m z u d a w a n y m o b u r z e ­ niem. U ś m i e c h a się, ale n a g l e twarz mu poważnieje. - Fajnie, że dla o d m i a n y jesteś w i e c z o r e m w d o m u . M a m a p o d n o s i n a m n i e w z r o k z n a d krzyżówki. - P o w i n n a ś s p ę d z a ć więcej czasu w d o m u , k o c h a n i e . Ot co. Za k i l k a miesięcy już cię tu nie b ę d z i e . O p i e r a m się o ś c i a n ę u p o d n ó ż a schodów, s p l a t a m ra­ miona na piersi. - Czy to znaczy, że gotowi jesteście nie t r a k t o w a ć już Luca jak... M a m a o p u s z c z a g a z e t ę n a kolana. - Zawsze go t r a k t o w a l i ś m y wyłącznie z s z a c u n k i e m . - Nie żartuj, m a m o . N i e traktujecie go j a k C h a s e ' a . Nie wolno mu wchodzić do mojego pokoju. 123

- N o . . . o n . . . ja... - M a m a usiłuje p o w i e d z i e ć - p r z e r y w a t a t a , p a t r z ą c na n i ą z p o d n i e s i o n ą b r w i ą i u b a w i o n ą m i n ą - iż do tej p o r y o k a z a ł , ż e jest o d p o w i e d z i a l n y m m ł o d y m człowie­ k i e m i że e w e n t u a l n e wątpliwości c h ę t n i e rozstrzygniemy n a jego korzyść. W myślach p o d s k a k u j ę z radości. - N a p r a w d ę ? M o ż e więc, na p r z y k ł a d , siedzieć sobie w m o i m pokoju? M a m a piorunuje t a t ę w z r o k i e m . - Przy o t w a r t y c h drzwiach. Czuję, j a k idiotyczny u ś m i e c h wypływa m i n a t w a r z , nawet nie p r ó b u j ę go p o w s t r z y m a ć . - D o b r a . - J u ż m a m wyjść, kiedy p r z y c h o d z i mi coś do głowy. C z e k a m , aż m i n i e u k ł u c i e bólu w sercu, i j e d n a k się o d w r a c a m . - A dlaczego n i e m u s i a ł a m m i e ć otwartych drzwi, gdy przychodził G a b e ? Spoglądają po sobie, a p o t e m na m n i e . - N o . . . G a b e jest po prostu aniołem - odpowiada m a m a . P o d s k a k u j ę . Nie m a m n a t o riposty. O n rzeczywiście jest a n i o ł e m . M o i m a n i o ł e m . A L u c zdecydowanie nie jest. O d w r a c a m się w s t r o n ę s c h o d ó w i czuję tępy ból w sercu - ból, k t ó r e g o m o g ę u n i k a ć tylko wtedy, gdy myślę o rze­ czach innych niż G a b e i moja t ę s k n o t a za n i m . P r ó b u j ę się zmusić do myślenia o czymś i n n y m , o czymkolwiek. P o k o ­ nując kolejne stopnie, z a c z y n a m o d h a c z a ć grafik służbowy w głowie, ale d o c i e r a m tylko do soboty, a już j e s t e m na gó­ rze i w p a d a m na G r a c e w y c h o d z ą c ą z łazienki. Ściąga r ę c z n i k z głowy, uwalniając m o k r e włosy, z k t ó ­ rych w o d a k a p i e jej na plecy. - Jesteś w d o m u . Piorunuję ją wzrokiem. - Nie z w y b o r u . L u c pracuje dziś w bibliotece. P a t r z y na m n i e w swój wyjątkowy, przyprawiający o gę­ sią skórkę sposób, jakby te bladoniebieskie oczy widziały m n i e na wylot. A kiedy c h c ę ją o m i n ą ć , mówi: 124

- On jest inny. - Kto? - o b r a c a m się, zirytowana. - Luc. Z m i e n i ł się. Wpatruję się w n i ą chwilę, nie wiedząc, co p o w i e d z i e ć , i nagle z a s t a n a w i a m się, ile G r a c e widzi t a k n a p r a w d ę . - O w s z e m - k i w a m głową. O d w r a c a m się i r u s z a m do pokoju, ale o n a jeszcze d o ­ daje: - J a k ? Ty go...? - urywa niepewnie. O d w r a c a m się z n o w u do niej i p a t r z y m y sobie w oczy. Nie ma mowy, żeby wiedziała, j a k d o k ł a d n i e Luc się zmie­ nił, i na p e w n o nie wie, że ja się do tego przyczyniłam. Ale coś w jej spojrzeniu daje mi d u ż o do myślenia. - Chyba nie jest t a k i zły, j a k myślałaś. W c h o d z ę już do siebie, kiedy słyszę: - Ale był - rzuciła to bardziej do siebie niż do m n i e . Biorę z b i u r k a swój stary e g z e m p l a r z Bastionu S t e p h e ­ na Kinga i k ł a d ę się na łóżku. Próbuję zająć się książką. Ale m i m o w o l n i e dalej myślę o G r a c e . Ile o n a wie? A n a l i ­ zuję w głowie n a s z ą r o z m o w ę , w k o ń c u b i o r ę telefon i pis z ę d o Taylor: C H O D Ź D Z I S I A J Z E M N Ą D O C O V E . P o chwili telefon warczy. N I E M A M N A S T R O J U N A COVE. Ż e j a k ? ! Taylor zawsze m a nastrój n a Cove. S p o r o t a m turystów, ale przy a u t o m a t a c h zawsze się bawi m n ó s t w o c h ł o p a k ó w ze szkoły, jeśli nie ma imprezy u G a l l a g h e r ó w . Ona p o ż e r a ich w z r o k i e m , a ja biję własny rekord na sy­ mulatorze wyścigów konnych. C Z E M U ? - odpisuję. Czekam. I czekam. Już m a m zadzwonić, kiedy telefon warczy. W Y C H O DZĘ Z L I L I - c z y t a m na wyświetlaczu. U k ł u c i e z a z d r o ś c i s t a n o w i dla m n i e n i e s p o d z i a n k ę . Tego w ł a ś n i e c h c i a ł a m - żeby Lili z a w a r ł a p r z y j a ź n i e . Dzwonię j e d n a k , a Taylor odbiera po pierwszym d z w o n k u . 125

- D o b r a , m o g ę z m i e n i ć plany. D o k ą d idziemy? - Niestety - mówi, a ja czuję, że n a p r a w d ę z a c z y n a m się złościć. - Idziemy na i m p r e z ę , na k t ó r ą M a r c m n i e za­ prosił. To nic w twoim stylu, F e e . U w i e l b i a m imprezy. - Od kiedy imprezy nie są w m o i m stylu? - Posłuchaj, F e e . . . rzecz w tym, że z jakiegoś n i e z n a n e ­ go p o w o d u nagle zaczęłaś przyciągać facetów. N i e u m k n ę ­ ło mi, jak M a r c na ciebie spojrzał w t e d y u Gallagherów, i dzisiaj n a p r a w d ę nie m a m o c h o t y na ż a d n e zawody. - Ż a r t u j e s z , prawda? - H m m . . . nie. - Niemożliwe, żebyś mówiła p o w a ż n i e . Myślisz, że zwi­ nę ci faceta? - Nie żeby celowo, jak s ą d z ę . . . ale owszem. - S u p e r ! - r z u c a m i c i s k a m telefonem, nie wyłączając go. No świetnie, to było b a r d z o dojrzałe - mówię do siebie. C o m i dolega, d o diabła? Ale wiem, co mi dolega. Celowo nie m a m t a k n a p r a w d ę bliskich przyjaciół. Taylor to najbezpieczniejsza kandydat­ k a n a przyjaciółkę, j a k ą z n a l a z ł a m . Nigdy nie prosi m n i e o zbyt wiele, a ja z kolei zbyt wiele nie biorę. Skąd więc to c a ł e przyssanie, nie wiem. A l e boli t r o c h ę , że Lili zabiera mi to, co miałyśmy przez dziewięć lat. I t r o c h ę m n i e prze­ raża, że do tej p o r y nie z d a w a ł a m sobie sprawy, j a k b a r d z o się oszukuję, że nikt mi nie jest potrzebny.

MATT Słyszę ją na schodach, kiedy czekam na korytarzu, i gło­ wa s a m a mi się o d w r a c a . O c e n i a m jeszcze swoją l u d z k ą p o s t a ć - o p i e r a m się o ścianę i s t a r a m się wyglądać abso­ lutnie swobodnie. P o w i n i e n e m coś robić, nie t a k tylko stać, b o w t e d y w y g l ą d a m jak stalker. O n a już jest n a p o d e ś c i e ,

a ja p a n i k u j ę przez chwilę, bo nie m o g ę wymyślić, czym miałoby być to coś. W k o ń c u o s u w a m się na p o d ł o g ę i t a k siadam, o p a r t y o ścianę. W mojej d ł o n i materializuje się stary e g z e m p l a r z Wojny i pokoju Tołstoja, na twarzy oku­ lary w czarnych oprawkach. Stylizuję się na intelektualistę. Nie zaszkodzi, jeśli o n a m n i e u z n a za bystrzaka. W i e m , ż e G a b e dałby m i p o p a l i ć z a to, ż e nie sterczę przy F r a n n i e , ale o n a jest w d o m u p o d o s ł o n ą taty. N i c jej nie grozi. Ż a d e n d e m o n nie przejdzie p r z e z tę o s ł o n ę . J e s t e m więc tutaj. N i c n a t o nie p o r a d z ę . M u s z ę się p o ­ znać bliżej z Lili. Wyłania się zza r o g u , p r z e g l ą d a p r z e s y ł k i r e k l a m o w e i dostrzega m n i e , d o p i e r o gdy potyka się o moje nogi. Klnie i zerka w dół, by sprawdzić, o co zahaczyła. Na mój widok cofa się o kilka k r o k ó w z szeroko o t w a r t y m i o c z y m a . Wstaję powoli. - O c h , p r z e p r a s z a m b a r d z o - m ó w i ę , wzruszając ra­ m i o n a m i i p o d n o s z ą c w g ó r ę książkę. M r u ż y powieki i o b c h o d z i m n i e chyłkiem, trzymając się przeciwnej ściany. Tyłem stawia kilka k r o k ó w w s t r o n ę swoich drzwi. - Co ty tu robisz? - C z e k a m na L u c a - wskazuję drzwi. - N a p r a w d ę prze­ praszam. N i e chciałem cię przestraszyć... ani t y m bardziej cię zabić - dodaję z u ś m i e c h e m . U ś m i e c h chyba jest skuteczny, bo Lili o p u s z c z a r a m i o ­ na i jej p o s t a w a o b r o n n a łagodnieje. - A więc czekasz na L u c a ? - Tak. P u k a ł e m , ale n i k t nie otworzył. Ściąga brwi. - Mówił coś, że dzisiaj dłużej pracuje. T a k mi się coś zdaje. - O, dzięki. A l e chyba jeszcze t r o c h ę p o c z e k a m . Nie o d p o w i a d a j ą c , o d w r a c a się do swoich drzwi, ale przysiągłbym, że gdy wsuwa klucz do z a m k a , na jej u s t a c h pojawił się jakiś m a l e ń k i u ś m i e c h . O t w i e r a drzwi i z n i k a 127

za n i m i , a m n i e siada nastrój. Słyszę trzaski i kliknięcia zamykanych zasuw i ciągle p a t r z ę za nią. C z e k a m w n a d z i e i , że j e d n a k się pojawi, i j u ż m a m przemieścić się do d o m u , kiedy słyszę, że zasuwy się otwie­ rają. P r z e z uchylone drzwi wygląda jej głowa. - M o ż e s z p o c z e k a ć u m n i e . . . jeśli chcesz... - Dzięki. P o d c h o d z ę , a o n a przygląda mi się d ł u g ą , n i e z r ę c z n ą chwilę. Nie j e s t e m pewien, c o m a m powiedzieć. O n a jed­ n a k nagle otwiera drzwi szerzej. - C h c e s z m o ż e piwa albo coś? Już przestępuję próg i nagle, przez u ł a m e k sekundy przez głowę przelatuje mi myśl „ C o ty wyprawiasz?". A l e uciszam ją, b o p r z e c h o d z ą m n i e oszałamiające ciarki. - Jasne. Z a m y k a drzwi, a ja się r o z g l ą d a m . Panuje tu straszny b a ł a g a n . Wygląda jak u Luca, tylko że tu wszędzie są brud­ ne n a c z y n i a . . . śmieci... chyba. Na stole d o s t r z e g a m p r z e ­ syłki, z k t ó r y m i szła p r z e d chwilą, na wierzchu większego stosu p o p r z e d n i c z e k . - P r z e p r a s z a m , t r o c h ę m a m n i e p o r z ą d e k - obwiesz­ cza oczywistość. Z b i e r a niewielki stos n a c z y ń z k a n a p y i d o r z u c a do większego stosu n a c z y ń w zlewie. - U s i ą d ź . Siadam. Idzie do lodówki, zagląda do ś r o d k a , w r a c a z d w o m a piwami. P o d c h o d z i i też siada na k a n a p i e , blisko, ale nie dotykając m n i e , p o czym p o d a j e m i butelkę. Piwo zwilża mi w y s c h n i ę t e g a r d ł o i p r z e z długi czas p r o w a d z i m y p o ­ g a w ę d k ę o niczym. Myśli mi przelatują przez głowę j e d n a za d r u g ą i ledwie j e s t e m w s t a n i e n a d ą ż y ć za r o z m o w ą , ale cieszę się, że o n a nie zadaje mi żadnych p y t a ń , na k t ó r e nie z n a ł b y m o d p o w i e d z i . - Jeszcze piwa? - pyta, potrząsając p u s t ą b u t e l k ą i wsta­ jąc z kanapy. K i e d y się o d d a l a , robi mi się z i m n o , chociaż m n i e przecież nie d o t y k a ł a . - Dziękuję. 128

- I d ę dzisiaj na i m p r e z ę - mówi, pochylając się do lo­ dówki. O d w r a c a się do m n i e . - S p y t a ł a b y m k o l e ż a n k ę , czy też mógłbyś pójść - spuszcza wzrok i skubie etykietę na butelce - jeśli chcesz. Dzwoni mi alarm. Wiem, co chcę powiedzieć, ale... - M a m j u ż . . . Nie m o g ę , p r z y k r o mi. - K i e p s k o . Czasa­ mi, t a k jak w tej chwili, b a r d z o chciałbym k ł a m a ć . - Nie ma sprawy. - O t w i e r a b u t e l k ę , ale n a d a l na m n i e nie patrzy. - N a p r a w d ę chcę - na dźwięk e n t u z j a z m u w m o i m wła­ snym głosie robi mi się gorąco. Boję się, że d o s t a n ę ru­ mieńców. Nie wiedziałem, że jak się nie ma krwi, to m o ż n a mieć r u m i e ń c e . Nagle p o d n o s i n a m n i e wzrok. - Ty m a s z dziewczynę. - N i e ! - No beznadzieja. - W i ę c dlaczego nie pójdziesz? - P o w i n i e n e m . . . p o w i n i e n e m coś zrobić. - To s a m o co zawsze. - Olej to. - Chciałbym. Spuszcza wzrok, ale się u ś m i e c h a . - I t a k przez cale życie. Fajne c h ł o p a k i zawsze mają coś lepszego do roboty. U w a ż a m n i e za fajnego. Wszystko m n i e w ś r o d k u boli. Czy anioły m o g ą m i e ć a t a k serca? - D o b r a . Pójdę. Z e r k a n a m n i e szeroko o t w a r t y m i o c z y m a . - Naprawdę? - Pewnie. Co ja wyprawiam? Ł a m i ę zasady. W ś r o d k u r o ś n i e mi jakieś dziwne odczucie - j a k b y m eksplodował i z a p a d a ł się j e d n o c z e ś n i e . P r z e c h o d z i m n i e dreszcz i czuję też, że się u ś m i e c h a m . - Pewnie - p o w t a r z a m . 129

J e s t e m roztrzęsiony, dziki, j a k b y m stracił p a n o w a n i e n a d sobą. I p o d o b a mi się t o . T a k m u s i wyglądać s a m o ­ dzielne p o d e j m o w a n i e decyzji. R o b i ć to, co się chce. Nie­ s a m o w i t e - z u p e ł n i e , j a k b y m m i a ł życie. C z e k a m n a k o r y t a r z u , p o d c z a s gdy L i l i się p r z e b i e r a , a kiedy wychodzi z mieszkania, tracę resztki racjonal­ n e g o myślenia. Z a m i e n i ł a szary d r e s n a dżinsy i l u ź n ą c z a r n ą b l u z k ę . W ł o s y ma z w i ą z a n e w n i e d b a ł y kok i jest piękna. - Rany. D o b r y B o ż e , dlaczego m u s z ę o t w i e r a ć gębę? A l e o n a u ś m i e c h a się s ł a b o i zalewa się r u m i e ń c e m , więc uznaję, ż e m o ż e j e d n a k nie d a ł e m ciała z a b a r d z o . N i e m o g ę od niej o d e r w a ć w z r o k u , kiedy idziemy do jej s a m o c h o d u i r u s z a m y po Taylor. G d y wjeżdżamy na jej podjazd, t r o c h ę dziwnie się czuję, udając, że jeszcze ni­ gdy tu nie byłem, po tym j a k tyle czasu s p ę d z i ł e m na tej w e r a n d z i e , b o F r a n n i e t u przesiadywała. Taylor zeskaku­ je ze s c h o d k ó w i otwiera drzwi p a s a ż e r a . Na mój widok szeroko otwiera oczy, a po chwili na jej twarzy pojawia się lubieżny u ś m i e c h . - O o o . . . g r z e c z n a Lili. - J e s t e m M a t t - m ó w i ę i p o d a j ę jej rękę. C h w y t a ją i używa j a k o dźwigni przy wsiadaniu. P r z e ­ suwam się na ś r o d k o w e miejsce, a o n a siada tak, że n a s z e nogi się dotykają. - Taylor - mówi, pożerając m n i e w z r o k i e m . Lili pochyla się, by spojrzeć na Taylor. - M a m nadzieję, że jest O K . - C h ł o p c y zawsze są O K , Lili. Zwłaszcza t a k i e kąski - przyciska do m n i e swoje r a m i ę i u ś m i e c h a się szeroko. Jedziemy na p ó ł n o c n e obrzeża Bostonu, w okolicę o p u s z c z o n y c h b r u n a t n y c h k a m i e n i c . O d czasu d o czasu na c h o d n i k u widzimy grupki ludzi - jakieś nastolatki, kilku b e z d o m n y c h . Wszystko wygląda szaro: budynki, s a m o c h o ­ dy, ludzie. B e z n a d z i e j a i r o z p a c z . 130

- To tutaj - Taylor wskazuje wolne miejsce p a r k i n g o ­ we p o m i ę d z y m o r z e m harleyów a s t a r y m c z a r n y m k a r a ­ wanem. Lili parkuje, Taylor wyłącza G P S i w r z u c a do t o r e b k i . - Skąd m i a ł a ś info o tej imprezie? - pyta Lili, przyglą­ dając się k a r a w a n o w i n i e p e w n y m wzrokiem. Oczy Taylor lśnią. - Od absolutnie rewelacyjnego towara. G r a w zespole. Lili ciągle wygląda na nieprzekonaną, ale otwiera drzwi i wysiada powoli. Ja idę w jej ślady, po czym obchodzimy auto, by dołączyć do Taylor, która stoi na c h o d n i k u obok trucka. R u s z a m y w s t r o n ę k a m i e n i c y na rogu, z której dobiega b a r d z o głośny cover Purple Haze H e n d r i x a . G w i ż d ż ą na nas nastolatki, których g r u p k a stoi n i e o p o d a l . Niewątpli­ wie Taylor wygląda świetnie, a jej k r ó t k a c z a r n a spódnicz­ ka ma za z a d a n i e przyciągać uwagę. D r z w i s ą o t w a r t e , wchodzimy. N a t y c h m i a s t u d e r z a n a s w twarz słodkawy z a p a c h trawki płynący z krótkiego, ciem­ nego k o r y t a r z a . P o d ą ż a m y za m u z y k ą i d y m e m do prawie całkiem ciemnego pomieszczenia z a p c h a n e g o kołyszącymi się c i a ł a m i . Tutaj dym miesza się z ostrzejszymi zapacha­ mi p o t u i p i ż m a , zalewając mój umysł wizją zaspokajania pierwotnych i n s t y n k t ó w . Czuję, j a k r o ś n i e m o j a ż ą d z a , I głęboko wciągam powietrze. Z e r k a m n a L i l i , k t ó r a p a t r z y n a t o widowisko niczym z a h i p n o t y z o w a n a . U s t a jej się rozciągają w u ś m i e c h u p e ł ­ nym fascynacji, kiedy w słabym świetle p r z e g l ą d a odziany w skórę t ł u m . Taylor rozchyla u s t a i nie o d r y w a w z r o k u od z e s p o ł u ustawionego w rogu na niewielkiej scenie. R u s z a w t a m t ą stronę, przeciskając się m i ę d z y skręcającymi się i kołyszą­ cymi c i a ł a m i . Mój szósty zmysł d z w o n i na a l a r m - g ł o ś n o . Tu są demony. D u ż o d e m o n ó w . A l e p o n i e w a ż w m i e s z a ł y się w masę ludzkich istot, m a m p r o b l e m ze w s k a z a n i e m kon­ kretnych osób. 131

Lili c i ą g n i e m n i e za k o s z u l ę i w s k a z u j e róg, gdzie w w i a d r z e z l o d e m stoi b e c z u ł k a . P r z e d z i e r a się w t a m t ą s t r o n ę , a ja za nią. Bierze ze stosu czerwony plastikowy k u b e k i p o d a j e mi, a p o t e m sięga po n a s t ę p n y dla siebie. Ja z kolei łapię za k r a n i k i n a l e w a m n a m piwa. K t o ś u d e r z a we m n i e od tyłu, piwo wychlapuje mi się z k u b k a . O d w r a c a m się powoli i w i d z ę wysokiego, chu­ dego d w u d z i e s t o p a r o l a t k a , k t ó r y w p a t r u j e się w e m n i e , a n i e r u c h o m e c z a r n e oczy m ó w i ą mi b e z słów, że koleś wie, k i m j e s t e m . I ja też wiem, k i m jest o n . - K t o cię zaprosił? J u ż m a m o d p o w i e d z i e ć , ale jego oczy mijają m o j ą p o ­ stać, a p r z e n o s z ą się na Lili, k t ó r a w y ł a n i a się zza m n i e . - Ty, moja droga? - p o d a j e jej r ę k ę . Lili wyciąga d ł o ń , k t ó r ą chudzielec p o d n o s i do ust i całuje w palce. Krzywy u ś m i e c h rozkwita na jego c i e m n e j twarzy. - Bo jeśli tak, to w y b a c z ę ci ten wybryk. - Ja - przez m u z y k ę ledwie słyszę o d p o w i e d ź Lili. - J e s t e m C h a x . B a r d z o mi m i ł o cię p o z n a ć . - Lili. Staję p r z e d n i ą i z a b i e r a m mu jej rękę. - A ja j e s t e m M a t t . - Straszliwie chciałbym ją stąd za­ b r a ć . - W ł a ś n i e wychodziliśmy - dodaję, starając się nie p i o r u n o w a ć g o wzrokiem. Nie odrywa oczu od Lili, ale jego głos zamienia się w lód. - N i e m ó w i ł e m do ciebie. - O d w r a c a się i rozgląda. Z k u c h n i nadciąga właśnie niższy koleś z długimi czarnymi w ł o s a m i ściągniętymi w kucyk. Ma te s a m e z i m n e c z a r n e oczy. C h a x w y r z u c a r a m i ę w powietrze. - Ej!Andrus! J e g o k o m p a n u ś m i e c h a się i o b i e r a k u r s na n a s . Ciała rozstępują się p r z e d n i m niczym M o r z e C z e r w o n e . D o c i e ­ r a d o n a s z e złowieszczym u ś m i e c h e m . C h a x n a t o m i a s t p a t r z y t e r a z pożądliwie, opierając sic na ramieniu kumpla. 132

- A n d r u s - mówi, trącając k o m p a n a - chciałbym, że­ byś p o z n a ł Lili. Lili przysuwa się do m n i e , a ja obejmuję ją w talii. Kie­ dy jej d o t y k a m , r o ś n i e moje p o c z u c i e siły i n a g l e r o d z i się we m n i e p e w n o ś ć , że j e s t e m n i e p o k o n a n y . U ś m i e c h C h a x a w y r a ż a czyste zło. - A c h , i jej przyjaciel, M a t t - d o d a j e , m a c h a j ą c n i e ­ dbale r ę k ą . Właśnie wtedy zespół przestaje grać i p o m i m o rozmów, krzyków i wrzasków t ł u m u robi się za cicho. - C z e ś ć - mówi Lili, obciągając tiszert. P a t r z y t w a r d o na A n d r u s a , a on kiwa głową w zamyśleniu. Wciska język w k ó ł k o w p i ę t e w d o l n ą wargę. - A m o g ę spytać, skąd się dowiedzieliście o n a s z y m skromnym spotkaniu? Lili z e r k a na Taylor, k t ó r a zaciąga się w ł a ś n i e s k r ę t e m p o d a n y m przez wysokiego, d o b r z e z b u d o w a n e g o , k u d ł a ­ tego b r u n e t a . M a n a sobie p o d a r t e dżinsy i p o s z a r p a n y tiszert, a na p l e c a c h t r z y m a c z a r n ą g i t a r ę b a s o w ą . - Wydaje mi się, że zaprosił n a s t a m t e n c h ł o p a k . . . albo nasza przyjaciółka... - m ó w i Lili. A n d r u s t r ą c a C h a x a łokciem. - M a r c u s ma n o w ą zabawkę - o d w r a c a się do Lili z dra­ pieżnym u ś m i e c h e m . N a p r a w d ę m u s z ę z a b r a ć stąd dziewczyny. - To jak, Lili? - t e r a z już t r z y m a m ją o wiele mocniej - gotowa do wyjścia? U ś m i e c h C h a x a się rozjaśnia, oczy mu p ł o n ą w słabym świetle, a n i na chwilę nie odrywają się od dziewczyny. - Jeszcze n i e w y c h o d z i c i e . I m p r e z a się d o p i e r o roz­ kręca. - C h w y t a Lili za r ę k ę , w y c i ą g a j ą z mojego uścisku i prowadzi do k a n a p y w głębi, gdzie w tajemniczy s p o s ó b pojawia się wolne miejsce. Sadowi się t a m i klepie się po Udzie, żeby Lili siadła mu na k o l a n a c h . Zalewają m n i e zazdrość i wściekłość, m a m niemal n i e o d p a r t ą p o t r z e b ę w a l n i ę c i a go. W y o b r a ż a m sobie, j a k 133

mobilizuję swoją m o c i o b r a c a m go w n i c o ś ć - a przynaj­ mniej o d s y ł a m d o Piekła. - H m m . . . nie sądzę - mówi. G r z e c z n a dziewczynka. P a t r z y n a m n i e i p r z e z j e d n ą j e d y n ą s e k u n d ę wyda­ je mi się, że widzi prawdziwego m n i e . N i e o d r y w a w z r o ­ ku od m o i c h oczu, jej u s t a lekko się rozchylają w cieniu u ś m i e c h u . Sięga r ę k ą w moją s t r o n ę i splata p a l c e z m o i m i , a moje w n ę t r z e wybucha w salwie ekstazy.

R O Z D Z I A Ł 12

Staw czoło swoim demonom

FRANNIE M i o t a m się z k ą t a w kąt j a k w a r i a t k a . S i a d a m na k r z e ­ śle, o p i e r a m b r o d ę o p a r a p e t , w p a t r u j ą c się b e z m y ś l n i e w różowo-szare zawijasy zmierzchu i wypatruję shelby'ego. G d z i e L u c , d o diabła? Ile m o ż n a p r z e n o s i ć książki? Jeśli p o m o g ę , n a p e w n o p o t r w a t o k r ó c e j . Podskakuję, w k ł a d a m j a p o n k i i zbiegam ze schodów. Mijając salon, m a c h a m m a m i e i tacie. - I d ę do biblioteki. - O ja cię c h r z a n i ę , J e t e r ! - krzyczy t a t a do telewizora. - D a n i e l ! - łaje go m a m a , po c z y m o d w r a c a się do mnie. - A o tej p o r z e biblioteka jeszcze działa? - Luc pracuje po g o d z i n a c h , p r z e n o s i książki. P ó j d ę p o m ó c - o d p o w i a d a m i kieruję się do drzwi. - D o b r a . Tylko z a d z w o ń do n a s , gdybyś m i a ł a pójść gdzie indziej. W y p a d a m p r z e z drzwi, wskakuję d o s a m o c h o d u , o b ­ racam kluczyk... i wydaję z siebie wrzask, kiedy o g r o m ­ niasty oberżynowowłosy d e m o n materializuje się na sie­ dzeniu o b o k . - W i t a m - mówi. Wyskakuję z s a m o c h o d u , nie zatrzaskując drzwi. I n s t y n k t o w n i e , oczywiście, c h c ę u c i e k a ć . A l e n a g l e p r z y p o m i n a m sobie, ż e L u c m ó w i ł , ż e p o t r z e b u j e in­ formacji. Z a t r z y m u j ę się i po o m a c k u s z u k a m krzyżyka 135

wiszącego na ł a ń c u s z k u na mojej szyi. S t a r a m się nie oka­ zywać s t r a c h u , c h o ć z d e c y d o w a n i e g o czuję. P a m i ę t a m szkody, k t ó r e mój p o p r z e d n i krzyżyk wyrządził Belialowi, i m a m nadzieję, że nie b ę d ę m u s i a ł a tego robić t y m r a z e m . - K i m jesteś? - N a z y w a m się R h e n o r i a n - m ó w i ł a g o d n i e , najwyraź­ niej p r a g n ą c m n i e uspokoić. U ś m i e c h a się. - Ale przyja­ ciele m ó w i ą d o m n i e R h e n . Moje serce usiłuje p o p e ł n i ć samobójstwo przez niestru­ d z o n e ł o m o t a n i e o żebra. - Czego chcesz? P a t r z y n a m n i e , jakby chciał m n i e przejrzeć n a wylot. - Z r o b i ł to dla ciebie, t a k ? - Kto? Co zrobił? - Lucyfer. Jest człowiekiem. -Wiem. - J a k to z r o b i ł ? - N i e . . . nie wiem - k ł a m i ę . - Powiedział, że to z r o b i ł k t o ś inny. Kto? - Nie w i e m - p o w t a r z a m . P r z e k r ę c a kluczyk, wyłączając silnik, wyciąga go i wy­ siada z a u t a . Prostuje się na c a ł ą swoją wysokość, zdecy­ d o w a n i e góruje n a d e m n ą , a jego u s t a rozciągają w lodo­ watym uśmiechu. - Jesteś f a t a l n ą k ł a m c z u c h ą . - R z u c a mi kluczyki do a u t a . - U c z się od zawodowca. Kiedy o g a r n i a m n i e p a n i k a , gdzieś w głębi umysłu r o ­ dzi się myśl, że p o w i n i e n tu być M a t t . - Nie wiem, j a k to działa. Powoli o b c h o d z i s a m o c h ó d . - A ja myślę, że wiesz. - Czy dlatego śledzisz L u c a ? - strach ściska mi gard­ ło, z t r u d e m w y p o w i a d a m słowa. C o j a robię? O n m i nic nie powie. C o f a m się kilka k r o k ó w i koncentruję. Me chcesz Luca. 136

W a h a się s e k u n d ę , twarz m u wiotczeje. N a g l e j e d n a k potrząsa g ł o w ą i z n o w u p a t r z y na m n i e bystrym, j a s n y m wzrokiem. - D o w i e m się. - On i t a k ci nie powie, j a k to działa. Nie wie. Nie o d r y w a o d e m n i e wzroku. - P r z e k o n a m y się. Z b l i ż a się do m n i e , a ja p r z y k u c a m , ignorując ł o m o t serca, i s t a r a m się skoncentrować. Odejdź. Nie chcesz Luca. Nie chcesz Luca. Luca. Cofa się o krok, jakby zmieszany.

Nie

chcesz

Nie chcesz Luca - wysyłam z n o w u . S t r z a ł silnika o d w r a c a u w a g ę R h e n o r i a n a . P o d n o s i wzrok, t w a r z mu się rozjaśnia, gdy shelby L u c a z piskiem o p o n zatrzymuje się przy k r a w ę ż n i k u . Z o c z y m a r o z w a r t y m i szeroko L u c wyskakuje z a u t a i staje przy m n i e . - Z o s t a w ją, R h e n . R h e n o r i a n r z u c a m u przelotny u ś m i e c h . - J a k się d o c z e k a m o d p o w i e d z i . - Na miłość nieboską, R h e n ! Nie ma żadnych o d p o ­ wiedzi. O d d y c h a m g ł ę b o k o i r a z jeszcze się k o n c e n t r u j ę . Nie chcesz Luca. - O d e j d ź - mówi L u c . Cofam się kilka kroków, ani na chwilę nie odrywając od niego wzroku. Nie wykonuje ż a d n e g o r u c h u w moją stronę, ale też nie spuszcza m n i e z oczu, a w wyrazie jego twarzy jest coś, czego nie u m i e m o d c z y t a ć . Ruszamy do d o m u , ja wstrzymuję oddech, gdy spieszymy chodnikiem, bo t r o c h ę się boję, że spróbuje n a s zatrzymać. Odejdź.

Nie

chcesz Luca.

- Do zobaczyska - m ó w i do naszych pleców. Wchodzimy do d o m u i zamykamy za sobą drzwi. O p i e r a m się o ścianę, c a ł a d r ż ą c a , czuję, że z a r a z b ę d ę 137

wymiotować. K a t e w ł a ś n i e s c h o d z i p o s c h o d a c h . N a wi­ d o k L u c a się krzywi. - Ej, j a k i m c u d e m w y p r z e d z i ł e ś C h a s e ' a ? L u c s p l a t a swoją d ł o ń z m o j ą , p o s y ł a m i z a t r o s k a n e spojrzenie i d o p i e r o wtedy z w r a c a się do K a t e : - On zamykał, gdy wychodziłem. Na p e w n o z a r a z przy­ jedzie. M a m a p o d n o s i wzrok z n a d krzyżówki. - Szybko ci poszło. O d r y w a m się od ściany. - Tak, L u c właśnie wrócił. Oszczędził mi jeżdżenia - m a m nadzieję, że m a m a nie z a u w a ż a d r ż e n i a w m o i m głosie. - Idziemy na górę. Patrzy tylko n a m n i e w y m o w n i e . Mijamy Kate i ruszamy po schodach. W moim pokoju Luc zamyka drzwi. Myślę o zasadach mamy, ale nie protestuję. - Co się stało? - pyta. - Nic mi nie jest, dzięki za troskę. Przyciąga m n i e do siebie i ściska t a k m o c n o , że b r a k u ­ je mi oddechu. - F r a n n i e , kiedy cię z n i m z o b a c z y ł e m . . . O d s u w a m się. - N u d z i ł a m się. Pomyślałam, że jeśli pójdę do biblioteki ci p o m ó c , to szybciej skończysz. M r u ż y oczy, a usta zaciska w w ą s k ą linię. - G d z i e , do diabła, jest M a t t ? - D o b r e pytanie. - To wszystko nie tak. G a b r i e l się mylił. M a t t n i e daje rady - m ó w i spokojnie, ale po o c z a c h widać, że spokojny nie jest. B u r z a szaleje w tych czarnych jeziorach. - P r z e s t a ń , L u c . M a t t tu jest. Na p e w n o by i n t e r w e n i o ­ wał, gdyby u z n a ł , że n a p r a w d ę coś mi grozi. - Przywołaj go - r z u c a wyzywająco. P o d c h o d z ę bliżej do niego i u ś m i e c h a m się najponętniej jak u m i e m , c o p e w n i e nie wychodzi a n i t r o c h ę ponęt­ nie, ale t r u d n o . 138

- Wcale go t e r a z nie potrzebuję. - W s u w a m d ł o n i e p o d tiszert L u c a , próbując o d w r ó c i ć jego uwagę. B o p r a w d ę mówiąc, j e s t e m wręcz p e w n a , ż e M a t t a t u nie m a . L u c chwyta m n i e za n a d g a r s t k i i p o d n o s i moje d ł o n i e do ust, po czym m u s k a je, dalej p a t r z ą c mi t w a r d o w oczy. - Przywołaj go. - Nie - mówię, uwalniając się z jego uchwytu. - S a m go przywołaj. - Jeśli ja to zrobię, nie przyjdzie na złość. A l b o dlate­ go, że jest zdekoncentrowany. Jeśli ty go przywołasz, nie będzie m i a ł wyboru. C i a s n o krzyżuję r ę c e n a klatce piersiowej. - Świetnie.

MATT Kiedy t a k siedzę z Lili, łatwo mi z a p o m n i e ć , gdzie je­ stem - w p o m i e s z c z e n i u p e ł n y m d e m o n ó w . Z e s p ó ł ciężko pracuje, d u d n i ą c y r y t m jego muzyki trzęsie m n ą do szpi­ ku kości. O g l ą d a m się n a Taylor. C h o c i a ż z e s p ó ł gra, b a s i s t a przytula ją do siebie i kołyszą się, p o g r ą ż e n i w p o c a ł u n ­ ku. Jej r ę c e zwisają po b o k a c h . Wiem, że p o w i n i e n e m t a m pójść i ją uratować, ale kiedy Lili siedzi t a k blisko m n i e , jej ciepło rozgrzewa m n i e c a ł e g o . . . Nigdzie nie pójdę. Jej dłoń w mojej jest c u d o w n a . N i e s a m o w i t a . Biorę ją w r a m i o n a i p r z y c i ą g a m do siebie. N a w e t W tym c i e m n y m świetle nie m a m wątpliwości, co w y r a ż a Jej wzrok. Z a k r ę c a m sobie na p a l c u jej włosy, gdy jej r ę k a przenosi się na moje u d o , i to, co czuję, jest całkowicie mi nieznane. Rozlewa się po m n i e , w m o i m w n ę t r z u wszystko się porusza, w r a z z p e w n y m i częściami mojej zewnętrznej powłoki, aż jedyne, o czym m o g ę myśleć, to Lili. Wszystko inne niknie, kiedy d o t y k a m d ł o n i ą jej twarzy i wychylam się do pocałunku. 139

I w t e d y czuję w głowie szarpnięcie. Frannie. Cholera! P o d s k a k u j ę z kanapy. - M u s z ę iść, Lili... p r z e p r a s z a m . -C o ? ! C h w y t a m ją za r ę k ę i p o d n o s z ę z kanapy. - M u s z ę iść... n a t y c h m i a s t . W i ę c wy też. N i e m o ż e c i e t u zostać. - No d o b r a , chyba. P o s z u k a m Taylor. - Jest t a m - wskazuję r ę k ą scenę, ruszając do drzwi, czując, że moja l u d z k a p o w ł o k a znika. - Weź ją i zabie­ rajcie się stąd. - N i e zaczekasz? - N i e m o g ę , p r z e p r a s z a m - m ó w i ę , wycofując się j u ż k o r y t a r z e m . - Bierz Taylor i idźcie. N a t y c h m i a s t . - J a k się d o s t a n i e s z do d o m u ? - Nie m a r t w się o m n i e . Weź tylko Taylor i idźcie. - Se­ k u n d ę dłużej wytrzymuję jej wstrząśnięte spojrzenie, p o t e m o d w r a c a m się i biegnę, z a n i m b ę d ę zmuszony przemieścić się na o c z a c h wszystkich. T a k i e jest ryzyko widzialności. Kiedy wzywa m n i e podopieczny, m u s z ę d o niego d o t r z e ć natychmiast, bez względu na bieżące zajęcia i otoczenie. J u ż n a z e w n ą t r z k l n ę p o d n o s e m i p r z e m i e s z c z a m się d o p o k o j u F r a n n i e . O n a siedzi n a ł ó ż k u , a L u c stoi p r z y drzwiach. I oboje piorunują m n i e wzrokiem. -C o ? - Ż a r t u j e s z , prawda? - m ó w i L u c . S p o k o j n e m u głoso­ wi p r z e c z ą jego pięści, k t ó r e zaciskają się m i a r o w o u jego boków. Z e r k a m na F r a n n i e i stawiam k r o k w k i e r u n k u ł ó ż k a . - Nic ci nie jest? C o ś się stało? O n a tylko p a t r z y n a m n i e pytająco. - G d z i e ś ty był, do diabła? - warczy L u c . - N i e . . . ja nic nie c z u ł e m . - O d w r a c a m wzrok, żeby nie p a t r z e ć F r a n n i e w oczy, i m i m o w o l n i e się krzywię. 140

- Nie o b c h o d z i m n i e , co czułeś - o d p o w i a d a L u c zgryź­ liwie. P a t r z ę , j a k j e g o szczęki się zaciskają, p o w i e k i się m r u ż ą . - F r a n n i e m i a ł a kłopoty, a ciebie, jej c u d o w n e g o stróża, nigdzie nie było. Z a m y k a m oczy, czując lodowaty strach. - Co się stało? - R h e n o r i a n tu był - o d p o w i a d a F r a n n i e . Z ulgą p o d n o s z ę na n i ą wzrok. - To j a k a ś nowość? Myślałem, że śledzi L u c a . - On tu był, ja n i e . - We wściekłym spojrzeniu L u c a pojawia się j a k a ś o s t r o ś ć . Po tych słowach czuję się j a k po ciosie w b r z u c h . Nie taką miałem umowę z Rhenorianem. S t a r a m się m ó w i ć spokojnym głosem, a oczu nie odry­ w a m od siostry. - P r z y s z e d ł po ciebie?! - Mniej więcej. Chciał wiedzieć, j a k L u c się p r z e m i e n i ł . L u c też kieruje n a n i ą wzrok. - Tego chciał? N i e przyszedł po ciebie? - Nie. P y t a ł o bycie człowiekiem. Myślał, że zrobiłeś to dla m n i e , i chciał w i e d z i e ć jak. L u c się o d w r a c a i p a d a na krzesło przy b i u r k u F r a n n i e , z łokciami na k o l a n a c h i głową w d ł o n i a c h . P o d c h o d z ę do o k n a i wyglądam na z e w n ą t r z . R h e n o ­ rian stoi na c h o d n i k u p r z y k r z a k a c h sąsiada, obserwuje d o m . Widzi m n i e i p o z d r a w i a gestem. P i o r u n u j ę go wzro­ kiem i wysyłam o s t r z e ż e n i e - błysk białego światła. Skoro n a p a d ł n a F r a n n i e , nie jest już sojusznikiem. A l e chociaż strasznie nie chcę tego p r z y z n a ć - to n a d a l moja najwięk­ sza nadzieja na pozbycie się L u c a z życia mojej siostry. O d w r a c a m się i p i o r u n u j ę L u c a w z r o k i e m . - No więc coś mi się wydaje, że to ty n a r a ż a s z F r a n n i e na niebezpieczeństwo. Luc p o d n o s i głowę. Na jego twarzy widać u d r ę k ę , jakby sam doszedł do tego wniosku. Patrzy na F r a n n i e wzrokiem p e ł n y m cierpienia. 141

- On ma rację. R h e n o r i a n c h c e m n i e . Jeśli się rozsta­ niemy, nie b ę d z i e m i a ł p o w o d u cię zaczepiać. T a k . . . zgódź się, F r a n n i e . A l e p a n i k a , k t ó r a pojawia się w o c z a c h mojej siostry, z d r a d z a m i , że t a k i e r o z w i ą z a n i e nie w c h o d z i w grę. - N i g d z i e n i e pójdziesz - m ó w i . P o d n o s i się z ł ó ż k a i rusza do niego. - F r a n n i e , b ą d ź r o z s ą d n a . . . - C h w y t a ją za r ę k ę . - P o w i n n a ś pozwolić mu odejść - w t r ą c a m . - On cię na­ r a ż a na niebezpieczeństwo. S a m to widzi - dodaję w ostat­ niej próbie, ale widzę, ż e t o d a r e m n e . F r a n n i e siada m u n a k o l a n a c h i obejmuje za szyję. - N i e . Jeśli wyjedziesz, b ę d z i e s z musiał m n i e ze s o b ą zabrać. U p a r t a . J a k zawsze. Na twarzy L u c a pojawia się przebłysk nadziei. - M o ż e to właśnie musimy zrobić? Wyjechać. Z n a s z ą o s ł o n ą m o ż e nas nie znajdą. Musielibyśmy tylko ich zgubić. Pojedziemy do L o s Angeles? M o ż e m y wyjechać wcześniej. -

I co p o w i e d z i e ć m o i m r o d z i c o m ?

- Że p o s t a n o w i l i ś m y wyjechać wcześniej, oni by to ku­ pili. Użyj swojego w p ł y w u . F r a n n i e p a t r z y n a niego t w a r d o . - N i e użyję w p ł y w u w o b e c swoich r o d z i c ó w , L u c . Z r e s z t ą i t a k nie j e s t e m jeszcze gotowa do wyjazdu. - A w i ę c jeśli zostajesz, i on też - piorunuję L u c a wzro­ k i e m - musimy o p r a c o w a ć plan, żeby t r z y m a ć R h e n o r i a n a z d a l e k a od ciebie. L u c też p a t r z y n a m n i e zabójczo. - P r z y d a ł o b y się, żebyś t r z y m a ł się w p o b l i ż u . M a s z jedno zadanie, Matt. Ma rację. I m u s z ę się t y m z a d a n i e m zająć. B y ł e m idio­ t ą , kiedy myślałem, że choćby przez chwilę m o g ę m i e ć ży­ cie. M u s z ę skończyć z tą obsesją na p u n k c i e Lili. Zawar­ cie z n i ą znajomości było wielkim b ł ę d e m . Niczego to nie z m i e n i ł o , m o ż e p o z a p o g o r s z e n i e m sytuacji. Pozwoliłem 142

jej się n a m ó w i ć do p o r z u c e n i a F r a n n i e . To się j u ż nigdy nie powtórzy. N i e w i e d z i a ł e m , ż e a n i o ł y m o g ą c i e r p i e ć n a ból gło­ wy, ale kiedy moje myśli wirują w o s z a ł a m i a j ą c y m t e m ­ pie, jestem pewien, że to właśnie to. P r z y s i a d a m na łóżku F r a n n i e , o p i e r a m łokcie na k o l a n a c h i przyciskam d ł o n i e do czoła. - Ja się z a t r o s z c z ę o F r a n n i e . Ty wymyśl, co z r o b i ć z Rhenorianem.

R O Z D Z I A Ł 13

Piękności z piekła rodem

LUC O d t r z e c h d n i M a t t chyba p o w a ż n i e j t r a k t u j e swoje z a d a n i e . P r o s i ł e m F r a n n i e , ż e b y g o s p r a w d z a ł a , przy­ w o ł u j ą c w d o w o l n y c h m o m e n t a c h , i z a w s z e się p o ­ j a w i a ł . Dzisiaj r a n o m a r t w i ę się m n i e j . F r a n n i e j e s t z r o d z i n ą w k o ś c i e l e , a p r a w d o p o d o b i e ń s t w o , że R h e norian - albo jakikolwiek inny d e m o n - podąży tam z a n i ą , j e s t n i e z n a c z n e . N i e ż e b y t e w s z y s t k i e religijne sprawy nas odstraszały. Po p r o s t u za t r u d n o nie śmiać się w g ł o s . N i e j e s t t o m ą d r a t a k t y k a , jeśli p r ó b u j e s z w t o p i ć się w t ł u m . Słyszę p u k a n i e d o drzwi i m a m nadzieję, ż e t o F r a n n i e u r w a ł a się z kościoła. O t w i e r a m drzwi, ale na p r o g u stoi Lili z b i a ł ą m i s k ą płatków. - Cześć. Skończyło mi się m l e k o i o w o c o w y m kółecz­ k o m jest s m u t n o . Pożyczysz m i t r o c h ę ? - N i e ma sprawy - o t w i e r a m drzwi szerzej. P r z e m y k a pod moim ramieniem. - D z i ę k i . U m i e r a m z g ł o d u , a do j e d z e n i a m a m tylko owocowe k ó ł e c z k a . T r o c h ę ż a ł o s n e , co? O t w i e r a m lodówkę i prezentuję jej zawartość: dwa litry mleka, s a m o t n y kawałek pizzy pieczołowicie z a p a k o w a n y w folię i k a r t o n o w e p u d e ł k o od C h i ń c z y k a , zawierające diabli w i e d z ą co. - Nie takie znowu żałosne - mówię z uśmiechem. 144

O d p o w i a d a u ś m i e c h e m i po r a z pierwszy z a u w a ż a m , że jest d o ś ć atrakcyjna. Dzisiaj związała włosy, więc m o g ę się przyjrzeć jej twarzy. Nawet b e z m a k i j a ż u jest klasycz­ n ą pięknością. - Bierz miskę i dwie łyżki. M a m tu m n ó s t w o owoco­ wych kółeczek do p o ż a r c i a . - Stawia swoją m i s e c z k ę na stole i wybiega na k o r y t a r z , zostawiając d r z w i o t w a r t e . W r a c a po chwili z p u d ł e m Fruity O h s . D o r z u c a m misecz­ kę dla siebie, a Lili ją n a p e ł n i a , po czym rozdziela resztkę mleka. Siada na krześle naprzeciwko m n i e i zdejmuje wielką s z a r ą bluzę. P o d s p o d e m m a s p r a n e dżinsowe szorty, nie­ mal p r z e z r o c z y s t ą b i a ł ą koszulkę b e z rękawów, z d u ż y m dekoltem, a p o d s p o d e m czarny stanik. O rany. - To nowe? - p y t a m , wskazując jej strój. U ś m i e c h a się zawstydzona. - Tak, F r a n n i e p o m o g ł a mi znaleźć p a r ę dobrych okazji. W życiu bym nie zgadł, że t a k i e ciało czai się p o d jej c o d z i e n n y m i s z m a t a m i . O p i e r a łokieć na stole, a na d ł o n i policzek. S t w i e r d z a m , że wgapiam się w jej dekolt, bo w tej pozycji u n i o s ł y się jej piersi, w i ę c szybko wbijam w z r o k w p o m a r a ń c z o w e , zielone i ż ó ł t e k ó ł e c z k a w miseczce sto­ jącej p r z e d e m n ą . J e s t e m straszliwie zdenerwowany, myśli mi się plączą. - A o n a jest? - Kto? - F r a n n i e - słyszę u ś m i e c h w jej głosie, ale n a d a l nie podnoszę wzroku. - W kościele. J e s t w kościele - m u s z ę o d c h r z ą k n ą ć . - A kiedy zaczynają się zajęcia? - p y t a m , p a t r z ą c , jak czu­ bek mojej łyżki t r ą c a po kolei k ó ł e c z k a pływające po p o ­ wierzchni m l e k a . - Z a sześć tygodni. M a m nadzieję, ż e d o t e g o czasu o d ł o ż ę tyle kasy z p r a c y w K w i k M a r c i e , żeby sobie kupić podręczniki. 145

- P o w o d z e n i a . W t e d y też F r a n n i e zaczyna zajęcia. Za miesiąc wyjeżdżamy d o L A . - To d u ż a p r z e p r o w a d z k a . J e s t e ś p o d n i e c o n y ? P o d n o s z ę w z r o k i wlepiam go w t w a r z Lili. - P r z y d a się n a m , jeśli zaczniemy od n o w a gdzieś da­ leko stąd. P o d ą ż a m o c z y m a za jej p a l c a m i , k t ó r e p r z e n o s z ą się z policzka na r a m i ą c z k o s t a n i k a , wyciągając je spod k o ­ szulki. - K a ż d e m u od czasu do czasu przydaje się nowy począ­ tek - mówi g ł o s e m cichym i niskim. - A h a - przyznaję, n a p o w r ó t skupiając się n a miseczce i ładując do ust łyżkę płatków. - Co b ę d z i e s z robił w L A ? - Jeszcze nie wiem d o k ł a d n i e - o d p o w i a d a m z p e ł n ą buzią. - M o ż e p o s z u k a m pracy. - A jakiej k o n k r e t n i e ? - D o b r e pytanie. - P o w i n i e n e ś się z a i n t e r e s o w a ć m o d e l i n g i e m . Wielkie firmy mają siedziby w N o w y m J o r k u , ale LA też ma kilka d o b r y c h agencji. S p o g l ą d a m na n i ą i w y b u c h a m ś m i e c h e m . - Myślisz, że żartuję? - p y t a z p o d n i e s i o n y m i b r w i a m i . O d r y w a m od niej wzrok. -T a k . - A nie żartuję. Do facetów o t a k i m wyglądzie laski się ślinią. M r o c z n y c h i niebezpiecznych. Z n o w u na n i ą spoglądam. O n a też nieźle wygląda. I w p a t r u j e się we m n i e n i e r u c h o m o , aż b u d z i się we m n i e c o ś p i e r w o t n e g o . W i d z ę w jej s p o j r z e n i u coś, czego n i e powinienem. - Z o b a c z y m y - mówię, zabierając swoją m i s e c z k ę ze stołu. Wstaję i p o d c h o d z ę do zlewu, s k u p i a m się na o p ł u k i w a n i u miseczki. U s u w a m z myśli wszystko p r ó c z twarzy F r a n n i e . Kiedy czuję, ż e o d z y s k a ł e m k o n t r o l ę , o d s u w a m się od blatu i w r a c a m do Lili. - M u s z ę iść do biblioteki. 146

Powoli wstaje z krzesła. - D z i ę k i za m l e k o . - Sięga po m i s e c z k ę , ale zrzuca ją na p o d ł o g ę . M l e k o i p ł a t k i rozpryskują się d o k o ł a . - Kur­ d e ! - Pochyla się i zaczyna z g a r n i a ć p ł a t k i z p o w r o t e m do miseczki. C h w y t a m r ę c z n i k papierowy i p r z y k l ę k a m k o ł o niej, żeby w y t r z e ć mleko. Kiedy jej r ę k a m u s k a moją, p r z e c h o ­ dzi m n i e dreszcz. C o f a m r ę k ę i udaję, że nie p o c z u ł e m właśnie najbardziej zmysłowego p o ż ą d a n i a w swoim życiu. - P r z e p r a s z a m - mruczy. - Nic się n i e s t a ł o - m a c h a m n i e d b a l e r ę k ą , ale nie pa­ trzę na nią. Wstaje i zatrzymuje się przy drzwiach. - Jeśli b ę d z i e s z s z u k a ł j a k i e g o ś zajęcia po pracy, to zapraszam. Z a m y k a drzwi za s o b ą , a ja s i a d a m na p o d ł o d z e . Sie­ d z ę t a m c a ł e wieki, s t a r a m się o d d y c h a ć i o g a r n ą ć , co się do diabła stało.

FRANNIE - Za tego gościa m o ż n a u m r z e ć - m ó w i Taylor w lu­ strze, p o p r a w i a j ą c błyszczyk n a n a b r z m i a ł y c h u s t a c h . T r o c h ę o m d l e w a . N o , takiej to ja jej jeszcze nie widzia­ łam. - Od c z w a r t k u k a ż d ą n o c s p ę d z a m y r a z e m - ciągnie - a ostatniej nocy, w t y m jego k a r a w a n i e , d o . . . - Za d u ż o informacji, Tay - mówię, p o d n o s z ą c ręce. - Nie wydaje ci się, że sytuacja za szybko się rozwija? Posyła mi w l u s t r z e swoje wyjątkowe zabójcze spoj­ rzenie. - No bo wiesz, d o p i e r o go p o z n a ł a ś . W k ł a d a błyszczyk do t o r e b k i i o b r a c a się z pięściami wspartymi na biodrach. - I kto to mówi? N i e t a k d a w n o u m a w i a ł a ś się nie z jed­ nym, ale z d w o m a g o r ą c y m i t o w a r a m i . 147

Serce mi się ściska na myśl o G a b i e i spuszczam wzrok. - To co i n n e g o . - O w s z e m , bo ich było d w ó c h , w i ę c j e s t e ś d w a r a z y gorsza o d e m n i e . S p o g l ą d a m jej w oczy. - I w t e d y się tylko c a ł o w a ł a m . Lubieżny u ś m i e c h pojawia się na jej ustach, kiedy p o d ­ nosi brwi. - A l e teraz...? R u m i e n i e c p e ł z n i e m i p o szyi. - W i e d z i a ł a m ! - wrzeszczy t r i u m f a l n i e . P o t r z ą s a m głową i p a d a m na k r z e s ł o przy b i u r k u . - No to jak było na tej imprezie, na k t ó r ą poszłaś z Lili? - w m o i m głosie ujawnia się tylko p o ł o w a złośliwości, k t ó ­ r ą czuję. Tay powoli p o d c h o d z i do mojego ł ó ż k a i p a d a na p o ­ duszki. - Cudownie. - Ale nagle jej uśmiech zamienia się w krzy­ wą m i n ę . - D o p ó k i Lili m n i e s t a m t ą d nie wyciągnęła. - A mówiłaś, że Lili przyprowadziła jakiegoś c h ł o p a k a ? - pytam, mimowolnie zainteresowana. - Tak. To też był niezły towar. M i a ł t a k i e faliste blond włosy, coś jak twoje, tylko krótsze, i boskie niebieskie oczy. Myślę, że Lili na n i e g o leci. U ś m i e c h a m się na myśl, że n i e ś m i a ł a Lili leci na ko­ gokolwiek. - J a k ma na imię? - Matt. G a r d ł o mi się zaciska. J a s n a cholera! Ilu M a t t ó w wy­ glądających t a k j a k j a m o ż e z n a ć L i l i ? - Naprawdę...? Usiłuję t o o g a r n ą ć . L u c m i a ł rację. M a t t i m p r e z o w a ł z Taylor i Lili, w chwili gdy R h e n o r i a n d o p a d ł m n i e na podjeździe. Taylor p o d n o s i brew. - Z n a s z go? 148

- O w s z e m . To k u m p e l L u c a . - J a k również mój brat, jak również mój a n i o ł stróż. - Tak Lili go p o z n a ł a . - N o , ja b y m się za niego wzięła, gdyby nie M a r c , a l e . . . n o wiesz... w i d z i a ł a ś M a r c a . O n jest t a k i . . . smakowity. - Siada i z n a c z ą c o p o r u s z a b r w i a m i . - I świetnie całuje, sądząc po stanie twoich ust. O p u c h n i ę t e u s t a mojej przyjaciółki oblekają się w lu­ bieżny u ś m i e c h , w oczach m i g o c z ą błyski. - O c h c h c h c h c h . . . W u s t a c h w ogóle jest doskonały. Z n o w u p o d n o s z ę rękę, b y j ą p o w s t r z y m a ć . - A więc jesteście u m ó w i e n i ? - Dzisiaj w Cove. - A ja z L u k i e m m o g ę przyjść? Przez chwilę się w a h a . - J a s n e . Chyba. A t e r a z jedziesz do L u c a ? - Nie. On dzisiaj p r z e d p o ł u d n i e m pracuje w bibliotece, a p o t e m się s p o t y k a m y u d z i a d k a . P o d r y w a się do pozycji siedzącej. - M o ż e s z m n i e p o d w i e ź ć po d r o d z e ? - C h c e s z j e c h a ć do L u c a ? - Do Lili. - A... A co b ę d z i e c i e robić? Z p o w r o t e m o p a d a na łóżko. - T a k sobie posiedzimy. C z e k a m n a z a p r o s z e n i e , ale najwyraźniej n a p r ó ż n o . - J e d ź a u t o b u s e m - m ó w i ę z goryczą. O b r a c a się na b o k i unosi, w s p a r t a na łokciu. - W czym problem? Ty jedziesz do dziadka. P r z e d chwi­ lą tak p o w i e d z i a ł a ś . - Nie wiem. C h y b a p o m y ś l a ł a m , że m o ż e posiedzimy, zanim pojadę. - Siedzimy. A p o t e m p o s i e d z ę z Lili. - Świetnie - f u k a m . - Uważaj, żeby cię drzwi nie wal­ nęły w tyłek przy wyjściu. Wstaje z łóżka, p a t r z y na m n i e z wściekłością, p o t e m wyciąga telefon z k i e s z e n i . Ja się o d w r a c a m , c h w y t a m 149

j a k ą ś k s i ą ż k ę i o t w i e r a m j ą g w a ł t o w n i e . W p a t r u j ę się w nią, kiedy Taylor w y p a d a z mojego pokoju. Z a n i m jed­ n a k drzwi się za n i ą zatrzaskują, słyszę, j a k mówi: „Cześć, Ry. Mógłbyś m n i e p o d w i e ź ć d o L i l i ? " .

LUC W niedzielę w bibliotece zawsze panuje spokój. K o ń c z ę p r a c ę i z b i e r a m się do wyjścia, kiedy p o d n o s z ę w z r o k z n a d monitora i widzę, że przez drzwi krokiem spacerowym w c h o d z ą Taylor i Lili. Taylor u ś m i e c h a się, widząc zdziwienie na mojej twa­ rzy. B i b l i o t e k a n i e n a l e ż y do miejsc, w k t ó r y c h jest o n a stałym gościem. Lili ciągle ma na sobie k o s z u l k ę bez rękawów i szorty, więc nie o d r y w a m w z r o k u od Taylor. W y c h o d z ę zza biur­ ka, kiedy zjawia się Mavis, p a t r z ą c s p o d e łba. - Słucham panie. Taylor zbliża się u k r a d k i e m , j a k zwykle p o d c h o d z i za blisko. - Cześć, L u c . N a d czym pracujesz? M a c h n i ę c i e m r ę k i wskazuję k o m p u t e r . - K a t a l o g u j ę nowości. - Z e r k a m na Lili i z n o w u na Taylor. - S z u k a c i e czegoś? P o m ó c w a m ? Taylor t r ą c a łokciem k o l e ż a n k ę . - N i e , dzięki. B a d a m y tylko t e o r i ę , k t ó r ą Lili wymy­ śliła. S p o g l ą d a m n a L i l i , p o d n o s z ą c brew. - Teorię? - N i e w a ż n e . - Bierze k o l e ż a n k ę p o d r a m i ę i ciągnie ją w s t r o n ę stanowisk k o m p u t e r o w y c h . - S a m e sobie znaj­ dziemy to, czego szukamy. Taylor, o d d a l a j ą c się, o g l ą d a się za m n ą z s z e r o k i m uśmiechem. - Na razie. 150

I

T u l ą się do siebie n a d k o m p u t e r e m i p r z e z k i l k a chwil przeszukują katalogi, p o czym znikają m i ę d z y r e g a ł a m i . Dziesięć m i n u t p ó ź n i e j wyłaniają się z t r z e m a wielkimi książkami. D w i e z nich rozpoznaję i z n a m je b a r d z o osobi­ ście: Wiedza o demonach o r a z współczesny p r z e k ł a d Więk­ szego klucza Salomona. Trzecią, bardziej współczesny tekst o czarnej magii, z n a m tylko p o b i e ż n i e . R o z k ł a d a j ą książki na stoliku i pochylają się n a d n i m i , szepcząc i chichocząc. D w a czy trzy r a z y wybuchają śmie­ c h e m , a ż Mavis p o d c h o d z i j e uciszyć. C h o c i a ż d r o b n i u t k a Mavis p e w n i e poległaby przy silniejszym p o d m u c h u wia­ tru, n a swoim bibliotecznym t e r e n i e jest g r o ź n a n a tyle, ż e dziewczęta m i l k n ą , d o p ó k i się nie o d d a l i . Mavis szczelniej o t u l a się swetrem i powoli przygląda się wysokim r e g a ł o m , poprawiając książki na swój obsesyjno-kompulsywny sposób. P o t e m , p o w ł ó c z ą c n o g a m i , wra­ ca do biurka. Po d r o d z e piorunuje w z r o k i e m Taylor i Lili. P o d c h o d z ę i n a stoliku p o m i ę d z y d z i e w c z y n a m i d o ­ s t r z e g a m niewielki n o t e s . Lili w ł a ś n i e c o ś w n i m pisze, ale z a m y k a go p r z e d e m n ą . O p i e r a m się b i o d r e m o stolik. - Z n a l a z ł y ś c i e t o , czego szukałyście? Lili p o d n o s i na m n i e wzrok, u ś m i e c h czai się w kąci­ kach jej ust. - R a d z i m y sobie, dzięki. - M ó w za siebie - Taylor t r ą c a ją łokciem, a c h a r a k t e ­ rystyczny lubieżny u ś m i e c h rozlewa się po jej twarzy. - Ja zawsze b i o r ę do książek m a ł e g o bibliotekarza. - No to p o p r o s z ę Mavis. O n a jest m a ł a . - Z e r k a m n a d Taylor do Większego klucza Salomona. O t w a r t a jest na stro­ nie traktującej o p r z y w o ł a n i u d e m o n ó w ziemskich. K u p a gówna, prawdę mówiąc. Nie trzeba żadnego rytuału, jak su­ geruje ta książka. Pojawiamy się, kiedy chcemy i gdzie chce­ my. Śmiertelnik i t a k nie za b a r d z o m o ż e coś z t y m zrobić. - Dajcie mi z n a ć , gdybyście jeszcze czegoś potrzebowa­ ły - m ó w i ę i o d s u w a m się od stolika. Dziewczyny p a t r z ą , jak w r a c a m na swoje stanowisko. 151

- Ta dzisiejsza m ł o d z i e ż - r z u c a Mavis do m n i e , z a p o ­ minając, że s a m do tej kategorii n a l e ż ę . W k a ż d y m razie, o ile wiem. - Niczego nie uszanują - orientuje się w swo­ jej p o m y ł c e i jej g r o ź n a m i n a z a m i e n i a się w p r z e l o t n y u ś m i e c h . - No w k a ż d y m r a z i e niektórzy. Ty jesteś sta­ rej daty, L u c . - Na jej t w a r z w r a c a g r o ź n a m i n a , bo M a ­ vis z n ó w p a t r z y na dziewczyny. - P e w n i e czcicielki dia­ bła - dodaje, pociągając za ł a ń c u s z e k na szyi i dotykając krzyżyka. Nie daję rady p o w s t r z y m a ć się od u ś m i e c h u . - D l a c z e g o t a k mówisz, Mavis? - Ta książka, Współczesna czarna magia. W ś r o d k u są p e n t a g r a m y . N i e r o z u m i e m , c z e m u m ł o d z i e ż t a k się fa­ scynuje w a m p i r a m i i d e m o n a m i . Im m r o c z n i e j , t y m lepiej. Tylko o t y m c h c ą czytać. A co z klasyką? - Klasyka też bywa m r o c z n a . B r a m Stoker, M a r y Shel­ ley, E d g a r A l l a n P o e - w y m i e n i a m , dobierając a u t o r ó w nie starszych od b u d y n k u , i karbując w p a m i ę c i , że m a m z a p y t a ć F r a n n i e , co Taylor wyprawia. P o t r z ą s a głową. - Świat schodzi na psy, a to p o k o l e n i e . . . - m a c h a r ę k ą na dziewczyny - . . . p r z e d e wszystkim. U ś m i e c h a m się jeszcze szerzej. - M o ż e nie jest t a k źle. W tej w ł a ś n i e chwili d r z w i się otwierają i do ś r o d k a w k r a c z a R h e n o r i a n . Szczerzy się d o m n i e i p o w o l i o b ­ c h o d z i b i b l i o t e k ę . K i e d y trafia w z r o k i e m na Lili i Tay­ lor, zwalnia jeszcze bardziej, a p r z e z chwilę w i d a ć na jego t w a r z y z a s k o c z e n i e . Posyła m i kolejny c h ł o d n y u ś m i e c h i wychodzi. A c h , te śliczne m ł ó d k i . Z e r k a m szybko na Lili i w z d y c h a m z p o c z u c i e m winy. - Wiesz co, Mavis? M o ż e i m a s z rację. Taylor i Lili przysuwają krzesła do biurka. Lili patrzy na m n i e spod długich ciemnych rzęs, pstrykając w księgę wie­ dzy. P o t e m opuszczają bibliotekę w ślad za R h e n o r i a n e m . 152

P o d c h o d z ę do ich stolika, żeby o d ł o ż y ć książki, i stwier­ d z a m , że księga wiedzy jest o t w a r t a na historii o A d a m i e i Lilith. C z y t a m historię o pierwszej żonie A d a m a - jak to o b r a ż o n a opuściła E d e n , p o czym p r z e z lata w ę d r o w a ł a po ziemi, kusząc mężczyzn, aż wreszcie sprzymierzyła się z Lucyferem. Pierwszy s u k k u b . W niektórych sprawach śmiertelnicy mają rację. - Co wy wyprawiacie, do d i a b ł a ? - m ó w i ę do siebie, zamykając książkę.

R O Z D Z I A Ł 14

Na całą wieczność

FRANNIE D z i a d e k wychodzi powoli z g a r a ż u , kiedy p o d j e ż d ż a m z o p u s z c z o n y m d a c h e m . W y s i a d a m z s a m o c h o d u , a on m i a ż d ż y m n i e w uścisku. - Wyciągamy dzisiaj t e n silnik? - p y t a m , spoglądając na shelby c o b r ę na k a n a l e . D z i a d e k p o d c h o d z i d o wozu. - Jest gotowy do wyjścia. Ty pracujesz przy wyciągarce - wskazuje mi dźwignię. - L u c z a r a z tu b ę d z i e - mówię, oglądając się na ł a ń ­ cuch wyciągarki p r z y m o c o w a n y do silnika. - P o w i n n i ś m y zaczekać. Patrzy na mnie groźnie. - C a ł e życie się t y m zajmuję. N i e m u s z ę się w y r ę c z a ć żadnym dzieciakiem. - K o c h a m cię, d z i a d k u , ale j u ż nie jesteś t a k i młody. Daj n a m wyciągnąć silnik. - To wyciągarka, F r a n n i e . H y d r a u l i k a . Tu się nic nie m o ż e wydarzyć. P i o r u n u j ę go w z r o k i e m i w t e d y w ł a ś n i e zajeżdża shel­ by L u c a , a on s a m wysiada i wchodzi przez o t w a r t e drzwi g a r a ż u , zerkając t o n a m n i e , t o n a d z i a d k a . - N o to... - P o w i e d z dziadkowi, żeby ustąpił. L u c śmieje się g ł o ś n o i p r z e n o s i w z r o k na d z i a d k a . 154

- O n a myśli, że p a n m n i e p o s ł u c h a bardziej n i ż o n a ? Nie m a m pojęcia, jak doszła d o tego śmiesznego w n i o s k u . D z i a d e k się u ś m i e c h a . - Ty bierzesz silnik, a ja idę do wyciągarki. L u c z e r k a n a m n i e , p o d n o s z ą c brwi t y t u ł e m p r z e p r o ­ sin, po czym przysuwa się do m n i e , d e l i k a t n i e odganiając m n i e o d wozu. - G o t ó w - melduje. D z i a d e k p o m p u j e wyciągarkę, a L u c kieruje silnikiem i skrzynią biegów, aż znajdą się p o z a o b r ę b e m s a m o c h o d u . Ja c h w y t a m stojak i p o d s u w a m , ale d z i a d e k mi go od­ biera. - L u c , wiesz, j a k robić wyciągarką? L u c p o d c h o d z i d o dźwigni. - Tak, p r o s z ę p a n a . D z i a d e k u ś m i e c h a się szelmowsko, jakby mieli wspól­ n ą tajemnicę. - Mów mi Ed. L u c odwzajemnia u ś m i e c h . - D o b r a , E d . - P o d c h o d z i do wyciągarki i o p u s z c z a ł a ń c u c h . Silnik zajmuje pozycję na stojaku, a d z i a d e k go przymocowuje. Luc ogląda się na m n i e z u n i e s i o n ą brwią, najwyraźniej dumny, że zdobył d z i a d k a zaufanie, a ja p a t r z ę na niego groźnie. C h c e mi się krzyczeć. M a ł o że m n i e odstawili na bocz­ nicę, to jeszcze sami nawiązali bliższą relację. Wiem, że p o ­ w i n n a m się ucieszyć, ale w tej chwili tylko m n i e to wkurza. - Cóż, chyba nie j e s t e m w a m p o t r z e b n a - mówię, o b r a c a m się na pięcie i w p a d a m do d o m u , trzaskając za s o b ą drzwiami. S i a d a m n a k a n a p i e . Nienawidzę dziadka, b o nie rozumie, że zrobi sobie krzywdę przy takich ciężkich r o b o ­ lach, i nienawidzę L u c a , że bierze w t y m udział. Słyszę, j a k za m o i m p l e c a m i otwierają się drzwi do ga­ rażu. Luc siada k o ł o m n i e . C h c e m n i e wziąć w r a m i o n a , ale się o d s u w a m . 155

- N a w e t o t y m nie myśl. O p u s z c z a r ę k ę n a k o l a n o , p o t e m pochyla się d o p r z o d u i o p i e r a na k o l a n a c h łokcie. - Musiałem wybrać, które z was wkurzyć, i byłem pewien, że ty mi pozwolisz się popodlizywać. Czyżbym się mylił? - T a k - f u k a m , o p a d a j ą c na o p a r c i e k a n a p y i c i a s n o splatając r a m i o n a n a piersi. - F r a n n i e . . . - sięga po m o j ą r ę k ę , ale z a b i e r a m ją. - On się t a m zabije, a ty mu w t y m p o m o ż e s z ! - O n tylko o p e r o w a ł w y c i ą g a r k ą . N i e d o p u ś c i ł b y m , żeby coś mu się s t a ł o . O b o j e podskakujemy, kiedy za n a s z y m i p l e c a m i roz­ lega się h u k i krzyk. W p a d a m y do g a r a ż u - d z i a d e k leży na c e m e n t o w e j p o d ł o d z e z n o g ą p r z y g n i e c i o n ą s k r z y n i ą biegów. P a t r z y na n a s i się krzywi. - Ś r u b a puściła, cholera. P o d b i e g a m y do niego, a ja p r z y k l ę k a m . - O B o ż e , d z i a d k u ! Co ci się stało?! - Nic. Tylko u t k n ą ł e m . M o ż e c i e to ze m n i e ściągnąć? O d c h y l a m y z L u k i e m skrzynię biegów, a d z i a d e k wy­ suwa się s p o d niej. Z o s t a w i a m L u c a ze skrzynią, a s a m a p r z y k l ę k a m k o ł o dziadka. - M a s z k r e w na s p o d n i a c h , d z i a d k u . Jesteś ranny. - To nic - stęka i p r ó b u j e wstać, ale ja p o d c i ą g a m n o ­ gawkę jego s p o d n i i o d s ł a n i a m wielką k r w a w i ą c ą r a n ę na goleni. - Z o s t a ń tu - mówię. P o d n o s z ę w z r o k na L u c a , który stoi n a d n a m i . - Nie pozwól mu się ruszyć. W b i e g a m do d o m u i p r z e t r z ą s a m szuflady w łazien­ ce, aż znajduję wszystko, czego mi t r z e b a . Kiedy w p a d a m z p o w r o t e m do g a r a ż u , stwierdzam, że L u c w y k o n a ł p o ­ lecenie - chociaż r a z . T r z y m a r ę k ę na r a m i e n i u d z i a d k a i nie p o z w a l a mu się ruszyć. - Spokojnie, d z i a d k u - m ó w i ę i k ł a d ę o p a t r u n k i na naj­ czystszym miejscu na p o d ł o d z e , jakie udaje mi się znaleźć.

- To zaboli. - Opryskuję mu r a n ę b e t a d y n ą , po czym osu­ szam czystym gazikiem. D z i a d e k jest grzeczny i leży bez ruchu, p o d c z a s gdy ja go o p a t r u j ę g a z ą i p l a s t r e m . P o m a g a m y m u wstać. - M ó w i ł a m , że się tu zabijesz - f u k a m . - Ś r u b a p ę k ł a , F r a n n i e . To nie ma nic w s p ó l n e g o ze starością. R u s z a m y do d o m u , a ja widzę, j a k b a r d z o d z i a d e k stara się nie utykać. Wreszcie obejmuję go w pasie i p o m a g a m . Z p o c z ą t k u t r z y m a m n i e na d ł u g o ś ć r a m i e n i a , ale p o t e m ustępuje i o p i e r a się na m n i e . Sadowię go na krześle przy stole k u c h e n n y m . - Musimy cię zawieźć do szpitala. To m o ż e być złamanie. - N i e jest. L u c p r z y k u c a przy d z i a d k u i p o d n o s i jego nogę. M a ­ nipuluje s t o p ą i ściska łydkę, obserwując d z i a d k a twarz. Ponieważ on się nie krzywi, L u c puszcza d z i a d k o w ą koń­ czynę i spogląda na m n i e . - Myślę, że to nic p o w a ż n e g o , F r a n n i e . Patrzę na dziadka twardo. - Tym r a z e m m i a ł e ś szczęście, ale nie chcę, żebyś co­ kolwiek w warsztacie robił b e z e m n i e . - Jasne, szefie - o d p o w i a d a , chichocząc. - No to co na o b i a d ? - pyta Luc, otwierając lodówkę i zaglądając do ś r o d k a . Wyciąga jajka. - O m l e t y ? - Jeśli ty gotujesz - m ó w i dziadek. Luc się u ś m i e c h a się i już szuka po szafkach miski i pa­ telni. Po p o s i ł k u d z i a d e k wpatruje się we m n i e , siedząc na­ przeciwko i m a r s z c z ą c brwi. - Po t a k i m obiedzie już nie m o ż e s z się na niego zło­ ścić - przenosi w z r o k na L u c a . - G d z i e się tego nauczyłeś? pyta, r u c h e m widelca wskazując pusty talerz. - A, p o d ł a p a ł e m coś tu i ówdzie. Z e złością w y p u s z c z a m powietrze. R ę k a L u c a przysu­ wa się i ściska moje k o l a n o , i t y m r a z e m jej nie o d t r ą c a m . 157

- Czerny wy m n i e nigdy n i e słuchacie? - p y t a m roz­ drażniona. Spoglądają na siebie i obaj wybuchają ś m i e c h e m . I chociaż najchętniej obu d a ł a b y m po głowie, s a m a też się u ś m i e c h a m . Z a g r y z a m wargi, aż do bólu, żeby się p o ­ w s t r z y m a ć od śmiechu, i próbuję przybrać gniewny w y r a z twarzy. L u c obejmuje m n i e i całuje w czoło. O d p y c h a m go, a kiedy z e r k a m z p o w r o t e m na dziadka, widzę, że się zamyślił. - A więc jak to wszystko się spisuje? - p y t a L u c a . -C o ? - Ciągle nie o g a r n i a m twojej sprawy. - O ile w i e m , j e s t e m t a k i m s a m y m c z ł o w i e k i e m j a k wszyscy - o d p o w i a d a Luc. D z i a d e k ściąga brwi. - I to o n a ci t a k zrobiła? - pyta, wskazując m n i e ru­ c h e m głowy. - Jej m i ł o ś ć do m n i e - L u c p a t r z y na m n i e . - Więc, co prawda, wybiegam w przyszłość, ale m o ż e c i e być r a z e m . . . p o b r a ć się, m i e ć dzieci i t a k dalej? W m o i m sercu coś zaskakuje. Nigdy o t y m nie myśla­ ł a m t a k dalekosiężnie. Kiedy to wszystko się działo, sięga­ nie myślami do n a s t ę p n e g o d n i a wydawało się wyzwaniem. A G a b e chyba myślał, że N i e b o ma plany w z g l ę d e m m n i e . Czy L u c i ja będziemy mogli się p o b r a ć któregoś d n i a ? Czy czeka m n i e t a k a przyszłość - n o r m a l n e życie z prawdziwą rodziną? D r ę c z ą c e uczucie w b r z u c h u mówi m i , że o d p o w i e d ź b r z m i n i e . S ą d z ą c z o s t a t n i c h k i l k u miesięcy, raczej n i c w m o i m życiu nie b ę d z i e n o r m a l n e . A l e nadzieja połyskująca w oczach L u c a m ó w i co in­ nego. - M o ż e - o d p o w i a d a . - O ile wiem, to b e z p r e c e d e n s o ­ we. Nie słyszałem o żadnych innych d e m o n a c h p r z e m i e n i o ­ nych w ludzi, więc nie m a m za b a r d z o czyim p r z y k ł a d e m się kierować. 158

D z i a d e k kiwa głową z n a m y s ł e m . - Ale jedziesz z n i ą do L A ? Luc p a t r z y w oczy d z i a d k a s t a n o w c z y m w z r o k i e m i przyciąga m n i e m o c n i e j do siebie. -T a k . D z i a d e k zaczyna sprzątać ze stołu. Wyjmuję mu talerz z ręki i z n o s z ę naczynia do zlewu. On r o z s i a d a się na swo­ im krześle, a kiedy Luc i ja kończymy s p r z ą t a n i e k u c h n i , o d w r a c a m się i s t w i e r d z a m , że d z i a d e k się n a m przygląda z tęsknym uśmiechem. - C o ? - p y t a m , też się uśmiechając. Spuszcza wzrok. - Kogoś mi p r z y p o m i n a s z . U ś w i a d a m i a m sobie, że d z i a d e k z b a b c i ą zaręczyli się latem po liceum. Byli w naszym wieku. O b c h o d z ę stół, staję za d z i a d k i e m i obejmuję go. - Też za n i ą t ę s k n i ę - szepczę mu do u c h a . Sięga po m o j ą r ę k ę i ściska ją. Wstawiamy silnik z p o w r o t e m na stojak, u n i e r u c h a m i a ­ my n o w y m i ś r u b a m i , ja p a t r z ę , j a k d z i a d e k u p e w n i a się, że wszystko jest w p o r z ą d k u , po czym z m i e n i a m mu opa­ trunek, bo krwawienie j u ż u s t a ł o . Ponieważ obiecał, że nie będzie się zbliżał do g a r a ż u , jedziemy do L u c a . - A więc dzisiaj idziemy do Cove z Taylor i t y m jej n o ­ wym wyśnionym. U ś m i e c h a się. - Skąd go w y t r z a s n ę ł a ? - Z k a p e l i R e e f e r a . Taylor się aż c a ł a gotuje. U ś m i e c h się p o s z e r z a . - A Taylor nie gotuje się cały czas? Śmieję się, bo p r z y p o m i n a m sobie, j a k moja przyja­ ciółka śliniła się do L u c a , k i e d y pojawił się w L i c e u m Haden. - P o z n a m y go dzisiaj, to zobaczymy.

159

MATT C h o c i a ż nie p o w i e d z i a ł b y m mu tego w oczy, myślę, że obleśny d e m o n mojej siostry ma rację. D e k o n c e n t r u j ę się. Lepiej, ż e b y m p o z o s t a ł niewidzialny. Ż e b y m ograniczył się do p i l n o w a n i a F r a n n i e . C i c h o p o d ą ż a m z a n i ą o d t r z e c h d n i , o d czasu mojej wtopy n a imprezie. P r z y k ł a d n y a n i o ł stróż. Nigdy wcześniej j e d n a k nie przyszło mi do głowy, że bycie a n i o ł e m s t r ó ż e m jest t a k i e t r u d n e . G a b r i e l m ó w i ł mi o p o k u s a c h . Mówił, że to wielkie wyzwanie. A l e m ó ­ wił też, że to moje p o w o ł a n i e , że po to się u r o d z i ł e m . A ja mu uwierzyłem. T o j e d n a k nie jest wyzwanie. T o u d r ę k a . P r z e d e wszystkim muszę patrzeć, jak moja siostra rujnuje sobie życie, zadając się z d e m o n e m . Ale nie to jest najgorsze. Najgorsze, że zdaję sobie sprawę, jak b a r d z o tęsknię. Patrząc, jak F r a n n i e żyje swoim życiem... życiem, k t ó r e mogłoby być moje, gdyby sprawy inaczej się potoczyły... Nie m o g ę nic p o r a d z i ć , p r a g n ę go: żeby d z i a d e k p o k l e p a ł m n i e p o plecach; żeby przyjaciel dał m i p o p a l i ć ; ż e b y m się m ó g ł p o c a ł o w a ć z dziewczyną po r a z pierwszy w życiu. Wszystkie t e możliwości z n i k n ę ł y j e d n a k t a m t e g o d n i a dziesięć lat t e m u . O t o więc moja o b e c n a rzeczywistość: siedzę na koryta­ r z u i wymyślam, co p o w i e d z i e ć F r a n n i e , kiedy m n i e spyta o wyjście na i m p r e z ę z Lili i Taylor. J a k m o g ł e m sądzić, ż e o n a się nie dowie? N a g l e j e d n a k sobie p r z y p o m i n a m to p u l s o w a n i e w k r o c z u i u ś w i a d a ­ m i a m sobie, ż e p o p r o s t u myślałem nie t ą głową, c o t r z e b a - czego mojej siostrze wyjaśniać nie b ę d ę . Kiedy c z e k a m na k o r y t a r z u na F r a n n i e i Luca, aż skoń­ czą to coś, co t a m r o b i ą w jego m i e s z k a n i u , po s c h o d a c h wchodzi Lili. I płacze. Czuję, jak robi mi się w ś r o d k u z i m n o i ciężko, gdy pa­ trzę, j a k o b r a c a klucz w z a m k u , i niby wiem, że właśnie 160

p o s t a n o w i ł e m s k u p i a ć się n a s w o i m z a d a n i u , ale n a g l e rozpaczliwie c h c ę jej p o m ó c . P r z e m i e s z c z a m się do wyj­ ścia ze schodów, m a t e r i a l i z u j ę i p ę d z ę k o r y t a r z e m , d o ­ padając drzwi L u c a , kiedy ona j u ż się wsuwa do swojego mieszkania. - Lili? C o ś się stało? Podnosi n a m n i e spojrzenie wielkich, zranionych oczu i nie wiem, j a k to się dzieje, ale nagle stoję w jej p r o g u i obejmuję ją. - Co się stało? - p y t a m , z t w a r z ą w jej włosach. Sztywnieje w m o i c h r a m i o n a c h i o d s u w a się, ze wzro­ kiem wbitym w p o d ł o g ę . -N i c . P o d n o s z ę rękę, by z e t r z e ć jej łzę z policzka. - To nie jest nic - m ó w i ę ł a g o d n i e , p o d n o s z ą c w g ó r ę wilgotny palec. C h o c i a ż czuję straszny gniew na tego ko­ goś, kto ją skrzywdził, a ten gniew dusi m n i e w piersi, czuję też, że jej oczy m n i e wciągają. Z nadzwyczajną ś w i a d o m o ­ ścią o d b i e r a m dotyk naszych ciał, rozchodzi się po m n i e ciepło, aż czuję, że stapiamy się ze sobą. Nie w i e m nawet, że to robię, a p o c h y l a m się i j u ż m a m ją p o c a ł o w a ć , ale o n a się odsuwa. - C h o d z i o t o . . . a, n i e w a ż n e . Cofa się do swojego m i e s z k a n i a i z a m y k a drzwi, ale blokuję je stopą. - Porozmawiaj ze m n ą , Lili. Z n o w u p o d n o s i na m n i e wzrok, jej oczy wzbierają łza­ mi. - Nic. Po p r o s t u b y ł a m głupia. - Powiedz m i . Spuszcza w z r o k n a p o d ł o g ę . - C h o d z i o t a k i e g o gościa. Śledził m n i e , a ja się prze­ straszyłam. Czuję, jak w ś r o d k u skręca mi się wszystko w twardy węzeł. - Co on z r o b i ł ? 161

O n a tylko k r ę c i głową, a łzy z n o w u jej spływają po p o ­ liczkach. - Skrzywdził cię? Silniej p o t r z ą s a głową. - Nie... ale... P r z y c i ą g a m ją do siebie i t y m r a z e m się nie opiera. - J u ż wszystko dobrze. J e s t e m przy tobie. - To d l a t e g o przebiegają m i ę d z y n a m i iskry elektryczne. - K t o to był? R o z p o z n a ł a ś go? - Nie - mówi z t w a r z ą na m o i m r a m i e n i u . P o t e m p o d ­ nosi głowę i p a t r z y na m n i e , a łzy p ł y n ą jej po policzkach. - C z e k a j . . . m o ż e . On chyba był na t a m t e j imprezie. Tulę ją do siebie chwilę d ł u ż e j . Czuję, jak jej serce bije o moją pierś i j e s t e m pewien, że gdybym ja m i a ł serce, r o ­ biłoby o n o to s a m o . Wreszcie o d s u w a m się od niej. W i e m , co m u s z ę zrobić. - Z o s t a ń tu i z a m k n i j się na klucz. O t w i e r a szeroko oczy. - A co ty chcesz zrobić? - Z o s t a ń w d o m u . - Ujmuję jej twarz w dłonie i o c i e r a m łzy kciukami. Podnosi na m n i e wzrok, a kiedy nasze oczy się spotykają, coś we m n i e zaskakuje. Kawałek istnienia, wcześ­ niej zaginiony, j a k klocek u k ł a d a n k i trafia na swoje miejsce. Lili i ja jesteśmy sobie p r z e z n a c z e n i . To objawienie m n i e nie p r z e r a ż a a n i nie niepokoi. Wy­ daje mi się właściwe. I o n a też to wie. W i d z ę to w y r a ź n i e w jej oczach. - Z a j m ę się t y m . Obejmuje m n i e i przyciąga do siebie, a ja słyszę wła­ sny jęk. - Uważaj na siebie - mówi. Chwilę p a t r z ę w o t c h ł a n i e jej oczu, po czym o d s u w a m się i z a m y k a m drzwi. W a l ę w nie d ł o n i ą . - Z a m k n i j się na klucz. Słyszę t r z a s k zasuw. I j u ż m a m się przemieścić, kiedy F r a n n i e i L u c w y c h o d z ą z jego m i e s z k a n i a . 162

A ja czuję się całkowicie r o z d a r t y - chciałbym wrócić do t a m t e g o d o m u i d o p a ś ć łajdaka, k t ó r y prześladuje Lili, i chciałbym iść za F r a n n i e . Wykonuj swoje z a d a n i e , M a t t . N a p r a w d ę nie m a m wyboru. O g l ą d a m się na drzwi Lili, po czym p o d ą ż a m za F r a n n i e i L u k i e m do jego shelby'ego, gdzie s i a d a m na tylnym siedzeniu. - D o k ą d jedziemy?

R O Z D Z I A Ł 15

Grzechy śmiertelne

LUC O do d i a b ł a ciężkiego! Marchocjasz. Skąd Taylor w y t r z a s n ę ł a M a r c h o c j a s z a ? O t w i e r a m y z F r a n n i e drzwi do salonu gier i widzę, j a k miziają się p o m i ę d z y r o z m i e n i a r k ą a cymbergajem. Z głoś­ ników n a d głową d u d n i m u z y k a , błyskają światła. T ł u m rozpycha się i kręci po p o m i e s z c z e n i u w b e z ł a d n y m t a ń c u , przekrzykując piski i gwizdy a u t o m a t ó w o r a z ryczącą mu­ zykę. A l e Taylor i M a r c h o c j a s z a nic nie r o z p r a s z a . Frannie uśmiecha się do mnie szeroko i przepycha się przez t ł u m . C h w y t a m ją za r a m i ę i odciągam. Powiedzieć jej? Tak czy owak, F r a n n i e nie powinna tu być, nie jest tu bezpieczna. Bo Marchocjasz m o ż e tu być tylko z jednego powodu. O d w r a c a się do m n i e z m i n ą wyrażającą irytację. Wargi zacisnęła w c i e n k ą linię. -C o ? - Z n a m go. - Z . . . ? - o t w i e r a szeroko oczy. - Z P i e k ł a , owszem. Pracuje przy Czeluści i jest... n o , chyba przyjacielem. N a z y w a się M a r c h o c j a s z . Z e r k a p r z e z r a m i ę n a Taylor, k t ó r a obejmuje M a r c h o ­ cjasza za szyję i n i e m a l się na niego wspina. - N a pewno nie mówisz p o w a ż n i e . - U s z y jej p ł o n ą , a po t w a r z y w i d a ć , że s t r a c h i gniew t o c z ą w niej bitwę 164

o pozycję l i d e r a . W y r y w a się k u n i m , a l e j a z a c i s k a m chwyt. - Puszczaj m n i e ! - warczy. - F r a n n i e , stój. On tu nie przybył na u r l o p . P r ó b u j e cię d o p a ś ć p r z e z Taylor. Wyrywa mi swoje r a m i ę . - No to mu się udaje. - P r z e c i s k a się do tych dwojga, którzy nie robią przerwy nawet na zaczerpnięcie powietrza. D o p a d a m jej w p o ł o w i e drogi i o d w r a c a m t w a r z ą do siebie, chwytając za r a m i o n a . - To n i e jest najlepsza strategia, F r a n n i e . Taylor n i e m o ż e się dowiedzieć. D l a niej byłoby to jeszcze bardziej niebezpieczne. Z a m y k a oczy i o d d y c h a głęboko, żeby się uspokoić. - D o b r z e , co r o b i m y w t a k i m razie? - Ty z o s t a ń tutaj. - R o z g l ą d a m się w nadziei, że M a t t jest w p o b l i ż u . Jakby c z y t a ł w m o i c h myślach, bo czuję, jak ktoś strzela mi z palców w k a r k . P r z e w r a c a m o c z y m a i p o c i e r a m szyję. - Ja p ó j d ę z n i m p o g a d a ć . - Nie. Ja pójdę. To moja przyjaciółka, L u c . - O c z y ma twarde, z d e c y d o w a n e . - D o b r a - p o d d a j ę się. W i d z ę , że o n a n i e da się p o ­ wstrzymać. - Idź za m n ą . Lawirujemy w t ł u m i e i w k o ń c u d o c i e r a m y do miejsca, gdzie Marchocjasz przyszpila Taylor swoim ciałem do ścia­ ny. Nawet się nie z o r i e n t o w a ł e m , kiedy F r a n n i e zdążyła m n i e obejść, a j u ż ciągnie przyjaciółkę za koszulkę. -Tay. T a o d r y w a się o d M a r c h o c j a s z a , oczy m a z a m g l o n e , dyszy ciężko. D ł u ż s z ą chwilę się o g a r n i a , oczy odzyskują przytomność. - O, cześć, F e e . U d a ł o w a m się. - J a k o ś m a ł o ją obszedł nasz widok. Za to Marchocjasza obszedł niezmiernie. Obejmuje Taylor za r a m i o n a i łypie pożądliwie na F r a n n i e . - Ty byłaś na i m p r e z i e , co? F r a n i e , o ile p a m i ę t a m ? - wyciąga do niej r ę k ę . 165

- A ja j e s t e m L u c - p r z e d s t a w i a m się i s a m mu p o d a j ę rękę tak, żeby F r a n n i e nie zdążyła. Nie ma takiej cholernej możliwości, żebym m u pozwolił d o t y k a ć F r a n n i e . J e g o usta rozciągają się w ż a r ł o c z n y m u ś m i e c h u . - M a r c - ściska m o j ą r ę k ę m o c n o - wyzwanie - ale nie odrywa oczu od Frannie. P u s z c z a m jego d ł o ń i d ł u ż s z ą chwilę stoimy tak, mil­ cząc n i e z r ę c z n i e . - M o ż e k t o ś jest g ł o d n y ? - m ó w i w r e s z c i e F r a n n i e . - M o ż e m y pójść o b o k na pizzę. Taylor wygląda n a g ł o d n ą , ale z d e c y d o w a n i e nie pizzę ma w głowie. - Yyy... ta, j a s n e . M a r c h o c j a s z p r o w a d z i j ą p r z e z m a s ę ludzi d o drzwi. Już jesteśmy w progu, kiedy do środka wchodzi Ange­ lique na r a m i e n i u m i ę ś n i a k a mojego mniej więcej wzro­ stu, o k r ó t k i c h b l o n d w ł o s a c h i niespokojnym spojrzeniu g ł ę b o k o o s a d z o n y c h brązowych o c z u - z a b u r z o n y i gwał­ towny. N i e m u s z ę być d e m o n e m , żeby się zorientować, że ten gość oznacza k ł o p o t y i że najpewniej już jest oznaczony dla P i e k ł a . Taylor staje j a k wryta, oczy ma szeroko o t w a r t e i chwyta F r a n n i e za r ę k ę . A l e chyba nawet nie zauważyła Angelique. N i e odry­ wa w z r o k u od kolesia. A ja sobie p r z y p o m i n a m , gdzie go w i d z i a ł e m . N a kąpielisku. - Cześć, B r e n d a n - wydusza z siebie Taylor, jakby ogłu­ piała. M a r c h o c j a s z wsuwa d ł o ń do tylnej kieszeni jej s p o d n i i ściska p o ś l a d e k . Jej oczy z a c h o d z ą m g ł ą , z u p e ł n i e jakby jego m o c p r z e p ł y w a ł a na n i ą . O p i e r a się na n i m i chyba z a p o m i n a w ogóle o B r e n d a n i e . W z r o k Angelique prześlizguje się na M a r c h o c j a s z a , a w k o ń c u na Taylor. - Taylor - m ó w i z u ś m i e s z k i e m z n a m i o n u j ą c y m z a d o ­ wolenie z siebie, przesuwając p a l c e m po m i ę ś n i a c h brzu­ cha B r e n d a n a . W y p i n a swoją p o k a ź n ą pierś i łypie na m n i e 166

pożądliwie, jakby wiszenie na r a m i e n i u p r o s t a k a , który ją puści w t r ą b ę , gdy tylko się z n i ą prześpi, m i a ł o m n i e na­ kłonić do p o n o w n e g o r o z w a ż e n i a jej licznych propozycji. - Cześć, Luc. B r e n d a n o d r y w a w z r o k od Taylor i s p o g l ą d a na m n i e ciężko. Niewątpliwie t o spojrzenie m a m n i e zastraszyć. T ł u m i ę chichot na w s p o m n i e n i e okoliczności, w których piszczał j a k d z i e w c z y n a . T e n k r z y k z r o b i f u r o r ę w ś r ó d strażników, kiedy c a ł ą w i e c z n o ś ć b ę d z i e p ł o n ą ć w Piekle. T r e ś ć ich egzystencji s t a n o w i ą tacy w ł a ś n i e śmiertelnicy - rozrywka najprzedniejszego s o r t u . K ł a d ę rękę na r a m i e n i u Taylor i p a t r z ę to na B r e n d a n a , to na M a r c h o c j a s z a . Taylor j a k i m ś c u d e m z d o ł a ł a trafić z deszczu p o d r y n n ę . - Angelique - o d p o w i a d a m po chwili, kiwając dziew­ czynie głową. Nie m o g ę powstrzymać grymasu, kiedy przy­ g l ą d a m się jej p a r t n e r o w i . - K i m jest twój przyjaciel? Spojrzenie m i ę ś n i a k a staje się jeszcze twardsze. - B r e n d a n - p r z e d s t a w i a się, o d p y c h a j ą c Angelique i wysuwając się p r z e d nią. Z u ś m i e c h e m p o d a j ę mu d ł o ń . - Luc. Patrzy na n i ą chwilę, po czym z a m y k a w uścisku. Ja od­ wzajemniam uścisk - ostrzegawczo, żałując, że nie m o g ę nic więcej. B r e n d a n o d w r a c a się do Taylor. - A k i m jest twój przyjaciel? - u ś m i e c h a się szyderczo. O c z y M a r c h o c j a s z a błyskają c z e r w i e n i ą , gdy z szel­ mowskim u ś m i e s z k i e m wyciąga r ę k ę d o B r e n d a n a . - M a r c - mówi. B r e n d a n ściska jego d ł o ń t a k s a m o j a k wcześniej moją. Ale widzę, j a k jego oczy otwierają się szeroko, kiedy jego ręka trzaska w m i a ż d ż ą c y m chwycie M a r c h o c j a s z a . P r ó ­ buje j ą uwolnić, ale złowieszczy u ś m i e c h r o z c i ą g a u s t a d e m o n a , kiedy trzask czerwonych błysków przeskakuje po powierzchni jego d ł o n i . 167

- A c h ! - krzyczy B r e n d a n , a j e g o t w a r z w y k r z y w i a się w bolesnym grymasie. P a d a na k o l a n a , gdy przepływa przez n i e g o m o c M a r c h o c j a s z a . D e s p e r a c k o chwyta się za r a m i ę i d e m o n w k o ń c u go puszcza. Z a z d r o ś ć m n i e przeszywa, b o nagle z a p r a g n ą ł e m swo­ jej dawnej mocy. Ż a ł u j ę , że to nie ja r z u c i ł e m tego d u p k a na kolana. P o t r z ą s a m głową, odpychając tę myśl, obejmuję F r a n n i e , mijamy B r e n d a n a o r a z Angelique i wychodzimy n a zewnątrz.

FRANNIE - N i e do wiary, że z B r e n d a n a t a k a pipa - mówi Taylor ze ś m i e c h e m . Obejmuje M a r c h o c j a s z a za szyję. - Ty mu tylko uścisnąłeś rękę, a on j u ż leżał na p o d ł o d z e i d a r ł się j a k dziecko. To było u r o c z e . W c h o d z i m y do R i c c a , ja ze schyloną głową, w nadziei, że R i c c o m n i e nie zauważy. A l e oczywiście zauważa. Pod­ nosi r ę k ę do Luca. - Un toro! - woła z s z e r o k i m u ś m i e c h e m . L u c kiwa m u głową. - Ricco. Nagle R i c c o spogląda na m n i e i m r u ż y oczy w szparki. - Ż a d n y c h u p u s t ó w - mówi. - Jasne. - Mijam go i siadam w boksie Luca. On zajmuje miejsce k o ł o m n i e , a M a r c n a p r z e c i w k o n a s i sadza sobie Taylor n a k o l a n a c h . A l e n i e o d r y w a o d e m n i e w z r o k u , chociaż Taylor z kolei nie o d r y w a swojej twarzy od jego. P a t r z ę na Luca wyczekująco. Powinien m i e ć plan. Taki, który nie w y m a g a ł b y o d e m n i e o g l ą d a n i a najlepszej przy­ jaciółki w t r a k c i e lizania się z d e m o n e m . - H e j ! - p o d n o s z ę głowę i widzę D e l a n i e . Na k o ń c u sto­ łu stawia cztery p o d r a p a n e plastikowe talerze i stos kubków z napojami. Z kieszeni fartuszka wyciąga notes i długopis. - U c z ę się i D a n a powiedziała, że m o g ę wziąć wasz stolik. 168

O g l ą d a m się na D a n ę , k t ó r a o p i e r a się o k o n t u a r , o b ­ serwując D e l a n i e . M a c h a m jej, a o n a się u ś m i e c h a . - Cześć, D e l a n i e . P r z y n i e ś n a m d z b a n e k coli i... - pa­ trzę na Taylor czekając na jej wybór. O n a o d r y w a u s t a o d M a r c a n a t a k d ł u g o , ż e daje r a d ę powiedzieć: - Bez cebuli, bez czosnku. - U ś m i e c h a się szeroko do niego. K i e d y j a n a niego s p o g l ą d a m , d e m o n u n o s i b r e w i zsuwa Taylor z kolan na ławę. - Tylko d u ż o sera - dodaję, p a t r z ą c z n o w u na D e l a n i e . D e l a n i e p o w t a r z a z a m ó w i e n i e na głos, stukając w n o ­ tes. - Już podaję - mówi, po czym u ś m i e c h a się szeroko. - Po p r o s t u m u s i a ł a m to powiedzieć. - O d w r a c a się, a jej k o ń s k i o g o n kołysze się n a b o k i , k i e d y D e l a n i e k r o c z y d u m n i e do k u c h n i i p r z y p i n a z a m ó w i e n i e w o k i e n k u . U ś m i e c h a się przy t y m do m n i e szeroko, najwyraźniej bar­ d z o z siebie d u m n a . D a n a poklepuje j ą p o plecach. P o w r a c a m u w a g ą d o stolika. M a r c m a t a k i w y r a z twa­ rzy, że ciarki b i e g n ą mi po plecach. - Taylor mówi, że się znacie od b a r d z o d a w n a . K i w a m głową. D r a p i e Taylor, ale nie o d r y w a o d e m n i e w z r o k u . Moja frustracja rośnie i nagle stwierdzam, że swoją złość kieruję na Luca. On p o w i n i e n coś zrobić. Nagle czuję jego d ł o ń na kolanie, ściska je. Jego w z r o k p r z e s u w a się na tyły knajpy, p o d ą ż a m za n i m . Toalety. P o p y c h a m go delikatnie, a on wstaje, wypuszczając m n i e zza stolika. - Ej, Tay. M u s z ę do łazienki. Idziesz ze m n ą ? Taylor się w a h a i spogląda na M a r c a , po czym mówi: - Tak, d o b r a - i wysuwa się zza stolika. C h w y t a m ją za r a m i ę i ciągnę w m r o c z n y k o r y t a r z p r o ­ wadzący do toalet. Kiedy nie widać nas już od stolika, przy­ suwam ją do siebie. T w a r d o p a t r z ę jej w oczy. - Tay, t e n facet to kłopoty. Wyrywa mi r a m i ę . 169

- O, to ś m i e s z n e - p a r s k a . - Jesteś z a z d r o s n a ! - Nie żartuj sobie. Z u p e ł n i e nie j e s t e m z a z d r o s n a . Po p r o s t u u w a ż a m , że on jest niebezpieczny. O c z y Taylor r z u c a j ą iskry, a na t w a r z y r o z l e w a się uśmiech. - A niebezpieczny to coś złego? - Nie, Tay. M a m na myśli prawdziwe n i e b e z p i e c z e ń ­ stwo. M a m c o d o niego b a r d z o złe przeczucia. U ś m i e c h Taylor ani t r o c h ę nie b l e d n i e . - Ja go p r z e c z u ł a m całego od stóp do głów i m o ż e s z mi wierzyć: nie z n a l a z ł a m a n i j e d n e g o złego miejsca. I widzia­ łaś, co zrobił z B r e n d a n e m . On m n i e c h r o n i . - Taylor! B ą d ź p o w a ż n a ! Nagle u ś m i e c h p r z e c h o d z i w g n i e w n ą m i n ę . - Wiesz co, Fee? Zejdź mi z oczu po prostu. M a s z Luca, więc to idiotyczne, żebyś mi zazdrościła. - N i e j e s t e m z a z d r o s n a - warczę. O n a w ogóle nie ogar­ nia, o co chodzi. - N i e w a ż n e - wznosi oczy do sufitu. - No to jak, musisz do tej łazienki czy nie? - pyta. - Bo jeśli nie, to ja w r a c a m do stolika. W p a t r u j ę się w n i ą , p r ó b u j ą c wymyślić coś, co by ją przekonało. O n a z kolei piorunuje m n i e w z r o k i e m i d u m n y m k r o ­ k i e m w r a c a n a salę. - L u c go z n a . Z p o p r z e d n i e g o miejsca z a m i e s z k a n i a . Mówi, że on robił n a p r a w d ę n i e d o b r e rzeczy. - A dla m n i e robi n a p r a w d ę d o b r e , więc b ę d z i e c i e mu­ sieli się odczepić. On jest zły. Nie chcesz go. W ś r o d k u się s k r ę c a m , kiedy wysyłam tę myśl, niena­ w i d z ę się, że robię to Taylor. O n a się tylko we m n i e wpatruje. N a c i s k a m r a z jeszcze. Zrani cię jak Brendan. Taylor o p a d a na ścianę i pochyla głowę. - Myślisz, że on m n i e zrani? 170

Nagle w jej głosie pojawia się n i e p e w n o ś ć i t y m r a z e m jawnie się wzdrygam. A l e o n a musi t r z y m a ć się od niego z d a l e k a . R o b i ę to, co trzeba. P o t r z ą s a głową, jakby p r ó b o w a ł a p o z b i e r a ć myśli, po czym p o d n o s i n a m n i e wzrok. -A l e . . . - On oznacza kłopoty, Taylor. Powoli kiwa głową. - Kłopoty. Kwas wzbiera w m o i m ż o ł ą d k u , robi mi się n i e d o b r z e . N i e m o g ę pozbyć się uczucia, że robię coś złego, m i m o że m a t o p o m ó c Taylor. - To wyjdziesz z n a m i ? Z n o w u kiwa głową. P u s z c z a m jej r a m i ę i ruszamy do stolika.

LUC A więc w Piekle z a b r a k ł o d e m o n ó w ? Tak się zastana­ w i a m , dlaczego przysyłają k o m p l e t n e g o a m a t o r a . M a r c h o c j a s z zabija m n i e wzrokiem. - I k t o to mówi. - C z e r w o n e błyskawice trzaskają na p o w i e r z c h n i jego r ę k i spoczywającej na stole, z p i ę ś c i ą w y m i e r z o n ą w m o i m k i e r u n k u . - P o k a ż mi, co m a s z w za­ n a d r z u , Lucyferze. - Poważnie p y t a m . Dlaczego przysłali po F r a n n i e straż­ n i k a Czeluści? W jego oczach p ł o n i e czerwony ogień. - Po t w o i m . . . odejściu p o w s t a ł w a k a t w Akwizycji, a ja z r a d o ś c i ą go zająłem. To dział o największym potencjale awansów, skoro B e h e r i t p ł o n i e w Czeluści i w ogóle - z ł o ­ wieszczy u ś m i e c h rozciąga mu usta. - To był mój o s t a t n i oficjalny przydział p r z e d przeniesieniem. D e l a n i e pojawia się przy n a s z y m stole i stawia na n i m pizzę, a o b o k d z b a n e k z piciem. Patrzy na stolik. 171

- Z a p o m n i a ł a m o czymś? U ś m i e c h a m się do niej, ale z t r u d e m . N i e p o d o b a mi się, j a k M a r c h o c j a s z na n i ą patrzy. - Dzięki, D e l a n i e , chyba nic n a m nie trzeba. - Super. Dajcie mi znać, gdyby coś się z m i e n i ł o . - Spo­ gląda na M a r c h o c j a s z a . - Widzimy się j u t r o w studiu? N a j e g o t w a r z y r o z l e w a się u ś m i e c h a b s o l u t n i e nik­ czemny. - Nie d a r o w a ł b y m sobie. Oczy jej się rozświetlają. - Nie do wiary, że z a ł a t w i ł e ś n a m to d e m o . To b ę d z i e świetne! Kiwa głową, pożerając j ą w z r o k i e m . - No d o b r a . Zawołajcie m n i e , jakby co. - P r z e c h o d z i do stolika za m o i m p l e c a m i , a M a r c h o c j a s z łypie na n i ą pożądliwie. O s u w a m się na siedzeniu i k ł a d ę o b o k nogę. - No więc F r a n n i e nie jest już z a p e w n e p r i o r y t e t e m , skoro wysyłają stażystę. O p i e r a się łokciami o stół i bierze w p a l c e kawałek piz­ zy. - Z a p o m i n a s z , L u c y f e r z e , że z n a m cię najlepiej ze wszystkich. - Musisz się wycofać, M a r c h o c j a s z u . - A dlaczegóż m i a ł b y m to zrobić, u diabła? R o b i ę t a k i e p i ę k n e postępy. P o p a t r z tylko, siedzę przy stoliku z t o b ą i z m o i m c e l e m - z e r k a na k o r y t a r z i jego t w a r z powoli rozciąga się w u ś m i e c h u . - A Taylor... Powiedzmy, że to wisienka na torcie. Smakowita p r e m i a . Myślę, że ją sobie zatrzymam. Czuję, j a k k r e w mi się gotuje, i tylko tyle m o g ę zrobić, żeby nie wyskoczyć zza stolika i nie rzucić się na niego. - To sprawa między n a m i , Marchocjaszu. Zostaw Taylor. U ś m i e c h a się jeszcze szerzej, w oczach m i g o c z ą iskry. - Przykro mi... za p ó ź n o . O n a już bardzo... w tym siedzi. Słyszałeś t a k i e p o w i e d z e n i e , ż e n i e m o ż n a m i e ć 172

wszystkiego n a r a z ? No więc ja m o g ę , jeśli wiesz, co m a m na myśli. N i e daję rady. W p y c h a m na niego stolik i c h w y t a m go za koszulę, p o d c z a s gdy pizza i napój rozlatują się d o k o ł a . Wyciągam go z siedziska i r z u c a m na ziemię. - Trzymaj się od niej z daleka. Z a s k o c z e n i e z n i k a z j e g o twarzy, a pojawia się sze­ r o k i u ś m i e c h z n a m i o n u j ą c y r o z b a w i e n i e . P o d n o s i się z podłogi. - I wygląda na t o , że d o d a t k o w y m b o n u s e m m o g ł o ­ by być o d w r ó c e n i e twojego o z n a c z e n i a . C a ł a w a s z a trój­ k a z a j e d n y m z a m a c h e m . T o m ó g ł b y być akwizycyjny re­ kord. K r ę c ę głową. - Zapomnij. Taylor i F r a n n i e wyłaniają się zza rogu od strony łazie­ nek i i d ą ku n a m . P o d c h o d z ą do stolika, F r a n n i e s p o g l ą d a n a b a ł a g a n n a p o d ł o d z e . Patrzy n a m n i e pytająco. - Co się dzieje? - Takie tam drobne nieporozumienie. M a r c właśnie wychodził - s p o g l ą d a m na M a r c h o c j a s z a . Staje przy n a s D e l a n i e . - P o m ó c , F r a n n i e ? - p a t r z y na m n i e , na Marchocjasza, potem na Frannie. - Nie, wszystko w p o r z ą d k u . - F r a n n i e schyla się, by p o d n i e ś ć p u s t y d z b a n e k . - P r z e p r a s z a m y za b a ł a g a n . D e l a n i e r z u c a ścierkę na wierzch bajora na wykładzi­ nie i zgarnia r o z r z u c o n ą pizzę na p o w y g i n a n ą a l u m i n i o w ą tacę, p o czym t w a r d o s p o g l ą d a n a F r a n n i e . - Na p e w n o ? - z e r k a na M a r c h o c j a s z a . - Tak. Dzięki, D e l a n i e - F r a n n i e podaje jej d z b a n e k . Wstają i D e l a n i e spieszy z p o w r o t e m za kontuar, rzuca­ jąc przez r a m i ę o s t a t n i e z a t r o s k a n e spojrzenie. J a r z u c a m n a stół b a n k n o t , p o czym c h w y t a m F r a n n i e za rękę i ściskam ją. - Wychodzimy. 173

- C h o d ź , Taylor - m ó w i F r a n n i e , o d w r a c a j ą c się do przyjaciółki, i w i d z ę , j a k t w a r z jej s m u t n i e j e na w i d o k dziewczyny wpatrującej się w oczy M a r c h o c j a s z a . On p o ­ woli p r z e s u w a p a l c e m po jej czole, a Taylor p a d a mu w ra­ miona. F r a n n i e p a t r z y z r o z p a c z ą to na m n i e , to na Taylor. - Tay - mówi, sięgając do łokcia przyjaciółki. - Powie­ działaś, że pójdziesz z n a m i . T a o d r y w a wzrok o d M a r c h o c j a s z a , z n o w u m a n a twa­ rzy swój charakterystyczny lubieżny u ś m i e c h . - Z m i a n a planów - odpowiada. M a r c h o c j a s z p a t r z y na m n i e z u n i e s i o n ą b r w i ą i u ś m i e ­ cha się leniwie. F r a n n i e zerka n a m n i e błagalnie, p o t e m z n o w u n a Tay­ lor. - Tay, wracaj z L u k i e m i ze m n ą . . . proszę. W o d p o w i e d z i dostaje wzgardliwy uśmieszek. - I co m a m robić, F e e ? P a t r z e ć , jak się obmacujecie? Może niekoniecznie. - Z a p e w n i ł e m t r o c h ę rozrywki - m ó w i M a r c h o c j a s z , wyciągając z k i e s z e n i z w i n i ę t y p l a s t i k o w y w o r e c z e k . W ś r o d k u spoczywa zestaw r o z m a i t y c h pigułek. Taylor z e r k a na R i c c a , k t ó r y gapi się na n a s zza kon­ t u a r u , i na garść klientów. Z s z e r o k i m u ś m i e c h e m t r ą c a M a r c h o c j a s z a łokciem. - Schowaj to - szepcze. F r a n n i e chwyta j ą z a rękę. - B ł a g a m , Tay, c h o d ź z n a m i . P r z y j a c i ó ł k ą p a t r z y n a n i ą , rysy jej wykrzywia m i n a p e ł n a irytacji. - H m m . . . Nie. - Wyrywa się z jej uchwytu i chowa Marchocjaszowi p o d r a m i ę . O n j ą obejmuje, o d w r a c a j ą się i i d ą do drzwi. K i e r u j ę w z r o k n a F r a n n i e i gdyby s p o j r z e n i e m o g ł o zabić...

174

MATT P o d ą ż a m z a r a z z a F r a n n i e , k i e d y w y p a d a z pizzerii w ślad za Taylor, i j e s t e m wściekły na Luca, że ją w to wplą­ t a ł . N i e p o w i n i e n był jej w ogóle d o p u s z c z a ć t a k blisko demona. R u s z a c h o d n i k i e m za Taylor i M a r c h o c j a s z e m , a kie­ dy Luc od tyłu chwyta ją za r a m i ę , o d w r a c a się do niego: - Dlaczego pozwoliłeś im wyjść? - krzyczy. I z n o w u ru­ sza w ślad za o d d a l a j ą c ą się przyjaciółką. - Taylor! - woła, ale bez efektu. Luc chwyta ją za r a m i ę , ale o n a mu się wyrywa. K u c a na c h o d n i k u z r ę k o m a n a d głową, z jej w n ę t r z a dobywa się ł k a n i e wywracające trzewia. P o d n o s i twarz, połyskującą wilgocią w blasku neonów, k t ó r e świecą w witrynach Cove. - Mój wpływ jest bezużyteczny. C o ś się p o r u s z a w cieniu p o m i ę d z y s a l o n e m gier a piz­ z e r i ą i m a m tylko s e k u n d ę na reakcję - z a r z u c a m na F r a n ­ nie swoją o s ł o n ę , z a n i m o g r o m n y d e m o n staje n a chod­ niku. - R h e n - warczy L u c . S p o g l ą d a za znikającą p o s t a c i ą Marchocjasza. - Świetnie. S p o t k a n i e nieświętej rodziny. Ż a d e n z n a s n i e m a szansy z a r e a g o w a ć , gdy F r a n n i e zrywa się na r ó w n e nogi i r z u c a się na R h e n o r i a n a . Popy­ cha go, ale on nawet nie drgnie. - Z o s t a w c i e n a s wszystkich w spokoju! Luc chwyta ją za n a d g a r s t e k i odciąga, a ja staję p r z e d nią. Ale wszystkich n a s zaskakuje łoskot ś m i e c h u R h e n o ­ riana. Jego oczy p a t r z ą t o n a F r a n n i e , t o n a L u c a . - O n a mi się p o d o b a . T a k i m a ł y r a p t u s . F r a n n i e wyrywa się L u c o w i i p o d c h o d z i z n o w u do de­ m o n a , p a t r z ą c mu w twarz. - Nie m o ż e s z z a b r a ć ż a d n e g o z n a s . - Jeszcze nie - o d p o w i a d a z o s t r y m błyskiem w o k u . - Ale o p r a c o w u j ę p l a n - jego groźny w z r o k p r z e n o s i się 175

w miejsce, w k t ó r y m znajduję się ja, chociaż niewidzialny. - D o b r y plan. - I znika. - Co to było? - p y t a L u c o s t r y m , wściekłym g ł o s e m . O d w r a c a m się i widzę, że t r z y m a F r a n n i e za r a m i o n a i pa­ trzy p o n a d nią. - On m ó g ł cię zabić. Moja siostra wygląda na całkowicie z a ł a m a n ą . - On m n i e nie zabije. J e s t e m o z n a c z o n a dla N i e b a . - Nie byłbym taki p e w i e n - puszcza ją. - N i e w a ż n e . M u s i m y p o m ó c Taylor. L u c wsuwa kciuki do p r z e d n i c h kieszeni s p o d n i i rusza za nią do samochodu. - F r a n n i e , nie p o ś w i ę c ę twojego b e z p i e c z e ń s t w a dla b e z p i e c z e ń s t w a Taylor. Z r o b i ę dla niej, co się d a , ale ty jesteś najważniejsza. Tym r a z e m z g a d z a m się z d e m o n e m , ale to nie ozna­ cza, że mu o d p u s z c z ę . Wsiadają do shelby'ego, a ja zajmuję miejsce z tyłu. - Tak, świetna strategia: c h r o n i e n i e F r a n n i e przez wy­ prawy na pizzę z d e m o n e m . . . L u c zaciska szczęki i korzystając ze wstecznego luster­ ka, piorunuje m n i e w z r o k i e m . - G d y b y m m ó g ł zaufać, że ty wykonasz swoją r o b o t ę , z a m i a s t obmyślać sposoby na u t r a t ę skrzydeł... - warczy. F r a n n i e n a s o b u zabija w z r o k i e m . W jej o c z a c h szale­ je furia. - W i e c i e co? Obaj idźcie do d i a b ł a ! S a m a o siebie za­ dbam. O p a d a m na oparcie. - F r a n n i e , wiem, że umiesz skopać tyłek p e w n e m u ważniackiemu d e m o n o w i , ale musisz być rozsądna. Nie powin­ naś się w ogóle zbliżać do M a r c h o c j a s z a a n i do R h e n o r i a na. C o ś ty sobie w y o b r a ż a ł a ? Oczy jej smutnieją, cień p r z e m y k a przez twarz. - M u s z ę p o m ó c Taylor - s p u s z c z a w z r o k i z a g r y z a d o l n ą wargę. - To moja w i n a . On ją wykorzystuje, żeby dopaść m n i e - jeszcze raz piorunuje wzrokiem Luca. 176

- P o d z i a ł a ł a m n a n i ą w p ł y w e m . C h c i a ł a z n a m i pójść. A p o t e m on zrobił to coś z jej c z o ł e m i o n a z m i e n i ł a zda­ nie. C o t o było? - W y m a z a ł jej myśli. To j e d n a z najsilniejszych technik, k t ó r ą dysponujemy, żeby się d o s t a ć do czyjegoś umysłu. A l e p a m i ę t a j , F r a n n i e . N a w e t p o w y m a z a n i u myśli nie mógł z n i ą zrobić niczego, czego o n a by nie chciała. F r a n n i e wydaje jęk i chowa twarz w d ł o n i a c h , i już do k o ń c a jazdy wszyscy milczą, p o g r ą ż e n i w z a d u m i e . F r a n ­ nie myśli o Taylor, to na p e w n o , a L u c p r a w d o p o d o b n i e o F r a n n i e . Ja ciągle j e s t e m w m i e s z k a n i u Lili. K a ż d a se­ k u n d a to u d r ę k a , bo nie m o g ę wyrzucić z głowy z a p ł a k a n e j twarzy dziewczyny. K t o ś ją n ę k a . A skoro był na imprezie, t o p e w n i e jest d e m o n e m . M u s z ę rozgryźć, jak j ą c h r o n i ć . Co d e m o n miałby wspólnego z Lili? Jej dusza jest o z n a c z o n a dla P i e k ł a . W i e d z i a ł e m to już w chwili, gdy z o b a c z y ł e m ją po raz pierwszy. P e w n i e wy­ d a r z y ł o się coś t a k i e g o , ż e s t r a c i ł a k o n t r o l ę . A l e o z n a ­ czenie dla P i e k ł a nie jest r ó w n o z n a c z n e z tym, że nękają człowieka demony. Większość takich ś m i e r t e l n i k ó w przez całe życie w ogóle się nie dowiaduje o swoim o z n a c z e n i u . G a r d ł o mi się zaciska, kiedy myślę o j e d y n y m logicz­ nym p o w o d z i e , dla k t ó r e g o d e m o n n ę k a jej o z n a c z o n ą duszę. C h c ą jej t e r a z . T e n koleś m a j ą zabrać. Nie m o ż e jej d o s t a ć . Nie pozwolę m u jej z a b r a ć . O n a nie należy d o P i e k ł a . J a k z a m i e r z a m c h r o n i ć i F r a n n i e , i Lili? Nawet ja nie mogę być w dwóch miejscach n a r a z . Luc wjeżdża na podjazd i parkuje. - Chcesz, ż e b y m wszedł? - pyta. - Nie - o d p o w i a d a F r a n n i e , ale nie sięga do k l a m k i . Patrzy na niego, łzy spływają jej na szyję. On przyciąga ją do r a m i e n i a , u n o s i jej t w a r z i całuje. N a g l e j u ż z u p e ł n i e nie chcę tu być. P r z e m i e s z c z a m się na w e r a n d ę i c z e k a m , aż z a k o ń c z ą p o ż e g n a n i e . 177

K i e d y F r a n n i e wreszcie wysiada z s a m o c h o d u i mija m n i e w d r o d z e do drzwi, oczy ma z a c z e r w i e n i o n e . W c h o ­ dzi do ś r o d k a , a L u c odjeżdża. Pozostaję na w e r a n d z i e niewidzialny, walczę ze sobą. M u s z ę z o s t a ć - ale też m u s z ę iść. Spływam z w e r a n d y i pa­ t r z ę w górę, j a k włącza się światło w pokoju F r a n n i e . Jest bezpieczna p o d o s ł o n ą taty. N i k t jej nie dorwie. N i e p o ­ winien. Ignoruję wzbierające p o c z u c i e winy, k t ó r e m n i e d o p a ­ d a , kiedy p r z e m i e s z c z a m się p o d d r z w i m i e s z k a n i a L i l i i p u k a m . Słyszę, j a k k t o ś się w ś r o d k u p o r u s z a , ale n i e otwiera. - Lili? To ja, M a t t - mówię. Po chwili, k t ó r a m n i e się wydaje wiecznością, zasuwy się odblokowują i drzwi się uchylają. Lili p a t r z y na m n i e bez słowa. D r z w i otwierają się szerzej, a o n a n a d a l w mil­ czeniu bierze m n i e za r ę k ę i wciąga do ś r o d k a . Blokuje zasuwy i ciągnie m n i e na k a n a p ę . S i a d a m , a o n a zwija się u m e g o b o k u . W t u l a m t w a r z w jej włosy i t r z y m a m ją, aż zasypia.

R O Z D Z I A Ł 16

Potępienie

FRANNIE - N i e b ę d ę t u siedzieć, k i e d y j a k i ś d e m o n w y p r a w i a z Taylor B ó g wie co - u d e r z a m c z o ł e m w stół L u c a . - O n a ma wybór, F r a n n i e - m ó w i . - A l e on ją d o p a d ł z mojego p o w o d u ! Walczę z tym miażdżącym poczuciem winy, odkąd Taylor wyszła od Ricca w niedzielę wieczorem. Nie mogę spać i ciągle m a m wrażenie, że będę wymiotować. Ale też nie byłam w stanie jeść cały tydzień, więc nie m a m czym wymiotować. Muszę jej po­ móc, tyle że ona nie chce nawet ze m n ą rozmawiać. Nie odbiera moich telefonów i nigdy nie ma jej w domu, gdy pukam do drzwi. A t e n d u r n y wpływ... P r ó b o w a ł a m wszystkiego, co mi przychodziło do głowy: p o w i e d z i e ć jej, żeby się t r z y m a ł a z dala od M a r c a ; powiedzieć jej, że go nie chce; powiedzieć jej, żeby do m n i e z a d z w o n i ł a . M i n ą ł prawie tydzień, a telefon nie z a d z w o n i ł a n i r a z u . M o ż e i m a m t e n dar, t e n wpływ, ale nie m a m n a d n i m kontroli - co czyni go raczej m a ł o p r z y d a t n y m . Luc siada po drugiej stronie stołu, wychyla się ku m n i e i w obie r ę c e ujmuje m o j ą d ł o ń . - Dlaczego Taylor i Lili czytały o d e m o n a c h ? - Co? - W niedzielę były w bibliotece. Wzięły książki o wie­ dzy o d e m o n a c h i czarnej magii i przepisywały symbole przywoływania. 179

Ż o ł ą d e k mi się zaciska jeszcze m o c n i e j . - N i e w i e m - o d d y c h a m z t r u d e m . - Co t e n M a r c za­ m i e r z a zrobić? J a k o n sobie w y o b r a ż a , ż e d o p a d n i e m n i e przez n i ą ? - P e w n i e jego p l a n obejmuje p r ó b ę zbliżenia się do cie­ bie, o d w r ó c e n i e twojego o z n a c z e n i a , ale p o w i e d z i a ł b y m , że skoro Taylor cię u n i k a , to jego świetnie s k o n s t r u o w a n y plan diabli biorą. Nie m ó w i n a t o m i a s t , ale i t a k to słyszę: „a jej grozi p o ­ ważne niebezpieczeństwo". - To możliwe, że o n a wie? Że dlatego czytały o d e m o ­ nach? L u c marszczy czoło w z a t r o s k a n i u . - M a m nadzieję, że n i e . - Dlaczego? - Wiesz dlaczego, F r a n n i e . Jeśli o n a wie, k i m on jest, a jest... z n i m . . . - O B o ż e ! Czy on ją próbuje oznaczyć? - N a g l e c a ł a k r e w o d p ł y w a mi z twarzy, świat mi się z a m a z u j e . Luc patrzy na mnie zatroskanymi oczyma i potrząsa głową. - To możliwe. - M o ż e p o w i n n i ś m y zrobić to, co mówiłeś. Jeśli wyje­ dziemy, ukryjemy się gdzieś, czy wtedy on ją zostawi w spo­ koju? - M o ż e - o d w r a c a wzrok. P o d s k a k u j ę , b o d z w o n i moja k o m ó r k a . Z e r k a m n a wy­ świetlacz i w i d z ę u ś m i e c h n i ę t ą t w a r z Taylor. O d b i e r a m . -Tay! - M a r c u w a ż a , że j e s t e m nie w p o r z ą d k u . Na s a m d ź w i ę k jej głosu słyszę ulgę w swoim. - Co to znaczy? - Mówi, że nie p o w i n n a m się na ciebie złościć. I co ty na to? Bo n a z w a ł a ś go d u p k i e m - p a r s k a . - Przepraszam. - J a s n e , n i e c h b ę d z i e . W k a ż d y m razie zaprasza was na i m p r e z ę do siebie. Dzisiaj o dziesiątej. 180

Z e r k a m na zegarek. Jest 9.15. - Świetnie. G d z i e ? Zapisuję a d r e s , k t ó r y m i podaje. - A więc do z o b a c z e n i a - mówi i r o z ł ą c z a się. J e s t e m z d e c y d o w a n i e zbyt spięta, bo kiedy pojawia się przy m n i e M a t t , z n o w u p o d s k a k u j ę . - D r z w i ? P u k a n i e ? M ó w i ci to coś? Z szeroko o t w a r t y m i o c z y m a wskazuje k a r t k ę na stole. - T a m właśnie była impreza. Kłębi się t a m od demonów. To p u ł a p k a , F r a n n i e . N i e możesz t a m iść. P i o r u n u j ę go w z r o k i e m . - Oczywiście, że p ó j d ę !

LUC O n m a rację. F r a n n i e nie m o ż e iść, ale j a m o g ę . - Pójdę ja z M a t t e m - decyduję. - M a m y większe szanse wejść t a m i p o t e m w y d o s t a ć się w j e d n y m k a w a ł k u . - Wiesz co, m a m zdecydowanie po dziurki w nosie tego całego samczego g ó w n a p o d t y t u ł e m „ m u s z ę cię c h r o n i ć " . Powiedziałeś dziadkowi, że jesteś t a k i m s a m y m człowie­ kiem j a k inni, i m a s z świadomość, że ja b y m cię p o k o n a ł a nawet przez sen. S k ą d ta p e w n o ś ć , że n i c ci się nie stanie? M o ż e t o j a p o w i n n a m c h r o n i ć ciebie? M a rację, a l e . . . - Ja nie j e s t e m ich celem. A ty najpewniej tak. - Świetnie. W i ę c j e s t e m ich c e l e m . I co z r o b i ą ? J e ­ stem o z n a c z o n a dla N i e b a i raczej n i e da się t e g o z m i e ­ nić w p i ę ć m i n u t , bo tyle n a m zajmie wejście i z a b r a n i e Taylor. P a t r z ę na n i ą czujnie i p r z y p o m i n a m sobie s c e n ę w bi­ bliotece - Taylor i Lili dotykające się głowami, blisko, w ko­ mitywie, jak dwie złodziejki. - M o ż e powinniśmy zabrać Lili. M o ż e wy dwie zdołacie p r z e k o n a ć Taylor, żeby wyszła bez M a r c a . 181

- N i e ! - krzyczy M a t t . O d w r a c a m y się do niego. Spusz­ cza wzrok na p o d ł o g ę i p r z e s t ę p u j e z nogi na nogę. - Ją n ę k a jakiś d e m o n . Jest b a r d z o z d e n e r w o w a n a . Nie byłoby dla niej d o b r z e , gdyby t a m w r ó c i ł a . - G d z i e wróciła? - Lili staje w drzwiach. P a t r z y na na­ sze z d u m i o n e twarze. - P r z e p r a s z a m , drzwi były o t w a r t e . . . Tyle ż e n i e były. J e s t e m p e w i e n . S a m j e z a m k n ą ł e m . P r z y g l ą d a m się jej nieufnie. Z n o w u m a n a sobie w o r k o ­ w a t ą bluzę. Twarz M a t t a łagodnieje. P o d c h o d z i d o niej, bierze j ą za r ę k ę i d ł u g ą chwilę wpatruje się w jej oczy, po czym kie­ ruje w z r o k n a m n i e . - Nigdzie. Nic takiego. G d y b y m jeszcze p o t r z e b o w a ł jakiegoś dowodu, że M a t t nie k o n c e n t r u j e się na swoim z a d a n i u , to w ł a ś n i e go d o ­ s t a ł e m . To coś w jego spojrzeniu jest aż n a d t o w y m o w n e . Jego p r i o r y t e t e m jest Lili. - Taylor ma k ł o p o t y - m ó w i F r a n n i e , o d c h r z ą k n ą w ­ szy. - Idziemy na i m p r e z ę , na której o n a b ę d z i e . O d b y w a się w d o m u tego kolesia... - t w a r z jej się z m i e n i a , w y r a z z a t r o s k a n i a ustępuje, a pojawia się inny. - T a m , gdzie p o ­ jechaliście w t e d y na i m p r e z ę - kończy, p a t r z ą c to na Lili, to na Matta. Poczucie winy malujące się n a twarzy M a t t a nie p o z o ­ stawia wątpliwości. Jest gorzej, niż myślałem. W b i j a m w n i e g o zabójcze spojrzenie. - No świetnie. R ó w n i e ż n a twarzy L i l i w i d a ć troskę. - Taylor t a m wróciła? M u s i m y po n i ą j e c h a ć - z a w r a c a i rusza do drzwi. F r a n n i e , M a t t i ja p o d ą ż a m y za n i ą k o r y t a r z e m . M u s z ę się dowiedzieć, w co się pakujemy. - Co wiecie o tych gościach? O tych, którzy urządzili imprezę? - pytam. - Niewiele - odpowiada Lili, zbiegając ze schodów. - Tay­ lor mówiła, że t e n koleś, k t ó r y jej się p o d o b a , p o w i e d z i a ł 182

jej o imprezie. I że t a m b ę d z i e g r a ł a k a p e l a . Ja z a p r o s i ł a m M a t t a i poszliśmy, ale t a m b y ł o d o ś ć u p i o r n i e , a jeszcze p o t e m M a t t m u s i a ł iść, w i ę c c h w y c i ł a m Taylor i t e ż wyszłyśmy. Z n o w u p a t r z ę n a M a t t a s p o d e łba, kiedy d o c i e r a m y d o t r u c k a Lili. On wsiada i udaje, że z wielką u w a g ą z a p i n a p a s , t a k ż e nie m u s i p a t r z e ć n a m n i e . - J e d ź za m n ą - m ó w i Lili, u r u c h a m i a j ą c silnik. Z e r k a m na F r a n n i e , kiedy w ślad za Lili wyjeżdżamy z parkingu. - Wierzysz mi t e r a z ? - W związku z czym? - M a t t e m i Lili. M i ę d z y n i m i się coś dzieje. Robi niepewną minę. - Są przyjaciółmi. I co? P o t r z ą s a m głową. - To coś więcej. Frannie patrzy na powgniatanego pomarańczowego trucka przed nami. - Myślisz? C h y b a nie d e n e r w u j e się t a k , j a k m o i m z d a n i e m p o ­ w i n n a . W r ę c z wydaje się ufna. Parkujemy przy k r a w ę ż n i k u w d o ś ć niebezpiecznej czę­ ści m i a s t a i wysiadamy. D o ł ą c z a j ą do n a s Lili i M a t t . Po kilku s e k u n d a c h widzę, j a k n a n a r o ż n y m miejscu parkuje R h e n o r i a n . M a m nadzieję, że nie wybrał sobie dzisiejszego wieczoru, żeby się z n o w u o n a s d o p o m i n a ć . - G o t o w i ? - p y t a Lili. O g l ą d a m się n a F r a n n i e stojącą p o drugiej s t r o n i e sa­ mochodu, błagam ją wzrokiem, by zaczekała z M a t t e m w samochodzie. - Nie ma m o w y - m ó w i i rusza ulicą w s t r o n ę głośnej muzyki. W c h o d z i m y do c i e m n e g o pokoju i nawet p r z y ł o m o ­ czącym h a ł a s i e zauważamy, że w p o m i e s z c z e n i u wszyscy 183

umilkli. M n i e j więcej p o l o w a głów o b r ó c i ł a się p o p a t r z e ć na n a s z e wejście. Nie r o z p o z n a j ę większości o b e c n y c h tu d e m o n ó w , ale zdradzają ich oczy. K i l k u kojarzę osobiście. Jest tu A n d r u s . Interesujące. Wygląda na starego, zgod­ nie z p r a w d ą , a kieruje sekcją public relations. N i e dziwię się, widząc go na z i e m s k i m p a d o l e . J e g o sługusy żyją tu, żeby p o d s y c a ć cały t e n szajs z O g n i e m i Siarką, k t ó r y m bluzgają kościoły. Bez tego śmiertelnicy nie baliby się n a s aż tak. Falujące ciała rozdzielają się, kiedy A n d r u s rusza ku n a m i oczywiście zadaje sobie t r u d , żeby j e g o właściwa p o s t a ć p r z e b i ł a się przez l u d z k ą p o w ł o k ę , t a k ledwie d o ­ strzegalnie. - Lucyfer. J a k a ż m i ł a n i e s p o d z i a n k a - u ś m i e c h a się rozbawiony, o m i a t a j ą c m n i e w z r o k i e m . - I d o s t a r c z y ł e ś rozrywki. M a t t przysuwa się do Lili. - M a r c h o c j a s z przysłał osobiste zaproszenie. J a k ż e by­ śmy mogli o d m ó w i ć ? - p y t a m . Pozostali zaczynają się tłoczyć wokół n a s , tworząc cia­ sny krąg, aż F r a n n i e o d r u c h o w o p o d n o s i r ę c e w górę, go­ towa do walki. D o t y k a m jej r a m i e n i a . - Spokojnie. - A to twoja przyjaciółka - sięga r ę k ą do policzka F r a n ­ nie. - G d z i e M a r c h o c j a s z ? - p y t a m , zasłaniając ją sobą. J e g o u ś m i e c h p r z e r a d z a się w lubieżny ś m i e c h , r ę k a opada. - Zajęty w tej chwili. P r z y k r o mi, musisz się z a d o w o ­ lić m n ą . R e c h o t przebiega przez z e b r a n y t ł u m . C h w y t a m F r a n ­ n i e z a r ę k ę , p o c z y m m i j a m A n d r u s a i j e g o sługusów. R o z g l ą d a m y się w p o s z u k i w a n i u Taylor i M a r c h o c j a s z a . Z e s p ó ł gra, ale jego n i e m a n a scenie. M a t t klepie m n i e w r a m i ę i wskazuje d r z w i do k u c h n i po drugiej s t r o n i e 184

pomieszczenia. P r z e c i s k a m y się p r z e z kołyszące się ciała i w c h o d z i m y do ś r o d k a . F r a n n i e g ł o ś n o wciąga p o w i e t r z e i z a m i e r a u mojego boku. P o d sufitem miga j a k stroboskop j e d n a j e d y n a żarówka fluorescencyjna, ale nawet w tym migoczącym świetle widać wszystko doskonale. Wszystkie blaty i szafki u s u n i ę t o bru­ talnie, zostawiając zniszczone linoleum, dziury w ścianach i odsłonięte rury. Jedynym meblem jest o d r a p a n y i zniszczo­ ny drewniany stół p o ś r o d k u pokoju. Zasłany zapalniczkami, strzykawkami, p u s t y m i b u t e l k a m i po piwie i n i e m a l p u s t ą b u t e l k ą Jacka Daniel'sa, o d k r ę c o n ą i p r z e w r ó c o n ą . N a skraju stołu siedzi Taylor, o p a r t a n a r o z c a p i e r z o ­ nych r ę k a c h , z g ł o w ą o d r z u c o n ą d o t y ł u , z a m k n i ę t y m i o c z y m a . S p ó d n i c z k ę m a p o d c i ą g n i ę t ą d o pasa. A n o g a m i obejmuje M a r c h o c j a s z a . Lili d o p a d a ich w m g n i e n i u o k a i spycha d e m o n a z Tay­ lor. - Co jest, k u r w a ? - wrzeszczy zaskoczony, zapinając spodnie. Taylor w y g l ą d a n a s o l i d n i e z a m r o c z o n ą - t w a r z m a zwiotczałą, powieki jej o p a d a j ą na oczy, k t ó r e są zdecy­ d o w a n i e n i e o b e c n e . R o z g l ą d a się, ale n a p e w n o nic nie widzi, i obciąga s p ó d n i c z k ę . Lili obejmuje ją r a m i e n i e m i p o m a g a wstać ze stołu. - O B o ż e ! - F r a n n i e r u s z a w s t r o n ę Taylor t a k szybko, że nie daję r a d y jej p o w s t r z y m a ć . Taylor nawet jej n i e rozpoznaje. F r a n n i e z a k ł a d a sobie na plecy jej r a m i ę i p r o w a d z i w m o j ą s t r o n ę . Kiedy M a r c h o c j a s z p o d n o s i wzrok i widzi m n i e w p r o ­ gu, szeroki u ś m i e c h pojawia się na jego twarzy. - M o ż n a na ciebie liczyć, że zepsujesz i m p r e z ę . Kie­ dyś t a k lubiłeś b a l o w a ć , Lucyferze. Co się z t o b ą s t a ł o , u diabła? Myśl o m o i m p o p r z e d n i m wcieleniu p r z e p e ł n i a m n i e o d r a z ą . Wściekłość na M a r c h o c j a s z a - na siebie - wzbiera 185

w e m n i e d o r o z m i a r u k o t ł u j ą c e g o się j e z i o r a g o r ą c e g o kwasu. D o p a d a m go w c z t e r e c h d ł u g i c h susach. Chwy­ t a m go za koszulę i r z u c a m n i m o ścianę. - Z o s t a w Taylor w spokoju. U n o s i brew. - N i e m o ż e s z wszystkich śmiertelniczek z a t r z y m a ć dla siebie, Lucyferze. O g l ą d a m się n a L i l i . M a m nadzieję, ż e jest t a k zajęta Taylor, że n i e słyszy słów M a r c h o c j a s z a . R a z e m z F r a n n i e p o m a g a j ą Taylor wyjść w m r o k imprezy. W b i j a m M a r c h o ­ cjasza w ścianę. - Nigdy więcej jej nie dotykaj. - S p ó ź n i ł e ś się. P o k a z a ł e m się jej. - J e g o z i e m s k a p o ­ w ł o k a migocze, kiedy prześwituje przez n i ą d e m o n , czyli prawdziwy M a r c h o c j a s z - p ł o n ą c e c z e r w o n e oczy o s a d z o ­ ne w gładkiej k a r m a z y n o w e j skórze, k a n c i a s t e rysy, ciało satyra, włącznie z k o p y t a m i , i obowiązkowe k r ó t k i e c z a r n e rogi. - P o k a z a ł e m się jej, a o n a b ł a g a ł a o jeszcze. Po r a z o s t a t n i r z u c a m n i m o ścianę, t r z ę s ą c się ze zde­ n e r w o w a n i a , ż e nie m a m j a k wyrządzić m u krzywdy, p o ­ t e m p u s z c z a m go i w y p a d a m z k u c h n i . D o g a n i a m F r a n n i e i resztę w d r o d z e do wyjścia. F r a n n i e i Lili p r o w a d z ą Tay­ lor m i ę d z y sobą, głównie ją ciągną, a M a t t pilnuje tyłów, nie spuszczając o k a z p a r u d e m o n ó w , k t ó r e zebrały się, by p o p a t r z e ć n a n a s z e wyjście. - N i c jej n i e jest? - p y t a m , znając p r a w d ę . S t a ł o się. Z o s t a ł a o z n a c z o n a dla P i e k ł a . F r a n n i e próbuje ukryć łzy spływające jej po twarzy. Nie może odpowiedzieć. - Brali b u r u n d a n g ę . Jest nieźle zaprawiona - mówi Lili. Kiedy p o d n o s z ę wzrok, pojmuję, dlaczego wzbudzili­ śmy t a k i e z a i n t e r e s o w a n i e . Andrus. O p i e r a się o framugę, zagradzając n a m wyjście. - Nie wychodzicie chyba? - pyta, u n o s z ą c brwi w u d a ­ wanym zdumieniu. 186

Nie zatrzymujemy się, ale kiedy d o c i e r a m y do drzwi, on odpycha się od framugi i staje n a m na d r o d z e . Z e r k a m p o ­ nad jego ramieniem i widzę Chaxa czatującego na zewnątrz. - Lucyferze... ty i twój... świetlisty przyjaciel - u s t a mu drgają, k i e d y z e r k a na M a t t a - m o ż e c i e wyjść w k a ż d e j chwili. A l e p a n i e - zwierzęcy g r y m a s rozciąga jego twarz w coś o h y d n e g o - zostają. - A kiedy to mówi, jego w z r o k spoczywa n a F r a n n i e . - Przemyśl to jeszcze - mówi M a t t , stając p r z e d Lili. Powietrze jest n a ł a d o w a n e elektrycznością. N i e m a l widzę, j a k p r ą d p r z e m y k a p o p o w i e r z c h n i skóry M a t t a . Twarz A n d r u s a krzywi się złowrogo, p a t r z y n a M a t t a s p o d e łba. - T a k na o c z a c h ludzi? N a p r a w d ę ? N a p r a w d ę chcesz pójść t ą d r o g ą ? W j e d n e j chwili M a t t r o z g n i a t a A n d r u s a n a ścianie, przygniatając mu g a r d ł o p r z e d r a m i e n i e m . W ciężkim noc­ n y m p o w i e t r z u z a p a c h o z o n u wydaje się ostry. Wszystkie włosy n a r ę k a c h A n d r u s a stają d ę b a . - T a k - o d p o w i a d a M a t t , oczy mu błyszczą, jego t w a r z o d twarzy A n d r u s a dzielą tylko centymetry. C h a x r z u c a się na M a t t a , jego p i ę ś ć lśni czerwienią, ale w y p a d a m do p r z o d u i c h w y t a m go za r a m i ę . W y k r ę c a m je, z a k ł a d a m blokadę, p o czym r z u c a m g o t w a r z ą d o ziemi. - Uciekajcie, F r a n n i e ! - krzyczę. O n a i Lili omijają C h a x a i w y p a d a j ą na c h o d n i k , ciąg­ nąc Taylor. I wtedy właśnie d o s t r z e g a m R h e n o r i a n a , który stoi p o d n i e c z y n n ą l a t a r n i ą p o drugiej stronie ulicy. - Cholera - rzucam p o d nosem. F r a n n i e ogląda się n a m n i e . - Luc...? - Uciekaj! - wrzeszczę. W a h a się u ł a m e k sekundy, ale Lili j u ż idzie dalej, więc F r a n n i e nie m a wyjścia. Wbijam k o l a n o w plecy C h a x a , czując, j a k przepływa p o d e m n ą jego energia. 187

A n d r u s p a t r z y n a M a t t a , jego d e m o n i c z n a p o s t a ć mi­ gocze p o d p o w i e r z c h n i ą ludzkiej powłoki. - Twój najnowszy k o m p a n wydaje mi się obrzydliwy, Lucyferze. - O w s z e m , m n i e też. A l e bywa p o m o c n y . Z e r k a m na zewnątrz. F r a n n i e i dziewczyny są już p r a w i e p r z y s h e l b y m . R u c h e m g ł o w y daję z n a ć M a t t o wi i puszczamy demony, rzucając je na chodnik. M a t t p o d k r ę c a blask - t o o s t r z e ż e n i e zbyt d e l i k a t n e , m a m na­ dzieję, żeby je zauważyli śmiertelnicy. Oczywiście, gdy­ by zaczął m i o t a ć błyskawicami, t r u d n o byłoby je prze­ oczyć. Wycofujemy się d o s a m o c h o d u , r z u c a m F r a n n i e kluczyki. Z p o m o c ą Lili ładuje Taylor na tył s a m o c h o d u . Lili w s k a k u j e z M a t t e m d o t r u c k a p o d r u g i e j s t r o n i e ulicy. O g l ą d a m się na budynek, z którego uciekliśmy, widzę R h e n o r i a n a , stojącego na c h o d n i k u z A n d r u s e m i C h a x e m , i nie m o g ę się d o c z e k a ć , aż się dowiem, j a k i p o r a n e k zgo­ tuje im za k a r ę P i e k ł o . Wskakujemy do a u t a i z a m y k a m y drzwi. W c i s k a m gaz, r u s z a m y z piskiem o p o n . Z e r k a m n a F r a n n i e , k t ó r a schowała t w a r z w d ł o n i a c h i łka. Serce m a m w gardle, bo wiem, że obwinia siebie. A jesz­ cze nie wie najgorszego. I ja jej o t y m nie p o w i e m .

MATT W n o s i m y Taylor do L u c a , a on wciąga m n i e do ś r o d k a . - O n a n i e m o ż e się d o w i e d z i e ć o Taylor - m ó w i do m n i e z zabójczym w z r o k i e m , po czym z e r k a na F r a n n i e p r o w a d z ą c ą przyjaciółkę d o ł a z i e n k i . - Musi się dowiedzieć. Jeśli b ę d z i e się upierać, że c h c e ją ratować, n a r a z i się tylko na n i e b e z p i e c z e ń s t w o . 188

- A nie sądzisz, że t y m bardziej b ę d z i e p r ó b o w a ł a ra­ tować Taylor, jeśli się dowie, że już jest o z n a c z o n a ? B ę d z i e jeszcze gorzej. B ę d z i e o b w i n i a ć siebie. - Musisz jej p o w i e d z i e ć - u p i e r a m się, k i e d y Taylor walczy z torsjami n a d m u s z l ą klozetową. - Jeszcze nie. - Niedługo. Z z a L u c a w y ł a n i a się Lili. - F r a n n i e zajmuje się Taylor - m a c h a r ę k ą w s t r o n ę ła­ zienki, krzywiąc się. - A że ja nie rzygam, to się z m y w a m . - O d p r o w a d z ę cię - mówię. Patrzy na mnie. - To jest jakieś dziesięć metrów. C h y b a sobie p o r a d z ę . - I d ę z t o b ą - u p i e r a m się, kiedy o n a o d w r a c a się do drzwi. L u c p a t r z y n a m n i e s p o d e łba, p o czym kieruje się d o łazienki. W y c h o d z ę z Lili na k o r y t a r z . - W i d z i a ł a ś tego kolesia? Był t a m ? P o t r z ą s a głową, p r z e k r ę c a j ą c klucz w d r z w i a c h . - N i e r o z g l ą d a ł a m się w zasadzie. - C h c ę , żebyś się t r z y m a ł a z d a l e k a od tych ludzi. Daj mi n u m e r swojej k o m ó r k i . Spuszcza w z r o k i c z u b k i e m b u t a skubie o d d a r t y kawa­ łek l i n o l e u m . - Nie stać m n i e na k o m ó r k ę . Czuję, j a k p a n i k a o p l a t a m n i e niczym p n ą c z a . P o dzi­ siejszych w y d a r z e n i a c h nie b ę d ą zadowoleni, a już wcześ­ niej n ę k a l i Lili. To o n a jest najsłabszym o g n i w e m w na­ szym d e s a n c i e . Jest ś m i e r t e l n i k i e m j u ż o z n a c z o n y m dla Piekła. Przyjdą p o nią. - C h c ę w i e d z i e ć , jeśli się p o j a w i ą w p o b l i ż u ciebie, gdziekolwiek, w pracy czy w d o m u . Z e r k a w głąb k o r y t a r z a , po czym otwiera drzwi. W c h o d z ę z a nią. - To nie jest najbezpieczniejszy lokal, wiesz? 189

O d w r a c a się i p a t r z y na m n i e . - N i e stać m n i e na inny. - N i k t ci nie p o m a g a ? - O d p e w n e g o czasu j e s t e m z d a n a n a siebie. M u s z ę s a m a z a ł a t w i a ć wszystkie sprawy z w i ą z a n e z college'em. M a m kilka stypendiów i p o m o c finansową, żeby opłacić czesne, ale wszystko, co z a r a b i a m w K w i k M a r c i e , idzie na czynsz. P a t r z ę , j a k s t a r a n n i e rygluje drzwi i r u s z a do k u c h n i . Sięga do l o d ó w k i i wyciąga dwie cole. O t w i e r a m swoją i s i a d a m na k a n a p i e . - A co z twoją r o d z i n ą ? - p y t a m . Siada o b o k m n i e , podwijając p o d siebie nogi, a ja czuję, jak p r z e c h o d z i m n i e p r ą d . - N i e m a m nikogo, k t o byłby dla m n i e ważny. Nigdy nie p o z n a ł a m swojej mamy, a t a t a . . . - c a ł e jej ciało zaciska się w t w a r d ą kulę. Czuję w ś r o d k u s z a r p n i ę c i e , jakby coś r o z r y w a ł o mi w n ę t r z n o ś c i . T a k b a r d z o c h c ę jej p o m ó c , ale n i e w i e m , j a k to zrobić. Obejmuję ją i p r z y c i ą g a m do siebie, g ł a d z ą c p o włosach. K i e d y zaczyna p ł a k a ć , c h c ę tylko scałowywać jej łzy. A l e nie r o b i ę tego. C h o w a twarz na m o i m r a m i e n i u i ł k a n i e p o w s t r z y m a n i e . P o p e w n y m czasie, k i e d y się t r o c h ę uspokaja, p y t a m : - M o ż e byś chciała o t y m p o r o z m a w i a ć ? O d s u w a głowę o d mojego r a m i e n i a . - C h y b a nie d a ł a b y m rady. - C ó ż , gdybyś j e d n a k chciała, kiedykolwiek, to ja cię c h ę t n i e w y s ł u c h a m . M a m wielkie uszy, a m a ł e u s t a . U ś m i e c h a się b l a d o . - U s z y m a s z r z e c z y w i ś c i e s p o r e , ale u s t a wygląda­ ją m o i m z d a n i e m d o s k o n a l e . - A kiedy się p o c h y l a i jej w a r g i stykają się z m o i m i , p r z y s i ą g ł b y m , że o g a r n i a m n i e o g i e ń piekielny. G o r ą c z k a r o z d z i e r a m o j ą l u d z k ą powłokę. 190

Nie m a m pojęcia, c o robić. Bóg j e d e n wie, j a k b a r d z o tego p r a g n ę . J e s t e m całkowicie r o z d a r t y . C h c ę j ą przy­ ciągnąć i j e d n o c z e ś n i e o d e p c h n ą ć . A l e nie m o g ę jej o d e ­ p c h n ą ć . N i e m o g ę się do tego zmusić. W i ę c też ją całuję. O g a r n i a m n i e p r z e r a ż e n i e , ale kiedy się w niej r o z t a p i a m , ogień r o z c h o d z ą c y się p o d moją skórą uspokaja się i przy­ biera f o r m ę ciepłego blasku. P o g ł ę b i a m nasz p o c a ł u n e k , muszę ją p o c z u ć bliżej, chcę, żeby to - mój pierwszy p o ­ c a ł u n e k z moją pierwszą dziewczyną - t r w a ł o wiecznie. Kiedy o n a się odsuwa, c z e k a m s e k u n d ę , aż pojawią się mściciele i z e d r ą ze m n i e skrzydła. P o n i e w a ż się nie p o ­ jawiają, w z d y c h a m z u l g ą i nagle s t w i e r d z a m , że Lili wpa­ truje się we m n i e r ó w n i e p r z e r a ż o n a j a k ja. - P r z e p r a s z a m - mówi. - M y ś l a ł a m . . . P r z e r y w a m jej, k ł a d ą c p a l e c n a ciepłych, wilgotnych ustach. - D o b r z e myślałaś - szepczę i z n o w u p o c h y l a m się ku niej. P o d jej d o t y k i e m p r z e c h o d z i m n i e dreszcz. Wszystkie moje p r a g n i e n i a wybuchają - wszystko, czego c h c ę , ale nie m o g ę m i e ć . M ó g ł b y m ? Z Lili? Jeśli to miłość, a nie p o ż ą d a n i e , to czy s t r a c ę skrzydła? B o j a j ą n a p r a w d ę k o c h a m . Pokocha­ ł e m ją w chwili, gdy pierwszy raz ją ujrzałem. Ujmuję jej policzek w d ł o ń i przyciągam jej twarz. Te­ raz, kiedy strach zelżał, m o g ę się skupić na swoich d o z n a ­ niach, na tym, j a k to jest, t a k jej dotykać. I kiedy się ca­ łujemy, czuję... to jest z u p e ł n i e i n n e niż wszystko, czego doświadczyłem kiedykolwiek. Wzbierają we m n i e emocje i nie z a u w a ż a m , że o t w i e r a m usta, a j u ż słyszę swój głos: - K o c h a m cię, Lili. O d s k a k u j e n a k a n a p i e , oczy m a szeroko o t w a r t e . -C o ? Gdybym miał serce, właśnie podjechałoby mi do gardła. - Przepraszam. Nie chciałem... 191

- N i e chciałeś tego p o w i e d z i e ć . W i e m - mówi, spusz­ czając powieki. Powoli p o d n o s z ę się z k a n a p y i staję, nie w i e d z ą c d o ­ k ł a d n i e , co należy p o w i e d z i e ć w takiej sytuacji. A l e nie mogę skłamać. - C h c i a ł e m . P r z e p r a s z a m tylko, jeśli nie p o w i n i e n e m był tego mówić. Wygląda na jeszcze bardziej o s z o ł o m i o n ą i cofa się kil­ ka kroków. P a t r z y m y na siebie chyba c a ł ą wieczność, aż o n a robi w tył zwrot i ucieka do łazienki. M u s z ę coś zrobić, żeby jej p o m ó c , więc idę za nią, ale kiedy o n a d o c i e r a d o drzwi, p o d n o s i r ę k ę , z a t r z y m u j ą c mnie. - Daj mi s e k u n d ę , d o b r z e ? S i a d a m z p o w r o t e m na k a n a p i e , a o n a zamyka drzwi. M a m o g r o m n ą c h ę ć przejść p r z e z ścianę i z n a l e ź ć się przy niej, ale o n a prosiła o o d r o b i n ę prywatności, więc siedzę t u jak w m u r o w a n y . W r a c a w końcu z łazienki i zwija się przy m n i e na kana­ pie. Ł z a p ł y n i e n i e r ó w n ą ścieżką po jej policzku. Ś c i e r a m ją i z n o w u całuję Lili. - N i c ci n i e jest? - Po p r o s t u nigdy n i e b y ł a m z n i k i m , k t o by... N i k t m n i e nigdy nie k o c h a ł . - Ja cię k o c h a m - m ó w i ę i przyciągam ją bliżej. W t u l a się w mój b o k , ja ją t r z y m a m w r a m i o n a c h i wiem, że to tu właśnie p o w i n i e n e m być.

R O Z D Z I A Ł 17

Grzech pierworodny

FRANNIE Taylor b i e r z e prysznic, a ja m u s z ę co chwilę w t y k a ć głowę p r z e z drzwi, żeby się u p e w n i ć , czy stoi na nogach. P r z y w i o z ł a m j ą wczoraj w i e c z o r e m d o siebie, k i e d y j u ż d a ł a r a d ę z a d z w o n i ć do swojej mamy, i z o s t a ł a . D w a razy w ś r o d k u n o c y p o m o g ł a m jej d o t r z e ć d o ł a z i e n k i , żeby zwymiotowała do toalety, a resztę nocy s p ę d z i ł a m zwinięta wokół niej w ł ó ż k u , p o d c z a s gdy o n a się t r z ę s ł a . Wycieram wilgotne włosy w ręcznik i rzucam nim w Matta, który leży na m o i m łóżku. Ciaśniej zawiązuję sobie szlafrok. - Myślisz, że Taylor nic nie b ę d z i e ? M o g ł a b y m przysiąc, że w jego o c z a c h błysnęła złość, zanim posmutniały. - Nie wiem. - T a k sobie... n a b r u ź d z i ł a . Myślę, że t e n d e m o n coś jej zrobił - to znaczy coś p o z a t y m . . . no wiesz. - Ż o ł ą d e k zwija mi się w t w a r d ą kulę, kiedy p r z y p o m i n a m sobie o b ­ razy z imprezy. - Musiałabyś o to spytać swojego c h ł o p a k a - mówi gło­ sem nagle zjadliwym. S p o g l ą d a m n a niego podejrzliwie. - A co L u c m i a ł b y o t y m wiedzieć? - Wszystko. Jest j e d n y m z nich. - Przestań, Matt. M r u ż y oczy, głos z a m i e n i a mu się w warkot. 193

- On cię okłamuje, F r a n n i e . - N i e p r a w d a ! A skoro m o w a o k ł a m a n i u , L u c uważa, że coś jest m i ę d z y t o b ą a Lili... M a t t n i e o d p o w i a d a . Leży tylko i patrzy. - W i ę c . . . jest? Nie p a t r z y na m n i e . W i d z ę , j a k walczy, żeby wypowie­ dzieć słowo „ n i e " , ale nie u m i e k ł a m a ć . Czuję, że łagodnieję, kiedy w mojej głowie pojawia się błysk nadziei. - W i ę c jak to d z i a ł a . . . d o k ł a d n i e ? M ó g ł b y ś . . . no nie wiem...? P o d n o s i głowę i p a t r z y na m n i e n i e r u c h o m y m w z r o ­ k i e m z e s m ę t n y m , bladym u ś m i e c h e m . -N i e . - D l a c z e g o nie? L u c jest ze m n ą - słyszę n a d z i e j ę w swoim głowie i wiem, że to egoistyczne. Czy to złe ży­ wić nadzieję, że on m o ż e m i e ć życie? - To t a k nie działa. Nawet gdybym c h c i a ł . . . - D l a c z e g o nie? To nie w p o r z ą d k u . M a t t zeskakuje z łóżka, a jego p ł o n ą c y wzrok przewier­ ca m n i e na wylot. Włosy na r ę k a c h stają mi d ę b a , kiedy wypływa jego m o c , a o z o n w y p e ł n i a pokój. Jego głos p r z e ­ chodzi w niski warkot. - Nie m ó w mi, co jest w p o r z ą d k u , a co nie. T e n pier­ dolony d e m o n ma wszystko, a ja nic. Oczy otwierają mu się szeroko, a twarz wykrzywia się w straszliwą m a s k ę . Serce mi z a m i e r a . Nie wierzę, że M a t t to p o w i e d z i a ł . Nie tylko, że t o , ale że tak. A sądząc z wy­ r a z u jego twarzy, on też nie wierzy. - N i e . . . - zaczyna, ale m i l k n i e , o n i e m i a ł y od wstrząsu. D o t y k a r ę k ą czoła, p o c i e r a je. - M a t t . . . b a r d z o . . . - A l e co? P r z e p r a s z a m ? P r z y k r o mi? O p u s z c z a m powieki i p r z y g l ą d a m się swoim d ł o n i o m . - To nie p o w i n n o t a k być. Siada n a ł ó ż k u . - No ale jest - m ó w i g ł o s e m dziwnie z m ę c z o n y m . 194

O p a d a m na swoim krześle i spoglądam na niego ostrożnie. - I mylisz się co do L u c a - ciągnę. W i e m , że m o ż e to nie jest właściwy m o m e n t , ale i t a k m u s z ę to p o w i e d z i e ć . - On jest t e r a z ś m i e r t e l n i k i e m . T a k s a m o j a k ja. Wzdycha ciężko, ale wciąż nie odrywa wzroku od podłogi. - On nigdy nie b ę d z i e t a k i jak ty. - Mylisz się. L u c m n i e kocha. Jest człowiekiem. Nigdy by m n i e nie skrzywdził. - M o ż e - ustępuje. K ą c i k jego ust u n o s i się w b a r d z o o s t r o ż n y m u ś m i e c h u . - Ale też nie m o ż e cię c h r o n i ć . - N o . . . p e w n i e m a s z rację. A l e wyluzujesz? O d p u ś c i s z mu t r o c h ę ? Z n o w u wzdycha ciężko i p a t r z y mi w oczy. - S k o r o na to zasługuje. M a m tylko nadzieję, że nie b ę d ę żałował. W z n o s z ę oczy do sufitu. - Jeśli to c a ł e s t r ó ż o w a n i e ma jakieś plusy, to ten, że będziesz musiał o g a r n ą ć , k t o jest twoim prawdziwym w r o ­ giem. I to nie jest Luc. - Twoim z d a n i e m . Z a p o m i n a s z , że ja j e s t e m zawodow­ c e m . Myślę, że t r o c h ę lepiej się z n a m na ludzkich charak­ t e r a c h niż ty. Z n o w u p r z e w r a c a m o c z y m a , ale m i m o w o l n i e się uśmiecham. - W o l n o mi z m i e n i a ć twój przydział? C o ś błyska w jego oczach i przez s e k u n d ę wygląda, jak­ by m i a ł p o w i e d z i e ć „ t a k " . Wstaje z ł ó ż k a . -N i e . - Bo myślę, że Taylor potrzebuje cię bardziej niż ja. M a t t o d w r a c a się d o o k n a . - C h c ę , żebyś coś dla m n i e zrobiła. - Z n o w u staje p r z o ­ d e m do m n i e , a w wyrazie jego twarzy widzę j a k ą ś d e s p e ­ rację i dzikość. - Tak? - pytam ostrożnie. P o d n o s i nagle w z r o k i znika, bo już po sekundzie drzwi otwierają się i do ś r o d k a wsuwa się Taylor, z a p a k o w a n a 195

w szlafrok, z w ł o s a m i zawiniętymi w r ę c z n i k . Ciągle wy­ gląda jak śmierć na chorągwi: z m ę c z o n a i za chuda, z wiel­ kimi fioletowymi k r ę g a m i p o d o t ę p i a ł y m i szarymi o c z y m a i skórą w barwie popiołu. - D a s z r a d ę ? - p y t a m , wstając. - M o ż e - głos ma cierpki. N i e p a t r z y na m n i e . P o d c h o d z ę j ą uściskać, chociaż nie m o ż n a powiedzieć, że zawsze t a k robimy. - On cię już nigdy nie skrzywdzi. N i e pozwolę m u . O d s u w a się i p a t r z y na m n i e c h m u r n i e , p o t e m zbiera swoje u b r a n i a z p o d ł o g i . - Jasne, n i e c h b ę d z i e . - C h c e s z iść do d o m u ? M o ż e s z tu jeszcze zostać. - Nic mi nie jest. - Wciąga k o s z u l k ę przez głowę. N i e j e s t e m p e w n a , c o p o w i e d z i e ć . W i d z ę , ż e t o nie­ prawda, bo najwyraźniej jest jej „coś", ale nie wiem, j a k t e m u zaradzić. - Na p e w n o ? O b r a c a się gwałtownie. - Z e j d ź mi z oczu - syczy. Twarz ma w y k r z y w i o n ą nie­ nawiścią. Stoję i w p a t r u j ę się w n i ą o s z o ł o m i o n a . - R z y g a ć mi się c h c e od tego twojego zgrywania świę­ toszki. T a k a jesteś d o s k o n a ł a , że nie wiem. - Tay, ja tylko c h c ę p o m ó c . - No to p o m ó ż mi i zostaw m n i e do diabła w spokoju. - W k ł a d a s p ó d n i c z k ę , n i e m a l się przewracając. Wyrywa mi się, kiedy c h c ę ją p o d e p r z e ć . - S p a d a m stąd. - Tay... O d w r a c a się i p a t r z y na m n i e m o r d e r c z y m w z r o k i e m , p o czym wychodzi. - Z e j d ź mi z o c z u ! A ja nagle w p a d a m we wściekłość. - N i e m a s z pojęcia, ile z L u k i e m ryzykowaliśmy, żeby cię s t a m t ą d z a b r a ć . - Nie p r o s i ł a m o t o . N i e c h c i a ł a m ! 196

- Nie m a s z pojęcia, k i m on jest, Tay. Oczy jej ciemnieją, t w a r z ma spiętą. - M a m pojęcie. Z o s t a w n a s w spokoju. - N i e . Nie zostawię. Chwiejnym k r o k i e m spieszy do schodów. - O d p i e r d o l się! - krzyczy, nie odwracając się. - Świetnie! Wiesz co? Idź do diabła! - wrzeszczę za nią. Po moich słowach z a p a d a k a m i e n n a cisza, gdy Taylor trzaska d r z w i a m i wejściowymi. U d o ł u s c h o d ó w pojawia się m a m a , p a t r z y n a m n i e pytająco z a t r o s k a n y m i oczyma. P o t r z ą s a m głową i w r a c a m do siebie, po czym p a d a m na ł ó ż k o i wbijam w z r o k w sufit. Ł z y spływają mi po s k r o ­ niach, gdy u ś w i a d a m i a m sobie, j a k ą j e s t e m idiotką. Taylor nie myśli j a s n o . Potrzebuje mojej pomocy. B o ż e , j a k ż e b y m c h c i a ł a , żeby G a b e t u był. O n wie­ działby, co r o b i ć . I k i e d y t a k myślę, czuję z a p a c h let­ n i e g o ś n i e g u i m a m w r a ż e n i e , ż e p i ó r k o m u s n ę ł o mój p o l i c z e k . N a s t ę p u j e m o m e n t w s t r z ą s u i m o j e s e r c e wy­ daje się nie n a d ą ż a ć , ale n a g l e p r z y s p i e s z a , k i e d y z n o ­ wu z a c z y n a m o d d y c h a ć . S i a d a m p o w o l i i r o z g l ą d a m się dokoła. - G a b e - szepczę w p u s t y m pokoju, oczy m a m szeroko o t w a r t e , serce m i ł o m o c z e . A l e t o w r a ż e n i e z n i k a r ó w n i e szybko, j a k się pojawiło, i t e r a z czuję się jeszcze bardziej s a m o t n a niż p r z e d t e m . L e ż ę t a k chyba c a ł ą wieczność, p r a g n ą c G a b e ' a i usi­ łując podjąć decyzję, co robić. Wreszcie z o p o r e m wstaję z łóżka, w k ł a d a m swoje s t a r e dżinsy i tiszert. - M a m o , idę do Taylor! - krzyczę, wychodząc, ale nie czekam na odpowiedź. B i e g n ę d o d o m u przyjaciółki, ale kiedy t a m d o c i e r a m i p u k a m do drzwi, o t w i e r a mi Trevor. - Cześć, Trev. M o g ę r o z m a w i a ć z Tay? - N i e m a jej. Ż o ł ą d e k mi się ściska. - N i e wróciła do d o m u ? 197

- Była tu p r z e z jakieś p i ę ć m i n u t . Poszła do swojego pokoju. A l e p o t e m pojawił się ten koleś z k a r a w a n e m . Wy­ leciała do niego i odjechali. Wyciągam telefon i w y b i e r a m jej n u m e r , ale włącza się s k r z y n k a głosowa. - Cholera. -C o ? - Ten koleś to wielkie kłopoty, Trev. - Czuję, jak żółć p o d j e ż d ż a mi do g a r d ł a , kiedy myślę, co on jej zrobił. - Ja go nigdy nawet nie w i d z i a ł e m . Podjeżdża, a Taylor do niego wybiega. Wycofuję się na s c h o d k i . - Z n a j d ę ją. Z a d z w o ń , gdyby w r ó c i ł a do d o m u ! - krzy­ czę przez r a m i ę . O d w r a c a m się i r u s z a m biegiem do siebie. P o d d o m e m wskakuję d o s a m o c h o d u i j a d ę d o L u c a .

MATT Jeszcze wczoraj w zasadzie nie myślałem o tym, o czym F r a n n i e w s p o m n i a ł a j u ż kilka tygodni t e m u . A l e p o tym, co się stało z Lili, c a ł y m i d n i a m i nie daje mi to spokoju: j e d y n e wyjście to wpływ F r a n n i e . Gdyby z niego skorzy­ stała, m o ż e m i a ł b y m Lili - m i a ł b y m wszystko. Z m i e n i ł a d e m o n a . D l a c z e g o m n i e b y nie m o g ł a ? J u ż czuję, j a k się z m i e n i a m . K i e d y j e s t e m z Lili, czuję rzeczy, o których nawet nie w i e d z i a ł e m , że są możliwe. Patrzę na Frannie prowadzącą samochód. Pogrążona w rozmyślaniach, m a r s z c z y brwi. C h r z ą k a m , z a g ł ę b i a m się w fotelu i z a c z y n a m r e a l i z o ­ wać scenariusz, k t ó r y wcześniej przećwiczyłem. - P a m i ę t a s z , j a k mi m ó w i ł a ś , że chcesz m n i e p r z e m i e ­ nić w ś m i e r t e l n i k a ? Z e r k a n a m n i e , jej c h m u r n a m i n a znika, t e r a z pojawia się o s t r o ż n o ś ć . -T a k . . . 198

- C h c ę , żebyś to zrobiła. O t w i e r a szeroko oczy, ale nagle t w a r z jej się r o z p a d a , bo zbiera jej się na p ł a c z . - O c h , M a t t . . . Wiesz, że chcę, ale chyba nie u m i e m . - Dlaczego? - słyszę w swoim głosie ostrość, m a m na­ dzieję, że n i e u c h w y t n ą dla niej. - Mój wpływ to jakiś szajs. Myślałam, że jest inaczej, ale... - p o t r z ą s a głową, wygląda na u d r ę c z o n ą . - T o . . . ja tego nie u m i e m zrobić. Z czystej rozpaczy nie u m i e m odpuścić, chociaż wiem, że p o w i n i e n e m . - M ó w i ł a ś , że chcesz mi p o m ó c . . . że chcesz naprawić to, co zrobiłaś. T e r a z właśnie masz s z a n s ę - czuję, że moja twarz wykrzywia się w grymasie, gdy robi mi się n i e d o b r z e z obrzydzenia. N i e m o g ę t e r a z spojrzeć na swoją siostrę. Nie z a m i e r z a ł e m tego powiedzieć, nie z a m i e r z a ł e m g r a ć tą k a r t ą . Nawet nie wiem, skąd się to wzięło. P a t r z ę na nią, o n a zerka na m n i e b o k i e m , a łzy spływają jej po policzku. Ściera je wierzchem d ł o n i . - Co b y m m u s i a ł a zrobić? - Pewnie musisz tego chcieć po prostu. Lepiej o d e m n i e wiesz, j a k to działa. Z jej g a r d ł a wyrywa się u d r ę c z o n y szloch. - A l e ja zawsze tego c h c i a ł a m . Jeszcze z a n i m . . . - ma­ cha na m n i e ręką. - Z a w s z e chciałam, żebyś wrócił. - M o ż e dlatego w y l ą d o w a ł e m w roli twojego stróża, ale myślę, że musisz chcieć czegoś więcej niż a b y m w r ó ­ cił. Że musisz chcieć, abym był śmiertelny, abym był czło­ wiekiem. Spogląda n a m n i e n i e p e w n i e . -A l e . . . - Pomyśl o t y m - mówię. Z r o b i to. W i e m , że zrobi. Czuję jej wyrzuty sumienia, ciężkie i gęste, d ł a w i ą c e jej d u s z ę j a k koc. I c h o c i a ż mi niedobrze, pulsujący ból nie p o c h o d z i tylko z obrzydzenia. Ponieważ p r a g n ę Lili, a tylko w t e n s p o s ó b m o g ę ją m i e ć . 199

F r a n n i e też tego chce. To o n a pierwsza o t y m w s p o m n i a ł a . W ę z e ł w m o i m w n ę t r z u t r o c h ę się rozluźnia, kiedy uświa­ d a m i a m sobie, że nie z r o b i ł e m nic złego, t a k n a p r a w d ę . Tylko ją zachęciłem, żeby zrobiła to, co i tak chciała zrobić. Wjeżdżamy n a p a r k i n g p o d d o m e m L u c a . F r a n n i e wy­ łącza silnik i siedzi d ł u g ą chwilę, n i m o d w r a c a się, by na m n i e spojrzeć. - Spróbuję - mówi. O t w i e r a m drzwi, żeby nie z d ą ż y ł a zobaczyć r a d o s n e g o u n i e s i e n i a n a mojej twarzy. N a p e w n o p r o m i e n i e j ę . F r a n n i e wysiada z s a m o c h o d u , a ja czuję, że dygoczę. N i e m o g ę się p o w s t r z y m a ć . T a k b a r d z o t e g o p r a g n ę . Wy­ r a ź n i e w i d z ę w głowie t e n o b r a z : Lili w m o i c h r a m i o n a c h , taka miękka i ciepła... dotyka mnie, całuje... P r z e c h o d z i m n i e dreszcz. Moglibyśmy wyjechać z H a d e n . U d a ć się w j a k i e ś miejsce, gdzie n i k t n a s n i e z n a . Być r a z e m , n a p r a w d ę r a z e m . Wszystko w e m n i e w y b u c h a w deszcz iskier. M o ż e p o w i n i e n e m rzeczywiście o d p u ś c i ć d e m o n o w i . Skoro F r a n n i e t a k u w a ż a . . . I d ę za n i ą po schodach. P o t e m o n a o b r a c a klucz w z a m ­ ku L u c a . M o j e serce szybuje ku górze, kiedy p r z e c h o d z ę przez p r ó g i w i d z ę Lili, j a k siedzi przy stole w swoim sza­ r y m d r e s i e . W ł o s y m a o d g a r n i ę t e z twarzy, z w i ą z a n e w k o ń s k i o g o n i wygląda... p i ę k n i e . Jakby lśniła. Wydaje się o s z a ł a m i a j ą c o żywa. A l e w t e d y s p o g l ą d a m n a L u c a , k t ó r y siedzi naprzeciw­ ko niej, p o m i ę d z y n i m i stoją p u s t e talerze. Wydają się t a k p o c h ł o n i ę c i j a k ą ś r o z m o w ą , że w j e d n e j chwili p r z e c h o d z i mi wszelka p o b ł a ż l i w o ś ć w s t o s u n k u do niego. P o d c h o d z ę i staję o b o k Lili. - O czym rozmawiacie? L u c o d p o w i a d a d o p i e r o po chwili. Przenosi w z r o k z Lili na F r a n n i e i z p o w r o t e m , m r u ż y oczy n i e m a l n i e d o s t r z e ­ galnie. - O niczym. Wstaje z k r z e s ł a i obejmuje F r a n n i e . 200

- Robiliśmy z Lili omlety. Chcesz? C h w y t a m o p a r c i e k r z e s ł a L i l i t a k m o c n o , ż e a ż się dziwię, gdy d r e w n o się nie rozpryskuje. Z a g r y z a m wargi i p r z e ł y k a m wściekłość, k t ó r a straszliwie chce wytrysnąć z m o i c h ust. J a k ż e ż F r a n n i e m o ż e być t a k ślepa? J a k i m c u d e m nie widzi, ż e o n p o d r y w a L i l i ? D ł a w i ę się. Czy anioły m o g ą się dławić? M u s z ę stąd wyjść. Lili wstaje. Jej oczy zerkają na m n i e i uciekają. - M u s z ę się przygotować do p r a c y - mówi. - Do zo­ baczenia. O p ł u k u j e talerz w zlewie, a ja idę z n i ą do drzwi, stara­ jąc się t r z y m a ć r ę c e p r z y sobie. - Ja t e ż w y c h o d z ę - m ó w i ę , m a c h a j ą c p r z e z r a m i ę . - Wrócę. L u c mierzy m n i e w z r o k i e m , ale nic n i e mówi. K i e d y w y c h o d z i m y z Lili na k o r y t a r z , nie udaję j u ż . Ujmuję jej d ł o ń i idziemy t a k r a z e m do jej drzwi. - N a p r a w d ę musisz p r a c o w a ć ? - D o p i e r o za kilka godzin - spuszcza w z r o k i r u m i e n i się. - A l e m i a ł a m nadzieję, że jeśli wyjdę, to ty też. Wszystkie moje zmysły p ł o n ą . - No to wyszedłem. Zaprosisz mnie do środka? P r z e k r ę c a klucz w z a m k u i otwiera drzwi. Wchodzimy, a ja już t r z y m a m w d ł o n i a c h jej twarz, d o t y k a m w a r g a m i jej ust. O d s u w a m się i z a g l ą d a m w jej oszałamiające zielone oczy. - P r z e p r a s z a m . M u s i a ł e m to zrobić. U ś m i e c h a się do m n i e i zamyka drzwi. P o t e m bierze m n i e za r ę k ę i p r o w a d z i do kanapy. S z u k a m miejsca, żeby usiąść, ale wszędzie jest p e ł n o jej u b r a ń . Sadza m n i e na nich i s a m a siada o b o k m n i e , tuli się do m n i e i całuje. C z u j ę się, j a k b y p o c h w y c i ł m n i e p r z y b ó j . C o ś m n i e wciąga c o r a z głębiej i g ł ę b i e j . A l e c h c ę t e g o . C h c ę , żeby m n i e t a siła z a b r a ł a n a s a m o d n o i nigdy n i e w y p u ś c i ł a . 201

Jej r ę c e wędrują, przyciągam ją bliżej, czując, j a k coś się p o r u s z a w m o i m w n ę t r z u . C o ś p i e r w o t n e g o , ale nieza­ przeczalnego. Żądza. N i e . M i ł o ś ć . K o c h a m ją. Czy to coś złego p r a g n ą ć bli­ skości u k o c h a n e j osoby? T o n ę w niej, kiedy moje d ł o n i e przemykają na jej plecy, talię i sięgają p o d koszulkę. O d s u w a się. - Przestań! Z a b i e r a m r ę c e i p o d n o s z ę w górę, n i e n a w i d z ę się, że się t a k r o z p ę d z i ł e m . C o m i jest? - P r z e p r a s z a m . S t r a c i ł e m k o n t r o l ę . To się już nie wy­ darzy. Chowa twarz w dłoniach. - N i e o to chodzi. C h c ę być z t o b ą , ale.. Przytulam ją ponownie, napięcie w mojej piersi traci na sile. - A więc o co? Podnosi głowę i patrzy na m n i e , n i e p e w n a i p r z e r a ż o n a . N a g l e robi mi się z i m n o w ś r o d k u , j e s t e m przekonany, że z m i e n i ł a c o d o m n i e zamiary. Spuszcza powieki. - Jeśli ci p o w i e m , odejdziesz. - A jeśli o b i e c a m , że nie...? - To nie ma znaczenia. - Daj mi szansę. P o d n o s i na m n i e wzrok i przygląda mi się przez d ł u ż s z ą chwilę, aż wreszcie wstaje z k a n a p y i p o d c h o d z i do o k n a . T a m stoi, wyglądając na p a r k i n g . W k o ń c u się o d z y w a , głosem ciężkim od ciężaru całego świata. - Nie j e s t e m a n i o ł e m , M a t t . Podskakuję. Skąd o n a wie? O d L u c a ? O d w r a c a się do m n i e , a b l a d e światło odbija się od jej wilgotnych policzków. - M i e w a ł a m c h ł o p c ó w . . . wielu chłopców. C o ś mi się w ś r o d k u odblokowuje i wydaję długie wes­ t c h n i e n i e ulgi. N i e wie. Od tej chwili b ę d z i e b e z p i e c z n a . 202

J u ż ja o to z a d b a m . N i k t się nigdy do niej n i e zbliży na tyle, b y j ą skrzywdzić. Najpierw b ę d z i e m i a ł d o czynienia ze m n ą . Wstaję i r u s z a m powoli w s t r o n ę o k n a . - K o g o k o c h a ł a ś w przeszłości... Jej twarz się wykrzywia, oczy z a m i e n i a j ą się w k a m i e ­ nie. - N i e k o c h a ł a m ich! - wyrzuca. Czuję, j a k oczy otwierają mi się szeroko, kiedy wszyst­ ko staje się z i m n e . - Och. Ból w jej głosie n i e m a l m n i e zabija. R u s z a m do niej, żeby ją pocieszyć, ale o n a p o d n o s i r ę k ę i cofa się o k r o k . - R o b i ę , co m u s z ę , żeby p r z e t r w a ć . G ł o s jej się załamuje, dziewczyna o d w r a c a się do o k n a i b e z p o w o d z e n i a usiłuje s t ł u m i ć szloch. - T a k mi p r z y k r o , Lili - p r z y s u w a m się bliżej i k ł a d ę r ę k ę na jej r a m i e n i u . Czuję się t a k i bezradny. Wzdryga się p o d m o i m dotykiem, p o czym w k r a c z a d o k u c h n i i bierze do r ę k i n ó ż . O b r a c a rękojeść w p a l c a c h . Boję się, co m o ż e sobie zrobić, ale w k o ń c u chwyta tę r ę ­ kojeść i wbija n ó ż w blat. - Co m o g ę zrobić? - M i a ż d ż ą c e ciśnienie w mojej klat­ ce piersiowej jest n i e m a l nie do zniesienia. O d w r a c a się d o m n i e , p a t r z y t w a r d o , p o m i m o łez. - Odejdź. - N i e zostawię cię. N i e t a k - robię k r o k w jej k i e r u n k u i wyciągam rękę, ale o n a się cofa z wściekłością w oczach. - N i e chcę, żebyś m n i e żałował. Idź do diabła. A l e ja nie ustępuję. P r z y s u w a m się do niej powoli, bo m u s z ę coś zrobić. -N i e . - A co? N i e wyjdziesz, d o p ó k i nie d o s t a n i e s z tego, co chcesz? - pyta, wykrzywiając twarz we wściekłym sarka­ zmie. - Jesteś t a k i s a m j a k wszyscy. - O d w r a c a się do m n i e tyłem, jakby z a m i e r z a ł a wyciągnąć n ó ż wbity w blat. 203

W n ę t r z n o ś c i ściągają mi się w twardy kłąb. O n a musi się d o w i e d z i e ć , że j e s t e m inny, ale j a k ? S k u p i a m się na niej - na tym, co do niej czuję - p r o m i e n i u j ę tym, chcę ją zmusić, żeby pojęła. - Nie - m ó w i ę ł a g o d n i e . - N i e wyjdę, d o p ó k i nie zro­ zumiesz, że n a p r a w d ę cię k o c h a m . O d w r a c a się z szeroko o t w a r t y m i o c z y m a . - Nie m o ż e s z m n i e k o c h a ć . M n i e się nie da k o c h a ć . Wyciągam r ę c e i o s t r o ż n i e obejmuję ją w talii. - A l e ja cię k o c h a m . Spuszcza wzrok n a p o d ł o g ę . - A ja cię nienawidzę. - Jeśli tego ci t r z e b a . . . O p i e r a się o m n i e , k ł a d z i e mi d ł o n i e na piersi, a ja ją przytulam. - N i e n a w i d z ę cię - p o w t a r z a . Całuję ją w czubek głowy i c h o w a m twarz w jej włosach. - K o c h a m cię. W t u l a się we m n i e , a ja cały p ł o n ę . A kiedy m n i e cału­ je, czuję się j a k p o d p a l o n y lont. P o c h ł a n i a m n i e powolny płomień. W i e m , że m u s z ę się wycofać, z wielu powodów. W tej chwili jest b e z b r o n n a i nie m o g ę jej wykorzystać. No i p o ­ zostaje kwestia skrzydeł. Po p r z e k r o c z e n i u tej linii na pew­ no je stracę. A l e wycofanie wydaje mi się w zasadzie nie­ możliwe. P r a g n ę jej t a k b a r d z o , jakby była sercem, k t ó r e g o nie m a m . Ż y w y m k a w a ł k i e m , k t ó r e g o m i brakuje. Mobilizuję siłę, żeby się od niej o d e r w a ć . - Lili... nie m o g ę t e r a z . O d p y c h a m n i e gwałtownie. - Bo j e s t e m zbyt o d r a ż a j ą c a . - N i e . A b s o l u t n i e n i e ! Nic p o d o b n e g o . - K ł a d ę d ł o ń na jej klatce piersiowej, na sercu i czuję p o d p a l c a m i u d e r z e ­ nie. O n a jest m o i m sercem. Wysuwa się s p o m i ę d z y m n i e a blatu. - Tak, jasne. Zabieraj się stąd - d o p a d a drzwi i otwiera je. 204

Stoję i czuję wielką c z a r n ą d z i u r ę , w k t ó r ą z a p a d a j ą się moje wnętrzności. M u s z ę wyjść, z a n i m sprawy w y m k n ą się spod kontroli. A l e nie tak. -

Lili...

- Idź. P o d c h o d z ę do niej, ale przy d r z w i a c h się w a h a m . C h c ę jej p o k a z a ć , że m ó w i ę p o w a ż n i e , że nie p r a g n ę od niej po p r o s t u seksu. Staję p r z e d n i ą i całuję ją w c z o ł o . Moje usta wędrują do jej u c h a . - Z r o b i m y to należycie, Lili. P o t r z e b u j ę po p r o s t u t r o ­ chę czasu. J a k d ł u g o zajęło F r a n n i e p r z e m i e n i e n i e L u c a ? K i l k a tygodni? Miesiąc? D l a Lili m o g ę czekać t a k długo. A t y m c z a s e m m u s z ę c o ś z r o b i ć , ż e b y o d w r ó c i ć jej o z n a c z e n i e . B e z s k r z y d e ł j e s t e m dla niej bezużyteczny. Wzbiera we m n i e nadzieja, w y p e ł n i a m n i e p o brzegi. M u s z ę p o p r o s t u być silny przez j a k i ś czas. D a m radę. A l e kiedy jej oczy ł ą c z ą się z m o i m i , czuję r o z p a l o n ą do białości falę p o ż ą d a n i a t a k p o t ę ż n ą , że m o g ę myśleć tylko o jej ciele dotykającym mojego, o niczym i n n y m . R o z d z i e ­ ra m n i e ogień, w y p a l a we m n i e wszelką wątpliwość. Nigdy wcześniej nie c z u ł e m t a k i e g o p r a g n i e n i a - jest p i e r w o t n e i p o c h ł a n i a c a ł ą energię. Lili z a m y k a drzwi, sięga do mojej twarzy i przyciąga ją do swojej. Wszystko, co się w y d a r z a od tej chwili, zlewa się, z a m a ­ zuje - p o c a ł u n k i , n i e p o r a d n e zdzieranie u b r a ń . P a d a m y na p o d ł o g ę , jej ciało na m o i m . Strasznie się s t a r a m powstrzy­ m a ć , zmusić d o myślenia. A l e kiedy o n a m n i e przyciąga do siebie i szepcze mi do u c h a „ K o c h a m cię", nic już nie mogę zrobić. Wszystko, czym j e s t e m , staje się jej częścią.

R O Z D Z I A Ł 18

Gniazdo demonów

MATT Lili o d r y w a twarz od mojego r a m i e n i a . - A t e r a z n a p r a w d ę m u s z ę iść do pracy. P o z a t y m boli m n i e b i o d r o - p o r u s z a się na p o d ł o d z e , pocierając b i o d r o , i u ś m i e c h a się do m n i e słabo. - Na k a n a p i e byłoby zdecy­ dowanie wygodniej. C h w y t a m jej bluzę z p o d ł o g i , owijam ją n i ą i t r z y m a m m o c n o . N i e ma słów, k t ó r e opisałyby to, co czuję. Błogość nie oddaje nawet tego znikomej części. W y n u r z a m t w a r z z jej włosów i p a t r z ę w oczy. U ś m i e c h a się do m n i e . A więc p e w n i e d o b r z e się czuje po tym, co zrobiliśmy. I ja najwyraźniej też. Z początku, chociaż t a k b a r d z o jej pragnąłem, nie kon­ centrowałem się w pełni na Lili. Ciągle czekałem na mścicieli. Ale kiedy to trwało - i trwało, i trwało - myślę z uśmiechem - zdołałem być z n i ą naprawdę, zatracić się całkowicie. I to odczucie przerosło moje oczekiwania, moje nadzieje. Czyż­ bym miał rację? Jeśli to m i ł o ś ć . . . to m o ż e wolno mi ją mieć. Lili uwalnia się o d e m n i e i wstaje z p o d ł o g i . Ja się opie­ r a m na łokciu i p a t r z ę , j a k o n a idzie do łazienki, p o t e m p o d n o s z ę się i w c i ą g a m na siebie u b r a n i a , bo czuję się t r o c h ę n i e z r ę c z n i e . C o t e r a z p o w i n n o się wydarzyć? M a m zostać? Wyjść? Co przewiduje p r o t o k ó ł ? O p t u j ę za s i e d z e n i e m na k a n a p i e i p o d z i w i a n i e m jej z daleka, gdy przygotowuje się do pracy. Kiedy podchodzi do 206

drzwi, u b r a n a w b e z r ę k a w n i k i w y t a r t e dżinsy, wstaję i ru­ szam za nią. Obejmuję ją w pasie, o d g a r n i a m włosy z twarzy i całuję. O n a kładzie mi dłonie na twarzy, po czym przechyla głowę i przyciąga m n i e do głębszego p o c a ł u n k u . Przeszywa m n i e p r ą d i stwierdzam, że trochę się świecę. Powściągam swoją m o c , bo czuję, że Lili podskakuje od wstrząsu. A l e z a r a z przyciąga m n i e z p o w r o t e m z u ś m i e c h e m . - O r a n y - mówi. - N o o . . . rany - też się u ś m i e c h a m i b a r d z o się s t a r a m nie świecić. Jej u ś m i e c h staje się nieśmiały, spuszcza wzrok. - Jeśli chcesz tu zostać, to p r o s z ę b a r d z o . W r ó c ę k o ł o ósmej - zerka na m n i e i w t e d y d o s t r z e g a m w jej oczach na­ dzieję. Wsuwa d ł o ń do kieszeni i podaje mi klucz. - M a m zapasowy. - Nie sądzisz, że t r o c h ę p o c h o p n i e mi ufasz? P o d n o s i brew. - A nie p o w i n n a m ? Klucz z n i k a w mojej garści. - S k ą d ż e . M a m tylko nadzieję, że nie rozdajesz kluczy wszystkim facetom, z k t ó r y m i się spotykasz. Jeszcze nie z d ą ż y ł e m w y p o w i e d z i e ć ostatniej sylaby, a już żałuję, że nie m o g ę cofnąć tych słów. Lili łapie m n i e za rękę, jej twarz ciemnieje. - Oddawaj. C h o w a m r ę k ę z a p l e c a m i , a kiedy o n a nie ustępuje, c h w y t a m ją w pasie i przyciągam m o c n o do siebie. - N i e c h c i a ł e m nic t a k i e g o p o w i e d z i e ć , nie to m i a ł e m na myśli. M a r t w i ę się po p r o s t u o ciebie. O d p y c h a m n i e , p a t r z y n a m n i e nieufnie. - I b ę d ę tu, jak wrócisz do d o m u - dodaję. Przyciągam ją i szepczę do u c h a - K o c h a m cię. Oczy jej się przejaśniają, ale nie całuje m n i e na p o ż e ­ g n a n i e . P a t r z ę , j a k idzie k o r y t a r z e m , i m a m nadzieję, że nie spieprzyłem wszystkiego d o k u m e n t n i e , p o czym p r z e ­ mieszczam się do m i e s z k a n i a L u c a . 207

F r a n n i e p a t r z y gniewnie z n a d głębin k u b k a z a p o m n i a ­ nej kawy i skubie widelcem z i m n y omlet. Na drugiej d ł o n i opiera się czołem, p a l c e ma w p l ą t a n e we włosy, a łokieć t r z y m a na blacie. L u c kołysze k a w ą w swoim k u b k u i wpa­ truje się w n i ą zza stołu. K ł o p o t y w raju? Czy to źle, że m n i e to cieszy? To już był najlepszy dzień mojego istnienia. Czyżby m ó g ł być jeszcze lepszy? P o d c i ą g a m się i s i a d a m na blacie, m i m o w o l n i e uśmie­ c h a m się szeroko. - Co jest g r a n e ? F r a n n i e o d r y w a czoło o d d ł o n i . - Z a m k n i j się. P r ó b u j ę się skupić. S p o g l ą d a m pytająco n a L u c a . - Próbuje użyć wpływu na Taylor - wyjaśnia mi d e m o n . - W celu? - Ż e b y się t r z y m a ł a z d a l e k a od M a r c h o c j a s z a . F r a n n i e wstaje i p o d c h o d z i d o ł ó ż k a , gdzie p a d a n a plecy, zasłaniając oczy p r z e d r a m i e n i e m . S p o g l ą d a m n a nią. - W i ę c będziesz t a k leżeć cały dzień i mówić Taylor, że M a r c h o c j a s z to szuja i że o n a go nie chce? - M u s z ę spróbować. To moja wina, że o n a z n i m jest. N i e m o g ę t a k siedzieć, kiedy on o z n a c z a jej duszę. S p o g l ą d a m gniewnie na L u c a , a t e n się krzywi. - Z a d z w o ń do mnie, zadzwoń do mnie, zadzwoń... - szepcze moja siostra. P o d c h o d z ę i t r ą c a m ją k o l a n e m . - Jeśli będziesz m n i e potrzebować, czekam na zewnątrz. - D o b r a - r z u c a spod r a m i e n i a . P r z e m i e s z c z a m się, ale nie na korytarz, tylko do miesz­ kania Lili. P r z e c h o d z i m n i e dreszczyk. D a ł a mi klucz. J e s t e m tu m i l e widziany... N i e m u s z ę już czaić się na ko­ rytarzu. U ś m i e c h n i e z n i k a z mojej twarzy, kiedy się snuję po m i e s z k a n i u . W ł a z i e n c e znajduję b u t e l k ę jej p e r f u m na 208

u m y w a l c e . P o d n o s z ę j ą d o n o s a , ale s p o t y k a m n i e roz­ czarowanie. To nie to s a m o , m u s z ą się z e t k n ą ć z jej skórą. P e w n i e to s a m o da się p o w i e d z i e ć o m n i e . Nie j e s t e m tym samym a n i o ł e m , k t ó r y m byłem r a n o . O d m i e n i ł o m n i e o b c o w a n i e z Lili. W p a t r u j ę się w swoje odbicie w lustrze n a d u m y w a l k ą i j e d n o staje się r a ż ą c o oczywiste, nawet w słabym świetle m i g o c z ą c y c h j a r z e n i ó w e k . N i e m o g ę się s k o n c e n t r o w a ć n a F r a n n i e , skoro nie o b c h o d z i m n i e n i c p o z a L i l i . M u s z ę z n a l e ź ć s p o s ó b , żeby o d w r ó c i ć jej o z n a c z e n i e . T o m o j a nowa misja. M u s z ę p o r o z m a w i a ć z G a b r i e l e m .

FRANNIE - W shelbym t r z e b a z m i e n i ć klocki h a m u l c o w e - od­ zywa się L u c . W i e m , co usiłuje zrobić, i k o c h a m go za to, ale chociaż p o w l e k a n i e się s m a r e m p o d shelbym z L u k i e m zapewni­ łoby mi m i ł ą rozrywkę, nie p o m o ż e Taylor. - M u s z ę iść do pracy - mówię, wstając z łóżka. L u c kiwa się na tylnych n o g a c h krzesła. - Z a d z w o ń , że jesteś c h o r a . - Nie, m u s z ę iść. W s o b o t n i e p o p o ł u d n i a R i c c o ma je­ d e n k i n d e r b a l z a d r u g i m . Z w o l n i m n i e , jeśli nie przyjdę. - J a d ę z t o b ą - mówi, opuszczając k r z e s ł o na z i e m i ę i wstając. - N i e musisz, L u c . P r z e s t a ń m n i e t r a k t o w a ć j a k dziec­ ko. P a t r z y n a m n i e nieufnie. - Na p e w n o n i c ci nie będzie? - Na p e w n o . N a p r a w d ę . Nie wygląda n a p r z e k o n a n e g o . - Z a d z w o ń do m n i e , j a k dojedziesz. - J a s n e . - R u s z a m do drzwi, a L u c za m n ą . Wygląda na korytarz. 209

- S k u p się, M a t t ! - woła w p u s t y m k o r y t a r z u . W s i a d a m do s a m o c h o d u , wyciągam telefon i dzwonię. Odbiera Delanie. - Cześć. M o ż e s z p o w i e d z i e ć Riccowi, że m a m g r y p ę ? - p y t a m swoim najlepszym o c h r y p ł y m g ł o s e m . - U c h ! N i e rzygasz, co? - p y t a z o b r z y d z e n i e m . - Bez p r z e r w y - kaszlę dla lepszego efektu. - Ohyda! - B a r d z o . W i ę c powiesz m u ? - J a s n e - o d p o w i a d a i rozłącza się szybko, jakby m o g ł a się o d e m n i e zarazić p r z e z telefon. Chwilę siedzę n i e r u c h o m o i uspokajam o d d e c h , cze­ kając, aż M a t t się pojawi i spyta, co robię. A s k o r o się nie pojawia, głośno wypuszczam p o w i e t r z e i wyjeżdżam z par­ kingu. Mijam R h e n o r i a n a parkującego w tylnym r z ę d z i e . O d p r o w a d z a m n i e wzrokiem, ale nie rusza, więc wiem, że j e s t e m wolna. W z d y c h a m t r o c h ę r o z t r z ę s i o n a i kieruję się na południe, do miasta. K i e d y d o c i e r a m w okolicę M a r c a , z a c z y n a m myśleć i przez chwilę r o z w a ż a m , czy by j e d n a k nie wezwać M a t t a . A l e wiem, ż e o n p r ó b o w a ł b y m n i e p o w s t r z y m a ć , t a k jak L u c , więc o d p u s z c z a m . Przejeżdżam ulicą obok d o m u Marca. Wnętrzności mi się zaciskają, t w a r z m n i e szczypie, gdy umysł p o d s u ­ wa mi w s p o m n i e n i e Taylor na k u c h e n n y m stole. Serce mi ł o m o c z e w k l a t c e piersiowej, kiedy o b j e ż d ż a m k w a r t a ł , w y p a t r u j ą c miejsca p a r k i n g o w e g o j a k najbliżej wejścia. P r z y d r u g i m o k r ą ż e n i u z a u w a ż a m , ż e k t o ś w ł a ś n i e odjeż­ d ż a w p o ł o w i e ulicy, n a p r z e c i w k o m i e s z k a n i a M a r c a . Par­ kuję t a m i siedzę d ł u g o , szepcząc swoją m a n t r ę : „Taylor, nie chcesz M a r c a . O n jest dla ciebie niedobry. N i e chcesz Marca". Nie m a m j a k się dowiedzieć, czy Taylor w ogóle t a m jest, więc c z e k a m i obserwuję, czy wejdzie lub wyjdzie. A l e m o i m o c z o m ukazuje się poobijany p o m a r a ń c z o w y t r u c k , k t ó r y parkuje kawałek p r z e d e m n ą . 210

Lili? O B o ż e ! O n a też szuka Taylor. Wyskakuję z s a m o c h o d u , by ją z a t r z y m a ć , z a n i m wej­ dzie do jaskini lwa, ale kiedy s k r ę c a w s t r o n ę m i e s z k a n i a M a r c a , widzę, że się u ś m i e c h a . Uśmiecha? Słyszę, j a k z m o i c h ust d o b y w a się jęk, gdy k a w a ł k i u k ł a d a n k i wskakują n a miejsce. N i e przyjechała t u szu­ k a ć Taylor. Przyjechała s p o t k a ć się z C h a x e m . W ciągu tej chwili, kiedy sobie to u ś w i a d a m i a m , Lili z n i k a w b u d y n k u . Aż się prosi ruszyć za nią. A l e powstrzymuję się. M u s z ę się t e r a z skupić na Taylor. W r a c a m do swojego s a m o c h o d u i c z e k a m , aż pojawi się moja przyjaciółka. Po godzinie boli m n i e wszystko od n a p i n a n i a k a ż d e g o m i ę ś n i a i j e s t e m p e w n a , że u m r ę . Set­ ki razy d z w o n i ł a m na k o m ó r k ę Taylor, ale jak zwykle nie odebrała. W k o ń c u s t w i e r d z a m , że dłużej tego nie zniosę. Wysia­ d a m z m u s t a n g a i p r z e c i n a m ulicę, ale z a n i m d o c i e r a m do b u d y n k u , wychodzi z niego Lili. Wstrzymuję o d d e c h , bo widzę, że o d p r o w a d z a j ą M a r c . I o b m a c u j e ją w najlepsze. C h o w a m się za z a p a r k o w a n y m a u t e m i p a t r z ę , j a k i d ą d o t r u c k a L i l i , dwa s a m o c h o d y o d e m n i e . W y g l ą d a m n a d b ł o t n i k i e m . Lili m ó w i coś, czego nie słyszę. - Byłbym z a z d r o s n y - o d p o w i a d a M a r c , przyciskając ją sobą do t r u c k a - gdybym już się t o b ą nie podzielił z p o ł o w ą ludzkości. - M i a ż d ż y ją w p o c a ł u n k u t a k g w a ł t o w n y m , że o d s a m e g o p a t r z e n i a b o l ą m n i e wargi. O n a go o d s u w a i p a t r z y na niego. - M a s z swoją zabawkę - mówi. - To ja p o w i n n a m być z a z d r o s n a . A gdybyś się w niej z a k o c h a ł ? - O n a nic nie znaczy - rzuca, a Lili wsiada do swoje­ go wozu. - Trzymaj ją, aż b ę d ę jej p o t r z e b o w a ć - dodaje p r z e z o t w a r t e o k n o . - Najważniejsza b ę d z i e s y n c h r o n i z a c j a . 211

- O n w s a d z a głowę d o ś r o d k a , b y z n o w u j ą p o c a ł o w a ć , ale o n a go odpycha i odjeżdża. M a r c stoi i patrzy, jak t r u c k telepie się ulicą i z n i k a za rogiem. C z e k a m z a s a m o c h o d e m , słyszę, j a k k r e w t ę t n i m i w uszach, próbuję o g a r n ą ć z n a c z e n i e tej sceny. Lili jest z M a r k i e m ? J a k to?! Kiedy j e d n a k o d w r a c a się i r u s z a do swojego b u d y n k u , w y c h o d z ę zza s a m o c h o d u . L e d w i e m o g ę o d d y c h a ć i nie j e s t e m p e w n a , co chcę zrobić, ale m u s z ę się dowiedzieć, czy Taylor tu jest. - Marc! O d w r a c a się i na chwilę rozdziawia u s t a . Szybko się o g a r n i a , a jego obsydianowe oczy błyskają, gdy na u s t a c h powoli pojawia się wzgardliwy uśmieszek. - No n o , co my tu m a m y ? P i o r u n u j ę go w z r o k i e m . - G d z i e jest Taylor? - G d z i e twój c h ł o p t a ś ? - pyta, zerkając na c h o d n i k za mną. - Jest t a m ? - warczę, zerkając na b u d y n e k . On u n o s i brew i zapraszająco wyciąga r a m i ę . - M o ż e wejdziesz i sprawdzisz? S t a w i a m k r o k w jego s t r o n ę , b o l e ś n i e wbijając sobie paznokcie w dłoń. - Jest t a m czy nie? Na jego twarzy pojawia się w y r a z p o ż ą d a n i a , od k t ó r e ­ go ciarki przebiegają mi po plecach. - Nie wiem. Kiedy ostatni r a z ją widziałem, była z C h a xem, a właśnie skończył z n i ą A n d r u s . B e z n a m y s ł u d o s k a k u j ę d o niego, r z u c a m n a z i e m i ę i z a k ł a d a m mu nelsona. U ś m i e c h a się do m n i e szeroko i nawet nie próbuje się opierać. - I m p o n u j ą c e . Co t e r a z czujesz, F r a n n i e ? G n i e w ? N i e ­ nawiść? 212

Pojmuję, do czego on dąży i udaje mu się. N i e m o g ę k o n t r o l o w a ć gniewu, k t ó r y z a m i e n i a moje trzewia w su­ rową, k r w a w i ą c ą m a s ę . C h c ę , żeby u m a r ł . O d d y c h a m g ł ę b o k o i z m u s z a m się, ż e b y g o p u ś c i ć . Wstaję powoli z c h o d n i k a . Jeśli b ę d ę tracić k o n t r o l ę , na p e w n o nie p o m o g ę Taylor. M a r c wstaje j e d n y m sprawnym r u c h e m . - Proszę, wejdź - wskazuje drzwi g e s t e m i lekkim u k ł o ­ n e m . - M a m zestaw unikatowych noży k u c h e n n y c h . - K ł a ­ dzie r ę k ę na sercu i p r z e b i e r a p a l c a m i . Z sarkastycznym u ś m i e c h e m dodaje: - J e d e n z tych p i e s e c z k ó w z n a c z n i e p o p r a w i ci s a m o p o c z u c i e . - O n a t a m jest? - p y t a m przez zaciśnięte zęby. - M o ż e s z się d o w i e d z i e ć tylko w j e d e n sposób. - O d ­ w r a c a się i w c h o d z i do ś r o d k a , a ja zostaję na c h o d n i k u i p a t r z ę w ślad za n i m . N i e m a m w y b o r u . O d d y c h a m g ł ę b o k o , żeby uciszyć p a n i k ę , k t ó r ą czuję w k l a t c e piersiowej, po czym p o k o ­ nuję p r ó g i idę k r ó t k i m , c i e m n y m k o r y t a r z e m . W c h o d z ę do ciemniejszego pokoju w głębi i z a n i m m a m szansę doj­ rzeć cokolwiek w m r o k u , w moje r a m i ę wbijają się p a l c e i k t o ś wciąga m n i e głębiej. M r u g a m p o w i e k a m i , próbuję się uwolnić i s t a r a m się zobaczyć, k t o m n i e t r z y m a . Kiedy wreszcie z a c z y n a m w ciemnościach o d r ó ż n i a ć kształty, do­ s t r z e g a m p ł o n ą c e c z e r w o n e oczy M a r c a i C h a x a p o moich bokach. A n d r u s siedzi na swoistym t r o n i e wzniesionym na p o d e ś c i e , który służył zespołowi za s c e n ę . W y k r ę c a m się m o c n o i wbijam k o l a n o w k r o c z e C h a xa. P u s z c z a m n i e , zaskoczony, p o czym p o d n o s i n a m n i e spojrzenie szeroko o t w a r t y c h oczu i u ś m i e c h a się lekko. - O do diabła ciężkiego! A co to ma być?! M a r c u ś m i e c h a się wzgardliwie. - Wybacz, bracie. P o w i n i e n e m cię ostrzec. C h a x się prostuje i prezentuje mi szeroki u ś m i e c h . Pod­ chodzi bliżej, ale nie chwyta m n i e już za r a m i ę , tylko pusz­ cza do m n i e oko, po czym wykonuje z a m a c h w k i e r u n k u 213

M a r c a . Wali go pięścią w szczękę, aż siła ciosu o d r z u c a go o k r o k . C h w y t M a r c a słabnie, a ja wykonuję z a m a c h n o g ą i k o p i ę tak, że zbijam go z nóg. P a d a na ziemię, przekli­ nając. C h i c h o t dobiegający z p o d i u m p r z y c i ą g a u w a g ę n a s wszystkich. O d w r a c a m się i widzę A n d r u s a , który szczerzy się do m n i e , odsłaniając kły. - Chyba cię lubię. Twoje szkolenie b ę d z i e w i e l k ą przy­ jemnością. Piorunuję go wzrokiem. - Moje szkolenie? - Tak, kiedy j u ż o d w r ó c i m y twoje o z n a c z e n i e , co za­ p o w i a d a się m i ł o , t r z e b a cię b ę d z i e wyszkolić. K t o zrobi to lepiej n i ż facet z d z i a ł u P R ? Wszystko się s p r o w a d z a do w i z e r u n k u i p l a c e m e n t u . P o s a d z i m y cię p r z e d o d p o w i e d ­ n i m i ludźmi, p o w p ł y w a m y na nich, żeby robili właściwe rzeczy, i j u ż . N i k t cię nie p o w s t r z y m a . D o ś ć się j u ż n a s ł u c h a ł a m . R u s z a m w s t r o n ę k u c h n i , pokonując o d l e g ł o ś ć k i l k o m a d ł u g i m i k r o k a m i , i w ł ą c z a m światło. R o z g l ą d a m się, starając się ignorować p o d s u w a n y przez umysł o b r a z tego, co o s t a t n i o robił tu M a r c z Taylor. W m i g o c z ą c y m świetle w i d z ę p u s t e p o m i e s z c z e n i e . Mojej przyjaciółki t u nie m a . C h a x r u s z a k u m n i e , ale A n d r u s g o powstrzymuje. O d w r a c a m się do niego. - G d z i e o n a jest? O n u ś m i e c h a się tylko szeroko. P r z e c i n a m pokój i otwieram drzwi obok podestu. W ciemnym pomieszczeniu śmierdzi potem, zgnilizną i czymś obrzydliwym. W ł ą c z a m światło, a na zniszczonym b u r y m dywanie w i d z ę stos b r u d n y c h u b r a ń oświetlonych n a g ą ż a r ó w k ą p r z e w r ó c o n e j l a m p k i biurowej. P o d n o s z ę j ą i w c h o d z ę do ś r o d k a . N a p o d ł o d z e w i d z ę dwa p o p l a m i o n e m a t e r a c e , zajmu­ j ą c e większość p o w i e r z c h n i . L e ż y na nich sześć czy sie­ d e m ciał, s a m e kobiety, część n a g o . N i e k t ó r e się p o r u s z a j ą 214

i u n o s z ą głowy na blask światła. Ż a d n a nie ma różowych włosów. Nie m a t u Taylor. Dziękuję B o g u , ale j e d n o c z e ś n i e z m o i c h ust dobywa się p e ł n e frustracji w a r k n i ę c i e . W c h o d z ę głębiej i k u c a m przy m a t e r a c u , stawiając obok l a m p k ę . P o t r z ą s a m za r a m i ę j e d n ą z dziewczyn - śliczną b l o n d y n k ą mniej więcej w wieku Maggie. L e d w i e się rusza. - N i c ci nie jest? - p y t a m , ale nie słyszę o d p o w i e d z i . Wstaję i o d w r a c a m się do drzwi, w których stoi A n d r u s . Blokuje mi wyjście, a na jego twarzy maluje się j a k a ś dzi­ ka groźba. N i e m a m czasu zareagować, a on j u ż zmniejsza o d l e g ł o ś ć m i ę d z y n a m i , stając k i l k a n a ś c i e c e n t y m e t r ó w o d e m n i e . Obejmuje m n i e g o r ą c ą r ę k ą za szyję i p o d n o s i moją twarz. - B ę d z i e s z ślicznym u z u p e ł n i e n i e m - mówi, r u c h e m głowy wskazując dziewczyny. - Co im zrobiłeś? - p y t a m . U s t a mu się rozciągają w n i e m o r a l n y m u ś m i e c h u . - N i e oddalaj się, to s a m a zobaczysz. - N i e chciałbyś m n i e - mówię, naciskając myślami. N a u ł a m e k s e k u n d y t w a r z m u wiotczeje. A l e z a r a z p o ­ trząsa g ł o w ą i c h i c h o c z e . - M h m . . . To było niezłe. K r ó l Lucyfer ucieszy się, że ćwiczysz. - C h w y t a m o j ą twarz d r u g ą r ę k ą i m i a ż d ż y mi usta w a r g a m i i z ę b a m i . J e g o siła m n i e zaskakuje. Ł a p i ę o d d e c h i o d p y c h a m się. Czuję s m a k krwi, p o ­ t y k a m się o l a m p k ę i k ł ą b u b r a ń na p o d ł o d z e za m n ą , aż wreszcie p a d a m n a p o ś l a d k i . Z n o w u c h i c h o c z e i wyciąga po m n i e rękę. - M u s i a ł e m to wykoncypować, z a n i m z m i e n i ł a ś mi za­ miar. P o d n o s z ę się i w y m i e r z a m mu cios pięścią w twarz, ale chwyta moją r ę k ę i zatrzymuje. - G d z i e jest Taylor?! - p y t a m , wyrywając się. - Nie w i e m - o d p o w i a d a po dłuższej chwili. - N i e m a jej tu? 215

W a h a się, w jego oczach błyska coś zwierzęcego. Przy­ b i e r a m pozycję do walki, myśląc, że on z n o w u m n i e złapie. Ale on tylko u ś m i e c h a się do m n i e n i e m a l czule. - Nie, nie m a . Dostaliśmy od niej to, czego p o t r z e b o ­ waliśmy. R z u c a m jeszcze j e d n o rozpaczliwe spojrzenie na dziew­ czyny, m i j a m A n d r u s a i u c i e k a m . K i e r u j ę się p r o s t o do s a m o c h o d u , serce ł o m o c z e mi w gardle. Kiedy d o p a d a m auta, wbijam w p o d ł o g ę p e d a ł gazu i wyjeżdżam z m i a s t a , bojąc się odwrócić. W d r o d z e do H a d e n d z w o n i ę na policję i m ó w i ę im o dziewczynach. P o t e m d z w o n i ę do Taylor, co dwie se­ k u n d y - i dalej b e z s k u t e c z n i e . „Wróć do d o m u , Taylor". P o w t a r z a m t o n a glos r a z z a r a z e m . I Lili. Co o n a r o b i ł a z M a r k i e m ?

LUC Lili staje w m o i c h drzwiach, wygląda inaczej - jakby była b a r d z i e j p e w n a siebie. Jej b l a d a s k ó r a k o n t r a s t u j e silnie z c i e m n y m i w ł o s a m i , ściągniętymi w koński ogon. N a d g a r s t k i e m o d g a r n i a p a s m a z twarzy, prezentując w ca­ łej p e ł n i intensywnie zielone oczy, i u ś m i e c h a się. - Cześć, L u c . Jest F r a n n i e ? R o z g l ą d a m się i z a m y k a m drzwi. - P o j e c h a ł a do pracy. M o ż e s z z a c z e k a ć , jeśli chcesz. P o w i n n a n i e d ł u g o wrócić. Przechodzi koło mnie, ocierając się o moje ramię, ja pod­ skakuję, bo czuję, jak przeszywa m n i e jakieś głębokie pra­ gnienie. O t r z ą s a m się. L i l i p o d c h o d z i d o mojego stojaka z p ł y t k a m i , przesuwa p a l c e m po t y t u ł a c h i wyciąga j e d n ą . - M o g ę to włączyć? - pyta. - Nie k r ę p u j się. W ł ą c z a p ł y t k ę i siada na krześle k u c h e n n y m , zawijając j e d n ą nogę pod pośladki. 216

- C h c e s z kawy? - p y t a m , nalewając sobie. - Nie za b a r d z o lubię kawę, dzięki. W i ę c jesteś pewien, że F r a n n i e tu przyjdzie? -T a k . - A kiedy? - N i e d ł u g o . Chyba. S i a d a m z n i ą przy stole, a o n a p a t r z y mi w oczy s p o d długich, ciemnych rzęs. - A co was łączy z F r a n n i e ? Jej p y t a n i e m n i e zaskakuje. - W j a k i m sensie? - Nie wiem. J a k d ł u g o jesteście... r a z e m ? - F o r m a l n i e rzecz b i o r ą c . . . od kilku miesięcy. - A co to znaczy, że formalnie? - Nasz związek z początku był t r o c h ę . . . skomplikowany - czuję, że na ustach pojawia mi się uśmiech, c o r a z szerszy. U n o s i brew i też się u ś m i e c h a . - J a k to? Pochylam się do p r z o d u , o p i e r a m łokcie na stole i opla­ t a m p a l c a m i parujący k u b e k z kawą, w p a t r u j ą c się w jego wnętrze. - N i e w a ż n e . S t a r e dzieje. - A o n a jest d o s k o n a ł a ? No wiesz, t a k i i d e a ł dziew­ czyny? Z e r k a m na jej sprytny uśmieszek. B i o r ę d u ż y łyk kawy, czuję, j a k spływa m i p o gardle. - Blisko j a k cholera. - To nie znaczy „ t a k " . Gdybyś m ó g ł w niej z m i e n i ć jed­ ną rzecz, to co? - R a n y . . . - To t r u d n e , bo w pierwszym o d r u c h u chcia­ łem powiedzieć, że wolałbym, żeby nie m i a ł a wpływu. P i e k ł o by jej n i e n ę k a ł o i byłaby b e z p i e c z n a . A l e to jej wpływ m n i e p r z e m i e n i ł i za nic b y m n i e o d d a ł tego, co m a m z F r a n n i e . W y o b r a ż a m sobie jej t w a r z i p r z e c h o d z i m n i e dreszcz. - Nic. Z m i e n i a m swoją o d p o w i e d ź na zwy­ czajne „ t a k " . O n a jest m o i m i d e a ł e m dziewczyny. 217

P o d n o s i brwi, wyciąga r ę c e i d o t y k a m o i c h d ł o n i na kubku. - N a p r a w d ę ? - pyta m i ę k k i m , hipnotyzującym g ł o s e m . P r z e z chwilę wydaje mi się, że pokój migocze, z a m a ­ zuje się i wyostrza, kształty i dźwięki zlewają się ze sobą. O s t a t n i ą rzeczą, j a k ą widzę, z a n i m w głowie mi zaczyna wirować, jest Lili, pochylająca się ku m n i e , z łokciami na stole i r ę k ą na mojej r ę c e , u ś m i e c h n i ę t a . Z d e j m u j ę d ł o ń z kubka, o p i e r a m ł o k i e ć na stole i za­ m y k a m oczy, czekając, a ż m i n ą m i zawroty. A l e nie mi­ jają. W r ę c z przybierają na sile. Słyszę słaby g ł o s , j a k b y z wielkiej odległości. Z p o c z ą t k u myślę, że to wciąż Lili, ale nagle zdaję sobie sprawę, że to F r a n n i e . W o ł a m n i e . I czuję, j a k d o t y k a mojej twarzy. W głowie mi się przeja­ śnia, o t w i e r a m oczy. F r a n n i e stoi o b o k m n i e . Wstaję, przyciągam ją do sie­ bie. Świat z n o w u się z a m a z u j e , kiedy jej usta stykają się z m o i m i . W z a m r o c z e n i u moje zmysły wirują, o d d y c h a m g ł ę b o k o , żeby się nie przewrócić. T r z y m a m F r a n n i e w ra­ m i o n a c h , p r z y c i ą g a m j ą bliżej. Całuje m n i e jeszcze m o c ­ niej, głębiej, n a s z e zęby ścierają się w p o ś p i e c h u . M a l e ń k i e skrawki rozkoszy przepływają p r z e z e m n i e , kiedy p o p y c h a m n i e w s t r o n ę łóżka. W jej roziskrzonych szafirowych o c z a c h w i d z ę szelmowskie pomysły. A kiedy zdziera ze m n i e koszulkę j e d n y m o s t r y m r u c h e m i r z u c a ją c a ł ą w s t r z ę p a c h , r o z p a l a się we m n i e p i e r w o t n a ż ą d z a . P r a g n i e n i e bycia z n i ą nagle staje się przytłaczające i nie­ nasycone. Jej siła grawitacji przyciąga m n i e , n a s z e ciała się zderzają t a k m o c n o , że wydaję jęk. - F r a n n i e - szepczę, wplątując p a l c e w jej włosy i przy­ ciągając jej usta, k t ó r e n a s t ę p n i e r o z g n i a t a m w p o c a ł u n k u . G r y z i e m n i e w wargę, czuję s m a k k r w i podsycający moje p o ż ą d a n i e - czystą z w i e r z ę c ą żądzę. P o p y c h a m n i e m o c n o , z a t a c z a m się na łóżko. Wchodzi na m n i e i wszystko zaczyna w i r o w a ć w czarnej mgle. - J e s t e ś mój - mówi i p o ż e r a m n i e w p o c a ł u n k u .

R O Z D Z I A Ł 19

Gdy upadają anioły

FRANNIE D o t a r ł s z y do d o m u , przywołuję M a t t a , a on pojawia się w o k a m g n i e n i u , stając przy o k n i e w mojej sypialni. - M u s i m y z n a l e ź ć Taylor - dyszę, jakby mi b r a k o w a ł o tchu, i chyba brakuje, bo c a ł ą d r o g ę od M a r c a nie byłam w stanie z a c z e r p n ą ć powietrza. - M o ż e z d o ł a m ci w t y m p o m ó c , ale na jej o z n a c z e n i e nic nie p o r a d z ę . Chyba się p r z e s ł y s z a ł a m . -C o ? ! O t w i e r a szeroko oczy i spuszcza w z r o k na p o d ł o g ę . - M y ś l a ł e m , że L u c ci powiedział. Nogi m i d r ż ą , więc s i a d a m n a łóżku, z a n i m m n i e za­ wiodą. - Taylor... Taylor jest o z n a c z o n a ? - N i e o d p o w i a d a , p o d n o s z ę na niego wzrok. - Co się dzieje, M a t t ? - D u s z a Taylor jest o z n a c z o n a d l a P i e k ł a , F r a n n i e . Przekroczyła linię z M a r k i e m . Nic j u ż n i e m o ż e s z zrobić. Z mojej piersi wydobywa się jęk. - L u c . . . ? - G a r d ł o m a m ściśnięte, nie m o g ę z ł a p a ć p o ­ wietrza. P r z e d o c z y m a m i g o c z ą mi gwiazdy, rozbłyskują, gasną, rozbłyskują. - L u c wie? - N i e . . . - słyszę, że się w a h a i zastanawiam się, dlaczego w ogóle przyszło mu do głowy, żeby b r o n i ć L u c a . Wreszcie się poddaje. - Wie. 219

Z r y w a m się z łóżka i w y p a d a m z pokoju, nie zważając n a w o ł a n i e mamy, gdy p ę d z ę p r z e z salon p r o s t o d o drzwi wejściowych. Wyjeżdżam z p o d j a z d u i słyszę głos M a t t a w uchu: - Co robisz, F r a n n i e ? P a t r z ę p r o s t o p r z e d siebie, n i e m o g ą c z n a l e ź ć słów przez z i m n ą stal gniewu. Nawet nie p a m i ę t a m drogi, tylko ż e p r z e k r ę c a m klucz w z a m k u Luca, a p o t e m o t w i e r a m drzwi gotowa go dopaść. D u d n i ą c y r y t m D e p e c h e M o d e mówi mi, ż e dzieje się coś złego. R o z g l ą d a m się po pokoju i wiem, że to p r a w d a . Najpierw z a u w a ż a m c z a r n y k o r o n k o w y s t a n i k zwisa­ jący z wezgłowia, t a m gdzie zawsze wisiał mój czerwony stanik, k t ó r y L u c z a t r z y m a ł j a k o t a l i z m a n . P o t e m dwa ciała poruszające się p o d k a p ą . K r e w o d p ł y w a mi z twarzy i wszystko staje się z i m n e , kiedy d o c i e r a d o m n i e to, c o widzę: u b r a n i a n a p o d ł o d z e - ubrania Luca i jakieś zdecydowanie kobiece - długie c i e m n e włosy na p o d u s z c e , delikatny z a p a c h wanilii i cy­ t r u s ó w zmieszany z cięższą w o n i ą p i ż m a rozgrzanych ciał. I nie m o g ę oddychać. W i d o k p r z e d o c z y m a m i się z a m a z u j e , k r ę c i m i się w głowie. Jakby w transie, r u s z a m p r z e d siebie. C z t e r e m a k r o k a m i pokonuję dystans dzielący m n i e o d łóżka, serce ściska mi się w klatce piersiowej, bo słyszę w e s t c h n i e n i e Luca. C h w y t a m k a p ę , z d z i e r a m ją i zraniony jęk wymyka mi się z gardła. Tylko tyle m o g ę zrobić, żeby nie zgiąć się wpół, gdy moje trzewia zaciskają się w bolesny węzeł. Lili. - O B o ż e - słowa w i ę z n ą mi w gardle. Z a t a c z a m się i w p a d a m na M a t t a , k t ó r y stoi p o r a ż o n y s c e n ą rozgrywającą się w ł ó ż k u . C h w y t a m n i e , wbija mi p a l c e w r a m i ę , c o r a z głębiej i głębiej, aż ból w y t r ą c a m n i e z oszołomienia. 220

L u c wydaje się całkowicie nieświadomy, że m a j ą wi­ downię, całkowicie się w niej zatracił. A l e Lili p a t r z y na m n i e b o k i e m i u ś m i e c h a się lekko. Sięga do twarzy L u c a i p r z y c i ą g a j ą do swojej. - N i e ! - krzyczę, nie do k o ń c a ś w i a d o m a tego, co robię. O d w r a c a m się d o M a t t a , gdy atakują m n i e n i e p r z e b r a n e emocje. W t u l a m twarz w jego r a m i ę i s t w i e r d z a m , że on drży. Kiedy się o d s u w a m i s p o g l ą d a m mu w twarz, widzę wściekłość. O d p y c h a m n i e i d o p a d a łóżka, ściągając L u c a z Lili. - Z ł a ź z niej, łajdaku! L u c m r u g a p o w i e k a m i i wygląda, jakby nie m ó g ł odzy­ skać ostrości widzenia, jakby wychodził ze snu - jakby nie mógł się p o z b i e r a ć . P a t r z y na Lili i na M a t t a . - Wstawaj, skurwielu! - wrzeszczy M a t t . L u c zsuwa się z Lili i z n o w u m r u g a p o w i e k a m i , ścią­ gając brwi. M a t t ściąga go z ł ó ż k a za włosy. - Zabieraj się od niej! Kiedy mój umysł n a d ą ż a za tym, co się dzieje, nagle u ś w i a d a m i a m sobie, że M a t t walczy o Lili, że nie b r o n i mnie. - Matt? Ale on r z u c a L u c a na ziemię i wskakuje na niego, waląc pięściami w jego twarz. L u c ledwie p o d n o s i r a m i ę , żeby się zasłonić, zbyt oszołomiony, by walczyć. Wreszcie jakby odzyskuje p r z y t o m n o ś ć . Wymierza cios, p o k t ó r y m głowa M a t t a odskakuje d o tyłu, p o czym wykorzystuje t e n m o m e n t , by zrzucić go z siebie. Wstaje, warga mu krwawi, na policzku rośnie obrzęk. Wpatruje się we m n i e , otwiera usta, a oczy jeszcze szerzej - wygląda, jakby d o z n a ł straszliwego w s t r z ą s u . Najwyraźniej przy­ szłam za wcześnie. N i e s p o d z i e w a ł się, że go p r z y ł a p i ę . Potem p a t r z y n a ł ó ż k o . N a L i l i .

221

LUC Usiłuję o d z y s k a ć k o n t r o l ę n a d z m y s ł a m i , k i e d y złu­ d z e n i e migocze i b l e d n i e . A w t e d y okazuje się, że w m o i m ł ó ż k u leży Lili, nie F r a n n i e . R a t u j m n i e , Szatanie. J e s t e m z a m r o c z o n y i k o m p l e t n i e zdezorientowany, ale przez mgłę zdaję sobie sprawę, co zrobiłem. Z mojego wnę­ t r z a dobywa się u d r ę c z o n y w r z a s k rozpaczy. -N i e ! O d w r a c a m się do F r a n n i e . Stoi, n i e r u c h o m a jak ska­ la, o p i e r a się d ł o n i ą o stół, twarz ma w y k r z y w i o n ą z bólu. Po jej policzku powoli spływa łza, a moje serce kurczy się w t w a r d ą k u l ę . W c i ą g a m dżinsy, p o d c z a s gdy o n a kręci głową z n i e d o w i e r z a n i e m . - J a k m o g ł e ś ? - ledwie słyszę jej szept. Stawiam krok w jej kierunku, ale nie mogę jej dosięgnąć. - F r a n n i e . . . Ja n i e . . . - ale nie m a m słów, k t ó r e m o ­ głyby to wyjaśnić. P r z e g a r n i a m d ł o n i ą włosy i usiłuję p o ­ zbierać myśli. J a k to się stało? P r ó b u j ę sobie p r z y p o m n i e ć , ale na p r ó ż n o . Wszystko to czarna mgła. O g l ą d a m się na Lili, na ł ó ż k o , na k u b e k z k a w ą o b o k F r a n n i e . N a p ł y w a j ą m a l e ń k i e skrawki w s p o m n i e ń : L i l i pytająca o F r a n n i e , dotykająca mojej d ł o n i . P o t e m c z a r n a żądza. Z w i e r z ę c a p o t r z e b a . P e w n o ś ć , że jeśli nie p o s i ą d ę F r a n n i e o d r a z u , n a miejscu, t o u m r ę . Czysta, n i e s k a ż o n a ż ą d z a . Ta myśl u d e r z a m n i e jak kafar. L e d w i e m o g ę o d d y c h a ć , kiedy d o p a d a m L i l i siedzącej na skraju mojego łóżka. - K i m jesteś?! K u r c z y się p r z e d e m n ą , ciaśniej zawija się w k o ł d r ę , a łzy w y p e ł n i a j ą jej o s z o ł o m i o n e oczy. Nagle t r a c ę pew­ ność. C h c ę zrzucić w i n ę n a L i l i , a l e . . . 222

O d w r a c a m się d o F r a n n i e , k t ó r a j u ż z m i e r z a d o drzwi. - Nie, F r a n n i e , b ł a g a m . O d w r a c a się i rusza biegiem, a M a t t ściąga m n i e znowu na ziemię, krzycząc jak upiór - W i e d z i a ł e m ! Zabiję cię! C h w y t a m n i e za włosy i wali m o j ą g ł o w ą o p o d ł o g ę . Czuję, j a k r o ś n i e jego m o c . Włosy mi stają d ę b a , gdy p r z e ­ skakują m i ę d z y n i m i iskry. O d p y c h a m go i wstaję, lekce­ ważąc pulsujący ból głowy. M a t t już stoi, jego blask n i e m a l oślepia. W i d z ę p o p r z e z ten blask, jak języki białego światła t a ń c z ą na p o w i e r z c h n i jego skóry i nagle p o w i e t r z e w y p e ł n i a ostry z a p a c h o z o n u . O d w r a c a m się i p ę d z ę do drzwi. Kiedy słyszę za s o b ą jego udręczony krzyk, przygotowuję się na u d e r z e n i e błyskawi­ cy, k t ó r a trafia m n i e w plecy. Ale nic t a k i e g o się nie dzieje. W p o k o j u w y b u c h a b i a ł e światło i na chwilę ślepnę. M r u ż ę oczy, by zobaczyć coś p o p r z e z blask, z a s ł a n i a m się p r z e d n i m r a m i e n i e m . Kiedy moje oczy t r o c h ę się przy­ zwyczajają, widzę, że do M a t t a zbliżają się dwie postaci, wyglądające jak cienie w t y m blasku. O, do diabła. A n i o ł y zemsty. To nie mit. Są p i ę k n e - anielskie, ich n i e b i a ń s k a wspa­ niałość nie pozwala oderwać od nich oczu. Ale są też straszliwe w najpiękniej p o t w o r n y m sensie - w t y m , że j e d y n y m ich celem jest zniszczenie. W i d y w a ł e m je j u ż wcześniej, oczywiście, ale i t a k czu­ ję p r z e r a ż e n i e , k t ó r e rośnie we m n i e , gdy pojmuję, po co tu przybyły. R o z k ł a d a j ą szeroko swoje c u d o w n e p i e r z a s t e skrzydła i szybko zstępują na M a t t a , stojącego przy ł ó ż k u . Twarz ma w y k r z y w i o n ą w grymasie, o c z u nie o d r y w a o d e m n i e . Nagłe, o b e z w ł a d n i a j ą c e p r a g n i e n i e , by go c h r o n i ć p r z e d mścicielami, k a ż e mi postawić kilka k r o k ó w w jego kie­ r u n k u . A l e ich z i m n e g o r ą c o p ł o n i e i m u s z ę się cofnąć. M a t t p o d n o s i r ę k ę , błyskawice trzaskają n a powierzch­ ni dłoni, osiągając a p o g e u m . 223

- J u ż nigdy nie d o t k n i e s z Lili! - ryczy, wciąż p a t r z ą c na mnie. W ł a ś n i e m a strzelić, k i e d y s p o g l ą d a n a p o s t a ć , k t ó ­ ra zstępuje p r z e d n i m , i oczy otwierają mu się szeroko. Błyskawicę wystrzeloną z d ł o n i M a t t a p o c h ł a n i a p o t ę ż n y blask a n i o ł a , p o ż e r a ją żywcem. W n a s t ę p n e j s e k u n d z i e M a t t krzyczy, bo i jego p o c h ł a n i a t e n blask. P r z e z jego krzyk słyszę m d l ą c y chrzęst ł a m a n y c h kości, kiedy anioły wydzierają mu skrzydła z ciała. B a r d z o c h c ę o d w r ó c i ć wzrok, ale nie m o g ę . P o d m u c h naelektryzowanego p o w i e t r z a u d e r z a m n i e j a k pocisk, z a t a c z a m się n a k o r y t a r z . N a g l e światło znika, r ó w n i e szybko, j a k się p o ­ jawiło, a M a t t leży na p o d ł o d z e zakrwawiony. R o b i ę w tył z w r o t i "ruszam w p o g o ń za F r a n n i e , nie oglądając się za siebie.

MATT M a m w r a ż e n i e , ż e w y b u d z a m się z e snu. O b o k m n i e klęczy Lili zawinięta w p r z e ś c i e r a d ł o . J ę c z ę , gdy jej p a l c e g ł a d z ą m n i e po twarzy, a kiedy pochyla się, by m n i e p o ­ całować, zalewa m n i e n i e b i a ń s k a rozkosz. Przyciąga m n i e do siebie, całując m o c n i e j , aż z a t r a c a m się w p o c z u c i u jej bliskości. P o k r y w a moją twarz p o c a ł u n k a m i . - N i c ci nie jest? U ś m i e c h a m się do niej i czuję r o z c z a r o w a n i e , że nie m o g ę sobie p r z y p o m n i e ć , co się w ł a ś n i e wydarzyło. Naj­ wyraźniej byliśmy r a z e m - o n a jest n a g a p o d prześciera­ dłem, ale... I w t e d y zdaję sobie sprawę, że ja nie j e s t e m nagi. M a m na sobie dżinsy i koszulkę. R o z g l ą d a m się i stwierdzam, że znajdujemy się w m i e s z k a n i u L u c a , nie u Lili. M r u ż ę oczy, próbując sobie p r z y p o m n i e ć . -C o . . . ? 224

Oczy jej z a c h o d z ą m g ł ą , kiedy wysuwa się z m o i c h o b ­ jęć. - Ja nie c h c i a ł a m . W i d z ę o b r a z . Lili. W ł ó ż k u Luca. Kolejny o b r a z . Moja pięść uderzająca w jego twarz. D ź w i g a m się z p o d ł o g i . Staję, nogi mi się t r z ę s ą . Nie m o g ę p o z b i e r a ć myśli. M a m w r a ż e n i e , ż e j e s t e m otępiały, wszystko w i d z ę z a m a z a n e . I nagle czuję, że coś gorącego spływa mi po p l e c a c h . I ból - g ł ę b o k i , ostry ból. D o t y ­ k a m koszulki na p l e c a c h i zachłystuję się p o w i e t r z e m , gdy stwierdzam, że jest wilgotna - i czerwona. Krew? Niemożliwe. A n i o ł y nie krwawią. O g l ą d a m się na Lili. Ciągle klęczy, czekoladowe włosy rozsypały się jej na r a m i o n a . Palący gniew - ale i paląca ż ą d z a - zagłusza ból pleców. Kiedy p a m i ę ć , niczym fala światła, u d e r z a m n i e z p e ł n ą siłą, czuję tylko m i a ż d ż ą c y ból serca. -

Lili?

Wstaje i p o d c i ą g a p r z e ś c i e r a d ł o . - Ja go nie c h c i a ł a m , M a t t , ale nie m i a ł a m w y b o r u . . . - Ł z a spływa po jej policzku, kiedy w p a t r u j e się we m n i e zranionymi oczyma. Przeszywa m n i e zimny gniew. P o d c h o d z ę do niej, nie wiem, czy c h c ę ją uderzyć, czy p o c a ł o w a ć , a o n a r z u c a się na m n i e . - B ł a g a m , M a t t , wybacz m i . Powoli p o d n o s z ę d r ż ą c e r ę c e i k ł a d ę n a jej b i o d r a c h . C z u j ę jej c i a ł o p o d c i e n k i m p r z e ś c i e r a d ł e m - j e d y n ą rzeczą, która nas oddziela - kiedy łka w moich ramio­ n a c h . P o d n o s i n a m n i e t e p i ę k n e z i e l o n e oczy, a m n i e zalewa fala p o ż ą d a n i a . Słyszę własny j ę k zwierzęcej żą­ dzy, k i e d y m i a ż d ż ę jej u s t a p o c a ł u n k i e m . N a g l e j e d n a k z n o w u a t a k u j e m n i e o b r a z Lili w ł ó ż k u L u c a i odpy­ c h a m ją. - Spałaś z nim. 225

- Nie c h c i a ł a m . Musisz mi uwierzyć. On m n i e zmusił. - Na jej twarzy w i d z ę ból i r o z p a c z , a p r a g n i e n i e , by ją chronić, przytłacza m n i e nagle. Przyciągam j ą n a p o w r ó t , przyciskam m o c n o d o swe­ go ciała. - Lili - szepczę w jej włosy. O n a się w t u l a w moją szyję. - N i e chcę, żeby t a k było. - O d s u w a się, ale jej oczy dalej m n i e hipnotyzują. - Obiecaj, że zostaniesz ze m n ą . - Z o s t a n ę z t o b ą - mówię, nie znajdując innych słów. - Na zawsze - szepcze w moje usta. - Na zawsze - p o w t a r z a m . Czuję u k ł u c i e t a m , gdzie jej r ę k a dotyka moich pleców, a w mojej głowie coś krzyczy ostrzegawczo. A l e nie m o g ę się na t y m skupić, kiedy Lili jest t a k blisko. Jej u s t a wyty­ czają m i ł ą , ciepłą ścieżkę do mojego ucha, w k t ó r e szepcze: - T e r a z b ę d z i e o wiele lepiej. J e s t e ś m o i m a n i o ł e m . - C a ł u j e m n i e , powoli, m i ę k k o , po czym m n i e puszcza. - Czas iść. Na o b r z e ż a c h mojej ś w i a d o m o ś c i pojawiają się obra­ zy. Są z a m a z a n e i nie m o g ę ich pojąć, ale nagle n a b i e r a m pewności, ż e s ą w a ż n e . - D o k ą d ? - p y t a m , starając się z l o k a l i z o w a ć ź r ó d ł o ogarniającej m n i e p a n i k i . Z a m y k a m oczy, usilniej p r ó b u ­ jąc sobie p r z y p o m n i e ć , i z n o w u czuję, j a k m n i e naciska. O t w i e r a m oczy i w i d z ę jej t w a r z t u ż przy mojej. - O b i e c a ł e ś , że ze m n ą zostaniesz. D z w o n k i a l a r m o w e w mojej głowie d z w o n i ą t e r a z o wiele głośniej. - D o k ą d idziemy? K a ż d y e l e m e n t mojej istoty krzyczy, kiedy Lili o d s u w a się o d e m n i e z w e s t c h n i e n i e m . - M a s z t e r a z dwie d r o g i do wyboru, M a t t . M o ż e s z żyć bez m o c y p o ś r ó d nich - g e s t e m ręki o g a r n i a świat - albo z o s t a ć z e m n ą . Ślubować w i e r n o ś ć królowi Lucyferowi, a b ę d z i e m y mieli wszystko. Twoja m o c przybierze na sile, 226

nieskrępowana przez te cudaczne niebiańskie wyobrażenia d o b r a i zła. Będziesz m ó g ł się zemścić na k a ż d y m , na kim­ kolwiek będziesz chciał. Na k a ż d y m , k t o cię skrzywdził. W i z e r u n e k L u c a - tego, co zrobił Lili - krystalizuje się w mojej głowie i wiem, że tego właśnie chcę. Zemsty. A l e . . . - A n i o ł y nie ślubują wierności królowi Lucyferowi, tyl­ ko Wszchmocnemu. Sięga r ę k ą do moich pleców i dotyka koszulki. P o d t y k a mi d ł o ń p o d nos - ocieka krwią. - Nie możesz wrócić. N i e m a s z skrzydeł. I w t e d y pojawia się reszta o b r a z u - białe światło, palące m n i e z i m n y m g o r ą c e m . Wilgotny c h r z ę s t ł a m a n y c h kości, piekący ból przeszywający c a ł e moje ciało. Mściciele. I w t e d y pojmuję. Kiedy z n a c z e n i e jej słów, mściciele, k r e w i wściekłość, i ż ą d z a , k t ó r e wydają się p o c h ł a n i a ć m n i e bez reszty, ł ą c z ą się w j e d n ą spójną myśl. Upadłem. Z a t a c z a m się, gdy d o p a d a j ą m n i e p o c z u c i e winy, p r z e ­ r a ż e n i e i trwoga. N i e m a m skrzydeł. S p o d z i e w a ł e m się tego, kiedy po raz pierwszy p o c a ł o ­ w a ł e m Lili, p o t e m kiedy się z n i ą p r z e s p a ł e m . W i e d z i a ł e m , że igram z o g n i e m , więc dlaczego j e s t e m z d u m i o n y ? A l e z d u m i o n y to za m a ł o p o w i e d z i a n e . C a ł y się w środ­ ku z a p a d a m , kiedy świta mi ta p o t w o r n o ś ć . N i e m o g ę wrócić. Lili upuszcza p r z e ś c i e r a d ł o i wsuwa się w moje r a m i o ­ na. - Potrzebuję cię - szepcze, p a t r z ą c b ł a g a l n i e . - C h o d ź ze m n ą , M a t t . Ślubuj w i e r n o ś ć m o j e m u p a n u , a b ę d z i e m y mieli wszystko. W tym momencie mdląca rozpacz przeszywa mnie, kiedy świta mi sens jej słów. - K i e d y p o w i e d z i a ł a ś , że on cię zmusił, nie m i a ł a ś na myśli L u c a ? 227

Sztywnieje w m o i c h r a m i o n a c h i p o t r z ą s a głową. - Nie, nie Luca. Musisz z r o z u m i e ć , że ja się żywię żą­ dzą. B e z niej nie przeżyję. - O d s u w a się o d e m n i e , a ja czuję, j a k moje r a m i o n a mocniej się zaciskają, ze strachu, że o n a odejdzie. Z i e l o n e oczy p ł o n ą , kiedy wpatruje się we m n i e i m u s k a p a l c e m moje u s t a . - Ale ż ą d z a śmiertelni­ ków nie m o ż e się r ó w n a ć z twoją. M o g ł a b y m żyć wiecznie dzięki żądzy mojego a n i o ł a . P o c h ł a n i a m n i e j e d n a myśl: o n a jest moja. Nie m o g ą mi jej zabrać. Jej u s t a dotykają moich, rozpalając we m n i e p ł o m i e ń . P ł o n ę dla niej, s a m ą p o t r z e b ą i p o ż ą d a n i e m . Lili całuje m n i e mocniej, a rozkosz przeszywa m n i e jak p i o r u n . Nagle w głowie mi zaczyna wirować, kiedy świat material­ ny, w t y m Lili, się r o z p a d a . M o c n o zaciskam oczy, w o b r o ­ nie p r z e d m d l ą c y m p ę d e m , i czuję, j a k b y m się p r z e d z i e r a ł przez czas. Kiedy to uczucie wreszcie ustaje, o t w i e r a m oczy. N i e wiem, gdzie się znajduję. Na p e w n o nigdy wcześniej tu nie byłem. M i g o c z ą c e indygowe światło sączy się przez coś, co p r z y p o m i n a o t w ó r w stropie jaskini, ale takiej jaskini też nigdy nie w i d z i a ł e m . Ściany błyszczą, m o ż n a by powie­ dzieć, ale raczej p r z y p o m i n a to o d w r o t n o ś ć blasku. Z a ­ miast odbijać światło, wydają się je p o ż e r a ć , w chwili gdy o n o próbuje się w y m k n ą ć . P o s a d z k a jest lśniąca i c z a r n a , ale wydaje się m i ę k k a . M a m w r a ż e n i e , że gdybym p o r u ­ szał się za szybko, m ó g ł b y m w niej z a t o n ą ć . O d w r a c a m się powoli, szukając jakiejś p o d p o w i e d z i , gdzie się znajduję. I w t e d y czuję z a p a c h siarki.

R O Z D Z I A Ł 20

Oddech anioła

FRANNIE Kiedy wyjeżdżałam z p a r k i n g u p o d d o m e m L u c a i zo­ baczyłam, że on m n i e goni, n i e m a l u d e r z y ł a m w trzy sto­ j ą c e t a m samochody. U c i e k ł a m s t a m t ą d t a k szybko, n a ile p o z w a l a ł mi m u s t a n g . D o j e c h a ł a m do d o m u i ignorując rodziców, ś m i g n ę ł a m przez salon, by z a m k n ą ć się w swoim pokoju. Od p ó ł godziny pukają do m n i e i pukają, w t y m dwa razy, żeby mi powiedzieć, że przyjechał Luc, ale ani na nich, ani na niego nie m a m t e r a z siły. M u s z ę pomyśleć. Z a k ł a d a m słuchawki, w ł ą c z a m i P o d a , żeby się o d c i ą ć od wszystkich, i zwijam się na łóżku. Usiłuję to wszystko rozgryźć, znaleźć sens. W i d o k L u c a i Lili wciąż p o w r a c a . O g l ą d a m go wciąż na n o w o i za k a ż d y m r a z e m wydaje mi się, że kolejna cząstka m n i e u m i e r a . Z d r a d z i ł m n i e . Myślałam, ż e t o niemożliwe. G d y tylko ja go p r a g n ę ł a m , on p r a g n ą ł m n i e . Wszystko się sprowa­ d z a ł o d o tego d u r n e g o wpływu. P o p r o s t u sprawiał, ż e nie m o ż n a było mi się o p r z e ć . A l e mój wpływ jest guzik w a r t . Teraz to wiem. Z a m y k a m oczy i przyciskam twarz do p o d u s z k i . Kiedy czuję r ę k ę we włosach, nie j e s t e m zaskoczona. Wiedzia­ ł a m , że to tylko kwestia czasu, z a n i m K a t e czy k t o ś inny sforsuje mój z a m e k . A l e gdy czuję z a p a c h z i m n e g o z i m o ­ wego słońca, wstrzymuję o d d e c h . S i a d a m i r z u c a m się G a b e ' o w i w r a m i o n a . 229

- P r z e p r a s z a m , F r a n n i e . P o w i n i e n e m tu być. O d d y c h a w moje włosy, obejmuje mnie... B o ż e , jak ja za nim tęskniłam! - P o w i n i e n e ś - m ó w i ę i p r z y c i ą g a m go m o c n i e j . - To moja wina. O d s u w a m się i p a t r z ę w te niewiarygodne, s m u t n e oczy. I c h o ć n i o s ą letni śnieg i spokój, we m n i e p i o n i e gniew. - O ile się nie mylę, to n i e ciebie w i d z i a ł a m w ł ó ż k u z Lili, więc nie r o z u m i e m , gdzie tu twoja w i n a . - Strasznie n i e c h ę t n i e to mówię, ale to nie była w i n a L u c a . O n nie wiedział, c o robi. T w a r d a k u l a gniewu i z d r a d y w mojej piersi grozi wy­ b u c h e m łez, ale nie p o z w o l ę sobie na płacz. - N i e b r o ń go. On na to nie zasługuje. - M a s z rację, nie zasługuje, i c h ę t n i e b y m go nie b r o ­ n i ł . A l e s m u t n a p r a w d a wygląda t a k , że - w k a ż d y m razie t y m r a z e m - to n a p r a w d ę nie jego wina. Z o s t a ł oszukany. O d p y c h a m g o gwałtownie. - W i d z i a ł a m go, G a b e ! O n a g o d o niczego nie z m u ­ szała. Z mojej piersi dobywa się skamlenie, kiedy przed oczami z n o w u pojawia mi się t a m t e n o b r a z . Jego z d r a d ę czuję jak gorący k a m i e ń w ż o ł ą d k u , wypalający we m n i e dziurę. D a ­ ł a m Lucowi c a ł ą siebie - serce, duszę i ciało. K o c h a ł a m go p o n a d wszystko. Gdyby m n i e kochał jak trzeba, to cokolwiek Lili by zrobiła, nie miałoby znaczenia. Pewność, że musiał jej p r a g n ą ć , chociaż o d r o b i n ę , p r z e c i n a m n i e jak brzytwa. A l e w i e d z i a ł a m t o cały czas, prawda? W i e d z i a ł a m , ż e prawdziwa miłość nie istnieje. Pozwoliłam sobie w n i ą uwie­ rzyć, jak idiotka, i p r o s z ę b a r d z o , co m a m . Z ł a m a n e serce. I na to właśnie z a s ł u ż y ł a m za to, że jestem t a k a głupia. G a b e p o t r z ą s a g ł o w ą , w j e g o o c z a c h szaleje b u r z a sprzeczności. - T a k mi p r z y k r o - przyciąga m n i e z n o w u do r a m i e n i a i chowa w l e t n i m śniegu. - T a k b a r d z o za t o b ą t ę s k n i ł e m - mówi z t w a r z ą w m o i c h włosach. 230

O d c h y l a m się i g ł a d z ę go r ę k ą po policzku. Nie m o g ę uwierzyć, że n a p r a w d ę tu jest. Z a m y k a oczy, a ja przykła­ d a m r ę k ę do jego k l a t k i piersiowej i czuję, j a k rozlega się w niej jęk. J ę k i radości, i bólu. - D l a t e g o nie m o g ł e m zostać. - J u ż nie odejdziesz. - T r o c h ę się wstydzę, że m ó w i ę t a k rozpaczliwie, ale t a k mniej więcej się czuję. U ś m i e c h a się n i e p e w n i e . - Nie. J u ż raz cię zawiodłem. Nie zrobię tego p o n o w n i e . O b i e c a ł e m , że zawsze b ę d ę przy tobie, i b ę d ę . J e g o słowa wystarczają, b y t r o c h ę r o z l u ź n i ć w ę z e ł w m o i m ż o ł ą d k u . G ł a s z c z e m n i e po włosach, a ja po t r o ­ chu się o d p r ę ż a m . Wpatruję się w te oczy, t a k głębokie i p e ł n e obietnic, aż brakuje mi tchu. B o ż e , j a k i on piękny. N a g l e zdaję sobie sprawę, że p r z y s u n ę ł a m się bliżej, że n a s z e t w a r z e dzieli tylko kilka c e n t y m e t r ó w . T r z y m a mój policzek w dłoni, kciukiem wiedzie po linii moich ust. P o t e m z a m y k a oczy. - Ach... G d y b y m kiedykolwiek był ś m i e r t e l n i k i e m , p o ­ święciłbym skrzydła... C h c ę zlekceważyć wyrzuty sumienia, ale nie mogę. Mój wpływ nie nadaje się k o m p l e t n i e do niczego p r ó c z zawra­ c a n i a głowy ludziom. B i o r ę g ł ę b o k i w d e c h i k r ę c ę głową. - Ty m n i e nie p r a g n i e s z . To tylko mój głupi wpływ. To nie twoja wina. U ś m i e c h a się, b o anioły nie m o g ą k ł a m a ć . - A l e to jest moja wina. N i e m o ż n a mi ufać, kiedy je­ stem przy tobie. Pochyla się i całuje m n i e w czoło. J e g o zimny zimowy blask spowija m n i e , z r a n i o n e serce ł o m o c z e mi w piersi. K ł a d ę d ł o n i e na jego m i ę k k i c h platynowych lokach i przy­ ciągam jego twarz do siebie, ale gdy nasze usta już-już mają się z e t k n ą ć , zatrzymuję się. G d y zdaję sobie sprawę, co robię, p o c z u c i e winy za­ m i e n i a m o j e s e r c e w b o l e s n y w ę z e ł . C h c ę się w n i m 231

pogrążyć, żeby z a p o m n i e ć o całej reszcie. N i e d l a t e g o , ż e p r a g n ę G a b e ' a , lecz d l a t e g o , ż e wciąż p r a g n ę L u c a . Krwawiąca d z i u r a w mojej piersi zabija m n i e - to ból t a k potężny, ż e o d c z u w a m g o fizycznie. C h c ę , b y u s t a ł . G a b e m o ż e to dla m n i e zrobić. A l e to nie w p o r z ą d k u . I to nie­ właściwe. Oboje podskakujemy, gdy rozlega się p u k a n i e do drzwi. O d s u w a m się od G a b e ' a i p a l c a m i przeczesuję p o t a r g a n e włosy. On wstaje i p r z y s u w a się do o k n a , w p a t r u j ą c się w kłębiący się zmierzch. - F r a n n i e ? - woła t a t a p r z e z drzwi. - M o g ę wejść? Policzki m i p ł o n ą , z e r k a m n a G a b e ' a . - H m m . . . m o ż e później, t a t o . G a b e o d w r a c a się o d o k n a . - W p u ś ć go, F r a n n i e . - N i e ! - szepczę. Posyła mi t w a r d e spojrzenie. - Musisz go wpuścić. - E k h m . . . chwileczkę. J u ż z a r a z - p o p r a w i a m się, pa­ trząc na G a b e ' a pytająco. P o t e m p o d c h o d z ę do drzwi i p r z e k r ę c a m klucz. D r z w i się otwierają, staje w nich tata, marszcząc gniew­ nie czoło. Najpierw spogląda n a m n i e , p o t e m n a G a b e ' a . S p o d z i e w a m się, że się wścieknie i z e c h c e się dowie­ dzieć, j a k G a b e się tu d o s t a ł , ale on tylko pyta: - Co się dzieje? Moje u s t a reagują szybciej niż mózg, więc z a c z y n a m coś b e ł k o t a ć . - Nic, t a t o . My tylko... - Z n o w u do tego doszło - mówi G a b e ł a g o d n y m gło­ sem. Z a t r z y m u j ę się. Twarz t a t y b l e d n i e . - Matt...? Z o c z u G a b e ' a , p a t r z ą c e g o na t a t ę , wyziera u d r ę k a . - Upadł, Danielu. 232

W t y m m o m e n c i e pojmuję, że t a t a nie m ó w i ł do m n i e . Patrzy na G a b e ' a . A w wyrazie jego twarzy, który u z n a ł a m za gniewny, t e r a z rozpoznaję troskę. W głowie mi się kręci, gdy próbuję n a d ą ż y ć . Dlaczego G a b e r o z m a w i a z t a t ą o Matcie? I od kiedy jest z n i m po imieniu? Skąd się t a k d o b r z e znają? G a b e widział moje­ go ojca tylko raz, kilka miesięcy t e m u . M a m p o c z u c i e , że u m k n ę ł o m i coś w a ż n e g o . T a t a nie rusza się z wejścia. G a b e p o d c h o d z i i wciąga g o d o ś r o d k a , p o czym z a m y k a drzwi. - P o w i e d z jej. O n a m u s i wiedzieć. Wymieniają p e ł n e troski spojrzenie, p o czym t a t a spo­ gląda na m n i e z p o w a ż n y m w y r a z e m twarzy. - M u s z ę ci coś p o k a z a ć - mówi i r o z p i n a koszulę. Ścią­ ga ją i s p o d s p o d u w y ł a n i a się biały p o d k o s z u l e k . Ciągle w szoku, o d w r a c a m się, kiedy zaczyna ściągać i to. - Tato, co ty robisz? - Mój ojciec jest b a r d z o wstydli­ wy. Nigdy go nie w i d z i a ł a m bez tiszertu. Nawet na plaży. - M u s z ę ci to p o k a z a ć , F r a n n i e . . . żebyś z r o z u m i a ł a . O d w r a c a m się do niego i p o d n o s z ę wzrok. Stoi p l e c a m i d o m n i e i... N a t e n w i d o k g w a ł t o w n i e c h w y t a m p o w i e t r z e . Najchętniej w y c i ą g n ę ł a b y m r ę k ę i d o t k n ę ł a sękatych, bia­ łych blizn na jego ł o p a t k a c h . - O mój B o ż e ! Co się stało?! O g l ą d a się p r z e z r a m i ę , a ja p o d ą ż a m za jego w z r o ­ kiem. G a b e stoi przy o k n i e , ale nie, nie stoi, unosi się w p o ­ wietrzu. Nie ma na sobie koszuli, a z jego pleców wyrastają o g r o m n e białe skrzydła. Nigdy wcześniej mi ich nie p o k a ­ zywał i t e r a z w i e m dlaczego. Są n i e w i a r y g o d n e . Są pie­ rzaste, ale nie tak, j a k sobie w y o b r a ż a ł a m - nic w rodzaju tych d u r n y c h obrazków, k t ó r e w i d z i a ł a m w kościele, i t y m p o d o b n y c h rzeczy. P i ó r a wydają się s t w o r z o n e z czystej energii - białego światła. W t r a n s i e p o d c h o d z ę do G a b e ' a . P o d n o s z ę r ę k ę i d o ­ tykam jego skrzydła, ale o n chwyta m n i e z a n a d g a r s t e k 233

i p o w s t r z y m u j e . W i d z ę w a l k ę w j e g o o c z a c h , ale wresz­ cie p o d n o s i m o j ą d ł o ń d o ust i całuje. P o t e m p u s z c z a m n i e i kiwa głową. K i e d y m u s k a m p a l c a m i p i ó r a , czu­ ję, j a k p r ą d elektryczny skwierczy n a p o w i e r z c h n i mojej skóry. W j e d n e j chwili c a ł a j e g o w i e d z a , wszystko, co wi­ dział, p r z e p ł y w a p r z e z e m n i e , a p o t e m wszystko spowija ciemność. B u d z ę się n a ł ó ż k u . G a b e siedzi przy m n i e , z n o w u m a na sobie swój stary niebieski tiszert. Ojciec p r z e c h a d z a się po pokoju, też się już u b r a ł . Z a m y k a m oczy i próbuję sobie p r z y p o m n i e ć , c o się stało, z a n i m s t r a c i ł a m p r z y t o m n o ś ć . Tata... blizny. G a b e . . . skrzydła. O t w i e r a m szeroko oczy i s i a d a m gwałtownie. - N i e ! - krzyczę do taty. Patrzy na mnie smutno. - P r z y k r o mi, ale tak. - Jesteś a n i o ł e m ? - N i e . A l e kiedyś byłem. Piorunuję go wzrokiem. - Co to w ogóle znaczy, że kiedyś byłeś? - Upadłem, Frannie. Dawno temu. C h o w a m twarz w d ł o n i a c h . - O mój B o ż e . - N a g l e c o ś p r z y c h o d z i mi do głowy. - J e s t e ś m o i m prawdziwym ojcem? - T a k , j e s t e m t w o i m p r a w d z i w y m ojcem - u ś m i e c h a się pokrzepiająco. S i a d a m na s e k u n d ę , gapię się p r z e d siebie i próbuję to wszystko o g a r n ą ć u m y s ł e m . Moje p o l e w i d z e n i a n a o b r z e ­ żach traci n a ostrości, p o t e m ciemnieje. K i e d y uświada­ m i a m sobie, że o d d y c h a m za szybko, a k o ń c e palców mi drętwieją, r o b i ę g ł ę b o k i wdech, żeby z n o w u n i e z e m d l e ć . - A więc k i m ja j e s t e m ? My wszyscy? - N e f i l i m a m i - przerywa G a b e . - Ty i twoje siostry. S p o g l ą d a m n a niego. - Nie pojmuję. 234

G a b e ściska m n i e z a r ę k ę . - J e s t e ś tylko w p o l o w i e c z ł o w i e k i e m , F r a n n i e . Wy wszystkie. - N a d a l nie pojmuję, co to znaczy. - P o c h y l a m się ku krawędzi łóżka, p e w n a , ż e z a r a z b ę d ę w y m i o t o w a ć . G a b e p r z e s u w a d ł o n i ą p o m o i c h plecach. - Nefilim to dziecko u p a d ł e g o a n i o ł a i jego śmiertel­ nego p a r t n e r a . Twoja m a t k a jest śmiertelniczką, a ojciec a n i o ł e m . Większość nefilimów jest ś m i e r t e l n a , ale m o g ą odziedziczyć wyjątkowe d a r y p o swoim n i e ś m i e r t e l n y m rodzicu, t a k i e j a k wyjątkowa siła, j a s n o w i d z e n i e albo i n n e ezoteryczne umiejętności. - Na p r z y k ł a d wpływ - to nie jest p y t a n i e . G a b e kiwa powoli głową, przygląda mi się u w a ż n i e . - A co z m o i m i siostrami? Bierze m o j ą d ł o ń . - Są wyjątkowe k a ż d a na swój sposób. P o m y ś l a ł a m o G r a c e , k t ó r a prześwietla m n i e na wylot. - W i ę c o n e też mają swoich aniołów stróżów? T a t a p o t r z ą s a głową. - W tej chwili n i e ma takiej potrzeby. Gwałtownym r u c h e m przesuwam nogi i siadam na skraju ł ó ż k a . Czuję, j a k z i m n y s t r a c h p r z e k r a d a m i się przez w n ę t r z n o ś c i . - Ja też już nie m a m , prawda? G a b e p a t r z y n a m n i e , ale nie o d p o w i a d a . Łzy szczypią m n i e w powieki. - To moja w i n a . C h c i a ł a m , żeby M a t t m i a ł życie. - To n i e twoja w i n a . - G a b e s p o g l ą d a na D a n i e l a . - M a t t to nie pierwszy anioł, który stracił skrzydła dla Lilith - m ó w i ciężkim głosem. - Lilith? C h c i a ł e ś p o w i e d z i e ć Lili? P o d n o s z ę w z r o k na t a t ę i widzę, że łza spływa mu po policzku. - Tato? - Byłem jak M a t t - mówi. 235

- J a k M a t t - szepczę do siebie. - Czyli byłeś a n i o ł e m stróżem? Kiwa głową. - Co się stało? - P o z w o l i ł e m się... rozproszyć. - Lili - d o p o w i a d a m , składając klocki u k ł a d a n k i . - K i m o n a jest? T a t a p r z y s u w a k r z e s ł o d o ł ó ż k a i siada p r z e d e m n ą , opierając łokcie na k o l a n a c h . Z w i e s z a głowę, jakby było mu za ciężko. - To pierwsza kobieta, pierwsza ż o n a A d a m a . - Tego A d a m a ? Kiwa głową. - Nie najlepiej im p o s z ł o i z o s t a ł a w y g n a n a z E d e n u . - Żartujesz. - C h c i a ł b y m - mówi G a b e . - W i ę c o n a jest d e m o n e m ? Ciągle myślę, że to musi być kiepski żart, ale t w a r z G a ­ be'a jest ś m i e r t e l n i e p o w a ż n a . - Jest d e m o n e m , ale z a r a z e m nie jest. Wpatruję się w niego bez słowa i potrząsam głową, cała się gotuję ze zdenerwowania, próbując ułożyć to sobie w głowie. - F o r m a l n i e jest n a d a l człowiekiem - mówi - ale zni­ żyła się do s t a t u s u d e m o n a . T a t a bierze m n i e za r ę k ę i wzdycha ciężko. - To n a p r a w d ę d ł u g a historia, ale d o ś ć p o w i e d z i e ć , że E w a nie była j e d y n ą k o b i e t ą , k t ó r e j d o p a d ł S z a t a n . Lilith z a s a d n i c z o jest jego królową, jego z i e m s k ą m a ł ż o n k ą . P r z e d e wszystkim jest pierwszym s u k k u b e m . - D l a c z e g o więc M a t t się nie zorientował, że o n a jest d e m o n e m ? - p y t a m , nie kryjąc frustracji. - A n i o ł y p o d o b ­ no to wiedzą. - O n a m a l u d z k ą duszę. P o s t r z e g a m y j ą t a k s a m o j a k k a ż d e g o śmiertelnika oznaczonego dla Piekła. - Tata kręci głową i spuszcza wzrok. - Kiedy ją tu przywiozłaś... Nie myślałem. P o w i n i e n e m był się zorientować. 236

To n a d a l nie ma sensu. Z o s t a ł a w y g n a n a z E d e n u . . . - A l e to było... c a ł ą wieczność t e m u . Jeśli o n a nie jest d e m o n e m , to j a k i m c u d e m ciągle żyje? T a t a z n o w u p a t r z y mi w oczy. - Lucyfer uwolnił jej duszę. Jest n i e p o w i ą z a n a , m o ż e się s w o b o d n i e p r z e m i e s z c z a ć p o m i ę d z y ś m i e r t e l n y m i ży­ wicielami. M o ż e posiąść k a ż d e g o , k t o jest j u ż oznaczony dla P i e k ł a . M u s i go tylko d o t k n ą ć , żeby się przenieść. Przyciskam d ł o n i e d o twarzy, b o nie m o g ę p a t r z e ć n a G a b e ' a , gdy zadaję to p y t a n i e : - Czego o n a c h c e od L u c a ? Słyszę, j a k G a b e wzdycha, ale nie p a t r z ę . - Jej celem na p e w n o jesteś ty. P o z b a w i o n a wsparcia, jesteś słaba, stanowisz łatwiejszy cel. W i d o k twarzy Luca... i M a t t a . . . Pozabijaliby się nawzajem. - Co się dzieje z M a t t e m ? G a b e siada p r z y m n i e na ł ó ż k u , a ból w jego głosie nie pozostawia z ł u d z e ń . - Upadł. Nie ma już dla niego miejsca w Niebie. - Sztywnie­ je trochę i dodaje: - To moja wina. Włożyłem mu na barki obo­ wiązek, na który nie był gotów. Pewnie myślałem... nie wiem... - pochyla się do m n i e . - Ale to ze skrzydłami... to się m o ż e przydarzyć k a ż d e m u z nas. - Mówi to cicho, tylko do mnie. Patrzę na tatę. A więc j a k to możliwe, że ty tu jesteś? J a k m o ż e s z być m o i m ojcem? Czy nie stąd w ł a ś n i e wziął się Lucyfer? N i e był pierwszym u p a d ł y m a n i o ł e m ? - Tak, ale k a ż d y z n a s ma wybór. Iskierka n a d z i e i rozświetla m r o k mojej rozpaczy. - W i ę c z M a t t e m m o ż e być wszystko d o b r z e ? O d z y s k a skrzydła? S m u t e k w o c z a c h G a b e ' a gasi tę iskierkę. - Nic tak nie raduje Lucyfera jak kolekcjonowanie upadłych aniołów. U w a ż a ich za zdrajców, słabszych od ziemskich dusz. 237

- Kiedy ja u p a d ł e m - w t r ą c a t a t o - m i a ł e m wybór, jak my wszyscy. D o ł ą c z y ć do grigori i z o s t a ć na ziemi p o ś r ó d śmiertelników, n i e m a l bez mocy, a l b o u p a ś ć aż do Piekieł. Kusi n a s możliwość z a c h o w a n i a mocy, p o d r ó ż o w a n i a p o ­ m i ę d z y p o z i o m a m i i t a k dalej. K r ę c i mi się w głowie, nie m o g ę p o z b i e r a ć myśli. P o ­ t r z ą s a m głową i szczypię się po twarzy, żeby się skoncen­ trować. - Grigori? Tata g ł o ś n o wypuszcza p o w i e t r z e i wpatruje się w moje oczy. - N i e k a ż d y anioł po u p a d k u wybiera zło. G r i g o r i to legion u p a d ł y c h aniołów, k t ó r e żyją na z i e m s k i m p a d o l e , żeby c h r o n i ć ludzi. To n a s z e z a d a n i e . N a s z a p o k u t a i od­ k u p i e n i e . - O d w r a c a wzrok, p a t r z y na G a b e ' a . - I n a s z a j e d y n a nadzieja na o d z y s k a n i e skrzydeł. C o ś z i m n e g o i c i e m n e g o z a k r a d a się do moich trzewi, przyprawiając m n i e o dreszcz. - A M a t t co zrobi, jak sądzicie? Tata k r ę c i głową. - N i e w i e m , F r a n n i e . T o p e w n i e zależy o d tego, j a k b a r d z o jest wściekły. Pozbawienie skrzydeł... to się odczu­ wa jak z d r a d ę . Większość tych, którzy t r a c ą skrzydła, nie myśli j a s n o , najwyraźniej, bo inaczej nie z d a r z a ł a b y się n a m t a k a sytuacja. - W i ę c o n . . . o d s z e d ł . Z r o b i l i t o , żeby m n i e d o p a ś ć - mówię, utwierdzając się w p r z e k o n a n i u o swojej o d p o ­ wiedzialności za to wszystko. G a b e kiwa głową z u d r ę c z o n ą m i n ą . N i e m a o d t e g o u c i e c z k i . J e s t e m p r z e k l ę t a . Wszy­ scy d o k o ł a - wszyscy, na k t ó r y c h mi z a l e ż y - d o z n a j ą krzywdy. I to się nigdy nie skończy. D u s z ę się. Wstaję z ł ó ż k a i G a b e też. C h c e m n i e przy­ tulić, ale go o d p y c h a m . - M u s z ę to sobie s a m a przemyśleć. 238

O d s u w a się i p a t r z y mi w oczy. W i e m , że próbuje od­ g a d n ą ć moje myśli, ale j e s t e m t a k z m ę c z o n a , że m n i e to nie o b c h o d z i . Wreszcie kiwa głową. - B ę d ę za d r z w i a m i , gdybyś m n i e p o t r z e b o w a ł a . Obejmuję tatę, po czym p o d c h o d z ę do o k n a i wyglą­ d a m na gałęzie d ę b u , kołyszące się w p o c z ą t k a c h letnie­ go deszczu. Słyszę, jak za m n ą zamykają się drzwi, i sto­ ję, słuchając, j a k p o d m u c h y p o t r z ą s a j ą szybą. W k o ń c u o t w i e r a m o k n o , p o d n o s z ę siatkę i o p i e r a m się o p a r a p e t . Z i m n y deszcz c h ł o d z i m i policzki. K i e d y już m o g ę z n o w u oddychać, ścieram d ł o n i ą deszcz z twarzy, c h o w a m się do pokoju i o d w r a c a m się, spodziewając się, że j e s t e m s a m a . Ale o ścianę przy d r z w i a c h o p i e r a się d z i a d e k i przygląda mi się z a t r o s k a n y m i o c z a m i . P ę d z ę d o niego. Obejmuje m n i e m o c n o . - Twoja m a m a p o m n i e z a d z w o n i ł a , p o w i e d z i a ł a , c o się stało - k r ę c i głową. - W i ę c j e d n a k o k a z a ł o się, że jest diabłem. Jego głos wibruje we m n i e , kiedy w t a p i a m się w jego pierś, oddychając s ł o d k i m z a p a c h e m fajki, k t ó r y m nasiąkł. - P o w i n i e n e m był coś zrobić - mówi, głaszcząc m n i e po włosach d e l i k a t n ą d ł o n i ą . - Myślałem, że z o b a c z y ł e m w n i m siebie, ale d a ł e m się zwieść. Z a c z y n a m płakać... n a d sobą, n a d M a t t e m , n a d Tay­ lor. Nie c h c ę ż a d n e j łzy u r o n i ć n a d L u k i e m , ale jednak... Łzy p ł y n ą po mojej twarzy, kiedy z n o w u pojawia się p r z e d moimi o c z a m i o b r a z L u c a i Lili. Serce m n i e boli, gdy to w s p o m n i e n i e ściska je m o c n o . O d d y c h a m z t r u d e m . - K o c h a ł a m go, d z i a d k u - mój szept ledwie słychać, tak że s a m a nie m o g ę p r z y z n a ć , iż w ogóle wybrzmiał. - W i e m - o d p o w i a d a ł a m i ą c y m się głosem. Przyciąga m n i e bliżej i tuli, gdy p ł a c z ę . Wreszcie o d s u w a m się od niego, a on o c i e r a mi łzy kciukiem, t a k s a m o j a k wtedy, gdy byłam m a ł ą dziewczynką. - Prześpij się t r o c h ę , a j u t r o wymyślimy, co robić. 239

Na w z m i a n k ę o spaniu u ś w i a d a m i a m sobie, j a k a jestem wyczerpana. - Dobra. Przygląda mi się chwilę dłużej, widzę ból w jego oczach. - Wyleczenie z ł a m a n e g o serca zajmuje t r o c h ę czasu, ale kiedyś się udaje, F r a n n i e . Z a p e w n i a m cię. K i w a m głową, gdy kolejna łza wypływa mi s p o d rzęs. Kiedy wychodzi na k o r y t a r z i z a m y k a drzwi, przebie­ r a m się i przygotowuję do snu. W c h o d z ę p o d k o ł d r ę i już m a m o d p ł y n ą ć , gdy d o p a d a m n i e pierwszy o b r a z kosz­ maru. Taylor. W ciągu k i l k u m i n u t s t r a c i ł a m i L u c a , i M a t t a . N i e stracę Taylor. Sięgam p o telefon i piszę d o T r e v o r a : T A Y L O R J E S T W DOMU? N I E - odpowiada krótko. S e r c e m n i e boli. P r z y t u l a m telefon do piersi i o b r a c a m się na bok. I p a t r z ę za o k n o . I m o d l ę się. Bo nic i n n e g o nie przychodzi mi do głowy.

R O Z D Z I A Ł 21

Ogień piekielny

FRANNIE W y b u d z a m się z k o s z m a r u , dysząc ciężko, i czuję, jak ściskają m n i e silne r a m i o n a , jak przygarniają do m o c n e g o ciała p r z y t u l o n e g o do moich pleców. - L u c - szepczę. A l e wiem, że to nie o n . W i e m z kosz­ m a r u i w i e m p o t y m , ż e t o nie c y n a m o n czuję. Z a p a c h , który m n i e o t a c z a j a k c h m u r a , t o letni śnieg G a b e ' a . Tak s a m o jak każdej nocy przez o s t a t n i e trzy tygodnie. - W p o r z ą d k u , F r a n n i e . To ja. J e s t e m t u . J a k zwykle ulatują p r z e r a ż e n i e i p a n i k a , niczym m g ł a na silnym wietrze, a ja w t u l a m się w G a b e ' a , ale nic nie m o g ę p o r a d z i ć na b o l e s n ą d z i u r ę w k l a t c e piersiowej. - Dzięki. Palcem o d g a r n i a mi włosy z twarzy i całuje m n i e w ucho. P r z e k r ę c a m się na b o k i p a t r z ę w jego niebieskie oczy, jasne w c i e m n y m pokoju. - Czy to się kiedyś skończy? - B ę d z i e łatwiej. Biorę to k ł a m s t w o za d o b r ą m o n e t ę , bo gorzej być nie może, a G a b e nie wie, że k ł a m i e . - Czuję, jakby wszystko z a m i e n i a ł o się w gówno. Taylor jest z tym d e m o n e m . Nawet się do m n i e nie odzywa. Mat­ ta nie m a . A L u c . . . - krzywię się i gdzieś z głębi mojego ciała dobywa się bolesny jęk. B o ż e , n a d a l czuję ból, gdy na k a ż d ą myśl o n i m w i d z ę Lili w jego ł ó ż k u . 241

W b l a d o s r e b r n y m świetle księżyca w i d z ę , j a k G a b e marszczy brwi. - Z n a j d ę j ą , F r a n n i e . N i e p o z w o l ę , b y cię z n o w u skrzywdziła. W i e m , ż e o n a t o Lilith, i n i e n a w i d z ę tej n u t y w i n y w jego głosie. On nie jest w i n i e n t e m u , co się stało. A l e nie c h c ę t e r a z o niej myśleć. W p a t r u j ę się w sufit. - Co m o ż e m y zrobić z o z n a c z e n i e m Taylor? - Wymyślimy coś. T u l ę się do n i e g o i czując, j a k o g a r n i a m n i e spokój, p r ó b u j ę wyłączyć u m y s ł . Z a w s z e mi lepiej w r a m i o n a c h G a b e ' a , a im bliżej n i e g o j e s t e m , t y m b a r d z i e j to czuję - jego spokój i m i ł o ś ć . Z u p e ł n i e , jakby był z n i c h stwo­ rzony. S e r c e m i przyspiesza, kiedy sobie p r z y p o m i n a m , j a k go c a ł o w a ł a m - był to j e d y n y prawdziwy spokój, ja­ kiego z a z n a ł a m . Sztywnieje w m o i c h r a m i o n a c h i u ś w i a d a m i a m sobie, że moje myśli po r a z kolejny m n i e wydały. - Nic się nie m a r t w , jesteś bezpieczny - p o s y ł a m mu blady u ś m i e c h . - F r a n n i e , wiesz, że zrobiłbym dla ciebie wszystko, ale w tej chwili do tego wszystkiego p o t r z e b u j ę skrzydeł. Bez nich na nic ci się nie p r z y d a m - u ś m i e c h a się s m u t n o . - A l e o p i e r a n i e się twojemu wpływowi jest c h o l e r n i e t r u d n e . . . głównie dlatego, że wcale n i e chcę. - A więc chcesz, żebym p r z e s t a ł a cię p r a g n ą ć - k o ń c z ę za niego. Głowa mu opada na poduszkę. - To by p o m o g ł o . O d s u w a m się od niego. - W t a k i m razie m o ż e n i e p o w i n i e n e ś s p ę d z a ć tyle cza­ su w m o i m ł ó ż k u . C h i c h o c z e , a światło księżyca m u s k a jego twarz, k t ó r a wygląda, jakby p r o m i e n i a ł a . A m o ż e on n a p r a w d ę p r o m i e ­ nieje. K t o to wie? - A l e m n i e się tu p o d o b a . 242

Nie m o g ę oddychać, gdy nagła m i a ż d ż ą c a fala rozpaczy u d e r z a m n i e n a myśl, ż e o n odejdzie. - Dobrze, zostań. - Zawsze. - K ł a d z i e p a l e c na m o i c h p o w i e k a c h i zamy­ ka je. - Śpij - mówi. Ale nawet w b e z p i e c z n y m schronieniu jego r a m i o n zaśnięcie nie jest t a k i e łatwe. N a stoliku n o c n y m d z w o n i telefon, b u d z ą c m n i e gwał­ townie. Z wyświetlacza u ś m i e c h a się do m n i e t w a r z Riley. - P r z y j e ż d ż a m po ciebie za g o d z i n ę - mówi, kiedy od­ bieram. - P o co? - Jedziesz z e m n ą d o m i a s t a . M a m s p o t k a n i e informa­ cyjne na uniwersytecie. Taylor m i a ł a j e c h a ć , a l e . . . - O l a ł a s p o t k a n i e informacyjne? - S e r c e mi staje. Tak b a r d z o się cieszyła z college'u. S k o r o to jej już nie o b c h o ­ dzi... W a h a się i słyszę, j a k wzdycha. - O n a olewa wszystko. Wszystko. W i ę c pojedziesz? - O c h , Ry, n a p r a w d ę nie m a m ochoty. - Musisz wyjść z d o m u , a ja nie c h c ę j e c h a ć s a m a . - A co z T r e v o r e m ? - M a j ą jakieś sprawy r o d z i n n e - m ó w i po chwili. - Sprawy r o d z i n n e ? - S i a d a m i niecierpliwie k r ę c ę pal­ c e m w k o ł d r z e . - Z Taylor. Znowu wahanie. - N i e tyle z Taylor, co dla Taylor. C o ś w rodzaju in­ terwencji. Przyjeżdża do n i c h t e n t e r a p e u t a , z k t ó r y m się spotykali p o . . . n o wiesz... j a k ich t a t a . . . Ta r o d z i n a wiele p r z e s z ł a : ojciec Taylor p r ó b o w a ł p o ­ pełnić samobójstwo, a t e r a z to. Ale na myśl, że ktoś p o m o ­ że Taylor, p o p r a w i a mi się nastrój. Jeśli o p r z y t o m n i e j e , to m o ż e zostawi tego M a r c a i ja z d o ł a m jej p o m ó c . - W i d z i a ł a ś ją? - Tylko kilka razy. N i e m a l nigdy nie ma jej w d o m u . - J a k wygląda? 243

Tym r a z e m słyszę, j a k Riley siąka n o s e m , a i t a k się waha. - Ź l e . B a r d z o źle. - Z n o w u siąkniecie, i jeszcze chrząka. - W i ę c przyjadę po ciebie za g o d z i n ę .

LUC Łysiejący r e c e p c j o n i s t a r o z p i e r a się na k r z e ś l e za kon­ t u a r e m , nogi trzyma na zagraconym biurku, a twarz ma s c h o w a n ą w k o m i k s i e . W d r u g i e j r ę c e t r z y m a Big M a c a , sos specjalny c i e k n i e m u n a p r z ó d p o p l a m i o n e j koszuli. Stoję p o drugiej s t r o n i e k o n t u a r u c a ł ą m i n u t ę i n i k t n a m n i e nie z w r a c a uwagi. M u s z ę o d c h r z ą k n ą ć . Wydobywa t w a r z z książki. - Wyprowadzka? K ł a d ę n a k o n t u a r z e zwitek b a n k n o t ó w . - Pokój n u m e r sześć. N a s t ę p n y tydzień. Wstaje, a k i e d y się o d w r a c a m , by odejść, k ą t e m o k a widzę, j a k chowa p i e n i ą d z e d o kieszeni. Na ulicy s z w e n d a m się bez celu, a n o n i m o w y w t ł u m i e b i z n e s m e n ó w i turystów. O d k ą d tu j e s t e m , czyli od t r z e c h tygodni, p o r a z pierwszy p o d k u s i ł o m n i e , żeby wyprawić się gdzieś dalej niż do sklepiku po drugiej stronie ulicy. G ł ó w n i e leżę na t w a r d y m j a k k a m i e ń ł ó ż k u w swoim za­ t ę c h ł y m pokoju hotelowym, t r z ę s ę się i w p a t r u j ę w sufit, czując się j a k n a r k o m a n na odwyku, i walczę z c h ę c i ą p o ­ w r o t u d o H a d e n . D o F r a n n i e - mojej działki. A l e n i e m o g ę t a m w r ó c i ć . Nigdy. T o w s z y s t k o b y ł o k ł a m s t w e m - p i ę k n y m z ł u d z e n i e m . C h o c i a ż b a r d z o tego p r a g n ę , nie m o g ę być tym, czego o n a potrzebuje. Przynajmniej moja o s ł o n a się chyba u c h o w a ł a . K i e d y p o r a z o s t a t n i w i d z i a ł e m R h e n o r i a n a , siedział p o d biblio­ t e k ą w swoim lincolnie. To było trzy tygodnie t e m u , t u ż p r z e d tym, j a k w r ę c z y ł e m Mavis rezygnację i w y m k n ą ł e m się tylnymi d r z w i a m i . N a s t ę p n e g o d n i a . . . 244

N a t o w s p o m n i e n i e trzewia skręcają m i się boleśnie. A l e G a b r i e l wrócił. Wyjechałem, gdy tylko się co do tego u p e w n i ł e m . F r a n n i e jest b e z p i e c z n a i to się nie z m i e ­ ni, d o p ó k i z o s t a n i e z G a b r i e l e m , a b ę d z i e się t r z y m a ć z d a l a o d e m n i e . Jeśli j e s t e m czegoś pewien, to tego, że on się bardziej przyłoży do p i l n o w a n i a jej niż M a t t . I d ę j a k we mgle, przeciskając się przez grupki przechod­ niów tłoczących się na wilgotnych letnich ulicach B o s t o n u . Nie j e s t e m do k o ń c a pewien, d o k ą d idę, i w zasadzie m n i e to nie obchodzi. K o n c e n t r u j ę się na o p r a c o w y w a n i u resz­ ty p l a n u . Nie m o g ę pojechać nigdzie, gdzie byłbym blisko F r a n n i e , ale i t a k j e s t e m w stanie jej p o m ó c . Skoro Gabriel n a d n i ą czuwa, ja j e s t e m wolny i m o g ę szukać Lilith - m o g ę szukać sposobu, żeby ją powstrzymać. M u s z ę go znaleźć. Przystaję w k o ń c u po p o l s k ą kiełbasę przy wózku w p o ­ bliżu Fenway Park, chociaż nie jestem głodny, i p r z e ż u w a m ją bezmyślnie, idąc dalej. Mój w z r o k przyciągają nagłówki na stojaku z p r a s ą . Na Bliskim Wschodzie więcej p r z e m o c y i ofiar; próby jądrowe w K o r e i P ó ł n o c n e j . To się nasila t a k szybko, że już d a w n o p r z e r o s ł o n a s z e nadzieje. Z a c z y n a do m n i e docierać, że właśnie włączyłem siebie do piekielnej zbiorowości „my", i próbuję u d a w a ć , że nie p o c z u ł e m d r e s z c z u na myśl o p e r s p e k t y w i e n i e u c h r o n n e j śmierci i zniszczenia. O d r y w a m w z r o k od nagłówków prasowych i s k r ę c a m w s t r o n ę swojego h o t e l u . I staję j a k wryty. F r a n n i e i Riley w y c h o d z ą ze stacji na K e n m o r e S q u a r e . O p i e r a m się o pobliski ceglany b u d y n e k , k r ę c i mi się w głowie i chwilę mi zajmuje z e b r a n i e myśli. Kiedy j u ż od­ zyskuję p r z y t o m n o ś ć , z n o w u s p o g l ą d a m na stację. Nie m a ich. C h w i l a p a n i k i wbija m n i e w z i e m i ę , ale j a k o ś daję r a d ę ruszyć. I d ę d o k o ń c a przecznicy n a tyle szybko, n a ile p o z w a l a j ą mi r o z t r z ę s i o n e nogi, i w y g l ą d a m za róg. 245

W e s t c h n i e n i e ulgi unosi mi k l a t k ę piersiową, kiedy widzę, że znikają powoli na k o ń c u ulicy. Riley obejmuje F r a n n i e , z u p e ł n i e jakby m u s i a ł a j ą p o d t r z y m y w a ć . To głupie - n i e b e z p i e c z n e . Z t e g o w ł a ś n i e p o w o d u n i e p o z w o l i ł e m sobie n a p o w r ó t d o H a d e n . A l e moje ciało nie chce z a s t o s o w a ć się do p o l e c e ń r o ­ z u m u . P o d ą ż a m za n i m i w pewnej odległości. Na ulicy jest tyle ludzi, że c z a s a m i t r a c ę je z oczu, a w t e d y p a n i k a k a ż e mi iść szybciej i podejść bliżej. A im bliżej p o d c h o d z ę , tym bardziej czuję, j a k gorący p r ą d p r z e b i e g a p o d moją skórą. Wreszcie zwalniają przy Starbucksie. Stają przy d r z w i a c h , a ja w s u w a m się za p o b l i s k i s ł u p i w y g l ą d a m zza n i e g o o s t r o ż n i e . - T u się u m a w i a m y p o s p o t k a n i u i n f o r m a c y j n y m - m ó w i Riley. F r a n n i e stoi p l e c a m i do m n i e , a Riley trzy­ ma ją za o b a r a m i o n a , m ó w i ą c jej p r o s t o w twarz, jakby się b a ł a , że F r a n n i e jej m o ż e nie słyszy. - N i c ci nie b ę d z i e ? F r a n n i e k r ę c i głową. Riley ściska ją za r ę k ę i o d d a l a się. F r a n n i e stoi przez d ł u g ą chwilę, a ja usiłuję nie p o d e j ś ć do niej. Mija ją g r u p ­ ka b i z n e s m e n ó w w d r o d z e do Starbucksa, a F r a n n i e wcho­ dzi z a n i m i p r z e z o t w a r t e drzwi. C z e k a m kilka m i n u t , walczę z r e s z t k a m i zdrowego roz­ sądku. P o w i n i e n e m odejść. W i e m , że t a k byłoby bezpiecz­ nie. Mądrze. Ale, ratuj, S z a t a n i e , m u s z ę zobaczyć jej twarz. Aby się upewnić, że wszystko w p o r z ą d k u . Kiedy d o ś r o d k a w c h o d z i kolejna g r u p k a , r u s z a m z a nimi. F r a n n i e siedzi s a m a p r z y stoliku w głębi, r ę c e ma sple­ cione na k u b k u parującej kawy, o k t ó r y m z a p o m n i a ł a , i wi­ d a ć j a k na d ł o n i , że z d e c y d o w a n i e nie wszystko jest w p o ­ r z ą d k u . O d d y c h a m m i m o m i a ż d ż ą c e g o ciśnienia w klatce piersiowej, gdy moje serce próbuje się zapaść. Z a p a d n i ę t e oczy ma p u s t e , w p a t r u j ą się w p r z e s t r z e ń - ż a d n e g o ożywienia na tej p i ę k n e j , tragicznej twarzy. 246

M i n ę ł y trzy tygodnie, a ją wciąż prześladuje to, co jej z r o b i ł e m . Moja z d r a d a . Poczucie winy wbija m n i e w ziemię, próbuję u t r z y m a ć się na n o g a c h i za p ó ź n o z a u w a ż a m , że F r a n n i e p o r z u c i ł a swoją kawę na stoliku i p o p r z e d z a n a c i e r p k i m z a p a c h e m smoły - swoją r o z p a c z ą - idzie p r o s t o na m n i e . Widziała mnie? W p a n i c e p r z e m i e s z c z a m się d o k o r y t a r z a z a n i ą . W a h a się s e k u n d ę , p o czym szybszym j u ż k r o k i e m r u s z a d o drzwi. I w t e d y d o c i e r a do m n i e : p r z e m i e ś c i ł e m się. C i ę ż a r mojej r o z p a c z y z a p i e r a m i d e c h , k i e d y zdaję sobie sprawę, co to znaczy - ze wszystkiego, co to znaczy. O p i e r a m się b e z w ł a d n i e o ścianę, żeby się nie przewrócić, i przyciskam do niej czoło, walcząc o o d d e c h , k t ó r e g o nie potrzebuję. F r a n n i e n a p r a w d ę już m n i e nie chce. Gdyby chciała, na­ dal byłbym człowiekiem. A najwyraźniej nie jestem. Wszyst­ kie o z n a k i , k t ó r y m z a p r z e c z a ł e m - k t ó r y c h n i e c h c i a ł e m widzieć - są prawdziwe. Z n o w u j e s t e m d e m o n e m . Trzy tygodnie. T r w a ł o to tylko trzy tygodnie. Z t ą w i e d z ą m o g ę zrobić tylko j e d n o . P a t r z ę , j a k F r a n ­ nie o d c h o d z i . O d r y w a m się od ściany, ale w chwili gdy m a m się p r z e m i e ś c i ć do swojego hotelu, mój szósty zmysł d z w o n i na a l a r m i czuję na r a m i e n i u ciężar ręki. P o t e m d z w o n e k cichnie i G a b r i e l z n i k a . Wieszam tabliczkę „Nie przeszkadzać" na drzwiach mojego ciemnego, ciasnego pokoju i z a m y k a m zasuwę. Z a ­ pachy nieświeżego d y m u i pleśni pokrywają coś bardziej c u c h n ą c e g o , c o p o g ł ę b i a tylko m o j ą r o z p a c z . P o d k r ę c a m tanie r a d i o na stoliku n o c n y m i zostawiam t a k i e głośne, gdy p a d a m n a t w a r d e j a k skała łóżko. W p a t r u j ę się w sufit p o k r y t y b a r a n k i e m . . . g o d z i n a ­ mi? D n i a m i ? Nie m a m pojęcia. N i k t nie p u k a ł d o m o i c h drzwi, p r o s z ą c o p i e n i ą d z e , w i ę c p e w n i e s p ę d z i ł e m t a k mniej niż tydzień. 247

C h c ę u m r z e ć . Dlaczego d e m o n y nie m o g ą u m r z e ć ? R o z w a ż a m , czy d a ł b y m r a d ę p r z e m i e ś c i ć się w nicość - to o d p o w i e d n i k samobójstwa u d e m o n a - kiedy w moje nozdrza wdziera się ostry zapach siarki. Z r y w a m się na rów­ ne nogi. - J a k długo t a k leżysz, Lucyferze? Od kilku d n i c z e k a m p o d twoimi d r z w i a m i - oczy R h e n o r i a n a świecą czerwie­ nią, kiedy o p i e r a się o ś c i a n ę w r o g u c i e m n e g o pokoju, z r ę k o m a w kieszeniach i n o g a m i skrzyżowanymi w kost­ kach. P a d a m z p o w r o t e m na łóżko i dalej wpatruję się w sufit. - W i ę c p e w n i e od kilku dni. Myślałem, że cię zgubiłem. J a k m n i e znalazłeś? - Ta ś m i e s z n a n i e b i a ń s k a o s ł o n a kryje tylko ciebie, g ł u p k u . K i e d y użyłeś swojej mocy, k t ó r y ś z n a s musiał to zobaczyć. T a k się zdarzyło, że byłem n i e d a l e k o - u ś m i e ­ cha się złośliwie. - Z d ą ż y ł e m cię już p o z n a ć . W y k o m b i n o ­ w a ł e m , że będziesz się t r z y m a ć blisko swojego człowieka. Świetnie. Prawie nie m a m mocy, a gdy tylko jej u ż y ł e m , z o s t a ł e m zdemaskowany. A l e ja, niestety, wiedziałem, że on tu jest. P a s m o myśli R h e n o r i a n a zostało w mojej głowie, jak za starych dobrych czasów. M i a ł e m nadzieję, że to moja wyobraźnia, ale nie. Moje niegodziwe p o w i ą z a n i e wróciło. O d r y w a się od ściany i staje p r z y łóżku. - Nie żeby to m i a ł o jeszcze j a k i e ś z n a c z e n i e , ale j a k o n a to zrobiła? P o d s k a k u j ę , kiedy mówi „ o n a " . Wie. -C o ? - Że byłeś człowiekiem. T e r a z n i e jesteś. J a k o n a to robi? - To n i e o n a . C h w y t a m n i e za koszulkę i p o d r y w a z łóżka, po czym r z u c a m n ą o ścianę. - Nie k ł a m . - N i e k ł a m i ę - k ł a m i ę . R o z c i e r a m potylicę. - O n a nie ma z t y m nic wspólnego. To a n i o ł . 248

Oczy m u p ł o n ą czerwienią. - On mi powiedział, że nie. Nagle czuję z i m n o , p o m i m o demonicznej gorączki. Czy M a t t jest w Piekle? Czy t e r a z pracuje z n i m i , to z n a c z y z n a m i ? Jeśli tak, to F r a n n i e znajduje się w jeszcze więk­ szym n i e b e z p i e c z e ń s t w i e , n i ż s ą d z i ł e m . S t a r a m się n i e z d r a d z i ć niepokoju w głosie. - A ty mu uwierzyłeś? - A n i o ł y nie k ł a m i ą . I w t e d y d o c i e r a do m n i e p r a w d a : M a t t d z i a ł a ł w z m o ­ wie z R h e n e m . . . - P r z e d u p a d k i e m - m ó w i ę bardziej do siebie niż do niego. Przyciska m n i e do ściany i u ś m i e c h a się szeroko. - Powiedzmy, że nie n a l e ż a ł do twoich najgorętszych wielbicieli. Świadomość, j a k d a l e k o M a t t był gotów się p o s u n ą ć , żeby się m n i e pozbyć, p o w o d u j e raczej mój s m u t e k niż wściekłość. O p a d a m n a ścianę b e z w ł a d n i e . R h e n piorunuje m n i e jeszcze w z r o k i e m , p o czym m n i e puszcza. - No d o b r a , nieważne. Teraz już nic cię nie p o w s t r z y m a od przemieszczenia się ze m n ą . - P o t r z ą s a głową. - N i e d o ­ brze, Lucyferze. Nie tylko spierdoliłeś z a d a n i e . To z d r a d a . - W i e m - wysuwam się do p r z o d u i p o d n o s z ę r ę c e , jak­ bym się p o d d a w a ł . - Nie b ę d z i e s z walczył? - G r y m a s r o z c z a r o w a n i a wy­ krzywia jego twarz, c o nie p o w i n n o m n i e dziwić. O n na­ prawdę jest k r e a t u r ą gniewu. Zajmuje się walką. - Co się z tobą stało, u diabła? Twarz F r a n n i e p r z e m y k a m i p r z e d o c z a m i . - Wszystko... nic. - W i ę c pójdziesz z e m n ą ot, t a k p o p r o s t u ? Wpatruję się w ścianę, a t w a r z F r a n n i e się rozwiewa. O n a m n i e nie chce. C h o c i a ż tego właśnie c h c i a ł e m , myśl tu p r z e c i n a j a k n ó ż moje siarkowe serce. 249

M o ż e nie j e s t e m w stanie p o p e ł n i ć samobójstwa, ale wiem, co m o g ę zrobić w z a m i a n . - Chodźmy. P i e k ł o się n i e z m i e n i ł o , ale ja t a k . K i e d y ś się śmia­ ł e m , mówiąc, że m o ż n a diabła z a b r a ć z P i e k ł a , ale P i e k ł a z diabła nie wytrzebisz. Myliłem się. I to nie jest ani t r o ­ chę zabawne. Wszystko, co widzę, gdy r o z g l ą d a m się d o k o ł a , a co było m o i m d o m e m przez s i e d e m tysięcy lat, t e r a z n a p a w a m n i e o b r z y d z e n i e m . Sprawia, ż e n i e n a w i d z ę tego, czym jestem, a p r a g n ę tego, czym byłem przy F r a n n i e . A l e to nie ja. To nie było prawdziwe. I nigdy już nie w r ó c ę . R h e n o r i a n sprowadził m n i e o d r a z u d o Czeluści O g n i a . Stoję w swojej ludzkiej p o s t a c i , p l e c a m i do o s m a l o n e g o d r e w n i a n e g o słupa, r ę c e m a m skute n a d głową. Gdziekol­ wiek sięgam wzrokiem, przyglądają mi się wygłodniałe oczy piekielnych legionów - moich diabelskich braci. Rozglądam się po m o r z u twarzy, pożądliwych, o płonących czerwonych oczach. Nie m o g ą się doczekać nadciągającego show. - N i e z ł a frekwencja - m a m r o c z ę p o d n o s e m . R h e n o r i a n stoi w bezpiecznej odległości. - To D y k t a t . Ż o ł ą d e k m i się ściska. D y k t a t . C a ł e m u P i e k ł u n a k a z a ­ no się tu stawić. M a m być na w i d o k u publicznym. Posłu­ ż ę z a p r z y k ł a d . C o oznacza, ż e nie m a m szansy n a szybki w y r o k i egzekucję. Ale dlaczego? K t o by w Piekle p o s z e d ł moją d r o g ą - na­ wet gdyby m ó g ł ? Z e r k a m p o rozkołysanej p o m a r a ń c z o w o -złotej p o w i e r z c h n i Jeziora O g n i a aż do Wyspy P ł o m i e n i i n a o g r o m n ą c z a r n ą sylwetkę z a m k u P a n d e m o n i u m . N a ­ gle, jakby wezwany m o i m spojrzeniem, pojawia się p r z e d e m n ą król Lucyfer, r ó w n i e ż w swojej ludzkiej postaci: p ł o ­ n ą c e zielone oczy na ostrej, kanciastej twarzy. Jest wyso­ ki, p o t ę ż n i e z b u d o w a n y i o d z i a n y w d ł u g ą c z e r w o n ą szatę. B a r d z o Zeusowy. 250

Rhenorian się wycofuje i wtapia w tłum, kiedy Lucyfer pod­ chodzi na odległość pół metra o d e mnie i wpatruje się w moje oczy. Zaciskam zęby tak mocno, że czuję, jak jeden z nich pęka, i s t a r a m się nie okazać bólu, kiedy pustoszy m n i e Jego m o c - poszukując resztek mojego człowieczeństwa. Wreszcie mnie puszcza, a ja ze świstem wypuszczam powietrze. P r z e z jego t w a r z p r z e m y k a p o t w o r n y u ś m i e c h . - C h w a l e b n e , Lucyferze. To nie m o g ł o być bezbolesne. Z n o w u z a c i s k a m zęby i p a t r z ę p r z e d siebie, nie o d p o ­ wiadając. D a j e z n a k t ł u m o w i , a w t e d y trzy z b i r o w a t e d e m o n y , dwa z r u n k a m i , j e d e n z dyscypliną - niewątpliwie to ludzie R h e n o r i a n a - w y c h o d z ą ze śliniącej się masy. Za n i m i , wśród kołyszących się a k s a m i t n y c h cieni, jest coś jeszcze - bardziej o b e c n o ś ć niż rzeczywista p o s t a ć . Migocze, raz się pojawia, r a z z n i k a , gdy próbuję się na niej skupić, aż wreszcie d o c h o d z ę d o w n i o s k u , ż e t o tylko g r a światła - z ł u d z e n i e . Nagle j e d n a k d e m o n y się rozstępują i to coś sunie między nimi. D o s t r z e g a m coś niemożliwie czarnego, jakby p o c h ł a n i a j ą c e g o całe światło d o k o ł a . Kiedy M a g staje u b o k u Lucyfera, przybiera konkret­ n ą p o s t a ć : c i e m n y j a k o t c h ł a ń , p r ó c z czerwonych o c z u . I długi, z c z ł o n k a m i , k t ó r e wydają się nie służyć ż a d n e m u celowi, tylko s t e r c z ą z jego p o k r ę c o n e g o , p a t y k o w a t e g o ciała. M a g o w i e żyją n a p ł a s z c z y ź n i e p o m i ę d z y świado­ mym a n i e ś w i a d o m y m i fizycznie m o g ą się pojawiać tylko w o b e c n o ś c i swojego stworzyciela - Lucyfera. Jego o b e c n o ś ć m o ż e o z n a c z a ć tylko j e d n o . Przygoto­ wuję swój umysł i czyszczę go ze wszystkiego, co ma jakiś związek z F r a n n i e . S k u p i a m się na w s p o m n i e n i a c h sprzed chwili, gdy d o w i e d z i a ł e m się w ogóle o jej istnieniu, i m o ­ dlę się, żeby to wystarczyło, ż e b y m jej nie wystawił na niebezpieczeństwo. Przez twarz Lucyfera p r z e m y k a smutny u ś m i e c h . - Nie m u s i a ł o t a k być. - Na jego t w a r z y pojawia się zamyślenie, p o d n o s i długi p a l e c do ust i p o s t u k u j e w nie. 251

- N a d a l nie musi. - O d s u w a się i s z e r o k i m k r ę g i e m o b c h o ­ dzi slup, d o k t ó r e g o j e s t e m przykuty, p o t e m p o d c h o d z i d o m n i e , t w a r z zbliża na o d l e g ł o ś ć kilku c e n t y m e t r ó w . - Jeśli powiesz mi to, co chcę w i e d z i e ć - mówi, a J e g o głos jest o c h r y p ł y m s z e p t e m - nie b ę d ę m u s i a ł nikogo po to wysy­ łać. - Przyciska palący p a l e c do mojej skroni. W i d z ę , j a k M a g łypie pożądliwie, prezentując g a r n i t u r czerwonych kłów w ostrej czarnej twarzy. Lucyfer cofa się i przygląda. - Teraz albo nigdy. Twój wybór. Z g r z y t a m z ę b a m i i wytrzymuję J e g o spojrzenie. Wreszcie, po całej wieczności chyba, wzdycha i p o t r z ą ­ sa głową. - Z d o b ę d ę to, czego chcę, w t a k i czy inny sposób. Nie r o z u m i e m , dlaczego chcesz, żeby było ci trudniej niż to ko­ nieczne. - Kiwa r ę k ą na M a g a i wykonuje drugie okrążenie. M a g łypie jeszcze pożądliwiej, gdy wyciąga do m n i e rękę, a ja wydaję jęk, bo powstrzymywanie M a g a w y m a g a wiel­ kiego wysiłku. W i e m j e d n a k , że to wysiłek daremny. Czu­ ję go w głowie, j a k przeszukuje moje myśli i w s p o m n i e n i a , a ja wiem, kogo szuka. Za wszelką c e n ę s t a r a m się myśleć o czymkolwiek, tylko nie o niej, wracać do moich wcześniej­ szych w s p o m n i e ń - do dni, kiedy pracowałem przy B r a m a c h z P s e m piekielnym, B a r g h e s t e m . S k u p i a m się na t y m m o c ­ no. Ale wspomnienie Barghesta sprowadza mnie znowu do tego, j a k ocalił on F r a n n i e p r z e d B e h e r i t e m . S t a r a m się mocniej zablokować w s p o m n i e n i e o niej, ale im usilniej się s t a r a m , t y m bardziej jest w m o i m umyśle o b e c n a . Tylko tego mu trzeba. W i d z ę satysfakcję na jego twarzy, kiedy łączy się z nią. Wydaję jęk, bo wiem, co to o z n a c z a . Wyciągnął ją z mojej głowy i d o s t a ł się do niej. M a g o w i e to d e m o n i c z n e ucieleśnienie k o s z m a r u . B ę d z i e n ę k a ł jej sny, a przez nie zobaczy jej sprawy. Jej sny są t a k ż e o k n e m do jej świata. On zobaczy, co F r a n n i e robi - b ę d z i e wiedział, co o n a robi. A co gorsza, kiedy M a g wejdzie do jej głowy, Lucyfer b ę d z i e m ó g ł p o d ą ż y ć z a n i m . 252

Nie! Silniej walczę, żeby go o d e p c h n ą ć , ale ciągle jest w m o ­ jej głowie, kiedy p o d n o s i s z p o n i a s t ą ł a p ę i przeczesuje n i ą powoli p o w i e t r z e . G r y z ę się w język i krzywię, bo cztery p ł o n ą c e rany u k a z u j ą się na mojej k l a t c e piersiowej, roz­ dzierając mój tiszert na strzępy. W i e m , że to nie n a p r a w d ę - że to wszystko w mojej głowie - i ciągle to sobie powta­ r z a m , ale r ó w n i e d o b r z e m o g ł o b y być prawdziwe - t a k i czuję ból. K i e d y walczę, b y g o o d e p r z e ć , j e g o u ś m i e c h szaleńca staje się c o r a z szerszy. Lucyfer kończy o k r ą ż e n i e i wbija we m n i e dociekliwy wzrok. - Jesteś t a k i m wyjątkowym p r z y p a d k i e m . Nic nie m o g ę p o r a d z i ć n a swoją ciekawość. R o z u m i e s z n a p e w n o . A więc w t y m rzecz. M a m być królikiem doświadczal­ nym. O n m n i e r o z e d r z e , kawałek p o k a w a ł k u , umysłowo i fizycznie, szukając o d p o w i e d z i , a j e d n o c z e ś n i e c a ł e m u Piekłu zaprezentuje los zdrajców. D w i e pieczenie przy jed­ nym ogniu. N a g l e On z n o w u do m n i e doskakuje, a ja przygotowuję się na nieunikniony ból. Ale On tylko się do m n i e przytula, jedyne, co czuję, to Jego skwierczący o d d e c h w m o i m uchu. - W i e m , k i m o n a jest, i d o p a d n ę jej, Lucyferze. Była moja na P o c z ą t k u i b ę d z i e moja z n o w u . N i e m o ż e s z m n i e powstrzymać. C o O n m a n a myśli... była Jego n a P o c z ą t k u ? P e ł z n i e po m n i e z i m n e p r z e r a ż e n i e , a moje siarkowe serce k r u s z y się w tysiące z i a r e n e k piasku. M r o c z n e pomysły wypełniają Jego oczy. - P r z e m i e ń się, Lucyferze. Nigdy wcześniej n i e b y ł e m w s t a n i e n i e p o d p o r z ą d ­ kować się J e g o b e z p o ś r e d n i e m u p o l e c e n i u , t e r a z j e d n a k s t a w i a m o p ó r . J a k a ś g ł ę b o k o u k r y t a c z ę ś ć mojej istoty nie chce się p r z e m i e n i ć , nie chce przyjąć postaci d e m o n a . S z u k a m tej części i nogi się p o d e m n ą uginają, kiedy znaj­ duję jej istotę. Bo w i d z ę F r a n n i e : kawałek jej, który n o s z ę 253

w sercu. K a w a ł e k jej, k t ó r y jest t a k ż e m n ą i k a w a ł k i e m m n i e , k t ó r y nie chce z niej zrezygnować. Tym właśnie chcę być. Tym, k i m byłem, gdy byłem z nią. Jeśli z r z u c ę tę p o w ł o k ę - t ę , k t ó r ą n o s i ł e m p r z y niej; tę, k t ó r ą jej d o t y k a ł e m - co się stanie? C o , jeśli w s p o m n i e n i e - o m n i e przy niej jest z a m k n i ę t e w tej p o w ł o c e ? Jeśli ją zrzucę, m o ż e s t r a c ę t o w s p o m n i e n i e n a zawsze. Z n i k n i e i straszliwie się boję, że j u ż nigdy go nie o d z y s k a m . Tylko dzięki t e m u w s p o m n i e n i u moja egzystencja jest z n o ś n a . - Nie. Sługusy zachłystują się z g o d n i e , a J e g o oczy rozsze­ rzają się z n i e d o w i e r z a n i a . W n a s t ę p n e j chwili przeszywa m n i e tysiąc piorunów. K r z y c z ę i o p a d a m b e z w ł a d n i e na słup, gdy wreszcie ustają. C i c h e syknięcie p r z e m y k a p r z e z zebrany tłum. D e m o n i c z n a p o s t a ć króla Lucyfera przedziera się przez J e g o z i e m s k ą p o w ł o k ę , a ż O n staje p r z e d e m n ą w całej swojej Piekielnej chwale. P r z e w i e r c a m n i e p ł o n ą c y m i zie­ lonymi o c z a m i o s a d z o n y m i w ostrych, kanciastych rysach, w n a d c z a r n e j skórze. Moje siarkowe serce ł o m o c z e , kiedy O n r o z p o ś c i e r a swoje n i e t o p e r z o w e skrzydła, otaczając n a s c z a r n y m k o k o n e m , o d c i n a j ą c o d wszelkiego dźwię­ ku i światła. K i e d y te skrzydła m n i e owijają, zło wypły­ wa z Niego falami, zatapiając m n i e m r o c z n y m i ideami i grzesznymi myślami. - Co p o w i e d z i a ł e ś ? - p y t a c h r o p a w y m sykiem. K o p i ę g ł ę b o k o i z n o w u znajduję F r a n n i e - m o j ą siłę. - Nie. Powiedziałem „nie". T y m r a z e m p o t ę g a J e g o m o c y jest n i e d o z n i e s i e n i a - n i e p r z e n i k n i o n y o g i e ń piekielny p r z e d z i e r a się p r z e z moje ciało i niszczy wszystko na swej d r o d z e . Z a n i m spo­ wija m n i e b o l e s n a c z e r ń , słyszę swój krzyk.

ROZDZIAŁ 22

Piekło wiekuiste

FRANNIE Pościel beznadziejnie mi się zaplątała, a serce mi ł o ­ m o c z e w piersi, k i e d y z n i e s p o k o j n e g o s n u b u d z i m n i e własny krzyk. W mojej głowie pojawiła się błyskawica, ale tym r a z e m i n n a . Ta była d o b r a . Mój krzyk nie był krzykiem u d r ę k i . Tylko ekstazy. Luc. P o c z u ł a m go - jego c i e m n ą , m r o c z n ą energię - kiedy w zeszłym tygodniu b y ł a m z Riley w B o s t o n i e . W y d a w a ł o mi się nawet, że go z o b a c z y ł a m , przez u ł a m e k s e k u n d y za­ ledwie, w Starbucksie - i p o c z u ł a m jego c y n a m o n . Od tego czasu L u c towarzyszył mi c o d z i e n n i e , poczucie, z k t ó r e g o nie m o g ę się o t r z ą s n ą ć , szarpiąc m n i e za g ł ę b o k i e miejsce w sercu, z k t ó r e g o najwyraźniej nie m o g ę go wypuścić. I był też w m o i m śnie. P o c z u ł a m błyskawicę w głowie, gdy r o b i ł a m Lucowi straszliwe rzeczy, z n ę c a ł a m się n a d n i m . W ę ż e . Szpony. O g i e ń . O n krzyczy, a k a ż d y k r z y k przeszywa mój m ó z g kolejnym p i o r u n e m p o t w o r n e j przy­ jemności. O B o ż e - p o d o b a mi się t o . C o jest z e m n ą , d o d i a b ł a ? ! Ale kiedy w głowie mi wiruje, aż do mdłości, uświada­ m i a m sobie, że to nie j e s t e m tak n a p r a w d ę ja. O s o b a t o r t u ­ rująca Luca w m o i m śnie była k i m ś innym. K i m ś mrocznym 255

- bez postaci czy twarzy. Patrzyłam jej oczami, jak Luc krzy­ czał - czując jej ż ą d z ę krwi - i u p a j a ł a m się tym. Przeszywa m n i e dreszcz, wychylam się z łóżka n a d sto­ jący o b o k śmietnik, z obawy, że b ę d ę w y m i o t o w a ć . A l e nie. Wydaję jęk i o p a d a m na p o d u s z k i . D r z w i się uchylają. Pojawia się w nich głowa taty. - F r a n n i e , k o c h a n i e ? Nic ci nie jest? K i e d y m n i e widzi, z w ł o s a m i przyklejonymi do twarzy, r o z d y g o t a n ą , wchodzi i przyklęka przy m o i m ł ó ż k u . Próbuję oddychać spokojnie, by w y r ó w n a ć t ę t n o , ale na p r ó ż n o . O g l ą d a m się, spodziewając się G a b e ' a , ale nie ma go. Potrzebuję go. P o d n o s z ę w z r o k na t a t ę . - Tak, p r z e p r a s z a m . To tylko sen - głos mi się załamuje, więc nie udaje mi się taty p r z e k o n a ć . W i d z ę po jego twarzy, że jest zrozpaczony. Ściska m n i e za r a m i ę . - W i e m , że m a s z za s o b ą ciężkie t y g o d n i e . . . - N a p r a w d ę nic mi nie dolega, t a t o . - O p i e r a m się na łokciu. - A przynajmniej taki s t a n kiedyś osiągnę. - Chcesz, ż e b y m z o s t a ł ? - Nie, nic mi nie jest. D z i ę k i . - O p a d a m na p o d u s z k ę i próbuję się u ś m i e c h n ą ć . Na p e w n o go nie z w i o d ł a m , ale wzdycha i o d w r a c a się do drzwi. - Zawołaj, jeśli będziesz m n i e p o t r z e b o w a ć . - Jasne, tato. D r z w i zamykają się za n i m , a ja u w a l n i a m powstrzymy­ w a n e d o t ą d łzy. O b r a c a m się i c h o w a m t w a r z w p o d u s z c e , żeby s t ł u m i ć ł k a n i a . N a g l e moje plecy gładzi czyjaś r ę k a i spowija m n i e zimny zimowy blask. S i a d a m na ł ó ż k u i wi­ dzę na brzegu posłania Gabe'a. - G d z i e byłeś? - M u s i a ł e m się czymś zająć. - L u c . . . Śniło mi się, ż e . . . - Wiem. Ból w moich trzewiach każe mi zapytać. Muszę wiedzieć. - Co to było? Co ja w i d z i a ł a m ? 256

N o c n e cienie nie skrywają t r o s k i n a jego twarzy, ale nie o d p o w i a d a . Moje serce stęka p o d ciężarem naciskającym na moją klatkę piersiową, nie m o g ę z a c z e r p n ą ć p o w i e t r z a . - Gabe...? - Pracuję n a d tym, F r a n n i e - r z u c a zniecierpliwiony. Nigdy wcześniej t a k do m n i e nie mówił. Dzieje się coś b a r d z o niedobrego. Czuję p r z e r a ż e n i e rozdzierające k a ż d ą k o m ó r k ę mojego ciała. - N a d czym pracujesz? G d z i e jest Luc? W a h a się chwilę. - W Piekle. Pokój wiruje. N i e m o g ę oddychać. Błyskawica w mojej głowie - była prawdziwa. P a t r z ę mu w oczy. - N i e . . . nie żyje? - F o r m a l n i e rzecz biorąc, nie. - O B o ż e ! Powiedz mi po p r o s t u , co jest g r a n e ! Wzdycha ciężko. - On jest d e m o n e m , F r a n n i e . Cios pięścią w brzuch. Brakuje mi powietrza. - D e m o n e m . . . w P i e k l e - p o d n o s z ę na niego wzrok. - Wrócił? Ze s m u t k i e m w oczach G a b e kiwa głową. - D l a c z e g o m i a ł b y wrócić? G ł a d z i m n i e r ę k ą p o policzku. - P e w n i e uważał, że nie ma p o w o d u z o s t a ć tutaj. W t u l a m się w niego, żeby m n i e u s p o k o i ł na tyle, by moje serce zaczęło bić n o r m a l n y m r y t m e m . - Więc odszedł... naprawdę. - Pracuję n a d t y m , żeby go tu sprowadzić. Przytulam się jeszcze mocniej i oddycham p o m i m o dziu­ ry w piersi, próbując ją wypełnić. I rzeczywiście czuję, że się wypełnia - gniewem. Wzbiera we m n i e , aż zaczynam się od niego trząść. D o p i e r o co o s i ą g n ę ł a m stan, w k t ó r y m myśl o Lucu nie o z n a c z a ł a m i a ż d ż ą c e g o bólu serca. To było bar­ d z o t r u d n e , ale wiedziałam, że m u s z ę o n i m z a p o m n i e ć . 257

A l e o n o d s z e d ł . Bez n a m y s ł u . O d s u w a m się o d G a b e ' a . - Nie sprowadzaj go tu dla m n i e . Te niebieskie oczy przewiercają m n i e do głębi duszy, kiedy wyciąga r ę k ę i gładzi m n i e k c i u k i e m po policzku. Jego oczy miotają gromy, zasnuwają się m r o k i e m , ale ja­ koś wciąż są jasne. I nagle jego u s t a dotykają moich, t a k delikatnie, ale j e d n o c z e ś n i e rozpaczliwie. Smakuję jego zimny zimowy blask, a on eksploduje we m n i e , rozświetlając m r o k głębin mojej istoty. Spowija m n i e letni śnieg i zagasza ogień gniewu. N a c i e r a m m o c n i e j na G a b e ' a , pogłębiając nasz p o c a ł u n e k , p r a g n ą c więcej. Sztywnieje, co n a t y c h m i a s t p r z y w r a c a mi świadomość. - Nie chcę cię - szepczę w jego usta, starając się, żeby t a k było n a p r a w d ę . O p i e r a swoje czoło na m o i m . - W i e m - odsuwa się z d r ż e n i e m . - To t a k i e t r u d n e . - P r z y k r o m i . S t a r a m się n i e . . . - C o ? S t a r a m się go nie p r a g n ą ć , j a k sądzę. A l e on sprawia, że n i e k o c h a n i e go staje się niemożliwe. Przyciąga m n i e d o r a m i e n i a . Dygoce. - S p r o w a d z ę go tu dla n a s obojga - mówi. - K o c h a m cię... Motyle, które łaskotały mnie w brzuchu, eksplodują w śnieżycę. W c i ą g a m je z p o w r o t e m z o d d e c h e m , po czym wysuwam się z jego objęć i z a g l ą d a m w te p i ę k n e niebie­ skie oczy. - Ja też cię k o c h a m . U ś m i e c h a się s m u t n o . - ...ale nie m o g ę cię m i e ć . Należysz do L u c a . - Wstaje i p o d c h o d z i do drzwi. - N i e d ł u g o w r ó c ę - mówi, otwiera­ jąc je. - Zawołaj, jeśli będziesz m n i e potrzebować. - Z n i k a w korytarzu. - P o t r z e b u j ę cię - szepczę. P a d a m na poduszki, zdecydowana już nie zasnąć, i leżę tak, oglądając księżycowe cienie t a ń c z ą c e na suficie. 258

M u s k a m p a l c e m p ł o n ą c e usta, starając się nie p r a g n ą ć G a be'a... ani nie m a r t w i ć się o L u c a .

LUC Lucyfer dalej z a t a c z a s z e r o k i e k r ę g i w o k ó ł pala, n a k t ó r y m wiszę, przyglądając m i się b a c z n i e p o d k a ż d y m kątem. S t r a c i ł e m poczucie czasu. Nie s p o s ó b określić, j a k dłu­ go tu j e s t e m przykuty. W i e m n a t o m i a s t , że Lucyfer zwykle lubi wszystko przeciągać, a w tym w y p a d k u niewątpliwie zostawi m n i e t a k na wiele miesięcy. M o ż e lata. P o d c h o d z i do m n i e , jego skórzasta twarz zatrzymuje się tuż przy mojej, a ja się zbieram na kolejną t u r ę . - Przemieniaj się! - ryczy. W y c z e r p a n y z w i e s z a m głowę i z e r k a m n a c z e r w o n e rany na piersi. Rany, k t ó r e by krwawiły, gdybym był jeszcze człowiekiem, ale i t a k p a l ą m n i e jak p o l a n e kwasem. Są wszędzie - na n o g a c h , na plecach. Pies o k r ą ż a słup w bez­ piecznej odległości za Lucyferem, warczy i k ł a p i e z ę b a m i . Sprowadził Psy, kiedy u z n a ł , że p r z y d a mu się więcej su­ gestywnych wizji dla o d s t r a s z e n i a ogółu. A l e M a g ciągle stoi, wyszczerzony. C z e k a . M r u g a m p o w i e k a m i , wyczekując n i e u c h r o n n e g o bólu, który wywoła moja o d p o w i e d ź . - Nie. Lucyfer wzdycha i strzela p a l c a m i . Z ę b y Jego Psa wbi­ jają mi się w r a m i ę , rozdzierają skórę, j a d powoduje palący ból w z d ł u ż k r ę g o s ł u p a . P r z y k a ż d y m ciachnięciu chciał­ bym, aby o k a z a ł o się ś m i e r t e l n e , ale wiem, że takiego mi­ łosierdzia się nie d o c z e k a m . Czuję, jak moja d e t e r m i n a c j a słabnie, gdy ból przeszy­ wa k a ż d ą k o m ó r k ę mojego ciała - D o b r a - j ę c z ę przez zaciśnięte zęby. Próbuję u n i e ś ć głowę, ale ta waży p ó ł tony. 259

Lucyfer gwiżdże i Psy się wycofują. O p a d a m bezwład­ nie na pal, wykręcony w k a j d a n a c h i przyciskam czoło do o s m a l o n e g o d r e w n a . On wpatruje się we m n i e , ponaglając m n i e niecierpliwym r u c h e m r ę k i i u n o s z ą c brew. Z a c i s k a m m o c n o oczy, j a k b y m m ó g ł coś zmienić, nie p a t r z ą c na swoją p r z e m i a n ę , i s k u p i a m się na z a t r z y m a n i u tego k a w a ł k a F r a n n i e w sercu. I w chwili gdy m a m zrzucić l u d z k ą postać, gryzące powietrze zaczyna wirować, a przez r o z k o ł y s a n e indygowe cienie przebija się białe światło. O s t a t n i ą rzeczą, k t ó r ą słyszę, gdy z oszałamiającą pręd­ kością przelatuję przez czas i p r z e s t r z e ń , jest ryk Lucyfera. B u d z ę się w m i ę k k i m ł ó ż k u p o k r y t y m b i a ł ą pościelą. W białym pokoju. Z białymi m e b l a m i . U G a b r i e l a . M u s z ę być u G a b r i e l a . O d s u w a m k o ł d r ę i o g l ą d a m swoje ciało. R a n y na klatce piersiowej i r a m i o n a c h są p o w a ż n e , ale leczą się - zaleta bycia d e m o n e m . A l e p a m i ę ć o p a r z e ń nie m i n ę ł a - g ł ę b o ­ kie, n i e m i ł e m r o w i e n i e . O b r a c a m się i siadam na skraju łóżka, w głowie mi wiruje. I w t e d y dociera do m n i e . J e s t e m u G a b r i e l a . K t o ś m i a ł tyle siły - wpływu - by wyciągnąć m n i e z Piekła. K r ó l o w i Lucyferowi sprzed nosa. Z n o w u czuję się n i e p e w n i e . - F r a n n i e - szepczę. W i e m , ż e nie m a m p o d s t a w d o takiej nadziei, ale t o silniejsze o d e m n i e . Wyskakuję z ł ó ż k a i z a t a c z a m się, p o ­ t e m łapię równowagę i sięgam po u b r a n i a leżące na białym fotelu przy łóżku. W k ł a d a m dżinsy i tiszert, k t ó r e zosta­ wił mi G a b r i e l , w y p a d a m przez drzwi i s c h o d z ę s c h o d a m i w dół na drżących nogach. G a b r i e l siedzi rozwalony na k a n a p i e w salonie, j e d n ą n o g ę ma na p o r ę c z y i z m r u ż o n y m i o c z y m a czyta Bastion Stephena Kinga. - Zdecydowanie powinieneś się zaopatrzyć w okulary do czytania. - Ochoczo rozglądam się po pokoju w poszukiwaniu 260

Frannie, ale jesteśmy tylko we dwóch. Gabriel odkłada otwar­ tą książkę na kolano i przygląda mi się w milczeniu. Ja tym­ czasem p o t y k a m się o własne nogi w d r o d z e do fotela p o d oknem, na którym siadam. - Mów, co się stało. U ś m i e c h a się p ó ł g ę b k i e m . - To b a r d z o d ł u g a historia. Pochylam się d o p r z o d u , o p i e r a m łokcie n a k o l a n a c h . - P o n i e w a ż z n o w u j e s t e m nieśmiertelny, znajdę chyba o d p o w i e d n i ą ilość czasu. - Z n a l e ź l i ś m y lukę. G r o m i ę go wzrokiem. - J a k na d ł u g ą historię ta się wydaje m o c n o w y b r a k o ­ wana. Wierci się niespokojnie na k a n a p i e . - M a l e ń k a część twojej esencji, k t ó r a wciąż jest l u d z k ą duszą, należy do n a s , a więc u p o m n i e l i ś m y się o swoje pra­ wa do niej. Oczywiście, w y m a g a ł o to polityki. Z a j ę ł o mi t r o c h ę czasu p r z e k o n a n i e G o d o interwencji - t u M i c h a ł nie o k a z a ł się p o m o c n y - bo musieliśmy wielu istotom na­ d e p n ą ć na odcisk, żeby cię s t a m t ą d wyciągnąć. S e r c e m i z a m i e r a i o p a d a m n a k r z e s ł o , spuszczając wzrok n a dywan, b o myślałem... - To nie była F r a n n i e - m ó w i ę na głos, żeby to się sta­ ło n a p r a w d ę , żeby to sobie potwierdzić. Myliłem się, m a ­ jąc nadzieję, że z m i e n i ł a zamysł i u ż y ł a na m n i e swojego wpływu. G a b e p o t w i e r d z a to, c o j u ż w i e d z i a ł e m , kiedy w a h a się przed odpowiedzią. - N i e . N i e była. A więc j e d n a k . F r a n n i e skończyła z e m n ą n a d o b r e . Ż ó ł ć p o d c h o d z i mi do g a r d ł a , p r z e ł y k a m ją, ale i t a k słyszę swój głos: - Więc znowu uratowałeś moją żałosną dupę. - Nie b ę d ę ci wyliczał, stary. Wzdycham. - A po co z a w r a c a ł e ś sobie głowę? 261

- Potrzebuję twojej pomocy. - O d k ł a d a książkę, uśmie­ chając się do m n i e znacząco. - Wyobraź sobie moje zdumie­ nie, kiedy p o s z e d ł e m cię s z u k a ć i z n a l a z ł e m cię w Piekle. - T r z e b a było m n i e t a m zostawić. O p a d a na p o d u s z k i i g ł o ś n o wypuszcza powietrze. - F r a n n i e cię potrzebuje. - O w s z e m . Najbardziej jej p o t r z e b n e moje z n i k n i ę c i e i Czeluść O g n i a jest chyba najlepszym w y b o r e m . Wstaje z k a n a p y i p o d c h o d z i do o k n a . - Wygląda na to, że Lucyfer przygotował dla ciebie coś większego i lepszego - mówi, p a t r z ą c p r z e d siebie. - N i e w a ż n e . I t a k z a s ł u ż y ł e m na więcej. - K i e d y chcesz się t a k winić za wszystko, co się dzieje, jesteś r ó w n i e żałosny jak F r a n n i e . - R ó ż n i c a polega na tym, że w większości to jest moja w i n a . - Z a c i s k a m m o c n o oczy, żeby nie widzieć u d r ę c z o ­ nej twarzy F r a n n i e , i d ź w i g a m się z krzesła. - T r z e b a było m n i e zostawić - p o w t a r z a m , ruszając do drzwi. - N i e m o g ł e m . N a p r a w d ę p o t r z e b u j ę twojej p o m o ­ cy, nie żartuję. F r a n n i e ma kłopoty, L u c - cień p o c z u c i a winy p o k r y w a m r o k i e m jego twarz, G a b e spuszcza w z r o k na niespokojne d ł o n i e . - Jest w strasznym stanie, a ja to chyba p o g a r s z a m . O d w r a c a m się do niego, p a t r z ę w jego u d r ę c z o n e oczy. Nie daje rady. C h o c i a ż nigdy by się do tego p r z e d e m n ą nie p r z y z n a ł , z a k o c h a ł się w niej. I nie p r z e s t a ł jej k o c h a ć w czasie, gdy o d s z e d ł , a F r a n n i e była ze m n ą , co o z n a c z a , że to nie ma nic wspólnego z jej wpływem. A l e teraz, kiedy Frannie go pragnie... W y b u c h a m s m u t n y m ś m i e c h e m . T o niezłe. - Wyciągnąłeś m n i e z Piekła, żebym ci p o p r z e s z k a d z a ł ? - O n a należy do ciebie - mówi g ł o s e m p o d s z y t y m b ó ­ lem. - Tylko ty rozumiesz, j a k a jest stawka. O n a potrzebuje twojego wsparcia. - Ma ciebie - u ś m i e c h a m się lekceważąco - autentycz­ n e g o a n i o ł a . C z e g o m i a ł a b y chcieć o d e m n i e ? 262

- Nie m o g ę . . . - urywa. - Nie s ą d z i ł e m , że to się m o ż e stać. że m ó g ł b y m . . . - p a t r z y na m n i e t w a r d o . - J e s t e m d o m i n e m . Wiesz, co się stanie, jeśli s t r a c ę skrzydła. N i e m o g ę p r o w a d z i ć tej rozmowy. - T r z e b a było o t y m myśleć, z a n i m się w niej zakocha­ łeś. - P r ó b u j ę się p r z e m i e ś c i ć do swojego m i e s z k a n i a , ale co łatwo było przewidzieć, nie m a m na to szans z salonu G a b e ' a , przy jego cholernej niebiańskiej o s ł o n i e . G w a ł ­ townym r u c h e m o t w i e r a m drzwi i w y p a d a m na w e r a n d ę , b o nie m o g ę już t a m w y t r z y m a ć . A l e nadzieja, że G a b r i e l zostawi m n i e w spokoju, oka­ zuje się p ł o n n a . P o d ą ż a za m n ą na w e r a n d ę i patrzy. - To był d o b r y u c z y n e k . N a p r a w d ę m y ś l a ł e m , że się o n i ą troszczysz. Tylko tyle mogę zrobić, by nie strzelić w niego ogniem pie­ kielnym, ale nie d a m mu poznać, jak bolesne są jego słowa. - R o b i ę to, co leży w mojej n a t u r z e . W k o ń c u j e s t e m demonem. - I pierwszorzędnym dupkiem. Z a c z y n a m się p r z e m i e s z c z a ć do swojego m i e s z k a n i a , ale p o d n o s z ę w z r o k i w i d z ę sąsiada G a b r i e l a , który w szla­ froku stoi na t r a w n i k u i przygląda się n a m . - Czego się spodziewałeś? - pytam, zbiegając po schod­ kach. Idzie z a m n ą . - Dlaczego jej nie p o m o ż e s z ? - J u ż m ó w i ł e m . Najlepiej jej p o m o g ę , jeśli zostawię ją w spokoju. Potrząsa głową i przeklina pod nosem. P i o r u n u j ę go w z r o k i e m . - O d s z u k a j Lilith. O n a nie zrezygnuje. J u ż ma mi coś odpyskować, gdy nagle na jego twarzy pojawia się zaskoczenie, a p o t e m p r z e r a ż e n i e . Oczy otwie­ rają mu się szeroko. - Twoje m i e s z k a n i e . Szybko! - krzyczy. I znika.

R O Z D Z I A Ł 23

Zbaw mnie ode złego

FRANNIE L u c jest w Piekle. To wszystko, co wiem. Jest bezpiecz­ ny? N i e żyje? N i e m o g ę uwierzyć, że się z p o w r o t e m p r z e m i e n i ł . Że nie jest j u ż człowiekiem. Ż e nie jest mój. N i e wiem, czego się s p o d z i e w a ł a m , ale nie p o w i n n a m być z a s k o c z o n a , bo ja to z r o b i ł a m . Ja go nie c h c i a ł a m . Ja go z n i e n a w i d z i ł a m . A l e zawsze go k o c h a ł a m . I nadal kocham. Nie z m i e n i a to j e d n a k tego, co zrobił. Ż a d n e jego słowa nie sprawią, ż e z n o w u m u z a u f a m . A G a b e nie p o w i n i e n ufać m n i e . Po jego odejściu przez resztę nocy p r z e k o n y w a ł a m siebie, że go nie p r a g n ę . A l e to gówno prawda. Pragnę. Powiedział, że m a m z o s t a ć w d o m u , p o d o s ł o n ą taty. Dlaczego więc j a d ę d o m i e s z k a n i a Luca, nie wiem. M o ż e m u s z ę się u p e w n i ć , ż e n a p r a w d ę o d s z e d ł , z a n i m z a c z n ę życie b e z niego. Z o b a c z y ć znaczy uwierzyć. O m a ł o nie u c i e k ł a m , gdy w j e c h a ł a m na p a r k i n g i zo­ b a c z y ł a m shelby. A l e nie. P a r k u j ę p o d b u d y n k i e m i sie­ d z ę t a k w n i e s k o ń c z o n o ś ć , walcząc z p a n i k ą , k t ó r a c h c e przejąć n a d e m n ą k o n t r o l ę . Przyłapuję się n a p o c i e r a n i u króliczej ł a p k i i bawię się o s t r y m i k r a w ę d z i a m i s r e b r n e g o klucza zwisającego z breloczka przy stacyjce. Wreszcie wy­ ciągam kluczyk, w y s i a d a m z s a m o c h o d u i idę do b u d y n k u . 264

Czuję się słaba i c h o r a , i b a r d z o t r u d n o mi zmusić nogi do c h o d z e n i a . P r z e d o c z a m i przelatują m i obrazy: pierwsze s p o t k a n i e z Lili tu przy tych drzwiach, w n o s z e n i e k o m o d y po schodach, u p a d e k M a t t a . N i e m a l robię w tył zwrot, gdy ciężar w sercu niweczy moją odwagę. Z b i e r a m się i r u s z a m korytarzem. O s t r o ż n i e w s a d z a m klucz d o z a m k a , próbując nie pa­ miętać, co z a s t a ł a m w ś r o d k u , kiedy z r o b i ł a m to o s t a t n i o . Na dźwięk cichego głosu z k o r y t a r z a p o d s k a k u j ę . - Frannie? Czuję się z a m r o c z o n a i r o z t r z ę s i o n a , kiedy o d w r a c a m się i przy drzwiach widzę Lili. P o d c h o d z i d o m n i e ostrożnie. - M u s z ę z t o b ą p o r o z m a w i a ć , F e e - mówi cicho i jakby przestraszona. M r u g a m o c z a m i , żeby pozbierać myśli - muszę ją zoba­ czyć w jej prawdziwym wydaniu: s u k k u b i m a ł ż o n k a k r ó l a Lucyfera. A l e to tylko n i e ś m i a ł a , p r z e r a ż o n a Lili. Lili, k t ó r a była z L u k i e m w ł ó ż k u , gdy w i d z i a ł a m ją o s t a t n i raz. K r e w d u d n i mi w uszach, p r z e ł y k a m żółć, k t ó r a p o d e ­ szła mi do g a r d ł a . - Czego chcesz? Spuszcza wzrok. - N i e ma go t a m - mówi. Wyciągam klucz z z a m k a i o t w i e r a m drzwi na oścież. Ma rację. M i e s z k a n i e jest p u s t e . O d w r a c a m się do niej. - Czego chcesz? - p o w t a r z a m , starając się mówić spo­ kojnie. Przysuwa się do m n i e ostrożnie. - Ja tylko... - urywa, gdy staje przy m n i e . - M o ż e m y porozmawiać? O t w i e r a m drzwi szerzej, a o n a wchodzi przez nie powoli. P o d ą ż a m za n i ą i z a m y k a m drzwi. Z n o w u r o z g l ą d a m się po m i e s z k a n i u , a kiedy mój wzrok p a d a na łóżko, m i m o ­ wolnie czuję ból w sercu i szczypanie łez p o d p o w i e k a m i . 265

W s p o m n i e n i e L u c a z e m n ą - n a s z e g o pierwszego r a z u i wszystkiego, co to m i a ł o znaczyć - ginie w cieniu o b r a z u , na k t ó r y m jest on z Lili. O d w r a c a m się do niej. - Mów, co m a s z do p o w i e d z e n i a , i zostaw m n i e w spo­ koju. P o d n o s i na m n i e wzrok i stawia jeszcze j e d e n ostroż­ ny k r o k . - Nie c h c i a ł a m go - mówi. W i d z ę ich r a z e m t a k wyraźnie, jakby to się działo teraz, n a moich oczach. - D a ł a b y m się n a b r a ć - r z u c a m p r z e z zęby. Nie odrywa o d e m n i e wzroku i nagle widzę w jej oczach zdumiewającą siłę. I jeszcze coś. C o ś gorącego i nieskoń­ czonego - p r a d a w n e g o . - C h c ę ciebie. Nagle paraliżuje mnie obezwładniające pożądanie. O n a sunie ku m n i e , gdy ja stoję o p a r t a o drzwi, i przywie­ ra do m n i e . Oczy mi się zamykają, a k a ż d a k o m ó r k a m o ­ jego ciała eksploduje ekstazą. Czuję na policzku jej gorący o d d e c h i z j ę k i e m n a p i e r a m na drzwi. Nagle jej r ę k a dotyka mojej twarzy, pieści ją. P a l e c s u n i e po policzku, po nosie i po u s t a c h . O t w i e r a m oczy i j e s t e m z a h i p n o t y z o w a n a . K r e w pulsuje mi w żyłach, ale tylko częściowo ze strachu. Z e świstem wciągam p o w i e t r z e , kiedy pokój z a c z y n a wirować. P o t e m wszystko się zamazuje, bo Lili z a m y k a mi usta p o c a ł u n k i e m . Przeszywa m n i e p r ą d , a kiedy o n a usi­ łuje się cofnąć, nie p o z w a l a m jej. Czuję, jak się u ś m i e c h a , gdy moje r ę c e , k t ó r e wcześniej ją odpychały, t e r a z zaczy­ nają ją przyciągać. - W ł a ś n i e t a k . Tylko t a k dalej - szepcze. I na jej słowa w mojej głowie pojawia się o b r a z L u c a - jaki był w niej zatracony. Czuję, jak coś czarnego, obrzyd­ liwego, starego wiruje we m n i e , próbując przejąć kontrolę. O d s u w a m się i p o t r z ą s a m g ł o w ą , b o z a c z y n a j ą m i w niej d z w o n i ć d z w o n k i a l a r m o w e . O d r u c h o w o c h w y t a m ją za r a m i ę i z a k ł a d a m jej dźwignię na szyję. 266

A l e o n a równie szybko wyślizguje się z mojego uchwytu i odsuwa ode mnie. - N i e m u s i t a k być, F e e . N i e wiesz, k i m j e s t e m , n i e wiesz, co m o g ę dla ciebie zrobić. - N i e nazywaj m n i e t a k - warczę. Czuję, j a k r o ś n i e we m n i e nowa siła, kiedy p a t r z ę na prawdziwy obiekt moje­ go gniewu. - I szczerze mówiąc wiem, k i m jesteś, Lilith. To ją p o r a ż a . Twarz jej wiotczeje, w o c z a c h połyskują łzy. - To G a b r i e l ? Co on ci p o w i e d z i a ł ? - N i e G a b r i e l - prostuję, myśląc o t w a r z y mojego ojca, gdy mi mówił o Lilith. J a k stracił dla niej skrzydła. Z a k r y w a oczy r z ę s a m i . - D a n i e l - s z e p c z e , jakby c z y t a ł a w m o i c h myślach. Z n o w u spogląda mi w oczy. Jej są głębokie i p e ł n e bólu. - Był dla m n i e wyjątkowy. Mój pierwszy anioł. O d w r a c a m wzrok, żeby m n i e z n o w u nie z a h i p n o t y z o ­ wała, i czuję, j a k r o ś n i e we m n i e gniew. Nagle j e d n a k przy­ p o m i n a m sobie s m u t e k na jej twarzy, kiedy s p o t k a ł a t a t ę t a m t e g o d n i a w g a r a ż u , i n i e m a l jej wierzę. Z a l e w a m n i e morze emocji - żalu, współczucia, wstydu, żądzy - aż myśli zamieniają mi się w s p l ą t a n ą m a s ę . - Wyjątkowy? - p a r s k a m . - A M a t t ? A Luc? Też byli wyjątkowi? C o ś m r o c z n e g o pojawia się na jej twarzy. - Ich ż ą d z a utrzymuje m n i e przy życiu. Bez nich bym u m a r ł a . W i ę c na swój s p o s ó b wszyscy są dla m n i e wyjąt­ kowi. O d w r a c a m się do drzwi i sięgam k l a m k i , gdy słyszę: - A l e nie t a k wyjątkowi j a k ty. Przyciskam d ł o n i e do drzwi i walczę z falą p o ż ą d a n i a , która c h c e m n i e p o c h ł o n ą ć . Kiedy o d w r a c a m się z n o w u w s t r o n ę pokoju, o n a stoi kilka centymetrów o d e m n i e . Pragnienie, by sięgnąć do niej i przyciągnąć ją do siebie, jest niemal nieodparte. Ciało m n i e boli, p r a g n ę jej t a k b a r d z o , że czuję to k a ż d y m nerwem. 267

N i e m o g ę oddychać, gdy p o k o n u j ę tę m a l e ń k ą odleg­ łość p o m i ę d z y n a m i i p r z y w i e r a m u s t a m i do jej ust. Jęk, n i e m a l warkot, wydobywa się z mojego w n ę t r z a , kiedy o n a przysuwa się bliżej, spychając m n i e na drzwi. Po chwili moje i t a k r o z p ę d z o n e serce szaleje jeszcze szybciej, gdy próbuję z ł a p a ć o d d e c h i nie m o g ę . Lili d o ­ słownie obsypuje m n i e p o c a ł u n k a m i . Jest coś przejmu­ jącego w myśli, że chciałabym u m r z e ć w r a m i o n a c h Lili. P r z e c h o d z i m n i e dreszcz, n a p i e r a m n a n i ą , m o j e p ł u c a wyją o tlen. Z u p e ł n i e jakby wysysała ze m n i e życie. I chcę, żeby to robiła. P o c a ł u n e k śmierci. Z p r z e r a ż e n i a j e ż ą się wszystkie moje zmysły, miesza­ jąc się z o g r o m e m żądzy. Nigdy wcześniej czegoś t a k i e g o nie z a z n a ł a m - emocji całkowicie pierwotnych i pozbawio­ nych kontroli. S z a r p i ę ją za u b r a n i e , p r a g n ą c być bliżej, i czuję, j a k jej palce wciskają mi się do g a r d ł a , odcinając od m a l e ń k i c h zasobów powietrza. P r z e d o c z a m i wirują mi gwiazdy, kiedy przepływają p r z e z e m n i e m a l e ń k i e okrusz­ ki rozkoszy. Jej u s t a zsuwają się z m o i c h i wytyczają p ł o n ą c ą ścieżkę przez mój policzek do u c h a . - J e s t e ś moja - s z e p c z e , zaciskając chwyt na m o i m gardle. P r z e z r a m i ę , przez zawężający się tunel widzenia widzę łóżko L u c a . Ł ó ż k o , n a k t ó r y m m u się o d d a ł a m . Ł ó ż k o , n a którym mnie zdradził. Z Lili. Na myśli o tym, co mieliśmy z L u k i e m - i co straciliśmy - w y p e ł n i a m n i e żal. G o r ą c a łza spływa mi po policzku i w y b u d z a m n i e z t r a n s u . C o ś zaciska się w m o i m sercu, gdy o s t r z e ż e n i e w głowie przybiera na sile. I w t e d y słyszę głos G a b e ' a . „ O n a jest d e m o n e m , ale z a r a z e m nie jest". N i e o d r y w a m o c z u od łóżka - od mojego żalu - i odpy­ c h a m się od Lili, wiedząc, że nie znajdę siły, jeśli spojrzę 268

w jej oczy. Z wielkim wysiłkiem udaje mi się stworzyć j a k ą ś przestrzeń m i ę d z y n a m i . O d e p c h n i ę c i e się od niej boli nie­ wyobrażalnie, do szpiku kości. Jej chwyt na m o i m gardle nie słabnie, c o o d b i e r a m n i e m a l j a k o p o c i e c h ę , ż e j e d n a k wciąż jesteśmy p o ł ą c z o n e . O n a ściska m n i e c o r a z m o c n i e j , m o i m p ł u c o m grozi eksplozja. W oczach m i g o c z ą mi jaśniejsze gwiazdy, p o d wpływem p a n i k i w żyłach p ł y n i e fala adrenaliny. O d c i ą ­ g a m jej r ę k ę z mojego gardła, w y k r ę c a m i z a k ł a d a m dźwi­ gnię, p o czym w o b r o c i e r z u c a m j ą t w a r z ą n a drzwi. K r e w napływa mi do głowy t a k szybko, że czuję zawroty. Czuję ciepło i z i m n o j e d n o c z e ś n i e , kiedy moje ciało z d r ż e n i e m p o w r a c a do życia. - Czego o d e m n i e chcesz? - z mojego o b o l a ł e g o g a r d ł a dobywa się n i e m a l szloch. O d w r a c a głowę na b o k i zerka na m n i e p o n a d wykrę­ conym ramieniem. - Wszystkiego. Należysz do n a s . Do m n i e . C h o c i a ż n i e p a t r z ę jej w oczy, czuję, j a k w p ł y w a na m n i e siłą swoich słów. Nagle wiem, że o n a ma rację. W i e m , że o n a i ja m a m y być r a z e m . P r a g n ę jej m o c n i e j niż czego­ kolwiek d o t ą d w swoim życiu. Ale kiedy ją trzymam przyszpiloną do drzwi, przypominam sobie, jak Luc m n i e tak trzymał w tym samym miejscu, jeszcze niedawno. Niemal czuję, jak on napierał na mnie, jego oddech w moim uchu, kiedy szeptał: „Kocham cię całym sobą". Świeże łzy wypływają mi na policzki, k i e d y to sobie p r z y p o m i n a m , b o t e r a z wiem, ż e wcale t a k nie myślał. A l e dzięki w s p o m n i e n i u zachowuję j a s n o ś ć myśli i o d p y c h a m się od Lili, wycofując się na ś r o d e k pokoju. - Wychodzę. - P r z y k r o mi, F e e . Nie ma takiej możliwości. - Kiedy to mówi, p a t r z y n i e m a l ze s m u t k i e m , ale coś w jej g ł ę b o k o zielonych oczach z d r a d z a m i , że Lili nie żartuje. - O d s u ń się - rozkazuję z c a ł ą zuchwałością, j a k ą udaje mi się zmobilizować. 269

Dalej o p i e r a się p l e c a m i o drzwi i kręci głową. Wyciągam rękę, by ją o d s u n ą ć , ale o n a chwyta m n i e za r a m i ę , w y k r ę c a i dusi m n i e . - N i e zmuszaj m n i e do tego, F e e . Z a n i m mi znowu odcina dopływ powietrza, kopię ją w kolano, zmuszając do p o l u z o w a n i a chwytu. W y k r ę c a m jej r a m i o n a i cofam się kilka k r o k ó w w s t r o n ę łóżka. - Puść mnie. - M a m rozkazy. Mój k r ó l cię p r a g n i e . Nie m o g ę cię puścić. - J e s t e m o z n a c z o n a dla N i e b a . N i e m o ż e c i e m n i e za­ brać. P r z e z chwilę jakby się z a s t a n a w i a ł a . - To szczegół formalny. A l e skoro nie ma już L u c a a n i M a t t h e w . . . - u ś m i e c h a się k ą c i k i e m ust - ...klamka nie zapadła. O b c h o d z ę stół, powoli zbliżając się do drzwi. O n a się odwraca i śledzi moje ruchy, ale się nie sprzeciwia. Mijam ją i sięgam po k l a m k ę , i już d o t y k a m c z u b k a m i palców chłod­ nego m e t a l u - mojej wolności - kiedy o n a odbija mi rękę. Twarz jej ciemnieje. - To nie żarty, F e e . Biorę, czego chcę, gdybyś nie za­ uważyła, a w tej chwili c h c ę ciebie. Walczę o o d d e c h z p r ą d e m przebiegającym po mojej skórze i z n o w u sięgam po k l a m k ę . Popycha m n i e , ale blo­ kuję ją, chwytając ją za r a m i ę i kopiąc w kolano, k t ó r e się ugina. O n a o p i e r a się na d r u g i m kolanie, ja walę ją pię­ ścią w twarz, o n a zaś r z u c a się na dół i p o d c i n a mi nogi. P r z e w r a c a m się d o tyłu, uderzając m o c n o g ł o w ą o drzwi, i czuję, j a k s t r u ż k a krwi spływa mi przez włosy, kiedy p o d ­ ciągam się, by o p r z e ć się na plecach. - C h o d ź z e m n ą p o p r o s t u , F e e . Proszę. T o m o ż e być m i ł e . Ł a t w e . Z a p e w n i ę ci n i e w y o b r a ż a l n e d o z n a n i a . - Nigdy z t o b ą nie pójdę. C i e ń p r z e m y k a p r z e z jej twarz i nagle wygląda na p r z e ­ rażoną. 270

- N i e m a s z pojęcia, co On mi z r o b i . . . - Owszem, m a m pojęcie - słyszę n u t ę s a r k a z m u w swo­ im głosie. - Czeluść O g n i a ? P o t r z ą s a głową, a twarz jej b l e d n i e . - To dla J e g o sługusów. D l a m n i e . . . - w z d r y g a się i m i l k n i e , w i d z ę tylko z a p a d n i ę t e oczy na u d r ę c z o n e j twa­ rzy, kiedy r a m i o n a m i obejmuje się ciasno w talii. N i e m a l mi jej żal, ale wiem, że to jej sztuczka. Wcześ­ niej już się n a b r a ł a m na o d g r y w a n i e b e z r a d n o ś c i , a o n a r o z d a r ł a mój świat na części. Nie n a b i o r ę się na to z n o w u . Wykorzystuję chwilę jej nieuwagi i z n o w u r u s z a m do drzwi, ale o n a w y r z u c a s t o p ę w górę, u d e r z a m n i e w bio­ d r o i o d p y c h a o k i l k a kroków. P r z e m i e s z c z a m y się po p o ­ koju, wymieniając ciosy, aż Lilith j a k o ś za k a ż d y m r a z e m znajduje się m i ę d z y m n ą a d r z w i a m i . Jest z a k r w a w i o n a , p e w n i e t a k s a m o j a k ja, ale się nie p o d d a j ę . N a r a s t a we m n i e p a n i k a , kiedy myślę, że nigdy wcześ­ niej n i e s t o c z y ł a m prawdziwej walki. N i k t n a zajęciach nigdy m n i e n i e p o k o n a ł . A l e nigdy n i e walczyłam z Lilith. I g e n e r a l n i e t a m c i przeciwnicy n i e chcieli m n i e zabić. P o ­ t e m sobie p r z y p o m n i a ł a m . Jeśli m a m m i e ć j a k ą ś szansę, nie m o g ę p a n i k o w a ć . Oddychaj. R ó w n o w a g a . Wpływ... L u c mówił, ż e m a m u ż y w a ć w p ł y w u . Wymierza mi kopniaka. Blokuję go i odpycham ją, szuka­ jąc jednocześnie pomysłu, do czego miałabym ją przekonać. Jestem oznaczona dla Nieba. Nie możesz mnie zabrać. N a w e t się n i e w a h a p r z e d w y m i e r z e n i e m kolejnego k o p n i a k a , k t ó r y trafia m n i e w k l a t k ę piersiową, odpycha­ jąc m n i e na ścianę. O d r y w a m się od ściany w chwili, gdy Lilith r u s z a z n a t a r c i e m . Nie chcesz mnie. Tym r a z e m się j e d n a k w a h a , n a u ł a m e k sekundy, ale j a zys*kuję czas, by z a d a ć jej cios w prawe oko. Z a t a c z a się na stół i n i e m a l się p r z e w r a c a . 271

- N i e z ł a jesteś - mówi, a w jej głosie słyszę n u t ę podzi­ wu. O c i e r a z brwi s t r u ż k ę krwi i o p i e r a się o stół, jakby się p o d d a w a ł a . O p u s z c z a m r a m i o n a i stawiam k r o k w k i e r u n k u drzwi. P o n i e w a ż o n a nie wykonuje ż a d n e g o r u c h u , by m n i e za­ t r z y m a ć , wzdycham z u l g ą i z e r k a m w t y m k i e r u n k u . Więcej jej nie t r z e b a . Jej stopa ląduje na m o i m b r z u c h u , szybko j a k błyska­ wica. P a d a m p l e c a m i na łóżko, a c a ł e p o w i e t r z e u c h o d z i mi z p ł u c z bolesnym świstem. W j e d n e j chwili Lilith znaj­ duje się na m n i e . O p l a t a m ją n o g a m i i próbuję ją o b r ó c i ć do chwytu na staw kolanowy, ale o n a a n i drgnie, p o d o b n i e j a k p o d u s z k a , k t ó r ą m i t r z y m a n a twarzy. P o w i e t r z e ze m n i e uszło, a nie m a m jak go z a c z e r p ­ nąć. P o d u s z k a uniemożliwia mi o d d y c h a n i e . Walczę o tlen i d r a p i ę k r z y ż y k na szyi. S z a r p i ę ł a ń c u s z e k na szyi, by c i a c h n ą ć j ą krzyżykiem. - L u b i ę b i ż u t e r i ę t a k s a m o j a k k a ż d a dziewczyna, ale nie j e s t e m d e m o n e m , F e e - mówi, wyciągając mi go z ręki. - Jeśli więc nie chcesz t e r a z d a ć mi p r e z e n t u , to daj sobie spokój. G w i a z d y błyskają mi p r z e d o c z a m i , siły mi się k o ń c z ą . P ł u c a p ł o n ą . Im bardziej wierzgam i d r a p i ę , t y m jaśniejsze stają się gwiazdki, aż kończyny wydają mi się t a k ciężkie, że nie m o g ę n i m i ruszyć. Czuję m d l ą c e szarpnięcie w trze­ wiach, jakby k t o ś ciągnął m n i e za flaki przez p ę p e k , a p o ­ t e m wszystko p o g r ą ż a się w czerni. K i e d y o t w i e r a m oczy, świat w y g l ą d a i n a c z e j . C z u j ę się n i e p e w n i e . Wszystko jest z a m a z a n e i z n i e k s z t a ł c o n e j a k w k r z y w y m z w i e r c i a d l e . C z ę ś ć t e g o z a m a z a n i a wy­ n i k a z o p u c h l i z n y na p r a w y m o k u . A l e to nie wszystko. O d r y w a m w z r o k od sufitu, żeby się rozejrzeć po p o k o j u - p r z e w r ó c o n e k r z e s ł o , krwawe m a ź n i ę c i a na d r z w i a c h . P a n i k a m n i e p r z e s z y w a , kiedy p r z y p o m i n a m sobie Li­ lith. W y s k a k u j ę z ł ó ż k a i r o z g l ą d a m się d o k o ł a , n i e m a l 272

się p r z e w r a c a j ą c , gdy d o s i ę g a m n i e fala z a w r o t ó w g ł o ­ wy. M o j e c i a ł o n i e p o r u s z a się t a k , j a k t e g o oczekiwa­ ł a m , i z a t a c z a m się, stając na n o g a c h . Czuję się fatalnie. C a ł k o w i c i e o b c a w m o i m w ł a s n y m ciele. O d w r a c a m się i o g a r n i a m w z r o k i e m o t o c z e n i e , szukając Lilith. A l e d o ­ s t r z e g a m siebie. Moje ciało leży r o z c i ą g n i ę t e na ł ó ż k u , b l a d e i nieru­ chome. Ja? N i e żyję? J a k to możliwe? T r ą c a m swoje n i e r u c h o m e ciało. Nic. S z u k a m pulsu na szyi. Jest, ale słaby. P r z e r a ż e n i e przekra­ da się do mojej świadomości, lekkie p o c z u c i e p o t w o r n o ś c i t r ą c a mój mózg, ale nie rozwija się w p e ł n i . Z z i m n y m obiektywizmem p a t r z ę na zakrwawioną rękę na mojej pozbawionej życia szyi. L u d z k ą rękę z paznokcia­ m i p o l a k i e r o w a n y m i n a niebiesko. O b r a c a m się d o lustra n a d r z w i a c h łazienki. Stoi t a m Lilith, z a k r w a w i o n a , ale cała, i w p a t r u j e się we m n i e ze szklanej p o w i e r z c h n i . P o d n o s z ę r a m i ę - o n a też. - Witaj w m o i c h s k r o m n y c h p r o g a c h - głos Lilith nie jest dźwiękiem, który stworzyłyby błony b ę b e n k o w e , gdyby mówiła. To e c h o w e w n ą t r z mojej głowy. Nie! Lilith u ś m i e c h a się do m n i e z lustra. O d w r a c a m się do łóżka i mgliście sobie u ś w i a d a m i a m , ż e p o w i n n a m była t o przewidzieć. M i a ł a m W i d z e n i e . Kie­ dy ostatnio n i e m a l u m a r ł a m , w i d z i a ł a m siebie m a r t w ą , za­ nim to się stało. P o w i n n a m była d o s t a ć jakieś o s t r z e ż e n i e . Czy t o o z n a c z a , ż e t a k n a p r a w d ę nie u m a r ł a m ? - F o r m a l n i e rzecz biorąc, nie - n a d c h o d z i e c h o Lilith w mojej głowie. Wyczuwa moje z m i e s z a n i e i bez t r i u m f u w głosie kontynuuje: - D o p r o w a d z i ł a m cię na skraj śmier­ ci, na tyle blisko, by uwolnić twoją duszę. G d y b y m cię za­ biła, niebiańscy by ją wykradli, a to byłoby absolutnie nie d o przyjęcia. Należysz d o m n i e . O g l ą d a m się na moje ciało. 273

- N i e j e s t e m m a r t w a ? - p y t a m na głos. A l e nie słyszę swojego głosu. Słyszę głos Lilith. - Jeszcze nie - o d p o w i a d a w mojej głowie. - Bez duszy twoje ciało nie w y t r z y m a d ł u g o . T a ń c z ą c n a o b r z e ż a c h świadomości, d o s t r z e g a m kilka prawd. Pierwsza - że m o g ę p r z y w r ó c i ć m o j ą duszę do cia­ ła. M o g ę z a p o m o c ą w p ł y w u p r z e k o n a ć Lilith, żeby m n i e puściła. D r u g a p r a w d a jest t a k a , ż e p o w i n n a m c z u ć o b a w ę , p r z e r a ż e n i e . . . cokolwiek. Ale nie czuję nic, ponieważ moje myśli są zajęte mroczniejszymi kwestiami. T a k i m i j a k ze­ m s t a i t o , j a k b a r d z o n i e n a w i d z ę . . . wszystkich. J a k d o b r z e by było kogoś zabić. Chwilowy pomysł, że tym k i m ś powin­ na być Lilith, ustępuje j e d n e j dominującej myśli. Luc. Wszystko, co w y d a r z y ł o się m n i e , Taylor, M a t t o w i - to j e g o wina. N a g l e chcę, żeby u m a r ł za to, co zrobił, za swo­ ją zdradę. O g a r n i a m n i e zimny gniew. T a k d o b r z e się czuję, kiedy przejmuje k o n t r o l ę , ż e nie m u s z ę g o powstrzymywać. O d n a p ł y w u a d r e n a l i n y dostaję dreszczy, kiedy p o d c h o d z ę do p ó ł e k z k s i ą ż k a m i , wyciągam ze środkowej stary egzem­ plarz D a n t e g o i w y r y w a m garść k a r t e k ze ś r o d k a . R z u c a m je w p o w i e t r z e j a k confetti. N i e j e s t e m w stu p r o c e n t a c h pewna, że suchy śmiech, który bardziej czuję niż słyszę, jest mój, ale o n m n i e mobilizuje. M o j e r a m i ę z g a r n i a książki z dwóch środkowych p ó ł e k na stos na p o d ł o g ę , po czym p o d c h o d z ę do stojaków z p ł y t a m i , w y g a r n i a m je garścia­ mi i wyrzucam przez zamknięte okno na parking. Brzęk tłuczonej szyby n a k r ę c a m n i e jeszcze bardziej i m i e s z a się z moim śmiechem. Podnoszę odłamek i przejeżdżam nim po dłoni, kreśląc na niej c i e n k ą c z e r w o n ą linię krwi. Zlizu­ ję ją, smakuję metaliczno-słony smak, kiedy p r z e s u w a się p o m o i m języku. A l e mój j ę k jest d ź w i ę k i e m p o ż ą d a n i a . . . tęsknoty. N a g l e słyszę swój głos - ale nie m ó j . -C h c ę . . . 274

G ł o s L i l i t h j e s t s z e p t e m w mojej g ł o w i e , k u s z ą c y m o b i e t n i c ą z a k a z a n y c h rozkoszy. - C o , F e e ? Czego chcesz? Gdybyś m o g ł a m i e ć wszyst­ ko, robić wszystko, co by to było? W y o b r a ż a m sobie Luca, jego ciało poruszające się p o d e m n ą , słabe. Wzdrygam się na wyobrażenie, j a k o d ł a m k i e m szkła p r z e s u w a m powoli po jego piersi, szyi, twarzy. K r e w z mojej d ł o n i miesza się z jego k r w i ą - krwista obietnica. Tego właśnie chcę: p a t r z e ć , jak L u c u m i e r a w s p a z m a c h żądzy. Z a c i ą g n ą ć jego duszę do P i e k ł a i p a t r z e ć , j a k p ł o ­ nie. Wyraźnie widzę Inferno. Tak wyraźnie, jakbym je widziała tysiące razy. - B a r d z o ł a d n i e - głos Lilith jest uwodzicielski, z a c h ę ­ cający. - Stworzymy świetny zespół, F e e . N a u c z ę cię wie­ lu rzeczy. A kiedy b ę d z i e s z gotowa, mój król znajdzie dla ciebie o d p o w i e d n i e ciało. N a w z m i a n k ę o k r ó l u L u c y f e r z e owija m n i e p a s m o strachu, ale ledwie d o c i e r a do mojej świadomości, już za­ stępuje je żądza. P o ż ą d a m J e g o i Jego mocy. P r z e t a c z a się przeze m n i e przytłaczająca fala p o ż ą d a n i a . Potrzebuję G o . M u s z ę się z N i m s p o t k a ć . - To da się z a ł a t w i ć - m ó w i Lilith, a ja czuję, j a k jej dreszcz oczekiwania miesza się z m o i m . Nagle powietrze w y p e ł n i a się energią elektryczną. Czu­ ję, j a k stają mi wszystkie włosy na ciele, kiedy p r ą d prze­ dziera się p r z e z e m n i e , b u d z ą c k a ż d ą k o m ó r k ę . C a ł ą m n i e nęka p o t r z e b a . O d d y c h a m g ł ę b o k o p o m i m o zawrotów gło­ wy i ł o m o t u serca, kiedy c z e k a m na Niego. Wilgotny, r o z d z i e r a j ą c y d ź w i ę k w y p e ł n i a p o w i e t r z e i w błysku c z e r w o n e g o światła pojawia się O n . Jest o g r o m n y i potężny. N i e m o g ę z ł a p a ć t c h u na wi­ dok J e g o p i ę k n a i z n o w u d r ż ę , kiedy s u n i e ku m n i e , cichy i wyczekujący. J e g o c z a r n a skóra wydaje się p o c h ł a n i a ć całe światło dokoła, które p o w r a c a w promieniowaniu zielonych, kocich o c z u w ostrej, kanciastej twarzy. Skrę­ cone krwistoczerwone rogi są otoczone złotą koroną: 275

p r z y p o m n i e n i e m Jego nieskończonej mocy. I chociaż t a k Go p r a g n ę - p o t r z e b u j ę - nie m o g ę się ruszyć. M o g ę tyl­ ko p a t r z e ć p e ł n a czci, jak kroczy ku m n i e powoli, z u s t a m i rozciągniętymi w lubieżnym u ś m i e c h u . - F r a n n i e - grzmi. - Wreszcie z n o w u jesteś moja. T a k długo t o t r w a ł o . Kiedy sięga po m n i e i zatapia szpony w m o i m r a m i e n i u , przeszywają m n i e ból i n i e o p i s a n a rozkosz. - P a m i ę t a s z - dyszy nisko w moje u c h o . Owija m n i e skrzydłami, a m n i e nagle o g a r n i a poczucie bliskości, p o c i e s z e n i a - n i e w y r a ź n y o b r a z p i ę k n e g o a n i o ­ ła o zielonych oczach. Czuję, j a k J e g o wargi wtapiają się w moje czoło, a J e g o p o t ę g a przeszywa moje ciało, jakby z o s t a ł o p o d ł ą c z o n e do w s z e c h ś w i a t a - o g i e ń - p ł o n ą c y żywcem - rozkosz w m ę c z a r n i a c h . W t a m t e j wieczności, nie dłuższej niż m r u g n i e c i e powieki, część m n i e u m i e r a , p o k a w a ł k u , a ż świat staje się c i e m n y n i c z y m wirująca czeluść, p e ł e n grzesznych myśli, z w y r o d n i a ł y c h pomysłów i destrukcyjnych u c z u ć . Świat jest P i e k ł e m . Z a g u b i ł a m się w ciemnościach. P o t e m . . . nie m a nic.

LUC P r z e m i e s z c z a m się do swojego m i e s z k a n i a , a widok, k t ó r y t a m zastaję, n i e m a l m n i e zabija. P o t w o r n o ś ć tego, do czego d o p u ś c i ł e m , n i e m a l m i a ż d ż y moje siarkowe ser­ ce. W j e d n e j s e k u n d z i e d o p a d a m łóżka, przyciągając do piersi b e z w ł a d n e ciało F r a n n i e . P a t r z ę n a G a b r i e l a , który u n o s i się n a d p o d ł o g ą przy drzwiach w p e ł n e j anielskiej postaci, rozpościerając sze­ r o k o o g r o m n e podwójne skrzydła. W ł ą c z a blask i s u n i e ku n a m , gdy j a o d w r a c a m się n a p o w r ó t d o F r a n n i e . J u ż m a m się pochylić, by sprawdzić, czy oddycha, gdy czuję piekący 276

ból - czerwony wybuch o g n i a piekielnego rozświetla p o ­ kój, a po n i m następuje biała błyskawica. O z o n p r z y t ł a c z a siarkę i n i e m a l m n i e dławi. D o t y k a m p a l c a m i szyi F r a n n i e i s t w i e r d z a m słaby puls. S p o d z i e w a m się, że G a b r i e l p o m o ż e F r a n n i e , ale kiedy p r z e s u w a się za n a m i , z e r k a m na ciemny kształt spowity jego białym światłem: Lilith stojąca przy p ó l k a c h na książ­ ki, o w i n i ę t a n i e t o p e r z o w y m i s k r z y d ł a m i k r ó l a Lucyfera. W i d z i a d ł o . N a p e w n o , b o m i n ę ł y c a ł e wieki, o d k ą d król Piekieł wyprawił się na Z i e m i ę . Lucyfer łypie na G a b r i e l a . Przyciąga Lilith bliżej do swojej parującej postaci, jakby o n a s t a n o w i ł a jego najcen­ niejszy skarb. - Wiesz, że o n a należy do m n i e , G a b r i e l u - chrypi. - P u ś ć ją - o d p o w i a d a Gabriel, przysuwając się bliżej. Przyciągam F r a n n i e m o c n o , skołowany. W t e d y dociera do m n i e , że chociaż o n a żyje, nie w y c z u w a m jej esencji. P o r z e c z e k i goździków. Jej duszy nie ma w ciele. S p ó ź n i ł e m się. D ł a w i m n i e r o z p a c z , gdy t u l ę F r a n n i e w r a m i o n a c h , p r a g n ą c ją ożywić. Kolejny wybuch o g n i a piekielnego zaj­ muje p ó ł k u c h n i , ale ledwie to z a u w a ż a m , tyle że c h r o n i ę ciało F r a n n i e p r z e d latającymi szczątkami. G a b r i e l wysyła w s t r o n ę L u c y f e r a b ł y s k a w i c ę b i a ł e ­ go światła, On się cofa do o k n a , osłaniając Lilith. P i o r u n G a b r i e l a trafia do celu, a Lucyfer staje d ę b a i wydaje ryk, od k t ó r e g o dygoczą szyby. P o d n o s i Lilith, w s a d z a ją p o d o g r o m n e r a m i ę n i c z y m s z m a c i a n ą lalkę, j e d n y m m a c h ­ nięciem skrzydeł staje na p a r a p e c i e , s z p o n a m i swoich p ł e twiastych łap strząsając resztkę wytłuczonej szyby i drzazg. R o z k ł a d a skrzydła, gotów do skoku, a G a b r i e l w błysku białego światła d o c i e r a do o k n a . U c h y l a się p r z e d eks­ plozją o g n i a Lucyfera i chwyta Go za skrzydło, wciągając z p o w r o t e m do pokoju. Lucyfer rozbija się o ścianę przy ł ó ż k u , zsypując t y n k i obrywając kawałek m u r a l u . 277

R o z l e g a się glos Lilith, niski i zduszony, jakby z t r u d e m p a n o w a ł a n a d wydobywającymi się słowami: - Nie chcesz m n i e . Wracaj do P i e k ł a . Lucyfer przystaje w p ó ł k r o k u , w d r o d z e do drzwi, a ja wreszcie pojmuję. Frannie. R o b i mi się z i m n o . Esencja F r a n n i e znajduje się w ciele żywiciela Lilith. Nie wiem, j a k to możliwe, ale gdy Lucy­ fer p r z e k r a d a się do drzwi z Lilith p o d p a c h ą , p r z e r a ż e n i e mówi mi, że to p r a w d a . D e l i k a t n i e o p u s z c z a m ciało F r a n n i e na łóżko i wstaję, a Gabriel popycha Lucyfera, wybijając Lilith z jego r a m i o n . G a b r i e l wciąga Lilith z a siebie, o n a zaś p a d a b e z w ł a d ­ nie n a p o d ł o g ę . S k u p i a m wszystkie d o s t ę p n e m i piekielne m o c e i s t r z e l a m w Lucyfera o g n i e m piekielnym. W tej sa­ mej chwili Gabriel uwalnia oślepiający wybuch błyskawicy. O b a u d e r z a j ą Lucyfera p r o s t o w klatkę piersiową w karmazynowo-białej eksplozji, z grzmiącym łoskotem wbijając go przez ś c i a n ę do m i e s z k a n i a Lilith. Lucyfer p o d n o s i się z p o d ł o g i , by z u d r ę c z o n y m rykiem i m d l ą c y m o d o r e m siarki z n i k n ą ć w o b ł o k u pary. - Tchórz - r z u c a G a b r i e l p o d n o s e m , wyłączając blask. A l e jego głos drży. O d w r a c a się do Lilith i z m i e n i a p o s t a ć na ludzką, gdy o n a p o d n o s i się z p o d ł o g i . Kiedy o t w i e r a usta, o d r a z u w i a d o m o , ż e t e r a z z n o w u m ó w i Lilith. - Niebiańskie v o o d o o działa tylko na demony, Gabrielu. Ja nie jestem d e m o n e m . Tylko spróbuj, a wszyscy, d o k ł a d n i e wszyscy - tu znacząco spogląda na ciało F r a n n i e - u m r ą . G a b r i e l cofa się o k r o k . - P u ś ć ją. O n a o d w r a c a się do m n i e , ale przystaje, gdy t w a r z jej się wykrzywia. - Z o s t a w go w spokoju - wydostaje się z jej ust, słabe i zdławione. S t a w i a m ku niej ostrożny k r o k , p a n i k a wpycha mi ser­ ce do gardła. 278

- N i e , F r a n n i e , nie używaj w p ł y w u dla m n i e . Z m u ś ją, żeby cię puściła. - M o ż e s z to zrobić, F r a n n i e - d o ł ą c z a G a b r i e l , przysu­ wając się bliżej do Lilith. W jego wciąż ż a r z ą c y m się glosie słychać nadzieję. A l e z twarzy Lilith z n i k a z m i e s z a n i e . - O n a jest t e r a z moja - mówi do m n i e . D o p a d a m jej, chociaż w ogóle nie z d ą ż y ł e m zauważyć, że się r u s z a m . - Puszczaj j ą ! - ryczę, zaciskając r ę c e na jej g a r d l e . R z u c a m n i ą na ścianę, wpychając w t w a r z p ł o n ą c ą pięść. - Nie m o g ę - chrypi. - Wiesz, co On mi zrobi, jeśli jej nie p r z y p r o w a d z ę . I r z e c z y w i ś c i e w i e m . Lilith jest J e g o k r ó l o w ą , ale to n i e o z n a c z a , ż e o s z c z ę d z i jej swojego g n i e w u . Słysza­ ł e m p l o t k i - i r a z k r z y k i . O g l ą d a m się na d z i u r ę w ścia­ n i e i n a g l e p o j m u j ę , d l a c z e g o On t a k ł a t w o z niej z r e ­ z y g n o w a ł . W i e d z i a ł , ż e L i l i t h n i e o ś m i e l i się p o r z u c i ć j e g o ł u p u , i z o s t a w i ł j ą , żeby s t o s o w a ł a się do j e g o roz­ kazów. G a b r i e l odciąga m n i e o d niej. - Stój. N i e m o ż e s z jej zabić. Z d a j ę sobie sprawę, że mój chwyt na jej gardle się zacis­ ka. O p u s z c z a m r ę k ę i odstępuję. N i e wiem, co robić. On ma rację. N i e m o g ę jej zabić, nie zabijając j e d n o c z e ś n i e jej żywiciela o r a z F r a n n i e . Kiedy o tym myślę, spod dziewczyny p r z e d e m n ą wyzie­ r a F r a n n i e . Stawia k r o k d o p r z o d u i sięga p o m n i e . F a l a osłabiającego p o ż ą d a n i a p r z e t a c z a się przez moje ciało j a k pływ m o r z a , odtrącając m n i e o k r o k . - Zostawić go w spokoju, d o b r e sobie. Jeśli go chcę, jest mój - mówi i wszystko się zamazuje, gdy p o d n o s i r ę k ę do mojego policzka. Słyszę głos G a b r i e l a gdzieś w o d d a l i , ale lekceważę go, bo liczy się tylko F r a n n i e . P r z y w i e r a m do niej, czuję jej ciało na swoim i eksploduję w palącej gorączce. 279

- W ł a ś n i e t a k - mówi, sięgając po m o j ą twarz i przy­ ciągając j ą d o p o c a ł u n k u . Przyciąga j a k m a g n e s , ż a r ł o c z n i e . P o p r o s t u m u s z ę być bliżej. Z b i e r a m esencję, by wsączyć się p r z e z jej o t w a r t e usta. A l e kiedy moja esencja w n i ą wchodzi, z w y w o ł a n e g o ż ą d z ą t r a n s u w y b u d z a m n i e krzyk F r a n n i e : -N i e ! - T r o c h ę się tu robi t ł o c z n o , nie sądzisz? - p r z e r y w a głos Lilith. - G o r ą c z k a i p o t . A wiesz, j a k ja lubię gorącz­ kę i p o t , L u c . S k r ę c a m się, w i e d z ą c , ż e F r a n n i e s ł u c h a naszej we­ w n ę t r z n e j rozmowy, ale Lilith ma rację. Nigdy nie było mi t a k ciasno w czyimś ciele. E s e n c j a Lilith wiruje, o g r o m n a , ale cienista i nieokieł­ z n a n a . Czuję d u s z ę żywiciela, c i e m n ą i gęstą, kryjącą się p o k ą t a c h . D u s z ę już o z n a c z o n ą dla P i e k ł a , dzięki c z e m u Lilith m o g ł a z a m i e s z k a ć w jej ciele. P o t e m czuję F r a n n i e , jej białą opalizację wirującą słabo wokół mojej lśniącej czerni. I o d k r y w a m coś straszliwego. W jej duszy nie ma iskry, jakby była zbyt w y c z e r p a n a , wy­ k o ń c z o n a . P a n i k a dławi moje myśli. W i e m tylko, że m u s z ę j ą stąd wydostać. - M ó g ł b y m wyjść i p a r ę dusz z a b r a ć ze sobą. - N i e m a mowy. M ó j k r ó l c h c e cię o d z y s k a ć . Oczy­ wiście, s ą d z ą c p o n a s z y c h o s t a t n i c h w s p ó l n i e s p ę d z o ­ nych c h w i l a c h , myślę, ż e n i e b ę d z i e s z c h c i a ł o d e j ś ć n a długo. Kolejna fala p o ż ą d a n i a n i e m a l m n i e porywa, ale k a n a lizuję ją i z a w r a c a m ku Lilith. M o j e myśli się przejaśniają i przychodzi mi do głowy, że Lilith i ja wcale się t a k b a r d z o nie różnimy. O n a jest p i o n k i e m w Jego grze, t a k s a m o j a k ja. G d y b y m j ą zmusił d o z n a l e z i e n i a wyjścia... - N i e musisz tego robić, Lilith. Jej esencja wiruje g ę s t a w o k ó ł F r a n n i e i mojej, d y m pręgowany karmazynem. - Wiesz, że m u s z ę . 280

- On cię wykorzystuje, wszystkich n a s , w swojej chorej grze. Jeśli d o s t a n i e F r a n n i e , nic go już nie p o w s t r z y m a . - J u ż t e r a z nic go nie m o ż e p o w s t r z y m a ć . A p o z a t y m m o ż e ja wcale nie chcę go powstrzymywać. Kiedy On zo­ stanie Wszechmocnym, wszystko będzie wyglądało inaczej. - N i e k t ó r e rzeczy się nie z m i e n i ą . T o r t u r y . . . to co ci robi... - Potrzebuję tego, co On mi robi. Na śmiertelnym świe­ cie nic nie m o ż e się r ó w n a ć z Jego żądzą. M i a ł a m nadzieję, że M a t t wystarczy, a l e . . . - m i l k n i e . C h o c i a ż jej słowa są ostre, p o d s z y t e s ą n u t ą strachu, k t ó r e g o Lilith n i e u m i e ukryć. I w t y m jej w y z n a n i u widzę r ó ż n i c ę p o m i ę d z y n i ą a s o b ą . Ja się n a r o d z i ł e m z g r z e c h u . Lilith go w y b r a ł a . Wiele tysięcy lat t e m u dosłownie zawarła p a k t z d i a b ł e m . Tak j a k ja p o ś w i e c i ł e m swoją n i e ś m i e r t e l n o ś ć dla miłości, t a k o n a poświęciła ś m i e r t e l n o ś ć dla żądzy. - Nie u m i e m żyć bez Jego ż ą d z y - dodaje, jakby zała­ m a n a . F r a n n i e t o p o c z u ł a . Wie. Wszystko wiruje. Czy to właśnie się z n i ą stało? D l a t e g o nic nie zostało? Co On jej zrobił? Poczucie winy przeszywa m n i e na wylot, zostaję zimny i pusty. Ja na to pozwoliłem. Myślę o migoczących szafirowych oczach F r a n n i e , jakie były p e ł n e życia, i c h c ę u m r z e ć , bo wiem, że to moja wina. Nie byłem na tyle silny, by na n i ą zasłużyć - żeby ją chronić. W o ł a m ją w myśli i p o r u s z a m się powoli, swoją esencją otaczając m i g o c z ą c ą esencję F r a n n i e . S t a r a m się u k r y ć swoje zwątpienie i b r a k pewności siebie, m u s z ę g r a ć p r z e d Lilith. - Myślisz, że mając przy sobie F r a n n i e , On jeszcze b ę ­ dzie chciał ciebie? - Z a w s z e m n i e c h c i a ł i zawsze b ę d z i e m n i e c h c i a ł . - Czuję, j a k s u n ą p r z e z n a s jej wściekłość i strach, czer­ wone p a s m a jej esencji stają się gęstsze, bardziej zbite. I wtedy to robię. M i e s z a m swoją esencję z esencją F r a n ­ nie. 281

B ł a g a m , F r a n n i e . Proszę, w r ó c i ć d o m n i e . - J a k i e to u r o c z e - mówi Lilith p e ł n a goryczy i niena­ wiści. - A l e za p ó ź n o . O n a o c h o c z o by się o d d a ł a n a s z e m u królowi, gdybyś się nie wtrącił t a k niegrzecznie. Esencja F r a n n i e płonie i wiruje, silniejsza z k a ż d ą sekun­ dą. Pławię się w niej, czując, jak moja esencja nabrzmiewa, gdy jej nabiera życia. R o ś n i e jej gniew, czuję pieprz i nagle słyszę jej głos, słaby z początku, ale silniejszy, w m i a r ę jak przybiera na sile jej racja bytu. B r z m i jak pieśń i jest coraz głośniejszy, już m o g ę r o z p o z n a ć słowa i r y t m . Staje się na tyle silny, że usta Lilith poruszają się i wypowiadają tę pieśń. - P u ś ć m n i e . Nie chcesz m n i e . P u ś ć m n i e . N i e chcesz mnie. Z a l e w a m n i e nadzieja. Ciągle m i e s z a m swoją esencję z esencją F r a n n i e i przekazuję jej c a ł ą swoją siłę. Lilith wy­ daje jęk, a ja wykorzystuję o d r o b i n ę przewagi, żeby u n i e ­ r u c h o m i ć ciało żywiciela, kiedy o n a próbuje uciekać. Lilith usiłuje t r z y m a ć się F r a n n i e , a ja czuję, j a k jej d e t e r m i n a c j a słabnie, bo Lilith zalewa n a s c i e m n y m i i d e a m i - k r w i ą , ż ą d z ą , śmiercią. - Nie, F r a n n i e , nie słuchaj - m ó w i ę i z a c z y n a m śpie­ wać w r a z z n i ą : - P u ś ć m n i e . N i e chcesz m n i e . P u ś ć m n i e . Czuję we F r a n n i e i n n ą falę, jej esencja płynie m o c n i e j . Przyciągam tę siłę i o d s y ł a m ją, r o z p ę d z a j ą c w ś r o d k u cy­ klon. - Luc? - d o c h o d z i gdzieś z jej głębin, w a k o m p a n i a ­ m e n c i e ciepłej czekolady. - Skup się - mówię, usiłując robić to s a m o . - P u ś ć m n i e . N i e chcesz m n i e . Podchwytuje t o , silniej. Czuję, j a k Lilith się w a h a . Jej p r z y ć m i o n a esencja słab­ nie ledwie na chwilę, ale to wystarcza. Z a l e w a m n i e ulga, kiedy czuję, j a k dusza F r a n n i e wiruje - czuję s m a k jej goź­ dzików i p o r z e c z e k . I nagle znika. Z b i e r a m swoją esencję i z a c z y n a m się wysączać z tego c i a ł a , p o m i ę d z y u s t a m i L i l i t h , ale z niej w y d z i e r a się 282

u p i o r n y krzyk. Czuję m d l ą c e szarpnięcie i s t w i e r d z a m , że uwiązała m n i e j a k a ś siła. - N i e ! - krzyczy Lilith. - N i e m o g ę b e z w a s w r ó c i ć ! M u s z ę m i e ć chociaż j e d n o . O d w r a c a się ku F r a n n i e , n a d której c i a ł e m pochyla się G a b r i e l . J e d n ą r ę k ę t r z y m a n a jej klatce piersiowej, d r u g ą na głowie. P o d n o s i wzrok, a p a n i k a w jego o c z a c h wywo­ łuje m i a ż d ż ą c y strach w m o i m sercu. - Jesteś zdany na siebie - m ó w i i przyciska wargi do ust F r a n n i e , wpuszczając w n i ą swój o d d e c h . - D a l e j , F r a n n i e - szepcze. Pozostaję n i e m a l bezsilny w ciele Lilith, k t ó r a n a c i e r a n a F r a n n i e , z d e c y d o w a n a j ą odzyskać. A l e gdy j u ż m a jej d o s i ę g n ą ć , G a b r i e l p o d n o s i r ę k ę i z j e g o d ł o n i wylatuje b i a ł e światło, k t ó r e n a s t ę p n i e n a s przeszywa. Lilith krzyczy i p a d a na p o d ł o g ę , a ja m o g ę tylko stłu­ m i ć swój krzyk. A l e chociaż czuję o g r o m n y ból, wiem, że G a b r i e l się powstrzymywał, bo inaczej ciało żywiciela Li­ lith by u m a r ł o . Nie u m i e r a , wybuch j e d n a k wystarcza, by rozproszyć Lilith. Myślę o F r a n n i e , o człowieku, k t ó r e g o ze m n i e uczy­ niła, o wszystkich dobrych rzeczach, k t ó r e we m n i e obu­ dziła, i czuję, jak moja siła r o ś n i e . Mobilizuję wszystko, co m a m . Lilith jęczy, gdy p o m i m o bólu usiłuje m n i e zatrzy­ mać. A l e nie m o ż e . M o j a esencja wylatuje z jej ciała j a k k a m i e ń z procy. W c h o d z ę w swoją l u d z k ą p o w l o k ę z t a k ą siłą, że nie­ mal t r a c ę p r z y t o m n o ś ć . Z t r u d e m zbieram myśli i wstaję z podłogi. Lilith się p o d n o s i , o g l ą d a na G a b r i e l a i słaniając się na nogach, rusza do drzwi. O t w i e r a je i w p a d a p r o s t o na Taylor, stojącą na k o r y t a r z u . Oczy w y c h o d z ą Taylor na wierzch n a w i d o k z a k r w a w i o n e j L i l i n a p r o g u m o j e g o mieszkania. - Cześć, m a ł a - m ó w i Lilith. Wszystko się rozgrywa w m g n i e n i u oka. 283

Lili p r z y t u l a się do Taylor. W n a s t ę p n e j chwili jej ciało wiotczeje i u d e r z a b e z w ł a d n i e o p o d ł o g ę , a Taylor p ę d z i co sił k o r y t a r z e m . Z a m n ą rozlega się z d u s z o n e , z d ł a w i o n e r z ę ż e n i e . O d ­ w r a c a m się i widzę F r a n n i e w r a m i o n a c h G a b r i e l a . Trzy­ mając się za g a r d ł o , łapczywie wciąga powietrze. G a b r i e l p o d n o s i n a m n i e wzrok. - Taylor - rzuca, r u c h e m głowy wskazując drzwi. Przystaję n a u ł a m e k sekundy, t a k b a r d z o c h c ę p o d b i e c do F r a n n i e , d o t k n ą ć jej i sprawdzić, czy nic jej nie jest, ale w końcu przechodzę nad ciałem nieprzytomnej brunetki, k t ó r a była c i a ł e m Lilith, i b i e g n ę do schodów. Kiedy wy­ p a d a m p r z e z drzwi na p a r k i n g , słyszę ryk silnika i zgrzyt podwozia przejeżdżającego po krawężniku. Wybiegam na ulicę i widzę tylne światła s t a r e g o c z a r n e g o k a r a w a n u skręcającego za róg. Marchocjasz! Cholera! C z e k a m jeszcze chwilę, p o czym p ę d z ę p o s c h o d a c h do Frannie.

R O Z D Z I A Ł 24

Diabeł za skórą

FRANNIE Ciągle widzę niewyraźnie, gdy L u c w r a c a do mieszka­ nia. G a r d ł o mi p l o n i e i p r z e t y k a m żółć, widząc, j a k niesie n i e p r z y t o m n e ciało Lilith. G a b e kołysze m n i e w r a m i o n a c h . J e g o letni śnieg przy­ tępia ból w m o i m ciele i ogień w p ł u c a c h , k a ż ą c mi z a p o ­ m n i e ć o wszystkim. Z a p a d a m się w niego, w nadziei, że i m n i e schowa, i k ł a d ę o b o l a ł ą głowę w zgięciu szyi, a on przytula m n i e m o c n i e j . W z d r y g a m się i p r z y t u l a m m o c n i e j d o G a b e ' a , gdy L u c k ł a d z i e L i l i t h o b o k m n i e n a ł ó ż k u . Z e r k a n a m n i e , p r z y k r y w a j ą c ją k o c e m , i s p r a w d z a , czy jej wy­ godnie. P o t e m kieruje na G a b e ' a stroskane spojrze­ nie: - Nic jej nie będzie? G a b e gładzi r ę k ą moje włosy. - Nie wiem. L u c w p a t r u j e się w Lilith z n i e p r z e n i k n i o n ą t w a r z ą . Wyciąga r ę k ę i o d g a r n i a jej włosy z twarzy. I kiedy p a t r z ę , jak jej dotyka, czuję, jak przeszywa m n i e nóż. O d w r a c a m t w a r z i próbuję p r z e g n a ć sprzed oczu o b ­ raz, gdy w i d z i a ł a m ich o s t a t n i o r a z e m . - M u s z ę iść - m ó w i ę o c h r y p ł y m głosem, zmuszając do pracy pulsujące struny głosowe. - Jasne, Frannie. 285

K r z y w i ę się i p ł a c z ę , gdy G a b e p o d n o s i m n i e w r a m i o ­ n a c h , wstając. - G a b r i e l u . . . ? - w glosie L u c a słyszę n u t ę p a n i k i . O d s u w a m twarz od r a m i e n i a G a b e ' a i p a t r z ę na L u c a , ale on o d w r a c a wzrok. Jestem taka skołowana. P a m i ę t a m , o jakie uczucia przyprawiała m n i e Lilith - jak b a r d z o jej p r a g n ę ł a m - więc pojmuję jakby, że to, co się stało t a m t e g o wieczoru, m o g ł o się nie wydarzyć z winy L u c a . T a k mówi mi głowa. A l e zła­ m a n e serce wciąż nie potrafi się p o g o d z i ć z tym, co zrobił. - Wiesz co? Postaw m n i e . N i c mi nie jest - mówię, od­ pychając się od G a b e ' a . P r a w d a wygląda tak, że j e s t e m cała obolała, ale o n i nie m u s z ą o tym wiedzieć. - J e s t e m cała. G a b e spogląda na m n i e zatroskanymi oczami. Nie spie­ r a się z e m n ą , chociaż wie, ż e k ł a m i ę . A l e też m n i e nie odstawia na ziemię. Przenosi wzrok na L u c a . - Taylor? - Co z Taylor? - p o r u s z a m się w r a m i o n a c h G a b e ' a . Ostry ból w klatce piersiowej zapiera mi dech. O g l ą d a m się na Luca, szukając odpowiedzi, ale on tylko p o t r z ą s a głową. - Nie m a s z się czym m a r t w i ć - mówi G a b e , a ja czuję, że z n o w u m n i e spowija t y m śniegowym kitem. Walczę ze spokojem, k t ó r y m n i e o g a r n i a . - To nie jest o d p o w i e d ź . - Z n a j d ę ją. Nie m a r t w się. Słyszę w jego głosie z d e n e r w o w a n i e i przeszywa m n i e p a n i k a . Usiłuję uwolnić się z jego r a m i o n , ale k a ż d y r u c h powoduje o s t r e dźgnięcie bólu w t y m czy i n n y m miejscu - Z n a j d z i e s z ją? C o t o znaczy, d o c h o l e r y ? O n a t u była?! - wierzgam n o g a m i , bo o n e chyba najmniej m n i e bolą. - O d s t a w m n i e ! D e l i k a t n i e stawia moje n o g i na p o d ł o d z e i p o d p i e r a m n i e . R u c h e m głowy prosi L u c a , żeby mówił, ale w jego oczach w i d z ę o s t r z e ż e n i e . C h w y t a m go za koszulę i krzyczę: 286

- N i e ! Ty mi o d p o w i e d z ! - G a b e n i e m o ż e k ł a m a ć , a L u c u m i e tylko t o . A ja chcę prawdy. - Później, F r a n n i e - mówi. - T e r a z ! - czuję, j a k przy tym słowie ogień r o z d z i e r a moje g a r d ł o . - O n a musi wiedzieć, G a b r i e l u - mówi Luc. O b c h o d z i łóżko, w oczach ma ból. - Lilith ją posiadła. - Nagle j e d n a k na jego twarzy pojawia się g r y m a s i L u c spuszcza wzrok. P a t r z ę n a d z i e w c z y n ę n a ł ó ż k u i czuję n a r a z p a n i k ę i zamęt. - Lilith jest t a m . - To nie jest Lilith. To jej żywiciel - o d p o w i a d a G a b e . P o t r z ą s a m głową, gdy zdenerwowanie rozrywa m n i e na kawałki. C h c ę uderzyć G a b e ' a w twarz, chcę, żeby skończył z tymi zagadkami. - Co się dzieje, do diabła ciężkiego?! Wytrzymuje mój wzrok, w t r o s c e marszczy brwi. - Lilith się p r z e n i o s ł a . Z a j ę ł a Taylor. - P r z e n i o s ł a się... do Taylor? - W j a k i m ś z a k ą t k u umy­ słu świta m i z r o z u m i e n i e . C a ł a sztywnieję. Taylor jest o z n a c z o n a dla P i e k ł a . - O d z y s k a m y ją. - L u c nie p a t r z y mi w oczy, ale c h o ć mówi g ł o s e m wstrząśniętym, słyszę w n i m d e t e r m i n a c j ę . Przysiada i dotyka p a l c a m i rozrzuconych na p o d ł o d z e kar­ tek oryginalnego w y d a n i a Czyśćca. O d w r a c a m się do G a b e ' a z t w a r z ą wykrzywioną bólem. - Co zrobimy? - Ty musisz w r ó c i ć do d o m u , F r a n n i e . Musisz o d p o ­ cząć. L u c i ja j e s t e ś m y lepiej w y p o s a ż e n i , żeby wyśledzić Taylor i policzyć się z Lilith. -C h c ę . . . G a b e p r z e r y w a m i , przykładając p a l e c d o obrzękłych ust. - M o ż e s z p o d z i a ł a ć na m n i e wpływem i zmusić m n i e , żebym ci na to pozwolił, ale wiesz r ó w n i e d o b r z e j a k ja, że tylko nas spowolnisz i będziesz przeszkadzać. Tego chcesz? 287

Ż e b y ś m y cię chronili? Czy chcesz, żebyśmy odzyskali Tay­ lor? G r o m i ę go w z r o k i e m , wmawiając sobie, że on się myli. - A l e mój wpływ m o ż e się przydać. - Do czego? - M o ż e z d o ł a ł a b y m . . . nie w i e m . . . m o ż e o n a by zosta­ wiła Taylor. - N i e sądzę, żeby to było t a k i e p r o s t e . O n a chce cie­ bie, F r a n n i e . Byłoby lepiej, gdybyś się do niej n i e zbliżała. P r z y p o m i n a m sobie, co Lilith mi zrobiła, jak się czu­ ł a m , i w k o ń c u d o c h o d z ę do w n i o s k u , że G a b e ma słusz­ ność. - Dobra. O d wybitego o k n a dobiega glos L u c a : - O d w i o z ę ją do d o m u . O d w r a c a m się i p a t r z ę w obsydianowe oczy. Czuję ukłu­ cie w piersi na w s p o m n i e n i e , że te oczy nie są j u ż ludzkie. - M o g ę p r o w a d z i ć - m ó w i ę , wściekając się na d r ż e n i e , k t ó r e słyszę w swoim głosie. - Nie, nie m o ż e s z - o d p o w i a d a G a b e . - A ja m u s z ę się zająć t y m - r ę k ą wskazuje dziewczynę na ł ó ż k u . P a t r z ę na L u c a , który u n i k a mojego w z r o k u i o d w r a c a się do drzwi. - Chodźmy. G a b e chwyta go za r a m i ę i wbija w niego t w a r d e spoj­ rzenie. - Z o s t a ń z nią, d o p ó k i ja do was nie d o t r ę - mówi cicho, p e w n i e ż e b y m ja nie słyszała, ale o d w r a c a m się i p i o r u n u ­ jącym spojrzeniem daję mu znać, że owszem, słyszałam. Po pierwszych kilku k r o k a c h stwierdzam, że moje nogi jakoś funkcjonują, ale lewe k o l a n o m a m s p u c h n i ę t e i t r o ­ chę o d r ę t w i a ł e . Na pierwszym stopniu ugina się p o d e m n ą . L u c chwyta m n i e za łokieć, a ja łapię za p o r ę c z . J e s t e m całkowicie n i e p r z y g o t o w a n a n a reakcję mojego ciała n a jego dotyk. Wydaję jęk, gdy przeszywa m n i e jego d e m o ­ niczny p ł o m i e ń . Nogi, i t a k już r o z d y g o t a n e , o d m a w i a j ą 288

mi posłuszeństwa. L u c łapie m n i e , n i m u d e r z a m o ziemię, i podnosi w ramionach. N i e m o g ę spojrzeć mu w oczy. - Odstaw mnie. Ignoruje moje p o l e c e n i e i znosi po s c h o d a c h . - O d s t a w m n i e - p o w t a r z a m , kiedy d o c i e r a m y na d ó ł , i t e r a z m n i e słucha. K u ś t y k a m do auta, a Luc wyciąga r ę k ę po kluczyki. P o ­ daję mu króliczą łapkę ze starym, zniszczonym kluczykiem do m u s t a n g a i n o w y m do jego m i e s z k a n i a . - Naprawdę mogę prowadzić - zaczynam krzyżować ręce i p a d a m na oparcie, zanim żebra mi przypomną, że nie d a m rady. W o d p o w i e d z i on p r z e k r ę c a kluczyk i wycofuje a u t o z miejsca p a r k i n g o w e g o . Z e r k a na m n i e , na u ł a m e k se­ kundy, i wtedy to widzę. Wyrzuty s u m i e n i a . G n i e w r o z d z i e r a moją e m o c j o n a l n ą c z a r n ą d z i u r ę . - W i e d z i a ł e ś - to nie tyle p y t a n i e , co o s k a r ż e n i e . Kolejne s p o j r z e n i e w m o i m k i e r u n k u , ale nie o d p o ­ wiada. - Ile wiedziałeś? W i e d z i a ł e ś , k i m jest Lili? Z a c i s k a szczękę, ze świstem wciąga powietrze, ale tylko p a t r z y p r z e d siebie. - W i e d z i a ł e ś , że o n a i M a t t . . . byli r a z e m ? - M ó w i ł e m ci - o d p o w i a d a b e z b a r w n y m głosem. M ó w i ł m i . To p r a w d a . A ja g ł u p i a m i a ł a m nadzieję, że się nie myli. Ż o ł ą d e k z a m i e n i a mi się w twardy węzeł. - W i e d z i a ł e ś , że Taylor jest o z n a c z o n a dla P i e k ł a - to też nie jest p y t a n i e . Z e r k a n a m n i e , d o s t r z e g a m wyrzuty s u m i e n i a . - J a k m o g ł e ś mi n i e powiedzieć? P o t r z ą s a głową, ale nic nie mówi. W głowie mi się k r ę c i od kolejnego p y t a n i a i rzeczy, k t ó r e c h c ę mu p o w i e d z i e ć - większość z n i c h w r o d z a ­ j u „ J a k t o się s t a ł o , ż e o k a z a ł e ś się t a k i m z a k ł a m a n y m z d r a d z i e c k i m ł a j d a k i e m ? " . Ale wiem, jak b r z m i a ł a b y jego 289

o d p o w i e d ź : Jest d e m o n e m - czego się s p o d z i e w a ł a m ? G o ­ tuję się więc w ś r o d k u i s t a r a m się nie p a t r z e ć na niego. S t a r a m się też ignorować b o l e s n ą d z i u r ę w swoim w n ę t r z u . Z a m y k a m oczy, wciskam się w fotel i o d w r a c a m głowę do o k n a , żeby nie widział, jak łzy p ł y n ą m i p o policzkach. P a m i ę t a m , z jakiego p o w o d u p o s z ł a m do L u c a - z p o ­ w o d u tego, co widziałam we śnie. M u s i a ł a m się p r z e k o n a ć , że n a p r a w d ę o d s z e d ł . A on tu jest. T a k blisko, że m o g ę go d o t k n ą ć . I chcę. C h c ę , żeby m n i e objął, chcę p o c z u ć jego u s t a na swoich. B o ż e , t ę s k n i ę za n i m . Co mi jest?! J a k m o g ę go k o c h a ć i nienawidzić j e d n o ­ cześnie? Ś c i e r a m łzy z twarzy i taksuję go wzrokiem. G ł o w ę ma o p a r t ą o zagłówek, t r o c h ę odchyloną o d e m n i e , j e d n ą d ł o ń na kierownicy, a d r u g ą na dźwigni z m i a n y biegów. P r z e z j e d w a b i s t ą c z a r n ą grzywę w i d a ć lśniące czerwienią oczy, a nieliczne działające l a t a r n i e odbijają się w kolczykach w brwi. B o ż e , nie wiem, c o myśleć. O n wygląda d o ś ć zdrowo, więc najwyraźniej wyprawa d o P i e k ł a była d o b r o w o l n a . Czy m a r t w i ą c się o niego, d o w i o d ł a m swojej g ł u p o t y ? O d w r a c a m się do niego i niemal wyciągam rękę. Ale się powstrzymuję. O n dalej nie o d r y w a w z r o k u o d drogi. N i e rusza się ani nic nie mówi. Twarz ma w y m i z e r o w a n ą , ale o t w a r d y m wyrazie. Gdyby mu jeszcze na m n i e zależało, nie powiedziałby mi o tym? Z n o w u zbiera mi się na płacz, ale p r z e ł y k a m łzy. Wra­ c a m myślą do Lilith - o j a k i e uczucia m n i e przyprawiała, całując - i wiem, co m u s z ę p o w i e d z i e ć . - W i e m , że to nie była twoja wina. Z Lilith. Sztywnieje. W i d z ę , że nie oddycha, kiedy dalej p a t r z y p r z e d siebie. J e s t e m p e w n a , że innej o d p o w i e d z i się nie d o c z e k a m , i o d w r a c a m się do o k n a . - P r z e p r a s z a m - mówi niskim głosem. M a m nadzieję, że nie słyszy dreszczu w m o i m o d d e c h u , kiedy ł k a m do o k n a . 290

S t a r a m się p o z b i e r a ć , gdy L u c wjeżdża n a nasz p o d ­ j a z d i wysiada z a u t a , rzucając mi kluczyki. Stoi, p a t r z ą c n a m n i e t w a r d o obsydianowymi o c z a m i , k t ó r e odpierają k a ż d e g o , k t o by p r ó b o w a ł zajrzeć w nie g ł ę b o k o . Najbar­ dziej na świecie chciałabym teraz m i e ć zdolność G a b e ' a do c z y t a n i a myśli. Z d a j ę sobie sprawę, że on czeka, aż wejdę do środka, więc wstaję ze swojego fotela i r u s z a m do d o m u , starając się n i e utykać. W p o ł o w i e c h o d n i k a o d w r a c a m się do nie­ go, jeszcze r a z próbując go rozszyfrować. W t y m m o m e n ­ cie, n i m L u c się orientuje, że się o d w r ó c i ł a m , d o s t r z e g a m t e n wyraz. Ból. N i e m a l biegnę do niego. A l e w n a s t ę p n y m m o m e n c i e , gdy jego oczy n a p o t y k a j ą mój wzrok, w y r a z jego t w a r z y z n o w u z m i e n i a się na twardy i zimny jak k a m i e ń . A kie­ dy stawiam k r o k w j e g o k i e r u n k u , u ś w i a d a m i a m sobie, ż e p r z e z j a k i ś czas nigdzie n i e b ę d ę biegać. A l e m u s z ę wiedzieć. - Czy to wszystko to była tylko gra? Czy ja cię w ogóle kiedykolwiek o b c h o d z i ł a m ? W y r a z jego twarzy z m i e n i a się co najmniej dziesięcio­ k r o t n i e t a k szybko, że nie n a d ą ż a m z o d c z y t y w a n i e m , aż wreszcie staje się k a m i e n n y . W p a t r u j e się we m n i e d ł u g ą , n i e z r ę c z n ą chwilę, a p o t e m powoli p o t r z ą s a głową. Jeśli m i a ł a m w ogóle jakieś wątpliwości, przynajmniej teraz się ich p o z b y ł a m . Tego chciał. To m u s i a ł a m wiedzieć, żeby żyć dalej, p o g o d z i ć się. M a m w r a ż e n i e , ż e k l a t k a piersiowa z a r a z mi się z a p a d n i e , kiedy r o b i ę w tył zwrot i w c h o d z ę do d o m u . J u ż w ś r o d k u , p o z a zasięgiem w z r o k u Luca o p i e r a m się c z o ł e m o drzwi i c z e k a m , aż ból w pier­ si rozpuści się we łzach. A l e głos m a m y z k u c h n i kieruje moje myśli na p r o b l e m , j a k się d o p r o w a d z i ć do p o r z ą d k u tak, żeby n i k t m n i e nie zobaczył. P o d a r t e u b r a n i a , siniaki i krew t r u d n o b ę d z i e wyjaśnić r o d z i c o m . „ A , tak, p a m i ę ­ tacie tę dziewczynę, z k t ó r ą p r z e s p a ł się Luc? N o , to wła­ śnie się pobiłyśmy". 291

Przez sekundę słucham głosu m a m y i uświadamiam sobie, że to, co słyszę, to p o ł o w a r o z m o w y telefonicznej dobiegającej m n i e z k u c h n i . M e c z R e d Soxów d u d n i n a cały g ł o s z s a l o n u . M a m p i ę ć d z i e s i ą t p r o c e n t s z a n s , ż e t a t a , oglądając mecz, z a s n ą ł w swoim fotelu. Moja siostra nienawidzi baseballu, więc n a p e w n o jest sam. Nasłuchuję przez s z u m telewizora i jakby na zawołanie, c h r a p n i ę c i e taty przebija się p r z e z w r z a s k k o m e n t a t o r a . Ś c i e r a m łzy z twarzy i w y g ł a d z a m włosy w i l g o t n ą d ł o n i ą , j a k najciszej p r z e m y k a m p r z e z salon i dalej na schody. M a m z a m i a r skierować się p r o s t o d o ł a z i e n k i , ale jesz­ cze n a s c h o d a c h dobiega m n i e s z u m prysznica. K t o ś m n i e ubiegi. P ę d z ę do swojego pokoju i z a m y k a m d r z w i . Z o k n a z e r k a m na zbierające się c h m u r y b u r z o w e , zastanawiając się, j a k to możliwe, że p o g o d a d o p a s o w a ł a się t a k i d e a l n i e d o mojego nastroju. Z e r k a m n a m u s t a n g a , myśląc leniwie, ż e p o w i n n a m była założyć d a c h . I serce mi p o d s k a k u j e . L u c dalej stoi przy m o i m s a m o c h o d z i e , r ę c e o p a r ł n a drzwiach od strony kierowcy, z głową z w i e s z o n ą m i ę d z y r a m i o n a m i . O d p y c h a się g w a ł t o w n i e od a u t a i p r z e c h a ­ d z a p o c h o d n i k u , p o czym z e r k a w moje o k n o . Schylam się i krzyczę, gdy u d e r z a m się przy t y m ż e b r a m i o biurko. C z e m u o n dalej t u jest? A l e z a r a z sobie p r z y p o m i n a m , ż e G a b e k a z a ł m u zo­ stać. N a c z w o r a k a c h p r z e m y k a m p o p o d ł o d z e n a d r u g ą stro­ nę pokoju, do swojego lustra, gdzie chwytając się komody, w r a c a m do pozycji stojącej. P a t r z ę na swoją twarz i widzę, ż e nie jest t a k źle, j a k s ą d z i ł a m . W t e d y j e d n a k moja r ę k a trafia na b o l e s n e z g r u b i e n i e w tyle głowy i k r z y w i ę się. D z w o n i mój telefon. P o d s k a k u j ę , b o niechcący n a c i s k a m mocniej guza, i z n o w u się krzywię. Z e r k a m na wyświetlacz, w nadziei, że to Taylor. Riley. - M i a ł a ś w i a d o m o ś c i od Taylor? 292

Ile o n a wie? - H m m . . . nie. Wiesz, ż e o n a z e m n ą nie r o z m a w i a . C o się dzieje? - Trev mówi, że w p a d ł a do d o m u , chwyciła t r o c h ę rze­ czy i wybiegła bez słowa. M a r t w i się. - Nie wiem, Ray. Ten M a r c , z k t ó r y m o n a się spotyka, jest n a p r a w d ę przerażający. Trev p o w i n i e n się m a r t w i ć . - W i e m , że ja się m a r t w i ę . Ze z m a r t w i e n i a z a m i a s t żołąd­ k a m a m wielki k a m i e ń . Milczy chwilę. - Powinniśmy jej p o s z u k a ć ? - M o ż e - o d p o w i a d a m w nadziei, że G a b e już jej szuka. Słyszę, że otwierają się drzwi łazienki. - Słuchaj, ja m u s z ę kończyć. Z a d z w o ń , j a k się czegoś dowiesz, d o b r a ? - Dobra. Wybieram komórkę Gabe'a. - Taylor właśnie była u siebie w d o m u - mówię, kiedy odbiera. - Sprawdzę. Ty jesteś w d o m u ? -T a k . - Śpij. Przyjdę do ciebie, jak b ę d ę m ó g ł - głos ma ła­ godny, pokrzepiający. Czuję, j a k ciężar w mojej piersi traci na w a d z e na myśl o jego obecności. - D o b r a , spróbuję. Z a t r z a s k u j ę telefon i czekam, aż na k o r y t a r z u wszystko ucichnie, p o t e m spieszę do łazienki ze swoim r ę c z n i k i e m i szlafrokiem. W o d a doskonale działa na moją gorącą skórę. Sto­ ję z r ę k a m i o p a r t y m i na ścianie, a o n a po m n i e spływa, spłukując m n i e do czysta - w k a ż d y m razie od zewnątrz. W ś r o d k u j e d n a k nic nie m o ż e m n i e oczyścić: p o z o s t a ­ je mi w s p o m n i e n i e , że b y ł a m w e w n ą t r z Lilith, i niepokój po dziwnym wyciszeniu, k t ó r e g o z a z n a ł a m w r a m i o n a c h króla Lucyfera. D r e s z c z m n i e p r z e c h o d z i na w s p o m n i e n i e anielskiej twarzy. 293

Dlaczego tę twarz zobaczyłam, gdy m n i e t r z y m a ł ? Czy­ ja to była twarz? Wreszcie wydaję jęk z d e n e r w o w a n i a i na siłę kieruję myśli ku Taylor. M u s z ę jej p o m ó c . Pospiesznie dokańczam toaletę, po czym wykręcam włosy w r ę c z n i k i przy myciu z ę b ó w z n o w u p r z y g l ą d a m się swojej twarzy w lustrze. J e d n a r a n a cięta na linii włosów n a d p r a w y m o k i e m , t a k że t r z e b a by o d s u n ą ć włosy, aby j ą zobaczyć, czerwonawa o p u c h l i z n a n a p r a w y m policzku i o b r z ę k n i ę t a d o l n a warga. D o ś ć łatwe do w y t ł u m a c z e n i a . Najgorsze kryje się p o d u b r a n i e m . O s t r o ż n i e z a s ł a n i a m szlafrokiem p o s i n i a c z o n e ciało i r u s z a m do swojego p o ­ koju. G d y p r z e c h o d z ę , M a g g i e w y ł a n i a się z pokoju, który dzieli z G r a c e . - C o robi L u c n a n a s z y m p o d j e ź d z i e ? M y ś l a ł a m , ż e zerwaliście. C h o c i a ż strasznie się s t a r a m , żeby m n i e już nie p o r u ­ szał, serce mi drży. - H m m . . . n o tak, zerwaliśmy. N i e wiem, c o t a m robi. Moja siostra u ś m i e c h a się szeroko, nadzieja błyska w jej szafirowych oczach. Z a w s z e m i a ł a słabość d o L u c a . - M o ż e on chce cię odzyskać? - N i e s ą d z ę - o d p o w i a d a m , ale moje serce t e r a z j u ż fika koziołki. W z r u s z a r a m i o n a m i r o z c z a r o w a n a i udaje się do ła­ zienki, a j a w r a c a m d o siebie. J u ż m a m włączyć i P o d a , k i e d y d z w o n i m ó j telefon. B i e g n ę d o b i u r k a , o d b i e r a m i j e d n o c z e ś n i e z e r k a m na e k r a n . Taylor! Telefon domowy. P r z y k ł a d a m telefon d o u c h a . - Taylor. Nic ci nie jest? - F r a n n i e ? - Na dźwięk głosu m a m y Taylor moje serce z a m i e r a . - M i a ł a m nadzieję, że Taylor jest u ciebie. - Nie, p a n i Stevens. Chwila ciszy. - R o b i się p ó ź n o . O s t a t n i o p r z e s t r z e g a ł a godziny p o ­ w r o t u d o d o m u . M ó w i ł a ci, d o k ą d chodzi? 294

Nie m o g ę tego zrobić. P r z e ł y k a m łzy i s t a r a m się m ó ­ wić spokojnie. -N i e . - C ó ż , gdybyś m i a ł a od niej wiadomości, powiedz, żeby przywlokła tyłek d o d o m u , dobrze? - Oczywiście. W p a t r u j ę się w telefon w swojej d ł o n i . Taylor. Nie ma jej, a ja j e s t e m bezsilna. A m o ż e nie? - Z o s t a w Taylor. N i e chcesz jej - m ó w i ę na głos. P o t e m p o w t a r z a m to r a z za r a z e m w myśli, c o r a z szybciej i szyb­ ciej. Ciągle powtarzając m a n t r ę , ściągam ręcznik z włosów, r z u c a m go na biurko i wyłączam światło. I w t e d y trzewia mi się zaciskają, bo p r z y p o m i n a m so­ bie L u c a . W ciemnościach staję w bezpiecznej odległości od o k n a i z e r k a m na podjazd. Nie w i d z ę go, zawiązuję szlafrok t a k ciasno, że aż czuję p u l s o w a n i e w ż e b r a c h , i p r z y s u w a m się bliżej. D o p i e r o kiedy już d o t y k a m twarzą siatki, z a u w a ż a m p ł o n ą c e c z e r w o n e oczy w p a t r u j ą c e się we m n i e z gałęzi dębu zaraz za oknem. Z a c z y n a m krzyczeć i o d s k a k u j ę o d o k n a , kiedy L u c u d e r z a w siatkę i r o z d z i e r a ją na strzępy. N i e m a m j a k za­ t r z y m a ć krzyku, b o L u c robi t o z a m n i e . G o r ą c y m i u s t a m i dotyka m o i c h i mój krzyk p r z e r a d z a się w jęk, a r a m i o n a przyciągają m n i e d o jego p ł o n ą c e g o ciała. B ł ę d n i e uznaje mój jęk za o z n a k ę bólu i p o l u ź n i a chwyt. O d s u w a się i p a t r z y na m n i e z w y r a z e m twarzy p e ł n y m bólu i zwątpienia. -F r a n n i e . . . N i e c h c ę s ł u c h a ć reszty tej myśli, b o nie c h c ę j u ż w ogóle o t y m myśleć. Jest tutaj, a ja go k o c h a m . Tylko to się liczy. Z r z u c a m szlafrok, p o d n o s z ę r ę k ę i ostroż­ nie k ł a d ę p a l e c wskazujący na jego ustach. Usiłuję sku­ pić się na chwili obecnej, na L u c u , a z a p o m n i e ć o reszcie. Przyciągam go do siebie, uciszając kolejnym p o c a ł u n k i e m 295

i kołyszę się do muzyki, z k a ż d y m t a k t e m głębiej wtulając się w L u c a . O d d a j e m i p o c a ł u n e k . Mocny. G ł ę b o k i . Rozpaczliwy. J e g o u s t a wypalają szlak na m o i m r a m i e n i u , szyi, w g ó r ę do u c h a , w k t ó r e szepcze: - Strasznie p r z e p r a s z a m . R o z p a c z w jego słowach m i a ż d ż y mi serce. W c i s k a m twarz w jego koszulę. - To nie była twoja wina. T e r a z to wiem. P o d n o s z ę na niego wzrok, a on scałowuje łzy z moich rzęs. Z n o w u d o t y k a m u s t a m i jego warg i p c h a m go w stro­ n ę mojego łóżka, wsuwając p o d r o d z e d ł o n i e p o d jego ko­ szulę. A l e kiedy sunę d ł o ń m i po jego nieskazitelnej skórze, zachłystuję się p o w i e t r z e m i o d s u w a m . Jego skóra nie jest już nieskazitelna. P o d n o s z ę k o s z u l ę i p a t r z ę na g ł ę b o k i e c z e r w o n e cięcia i n a k ł u c i a pokrywające jego k l a t k ę pier­ siową, plecy i r a m i o n a . W z d r y g a m się na w s p o m n i e n i e snu - tortury. - Co się stało? - szepczę, bojąc się o d p o w i e d z i . Blady, smutny u ś m i e c h pojawia się w kącikach jego ust. - To nic. Z n i k n ą za kilka dni - wskazuje na swój poli­ czek i d o p i e r o t e r a z z a u w a ż a m , że p o s z a r p a n a c z e r w o n a blizna, k t ó r ą zostawił m u n a p a m i ą t k ę Beherit, z n i k n ę ł a . - To z n i k n i e t a k s a m o . - Jego r ę k a się w a h a , p o t e m p r z e ­ suwa się po m o i c h ż e b r a c h , k t ó r e wyłoniły się spod szla­ froka. Z a c z y n a m z a g a r n i a ć szlafrok, ale jego r ę k a m u s k a m o j ą skórę niczym p r ą d elektryczny, ale t a k d e l i k a t n e , że pieści moje rany. Czuję, jak p o d jego d o t y k i e m ból słabnie. M o j e c i a ł o r e a g u j e : c i e p ł y b l a s k z a c z y n a się n i s k o w m o i m b r z u c h u i r o z l e w a się po m n i e , aż c a ł a staję w o g n i u . P r z y t u l a m się do n i e g o z n o w u , a mój szlafrok zsuwa się z r a m i o n i s p a d a na p o d ł o g ę . Ściągam mu ko­ szulę p r z e z głowę. P o t e m ciągnę g o d o łóżka, p o d k o ł d r ę - gdzie m o ż e pozbawić m n i e bólu. K i e d y j e d n a k obejmuje m n i e r a m i o n a m i , m i m o w o l n i e myślę o r a m i o n a c h , k t ó r e t r z y m a ł y m n i e w t y m ł ó ż k u co 296

n o c przez ostatni miesiąc. Serce m n i e boli na myśli o G a ­ brielu, m o i m aniele. A l e L u c całuje m n i e c o r a z głębiej, a ja się w n i m zatra­ c a m . Potrzebuję go bliżej, przy sercu. C h c ę z n o w u p o c z u ć jego esencję wirującą we m n i e . Sięgam u m y s ł e m - n i e sło­ wami, ale o d c z u c i e m - tego, czego p o t r z e b u j ę . Czuję, jak jego esencja wsącza się przez moje usta, niczym jedwab, czuję, j a k m n i e zalewa. T o n ę w n i m . Czuję m r o w i e n i e , d o ­ staję gęsiej skórki i wydaję jęk, gdy p r z y c i ą g a m go bliżej. Jego esencja m n i e w y p e ł n i a w y b u c h e m rozkoszy, piesz­ cząc k a ż d ą część m n i e i przyprawiając m n i e o dreszcz. To d o z n a n i e n i e p o w t a r z a l n e w fizycznym świecie. Czuję go w każdej części swojego ciała. T o jak p o w r ó t d o d o m u .

LUC To t a k i e złe. I s a m o l u b n e . Zbyt łatwo byłoby z a p o m n i e ć wszystko w tej chwili, uda­ wać po p r o s t u , że o s t a t n i c h kilka tygodni w ogóle się nie wydarzyło, i z a t o n ą ć we F r a n n i e , w tej chwili. I p r a g n ę tego bardziej niż czegokolwiek. Nigdy jeszcze za swego życia nie byłem t a k rozdarty. Potrzebuję jej. O n a jest m o i m życiem. A l e nie m o g ę z a p o m n i e ć . C h o ć b y m nie wiem ile tysiącleci przeżył, nigdy nie zapo­ m n ę bólu w oczach F r a n n i e , gdy ściągnęła k o ł d r ę ze m n i e i Lilith. Nigdy nie z a p o m n ę obrzydliwej rozpaczy, która m n i e niemal zniszczyła, kiedy zrozumiałem, co się stało. I nigdy nie zapomnę, że to wszystko to była moja wina. Człowieczeństwo nie jest ż a d n ą wymówką. Lilith powiedziała mi, kim jest, tam­ tego dnia w bibliotece. Powinienem był skojarzyć. A to tylko j e d e n p r z y k ł a d spośród wielu, k t ó r y m i m o g ę zniszczyć F r a n n i e , jeśli z o s t a n i e m y r a z e m . D o t y k F r a n n i e , k t ó r a przyciąga m n i e bliżej, jest nie­ pewny, drżący. Za k a ż d y m r a z e m ogień t a ń c z y na mojej 297

skórze j a k m a l e ń k i e fajerwerki. Siarkowe serce ł o m o c z e mi w klatce piersiowej. A d o z n a n i a esencji wirującej w jej w n ę t r z u są n i e p o r ó w n y w a l n e z niczym - to czysta rozkosz być częścią niej, mieszać się z połyskującą, opalizującą bie­ lą jej duszy. Nigdy nie widziałem niczego choćby w połowie t a k p i ę k n e g o , a o g r o m d o z n a ń z a p i e r a mi d e c h . T a k i e o b c o w a n i e z n i ą u ś w i a d a m i a m i , że w ciągu tych kilku miesięcy człowieczeństwa z a c z ą ł e m przyjmować za p e w n i k t a k i e d o z n a n i a - o g r o m jej współczucia i p o t e n ­ cjał miłości. I skalę emocji, k t ó r e F r a n n i e we m n i e budzi. P r a g n i e n i e p o ł ą c z e n i a nie tylko naszych dusz, lecz tak­ że ciał, n i e m a l m n i e p o w a l a . Z a t r a c a m się w g o ź d z i k u i p o r z e c z k a c h jej duszy, p o k r y w a m się c i e p ł ą c z e k o l a d ą jej miłości. P r z e z m a l e ń k ą chwilę wierzę, że m o ż e m y być r a z e m - p o d k a ż d y m względem. Czekolada. O n a mnie kocha. Na tę myśl chcę jej bardziej i n i e m a l nie j e s t e m w stanie się p o w s t r z y m a ć . A l e to, co robię, jest niewybaczalne. O n a zasługuje na o wiele więcej. A p r z e s p a n i e się ze m n ą w tej chwili o d w r ó c i jej ozna­ czenie. C o f a m swoją esencję i o d r y w a m się od jej ust - jej drżą­ cych r ą k - d o p ó k i jeszcze m o g ę . - F r a n n i e . . . nie możemy. Teraz j e s t e m d e m o n e m . Two­ je oznaczenie... Jej o z n a c z e n i e ! Ta myśl u d e r z a m n i e jak p i o r u n . Jak m o g ł e m to zrobić? N i e m o ż e m y posiąść ludzi, którzy s ą o z n a c z e n i dla N i e b a . Dla p e w n o ś c i sięgam swoim szóstym zmysłem. N a d a l ją o d b i e r a m j a k o o z n a c z o n ą dla Nieba. W i ę c j a k i m c u d e m . . . ? Jej ciało się n a p i n a . Przyciska czoło do mojego r a m i e ­ nia, ale nie o d p o w i a d a . Nie u m i e m u k r y ć troski w glosie. - Z o s t a ł e m tylko... żeby przypilnować. Ż e b y się upew­ nić, że jesteś b e z p i e c z n a . Nie chciałem, żebyśmy t a k skoń­ czyli... 298

Puszcza m n i e i p r z e w r a c a się na bok, tyłem do m n i e . - W i ę c nie c h c e s z . . . P r z e r y w a m jej, b o oczywiście, ż e c h c ę . A l e o n a n i e powinna. - To, czego c h c ę , nie ma znaczenia. N i e m a m pojęcia, jaki b ę d z i e n a s t ę p n y r u c h Lilith. C h c i a ł e m tu tylko zostać, żeby się u p e w n i ć , że o n a cię nie d o p a d n i e . N a d ź w i ę k i m i e n i a Lilith F r a n n i e z n o w u sztywnieje i podciąga kołdrę p o d brodę. Nie p a t r z y na m n i e , jej glos wydaje mi się żywą r a n ą . - M u s z ę wiedzieć. K i e d y z n i ą byłeś... - P r z e s t a ń , F r a n n i e - p r z e r y w a m jej, bo myśl o tym, co zrobiłem, co o n a widziała, jest nie do zniesienia. - Proszę. K a ż d a k o m ó r k a mojego istnienia protestuje, gdy wy­ c h o d z ę z łóżka. O d s u n i ę c i e od niej o d b i e r a m j a k o fizyczny ból. D r ż ą c ą r ę k ą p o d n o s z ę jej szlafrok z p o d ł o g i , k ł a d ę na p o d u s z c e o b o k niej, p o t e m z a k ł a d a m tiszert i p o d c h o d z ę do okna. - M u s z ę iść. A l e nie j e s t e m pewien, czy m a m tyle siły. Stoję i p a t r z ę kilka chwil, p o t e m cofam się o k r o k ku jej łóżku. Przestań! Z j ę k i e m o d r y w a m wzrok od jej ciała p o d cienkim prze­ ś c i e r a d ł e m . M u s z ę o d c h r z ą k n ą ć , b y p o z b y ć się gorącej kluski z g a r d ł a . - B ę d ę z a r a z za o k n e m . Nie sądzę, żeby z d o ł a ł a cię tu d o p a ś ć , musiałaby wejść przez drzwi albo o k n o - mówię, wskazując p o s z a r p a n ą siatkę. Jej oczy nie odrywają się od ściany. - I d ź p o s z u k a ć Taylor. - P r z y k r o mi - głos mi się załamuje. W y c h o d z ę przez o k n o i w r a c a m na drzewo. D o c h o d z ę do siebie zadziwiająco d ł u g o . Siedzę ciągle na gałęzi. A l e nie o p i e r a m się pokusie, by przemieścić się z p o w r o t e m do jej pokoju, bo m u s z ę wiedzieć, czy o s ł o n a 299

p a n a C a v a n a u g h jest n i e t k n i ę t a . Z a m y k a m oczy i s k u p i a m się na ł ó ż k u F r a n n i e . P r z e m i e s z c z a m się, czuję, j a k u d e ­ r z a m w b a r i e r ę , i s t w i e r d z a m , że j e s t e m z p o w r o t e m na gałęzi. D o b r z e . R o z s i a d a m się w rozwidleniu k o n a r ó w i c z e k a m na G a ­ briela. I p o n i e w a ż w ten sposób nie krzywdzę nikogo p r ó c z siebie - a ja na k r z y w d ę zasługuję - w y o b r a ż a m sobie, że jestem w łóżku Frannie.

R O Z D Z I A Ł 25

Istne piekło

FRANNIE N i e r u s z y ł a m się z miejsca, w k t ó r y m zostawił m n i e Luc, i gdy telefon p o n o w n i e dzwoni w ś r o d k u nocy, j e s t e m całkowicie p r z y t o m n a . M a m a Taylor. Z p r z e r a ż e n i a p r z y c h o d z i mi do głowy, żeby nie o d e ­ brać. Boję się tego, co m o g ę usłyszeć. O d b i e r a m j e d n a k i słyszę w jej głosie rozpacz, n i e m a l histerię. - Kiedy po r a z o s t a t n i r o z m a w i a ł a ś z Taylor, F r a n n i e ? - O n a nie r o z m a w i a ze m n ą od t y g o d n i - o d d y c h a m g ł ę b o k o i próbuję się skupić. - C o ? - słyszę w jej głosie czyste n i e d o w i e r z a n i e . Naj­ wyraźniej Taylor jej nie wtajemniczyła. - N i e p o d o b a ł mi się M a r c . - To i m i ę n i e m a l przypra­ wia m n i e o m d ł o ś c i . - O n a się wkurzyła. Słyszę po drugiej s t r o n i e t ł u m i o n y jęk. - Policja nic n i e zrobi. Powiedzieli, że p e w n i e u c i e k ł a z j a k i m ś c h ł o p a k i e m czy c o ś w t y m stylu. Jeśli p r z y c h o ­ dzi ci do głowy j a k i e ś miejsce, w k t ó r y m m o ż n a by jej szukać... Mój umysł pracuje j a k szalony, ale bez skutku. - Nie wiem. Wcześniej była u Lili... m o ż e . . . nie wiem. D ł u g a cisza. - C ó ż . . . jeśli coś wymyślisz... jeśli d o s t a n i e s z od niej jakąś w i a d o m o ś ć , z a d z w o ń d o m n i e . 301

- D o b r z e - mówię, ale o n a j u ż się z d ą ż y ł a rozłączyć. P e w n i e dzwoni do Riley. S i a d a m , wyciągam tiszert s p o d p o d u s z k i i przyciskam sobie k o ł d r ę do piersi. D o k ą d m o g ł a b y pójść Lilith? J e ­ śli wróci do mieszkania, G a b e ją znajdzie. A l e jeśli n i e . . . Ucieka t e r a z czy goni m n i e ? Jeśli zrezygnowała, m o ż e być wszędzie, ale j a k i e są na to szanse? Jeśli więc wystawię się n a p r z y n ę t ę , t o o n a przyjdzie d o m n i e . Z a c z y n a m o p r a c o w y w a ć p l a n : pozbyć się o c h r o n i a r z y i d o s t a ć się gdzieś, gdzie o n a m n i e znajdzie. A l e gdzie? O p r a c o w u j ę w głowie scenariusze tego, co się m o ż e wyda­ rzyć. Tylko w kilku z nich obie z Taylor uchodzimy z życiem. Błyskawica w głowie p r z e p a l a mój tętniący mózg, wy­ trącając m n i e z niespokojnego nie-snu. P r ó b u j ę w y p c h n ą ć wszystko z umysłu, nagle p r z e r a ż o n a z n a c z e n i e m tego wi­ d z e n i a - p r z e r a ż o n a , kogo zobaczę, jeśli dopuszczę, by to w i d z e n i e się u k s z t a ł t o w a ł o . A l e nie m a j a k g o z a t r z y m a ć . J u ż wiem, kto to jest. Taylor. Ż o ł ą d e k mi się kurczy, kiedy usiłuję z a b l o k o w a ć wi­ d o k Taylor p o k r y t e j krwią, leżącej w lesie. P r z e t a c z a m się na b r z e g ł ó ż k a i wymiotuję, ale n i e trafiam do ś m i e t n i k a . W ż o ł ą d k u m a m j e d n a k niewiele, p o n i e w a ż o d j a k i e g o ś czasu nie m a m a p e t y t u . I wtedy dociera do m n i e , że j e s t e m sama. Nie ma G a b e ' a . Był tu w nocy. P o c z u ł a m jego letni śnieg i zimny o d d e c h na m o i c h włosach. Tylko z tego p o w o d u w ogóle z a s n ę ł a m . A l e j u ż go n i e m a . P o d n o s z ę telefon i d z w o n i ę do Taylor. Jeśli o d b i e r z e L i l i t h . . . A l e k i e d y w ł ą c z a się p o c z t a głosowa, przestaję wstrzymywać o d d e c h , chociaż nawet nie w i e d z i a ł a m , ż e to robię, r o z ł ą c z a m się i d z w o n i ę do Riley. P o d n o s i p o pierwszym sygnale. - D z w o n i ł a do ciebie? - N i e . M i a ł a m nadzieję, że m o ż e ty coś wiesz. 302

- N i e . Trev tu jest. M ó w i , że j e g o r o d z i c e o d c h o d z ą od zmysłów. Policja mówi, że o n a ma o s i e m n a ś c i e lat i że p e w n i e uciekła, więc nic nie zrobią. - Ścisza głos, t a k że ledwie ją słyszę. - Myślisz, że mogłaby to zrobić? Że wy­ jechałaby z tym Markiem? C h o c i a ż to nie jest d o b r e rozwiązanie, z a m y k a m oczy i m o d l ę się, żeby to się o k a z a ł o t a k i e p r o s t e . P o d powieka­ mi p r z e p ł y w a mi o b r a z Taylor krwawiącej w lesie. C h w y t a m g w a ł t o w n i e p o w i e t r z e i wyskakuję z łóżka, b o rozpoznaję okolice. - M u s z ę iść, Ry. Z a d z w o ń do m n i e p ó ź n i e j - z a m y k a m telefon, nie czekając na o d p o w i e d ź . U Gallagherów. Tak szybko s t a r a ł a m się zablokować widzenie, że z p o ­ czątku nie zauważyłam szczegółów, ale dojrzałam, na obrze­ żach obrazu, poszarzałe gonty szopy Gallagherów. Na ziemi wokół szopy walają się puszki po piwie, n i e d o p a ł k i i zużyte prezerwatywy. K i e d y p o n o w n i e o d t w a r z a m sobie w g ł o ­ wie t e n o b r a z , szukając kolejnych szczegółów, z a u w a ż a m dźwięk. Z d e c y d o w a n i e słyszę How to Save a Life Frayów*. Ż o ł ą d e k mi się kurczy raz jeszcze, gdy czuję słonawy, mie­ dziowy zapach krwi w ciężkim powietrzu zmierzchu. Zmierzch. Taylor będzie umierać za szopą Gallagherów o zmierzchu. U b i e r a m się szybko, dysząc ciężko, i d o p i e r o kiedy pod­ n o s z ę r a m i o n a n a d głowę, by włożyć tiszert, czuję ostry ból w k l a t c e piersiowej. O k ł a m a ł a m G a b e ' a . Co najmniej j e d n o ż e b r o n a p e w n o m a m z ł a m a n e . A l e t o najbłahsze z moich z m a r t w i e ń . K i e d y s c h o d z ę n a d ó ł , m a m a atakuje m n i e p l a c k a m i i kiełbaską. - Ty j e d n a dostaniesz ciepłe śniadanie. Wszyscy są jesz­ cze w łóżkach. Na myśl o j e d z e n i u w y w r a c a mi się ż o ł ą d e k . * How to Save a Life - piosenka rockowej grupy The Fray. Polskie tłumaczenie tytułu tego utworu brzmi Jak ocalić życie (przyp. red.).

303

- Nie j e s t e m g ł o d n a , m a m o . I d ę do Riley - k ł a m i ę . Najpierw spogląda groźnie, ale po chwili t w a r z jej p o ­ godnieje. - Musisz jeść, F r a n n i e . Wiem, że to zerwanie jest dla cie­ bie ciężkie, ale nie możesz już tracić na wadze. To niezdrowe. M a r n u j ę czas. M u s z ę stąd wyjść i p o r o z m a w i a ć z G a b e ' e m - wymyślić, co robić. Z frustracji naskakuję na nią: - To nie przez zerwanie, m a m o . Po p r o s t u nie j e s t e m głodna. O d w r a c a m się i r u s z a m d o d r z w i , z a n i m o n a z d ą ż y zareagować. P ę d z ę ulicą, ale w p o ł o w i e drogi do G a b e ' a uświada­ m i a m sobie, że to nie jest najlepsza strategia. Bo jeśli G a b e odstraszy Lilith? M o ż e m a m tylko j e d e n s t r z a ł . J e d n ą j e d y n ą s z a n s ę , żeby o d z y s k a ć Taylor. Myśl! P r z y p o m i n a mi się pierwszy plan, u ł o ż o n y jeszcze za­ n i m się d o w i e d z i a ł a m , gdzie jest Taylor. M o g ę użyć siebie j a k o p r z y n ę t y - w y w a b i ć ją. Jeśli G a b e ani L u c nie s p ł o s z ą Lilith, to m o ż e się u d a ć . O n a p o t r z e b u j e kogoś o z n a c z o n e g o dla P i e k ł a , żeby się p r z e n i e ś ć do jego ciała. A gdybym z d o ł a ł a za p o m o c ą w p ł y w u p r z e k o n a ć ją, że ja j e s t e m o z n a c z o n a dla Piekła? P r ó b o w a ł a b y się p r z e n i e ś ć z Taylor do m n i e - w k o ń c u to m n i e p r a g n i e . Ale j a j e s t e m o z n a c z o n a dla Nieba, więc nie dałaby rady wejść w moje ciało. Ciała, p o m i ę d z y k t ó r y m i się przemieszcza, m u s z ą się d o t y k a ć - t a k p o w i e d z i a ł t a t a . Jeśli więc o d e p c h n ę Taylor w trakcie p r z e n o s z e n i a , Lilith z o s t a n i e bez ciała. Czy w t e d y m o ż e przeżyć? G a b e mówił, że jej dusza jest ludzka, więc j e s t e m p e w n a , że nie. S e r c e mi ł o m o c z e , kiedy p l a n , w r a z ze z w i ą z a n y m z n i m z a g r o ­ ż e n i e m , krystalizuje się w mojej głowie. J e d y n e , co m u s z ę zrobić, to wyciągnąć Lilith z Taylor, a p o t e m o d s u n ą ć Taylor od Lilith. I przypilnować, żeby G a b e i L u c mi nie przeszkodzili. 304

M o j a o s ł o n a jest b e z u ż y t e c z n a w o b e c L u c a , a G a b e m o ż e c z y t a ć w m o i c h myślach, chyba ż e j e s t e m b a r d z o o s t r o ż n a - więc m u s z ę u n i k a ć ich obu. O t w i e r a m telefon i d z w o n i ę do Riley. S t r a s z n i e n i e c h c ę jej wykorzystywać w t a k i sposób, ale to dla Taylor. G d y b y m jej t o wyjaśniła, n a p e w n o b y się z g o d z i ł a . T o p o w i n n o z a d z i a ł a ć w obie strony. M u s z ę z a p e w n i ć Riley b e z p i e c z e ń s t w o , ale też potrzebuję alibi. - Riley, m o ż e c i e p o d j e c h a ć z Trevem? - D z w o n i ł a Taylor? - Nie, ale mam pewien pomysł - mówię, zawracając do domu. Z j e m kilka placków - uszczęśliwię m a m ę . A jeśli mój wpływ jest cokolwiek wart, w o d p o w i e d n i m m o m e n c i e nikt nie zauważy mojego wyjścia.

LUC To, c o z r o b i ł e m o s t a t n i e j nocy, jest n i e w y b a c z a l n e . A jeśli z o s t a n ę - zrobię to znowu. P o w t a r z a m sobie w myśli k a ż d ą pieszczotę, p o c a ł u n e k , r a z z a r a z e m . F r a n n i e m o ż e być b e z p i e c z n a tylko z G a b r i e l e m . N i e ma i n n e g o wyjścia. P o w i n i e n był m n i e zostawić Lucyferowi. To w ł a ś n i e m u s z ę zrobić - wrócić do P i e k ł a i p o n i e ś ć konsekwencje. W przeciwnym w y p a d k u nie wiem, jak zdo­ ł a m t r z y m a ć się z d a l a od niej. A l e w t e d y p r z y p o m i n a m sobie M a g a . Jeśli w r ó c ę , n a p e w n o m n i e wykorzystają, żeby z n a l e ź ć F r a n n i e . - M u s z ę iść. - D o k ą d ? - G a b r i e l leży rozwalony na k a n a p i e , skubiąc bezmyślnie kawałek p r z ę d z y z p o d u s z k i . - Dokądkolwiek. - Więc po tym wszystkim dalej będziesz uciekał - uśmie­ cha się pogardliwie. - Tchórz. R z u c a m m u g n i e w n e s p o j r z e n i e i p o d r y w a m się z krzesła, z pięścią g o r ą c ą i czerwoną. A l e kiedy się n i ą 305

z a m i e r z a m , d o s t r z e g a m b i a ł ą błyskawicę t a ń c z ą c ą p o p o ­ wierzchni jego skóry i czuję o z o n , od k t ó r e g o nagle się robi gęsto w p o w i e t r z u . On m n i e prowokuje. P a d a m z p o w r o ­ tem na krzesło. - Nie m a m nastroju na twoje gierki. Twarz mu poważnieje, a od ł a d u n k ó w statycznych, k t ó ­ rych p e ł n o w p o w i e t r z u , p o d n o s z ą mi się włosy na k a r k u . - To n i e jest gierka. - Nic nie p o r a d z ę . Lepiej dla niej b ę d z i e , jeśli odejdę. Wypuszcza p o w i e t r z e i t w a r z mu się ściąga. - C h c i a ł b y m , żeby to była p r a w d a . Niestety, o n a n a d a l cię kocha. - K o c h a ł a . O n a m n i e k o c h a ł a , a p o t e m p r z e s p a ł e m się z Lilith i z m i e n i ł e m to. Teraz chce ciebie - mówię, pragnąc, by to była prawda. Dreszcz m n i e p r z e c h o d z i na w s p o m n i e ­ nie jej cieplej czekolady. Nie p o w i n n a m n i e kochać. Lepiej by jej było z G a b r i e l e m , nawet t a k i m bez skrzydeł. - N i e . O n a n a d a l p r a g n i e ciebie, L u c - n i e m a l się dławi t y m i słowami, a głowa o p a d a mu na o p a r c i e kanapy. Twarz mi się wykrzywia w g r y m a s i e bólu. M o c n o zaci­ s k a m powieki, w i d z ę jej szlafrok zsuwający się z r a m i o n , czuję moje r ę c e na jej skórze, a w s p o m n i e n i e to wydziera mi d z i u r ę w sercu. O p i e r a m c i ę ż k ą głowę na d ł o n i . - Jest t w a r d a . P o r a d z i sobie z t y m . - A l e ja nie. - N i e j e s t e m przekonany. - Na czole G a b r i e l a pojawia się z m a r s z c z k a , p o c i e r a ją, jakby b o l a ł a go głowa. T w a r d o p a t r z ę mu w oczy. - O n a jest ciągle o z n a c z o n a dla N i e b a ? Poprawia się na kanapie, siadając w pozycji wyprostowanej. - P o w i n i e n e ś to wiedzieć b e z p y t a n i a . - Wydaje mi się, że tak, a l e . . . -A l e ? - J a k m ó g ł b y m ją posiąść, gdyby n a d a l była o z n a c z o n a dla N i e b a ? P o d n o s i b r e w i pochyla się do p r z o d u , opierając łokcie na kolanach. 306

- Co zrobiłeś? Spuszczam wzrok na podłogę. - P r z e r w a ł e m , z a n i m . . . zrobiliśmy cokolwiek n i e o d ­ w r a c a l n e g o , ale moja esencja była u niej w ś r o d k u . Poczu­ ł e m przyciąganie i w p u ś c i ł e m ją. S m ę t n y u ś m i e c h wykrzywia jego u s t a . - Najwyraźniej nawet reguły świata n a g i n a j ą się p o d jej w p ł y w e m . - Myślisz, że to wpływ? - Jeśli tego c h c i a ł a . . . - w z r u s z a r a m i o n a m i . - D l a t e ­ go w ł a ś n i e musisz zostać. - Wytrzymuje mój w z r o k przez chwilę, p o t e m o p u s z c z a oczy. - Sobie n i e m o g ę ufać w jej obecności. - A m a m y coś nowego? - p y t a m , b e z s k u t e c z n i e p r ó b u ­ jąc u k r y ć u k ł u c i e z a z d r o ś c i . - Kiedy ciebie nie m a , jej przyciąganie działa na m n i e . . . - W jego oczach w i d z ę u d r ę k ę . - S t r a c ę skrzydła i w t e d y b ę d ę dla niej bezużyteczny. - A więc m u s z ę z o s t a ć - m ó w i ę k w a ś n o - żeby cię u r a ­ t o w a ć p r z e d twoją w ł a s n ą ż a ł o s n ą istotą. Z n o w u o p i e r a głowę o zagłówek k a n a p y i w p a t r u j e się w sufit. - To c a ł k i e m t r a f n e p o d s u m o w a n i e . - A gdybym j e d n a k . . . - m i l k n ę i w z d r y g a m się na myśl o ostatniej nocy. - Z a p o m i n a s z chyba, że m n i e przyciąga tak samo. - Silniej. Z a ł o ż ę się, że z n o w u p r z e m i e n i cię w śmier­ t e l n i k a - mówi, nie p o d n o s z ą c głowy. Ból w j e g o głosie jest g ł ę b o k i i ostry. P o d n o s z ę się z k r z e s ł a . - M u s z ę odejść, z wielu p o w o d ó w . To oczywiste, że jeśli z o s t a n ę , w k o ń c u z r o b i ę coś, czego nie p o w i n i e n e m , a p o z a t y m to pierwsze miejsce, w k t ó r y m P i e k ł o b ę d z i e m n i e szukać. Lucyfer nie p o g o d z i się ze swoją p o r a ż k ą , k t ó r ą widziało c a ł e P i e k ł o . R o z w a ż a t o p r z e z chwilę. 307

- Wymyślimy jakiś sposób, żeby cię ukryć. P o m o ż e two­ ja o s ł o n a . - D o p ó k i n i e użyję m a g i i . To p a r a d o k s . B e z niej na p e w n o im się nie w y m k n ę , ale gdy tylko jej u ż y w a m , oni m n i e znajdują. - M o ż e ja z d o ł a m ci p o m ó c . - N a g r o d z ę cię za to niebywałym u z n a n i e m . Najpierw j e d n a k m u s i m y z n a l e ź ć Lilith. - Czuję, j a k k a ż d y m i ę s i e ń mojego ciała n a p i n a się, gdy t w a r z dziewczyny, k t ó r ą była Lilith, p r z e p ł y w a mi p r z e d o c z a m i . - K i m o n a była? -K t o ? - Dziewczyna, z k t ó r ą p o s z e d ł e m . . . - od o b r z y d z e n i a do s a m e g o siebie kurczy mi się ż o ł ą d e k i p r z e ł y k a m żółć na myśl o tym, co r o b i ł e m z tą dziewczyną. - Dziewczyna, k t ó r a była żywicielem Lilith. - Ofiara Lilith. G a b r i e l o p i e r a się na p o r ę c z y fotela, wygląda na wy­ czerpanego. - Ma na i m i ę R o b i n . U m i e ś c i ł e m ją wczoraj w szpitalu. Później do niej zajrzę. - N a g l e z a g l ą d a mi w oczy. - To, że się z n i ą p r z e s p a ł e ś , to nie twoja wina, Luc. Wiesz, czym jest Lilith. Wstaję i o d w r a c a m się do drzwi, czując p o t r z e b ę uciecz­ ki, a kiedy je o t w i e r a m , zastaję na p r o g u Riley i Trevora. Riley najwyraźniej p ł a c z e , a Trevor jest blady i wstrząś­ nięty. O n a , z a s k o c z o n a , otwiera szeroko oczy. - Luc. O d d y c h a m g ł ę b o k o i p r ó b u j ę myśleć j a s n o . - Riley. M a c i e jakieś wieści od Taylor? - Nie. Byliśmy u F r a n n i e . Ma listę telefonów ludzi z na­ szej klasy. Piszemy do wszystkich z p y t a n i e m , czy ją wi­ dzieli. G a b r i e l staje przy m n i e . - D o b r z e . Przypilnujcie, żeby F r a n n i e nie w y c h o d z i ł a z domu. - Dlaczego? 308

- C h c ę wiedzieć, gdzie jej szukać. Riley kiwa głową. - C h c i a ł a , żebym ci to d a ł a - podaje z ł o ż o n ą ż ó ł t ą kart­ kę. - Powiedziała, że łatwiej jej to n a p i s a ć , niż d z w o n i ć do ciebie - dodaje, gdy G a b r i e l wyjmuje k a r t k ę z jej palców i r o z k ł a d a ją. - Pomyślała, że m o ż e dałbyś r a d ę to spraw­ dzić. Na k a r t c e znajduje się coś w rodzaju h a r m o n o g r a m u . Na m a r g i n e s i e z a n o t o w a n e są godziny - kiedy Taylor wi­ d z i a n o o d wczorajszego p o p o ł u d n i a . O b o k godziny 8.30 znajdują się trzy c z a r n e gwiazdki i n o t a t k a : „ M i e s z k a n i e L u c a " . P o z a t y m w i d z ę tylko dwie notki, k a ż d a o p a t r z o n a wielkim z n a k i e m zapytania. J e d n a : „Ok. 10.15 - Cassidy o d n o s i w r a ż e n i e , że p a r k o w a l i przy k a m i e n i o ł o m i e (?)". Tuż przy niej p o d k r e ś l o n y n a s t ę p n y dopisek: „ N i e s ą d z ę " . Najwyraźniej t o j u ż uwaga F r a n n i e . W n a s t ę p n e j linijce: „11.00 - A a r o n myśli, że widział ją w K w i k M a r c i e (?)". I uwaga F r a n n i e : „ M o ż e " . O s t a t n i a notatka na kartce to adres Marchocjasza. Poprawiono go wyraźnie i kilkakrotnie podkreślono. Obok Frannie do­ p i s a ł a tylko „Tutaj". - Dzięki, Riley - m ó w i G a b r i e l , po czym t a m c i ruszają do samochodu. P a t r z ę , j a k odjeżdżają, i o d w r a c a m się do G a b r i e l a . - Pójdę p o s z u k a ć Lilith. O s ł o n a chyba nie działa w obie strony. O n i są w mojej głowie. Ty p o w i n i e n e ś sprawdzić mieszkanie Marchocjasza. - Daj z n a ć , jeśli coś znajdziesz. - Jasne. P o d r o d z e nie m o g ę sobie o d m ó w i ć przyjemności p r z e ­ j e c h a n i a o b o k d o m u F r a n n i e . Stoi w o t w a r t y c h d r z w i a c h i w ł a ś n i e w p u s z c z a Riley i Trevora. N a s z e spojrzenia się spotykają, a j a z w a l n i a m n i e m a l d o m a k s i m u m , r o z k o ­ szując się g o r ą c ą elektrycznością muskającą m n i e po skó­ rze, ilekroć j e s t e m w p o b l i ż u niej. Jej o s ł o n a p o w i n n a ją u k r y w a ć p r z e d Piekielnymi, ale n a m n i e nigdy nie działa. 309

D l a t e g o w ł a ś n i e ja pierwszy ją z n a l a z ł e m , gdy i n n i z Ot­ c h ł a n i zawiedli. Jeśli znajduje się w o b r ę b i e k w a r t a ł u , ja na p e w n o o t y m wiem. A t e r a z , gdy o d z y s k a ł e m swój diabli szósty zmysł, jej p r a g n i e n i e d z i a ł a n a m n i e silniej niż p o p r z e d n i o . Oddy­ c h a m g ł ę b o k o , w y p i e r a m z głowy sceny, k t ó r e się kiedyś rozegrały - i nigdy już się nie rozegrają - po czym wciskam p e d a ł g a z u . T e r a z m u s z ę jej z a p e w n i ć b e z p i e c z e ń s t w o . T a k i e jest moje z a d a n i e . K o n i e c k r o p k a . A gdy j u ż p o z b ę ­ dziemy się Lilith, F r a n n i e b ę d z i e o wiele bezpieczniejsza. P ó ł godziny p ó ź n i e j p r z e j e ż d ż a m k o ł o k a m i e n i o ł o m u , z d e n e r w o w a n i e walczy z p r z e r a ż e n i e m w m o i m c z a r n y m rdzeniu. Z a w r a c a m na ręcznym, obracając się o 180 stopni na wąskiej d r o d z e , rozpryskując żwir spod kół. O d j e ż d ż a m ślizgiem z n a d k a m i e n i o ł o m u i p o d ą ż a m do K w i k M a r t u , kiedy d z w o n i telefon. - M a m y Taylor - mówi G a b r i e l . - Jest w Cove z M a r chocjaszem.

FRANNIE Pół godziny t e m u z o s t a w i ł a m Riley i Trevora w swoim pokoju. Myślą, że j e s t e m w ł a z i e n c e . Jeśli mój wpływ jest cokolwiek w a r t , dalej b ę d ą t a k myśleć. P o d c z a s gdy t a k naprawdę parkuję na poboczu za d o m e m Gallagherów i c z e k a m . Z a p a d a j u ż z m i e r z c h , gdy d z w o n i ę do G a b e ' a i d r ż ą c ą r ę k ą p o d n o s z ę telefon do u c h a . - F r a n n i e ? Wszystko w p o r z ą d k u ? - W ł a ś n i e r o z m a w i a ł a m z Valerie Blake. P o w i e d z i a ł a , że Taylor jest w Cove. C h y b a z M a r k i e m . - Dalej od d o m u G a l l a g h e r ó w m o g ł a b y m z n a l e ź ć tylko Atlantyk. A w so­ b o t n i sierpniowy w i e c z ó r k ł ę b i się t a m w d o d a t k u t ł u m ludzi. - P o d e ś l ę t a m Trevora, żeby to sprawdzić - mówię, w nadziei, że on u z n a , że głos mi d r ż y z troski o Taylor. Wstrzymuję o d d e c h i c z e k a m na u p r a g n i o n ą o d p o w i e d ź . 310

- N i e . N i e c h Trevor z o s t a n i e z t o b ą . Ja po n i ą pojadę. Jeśli o n a t a m jest, a Trevor się do niej zbliży... O n a jest s u k k u b e m , F r a n n i e . M i m o ż e jest siostrą Trevora, m o ż e to być dla niego n i e b e z p i e c z n e . To tylko p o ł o w a p o t r z e b n e j mi o d p o w i e d z i . - Poradzisz sobie s a m z Lilith i M a r k i e m ? - W e z m ę ze s o b ą Luca. To ta d r u g a p o ł o w a . Z mojej piersi wydobywa się słabe westchnienie. - Świetnie, ale się pospieszcie. - J u ż j a d ę - m ó w i i rozłącza się. S i e d z ę , ściskając k i e r o w n i c ę p o b i e l a ł y m i k n y k c i a m i . Podziałało. Jestem sama. N i e m o g ę tego zrobić. C o j a sobie m y ś l a ł a m ? P o t r z ą s a m g ł o w ą i o d p i e r a m wątpliwości. N i e . To jest właściwe wyjście. Jedyny sposób, żebym się zbliżyła do Lilith. G a b e czy L u c by ją odstraszyli, a jeśli nawet nie, i t a k n i e pozwoliliby mi się zbliżyć na tyle, b y m d a ł a r a d ę p o m ó c Taylor. T o się u d a . Musi. Oddycham głęboko, powtarzając w głowie m a n t r ę . Opra­ c o w a ł a m ją tak, że nie p o w i n n a m i e ć żadnych luk. Wysia­ d a m z wozu i wchodzę do lasu, poruszając się jak najszybciej, ale od tej strony w zasadzie nie ma ścieżki, więc przemiesz­ c z a m się powoli. Z a c z y n a m panikować, p e w n a , że się spóź­ nię. Im szybciej j e d n a k s t a r a m się iść, t y m częściej się p o ­ t y k a m . Moje serce ł o m o c z e w rozpaczy, próbuję biec, ale klapki mi się wplątują w jakieś p n ą c z a i u p a d a m boleśnie. Już dochodzę do wniosku, że obrałam zły kierunek, kiedy przez drzewa rozpoznaję szopę, szary gont w zielonym listo­ wiu. P r z e d z i e r a m się przez jeżyny do małej polanki, b r a k mi tchu, m a m za to miliony z a d r a p a ń i zatrzymuję się na chwilę. C h o l e r a , nie j e s t e m s a m a . Szopa jest jakieś piętnaście, dwadzieścia m e t r ó w w głąb lasu o d d o m u G a l l a g h e r ó w , więc stąd nie w i d z ę p o d w ó r k a ani d o m u . Z tego w ł a ś n i e p o w o d u w t y m miejscu znikają 311

p a r k i szukające o d r o b i n y p r y w a t n o ś c i w czasie i m p r e z . Taylor s p ę d z a tu m n ó s t w o czasu, a na i m p r e z i e p o m a t u ­ ralnej w i d z i a ł a m , j a k szli tu Riley z T r e v o r e m . A t e r a z są tu A n g e l i q u e i B r e n d a n . On ją p r z y p i e r a do ściany szopy, s p o d n i e ma na k o l a n a c h . C h o w a m się w cieniu za d r z e w e m na skraju p o l a n k i i s t a r a m się uspokoić o d d e c h . Co teraz? Stoję absolutnie n i e r u c h o m o , p r z e ł y k a m r o s n ą c ą pa­ n i k ę i s t a r a m się myśleć. N a g l e j e d n a k dźwięki w y d a w a n e przez tych dwoje c i c h n ą i wszystko się uspokaja. C z e k a m jeszcze s e k u n d ę , p o czym w y g l ą d a m o s t r o ż n i e zza d r z e ­ wa. A k u r a t m a m okazję zobaczyć, j a k B r e n d a n r z u c a n a ziemię p r e z e r w a t y w ę i z a p i n a dżinsy. O d c h o d z i w s t r o n ę p o d w ó r k a G a l l a g h e r ó w , nie oglądając się na A n g e l i q u e , k t ó r a obciąga s p ó d n i c z k ę . Biegnie za n i m . - Zaczekaj! A l e o n nie czeka. A p o t e m zostaję s a m a . W y c h o d z ę powoli na p o l a n k ę i głośno wypuszczam powietrze. L a s jest z w o d n i c z o spokojny. Cichy gwar r o z m ó w o s ó b zebranych n a p o d w ó r k u G a l l a g h e r ó w przesącza się p r z e z drzewa do miejsca, w k t ó r y m stoję, s t ł u m i o n y p r z e z d e ­ likatny szmer gęstego letniego listowia. Kiedy się j e d n a k r o z g l ą d a m dokoła, czuję, j a k skóra mi cierpnie. To właśnie d o k ł a d n i e s c e n a z mojego w i d z e n i a - tyle że bez zakrwa­ w i o n e g o ciała Taylor. Rozglądam się jak szalona w poszukiwaniu jakiegokolwiek jej śladu i niemal p a d a m na atak serca, gdy zza szopy wyskakuje wiewiórka. Obejmuję rękoma kolana i oddycham głęboko, by uspokoić nerwy - po czym niemal wyskakuję ze skóry, bo za­ czyna grać muzyka. Ale to nie samochodowy sprzęt Jacksona. To Roadkill. Musieli być umówieni na imprezę. N i c nie r o z u m i e m . M u z y k a w mojej wizji nie g r a ł a live. O B o ż e . Czy ja coś źle z r o z u m i a ł a m ? 312

Z piersi wyrywa mi się głośny jęk frustracji. P o z a m o i m k r z y k i e m i m u z y k ą n i e słyszę n i c , w i ę c w r z e s z c z ę z a s k o c z o n a , k i e d y o d w r a c a m się d o szopy i stwierdzam, że stoi t a m Taylor.

LUC Czuję to, gdy j e s t e m w p o ł o w i e drogi do Cove. F r a n n i e nie ma w d o m u . Wyciągam telefon i d z w o n i ę do niej. Nie o d b i e r a . D z w o n i ę do Riley. - Cześć, L u e - mówi. - Riley! G d z i e F r a n n i e ? - W łazience. - Jasne, w ł a z i e n c e . . . Riley, to b a r d z o w a ż n e . - N i e k ł a m i ę . Jest w łazience. Słowo h o n o r u . - J a k d ł u g o t a m jest? Chwila przerwy. - P a r ę m i n u t . . . n i e c h pomyślę. - I d ź sprawdź. Słyszę, jak drzwi się otwierają, a p o t e m p u k a n i e . - F r a n n i e - s t ł u m i o n y głos Riley. Z n o w u p u k a n i e . - H m m . . . C h y b a t a m jest... - O t w ó r z drzwi, Riley. - Zamknięte. Spanikowany, p r z e ł y k a m g ł o ś n o ślinę. - Jesteś p e w n a , że nie wyszła? S ą d z ą c p o głosie, nie jest p e w n a a n i t r o c h ę . - N i e wiem. R o z ł ą c z a m się i próbuję skupić. Nie ma jej nigdzie bli­ sko, tyle wiem. Mój diabelski szósty zmysł nie jest na tyle silny, by pochwycić, gdzie d o k ł a d n i e F r a n n i e się znajduje. A l e fakt, że w ogóle n i e m o g ę jej namierzyć, oznacza, że nie m a jej n a o d c i n k u p o m i ę d z y m n ą a d o m e m . Gdziekol­ wiek jest, z a k ł a d a m , że ma s a m o c h ó d , więc w razie p o t r z e ­ b y z d o ł a m j ą s t a m t ą d zabrać. 313

Z j e ż d ż a m z drogi i p r z e m i e s z c z a m się za Cove. Zaglą­ d a m p r z e z o k n o d o R i c c a , ale w i e m już, ż e jej t a m nie m a . A l a r m milczy. Z n o w u s p r a w d z a m k a m i e n i o ł o m . A l a r m przybiera n a sile, ale tylko o d r o b i n ę . A kiedy się przemieszczam na d r o g ę p r z e d d o m e m Gallagherów, wiem, że t a m jest, i pochwytuję strzępki myśli Lilith. S a m o c h ó d F r a n n i e stoi p o ś r ó d wielu innych zapar­ kowanych na skraju lasu. O, do diabla. R o z g l ą d a m się p o p o d w ó r k u G a l l a g h e r ó w , ale nie m a jej t a m . O d w r a c a m głowę w s t r o n ę lasu, kiedy zauważają mnie Chase i Kate. - H e j ! - mówi C h a s e , p o d c h o d z ą c . - Dzisiaj w poje­ dynkę? - S z u k a ł e m F r a n n i e . Widzieliście ją? K a t e p o t r z ą s a głową. - Tutaj n i e . Była w d o m u , gdy w y c h o d z i ł a m jakiś czas temu. - D z i ę k i - r z u c a m i j u ż biegnę do drogi. G d y z n i k a m z o c z u i m p r e z u j ą c y m , w p a d a m d o lasu i p r ó b u j ę n a m i e r z y ć F r a n n i e . D r z e w a r o s n ą gęsto, w i ę c w i d z ę n a n i e w i e l k ą o d l e g ł o ś ć , ale o n a t u jest. Czuję t o . M ó g ł b y m p r z e m i e s z c z a ć się na oślep po lesie i s z u k a ć jej, ale za d u ż o tu ludzi - mógłby m n i e ktoś zobaczyć. I m ó g ł ­ bym jej nigdy nie znaleźć. Lepiej ż e b y m kierował się na myśli Lilith i energię F r a n n i e . Z ł o t e c h m u r y z m i e r z c h u sprawiają, ż e trudniej m i zna­ leźć ścieżkę m i ę d z y d r z e w a m i i n i s k i m i k r z e w a m i . K i l k a razy się p o t y k a m , gdy próbuję puścić się biegiem p r z e z za­ rośla, bo s k u p i a m się na Lilith - to ją n a m i e r z a m . P o t y k a m się o k o r z e ń d r z e w a i p a d a m na poszycie. I n i e wstaję. B o w u ł a m k u s e k u n d y siada n a m n i e R h e n o r i a n . - Cześć, kochasiu - dyszy mi do ucha. Próbuję go strząsnąć. 314

- R h e n , to nie jest d o b r y m o m e n t , n a p r a w d ę . Schodzi i p r z e r z u c a m n i e na plecy, po czym wbija ko­ l a n o w m o j ą k l a t k ę piersiową. - On chce cię m a r t w e g o . Nie o b c h o d z i Go nawet, że ja­ kąkolwiek t a m masz t e r a z duszę, jest o z n a c z o n a dla Nieba. - No to nie m a r n u j czasu i zabij m n i e . A l b o spadaj. - J a k tego d o k o n a ł e ś ? Siarkowe serce tłucze mi się w piersi. - Czego? - J a k się przeciwstawiłeś królowi Lucyferowi? U c i e k ł e ś M u sprzed nosa. - N a p r a w d ę n i e m a m n a t o czasu. - R o b i ę w y m a c h n o g ą i owijam m u j ą w o k ó ł szyi, p o czym z a k ł a d a m m u dźwignię na szyję i r z u c a m na ziemię. - M o ż e m y p o r o z ­ m a w i a ć o t y m później? U n o s i p ł o n ą c ą p i ę ś ć i w y m i e r z a w m o j ą k l a t k ę pier­ siową. - Teraz. W y m i e r z a m w ł a s n ą p ł o n ą c ą pięść w jego twarz. - Skąd to c a ł e z a i n t e r e s o w a n i e ? W a h a się. - P a r u z n a s zmusiłeś do myślenia. - Myślenia? N i e obawiasz się, że coś sobie n a d w e r ę ­ żysz, R h e n ? Z e r k a nerwowo, ale nie daje za w y g r a n ą . - C h c e m y wiedzieć, j a k to z r o b i ł e ś . Przewracam oczami. - No to m n i e zabijesz czy co? - P e w n i e nie. - To a k t zdrady. - Wiem. Z w a l n i a m chwyt i wstaję z ziemi. I słyszę krzyk F r a n n i e . Z r y w a m się d o biegu, nie b a c z ą c n a R h e n o r i a n a .

R O Z D Z I A Ł 26

Prostą drogą do piekła

FRANNIE P a t r z ę Taylor w oczy i nie m o g ę o d d y c h a ć . O p i e r a się o M a r c a , który z kolei o p i e r a się o szopę. Jej usta wykrzywiają się w u ś m i e c h u . - Cześć, F e e . T a k myślałam, że się tu spotkamy. Nie wiem, j a k się do niej z w r a c a ć . Taylor? Lilith? - C z e ś ć - ledwie w y d u s z a m z siebie to słowo. - Cieszę się, że d a ł a ś r a d ę . Kiedy p a t r z ę jej w oczy, n i e m a l z a p o m i n a m , po co tu przyszłam. To oczy Taylor, ale i nie jej. W p a t r u j ę się w nie i strzępki jakiejś m r o c z n e j siły zaczynają p r z e k r a d a ć się we m n i e , aż czuję, że chciałabym, by ziściła się scena z m o ­ jego widzenia. U ś m i e c h a się. - Czujesz m n i e , p r a w d a ? M a r c z a n i ą t e ż j ą czuje. W d r a p i e ż n y c h o c z a c h m a głód, p o c h y l a się, by ją p o c a ł o w a ć , ale o n a go o d p y c h a . D e m o n wydaje jęk, coś p o m i ę d z y b ó l e m a rozkoszą, kiedy o n a zostawia go i sunie do m n i e przez p o l a n k ę . - Ja też cię czuję. Jesteś gotowa, F e e ? M a r c o p a d a na ś c i a n ę szopy i stoi t a k , z r a m i o n a m i skrzyżowanymi na piersi i wyczekującym w z r o k i e m . Uciekaj! Ale nie m o g ę się do tego zmusić. J a k i m ś najdalszym z a k ą t k i e m m ó z g u p r z y p o m i n a m sobie, ż e m i a ł a m p l a n . 316

C o t o było? Stoję j a k w r o ś n i ę t a w z i e m i ę , n i e z d o l n a d o r u c h u , a Taylor przysuwa się bliżej, powoli i g ł a d k o j a k grzechotnik. Przystaje k i l k a n a ś c i e c e n t y m e t r ó w o d e m n i e , czuję p r o m i e n i u j ą c e od niej ciepło i m o c n e m r o c z n e esencje. Jej u ś m i e c h znika, gdy p r z e s u w a p a l c a m i p o m o i m policzku. W t u l a m się w nią, n i e z d o l n a się p o w s t r z y m a ć . - Chcesz m n i e t a k s a m o jak ja ciebie. Czuję to - mruczy. I ma rację. O b e z w ł a d n i a m n i e myśl, że j e s t e m z nią. O n a dalej m n i e hipnotyzuje swoimi c i e m n o z i e l o n y m i o c z a m i , powoli sunie p a l c e m p o linii m o i c h warg. Skoro się nie o d s u w a m , p a l e c gładzi m n i e dalej, po szyi i pier­ si. P o d jej d o t y k i e m w dole b r z u c h a eksploduje mrowiący ból i p r o m i e n i u j e do każdej części mojego ciała, aż zapie­ ra mi dech. I w t e d y właśnie z tylnej kieszeni d ż i n s ó w wyciąga wiel­ ki n ó ż . Na jego widok w y b u d z a m się z t r a n s u . To był t e n p l a n . M u s z ę jej dotykać, a w t e d y p r z e k o n a m Lilith, żeby opu­ ściła Taylor i weszła we m n i e . O d d y c h a m g ł ę b o k o i zaczy­ n a m powoli p o w t a r z a ć sobie w głowie m a n t r ę , po czym w y p o w i a d a m j ą n a głos: - M o j a d u s z a jest o z n a c z o n a dla P i e k ł a . N i e chcesz Taylor. C h c e s z m n i e . Sztywnieje, z a c z y n a się o d s u w a ć , ale c h w y t a m ją za r ę k ę i przyciągam z p o w r o t e m do siebie. - N i e jesteś... - zaczyna. - J e s t e m . J e s t e m o z n a c z o n a dla P i e k ł a . - Obejmuję ją, czując z i m n e o s t r z e p o m i ę d z y n a s z y m i c i a ł a m i . Z n o w u się d o m n i e p r z y t u l a . Z t r u d e m p a n u j ę n a d zmysłami. - Jesteś o z n a c z o n a dla P i e k ł a - p o w t a r z a . - J e s t e m o z n a c z o n a dla P i e k ł a - p o t w i e r d z a m . I w t e d y wszystko w y d a r z a się j e d n o c z e ś n i e . Taylor przyciąga m n i e do p o c a ł u n k u , w tej samej chwili zza szopy wychodzi Angelique. P o d n o s i w z r o k i widzi n a s , 317

z a m k n i ę t e w uścisku. Szczęka jej o p a d a , oczy otwierają się szeroko, a na twarzy pojawia się p e ł e n n i e d o w i e r z a n i a uśmieszek. - No chyba robicie m n i e w b e n a . - P o d c h o d z i o krok. - Wy jesteście bi! Nie do wiary! M a r c c h r z ą k a , a Angelique o d w r a c a się g w a ł t o w n i e . On stoi o p a r t y o s z o p ę i p o d n o s i b r e w z s u g e s t y w n y m uśmiechem. - D o ł ą c z y ł a b y ś do nas? Angelique o p a d a szczęka, z M a r c a na nas i z p o w r o t e m .

przeskakuje

wzrokiem

- O mój B o ż e ! Czy wy...? No wiecie, trójkącik? O ja pierniczę! Ciągle t r z y m a m Taylor. N i e m o g ę ryzykować, że mi się w y m k n i e . K r e w pulsuje mi w uszach, t a k głośno, że ledwie słyszę własny głos. - O d e j d ź , Angelique. - Poluzuj warkoczyki, C a v a n a u g h . Ja tylko z g u b i ł a m naszyjnik - schyla się i p o d n o s i m a l e ń k i złoty ł a ń c u s z e k z p a p r o c i w pobliżu szopy, ledwie odrywając od nas wzrok. - B r e n d a n o w i się szalenie s p o d o b a ! - mówi, p a t r z ą c pożąd­ liwie na Taylor. I nagle w z r o k Taylor p a d a na Angelique. - Odejdź! - powtarzam. A l e już z a p ó ź n o . Angelique zbliża się do n a s . Nie m a m szans jej zatrzy­ m a ć . Przystaje w p ó ł drogi, gdy dostrzega nóż w d ł o n i Tay­ lor, ale n a g l e jej twarz się z m i e n i a , u ś m i e s z e k z n i k a . W jej oczach w i d z ę p o ż ą d a n i e - czystą ż ą d z ę . Nie m o ż e się d o ­ czekać, aż d o t r z e do Taylor. P o d c h o d z i do n a s i p o t y k a się. Wyciągam r a m i ę , by p o w s t r z y m a ć Angelique, ale Taylor odpycha m n i e w o l n ą r ę k ą . C h w y t a Angelique i w tej samej chwili wbija sobie n ó ż w b r z u c h . Stoję o s z o ł o m i o n a przez u ł a m e k sekundy, gdy Taylor osuwa się na z i e m i ę u m o i c h stóp. Słyszę swój krzyk i już p a d a m t u ż przy niej, przyciskając d ł o n i e do krwawiącej rany w jej b r z u c h u . 318

Mój umysł, walcząc o z a c h o w a n i e zdrowych zmysłów, wciąż p r ó b u j e się wyłączyć. A l e m u s z ę z o s t a ć p r z y Tay­ lor. O n a p o d n o s i w z r o k na m n i e , s k o ł o w a n a , i m i ę k k i jęk wydobywa się z jej g a r d ł a , powieki t r z e p o c z ą i zamykają się. R o z g l ą d a m się s p a n i k o w a n a , w nadziei na p o m o c , ale w i d z ę tylko Angelique stojącą przy szopie, w r a m i o n a c h Marca, z zakrwawionym nożem w dłoni. - L e ć po p o m o c ! - krzyczę do niej. K r ę c i głową. - To był jedyny sposób, F e e . N i e zostawiłaś mi wyboru. P r ó b u j ę t a m o w a ć k r w o t o k , ściskając r a n ę Taylor, a ż zachłystuję się p o w i e t r z e m . A l e t o z a m a ł o . Z e r k a m n a k a ł u ż ę krwi t w o r z ą c ą się na ziemi u jej b o k u . - O Boże. Łzy spływają m i p o policzkach n a b l a d ą twarz Taylor. O n a kaszle, k r e w wytryskuje z jej ust. Z a k r w a w i o n ą r ę k ą n i e z d a r n i e wyciągam telefon z kie­ szeni. D w a razy wysuwa mi się z d ł o n i i u p a d a na ziemię, n i m wreszcie d r ż ą c y m i p a l c a m i w y b i e r a m n u m e r p o g o ­ towia. - M o j ą przyjaciółkę d ź g n i ę t o n o ż e m - p ł a c z ę w słu­ chawkę, gdy odbierają. P r o s z ą o więcej informacji, ale nie m a m szansy im ich p o d a ć , bo k t o ś wyjmuje mi telefon z ręki. P o d n o s z ę wzrok i widzę n a d sobą M a r c a . U ś m i e c h a się, wzrusza r a m i o n a m i lekceważąco, po czym wyłącza telefon i r z u c a go m i ę d z y d r z e w a . - O B o ż e - p o w t a r z a m . - Taylor, ty nie u m r z e s z - szep­ czę przez ściśnięte g a r d ł o . - P o m o c y ! - wrzeszczę ile sił w p ł u c a c h . A l e czuję się j a k w k o s z m a r z e , w k t ó r y m c h o ć ­ byś nie w i a d o m o ile się starał, nie możesz wydobyć z siebie głosu. Mój krzyk wydaje się zduszony i suchy. - N i e usłyszą cię. Nie p r z y tej m u z y c e - m ó w i A n g e ­ lique. I w t e d y z w r a c a m uwagę na p i o s e n k ę . Z głośników leci How to Save a Life Frayów. 319

N i e m o g ę p o w s t r z y m a ć skomlenia, k t ó r e wydobywa m i się z g a r d ł a . B r z m i t a k ż a ł o ś n i e i słabo - j a k pisk jakiegoś n i e p o t r z e b n e g o , wątłego, r a n n e g o zwierzęcia. J e s t e m t a k a słaba. I t a k a g ł u p i a - m y ś l a ł a m , że mój wpływ ma jakiekolwiek z n a c z e n i e . To szajs. - O B o ż e - skamlę, p a t r z ą c , j a k moje łzy mieszają się z k r w i ą na koszuli Taylor. I w t e d y d o c i e r a do m n i e , że jej c h a r k o c z ą c y o d d e c h ustaje. - N i e ! N i e u m r z e s z - p o w t a r z a m r a z za r a z e m , nacis­ kając na jej klatkę piersiową, a p o t e m robię jej sztuczne o d d y c h a n i e , czując metaliczny s m a k jej gorącej krwi. Za k a ż d y m r a z e m gdy p o d n o s z ę głowę, krzyczę o p o m o c . - O w s z e m , u m r z e - głos Angelique wydaje się n i e m a l smutny. Patrzy na Taylor i wygląda o wiele bardziej ludzko, niż z a n i m Lilith ją p o s i a d ł a . Przysuwa się o k r o k . - Czuję twój gniew. Chcesz, ż e b y m u m a r ł a , p r a w d a ? I nagle wiem, że tak. G n i e w m n i e rozdziera i jakiś pier­ wotny krzyk wyrywa mi się z g a r d ł a , gdy r u s z a m na n i ą i r z u c a m ją na ziemię. Wierci się p o d e m n ą , ale jej m i ę k k i e ciało n i e m a szans p r z y m o i m , k t ó r e m a z a s o b ą osiem lat t r e n i n g ó w d ż u d o . Nawet nie m u s z ę się starać, by założyć jej na szyję dźwignię. Nóż. R ę k a trzymająca n ó ż unosi się n a d piersią Angelique. Moja? Czy t o moja ręka? N i e m a m pojęcia. O b r a z y przelatują mi p r z e d o c z y m a i mój umysł nie m o ż e ich przetworzyć. Nagle j e d n a k słyszę, j a k Angelique szepcze: - Z r ó b t o , F e e . P o p r o s t u t o zrób. P o t r z ą s a m głową, żeby o p r z y t o m n i e ć , p o t e m spoglą­ d a m w d ó ł na Angelique. J u ż się nie wierci. U ś m i e c h a się d o m n i e , jej r ę k a t r z y m a moją n a rękojeści n o ż a . Uwal­ n i a m ją z dźwigni i staję na nogi, p a t r z ą c , jak n ó ż p r z e ­ cina skórę. Kropla krwi na czubku noża rośnie, potem 320

k a r m a z y n o w y m strumyczkiem stacza się po jej klatce pier­ siowej. Jej r ę c e m o c n i e j chwytają moją d ł o ń na n o ż u i czu­ ję, że p r z e c h o d z i m n i e dreszcz, kiedy w y o b r a ż a m sobie, j a k wbijam w n i ą o s t r z e . D r u g ą r ę k ą sięga do moich włosów i chwyta je w garść. Z a c z y n a m się o d s u w a ć i wtedy d o c i e r a do m n i e , że o n a nie walczy. Przyciąga m n i e bliżej, a ja myślę, że o n a chce coś powiedzieć, ale kiedy moja twarz jest t u ż p r z y jej, A n ­ gelique p o d n o s i głowę i całuje m n i e . W y p e ł n i a m n i e elek­ tryczny p ł o m i e ń . P r a g n ę jej, a moja ż ą d z a jest gwałtow­ na i wszechogarniająca. O p i e r a m się c a ł y m c i ę ż a r e m na o s t r z u , czując, j a k c z u b e k zsuwa się z kości i wsuwa się w m i ę k s z ą t k a n k ę p o m i ę d z y ż e b r a m i . Jej r ę c e m n i e ciąg­ ną za szyję, pogłębiając p o c a ł u n e k i wbijając n ó ż jeszcze głębiej. O d s u w a m się, przytłacza m n i e p r a g n i e n i e jej krwi. Sia­ d a m na niej o k r a k i e m i o b u r ą c z p o d n o s z ę n ó ż wysoko n a d jej sercem. O n a wydaje jęk, ale nie z agonii czy s t r a c h u . Oczy jej błyszczą, gdy wyciąga do m n i e r ę c e . - Z r ó b t o ! - krzyczy. N i e o p i s a n a rozkosz przeszywa moje ciało. Z a m y k a m oczy i s z e r o k i m ł u k i e m o p u s z c z a m n ó ż . N i e d o c i e r a on j e d n a k d o celu, b o k t o ś m n i e z r z u c a n a bok. N ó ż wylatuje mi z d ł o n i i szybując przez p a p r o c i e , w p a d a w niskie krza­ ki p r z y szopie. - N i e ! - krzyczę. I słyszę, jak krzyk Angelique wtóruje m o j e m u p o n a d d u d n i ą c y m r y t m e m muzyki. W z a m r o c z e n i u słyszę cichy głos L u c a . Powoli uświa­ d a m i a m sobie, gdzie j e s t e m . C h ł ó d ziemi p r z e n i k a moje ciało o d s p o d u , gdy g o r ą c o L u c a pali m n i e przez u b r a n i e od góry, a on c a ł y m swoim c i ę ż a r e m przyszpila m n i e do ziemi, wciskając mi w n i ą twarz. - Zjeżdżaj! - krzyczę. B o s y m i p a l c a m i stóp kopię wil­ g o t n ą ściółkę i usiłuję się s p o d niego wydostać. A l e nawet p r z e z silny z a p a c h p l e ś n i i zgnilizny lasu t u ż przy nosie 321

przebija się słonawa m i e d ź krwi Taylor. A od tej woni żo­ ł ą d e k mi się ściska i p r z e ł y k a m żółć. Zwierzęcy ryk dobywa się z m o i c h trzewi. - Zabieraj się ze m n i e , do d i a b ł a ! - krzyczę, usiłując go kopnąć. - F r a n n i e , p r z e s t a ń ! Tego właśnie chce Lilith! - D ł o n i ą zbiera mi z twarzy p o t a r g a n e włosy, dotyka mojego policz­ ka swoim. - C h c e , żebyś zabiła Angelique. C h c e o d w r ó c i ć twoje o z n a c z e n i e . - N i e ! - R z u c a m się silniej, żeby się w y d o s t a ć s p o d niego. A skoro on nie puszcza, o b r a c a m się i c h w y t a m go n o g a m i , p o czym o b r a c a m i r z u c a m n a ziemię. P o d n o s i na m n i e wzrok, gdy siedzę na n i m . P a t r z y ła­ godnie. - Posłuchaj m n i e , F r a n n i e . Musisz m n i e wysłuchać. Słowa wydają się z n o w u d o m n i e docierać. O d d e c h m i się rwie, ale nie m o g ę z a c z e r p n ą ć powietrza. On dalej się we m n i e wpatruje, jakby nie liczyło się nic innego. - Jeśli to zrobisz, o n a wygra. Jeśli zabijesz Angelique, twoja d u s z a b ę d z i e o z n a c z o n a dla P i e k ł a i Lilith b ę d z i e m o g ł a zająć twoje ciało. B ę d z i e s z n a l e ż a ł a do niej. To woń cynamonu Luca ostatecznie wytrąca mnie z t r a n s u . M r u g a m p o w i e k a m i i r o z g l ą d a m się d o k o ł a . D w a d e m o n y stoją p o d w ó c h s t r o n a c h szopy i m i e r z ą d o siebie n a w z a j e m z p ł o n ą c y c h c z e r w o n y c h pięści. M a r c i R h e n . N i e pojmuję z n a c z e n i a tej sceny, ale n i e w a ż n e . Taylor leży n a z i e m i , k o s z u l k ę m a s k ą p a n ą w k a r m a z y nowej krwi, której ciężki z a p a c h wisi w w i e c z o r n y m p o ­ wietrzu. P u s z c z a m L u c a i s i a d a m o b o k niego. Mój ż o ł ą d e k z n o ­ wu się kurczy i wymiotuję na p a p r o c i e u swoich stóp. - N i e m o g ł a m jej u r a t o w a ć . . . - szepczę r o z d y g o t a n y m głosem, ledwie u c h w y t n y m dla u c h a . - Nic nie m o g ł a ś zrobić, F r a n n i e . - Mój wpływ. P o w i n n a m m i e ć siłę, żeby ją odzyskać. 322

- N i e z P i e k ł a . W k a ż d y m razie jeszcze nie t e r a z . M o ż e kiedyś twój wpływ b ę d z i e na tyle silny... Z t r u d e m wstaję, myśląc o o s t a t n i c h słowach, k t ó r e p o w i e d z i a ł a m d o Taylor, a p o t e m p a d a m n a L u c a , k t ó r y t r z y m a m n i e w pasie. P o w i e d z i a ł a m „ I d ź do d i a b ł a ! " . Wy­ s ł a ł a m j ą d o Piekła. Schylam się i z n o w u wymiotuję. Nagle słyszę szelest listowia, o d w r a c a m się i widzę A n ­ gelique, k t ó r a siedzi o p a r t a p l e c a m i o s z o p ę , z k o s z u l ą p r z e s i ą k n i ę t ą krwią, i w p a t r u j e się we m n i e z u d r ę c z o n y m uśmiechem. - On nie rozumie, F e e . Nie pojmuje, że my potrzebujemy siebie nawzajem. - Podpełza kilka kroków w krzaki i wycho­ dzi z nożem. - Należymy do siebie. Jesteś j e d n ą z nas, F e e . - Powoli wstaje i trzymając nóż za ostrze, podaje mi rękojeść. L u c chwyta m n i e m o c n i e j . - Nie, F r a n n i e . Ale o n a przyciąga m n i e z a c h ł a n n i e . Stawiam krok w jej kierunku. - F r a n n i e - L u c o d w r a c a m n i e w swoich o b j ę c i a c h i zmusza, b y m spojrzała mu w oczy. - P a t r z na m n i e . - Wy­ k r ę c a m się, by spojrzeć na Angelique, ale L u c chwyta m n i e za b r o d ę i nie pozwala. - Tutaj, F r a n n i e - mówi, kierując na swoje oczy p a l e c wskazujący i środkowy wolnej ręki. Z a t r a c a m się w j e g o p r z e p a s t n y c h c z a r n y c h o c z a c h , a on p r o w a d z i m n i e w s t r o n ę m u z y k i na p o d w ó r k u G a l lagherów, z dala od Taylor. K ą t e m o k a w i d z ę R h e n a , j a k kryje nasz o d w r ó t z p ł o n ą c ą pięścią u n i e s i o n ą w górę. N i c nie r o z u m i e m . O n n a m p o m a g a ? ! Angelique woła za n a m i : - F r a n n i e , nie p o z w ó l m u ! Nie pozwól, żeby cię z a b r a ł o d e m n i e . N a l e ż y m y d o siebie. Kulę się z j ę k i e m , nogi odmawiają mi p o s ł u s z e ń s t w a . L u c bierze m n i e na r ę c e i wychodzi z lasu na p o d w ó r k o . O p i e r a m głowę na jego r a m i e n i u i próbuję się p o d ł ą c z y ć do jego siły. 323

K t o ś krzyczy. K a t e ? A l e j a tylko w d y c h a m c y n a m o n L u c a , odcinając się od całej reszty. Słyszę, jak L u c mówi k o m u ś , żeby zadzwonił po policję. Otaczają n a s ludzie. Trącają m n i e , k t o ś m n i e ciągnie za r a m i ę , próbuje o d niego o d e r w a ć . T r z y m a m g o t ą odrobi­ ną siły, k t ó r a mi została. - O mój B o ż e ! C o ś ty jej z r o b i ł ? ! O d d a j ją! Ten głos. Reefer. Reefer krzyczy n a L u c a . C h c ę p o d ­ nieść głowę i p o w i e d z i e ć m u , żeby p r z e s t a ł , ale głowa jest za ciężka - nie m o g ę n i ą ruszyć. Z o s t a w go w spokoju - myślę. - P r o s z ę . A p o t e m zwijam się w r a m i o n a c h L u c a siedzącego na s t o p n i a c h werandy. Jest t a k i gorący, p r ó b u j ę c h ł o n ą ć t o ciepło, ale jest mi t a k z i m n o , że wciąż dygoczę. Wreszcie j a k i m ś c u d e m o t w i e r a m oczy. I w t e d y z a u w a ż a m k r e w - krew Taylor - na całym swoim ciele. Na rękach, na ubra­ niu. O B o ż e - Taylor... U p i o r n y wrzask wyrywa mi się z piersi. L u c m n i e chyba kołysze, ale n i e m o g ę p r z e s t a ć wrzeszczeć. L u d z i e krzy­ czą, wrzeszczą... nie, z a r a z , to ciągle ja. A p o t e m wszyst­ ko znika. B u d z ę się w swoim łóżku, ciepły p o r a n n y powiew wy­ ciąga zasłony na zewnątrz, a m n i e spowija z a p a c h z i m n e ­ go zimowego słońca. Kiedy s k u p i a m wzrok, d o s t r z e g a m G a b e ' a siedzącego na krześle. U ś m i e c h a się i ściska m o j ą stopę przez kołdrę. -H e j . I kiedy wszystko w r a c a do m n i e falą, z n o w u mi grozi p o r w a n i e p r z e z m i a ż d ż ą c y ciężar tego, c o z r o b i ł a m . Z a m y k a m oczy. - Taylor? - p y t a m chrapliwym głosem. I w chwili gdy wy­ powiadam jej imię, zimne przerażenie chwyta m n i e za serce. - T a k mi p r z y k r o , F r a n n i e . P o w i n i e n e m był t a m być - ból w jego głosie... 324

N i e dodaje, ż e nie było g o p r z e z e m n i e . N i e m o g ę p o ­ w s t r z y m a ć zduszonego skomlenia, k t ó r e r o ś n i e mi w gard­ le, a n i łez, k t ó r e p ł y n ą chwilę p ó ź n i e j . G a b e bierze m n i e w r a m i o n a i uspokaja. N i e m a m nic do p o w i e d z e n i a , więc c h o w a m twarz w zgięciu jego szyi i p ł a c z ę . G d y d o p o k o j u w c h o d z i m a m a , p o t o k łez t r o c h ę się uspokaja, ale gniew ciągle m n i e p a l i j a k kwas, g ł ę b o k o w t r z e w i a c h , s k i e r o w a n y g ł ó w n i e p r z e c i w k o s a m e j so­ bie. G a b e ściera mi łzy z twarzy i o p a d a na o p a r c i e k r z e ­ sła. T a t a staje w drzwiach, a m a m a siada na skraju łóżka i chwyta m o j ą d ł o ń . - J a k się czujesz, skarbie? Co za durne pytanie. - Do dupy. C h c e m n i e skarcić za język, widzę już, i dlatego z r e s z t ą t a k p o w i e d z i a ł a m - żeby ją wkurzyć. Bo ja n a p r a w d ę czu­ ję się do dupy i chcę, żeby wszyscy i n n i też się t a k czuli. Bierze g ł ę b o k i wdech. - Potrzebujesz czegoś? W c i s k a m się głębiej w p o d u s z k i , c h c ę w nich z n i k n ą ć . - Taylor. - Och, malutka... P r z e w r a c a m się na bok, t w a r z ą do ściany. - F r a n n i e . . . - m ó w i m a m a i w a h a się chwilę. - Strasz­ nie mi p r z y k r o . Jeśli jeszcze k t o ś to powie, zacznę z n o w u krzyczeć. Ł ó ż k o trzęsie się, gdy m a m a wstaje, a po chwili słyszę, że d r z w i się zamykają. L e d w i e czuję, j a k G a b e wsuwa się n a ł ó ż k o , ale je­ s t e m p e w n a , ż e t a m jest, b o czuję, j a k p o w o l i u s t ę p u j e mój gniew. - W i e m , że ci ciężko, ale wyżywanie się na m a t c e w ni­ czym ci nie p o m o ż e . N i e chcę, żeby mój gniew u s t ę p o w a ł . M u s z ę nienawi­ dzić siebie. - Z a m k n i j się! I w y n o c h a ! 325

On j e d n a k kładzie nogi na ł ó ż k u i o p i e r a się o zagłó­ wek. W p a t r u j ę się w ścianę, n i e m o g ę pozbyć się o b r a z ó w z lasu, k t ó r e u k ł a d a j ą się w mojej głowie w straszliwy film. - O B o ż e - ł k a m . - Z a b i ł a m ją. On wie, że m a m rację. Czuję to w jego r u c h a c h . - F r a n n i e , ty niczym nie zawiniłaś. W m o i m głosie jest tyle goryczy, co w m o i m sercu. - M y ś l a ł a m , że nie m o ż e s z k ł a m a ć . - W i ę c p o w i n n a ś mi uwierzyć. I włącza to całe uspokajanie. P o g r ą ż a m się w l e t n i m śniegu. O d d y c h a m c o r a z spokojniej i wydaje mi się, że wy­ g ł a d z a m się od ś r o d k a . A l e nie m o g ę się o t r z ą s n ą ć z tych obrazów. Taylor. Angelique. L u c . . . P o d n o s z ę głowę z p o d u s z k i i p a t r z ę na niego. - G d z i e Luc? - U z n a ł , że najlepiej b ę d z i e , jeśli... odejdzie. Moje serce z a p a d a się do ś r o d k a . - A co z Angelique? - p y t a m , bojąc się o d p o w i e d z i . - Lilith ją p o s i a d ł a . Z n i k n ę ł a . Powolny jęk wydobywa się z mojego gardła. Kolejne ży­ cie, k t ó r e zniszczyłam. Żywię do niej uczucia wszystkich rodzajów. Nienawiść. W i n ę . Ż ą d z ę . - P r a g n ę ł a m jej... p o t r z e b o w a ł a m . A l e nie j e s t e m . . . ja nie... z dziewczynami... - Lilith to sukkub. Płeć nie ma znaczenia. O n a m o ż e ma­ nipulować twoimi najciemniejszymi myślami i pragnieniami - pierwotnymi e m o c j a m i . Z m u s i ć cię, żebyś coś widziała, czuła. Musi się u m o c n i ć i zrobi wszystko, żeby to osiągnąć. - Umocnić? - O n a żywi się ż ą d z ą . B e z niej u m r z e . Z a m y k a m oczy, zaciskam m o c n o , żeby nie widzieć tych o b r a z ó w , k t ó r e t w o r z ą się w mojej głowie. Z r o b i ł a b y m wszystko dla jej kaprysu, włącznie z zabiciem Angelique. N a chwilę p r z y p o m i n a m sobie L i l i w ł ó ż k u L u c a , j e g o oszołomioną minę. 326

- L u c nie wiedział, co robi - m ó w i ę do siebie, po r a z pierwszy n a p r a w d ę to pojmując. - Nie. Na p e w n o nie wiedział. G ł o w a o p a d a m i n a p o d u s z k ę , jest z a ciężka, ż e b y m m o g ł a ją utrzymać. Umysł mi się zamyka i z r a d o ś c i ą przyj­ muję pustkę, j a k p r ó ż n i ę . Kiedy u ś w i a d a m i a m sobie, że to sprawka G a b e ' a , p r z e z chwilę chcę się złościć, ale p o t e m się poddaję, o s u w a m się w otępienie. I nie myślę o niczym.

R O Z D Z I A Ł 27

Niebo płacze

FRANNIE N a s t ę p n y c h pięć dni s p ę d z a m w tym o t ę p i e n i u . L u d z i e p r z y c h o d z ą i wychodzą, t a k mi się wydaje. Pojawiają się z a m a z a n e o b r a z y Riley i Trevora. Trevor jest równie o t ę ­ piały j a k ja. C h c i a ł a b y m wyciągnąć do niego r a m i o n a - bo doskonale p a m i ę t a m stratę Matta. A l e nie robię tego. M a m a przynosi jedzenie, ale ja nie jem. Im bardziej o n a naciska, tym bardziej ja się wycofuję. Słyszę m a m r o t a n i e na k o r y t a r z u - m a m a ? G a b e ? Tata? - nie j e s t e m pewna, i my­ ślę, że m a m a b ę d z i e krzyczeć, ale nie o b c h o d z i m n i e to na tyle, żebym s t a r a ł a się słuchać. To m o ż e być też policja... D n i mijają w s m u d z e obrazów, ledwie dostrzegalnych, a na k o ń c u j e s t e m u b r a n a na c z a r n o i siedzę w kościelnej ławce. Widzę ludzi, niektórzy płaczą, i Luca. Raczej go czu­ ję, niż widzę. G a b e jest ze m n ą , zawsze u m e g o b o k u . I to p e w n i e jedyny p o w ó d mojego odrętwienia. W przeciwnym w y p a d k u uwolniłby się krzyk, który z a m a r ł w m o i m gardle. D z i a d e k t r z y m a m n i e za rękę. Czuję jego t w a r d ą , cie­ p ł ą skórę, czuję z a p a c h słodkiej fajki, kiedy o p i e r a m mu się n a r a m i e n i u . J e d y n a o s o b a , której potrzebuję. J e d y n a o s o b a , k t ó r ą m o g ę znieść. Ciągle p o d c h o d z i d o n a s m n ó s t w o ludzi, ale d z i a d e k j a k o ś t r z y m a ich na dystans. To dobrze. Bo gdybym chciała p r z e m ó w i ć i otworzyłabym usta, k r z y c z a ł a b y m . . . 328

P o t e m ludzie zostawiają n a s samych i wszystko cichnie. Ojciec O'Donnell zaczyna mówić. L e d w i e sobie uświada­ m i a m o b e c n o ś ć rodziców Taylor i Trevora, gdy p o d c h o d z ą d o d r e w n i a n e j skrzyni. Skrzyni. Taylor. Z a c z y n a się j a k o niski j ę k w mojej piersi. A p o t e m r o ś n i e w krzyk, k t ó r e g o nikt, nawet G a b e , nie m o ż e p o ­ wstrzymać.

LUC C a ł ą d r o g ę d o d o m u F r a n n i e nic nie mówi. Tylko sie­ dzi b e z w ł a d n i e na fotelu i wpatruje się t ę p o w deskę roz­ dzielczą. Ja j a d ę z tylu, a G a b e prowadzi. W o l a ł b y m s a m leżeć w tej t r u m n i e . J a k m o g ł e m do tego dopuścić? Za k a ż d y m r a z e m , gdy cichy, u d r ę c z o n y jęk wydobywa się z piersi F r a n n i e , moje serce u m i e r a . G d y b y m m ó g ł jej oszczędzić tego b ó l u . . . zrobiłbym wszystko. G a b r i e l wjeżdża swoim c h a r g e r e m na podjazd za van e m r o d z i n y C a v a n a u g h . F r a n n i e siedzi d ł u g i czas, p o czym jakby wypływa z s a m o c h o d u i zaczyna się b ł ą k a ć po p o d w ó r k u . R o d z i c e przyglądają jej się z werandy, ojciec j u ż chce do niej podejść, ale G a b r i e l k ł a d z i e mu r ę k ę na r a m i e n i u i kiwa na m n i e . I d ę za n i ą po t r a w n i k u i dalej na c h o d n i k , gdy o n a r u s z a ulicą w s t r o n ę d o m u Taylor. I d ę r ó w n o z nią. - Frannie? Powłóczy n o g a m i , nie zważając n a nic. J u ż m a m j ą d o ­ gonić, ale przystaję. N i e j e s t e m pewien, czy m o g ę jej d o ­ t k n ą ć , żeby n i e . . . W y p r z e d z a m ją i idę p r z e d n i ą tyłem, pochylając się tak, żeby n a s z e oczy znajdowały się n a t y m s a m y m p o ­ ziomie. 329

- F r a n n i e . . . słyszysz m n i e ? Nic. - W i e m , że t o . . . - g o r ą c a , w i l g o t n a k l u s k a w g a r d l e dławi moje słowa. Co ja chcę p o w i e d z i e ć ? T r u d n e ? To jest bardziej niż t r u d n e . T o nie d o w y t r z y m a n i a . Pojmuję, że już nie idę tylem, kiedy czuję palce F r a n n i e muskające mój policzek. P o d n o s z ę wzrok i widzę, że o n a wpatruje się w moje oczy. O p u s z k i jej palców są wilgotne. - Płaczesz - mówi. To niemożliwe. - Nie m o g ę . J e s t e m t e r a z d e m o n e m . W zasadzie. P o c i e r a k c i u k i e m opuszki palców. - Płaczesz. P o d n o s i wilgotne p a l c e do ust, po jej policzkach też za­ czynają p ł y n ą ć łzy. Siada na k r a w ę ż n i k u , chowając głowę w d ł o n i a c h . Wplątuje palce we włosy i zasłania n i m i twarz. S i a d a m o b o k niej, zachowując m i ę d z y n a m i bezpiecz­ n ą odległość. - T a k mi p r z y k r o , F r a n n i e - to b r z m i t a k n i e u d o l n i e . - Nie m o g ł a m jej u r a t o w a ć . O n a . . . o n a jest w Piekle, L u c - głos się jej załamuje i słyszę szloch. - I nie m o g ł a m jej odzyskać. - To nie twoja w i n a . Podrywa głowę i piorunuje m n i e wzrokiem. P a s m a wło­ sów przylgnęły do jej m o k r e j twarzy. - Oczywiście, że moja - m ó w i to cicho, ale b r u t a l n i e , n i e m a l warczy. Nagle j e d n a k jej oczy otwierają się szeroko. - Jesteś demonem? K i w a m głową. Twarz się jej wykrzywia w grymasie. - M o ż e s z po n i ą pójść? - pyta. - Do Piekła? W tej chwili, p a t r z ą c na ból wyryty na jej twarzy, chciał­ bym spróbować, chociaż nie ma takiej możliwości, żeby mi się u d a ł o . I ż e b y m w ogóle wyszedł z tego cało. - Jeśli tego chcesz, spróbuję. 330

Jej oczy zamykają się powoli, a kiedy je otwiera, przez u ł a m e k s e k u n d y błyszczy w nich nadzieja. A l e z a r a z z n o ­ wu stają się m a r t w e . - I t a k nie byłbyś w stanie jej ocalić, p r a w d a ? S p u s z c z a m wzrok. Nie m o g ę p a t r z e ć na n i ą w t a k i m stanie. -N i e . - I ciebie też zabiją. - M o ż n a t a k to ująć. Wstaję z k r a w ę ż n i k a , bo p r z e b y w a n i e t a k blisko niej jest z a t r u d n e , i w y c h o d z ę n a j e z d n i ę . Z a k ł a d a m r ę c e n a głowę i r o b i ę g ł ę b o k i w d e c h , zbierając myśli. K i e d y od­ w r a c a m się do F r a n n i e , o n a stoi, a po jej policzkach z n o ­ wu s z e r o k i m s t r u m i e n i e m p ł y n ą łzy. C o f a m się, starając się nie p a t r z e ć na nią, a kiedy w c h o d z ę na c h o d n i k , o n a wyciąga d o m n i e r ę k ę . - Luc, b a r d z o cię p r z e p r a s z a m . W i e m , że to nie była twoja w i n a . Z Lili. Stoję zesztywniały i p a t r z ę p r z e d siebie, z r ę k o m a za­ ciśniętymi w pięści, żeby tylko nie d a ć się jej przyciągnąć. Bo nie m o g ę tego zrobić, chociaż t a k strasznie chcę. Nie m o g ę wrócić. W całym swoim istnieniu nie czułem nigdy takiego bólu - b ó l u z w i ą z a n e g o z t y m , że m i a ł e m wszystko, a p o t e m wszystko u t r a c i ł e m . Na to właśnie zasłużyłem. Bo o n a się myli. To była moja wina. Wszystko, co się przydarzyło F r a n ­ nie od chwili, gdy noga moja postała w H a d e n , to moja wina. Jeśli z o s t a n ę , zniszczę ją. W y r y w a m się jej. -F r a n n i e . . . P a d a z p o w r o t e m na krawężnik. - Za p ó ź n o , t a k ? Z n i s z c z y ł a m to. - Wciska twarz w ko­ lana, splatając r ę c e na potylicy. - Nie u w a ż a m . . . - urywam, bo żal chwyta m n i e za gard­ ło. C h o d z ę przez chwilę, aż znowu mogę mówić. - F r a n n i e , j a p o p r o s t u nie m o g ę z n o w u tego zrobić. 331

N i e p o d n o s i głowy, ale d ź w i ę k , k t ó r y wydaje - stłu­ m i o n e skomlenie - powoduje, że zastyga c a ł a krew, k t ó r a mi została. - T o . . . - wskazuję na świat d o k o ł a , chociaż o n a nie pa­ trzy - to katastrofa, dla n a s wszystkich. S a m a wiesz, że to najlepsze wyjście. Nie m o g ę tu zostać. Wreszcie p o d n o s i głowę. A l e nie p a t r z y n a m n i e . - I tyle? To koniec? - teraz kieruje wzrok na m n i e . Oczy ma c i e m n e i m a r t w e . - Pewnie m o g ę się p o s t a r a ć nie prag­ n ą ć c i ę . . . jeśli tego chcesz. - T a k . - Ż e b y to p o w i e d z i e ć , m u s z ę z m o b i l i z o w a ć wszystkie swoje siły i k a ż d a k o m ó r k a mojego ciała krzy­ czy w p r o t e ś c i e . S p o g l ą d a m na d o m F r a n n i e , by nie pa­ trzeć na nią, i widzę, że z p o d j a z d u obserwuje n a s G a b r i e l . Schylam się i całuję ją w czubek głowy, p o t e m kiwam głową Gabrielowi, p r z e c h o d z ę na d r u g ą s t r o n ę ulicy i w s i a d a m do shelby'ego.

FRANNIE O d s z e d ł . Nie m u s z ę nawet p a t r z e ć , czuję to. Serce mi się zaciska w t w a r d ą kulę, kiedy jakaś o g r o m n a część mojej istoty - dusza? - skręca się i u m i e r a . Zostaję z i m n a i pusta. Oczywiście j u ż m n i e nie k o c h a . J a k mógłby m n i e ko­ c h a ć po t y m wszystkim, co mu z g o t o w a ł a m ? Woli być de­ m o n e m niż żyć ze m n ą , i nie dziwię mu się. Obejmuję r a m i o n a m i k o l a n a i przyciskam je m o c n o do klatki piersiowej, żeby się n i e r o z p a ś ć . - C h o d ź do d o m u , F r a n n i e . P r o s z ę - mówi G a b e ła­ g o d n i e i cicho, kucając przy m n i e . P o d n o s z ę n a niego wzrok, z a g u b i o n a . Wyciąga rękę, a ja ją przyjmuję. P o d n o s i m n i e z k r a w ę ż n i k a i niesie do d o m u , p o t e m w górę po s c h o d a c h i wreszcie k ł a d z i e m n i e do łóżka. - Odpocznij trochę. Wrócę niedługo. 332

P a n i k a w y d u s z a mi p o w i e t r z e z p ł u c , z r y w a m się do pozycji siedzącej. - N i e idź, proszę. O g l ą d a się n a o t w a r t e drzwi, p o c z y m p r z y c i ą g a d o ł ó ż k a k r z e s ł o i siada na n i m . - D o b r z e - mówi, ściskając m n i e za r ę k ę . Walczę g o d z i n a m i , boję się z a m k n ą ć oczy, bo za każ­ d y m r a z e m , gdy to robię, widzę Taylor, Angelique, L u c a . O d c z a s u d o c z a s u w m o i c h o t w a r t y c h d r z w i a c h staje m a m a albo t a t a . Wreszcie t a t a wyłącza światło n a kory­ t a r z u i w pokoju z a p a d a j ą c i e m n o ś c i . G a b e wstaje, a ja z a ż e n o w a n a wydaję piskliwe skomlenie. - J e s t e m tu, F r a n n i e . Nigdzie nie idę. - Wyciąga spod p o d u s z k i mój tiszert do spania. - Myślałem tylko, że le­ piej by ci się spało, gdyby ci było wygodnie. B ę d ę t u ż za drzwiami. Wychodzi na k o r y t a r z , a ja t r z ę s ę się już t a k b a r d z o , że ledwie daję r a d ę się p r z e b r a ć . Wreszcie zdejmuję sukienkę, w k ł a d a m k o s z u l k ę i w s u w a m się p o d k o ł d r ę . - Już - mówię głosem, który bardziej przypomina skrzek. G a b e w r a c a do pokoju i z a m y k a za s o b ą drzwi. Zwija się o b o k m n i e n a ł ó ż k u , z a m o i m i p l e c a m i . - Wydobrzejesz, F r a n n i e . Nie pozwolę, żeby ci się coś stało. Wzdrygam się na myśl o wszystkich tych rzeczach, k t ó r e już mi się stały - i o s o b o m , k t ó r e k o c h a m - i wiem, że on k ł a m i e , chociaż nie k ł a m i e . N i e m o g ę o p a n o w a ć dygotu. Nawet o b e c n o ś ć G a b e ' a g o n i e p o w s t r z y m u j e . M o c n i e j p r z y t u l a m się d o a n i o ­ ł a p l e c a m i . A l e p o m i m o jego bliskości, p o m i m o s p o k o ­ ju, k t ó r y mi daje, moje serce ciągle ł o m o c z e w piersi. Bo wiem, że jeśli z n o w u z a m k n ę oczy... koszmary... Taylor... Angelique... - Postaraj się z a s n ą ć , F r a n n i e . P r o s z ę - szepcze G a b e w moje u c h o . 333

- Nie m o g ę - dygoczę silniej, a on mocniej m n i e przy­ tula. O b r a c a m się w jego r a m i o n a c h i w t u l a m w niego. J e g o zimny o d d e c h w moich włosach łagodzi p r z e r a ż e n i e , k t ó r e m n i e o p a n o w a ł o . W t u l a m się w jego szyję i c h ł o n ę z a p a c h zimowego słońca, próbując z a p o m n i e ć o wszystkim innym. I t a k czuję j e d n a k p a n i k ę , k t ó r a grozi w y b u c h e m . Całuje m n i e w c z u b e k głowy, a m n i e p r z e c h o d z i dreszcz. Odry­ w a m n o s od j e g o szyi, p a t r z ę w c i e m n o n i e b i e s k i e oczy, lśniące w b l a d y m świetle księżyca, i próbuję się o d p r ę ż y ć . Im bliżej niego jestem, t y m spokojniej się czuję - w i e m to z doświadczenia. Tylko on u m i e ukoić mój ból. - F r a n n i e . . . - mówi, gdy s u n ę p a l c a m i po jego u s t a c h . Czuję, j a k p r z e c h o d z i go dreszcz. P r z y s u w a m jego t w a r z do mojej i d o t y k a m u s t a m i jego warg, a jego spokój m n i e obmywa, wprawiając m n i e w deli­ k a t n e o t ę p i e n i e , k t ó r e od r a z u łagodzi m o c n y ból w piersi. Nagle moje p u s t e serce czuje się p e ł n e - bo on m n i e kocha, głęboko i bezgranicznie. Tu c h c ę być. C h c ę się z a t o p i ć w jego spokoju i miłości. C h c ę się t a k zagubić, by n i k t nie m ó g ł m n i e znaleźć. C h c ę o sobie z a p o m n i e ć . J e g o p o c a ł u n e k staje się mniej niepewny, usta szukają. P o c h ł a n i a j ą m n i e , p o m a g a j ą mi z n i k n ą ć . Im głębiej w nie­ g o w c h o d z ę , t y m m n i e j m n i e jest. N i e z d a r n i e r o z p i n a m mu guziki koszuli. On ściąga mi tiszert przez głowę, a jego r ę c e i u s t a kontynuują swoją d e l i k a t n ą , c h ł o d n ą wyprawę, z k a ż d ą pieszczotą zabierając m n i e dalej o d e m n i e . Serce wciąż mi ł o m o c z e , ale t e r a z nie z p o w o d u p a n i k i . A o d d e c h m a m urywany nie ze strachu. Z każdym k r o k i e m ku t e m u , co n i e u n i k n i o n e , j e s t e m o k r o k dalej od bólu. K i e d y k ł a d z i e się na m n i e , zsuwam mu koszulę z ra­ m i o n i czuję d o t y k j e g o s k ó r y - j u ż n i e jest z i m n a , lecz gorąca. Całuję go po ramionach i ściągam mu spodnie, p r a g n ą c go całego. Dotykając gorącymi u s t a m i mojej szyi, szepcze: 334

- O B o ż e . . . F r a n n i e . - I wtedy jego u s t a z n o w u znajdu­ ją moje, i czuję, j a k powolny ogień p ł o n i e p o d m o j ą skórą, a g o r ą c z k a mojego ciała dorównuje jego r o z p a l e n i u . P o r u s z a m y się r a z e m na łóżku i ja n i e m a l się z a t r a c a m - jeszcze j e d e n k r o k . Obejmuję go n o g a m i , dając mu p o ­ zwolenie n a t e n o s t a t n i k r o k , b y uwolnił m n i e o d żałości, i mówiąc, że c h c ę go w swoim ciele. I czuję, że on reaguje, że przyciska się do m n i e mocniej, zarzucając t ę o s t a t n i ą k r z t y n ę powściągliwości. Z s u w a m rękę do jego spodni, czuję, j a k drży. Całuję go mocniej i jest w t y m coś rozpaczliwego, jakby on się dusił, a ja byłabym powietrzem. Potrzebuje m n i e tak s a m o j a k ja jego. Czuję to. Tego oboje potrzebujemy do wybawienia. Siebie nawzajem. N i e m a l ginę. Jeszcze j e d e n k r o k . G d y walczę z guzikiem jego spodni, jego u s t a ześlizgują się po m n i e , wypalając ścieżkę przez policzek, szyję, r a m i ę i z p o w r o t e m do u c h a . O d d e c h ma u r y w a n y j a k m ó j . - F r a n n i e , zatrzymaj się, b ł a g a m - szepcze. - P r z e s t a ń . Przelewa się p r z e z e m n i e fala poczucia winy, bo dociera d o m n i e , c o m u robię. G d y g o o d p y c h a m , wydaje j ę k i p a d a n a plecy o b o k m n i e . Po kilku głębokich o d d e c h a c h otwiera oczy. Schodzi z łóżka i staje obok, na tle zmieniających się cieni, w świetle księżyca w p a d a j ą c y m przez moje o k n o . Z a p a d a m się głębiej w p o d u s z k i i usiłuję z n i k n ą ć . - J a . . . - nie kończy. C h w y t a tylko swoją koszulę, od­ w r a c a się i wychodzi na korytarz, zamykając za s o b ą drzwi. I dalej nic. Z a p a d a cisza, jakby wieczna, a ja leżę i próbuję zdecy­ dować, co robić. K i e d y staje się jasne, że G a b e nie wróci, z a m y k a m oczy i szczerze m o d l ę się do Boga, żeby m n i e p o p r o s t u zabił. S i a d a m , kiedy d r z w i z n o w u się otwierają, i n a c i ą g a m kołdrę pod brodę, nagle zakłopotana. Wchodzi G a b e . I o d w r a c a się p l e c a m i do m n i e . 335

- Chyba już odzyskałem panowanie nad sobą - mówi - ale łatwiej by mi było, gdybyś coś na sobie m i a ł a . Wychylam się i c h w y t a m z p o d ł o g i koszulkę. - Nie musisz zostawać - mówię, wciągając ją i siląc się na spokój. A l e w g r u n c i e rzeczy rozpaczliwie p r a g n ę , żeby został, c h o ć też m n i e to p r z e r a ż a . - Jeśli strasznie ci u t r u d ­ niam... O d w r a c a się i p o d c h o d z i do łóżka, po czym siada. Bie­ rze moją t w a r z w d ł o n i e i p a t r z y na m n i e . - K o c h a m cię, F r a n n i e . A l e nie m o ż e m y . . . nie m o ż e m y tego zrobić - wskazuje z m i ę t o l o n e p r z e ś c i e r a d ł a . - Chęt­ nie zrezygnowałbym dla ciebie ze skrzydeł, ale nie t a k . R o z p a c z wyciska mi o d d e c h z p ł u c . - Wiem. Z n o w u d o t y k a m jego twarzy - to silniejsze o d e m n i e , on jest t a k i piękny. - P o w i e d z i a ł e ś , kiedy M a t t stracił skrzydła, że on m i a ł wybór... - z a k r y w a m oczy r z ę s a m i i m i l k n ę , bo zdaję sobie sprawę, jakie to s a m o l u b n e . A l e G a b e wie, o czym myślę. - Nie j e s t e m j a k M a t t . Nie m ó g ł b y m z o s t a ć z t o b ą . - Czemu? - J e s t e m d o m i n e m . Z drugiej sfery. Nie jestem a n i o ł e m . Z e r k a m na niego i o p i e r a m się na łokciu. - M y ś l a ł a m , że wszyscy jesteście a n i o ł a m i . - N i e . O k r e ś l e n i e „ a n i o ł " dotyczy śmiertelników, k t ó ­ rzy zdobyli status istoty niebiańskiej. Nigdy nie byłem czło­ wiekiem. P r ó b u j ę to przyswoić. - A więc to znaczy...? - G d y b y m stracił skrzydła, nie m i a ł b y m wyboru. Nie p o c h o d z ę z Z i e m i , więc nie m o g ę na n i ą wrócić. N a l e ż a ł ­ bym do Lucyfera. Serce podjeżdża mi do gardła. - Chyba że ja bym chciała, żebyś został człowiekiem. - I chcę. W tej chwili niczego nie p r a g n ę bardziej. 336

P a t r z y n a m n i e s p o d białych r z ę s , myśli p r z e l a t u j ą w jego oczach t a k szybko, że żadnej z n i c h nie m o g ę p o ­ chwycić. P o t e m pochyla się i z n o w u m n i e całuje. W c i ą g a m go na łóżko o b o k siebie i wpatruję się w te oszałamiające oczy. Z m o i c h ust, n i e m a l bez u d z i a ł u mojej świadomości, wydobywa się pytanie: - Z n a ł e ś Lucyfera p r z e d jego u p a d k i e m ? Sztywnieje, ale jego głos jest jak zawsze spokojny, ko­ jący. - F r a n n i e , nie przejmuj się N i m t e r a z . J e s t e ś bezpiecz­ n a . Idź spać. P o r u s z a m się w jego r a m i o n a c h , nagle przestaje mi być wygodnie, ale coś w głębi duszy nie daje mi spokoju. - Nie przejmuję się. C h c ę tylko wiedzieć. Powoli k r ę c i głową. - Z o s t a ł e m stworzony po Wojnie. J e g o j u ż nie było. - W i ę c . . . nigdy nie z n a ł e ś Go j a k o a n i o ł a ? - Do czego z m i e r z a s z ? - pyta, m r u ż ą c oczy. P o t r z ą s a m głową, bo w s u m i e nie wiem. Po p r o s t u ja­ kieś uczucie nie daje mi spokoju. - P e w n i e do niczego. Całuje m n i e w czoło i sadowi się na p o d u s z k a c h . - Śpij, F r a n n i e . Moje powieki stają się ciężkie, z a m y k a m je, ale p r z e ­ śladują m n i e o b r a z y z k o s z m a r u - Taylor, krew, Lilith. K ł a d ę m u r ę k ę n a piersi, t a m gdzie byłoby serce, b a r d z o się s t a r a m nie p r a g n ą ć tego, czego on nie m o ż e mi dać, ale m u s z ę to dopiąć. - T a k jest O K ? Wzdycha, drżąc, i gładzi moje r a m i ę . - D o s k o n a l e - mówi. I po kilku g o d z i n a c h w k o ń c u zasypiam. P o p r z e b u d z e n i u w i d z ę b l a d o s z a r e światło przesącza­ j ą c e się przez d r z e w o za m o i m o k n e m . J e s t e m s a m a w łóż­ ku i wszystko z ostatnich pięciu d n i wydaje mi się t r o c h ę 337

z a m a z a n e , jakbym właśnie d o c h o d z i ł a d o siebie p o pięcio­ dniowej bibie. Czuję się, j a k b y m m i a ł a kaca, gdy t a k leżę w ł ó ż k u p r z e z długi czas, próbując p o s e g r e g o w a ć k a w a ł k i u k ł a d a n k i - co jest prawdziwe, a co jest o t u m a n i e n i e m . M o r d e r s t w o Taylor było prawdziwe - ż a d e n sen nie wywo­ łałby bólu t a k ostrego. Odejście Luca - prawdziwe. G a b e . . . ostatniej nocy? Na wspomnienie jego oszałamiającego, d e l i k a t n e g o d o t y k u czuję t r z e p o t w p o d b r z u s z u . Napraw­ dę n i e m a l uprawialiśmy seks? Powiedział, że m n i e k o c h a ? To chyba też było prawdziwe. D l a m n i e zrezygnowałby ze skrzydeł - t a k powiedział. Ale o d s z e d ł . O d p y c h a m falę r o z c z a r o w a n i a i z e r k a m na zegar, po czym c h w y t a m telefon i z n o w u d z w o n i ę do R i c c a powie­ dzieć, ż e j e s t e m c h o r a . O n n a t o m i a s t mówi, ż e m o g ę j u ż nie w r a c a ć .

R O Z D Z I A Ł 28

Koniec świata

LUC - Nic p a n u nie jest? - głos i r ę k a p o ł o ż o n a na m o i m r a m i e n i u powodują, że podskakuję, odrywając się od zim­ nych kafelków szpitalnej ściany. Stoję t a k już jakiś czas, zbierając się na odwagę, by z a p u k a ć do drzwi pokoju 322. „ M a n a imię R o b i n " . O d r y w a m czoło od kafli i u ś m i e c h a m się do pielęgniarki. -N i c . Jeszcze r a z o b r z u c a m n i e stroskanym spojrzeniem i ru­ sza dalej k o r y t a r z e m . O d d y c h a m g ł ę b o k o i p o d n o s z ę rękę, by z a p u k a ć , ale nie z d ą ż a m - drzwi się otwierają, a o n a w y c h o d z i z sali we fruwającej d o k o ł a zielonej szpitalnej koszuli n o c n e j . N i e m a l n a m n i e w p a d a , n i m z d ą ż a m ustą­ pić jej z drogi. - O c h , p r z e p r a s z a m - mówi. Jej oczy są t a k s a m o zie­ l o n e , ale n i e p o d s y c a n e p r z e z Lilith wydają się b a r d z i e j o s p a ł e czy nudniejsze. A l e to ja p r z e p r a s z a m . S p u s z c z a m w z r o k i o t w i e r a m s u c h e usta, ale nie znajduję słów, więc z a m y k a m je z p o ­ w r o t e m . P o d n o s z ę wzrok i p a t r z ę jej w oczy. S e r c e m a m w gardle. M a r s z c z y brwi. - P r z e p r a s z a m - mówię. Na tyle m n i e stać w charak­ t e r z e p r z e p r o s i n . O d w r a c a m się i b i e g n ę k o r y t a r z e m d o schodów, k t ó r e p o k o n u j ę p o dwa s t o p n i e n a r a z . D o 339

s a m o c h o d u d o c i e r a m , nie m o g ą c z ł a p a ć tchu. O p i e r a m się o z d e r z a k , łapczywie chwytając p o w i e t r z e . O n a nie p a m i ę t a . To było w i d a ć w jej oczach. Nie m i a ł a pojęcia, k i m jestem. To p o w i n n o d a ć mi jakieś pocieszenie, ale nie z m i e n i a tego, co się s t a ł o - co jej z r o b i ł e m . I stać m n i e było tylko n a „ p r z e p r a s z a m " . J e s t e m jej winien o wiele więcej. Z a s t a n a w i a m się n a d s o b ą - t a k s a m o j a k w każdej mi­ nucie, o d k ą d z d a ł e m sobie sprawę, że z n o w u j e s t e m śmier­ telnikiem. P o w i n i e n e m być d a l e k o stąd - b a r d z o daleko, j a k najdalej. P o z a zasięgiem pokusy. A l e jakoś sobie nie w y o b r a ż a m , że z m u s z a m się do wyjazdu. Bo żyć bez F r a n n i e to j a k żyć bez tlenu. Tym r a z e m stało się to szybciej. P r z e m i a n a zajęła tyl­ ko kilka tygodni. I p o c z u ł e m ją. W i e d z i a ł e m , że o n a m n i e przemienia. Frannie powiedziała, że będzie próbowała m n i e nie p r a g n ą ć . Najwyraźniej jej się nie u d a ł o , bo t r u d n o p o d a ć w wątpliwość moje człowieczeństwo. Ś w i a d o m o ś ć , że F r a n n i e m n i e pragnie, wywołuje we m n i e dreszcz, a jed­ n o c z e ś n i e myśl o byciu z n i ą m n i e p r z e r a ż a . O d r y w a m się od maski, o t w i e r a m drzwi i z a r a z zatrza­ skuję je ze złością. Bo c h c ę z t y m skończyć. A jeśli wsiądę do tego wozu, to m o g ę z a p o m n i e ć o k o ń c z e n i u . P r z e c h a ­ d z a m się p o p a r k i n g u , próbując p o u k ł a d a ć sobie wszystko w głowie i p o g a d a ć ze s o b ą sensownie. Wreszcie w s i a d a m do a u t a i r u s z a m do swojego m i e s z k a n i a . K i e d y p a r k u j ę p o d d o m e m , u ś w i a d a m i a m sobie, ż e w ogóle nie p a m i ę t a m , jak tu d o j e c h a ł e m , t a k b a r d z o moje myśli były z a a b s o r b o w a n e F r a n n i e . Siedzę tu cale wieki, uciskając p a l c a m i czoło, t a m gdzie ból usiłuje się w y r w a ć spod kontroli. I j u ż m a m się ugiąć i u r u c h o m i ć silnik, gdy o b o k z p i s k i e m o p o n z a t r z y m u j e się m u s t a n g F r a n n i e , uniemożliwiając mi wyjazd. Wyskakuje z a u t a i p ę d z i do m n i e . Z w y r a z u jej twarzy w n o s z ę , że chyba nie do k o ń c a m i a ł e m rację, iż o n a m n i e pragnie. 340

G w a ł t o w n i e o t w i e r a drzwi i wyciąga m n i e za r a m i ę . - D o k ą d się wybierasz, do diabła? Z n o w u uciekasz? N i e w y r y w a m się jej, bo czuję jej dotyk na s k ó r z e . . . -Ja... - Jesteś strasznym t c h ó r z e m , wiesz? N i e m a m pojęcia, j a k i m c u d e m tyle czasu p r z e t r w a ł e ś w Piekle. - Frannie... P u s z c z a moje r a m i ę i p o p y c h a m n i e . - Nawet nie wiem, co m n i e to o b c h o d z i . J e d ź sobie, ty durny... Chwytam ją za ramiona i odwracam od samocho­ d u . C h c ę jej p o w i e d z i e ć , żeby w s i a d ł a d o swojego a u t a i z a b i e r a ł a się w cholerę o d e m n i e . C h c ę p o w i e d z i e ć coś t a k o k r u t n e g o , ż e nigdy j u ż nie b ę d z i e c h c i a ł a d o m n i e wrócić. T y m c z a s e m j e d n a k nagle się okazuje, że ją cału­ ję. Mój umysł krzyczy, że m a m p r z e s t a ć , a j e d n o c z e ś n i e serce krzyczy, ż e b y m jej nie puszczał. O n a wali pięścia­ mi w m o j ą klatkę piersiową, ale p o t e m w t u l a się we m n i e i oddaje p o c a ł u n e k . W k o ń c u odzyskuję k o n t r o l ę n a d s o b ą i o d s u w a m się. O n a wpatruje się tylko we m n i e d ł u g ą chwi­ lę. Czuję, j a k w gardle tworzy mi się g o r ą c a kluska, gdy po jej policzku stacza się łza. O d s u w a m się o k r o k i nie wiem, co powiedzieć. To ją chyba wyrywa z t r a n s u . W p a t r u j e się we m n i e o c z a m i , w k t ó r y c h w i d z ę tyle s a m o s t r a c h u , ile czuję ja sam, p o t e m ociera łzy wierzchem dłoni, wciąga p o w i e t r z e i w r a c a do swojego wozu. J u ż jest przy n i m , gdy czuję lek­ ki z a p a s z e k siarki. R z u c a m się na F r a n n i e i w p y c h a m ją d o s a m o c h o d u , p o czym zatrzaskuję drzwi. O d w r a c a m się i widzę uśmiechniętego promiennie Rhenoriana. - R a n y ! O co to c h o d z i ł o ? W y p u s z c z a m rozdygotany o d d e c h . - Na m i ł o ś ć n i e b o s k ą , R h e n o r i a n i e ! N i e p o d k r a d a j się tak do mnie. - Przyznaj się. To o n a cię p r z e m i e n i ł a . - Z jego oblicza z n i k a u ś m i e c h , kiedy z e r k a pożądliwie n a F r a n n i e . 341

W a l ę w jej drzwi d ł o n i ą . -J e d ź ! W a h a się - o s e k u n d ę za d ł u g o . W o k a m g n i e n i u R h e n o r i a n przyszpila m n i e do jej auta. - N i e c h o n a mi to zrobi. - Nie wiem, o czym mówisz. N i m m a m szansę zareagować, jego pięść ląduje n a m o ­ jej twarzy i słyszę krzyk F r a n n i e . P o t e m on u ś m i e c h a się szeroko i p r z e s u w a p a l c e m po k r w i sączącej się z mojej rozciętej wargi. - To. N i e c h o n a mi zrobi to - mówi, p o d n o s z ą c w g ó r ę zakrwawiony palec. - O n a n i e m o ż e cię uczynić ś m i e r t e l n i k i e m , R h e n o ­ rianie. Cofa się i patrzy na m n i e , wycierając p a l e c o p r z ó d m o ­ jej koszuli, p o czym p r z e n o s i w z r o k n a F r a n n i e . - C h c i a ł e m przeprosić za to, że b y ł e m t a k i niegrzeczny podczas naszego ostatniego spotkania. Bardzo mi miło, że znowu się spotykamy - wyciąga do niej rękę, omijając mnie. O d r y w a m się od s a m o c h o d u i o d p y c h a m go. - Nie, F r a n n i e ! J e d ź ! A l e o n a jeszcze nigdy m n i e nie p o s ł u c h a ł a i nie zacznie m n i e s ł u c h a ć t e r a z . U ś m i e c h a się i wysiada z s a m o c h o d u . - Wszystko w p o r z ą d k u - mówi, podając mu r ę k ę . A kiedy ich r ę c e się spotykają, j e d n y m z w i n n y m ru­ c h e m w y k r ę c a m u r a m i ę , rzucając g o t w a r z ą n a z i e m i ę , wbijając k o l a n o w plecy i zakładając dźwignię na r a m i ę . - N i e m o g ę cię uczynić człowiekiem - m ó w i do jego potylicy. - A Lufycera uczyniłaś - jęczy R h e n o r i a n w c h o d n i k . - Nie celowo. W y k r ę c a głowę na bok. - Świetnie. Odwołaj swojego pitbula, Lucyferze. C h o c i a ż to w s u m i e nie jest z a b a w n e , m i m o w o l n i e chi­ choczę. 342

- O n a m n i e nie słucha. Jesteś zdany na siebie. - Synu S z a t a n a ! - wierci się p o d nią. Jego pięść zaczyna świecić i krzywi się, próbując ją wymierzyć we właściwym kierunku. Z n o w u chichoczę. - Jasne, p o w o d z e n i a . - P r z y s i a d a m k o ł o niego. - O co tu chodzi? Jeszcze r a z szarpie się w uchwycie F r a n n i e , po czym p a d a b e z w ł a d n i e n a ziemię. - Daj mi wstać. - D o p i e r o , jak n a m powiesz, co jest g r a n e . - Jest p o w s t a n i e . Z p o c z ą t k u nie m o g ę z r o z u m i e ć jego słów. - Powstanie - powtarzam. - To co z r o b i ł e ś . . . na D y k t a c i e . N i e k t ó r y m z n a s d a ł o to do myślenia. Nigdy wcześniej n i k t nie s t a n ą ł przeciwko N i e m u . To nigdy nie było możliwe. Ma rację. D o p ó k i sam tego nie zrobiłem, nie przyszłoby mi do głowy, że to możliwe. Jego rozkaz zawsze miał ciężar fizyczny. Moje ciało u g i n a ł o się p o d jego w o l ą bez pyta­ nia. To coś, co n a m z a p r o g r a m o w a n o w chwili stworzenia. - Uważamy, że to dlatego, że jesteś człowiekiem. M o ż e kiedy się p r z e m i e n i ł e ś , p o w s t a ł o jakieś zwarcie. - W i ę c myślisz, że gdybyś był c z ł o w i e k i e m , c h o c i a ż przez chwilę... - N i e musielibyśmy być mu p o s ł u s z n i - d o k a ń c z a . - F r a n n i e nie m o ż e tego zrobić, R h e n . Nic nie m o ż e ­ my zrobić, żeby ci p o m ó c . A l e gdyby był jakiś sposób, na p e w n o bym się n a d n i m zastanowił. P o w s t a n i e w P i e k l e . . . F r a n n i e zerka na m n i e , a ja kiwam głową. Puszcza jego r a m i ę i wyciąga k o l a n o z pleców. J e d n a k gdy tylko R h e n o r i a n zrywa się z ziemi, mierzy p ł o n ą c ą pięścią w t w a r z F r a n n i e . - Z r ó b t o ! U c z y ń m n i e człowiekiem! Dziewczyna p i o r u n u j e go w z r o k i e m , ale widzę, że już kombinuje, jakby tu z n o w u go powalić. 343

- Na grzechy Szatana, R h e n o r i a n i e , co ty chcesz osiąg­ nąć? W jego oczach pojawia się p a n i k a , gdy p r z e m y k a k o ł o m n i e w tę i we w tę. - Sprawy w y m k n ę ł y się s p o d k o n t r o l i , Lucyferze. Ty o d s z e d ł e ś . N i e wiesz. - Jesteście d e m o n a m i . P o d w a m i nie m a j u ż nic. J a k źle m o ż e być? Przenosi wzrok to na Frannie, to na mnie. - F a t a l n i e . Odbywają się publiczne ćwiartowania, Cze­ luść jest p r z e p e ł n i o n a . I On oczekuje od załogi, żeby wcie­ lała w życie jego szaleństwo. Sprowadził m a g ó w i n e k r o m a n t ó w j a k o posiłki - R h e n wygląda na z r o z p a c z o n e g o . - Magów. Jest n a p r a w d ę źle. Krzywię się na w s p o m n i e n i e swojego w ł a s n e g o starcia z m a g a m i Lucyfera. F r a n n i e wykorzystuje fakt, ż e R h e n o r i a n jest r o z p r o ­ szony, p o d c i n a mu nogi, szybka j a k błyskawica, i wyłamuje p r a w ą rękę. On krzyczy, próbuje się w y r w a ć i przyciąga r a m i ę do piersi. - K i m ty jesteś, do d i a b ł a ? ! - jęczy p r z e z z a c i ś n i ę t e zęby, p i o r u n u j ą c j ą p ł o n ą c y m i o c z y m a . Nie pozostaje mu d ł u ż n a , a wygląda jeszcze groźniej niż on, o ile to w ogóle możliwe. - K i m ś , z k i m nie chcesz zadzierać. R h e n o r i a n kieruje n a m n i e spojrzenie szeroko otwar­ tych oczu. - O do diabła ciężkiego. Z a p o m n i j o p r z e m i a n i e w czło­ wieka. O n a n a m wystarczy, żeby wpieprzyć Lucyferowi. F r a n n i e się krzywi. Niewątpliwie nie daje jej spokoju o s t a t n i e s p o t k a n i e z Lucyferem. - M a s z moje wsparcie, ale nie sądzę, żeby na wiele ci się z d a ł o . M o ż e G a b r i e l . . . - C h y b a sobie żartujesz. T r z y m a c i e z G a b r i e l e m ? I co dalej? W y r o s n ą w a m skrzydła? 344

- M y ś l a ł a m , że chcesz pomocy. A l e jeśli m a s z gryma­ sić, t o . . . - On n a p r a w d ę by to zrobił? - R o z r u c h y w P o d z i e m i u k a ż d e m u są na r ę k ę - z e r k a m n a F r a n n i e . Jej p r z e d e wszystkim. R h e n o r i a n się wycofuje, trzymając o b o l a ł e r a m i ę , cho­ ciaż jest o n o już wyleczone na tyle, że m o ż e je wyprosto­ wać. - Z o b a c z y m y , co d a c i e r a d ę z r o b i ć . - Z n i k a , a my z F r a n n i e zostajemy sami na p a r k i n g u . Od r a z u robi się n i e z r ę c z n i e . P a t r z ę na n i ą i nie m o g ę u k r y ć troski w głosie. - D o b r z e się czujesz? F r a n n i e kiwa głową. - Pogadajmy z G a b e ' e m .

FRANNIE W milczeniu j e d z i e m y do G a b e ' a . N a p r a w d ę nie m a m pojęcia, co powiedzieć. Kiedy j e c h a ł a m do L u c a , w głowie mi się k ł ę b i ł o od myśli. G ł ó w n i e o tym, żeby r o z e r w a ć go na strzępy. A l e b y ł a m też gotowa p o w i e d z i e ć m u , że chcę, by wrócił. I że go k o c h a m . K i e d y G a b e p o w i e d z i a ł , ż e L u c w r a c a , fala e m o c j i n i e m a l m n i e z a t o p i ł a . Wszystko n a r a z . M n ó s t w o gniewu. Najpierw m n i e z d r a d z i ł , a p o t e m o d e m n i e o d s z e d ł - i to d w u k r o t n i e . A l e były w ś r ó d tych emocji również r a d o ś ć i m i ł o ś ć . Największa i najtrudniejsza do z a a k c e p t o w a n i a wydawała się m i ł o ś ć . K i e d y więc z o b a c z y ł a m , j a k z n o w u o d c h o d z i . . . dosta­ ł a m kota. I wszystkie te rzeczy, k t ó r e chciałam powiedzieć, gdzieś uleciały. S e r c e b o l e ś n i e ł o m o c z e mi w piersi, ból p r o m i e n i u j e n a c a ł e ciało. Z e r k a m n a niego. N i e jest z a p ó ź n o . Jeszcze m o g ę m u powiedzieć. 345

W z d y c h a m g ł ę b o k o i o t w i e r a m u s t a , ale p o t e m j e d n a k z a m y k a m . Dlaczego b r a k mi słów? K o c h a m cię. T o n i e jest t r u d n e . D l a c z e g o n i e m o g ę tego p o w i e d z i e ć ? P o c a ł o w a ł m n i e . Też m n i e k o c h a . . . p r a w d a ? Nie wiem. O d w r a c a m się, by na niego spojrzeć, próbuję go rozszyfrować. On p a t r z y p r o s t o p r z e d siebie, z t w a r z ą zimną i twardą. Z a n i m d o c i e r a m y d o G a b e ' a , j e s t e m z u p e ł n i e skołowa­ na. W y s i a d a m i kieruję się p r o s t o do wejścia, nie czekając na L u c a . G a b e otwiera drzwi, a ja wskakuję po s c h o d a c h i staję o b o k niego. On bez n a m y s ł u obejmuje m n i e za ra­ miona. Luc na t e n widok przystaje na w e r a n d z i e i z a m y k a oczy na s e k u n d ę . N a g l e j e d n a k jego t w a r z się rozjaśnia i rusza dalej. - G a b r i e l - kiwa aniołowi głową. Mija n a s , wchodzi do salonu i siada na fotelu p o d o k n e m . G a b e i ja idziemy za n i m i r a z e m siadamy na k a n a p i e . G a b e pochyla się ku m n i e , splatamy palce naszych dłoni. - No co t a m ? L u c z e r k a n a m n i e , szczęka m u się zaciska. P o t e m robi głęboki w d e c h . - C o ś d u ż e g o dzieje się w Piekle. R h e n o r i a n prosi o p o ­ moc. - A ty uważasz, że p o w i n i e n e m mu jej udzielić. - Nie z a s z k o d z i - o d p o w i a d a Luc, wzruszając r a m i o ­ nami. - Nie b ą d ź t a k i p e w i e n . Byłeś j e d n y m z nich. Wiesz, że nie m o ż n a im ufać. - U w a ż a m , że m ó w i ł szczerze. - W t a m t e j chwili na p e w n o . - G a b e przygląda się Lucowi badawczo. - A l e kiedy j u ż d o s t a n i e , czego c h c e . . . - I t a k u w a ż a m , że p o w i n n i ś m y znaleźć sposób, by wes­ p r z e ć jego i jego g r u p ę - oczy L u c a spoglądają na m n i e . - P o w s t a n i e w P i e k l e by się n a m p r z y d a ł o . 346

G a b e p o t r z ą s a głową. - Pomyślę o tym. A l e t e r a z m a m y i n n e p r o b l e m y do rozwiązania. F r a n n i e j u t r o wyjeżdża. O d s u w a m się od niego. - Że co?! O czym ty gadasz, do diabła? - M u s i m y cię z a b r a ć w jakieś b e z p i e c z n e miejsce. My­ l i ł e m się, sądząc, że Lucyfer p r z e s t a n i e po ciebie przy­ chodzić, kiedy już zostaniesz o z n a c z o n a . N i e p r z e s t a n i e . - D o k ą d jadę? - W e d l e wiedzy twojej rodziny, b ę d z i e s z w L A . I t a k byś za tydzień wyjeżdżała. W p a t r u j ę się w niego i nie wiem, co p o w i e d z i e ć . O n z w r a c a się d o L u c a . - Ty też jedziesz. L u c o t w i e r a u s t a w p r o t e ś c i e , ale j a m u p r z e r y w a m , nagle wściekła, że chyba s t r a c i ł a m k o n t r o l ę n a d w ł a s n y m życiem. - A jeśli ja go nie chcę? L u c spuszcza wzrok. Czuję, że r a m i ę G a b e ' a przyciąga m n i e bliżej. - F r a n n i e , nikogo nie oszukasz. - W s p ó ł c z u c i e na twa­ rzy G a b e ' a podsyca m o j ą ledwie w s t r z y m y w a n ą furię. Z r y w a m się z k a n a p y i walczę z p r a g n i e n i e m , by w d r o d z e do drzwi o b u ich rozłożyć na ł o p a t k i . D o c i e r a m na w e r a n d ę i p u s z c z a m się biegiem. P r z y s p i e s z a m , gdy słyszę ł o m o t stóp n a c h o d n i k u z a sobą. S p r i n t e m docie­ r a m d o p a r k u n a k o ń c u A m i s t a d i biegnę m i ę d z y drzewa­ mi przy placu zabaw. Tu zaś p o t y k a m się o k o r z e ń d r z e ­ wa i z r o z r z u c o n y m i k o ń c z y n a m i , t w a r z ą n a p r z ó d p a d a m na ziemię. W p ł u c a c h czuję ogień, nie m o g ę z ł a p a ć tchu. J u ż m a m wstać, gdy w i d z ę n a d s o b ą L u c a podającego m i rękę. O d t r ą c a m ją. - Nie p o t r z e b u j ę cię - warczę, wstając z ziemi i o t r z e ­ pując s p o d n i e . - Wiem. 347

Nie p a t r z na n i e g o - m ó w i ę sobie, ale na p r ó ż n o . I kie­ dy j e d n a k s p o g l ą d a m , jego c z a r n e oczy wydają się t r w a ć w i e c z n i e , a ż d o głębi jego istoty, dźwigając jego d u s z ę . Czuję, j a k łza wymyka się s p o d rzęs, z a n i m m a m szansę ją zatrzymać. - N i e n a w i d z ę cię. - I słusznie. O d w r a c a m się i r u s z a m w głąb p a r k u . On idzie obok, d o s t o s o w u j ą c do m n i e k r o k , z r ę k o m a w k i e s z e n i a c h i w z r o k i e m wbitym w ziemię. Ż a d n e z n a s się nie odzywa. Z m r o k się pogłębia w cieniu drzew, więc z a u w a ż a m y j ą d o p i e r o wtedy, gdy n a n i ą w p a d a m y . L u c chwyta m n i e za r a m i ę i wciąga za siebie. W y r y w a m się, w y c h o d z ę zza n i e g o i widzę, j a k o n a wy­ suwa się z kępy drzew kilka k r o k ó w od n a s . - Angelique - szepczę. - F e e . - Jej głos jest hipnotyzujący. J u ż przy t y m jed­ n y m słowie czuję p r z e m o ż n e p r a g n i e n i e . L u c cofa się kilka kroków, trzymając m n i e za swoimi plecami. - F r a n n i e , słuchaj mojego głosu. Nie p a t r z na nią. Słu­ chaj tylko m n i e . P o w t a r z a to w k ó ł k o , gdy cofamy się w s t r o n ę placu za­ baw, ale nie m o g ę tego zrobić. N i e m o g ę od niej o d e r w a ć o c z u . A o n a idzie k r o k w k r o k za n a m i . Kiedy j e d n a k wyciąga nóż, wciąż p o k r y t y k r w i ą Taylor, t r a c ę p a n o w a n i e n a d sobą. W y r y w a m się Lucowi i r z u c a m się na nią. L u c p ę d z i za m n ą , ale za wolno. Angelique wy­ ciąga nóż w m o j ą s t r o n ę . W t a m t y m m o m e n c i e p r a g n ę jej b a r d z i e j niż czego­ kolwiek kiedykolwiek w swoim życiu, ale też c h c ę , żeby u m a r ł a . W y o b r a ż e n i e , j a k n ó ż wbija się w jej k l a t k ę pier­ siową, przyprawia m n i e o dreszcz. Sięgam po nóż, m u s z ę jej d o t k n ą ć , gdy b ę d ę p a t r z e ć , j a k życie z niej ucieka. A l e gdy już m a m jej d o s i ę g n ą ć , k t o ś p o d c i n a mi nogi. G a b e przyszpila m n i e d o ziemi. 348

- F r a n n i e , stój! Nagle widzę L u c a - w oczach ma śmierć. G a b e bierze m n i e na r ę c e i zaczyna biec. O s t a t n i a rzecz, j a k ą widzę, gdy skręcamy w ulicę, to Luc, który j e d n ą r ę k ą wyrywa nóż Angelique, a d r u g ą u n i e r u c h a m i a ją w uścisku. Powoli odzyskuję świadomość, a w t e d y w m o i m sercu r o d z i się krzyk. T r a c ę ich z oczu, kiedy G a b e biegnie ulicą. - Nie! - krzyczę, a p o t e m w t u l a m twarz w Gabe'a. - Nie, L u c . P r o s z ę - szepczę. G a b e stawia m n i e n a n o g i p o d d o m e m i w p y c h a z a drzwi. - N a t y c h m i a s t ! - mówi, u n i e r u c h a m i a j ą c m n i e spojrze­ n i e m . - Wyjeżdżasz natychmiast. Trzymając r ę c e na drżących kolanach, próbuję zaczerp­ n ą ć p o w i e t r z a p r z e z zaciskające się g a r d ł o . - Teraz? A co z L u k i e m ? - dyszę. - On musi p o r a d z i ć sobie sam. M o i m p r i o r y t e t e m je­ steś ty. P a d a m n a p o d ł o g ę , n i e z d o l n a się pozbierać. - O B o ż e - szepczę w d ł o n i e . Dlaczego biegłam? Dla­ czego n i e m o g ł a m m u p o p r o s t u p o w i e d z i e ć , ż e g o ko­ c h a m ? - A jeśli on ją zabije? - To ona go zabierze - mówi G a b e b e z b a r w n y m gło­ sem, stając n a d e m n ą . - N i e ! - W mojej piersi rodzi się dotkliwie bolesne prag­ n i e n i e , k t ó r e r o z p r z e s t r z e n i a się, a ż wibruje n i m k a ż d a k o m ó r k a mojego ciała. „Wróć do m n i e ! " - krzyczy moje serce r a z za r a z e m . Z r y w a m się z p o d ł o g i i n i e m a l d o c i e r a m do drzwi, ale G a b e n i e p o z w a l a mi wyjść. Staje mi na d r o d z e i sięga r ę k ą po moje r a m i ę . W y m y k a m się mu a k u r a t w m o m e n ­ cie, gdy czuję, j a k j e g o letni śnieg zaczyna t ł u m i ć m o j ą panikę. - P r z e s t a ń ! M u s z ę mu p o m ó c . Oczy ma p e ł n e współczucia i bólu, ale mówi tylko: -N i e . 349

Nagle słyszymy p u k a n i e - czy raczej walenie - do drzwi. R z u c a m się d o klamki, G a b e m n i e odpycha, przytrzymu­ jąc drzwi. Po chwili je otwiera. S e r c e n i e m a l eksploduje mi z ulgi na w i d o k L u c a na werandzie. Z n o w u r z u c a m się do przodu, ale G a b e m n i e przytrzymuje i przygląda się bacznie Lucowi. Wreszcie go wpuszcza. Luc prawą r ę k ą przytrzymu­ je lewe r a m i ę przy piersi, a cały p r z ó d koszulki ma zalany krwią. I nie j e s t e m do k o ń c a p e w n a , czy to tylko jego krew. W p a t r u j ę się w niego, n i e m o g ą c oddychać, a on wcho­ dzi i bez słowa p a d a na fotel p o d o k n e m . N i e o d r y w a o d e mnie wzroku. Doskakuję do niego i p a d a m na kolana, próbując pojąć, skąd p ł y n i e ta krew. On o p u s z c z a r ę c e , a ja g w a ł t o w n i e wciągam p o w i e t r z e n a w i d o k o g r o m n e j krwawiącej r a n y p o wewnętrznej stronie jego lewego p r z e d r a m i e n i a . P r z y c i s k a m mu je z p o w r o t e m do piersi i p o d n o s z ę w z r o k na G a b e ' a , k t ó r y z n i k a w ł a z i e n c e , by pojawić się po chwili z wilgotnym r ę c z n i k i e m i o p a t r u n k a m i . L u c p a t r z y n a m n i e p u s t y m , niewidzącym w z r o k i e m , p o d c z a s gdy ja czyszczę mu r a n ę i b a n d a ż u j ę . G a b e z n o w u znika i przynosi Lucowi czystą koszulkę. Spoglądają na sie­ bie i przez s e k u n d ę j e s t e m p e w n a , że w i d z ę cień podejrze­ nia na twarzy G a b e ' a , z a n i m L u c ściąga swój zakrwawiony tiszert i r z u c a mu go. Z e r k a m na G a b e ' a , ale boję się zapytać któregokolwiek z nich, co się dzieje. G a b e w y r z u c a stary tiszert do kosza na śmierci i staje przy drzwiach kuchennych. - M u s i m y cię stąd zabrać. Tu nie jest b e z p i e c z n i e . Lu­ cyfer nie zrezygnuje. P a d a m na k a n a p ę , a w mojej duszy r o ś n i e przejmująca ulga. Bo w ciągu tych o s t a t n i c h kilku tygodni j e d n o s t a ł o się jasne. - Nie b ę d z i e m n i e już p r a g n ą ł , jeśli z r o z u m i e , że t a k n a p r a w d ę wcale nie m a m wpływu. W k a ż d y m razie żad­ nego z n a c z ą c e g o . 350

G a b e u ś m i e c h a się s m u t n o . - Gdyby t a k łatwo m o ż n a było go p r z e k o n a ć . P e w n e g o d n i a twój wpływ m o ż e stać się silny. G n i e w miesza się z ulgą. W y b u c h a m . - N i e m a m w p ł y w u ! N i e m o g ę nic z m i e n i ć ! Siada na k a n a p i e o b o k m n i e i o p a d a na o p a r c i e , roz­ ważając moje słowa. P r z e n o s i w z r o k n a L u c a . - Myślę, że najważniejszy d o w ó d potwierdzający twój w p ł y w siedzi p r z e d t o b ą . D w u k r o t n i e p r z e m i e n i ł a ś g o w śmiertelnika. Z e r k a m na Luca, który wciąż siedzi nieruchomo jak skała, z r ę k o m a na kolanach i twarzą bez wyrazu. I patrzy na mnie. P o t r z ą s a m głową. - N i e wiem, j a k on to robi, ale to nie ja. -F r a n n i e . . . - G ó w n o mogę zmienić! - krzyczę zdenerwowana. - Czy to nie jest oczywiste? Taylor nie żyje! G a b e wpatruje się w swoje r ę c e , mówi cicho, najwyraź­ niej tylko do m n i e : - W i e m , że m a s z wpływ, F r a n n i e . Czuję t o . I w t e d y z p l ą t a n i n y wszystkich m o i c h u c z u ć wybijają się wyrzuty s u m i e n i a , na myśl o tym, ile razy wykorzysta­ ł a m G a b e ' a . Z r y w a m się z k a n a p y i staję p r z y o k n i e , przy­ ciskając b o l ą c e c z o ł o d o z i m n e j szyby. Czuję, j a k G a b e podchodzi do mnie. - K i e d y twój wpływ działał, na L u c a i na m n i e , co się z m i e n i a ł o ? - m ó w i mi do u c h a ł a g o d n i e i kojąco. - To nie ja. D l a c z e g o mi nie wierzysz? O d w r a c a m n i e d e l i k a t n i e t w a r z ą d o siebie. O c z y m a p e ł n e współczucia. - Co było inaczej? - p o w t a r z a . P o t r z ą s a m głową, ale on chwyta m n i e za b r o d ę i u n o s i m o j ą twarz w górę. P a t r z ę mu w oczy, aż czuję, j a k ogarnia­ ją m n i e jego spokój i m i ł o ś ć . P o d n o s z ę r ę k ę i k ł a d ę mu na piersi, j a k b y m m o g ł a p o c z u ć bicie jego serca. I p o n i e w a ż chcę, czuję - chociaż on nie ma serca. 351

N a g l e pojmuję. - D z i a ł a ł o , kiedy c h c i a ł a m czegoś z głębi serca. Przesuwa p a l c a m i po m o i m czole, odgarniając mi włosy. - Kiedy więc u s u n i e s z z drogi tę p r z e s z k o d ę - pochyla się, całuje m n i e w czoło, po czym k ł a d z i e p a l c e na mojej piersi - i pozwolisz p r a c o w a ć j e m u , twój w p ł y w b ę d z i e silniejszy. O p i e r a m się o niego policzkiem, słuchając, j a k serce, k t ó r e g o G a b e nie m a , bije mu w piersi. - To m i ł o ś ć - m ó w i ę wreszcie. - M o i m w p ł y w e m jest miłość. C o ś , w co nie wierzyłam, d o p ó k i nie pojawili się L u c i Gabe. - Myślę, że to coś więcej... że ty to coś więcej. - G ł o s ma cichy, ale m o c n o wibruje w jego piersi. O d s u w a m się. - Co to znaczy? - Nie j e s t e m jeszcze pewien, a l e . . . N i e wiem. To tylko odczucie. - Nie m ó w tak, proszę. J e s t e m p e w n a , że nie zniosę już nic więcej - przesuwam wzrok na Luca, który siedzi z czołem o p a r t y m na zdrowej ręce. P o d c h o d z ę i k l ę k a m p r z e d n i m , biorąc g o z a d r u g ą rękę. Patrzy n a m n i e w z r o k i e m p e ł n y m udręki. O d d y c h a m głęboko, ściągam z serca c a ł ą zbroję i bez słowa m ó w i ę to, co b a r d z o t r z e b a było powiedzieć. W z r o k L u c a jakby się na m n i e k o n c e n t r o w a ł . I w i e m , że m n i e słyszy, bo jego oczy p r z y t o m n i e j ą , po czym od­ rywa o d e m n i e wzrok, a n a s t ę p n i e zabiera mi swoją r ę k ę . - L u c . . . ? Co się stało? W p a t r u j e się w b a n d a ż , skubie plaster, ale nie o d p o ­ wiada. G a b e kładzie mi rękę na ramieniu. - F r a n n i e , m u s i m y cię stąd z a b r a ć . S e r c e m a m t a k ciężkie, ż e t r u d n o m i wstać. P r ó b u j ę myśleć j a s n o , p r z y p o m i n a j ą c sobie o g ó l n ą sytuację. N i e jesteśmy t u b e z p i e c z n i . 352

G a b e p r o w a d z i m n i e d o drzwi, trzymając r ę k ę n a m o ­ ich plecach. - A jeśli oni w i e d z ą , że jedziemy do L A ? - p y t a m . - N i e jedziecie do L A . - C h w y t a m n i e za r ę k ę i wypro­ w a d z a u k r a d k i e m przez drzwi, d o s a m o c h o d u . O d w r a c a m się do L u c a , który idzie za n a m i , rozglądając się na boki. - W i ę c d o k ą d jedziemy? - W z d r y g a m się, gdy d o c i e r a do m n i e , że p o w i e d z i a ł a m „my", czyli m i a ł a m na myśli n a s wszystkich, L u c a też. A jeśli on nie pojedzie? Siada t e r a z z tyłu, wciąż udręczony, a m n i e się zbiera na płacz. - Jeszcze nie m o g ę ci powiedzieć. N i k t nie m o ż e wie­ dzieć. Twoja r o d z i n a , wszyscy m u s z ą wierzyć, że jesteście w LA. M u z y k a T h e o r y of a D e a d m a n w y p e ł n i a pokój, zagłu­ szając moje myśli, kiedy w p y c h a m rzeczy do w o r k a mary­ narskiego. Wyciągam i P o d a z głośników i wciskam wszyst­ k o d o worka, p o czym g o z a m y k a m . G a b e stoi w p r o g u pokoju i nie wygląda a n i t r o c h ę spo­ kojnie. - Gotowa? - Chyba tak. - Jeszcze r a z r o z g l ą d a m się po pokoju, po czym z e r k a m n a L u c a , który czuwa przy m o i m o k n i e . O d zajścia z Angelique nie p o w i e d z i a ł ani słowa. M u s z ę wie­ dzieć, co się stało, ale nie m a m siły z n o w u go nagabywać. W a h a m się jeszcze chwilę i p y t a m tylko: - Jedziesz? S e r c e mi ł o m o c z e , ale c a ł k i e m się zatrzymuje, gdy on o d w r a c a się od o k n a i p a t r z y na m n i e c i e m n y m spojrze­ niem. I c a ł ą wieczność k a ż e mi czekać na o d p o w i e d ź .

R O Z D Z I A Ł 29

Każdy dobry uczynek zostanie ukarany

MATT To P i e k ł o . I wsadzili m n i e tu F r a n n i e i jej p i e p r z o n y demon. Każdy dobry uczynek zostanie ukarany. P o n u r y śmiech dobywa się z mojego g a r d ł a . J e d y n y m m o i m p o c i e s z e n i e m jest myśl, ż e o n i też b ę d ą się na wieki s m a ż y ć w Piekle. D o p i l n u j ę tego. Bo gdyby o n a nie była t a k ą k o m p l e t n ą k r e t y n k ą , w życiu by się nie zakochała w demonie. D e m o n . C o o n a sobie myślała?! U w a ż a , ż e m o ż e się ukryć p o d t ą ś m i e s z n ą o s ł o n ą G a ­ briela, ale my jesteśmy b l i ź n i a k a m i - to więź niezniszczal­ na. Na p e w n o z d o ł a m ją odnaleźć. I p o m o ż e mi w t y m fakt, że o n a zawsze za wszystko wini siebie. Czuje się też w i n n a t e m u , co m n i e się p r z y d a r z y ł o - i słusznie. M o g ę u ż y ć t e g o w s p o m n i e n i a - i i n n y c h - ż e b y się jej o d p ł a c i ć . B o p r z y p o m o c y k r ó l a L u c y f e r a o d k r y ł e m swój wyjątkowy t a l e n t . Mój d a r . D a r , k t ó r e g o G a b r i e l nigdy j a k o ś n i e k a z a ł m i s z u k a ć . K t ó r y k a ż e m i się za­ s t a n a w i a ć , czy aby n i e z n a j d o w a ł e m się cały czas po n i e ­ właściwej s t r o n i e . T a k czy o w a k , n i e m a o d w r o t u . Z ł o ­ żyłem hołd królowi Lucyferowi. Jaki zresztą m i a ł e m wybór? Z p o c z ą t k u nie b y ł e m pewien, czy to właściwy r u c h . Teraz j e s t e m . 354

N i e b i a ń s c y nic tylko m n i e p o w s t r z y m y w a l i . A l e mój n o w y p a n p o k a z a ł mi rzeczy, których nigdy sobie nie wy­ o b r a ż a ł e m . P o k a z a ł m i , j a k m o g ę wykorzystać swoją m o c . L e ż ę na ziemi z p a l c a m i splecionymi za głową i w p a t r u ­ ję się w sklepienie jaskini, w światło w e s s a n e w c z a r n ą ka­ m i e n n ą p o w i e r z c h n i ę niczym o d w r ó c o n e iskry, i próbuję rozgryźć, j a k t o działa. Czuję, jak moja n o w o o d k r y t a m o c pulsuje we m n i e niczym dzika bestia, z ł a k n i o n a i wyczeku­ jąca sygnału do polowania. I nagle czuję coś jeszcze - r ę c e L i l i . G ł a d z ą m n i e . Pieszczą. B u d z ą w e m n i e z u p e ł n i e i n n e p r a g n i e n i e . O d w r a c a m głowę i w y r a z jej twarzy m ó w i mi wszystko. Jest nienasycona. M u s i a ł a zostawić A n g e l i q u e , b o ciała ś m i e r t e l n i k ó w nie mają szansy przeżyć p r z e n o s i n p o m i ę d z y p o z i o m a m i . A l e król Lucyfer m a t u dla niej naczynie, j a k powiedzia­ ła - ciało. M o ż e p o s ł a ć po nie, kiedy tylko z e c h c e . Stwo­ rzył je wedle swoich u p o d o b a ń , więc do s z p o n ó w i rogów t r z e b a się t r o c h ę przyzwyczaić, ale g e n e r a l n i e to ciało jest ludzkie. I cholernie gorące, chociaż t r o c h ę s p o n i e w i e r a n e . Najwyraźniej nasz p a n nie zachwycił się, że Lili przyszła z pustymi rękoma. Nie powiedziała mi, co się stało, ale mówi, że zasłużyła. K i e d y j e d n a k z o b a c z y ł e m siniaki, wstrząsnął m n ą gniew. N a d a l nie m o g ę nic n a t o p o r a d z i ć , ż e c h c ę j ą c h r o n i ć . Je­ dyny plus, który z tego wynika, jest taki, że On chyba na ja­ kiś czas z n i ą skończył. O b i e c a ł mi Lilith na t a k długo, jak tylko b ę d ę chciał, c o m o i m z d a n i e m m o ż e t r w a ć wiecznie. M u s k a m p a l c e m f i o l e t o w y siniak p o w e w n ę t r z n e j stro­ n i e jej u d a i u n o s z ę brew. - Znowu? Wzrusza ramionami. - Na t y m p o l e g a m . - A l e ja m u s z ę ćwiczyć. O b r z u c a m n i e spojrzeniem płonących zielonych oczu. - Wybacz Lili, ale tu na dole jesteś j e d y n ą istotą człekopodobną. 355

Siada i odpycha się o d e m n i e . - Świetnie. A l e p a m i ę t a s z n a s z ą u m o w ę . Jeśli m n i e zranisz, p o t e m będziesz musiał mi to w y n a g r o d z i ć . - Nie­ winny uśmieszek rozkwita na jej u s t a c h , całkowicie k ł ó c ą c się z błyskiem z a c h ł a n n y c h oczu. T o spojrzenie budzi w e m n i e p i e r w o t n ą ż ą d z ę . - Nie będziesz musiała mi przystawiać pistoletu do s k r o n i - aż d r ż ę z wyczekiwania. - To by było n a w e t z a b a w n e . A g d y b y m c h c i a ł a ? - W y d y m a wargi, a ja j e s t e m bezsilny. M i a ż d ż ę jej u s t a swoimi, jeszcze bardziej p o b u d z o n y s m a k i e m jej k r w i n a języku. Zlizuję krew z jej rozciętej dolnej wargi i o d s u w a m się. P r o w a d z ę jej d ł o ń d o g ł ę b o k i c h śladów p o p a z u r a c h n a moim biodrze. - M o ż n a by powiedzieć, że p r ó b o w a ł a ś m n i e j u ż roze­ rwać na strzępy. W y d ę t e wargi rozciągają się w u ś m i e c h u . - M o ż e później - podwija nogi p o d siebie, r ę c e o p i e r a na ziemi, uwydatniając p e w n e kształty, czym budzi moje n a t y c h m i a s t o w e p o ż ą d a n i e . - No ś m i a ł o . Ćwicz. Myślę, żeby p o d ą ż y ć za jej sugestią, ale jeśli m a m się przygotować do r o z p r a w i e n i a się z F r a n n i e w j a k i m ś nie­ d ł u g i m czasie, m u s z ę się skupić. Z a m y k a m oczy i koncentruję się, po czym powoli p r z e ­ g l ą d a m umysł Lili. Nie m o g ę go o d c z y t a ć , ale m o g ę wy­ łowić j a k i e ś w s p o m n i e n i a i p o c z u ć ich s m a k . W y b i e r a m j e d n o szczególnie m r o c z n e , oswajam się z n i m i s k u p i a m na n i m c a ł ą swoją uwagę, niczym p r o m i e ń lasera. I nagle p a t r z ę , j a k t w a r z Lili wykrzywia się z bólu. L e j ą się jej łzy, k t ó r e z a r a z w y p a r o w u j ą z jej policzków, p o d g r z a n e piekielnym g o r ą c e m . N a c i s k a m m o c n i e j , a ż o n a opuszcza głowę na r ę c e . Z p o c z ą t k u p ł a c z e , ale jęk żalu s t o p n i o w o p r z e r a d z a się w p e ł n e u d r ę k i wycie. D r e s z c z emocji p o d s y c a ogień, który r o z c h o d z i się po całym m o i m ciele. P o d p e ł z a m do niej, a o n a ciągle krzyczy. 356

O d s u w a m jej r ę k ę od twarzy i czuję, jak na w i d o k jej p r z e ­ r a ż e n i a rośnie moje p o d n i e c e n i e . Bo jeśli spojrzeć prawdzie w oczy, Lili też m a m za co odpłacać. C a ł y się gotuję, gdy z a m y k a m jej u s t a swoimi u s t a m i , t ł u m i ą c jej krzyk. P r z e c h o d z i on w zwierzęcy skowyt, a Lili chwyta m n i e i r z u c a na ziemię. P o t e m o p u s z c z a m jej umysł, a o n a b i e r z e o d w e t n a m o i m ciele.